XXXXXXXXXXXXXX 

Eski Türkiye”de dini hayat

Son güncelleme: 19 Kasım 2016 07:00

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Bu alan Eski Türkiye’de, yani 1923-1950 arasında “irtica” ithamı kıskacındadır. Hac ve umre yasaktır. Camilerin bazıları satılmış, bazıları banka ardiyesi, hatta CHP ocak merkezi olarak kiraya verilmiştir (Bunların bir kısmını uzun bir liste halinde yayınlamıştım).

Dini eğitim veren tüm kurumlar kapalıdır. İmam yetiştiren tek bir okul bile yoktur, bu yüzden cenaze kaldırma işlemlerinin aksadığı kayıtlarda mevcuttur.

Ders kitaplarında Kur’an ve vahiy gibi İslâm’ın temelini teşkil eden kavramlar reddedilmiş, her yıl milyonlarca Müslümanın ziyaret ettiği Kâbe küçümsenmiş, Peygamber Efendimiz sıradanlaştırılırken, aynı dönemde yaşayan “sahte peygamber Müseylime”den övgüyle söz edilmiştir.

Bunlar bir tarafa, 1932’den 1950 Haziranına kadar tam onsekiz sene, bu memleketin camilerinde “Ezan-ı Muhammedî” okunmamıştır. Devletin vermediği din eğitimini almak için zaman zaman bir araya gelen dindar Müslümanlar, “gizli cemiyet” kurmakla suçlanmış, karakollarda, mahkemelerde süründürülmüş, etkili din âlimleri sehpalara gönderilmiştir.

Ders kitapları ise dini anlatım açısından tam bir faciadır. 1950’lere kadar liselerde okutulan “İslâm Tarihi” ileinkâr fırtınaları estirilmiştir. Meselâ, “Tarih II” isimli ders kitabının “Kur’an ve Vahiy” başlıklı bölümünde “Muhammed’in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba Kur’ân denir” denilmek suretiyle “vahiy” inkâr edilmektedir (kitabın önsözünde, “Türk Tarihi Tetkik Cemiyeti tarafından kaleme alınmış. Maarif Vekilliği Talim ve Terbiye Heyetinin 12.6.1932 tarih ve 11 sayılı kararı ile ders kitabı olarak kabul edilmiş ve Neşriyat Müdürlüğü’nün 83-5878 sayılı ve 19.7.1941 tarihli emriyle üçüncü defa olarak 3.000 sayı basılmıştır” denilmektedir).

Zaten Atatürk, “Türk Tarihi Tetkik Cemiyeti Yüksek Başkanlığına” hitaben kendi el yazısıyla kaleme aldığı 16/17.08.1931 tarihli mektubunda ders kitaplarında dini konulara nasıl yaklaşılması gerektiğini belirtmektedir:

“Arabistan yarımadasının kumsal çöllerinden; ‘Ikre, Bismi, Rabbi’ safsatasını (hâşâ-“safsata” olarak nitelenen şey âyettir Y.B.) esas tutmuş olan Araplar, uygar dünyada, bilhassa Türk zengin uygar bölgelerinde bu ilkel ve cahiliyet devrinin simgesi olan ilkeye dayanarak yapmadıkları tahrifat kalmamıştır… Yazacağınız İslam tarihinin de bu doğrultuda toplayabileceğiniz belgelere dayanarak açıklanmasını önemli görürüm.” (Atilla Oral, Atatürk’ün Sansürlenen Mektubu, 80 Yıl sonra ilk kez, kendi el yazısıyla, sansürsüz, Demkar Yayınevi/Tarih Dizisi, İstanbul 2011, 1. basım, sayfa 61. Orijinal el yazısı; sayfa 75).

Ortaokul ve liselerde yıllar yılı “ders kitabı” olarak okutulan Prof. Dr. Afet İnan imzalı “Medeni Bilgiler” (ki, Afet İnan, “Atatürk söyledi ben yazdım” demiştir) isimli kitap, Atatürk döneminde devletin dine bakışını hiçbir tereddüde yer vermeyecek şekilde ortaya koyuyor. Bu kitaba göre Peygamberimiz, “kendi ırkını bütün milletlerin üstüne koyan (haşa) bir “Arap ırkçısı”dır!.. 

“…Muhammed’in kurduğu din bütün ulusallıkların üstünde yaygın bir Arap ulusçuluğu politikasına dayanıyordu. Bu Arap düşüncesi, ümmet sözcüğü ile ifade olundu. Muhammed’in dinini kabul edenler kendilerini unutmaya, hayatlarını Allah sözcüğünün her yerde yükseltilmesine adamaya zorunlu idiler”. 

“… Bu durum karşısında Türk ulusu birçok yüzyıllar boyunca ne yaptığını, ne yapacağını bilmeksizin, adeta bir sözcüğünün bile anlamını anlamadan Kuran’ı ezberleyip beyni sulanmış hafızlara döndüler”. 

Bu tür yazılar tek güne sığmıyor işte, ister istemez uzuyor. Bir sonraki yazıda “Eski Türkiye”yi yönetenlerin din algısına bakalım…

.

Eski Türkiye”yi yönetenlerin din algısıSon güncelleme: 21 Kasım 2016 08:07

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

 

“Eski Türkiye”de 1950 öncesinde dine bakışı konuşuyor, Afet İnan imzasıyla çıkan “Medeni Bilgiler” isimli kitaptan iktibaslar (alıntı) sunuyorduk.

Bu kitabın önemi, Afet İnan’ın da son baskıların önsözünde itiraf ettiği gibi, Atatürk’ün İslâm Dinine ilişkin görüşlerini içermesidir. Zira Atatürk söylemiş, Afet Hanım yazmıştır.

Peygamberimizin hırkasıyla ve halifelikle ilgili olarak şu görüşlere yer veriliyor:

“… Mısır’da belirsiz bir adamı halifedir diye yok ettiler; hırkasıdır diye, bir palaspareyi halifelik belgesi ve üstünlüğü olarak altın sandıklara koydular Halife oldular.”

“Palaspare”nin sözlük anlamı, “eski püskü, kirli, yırtık pırtık”tır… 

Bahsi geçen hırka ise Osmanlı ceddimiz tarafından Hırka-i Saadet dairesinde altın sandıkta muhafaza edilen Peygamberimize ait Hırka-i Şerif’tir. 

Fetihler ağır sözlerle eleştiriliyor:

“Kimi zaman doğuya, kimi zaman batıya, kimi zamanda dört bir yana saldıra saldıra Türk ulusunu Allah için, peygamber için topraklarını, çıkarlarını ve benliğini unutturacak yalnız Allah yolunda olacak denli derin bir kendinden geçmişlik ve yorgunluk beşiğinde uyuttular.” 

Ahiret inancı “dinsel dogma” sayılıyor:

“Ulusal duyguyu yok eden, bu dünyaya değer verdirmeyen; yoksulluklar ve yoksunluklar ve kötülükler baş göstermeye başlayınca da, asıl gerçek mutluluğa  öldükten sonra öbür dünyada kavuşulacağı inancını aşılayan dinsel dogma ve dinsel duygu…” 

Aynı kitapta insanın yaradılışı, “insan tabiatın mahlükudur” cümlesiyle açıklanıyor.

“Mahlük”un bir “Halık”ı olduğuna göre, burada tabiat Allah yerine konulmuş demektir…

Ve dinlerin mahiyeti…

“Tarih bize öğretir ki, bütün dinler milletlerin cehaletleri yardımıyla utanmaksızın Tanrı tarafından gönderildiğini söyleyen adamlar tarafından tesis olunmuştur  (Atatürk’ün el yazmaları, Medeni Bilgiler, Afet İnan )…

Bir cümle daha…

“Muhammed’in ölümünden Ebu Bekir’in ölümüne kadar geçen kısa bir müddet zarfında bunlardan (sahabelerden) hiçbiri mevcudiyetini ihsas edemedi: Bunlar tamamen alıklaşmışlardır (a.g.e).

Düşünülen Türkiye de şöyle özetleniyor: 

“… din hissi, dünyanın acısı duyulan tokadıyla derhal Türk Milletinin vicdanındaki çadırını yıktı, davetlileri, Türk düşmanları olan Arap çöllerine gitti… Artık Türk, cenneti değil… son Türk ellerinin müdafaa ve muhafazasını düşünüyordu. İşte dinin, din hissinin Türk Milletinde bıraktığı (kötü) hatıra…”

Bugünkü CHP’yi yönetenlerin bayıldıkları ve her kuruluş yıldönümlerini afişlerle kutladıkları Halkevlerinde oynanan tiyatro eserlerinde sürekli olarak din adamlarının ve dindarların aşağılandığını (örnek: Üç perdelik Halk Komedisi, 1938 İstanbul, Devlet Matbaası), imamların, din adamlarının ve dindarların incitilmesi ve gözden düşürülmesi için özel bir gayret gösterildiğini bilmezseniz, hâlâ aynı kafa yapısı taşıyan kimi bürokratların nasıl bir yapıya dayandığını kestiremezsiniz.

Ders kitaplarında okutulan tarih kitaplarında, “Müslümanlığın uydurma bir din” olduğunun öğretildiğini, kutsal dini değerlere “hurafe” dendiğini, böylece dini inançların tahkir ve tezyif edildiğini bilmezseniz, bugün bazılarının hücrelerine kadar işleyen “din düşmanlığı”nın sebebini algılayamazsınız. 

 

Mamma li Turchi”Son güncelleme: 22 Kasım 2016 06:46

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

 

Biz Müslümanız (elhamdülillah)...

Üstelik İslâm sancağını bin yıl taşımış Müslümanlarız... 

Müslümanlara önderlik etmiş bir milletiz...

Biz Müslümanların önderi iken, hiçbir millet Müslümanlara yan bakamadı. Ezemedi, hırpalayamadı, sömüremedi...

22 milyon kilometrekarelik bir coğrafyada en az beşyüz sene şanımız şerefimizle hüküm sürdük. Haçlı güruhunu geri püskürttük. Kudüs’ü kurtardık.

Bizim güçlü-kuvvetli olduğumuz asırlarda hiçbir Hıristiyan ya da Yahudi, Müslümanlara dokunamadı. Nefret ettiler, ama yaklaşamadılar.

Hani soruyorsunuz ya, “Batı bizden neden nefret ediyor?” diye. Cevabı şudur: Çünkü biz Müslümanız! Onlar aslında İslâm’dan nefret ediyor. O kadar ki, nefretlerini atasözlerine geçirmişler.

Meselâ, İtalyanca’da “Mamma li Turchi” (anneciğim, Türkler geliyor) diye bir atasözü var: “Türk gibi pis kokmak” (Puzza come un Turco) deyimi de İtalyanlara aittir.

Sırpça’da“Türk” kelimesi, “kadınlara kaba-saba davranan” anlamına kullanılıyor.

Maltalılarda“Türk” kelimesi, korkulan ve istenmeyen kişi anlamında kullanılıyor.

Almanca’da“türken” kelimesi büyük harfle başladığında “Türkler” demek, ama fiil olarak kullanıldığında “aldatmak” demek oluyor.

Fransızca’da “turquerie” kelimesi “Türk zevkinde” anlamına geliyor, fakat “kaba, zalim ve açgözlü” anlamında kullanılıyor.

Ermenice’de“Türk müsün?” sorusu “Aptal mısın?” anlamında kullanılıyor.

Flemenkçe’de“Türk” demek “kirli, barbar” ve “kana susamış” anlamına geliyor.

İspanyolca’da ise “Türk” (Turco) kelimesi, birini aşağılamak için kullanılıyor. Sebebi açık: Biz kaynağı Kur’an olan vahiy tefekkürünün çocuklarıyız, Avrupalılar ise kaynağı muharref İncil olan kadim Yunan-Roma felsefesinin çocuklarıdır: Yani çıkış noktamız problemli...

Biz “hayat muavenettir” (yardımlaşmadır)anlayışı içinde dünyayı bir barış havzasına döndürmeyi düşlerken,onlar “hayat mücadeledir” diyor, bu esasta dünyayı cehenneme çeviriyorlar (örnek: İki dünya savaşı ile Kore, Vietnam, Filistin, Bosna-Hersek, Kosova, Afganistan, Irak, Suriye savaşları ve acımasız terör).

Bugün bile “hayat muavenettir” (yardımlaşmadır)anlayışı çerçevesinde üç milyonu aşkın Suriyeliye kucak açarken ve kıt kaynaklarımızı kardeş payı bölüşürken, onlar Ortadoğu’da yeni alanlar kazanmak için çocukların ölmesine göz yumuyor.

Elbette sevmezler: Bize “şefkat”, onlara “menfaat” hükmediyor.

Bediüzzaman, Batı’nın tüm zorbalıklarını, beş ana esasa dayandırıyor:

1. Kuvvet;

2. Menfaat;

3. Cidal (savaş-terör);

4. Menfî milliyet (ırkçılık-kafatasçılık);

5. Heva ve hevesi tahrik (hayatı yiyip içip eğlenmeden ibaret sayan anlayış: Zevkçilik, uyuşturucu, içki, kumar, müstehcen yayınlar, vs.)...

Başka bir yazımızda devam ederiz inşallah...

 

Tanzimat, Islahat, derken AB ve Şanghay BeşlisiSon güncelleme: 23 Kasım 2016 06:22

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Türkiye-Avrupa ilişkilerinin tarihi sürecini anlatan dünkü yazımızı şu atasözü ile bitirmiştik: “Tilkinin kırk hikâyesi var, kırkı da tavuk üzerine.” 

Avrupa’nın tüm hikâyeleri, “Nalıncı keseri” gibi kendine yontar. Sonunda yonga da keser de kendisine kalır. 

1839’da “Tanzimat Fermanı”nı ilan eden Osmanlı, çok daha fazlasını isteyen Batılı büyük devletlere 17 sene kadar direndi. Avrupa’nın oyalama taktiğini kısmen fark etmiş, ama artık iş işten geçmişti: Bir kere “Uzun ince bir yola” girilmişti.

28 Şubat 1856’da “Islahat Fermanı”nı yayınladı. Osmanlı şemsiyesi altında yaşayan azınlıklara daha fazla “hak” tanıdı. Bu tarihten bir hafta kadar sonra da, Osmanlı’nın yaptığı yeni reformları görüşmek üzere Batılı büyükler “Paris Konferansı”nı topladı.

Konsey, Osmanlı Devleti’nin ıslahat (iyileştirme) projesini değerlendirecek, ancak ondan sonra Avrupa Konseyi’ne (şimdiki Avrupa Birliği yerine o tarihte Avrupa Konseyi vardır) girip giremeyeceğimize karar verecekti.

Zaman sıkışıktı. Hemen bir şeyler yapılması gerekiyordu. Osmanlı Devleti 28 Şubat 1856’da ‘‘Islahat Hatt-ı Hümâyûnu’’nu yayınladı.

Bu fermanla “Gâvura gâvur denmeyecek” ironisi de aşılıyor, Osmanlı Devleti’nde yaşayan Hıristiyanlarla Museviler devletin kurucu unsuru olan Türklerin de önüne geçerek, “imtiyazlı sınıflar”a dönüşüyordu.

Batı dünyasının öteden beri tüm hikâyeleri aynı: Tümü kendi çıkar hesaplarını yansıtır. Ama hepsini gerçekleştirsek bile, bizi kendi camiasından uzak tutmanın bir yolunu mutlaka bulur. Asla kendinden saymaz, içine almaz. Çünkü biz Müslümanız! Üstelik bin yıl İslâm bayrağı taşımış, Müslüman milletlere liderlik etmiş Müslümanlarız! Bizi hazmetmezler. Nitekim o tarihte de hazmetmediler…

Osmanlı yönetimi, özellikle de Sultan Abdülmecid ile Batı hayranı Sadrazamı Âli Paşa, yayınladıkları Islahat Fermanı’ndan sonra, umutla bekleye dursunlar, “Avrupa Konseyi”ni oluşturan Batılı büyükler bizi görüşmek üzere Paris’te (Paris Konferansı) bir araya geldiler. Sonuç bildirisi 30 Mart 1856 tarihinde yayınlandı. 

“Madde 7: Avusturya İmparatoru, Fransız İmparatoru, Büyük Britanya ve İrlanda Birleşik Kraliçesi, Prusya Kralı, Sardunya Kralı ve Rusya İmparatoru, Osmanlı Hükümeti’nin bir Avrupa Devleti sayılmasını, Avrupa devletlerinin haklarından ve Avrupa Devletleri Konseyi’nden faydalanmasını kabul ettiklerini duyururlar. Bu hükümdarlardan her biri, Osmanlı Devleti’nin egemenliğine ve toprak bütünlüğüne saygı göstermeyi kabul ederlerken, bu saygının devamı konusunda birbirlerine kefil olurlar.” (Bozacının şahidi şıracı hesabı).

Bu madde bizim Avrupacı züppelerin çok hoşuna gitti. Hattâ Sultan Abdülmecid ile Sadrazamı Âli Paşabile derin bir “oh” çektiler. Ancak sevinçleri sekizince maddeyi okuyana kadar sürdü. Avrupa “Ama” diyor ve yedinci maddeyi sekizinci madde ile geçersiz kılıyor, aba altından sopa gösterip “ihtilâf vukuunda işgal” tehdidi savuruyordu:

Diyeceğim şu: Pek kimse farkında olmasa da biz 30 Mart 1856’dan beri resmen Avrupalıyız. Buna rağmen bizi kendilerinden saymadıklarını, “düşmanca” yaklaştıklarını, içimizdeki azınlıkları kışkırtıp silâhlandırarak isyan ettirdiklerini ve nihayet Osmanlı Devleti’ni parçalayıp bölüştüklerini biliyoruz.

Şimdi bile terör odaklarıyla birleşip bize cephe açtıkları malum. Yani Batı aynı Batı! İçimizdeki Batıcılar da aynı. Bu durumda AB’nin bize ne yararı olabilir?

Sayın Cumhurbaşkanımız işte bu yüzden “Şanghay Beşlisi”ni gündeme getirdi. Yalnız, adımları dikkatli atmak gerek. Türkiye, “Yağmurdan kaçarken doluya tutulmak”tan sakınmalı.

 

Medeniyetten uygarlığa geçmenin faturasıSon güncelleme: 25 Kasım 2016 06:43

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Demiştik ya, Bediüzzaman,“Medeniyet-i hazıra” dediği Batı uygarlığının sömürü düzenini beş temel esasa dayandırıyor:

1. Kuvvet;

2. Menfaat;

3. Cidal (savaş-terör);

4. Menfî milliyet (ırkçılık-kafatasçılık);

5. Heva ve hevesi tahrik (hayatı yiyip içip eğlenmeden ibaret sayan anlayış: Zevkçilik, uyuşturucu, içki, kumar, müstehcen yayınlar, vs.)…

Dahası da var: Avrupalı sanayi ahtapotunun semirmesi uğruna insanların yanı sıra kurban edilen çevre de can çekişiyor, küresel ısınma hayatı tehdit ediyor, tabiatıyla bütün dünya etkileniyor.

Özetle, Avrupa uygarlığının mazisinde cinayet, sefalet, hiddet, şiddet, zorbalık, eşkıyalık, haksızlık, hırsızlık var. “Amaç her türlü aracı meşru kılar” biçimindeki Makyavelist (Machiavelli) zorbalığın her türlüsü mevcut.

Sözde “hedef, insanın refahı ve mutluluğu”ydu oysa. Ne var ki, kapitalist imparatorluklar ancak insan iskeletleri üstünde yükselebiliyor. İnsanların çoğu ne maddî refahı yakalayabilmiş, ne de bunu yakalayanlar huzur, güven ve mutluluk hedefine ulaşabilmiştir. 

Hedefle durum arasındaki çelişki kafaları karıştırmaya başladı: Yani Avrupa insanı yıllar yılı akıntıya mı kürek çekmişti? Milyonlarca insanın canı boşuna mı yanmış, eski medeniyetler (misal: Amerika’da İnka-Aztek Uygarlığı, Avrupa’da Endülüs Medeniyeti, Bosna’da Osmanlı Medeniyeti) boşuna mı yağmalanmış, boşuna mı bunca savaşta bunca insan katledilmiş, dünyanın yarıdan fazlası kan gölüne çevrilmiş, üstelik de kâinatın dengesiyle oynanmıştı? (Çevre kirliliği ve küresel ısınma sonucu oluşan ekolojik karmaşa)…

Maksada ulaşmak için her türlü vasıtayı meşru sayan Makyavelistlerin sınır tanımaz ihtirası hayatı bile kemiriyor, ama mutluluk, hâlâ bir serap gibi ufuklarda siliniyor.

Yeni uygarlık uğruna eski medeniyetleri, kalkınma-gelişme ihtirasıyla kâinatı feda ederek mutlu olmanın ve diğer insanları mutlu etmenin imkânsızlığı hâlâ fark edilmedi. Hâlâ işgal ve talân peşindeler. Bu uğurda terör odaklarıyla dahi ittifak kurmaktan geri durmuyorlar (ABD-PYD ittifakı). Kırıp döktüklerinin keffareti ağır.

İnsanları maddeden ibaret sayan zihniyet, bâtıl. Yaradılış maksadına zıt uygulamanın hüsranla neticeleneceği ise kesin.

Yaradılış maksadına zıt, çünkü çıkış noktası “hayat mücadeledir” felsefesi ile “amaç her türlü aracı meşrû kılar” zorbalığı...

Mazlumları ve mazlum milletleri ezerek; komünizmin alternatif bir sistem olarak doğmasına ve taraftar bulmasına sebep olan Batı uygarlığının Bediüzzaman tarafından tahlili şöyle:

“Şu medeniyet-i habîse ki, biz ondan yalnız zarar gördük... Çünkü beş menfî esas üzerine teessüs etmiştir. Nokta-i istinadı kuvvettir (salt güce dayanır). O ise, şe’ni, tecâvüzdür. Hedef-i kasdı, menfaattir. O ise, şe’ni tezahümdür (sıkıntı-zahmet). Hayatta düsturu cidâldir [savaş]. O ise, şe’ni tenazüdur [çekişme]. Kitleler mabeynindeki râbıtası, âheri yutmakla beslenen unsuriyet ve menfî milliyettir [ırkçılık]. O ise şe’ni (getirisi diyelim), böyle müdhiş tesâdümdür [çarpışma]. Cazibedar hizmeti, hevâ ve hevesi teşci ve arzularını tatmin ve metalibini teshildir [talebi kolaylaştırma]. O heva ise, şe’ni, insaniyeti dereke-i melekiyeden [melek derecesinden] dereke–i kelbiyete [köpek seviyesine] indirmektir. İnsanın mesh-i manevisine [mânen hayvanlaşmasına] sebep olmaktır...”

Bir sonraki yazımızda devam edelim…

 

Umutsuzluğu aşmakSon güncelleme: 26 Kasım 2016 06:04

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Avrupa’yı anlamak için, ya da “Bizi neden anlamak istemiyor?” sualine cevap bulmak için, Avrupa Uygarlığı’nın çıkış noktasıyla bugüne geliş çizgisini tahlil etmek gerekir...

Bu çizgide sömürülen, horlanan, satılan, köleleştirilen ve Avrupa’nın üç paralık menfaati için akla gelmedik eziyetlere muhatap tutulan milletler var. Yağmalanıp yok edilen medeniyetler var. Kanlı savaşlar, boğazlaşmalar ve terör var...

Bu konuda yine Bediüzzaman’ın tahlillerine bakacağız, ama öncelikle belirtmeliyim ki, Bediüzzaman Said Nursi, korkularını düşüncelerinin dayanağı yapan odakların göstermek istediği gibi “skolastik zihniyet”li bir “medrese mollası” değil, mutlakıyet, meşrutiyet, cumhuriyet gibi farklı zıtlıkların ve çelişkilerin yaşandığı labirentlerden gelen münevver bir kimliktir.

Bu kimlikten, yersiz endişeler ve ideolojik saplantılar yüzünden Türkiye yeteri kadar yararlanamamıştır, ama Bediüzzaman, hem geçmişe yönelik isabetli tahlilleri, hem teşhisleri, hem de geleceğe ilişkin tahminleriyle cidden üzerinde durulması gereken bir “yeni ufuk”tur. 

Hassaten “Vahiy Medeniyeti” ile “Batı Uygarlığı”nın kaynakları konusunda yaptığı değerlendirmeler hayli ilginçtir. Batı Uygarlığı’nın kuvvete, şiddete, dehşete ve zorbalığa dayandığını belirttikten sonra, insanlık tarihinde bıraktığı tortulara geçerek, şöyle diyor:

“...bu medeniyet-i hâzıra beşerin yüzde seksenini meşakkate, şekavete[bedbahtlık] atmış...Hem serbest hevânın tahakkümiyle, havâic-i gayr-i zaruriye [zaruri olmayan ihtiyaçlar] havâic-i zaruriye [zarurî ihtiyaçlar] hükmüne geçmişlerdir. Bedeviyette bir adam dört şeye muhtaç iken, medeniyet yüz şeye muhtaç ve fakir etmiştir. Sa’y [çalışmak], masrafa kâfi gelmediğinden, hileye, harama sevk etmekle ahlâkın esasını şu noktadan ifsad etmiştir. Cemaata, nev’e  [topluma] verdiği servet, haşmete bedel; ferdî, şahsı fakir, ahlâksız etmiştir. Kurûn-u Ulânın [ilk çağların] mecmu-u vahşetini, bu medeniyet bir defada [Birinci Dünya Savaşında] kustu.” (Tarihçe-i Hayat, 116).

Bunlara karşılık Vahiy Medeniyeti’nin dayandığı unsurlara da bakalım, tâ ki Batılılaşma sürecinde bozulan karakterimize yeniden dönmek mümkün olsun.

1. Hak (Batı’daki kuvvet yerine);2. Fazilet (Menfaat yerine);3. Dinî-vatanî rabıta (Menfi milliyet-ırkçılık yerine);4. Yardımlaşma (Savaş yerine); 5. Hüdâ (Heva ve heves yerine).

“Medeniyet-i hâzıranın [Batı Uygarlığı’nın] inkışâından [havanın açılması hali, ayazlama] inkişaf edecektir” diyen Bediüzzaman, “Kur’ân Medeniyeti” dediği “Vahiy Medeniyeti”nin beş müspet (olumlu) esasını, Batı Medeniyeti’nin beş menfî (olumsuz) esasıyla karşılaştırır:

“Nokta-i istinad, kuvvete bedel haktır ki; şe’ni, adâlet ve tevazündür [muvazene]. Hedef de menfaat yerine fazilettir ki; şe’ni, muhabbet ve tecâzübdür [cazibe], Cihet-ül-vahdet [birlik-beraberlik ciheti] de unsuriyet-i milliyet [ırkçılık] yerine; râbıta-i dinî, vatanî, sınıfidir ki, şe’ni, samimî uhuvvet [kardeşlik] ve müsalemet [barış içinde] ve hâricin tecavüzüne karşı yalnız tedafü’dür [savunma]; hayatta düstûru cidal [savaş] yerine düsturu teâvündür [yardımlaşma] ki; şe’ni, ittihad ve tesanüttür [birlik–beraberlik]. Hevâ yerine hudâdır[doğru yolu gösterme] ki; şe’ni, insaniyeten terakki ve rühen tekâmüldür. Hevâyı tahdid eder [nefsin arzularını sınırlandırır], nefsin hevesat-ı süfliyesinin teshiline [kolaylaştırma] bedel, ruhun hissiyat-ı ulviyesini tatmin eder.” (Tarihçe-i Hayat, 117).

Devam etsek iyi olur sanırım.

.

Bu gidişle çıldıracağım!Son güncelleme: 29 Kasım 2016 07:11

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

 

Bursa dönüşü ilk kez Osman Gazi Köprüsü’nden geçtim (bu arada Yavuz Sultan Selim Köprüsü’nden hâlâ geçemediğimi itiraf edeyim).

İsmiyle müsemma muhteşem bir eser. Yüzyılların hayali… Ülkemle iftihar ettim.

İlk kez Marmaray’la Boğaz’ın altından geçerken de, benzer duygular yaşamıştım. Tepeden Boğaz köprülerini seyrederken, Üçüncü Havalimanı’na, Avrasya Tüneli’ne, ya da Kanal İstanbul’a ilişkin haberleri okurken de benzer duygular yaşıyorum.

Havalimanları, bölünmüş yollar, otoyollar, tüneller, metrolar, sağlık hizmetleri, yeni üniversiteler, savunma sanayii, enerji yatırımları, v.s. Bunlar gerçekten yüz ağartan hamleler…

Kısacası yatırım yapmakta AK Parti hükümetlerinin üstüne yok: Hem kararlı, hem hızlı, hem de plânlı-programlı…

Eskiden olduğu gibi yatırımların hizmete girmesi yıllarca sürmüyor, daha temel atma aşamasında bitiş tarihi ay, gün ve saat olarak belirtiliyor.

Ne var ki, insan yetiştirme konusunda aynı gayret görülmüyor. En büyük arıza burada ve bu arıza Türkiye’nin gelecekteki performansını fena halde etkileyecek gibi gözüküyor.

Unutmayalım ki, biz “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın” düşüncesiyle çıktığımız devlet yolunda, insanlar arasında hiçbir fark gözetmeksizin  yürüyüp insan inşa ve ihya ede ede büyümüş ve yüzlerce yıl üç kıtaya hükmetmiş bir milletiz.

Eğitim sistemimizin adı “Maarif” (marifetler, bilgiler bütünü), okulun adı “mektep-medrese”, öğretmenin adı “muallim”, öğrencinin adı “talebe”, kültürün adı “irfan”, ilmin ötesi “hikmet” olduğu yıllarda nice bilgili, görgülü, hünerli, marifetli, terbiyeli, kültürlü, kararlı, duyarlı, tutarlı, imanlı, nazik, hazık (uzman) insan yetiştirdik.

Bu insanlar Avrupa’yı taklit etmez, Avrupalılara örnek olurlardı. Vatandaşı oldukları devlet de (Osmanlı) “önder/lider devlet”ti. 

Şimdi insan yetişmiyor. Çünkü “Maarif”in yerine getirdiğimiz “eğitim” (Milli Eğitim Bakanlığı diyoruz ya) eğitmiyor, eğitemiyor. Turizmle karışık “Kültür Bakanlığı”nın “irfan” ve “hikmet”le bağları kopuk: Bu eğitim ve kültür kurumlarından yarım yamalak insan çıkıyor. 

AK Parti döneminde eğitim, kültür ve din alanlarında büyük bir hamle hatırlıyor musunuz? Ben hatırlamıyorum. 

Oysa şimdiye kadar (15 yılda) devletin üç müessesesi yeniden yapılandırılıp çoktan sapa sağlam hale getirilmeliydi.

Milli Eğitim Bakanlığı;

Kültür Bakanlığı;

Diyanet İşleri Başkanlığı…

Bu kurumların başında ve içinde çalışan dostlarım kusura bakmasınlar, ama bu temel kurumların üçü de dökülüyor (gerçi binaları çok görkemli). Ders kitapları hâlâ yalan-yanlış bilgilerle dolu. Selçuklu-Osmanlı mirası arşivlerde ve kütüphanelerde uyuyor. İşlevi namazla sınırlandırılmış camilerde, inancının sevgiyle yoğrulmuş özünü kavrayamamış imamlar, aynı durumda olan cemaate namaz kıldırıyor. Ümmet, ekran hocalarının da etkisiyle, “din aşkına” menkıbe ezberleyip ağlıyor.

Şimdilik herkes “Yenikapı Ruhu” eşliğinde “15 Temmuz” nutku atarak görevinin hakkını verdiğini sanıyor. 

Sayın Cumhurbaşkanı ise Beştepe Külliyesi yalnızlığından bütün bunları görüyor, biliyor, söylüyor, ancak öncelikli kurumların sorumluları onu onaylamanın ve tekrarlamanın dışında pek bir şey yapmıyor. 

Çıldıracağım yahu!

.

15 Temmuz’u yaşatmak…Son güncelleme: 30 Kasım 2016 06:19

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Her fırsatta “15 Temmuz’u yaşatmak”tan söz ediyoruz...

“Yaşatacağız!..”

“Unutturmayacağız!..”

İyi de bu nasıl olacak?

Şimdiye kadar yapılanlara, yazılanlara baktıkça, tereddüde düşüyorum...

Sanki “yaşatmak”la, “tüketmek” arasında gel-git kurduk!

Bu kavramın içi gitgide boşalıyor...

O muhteşem direniş, sınırsız kahramanlık, şuurlu şahlanış kuru kelimelerden ibaret hale geliyor.

Ekranlara bakıyorum, bağıran insanlar...

Bombalar patlıyor...

Her gazi kendi hissiyatı çerçevesinde konuşuyor...

Olayın özünü kavrayamamış gazeteciler bağıra-çığıra sağa-sola koşturuyor...

Kimisi “düşmanlar”a hakaretler yağdırıyor, aşağılıyor, veryansın ediyor, kimisi sağa-sola sataşıyor, kimisi avaz avaz içeriksiz cümle kırıntıları yuvarlıyor...

Bütün bunlardan akılda kalan tek şey var: Korku!

Köprülere, bulvarlara, meydanlara, caddelere “15 Temmuz” adı veriliyor...

Programlar yapılıyor, kitaplar yayınlanıyor...

Görünüşte “işler yolunda”: 15 Temmuz, ağızlardan düşmüyor...

Oysa kavramlar, büyük olaylar, büyük kırılmalar bu şekilde yaşatılamaz.

Milli benliğinizle bütünleyip tüm varlığınızla besleyeceksiniz...

Bunun için öncelikle olayın felsefesini oluşturacaksınız...

Edebiyata taşıyacaksınız...

Şiire, şarkıya, destana geçireceksiniz...

Sinemasını, tiyatrosunu yapacaksınız...

Sanatla bütünleştireceksiniz.

Var mı bunlar?

Yok...

Ya ne var? 

Bombalar, alçak uçuşlar, silahlar, ölümler, çığlıklar; envai çeşit şiddet görüntüleri...

Hafıza bunları uzun süre tutmaz. Çünkü ürker. Silip kurtulmak ister. 

Olguyu hafızada tutacak olan “kültür”dür: O da edebiyatla, şiirle, felsefe ile oluşur.

15 Temmuz’un gerçek mahiyetini idrak eden çok fazla insan olmadığını düşünüyorum...

“Darbe” deyip geçiyoruz, ama 15 Temmuz bir “darbe” değil!.. 

27 Mayıs 1960’dan, 27 Nisan 2007’ye kadar envai çeşit darbe görmüş ve yaşamış biri olarak söylüyorum ki, 15 Temmuz bir “darbe” değil...

Düşünün ki, her “darbe” bir süre sonra tavsadı. Seçimler yapıldı. İktidar seçimi kazanan partiye devredildi.

15 Temmuz başarılı olsaydı böyle bir şey mümkün değildi. Vatanımız çalınacaktı. Satılacaktı. İşgal edilecekti. Türkiye’yi artık Türkler yönetmeyecekti. Komşular, akrabalar bir birlerine girecekti. Yağma olayları yaşanacaktı. Hayal edemeyeceğimiz kadar korkunç şeyler olacaktı.

İşte bu yüzden her anlatım eksik kalıyor.

Tek çare var: Şiir, edebiyat ve sanat diliyle anlatmak...

Ama kim yapacak bunu? Kaç şairimiz, kaç edibimiz, kaç sinemacımız, kaç tiyatrocumuz, kaç filozofumuz var ki?

.

Ey Amerika! Kızılderililere ve zencilere ne yaptın?Son güncelleme: 02 Aralık 2016 06:44

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

26 Aralık (1862) Kızılderili tarihi açısından son derece acı bir gündür. Çünkü ABD başkanlarından Abraham Lincoln,Minnesota’daki Sioux gösterilerine (Amerikalı beyaz yöneticilere göre, isyan) katıldıkları gerekçesiyle tutuklanan 303 Kızılderili’den 39›unun idam kararını 6 Aralık 1862’de imzalamış, 26 Aralık’ta ise karar infaz edilmiştir.

Eminim bu elim olayı aranızdan kimse hatırlamıyor. Dünyada da hatırlanmıyordur, merak etmeyin…

Şayet 39 Amerikalı beyaz, bir şekilde Kızılderililer tarafından öldürülmüş olsaydı, işte o zaman hatırlanır, hatırlatılırdı. Ama öz vatanlarında haksız yere katledilen yüz binlerce Kızılderili’nin sözü bile edilmiyor. Hattaİnka-Aztek Medeniyeti’ni yağmalayıp yok edenler, iki bomba ile iki şehri (Hiroşima ve Nagazaki) tüm içindekilerle birlikte katledenler kendilerini “kurtarıcı” olarak ilân ediyor!

Amerika’nın gerek Filistin’de, gerekse Irak’ta, Suriye’de sergilediği tavrı kavrayabilmek, geçmişini bilmekle mümkündür. Irak yoluyla zoraki komşumuz haline gelen bu devletin “farklı insan”a bakış açısını anlama bağlamında geçmişine bakmakta yarar olduğunu düşünüyorum.

Amerikan tarihinde, etkili filmler ve yayınlarla tersine çevirmeye çalıştığı acı bir gerçek var ki, bu Kızılderili katliamı gerçeğidir. 30-40 milyon civarında tahmin edilen Kızılderili nüfus, yıllarla birlikte artacağına eksilmiş, günümüzde 2-3 milyon seviyesine düşmüştür…

Tabii ki bu fark katliama tabi tutulan Kızılderililerin sayısını göstermez. Ancak “Beyaz Adam”ın oluşturduğu yeni şartlara (orman içinde yaşamaya alışkın insanların düz alanlarda, şehir yakınlarında oturmaya mahkûm edilmeleri gibi) ayak uyduramamaktan dolayı kırılanları da hesaba katmak ve bu ölümleri dahi bir nevi “katliam” saymak gerekir.

Aslına bakarsanız, Kızılderili katliamı, Kolomb’un Amerika Kıtası’na ayak bastığı gün başladı. Artarak sürdü ve bu ırkı hemen hemen yok etti. Bu sayfalar kısa ABD tarihinin en kara, en karanlık sayfalarıdır.

Kızılderililer “Beyaz adam”ın ayak bastıkları her toprak parçasından silâh zoruyla sürüldüler. Toprakları tâlân edildi. Doğal şartlar öylesine değiştirildi ki, salgın hastalıklarla başa çıkamadılar. Zaman içinde tükendiler. 

İkinci karanlık sayfa, Afrika’dan getirilip köleleştirilen “zenci”lere ait sayfadır. Yüzbinlerce Afrikalı, köle gemileriyle ABD’ye taşınmış, ABD’nin ekonomik zenginliğinin temeli yapılmıştır.

Onbinlerce “köle” daha gemi ambarlarında ölmüştür. Kıtaya sağ olarak getirilip satılanlar (Obama’nın dedeleri) ise insanlık dışı şartlarda yıllar boyu çalıştırılmıştır. Bu arada zenci köleleri kısırlaştırmak gibi (1970’lere kadar siyah kadınların %24’ü, Porto Riko’luların ise %35’i kısırlaştırıldı) insanlık dışı ırkçı yöntemlere başvurulmuş, en küçük kıpırtılar katliamla sonuçlanmıştır.

1870-1890 arasındaki yirmi yılda on bin zencinin linç edilerek öldürüldüğü yolunda iddialar var. Aynı süreçte Martin Luther King gibi siyah önderler suikastlar sonucu öldürülmüştür.

Bu arada Meksika’nın büyük Kızılderili uygarlığı yağmalanmış, yukarıda belirttiğim gibi, İnka-Aztek Medeniyeti neredeyse tamamen yok edilmiştir.

Öte yandan İspanyol ve Portekiz sömürgeciliğinin Güney Amerika’daki katliamlarının boyutlarını kestirebilmek bile imkânsızdır…

Aztek ve İnka halklarının korkunç katliamlarla yok edilmesinin ötesinde, sömürgecilerin yerlilerden gasp ettiği maden ve altın stoklarının da miktarı tam olarak bilinmemektedir. 

Bir nokta daha…

CIA ajanlarının tezgâhladığı darbelerle pek çok ülke Amerikan güdümüne alınmış yahut bahanelerle işgal edilmiştir…

Bugün ABD’nin himaye ettiği İsrail gibi ülkelerde “öteki”ne karşı uygulanan baskı, şiddet, işkence ve soykırım olaylarının sorumlusu da ABD yönetimidir.

Daha da ilginci, olup bitenlere, demokrasi şampiyonu geçinen Batılı ülkeler de ses çıkarmamaktadır. Bu da bir nevi “suça iştirak” sayılır.

Alın birini, vurun ötekine! Sonuçta hepsi aynı ana-babanın (Roma ve Yunan) çocukları değil mi?

 

Cezayirli Hasan Paşa Amerika’ya nasıl diz çöktürmüştü?Son güncelleme: 03 Aralık 2016 06:18

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Osmanlı’da Sultan III. Selim dönemi (7 Nisan 1789-29 Mayıs 1807)…

“Palabıyık Paşa” “Aslanlı Paşa” “Gazi Paşa” unvanlarıyla meşhur Cezayirli Hasan Paşa (1713-1790) o tarihte Cezayir Dayısı (Cezayir valilerine Osmanlılar “Dayı” derdi). Evcilleştirdiği aslanla birlikte dolaşması “Aslanlı Paşa” denmesine yol açmıştı. Yanlış hatırlamıyorsam İstanbul’da aslanıyla birlikte bir de heykeli var.

Anlatacağım olay, Aslanlı Gazi Hasan Paşa’mızın Cezayir Dayısı (yani Osmanlı’nın Cezayir Valisi) olduğu sırada vuku buldu. Hikâye kısaca şöyle…

O tarihte Akdeniz’de ticaret yapan yabancı gemiler, Akdeniz’in mutlak hâkimi Osmanlı Devleti’ne vergi veriyor. Vergi vermekten kaçan gemilere ise el konuluyor. Bu şekilde birkaç gemisini kaybeden Amerika, bir çare arıyor ve bu amaçla toplanan Amerikan Kongresi, ticaret filosuyla birlikte birkaç savaş gemisi göndermeye karar veriyor. Fakat savaş gemileri batırılıyor.

Amerika en nihayet Cezayir Dayısı’yla masaya oturuyor ve bir “Koruma Andlaşması” imzalıyor. Amerikan Kongresi’nin, 07 Mart 1796 yılında onayladığı bu andlaşmaya göre, Akdeniz’e çıkan Amerikan ticaret gemileri Osmanlı Deniz Kuvvetleri tarafından korunacak, bunun karşılığı olarak da ABD, Osmanlı Devleti’ne bir kereye mahsus nakden642.500 Amerikan Doları “haraç” ödedikten başka, ayrıca her yıl 12.000 Cezayir altınına denk gelen 21. 600 dolar da vergi verecektir... 

Ödeme, Cezayir Dayısı’nın belirleyeceği uluslararası sularda gerçekleşecekti. Nakit olarak teslim edilecekti! 

Aslına bakarsanız Osmanlı Devleti ile Amerika Birleşik Devletleri arasındaki ilk vergilendirme anlaşması, Amerikan elçisi Joseph Donaldson ile Cezayirli Hasan Paşa arasında 5 Eylül 1795 günü yapılmış… Ne var ki, kanlarında “döneklik” var: Andlaşma hükümlerine uymamışlar. Akdeniz’e donanma göndermişler, ama Amerikan donanması Cezayir donanması karşısında yenilmiş. Çarnaçar 07 Mart 1796 tarihli “Haraç Andlaşması”nı imzalamışlar. 

Bu anlaşmanın başka bir özelliği de Amerikan tarihinin İngilizce’den başka bir dille yazılmış ikinci (ilki Fas’la yine ABD arasında 1786’da Arapça olarak yazılan andlaşmadır) andlaşma olması...

Amerikalılar İngilizce yazma hususunda başlangıçta mırın-kırın etmişlerse de, bizimkiler fena bastırmış, “En büyük biziz, şartları biz koyarız, kendi lisanımızdan başka da lisan tanımayız” demişler, sonunda ABD’ye boyun eğdirmişler.

Amerika ile aramızda Trablusgarp Andlaşması (04 Kasım 1796), Tunus Andlaşması (28 Ağustos 1797) gibi andlaşmalar da var. 

Her andlaşma metni “besmele” ile başlıyor ve her metnin hemen girişinde şöyle deniyor (bugünün Türkçesi ile): 

“Bu anlaşma dünyanın hâkimi, denizlerin ve karaların hükümdarı, kralların efendisi, sultanlar sultanı, imparatorlar imparatoru, Sultan Mustafa Han oğlu Sultan Selim Han’ın dikkati nazarları altında imzalanmıştır. Allah, O’nun hükmünü daimi kılsın.” 

Ulusal Kongre Kütüphanesi kayıtlarına göre, Amerika Birleşik Devletleri’nin 1800 yılı bütçesine haraç ödemeleri için tamı tamına 2 milyon dolar konmuş ki, bu para o günkü ABD bütçesinin yüzde 20’si kadardır. Büyük kısmı da dolaylı olarak Osmanlı Devleti’ne ödenmiştir.

Amerika resmen “müttefikimiz” olmasına rağmen, sürekli olarak bizi satışa getirmeye çalışıyorsa, bunun bir sebebi da tarih olabilir.

..

Başkanlık sistemi ve en iyi tarafıSon güncelleme: 07 Aralık 2016 08:09

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Eski dönem padişahlarını bir tarafa bırakacak olursak, Meşrutiyet sonrası padişahların, başkanlık yetkileriyle dahi kıyaslanamayacak kadar sınırlı yetkileri vardı.

Siyaset çok partili bir sisteme sahipti. Seçimlere birden fazla parti giriyor, değişik hükümetler kuruluyordu (1908′den 1922’ye kadar geçen 14 yıl içinde tam 24 hükümet kuruldu).

Buna karşılık Cumhuriyetin 1923-1950 arasında geçen 27 yıllık döneminde sadece “Cumhuriyet Halk Partisi” var. Başka parti olmadığı için de, sürekli iktidardır. Bu yüzden halk seçimlere ilgi göstermemiş, meselâ 1931 genel seçimlerine katılım yüzde 45’te kalmıştır. Bu şartlar altında bile 20 bağımsız milletvekilinin parlamentoya girmeyi başarması, tek partiye karşı duyulan tepkinin göstergesidir.

Bu süreçte Karabekir ve arkadaşlarının kurduğu Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası (17 Kasım 1924-3 Haziran 1925=6 ay kadar ömrü oldu)ile İnönü’yü kontrol altına almak için Atatürk’ün Fethi Okyar’a kurdurduğu Serbest Cumhuriyet Fırkası (12 Ağustos 1930-(18 Aralık 1930=4 ay kadar ömrü oldu) gibi partiler, kurulur kurulmaz halkın ilgisine mazhar olmuşlar, bu yüzden, “henüz zamanı gelmedi”ği bahanesi ve “irtica” ithamıyla kapatılmışlardır.

Bazıları, Atatürk ve İnönü sevgisinden dolayı bu rejime “cumhuriyet”, hatta “demokrasi” dese de, rejim bal gibi “diktatörlük”tür! Bunu ben söylemiyorum, Atatürk’ün ve İnönü’nün yakın dostlarından Falih Rıfkı Atay söylüyor: 

“M. Kemal (Atatürk) de, İsmet (İnönü) de, nihayet, Enver (Paşa) gibi birer askerdirler. (Bu durumda) Ankara iktidarı, ister istemez kafasının dikine giden bir ‘askerî dikta rejimi’ olacaktır. Cumhuriyet, işin iç yüzünü ‘maskelemekten’ başka bir şey değildir.” (Falih Rıfkı Atay, Çankaya: Atatürk’ün Doğumundan Ölümüne Kadar).

Şimdi 01 Nisan 1931 tarihli Cumhuriyet Gazetesi’nden bir yorum okuyalım:

“(…) Kaç mebus alınacak? Hakiki vaziyeti hiç kimse tahmin edemez. Kati vaziyet Gazi hazretleri umumi listeyi ilan edince anlaşılacak.”

Asıl anlatmak istediğim şudur: Birinci ve İkinci Cumhurbaşkanının yetkileri Meşrutiyet dönemi padişahların yetkilerinden fazlaydı. Bunların bazıları Anayasa ve yasalarla yazılı olmayan yetkilerdi. İlkler, tarihi kişiliklerine dayanarak yasaların vermediği yetkileri de kullanırlardı. Yani “Başkan”dan öte “başkan”dılar… 

Sonradan, “cebren ve hile ile” devleti ele geçiren darbe liderleri de ilk padişahların yetkilerini dahi aşan yetkiler kullandılar. Astıkları astık kestikleri kestikti. Hukuk da, anayasa da, yasalar da rafa kalkmıştı.

Diyeceğim şu ki, Türkiye, başkanlık sistemine yabancı değil. Parlamenter sistemin hâlâ yerleşmemiş olması, bununla ilgili olabilir.

***

Başkanlık sistemi gelirse, sırf bakanlar dışarıdan atanabileceği için çok memnun olacağım…

Şimdi bunu söyledim ya, ülkemde hayli bol olan sosyal medya lafazanları ile fitne-fesat yuvaları, eminim bu sözüme bir kulp takacaklar: “Bahadıroğlu bakanlık bekliyor” gibisinden lâf çakmaya kalkışacaklar.

Peşinen söyleyeyim ki, siyasi konularda beklentisiz bir insanım. Zaten bu tür bir görevin gerektirdiği donanımdan da mahrumum. İçleri rahat etsin.

Beklentim ülkem içindir. Düşünüyorum ki, milletvekili bakanlar siyasi dengeleri gözetmekten zaman bulup gerçekçi icraat yapamıyor. Meselâ yıllardır çocuklarımıza eksik ve yanlış tarih okutuluyor…

Dışarıdan atanacak bir bakan siyasetin icabına göre değil, milletin ihtiyacına göre icraat yapabilir.

Belki o zaman, ömür boyu hasretle beklediğim “yerli-milli” bir eğitim ve kültür politikası izlenir,belki bir türlü değişmeyen ders kitapları da değişir, belki kültür “irfan”la buluşturulup, “hikmet”le desteklenir.

 

TÜSİAD “manda rejimi” mi istiyor?Son güncelleme: 09 Aralık 2016 06:35

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

“Manda” kelimesini duymuş olmalısınız…

Fransızca olan bu kelime, diplomaside “yetki-görev” anlamına gelse de, pratikte “örtülü sömürgecilik” olarak biliniyor.

