TEFSİR ...4.BÖLÜM TAM İLMİHAL SAYFA 886-887 ARASI.... Öğrenmesi farz veyâ vâcib olan fıkh bilgilerini öğrenmemek fıskdır. Fâsıkların şâhidliği kabûl olmadığı için, şâhidlere i’tirâz olunduğu zemân, hâkim şâhidlere fıkhdan sorar. Bilmezlerse, red olundukları gibi, ta’zîr de olunurlar. [İbni Âbidîn önsözünde buyuruyor ki, (Kur’ân-ı kerîmden nemâz kılacak kadar ezberlemek farzdır. Bunu öğrendikden sonra, fıkh bilgilerinden farz-ı ayn olanları öğrenmek, Kur’ân-ı kerîmin fazlasını ezberlemekden dahâ iyidir. Çünki, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemek, ya’nî hâfız olmak farz-ı kifâyedir. İbâdetler ve mu’âmelât için lâzım olan fıkh bilgilerini öğrenmek ise farz-ı ayndır. Halâlden, harâmdan ikiyüzbin mes’eleyi ezberlemek lâzımdır. Bunların bir kısmı farz-ı ayndır. Bir kısmı da farz-ı kifâyedir. Herkese, işine göre, lüzûmlu olanlar farz-ı ayn olur. Fekat hepsini öğrenmek, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemekden dahâ iyidir. Tefsîr ile vakt geçirmek doğru değildir. Çünki, tefsîr ile, va’z ve kıssa öğrenilir. Fıkh okuyarak, halâli, harâmı öğrenmelidir. Allahü teâlâ (Hikmet)i övdü. Tefsîr âlimlerinin çoğu (Hikmet, fıkhdır) dedi. Bir fıkh âlimi, bin zâhidden dahâ kıymetlidir. Fıkh bilgileri, dört mezhebin âlimlerinden öğrenilir. Dört mezhebden birinde bulunmıyan fıkh bilgisi câiz değildir. Tefsîr ilminin kâ’ideleri kurulmamış, kollara ayrılmamış, sonuna varılmamışdır. Her âyetin çok tefsîri vardır. Hepsini Allahü teâlâdan başka kimse bilmez). (Hadîka)da, üçyüzyirmidördüncü sahîfeden başlıyarak buyuruyor ki, (Ehl-i sünnet i’tikâdını ve farzları, harâmları öğrenmek farzdır. Bunları öğretmek ve kendine lâzım olandan başka fıkh bilgilerini öğrenmek ve Kur’ân-ı kerîmin tefsîrini ve hadîs ilmini öğrenmek farz-ı kifâyedir. Fıkh bilgileri, Kur’ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden öğrenilmesi farz olan bilgilerdir. Fıkh kitâbı okuyan mukallidler, âyetden ve hadîsden hükm çıkarmak ihtiyâcından kurtulur. Farz-ı kifâye olanları bilen, yapan var iken, bunları öğrenmek müstehab olur. Bunları yapmak nâfile ibâdet olur. Yalnız, cenâze nemâzı böyle değildir. Velîsi kılınca, başkalarının tekrâr kılması câiz olmaz. Nemâz kılacak kadar Kur’ân-ı kerîm ezberliyen kimsenin, boş zemânlarında dahâ çok ezberlemesi, nâfile nemâz kılmasından dahâ çok sevâb olur. İbâdetlerinde ve günlük işlerinde lâzım olan fıkh bilgilerini öğrenmesi ise, bundan dahâ çok sevâb olur. Lüzûmundan fazla fıkh bilgilerini öğrenmek de, nâfile ibâdetlerden dahâ sevâbdır. Lüzûmundan fazla fıkh bilgisi öğrenirken, tesavvuf bilgilerini ve hakîmlerin, ya’nî Allahü teâlâya ârif olanların sözlerini ve hâl tercemelerini öğrenmesi de müstehab olur. Bunları okumak, kalbde ihlâsı artdırır. Fıkh bilgilerini, derin âlimler, âyet-i kerîmelerden ve hadîs-i şerîflerden çıkarmışlardır. Bunlar, ancak fıkh kitâblarından ve fıkh âlimlerinden “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” öğrenilir). Görülüyor ki, tefsîr okumak farz-ı kifâyedir. Fıkh kitâbları varken, din bilgilerini tefsîrlerden öğrenmeğe kalkışmak, nâfile ibâdet olur. Farz-ı ayn olan fıkh kitâblarını okumağı bırakıp, nâfile olan tefsîr okumak, câiz değildir. Zâten, bizim gibi mukallidlerin, tefsîrden fıkh bilgisi öğrenmesi imkânsızdır. Cehenneme gidecekleri bildirilen yetmişiki fırkanın âlimleri, tefsîrlerden yanlış ma’nâ anladıkları için, sapıtdılar. Âlimler sapıtınca, bizim gibi câhillerin tefsîrden ne anlıyabileceğimizi düşünmeliyiz! Doğru yazılmış tefsîrleri okuyan câhiller, böyle felâkete düşerse, Mehmed Abduh, Ömer Rızâ ve Seyyid Kutb gibi dinde reformcuların tefsîr adındaki kitâblarını okuyan acabâ ne olur? (Feth-ul-mecîd) vehhâbî kitâbı, gençleri aldatmak için yazdığı yalanlara, iftirâlara vesîka olarak, birçok yerinde (İmâd ibni kesîr)in tefsîrini göstermekdedir. Şâmdaki âlimlerden üstâd Abdülganî, 1391 [m. 1971] baskılı (Fadl-üz-zâkirîn)kitâbında, (İbni kesîr tefsîri)ni okumamalıdır. Çünki, içinde dalâlât-i kesîre vardır demekdedir. Seyyid Kutb, son zemânlarında yazdığı (Fî-zılâl-il Kur’ân) kitâbında, Abduh masonunu övüyor. Üstâdım dediği o sapık kimsenin yolunda olduğunu, tefsîrine onun yazılarını, fikrlerini koyduğunu bildiriyor. Önceleri bir felsefeci, bir sosyalist iken, son zemânlarında islâm dînini değişdirmeğe, kendi hulyâ ve sapık görüşlerini din bilgisi olarak yazmağa başlıyan bu adamın, mezhebsiz bir dinde reformcu olduğu, son yazdığı kitâblarında, açıkca görülmekdedir. Muhammed Alî Sâbûnî ismindeki bir kimse de, 1391 [m. 1971] senesinde Mekke-i mükerremede hâzırladığı (Revâi’ul-beyân) kitâbını, Ehl-i sünnet âlimlerinin yazıları ile doldurmuş ve aralarına Muhammed Sıddîk Hasen hân Bühüpâlî, Mahmûd Âlûsî, Seyyid Kutb ve İbni Kesîrin vehhâbîliği tervîc eden fikrlerini de karışdırmışdır. Bu zehrli kitâbları okumamalı, çocuklarımıza da okutmamalıyız. Bunları piyasaya sürenlerin yaldızlı reklâmlarına aldanmamalıyız].   Tefsirden dinimizi öğrenmek mümkün mü?   Hangi tercüme olursa olsun, hiçbir Kur'an tercümesinden din öğrenilemez. Dinini öğrenmesi için bir kimsenin eline, en uygun tercümeyi vermek, okyanus ortasında bulunan insana bir tahta parçası vermekten daha kötüdür. Çünkü bu tahta parçası ile insan sahile çıkamıyacağı için ölür, imanlı ise Cennet gider. Fakat tercüme ile din öğrenmeye kalkışan, imanını kaybedip Cehenneme düşebilir.Bir kimse, bir ayet-i kerimeyi tefsir ederken, açıklarken, daha önceki müfessirlerden işitilmiyen şekilde, yalnız kendi görüşüne, kendi aklına göre açıklama yaparsa kâfir olur. İşte bu sebepten dolayı, peygamberler hariç, insanların en üstünü olmasına rağmen, Hz. Ebu Bekr-i Sıddık, “Kur'an-ı kerimi kendi reyimle, kendi görüşümle tefsire kalkarsam, beni hangi yer taşır, hangi gök gölgeler?” buyurmuştur.Peygamber aleyhisselamdan gelen bilgileri, aynen nakleden islâm âlimlerinden farklı bildirmek, dini bozmak demektir. Kur'an-ı kerimi en iyi bilen Peygamber efendimizdir. Onun açıklamaları bellidir. Bundan daha başka şekilde açıklamak, dini değiştirmek olur, reform olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Ümmetime en çok tehlikeli olacak kimse, Kur'an-ı kerimi yersiz tevil edendir.” [Taberânî]Bizim gibilerin, tefsirden din  öğrenmesi mümkün değildir. Mesela abdestin farzı, Hanefide 4, Şafiîde 6, Maliki ve Hanbelide daha fazladır. Tefsirden abdestin farzını bile öğrenmemiz mümkün değilken, itikadi konuları öğrenmemiz nasıl mümkün olur?İslâm âlimleri yıllarca çalışarak, Kur'an-ı kerimden çıkardıkları hükümleri, kitaplara yazmışlardır. Bir müslüman, hangi mezhebde ise, mezhebine ait kitapları okur, dinini öğrenir. Zaten her müslümanın, bir ilmihal kitabı okumakla, dinine ait lüzumlu bütün bilgileri öğrenmesi mümkündür.Tıp kitabı okuyarak hastalıklara teşhis koymak, tedavi ve ameliyatlara girişmek milyonda bir ihtimal de olsa belki mümkün olabilir, fakat Kur'andan din öğrenmek mümkün olmaz. Her işi ehlinden öğrenmek gerekir. Fıkıh kitaplarını "Tabu" olarak gösterenler, "Dini Kur'andan, tefsirden öğrenin!" diyenler, eğer cahil değilseler, din anarşisi meydana çıkarmak için çalışan art niyetli kimselerdir.  Kur'ân-ı kerîmi yanlış tefsîr etmek   Kur’an-ı kerimi tefsir etmek, çok tehlikeli, riskli bir iştir. Çünkü tefsir Cenab-ı Hak adına konuşmak, yazmak demektir. Kur'ân-ı kerîmi kendi görüşüne, kendi aklına göre tefsîr eden kâfir olur. Nitekim âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki: “Hakkında bilgin bulunmayan şeyin, biliyorum zannıyla ardına düşme!” [İsra 36] Hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: “Kur'ân-ı kerîmden, kendi aklı, kendi düşüncesi ve bilgisi ile, ma'nâ çıkaran kâfirdir.” Bunun için bir kimse bir âyet-i kerîmeyi tefsîr ederken, açıklarken, daha önceki müfessirlerden işitilmiyen şekilde yalnız kendi aklına göre ma'nâ doğru ise hatâ etmiş olur. Verdiği ma'nâ yanlış ise kâfir olur. Hz. Ebû Bekr, peygamberler hâriç insanların en üstünü olmasına rağmen, buyurdu ki: “Kur'ân-ı kerîmi kendi reyimle, kendi görüşümle tefsîre kalkarsam, beni hangi yer taşır, hangi gök gölgeler” Bu bakımdan tefsîrin nakil yoluyla yapılması lâzımdır. Bunun için Resûlullah efendimizden, Eshâb-ı kirâmdan gelen haberlere, önceki âlimlerin yapmış oldukları açıklamalara ve tefsîr usûlüne bakmadan, âyet-i kerîmelerin geliş sebeplerini bilmeden, nâsih ve mensûh âyetleri araştırmadan tefsîr yapmaya kalkanlar sapıtmışlar, ya küfre düşmüşler veya sapıtmışlardır.Ehil olmayan kimselerin İslâm âlimlerinin yazdıkları tefsjrlerden nakletmeleri lâzımdır. İmâm-ı Birgivî buyurdu ki: “Nasih ve mensuhu, icma bulunan hükümleri ve Ehl-i sünnet i'tikâdını bilmiyen kimseler, sırf arabi bilgisine göre tefsîr yapanlar hata ederler ve Kur'ân-ı kerîmi kendi görüşüyle tefsîre kalkışmış olurlar.” Kendi aklı ve görüşleri ile bozuk tefsîr yapanlar beş türlüdür. 1- Tefsîr için lâzım olan bilgileri bilmeyen câhiller. 2- Müteşâbih âyetleri tefsîr edenler. 3- Sapık fırkadakilerin ve dinde reformcuların, bozuk düşünce ve isteklerine uygun tefsîr yapanlar. 4- Delîl ve senet ile iyi anlamadan tefsîr yapanlar. 5- Nefse ve şeytana uyarak yanlış tefsîr yapanlar.   Tefsirde nakil esas alınmazsa  Bazıları "Kur'anı her çağda, o asrın teknolojisinin, ilminin ışığında yeniden tefsir etmek ve Allahın muradını açıklamak gerekir." diyerek Kur'an-ı kerimi asra uydurmaya çalışıyorlar. Tefsir, moda kitabı değildir. Her çağa, her asra göre değişik tefsir olmaz. Dinimiz eksik mi ki tamamlanacaktır? Yoksa fazlalık mı var ki çıkarılacak?Dinde eksiklik ve fazlalık olmadığı için değişik, yeni bir tefsire ihtiyaç olmaz. Çünkü dine yeni birşey eklemek bid'at olur. Dinimizin emrilerini değiştirmek kadar büyük sapıklık olur mu? Her çağa, her asra göre değişik tefsir yazmak demek, dini her asırda, bozmak demektir.Kur'an-ı kerimin manasını Muhammed aleyhisselam anlamış ve hadis-i şerifleri ile bildirmiştir. Doğru tefsir kitabı Onun hadis-i şerifleridir. Tefsir âlimleri, tefsirlerini Peygamber efendimizden ve Eshab-ı kiramdan naklederek meydana getirdiler. Bunların tefsirleri asra uygundur. Kur'an-ı kerimin emirleri, her asırdaki insan için aynıdır. Önceki asırlar için başka, sonraki asırlar için başka manası yoktur. Tefsirde nakil esas alınmazsa, dinde anarşi çıkar, din yıkılır.Allahü teâlâ ve Onun Resulü Muhammed aleyhisselam, kıyamete kadar hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin hepsine şamil olan hükümleri bildirdiler. Müctehidler de bunların hepsini açıkladılar. Sonra gelen müceddid âlimler, bu hükümlerin yeni olaylara nasıl tatbik edileceklerini, tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirdiler.Her asırda, her insana gereken iman ve ibâdet aynıdır. Asra göre iman esasları ve ibâdet şekli değiştirilemez. Bundan yarım asır önce, İlahiyat Fakültesi profesörlerince namaz kılma şeklinin değiştirilmesi düşünülmüş, camilere "Asra göre modern ibâdet aletleri" konulması teklif edilmiş, bazı yerlerde tatbik edilerek caminin içine sıralar konulmuştu. Camiye ayakkabı ile giriliyordu. Yere değil oturdukları yerden sıralara secde ediyorlardı. Halk tepki gösterince bundan vazgeçmişlerdi.Asra göre, çağa göre tefsir yazanların böyle bir düşünceleri yoksa, İslâm âlimlerinin bildirdiklerinde değişiklik yapmadan aynı şeyi naklediyorlarsa, o zaman "Asra Göre Tefsir" demenin manası yoktur. Eğer değişiklik varsa, zaten muteber değildir.İlmin ve Fennin Işığında Tefsir diyenler de vardır. İlim ve fen, dinden ayrı mıdır da ilmin ışığı deniyor? Ecnebiler, din ile ilmi ayrı zannettikleri için böyle yazıyorlar. Ecnebiyi taklid eden reformcular da aynı şeyi söylüyorlar.  Kelime kelime tercüme yapılamaz  Kelime kelime Kur’an-ı kerim tercümesi, meali yapılamaz. Çünkü, birçok kelimeler, her ilmde, başka ma’nâya kullanılır. Meselâ, zâlimler kelimesi tefsîr ilminde, kâfirler demekdir. Fıkh ilminde, başkasının hakkına saldıran kimselere denir. Tesavvufda ise, ayrı ma’nâsı vardır. O hâlde, bir ilme âid bir kitâbı okuyup anlıyabilmek için, önce kelimelerin bu ilmdeki husûsî ma’nâlarını bilmek lâzımdır.Bunun için, birkaç sene Mısırda, Bağdadda bulunup da argo lisânı arapça öğrenenlerin ve eline bir ceb lügati alıp da, Kur’ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfleri tercümeye kalkışan yeni din âlimlerinin(!), para kazanmak için yapdıkları tercüme ve tefsîrler, bozuk ve zararlı olmakdadır. Böyle yapmakla asra göre tefsir, meal yazılmış olmaz.Asrımızdaki insana göre kitap yazılacaksa, İslâm âlimlerinin kitapları aynen alınır, günümüzde kullanılan kelimelerle, buluşlarla açıklanabilir. Mesela; müşrikler Peygamber efendimize, “Mescid-i Aksanın kaç kapısı, kaç penceresi vardı?” gibi suâller sormuşlardı. Fakat Resulullah efendimiz Miraca giderken etrafına bakmadığı için bunları görmemişti. Cebrail aleyhisselam Mescid-i Aksayı gözünün önüne getirince bakıp sorduklarına cevap verdi. Bu hadise anlatılırken, “Televizyonda görür gibi görmüştü.” denebilir. Bu şekildeki bir açıklamaya da "Asrın Tefsiri" veya "Çağdaş Tefsir" denmez.Mecellenin Dürer-ül-hükkam şerhinde “Zamanın değişmesi ile, örf ve adete dayanan hükümler değişebilir. Nassa, dayanan hükümler zamanla değişmez.” deniyor. İmam-ı Rabbanî hazretleri de buyuruyor ki: “Bazıları, yapacakları değişikliklerle, dini düzelteceklerini, olgunlaştıracaklarını zannediyorlar. Ortaya bid'atler çıkarıyorlar. Bid'atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Bunlar, dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilmiyorlar ki din noksan değildir. Kâmildir. Kur'an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:“Bugün sizin için dininizi ikmal eyledim. Üzerinize olan nimetimi tamamladım ve size din olarak İslâmiyeti vermekle razı oldum.” (Maide 3). Dini noksan sanıp, tamamlamaya, (asra göre, çağdaş tefsir yazmaya) çalışmak bu ayet-i kerimeye inanmamak olur.”Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Asırlardır din, meallerden, Kur’an tercümelerinden değil, fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için, bu sağlam yolu devam ettirmemiz, çıkmaz yollara sapmamamız şarttır. Çıkmaz yollara sapan, kurda kuşa yem olmaya mahkûmdur. Tefsîrler ve İsrâiliyyât  Bazıları, eski tefsirerdeki  İsâiliyatları atmamız lazımdır, diyorlar. Müfessirler, Peygamber efendimizin, "Âlimler, peygamberlerin vârisleridir" buyurduğu büyük âlimlerdendir. Tefsîrlerini, bu yüksek mertebenin sâhipleri olarak, büyük bir din gayreti ve hassâsiyeti içerisinde yazdılar. Böyle olduğu hâlde o büyüklerinde, " İsrâiliyyât vardır" denilerek lekelenmeğe kalkışmak onların büyüklüğünü anlamamak demektir.İsrâiliyyât, ya ehl-i kitâbın bizzât ağzından, yâhut onların ele geçen kitaplarından nakledilen rivâyetlerdir.İslâmiyetin ilk zamanlarında, fitne ve fesâda sebep olur endişesiyle, İsrailoğullarına âit haberlerin nakil ve kitaplarının okunması yasaklanmıştır. Sonradan dînî akîdeler ve hükümler iyice yerleşince o mahzûr kalkmış, İsrâiloğullarına âit hâdiselerin nakli mübâh kılınmış, izin verilmiştir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:“Benden işittiklerinizi, başkalarına anlatın! Benî İsrâilden de bahsedin. Ancak kasten bana yalan isnât eden Cehenemde azâb görecektir.”“İsrâiloğullarından ba'zı şeyleri anlatmanızda vebâl yoktur. Çünkü onlarda, anlattıklarınızdan daha acâyip şeyler görülmüştür. Ancak yalan olduğu bilinenler müstesnâdır.”Bu hadîs-i şerîflerle verilen izin de ibret alınabilecek kıssalara dâirdir. Yalan olduğu bilinen haberlerin nakliyse câiz değildir. Tefsîr ilminde müctehid mertebesine yükselen âlimler, eserlerinde eğer İsrâiliyyâta yer vermişlerse, bunu câiz olduğu için yapmışlardır. Câiz olmasaydı yapmazlardı.Bununla berâber, onlar bu işi yapmakla, İsrâiloğullarına âit haberlerden nelerin nasıl alınabileceğine dâir de kendilerinden sonrakilere güzel bir nümûne ve ölçü vermiş olduklarını da dikkate almak lâzımdır.Bu sebeple, İsrâiliyyât bulunduğunu söyleyerek, bu mevzûları bilmiyenler arasında bu tefsîrlerin ve sâhiplerinin kıymetini düşürmek gâyet hatâlı bir iştir. Tefsîrler ve mevdû hadîs  Kıymetli tefsîrlere yapılan iftirâlardan biri de, onlarda mevdû hadîs bulunduğudur. Mevdû kelimesinin lügat ma'nâsı "uydurma" demektir. Fakat ıstılahta, ya'nî hadîs usûlü ilminde başka ma'nâda kullanılır. Hadîs usûlü ilminde müctehid olan bir âlimin, bir hadîsin mevdû olduğunu söylemesi; "Bir hadîsin sahîh olması için lüzûmlu gördüğüm şartlara göre mevdûdur, ya'nî hadîs-i Şerîf denilen bu sözün hadîs olması bence anlaşılmamıştır." demektir. yoksa Peygamber efendimizin sözü değildir, demek istemez. Bu âlime göre hadîs olmaması, hakîkatte hadîs olmadığını göstermez.Hadîs usûlü ilminde, müctehid olan başka bir âlim de, bir hadîsin sahîh olması için aradığı şartları bu sözde bulunca, "Hadîstir, mevdû değildir" diyebilir. O hâlde ba'zı kimselerin; "Ba'zı tefsîrlerdeki hadîsler mevdûdur" demesiyle, o hadîs-i şerîfler mevdû olmaz. Bu hadîs-i şerîfler mevdû diyen âlim için mevdû sayılır. Tefsîr sâhibi için bu hadîsler yine mevdû değildir. Bu sebeple Beydâvî gibi kıymetli tefsîrlerde mevdû hadîs var demek, onların kıymetini aslâ düşürmez. Böyle sözlerin ilmî bir kıymeti de yoktur.Nitekim Kâdı Beydâvî, Mesâbih adlı hadîs kitabına yaptığı şerhte diyor ki:“Zayıf hadîslerdeki zayıflık, hadîs-i şerîfi rivâyet eden kimse hakkında yapılan incelemeden dolayıdır. Denilebilir ki, bir âlime göre zayıf olan bir hadîs-i şerîf, diğer âlime göre zayıf olmayabilir. Bu yüzden hadîs-i şerîfin zayıf olmadığını kabûl eden âlimler, bu hadîs-i şerîfi ba'zı meseleler için delîl olarak da almaktadırlar.Bunun gibi yüzlerce hadîs-i şerîf vardır ki, bir âlimin delîl olarak aldığı hadîs-i şerîfi, diğeri zayıf veya mevdû kabûl edip, delîl almamıştır.”Böyle buyuran bir âlimin tefsîrindeki hadîs-i şerîflere nasıl mevdû denilebilir. İslâm âlimlerinin sözbirliği ile uydurma olduğunu bildirdikleri sözlere, "Müfterâ Hadîs" denilir. Ba'zı maksatlı kimseler bu tür hadîsleri mevdû hadîs diye göstermektedirler.Yukarıda açıkladığımız gibi mevdû hadîs, bir âlimin şartlarına uymayan hadîslerdir. Müfterâ hadîs ise hiç bir âlimin şartlarına uymaz. İslâm âlimlerinin, fıkıh, kelâm, tefsîr vb. kitaplarının hepsinde hiçbir mevdû hadîs yoktur.İslâm âlimlerinin yazdıkları bu tefsîrler asırlar boyunca müslümanlar tarafından kabûl görüp okutulmuş ve zamanımıza kadar gelmiştir. Kur'ân-ı kerîmin tefsîri   Tefsîr, lügatte, "örtülü ve kapalı olan şeyi ortaya çıkarmak, açmak, beyân etmek" demektir. Istılahta tefsîr, insan gücü dâhilinde, Kur'ân-ı kerîm âyetlerindeki Allahü teâlânın murâdını anlamak demektir. Kelâm-ı ilâhî olan Kur'ân-ı kerîmde murâd-ı ilâhîyi anlayıp, bildiren âlimlere müfessîr denir. Te'vîl ise, lugatte, rücû' etmek, dönmek demektir. Istılahta ise, çeşitli ma'nâlar arasından uygun olanı seçmek demektir. Tefsîr rivâyet ile, te'vîl dirâyet ile yapılır. Kur'ân-ı kerîm, sonsuz bilgiler, hükümler, hikmetler ve fazîletler kaynağıdır. Allahü teâlâ onu insanların en yükseği olan sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma indirmiştir. Bu sebeple Kur'ân-ı kerîmi tam olarak yalnız Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem anlamış, kapalı ve anlaşılması zor âyet-i kerîmeleri, Eshâb-ı kirâma tefsîr etmiş, açıklamışlardır.Cebrâil aleyhisselâm dahî, Kur'ân-ı kerîmin esrârını, gizli ve ince ma'nâlarını Resûlullaha sorardı. Resûlullah efendimiz Kur'ân-ı kerîmin bildirilmesi îcâb eden kısmının tefsîrini eshâbına bildirdi. Böyle olduğunu İmâm-ı Süyûtî bildirmektedir. Onun için Kur'ân-ı kerîmin esas tefsîri bizzat Peygamber efendimizin açıklamaları, ya'nî hadîs-i şerîfleridir.Nitekim âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki: “İnsanlara indirdiğimi onlara beyân edesin.” [Nahl 44] Beyân etmek, Allahü teâlâdan gelen âyetleri, başka kelîmelerle ve başka sûretlerle anlatmak demektir. Ümmetin âlimleri de âyetleri beyân edebilselerdi ve kapalı olanları açıklayabilselerdi, Allahü teâlâ Peygamberine, sana vahy olunanları teblîğ et der, beyân etmesini emretmezdi.Resûlullahtan bu tefsîrleri öğrenen Eshâb-ı kirâm, mufessîrlerin ilk kuşağını meydana getirir. Başta Hulefa-i râşidîn olmak üzere, İbn-i Mes'ûd, Übey bin Ka'b, Ebû Mûsel Eş'arî, Ebû Hüreyre, Enes bin Mâlik ve Abdullah bin Abbâs Kur'ân-ı kerîmin tefsîri husûsunda önde gelen sahâbilerdendir.Bilhassa Abdullah bin Abbâs, Eshâb-ı kirâmın en âlimleriden biri olarak tanınmıştır. Âyet-i kerîmelerle ilgili açıklamalarının pek yüksek olduğunu tefsîr âlimleri bildirmiş, tefsîrlerini bunlarla süslemişlerdir. Ancak ona âit tefsîr kitabı yoktur. Yalnız tefsîr âlimleri onun bu açıklamalarının tefsîrlerinden nakletmişlerdir. Tefsîr ilmindeki yüksekliğinden dolayı kendisine; Tercümân-ül Kur'ân, Hibr-ül-Ümmet, Reîs-ül-Müfessirîn lâkapları verilmiştir.    Kur'ân-ı kerîmi yanlış tefsîr etmek  Kur’an-ı kerimi tefsir etmek, çok tehlikeli, riskli bir iştir. Çünkü tefsir Cenab-ı Hak adına konuşmak, yazmak demektir. Kur'ân-ı kerîmi kendi görüşüne, kendi aklına göre tefsîr eden kâfir olur. Nitekim âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki: “Hakkında bilgin bulunmayan şeyin, biliyorum zannıyla ardına düşme!” [İsra 36]Hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki:“Kur'ân-ı kerîmden, kendi aklı, kendi düşüncesi ve bilgisi ile, ma'nâ çıkaran kâfirdir.”Bunun için bir kimse bir âyet-i kerîmeyi tefsîr ederken, açıklarken, daha önceki müfessirlerden işitilmiyen şekilde yalnız kendi aklına göre ma'nâ doğru ise hatâ etmiş olur. Verdiği ma'nâ yanlış ise kâfir olur.Hz. Ebû Bekr, peygamberler hâriç insanların en üstünü olmasına rağmen, buyurdu ki:“Kur'ân-ı kerîmi kendi reyimle, kendi görüşümle tefsîre kalkarsam, beni hangi yer taşır, hangi gök gölgeler”Bu bakımdan tefsîrin nakil yoluyla yapılması lâzımdır.Bunun için Resûlullah efendimizden, Eshâb-ı kirâmdan gelen haberlere, önceki âlimlerin yapmış oldukları açıklamalara ve tefsîr usûlüne bakmadan, âyet-i kerîmelerin geliş sebeplerini bilmeden, nâsih ve mensûh âyetleri araştırmadan tefsîr yapmaya kalkanlar sapıtmışlar, ya küfre düşmüşler veya sapıtmışlardır.Ehil olmayan kimselerin İslâm âlimlerinin yazdıkları tefsjrlerden nakletmeleri lâzımdır.İmâm-ı Birgivî buyurdu ki:“Nasih ve mensuhu, icma bulunan hükümleri ve Ehl-i sünnet i'tikâdını bilmiyen kimseler, sırf arabi bilgisine göre tefsîr yapanlar hata ederler ve Kur'ân-ı kerîmi kendi görüşüyle tefsîre kalkışmış olurlar.”Kendi aklı ve görüşleri ile bozuk tefsîr yapanlar beş türlüdür.1- Tefsîr için lâzım olan bilgileri bilmeyen câhiller. 2- Müteşâbih âyetleri tefsîr edenler.3- Sapık fırkadakilerin ve dinde reformcuların, bozuk düşünce ve isteklerine uygun tefsîr yapanlar. 4- Delîl ve senet ile iyi anlamadan tefsîr yapanlar. 5- Nefse ve şeytana uyarak yanlış tefsîr yapanlar.   Tefsirden, meâlden dîn öğrenilebir mi?  Kur'ân-ı kerîm, tefsîr, tercüme ve meâllerinden dîn öğrenilmez. Hattâ âyet-i kerîmelerin ma'nâları tam anlaşılmadığı için, bunlar zararlı da olabilir. Kur'ân-ı kerîmin tefsîrinden her müslümanın bilmesi lâzım olanlarını, kelâm, fıkıh âlimleri ve tasavvuf büyükleri bildirmişler, bunları kitaplarına yazmışlardır. Bu sebeple, kelâm, fıkıh ve tasavvuf kitapları da birer tefsîr kitabıdır. Dîn, bunlardan öğrenilir.Ayrıca fazla teferruata girmeden i'tikâd, ibâdet ve diğer yapılacak işlere ve ahlâka dâir kitaplar da yazılmıştır ki, bunlara ilmihâl kitapları denir.Bu kitaplarda, her müslümanın bilmesi lâzım gelen bilgiler anlatılır. Her müslümanın bu bilgileri bilmesi farzdır, lâzımdır.Ehil olmadan, din bilgilerini doğrudan Kur'ân-ı kerîmden, tefsîr kitaplarından ve meâllerden öğrenmeye çalışmak yanlış olup, insanın dalâlete, bozuk yollara düşmesine, i'tikâdının ve imânının sarsılmasına sebep olur. Eskiden, tefsir okuyabilmek için yıllarca ilim tahsil edilir, sonra tefsir okuyabilir diye icazet, diplama alınırdı.İmâm-ı Şa'rânî hazretleri buyuruyor ki: “Hadîs-i şerîfler, Kur'ân-ı kerîmi açıkladı. Mezheb imâmları, hadîs-i şerîfleri açıkladı. Diğer âlimler de, mezheb imâmlarının sözlerini açıkladı. Namazların kaç rek'at olduğunu, rükû' ve secdede okunacak tesbîhleri, bayram ve cenâze namazlarının nasıl kılınacağını, zekât nisâbını, orucun ve haccın farzlarını, hukuk bilgilerini, Peygamber efendimizin açıklaması olmadan Kur'ân-ı kerîmden anlamak mümkün değildir.”İmrân bin Hasin hazretleri, “Bize yalnız Kur'ân'dan söyle!” diyene, “Ey ahmak, Kur'ân-ı kerîmden her şeyi anlamak mümkün mü? Meselâ namazların kaç rek'at olduğunu bulabilir miyiz?” buyurdu.Hazret-i Ömer'e de, “Farzlar seferde kaç rek'at kılınır? Kur'ânda bulamadık.” dediler. Cevâben, "Allahü teâlâ bize Muhammed aleyhisselâmı gönderdi. Biz, Kur'ân-ı kerîmde bulamadıklarımızı, Resûlullahtan gördüğümüz gibi yapıyoruz. O, seferde dört rek'atlık farzları, iki rek'at olarak kılardı. Biz de öyle yaparız" buyurdu.Peygamber efendimiz de, “Âlimlere tabi' olun” buyuruyor. O hâlde, Allahü teâlânın emrine uyarak, âlimlere tâbi' olmamız, uymamız şarttır. Fıkhı bilmeden dîne uymak mümkün olmaz. Çünkü dînin temeli fıkıhtır. Âlimlerimiz; "Fıkıh, kelâm bilgilerini öğrenmeden tefsîr ve hadîs ile uğraşmak iflâs alâmetidir"buyurmuşlardır. Kur'ân-ı kerîmin ifade gücü     İfade yönünden, kelime, harf yönünden Kur'ân-ı kerîmin diğer semavî kitaplardan bir farkı vardır. Tevrât, İncîl ve bütün kitaplar ve sahîfeler, hepsi birden, bir defada inmişti. Hepsi, insan sözüne benziyordu ve lafzları mu'cize değildi. Onun için çabuk bozuldu, değiştirildi. Kur'ân-ı kerîm ise, Muhammed aleyhisselâmın mu'cizelerinin de en büyüğüdür ve insan sözüne benzemez.Her şâirin, şiir yazmak, nazım yapmak kâbiliyeti başkadır. Meselâ, Necip Fazıl ve Nâbî'nin şiirlerini iyi bilen usta bir edebiyâtçıya, Necip Fazıl'ın, son yazdığı bir şiirini götürüp, bu, Nâbî'nin şiiridir desek, bu şiiri, hiç işitmemiş olduğu hâlde, okuyunca:"Yanılıyorsunuz! Ben Nâbî efendinin ve Necip Fazıl'ın, uslubunu iyi bilirim. Bu şiir Nâbî'nin değil, Necip Fazıl'ın" demez mi? Elbette der.Kur'ân-ı kerîmin insan sözü olmadığı tecrübe ile de ispat edilmiştir ve her zaman edilebilir. Şöyle ki, bir Arap şairi, bir sahîfede, edebî san'at inceliklerini göstererek, birşey yazmış, bunun arasına birkaç satır hadîs-i şerîf ve başka yerinde de, aynı şeyi anlatan bir âyet-i kerîme koyup, hepsi bir arada, İslâmdan ve Kur'ândan haberi olmıyan, Arabîsi kuvvetli birisine, bir adamın yazısı diye okutturulmuştur. Okurken, hadîs-i şerîfe gelince, durmuş,” Burası, yukarısına benzemiyor. Buradaki san'at daha yüksek, demiştir. Sıra, âyet-i kerîmeye gelince, şaşkın bir hâlde, “Burası hiçbir söze benzemiyor. Ma'nâ içinde, ma'nâ çıkıyor. Hepsini anlamağa imkân yok,” demiştir. Yâni az çok edebiyat bilgisi olan, Kur'ân-ı kerîmin farkını hemen anlar.Mana içinde mana çıkan, böyle muazzam bir deryayı herkes anlayabilir mi? Bugün piyasada bilhassa, Avrupa'da Kur'ân-ı kerîmin pek çok tercümesi vardır. Halbuki, Kur'ân-ı kerîm, hiçbir dile, hattâ Arapçaya tam tercüme edilemez. Sebebi şu: Herhangi bir şiirin, kendi diline bile, tam tercümesine imkân yoktur. Ancak meâli ve îzâhı olur. Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını anlamak için tercümesini okumamalıdır. Bir âyetin ma'nâsını anlamak demek, Allahü teâlânın, bu âyette, ne demek istediğini anlamak demektir. Bu âyetin herhangi bir tercemesini okuyan kimse, murâd-ı İlâhî'yi öğrenemez. Tercüme edenin, bilgi derecesine göre yaptığı meâli öğrenir.Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde kullarına saâdet yolunu göstermiş ve kendi kelâmını insanların en yükseğine göndermiştir. Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını, yalnız Muhammed aleyhisselâm anlar. Başka kimse, tâm anlıyamaz. Eshâb-ı kirâm, ana dili olarak Arabî bildikleri, edîp ve belîğ oldukları hâlde, bazı âyetleri anlıyamaz, Resûlullaha sorarlardı. Onların anlayamadığını biz mi anlayacağız? Tefsir, meal okuma merakı   Zamanımızda, herkes evine bir tefsîr kitabı veya meal almak istiyor. Dinini bu  tefsîrleri okuyup buradan  öğrenmek istiyor. Bu mümkün mü? Değil, çünkü, tefsîr kitaplarını da anlıyabilmek için, en az otuz sene durmadan çalışıp, yirmi ana ilmi, iyi öğrenmek lâzımdır. Bu yirmi ana ilmin kolları, seksen ilimdir. Ana ilimlerden biri, (Tefsîr) ilmidir.Bu ilimlerin ayrı ayrı âlimleri ve çok kitapları vardır. Bugün kullanılan ba'zı Arabî kelimeler, fıkıh ilminde başka ma'nâya, tefsîr ilminde ise daha başka ma'nâya gelmektedir. Hattâ aynı bir kelime, Kur'ân-ı kerîmdeki yerine, aldığı edâtlara göre, başka ma'nâlar bildirmektedir.Bu geniş ilimleri bilmiyenlerin, bugünkü Arapçaya göre, yaptıkları Kur'ân tercümeleri, Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsından bambaşka birşey oluyor.Bugün, yeni yazılan Türkçe tefsîrlerin hepsinde şahsî düşünceler bulunmakta, okuyanlara zararı, faydasından çok olmaktadır. Bunun için hiçbir tefsiri tavsiye etmiyoruz. Hele İslâm düşmanlarının, bid'at sahiplerinin, Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını bozmak, dini yıkmak  için yaptıkları tefsîr ve tercüme kitapları, birer zehirdir.Bunları okuyan genç zihinlerde, birtakım şüpheler, i'tirâzlar hâsıl oluyor. Din düşmanları kasıtlı olarak, dini yıkmak için piyasaya meâller sürmektedirler. Zaten ilk meâli neşreden gayri müslim bir yayınevidir. Dini, tefsîrden öğrenmeye kalkışmak, ilkokul çocuğunun eline, yüksek matematik kitabı koyup buradan matematiği öğren demekten daha abestir.Meselâ, tıp ilmi kıymetlidir. Fakat bir kimse, eline bir tıp kitabı alıp okuyarak tıbbı öğrendim diyerek, göz ameliyatı yapmaya kalkarsa, hastanın gözünü çıkarmış olur. Böyle bir kimseye, tıp kitabı okuyarak doktorluk yapmak uygun değil demek, tıb ilmine karşı çıkmak değildir.Bunun gibi, bir kimsenin, meâl veya tefsîr okuyarak, dini hükümler çıkarmaya kalkışması çok yanlıştır. Bunu ancak müctehid âlimler yapabilir. Bugün artık böyle müctehid bir âlim de yeryüzünde kalmamıştır. Bugün din ancak, fıkıh kitaplarından, ilmihal’lerden öğrenilir.Kur'ân-ı kerîmin ma'nâsını yalnız Muhammed aleyhisselâm anlamış ve hadîs-i şerîfleri ile bildirmiştir. Kur'ân-ı kerîmi tefsîr eden O'dur. Doğru tefsîr kitabı da, O'nun hadîs-i şerîfleridir. Arapça bilen az çok birşeyler anlar, fakat, bu anladığı doğru mu, yanlış mı bu önemli.   Kur’an-ı kerimdeki mecazlar .   Her kelimenin belli bir manası vardır. Buna hakiki manası denir. Bir kelime, kendi hakiki manasında kullanılmayıp da, bir bağlantısı, ilişkisi bulunan başka bir manada kullanılınca, bu kelimeye Kinaye veyaMecaz denir. Kinaye, bir şeyi, açık anlamı başka olan kelimelerle anlatmaktır. Kur’an-ı kerimde mecazi ifadeler çoktur. Müteşabih âyetler vardır. Bunlara görünen manayı vermek çok yanlış olur. Bilhassa Allahü teâlâ ile ilgili mecazlar, müteşabih olanlar daha önemlidir. Allahü teâlâ hiçbir mahluka, yani hiçbir şeye benzemez. Çünkü, Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Leyse kemislihi şeyün [Onun benzeri hiçbir şey yoktur].) [Şura 11]  (Sübhanekellahümme [Allah’ım, Seni noksan sıfatlardan tenzih eder, kemâl sıfatlar ile tavsif ederim].) [Yunus 10]  Peki Allahü teâlâ hiçbir şeye benzemediği halde, sanki benzediğini bildiren âyetlere ne denecek o zaman? Onlara müteşabih âyetler denir. Bunlardan bazısının meali şöyledir: (Kıyamet günü yeryüzü Allah’ın kabzasında olur, gökler de sağ eliyle dürülür.) [Zümer 67]  (Yahudiler, Allah’ın eli bağlıdır, dediler. Hayır, Allah’ın iki eli de açıktır.) [Maide 64] (Allah’ın eli onların ellerinin üzerindedir.) [Fetih 10]  (Doğu da batı da Allah’ındır. Nereye dönerseniz Allah’ın yüzü oradadır.) [Bekara115] (Allah Arşa istiva edendir. Nerede olsanız, O sizinle beraberdir.)[Hadid 4] (Allah yerin ve göklerin nurudur.) [Nur 35] Bu âyetlerde bildirilen el, yüz ifadeleri, bir mahlukun eli veya yüzü gibi sanılabilir. Halbuki Allah hiçbir mahluka benzemez. İstiva kelimesi oturmak sanılırsa Allah mahluklara benzetilmiş olur ve yukarıdaki âyetlere aykırı olur. Nerede olursanız sizinle beraberdir ifadesi de mecazidir. Çünkü O mekandan münezzehtir. Son âyette Allah nur sanılır. Halbuki nur da yaratıktır. Kur'anda tevil gereken Kinaye, Mecaz ifade eden bir çok âyet vardır. Birkaç örnek daha verelim: Cima için lems [dokunmak] kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlara dokununca gusledin, su yoksa teyemmüm edin) [Maide 6], Kadınlar için libas [giysi] kelimesi kullanılmıştır. (Kadınlar size, siz de onlara libassınız) [Bekara 187] Zalim köylüler için (zalim köy) denmiştir. (Nisa 75), (Köy halkına sor) yerine, (köye sor) denmiştir. (Yusüf 82) Böyle ifadeler Türkçede de vardır. Mesela, (Şu sınıf tembel, şu sınıf çalışkandır) gibi. Sınıftan maksat öğrencilerdir. Resulullaha, (Vahfid cenaheke lil müminin [Kanadını müminler için indir]) buyuruluyor. (Hicr 88) [Resulullahın tek kanadı mı var? Elbette mecazdır. Yani şefkat et, tevazu göster demektir.] (Körle gören [kâfir ile mümin] karanlıkla aydınlık [Bâtıl ile hak],gölge ile sıcak [Cennetle Cehennem] bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir olmaz. Elbette Allah, dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere[inatçı kâfirlere] işittiremezsin, sen sadece bir uyarıcısın.) [Fatır 19-22 Celaleyn, Beydavi] Bu âyette, kâfire kör, mümine gören, Cennete gölge deniyor. Resulullah kabirdekilere ne söyleyecek de işittirecek? Hâşâ bu abes, boş söz olmaz mı? Kabirdekileri niye hidayete kavuşturmaya uğraşsın ki? Hemen âyetin devamında, (Sen sadece bir uyarıcısın)buyuruluyor. Demek ki kabirdekilerden maksat, yaşayan inatçı kâfirlerdir. (Beydavi)  Müteşabih âyet ve hadisler .   Kur’an-ı kerimde manası açık olan âyetlere Muhkem âyetler, manası açık olmayan, tefsire, izaha muhtaç olanlara Müteşabih âyetler adı verilir. Müteşabih olanlara açık manalarını vermek akla ve dine uygun olmazsa, uygun mana vermek, yani Tevil etmek gerekir. Açık manalarını vermek günah olur.  Âyetler gibi hadis-i şerifler de, muhkem ve müteşabih diye ikiye ayrılır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Kur’anda yedi şey bildirilir: Yasak, emir, helal, haram, muhkem, müteşabih ve misaller. Helali helal, haramı haram bilin, emredilenleri yapın! Yasak edilenlerden sakının! Misal ve hikaye olanlardan ibret alın! Muhkem olanlara uyun! Müteşabih olanlara inanın!) [Hakim] (Gece seher vakti, Allahü teâlâ dünya semasına iner), (Resulullah, Allah gökte diyen cariyeyi tasdik etmiştir) hadis-i şerifleri müteşabihtir. Mücessime ve Müşebbih fırkaları, (Allah cisim gibidir. Arş üzerinde oturur, iner, yürür) gibi şeylere inandıkları için kâfirdir. (Tatarhaniye, Milel ve Nihal)  [Mısır, Şam, Kudüs kadılıkları da yapmış olan Şafii fıkıh ve hadis âlimlerinden Muhammed ibni Cemaanin (Erreddü-alel-müşebbihi fi-kavlihi teâlâ Errahmanü alel Arş-isteva) kitabı bu konuda çok güzeldir.] Mevlana Halid Bağdadi hazretleri buyuruyor ki:  Allahü teâlânın yönü, karşıda bulunması yoktur, madde, cisim değildir. Sayılı değildir. Ölçülmez. Onda değişiklik olmaz. Mekanlı değildir. Bir yerde değildir. Zamanlı değildir. Öncesi, sonrası, önü arkası, altı üstü, sağı solu yoktur. Bunun için, insan düşüncesi, insan bilgisi, insan aklı, Onun hiçbir şeyini anlayamaz. Onun nasıl görüleceğini de kavrayamaz. El, ayak, yön, yer ve bunlar gibi, Allah için caiz olmayan kelimelerin, âyet ve hadislerde bulunması, bizim anladığımız ve bildiğimiz, bugün kullanılan manalarda değildir. Böyle âyet ve hadislere Müteşabihat denir. Bunlar, kısa veya uzun olarak, Tevil olunur. Yani, Allah’a yakışacak başka mana verilir. Mesela, (Allah’ın eli, onların ellerinin üstündedir) ve (Arş’ın üzerine istiva eden Allah, nerede olursanız olun, sizinle beraberdir) mealindeki âyetler için, burada ne murat edilmişse, öylece inandım demeli. Allah’ın ilmi, bizim ilmimize, benzemez. Onun eli de, elimiz gibi değildir, istivası da bizim istivamıza benzemez, beraber olması bizim beraber olmamıza benzemez demelidir. (İtikadname) Selefiyeciler, bu âyetin beraber olma kısmını tevil ediyorlar da, istiva kısmını tevil etmiyorlar. Tevil etmeyince ikincisindeki tuhaflığı görüyorlar da, birincisindekini göremiyorlar. Birçok âyette, (Onlar kördür) buyuruluyor. Kur’an-ı kerim ve hadis-i şerifler Kureyş lügatı ve lehcesi iledir. Kelimelere, 1400 yıl önce, Hicaz’da kullanılan manaları vermek gerekir. Zamanla değişip, bugün kullanılan manaları vermek yanlış olur.  Zıllullah için, Allah’ın gölgesi diyorlar. Âlimler, zıl [gölge] kelimesine himaye, koruma gibi manalar vermiştir. Mesela, (Ali, Veli’nin gölgesinde geçiniyor) denince, Ali’nin Veli’nin himayesinde olduğu anlaşılır.  (Allah, gölgesinden [himayesinden] başka hiçbir gölgenin bulunmadığı kıyamette, yedi sınıf insanı kendi gölgesinde gölgelendirir.) [Buhari],  (Sultan, yeryüzünde Allah’ın gölgesidir.) [Taberani]  mealindeki hadislerde geçen gölge himaye demektir. Sultan, Allah’ın gölgesidir demek, (Sultan Allah’ın emirlerini uygulamak yetkisine sahip) demektir. (Din, kılıçların gölgesi altındadır) hadis-i şerifi ise, (Din, devletin himayesi ile yayılır) demektir. Nasıl ki, Beytullah [Allah’ın evi] kelimesini, hâşâ Allah’ın barındığı ev olarak anlamıyorsak, gölge, el, yüz, istiva gibi kelimeleri de böyle anlamak gerekir.   Dinimizde tevilin yeri   Dinimizde tevil vardır ve bazen zaruri olur. Mesela görülen, anlaşılan, meşhur olan manayı vermeyip başka mana verilmesi gereken âyetlere müteşabihat denir. Yani bunların açık ve meşhur manalarını vermek, akla ve dine uygun olmazsa, meşhur olmayan mana vermek, yani tevil icap eder. Hicr suresi 88. âyet-i kerimesinde, (Kanadını müminler için indir!) buyuruluyor. Tefsir âlimleri bu âyetin (Ey Habibim, müminlere merhamet et, şefkat göster, onlara karşı mütevazi ol!) gibi manalara geldiğini bildiriyorlar. Selefiler, bu âyet için (Peygamberimizin tek kanadı vardı) diyebilir mi? Böyle tabirler çeşitli dillerde de, Türkçemizde de vardır. Mesela, zengin bir kimse, bir öksüze acıyıp yardım etse, (Şefkat kanatlarını indirdi) denir. Bunun hakiki kanatla alakası yoktur. Feth suresi 10. âyet-i kerimesinde (Allah’ın eli onların eli üstündedir) buyuruluyor. Bu kelimelere bakıp, birçok elin üstünde başka bir el olduğu gibi akla ve dine aykırı bir mana verilemez. Tefsir âlimleri, El kelimesine Kudret manasını vermişlerdir. Şir’adaki hadis-i şerif şöyledir:  (Ya Rabbi onu [İbni Abbası] fakih kıl ve ona Kur'anın tevilini öğret!) [Buhari] Bu hadis-i şerif de Kur'an-ı kerimin tevil edilmesi gerektiğini bildirmektedir. Tevil bir ilimdir, rastgele yapılması çok tehlikeli olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Ümmetime en çok tehlikeli olacak kimse, Kur'an-ı kerimi yersiz tevil edendir.) [Taberani] Kur'an-ı kerimde, tevil gereken Kinaye, Mecaz ifade eden birçok âyet-i kerime vardır. Mesela cima için lems (dokunmak) kelimesi kullanılmıştır. (Nisa 43, Maide 6) Bekara suresi 115. âyet-i kerimesinde kıble için Allah’ın yüzü tabiri kullanılmıştır. 187. âyetinde ise, kadınlar, elbise olarak bildirilmiş,(Onlar sizin, siz de onlar için libassınız) buyurulmuştur.  Hadis-i şeriflerde de kinaye, mecaz vardır. Mesela (İhtiyar kadın Cennete girmez) hadis-i şerifini tevil gerekir. (Cennete genç olarak girer) diye açıklamak gerekir. (Cami Allah’ın evi) hadis-i şerifi de böyledir. (Hakim) Evliyanın sözlerinde de tevil edilecek yerler bulunur. (Sizin taptığınız, benim ayağımın altında) sözü, Şeyh-i ekberin vefatından sonra anlaşılmıştır. Bu sözü söylediği yer kazılınca, altın bulunmuş. Demek ki oradakilere (Siz altına tapıyorsunuz) demiştir. Tapmak kelimesi de mecaz olarak kullanılmış, (Siz parayı çok seversiniz) demek istemiş olabilir.  Abdullah-ı Dehlevi hazretleri 61. mektubunda buyurdu ki: (Mecnun, Leyla’ya olan aşırı sevgisinden dolayı yiyip içmedi. Her şeyden yüz çevirdi. Leyla adını dilinden düşürmedi. Sonra da Ben Leylayım demeye başladı. Her şeyi Leyla olarak gördü. Bu hâl, nefsini tasfiye edenlerde de görülür. Mesela Allah’ı çok anan Hallac-ı Mensur, kendisini tenzih mertebesi ile birleşmiş gördü. Enel Hak dedi. Evliya, böyle sözlerinden dolayı mazurdur, bu sözlerini tevil gerekir.) İmam-ı Rabbani hazretleri, Enel Hak sözünü açıklarken buyuruyor ki: (Bu söz, Ben yokum, Hak teâlâ vardır demektir.) [c.2. m.44] Görüldüğü gibi, Kur'an-ı kerimde, hadis-i şeriflerde ve evliyanın sözlerinde tevil edilecek yerler bulunmaktadır. İslam âlimlerinin kitaplarında bulunan bir hadis, akla aykırı gelince, hemen uydurma dememelidir. Âlimlerin o hadisi nasıl açıkladığına bakmalıdır. Evliyanın söz ve yazıları da böyledir. Akla ve dine aykırı gibi görünse de evliya-i kirama dil uzatılmamalıdır. Sual: Müslümanda, küfrü gerektiren bir durum görülse, buna kâfir denir mi? CEVAP Müslüman olduğunu söyleyen, Kelime-i şehadet okuyan kimseye, şüphe ile küfür damgası basılamaz. Müslüman olduğunu söyleyen bir kimsenin bir işinde veya sözünde birçok küfür alametleri ile bir iman alameti veya küfür olması şüpheli olan bir alamet bulunsa, buna kâfir dememelidir. Çünkü müslüman iyi zan olunur. (Redd-ül Muhtar) Bezzâziyye fetvasında şunu da ekliyor ki: (Küfür alametini dilediği açıkça anlaşınca, kâfir olur. Tevil etmemiz fayda vermez.) *** Meal ve tefsir okumak   Kur’an-ı kerimin tefsiri veya meali yazılabilir ve yazılmıştır. İslam âlimleri, bunu yasak etmemişlerdir. Fakat bunlar, Kur’an-ı kerimin belagatini taşıyamazlar. Murad-i ilahiyi bildiremezler. Kur’an-ı kerimin manasını ve manalarındaki incelikleri anlamak isteyen ve belagatinin zevkini tatmak dileyen müslümanlar, bu kitab-i mübini kendi lisanı ile okumalı ve manasını ve zevkini bundan almak için gereken bilgileri öğrenmekten üşenmemelidirler! Şekspir’in, Victor Hugo’nun ve Baki efendinin şiirlerindeki incelikleri anlamak ve bundan zevk almak için, İngilizce, Fransızca ve Arapça dillerini edebiyatı ile birlikte öğrenmek gerektiği gibi, Allah kelamını ve inceliklerini anlayabilmek için de gerekli ilimleri öğrenmek elbette şarttır. Cebrail aleyhisselamın Peygamber efendimize indirdiği bu kelimelerden ve sözlerden başka, Arapça da olsa, okunan şeyler Kur’an-ı kerim okumak olmaz. Mesela, cünüpken, Kur’an-ı kerim okumak haramdır, büyük günahtır. Fakat, onları okumak, haram olmaz. Bazı kimseler her kitap yazanı, tefsir yazanı veya Arabi bileni âlim zannediyor. Her köşe başında şeyh geçinen yüzlerce kimse vardır. Bu kimseler, müslümanları şaşırtmış, kâtı'ı tarîk-ı ilâhî olmuşlardır. Yani Ehl-i sünnet yolunu bozan, yol kesiciler vardır. Âlimler çok azalmıştır İslam âlimlerinin en büyüklerinden olan imam-ı Rabbani hazretleri, dört yüz yıl önce buyurdu ki: İslam âlimleri, bugün garip oldu, azaldı. Şimdiki tarikatçıların yoluna bid’at karıştığı ve bu yol bozulduğu için, Resulullahın sünnetine sarılmış olan büyük âlimleri, bu millet tanımaz oldu. Bu bilgisiz kimseler, milletin kalbini, bu bid’atler ile kazanmaya çalıştılar. Böyle yapmakla, dini yayacaklarını, hatta İslamiyet’i olgunlaştıracaklarını sandılar. Hâşâ öyle değildir. Bunlar dini yıkmaya çalışıyorlar. Allahü teâlâ bunları doğru yola kavuştursun! Şimdi büyük âlimlerden pek az kalmıştır. İslamiyet’i sevenlerin, bu âlimlerin talebelerine yardım etmeleri, onların yolunda gitmeleri gerekir. (2/62) Hadis-i şeriflerde, (Kıyamete yakın ilim azalır, cehalet artar), (İlmin azalması âlimlerin azalması ile olur. Cahil din adamları, kendi görüşleri ile fetva vererek fitne çıkarırlar, insanları doğru yoldan sapıtırlar) ve (Her asır, önceki asırdan daha bozuk olur. Böylece kıyamete kadar hep bozulur) buyuruldu. İnsanların en iyileri olan âlimlerin yazdıkları kitapları beğenmeyip, bozuk asırdaki bozuk adamlara ve onların bozuk kitaplarına aldanmaktan sakınmalıdır!(Hadika) İmam-ı Malik hazretleri buyurdu ki: Fıkıh öğrenmeyip, tasavvuf ile uğraşan dinden çıkar, zındık olur. Fıkıh öğrenip tasavvuftan haberi olmayan bid’at ehli yani sapık olur. Her ikisine kavuşan hakikate varır. (Merec-ül-bahreyn) Farz-ı ayn olan fıkıh kitaplarını okumayıp, tefsir okumak, caiz değildir. Zaten, bizim gibi mukallidlerin, tefsirden fıkıh bilgisi öğrenmesi imkansızdır. Cehenneme gidecekleri bildirilen 72 fırkanın âlimleri, tefsirlerden yanlış mana anladıkları için, sapıttılar. Âlimler sapıtınca, bizim gibi cahillerin tefsirden ne anlayabileceğimizi düşünmeliyiz! Doğru yazılmış tefsirleri okuyanlar, böyle felakete düşerse, dinde reformcuların tefsirlerini okuyan acaba ne olur? Dört işlemi bilmeden yüksek matematiği öğrenmek imkansızdır. Bunun gibi akaid, fıkıh ve diğer lüzumlu ilimleri bilmeden tefsir okuyan elbette sapıtır. Fıkıh ilmini öğrenmeden tefsir ile vakit geçirmek doğru değildir. Çünkü, tefsir ile, vaaz, kıssa öğrenilir. Fıkıh ile, helal, haram öğrenilir. (Redd-ül-muhtar) Tefsir okumak, emrolunmadı. Fıkıh okumak ise, emrolundu. (Berika s. 1297) Tefsir nedir?   