 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Oruç, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı...
Rabbimize ne kadar şükretsek azdır; bizi tekrar rahmet ayı olan ramazan-ı şerîfe kavuşturdu... Bu mübarek ay gelince Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyururdu: (Ramazan geldi. Bu ayda Cennet kapıları açılır, Cehennem kapıları kapanır, şeytanlar bağlanır. Yazıklar olsun o adama ki; bu aya kavuşur, fakat Rabbimizin rahmetinin sağanak sağanak yağdığı bu ayda mağfirete kavuşamaz. Bu ayda kavuşamadıysa ne zaman kavuşacak?..) NİMET ÜSTÜNE NİMET... Oruç ibadeti, yalnız bu ümmete değil, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı. Fakat onların orucu başka günlerde ve başka aylarda idi. Bize ise ramazan ayında farz kılındı. Kur'ân-ı kerîmin nazil olduğu, içinde bin aydan daha kıymetli Kadir Gecesinin bulunduğu ramazan ayının tercih edilmesi, nimet üstüne nimet oldu bizim için... Allahü teala bize bir ay oruç tutmamızı farz kıldı. Bu ayın tesbitini bize bırakmadı, yoksa her millet kendine bir ay seçecekti. Hatta o ayın hangisi olacağı da görüş ayrılıklarına sebep olacaktı. Dünyadaki bütün Müslümanların, aynı günde oruca başlamalarını ve aynı günde bayram yapmalarını, birlik ve beraberliğin temini için ayını da bizzat Rabbimiz seçti. Kamerî aylardan olması da büyük nimet. Kullanmakta olduğumuz Şemsî denilen aylardan olsaydı; her sene aynı mevsimde oruç tutmak zorunda kalacaktık. Bazı yerlerde günler çok uzun, onlar hep o uzun günlerde tutacaklardı oruçlarını ve hep zorlanacaklardı. Diğer bazı yerlerde ise kısa günlerde oruç tutulacaktı, onlar da fazla acıkmayacakları, susamayacakları için, nefisleri ile mücâdele ve Rabbimizin rızasını kazanmak için çekilen sıkıntıların zevkine varamayacaklardı. Yine Şemsî takvimle olsaydı, diğer mevsimler bu mübarek ayı misâfir etme şerefine eremeyeceklerdi... Ramazân-ı şerîf, her sene on veya on bir gün öne gelir. Otuz üç sene oruç tutan bir adam, senenin bütün mevsimlerinde, bütün aylarında ve günlerinde oruç tutmuş olur. Ramazan ayı, manevi ticaret mevsimidir. Mevsiminde yapılan ticaretin kârı bir başkadır; daha çok kazandırır. Hasat zamanında mahsul almazsanız, daha sonra alacağınızdan iyi bir netice elde edemezsiniz. Bu ayda bizlere çok müjdeler var. Hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki: (Ramazan ayını, oruç tutarak, ibadetlerle, haramlardan sakınarak, mükafatını Rabbinden bekleyerek geçiren mü'minin bütün günahları affedilir. Annesinden yeni doğmuş gibi günahsız olur.) Orucun diğer ibadetlerden farkı, onda gösteriş yoktur. O, kul ile Rabbi arasındadır, başkalarının haberi bile olmaz. Meselâ; namaz kıldığımız zaman, bizim namazımızı beğensinler, takdir etsinler diye içimizden geçirebiliriz. Zekât verirken de aynı şeyleri düşünebiliriz. Hac, zaten topluca yapılan bir ibadettir, gizlenemez. Oruç, gizli bir ibadettir, kimse fark edemez, ondan ancak Yaratıcımızın haberi olur. Bir adam, bir yerde namaz kılıyormuş, tâdîl-i erkân ile. Bunu gören birisi demiş ki: -Ne kadar da mükemmel, üstelik namazın âdâbına da uygun, çok güzel namaz kılıyorsun, tebrik ederim seni. O da cevap vermiş: - Ben üstelik oruçluyum da!.. Namazı belli ama, orucu belli değil. Belli olmadığı için "orucum" deme ihtiyacını hissetmiş. NEFSE EN ZOR GELEN ŞEY!.. Bunun içindir ki, Rabbimiz şöyle buyuruyor: "Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim." Gösterişten, riyâdan uzak, Allah için yapılan ibadetler çok kıymetlidir. Nefse en zor gelen şey, ihlasla yapılan ibadetlerdir. Çünkü onda nefsin hiç payı yoktur. Hanım evliyâlardan Rabia-i Adviyye hazretleri bir münâcatında diyor ki: "Ey Rabbim! Senin rızanı kazanabilseydim, bana kâfi idi. Başkaları razı olmuş, olmamış, beğenmiş, beğenmemiş hiç kıymet ifade etmez. Çünkü toprağın üzerinde ne varsa toprak olmaya mahkumdur..." Doğrusu da bu değil mi?..
.05/08/2010
Arkadaş seçerken...
Biz insanlar, hayvanlar gibi yalnız başımıza yaşayamayız, beraberce yaşamak zorundayız, birbirimize muhtacız. Hayvanlar yalnız yaşayabilirler, onların terziye, ayakkabıcıya, berbere, aşçıya ve buna benzer şeylere ihtiyaçları yoktur. Yakaladığı rızkını yiyebildiği kadar yer, geriye kalanı ise bırakır gider, o başka bir hayvana nasip olur. Demez ki; ben böyle taze eti nerede bulabilirim, iyisi mi buralardan ayrılmayayım, acıkınca yine yemeye başlarım... Tevekkülleri bizden fazladır. Her acıktığında rızkı gönderilir. Biz, bir ekmek için en az otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, harmanlayana, değirmenciye, fırıncıya ve bu aradaki nakliyecilere ihtiyacımız vardır. Toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder." Hazreti Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin, çünkü onlar hem dünyada hem de ahirette işinize yarar ve size yardımcı olur. Garip insan, arkadaşı olmayan insandır." ÇOK DİKKATLİ OLMALIYIZ Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. Çünkü insan, istese de istemese de zamanla arkadaşı gibi olur. Mevlânâ Celâleddin-i Rumi hazretleri Mesnevi kitabında buna işaret buyurur: Cahiller meclisinden sen her zaman uzaklaş, Dâima ariflerin mutlu semtine yaklaş. Nâ ehil kişilerle yoldaşlık etme sakın. Yere düşen bir maden paslanır yavaş yavaş... İnsanların çoğu, arkadaşından şikâyet eder; "Bana, bunu yapacağını hiç tahmin etmemiştim. Ben olsaydım ona bunu yapar mıydım" gibi. Menfaate dayalı dostluklar, menfaat bitince sona erer... Arkadaş seçimindeki pişmanlık, dünyadan daha çok ahirette meydana gelir. Bizim kıyamet günü insanların arasında rezil ve rüsva olmamıza ve neticede cehennemde yanmamıza sebep olur. Bunun için ne kadar pişmanlık duyacağımız ve üzüleceğimiz kıyamet günü daha iyi anlaşılır. Bunu ayet-i kerimeden öğreniyoruz. (Furkan suresi 29) Meâlen buyuruluyor ki: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim." Dünyadaki o sahte dostluk düşmanlığa dönüşür, birbirlerinin yakasına yapışırlar. İnsan, arkadaşının dini üzeredir... Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim, atasözleri meşhurdur. Hazret-i Ömer buyuruyor ki: "Salih ve iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır. Her şey para değildir. Birinin parası ne kadar çok olsa yine de, sıkıntılı zamanında onu teselli edecek, hasta olunca onu ziyaret edecek ve acısını paylaşacak birini arar, bulunca da çok huzur bulur. Para bunu temin edebilir mi? HEM DÜNYADA HEM ÂHİRETTE... Arkadaş üç kısımdır: Birincisi gıda gibidir. (Hava, su ve diğer yiyecekler gibi) onsuz olmaz. İkincisi ilaç gibidir, insan hasta olunca lazım olur, başka zamanlarda aranmaz. Üçüncüsü ise; hastalık gibidir, hiçbir zaman talep edilmez. Her insanın dört türlü arkadaşı vardır: Birincisi ve en kıymetlisi, hem dünyada hem de ahirette faydası olandır. Dünya işlerinde ona yardım eder, ahirette de şefâat eder. Bu hem gölgesi, hem de meyvesi olan bir ağaç gibidir. Dünya hayatı gölge gibidir. İkincisi, dünyada bir yardımı olmaz, fakat ahirette faydası çok olur. Bu da meyvesi olup da, gölgesi olmayan ağaca benzer. Üçüncüsü, dünyada yardım eder ama, ahirette faydası olmaz. Bu da gölgesi olan meyvesiz ağaç gibidir. Dördüncüsü, ne dünyada ne de ahirette hiçbir faydası olmaz. Gölgesi ve meyvesi olmayan kupkuru ağaçtan farksızdır. Böylelerinden uzak durmalıyız...
.29/07/2010
Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir!..
Yavrular, anne, baba ve milletin elinde bir emanettir. Anne-baba olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz. Çocukların ve gençlerin temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi elde edilir. Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. NEFİS, ŞEYTAN VE KÖTÜ ARKADAŞ!.. Bu saadette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir. Tahrim suresinin altıncı ayet-i kerimesinde mealen; "Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır. Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür. Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır. Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır: Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hal ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez. AĞAÇ YAŞ İKEN EĞİLİR!.. Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor. Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır. Kur'an-ı kerim okumasını, namaz surelerini ve namazın nasıl kılınacağını bilmiyorsa bunun hesabı babasına ve annesine de sorulur, onlar da sorumludurlar. Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır. Ağaç yaş iken eğilir atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Çocuk yaşta öğrenilenler, mermer üzerine yazılmış yazı gibidir. Büyüdüğünde öğrenilenler ise buz üzerine yazılan gibidir; erir ve kaybolur. AHİRET SAADETİNİ İHMAL EDİYORUZ... Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir. Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır. Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir. Dünyada huzurlu bir hayat yaşaması için bütün imkânlarını kullanmalıdır. Bizden sonra bizim hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Kendimiz nasıl yaşamak istiyorsak, yavrularımızın da öyle yaşamasına çalışacağız. Çocuğumuzun dünyadaki mutluluğu için çok çaba sarf ediyoruz, fakat ahiret saadetini ihmal ediyoruz. Unutmayalım ki, birincisi çok kısa ve geçici, ikincisi ise bâki ve kalıcıdır...
.22/07/2010
Berât Gecesinin kıymeti...
İnsanların ömrü eskiden çok uzun olurdu. Nuh aleyhisselamın 950 sene peygamberlik yaptığı âyet-i kerime ile sabittir. Şit aleyhisselam 500 sene çadırda yaşamış, demişler ki: "Böyle rahatsız oluyorsunuz size bir ev yapalım." Demiş ki: "Ömrümüzün yarısı geçti, şurada kaldı bir 500 senemiz, onu da burada geçiririz..." Ona demişler ki: "Âhir zamanda insanların ortalama ömrü 60 sene olacak, buna rağmen köşkler, villalar, saraylar inşa edecekler..." Mübarek zat buna çok hayret etmiş ve demiş ki: "Benim ömrüm 60 sene olsa, onu da bir secdede geçirirdim..." Diğer ümmetlerin ömürlerinin uzunluğu, bizim ömrümüzün de kısalığı sevgili peygamberimizi çok üzdü. Uzun yaşamaları ile daha çok ibadet etmiş olmaları ve sevapta bizi geçeceklerini düşünüyordu. Rabbimiz, habibini üzmek istemedi, bizlere öyle mübarek gün ve geceler ihsan buyurdu ki bir ömre bedel... Mesela, Kadir Gecesi bin aydan daha hayırlıdır. Bu Kur'an-ı kerimde açıkça beyan edilmiştir. Bin ay, 80 küsur seneye tekabül ediyor. Bir mümin 10 Kadir Gecesini ihya edebilse 800 seneden fazla ibadet etmiş olmanın sevabını kazanır. Diğer ümmetlere bu nimet verilmemiştir. LİSTE, MELEKLERE BİLDİRİLİR Berât Kandili gecesi de mübarek gecelerdendir. Bu sene, 26 Temmuzu 27'ye bağlayan pazartesi gecesidir... Bu gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi yetkili meleklere teslim edilir, onlar da günü gününe emir olunanları yerine getirirler. Kur'an-ı kerim de bu gece, Levh-i mahfuzdan bir bütün olarak dünya semasına indirilmiş, daha sonra 23 sene zarfında muhtelif yerlerde ve zamanlarda peygamberimize nazil olmuştur... Berât Gecesine peygamberimiz çok değer verir ve ibadet ederlerdi. Hazreti Aişe validemiz anlatıyor: "Bir gece peygamberimiz yatağından kalktı, abdest aldı, namaza durdu. Uzunca bir namaz kıldı secdede o kadar çok kaldı ki, ben vefat etmiş olabileceğini düşündüm! Elimi mübarek ayağına dokundurdum, hareket ettiklerini görünce sevindim. Namaz bitince sordum: Ne kadar çok secdede kaldınız? Hayatınızdan endişe etmeye başlamıştım. Hayırdır, hiç sizi böyle görmemiştim, dedim. Buyurdu ki: Ya Aişe! Bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun? Bu gece şaban ayının 15. gecesi olan Berât Kandili gecesidir. Bu gece, ameller Yüce Rabbimize arz olunur. Gelecek sene içinde kimin rızkının ne kadar olduğunu açıklayan liste Mikail aleyhisselama verilir. Öleceklerin listesi Azrail aleyhisselama teslim edilir..." Berât Gecesine kadar sağ kalırsak, geçen senedeki listede adımız yoktu demektir. Gelecek sene veya daha sonraki senelerde yazılacak listede mutlaka bizim adımız da yazılacaktır. Her an ölüme hazır olmalıyız. Fırsat elimizde iken, böyle manevi ticareti kaçırmayalım. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha Berât Kandili gelir ama biz görmeyebiliriz. Nitekim, geçen kandilde beraber olduklarımızdan bazıları bu sene aramızda değiller. FECRE KADAR DEVAM EDER... Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Berât Kandili gecesini ihya ediniz, bir sonraki günü de oruçlu geçiriniz." Bu gece güneş battıktan sonra Rabbimiz rahmeti ile dünya semasına nüzul eder ve buyurur ki: "Mağfiret isteyen yok mu? Onu affedeyim, rızık isteyen yok mu? Onu rızıklandırayım. Hasta olan veya bir belaya uğrayan yok mu? Ona şifa ve afiyet vereyim. Şunu isteyen yok mu?.. Bunu isteyen yok mu?.. Kullarımın dilediklerini vereyim..." Bu ilahi nida fecre kadar devam eder. Ona açılan eller (hele böyle gecelerde) boş dönmez. Çok tövbe edelim, dua edelim... Dargınlar barışmalı, büyüklerimizin ve sevdiklerimizin kandillerini tebrik etmeliyiz ve dualarını almalıyız. Bu mübarek gecenin şimdiden, hepimize ve İslam âlemine hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.15/07/2010
Mi'râcla şereflenen bizim peygamberimizdir..
Mi'rac, Resul-i Ekrem aleyhisselamın Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar götürülüp oradan semaya çıkması olayına denir. Mescid-i Haram'dan Mescid-i Aksa'ya kadar gitmesine "İsra" denir. İsra suresinin 1. ayet-i kerimesi ile sabittir. Buna inanmayan kâfir olur. Mescid-i Aksa'dan semaya çıkmasına da "Mi'rac" adı verilir. Sahih olan birçok hadis-i şeriflerle sabittir. Bu itibarla mi'racı inkâr eden bir kimse dalâlete sapar, kâfir olmaz. Mi'rac'ın hikmetleri: 1- Üzücü Taif seferinden sonra yaratılmışların en şereflisinin mübarek kalbi çok incinmişti. Bunun için Rabbimiz, ona hiçbir Peygambere nasip olmayan, hiçbir melâikenin kavuşamadığı nimetleri ihsan ederek taltif buyurdu. Böylece, bu nurlu zatın kıymeti herkese gösterilmiş oldu. Allah için çekilen sıkıntıların sonu rahmet olmuştu. 2- Rabbimiz dileseydi, Musa aleyhisselama Tur-i Sina'da tecelli ettiği gibi, Peygamberimize de Nur Dağında veya başka bir mukaddes mekanda tecelli edebilirdi. "ARŞ-I ÂLÂ BEREKETLENSİN!" Onun üstünlüğünü, bütün Peygamberlere, meleklerine göstermek için Mi'rac hadisesi vukû buldu. Mescid-i Aksa'da toplanan Peygamberlerin ruhaniyetlerine imam olmakla hepsinden üstün olduğu anlaşıldı. Meleklerin en faziletlisi olan Cebrail aleyhisselam bile belli bir mekandan (Sidretül-Münteha) daha ileri gidemedi. Musa aleyhisselam Tur-i Sina'da ilk vahyi ilâhiye muhatap olacağı zaman ayakkabılarının çıkarılması ile emrolunmuştu. Bunu bilen Sevgili Peygamberimiz de ayakkabılarını çıkarmak istedi fakat Rabbimiz müsâade etmedi. "Hayır sen çıkarma! Senin ayakkabılarının tozuyla Arş-ı âlâ bereketlensin" buyurdu. 3- Mi'rac gecesi cennet ve cehennem gösterildi. Çok sevdiği ümmetinin kavuşacakları cenneti görünce çok memnun oldular. Kendilerini üzenlerin de, (Kâfir olarak ölürlerse) uğrayacakları akıbeti gördüler. Böylece teselli oldular. Bütün ibadetler vahiy ile, yeryüzünde farz kılındı, namaz ise Mi'rac gecesi farz olundu. Mü'minin mi'racı da namazdır. Bu fazilete kavuşan zat insandır. Dolayısı ile mi'rac, bütün insanlara şeref bahşeder. Ne kadar iftihar etsek azdır. Mi'rac vaki olduktan sonra Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam Ümmü-Hani'nin evine döndüler ve ilk ona anlattılar. O da tebrik etti ve dedi ki: "Kureyş kâfirleri sizi çok üzüyorlar, alay ediyorlar, mümkünse şimdilik bunu anlatmayın, ileride Müslümanların sayısı artar, o zaman anlatırsınız!" Buna şöyle cevap verdiler: "Bunu saklayamam, anlatmam lâzımdır, emir öyle!" Sabahleyin anlatılınca müşrikler bunu fırsat bildiler ve ev ev Müslümanların kapılarını dolaşarak, böyle bir şeyin olamayacağını söylediler ve bazı zayıf imanlıları da caydırdılar. Vaki olanda hayır var, demişlerdir. İslamın binası yeni kuruluyordu. İlk müminler de bu binanın temel taşları idiler. Çürük taşların temelde olması binayı zayıflatırdı... YÜCE ALLAH HER ŞEYE KADİRDİR Ebu Bekr-i Sıddık'a geldiler, dediler ki: "Sen çok defalar Kudüs'e gitmişsin! Kaç günde gidilir?" O da dedi ki: "En az iki ay sürer..." Buna çok sevindiler. Dediler ki: "Senin Peygamberin bir gecede gidip geldiğini söylüyor, olacak şey midir bu?" Ebu Bekir radıyallahü anhın cevabı şöyle oldu: "O mu söyledi?" "Evet" dediler. "İnanmıyorsan kendin git sor!" "O söylediyse doğru söylemiştir" buyurdu. Niçin olmasın! Rabbimizin kudreti her şeye yeter. Bir damla sudan insan yaratıldığını, et, kemik ve diğer organların teşekkülünü görmeseydik, hangi akıl bunu kabul ederdi? Bütün dünyadaki insanlar böyle deselerdi, yine de inanmazdık.. Toprak ile ağacın hiçbir benzerliği yoktur. Ne yaparsanız yapın, toprağı, ağaca çeviremezsiniz. Topraktan ağaç çıkacağına, büyüyeceğine, çamurlu su içtikleri halde bizlere bu kadar tatlı meyveler vereceğine şahit olmasaydık, hangimiz buna inanırdık? Yüce Rabbimiz (Celle celalühu) her şeye kadirdir. Dilediğini yaratmaya muktedirdir... Mi'râcla şereflenen bizim peygamberimizdir. Bunun için Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır. Bu şeref bizleri yıldızlara ayak basacak kadar yüceltiyor.