İlk kez Paris Barış Konferansı’nda galip devletlerin gündemine gelen ve 28 Haziran 1919’da imzalanan Milletler Cemiyeti Sözleşmesi›nin 22’nci maddesinde resmen tanımlanan bu kavram, dünyanın sömürgeciliğe duyduğu tepki yüzünden uydurulmuş bir kavramdır, Özü, az gelişmiş ülkelerdeki zenginlikleri “himaye” bahanesiyle sömürmeye dayanır. 

Birinci Dünya Savaşı’ndan mağlûp çıkan Türkiye, Milli Mücadele’ye hazırlandığı yıllarda bunu tartışmış, Erzurum ve Sivas Kongreleri’nde uzun uzun konuşulmuştu.

Halide Edip Hanım (Adıvar), Rauf Bey (Orbay), Kara Vasıf Bey, Yunus Nadi (Abalıoğlu) gibi, daha sonra Milli Mücadele’nin önderleri arasında yer alacak isimler, İngiliz ve Fransız emellerine karşı, Amerikan mandasını savunmuş, hatta ortakları ve yazarları arasında Mustafa Kemal Paşa’nın da bulunduğu Minber Gazetesi, Amerikan “müzaheretini” (mandacılığın yumuşatılmış ifadesi) savunanlar arasında yer almıştı (1918 Kasım-Aralık).

Halide Edip (Adıvar) Amerikan mandasının en açık ve hararetli savunucularından biriydi. “Bütün eski ve yeni Türkiye hudutlarına şamil olmak üzere, muvakkat bir Amerikan mandasını ehven-i şer olarak görüyoruz” diyordu.

Kara Vasıf Bey,Sivas Kongresi’nde yaptığı konuşmada şunları söylüyordu:

“Manda’nın isminden korkmayalım, isterseniz buna ‘müzaheret’ diyelim…. Büyük bir harpten mağlup çıktık. Bütün memleket perişan vaziyettedir. Beşyüz milyon lira borcumuz var. Bunu ne ile nasıl ödeyeceğiz?... Tamamiyle müstakil yaşamaya mali vaziyetimiz müsait değildir. Şimdi istiklalimizi kurtarsak bile, olduğumuz yerde sayarak bir adım ilerleyemez ve günün birinde, bizden kuvvetli olanların hükmü altına girmeye, ister istemez mecbur oluruz. İşte bu sebeplerden dolayı, İngiltere’yi kendimize ebedi düşman ve Amerika’yı şerrin ehveni saymalıyız.” (Rauf Orbay, Hatıralar, hazırlayan Cemal Kutay,III, s.268-270).

Niyetim mandacılığı anlatmak değil elbet. Tarihin tozlu raflarına kaldırılıp unutulmuş bu kavramın, bazı çevreler tarafından kimi bilinçli, kimi bilinçsiz hortlatılmaya çalışıldığını gördüğüm için, uzun alıntılarla açıklamak zorunda kaldım. 

Bunu en son TÜSİAD yaptı. TÜSİAD Başkanı’nın savunduğu ilkelerle altını çizdiği endişeler, özü itibariyle Halide Edip Hanım’ın ve Kara Vasıf Bey’in vaktiyle savundukları ilkelere tıpatıp benziyor. 

Bir farkla: Eskiler “Amerika” diyordu, TÜSİA Başkanı“Avrupa” diyor.

Avrupa’sız Türkiye asla olmaz (peşin teslimiyet)!..

Bu sebeple AB’ye karşı sertleşilmesin…

OHAL kalksın, Kanun Hükmünde Kararnameler çıkarılmasın (AB’nin talebi de bu yönde)…

Şirketlere kayyım atanmasın (terörün finans kaynakları kesilmesin demekle aynı)…

Laiklik tartışılmasın (yasalarda tarif de edilmesin ki Demokles’in kılıcı gibi dindar Müslümanların tepesinde sallansın)…

Fazla yerimiz kalmadı, ama şunu net olarak ifade edeyim ki, Türkiye’yi TÜSİAD’ın mantığıyla yönetmek demek, mandaya razı olmak demektir!

Ha Amerika, ha Avrupa: Kendimiz olamadıktan sonra…

Merakım mazur görüle, ama soracağım: 15 Temmuz gecesi TÜSİAD baronları neredeydi?

 

ABD ve AB akbaba yöntemi kullanıyorlarSon güncelleme: 12 Aralık 2016 06:59

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Biliyorsunuz akbabalar önemli ölçüde leşle beslenir. Bunun için müthiş bir işbirliği örneği sergilerler…

“Kara Akbaba”nın gagası diğer akbaba türlerinden daha güçlüdür. Bu yüzden ormanda bulunan leşin gövdesine delikler açma görevi onundur…

Güçlü gagasıyla leşin muhtelif noktalarına delikler açar. O arada pek tabii yiyebildiği kadarını da yer…

Ondan sonra sıra “Kızıl Akbaba”ya gelir: Kafasını açılan deliklerden içeriye sokup leşin iç organlarını tüketir…

Başka bir akbaba türü olan “Küçük Akbaba”, leşin etrafına saçılan küçük kırıntıları toplar…

Artık sıra “Sakallı Akbaba”ya gelmiştir…

O zamana kadar sıranın kendisine gelmesini sabırla bekleyen “Sakallı Akbaba” kemikleri kırabildiği kadar kırıp iliklerle karnını doyurur…

Şimdi sıra “Kel Akbaba”dadır: Kel Akbaba da tıpkı Sakallı Akbaba gibi kemik iliği yemeye bayılır, ne var ki gagası Sakallı Akbaba kadar güçlü değildir, kemikleri kırmakta zorlanır... 

Yine de kendine kemik iliği ziyafeti çekmekten asla vazgeçmez. 

İliğini yemek istediği kemiği gagasına alıp yükseklere çıkar…

Sert kayaların üzerine gelince gagasındaki kemiği bırakır…

Kemik hızla düşüp kayalara çarpar…

Eğer parçalanmışsa, Kel Akbaba, çok sevdiği ziyafete konar. Ama bazı kemikler çok serttir ve Kel Akbaba’nın bu işlemi üç, hatta beş kez tekrarlamasını gerektirmektedir...

Hiç çekinmeden, umudunu yitirmeden işlemi tekrarlar. Sonunda, çok sevdiği iliğe ulaşır, armağanını alır.

Ortada artık “leş”ten eser yoktur: Akbabaların karınları ise aşırı toktur.

***

Dün Avrupalı büyüklerin…

Bugün Avrupa Birliği’nin, az gelişmiş ülkelerle gelişmekte olan ülkelere uyguladıkları yöntem, tamı tamına bu “Akbaba Yöntemi”dir!..

Türkiye ise buna açıkça isyan eden tek ülkedir…

Bu mücadelede yerimizi almak zorundayız…

Leş kargalarının (akbaba anlamında) yanında mı olacağız, insanımızın yanında mı?

***

Bilin ki dostlarım, herkese demokrasi ve insan hakları nutku atan Avrupa ve Amerika hâlâ vahşidir…

İnsan hakları sabıkalısıdır…

Milletlerin iliğini kurutan bir yapıdır…

Sadece kendi çıkarını gözeten bir nalıncı keseridir…

Gücünü hukuktan değil, silahtan alır…

Hukukunu uluslararası normlarla değil, namlularla yazar…

Kendisinden olmayan uluslardan da sadece “itaat” ister…

İtaat edilmezse, darbe yapar…

Ambargo koyar…

Ekonomik ablukaya alır…

Kriz çıkartır.

Türkiye ilk kez bu yapıya karşı çıkıyor…

Hatta meydan okuyor…

 

Unutmayın sakın: Biz Osmanlı’yız!Son güncelleme: 13 Aralık 2016 06:42

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

 

Bizim hâkimiyet (aslında hamiyet) dönemimizde kurtla kuzunun birlikte yürüdüğü bölgelerde huzursuzluk hüküm sürüyor. Her yerde kin ve kan var...

Meğer Osmanlı adalet ve huzur kaynağı imiş... 

Vaktiyle bizi o topraklardan çıkarmak için İngilizlerle işbirliği yapanlar da bu gerçeği nihayet anladı, ama yazık ki iş işten geçti.

Musul yanıyor, Halep yanıyor, Şam yanıyor, Filistin yanıyor, Irak ve Suriye yanıyor!

İyi niyetli ve basiretli Müslümanlar “Ah Osmanlı” diye diye iç çekiyor.

Ah ki ne ah!..

1699 yılında devletimizin hâkimiyeti altındaki ülkelerle birlikte yüzölçümü 24 milyon kilometrekareyi buluyordu. 

Üç kıtada direkt olarak, tüm kıtalarda endirekt olarak sözü geçiyordu. Devlet kendine o kadar güveniyordu ki, herhangi bir konuda anlaşma yaptığı devletlere imzalı belge veriyor, kendisi ise kimseden belge talep etmiyordu...

Çünkü anlaşma kurallarına uymadıkları an, bunun hesabını sorabilecek gücü vardı.

Bu topraklardan Osman Gaziler, Orhan Gaziler, Murad Hüdavendigârlar, Fatihler, Yavuzlar, Kanuni Süleymanlar geldi geçti...

Ama hâlâ özlendiklerine göre, “öldüler gittiler” diyemeyiz: Hasret yumağına dönüşüp ebedileştiler, âbideleştiler!

Ebedileştiler, çünkü hal-i hayatlarında ebedi bir kaynaktan besleniyorlardı. İlham kaynakları Kur’an, maksatları İ’lâ-yı Kelimetullah’tı...

Allah’a kullukta varlık arar, dirlik arar, birlik ararlardı. Allah sevgisinden yansıyan mukaddes bir sevgi ile insanların yüreğine ulaşırlardı...

Kısacası padişah, teb’asıyla aynı kulluk zemininde buluşup kucaklaşırdı.

Bu hem insanı idrak etmekti, hem de hayatı ve kâinatı...

Avrupalı krallar işte bu idrakin önüne diz çöker, insanı tüm boyutlarıyla idrak eden bu insanca anlayıştan kendi varlıklarını sürdürmek için yardım dilenirlerdi...

Çoğu padişaha kadar bile ulaşamayıp sadrazamın ellerini öperlerdi. 

Osmanlı’dan izinsiz, neredeyse kuş bile uçmazdı. Savaş çıkmaz, barış yapılmazdı. Dünyanın hem hâkimiydik, hem de hakemi: Avrupa devletleri kendi aralarında anlaşmazlığa düşünce, Osmanlı’nın hakemliğine başvurur, çözümü Osmanlı’da ararlardı. 

Akdeniz’e çıkma karşılığında Amerika’dan vergi alır, borçlarına karşılık Fransız donanmasının limanımızdan çıkmasına izin vermezdik.

Ama hem âdil, hem merhametliydik: Ceneviz korsanlarının korkusundan Akdeniz’e gemilerini çıkaramayan Hollanda’nın yalvarmalarına dayanamaz, “Akdeniz’e çıkarken gemilerinize Osmanlı bayrağı çekin ki, kimse yan gözle bakamasın” der, garibanlara ekmek verirdik. Hey gidi günler hey!..

Coğrafi sınırları tekrar yakalamamız elbette mümkün değil, ama siyasi etki açısından Osmanlı adımları atabiliriz...

Nitekim de atıyoruz. Ekonomik bağımsızlık, milli para, AB’ye karşı dik duruş bu adımlardan birkaçıdır. Adımlarımızın daha da güçlenmesi lâzım. Birler yan yana gelmeli, onbir, yüz on bir, bin yüz on bir, nihayet milyonlar değerine ulaşmalı. 

Zaman diriliş zamanı: Zaman ufkumuzu genişletme ve geçmişin ışığında geleceğe yürüme zamanı...

Evvela şunu sormalıyız kendimize: Biz kimiz?

Biztarihe hükmetmiş bir milletin çocuklarıyız! 

Öyleyse durmak yok! 

.

Kaderin hükmüSon güncelleme: 14 Aralık 2016 06:56

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Eskiden “İlâhî takdir” ya da “Takdir-i İlâhî” sözü dilimizden düşmezdi…

Herhangi bir olayla karşılaştığımızda, aklımıza ilk gelen ihtimal “kader”di…

“Kader” derdik…

“Takdir” derdik…

“Murad-ı İlâhî” derdik…

“Nasip-kısmet” derdik…

Bu ülkenin dindarları eskiden “dindarca” yaşardık. Makam ve para sahibi olmaya başladığımızdan beri, çoğumuz yarı seküler (dünyacı) bir hayat yaşamaya başladık. 

Bu yüzden de, zaman zaman sebeplere tıkanıyor, “sebep-perest” bir anlayış içinde olayları yorumlamaya kalkışıyoruz. Oysa inancımıza göre, “her şey hüküm altındadır…”

Yani, “Allah’ın izni olmadan sarı yaprak bile yere düşmez!”

Bunu bile bile, buna inana inana, kimi zaman, olayların “hikmet ciheti”ni ıskalıyoruz. Gelişmeleri yalnızca sebepler silsilesi içinde ele alarak, böylece farkında olmadan bir bakıma “sebep-perestlik” yaparak, hem kendi içimizi karartıyoruz, hem de çevremize ümitsizlik aşılıyoruz.

Bir trafik kazası oldu diyelim, yorumumuz hazırdır…

“Islak zemin…”

“Dikkatsizlik…”

“Aşırı hız…”

Tamam da, peki ya “kader”?

Olup bitenlerde onun hiç mi payı yok?

Allah bu işlere artık karışmıyor mu? (haşa)…

Tedbirsizliği savunmuyorum, savunmaya çalıştığım olgu kader: Yani “tedbir”in “takdir”le birlikte düşünülmesi…

Son zamanlarda “Kanseri yendi” diye bir tabir çıktı. Kanserden kurtulan birini böyle anlatıyoruz. “Müthiş bir irade canım, kanseri bile yendi!”

Kanserle nerede güreşti, ne zaman güreşti?..

Birinin yendiğini öbürü neden yenemiyor?

Bediüzzaman Hazretleri, “Çaresi bulunan şeyde acze, çaresi bulunmayan şeyde ceza’a” (yakınma, telaş, teessür) düşmemek gerektiğini söyleyerek, İslâmî hayat felsefesinin altını çiziyor…

Erzurumlu İbrahim Hakkı, “Mevlâ görelim neyler/ Neylerse güzel eyler” demek suretiyle aynı bakış açısına temas ediyor.

Biz “tedbir” diye diye “tevekkül”ü hayatımızdan çıkardık.

Elbette ki “tedbir” şart…

Ama “tevekkül” Müslümanca hayatın vazgeçilmezidir.

Galiba bizi bu formülün dışına çekerek saçıp savuran şey, sadece kendimizi düşünmemiz, kendimize yönelik yaşamamızdır. 

Ebediyete ilişkin tasavvurlarımız tökezledi. O zaman da fani dünyamız tüm hayatımızı işgal etti: Tek dünyalılara benzedik!.. Çünkü, “Gaye-i hayal olmazsa, ezhan (zihinler) enelere (bencillelliğe) döner.” (Bu da Bediüzzaman’dan).

Herkesin dünyası, kendi penceresinden görebildiği kadardır. Görebildiğimiz maddeden ibaretse maneviyata kör olmaya başladık demektir.

Hepimiz hüküm altındayız. Endişelenmeye, ürkmeye, yakınmaya, kahırlanmaya, hele de umutsuzluğa düşmeye hiç gerek yok. 

15 Temmuz baskınını aşan millet, ekonomik kıskaçları da kırar, atar. 

Sonuçta Allah’ın dediği olur!

 

Dört cephede savaş!..Son güncelleme: 16 Aralık 2016 07:54

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Türkiye dört cephede birden savaşıyor…

Siyasi Cephe (Avrupa Birliği ülkeleri, Amerika ve içimizdeki hainler)…

Sosyal Cephe (Sosyal medya soysuzlarının yönettiği algı operasyonları)…

Askeri Cephe (Esed güçleri, PKK/PYD/YPG/DEAŞ ve alfabenin sessiz harfleri adedince terör örgütü)…

Ekonomik Cephe (Dolar spekülâtörleri, küresel sermaye, envai çeşit manüplâsyon, uluslararası kredi derecelendirme kuruluşları)… 

Kısacası, bir yanımız terör, bir yanımız savaş, bir yanımız göç dalgaları, bir yanımız ekonomik enstrümanlar…

Ve kalleşçe bombalamalar…

Her yerde ya bir canlı bomba ya da bomba yüklü araç patlıyor. Gencecik fidanlar toprağa düşüyor.

Fakat pes edecek, mücadeleden vazgeçecek değiliz. Biz ki bidayette “Ya devlet başa, ya kuzgun leşe” diyerek Anadolu topraklarına geldik…

Tarihin her kesitinde bu toprakların bedelini kanımız canımızla ödeye ödeye yaşadığımız coğrafyanın her santimetrekaresini “vatan” yaptık… 

Toprağımıza canımızı, bayrağımıza kanımızı kattık…

“Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır,

“Toprak eğer uğruna ölen varsa vatandır” dedik, ebediyet yürüyüşüne bu kararlılık içinde çıktık.

Sözümüzden dönecek değiliz, “olmuyor işte” diyecek değiliz…

Bu kavganın en hain, en kalleş aşamalarından biri Gezi Olayı, ondan daha beteri ise 15 Temmuz’du; alnımızın akıyla bunları aştık, sınavı verdik…

Bu tür sinsi oluşumlardan sonuç alamayan dış odaklar, içimizdeki ihanet şebekeleriyle birlikte aleni saldırıya geçtiler.

Geçsinler!.. Gelsinler!.. Çanakkale’ye nasıl geldilerse, öyle gelsinler…

Topuna meydan okuyacak ve püskürtecek gücümüz var çok şükür.

Geldiklerinden beter gidecekler!

Madem iş bu noktaya geldi, vatan için ölmemiz gerektiği kadar öleceğiz!

“Daha kaçımız?” diye sormayacağız…

Tıpkı Çanakkale’de, Galiçya’da, Trablusgarp’ta olduğumuz gibi, kimimiz yine şehit olacağız.

Yeni âkif’ler yeni şiirlerimizi yazacak yine:

“Ey şehid oğlu şehid isteme benden makber,

“Sana ağuşunu açmış, duruyor Peygamber” diyecek.

Kendimizi Peygamber kucağına emanet edeceğiz.

Sevr Mağarası yalnızlığında, etrafı düşmanla kuşatılmış bir halde iken, “Korkma Ebubekir, Allah bizimledir” diyen Peygamber-i Âlişan aşkına, “Korkma!..” diyeceğiz, “sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak.”

Bir süre daha şehit cenazeleri önünde saf tutacağız.

Canımız acıya acıya, ağlaya ağlaya oğullarımızın cenaze namazını kılacağız…

Bayrağa sarılı yüreğini (evlâdını) tabuttan alıp toprağa verdikten sonra, kameralara bakıp, “vatan sağolsun!” diyebilecek kadar vatan sevdalısı Anadolu annelerini ve babalarını hıçkıra hıçkıra izleyeceğiz…

Onlarla birlikte hepimiz, “vatan sağolsun!” diyeceğiz.

Vatanın bölünmez bütünlüğünü sağlamak için evlatlarını kurban eden Osmanlı padişahlarını anlamaya çalışa çalışa evlatlarımızı kurban edeceğiz!

Çok kızacağız, çok üzüleceğiz, çok ağlayacağız, ama önünde-sonunda düşmanların da hainlerin de kökünü kazıyacağız!

 

Kaçanın anası ağlamaz” mı?Son güncelleme: 17 Aralık 2016 02:01

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

15 Temmuz darbe teşebbüsü (aslında Türkiye’yi Amerika’ya peşkeş çekme plânı) sonrasında, “Kaçanın anası ağlamaz” şeklindeki yanlış atasözüne inanıp Türkiye’den kaçanlara sormak istiyorum: “Hadi kendi paçanızı kurtardınız diyelim, peki birkaç nesil sonra torunlarınızın hali ne olacak?”

“Hiçbir şeycik olmaz” demeyin. Muhtemelen Cem Sultan da sizin gibi düşünüyordu, ama oğlu ve torunları zaman içinde Hıristiyan oldular…

Biliyorsunuz, taht mücadelesini kaybedince o da kaçmış, Rodos Şövalyeleri’ne sığınmıştı…

Hayatının son 13 yılını Rodos, Roma ve Fransa’da geçirdi. Osmanlı’ya karşı acımasızca kullanıldı. Oyuncak haline getirildi. Onu bahane eden Papalık, Osmanlı Padişahı II.Bayezit’den sürekli para sızdırdı.

Cem Sultan 1495’te Fransa’da kahır içinde öldüğünde, hayatta sadece bir oğlu vardı: Şehzade Murad… 

Şehzade Murad Hristiyan bir kızla evlenip Hıristiyan oldu. 

Papa tarafından vaftiz edilerek “Papalık Prensi” ilan edildi. 

Hıristiyan önderler bu değişime o kadar sevinmişlerdi ki, devletler asalet unvanı vermekte yarışa girmişti.

Şehzade Cem’in oğlu Murad, Rodos’un Kanuni Sultan Süleyman tarafından fethedilmesine (1522) kadar Rodos’ta prens olarak yaşadı. 

Kendine o kadar yabancılaşmıştı ki, Kanuni’ye karşı savaştı…

Nihayet yakalandı ve idam edildi.  

Vatikan arşivlerine göre, Şehzade Murad’ın oğlu Şehzade Cem (dedesinin adı verilmişti) Malta’ya kaçırıldı…

Hayatına orada devam etti…

Tabii vaftiz edilmiş bir Hıristiyan olarak.

Aradan yıllar, yüzyıllar geçti…

Yıl oldu 2001…

Bu tarihte Cem’in torunları Osmanlı HanedanıReisi rahmetli Osman Ertuğrul Efendi’ye müracaat ederek hanedan defterine kaydolmak istediler…

Ancak Hristiyan olmalarından dolayı hanedanın soyağacında yer almalarının mümkün olmadığı cevabını aldılar.

Murat Bardakçı’nın belirttiğine göre, “vaftiz edilen şehzadeler, kendilerine aile adı olarak ‘Saitus’u aldılar ve ‘Saitus’ zamanla ‘Sait’, ‘Sayd’ ve nihayet ‘Said’ oldu. Ailenin şu andaki reisi, Malta’da yaşayan George Alexander Said-Zammit adında ve 56 yaşında bir arkeolog”... 

Hikâye kısaca böyle…

Çok dokunaklı ve çok acıtıcı!

Hem de çok büyük ibret levhası, çok kalıcı bir ders!

Şimdi tarihten günümüze gelelim…

Tasarladıkları darbenin başarısız olması sonucu, hesap vermemek için Türkiye’yi terk edip Hıristiyan Avrupa devletlerine (ne hikmetse Müslüman devletleri tercih etmediler) sıvışanları böyle bir gelecek bekliyor olabilir.

Öyle ya, onlardan hangisi Cem Sultan’dan daha “dindar”dır? 

Kaldı ki, anne-babaları gibi “kaçak”lardan oluşan çevrenin Türkiye aleyhine olumsuz propagandalarına muhatap olarak büyüyecekler ve ister istemez ülkelerine karşı nefret duygularıyla dolup taşacaklar.

Bu durumda Türk milletine ve Türkiye’ye yönelik öfkeleri milletin inanç manzumesine de yönelecek…

Yani “kaçanın anası” da babası da ağlayacak!

 

Şehitler Tepesi boş değil”Son güncelleme: 19 Aralık 2016 05:48

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

Tweet

 

 

Rahmetli Ârif Nihad Asya’nın “Bir Bayrak Rüzgâr Bekliyor” isimli meşhur şiirini, belki bir nebze derdimize derman olabilir düşüncesiyle duygu dünyamıza emanet ediyorum.

***

Şehitler Tepesi boş değil,

Biri var, bekliyor...

Ve bir göğüs nefes almak için

Rüzgâr bekliyor.

•

Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye,

Yattığı toprak belli,

Tuttuğu bayrak belli...

Kim demiş Meçhul Asker diye?

•

Destanlar yapmış, kâsideye kanmış...

Bir el ki ahiretten uzanmış,

Edeple gelip birer birer

Öpsün diye fâniler.

•

Öpelim temizse dudaklarımız...

Fakat basmasın toprağına

Temiz değilse ayaklarımız.

•

Rüzgârını kesmesin gövdeler...

Sesinden yüksek çıkmasın

Nutuklar, kâsideler!

•

Geri gitsin alkışlar, geri...

Geri gitsin ellerin

Yapma çiçekleri!

•

Ona oğullardan analardan

Dilekler yeter...

Yazın sarı, kışın beyaz

Çiçekler yeter.

•

Söyledi söyleyenler demin...

Gel süngülü yiğit, alkışlasınlar,

Şimdi sen söyle, söz senin!

•

Şehitler Tepesi boş değil,

Toprağını kahramanlar bekliyor...

Ve bir bayrak dalgalanmak için

Rüzgâr bekliyor.

•

Destânı öksüz, sükûtu derin

Meçhul Askerin...

•

Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye;

Yattığı toprak belli,

Tuttuğu bayrak belli...

Kim demiş Meçhul Asker diye? 

 

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Osmanlı evi, Osmanlı insanı

20.10.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Araştırmalara göre, her yedi kişiden biri depresyon, ya da panik atak hastası... Gençler arasında yorgunluk ve umutsuzluk hâd safhada; kimse geleceğinden emin değil...
Yani toplumun genç ve yaşlı nüfusuna genel bir bıkkınlık hâkim!
Genelde umutsuzluk inançsızlığın çocuğudur. Bizim toplumun büyük çoğunluğu elhamdülillah Müslüman! Buna rağmen nedir bu bıkkınlık, küskünlük, umutsuzluk ve teslimiyet?
Cevabı bulmak için geçmişimize bakmak gerekiyor. Zira bugün olup bitenlerin kökeni geçmiştedir. Zaten bu yüzden tarih bir ?mihenk taşı? işlevi görür.
Uzmanlara göre, insan karakterini şekillendiren birkaç unsur var: Bunlardan birincisi aile, ikincisi eğitim, üçüncüsü çevre, dördüncüsü muhit ve mekândır.
Diğerleri bir yana, sadece şu ?Osmanlı evi?ni ve ?Osmanlı mahallesi?ni bir ölçüde hayata geçirebilsek, eminim çok şey değişecek.
Çünkü hayat mekâna ve muhite göre şekillenir.
Eskiden ?mahalle? dediğimiz sistemli muhitlerde ahşap, ferah, büyük, aileye mahsus, yüksek tavanlı evlerde otururduk. Mahalle, ?imam?ın başkanlığında oluşturulan ?ak saçlılar? (birikimli yaşlılar) tarafından denetlenir, sorunlar çıkar çıkmaz çözülür, komşular bir birlerine güvenirdi.
Evler kıbleye dönük inşa edilirdi. Osmanlı insanının çoğunun ?kıble yürekli? olmasının hikmeti, belki de evlerini kıbleye dönük inşa etmeleriydi.
Cephesi kıbleye dönük evlerde yaşayanların yürek pusulaları da kıbleyi gösterirdi.
Ortada mahalle mescidi, mescidin aynında bir eğitim kurumu (eğitimsiz Müslümanlığın yarım kalacağı inancından beslenen bu kurumlar mahallenin olmazsa olmaz varlıklarıydı), mahallelinin uğrayıp dertleşeceği bir ?muhabbethâne? (sohbet evi) ve bunların çevresine dizilmiş cumbalı, bahçeli ahşap evler...
Osmanlı evlerinin giriş kapıları bile Osmanlı'nın başkalarını düşünen ve tanısın tanımasın, dara düşen herkese yardım ulaştırmayı amaçlayan ?infak=paylaşma, bölüşme? ahlâkının bir yansımasıydı... ?Yardım? aşkıyla, giriş kapısının üstünü geniş bir örtü koyarlardı...
Bu tam anlamıyla ?yardım aşkına? yapılan bir uygulamaydı: Çünkü bu örtüden ev sahiplerinden çok, yağmurdan ve güneşten korunmak isteyen yorgun insanlar yararlanırlardı. 
Caddeden gelip geçenler bu örtü altına sığınıp doludizgin yağmurdan, ya da yakıcı güneşten korunurlar, sonra da ev sahiplerine dualar ederek giderlerdi...
Bazen ev sahipleri, kendi saçak altlarına sığınanları ?Tanrı misafiri? sayar, içeri buyur eder, karnını da doyurduktan sonra salardı. 
Tek cümle ile Osmanlı'da hayat ?muavenet?ti (yardımlaşma).
Yaralı göçmen kuşlara evlerinin saçak altında ?kuş evi? yapmayı akıl eden yardım ahlâkı, elbette hayatın özü ve özeti olan insana karşı böylesine mehabetli, aşk yüklü, sevda dolu bir yaklaşım sergileyecekti...
?
Osmanlı kapılarının tokmakları bile başlı başına bir kültürdür ve Osmanlı insanının sosyal hayata bakışının bir simgesidir... 
Osmanlı insanı hayata ?helâl? ve ?haram? perspektifinden bakardı. Kapı tokmakları bile bu hassasiyeti yansıtırdı. İç içe, ya da üst üste bindirilen tokmaklardan biri kalın, diğeri ince ses çıkarırdı. Erkek konuklar kalın ses çıkaran kapı tokmağını, kadın konuklar ise ince seslisini kullanırlar, böylece ev sahipleri kapıdaki misafirin kimliği hakkında bilgi sahibi olur, ona göre karşılarlardı.
Dış kapı dış avluya, iç kapı iç avluya açılırdı. Avlular çocuklarla kadınların ?özgürlük alanı?nı oluştururdu. 
Çocuklar avlularda hoplayıp zıplayarak enerji tüketirken, (çocukların özgür ruhlu yetişmelerinde acaba bu avluların rolü ne kadardır?) kadınlar güller, çiçekler ve meyve ağaçları arasında dolma doldurur, sarma sarar, sohbet eder, onlar da kendi açılarından hayatın stresinden arınırlardı.
Bazı avluların bir kenarında pekmez yapılan şıra hane, kilim, bez dokuma atölyeleri yer alırdı. Başka bir köşede ocak, çamaşır taşı, dibek taşı, fırın, çeşme veya kuyu vardı. 
Avlu yeteri kadar genişse bir köşesi sebze bahçesine dönüştürülür, ailenin sebze ve meyve ihtiyacı karşılanırdı.
Genişçe bahçeleri olan aileler ürettikleri sebze ve meyveleri komşularıyla da paylaşır, bir kısmı da muhtaçlara ulaştırılırdı.
1835'te İstanbul'a gelen Miss Julia Pardoe, Osmanlı evlerinin avluları için, ?Keşke Shakespeare, Romeo ve Juliet'in bahçe sahnesini yazmadan önce buraları görmüş olsaydı? demişti. 
Osmanlı avluları o derece etkileyiciydi. Kadınların günlerinin neredeyse tamamı avlularda geçerdi. Ekmek yaparlar, hamur açarlar, sebze yetiştirirler, artan zamanlarında ise komşularla buluşup hem el işi yapar, hem de konuşup rahatlarlardı. 
Bu bir yürek paylaşımıydı. Bu yüzden Osmanlı kadınında depresyon ve panik atak gibi sinir hastalıklarına çok az rastlanırdı.
Uzun zamandır Avrupa'dan ithal edilen üst üste bindirilmiş beton ?site?lerde, şaşkınlaşmışlığımızı ve yalnızlığımızı yaşıyoruz...
Belki de bu yüzden sinir hastalıkları yakamızı bırakmıyor.
Konuyu umarım yarın toparlarız.

Kadın kadına mahalle hayatı

21.10.2008

Yavuz Bahadıroğlu

?Osmanlı insanı? dediğimiz zaman hem bir şefkat manzumesini hatırlamalıyız, hem de bir cesaret âbidesini. Onların hepsini olmasa bile, birçoğunu ?yürek adam? olarak tanımlamak mümkündür!
?Yürek adam? formasyonundan son derece mahrum bulunduğumuz, ama son derece büyük bir iştiyakla da ulaşmak istediğimiz o hasrete acaba nasıl ulaşabiliriz? 
Bunun için sihirli bir formül yok; hatta bunun bir formülü de yok; yönetimin, mahallenin, ailenin, eğitim sisteminin ve toplumun bu konuda bir ?ortak niyet? belirlemesi gerekir.
Öncelikle belirtmeliyim ki, hayat mekâna ve muhite göre şekillenir.
Dün de söylediğim gibi, insan karakterini şekillendiren birkaç unsur vardır: Bunlardan birincisi aile, ikincisi eğitim, üçüncüsü çevre, dördüncüsü muhit ve mekândır.
Yıllardır muhitsiz ve mekânsızız!
Geleneksel mahallemizi de, evimizi de kaybettik. Dolayısıyla kaybolduk! Eskiden bol miktarda yetişen ?yürek adam? artık yetişmiyor...
Onun yerine showman, şaklaban, kaltaban, falcı, medyum yetiştiriyoruz.
?
?Yürek adam?ların yetişmesinde sokaklar kadar mahallelerin, eğitim sistemi kadar yaşanan evlerin rolü var. Meselâ sayısız ?yürek adam?ın yetiştiği Osmanlı evleri sözün tam anlamıyla ?yaşanacak mekânlar?dı ve evin tamamı kullanılırdı: Gösterişe açılan tek bir kapısı bile yoktu. Her kapı insana açılır, her bölüm insanın kendini huzurlu ve mutlu hissedeceği şekilde tasarlanırdı.
Osmanlı evinin odaları yüksek tavanlıydı. Tavanın yüksek oluşu insan ruhunu hem yüceltir, hem de ruha ferahlık ve sükûnet verirdi. (Alçak tavanlı ?daire?lerde ruhumuz bunalıyor, depresyona giriyoruz).
Mahallenin merkezinde mutlaka bir mescit bulunur, evlerin kapı ve pencereleri karşılıklı bir birine açılırdı. Komşular pencereden pencereye ?sohbet? eder, bir birlerine karşı muhabbetlerini arttırırlardı. 
Ayrıca evde biten herhangi bir şeyi komşudan istemenin en kestirme yolu yine bu pencerelerdi: ?Hû komşu, misafir geldi de bir içimlik kahveniz var mı?? diye başlayan sohbetler genelde koyulaşır, vakti unutturur, ama komşuluğu da ilerletirdi. (Evler üst üste binip ?apartman? olduğundan beri balkon kapıları halı-kilim silkme kavgasına açılıyor, komşuluk da gitti gidiyor) Tek veya çift katlı olan Osmanlı evlerinin bir tarafı, genellikle sokak, ya da caddeye bakardı...
Alt katta kışın oturulan bir oda, mutfak, kiler ve ambar yer alırdı. Alt kattan üst kata çıkışlar ahşap merdivenle sağlanırdı. Üst katta ?divanhane? (buna başoda diyebiliriz), haremlik, (kadınların bulunduğu bölüm) selâmlık (erkeklerin bulunduğu bölüm) olurdu...
Bazı evlerde ise bir ?yaz odası? (evin nispeten daha serin olan bölümü) bulunurdu. 
Merdiven başındaki geniş mekânın adı ?sofa? idi. Sofadan odalara geçilirdi. Odalardan birinin sokağa bakan ve hâne halkının dışarıyı görebilmesini sağlayan bir çıkması vardı: Buna ?köşk? denirdi. Üst kat pencereleri ?cumba?lı olup dışarıdan içerisi görünmeyecek şekilde kafeslenmişti: Kafesler, içeriden dışarıya bakanları değil, dışarıdan içeriye bakmak isteyenleri sınırlardı.
Odaların hemen hepsinde ısınmak, yemek pişirmek ve hattâ aydınlanmak için birer ocak bulundurulurdu. Bir de odalarda yatak ve yorganların konduğu bir ?yüklük? vardı. Yüklüğün bir köşesi banyo olarak kullanılırdı. (Asıl yıkanma yerleri, sıhhî olduğu da kabul edilen şehir hamamlarıydı). 
Osmanlı ailesi sofra bezi, ya da ?sini? denilen büyük bakır tepsi üzerinde yemek yer, yemek yediği mekânda oturur, gece olunca da yatakları serip uyurdu. 
Sabah yatakları kaldırıp hayatına devam ederdi. Odalar hemen hemen mobilyasızdı. Yani evin her köşesi insana tahsis edilmiş, insanın yaşam alanı eşya ile sınırlandırılmamıştı. Bu da o mekânlarda yaşayanları rahatlatan bir faktördü. (Şimdiki evlerde insanın değil, eşyanın saltanatı var). Mobilya yerine, pencere kenarlarında divan ve sekiler, yerlerde çoğu zaman kilim, bazen halı ve yer minderleri bulunurdu. 
Mimari anlayış tamamıyla Osmanlı insanının hayat görüşünün bir yansımasıydı. Evlerini kendi faniliklerini simgelercesine, kireç ve kerpiç gibi dayanıksız malzemelerden yaparken, cami, çeşme, kervansaray, hastane gibi hayır kurumlarıyla devlet binalarını sağlamlığın sembolü olan taş malzemeyle yaparlardı. Bu yansımanın bir boyutu ?devlet-i ebed müddet? anlayışı, diğer boyutu ise ?hayırda ebedileşme? arayışıydı.
Dışarıdan bakıldığında, zengin eviyle fakir evini ayırt etmek pek mümkün değildi. Bu da, bugün pek çok çatışma alanı oluşturan sınıflar arası farkın, Osmanlı toplumunda yok denecek kadar az olduğunun ilginç bir göstergesidir.
Müslüman evlerini gayrimüslim evlerinden ayıran ölçü ?merhamet?ti. Osmanlı Müslümanının merhameti sadece insanlara değil, hayvan ve bitkilere de yansırdı. Batılı gezginlerden biri buna ilişkin bir gözlemini şöyle aktarıyor: ?Türklerle Rumların karışık yaşadığı köylerde, bacasında leyleklerin yuva yaptığını gördüğünüz her ev bilin ki Osmanlı evidir. Çünkü onlar leylekleri rahatsız etmenin günah olduğuna inandıkları için ateş yakmazlar.?
Kısaca söylemek gerekirse, Osmanlı evleri içe dönük, ama dışa kapalıydı. Bu yapılanma hem İslâmî aile yapısının hassasiyetiyle, hem de aileyi ve çocukları dış etkilerden korumayla ilgilidir.
Bu evlerde ve ortamlarda yetişen isimleri hatırlarsak, mekânın ve ortamın, çocuk yetiştirmede ne kadar önemli olduğunu anlayabiliriz... İnsan ?tesadüfen? yetişmez!

Osmanlı?dan Frankfurt Kitap Fuarı?na

22.10.2008

Yavuz Bahadıroğlu

?Özgürlük? ve ?tenkit hakkı? sağlam zeminde yürüyen devletlerin sigortasıdır...
Bir devletin gücünü anlamak isteyen, halkına verdiği hak ve hürriyetlere bakmalı: Bunlar ne kadar genişse devlet o kadar güçlü, kendinden o kadar emindir.
Dünya bunu anlamak için büyük bedeller ödedi. En baskıcısından en yumuşağına kadar pek-çok rejim kurdu, denedi, birikim kazandı...
Sonuçta insan hak ve özgürlüklerini eksen alan bir rejimde karar kıldı: Buna da ?demokrasi? adını verdi. Siz başka bir isim verebilirsiniz... Burada önemli olan isim değil, halkın ?huzur hakkı? ile özgürlüğüdür. Bunun hangi isim altında sağlandığı çok da önemli değil. 
Bu sebeple ?demokrasi gâvur icadıdır? anlamına gelen ve benim demokratik taleplerimi böyle bir anlayış içinde reddedenlere kendi tarihlerini örnek göstermek isterim.
Osmanlı'da, kim olursa olsun, neye inanırsa inansın, nasıl giyinirse giyinsin insanlar hürdür... (Bediüzzaman, ?İnsan hürdür, ama kuldur? diyor). Osmanlı'da ?hak kuvvette? (günümüzün kuvvetliysen haklısın anlayışı) değil, ?kuvvet hakta?dır. (Haklıysan kuvvetlisin)...
Osmanlı'da padişahlar bile adliyeye karışamaz, gerektiğinde padişahlar yargılanır ve mahkûm olur. (Fatih Sultan Mehmed'le Mimar İpsilantı Efendi Davası gibi). Bu da ?Hukukun üstünlüğü? ilkesine Osmanlı Devleti'nin bağlılığını ve bu ilkeyi hayata geçirmekteki ısrarını gösterir.
Osmanlı'da devlet Başkanları (Padişahlar) hükümete sadece tavsiyelerde bulunabilir, talimat veremezler... [Koçi Bey şöyle der: ?Vezir-i âzam (Yürütmenin başı=Başbakan) müstakil olup umûr-u saltanata (devleti yönetme biçimine) kimse müdahale etmezdi.?]
Buna bugün ?Kuvvetler ayrılığı prensibi? diyorlar ve demokrasinin vazgeçilmezi sayıyorlar. Bu bağlamda Batı demokrasisi, Selçuklu'dan ve Osmanlı'dan çok şey öğrenmiştir. Yani Batı demokrasisinin bugünkü hale gelmesinde katkımız ve emeğimiz vardır: Bu gerçeği yurtdışına her çıkışımda daha derinden hissediyorum.
Bu kez Kültür Bakanlığımızın davetlisi olarak Frankfurt Uluslararası Kitap Fuarı kapsamında Almanya'ya gittim. Türkiye bu seneki fuarın ?onur konuğu? idi? Bu münasebetle fuarın organize edildiği devasa mekân âdeta Türkuaza boyanmıştı. Frankfurt Pazar akşamına kadar Türkiye koktu. 
Ayrıca paneller, açık oturumlar, okumalar da harikaydı. Alman dinleyicilerin yoğun olduğu kalabalıklara hitap etme fırsatımız oldu. 
Ama aksayan yönler de vardı. İtiraf edeyim ki Alman polisiyle karşı karşıya geçmemek için beş yıldır Almanya'ya adım atmadım. Bu kez zorunluydum. Fakat tahminlerimin aksine, hiçbir problemle karşılaşmadım. Ne var ki benden sonrakiler aynı kolaylıkta Almanya'ya giriş yapamadılar. Türkiye'nin en etkili, en kalburüstü yazarları, Türkiye Cumhuriyeti Kültür Bakanlığı'nın davetlisi olmalarına rağmen Alman polisinin ukalâ suallerine muhatap edildiler. Bir buçuk saat bekletildiler. Halbuki konsolosluk bunun tedbirini önceden alabilir, Alman yöneticilerle işbirliği yaparak, dâvetli yazarların isim listesini polise verebilir, zorluk çıkarılmamasını sağlayabilirdi.
Fuardaki stantlarımızın görünümü de maalesef perişandı. Herkes ?Küçük olsun benim olsun? anlayışıyla hareket ettiği için, yayınevleri tek tek fuara katıldılar. Bu da fuarın Türk bölümüne, fuarın yıldızı olması gerekirken, daha ziyade bir panayır görüntüsü verdi. 
Ortam şık değildi. Hele Avrupa, Amerika, Kanada, İtalya, hatta Çin ile karşılaştırıldığında ürkütücü bir yalnızlık gibi ve stantlar çok pahalı olduğu için iki kişinin zor sığıştığı küçük labirentler kiralamak zorunda kaldılar.
Fakat oturumlar, konferanslar güzeldi. Konusuna hakim yazarlarımızın değerlendirmeleri ekseriyeti Alman olan dinleyicilerden tam not aldı. Pazar gününe kadar okura açık olmadığı için Almanya'da yaşayan vatandaşlarımızla nadiren yüz yüze gelebildik. Bazı çocuklarımızın Alman dili branşında ?öğretim üyesi? payesine yükselmiş olduğunu görmek mutluluk vericiydi. Düşünün ki, 80'li yıllarda değil öğretim üyesi Türk'e, lise öğrencisine bile rastlamak neredeyse imkânsızdı. 
Ayrıca bazı vatandaşlarımızın işçilikten ?işveren?liğe yükselmesi ve eğitimli Almanları işyerinde istihdam etmesi de gözlenmeye değerdi. Şehir Kütüphanesi'ndeki okuma programında, Kültür Bakanlığı'nın ?Uzaklar Yakındır? adıyla yayınladığı ?Merhaba Söğüt? isimli kitabımın ilk birkaç sayfasını okudum. Kitap Osmanlı Devleti'ni kuran Kayı Aşireti'nin göç serüvenini anlatıyor. Bilerek seçmiştim, çünkü o bölümde Osmanlı insanının yürek boyutu, ya da devletin manevi dinamikleri irdeleniyor. Bir Alman nasıl bu kadar ayrıntı verebildiğimi merak etti. Diğeri sufist yaklaşımdan etkilendiğini söyleyerek kitabın Almanca tercümesi olup olmadığını sordu.
Edebi açıdan gelen sualleri cevaplandırdıktan sonra, siyasi sorulara muhatap oldum. Orta yaşlı bir Alman, Türkiye'deki ?iç savaş?tan söz edince, ?Aynı şey sizde olsa terörizm olarak tanımlanıyor, bizde olunca neden iç savaş diyorsunuz?..? dedim ve Güneydoğu halkının yüzde yetmişbeşinden fazlasının kendilerini ?Kürt halkının temsilcisi? sayan partinin dışındaki partilere oy verdiklerini söyledim. Adamın ezberi bozuldu. Dışarı kaçtı. 
Bu kez de başka biri, ?Anadolu'da kimin devletini yıkıp devlet kurdunuz? diye sormaz mı?
Dedim ki, ?Bin yıllık oluşların hesabına oturacaksak Almanya'dan başlamalıyız. Peki siz kimin kemiklerinin üzerinde oturuyorsunuz??
Edebi bir oturumun siyasallaşmasını istemezdim. Ama mecbur kaldım. Burada devletimin bazı politikalarına itiraz ederim, ama dışarıda toz kondurmam. Gördüm ki, bazı Almanlar PKK propagandasının etkisi altında. Yine de belgeleriyle doğruları anlatmaktan vazgeçmemeliyiz.
Bu konuda siyasetçilerden çok edebiyatçılarla sanatçıların etkili olabileceğini, 2009 yılı kitap fuarına kadar olan zamanın bu açıdan da çok iyi değerlendirilmesi gerektiğini düşünüyorum.

 

City?ye karşı Osmanlı Mahallesi

23.10.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Küçük şehirlerde, kasaba ve köylerde ?mahalle? kavramı az çok yaşıyor, ama büyük şehirlerimiz bu kavramı tümüyle yuttu. ?Bizim mahalle? kavramı da çoktan unutuldu. Gençlerimiz uzun zamandan beri ?site? diyor, ?banliyö? diyor, ?varoş? diyor, ?uydu kent? diyor, tümüyle ?bizden? kavramlara alabildiğine ?yabancı? duruyor.
Hâlbuki ?daha dün? diyebileceğimiz yakın bir geçmişe kadar hem ?mahalle?, hem de ?mahalle kültürü? yaşıyordu. Bu kavramlar yaşadığı için de ?komşuluk? ilişkisi sağlam yürüyordu. Komşuluk, toplumsal oluşumun balansını teşkil ediyordu. 
Maalesef ?Yanlış Batılılaşma? bütün bunları öğüttü. Mahalleyi yitirdik. Mahalle ile birlikte ?Mahalle ahlâkı?, ?Mahalle bakkalı?, ?Mahalle imamı?, ?Mahalle bekçisi?, ?Mahalle arkadaşı?, ?Mahalle mektebi?, ?Mahallenin namusu? ve ?komşuluk? gibi vazgeçilmezlerimizi de kaybettik.
Oysa Osmanlı'yı zirveye taşıyan insan modeli Osmanlı mahallesinde yetişirdi. Osmanlı mahallesinde birbirini tanıyan, birbirini seven, birbirlerinin yaşayışından, davranışından sorumlu olduklarına inanan ve dayanışma ruhunu mahalleye hâkim kılan insanlar yaşardı.
Her mahallenin ortasında bir ?Mahalle Mescidi?, mahallelerin merkezinde ise bir ?Merkez Camii? olurdu. Evler camileri sevgi kuşağı gibi sarar, böylece cami, yani ?Allah'ın evi? hayatın merkezine dönüşürdü.
Mahalleli vakit namazlarını mahalle mescidinde, cuma namazlarını ise merkez camiinde kılmaya özen gösterirdi. Bu yolla mahalle içi dostlukları mahalleler arası dostluğa dönüştürme fırsatı doğardı. Bu yüzden Osmanlı insanı, çağın insanına musallat olan depresyon ve panik atak gibi ruh hastalıklarından habersizdi. Kadın ve erkek sohbet eşliğinde yüreklerini boşaltır, aynı metotla kendilerini ifade imkânı bulurlardı.
Camilerin etrafında okullar, hamamlar, imaretler (fakirlere yiyecek-giyecek dağıtılan, yolculara konaklama imkânı veren yerler), hastaneler ve dükkânlar yer alırdı. Genel olarak pazarlar da aynı çevrede kurulurdu. Halk her ihtiyacını cami merkezli bir dünyadan karşılardı. 
Ayrıca bu çevredeki bakkal, kasap, terzi, ayakkabıcı gibi küçük esnafa ait dükkânlar da birer ?sohbet merkezi? işlevi görürdü.
Sultan II. Mahmut dönemine kadar her mahallenin başında bir ?imam? bulunurdu. (Muhtarlık sistemini Sultan II. Mahmut getirdi). İmamlar devlete karşı mahalle halkını, mahalle halkına karşı da devleti temsil ederlerdi. 
İmamlık o kadar önemliydi ki, şehrin idarecileri olan kadılar, bağlı bulundukları kurumun en üst düzey yetkilisi tarafından atanırken, imamlar bizzat padişah tarafından atanırdı. Bu da imamların devlet nazarında ne derece büyük bir öneme sahip olduğunu gösterirdi. 
Osmanlı mahallesinin sakinleri zincirleme olarak birbirlerine kefildi. Mahallede meydana gelen vukuatların failleri bulunamadığı takdirde, bütün mahalleli bundan sorumlu tutulurdu. Yavuz Sultan Selim zamanında çıkan bir kanunnameye göre, mahallede meydana gelen her türlü yasadışı olaydan mahalle halkı sorumluydu...
Bu her mahalle sakinini aşırı bir dikkat ve gayrete sevk eder, mahallede tam anlamıyla bir oto-kontrol sağlardı. Böylece Osmanlı mahallelerinde soygun, cinayet, hırsızlık, yaralama, gasp, kavga gibi olaylar pek yaşanmazdı.
Mahalle sakinleri, hayırlı işlerde de kolektif bir bilinçle hareket ederlerdi. Hayır işleri için her mahallede bir ?Avarız Vakfı? kurulmuştu. Mahalle sakinlerince oluşturulan yönetim kurulu tarafından idare edilen bu vakfın gelir kaynağını, yine mahallelinin yaptığı bağışlar teşkil ederdi.
Avarız vakfının gelirleri, mahalledeki hastalara, fakirlere ve ekonomik durumu müsait olmadığı için evlenemeyenlere yardımda kullanılırdı. Fakirlerin cenazelerinin kaldırılması, yeni suyolları açılması, cami, mescit, mektep gibi yerlerin onarımı için de bu vakıftan yararlanılırdı.
İmam, müezzin, muallim gibi mahalle görevlilerinin maaşları da bu vakıftan karşılanırdı. Mahalleye yeni taşınanlara yahut mahalleden taşınacaklara yine bu vakıf vasıtasıyla yardımcı olunurdu. Mahallede ihtiyacı olanlara borç verilir, şimdiki deyişle kredi açılırdı. 
Mahalledeki bu resmi dayanışmanın yanında, ayrıca mahallenin zenginleri, mahallelerindeki fakirleri gözetirlerdi. Zekât, sadaka, fitre gibi yardımlarla onları kalkındırmaya çalışırlardı. Bu yüzden de Osmanlı ekonomisinde kriz olmazdı. Bu yardımlaşma ahlâkının temelinde, pek tabii olarak, ?Komşusu açken tok yatan bizden değildir? anlayışı yatardı.
Kısacası ?mahalle? denilen küçük hayat alanları, Osmanlı asırlarında ?cevher insan?, ya da ?yürek adam? üretiminin merkezleriydi. Bu küçük yerleşim birimlerinde, herkes bir birini yakından tanıdığından, çocukların ?tanıdık biri görmeden yaramazlık yapma? ihtimalleri son derece zayıftı. Ufak tefek kusurlar genelde nazar-ı müsamaha ile karşılanırdı, ancak büyücek hataların bir bedeli vardı: Hiçbir çocuk (ya da genç) böyle bir bedel ödeyip mahalleye ?rezil? olmayı göze alamazdı. Bu yüzden adımlar dikkatle atılır, ?mahallenin namusu?na toz kondurulmaz, herkes kendi alanı içinde mutlu olmaya çalışırdı. Bu da zaman içinde karaktere dönüşür ve toplum ?cevher insan?larla beslenirdi.
Yaşama alanının insan karakteri üzerindeki etkileri inkâr edilemez. Eski mahalle hayatının yanı sıra, evlerin yüksek tavanlı, bahçeli ve manzaralı oluşunun, Osmanlı insanının ruhu ve fiziği üzerindeki olumlu etkilerini, tüm tarihimizdeki iftihar vesikalarında görebiliyoruz

Osmanlı Demokrasisi? hakkında Batılılar ne diyor?