Tefsir, kelam-ı ilahiden murad-ı ilahiyi anlamak demektir. Tefsir için gereken 15 ana ilimden birisi (Kalb ilmi)dir. Allahü teâlânın rasih ilimli âlimlere vasıtasız olarak ihsan ettiği bu kalb ilmineMevhibe de denir. Bir kimse diğer 14 ilmi bilse, mevhibeye sahip olmazsa tefsiri muteber olmaz. Yaptığı tefsir kendi görüşü olduğundan Cehennemde azaba düçar olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:  (Kur’andan kendi aklı ile, kendi düşüncesi ve bilgisi ile mana çıkaran kâfirdir!) [Mektubat-ı Rabbani] Yani kendiliğinden verdiği mana doğru olsa bile meşru yoldan çıkarmadığı için hata olur. Verdiği mana yanlış ise imanı gider. Kur’an-ı kerim, hiçbir dile, hatta Arapçaya bile tercüme edilemez. Her hangi bir şiirin kendi diline bile tam olarak tercümesine imkan yoktur. Hadis-i şeriflerde de durum aynıdır. Hadis kitaplarından hadis nakletmek için hadis âlimlerinden icazet almak gerekir. (Berika c.1) Hadis-i şerifleri ve âyet-i kerimeleri, hadis kitaplarından ve Kur’an-ı kerimden değil, hakiki İslam âlimlerinin kitaplarından nakletmelidir. Mesela, (İhya’daki hadis-i şerifte) veya (Mektubat’ta bildirilen âyet-i kerimede buyuruluyor ki...) diyerek nakletmek gerekir. Peygamber efendimiz bir gün, bir âyetin manasını Hazret-i Ebu Bekir’e anlatırken, orada bulunan Hazret-i Ömer, yapılan izahtan hiçbir şey anlamamıştır. Halbuki hadis-i şerifte (Eğer benden sonra Peygamber gelseydi, Ömer Peygamber olurdu) buyuruldu. Böyle yüksek olduğu ve arabiyi çok iyi bildiği halde, Hazret-i Ömer Kur’an-ı kerimi değil, tefsirini bile anlayamadı. Kur’an-ı kerimin manasını yalnız Muhammed aleyhisselam anlamış ve hadis-i şerifleri ile bildirmiştir. Hadis-i şerifler Kur’an-ı kerimi, mezhep imamları hadis-i şerifleri, İslam âlimleri de mezhep imamlarının sözlerini açıklamışlardır. Kur’an-ı kerimde, namazların kaç rekat olduğu, bayram ve cenaze namazlarının nasıl kılınacağı, zekat nisabı, orucun ve haccın farzları ile hukuk bilgileri açıkça bildirilmemiştir. Fıkıh bilgilerini, İslam âlimleri, âyet-i kerimelerden ve hadis-i şeriflerden çıkarmışlardır. Bu bilgiler ancak fıkıh kitaplarından öğrenilir. Fıkıh kitapları varken, din bilgilerini tefsirlerden öğrenmeye kalkışmak nafile ibadet olur. Farz-ı ayn olan fıkıh kitaplarını okumayı bırakıp, nafile olan tefsir okumak caiz değildir. Zaten müctehid olmayanların, tefsirden fıkıh bilgisi öğrenmesi imkansızdır. Cehenneme gidecekleri bildirilen yetmişiki fırkanın âlimleri, tefsirlerden yanlış mana çıkardıkları için sapıtmışlardır. Âlimler sapıtınca, âlim olmayanların tefsir, okuması felaket olur. (Hadika) Türkiye’de Kur’an tercümesi modası, Misak adında bir Ermeni tarafından başlatılmıştır. Gençlerin önüne Kur’an tercümelerini sürerek, “Öz Türkçe Kur’an okuyunuz, yabancı dil olan Arapça Kur’anı okumayınız!” demesi bu millete ihanetten başka bir şey değildir. Kur’an-ı kerim Tercümeleri Sempozyumu’nda 1500’den fazla Kur’an-ı kerim tercümesi incelenmiş birbirini tutmayan hükümler görülmüştür. Bunun hakiki sebebi, naklin esas alınmayışıdır. Kur’an-ı kerimin hakiki manasını öğrenmek isteyen bir kimse, din âlimlerinin kelam, fıkıh ve ahlak kitaplarını okumalıdır. Müfessir kimdir? Müfessir, tefsir kitabı yazan demek değildir. Müfessir, kelam-ı ilahiden, murad-ı ilahiyi anlayan derin âlim demektir. Beydavi tefsiri bunların en kıymetlilerindendir. Bu tefsir kitaplarını da anlayabilmek için, yirmi ana ilmi, iyi öğrenmek gerekir. Ana ilimlerden biri, tefsirilmidir. Bu yirmi ana ilmin kolları, seksen ilimdir. Bu ilimlerin hangileri olduğu Mevduat-ül ulüm’de yazılıdır. 1986’da İstanbul’da yapılan Kur’an Tercümeleri Sempozyumunda 1500’den fazla tercüme incelendiğinde, birbirini tutmayan hükümler görüldü. Herkes anlayışına göre tefsir ettiği için, karşımıza bir korkunç, dehşetli ve vahim manzara çıkmıştır. Halbuki nakle dayanılsaydı böyle olmazdı. Türkiye’de ilk defa Kur’an tercüme işini, Cihan Kitabevi sahibi Misak isimli bir Ermeni başlatmıştır. Maksat dinimizi bozmaktır. Bu oyuna gelinmemeli!... Diplomaya güvenenler Diplomaya güvenerek, tefsir ilmine dalmaya kalkışan, aldanır, helak olur. Yüzme bilmeyen birinin diplomasına güvenerek denize açılması gibi, cahilce, ahmakça iş olur. Tefsir ilmini bilmeyenin hadis ve tefsir okumaya kalkışması, mide hastasının, kuvvetlenmek için, baklava, börek yemesine benzer. Halbuki, bu hastanın, önce perhiz yapması, sonra, kuvvetli yemesi gerekir. İşte bizim gibi, ana ilimleri okumayan, din öğrenmek için, Kur’an tercümesi, tefsir, hadis okumaya kalkışırsa, bunları kavrayamaz. Yanlış anlayarak, dinimizi, imanımızı da kaybederiz. Ana yuvasından almış olduğu imanını kaybeden birkaç ilerici (!) kimsenin küfrüne sebep olan, zihinlerindeki şüphenin nasıl meydana geldiği sorulunca tefsir okudukları için böyle olduklarını bildirmişlerdir. Meşhur tefsirler bile, ehlinden başkasına zararlı oluyor. Tefsir ilimlerini bilmeden tefsir okumaya kalkışan, imanını kaybedebileceği içinMazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, tefsir yazmak isteyen halifesine engel olmuştur. (Makamat) Türkçe tefsirlerin, en kıymetli sanılanlarında bile, şahsi düşünceler vardır. Okuyana zararı, faydasından çoktur. Hele İslam düşmanlarının, bid’at sahiplerinin, Kur’an-ı kerimin manasını bozmak için yaptıkları tefsir ve tercüme kitapları, birer zehirdir. Bunları okuyan genç zihinlerde, bir takım şüpheler, itirazlar hasıl oluyor. Zaten, bizim gibilerin, İslamiyet’i öğrenmek için, tefsir ve hadis-i şerif okuması uygun değildir. Çünkü Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifi yanlış anlamak veya şüphe etmek imanı giderir. Yalnız Arabi bilmekle, tefsir ve hadis anlaşılmaz. Her Arabi bileni, din âlimi sanan aldanır. Beyrut’ta ana dili Arabi olan çok papaz var. Fakat, hiçbiri İslamiyet’i bilmez.   Hangi tefsir zararlıdır? Kur’an-ı kerimin manasını yalnız Muhammed aleyhisselam anlamış ve hadis-i şerifleri ile bildirmiştir. Kur’an-ı kerimi tefsir eden Odur. Doğru tefsir kitabı da, Onun hadis-i şerifleridir. Din âlimlerimiz, bu hadis-i şerifleri toplayıp, tefsir yazmışlardır. Âyet-i kerimeler kısa ve tam tercüme edilemediği için, İslam âlimleri, tercüme değil, uzun tefsir ve tevillerini bildirmişlerdir. Resulullahın bildirdiği manalara Tefsir denir. Tefsir, ancak Fahr-i âlemin mübarek lisanından, Sahabe-i kirama ve onlardan Tâbiine ve Tebe-i tâbiine ve böylece sağlam, kıymetli insanların söylemesi ile, fıkıh ve kelam âlimlerine gelen haberlerdir. Bundan başka olan bilgilere tefsir denmez. Mealen ne demektir Sual: (Âyet-i kerimede mealen buyuruldu ki...) deniyor. Bu ne demektir? CEVAP (Bu âyet-i kerimenin mânâsı, tefsir âlimlerinin bildirdiklerine göre şöyledir) demektir. Bunun için Kur’an tercümesi denilen kitaplardan, Kur’an-ı kerimin mânâsı anlaşılmaz. Kur’an tercümesi okuyan kimse, murad-ı ilahiyi öğrenemez. Tercüme edenin bilgi derecesine göre yaptığı açıklamayı öğrenir. Bir cahilin veya bir sapığın yaptığı tercümeyi okuyan kimse de, Allahü teâlânın bildirmek istediğini değil, tercüme edenin anladım sanarak kendi kafasından anlatmak istediğini öğrenir. Kur’an-ı kerimin hakiki mânâsını anlamak, öğrenmek isteyen, İslam âlimlerinin kelam, fıkıh ve ahlak kitaplarını, yani bunlardan hazırlanmış, nakli esas alan bir ilmihal kitabını okumalıdır. Kur’an-ı kerim tercümesini okuyan, amele, ibadete ait bilgileri öğrenemez. İtikada ait bilgileri ise öğrenmesi hiç mümkün olmaz. Çünkü 72 dalalet fırkası, Kur’an-ı kerime yanlış mana verdiği için sapıtmıştır. Kur’an tercümesi okuyarak, doğru imanı, Ehl-i sünnet itikadını öğrenmek mümkün olmaz. Hatta (Beydavi), (Celaleyn) gibi kıymetli tefsirleri bile bizim gibilerin anlaması mümkün değildir. Kur’an-ı kerimin manasını öğrenmek isteyen kimse, Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı, kelam, fıkıh ve ahlak kitaplarını okumalıdır. (Hadika) Peygamber efendimiz, hadis-i şerifleriyle Kur’an-ı kerimi açıklamıştır. Bu açıklamalara tefsir denir. Bir âyet-i kerimenin mânâsını Peygamber efendimiz açıkça bildirmemişse, İslam âlimleri, bu âyet-i kerimenin mânâlarından dinimize uygun olanı seçerler. Buna tevil etmek ve bu seçilen manaya da meal denir. Piyasada meal, tercüme anlamında kullanılıyorsa da, tercüme demek değildir.   Kur’an tercümesi .   Çünkü, Türkçeye tam çevrilemeyeceğini biliyorlar. Türkçelerine Beethoven’in veya Şopen’in eseri denilemiyor. Bir şiirin tercümesi bile şiirin aslı değildir. O halde, Kur’an-ı kerimin tercümesine hiç Kur’an denebilir mi? Şekspir’in, Viktor Hügo’nun ve Baki efendinin şiirlerindeki incelikleri anlamak ve bundan zevk almak için, İngilizce, Fransızca ve Arapça dillerini edebiyatı ile birlikte öğrenmek gerektiği gibi, Allah kelamının belagatini ve inceliklerini anlayabilmek için de, gerekli ilimleri öğrenmeden, bunları anlamaya kalkışmak çok yanlıştır. Orijinal meal Sual: Biri, (Piyasada birbirini tutmayan farklı mealler bulunduğu için, orijinalinden kendim tercüme ederek bir meal hazırladım. Benimki orijinal olduğu için itimada şayandır) dedi. Öteki mealler niye orijinalinden hazırlanmadı? Bu arkadaşın orijinal mealine güvenebilir miyiz? CEVAP Adına orijinal dense de fark etmez. O mealin diğerlerinden hiç farkı yoktur. Meal, tercüme edenin, Kur’an-ı kerimden anladığı mânâ demektir. Herkes, ilmine göre bir şey anlar. Çoğunun yanlış olduğu piyasadaki meallerden anlaşılmaktadır, çünkü Kur’an-ı kerim kelime kelime tercüme edilirse yanlış olur. Murad-ı ilahi anlaşılmadan yapılan tercümeler doğru olmaz. Murad-ı ilahiyi de yalnız Peygamber efendimiz anlamış ve bildirilmesi gerekenleri de hadis-i şeriflerle bildirmiştir. Onun için, mealden din öğrenilmez. Dinimiz ancak, itikad, fıkıh ve ahlak bilgilerinin nakli esas alarak yazıldığı muteber ilmihallerden öğrenilir. Arapça bilenin Kur’an okuması   Hayır, mahzuru olmaz, hatta iyi olur; ancak âyetlerden hüküm çıkarması caiz olmaz. Mesela Kevser suresini okurken, (Venhar)demenin kurban kes anlamına geldiğini bilmesinin mahzuru olmaz. (Kurban kes demek, fakir zengin, dinli dinsiz herkese kurban kesmek farzdır demektir) diye bir hüküm çıkarırsa yanlış olur; çünkü ana dili Arapça olan Eshab-ı kiram bile, Kur’an-ı kerimin anlamını Resulullah efendimize sorarlardı. Bir hadis-i şerif meali: (Kur’an-ı kerimin manalarının hepsi anlaşılmaz.) [İbni Mace] Günün âyeti demek   Böyle yazmak uygun olmaz. Âyet-i kerimeler her gün içindir. Günün âyeti, ayın âyeti demek hoş değildir. Bunun ikinci mahzuru da şudur: Kur’an-ı kerimin kelime kelime tercümesini yapmak mümkün olmadığı için verilen mana yanlış olur. Böyle bir tercümeyle murad-ı ilahi anlaşılamaz. Bu şekilde, âyet meallerini yazmak ve bunları okumak yanlış anlaşılmalara sebebiyet vereceği için uygun olmaz. Âyet mealinden din öğrenilemez, bununla amel edilemez. Feminist meal   Herkesin düşüncesine göre meal olmaz. Yani mealin, feministi, hümanisti olmaz. Yarın bir başkası da çıkıp sosyalist bir meal yaptım diyebilir. Nitekim âyet-i kerimeleri sosyalizme göre açıklayan sosyalist zihniyetli mezhepsizler çıkmıştır. Feminist olmasa bile piyasadaki birbirini tutmayan mealleri okumak caiz olmaz, çünkü müfessirlerimizin bildirdiklerine aykırı meallere ve tefsirlere itibar edilmez.   Meal okumanın neticesi .   Meal piyasada yanlış olarak, tercüme anlamında kullanılıyor. Piyasadakiler genelde tercümedir, çok az, birkaç kelime açıklaması oluyor. Resulullahın bildirdiği manalara tefsir denir. Bir kelimenin, Allahü teâlâ ve Resulullah tarafından, açık bildirilmemiş manalarından, dine uygun olanı seçmeye tevil ve bu manaya meal denir. Âyet-i kerimeyi başka dile nakledince, tercümesi denir. Âyet-i kerimeler kısa ve tam tercüme edilemez. İslam âlimleri, âyet-i kerimelerin tercümelerini değil, uzun tefsir ve tevillerini bildirmişlerdir. Kur’an tercümesi okuyan, murad-ı ilahiyi yani Allahü teâlânın muradının ne olduğunu öğrenemez. Tercüme edenin bilgi derecesine göre yaptığı açıklamayı öğrenir. Bir cahilin veya bir sapığın yazdığı tercümeyi okuyan da, Allahü teâlânın bildirmek istediğini değil, tercüme edenin, anladım sanarak, kendi kafasından anlatmak istediğini öğrenir. Kur’an tercümesi diye yazılan kitaplar, doğru mana veremez. Okuyanları, bunları yazanların düşüncelerine ve maksatlarına esir edip, dinden ayrılmalarına sebep olur. Kur’an-ı kerimi ve hadis-i şerifi yanlış anlamak, insanın imanını giderir. Rastgele yazılmış olan, meal denilen tercümeleri okuyan ve İslamiyet’in temel bilgilerine vakıf olmayan zihinlerde, bir takım şüpheler, itirazlar hâsıl olmaktadır. Birkaç örnek verelim: 1- Bir kadın, Kur’an-ı kerimin meal denilen tercümesini okuyunca, (Kur’anda kadınların örtünmesi emri yazılı olmadığı için, örtünmekten vazgeçtim) diyerek, başını açmıştır. Bu kadının Kur’an diye bahsettiği, bir tercümedir. Kur’an-ı kerimde kadınların örtünmesi emredilmiyor demek, Kur’an-ı kerime iftira olur. Bir âyet-i kerime meali şöyledir: (Mümin kadınlara söyle: [Yabancı erkeklere bakmaktan]sakınsınlar, ırzlarını korusunlar, [el, yüz gibi] görünen kısmı hariç, ziynetlerini [saç ve gerdan gibi ziynet takılan yerleri]göstermesinler, hımarlarını [başörtülerini] yakalarına kadar [saç, kulak ve gerdanlarını] örtsünler!) [Nur 31] Peygamber efendimiz, Kur’an-ı kerimi açıklayarak buyuruyor ki: (Kadının yüz ve iki eli hariç bütün bedeni avrettir.) [Ebu Davud] 2- Bir genç, (Namazda okunan surelerin tercümelerine baktım, namazla hiç ilgisi yok, başka şeylerden bahsediyor. Ben de bunları bırakıp Türkçe dua okumaya başladım) demişti. Böyle sözler, ibadetlerin ne demek olduğunu anlamamış olmayı gösterir; çünkü namazı, insanın kendisi tertip etmemiştir. Namazın ve bütün ibadetlerin nasıl yapılacağını, yaparken neler okunacağını Allahü teâlâ Resulüne bildirmiştir. Peygamber efendimiz de, bunları, Eshabına bildirmiş ve kendi de yapmıştır. Din imamlarımız bunların hepsini Eshab-ı kiramdan görerek ve işiterek anlamışlar ve kitaplarına yazmışlardır. Bu derin âlimler bildiriyor ki, namazda okunacak Kur’anın, Allah kelamı olması lazımdır. Vazife, ancak böylece yapılmış olur. (F. Bilgiler) 3- Ölmüşleri için Yasin-i şerif okuyan bir genç, (Yasin’in tercümesini okuduktan sonra, bundan vazgeçtim. Çünkü Yasin suresinin ölülerle duayla bir ilgisi yok, tarihi olaylardan, kıyamette olacak şeylerden bahsediyor) demiş ve bundan sonra namazı da bırakmıştır. Bu kimse, Kur’an tercümesi yerine İslam âlimlerinin kitaplarını okumuş olsaydı, Kur’an-ı kerimin her harfinin şifa ve dertlere deva olduğunu, bunu okumakla hâsıl olan sevabın ölülere ne kadar faydalı olacağını bilir, tarihi olaylardan bahsediyor demezdi.   Adam öldüren kâfir olmaz. Bir Müslümanı (niye Müslüman oldun) diye öldürmek küfürdür. Yoksa alacak davası yüzünden veya başka bir sebeple mesela parasını almak için öldürmek küfür olmaz. Hiçbir günah küfür yani kâfirlik değildir.  Müslüman olduğu için bile öldürülse, pişman olunca Allah bütün günahları affeder. En azılı kâfiri bile affeder, hatta bütün günahlarını sevaba çevirir. Kâfirliği de affeder, şirki de affeder, yeter ki tevbe edilsin. Tevbe edince anadan doğduğu gibi temiz Müslüman olur. Affetmem demek, ahirette kâfir olarak müşrik olarak öleni affetmem demektir. Yani kâfirler ahirette affa uğramayacaktır.  Din meallerden öğrenilmez, bu yanlış bilgiler meal okumaktan ileri geliyor. Tam İlmihal Seadet-i Ebediyye’de bütün soruların cevabı vardır. Dini bilmeyenin dini yoktur buyuruluyor, ilmihal okuyup dinimizi öğrenmek gerekir. www.hakikatkitabevi.com adresinden de okunabilir ve temin edilebilir.  Kafayı üşütmek üzere    Fâsık, kâfir demek değildir. Kur'an mealleriyle dini doğru öğrenmeniz mümkün olmaz. Birçok kelime, her ilimde, ayrı manada kullanılır. Mesela, zalim kelimesi tefsir ilminde, kâfir demektir. Fıkıh ilminde, başkasının hakkına saldıran kimse denir. O halde, bir ilme ait bir kitabı okuyup anlayabilmek için, önce kelimelerin bu ilimdeki özel manalarını bilmek gerekir. İşte, birkaç sene Arapça öğrenenlerin ve eline bir cep lügati alıp da, Kur'an-ı kerimi ve hadis-i şerifleri tercümeye kalkışan türedilerin, para kazanmak için yaptıkları tercüme ve tefsirler, bozuk ve zararlı olmaktadır.  Tevbe edip bir daha günah işlemeyen hemen fâsıklıktan kurtulur. Cenab-ı Hak, tevbe edilen her günahı affeder. Bir kâfir, küfrüne tevbe ederse, mümin olur, bütün günahları affolur. Bir mümin de her çeşit günahı işlese, hatta Allah’a şirk koşsa, sonra pişman olup tevbe etse, Allahü teâlâ yine affeder.  Allah’ın dinine yardım    Aynı anlamda birkaç âyet-i kerime daha vardır: (Allah, kendisine yardım edenlere yardım eder. Elbette Allah, güçlüdür, galiptir.) [Hac 40] (Allah’a ve Peygamberine yardım edenler...) [Haşr 8] Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:  (Allah’ın emrini aziz et, Allah da seni aziz etsin!) [Deylemi] Kur'an tercümelerinden, meallerden, hadislerden din öğrenilmez. Yanlış anlamalara sebep olur. İslam âlimlerinin açıklaması ile birlikte okumalıdır. Fıkıh kitapları Kur'an-ı kerimin tefsirleridir.  Allah’a yardım demek, Allah’ın dinine yardım demektir. Yani İslamiyet’e hizmet demektir. İslamiyet’e hizmet ise, Allahü teâlânın, Resulünün ve âlimlerin bildirdiği şekilde yapılırsa hizmet olur. Kendi anlayışına göre yapılırsa, ekseriya fitne olur. Kur'an tercümesi denilen kitapların ne kadar zararlı oldukları buradan da anlaşılmaktadır. Kelam, fıkıh ve tasavvuf gibi lüzumlu bilgileri Kur'an tercümesi denilen kitaplardan öğrenmemiz mümkün değildir. Hatta muteber tefsirlerden bile anlamamız mümkün olmaz. Lüzumlu bilgileri ilmihalden öğrenmemiz gerekir.   Şeytanın da elçileri vardır    Vahy, haber demektir. Deyim olarak da, Allahü teâlânın Cebrail aleyhisselam vasıtası ile Peygamberlerine gönderdiği haber demektir.  Vahy, Peygamber efendimizin vefatı ile kesilmiştir. İmam-ı Rabbani hazretleri (Peygamberlik sona ermiş ve vahy kesilmiş, sona ermiş ve din kemal bulmuş ve nimet tamam olmuştur) buyuruyor. Kısas-ı enbiya kitabının 410. sayfasında diyor ki:  Resulullah hayatta iken, vahy geliyor ve ümmete tebliğ olunuyor idi. Ondan sonra artık vahy kesildi, hiç kimseye vahy gelmek ihtimali kalmadı. Vahy, iki türlüdür:  1- Vahy-i metlu  2- Vahy-i gayri metlu Cebrail aleyhisselam, Allahü teâlâdan aldığı haberleri getirerek Peygambere okur. Bu vahyin kelimeleri de, manaları da Allah’tan gelmiştir. Kur'an-ı kerim, vahy-i metludür.  Vahy-i gayri metlu, Allahü teâlâ tarafından Peygamberin kalbine bildirilir. Peygamber; bu vahyi, kendi bulduğu kelimelerle yanındakilere söyler. Bu sözlere, Hadis-i kudsi denir. Vahy, yalnız Peygamberlerin kalblerine gelir. Evliyaya da gelmez. Meleklerin getirdikleri düşüncelere İlham denir. İlham Peygamberlerin ve salih Müslümanların kalblerine gelir. Allahü teâlâ, her hayvana bir şeyler öğretmiştir. Anne kuşlar, yavrularının acıktıklarını bilir, onlara yiyecek getirir. Bunu nereden biliyor? Allahü teâlâ öğretti tâbii. Memeli hayvanlar da yavrularını emzirir. İpek böceği dut yaprağından ipek yapar. Kanguru tehlike anında yavrularını torbasına koyarak kaçar.  Bunları onlara kim öğretti, elbette Allahü teâlâ öğretti. Yani her hayvana her insana bir şeyler öğretti. Bunun Peygamberlere gelen vahy ile bir ilgisi yoktur. Bunlar için ilham olundu demek daha uygundur. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Rabbin bal arısına, “Dağlarda, ağaçlarda ve hazırlanmış kovanlarda yuva edin; sonra her çeşit üründen ye; sonra da Rabbinin işlemen için gösterdiği yollardan yürü” diye öğretti. Karınlarından insanlara şifa olan çeşitli renklerde bal çıkar. Düşünen bir millet için bunda ibret vardır.) [Nahl 68-69] Meallerde, tefsirlerde, (Allah arıya ilham etti, öğretti) ifadeleri geçiyor. Hiçbir âlim, (Arıya vahy geliyor, arı peygamberdir) dememiştir. Kur’an-ı kerimde karga ile ilgili âyet-i kerime şu mealdedir: (Allah, kardeşinin ölüsünü nasıl gömeceğini göstermek üzere, ona (Kabil’e) yeri eşeleyen bir karga gönderdi. (Kabil ise), “Bana yazıklar olsun! Kardeşimin ölüsünü örtmek için bu karga kadar olmaktan aciz kaldım” dedi ve ettiğine pişman oldu.) [Maide 31] Kargaya bunu öğreten Allahü teâlâ, arıya da, diğer hayvanlara da çok şey öğretmiştir. (Vahy kesilmedi, kargaya da arıya da vahy geliyor, bana da vahy geliyor) demek çok yanlıştır. İnsanlara şeytandan vesvese gelir, melekten ilham gelir. Şeytandan gelen düşünceyi (Bana vahy geliyor) sanarak, “Ben Resulüm” diyen sapıklar çıkabilir. Şeytanın resullerine [elçilerine] itibar etmemelidir. “De ki” Sual: Zariyat suresi, 50. ayetinde, (Allah’a koşun [küfrü bırakıp iman edin]. Sizi, Ondan [Allah’ın azabından] korkutup uyarıyorum)deniyor. Burada, Peygamber efendimize hitaben, (De ki) ifadesi olması gerekmez miydi? CEVAP Kur’an-ı kerim Peygamber efendimize indi. Yani muhatabı Resulullah efendimizdir. “De ki” denmese de, ona inince, otomatikman, “böyle söyle” anlamı çıkar. İmam-ı Kurtubi hazretleri buyurdu ki: Bu âyet-i kerimede, Allahü teâlâ, Resulullaha insanlara böyle demesini emretti. (Câmi’ul ahkâm) Mealden din öğrenmeye kalkan, Kur’an-ı kerimde hata var zanneder. Bunun için İslam âlimleri buyuruyor ki: Kur'an-ı kerimin hakiki manasını anlamak, öğrenmek isteyen, din âlimlerinin kelam, fıkıh ve ahlak kitaplarından hazırladığı bir ilmihal okumalıdır. Böyle bir ilmihal, Kur'an-ı kerimden ve hadis-i şeriflerden alınmış demektir. Kur’an tercümesi diye yazılan kitaplar, doğru mana veremez. Okuyanları, bunları yazanların düşüncelerine ve maksatlarına esir edip, dinden ayrılmalarına sebep olur. Farz olmayan emirler Her yapın denilen ifadenin hükmü farz değildir. Birkaç örnek verelim: 1- ([Namaz kılarken] Her secde edişinizde ziynetli [temiz, sevilen, güzel] elbiselerinizi giyinin!) [Araf 31] (Namazda güzel elbise giymek farz değildir.) 2- (Ey iman edenler! Belirlenmiş bir süre için birbirinize borçlandığınız vakit, onu yazın. Alış verişte şahit tutun!) [Bekara 282] (Borçlunun senet vermesi ve alış verişte şahit tutulması, farz değil, sünnettir.) 3- (Evlere girdiğiniz vakit, kendinize [mahrem olan, aileden sayılan ev halkına, kimse yoksa kendinize] selâm verin.) [Nur 61] (Selam vermek, farz değil, sünnettir.) 4- (Cuma namazı kılındıktan sonra, yeryüzüne dağılın!) [Cuma 10] (Dağılmak farz değildir. Dağılmayıp camide durmanın bir mahzuru olmaz. Namazı kılınca, artık gidebilirsiniz demektir.) 5- (Eğer, velisi olduğunuz yetim kızlarla evlenmekle, onlara haksızlık yapmaktan korkarsanız, onlarla değil, helal olan başka kadınlarla iki, üç ve dörde kadar evlenin! Şayet aralarında adaletsizlik yapmaktan korkarsanız, bir tane almalısınız veya sahip olduğunuz ile yetinmelisiniz.) [Nisa 3] (Dörde kadar evlenmek, farz hatta mendub da değildir. Sadece zaruret halinde izin verilmiştir.) [Nimet-i İslam] [Cahiliyet devrinde erkek vasisi olduğu yabancı yetim kızla, malına göz dikerek, evlenirdi. Bir kaç yetim kızla evlenen de olurdu. Yetim, kimsesiz olduğu için, kocası gerek mehirde, gerek evlilikten sonra kendisine çeşitli haksızlık ve eziyet yapardı. Hatta mirasına konmak için ölmesini beklerdi. Yetimlere haksızlık edilmemesi için bu âyet-i kerime inmiştir.] 6- (Kurban etinden kendiniz yiyin, yoksullara da verin.) [Hac 28] (Kurban etini kendimizin yemesi veya yoksullara verilmesi farz değildir. Üçte birini fakirlere vermek müstehabdır.) 7- (Sabahın beyaz ipliği [aydınlığı] siyah ipliğinden ayırt edilinceye kadar yiyip için, sonra geceye kadar orucu tamamlayın!) [Bekara 187] (İmsak vaktine kadar yiyip içmek, farz değildir. Sahurda da yemek, farz değildir. İmsak vaktine kadar yiyip içilebilir demektir.) Görüldüğü gibi, bizim gibilerin meal okuyup hüküm çıkarması caiz olmaz.   Hâşâ, Allahü teâlâ unutmaz. (Taha 52) Böyle âyetler çoktur. Mesela Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Allah’a yardım ederseniz, O da size yardım eder.) [Muhammed suresi 7] (Biz de bugün sizi unuttuk.) [Secde suresi 14] Kur'an tercümelerinden, meallerden din öğrenilmez. Yanlış anlamalara sebep olur. İslam âlimlerinin açıklaması ile birlikte okumalıdır. Fıkıh kitapları Kur'an-ı kerimin tefsirleridir. Allah’a yardım demek, Allah’ın dinine yardım, yani İslamiyet’e hizmet demektir. İslamiyet’e hizmet ise, Allahü teâlânın, Resulünün ve âlimlerin bildirdiği şekilde yapılırsa hizmet olur. Sorduğunuz âyetteki unutmak ise, unutulmuş muamelesi görürsünüz, size yardım edilmez anlamındadır. . Biz de piyasadaki çok meale baktık, hepsi de aşağı yukarı aynı şekilde yazıyor. Bu bakımdan açıklamasız olan meallere itimat edilmez. Tefsirlere bakmak gerekir. Biz de tefsirlere baktık. O şekildeki meal uygun değildir. Kurtubi tefsirinde diyor ki: Liyudıllu kelimesinde ki lam harfinin çeşitli manaları vardır. Buradaki lam, sonucu, bildirir. Nitekim haberde geldi ki:  (Bir melek her gün şöyle seslenir: Sonunda ölmek üzere doğuyorsunuz, işlerinizi de sonunda harap olmak üzere bina ediyorsunuz.) Âyette, Firavun ve adamlarının işlerinin sonu sapıklığa varacağı için, sanki verilen mallar, sapıtmaları için verilmiş gibi oluyor. (Senden yüz çevirdikleri halde onlara bu kadar mal mülk verdin, senin onlardan yüz çevirmenden de korkmadılar. Senin onlardan razı olmadığını anlayamadılar. Sapıklıklarına devam ettiler. Malı sapıtmamaları için verdin ama onlar sapıttılar, öyle ise sapıtmalarına sebep olan malları onların ellerinden al. Verdiğin mallarla onları bu yolda imtihan eyle) denmek isteniyor. Netice olarak âyetin meali şöyle oluyor: (Musa aleyhisselam dedi ki: Ya Rabbi, Sen Firavun ve kavmine dünya hayatında göz kamaştıran zenginlik ve bol servet verdin. Bu kadar malı sanki sen, insanları senin yolundan saptırmaları için vermişsin gibi kötü yollarda kullanıyorlar. Onları ve mallarını yok et, kalblerini de şiddetle sık, elemli azabı görmedikçe[vahiyle bana bildirdiğin gibi] onlar iman etmezler.) Mealsiz müslüman .   Hayır, hiçbir zararı olmaz. Aksine, mealci yazarın da itiraf etmeye mecbur kaldığı gibi, mealler yanlış düşüncelerle doludur. Böyle mealleri okumak daha tehlikelidir. Üç hadis-i şerif meali şöyledir: (Kur’anı kendi görüşüyle açıklayan, doğru olsa bile, muhakkak hata etmiştir.) [Nesai] (Kur’ana ehliyeti olmadan mana veren, Cehennemde azap görecektir.) [Tirmizi] (Kur’anı kendi görüşüne göre tefsir eden kâfir olur.) [Mektubat-ı Rabbani] Meal okuyup da, Kur’anda tesettür yok diyenler olduğu gibi, namaz üç vakittir, tavuktan, balıktan kurban olur diyenler de oluyor. Kur’an köpek etini yemeyi yasaklamamış diyenler de türedi. Bu uydurma hükümlerin hepsi meallerden çıkarılıyor. Kur’an-ı kerimin hakiki manasını öğrenmek isteyen bir kimse, meal değil, muteber bir ilmihal okumalıdır. Kur’an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde bildirilen, iman, fıkıh ve ahlak bilgilerinin hepsinin açıklamaları muteber ilmihallerde mevcuttur. İlmihal okuyan, eksik bir şey bırakmış olmaz. Çağa göre tefsir olmaz   Tefsir, moda kitabı değildir. Her çağa, her asra göre değişik tefsir olmaz. Dinimiz eksik mi ki tamamlanacaktır? Yoksa fazlalık mı var ki çıkarılacak? Dinde eksiklik ve fazlalık olmadığı için değişik, yeni bir tefsire ihtiyaç olmaz. Çünkü dine yeni bir şey eklemek bid’at olur. Dinimizin emirlerini değiştirmek kadar büyük sapıklık olur mu? Her çağa, her asra göre değişik tefsir yazmak demek, dini her asırda, bozmak demektir. Kur’an-ı kerimin manasını Muhammed aleyhisselam anlamış ve hadis-i şerifleri ile bildirmiştir. Doğru tefsir kitabı Onun hadis-i şerifleridir. Tefsir âlimleri, tefsirlerini Peygamber efendimizden ve Eshab-ı kiramdan naklederek meydana getirdiler. Bunların tefsirleri asra uygundur. Kur’an-ı kerimin emirleri, her asırdaki insan için aynıdır. Önceki asırlar için başka, sonraki asırlar için başka manası yoktur. Tehlikeli kimseler Peygamber efendimizden gelen bilgileri, aynen nakleden İslam âlimlerinden farklı bildirmek, dini bozmak demektir. Kur’an-ı kerimi en iyi bilen Peygamber efendimizdir. Onun açıklamaları bellidir. Bundan daha başka şekilde açıklamak, dini değiştirmek olur, reform olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Ümmetime en çok tehlikeli olacak kimse, Kur’an-ı kerimi yersiz tevil edendir.) [Taberani] Her asırda, her insana gereken iman ve ibadet aynıdır. Asra göre iman esasları ve ibadet şekli değiştirilemez. Bundan yarım asır önce, bazı profesörlerce namaz kılma şeklinin değiştirilmesi düşünülmüş, camilere “Asra göre modern ibadet aletleri” konulması teklif edilmişti. Asra göre, çağa göre tefsir yazanların böyle bir düşünceleri yoksa, İslam âlimlerinin bildirdiklerinde değişiklik yapmadan aynı şeyi naklediyorlarsa, o zaman “Asra göre tefsir” demenin manası yoktur. Eğer değişiklik varsa, zaten muteber değildir. Asrımızdaki insana göre kitap yazılacaksa, İslam âlimlerinin kitapları aynen alınır, günümüzde kullanılan kelimelerle, buluşlarla açıklanabilir. Mesela; müşrikler Peygamber efendimize, (Mescid-i Aksanın kaç kapısı, kaç penceresi vardı?) gibi sualler sormuşlardı. Fakat Resulullah efendimiz Miraca giderken etrafına bakmadığı için bunları görmemişti. Cebrail aleyhisselam Mescid-i Aksayı gözünün önüne getirince bakıp sorduklarına cevap verdi. Bu hadise anlatılırken, (Televizyonda görür gibi görmüştü) denebilir. Bu şekildeki bir açıklamaya da Asrın Tefsiri veya Çağdaş Tefsir denmez. İlmin ve Fennin Işığında Tefsir diyenler de vardır. İlim ve fen, dinden ayrı mıdır da ilmin ışığı deniyor? Ecnebiler, din ile ilmi ayrı zannettikleri için böyle yazıyorlar. Ecnebiyi taklit eden reformcular da aynı şeyi söylüyorlar. Dini değiştirmek Mecelle’nin Dürer-ül-hükkam şerhinde (Zamanın değişmesi ile, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Nassa dayanan hükümler zamanla değişmez) deniyor. İmam-ı Rabbani hazretleri de buyuruyor ki: Bazıları, yapacakları değişikliklerle, dini düzelteceklerini, olgunlaştıracaklarını zannediyorlar. Ortaya bid’atler çıkarıyorlar. Bid’atlerin zulmetleri ile sünnetin nurunu örtmeye çalışıyorlar. Bunlar, dinin noksanlıklarını tamamladıklarını iddia ediyorlar. Bilmiyorlar ki din noksan değildir. Kâmildir. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki: (Bugün sizin için dininizi ikmal eyledim. Üzerinize olan nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamiyet’i vermekle razı oldum.)[Maide 3] Dini noksan sanıp, tamamlamaya [asra göre, çağdaş tefsir yazmaya] çalışmak bu âyet-i kerimeye inanmamak olur. (1/260) Allahü teâlâ ve Onun Resulü Muhammed aleyhisselam, kıyamete kadar hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin hepsine şamil olan hükümleri bildirdiler. Müctehidler de bunların hepsini açıkladılar. Sonra gelen müceddid âlimler, bu hükümlerin yeni olaylara nasıl tatbik edileceklerini, tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirdiler. Tefsir akla değil, nakle dayanır .   Kur’an-ı kerimin manasını tam olarak yalnız Muhammed aleyhisselam anlamıştır. Ondan başka hiç kimse tam anlayamaz. Eshab-ı kiram, ana dili olarak Arabi bildikleri, edib ve beliğ oldukları halde, bazı âyetleri anlayamaz, Peygamber efendimize sorarlardı. Resulullahın Kur’an-ı kerimin tefsirini Eshabına bildirdiğini imam-ı Süyuti haber vermektedir. (Hadika) Tefsir, akılla yapılmaz. Eshab-ı kiramın bildirdiğinden başka türlü söyleyenler, dalalete, hatta küfre düşer. Tefsir nakle dayanır. Muhammed Masum-i Faruki hazretleri buyuruyor ki: Kemalatın, üstünlüklerin ve olgunlukların her çeşidi nübüvvet kaynağından ve ışığından alınmıştır. Fakat herkes bu kaynaktan istidadı kadar ve kabiliyeti nispetinde istifade eder. Resulullah, Hak âşıklarının istidatlarına uygun olarak, onların ruhlarına manevi sırlar bildirir, feyz ve marifetleri ulaştırır ve yansıtırdı. Hadis-i şerifte, (İnsanlarla akıllarının seviyesine göre konuşunuz)buyuruldu. Bir gün Peygamber efendimiz, Hazret-i Ebu Bekir’e derin, ince marifetleri, onun seviyesine göre anlatıyordu. Yanlarına Hazret-i Ömer gelince, konuşma üslubunu onun da anlayacağı şekilde değiştirdi. Yanlarına Hazret-i Osman gelince, yine konuşma üslubunu değiştirdi. Oraya Hazret-i Ali de gelince konuşmasını, hepsinin anlayacağı şekilde değiştirdi. Peygamber efendimizin her defasında konuşma üslubunu değiştirmesi, oraya gelen zatların yaratılış ve istidatlarının farklı oluşlarından meydana gelmiştir. (1/59) Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki: (Biz Peygamberler, herkese, seviyesine göre muamele yapmak ve anlayabileceği şekilde hitap etmekle emrolunduk.) [İ. Gazali] (Aklın almayacağı şeyi söylemek, fitne olur.) [İbni Asakir] Hazret-i Ali, göğsünü işaret edip, (Burada istediğiniz kadar bilgi vardır. Ancak bunu taşıyabilecek birisi olsa, hepsini ona anlatırım) buyurdu. Adamın biri bir âlime ince bir mesele sordu. Âlim cevap vermeyince, o kimse dedi ki: — Sen, (İlmini gizleyene Allahü teâlâ ateşten gem vurur) hadis-i şerifini bilmiyor musun? — Eğer anlattıklarımı anlayabilecek bir kimse sorar da söylemezsem, o zaman bana gem vurulur. Kur’an-ı kerimde, (Sefihlere, akılsızlara malınızı vermeyin) buyuruluyor. Mal verilmezse, ilim hiç verilmez. Hadis-i şerifte buyurulduğu gibi fitneye sebep olur. (İhya) Nakli esas almayan tefsirler  .   İslam âlimlerinin büyüklerinden ibni Hacer-i Mekki hazretleri bir fetvasında buyuruyor ki:  İslam âlimlerinin tefsirlerinden almayıp da, kendi anladığını ve kendi görüşlerini tefsir olarak yazan ehliyetsiz kimselerin tefsirlerini milletin önüne sürenlere mahkemeler mani olmalıdır! Böyle nakli esas almayan tefsirler bâtıldır, bozuktur. Bu tefsirleri milletin önüne süren din adamları sapıktır. Başkalarını da doğru yoldan saptırmaya çalışmaktadır. (Fetava-yı hadisiyye) Tefsir, akla değil, nakle dayanır. İslam âlimlerinin, Peygamber efendimizden ve Eshab-ı kiramdan alarak yaptıkları tefsirlere aykırı tefsir yazan, küfre düşer. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kur’an-ı kerimi kendi görüşüne göre tefsir eden kâfir olur.)[Mek.Rabbani 234] Bir kimse, kendi görüşüne göre Kur’an-ı kerime mana verse, verdiği mana doğru olsa da, meşru yoldan çıkarmadığı için, hata etmiş olur. Verdiği mana yanlış ise kâfir olur. (Berika) Mezhepsizler, bu inceliği anlayamadıkları için, (Herkes Kur’an okumalı, dinini bundan kendi anlamalı, mezhep kitaplarını okumamalı) diyerek, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarının okunmasını yasak ediyorlar. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kur’an-ı kerimi, kendi görüşü ile açıklayan, doğru olsa dahi, mutlaka hata etmiştir.) [Nesai] Her tefsiri herkes anlayamaz. Kur’an-ı kerimi tercüme etmenin imkânsız olduğu yukarıda bildirildi. Ancak tefsiri yapılabilir. Tefsir yapmak da büyük iştir. Bir hadis-i şerifte, (Kur’an-ı kerimi kendi görüşüne göre tefsir eden kâfir olur) buyuruldu. O halde tefsir denilen her kitaba güvenmemelidir! Kur’an-ı kerim ilmi, içinde şaşılacak, akıllara durgunluk verecek, sayısız acayip hâller bulunan engin bir denizdir. Ondaki her ilmi öğrenmek, sırrına erişmek imkânsızdır. (Mevduat-ül-ulum) Kur’an-ı kerimin hakiki tefsirini yapan, doğru manasını veren, ancak Muhammed aleyhisselamdır, Onun hadis-i şerifleridir. Bu hadis-i şerifleri de, ancak Eshab-ı kiram ve müctehid imamlar anlayabilmiş, müslümanlar da bu âlimlerin anladıklarına uymuştur. Şu halde, Kur’andan ve hadisten ve bunların tercümelerinden din öğrenmek mümkün olmaz. Her müslüman, dinini, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından hazırlanan ilmihâllerden öğrenmelidir. ************** 5 — TEFSÎR KİTÂBLARI, HADÎS-İ ŞERÎFLER(SAYFA 413) Bu mektûb, râsih ilmli, hakîkî din âlimi, seyyid Abdülhakîm Efendinin “rahmetullahi aleyh” bir mektûba cevâbı olup, tefsîri ve hadîs-i şerîfleri bildirmekde, din âlimlerini medh eylemekdedir: Efendim, Kıymetli mektûbunuzun başında, din âlimlerinin, müslimânların öğrenmesi lâzım olan bilgilere (Ülûm-i islâmiyye) denir, dediklerini yazıyorsunuz. İslâm dîninin emr etdiği bu bilgileri, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ikiye ayırmış, (El-ilmü ilmân, ilmü ebdân ve ilmü edyân) buyurmuşdur. Biri (Ülûm-i nakliyye) ya’nî din bilgileri, diğeri (Ülûm-i akliyye) ya’nî fen bilgileridir, buyurmuşdur. Dinde reformcular, fen bilgilerine (Rasyonel bilgiler), din bilgilerine (Skolastik bilgiler) diyor. [İslâm dînine inanmıyanlar, gençleri aldatmak için, (Dinleri insanlar çıkarmış, önce totem, sonra çok tanrı, en son tek tanrı fikri çıkmış, dinler, fenne, medeniyyete mâni’ olmuş) diyorlar. İslâmiyyete iftirâ ediyor, alçakca yalan söylüyorlar. Fen bilgilerini, akl bilgilerini islâmiyyetin içinden ayırıyorlar. İslâmiyyeti akl bilgilerinden ayrı, bunlara karşı imiş gibi gösteriyorlar. Akl, fen bilgilerini öğrenmek için islâmiyyeti bırakmalı imiş düşüncesini yaymağa çalışıyorlar. İlmihâl kitâblarını okuyarak islâmiyyetin akl bilgilerine, fenne verdiği ehemmiyyeti anlayan uyanık kimseler, bu yalanlara elbette aldanmaz]. Din bilgileri, dünyâda ve âhıretde huzûru, se’âdeti kazandıran bilgilerdir. Bunlar da iki kısma ayrılır:(Ülûm-i âliyye) ya’nî yüksek din bilgileri ve (Ülûm-i ibtidâiyye) ya’nî âlet ilmleri. Yüksek din bilgileri sekizdir: 1 — (Tefsîr) ilmi. 2 — (Üsûl-i kelâm) ilmi. Kelâm ilminin, âyet-i kerîmelerden ve hadîs-i şerîflerden nasıl çıkarıldığını öğreten ilmdir. Bu ilm, (Hadîka)da açık anlatılmakdadır. 3 — (Kelâm) ilmi. Kelime-i şehâdeti ve buna bağlı olan, îmânın altı temel bilgisini öğreten ilmdir. 4 — (Üsûl-i hadîs) ilmi. Hadîs-i şerîflerin çeşidlerini öğreten ilmdir. 5 — (İlm-i hadîs). Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ef’âl, akvâl ve ahvâlini öğretir. 6 — (Üsûl-i fıkh) ilmi. Fıkh bilgilerinin âyet-i kerîmelerden ve hadîs-i şerîflerden nasıl çıkarıldığını öğretir. (Menâr) adındaki üsûl kitâbı meşhûrdur. 7 — (Fıkh) ilmi. Ef’âl-i mükellefîni öğretir. Ya’nî, beden ile yapılması ve sakınılması lâzım olan emrleri ve yasakları ve mubâhları öğretir. Fıkh bilgisi dörde ayrılır: İbâdât, münâkehât, mu’âmelât ve ukûbât. 8 — (İlm-i tesavvuf), Kalb ile yapılması ve sakınılması lâzım olan şeyleri ve kalbin, rûhun temizlenmesi yollarını öğretir. Buna (İlm-i ahlâk), (İlm-i ihlâs) da denir. Bu sekiz ilmden, kelâm, fıkh ve ahlâk bilgilerini lüzûmu kadar öğrenmek ve çoluk çocuğuna öğretmek, her müslimâna (Farz-ı ayn)dır. Öğrenmiyenler ve çoluk çocuğuna öğretmiyenler büyük günâh işlemiş olur. Cehenneme gider, yanarlar. Öğrenmeğe lüzûm görmiyen, ehemmiyyet vermiyen ise, kâfir olur, îmânı gider. Bu üç ilmin lüzûmundan fazlasını ve öteki beş yüksek din bilgisini ve ulûm-i akliyyeyi öğrenmek (Farz-ı kifâye)dir. (Bezzâziyye)de diyor ki, (Kur’ân-ı kerîmden bir mikdâr ezberledikden sonra, fıkh öğrenmek lâzımdır. Çünki, Kur’ân-ı kerîmin hepsini ezberlemek farz-ı kifâyedir. Lâzım olan fıkh bilgilerini öğrenmek ise, farz-ı ayndır. Muhammed bin Hasen Şeybânî “rahmetullahi teâlâ aleyh” buyurdu ki, her müslimânın harâmları, halâlları bildiren ikiyüzbin fıkh bilgisini öğrenmesi lâzımdır. Farzlardan sonra ibâdetlerin en kıymetlisi, ilm ve fıkh öğrenmekdir). [(Hadîka)da, islâmiyyetin yasak etdiği zararlı ilmleri anlatırken diyor ki, kelâm ilmini, Ehl-i sünnet vel-cemâ’at âlimlerinin bildirdikleri i’tikâdı öğrenecek ve bunları akl ile nakl ile isbât edecek ve sapıklara, dinsizlere anlatacak kadar okumak farz-ı ayn olup, bundan fazlasını öğrenmek, ancak din âlimlerine lâzımdır. Başkalarına câiz değildir. Dîne yardım etmek için, fazla öğrenmek farz-ı kifâye ise de, bunu ancak, Allah rızâsı için çalışan, zekî din adamının öğrenmesi câizdir. Başkaları öğrenirlerse, bâtıl yollara kayar. [(Zındık) ya’nî sinsi islâm düşmanı olurlar.] İmâm-ı Şâfi’î “rahmetullahi teâlâ aleyh” buyurdu ki, (İlm-i kelâm ile uğraşıp sapıtmak yanında, büyük günâh işlemek hafîf kalır). İmâm-ı Şâfi’înin zemânındaki ilm-i kelâm için böyle denilince, şimdiki din câhillerinin kısa görüşleri ve hayâlleri ile yazdıkları din kitâblarını okumanın yasaklık derecesini ve zararlarını artık düşünmelidir. İmâm-ı Şâfi’î yine buyurdu ki, (Ehl-i sünnet i’tikâdını iyi öğrenmeden önce ilm-i kelâm ile uğraşmanın zararı bilinmiş olsaydı, kelâm ilmi ile uğraşmakdan, arslandan kaçar gibi kaçınılırdı). Şimdi, kendi aklı, kendi görüşü ile kelâm ilmi kitâbları yazanlar çoğaldı. Bunların kitâbları şirk ve dalâlet ile doludur. İmâm-ı Ebû Yûsüf, (Kelâm ilmi ile uğraşanların imâm olması câiz değildir) buyurdu. Bezzâziyye fetvâsında, (İlmi kelâm ile uğraşanların çoğu zındık olur) buyuruldu. Fıkh ilmi ile uğraşmak, ya’nî farzları ve harâmları öğrenmek ise, her müslimâna farz-ı ayndır. Fazlasını öğrenmek de, farz-ı kifâye olup, çok sevâbdır. Hiç zararı yokdur.(Hadîka)dan terceme temâm oldu. Kendi noksan bilgileri ve sapık düşünceleri ile din kitâbı yazmak moda hâline geldi. Bu kitâblarına (Kur’ân tercemesi) ve (Kur’ânın hakîkatleri) gibi ismler takıp, gençliğin önüne sürüyorlar. Yalnız bu kitâbları okuyun diyerek, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri doğru din bilgilerinin öğrenilmesine mâni’ oluyorlar. Bunlar, müslimânları dalâlete, felâkete sürüklemekdedirler. Hakîkî müslimân olmak için, sâlih müslimânların yazdığı (İlmihâl) kitâblarını okumalıdır]. Bu sekiz yüksek din bilgisini öğrenebilmek için lâzım olan (Âlet ilmleri) onikidir. Bunlar: Sarf, iştikâk, nahv, kitâbet, iştikâk-ı kebîr, lügat, metn-i lügat, beyân, me’ânî, bedî’, belâgât, inşâ ilmleridir. Bunlar,(Hadîka)nın 328. ci ve (Berîka)nın 329. cu sahîfelerinde yazılıdır. Din bilgileri, böylece yirmi olmakdadır. Din âlimi olmak için, sekiz yüksek din bilgisini, bütün incelikleri ile öğrenmek, fen bilgilerinde de lüzûmu kadar ilm sâhibi olmak lâzımdır. İslâm âlimleri de iki kısmdır: Biri, din imâmlarıdır. Bunlar, Müfessirîn-i ızâm, Muhaddisîn-i kirâm ve Mütekellimîn, Mütesavvifîn ve Fükahâ-i fihâmdır “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”. Bunların her sözü, her beyânı, Kur’ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin açıklamasıdır. Her sözleri sâbit ve müsellem ve muhakkak doğrudur. Müfessirler, tefsîr kitâbı yazanlar demek değildir. Müfessir, kelâm-ı ilâhîden, murâd-ı ilâhîyi anlayandır. (Tefsîr), ancak Fahr-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek lisânından, Sahâbe-i kirâma “rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecma’în” ve onlardan Tâbi’ ve Tebe’i tâbi’lere ve böylece sağlam, kıymetli insanların söylemesi ile, tefsîr kitâbı yazanlara, dahâ doğrusu fıkh ve kelâm âlimlerine gelen haberlerdir. Bundan başka olan bilgilere tefsîr denemez, (Te’vîl) denir. Te’vîl, bir kelimenin muhtelif ma’nâlarından, islâmiyyete uygun olanı seçmekdir. Te’vîllerin doğruluğu da, tefsîr ile ölçülerek anlaşılır. Te’vîl, tefsîre uymazsa atılır. Uyarsa, alınabilir denildi. Tefsîr kitâblarını yapanlar, tefsîr kısmlarını tefsîr olarak, te’vîl kısmını da, tefsîre uygun olduğu için, meâlen tefsîr olarak kabûl buyurmuşlardır. Bunlardan başka olan tefsîr kitâblarının bir kısmı, Kur’ân-ı kerîmin te’vîllerini bildiriyor. Ya’nî tefsîr değildirler. Murâd-ı ilâhîyi bildirmiyorlar. Şeyh-i ekberin ve Necmeddînin “rahmetullahi teâlâ aleyhimâ” tefsîrleri, te’vîl kitâblarıdır. Bunlar, dînin temel bilgileri olan kelâm ve fıkh ilmleri için sened olamaz. İslâm âlimlerinin ikinci kısmı, bildirdiğimiz tefsîr, hadîs, kelâm, tesavvuf ve fıkh âlimlerinden başka olanlardır ki, bunlar dinde müctehid kabûl edilmiyenlerdir. Bunların sözleri, lehde ve aleyhde huccet, sened olamaz. Dîn-i islâmın esâslarını, temellerini açıklıyan, birinci kısm âlimlerdir. Bunlar, bütün bilgilerini, Kur’ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden almışlardır. Kur’ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin ma’nâlarını Eshâb-ı kirâmdan öğrenmişlerdir. Kendiliklerinden hiçbirşey söylememişlerdir. Eshâb-ı kirâmın “radıyallahü teâlâ aleyhim ecma’în” yolunda oldukları için, bunlara (Ehl-i sünnet vel-cemâ’at) denilmişdir. Fıkhda mezheb sâhibleri, dört imâmdır. Bunların mezhebleri içinde müctehid-i fil-mezheb yüksek makâmına yetişenler vardır. Bunlar; Hanefîde, imâm-ı Muhammed ve imâm-ı Ebû Yûsüf, Şâfi’îde, imâm-ı Nevevî ve imâm-ı Râfi’î, imâm-ı Muhammed Gazâlî gibi olanlardır. Bunlardan başkasının ictihâdları, bunların ictihâdıdır. Ya’nî bunların ictihâdına uyarsa, kabûl olunur. Uymazsa, bunlara uydurulabilirse, uydurulur. Uydurulamazsa, din temelleri bunların üzerine kurulmaz. Bu işi yapan, ya’nî uyup uymadığını anlıyan, ancak, bu yeni ictihâd sâhiblerinin üstünde, ilme, derin anlayışa mâlik olanlardır. Bunlar da, o büyük imâmların yetişdirdiği islâm âlimleri, ya’nî dînini seven ve kayıran âlimlerdir ki, herbiri dünyânın her yerinde yüksek tanınmışdır. Mektûbunuzda ismi geçen Şemseddîn Sehâvî, tabî’î bu dâirenin dışındadır. (El-mekâsıd-ül-hasene) ismindeki kitâb da, kıymetli din kitâblarından sayılmaz. Bunun ölçüsü de, kıymetli islâm kitâblarıdır. Bu kitâblara uyarsa, kabûl olunur. Uymazsa, evirip çevirip, uydurmağa çalışılır. Uydurulamazsa, mes’ûliyyeti sâhibine bırakıp, o kitâbdan el çekilir. Dînin temelini kuran tefsîrler, böyle kitâblarla red ve tenkîd edilmez. Bundan dolayı, Melâhime [ya’nî büyük savaş, muhârebe] ve mürtekıbe ve müntezıra [Her ikisi de gözetmek, beklemekdir. Bu üç ilm, muhârebenin netîcesini, önceden keşf etme yollarını öğretir] hakkında pek az hadîs var demesi, üzerinde durulacak bir noktadır. Hadîslerin az veyâ çok olması aranmaz. Hadîs olduğu anlaşılınca, bir hadîs-i şerîf de yetişir. Çünki, Muhbir-i sâdıkdan “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” gelen her habere inanılır. Azlık ve çokluk, ölçü ile anlaşılır. Az ve çok olması, ne ile ölçülecekdir. Kıymetli hadîs kitâblarında, bunlar için bulunan hadîs-i şerîflerin sayısı, başka şeyler için olanlardan dahâ çokdur. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” gizli kalması lâzım olan birçok şeyi, Huzeyfet-ibni Yemâna söyledi. Bu zât ve Ebû Hüreyre “radıyallahü anhümâ” buyurdular ki: (Server-i âlem “sallallahü aleyhi ve sellem”, âlemin yaratıldığı zemândan, yok olacağı güne kadar, olmuş ve olacak şeyleri bize bildirdi. Bunlardan bildirilmesi câiz olanları bildirdik. Örtmesi lâzım olanları, sakladık, bildirmedik.) Bildirilenlerin hepsi de, belki bizlere gelememişdir. Bizlere gelmiyen hadîs-i şerîflere, yok denemez. Bununla berâber, Melâhime kitâbları, dînin temelini kuran kitâblardan değildir. Sakınılacak şeyleri bildirmekdedir. Böyle kitâblarda, mübâlaga bulunur ve sakınmak, böyle mümkin olur. İslâm dîninin sağlamlığı, Melâhime kitâblarının doğruluğuna bağlı değildir ki, kitâbların yanlış olması, dîne bir ayb ve kusûr olsun. Bu kitâblar, târîh gibidir. Târîhler, elbette böyle olur. Sehâvînin (İmâm-ı Ahmed, üç kitâbın aslı yokdur demişdir) dediğini yazıyorsunuz! Bu Ahmed, imâm-ı Ahmed ibni Hanbel “rahmetullahi teâlâ aleyh” olmasa gerek. Çünki, böyle büyük bir imâm, bir kalemde (Üç kitâbın aslı yokdur) demez. Bu büyük âlimler, şübheli yerleri ayırırlar. Bir kitâbın hepsi yanlışdır demezler. Bununla berâber, Melâhim, Megâzî [ya’nî harb târîhi] kitâbları, islâm dîninin kıymetli kitâblarından olmadığı için (Melâhim hakkında, hiç doğru hadîs kabûl etmiyor) sözünün bir ehemmiyyeti yokdur. Şunu da bildirelim ki, kabûl etmemek, yok olduğunu bildirmez. Yok olan şeyler, isbât edilemez. Çünki, yokluğu gösteren şâhid bulunmaz. Sehâvînin bildirdiğine göre: (İmâm-ı Ahmed “rahmetullahi teâlâ aleyh”, (Tefsîr-i Kelbî) başdan başa yanlışdır demiş). Yukarıda bildirdiğimize göre, (Tefsîr-i Kelbî) zâten dînin temel kitâbı değildir. (Mukâtil tefsîri) de böyledir. Şevkânînin (Tefsîr-i Hakâyık [Sülemî]) gibi, sôfiyye tefsîrleri, tefsîr değildir, dediğini yazıyorsunuz. Yukarıda tefsîrler için verilen bilgi, bu tefsîri de içine almakdadır. Sôfiyye-i aliyye büyükleri, tefsîr diye birşey yazmamışdır. Te’vîl diyerek yazmışlardır. Bunların sâf zihnlerine gelen ilhâmlar, Allahü teâlânın dilediği bilgiler olabilir denilmişdir. Bunların sözleri, vicdâna bağlı şeylerdir. Bunlara inanmak, vicdân sâhiblerinin vicdânlarına bırakılır. Başkaları için sened olamaz. Ya’nî, îmân olunacak şeyleri isbât etmezler ve amel ve ibâdetleri gösteremezler. Onların hâlini, onları tanıyanlar anlar ve onların yüksek derecelerine erişenler bilir. Şevkânî gibi kimseler, bu derecelerden çok uzakdır. Şevkânînin sözü bunlara karşı sened olamaz. (Onlarda, bâtınî tefsîrler çokdur) diyorsunuz. Bâtın demekle, bâtıniyye mezhebi söylenmek isteniliyorsa, bu mezhebdekiler, zâten yoldan çıkmışdır. Eğer bâtın âlimlerini demek istiyorlarsa, bu sözü, söyliyenin yüzüne çarpmak lâzımdır. [Şihristânînin (Milel-nihâl) kitâbı, Mısr, Hind ve Londrada arabca basdırılmış, latince, ingilizce ve başka dillere çevrilmişdir. Türkçeye, Nûh bin Mustafâ “rahmetullahi teâlâ aleyh” tarafından çevrilmiş olup, kırküçüncü sahîfesinde diyor ki: (Şî’î mezhebi yirmi fırkadır. Onsekizinci fırkası, İsmâ’ilî fırkasıdır. Bu fırkaya, Bâtiniyye de denir. Çünki, bunlar, Kur’ân-ı kerîmin zâhirî, ya’nî anlaşılan ma’nâsı olduğu gibi, bâtınî, ya’nî gizli, iç ma’nâsı da vardır. Bâtınî ma’nâsı lâzımdır, zâhirî ma’nâsı lâzım değildir diyorlar. Bu ise küfr ve ilhâddır, ya’nî doğru yoldan sapmak, ayrılmakdır. Çünki, islâm âlimlerinin hiçbir sözüne inanmıyorlar). Bunlara (Şî’î) de denmez. Şî’îlerin şimdi Îrânda ve Hindistânda en çok bulunan fırkaları,(İmâmiyye) fırkasıdır. Bunlar, kendilerine (Ca’ferî) diyorlar. Ca’ferî kelimesi üzerinde, kitâbın sonundaki ism cedvelinde (Ca’fer-i Sâdık) isminde geniş bilgi vardır. Bugün, Şî’î denilince, imâmiyye fırkası anlaşılmakdadır]. Mektûbunuzun bir yerinde, Şevkânînin (İbni Abbâs tefsîri, aslâ tefsîr değildir) dediğini yazıyorsunuz. İbni Abbâs tefsîri diye bir kitâb yokdur. Abdüllah ibni Abbâs “radıyallahü anhümâ”, kitâb yazmadı. Kendisi, Server-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” kıymetli sohbetlerine devâm etmiş ve Cebrâîl aleyhisselâmı görmüş ve Eshâb-ı kirâm “aleyhimürrıdvân” arasında, en âlimlerinden biri olarak tanınmış olduğundan, hadîs-i şerîfler için olduğu gibi, ba’zı âyet-i kerîmeler için de beyânâtda bulunmuşdur. Tefsîr âlimlerimiz, bu yüksek beyânâtı alarak, tefsîrlerini süslemişlerdir. Bu tefsîrlerin ise, pek yüksek derecede olduğunu, islâm âlimleri, sözbirliği ile bildirmekdedir. Şevkânînin sözünü düzeltmek lâzımdır. Bunu düzeltmek için de, yüksek olan (Üsûl-i hadîs) ilminin ince kâ’idelerini bilmek lâzımdır. Şevkânînin bu derecelere erişmiş olması ise belli değildir. Çünki, o makâmlarda bulunsaydı, büyük âlimlerin üsûllerine uymıyan sözde bulunmazdı. Sa’lebî tefsîri, ya’nî (Keşf-ü beyân) ismindeki tefsîr için de, yukarıdaki îzâhları gözönünde tutmalıdır.(Vâhidî tefsîri) de böyledir. Zemahşerî, mu’tezile mezhebinde idi. Bunun için, (Keşşâf) tefsîrinde, murâd-ı ilâhîyi anlamakda, yine yukarıdaki îzâhat göz önünde bulundurulmalıdır. Ancak, Zemahşerî, Kur’ân-ı azîm-üş-şânın mu’ciz olduğunu anlatmakda; esâs, sened olan belâgat ilminin âlimlerinin en yüksek derecesinde olduğundan, Ehl-i sünnetin tefsîr âlimleri, Kur’ân-ı kerîmin belâgatini anlatan kısmları, onun tefsîrinden almışlardır. Kâdî Beydâvî ise, “beyyedallahü vecheh” [Allahü teâlâ onun yüzünü nûrlandırsın demekdir] ismine ve düâsına yakışacak kadar yüksekdir. Müfessirlerin baş tâcıdır. Tefsîr ilminde, en büyük makâma yükselmişdir. Her meslekde seneddir. Her mezhebde önderdir. Her düşüncede rehberdir. Her fende mâhir, her üsûlde bürhân, önceki ve sonraki âlimlere göre sağlam, kuvvetli ve yüksek tanınmışdır. Böyle derin bir âlimin tefsîrinde mevdû’ hadîs var demek, büyük bir cesâretdir. Dinde derin bir uçurum açmakdır. Böyle sözleri söyliyenin dili, inananın kalbi, dinliyenin kulakları tutuşsa yeridir. Acabâ, bu büyük ilm sâhibi, mevdû’ hadîsleri sahîhlerinden ayıramaz mı idi? Evet diyenlere ne demelidir? Yoksa, hadîs uyduracak kadar ve böyle yapanlar için, Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” bildirdiği ağır cezâlara aldırış etmiyecek kadar, dîninin kuvveti ve Allah korkusu yok mu idi? Yokdu demek, ne kadar şenâ’ât, çirkinlik olur. Böyle söyliyen kimsenin dar havsalası, kalın kafası, bu hadîs-i şerîflerdeki ma’nâları çok gördüğünden, bir çâre arayarak, mevdû’ demekden başka çâre bulamaz. (Fâideli Bilgiler) 107.ci sahîfeye bakınız! Sırası gelmişken, mevdû’ hadîsleri anlatalım: Mevdû’ kelimesinin, bir lügat ma’nâsı, bir de, ıstılâh [ya’nî her ilme mahsûs, ayrı bir] ma’nâsı vardır. Ya’nî, (Üsûl-i hadîs) ilminin verdiği ma’nâsı vardır. Lügatde, mevdû’, bir yere sonradan konulmuş, uydurma demekdir. Ya’nî, Server-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek ağzından çıkmayıp da, bir zındık, bir münâfık, bir yalancı tarafından iftirâ olarak konulmuş ve hadîs denilmişdir. Bu ise, iki yol ile anlaşılabilir. Birincisi: Hadîs-i şerîfin sâhibi olan Fahr-i Rusül “sallallahü aleyhi ve sellem”, (bu benim hadîsim değildir), ya’nî, bunu ben söylemedim, demesi iledir. İkincisi: Nübüvvetin ve risâletin başladığı günden beri, âhırete teşrîf edinceye kadar, hergün, Resûlullah efendimizin yanında bulunup, her sözüne, her hâline, her huyuna, titizlikle dikkat ederek, yazılanlar arasında, bu mevdû’ hadîsin bulunmaması ile anlaşılır ki, bu yol ile de anlamak elbette mümkin değildir. O hâlde, nasıl mevdû’ denilebilir? Böyle söze kimse kıymet vermez. Server-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” nübüvvetinin başladığından vefâtına kadar, mubârek ağızlarından sâdır olan her söz ve sükûn ve hareketleri hep hadîsdir. Hadîs ilmini ta’rîf ederken, (Onun “sallallahü aleyhi ve sellem” sözlerini ve hâllerini bildiren ilmdir) buyurmuşlardır. (Üsûl-i hadîs) isminde başka bir ilm dahâ vardır ki, bu ilmin üsûlleri, metodları ile, hadîs-i şerîflerin nev’leri, çeşidleri ayırd edilir. Mütevâtir, meşhûr, sahîh, hasen, merfû’, müsned, mürsel, da’îf [za’îf], mevdû’ ve dahâ birçok hadîs çeşidlerinin ayrı ayrı ve uzun ta’rîfleri, îzâhları, tesbitleri, kitâblar doldurmakdadır. Herbir hadîsin şartları, kaydları vardır. Bu geniş bilgiler, ancak üsûl-i hadîs ilminde, ictihâd derecesine yükselen büyük âlimlere “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” mahsûsdur. Hadîs ilmi büsbütün başkadır. Üsûl-i hadîs ilminde müctehid olan bir âlim, bir hadîsin mevdû’ olduğunu isbât edince, bu ilmin bütün âlimlerinin de, mevdû’ demesi lâzım gelmez. Çünki, mevdû’ diyen müctehid, bir hadîsin sahîh olması için, lüzûm gördüğü şartları taşımıyan bir hadîs için, benim mezhebimin üsûlünün kâ’idelerine göre, mevdû’dur der. Yoksa, Server-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” sözü değildir demek istemez. Ya’nî, hadîs-i şerîf denilen bu sözün hadîs olması, bence anlaşılmamışdır demekdir. Bu âlime göre hadîs olmaması, hakîkatde hadîs olmadığını göstermez. Hadîs üsûlü ilminin başka bir müctehidi de, hadîsin doğru olması için aradığı şartları bu sözde bulunca, hadîsdir, mevdû’ değildir diyebilir. O hâlde, Şevkânînin, (ba’zı tefsîrlerin hadîsleri mevdû’dur) demesi ile mevdû’ olmaz. Meselâ Şevkânîyi, hadîs üsûlü ilminde müctehid tanısak da, onun mezhebinin (Üsûl-i hadîs ilmi) kâidelerince, hadîs olduğu meydâna çıkmamış olur ise de, mevdû’ hadîs olduğunu hangi cesâretle söyliyebilir. Din büyüklerine “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” karşı böyle sözlerde bulunmanın çirkinliği meydândadır. Meşhûr dört mezheb arasında ayrılık bulunması, sözlerinin yanlış olacağını göstermediği gibi, hadîsler için de böyle düşünebilirsiniz! Böyle şeyler, ictihâd işi olduğundan, bir müctehidin mevdû’ demesi ile, hakîkatde mevdû’ olması lâzım gelmez. (Ebüssü’ûd tefsîri), Beydâvînin ve Zemahşerînin tefsîrinden ve (Tefsîr-i kebîr)den alınmışdır. Zât-ı âlîniz, Tefsîr-i kebîri hiç yazmamışsınız. [Tefsîr-i kebîre (Mefâtîh-ul-gayb) da denir. Onüç cilddir. Fahreddîn-i Râzî yazmışdır.] Selefden bildirilen tefsîrlere güvenilemez sözü, hiç doğru değildir. Ba’zı hadîslerin mevdû’ olduğunu anlatmak için gösterdiği delîl, şâhid, (Münâzara) ilmine göre, kendi yanlışını meydâna çıkarmakdadır. Hele, sûrelerin fazîletini, kıymetini bildiren hadîs-i şerîflere mevdû’ demesine, lâ havle... okumakdan başka cevâb verilmez. Evet, zındıklar, hadîs diye, ba’zı sözler uydurdu. Ehl-i sünnet âlimleri, bunları ayırıp, çıkardı. Şimdi din kitâblarımızda bunlardan hiç yokdur. (Hâzin tefsîri), [Bu tefsîrin ismi (Lübâb-üt-te’vîl fî me’ânit-tenzîl) olup Alâüddîn-i Bağdâdî yazmışdır] ve (Rûh-ul-beyân) tefsîri, dahâ ziyâde birer va’z kitâbıdır. Bunlardaki hadîs-i şerîfler, nihâyet za’îf hadîs olabilir. Za’îf hadîsler, ibâdetlerin fazîletlerini, sevâblarını bildirmekde kıymetli olabilir. Dînin temel bilgileri bu tefsîrlerden alınmaz. İslâm dîninin esâsları için, bu kitâblar sened olmaz. Va’z ve hutbe kitâbları ve tesavvufun aşağı derecelerinde bulunanların kitâbları, nutk ve konferans gibidir. Böyle kitâblarda sened, vesîka aranmaz. Bundan dolayı, mevdû’ hadîsden başka, her çeşid hadîs yazabilirler. Dînin temeli olan kelâm kitâblarında ancak kuvvetli hadîs-i şerîfler delîl ve sened olur. Fıkh, ibâdet kitâblarında ise, âhâd hadîslerden ve za’îf ve mevdû’ hadîslerden başka hadîsler delîl ve sened olur. Sevâbının çok olduğu za’îf hadîslerle bildirilen ibâdetler yapılabilir. Mevdû’ hadîs ile ibâdet yapılması, harâm, belki küfr olduğunu, (İbni Âbidîn) “rahmetullahi teâlâ aleyh” abdest düâlarında bildirmekdedir. (Câmi’-us-sagîr) ve (Câmi-ul-kebîr) kitâblarının [bunlar, büyük hadîs kitâblarıdır] sâhibi, Celâleddîn-i Süyûtî “rahmetullahi teâlâ aleyh”, hadîs ilminde imâmlık derecesine çıkmışdır. Bunun ve imâm-ı Muhammed Gazâlînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” kitâblarında aslâ, bir mevdû’ hadîs yokdur. Bir hadîsin mevdû’ olduğunu bildiren kimsenin, herşeyden önce, üsûl-i hadîs ilminde müctehid olması lâzımdır. Böyle bir müctehid, üsûl-i hadîs ilminin kâ’idelerine göre, bir hadîsin mevdû’ olduğunu isbât ederse, yalnız onun mezhebinde mevdû’ olur. Üsûl-i hadîs ilminde müctehid olan başka âlimlerin mezheblerinde de, mevdû’ olması lâzım gelmez. Bu âlimler “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”, böyle hadîsleri, kitâblarında, sahîh hadîs olarak yazar. Müslimânlar da, onu hadîs olarak tanır. (Hayât-ül-hayvân) kitâbının sâhibi, Muhammed Demîrîdir “rahmetullahi teâlâ aleyh”. (Kısas-ı enbiyâ) [imâm-ı Alî bin Hamza Kisâînindir] ve (Müstatraf) [(Müstatraf fî külli fenni Müztezraf)ismindeki bu kitâbı, Muhammed bin Ahmed Ebşîhî yazmışdır] ve (Enîsül-celîs) [bu kitâbı Alî bin Hasen Hullî yazmışdır] ve (Hazînet-ül-esrâr) kitâbı [Muhammed Hakkî yazmışdır] ve (Tuhfet-ül-ihvân) [Kur’ân-ı kerîm okumak hakkında olup, Halîl bin Osmân yazmışdır] ve (Mekârim-i ahlâk) [ibni Ebiddünyâ yazmışdır] ismindeki kitâblar, dînin temelini kuran kitâblar değildir. Bununla berâber, bu kitâbların sâhibleri büyük olduğundan, kendi mezheblerinde mevdû’ olan hadîslerin bulunmaması lâzım gelir. Mevdû’ diyenlerin kendi mezheblerinde mevdû’ olsa bile, mevdû’dur diyerek, âlimlerin inceden inceye gözden geçirdiklerini kıymetden düşürmek lâzım gelmez. Böyle, dışardan görenlerin safsataları ile, dîn-i islâm lekelenmez. Hadîs-i şerîflere mevdû’ diyen bir kimse, bir hadîsi eline alıp, delîl, şâhid ve sened ile mevdû’ olduğunu isbât edebilmelidir. [Cehenneme gidecek olan yetmişiki fırkanın adamları ve münâfıklar, zındıklar, Ehl-i sünneti parçalamak ve kendi kötülüklerini örtmek için, birçok hadîs-i şerîfe mevdû’ demişlerdir. Ehl-i sünnet tanınan ba’zıları da, bu düşmanların kitâblarına aldanıp, birçok sahîh hadîsleri, mevdû’ sanmışlardır. Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” kitâblarını kavrıyamayıp düşmanlara aldananlardan biri de, Aliyy-ül-kâridir. Çok kitâb yazmış, kıymetli kitâbları şerh etmiş ise de, (Ehâdîs-ül-mevdû’at) kitâbında, sahîh hadîslere mevdû’ demişdir. Din düşmanlarına aldanarak, en kıymetli kitâblardaki sahîh hadîs-i şerîflere mevdû’dur diyenler, din düşmanlarına, dîn-i islâmı yıkmağa yardım etmiş oluyor]. (Tahzîr-ül-müslimîn) ismindeki bir kitâbın doğru olduğuna hiç inanmıyorum ve perde arkasından, dîni yıkmak için söylenen yalanlar olduğunu anlıyorum. Mektûbunuzun birinci sahîfesinin sonunda yazılı kitâblar, dînin temel kitâbı değildir. [Bu kitâblardan biri (Dürret-ün-nâsıhîn) olup, Osmân Hopavî yazmışdır.] Birisi de (Ettergîb-vetterhîb) adlı hadîs kitâbı olup, İsmâ’îl Isfehânînindir. Aynı ismde bir hadîs kitâbını, Abdül’azîm yazmışdır ki, bu kitâbı İmâm-ı Rabbânî “kuddise sirruh” medh etmekdedir. Biri de (Acâ’ib-ül-Kur’ân) ismindeki kitâb olup, Mahmûd-i Kirmânî yazmışdır. İslâm dîni, bu kitâbları müdâfe’a etmez. Çünki, ne kendileri, ne de yazanları, din âlimlerince yüksek tanınmış değildir. Bununla berâber, bunlardaki hadîslerin hepsinin veyâ birkaçının mevdû’ olduğu söylenemez. Herbir hadîsin, ayrı ayrı mevdû’ hadîs olduğunu isbât etmek lâzımdır. Mevdû’ hadîs bulunsa da birşey lâzım gelmez. Dînin temelleri bu kitâblar üzerine kurulmuş değildir. Ayb ve kusûr, kitâbların sâhiblerine âid olur. Sâhibleri de, dinde söz sâhibi, üstün kimseler olmadığından, bunlara karşı söylenilecek sözlerden din lekelenmez. Tesavvufcuların bildirdiği hadîslere mevdû’ diyenler, eğer tesavvuf büyüklerinin bildirdiklerine karşı söyliyorlarsa, bu sözlerinin hiç kıymeti olamıyacağından, onlara bir cevâb vermeğe değmez. O büyüklerin dinden bildirdikleri her haber, doğru, sağlam ve senedlidir. Yok eğer tekke şeyhlerine ve tarîkatcilere karşı söyliyorlarsa, istedikleri kadar söylesinler, biz onları müdâfe’a etmeyiz. (Rahmânın cezbelerinden bir cezbe, bütün insanların ve cinnîlerin sevâbları gibidir) hadîsini, Muhammed Emîn-i Tokâdî “rahmetullahi teâlâ aleyh” hazretleri (Sülûk) risâlesinde bildiriyor. Bu risâle, Süleymâniyye, Dâr-ül-mesnevî, [169] numarada mevcûddur. Hadîs olduğu, (Ma’rifetnâme)nin üçyüzseksenaltıncı sahîfesinde de yazılıdır. (Nefsini tanıyan Rabbini tanır) hadîsini (Künûz-üd-dekâık) onbirinci sahîfesinde yazmakda ve (Deylemî) “rahmetullahi teâlâ aleyh” de bulunduğunu bildirmekdedir. (Letâif-ül-minen)de, Ebül Abbâs-ı Mürsînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” bunun hadîs olduğunu bildirdiği ve yapdığı uzun te’vîli yazılıdır. (Keşf-ün-nûr) birinci sahîfesinde ve (Salât-ı Mes’ûdî), bunun hadîs olduğunu açıkça yazmakda, ve (Kendi aczini anlıyan, Rabbinin azametini anlar) şeklinde  tefsîr etmekdedir. İbni Teymiyyenin ve Zerkeşînin ve Abdülkerîm ibni Sem’ânînin buna Yahyâ bin Mu’az-ı Râzînin sözüdür demeleri, hiçbir esâsa dayanmamakdadır. Bunun hadîs olduğu (Salât-i Mes’ûdî)nin onüçüncü bâbında da yazılı olduğunu (Fıkh-ı Gîdânî) fârisî şerhi bildiriyor. (Dünyâ sevgisi, bütün günâhların başıdır) hadîsdir. [İmâm-ı Münâvî ve Beyhekî bunun sahîh olduğunu bildirmekdedir.] Dünyânın ne demek olduğunu bilmiyenler bunu kabûl etmiyor. (Ümmetim yetmişüç fırkaya ayrılacakdır. Bunların yalnız biri Cennete girecek, ötekilerin hepsi Cehenneme girecekdir) hadîsinin sahîh olduğunu, (Şerh-i mevâkıf) sonunda yazıyor. (Milel-nihâl) kitâbı tercemesinde, (Sünen) ismindeki hadîs kitâblarını yazmış olan hadîs imâmlarından dördünün, bu hadîsi, Ebû Hüreyreden “radıyallahü anh” rivâyet etdiğini bildiriyor. Büyük islâm âlimi, şeyhul-islâm Ahmed Nâmıkî Câmî “rahmetullahi teâlâ aleyh”, (Miftâh-un-necât) ve (Üns-üt-tâibîn)kitâblarında, bu hadîsi yazmakdadır. İmâm-ı Rabbânî ve imâm-ı Gazâlî gibi müctehidler de, bu hadîs-i şerîfi yazıyorlar. Bu hadîs-i şerîfe herhangi bir kimsenin mevdû’ demesi, güneşi balçıkla sıvamak gibidir. Her hâlde, Ehl-i sünnet düşmanlarının inkârıdır. (Ümmetimin âlimleri, İsrâîl oğullarının Peygamberleri gibidir) hadîs olduğunu İmâm-ı Yâfi’î,(Neşr-ül-mehâsin) kitâbında ilmin kıymetini anlatırken bildiriyor. Birçok kitâblarda, meselâ imâm-ı Rabbânînin (Mektûbât)ının 268 ve 294. cü ve üçüncü cildinin yüzyirmibirinci mektûblarında ve (Letâif-ül-minen) kitâbı başında açıkca yazılıdır. Abdülganî Nablüsînin (El-hâmilü fil-fülk) kitâbında da yazılıdır. Bu kitâb, Süleymâniyye kütübhânesinin (Es’ad efendi) “rahmetullahi teâlâ aleyh” kısmında [3606] sayıda vardır. (Ebrârın ibâdetleri, mukarreblere göre günâhdır) hadîsdir. [Bu hadîsi, Ebû Sa’îd-i Harrâzın (Âriflerin riyâsı, mürîdlerin ihlâsından dahâ iyidir) sözü ile karışdırmamalıdır.] (Mü’minin artığı şifâdır) hadîsdir. (Dünyâ, âhıretin tarlasıdır) hadîsdir. [İmâm-ı Münâvî ve Deylemî, bunun sahîh olduğunu bildiriyor.] Ma’nâlarını bilmiyen kimse, karşı gelmekden başka çâre bulamıyor. (Vatan sevgisi, îmândandır) hadîs olduğunu, (Mesnevî) bildiriyor. (Küntü kenzen mahfiyyen...) hadîs-i kudsî olduğu, (Mektûbât)da ve (Kenz-i mahfî)de ve (Lâ Yase’unî Erdî...) hadîs-i kudsî olduğu, ikinci cild, 76. cı mektûbda yazılıdır. Tesavvufun yüksek derecelerinde bulunanların bildirdiği hadîs-i şerîflerin hepsi sahîhdir. (Delâil-ül-hayrât), hadîs kitâbı değildir, düâ kitâbıdır. Düânın mevdû’ olmasının ne demek olduğunu bilemiyorum. (İhyâ) kitâbı, imâm-ı Muhammed Gazâlînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” (İhyâ-ül’ulûm) kitâbı ise, bütün âlimlerin söz birliği ile, doğru ve yüksekdir. Bir gayr-ı müslim, severek yapraklarını çevirirse, müslimân olmakla şereflenir. (Kût-ül-kulûb) kitâbı ve (Behcet-ül-esrâr-fî-menâkıb-il-ahyâr) kitâbı [Bunu Alî bin Yûsüf yazmışdır. Tesavvuf büyüklerinin “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” hâl tercemeleridir] dînin temel bilgilerini bildiren kitâblar olmadığından, müdâfe’a etmiyorum. Dünyânın yaratılmasını anlatan hadîslere mevdû’ demek, mechûle taş atmak demekdir. Her hadîsin sahîh olup olmaması uzun tedkîk ister. Akla uyup uymamasının bir kıymeti yokdur. Dînimiz, nakle dayanmakdadır. Nakl doğru olunca, inanmak lâzımdır. İbrâhîm aleyhisselâmın zevceleri hakkındaki hadîs, mevdû’ değildir. Peygamber efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek kalbinin çıkarılıp temizlendiği doğrudur. Dünyâya gelirken sünnetli olduğu görülmüşdür. Bütün Peygamberler de “aleyhimüsselâm” böyle idi. Peygamberlik mührü bulunduğu doğrudur. [Aşûre için, kitâbımızın birinci kısmı, seksenbeşinci maddesinde bilgi verilmişdir.] (Esnelmetâlib] kitâbı, İbni Hacer-i Mekkînin kitâbı ise, söz götürmez, elbette doğrudur ve seneddir ve çok sağlamdır. Eğer diğerleri ise, ehemmiyyeti yokdur. Şa’bân ayının onbeşinci gecesi için hadîs sahîhdir. Receb ayının üstünlüğü de böyledir. Mi’râc vardır. Fekat hangi gecede olduğu kesin olarak belli değildir. [Mi’râcın nasıl olduğu, birinci kısm, seksenbeşinci maddede uzun bildirildi.] [Muhammed Rebhâmî “rahmetullahi aleyh” fârisî (Rıyâd-un-nâsıhîn) kitâbında buyuruyor ki, (Mi’râca inanmıyanlar çeşid çeşiddir: Cebriyye fırkasının ikinci kısmı olan (Cehmiyye) ile mu’tezile fırkasının onikinci kısmı olan Kâ’biyye, mi’râc yokdur dedi. Mu’tezile fırkası, mi’râc rü’yâdır dedi. Zemânımızda, mu’tezile fırkasını taklîd edenler çoğalmakdadır. (Bâhilî) fırkası ise, mi’râc, Kudüse kadar olmuşdur, göklere çıkmamışdır, dedi. Allahü teâlâya cism diyenlerden (Haşeviyye) ve (Müşebbihe) fırkaları ise, mi’râc bir gece sürdü. Bu gece, üçyüz sene uzun idi. Bütün insanlar, bu kadar zemân uykuda kaldı dedi. (İbâhâtî), ya’nî İsmâ’ilî fırkasında olanlar, mi’râc, rûha oldu. Beden yerinden ayrılmadı dedi. Ehl-i sünnet vel-cemâ’at âlimleri buyurdu ki, mi’râc, rûh ve cesed birlikde olarak, Mekke-i mükerremeden Kudüse ve oradan, yedi kat göke ve sonra Sidre denilen yere ve Sidreden (Ka’be kavseyn) makâmına, uyanık olarak, gece, bir ânda götürülmüş ve getirilmişdir. Bunu yapan, Allahü teâlâdır ve ancak O yapabilir, dedi ve çeşidli şeklde isbât etdi). Yalnız rûh ile olan başka mi’râcları da vardır]. Terâvîh nemâzlarını bildiren hadîs sahîhdir. İnsanların en iyisi arab olduğu ve Kureyş ve Hâşimîlerin üstünlüğü, [birinci kısm, doksanyedinci maddedeki] hadîs-i şerîflerde bildirilmekdedir. [(Basîret-üs-sâlikîn) de, ba’zı sahîh hadîs-i şerîfleri yazarak, Süyûtî, bunların aslı yokdur dedi diyor. Hâlbuki, İbni Âbidîn, yevm-i şekde oruc tutmağı anlatırken buyuruyor ki, (Hadîs âlimlerinin aslı yokdur demesi, bu hadîsin merfû’ olmasının aslı yokdur demek olup, mevkûf hadîs olduğunu bildirmekdedir.)] (Râbıta-i şerîfe) risâlesindeki yazılar çok dikkat ile okunursa, öteki süâllerinizi de çözmüş olursunuz! Râbıtaya inanmıyan, râbıtanın ne demek olduğunu bilmiyenlerdir. Bin sene içinde gelen Hanefî âlimlerinin çoğunun kitâbında, (Râbıta) anlatılmakdadır. Buna inanmamak, Hanefî âlimlerine inanmamakdır. Bunlara karşı gelenlerin, önce müctehid olması, sonra o büyüklerin derecesinde olması lâzımdır. Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerden ma’nâ çıkarmak, herkesin yapacağı iş değildir. Müctehid olmak şartdır. Câhillerin, evet, hayır demesi, hakîkatleri değişdiremez. İnsanların birbirine yardımı, ancak şefâ’at ile olacakdır. Rûhlardan yardım beklemek, bütün müslimânlar ve bütün insanlar arasında âdet hâlini almışdır. Efendim! Ramezân-ı şerîfde, ancak bu kadar yazabildim. Dahâ geniş bilgi almak istiyen ile ferahlı bir günde, uzun zemân görüşmek lâzımdır. Fekat, insâflı ve tahsîlli olmak lâzımdır. Çünki, inâdcı ile konuşulamaz. İmâm-ı Alînin “radıyallahü anh”, Hasen ve Hüseyne “radıyallahü anhümâ” yardım etmemesini anlamak için, görüşmemiz lâzımdır. Ma’zûr görmenizi istirhâm eylerim. 28 Ramezân 1347 [m. 1929] Abdülhakîm Bu bağçede benim için, ne gül, ne lâle var, bu pazarda ne alış veriş, ne de pâra var, ne kudret ve tesarruf ve ne mal, ne de mülk var, ne derd, ne zevk ve ne de merhem, ve ne yâre var, bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var? Vücûd, lutf-i ilâhî, hayât, rahmet-i Kerîm! ağız, atıyye-i Rahmân, kelâm fadl-ı Kadîm! beden, binâ-yı Hudâ, rûh, nefha-i tekrîm, kuvvet, ihsân-ı kudret, duygular, vaz’ı Hakîm, bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var? Bu dünyâda gerçekden, benim hiçbir şeyim yok, ne varsa hep Onundur, mülkünde şerîki yok. Cihâna gelip gitme, benim de elimde yok, bu benimdir demeğe, güvenecek sened yok, bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var. Varlığım bir görünüş, rûhum bir emânetdir, ben demek bile, Ona, pek çirkin bir şirketdir, kula düşen vazîfe, sâhibe itâ’atdır, bana (kulum!) demesi, lütûfdur, inâyetdir, bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var? Benim fakîr ve muhtâc, gınâ, ihsân Hakkındır, (adem) benim sermâyem, vücûd, hayât Hakkındır. Ezel, ebed ve hem de, kahr, galebe Hakkındır, dünyâda ve ukbâda her görünen Hakkındır. Bu dünyâda bilseydim, ben neyim, hem neyim var. ****** TEFSÎR NEDİR? Dînî ilimlerden. Lügatde; örtülü ve kapalı olan şeyi ortaya çıkarmak, açmak, beyân etmek demektir, istilanda tefsir; beşer kudreti dâhilinde, Kur’ân-ı kerîm âyetlerindeki murâd-ı ilâhîyi bildiren ilimdir. Kelâm-ı ilâhîden (Kur’ân-ı kerîm) murâd-ı ilâhîyi anlayıp, bildiren âlimlere müfessir denir. Tefsîr ilminin mevzuu Kur’ân-ı Kerîmdir. O, Allahü teâlânın kelâmı ve sonsuz bilgiler, hükümler, hikmetler ve faziletler menbaı, kaynağıdır. Allahü teâlâ onu insanların en yükseği olan sevgili peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma indirmiştir. Bu sebeble Kur’ân-ı kerîmi tam olarak yalnız Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem anlamış, kapalı ve anlaşılması zor âyet-i kerîmeleri, Eshâb-ı kirama (r. anhüm ecmaîn) açıklamışlardır. Eshâb-ı kiram aleyhimürrıdvân, ana dili olarak Arabîyi bildikleri, edîbvebelîg oldukları hâlde, bâzı âyetleri anlayamaz, Resûlullah’a sallallahü aleyhi ve sellem sorarlardı. Hazret-i Ömer bir yerden geçerken, Resûlullah’ın sallallahü aleyhi ve sellem, Ebû Bekr-i Sıddîk’a (r. anh) bir şey anlattığını gördü. Yanlarına gidip dinledi. Sonra, başkaları gördüler, fakat gelip dinlemeğe çekindiler. Ertesi gün, Ömer’i (r. anh) görünce; “Yâ Ömer! Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem, dün size bir şey anlatıyordu. Bize de söyle, öğrenelim” dediler. Çünkü, dâima; “Benden duyduklarınızı, din kardeşlerinize de anlatınız! Birbirinize duyurunuz” buyururlardı. Ömer (r. anh); “Dün Ebû Bekr (r. anh), Kur’ân-ı kerîmden anlayamadığı bir âyetin mânâsını sormuş, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem de anlatıyordu. Bir saat dinledim, bir şey anlıyamadım” dedi. Çünkü Ebû Bekr”in yüksek derecesine göre anlatıyordu. Ömer (r. anh), o kadar yüksek idi ki, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem; “Ben, peygamberlerin sonuncusuyum. Benden sonra peygamber gelmeyecektir. Eğer, benden sonra peygamber gelseydi, Ömer peygamber olurdu” buyurdu. Böyle yüksek olduğu ve Arabi’yi çok iyi bildiği hâlde, Kur’ân-ı kerîmin tefsirini bile anlayamadı. Ebû Bekr’in derecesi, ondan çok daha yüksekti. Cebrail aleyhisselâm dahi, Kur’ân-ı kerîmin mânâsını, esrarını, Resûlullah’a sorardı. Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem, Kur’ân-ı kerîmin hepsinin bildirilmesi îcâbeden tefsîrini Eshâbına bildirdi. Böyle olduğunu İmâm-ı Süyûtî (r. aleyh) bildirmektedir. Onun için Kur’ân-ı kerîmin esas tefsîri bizzat Peygamber efendimizin açıklamaları yâni hadîs-i şerîfleridir. Resûlullah’dan sallallahü aleyhi ve sellem bu tefsîrleri öğrenen Eshâb-ı kiram, müfessirlerin ilk tabakasını meydana getirir. Başta Hulefâ-i râşidîn olmak üzere, İbn-i Mes’ûd, Übey bin Ka’b, Ebû Mûsel Eş’arî, Ebû Hüreyre, Enes bin Mâlik ve Abdullah bin Abbâs (r. anhüm ecmaîn), Kur’ân-ı kerîmin tefsîri hususunda önde gelen sahâbîlerdendir. Bilhassa Abdullah bin Abbâs, Eshâb-ı kiramın en âlimlerinden biri olarak tanınmıştır. Âyet-i kerîmelerle ilgili açıklamalarının pek yüksek olduğunu tefsîr âlimleri bildirmiş, tefsirlerini bunlarla süslemişlerdir. Ancak ona ait tefsîr kitabı yoktur. Yalnız tefsîr âlimleri onun bu açıklamalarını tefsirlerinde nakletmişlerdir. Tefsîr ilrnindeki yüksekliğinden dolayı kendisine; Tercümân-ül-Kur’ân, Hibr-ül-ümmet, Reîs-ül-müfessirîn lakabları verilmiştir. Eshâb-ı kiram da, Resûlullah’dan sallallahü aleyhi ve sellem öğrendikleri Kur’ân-ı kerîmin tefsirini, müfessirlerin ikinci tabakasını teşkil eden Tabiînin büyüklerine öğrettiler. Mücâhid bin Cebr el-Mekkî (v. 103/m. 721), İkrime (v. 105)/ m. 723), Tavus bin Keysân (v. 106/m. 724), Ata bin Ebî Rebâh (v,114/m. 732), Alkame bin Kays (v. 102/m. 720), Şa’bî (v. 105/m. 723), İbrahim Nehâî (v. 105/m. 723), Dahhâk bin Muzâhim (v. 105/m. 723), Hasen-i Basrî (v. 121/m. 738), Mâlik bin Enes (v. 179/m. 795) (rahmetullahi aleyhim ecmaîn) Tabiîn devri müfessirlerinin meşhûrlarındandır. Tabiînin büyükleri de, Eshâb-ı kiramdan öğrendikleri bu tefsîrleri, Tebe-i tabiîne ulaştırdılar. Süfyân bin Uyeyne (v. 198/m. 813), Vekî’ bin Cerrah (v. 197/m. 812), İshak bin Râheveyh (v. 233/m. 848), Ali bin Ebî Talha (v. 143/m. 760), Kasım bin Sellâm (v. 223/m. 837) (r. aleyhim ecmaîn) Tebe-i tabiînin müfessirlerindendir. Bunlar da müfessirlerin üçüncü tabakasını meydana getirir. Bu tabakada bulunanlartefsîre dâir rivayetleri derleyip toplamağa başladılar. Kur’ân-ı kerîmin tefsîrine dâir Peygamber efendimizden ve Sahâbe-i kiramdan gelen rivayetler böyle gönülden gönüle nakledilip fevkalâde bir tarzda zabtedildi. Nihayet, ilimler kitaplara yazılmaya başlanınca, tefsîr âlimleri de daha önce toplanıp kendilerine ulaşan bu rivayetlerle Kur’ân-ı kerîmi tefsîr ettiler. Rivayetlerle yapılan tefsire rivayet, me’sûr ve naklî tefsîr denir. 1-Câmi-ul-Beyân an te’vîl-il-Kur’ân, Muhammed bin Cerîr et-Taberî (v. 310/m. 922). 2-Tefsîr-ul-Kur’ân-il-Azîm, Ebü’l-Leys es-Semerkandî (v. 377/m. 987). 3-El-Keşf ve’l-Beyân an tefsîr-il-Kur’ân, Ebû İshak es-Sa’lebî (v. 427/m. 1035). 4-Meâlim-üt-Tenzîl, Ebû Muhammed el-Hüseyn el-Begavî (v. 516/m. 1122). 5-El-Muharrer-ül-Vecîz fi tefsîr-il-kitâb-il-Azîz, İbn-i Atıyye el-Endelûsî. İbn-i Atiyye kendisinden önceki tefsîrlerdeki rivayetleri ve senedlerini tahkîk ve tedkîke tâbi tuttu. 6-Câmi-ul-Ahkâm, Ebû Abdullah Muhammed bin Ahmed Kurtubî (v. 671/m. 1272). Kurtubî de, tefsîrinde İbn-i Atiyye’nin usûlünü tâkib etmiştir. 7-El-Cevâhir-ül-hısân fi tefsîr-il-Kur’ân, Abdurrahmân es-Se’âlebî (v. 876/m. 1471). 8-Ed-Dürr-ül-mensûr fi tefsîr-il-me’sûr, Celâleddîn es-Süyütî (v. 911/m. 1505) bunlardan bâzılarıdır. Rivayet tefsirleri yanında dirayet tefsirleri de yapıldı, ilk asırda îrâb, belagat gibi lisan bilgileri Arablarda meleke hâlinde bulunduğundan, bunları anlatan bir kitaba ihtiyâç yoktu. Fakat zamanla fetihler sebebiyle hududlar genişledi. Yabancı milletlerle irtibat netîcesinde, Arabî lisânın yanlış kullanılması ve bozulması durumu ortaya çıktı. Diğer taraftan Arab olmayanların Arabî’yi öğrenebilmeleri için bu lisânın gramerini bilmeleri îcâbediyordu. Yine Kur’ân-ı kerîm Arabî olduğundan, lüzum görüldükçe lisân bilgilerine göre îzâhına ihtiyâç duyuluyordu. Onun için Arabî lisânına dâir kitaplar yazıldı. Asıl tefsîr olan Resûlullah’dan (sallallahü aleyhi ve sellem) gelen rivayetler esas alınarak, Kur’ân-ı kerîmin lisân ve daha başka bilgilerle de açıklamaları yapıldı. Bu izahlara, açıklamalara te’vîl denildi. Tevillerin doğruluğu, nakle uygunluğu ile anlaşılır. Tefsîr kitaplarını yazan âlimler, tefsîre uygun te’villeri de yine tefsîr olarak kabul etmişlerdir. Bunlara mâkûl ve re’y tefsiri denir. Te’vîl, nakle ve din bilgilerine uygun olmazsa tefsîr değil; yazanın kendi düşüncesi olur. Nitekim hadîs-i şerîfde; “Kur’ân’ı, kendi görüşü ile açıklayan hatâ etmiştir” buyrulmuştur. Bunun içindir ki, Kur’ân-ı’ kerîmde mânâsı açık olmayan yerlerden, yalnız akla güvenip, yanlış te’vîl yapılarak, yanlış mânâlar çıkarılması neticesinde yetmiş iki bid’at ve dalâlet fırkası ortaya çıktı. Bunlar sırf akla güvenme, ona göre hareket etme yolu olan felsefenin de te’sirinde kalarak akılla anlaşılamayacak olan âhiret hâllerini dahi akıllarıyle îzâha kalkıştılar. Böyle bozuk kimselerin tefsîr diye yazdıkları kitaplar zararlı olup, okuyanların îtikâdlarını bozar. Hâlbuki Ehl-i sünnet âlimleri nakli esas alıp, aklı onu îzâh etmekte yardımcı kıldılar. Kur’ân-ı kerîmin tefsîrini (te’vîlini) bu esâsa bağlı olarak yaptılar. Dînî hükümlerin bir çoğunu ictihâd ederek bu yolla elde ettiler. Bu îtibârla kelâm, fıkıh ve ahlâk kitapları da Kur’ân-ı kerîmin tefsiridir. Dirayet yolu ile yaoılan tefsirlerden bâzıları şunlardır: 1-Mefâtîh-ül-Gayb; Fahreaaın Râzî (v. 606/m. 1209). Bunda rivayet ve dirayet yolları birleştirilmiş, filozofların bozuk fikirleri red olunmuştur. Tefsîr-i kebîr diye de bilinen eserde; zaman zaman nahiv, belagat ile ilgili mes’elelere girilmiştir. 2-Envâr-ut-Tenzîl ve Esrâr-ut-Te’vîl; Beydâvî (v. 685/m. 1288). Bu da Râzî tefsirinin usûlünü tâkib etmiştir. 3-Medârik-ut-Tenzîl ve Hakâik-ut-Te’vîl; Nesefî (v. 701/m. 1301). 4-El-Celâleyn; El-Mahallî (v. 684/m. 1459) ve’s-Süyûtî (v. 911/m. 1505). 5-İrşâd-ül-Akl-is-Selîm ilâ mezâyâ’l-Kitâb-il-kerîm; Ebüssü’ûd (v. 982/m. 1574). Bir de tasavvuf büyüklerinin yazmış oldukları te’vîl kitabları vardır ki, bunlara İşârî tefsir denilmiştir. Bu te’viller onların saf zihinlerine gelen ilhamlar olup, Allahü teâlânın dilediği bilgiler olabilir denilmiştir. Bunların sözleri vicdana bağlı şeylerdir. Bunlara inanmak vicdan sâhiblerinin vicdanlarına bırakılır, başkalarına sened olamaz. Yâni îmân olunacak şeyleri isbât etmezler ve amel ve ibâdetleri gösteremezler. Onların hâlini, onları tanıyanlar anlar ve onların yüksek derecelerine erişenler bilir. Muhyiddîn-i Arabî, Necmeddîn-i Kübrâ ve İsmail Hakkı Bursevî’nin tefsirleri hövledir. İslâm âlimlerinin yazdıkları tefsirler her asra uygundur ve kâfidir. Kur’ân-ı kerîmin emirleri her asırdaki her insan için aynıdır, önceki asırlar için başka, sonraki asırlar için başka değildir. Kur’ân-ı kerîme inanan ve uymak isteyen bir müslüman, aradıklarını mevcûd tefsîrlerde bulur. Fakat bozuk kimseler kendi bozuk isteklerini, bu tefsîrlerde bulamazlar. Herkesin kendi aklına ve asrın isteklerine göre tefsîr yapması caiz değildir. Bu, aslı değiştirip bozmaya kalkışmaktır. Tefsîr âlimleri, enıı olmayan kimselerin çıkıp, Kur’ân-ı kerîm tefsîri diye kendi şahsî düşüncelerini söyleyip, yazmalarına mâni olmak için, müfessirde vâni tefsîr yapacak kimsede bâzı şartların bulunması lâzım geldiğini bildirdiler. Bunlar, sekiz yüksek din bilgisini bütün incelikleri ile bilmek, on iki âlet ilmi ile bunların kolları olan yetmiş iki ilme vâkıf olmaktır. Lügat, metn-i lügat, bedî, beyân, meânî, belagat, kıraat, usûl-i din (kelâm), fıkıh, esbâb-ı nüzul, naşiri ve mensûh. usûl-i fıkıh, hadîs, usûl-i tefsîr ve ilm-i kalb (tasavvuf, ahlâk ilmi) gibi çeşitli ilimleri öğrenmek, sarf, nahiv, mantık gibi âlet olan bilgilerde derinleşmek, zamanının fen bilgilerinde söz sahibi olmak, âyet-i kerîmelerin zahirî, zımnî, murâdî, iltizâmî mânâlarını ve her âyet-i kerîmenin, ne zaman, ne sebeble, ve kimler için nazil olduğunu, âyet-i kerîmelerin hangi hadîs-i şerîflerle ve nasıl açıklandığını hakkıyla bilmek lâzımdır. Ayrıca Ehl-i-i sünnet itikadında olup, kalbde Allah sevgisinden başka birşeyin sevgisine yer verîfrnemesi ve ilm-i vehbîye yâni Allah vergisi olan ilme sâhib bulunması lâzımdır. Ancak böyle bir âlim, Kur’ân-ı kerîmi tefsîr edip, kelâm-ı ilâhîden murâd-ı ilâhîyi anlıyabilir. Böyle olmayanların Kur’ân-ı kerîmden mânâ çıkarmaya kalkışması ilk mekteb talebesinin üniversite kitabı okumasına ve kimya deneyleri yapmaya kalkışmasına benzer. Böyle nice zavallıların, deneylerde kurban gittiği çok duyulmuştur. Senelerce ilim tahsili bile yapsa herkes müfessir olamaz. O dereceye ulaşmak kolay değildir. Müfessirler (r. aleyhim), Peygamber efendimizin sallallahü aleyhi ve sellem; “Âlimler, peygamberlerin vârisleridir” buyurduğu büyük âlimlerdir. Tefsirlerini bu yüksek mertebenin sâhibleri olarak, büyük bir din gayreti ve hassasiyeti içerisinde yazdılar. Böyle olduğu hâlde o büyüklerin tefsirleri hakkında; “Eski tefsîrler İsrâiliyyât ile doludur” denilerek lekelenmektedir. İsrâiliyyât, ya ehl-i kitabın bizzat ağzından yahut onların ele geçen kitaplarından nakledilen rivayetlerdir, islâmî tebligatın ilk zamanlarında, fitne ve fesada sebeb olur endişesiyle, İsrâiloğullarına ait haberlerin nakl ve kitaplarının mütâlâa edilmesi men olunmuştu. Sonradan dînî akîdeler, şer’î hükümler teessüs edip iyice yerleşince o mahzur kalkmış, Benî İsrail’e ait vakıa ve hâdiselerin nakli mubah kılınmıştır. Bu da ibret alınabilecek kıssalara münhasırdır. Yalan olduğu bilinen haberlerin nakli ise caiz değildir. Tefsîr ilminde müctehîd mertebesine yükselen müfessirler, eserlerinde eğer İsrâiliyyâta yer vermiş iseler bunu caiz olduğu için yapmışlardır. Caiz olmasaydı yapmazlardı. Bununla beraber, onlar bu işi yapmakla Benî İsrail’e ait haberlerden nelerin nasıl alınabileceğine dâir de kendilerinden sonrakilere güzel bir numûne ve ölçü vermiş olduklarını da nazar-ı itibâra almak lâzımdır. Bu sebeble, İsrâiliyyât bulunduğunu söyliyerek, bu mevzuları bilmiyenler nazarında bu tefsirlerin ve sahihlerinin kıymetini düşürmek gayet hatalı bir iştir. Bu tefsîrler hakkında söylenen diğer bir husus da, onlarda mevdu’ hadîs bulunduğudur. Mevdu’ kelimesinin lügat mânâsı uydurma demektir. Fakat ıstılahda yâni hadîs usûlü ifmihde başka mânâda kullanılır. Hadîs usûlü ilminde müctehid olan bir âlimin bir hadîsin mevdu’ olduğunu söylemesi; bir hadîsin sahîh olması için lüzumlu gördüğüm şartlara göre mevdudur, yâni hadîs-i şerîf denilen bu sözün hadîs olması bence anlaşılmamıştır demektir. Yoksa Peygamber efendimizin sallallahü aleyhi ve sellem sözü değildir, demek istemez. Bu âlime göre hadîs olmaması, hakikatte hadîs olmadığını göstermez. Bilakis hadîs usûlü ilminde müctehid olan başka bir âlim de bir hadîsin sahîh olması için aradığı şartları bu sözde bulunca hadîstir, mevdu’değildir diyebilir. O hâlde bâzı kimselerin; “Bâzı tefsirlerin hadîsleri mevdû’dur” demesiyle, o hadîs-i şerîfler mevdu’ olmaz. Beydâvî gibi kıymetli tefsirlerde mevdu’ hadîs var demek, onların kıymetini asla düşürmez. İslâm âlimlerinin yazdıkları bu tefsîrler asırlar boyunca müslümanlar tarafından kabul görüp okutulmuş ve zamanımıza kadar gelmiştir. Tefsîr kitaplarını okuyup anlıyabilmek için de senelerce durmadan çalışıp yirmi ana ilmi ve bunların kolları olan seksen ilmi iyi bilmek lâzımdır. Yalnız Arabça bilmekle tefsir kitapları anlaşılmaz. Bu ilmi iyi bilen âlimler, Türkçe tefsîr kitapları da yazmışlardır.Mevâkib, Tibyân ve Ebülleys tefsirleri bunların en kıymetlilerindendir. Kur’ân-ı kerîmdeki murâd-ı ilâhî terceme yoluyla ifâde edilemeyeceği için, bu kitaplar tefsir tarzında yazılmışlardır. Kur’ân-ı kerîmin bütün hususiyetleri ile aynen tercümesi mümkün değildir (Bkz. Kur’ân-ı kerîm). Fakat tefsîrlerin ışığı altında meal, îzâh tarzında tercüme yapılır. Herkes doğrudan Kur’ân-ı kerîmi, tefsirleri ve mealleri okuyarak murâd-ı ilâhîyi anlayamaz. Bir âyet-i kerîmenin mânâsını anlamak, Allahü teâlânın bu âyetten ne murâd ettiğini anlamak demektir. Bunun içindir ki, kelâm ve fıkıh âlimleri Kur’ân-ı kerîmdeki murâd-ı ilâhîyi anlamışlar, bu bilgilen avamdan olan müslümanların anlayacakları şekilde fıkıh ve kelâm kitaplarına yazmışlardır. Bu sebeble Kur’ân-ı kerîmin hakîkî mânâsını öğrenmek isteyen, İslâm âlimlerinin kelâm (îtikâd), fıkıh ve ahlâk kitaplarını okumalıdır. Her müslümanın, lâzım olduğu kadar, îtikâd, fıkıh va ahlâk bilgilerini yâni ilmihâlini öğrenmesi farz-ı ayndır. İlmihâl bilgilerinin hepsi, Kur’ân-ı kerîmden ve onun açıklaması olan hadîs-i şerîflerden alınmıştır. Ehil olmadan, din bilgilerini doğrudan Kur’ân-ı kerîmden ve tefsîr kitaplarından öğrenmeye çalışmak yanlış olup, insanın dalâlete düşmesine sebeb olur.     XXXXXXXXXXXXXXXXXX İlk Kur’an-ı kerim tercümeleri  Ülkemizde, ilk tercümeyi yayınlayan, Zeki Megamiz isminde, Arap asıllı bir Hıristiyandır. İkincisini ise Cihan Kütüphanesi sahibi Ermeni Mihran Efendi’dir.Asırlardır, dinimizin emir ve yasakları fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Fakat meşrutiyetten beri, belli odaklar, Müslümanları sinsice ilmihâl kitaplarından uzaklaştırıp, meallere, tefsirlere, tercümelere yönlendirme gayretine girmiş bulunmaktadır. Bu maksatla, “Dinimizi esas kaynağından öğrenin, aracıları ortadan kaldırın” gibi sloganlar ortaya attılar. İşin aslını bilmeyen çok kimse de, bu sinsice hazırlanmış tuzağa yakalandılar.Birçok şey alıştıra alıştıra kabullendirilir. Bazı yanlış inanç, fikir, görüş, metod ve kanaatler vardır ki, insanlar onları önce iter, reddeder. Fakat devamlı propaganda, beyin yıkama ve telkin neticesinde, bu itiş ve reddetme, zamanla zayıflar ve toplumun direnişinde gevşeme başlar. Gün gelir, bakarsınız ki, o bozuk ve bâtıl fikir ve metodlar, aynı topluluk tarafından benimsenmiş ve kabul edilmiştir.İşte, büyük-küçük her Müslümanın, bir adet Kur’an tercümesi edinerek, İslâmiyeti doğrudan doğruya kutsal kitabından veya kaynağından öğrenmesi fikri de böyle olmuştur. Bu, sinsi din düşmanlarının, yıllardır yaptıkları beyin yıkama propagandalarının bir neticesidir. Maalesef zamanımızda Müslümanların çoğu, bu propagandanın tesiri ile, evlerinde bir meal bulundurma, dini buradan öğrenme yanlışlığına düştüler.Hâlbuki, bizim, dinin temel bilgilerini Kur’an tercümelerinden elde etmemiz, öğrenmemiz mümkün değildir. İslâmiyeti içeriden yıkmak, dinimizin temellerini dinamitlemek isteyen sinsi reformcuların ve inkârcıların, yıllar boyu devam eden teraneleri şu olmuştur:“Herkes dinini doğrudan doğruya Kur’an-ı kerim’den öğrensin. Bunun için de herkese bir tercüme, yahut meal veya tefsir temin edilsin. Onu okusunlar; eski kafalı hocalar, fıkıh kitapları aradan çıksınlar!..”Nihayet onların dediği olmuş, bu sinsi oyun, yani dini bilgileri meallerden ve tercüme kaynaklardan almak fikri, doğru olarak kabul edilmiş ve tercümeler, mealler peynir ekmek gibi satılmaya başlamıştır. Okuyan herkes kendine göre bir mana çıkarmış, şüpheler başlamıştır.Bunun neticesinde, dinden uzaklaşmalar, dinden çıkmalar başgöstermiştir.   İslamın Luther’lere ihtiyacı yoktur  İslamiyette yenilik, değişiklik yapmak istiyenler, faaliyetlerinde Luther’in Hıristiyanlıkta yaptığı reformu örnek gösteriyorlar. Luther, İncillere aykırı olarak faaliyet gösteren papazlara karşı çıkmıştı. İnciller de değişik olduğu için, aslına dönülmesini savundu.Kur’an-ı kerimin tek noktası bile değişmediğine, tahrif edilmediğine göre, İslâmiyette reforma, aslına dönüşe ihtiyaç yoktur. Bunun için Luther’in reformu örnek alınacak bir hareket değildir. Buradan, Luther’in kendine göre iyi niyetli, bizdeki reformcuların kötü niyetli olduğu ortaya çıkıyor.Meselenin öneminin iyi anlaşılabilmesi için, bu yıkıcı hareket, ne zaman ve kimler tarafından başlatılmış, geçmişine bir göz atalım:Sebilürreşad Mecmuası’nın 18 Safer 1924 tarihli ve 618 numaralı sayısındaki, “Yeni Kur’an Tercümesi” başlıklı yazıda, bu konu özetle şöyle anlatılıyor: “Kur’an-ı kerim’i tercüme etmek, basıp yaymak bir müddetten beri moda oldu. Ne gariptir ki, ilk defa bu işe teşebbüs eden, Zeki Megamiz isminde, Arap asıllı bir Hıristiyandır. Fakat isminin duyulması üzerine, tercümeyi neşirden vazgeçti.Daha sonra Cihan Kütüphanesi sahibi Ermeni Mihran Efendi acele olarak, diğer bir tercümenin basımına başladı ve az zamanda sona erdirerek, “Türkçe Kur’an” ismiyle yayınladı.“Türkçe Kur’an” tabiri, çok yanlıştır. İslâm âlimleri, Kur’an tercümesine Kur’an demenin küfür, yani kişiyi dinden çıkarıcı bir söz olduğunu bildirmişlerdir.Tercümenin faydası, zararı bir yana, tercüme diye ortaya koydukları şey baştanbaşa hata ve tahrifat!.. Kur’ana karşı bu ne büyük bir suikasttır.”Asırlardır, bütün ömürlerini dini yaymakla geçiren, bu uğurda hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan İslâm âlimlerinin, Kur’an-ı kerimin tercümesini, meallerini hazırlamayıp da, gayrı müslimlerin böyle bir çalışma yapması, bizlere çok şey hatırlatmalıdır... Tercüme ve meal, gerçekten dine faydalı olsaydı, İslâm büyükleri bu faaliyeti gayrı müslimlere bırakırlar mıydı?Neticede ne olmuştur? Çok tahribat ve karışıklık olmuştur. Ehl-i sünnet sarsılmış... İslâmî otorite ve hiyerarşi kavramları yıkılmış... Söz ayağa düşmüş... Bir sürü ukalâ müctehid taslağı türemiş... Dinimizde zararlı reform hareketleri başlamış... Mezhepsizlik yayılmış... Hemen arkasından da dinsizlik yayılmaya başlamış. Zaten mezhepsizlik dinsizliğe bir köprüdür.    