.08/07/2010
Bu gece çok mübarek bir gecedir
İçinde bulunmakla şereflendiğimiz receb ayının 27. gecesi, 8 Temmuzu 9'a bağlayan yani bu gece mübarek Mirâc Kandilidir... Mirâc merdiven demektir. Resulullahın göklere çıkarıldığı, bilinmeyen yerlere götürüldüğü gecedir. İnsanlar, aciz yaratıldığı için, bir yerden medet ummaya, bir yerden güç almaya mecburdur. Başka türlü sıkıntı veren hadiselere, hastalıklara karşı direnemez. Rabbimiz bu ihtiyacımızı bildiği için bize Peygamberler (aleyhimüsselam) gönderdi. Gerçek ve hak olan mabudumuzu bizlere bildirdi. Peygamberlerin arasındaki zaman uzadıkça, insanlar bu ihtiyaçlarını temin için başka şeylere tapmaya ve onlardan medet ummaya başladılar. Sevgili Peygamberimiz dünyamızı ve kâinatı şereflendirmeden önce insanlar bilhassa Arap yarımadasındakilerin tamamına yakını putlara tapıyorlardı. NASİHAT KÂR ETMİYORDU!.. Bizleri yoktan var eden, yerde ve gökte ne varsa hepsini bize hizmet ettiren Rabbimiz, bize acıyarak en son ve en büyük, yaratılmışların en şereflisi olan Resûlünü bizlere gönderdi. Taşlardan, ağaçlardan meydana getirilen cansız varlıkların ilâh olamayacağını, onlardan hiçbir zaman iyilik ve kötülük meydana gelmeyeceğini çok açık bir dille onlara anlattı. Onlar da çok iyi biliyorlardı ki, daha dün hiçbir değeri olmayan bu nesneler, bugünde de fayda veremezler. Ama ne yapsınlar, baba ve dedelerini hep böyle görmüşlerdi. Bu akıl ve mantık dışı olan yaptıklarında ısrar ediyorlar, yapılan nasihatler bir türlü kâr etmiyordu. Dünyanın en şefkatli kalbine sahip olan Sevgili Peygamberimiz, putlara tapanların sonunun Cehennem olacağını biliyor ve onlara acıyordu. Fakat onlar kendilerine acımıyorlardı. Gece ve gündüz durmadan kavmini hidayete davet ediyordu. Dokuz senede çok az sayıda kimse Müslüman olmuştu. Mekke halkı iman etmiyor, edenlere de vahşice işkence yapıyorlardı. Bilselerdi, dünyanın en büyük nimetine kavuşmuşlardı. O mübarek zâtın elini, ayağını öpecekleri yerde üzüyorlardı... Kureyş kâfirlerinden artık ümit kesilmişti. Civar illere gidip belki onların ateşten kurtulmalarına vesile olabilirim düşüncesiyle Resûl-i ekrem, hicretten bir yıl önce yanlarına Zeyd bin Harise'yi de alarak Taif'e gitti. Taif halkına bir müddet nasihat etti. Hiç kimse iman etmedi. Alay ettiler, işkence yaptılar, çocuklara taşlattılar. Mübarek ayakkabıları kanla doldu. Kalpleri çok kırılmıştı, çok üzgün idiler. Onları Cehennem'den kurtarmaya uğraşanlar böyle mi karşılık göreceklerdi? Oldukça yorgun idiler. Hava da çok sıcaktı; biraz dinlenmek için yolun kenarına oturdular. Peygamberimiz aleyhisselam; "Ey Rabbim! Sen benden razı isen, başıma gelenler önemli değildir" diye dua etti. Cebrâil aleyhisselam geldi, Rabbimizin selamını getirdi ve dedi ki: "İman etmeyen kavimlerin tamamı helâk oldular. Habibim isterse kendisi ile beraber iman edenler çıksın! Ben dağlara hükmeden meleklere emrederim, etraftaki iki dağı birleştirir ve hepsini yok ederler." "BİLSELERDİ BÖYLE YAPMAZLARDI" Âlemlere rahmet olarak gönderilen Sevgili Peygamberimiz buna razı olmadı. Dedi ki: "Hayır ya Rabbi! Bunlar bilmiyorlar, bilselerdi böyle yapmazlardı. Belki ileride bu inatlarından vazgeçer ve imanla şereflenirler. Olabilir ki, bunların zürriyetinden dinimize hizmet eden bir nesil meydana gelir..." Öyle de oldu... Eshab-ı kirâmın sayısı 150 bin civarında oldu. Onlardan sonra Tâbiinden de büyük âlimler, büyük mücâhidler meydana geldi ve mukaddes dinimizi bize kadar ulaştırdılar... Hepinizin Mirac Kandilini tebrik ediyor, hayırlara vesile olmasını Rabbimizden temenni ediyorum.
.1/07/2010
Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür...
İbrahim bin Edhem hazretleri evliyanın büyüklerindendir. Büyük âlimlerdendir. Onu tanımayan Müslümanların sayısı çok azdır. Hangi devlette yaşarsa yaşasın, Müslümanların çoğunluğu onu tanır. Sever ve rahmetle yâd eder... Yedi yüz yetmiş dokuz senesinde yani 1230 yıl önce vefat etmiş olmasına rağmen, hâlâ unutulmadı. Hikmetli ve güzel sözleri, örnek halleri insanların takdirini ve hayranlığını kazandı. Bu takdir ve hayranlık kıyamete kadar da devam edecektir. Onu örnek alan, Peygamberimizi örnek almış demektir. Çünkü, O'nun bütün halleri sünnet-i seniyyeye uygun idi. Bir gün onu ziyarete gelenler, kendilerinden nasihat istediler. O da buyurdu ki: "GAYENİZ DÜNYA OLMASIN!" 1- İnsanlar, dünya işleri ile meşgul olurlarken, siz ahiret işleri ile meşgul olunuz! Gayeniz dünya olmasın! Gayesi dünya olanların ibadetleri çok olsa da sevabı azdır. Veya hiç yoktur. "Kalbinde dünya sevgisi olanın ibadetleri ihlaslı olmaz!" İçindeki riya, kibir, ucub ve hased gibi kötü şeylerden uzaklaşamaz. Bunlar da ibadetlerini geçersiz kılar. Kalbinde dünya sevgisi olmayanın ibadetleri ise; Allahü teâla için olduğundan, az da olsa kıymetlidir. İnsanların beğenmeleri ve takdir etmeleri için yapılmadığından ecri de büyük olur. 2- İnsanlar, dış taraflarını güzelleştirmek için çaba harcarlarken, siz içinizle uğraşınız! Önemli olan kalbin temizliğidir. Böyle temiz kalblere Rabbimizin sevgisi dolar. Bir kap boşaltılınca içine hemen hava dolduğu gibi... Bu kalpler nazargâhi ilâhi olur ve şeytanlar ona yaklaşamazlar!.. 3- İnsanlar, kasırlarını (evlerini) mamur etmeye çalışırlarken, siz kabrinizi mamur etmeye bakın! Dünya evlerinde kalma müddeti, kabirdekine nazaran çok kısadır. Bir gün bile, bu dünya evlerinde kalabileceğimiz belli değilken; dünyadaki evimize bu kadar önem veriyoruz. Kıyamete kadar içinde kalmaya mecbur olduğumuz kabrimizi ihmal ediyoruz. Buradaki evimizde rahat değilsek; değiştirme imkânımız vardır. Kabrimizi beğenmezsek değiştiremeyiz de... "İnsan, ne garip bir varlıktır ki; bırakıp gideceği muhakkak olan yere bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan yeri ise hesaba katmıyor. Kazandığı paraya seviniyor, ömrünün azaldığına üzülmüyor. Ömür bittikten sonra servetin ne kıymeti vardır? 4- İnsanların çoğu başkalarının ayıplarını araştırırlar, siz kendi ayıplarınızla meşgul olun! Başkalarının kusurlarını araştırmak, çok büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Kıyamet günü sevâplarımızın elimizden alınmasına sebep olabilir... İnsanın iki gözü vardır, fakat gördüğü nokta birdir. Başkalarının ayıplarını araştıran kişi, kendi ayıplarını göremez ve ondan da kurtulmaya çalışamaz. Neticede de sıkıntıya girer ve büyük zararlara uğrar... "BU BANA KAFİDİR!.." 5- İnsanların çoğu insanların takdirini kazanmaya çalışırlar. İnsanların rızası onlar için en kıymetli şeydir. Siz Rabbinizin rızasını kazanmaya çalışınız! Hanım evliyalardan Râbia-i Adviyye hazretleri bir münâcatında şöyle der: "Allahım seninle aram iyi olsa bu bana kafidir. Varsın bütün insanlarla aram açık olsun! Senin sevgini elde edebilirsem, başka bir şey istemem. Çünkü toprağın üstünde bulunan her şey toprak olmaya mahkumdur." Bütün kâinatı yoktan var eden, dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin rızasını elde edebilirsek en büyük nimete kavuşmuş oluruz. Bundan da büyük bahtiyarlık olmaz!..
.24/06/2010
Bizlerin sıfatları...
Yüce Rabbimiz insanları dört sıfatla yaratmıştır: 1- Hayvanlara mahsus sıfatlar: Yemek, içmek, uyumak, nefsanî arzularını tatmin etmek gibi... 2- Yırtıcı hayvanlara ait sıfatlar: Saldırmak, parçalamak, üstünlük sağlamak ve galip gelmek arzusu gibi... Bu iki sıfat dünya hayatında mevcuttur. İnsan ölünce bu her iki sıfat da insanda yok olur. Artık ne yemek içmek arzusu ve ne de saldırma, galip gelme isteği kalır!.. Ölen bir insanda hareket etme kabiliyeti kalmaz. GENÇ KIZIN GÖZYAŞLARI... Hasan-ı Basrî hazretleri bir kabristandan geçerken bakar ki, genç bir kızcağız bir kabrin başında oturmuş ağlayarak şöyle diyor: "Babacığım! her gece senin yatağını ben açardım, bu gece kim açtı? Her akşam senin yemeğini ben hazırlardım, bu gece sofranı kim hazırladı?.." Bunları hem tekrar ediyor, hem de ağlıyordu... Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh" ona şöyle seslendi: "Yavrum! Bu soruları sormanın artık zamanı geçti. Babanın yatağı topraktır. Yemesi, içmesi de bitmiştir. Babana soru soracaksan, şunları sor; (İmanla kabre girebildin mi baba!) Hadîs-i şerifte buyuruluyor ki: (Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Senin kabrin bunlardan hangisidir? Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap verebildin mi? Melekler, kötü insanların yüzünü kıbleden çevirirlermiş. Senin yüzün bıraktığımız gibi hâlâ kıbleye doğru mudur? Bunlar sorulur yavrum!" 3- Meleklerin sıfatları: İman etmek, güzel ahlâk sahibi olmak, cömertlik, şefkât ve merhametli olmak gibi... 4- Şeytânların sıfatları: Küfür, kötü huy, yalan, cimrilik, katı kalpli olmak gibi... Son iki sıfat kalıcıdır. Ölümle son bulmazlar. Kabirde de, ahirette de insanla beraberdir. Ya sahibini nimete kavuşturur veya azab çektirirler... Bu iki sıfat birbirine zıt güçlerdir, sürekli savaşırlar. Savaş meydanı ise insanların kalbidir. Bu muharebeyi hepimiz az veya çok hissederiz, şöyle ki: Bir fakirle karşılaştığımız zaman melekî sıfatlar bize, ona yardım etmemizi tavsiye ederler, elimizi cebimize sokarız, belli bir miktar para vermeyi düşünürüz. Hemen şeytâni sıfatlar devreye girer ve der ki: "Yardım etme! Niçin yardım edecekmişsin ki; gitsin, çalışsın, kazansın..." Bunun üzerine elimizi cebimizden çekmeye başlarız. Yine melekî sıfatlar müdahale eder: "Çalışabilseydi, çalışırdı, iş bulamadığı için bu hale düşmüş. Ona vereceğin para senin parandır. Cebindeki veya kasandaki para senin olmayabilir..." Yine elimizi cebimize daldırırız... Pusuda bekleyen şeytâni sıfatlar ara vermeden işe karışır: "Vereceksen de çok az ver! El âlemi sen mi doyuracaksın! Yarın sen de onun durumuna düşersen sana kim yardım edecektir?!." diye bizi böyle hayırlı işlerden uzaklaştırmaya çalışır... "NE KADAR YAŞARSAN YAŞA!.." Savaşan bu iki kuvvetten hangisini tercih etmeye aklımız karar verecektir. Akl-ı selîm sahibi insan, melekî sıfatların tarafını tutar. Akl-ı selîm sahibi olmayan da şeytâni sıfatlara tâbi olur. Kazanacağı büyük sevaptan da mahrum kalır. Cebinde bıraktığı para da belki en sevmediği birine kalır. Hesabını da kendisine sorarlar... Yazımızı bir hadîs-i şerîfle bitirelim: (Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap (ister iyi, ister kötü) karşılığını göreceksin!..) Her insan, bundan sonraki ömründe zaman zaman nefis muhasebesi yapmalı, iki cihân saâdetine sebep olabilecek şeyleri yapmaya gayret sarf etmeyi unutmamalıdır.
.17/06/2010
Kandiller geçidi "Üç Aylar"
İnanan mü'minler olarak bizleri manevi zevklere kavuşturan ve fevkalâde hallerin meydana geldiği mübarek günlerimiz, mübarek gecelerimiz ve mübarek aylarımız vardır. Mübarek günlerimizin başında cuma günü, arefe günü ve bayram günlerimiz gelmektedir. Bir bayram sabahında kılınan bayram namazının, yapılan bayram ziyaretlerinin, yine cuma vaktinde toplanıp Yaradan'ın huzurunda makam, mevki gözetilmeksizin saf saf durarak kılınan cuma namazının mana ve önemi hiçbir zaman küçümsenemez. Böylece hem kulluk vazifemizi yerine getiriyor hem de Müslüman kardeşlerimizin hâl ve hâtırını sorma imkânını buluyoruz. Birbirimize de dua etmiş oluyoruz. MÜBAREK GECELER GELİNCE... Mübarek gecelere gelince; bu gecelerin başında kandil geceleri gelmektedir. İçinde bulunduğumuz kıymetli aylar, kandil gecelerinin geçit aylarıdır... Sanki daha dün uğurladığımız üç aylar denen rahmet, bereket, mağfiret ve fazilet mevsimi yine geldi hamdolsun. Mü'minlerin gönülleri gibi gecelerini de aydınlatan kandillerin dört tanesi bu aylar içindedir. Bunların ilki bu gece idrâki ile şerefleneceğimiz receb ayının ilk cuma gecesi olan "Regâib Kandili" gecesidir. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm receb ayına girince şöyle dua buyururdu: "Ya Rabbi! Receb ve şaban aylarını bize mübarek kıl ve bizi ramazan ayına kavuştur." Biz de aynı duayı yapacak olursak sünnet-i seniyyeye uymuş ve bu kıymetli ayların bereketine kavuşmuş oluruz. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir başka Regâib Kandili daha gelebilir fakat biz görmeyebiliriz. Ölümün ne zaman ve nerede geleceği bilinmez, nefesler sayılıdır. Her nefes alıp verdiğimizde bir sayı azalıyor. GÜNAHLARIN SONU AZAPTIR!.. Böyle mübarek gecelerde yapılan dualar ve ibadetler, diğer zamanlarda yapılanlardan daha kıymetlidir. Rabbimize açılan eller boş dönmez. Günâhlardan da çok sakınmalıyız. Faziletli zamanlarda yapılan ibadetler kıymetli olduğu gibi günâhları da daha tehlikelidir. Başka yerlerde kalpten geçirilen günâhlar yazılmaz, yapıldıktan sonra yazılır. Mekke-i mükerremede ise kalpten geçenler dahi yazılır. Günâhların sonu azaptır. "Sonu ateş olan bir lezzette hayır yoktur" demişlerdir. Nefis ve Şeytan'a uyarak işlediğimiz günâhlardan vakit geçirmeden tövbe etmeliyiz. Tövbeyi geciktirmek de günâhtır. Hadis-i şerifte "Helekel müsevvifun" buyurulmaktadır. Yani, "Sonra tövbe ederim diyenler helâk oldular." Beklenmedik bir zamanda Âzrail aleyhisselâmla karşılaşılırsa artık yapılacak hiçbir şey kalmaz. Tövbenin şartlarını yerine getiren ve samimi bir tarzda tövbe edenin bütün günâhlar affedilir, hiç günâh işlememiş gibi olur. Receb ayı çok kıymetli bir aydır. Her gecesi kıymetlidir. Her cuma gecesi de kıymetlidir. Bu iki kıymetli gece bir araya gelince daha kıymetli olmaktadır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Receb, Allahü teâlânın ayıdır. Receb ayına ikram edene, saygı gösterene, Allahü teâlâ dünyada ve ahirette ikram eder." Bir diğer Hadis-i şerifte de; "Receb ayının ilk cuma gecesini ihya edene, Allahü teâlâ kabir azabı yapmaz. Dualarını kabul eder" buyurulmaktadır. KENDİMİZİ HESABA ÇEKELİM!.. Hesaba çekilmeden önce kendimize hesap soralım, kusurlarımızı tesbit ederek onlardan uzaklaşmaya çalışalım. Bol miktarda sadaka verelim, fakirleri sevindirirsek Rabbimiz de bizi sevindirir. Büyüklerimizi mümkünse bizzat ziyaret edelim, kandillerini tebrik edelim, mümkün olmazsa telefonla bu vazifemizi yerine getirelim. Büyükleri ziyaret ederken vefât edenleri de unutmamalıyız. Kabirlerini ziyaret eder, onlara okursak ruhları şad olur. Hayatta olanların yemeye, içmeye olan ihtiyaçlarından daha çok kabirde olanların duaya ihtiyaçları vardır unutmayalım. Bu mübarek kandil gecesinin ve "Üç Aylar"ın hepimize ve bütün İslâm âlemine hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.10/06/2010
"Tekrar toprağa döneceksiniz..."