29.10.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Osmanlı Devleti'nin ?demokratik? uygulamalarına ilişkin olarak Batılı gezginlerin verdikleri örnekleri sıralamaya bugün devam ediyoruz.
M. Porter'i dinleyelim: ?Kur'an hükümleri zulüm ve istibdada karşı çok kuvvetli bir engeldir. Savaş, ya da barışla Osmanlı hakimiyetine giren Hıristiyan milletlerin malları ve mülkleri güven altına girer. Padişah Hıristiyan ahalinin haklarının da muhafızlığını yapmak zorundadır. Bu durumda keyfi bir istibdat manzarası görmeye imkân yoktur.? 
?Osmanlılarda insan en değerli varlıktır. Çünkü Kur'an böyle diyor. Bu durumda insana baskı ve şiddet uygulanabilir mi?? (İngiliz yazar Th. Thornton, 1807).
Fransız gezgini ve yazarı A. L. Castellan yazıyor: ?Teb'asının hayatına, namus ve haysiyetine, malıyla mülküne hakim sayılan padişahın iradesi Kur'an hükümlerinden, şeriat ulemasının kararlarından veyahut Şeyhülislâmın fetvalarından üstün değildir.? (Moeurs, usages, costumes, des Othomans et abrégé de leur historie 1812, c.3, s. 14-15)
Kitabının 28-29. sayfalarında ise bir olaydan bahsediyor: ?Sultan Birinci Mahmud (gerçi yanlışlıkla Üçüncü Osman diye yazmıştır, ama verdiği tarihte Osmanlı tahtında Birinci Mahmud oturmaktadır) hastalığı sebebiyle bir cuma günü camie gidemediği için halk galeyana gelmiş, taşkınlık yapmış, bundan dolayı Padişah'ın hastalığı artmış, buna rağmen ertesi cuma Ayasofya'ya namaza giderek halkı memnun etmeye çalışmıştır.?
A. Ubicini'yi dinleyelim: ?Osmanlı Devleti şeklen mutlak bir saltanat olmakla beraber, esasına bakıldığı zaman her şeyden önce müesseseleriyle saltanatın tabi olduğu şartlardan ve ondan sonra da dünyanın hiçbir yerinde misli görülmemiş derecede hükümet yetkililerini tadil ve hattâ sınırlandıran örf ve âdetlerinden dolayı yumuşak bir idaredir.? (La Turquie actuelle, 1855 Paris, s.12).
?Bütün Osmanlılar içinde hayat şartlarının eşitsizliğinden şikâyet edebilecek yegane insan padişahtır. Aynı zamanda hem herkesten üstün, hem herkesten aşağı bir vaziyette bulunan padişah istediği gibi bir evlilik yapma yetkisinden bile mahrumdur.? (S. 122).
Eski Romanya Başbakanlarından meşhur tarihçi Iorga, onbeşinci asırdan ondokuzuncu asra kadar Osmanlı Devleti'ni gezen seyyahların hatıralarını değerlendirdikten sonra, dürüst bir tarihçi vicdanıyla şu hükmü veriyor:
?Bugün Doğu'nun son derece geniş sahalarıyla hıristiyan Batı'nın birçok zengin eyaletlerine hakim olan Osmanlı cemiyetine demokrasi zihniyetinin hakimiyeti ilk günlerinden itibaren hiçbir fasılaya uğramadan devam etmiştir.? (Les voyageurs français dans l'Orient européen, Paris 1928, s. 44)
?Osmanlı ülkesinin hiçbir tarafında halktan üstün sayılabilecek beylerle asilzâdelerden oluşmuş hiçbir yüksek tabaka, yahut soylular sınıfı yoktur.? (Chalcondyle, Histoire générale des Turc, Paris, 1662)
?Osmanlı memleketini gezerken, bütün insanların eşit olduğunu ilân eden İslâm kanununın dürüstçe uygulanışı karşısında derin düşüncelere daldım.? (James Baker, Turkey in Europe, Londra, 1877)
Osmanlı toplumu kendine öz güveni yüksek, moralli ve umutlu bir toplumdur. Yenilse bile umutlarını yitirmemekte, mağlubiyetin kendisinde bir aşağılık duygusu oluşturmasına izin vermemektedir.
?Harp talih işidir, kaderdir, başarı ve başarısızlık ebedi değildir? anlayışı içinde başarıdan şımarmayan, başarısızlığa ise teslim olmayan sağlam bir karaktere sahiptir.
İstanbul incelemeleriyle tanınan İngiliz yazar Georges Young, bu karakteristiği şöyle bir cümle ile özetliyor, diyor ki:
?En fakir Türk köylüsü bile kendini Ermeni bankeriyle Rum tüccarından üstün görür.? (Constantinople, Paris, 1934)
Bunları derleyip toparlarsak...
1. Osmanlı bir ?Töre Devleti? kurmuştur. Başta Padişahlar olmak üzere, kanun-u kadim, özetle ?töre?, herkesi bağlar. Hiç kimsenin kudret ve kuvveti ?mutlak? değildir. Özellikle padişahlar denetim altındadırlar ve kanunlarla törelere uymak zorundadırlar.
2. Padişahlar savaş ve barış ilanı hakkından bile mahrumdurlar. Bunun için ulemanın onayını almak zorundadırlar. (Sultan Dördüncü Mehmed, Macaristan savaşını erteleyememiştir).
3. İsrafa ve sefahate meyleden padişahlar, ulema fetvasıyla halledilir. (Tahttan indirilir) Avrupa'daki gibi istibdat ve mutlakıyet yoktur, insanlık vardır.
4. Osmanlı Devleti, insan, hayvan ve bitkiye yönelik hizmetler üreten büyük bir hayır kurumuna dönüşmüştür. Padişahlar bu büyük hayır kurumunun garsonlarıdır!
5. Yükselme devrinde padişahların şeyhülislâmları görevden alma yetkileri yoktur, ama şeyhülislâmlar padişahları azletme yetkisine sahiptirler.
6. Osmanlı devlet sistemi, pek çok yabancı düşünürün tetkik ve tescilinden geçtiği üzere ?mutlakıyet? değil, insanı merkez alan ve insana değer veren, bugünkü anlayışa yatkın demokratik bir yapıdır.
Maddeleri sıralamayı ve karşılaştırmayı yarına bırakalım...

İkinci Adam?dan Harf İnkılâbı?nın hikâyesi

03.11.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Şevket Süreyya Aydemir'in ?İkinci Adam? (ama o kendine ?Milli Şef? dedirtiyordu) dediği İsmet Paşa, Harf İnkılâbı'nı (1 Kasım 1928) anılarında şöyle anlatıyor:
?Atatürk, bir iki seneden beri bunu düşünüyordu. Vakit vakit bana açmıştı. Ben önce buna mukavemet ettim. Başından beri benim söylediğim, 'Enver Paşa, harp (Birinci Dünya Savaşı) ilan edilmeden, böyle bir şeye teşebbüs etmişti; sonra muharebenin ilanı üzerine kaldırıldı. Tekrar eski hale döndük. Yine öyle olacak.
Çünkü bu tecrübeyi yakından biliyordum. Enver Paşa, yeni yazı şeklini emir olarak genelkurmaya verdiği zaman ben oradaydım. Yine o zaman da itiraz ettim. 'Bunu çıkaramazsınız' dedim. Nasıl yazıp, nasıl okuyacaklarını soruyordum. Onlar da 'Yapacağız, edeceğiz' diyorlardı.
Ben Birinci Şube Müdürü idim. Hafız Hakkı, Erkânı Harbiye İkinci Reisi? Vazife için yanına giderim. İmzaya götürdüğüm evrak, hep yeni imla ile yazılmış. Kâğıtları önüne koyar, anlatırım. Hafız Hakkı, kâğıtları okumaz, bana bakar: 'Canım sen anlat, bunun içinde ne var' der. Çünkü kendisi okuyamıyor. Bunun üzerine ben anlatırım. Bir gün bana, 'Getireceğin yazıları, benim bildiğim yazı ile ayrıca yazdır da getir' dedi?
Şimdi, ben bu macerayı biliyorum. Harf İnkılâbı ilan edilmeden iki sene evvel Atatürk'e söyledim? Benim ikazım cesaretini kırdı. Harf İnkılâbı'nı iki sene sürükledi. Resmi beyanlarında, grupta, partide yaptığı konuşmalarda, 'Yeni harfleri düşünüyoruz' diyordu. Fakat başlayamıyordu. Nihayet, Harf İnkılâbı'nı emrivaki halinde ilan etmeden önce kendisine şöyle dedim:
'Bunu istiyorsunuz, yapacaksınız. Fakat tatbik etmeyeceksiniz.'
'Kim?' dedi. 
'Siz' dedim? 
Atatürk, söz verdi: 'Tatbik edeceğiz, ben başta olmak üzere hepimiz tatbik edeceğiz' dedi. 
Harf İnkılâbı oldu. Herkes bilir ki, ondan sonra, ben eski yazıyı kullanmış değilim. Harf İnkılâbı çıktıktan sonra, şimdiye kadar eski yazıyla yazmış olduğum 20 satırı bulmaz. Yapmadım. Yapamadım? Cemiyete bunu yaptırmak için almadığım tedbir, katlanmadığım eziyet ve vermediğim eziyet, güçlük kalmamıştır. Ben, vekillerin, mebusların, memurların, herkesin cep defterini muayene eder ve eski yazı ile notlarını gördüğüm zaman mesul tutardım.
Ben Başvekilim. Bir gün Genelkurmay'a gittim. Bana resmi iki kâğıt getirdiler. imza etmem lazımmış. Fakat biri eski yazı ile yazılmış. Bunu okuyup anlayacağım ve sonra yeni yazıyla yazılmış olanını imzalayacağım. Nedir bu, diye sordum? Mareşal öyle söylemiş. Ona evrakı hep bu tarzda götürüyorlarmış. Tıpkı Hafız Hakkı'nın benden istediği gibi? Karşımdaki subaya, 'Yeni yazıyı kullanmıyorsunuz. Bu devletin kanunu değil mi? Siz devletin kanununu tanımaz mısınız?' dedim? Pancar gibi oldu.
Yeni harfleri öğrenmek için mektepler açıldı. Atatürk, her yeri dolaştı. Tahmin olunmaz bir şahsi gayret göstererek yeni harfleri memlekete mal etmeye çalıştı. Ama yaşlı bir adamın alıştığı harfleri bırakıp yeni harfleri öğrenmesi kolay olmuyor. 
Bu gibi kimselere 'Bunu öğrenin' demek de güç bir şey. Bunca zaman önce, çocuklukta öğrendiğim ilk harflerin şurası burası benzemez, yine de söker, okurum. Sonradan öğrenilen bir harfle bunu sökmeye imkân yoktur. 
Hiç eski yazı bilmeyen insanların yazılarını ben okuyamıyorum. Halbuki eski yazılardan okuyamayacağım yazı yoktur. En aciz adamın en karışık yazdığını mutlaka söker, çıkarırdım.
Bütün bu anlattığım güçlükleri düşünerek, bilhassa yetişmiş insanların yazı ile münasebetlerinin bozulacağından ve cemiyette kültür hayatının kötürüm olacağından endişeliydim. 
(?)
Bugünlere ait bir olayı hatırlarım. Atatürk, yanında bazı kimseler olduğu halde, bir yerde çalışıyor. Önünde eski yazıyla yazılmış birçok kâğıt var. Akşamüzeri, ben kendisini görmeye gittim. 'İsmet Paşa geliyor' diye haber verirler. Hepsi telaşa düşer. Masanın üzerindeki kâğıtları kaldırırlar? 
Bu son zamanlarda bile, koalisyon hükümeti olarak çalışırken, bakarım yanımda oturan Alican (Ekrem Alican, 1961) defterini çıkarır, eski yazı ile yazar. İçimden, 'Şartlar müsait olsa ben sana gösteririm' derim?
Harf İnkılabı bir okuma yazma kolaylığına bağlanamaz. (O zaman, olayı okuma-yazma kolaylığına bağlayan ders kitapları yalan söylüyor). Okuma yazma kolaylığı Enver Paşa'yı tahrik eden sebeptir. Ama Harf İnkılabı'nın bizde tesiri ve büyük faydası, kültür değişmesini kolaylaştırmasıdır. İster istemez Arap (bir bakıma İslâm demek istiyor) kültüründen koptuk?
Şimdi, bütün sapmalara rağmen, yazıyı yeni harflerle öğrenmiş olanlar eski harflere dönemezler. Kur'an kursuna gidenler için de böyledir. 
Harf İnkılâbı'nı burada bağlayacağım. İnkılâp ilan edildiği zaman herkes iki yazı ile başladı. Hükümet başında bulunduğum için gayet sıkı ve ciddi takip ederek devlet dairelerinden eski yazının kalkmasına çalıştım. Ne kadar sürdü, şimdi söyleyemeyeceğim, fakat asgari bir müddet zarfında resmi dairelerden eski yazı kalktı. 
Devlet memurları içinde eski yazıyı müsvedde olarak kullanmakta devam edenler, bu yazıyı bilmeyen insanlar memur olup işbaşına geldikçe, tabiatıyla seyrekleşti.?

Mustafa? filmi ve Latife Hanım?ın gizlenen anıları

11.11.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Daha önce ?Sarı Zeybek? isimli bir ?Atatürk belgeseli? yapan ve ?Atatürkçü çevreler?den övgüler alan Can Dündar, ?Mustafa? isimli bir ?Atatürk Belgeseli? daha yaptı, ancak yeni çalışmasını bu kez ?Atatürkçü çevreler?e beğendiremedi.
Neden beğendiremediğine ilişkin olarak yazılan pek çok yazıdan, sadece birini yayınlayacağım. Çünkü bana göre, Hürriyet'ten Yılmaz Özdil'in yazısı (04 Kasım 2008) tepkilerin sebebini özetliyor. Daha önemlisi bu çevrelerin ?Atatürk'e bakış?ını apaçık yansıtıyor.
?Mustafa'ya gittim...? başlıklı yazı şöyle?
?Sarhoş? Kafayı bulunca ağlayan... Hoyrat? Soğuk? Kalpsiz? Çevresine eziyet eden... İtiraz edeni asan... Arkadaşlarını satan... Goygoycuların dolduruşuna gelen... Milletten bihaber? Hatta milleti küçümseyen... Alay eden? Hesabını kitabını bilmeyen... Batı hayranı? Sefa düşkünü? O balo senin... Bu balo benim, gezen? Zampara? Cephede bile karı-kız düşünen...
Savaşmadığı için sıkılan... Ordu varken, çete kurmaya kalkan... Devrimleri intikam için yapan... Dinsiz? Kendi heykellerini diktiren... Megaloman? Bencil? Günde 3 paket sigara içen? Usul usul intihar eden... Psikolojik bunalımda...
?Yalnız? Çaresiz?. Basiretsiz? Zavallı bir adam...?
Mustafa'daki Mustafa bu.
Anafartalar 1 saniye? İşgal 2 saniye.
Tası tarağı toplayıp kaçmak için, sığır sürüsünün çıkardığı toz bulutundan bile tırsan... Sığır sürüsüyle düşman ordusunu ayırt etmekten aciz biri... Başkomutanlık meydan muharebesi desen... Taktiğini falan başkasından araklamış zaten.
?Hak edilmiş bence Oscar... En azından Nobel.?
?
Şimdi size aynı tarihli aynı gazeteden, dikkatle okumanız dileğiyle bir haber özeti veriyorum.
?Eski Türk Tarih Kurumu Başkanı Prof. Dr. Yusuf Halaçoğlu, Antik A.Ş.'nin satışa çıkardığı ve Latife Hanım'ın ailesinin girişimleriyle son anda müzeye kazandırılmasına karar verilen Atatürk'ün mektuplarından ilk kez haberdar olduğunu söyledi. Prof. Halaçoğlu, kurumdaki Atatürk mektuplarının ise çift anahtarlı özel bir kasada saklı olduğunu ve kimsenin ulaşmasının mümkün olmadığını belirtti.?
Bu mektupların Tarih Kurumu'ndan çıkmış olması mümkün değil. Kurumdakiler tamamen kilit altında. Kimsenin ulaşması mümkün değil. Çift anahtarlı özel bir kasada. Bu anahtarların birisi kurum başkanında, diğeri arşiv müdüründe. Ne başkan, ne de arşiv müdürünün tek başına açması mümkün değil. Arşivden çıkarılması için ikisinin bir araya gelmesi lazım. Benim zamanıma kadar tüm evrak torbalardaydı. Arşivdeki özel yerlerde farklı şekillerde saklanmış. Kimsenin torbalarda ne olduğundan haberi yoktu. Karışıktı. Biz envanter çıkardık, mahkemedeki kayıtlarla eşdeğer olup olmadığına baktık, sonra özel bir kasaya aldık?
Masum birkaç soru?
1) Atatürk'ün eşinin hatıraları, çifte anahtarlı çelik kasalarda niçin kilitli tutuluyor?
2) Onların açıklanma ihtimali ?Atatürkçü çevreler?i her defasında neden ayaklandırıyor?
3) ?Atatürk gerçeği?ne dair, övgüden ibaret olmayan belgesel, sanatsal ve edebi çalışmalar neden ?Atatürkçüler?i şiddetle rahatsız ediyor?
4) Atatürk'ü kendi yazdıklarından tanımak varken, kendilerine ?Atatürükçü? diyen kurum, kuruluş, ya da kişilerden öğrenmek zorunda mıyız?
5) Yoksa milletten bir şey mi saklanıyor? Neden ısrarla bu görüntü veriliyor?
6) Atatürk'ün saklayacak şeylerinin olduğu görüntüsü Atatürk'e zarar vermiyor mu? Neden işin bu yönü umursanmıyor?
7) En yakınlarına (eşine) hatta bizzat Atatürk'ün el yazmalarına yasak koymayı ?Atatürkçülük? olarak görmek mümkün müdür?
Bu durum kabul edilemez! Yakın tarihini ?Atatürkçüler? yerine bizzat Atatürk'ten ve eşinden öğrenmeye bu milletin hakkı vardır.
?
Atatürk'ün sağlığında da yağcılar, goygoycular, şakşakçılar vardı. Sürü sepet överler, dünyevi başka makam bulamadıkları için bazen ?Peygamber?, hatta bazen de ?Tanrı? ilan ederlerdi.
Bazıları işi o kadar ileri götürmüştü ki, Behçet Kemal Çağlar ?Atatürk Mevlidi? yazarken, Tekin Alp takma isimli Moiz Kohen ?Türk'ün Yeni Amentüsü?nü yazmıştı. Behçet Kemal'in Süleyman Çelebi Mevlidi'ne nazire yaptığı sözde ?mevlid?inden birkaç mısra:
?Ol Zübeyde, Mustafâ'nın ânesi / Ol sedeften doğdu ol dürdânesi!
?Gün gelip oldu Rızâ'dan hâmile / Vakt erişti hafta ve eyyâm ile.
?Geçti böyle, nice ay nice sene / Vakt erişti bin sekiz yüz seksene.
?Merhaba ey baş halâskâr merhaba / Merhaba ey ulu serdâr merhaba!
?Ger dilersiz bulasız oddan necât / Mustafâ-yı bâ Kemâl'e essalât.?
Sadece ayarsız övgülere alışkın olan ?Atatürkçü çevreler?, buna benzer övgüler içermeyen her çalışmaya tepki göstereceklerdir. Herkes çalışmasını buna göre yapsın.
Yarın ?Türk'ün Yeni Amentüsü? ile başka ölçüsüz, endazesiz övgülere de bakalım.

İnsan insana yoldaş

04.12.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Çağını aşan devletler kurmuş bir milletin çocuklarıyız.

?Çağını aşma? tabirini kuru övünme olsun diye kullanmadım...
Bunu peşinen söylüyorum ki, tespitlerim tarihle övünme meylimizin dürtüsü olarak görülmesin. 
Benim derdim tarihle övünmek, ya da dövünmek değil, sadece doğru dürüst tespitler yapmak, bir bakıma geleceğe tarihin ışığını tutmaktır.
Bugünlerde, uyulmasa bile, çok revaçta olan şu ?önce insan? sloganı var ya, gerek ceddimizin dünya görüşüne, gerekse Osmanlı Devleti'nin temel felsefesine tamı tamına oturuyor.
Bu söz zaten, Osmanlı Devleti'ni inşa eden sözdür. 
Kurucu lider Osman Gazi'nin maneviyat önderi ve kayınpederi Şeyh Edebali tarafından Osman Gazi'ye hitaben söylenmiştir:
?Oğul Osman, artık beysin; insanı yaşat ki, devlet yaşasın!?
Osman Gazi bu öğüdü tuttuğu, arkadaşlarına değer verdiği için çok kısa sayılabilecek bir zaman diliminde civarındaki Bizans kalelerini fethedip Selçuklu'nun ?Ucbeyi? oldu.
Sadece Osman Gazi değil, ondan sonra gelenler de ?Şeyh Hazretleri?nin öğüdünü tuttular: Devleti insan merkezli bir temele oturttular. Ayrıca tüm kurumlarıyla bir ?Şefkat Devleti?ne, ?İnfak (yardım) Devleti?ne dönüştürdüler...
Açıkçası tümüyle büyük, devasa bir hayır kurumu haline getirdiler ve büyük hayır kurumunu insanların hizmetine verdiler.
İnsan ?efendi?, devlet ?hizmetkâr?...
İşte bu dünya görüşü, Mısır fethini müteakip Şam'da Emeviye Camii'nin hutbesinden ?Hakimülharemeyn? olarak selamlanan Yavuz Sultan Selim'i ağlatmış, ?Hâkim değil hâdımım (hizmetkârım)? diye inleterek şükür secdesine götürmüştü.
Osmanlı Devleti, askerî zaferlerinin yanı sıra kazandığı siyasal, ekonomik ve medenî zaferlerini işte bu anlayışa borçludur.
Bugün de insan hakları eksenli devletler çağın önder devletleri değil midir?
?
İnsan hayatın kıblesidir. Kâinatın kıblesi hayat, hayatın kıblesi insan, insanın kıblesi Kâbe'dir! 
İnsanı elbette ki, salt sözle yaşatamazsınız...
Onun öncelikle kendini özgür hissetmesi lâzım: İnançta özgür, itikatta özgür, ibadette özgür, kıyafette özgür, seyahatte özgür, ticarette özgür olmalı...
Yanı sıra karnı doymalı. Bunun için de çalışabileceği iş alanları açılmalı.
Huzur içinde korkusuzca seyahat edebilmeli, (asayiş) mal alıp satabilmeli.
Fatih Sultan Mehmed, fethettiği beldenin (İstanbul'un) insanına (Hıristiyanlara) bu özgürlükleri vererek çağı aşmış, çağdan taşmıştı.
?Benim gibi inanan, benim gibi giyinen, benim gibi yaşayan insanlar benden, diğerlerinin canı cehenemme!..? dememişti.
İnsana kendi duruşu içinde kıymet vermişti...
Onun ve torunlarının zamanında, Müslüman'ı, Hıristiyan'ı, Musevi'si aynı adalet anlayışı çerçevesinde huzur içinde yaşadılar.
Şimdiye bakın bir de: Yüzde doksan bizden olanları bile nasıl dışlıyor, nasıl hırpalıyoruz?
Halbuki her insan önemlidir...
Çünkü insan hayatın merkezidir...
Kâinattaki her şey insanın hayatını kolaylaştırmak için yaratılmıştır.
Bediüzzaman'ın ifadesiyle, ?Hayat insana musahhardır.? (Yardımcıdır, hizmetçidir?Sadece insan kendi hayatını zorlaştırmak, dünyasını cehenneme çevirmek için çabalar ki, bu apayrı bir konudur. Nedenlerini inşallah bir başka gün tartışırız).
İnsan o kadar değerlidir ki, Allah, yarattıkları içinde sadece onu muhatap almış. Cennet'i sadece onun için halketmiş. Tabiî Cehennem'i de. İnsan ikisi arasında tercih yapma hakkına sahip (irade-i cüz'i).
Yani insanın Cehenneme gitme özgürlüğü de var.
Sevmediğimiz, umursamadığımız, yardım elini uzatmadığımız varlık işte böylesine komplike, âdeta kutsal bir varlıktır.
?Hayatın merkezi? derken de zaten bunu kastediyordum.
Böyle bir varlık sevilmez mi?..
Böyle bir varlığa yardım eli uzatılmaz mı?

 

Osmanlı?nın Cumhuriyete mirası borç muydu, servet mi?

22.12.2008

Yavuz Bahadıroğlu

Hemen belirteyim: Yakın tarih konusunda vicdanlar hâlâ özgür değil. Bir taraftan yasaklar sıkıştırırken, öbür taraftan hepimizin üzerinde tek taraflı bir propagandanın baskısı var.
Her türlü devlet imkânıyla donanmış resmi tarih tezi ile özgür tarih anlayışı soluk soluğa çatışıyor. Bu kavga ortamında gerçeklerden ziyade spekülasyonlar konuşuluyor.
Din ve tarih dâhil, her şey bir ikilem içinde ele alınıyor Türkiye'mizde. Bu yüzden hem her şey muğlak kalıyor, hem de tartışmalar çabucak kavgaya dönüşüyor?
Aslında tarih, resmi mülâhazaların giremeyeceği iki alandan (ilki din) biridir. Hazin ki en çok bu alanlara girmiş, görüş bildirmiş, hükümler vermiştir? (Düşünün: Ord. Prof. Enver Ziya Karal bile bu gerçeği açıkça itiraf etmekten kendini alamıyor)
Sadece totaliter rejimlerde rastlanabilen bu anlayış, Türkiye Cumhuriyeti'nin yakasını hiç bırakmamıştır?
Tabii ?ifrat?, ?tefrit?i doğurmuş. Her ifrat kendi alternatifini üretmiş. Meselâ, ?resmi tarih?in (ki ders kitaplarında somutlaşır) ?Kızıl Sultan? dediği Abdülhamid Han, alternatifinde ?Ulu Hakan? olarak selamlanmış, resmi tarihin ?vatan haini? ilan ettiği Sultan Vahdettin, (doğrusu Vahidüddin) ?büyük vatansever? olmuştur. 
Etraflarında saflaşmalar meydana gelmiş, iki tarafın bilgi sahibi olmadan kanaat sahibi olmuş fanatikleri, tarihi kişilerle olaylara salt tarih ilmi açısından yaklaşan dürüst tarihçiyi konudan uzak tutmuş, dolayısıyla gerçek Abdülhamid'le gerçek Vahdettin, tarihimizin diğer bazı ?gerçek?leri gibi, kaynayıp gitmişti.
Tarihe siyaset karıştırmanın, tarihi, güncel ideolojik çatışmaların kaynağına dönüştürmenin böyle mahzurları oluyor? Ve bu mahzurlarla malul hale gelmiş milletler bir türlü dirilemiyorlar. (Faşist ve komünist ülkeler örneğinde görüldüğü gibi).
Güncel siyasetin icabatından tarihe bakma alışkanlığı, açıkça ifade etmeliyim ki, tarihi kirletmiştir. Osmanlı'nın hem kuruluş, hem de yıkılış devresini siyasi iktidarların arenası yapmıştır. Siyasi beklenti gerçeğin önüne geçtiği için de maalesef gerçek güme gitmiş, uydurma şayia ve efsaneler gerçeğin yerini almıştır.
Bu şayialardan biri de ?Osmanlı'dan kalan borçları Cumhuriyet Türkiye'sinin ödediği? yolundaki söylentidir. 
Gerçek şu ki, ?Osmanlı Türkiyesi?, ?Cumhuriyet Türkiyesi?ne devrettiği borçları rahatça karşılayabilecek miktarda da nakit para bırakmıştır.
Üstelik Cumhuriyet'in Osmanlı'dan devraldığı para miktarı, ödemek zorunda olduğu Osmanlı borçlarından fazladır.
Çünkü borçların toplam tutarı o günkü parayla 150 milyon lira, Osmanlı'dan Cumhuriyet'e kalan nakit para tutarı ise 161 milyon liradır. 
Bu miktar, kâğıt para bazında (bozuk paralar hariç), ödenmesi gereken borçtan tam 11 milyon lira fazladır.
Açıkçası Türkiye Cumhuriyeti, Osmanlı borçlarını Osmanlı hazinesinden devraldığı paralarla ödemiş, ayrıca da 11 milyon lira kâr sağlamıştır.
Üstelik kalan meblâğ nakit, ödenecek borç ise taksitlendirilmiş borçtur. (Borcun faiz ödemelerine 1929'da başlanmış, müteakip yıllarda Cumhuriyet Türkiye'si ekonomisi iflasa sürüklendiği için ödemelere çaresiz ara verilmiş, ardından alacaklı devletlerle görüşmeler başlamış, bu görüşmeler 1932'ye kadar sürmüş, 1933 yılında ise borcun düzenli olarak ödenmesine başlanmıştır). 
Sonra ödeme yeniden başlamış, düzenli borç ödemeleri 1954 yılına kadar devam etmiştir. 
Yani Osmanlı borçları, Adnan Menderes'in Başbakanlığa geldiği Demokrat Parti iktidarı döneminde uygulanan ekonomi-politika sayesinde dışa açılan Türk ekonomisinin bulduğu kredilerle kapatılmıştır.
Osmanlı'dan Cumhuriyete kalan 11 milyon Türk Lirası, ekonomiyi bilen yöneticilerin elinde kalkınmanın dinamosu olarak kullanılabilseydi, Türkiye iflasını ilan etmek zorunda kalmaz, en azından ekonomisini Nazi Almanyası'na endekslemezdi.
Bu tespitler karşısında bazıları pekalâ feryad-u figân edebilir: Çünkü bize Cumhuriyetin 1950'ye kadarki bölümünde ekonominin tümüyle bağımsız ve bağlantısız yürüdüğünü öğrettiler. Hepimiz hayatımızın belli dönemlerinde bu ideolojik propagandanın etkisine girdik. Ancak artık propagadanın izlerini silip gerçeklerle kucaklaşma vaktidir.
Zira uzun süre kimse tarihi gerçekleri değiştiremez!
Hatırlanması gereken diğer bir nokta da, borç ertelemeleri (kalan 11 milyon liranın ne olduğunu, nerelerde kullanıldığını bilmiyoruz) ile birlikte dış kredi itibarımızın sıfırlandığıdır. 
O kadar ki, İngiltere Türkiye'nin İngiltere'de tahvil satmasını yasaklamıştır (1920). İsmet Paşa'nın başbakanlık yaptığı Türk hükümeti çaresizlik içinde ABD'ye başvurmuş, Avrupalı tahvil alacaklılarının bastırması sonucu ABD'den de eli boş dönmüştür.
Bitmedi, yarın 30'lu 40'lı yıllarda Almanya kontrolüne giren ?Bağımsız-bağlantısız Türk ekonomisi(!)?nden bahsedelim.

Bozulma sürecinin dindar Müslüman tipleri

30.03.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Dindar Müslümanlar (derken, dini hükümleri hayatının tümüne hâkim kılmaya çalışan Müslümanları kastediyorum, yoksa ?Ben Müslümanım? diyen herkes Müslümandır) olarak biz, eskiye göre daha başarılı, daha varlıklıyız...

Çünkü daha muktedir (iktidar sahibi), daha politik, makam mevki ve güç-kuvvet sahibiyiz.
Bunlara paralel olarak, daha görkemli, daha gösterişli bir hayat yaşıyoruz...
Son yirmi-otuz sene içinde kavuştuğumuz bu imkânları, ?Devr-i Saâdet ölçeği?nde kullanıp başkalarına da yansıtsak sorun yoktu. Ne var ki, bir sürü imkânla birlikte bize bir de ?Rabbena hep bana? anlayışı musallat oldu: Bireyselleşip bencilleştik!
Sonuç olarak, eskiye nispetle daha kolaycı, daha rüşvetçi, daha vurguncu, daha soyguncu, daha vurdumduymaz, daha duyarsız, daha kaba-saba, daha kültürsüz, daha sevgisiz, daha saygısız, daha meraksız, daha ürkek, daha korkağız!..
?Para?nın getirdiği her kolaylığı ve her uygunsuzluğu, tıpkı ?ötekiler=dünyacılar? gibi, biz de doludizgin yaşıyoruz!
Uzun zamandır, tıpkı ?ehl-i dünya? dediğimiz tek dünyalılar gibi, alabildiğine para endeksli, köşe dönücü, iş bitirici bir yaşam felsefemiz var...
Yürek pusulamız eskiden sadece ?kıble?yi gösterirken, çoktan beri ?para?yı ve ?gücü? gösteriyor!
Biz de yüreklere basa basa yürüyüp hedefe (paraya-başarıya-güce-iktidara) ulaşmayı sevmeye başladık!
Komşumuzun yokluktan ve yoksulluktan dolayı aç uyuması, çoktan beri bizi ilgilendirmiyor, bundan rahatsız olmuyoruz!
?Dost? saydıklarımızın bile dertlerini kendimize dert edinmiyoruz...
Zaten topu topu birkaç dostumuz var: Bize ?dostluk maskesi? geçirilmiş menfaat ortaklığı yetiyor... 
Bu yüzden ayağımız sürçtüğü an, etrafımız boşalıveriyor. 
Menfaat ortaklığının özelliği budur: Sadece ortada paylaşılacak menfaat olduğu ve paylaşma sürdüğü müddetçe yaşar. 
Taraflardan biri tökezler tökezlemez, ?dost? zannedilen kişiler bu tökezlemeden nasıl faydalanacaklarını hesaplayıp gerekirse bir tekme daha yapıştırırlar...
Bu epey zamandan beri böyleydi; 1983 yılından bu yana ise yoğun biçimde böyle...
Rahmetli Özal pek çok güzelliğin yanı sıra, maalesef, kapitalizmin en acımasız boyutlarını da içimize yerleştirdi. 
Çok kazanıp çok harcamanın, marka giyip fark edilmenin fani lezzeti ile birlikte, ?Altta kalanın canı çıksın? felsefesi, maalesef, dindarlara da bulaştı...
Sanki boynumuza ?Versace? kravat, bileğimize ?Rolex? saat, gözümüze milyarlık ?Rayban? gözlük takmasak, kabir meleklerinin suallerini cevaplandıramayacağız.
Ahirette kravatımızın, saatimizin, gözlüğümüzün, gömleğimizin markasını sorarlar mı acaba? Sorarlarsa, bir ihtimal, kabir azabından yırtıp cennetin yolunu tuttuk demektir! (?Yürek Seferi? isimli kitabım böylesi çelişkilerimizden oluşmuştur).
Özellikli ve pahalı markalar öteki dünyada da geçiyor olmalı! Yoksa fani dünyayı baki dünyanın ?bekleme salonu? sayan dindar Müslümanlar, ne diye geçici heveslerin peşine düşelim?
Çok kazanmak, çok zengin olmak, çok iyi giyinmek, kocaman lüks otomobillere binmek, yalılarda oturmak; kısacası ?bir eli yağda, bir eli balda? yaşamak Müslümanlığımıza bir şey katmıyor.
Sürekli olarak başkalarını sorgulamak da bize bir şey kazandırmıyor.
Başkalarını sorgulamak yerine artık biraz da kendi iç âlemimizi, değişen, değiştikçe sünnetten uzaklaşan hayat felsefemizi sorgulamaya başlamamız lâzım.
Ucundan başladık gibi de gözüküyor aslında. Çünkü ?dünyacı yaşam biçimi? beklentilerimizi karşılayamıyor. İnançlarımızın hâlâ diri olması dolayısıyla, ?fani dünya? ile yetinemiyoruz.
İkisini birden istiyoruz. 
İnsan olduğumuza göre ihtiraslarımızın sonsuz olması doğal. İnsan olarak hem dünyayı tüm güzellikleriyle yaşamak, hem de ahrette safa sürmek emelindeyiz...
Olabilir elbette, neden olmasın?
Peki ama ?tercih? yapmak zorunda kalırsak ne olacak?
Dünyayı mı tercih edeceğiz, ahreti mi?.. 
Ahlâkı mı, parayı mı?.. 
Yüreği mi, kavgayı mı?..
Sevgiyi mi, nefreti mi? 
Bu duygular hepimizin içinde mevcut; hangisini öne çıkarıp hayatımıza egemen kılacağımıza biz karar veriyoruz. 
?
Tesettürlü kadınlarımızın fazla süslendiği yolunda eleştiriler sıralarken, dindar erkekleri teğet geçmemiz ne kadar garip...
Kendi kendimize sanırım iltimas geçiyoruz.
Oysa dindar erkeklerimize de bir şeyler oldu: Eski duyarlılığımızdan eser kalmadı. Biz de artık tek dünyalılar gibi saçıp savuruyor, kendimiz için yaşıyor, bencilce davranıyoruz.
Bizim de artık görkemli evlerimiz, teknoloji harikası otomobillerimiz var.
Düne kadar takke-cübbe giyenler, boyunlarından kravatı çıkarmıyor. (Bendeniz oldum olası kravatlıyım zaten, kıyafeti hiç sorun yapmadım).
Sakallar önce kısaldı, sonra da ?kirli sakal?a dönüştürüldü.
Böylece ?sünnet?i ?moda? ile buluşturduğumuzu zannederken, yüreklerimizin uzağına savrulduğumuzu fark edemedik.
Bir adım, bir adım daha derken, öyle bir ?sath-ı mail?e girdik ki, kaymakla bitmiyor.
İnşallah bu hızlı kaymanın son durağı Cehennem olmaz!

 

Meğer seçimi CHP kazanmış!

01.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

O kadar da uzun boylu değil canım!.. Vur denince öldürülmez? 

Tamam, AKP'nin oyları birkaç puan düştü, ama hâlâ en büyük parti o?
Hem yerel yönetimde, hem de genel yönetimde altı yıldan beri iktidar olmasına rağmen, oyları hâlâ yüzde kırklarda dolaşabiliyor?
Üstelik ?yetkin? olmayan ?etkin? güçler aleyhinde?
Hatırlayalım?
Pijama ile başbakan (O başbakan Mesut Yılmaz'dı) karşılayacak kadar kendini dev aynasında gören patronu, ekonomiden sorumlu Devlet Bakanı'na (Güneş Taner'di) ?Bizim şu krediyi çıkart? talimatı verebilecek kadar kendini önemseyen Genel Yayın Yönetmeni (Ertuğrul Özkök), zaman zaman ?Toplum mühendisliği?ne (28 Şubat sürecindeki manşetler) soyunan, gazetecilikle yetinmeyip bazen devlet yönetmeye kalkışan yazarları ile ?Çiftetelli Medyası?nın tüm kadrolarının saldırılarına rağmen bu sonuç alınmıştır.
TÜSİAD gibi, gazete ilanları aracılığıyla hükümetler (Ecevit Hükümeti) devirmiş bir ?Zenginler Kulübü?nün ortalığı ayağa kaldıran tavırlarına, raporlarına, demeçlerine, hücumlarına rağmen bu sonuç alınmıştır.
Etkili bazı sendika ağalarının ve üniversite mensuplarının belden aşağı vurmalarına, Ergenekon yandaşlarının ?Tutmazsa izi kalır? kabilinden attıkları iftira çamurlarına rağmen bu sonuç alınmıştır.
Menfaat şebekelerinin, yem borusu kesilenlerin, ikbalden düşenlerin, ideolojik saplantı içinde bulunanların muhtelif amaçlarla gerçekleştirdikleri envai çeşit hücumlara rağmen bu sonuç alınmıştır.
Nihayet, iktidara yakın bazı şahıs ve çevrelerin türlü türlü, sorumsuzluklarına, aymazlıklarına, haylazlıklarına, hatta vurdumduymazlıklarına rağmen bu sonuç alınmıştır.
Bütün bunlarla ve uzun süreli iktidarların kaçınılmaz olarak getirdiği bir sürü olumsuzlukla birlikte, Adalet ve Kalkınma Partisi, hâlâ yüzde kırklarda dolaşabiliyorsa, bu çok büyük bir başarıdır ve bu başarı karşısında öncelikle şapka çıkartılmalıdır!
Fakat ne hikmetse hiç birimiz bunu bir ?başarı? olarak algılamadık?
Sanırım olumsuz propagandaların etkisinde kaldık?
Sonuç olarak ortaya öyle bir tablo çıktı ki, yüzde yirmi alanla yüzde onbeş alan partileri ?başarılı?, yüzde kırk alan partiyi ise ?başarısız? ilan ediverdik.
İşin tuhafı muhalefet partileri de bunu böyle algılayıp zafer çığlıkları atmaya başladılar?
?O kadar da uzun boylu değil? demem işte bu deme!
Hiç de ?hakperest? olmayan bu yaklaşımımız, muhalefet partileri ile ?ebedi muhalif? grupların, bir de ?Çiftetelli Medyası?nın ekmeğine yağ sürdü.
Dün baktım hepsi birden ?çiftetelli? oynuyorlar!
Ağız birliği içinde, ?Başbakan bizimle kavga etti, bu yüzden oyları düştü? demeye getiriyorlar.
Bir kere daha söylüyorum: ?O kadar da uzun boylu değil!?
Ne yani?..
Kendilerini hükümetler üstü görenlerle, ?kamu malı? olması gereken televizyon ve gazetelerini ?menfaat aracı? olarak kullananlarla, ?medya patronu? unvanına güvenip Hilton'un bulunduğu soluksuz bölgeye kocaman ?residence?lar diktirmeye ve vergi kaçırmaya çalışanlanlarla, öte yandan kendi çıkarları uğruna hükümetin IMF'nin dayattığı şartları itiraz kabul ederek anlaşma imzalamasını dayatanlarla ve Başbakan'ın çoluk çocuğuna dahi yönelik olarak yalan yanlış iftiralar atanlarla kavga etmemeli miydi?
Kesintisiz altı yıl süren iktidarına rağmen oylarının bu kadar az düşmesinin bunlarla kavga etmesine bağlı olmadığını nereden biliyorsunuz?
Belki ?millete aykırı? giden gruplarla cedelleşmeyi göze alan ilk Başbakan olduğu için bu millet Recep Tayyip Erdoğan'a bu kadar prim veriyor, fırsat üstüne fırsat tanıyor?
Ne dersiniz?

 

Bir hedefiniz var mı?

02.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Ne zaman Avrupa Birliği konuşulmaya başlansa, aklıma ?İslam Birliği=İttihad-ı İslam? düşer. 

İşte o zaman da; ?Milletimde ihtilaf u tefrika endişesi/ Kûşe-i kabrimde hattâ bîkarar eyler beni/ İttihadken savlet-i a'dayı def'e çaremiz/ İttihad etmezse millet, dağıdar eyler beni? diyerek, ümmetin bir gün ihtilaf ve ayrılığa düşebileceği endişesi ile kabrinde bile rahatsız olacağını söyledikten sonra, düşmanlara karşı yegâne çarenin ?birlik-beraberlik? olduğunu vurgulayan Yavuz Sultan Selim'i hatırlarım.
Türkiye'nin ve Müslümanların bugünkü dağınıklığına bakmayın. Bugünkü dağınıklığımız yapaydır. Türkiye'deki saptırmalar ve şaşırtmalar miadını dolduruyor. Öte yandan, İngiliz generallerinin kum üzerine çizdikleri sınırlar içinde ?saltanat? süren Arap diktatörler de ikballerinin sonuna geldiler. Artık hayallerimizi geniş tutmamız ve hazırlıklarımızı Yavuz Sultan Selim'in hedefi istikametinde yapmamız gerekiyor. 
?Yeni Osmanlıları bekliyoruz? diyen Filistin halkının şimdiden hasret odağıyız. Geçtiğimiz yıllarda da Lübnan'ın Dürzi lideri Velid Canbolat Osmanlı'yı çok özlediklerini söylemişti. İşaretler gelmeye başladı. Umarım biz de tam vaktinde hazır oluruz.
Unutmayın ki, her türlü başarı önce umut ve hedefle bağlantılıdır. Günün birinde başarıya ulaşmak isteyen, her gün umudunu diri tutmak zorundadır?
?İttihad-ı İslâm? sevdalısı Yavuz Sultan Selim, tıpkı kendisinden önceki bazı padişahlar gibi, çocukluğundan itibaren önüne bir hedef koymuştu: ?Dünyada İran, ahirette cinân (cennetler)? diyordu. Bunun için önce padişah olması lâzımdı. Babasını bir engel olarak görmedi: ?İdeallerimin önüne babam bile geçse yürürüm? diyecek kadar büyük bir kararlılık gösterdi. (?Resimli Osmanlı Tarihi? isimli kitabımla Yavuz'un hayatını geniş olarak ele alan ?Şehzâde Selim?, ?Şirpençe? ve ?Mısır'a Doğru? isimli kitaplarımda bu konu geniş olarak işleniyor; Nesil Yayınları, 0212 551 32 25) 
Bu kararlılık içinde babasının ordularını yenip padişah oldu. Ama kimi kardeşleri isyan etti. Bu yüzden az daha devlet yıkılıyordu. Onları da bertaraf etti.
?Ahirette cinan? (cennetler) hedefinin özü ?İslâm Birliği?ydi, bu sebeple kendini ?İttihad-ı İslâm?ı sağlamaya adadı. Yol hilâfetten geçiyordu: Tabiatıyla önce Mısır üzerine yürüyecekti. Onu bu fikrinden vazgeçirmeye çalışan komutanlarına söyledikleri özetle şudur:
?Ben bu saltanatı, ümmete hizmet içün pederumun elinden aldum ve ıslâh-ı âlem (insanların ıslahı ile mutluluğu) uğruna birader ve biraderzadelerimi (kardeşlerimi ve çocuklarını) feda eyledum... Ben uykularımı, rahat ve huzurumu terk ile din-i mübînin te'yidine uğraşıyorum. Eğer İslâmı ihyâ etmek (geliştirmek, hayata geçirmek, yaşamak ve yaşatmak) maksudunuz (isteğimiz, niyetiniz) değilse, benum de nefs-ül emirde saltanata kat'a hevesum yoktur. (Eğer bu yoldan hedefe gidemeyeceksem, sizin de böyle bir amacınız bulunmuyorsa, padişahlıkta gözüm yoktur)?
Mısır'ın, varlığının garantisi sayılan Tih Sahrası'na (dünyanın en korkunç çölü) bu niyetle yöneldi. Dedesi Fatih Sultan Mehmed gibiydi: Ya istediğini alacak, ya da uğruna ölecekti.
Çöl gündüzleri dayanılmaz sıcak, geceleri dayanılmaz soğuktu. Uçsuz bucaksız kum cehenneminde zehirli mahlûklar kaynıyordu. Üstelik zemin çok yumuşak olduğundan ağır topları geçirmek son derece zor oluyordu.
İşte bu yüzden tarihin kaydettiği en büyük cihangirler çölün önünde pes etmişlerdi: Meselâ Büyük İskender deniz yolunu seçmiş, Cengiz Han'la Timur Han çölün eteklerinden geri dönmüşlerdi. Yavuz Padişah ise bitmez tükenmez bir umutla kutsal hedefine kilitlenmişti; ayrıntılara kafasını takmıyor, şartlara teslim olmadan ilerliyordu. 
Üstelik askerini yüreklendirmek için sık sık attan iniyor, elli dereceye varan sıcaklık altında yaya yürüyordu. Tabii Padişah yaya yürürken, kimse ata binemiyordu.
Bir gün yürüyüşü uzun sürdü. Hava korkunç sıcaktı. Yaşlı vezirlerle hocaları yorulmuş, perişan olmuşlardı. Çok sevip saydığı hocası İbn?i Kemal'e gidip Padişahı, ata binmeye ikna etmesini rica ettiler. İbn-i Kemal ricayı Padişah'a iletince, Yavuz Sultan Selim hayretler içinde hocasına baktı. Parmağıyla uçsuz bucaksız çölü göstererek sordu: 
?Önümde gideni görmüyor musun Hocam?..?
?Hayır? diye cevap verince Hocası, Yavuz Padişah ağlayarak şöyle dedi:
?Resulüllah önümde yaya yürürken, ben nasıl ata binerim!..? 
Resulüllah'ın izinde giderek Halife oldu, ?İslam Birliği?ni (İttihad-ı İslam) gerçekleştirdi. 
Bilin ki: Doğru ve meşru hedefe yürüyenlerin öncüsü Resulüllah'tır. 
Bilin ki: ?Yol taşlı, çukurlu, engebeli, kumlu, bozuk, zor diye yürümekten vaz geçenler, hiçbir zaman hedeflerine ulaşamazlar.?
Bilin ki: ?Nereye gittiğini bilen insanın önünden, dünya kenara çekilir.?
Ve bilin ki: Büyük hedeflere yürüyen idealist insanlar şartlara değil, sonuçlara kilitlenirler?
?
İmkânlarımız ne kadar sınırlı olursa olsun, büyük düşünmekten korkmayın. Ertuğrul Gazi gibi, devletinizi önce yüreğinizde kurun! 
Fatih Sultan Mehmed gibi, fethi önce beyninizde gerçekleştirin... 
Yavuz Sultan Selim gibi, hilafet sancağını yüceltmek için kendinizi çöle atın!
Yaşamak için bir gayeniz olsun. Zira, ?Gaye-i hayal olmazsa, ezhan, enelere döner.? (Bediüzzaman).
Yani varlığınızı bir gayeye kilitlememişseniz, tüm varlığınız nefsinize kilitlenip nefsinizi putlaştırır, enaniyetinizi büyütür.