Meal tartışmalarının özeti   İslâmiyeti Kur’an tercüme ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur. İslâmiyet, ancak ilmihâl, fıkıh kitaplarının okunup öğrenilmesi ile yayılır.Meşrutiyet’ten itibaren, dini, Kur’an tercümelerinden ve meallerinden öğrenme kampanyası başlayınca, bunun dine vereceği zararlar, 1924 yılında Sebilürreşad dergisinde uzun uzun tartışılmıştır. Birtakım Ermeni ve Arap asıllı Hıristiyan yayımcılar tarafından başlatılan Kur’an tercümesi kampanyaları, şiddetli tenkitlere mâruz kalmıştır. Kur’an-ı kerim tercüme ve meallerinin yayılması karşısında, zamanın Diyanet İşleri Başkanlığı da hareketsiz kalmamış, Müslüman halkı uyandırmak maksadıyla bir beyanname yayımlamıştır. Bu uyarılar özetle şöyleydi:1- Kur’an tercümesi furyası, İkinci Meşrutiyet’in ilanından sonra başlamış zararlı bir faaliyettir.2- İkinci Meşrutiyet’ten önce, Osmanlı devleti, dini yayınları kontrol altında tutuyor ve ulu orta, yalan-yanlış dini yayınların ve tefsirlerin neşrine asla müsaade etmiyordu. Müşrutiyet’ten sonra, basın hürriyetinden istifade eden birtakım art niyetli kimseler, gayrı müslimler, dinsizler, sinsi gayelerine uygun Kur’an tercümeleri neşrine başlamışlardır.3- İlk Kur’an tercümesini Zeki Megamiz adlı bir Hıristiyan Arap yapmıştır. Daha sonra, Cihan Kütüphanesi sahibi Ermeni Mihran Efendi, Kur’an tercümesi basanların öncülüğünü yapmıştır. 4- Türkçe Kur’an demek, küfür sözüdür. Kur’an-ı kerim İlâhidir. Kur’an’ın tercümesi olmaz. Tercümeler, dinle alakası olmayan kimseler tarafından Kur’an-ı kerimin Fransızca, İngilizce, Almanca tercümesinden Türkçeye çevirilmektedir.5- Müslümanlar arasında dini otorite ve hiyerarşi kavram ve kurumunu yıkarak, sözü ayağa düşürmek, ehl-i sünneti sarsmak, dinin temellerini dinamitlemek isteyen kötü fikirliler, Kur’an tercümeleri vasıtasıyla, İslâm dünyasında bir reform hareketi başlatmak istemişler ve muvaffak da olmuşlardır.6- İslâmiyeti halka ve gençlere Kur’an tercüme ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur. İslâmiyet, Kur’an tercümesi ile değil, İslam âlimlerinin, halk için yazdıkları ilmihâl (akaid, fıkıh, ahlâk) kitaplarından öğrenilir. Yanlış propagandalardan kurtulmalı  Zamanızıda, kasıtlı propagandaların tesiri ile yeterli dini bilgisi olmayanların kafasında, “İslâmiyeti öğrenip, din kültürü edinmek istiyorsan, alacağın ilk kitap bir Kur’an mealidir” yanlış fikri yerleşmiş  bulunmaktadır. Bu fikir dimağlardan mutlaka sökülüp atılmalıdır. Yoksa din eğitimi, din kültürü sahasındaki anarşi önlenmez ve din yıkılır gider.Anadolu’muzun yetiştirdiği büyük âlimlerinden İmam-ı Birgivî hazretleri, bu konu ile ilgili olarak şu hadis-i şerifleri bildirmektedir:“Bir kimse, Allahın kitabını kendi fikri, görüşü ile tefsir etse ve bu tefsirinde isabet etmiş bulunsa, açıklaması doğru olsa bile hata etmiş olur.”“Kim ki, Kur’an hakkında, ilmi olmadığı hâlde, kendi kafasına göre açıklarsa, cehennemdeki yerine hazırlansın.”Tefsir yapacak âlimin onbeş ilmi gayet mükemmel şekilde bilmesi şarttır. Bu ilimleri en iyi şekilde bilmeyen kimselerin, Kur’an tefsirine yeltenmesi asla câiz değildir. Kur’an-ı kerimin tefsiri, ancak hakiki ehl-i sünnet âlimlerinin işi ve vazifesidir. Her önüne gelen tefsir yazamaz.Son devrin müfessirlerinden, aynı zamanda kıymetli bir devlet adamımız olan Giritli Sırrı Paşa, tefsir yapabilmenin şartlarını şöyle bildirmektedir:Tefsir yapacak âlimin onbeş ilmi gayet mükemmel şekilde bilmesi şarttır. Bu ilimleri en iyi şekilde bilmeyen kimselerin, Kur’an tefsirine yeltenmesi asla câiz değildir. Bugün tefsir yapmaya kalkışan kimseler, bu ilimlerin isimlerini bile sayamazlar.Müfessirin sahip olması gereken 14 ilim, eskiden çalışmakla elde edilebilecek bilgilerdi. Ancak 15’inci ilim, ilm-ül-mevhibe’dir. Bu öyle bir ilimdir ki, onu cenab-ı Hak, ilmiyle âmil olan bahtiyar kuluna ihsan eder. Bu ilim vehbîdir, yani Allah vergisidir. O verirse verir; vermezse, çalışmakla öğrenilip elde edilemez.İşte bu 15 ilim, tefsir âliminin mutlaka, kesin surette ve hiç şüphesiz ve eksiksiz, mükemmel bir şekilde sahip olması zorunlu bulunan ilimlerdendir. Ama bunlardan başka, Kur’an-ı kerimi tefsir edebilmek için, müfessirin diğer ilimlerde ve çağının gerektirdiği genel kültür bilgilerinde derinleşmiş olması da şarttır.   Yapılabilecek en büyük kötülük   İslâm dînini bilmedikleri için, ona karşı olanlar, asırlar boyunca yaptıkları kanlı ve acı tecrübelerle anladılar ki, islâm âlimlerini yıkmadıkça, islâmiyeti yıkmaya, imkân yoktur.Bunun için 1700'lü yıllardan itibaren taktik değiştirdiler. Kaba kuvveti bırakıp islâmiyeti içeriden yıkmak için plânlar hazırladılar. İslâmı yıkmada, en büyük engelin islâm alimleri olduğunu anladıkları için de, bütün hedefleri islâm âlimleri oldu. Biliyorlardı ki, islâmiyeti asırlardır, bozulmadan, ilk şekli gibi çağlara ulaştıran âlimlerdi, mezheplerdi.İslâm alimleri, islâm dairesinin aşılamaz kalesi, sûru idiler. Bu kale yıkılınca, içeri girmek kolaylaştı. Artık müslümanları, istedikleri gibi birbirlerine düşürebiliyorlar, her türlü fitne, fesâdı çıkartabiliyorlardı.Bilhassa zamanımızda, artık âlimler, mezhepler hemen hemen devre dışı kalmış gibidir. İlmihâl kitabından, fıkıh kitabından bahsetmek câhillik alâmeti sayılır hâle gelmiştir. Aydın din adamı(!) olmanın alâmeti de, kendini imâm-ı a'zamın yerine koyup hadisten, âyetten hüküm vermek olarak kabûl edilmiştir. Herkesin eline, bir meâl, tefsir veya bir hadîs-i şerîf kitabı tutuşturulmuştur.Hâlbuki, dinini bilmiyen bir kimsenin eline, bir hadîs-i şerîf kitabı, bir Kur'ân-ı kerîm meâli veya tefsîr kitabı tutuşturup, dinini buradan öğren demek, bu kişiye yapılabilecek en büyük kötülüktür.Müslümanların arasındaki bugünkü ayrılıkların, karışıklıkların tek sebebi, âlimleri devre dışı bırakmaktır. Alimler, devre dışı bırakılınca, ortaya dinde olmayan, birçok şeyler çıkmıştır. Şahıslar kendi fikirlerini, dinin emridir diye ortaya atmışlardır. Her tarafta bid'atler, dinsizlikler din diye alabildiğine yayılmaktadır.Peygamber efendimiz, 15 asır önce bugünkü halleri haber vermiştir: Bir hadîs-i şerînde, “Benden sonra, ümmetim arasında ayrılıklar olacaktır. O zamanda olanlar, benim sünnetime ve Hulefâ-i râşidînin, dört halifemin sünnetine yapışsın! Dinde meydana çıkan şeylerden uzaklaşsın! Dinde yapılan her yenilik bid'attir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir. Dalâlet sahiplerinin gidecekleri yer, Cehennem ateşidir.” buyurmuştur.Bu hadîs-i şerîf, bu ümmette çeşitli ayrılıklar olacağını haber veriyor. Bunlar arasında, Resûlullahın ve O'nun dört halîfesinin yolunda olana sarılınız, bid’adlerden uzak durun diyor. Bu da ancak, İslam alimlerinin yolundan gitmekle, onların fıkıh kitaplarını okumakla mümkündür.   Müsteşrikler neden hız kesti?  Konumuzla yakından ilgisi dolayısıyla, Ebubekir Sifil’in “Modern İslam Düşüncesinin Tenkidi” kitabından bazı tespitleri sizlere aktarmak istiyorum. Bugün kitabın önsözünden kısa bir özet sunup daha sonraki günlerde, Peygamber Efendimizin “Hüküm koyma yetkisi” ile ilgili bahsin özetini vermek istiyorum: Batı’nın İslam Dünyası üzerinde “öncü kuvvet” ve “keşif kolu” olma rolünde olan müsteşriklerin  taarruzu bugün eski yoğunluğunu yitirmiş görünüyor. Bunun sebebi müsteşriklerin İslamiyeti bozma çalışmalarından umdukları sonuçları elde edememiş olmaları değil, tam tersine yeni dönemde onların yerine kaim kılınan yerli müsteşrik hareketlerinin İslam Dünyası’nda sürdürmekte olduğu çalışmalardır. Zira artık konuşanlar “bizden” birileridir ve bu sebeple söylediklerinin kale alınma şansı nispeten fazladır; böylesi, özellikle sokaktaki insan bakımından daha etkili ve kalıcı olabilmektedir.Bunlara göre, geçmişte Tevrat ve İncil’i nasıl tahrip edildiyse, bozulduysa şimdi tahrip sırası Kur’an-ı kerim’de. Bugünkü,Yahudi dini hahamların, Hıristiyanlık papazların ürünüyse, Kur’an da yeni bir bakış açısı ile yeniden yorumlanmalı ve bu bağlamda Kur’an’ı anlamada/hayata aktarmada müslümanların geçmişte oluşturduğu tecrübe birikimi tarihin çöplüğüne terkedilmelidir.Artık Ehl-i Sünnet, Fıkıh, Fukaha... tabirleri bunlara itimat telkin etmiyor; İslam Tarihi, ihanet, zorbalık ve tahrifin oluşturduğu, bir safra gibi çıkarıp atmamızı istedikleri mülevves bir geçmişin kronolojisidir ve esasen müslümanların sahip çıkabilecekleri bir tarihleri yoktur; Tefsir bir İsrailiyyat yumağı; Hadis, uydurma rivayetlerin kırk ambarıdır. Tasavvuf İran, Bizans ve Hint düşüncesiyle yoğrulmuş, içinde İslam’dan başka herşey bulunan bir uyuşturma mektebi; mezhepler hayatlarını, kendi görüşlerini Kur’an ve Sünnet’in üzerine çıkarmaya çırpınmakla geçirmiş “hîle” ustalarının tezgâhı ...Ya Kur’ân! Aslına bakarsanız modern yerli müsteşriklere göre Kur’an-ı kerimin hükümleri tartışmalı, kesin bir hüküm yok, her konu zamana göre yeniden yorumlanmalı.Yine bunlara göre, elimizdeki Mushaf’ın ihtiva ettiği bir kısım ayetler apokrif, bir kısmına göre Kur’an’ın özellikle de muamelata ilişkin ayetleri “ölçü” değil, “örnek”tir; Kur’an’ı tarihe gömerek de müslüman kalabilirsiniz...İşte, yerli müsteşriklerin Kur’an-ı kerim ve İslamiyet hakkındaki düşünceleri. Bütün bunlardan sonra müsteşriklerin yıkıcı faaliyetlerini neden zayıflattıkları daha iyi anlaşılıyor.   Hadis-i şerifler ve Kur’an-ı kerim  Hadis-i şeriflerin Kur’an-ı kerimi teyit edici özelliği: Bazı hadis-i şeriflerin hükmü kur’an-ı kerimin hükmünü teyit edici mahiyettedir. Kur’an, bahse konu hükmü tesbit ve vaz etmiştir, esas delil odur; Sünnet ise teyit edici delildir.Mesela Hz. Peygamberin, “Bir müslümanın malı, onun gönül rızası olmadan (başkasına) helal değildir” anlamındaki hadisi, “Ey iman edenler! Mallarınızı aranızda haksız sebeplerle yemeyin. (Ancak) karşılıklı rızaya binean yapılan ticaret olursa başka” (4/9) ayetinin getirdiği hükmün aynısını ifade etmektedir.Ayrıca Allahü teâlâya ortak koşulmasının yasaklanması, namazın kılınması, orucun tutulması, zekâtın verilmesi, haca gidilmesi... gibi hususları emreden hadisler de Kur’an’ın bu konulardaki emirleri ile aynı durumu arzeder.Hadis-i şeriflerin Kur’an-ı kerimi beyan edici özelliği:Burada Hadis-i şerifler, açıklanmaya ihtiyaç gösteren Kur’an nasslarının açıklayıcı hükümler ihtiva etme özelliğiyle karşımıza çıkar. Sünnet’in bu özelliği şu üç noktada kendini gösterir:Birincisi, Kur’an’ın mücmel yani kapalı, açıklanmaya ihtiyaç olan müşkil yani anlaşılması zor ifadelerini beyan eden Hadisler. Mesela namaz vakitlerini ve rek’at adetlerini, namazda neyin nasıl okunacağını, zekât verilmesi gerekli olan ve olmayan malları, zekâtın ve zekâta ait nisapların miktarını belirleyen hadisler bu türdendir. Çünkü bunlar, Kur’an’daki, “Namazı kılın”, “zekâtı verin” şeklinde mücmel olarak yer alan ayetlerden maksadın ne olduğunu açıklayan hadislerdir.Böyle ayetlerin, açıklanması, izah edilmesi Peygamber Efendimize, ” (İndirdiğimiz hükümleri) onlara iyice açıklasın diye biz her peygamberi yalnız kendi kavminin diliyle gönderdik” (14/4), “Sana da Zikr’i (Kur’an’ı) indirdik ki, kendilerine indirilen insanlara açıklayasın; ta ki düşünüp anlasınlar.” (16/46) gibi ayetlerle emredilmektedir. Hz. Peygamberin vazifesi sadece Kur’anı getirmektir haşa “Postacılıktır” diyenlere sormak lazım: Mesela, tercüme, meal okumakla Kur’an-ı kerimi anlamak mümkün ise, Hz. Peygamber tarafından insanlara ayrıca ve tekraren açıklanması emredilen ayetler  luzumsuz olmaz mı? Kur’an-ı kerime böyle bir şey söylenebilir mi?  Allah’ın Kitabı böylesi olumsuz özelliklerden arınmış değil midir?   Cuma namazı örneği   Dinde Kur’an-ı kerimden başka kaynak tanımamak, Kur’an-ı kerimin bazı ayetlerini tanımamak manasına gelir. Çünkü Kur’an-ı kerim ayetleri Hz. Peygambere uymamızı, onun bildirdiklerini yapmamızı emrediyor. Bu aynı zamanda Peygamberimizin Kur’an-ı kerimi açıklama görevini de kabul etmemektir. Kur’an’ı açıklama görevi bulunan Hz. Peygamber, kur’an’a ilişkin,  Kur’an dışında ve fakat yine Kur’an tarafından verilen bir yetkiye dayanarak bir kısım şeyler söyleyip açıklamalar yapmadan bu emri nasıl yerine getirecektir?Kur’an’ın Kur’an’la açıklanması onun anlaşılması için yeterli olsaydı ayrıca Hz. Peygambere onu “açıklama” emri verilmesine ne gerek vardı? Hz. Peygamberin açıklamalarına ihtiyaç duymaksızın herkes Kur’an’ı rahatça okuyup anlayabilirdi.Kur’an-ı kerimin mücmel olmadığını, açık olduğunu söyleyenler de mesela Cuma namazını anlatırken, Cuma namazı şöyle kılınır:  “Ezan okunur, hazırlanmış olan mü’minler mabedi doldurur.  Hutbeden önce iç ezan okunur...4 rekat tatavvuun ardından hutbe okunur “ demektedirler.Halbuki, Kur’an’da hutbe, iç-dış ezan diye bir ayrım ve hatta esasen “Cuma namazı” diye bir namaz yoktur. Cuma ile ilgili ayette sadece “Ey iman edenler! Cuma günü namaza çağrı yapıldığında Allah’ı anmaya koşun...” (62/9) buyurulmaktadır. Şimdi şu soruların cevaplandırılması gerekmektedir:Burada zikredilen “namaz”ın “Cuma namazı” olduğu nereden bellidir? Hangi Kur’an ayetine dayanılarak bu namaz 5 vakit namazdan herhangi biri değil de “Cuma namazı” diye tayin edilmekte ve onun da iki rek’at olduğu söylenmektedir?Burada veya Kur’an’ın herhangi bir yerinde “hutbe”den kesinlikle söz edilmediği halde Cumanın nasıl kılınacağını açıklarken hutbe okunacağını neye istinaden söylemektedir.Yine bu ayette ve Kur’an’ın başka herhangi bir yerinde “iç ezan-dış ezan” diye bir olaydan söz edilmediği halde bu nereden çıkarılmaktadır?Hatta tarihen sabittir ki, bu dış ezan meselesi Hz. Peygamber , Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer  dönemlerinde bile yokken, daha sonraları Hz. Osman zamanında ihdas edilmiştir. Üstelik ezanın lafızları da Kur’an’da geçmemektedir. Rivayetler, ezanın, bazı sahabîler tarafından görülen rüyadaki cümleler benimsenerek Hz. Peygamber tarafından bugünkü şekliyle uygulamaya konduğunu bildirmektedir. Bâtıniliğe sapmamalı .   Hadis-i şerifte, (Kur’anı kendi görüşüne göre açıklayan kâfir olur)buyuruluyor. Hadis-i şerifleri de kendi görüşüne göre açıklamak sapıklıktır. Hâşâ Peygamber efendimiz bilmece gibi hadis-i şerif mi söylüyor. Her dilde deyimler vardır. Bunlar kelimelerin ifade ettiği anlam değil, cümlenin ifade ettiği anlam esas alınır. Bunu caiz olmayan tevil ve yorumla karıştırmamalıdır. Mesela kaş yapayım derken göz çıkarmak deyimin de ne kaş ne de göz ile ilgisi vardır. Bir iş yapılırken daha büyük zarara uğramak kastediliyor. Mesela Kur’an-ı kerimde (Sen ölülere işittiremezsin) buyuruluyor. Buradan ölüler işitmez anlamı çıkarılmaz. (Sen ölüye işittiremezsin!)mealindeki âyet-i kerimede, diri olup, gözü kulağı ve beyni olan kâfirler ölülere benzetilmiştir. Yani (Ölü kalbleri [kâfirleri] imana kavuşturamazsın!) demektir. Nitekim, Bekara suresinin (Kâfir, sağır, dilsiz ve kördür, anlamazlar) mealindeki 171. âyet-i kerimesi de böyledir. Yani (Kulakları var, hakkı işitmezler, gözleri var, hakikati görmezler) demektir. Yoksa kâfirler, bedenen de sağır, dilsiz ve kör demek değildir. (Beydavi ve diğerleri) (Ölülere işittiremezsin, ancak âyetlerimize iman edenlere işittirebilirsin.) [Rum 52,53] Fatır suresinin (Diri ile ölü [Mümin ile kâfir] bir olmaz. Allah dilediğine işittirir. Sen kabirdekilere [inatçı kâfirlere]işittiremezsin [imana kavuşturamazsın] mealindeki 22.âyet-i kerimesinde de, kâfirler, ölülere benzetilmiştir. (Beydavi) Neml suresinde (Sen ölülere işittiremezsin) buyurulduktan sonra,(Sen ancak âyetlerimize iman edeceklere işittirebilirsin)mealindeki 80 ve 81. âyet-i kerimelerinde de, kâfirlerin işitmeyeceği, yani hakkı kabul etmeyeceği, ancak iman edeceklerin işitecekleri açıkça bildirilmektedir. Milel-nihâl kitabında diyor ki:  (Şiiler yirmi fırkadır. Onsekizinci fırkası, İsmaili fırkasıdır. Bu fırkaya, Bâtıniyye de denir. Bunlar, Kur'an-ı kerimin zahiri, yani anlaşılan manası olduğu gibi, bâtıni, yani gizli, iç manası da vardır. Bâtıni manası lazımdır, zahiri manası lazım değildir diyorlar. Bu ise küfürdür.) Müslümanlar bâtıniliğe sapmamalıdır. İslam âlimleri âyetlere ne anlam vermişse, onu bildirmeli, kendiliğinden bir şey ilave etmemelidir. Dabbetülarz denilen hayvan, aids hastalığı değildir. Veya bir sapığın dediği, falan ingiliz, yani insan değildir. Dabbetülarz hayvandır. Özellikleri ve yapacakları da bildirilmiştir. Güneş batıdan doğacak demek, Avrupa müslüman olacak demek değildir. Dünya kendi yörüngesinden çıkacak başka yörüngeye girecek, şimdikine göre ters dönecek, yani güneş batıdan doğacaktır. O zaman tevbe kapıları da kapanmış olacaktır.   *********** Yetmiş iki sapık fırka nasıl ortaya çıktı?   Abdülgani Nablusi hazretleri buyuyor ki, İcma ile ve zaruri olarak bildirilmiş olan inanılacak ve yapılacak din bilgilerinde ictihad yapmak caiz değildir. Çünkü, bunlara inanmayan kâfir olur. Bu ümmetten bazıları itikatta ictihad yaparak 73 fırkaya ayrıldı. Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmemiş olan ve açık olanların da manaları icma ile ve zaruri olarak anlaşılmamış olan yapılacak işlerde ictihad etmek caizdir. İnanılacak olan bilgilerde ictihad hiç caiz değildir. Böyle bilgilerde ictihad ederken yanılmak, küfür olmaz ise de, büyük günah olur. Müslümanların 73 fırkasından 72 fırkası böyle yanılmış, doğru yoldan ayrılmış, Bid’at ehli olmuştur. Bunlar sapık inançlarının cezası olarak Cehenneme gireceklerdir. Ama Müslüman oldukları için, Cehennemde sonsuz kalmayacaklar, azap gördükten sonra, çıkarılacaklardır. (Hadika) Seyyid Ahmed Tahtavi hazretleri buyuruyor ki: 72 bidat fırkasından, kâfir olmayanları, ehli kıbledir. Bunların hiçbiri kâfir değildir. Fakat 72 fırkadan herhangi birinde bulunduğunu söyleyen bir kimse, Kur'an-ı kerimde veya hadis-i şeriflerde açıkça bildirilmiş ve Müslümanlar arasına yayılmış bilgilerden birine inanmazsa, kâfir olur. (Tahtavi) Cehenneme gidecekleri bildirilen 72 fırkanın âlimleri, müctehid olmadıkları için ve tefsirlerden yanlış mana çıkarttıkları için, sapıttılar. Kur'an-ı kerimin ve hadis-i şeriflerin manalarını herkes doğru anlayabilseydi 72 sapık fırka meydana çıkmazdı. Bu fırkaları çıkaranlar, müctehid değildi ama hepsi de oldukça derin âlim idi. Fakat hiçbiri, Nassların [Kur'an-ı kerimin ve hadis-i şeriflerin] manalarını doğru anlayamadı. Yanlış anlayarak, doğru yoldan ayrıldılar. 19’cular ve Siccin Fanatik Hıristiyanlar Peygamber efendimiz 571’de doğduğu ve İstanbul 1453’te alındığı için, bu sayıların toplamı olan 13 sayısını uğursuz sayarlar. Bunun için 13 numaralı odaya girmez, 13 numaralı evde oturmaz ve 13 sayılı, her şeyden kaçarlar. İslamiyet’i yıkmak için çalışan Behailer de, 19 sayısını mukaddes sayarlar. 19 gün oruç tutarlar. Her Behai, 19 günde bir, 19 Behaiyi davet eder. Genel adalet evi dedikleri meclise 19 kişi seçerler. Behaullaha peygamber derler.  19 fiziksel mucize diye bir şey çıkardılar. Bu konuda Diyanet İşleri eski Başkanlarından Tayyar Altıkulaç, diyor ki: Ben, Reşat Halifenin 19’la ilgili tebliğini tercüme etmekle hatalı, belki de maksatlı bir teşebbüsün yayılmasına vasıta oldum. Yanılmayan yalnız Allah’tır. Daha sonra ben Resulullahım, yani Allah’ın elçisiyim diyen Mısırlı Reşat Halife, 19’a uyduramadığı için Tevbe suresinin son iki âyetini inkâr etmiştir. Kur’an-ı kerimdeki 114 sureden yalnız 3 tanesi 19 âyettir. Bir tanesi de 19’un iki katı yani 38 âyettir. Diğer 110 sure, 19’un katı değildir. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 ve daha başka sayıların katı kadar âyet-i kerime vardır. Elbette bunlar maksatsız değildir. Fakat her yazıda, her kitapta 19 veya 19’un katı olabilir. Buna herhangi bir mana vermek yanlıştır. Mesela Edip Yüksel, Reşat Halife’nin on dokuzculuk bâtıl dinine girince, Sadreddin hoca, (Oğlum Edip mürted oldu) demişti. Bunun harfleri de 19’dur. (Reşat Halife kâfirdir), (19’culuk dini bâtıldır), (On dokuzcular haindir), (Ve 19’cu süper cahildir) ifadelerinde de 19 harf vardır. Hıristiyanlar, Behailer ve on dokuzcular rakama önem veriyorlar. Bunların hepsi hurafedir. On dokuzculardan, çeşitli sualler geliyor. Birkaç tanesini de burada bildirelim. 19’cu soruyor:  19 sayısı asal sayıdır. Hiçbir rakama bölünemez, Allah’ın birliği de bölünemez. CEVAP 1, 3, 5, 7, 11, 13, 17 rakamları asal değil mi? Bunlar hangi rakama bölünebilir ki?   Müddessir suresinin 30. âyetinde, mealen (Cehennemde 19 melek vardır) buyuruluyor. Beydavi tefsirinde diyor ki: Ebu Cehil bu âyeti işiterek kavmi arasında maskaralığa kalkmıştı. Kâfirlerden güçlü kuvvetli bir adam olan Ebu Esved bin Üseyyid bin Kilde “Ben o meleklerin 17’sine yeterim. Siz de ikisinin hesabını görün” demişti. Bunun üzerine sonraki âyetler nazil olmuştur.  (Cehennemin görevlilerini yalnız meleklerden kıldık. Meleklerin sayısını [19 olarak] bildirmekle de, inkârcılar için bir fitne [imtihan]yaptık. Böylece inananların imanlarının artmasını sağladık. İnkârcılar “Allah bu misalle ne demek istiyor ki” derler. İşte Allah, böylece, dilediğini saptırır, dilediğini de doğru yola eriştirir.) [Müddessir 31] Kur’an-ı kerim Resulullahın en büyük mucizesidir. Bir mucize olarak 19’cuların çıkacağı, onların inkârcı olacakları bu âyetle mi bildiriliyor acaba? 19’cu, bu âyetten de umduğunu bulamayınca diyor ki:  “83. surenin 9. âyetinde (Bu rakamlanmış kitap) ifadesini nasıl görmezden gelirsiniz? CEVAP Bektaşi gibi cümlenin yarısını alıyorsun. Bektaşi (Namaza yaklaşmayın, sarhoş iken) âyetinin ilk cümlesini aldığı gibi, sen de ifadenin yarısını almamışsın. Mutaffifin suresi 9. âyeti (Kitabun merkum=O yazılmış bir kitaptır) mealindedir. İfadenin tamamı ise şöyledir: (Siccin nedir, bilir misin? O yazılmış bir kitaptır.) [Tatfif 8, 9] Tefsirlerde siccin denilen şeyin kâfirlerin amellerinin yazıldığı kitap olarak bildirilmektedir. Bu siccinin tarifidir, Kur’an-ı kerim için söylenmiyor.  Mezhebe göre tefsir   Çok çirkin bir suçlamadır. Müfessir, kelam-ı ilahiden, murad-ı ilahiyi anlayandır. Müfessir olmayan, Kur’an-ı kerimi tefsir edemez. Hiçbir Ehl-i sünnet âlimi de, kendi görüşüne göre tefsir yazmamıştır. Bunun aksine bir örnek gösterilemez. Tefsir, Peygamber efendimizin mübarek lisanından, Eshab-ı kirama ve onlardan Tabiîn ve Tebe-i tabiîne ve böylece sağlam, kıymetli insanların söylemesiyle gelen haberlerdir. Yani tefsir, yorum değildir, nakle dayanan sağlam bilgidir. Resulullah, Kur’an-ı kerimin hepsinin tefsirini Eshab-ı kirama bildirmiştir. (Hadika) Tefsir, murad-ı ilahiyi anlamak demektir. Kendiliğinden verdiği mânâ doğru olsa bile, meşru yoldan çıkarmadığı için, hata olur. Verdiği mânâ yanlışsa, kâfir olur. (Berika) Üç hadis-i şerif meali: (Kur’an-ı kerimi kendi görüşüyle açıklayan, doğru olsa da, hata etmiştir.) [Nesai] (Kur’ana ehliyeti olmadan mânâ veren, Cehennemde azap görecektir.) [Tirmizi] (Kur’anı kendi görüşüne göre tefsir eden kâfir olur.) [Deylemi, M. Rabbani] Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık da, (Kur’an-ı kerimi kendi görüşümle tefsire kalkarsam, beni hangi toprak kabul eder, hangi gök beni gölgeler?) buyurmuştur. (Şir’a) Dört mezhebin âlimleri, Allah’tan korkmuyor muydu da, kendi mezheplerine uygun tefsir yaptı iftirası ortaya atılıyor? Böyle asılsız iftiralara, mezhep düşmanlarına asla itibar etmemelidir.   Rüzgâr eken   Baştan sapıtınca, raydan çıkınca, raya girmek kolay olmaz. Allah ne diyor diyerek meal okuyup hüküm çıkarmak çok zararlıdır. (Hayır, ben hüküm çıkarmak için değil, de Kur’anda ne var diye okuyorum) demek de yanlıştır. İnsan okuduğun etkisinde kalır. Tercüme edenin fikrine esir olur. Kendi tercüme ediyorsa, kendi fikrinin esiri olur. Osmanlılar bunu bildiği için, hiç meal yazmamışlardır. Osmanlıdan sonra gayrimüslimler bu işe önayak olmuş, sonra herkes meal yazmaya başlamış ve çok kimsenin sapıtmasına sebep olmuşlardır. Meal okumak, yüzme bilmeyenin, kendisini denize atması gibi tehlikelidir. Meal okuyup hüküm çıkarmak, rüzgâr ekip fırtına biçmeye benzer. Buna birkaç üç örnek verelim: 1- Rahmetli Sadreddin hoca, çocuklarına, dini aslından, Kur’andan öğrenin diye nasihat ederdi. Oğlu 19’cu oldu, Kur’andan başka şeyi kabul etmem demeye başladı. Babası eyvah dediyse de, dizlerini dövdüyse de, fayda vermedi. 2- Reformist Fazlurrahman’ın oğlu Hıristiyanlığa geçip papaz olunca, babası tepki gösterip niye Hıristiyan olduğunu sorar. Oğlu da, (Baba, Hıristiyanların da Cennet’e gideceğini söyleyen sen değil miydin? İftihar edeceğin yere, tepki göstermeye ne hakkın var) diyerek, babasını susturur. 3- Yine bir yazar, (Hıristiyanların mazlumları cennete gidecek) dedi. Ona tâbi olanların çoğu, (Hıristiyanların hepsi mazlum) diyerek kiliseye gitmeye, ayinlere katılmaya, papazların da takva sahibi olduklarını söylemeye başlamışlardır. Bu acı örnekler gösteriyor ki, dinden taviz vermeye gelmiyor, elini veren kolunu alamıyor, dinini yıkmış oluyor.   mehmet orucun orta sayfadaki meal hakkındaki makaleleri Söz ayağa düştü...         Her Ramazan olduğu gibi bu Ramazanda da, gazetelerin bazıları promosyon olarak “Kur’an-ı kerim meali” veriyorlar. Gazeteler bu vesile ile satışlarını artırıyorlar, neticede kazanıyorlar, fakat okuyucu kazanıyor mu, yoksa zararda mı bu tartışma konusu.  Yıllardır yapılan “Dinimizi esas kaynağından öğrenin, fıkıh kitaplarını ortadan kaldırın” gibi sloganlar sebebi ile maalesef zamanımızda Müslümanların çoğu, evlerinde bir meal bulundurma, dini buradan öğrenme yanlışlığına düştüler. Bu yanlışlık çok tahribata ve karışıklığa sebep oldu... İslâmî otorite ve hiyerarşi kavramları yıkıldı... Söz ayağa düştü... Bir sürü ukalâ müctehid taslağı türedi... Dinimizde zararlı reform hareketleri başladı... Ayetleri yeniden yorumlayalım sesleri yükselmeye başladı. Mezhepsizlik yayıldı... Hemen arkasından da dinsizlik yayılmaya başladı. Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendinin dediği gibi “Mezhepsizlik dinsizliğe bir köprüdür” zaten...  İslâm düşmanları, asırlardır yaptıkları tecrübelerden, kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını anladılar. İslâm âlimleri, hak mezhepler, fıkıh kitapları olduğu müddetçe, kısmen zarar verebilseler de, ciddî bir zarar veremediklerini gördüler. Çünkü, İslâm âlimleri, mezhepler, fıkıh kitapları, İslâmiyeti koruyan sağlam birer kaledir. Bu kale sağlam olduğu müddetçe, İslâmiyete zarar vermeleri mümkün değildir... Bunun için, 18. asırdan itibaren, hücumlarını bu yöne çevirdiler. Âlimleri, kitapları kötülemek ve Müslümanların gözünden düşürmek için ne lazımsa yaptılar. Bugün, Müslümanların bu hâle düşmesinin en önemli sebebi cehalettir. Cahil kimseyi kandırmak kolaydır. Din düşmanlarının bu kadar taraftar toplamasının sebebi budur. Peygamber efendimiz, “İlim olan yerde müslümanlık vardır, ilim olmayan yerde müslümanlık yoktur” buyurmuştur. İlmi olmayan, zaruri temel bilgilerden bile yoksun kimselerin önüne, meal, tefsir koymak bu kimselere yapılabilecek en büyük kötülüktür aslında. Çünkü, alt yapı olmadığı için herkes, zekâsına, bilgisine göre bir şeyler anlayacak, ortalık curcunaya dönecek. Zaten istenilen de bu. Hıristiyanlarda olduğu gibi, İslâmiyetin sadece “adı” kalsın.  İngiliz Casusu Hempher bakınız hatıralarında bu konuyu nasıl anlatıyor: Çalışmalarımdan bir netice alamayınca, ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi: “ Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü, bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, ilmi yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, “Uydurmaydı, değildi” diyerek şüpheye düşüreceğiz. Ayetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunları başarıp, halkı cahil bıraktığımız zaman, meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir.” Hempher, 1700’lü yıllarda bu faaliyeti gösteriyordu. Gerçekten de iki yüzyıl sonra, 1900’lü yıllarda meyvelerini toplamaya başladılar.  Mealden din öğrenmenin mümkün olmayacağı o kadar açık ki... Kur’an-ı kerim, İslâmiyetin temel kitabıdır, anayasasıdır. Bunu, Resulullahın, müctehid imamların ve diğer âlimlerin sözleri açıklar, tatbikini sağlar. Kur’an-ı kerimden başkasını kabul etmemek, bir devletin anayasasının dışındaki bütün, kanunlarını, tüzüklerini, yönetmeliklerini, genelgelerini kabul etmemek, onları yok saymak gibidir.  Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için meal nedir, ilk defa ne zaman ve kimseler tarafından çıkartılmış bunu da yarın ele almak istiyorum.    25 Aralık 1999 Cumartesi   Fıkıh kitapları ve mealler       Dün, bazı gazetelerin promosyon olarak verdikleri “Kur’an-ı kerim meali” konusunu ele almıştım. Meselenin daha iyi anlaşılabilmesi için, tercüme, meal işi ne zaman ve kimler tarafından başlatılmış, bugün de bunun üzerinde durmak istiyorum.  Sebilürreşad Mecmuası’nın 18 Safer 1924 tarihli ve 618 numaralı sayısındaki, “Yeni Kur’an Tercümesi” başlıklı yazıda, bu konu özetle şöyle anlatılıyor: Kur’an-ı kerimi tercüme etmek, basıp yaymak bir müddetten beri moda oldu. Ne gariptir ki, ilk defa bu işe teşebbüs eden, Zeki Megamiz isminde, Arap asıllı bir Hıristiyandır. Fakat isminin duyulması üzerine, tercümeyi neşirden vazgeçti.  Daha sonra Cihan Kütüphanesi (yayınevi) sahibi Ermeni Mihran Efendi acele olarak, diğer bir tercümenin basımına başladı ve az zamanda sona erdirerek, “Türkçe Kur’an” ismiyle yayınladı. Asırlardır, bütün ömürlerini dini yaymakla geçiren, bu uğurda hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan İslâm âlimlerinin, Kur’an-ı kerimin tercümesini, meallerini hazırlamayıp da, gayrimüslimlerin böyle bir çalışma yapması, düşündürücü olsa gerekdir... Tercüme ve meal, gerçekten dine faydalı olsaydı, İslâm büyükleri bu faaliyeti gayrimüslimlere bırakırlar mıydı? Hıristiyan yayımcılar tarafından başlatılan Kur’an tercümesi kampanyaları, şiddetli tenkitlere mâruz kalmıştır. Kur’an-ı kerim tercüme ve meallerinin yayılması karşısında, Diyanet İşleri Başkanlığı da hareketsiz kalmamış, Müslüman halkı uyandırmak maksadıyla o tarihte bir beyanname yayımlamıştır. Bu beyanname özetle şöyleydi: 1- Kur’an tercümesi furyası, İkinci Meşrutiyet’in ilanından sonra başlamış zararlı bir faaliyettir. 2- İkinci Meşrutiyet’ten önce, Osmanlı devleti, dini yayınları kontrol altında tutuyor ve ulu orta, yalan-yanlış tercüme ve tefsirlerin neşrine asla müsaade etmiyordu. 3- Meşrutiyet’ten sonra, basın hürriyetinden istifade eden birtakım art niyetli kimseler, gayrimüslimler, sinsi gayelerine uygun Kur’an tercümeleri neşrine başlamışlardır. 4- Türkçe Kur’an demek, küfür sözdür. Kur’an-ı kerim İlâhidir. Kur’an’ın tercümesi olmaz. 5- Kur’an tercümeleri vasıtasıyla, İslâm dünyasında bir reform hareketi başlatmak istemişler ve muvaffak da olmuşlardır. 6- İslâmiyeti halka ve gençlere Kur’an tercümesi ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur. İslâmiyet, Kur’an tercümesinden değil, İslam âlimlerinin, halk için yazdıkları ilmihâl (akaid, fıkıh, ahlâk) kitaplarından öğrenilir. Bilhassa ilk zamanlar çeşitli maksatlarla kimler Kur’an tercümesi yapmamıştır ki? Tercüme paraları ile meyhanede her akşam arkadaşlarına içki ısmarlayan Ömer Rıza Doğrul... Arapça bilmeyen İsmail Hakkı Baltacıoğlu... Yıllar geçtikten sonra nasıl bir inanca sahip olduğunu, kendisi ilan eden Abdülbaki Gölpınarlı ve daha niceleri... Anadolu’muzun yetiştirdiği büyük âlimlerden İmam-ı Birgivî hazretleri, bu konu ile ilgili olarak şu hadis-i şerifleri bildirmektedir: “Bir kimse, Allahın kitabını kendi fikri, görüşü ile tefsir etse ve bu tefsirinde isabet etmiş bulunsa, açıklaması doğru olsa bile hata etmiş olur.” “Kim ki, Kur’an hakkında, ilmi olmadığı hâlde, kendi kafasına göre açıklarsa, cehennemdeki yerine hazırlansın.” Son devrin büyük din âlimlerinden Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, Mes’eletü Tercümeti’l-Kur’an adlı eserinde, Kur’an tercümesi modasının arkasındaki gizli ve sinsi emelleri ve dinimizi içten yıkma plânlarını açıklamaktadır. Bu kitap Bedir Yayınevi tarafından basılmıştır. Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Asırlardır din, meallerden, Kur’an tercümelerinden değil, fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için, bu sağlam yolu devam ettirmemiz, çıkmaz yollara sapmamamız şarttır. Çıkmaz yollara sapan, kurda kuşa yem olmaya mahkûmdur! 28 Temmuz 2000 Cuma   Çağa göre yorum!       Bazı okuyucularım,” Sende Batı saplantısı oluşmuş. Her olumsuzluğu dönüp dolaştırıp Batı’ya mal ediyorsun...” diyorlar. Evet, bunlar saplantı değil gerçeğin ta kendisidir. Kusura bakmasınlar, son zamanlarda temcid pilavı gibi tekrar gündeme getirilen, “İslamda Reform”, “Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri”, “Dinin Yeniden Yorumlanması”, “Dinlerarası Diyalog”, “Kadının Dindeki Yeri” gibi tartışmalar için de aynı şeyi söyleyeceğim. Diyanet İşleri Başkanı’nın, “Ben reform kelimesini kullanmadım, gazeteler kullandı; İslamın reforma ihtiyacı yok!” demesine, reforma karşı olmasına rağmen, Diyaneti de kattılar bu kampanyaya. Hem de lokomotif görevi uygun görülerek. Kampanyanın ilgi görmesi için böyle olması planlandı.  Bütün bu çalışmaların gerçek sebebi şu: Dünya küçüldü. Herkes çeşitli vesilelerle gittikleri yerlerde fikirlerini, inançlarını yaymaktalar. Türkiye AB’ye girdiğinde bu yayma işi daha da hızlanacak. Batı âlemi, Hıristiyanlığın mensuplarını tatmin etmediğini, yeni bir inanç arayışı içinde olduklarını görüyor. Ya İslamiyet bu inanç boşluğunu doldurursa!.. Hıristiyanlık yok olursa!.. İşte bütün korkuları bu... Bunun için de İslamiyeti, Hıristiyanlığa benzetmek istiyorlar. Nihai maksatları İslamiyeti, dünya hayatına ait, emir ve yasakları olmayan felsefi bir sistem haline getirmek. Bazı kesimlerce ikide bir gündeme getirilen Ahkâm ayetlerini yok farzetme veya yeniden yorumlama gayretleri bunu göstermiyor mu? Böylece asli unsurları yok edilmiş bir İslamiyet cazibesini kaybedecek, Batı’da taraftar bulamayacak. Bu işin belli mihrakların zorlamaları ile yapıldığının en büyük alameti de, dinin gerçek temsilcisi Müslüman halkın gündeminde bu çalışmaların olmamasıdır. O’nun dininden bir şikayeti asla yok. O, 1400 yıldan beri nasıl inanmışsa, nasıl yaşamışsa, bunu aynen devam ettiriyor. 14 asırdır dini taşıyıp bugünlere getirmesini de, yolunun doğruluğunun ispatı olarak görüyor.  Hal böyle olunca birilerinin onun adına, onun dinini kurtarma (!) gayretleri sırıtıyor. Bunlara sormak lazım: İslamiyet modern hayatta, bilimde, teknolojide ne yapmak istediniz de mani oldu? Telefona mı mani oldu, televizyona mı? Yoksa internete mi mani oldu. Yok, maksat teknoloji değil, bizim yaptıklarımıza, yaşayışımıza din mani olmasın, haram helal sınırlaması getirmesin diyorsanız, zaten istediğiniz gibi yaşıyorlar. Karışan da yok.  Burada bu işle uğraşanların karakter yapısı, niyetleri de önemli. Bunlar genelde -istisnalar hariç- dinle alakası olmayan, inançsız veya inançlı görünseler de dini yaşayışı olmayan kimseler. İnsan sormadan edemiyor: Zaten bu tarakta sizin beziniz yok, farzedelim ki din bozuldu, ilahi özelliğini kaybetti. Size ne zararı olacak? Sizin için değişen bir şey yok ki... Yapılmak istenenler de bazı ip uçları veriyor: Dini daha iyi öğrenmek, daha iyi yaşamak maksadı ile çalışmalar yapılsa, bunları yapanların iyi niyetle yaptığı kanaatine varabiliriz. Fakat yapılanlar tam aksine, dinin emir ve yasaklarından nasıl kurtulunur, bunun peşindeler. Mesela, namaz daha iyi bir şekilde nasıl kılınır, zekat nasıl verilir? Bunun çalışması yapılmıyor. Namaz nasıl kaldırılır, zekattan nasıl kurtulunur, bunun peşindeler. Fıkıh kitapları yetersiz kalıyor bahanesiyle dinin temeli olan “fıkhı” yok etmek istiyorlar. Kısacası, Müslüman halkımızın gündeminde, ne reform, ne çağdaş tefsir var. Yıllardır ikide bir ortaya atılan “İslamın çağa uydurulması” zırvalarına alıştık. Bunun için böyle şeylerin konuşulmasına bile ihtiyaç duymuyor. İyi ki de bu konular halkımızın gündeminde değil. Eğer o da söylenenleri yapılanları ciddiye alıp, ilgilense kafası iyice karışacak, inancından şüphe eder hale gelecek! Zaten bu kadar propagandaların sebebi de bu: “Şüphe”yi yerleştirebilmek. İnanıyorum ki, halkımız bu oyuna gelmeyecek. İslamiyetin Hıristiyanlaştırılması oyununu bozacak!   28 Temmuz 2001 Cumartesi   Din zamana göre değiştirilirse       Teknolojide, müspet ilimde değişme, gelişme esastır; dinde ise değişmemezlik esastır. Bu kurala uyulmazsa, mesela, esası değişmezlik olan din değiştirilmeye, zamana uydurulmaya çalışılırsa dün bahsettiğim garabetlikler ortaya çıkar. Din, din olmaktan çıkar, oyuncak haline gelir.  Bunun için dinimiz, dinde değişiklik, dini tabirle “bid’at” üzerinde çok durmuştur. Peygamberimiz, “Her bid’at sapıklıktır ve her sapık da Cehennemdedir.” buyurmuştur.  Dinde bu kadar önemli bir yeri olan bid’at nedir, bunun üzerinde duralım. Bid’at, Resûlullah efendimizin ve Eshâbının zamanında olmayıp da daha sonra ortaya çıkan ve ibâdet olarak yapılan şeyler demektir.  Allahü teâlâ, kullarını, kendisini tanımaları ve ibâdet etmeleri için yarattı. İbadetin nasıl yapılacağını da Peygamberimiz vasıtasıyla kullarına bildirdi. Kullarına bırakmadı. Bir insan, kendi görüşü, anlayışı ile ibadet yaparsa, O’na kulluk yapmamış olur. Resûlullahın bildirdiklerinde eksik veya fazlalık bulmuş olur. Hâlbuki dinde eksiklik olmaz. Böyle yapılırsa daha iyi olur demek, Resûlullahın bildirdiğini beğenmemek olur. Hadis-i şerifte “İbadetleri bizim gibi yapmayan bizden değildir.” buyuruldu. Bugün dini hassasiyet kalmadığı için bazı bid’atler güzel görünse de, Ahırette hepsinin zararlı olduğu anlaşılacaktır. Çünkü Peygamberimiz, “Her bid’at sapıklıktır” buyurmuştur. Kur’an-ı kerimde, “Bazı şeyleri faydalı sanıp seversiniz, Hâlbuki o şeyler sizin için zararlıdır” buyuruldu. (Bekara 216) Bid’atin ne kadar tehlikeli bir girişim olduğunu şu hadis-i şerif de göstermektedir: “Bid’at ehlinin namazı, orucu, haccı, cihadı, farz ve nafilesi kabul olmaz, yağdan kılın kolayca çıktığı gibi dinden çıkması kolay olur.” Bu, teknolojik gelişmelere tamamen kapalı olmak manasına gelmez. Dinde, ibâdette olmayıp, âdette olan yenilikler, yanî yapılırken sevap beklenilmiyen değişiklikler bid’at olmaz. Meselâ, yemekte, içmekte, binme ve taşıma vâsıtalarında, binalarda yapılan yenilikleri, değişiklikleri dînimiz reddetmez. Bunları yapmak ve faydalı yerlerde kullanmak lazım olur.  Meselâ radyo, hoparlör, elektronik makinalar yapmak ve bunları ibâdetlerin dışında vaazda, konferansta kullanmak câizdir. Fakat, ibâdetlerde kullanmak, meselâ, radyo, TV’deki imâma uyup namaz kılmak, ibâdetin şeklini değiştirmek olur, bid’at olur. Böyle kılınan namaz kabûl olmadığı gibi, ibâdet değiştirildiği için ayrıca büyük günâha girilmiş olur.  Enes bin Mâlik hazretleri, birgün ağlıyordu. Sebebi sorulduğunda: “Resûlullahtan öğrendiğim ibâdetlerden, değiştirilmemiş bir namaz kalmıştı. Şimdi, bunun da elden gittiğini görüyor, bunun için ağlıyorum” buyurdu.  Bid’atin bir tehlikesi de tövbe etme durumu olmamasıdır. Çünkü, bir Müslüman, bid’at ortaya çıkarırsa veya başkasının çıkarmış olduğu bir bid’ati yaparsa, bu bid’ati iyi bildiği ve karşılığında sevap beklediği için, bundan tövbe etmek aklına gelmiz. Bir hadîs-i şerîfte: “Bid’at sahibi, bid’atini terk etmedikçe, Allahü teâlâ ona tövbe etmesini nasîb etmez.” buyuruldu.  Tövbe etmedikçe de yaptıklarından sevap alamaz. Hadîs-i şerîfte de: “Allahü teâlâ, dinde bid’at olan birşeyi yapan, bu bid’ati, Allah rızâsı için terk etmedikçe, onun hiçbir amelini kabûl etmez.” buyuruldu.  Bunun için bid’atten, bid’at sahibi olanlardan uzak durmak lazımdır. Bid’at sâhibi olanlara, hürmet eden, dirilerini ve ölülerini medheden, bunları büyük bilen, dîn-i İslâmı yıkmaya, dünyadan kaldırmaya yardım etmiş olur. Bilerek veya bilmeyerek, bir Müslümanın dinin yıkılmasına yardım etmesi ne büyük felaket!..   02 Kasım 2001 Cuma   Her şey Kur’an-ı kerimde var mı?       Son yıllarda, dinimizin 15 asırdır, bilinen tatbik edilen emir ve yasakları bazı mihraklar tarafından tartışmaya açılmıştır. En çok tartışılan konu da,” Bu mesele, Kur’an-ı kerimde var mıdır, yok mudur “ tartışması.  Peki, herşey Kur’an-ı kerimde var mı? Tabii ki yok. Çünkü, Kur’an-ı kerim İslamın anayasasıdır. Her şey anayasada bulunmaz. Anayasalarda, temel esaslar, genel prensipler bulunur. Teferruatlar, uygulamalar kanun, yönetmelik gibi diğer kaynaklarda bildirilir. Mesela, anayasamızda, “Herkes mali gücüne göre vergi vermekle yükümlüdür” ifadesi geçer; fakat ne oranda, nasıl alınacağı, kanunla, yönetmelikle belirlenir.  Bunun gibi, Kur’an-ı kerimde, namaz kılınması, zekat verilmesi emredilir fakat, namazın nasıl, kılınacağı, kaç vakit olduğu; yine zekatın ne oranda, nasıl verileceği Kur’an-ı kerimin açıklaması olan, Hadis-i şeriflerde bildirilir. Hiç kimse, Kur’an-ı kerimde yok diye, istediği gibi namaz kılamaz, istediği oranda zekat veremez.  Bilindiği gibi, dînimizde kaynak dörttür: Kur’ân-ı kerîm, hadîs-i şerîfler, icmâ ve kıyâs. Hadîs-i şerîfler, Kur’an-ı kerimin; icma ve kıyas da hadîs-i şerîflerin açıklamasıdır. Dördüncü kaynak olan kıyâstan mezhepler çıkmıştır. Müctehid âlimler, ömürlerini bu uğurda harcayarak, dînin açık olmayan emirlerini açıklamışlar, Müslümanları bu ağır yükten kurtarmışlardır.  Dinde müctehid olmayanın, Kur’ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden hüküm çıkarması mümkün değildir. Bugün ictihâd yapabilecek derecede âlim de kalmamıştır. Âlimler, hicri 4. asırdan itibaren ictihâd edebilecek kimsenin olmadığında ittifak etmişlerdir. Yanî bugün dînimizi tam, eksiksiz olarak öğrenmek, yaşamak istiyen mutlaka dört mezhepten birine tâbi olmak mecburiyetindedir. İslâmiyetin 15 asırdır, bozulmadan, değiştirilmeden bize ulaşmasını sağlayan mezhepler ve âlimlerdir. Bu ana caddeden ayrılanların îmânlarını muhafaza etmeleri çok zordur. Çünkü, mezhepsizlik, dinsizliğe köprüdür. Bu inceliği asırlar sonra da olsa din düşmanları keşfettiler. Kaba kuvvet ile bir yere varamayacaklarını anladılar. Önce, İslâmiyeti kalplere nakşeden, İslâmiyeti sevdirerek yayan tasavvufu, tarîkatları el altından bozdular. Buralara Müslüman kılığındaki kendi adamlarını yerleştirdiler. Sonra da, İslâmiyeti yıkmada en büyük engel gördükleri mezhepleri ve âlimleri hedef seçtiler. Bu kaleleri yıkmadıkça neticeye varamayacaklarını çok iyi anladılar. Bunun için de, yetiştirdikleri adamlarına, âlimlere, mezheplere, fıkıh kitaplarına hücum ettirdiler.  Çünkü, onlar da biliyorlar ki, bu kale yıkılınca kaynak olarak arkasından hadîs-i şerîfler gelecektir. Artık bu sahada daha rahat hareket etme imkânı elde etmiş olacaklar. Şöyle ki; dîni içeriden yıkma çalışmalarına, engel olan bir hadîs-i şerîf gördüklerinde, hemen mevdû, uydurma hadîs, karalamasına girmektedirler. Böylece, bu uydurma, bunun aslı yok derken hadîs-i şerîfleri bertaraf etmektedirler. Eğer bir hadîs-i şerîf çok meşhursa, uydurma diyemiyorlarsa bu defa da Kur’an’a ters deyip inkar ediyorlar. Bütün maksatları dinin kaynaklarını kurutmak. Bugünkü tartışmalar hep bu sinsi çalışmaların ürünüdür. Maalesef, din düşmanları bu çalışmalarında hayli yol almışlardır. Surdan birçok delik açmışlardır. Bugün herkes, eline geçirdiği bir meâlden dînini öğrenmeye çalışıyor. “Kitabımızda ne yazıyor bunu öğrenmeden Müslümanlık olur mu?” gibi câhilce, suçlayıcı ifâdelerle Müslümanlar, zoraki olarak meâl okumaya zorlanmaktadırlar. Böylece farkında olmadan din düşmanlarının tuzağına düşülmektedir.  Bilmiyorlar ki, fıkıh kitapları Kur’ân-ı kerîmin emirleri dışında bir şey bildirmez. Fıkıh kitaplarına, ilmihâle göre hareket eden, Kur’ân-ı kerîmin, hadîs-i şerîflerin emrine en doğru bir şekilde uymuş olur.   03 Kasım 2001 Cumartesi   Kimler tuzağa düşüyor?     Dün, dış güçlerin planlı bir şekilde herkesin Kur’an-ı kerime yönlendirilip Müslümanların fıkıh kitaplarından, İslam âlimlerinden uzaklaştırıldığını, böylece her kafadan bir ses çıkartarak kargaşa, anarşi meydana getirilip İslamiyetin yıkılmak istendiğini bildirmiştim.  Bugün de bu sinsi oyuna kimlerin geldiğine değinmek istiyorum. Bu oyuna gelenlerin birincisi; altyapısı olmayan, temel dinî bilgilerden mahrum cahil kimseler. Bunlar işin aslını bilmedikleri için, kandırılmaya, yönlendirilmeye, istismara müsait insanlardır. Demagoji ve mantık oyunlarını ilim zannederler; çünkü gerçek ilmi bilmezler. İlimle değil, basit akılları ile hareket ederler. Böyle olduğu için de, tuzağa yakalanmaları kolay oluyor. İkincisi; hiçbir şeyden haberi olmayan “entel” tabir edilen inanç boşluğunda olan kimseler. İnsan, yaratılıştan bir şeye inanma ihtiyacını hisseder. İnsan, doğru veya yanlış bir şeye inanmazsa, huzursuz olur. Bu tür inançsızlık boşluğuna düşmüş kimseler, genelde, dinle pek ilgisi olmayan kimselerdir.  