Yeryüzünde yaşayan bütün insanların babası ve ilk Peygamber Âdem aleyhisselam doğrudan doğruya topraktan yaratıldı. Bizler de dolaylı bir şekilde topraktan yaratıldık. Yemek zorunda olduğumuz bütün gıdalar ya bitkilerden veya hayvanlardandır. Her ikisi de topraktan çıkmaktadır. Tâhâ sûresi 55. âyet-i kerimede meâlen şöyle buyurulmaktadır: "Sizi topraktan yarattık, tekrar toprağa döneceksiniz. İkinci bir defa daha sizi topraktan çıkaracağız." Yaratılış gayemiz, Rabbimizi tanımak, O'na ibadet etmek içindir. Melekler O'nu tanıyor ve ibadet ediyorlardı. Onlar kendi istekleri ile değil, yaratılışları icâbı Allahü teâlâyı tanıyorlar ve emirlerini hiç aksatmadan yerine getiriyorlar. Rabbimiz, öyle bir varlık olsun istedi ki, kendi arzuları ile iman etsinler, O'nu tanısınlar, haramlardan sakınsınlar. İmtihan için dünyaya geldik, imtihan salonundayız. İmtihan bitince salon terk edilir. RAHATA KAVUŞMAK İÇİN... Ölüm hepimizi yakalayacak, varacağımız yer topraktır. Arkadaşlarımız böcekler, konuşacaklarımız Münker ve Nekir melekleri, karyolamız mezar, devamlı duracağımız yer toprak, uğrak yerimiz kıyamet, son varacağımız yer ise Cennet veya Cehennemdir. Böyle olunca da en çok düşünülmesi gereken şey ölüm olmalıdır. Ölüme hazırlıklı olan rahata kavuşur, saâdete erer. Uzak olan gelmeyecek olandır. Mutlaka gelecek olan ise yakındır. Cum'a sûresi 8. âyet-i kerimede meâlen; "De ki; doğrusu kendisinden kaçtığınız ölüme mutlak yakalanacaksınız; sonra; görüleni de görülmeyeni de bilen Allah'a döndürüleceksiniz. O size yaptıklarınızı haber verecektir" buyurulmaktadır. Bir Arap şairi bir beytinde şöyle demektedir: "Topraktan yaratıldım, dirildim, hareket edebiliyorum, konuşabiliyorum, konuşulanları anlıyorum. Sonra ölü olarak tekrar toprağa döndüm. Sanki hiç topraktan çıkmamış gibi oldum, yalnız bir fark var: Topraktan çıkarken günahsızdım. Toprağa bir sürü günahla giriyorum." MUTLULUK ARAYIŞI... İnsanlar mutluluk arıyor. Bu arayışı yeni de değildir. Yaratıldığından beri onu arıyor. Bu arayışı kıyamete kadar da sürecektir. Mutlu insan halinden memnun ve geleceğinden emin olandır. Bunun tersi de; mutsuzluk ve huzursuzluktur. Gelecek endişesi insanları mutsuzluğa iten en önemli husustur. Dikkat edilirse dünyada birçok huzursuzluğun temelinde bu endişeler yatmaktadır. Ölümden korkan, ölümü, yolunda onu bekleyen ve mutlaka yakalayıp parçalayacak bir canavar zanneden adam nasıl mutlu olur? Kaçışı ve kurtuluşu mümkün olmayan bir akıbet hepimizi bekliyor. İmanlı olarak salih amel işleyenler ölümden korkmazlar. Hatta severler. Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Meleklerin en büyük olanı Cebrâil aleyhisselamdır. Bütün Peygamberlere vahyi ilâhiyi getirendir. O'nu diğer meleklerden daha çok sevmek gerekir. Fakat ben Azrail aleyhisselamı daha çok seviyorum. Çünkü sevdiklerime beni O kavuşturacaktır..." ÖLÜMÜ HATIRLAYAN KÂRDADIR!.. Emevi halifelerinden Süleyman bin Abdülmelik devrinin büyük âlimlerinden Ebu Hâzım hazretlerine sorar: "Biz niçin ölümden korkuyoruz, hiç ölmek istemiyoruz sebebi nedir?" O da şöyle cevap verir: "İki sebebi var: Birincisi; siz dünyanızı mamur ettiniz, ahiretinizi harap ettiniz hiç kimse mamur yerden şen yerden virâne yere gitmek istemez. İkincisi ise; siz malınızı dünyada bıraktınız, harcamadınız, hayırlı işlerde kullanmadınız, insan malından ayrılmak istemez. Allah için harcasaydınız, ahirete göndermiş olurdunuz. Malınıza kavuşmak için ölümü severdiniz!.." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Lezzetleri yok eden ölümü çok hatırlayınız." Ölümünü hatırlayan kişi ona hazırlanır. Unutursa ansızın ölümle karşılaşınca neye uğradığını bilmez. Hazırlıksız olduğu için de büyük sıkıntılarla karşılaşır. Ölümü hatırlayan herkes kârlıdır; nimet içinde ise şımarmaz. Kibirlenmez, sahip olduklarını emanet bilir. Hasta ve fakir olan da teselli bulur. Nasıl olsa bu sıkıntılarım bir gün bitecek diye fazla gâm çekmez...
.03/06/2010
Dünyada rahatlık bekleme!..
Içinde yaşamakta olduğumuz dünya rahatlık ve saadet yeri değildir. Bir gün huzur bulsak birkaç gün huzursuz oluruz. Bizim hiçbir sıkıntımız olmasa bile sevdiklerimizden birinin sıkıntıları bizi üzer. Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor: Dünyada rahatlık bekleme, görürsen onu kârdan say. Yolda para bulmuş gibi." Bir diğer tavsiyesi de şöyledir: Yarının sıkıntısını bugüne yükleme! Her günün sıkıntısı zaten kendine yeter. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak gönderildi. Mükâfat olarak, terfi ederek gelmedi. Dünya eğer rahatlık yeri olsaydı, en fazla Peygamberler buna kavuşurdu. Halbuki en çok sıkıntıyı, üzüntüyü onlar çekmişlerdir. Âdem aleyhisselâm asırlarca gözyaşı döktü. Nuh aleyhisselâm ile alay edildi, hakaretlere maruz kaldı. Gemi yapımında ne büyük sıkıntılar çekti. İbrahim aleyhisselâmı ateşe attılar, yakmak istediler. Kendi öz ve biricik evladını kurban etmekle emrolundu. Oldukça ağır bir imtihandı bu. Denilseydi ki, çocuğunu birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine daha kolay olurdu. Fakat emir kendi elinle kurban edeceksin. Yakub aleyhisselâm Yusuf'una o kadar çok ağladı ki, mübarek gözleri kapandı. Yusuf aleyhisselâmın da imtihanı ağırdı; kuyuya atılması, köle olarak satılması, çirkin teklifle karşılaşması ve daha sonrasında da zindana girmesi... Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri, memleketinden kaçışı, gurbet ellere gidişi, oralarda on sene çobanlık yapması gibi... Eyyüp aleyhisselâmın hastalığı, bundan dolayı O'na iman edenlerin mürted olması ve O'nu terk etmesi, evlatlarının vefatı, bütün servetinin yok olması yanında senelerce yatağın esiri olması... PEYGAMBERİMİZİN ÇEKTİKLERİ İsa aleyhisselâmın barınacak bir yuvasının olmaması ve fakirlikle hayat geçirmesi. Yahudilerden, putperestlerden gördüğü ezâ ve cefalar... Zekeriyya aleyhisselâm ile Yahya aleyhisselâmın şehit edilmeleri... Bizim Peygamberimiz aleyhisselâmın çektiği sıkıntılar diğerlerinden daha fazla idi. Tâif seferinde gördüğü hakaret, çocuklara taşlatıldıkları, mübarek ayakkabılarının kanla dolması ve onlara beddua etmemeleri. Uhud muharebesinde çok sevdiği amcaları Hazreti Hamza ve diğer eshabının şehit olmaları gibi dayanılması çok zor sıkıntılar... Demek ki, içinde yaşadığımız şu dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir. Nimetlerinde bile sade lezzet yoktur. Hem dişim olsun hem de ağrımasın dersek olmaz. Dünyada rahatlık beklemek seraptan su beklemeye benzer. Hayal kırıklığından başka insana bir şey vermez. Bir adam arkadaşına dua eder ve der ki: "Allah sana dünyada hiç sıkıntı vermesin!" O da şöyle der: "Sen benim ölümümü istiyorsun! Dünyada yaşayıp da sıkıntı çekmemek mümkün mü?" GÖZÜNÜ TOPRAK DOYURUR... Nasıl rahatlığa kavuşulur. Değişen istikrârsız bir hayat yaşamaktayız. Hiç kimse kendinden emin değildir. Herkes halinden şikayetçi, kavuştuğu nimetleri az görür, gözü başka nimetlerde. Gözünü toprak doyurur ancak. Bütün insanlarda korku vardır. Ölüm korkusu hastalık korkusu, fakirlik korkusu, sevdiklerinden ayrılma korkusu. Korku!.. Korku!.. Korkularla geçen bir hayatın ne tadı olur? Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen ve ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan ve nasıl yaşarsan yaşa, karşılığını göreceksin!.." Bir diğer hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Mü'min insan ne kadar nasiplidir; nimete kavuştuğu zaman şükreder sevap kazanır. Hastalıklara, sıkıntılara maruz kaldığı zaman da sabreder yine savap kazanır." Sabredersek sıkıntılarımız azalır, rahatlarız, üstelik büyük sevap kazanırız. Sabretmezsek, hastalığımız, sıkıntılarımız artar, günâhkâr oluruz. Hazreti Ali (radıyallahü anh) birine şöyle nasihatte bulunur: "Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevap kazanırsın. Sabretmezsen yine kalemin yazdığı olur, günah kazanırsın!" Takdiri ilâhi ne ise o olur. "Dünya da, içindekiler de baki değildir. Ne gâm baki, ne sürur" demişler.
.27/05/2010
Kalbin de dili vardır...
Nimetler, lezzet veren şeyler demektir. İnsanın aldığı lezzetler üç türlüdür: Birincisi; aklın ve kalbin aldığı lezzetlerdir. Bunlar ilim ve hikmet gibi gözle görülmeyen manevi olanlardır. Bu tadı tatmak insanlara mahsustur. İkincisi; bazı yırtıcı hayvanlara mahsus ise de insanlarda da mevcuttur. Rakibini ezmek, ona karşı üstünlük sağlamak, parçalamak gibi olanlardır. Üçüncüsü; bütün hayvanlarla müşterek olduğumuz lezzetlerdir. Yemek, içmek, yatmak, uyumak, nefsâni arzularını tatmin etmektir... Bu zevkler bütün hayvanlarda da mevcuttur. Kurtçuklar, böcekler, akrepler, yılanlar da bu saydıklarımızdan zevk duymuşlardır ve duymaktadırlar. BİZİM BİR FARKIMIZ OLMALI!.. Bizim hayvanlardan, böceklerden üstünlüğümüz olmalıdır. Hayvanlarla müşterek olan lezzetlerden başka tat alacak bir şeyimiz yoksa, o zaman onlardan ne farkımız kalır? Bu zevkler onları tatmin eder ama insanları tatmin etmesi mümkün değildir. Kalıcı olmayan lezzetlerde hayır yoktur. Bu zevklerin en kıymetli olanı aklın ve kalbin aldığı lezzetlerdir. En az olanı da budur. İlim ve hikmetten beş duyu organımız bir şey anlamaz. Diğer uzuvlarımız da zevk alamaz. En az olanı da budur. İlimden yalnız âlimler, hikmetten de onu ancak tadanlar bilir. Diğer lezzetler geçicidir, bu ise kalıcıdır. Diğerleri usandırır, buna doyum olmaz. İnsan ne kadar acıksa da belli bir miktar yiyince doyar ve artık yemek istemez. Yediğimiz yiyeceklerin tadını ağzımızdaki dil ile alırız, manevi lezzetleri ise kalbimizin dili ile tadarız. Kalbimizin dilinin olduğu Hadis-i şerifle sabittir. Buyuruyor ki: "İmanın tadını tatmıştır o kimse ki Allahü teâlâyı Rab olarak bilir. İslâm dinini din olarak seçer. Muhammed aleyhisselâmı Resul olarak kabul eder." Bu tat bambaşka bir tattır. Bunu tadanlar diyorlar ki: "Eğer cennette de bu kadar lezzet varsa bulunmaz bir nimettir." Başkalarının uyuyakaldıkları gecenin geç saatinde Rabbi ile baş başa kalan, ona hitap etme şerefine nail olanların aldıkları lezzeti ancak onu tadanlar bilir. Bunlardan Ebu Süleyman Darani rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Gecelerdeki münâcâtımdaki lezzet olmasaydı dünyada kendimi zevk almış saymayacaktım." Yahya bin Muaz er-Razi rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "İnsanların bazısına çok acıyorum! Dünyaya geliyorlar, belli bir süre hayatta kalıyorlar fakat dünyanın en tatlı ve en lezzetli şeyini tadamadan göçüp gidiyorlar." "Nedir o dünyanın en tatlı şeyi?" diye soruyorlar. "Marifetullahtır" diye cevap veriyor. Bu kadar güzel ve kalıcı lezzeti alabilme imkânı varken buna talip olmamak, onu elde edebilmeye çalışmamak akıllı insanın yapacağı iş değildir. Oyuncakları ile oynayan bir çocuğa; "Oyuncaklarını ver sana çok güzel bir binanın tapusunu verelim!" Veya "Seni bir şehire vali veya paşa yapalım!" deseler razı olmaz. Çocuğun oyuncakları, bina sahibi olmak veya makam mevki sahibi olmaktan daha kıymetli değildir; fakat çocuk bunu idrâk edemediğinden razı olmuyordur... Akıl kemâle erince kalbin dili ile tat alınmaya başlanır, o zaman lezzet nasıl bir şeymiş anlaşılır. İlim ve hikmetten alınan lezzetler kalıcıdır. Muhafazası için bekçilere gerek yoktur. Hırsızın eli ona uzanamaz. Kaybolmaz, çürümez, harcandıkça çoğalır. Mal harcandıkça azalır. KALICI OLMAYAN NİMETLER... Geçici olan lezzetler bitince yerini üzüntüye ve eleme bırakır. Üzüntülerin bitmesi lezzettir. Hasta olan birinin şifa bulması, hapiste olan birinin dışarı çıkması onları ne kadar sevindirir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Dünya hayatında ömrünü nimetler içinde geçiren, fakat ahiretini düşünmeyen bir adamı cehenneme atarlar ve sorarlar: Sen hiç rahatlık gördün mü? O da (dünyada yaptıklarını unutmuş) hayır hiçbir rahatlık görmedim diye cevap verir... Dünya hayatı sıkıntılı, hastalıklı geçen bir adamı da cennete götürürler. Cennet nimetlerine dalınca ona da sorarlar: Sen hiç sıkıntı çektin mi? O da (hepsini unutmuş) hayır diye cevap verir." Kalıcı olmayan nimetler de, sıkıntılar da tamamen unutulacaktır. Demişler ya: "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar." Dünya hayatı hayal veya uyku gibidir...
.20/05/2010
Zamanın kıymeti...