Farklı bir mahkeme

06.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Ergenekon duruşmalarını izlemekten yorulanlar için farklı bir mahkeme safahatı sunuyorum. Bazılarımıza çok ilginç gelebilir. 

Mahkeme salonu gün ortası tenhalığındaydı. İlginç bir dava olmadığı için salonda fazla seyirci yoktu. Davalı ve davacı yerinde ise yaşlı bir kadınla bir erkek oturuyordu.
Gencecik hâkim salona girince ikisi de zar zor ayağa kalktı. Hâkim, yerine oturdu. Önündeki dosyaya bir göz attıktan sonra, yüzünü buruşturup içinden söylendi: ?Al bir boşanma davası daha!?
Davacı ile davalıya bakınca, şaşırdı. İkisi de yetmişini aşkın görünüyordu.
?Sekseninde filan olmalılar? diye düşündü, ?Bu yaştan sonra da boşanma davası açılır mı? Neyse barıştırıp davayı düşürürüz.?
Yaşlı çifti barıştıracağından emin olarak sesini yükseltti:
?Anlat bakalım nine, dededen neden boşanmak istiyorsun??
Yaşlı kadının gözleri doluydu. Kırpıştıra kırpıştıra torunu yaşındaki hâkime baktı. Ve inim inim bir sesle anlatmaya başladı:
?Elli yıl kadar önce evlendik. Evlendiğimiz yıl kocam olacak adam bana bir buket sedef çiçeği verdi...?
Genç hâkim ?çok güzel bir olay? demeye hazırlanırken, yaşlı kadın yaşlı adama bakarak söylendi: ?Kendisi o kadar duyarsızdır ki, eminim bunu hatırlamayacaktır.?
Tekrar genç hâkime döndü: ?Sedef çiçeği yapraklarını saksıya ektim. Bunlarla yeni sedef çiçekleri ürettim. Bir zaman sonra salonum çiçek bahçesine döndü. Hepsini çok seviyordum. Çünkü hepsinin özünde bir zamanlar kocamın bana armağan ettiği sedef çiçeği yaşıyordu.?
Derin bir nefes aldıktan sonra devam etti: ?Çiçeklerime bu kadar düşkün olmamı yadırgayabilirsiniz. Ama ne yapayım, çocuğumuz olmadığı için bütün sevgimi onlara vermiştim...?
Derin derin öksürdü: ?Bir gün baktım bütün sedef çiçeklerim ölüyor. Kocam askerliğini bahçıvan olarak yaptığı için, neden öldüklerini sordum. Bana dedi ki, fesleğenler gündüz sulandığında ölürmüş, gece yarısı sonrasında sulamak lâzımmış. Bunu duymamla, her gece kalkıp çiçeklerimi sulamaya başladım.?
Yaşlı kadın derinden bir iç çekti, bu defa hâkime bakmamaya çalışarak konuşmasını sürdürdü: ?Hastalıkta-sağlıkta, soğukta-sıcakta tam elli yıl boyunca her gece yatağımdan kalkıp sedef çiçeklerimi suladım. Şu benim boşanmak istediğim adam, bir sabah da ben kalkayım demedi. Hiçbir yardımını görmedim.?
?Peki, boşanmak için bunca sene neden bekledin nine?? diye sordu gencecik hâkim, ?Üç sene, beş sene, baktın kafana göre değil, o zaman boşansaydın ya...?
?Ailenin kutsal olduğunu öğrettiler bize evlâdım, zırt-pırt boşanma olmaz. Bıçağın kemiğe dayanması lâzım...?
?Anladım? derken gülümsedi hâkim, ?Bıçak ne zaman kemiğe dayandı??
?Birkaç gün önce? diye soruya cevap verdi yaşlı kadın, ?Yorgunluktan, belki de yaşlılıktan o sabah uyuyakalmışım. Çiçeklerime su veremedim. Yavrucaklar susuzluktan öldüler. Kuruyuverdiler.? 
Yine derin derin iç çekti, kocasına bir göz attı, sonra tekrar hâkime döndü: ?Hiç olmazsa tek bir gece yardım etseydi. Ama etmedi. Onun yüzünden yavrucağımı kaybettim. Böyle bir adamla artık bir dakika bile evli kalamam hâkim evlâdım, lütfen bizi boşa. Onsuz daha huzurlu yaşayacağıma eminim.?
Kadın sustu. Gözlerini sildi. Gencecik hâkim yaşlı adama çevirdi gözlerini:
?Eşini duydun? diye konuştu, ?Söyleyeceğin bir şey var mı??
?Var? dedi yaşlı adam, karısı tarafından ağır şekilde suçlandığı için önüne bakarak, ?Ancak nereden başlayacağımı bilemiyorum.?
?Ta başından başla? dedi hâkim, ?En başından.?
?Tamam? dedi yaşlı adam. Ve hikâyesini anlatmaya başladı:
?Askerliğimi reisicumhur köşkünde bahçıvan olarak yaptığım sırada tanıdım karımı: Fesleğenlerle, krizantemlerle, açelyalar ve sedef çiçekleriyle birlikte... Birbirimizi ölümüne sevdik. Ona en güzel çiçeklerden buketler yaptım. Sonra evlendik. Evliliğimizin ilk yıllarında boyun ağrısı çektiği için doktora götürmüştüm. Doktor boyun kireçlenmesi teşhisi koydu. Uzun süre yatakta kalırsa boynundaki kireçlenmenin artacağını, bu sebeple her gece kalkıp gezinmesi gerektiğini söyledi. 'Her gece en az bir kere yataktan kalkıp dolaşsın' dedi. Fakat eşim doktoru dinlemedi. Bu konuda beni de dinlemedi. Aramızda bu tartışma sürerken sedef çiçeklerinden en gösterişlileri kurumaya yüz tutmaz mı, hemen aklıma bir cinlik geldi: Gece yarısı sularsa yeniden yeşereceğini söyledim. Çiçeklerini o kadar çok seviyordu ki her gece sulayacağını biliyordum. Ancak uykusu ağırdır karımın. Bunun da bir yolunu buldum. Ne yaptım ettim, onu her gece uyandırdım. Ve sevdiğim kadını, evladı gibi sevdiği çiçeklerini sularken, her gece gizlice seyrettim. Ama geçen gece, yaşlılık işte, uyanamamışım. Uyanamayınca karımı da uyandıramadım. Çiçek susuz kaldı. Bu yüzden suçluyor ve benden boşanmak istiyor. İnsafınıza havale ediyorum, hâkim oğlum.?
Ne dersiniz sevgili dostlarım, belki de hayat görüldüğü, yahut sanıldığı gibi değildir.

Osmanlı Valisi Cezayirli Hasan Paşa ABD Başkanı George Washington?a karş

07.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Hadi Hürriyet Gazetesi'ne biz de uyalım ve ABD Başkanı Barak Hüseyin Obama'ya biz de bazı gazeteler gibi ?Welcome Mr. President? diyelim: ?Hoş geldiniz.?

Hiçbir peşin hükme kapılmaksızın size eski bir hikayeyi anlatmak istiyorum. 
?Palabıyık? ?Aslanlı? ?Gazi? unvanlarıyla meşhur Cezayirli Hasan Paşa'yı (d. 1713 ? ö. 1790) duydunuz mu bilmiyorum? Muhtemelen duymamışsınızdır. Kısaca söyleyeyim ki, Sultan III. Selim döneminde Cezayir Dayılığı (Cezayir valilerine Osmanlılar ?Dayı? derdi) daha sonra da sadrazamlık (03 Aralık 1789 - 19 Mart 1790) yapmış başarılı bir Osmanlı generali ve devlet adamıdır. 
Evcilleştirdiği aslanla birlikte dolaşması ?Aslanlı Paşa? denmesine yol açmıştır. Yanlış hatırlamıyorsam İstanbul'da aslanıyla birlikte bir de heykeli vardır.
Aslen Pomak asıllıdır. Küçük yaşta İran sınırında esir alınarak, Hacı Osman Ağa isimli Tekirdağlı bir tüccara satılmış, onun çocukları ile birlikte yetişmiştir. 
Osmanlı-Rus ve Avusturya savaşının devam ettiği 1738 yılında, Yeniçeri ocağına kaydolmuş. Bazı savaşlara katılmış, Belgrad'ın kuşatılması sırasında gayret ve cesaretiyle yükselmiş.
Osmanlı Devletini yönetenlerin başarıyı ödüllendirdiklerini, bu yüzden gayrimüslim olarak dünyaya gelmiş bir çocuğun bile yükselebildiğini ve sadrazamlığa gelebildiğini biliyorsunuz.
Biliyor olmanız lâzım zira ordu sisteminizi bu örnekten yola çıkarak oluşturdunuz.
Uzatmayalım, Gazi Hasan Paşa, Sultan III. Selim zamanında İsmail Kalesi'ne Serasker (komutan) olmuş, gösterdiği başarılardan sonra sadrazam ve Serdar-ı Ekrem (Başkomutan) tayin edilmiş. 
Asıl söylemek istediğim noktaya işte şimdi gelmiş bulunuyoruz Mr. President Barak Hüseyin Obama?
İş bu Gazi Hasan Paşa'mız Cezayir Dayısı, yani Osmanlı'nın Cezayir Valisi iken, Cezayirli korsanlardan gözü yılan ülkenle bir ?koruma-kollama? anlaşması imzalamış. Amerikan Kongresi'nin, 07 Mart 1796 yılında onayladığı bu anlaşmaya göre Akdeniz'e çıkan Amerikan ticaret gemileri Osmanlı Deniz Kuvvetleri tarafından korunacak, bunun karşılığı olarak da ABD Osmanlı Devleti'ne bir kereye mahsus nakden 642.500 Amerikan Doları ?haraç? ödedikten başka, ayrıca her yıl 12.000 Cezayir altınına denk gelen 21.600 dolar da vergi verecekmiş... 
?Mış?lı ?geçmiş?i bir yana bırakıp geniş zaman kullanmaya başlayalım, çünkü ?Olmaz olmaz deme, olmaz olmaz!? şeklinde bir özdeyişimiz var bizim Mr. President. Malum: Dün dünya denen tahtırevallinin tepesinde biz oturuyorduk, bizi yukarıya çekmişti, bugün sizi yukarıya çekmiş, yarın tekrar belki bizi yukarılara çeker!
Gün doğmadan neler doğar değil mi Mr. President!
?Haraç ödemesi nasıl oluyordu?? derseniz bunu da hükme bağlamışlardı: Ödeme, Cezayir Dayısı'nın belirleyeceği uluslararası sularda gerçekleşiyordu. Nakit ve sayı ile teslim!
Amerikan Kongresi, anlaşmayı 1796'nın 07 Mart'ında onaylamış, böylece ABD Başkanı ve ABD Kongresi Osmanlı Devleti'nin resmen vergi mükellefleri arasına girmişti!
Aslına bakarsanız Osmanlı Devleti ile Amerika Birleşik Devletleri arasındaki ilk vergilendirme anlaşması, Amerikan elçisi Joseph Donaldson ile Cezayirli Hasan Paşa arasında, 5 Eylül 1795 günü yapılmıştı?
Yani ABD olarak uzun zaman, ?Osmanlı'nın vergi mükellefi? kimliğinizi korudunuz! Allah için biz de sizi gayet iyi korumuşuz: Burnunuz bile kanamadan ticaretinizi yapmışsınız.
Biliyor musunuz Mr. President, bu anlaşma metni Amerikan tarihinde İngilizceden başka bir dille yazılmış ikinci (ilki Fas'la yine ABD arasında 1786'da Arapça olarak yazılan anlaşmadır) anlaşma metnidir.
Sizinkiler İngilizce yazma hususunda başlangıçta mırın-kırın etmişlerse de, bizimkiler fena bastırmış, ?En büyük biziz, şartları biz koyarız, kendi lisanımızdan başka da lisan da tanımayız? demişler, sonunda ABD'ye boyun eğdirmişlerdir.
Ve anlaşma gayet temiz, kolay anlaşılır bir Türkçe ile kaleme alınmıştır.
Aramızdaki anlaşmalar bu kadarla da kalmıyor Mr. President! Ülkeniz, 1796'nın 4 Kasım'ında Trablusgarp, 1797'nin 28 Ağustos'unda da Tunus Dayıları ile anlaşmalar imzalamak mecburiyetinde kalıyor. 
Tabii Dayılar bütün bu anlaşmaları Osmanlı Padişahı Sultan Mustafa Han oğlu Sultan Selim Han (Sultan III. Selim) adına yapıyorlar.
Bu anlaşmanın en dikkat çekici tarafı ise ?besmele? ile başlamaları. Her anlaşma ?Bismillahirrahmanırrahim? âyetiyle başlıyor ve her metnin hemen girişinde şöyle deniyor (Bugünün Türkçesi ile): 
?Bu anlaşma dünyanın hâkimi, denizlerin ve karaların hükümdarı, kralların efendisi, sultanlar sultanı, imparatorlar imparatoru, Sultan Mustafa Han'ın oğlu Sultan Selim Han'ın dikkati nazarları altında imzalanmıştır. Allah, O'nun hükmünü daimi kılsın.? 
Anlaşma bir devre mahsus değildir. Sonraki yıllarda biraz daha genişletilmiş, ?Önceki haraç miktarına 36 toplu Crescent firkateyninin ilave olunduğu? ve ?Cezayir Dayısı'na 'armağan' edildi?ği belirtilmiştir. 
Ulusal Kongre Kütüphanesi kayıtlarına göre, Amerika Birleşik Devletleri'nin 1800 yılı bütçesine haraç ödemeleri için tam tamına 2 milyon dolar konmuştur ki, bu para o günkü ABD bütçesinin yüzde 20'si kadardır.
Büyük kısmı da dolaylı olarak Osmanlı Devleti'ne ödenmiştir.
Tekrar ?Welcome Mr. President?!
Gördüğünüz gibi, biz unutsak bile tarih unutmuyor.

Anne-babalar çocuklarına ince ayar yapmalı

08.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Doğumdan sonra, bebeğinizin her şeyini paylaşmalısınız. Onunla birlikte ilgilenmeli, birlikte oynamalı, hizmetini paylaşarak yapmalısınız?

Bir bakıma onun gibi bebekleşmeli ve onunla birlikte büyümelisiniz. 
Bir taraftan da kendinizi yenilemeli, bebeğinize yeterli bir donanıma sahip oluncaya kadar kendinizi geliştirmelisiniz.
Çocuğunuzun bebeklik döneminde kendinizi besleyip geliştireceksiniz ki, çocuğunuz soru sorma yaşına geldiğinde, soruları cevapsız kalmasın.
Biliyorsunuz ki, ?Ağaç yaşken eğilir??
Bizim temel problemimiz bilmemiz gerekenleri bilmemektir... 
Ve de öğrenmeye karşı direnmek...
Anne baba olarak yeterince bilgili değiliz. Bu yüzden de bilinçli anne baba olamıyoruz. 
Sonuçta çocuklarımıza yalnızca duyumlardan oluşan bir yanlışlar manzumesi sunabiliyoruz. 
Duyumlar belli yaşlara gelmiş, merakını yitirmiş bizim gibilere yetse bile, her şeyi merak eden çocuklara ve sağlam kriterlere ihtiyaç duyan gençlere yetmez. 
Merak kuyusuna düşerler ve o kuyuda boğulabilirler! 
İçkiyi merak, kumarı merak, uyuşturucuyu merak, flörtü merak derken, çocuğumuz dönülmez yollara giriverir...
Nemrut ateşleri kurban istiyor!
Bazı meraklar yanlıştır! Yanlış merak karanlık kuyuya benzer, çocuğu yutar. Çocuğun yutulmaması için, anne babalar yerinde ve zamanında bilinçli müdahaleler yapmalı, her anlamda hayata ışık tutmalıdırlar.
Tabii çocuğa ışık tutabilmek, ışık (bilgi) sahibi olmayı gerektirir.
Anne ve babaların kendilerini eğitmeleri ve çocuklarına örnek teşkil edebilecek seviyeye gelmeleri son derece önemlidir.
Çünkü çocuklar önce anne babalarını taklit ederek hayata hazırlanırlar.
İyi örnek olabilmek için, anne babaların sürekli olarak kendilerini geliştirmeleri, bunun için de öncelikle öğrenmeye açık olmaları gerekmektedir. 
Oysa vaktimizin çoğunu televizyon alıyor. İnsanımız günde ortalama beş saat televizyon seyrediyor. Okuma oranımız ise yüzümüzü kızartacak kadar düşük?
Yani yapılması gereken şey ortada: Televizyonu kapatıp kitabı açmak?
?
Kitap okumamak için uydurduğumuz bahanelerin hiçbiri geçerli değil... Ne kitapların fiyatı, ne zaman kıtlığı, ne şu, ne bu? Her şeye para ve zaman bulduğumuz halde kitaba bulamamamız okumaya niyetli olmayışımızdandır?
Zaten okumamanın mazereti olamaz. Bu konuda sadece kendimizi kandırıyoruz. Tembelliğimize ve bencilliğimize kılıf uyduruyoruz. 
Unutmayalım: Bahanelerimiz çocuklarımızın geleceğini kurtarmaz. Kitaba vermediğiniz parayı, günün birinde çocuğunuzun içkisine ya da Allah korusun tabutuna vermek zorunda kalabiliriz. 
Dostunuz olarak hepinize şunu tavsiye ediyorum: İyi kitaplar okuyun. Yeni şeyler öğrenmeye vakit ayırın. Evinizi bir anlamda okullaştırmaya çalışın. 
Ve asla şunları yapmayın?
? Kendi hayatınızı abartarak ve yaldızlayarak çocuklarınıza anlatmayın...
? Aile içinde, özellikle de çocuklarınızın yanında kavga etmeyin...
? Eşinize bağırıp çığırmayın...
? Ailede ona-buna emir vermeyin...
? Çocuklarınıza karşı çok cimri olmayın...
? Sürekli olarak parasızlıktan, ekonomik sıkıntılardan, borçlardan filan yakınmayın...
? Çocuklarınızı boyuna sorgulamayın...
? Arkadaşlarının, ya da birbirlerinin yanında onları küçük düşürmeyin...
? Sürekli olarak daha başarılı çocukları onlara örnek göstermeyin...
? Hiçbir zaman çocuklarınızı aşağılamayın...
? Çocuklarınızla oynadığınız her oyunu mutlaka kazanmaya çalışmayın...
? Başarılarını ve başarısızlıklarını abartmayın...
? Çocuklarınızı başarıya değil, insanlığa kilitleyin ve mutlaka bir birinizi çok severek onlara da sevmeyi öğretin?
? Okumaktan, öğrenmekten korkmayın...
? Çocuğunuz haklı çıktığı zaman köpürmeyin, yanlışınızı savunmaya kalkışmayın?
? Televizyondan bütünüyle vazgeçemiyorsanız bari sürekli açık tutmayın, program seçin ve en az haftada bir gün televizyonu tümüyle kapatıp muhabbete kapı açarak ?aile? olun...
? Sadece çocuklarınızın değil, anne-baba olarak sizin de yanılabileceğinizi kabul edin...
? Aşırı ilgiden ve ilgisizlikten kaçının, dengeli olun...
? Onların her konuda sizden bilgisiz olduklarını düşünmeyin. (Çünkü bazı konularda çoğumuzdan daha bilgilidirler).
? Sık sık ?Biz anadan-babadan böyle gördük?, ?geleneklerimiz böyle? gibisinden mazeretlere sığınmayın. Zira bazen gelenekle gerçekler farklıdır.
? Çocuklarınıza hayatı anlatın. Ama bunu, çocuğun yaşına göre, kimi zaman masallaştırarak, kimi zaman hikâyeleştirerek yapın. Hikâye ve masallar hayatı kavramayı kolaylaştırmak içindir. 
? Unutmayın: Çocuklarınıza küçük şeylerden zevk almasını öğretirseniz, onlara büyük bir servet bırakmış olursunuz. (Etienne Gilson)

CHP?nin geçmişi ve geleceği üzerine

09.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Seçim döneminin siyasi üslubunu ?seviyeli? bulmadığımı öncelikle ve üzülerek bir kez daha ifade etmek isterim?

Bununla birlikte, Başbakan Sayın Erdoğan'ın, İsmet Paşa'nın ?Milli Şef? yönetiminden kalma ekmek karnesini kürsüden sallayarak, ?CHP'nin geçmişinde kıtlık, karne, yokluk ve yoksulluk var? demesi, sonraki CHP iktidarları döneminde de tekrarlanmış bir olgudur?
Eskilerimiz, CHP iktidarını ?Geldi İsmet (CHP Genel Başkanı İsmet İnönü) kesildi kısmet? tekerlemesiyle ifade özetlemişlerdi. Çünkü geçmişte yaşadıkları CHP iktidarı yokluk, kıtlık, açlık, baskı, şiddet, zulüm, imamsızlık, ezansızlık anlamına geliyordu?
Halkın, ilk özgür seçimlerin yapıldığı 14 Mayıs 1950'den bu tarafa, CHP'yi ?kendi hür iradesi?yle iktidara getirmemesi (darbe şaşırtmacaları başka konudur), CHP'nin bu geçmişiyle ilgilidir.
Ecevit'li CHP döneminde bu geçmiş tekrarlanmış, CHP'nin 978 iktidarında yokluk, kıtlık, kuyruk ve hatta karne (akaryakıtta) devri hortlamıştı.
Sayın Baykal'ın bu konulara ilişkin olarak öne sürdüğü mazeretler ise geçerli olmaktan uzaktır. Kıtlığı, açlığı, karneyi ?savaş yılları? diye geçiştiremezsiniz. Hele, ?O yıllarda Almanya ve İngiltere bile ekmeği karneye bağlamıştı. Bunun için İsmet İnönü'ye kimse laf söyleyemez, ülkeyi savaşa sokmadığı, çocukları babasız bırakmadığı için herkes ona şükran duymalıdır? diyerek işin içinden çıkamazsınız. Bu izah tarzı, daha sonra bir şekilde iktidara gelen CHP hükümetlerinin tescilli başarısızlıklarını örtmeye yetmez!
Hatırlayalım: Baykal, Bülent Ecevit başbakanlığında kurulan CHP-MSP koalisyon hükümetinde (1974) Maliye Bakanı idi, ama ortada onu hatırlatacak bir eser yok.
Yine 1978'de kurulan 3. Ecevit Hükümeti'nde (hani şu yokluklar ve kuyruklar devrini hortlatan ?Yeni CHP? iktidarı dönemi) Baykal, Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı idi. Aynı dönemde başta Başbakan Ecevit olmak üzere tüm bakanlar ve personel, yakıtsızlıktan dolayı yakılamayan kaloriferler yüzünden bakanlıklarda paltoyla çalışmak zorunda kalmışlardı. 
Hatta Marsilya'ya gitmekte olan bir tankerin Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakan'ı Deniz Baykal'ın emriyle Türkiye'ye yöneldiği gerekçesiyle Baykal'a şapka çıkardığını yazan Hasan Pulur ustamız, bunun söylentiden ibaret çıkması üzerine, şapkasını yemişti!
Sayın Baykal, ayrıca, 30 Ekim 1995 tarihinde kurulan DYP-CHP koalisyon hükümetinde Başbakan Yardımcılığı ve Dışişleri Bakanlığı gibi çok önemli görevler üslendiği halde, ortada, o görevlerine ilişkin olarak bir başarı öyküsü yoktur.
Ayrıca neredeyse aklı erdiği günden beri Türkiye Büyük Millet Meclisi üyesidir. Hatırlayamadığım tarihten beri de Genel Başkan'dır. Buna rağmen ortada ne kişisel, ne de parti boyutunda bir başarı mevcuttur. Geçmişinde bir başarı öyküsü bulunmadığı için de Başbakan'ı zorlayamıyor. İsmet Paşa, ya da Ergenekon savunmaları yaparak prim toplamaya çalışıyor.
Bence Baykal, hazır CHP oyları hafiften kıpırdamışken, ilk kez cesur davranıp partisinin geçmişiyle yüzleşmeyi göze almalı, en azından, başarısızlık ve beceriksizlik âbidesi olarak tarihe geçen ?Milli Şef? dönemini savunmaktan vazgeçmelidir.
Çünkü o dönemin alâmet-i farikası yalnızca yokluk, yoksulluk, kıtlık, karne değildir. O dönem bunlardan çok daha vahim olaylarla birlikte hatırlanmaktadır. Bunların başında da zulüm, baskı, şiddet ve toplum ekseriyetinin ?dinsizlik? olarak algıladığı bazı uygulamalar gelmektedir.
Düşünün ki, eski CHP Türkiye'sinin hemen hiçbir köyünde (hatta bazı il ve ilçelerinde) yol yok, su yok, elektrik yok, okul yoktur? İstanbul hariç hiçbir kentinde havaalanı yoktur? (Sadece İstanbul'da avuç içi kadar bir meydan mevcuttur, ancak o da 1912 yılında askeri amaçla yapılmıştır, yani CHP'nin eseri değildir). Hiçbir anlamda Türkiye'nin sanayii yoktur. (Kurşun kalem bile Çekoslovakya'dan geliyordu). Türkiye'nin denizlerinde 1950'ye kadar doğru dürüst liman mevcut değildir. (Bir denizcinin oğlu olduğum için bunu çok iyi biliyorum). 
İşin en acı tarafı ise ?yok?ları ?var? etme konusunda mantıklı, kararlı ve tutarlı hiçbir girişimin olmamasıdır. Böyle bir Türkiye'de, üstüne üstlük, Ezan-ı Muhammedi (yani Bilâl-i Habeşi'nin okuduğu gibi ezan) yasaklanmış, hac yasaklanmış, Kur'an eğitimi almak, ya da vermek yasaklanmış, camilerin önemli bir kısmı yıkıma terk edilmiş, bir kısmı satılmış, bazıları kiraya verilmiş (hatta CHP merkezi olarak kullanılmış), gazetelere ?Dinden bahsetmeyin? anlamında genelgeler gönderilmiş, ders kitaplarında ?Muhammed'in düşüncelerinin toplu olduğu kitaba Kur'an denir? (950'ye kadar okutulan ?Tarih II? isimli ders kitabında aynen böyle yazıyor) türünden inkâr fırtınaları estirilmiştir.
Yani kürsülerden sadece ekmek karnesi sallamakla eski CHP anlatılamaz. O kadarla yetinirseniz itirazı hak edersiniz. Nitekim sadece Sayın Baykal değil, bazı köşe yazarları da ?savaş? filan gerekçesiyle ekmeğin karneye bağlanması olayının miting meydanına getirilmesine itiraz ettiler.
Oysa Türkiye İkinci Dünya Savaşı'na girmemişti. Bunu İsmet İnönü 950 genel seçimleriyle sonraki seçimlerde doludizgin kullandı. ?Sizi ekmeksiz bıraktık, ama babasız bırakmadık? yazılı afişler bastırdı. Ancak bu savunma hiçbir işe yaramadı. ?Açlıktan ölmektense savaşta şehit olmak evlâdır? diyenler karşısında susmak zorunda kaldı.
Kaldı ki, savaş dehşetini Türkiye değil Almanya, Japonya, İngiltere ve Fransa yaşadı. Bu ülkelerden Japonya, iki atom bombası yemesine rağmen, hiç karne uygulamasına gitmedi. Almanya, İngiltere ve işgal altındaki Fransa ise sadece son sene (1944) ekmeği karneye bağladılar.
Türkiye'ye gelince: Türkiye savaş öncesinde zaten açtı; savaş sırasında ise açlıktan öldü!
Bu yüzden CHP tuzu kuru vatandaşların partisi?
Yine bu yüzden sayfiye (sahil kesim) partisi?
CHP'nin temel sorunu Genel Başkanlık (ya da üst düzey yönetici) sorunu değil, geçmişini iyi okuyup okumama sorunudur.

Bir tarih, bir kıssa, bin hisse!

16.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Osmanlı asırlarında yolsuzluk, usulsüzlük, rüşvet, suiistimal gibi suçlar yaygın değildi. Böyle şeylerin konuşulması halkı dehşete düşürür, ?Batacağız yahu, ne günlere kaldık!? dedirtirdi.

Nadir rastlandığı içindir ki, küçük bir yolsuzluk hareketi asırları aşarak ?ibret tablosu? gibi günümüze gelebilmiştir.
Daha önce de yazdığımı hatırlıyorum ya, gelin bir hafıza tazeleyelim...
Mevsim yaza devrilirken, Vezir Paşa köşkün her işine koşan kâhyasını çağırdı ve ?Bir iyi usta bulup bizim emektar kayığı elden geçirin. Kalafatlayıp, ziftleyin. Yaz geliyor, denize açıldıkta batıp ele-güne rüsvay olmayalım.?
?Hallederiz Paşa Hazretleri? diyerek temenna etmiş, Kâhya.
Yahya isimli bir ziftçi ustası bulmuş. Birkaç gün içinde Vezir Paşa'nın teknesini kalafat edip ziftlemişler...
Kâhya almış yanına Yahya Usta'yı, varmış Vezir'in huzuruna, vermiş müjdeyi: 
?Kayığınız hazır Paşa Hazretleri, ne zaman isterseniz Kâğıthane'de tenezzühe (geziye) çıkabilirsiniz.?
Vezir Paşa memnun memnun sormuş: 
?Aferin köftehor! Peki bu iş bize kaça patladı??
?On altına Devletlüm, benim hizmetim de cabası...?
İstenen yüksek ücret Paşa Hazretleri'ni yerinden zıplatmış:
?Ne!.. Ben bu kadar parayla neredeyse Osmanlı donanmasını ziftletirim.?
?Ama öyle? diye ürkek ürkek karşılık vermiş Kâhya, ?İnanmazsanız Yahya Usta'ya sorun...?
Vezir hem kızmış, hem de kuşkulanmış. Yahya Usta'ya dönmüş:
?Kâhya'nın söyledikleri doğru mu? Yani bu kadar paraya sadece bir kayık mı ziftlendi??
Oldukça korkup ürken, korkup ürktüğü için de baklayı ağzından çıkarmak zorunda kalan Yahya Usta, gözlerini mahçup mahçup kırpıştırarak gerçeği mırıldanmış: 
?Bir miktar da Kâhya kulunuzla Yahya kulunuz ziftlendik Devletlüm!?
O gün bugündür, başkasının parasını yemenin adı ?ziftlenmek? olarak kaldı.
?
Bu seçimde en çok dikkatimi CHP'nin İstanbul adayı Kemal Kılıçdaroğlu'nun aldığı oylar çekti.
Geriye ne kaldı peki?
Ondan aklımda kala kala, bazı kâğıtları ?yolsuzluk? söylemi eşliğinde sallayan sakin, mütebessim çehreli bir adam kaldı...
Çünkü mevcutları yineleme dışında özgün hiçbir projesi yoktu.
Hangi radyoya, hangi televizyona çıksa, nerede bir röportaj verse, ne olduğu belirsiz kâğıtları sallayıp ?yolsuzluktan? söz ediyordu.
Tutmadı belki, ama ciddi izler bıraktı.
Bu kampanya, muhalefetin ?yolsuzluk? söylemi üzerine oturdu. Başbakan'ın ve bazı bakanların çocuklarının isimlerinin ?yolsuzluk?la anılması mideyi bulandırdı. 
Seçmen inanmasa da kuşkulandı. 
?Belgeleri savcılara ver? söylemi temize çıkmak için yetmedi.
Yetmez, çünkü biz bu iktidarın başını ve yanındakileri ?beyaz giysili? olarak algıladık. Öyle gördük, öyle inandık...
Beyaz giysiye sıçrayan bulanık bir damlacığın bile iz bırakması kaçınılmazdır. 
Hz. Ömer'in halifelik günlerinden size bir ?kıssa? nakledeceğim. İş bu kıssa ne demek istediğimi bence çok iyi açıklıyor.
?
Kıtlık yıllarıydı...
Hz. Ömer dolaşırken, fevkalâde semiz bir deve gördü. Çobanı çağırıp sordu:
?Bu semiz devenin sahibi kim??
Çoban, ?Oğlunuz Abdullah? deyince can evinden vurulmuşa döndü. Çünkü o Ömer'di, adâlet timsali Ömer! Öyle ki, yönettiği insanlar ondan bir metre fazla kumaşın hesabını sorabiliyorlardı.
Oğlu Abdullah'ı buldu: 
?En semiz deve seninmiş oğlum, diğerleri bir deri bir kemik, bu nasıl oldu??
Abdullah makul ve mantıklı gerekçeler sıralamaya başlayınca Hz. Ömer bir el hareketiyle oğlunu susturdu:
?Sus ey Abdullah! İşin aslını ben sana anlatayım: Halifenin oğlunun devesidir diye en iyi otları senin devene yedirdiler, en besleyici otların yeşerdiği bölgeyi senin devene ayırdılar. Sadece senin devene çok iyi baktılar. Şimdi bu deveyi al, sat, ana parayı ayır, kârını hemen bana getir, Beytü'l-Mal'e (devlet hazinesine) devredelim. Çünkü halife unvanı devletindir. Devletin unvanı ile kazanılan para da devlete aittir. Aksi halde nüfuz ticareti yapmış oluruz. Bu da bir nevi helal malı harama dönüştürür.?
?Kıssa? bu kadar. İsteyen ?hisse?sini alır.

Baykal?ın ?31 Mart? hatırlatması

18.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Ebedi Muhalefet Lideri (EML) Sayın Baykal hatırlatmasaydı, az daha tümden ıskalıyordum. Aslında hatırlamıştım, ama Ergenekon bağlantılı konulara şaşkınlığımdan başımı alıp yazamamıştım.

 Vay ki ne vay! Ucu nerelere uzanıyor! Yanlış anlaşılmasın, hiçbir kişiye ve kuruma hiçbir suçlama yöneltmiyorum. Çünkü olay henüz soruşturma safhasında. Hukuk anlayışımın temelini ?Hüküm verilinceye kadar herkes masumdur? anlayışı teşkil ediyor.
Yalnız anlayamadığım bir nokta var: Sayın Baykal, Türkiye'de ilk böbrek naklini gerçekleştiren hemşehrim Prof. Dr. Mehmet Haberal'ı kastederek, ?Organ nakli yapan 'hocaların hocası' nasıl gözaltına alınır?? diye bağırırken, geçmişinde en az Haberal kadar önemli hizmetlerde bulunan bir ?hayır kurumu?nun ipini nasıl çekti?
Türkiye ayağının olup olmadığı, varsa hüküm giyip giymeyeceği bile belirsiz iken, o konuda şahin kesilip ?kelle? isteyen çevrelerin, söz Ergenekon'a gelince ?Olur mu canım, ülkeye hizmet edenlere bu yapılır mı?? havasına girmeleri, açıkçası insanı kuşkulandırıyor! Ne yani! Ülkeye hizmet eden herkese ?suç işleme imtiyazı? mı istiyorlar? Yoksa ?öteki tarafa ceza, bize saadet? anlayışından mı hareket ediyorlar?
Bu arada Ebedi Muhalefet Lideri (EML) Sayın Baykal'ı, öğretim üyelerinin gözaltına alınma sürecinde, aşırı telâşlı bulduğumu itiraf edeyim. Belli yaşta olanlar için bu kadar derin telâş öncelikle kalbe zararlıdır. İkincisi, ?Suçlu telâşı? olarak algılanmaya müsaittir! Her hal u kârda aşırı telaş ve heyecandan kaçınmasını âcizane-fakirane tavsiye etmek isterim.
Zira bazı CHP önderlerinin de Ergenekon'a bir şekilde bulaştıkları yolundaki iddialar çoktandır fısıltı gazetesine (çok şükür bu gazete şimdilik Doğan Medya Grubu'na ait değildir) manşet oluyor!
Neyse, asıl gelmek istediğim nokta Sayın Baykal'ın 31 Mart hatırlatmasıdır. Grup toplantısında, ?Operasyonlar 13 Nisan tarihinde yapıldı? diyor, ?13 Nisan eski tarihle 31 Mart'a karşılık geliyor. Yani 100 yıl önceki olayların yıldönümüne. Operasyonu yapanlar acaba tarihi bir rövanş duygusu içinde miydiler?.. Eğer böyle değilse tarih Türkiye ile çok derin istihza, çok ciddi bir ironi ilişkisi içine girmiştir.?
Bu yaklaşımın tek doğu tarafı vardır: O da 31 Mart Hadisesi'nin Miladî takvime göre 13 Nisan 1909 tarihine rastlamasından ibarettir... 
Peki, bu 31 Mart Hadisesi nedir? Ebedi Muhalefet Lideri Sayın Baykal ne demek istemiştir?
Sultan II. Abdülhamid 1876 tarihinde tahta çıktıktan sonra, Meşrutiyeti ilân etmiş, ancak ?Meclis-i Meb'usan?ın, gayr-imüslim milletvekillerinin eline geçtiğini, Osmanlı aleyhine kararlar çıktığını fark edince, Meclis'i kapatmıştı. Ne var ki, dönemin en etkili siyasi hareketi olan İttihad ve Terakki Cemiyeti (daha sonra İttihad ve Terakki Fırkası veya Partisi adıyla anıldı) üyelerinin kışkırtmalarıyla farklı gelişmeler yaşandı. Bunun üzerine Padişah, İkinci Meşrutiyet'i ilân etmek zorunda kaldı (23 Temmuz 1908). İttihad ve Terakki devlet yönetimine geldi. Zaman içinde de keyfi uygulamalara girişti. Sokak ortasında gazeteci öldürttü. Bunun üzerine muhalif kesim bir araya gelerek ?İttihad-ı Muhammedi Cemiyeti? adı altında örgütlendi (5 Nisan 1909). Cemiyet, Derviş Vahdeti'ye ait Volkan Gazetesi idarehanesinde faaliyete geçti.
Volkan Gazetesi, İttihat ve Terakki'cilere karşı çok sivri çıkışlar yapıyor, mektepli subaylarla İttihatçıların aslında kâfir olduklarını, daha fazla güçlenirlerse dini kaldıracaklarını söylüyordu.
Bu yayınlardan etkilenen Taşkışla'daki Avcı Taburları eski takvime göre 31 Mart Salı sabahı Sultan Ahmet Meydanı'nda toplandı. ?Şeriat Devleti?nde güya şeriatı kurtaracaklardı! ?Şeriat isteriiiz!? çığlıkları İstanbul semalarında çınlıyordu. Halbuki anlamından bile haberleri yoktu.
Birliklere Hamdi Çavuş, Kamacı Ustası Arif ve Bölük Emini Mehmet kumanda ediyordu. Bunlar okuma-yazma dahi bilmeyen en alt rütbeden askerlerdi. Etrafta subay gözükmüyordu.
Bir grup meclise giderek, isteklerini dört madde halinde bildirdiler. Ancak istekleri kabul edilmedi. Bunun üzerine kara cahil zorbalar silaha davranıp Meclis Başkanı Adliye Nazırı Nazım Paşa'yı ve Tanin Gazetesi (İttihatçıların yayın organı) Başyazarı Hüseyin Cahit zannettikleri Lazkiye mebusu Şekip Arslan Bey'i öldürdüler. İsyana bir süre sonra donanma erleri de katıldı. Harbiye Nezareti sarıldı ve bir kısım mektepli subaylar şehit edildi.
İstanbul'daki ayaklanmayı haber alan Selânik Redif Tümeni'ne bağlı subaylar ve ordu kumandanı Mahmut Şevket Paşa meşhur ?Hareket Ordusu? ile İstanbul'a gelip 22-23 Nisan gecesi şehre girdi. 24 Nisan'a kadar devam eden ayaklanma böylece bastırıldı ve hemen ardından, 25 Nisan'da Örfî İdare (Divan-ı Harb-i Örfî) ilân edildi.
Müthiş bir tevkifat başladı. Kuru ile yaş da yandı. Çok insan asıldı. Bediüzzaman Said Nursi de bu arada Hurşit Paşa'nın başkanlığını yaptığı Divan-ı Harb-i Örfî'de yargılandı, ancak isyan sırasında yaptığı yatıştırıcı konuşmalar dikkate alınarak, hakkında takipsizlik kararı verildi.
Kendi ifadesiyle, ?Bu dehşetli mahkemede idamını beklerken, beraat etmiş ve mahkemeye teşekkür etmeyerek, yolda Bayezid'den Sultanahmet'e kadar, arkasında kalabalık bir halk kitlesi mevcut olduğu halde, 'Zalimler için yaşasın cehennem! Zalimler için yaşasın cehennem!' nidalarıyla? ilerlemiştir.
Eğer Sultan II. Abdülhamid isteseydi, Hareket Ordusu İstanbul'a giremezdi. Bir emirle Hareket Ordusu dağıtılır, komutanlar Padişah'a isyandan yargılanırdı. 
Ancak, sanırım karışıklıklardan Sultan Abdülhamid de bıkmış usanmıştı. Açacağı yaralar yüzyıllarca kapanmayacak bir ?kardeş kavgası? başlatmaktansa tahtını terk etmeyi maslahata daha uygun buldu.
Gördüğünüz gibi, tarih yaşanmış olayların hikâyesi değildir. Tarih, yaşananları etkileyen bir süreçtir. Sayın Baykal bunun farkında mı, bilmiyorum.
NOT: Bugün saat 14.00'de İstanbul/ Tuzla'da, İdris Güllüce Kültür Merkezi'nde 'Osmanlı İnsanında Peygamber Sevdası' konulu bir konferans vereceğim. Dâvetlimsiniz.

II. Abdülhamid?in tahttan indirilmesi

27.04.2009

Yavuz Bahadıroğlu

İstanbul hem maddeten, hem de mânen puslu günlerinden birini yaşıyordu. Dışarıda yağmur yağdı yağacaktı.

31 Mart kargaşasının tortuları tüm cadde ve sokaklarda gözlemleniyordu. Cadde ve sokaklar tarihinde görülmedik derecede kirliydi. Şehir ağlıyordu. Etraf çöplüğe dönüşmüştü. Yine de insan ruhuna abanıp kasavete boğan başka bir şey vardı: Sanki İstanbul ölüyordu. 
Puslu Nisan gününün içinde karakalem resimlerden fırlamış gibi gözüken gölgeler Yıldız Sarayı'na girdiler. Görkemli sofalardan geçip Küçük Mabeyn Dairesi'nin önüne geldiler. Durdular. Yapacakları işin ağırlığı altında ezilmiş gibi iki büklümdüler. Yüksek sesle konuşmaktan korktukları için fısıldaşıyorlardı: 
?İçerde mi?? diye sordu gölgelerden biri.
?Öyle olmalı? diye karşılık verdi diğer gölge.
Beyaz yağlıboya kapısı önünde Esad Toptanî Paşa'nın Arnavut lehçesiyle çınlattığı bu kelimeler, 8-10 saniye süren bir sessizlik darbesiyle kesilmişti. Artık gözler konuşuyordu.
?Ya kaçmışsa?..?
?Mümkün değil? dedi uzun boylu gölge irkilerek, ?Asla kaçmaz! Kendine yediremez.?
Mabeyn Başkâtibi tarafından fark edilene kadar fısıldaştılar. İçeri girmeye cesaret edemiyorlardı. Nihayet Başkâtip geldi. Bin parça olmuş yüzünü nefretle buruşturarak konuştu:
?Hünkâr sizi bekliyor.?
Ses tonu nefretten ıslığa dönüşmüştü. Her kelime ayrı ayrı ?defolun!..? diye bağırıyordu.
Gölgeler Başkâtib'in açtığı yağlı boya ile boyalı kapıdan ürke-korka içeri girdiler.
Gözlerini kaldıramıyorlardı. Göz kapakları kurşun gibi ağırlaşmıştı. Padişah'ın tek kelimesiyle yere çökecek, af dileyecek gibiydiler. Bu işin bu kadar zor olacağını bilseler kabul etmezlerdi. Ama artık vaz geçmelerine imkân yoktu. 
Esat Toptani Paşa, bütün cesaretini toplayarak Sultan II. Abdulhamid'e baktı. Her kelimesini gırtlağında yuvarlayarak, ?Millet sizi azletti!..? diye kekeledi.
Padişah, her zamanki gür-vakur sesiyle, şaşkınlık ya da kasıtla yapılan bir terbiyesizliği hemen düzeltti: ?Galiba hâlletti demek istiyorsunuz.?
Arnavut asıllı Esat Paşa'da sözün tam manasıyla şafak attı. Diğerlerinin içi ürperdi. Kalan cesaretlerini de yitirmemek için Padişah'a bakmamaya çalıştılar. Oysa tahttan indirildiğini tebliğ etmeyi üstlenirken, akıllarından neler geçiyordu. 
Padişah'ı ellerinden geldiği kadar küçümseyecek, hatta suçlayacaklar, konuşmaya başlarsa susturacaklardı. Bugüne bugün Meclis-i Meb'usan'ın iradesini temsil ediyorlardı. Ayrıca da ellerinde, silah zoruyla alınmış bile olsa, Şeyhülislâm Ziyaeddin Efendi tarafından imzalanmış kapı gibi ?hâl fetvası? vardı. Sultan Abdülhamid, dudaklarında alaycı bir tebessümle sordu: 
?Pekala, hallimiz için gösterilen sebep nedir?? 
Bu kez Bahriye Feriki Arif Hikmet Paşa söz aldı. Şeyhülislâm Ziyaeddin Efendi'den silah zoruyla alınan ?hâl fetvası?nı okumaya başladı... 
Sultan Abdülhamid asla yapmadıklarıyla itham ediliyor ve yapmadıkları yüzünden halline fetva veriliyordu. Güya o gençleri öldürtmüş, din kitaplarını yasaklamış, devlet hazinesini yağmalamıştı. (Ne gariptir ki, 27 Mayıs 1960 askeri darbesi de bu palavra gerekçelere dayandırılmıştır).
?Bu ithamları doğrulayan delilleriniz var mı?? diye sordu Padişah.
Sus-pus oldular. Söylediklerinin tutarsız olduğunu en iyi onlar biliyorlardı. Çünkü ?fetva?yı kendileri yazmış, Şeyhülislâma sadece imzalamak kalmıştı. İmzalarsa Padişah yalnızca tahtından olacaktı, ama imzalamazsa kendisi canından olacaktı. İktidar için gözü dönmüş İttihad ve Terakkici militanların elinden başka türlü kurtulmak mümkün değildi. 
?Bu kararı hangi makamın verdiğini bilmek hakkımız.?
?Efendim, kararı Meclis-i Millî verdi.? 
?Acaib: Meclis-i Milli, gayr-i milli bir karar vermiş!?
Mecliste bu karar alınırken, tek itiraz Yorgiadis Efendi'den gelmiş, ?Yazıktır efendiler, ayıptır, günahtır? diye inlemişti. ?Sus alçak, mürteci, satılmış!? ithamlarıyla onun da sesini kesmişlerdi.
Padişah tekrar baktı gelenlere. Gözleri, Ermeni Aram Efendi'den Yahudi Emanuel Karasso'ya kayar kaymaz şimşekler düştü gözlerinden, kara bir öfke bulutu kapladı bakışlarını, kükredi birden: ?Bunun aranızda ne işi var??
Bu işin içinde bir mason oyunu olduğunu biliyordu. Karasso, Filistin'de devlet kurmak için toprak istemeye gelen Siyonist heyetin içindeydi. Utanmadan rüşvet teklif etmeleri üzerine, ?Dünyanın bütün altınlarına memleketimin bir karış toprağını satmam!? diyerek huzurundan kovmuştu. Çıfıt, şimdi intikam alıyordu. Ellerini arkasına bağladı, gerildi, dimdik gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı:
?Milletimiz, devletimiz için tam 33 sene çırpındık. Hâkimim Allah ve beni muhakeme edecek de Resulullah'tır. Bu memleketi nasıl bulduksa öylece teslim ediyoruz. Hiç kimseye bir karış toprak vermedik. Ne çare ki, düşmanlarımız bütün hizmetimize kara bir çarşaf çekmek istediler ve muvaffak da oldular.? 
Padişah halledilmiş, (27 Nisan 1909) sıra evini yağmalamaya gelmişti. Onu da yarın anlatmaya çalışalım.

Fatih öldü mü, öldürüldü mü?

03.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Hiç gözünüze çarptı mı bilmiyorum, bir süreden beri bendeniz Tv. Net'de ?Tarihçe? isimli bir tarih programı yapıyorum.