Bu tür insanlar derler ki: “Biz iyi kötü bir şeye inanalım, fakat bu inandığımız şey, bizi bazı şeylere zorlamasın. Mesela, namaz kılmak, oruç tutmak, kadınlara örtünme gibi şartlar getirilmesin. Yine, şu haramdır, şu yasaktır, mesela, zina, içki, kumar, uyuşturucu haramdır, denilmesin. Biz özgürce istediğimiz gibi yaşayalım, bunlar bizim inancımıza zarar vermesin.”  Dikkat edilecek olursa, iman hırsızları, tam bunların istediği gibi konuşan, onların nabzına göre şerbet veren kimselerdir. Nasıl nabza göre şerbet veriyorlar, bir örnek vereyim: Diyorlar ki, eskiden namazın sünnetleri diye bir şey yoktu. Bunları sonradan din adamları uydurdu. Bunun için sünnetleri kılmayın. Namaz, gündüz işinizi, mesainizi mi aksatıyor? O zaman beş vakit namaz kılmaya da gerek yok, namazı üç vakte indirin. Bunu da yapamadınız, öyleyse kazaya bırakın, akşam hepsini birlikte kaza edersiniz. Akşam oldu, gündüz çok yoruldunuz, bitkin bir hâldesiniz veya misafiriniz geldi, kazasını da yapamadınız, tövbe etmeniz kâfi. Hiç üzülmeyin, Allah affetmeyi sever, hiç kafanıza takmayın, sizi de affeder. Aslında, namaz neymiş, yok öyle bir şey diyecekler, dillerinin ucuna kadar geliyor, fakat söyleyemiyorlar. Söyleyebilecekleri günün gelmesini bekliyorlar. Bunların en bariz özelliklerinden biri de, herşeyi tersine çevirmek. Tersten yorumlamak. Cahil kimselerin kafalarını allak bullak etmek. Mesela, bir tüccar, zekât vermek istiyor. Fakat, mal canın yongasıdır misali, vermek zor geliyor. Kafa karıştırıcılar hemen imdadına yetişiyorlar: “Kur’an-ı kerimde verilecek zekâtın oranı bildirilmemiş. Oran çok önemli olsaydı, bildirilirdi. Bunun için, önemli olan vermektir. Miktarı önemli değildir. Sen gönlünden kopanı ver, kâfi. Allah kabul eder.”  Habuki, Peygamber Efendimiz, Zekatın ne oranda nasıl verileceğini açıkça bildirmiş. Peygamberimizin bildirdiklerini es geçip doğrudan Kur’an-ı kerime yönelmek, Peygamberimizi devre dışı bırakmak olur. Bu bir Müslümanın yapacağı iş değildir.  Herkes Kur’an-ı kerimi anlayıp, ondan hüküm çıkarabilseydi, hadis-i şeriflere lüzum kalmaz, Kur’an-ı kerimde “Peygamberin emrettiğini yapın, yasakladığından sakının” buyurulmazdı. (Haşr 7) Nitekim, Hz. Ömer’e, “Namazların seferde kaç rekat kılınacağını Kur’an’da bulamadık” diye sorulunca, “Allahü teâlâ, bize, Muhammed aleyhisselamı gönderdi. Kur’an-ı kerimde bulamadığımızı, Resulullahtan gördüğümüz gibi yaparız. O, seferde, dört rekat farzları iki rekat olarak kılardı. Biz de, öyle yaparız.” buyurdu. Kısacası, dinimizin bozulmaması, oyuncak haline getirilmemesi için, 15 asırdır nasıl yaşanmışsa, nasıl bizlere ulaşmışsa, aynı yolu takip edip, dinimizi fıkıh kitaplarından, İlmihal’den öğrenmekten ve öğretmekten başka çaremiz yoktur.   18 Mayıs 2002 Cumartesi     Çağa göre din olur mu?         Sene 1970 veya 71 idi. Kasabamızın Merkez Camii minaresine din görevlilerinin arzusuyla hoparlör yeni takılmıştı. Hoparlörden çıkan gür sesi işiten halk sevinç içindeydi.  O günlerde Ahmet Amca’nın dükkanına uğramıştım. Kendisini üzgün ve düşünceli görünce, “Hayrola Ahmet Amca, Karadeniz’de gemilerin mi battı yoksa?” diye takıldım. Başını kaldırıp, “Evlad, iyi olmadı! Bunlar bindikleri dalı kesiyorlar.” dedi. Ben, “İyi olmayan nedir?” diye sorunca, karşısındaki caminin hoparlörünü gösterdi. Ben, “Bunun neresi kötü?” diye sorduğumda, “Bu, bu kadarla kalmaz, bir gün gelir bütün camilere bağlanır, sonra da ezan tek camiden okunarak ezan olmaktan çıkarılır; hatta namaz da bu şekilde merkezî olarak kılınır, müezzine, imama ihtiyaç kalmayacak, diye korkuyorum” demişti...  Geçenlerde görüştüğüm bir din görevlisinin anlattıkları rahmetli Ahmet Amca’yı hatırlattı bana. İleri görüşlülüğünü bir kere daha takdir ettim. “Dinde reform” “Dinin çağa uydurulması” “Dinin emir ve yasaklarının gözden geçirilmesi” çalışmaları “Ezanda Birlik” projesiyle sürdürülüyormuş. Bazı illerde ezan, müzik dersi alan sesi güzel müezzinler tarafından bir merkezden okunuyormuş artık. Bundan böyle altyapısı hazır olan illerde ezan, merkezî bir camide okutulacakmış. Zamanla bütün şehirler merkezî sisteme geçecekmiş.  Bu sistem genişletilince, daha da merkezî hale getirilince müezzinlere ihtiyaç kalmayacak. Hatta daha çok tasarruf için teyp kaseti de kullanılabilir. Teknik açıdan aralarında zaten fark yok. Çünkü, insan sesi, mikrofona gelince kayboluyor, bitiyor. Elektriğe, sonra mıknatıs dalgalarına çevriliyor. Bu elektro-manyetik dalgalar, antene gelip, elektriğe ve sonra yeni bir sese çevriliyor. Hoparlörde de böyle olmaktadır. Hoparlör, elektrik dalgalarını ses dalgalarına çeviren bir âlettir. Ayrıca minareler baz istasyonu olarak kiraya da verilmeye başlanmış. Bu da önemli bir gelir kaynağı. Dedik ya devir tasarruf devri! Zaten minareye çıkılmadığı için sadece hoparlör direği olarak kullanılıyordu, minareye çıkan yoktu. Minareler işe yaramış olur(!) Oldu olacak, başlamışken Ahmet Amca’nın söylediği ikinci kısmı da hayata geçirseler bari! Bundan daha çok tasarruf sağlanır. Merkezî bir camiden namaz kıldırılıp, bağlantı kurulmuş diğer camilerdeki cemaat buna uyarsa, imamlardan da tasarruf sağlanır. Böylece ekonomik krize büyük destek sağlanmış ve teknolojiye de uyulmuş olunur(!)  Hizmette sınır yok, ileride evlere de hat çekilip, cemaat camiye gitmekten de kurtarılabilir. Evinde çoluk çocuğu ile namazını kılar. Camilere de ihtiyaç kalmaz. Zaten bazı islam(!) ülkelerinde bu var. Demek ki daha sırası gelmemiş, sırası gelince bizde de uygulanır. Nasıl olsa teknoloji her gün gelişiyor. Ben imamın kendini de göreceğim diyenlere görüntü sağlamak da mümkün. Mesela, imam Medine’de teknolojik Müslüman burada huşu (!) içinde namazını kılabilecek.  Hıristiyanlar, bu teknolojiyi bulmuşlar, fakat geri zekalı oldukları için(!) kendileri ibadetlerinde kullanmayı akıllarına getirememişler. İbadetlerini asırlardır yaptıkları gibi yapıyorlar; hâlâ kiliselerde eski usul çan çalıyorlar. Halbuki, herkes duyamıyor çan seslerini. Çan sesini hoparlör ile yükseltseler her tarafta duyulacak. Bütün Hıristiyanlar kiliseye koşacak. Kiliseler, boş kalmaktan, kapanmaktan kurtulacak! Her nedense akıllarına gelmiyor böyle çağdaş fikirler! Değerli okuyucularım, hoparlöre, teknolojiye karşı olduğum anlaşılmasın. Teknolojiye karşı olanın aklından şüphe duyulması gerekir. Benim üzerinde durduğum teknolojinin yerinde kullanılması. Çünkü, teknoloji yerinde kullanılmazsa böyle garabetler ortaya çıkar. İbadetlerin yerini elektronik aletler alır. Programlanmış ruhsuz robotların yatıp kalkması haline döner. İşte dinin çağdaşlaştırılması, emir ve yasakların gözden geçirmesi gibi çalışmalarla yapılmak istenen de budur. Ruhsuz içi boş bir İslam... Çağa göre hiç din değişir mi? Eğer değişiyorsa, o gerçek din olmaz, sadece dinin ismi kalır. Çünkü dinde değişmezlik esastır.   25 Ekim 2002 Cuma   Profesör Campenhausen’in üzüntüsü       Birlik beraberliğin önemini, parçalanmanın zararlarını biliyoruz hepimiz. Parçalanmanın, milletlere, devletlere, dinlere ne kadar zarar verdiğini tarihteki geçmiş hadiseleri öğreniyoruz okuyarak. Fakat bu zararı yaşayarak, görerek idrak etmek daha başka oluyor. İnsan müşahhas örnekleri görünce, yaşayınca iliklerine kadar hissediyor bu acıyı. Hele de bu bir yabancı tarafından dile getirilmiş ise... Sizi fazla meraklandırmadan konuya gireyim.  Geçenlerde, SİSAV, KONRAD Adenauer ve İSAR vakıflarının ortaklaşa düzenlendiği Armada Oteli’ndeki bir konferansa katıldım. Yerli-yabancı ilim adamları, “Din ve devlet İlişkileri”ni anlattılar. Özellikle Fransa’nın, Almanya’nın ve Amerika’nın devlet olarak dine bakış açılarını anlattılar. İlk gün Alman Prof. Dr. Axel Vorn Campenhausen’in konuşmasında verdiğini bir örnek dikkatimi çekti ve beni çok üzdü. Bunu ele almak ve sizlerle paylaşmak istedim.  Sayın Campenhausen, Almanya’nın dinlere ve din eğitimine verdiği önemi dile getirdikten sonra karşılaştıkları bir problemi şöyle anlattı: “Bizde hangi dinden olursa olsun, herkesin dinini istediği gibi yaşaması ve dinini öğretebilmesi serbesttir. Anayasamız da devletin bunu sağlamasını emredir. Okullarımızda çocuklara dinlerini öğretmek yine anayasamızın emridir.  Biliyorsunuz, Almanya’da okullarmızda binlerce Türk çocuğu okuyor. Biz devlet olarak anayasamızın emrini yerine getirmek için Türklere, ‘çocuklarınıza İslamiyeti öğretmek istiyoruz. Neleri öğretmemizi istiyorsanız, bize getirin okullarda öğretelim’ dedik.  Karşımıza elliye yakın cemaat çıktı. Her biri ‘illa da bizim istediğimiz İslamiyeti öğreteceksiniz’ dediler. Ama bizim her birini öğretme imkanımız yok, ‘aranızda anlaşın bir tek program getirin bunu öğretelim’ dedik. Ortak bir program getiremediler.  Biz gerçekten samimi olarak okullarımızda Türk çocuklarına İslamiyeti öğretmek istiyoruz. Kanunen buna da mecburuz zaten. Bu defa Ankara’ya yazdık. Böyle bir problemle karşılaştık. Bize yardımcı olun, okullarımızda İslamiyet olarak ne anlatalım, diye sorduk. Ankara’dan gelen cevap ise şöyleydi: Onların hiçbirini öğretmeyin, bizim programımızı uygulayın. Tam bunu uygulamaya hazırlanırken, Türklerden ikiyüz bin imzalı dilekçe aldık. Dilekçede, ‘bu programın okutulmasını istemiyoruz. Okutursanız, bu derslere girmelerine izin vermeyiz’ diyorlardı.  Zorla İslamiyeti öğretecek halimiz yoktu. Üzülerek şunu belirteyim ki, anayasamızın emri olduğu ve samimi olarak öğretme isteğimize rağmen halen okullarımızda İslam dinini öğretemiyoruz. Bu problemi, engeli bütün gayretlerimize rağmen bir türlü aşamadık...”  Alman pofesörün bu anlattıklarına önce inanamadım. Toplantıdan sonra, 20-30 senedir Almanya’da olan bazı arkadaşlara sordum, anlatılanların doğru olduğunu söylediler.  Nasıl oluyor hâlâ hafsalam almıyor. Okulda öğretilecek olanlar zaten temel bilgiler. İmanın altı şartı, İslamın beş şartı gibi ana konularda da mı anlaşamıyorlar. Okullarda, temel bilgiler öğretilse, her cemaat ‘kendi doğrularını’ evinde öğretse olmaz mı sanki? “Bir şeyin hepsi elde edilemezse, hepsinden de vazgeçmemek gerekir.”  İlla benim dediğim olacak, inadının kime ne faydası var. Bazıları diyebilirler ki, ‘Almanlar samimi değil, el altından cemaatleri kışkırtıyor...’ Böyle bile olsa en azından oradaki Müslümanların vebalden kurtulmaları için, bir araya gelip Alman devletinin istediği şartları yerine getirmeleri gerekir. Yoksa ahırette bunun hesabını kimse veremez. Bu vebal başka vebale benzemez! Böyle hadiseleri öğrenince Resulullah efendimizin “Birlik” üzerine niçin bu kadar durduklarını daha iyi anlıyor insan. Peygamber efendimiz ne buyurmuş: “Birlikte rahmet, ayrılıkta, (parçalanmakta, bölünmekte) azab vardır.” 26 Ekim 2002 Cumartesi  Parça parça olmaktan sakının!’     Dün ayrılıkların, parçalanmaların nelere mâlolduğunu Almaya’dan bir örnekle gözler önüne sermeye çalışmıştım. Bu çok önemli konu üzerinde bugün de durmak istiyorum... İnsanların hayvanlardan önemli bir farkı da, beraber, toplu olarak yaşama mecburiyetinde olmalarıdır. İnsan, hayatta kalabilmesi için mutlaka diğer insanlara muhtaçtır. Hayvanlarda böyle bir mecburiyet yoktur. İnsan topluluklarının huzur içinde yaşamalarının en büyük düşmanı, aralarındaki ayrılık, fitne, fesattır. Bunun için, insan topluluklarında, birlik beraberliğin önemi büyüktür. Ayrılıkların zararı, kötülüğü de meydandadır. Hele bu ayrılık îmânda, inançta olursa durum daha tehlikeli olur. Çünkü îmândaki ayrılık, Âhırette insanı sonsuz felâkete sürükliyebilir. Bunun için dînimiz, bu ayrılığın üzerinde çok durmuştur. Dünya ve âhıretteki zararlarını geniş olarak bildirmiştir. Bu konuda ciltler dolusu kitaplar yazılmıştır. En’âm sûresinin 153. âyetinde meâlen, “Doğru yol budur. Bu yolda olunuz! Fırkalara bölünmeyiniz!” buyuruldu. Âl-i İmrân sûresinin yüzüçüncü âyetinde meâlen, “Hepiniz, Allahü teâlânın ipine sarılınız! Fırkalara bölünmeyiniz!” buyuruldu. Tefsîr âlimleri, Allahü teâlânın ipi, cemâ’at, birlik demektir dediler. Cemâ’at de, fıkıh ve ilim sâhibleridir. Fıkıh âlimlerinden bir karış ayrılan, dalâlete, sapıklığa düşer. Allahü teâlânın yardımından mahrûm kalır, Cehenneme gider. Çünkü, fıkıh âlimleri doğru yoldadırlar. Muhammed aleyhisselâmın sünnetine yapışan ve Hulefâ-i râşidînin yanî dört halîfenin yoluna sarılan bunlardır. İslâm âlimleri, bunların yolundan ayrılanların Cehennem ateşinde yanacaklarını bildirdiler. Bunların yolunda olan kimselere, “Ehl-i sünnet vel-cemâ’at” denilmiştir. Allahü teâlânın yardımı ve koruması bu fırkada olanlaradır. Bugün bu i’tikâddaki kimseler dört mezhebde toplanmıştır. Resûlullah efendimiz, birlik beraberlik üzerinde çok durmuş, cemâ’atten, topluluktan ayrılmanın zararlarını açık ifâde ile dile getirmiştir: “Kim Cennetin ortasında olmak isterse, cemâ’atte, Eshâbımın yolundaki kimselerle beraber bulunsun. Muhakkak şeytan, yalnız kalan kimseyle beraberdir. İki kişi olunca, o yaklaşamaz.” “Allahü teâlânın rahmeti cemâ’at üzeredir. Şeytan, cemâ’ate katılmayıp, muhâlefet eden kimse ile beraberdir.” “Sürüden uzak kalan koyunu kapan kurt gibi, şeytan da insanın kurdudur. Parça parça olmaktan sakının. Cemâ’at hâlinde olun. Mescidlere koşun!” “İki kişi, bir kişiden hayırlıdır. Üç kişi, iki kişiden, dört kişi de, üç kişiden daha hayırlıdır. Cemâ’ate koşunuz. Muhakkak ki Allahü teâlâ, ümmetimi hayır üzere toplar.” Peygamber efendimiz, bir sohbetinde, ümmetinden sâdece bir fırkanın kurtulacağını bildirince, orada bulunan Eshâb-ı kirâm, bu fırkanın kimler olduğunu sordular: Peygamber efendimiz, “Cehennemden kurtulan fırka, benim ve Eshâbımın gittiği yolda gidenlerdir” buyurdu. Bunun için bu fırkaya ehl-i sünnet vel-cemâ’at denilmiştir. Eskiden din, temel fıkıh kitaplarından, ilmihallerden öğrenildiği ve bu kitaplar da herkesin anlayabileceği seviyede olduğu için Müslümanlar arasında bugünkü gibi parçalanma yoktu. Birlik ve beraberdlik vardı. Sinsi din düşmanları, Müslümanları fıkıhtan uzaklaştırıp, doğrudan Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere yönlendirince görüşler, anlayışlar çoğaldı, bugünkü dağınık parçalı durum ortaya çıktı. Asırlardır devam etmiş birliğe tekrar dönülmek isteniyorsa bu ancak fıkıh kitaplarına geri dönüşle mümkündür. 29 Kasım 2002 Cuma   “Doğrusunu sadece ben bilirim!”     Eskiden, İslam büyükleri sohbetlerinde mecbur kalmadıkça “Ben” kelimesini kullanmazlardı. “Ben” kelimesi benliğe, kibire gurura sebep olabileceği korkusuyla bundan uzak dururlardı. Bunun yerine “Biz” ifadesini kullanırlardı. Şimdikilere bakıyorum da, televizyonda kullandığı on kelimeden neredeyse yarısı “Ben” kelimesi. “Bana göre böyle, ben böyle karar verdim, doğrusunu sadece ben bilirim...” Böyle gurur, kibir âbidelerine, zaman zaman insanın yerinden fırlayıp, “sen de kim oluyorsun, bu din sana mı geldi be adam?” diyesi geliyor.  Halbuki, aklı başında olan, kendini ve Rabbini tanıyan insan, aşağılığını, âcizliğini, Rabbine karşı her an izhâr etmek mecburiyetindedir. Hadîs-i şerîfte, “Allahü teâlâ, tevâzu üzere olmayı bana emreyledi. Hiçbir kimse diğerine karşı büyüklenmesin!” buyuruldu.  Bununu için bütün Allah dostu kimseler, kibirden çok korkmuşlar, nefislerini ayaklar altına almışlardır...  Eskiden Bağdat’ta Allah dostu evliya bir zat vardı. Herkes kendisini sever, duâsını almak için gayret ederdi. Her haliyle örnek bir zat idi. Ramazan ayında, bir talebesi bu zatı kendi memleketine iftara davet etti. Bu zat da talebesini kırmayıp, bir merkep üzerinde o kasabaya gitmek üzere yola çıktı. O kasabaya yaklaştığında bütün halkın yollara döküldüğünü, dört gözle kendisini beklediklerini gördü. Bu hali görünce, hemen heybesindeki ekmeği çıkardı. Açıktan hayvanın üzerinde yiyerek halkın arasına girdi. Allah dostu zatın bu halini gören halk, neye uğradığını anlayamadı. Aralarında homurdanmalar başladı: Âlim dediğiniz, evliyâ dediğiniz zat bu mu?” “İstemiyoruz böyle kimseyi şehrimize... Defolsun, gitsin!” “Ramazan gününde herkesin gözü önünde yemeğe utanmıyor mu?” “Allahtan korkmuyorsa kuldan da mı utanmıyor...” gibi sesler yükselmeye başladı. Birçok hakaretten sonra şehre de sokmadılar. O zat geri dönüp gitti.Talebesi şaşkına dönmüştü. Olanlara bir mânâ veremiyordu. Az zaman sonra, kendine geldi. Kendi kendine, “Bu işin içinde mutlaka bir iş var. Gidip bu işin hikmetini öğreneyim.” dedi. Hocasının bulunduğu şehre gelip, huzura çıktı: “Efendim, böyle davranmanızın mutlaka bir sebebi, hikmeti olmalı fakat, ben anlayamadım. Bu hikmeti bize lütfeder misiniz?”  Hocası talebesine buyurdu ki: “Evladım, şehrin girişinde o kalabalığı görünce bir an için gururlandım, kalbime kibir geldi. Kibir çok büyük günâhtır. Kalbe yerleştiğinde tedavisi çok zor. Bunun tedavisi mümkün değil. Fakat, Ramazanda oruç yenildiğinde bunun telafisi mümkün. Ramazandan sonra keffaret orucu tutularak telafi edilebilir. Bunun için, nefsimi ayaklar altına almak, kalbimdeki kibri yerleşmeden hemen çıkartmak için, büyük bir hakarete maruz kalmam lâzımdı. Bunun için, bu yola başvurdum. Yâni çok zarardan kurtulmuk için az zararı tercih ettim. Böylece kalbimi kibir pisliğinden temizlemiş oldum...”  Eskiden yaşamış böyle zatları bir düşünelim, bir de şimdikileri. Neredeyse insani özellikleri dışında bir berzerlikleri yok. Böyle insanlardan topluma ne fayda gelir? Kendilerine faydası yok ki başkalarına olsun.  İnsan düşündüğünde kendisini kibirden uzaklaştırıp, tevazuya yöneltecek o kadar ibretli olaylar bulur ki. Mesela, insan hiç yok idi. Önce birşey yapamıyan, hareket edemiyen bebek oldu. Şimdi de, her an hasta olmak, ölmek korkusundadır. Nihâyet ölecek, çürüyecek ve toprak olacaktır. Hayvanlara, böceklere gıdâ olacaktır. Kabir azâbı çekecek, sonra diriltilip kıyâmet sıkıntılarını çekecektir. Böyle, Cehennemde sonsuz yanmak korkusu içinde yaşıyan kimseye tekebbür mü yakışır, tevâzu mu? 12 Mart 2004 Cuma  Herkese ayrı bir din yaklaşımı!     Geçenlerde, Milliyet gazetesinde, “Problem nerede? Dinde mi, dini anlayışlarda mı? Çözüm için ‘dinde reform’ yapılmalı?” konularını ihtiva eden bir yazı dizisi yayınlandı. Günümüzün meşhur ilahiyatçılarının konu ile ilgili görüşlerine geniş yer verildi. Bütün ilahiyatçılar şu üç noktada hemfikirler: 1- Dinde akıl esas alınmalı. 2- İçtihat kapısı açılmalı. 3- Dinde reform yapılmalı. Bazı ilahiyatçılar ‘dinde reforma gerek yok, dinde değişim kafi’ fikrini savunuyorsa da, değişimden neyi kastettiklerine bakıldığında, onların da reform istedikleri, fakat halkın reform kelimesine karşı olan alerjilerini bildikleri için daha yumuşak bir ifade olan ‘değişim’i tercih ettikleri anlaşılıyor. Diyorlar ki: “Toplumun yeni sorunlarına çözüm için içtihat kaçınılmazdır. İçtihatta da en önemli unsur akıldır. Reform ve içtihat yapmak, kayıtsız ve şartsız düşünmekle olur. İslamda reform yapmaya içtihat denir. Bundan dolayı her müçtehit reformcudur. İslamın din bilgisi kaynağı akıl ve Kur’an’dır. Kur’an’a gidip fıkhın, tasavvufun, kelamın, hüküm ve kurallarını gözden geçirip değiştirmenin temel kuralı şudur: Ayetleri günümüzün şartlarına göre insanın, toplumun yararına göre yeniden yorumlamaktır.”  İçtihat gerekli mi gereksiz mi, bugün İçtihat yapacak kimse var mı? Konularını yarına bırakıp, dinimizde aklın yeri üzerinde durmak istiyorum bugün...  Dikkat ediyorsanız, âlimler ve hazret-i Peygamberden hiç söz edilmiyor. Âlimlerden sonra Peygamber efendimizi de devre dışı bıraktı bunlar. Hep akıl ön planda. Çünkü hazret-i Peygambere de tam itimatları yok!  Halbuki din, Resûl-i Ekrem efendimizin, Allahü teâlâ tarafından, Peygamber olarak, bütün insanlara getirdiği ve bildirdiği emirlerin hepsine güvenmek ve inanmaktır. Peygambere inanmamak veya itimâd etmemek, ona yalancı demek olur. Yalancılık kusûrdur. Kusûru olan kimse, Peygamber olamaz. Muhammed aleyhisselâmın, Peygamber olarak bildirdiği şeyleri, akla, mantığa, tecrübeye ve felsefeye danışmaksızın, tasdîk ve itikâd etmektir, inanmaktır din. Akla uygun olduğu için tasdîk ederse, aklı tasdîk etmiş olur. Resûlü tasdîk etmiş olmaz. Veyahut, Resûlü ve aklı birlikte tasdîk etmiş olur ki, o zaman Peygambere itimat tam olmaz.  Her şey akıl ile halledilebilseydi Peygamberlere lüzum kalmazdı. Aklın kapasitesi sınırlı olduğu ve tek başına doğruyu, yanlışı ayırt edemediği için Peygamberler gönderildi. Herkes kendi aklı ile bu din bilgilerini bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, din ortaya çıkar. Çünkü, herkesin anlayışı, düşüncesi, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile, herkes başka başka düşünmekte, herkes ayrı bir fikir yürütmektedir. Dünya işlerinde bile böyle olunca, aklın ermediği, anlayamadığı âhiret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu? Dinimizin emir ve yasaklarını doğru olarak bildiren sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten, ben ehli-i sünnet itikâdındayım demek, Peygamber efendimiz ve Eshâbı nasıl inanmışlar ise, ben de öyle inandım demektir. Ehl-i sünnet âlimlerini taklîd etmek, onların yolundan gitmek, insanı bozuk, zararlı inanıştan kurtarır. Çünkü, Ehl-i sünnet âlimleri, aklın ermediği bilgilerde, yalnız Kur’ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uymuşlar, akıllarını yalnız bu ikisinin manalarını arayıp bulmakta ve onları anlamakta kullanmışlardır. Bu manaları, Eshâb-ı kirâmdan, Onlar da, Resûlullahdan öğrenmişler ve öğrendiklerini kitaplarına yazmışlardır. Yalnız aklı esas alanlar yolda kalıp helak olmuşlar, vahyi yani peygamberin bildirdiklerini esas alanlar kurtulmuşlardır. Nitekim, İmâm-ı Gazâlî hazretleri “Gördüm ki akıl izmihlâl (yıkılma) içindedir. Akıl daha kendisinden bile habersizdir. Her şey peygamberlik gerçeğindedir. Bu gerçeğe yapıştım ve kurtuldum” demiştir.   13 Mart 2004 Cumartesi   Zamane müçtehitlerinden içtihatlar!     Dün, aklın dinimizdeki yeri üzerinde durmuştuk. Bugün de içtihadın dinimizdeki yeri üzerinde durmak istiyorum. Milliyet gazetesindeki, dinde reform yazı dizisinde bir ilahiyatçı Prof. “Kapanmış içtihat kapısını açmak gerekir. Ancak, her önüne gelenin ‘içtihat yapıyorum, bu da benim içtihadım’ diyerek dini ifsat etmesi, bozması da yanlış olur. Buna mani olunmalıdır. Ancak ehli olan içtihad yapmalıdır” diyor. İçtihat konusunda işte bütün mesele burada düğümleniyor. Önce şunu ifade edeyim. Aklı başında, dinini seven ve kayıran, hazret-i Peygambere ve onun vârisleri olan âlimlere hürmeti olan herkes bugün içtihada lüzum olmadığını, geçmişteki müçtehit âlimlerin yaptıkları içtihatların yeterli olduğunu ve bundan sonra da dinî konularda kimsenin sıkıntıya düşmeyeceğini bildiriyorlar.  Şimdi faraza, içtihada lüzum var kabul edelim. Yine az sayıda da olsa İçtihat yapacak ehil kimse var kabul edelim. Peki, herkes benim içtihadım doğru diyeceğine göre, hangisinin doğru, kimin ehil kimin ehil olmadığını nasıl ayırt edeceğiz. Şimdi size, işin vahametini göstermek için zamane müçtehitlerinin bazı içtihadlarını(!) sunmak istiyorum:  Bir ilahiyatçı Prof. çıkıyor: “Kadınların başı açık, Kur’an okumaları, namaz kılmaları caizdir. Başı örtmek, namazla ilgili değildir. Hatta evde kimse yoksa çıplak olarak da kadın namaz kılabilir” diyor. Başka bir ilahiyatçı milletvekili de *Allah Kur’an’da örtünmeyi toplulukların örflerine bırakmıştır. Örf her topluluğun hukuku, kültürü, yorumunu kapsar. Dolayısıyla benim yorumuma göre, bir kadın ‘riş-burç ve hamilelik bölgesini kapattığında dinin örtünme kurallarını da yerine getirmiş olur. Bu zamana ait bir örnekle söyleyecek olursak, tek parçalık bir mayo ile vücudunu örten kadın ‘minimum örtünmenin’ şartlarını da tamamlamış olur. Benim ‘kadında örtünme’ içtihadım budur’ diyor. (Güler Kömürcü, Haber Türk, 02.03.2004) Başka biri çıkıp, “Kur’an’da bugün bildiğimiz beş vakit namaz açıkca bildirilmemiş. Kur’an’da geçen salat kelimesinin manası dua, anmak, hatırlamak manasındadır. Günlük işleri arasında, birkaç defa Allahı anmak, hatırlamakla Kur’an’ın namaz emri yerine getirilmiş olur” diyor. Daha neler neler söylüyorlar...  Benim kafama takılan şu: Bildiğim kadarı ile ilahiyatta öğretim üyesi olmak için Müslüman olma şartı yoktur. Müslüman olmayan biri veya nüfus kâğıdında Müslüman görünen biri İslam dinine zarar vermek için İçtihat adı altında dini yıkma faaliyetinde bulunsa buna kim mani olacak? Sen ehilsin İçtihat yapabilirsin, sen değilsin yapamazsın, diye kim yetki verecek. Eskiden kimse böyle bir şeye teşebbüste bulunamazdı. Aklından bile geçiremezdi. Çünkü bunun şartları vardı. Her önüne gelen ben müçtehidim diye ortaya çıkamazdı. Çıksa bile haddi bildirilirdi.  Şimdi de kısaca müçtehidde olması gereken bazı şartları sıralayalım:  Arapçayı iyi bilmesi, kelimelerin, hakîki ve mecaz mânâlarını bilmesi, fıkıh âlimi olması, hükümlerin delillerini bilmesi, Kur’ân-ı kerîmi ezberlemiş olması, Kur’ân-ı kerîmin bütün âyetlerinin tefsirlerini bilmesi, âyet-i kerîmelerin nüzûl sebebini yâni hangi hâdise üzerine ve ne için indiğini, hükmünün kaldırılıp kaldırılmadığını bilmesi lâzımdır. Hadîs-i şerîflerin sahihlerini, çeşitlerini, râvîlerini, hadîs-i şerîfin niçin, nerede ve ne zaman söylendiğini bilmesi, Kütüb-i Sitte ve diğer hadis kitaplarında geçen yüzbinlerce hadîs-i şerîfi, rivâyet edenlerle birlikte ezberlemesi lâzımdır. Müslüman olması kafi değil ayrıca verâ sâhibi, nefsi tezkiye bulmuş, sâdık, emin olması lâzımdır. Bunun yanında, zamânın fen bilgilerinden de yeteri kadar bilmesi şarttır.  Şimdi sormak lazım: Müçtehitlik taslayanlarda bu şartlardan hangileri mevcut? 03 Eylül 2004 Cuma   “Bana göre” modası!..     Son yıllarda dinî yayınlarda “Bana göre” modası başladı. Herkes kendi aklına göre dini anlatmaya daha doğrusu kendi düşüncesini din diye ortaya koymaya başladı. Akıl doğruyu bulabilseydi peygamberlere, kitaplara ihtiyaç olmazdı. Evet, Allahü teâlâ, insanı yaratınca, ona hakkı bâtıldan, iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayırabilmesi için akıl gibi anlayıcı bir kuvvet bir ölçü vermiştir. Ancak, Allahü teâlâya ait bilgilerde ölçü olmaz. Mahlûklara ait bilgilerde ölçü olur. Akıl, insandan insana değiştiği için, bazı insanlar mahlûklara ait bilgilerde isâbet kaydettiği halde, bazıları yanılabilir.  Acaba insan, bir yol gösterici, bir kılavuz olmadan aklı ile Allahü teâlânın bildirdiği doğru yolu bulabilir miydi? Tarihi inceleyecek olursak, insanların kendi başlarına ve önlerinde Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan yola çıkıldığında, hep yanlış yollara saptıklarını görürüz.  İnsan, kendisini yaratan büyük kudret sahibinin var olduğunu, aklı sayesinde düşündü. Fakat, ona giden yolu bulamadı. Bunu önce etrafında aradı. Kendisine en büyük faydası olan Güneş’i, yaratıcı sandı ve ona tapmağa başladı. Sonra büyük tabiat güçlerini, fırtınayı, ateşi, kabaran denizi, yanardağları ve benzerlerini gördükçe, bunları yaratıcının yardımcıları sandı. Herbiri için bir sûret, simge yapmağa kalktı. Bundan da putlar doğdu. İnsanlar, bunların gazabından korktu ve onlara kurbanlar kesti. Hattâ, insanları bile bu putlara kurban ettiler. Her yeni olayla, o olayı simgeleyen putların miktarı da arttı. İslâmiyet başladığı zaman, Kâbe’de 360 put vardı.  Bugün bile Güneş’e ve ateşe tapanlar vardır. Bunlara şaşmamalıdır. Çünkü, Peygamber olmadan yâni rehbersiz, karanlıkta doğru yol bulunamaz. Peygamberler olmadan insanın yaratanını tanıması, ona nasıl ibâdet edeceğini aklı ile bulması mümkün değildir. O zaman aklın fonksiyonu nedir? Yâni akıl ne işe yarar? Aklın yaratılış maksadı nedir? diye sorulacak olursa: Akıl, göz gibidir, din bilgileri de ışık gibidir. Yâni insanın aklı, gözü gibi zayıf yaratılmıştır. Gözümüz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremiyor. Allahü teâlâ, görme âletimizden faydalanabilmemiz için, Güneş’i, ışığı yaratmıştır. Güneş’in ve çeşitli ışık kaynaklarının ışığı olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık. Evet, gözünü açmayan veya gözü bozuk olan, Güneş’ten faydalanamaz. Fakat, bunların Güneş’e kabahat bulmağa hakları olmaz. Demek ki akıl, cenâb-ı Hakkın insanlara verdiği nimetlerin en kıymetlilerindendir. Fakat, akıl da yalnız başına bir işe yaramıyor. Akıldan gerektiği şekilde istifade edebilmek için, onu yaratılış maksadına uygun olarak kullanmak lazımdır. Aklımız da, yalnız başına maneviyâtı, faydalı, zararlı şeyleri anlayamıyor. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, Peygamberleri, dînin ışığını yarattı. Peygamberler, dünyada ve âhirette rahat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımızla bulamazdık. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık.  Evet, İslâmiyete uymayan veya aklı az olan kimseler ve milletler, Peygamberlerden faydalanamaz. Dünyada ve âhirette tehlikelerden, zararlardan kurtulamaz. Fen vasıtaları, mevki, para ne kadar bol olursa olsun, peygamberlerin gösterdiği yoldan gitmedikçe, hiçbir fert, hiçbir toplum mesut olamaz. Ne kadar neşeli, sevinçli görünseler de içleri kan ağlamaktadır. Dünyada da, âhirette de rahat ve mesut yaşayanlar, ancak, peygamberlere uyanlardır. Şunu da bilmelidir ki, rahata ve saâdete kavuşmak için, Müslüman olduğunu söylemek, Müslüman görünmek yetişmez. Müslümanlığı iyi öğrenmek ve emirlere, yasaklara uymak lâzımdır ..... 04 Eylül 2004 Cumartesi  Yaratılan yaratanı anlayamaz!     Her şeyin bir kapasitesi olduğu gibi, aklın da bir kapasitesi vardır. Aklın kapasitesi zorlanırsa, insanı şaşırtır, yanlış yola götürür. Meselâ, peygamberlerin söyledikleri ahiret bilgilerini, akıl ile araştırmağa uğraşmak, düz yolda güç giden, yüklü bir arabayı, yokuşa çıkarmak için zorlamağa benzer. At yokuşa doğru kamçılanırsa, çabalaya çabalaya, ya yıkılıp canı çıkar, yahut alışmış olduğu düz yola kavuşmak için sağa sola ve geriye kıvrılarak arabayı yıkar ve eşyalar harap olur. Akıl da yürüyemediği, anlayamadığı âhiret bilgilerini çözmeğe zorlanırsa, ya yıkılıp, insan, aklını kaçırır veya bunları alışmış olduğu, dünya işlerine benzetmeğe kalkışarak yanılır, aldanır ve herkesi aldatır. Akıl, his kuvvetleri ile anlaşılabilen veya hissedilenlere benzeyen ve onlara bağlılıkları bulunan şeyleri birbirleri ile ölçerek, iyilerini kötülerinden ayırmağa yarayan, bir ölçü âletidir. Böyle şeylere bağlılıkları olmayan varlıklara eremeyeceğinden, şaşırıp kalır. Bilinmeyen şeyi bilinen şeye benzeterek neticeye varmak istiyen yanılır.  Aklın peygamberlik bilgileri yanında, hiç kıymeti yoktur. Mukayese bile kabul etmez. Çünkü peygamberler, Allahın, yaratanın bildirdiklerini söylemektedirler. Yâni bilginin kaynağı Allahü teâlâdır. Akıl ise, Allahın yarattığı bir varlıktır. Yaratan ile yaratılan hiç mukayese edilebilir mi?  Bütün bunlardan şu netice çıkıyor: Peygamberlerin bildirdikleri şeylere, akla danışmaksızın inanmaktan başka çâre yoktur. Zaten, peygamberlere tâbi olmak, akla uygun, aklın istediği ve beğendiği bir yoldur. Peygamberlerin, aklın dışında ve üstünde bulunan sözlerini, akla danışmağa kalkışmak, akla aykırı bir iş olur. Gecenin koyu karanlığında bilinmeyen yerlerde, pervâsızca yürümeğe ve engin denizde, acemi kaptanın, pusulasız yol almasına benzer ki, her an uçuruma, girdâba düşebilir.  Niketim, felsefeciler ve tecrübeleri hayalleri ile izâha kalkışan maddeciler, akılları dışında bulunan sözlerinin çoğunda yanılmış, bir yandan birçok hakîkatleri meydana çıkarırlarken, bir taraftan da, insanların saâdet-i ebediyyeye kavuşmalarına mâni olmuşlardır. Meselâ, Eflâtun, yaptığı çalışmalar sonucunda nefsinde meydana gelen safâyı, bazı halleri görünce, peygamberlere uymak lâzım olmadığını sandı. “Biz temizlenmiş insanlarız. Temizleyicilere ihtiyacımız kalmamıştır” dedi. Böylece peygamberlere inanmadı. Başkalarının da inanmasına mani oldu. Diğer felsefeciler ve bunların yolunda gidenler de böyledir. Bunlar, peygamberlere uymadan, yalnız riyâzet çekmekle hâsıl olan hallerin, altın yaldızla örtülen bakır gibi veya şekerle kaplanan zehir gibi olduğunu anlayamadılar.  Hakîkî hakîm ve tabîb olan Allahü teâlâ, Peygamberleri ve bunların dinlerini, nefs-i emmâreyi, nefsin kötülüklerini yıkmak, azgınlıktan kurtarmak için gönderdi. Onu yıkmak, ıslah etmek, kurtarmak için bu büyüklere uymaktan başka çaresi olmadığını bildirdi. Peygamberlere uymadıkça, binlerle riyâzetler ve mücâhedeler yapılsa, bunların hiçbir faydası olmaz. Tersine, azgınlığı artar, onun hastalığını giderecek yegâne ilâç, peygamberlerin getirdikleri dinlerdir. Bundan başka hiçbir şey, insanı felâketten kurtaramaz! Dînimizde aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan birşey yoktur. Âhiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve Ona ibâdet şekilleri, eğer aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce peygamberin gönderilmesine lüzûm kalmazdı. İnsanlar, dünya ve âhiret saâdetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ peygamberleri boş yere ve lüzûmsuz göndermiş olurdu...     25 Eylül 2004 Cumartesi   Din akla değil nakle dayanır!       İslâm alimleri zamanlarındaki bütün fen bilgilerini okuyup öğrendikten sonra, İslâmiyetin gösterdiği yolda, kalblerini açarak, nefslerini temizleyerek, aklın erişemediği bilgilerde nakle uyarak doğruyu bulmuşlar, hakikate varmışlardır. Dini bilgilere felsefeyi sokmamışlardır. Bunun için İslam âlimlerine felsefeci denilemez.  Çünkü, felsefeciler, kendi başına hakikatı bulması mümkün olmayan, kendi kısa aklının esîri, mahkûmu zavallı kimselerdir... Hiç böyle bir kişiyi İslâm âlimiyle kıyaslamak mümkün mü? Felsefeciler aklın dar kalıbında sıkışıp kalmış kimselerdir. Zaten, bunun için gerçeğe ulaşamamışlardır. Çünkü aklın ve rûhun mahiyetini bilmezler. Bunlar bilinmezse neticeye varılamaz. Netice zarar ve hüsran olur. İbni Sina, Farabi gibi felsefeciler dine felsefeyi soktukları için kendilerine ve arkalarından gidenlere büyük zarar vermişlerdir.  Mesela, Farabi nübüvveti rüya olarak gördüğü için Filozofu peygamberlerden üstün tutmaktadır. İbni Sina ise peygamberlerde üç özellik bulunduğunu bunlara sahip olan herkesin peygamber olabileceğini söylemektedir. 1- Peygamber ilahi veya başkasından öğrenim görmeden ilme nail olur. 2- Bilgisini nefsinde hayal eder, nurani şekiller görür, tıpkı rüya gibi, kendinde sesler duyar. 3- Kendisinde faal bir kuvvet vardır. Onunla garip şeyler. (Mucizeler) gösterir. Bunlar sihirbazların gösterilerinden farklı değildir. (Kitabün nübüvvet, 4, 22, 168, 210)  İbni Sina ve bununla beraber olan diğer felsefeciler, Hz. Peygamberin bildirdikleri kendi düşüncelerine ters olunca, Hazret-i Peygamberin hayal ile söylediğini iddia ederek, gördükleri bu halleri halka vahiy olarak bildirdiklerini, peygamberi haşa insanları aldatan bir münafık olarak takdim ederek ağır küfür ve cehaletin içine düşmüşlerdir (Mearücül vusul 181)  Şu tespitler de felsefecilerin dinden ne kadar uzak olduğunu göstermesi bakımından ibretlidir:  “Müslümanlar arasında musiki yoktu. Hicri 2. asrın sonlarına kadar, tasavvufçular arasında def, ney, dümbelek, raks gibi şeyler bulunmuyordu. Dört mezheb imamına göre eğlence, müzik aletleri külliyen haramdır. Böyle olduğu halde, bu bidata, bu harama teşvikte bulunanlar olmuştur ki, bunlar: İbnür Ravendi, Farabi, İbni Sina gibi zındıklardır” (Mecmuül fetava, XI.570) “İbni Sina, Putperest Aristo’nun vezirlik yaptığı Makedonyalı İskender’i Kur’an-ı kerimde geçen Zülkarneyn olarak takdim etmiştir.” (Mecmuül fetava, XI.171,172) “İbni Sina, harika bir zekaya sahipti. Kısa aklı peşinde gidip Hz. Peygambere muhalefet etmiş bir filazoftur.” (Tarihül islam, XXIX 232) İbni Teymiyye’nin talebesi olup onun gibi bozuk fikirlere sahip El Cevziyye de bu felsefecilere şiddetli tepki göstermiştir. Hulagu’nun veziri Nasureddin Tusi’den bahsederken şöyle söylüyor: “Tusi, mülhidler (Dinsizler) için medreseler yaptırdı ve mülhidlerin imamı İbni Sina’nın İşarat kitabını Kur’an’ın yerine koymak istedi, ama buna muktedir olamadı.” (İğasetül lehfan, 370) Aklımız yalnız başına ahıret bilgilerini anlayamadığı için Allahü teâlâ peygamberleri gönderdi. Akıl ile herşey halledilmiş olsaydı, peygamberlerin gönderilmesi lüzumsuz olurdu. Peygamberler, dünyâda ve âhırette rahat etmek yolunu bildirmeseydi, aklımız bu yolu bulamaz, o zaman da bir işe yaramazdı. Tehlikelerden, zararlardan kurtulamazdık. Bunun için İslam âlimleri, Resûlullahın ve Eshâb-ı kiramın bildirdiklerine uymuşlar, felcefecilerin bunlara uymayan fikirlerini delilleriyle reddetmişler, böylece İslâm dînini, Hıristiyanlık gibi bozulmaktan korumuşlardır.  25 Mart 2005 Cuma  Din sorgulanır hale getirildi       Geçen hafta, televizyonlarda, gazetelerde tartışma konusu yapılan bir haber vardı: New York’ta bir kilisede ilahiyatçı bayan bir profesör, kadın erkek karışık cematin önüne geçip cuma namazı kıldırıyor. Sözde namaza başı, kolu açık kadınlar da katılıyor. Namaz sonrası yapılan açıklamada, “Bu olay, kadınlara yönelik eşitsizliğe dikkati çekmek için düzenlendi. İslam içerisinde haklarımız için duruyoruz. Artık daha fazla arka kapıları ve gölgelikleri kabul etmeyeceğiz” deniliyor.  Geçen cuma akşama kadar, televizyonlarda bu rezaletin tartışması yapıldı. Onlar konuşur da bizim ilahiyatçılarımız konuşmaz mı, onlar da ahkam kestiler. Kimisi olur diyor, kimisi olmaz diyor; niçin olurdu niçin olmazdı konularının tartışıldığı bu olayda medyamıza epey renkli malzeme çıktı!  Bu tartışmaları takip ederken meşhur misyoner ve iş adamı, Al Dobra’nın şu sözünü hatırladım. “Hedefimiz bir Müslümanı doğrudan dininden dördürmek değildir. Önce bir fitne tohumu ekeceğiz o çürüyecek, bir daha ekeceğiz o da çürüyecek, üçüncüsü çatlayıp filiz verecek. Bu filiz büyüyecek ve Müslümanlar dinlerini sorgulayacak hale gelecek. Bunu yaptığımız an, vazife yapılmış olacak...”  Evet, bu duruma geldikten sonra bir şey yapmalarına gerek yok, Müslümanların kendi kendilerine verdikleri zarar yeter de artar bile. Al Dobra’nın bu sözü, her Müslümanın bilmesi ve çocuklarına öğretmesi gereken önemli bir tespit. Bugün bu hedefe varılmıştır. Misyonerler büyük bir başarı kazanmış olup, Müslümanları İslamiyeti sorgulama noktasına getirmişlerdir. Sorgulama ise şüphenin bir tezahürüdür.  Ondört asırdan beri, dinde sorgulama diye bir şey yoktu. Çünkü din sorgulamaya değil, kesin şeksiz şüphesiz kabule dayanır. Ya kabul edersin veya etmezsin bu kişinin sorumluluğunda bir şeydir. Kabul ettikten sonra da, olduğu gibi inanmak zorundasın. İlave veya çıkarma yapmaya kalkarsan o ilahi din değil, senin düşüncen olur. Buna da din denilmez.  Eskiden bu sorgulama sadece ilahiyatçılar arasında oluyordu. Son zamanlarda artık halka da bulaşmaya başladı bu hastalık. Her zararlı şey gibi, bu hastalığın mikrobu da bize Batı’dan geldi. Asr-ı saadetten beri güç kullanarak yıkamadıkları İslamiyeti, ancak içlerine mikrop salarak yıkabilecekleri düşüncesinin bir mahsulüdür bu tür olaylar ve tartışmalar.  Mikrobun sağlam bedene zarar veremeyeceğini bildikleri için de, önce Müslümanları zaafa uğrattılar. Müslümanların en büyük zaafları da cahilliktir, dinin temel değerlerinin, esaslarının bilinmemesidir. Nitekim, hadis-i şerifte “Nerede ilim varsa, orada Müslümanlık vardır. Nerede ilim yoksa, orada kâfirlik vardır!”buyuruldu.  Misyonerlerin önde gelen isimlerinden Zwemer, 1930’ların başında Kudüs’te Zeytindağı’nda toplanan misyonerler kongresinde yaptığı konuşmada, bunu açıkça göstermektedir: “Sizin göreviniz, Müslümanların Hıristiyan yapılması değildir. Asıl göreviniz Müslüman ülkelerdeki nesillerin dinini öğrenmesine mani olmaktır.” Eğer İslamiyet, günümüze kadar bozulmadan, aslına uygun bir şekilde gelebilmişse bu ilim ile yani, İslamiyetin toplumun her kesimine özellikle gençlere, ilmihal ve fıkıh kitapları yolu ile öğretilmesi ve yaşatılması ile olmuştur. Çünkü, suyu kesilen değirmenden un beklemek akıl dışı bir bekleyiş olur. Din öğretilmezse, bugün New York’ta yapılan maskaralıklar, yarın ülkemizde ve diğer bütün İslam ülkelerinde hakim olur. İslamiyetin sadece adı kalır; İslam adına yapılanların gerçek İslam ile bir ilgisi kalmaz. Yapılmak istenen de zaten bu.   29 Nisan 2005 Cuma   Resulullahtan soğutma gayretleri     Son yıllarda, İslam düşmanı bazı dış güçler ve bunların içimizdeki uzantıları sinsi bir şekilde Müslümanları Resulullah Efendimizden soğutmaya çalışmaktadırlar. Resulullahı, yerlerin göklerin bütün kâinatın Onun hürmetine yaratıldığı, Cenab-ı Hakkın Habibi olan bir peygamber değil de, sıradan bir insan olarak tanıtıyorlar. Haşa Kur’an-ı kerimi getirip işi bitmiş bir “Postacı” olarak görüyorlar. İnsanları Ona tabi olmaya, uymaya değil kendi kafalarına göre mana verdikleri Kur’an-ı kerim meallerine uymaya yönlendiriyorlar.  Halbuki Cenâb-ı Hak, Ona tâbi olmayı, Ona uymayı çok sever. Ona uymanın ufak bir zerresi, bütün dünya lezzetlerinden ve bütün âhiret nîmetlerinden daha üstündür. Hakîkî üstünlük, Onun sünnet-i seniyyesine tâbi olmaktır ve insanlık şerefi ve meziyyeti, Onun getirdiği dine uymaktır.  Ona uymak için, önce îman etmek yani Onun peygamberliğini ve bildirdiklerini kabul etmek sonra müslümanlığı iyice öğrenmek, sonra farzları edâ edip haramlardan sakınmak, daha sonra, sünnetleri yapıp mekruhlardan kaçınmak lâzımdır. Bunlardan sonra, mubâhlarda da Ona uymaya çalışmalıdır.  Allahü teâlâ Onu, dünyadaki bütün insanları saadete dâvet için gönderdi ve Sebe’ sûresi, yirmisekizinci âyetinde meâlen, “Ey sevgili Peygamberim! Seni, dünyadaki bütün insanlara ebedî saadeti müjdelemek ve bu saadet yolunu göstermek için, beşeriyyete gönderiyorum.” İmrân sûresi, otuzbirinci âyetinde de meâlen, “Ey sevgili Peygamberim! Onlara de ki, eğer Allahü teâlâyı seviyorsanız ve Allahü teâlânın da, sizi sevmesini istiyorsanız, bana tâbi olunuz! Allahü teâlâ bana tâbi olanları sever” buyurulmaktadır. Onların iddia ettikleri gibi Allahü teâlânın bildirdikleri ile Resulullahın bildirdikleri ayrı şeyler değildir. Cenâb-ı Hak, Kur’an-ı kerimde, Nisâ sûresi, sekseninci âyetinde, Muhammed aleyhisselâma itaat etmenin, kendisine itaat etmek olduğunu bildiriyor. O hâlde, Onun Resûlüne itaat edilmedikçe, Ona itaat edilmiş olmaz. Bunun pek kat’î ve kuvvetli olduğunu bildirmek için, âyet-i kerimede “Elbette muhakkak böyledir” buyurdu ve bazı doğru düşünmeyenlerin, bu iki itaati birbirinden ayrı görmelerine meydan bırakmadı.  Allahü teâlâ, yine Nisâ sûresinin yüzellinci ve yüzellibirinci âyet-i kerimelerinde de meâlen, “Kâfirler, Allahü teâlânın emirleri ile Peygamberlerinin emirlerini birbirinden ayırmak istiyorlar. Bir kısmına inanırız; bir kısmına inanmayız diyorlar. Îman ile küfür arasında bir yol açmak istiyorlar. Onların hepsi kâfirdir. Kâfirlerin hepsine Cehennem azâbını, çok acı azâbları hazırladık” buyurarak, Resulullahın bildirdikleri ile Cenab-ı Hakkın bildirdiklerini ayrı tutanların sonsuz Cehennemde kalacağını bildirmektedir.  Muhammed aleyhisselâma tam ve kusursuz tâbi olabilmek için, Onu tam ve kusursuz sevmek lâzımdır. Bunun alâmeti de, Onun düşmanlarını düşman bilmek, Onu beğenmeyenleri sevmemektir. İki zıt şeyin muhabbeti bir kalbde, bir arada yerleşemez. Resulullaha tam ve doğru tâbi olabilmek için “Ehl-i sünnet” âlimlerinin kitaplarında bildirdikleri gibi, bir îman ve îtikat etmek şarttır. Kıyâmette kurtuluş yolu, bunların gösterdiği yoldur. Allahü teâlânın Peygamberinin ve Onun Eshâbının yolunu kitaplara geçiren, değiştirilmekten ve bozulmaktan koruyan, “Ehl-i sünnet” âlimleridir.  Bu birkaç günlük hayat, eğer dünya ve âhiretin en kıymetli insanı olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saadet-i ebediyye, sonsuz necât, kurtuluş umulur. Yoksa Ona tâbi olmadıkça, her şey, hiçtir. Ona uymadıkça, her yapılan hayır, iyilik, burada kalır, âhirette ele bir şey geçmez.   28 Ekim 2005 Cuma   “Dinsizliğe köprü!”     Her ramazan olduğu gibi bu ramazanda da, gazetelerin bazıları hediye olarak kupon karşılığı “Kur’an-ı kerim meali” veriyorlar. Gazeteler bu vesile ile satışlarını artırıyorlar, neticede kazanıyorlar, fakat okuyucu manevi yönden büyük zararda.  Son yıllarda dış destekli meal okuma propagandaları dinde çok büyük bir tahribata ve karışıklığa sebep oldu... İslâmî otorite ve hiyerarşi kavramları yıkıldı... Söz ayağa düştü... Bir sürü ukalâ müctehid taslağı türedi... Dinde reform hareketleri başladı... Alimlere, mezheplere itimat yıkılarak mezhepsizliğin önü açıldı... Hemen arkasından da dinsizlik yayılmaya başladı. Zahidül Kevseri’nin dediği gibi “Mezhepsizlik dinsizliğe bir köprüdür”zaten.  