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor. Şu gençliğini düşünerek ah çeken ihtiyar, şu parlak devirlerini hatırlayarak dövünen toplum, eninde sonunda anlar ki geçen geçmiştir artık. Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için bugüne kadar mümkün olmamıştır, olamaz da... Gerçekten de insanlar, iradelerinin geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraları önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar." İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: İnsan, rüyâ gördüğü zaman onun rüyâ olduğunu bilmez, gerçek zanneder, uyanınca kendi kendine; meğer bu gördüklerim rüyaymış, der. Aynen bunun gibi ölünce de dünya hayatının bir rüyâ gibi olduğunu anlar. GERÇEK HAYAT... Bunun içindir ki, kıyamet gününde insanlar dünyada geçirdiği hayatı hayat saymayacak. Fecir suresi 24. ayeti kerimesi buna işâret buyuruyor: "Diyecek ki; keşke ben hayatım için önceden hazırlık yapsaydım." Bu ayet-i kerimeyi tefsir eden müfessirler dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar: "Buradaki hayatım için" demiyorlar, "Hayatım için" diyorlar. Bu da, dünya hayatını hayat saymadığının açıkça göstergesidir. Bilmem siz de öyle misiniz? Ben, bir tarih kitabı okurken, meydana gelen olayları, alınan kararları ve yapılan işleri kritik ederim. Sanki o devirde yaşıyormuşum gibi gelir bana... Böyle olunca, zaman zaman durur, "Keşke bu karar alınmasaydı..." diye kendi kendime hayıflanırım. Sanki, geçmiş zamana sözüm geçecekmiş gibi!.. Zamanı tersine çevirmek, o zamanlara geri dönmek ve o hadiselere tesir etmek artık mümkün değildir. Bize düşen onların yaptıklarından ibret almaktır. Yapmak istediğimiz ne olursa olsun, onun bir benzeri geçmiş zamanlarda yapılmıştır. Başaranlar olmuş, başaramayanlar olmuş. Başarılı olanlar nasıl bu başarıyı elde ettiler. Başaramayanlar niçin başaramamışlar... Bunları öğrenir ve başarılı olanlar gibi hareket edersek, başarılı olmamak için sebep kalmaz. Zamanı geri getirmek mümkün değil ama, ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki: "Keşke gençliğim bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Zaman geri gelmediği gibi onu durdurmak da mümkün değildir. Su gibi akıp gidiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli şeydir. En kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Kaybedilen mücevher tekrar alınabilir, fakat kaybedilen zaman bir daha ele geçmez. Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olan üç hayatını kazanmak zorundadır. Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı. Bunların en kısası dünya hayatıdır. Önemli olanı da budur. Çünkü üçü de burada kazanılır. Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızkını helâlinden kazanmaya girmek mecburiyetinde olduğu kabrini mamur etmeye ve nihayetsiz yaşayacak olan ahiret hayatında ebedi saadete kavuşmaya... ÖMÜR SONA ERİNCE... Bunun için de vaktini boşa harcamamalıdır. Ömür sona erince, Azrâil aleyhisselâmı görünce yalvarır: "N'olur bana bir gün müsaâde et!" O da "Günlerin bitti" der. "Öyle ise bir saat zaman tanı, ne yapacaksam yapayım" der, ancak, ölüm meleği bunu da kabul etmez ve der ki: "Sana Rabbimiz binlerce saat ömür vermişti onları niçin değerlendirmedin; şimdi bir saat için yalvarıyorsun!.." Hasan-ı Basri rahmetullahi aleyh Tabiinin büyüklerindendir. Eshab-ı kiramı, görmeyenlere tarif ediyor. Diyor ki: "Onlar öyle insanlardı ki; siz nasıl paranızı acıyarak harcıyorsanız onlar da vakitlerini öyle acıyarak harcarlardı. Ne yapsam daha çok sevâp kazanırım düşüncesi ile hareket ederlerdi..." Kaybedilen para tekrar ele geçebilir ama vakit asla!.
.13/05/2010
Ruh ile ceset...
Insan, ruhu ile insandır. Beden ona binek olarak yaratılmıştır. Madde, mânâya hizmet etmelidir. Aksi takdirde en kıymetli varlığı olan mânâyı, geçici ve fani olan maddeye fedâ etmiş olur ki, bu da çok yanlış olur, insanı çok büyük pişmanlığa sevk eder. Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi. Bunun için de fazilette onlara yetişilemez. İslâm devleti kuruldu. İran ve Bizans fethedildi. Kisra ve Kayser'in hazineleri Başkent Medine-i Münevvere'ye taşındı. Bu muazzam iki devletin geliri, en kıymetli eşyaları bu mübarek beldeye aktı, âdetâ Müslümanların üzerine yağdı. Fakat müminleri ebedîlik yolundan çeviremedi!.. İslâmiyet ile şereflenmelerinden çeyrek asır bile geçmemişti ki, daha dün sıkıntı, açlık, yaşayacak kadar yiyecek, soğuktan sıcaktan korunacak kadar giyecekten başka bir şey bulamazken, bugün hesapsız servete sahip olmuşlardı. Onlar isteselerdi, bu iki büyük imparatorlukların enkâzı üzerinde, muazzam bir Arap saltanatı kurabilirlerdi. Çünkü bu devletlerin vârisi olmuşlardı. RESULULLAHIN ÜMMETİ İÇİN KORKUSU! Kisra, yalnız İran'ın geliriyle saltanat sürmüş, Herakliyus da sırf Bizans'ın mal ve mülkü ile debdebe içinde yüzmüş ise Hazreti Ömer, radıyallahü anh için bu iki imparatorluğun geliri ile saltanat sürmesi mümkündü ve elindeydi. Fakat o, bu ayet-i kerimeyi duymuştu: (El Kasas sûresi 83.) "İşte ahiret yurdu! Biz onu yeryüzünde üstünlük sağlama arzusuna düşmeyenlere veririz. Sonuç takva sahibi olanlarındır." Sanki onlar, Peygamberimizin aleyhisselâm vefatından önce buyurduğu şu hadis-i şerifi şimdi dinler gibi idiler: "Yemin ederim ki, bundan böyle sizin için fakirlikten korkmuyorum. Belki, sizden önceki ümmetlerin önüne dünyalık kapıları açılıp yek diğerine hased edilerek helâk oldukları gibi, sizin önünüze de dünya kapıları açılarak birbirinize hased edip helâk olmanızdan korkuyorum." İslâm davâsının ruhunu böyle korudular. Peygamberlerinin örnek hareketlerine böyle sarıldılar. Çok şaşılacak şey; bu büyük fetihlerle İran ve Bizans medeniyeti denizine dalıp, ahlâklarından, prensip ve âdetlerinden hiçbir şey kaybetmeden, üzerleri ıslanmadan, sahil-i selâmete çıkmaları ve Eshâb-ı kirâmın bu bol İslâmı fütûhata rağmen, hâlâ ruh ve şahsiyetlerini, zühd ve mütevâzı yaşayışlarını koruyabilmeleridir. İlk kurulan İslâm devletinin gâyesi ve şiârı hidayet, Allah'a davet ve Müslümanlara hizmetti. Devlet, ahlâk ve din uğruna muazzam mal kaybına uğrardı. Madde ile mânâ arasında tercih yapılacak olsaydı, maddeyi bir kenara iterdi ve bunu da seve seve yapardı. Güzel ahlâkı ile meşhur sekizinci Emevî halîfesi Ömer bin Abdülaziz rahmetullah-i aleyhin adaletine şahit olan birçok gayri müslim iman etmişlerdi. Daha önce cizye verenlerden artık bu vergi alınamayacaktı. Dediler ki: "Bunlardan vergi almazsak devlet bütçesi zayıflar. Bir müddet daha bunlardan vergi almaya devam edelim. Kendimizi güçlü gördüğümüz zaman artık almayız!" Bu teklif Ömer bin Abdülaziz hazretlerini çok hiddetlendirdi ve; "Hayır, olamaz!" diye karşılık verdi ve ekledi: "Cenabı Hak Peygamberimizi Hadi (hidayet edici) olarak gönderdi. Cabi (vergi toplayıcı) olarak göndermedi." DÜNYAYA HİÇ KIYMET VERMEDİ!.. O mübarek insanın bu tevekkül ve teslimiyeti işe yaradı. Kısa süren hilâfeti müddetince akla hayale gelmeyen nimetlere kavuştular. Devleti de, milleti de çok zengin oldu. Âdetâ memlekette fakir kalmadı. Zenginler, zekât verebilmek için günlerce fakir aramaya başladılar. Ömer bin Abdülaziz'in rahmetullahi aleyh zamanında maddî ve manevî gelişmelerin zirve yaptığı bereketinden İslâm âlemi ancak iki sene ve birkaç ay faydalanabildi... Maddî saltanat ile manevi saltanatı birleştirenlerin sayısı çok azdır. İkisinden biri olur çoğunlukla. Fakat bu mübarek insana her iki saltanat da nasip oldu. Hem emirul mü'minin, yeryüzünün en büyük ve en güçlü devletinin reisi idi, hem de ilk yüz yılının müceddidi idi. Hiç ama hiç dünyaya ve içindekilere kıymet ve değer vermedi. Ankebut Suresi 64. ayet-i kerimede meâlen: "Bu dünya hayatı, ancak bir eğlenceden ve bir oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte gerçek hayat odur. Keşke bilselerdi..." Bu da ona dünyanın ne mal olduğunu çok güzel anlatmıştı...
.06/05/2010
Gerçekle benzeri bir olamaz!..
Her şeyin bir sureti (şekli, görünüşü) bir de hakikati vardır. Büyük benzerliğe rağmen aralarında muazzam farklar vardır. Yapmacık bir elma, armut, portakal, üzüm, muz renk ve görünüşte hakikisine çok benzer ama tadı yok, kokusu yok. Bunlar süs için yapılmış şeylerdir. Müzede yırtıcı hayvanların bazısını görürüz; arslanlar, kurtlar, filler, ayılar, yırtıcı kuşlar ve korkunç hayvanlar vardır. Fakat onlar hareketsiz, içleri lif ve pamuklarla doldurulmuş cesetlerdir. Onlarda hayat yok, hücum edecek güç mevcut değil, hiçbir şey hissetmezler. Şüphesiz suret hakikatin yerini tutamaz, onun yerini dolduramaz. Suretin hakikatle mücadele etmesi düşünülemez. Aralarında çarpışma olsa suret derhal yere serilir... Suret heybetli, korkunç olsa bile, hakikat mutlaka ondan üstündür. Bir çocuk, ince zayıf eliyle, içi lif, pamuk dolu bir arslanı yıkabilir. Çünkü çocuk, küçük de olsa bir hakikat taşımakta... Arslan, heybetli de olsa nihayet surettir, şekildir. ESHÂB-I KİRÂMIN İMÂNI... Eshab-ı kirâmın (aleyhimürrıdvan) imanları da, ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar manen çok yükseldiler, himmetleri de öyle yüceldi, şahsiyetleri öyle büyüdü ki, dünya ve dünya zinetleri, kralların debdebe ve saltanatları, zenginlik onların nazarında çocuk oyuncağından, kumaş veya kâğıttan yapılmış yapmacık bebek ve biblolardan öteye geçemedi. Onları hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu. İmanları ve güzel ahlâkları onlara yetmişti. Bütün insanlara iyilik yapmak ve onları iki cihan saadetine kavuşturmak en büyük arzularıydı. Kadisiye Savaşından önce başkomutan Sa'd İbni Ebi Vakkas radıyallahü anh, İran başkomutanı Rüstem'e, Rıb'iy bin Amir'i elçi olarak gönderdi. Rıb'iy mağrur Rüstem'in yanına girdiğinde; tahtını altından yapılmış, inci ve yakutlarla süslenmiş buldu. Rüstem'i de, başında tâc, üzerinde göz kamaştıran elbiselerle, bir mabut gibi oturur gördü. Rıb'iy hazretleri bu manzaraya gülerek baktı ve hiç önem vermedi. Rüstem sordu: -Bu kadar uzun mesafeyi katederek buralara kadar niçin geldiniz? O da şöyle cevap verdi: -Bizi Allahü teâla gönderdi. Görevimiz de; insanları insanlara veya başka şeylere tapmaktan kurtarıp, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimize ibadet etmeye; diğer dinlerin zulmünden kurtarıp, İslamın adaletine, dünyanın darlığından çıkarıp, dünya ve ahiretin genişliğine kavuşturmaktır. Kabul ederseniz el kaldırmadan geri döneriz, bizim kardeşimiz olursunuz. Reddedenlerle de Allah'ın vadi tahakkuk edinceye kadar savaşırız. Başkomutan Rüstem imanla şereflenseydi; hem makamı mevkii ona kalacaktı, hem de ahirette ebedi saadete kavuşacaktı. Ama nasibi yoktu... Aradan uzun yıllar geçti. Müslümanlar, Allahü teâlânın kendilerini bir gaye için gönderdiğini unuttular veya unutur göründüler. İnsanları, kullara tapmaktan kurtarmak için Yarımadalarından çıktıklarını unuttular. Onlar da dünyaya meylettiler. Risâlete inanmayan, ahirete dönüş hesabını düşünmeyen bir insanın eğlenceli ve başıboş hayatı gibi yaşadılar. Böylece daha önce savaştıkları cahiliyye milletlerine benzediler. Cenab-ı Hak da onlara milletlerin en fena ve en vahşisi olan Moğolları musallat kıldı. Moğollar, onları kılıçtan geçirip kanlarından nehirler akıttılar, her türlü işkenceyi yaptılar. YİNE DE UYANMADILAR!.. Fakat bu çapta bir hadise dahi Müslümanları uyandıramadı. El En'am suresi 43. ayet-i kerimede meâlen buyuruluyor ki: "İşte onlar, kendilerine bir azabımız gelip çattığı zaman olsun yalvarmalı değil miydiler? Fakat yürekleri katılaşmış, şeytan da yapmakta oldukları kötülükleri onlara güzel göstermişti." Zaman, Müslümanların aleyhine işledi. Batı medeniyetinin tesiri altında kalarak maddeye tapma, dünyayı sevme, dünya menfaatlerinin peşinde koşmayı gaye edinme gibi geçmişlerine yakışmayan hallere girdiler... Bütün bunların neticesinde Müslümanların içinde bir nesil türedi... Zihni aydın; fakat ruhu karanlık, kalbi boş, yakini zayıf, dini az denecek derecede... El Münafikun suresi 4. ayet-i kerimede meâlen "Onları gördüğün zaman gövdeleri (kalıpları, kıyafetleri) hoşuna gider. Konuşurlarsa sözlerini dinlersin. Halbuki onlar odunlar gibidir. Her şeyi aleyhlerinde sanırlar..." buyurulmaktadır.
.29/04/2010
Parlak zaferlerin sebebi!..
Bütün dinler, ister hak olsun ister batıl olsun, geldiği günden beri birçok zorluklarla karşılaşarak yoluna yavaş yavaş devam etmiştir. İnsanlar dinlerini rahatça yaşayamazlardı. O dini, o inancı benimseyen bir kral veya sultan bulunmasaydı sıkıntıları devam ederdi... İslâm dininde durum böyle olmadı. Bu en son ve mukaddes din, önemsiz bir göçebe kabilelerin konup göçtüğü çöl bir ülkede zuhûr etmişti. Hiçbir kralın desteğine ihtiyaç hissetmeyen, hiçbir milletten yardım almayan İslâm dini, parlak zaferler elde etmiş, daha üzerinden elli sene geçmeden ona tabi olanlar fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Şam'daki ilk halifeler, en süratli deve ile beş aydan kısa bir zamanda katedilemeyen imparatorluğa hükmediyorlardı. Hicretin birinci asrında halifeler, dünyanın en büyük hükümdarı idiler. YENİLMEZ ORDULARI YENDİLER!.. Her Peygamber, sözlerinin doğruluğuna delil olarak mucizeler gösterdi. Getirdiği dinin Kureyşlilerle beraber bütün dünyanın karşı çıkmasına rağmen bu kadar kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimizin aleyhisselâm en büyük mucizelerinden birisidir. Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu. İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat Allah'ın kılıcının önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi. Bu garip hadiseye ilmî açıdan bakıp hakiki sebeplerini araştıralım; çoğunlukla galibiyet, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. Sayı üstünlüğü: İslâmın Hıristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi. Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu. Üstelik inanmayanların yaşadığı ülke Rabbimizin en verimli kıldığı, nüfusla dolup taşan, peteği sık sık bal veren, arka arkaya mahsul alınan yerlerdi. Zavallı Araplara gelince, memleketlerinden çıkmışlardı, kendilerine yardım binbir güçlükle ancak ulaşabiliyordu. Silah ve teçhizat: Müslümanlar bu yönden de çok zayıf idiler, silah sayıları çok azdı. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı. Bizans ve İranlılar kendileriyle savaşmaya gelen Müslümanları küçük görürlerdi. Onların elbiseleri, silah ve okları ile alay ederlerdi. Ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup bedeviler, nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur... Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübelerini, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi. TECRÜBE KÂFİ GELSEYDİ!..... Bu tecrübeleri kâfi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı. Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi. Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti. Bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidâyete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı. İman gücü olmasaydı, bu güç kendilerinde mevcut olsaydı Peygamberimizden önceki zamanlarda bu zaferleri elde edebilirlerdi. Bırakın zafer elde etmeyi, rüyalarında bile o zamanlar görselerdi inanmazlardı. Olacak şey değildi...
.22/04/2010
İslamın güneşi...