Televizyon programı yapmaya karşı uzun süren bir direniş içinde olduğumu itiraf edeyim. Çünkü fazla tanınmak istemiyorum. İnsan ne kadar tanınırsa, huzuru ve rahatı o kadar kaçar. Dikkatler tanındığınız ölçüde üzerinize döner. Ne giydiğinize, ne yediğinize, nasıl yediğinize dikkat edilir. Oysa ben özgürlüğüme çok düşkünüm.
Şöhret âfettir! Zamanla ?istediğiniz gibi? davranmayı bırakıp ?istendiği gibi? davranmaya başlarsınız. Bu süreç kişinin ?kendisi? olmaktan hızla çıkıp ?rol? yapmaya kaydığı bir süreçtir. İnsanı ?kendisi? olmaktan, bir bakıma da ?orijinalitesi?nden uzaklaştırır.
Bu yüzden fazla tanınmaktan daima korktum. Fazla tanınmaktan korktuğum için de, televizyonlardan uzak durmaya çalıştım.
Ama bir yerden sonra, artık kaçamıyorsunuz. ?Faydalı? olduğuna inandığınız bir ?proje? geldiğinde, sırf şahsi rahatınız ve huzurunuz için, reddedemiyorsunuz.
Ben de edemedim ve kendimi bir televizyon kanalında buldum.
Bir yönüyle çok sevindirici: Zira yıllardan beri tarihi Türkiye'nin git gide magazinleşen gündemine getirmeye çalışıyorum.
Sonunda oldu sanırım. Artık pek çok televizyon kanalında tarih programı var. Kimi fazlaca magazinsel, kimi fazla ders havasında... Ne olursa olsun, tarihin bir vakıa olarak televizyon ekranlarına gelmesi son derece memnuniyet vericidir.
Bu çerçevede bendeniz de, Tv. Net'de, bir süreden beri tarih programı yapmaya çalışıyorum. Program Çarşamba günleri saat 20.10'da canlı olarak yayınlanıyor. Bu program çerçevesinde sorulara anında cevap vermeye çalışıyorum. Bunlardan bazıları o kadar önemlidir ki, Vakit'deki sütunuma taşıma zarureti duyuyorum. Bugün de bu sorulardan birinin üzerinde duracağım?
Güngören-İstanbul'dan Coşkun Çetinkaya soruyor: ?Fatih Sultan Mehmed vefat ettiği zaman hangi sefere gidiyordu? Bu sefer sırasında zehirlendiği doğru mudur??
Hemen söyleyeyim: Fatih'in zehirlendiğini iddia eden tarihçiler olduğu gibi, kalıtımsal bir hastalık olan ?Nikris=Gut? hastalığından öldüğünü söyleyen tarihçiler de var.
Bu arada hatırlayalım ki, 03 Mayıs Fatih'in ölüm yıldönümüdür. Koca Hünkâr 03 Mayıs 1481 Perşembe günü ikindi üstü Hakk'a yürümüştür.
Sefere çıkmıştı. Önden giden ordusuna katılmak üzere Maltepe'ye geçmiş, önceleri ?Tekfur Çayırı?, sonraları ise ?Hünkâr Çayırı? denilen yerde kurulu Otağ-ı Hümayun'a gelir gelmez yatağa girmişti. Bir daha da yataktan çıkamadı. Nihayet 03 Mayıs 1481 Perşembe günü ikindi vakti Kur'an sesleri arasında ebedî hayata geçti. Henüz 49 yaşındaydı.
?
Fatih'e muasır tarihçilerimizden Âşık Paşazade şöyle yazıyor:
?Vefatuna sebep, ayağunda zahmet vardı. Tabipler ilâcundan âciz oldular. Ahir tabipler cem oldular, ittifak ettüler, ayağundan kan aldular. Zahmet ziyade oldi. Şerab-ı fariğ virdüler: Allah rahmetine vardı.? 
Ve Fatih'in ağzından doktorları suçluyor:
?Tabipler şerbeti kim virdi Hane/ O Han içdi şerabı kaane kaane?
?Ciğerin doğradı şerbet o Hanun/ Hemandem zari itti yane yane?
?Didi: 'Neycün bana kıydı tabipler?'? /Boyadular ciğeri canı kaane.
?İsabet itmedi tabib şerabı/ Tımarları kamu vardı ziyane.
?Tabipler Han'a çok taksirlik itti/ Budur doğru kavil düşme gümane.?
?
Tarihçi Babinger'e göre, Fatih zehirlenerek öldürüldü. Babinger haklı olabilir: Çünkü Venedik Cumhuriyeti, Fatih'e tam 14 suikast tezgâhlamış olmakla sabıkalıdır. 
Babinger, bu iş için Venedik Cumhuriyeti'nin, Yahudi hekim Laestro Iacopo'yu kullandığını belirtiyor. 
Yahudi hekim İstanbul'a gelip güya Müslüman olarak ?Yakub? adını almış, Padişah'ın itimadını kazanarak paşalıkla ödüllendirilmiş ve Fatih'in özel hekimleri arasına girmeye muvaffak olmuştu.
Yine Babinger'e göre, Iacopo, mel'un plânı gerçekleştirdiği taktirde Venedik Hükûmeti'nden büyük miktarda para alacak, ayrıca neslinden gelecek olanlara Venedik vatandaşlık hukuku tanınacak (o devirde Osmanlı Devleti'nin dışında yaşayan Yahudilerin hemen hiçbir hakkı yoktu), bütün vergilerden ve mükellefiyetlerden muaf tutulacaklardı.
Babinger, Fatih'in öldürüldüğünü kesinliğini ifade ettikten sonra, dönme hekimin asker tarafından yakalanarak paramparça edildiğini de kaydediyor.
Fatih'in ölüm haberi ?La Grande Aquile è Morta = Büyük Kartal Öldü? başlığını taşıyan ve İstanbul sefaretinden gönderilen bir mektupla, olaydan 16 gün sonra, Venedik'e duyuruldu. 
Papa, kiliselere gönderdiği bir talimatla ?şükür ayini? yapılmasını ve çanların üç gün üç gece çalınmasını istedi.

Kadını tüketmenin öteki yanı

11.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Bendeniz, ?kutsallık? içeren ?insan?ı istismar kokan oluşumlara asla iltifat etmem...

Bu bakımdan, ?Anneler Günü?, ?Babalar Günü?, ?Dedeler Günü?, ?Nineler Günü?, ?Sevgililer Günü? ve ?Dünya Kadınlar Günü?, taşıdıkları isim ve yüklendikleri mânâ açısından anlamlı gelse de, gizi amaçları açısından bana anlamlı gelmiyor... 
Çünkü temel amaç ?kadına saygı ve sevgi? öğütlemek değil, tüketimi biraz daha artırmak, insanlara biraz daha fazla mal satmaktır.
Bu da doğrudan doğruya hem duygu istismarıdır, hem de kadının bir başka biçimde (ticari malzeme olarak) kullanılmasıdır.
Peki hiç bir faydası yok mu?
Var: Baş tacı etmemiz gerekirken, çok ihmal ettiğimiz, hatta zaman zaman yok saydığımız ?anne?yi bir özel gün münasebetiyle olsun hatırlamak faydalıdır.
Belki bu münasebetle bir gül götürür, iki çift güzel sözle gönlünü alırız.
Unutmayalım ki, annemiz kadındır...
Eşimiz kadındır...
Ablamızdır, kardeşimiz kadındır...
Teyzemiz, halamız kadındır...
Kadına Batı'nın koyduğu ölçüler, ya da gelenekselleşmiş yanlışlar çerçevesinde değil, inanç manzumemizle bütünleşmiş fıtrat kanunlarının öngördüğü biçimde bakarsak, bazı yanlışlardan sıyrılabilir, kadını lâyık olduğu makama yeniden oturtabiliriz...
Bilirsiniz: Peygamber-i Alişan Efendimiz'in Veda Hutbesi hem Müslüman toplumların temel örgüsüdür, hem de Peygamber'den ümmetine bir vasiyettir.
Kısadır, özdür, ancak bu kısa ve öz hutbenin bir bölümünün kadınlara ayrılması, kadının öneminin o kısa metinde bile vurgulanması Müslüman toplumlarda kadının önemi açısından anlamlıdır. 
Şöyle buyuruyor Resul-i Alişan Efendimiz:
?Ey İnsanlar! Kadınların haklarını gözetmenizi ve bu hususta Allah'tan korkmanızı tavsiye ederim...
Siz kadınları Allah emaneti olarak aldınız... Sizin kadınlar üzerinde hakkınız, kadınların da sizin üzerinizde hakları vardır.?
İşte konunun bam teli, özü, özeti ve altın çerçevesi...
Aile hayatımızı ?Sizin kadınlar üzerinde hakkınız, kadınların da sizin üzerinizde hakları vardır? anlayışına oturtabilseydik herhalde bugün karşılıklı şikâyetçi olduğumuz pek çok konuda uzlaşma sağlar, aile hayatımızı bu anlamda cennete dönüştürmüş olurduk.
Çünkü huzur hayatın cennetidir...
Ne kadar yaşadığınız yıllarla değil, huzur içinde yaşadığınız günlerle belirlenir...
Öyleyse huzura ulaşmak yaşamın ta kendisidir.
Kendi kimliğiyle özdeşleşip sevgi ve şefkatle kendini buluşturmuş kadının çevresine saçtığı şey ise huzur ve mutluluktan ibarettir.
Biliyorsunuz inanç ve törelerimizde anne ?kutsal varlık?tır?
O kadar kutsaldır ki, anneye ?öf? dedirtmek yasaktır?
Bu anlamda ben de klâsik bir yaklaşımla ?her gün annelerin? diyeceğim; ancak maalesef, Avrupa ve Amerika normlarına endeksli büyük şehir hayatını dikkate aldığımda, gönül rahatlığı içinde bunu söyleyemiyorum?
Çünkü, tıpkı Avrupalılar, Amerikalılar gibi, biz de annelerimize sıcak ilgi ve sevgi göstermiyoruz. 
Biliyorum, bu konuda pek çok mazeretimiz var: Bir kere çok meşgulüz. Giderek zorlaşan hayat şartlarında kendimizi bile düşünemiyoruz?
Yalnız annemizi değil, eşimizi ve çocuklarımızı da ihmal ediyoruz.
Güzel de, Allah, anne-babalara ?öf? dahi dedirtilmemesi gerektiğini söylerken, herhalde böyle zor günlerin de geleceğini biliyordu?
Buna rağmen bir hüküm vermişse, hayat şartları, ilgisizliğimizle sevgisizliğimize mazeret olmamalı. 
Her gün Anneler Günü olsa ve biz her gün annemizin dizlerinin dibinde kıvrılıp başımızı kucağına dayayarak sevgilerimizi fısıldasak yeri... 
Seni seviyorum anneciğim?
Yıllar önce ölmüş olsan da bu duygum hiç azalmıyor.
NOT: Bugün saat 13.30'da Çayeli (Rize) İsmail Hakkı Kahraman Kültür Merkezi'nde, saat 20.00'de ?Aile içi iletişim? konulu bir konferans verip akabinde kitaplarımı imzalayacağım. Hepinizi bekliyorum. 

Hangi padişah nerede yatıyor?

12.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Trabzon'dan Mustafa Oruçbey soruyor: ?Padişahların çoğunun türbelerinin İstanbul'da olduğunu biliyoruz. Ne var ki kimin hangi türbede olduğunu ben şahsen bilmiyorum. Bu konuda bilgi verebilir misiniz?? 

Padişahların arasında sayılmadığı halde, devletin temellerini önce yüreğine, sonra da Söğüt-Domaniç arasına atan, böylece Osmanlı Devleti'nin muazzam oluşumunda şeref payı olan Ertuğrul Gazi'yi anmak ve türbesinin Söğüt'de olduğunu belirtmek ihtiyacındayız?
Çünkü ?devlet fikri?nin babası odur!
Ayrıca oğlu Osman'a, ?Şeyh Edebali bizim aşiretin ışığıdır, beni kır amma sakın onu kırma?? diyerek ilim adamına, dolayısıyla ilme dikkat çekmiş, yeni devletin iman ekseninde ?bilimsel ahlâk? üzerine teşekkülünün esaslarını vazetmiştir.
Ancak ondan sonra ?Bey? ve ?Padişah? olan torunlarına gelebiliriz?
?
1. Osman Gazi (I. Osman): Bursa'da Çekirge semtinde kendi adını taşıyan türbesinde yatıyor...
2- Orhan Gazi: Aynı yerde, babasının yanıbaşında kendine ait türbesinde ebediyeti uyuyor...
3- Sultan I. Murad (Hüdavendigar): Bursa, Çekirge'de kendine ait üstü açık türbesinde kıyameti bekliyor?
4- Sultan I. Bayezid (Yıldırım)): Bursa'da Bayezit Hân Türbesi'nde yatıyor...
5- Sultan I. Mehmed (Çelebi): Bursa Yeşil Türbe'de yatıyor...
6- Sultan II. Murad: Bursa, Muradiye semtinde yatıyor...
7- Sultan II. Mehmed (Fatih): Fatih'te, Fatih Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor...
8- Sultan II. Bayezid (Veli): Bayezıtta Bayezit Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor...
9- Sultan I. Selim (Yavuz): Yavuz Selim Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor...
10- Sultan I. Süleyman (Kanuni): Süleymaniye Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor...
11- II. Selim (Sarı): Ayasofya Camii ön bahçesindeki türbesinde.
12- Sultan III. Murad: Ayasofya Camii ön bahçesindeki türbesinde yatıyor?
13- Sultan III. Mehmed: Ayasofya Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor...
14- Sultan I. Ahmed: Sultanahmet Camii yanındaki türbesinde yatıyor...
15- Sultan I. Mustafa: Ayasofya Camii önündeki türbesinde yatıyor...
16- II. Osman (Genç): Sultanahmet Camii yanındaki türbesinde yatıyor?
17- Sultan IV. Murad: Sultanahmet Camii yanındaki türbesinde yatıyor?
18- Sultan İbrâhim (Bazı tarihçilere göre ?deli?): Ayasofya Camii bitişiğindeki türbesinde yatıyor?
19- Sultan IV. Mehmed (Avcı): Yeni Camii arkasında Turhan Valide Sultân Türbesinde yatıyor?
20- Sultan II. Süleyman: Süleymaniye Camii bahçesindeki Kanunî Türbesi'nde yatıyor?
21- Sultan II. Ahmed: Süleymaniye Camii bahçesindeki Kanuni Türbesi'nde yatıyor?
22- Sultan II. Mustafa: Yeni Camii arkasındaki Turhan Valide Sultan Türbesi'nde yatıyor?
23- Sultan III. Ahmed: Yeni Camii arkasındaki Turhan Valide Sultan Türbesi'nde yatıyor?
24- Sultan I. Mahmud: Yeni Camii arkasındaki Turhan Valide Sultan Türbesi'nde yatıyor?
25- Sultan III. Osman: Yeni Camii arkasındaki Turhan Valide Sultan Türbesi'nde yatıyor?
26- Sultan III. Mustafa: Lâleli Camii önündeki türbesinde yatıyor?
27- I. Abdülhamid: Bahçekapı'da Hamidiye Türbesi'nde yatıyor?
28- Sultan III. Selim: Lâleli Camii önündeki türbesinde yatıyor?
29- Sultan IV. Mustafa: Bahçekapı'da Hamidiye Türbesi'nde yatıyor?
30- Sultan II. Mahmud: Çemberlitaş'taki kendi türbesinde yatıyor?
31- Sultan I. Abdülmecid: Yavuz Selim Camii bahçesindeki türbesinde yatıyor?
32- Sultan I. Abdülaziz: Çemberllitaş'taki Sultan II. Mahmud Türbesi'nde yatıyor?
33- Sultan V. Murad: Yeni Camii arkasındaki Turhan Valide Sultan Türbesi'nde.
34- Sultan II. Abdülhamid: Çemberlitaş'ta Sultan II. Mahmud Türbesi'nde yatıyor?
35- Sultan Mehmed Reşad: Eyüp'te Sultan Reşad Türbesi'nde yatıyor?
36- Sultan Vahideddin: Şam'da Sultan Selim Camii kabristanında yatıyor?
Ayrı ayrı hepsine Allah rahmet eylesin.

Tarihin içinden geçmek

14.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Moral FM Radyosu tarafından üçüncü kez organize edilen ?Devlet Ektiğimiz Topraklara Yolculuk? konulu iki gezide rehberlik yaptım.

Tabii benim yaptığıma ?rehberlik? denilebilirse? Çünkü devlet ekilen topraklarda (Domaniç, Söğüt, Bilecik, Bursa) tarihin içinden geçerken, kendimi öylesine kaybediyorum ki, sürenin kısıtlı olduğunu, zamanın hızla akıp gittiğini unutuyorum.
Biz o gezilere katılan dostlarımızla, bir gün hiç ara vermeden tarihin içinde yürüdük. İnsan tarihin içinde yürürken, zamanın kalp atışlarını duyar gibi oluyor. Gezip görmenin okumaktan çok farklı olduğunu o zaman anlıyorsunuz.
Bu topraklara ekilen fedakârlığı, kararlılığı, cesareti hatırlarken, yoklukta varlık inşa etmek anlamına gelen Çanakkale Zaferi'ni ancak kavrayabiliyor insan. İşte o zaman tüm yorgunluğunuzdan sıyrılıp yeni bir başlangıç yapabiliyor, hayata tarihin eliyle yeniden tutunabiliyorsunuz.
Tarihin içinden geçerken, hayal hayatın içine giriyor: ?İşte şurası Osman Gazi'nin kardeşi Gündüz Bey'in oğlu Bayhoca'nın gençliğini devletin temeline katıp henüz 15-16 yaşlarında şehid olduğu yer??
?Şu tümsek, Osman Gazi'nin öteki yeğeni, Sarıyatı Savcı Bey'in oğlu Aydoğdu'nun 'oluş' emeline canını kattığı yer?? Tarihin içindeki yürüyüşümüzde, her şey bu kadar gerçektir. 
İlk durak Bursa... Sabah namazını Ulucami'de kılıp, tartışmasız bir ?Hat Sanatları Müzesi? olan Ulucami hakkında erbabından bilgi alıyoruz. Ulucami'den sonra Tophane semtindeki türbelerinde yan yana ebediyeti uyuyan Osman ve Orhan Gazi'yi ziyarete gidiyoruz. 
Artık sıra, Bursa'nın ?Eba Eyyüb'ü? sayılan Emir Sultan türbesindedir... Sevgili eşi Hundi Fatıma Sultan'ın yaptırdığı türbe ile camiin avlusunda dururken, insan, aşkın ferman dinlemezliğine dokunur gibi oluyor.
Emir Sultan (1367-1429) zahiri ve Batıni ilimleri hem hatmetmiş, hem de hazmetmiş bir deryadır. O kadar ki, Yıldırım Bayezid, onu Molla Fenari'den dinleyip gözlemledikten sonra, ?Bize böylesine âlim ve fazıl bir damat gerektur? diyerek kızını vermiştir.
Oradan, Ankara Savaşı'nda darmadağın olan Osmanlı Devleti'ni yeniden derleyip toparlayarak adeta ikinci kez kuran Çelebi Mehmed'in sanat harikası ?Yeşil Türbe?sine ve Yıldırım Padişah'ın kendi adıyla anılan camisine geçiyoruz. Kulaklarımızda dönemin Bursa Kadısı Molla Fenari'nin Yıldırım Padişah'ı ürperten sesi var: ?Terk-i cemaat cerh idüğün şuyu' bulmağılen, şehadetun caiz değildur!? (Cemaate devam etmediğin için şahitliğini kabul edemem). 
Osmanlı ulemasının sadece halkın değil, siyasi iradenin de üstünde etkili olduğunu bu azarlamadan çıkarıyorsunuz. Aynı anda Osmanlı Devleti'nin hızlı büyümesinin sırrını da çözüyorsunuz. İlim ve alim baş tacıdır.
Bursa'da tarihi bir mekanda mükellef bir kahvaltı sonrasında, ver elini Domaniç... Her nal izinde Osmanlı'nın şahlanışını koklaya koklaya Domaniç'in Çarşamba Köyü'ne ulaşıyoruz. Osman Gazi'nin Ninesi ?Hayme Ana? (Öteki adıyla ?Devlet Ana?) bu köyde yatıyor. Eşi Gündüz Alp'in vefatıyla boşalan beylik postuna dört oğlundan ufku en geniş olan Ertuğrul'u seçmek suretiyle ileri görüşlülüğünü ispatlamış, devletleşme sürecine en büyük katkıyı bu isabetli seçimi sayesinde yapmış, sonra kıyamet uykusunu uyumaya çekilmiştir. Hayme Ana, içinden devlet geçen yüreğinin yanına koyduğu emeğini amacının hizmetine vermiş müstesna bir Türk annesidir. 
Domaniç'ten Söğüt'e yol tutuyoruz. Söğüt ?türeyiş? bölgemiz. Âleme oradan kök saldık. Devlet hayalimizi ilk orada kurmadık, ama kuşkusuz ilk o topraklara ektik, o toprakları üs yaparak ilk fetihlerimizi gerçekleştirdik. İnsan Söğüt'de Osmanlı tarihinin en başında yürüdüğünü fark ederek ürperiyor. Adımlarınızı, en erken ?vatan? olan bu toprakları incitmekten korkarak Ertuğrul Gazi türbesine gidiyoruz. Duvarlarında Yunan işgalinden kalma mermi izleri var. Türbenin her taşında bir tarih okuyoruz.
Sonra gözümüz türbenin çevresindeki sıradan mezarlara ilişiyor. O mezarlarda uyuyan âşina isimlerde saklı ?Yürek Devleti?ni, ?Şefkat Devleti?ni, ?İnfak Devleti?ni kucaklıyoruz.
Turgut Alp, Saltuk Alp, Aykut Alp? Osman Gazi'nin cıva gibi akıcı, ateş gibi yakıcı, ama aynı zamanda yürek gibi sarıp sarmalayıcı akıncı beyleri? Onları tanıyorum. Duygularım zirve yapıyor. Hayatlarını yazarken, yıllarını paylaştığım kurucuların mezarı başında nutkum tutuluyor. 
?Sunguroğlu? namıyla maruf Aykut Alp'in mezarında yoğun ve karmaşık duygular yaşıyorum. Torunum Yavuz Bahadır'la birlikte mezarın iki yanına durup Fatiha eşliğinde bir fotoğraf çektiriyoruz.
?Sunguroğlu? isimli ilk romanımın daha gazetede yayınlanma aşamasında iken gördüğü büyük ilgiyi bütün tazeliğiyle hatırlıyorum. Adeta yer yerinden oynamıştı. Bu yüzden uzadıkça uzadı. Okuyucu onda kendini bulmuş, tarihini bulmuş, hasretini bulmuş, bu yüzden ayrılmak istememişti. Sunguroğlu bir ?Hasret Adam?ın hikâyesiydi. Devamını yazmam için hâlâ zorluyorlar. Kim bilir, belki bir gün?
Söğüt'de güzel bir yemek ve tekrar yol? Bu seferki durağımız Bilecik. Yolda ilk Osmanlı kadısı Dursun Fakih'i selamladıktan sonra Şeyh Edebali türbesine geliyoruz. Osman Gazi'ye dersleri ve öğütleriyle yol gösteren Mevlana yürekli alperenimiz, çağları aşarak, Osman Gazi ile birlikte, bizi yönetenlere de sonsuzluğun sırrını fısıldıyor: ?İnsani yaşat ki, devlet yaşasın!? 
Yaşatın ki insanı?
NOT: Benim rehberliğimde gerçekleşecek olan bu tarih içindeki geziye, isteyen herkes katılabilir. Kayıt ve bilgi için telefonlar: 0212 652 76 66--0212 551 32 25

Yakın tarih karşısında tarihçinin suskunluğu

16.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Mustafa Yurdum soruyor: ?Sultan Abdülhamid, neden 31 Mart sonrasında İstanbul'u işgal edip kendisini tahttan indiren Hareket Ordusu'na ateş emri vermedi? Neden bu konuda Hassa Ordusu komutanlarının 

ricalarını, 'Ben Halife-i İslâmım, kardeşi kardeşe kırdıramam!' diyerek geri çevirdi??
Siz ?bıkkınlık? ve ?küskünlük? nedir bilir misiniz Mustafa Bey? 
Hani yıllar boyu çırpınırsınız. Tabir caizse ?saçınızı süpürge? edersiniz. Pek çok güzellik çıkarırsınız ortaya. Fakat fark etmeleri gerekenler bu güzellikleri fark etmezler. Küçücük ayrıntılara saplanıp varlığınızı kemirenlere iltihak ederler?
Sonunda kimseye yaranamadığınızı, sizi en çok anlamaları gerekenlerin bile anlamadığını fark edersiniz. İşte bu nokta ?bıkkınlık? ve ?küskünlük? noktasıdır. O noktada, ?Ne halleri varsa görsünler? deyiverirsiniz.
Sultan II. Abdülhamid de öyle yaptı. Bediüzzaman'a ?Şefkatli Sultan? dedirten mizacına uygun davranıp ateş emri vermedi. Devletin iki ordusunu karşı karşıya getirmedi. Devletin iki ordusunu karşı karşıya getirip ateş emri verseydi, Ahmed'i Mehmed'e kırdırmış olurdu. O zaman da ?Tahtını korumak için kardeşi kardeşe kırdırttı? derlerdi.
Yani her hal u kâr da muarızlarından beraat kararı alması mümkün değildi.
Muhtemelen beraat kararını Allah'tan almayı yeğledi ve kardeşi kardeşe kırdırmaktansa, tahtını terk etti. Sürgünü, hatta ölümü göze aldı. Bu vicdanlı bir yaklaşımdır.
Ne var ki, Sultan Abdülhamid konusunu sürekli yazmak zorunda kalmak da bana bıkkınlık ve küskünlük vermeye başlamıştır. Çünkü bu memlekette kimse bilginin-belgenin, daha açıkça söylemek gerekirse, gerçeğin peşinde değildir. İnsanlar sadece kendi kanatlarının doğrulanmasını istiyorlar. Bir zamanlar birilerinden duydukları, ya da bir mecmua sayfasında çalakalem yazılmış yazıdan edindikleri ?kanaat?ı bilgi-belge ile yarıştırıyorlar. Ve bıkmadan uzanmadan aynı nakaratı tekrarlıyorlar. Ama ben, yazılarımın altına ?yorum? adı altında aynı saçma sapan nakaratı koyanlardan artık sıkıldım!
Bir yazımda ?Abdülhamid müstebid, ancak müşfikti? dedim. Bu konunun ?taraf?ları ve ?taraftar?ları üzerime çullandı. Maalesef böyle oluyor. Tarihi futbol maçına dönüştürdüler. ?Taraf?lar ve ?taraftar?lar oluşmuş: ?Abdülhamidciler?, ?Vahdettinciler?, ?Enverciler?, İttihadcılar?, ?Atatürkçüler?, vs. 
Ben bir ?şeyci? değilim. İlle de bir ?şeyci? olacaksam, araştırma?cı?yım. Ulaşabildiğim belgeleri, ya da o belgelerden edindiğim yorumları paylaşıyorum. Hâlâ ?Sen Ulu Hakan'a 'müstebid' dedin, cenaze namazın kılınmaz? havasında yaklaşıyorlar.
Kılmayın o zaman! Dedim ve diyorum. Çünkü bu bir gerçek... Dâhi olması, vatanı 33 sene tek parça halinde tutması, Yahudileri engellemesi bunu değiştirmez. İstibdadın ?zaruret?i olabilir, ama ?mazeret?i olamaz! İstibdat istibdattır! Ayrıca, kendisinden sonra gelenlerin istibdadıyla mukayese edildiğinde, Abdülhamid istibdadının daha hafif kalması, istibdat yapmadığı anlamına gelmez.
Meclis lâğv edilmiş, geniş bir polis teşkilâtı kurulmuş, hürriyetler rafa kaldırılmıştır? Gazete ve dergi çıkarmak ruhsata bağlanmıştır. 
Padişah ve ailesi aleyhine yayın yapmak suçtur. Bu tür yayınlar yapan gazeteler kapatılır, sorumlularına üç yıla kadar hapis cezası verilir. 
Devletin güvenliğini sarsacak kışkırtıcı yayın yapan gazeteler temelli kapatılır. 
Anayasa ile tesis edilen nizam aleyhinde yayın yapanlara ve gazete mesullerine bir yıla kadar hapis cezası verilir. 
Hükümet ve şahısların hakkında yapılacak yayınlara verecekleri cevabın, cevap tarihinden sonraki ilk veya ikinci sayıda yayınlanması mecburidir. 
Anlayacağınız, Abdülhamid döneminde sansür iyice şiddetlenmiş, bazı keyfi uygulamalara da sahne olmuştur.
Basına konulan yasaklar arasında kelime yasakları dikkati çekmektedir. Meselâ ?anarşi, suikast, grev, ihtilal, irtica, irtiyab (kuşku), istibdat, inkılâb, oportünist, oligarşi, bomba, parlamento, Pan-Tûrkizm, Pan-Elenizm, cemiyet, cumhur, hürriyet, sansür, sosyalizm, zehir, randevu, disiplin, diktatör, Ermenistan? gibi kelimelerin kullanılması yasaklanmıştır. 
Gazete ve mecmualarda yayınlanacak bütün yazılar önce sansür kuruluna gidiyor, orada gereken düzeltmeler yapılıyor, hatta tümden değiştiriliyor, ancak ondan sonra yayınına izin veriliyordu. Bu konularda yapılan küçük bir yanlışlık dahi gazetenin kapatılmasına sebep olabiliyordu.
İstibdat döneminde sansür sadece gazetelere değil, kitaplara da uygulanmıştır. Bu dönemde çok kitap bu sansürden payını almış ve bazı kitaplar da yakılmıştır.
İktidar gazetecilere birtakım çıkarlar sağlamış ve aynı dönemde jurnalcilik almış başını gitmiştir. Arkadaşını jurnalleyene para verilmiştir. Böylece insanlar iftiraya varan bir yola sürüklenmiştir.
Başkalarını bilemem, ama benim anlayışımda bunların yapılması ?istibdat?tır. Yönetimi buna ?mecbur? saymak, ?istibdat? olgusunu ortadan kaldırmaz. 
Kaldı ki, pek çok konuda haklı olmak demek, her konuda haklı olmak demek değildir.
Aslına bakarsanız Sultan II. Abdülhamid, tarihimizin en talihsiz hükümdarıdır. Çünkü zıtların, zıtlaşmaların arasında kalmıştır. Bir taraf ?Ulu Hakan Cennetmekân Veliy-yi muazzam Sultan Abdülhamid Han-ı sâni Hazretleri? derken, diğer taraf ?Kızıl Sultan? nakaratını tekrarlıyor. Sultan Abdülhamid gerçeği ise iki zıtlaşmanın arasında yitip gidiyor?
Dürüst tarihçi vicdanı bile bu konuya girip gireceğine pişman ediliyor.
Yine de kalem yazmak zorundadır, değil mi dostlarım?

Birlik olmak

18.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Gelen mektupların pek çoğunda aynı temenni var, okuyucularım diyor ki: ?Birlik-beraberlik içinde olsak her şey daha kolay olurdu.? 

Doğrusu bundan pek emin değilim, hatta bazı şeylerin daha da zorlaşacağından korkuyorum. Ancak bu temenni ve taleple o kadar sık karşılaşıyorum ki, konuya ilişkin düşüncelerimi arz etmek durumundayım.
Önce bir soru: Hangi eksende birlik-beraberlik öngörüyorsunuz? 
?Temel eksende? denilirse, o anlamda birlik beraberliğimiz zaten var. 
Allah'ımız bir; 
Peygamberimiz bir; 
Dinimiz bir, inancımız bir; 
Kitabımız bir; 
Kıblemiz bir; 
Namazımız bir (kılıyorsak); 
Orucumuz bir (tutuyorsak);
Haccımız bir (yapıyorsak);
Bayramımız bir (kutluyorsak);
Bayrağımız bir, toprağımız bir, vatanımız bir, tarihimiz bir, kültür ve medeniyet kaynaklarımız bir, mukaddeslerimize sevgimiz-saygımız bir...
Olumsuzluklarla yolsuzluklara tepkimiz bir, daha dürüst bir toplum, daha kararlı ve kaliteli bir Türkiye özlemimiz bir, savaşlara karşı çıkışımız birdir.
Bu anlamda yüzlerce ?birlik noktası?na sahibiz. 
Buna karşılık farklı noktalarımız o kadar fazla değil. Çok çok mezhebimiz farklı, cemaatimiz-tarikatımız farklı, kıyafetimiz farklı, siyasetimiz farklıdır.
Belki biraz da öncelikli sorunlarımızla hizmet tarzımız ve anlatım metodumuz (tebliğ tarzı) farklılık gösteriyor. 
Zaten, bilebildiğim kadarıyla, ashab arasında da böyle bazı farklılıklar mevcuttu. Ama bu ayrılıklar temel konularda birlikte hareket etmelerine engel teşkil etmiyordu. Gerektiğinde şahsî düşüncelerini aşıp amaçta (projede) bütünleşebiliyorlardı. 
Bizde de böyle olması gerektiğini düşünüyorum. Sosyal statümüz, eğitim düzeyimiz, bölgemiz, kılığımız, hatta kimliğimiz nasıl belli noktalarda müşterek hareket etmemizi engellemiyorsa, partimiz, cemaatimiz, cemiyetimiz, tarikatımız ve hizmet tarzımız da engellememeli. 
Yerine göre ayrıntıdaki farkları aşıp bütünleşebilmeliyiz. 
Maksat ashabı örnek almak olduğuna göre, tıpkı onlar gibi, ittifak noktalarımızı esas alıp ayrıntı kabilinden olan ihtilaf unsurlarını arka plâna çekmeyi bilmemiz lâzım. 
Bu da büyük ölçüde yapılıyor zaten. Başörtüsü probleminde, yahut imam hatiplilerin katsayı krizinde aynı duyarlılığı göstermedik mi? 
Afganistan, Kosova, Çeçenistan, Bosna Hersek, Azerbaycan, Keşmir, Irak ve Gazze gibi konularda hemen hemen aynı duygu ve düşünceleri paylaşmadık mı? 
Sorun şu galiba: Bazılarımız ayrıntıyı temel yaptık. Talî konuları öne çıkardık. Bunun sonucu olarak da siyasette, cemaatte, grupta, grupçukta birlik aramaya başladık. 
Diğer cemaatlere kendi cemaatimizi, diğer parti mensuplarına kendi partimizi dayatıyoruz! Umduğumuzu bulamayınca da hırçınlaşıyoruz. Hırçınlaştığımız yerde ise kavga patlıyor...
Suçluyoruz, suçlanıyoruz!
Bu konuda samimiyiz, evet. Kendi siyasetimizin, cemaatimizin, tarikatımızın dünyayı kurtaracağına yürekten inanmışız...
Tek kusurumuz başkalarının da başka biçimde inanma hakkı olduğunu hesaba katmamamız. 
İlle bizim gibi inanacaklar, bizim gibi düşünecekler, bizim gibi görecekler, böylece herkes 'biz'leşecek. Bizleştiği ölçüde herkes birleşecek!
Yani birlik-beraberlik ?bizde? (bizim tarikatta, cemaatte, partide, takımda) sağlanacak!..
Siz ne düşünürsünüz bilmem, ama birlik arayışlarının temelinde bile kendi düşüncelerimizi karşımızdakilere dayatıp kabul ettirme eğilimimiz yatıyor gibime geliyor...
?Birleşelim? derken, kendi partimizi, tarikatımızı, cemaatimizi, eğilimimizi, düşüncemizi, dünya görüşümüzü ?birleşme noktası? yaptığımız için, aslında parçalıyoruz.
Neden böyle bir sonuca vardığımı sorarsanız: Bakıyorum da, ?birleşelim? diyen dostlarımızdan bir kısmı kendi önceliklerini, kendi şartlarını ve ön kabullerini dayatıyorlar. 
?Birlikte hareket?i kendilerine iltihak gibi algılıyorlar. Bu yüzden, ?İnsanları bulundukları konumda kucaklayın? diyenlere de içerliyorlar.
Anlayacağınız, çoğumuza, ?Benim doğrularımı paylaşmayan herkes eğridir? anlayışı hâkim. 
Ne çekiyorsak işte bu anlayıştan çekiyoruz. 
Tarafgirliğimizin ve gururumuzun üstünde yürümeyi öğrenmedikçe, kucaklaşamayacağız gibi gözüküyor.
Oysa artık ?muhabbet fedaileri? olmalıyız! ?Muhabbet fedaileri? olmalıyız ki, husumete vakit kalmasın!

 

Tarihimizin en karanlık yüzü

19.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Genç Osman'ın katli tarihimizin en karanlık yüzlerinden birini teşkil ediyor. Bu olay, hem politikaya bulaşan ordunun ne hale geldiğini görmek, hem de tarihin zaman zaman ?tekerrür? ettiğini anlamak açısından, tam bir ibret tablosudur.

Tarih ?tekerrür? ediyor. Yani kendini tekrarlıyor. Zira Genç Osman'a yapılanlarla Yassıada'da Adnan Menderes'e yapılanlar neredeyse bire bir örtüşüyor! Tarihin ?tekerrür? kısmına dikkat çektikten sonra insan yüreğini inim inim inleten hikâyemize geçelim?
Sultan I. Ahmed'den sonra padişahlığa getirilen Sultan I. Mustafa hem aşırı sinirli, hem de padişahlığa isteksizdi. 90 gün sonra tahttan indirildi ve Sultan I. Ahmed'in büyük oğlu Osman (Genç Osman lâkabıyla meşhur sultan II. Osman) atalarının tahtına oturdu. Henüz 14 yaşını sürüyordu. Çok iyi bir eğitim almış, Fransız yazar Madame de Gomez'in beyanına göre, Arapça, Acemce, Lâtince, Yunanca ve İtalyanca öğrenmişti. Fakat çok genç ve çok tecrübesizdi?
Genç ve tecrübesiz olduğu için de acele ediyor, öteden beri fark ettiği sorunları bir çırpıda çözüp devleti Kanuni Sultan Süleyman dönemindeki göz kamaştırıcı haline tekrar yükseltmek istiyordu.
Ama önce kendini ispatlaması lâzımdı. ?Bıyığını balta kesmez? Yeniçeri Ağalarına (generallerine) kendini ispatlama derdine düştü ve Lehistan Seferi'ne çıktı. Fakat hem rahata alışıp tembelliğe meyleden ordunun isteksizliği, hem de kendi tecrübesizliği sonucunda, istenen başarıyı kazanamadı. İstanbul'a döndü. Döner dönmez de, askerin isteksizlik sebeplerini araştırmaya başladı. Bu arada ?Acaba ulufeleri (yeniçeri ve sipahilere üç ayda bir verilen maaş) az mı geliyor?? diye de maaş defterlerini istetti.
Daha ilk bakışta haksız kazancı fark etmekte gecikmedi: Bazı üst rütbeli subaylar hayatta olmayan yeniçerilerin maaşını o hayatta imiş gibi alıp paylaşılıyorlardı. Fazladan ödenen paraları derhal kesti. Fakat bunu yaparak yeniçeri generallerini işkillendirmiş oluyordu. Askeri kışkırtmaya başladılar.
Fazladan gelen paraları kendi ceplerine atan üst düzey subaylar, Padişah'a karşı fena halde bilenmiş onu devirmeye karar vermişlerdi. Tabii ?Para yiyemez olduk? diyemiyorlar, herkesi etkileyecek başka bir sloganla ortaya çıkıyorlardı: ?Şeriat elden gidiyor!..? 
Bu söylem, bugünkü ?Laiklik elden gidiyor? söyleminden farklı değildi aslında?
İkisi de ?Menfaatlerimiz elden gidiyor? anlamına geliyordu!
Bu arada padişah yeni bir ordu kurma tasavvurunu ilk kez yakınlarına açtı. Hocası Ömer Efendi ile Darüssade Ağası Süleyman Ağa çok iyi olacağını söylediler. Ancak bunun için Padişah'ın Anadolu'ya gidip asker toplaması lazımdı. Bunun da sağlam bir kılıfa ihtiyacı vardı.
Hacca gideceğini açıkladı. Padişah'la birlikte, koruma amaçlı olarak 500 yeniçeri ve sipahi olacak, ayrıca Sadrazam, Defterdar, Nişancı, Rikab ümerası, Gedikliler, 40 müteferrika ve 40 divan katibi da hac kafilesinde yer alacaktı.
Şeyhülislâm Esad Efendi bu projeye şiddetle karşı çıktı. Hac devlete farz değildi. Padişahlar devletin ordularını ve parasını kullanarak hacca gidemezlerdi. Varidatı varsa kendisi gitmeliydi.
Ancak Genç Osman'ın bir orduyu hacca götürüp getirecek kadar parası yoktu. ?O zaman yerinde oturup adaletle hükmetsun ki, fitne çıkmasun? dedi Şayhülislâm, ?bu yüzden padişahlara hac lâzım değildur!?
Şeyhülislâm Esad Efendi aynı zamanda Padişah'ın kayınpederiydi (doğrusu ?kaimpeder?), ancak hukuki meseleleri akrabalık ilişkilerine dayandıramazdı.
Sultan Genç Osman ise iyice kararlıydı: ?Beni kararımdan kimse vaz geçiremez? diyordu.
Genç ve deneyimsiz Padişah'ın bazı yakınları tarafından yanlış yönlendirilmesi sonucu sert çıkışı yeniçerileri delirtti. Anadolu ve Mısır'dan asker toplayıp geleceğine ve Yeniçeri Ocağı'nı ortadan kaldıracağına iyice inandılar. ?Artuk senun padişahluğun bize lazım değildur, biz Sultan Mustafa'yı isteruz!..? diyerek daha önce sinir hastası olduğu gerekçesiyle tahttan indirilen amcası Sultan Birinci Mustafa'nın saraydaki dairesine yöneldiler. ?Evvelen padişahumuz Sultan Mustafa idi, yine odur? diyerek tahta oturttular. Âlimlere de kılıç zoruyla ?biat? ettirdiler. 
Artık iş işten geçmişti. Genç Osman son çare olarak, Yeniçeri Ağası'na (Dönemin Genelkurmay Başkanı diyebiliriz) sığındı. Ağa Padişah'a sadıktı. Orta Cami'de toplanmış bulunan Yeniçeri Ocağı'nın etkili generallerine Padişah'ı bağışlamaları için yalvardı. Fakat dinletemedi: ?Urun söyletmen!? çığlıkları arasında öldürüldü.
Padişah'ı Ağa Kapısı'ndan (Genelkurmay Başkanlığı) aldılar. Uyuz bir katıra bindirdiler ve hakaretler eşliğinde Orta Cami'e götürdüler?
Geleneğe göre, yeniçeriler kendilerine sığınana ilişmez, ilişilmesine de asla izin vermezlerdi. Töre böyleydi. Ancak bu töre çiğnendi ve Genç Osman'ı boğmak için Orta Cami'de kement atıldı. Fakat Padişah çok çevikti. Kemendi havada yakalayarak fırlattı. Bir taraftan da:
?Kıymayın ihtiyar babacuklarum!? diye yalvarıyordu, ?Ben size ne ittum??
?Dün sabah Padişah-ı Cihan idim, şimdi uryan (çıplak) kaldım; halimden ibret alın, dünya size dahi kalmaz!..? şeklindeki yakınmaları karşısında, çizgiden çıkmış kimi yeniçeri generallerinin son derece yılışık bir tavırla, ?Canım Osman Çelebi; yeniçeri ve sipahileri taş gemilerine sürmek nasıl oluyormuş bakalım? diye dalga geçmeleri, Yassıada'da Demokrat Partilileri yargılayan tavra ne kadar benziyor.
Sultan Genç Osman'ı sonunda Yedikule Zindanları'na götürüp kementle boğdular.
Tarihimizin bu acı sayfasını her hatırlayışta yüreğim sızlar. Her hatırlayışta, Sultan Genç Osman'ın asırları aşan çığlıkları kulaklarımda uğuldar: ?Babacuklarum, bana kıymayın!..?
Yeniçeri zorbaları tarafından boğulduğunda, Sultan Genç Osman, henüz 18 yaşındaydı. Sultan Birinci Ahmed ile Mâhfirûz Hatice Sultan'dan dünyaya gelmiş, ondört yaşında atalarının tahtına geçmişti.
Kabri, Sultan Ahmed Camii yanındaki Sultan I. Ahmet Türbesi'nin içindedir. 

Başöğretmen?imin anlattığı ?Çürük Bandırma Vapuru?

20.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Dün 19 Mayıs münasebetiyle dört koldan atılan eski nutukları dinlerken, Başöğretmenim Hikmet Bey'i hatırladım? 19 Mayıslarda Bandırma Vapuru'nu anlatmaya bayılırdı? 

İlkokulun daracık bahçesine tıkış tıkış dizilir, çık çıkartmadan (çünkü Hikmet Bey, çıt çıkartanı dişlerimizi dökmekle tehdit ederdi), Başöğretmeni dinlerdik. Dokunaklı konuşması karşısında kızlar ön sıralarda ağlaşırken, biz erkekler ağlamaklı olurduk. 
Arka tarafta başıbozuk bir vaziyette dikilen köylüler, başlarından aldıkları ?başlık?larını ?Merasim bir an önce bitse de tarlaya gitsek? (Çünkü Mayıs ortaları bizim Karadeniz'de çay toplama dönemidir) havasında mıncıklaya mıncıklaya konuşmanın daha ne kadar uzayacağını fısıldaşırlardı.
Hikmet Bey anlatır da anlatırdı: Bandırma Vapuru çürükmüş, üstelik pusulası bile bozukmuş, çünkü Atatürk'ün daha iyi bir gemi bulacak parası yokmuş; bu şartlar altında ?gizlice? İstanbul'dan ayrılmış, Karadeniz'in haşin dalgalarıyla mücadele ede ede Samsun'a ulaşmış?
Bandırma Vapuru'nun, İngiliz kontrolü altındaki İstanbul Boğazı'nı nasıl geçtiği, Mustafa Kemal'in gemide yalnız olup olmadığı Hikmet Bey'in umurunda değildi. O sadece Atatürk'e kilitlenmiş, onu anlatırdı? Mirliva (Tuğgeneral) Mustafa Kemal Paşa'ya Dokuzuncu Ordu Müfettişliği ile Fahri Yaver-i Şehriyari (Padişah Yaveri) unvanını kimin verdiğini, Bandırma'yı hangi iradenin tahsis ettiğini, Boğaz'dan çıkmak için gereken ?izinname?yi kimin sağladığını anlatmazdı.
Belki o da bilmezdi? Sonuçta o da ?resmi tarih?ten besleniyordu. Resmi tarihin tek kaynağı ise Atatürk'ün ?Nutuk? isimli eseriydi. Tek kaynak'tan beslenen ?tek adam?lı bir tarihin, ?gerçek tarih?le fazla ilgisinin bulunmadığını yaşayarak ve araştırarak öğrendim. Meğer Atatürk, Kurtuluş Savaşı'nı başlatması için Sultan Vahideddin tarafından seçilmiş, âdeta padişah yetkileriyle donatılarak Samsun'a gönderilmişti? Osmanlı Devleti'nin elindeki ?iyi durumda? gemilerden biri olan Bandırma Vapuru da bu amaçla hükümet tarafından Mustafa Kemal'e tahsis edilmişti.
Vapur 19 Mayıs 1919 tarihinde Atatürk ve silah arkadaşlarını Samsun'a götürdükten sonra, posta hizmetlerinde kullanıldı. Birkaç kez batma tehlikesi geçirdi. Hatta yük taşımacılığı yaptığı sırada, bir İngiliz denizaltısı tarafından torpillendi. Batmaktan zor kurtuldu. 
Daha sonra ise eskiyen motorunda büyük bir arıza meydana geldi. Bu yüzden ?kullanılamaz? kararı verilerek çürüğe ayrıldı. 1925 yılında da İlhami Söke isimli bir müteşebbise satıldı. Ve dört ay içinde Haliç'te sökülerek param parça edildi. Bandırma'nın param parça edildiği tarihte Atatürk cumhurbaşkanıydı. İstese gemiyi satın aldırır (Savarona yatını aldırdığı gibi) müze yaptırırdı. Bunu yapmamasının sebebini doğrusu bilmiyorum: Belki fırsatı olmamıştır, belki de kendisini vaktiyle Samsun'a götüren gemiyi fazla önemsememiştir. Biz, Atatürk'ün ve yakın arkadaşlarının pek de umursamadığı bu gemi üzerinden yıllardır kavga edip duruyoruz: ?Çürük? müydü, ?sağlam? mıydı?.. ?İyi durumda mıydı?, ?kötü durumda? mıydı?
Gerçek şu ki, Bandırma Vapuru, ne ?dini bütün? cephenin iddia ettiği gibi transatlantik boyutlarda bir gemi, ne de Başöğretmenim Hikmet Bey gibilerin öne sürdüğü gibi ?çürük-çarık?tı? 
Bir saç gemisi için ?orta yaş?, ama Osmanlı Devleti'nin elinde bulunan gemilerin ortalama yaşına göre ?genç? sayılabilecek bir yaşta (41 yaşında) idi. Yine kendi dönemine ve Osmanlı Devleti'nin imkânlarına göre, ?iyi durumda? bulunuyordu. ?İyi durumda? olduğu şuradan da bellidir ki, 1925'e kadar çalışmış, ancak makinelerinde meydana gelen büyük bir arıza sebebiyle 1925'te satılıp sökülmüştür. Biz yıllar boyu ?gemi çürük müydü, sağlam mıydı?? geminin mürettebatını ve yolcularını merak etmeye fırsat bulamadık. 
Hadi buyurun bakalım, Bandırma Vapuru yolcularını takdimimdir: Başta Dokuzuncu Ordu Müfettişi ve Fahri Yaver-i Şehriyari (Padişah Yaveri) Mirliva Mustafa Kemal Paşa?
Üçüncü Kolordu Kumandanı Erkân-ı Harp Miralayı (Kurmay Albay) Re'fet (Bele Paşa)? Müfettişlik Kurmayı Başkanı Erkân-ı Harp Miralayı Manastırlı Kâzım (Dirik Paşa)? Müfettişlik Sağlık Daire Başkanı Tabip Miralay İbrahim Tali (Öngören)? Kurmay Başkan Yardımcısı Erkân-ı Harp Kaymakamı (Kurmay Yarbay) Mehmet Arif Bey (Ayırıcı)? Karargâh Erkân-ı Harbi ve İstihbarat ve Siyasi Şube Müdürü Erkân-ı Harp Binbaşısı (Kurmay Binbaşı) Hüsrev Bey (Gerede)? Müfettişlik Topçu Komutanı Topçu Binbaşı Kemal Bey (Doğan)? Müfettişlik Sağlık Daire Başkan Yardımcısı Tabip Binbaşı Refik Bey (Saydam)? Müfettişlik Baş Yaveri Yüzbaşı Cevat Abbas Bey (Gürer); 
Dr. Yüzbaşı Behçet Efendi; Kurmay Mülhakı Yüzbaşı Mümtaz (Tunay); Kurmay Mülhakı Yüzbaşı İsmail Hakkı (Ede); Müfettişlik Emir Subayı Yüzbaşı Ali Şevket (Öndersev); Karargah Komutanı Yüzbaşı Mustafa Vasfi (Süsoy); Mülhak Yüzbaşı Rauf; Yüzbaşı Hersekli Ahmet Efendi? Kurmay Başkanı Emniyet Subayı Üsteğmen Hayati; Kurmay Mülhakı Üçüncü Kolordu Komutan Yaveri Üsteğmen Arif Hikmet (Gerçekçi); İaşe Subayı Üsteğmen Abdullah (Kunt); Mülhak Teğmen Zebur; Müfettişlik İkinci Yaveri Teğmen Muzaffer (Kılıç); Emir Subayı Teğmen Ruhsat; Adli Müşavir Ali Rıza Efendi?
Tabur Hesap Memuru Rahmi Efendi; Tabur Hesap Memuru Ahmet Nuri Efendi; Birinci Sınıf Kâtip Faik Efendi (Aybars); Dördüncü Sınıf Kâtip Memduh Bey (Atasev); Zabit Vekili Tahir Efendi; Alay Kâtibi Yahya Efendi; Tabur Katibi Süleyman Fehmi Efendi; Hesap Memuru Şükrü Efendi; Kıdemli Çavuş Osman Nuri oğlu Ali Faik; Kıdemsiz Çavuş İbrahim İzzet oğlu Atıf; Çavuş Mustafa oğlu Kemal; Çavuş Kemal oğlu Mustafa; Onbaşı Tevfik oğlu Adem; Onbaşı Ali oğlu Refet; Onbaşı Abdullah oğlu Ali; Nefer (er) Hüseyin oğlu Mehmet; Nefer Ahmet oğlu Emin; Nefer Mustafa oğlu İsmail; Nefer İbrahim oğlu Ömer; Nefer Kerem oğlu Mehmet; Nefer Mehmet oğlu Mehmet; Nefer Hasan oğlu Elvan; Nefer Mehmet oğlu Durmuş; Nefer Mehmet oğlu Ali; Nefer Şakir oğlu Nuri ve Nefer Ali oğlu Musa. 
Kısaca söylemek gerekirse, Bandırma Vapuru'nda Atatürk'le birlikte 22 kurmay subay, 25 er ve erbaş, 8 müşavir ve kâtip, 21 gemi personeli olmak üzere toplam 76 kişi Samsun'a çıktı.
Başöğretmenimin anlattıklarıyla hayatın öğrettikleri arasında ne müthiş bir fark var, değil mi dostlarım?