İslâm düşmanları, asırlardır yaptıkları tecrübelerden, kaba kuvvetle bir yere varamayacaklarını anladılar. İslâm âlimleri, hak mezhepler, fıkıh kitapları olduğu müddetçe, kısmen zarar verebilseler de, ciddî bir zarar veremediklerini gördüler. Çünkü, İslâm âlimleri, mezhepler, fıkıh kitapları, İslâmiyeti koruyan sağlam birer kaledir. Bu kale sağlam olduğu müddetçe, İslâmiyete zarar vermeleri mümkün değildir. Bunun için, 18. asırdan itibaren, hücumlarını bu yöne çevirdiler. Âlimleri, kitapları kötülemek ve Müslümanların gözünden düşürmek, onları cahil bırakmak için ne lazımsa yaptılar. Cahil kimseyi kandırmak kolaydır. Bugün, reformcuların bu kadar taraftar toplamasının sebebi budur. Peygamber efendimiz, “İlim olan yerde Müslümanlık vardır, ilim olmayan yerde Müslümanlık yoktur” buyurmuştur. Bir Müslümanın önüne, dinini öğrenmesi için meal, tefsir koymak buna yapılabilecek en büyük kötülüktür aslında. Çünkü, herkes zekâsına, bilgisine göre bir şeyler anlayacak fakat, bu anladığı din olmayacak, kendi düşüncesi olacak. Zaten istenilen de bu. Hristiyanlarda olduğu gibi, İslâmiyetin sadece “adı” kalsın.  İngiliz Casusu Hempher bakınız hatıralarında bu konuyu nasıl anlatıyor: “İslam dinini yıkma çalışmalarından bir netice alamayınca, ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi: Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü, bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, ilmi yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, ‘Uydurmaydı, değildi’ diyerek şüpheye düşüreceğiz. Âyetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunları başarıp, halkı cahil bıraktığımız zaman, meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir.” Hempher, 1700’lü yıllarda bu faaliyeti gösteriyordu. Gerçekten de iki yüzyıl sonra, 1900’lü yıllarda meyvelerini toplamaya başladılar.  Mealden din öğrenmenin mümkün olmayacağı o kadar açık ki... Kur’an-ı kerim, İslâmiyetin temel kitabıdır, anayasasıdır. Bunu, Resulullahın, müctehid imamların ve diğer âlimlerin sözleri açıklar, tatbikini sağlar. Kur’an-ı kerimden başkasını kabul etmemek, bir devletin anayasasının dışındaki bütün kanunlarını, tüzüklerini, yönetmeliklerini, genelgelerini kabul etmemek, onları yok saymak gibidir.  Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için meal nedir, ilk defa ne zaman ve kimler tarafından çıkartılmış bunu da yarın ele almak istiyorum. *************** 29 Ekim 2005 Cumartesi   Mealciliğin geçmişi     Dün, bazı gazetelerin promosyon olarak verdikleri “Kur’an-ı kerim meali” konusunu ele almıştım. Meselenin daha iyi anlaşılabilmesi için, tercüme, meal işi ne zaman ve kimler tarafından başlatılmış, bugün de bunun üzerinde durmak istiyorum.  Sebilürreşad Mecmuası’nın 18 Safer 1924 tarihli ve 618 numaralı sayısında, “Yeni Kur’an Tercümesi” başlıklı yazıda, bu konu özetle şöyle anlatılıyor: Kur’an-ı kerimi tercüme etmek, basıp yaymak bir müddetten beri moda oldu. Ne gariptir ki, ilk defa bu işe teşebbüs eden, Zeki Megamizisminde, Arap asıllı bir Hristiyandır.  Daha sonra Cihan Kütüphanesi (yayınevi) sahibi Ermeni Mihran Efendiacele olarak, diğer bir tercümenin basımına başladı ve az zamanda sona erdirerek, “Türkçe Kur’an” ismiyle yayınladı. Asırlardır, bütün ömürlerini dini yaymakla geçiren, bu uğurda hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan İslâm âlimlerinin, Kur’an-ı kerimin tercümesini, meallerini hazırlamayıp da, gayri müslimlerin böyle bir çalışma yapması, düşündürücü olsa gerekdir... Tercüme ve meal, gerçekten dine faydalı olsaydı, İslâm büyükleri bu faaliyeti gayri müslimlere bırakırlar mıydı? Hristiyan yayımcılar tarafından başlatılan Kur’an tercümesi kampanyaları, şiddetli tenkitlere mâruz kalmıştır. Kur’an-ı kerim tercüme ve meallerinin yayılması karşısında, Diyanet İşleri Başkanlığı da hareketsiz kalmamış, Müslüman halkı uyandırmak maksadıyla o tarihte bir beyanname yayımlamıştır. Bu beyanname özetle şöyleydi: 1- Kur’an tercümesi furyası, İkinci Meşrutiyet’in ilanından sonra başlamış zararlı bir faaliyettir. 2- İkinci Meşrutiyet’ten önce devlet, dini yayınları kontrol altında tutuyor ve ulu orta, yalan-yanlış tercüme ve tefsirlerin neşrine asla müsaade etmiyordu. 3- Meşrutiyet’ten sonra, basın hürriyetinden istifade eden birtakım art niyetli kimseler, gayri müslimler, sinsi gayelerine uygun Kur’an tercümeleri neşrine başlamışlardır. 4- Türkçe Kur’an demek, küfür sözüdür. Kur’an-ı kerim İlâhidir. Kur’an’ın tercümesi olmaz. 5- Kur’an tercümeleri vasıtasıyla, İslâm dünyasında bir reform hareketi başlatmak istemişler ve muvaffak da olmuşlardır. 6- İslâmiyeti halka ve gençlere Kur’an tercüme ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur. İslâmiyet, Kur’an tercümesinden değil, islam âlimlerinin, halk için yazdıkları akaid, fıkıh, ahlâk (ilmihâl) kitaplarından öğrenilir. Kişinin kendi anladığı, kendi düşüncesi din olmaz. Anadolu’muzun yetiştirdiği büyük âlimlerden İmam-ı Birgivîhazretleri, bu konu ile ilgili olarak şu hadis-i şerifleri bildirmektedir: “Bir kimse, Allahın kitabını kendi fikri, görüşü ile tefsir etse ve bu tefsirinde isabet etmiş bulunsa, açıklaması doğru olsa bile hata etmiş olur.” “Kim ki, Kur’an-ı kerimi kendi kafasına göre açıklarsa, cehennemdeki yerine hazırlansın.” Son devrin büyük din âlimlerinden Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, Mes’eletü Tercümeti’l-Kur’an adlı eserinde, Kur’an tercümesi modasının arkasındaki gizli ve sinsi emelleri ve dinimizi içten yıkma plânlarını açıklamaktadır. Bu kitap Bedir Yayınevi tarafından basılmıştır. Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Asırlardır din, meallerden, Kur’an tercümelerinden değil, fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için, bu sağlam yolu devam ettirmemiz, çıkmaz yollara sapmamamız şarttır. Çıkmaz yollara sapan, kurda kuşa yem olmaya mahkûmdur!   13 Ocak 2006 Cuma  “Bana göre” “Sana göre” hezeyanları Son yıllarda, dış güçlerin teşvik ve yönlendirmesi ile, dini konularda, “Bana göre, benim mantığıma göre, benim anladığıma göre...” ile başlayan ahkam kesmeler başladı. Kurban Bayramı münasebeti ile de, “Bana göre kurban şöyle olacak böyle olacak” hezeyanları eksik olmadı. İşin sinsi boyutunu bilmeyen halk da haklı olarak, “Bu nasıl iştir. Her kafadan bir ses çıkıyor. Ne yapacağımızı bilemiyoruz, kafamız karışıyor” diye tepki gösterdi. Zaten maksat da buydu; bu nasıl dindir, herkes bir şey söylüyor, dedirterek dinden soğutma ve şüphe hasıl etmekti.  Halbuki, hiçbir akıl, hiçbir mantık âhiret bilgilerini, dinde yapılması veya yapılmaması gereken hususları doğru olarak bulamaz, anlayamaz. Bunun içindir ki, her asırda insanlar arasından seçtiği en üstün, en iyi kimseleri peygamber yapmış, kitaplar göndererek yapılacak ve yapılmayacak şeylerin yolunu göstermiştir.  Kör olanın yol gösterenlere teslim olması gibi ve çâresizlikten şaşırmış olan hastanın merhametli doktorlara kendini teslim etmesi gibi, insanların da, aklın ermeyeceği faydalara kavuşabilmeleri ve felâketlerden kurtulabilmeleri için, gönderdiği peygamberlere teslim olmalarını diledi.  Saâdete kavuşmak için, önce kendisine ve peygamberlerine inanmak lâzım olduğunu bildirmiş, sonra kitaplarındaki emirlere uymayı emretmiştir. En son ve Kıyâmete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya peygamber olarak, Muhammed aleyhisselâmı göndermiştir.  Peygamberlerin, Allahü teâlâdan bildirdikleri haberlerin hepsi doğrudur. Hepsine îmân etmek lâzımdır. Akıl, doğruyu, iyiyi bulan bir âlet ise de, yalnız başına bulamaz, noksandır. Peygamberlerin gelmesi ile tamamlanmıştır. Kullara özür, bahâne kalmamıştır.  Peygamberlik makâmı aklın ve düşüncenin dışında ve üstündedir. Aklın eremeyeceği, anlayamayacağı çok şeyler vardır ki, bunlar peygamberlik makâmında anlaşılır. Her şey akıl ile anlaşılabilseydi, peygamberler gönderilmezdi. Âhiret azabları, peygamberler göndererek bildirilmezdi. Allahü teâlâ, İsrâ sûresinin onbeşinci âyetinde, “Biz, peygamber göndermedikçe azâb yapıcı değiliz”buyurdu. Bir kimse, peygamberlerin bildirdiklerini aklına, mantığına vurup ondan sonra inansa, kabûl etse, böyle inanmak da geçerli olmaz. Çünkü, o zaman, peygambere değil aklına inanmış olur. Halbuki, îmân gaybadır.  Akıl çok şeyi anlar. Fakat her şeyi anlayamaz. Anlaması da kusursuz, tam değildir. Çok şeyleri, peygamberler bildirdikten sonra anlamaktadır. Peygamberlerin gelmesi ile, insanların özür ve bahâne yapmaları önlenmiştir. Nisâ sûresinin 164. âyetinde, “Peygamberleri, müjde vermek için ve korkutmak için gönderdim. Böylece, insanların Allahü teâlâya özür, bahâne yapmaları önlendi”buyuruldu.  Akıl, dünya işlerinde bile çok defa yanılmaktadır. Böyle olduğunu bilmeyen yoktur. Din bilgilerini, böyle bir akıl ile tartmaya kalkışmak doğru olamaz. Din bilgilerini akıl ile inceleyip, akla uygun olup olmamasına kalkışmak, aklın hiç yanılmaz olduğuna güvenmek olur ve peygamberlik makâmına inanmamak olur.  Ehli sünnet âlimleri de, Peygamber Efendimizin vârisi oldukları için, Peygamberimizin bildirdiği emir ve yasakları halkın anlayacağı şekilde fıkıh, ilmihal kitaplarında bildirmişlerdir. Herkes bunlara uyarsa farklılıklar ortadan kalkar. Zaten herkes bunlara uyduğu için asırlardır böyle farklılıklar oluşmamıştı. Bugünkü farklı seslerin sebebi, buna uymamaktan eski köye yeni âdet getirmeğe kalkışılmasından kaynaklanmaktadır.   18 Eylül 2007 Salı Maksat dine hizmet değil, kafa karıştırmak! Yıllardır; onbir ay her vesile ile yüce dinimizle, kitabımız Kur’an-ı kerim ile, dinimizin emir ve yasakları ile alay eden; namaz kılanları gericilikle suçlayan, içkinin, zinanın, fuhşun yaygınlaşması için elinden gelen gayreti gösteren, bunlara mani olmak isteyenleri yobazlıkla, çağ dışılıkla suçlayan medyamız, ramazan gelince birden değişir; ramazan programları, ramazan sayfaları yapmada, meal, tefsir kitabı vermede biribirleri ile yarışır hale gelirler.  Bunların bilhassa Kur’an-ı kerim meali üzerinde durmaları rastgele bir tercih değildir. Maksatları, dine hizmet görüntüsünde, dine zarar vermektir. Çünkü, birisinin eline meal tutuşturup, dinini bundan öğren demek, cerrah olmayan birisinin eline, ameliyatla ilgili bir tıp kitabını verip buna göre ameliyat et, demekten farkı yoktur. Hatta denebilir ki, bu daha az tehlikeli. Yanlış ameliyat geçici olan dünya hayatını karartabilir, bozuk iman, yanlış amel ise sonsuz ahiret hayatını karartır.  Bu tehlikeden dolayıdır ki, asırlardır, dinimizin emir ve yasakları hep fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Çünkü, doğrudan Kur’an-ı kerimden, hadis-i şeriflerden dinin hükümlerini anlayabilen, sadece İmam-ı azam hazretleri gibi mezhep sahibi müctehidler olmuştur.  Sinsi plan! Son yıllarda, dış destekli belli odaklar, Müslümanları sinsice ilmihâl kitaplarından uzaklaştırıp, meallere, tefsirlere, tercümelere yönlendirme gayretine girmiş bulunmaktadır.  Birçok şey alıştıra alıştıra kabullendirilir. Bazı yanlış inanç, fikir, görüş, metot ve kanaatler vardır ki, insanlar onları önce iter, reddeder. Fakat devamlı propaganda, beyin yıkama ve telkin neticesinde, bu itiş ve reddetme, zamanla zayıflar ve toplumun direnişinde gevşeme başlar.  İşte, günümüzde her Müslümanın, bir adet Kur’an tercümesi edinerek, İslâmiyeti doğrudan buradan öğrenme fikri de böyle gelişmiştir. Bu, sinsi din düşmanlarının, yıllardır yaptıkları beyin yıkama propagandalarının bir neticesidir. Maalesef zamanımızda Müslümanların çoğu, bu propagandanın tesiri ile, evlerinde bir meal bulundurma, dini buradan öğrenme yanlışlığına düştüler. Hâlbuki, bizim, dinin temel bilgilerini Kur’an tercümelerinden elde etmemiz, öğrenmemiz mümkün değildir. İngiliz ajanı Hempher bakınız hatıralarında bu yolla yapmak istediklerini nasıl anlatıyor: “Çalışmalarımdan bir netice alamayınca, ümitsizliğe düştüm. Görevi bırakmak istedim. Müstemlekeler Bakanı bana şunları söyledi: Sen bu işlerin, birkaç senelik çalışma ile neticeleneceğini mi zannediyorsun? Bırak birkaç seneyi, bu ektiğimiz tohumların meyvelerini, ben de sen de göremeyeceğiz, belki de senin, benim torunlarımız bile göremeyecek. Bu tohumların meyvelerini en az yüz senede, belki de 150-200 senede ancak alabileceğiz. Çünkü, bugüne kadar İslâmiyeti ayakta tutan, din bilgileri olmuştur. Âlimleri, ilmi yok edip, halkı cahil bırakmadıkça, onların dinlerini bozmak mümkün değildir. Bunun için, âlimleri, mezhepleri hissettirmeden kötüleyeceğiz. Bir müddet sonra da, peygamber sözleri (hadis-i şerifler) hakkında, ‘uydurmaydı, değildi’ diyerek şüpheye düşüreceğiz. Ayetleri istediğimiz gibi yorumlayacağız... Ancak bunları başarıp, halkı cahil bıraktığımız zaman, meyveleri toplamaya başlayacağız. Bir kültürü, hele asırların birikimi olan din kültürünü yıkmak, kısa zamanda olacak şey değildir...” (İngiliz Casusunun İtirafları, Hakikat Kitabevi, 0212 5234556) Hempher, 1700’lü yıllarda bu faaliyeti gösteriyordu. Gerçekten de iki yüz yıl sonra, 1900’lü yıllarda meyvelerini toplamaya başladılar.  Çıkmaz sokak! Mealden din öğrenmenin mümkün olmayacağı o kadar açık ki... Kur’an-ı kerim, İslâmiyetin temel kitabıdır, anayasasıdır. Bunu, Resulullahın, müctehid imamların ve diğer âlimlerin sözleri açıklar, tatbikini sağlar. Kur’an-ı kerimden başkasını kabul etmemek, bir devletin anayasasının dışındaki bütün, kanunlarını, tüzüklerini, yönetmeliklerini, genelgelerini kabul etmemek, onları yok saymak gibidir.  Netice olarak şunu söyleyebiliriz: Asırlardır din, meallerden, Kur’an tercümelerinden değil, fıkıh kitaplarından, ilmihâl kitaplarından öğrenilmiştir. Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için, bu sağlam yolu devam ettirmemiz, çıkmaz yollara sapmamamız şarttır. Çıkmaz yollara sapan, kurda kuşa yem olmaya mahkûmdur.   19 Eylül 2007 Çarşamba Meal tartışmaları ve ilk mealciler Meşrutiyetle beraber, Mısır Ezher Üniversitesi mensubu dinde reform yanlısı kimselerin bozuk fikirlerinin etkisi Osmanlı aydını üzerinde görülmeye başladı. Ezher, Batı’nın, İslamı içeriden yıkmada üs olarak kullandığı bir merkezdi. Etkili öğretim üyelerinin çoğu Batı hayranı mason kimselerdi.  Bunlar, asırlardır yapıla gelen uygulamaları bir tarafa bırakıp, dine yeni yorumlar getirerek dinde karmaşa çıkardılar. Geçmiş âlimleri ve kitaplarını çeşitli bahanelerle gözden düşürerek, halkı doğrudan Kur’an-ı kerime yönlendirdiler. Maksatları, dinde birlik ve beraberliğin kaynağı olan, âlimleri ve fıkıh kitaplarını yok ederek birliği bozmak, dini tartışılır hale getirmekti. Onlar da biliyorlardı ki, her meal farklı olacak, bunları okuyan herkes de ayrı bir mânâ, ayrı bir hüküm çıkartacaktı.  Bu sinsi maksadı gören gerçek âlimler halkı uyarmaya başladılar. Bu önemli konu gazetelerde, dergilerde tartışıldı. Dini, Kur’an tercümelerinden ve meallerinden öğrenmenin dine vereceği zararlar, 1924 yılında Sebilürreşad dergisinde uzun uzun tartışılmıştır.  Zararlı faaliyet  Kur’an-ı kerim tercüme ve meallerinin yayılması karşısında, o günün Diyanet İşleri Başkanlığı da hareketsiz kalmamış, Müslüman halkı uyandırmak maksadıyla bir beyanname yayımlamıştı. Bu uyarılar özetle şöyleydi: 1- Kur’an tercümesi furyası, İkinci Meşrutiyet’in ilanından sonra başlamış zararlı bir faaliyettir. 2- İkinci Meşrutiyet’ten önce, Osmanlı devleti, dinî yayınları kontrol altında tutuyor ve ulu orta, yalan-yanlış tercüme ve tefsirlerin neşrine asla müsaade etmiyordu. 3- Müşrutiyet’ten sonra, basın hürriyetinden istifade eden birtakım art niyetli kimseler, gayrı müslimler, dinsizler, sinsi gayelerine uygun Kur’an tercümeleri neşrine başlamışlardır. 4- İlk Kur’an tercümesini Zeki Megamiz adlı bir Hristiyan Arap yapmıştır. 5- Daha sonra, Cihan Kütüphanesi sahibi Ermeni Mihran Efendi, Kur’an tercümesi basanların öncülüğünü yapmıştır. 6- Türkçe Kur’an demek, küfür sözüdür. Kur’an-ı kerim İlâhidir. Kur’an’ın tercümesi olmaz. 7- Kur’an-ı kerimi Fransızca, İngilizce, Almanca tercümesinden Türkçeye çeviren, Müslümanlıkla ilgisi olmayan Batı hayranları bile çıkmıştır. 8- Müslümanlar arasında dinî otorite ve hiyerarşi kavram ve kurumunu yıkarak, sözü ayağa düşürmek, ehl-i sünneti sarsmak ve dinin temellerini dinamitlemek isteyen kötü fikirliler, Kur’an tercümeleri vasıtasıyla, İslâm dünyasında bir reform hareketi başlatmak istemektedir. 9- İslâmiyeti halka ve gençlere Kur’an tercüme ve mealleri ile öğretmeye çalışmak, son derece yanlış ve zararlı bir metoddur.  O dönemde kimler meal, tercüme yapmamış kı? Mason Ömer Rıza Doğrul... Arapça bilmeyen İsmail Hakkı Baltacıoğlu... Yıllar geçtikten sonra ehli sünnet olmadığını kendisi ilan eden Abdülbaki Gölpınarlı ve daha niceleri... Yine, Türkiye’de Lions Kulüplerinin örgütlenmesini yapan Osman Nebioğlu, 1943 yılında kurduğu Nebioğlu Yayınevi tarafından “Türkçe Kur’an-ı kerim” adı ile meal bastırmıştır. (Cengiz Özkaynakçı, İblisin kıblesi, s. 210) Şu anda çoklarının kafasına, “İslâmiyeti öğrenip, din kültürü edinmek istiyorsan, alacağın ilk kitap bir Kur’an mealidir” yanlış fikri iyice yerleştirilmiş bulunmaktadır. Bu fikir dimağlardan mutlaka sökülüp atılmalıdır. Yoksa dinde kargaşa önlenmez ve din yıkılır gider. İçeriden yıkma faaliyetleri Şu husus iyi bilinmelidir ki, Müslümanlar için yegâne kurtuluş metodu imanda, ibadette, muamelatta ve ahlâkta ehl-i sünnet büyüklerinin fıkıh ve ilmihâl kitaplarını okuyup, bunlarla amel etmektir. Dinimizde Kur’an meal ve tercümesi bezirganlığının yeri yoktur.Türkçe meal ve tercümeler, aslı Arapça olan Kur’an-ı kerimin yerini asla tutamaz. Her Müslümana bir, hatta on çeşit Kur’an tercümesi verseler, o, bu tercümeleri mütalaa ederek, gerekli ilmihal bilgilerini öğrenemez. Son devrin büyük din âlimlerinden Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, Mes’eletü Tercümeti’l-Kur’an adlı eserinde, Kur’an tercümesi modasının arkasındaki gizli ve sinsi emelleri ve dinimizi içten yıkma plânlarını açıklamaktadır.     *********************** MEHMET ŞEVKET EYGİNİN  MEAL OKUMANIN SAKINCALARI İLE İLGİLİ YZILARI , Kuran Kerim Ve Meal "Yalnız Kur'an" diyenler Müslüman değildir Bazı sorulara Kur'an'dan cevaplar KUR'AN'I KENDİLERİNE GÖRE YORUMLAYANLAR Kapalı yerde söylenen sözler M. Esed’in ve Ötekilerin Meâl ve Tefsirlerindeki Yanlışlar MEALCİLİK SAPIKLIĞI İlâhiyat profesörleri Kur’an’daki hataları (!) düzelteceklermiş   BELÇİKALI mühtedi Müslümanlardan Abdülaziz kardeşimizden bizzat dinledim:Şu anda tam tarihini hatırlamıyorum, 1975 veya 1977’de olacak, hacca gitmiş, dönüşte bazı İslâm ülkelerine de uğramış. Tanca’da meşhur Muhammed Esed’’i de ziyaret etmiş. Bu zat Avusturyalı bir Yahudi iken ihtida eden çok zekî, çok kültürlü, çok ziyalı (aydın) bir kişidir; Arapça dahil olmak üzere beş altı lisan bilirdi. Bizde daha ziyade, İngilizce’den Türkçe’ye çevrilen Kur’ân meâli ve tefsiri ile tanınır. Muhammed Esed, Tanca’da bahçe içinde bir villada yaşıyormuş.Abdülaziz ve yanındakiler kaşane gibi evde hazretin üçüncü hanımını görmüşler. Amerikalı bir hanımmış, dekolte kıyafetliymiş, elinde bir sigara ağızlığı varmış, misafirleri görünce “Hello!..” demiş. Belçikalı mühtedi dostum, büyük ve tanınmış bir İslâm mütefekkirinin (düşünürünün) hanımının kıyafetinden rahatsız olmuş; bize taaccüp ve üzüntü ile bahs etmişti. Muhammed Esed, rahmet-i Rahman’a kavuşmuş bulunuyor. Aleyhinde konuşmak istemem. Lâkin İngilizce’den Türkçe’ye çevrilen ve epey “sükse” yapan Kur’ân meâli ve yorumu hakkında Müslüman kardeşlerimi uyarmak isterim. Beyan dergisinin 47’nci sayısında (Ocak 2003) Ahmet Tekin imzasıyla bir makale yayınlanmış, bunda Esed’in kitabı tenkit edilmişti. Bu tenkitler üzerine Yeni Şafak gazetesinde Sami Hocaoğlu takma adıyla Mustafa İslamoğlu, Esed’in müdafaasına soyunmuş, yedi gün boyunca Ahmet Tekin’in, Esed’i tenkit eden bendenizin, tefsir profesörü Suat Yıldırım’ın haksız olduklarını iddia etmişti. Esed’in Kur’ân meâl ve yorumu “Kur’ân Mesajı” adını taşıyor. Bir gazete tarafından Ramazan’da okuyucularına dağıtıldığı için hayli yayılmıştır. Önce bu kitabın İngilizce aslı ile ilgili bilgi vereyim: “Bu tefsirî meâl, merkezi Mekke’de olan Rabitâtü’l-Âlemi’l-İslâm tarafından M.Esed’e yayınlanmak üzere sipariş ediliyor. İlk cildi Cenevre’de basılıyor. Rabıta, Nedvî’nin, sekreterinin ve merhum Hasanü’l-Benna’nın damadı Dr.Said Ramazan’ın da içinde bulunduğu sekiz kişilik bir heyeti bu kitabı inceleyip duyurmak ve Avrupa’da dağıtımını sağlamakla görevlendiriyor. Heyet, inceleme sonucu, bu kitabın yayılmaması, Müslümanlara dağıtılmaması sonucuna varıyor ve basılan 100 bin adet kitabı, hamur yapılmak üzere kâğıt fabrikasına gönderiyorlar. Bunun için M. Esed’e ödenen paranın da geri istenmemesine karar veriyorlar. İslâmî bir kuruluş olan Rabıta’nın yayınlamaktan vazgeçtiği bu kitabı M.Esed Darü’l-Endülüs’te basma yoluna gidiyor. Bu hadisenin bütün safahatı ile birlikte görgü şahidi sayın Doç. Dr. Mustafa Bilge bu yazdıklarımızı te’yide her an hazırdır.” (Kur’ân Yolunda Kalem Oynatanlar, Ahmet Tekin, Kelâm Yayınları, İst. 2006, S. 170) Değerli Prof. Dr. Ahmet Akgündüz, Esed’in tefsirli meâlini okumuş ve konu hakkında ilmî bir rapor hazırlamıştır. Kitapta vahim ve büyük yanlışlıklar olduğunu iddia etmektedir. Prof. Suat Yıldırım da Esed’in kitabını tenkit edenlerdendir. Şimdiye kadar değerli eserler telif etmiş ve yayınlamış bulunan Ahmet Tekin hoca, “KUR’ÂN YOLUNDA KALEM OYNATANLAR” adıyla 335 sayfalık bir kitap çıkartmış bulunuyor. Bu kitapta: (1)Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından 300 bin dolar telif ücreti ödenerek Prof. Hayreddin Karaman’a, Prof. Mustafa Çağrıcı’ya, Prof. İbrahim Kafi Dönmez’e, Prof. Sadettin Gümüş’e hazırlatılan “Kur’ân Yolu Türkçe Meâl ve Tefsir”, (2) Eski Diyanet İşleri Başkanı Prof. Süleyman Ateş’in “Yüce Kur’ân’ın Çağdaş Tefsiri”, (3) Yahudilikten İslâm’a dönmüş merhum M. Esed’in “Kur’ân Mesajı”, (4) Meşhur Yaşar Nuri Öztürk’ün Yüce Kitabımızın meâllendirilmesi ve yorumlanması konusundaki sayısız büyük yanlışları ortaya konulup tenkit edilmektedir. Son yıllarda ülkemizde Kur’ân meâllerinin ve tefsirlerinin sayısı hayli çoğaldı. Bu meâl ve tefsirler niçin yayınlanıyor? Bu konuyu aydınlatalım: (1) Bir kısım müfessirler sırf Allah rızası için, Kur’ân-ı mübîne bir hizmet olsun diye meâl ve tefsir yazmakta ve bunları ya kendileri bizzat yayınlamakta, yahut bir yayıncıya verip telif ücreti almaktadır. Meâl ve tefsiri para kazanıp zengin olmak niyet ve kasdı ile hazırlamayanların bir miktar telif ücreti almalarında bir mahzur (sakınca) ve ahlâksızlık olmasa gerektir. (2) Bazıları Allah rızası için değil de sırf para kazanmak, zengin olmak, köşeyi dönmek için meâl ve tefsir hazırlayıp bastırmaktadır. Bunların yaptıkları “Âmeller niyetlere göredir” hadîsine göre değerlendirilir. (3)Meâl ve tefsir yazan bazı kimseler icazetli din âlimidir, kendilerinde müfessirlik ehliyeti vardır. Tefsirlerini rivâyet ve dirayet metodu üzerine yaparlar ve Ehl-i Sünnet yolundan ayrılmazlar. Tefsir perdesi altında dinde reforma, tahrife kalkışmazlar. Bunların tefsirleri muteber tefsirdir. (4) Bazı kimselerin ilmi, Arapçası, ehliyeti, icazeti yoktur.Bu gibilerin yazdığı meâl ve tefsirler “Hevâ ve re’y tefsiridir” ve kesinlikle makbul değildir. (5) Bazı yayınevleri Fransızca’dan, İngilizce’den Kur’ân meâli tercüme ettirmektedir ki, bunun ciddiyetsiz bir iş olduğunu söylemeye bile lüzum yoktur. (6) Birtakım fesat komitaları dinimizi bozmak, Müslümanların kafalarını karıştırmak, İslâm’ın temellerini dinamitlemek için kasıtlı olarak bozuk fikirler, görüşler, ihtiva eden tefsir ve meâl çıkartmaktadır. Son olarak “Dinde Reform... Dinde yenilik...Dinde değişiklik... Light/ılımlı İslâm... Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü...” modaları ve cereyanları çıkartılmıştır. Birtakım tefsir ve meâllerde bu fikirler işlenmektedir. (7) Ülkemizde bazı ilâhiyatçıların (bazı dedim, hepsini kasd etmiyorum) Farmason Cemâleddin Afganî’nin müridi oldukları herkesçe bilinen bir gerçektir. Cemâleddin Afganî her Müslümanın ictihad yapmasını isteyen bir kişiydi. İşte onun bugünkü talebeleri, ağlarına düşürdükleri Müslümanlara yanlışlarla dolu meâl ve tefsirler vermekte ve “Alın kutsal kitabınızı elinize ve dininizi kendi kafanıza göre yorumlayın” dercesine cahillere ictihad kapısını açmaktadır. Reformcuların, yenilikçilerin, mezhepsizlerin, Afganîcilerin, Diyalog ve Hoşgörücülerin üzerinde en fazla durdukları ayet Bakara Sûresi’nin 62’nci ayetidir. Onlar bu ayeti yanlış yorumlayarak; Hz. Muhammed’i (Salat ve Selam olsun ona), Kur’ân-ı Kerim’i, İslâm dinini inkâr eden Ehl-i Kitabı cennete sokmakta, onları ehl-i necat olarak görmektedir ki, bu yorumları İslâm dininin ruhuna, Kur’ân’a, Peygamberin risaletine ve tâlimatına tamamen aykırıdır. Milyonlarca Müslümanın yeni Kur’ân tercüme, meâl ve tefsirleri konusunda mutlaka uyarılması gerekmektedir. Bu uyarı birkaç bin tiraj yapan kitaplarla olmaz. Konuyu çok güzel anlatan ve aydınlatan broşürler hazırlanmalı ve bunlar milyonlarca adet basılmalıdır. Bazı bozuk meâl ve tefsirlerde “Üç semavî din... Üç tevhid dini... Üç İbrahimî din...” gibi tâbirler geçmektedir. Bunlar İslâm’a uygun değildir. * Hazret-i Adem’den bugüne kadar tek geçerli din İslâm’dır. * Atamız İbrahim aleyhisselam Yahudi ve Nasranî değildi, Müslümandı. * Allah İslâm’dan başka bir din kabul etmez, * Allah katında hak ve geçerli din İslâm’dır. * İslâm’ın dışında necat yoktur. * Bütün peygamberlerin, Hz. İbrahim’in, Hz. Musa’nın, Hz. İsa’nın dini İslâm’dır. Resûl-i Kibriya aleyhissalâtü vesselâm efendimizin risâleti ve dâveti kendisine ulaştıktan sonra bunları inkâr ve tekzip eden kâfirdir ve cehennemde muhalled kalacaktır. Müslümanlar Müslümanlar Müslümanlar!... Kur’ân ve meâl ve tefsiri alırken şu hususlara dikkat ediniz: (1) İcazetli bir din alimi tarafından yazılmış olsun, (2) Bu âlim, müfessirlik ehliyetine sahip bulunsun, (3) Ehl-i Sünnet ve Cemaat yolunda ve çizgisinde bulunsun, (4) Mezhepsiz ve reformcu olmasın, (5) Diyalogcu ve hoşgörücü olmasın. (6) Mason Afganîci olmasın. (7) Tefsire ve meâle kendi kafasından, heva ve re’y mahsulü fikir ve görüşler koymasın. Muhammed Esed’e Allah’tan rahmet diliyorum, taksiratının afv edilmesi için dua ediyorum. Esed kesinlikle müfessir değildir. Mühtedi olmak, çok geniş bir kültüre sahip bulunmak, zeki olmak tefsir yazmak için yeterli şartlar değildir. O bir fikir adamıdır. Vaktiyle Cenevre’de basılan ve sonra bir heyet tarafından tedkik edilen ve nüshaları kağıt fabrikasına gönderilerek imha edilen bir “Tefsir bi’l-heva ve’r-re‘y” nasıl oluyor da Türkiye’de yayınlanıyor ve halkımıza, gençliğimize sunuluyor? Ben bir Müslüman olarak dinimi Esed’den öğrenmem. Allah’ın rahmeti her şeyi kuşatmıştır. Ona rahmet dilerim, yanlışları konusunda din kardeşlerimi uyarırım. Sevgili Müslümanlar!.. Akıllı olalım, mantıklı olalım, uyanık olalım, firasetli olalım, dikkatli olalım, ihtiyatlı olalım... (Ahmet Tekin hocanın kitabını okuyunuz. KUR’AN YOLUNDA KALEM OYNATANLAR. Kelam Yayınları. Tel: 0 216/651 78 21... 0 533 336 65 70... e-mail: canday@mynet.com.   ÇAĞIMIZIN büyük Ehl-i Sünnet ulemâsından, aslen Suriyeli, Mekke Kral Abdülaziz Üniversitesi, Şeriat Fakültesi eski profesörlerinden muhterem Muhammed Ali es-Sabunî Hazretlerinin “Cennet kimsenin tekelinde değil, Mâliku’l-Mülk olan Allah’ın elindedir” başlıklı yazısını bütün Müslümanlar okumalıdır. Muhterem Hoca Efendi bu yazıyı Prof. Dr. Süleyman Ateş’in “İslamî Araştırmalar Dergisi”ndeki (Yıl 1989, cilt 3, sayı: 1) “Cennet Kimsenin Tekelinde Değildir” başlıklı yazısına cevap olarak kaleme almıştır. Konuya girmeden önce Muhammed Ali Es-Sabunî Hazretlerinin üslubuna, hilmine, ahlâkına hayran kaldığımı beyan etmek istiyorum. Süleyman Ateş’i tenkid ederken son derece yumuşak, son derece kibar ve nezih bir ifade kullanmakta; ona değerli kardeşim, şeklinde hitap etmektedir. Sayın Ateş, yukarıda zikri geçen makalesinde diğer eserlerinde telif etmiş olduğu Kur’ân tefsirinde gayr-i Müslimlerın de cennete gireceklerini iddia etmektedir. Böyle bir iddia Kur’ân’a, Peygamberin beyanlarına, on dört asırlık icmaya aykırıdır. Resulullah Efendimiz İslâm’ı tebliğ etmeye başladıktan sonra O’nun peygamberliğini ve çağrısını duyup da kabul ve iman etmeyen, aksine yalanlayan, inkâr eden; Peygambere -hâşâ- “yalancı”, Kur’ân’a -hâşâ- “düzmece”, İslâm’a -hâşâ- “uydurma din” diyen bir kimse için kesinlikle necat, saadet, felah ve selamet yoktur. Cenneti tekellerine almak Müslümanların ne haddine!.. Cennetin bir sahibi vardır, o da AllahuTeâlâ Hazretleridir. O dilediğini koyar, dilediğini koymaz. Cennete kimler girecektir? Biz bu konuda Kur’ân-ı Kerîm’e, Peygamberin sahih hadislerine ve on dört asırdan beri Kitap ve sünnete bağlı din imamlarının ve büyük ulemânın ictihad, görüş ve fetvalarına bakarız. Bu gibi konularda kendi kafamıza göre karar vermeyiz. Birtakım diyalogcular karşı çıkıyorlar ama ortada kesin bir gerçek vardır. O da Kur’ân-ı Kerîm’in, Resulullah’ı inkâr ve tekzip edenleri kâfir ilan etmesidir. Bu konudaki kesin nasları hiçbir Müslümanın inkâra mecali olamaz. Din ve Şeriattaki muhkem bir bilgiyi kabul etmeyen, ona ters bir inanç ve görüş sahibi olan kimse maazallah dinden çıkmış olur. Peygamber Efendimizden sonra, cennete girmenin temel şartı O’na iman etmek ve O’na tâbi olmaktır. Birtakım diyalogcular her vesile ile sık sık “İbrahimî üç din” diyorlar ve Müslümanlara, sanki üç hak din varmış gibi propaganda yapıyorlar. Bu son derece yanlış ve sakıncalı bir propagandadır. Hazret-i Adem’den beri bir tek hak din olmuştur, o da İslâm’dır. Hazret-i İbrahim için Kur’ân “İbrahim, Yahudi ve Nasranî değildi, hanif ve müslimdi” buyuruyor. Binaenaleyh tek bir İbrahimî din vardır ve o da İslâm’dır. Kur’ân-ı Kerîm’in Âl-i İmran sûresinin 85’inci âyetinin meali şöyledir: “Her kim İslâm’dan başka bir din ararsa asla kabul edilmez ve o kişi ahirette hüsrana (zarara) uğrayanlardan olur.” Başka bir âyette: “Bugün size dininizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm’ı beğendim” (Maide: 3) buyurulmaktadır. Diğer bir âyet: “Ancak Müslüman olarak can verin.” Âl-i İmran: 102) Sahih-i Müslim’de Peygamberimizden şu hadis rivayet ediliyor; “Nefsimi elinde tutan (Allah’a) yemin ederim ki, Yahudi olsun, Hıristiyan olsun beni işiten (benim davetim ve tebligatım kendisine ulaşan) bir kimse, bana gönderilenlere inanmadan ölecek olursa mutlaka cehennem ehlinden olacaktır.” Resulullah Efendimiz bir gün Hazret-i Ömer’in Tevrat’tan bazı sayfalar okuduğunu görmüş, kendisine kızmış ve şöyle demiştir: “Allah’a kasem olsun ki, Musa Aleyhisselâm hayatta olsaydı, bana tâbi olmaktan başka bir şey yapmazdı. (İbn Kesir’in tefsirinde yazılıdır.) Profesör Muhammed Ali Es-Sabunî Hazretlerinin makalesini on altı sayfalık bir broşür halinde bastırtmış bulunuyorum. Başlığı şöyledir: “Ehl-i Kitab Cennetlik mi?.. Profesör Süleyman Ateş’e Açık Mektup.” Arzu edenler Bedir Yayınevi’nden bir nüsha ücretsiz alıp okuyabilirler. Dağıtmak arzu eden olursa onlar da maliyet fiyatına (100 adetlik paketi 10 YTL) alıp dağıtabilirler. (Bedir Yayınevi, Cağaloğlu Yokuşu, No: 6, Tel: 0212 519 36 18) Sabunî Hazretlerinin yazısı hem Türkçe hem de Arapça olarak http://www.darulhikme.org internet sitesinde yer almaktadır. Muhterem mütercimi Ömer Faruk Tokat’a, bu metni broşür haline getirip yayınlamamıza izin verdiği için teşekkür ediyoruz. Milliyet Şaşmış MİLLİYET gazetesi çok rahatsız olmuş. Haberinin başlığı şu: “Eğitimciden ‘Vahiy’ Programı.” Neymiş efendim, Bakırköy İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’nde şube müdürü olanYaşar Değirmenci, HilâlTV’de “Vahyin Penceresi” programını hazırlıyormuş. Yaşar Değirmenci bir programda tesettürü savunmuş... Falan filan. Türkiye Cumhuriyeti’nin resmî bir dairesi vardır, ismi Diyanet İşleri Başkanlığı’dır. Bu resmî başkanlık iki gerekçeli fetva çıkartarak tesettürün İslâm dininde farz olduğunu bir kere daha ilan etmiştir. (Bu iki fetva 16 sayfalık bir broşür olarak yayınlanmış olup, arzu edenler Bedir Yayınevi’nden (Cağaloğlu Yokuşu, No: 6, Tel: 0212 519 36 18) ücretsiz olarak alabilirler. Türkiye Müslüman bir ülkedir. Bu Müslüman ülkede devlet bütün okullarda mecburî ve resmî din dersleri okutturmaktadır. Halkımız Müslümandır.İslâm dininde vahye inanmak vardır. Milliyet gazetesi mânâlı bir üslupla “Eğitimciden ‘Vahiy’ Programı” diye yazarken acaba ne kasd etmektedir? Bir eğitimcinin Müslüman olması, vahye inanması, tesettürü farz olarak kabul etmesi suç mudur? Bizdeki birtakım büyük ve güçlü medya organları (gazeteler, TV’ler, dergiler, ajanslar, internet siteleri) artık din konusunda, inanç hürriyeti konusunda daha aklı başında olmalıdır. Bir gazetenin veya gazetecinin ateist veya agnostik olması, inananlar için “Aaa... Bu adam vahye inanıyor...” demesini haklı göstermez. Müslümanlar vahye inanırlar...Peygambere inanırlar...Kur’ân’a inanırlar... Şeriata inanırlar... Tesettürün farz olduğuna, iyi bir şey olduğuna inanırlar... İçkinin ve faizin haram olduğuna inanırlar... Evrim teorisinin doğru olmadığına inanırlar... İnanmayanların, bu inançlara saygı göstermesi gerekir. Aaaa, bir eğitimci vahiyden bahs ediyor şeklindeki üslup ciddî gazetecilik ile uyuşmaz. Böyle bir düşünce “Aaa... Afrika’da siyah derili insanlar var...” şeklindeki şaşkınlığa benziyor. BİR zattan bahs ettiler, çok Kur’ân okuyormuş, bazen günde bir cüz bitiriyormuş... Bu zatı tebrik ediyorum. Dinimizde Kur’ân okumak sünnettir, bu sünneti yerine getirdiği için inşaallah Kur’an-ı Azimüşşanın ve Resûlullah Efendimizin (salat ve selam olsun O’na) şefaatini kazanır. Ancak, Kur’ân’la ilgili farz derecesinde vazifelerimiz de vardır. Bunların bazısını sıralamak istiyorum: (1) Kur’an-ı Kerim’i din ve hayat düsturu olarak kabul etmek. Düşüncelerimizi, görüşlerimizi, inançlarımızı, hayatımızı, davranışlarımızı o kutsal kitaba uygun hale getirmek. Bir kişi Kur’ân okuyor, fakat bunları yapmıyorsa o nasıl bir Müslümandır. (2) Kur’ân “Allah’a ve Peygambere itaat edin” buyuruyor. O halde beş vakit namaz kılan dindar Müslümanlar, farz namazları cemaatle kılmak suretiyle Resulullah’ın kavi bir sünnetini yerine getirmek zorundadırlar. (3) Kur’ân israfı, saçıp savurmayı, aşırı tüketimi haram kılmıştır. Allah’ın müsrifleri (savurganları) sevmediğini, müsriflerin şeytanın kardeşleri olduğunu bize açıkça bildirmiştir. Kur’ân okuyan bir kişi, israf yapıyorsa ilahî Kitab’a karşı gelmiş olmaz mı? (4) Kur’ân bizi mallarımız ve canlarımızla Allah ile çok hayırlı bir ticaret yapmaya çağırmaktadır. Biz mallarımızla, paramızla böyle bir ticaret yapıyor muyuz? Sıkıntıya düşmüş, muhtaç, sefalet içinde çırpınan kardeşlerimizin yardım ve imdadına koşuyor muyuz? (5) Kur’ân “Allah katında derecesi en yüksek olanınız en takvalı olanınızdır” ölçüsünü koymuştur. Biz insanları derecelendirirken bu ölçüye riayet ediyor muyuz; yoksa şu kişi bizim cemaatimizdendir, binaenaleyh o üstündür gibi cahilce konuşmalar ve davranışlar sergiliyor muyuz? (6) Kur’ân bu dünyanın fanî olduğunu, bu gelip geçici âlemdeki zenginliklerin, mal mülkün, çoluk çocuğun, paranın, makam ve mevkiin, tantana ve debdebenin kuruntudan ve aldanmadan ibaret olduğunu bize sarahaten bildiriyor. Biz bu uyarıyı dikkat nazarına alıyor muyuz, hayatımızı buna göre tanzim ediyor muyuz, yoksa dünya tuzağına mı düşmüş bulunuyoruz? (7) Peygamberimiz bazıları için “Onlar Kur’ân okurlar, fakat bu okuma onların gırtlaklarından aşağı (yani kalplerine) inmez” buyurmaktadır. Kur’ân’ı metin olarak okuyup da mânasını, emir ve yasaklarını hayata geçirmeyen, aksine onlara taban tabana zıt işler yapan kimseler “Okudukları Kur’ân’ın gırtlaklarından aşağı inmediği” kimseler değil midir? (8) Kur’ân biz mü’minlere “Peygamberde sizin için çok güzel bir örnek ve model vardır” demektedir. Biz Peygamberi kendimize örnek ve model olarak almış mıyız? O’nun gibi mütevâzı, alçakgönüllü, kanaatli, iyi ahlâklı, yüksek karakterli olmaya çalışıyor muyuz? Elbette O’nun gibi olamayız ama önemli olan O’nu örnek ve model olarak almaktır. Bunu yapabiliyor muyuz? Hem O’nun ümmetinden olduğumuzu iddia ediyoruz, hem de Nemrud ve Firavun gibi lüks, sefahatli, gösterişli, saçıp savurmalı, kibirli, gururlu, aşırı konforlu bir hayat sürüyoruz. Bu gibi haller Müslümanlıkla kabil-i te’lif midir? (Müslümanlıkla uyuşuyor mu?) (9) Kur’ân bize “Mü’minler muhakkak ki, kardeştir” buyurmaktadır. Biz mü’minlerle gerçek ve sağlam bir kardeşlik içinde miyiz? Meşrebi, tarikatı, cemaati, görüşleri bize uymuyor diye bir mü’min kardeşimize nasıl düşmanlık edebiliriz? (10) Kur’ân bize birliği, beraberliği emr ediyor. Ayette “Hepiniz toptan Allah’ın (kurtuluş, selamet ve saadet) ipine sarılınız. Sakın ayrılıp parçalanmayınız. Sonra gücünüz, devlet ve şevketiniz elinizden” gider deniliyor. Biz bu emre ve uyarıya dikkat ediyor muyuz? Peygamber bu Kur’ânî emre açıklama olarak “Cemaat rahmet, tefrika azaptır” buyurmuştur. Kur’ân Müslümanları “Mâruf ile emr eden, münkerden alıkoyan” bir ümmet olarak tarif ediyor. Biz şu anda böyle bir ümmet miyiz, yoksa bir hizipler, fırkalar, cemaatler mozayiği haline mi gelmişiz? (11) Kur’ân biz mü’minlere “Allah’a, Resulüne ve sizden olan emir sahiplerine itaat ediniz” buyuruyor. Biz şu anda böyle bir hiyerarşi içinde yerimizi almış vaziyette miyiz, yoksa ipi kopmuş bir tesbih, şirazesi dağılmış bir kitap gibi darmadağın, paramparça, birbirinden kopuk vaziyette miyiz? Kur’an’ın bizi kendisine uymakla vazifeli kıldığı Peygamber “Zamanındaki İmam’a biat  etmeden ölen kimse sanki cahiliye ölümü ile ölmüş olur” buyuruyor. Biz, Kur’ân’ın baş müfessiri olan o Resûl-i Kibriya’nın bu tehdit ve uyarısını dikkate alıyor muyuz? (12) Kur’ân bizi “Kötülüğü iyilikle def etmeye” çağırıyor. Biz bazı câhil kardeşlerimizin ve câhil insanların kötülüklerini iyilikle def edebiliyor muyuz? (13) Kur’ân “Onlar kendi aralarında merhametli, (harbî) küffara karşı çetin ve serttirler” buyurmaktadır. Biz bu ayetteki tarife uygun durumda mıyız? Yoksa, küçük kusur ve kabahatlerinden dolayı iman kardeşlerimize çok sert, çok galiz, çok yavuz, çok çetin muamele ediyor; harbî küffara karşı ise pek yumuşak, pek merhametli, pek iltifatkâr mı hareket ediyoruz? (14) Kur’ân-ı Azimüşşanın ana ilkesi TEVHİD’tir. Kur’ân, Hazret-i İsa’ya Allah’ın oğludur denilmesini yeriyor, TESLİS inancını reddediyor. Biz TEVHİD ve TESLİS konusunda Kur’ân’ın gösterdiği yolda mıyız, yoksa “Teslis ehli ile aramızda amentü bakımından ittifak vardır” diyerek Kur’ân’ın kesin bir hükmünü ve emrini göz ardı mı ediyoruz? (15) Kur’ân ribayı ve ribacıları şiddetle ve kesin bir şekilde kötülemektedir. Kur’ân ribacılar için “Onlar Allah’a ve Resulüne savaş ilan etmişlerdir” buyurmaktadır. Biz riba konusunda Kur’ân’ın gösterdiği dosdoğru yolda mıyız? (16) Kur’ân biz mü’minlere “Yiyiniz içiniz, lakin israf etmeyiniz” buyuruyor, “Allah’ın müsrifleri sevmediğini” ilave ediyor. Biz yeme içme konusunda Kur’ân’ın talimatına uyuyor muyuz? Yoksa doyduktan sonra yiyerek, hayatın gayesini yeme içme zevkini tatmin olarak görerek Kur’ân’a isyan mı ediyoruz? * Kur’ân okumak sünnettir ve elbette sevabı vardır. Ancak, dindarlık Kur’ân okumakla bitmez. Asıl önemli olan Kur’ân’daki emir, yasak ve öğütleri hayata tatbik etmektir. İslâm dininin hükümlerinin dört ana kaynağı vardır. Bunların birincisi Kitabullah’tır. Allah Kur’ân’da iman edenlere yüzlerce pratik ahlâk kuralı bildirmiştir. Bunları öğrenmemiz ve uygulamamız gerekir. Bunları öğrenmemek günahtır, uygulamamak daha büyük günah. Yüksek tahsil yapmış ve dindar geçinen Müslümanların ellerine kağıt ve kalem versek ve şu soruyu sorsak: “Kur’ân’daki pratik (uygulamaya ait) ahlâk kuralları nelerdir?” Acaba kaçta kaçını yazabilirler? Cevapları ve bahaneleri hazırdır: “Ben tefsir alimi değilim...” Tabiî ki, değilsin ama bir Müslüman olarak kuralları bilmeye mecbursun. Hayatımız boyunca bize hiçbir faydası olmayan, incir çekirdeğini doldurmayan saçma sapan bilgiler öğreniyoruz da, ebedî mutluluğumuzu sağlayacak Kur’ânî emirleri, yasakları, öğütleri niçin kitabından öğrenmiyoruz? Meselâ Kur’ân’ın para istiflemeyi, depolamayı (kenz yapmayı) haram kıldığını, altın ve gümüşü (Bugün YTL’yi, Doları, Euroyu) istifleyen (kenz yapan) kimseleri acıklı bir azapla, Cehennem ateşiyle tehdit ettiğini biliyor muyuz? Bu konudaki âyet şudur: “... Altın ve gümüşü (parayı) yığıp (kenz yapıp) da Allah yolunda harcamayanlara acıklı bir azabı haber ver. O günü (haber ver) ki, bu altın ve gümüşler Cehennemin ateşinde kızdırılacak ve onların (kenz yapanların) alınları, böğürleri ve sırtları onlarla dağlanacaktır. Onlara ‘Bu kendiniz için yığdığınız (biriktirdiğiniz) şeydir, tadın o biriktirdiklerinizi’ denilecektir.” (TEVBE sûresi, 34-35)   Allah'ın kitabı ve kelâmı olan Kur'ân-ı Azimüşşan gazete, dergi, roman, hikâye kitabı gibi okunmaz. Böyle bir okuma en hafif tâbirle saygısızlık ve laubalilik olur. Allah, Kur'ân'a temiz/tâhir olmayanların dokunamayacağını buyurmuştur. Yan gelip yatarak gazete, dergi, roman okuyabilirsin ama Kur'ân okuyamazsın. Okursan, saygısız bir Müslüman olursun. Biz Türkiyeli Müslümanların ana dilimiz Arapça değildir. Kur'ân'ı aslından okuyarak anlayamayız. Arapça Kur'ân Allah kelâmıdır. Onda hatâ yoktur. Başka dillere yapılan tercümeler ve meâller kul sözüdür. Onlarda hatâ olabilir, nitekim de kasdî olarak veya yanılarak böyle hatâlar yapılmıştır. Türkçe Kur'ân tercümesi, meâli, tefsiri okuyacak iyi niyetli Müslümanların mutlaka (kasıtlı olarak yanlış yapmayan ve en az yanılan) icazetli müfessirlerin (Kur'ân yorumcularının) ihlâsla, Allah rızası için hazırladıkları tercüme, meâl ve tefsirleri (ihtiyatla) okumaları gerekir. Dini imanı para, menfaat, zenginlik, servet, benlik, makam, mevki, riyaset olan bozuk kişilerin, ulemâ-i su'in (Kötü âlimlerin) yaptığı Kur'ân tercümeleri, meâlleri, tefsirleri okunmamalıdır. Ana dili Arapça olmayan ve din ilimlerini okuyup icazet almamış olan Müslümanlar, İslâm dini ile ilgili bilgileri, icazetli ulemânın yazmış (te'lif ve tasnif etmiş) oldukları kitaplardan okuyup öğrenmelidir. Din âlimi ve müctehid olmayan bir Müslüman kendi re'yi, hevası, hevesi, kafası ile Kur'ân'dan din ve şeriat hükmü çıkartamaz. Men fessere'l-Kur'ân'e bi reyihi fekad kefer buyurulmuştur. Kendi düşen ağlamaz... Şu, beş vakit namazı bile kılmayan aykırı ilâhiyatçının Kur'ân meâlini, ona benzer reformcuların meâl ve tefsirlerini okuyup da sapıtan bir Müslüman, kimseyi suçlamasın. Asıl kabahat kendisindedir. Ağrıyan gözünü nalbanta tedavi ettiren, sonunda kör olan kişinin nalbanttan tazminat istemeye hakkı olmaz. Kur'ân tefsirleri sadece bildiğimiz tefsirler değildir. Fıkıh kitapları, İhyâu Ulumi'd-din gibi din ve ahlâk kitapları, mufassal ve muhtasar ilmihal kitapları hep Kur'ân'dan, onu açıklayan Sünnet'ten çıkartılmış bilgilerle doludur. Açınız İhyâ'yı, 40 bölümlük o mübarek kitabın her sayfasının ayetlerle, o ayetleri şerh ve te'yid eden hadislerle dolu olduğunu görürsünüz. Kur'ân tefsirleri üç sınıfa ayrılır: (1) Rivayet tefsiri. (2) Dirayet tefsiri... Bunlar muteber ve hak tefsirlerdir. Bir de (3) Re'y ve heva tefsirleri vardır ki, bunları icazetli gerçek müfessirler yazmamış, reformcular, bid'atçiler, aykırı fikirliler, bozuk niyetliler, Kur'ân yoluyla para kazanmak isteyenler yazmıştır. Halktan, din ilmi tahsil etmemiş, Arapça âlet ilimlerini ve 'âli ilimleri okuyup icazet almamış bir Müslüman dinini Kur'ân tercümelerinden mi, yoksa ilmihal kitaplarından mı öğrenmelidir?.. Elbette ilmihal kitaplarından. Çünkü cahil bir Müslümana bir değil yüz tercüme, meâl, tefsir verseniz, iki sene de vakit tanısanız, o yine de iki rekat namazı kılmayı doğru dürüst öğrenemez. Bugün Türkiye'de din konusunda büyük ayrılık ve parçalanma vardır. Ortaya yüzlerce fırka, hizib, cemaat çıkmıştır. Ülkemizde bir tek mutlak müctehid bile yokken, binlerce müctehid taslağı peydahlanmıştır.Dinî konular ayağa düşmüştür. Kutsal mevzular mıncıklanıp durmaktadır. İslâmî kesimde kaos, anarşi, tezebzüb görülmektedir. Herkes Kur'ân'ı kendi re'yine göre yorumlamaya yeltenmektedir. Kur'ân Kur'ân diyerek muvahhid ve musalli (Ehl-i Tevhid ve Ehl-i Kıble) din kardeşlerini şirk ve küfür ile suçlayan azgınları görüyoruz. Biz 15'inci asır Müslümanları kendimizi Ashab-ı Kiram, Tâbiîn, Tebe-i Tâbiîn (yani selef-i Sâlihîn) rıdvanullahi aleyhim ecmain efendilerimizle kıyaslamayalım. Böyle bir şey büyük küstahlık, haddini bilmezlik, gurur ve kibir olur. Biz onların atlarının ayaklarının altındaki toz bile olamayız. Ashab-ı kiram Resûl-i Ekrem efendimizi (salat ve selam olsun O'na) görerek iman etmiştir, biz ise görmeden iman etmişizdir.Lakin bizim bu özelliğimiz, onların üstünlüğü, kadr ü kıymeti, fazlı, derecesi, makamı karşısında fazla bir şey ifade etmez. Peygamberimiz "karnların (kuşakların) en hayırlısı benim kuşağımdır" buyurmuştur. Evet Kur'ân Allah'ın kitabıdır, İslâm dininin ana kaynağıdır ama onu okumanın, anlamanın metodu vardır. "Herkes eline Türkçe bir Kur'ân tercümesi, meali, tefsiri alsın; bunları kendi kafasına göre okusun ve din hükmü çıkartsın, İslâm'ı anlatsın..." metodu verimli ve isabetli bir metod değildir. Özetliyorum: 1. Sadece icazetli müfessirlerin hazırlamış oldukları tercüme, meâl ve tefsirler okunabilir. 