Müslüman olmadan önce Araplar, neredeyse dünyadan tecrit edilmiş bir milletti. Çöl bir taraftan, yarımadayı üç yönden kuşatan denizler bir taraftan, medeni dünyadan uzak kalmasına sebep teşkil ediyordu. Araplar o derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüştü ki, diğer ülkelerle savaşacağını, komşu devletlere karşı zafer kazanacağını rüyasında dahi göremiyordu. İran'la Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve batının liderleriydiler. Bunlar Arap yarımadasını, bileziğin bileği sarması gibi kuşatmışlardı. Fakat çöl olan, yer altı ve yer üstü zenginlikleri az olan yarımada (o zaman petrol keşfedilmemişti) can ve mal kaybına değmezdi onlar için. Onların, bu verimsiz çöle para harcamaya ve fakir olan Arapları beslemeye ihtiyaçları yoktu. Ancak, böyle bir millet, kısa bir zaman sonra cihan tarihinde müthiş bir vazifenin temsilcisi olacaktır... SÜPER DEVLETLERİ YENDİLER! Bedevi Araplar, çöllerinden çıkmış fetihler yapmakta, düşmanlarını dize getirip ezmektedirler... Bu sel, Arapların merkezi olan Medine-i Münevvere'sinden, (Hicri 11) tarihinde (Mîladi 632) fışkırmış, önüne çıkan her şeye üstün gelmiş, dağları, ovaları basmıştır. Sayıları yüz binleri bulan, tam techizatlı, geçtikleri yeri sarsacak kadar güçlü İran, Bizans ve Mısır ordularını mağlup etmiştir. Yine bu sel, eski medeniyetleri, kuvvetli devletleri, köklü saltanat kuran milletleri silip süpürmüş ve onları tarihe gömmüştür. Önceden Araplar onların gözünde küçük ve kıymetsiz görünürken imanla şereflenen Arapların gözünde diğer milletler küçülmüştü. Onlara bu gücü Allahü teâlâ ihsan buyurmuştu. Dünyanın en güçlü süper imparatorluklarını kendi memleketlerine giderek perişan ettiler. Topluluklarını dağıttılar, tahtlarını yıktılar, krallarının taçlarını çiğnediler, hazinelerini açtılar, çoluk çocuklarını esir ettiler. Gurur ve kibir elbiselerini yama tutmayacak şekilde parçaladılar. Güçlerini bir daha yerine gelmeyecek tarzda imha ettiler. Kisra, bir daha yerine Kisra gelmemek üzere; Kayser de aynı şekilde helâk oldular... Müslümanların, Müslüman olma teklifini kabul etselerdi başlarına bu felâketler gelmeyecekti. Binlerce kilometre yol kateden bir orduda zaten hal kalmaz, hareket gücünü kaybeder. İklim değişikliği de hesaba katılırsa; Müslümanların bin seneden fazla dünyada söz sahibi olan İran ordusunu yenebilmesi yüzde bir değil; binde bir ihtimal ile de mümkün değildi. Zafer kazanılması için bütün sebepler, İranlıların lehine, Müslümanların aleyhine idi. Fakat iman edenler etmeyenlere galip geldi. Sebe suresi 19. ayeti kerimede meâlen "İşte biz de onları masallara çeviriverdik. Onları darmadağın ettik" buyuruluyor. El A'raf 137'de ise meâlen "Hakâretlere maruz bırakılmış olan o kavmi de, kendisine feyz ve bereket verdiğimiz yere mirasçı kıldık" buyuruluyor. "TARİHİN EN BÜYÜK HADİSESİ!.." Gülünç zayıflıktan sonra bu ezici kuvvet, acayip durgunluktan sonra bu şaşılacak canlılık, derin uykudan sonra bu çabuk uyanış tarihin çözemediği bilmecelerdendir... Tarihçiler, insanlık tarihinde vukû bulan en garip hadisenin bu olduğunda söz birliği etmişlerdir. Amerikalı yazar Stüdart (İslâm Âleminin Bugünkü Hâli) adlı kitabında diyor ki: "İslâm'ın zuhûru, neredeyse insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm, daha evvel şahsiyet bakımından zayıf olan bir millet ve değer bakımından kıymetsiz bir ülkede zuhûr etti. Daha yirmi otuz sene geçmeden, uçsuz bucaksız geniş mülk ve saltanatları parçalayarak, asırlar ve nesiller boyu devam edegelen eski dinleri yıkarak, millet ve kavimlerin içindekilerini değiştirerek, sağlam bünyeli bir âlem (İslâm Âlemi) kurarak yeryüzünün yarısına yayıldı. İslâm'ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor..."
.15/04/2010
O'na ümmet olmak...
Peygamber efendimiz aleyhisselâm milâdi takvime göre 20 Nisan 571 tarihinde dünyamızı ve bütün kâinatı şereflendirdi. İlk insan ve ilk peygamber olan Âdem aleyhisselâmdan beri gönderilen bütün peygamberler onun geleceğini müjdelemişlerdi. Kendi zamanlarında gelecek olursa ona iman edeceklerini ve ona tabi olacaklarını kabul ettikten sonra peygamber olabilmişlerdi. Bu husus Al-i İmran Suresi 81. ayet-i kerime ile sabittir. YARATILMIŞLARIN EN ŞEREFLİSİ Bu mukaddes doğuma peygamberlerle beraber melekler, canlı cansız bütün varlıklar sevinmişlerdi. Nasıl sevinmesinler ki; Âdem babamızın tevbesi onun vesilesi ile kabul olundu. Nuh aleyhisselâm onun sayesinde tufandan kurtuldu. İbrahim aleyhisselâm ona sığındığı için alevleri göklere yükselen o korkunç ateşten yanmadan çıktı. Yusuf aleyhisselâmın önce kuyudan sonra zindandan çıkması, Mısır'ın sultanı olması ve aynen kendisi gibi peygamber olan babasına kavuşması, Musa aleyhisselâmın Asa'sı ve ışık saçan mübarek eli, Eyyüb aleyhisselâmın şifa bulması, İsa aleyhisselâmın mucizeleri hep onun hatırı için vâki olmuştu... Nisanın yirmisinde Nebilerin ve velilerin efendisi, yaratılmışların en şereflisi, âlemlere rahmet olarak gönderilen Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm binlerce seneden beri hasretle bekleniyordu. Rabbimizin bizlere en büyük ve en kıymetli hediyesi o mübarek zattır. O olmasaydı hiçbirimiz olmazdı. Maddî ve manevî varlığımızın sebebidir. Rabbimiz Enbiya suresi 107. ayet-i kerimesinde Peygamberimize hitaben: "Seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik." Bu ayet-i kerime nazil olunca Peygamberimiz Cebrâil aleyhisselâm'a sorar: "Sen de benim rahmetimden faydalandın mı?" O da böyle cevap verir: "En büyük faydayı ben elde ettim ya Resulallah! Şöyle ki: Malum olduğu gibi İblis ile beraber binlerce sene cennette ibadet ettik, başına gelenler malumdur. Bunun için biz de hep korku içinde yaşıyorduk. Bizim de başımıza bunun gibi felâketler gelebilir mi? Size indirilen Kur'an-ı kerimin Tekvir suresi 20. ayetinde Rabbimiz benim için şöyle buyurdu: "O güçlüdür, Arş'ın sahibinin katında da itibarı vardır." Bundan sonra artık İblisin başına gelenler, bizim başımıza gelmez diyerek huzura kavuştuk..." MUTLULUKLARIN EN GÜZELİ... Asr-ı saadetten önceki döneme cahiliye devri denir. Bu dönemde insanlar yaratıcısını ve yaratılış gayesini çoktan unutmuş, kendi elleri ile yaptıkları putlara ibadet eder olmuşlardı. Kız çocukları diri diri toprağa gömülüyor, güçlü olan zayıfı eziyordu. Haksızlığa uğrayan ise hakkını elde edeceği bir merci, bir yardımcı da bulamıyordu, sadece üzüntülerini içine gömerek bekliyordu başka da çaresi yoktu. Kötülük yapanın yaptığı yanına kâr kalıyordu. Peygamber efendimizi tanımak, onu çok sevmek ve O'na ümmet olmak mutlulukların en güzelidir. Onun ümmeti, ümmetlerin en hayırlısıdır. Biz de en hayırlı ümmetin bir ferdi olduğumuzdan Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Yüce Rabbimiz bizleri kavuştuğumuz bu büyük nimetin kıymetini bilenlerden eylesin.
.8/04/2010
Küçük günahlar büyüyebilir!..
Mümine yakışan "Havf ve Reca" ile yaşamaktır. Günâhı ne kadar çok olursa olsun Rabbinin mağfiretinden ümit kesmemek ve azabından da emin olmamaktır... Günâhlar ikiye ayrılır; Kebâir (Büyük günâhlar) segâir (Küçük günâhlar)dır. Bazı hâllerde küçük günâhlar büyük olur. Dikkat edilmezse tehlike çanları çalıyor demektir. Bunlardan bir kısmı aşağıda yazılmıştır. 1- Küçük de olsa günâh işlemekte ısrar etmek; devamlı yapmaktır. "Damlaya damlaya göl olur" demişler. Tekrar etmeyen büyük günâhın affı, devamlı işlenen küçük günâhın affından daha çok umulur. Bir taş üzerine çokça bir su dökülse, taşta bir iz bırakmadan akıp gider. Aynı su damla damla taşa akıtılırsa iz bırakır. 2- Günâhı küçümsemek. İnsanlar günâhını büyük gördükçe, Allahü teâlâ onu küçültür, küçük gördükçe de onu büyütür. MÜMİN İLE MÜNÂFIĞIN FARKI!.. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Mümin günâhını başı üzerinde asılı bir dağ gibi görür ve üzerine yıkılacağından korkar. Münâfık ise onu burnuna konmuş bir sinek gibi küçük görür, bir fiske ile uçurabileceğini zanneder." Küçük gördüğümüz, önem vermediğimiz öyle günâhlarımız vardır ki, bizim cehenneme atılmamıza sebep olabilir. Bir diğer hadis-i şerifte de şöyle buyuruluyor; "Affedilmeyecek günâh, kişinin hiçe sayarak 'keşke işlediğim her günâh bunun gibi olsaydı' dediği günâhtır." Günâhın küçük veya büyüklüğünü düşünmeden önce kime karşı işlendiğini hesap etmek gerekmektedir. 3- İşlediği günâhını başkalarına anlatmak. Böylece aynı günâhı başkalarının yapmasına sebep olmaktır. Dinleyenlerin böyle bir günâhı yapmaya niyetleri olmadığı halde onları teşvik etmek, aynı günâhı yapmış olmak demektir. Bir işe sebep olmak onu yapmak demektir. İyi ise iyi, kötü ise kötüdür. 4- Örnek alınan, halk arasında itibar gören kişilerin işlediği günâhlar, küçük de olsa büyüktür. İlim sahibi, hacı ve yaşlı insanlar diğerlerinin dikkatle takip ettikleri kişilerdir. Onlardan meydana gelen günâhları başkaları rahatlıkla yapar. Hatta daha büyüğünü işlemekte bir mahzur görmez. "O böyle yapıyorsa, ben neden yapmayayım, kötü olsaydı böyle kıymetli insan onu yapmazdı" diyerek umursamadan, üzüntü duymadan günâh bataklığına batar. 5- Allahü teâlânın azabından emin olmaktır. "Rabbim bana azap vermez, cennetinde bana yer mi yoktur!" diyerek günâh işlemeye devam etmektir. Cehenneminde de yer çoktur. Fakat onu düşünmez. 6- Allahü teâlânın rahmetinden ümit kesmektir. "O kadar çok günâh işledim ki kurtulmam mümkün değildir!" demek başlı başına büyük günâhtır. Mümine yakışan "Havf ve Reca" ile yaşamaktır. Günâhı ne kadar çok olursa olsun Rabbinin mağfiretinden ümit kesmemek ve azabından da emin olmamaktır. HEM MÜJDE HEM TESELLİ... Hazreti Ali radıyallahü anh çok günâh işleyip de ümidini kaybeden bir adamla karşılaşır. Ona sorar; -Niçin böyle çöllerde deli gibi dolaşıyorsun? O da "çok günâhkar olduğunu affedilemeyeceğini" anlatır. Bunun üzerine Hazreti Ali radıyallahü anh ona şöyle cevap verir: -Senin günâhın ne kadar çok da olsa Rabbimizin rahmetinden daha çok olamaz. Böylece hem müjde hem de teselli vermiş olur adama.
.1/04/2010
Nefis muhasebesi...
Bize tahsis edilen ömür, ister uzun olsun, ister kısa onu değerlendirmeliyiz, boşa harcamamalıyız. Ebedi hayatı kazanmanın gayreti içinde olmalıyız... Yatağa girip gecenin sessizliği ile baş başa kaldığımızda, bütün bir gün boyunca düşünemediğimiz şeyleri düşünebilir ve o günün muhasebesini yapabilme imkânını bulabiliriz. Bir sürü konuşmayla geçen günümüzün sonunda, ömrümüzün bir gün daha azalmış ve kabir kapısına bir adım daha yaklaşmış olduğumuzu anlarız. Tek fırsat olarak insanlara verilen ve her saati en kıymetli mücevherden daha değerli olan zamanımızı nasıl geçirdik? Kârlı mıyız, zararlı mıyız? Bunun hesabını her akşam yapmalıyız. Kârlı isek, kârımızı nasıl biraz daha arttırabiliriz, zararda isek, bundan nasıl kurtulabiliriz? Araştırmalıyız. Bir yanda medeniyet harikâları ve sür'âtle gelişen teknik ve ilim dünyası, diğer yanda ise, her gün, her yaşta vefât eden yüz binlerce insan... İlim, bu kadar ilerlemesine rağmen insan ömrüne bir şey ilâve edememekte, bilâkis ahiret yolcularının hızını ve vasıtalarını çoğaltmakla aczini itiraf etmektedir. BİN SENE DE YAŞASAN!.. Yakın bir gelecek için projeler yapan, onlar için endişe duyan, uykularını kaçıran, kilo verip zayıflayan, kısacası istikbâl endişesi ile kıvranan insanoğlu acaba gerçek istikbâl için neler düşünüyor ve ne hazırlık yapıyordur? İnsanın şiddetle muhtaç olduğu sonsuzluk arzusu karşısında, fani oyuncakların dünyayı yalancı cennete çevirmesi de boştur. İnsan, yazdan sonra gelecek olan kışı karşılamaya ve tedbir almaya kendini mecbur bilip hazırlık yaptığı gibi, yaşamakta olduğu fani ve kısacık hayattan hemen sonra gelecek olan ölümü de karşılamaya hazır mıdır? İnsan, madem fanidir, ömür bin sene de olsa bir gün bitecektir. Bin yıl ömür sürmüş birine hayattan ne anladığını sorarsak; büyük bir ihtimalle ve gülümseyerek hiçbir şey anlamadığını söyleyecektir. Bunca senelerin nasıl geçtiğini anlamadığını da ifade edecektir. Nuh aleyhisselâm bin yıldan fazla yaşadı. Bir gün Azrâil aleyhisselâm geldi ve ruhunu almak için izin istedi. (Yalnız Peygamberlerden izin alınırdı.) Nuh aleyhisselâm da "Rabbimizin emirleri ne ise ona razıyız" diye karşılık verdi. Melekül-mevt, Nuh aleyhisselâma sordu: -Ey Peygamberliği en uzun süren insan! Bu dünyayı nasıl gördün! O da "Bir evin iki kapısı olur ya, birisinden girdim, diğerinden çıkıyorum" diye cevap verdi. İşte dünya budur. Öyleyse; kısa bir ömür ile, uzun bir ömür arasında fazla bir fark yoktur. İkisinin de sonu ölümdür. Ebedi bir hayata nisbeten hiç sayılır... Gerçekten uzun bir ömür, ebedi saâdeti kazandıran ömürdür. Meselâ, 20 yaşında ölen bir insan, şu kısacık ömründe Rabbinin rızasını kazanmış, cennete gireceklerle beraber olabilmişse; o kısa yaşamadı demektir. Ona "hayattan nasibi azmış" denebilir mi? Bir adam da 100 yaşında ölmüşse ona da "Ne kadar çok yaşadı, bu zamanda bu yaşa kim gelebilir!" denir. O kimse ise eğer ömrünü boşuna geçirmişse, çok kısa yaşadı demektir. DÜNYA VE ÂHİRET SAADETİ İÇİN O halde bize tahsis edilen ömür, ister uzun olsun, ister kısa onu değerlendirmeliyiz, boşa harcamamalıyız. Ebedi hayatı kazanmanın gayreti içinde olmalıyız. Doktor, hastasına reçete yazar: "Sıhhatini kazanman ve huzurlu bir hayat yaşayabilmen için bu ilaçları tarif edilen dozda ve zamanda kullanmalısın! Yoksa hastalığın müzminleşir, tedavin zorlaşır, hatta imkânsız hale gelebilir!" Ebedi âlemde huzurlu bir hayat yaşayabilmek için manevi tabiplerin reçeteleri vardır, O da; Rabbimize iman ve itaat etmek, haramlardan sakınmak ve insanlara iyilik yapmaktır. Dinimizin emirlerini yaparsak dünyada da ahirette de mes'ut ve bahtiyar oluruz. Yapmazsak, haramlardan sakınmazsak dünya ve ahirette çok sıkıntılar çekmek zorunda kalırız. Burada rezil ve rüsva olur, ahirette de elim azaba kendimizi müstahâk hale getirmiş oluruz.
.25/03/2010
Kıymetli nasihatler...