 

Yürek krizi nasıl aşılır?

24.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Dün söyledik: Sadece ekonomik kriz içinde değil, aynı zamanda bir yürek krizindeyiz; çünkü başka milletleri taklide zorlanan milletler yürek krizine girer.

Yürek krizi en azından bir şuuraltı tortusu, bir kavram kargaşası meydana getiriyor...
?Eğri? ile ?doğru? öyle birbirine karışıyor ki, zamanla ?eğri?yi ?doğru?, ?anormal?i ?normal? gibi görmeye başlıyoruz!
Mesela normalde, şu başörtüsü dayatması ?normal? değil...
Şu Ergenekon olayı normal değil...
Ekranlarda izlediğimiz ?sanat çevreleri?nin aşk, arkadaşlık ve evlilik serüvenleri ?normal? değil...
Medya gruplarının birbirleriyle ?çıkar savaşı? yapmaları neyse de bunun için gerçekleri çarpıtarak halkı kandırmaları ?normal? değil...
Bu kadar kısa sürede zenginleşmek kadar, bir gecede fakirleşmek de ?normal? değil...
Yıllar boyu içinde öğütüldüğümüz ?ekonomik kriz? bile ?normal? değil...
Bunlar ?doğru? da değil; ama çoğumuza ?normal? ve ?doğru?ymuşlar gibi geliyor...
Çünkü anormalliklere alışmaya başladık... 
?Alışma?nın ardından ?kanıksama? gelecek ki, yüreğimizi tümden kaybetmeden önceki ?son durak? budur!..
Şimdilik sadece ?yürek krizi?ndeyiz... 
Hayata neresinden bakarsanız bakınız, toplumsal bir ?yürek krizi? içinde yaşadığımızı görebilirsiniz.
Biz bu ?yürek krizi?ni aşmadan, ne siyasal krizleri, ne de ekonomik krizleri aşabileceğiz!
?
Peki, ?yürek krizi?ni nasıl aşacağız?.. 
Elbette sihirli bir formül yok. Söyleyebileceklerim sıradan, aşağı yukarı herkesin bildiği şeyler...
Ama bilmek ile yapmak arasında büyük fark var. 
?
Bir kere her anlamda ve her alanda duyarlı olmamız gerekir...
İnançlarımızın temel örgüsünü içimize iyice sindirebilecek şekilde kendimizi eğitip yetiştirmemiz gerekir...
Kendi olumsuzluklarımız öncelikli olmak üzere, asla ?nemelazım? demeden, tüm olumsuzluklarla sürekli mücadele hâlinde bulunmamız gerekir...
Televizyona teslim olma alışkanlığımızı kırıp imanımızı şuur seviyesine getirecek eserlere yönelebilmemiz gerekir...
Ve hayata analitik (ince eleyip sık dokuyan ve hayatı özümseyen) bir gözle, dünle bugün arasında zaman zaman tarihsel karşılaştırmalar da yaparak bakıp olayları tahlile kendimizi alıştırmamız gerekir...
?Bu artıları kazanmak için neler yapmalıyız?? derseniz, hayat tarzımızı biraz değiştirmeye var mısınız?
Mesela, televizyonu mümkün olduğu kadar kapalı tutup kitabı açık tutacak akşamların sayısını artırarak değişimi başlatabiliriz...
Kültürel sohbetlere katılabiliriz...
Dostlarımızı ve arkadaşlarımızı ?doğru? insanlardan seçmeye çalışabiliriz...
Kendimize öfkesiz, kinsiz, kavgasız, sevgi dolu ve kitaplı-kültürlü bir dünya kurup çevremizi kendi dünyamıza özendirebiliriz... 
Daha insancıl, daha hoşgörülü, sabırlı ve tutarlı davranmayı öğrenebiliriz.
Bunları söylemek kolay, yapmak zor diyeceksiniz...
Elbette öyledir...
Ama unutmayın: Her ?normal? insan hayatta karşılaşabileceği tüm zorlukların üstesinden gelebilecek kadar geniş ve gelişmiş bir donanımla dünyaya gönderilir...
?Zor?luklar karşısında pes edenler, kendilerinde var olan donatıyı ve yetenekleri keşfetmeyen, ya da keşfettikleri halde tembellik sebebiyle (günde beş-altı saat televizyon seyretmek gibi) geliştirmeyenlerdir... 
Bu tipler her konuda yenilmeye ve kaybetmeye mahkumdurlar.
Şunu bilelim: Fert olarak ?yürek krizi?mizi aşmadıkça, milletten sosyal krizi, Ankara'dan ekonomik krizi aşmasını beklemeyelim.
Beklersek, boşuna bekleriz.
Çare, bakanları değiştirmek değil, kendimizi değiştirmektir!
?
Deprem korkusu, savaş korkusu, terör korkusu, domuz gribi korkusu, kene korkusu, kuş gribi korkusu, deli dana korkusu!..
Dünya git gide bir ?Korku İmparatorluğu?na dönüştü.
Sorumsuzca tahrip ettiğimiz kâinat bizden intikam alıyor.
En azından bundan sonrasını kurtarmak lâzım: Yeni bir duruşa, yeni bir bakışa, yeni bir görüşe; kısacası yeniden dirilişe ihtiyacımız var!
Bu da Peygamber-i Âlişan Efendimiz'i yeniden keşfetmekle mümkün olacaktır. 

Yürek krizimiz derinleşiyor

23.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Alişan Efendimiz'in gönderildiği dünyada derin bir ?yürek krizi? yaşanıyordu?İnsanlar bir birlerini sevmiyor, ilişkiler menfaat ekseninde oluşup gelişiyor, hayata menfaat hükmediyordu.

Gönderildiği dünyanın ?yürek krizi?ni, Peygamber-i Alişan'ın gerçekleştirdiği ?Yürek İnkılâbı? çözdü?
Sevmek, vermek, görmek ve hoşgörmek gibi kavramlar, o inkılâbın özünü oluşturuyordu.
Bugünkü dünyanın da bu kavramları hayata geçirmeye şiddetle ihtiyacı var?
Aksi taktirde ?küresel kriz?lerin ardı arkası kesilmeyecek, nihayet, insanoğlu ihtirasıyla çürüttüğü hayatın altında kalacaktır.
?Küresel kriz?den payımıza düşeni, doğal olarak biz de aldık?
Biz de de fabrikalar kapandı?
Sanayi geriledi?
İşsizlik oranında görülmemiş artışlar yaşandı?
Ticari hayat tıkandı: Dükkânlar neredeyse ?siftahsız? kapanıyor!
Bunların sonucu olarak gelişen bir kızgınlık hali, git gide hepimizi etkisi altına alıyor.
İncir çekirdeğini doldurmayan tartışmalardan ?aşiret kavgaları? çıkıyor?
Aile içi küçücük ihtilâflar, büyük patlamalara yol açıyor?
Şiddete eğilim yaygınlaşıyor?
Toplum olarak kontrolsüz bir kara öfkenin etkisi altına girmiş bulunuyoruz.
Bu hal daha fazla bencilleşmeyi, gaddarlaşmayı, kin tufanına dönüşmeyi getiriyor. 
Bunlardan korunmanın yolu ise, kendi ?Yürek İnkilâbı?mızı gerçekleştirmekten geçiyor?
Öncelikle hayata geçirmemiz gereken dört temel kural var:
1. Sevmek (şefkat, merhamet, hamiyet, muhabbet ve adalet içerikli bir sevgi);
2. Vermek (karşılıksız yardım=infak);
3. Görmek (bakmaktan farklı olarak, baktığını görmek ve gördüğünde Allah'ın yansımalarını bulmak; ayrıca hakkı, haksızlığı görmek ve hakkın safında yer almak);
4. Hoşgörmek?
Peygamber eksenli ?yeni oluş?un temeli bu ilkelerdir?
Özellikle de ?şefkat?, ?merhamet?, ?hamiyet?, ?muhabbet?, ?adalet? içeren sevgi? Aslına bakarsanız tâ Hz. Âdem'in şeytanla mücadelesinden başlayıp tüm peygamberleri kuşattıktan sonra Peygamber-i Âlişân Efendimiz'e kadar gelen ?mücadele?nin bir tarafında ?sevgi-şefkat-adalet-merhamet?, öbür tarafında ?kin ve nefret? vardı?
Bu mücadele, sözün tam manasıyla, sevgi ile nefretin yüreklere hâkim olma mücadelesiydi. Peygamber-i Âlişân Efendimiz, hayata sevgiyi hâkim kılmak için gönderildi?
Yani O bir ?Sevgi Peygamberi?dir. 
Bu vasfı o kadar belirgindir ki, ümmetini sürekli olarak görmeye, hoş görmeye (hor görmeyi Bizans'tan öğrendik), affetmeye ve sevmeye yönlendirmiştir?
Kendisini taşlayanların yanı sıra sevgili amcasını katledenleri de bağışlamış, ağzına hemen hemen hiç beddua almamış, oğlu Hz. İkrime incinmesin diye, öldükten sonra Ebucehil'in aleyhine konuşulmasını dahi yasaklamıştı?
Sürekli tebessüm ederdi: Arkadaşları ittifak halinde, ?Onu asık suratla hiç görmedik? şeklinde, gülen yüzüne şahitlik ediyorlardı?
Bu sayede hayat hızla değişiyor, ?Cehalet Devri? kısa süre içinde ?Saâdet Devri?ne dönüşüyordu.
Oysa evlerinde ne buzdolabı vardı, ne çamaşır, ne bulaşık makinesi!
Uçak yok, otomobil yok, bilgisayar yoktu?
Kısacası, bugün hayatımızı kolaylaştırdığını düşündüğümüz hemen hiçbir teknolojik ürün mevcut değildi.
Buna rağmen hayata ?huzur? hâkimdi?
İnsanlar mutluydu?
Gülümseyerek bir birlerini selamlıyor, olan olmayana veriyor, olmayan ?sabır içinde şükür? anlayışı çerçevesinde yine mutlu oluyordu.
Osmanlı bu ahlâki telâkkiyi Devr-i Saâdet'den aynen aldı ve daha sistemli bir şekilde hayata geçirdi. 
Bu sayede israfı önledi?
Bu sayede rüşvetin yolunu kesti?
Hırsızlığı-uğursuzluğu ortadan kaldırdı?
Vurgunun-soygunun, her türlü yolsuzluğun önünü aldı.
Ortaya yürek krizi bilmediği için ekonomik krizlere düşmeyen bir toplumsal yapı çıktı.

Yürek Mektuplar

25.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Burak Türkan; ?Yazılarınızı takip ediyorum. Sizin gerçekleri yazdığınızı ve konuştuğunuzu biliyorum. Kitaplarınızla büyüdüm diyebilirim. 

Sizi lise üçten bu yana okuyorum. Radyodaki günlük yorumlarınızı hiç kaçırmadan dinlemeye çalışıyorum. 
?Sizi bir öğretmen gibi gördüm ve sizden çok şey öğrendim. Öğrendiklerimi yazdım. Sizi gerçekten takdir ediyorum. Siz bu milletin imanına ve irfanına hizmet ediyorsunuz. Ben de bir kitap yazdım. Gerçi deneme gibi bir şey oldu, ama olsun. Bu kitapta siyaseti analiz ettim. Siyasi sorunlara çözüm yolları önerdim. 
?Sanırım ilginç oldu. Biraz siyasi oldu, biraz da eleştiri var. Şimdi bunu basmak istiyorum, fakat nasıl yapılacağını bilmiyorum. Şuna inanıyorum ki, kitabımın reklamı iyi yapılırsa en azından maliyetini çıkarır. Acaba bu işe ne kadar yatırmak gerekiyor? Eğer çok pahalı ise, ileriki yılları beklemek zorunda kalacağım. Çünkü ben öğrenciyim. Benim için para büyük sorun.
?Kitabı hizmet amaçlı yazdım. Milletime faydalı olmak istiyorum. Umarım cevabınız olumlu olur. Pişman olmayacaksınız emin olun. Bana bir şans verin. Kitabım sadece 50-60 sayfa kadar, ama zaten okumayan bir milletiz. Az sayfa olunca belki okuyanlar artar.?
* Sevgili Burak; sitayişkâr ifadelerin için yürekten teşekkür, ne var ki bugünlerde usta yazarların kitapları bile basım sırası bekliyor. Sanırım bu durumda senin kitabını yayınevleri basmak istemeyecekler. Hem elli sayfa çok az, kalın kitapların arasında kaybolur gider. Üstelik bir sürü siyaset kompedanı tanınmış imza var. Onlarla nasıl rekabet edeceksin?
Mademki milletine hizmet etmek istiyorsun sevgili Burak, önce en iyi şekilde bitir okulunu, yüksek lisansını yap, unvan al, ondan sonra hâlâ yazmak istiyorsan yazarsın. Zaten uzman olduğun konuda yazacağın her kitabı yayınevleri kapışır. Basılması için kafa patlatma gereği de kalmaz.
Şimdilik yazdıklarını ?alıştırma çalışması? olarak düşün. Yine de hevesin kırılmasın. 
Okuma fırsatın oldu mu bilmiyorum, ama ?Yazmak üzerine? birkaç yazı yayınlamıştım. Önümüzdeki günlerde aynı yazıları tekrar yayınlamayı düşünüyorum. Zira bu kabil mektuplar çok arttı. Herkes yazmak istiyor, ama kafayı çatlatırcasına düşünmeye talip olan yok. Anlayacağın herkes ölmeden cennete gitmek istiyor!
¥
Emine Demir/ Zonguldak;
?15 yaşındayım. Yaklaşık bir senedir kitaplarınızı okuyorum. Kitaplarınızla tanışmam 'Biz Osmanlıyız'ı okumamla başladı. Önceden 'tarih de neymiş' diye burun kıvıran ben, şimdi insanların bu konudaki önyargılarını kırmakla uğraşıyorum.
?Benim de hayalim ileride sizin gibi bir yazar olabilmek, ancak fen lisesine gideceğim için sanırım sayısal bir bölümü seçeceğim. O takdirde nasıl tarihçi olacağım bilemiyorum. 
?Ama bunu çok istiyorum. Sizin ne çok şey bildiğinizi görünce bunca bilgiyi nasıl edindiğinizi anlamakta zorlanıyorum. Ben de tıpkı sizin gibi tarihimizi insanlara anlatabilmek isterdim. 
?Kitaplar yazıp bizi bilgilendirdiğiniz için sonsuz teşekkür ederim. Sanırım gönderilen bazı e-mailleri Vakit'in sitesinden cevaplıyorsunuz. Ama ben bunun için yazmadım. Ne olur, lütfen yazımı okursanız iki satırcık bir şey gönderin. Ayrıca sizinle tanışmayı da çok istiyorum. İnşallah bir gün gerçekleşir bu isteğim. Başarılarınızın devamını dilerim.?
* Ben de sana sevgilerimi gönderiyorum Emine, ne güzel yazmışsın. Tarihi sevmene bayıldım. İnşallah sen de yazar olursun. Zararı yok, fen oku; Mehmed Akif de öyle yapmıştı: Veteriner olmasına rağmen şiir yazıyordu. Bu iş ne kadar istediğinle ilgili; çok istersen bir gün ihsan edilir.
¥
Bülent Karakaş;
?Bir süre önce Vakit ve kendiniz ile ilgili yazdığınız yazıyı okudum. 13 yıldır Vakit okuyorum ve sizler bu güzelliğinizi ve özelliğinizi kaybetmediğiniz sürece inşallah ömrümün sonuna kadar okuyacağım. İnanıyorum ki Vakit'te yazmak ve Vakit'i okumak ayrıcalıktır, yürek ister. Rabbim size yardım etsin ve sayılarınızı çoğaltsın.?
* Amin sevgili kardeşim. Ne güzel duygular bunlar. Vakit adına ve kendi adıma teşekkürler. Allah hiçbirimizi doğrudan ayırmasın. 
¥
Nuri İlkatmış;
?Yazılarınızı severek okuyan bir okuyucunuzum. Size bir soru sormak istiyorum. 'Son Osmanlı Yandım Ali' filmini belki izlemişsinizdir. Orada delikanlı bir şahıstan bahsediliyor. Cesur yürekli bir insan... 
?Yalnız Osmanlı'nın son dönemi o filmde işlendiği gibi eğlenceye gark olmuş bir durumda mıydı? Filmde dikkat çeken husus boyuna rakı içiyorlar. Ecdadımızın son zamanları gerçekten bu şekilde midir??
* Canım kardeşim, adı üstünde film! Bir sinema filminden söz ediyoruz. Şimdi tutup ?Tarihi gerçeklerle bağdaşmıyor? diye eleştirsek şöyle cevap verirler: ?Canım o sadece bir film, biz tarih kitabı yazmıyoruz ki. Alt tarafı film çeviriyoruz.?
Her çağda iyiler ve kötüler, yanlışlar ve doğrular, hatalar ve sevaplar var sevgili Nuri. Bunlar pek tabii Osmanlı'nın son döneminde de var. İnsanların kimi günahkardır, kimi sevap işlemek için çırpınmaktadır. Nereden baktığınla ilgili bir sorundur bu. 

Şairi anlamak ve anmak

26.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Politikacılarının sayısı kadar şairi, şairlerinin onla çarpımı adedince romancısı, romancıların onla çarpımı miktarınca hikâyecisi ve sanatçısı olmayan toplumlar geleceğe ?miras? olarak pek bir şey bırakamazlar. 

?Sanatçı? kadru kıymet bilen toplumlarda yetişir. Kadr u kıymet bilmeyen toplumlar ise, kendilerini şaklabanlara mahkûm ederler.
Maalesef halkımız ve yöneticilerimiz pek kadr u kıymet bilmiyor. Ne sanatçıya saygı, ne de emeğinin karşılığı var. Herkes her şeye rahatlıkla ücret öderken, ?sanat eseri?ni ?bedava?ya getirmek istiyor. ?Vermek? yerine almaya çalışıyorlar...
Her gün o kadar ?ücretsiz kitap? talebi geliyor ki, toplasanız İstanbul bütçesi kadar büyük bir meblağ çıkar. Öte yandan, hemen her gün bir konferansta, söyleşide, panelde, açık oturumda veya herhangi programda konuşmacı olarak yer almamız isteniyor. Bu emeğe de hiçbir karşılık öngörülmüyor.
En acemi şarkıcıya yahut şiir okuyucusuna rahat rahat verilen meblâğın onda birini yazar isteyince, sorun çıkıyor. ?Fikrinizi kaça satıyorsunuz?? biçiminde son derece çirkin ve aptalca sorularla hırpalanıyoruz. Fikir satmıyoruz, çünkü hiç kimse emekle üretilmiş bir fikri satın alabilecek kadar büyük bir servete sahip değildir!
Yazar, sadece o iş için harcayacağı zamanın bedelini istiyor. Bu da anasının ak sütü gibi helali. Çünkü muharrir, ?yazarak? zaten görevini yapmıştır. Yazdıklarını toplumuyla paylaşması ise bir kadirşinaslık örneğidir.
?Yazar?ın görevinin bittiği yerde ?Okuyucu?nun görevi başlar... Okuyucunun görevi yazılan ?eser?leri satın alıp okumaktır. Bu bir anlamda kendini geliştirme çabası, bir anlamda da yazarın emeğini ödüllendirme vefasıdır...
Yüreğini beyninde damıtıp satırlara akıtan her emekçi pek tabii olarak emeğinin karşılığını almalıdır. Şair de, romancı da, sanatçı da emeğinin karşılığını aldığı ölçüde yeşerip gelişir. 
Bunu bilen Osmanlı yöneticileri şairleri sever, sayar, ödüllendirir ve himaye ederlerdi. 
Koskoca Fuzuli, ?Selam verdim, rüşvet değildir deyu almadılar? mısralarını, devletin kendisine tahsis ettiği maaş gecikince yazmıştı.
Padişah kızmadı. Gülümsedi ve doğrudan devletini, dolayısıyla da kendisini eleştiren hicviyeyi, özel bir tahsisatla ödüllendirdi.
Devlet kurumlarının böyle görevleri de var: Özellikle en ?sivil? ve halkla en iç içe yaşayan kurum olarak belediyelerin kültürel konulara biraz daha ağırlık vermeleri lâzım.
Modern belediyecilik anlayışı toplumu ruhsal ve beyinsel açıdan beslemeyi de içeriyor. 
Bu çerçevede anma toplantıları, şiir geceleri, okuma günleri yapılabilir... Doğrusunu isterseniz bazı belediyelerimiz de bunları istekle yapıyor.
Ne yazık ki, bazıları ?Kültür programı? denildiğinde, kültürel gelişme açısından hiçbir kıymet-i harbiyesi bulunmayan ?vur patlasın çal oynasın?lı eğlenceleri hatırlıyorlar ve böyle organizasyonlara çuvalla para döküyorlar.
Şükür ki vefat yıldönümünde Necip Fazıl'ı (ölümü 25 Mayıs 1983) anmak, bazı belediyelerin aklına geldi. (Ne de olsa yakın tarihte kaybettik).
Ama abuk-sabukluklara çuvalla para harcayan belediyelerimizden birinin aklına da keşke ölüm yıldönümünde (22 Mayıs 1912) Şair Eşref'i anmak gelseydi...
Yalnız Eşref değil, başka şair ve yazarlarımız da ayni ilgisizliğin kurbanı oluyorlar. Çok tanınan birkaç ismin dışında şair, yazar ve sanatçılar anılmıyor. Bu yüzden pek çok şairimizin, fikir adamımızın ve yazarımızın adını dahi bilmiyoruz.
Özellikle edebiyat tarihimiz bir ?Meçhuller Mezarlığı? gibi...
Şair Eşref'i severim. Taşı gediğine koyma ihtiyacıyla kıvranırken imdadıma yetişir. Bir mısrasıyla bir dünya söz etmiş olurum.
Hayatı tuhaftı ya, ölümü bile bir tuhaf olmuş şairin...
Oğlu Eşref'in son günlerini şöyle anlatıyor:
?Ölmezden bir hafta evvel ellerine, ayaklarına kına yaktırdı. Yattığı odanın perdelerini kapattırdı. Geceleri lâmba yaktırmadı. Ölümüne rastlayan Çarşamba gününe kadar karanlıkta yattı. Çarşamba günü sabahleyin anneme: -Bir haftadır karanlıkta yatıyorum. Anladım ki ölüm korkulacak bir şey değilmiş dedi. Kendini tamamıyla soydurdu. Çıplak olduğu halde öğleden sonra hayata gözlerini yumdu.? (Mustafa Şâtım, Meşhur Şair Eşref'in Hayatı, İzmir, 1943, s. 13).
Eşref'in kaymakam olarak ilk görev yeri Fatsa'dır. Son kaymakamlığı Gördes... Taşlamaları müthiştir. Her mısra espri aspirini gibidir. Bir meslekdaşım, ?O 'Eşrefane Hiciv'in, nev'i şahsına münhasır, mübdiidir? diyor ki haklıdır.
İzmir Valisi Kâmil Paşa, Kıbrıs'a gidiyordu. Eşref'e 'Bir isteğin varsa getireyim' dedi. Eşref bir eşek ısmarladı: 'Paşam görüyorsunuz artık yaşlandım, yürürken yoruluyorum, yokuş da çıkamıyorum. Bana bir Kıbrıs eşeği getirirseniz ömür boyu size duacı olurum.' 
Kâmil Paşa gidip döndüğünde karşılayıcılar arasında Şair Eşref de vardır. Paşa, kalabalıkta hiciv ustası Eşref'i görünce: 'Yahu Eşref, afedersin ama siparişini maalesef unutmuşum, seni görünce eşek aklıma geldi' deyince, Eşref, ?Aman Paşam, üzülmeyin, o eşek gelmese de olur, nasılsa siz geldiniz' deyiverdi.
Şair Eşref'in en meşhur kıtalarından biri şudur:
Kabrimi kimse ziyaret etmesin Allah için
Gelmesin, reddeylerim billahi öz kardeşimi,
Gözlerim ebnâ-yı âdemden o kadar yıldı ki,
İstemem ben fatiha, tek çalmasınlar taşımı...
Mezarı Kırkağaç'ta istasyona giden yolun üzerindedir. Mezarında taş yoktur. Çünkü gerçekten çalınmıştır.

Halaskâr-ı Zabitan ve Cumhuriyet?in darbeleri!

27.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Vaktiyle, ?memleketin uçurumun kenarına getirildiğine? inanan genç subaylar, İttihad ve Terakki şemsiyesi altında birleşip, önce Sultan Abdülhamid'i tahttan indirdiler (27 Nisan 1909). Onun gitmesiyle işlerin yoluna gireceğini, memleketin kurtulacağını sanıyorlardı.

Büyük bir hata yaptıklarını anlayınca, bu kez eski işbirlikçileri İttihad-Terakki'ye baş kaldırdılar. ?Halaskâr-ı Zabitan = Kurtarıcı Subaylar? teşkilatını kurdular. Vatanı bu kez de İttihatçılardan kurtarmak için dağlara çıktılar.
Osmanlı asırlarında, askerler, siyasete 110 civarında müdahalede bulundu. Her müdahalenin arkasından istikrarsızlıklar ve krizler geldi. Fakat hezimetin faturasını kimse üstlenmedi, suç ortada kaldı. 
Ne hikmetse müdahalelerin gerekçesi de birbirine benziyordu. Askerler hep ?uçurumun kenarına gelmiş vatan?ı kurtarmak için geliyorlardı. 
Bu anlamda ?Halaskâr-ı Zabitan? grubunun yayınladığı gerekçe ile 12 Eylül'de (1980) General Kenan Evren'in yayınladığı, yahut 27 Nisan'da (2007) Genelkurmay'ın internet sitesinde yayınlanan ?gerekçeler? arasında yalnızca zaman ve üslup farkı var. Ortak noktaları, öteden beri bazı subayların, durum iyi olsa bile, Türkiye'nin ?uçurumun kenarına? geldiğine inanmaları ve kurtarmaya kalkışmalarıdır (Ama Osmanlı'dan bu yana 110 küsür kez kurtarılmış bu ülkenin hâlâ kurtarılmaya muhtaç olduğuna inananların bulunması, çok gariptir. Ayrıca, 110 defa uçurumun kenarına gelen bir ülkenin bir kere bile olsun uçuruma düşmemesi de başka bir garipliktir).
Bazı subaylar, 14 Mayıs 1950'de yapılan ilk demokratik seçimde iktidara gelen Demokrat Parti'nin iktidara geldiği gün itibariyle memleketi adım adım uçuruma götürdüğüne inanıp (bu inancın pekişmesi ezanın aslına döndürülmesidir), 27 Mayıs 1960'da bir darbe daha yaptılar. 
Oysa memleket, tek parti dönemiyle kıyaslanamayacak kadar iyi durumdaydı. Siyaset ilk defa halka indirilmiş, devlet-millet ilişkileri tepeden inme direktifler yerine aşağıdan yukarıya ulaştırılan talepler ve dileklerle şekillenmeye başlamıştı. Kasaba ve köylerde zabıta, jandarma, özellikle de tahsildar korkusu dağılmış, tek parti döneminde sık sık başvurulan baskı ve yasadışı şiddetin yerini anlayış almıştı.
Ekonomik durum da iyiye gidiyordu. 1953-1954'te Türkiye, dünyanın sayılı hububat üreticisi ülkelerinden biri konumuna gelmişti. 1950'ye kadar yüksek yükleme ve boşaltma kapasitesine sahip modern limanlardan, barajlardan, santrallerden mahrum olan Türkiye, bu alanlarda büyük atılımlar yapıyordu. (1950'de devlet bütçesinden yatırımlara sadece 260 milyon TL ayrılabilmişken, 1960'ta bu miktar 2 milyar 260 milyon TL'ye çıkmıştı) Yatırımlar tabiatıyla millî gelire yansıdı: Türkiye'nin gayrîsafî millî hasılası 1950 yılında 10 milyon TL iken, 1960'ta beş misli artarak 50 milyar TL'ye yaklaştı.
Bunun sonucu olarak köylünün ürünü, zenaatkârın emeği değerlendi, halkın refah seviyesi arttı ve yüzü gülmeye başladı. Kırsaldan şehre doğru bir nüfus akışı meydana geldi. Şehirlerimizin nüfusu bunun sonucu olarak hızla arttı. Şehirleşme hız kazandı. Ama muhalefet, tıpkı şimdi yaptığı gibi, işlerin çok kötü gittiğini, hattâ durumun ümitsiz olduğunu ilân ediyor, uygulanan ekonomi politikalarını mantık ve bilgiden nasipsiz bir şekilde eleştiriyordu. 
İstanbul ve Ankara'da açılan yeni yollarla bulvarlar CHP yöneticilerini en çok kızdıran yatırımlardı. Bu kadar geniş yolları kafalarına sığdıramıyor, ?Adnan Menderes bu yollara uçak indirecek? diye alay ediyorlardı. Çimento fabrikalarını israf sayıyor, şeker fabrikalarının yapıldığı alanlarda pancar yetiştirilemeyeceğini iddia ediyor, dolayısıyla bu fabrikaların atıl kalacağını söylüyorlardı. Barajlar ve elektrik santralleri konusunda söylenenler ise akıllara ziyandı: CHP sözcüleri, üretilecek elektriğin Türkiye'ye fazla geleceğini, bu fazlalığın toprağa verileceğini ve böylece israf edileceğini öne sürüyorlardı. Muhalefet sözcülerine göre, Başbakan Adnan Menderes ?önünü görmek?ten âcizdi. ?İrticayı yüreklendirme? dışında bir şey yapmıyordu.
İlk Yabancı Sermaye Kanunu 1954 ilkbaharında yürürlüğe girdi. Bu yüzden CHP Genel Başkanı İsmet Paşa (İnönü) Demokrat Parti iktidarını, ?vatanı yabancılara satmak?la suçladı.
Bütün bunlardan etkilenen bazı genç subaylar DP'yi darbeyle devirmeye karar verdiler. Onlar gördüklerine değil, CHP'nin sözcülerine inanıyorlardı. Onlara göre Türkiye, 1950'den beri yarı feodal bir sisteme girmişti. Ankara'da iktidarda derebeyler vardı. Siyasi bir keşmekeş mevcuttu. Türkiye uçurumun kenarına getirilmişti. Ülkeyi uçurumun kenarından ?köhnemiş politikacılar? değil, ??Atatürk'ün projektör kafasının ışığını almış, Türkiye'yi tanıyan ve Batı görgülü yepyeni bir ekip? kurtarabilirdi. Bu amaçla cuntalar oluşturuldu.
Bazı subaylar ?Halaskâr-ı Zabitan? sendromuyla ?kurtarıcı?lığa soyunurken, Demokrat Parti iktidarı zirveyi tutmuş, 1954'de yapılan genel seçimlerde 503 milletvekili ile ezici bir zafer kazanmıştı. Cuntacıların gözdesi CHP ise yalnızca 31 milletvekili çıkarabilmişti. 
Halktan umut kesenler cuntalara umut bağladı. ?Halka rağmen halk için? mantığıyla kimi askerlerle siviller el ele verip 27 Mayıs darbesini yaptılar (1960).
Arkasından ?Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor? mantığıyla Yassıada'da yargıladıkları yüzlerce Demokrat Partili politikacıdan Başbakan Adnan Menderes'i, Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu'yu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan'ı İmralı Adası'nda astılar.
Sonra ?pardon? deyip İmralı'daki yalnızlıklarından aldılar, İstanbul'un Topkapı semtinde inşaa ettikleri türbelerine devlet töreniyle defnettiler. 

Osmanlılarda fetih aşkı

28.05.2009

Yavuz Bahadıroğlu

?Vur pençe-i Âlîdeki şemşir aşkına/ Gülbankı âsmâni tutan pîr aşkına.

?Ey leşker-i müfettihü'l-ebvâb, vur bugün/ Feth-i mübîni zâmin o teşbîr aşkına.
?Düşsün çelengi Rûm'un, eğilsün ser-i firenk/ Vur Türk'ü gönderen yed-i takdir aşkına!
?Son savletinle vur ki, açılsın bu surlar/ Fecri hücûm içindeki tekbir aşkına.? (Yahya Kemal)
?
Peygamber Efendimiz'in İstanbul'un ?Bir gün mutlaka? fethedileceğine ilişkin hadisi yüreklere düşer düşmez, yürekler tutuştu...
Osmanlı Devleti o heyecandan doğru...
Daha aşiret seviyesinde iken rotasını bulmuş, şanlı serdarı Gündüz Alp'ın önderliğinde doğusundan girdiği Anadolu'nun batısına yönelmişti.
Batı'da Bizans vardı. Batı'da Peygamber müjdesi vardı. Hedef zaten Bizans'tı.
Hedefin Bizans olduğu o kadar belliydi ki, aşiret, Ahlat çevresinde dinlenip soluklandıktan sonra, hiç tereddütsüz Bizans'a yöneldi.
Her fert yayından fırlamış bir ok gibiydi...
Kader ki, Aşiret Reisi Gündüz Bey bu yolda öldü... Dört erkek evlat bıraktı geriye: Sungur Tekin, Gündoğdu Bey, Ertuğrul Bey ve Dündar... (Dündar sekiz-dokuz yaşlarındaydı).
Dizginleri eline alan eşi Hayme Ana en büyük oğlu Sungur Tekin'i çağırdı: ?Seni aşiretimize bey yaparsam, bizi nereye götüreceksin?? 
?Geriye? dedi Sungur Tekin, ?eski topraklarımıza döneceğiz, ekeceğiz, biçeceğiz, geçinip gideceğiz.?
Sungur Tekin'in tüm ufku geçimle sınırlıydı. Ama bu kadarı devletin temeline yüreğini koyan ?Devlet Ana?yı tatmin etmemişti. Bu kez Gündoğdu Beyi çağırdı Hayme Ana... Çağırdı ve aynı soruyu sordu:
?Seni aşiretimize bey yaparsam aşireti nereye götüreceksin??
O da Ağabeyiyle aynı görüşteydi: ?Eski topraklarımıza götüreceğim? dedi, ?Cengiz Hanlılar şimdiye kadar çekilmişlerdir. Topraklarımızı tekrar eker biçer, arada hayvancılık da yaparız.?
Onun da ufku geçimle sınırlıydı.
Şimdi sıra üçüncüsüne gelmişti. Hayme Ana Ertuğrul'u çağırdı ve aynı suali ona da sordu: ?Seni aşiretimize bey yaparsam, bizi nereye götüreceksin??
?İleriye? dedi Ertuğrul, ?deryayı (Denizi=Boğazı) geçeceğiz ve devlet olacağız!?
Sadece Ertuğrul'un cevabı farklıydı... 
Sadece Ertuğrul'un cevabı anlamlıydı... 
Sadece Ertuğrul'un cevabı Peygamber kokuyordu.
Ve sadece Ertuğrul'un ufku Bizans'ı kuşatacak kadar genişti. 
Çünkü, muhtemelen, Ahmed Yesevi Hazretlerinin ?Alp Eren?leri, fetih sırrını sadece Ertuğrul Bey'in kulağına fısıldamışlardı.
Hayme Ana (türbesi Domaniç ilçemizin Çarşamba köyündedir, Ankara'nın Haymana ilçesi de onun adından ad almıştır) kararını verdi:
?Artık Beysin Ertuğrul'um? dedi, ?hadi bizi devlete götür!?
Bunu haksızlık sayan iki ağabeyi aşiretin yarısından fazlasını alıp geriye döndüler.
Ama geri dönenlerden hiçbir tarih bahsetmiyor. Muhtemelen Moğol ordusundan kaçma çapaçullara çarpılıp şehit olmuşlardır.
İleriye, Bizans'a doğru gidenleri ise, bütün dünya tarihleri, Osmanlı Devleti'nin kurucuları olarak selamlıyor.
Bizden de onlara selam olsun!
?
Hem Osman Gazi, hem de Orhan Gazi dönemlerine baktığınızda, adımların Bizans'a doğru atıldığını rahatlıkla görebilirsiniz.
Söğüt ve Domaniç çevresine kök salan Osman Gazi, öncelikle İznik'i feth ile Bizans'ın böğrüne hançer gibi saplanıyor...
Orhan Gazi Bursa'yı fetheder etmez, Rumeli'ye asker geçirerek Bizans'ın Avrupa yolunu kesiyor: Kuşatma artık fiilen başlamıştır.
Hatta Bizans'ın iç işlerine o kadar karışıyor ki, hanedanın değişmesinde bile rol oynuyor, istediğini imparator yapıyor.
Yıldırım Bayezid Bizans'ta, şimdiki Cibali taraflarında bir mahalle kurulmasını sağlıyor. Böylece Bizans içten de kuşatılıyor.
Yıldırım'ın oğulları arasında taht kavgaları yaşanırken bile Bizans, Osmanlı muhasarasından kurtulamıyor. Fırsatını bulan Bizans'ı zorluyor: Bu zorlayışta pek tabii siyasi, askerî, ekonomik ve sosyal sebepler de vardır, ama temel amaç, Peygamber müjdesini gerçekleştirmektir.
Sultan II. Murad bile dünya gözüyle fethi görebilmek aşkına tacını-tahtını geleceğin ?Fatih?ine bırakıp en anlamlı, en verimli çağında Manisa'ya çekiliyor.
?Feth-i Mübin?in kendisine değil, oğluna nasip olacağı kulağına fısıldanmış, bunun bir an önce gerçekleşmesi için tahtını feda etmiştir.
Yarın sırf ?irtica? olsun diye yazı yazmıyorum, inşallah cumartesi günü bu konuya devam edeceğim.

Mayınlar yüreklerimizde patlıyor

01.06.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Günlerdir hükümet, sınırdaki mayınların yabancı bir firma tarafından temizlenmesini ve aynı firmanın o topraklarda tam 49 yıl boyunca organik tarım yapmasını savunurken, neden birden bire çark etti?..

Başbakan, hararetle savunduğu görüşünden çark edip, teklifini neden geri çekti?..
Son derece kararlı ve bilinçli göründüğü bir konuda bu kaçıncı tereddüdü, kaçıncı geri çekilişi?..
?Acemilik? mi, ?özensizlik? mi, bilmiyorum. Her ne sebepten olursa olsun, siyasi iktidarın attığı ?geri adım?ları artık sayamıyorum.
Saymak da istemiyorum, çünkü yoruldum!
Bu kadro devlet yönetimine dün gelmedi. Sadece AKP iktidarı dönemini dikkate alsanız bile, sekiz seneyi aşkın devlet deneyimleri var. Kaldı ki, aynı ekibin içinde, devlet yönetimine çok öncesinden ?talımlı? isimler yer alıyor. 
Zaten hiçbir acemilik bu kadar uzun sürmez! Bu kadar uzun süren acemiliklere de zaten ?acemilik? değil, ?beceriksizlik? derler. İşte bu konuda kuşkularım oluşmaya başladı. 
Eski terziler ?Kumaşı kesmeden önce üç kere ölçeceksin, bir kere biçeceksin? derlerdi. Çünkü kumaşı kesmek demek, dönülmez yola girmek demekti. Benim devlet anlayışım işte budur. Bir kararı almadan önce enine-boyuna tartışacaksın. Terzi hassasiyetiyle ölçeceksin, biçeceksin. Ondan sonra kamuoyunun karşısına çıkıp kararını ölesiye savunacaksın.
Bizim hükümet tam tersini yapıyor. Önce kesiyor (raconu), sonra ölçüye-tartıya vuruyor. Davranışını hararetle savunuyor. Eleştirenleri suçluyor. Sonra da hızla geri çekiliyor.
Buna bazı yazar arkadaşlar ?Mehter yürüyüşü? diyorlar, ama mehterin iki ileri bir geri yürüyüşü ritmiktir, planlandığı gibi yapılmaktadır, bizimkilerin hareketlerinde ise hiçbir planlama gözlemlenemiyor, daha ziyade ?zuhurata tabi? (gelişigüzel de diyebiliriz aslında) gidiyorlar.
Halbuki devlet planla, programla, hesapla, kitapla yönetilir!
Neyse, asıl konu sınırdaki mayınlar değil, yüreğimizdeki mayınlar.
?
Türkiye sınırdaki mayınların temizlenmesini tartışırken, toruncuğum Yavuz Bahadır, yakın arkadaşlarıyla birlikte 12. yaş gününü kutluyordu.
Arkadaşlarıyla oynayıp eğlenirken, gözlerim daldı. Büyüdüğünü, askere gittiğini, doğuda askerlik yaparken kalleş bir mayına basıp paramparça olduğunu hayal ettim...
Hayal olduğunu bile bile içime müthiş bir acı saplandı, yüreğimin onunla birlikte paramparça olduğunu hissettim!
Gencecik evlatlarını mayına kurban veren anne ve babaların acısını yaşadım bir an; dayanılır gibi değil!
Buna rağmen kameralara dönüp ?Vatan sağolsun!..? diyebilmeleri müthiş bir şey! Aynı durumda aynı metaneti gösterebilir miydim, bilmiyorum.
Sonra düşündüm: O mayınları döşeyenleri düşmanlarımız mı yetiştiriyor?..
Tıpkı bizim gibi anneleri, babaları, nineleri, dedeleri, komşuları, akrabaları yok mu o gençlerin?
?Her çocuk İslâm fıtratı üzerine doğar, sonra anne-babası onu Yahudi, Hıristiyan, ya da Mecusi yapar.? (Hadis meali, Buhari, Cenaze bölümü, 80-92-Müslim, Kader bölümü 25).
?Yahudi?, ?Hıristiyan?, ya da ?Mecusi? yapmaz belki, tutar ?mayıncı? yapar, ?eroinci? yapar, ?zalim? ve ?gaddar? yapar!
Anne-baba olmanın nasıl büyük bir sorumluluk yüklenmek olduğunu görebiliyor musunuz?
?
Gazetelerin üçüncü sayfalarına bakamıyorum...
Televizyon izleyemiyorum...
Çünkü içim kaldırmıyor artık, bunalıyorum.
Sevdiği genç kızın başını kesen aşıklar, eroin parası vermeyen annesini boğazlayan evlatlar, rahat fuhuş yapabilmek için dört yaşındaki oğlunu katleden anneler, eşini kıtır kıtır kesen babalar...
Bu arada vatanımın bilmem neresine (bölge ne fark ettirir ki) mayın döşeyip hükümetlerin ?Kürt politikası?ndan hiçbir sorumluluğu ve suçu bulunmayan gencecik çocuklarımızı şehit eden teröristler!
?Terörist? diyerek tanımladığımızı sandığımız ?kişi? de sonuçta bir insan!..
Onun da bir annesi var... Bir babası, ninesi, dedesi, komşuları, akrabaları, okulu, eğitimi, vesaire...
Neden ?terörist?, neden ?mayıncı?, neden ?zararlı?, neden ?acımasız??
Şimdi birden Bediüzzaman'ın şahane bir tespitini hatırladım: ?İhtilâl-i Fransevîde (Fransız ihtilalinde) hürriyetperverlik tohumuyla ve aşılamasıyla sosyalistlik türedi, tevellüd etti. Ve sosyalistlik ise bir kısım mukaddesatı tahrip ettiğinden, aşıladığı fikir, bilâhare bolşevikliğe inkılâp etti (dönüştü). Ve bolşeviklik (komünizm) dahi çok mukaddesat-ı ahlâkiye ve kalbiye ve insaniyeyi (ahlaki, kalbi ve insani mukaddesler) bozduğundan, elbette, ektikleri tohumlar hiçbir kayıt ve hürmet tanımayan anarşistlik mahsulünü verecek. Çünkü kalb-i insanîden (insan kalbinden) hürmet ve merhamet çıksa, akıl ve zekâvet, o insanları gayet dehşetli ve gaddar canavarlar hükmüne geçirir daha siyasetle idare edilmez.? (Şualar, s. 588) 
Gördüğünüz gibi, terör öyle gemi azıya almış, toplumda insan kaynaklı bin türlü uygunsuzluk öyle kol gezmeye başlamış ki, siyasetle artık idare edilemiyor.
Aklın, ilmin, zekânın ?hürmet? ve ?merhamet?le dengelenmesi ve gerektiğinde yine bunlarla dizginlenmesi gerekiyor.
ABD'nin tanınmış sosyologlarından Dr. Larry Hunt tam da bu noktada söylüyor söyleyeceğini: ?Çocuklarınıza maneviyat verin!? 
Yarın inşallah bu ?maneviyat? kısmına bakalım. 


Yaşlılarımız mutlu mu?

02.06.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Hangi yaşlıyı görsem, yakınıyor... Yaşlılıktan, hastalıktan, umursanmamaktan, saygı kalmamasından... En çok da yalnızlıktan...