2. İcazetli din âlimi, fakih, müfessir olmayanların hazırladıkları tercüme, meâl ve tefsirler okunmaz. Bunları okuyan sapıtabilir. 3. Müslümanlar ilmihallerini (öğrenmeleri farz olan dinî bilgileri) tercüme, meâl ve tefsirlerden değil, muteber ilmihal kitaplarından öğrenirler. 4. Kur'ân tefsiri okuyabilecek ön tahsile, birikime, kültüre sahip olan Müslümanların icazetli bir üstada, âlime, fakihe müracaat ederek ondan usulüne göre ders almaları gerekir. Herkes Kur'ân'ı okusun, kendi kafasına göre mânâ çıkartsın diyenlerin bazısı, Ehl-i Sünneti yıkıp, onun yerine bid'at mezheplerini ve fırkalarına ikamet etmek isteyenlerdir. Cahilin biri Kur'ân'ı okurken müteşabih ayetleri lügavî mânâlarına göre te'vil ederek küfre düşebilir. Mutlak müctehid derecesindeki büyük ve muttaki âlimler ve fakihler, Ümmet için sahih itikad kitapları yazmıştır. İtikadımızı bunları okuyarak öğrenmeliyiz. Kur'ân okumak farz değil, Sünnettir. OkunanKur'ân'ı dinlemek farz-ı kifâyedir. Tıp doktoru, veteriner, avukat, iletişim uzmanı, işletmeci, bakkal, kassab, balıkçı, bilgisayarcı, şoför, öğretmen... Bu gibi kimseler rasgele Kur'ân tercüme, meâl ve tefsiri okumamalıdır. Okuyacaksa mutlaka ehliyetli ve icazetli bir âlimin kitabını almalıdır. Ve bundan kesinlikle kendi kafasına göre din ve şeriat hükmü çıkartmaya yeltenmemelidir. Bir Müslüman küçük bir ilmihal kitabını okuyarak, ondaki bilgileri hayata geçirerek, sahih itikada sahip olarak Cennet'e girebilir. Yüce Kur'ân'ı, küfre ulaştıracak şekilde yanlış yorumlarsa, meselâ bazı müteşabih ayetleri lügavî mânâlarına alarak Allah'a noksan sıfatlar yakıştırırsa Cehennemlik olur. Evet Kur'ân Allah'ın Yüce kitabıdır, kadim Kelâmıdır, İslâm'ın ana kaynağıdır. Lakin onu okumanın, anlamanın, yorumlamanın, içindeki kurtarıcı hükümleri hayata geçirmenin, ona uymanın metodu vardır, usûlü vardır, edebi ve erkânı vardır. İslâm baştan başa edebtir. Not: YİRMİNCİ asrın ilk yarısında ülkemizde bir Dr. Milâslı İsmail Hakkı vardı. Kendisi tıp doktoruydu ama kitap yazacak kadar Arapça bilirdi. Bu adam, Kur'ân'ı kendi heva, re'y ve kafasına göre tefsire yeltenmiş ve domuz etinin temizlendikten sonra helâl olup yenilebileceğine dair aklınca ictihad yapmış veya fetva vermiştir. Bu konudaki Arapça kitabının ismi "Tezkiyetü'l-lühum fil'l-İslâm"dır. Domuz etinin mutlak haram olduğu (bir de mukayyed haram vardır) Kur'ân ile, Sünnet ile, 14 asırlık icmâ-i ümmet ile sabittir. Bakınız kitap yazacak kadar Arapça bilen bir doktor böyle bir konuda, kendi heva ve re'yi ile ictihad yaparak nasıl aldanmış ve bazılarını da aldatmış, eski tâbirle hem dall, hem de mudil olmuş. Elifi görse mertek sanacak cahillerin kendi kafalarına göre Kur'ân'ı yorumlamalarının ne kadar tehlikeli olduğunu göstermek için Dr. Milaslı İsmail Hakkı örneği yeter de artar. Sırası gelmişken şu hususu da hatırlatayım: Şeriatimizde ehlî (evcil)eşek eti (Dört mezhebe göre) haramdır. Peygamberimiz kesin olarak yasaklamıştır. Son yıllarda halkımıza dana eti denilerek domuz, yaban domuzu, at ve eşek eti yediriliyor.Bazı şeddeliler de eşek eti helâldir diyor... (Zebra eti yenilebilir.)   KENDİLERİNİ MÜCTEHİD SANAN CAHİLLER DELİLİĞİN olduğu gibi cahilliğin de çeşitleri ve kategorileri vardır. Deli, zır deli, zırzır deli, hınzır deli... Cahillik ikiye ayrılır:Basit cahil, cahil olduğunu bilen ve itiraf eden kimsedir. Mürekkep cahil, cahil olduğunu bilmeyen, âlim olduğunu sanan cahildir. Bu ikinci cehaletin tedavisi çok zordur. Kur'ân'dan nasiplenmek konusunda insanlar dörde ayrılır: 1. Basit cahiller: Bunlar Kitabullah'ı okuyamaz. Âlimlerin kendilerine bildirdiği bilgi kadar nasipleri vardır. Kur'ân okumasını bilmeseler de, kulaktan öğrendikleri doğru ilmihal bilgileriyle kendilerini kurtarabilir, ebedî saadete nail olabilirler. 2. Mürekkep cahiller: Bunlar Arapça bilmezler. Türkçe tercüme, meal ve tefsirleri rasgele okumak suretiyle din âlimi, hattâ müctehid olacaklarını sanırlar, Kur'ân hakkında kendi heva ve re'yleriyle konuşurlar, yazarlar, çeşitli bid'at yollarına saparlar. Bir kısmı dinden çıkmıştır. 3. Salih ve itikadı düzgün âlimler: Bunlar Arapça âlet ilimlerini ve 'âli ilimleri okuyup icazet almıştır. Usûl-i fıkıh, usûl-i tefsir, usûl-i hadis ilimlerini bilirler. Allah'ın lütf ve ihsan ettiği kadar Kur'ân'dan nasip alırlar. 4. Kötü âlimler: Bunlar dünyaya, paraya, şana, şerefe, üne düşkündür. Para kazanmak için Kur'ân tercümesi, meali, tefsiri yazarlar, Ehl-i Sünnete aykırı yorumlar yaparlar. Ellerine geçen para çok gibi görünse de onlar Allah'ın âyetlerini ucuza satan sefih ve sefil kimselerdir. Bir insan 50-60 sayfalık, bilemediniz 100 sayfalık sahih bir ilmihal kitabının içindeki bilgileri iyice okuyup, öğrenip belleyerek salih ve iyi bir Müslüman olabilir, ebedî mutluluk ve kurtuluşa nail olabilir. Kendini müctehid sanan, "Ebu Hanife de benim gibi bir insandır, Allah'ın kitabından kendi re'yime ve hevama göre ben de hüküm çıkartırım, ayetleri te'vil ederim" diyen mağrur ve kibirli mürekkep cahil sapıtabilir, bid'ate, hattâ küfre düşebilir ve ebedî felâkete duçar olabilir. Sevgili din kardeşlerime, acizane ve naçizane tavsiyelerim var: 1. Bid'atçilerin tercüme, meal ve tefsirlerini almayınız ve okumayınız. 2. Kur'ân tefsiri yapabilmek için gerekli 14 kisbî ilmi (çalışarak, hocalardan öğrenerek) tahsil etmemiş, bunlara ilaveten 15'nci vehbi(Allah vergisi) ilme sahip olmayan ehliyetsiz, liyakatsiz, icazetsiz cahillerin tercüme, meal ve tefsirlerini almayınız ve okumayınız. 3. Para kazanmak, telif ücreti almak, dünyalık edinmek, zengin olmak niyetiyle yazılmış tercüme, meal ve tefsirleri de almayınız. Halifelerin hâtemi, sonuncusu olan merhum Sultan Abdülhamid-i Sânî hazretleri, devr-i saltanatında önüne gelenin Kur'ân tercümesi ve tefsiri yazmasına ve yayınlamasına izin vermezdi. 1908'de Masonlar ve dönmeler saltanatı başladı ve nice ehliyetsiz kimse Kur'ân tercümesi ve tefsiri yazıp yayınladı. 1930'lu yıllarda Ankara hükümeti Mısır'da yaşayan merhum Mehmed Âkif'e bir Kur'ân meali ısmarlamıştı. Âkif bu işe başlamış, sonra, Ankara'nın Arapça asıl Kur'ân'ı kaldırıp ve yasaklayıp onun yerine camilerde Türkçe Kur'ân tercümesiyle namaz kıldırtacağını öğrenince, aldığı avansı devlete iade etmiş ve müsveddesini geri almıştı. Tamamlamış olduğu tercüme metnini dostu İhsan efendiye vermiş, ben öldükten sonra bunu yakarsın demişti. Merhum Mehmed Âkif'ten ders ve ibret alalım. Bugün bozuk niyetli bir sürü reformcu, yenilikçi, değişimci, tarihselci, bid'atçi, aktivist dinimizi tahrif etmek için seferber olmuştur. Bunların sloganı şudur: Her Müslüman eline bir Kur'ân tercümesi, meali veya tefsiri alsın, bunlardan kendi kafasına göre mânâ ve hüküm çıkartsın, ictihad yapsın. Ehl-i Sünnet Müslümanlarını Kur'ân'la aldatmak isteyen bu fesatçıların oyunlarına gelmeyelim. Sadece ve sadece Ehl-i Sünnet ulemâ, fukaha ve müfessirlerinin hazırladığı tercüme, meâl ve tefsirleri alalım, okuyalım. Haddimizi aşıp kendi re'yimize ve kafamıza göre ictihad yapmayalım. Allah'ın ayetlerini ucuza satan sefil ve sefihlerden uzak duralım. (Üçüncü yazı) MERHUM RİZELİ MUSTAFA YILDIZ HOCAEFENDİ RİZELİMustafa Yıldız hocaefendi bu dünyadaki nefeslerini tamamlayıp ebedî kalınacak âhiret âlemine göçtü. Cenazesi, ülkenin çeşitli yerlerinden gelen muhterem zevatın huzuruyla büyük cemaat halinde kılındı. Mevlâ rahmetiyle muamele buyursun. Ölüm gelince insanın şahsî amel defterleri kapanır. İki tür insanın defterleri kapanmaz. Dünyada iken ölümünden sonra devam edecek hayırlı işler yapanların sadaka-i câriyelerinin sevabı defterlerine işlenir. Bu sadaka-i câriyeler nelerdir? 1. Faydalı bilgiler ihtiva eden (içeren) kitap yazmıştır. İnsanlar onu okudukça yazarına sevap yazılır. 2. Hayırlı evlât yetiştirmiştir. Onlar iyi işler, sâlih ameller yaptıkça anasına babasına (ve hocasına) sevap yazılır. 3. Hayra hizmet eden bir okul, kurs, müessese yaptırmıştır. 4. Fakirlere yemek veren bir aşhâne yaptırmıştır. 5. Hoca veya üstad olan kişi hayırlı âlimler yetiştirmiştir. 6. Bir cami yaptırmıştır, insanlar içinde namaz kılmaktadır. Bunlara benzer şeyler... Öldükten sonra amel defterlerine günah yazılan, azabı çoğalan kimselere gelince: 1. Şerre, küfre, fısk ve fücura, günaha yol açan kitaplar yazmış olan. 2. Böyle müesseseler (kurumlar) kurmuş olan. 3. Allah'ın ve Peygamber'in emir ve yasaklarına aykırı işlerin yapılmasına ölümünden sonra da vesile olan. 4. Kötü evlât yetiştiren. 5. Kötü talebe yetiştiren. 5. Bar, pavyon, gece kulübü, fuhuşhâne, batakhâne ve bunlara benzer her türlü günah evi ve mekânı kurmuş olan. 7.İslâm dinini bozmaya, tahrif etmeye, Müslümanların akidelerini fesada vermeye yönelik her türlü dinde reform, dinde yenilik, dinde değişim ve bunlar gibi bid'atler çıkartan. Mustafa Yıldız hocaefendi ömrü boyunca hayırlı, maruf işler yapmıştı. Nice insanın imanının kurtulması için çalışmıştı. Kur'ân, Sünnet, fıkıh, şeriat için hizmet etmişti. İnşallah bunlar ona sadaka-i cariye olacak, amel defterine (Allah'ın keremi ve fazlı ile) hep sevap yazılacaktır. İslâm dini yücedir ve ondan yüce başka bir kurum yoktur. İslâm dinine rızaen lillah, muhlisen lillah hizmet edilir. Dinî hizmetler para kazanmaya, zengin olmaya, riyasete, benliğe; şan, şeref ve ün devşirmeye alet edilmemelidir. Allah ile olan işlerde ihlâs esastır. Mustafa Yıldız hocaefendiye Allah'tan rahmet diliyor.   Müslüman kesimde meşhur olmanın çeşitli yolları vardır. Adam az veya çok din ilimleri okumuştur, yine az veya çok Arapça bilmektedir. Din alimi ve fakih olabilmek için icazet almamıştır. Zaten din aliminden çok yerli/Müslüman oryantaliste benzemektedir. Lakin için için ünlü olmak, isminden bahsettirmek, nefsini tatmin etmek için yanıp tutuşmaktadır. Bunları Ehl-i Sünnet ve Cemaat dairesi içinde elde edebilir mi? Edemez. O halde: 1. Aykırı bir söz söyler, ortaya çarpık bir görüş atar ve kısa zamanda kâzib (yalancı) bir şöhret elde eder. Meselâ, dört mezhebin doğru olduğunu kabul ettiği bir hükmün yanlış olduğunu, yahut haram bir şeyin helâl olduğunu iddia eder. 2. İctihad yapmaya ehliyeti olmadığı halde saçma sapan ictihadlar yapar. 3. Şazz bir görüşü savunur. Bir tartışma başlatır. Epey tenkit edilir, hattâ hakarete uğrar ama şöhret şöhrettir. Ülkemizde böyle yapanların hepsi bir değildir. Namaz kılanları vardır, namazı terk edenleri vardır... Mutedil (ılımlı) bid'atçi olanı vardır, iyice zıvanadan çıkmış olanı vardır. Tarikat ve tasavvuf mensubu olan Müslümanları bid'atçi göreni vardır, müşrik ve kâfir olarak göreni vardır. Bu gibi kişileri yakan şey içlerindeki meşhur olma, benliklerini tatmin etme ateşidir. Yani ateş içtedir. Ünlü aykırılardan bazısı çok zengin olmuştur. Hem ün, hem servet... Oh ne güzel... Güzel ve iyi değil, çok çirkin, çok kötü. İleride Dâr-ı Ceza'da ateş var. Hükema (bilge kişiler) "Şöhret âfettir" buyurmuşlardır. Müslümanın şöhrete ihtiyacı yoktur. Çünkü onun işi Yaratan iledir. Bir kimse meşhur olmak için yanıp tutuşuyorsa onda gizli nifak var demektir. Bid'atçi yüz binlerce dolar te'lif ücreti karşılığında bir din kitabı hazırlar. Yirmi yerine aykırı yorumlar koyar, gerisi doğrudur. İşte bu yirmi şey onu yakar. Okuyanların bir kısmını da... Hem yüz binlerce dolar kazanmıştır, hem de ününe ün katmıştır. Reklamın kötüsü olmaz. Ün ündür. Böylelerinin etrafına taraftarlar toplanır. Bir kısmı samimî akılsızlardır. Bir kısmı cinnî şeytanlara pabucu ters giydirecek insî şeytanlardır. Memlekette böyle onlarca, yüzlerce aykırı kişi zuhur eder, bunların aykırı küçük fakat militan cemaatleri oluşur... Müslümanlar arasında tartışmalar eksik olmaz. Sen bid'atçisin... Asıl bid'atçi ben değilim sensin... Onlar Müslüman değildir, müşrik ve kafirdir... İbn Teymiyye imamdır... İmam mimam değildir, gulüvve (dinde aşırılığa) sapmış bir alimdir... Cuma namazından sonra sünnet ve zuhr-i âhir kılınmaz... Hayır kılınır, kılmak gerekir... Böyle yüzlerce tartışma konusu... Müslümanlar birbirleriyle çekişirken bu ün ve (bazısı) servet meraklıları ellerini sevinçle ovuştururlar. Oh ün ne güzel şey, oh servet ne tatlı... Böylece ülkedeki İslâmî birlik parçalanır, birbirleriyle kardeş olan mü'minler çarpışır, kafirlerin "böl, parçala ve hükm et" planı gerçekleşir. Sahte müctehidlerin ünleri arttıkça artar. Sevenleri ve sövenleri çoğalır. Köy mollası olacak halleri yokken üstad olurlar. Kimisi iyice zengin olur. Te'lif ücretleri, paralı konferanslar, dinsiz medyadan alınan yüklü maaşlar. Bahçe içinde Şeddadî kâşâneler. Bir sürü de musibet ve belâ gelir başlarına. Şöhret âfettir sözü boş laf değildir. Mücerrebtir (tecrübe edilmiştir). Sahte müctehidlikte, aykırı fikir, inanç ve görüşlerde, bid'atleri doğru göstermekte, tarikat ve tasavvuf Müslümanlarını kâfir ilan etmekte, şu Necd'linin propagandasını yapmakta çok menfaatler vardır ama asıl selâmet Ehl-i Sünnettedir. Farsça beyit tercümesi: "Denizde çok menfaatler vardır ama Sen selâmet istiyorsan o kenardadır." Türkçe beyit: "Bevval-i çeh-i Zemzem'i lânet ile anar halk Sen Kâbe gibi kendini hürmetle benam et"   İslâm'ı içinden yıkmak istiyorlar... İslâm'ı mihraptan yıkmak istiyorlar... İslâm'ın içini boşaltmak istiyorlar... Türkiye Müslümanlarını doğrudan doğruya kâfir yapamayacaklarını çok iyi bildikleri için onları İslâm içinde saptırmak istiyorlar... Bu maksatla bir sürü dolap çeviriyorlar. İslâmî müesseselerin yıkılmasından, Hilâfet'in ilgasından, Şeyhülislâmlık makamının kaldırılmasından, Medreselerin ve Tekkelerin kapatılmasından sonra halkın bir kısmı yeterli ve doğru din bilgisinden ve kültüründen mahrum kalmıştır. Şer kuvvetleri bu boşluktan yararlanmak istiyor. Sevgili Müslümanlar!.. Aşağıdaki hususlara dikkat ediniz: 1. İslâm, Allah katında tek hak ve makbul dindir. 2. Bu husus Kur'ân'da açık ve seçik olarak beyan buyrulmuştur. 3. Hak din olmak konusunda İslâm dini ortaklık (müşareket) kabul etmez. Yani üç hak din yoktur, bir hak din vardır, o da İslâm'dır. 4. Ehl-i Kitab da kurtulmuştur ve Cennete girecektir diyen kişi, Kur'ân'a, Sünnete, icmâ-i ümmete aykırı bir söz etmiş ve dinden çıkmış olur. 5. İslâm'ın esası olan Tevhid inancı ile Hıristiyanlıktaki Teslis inancı taban tabana zıttır ve asla uyuşmaz. 6. Hıristiyanlarla Müslümanlar Âmentüde ittifak halinde değildir. 7. Müslümanlar BÜTÜN Peygamberlere (Selâm olsun hepsine) iman ederler. Peygamberlerden birine iman etmeyen kişi Müslüman değildir, kâfirdir. 8.Yahudiler Hz.İsa'yı ve Hz.Muhammed'i (Salat ve selâm olsun ikisine) inkâr ve tekzip ederler. Hıristiyanlar, Hz.İsa'yı tanrı kabul eder ve Hz. Muhammed'i inkâr ederler. 9. Kur'ân'ın Allah kelâmı olduğunu kabul etmeyen kişi küfür üzeredir. 10. Bugünkü Hıristiyanlık Hz. İsa'nın dini değildir, Pavlos tarafından çıkartılmıştır. 11. İslâm'dan başka bütün dinler tahrife uğramıştır. 12. Kur'ân'dan önce gönderilmiş kutsal kitapların metinleri (tamamen veya kısmen) yitirilmiş ve tahrife uğramıştır. 13. Hz.Musa ve Hz.İsa Efendilerimizin dini, usûl ve temel olarak İslâm'dır. 14. Kelime-i Şehadet iki parçadan ibaret bir bütündür, parçalanamaz. 15. Kelime-i Şehadetin ikinci kısmını lisan ile ikrar etmeyenler Müslüman değildir. 16. Tevhid ile Teslis birdir diyenler dinden çıkar. 17. Tek ibrahimî din İslâm'dır. 18.Üç ibrahimî din vardır diyenler dall ve mudildir. 19. Kur'ân'da açıkça "İbrahim Yahudi ve Nasranî değildi, o hanif ve müslimdi" buyurulmaktadır. 20. İslâm şeriatının gönderilmesinden sonra, önceki şeriatların hepsinin hükmü kalkmıştır. 21. İslâm dininde diyalog yoktur, tebliğ ve dâvet vardır. 22. Ne Kur'ân'da, ne Sünnette, ne de 14 asırlık icmâ-i ümmette diyalog vardır. 23. Diyalog 1960'lı yıllarda Roma Kilisesi tarafından çıkartılmış olup Müslümanlara kurulmuş bir tuzaktır. 24. Ehl-i Sünnet ve Cemaat İslâmlığı diyalog diye bir şey kabul etmez. 25. Mardin'de Kazimiye medresesi avlusunda papazlar ve sarıklı bir müftü bir araya gelecek, çanlar çalınacak, ezanlar okunacak, bu esnada medresenin havuzu üzerine inşa edilmiş salaş köprüden hepsi birden geçecekler, böylece Sırat-ı geçmiş ve cümbür cemaat Cennet'e girmiş olacaklar. İslâm dini böyle gülünç diyalog tiyatrolarını kabul etmez. 26. Hz.Muhammed'in peygamberliğini, Kur'ân'ın hak kitab olduğunu, İslâm dininin ilâhî din olduğunu kabul etmedikçe öteki dinlerle diyalog yapılamaz. 27. Müslümanlar, harbî olmamaları ve İslâm barışını kabul etmeleri şartıyla tarih boyunca Hıristiyanlara ve Yahudilere din hürriyeti tanımışlar, İslâm devletinin himayesindeki reayayı korumuşlardır. 28. Hıristiyanlar, Endülüs Müslümanlarına, ahid vermiş olmalarına rağmen hayat hakkı tanımamışlardır. 29. Hz. Musa İslâm Peygamberidir, Hz.İsa İslâm Peygamberidir. 30. Yüzden fazla hadîsle, âhir zamanda nüzul edeceği bildirilen Hz.İsa efendimiz Müslümanlara katılacak ve onlarla birlikte namaz kılacaktır. (Nüzul-i İsa hadîsleri mânevî tevâtür oluşturur. İnkar eden dinden çıkar.) Sevgili Müslüman kardeşlerim. İki kere ikinin dört ettiğini söylemek için riyaziye profesörü olmak gerekmez. Tevhid ile Teslisin uyuşmaz ve bağdaşmaz olduğunu beyan etmek için din alimi olmak gerekmez. Sağlam akaid ve ilmihal bilgisi olan herkes yukarıya yazdığım gerçekleri kabul eder. Tuzaklara düşmeyeniz ve imanınızı zâyi etmeyiniz. (İkinci yazı) İslâm'ın evrensel değer ve hükümleri değişmez İslâm'ın temel değerleri vardır ve bunlar kesinlikle değişmez ve değiştirilemez. Meselâ adalet, meselâ doğruluk-dürüstlük, meselâ Allah ile olan işlerimizde ihlâs... * Îmanın (Âmentünün)altı esası. * Beş vakit namaz kılmak. * Ramazan ayında oruç tutmak. * Zekât vermek. * Gerektiğinde Allah yolunda cihad. * Emr-i mâruf ve nehy-i münker (İyiliği emr etmek, kötülüğü engellemek). * Allah'ın inzal etmiş olduğu hükümlerden başkası ile hükm etmemek. * Kadınların kızların iffet ve namuslarını korumak. * Cinsellikte iffet sınırlarını aşmamak. * Riba alıp vermemek. * Rüşvet alıp vermemek. * Din, can, mal, ırz, neseb güvenliği. Bunlar gibi daha nice islâmî evrensel değer vardır ki, bunlar zaman ve mekan ile değişmezler ve asla eskimezler. Hicretin birinci asrında nasıl iseler, bugün de aynı şekilde yürürlüktedir ve aynen muhafaza edileceklerdir. Tarih boyunca ve zamanımızda dünya üzerinde çeşitli medeniyetler olagelmiştir. İslâm medeniyeti, adından da anlaşılacağı üzere din üzerine kurulmuştur. Din değişmez, İslâm medeniyetinin temelleri de değişmez. Zamanımızda misyonerlerin, müsteşriklerin (doğu bilimciler) ve yarı mühtedilerin tesiriyle İslâm dünyasında bir reform, değişim, yenilik, ılımlı İslâm hareketi ve cereyanları baş göstermiştir. Bunlar Kur'ân'a, Sünnete, icmâ-i ümmete aykırıdır. Namaz 1400 yıl önce nasıl kılınıyorsa öyle kılınmaya devam edecektir. Din ile fıkıh birbirinden ayrılamaz. İslâm din ve dünya ayırımını kabul etmez. Reformcular en fazla kadın meselesi üzerinde duruyor. İslâm'ı, kadınları âlet ederek bozmaya çalışıyor. Kadınlar, erkeklerle bir arada karışık şekilde namaz kılamaz. Camilerde erkeklerin yerleri ayrıdır, kadınların yeri ayrıdır. Bu, Kıyamet'e kadar böyle olacaktır. Hiçbir insanın Yaratan'a "Beni niçin erkek veya kadın yarattın?" diye sormaya hakkı yoktur. Feminizm Batı'da çıkmış sapık bir ideolojidir. Kadın haklarına, kadınlara saygıya, kadınların haysiyetlerini korumaya evet, feminizme hayır! Hem Müslüman, hem feminist...Bu bir tezattır, tenakuzdur. Türkiye'yi Avrupa Birliği ve BOP standartlarına uydurmak için kadın konusunda dıştan baskılar yapılıyor. Hiçbir samimi ve şuurlu Müslüman bu gibi baskıları kabul etmemelidir, bunlara karşı direnmelidir. İslâm feminizmi adına, Buharî'deki çok sağlam ve sahih hadîsleri inkâr etmek, 1400 senelik İslâm tarihinde görülmemiş bir saygısızlık ve sapıklıktır. Allah -hâşâ- yanılmış, Peygamber -hâşâ- yanılmış, bütün büyük din âlimleri, fakihler, allameler, eimme, müfessirler, muhaddisler yanılmış, birkaç beyinsiz feminist doğruyu bulmuş... Bu ne korkunç hezeyandır. Kadın konusunda Kur'ân ne diyorsa, Peygamber ne diyorsa; eimme, ulemâ, fukaha ne demişlerse doğru olan odur. Kur'ân'ın yorumu meselesi: Kur'ân'ın doğru yorumunu eimme, ulemâ, fukaha, müfessirler yapar. Kasıtlı veya kasıtsız olarak yapılan bozuk yorumlar Müslümanları, Ümmet'i bağlamaz. İslâm dini kesinlikle Batı medeniyeti standartlarına uydurulamaz. İslâm dini feminizme uydurulamaz. İslâm dini şu veya bu ideolojiye uygun hale getirilemez. Müslümanların gerçekten bilgin ve bilge olanları, Allah'ın ve Peygamber'in muradını araştırır ve ona göre yorum ve ictihad yaparlar. Reformcular, yenilikçiler, değişim taraftarları İslâm'ı oyuncak etmek istiyor. Onlara uyan sapıtır. Biz Müslümanların iki hedefi olmalıdır; Birincisi: İslâm'ı, Allah'ın ve Resulünün muradına uygun olarak anlamak ve yakalamak. İkincisi: Dünyevî planda çağı/moderniteyi yakalamak, gayr-i Müslimlerin gerisinde kalmamak, onları aşmak, onlardan daha kuvvetli olmak. Bu iki hedefi bırakıp reform, yenilik, değişim, light İslâm hayalleri peşinde koşanlar kendilerine yazık etmiş olur. Kurtuluş, en ufak bir tâviz (ödün) bile vermeden, dinde hiçbir değişiklik ve reform yapmadan Kur'ân'a, Sünnete ve icmâ-i ümmete sımsıkı sarılmakla olur. Dinim İslâm, medeniyetim başka bir medeniyet... Bundan büyük sapıklık olamaz. Dinde reforma ve dine aykırı feminizme karşı uyanık olmalıyız. Din konusunda Avrupa standartları, Batı medeniyeti ölçüleri bizi bağlamaz. Ana kaynaklarımız Kur'ân, Sünnet ve icmâdır. Onlara aykırı olan kaynaklar hükümsüzdür ve bâtıldır.   Mühtedilerin kitapları Kitapları tercüme edilen, reklamları çok yapılan Müslüman gençlere ve halka her biri din önderi, imam, rehber olarak tanıtılan bazı mühtediler var. Leopold Weiss ve René Guénon gibi. Bunlarla ilgili görüşlerimi arz etmeme müsaade buyurunuz. 1. Önce bu gibi şahsiyetleri, ihtida ettikleri için tebrik etmek gerekir. Ulu nimete nail olmuşlardır. 2. Bu zatların Selef-i Sâlihîn'e, cumhur-i ulemaya aykırı düşünceleri, görüşleri, yorumları (şayet varsa), bunların hepsi yanlıştır, kesinlikle reddedilmelidir. 3. Bu zevat, hidayete kavuştukları, mü'min ve Müslüman oldukları için tebrik edilir ve kendilerine sempati beslenilir ama kesinlikle yanlış görüşleri benimsenmez. 4. Özet: Onların iyi tarafları benimsenir, hatâlı tarafları benimsenmez. 5. Ehl-i Sünnet'e, Selef-i Sâlihîne, cumhur-i ulemaya aykırı görüşleri olan kimselerin din imamı, önder, kılavuz olarak kabul edilmesi doğru olmaz. 6. İcazetli, takvalı, sağlam din tahsili görmüş, kopuksuz bir silsile ile ResullerinSeyyidine bağlı Ehl-i Sünnet alimlerini bırakıp da bu gibi mühtedileri imam kabul etmenin sakıncalı tarafları vardır. 7. René Guénon 20'nci asrın büyük zeka ve dehalarındandır. Yunanca ve Latince bilirdi. Hint teolojisini ve felsefesini mükemmel derecede bilirdi. Müslüman olmadan önce Masondu. Mısır'a gitmiş, Cenab-ı Hak kendisine hidayet nasip etmiş, tarikat-ı seniye-i Şazeliyeye intisab etmiştir.Bir kişi Müslüman olunca, eski günahları affedilir. Guénon büyük bir düşünürdür, bir bahr-i bîpâyandır. Onda Muhyiddin Arabî kaddesallahu sirreehussami hazretlerinin meşrebi vardır. Güçlü din, dünya, tasavvuf, felsefe tahsili ve birikimi olmayanların onun kitaplarını okumaları doğru olmaz. Bazı kitaplarının kıraati nisbeten kolaydır. "Kemmiyetin Saltanatı ve Âhir Zaman Alemetleri" adlı kitabı demir leblebidir. Bundan otuz yıl kadar önce altı yedi dil bilen, oryantalizm tahsili yapmış, Müslüman olmuş bir Fransızla tanışmıştım. Sohbetimiz esnasında o sırada hangi kitabı okuduğumu sormuş, Guénon'un adı geçen eserini okuduğumu söyleyince, "Ben iki kere okudum, bir şey anlamadım, tekrar okumaya başladım..." demişti. Bizim liselerimizde doğru dürüst sosyal, edebî, felsefî kültür verilmez. Gençlerimizin Guénon gibi büyük düşünürlerin, büyük mühtedilerin kitaplarını okumaları ve anlamaları çok zordur. Baksanıza Fransız lisesinde okumuş, bitirme imtihanından sonra bakalorya imtihanı vermiş oryantalizm uzmanı olmuş kültürlü ve birikimli bir zat bile okuyup anlayamıyor. Halkımız, gençlerimiz, yüksek tahsilli ziyalı kişilerimiz önce dinimizin akaidini, fıkhını, muamelatını, ahlakını, ahkam-ı sultaniyesini, siyeri muteber ehl-i sünnet kitaplarından okumalıdır; bu sahada sağlam bir temele sahip olunca ihtida etmiş veya etmemiş büyük düşünürlerin kitaplarını okuyabilirler. Doğru ile yanlışı ayırd edemeyenlerin böyle kitapları okumaları caiz değildir. Mühtedileri kötülediğim sanılmasın. Ölenlerine rahmet diler, sağ olanlarına selam ve hürmet ederim. Gayem kötülemek falan değildir: Dinî kıraatlerde dikkat edilmesi gereken bir hususu beyan ettim sadece. (Meşhur mühtedilerden birinin yaptığı Kur'ân tercümesi veya mealinin büyük sayıda yanlış yorum ihtiva ettiğini alim kişiler söylüyor. Okuyup da yanılanlara yazık...)     İslâm'ın (1) inançlara, (2) ibadetlere, (3) farzlara, (4) haramlara, (5) nikaha ve talaka, (6) hadlere, (7) ahlaka dair kesin hükümleri tartışılamaz. Cumhur-i ulema bu konularda ne demişse onların dediği, anlattığı, yorumu doğrudur. İslâm'ın müttefakun aleyh (üzerinde ittifak edilmiş) hükümlerine aykırı ters, onlarla uyuşmayan yeni hükümler çıkartılamaz. Dinde reform sapıklıktır. Dinde yenilik sapıklıktır. Dinde değişim sapıklıktır. İslâm'ın koyusu, ılımlısı olmaz. Zaruriyat-ı diniye aynen kabul edilecektir. Şazz ictihadlar, şazz fetvalar ve görüşler esas alınamaz. İslâm dininin anlaşılmasında, yorumunda Selef-i Sâlihîn esas alınır. Selef-i Sâlihîn (1) Ashab, (2) Tâbiîn ve (3) Tebe-i Tâbiîndir. Peygamberimizin Sünneti bir tür vahiydir.Kur'ân "Peygamber kendi hevasından söylemez ve konuşmaz" buyuruyor. Sünneti inkar eden kişi Peygamberi inkar etmiş olur. Sünnet olmadan Kur'ân yorumlanamaz. Kur'ânın mücmel (kısa, özet) geçtiği konular Sünnetin ışığında anlaşılır. İlmî icazeti olmayan, İslâmî mânada din alimi ve fakih sıfatına sahip bulunmayan İlahiyatçılar ancak geleneksel Ehl-i Sünnet İslâmlığını okutup öğretebilir. Ehl-i Sünnet dairesinden çıkarlarsa bid'atçi, dall ve mudil olurlar, Din'e ve Ümmet'e zarar verirler. İlahiyatçıların Ehl-i Sünnete, Cumhur-i ulemaya aykırı, ters, zıt, farklı bütün açıklamaları, iddiaları, anlatımları, yorumları bâtıldır, geçersizdir. BOP'çular tarafından ortaya atılan ılımlı İslâm isteği yanlıştır. Kabir hallerini, Münker ve Nekir meleklerini inkar eden ilahiyatçılar yanılıyor ve yanıltıyor. İslâm'ın Allah katında tek hak ve geçerli din olduğu Kur'ânla, Sünnetle, icmâ-i ümmetle sabit bir gerçektir.Bunu inkar, red ve tekzib eden dinden çıkar. Kur'ân öncelikle Ehl-i Kitab'ı, Yahudi ve Nasranîleri imana ve İslâm'a çağırmaktadır. Tevhid inancı ile Teslis inancı birdir diyen kişi Müslümanlıktan çıkmış olur. İslâm'ı ve Kur'ânı bozuk ve sapık Batı medeniyetine göre yorumlamak, ona uydurmaya yeltenmek çok büyük bir sapıklıktır. Allahın inzal ettiği hükümleri beğenmeyen, onların değiştirilmesi gerekir diyenler Müslüman değildir. Âhir zamanda İsa aleyhisselamın nüzul edeceği yüzden fazla hadisle sabittir. Bu konuda tevâtür beyyinesi vardır. İlmiyle âmil, takva ve vera sahibi, inançlarına uygun bir hayat süren rabbanî alimler Hz. İsa'nın nüzul edeceğini bildirmişler ve bunu inkar edenlerin (Resulullahı tekzib ettikleri için) dinden çıkmış olacaklarını söylemişlerdir. İcazetli ulema, fukaha, müfessirler, muhaddisler Resul-i Kibriya aleyhi ekmelüttahaya Efendimize nuranî silsilelerle bağlı olup onun bir nev'i vekilleri, vârisleri ve halifeleridir. Müslümanlar Yüce İslâm dinini onlardan öğrenmelidir. Müctehidlik rütbe ve derecesinde olmayan kimselerin kendi nefs ve hevalarıyla ictihad yapmaları bâtıldır. Yüce Kur'ân re'y ve heva ile tefsir edilemez. Çağlar, medeniyetler eskir; Kur'ân ve İslâm eskimez. Bazı ilahiyatçılar namaz bile kılmıyor. Onların İslâm'a ve Kur'âna yeni ve değişik yorumlar getirmelerine gülünür ve acınır. Bütün küfür ve dalalet dünyası İslâm'ı ve Kur'ânı tahrif etmek için bin türlü şeytanî hileye başvurmaktadır. Sünnet düşmanlığı yapan kişinin küfre düşmüş olmasından korkulur. Müslümanların temel vazifelerinden biri de İslâm'ı çağa ve kendilerine uydurmak değil, kendilerini ve çağı İslâm'a uydurmaktır. Reformcu, yenilikçi, değişimci, Fazlurrahmancı, Afganîci, Abduhçu, Reşid Rızacı İlahiyatçılara inanmayınız, kanmayınız. Ashab-ı Güzinin, Tâbiînin, Tebe-i Tâbiînin, Selef-i Sâlihînin, Eimme-i müctehidînin, İcazetli ulema ve fukahanın, Ehl-i Beyt-i Mustafanın, Kamil mürşidlerin, Evliyaullahın, Muhlis ve takvalı âlimlerin, Sülehânın, Cumhur-i ulemanın, Gazalîlerin, Abdülkadir Geylanîlerin, İmamı Rabbanîlerin ve benzeri büyük ulema, fukaha ve mürşidlerin... Yolundan, izinden gidiniz. Onlar Allah'ın ayetlerini ucuza veya pahalıya satmadılar. Onlar telif ücreti almadan kitap yazdılar. Onların bazısı Şeriat uğrunda baş verdi, idam sehpalarında sallandı. Onlar zalimlere boyun eğmedi. Onlar güçlerinin yettiği kadar mârufla emr ettiler, münkerden alıkoydular. OnlarResulün askerleri gibi çalıştılar. Onlar kafirlere benzemediler. Onlar din sömürüsü yapmadılar. Cumhur-i ulemanın yolundan ayrılan şeytanın maskarası olur, bid'atlere saplanır, hafazanallah imanını yitirebilir. Mevlasını arayan Mevlayı bulur, belasını arayan belasını bulur.     1. Ben bir mü'min ve müslimim. Mü'min olduğumda tereddüt ve şüphem yoktur. 2. İslâm'ı din ve dünya nizamı olarak kabul etmişimdir. 3. İslâm Allah katında tek hak dindir. Başka hak din yoktur. İslâm, hak din olmakta ortaklık kabul etmez. 4. İslâm'ın tarifi şudur: Allah'ın Resulü, Peygamberlerin sonuncusu ve en büyüğü olan Hazret-i Muhammed'in (Salat ve selâm olsun ona) Allah katından getirip hiç eksiksiz bütünüyle insanlığa bildirmiş olduğu dindir, dünya nizamıdır. 5. İslâm'ın temel kaynağı Allah'ın kitabı Kur'ân'dır. Peygamber Kur'ânın tamamını (bir harf bile eksik olmaksızın) insanlığa bütünüyle tebliğ etmiştir ve günümüze kadar korunarak gelmiştir. 6. Kur'ânı Kitabullah, düstur ve imam olarak kabul ederim. 7. İslâm'ın ikinci kaynağı Peygamberimizin sünnetidir.Sünnet de bir tür vahiydir. Kur'ân, Peygamber hevasından konuşmaz buyurmaktadır. Sünneti bütünüyle inkâr eden dinden çıkar. Sahih hadîslerin bir kısmını inkâr eden bid'atçi olur. 8. İslâm'ı anlamak, yorumlamak ve öğrenmekte, kendi re'yim ve hevam ile Kur'ândan ve Sünnet'ten hüküm ve anlam çıkartmam. Bu konuda, Peygamberin vârisleri, vekilleri, halifeleri olan icazetli ulemâya, fukahaya, din imamlarına (önderlerine) tâbi olurum. 9. Halktan bir kimsenin, nass ile fukaha beyanı ve hükmü arasında (kendine göre) bir aykırılık görürse, fukaha görüşüne tâbi olması gerektiğini bilirim. Çünkü cahil mukallidin aykırılık ve uyuşmazlık gibi gördüğü şey aslında nasih-mensuh, tahsis, tevcih dolayısıyla olabilir. Her Müslüman dini öğrenmek ve uygulamak konusunda dört hak mezhepten birini bütünüyle kabul etmelidir. Mezhepsizlik yıkıcı bir bid'attir. Telfik-i mezahip dini oyuncak etmektir. 10. İslâm'ı anlamak ve uygulamak konusunda, Ümmetin büyük kısmını oluşturan Ehl-i Sünnet dairesi Müslümanıyım. 11. Ümmet içinde ihtilâf çıkarsa, ulemâ ve fukahanın cumhurunun ve onları tâkip edenlerin oluşturduğu Sevad-ı Azam içindeyim. 12. Kur'ânın tercüme, meâl ve yorumunu; Kitabullahı tefsir etmeye ehliyeti, liyakati, icazeti olan müfessirlerden okurum; ehliyetsizlerden ve icazetsizlerden okumam. 13. Kur'ânı kendi re'yiyle yorumlayanların küfre düşebileceklerini bilirim. 14. İtikatta Ehl-i Sünnet Müslümanlarının iki büyük imamı vardır: İmamı Eş'arî ve İmamı Mâturidî. Ben bu ikincisini imam kabul etmişimdir. İmamı Eş'arîyi de hak imam kabul ederim. Bunları sapık ve bid'atçi ilan edenleri sapık ve bid'atçi görürüm. 15. Allahü Teâlâ hazretlerinin kemal sıfatlarla sıfatlı ve noksan sıfatlardan münezzeh olduğuna iman ederim. 16. Allahü Teâlâ hazretlerinin 14 kemal sıfatı vardır ve her Müslüman bunları ezbere bilmelidir. 17. Yüce Allah zaman, mekan, şekil ve cihetten münezzehtir. İnsanlar gibi eli, ayağı, yüzü yoktur.İnmez ve çıkmaz. Müteşâbihat lügavî ve zahirî manasına alınmaz. Bu konuda Ehl-i Sünnetin müctehid imamlarına, ulemasına, fukahasına, akait âlimlerine, cumhur-i ulemâya tâbi olmak gerekir. 18. Kur'ânın bazı ayetleri ve hükümleri bu devirde geçerli değildir diyen kişi dinden çıkar. 19. Zaruriyat-i diniyeyi inkâr eden İslâm'dan çıkar. 20. Beş vakit namaz farzdır. Münkiri mürted olur. Kılmamak büyük günahtır. 21. Hür ve mukim erkekler farz namazları cemaatle kılmalıdır. Cemaat farza yakın bir vacib veya müekked sünnettir. Cemaat ihtiyarî değildir, mecburîdir. Şer'î özürsüz terk eden günahkâr olur. 22. Her Müslüman zekâtını, fıkhın ve Şeriatın anlattığı ve bildirdiği şekilde yerli yerinde, doğru dürüst vermelidir. Zekât gerçek şahıslara verilir, tüzel kişilere (derneklere, vakıflara, cemaatlere, tarikatlara...) verilmez. 23. Zekât öncelikle Müslümanların gerçek fakirlerine ve miskinlerine verilmelidir. 24. Allah yolunda cihad yapanlara zekât verilir ama mücahid, kelime ve kavramı eâmm mânada ele alınamaz. Meselâ Müslüman bir yazar, bir tür cihad yaptığı iddiasıyla zekât alamaz. Müslüman politikacı ben de cihad yapıyorum bahanesiyle zekât alamaz. 25. İslâm kadınları ve büluğa ermiş kızları Şeriatın mer ettiği şekilde tesettüre girmelidir. Tesettür farzdır. İnkâr eden mürted olur, farz olduğunu kabul ederek yerine getirmeyen büyük günah işlemiş olur. 26. Tesettür sadece başını örtmekten ibaret değildir. 27. Başını rengârenk bir örtüyle örten, rengârenk dar elbiseler giyen, erkeklerin dikkatlerini ve şehvetli bakışlarını, açık kadınlardan daha fazla çeken kadınlar tesettürlü sayılmaz. 28. Şeriat, İslâm'ın Kur'ândan, Sünnetten ve icma-i ümmetten çıkartılmış hükümlerinin tamamına verilen isimdir. Namaz, oruç, zekât hükümleri Şeriat hükümleridir. Şeriat kutsaldır. Şeriatsız İslâm olmaz. Şeriatı tahkir eden Kur'ânı ve Sünneti tahkir etmiş ve dinden çıkmış olur. 29. Peygamberimizin Ehl-i Beyti mübarek ve muazzezdir. Ehl-i Beyti sevmek, onları baş tacı etmek farzdır. İtikadı bozuk olan, namaz kılmayan, büyük günahları açıkça işleyen, Şeriat dairesinden çıkan, bid'atlara batan kimseler Ehl-i Beyt değildir. 30. Müslümanlar tek bir Ümmet oluştururlar.Müslümanda Ümmet şuuru olmalıdır. Ümmet şuurunu ve birliğini yitirip hizip, fırka, cemaat, tarikat, grup asabiyetine kapılanlar bid'ate düşmüş olur. 31. Her devirde Müslümanların (Ümmetin) başlarına ehliyetli ve liyakatli bir İmam-ı Kebir, Emîrü'l-Mü'minîn seçmesi, ona biat ve itaat etmesi vacibtir. "Zamanındaki İmam'a biat etmeden ölen kimse sanki cahiliyet ölümüyle ölmüş olur" (Hadîs meali) 32. İslâm'da, Kur'ân'da, Sünnette ahlâk hükümleri vardır. Bunları öğrenmek, kabul etmek ve hayata uygulamak gerekir. Ahlâksız Müslüman kötü ve vasıfsız bir Müslümandır.Müslüman yalan söylemez, Müslüman sözünden dönmez. Vaadini yerine getirir. Müslüman emanetlere riayet eder, hıyanet etmez. Müslümanda paylaşma (infak) ahlâkı vardır. Müslüman başkalarının ayıplarını araştırmaz ve fâş etmez.Müslüman gıybet ve diğer lisan afetlerinden uzak durur. Müslüman insanların kurdu değil, meleğidir. Müslüman komşularını korur ve gözetir. Müslüman lüks ve israftan kaçar, o mütevâzı ve alçak gönüllüdür. Müslüman kin tutmaz. Müslüman her türlü beyinsizlikten ve azgınlıktan kaçınır. * (İkinci yazı) İslamî Hizmet ve Faaliyetleri Yapanlarda Aranacak Şartlar İslamî hizmet ve faaliyetleri, rastgele sıradan Müslümanlar değil, vasıflı ve ahlaklı Müslümanlar yapmalı ve yürütmelidir. Bunların başlıca özelliklerini sayıyorum: 1. Sahih itikatlı olacak, bid'atçi ve sapık olmayacak. 2. Musalli, yani beş vakit namazı kılan olacak. 3. İlmihali iyi bilecek. 4. Fâsık-i mütecâhir (büyük günahları açıkça ve küstahça işleyen) olmayacak. 5. Arivist (ikbal avcısı) olmayacak. 6. Mürüvvetli bir Müslüman olacak. 7. Kin tutmayacak, intikam almayacak. 8. Haram yemeyecek, haram yollarla zengin olmayacak. 9.Nepotizm (yakın, akraba ve yaranını korumak, gözetmek, makam ve mevkileri onlara vermek) yapmayacak. 10. Fütüvvet ahlâkına sahip olacak. 11. Geniş bir din ve dünya kültürüne sahip olacak. 12. Faydalı kitaplar okuyacak. 13. Lüks ve israftan kaçacak, mütevâzı olacak. 14. Geveze olmayacak, cevâmiülkelim olacak. 15. Riyasete ve vazifeye talip olmayacak, matlub olacak. 16. Ehliyet ve liyakati olmayan işleri, riyaseti, vazifeleri kabul etmeyecek. 17. Cemaat fanatizmine sahip olmayacak, Ümmet bilincine sahip olacak. 18. Hanımı, oğulları, kızları, akraba, hısım ve taallukatı onun hizmet ve faaliyetlerine zarar veremeyecek. 19. Riyasetleri, hizmet ve faaliyetleri ateşten gömlek olarak görecek. 20. Sadece doğru ve dürüst değil, çok doğru ve dürüst olacak. 21. Gerçek bir mürşid-i kâmile bağlı olacak.     Cümlenin maksudu bir amma rivayat muhtelif... İslâm bir amma onun anlaşılması, yorumu çeşitlidir. Ben bir Müslüman olarak Ehl-i Sünnet ve Cemaat'in en doğru ve aslına uygun şekilde İslâm'ı anlamış ve yorumlamış olduğunu çok iyi bilirim ve böyle inanırım. Ehl-i Sünnet ile Râfızîler arasında anlayış ve yorum farklılıkları vardır. Ehl-i Sünnet, Peygamber Efendimizi (Salat ve selam olsun ona) görmüş, ona iman etmiş, bu imanla ölmüş, İslâm için canıyla, malıyla çalışmış, nice sıkıntılar çekmiş, kimisi imanı uğrunda şehid olmuş Ashab-ı Kiramın (Allah onlardan razı olsun) tamamını (tekrar ediyorum tamamını) sever, onlara hürmet eder, onlara hayır dua eder. Ehl-i Sünnet Ashabın hepsini din konusunda âdil kabul eder. Yani onlar İslâm'ı Hz. Peygamberden nasıl öğrendilerse, doğru şekilde insanlara ve sonraki kuşağa öğretmişler, bu konuda asla hıyanet etmemişlerdir. Râfizîler Sünnîlerin bu inancını paylaşmaz. Onlara göre Ashabın büyük kısmı -hâşâ - kâfirdir, münafıktır, hıyanet etmiştir. Böyle bozuk bir inançtan Allah'a sığınırız. Ehl-i Sünnet âlimleri Ashabın tamamının âdil olduğuna, Müslümanların onlara saygı ve sevgi göstermesi gerektiğine dair binlerce kıymetli kitap yazmıştır. Bu hususta hiçbir şüphe kalmamıştır. Ashaba saldıranlara karşı ne yapmalıyız? Onlara asla kulak vermemeliyiz. Onların bozuk iddialarını, iftiralarını, yalanlarını gündeme almamalıyız. Zamanımızda bazı bozuk ilahiyatçılar Ehl-i Sünnet anlayış ve yorumuna aykırı iddialarla ortaya çıkıyor, bu arada Ashab-ı Kirama dil uzatıyorlar. Hezeyanlarından bazısı şunlardır: 1. Ebu Hüreyre radiyallahu anh yalancıymış... Bu iddia büyük bir iftira ve yalandır. Ebu Hüreyre Peygamberimizin kapısında yaşayan bir kimseydi. Parası pulu, işi, sermayesi, evi barkı, tarlası, devesi yoktu. Peygamberimizden çok hadîs nakl etmiştir. Allah ondan razı olsun. 2. İslâm'da şefaat yokmuş. Bu da bâtıl bir sözdür. Büyük ulema bu konuda kitaplar yazmıştır.   Şefaat vardır, Allah izin verirse Peygamberimiz şefaat eder. 3. Ölü kabrine konulunca sual melekleri gelmeyecekmiş, kabir azabı yokmuş... Bu da hezeyandır. 4. Aşere-i mübeşşere yokmuş... Vardır, biz Müslümanlar onları minnet ve şükranla anarız. 5. Sırat köprüsü yokmuş. Vardır, bütün muteber din kitaplarımız olduğunu yazıyor. 6. Kur'ânın hüküm ayetlerinin bir kısmı bugün geçerli değilmiş... Ne büyük hezeyan!.. Böyle bir iddia küfürdür. 7. Peygamber bir postacı imiş, işi bitmiş, ölmüş gitmiş... Ne büyük saygısızlık!.. Evet her fanî gibi o da vefat etti ama ruhaniyeti, mânevî varlığı her zaman Ümmetiyle beraberdir. Toprak onun cesedini çürütmez. Ümmet ona salat ve selam getirdikçe kabir aleminde ona ulaştırılır. 8. Şeriat ve fıkıh eskimişmiş, bu devirde hükümleri yokmuş. Böyle bir lafı bir mü'min söyleyemez. Küfür sözüdür bu. Evet muhterem Müslümanlar, din konusunda maalesef büyük sapıklıklar ortaya çıkmıştır. Ehl-i Sünnet dairesinde olan bir Müslüman sadece ve sadece Sünnî ve icazetli alimlerin, fakihlerin, müfessirlerin, muhaddislerin kitaplarını, izahlarını, yorumlarını okumalıdır. Ehl-i Sünnet niçin haktır? - Çünkü Sevad-ı Azamdır. - Çünkü cadde-i kübradır. - Çünkü cumhur-i ulemanın yoludur. Ehl-i Sünnet Müslümanı, Ashab arasında zuhur etmiş üzücü ihtilaflara, savaşlara karışmaz, 1400 yıl ötesinden taraf tutmaz, fanatiklik yapmaz. O ihtilafların, o savaşların hesabı âlemlerin Rabbi ve Âdil-i Mutlak olan Allahü tealaya kalmıştır. Biz, elimizde kesin deliller olmadan savcılık, hakimlik, cellatlık yapamayız. Elbette Hz. Ali Efendimizi (kerremallahu vecheh ve radiyallahu anh) çok severiz. Ehl-i Beyt-i Mustafa'yı çok severiz ama onları severken diğer Ashab'ı da tekfir etmeyiz. 1400 yıl önceki savaşlar ictihad neticesinde olmuştu, hesabı Mahşer'e kalmıştır deriz. Ehl-i Sünnet ile Râfizîler arasında Kur'ân konusunda da derin ihtilaflar vardır ve bu konuda da Ehl-i Sünnet doğrudur, haklıdır. Bazı Râfizîler Kur'ân'ın tahrif edildiğini iddia ederler.Biz bu iddiayı nefretle reddederiz. Allah Kur'ânı koruyacağını vaad etmiştir ve korumuştur, koruyacaktır. Kur'ânda Velâyet suresi varmış, bunda Peygamberimizden sonra Hz. Alinin halife ve velî olacağı yazılıymış da Ehl-i Beyt düşmanı kafirler bunu çıkartmışlar... Bu iddia korkunç bir yalan, korkunç bir iftira ve hezeyandır. Elimizdeki Mushaf, Peygamberimize vahy edilmiş, onun sağlığında (idrak ettiği son Ramazanda) Cbiril-i Emîn ile iki defa mukabele ettikleri tam-eksiksiz Kur'ân metindir. Sevgili din kardeşlerim... Bozuk, sapık, çarpık fikir ve iddialara karşı çok dikkatli olunuz ki, dinimnize ve imanınıza zarar gelmesin, ebedî mutluluğunuz tehlikeye girmesin. Rabbimiz Teâlâ hazretlerinden bizi, İslâm'ı Kendi rızasına uygun ve Resulünün tebliğ ettiği şekilde bilenlerden, öğrenenlerden, anlayanlardan eylemesini niyaz ederiz. * (İkinci yazı) Erhan Göksel ABD'de 51 yaşında vefat eden Erhan Göksel sıra dışı bir Türkiyeliydi. Ülkenin (arka planda çalışan) güçlü beyinlerinden biriydi. Asıl mesleği tıp doktorluğuydu. Ekonomi konusunda da doktorası vardı. Siyaset psikolojisi uzmanıydı. 1980 ile 1995 arasında yayıncılık yapmıştır. 1989 yılında Verso siyasal araştırma merkezini kurmuş, 1998'de ABD'de, 2005'te Çin'de bu şirketin şubelerini açmıştır. Cumhurbaşkanı Turgut Özal'a başdanışmanlık, Başbakan Tansu Çiller'e danışmanlık, Mesut Yılmaz'a danışmanlık yapmıştır. Nazarbayev, Aliyev, Bulgaristan Başbakanı Kostov, ABD'li Al Gore gibi önemli kişilere danışmanlık ve seçim kampanyaları konusunda akıl verme ve yönlendirme hizmetleri. Erhan Göksel 22 Ocak 2009 tarihindeki Ergenekon operasyonunda 4 gün müddetle gözaltına alınmış, telefonlarına, bilgisayarlarına el konulmuş, bilahare hakkında takipsizlik kararı verilmiştir. Bazı anti-Ergenekon çevreler onun vefat haberini alır almaz öldürüldüğünü iddia etmeye başlamışlardır. Erhan Göksel çok kilolu bir kimseydi, belki de 200 kiloya yakın bir ağırlığı vardı. Tıp dilinde buna morbid obez denir. Böyle kimselerin ömürleri uzun olmaz. Erhan Göksel'in beklenmedik ani ölümüne en fazla üzülen kişi Yalçın Soner oldu sanırım. Onun hakkında ağıtsal bir yazı kaleme aldı. Göksel ile Soner sık sık mail ile görüşüyormuş. Göksel hatıralarını yazdı mı, yoksa ülkemizin yakın tarihinin içyüzüyle ilgili nice bilgi onunla birlikte uçtu gitti mi?     