Hulefai Raşidinin dördüncüsü, cennetle müjdelenen on kişiden bir tanesi, Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamın damadı Hazret-i Ali radıyallahü anh, büyük bir suikasta uğramış ve ağır yaralı olarak hane-i saadetlerine nakledilmişti. Aldıkları o darbe neticesinde de şehadet mertebesine kavuştu... Şehit olmadan önce yavrularını topladı ve onlara nasihatlerde bulundu. Ancak bizler de bu nasihatlerden istifade etmeliyiz. Çünkü bunlar hepimiz için yapılan nasihatlerdir. "İlmin Kapısı" olan Hazret-i Ali'nin nasihatleri, nasihatlerin en güzelidir. İşte o altın nasihatler: 1. Yavrularım... Yalnız da kalsanız, insanlar arasında da bulunsanız daima Allah'tan korkunuz, takva üzerinde bulununuz. Çünkü Rabbiniz daima sizi görür ve yaptıklarınıza şahittir. Bir bedevi zat gelir, Peygamberimiz aleyhisselama ve sorar: "Ben çok günah işledim. Benim için tövbe olur mu? Tövbe edersem Rabbim kabul eder mi?" O da "Evet. Tövbe kapısı açık. Tövbenin şartları yerine getirilirse tüm günahlar af edilir" buyurdular. Adam bu müjdeyi aldıktan sonra tekrar sorar: "Bu günahları işlediğim zaman Rabbim beni görüyor muydu? Peygamberimiz de "Evet" diye cevap verir. O da, "Eyvahhhh!.." diye feryat eder ve ruhunu teslim eder. 2. Neşeli olduğunuz zamanda da, kızgın olduğunuz zamanda da söylediğiniz sözlere dikkat ediniz. Daima hak söz söyleyiniz. İnsan kızdığı zaman ne söylediğinin farkına varamaz. Şeytanın insana en çok musallat olduğu zaman, onun kızgın olduğu zamandır. Büyük şeytan yavrularına şöyle nasihatte bulunur: "İnsanlara günah işletebilmeniz için elinizde iki büyük silah vardır. Bunu iyi kullanırsanız aldatamayacağınız insan çok azdır. Birincisi nefsanî arzularını tahrik ettiğiniz, ikincisi onları öfkelendirdiğiniz zamandır." Bu yüzden konuştuklarınıza çok dikkat ediniz! 3. Zengin de olsanız, fakir de olsanız, israftan sakınınız. İsraf haramdır. Bir gün Sad ibni Ebu Vakkas radıyallahü anh bir nehirde abdest alır. Suyu bol gördüğü için fazla kullanır. Gerçi kullandığı su tekrar nehre akıyordu, buna rağmen Peygamberimiz aleyhisselam ona ikazda bulundu: "Niçin suyu israf ediyorsun ya Ebu Vakkas?" Basit gördüğümüz şeylerde bile çoğu zaman israf edebiliyoruz. 4. Hüküm verdiğiniz zaman karşınızdaki dostunuz da düşmanınız da olsa adil davranınız. Taraf tutmayınız. Çünkü verdiğimiz hükümlerden hesaba çekileceğiz. 5. Yavrularım. Yorgun olduğunuzda da, zindeyken de ibadetlerinizi ihmal etmeyiniz. Vakit çok kıymetlidir. Vaktinizi değerlendiriniz. Hazret-i Osman radıyallahü anh buyuruyor: "Cenab-ı Hak, size bu hayatı ve dünyayı verdi ki onunla ahiretinizi kazanasınız diye. Yoksa dört elle sarılasınız diye değil." 6. Her halükârda Cenab-ı Hak'tan gelene razı olunuz. Size huzur ve saadet de verse, sıkıntı ve hastalık da verse kaderinize rıza gösteriniz. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. Biz onu unutursak o da bizi unutur. 7. Yavrularım... Sonu cennet olan bir hayatta şer yoktur. Sonu cennet olan bir hayatta kötülük olamaz. Sonu ateş olan bir hayatın da hiçbir kıymeti yoktur. Bütün nimetler, cennet nimetlerine nispeten hiçtir. Bütün belalar da cehennem azabına nispetle afiyettir. Yanmak çok zor bir şeydir. Dünyadaki yanmak bile insanı ne kadar sıkıntıya sokar, üzer. Halbuki birkaç dakika sürer. İnsan ölünce acıyı bir daha duymaz. Ama cehennemde yanmak öyle birkaç dakikayla, saatle veya günle bitmiyor. Hem sonra cehennem ateşiyle dünyadaki ateş mukayese edilemez. 8. Kendi ayıp ve kusurlarını gören, başkalarının ayıp ve kusurlarıyla ilgilenmez. Kendi kusurlarını gidermeye çalışır. Cenab-ı Hak'ın ona verdiğine razı olan, üzüntü çekmez. "Rabbim benim kısmetimi bu kadar yaratmış, benim için bu daha hayırlıdır. O beni annemden daha çok seviyor" diyerek, teslimiyet içerisinde bulunur. Biz başkalarının ayıplarını örtersek, Rabbimiz de bizim ayıplarımızı örter. Başkalarının ayıplarını açıklayan da, aynı ayıpla hallenmeden ruhunu teslim etmez. 9. Yavrularım... Kim kibirlenirse alçalır, kim aklına güvenirse pişman olur. Çok konuşanın çok hatası olur. Bir evlada bırakılacak en güzel miras güzel ahlâktır. Güzel ahlâk sahibi olan kişi kıyamette Peygamberimiz aleyhisselama en yakın kişi olacak insandır...
.18/03/2010
İş işten geçmeden...
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, (Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini biliniz...) buyuruyor. Bilirsek iki cihan saâdetine kavuşacağımız şüphesizdir. 1- Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz! 2- Hastalık gelmeden önce sıhhatinizin kıymetini biliniz! Sağlık büyük nimettir. Boşuna dememişler: "Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi." İnsanlar, sıhhatli oldukları zaman hem ibadetlerini lâyıkı vechile yapar, hem de dünya işlerini yapabilme gücünü elde edebilirler. Dinimiz de sağlığa çok önem vermiştir. İnsanı hasta yapan veya hastalığını artıran helâl ve mubah şeyler bile haram sayılmıştır. Hasta olmamaya çalışmalıyız. Hasta olup da tedavi olmaya çalışmaktansa, hasta olmamaya çalışmak daha iyidir. "Hastalığın annesi soğuk algınlığı, babası da çok yemektir" demişler. Mikroplu yerlerden uzak durmalıyız. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Aslandan kaçar gibi cüzzâmlı hastalardan kaçınız.) HER DERDİN DERMANI VARDIR Sıhhatin ne kadar büyük nimet olduğu hasta olunca anlaşılır. Gece yatağına girince sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın güzelliğini, geceyi sancılarla geçirenler çok daha iyi bilir. Hasta olursak vakit geçirmeden, hastalığımız müzminleşmeden tedavi olmalıyız. Her derdin bir dermanı vardır. Tedavi olurken doktorun tavsiyelerine uyacağız. Bir doktor hastasını muayene ettikten sonra ona şöyle demiştir: "Burada biz üç kişiyiz. Ben, sen ve senin hastalığın. Bana yardım edersen, biz iki kişi oluruz, hastalığın yalnız kalır. İnşaallah onu mağlup ederiz. Hastalığına yardım edersen, ben yalnız kalırım, sizinle baş edemem!.." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (İki büyük nimet vardır ki, insanlar onun kıymetini bilmiyorlar. Sıhhat ve boş vakit.) Bu nimetler elden çıkınca değerleri anlaşılır fakat iş işten geçmiş olur. 3-Meşgûliyet gelip çatmadan boş vaktinizin kıymetini biliniz! Yaşamakta olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz. Eshab-ı kirâm vakitlerini paradan daha kıymetli bilerek öyle harcarlardı. Vaktin isrâfının, paranın israfından daha kötü olduğunu çok iyi bilirlerdi. 4-İhtiyarlık gelmeden önce gençliğinizin kıymetini biliniz. Gençlik, insan ömrünün en kıymetli bölümüdür. Daha öncesi çocukluk devresidir. Çocuk, sağını solundan pek ayırt edemez. Rabbimiz de onu mükellef kılmamıştır. Ona ibadetleri farz kılmamıştır. Gençlikten sonraki zaman ise ihtiyarlık, hastalık, takatsizlik dönemidir ki, insanlar isteseler bile artık gençlikteki gibi çalışma imkânını bulamazlar. Zindeliğini, gücünü kaybedip ihtiyarlayan bir adam şöyle temenni etmiştir: "Keşke bir gün bile olsa gençliğim geri gelseydi de, ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Yani, ihtiyarlığımı, gençliğime şikâyet etseydim. Gençlikte yapılan ibadetler pek kıymetlidir. Kıyâmet günü Cenab-ı Hakkın rahmet gölgesi altında bulunacak ve o günün sıkıntılarını çekmeyecek yedi sınıf insandan biri de, genç olduğu halde, Rabbine itaât edenlerdir. BİR GÜN GELECEK Kİ... 5-Fakirlik gelmeden önce zenginliğinizin kıymetini biliniz. Sahip olduğumuzu zannettiğimiz malımız bizde emânettir. Bir gün gelecek tamamı elimizden çıkacak, vârislere intikal edecektir. Dünyanın en zengini öldükten sonra, dünyanın en fakirinden daha fakir hale gelir. Dünyanın en fakirinin sırtındaki elbise gene de kefenden daha değerlidir. Hiç olmazsa fakirin eli ayağı hareket edebiliyor. Ölen zenginde o da yoktur. Zenginliğimizin kıymeti ise şöyle bilinir: Kazandığımız her kuruşun helâlinden olmasına ve helâline harcanmasına dikkat etmeliyiz. Zekât vermeliyiz. Malımızdan kendimize pay ayırmalıyız. Unutmamak gerekir ki; Allah için harcadığımız bizim malımızdır. Gerisini başkaları yiyecek, belki de en sevmediklerimizden birileri...
.11/03/2010
Ölümü hatırlamanın faydaları...
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini biliniz!.." Bu beş şeyin gelmemesi mümkün değildir. Mutlaka gelecektir. Bunlar gelmeden önce, diğer beş şeyin kıymeti bilinmelidir. Geldikten sonra kıymetinin bilinmesinin hasret ve pişmanlıktan başka bir işe yaramayacağı muhakkaktır. Birincisi: "Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz!.." Ölüm, her insan için mukadderdir. Ölümden kaçmak, ondan kurtulmak bugüne kadar hiç kimseye nasip olmamıştır. Olamaz da!.. Ölmeyecek biri olabilseydi, Rabbimiz bunu bütün kâinâtı yüzü suyu hürmetine yarattığı ve yaratılmışların en şereflisi sevgili Peygamberimiz aleyhisselama nasip ederdi. Zümer suresi 29-30'uncu ayeti kerimelerinde meâlen; "Şüphesiz sen öleceksin (Ey habibim) onlar (hasımların) da öleceklerdir. Sonra hepiniz kıyamet günü Rabbinizin huzurunda muhâkeme edileceksiniz!.." buyuruluyor. İnsan, bir şeyden kaçtıkça ondan uzaklaşır. Aradaki mesafe gittikçe artar. Ölüm hariç! Ondan ne kadar kaçarsak kaçalım, ona doğru koştuğumuzu Azrâil aleyhisselamla karşılaşınca anlarız... İNANSAK DA İNANMASAK DA!.. Her geçen gün, biz ölüme, ölüm de bize biraz daha yaklaşıyor. İnansak da, inanmasak da bu böyledir. Para vererek, yalvararak, araya hatırı sayılır birini koyarak ölümden kurtulmak mümkün olabilseydi; bunu birçokları elde etmiş olacaktı. Hiç kimse ne kendisini ve ne de başkasını ölümden kurtarabilir! Azrâil aleyhisselam bir gün insan suretinde Davud aleyhisselama gelir. Davud aleyhisselam ona kim olduğunu sorar. O da şöyle cevap verir: "Ben hiç kimseden (Padişahlar dahil) korkmayan, istediği saraylara, köşklere, evlere dilediği zamanda girebilen biriyim." Davud aleyhisselam ona, "Öyle ise sen Melekül-mevtsin (ölüm meleğisin)" der. O da "evet" diye cevap verir. Ölüm gelmeden önce hayatın kıymeti bilinmelidir. Bu da, ölümü hatırlamak ve öldükten sonraki hayat için hazırlık yapmakla olur. Hatırlanmaz ise hazırlık da yapılamaz! Seyahat ederken yolumuzda keskin bir viraj olduğunu bilirsek; ona yaklaştığımızda süratimizi azaltır ve rahat bir şekilde virajı alarak yolumuza devam edebiliriz. Unutursak ve aniden virajla karşılaşırsak dönmemiz mümkün olmaz, tepetakla yuvarlanırız. Ölümü hatırlayan büyük faydalar elde eder. Tövbesini geciktirmez. Ölümün ne zaman ve nerede geleceği bilinmez. Kanâatkâr olur, sıkıntılara sabreder, ibadetlerini usanmadan ve severek yapar. "BASTIĞIMIZ KARA TOPRAK..." Hiç şüphe yoktur ki; insan, içinde ruhu olmayan bir ceset haline gelecektir bir gün. "Can (ruh) kafeste humâ kuştur, Kuş kafesten uçar bir gün. Bastığımız kara toprak, Boyumuzdan aşar bir gün..." Ölüm en büyük vaizdir. İbret almak gerektir. Kabristandan geçerken mevtâlara okumalıyız. Onların halinden de ibret almalıyız. Onlar da bir zamanlar bizim gibi canlı ve neşeli idiler. Gülüyorlar, geziyorlar, yaşıyorlardı. Biz de bir zaman gelecek onlar gibi olacağız. Onlar gibi toprağa girmek zorunda kalacağız!.. Bir gün bir adam Fudayl bin İyad hazretlerine gelir ve nasihat ister. Fudayl bin İyad rehimehullah sorar: "Baban hayatta mıdır?" O da "hayır" diye cevap verir. Bunun üzerine ona şöyle söyler: "Babasının vefatından ibret almayana nasihat kâr etmez." Adamcağıza nasihat etmemiş gibi olsa da bu sözü ile en güzel nasihati böylece vermiştir. Yani: "Baban öldüğü gibi sen de öleceksin. Babanın gittiği yere sen de gideceksin. Orada işine yarayacak olan işleri, fırsat elinde iken yapmaya gayret et!" Yoksa o zaman pişmanlığın hiçbir faydası olmaz!..
.04/03/2010
"Onu ben terbiye edeceğim!"
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti!.." Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." NE KADAR SEVİNSEK AZDIR... Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen: "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır..." Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. "EN ÇOK SEVDİĞİM KİMSE!.." Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte: "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir...
.25/02/2010
Mevlid Kandili
Rebi'ul-evvel ayının on ikinci gecesi, yani bu gece; âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimizin dünyamızı ve bütün kâinatı şereflendirdiği Mevlid Kandilidir... Bu gece mübarek Mevlid Kandili... Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Bu mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı bu gece şereflendirdi... Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur. Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki: Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı... EN KARANLIK ÇAĞ!.. İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu. İnsanlar artık, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt edebilecek kabiliyete de sahip değildi. Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti. PUTLARDAN MEDET UMARLARDI!.. İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki çok iyi biliyorlardı ki, o cansız varlıklardan hiçbir menfaat gelmez, yerlerinden kıpırdayacak güçleri yoktu. Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı... Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu... Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi. Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır. CAN SİMİDİ GİBİ... Bu geceye sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a radıyallahü anh söylemiştir. Bu geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur. Bu mübarek gecenin hepimize, cümle Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlara vesile olmasını temenni ederim.
.18/02/2010
Altın nasihatler...
Kur'ân-ı kerîmin Kehf suresinde, Musa aleyhisselam ile Hızır aleyhisselâmın beraber yaptıkları ve ibretlerle dolu seyahatleri anlatılır. Bu sohbetimizde ondan bahsetmeye çalışacağız... İsmail Hakkı Bursevi hazretlerinin Ruh-ul-beyân tefsirinde bu âyet-i kerime şöyle tefsir edilmiştir: Bu iki mübarek zat, bir şehre gelirler. Yıkılmak üzere olan bir duvarla karşılaşırlar. Hızır aleyhisselam eliyle duvarı düzeltir. Sebebini ise bilâhare şöyle izah buyurur: "Bu duvar iki yetim çocuğa aittir. Altında da bir hazine mevcuttur. Düzeltmeseydik yıkılacaktı, altındaki hazine de başkaları tarafından alınacaktı. Bu yetim çocukların babası salih bir insandı. Rabbimiz, babalarının salih biri olması sebebiyle onlara acıdı ve bu duvarı düzeltmemi emretti." Babanın salih olması çocuklarına ne büyük faydalar sağlıyormuş. Bu, dünyadaki; ahirettekiler de başka... "SEN NE DİLERSEN O OLUR!" Adı geçen tefsirde o hazinenin altın bir levha olduğu yazılıdır. Levhada Besmeleden sonra şu yedi nasihat vardı: 1- "Kadere, her şeyin takdiri ilâhi ile olduğuna iman eden bir adam nasıl üzülür?" Hazreti Ali buyuruyor ki: Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevâp kazanırsın. Sabretmez isen yine kalemin yazdığı olur, günâhkâr olursun. İmam-ı Şâfii hazretleri buyuruyor ki: "Ey Rabbim... Sen ne dilersen o olur, ben istemesem de. Ben istesem bile, sen istemesen olmaz." Ne kadar doğrudur. Vaki olanda hayır var demişlerdir. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. İşimizi bilirsek hep kârlı çıkarız. Nimetlere şükretsek sevâp kazanırız. Sıkıntılara, hastalıklara sabretsek yine sevâp kazanırız. 2- "Rızıkların taksim edildiğine inanan nasıl rızkından endişe edebilir?" Karada, denizde ve havada yaşayan bütün canlıların rızkını gönderen Rabbimiz bizim rızkımızı da gönderir. 3- "Öleceğine inanan insan nasıl olur da şu kısacık, rüyâ gibi olan bu dünya hayatına gönül verir." Hasan-ı Basri hazretleri kahkaha ile gülen bir genç adama rastlar. Ona der ki: "Sana birkaç soru soracağım, cevap ver... Sen de herkes gibi bir gün öleceksin. İmanla gideceğinden emin misin?" "Hayır" diye cevap verir genç. "Kabirde Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap verebilecek misin?" Ona da "hayır" der. "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terazinin hayır kefesinin ağır basacağını ve kurtulacağını biliyor musun?" Onu da "hayır"la cevaplandırınca, "O halde bu kahkahaların ne manası var?" O genci artık kahkaha ile gülerken kimse görmedi. 4- "Bütün amellerinden hesaba çekileceğini bildiği halde nasıl olur da bugüne hazırlık yapmaz?" 5- "Cehennemin yakıtının insanlar ve taşlar olduğunu bildiği halde nasıl günah işlemekten sakınmaz?" YANMAK ÇOK ZORDUR!.. Yanmak çok zordur. Dünyadaki ateş bile bize ne kadar acı veriyor. En çok üç beş dakika sürer. İnsan ölünce acı duymaz, kendisini cehenneme attıracak işlerden nasıl sakınmaz? 6- "Cennetin sonsuz saâdet yeri olduğunu bildiği halde insanlar nasıl ona kavuşmaya, bu nimetleri elde etmeye gayret etmezler?" Cennete giden yol bellidir. Hangi işleri yaparsak cennetlik, hangilerini yaparsak cehennemlik olacağımızı çok iyi biliyoruz. Yol ayırımındayız. Birini tercih etmek zorundayız, birini seçeceğiz. 7- "Âdem babamızdan beri bize düşman olan şeytanı nasıl olur da insanlar dost edinir ve onun dediklerini yapmaya çalışırlar?" "Altın Levha"daki "altın nasihat"lerden bizler de faydalanabiliriz. Tabii ki önem verirsek...