Farkında değiliz belki, ama yaşlılarımız müthiş bir yalnızlık yaşıyor.
Hele de eşleri ölmüşse, yaşadıkları şeyin adı ?yalnızlık? olmaktan dahi çıkıyor, ?yapayalnızlık?a dönüşüyor. Bu da müthiş bir yorgunluğun yanı sıra, çevreye kırgınlık da getiriyor. 
Kendileriyle ilgilenilmemesi, vaktiyle kendilerinin gösterdiği yakın ilgiyi sorgulamalarına neden oluyor... Bu ise daha yoğun bir yalnızlaşma demektir.
Kısacası, toplumsal yapımızda bir ?yaşlılar sorunu? var!
Eskiden böyle bir sorunumuz yoktu. Çünkü ?yaşlılar? aile içinde baş tacı ediliyordu. Yaşlısı genciyle tüm aile ayni çatı altında oturuyor, sorunlar elbirliğiyle çözülüyordu... Bu geniş aile yapısında gençler yaşlılara, yaşlılar gençlere yardımcıydı. 
Artık her iki grupta da yalnızlaşma var.
Geçenlerde devlet ektiğimiz topraklara (Domaniç ve Söğüt tarafları) yaptığımız gezi sırasında böyle bir manzaraya şahit oldum...
Yirmili yaşlarda bir genç seksenlerde gösteren dedesinin koluna girmiş gezdiriyordu...
Osmanlı asırlarında son derece ?sıradan? olan bu birliktelik, çağımızda müthiş dokunaklı geldi bana... Delikanlıyı duyarlılığından dolayı kutladım. Fedakârlığını takdir ettiğimi söyledim.
?Ne fedakârlığı? dedi, ?dedem sayesinde Türkiye'yi dolaşıyorum.?
Dedesini çok sevdiği belliydi. Her göz göze gelişlerinde gözlerinde sevgi şimşekleri çakıyordu. Yadırgamadan, dışlamadan, ?öteki?leştirmeden en doğal şekliyle birbirlerini kabullenmişlerdi...
Eminim müthiş eğleniyorlardı... Gözlerinin içinin gülmesi bundandı.
Türbeye de sinemaya da birlikte gittiklerini anlattı, delikanlı. Dede izledikleri filme burun kıvırmış. Fazla ?gerçekçi? bulmuş. Film dediğin insanın hayalini zorlamalı imiş. Eski filmler gibi...
Bir dede ile torunu böylesine bir sıcak ilişki içinde ve tüm doğallığıyla yan yana izlemek, toplumumuzda o kadar sık rastlanacak bir şey değil. Hatta bu o kadar seyrek rastlanan bir tablo ki, hemen dikkatimi çekti.
Hayat böyle yaşansaydı gençler himayesiz (çünkü yaşlılar gençleri hem eğitir, hem de anne babanın sert çıkışlarına karşı himaye ederlerdi) ve boş kalmazlardı. Farkında değil misiniz ki, gençlerimiz, ülkelerine ve ülkülerine karşı git gide yabancılaşıyorlar... Gençler yabancılaşırken, yaşlılarımız yalnızlaşıyor.
Modernitenin dayattığı ?çekirdek aile?den iki taraf da mutlu değil.
?
Gençler de, yaşlılar da yalnızlık içinde... Gençlerin yalnızlığı telefonlarla, internetle vs. bir parça doluyor, ancak yaşlıların yalnızlığı git gide koyu bir karanlığa dönüşüyor.
Camiden eve evden camiye yalnızlıklarını sürüklüyorlar. Vaktiyle saçlarını süpürge ederek yetiştirdikleri oğullarıyla kızlarının sürekli işleri vardır... Ziyaretine gelmek için bile fırsat bulamazlar da bu iş kerhen yapılan iki bayram ziyaretine münhasır kalır. Hatta bazı zamanlarda o bile yoktur...
Yaşlılık tam anlamıyla koyu bir yalnızlıktır! Kahvehanelere de gidemezler, çünkü emekli maaşlarını idareli kullanmak zorundadırlar. Birkaç fazla çay bütçede açık vermek demektir.
Çocuklarından yardım gelmeyeceğini bilirler. Gelse bile mırın kırın eşliğinde gelir ki, onları kaldırmak hayat yükünü kaldırmaktan daha zordur! İnsan o durumda ne düşünür dersiniz?
Çocuklarına her şeyini verdiğini, onları okutmak için nasıl çırpındığını, yemediğini, giymediğini, onlar iyi yetişsin diye kendini çok şeyden mahrum ettiğini düşünür mü?
Sanmıyorum... Çünkü anne babalar bu fedakârlıkları bir ?fedakârlık? olarak yapmazlar. ?Annelik?, ?babalık? olarak yaparlar. 
Peki çocuklar neden ?evlatlık? duygusunu astılar?
Çağın tüm hastalıklarına vahyin ışığını tutmak gibi müthiş bir özelliği olan Bediüzzaman'ın bu soruya verdiği cevabı dinleyelim: ?Hayat-ı içtimaiyeyi (sosyal hayatı) idâre eden en mühim esas olan hürmet ve merhamet gayet (fena halde) sarsılmış. Bazı yerlerde, gayet elîm (elemli) ve biçare (çaresiz) ihtiyarlar, peder ve valideler hakkında dehşetli neticeler veriyor.? (Kastamonu Lâhikası, s.149).
Evet, evlatları tarafından terk ediliyorlar... Dışlanıyorlar... Yalnızlaştırılıyorlar.
Oysa yaşlıları mutsuz olan toplumlar mutlu olamaz!
NOT: ?Türkçe Olimpiyatları?nı neden yazmadığımı soran sevgili dostlarıma davetli olmadığımı hatırlatmakla yetineceğim. Görmediğim bir şeyi nasıl yazayım?

Osmanlılar Ayasofya?ya zarar verdi mi?

04.06.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Trabzon'dan Mustafa Özlengil soruyor: ?Osmanlılar fetih esnasında Ayasofya'yı yağmalamışlar mı??

Tabii ki yağmalamadılar. Tam tersine onardılar. Bu konuda Paul Wittek şöyle diyor: ?Ayasofya'nın, bu muhteşem kilisenin muhafazasını, asırlar görmüş yapının zamanın tahribatına karşı korunmasını, sırf Türklerin sahip olduğu teknik maharete ve iktisadî kaynaklara borçlu olduğumuzu itiraf edelim.?
İşte bu yüzden Ayasofya, Hıristiyan Bizans'tan çok, bir Osmanlı eseridir. Bu gerçeği Paul Wittek gibi bazı vicdanlı Batılılar da itiraf ediyorlar...
İstanbul'daki sanat ve kültür eserlerini tahrip edenler Osmanlılar değil, bir kısım batılı kaynakların da teslim ettiği gibi, Osmanoğullarından iki buçuk asır önce İstanbul'u Bizanslılardan zaptetmiş olan ?Avrupa Haçlıları?dır (Latinler). 
Şurası unutulmamalıdır ki, Osmanlılar, Ayasofya'nın çan kulesini bile yıkmamışlardı...
Öte yandan 1847-1849 yılları arasında gerçekleşen tamirde İsviçreli mimarlar, Bizans devri mozaiklerinin hâlâ çok iyi durumda olduğunu görmüşler, Osmanlıların tahripkar davranmaları halinde Ayasofya'da değil mozaik, binanın bile kalmayacağını ifade etmişlerdi.
Fethin şahitlerinden tarihçi Tursun Bey, ?Tarih-i Ebu'l-Feth? isimli kitabında, ?İstanbul daru'l-eman oldu, Fatih Ayasofya'ya geldiğinde 'bu binay-ı hasînün tevabi ve levahıkın harab u yebab gördi' diyerek, Fatih'in Ayasofya'yı ve surları onardığını yazıyor.
Ortaçağda yaşamış Fransız tarihçi Villehardouin, 1204'deki Haçlı yağmasını ?Dünya yaratıldı yaratılalı bir kentten bu kadar çok ganimet kazanılmamıştır? diye anlatıyor. 
Andre Clot ise ?Fatih Sultan Mehmed? isimli eserinde, 1204 yılında gerçekleşen Latin yağmasının ?Barbarlarınkinden çok daha korkunç? olduğunu belirtiyor. 
Latinlerin tüm şehirde katliâma ve yağmaya giriştiklerini, yüzyıllardır biriktirilen definelerle hazinelerin yağmalandığını; kiliselerin, manastırların, evlerin soyulup soğana çevrildiğini, bu arada Ayasofya'nın içinin tamamen boşaltıldığını; kutsal vazoların içki kadehleri olarak kullanıldığını, mihrabın yakıldığını, değerli ne varsa parça parça edilip paylaşıldığını anlatıyor...
Çaldıkları değerli eşyayı götürmek için de atlarını ve katırlarını kiliseye sokmuşlar.
Fatih ise, bazı Batılıların söylediği gibi, at üzerinde değil, yürüyerek Ayasofya'ya girdi. 
Ama ünlü ressam Delacroix, Fatih'i Ayasofya'da at sırtında gösterdiği için (bu resim Louvre Müzesi'ndedir) Batılılar Fatih'in Ayasofya'ya at sırtında girdiğine inanıyor. Ya da buna inanmak istiyor. 
Gerçekte Fatih, bazı Batılıların da belirttiği gibi, at üzerinde değil, yürüyerek Ayasofya'ya girmiştir. 
Yer yer Osmanlılara saldırmaktan kendini alamayan Fransız yazar Lamartine bile ünlü tarihçi Phranzes'den şu gerçeği aktarmak zorunda kalıyor: 
?...rahibelerin, annelerinden ayrı düşmüş çocukların, kendi çocuklarından ayrılmış annelerin feryat ve figanlarını merhamet gözüyle gören Osmanlılar bu hazin duruma üzülüyorlardı.?
Kısacası, Osmanlı fethi Bizans'ı yıkmış, ama İstanbul'u kurtarmıştır! 
?
Osmanlı asırlarında Ayasofya Camii imamlığı son derece önemli bir devlet görevi sayılıyordu. Baş imamların saray protokolünde yerleri vardı. İyi de maaş alırlardı.
Fatih Sultan Mehmed, Ayasofya'da görev yapacak din görevlileriyle müstahdemlerin yevmiyelerini (günlük ücret) bizzat belirlemiş ve bunu 1471 tarihli vakfiyesinde göstermiştir...
Vakfiyeye göre, Ayasofya Hatibi ve imam günde 15 akçe; Başhafız, günde 6 akçe; Dokuz Hafızın her birine günde beşer akçe; yirmi kişilik ?Cüzhan? ekibinden her birine günde 2 akçe; Kelime-i Tevhid çeken 14 hocanın her birine günde 2 akçe; Muarrif'e (Namaz sonunda dua aden) günde 6 akçe; Muvakkit'e (Namaz saatlerini bildiren) günde 10 akçe; dört kayyımın (temizlikçi) her birine günde dört akçe; iki Meremmetçiden (tamirci) her birine günde 2 akçe; Noktacı'ya (Puantörlük görevi yapan) günde 2 akçe tahsisliydi...
Bunlardan başka, camide altı müezzin ile iki de kandilci görev yapıyordu.
Ayrıca namaz kılanların altına serilmek üzere hasır alınması için günde 4 akçe; Kandillerde yakılmak üzere zeytinyağı alınması için günde 5 akçe; kandil levazımatı için de günde 10 akçe verilmesi buyrulmuştu.
?
O kadar çok ?akçe? dedik ki, akçenin ne anlama geldiğini soran okurlarımızın merakını giderme vakti geldi...
Akçe, Osmanlı Devleti'nin temel para birimidir. İlk akçe doksan ayar gümüşten basılmıştı. 1.154 gram ağırlığındaydı. Umumiyetle ön yüzünde ?La ilahe illallah Muhammedün resûlullah? yazardı. Bu ibarenin dört tarafında ise Peygamber Efendimizin dört halîfesinin ismi yer alırdı...
Akçe'nin diğer yüzünde parayı bastıran padişahın tuğrası, basılış yeri ve tarihi, ayrıca Osmanlıların mensup oldukları Kayı Boyu'nun ongunu (alameti) bulunurdu. 
Onbeşinci yüzyıldan itibaren ?para? anlamında kullanılan ?Akçe?; ?Lala Yürgûç Akçesi?, ?Avariz Akçesi?, ?Geçer Akçe?, ?Kalp Akçe? gibi çeşitli adlarla da anılmıştır.
Değer düşüşüne uğradığı dönemlerde ise ?Zilyûf Akçe?, ?Kirpik Akçe?, ?Kızıl Akçe?, ?Çil Akçe? biçiminde anılmıştır.

Çaldıran yolunda hazırlanan ?andıç?!

22.06.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Tarihte zaman zaman maalesef ordu siyasete müdahale etmiştir... Zaman zaman da ordu siyasete karşı isyan etmiştir.

Yavuz'un Çaldıran Seferi (Mart 1514'de başladı) sırasında olanları hatırlayalım...
Yavuz Padişah'ın yüreğine ?İslam Birliği=İttihad-ı İslam? ateşi düşmüştü. Çocukluğundan beri bu konuya kilitliydi: ?Dünyada İran, ahirette cinân (cennetler)? diyordu. Bunun için önce padişah olması lâzımdı. Babasını bir engel olarak görmedi: ?İdeallerimin önüne babam bile geçse yürürüm? diyecek kadar büyük bir kararlılık gösterdi. (Resimli Osmanlı Tarihi, cilt: 1 ve Yavuz'un hayatını geniş olarak anlatan Şehzâde Selim, Şirpençe, Mısır'a Doğru isimli üç çalışmam; Nesil Yayınları, 0212 551 32 25). Bu kararlılık içinde babasının ordularını yenip padişah oldu. Ama kimi kardeşleri isyan etti. Bu yüzden az daha devlet yıkılıyordu. Onları da bertaraf etti. 
?Ahirette cinan? (cennetler) hedefinin özü ?İslâm Birliği?ydi, bu sebeple kendini ?İttihad-ı İslâm?ı sağlamaya adadı. (Başarı, umut ve hedefle ilgilidir. Bir gün hedefine ulaşmmak isteyen, her gün umudunu diri tutmak zorundadır.) Bunun yolu hilâfetten geçiyordu. Mısır'ın üzerine yürümek lâzımdı, ancak Şah İsmail Anadolu'yu karıştırırken, bunu yapamazdı. Öncelikle Şah İsmail bertaraf edilmeliydi. Onu bu fikrinden vazgeçirmeye çalışan komutanlarına söyledikleri özetle şudur:
?Ben bu saltanatı, ümmete hizmet içün pederumun elinden aldum ve ıslâh-ı âlem (insanların ıslahı ile mutluluğu) uğruna birader ve biraderzadelerimi (kardeşlerimi ve çocuklarını) feda eyledum... Ben uykularımı, rahat ve huzurumu terk ile din-i mübînin te'yidine uğraşıyorum. Eğer İslâmı ihyâ etmek (geliştirmek, hayata geçirmek, yaşamak ve yaşatmak) maksudunuz (isteğiniz, niyetiniz) değilse, benum de nefs-ül emirde saltanata kat'a hevesum yoktur.? (Eğer bu yoldan hedefe gidemeyeceksem, sizin de böyle bir amacınız bulunmuyorsa, padişahlıkta gözüm yoktur).
Şah İsmail'in üzerine yöneldi. Yol meşakkatliydi. Ordu üç aydır süren yürüyüşten yorgundu. Şah İsmail ise çekildiği yerleri yakıp yıkıyor, adeta kuru çöle döndürüyordu. Amacı, Osmanlı ordusunu yıldırıp geri döndürmekti. Zaten ordu içinde casusları vardı ve bunlar moral bozmaya çalışıyorlardı.
Bir süre sonra yeniçeri çorbacıları (subayları) mırın-kırın etmeye başladılar: ?Bu ıssız vadilerde daha ne kadar yürüyeceğiz??
Derken isteksizlik yeniçerilere de bulaştı: ?Etrafta düşman gözükmüyor, kaçan düşman mağlüp sayılır; gereksiz yere daha ne kadar zahmet çekeceğiz?..? demeye başladılar.
Birkaç gün içinde olay büyüdü. Dal budak saldı. Yeniçeriler geri dönme isteklerini Padişah'a arz etmesi için, Padişah'ın çok sevip güvendiği çocukluk arkadaşı Karaman Beylerbeyi Hemdem Paşa'yı görevlendirdiler. 
Hemdem Paşa, ordunun daha ileri gitmek istemediğini Padişah'a arz etti. Ancak, şiddetle cezalandırıldı. Başından oldu. Yerine Zeynel Bey tayin edildi. Padişah'ın aşırı kararlılık vurgusu, bir ölçüde başarılı olduysa da uzun sürmedi. Bir süre sonra yine homurdanmaya başladılar.
Yavuz Padişah, ?Geri dönmeyi teklif edenin boynunu vurdururum!..? diyerek konuyu kapatmak istiyordu; ?İstanbul'a ya zaferle döneceğim, ya da tabutla!? 
Bunun bir ?taht savaşı? değil, bir ?baht savaşı? olduğunu biliyordu. Amacı, inançlarını siyasallaştırarak Anadolu halkının arasına ?fitne? sokan Şah İsmail'i durdurmak, hatta Tebriz'i almaktı. (İnancın siyasallaştırılmasının zararı hem siyasallaştıranlara dokunur, hem de inançlara).
Safevî casusları ordunun içine kadar sızmışlar, yeniçerileri etkilemişlerdi. Memnuniyetsizlik giderek arttı. Nihayet, Eleşkirt civarında Otağ-ı Hümayün'u (Padişahın çadırı) ok ve kurşun yağmuruna tutacak kadar vahim bir noktaya geldi.
Yavuz Padişah o sırada Otağ-ı Hümayun'da kurmaylarıyla bir toplantı halinde idi. Oklar ve mermiler yağmaya başlayınca, otağdaki paşalardan bazıları şaşırdı, bazıları ürktü. Yavuz Padişah ise anında durumu kavradı. Ne şaşkın, ne de ürkmüş görünüyordu. (Liderlik normal zamanlarda ahkam kesmek değil, kargaşa anlarında kararlı olmaktır.) Hiç tereddütsüz ayağa fırladı: 
?Bu ne densizliktir bre?..? diye gürledi. 
Kendisini engellemek isteyenleri acı kuvvetiyle savurup dışarı çıktı: ?Atımız!..? diye bağırdı.
Getirilen atına bir hamlede atladığı gibi şaha kaldırdı. Çadırına ok ve mermi yağdıran yeniçeri serkeşlerinin üzerine doludizgin sürdü. Kılıcını çekerek haykırdı: ?Bre!.. Bu ne rezilliktir??
Derin bir sessizlik oldu. O sessizlik içinde Yavuz Padişah'ın gür sesi patladı:
?Maksadımız henüz hasıl olmadı, düşmanla karşılaşamadan dönmek ihtimalimiz yoktur... Biz Şerîat-ı Ahmediye'ye muhalif hareket edenleri yola getirmek için bu serhatlara kadar gelmişken, bir takım gayretsizler, bizi yolumuzdan geri çevirmek isterler. Biz, katiyen yolumuzdan dönmeyeceğiz! Ululemre itaat edenlerle, kastettiğimiz yere kadar gideriz. Kalpleri zayıf olanlar, ehlü iyâllerini düşünenler ve yol zahmetini bahane edenler, kendileri bilirler. Dönerlerse dîn-i mübîn yolundan dönerler. Eğer bahane, 'düşman gelmedi' ise, düşman daha ileridedir. Er iseniz benimle beraber gelin ve illâ ben tek başıma da giderim!?
İşte bu çıkış kargaşayı önledi. Hezimeti zafere dönüştürdü. 
Ve bu kararlılık sayesinde Çaldıran Seferi zaferle sonuçlandı. (23 Ağustos 1514).

Padişahların yetkileri sınırsız mıydı?

06.07.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Türkiye, Cumhurbaşkanı'nın ?vatana ihanet? dışında yargılanamayacağı şeklindeki anayasal hükmü tartışırken, Osmanlılarda Padişahların yetkisine ilişkin bir sual geldi...

?Hukuki anlamda Osmanlı Padişahları dokunulmaz mıydı? Gerektiğinde yargılanmaları mümkün müydü??
Mümkündü. Yani Osmanlı Padişahları ?dokunulmaz? değildi. O kadar değildi ki, Bursa Kadısı Molla Fenari, Sultan Yıldırım Bayezit'i mahkemeden düpedüz kovmuş, İstanbul Kadısı Sarı Hızır Çelebi, Fatih Sultan Mehmed'i mahkûm etmişti.
Yani Padişahlar hukukun denetimi altında çalışırlardı. Hukukun denetimi altında çalışan bir insanın ?sınırsız? yetkilere sahip bulunması mümkün değildir.
Batılı bir diplomat olan Comte de Marsigli'nin tespitleri bu konuda dikkat çekicidir. Üstelik bu kişi tam bir İslâm-Türk düşmanıdır. Buna rağmen, başta Padişah olmak üzere, Osmanlı Devleti yönetiminin insanlara değer verdiğini ve Padişahların ?diktatör? olmadığını ifade ediyor...
?Tarihçilerimizin hepsi Osmanlı Padişahlarının diktatör olduklarını dünyaya ilân ediyorlar. Halbuki Osmanlı devlet sistemiyle diktatörlük arasında en ufak bir bağ yok. Nasıl olsun ki, Padişahın maiyetinde bulunan ve adına 'Kapıkulu' denen askeri teşkilatın (yeniçeri ve sipahileri kastediyor) gerek eski Padişahlardan kalma kanunlar mucibince, gerekse kendi gelenekleri gereği Padişahı tahttan indirebiliyor, zindana bile atabiliyorlar.? (1732'de La Haye'de yayınladığı hatıratının birinci cildinin 28-29. sayfalarından).
Avrupalı diplomat Comte de Marsigli, Padişahların ?mutlak? olmadıklarını belirtme açısından, Sultan Dördüncü Mehmed döneminden bir örnek veriyor...
¥
Sultan Dördüncü Mehmed'in (Avcı Mehmed) taht yılları...
Ava fazla meraklı olduğundan devlet işleriyle ilgilenmemesi, sınır kalelerden feryadlar yükselmesine sebep olur. Osmanlı'nın kılıcından boynunu uzak hisseden Macaristan imparatoru Leopold sınır kaleleri bir bir vurmaya, Osmanlı köy ve şehirlerini yağmalamaya başlar.
Bunun vahim sonuçlarını Padişaha anlatmakta zorlukları bulunan Sadrazam, ulema ile istişare ettikten sonra savaş kararı alır. Ve Padişaha bunu ?karar? olarak tebliğ eder:
?Hünkârım, tez vakitte Macaristan'a seferimiz vardır, dualarınızı eksik etmeyesüz.?
Savaş kararı ciddi iştir ve o güne kadar Padişahlar tarafından alınmıştır. Sultan Mehmed öfkeyle sorar:
?Neden bizim haberumuz yoktur??
Sadrazam, Padişahın av peşinde koştuğunu ima ederek mırıldanır:
?Çünkü hadisatın vehametini arzetmek içün zatı devletlerini bulamazız!?
Padişah öfkelenmekle birlikte Sadrazam'ına hak vermekten de kendini alamaz. Haklıdır, zira Padişahın günleri Davutpaşa'daki av köşkünde geçmektedir. Ama bu zaafını Sadrazam'ına belli etmek istemez. Kükrer gibi sorar:
?Şimdi bu kararı tasdik etmemi beklemektesin öyle mi??
?Beli, tasdik buyurasuz Hünkârum.?
?Evvelemirde Şeyhülislâm hazretlerine arz edile, fetva alına...?
Sadrazam işin böyle gelişeceğini çoktan düşünmüş, Şeyhülislâmdan gerekli izni çoktan almıştı...
Fetvayı uzattı:
?Ol mesele hallolmuştur, sıra Hünkârımın tasdikine gelmiştur.?
Kararın hukukilik kazanması Padişahın onayına bağlıdır. Ancak Padişah ?şu sıralar? böyle bir savaşı uygun bulmamaktadır.
?Bir vakit talik edelim (erteleyelim).?
?Hadisatin buna tahammülü yoktur. Serhad şehirlerumuzden feryud ü figânlar gelir, Müslüman ırzı ve namusu pâymal olurken, bekleyemezuk. Beklemek azim vebal olur. Mühürleyunuz Hünkârım!?
Padişah direnmeyi tekrar denedi: Zira hem Macaristan'la girişilecek bir savaşın iyi sonuçlar vermeyeceğine inanıyor, hem de ?av günleri?nden uzaklaşmayı kabullenemiyordu. 
?Daha münasipçe bir vakitte olsaydı mühürlerdim, velakin şimdiki zaman cenge elverişli bir zaman değil, yaza kalsun.?
Sadrazam temenna ederek huzurdan ayrılır...
Doğruca Şeyhülislâma gider...
Durumu açık açık anlatır...
Ve Şeyhülislâm, İslâm-Türk düşmanı Comte de Marsigli'nin 1732'de La Haye'de yayınladığı hatıratında belirttiği üzere yeni bir fetva çıkarır...
Fetvada özetle şöyle denmektedir:
?...Bu durumda Padişahın savaş ilânını erteleme yetkisi yoktur. Tasdike mecburdur, vesselâm!?
Padişah savaş ilânını onaylıyor.
Böylece İkinci Viyana Seferi başlamış oluyor.

 

Eski bayramlarımız

20.09.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Osmanlı’nın bayram kutlamalarında bile sıcaklığın yanı sıra bir azamet de vardı. Ziyaretler, el öpmeler, harçlık vermeler hep bu azametin parçalarıydı ve bayramlar geleneksel bir sistem içinde kutlanırdı.
Eski bayramların temel eksenini “toplumsal sevgi” oluşturma emeli teşkil ederdi. “Hediyeleşme-yardımlaşma” ve “paylaşma” bu maksadın ayrıntılarıydı.
Zengin sofraları zaten ramazan boyunca iftar saatinden imsake kadar açık olur, isteyen destursuz içeri girip karnını doyururdu. Kimse ne dinini sorardı, ne milliyetini, ne de oruç tutup tutmadığını... “Bunları Allah sorar” derlerdi, “kulun kula sorması gereken üç soru var: 1. Aç mısınız?.. 2. Yorgun musunuz?.. 3. Harçlığınız var mı?”
Özellikle bayram günleri, İslâmın “kardeşlik” hükmünün hayatı bütünüyle kuşattığı günlerdi.
Verecek hiçbir şeyi olmayanlar bile din kardeşlerine gülümser, böylece “sadaka sevabı” alırlardı.
Kısacası, İmparatorluk Medeniyetinin çocukları hiçbir konuda başıbozuk değildi… Her şey kurallar çerçevesinde gerçekleşirdi… Hayat geçici hevesatın değil, ebedi hayatın hizmetindeydi… Hayat, yaradılışın amacı olan insanın hizmetindeydi.
Yürek pusulaları kıbleyi gösterir, evler dâhil her şey kıbleye dönük olurdu.
Bayramlar bu çerçevede yaşanan bir hayatın güzellemeleriydi. Ama bayramın da amacı vardı: 1. Sevmek; 2. Yardımlaşmak…
Bu iki temel öğe, Peygamber-i Âlişan Efendimizin vahye dayalı olarak getirdiği “Yürek İnkılâbı”nın da özü ve özetiydi zaten.
Efendimiz büyük inkılâbını dört temele oturtmuştu:
1. Sevmek;
2. Vermek;
3. Görmek;
4. Hoşgörmek.
Sevmeyen veremezdi. İşte bu yüzden bayramlar sevme ve sevgiyi dışa vurma günleriydi.
Bu çerçevede küsler barıştırılır, bayrama sevgi eksenli bir anlayış içinde el ele girilirdi.
Bunu sağlamak için de, Osmanlı mahallesinin ombudsmanları bayram öncesinde mahallenin küslerini tespit eder, gide gele uzlaşma noktaları bulur, küsleri barıştırıp bayrama mutlu bir şekilde girmeleri sağlanırdı. Bu gelenek toplumsal barışın temelini teşkil ederdi.
Mahalleler de barışık toplumun yeşerme alanlarıydı.
“Sevmek” maddesi böylece hayata geçtikten sonra sıra “vermek”e gelirdi.
Bunun adı “infak”tı. (İnfak: Malını Allah yolunda, sırf Allah rızası için sarf etmek). “İnfak”ın sınırları o denli genişti ki, bunun bir ucunda devlet, bir ucunda saray, bir ucunda vakıf müesseseler ve imaretler (bedava yemek yenen yerler) bulunurdu…
İnfak o kadar yaygındı ki, Osmanlı Devleti’ni gezen Avrupalı gezginler “Dilencisiz bir toplumsal yapı”dan söz etmek zorunda kalırlar, kendi ülkeleri adına utanırlardı.
•
Eski İstanbul’da bayram hazırlıkları takriben onbeş gün önceden başlardı. Alışverişler yapılır, gerekiyorsa çocuklara ayak ölçülerine göre potin (ayakkabı) siparişi verilir, seçilen kumaşlar evde özenle dikilir (hazır olarak hiçbir şey satılmazdı), yakın akrabalar için işlemeli mendiller, yemeniler ve iç çamaşırları bohçalanırdı.
Ayrıca kurabiyeler, lokmalar, lokumlar dökülür, rengârenk şekerlerden bir “ikram sofrası” oluşturulurdu.
Ama her konuda olduğu gibi bu konuda da mahalleli yetimlerle fakirlerin önceliği vardı. Alışveriş esnasında önce onların ihtiyaçları dikkate alınırdı.
Mahallenin yetim çocuklarıyla fakirlerine dağıtılacak elbiselikler bohçalanır, yanlarına bir miktar gıda maddesi ile nakit para konur, ramazanın son haftasına kadar sahiplerine ulaştırılırdı.
Ancak ondan sonra ailedeki çocuklara elbise dikilirdi. Onları evde çalışan hizmetliler ve ailenin kadınları takip ederdi. Erkekler en sona bırakılırdı. 
Bayram sabahı besmele ile kalkılır, abdest alınır, temiz esvaplar giyilir ve çocukların ellerinden tutularak bayram namazına gidilirdi. Camilerde anonim yürekten çıkan tekbirler kubbeleri sarsarak Allah’a ulaşırdı. 
Bayram namazından sonra mezarlıklar ziyaret edilirdi. Ancak ondan sonra eve dönülürdü. Bu yaşayanların geçmişlerine duydukları sevgi ve saygının bir ifadesi idi.
Eve dönülünce ev halkıyla bayramlaşma ve hediyeleşme faslı başlardı. Evin reisi (aynı zamanda yaşlısı) bir köşede durur, ev halkı el öperek önünden geçer, her el öpen hediyesini de alırdı. Varsa evin hizmetkarları da hediye alır, ev halkından ayırt edilmezdi. 
Ardından evin reisi konağın “selamlık” (erkeklere mahsus bölüm) kısmına geçer, gelmeye başlayan akrabaların ve mahallelinin tebriklerini kabul ederdi. 
Eskilerimiz, “Iydiniz said, ömrünüz mezid olsun” diyerek bayramlaşırlardı.
Yani, “bayramınız saadetli, ömrünüz bereketli olsun!” efendim.

 

Yeniden dirilişi gerçekleştirmek...

26.10.2009

Yavuz Bahadıroğlu

Türkiye, açılımlarla bir yeniden dirilişi gerçekleştiriyor... Bu bir kararlılık vurgusudur!

Dağdan inenlerin abartılı karşılanışı, nispet anlamına gelen söz ve davranışlar ayrıntıdır; işin özü Türkiye’de yaşayan halkların bir “huzur zemini”ne girme kararlılığıdır.
Aksi halde Türkiye’nin tamamı bataklığa dönüşmek üzereydi...
Kırk yılda kaybettiğimiz elli bin cana yenileri eklenecek, başka anaların yüreğine de köz düşecekti...
Bu dramatik boyutun karşısında, “PKK Türkiye’yi teslim aldı” gibi, “Bu bir AKP, DTP ve PKK projesidir” gibi tüm sübjektif ve abartılı söylemler hafif kalmaya mahkümdür.
Bence tek soru sorulmalı:
“Kan akmaya devam mı etsin?”
Bu “ama”sı maması olmayan direkt bir sorudur. 
Üstelik kırk senedir uygulanan politikalar ne barışı sağlayabilmiş, ne de terörü önleyebilmiştir. 
Bölge halkı her geçen gün PKK’ya biraz daha kaymış, biraz daha kaybedilmiştir...
Araya duvarlar çekilmeye başlanmıştır...
Kin tufanı, sevgi ve birlikte yaşama kararlılığını kemirmiştir...
O zaman yukarıdaki sorunun tek cevabı vardır:
“Hayır! Kan akmaya devam etmesin...”
Bu aklıselimin cevabıdır.
Dediğim gibi “ama”sı maması da yoktur!
Öyleyse yeniden dirilişi bu cevabın ışığında gerçekleştireceğiz.
Gerçi bazılarımız (özellikle de muhalefet partilerini yönetenler) “Benim oğlum bina okur, döner döner yine okur” havasında ısrarlı. Ancak etkilerinin giderek azaldığını görmek, Türkiye’nin geleceği açısından ümit verici... 
Etkisizler, zira olup biteni dosdoğru yazan gazeteler ve televizyonlar bu defa çoğunlukta gibi... Bu da önemli bir değişim sayılabilir. 
Şunu idrak etmek lâzım: Toplumlar şabloncuların arkasında değil, tüm şablonları aşmış engin ufuklu fikirlerin arkasında geleceğe yürür.
Kabul ediyorum: Bu sürecin işlemesi sırasında çok sinirleneceğiz...
O kadar ki, zaman zaman Sayın Baykal’a, Sayın Bahçeli’ye hak verir gibi bile olacağız...
Sabrımızla oynayacaklar...
Yaralarımızı kaşıyacaklar...
Sınırsız kışkırtacaklar...
Kimler mi yapacak bütün bunları? Tabii ki terörü bir şekilde paraya dönüştürenler yapacak...
Bunlardan iki tarafta da bol miktarda olduğunu biliyoruz...
Hatırlayın: Terörle birlikte Türkiye uyuşturucu merkezlerinden biri oldu...
Eskiden “transit geçiş bölgesi” iken, yıllardır “üretim ve imalat bölgesi” sayılıyor...
Terörle bağlantılı olarak topluma musallat olan her türlü ahlâksızlıkla sistemi kemiren yolsuzluklar da cabası...
Terörün önlenmesi sadece çocuklarımızın şehit olmasını engellemeyecek, ahlâksızlık ve uyuşturucu batağında başka bir şekilde kaybetmemizi de önleyecek.
Ama adı üstünde bu bir “süreç”tir...
Kimse bugünden yarına kesin sonuç almaya kendini şartlandırmamalı...
Başbakan Yardımcısı Sayın Bülent Arınç’ın dediği gibi, bu sürecin kesin netice vermesi birkaç yıl alabilir.
Katkılarımızı sabırla sürdüreceğiz...
Kararlılığımızı her fırsatta vurgulayacağız...
Kışkırtmalara kapılmadan yola devam edeceğiz inşallah.

 

Çerkes Edhem Bey neden Yunanlılara teslim oldu?

09.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Dünkü yazımın sonunu hatırlıyor musunuz? Çerkes Edhem Bey, maiyetiyle birlikte İsmet Paşa’nın Eskişehir’deki karargâhını basıp aniden İsmet Paşa’nın yanına girmişti...

Gerisini Edhem Bey’in anılarından okuyoruz:
“Başını kaldırınca beni gördü. Bakışlarında hayret ve ürkeklik vardı. Ayağa kalktı. Şaşırmıştı. Tereddüt geçirdi...
“Sonra süratli adımlarla bana doğru geldi. Yüzündeki şaşkınlığı hemen tebessüme çevirmeyi başardı. İki eliyle ellerimi tuttu, daha sonra ellerini kollarıma doğru çıkardı ve o vaziyette konuşmaya başladı: 
“-Ne vakit teşrif buyuruldu? Elleriniz sıcak ve ateşli. Doktorunuz seyahatinize nasıl müsaade etti? Hastalığınızı hakikaten merak ediyordum. Şöyle buyurun. 
Edhem Bey şöyle cevap verdiğini yazıyor:
“-Samimiyetten eser kalmayan müşterek mesaimize son vermeye geldim. Niçin böyle yapılıyor, anlayamıyorum. 
“Aleyhime gizli-açık birçok tedbirlere başvuruluyor...
“Rica ediyorum, eğer kendinize ait olmasını istediğiniz, fakat açıkça ifade edemediğiniz hususlar varsa bunları işte karşı karşıyayız, cesaretle söyleyin... 
Arada itiraz etmeye kalkıştığını söylediği İsmet Paşa’yı susturup devam ediyor:
“-Ben sizinle açık ve ciddi konuşuyorum ve böyle olmanızı rica ederek açık ve samimi cevap bekliyorum... 
Sözü bu kez İsmet Paşa alıyor ve öfkesi burnunda Edhem Bey’i yatıştırmaya çalışıyor: 
“-Allah fesatçıların cezasını versin Edhem beyefendi... İtimad ediniz ki ben sizin gibi arkadaşlarımın mevcudiyetine güvenerek Garp Cephesi Kumandanlığı’nı aldım... 
“Ordu içinde menfi propaganda yapanları teker teker araştıracağım ve cezalandıracağım. Ben bu hizmeti beraberce yürüteceğimize samimiyetle inanıyorum. Sizin de aynı histe olduğunuzu çok iyi biliyorum.” 
Özü-sözü aynı olan, hile-hurda bilmeyen Edhem Bey, İsmet Paşa’nın yanından kısmen tatmin olmuş olarak ayrılıyor. Kendisine yanlış istihbarat verildiğini düşünüyor.
Fakat hüküm çoktan verilmiştir. Ne yapsa artık kâr etmeyecektir...
O da bu sırada BMM’ye ağır bir telgraf çekmek suretiyle “hayatının hatası”nı yapıyor.
Bu telgraf kendisini tutan milletvekilleri tarafından bile “tehdit” olarak algılanır ve bu yüzden İsmet Paşa, ilk kez Meclisin desteğini kazanıyor.
Onun son aradığı da zaten budur...
Harekete geçiyor...
Edhem Bey’i sıkıştırmaya başlıyor.
Ve ağabeyiyle birlikte Yunanlılara sığınmak zorunda bırakıyor.
O sırada Edhem Bey ve ağabeyi Reşid Bey’in elinde hatırı sayılır miktarda para ve mühimmat vardır. Ancak tek kuruşuna dahi el sürmüyorlar...
Maaşlarından arta kalan birkaç kuruşla yurt dışına çıkıyorlar ve sefalet içinde yaşıyorlar.
Sonradan Ankara İstiklâl Mahkemesi’nde idamlarına hükmediliyor...
150’likler listesine alınıyorlar. 1937’de diğerleriyle birlikte affediliyorlar, (Atatürk’ün Edhem Bey’e para ve pasaport gönderttiği söylenir) ama Edhem Bey çok sevdiği ülkesine dönmeyi içine sindiremiyor. Bunu da hatıralarında şöyle izah ediyor:
“Ben milletime ve tarihe ‘hain’ diye tanıtılmış, gıyabında idama mahkûm edilmiş bir adamım...
“Ama hakikatte ben, asgari bana böyle diyenler kadar vatanperverim. Ve Milli Mücadele’de hepsinden kıdemliyim. 
“Ben hain olmaya icbar edildim, buna rağmen hain olmadım. Şimdi hakikatleri açıkça konuşabilecek miyiz? Hepimiz adil ve bitaraf hâkimler önüne çıkabilecek miyiz? 
“Haydi bunlar oldu diyelim; ya zihinlere yerleştirilmiş menfur kanaatleri nasıl ıslah edeceğiz? Burada gurbette ölürüm, fakat hiç olmazsa günün birinde doğru tarihin hakikatleri ele almasını ümit ederek gözlerimi kaparım.” 
Edhem Bey 1948 Eylül’ünde Amman’da hayata gözlerini yumuyor...
Şeria Nehri’nin kıyısında toprağa veriliyor.
¥
Bugünlerde hepimiz, içinde günlerdir arama-tarama yapılan “Kozmik Odanın sırları”na kilitlenmiş durumdayız, ancak sırlarımız o odadaki sırlardan ibaret değildir...
Çerkes Edhem başta olmak üzere yakın tarihimizin pek çok “sırrı” vardır...
“Çerkes Edhem Olayı” bunlardan sadece biridir.
Yunanlılara sığınma zorunda kalışının yıldönümünde kısaca parantez açmak istedim...
Lakin asıl ilginç olan, Çerkes Edhem’in ağabeyi, Saruhan (Manisa) Milletvekili Reşid Bey’in “Kürt meselesi”ne ilişkin olarak Atatürk’e yazdığı “açık mektup”tur...
Sonraki yazımızda ona bakalım inşallah.

 

Behram Çavuş Olayı ve İsrail’in karizmasının çizilmesi

16.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Kanuni Sultan Süleyman’ın, Osmanlı tahtına geçtiği günlerde Macaristan, Osmanlı sınır kasabalarını rahatsız ediyordu...

Hem buna bir son vermesini istemek, hem de padişah değişikliğini Macaristan’a haber vermek üzere, Behram Çavuş isimli gözünü budaktan, sözünü dudaktan sakınmayan bir elçi gönderildi... 
Fakat Osmanlı elçisi Behram Çavuş, Macarların hakaretine uğradı. İşkence edildikten sonra da öldürüldü...
Bunu haber alan Kanuni, derhal Belgrad Seferi’ne çıktı. Belgrad o tarihte Avrupa’nın kapısı sayılıyordu. Daha önce iki defa kuşatılmış, ancak fethedilememişti... 
Karadan ve Tuna nehrinden şehri sıkı bir kuşatmaya alan Kanuni, 1521’de fethetti. Artık Macaristan yolu Osmanoğlu’na açılmıştı.
İsrail’de Türk Büyükelçisinin alçakça bir muameleye maruz kaldığını öğrenince, bu tarihi olayı hatırladım...
Aslında bu İsrail’in çaresizliğidir.
Hatırlayalım ki, yıllardan beri hiç kimse İsrail’e “Gözünün üstünde kaşın var” diyemiyordu...
Türkiye’nin gelmiş geçmiş iktidarları İslâm dünyasından bu yüzden uzak durmuşlardı. Tabii İslâm dünyası da bu yüzden bize uzak durmuştu... İthalatlarını Çin’e filan yönlendirmişti...
Aslına bakarsanız, İsrail’in “Köpeksiz köyde değneksiz gezme” özdeyişimizi hatırlatan saldırganlığı, umursamazlığı, pervasızlığı, sadece İslam dünyasını ve Türkiye’yi değil, hafiften hakperest dünya devletlerini bile çoktan bıktırdı...
Yine de bıkkınlıklarını seslendirme cesaretini bir türlü gösteremediler. Bu anlamda ilk ses, geçen sene Davos’tan yükseldi...
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı, İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres’i daha fazla konuşturmak için sözünü sık sık kesen moderatöre “van minut” çektikten sonra, Peres’e dönüp, tâ gözlerinin içine bakarak, “Siz çocukları öldürmeyi iyi bilirsiniz” diye çıkıştığı an, İsrail’in büyüsünün bozulduğu andır...
Yaldızı oracıkta dökülmüştür... Karizması oracıkta çizilmiştir... Dokunulmazlığı oracıkta bitmiştir...
Fazla renk vermemelerine rağmen, bu çıkışın çok dokunduğu, büyükelçimizi alçak bir koltuğa oturtma biçiminde sergiledikleri çocuksuluktan bellidir...
Bu hareketleriyle çocuksu bir “intikam” sevdasını açığa vurdular.
Şunu söyleyeyim: Alçak ne kadar yüksek makamlarda oturursa otursun, yine alçaktır!..
Yüksek karakterler ise alçak koltuklarda da yükselirler. Binaenaleyh, Büyükelçimiz alçak koltukta yükselmiş, İsrailli yetkililer ise yüksek koltuklarda alçalmışlardır!
“Kurtlar Vadisi” bahane... Anlaşılan, İsrail Dışişleri, geçen seneki Davos Zirvesi’nde yedikleri zılgıttan beri intikam peşinde...
Tevekkeli değil, İsrail’in değil bu çağda, ortaçağda bile benzerine zor rastlanacak kadar ırkçı ve İslâm düşmanı Dışişleri Bakanı, arada bir Türkiye’ye diş göstermeye çalışıyordu, ama doğrusu bir yumruk daha alıp dişlerinden de olmaktan korkuyordu. Çünkü Türkiye’nin ikidebir enselerini şaplakladığı savunmasız Filistinlilere benzemediğini çok iyi biliyordu... Nihayet bir dizi film karesini bahane etti...
“Kurtlar Vadisi” isimli dizi filmde geçen bir olay bahanesiyle büyükelçimizi Dışişlerine davet ettiler ve alçak bir koltuğa oturtup sözüm ona “intikam” aldılar!
Bu tür intikam heveslerinin çocukluğumuzda kaldığını zannederdik.
Dayağını yediğimiz karşı mahalleli çocuğu “Mahalleme gelirsen gösteririm” diye tehdit eder, kendimizi rahatlatmaya çalışırdık.
Tam bir “acziyet” numunesi... Ben bunun sadece çocuklara mahsus bir acziyet olduğunu düşünürdüm... Meğer gün gelecek İsrail’in “devlet politikası”na dönüşecekmiş.
Politikacılarımız ve yazarlarımız kızıyor, ama doğrusunu isterseniz İsrail’in bu çaresizliği bana büyük bir keyif veriyor!
Hani bir hikâye vardır: Irgat, ağanın atına binmiş. Fakat at huysuz mu huysuz. İkide bir sırtından atıyor. Irgat öyle öfkelenmiş ki, atı dövüp intikam almaya karar vermiş...
Lakin at ağanın; ağa sevgili atının dövüldüğünü fark ederse, ırgatın anası ağlar! Bir yandan bunu düşünüyor gariban ırgat, ama öte yandan intikam sevdasıyla da yanıyor.
Sonunda bir “çare” bulmuş: Atın eğerini indirmiş. At kenarda otlarken, o basmış eğere sopayı: Vur ha vur! Derken, çevreden görenler ne yaptığını merak edip sormuşlar...
“At huysuzluk ettiği için cezalandırıyorum” demiş, ırgat.
“Behey akılsız! At orada keyifle otluyor, sen ise ha bire eğere sopa çekiyorsun, bu nasıl iştir?”.
Irgat çaresizlikle boynunu bükmüş: “Ağanın atını döversem başıma gelecekleri biliyorum, bu durumda eğeri dövüyorum. Ne yapayım efendiler, atı dövemeyen eğerini döver” demiş.
İsrail Dışişleri eğeri dövüyor.
Bir gün İsrail’in, büyükelçimizi daha alçak bir koltuğa oturtmak suretiyle intikam alma çaresizliğine düşeceğini söyleseler inanmazdım...
Bu yöntemle “van minut”un intikamı şöyle dursun, “Kurtlar Vadisi” isimli diziden bile intikam alamazlar... Yalnızca gülünç olurlar...
Oldular nitekim: Dünya hallerine güler...
Bu olay İsrail açısından tam bir hezimet, “Kurtlar Vadisi” isimli diziyi yazanlar açısından ise tam bir başarıdır.
Yeni devreye giren başka diziler karşısında izlenme oranları düşerken, bu olay sayesinde iyi bir çıkış yakaladılar.
Ve mutlaka değerlendirmeye aldılar: Bundan sonra eminim diziyi İsrail’in acımasızlığı ve saldırganlığı eksenine oturtacaklar.

 

Vakit

Buyurun “Faşizm” görün!

18.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Sayın Baykal’ın bu çığlığını duyan da, gerçekten faşizme karşı olduğunu zanneder...
Kim kuruyormuş sivil faşizmi?..
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan!..
Nasıl kuruyormuş?
Üst üste tek başına iktidar olarak...
Nasıl tek başına iktidar olmuş peki?
Seçmen ekseriyetinin oylarını alarak...
Yani bu hesapça, millet de faşist!
Buna dense dense, “Dam üstünde saksağan, vur beline kazmayı” denir.
Aklı başında yandaşları dâhil, hiç kimse de bunu ciddiye almaz.
•
Açık ki, Sayın Baykal’ın iktidar hırsı kafasını fena halde karıştırmış bulunuyor...
Aksi taktirde, partisinin mazisinde faşizmin dik âlâsı varken, bu zeminde rakibiyle hesaplaşma hevesine kapılmazdı.
Önce açar partisinin tarihine bakardı...
Bir tarafta açlık, kıtlık, yokluk, yoksulluk...
Karne ile ekmek, torpille kuru fasulye...
Yolsuz, okulsuz, susuz köyler, elektriksiz şehirler, sahipsiz, eğitimsiz nesiller...
Öte yandan devlet terörü, zulüm, baskı, şiddet...
1946 seçimlerinde Demokrat Parti’ye oy attıkları için, sırtlarına eğer vurulup binilen gariban seçmenler...
Vergi borcunu ödeyemeyen fukara vatandaşın ahırından danasını çıkaran, çatısından kiremitini alan ceberrut tahsildarlar...
Kıyıdan balık tutmayı bile yasaklayan yöneticiler...
Öte tarafta başta ders kitapları olmak üzere her alanda estirilen inkâr fırtınaları...
Ezana hasret bırakılan öksüz minareler...
Satılan, kiralanan, yıkıma terk edilen camiler...
“Dini yayın yapmamaları” konusunda uyarılan gazeteler... (1942 ve 45 tarihli Matbuat Umum Müdürlüğü kaynaklı genelgeler)...
Ders kitaplarında (1942 baskılı “Lise II” isimli MEB yayını) Kâbe’yi “tavla zarı”na benzetmeler, “âdi taştan” yapıldığını söylemek suretiyle aşağılamalar...
“Türkler Arapların dinini kabul etmeden evvel de büyük millet idi. Arap dinini kabul ettikten sonra, bu din, ne Arapların, ne aynı dinde bulunan Acemlerin ve ne de Mısırlıların vesairenin Türklerle birleşip bir millet teşkil etmelerine hiçbir tesir etmedi. Bilakis, Türk milletinin milli rabıtalarını gevşetti; milli hislerini, milli heyecanlarını uyuşturdu. Bu pek tabii idi. Çünkü, Muhammed’in kurduğu dinin gayesi, bütün milliyetlerin fevkinde şamil bir Arap milliyeti siyasetine müncer oluyordu. Bu Arap fikri, Ümmet kelimesi ile ifade olundu” şeklinde hezeyanlar...
“Muhammed’in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba Kur’an denir” (Sayfa: 90) şeklinde bir yaklaşımla, Kur’an-ı Kerim’in Allah kelamı olduğunu inkâr etmeler...
Allah’ın emriyle gerçekleştiğine her “Müslüman”ın inandığı meşhur “Hicret” olayını “Medine’ye kaçış” olarak küçümsemeler...
Efendimiz’in en yakın sahabelerini “Muhammed’in ölümünden sonra mirasını paylaşmak için bir birlerine düşen arkadaşları!..” gibi göstermeler...
Aynı dönemde, “Ne örümcek ne yosun/ Ne mucize, ne füsun/ Kabe Arab’ın olsun/ Bize Çankaya yeter!” (Kemalettin Kamu) türünden sözde şiirler yazdırmalar...
“İnönü’dür yurdun temel taşı/ O ulusumun başı/ O bize can yoldaşı/ Şanlı İsmet İnönü” benzeri şiirleri “Atatürk şiirleri” yerine koymalar...
Atatürk ölür ölmez paradan-puldan ve devlet dairelerinden fotoğraflarını kaldırmalar...
“Motorların şarkısı olsun yeni bestemiz/ Yeni din ezanları, minareler yerine/ Bulutlara püsküren bacalarda okunsun!” (Yaşar Nabi)...
Bir kısım “yandaş” İlâhiyat Fakültesi hocasına hazırlatılan “Islâhat lâyihası”nda, camilere sıra ve musiki âleti konmasını, içeriye ayakkabı ile girilmesini, “sıralara oturularak tapınılması”nı, ayrıca Cuma hutbesinin “fraklı” filozoflar tarafından okunmasını teklif etmeler (O. Nuri Ergin’in “Türkiye Maarif Tarihi” isimli eserinin beşinci cildinin 1639-40-41. sayfalarında ayrıntı var)...
Şapka giymeyen kanaat önderlerini asmalar...
Düzmece olayları bahane ederek kurdukları özel mahkemelerde hukukçu bile olmayan insanlara yargılattıkları mazlumları temyizi mümkün olmayan şekilde idama mahküm edip ipe çekmeler...
Haccı, Selçuklu-Osmanlı tarihini ve Türk sanat musikisini yasaklamalar...
27 Mayıs darbesine karşı olduğunu bile söyleyemeyerek “Ne içinde ne dışında” olduğunu (ne demekse) beyan ile kaçamak yapan eski önderlerini “Demokrasi kahramanı” ilan etmeler...
12 Mart 1971 müdahalesi sonrasında generallerin zorladığı hükümete partilerinin önderlerinden birini (Nihat Erim) Başbakan vermeler...
Ve daha neler, neler, neler...
Şimdi bunlar Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ı “sivil faşizm” getirmekle suçlayacaklar da ben “eyvallah” edeceğim, öyle mi?
Kelam sussa kalem susmaz, kalem de sussa tarih konuşur.