BEŞ yıl kadar önceydi, büyük bir tv'nin açık oturum programına davet edilmiştim. Televizyoncular öyle programlara zıt fikirli kimseleri davet ederler, tartışma ve kavga çıksın, reyting patlaması olsun diye. Bendeniz şahsen saldırganlıktan hoşlanmam ve yapmam... Her neyse, davetliler içinde Ergenekon bir hanım profesör de vardı. Reklâmlar için oturuma ara verilmişti, sohbet ediyorduk, hanım profesör "Ben de Müslümanım ama Şeriatı istemiyorum..." dediydi. Onun kültürü Şeriatın ne olduğunu bilmeye yeterliydi ve o çok saçma ve çelişkili bir laf etmişti. Açın ciddî sözlükleri, Şeriatın manasına bakın. Şeriat Kur'ândan ve Sünnetten çıkartılmış dinî hükümlerin topuna verilen isimdir. Namaz şeriattır, oruç, zekât, hac şeriattır. İslâm dininin ve şeriatın hükümleri başlıca şu fasıllara ayrılır: İnanca ait bilgiler ve hükümler. Temizliğe (Taharete) ait bilgiler ve hükümler. İbadetler (Namaz vs.) Muamelât: Nikah, talak, boşanma, miras, ticaret vs hükümleri. Ukubat: Ceza hukuku ile ilgili hükümler. Ahkâm-ı sultaniye, yani Müslümanların başlarına bir İmam veya Emîr seçmeleriyle, devlet ve siyaset işleriyle ilgili hükümler. Vakıflarla ilgili hükümler... Bu hükümlerin hepsi de müctehid alimler, fıkıhçılar tarafından Kur'ân-ı Kerîmden, Peygamber efendimizin (Salat ve selam olsun ona) Sünnetinden ictihad yoluyla çıkartılmıştır. Gerçek başkentimiz İstanbul'da tarih boyunca iki büyük kanun mecmuası yapılmıştır. Biri Bizans imparatoru Justinyanus'un Digestleri, diğeri 19'uncu asırda hazırlanmış Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyedir. Ahmed Cevdet Paşa bu ikinci kanunun birincisinden çok üstün olduğunu yazar. Mecelle şeriata dayalı bir kanundur. Başında yüz maddelik bir kavaid-i külliye (temel prensipler) kısmı bulunmaktadır. Dünyanın hiçbir kanununda bu kavaid-i külliye gibi mükemmel, üstün, yüksek prensipler bir araya getirilmemiştir; benim elimden gelse bütün liselerde bu Kavaid-i Külliyeyi ders olarak ehliyetli öğretmenler vasıtasıyla okuttururum. Bu kavaid bilgelik, adalet, insaf, irfan, mantık hazinesidir. Ben Müslümanım deyip de şeriata karşı olmak din ile, iman ile, dindarlık ile bağdaşmaz. Hele Şeriata küfr ve hakaret eden dinden kesinlikle çıkar. Şeriat düşmanlığını bu ülkede dinsiz Müslümanlar değil, dönmeler, Kripto Yahudiler, Kripto Ermeniler çıkartmıştır. Şeriatın temeli, menşei ilâhîdir. Bunu bir Hıristiyan olan Sava Paşa (Osmanlı devletinde Hariciye Nazırlığını yapmıştır) bile kabul ediyor. (İslâm Hukuku Nazariyatı Üzerine bir Etüd adlı Fransızca kitabında Diyanet bu kitabı 1950'lerde tercüme ettirip bastırmıştı ama şimdi nedense yayınlamıyor...) Zamanımızda bir kısım reformcu, değişimci, yenilikçi ilâhiyatçılar Kur'ân, Sünnet ve Şeriat hükümlerinin bir kısmının bugün geçerli olmadığını, bunların tarihsel olduğunu iddia ediyor. İlhamlarını bozuk Fazlurrahmandan alan bu kişiler büyük bir yanılgı ve sapıklık içindedir. Osmanlı devleti Şeriata dayalı bir devletti. Tarihte onun ayarında bir devlet daha vardır. Roma imparatorluğu. Osmanlı devleti bildiğimiz ulus devletlerden değildi, bir "Milletler Birliği", cihan çapında bir barıştı. Cumhuriyet devrinde telif edilmiş, şeriat yani İslâm hukuku ile ilgili en büyük ve en değerli kitap eski İstanbul müftüsü ve eski Diyanet İşleri Başkanı Ömer Nasuhi Bilmen hocaefendi'nin yazmış olduğu altı ciltlik (ilk baskısı altı cilttir) "Hukuk-i İslâmiye ve İstılahat-ı Fıkhıyye Kamusu" adlı muhalled (kalıcı) eserdir.Bu kitabın birinci baskısı İstanbul Üniversitesi tarafından yapılmış ve başına rektör Ord.Prof. Sıddık Sami Onar ile Prof. Hüseyin Nail Kubalı ve Prof. Hıfzı Veldet Velidedeoğlu tarafından birer önsöz yazılmıştır. Sıddık Sami bu önsözünde "Geleceğin kanun vâzıları (kanun yapanlar) hazırlayacakları kanunları bu kitaptan çıkartacaklardır" diye yazmıştır. Şeriat hukuku, fıkıh ilmi bir bahr-i bî-pâyandır. Sıddık Sami dindar değildi, belki Müslümanlığı bile şüpheliydi ama gerçeği itiraf etmiştir, çünkü o büyük bir hukukçu idi. Şeriatın yanında beşerî hukuklar, Bahr-i Muhit'in yanında küçük bir göl gibi kalır.     Ehl-i Sünnet Müslümanlığında imanın altı şartı vardır, bunlardan biri kadere imandır. "İslâm'da kader inancı yoktur, kadere iman Emevîlik dininde vardır" demek büyük bir yanılgıdır. Kader Kur'ânla, Sünnetle, icmâ-i ümmetle sâbittir. Münkiri dinden çıkar. Kader derin bir konudur, Müslümanların bu konuda tartışmaması, kendi re'y ve hevalarıyla konuşup yazmaması gerekir. Ehl-i Sünnetin Kur'ân tefsirlerine, hadîs şerhlerine, akaid kitap ve risalelerine, büyük ve küçük ilmihallerine bakarsak orada kadere imanı görürüz. Kader konusunda insanlar iki türlü yanılmıştır: 1. Kaderi büsbütün, bilkülliye inkâr ederek. 2. Cebriye/fatalizm inancına saplanarak. Ehl-i Sünnetin kader inancı orta ve doğru yoldur. Adam uçağa biniyor, uçak düşüyor ve ölüyor. Bu onun kaderidir. Havaalanına giderken yol tıkandı, geç kaldı, uçağı kaçırdı, ölümden döndü... Bu da kaderdir. Aklı başında hiçbir katil, "Ne yapayım, öldürmek kaderimde varmış..." diyerek cezadan kurtulamaz. Hz. Ömer bir yere gidiyormuş, orada veba salgını olduğunu duyunca gitmemiş."EyÖmer!..Allah'ın kaderinden mi kaçıyorsun?" demişler. "Hayır" cevabını vermiş, "Allah'ın bir kaderinden başka bir kaderine kaçıyorum" demiş. Bir insanın beyaz, siyah, sarı ırktan olması onun kaderidir. Kadın veya erkek olması kaderidir. Türk,Kürt, Çerkes, Lâz olması kaderidir. Uzun veya kısa boylu olması... Şu veya bu tarihte doğması, şu tarihte ecelinin gelip ölmesi hep kaderdir. İnsana cüz'î bir irade ve hürriyet verilmiştir. Kader kavramı ve inancı bu cüz'î irade ve hürriyetle birlikte mütalaa edilmelidir. Son devrin icazetli din âlimi ve fakihi, eski İstanbul müftüsü, eski Diyanet İşleri Başkanı merhum Ömer Nasuhi Bilmen hocaefendi Büyük İslâm İlmihali isimli güvenilir ve değerli kitabında şöyle yazmaktadır: "KAZA ve KADERE İMAN: Malumdur ki, Allahü Teâlâ'dan başka yaratıcı yoktur. Bu kâinatta her ne vücuda gelirse mutlaka Hak Teâlâ'nın bilmesiyle, dilemesiyle, yaratmasıyla vücuda gelir. Binaenaleyh herhangi bir şeyin muayyen vech ile vücuda gelmesini Cenâb-ı Hakk'ın ezelde dilemiş olmasına "kader" denir. Ve Hak Teâlâ'nın, böylece dilemiş olduğu her hangi bir şeyin zamanı gelince meydana getirmesine "kaza" denir. Meselâ: Her hangi bir insanın filan günde vücuda gelmesini Hak Teâlâ'nın ezelde dilemiş olması bir kaderdir. O insanın bu takdir edilmiş günde vücuda getirilmesi de bir kazadır, bir halk (yaratma) ve icattır. Mamafih bu kaza tabiri takdir, hüküm mânâsına da gelir. Kaza ve kadere iman da Müslümanlarca büyük bir esastır. Bunlara inanmak, Allahü Teâlâ'ya iman cümlesindendir. Hak Teâlâ'nın varlığını, birliğini bilen, Onun kainatta müstakillen hakim olduğuna inanan bir insan için kazaya kadere iman etmemek kabil olamaz. Hangi mümkin bir şeydir ki, Allahü Teâlâ takdir ettiği halde vücuda gelmesin?.. Ve hangi bir şeydir ki, Hak Teâlâ dilemediği halde vücuda gelebilsin?.. (.....) Kaza ve kader, insanların iradelerine, kudretlerine ve çalışıp kazandıkları şeylerden mes'ul (sorumlu) olmalarına mâni ve münâfi değildir." (s. 42-4) Ehl-i Sünnetin kaza ve kader inancını Emeviyecilik, Muaviyecilik diye tahkir edenler, İbnSebe'cilik yaptıklarının farkında mıdır? Kömür madeninde ölenler ecelleriyle mi ölmüştür? Evet ecelleriyle ölmüştür. Onların bu şekilde ölmeleri kaderleri mi idi? Kaderlerinde vardı. Bu kader yerine başka bir kader olabilir miydi? Olabilirdi...Gereken bütün tedbirler alınmış olsaydı grizu patlamazdı. Onların ölmeleri Allahü Teâlâ tarafından ezelde biliniyor muydu? Elbette biliniyordu. Gereken bütün tedbirleri almayan, vazifelerini yüzde yüz hakkıyla yapmayan idareciler sorumlu mudur? Elbette bin kere sorumludur. İdareciler ve sorumlular, suçları sabit olursa dolaylı şekilde katil midir?Evet katildir. Bunlar, dünya adaletinden yakalarını ve paçalarını kurtarsalar bile Âhiretteki Mahkeme-i Kübra'da kurtarabilir mi?Kurtaramazlar, ilahî adalete göre cezalarını çekerler. İslâm'da kader ve kazayı inkâr, red ve tekzib edenler kimlerdir? Cevap: Onlar doğru yoldan ve doğru inançtan çıkmışlardır. Onlar dall ve mudildir. * (İkinci yazı) ŞERİATA MUHALİF HER ŞEY HEDERDİR Allah'ın rızasını kazanmak için edilmeyen niyetler hayırlı ve bereketli olmaz. İhlâs katışıklık, müşareket kabul etmez, ya tam olur, ya hiç olmaz. Yüzde şu kadar ihlâslıdır demek saçma bir sözdür. Binde 999 Allah rızası için, binde bir kullara gösteriş olsun diye namaz kılınmaz. Kur'ân'a uygun olmayan niyetler ve ameller sâlih ve sahih değildir. Kur'ân'a ihlâsla hizmet edilir. Çok para kazanmak, zengin olmak, köşeyi dönmek, voli vurmak için Kur'ân tercümesi, meali, tefsiri yapanların, yayınlayanların niyetleri bozuktur. Kur'ân'ı bile bile yanlış tercüme edenler, yanlış yorumlayanlar fâsıktır. İlmî icazetleri, ehliyetleri, liyakatları, kifayetleri olmadığı halde Kur'ân'ı re'y ve heva ile tercüme ve tefsir edenlerin küfre düşmesinden korkulur. Beş vakit namaz kılmayan bir târik-i salâtın Kur'ân tercüme ve tefsiri yazması gülünçtür. Müslüman halkın paralarını, mallarını toplayıp zimmetlerine geçirenler hain ve merduttur. Zekât toplamaya hakları olmadığı halde zekât toplayanlar haindir. Bu zekâtların bir kısmını zimmetlerine geçirenler hain ender haindir. Küfre rıza küfürdür. Vakıf mallarına el uzatanlar haindir, cehennemliktir. Ümmet-i Muhammed'i bölenler, parçalayanlar, birbirine düşman edenler, nifak ve şikaka sebep olanlar, fitne ve fesat çıkartanlar haindir, merduttur, fasıktır, facirdir. Riyasete talip olmak haramdır. Kendisi talip olmasa, matlub olsa, şayet o riyasete ehil değilse, kabul etmek yine haramdır. Riyaset (islâmî de olsa) ateşten gömlektir. Gurur ve kibir kesinlikle haramdır. Müslüman kin tutmaz, intikam almaz. "Af ahsen-i intikamdır." Paraya tapan müşriktir. Müslümanın dini İslâm'dır, dini imanı para olan Müslüman değildir. Bir rehbere, mürşide mutlaka muhtaç olduğu halde böyle mübarek bir zata bağlı olmayan ve onun nasihatlarını tutmayan kimsenin mürşidi ve rehberi şeytan aleyhillâne olur. Şeytanı mürşid ve rehber edinen kimse Cehenneme yuvarlanır. Müslüman bütün icazetli rabbanî 'âmil âlimleri ve fakihleri sever ve onlara hürmet eder. Yine bütün icazetli gerçek şeyhleri ve mürşidleri sever. Benim şeyhim senin şeyhini döver zevzekliklerini yapanlar geri zekâlıdır. Şeriat-i Garra-i Ahmediyyeye muhalif herşey bâtıl ve hederdir. Fani dünya hırgürlerinin, önemli sanılan günlük hadiselerin, siyaset ve iktisat çalkantılarının tümünün iki rekatlık bir namaz kadar değeri yoktur. Allah'a yönelik gerçek Müslüman inancı, ibadetleri, hayırlı hizmetleri karşılığında yaratıklardan ücret istemez, teklif ederlerse almaz. Müslüman dinin bir noktasından bile en küçük bir tâviz vermez. Müslüman ben demez, biz der. Müslüman yeryüzünde Allah'ın şâhididir. Peygamberin Ümmetidir. Bütün mü'minlerin kardeşidir. Harbî kâfirler dışındaki insanların meleğidir. Müslüman dosdoğrudur. Müslüman din bezirgânlığı yapmaz. Müslümana bakan, onda İslâm'ı görür. Gerçek, olgun, 'âmil ve hikmetli Müslüman ne iyi bir insandır.     (Tenkitlerim anonimdir, yaşayan herhangi bir kimseye yamanmamalıdır.) Sayın Bay İlahiyatçı!.. Sizinle şahsî bir alıp vereceğim yoktur. Aşağıdaki tenkitleri ve uyarıları bir Müslüman olarak garazsız ivazsız yapmaktayım. 1. Sizin Ehl-i Sünnet ve Cemaat Müslümanlığını ilmihal Müslümanlığı diyerek bozuk göstermeniz tamamen bâtıl bir iddiadır ve büyük bir haddini bilmezliktir. 2. "Ben size Kur'ânMüslümanlığını anlatıp öğretiyorum." mealindeki iddialarınız da gülünçtür. Asıl Kur'ânMüslümanlığı Ehl-i Sünnet Müslümanlığıdır. Sizin anlattıklarınızın çoğu vahim bid'atlerden; re'y, heva, nefsâniyet ve kötü niyete dayalı çarpık yorumlardan ibarettir. 3. Sizin yolunuz icmâ-i ümmete, cumhur-i ulemaya, sevad-ı âzama zıttır. 4. Siz alim geçiniyorsunuz.Kendinizi din alimi, din önderi olarak reklam ediyorsunuz. Siz gerçekten alim olsaydınız, ilminizle âmil olurdunuz. Ne biçim din alimi, din önderisiniz ki, beş vakit namaz bile kılmıyorsunuz. O namaz ki, dinin temelidir. Peygamber aleyhissalatü vessalam "Namazı terk eden dinini yıkmış olur" buyuruyor. 5. İslâm dini tevâzuu, alçakgönüllülüğü emr ediyor ama siz kendinizi dev aynasında görüyorsunuz. Gurur ve kibir içindesiniz. 6. Sözde din alimliğine, sözde din önderliğine pek fakir, pek züğürt olarak başladınız ama şu anda dolar milyonerisiniz. Dinî konferansları bile para karşılığında vermiyormuşsunuz. Böyle alimlik, böyle önderlik olur mu? Kuzum siz alim misiniz, yoksa bezirgân mı? 7. Emevîlere sövüp sayıyorsunuz. İslâm'da bir kavmi, bir aşireti, bir aileyi bütünüyle dışlamak var mıdır? Hulefa-i Râşidînin üçüncüsü Hz. Osman bin Affan efendimiz Emevî değil miydi? Adaletiyle, takvası ile, doğruluğu ile, dindarlığı ile, ahlak ve fazileti ile dillere destan olan Abdülaziz bin Ömer hazretleri Emevî değil miydi? Niçin böylesine ırkçılık yapıyorsunuz? 8. İmamı Azam Ebu Hanife hazretlerini sinsice kötüleyip duruyorsunuz.Siz kim, Fıkhın Babası unvanını bihakkın kazanmış o ulu zat kim... Osmanlı devlet-i fahimesi 600 küsur yıllık tarihi boyunca Hanefîliği, İmamı Azam Ebu Hanife hazretlerini yüceltmiştir. Siz kim oluyorsunuz da bunları kötülüyorsunuz? 9. Siz gerçekten büyük bir insan olsaydınız, kendinizi yüceltmez ve dev aynasında görmez, mütemâdiyen ben ben ben demezdiniz. Çünkü büyükler benlik sahibi değildir. 10. Bu millet kör, sersem, sağır değildir. Sizin, kendi kafanıza ve re'yinize göre yeni bir İslâm türetmek istediğinizi milyonlarca Müslüman biliyor.Sizin Kur'ân Müslümanlığı dediğiniz yorum, gerçek ve aslına uygun Müslümanlık değildir.Siz, Ehl-i Sünnet Müslümanlığını kaldırıp onun yerine beşer icadı bir hümanizme veya ideoloji getirmek istiyorsunuz. Ayetler ve hadîsler okuyorsunuz, onları yanlış yorumluyorsunuz. Mirza Gulam Ahmed'in nebi olduğunu iddia eden Kadiyanîler de Kur'ân okuyor.Hattâ onlar sizden ilerideler, zira beş vakit namaz kılıyorlar. Lakin, Efendimiz Muhammed Mustafa'dan sonra Peygamber geldiğini iddia ederek dinden çıkmışlardır. 11. Siz ne biçim din alimisiniz ki, Yüce İslâm dini ile resmî ideolojiyi bağdaştırmaya çalışıyorsunuz. 12. Tutarsızlık içindesiniz. Kitap yayınlamaya başladınız tarihten bu yana, eserlerinizin her baskısında birtakım değişiklikler, çıkartmalar yaptınız. 13. İcazetli gerçek İslâm uleması ve fukahası sizin şimdiye kadar, bir kısmı çok vahim binlerce hatâ yaptığınızı, saçma sapan ictihadlar yumurtladığınızı, çok bozuk fetvalar verdiğinizi iddia ediyor. 14. Resûl-i Kibriya aleyhi ekmelüttahaya efendimiz bir hadîs-i şeriflerinde âhir zamanda zuhur edecek bozuk bir taifenin Kur'ân okuyacağını ama Kur'ânın onların hançerelerinden kalplerine inmeyeceğini, Hayrülberiyyenin sözlerini okuyacaklarını ve bunların gergin oktan hızla fırlayıp ava isabet edip, o hızla avdan da çıkıp gitmeleri gibi dinden çıkacaklarını haber veriyor. Acaba bu taife kimlerdir? Cumhur-i ulema kafilesi midir; yoksa bozuk reformcular, dinde yenilik ve değişiklik isteyenler, ehliyetleri olmadığı halde saçma sapan ictihadlar yapıp, bozuk fetvalar verenler midir? Ey ilahiyatçı!.. Sizi uyarıyorum. Yolunuz yol değildir? Gerçek İslâm, Ehl-i Sünnet İslâmlığıdır. Ehl-i SünnetKur'ân, Sünnet, icmâ-i ümmet, cumhur-i ulema yoludur. Ehl-i SünnetSevad-ı Âzam'dır. İmam Ebu Hanife hazretlerini sinsice tenkit edip yıkmaya çalışırken azılı Farmason, taqiyyeci, aldatıcı, bulaşık, aktivist Afganî'yi göklere çıkartıyorsun. Ümmet-i Muhammed'in göz bebeği büyük alim Mustafa Sabri hazretlerini yerin dibine batırırken, bid'atçileri baş tacı ediyorsun. Yanılıyorsun, yanıltıyorsun. Sen korkarım bile bile yanılıyorsun. Vebalin büyüktür. Yanılttığın Müslümanların vebali senin üzerine olacaktır. Allahın ayetlerini ucuza satma, cumhur-i ulemanın, fukahanın, müfessirlerin, muhaddislerin, eimme-i müctehidînin, Salihlerin, 'âmil ulemanın yolundan sapma. İtikadını tashih et. Az buçuk ilmine güvenme. İlim istikametle beraber olmalı. Bana yine kızıp köpüreceksin, sövüp sayacaksın. Kız köpür, söv say. Ben bir şey kaybetmem, sen kaybedersin. Keşke bu gururu, bu kibri, bu enâniyeti bıraksan da, Hâtemülfukaha olan Ömer Nasuhi'nin mânevî eteğine yapışsan, dall ve mudil olmaktan vaz geçsen. "Siz dininiz ilmihal Müslümanlığı, benim anlattığım Kur'ân islâmlığıdır" ucuz edebiyatını bırak. Resûl ne demişti bundan 1400 küsur yıl önce: "Ümmetim benden sonra yetmiş üç fırkaya ayrılacak. Bunlar, biri hariç Cehennemlik olacak. O kurtulacak bölük, benim ve Ashabımın yolundan gidenlerdir." Sana bir teklifim var: İki rekat namaz kıl, istihareye yat. Bakalım ne göreceksin? Kendin göremezsen, sâlih, muhlis, musalli, muttaki, keşfi açık bir Müslümana yaptır bu istihareyi. Ne dersin? Bu yazımla sana büyük iyilik yaptım. Anlarsan... * (İkinci yazı) Mâruz-i Kemterânemdir Aziz ve muhterem kardeşimiz Dânâ Bilgiç beyefendiye... Selam ve hürmetlerimi takdimden sonra: Bendeniz sizin kadar bilgin ve bilgiç olmadığım için entelektüel bir üslupla yazamıyorum, sade Türkçe ile ve basit bir üslupla yazılar kaleme alıyorum. Bunlar için "Pek avamî" demişsiniz. İnanın avam bazen bu yazılarımı bile anlamakta zorlanıyor. Şu konulara pek aklım ermiyor: - İslâm'ın sosyolojik ve morfolojik analiz sentezi... - Fenomenizm ile strüktüralizm çatışmasının imgesel ve simgesel izdüşümü üzerine aforizmalar... - Kübizm ile Dadaizm arasındaki metafiziksel nüanslar... - Geri kalmışlığa Frantz Fanon'sal ve Guénon'sal açıdan ritüel bir kuşbakışı... Benim sınırlı ve yetersiz kültürel kapasitem bu gibi yüksek mevzuları anlamaya ve ele almaya imkan vermiyor. Müsaadenizle İslâmî kesimde çeşitlilik olsun, herkes kendi imkan ve derecesine göre fikirlerine söylesin. Önemli olan muhtevadır, üslup arazdır. İnşaallah bendeniz avamî üslupla da olsa faydalı, işe yarar, üzerinde durulması gereken bazı yazılara imza koyabiliyorumdur. Strüktür, morfoloji, mikro, makro, imge, simge gibi kelime ve kavramlar hususunda cahilliğimi affetmenizi istirham ediyorum. Bilvesile sıhhat, afiyet, hayırlı muvaffakiyetler dilerim efendim.     kemalist reformcular tevhid Reformcular, dinde yenilikçiler, dinde değişimciler, mezhepsizler, telfik-i mezâhib taraftarları, çeşit çeşit İslamcılar, Kemalist İslamcılar, Feminist İslamcılar, Aktivist İslamcılar hangi niyetlere sahipler, şimdiye kadar ne gibi tahribat yapmışlardır, yanlış ve bozuk tarafları ve fikirleri nelerdir, amaçları nedir?.. Çok açık ve seçik olması için maddeler halinde yazıyorum. 1. Bütün reformcuların ana amacı Ehl-i Sünnet İslamlığını yıkmaktır. 2. Onların çok büyük kısmı, farkında olarak veya olmayarak laiklik taraftarıdır, Müslümanların sekülerleşmesini, dünya işlerinde dinden kopmasını isterler, bazısı açıkça mezhep fıkıh Şeriat düşmanlığı yapar. 3. Münzel (İndirilmiş) gerçek İslam'ın yerine uydurulmuş türeme bir din çıkartmak isterler. Dini bir hümanizmaya veya bir ideolojiye yahut da aktivist bir harekete dönüştürmeye çalışırlar. 4. Onların bir kısmı Resulullah Efendimizin (Salat ve selam olsun ona) Sünnetinin, İslam'ın ikinci ana kaynağı olduğunu inkâr eder, tek kaynak Kur'andır der. 5. Sünneti yüzde yüz inkâr etmeyenler, onu hafife alır, Müslümanların kafalarına şeytani şüpheler ve tereddütler sokar, mütevâtir ve sahih hadislere gölge düşürür. 6. Onlar her Müslüman'ın Kur'an'dan, (kabul ediyorlarsa) Sünnetten kendi kafasına, re'yine, anlayışına göre hüküm çıkartmasını ister. 7. Reformcuların bir kısmı Kemalisttir. Birbirleri ile uzlaşmaları ve bağdaşmaları mümkün olmayan iki zıddı, İslam ile Kemalizm'i bağdaştırmaya uğraşırlar. 8. Reformcuların ve İslamcıların bir kısmı Tevhid ve Tenzih akidesine çok zıt olan, inananı küfre götüren, son derece bozuk inançlara ve zındıklıklara hoşgörü ile bakar. Mesela: Ali Şeriatî'nin 'Allah gerçek bir Janustur = Hoda Janus-i hakiki est' (Janus iki çehreli bir Roma putudur) cümlesinden hiç rahatsız olmazlar, Şeriatî'yi baş tacı ederler, öve öve bitiremezler, onu Müslüman gençliğe, peşinden gidilecek bir önder olarak tanıtırlar. 9. Bir kısım reformcular Ehli Sünnet Müslümanlığını aşağılamak, hafife almak için alaycı bir ifade ile ona İlmihal Müslümanlığı derler. 10. Onlar, Müslümanların dinlerini, güvenilir ve muteber ilmihal, akaid, fıkıh ve ahlak kitaplarından öğrenmelerini istemezler. 11. Reformcuların bir kısmı Kur'anda, Sünnette, Şeriatta kesin haram olan faize cevaz vermişler; Kitab ile, Sünnet ile, icmâ-i ümmet ile kesin haram olan bir günah ve isyanı helalleştirmişlerdir. 12. Onlar, binlerce ve binlerce Ehl-i Sünnet imamını, müctehidlerini, ulema, fukaha ve mürşitlerini saf dışı bırakarak; farmason Afgani'yi, farmason Muhammed Abduh'u, onun talebesi telfikçi ve Menarcı Reşid Rıza'yı, birkaç aşırıyı hidayet rehberi olarak gösterirler. 13. Reformcuların büyük ekseriyeti tasavvufa, tarikatlar, sufîlere karşıdır. 14. Reformcuların bir kısmı Tevhidi, İslam'ı, Kur'anı, Resulullah'ı yalanlayan Teslisçi Ehl-i Kitab'ın da cennetlik olduğunu iddia eder. 15. Reformcuların bir kısmı fanatik feministtir. Feminizm bozuk ideolojisine uymayan ayetleri te'vil ederler. İşlerine gelmeyen hadisleri de yok sayarlar. 16. İşlerine gelmediği için din ilimlerinde icazeti kabul etmezler. 17. Reformcular takiye yaparlar, Müslüman halkı aldatırlar. 18. Bir kısım reformcular Pakistan'dan kovulmuş, Kur'andaki 300 küsur kesin hükümlü ayetin bugün geçerli olmadığını iddia eden Fazurrahmanı imam kabul ederler. 19. Reformcular mucizeleri inkâr eder. 20. Onlar İslam Şeriatında recm cezası olduğunu inkar ederler. Hâlbuki Resulullah Efendimiz recm cezasını uygulamıştı. 21. Reformcular Kur'an-ı Kerim'in abdestsiz tutulabileceğini iddia ederler. 22. Onlar özürlü kadınların yapamayacakları şeylerin yapılabileceğine, bir takım şazz rivayetlere dayanarak fetva verirler, cumhur-i ulemaya muhalefet ederler. 23. Bazı reformcular haccın kesin tarihi değişebilir, başka zamanlarda da hacc edilebilir diyerek son derece bozuk ve bâtıl ictihadlar yumurtlamıştır. 24. Bazı reformcular tesettürü inkâr eder. 25.Bir kısım reformcular Derin Devletle, vesayet rejimi ile, resmî ideoloji ve faşist sistemle işbirliği yapmışlar ve karşılığında yüklü telif ücretleri almışlardır. 26.Hiçbir reformcunun 'Müslümanlar birleşsin, tek bir İmama biat ve itaat etsin, Ümmet haline gelsin' dediği görülmemiştir. 27. Onlar, ehliyet ve liyakatleri olmadığı halde bol bol bozuk ictihadlar yapar. 28. Onlar Kur'ana, Sünnete, icmaya aykırı saçma sapan fetvalar ve ruhsatlar verirler. 29. Onlar, din ile dünyayı ayırırlar, dinin hüküm dairesini daraltırlar. 30. Onlar, Ehl-i Sünneti herhangi bir fırka, hizip ve parça gibi görürler; onun İslam'ın gerçek yorumu olduğunu kabul etmezler. 31. Reformcuların hemen hemen ekseriyeti Osmanlı Devlet-i İslamiyesine ve Hilafetine karşıdır. 32. Reformcular Türkiye'nin Sünnî Müslüman çoğunluğunu, birbirinden kopuk, bazısı bazısıyla çarpışan, başlarındaki zevat yılda bir kez bile bir iftar sofrasında toplanamayan yüzlerce hattâ binlerce cemaate, gruba ayırmışlar, dehşet verici bir anarşi ve kaosa sebep olmuşlardır. 33. Reformcular âhir zamanda çıkacağı mânevî tevâtürle bildirilmiş olan Hz. Mehdi'nin zuhurunu ve yine mânevî tevâtürle haber verilmiş olan nüzul-i İsa aleyhisselamı inkar ederler. 34. Bazı reformcular imanın temel şartlarından kaderi inkar eder. 35. Bazısı Allahın izniyle yapılacak olan ve Kur'anla, Sünnetle, icmâ ile sabit bulunan şefaati ve kabir ahvalini inkar eder. Bu çeşit çeşit, renk renk, kendi aralarında bir yığın meşrebe ayrılmış reformcular camiası Ehl-i Sünneti, Ümmet birliğini yıkmak konusunda ittifak ve ittihad etmiştir. Müslüman halkı bunlara karşı uyarmak gerekir. Bu hizmet benim yazılarımla olmaz, Türkiye Ehl-i Sünnet Müslümanları tez elden bir 'Ehli Sünnet Müslümanları Şûrası' toplamalı, neler yapılması gerekiyorsa o hizmet ve vazifeleri yerine getirmelidir. Bu dediğim yapılmazsa din konusundaki kaosun, anarşinin, çekişme ve tepişmenin, cahilliğin önüne geçilemez. Dinin kesin inançları, helaller, haramlar, had cezaları, Allahın kemal sıfatlarla sıfatlı ve noksan sıfatlardan münezzeh olduğu, müminlerin tek bir ümmet olması gerektiği, iman edenlerin Allah'a, Resul'üne ve kendilerinden olan emir sahiplerine itaatlerinin farz olduğu gibi temel din hükümlerinde çekişen, tartışan, doğru yoldan çıkan Müslümanlar iflah olmaz. İslam dünyasında tek bir ümmet olmaması, bir yığın birbirinden kopuk cemaat, fırka ve hizip bulunması büyük değil çok büyük bir felakettir. Kur'an-ı Kerim açıkça beyan ediyor: Allah katında geçerli, muteber, kabul edilen tek hak din İslam'dır. Reformcular bir bu temel inanca karşı çıkmıştır; onların uyarılması, aydınlatılması, bilgilendirilmesi Kuran ve Sünnet yolunda olan âlim ve muktedir Müslümanlara farzdır. Reformcuların saçtıkları mikroplar, ortaya attıkları sapık yorumlar yüzünden Türkiye'de din, iman tehlikededir. Şeriat çoktan elden gitmiştir. Reformculuk, dinde yenilik, dinde değişim, mezhepsizlik, Fazlurrahmancılık, Kemalizm'e uygun İslam, AB ve Feminizm normlarına ayarlanmış, ayıklanmış yeni bir İslam türetme gibi helâk edici yangınlar söndürülmezse, büsbütün söndürülemediği takdirde kontrol altına alınıp tecrid edilemezse Türkiye Müslümanları kurtulamaz. Ehl-i Sünnet elden giderse Kur'ana, Sünnete, icmâya uygun din de gider; bid'atler ortalığı istila eder, fitne fesat, nifak şikak, isyan tuğyan yaygın hale gelir, korkunç bir kaos ve anarşi oluşur. 14.12.2012 Mehmet Şevket Eygi         http://www.kuranmeali.com/tekin.asp Kur'an'ı Doğru Anlamanın Altyapısı ve Usulü Ahmet TEKİN Kur'an-ı Kerim ilâhi âlemden insanlık âlemine, gökten yeryüzüne inen, okunması ibadet olan, son ilâhi mükemmel kutsal kitaptır. Kur'an-ı Kerim'den önce inen kutsal kitapların bir kısmı ilga edilmiş, bir kısmı da Kur'an’ın bölümleri halinde yeniden te'yiden insanlığa vahy ile bildirilmiştir. Mükemmel olan, tam olan, eksiksiz olan Kur'an’dır. Kur'an'dan önceki kutsal kitaplar Kur'an’ın bir kısım hükümlerini ihtiva eder. O kitaplar sınırlı bir dönemde ve sınırlı bir bölgede, muayyen toplumların ihtiyaçlarını karşılamış; insanlığı Hz. Muhammed s.a.’in görevlendirileceği, Kur'an'ın indirileceği evrensel döneme hazırlamıştır. Kur'an'dan önceki kitaplarda helal alanlar dar, hükümler ağırdır. Kur'an ile bu hükümler hafifletilmiş, helâl alanlar genişletilmiş, haram alanlar daraltılmış, toplum düzenini sağlayan hükümler esnekleştirilmiş ve evrenselleştirilmiştir. Genel hükümler çoğaltılmış, özel ayrıntılı hükümlerin konulduğu alanlar daraltılmıştır. Allah Teâlâ sayısız peygamber ve farklı şeriatlarla insanlığın, belli alanların dışında genel kurallara göre kendi kurallarını koyacak, kendilerini yönetecek olgunluğunu sağladığı için, Hz. Muhammed s.a. ve ona indirilen Kur'an ile vahye ve peygamberliğe son noktayı koymuştur. İnanan inanmayan bütün insanlar Hz. Muhammed s.a.'e ümmet olmuş, inanan inanmayan bütün insanlar Kur'an'ın muhatabı olmuştur. Hz. Muhammed s.a. ve Kur'an ile önceki peygamberlerin ve önceki kitapların dönemi kapanmıştır. İnanan kendisini geliştirmek, Allah katındaki derecesini artırmak, ilâhi rahmete ve lütfa mazhar olmak için Hz. Muhammed s.a.’i, sünnetini, Kur'an’ı anlamaya muhtaçtır. İnanmayan da kendisini kurtarmak, ilâhî rahmete ve lütfa kavuşmak için Hz. Muhammed s.a.’i, sünnetini, Kur'an’ı anlamak tek seçeneğidir. Hz. Muhammed s.a.'in hayata geçirdiği ilkelerin, sünnetinin, Kur'an'ın rehberliğinin dışında, ilâhi rahmete, ilâhi lütfa kavuşturacak, ikinci üçüncü bir yol yoktur. Hz. Muhammed s.a.’in, Kur'an ile getirdiği yolun dışındaki herkesin kurtuluşu, yolundan, sisteminden, mezhebinden uzaklaşıp arınarak, Kur'an ile öğretilen yola girmeleriyle mümkündür. Bu gün Kur’an, Kur'an ile Hz. Muhammed s.a.'in sünneti ile bağları kopuk, şeklen Kur'an yolunda olanlarla, her geçen gün Kur'ana karşı açılan cepheyi genişleten azılı düşmanları ve sûreta mensupları arasında sıkıntılı bir zeminde ve zamanda varlığını korumaktadır. Kur'ana her türlü yaklaşımın mübah sayıldığı, samimi gözüken Kur'an ehlinin, Kur'an'ın azılı düşmanlarına hoşkişlik ettiği, lojistik sağladığı bir zeminde ve zamanda Kur'an'ı doğru anlamak daha büyük önem kazanmaktadır. Kur'an, yakîn derecesinde kâmil imana sahip ehliyetli kimselere mânalarını açan bir kitaptır. Müsteşrik kafasıyla İsrâ sûresinin sonuna kadar Kur'an'ı İngilizceye tercüme eden M. Marmaduke Picktall, müslüman olunca, "Kur'an müsteşrik kafasıyla anlaşılmaz" diyerek yaptığı çalışmayı yırtıp yakmış, müslüman kafasıyla Kur'an'ı tercümeye baştan başlamıştır. Kur'an üzerinde çalışmaya başlayanda, ilmî yeterlilikle birlikte müslümanların meselelerinin kendisini sancılandıracak kadar coşkun bir imana sahip olması da gereklidir. Kur'an üzerinde çalışan bir zatta birinci derecede aranacak olan hem kaynak metnin dilini, Arapçayı, hem de hedef metnin dilini iyi bilmesidir. Kaynak dilin Arapça'dan Arapça'ya lügatları, ansiklopedik lügatları kullanılmalıdır. Hedef dilde de müellif, kendi lügatini şahitlendirerek anlatabilecek bir seviye kazanmış olmalıdır. Arapçadaki sarf ve nahiv bilgisi ciddi medrese tahsili görenlerin seviyesini tutturabilmeli, hedef dildeki dilbilgisi kurallarına da en az kaynak dilin dilbilgisi kurallarına vakıf olduğu kadar vukuf kesbetmiş olmalıdır. Anlayışlar ve yorumlar, Arap dilinin imkânları ve sınırları içinde kalmalıdır. Kur'an'ın nüzulü döneminde Arapların dildeki temel anlayışlarıyla uyuşmalıdır. Kur'an üzerinde çalışan kaynak ve hedef dilin belâgat kurallarını uygulamalı olarak iyi bilmelidir, ciddi metin tahlilleri tecrübesine sahip olmalıdır. Kur'an üzerinde çalışan ciddi bir matematik ve mantık bilgisine ve bu bilgilerle meşbu bir kafaya sahip olmalı, tarihî, sosyolojik ve felsefî tahliller yapabilmeli, tabii ilimleri zorlanmadan anlayabilmelidir. Kur'an'ın doğru anlaşılmasında en önemli alt yapılardan birisi sünnettir. Sünnet iyi bilinmeden Kur'an anlaşılmaz. Nüzul sebepleri, fakih sahabilerin anlayışı da sünnet bilgisi kadar önemlidir. Doğrudan Kur'an ilmi olan kıraat ilmi de Kur'an'ın doğru anlaşılmasını ve mâna zenginliğini sağlayan ilimlerden biridir. İlgili âyetlerde ve ilgili kelimelerde bu ilmî veriler gözönünde bulundurulmalıdır. Usul bilgisi (fıkıh, hadis ve tefsir usulü) Kur'an'ı doğru anlamın olmazsa olmaz şartlarından biridir. Fıkıh ve dinî ilimler de bu vadide bilinmesi, zaman zaman tazelenmesi gereken ilimlerdendir. Bunlarla irtibatlı olarak Kur'anda geçen ilimlerin, konuların terminolojilerine vakıf olmak ve bunları yazılı metinlerde kullanma seviyesinde tecrübe sahibi olmak gerekir. Kur'an'ı doğru anlamanın alt yapısını teşkil eden konulardan biri de, kaynak dilin şiir dilini iyi bilmek gereğidir. Kur'an-ı Kerim şiir değildir, şiirden üstün bir nesir olması hasebiyle şiir diline iyi vukuf büyük önemi haizdir. Bugünkü teknik imkânlar, ilim adamının önüne sayısız imkânlar sermekle birlikte, Kur'an üzerinde çalışan için, henüz demir hafızlığın yerini tutacak bir imkan geliştirilmemiştir. Yürürken, araba kullanırken, otobüste giderken, yatakta yatarken, gözleri yumup dinlenirken bir âyetle meşgul olma sırasında kendiliğinden oluşan çağrışımlar sırasında hafızlığın sağladığı imkânı henüz sağlayacak bir alet geliştirilmemiştir. Ayrıca hafız bir zihnin, gelişmiş, remleri yüksek bilgisaraya benzer bir zihin olduğu unutulmamalıdır. Kur'an üzerinde çalışan bir zat, iyi bir tercüme tecrübesine sahip olmalıdır. Hayatlarında analarına mektup yazmamış olanların, tercüme etme veya meal yapma adı altında, bildiği kırık dökük Arapça ve o seviyedeki Türkçe ile meal yazması, tefsir yazması mümkün değildir. Bu iş için tercüme tecrübesi de yetmemektedir. Bu işin ehli terminolojiye vâkıf üslup sahibi yazar seviyesinde olmaladır. Kur'an üzerinde çalışan, Kur'an-ı Kerim'in nâzil olduğu dönemin veya o dönemin birikimlerinin tedvin edildiği dönemin diline, kültürüne ve tarihine vâkıf olmalıdır. Hatta, konumuz Kur'an üzerinde çalışma olduğuna göre, cahiliyye döneminin dili, kültürü, edebiyatı iyi bilinmelidir. Kur'an üzerinde çalışma yapılırken altyapı teşkiline esas olmak üzere en az ona yakın özgün tefsir başından sonuna okunmalıdır. Bir veya iki Türkçe tefsirin dışında tefsirlerin tamamı Arapça yazılanlardan seçilmelidir. Arapça’daki okuma hızı Türkçe okuma hızına ve anlayışına yakın olmalıdır. Kur'an üzerinde çalışma yapan, hadis lügatlarını yanından ayırmamalı en az üç ayrı hadis şerhinden faydalanmalıdır. Tefsirler ve hadis şerhlerindeki harcıâlem bilgilerin dışındaki dil ve kültür temeline dayalı orijinal bilgiler büyük bir Kur'an'ı Kerim üzerine işlenmelidir. Ayrıca en az iki ayrı ansiklopedik lügatta Kur'an kelimeleri taranmalı, harcıâlem bilgilerin dışındaki lügat bilgileri de büyük boy Kur'an’a işlenmelidir. Sadece Kur'an’a has lügatlar başucu kitabı olmalı, bunlar da tefsirler ve diğer lügatlarla kontrol edilerek kullanılmalıdır. Vücuh ve nezâir kitapları da mutlaka gözden geçirilmeli, özgün mânalar, büyük boy Kur'an’a işlenmelidir. Sarf ve nahiv tahlili yapan, farklı alternatifler sunan tefsirler ve Kur'an’daki edatların tahlillerini yapan "dirâsât" kitapları devamlı müracaat kitabı olarak kullanılmalıdır. Kur'an-ı Kerim’deki deyimler tesbit edilmelidir. Bu tesbit hem Kur'an okuyarak, hem de, deyim lugatları taranarak, dile iyi vakıf müfessirlerin tefsirlerindeki anlayışlarıyla mukayese ve kontrol edilerek yapılmalıdır. Bir metni mânalandırmak, o metindeki kelimelerin lügattaki karşılıklarını istif etmek değildir. O metinden kastedileni, o metnin bağlamına uygun, akla mülayim gelen mânayı yakalamaktır. Bakara sûresinin 92. âyetini, "kalplerine buzağı içirildi" şeklinde mânalandıranlar, mantığı olmayan bir kelime istifi yapmışlardır. "Kalplerine buzağı putu sevgisi yerleştirildi" şeklinde anlamlandıranlar da, bağlamda kastedilen mânayı yakalamışlardır. Hem ilim, hem dil, hem teknik alanlarda, ciddi bir uzman kadroyla gerekli durumlarda istişare ihmal edilmemelidir. Gerektiğinde şehirlerarası veya milletlerarası uzmanlarla fikir alışverişinde bulunulmalıdır. Dillerin simetrik olmadığı hiç hatırdan çıkarılmamalıdır. Arapçayı, Türçe hızıyla okuyup anlayacak seviyeye gelmeyen, Kur'an'ı başkalarına anlatmak için değil, anlamak, öğrenmek için çalışmalıdır. Kur'an’daki sûre, âyet, kelime mâna irtibatları, Kur'an'ın bütünlüğü ve mantığı kavranmadan öğrenme niyetinin dışında, kalem, kâğıt üzerinde işlememelidir. Fatiha sûresini Nâs sûresi kadar, Nâs sûresini Fatiha kadar, Kur'andaki bir sûreyi bütün sûreler kadar iyi bilmeyen, Kur'an'ın bir veya birkaç sûresine odaklanarak doğru neticeler alamaz, ciddi noksanlıktan kurtulamaz. Kur'an-ı Kerim’deki kelimelere, Kur'an’da yüklenilen mânalar, sık sık kısa sürede hatimler yaparak tesbit edilmelidir. İslâm'ın doğuşuyla birlikte, Arapça kelimelere yeni mânalar yüklendiği, Arapça’nın zenginleştirildiği unutulmamalıdır. Kur'andaki genel kayıtların, kaydın zikredilmediği veya kısmî zikredildiği yerlerde de kullanılacağı devamlı gözönünde bulundurulmalıdır. İnsanın meşietinin, ilâhi meşîetle sınırlılığı yalnızca insanın meşietinin geçtiği yerler içinde de dikkatten uzak tutulmamalıdır. Harf-i cerlerin kelimelere kazandırdığı mânalar iyi tesbit edilmeli; harf-i cerlerin müteallaklarıyla (ilgili olduğu kelimelerle) irtibatları sağlanarak mânalandırılmalı; birden fazla müteallakı olan harf-i cerlerin (tenazu sanatı) başında bulunduğu kelimelerden doğan mânalar müteallakların her birinin mânaları içine dâhil edilmelidir. Kur'an-ı Kerim’deki, aynı kökten türeyen benzer lafızlar veya müştaklarının tamamı biraraya getirilerek yerine göre hangi mânalarının tercih edileceği tesbit edilmelidir. Teşbihlerde, cümlenin başına gelen teşbih edatının, cümle içinde ait olduğu kelime (müşebbehün bih) doğru ve mantıklı tesbit edilmelidir. Ayrıca müşebbehün bihin bir cümle veya birkaç cümleden müteşekkil cümleler gurubu olduğu durumlarda, edat-ı teşbih bir kelimeye hasredilerek kastedilen mâna fasit hale getirilmemelidir. Kelimelere mâna tercihi yaparken Kur'an'ın bütünlüğüne dikkat edilmelidir. Hz. Peygamber s.a.’in bir kısım âyetlerle ilgili yaptığı tefsirler, hadisler taranarak çıkarılmalıdır. Çok iyi bildiğimizi zannetiğimiz, lügata bakma ihtiyacı dahi duymadığımız kelimelerle ilgili tekrar tekrar lügata bakmalı ve kelimeler irdelenmelidir. Kur'an'ın zorluğunun, kolay gözükmesinde olduğu unutulmamalıdır. Önceki tefsirlerde bulunan bilgilere, irdelenmeden gözü kapalı atıf yapılmamalıdır. İçeriğinde gerekçeleri de mündemiç olan kelimeler, gerekçelerini de ifade eden mânalar tercih edilmeli veya gerekçeleri açıkca yazılmalıdır. Mana verilirken şahısların ve muhatabın makamı dikkate alınarak mâna tercih edilmelidir. Sıfat-mevsuf, sıla-mevsul irtibatları bozulmamalıdır. Cümlede yalnızca sıfatları kullanılan mevsuflar doğru takdir edilmelidir. Mevsulü mahzuf olan çoğul ismi mevsullere bağlamdaki yerlerine uygun tercihler yapılmalıdır. Mübtelaları (özneleri), mefulleri (tümleçleri) veya herhangi bir ögesi mahzuf olan cümlelerde, bağlama göre mahzufu doğru takdir etmelidir. Bu takdir, ya Kur'an içinden alınmalı veya Kur'an'ın bütünlüğüne uygun olmalıdır. Kur'an’daki gerekçe veya nihaî hüküm cümleleri, kendisinden önceki kelimenin veya cümlenin içeriğini tesbite ışık tutmaktadır. Cümlelere mâna verirken bu irtibat gözden uzak tutulmamalıdır. Kur'an-ı Kerim’deki zamirler ya mezkûra, ya melhuza râcidir. Ayrıca zamirin cinsi, râci olduğu kelimenin, özellikle tekili-çoğulu, müzekkeri-müennesi aynı olan kelimenin tekil mi, çoğul mu, müzekker mi, müennis mi anlaşılması gerektiğini ortaya çıkarır. Zamirlere dikkat edilmelidir. Aynı âyet içinde tesniyeden çoğula geçilerek hüküm bina edilmesinin maksadı iyi anlaşılmalı, cümle bu anlayışa göre kurulmalıdır. Kur'an'ın bütünlüğü dikkate alınarak, âyetlerdeki duraklar irdelenmeli ona göre mâna verilmelidir. Verilen mananın hem geçmişte hem bu gün vakıa ile irtibatı gözönünde bulundurulmalıdır. Kur'an-ı Kerim’deki, geçmiş kitaplar ve geçmiş peygamberlerle ilgili ifadelerde nesh, tadil ve ilga dikkate alınmalıdır. Kur'an-ı Kerimdeki zaman kipleri, iyi irdelenmeli, geçmişte vuku bulanlar, bu gün gerçekleşen hadiselermiş gibi mânalandırılmamalı, te'kid için kullanılan kiplerle, zamanı belirtmek için kullanılanlar, hâle ve geleceğe şâmil olanlar birbirinden ayırt edilmelidir. “Kâne”lerle birlikte kullanılan muz rîlerin alışkanlığı ve devamlılığı ifade ettiği gözönünde bulundurulmalıdır. Nâkıs fiillerin tam fiil olarak kullanıldığı yerler tesbit edilmelidir. Genel ifadeler, önceki âyetlerle, veya Kur'an'ın herhangi bir âyetiyle irtibatına bakılarak özel ifadeler haline getirilebilmelidir. 57/28’deki iman edenlerin, 57/27’deki özel bir gurubu ifade eden iman edenler mânasında olduğu dikkate alınmalıdır. Tavsiye, emir ve hükümle, uygulamanın birlikte kastedildiği kelimeler doğru mânalandırılmalıdır (meselâ, Bakara, 2/270). Kur'an'ın az sözle çok mâna ifade ettiği, vecizliği devamlı gözönünde tutulmalıdır. Kur'andaki farklı kelimelerin, farklı kullanılma sebepleri dikkate alınarak her kelimeye farklı karşılıklar bulunmalı, hepsine tek kelimiyle aynı karşılık vermekten kaçınılmalıdır. Takvâ, ihsan birr kelimelerine erdem karşılığı verilmemelidir. Kur'andaki kelimeler seçilerek tesbit edilmiş kelimelerdir. Kelimelerin içerikleri iyi tesbit edilmelidir. Âyetlerde, öne ve sona alınarak mânalandırılması gereken kelimeler gözden kaçmamalıdır. Bunlar takdim tehirli cümlelerden ayırt edilmelidir. mânalandırma, cümle yapılarına uygun olmalıdır. Çok mânalı kalıp halindeki ifadelere, yerine göre uygun mânalar verilmelidir. Farklı bablardan mastar olabilen aynı kelimeye, yerine göre ya doğru mâna tercih edilmeli veya her iki babtaki mânası da kullanılmalıdır. Mastarların, kendi mânalarıyla birlikte, ismi fâil ve ismi meful mânasına da kullanılabileceği, başına lam-ı tarif gelince çoğul olarak da anlaşılabileceği gözönünde bulundurulmalıdır. Bir kelimeye veya bir cümleye verilen bir mâna, cümleden anlaşılan diğer mânalardan müstağni kılıyorsa tek mâna ile yetinilebilir. Ama müstağni kılmıyorsa, diğer manalar da cümleye konulmalıdır. Hatta bir kelimedeki hakikat ile mecaz mânanın birlikte kullanılması halinde mâna tamamlanıyorsa, hakikat ile mecaz mâna birlikte verilmelidir. Kalp, fuâd ve lübbün, akıl-kalp, akıl-gönül, akıl-vicdan mânaları gözönünde bulundurularak, bu kelimelerin geçtiği âyetlere dikkat edilmelidir. Tekili, çoğulu, müzekkeri, müennesi aynı olan kelimelere, kelimenin geçtiği bağlamı ve Kur'an'ın bütünlüğü dikkate alınarak mâna tercihi yapılmalıdır. Âbid ve hak benzeri zıt mânaları mündemiç kelimelere, ya bağlama göre doğru tercih yapılmalı veya birbirine zıt iki mâna birlikte kullanılmalıdır. Şart edatlarının, kendilerinden önceki cümlenin veya kelimenin içerdiği durumu tebdil ve tağyir ettiği devamlı gözönünde bulundurulmalıdır. Fâ-i takibiyyeden önce bir ara cümlenin varolduğu veya olmadığı yerler iyice tesbit edilmelidir. İsmi işaretleri genel kalıplarla anlamlandırma yerine, metinde veya hayatta işaret ettiği yerler açılarak belirgin bir şekilde gösterilmelidir. Kur'an’da birden fazla mânası olan kelimelere mâna tercihi yapılırken Hz. Peygamber s.a.’in hayatındaki icraat gözönüne alınmalıdır. Kur'an'ın bütünlüğü içinde, kelimeler ve âyetlerarası irtibatlar, Kur'an’da kelimelere yüklenilen mânalar ve âyetlerin âyetlerle tefsiri, Kur'an'ı doğru anlamada en önemli hususlardır. Bir önceki âyetle bir sonraki âyetin irtibatı açıkça gösterilmelidir. Atıflarda, mâtufun aleyh doğru değerlendirilmelidir. Sûrelerin veya âyetlerin Mekke'de ve Medine'de nüzulleri Kur’an'ı anlamada bir ölçü olmakla birlikte, bazı hükümlerin Medine'de uygulamaya geçirilmesi sebebiyle âyetlerin Medine'de indiği esas alınarak âyetlere mâna verilmemelidir. Âyet Mekke'de inmiş olmakla birlikte imkân ve şartlar Mekke'de uygulama alanı bulamamış olabilir. Hz. Peygamber s.a. kendisinden 2-3 yıl önce Medine'ye hicret eden Muzâb G. Nmeyr r.a.’e Cuma namazı kıldırması ile ilgili talimat yazmıştır. Kendisi Mekke'de Cuma namazı kıldırma imkânı bulamamıştır. Bir ismin başındaki lâm-ı tarifin marifelik veya kemal yahut çoğul ifadesi için mi kullanıldığı iyi tesbit edilmelidir. Sıfat alan nekrelerin marifelik kazandığı gözden uzak tutulmamalıdır. Birden fazla kelimeyle karşılanabilecek ifadelerde seçilen kelimelerin seçiliş maksadı tahlil edilerek daha anlaşılır bir mâna elde etmek mümkündür. Fiillerin kullanıldığı bablarda ortaya çıkan mânaları metne geçirilerek anlam zenginliği sağlanmalıdır. Müteradif gibi görülen ve kullanılan kelimeler arasında mutlaka bir mâna farklılığı olacağı hesap edilerek irdelenmeli, uygun mânalar bulunmalıdır. Kur'an’da zaid hiçbir şeyin, zaid noktanın virgülün dahi olmayacağı düşüncesinden hareketle, bazı müfessirlerin zâid dediği şeyler üzerinde çalışılmalı, kafa yorulmalıdır. Cümlenin başında kullanılmak mecburiyetinde olan soru edatlarının, cümlenin içindeki hangi kelimeyle irtibatlı olduğu iyi tesbit edilmelidir. Kur'an’daki ahkâmın hem ferdî hukuku, hem de kamu hukukunu ilgilendirdiği devamlı gözönünde bulundurulmalı, âyetlerdeki mâna zenginliği ilâhi kelâmın üstünlüğü ortaya konmalıdır. Kelimeler Kur'an’a konuluş maksatlarıyla birlikte anlaşılmalıdır. Kelimelerin, birlikte kullanıldığı kelimelerle farklı manalar kazandığı gözönünde bulundurulmalıdır. Muayyen konularla ilgili kısa sürede sık sık hatimler yapılarak ilgili konular, yeni mânalar doğrudan Kur'an’da aranmalıdır. Hal cümleleri mutlaka tesbit edilmeli, ana cümle ile birlikte mânalandırılmalıdır. Hal cümlelerine ayrı mâna vermek, her iki cümlede de mâna zenginliğinin kaybolmasına sebep olur. İki meful alabilen fiillerle kurulan cümlelerde, meful ile zarfın karışmasına meydan verilmemelidir. Cümlelerin başında ve KAD 17/12 ortasında kullanılan vavların, müste'nefe vavı mı, hal vavı mı, atıf edatı mı olduğu iyi tesbit edilmelidir. Hem lâzım-geçişsiz, hem müteaddi-geçişli olarak kullanılan fiilerdeki mâna tercihi bağlama göre doğru yapılmalıdır. İstisna edatı ile müsbete dönen menfi cümleler parçalanmadan mânalandırılmalıdır. İstisna-i muttasıl ile istisna-i münkatı ayırımı doğru yapılmalıdır. Müteşabih kelimelerdeki yerine göre anlama dikkat edilmelidir. Kur'an'ın mantığından, Kur'an ile meşguliyetten zihin hiç ayrılmamalıdır. Kur'an üzerinde çalışan, yalnızca Kur'an'ı ilgilendiren konularla ilgilenmelidir. Zamanını tamamen buna hasretmelidir. Bir lâm-ı tarif takısının kelimeye ve cümleye kazandıracağı anlam devamlı gözönünde bulundurulmalıdır. KAD 3/37. Mefûlü mutlakların cümleye, hükme sağladığı te'kit hedef dilin özelliklerine göre anlamlandırılmaladır. Bir cümlede, kelimeleri sıralama mantığının, cümleye yeni bir mâna kazandıracağı unutulmamalıdır. KAD 24/56 Mükâfat ve cezayı mutazammın cümlelerde müşterek olarak kullanılan kelimeler, cümlenin içeriğine uygun mânalandırılmalıdır. Kelimelerde ilk aklan gelen karşılıklar yerine, o kelimedeki mündemiç mânalar içinden maksada uygun karşılıklar tercih edilmelidir. Kaynak dilde ve hedef dilde müştereken kullanılan aynı kelimelerin, kaynak dildeki kullanılışına göre hedef dilde mânalandırılmalıdır. Kur'an’daki edatlara doğru tercihler, Kur'an'ın bütünlüğüne uygun tercihler yapılmalıdır. KAD 28/68 Kur'an, içinde geçen konuların çağdaş terimleriyle anlamlandırılmalı, İslâmî terimler gözardı edilmeden terim birliği sağlanmalı, terimlerle oynanarak, müslümanın geçmişle irtibatı kesilmemelidir. Kur'andaki sayısal ifadelerin kullanılış maksatları doğru tesbit edilmelidir. Hedef dildeki kelimelerin kullanılışına, çağrıştırdığı mânalara, metin içinde taşıdığı misyona çok dikkat edilmelidir. Nasîr, yardım eden olarak da kullanılabilir, yardımcı olarak da kullanılabilir. Yardım edenle yardımcı arasındaki fark görülerek Kur'an’daki kullanışlarında yardım eden tercih edilmelidir. Bunlar kadar önemli olan bir husus da Kur'an üzerinde çalışan her gün bu çalışmaya gusul ve zikirle yani maddi manevi temizlikle başlamalıdır. Kur'an üzerinde çalışan, her türlü anlayışını ve tesbitini kâğıda geçirmeli, zorlayan konuları zamana bırakarak zihnin çözüm bulmasına imkân tanımalı veya istişarelerle çözerek yanlışlarını ayıklamalıdır. Kur'an, üzerinde çalışmayı düşünen, Kur'an’a kendi düşünceleri söyletmek üzere peşin hükümle yaklaşmamalıdır.