.11/02/2010
İnsanın hâlleri değişiktir...
İnsanların çok değişik halleri vardır. İnsan kadar değerli, insan kadar değersiz hiçbir varlık yoktur. Meleklerden üstün olabildiği gibi, hayvanlardan daha aşağı olabilir. İnsan kadar güçlü, insan kadar zayıf, insan kadar güzel, insan kadar çirkin, insan kadar merhametli, insan kadar zalim ve gaddar çok az varlık vardır. Bulutların üzerinden uçabilir, binlerce metre yerin derinliklerine inebilir. Bu güçlü insan, serçe parmağı kadar küçük bir akrebe yenilebilir. Gözleri ile göremeyeceği kadar küçücük mikroplar onu günlerce yatağın esiri haline getirebilir. Sıkıntılı zamanında çok dua eder, sebeplere yapışır, çareler araştırır. Sıkıntıları bitince her şeyi unutur. Bu husus Ayet-i kerime ile de bildirilmektedir. Yunus suresi 12. ayetinde şöyle buyurulmaktadır: "İnsanlara bir sıkıntı dokundu mu, gerek yan üstü yatarken, gerek otururken, gerekse ayakta iken (her halinde bu sıkıntıdan kurtulmak için) bize dua eder. Ama biz onun bu sıkıntısını ondan kaldırdık mı, sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider. İşte o haddi aşanlara, yapmakta oldukları şeyler böylece süslenmiş (hoş gösterilmiş)tir." DÜNYA İMTİHAN SALONU GİBİDİR! Böylece bütün insanlar, bir imtihan salonu olan şu dünyada imtihandadırlar. İmtihan tamamlanınca bir daha geri dönmemek üzere hayata veda edeceğiz. İmtihan şekilleri ayrı ayrıdır: Kimi zenginlik ile, kimi fakirlikle, sıhhatli olanlar sıhhatleri ile, hasta olanlar da hastalıkları ile imtihan olunurlar. Kazananlar olabildiği gibi kaybedenler de çoktur. Peygamber efendimiz aleyhisselâm ibret alalım diye Eshabına, dolayısı ile biz ümmetine geçmiş zamanlarda meydana gelen bazı hadiseleri buyurmaktadır. Hadis-i şerif olduğu için bu artık bir hikâye değil bir vâkıadır. Vakıa şöyle: Rabbimiz benî İsrâil zamanında yaşamış üç kulunu özel bir imtihana tâbi tutmuş. Birincisi sedef hastası, yüzünün ve cildinin renkleri değişik biçimde. O da bundan çok sıkılıyor, insanların içine çıkmak istemiyor. Rabbimiz o adama insan suretinde bir melek gönderir. Ona sorar "en çok sevdiğin şey nedir?" diye. O da "istediğim güzel bir yüz, güzel bir cilttir. İnsanlar benden nefret etmesinler diye..." cevap vermiş. Melek yüzüne elini sürdü, o çirkin manzara bitti, istediğine kavuştu. Tabii ki çok sevindi. Melek tekrar sordu "hayvanlardan en çok sevdiğin hangisidir?" O da "deveyi çok seviyorum" demiş. Ona hamile bir deve vermiş ve "mübarek olsun" diye de dua etmiş... Melek bu defa kel bir adama gelmiş en çok sevdiği şeyi sormuş, o da "kellikten kurtulmayı arzu ediyorum" diye cevap vermiş. Onun da başına elini sürmüş, bir anda çok güzel saçlar meydana çıkmış. Ona da "hayvanlardan hangisini seversin?" diye sormuş. O da "bir ineğim olsun isterim" diye cevap vermiş. Ona da yine hamile bir inek vermiş, mübarek olması için ona da dua etmiş... Aynı melek bu defa kör bir adama gelmiş, en çok sevdiği şeyin gözlerinin açılması olduğunu öğrenmiş ve en çok sevdiği hayvanın da koyun olduğunu söyleyince ona da bir koyun vermiş ve dua etmiş... NE BAHTİYAR O KİMSE Kİ... Aradan seneler geçmiş, her üç hayvandan sürüler meydana gelmiş. Melek ilk geldiği kıyafetiyle sedef hastasına gelmiş, fakir olduğunu anlatmış, sadaka istemiş. O da cevap olarak "fakirler çok, hangi birine yardım edeyim?" deyince, melek ona eski halini hatırlatmış. O da "hayır ben bu serveti babamdan elde ettim" demiş. Melek, "eğer yalan söylüyorsan eski haline dön!" diye beddua etmiş, eski hâline gelmiş... Aynı hadise kel adam için de meydana gelince o da eski hâline dönmüş. İmtihanı yalnız âmâ olan kazanmış. "Doğrudur ben âmâ idim, fakir idim. Bu nimetler Rabbimizin ihsanıdır. İstediğin kadarını al!" deyince melek: "Servetin mübarek olsun, imtihan oldunuz. Sen kazandın ama iki arkadaşın kaybetti!" Ne bahtiyardır imtihanı kazanan. Ne bedbahttır imtihanı kaybedenler...
.04/02/2010
Akıl nimeti...
Akıl, büyük nimettir ancak, tek başına bir şey yapamaz, onun da diğer organlarımız gibi belli bir kapasitesi vardır. Aklımızın ermediği şeyler pek çoktur... Rabbimizin üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Nasıl sayabiliriz ki; kavuştuğumuz, fakat bilmediğimiz nimetler, bildiklerimizden daha çoktur... Bu nimetlerin büyüklerinden olan akıl nimeti, büyük önem taşır. Fakat o da tek başına bir şey yapamaz, onun da diğer organlarımız gibi belli bir kapasitesi vardır. Belli bir ağırlığı ancak kaldırabiliriz, daha ağır şeyler var ama, gücümüz yetmez. Gözümüzle belli bir mesafeyi görebiliriz, kulaklarımız belli bir mesafeden sesi duyabilir. Burnumuz gene öyle... Aklımızın da ermediği şeyler vardır ve çoktur. Bunu yüce Rabbimiz bildiği için, bizlere acıdı ve en büyük nimet olarak bizlere peygamberler gönderdi, kitaplar indirdi... ONLAR BİLDİRMESEYDİ!.. Aklımıza kalsaydı; iyi ile kötüyü, hayır ile şerri nasıl ayırt edebilecektik, gözlerimizle göremediklerimizi nasıl tanıyacaktık? Mesela: İmanın şartlarından biri olan meleklere imanı, nasıl elde edebilecektik? Rabbimizi ve O'nun sıfatlarını, kıyamet gününü, tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi onlar bildirmese idi, aklımızla ne zaman kavrayabilecektik?.. Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üç yüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını (yani Amentü'yü) kavimlerine bildirdiler, bunlara iman etmeye onları davet ettiler. Bunun içindir ki; bu peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir. Nuh aleyhisselam asırlarca kavmini imana davet etti. Bu uzun sürede yalnızca 80 civarında kişinin imanla şereflendiği rivayet olunmaktadır. Dokuz yüz elli yıl onlara mühlet verilmesi, yüce Rabbimizin en büyük ihsanıdır. Kullarına azap vermek istemiyor, ebedi saadete kavuşmalarını arzuluyor. Yoksa onlara bu kadar uzun süre tanınmazdı... Nuh aleyhisselama peki diyenler, iman edenler, gemiye bindiler, boğulmaktan kurtuldular hem de Cennetlik oldular. İnatlarında ve küfürlerinde ısrar edenlerin ise hem dünyaları, hem de ahiretleri mahvoldu. Kur'an-ı kerim, Nuh aleyhisselamın kavminin halini beyan buyururken; "Nuh kavmi peygamberleri yalanladı" ifadesi kullanılmaktadır. Halbuki o kavme Nuh aleyhisselamdan başka peygamber gönderilmemişti, yalnız onu inkâr etmişlerdi. Fakat onu inkâr bütün peygamberleri inkâr demekti... Ad kavmi Hud aleyhisselamı, Semud kavmi Salih aleyhisselamı, Lut kavmi Lut aleyhisselamı inkâr ettiler. Bunlar için de ayrı ayrı "peygamberleri inkâr ettiler" ifadesi Kur'an-ı kerimde geçer. Bütün peygamberlerin aralarında ayrılık olmaksızın bildirdikleri hususlar şunlardır: 1- Bizleri ve bütün kâinatı yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmek, O'ndan başkasına tapmamak, insanların kendi elleriyle şekillendirip meydana getirdikleri ve kendisine dahi faydası olmayan taşlardan, ağaçlardan medet ummamak, onlardan bir şey beklememek. 2- Rabbimizin emirlerini, neleri yapmamızı, neleri yapmamamızı bildirdiler. Nasıl hareket edersek Cennete veya Cehenneme gireceğimizi öğrettiler. Onlar bildirmeseydi, biz kendi aklımızla bunları nasıl tespit edebilirdik? 3- Yaratılış gayesini onlardan öğrendik. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bizim için yaratılmış, bize hizmet etmektedirler. Bizi de O'nu tanıyıp O'na ibadet etmemiz için yarattığını bildirdiler. 4- Yaşamakta olduğumuz bu dünya hayatının geçici olduğunu, bir imtihan salonu olduğunu öğrendik. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, o hayatın dünyadaki gibi kısa olmadığını, ebedi olduğunu ve yaptıklarımızdan hesap vereceğimizi, karşılığını göreceğimizi yine o mübarek zatlardan öğrendik. EN GÜZEL ÖRNEK!.. Peygamberlerin insanlardan seçilmesi de ayrıca bir lütuftur. Meleklerden seçilseydi onları nasıl örnek alacaktık, onlar gibi nasıl hareket edebilecektik? Onlar yemezler, içmezler, evlenmezler, uyumazlar. İnsanlarla mukayese edilemezler. Bizim gibi insanlardan olmaları onların hayatını öğrenip, onlar gibi davranmamızı mümkün kılmaktadır. En güzel örnek, peygamberler içinde hayatı tespit edilen yegane peygamber Sevgili Peygamberimizdir (aleyhisselam). O'nun sünnet-i seniyyesini öğrenip tatbik edebilene iki cihanda da saadet kapıları açılır..
.28/01/2010
Müslümanların üzerindeki haklar...
Üzerimizdeki haklar çoktur... En büyük hak, Yüce Rabbimizin. Bizden hiçbir talep olmadığı halde bizleri yarattı ve yaşatıyor. Dünyaya geldiğimizde kördük, görme nimetini bize o verdi. Sağırdık, duymaya olan ihtiyacımızı o giderdi. Güçsüzdük, bize gücü ve kuvveti o ihsan etti. Açtık, bizi o doyurdu, hem de gıdamızı biz daha dünyaya gelmeden önce annemizin göğsünde (dünyanın hiçbir mamasında bulunamayacak kadar vitaminli bir gıdayı) hazırlatarak... Yalnız yaratmakla kalmadı, bizleri yaşatıyor da. Bize bir ekmek yedirebilmek için yerde ve gökte ne varsa; Güneş, Ay, bulutlar, rüzgâr, toprak ve diğer nimetlerin hepsini seferber ediyor. Havayı teneffüs etmekle de her dakika hayatımızı kurtarıyor. Hava yeryüzünden çekilse, çok değil on dakika havasız kalsak, hiçbir canlı kalmaz. Ne kadar şükretsek yine hakkını ödeyemeyiz... ACIMAYANA ACINMAZ!.. Bizi ve sahip olduklarımızı yaratan Rabbimizin bizde hakkı olmaz olur mu? O'nun hakkı, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır. Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var, evlatlarımızın hakkı var, hatta hayvanların bile hakkı vardır. Sevgili Peygamberimiz; eski kavimlerde meydana gelmiş bazı hadiseleri ibret alalım diye bize anlatıyorlardı. Mesela, bunlardan bir tanesi şudur: Bir adam çölde seyahat ederken susar. Yoldaki kuyulardan birine iner, suyunu içer ve çıkar, bakar ki, bir köpek çok susamış, susuzluktan yerdeki çakıl taşlarını yalıyor. Acımış hayvanın haline. Yanında kabı da yokmuş, mecbur kalmış ayakkabısını su ile doldurmuş ve köpeği doyurmuş. Bu hareketi Cenab-ı Hakkın o kadar çok hoşuna gitmiş ki, o kulunu bu yaptıklarından dolayı affetmiş. Yine hadis-i şerifte bildirilir: Eski zamanlada bir kadın, bir kediye kızar ve onu bir odaya kapatır, ona ne bir yiyecek verir, ne de dışarı salar; ta ki hayvancağız dışarıda rızkını arasın! Neticede biçâre kedi açlıktan ölür. Bu yaptıkları Rabbimizin gadabını celbeder ve o kadını, o kediye yaptıklarından dolayı cehenneme atar. Acımayana acınmaz... Müslümanın Müslüman üzerindeki hakkı altıdır: 1- Karşılaştığı zaman selâm vermeli. Selâm vermek sünnet, almak ise farzdır. Fakat selâm verenin sevabı, alanınkinden daha çok. Yani sünnet işleyen, farz işleyenden daha kârlı. Sebebine gelince; bir işe sebep olmak o işi yapmış olmak demektir. Selâmı veren, selâm alma farzını işlettiği için, farz sevabını alıyor, artı bir de sünnet işlemiş olmaktadır. 2- Davet edildiği zaman bir özrü yoksa, gitmeli. Davet edilen yerde günâh işlenmiyorsa gitmek sevaptır. Hele bu dâvet düğün yemeğine ise ki, ona "velime" denir, daha önemlidir. Hatta vaciptir diyen âlimler vardır. 3- Nasihat isterse ona nasihat etmeli. Hepimiz, her zamankinden daha çok nasihate muhtacız, ama kimsenin de kimseden nasihat istediği yok. Nasihat olunsak bile kızarız. Nasihate karnım tok deriz. 4- Aksırdığı zaman "Elhamdulillah" derse, ona "Yerhamukellâh" demeliyiz. Aksırmak Rahmandan, esnemek ise şeytandandır. Peygamberler hiç esnemezlerdi. HASTANIN DUASINI ALMALI 5- Hasta olduğu zaman ziyaretine gitmeli. Hasta ziyareti temiz elbise ile, güler yüzle yapılmalı. Hastanın hoşlanacağı sözler söylenmeli ve çok uzun oturmamalıyız. Ziyaret edilen hasta çok sevinir, onun kalbi kırıktır. Kırık kalple yapılan dualar kabul olunur. Ondan dua istemeli, onların duası meleklerin duası gibidir. 6- Vefat ederse cenazesine gitmek, namazını kılmak vazifemizdir. İbret almalıyız onun bu halinden. Ömür boyu çevresinde ölenleri gören ve onların cenazesini taşıyan insan zanneder ki; hep böyle devam edecek. Düşünmek gerekir ki; cenazesini taşıdığınız adam da çok cenaze taşımıştı, fakat bugün kendisi cenaze oldu. Bir gün de gelecek biz cenaze olacağız, unutmayalım..
.21/01/2010
Hased ve zararları...
Hased büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Başkalarının elindeki nimetlerin çıkmasını istemek, onların sıkıntıya girmelerini temenni etmek insana yakışmaz. Bu kötülüğüne rağmen hased kanunen suç değildir. Çünkü kanun bunu tesbit edemez. Ama Rabbimiz bunu harâm kılmıştır. Yapanları da tesbit edebilir ve cezalandırabilir. Dünyada huzur içinde yaşayabilmemiz için bilmemiz gerekenleri yaratıcımız bize bildirmiş. Bilmemiz uygun olmayanları da bize bildirmemiştir... Hased etmek de bunlardan biridir. Bizim hakkımızda başkalarının düşündüklerini bilebilseydik, hepimiz yaka paça olurduk. Nimete kavuşup da kıskanılmayan, insan sayısı çok azdır. ELİMİZ AYAĞIMIZ TUTMAZDI!.. Ölüm vaktinin de bildirilmemiş olması büyük nimettir. Bildirilseydi elimizden kâğıt kalem eksik olmazdı. "Kaldı şu kadar yıl, ay ve günüm" derdik. 1 seneden daha az kalınca artık elimiz ayağımız bir şey tutmaz olurdu. Perişan olurduk. Hased etmenin zararları!.. 1- Hased eden Rabbine isyan eder, O'nun emirlerine karşı gelir. Çünkü hasedi haram kılmıştır. 2- Hayırlarını yakar veya hased edenin defterine yazılmasına sebep olur. 3- Hased eden kâmil bir Müslüman olamaz. Mü'min mü'minin kardeşidir. Kardeş kardeşe kötülük düşünemez. Yaparsa, şeytanın yaptığını yapar, ona arkadaş olur. 4- Rabbinin yaptıklarına itiraz eder, beğenmez. Hased ettiği şahsa bir belâ gelirse sevinir ve Rabbim beni seviyormuş diye memnun olur. 5- Hased eden dünyada ve ahirette sıkıntılara uğrar; dünyada hased ettiği kişinin nimetleri arttıkça üzülür. Ahirette ise sevapları onun terazisinden alınır, sevmediği, kıskandığı insana verilir. Sevapları biterse hased edilenin günahları alınır, hased edenin günahlarına ilave edilir. Hased etmekle insan bu kadar sıkıntılara, felaketlere maruz kalırken, hased edilenin hiçbir zararı olmaz. Bilakis iki dünyada da kârlıdır. Dünyada kârlıdır; çünkü kendisini sevmeyen, ona kötülük düşünen kişi devamlı azâb içindedir. Cezası dünyada başlar. Hased edilenin ise kıskanıldığı için nimetlerinde bir azalma da olmaz. Her hased edilen şahsın nimetleri elinden alınsaydı, dünyada nimet sahibi kimse kalmazdı. Çünkü her nimetin bir kıskananı bulunur. Akıllı olan adam, hiçbir tadı olmayan, hiçbir yararı olmayan, büyük sıkıntılara sebep olabilecek hased hastalığından kendini kurtarır. Ahirette hiçbir cezası olmasaydı bile, insan boş yere kendisini bu kadar sıkıntılara sokmamalıdır. Bir gün Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, Eshab-ı kiramına sorar: -Müflis kime derler? Cevap olarak derler ki: -Biz müflis (iflas etmiş) o kişiye deriz ki; elindeki, avucundaki malına sahip olamamış, hepsini yitirmiş ve zenginken fakirleşmiştir. "GÜNAHINA İLAVE EDİLİR!.." Bunun üzerine şöyle buyurdu, fahri kâinat: -Benim ümmetimden gerçek müflis odur ki; kıyamet günü birçok hayırlarla gelir. Namaz kılmış, oruç tutmuş, zekât vermiş, hacca gitmiş, sadaka vermiş, fakat birini dövmüş, birini sövmüş, birini gıybet etmiş, birinin kanını akıtmış, birine hased etmiş, birinin malını yemiş. Hak sahipleri başına üşüşür, sevaplarını alırlar. Sevapları biter, hak sahipleri hâlâ varsa, bu defa onların günahı alınır, onun günahına ilâve edilir. Sevaplar sıfırlanır, günahlar da artarsa onun gideceği yer elbette ki Cehennemdir. Rabbimizin merhameti sonsuzdur, fakat kulların merhametine güvenilmez. Mümkün olduğu kadar üzerimizde kul hakkı ile mahşer meydanında bulunmamaya gayret edelim...