 

Dost

19.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

“Dost bi-vefa, felek bi-rahm, devran bi-sükun; 

“Dert çok, hemdert yok, düşmen kavi, tali’ zebun.” (Lütfen sözlüğe bakın).
Şairimiz Fuzuli böyle yakınmakta çok haklı...
Çünkü gerçek dost mumla aranıyor.
Dostlarımızın çoğu, onlara gösterdiğimiz dostluğun karşılığını veriyor sadece...
Oysa gerçek dost, dostluğu “Al gülüm-ver gülüm” açmazına tıkamayandır...
Siz küsseniz küsmeyen, kırsanız kırılmayan, darılsanız darılmayan, size rağmen sizi seven ve dostluğunu, şefkatini size verendir, dost.
Düşünür müsünüz lütfen: Saatinize bakmaksızın, vaktin geç olduğunu dikkate almaksızın yüreğiniz her daraldığında, ruhunuz her sıkıldığında arayabileceğiniz, hatta haber vermeden kapısını çalabileceğiniz kaç dostunuz var?
“Vakit geç oldu” demeyen, “Bu saatte bunlar konuşulur mu?” diye sızlanmayan, “Saatin kaç olduğundan haberin var mı senin?” diye yargılamayan, derdinizin mahiyetini sorgulamayan kaç dostunuz var?..
Kötü bir rüya ile yataktan fırladığınızda bile dertleşebileceğiniz “Rüya işte, amma da ciddiye aldın” demeyeceğine inandığınız, dostlarınızın sayısı kaç?..
Böyle tek bir dostunuz varsa bile bahtiyarsınız...
Zira umutlarınızın enkazı altında kalan emelleriniz ezildiğinde, dertler tespih gibi yüreğinize dizildiğinde tereddütsüz sığınabileceğiniz tek bir insan, sizinle çıkar ilişkisi içinde olan bir ordu insandan daha hayırlıdır.
Şu halde çevrenizin genişliğiyle değil, gerçek anlamda “dost”larınızın varlığıyla övünmelisiniz...
“Dost” kime mi derler?
Dost, dostun gözünden gönlünü okumasını bilendir...
Gönül dilini anlayabilendir...
Dostunun tüm dertlerini taşıyabilendir...
Soru sormadan dinleyen, söylenmeyen şeyleri bile kavrayabilendir...
Öyle bir dost ki, her an haşmetli ve sabırlı bir duruşla sizi beklediğine inanmalı ve güvenilebilirliğini test etmeye ihtiyaç duymadan kendinizi ona çözebilmelisiniz.
Duygu sarmalına dolaştığınızda, hicran sağanağına tutulduğunuzda, acının her çeşidi dolu gibi yüreğinize yağdığında, ruhunuzun rüzgârı sert poyraza çevirip fırtınanın en acımasızı ile savrulduğunda sığınabileceğiniz bir sığınaktır, dost.
Dost, yürek bahçenize kök salmış bir çınardır...
Her zaman orada olduğunu, her an sizi beklediğini hissedersiniz.
Her ihtiyaç duyduğunuzda bu çınarın gölgesine sığınır, hayatın üzerinize yağdırdığı sağanak yağmurdan, yüreğinize savurttuğu korkunç tipiden kurtulursunuz.
Hep söyleyecek sözü, verecek tesellisi, sizi yatıştıracak şefkati ve yeniden dirilişinizi gerçekleştirmek için ihtiyaç duyduğunuz derin sevgisi vardır.
Dostunuz ille yanınıza gelerek değil, bulunduğu yerden de sarmalar sizi...
Bazen yumuşak bir ses, bazen sevecen bir nefes, bazen müşfik bir mesaj, bazen yatıştırıcı bir not, bazen de yapıcı bir eleştiri girer hayatınıza...
Her cümlesi yaralı kalbinize, incinmiş duygularınıza, kanayan yaranıza merhem olur...
En mahrem sırlarınızı alır, içinde saklı “sırküpü”nde muhafaza eder.
Bazen de “dost acı söyler!” deyişine sığınıp, kimsenin söylemeye cesaret edemediklerini söyler size...
Ona kırılamazsınız; bilirsiniz ki söylediği her söz, yaptığı her eleştiri sizin hayrınızadır...
O aslında sizi düşünmekte, daima iyiliğinizi istemektedir.
Şu dalkavuklar dünyasında ona rahatça güvenebileceğinizi bilmenin huzurunu yaşarsınız.
Başarısız olduğunuzda sizi teselli eden sözleri, çok başarılı olup herkes tarafından alkışlanırken, başarının ve başarısızlığın aslında kahpe olduğunu, her ikisini de aynı soğukkanlılıkla karşılamak gerektiğini sadece ondan duyarsınız.
Başarısız olmanız halinde, “dost” zannettikleriniz sırtlarını çevirirler; sadece o kalır geriye, sadece o verir zamanını size.
Baş başa iken size kızsa da, kalabalık içinde övdüğünü, size yönelik tüm şimşekleri göğüslediğini bilirsiniz.
Teklifsiz tekellüfsüz kefil olur hatalarınıza...
Sizi sizden bile iyi tanır...
Ne zaman gözleriniz bulutlansa o ağlar sizin yerinize...
Bu sorunu da “birlikte” aşacağınızı fısıldar, kulağınıza.
Sizi rahatlatır, yeniden umutlanmanızı ve o umut içinde tekrar ayağa kalkmanızı sağlar.
Ve yine sen denendiğinde...
Ve yine kalbin daraldığında...
Ve yine bütün kapılar yüzüne kapandığında...
Ve yine ne yapman gerektiğini bilmediğinde...
Sığınırsınız Ona, yalnız Onda teselli bulursunuz.
Yüreğiniz avucundaymış gibi okur sırlarınızı.
Eğer insanlar arasında yoksa böyle biri, siz yine de hüzünlenmeyin...
“Dost istersen, Allah yeter!” deyin.
O dinler bütün sızlanışlarınızı...
Bütün dualarınıza cevap verir...
Bütün çözümsüzlüğünüzü çözer...
Tıkanmışlıklarınızı açar...
Yol gösterir size...
Ona dayanın, Ona sarılın...
O yılmaz ve yıkılmaz tek dosttur!
“Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp, 
“Şevk ile hemdem uçup, çağırayım Dost, Dost.”

 

Teslimiyetçilik açmazı

25.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Peygamberlerin hayatı bize hem ufuktur, hem de umuttur...

 

Hatırlayın ki, Hz. Nuh bin sene yaşadı, ama yaşamaktan asla umut kesmedi...
Kendisine emredilen gemiyi yaparken uğradığı baskı ve şiddete ek olarak kendisiyle dalga geçilmesi karşısında bir an bile tereddüde düşmedi...
Vazgeçmedi, olumsuz şartlara teslim olmadı.
Hz. Nuh, amansız hastalığı karşısında pes etmedi, bir an bile “Artık bıktım” demedi, yaşına ve hastalığına rağmen elinden geleni yaptı.
Âlişan Efendimiz, yanında tek kişi ile (Hz. Ebubekir) Medine meçhulüne hicret etmek zorunda kaldığı gün “Allah bizimledir” diyerek, Allah’a sığındı, asla “işim bitti” diye düşünmedi, yılmadı, yıkılmadı...
Bunlara benzer yüzlerce örnek varken, bize ne oluyor ki, ellisinde hayatla bağlarımızı koparıp “emeklilik” psikolojisinde kendimizi pasifize ediyoruz?
Aslında her yaşta ve her şartta, hayatın her ayrıntısını yaşayabilecek kabiliyette yaratılmıştır insan...
Unutmayalım ki, büyük başarılar “olmaz” gibi gözüken yeni başlangıçların ve deneylerin eseridir...
Edison, ampulü yakıncaya kadar, bir rivayete göre, yirmi bin deney yapmıştı. Onun yaptığı da bir anlamda Nasreddin Hoca’nın göle maya çalması gibiydi. Bıkmadan, usanmadan denedi...
Ampul, bu yeniden başlangıçlardan birinin sonucu olarak yanıverdi. Edison, binlerce deney yapmaktan vazgeçseydi, ampul yanar mıydı?
Hoca da “Ya tutarsa!” diyerek göle maya çalmamış mıydı?
Mimar Koca Sinan, muhteşem eseri Selimiye’yi seksen yaş kertesinde yapmamış mıydı?
Kuşkusuz işini çok seviyordu. Hayatı da çok seviyordu. Ve adım gibi biliyorum ki, Selimiye’yi inşa ederken yüreği müthiş eğleniyordu. 
Bu yüzden hiç ihtiyarlamadı o, hep gencecik kalmayı başardı...
Diyeceğim şu ki, sadece yeni atılımlar, denemeler, taze başlangıçlar yapma gücünü yitirenler ihtiyarlar.
¥
Hele tarihimizde bir Köprülü Mehmed Paşa örneği var ki, tembelliklerimizi ve bıkkınlıklarımızı aşmak için bu bile tek başına yeterlidir.
Köprülü Mehmed Paşa sadrazam olduğunda yetmiş küsur yaşındaydı. Devlet isyanlarla, karışıklıklarla çalkalanıyor, henüz onbeşini süren Sultan IV. Mehmed ise çaresizlik içinde kıvranıyordu...
Dirayetli bir sadrazam bulma ümidiyle bazen günde iki sadrazam değiştiriyordu.
1657 yılıydı...
Padişah, aradığını hâlâ bulamamıştı. Devlet çarkı durmuş gibiydi. Karışıklıklar sarayın içine kadar girmiş, rüşvet dal budak salmıştı...
Köprülü Mehmed Paşa bu şartlar altında sadrazam oldu...
Ne yakındı, ne de yüksündü: Bütün gücüyle icraata başladı...
Fakat daha ilk günlerde, devleti kendi ikballeri istikametinde kullanmak isteyen bir güruhun itirazıyla karşılaştı:
“Yaptıkların töresizliktir, bu gidişte ısrar edersen devletin muvazenesi bozulur” dediler.
Bozulan kendi muvazeneleriydi ve Köprülü bunu çok iyi biliyordu. Ne var ki, seslerini Padişah’a kadar ulaştırdılar:
“Böyle zamanda devlete genç biri sadrazam lâzımdır, oysa Köprülü Paşa’mız yerinden kalkamayacak kadar ihtiyardır; yarın öbür gün emr-i hak (ölüm) beklediği için de işleri aceleye getirmekte, bu yüzden eline yüzüne bulaştırmaktadır” dediler. 
Gencecik Padişah, günlerden bir gün Sadrazam Mehmed Paşa’yı huzuruna çağırdı: Şikâyetlerin ayyuka çıkmasından söz ederek, bazı icraatlarını zamana yaymasının daha doğru olacağını söyledi... 
Buna Köprülü’nün verdiği cevap son derece sertti:
“Hükûmet idaresi başkalarının (yani padişahın) elinde olunca iş görmek mümkün değildir. Benim yaptığımı başkaları bozmak isterse, devlette fesat olur. Ruhsat verirseniz, sadrazamlıktan çekilmek isterum.”
Sadrazamlık mührünü öpüp başına koyduktan sonra Padişah’a uzattı:
“Buyurunuz Mühr-i Hümâyununuzu Hünkârım, artık benden daha elyak olana verursuz.”
Bereket versin Sultan IV. Mehmed, yaşlı sadrazamın istifasını kabul etmeme basiretini gösterdi. Bir daha işlerine karışmayacağına dair söz verdi...
Güvenini tekrar belirtti ve hattâ yetkilerini arttırdı.
Sadrazam Köprülü Mehmed Paşa, dört yıl daha yaşadı (1661’de öldü). Bu süre içinde kendisinden önce sadrazam olan nice gencin yapamadığı icraatlar yaptı...
Uçurumun kıyısından aldığı devleti derleyip toparladı...
Zafer yollarını tekrar açtı...
Venedik Donanmasını Çanakkale Boğazı’ndan kovup Limni Adası’nı geri aldı. 
Bugün hiçbir tarihçi, “İhtiyar Köprülü’nün yerine filanca genç sadrazam olsaydı daha iyi olurdu” diyemiyor.
Unutmayın: Siz hayattan vazgeçmedikçe hayat sizden vaz geçmez!..
Yani, ya çaresizsiniz, ya da çare.. sizsiniz!

 

711. yıldönümünde şu bizim Osmanlı Devleti (2)

28.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Müverrih Aşık Paşazade’ye göre, Kayı Boyu’nun Anadolu’ya gelişinde dört temel unsur var...

 

1. Gaziyan (gaziler yani askerler, silahlı kuvvet); 
2. Ahiyan (kardeşler, gönül erleri); 
3. Bacıyan (kadın önderler=Bu teşkilatın, meşhur yürek adamlardan Ahi Evran’ın eşi tarafından kurulduğu yolunda rivayetler var); 
4. Abdalan (dervişler)... 
Askerlerin görevi malum: Savaşmak, aşireti korumak, gerektiğinde de fetihler yapmak...
“Ahiyan”ın görevi ise hem adaleti (Müslüman, Hıristiyan, Musevi ayırımı yapmadan) tüm hayata hâkim kılmak, hem de yürekleri diri tutmak...
“Abdalan”ın işlevi ise dini anlatmak, toplumu dini açıdan eğitmek...
Burada bence en dikkate değer ve hatta şaşırtıcı olan, “Bacıyan” sınıfıdır...
Eski Anadolu kadınının, bugünkü ortamla karşılaştırıldığında, sosyal hayatın içinde çok daha aktif roller üstlendikleri rahatlıkla görülebilir...
O kadar ki, kadınlar, “Bey Ana”, “Gazi Ana”, “Bacı Bey” gibi rütbelerle toplumda aktif görev yapmakta, zaman zaman erkeklere dahi kumanda etmektedirler...
Kabul edelim ki, bu kadarını bugünkü Müslüman toplumların çoğunun tasavvur etmesi bile güçtür!..
Çünkü Müslüman toplumların çoğunda kadın hâlâ “ikinci sınıf” bir varlıktır!
Bazılarında ise “varlık”tan bile sayılmamaktadır!
Acaba, kadını ikinci sınıf sayan Bizans’ı çok kısa süre içinde yerle bir edecek güce ulaşan Osmanlı’nın hızlı yükselişinde, kadını birinci sınıf sayan anlayışının payı ne kadardır? (Alın size tarihimize ilişkin bir sosyolojik araştırma konusu daha)...
Ahiler söylemleriyle, yüreklerdeki İslâm kültürünü ve gaza mefkûresini kuvvetlendiriyor, gerektiğinde kendileri bizzat savaşıyor, ama en önemlisi, kurdukları zaviyeler vasıtasıyla Kayı Boyu’na imanlı, ahlaklı, şuurlu “insan-asker” yetiştiriyorlardı. 
Hiçbir makama, şana, şöhrete, servete göz dikmedikleri için de müthiş bir itibar sahibiydiler. O kadar ki, Osman Gazi kendisine hem “mürşit”, hem de kayınpeder olarak Şeyh Edebali’yi seçti. 
Edebali İtburnu mevkiine “İnsan Fabrikası” (zaviye) kurmuş bir Alperen’di...
Osman Bey, bu cevher insanın kızı Malhun Hatun’la evlendi. Böylece Osmanlı’yı yücelten derin “yansıma” da başlamış oldu (Kifayetli hocalara kıran girdiğinde ise yetenekli padişahlar dönemi de kapanacak, ardından devlet çözülüp çökme sürecine girecektir).
Yansıma insanın doğrudan söz konusu olduğu alanlarda o kadar güçlüdür ki, peşin hükümlerden arınmış bir kafa ile tarihimize bakanlar, insanı kutsayan bir anlayışın hakim olduğunu rahatlıkla görebilirler.
Şeyh Edebali’nin Kur’ani bir referansla geliştirdiği “önce insan” (Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi’ye öğütlerinin bir cümlesi, “İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın” biçiminde bir terkiptir) anlayışı, Osman Gazi’nin beyliğini kısa süre içinde devlete, devletini ise baş döndürücü bir hızla imparatorluğa dönüştürmüştür. Bu idrak sarsıldığında ise devlet de sarsılmış ve yıkılmıştır.
Osmanlı’da, kim olursa olsun, neye inanırsa inansın, nasıl giyinirse giyinsin insanlar hürdür... (İnsan hürdür, ama Abdullahtır).
Osmanlı’da “hak kuvvette” (günümüzün kuvvetliysen haklısın anlayışı) değil, “kuvvet hakta”dır (haklıysan kuvvetlisin anlayışı)...
Osmanlı’da padişahlar bile adliyeye karışamaz, gerektiğinde padişahlar yargılanır ve mahküm olur. (Fatih Sultan Mehmed’le Mimar İpsilantı Efendi Davası örneği) [Hukukun üstünlüğü ilkesi]...
Hocalar Osmanlı terkibi içinde öylesine büyük bir güçtür ki, Bursa Kadısı Molla Fenari, Yıldırım Bayezid’i “Namazlarını cemaatle kılmadığı” gerekçesiyle mahkemeden kovabilmekte, Şeyhülislâm Zembilli Ali Cemali Efendi, Yavuz Sultan Selim gibi öfkesi burnunda bir Padişah’ı “Halline fetva” vermekle tehdit edebilmekte, Sultan IV. Mehmed, Davutpaşa Camii Kürsü Vaizi Himmetzâde Abdullah Efendi tarafından, bir Cuma hutbesi esnasında azarlanabilmektedir.
Osmanlı’da Devlet Başkanları (Padişahlar) hükümete sadece tavsiyede bulunabilir, talimat veremezler... [Koçi Bey şöyle der: “Vezir-i âzam (yürütmenin başı=Başbakan) müstakil olup umûr-u saltanata (devleti yönetme biçimine) kimse müdahale etmezdi.”]
Buna da bugünkü adıyla “Kuvvetler ayrılığı prensibi” diyorlar... Bu prensip demokrasinin özü ve özetidir...
Yani Batı demokrasisi, Selçuklu’dan (çünkü Selçukluların da demokratik uygulamaları bir haylidir) ve Osmanlı’dan çok şey öğrenmiştir... Öğrene öğrene bugünkü şeklini almıştır...
Anlayacağınız demokrasinin şekillenmesine katkılarımız var...
Günümüzde de insana değer veren devletlerin gelişip büyüdüğünü, insanı hiçe sayan devletlerin ise çözülüp yıkıldığını görmüyor muyuz? Ceddimiz bundan 711 yıl önce bunu fark etmiş, fark ettiği için de devletini insana hizmet ekseninde yapılandırmış (bugünler Osmanlı Devleti’nin 711. kuruluş yıldönümüdür), tabir yerinde ise devletini büyük ve mükemmel bir hayır kurumuna dönüştürmüştü.
Hangi dinden, dilden, milletten, devletten olursa olsun muhtaç her insan Osmanlı Devleti’nin müşfik sinesinde ihtiyacını giderebilir, hatta bu şefkatten hayvanlar ve bitkiler bile nasiplerini alabilirlerdi. 
Osmanlı’nın yokluğu, sadece beş yüz yıl müddetle hüküm sürdüğü topraklarda yaşayan insanların değil, aynı coğrafyada yeşeren bitki ve hayvanların da talihsizliğidir...
Zira çağımız dahil, hiçbir devirde çevre, Osmanlı asırlarında gördüğü ilgi ve sevgiyi görmemiş, hiçbir dönemde hayvanlar Osmanlı insanının kendilerine gösterdiği saygıyı yaşamamıştır.

İstanbul’un kış tarihi

30.01.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Günlerdir kış şartlarındayız. Her yer buz. Isı günlerdir sıfırın altını gösteriyor. Tabiatıyla, “İstanbul’da böyle kış görülmedi” diyenler var... Ama İstanbul tarihinde öyle kışlar var ki, bugünlerde yaşadığımız bahar gibi kalır.

Bu tarihin “magazin” yüzüdür. Bugünkü yazımızda tarihin kışla ilgili magazin yüzüne bakacağız...
Bu çerçevede, İstanbul’da, bilinen en eski donma olayı 378 kışında gerçekleşmiş, o yıl Haliç ve Boğaz’ın bazı bölgeleri kalın bir buz tabakasıyla örtülmüştür...
401 kışında Bizans İmparatoru Arkadius zamanında Haliç ve Boğaz kısmen donmuş, İstanbul 20 gün kadar kutup şartlarında yaşamıştır... Halk, o dönemde, bunun “İlahi bir ceza” olduğunu düşünmüş, bu “ceza”dan da, İmparator III. Leon’u sorumlu tutmuştur...
“İmparator sarayının kapısının üstündeki İsa tasvirini kaldırmasaydı, başımıza bunlar gelmeyecekti” şeklinde dedikodular şehri çalkalamıştır...
739’da Boğaziçi bir kez daha buzlarla kaplanmıştır...
755’te Haliç ve Boğaz’la birlikte Karadeniz’in bir bölümü, 763 kışında ise Haliç’in ve Boğaz’ın tamamı donmuştur. 
Bazı buz kitlelerinin büyüklüğü şehir sularının yüksekliğini geçince, lânetlendiklerini düşünen halk büyük bir korkuya kapılmış, günlerce evlerinden dışarı çıkmamışlar.
Daha yakınlara gelirsek: 1030 yılı kışında İstanbul Boğazı tümüyle buzullarla kaplandı. O kadar ki, Rumeli yakasından Anadolu yakasına yürüyerek geçenler oldu...
Şair Haşimî 1030 kışını şöyle tasvir eder:
“İstanbul-Üsküdar arası dondu, oldu muhkem kış, 
“Yürür havf etmeyip âdem geçer her canibe buzda; 
“Yol oldu Üsküdar’a Akdeniz dondu bin otuzda...”
1168 yılının 31 Ocağında Haliç donmuş, kimi maceraperest İstanbullular Balat’tan Hasköy’e yürüyerek geçmişler... Manzara öyle muhteşemdir ki, devrin meşhur şairlerinden Hevayî, kaleme sarılıp tarih düşmüştür:
“Bin yüz altmış sekizin evvel-i hamsîninde, 
“Dondu derya-yi Sitanbul, hele bu hikmete bak!
“İki karışa yakın oldu kalınlığı buzun,
“Yürüdü karadan işler gibi halk Hasköy’e çâk.
“Buzdan küprü Balat’dan kurulub Hasköy’e dek,
“Karşu geçmeğe yahud olmadı muhtac-ı Burak (Karşı tarafa geçmek için Ata ihtiyaç olmadı).
“Kaldı farkolmadan âkil ile divane bu kış,
“Halk dizildi suyun üstüne misâl-i bardak.
“Ne cesaretdir o buz üstünde muallak yürüye,
“Çenesi levh-i havâle-veş öterken, tak tak...”
09 Şubat 1621’de Boğaziçi ve Haliç yine donmuş, insanlar Üsküdar’dan Galata’ya, buzlar arasında sıkışan kayıkları seyrede ede yürümüşlerdir. 
Haliç’in ve İstanbul Boğazı’nın donmasını sadece Bizans halkı “ceza” olarak görmemiş, Osmanlılar da, 1740 Şubat’ında Haliç’in ve Boğaz’ın bir kısmının donmasını bayramın ilk günüyle arifenin karıştırılması neticesinde bir gün önce oruç açılmasına bağlamışlar, bu yüzden devrin padişahı Sultan I. Mahmud’u şiddetle eleştirenler bile olmuştur.
1755 yılında Haliç ve Boğaziçi’nde yine büyük bir donma olayı yaşanmıştır. Bu tarihte Haliç’in bütünü ile Boğaz’ın önemli bir bölümü donmuş, halk, Defterdar ile Sütlüce iskeleleri arasında yürümüştür...
Tarihçi Vasıf, kendi tarihinde olayı şöyle anlatıyor:
“Buz üstünden geçen geldi, bana yaz dedi tarihin,
“Deniz 68’de dondu, buzdan bendeniz geçtim!” 
(“Bendeniz” kelimesindeki oyuna dikkat: “Ben, deniz geçtim”).
Neşati ise şöyle yazmış:
“Lütfen ve mana ana dedi Neşati tarih,
“Be meded, dondu bin otuzda soğuktan derya!”
1823’te Sultan II. Mahmud döneminde de kış çok soğuk geçmiş, hem deniz hem de çeşmelerdeki sular donmuştur.
Şair Seyyid Haşimî 1929 kışını, “Yol oldu Üsküdar’a, bin otuzda Akdeniz dondu!” mısralarıyla ifade etmiştir. 
1878’de kış yine çok ağır geçmiş, bu yüzden Sultan II. Abdülhamid, Ruslar’la savaşan ordusuna yardım gönderememiştir.
1929 kışı da son derece ağırdır. Kayıtlara göre ağaçlarda donan kuşlar yere düşmüş, kedilere ziyafet olmuştur.
24 Şubat 1954’te İstanbul Boğazı’nın sularına bakanlar buz parçaları ve minyatür buzdağları görüp hayretler içinde kalmışlardır. 
Çünkü Tuna’dan Karadeniz’e inen büyük buz blokları, Boğaz’a kadar gelmiştir... 
Bu tarihte Poyrazköy-Rumeli Kavağı arasında yürüyerek karşıdan karşıya geçenler olmuştur.
Son bir not: Evliya Çelebi, Erzurum soğuğunu anlatırken, damdan dama atlayan kedilerin bile donduğundan bahseder.
Sözün özü şu ki, İstanbul’un tarihi, şiddetli kışlarla doludur. Bazen Haliç donmuş, bazen Boğaz Haliç’le birlikte yaya yolu olmuştur.
Bu arada, karla etkin mücadele eden ve bu konuda tam not alan Büyükşehir Belediye Başkanı’nın şahsında tüm ekibi kutluyorum.

VAkit

Biz' kim, 'onlar' kim?

08.02.2010

Yavuz Bahadıroğlu

'Empati" denen şeyi biliyorsunuzdur... Kendini ötekinin yerine koymak... Kendi kitabımızdan öğrenmediğimiz bu kavramı Amerikalılardan yeni yeni öğrenmeye başlamamız ne acınacak bir haldir. Oysa İslam "empati" üzerine kuruludur. Kur’an-ı Kerim bize bazı empati örnekleri de sunmaktadır aslında. Mesela Nisa Suresi, 4/9’da şöyle buyruluyor:  "Arkalarında eli ermez, gücü yetmez küçük çocuklar bıraktıkları takdirde, onların halleri nice olur diye endişe edenler, yetimlere haksızlık etmekten de öylece korksunlar da Allah’ın cezalandırmasından sakınsınlar ve doğru söz söylesinler."  Allah empati yapmamızı ve kendimizi "Yetim ve başkalarına muhtaç çocuklar bırakmış kişiler" olarak düşünmemizi, yetimlere karşı davranışlarımızı buna göre ayarlamamızı emrediyor. Fakat biz maalesef eski Batı’nın (çünkü yeni Batı’yı hâlâ keşfedemedik) "bencil" ve "bireyci" tavrını taklit ediyoruz. "Biz"den saymadıklarımızı acımasızca dışlıyoruz. Dolayısıyla hayat "biz ve onlar" şeklinde ayrışıyor. Dünyada bir "biz" varız, bir de "onlar"... "Biz" olmayanlar "onlar"dır ve mutlaka "biz"leşmeleri gerekmektedir... Bizim gibi inanmalıdırlar, bizim gibi düşünmelidirler, bizim gibi giyinmelidirler, bizim gibi yaşamalıdırlar... Bizim inançtan, bizim mezhepten, bizim tarikattan, bizim cemaatten, hatta bizim aşiretten, bizim siyasetten olmalıdırlar. Alimallah, kendileri olarak kalmayı sürdürürlerse, "bizleştirme"yi başarana kadar uğraşırız. Çünkü, bize göre "biz" iyiyiz, "onlar" kötüdür, "biz" doğruyuz, "onlar" eğridir, biz" sevabız, "onlar" günahtır, "biz" cennetiz, "onlar" cehennemdir, "biz" gerçeğiz, "onlar" sanaldır, "biz" temiziz, "onlar" pistir, "biz" her şeyiz, "onlar" hiçbir şeydir. • "Onlar", "biz"i anlamıyor!.. "Onlar", "biz"i çekemiyor!.. "Onlar", "biz"i sevmiyor!.. "Onlar", "biz"i istemiyor!.. • Düşündünüz mü? "Onlar" dediklerimiz gerçekte "biz" isek ne olacak?.. "Onlar", "biz"e ayna oluyor da, "biz"e gerçeğimizi, gerçek yüzümüzü gösteriyorlarsa?.. Yani "onlar"da kendimizi görüyorsak?.. Belki de "onlar" hiç yoktur... Belki de "onlar" "biz"iz! Öyleyse nasıl olmalarını istiyorsak, öyle olmalıyız. • İnançlarımızdan, ibadetlerimizden, kıyafetlerimizden, tarikatlarımızdan, cemaatlerimizden, siyasetlerimizden dolayı horlanmamak, hırpalanmamak, dışlanmamak istiyorsak, hiç kimseyi inançlarından, ibadetlerinden, kıyafetlerinden, tarikatlarından (tutulan yol anlamında), cemaatlerinden (cemiyetlerinden), siyasetlerinden dolayı horlamamalı, hırpalamamalı, asla dışlamamalıyız. İnsanların "vazgeçilmez"lerini sorgulamamalıyız. • "Onlar"ı "düzeltmek" için ayırdığınız zamanı kendinizi düzeltmeye ayırırsanız... "Onlar"a anlattığınız "doğru"ları kendi hayatınıza uygulayıp yaşarsanız... "Onlar"ın kusurlarını irdelemeye harcadığınız zamanı kendinizin, eşinizin, çocuklarınızın, kısacası ailenizin mutluluğuna ayırırsanız... "Onlar"ın kusurlarını keşfetmek için sarfettiğiniz vakti, kendinizi ve aile bireylerinizi keşfetmekte değerlendirirseniz... "Onlar"ın hata, kusur ve eksiklerini okumaya çabalayacağınıza, kendinizi okumaya çabalarsanız, kafalarımızda "onlar" kavramı kalmayacaktır... Farklı insanlar özelleriyle, özellikleriyle, özgürlükleriyle, kutsallarıyla ve saygınlıklarıyla birlikte yaşayacaktır. Şimdi yeniden "empati" yapmaya var mısınız?

En çok kimlere ve nelere kızıyorum?

17.02.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Bana neden kızdıklarını bilmiyorum; ama benim nelere kızdığımı çok iyi biliyorum… - Gelene ağam gidene paşam diyenlere; 

Güce ve paraya tapanlara;
- Şöhret ve servet ikilisinden gayri değer tanımayanlara;
- Bir mum yakacaklarına, sürekli karanlıktan şikâyet edenlere;
- Normal zamanda esip savururken, iş zora girdiğinde ortada gözükmeyenlere; 
- Sürekli güçten yana eğilenlere;
- Hayatta var olan güzellikleri ıskalayıp “Her yer karanlık” şarkıları söyleyenlere;
- Sürekli olarak bardağın boş, ya da dolu tarafını gösterme kolaycılığına kaçıp analiz yapmaya üşenenlere;
- Hiçbir birikimleri olmadığı halde, allame-i cihan takılanlara;
- Eski gazetesinde “yandaş”, yeni gazetesinde “amansız muhalif” takılanlara;
- Evde sert, toplumda “mülayim” görünenlere;
- Yazılarında “kadına şiddet”i yerin dibine batırırken, özel hayatlarında karısına ve çocuklarına şiddet uygulayanlara;
- Millete ahlâk dersi veren ahlâksızlara;
- Spordan başka şeye kafası basmayanlara;
- Gazetede sadece magazin sayfası okuyanlara;
- Evlerinde doğru düzgün kitap bulundurmayanlara;
- Başörtüsü yasağına verip veriştirdikleri halde şirketlerinde başörtülüye yer vermeyenlere ve bunu “durum gereği” gibi gösterenlere;
- Lüks içinde yaşayanları eleştire eleştire lüks hayat yaşayanlara;
- Başörtüsünü bir “statü göstergesi” ve “imtiyaz” gibi takanlara;
- Açılıp saçılmayı “modernlik” sayanlara ve böyle takdim etmeye kalkışanlara;
- Dini siyasete ve ticarete âlet edenlere;
- Ülkemizde milyonlarca aç ve evsiz-barksız Müslüman yaşarken, onuncu kez umreye ve bir yolunu bulup bilmem kaçıncı kez hacca gidenlere…
- Gecelerini gece kulüplerinde heba edenlere;
- Gazetecilerin yoğun olarak bulunduğu eğlence mekânlarına gidip fotoğraf çekilirken yüzlerini kapatmaya çalışanlara;
- Devleti hortumladıktan sonra, “vatan-millet” nutku atanlara;
- Hangi partiden ihale almışlarsa, o partinin borazanını öttürenlere;
- Kendi fikrini söylemek yerine, başkasının fikrini çürütmeye çalışanlara;
- Her fırsatta “Laik Türkiye”, ya da “Müslüman Türkiye” diye geveleyenlere;
- Arabalarının arka camına “Atam izindeyiz”, veya “Huzur İslâmda” gibi çıkartmalar yapıştıranlara;
- Herkese “dayı”, “amca”, “abla”, “baba” diye hitap edenlere;
- Beşe mal ettiğini yirmibeşe satanlara;
- Hesap vermeye sıra gelince “Atatürkçüyüm”, yahut “Müslümanım” diyerek hesap vermekten kaçınanlara;
- Olur olmaz yerlere bayrak asıp bayrağın simgesel özelliğini hafifletenlere;
- Her olgunun altında “irtica” arayanlara;
- Milletin vermediğini almak için cuntalar kurup darbe planları yapanlara;
- İnançlarının mahiyetini anlama sadedinde tek kitap bile okumayanlara;
- “İlahi Kitap” diye yücelttiği Kur’an-ı Kerim’in ne dediğini ömür boyu merak etmeyenlere;
- Trafikte zikzak yaparak yüzlerce kişinin hakkını gasp edenlere;
- Sinyal vermeyi “acemilik” gibi görenlere;
- “Memlekette iş yok” diye dolanırken bulduğu işleri beğenmeyenlere;
- Çalıştığı her anın ücretini aldığı halde, “Memlekete şu kadar yıl hizmetim var” diyerek “ücret”le “hizmet”i karıştıranlara;
- Herkesin gördüğü ürününü bağıra-çığıra satmaya çalışanlara;
- Rüşvetten yakına yakına rüşvet verenlere… Sonra da “Memlekette rüşvetsiz iş görülmüyor ki, ne yapayım” diye kendini savunanlara;
- Çöpe atılması gereken şeyleri sokağa atanlara;
- Pahalılık nutku ata ata, malını on misli fiyata satanlara;
- Kendinden ve kendi menfaatinden başka bir şeyi umursamayanlara;
- Kendi ayakları üzerinde durmak varken, sürekli birilerine dayanarak yaşayanlara;
- Doktor görünce hastalıklarını, avukat görünce mahkemelerini hatırlayanlara;
- Hakketmediğini almaya çalışanlara;
- Hem “bozuk düzen”den yakınıp hem de düzeni bozmaya çalışanlara;
- “Lider iyi çevresi kötü” diyerek “lider”e toz kondurmayanlara;
- Her sınır ötesi harekattan sonra “sildik-süpürdük” diye haber yapanlara;
- Cuntalar bir biri arkasından sökün ettikçe, “Sivil darbeden ne haber” diye sırıtanlara, sivillerin seçimle gelip seçimle gittiğine aldırmayanlara;
- Yeraltından ve denizden askeri mühimmat çıktıkça, her şey normalmiş gibi davrananlara;
Çok kızıyorum!

 

Kurtar kurtar bitmiyor!

03.03.2010

Yavuz Bahadıroğlu

Balkan Savaşı’nı (08 Ekim 1912 - 30 Mayıs 1913) Osmanlı Devleti kaybedince, Balkanlar’daki küçüklü büyüklü devletler, eski efendilerinin yorgun ve yaralı bedenine üşüşüp gagalamaya başladılar...

 

Eski “çömez”lerimizden Bulgaristan, bizden 25 bin 257 kilometrekare toprakla bu topraklarda yaşayan 984 bin nüfus kopardı... 
Vaktiyle Atinalı papazların dâveti üzerine fethettiğimiz Yunanistan 55 bin 919 kilometrekare toprakla 1 milyon 859 bin nüfus apardı... 
Sırbistan 41 bin 873 kilometrekare toprakla 1 milyon 942 bin nüfus, Karadağ 5 bin 590 kilometrekare toprakla 161 bin nüfus, Arnavutluk 25 bin 734 kilometrekare toprakla 800 bin nüfus götürdüler. Yakın tarihimize “Babıali Baskını” olarak geçen olay, işte bu ortamda gerçekleşti.
Takvimler, 23 Ocak 1913’ü gösteriyordu. O tarihte Sultan Abdülhamid çoktan tahttan indirilmiş (27 Nisan 1909) ve Selanik’e sürülmüştü. Onun halliyle birlikte memleketin düzeleceği beklentisi ise çökmüş, her şey çığırından çıkmıştı. Artık onu tahttan indirenler bile pişmandı. Ama artık iş işten geçmişti. Fakat ordu bu elim başarısızlıklara rağmen İttihad-Terakki iktidarını destekliyordu...
Bu da doğal olarak İttihat ve Terakki Cemiyeti’ne başarısızlıklarından dolayı muhalefet edenlerin arasında hoşnutsuzlukla karşılanıyordu.
İttihatçı subayların ayrıcalıklı konumlarına karşı olan ve ordunun siyasetten ayrılmasını isteyen bazı subaylar “Halâskâr-ı Zabitân” isimli gizli bir örgüt kurdular... (Kurucular: Binbaşı Gelibolulu Kemal, Kolağası Kastamonulu Hilmi, Süvari Kaymakamı Recep, Bahriye Binbaşısı İbrahim, Kolağası Kudret)...
İttihadcılara muhalif olan İtilaf ve Hürriyet Partisi (Kurucuları: Damat Ferit Paşa, Gümülcineli İsmail Bey, Filozof Rıza Tevfik (Bölükbaşı), Refik Halit Karay, Ali Kemal, Lütfi Fikri (Düşünsel), Rıza Nur) tarafından da desteklendiler...
Halâskâr-ı Zabitan’ın amacı, başarısız buldukları İttihad ve Terakki iktidarını darbe ile yıkmak ve yönetime hâkim olup orduyu siyasetten arındırmaktı. Bu amaçla bir “muhtıra” hazırlayıp hükümete verdiler... Bu muhtıra içerik olarak şimdikilere şaşılacak kadar benziyor. “Kurtarıcılar” özetle “Memleketin uçurumun kenarına getirildiğini” söylüyor ve gerçekleştirmeyi tasarladıkları darbeye “meşru zemin” hazırlamaya çalışıyorlar...
Onlara göre “Memleket ve devlet hufra-i inkıraz ve pençe-i izmihlaldir”... Yani memleket uçurumun kenarında ve yıkımın pençesindedir! 
Bu tespitten sonra, çözüm bellidir: Halkın vermediğini “cebren ve hile ile” almak: Yani hükümet darbesi yapmak... Ancak ülke yeterince karışık değildir. Darbenin geniş kitleler tarafından hazmedilebilmesi için ortamı “biraz karıştırmak” lâzımdır: Tâ ki, ihtilâl iyice olgunlaşsın!
Bunun en kestirme yolu ise önemli isimleri öldürmektir... Bu karardan sonra Sadrazam (Başbakan) ve Harbiye Nazırı (Savunma Bakanı) Mahmud Şevket Paşa’yı namlunun ucuna koyarlar.
Milâdi takvimler 11 Haziran 1913’ü gösterirken, “Halâskâr-ı Zabitan”, yani “Kurtarıcı Subaylar” Grubu harekete geçti...
Babıáli’ye (Başbakanlığa) gitmek üzere yola çıkan Sadrazam (Başbakan) ve Harbiye Nazırı (Savunma Bakanı) Mahmud Şevket Paşa’yı Çarşıkapı sapacağında, Fatma Sultan Çeşmesi’nin hemen yanında kıstırıp yaylım ateşe tuttular.
Sadrazam’ın yanında Başyaveri (Seryaver) Eşref Bey, Bahriye yaveri İbrahim Bey ve koruması Kâzım Bey vardı. Önce Sadrazam’ın koruması Kâzım Bey’i öldürdüler...
Suikast grubunun reisi Ziya, siperlendiği yıkık bir duvarın arkasından silahını ateşleyerek şarjördeki bütün mermileri Kâzım Bey’e sıktı...
Başyaverle Bahriye yaveri İbrahim Bey de, diğer teröristlerin kurşunları ile şehit oldular. 
Sadrazam Mahmud Şevket Paşa tabancasını bile çekemedi; muhtelif yerlerine isabet eden beş kurşunla katledildi.
Saldırganlar, Sadrazam Paşa’nın öldüğünden emin olunca, arızalı süsü verdikleri bir otomobile doluşup kaçmaya başladılar. 
Teröristlerden sadece Topal Tevfik kaçamadı. Topal olduğu için hızlı koşamamış, terörist arkadaşlarını kaçıran otomobile yetişememişti. Yaya kaçmaya çalışırken yakalandı.
Tetikçi Topal Tevfik hemen konuştu: Saldırganlardan Ziya, Eczacı Nazmi, Bahriyeli Şevki, Hakkı, Abdurrahman ve Hakkı ele geçirildiler.
Hakkı’dan alınan bilgiler sayesinde, suikast emrini veren Kolağası (Yüzbaşı) Kâzım ve adamları bir “hücre evi”nde basılıp gözaltına alındılar.
Miralay (Albay) Fuad Bey, Kaymakam (Yarbay) Zeki Bey gibi cuntanın önde gelen isimleri de ele geçirildi.
“Kurtarıcı Subaylar” Sadrazam Mahmud Şevket Paşa suikastından sonra bir bir ele geçmeseydiler, İttihat ve Terakki iktidarının tüm önderlerini öldüreceklerdi. 
Sanıkların evlerinde suikast yapılacakların isimleri ve evlerinin krokileri bulundu! (Bugünle bire bir nasıl da örtüşüyor)...
Yapılacak darbeden sonra dağıtılacak, “Osmanlı ulusuna ve ordusuna sesleniş” başlıklı bildiriler de ele geçirildi.
Divan-ı Harp’te yargılanan subaylardan 12’si Beyazıt Meydanı’nda asıldı. 322’si sürgüne gönderildi. 
Sonuç olarak, “Kurtarıcı Subaylar” kendilerini bile kurtaramadı!

 

Bugün dünde saklıdır

04.03.2010

Yavuz Bahadıroğlu

“Terk-i cemaat idüğün şuyu’ bulmağılen şehadetun caiz değildur!.:”

Yani, “Namazlarını cemaatle kılmadığın için, şahitliğini kabul etmiyorum...”
Bu cümleyi okuduğum güne kadar, bir padişahın böyle uluorta azarlanabileceği hiç aklıma gelmemişti. 
Henüz ilkokul beşinci sınıfa gidiyordum ve Başöğretmenim Hikmet Bey, sürekli olarak padişahların “astığı astık, kestiği kestik diktatörler” olduğunu anlatıyordu. Başöğretmenim Hikmet Beye göre, Osmanlı asırlarında ne yapılmışsa kötü, cumhuriyet ne yapmışsa iyi idi...
“Öyle ise neden millet yiyecek bir dilim ekmeğe muhtaç yaşıyor?..” diye sorgulardım içimden. Fakat soramazdım, aykırı sorular sormaktan korkardım.
Sonra o kitap elime geçti. “Molla Fenari” lâkabıyla meşhur Muhammed Şemsüddin Buhari’nin, mahkemeye çağırdığı Padişah’ı (Yıldırım Bayezit) azarladığını okudum.
“Eyvah şimdi cellâtlarına emir verip adamın başını vurdurur” diye yanarken, ne göreyim; Padişah boynu bükük olarak mahkemeden çıkmış, sarayının bahçesine hemen bir cami inşa ettirmiş ve Bursa’da olduğu günlerde beş vakit namazını cemaatle kılmaya başlamış...
Bir kez daha, Başöğretmenimin anlattıklarıyla gerçekler arasında kala kaldım...
Yeterli bilgi birikimim olsaydı, tarihi zaferlerle ilgilendiğimiz kadar insanlarla neden ilgilenmediğimizi sorgulardım. Muazzam zaferlerle gözlerimiz kamaşmış olmalı ki, bir zafer tarihi inşa eden insanları göremez olduk...
O tarihte buna yanacak kadar birikimim yoktu, ama şimdi var ve gerçekten yanıyorum. Bir tarihi zafer âbidesine dönüştüren insanı ihmal ettik. Onu ihmal edince, tarih at kişnemeleriyle kılıç şakırtılarından ibaret kaldı. O günden beri çocuklarımıza salt savaşlarla zaferlerden ibaret bir “şiddet tarihi” okutuyoruz. 
Öncelikle bunu “sevgi tarihi”ne dönüştürmemiz ve çocuklarımızın yüreğini sevgiyle beslememiz lâzım.
Sevgi halkamızdan Molla Fenari’yi tanımaya çalışırken, karşıma “Emir Sultan” lâkabıyla meşhur Seyyid Muhammed Şemsüddin Buhari çıktı (ölüm tarihi 02 Mart 1389). Fark ettim ki bunlar, Başkent Bursa’da aynı devirde yaşamış önder isimlerdir. Fark eder etmez kavramaya, Başöğretmenim Hikmet Bey’in anlattıklarıyla kitaplardan öğrendiklerim arasında bir yol bulmaya çalıştım.
Bu ikisi iyi arkadaştılar. Bursa’nın ayrılmaz parçası Somuncu Baba (Hamid Hamidüddin) ile birlikte Osmanlı’nın gücünü, şefkatini, hamiyetini, adaletini ve azametini temsil ediyorlardı.
Nihayet bir gün, Osmanlı’yı “Cihan hakimiyeti mefküresi”ne taşıyan sırrın bu “erenler halkası” olduğunu keşfettim. İlmin izzeti ile âlimin kıymeti bu halka içinde temsil edilmiş, Osmanlı idarecileri “erenler halkası” içinde yer alan gönül dostlarına verdikleri kıymet ölçüsünde büyümüşler, devleti de aynı ölçekte büyütüp milleti “saadet diyarı”na taşımışlardı.
Çünkü yalnız onlar, hiçbir dünyevi hesap yapmadan, hiçbir menfaat kaygısına düşmeden, makam-mevki endişesine kapılmadan düşüncelerini ifade edebiliyor, yazının giriş bölümünde görüldüğü gibi, gerektiğinde padişahlara meydan okuyabiliyorlardı.
Tabii bu da yönetici sınıfı kıble istikametinde tutuyordu. 
Hiçbir tereddüde kapılmadan, ilim ve din adamlarını, Osmanlı yükselişinin manevi mimarları olarak selâmlayabiliriz. 
Kuşkusuz bunların başında da Seyyid Muhammed Şemsüddin Buhari (Emir Sultan) var...
Emir, Ahmet Hamdi Tanpınar’ın deyişiyle, “15. asrın halk muhayyilesine en çok mal olmuş kişisi”dir...
Molla Fenari ve Somuncu Baba ile birlikte, Osmanlı Devleti’nin dini ve ahlâki temellerini atmış, “Osmanlı insanı”nı Kur’an ve Sünnet odaklı bir imparatorluk kuracak kıvama getirmiştir.
Hal ve tavrıyla Yıldırım Padişah’ı o kadar etkilemiştir ki, sevgili kızı Hundi Fatıma Sultan’ı bu beş parasız âlime vermekte hiç tereddüt göstermemiştir. Padişah tereddüt göstermemiştir, ama Hanım Sultan, ya kadınca bir dürtü yahut bu evliliğin ne kadar imkânsız olduğunu göstermek sevdasıyla, rivayete göre Hoca’dan kırk deve yükü altın talep etmiştir.
Durum Hoca’ya bildirilince gülümsemiş, “Mesele dünyalıksa kolay, Valide Sultan lütfedip bana kırk deve gönderirse, ben de altın yükleyip kapısına yıkarım” diye haber salmış, gelen develeri deniz kıyısına götürüp sırtlarındaki çuvalları çakılla doldurmuş, sarayın kapısına dayanmış, çuvallar avluya yıkılınca etraf çil çil altınla dolmuştur. Ancak ondan sonra Yıldırım Bayezid’in kızı Hundi Fatıma Sultan’la evlenebilmiştir.
Tabii bu anlattığım, Emir Sultan’ın kerametine yürekten inanmış temiz Anadolu insanının pâk yüreğinden çıkma bir menkıbedir. Yine de Emir Sultan’ın dünya malı karşısındaki duruşunu göstermesi açısından ilginçtir. 
Bu yürek adam aslen Buharalıdır. Babası ölünce Medine’ye yerleşmiş, ancak Âlişan Efendimiz’in rüyasına girmesi ve nur saçan üç kandili takip ederek kandillerin söndüğü yere yerleşmesini emretmesi üzerine Uludağ eteklerine kadar gelmiş, kandiller orada sönünce de Bursa’ya yerleşmiştir.
Emir Sultan’ın adı kısa sürede Bursa’yı sarmış, etkili vaazları yürekleri tutuşturmuş, nihayet saraya “damat” olmuştur.
Başöğretmenimin oldurmaya çalıştığı gibi “materyalist” biri olsaydım, bunları öğrenemeyecek, Osmanlı’yı baş döndürücü bir hızla imparatorluk burcuna yükselten sırrı asla keşfedemeyecektim.
İyi ki “doğru kitap”lar, özellikle de “doğru tarih” var. 
Bunlar olmasaydı, alaca karanlıkta el yordamıyla yürümek zorunda kalır, bugün yaşadığımız “cunta plânları”nın bile mahiyetini kavrayamazdık.
NOT: Daha detaylı bilgi isteyenlere “Biz Osmanlıyız” isimli kitabımızı tavsiye ediyorum

Vakit