.14/01/2010
İlk işlenen günah: Hased
Hased (çekememezlik) manevi hastalıklardandır ve büyük bir günahtır. Felâk suresinde Yüce Rabbimiz "Hased ettiği zaman, hased edenin şerrinden kendisine sığınmamızı" emretmektedir... Hased, günahında hiçbir lezzet de yoktur. Diğer günahlarda geçici, aldatıcı lezzet olabilir. Zehirli bal gibi, ama bunda hiçbir tat yok. Hiçbir faydası da yoktur. Hased, başkasının sahip olduğu nimetlerin elinden alınmasını temenni etmektir. Dört kısma ayrılır. Birincisi: Sevmediği kişinin elindeki nimetler gitsin, varsın onun da olmasın. Bu, hasedin en kötüsüdür. İkincisi: Ondan alınsın kendisine verilsin. Bu da kötüdür. Üçüncüsü: Onun gibi kendisi de nimetlere kavuşsun fakat başka yerden. Başka yerden olmaz ise sonra ondan alınsın ister. Bu diğerlerine göre biraz ehven ise de gene de haramdır. Dördüncüsü diyor ki: Ey Rabbim bu kuluna verdiğin nimetlerini (makâm, mevki, para) bana da ver. Ama ondan alarak değil, başka yerden istiyorum. Bu, günah olmaz. CENÂB-I HAKKA İTİRAZ!.. Hased, çok kötü bir huydur. İnsanın sıhhatini bozar, üzüntüsünü artırır, amellerini yakar. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Ateşin odunu yakıp yok ettiği gibi, hased de sevâpları yer ve mahveder.) Dünyada rahatlık yoktur. Herkesin kendine göre bazı sıkıntıları vardır. Ya kendisinde veya sevdiklerinin birinde. Hased edenin ise sıkıntılarına ilave bir de hased ettiği kişi veya kişilerin kavuştukları nimetlerdir. Onların nimeti arttıkça, hasedcinin üzüntüleri de artar, huzur bulamaz. Daima sıkıntılıdır. Hased eden kişi Cenâb-ı Hakka da itiraz ediyor. Diyor ki: Ey Rabbim! Bu adam, bu nimetlere lâyık değil, sen buna niçin bu kadar çok veriyorsun?!. Semada ilk işlenen günah haseddir. İblisin, Âdem aleyhisselama yaptığı hased... Yeryüzünde de ilk işlenen günahtır. Âdem babamızın bir oğlunun (Kabil) diğer oğluna (Habil) yaptığı haseddir. Hased, iyileşmeyen bir yara gibidir. Herkesi memnun etmek mümkündür; yalnız hased edeni razı etmek zordur. Çünkü o nimetler elden çıkmadıkça razı olmaz. İbni Sirin buyuruyor ki: "Ben dünya makamı, mevkii ve serveti için hiç kimseye hased etmem. Düşünürüm; hepimiz bir gün öleceğiz, kabre gireceğiz. Kabir de, hadis-i şerifte buyurulduğu gibi; (Ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya (Allah korusun) cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Nefsimin hased etmemi istediği bu adam da, bu ikisinden birine girecek. Eğer cennet bahçesine girecekse; bu elindeki nimetlerin ne kıymeti var ki kıskanayım. Cehenneme girecekse; onu kıskanmak değil ona acımak gerektir. Yani her hâlükârda; dünyanın geçici, fâni, bir gün bile devam edeceği belli olmayan hayatına hased etmemeliyiz!" Böyle bir hayatın nesini kıskanacağız... Hasan-ı Basri hazretleri de buna benzer bir örnek veriyor: "Rabbimiz, kendisine birçok nimetler verdiği kulunu ya seviyor, yahut sevmiyor. Seviyorsa; Rabbimizin sevdiğini ben nasıl sevmeyeyim. Sevmiyorsa, elindeki nimetlerin ne kıymeti olabilir, ta ki ona hased edeyim!.." BÜTÜN HATALARIN BAŞI!.. Hasedin ana kaynağı dünya sevgisidir. Bütün hataların başıdır. Hased, kibir, düşmanlık, kin hep bundan meydana gelir. Mevlâna Celâleddin rahmetullahi aleyh, Konya'da bir sokaktan geçerken ilkbahar mevsiminin güneşli bir gününde duvar dibinde iki köpeğe rastlarlar. Köpekler sarmaş dolaş uyuyorlardı, kollarını biribirlerinin boynuna dolamışlardı. Talebenin dikkâtini çeker ve Mevlâna'ya göstererek der ki: -Efendim ne kadar tatlı bir manzaradır, ne de çok birbirlerini seviyor bu köpekler, böylece uyuyorlar. Mevlâna hazretleri köpeklere bakar, tebessüm eder ve buyurur ki: -Kemik, olmadığı için böyle sarmaş dolaştırlar. Yanlarına bir kemik atarsan o zaman görürsün o dostlukları nasıl düşmanlığa dönüşecektir!.
.7/01/2010
Uyku ihtiyacı!..
Uyku ihtiyacı insana göre değişir. Bir aylık bebek günün yirmi bir saatini, altı aylık olan on sekiz, dört yaşındaki ise on saatini uyuyarak geçirmelidir... Uyku, Rabbimizin üzerimizdeki en büyük nimetlerinden biridir. Bizim olmazsa olmazlarımızdandır. Uyumadan yaşayamayız. Uyumakla bütün gün çalışan, yorulan dimağımız, elimiz, ayağımız, gözümüz, kulağımız dinlenme imkânına kavuşur. Bitâp düşen organlarımız sabahleyin zindeleşmiş, istirahat etmiş bir halde yeni güne hazırlanırlar. Yunus suresinin 67. ayet-i kerimesinde meâlen; "O, içinde dinlenesiniz diye geceyi sizin için karanlık; gündüzü ise aydınlık kılandır. Şüphesiz bunda işiten bir toplum için ibretler vardır, buyurulmaktadır... VÜCUDUN DENGESİ DEĞİŞİR!.. Her insanın kendi durumuna göre belirli bir uyku ihtiyacı vardır. Uyumanın gecikmesi halinde, davranış bozuklukları, sinir sisteminde ve vücuttaki diğer dengelerde değişme olabilir. Huzursuzluk, unutma, anlamada zorluklar gibi istenmeyen şeyler de meydana gelebilir. Uyku ihtiyacı insana göre değişir. Bir aylık bebek günün yirmi bir saatini, altı aylık olan on sekiz, dört yaşındaki ise on saatini uyuyarak geçirmelidir. Yetişkinler için sekiz saattir. Sıhhatli olanlara dört-beş saat kafi görülmüştür. Fazla uyumanın hiçbir faydası yoktur. Birçok hastalıklara sebep dahi olabilir. En büyük zararı vakit kaybıdır. Vakit bizim en değerli sermayemizdir. Her insana belli bir süre ve bir defaya mahsus verilmiştir. İkinci defa verildiği görülmemiştir. Ömrümüzün her saati en kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Kaybettiğimiz mücevheri tekrar alabiliriz, fakat kaybettiğimiz zamanı tekrar elde edebilmemiz mümkün değildir. Hayatın uzun veya kısa olması önemli değildir. Değerli olması önemlidir. Kısa da olsa ömür güzel geçmişse uzun sayılır. Uzun da olsa boşuna geçmişse kısadır ve hiçtir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı, ömrü uzun, ameli güzel olandır. En kötüsü de ömrü uzun ameli kötü olandır." Salih bir kişinin ömrü uzadıkça sevapları, kötü birinin de günahları artar. Her gün sekiz saat uyuyan bir adam altmış yaşına geldiğinde yirmi yılını uykuda geçirmiş demektir. Daha çok uyuyanın daha çok senesi uykuda geçmiş olur. Uyku, ölümün kardeşidir. İnsan uyuyunca kendinden geçer. Şakağına tabanca dayatılsa farkına varmaz, koynuna akrep veya yılan girse haberdar olmaz, kendini koruyamaz. Sevgili peygamberimiz aleyhisselâm uykudan uyandıklarında şöyle buyururdu: "Hamd olsun Rabbimize ki, bizi öldürdükten sonra tekrar diriltti. Sonuçta hepimiz onun huzuruna çıkacağız." Mü'min, yatağa abdestli olarak uzanır. Daha önce vasiyetini yazar. Bütün günâhlarına tevbe eder. Okunması emrolunan duaları okur. Hiç kimseye hased etmez, etmiş ise pişman olur. Kimseye kin gütmez. Sağ tarafına uzanır. Kabirdeki hâli gibi. Birkaç gün sonra aynen kabirde de yaşayacak olan hayatı yaşıyormuş gibi düşünür, sağ elini yanağının altına koyar, bunun sünnet olduğunu unutmaz. Hadis-i şerifte buyurulan "ölümü çok hatırlayınız" emrine uyar ve son söz olarak da "La ilâhe illâllah Muhammedurresulullah" söyler ve ondan sonra da hiç konuşmaz. Uyurken emri hak vâki olursa son sözü Kelime-i tevhid olmuş olur. Son sözü Kelime-i tevhid olana cennet müjdesi vardır. Kelime-i tevhitten sonra konuşmak mecburiyetinde olanlar, onu tekrar etmelidir. ORTA YOLU TUTMALIDIR... Bizler de uykudan uyanınca Peygamber efendimizin (aleyhisselâm) okuduğu duayı okuyalım. Tekrar uyanmak mümkün olmayabilirdi. Bu bizim son uykumuz olabilirdi. Bunun için Rabbimize hamd etmeliyiz. Başlayacağımız yeni gün içinde de hayırlara vesile olmayı temenni ederken, dua etmeyi de unutmayalım... Uyku ilâç gibidir. Fazlası zararlıdır, azı ise kâfi gelmeyeceği için yetersiz kalabilir. Bu konuda da orta yolu tutmak en uygun olanıdır...
.31/12/2009
Hazreti Hüseyin'in şehâdeti
Bir gün Resûlullah efendimiz Hazreti Hasan ve Hazreti Hüse-yin'i seviyordu. Cebrâil aleyhisselam geldi ve dedi ki: "Torunlarını bu kadar çok seviyorsun, fakat ikisi de şehid olacaklardır!.." Aşure günü, birçok Peygambere (aleyhimüsselâm) huzur getirmiştir. Onlar da onlara iman edenler de sevinmişler, sıkıntıları bugünde sona ermiştir. (Geçen hafta arz etmiştik.) Bugün meydana gelen yegâne üzüntü veren hadise Hazreti Hüseyin'in şehid olmasıdır. Her mü'min bu acıyı ciğerlerinde hisseder. Yüzlerce asır geçse de bu acı hiç ama hiç unutulmaz. Sevgili Peygamberimizin çok sevdiği ve mübarek dizinde büyüttüğü, bütün müminlerin göz bebeği iki torunu da şehit oldular... "İKİSİ DE ŞEHİD OLACAK!" Bir gün mübarek dedeleri Hazreti Hasan'ı sağ dizine, Hazreti Hüseyin'i de sol dizine oturtmuş onları seviyordu. Cebrâil aleyhisselam geldi ve dedi ki: "Torunlarını bu kadar çok seviyorsun, fakat ikisi de şehid olacaklardır!.." Bu söze çok hayret eden Allah'ın Resulü aleyhisselam sordu: "Kâfirler mi bunları şehid edecek?" Cebrâil aleyhisselam "Hayır" diye cevap verdi, "Senin ümmetin yapacak bu büyük hatayı!" Bu defa daha çok hayret ederek dedi ki: "Nasıl benim ümmetim olur ve nasıl bu ciğer parelerimi şehid ederler! Benim bunları ne kadar çok sevdiğimi herkes bilir. Bebek olduklarında ağlamalarına bile dayanamazdım. Annelerini ikâz ederdim. 'Niçin ağlatıyorsun yavrularımı? Bilmiyor musun onların ağlamaları beni çok üzer!..' diyordum. Onları ne kadar çok sevdiğime bütün eshabım şahittir..." Cebrâil aleyhisselam arz eder: "Efendim! İnsanoğlu çiğ süt emmiştir. Nefis ve şeytan gibi iki kuvvetli ve tehlikeli düşmanları vardır. Bunlar insanların çoğuna her kötülüğü yaptırırlar... Âdem aleyhisselâmı bunlar cennetten çıkarmadı mı? Yusuf aleyhisselâmı kendi kardeşleri kuyuya atmadı mı? Ki, onu kuyuya atmak öldürmek demekti... Kardeş kardeşe bunu yaparsa, senin ümmetinin torunlarına yaptıkları garip olamaz..." Bu mübarek kimselerin şehid olmaları onlar için ihsanı ilâhi oldu. Şöyle ki: Hazreti Hüseyin ile abisi, Medine-i Münevvere doğumludurlar. Bu mübarek beldede dünyamızı şereflendirmişlerdir. İkisi de çok nazlı (el bebek, gül bebek) büyümüşlerdi. Başta fahr-i kâinat olmak üzere bütün mü'minler onlara çok değer veriyorlardı. Müslüman oldukları için hiçbir sıkıntıya maruz kalmamışlardı. Din-i mübin uğrunda hiç cefâ çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin diğerlerinden düşük olmasına sebep olabilirdi. Bilâl-i Habeşi, Ammar bin Yasir, Suheyb-i Rumi (radıyallahü anhüm) gibi mü'min oldukları için çektikleri dayanılmaz işkenceler onları çok kıymetlendirmişti. Yüce Rabbimiz, bu iki sevdiği kuluna şehâdet makamını lütfetti, ta ki dereceleri diğerlerinden geri kalmasın. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Belâlar, mihnetler, en çok Peygamberlere, sonra evliyâya, sonra bunlara benzeyenlere gelir." Dünya, zevk için yaratılmadı. Âhiret bunun için yaratılmıştır. Dünya ile ahiret, birbirinin zıddıdır. Birini sevindirmek, ötekinin gücenmesine sebep olur. CENNET NİMETLERİNİN TADI Yeryüzündeki bütün şeriflerin ve seyyidlerin babaları, ömürlerinin sonunda bu acıları çekmeselerdi, cennet nimetlerinin tadını bu kadar çok alamazlardı. "Açlık çekmeyen yemeğin lezzetini anlamaz. Acı çekmeyen rahatlığın kıymetini bilmez..." Dünyada bunlara elem vermek, sanki dâimi lezzetleri artırmak içindir. Belâlar, sıkıntılar, cahil için sıkıntı ise de, bu büyüklere, sevdiklerinden gelen her şey tatlı olmaktadır. Allahü teâlâ sevdiklerine sıkıntı vermeden de derecelerini yükseltmeye kadirdir. Dostlarına hem dünyada, hem de ahirette rahatlık verebilir. Fakat âdeti böyle değildir. Kudretini, hikmeti ve adaleti altında gizlemeyi sever. Şehid olmayı Hazreti Hüseyin (radıyallahü anh) kendisi istedi. Yezid'e biat etseydi şehid olmazdı. Kerbelâ'da Rabbinden zafer isteseydi; mübarek dedesine melekleri gönderen, ona da gönderirdi ve Bedir muharebesindeki zafer ona da verilirdi. Fakat o, şehâdet istiyordu...
.24/12/2009
Aşûre günü ve gecesi
Yarın "Aşûre Gecesi"ni; 26 Aralık Cumartesi günü de "Aşûre Günü"nü idrak edeceğiz inşaallah... Muharrem ayı Kur'ân-ı kerimde kıymet verilen "dört aydan" biridir. Aşûre Günü ve Gecesi de bu ayın içinde en kıymetli olanıdır. Bu ayda "oruç tutmak" çok sevap kazandırır. Hadis-i şerifte; bu ayda oruç tutmanın fazileti hakkında şöyle buyurulur: "Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlardan sonra da en faziletli namaz gece kılınan (teheccüd) namazdır." DUALARI KABUL OLDU... Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu. Âdem aleyhisselamın "tevbesinin kabul olması", Nuh aleyhisselamın gemisinin "tufandan kurtulması", Yunus aleyhisselamın "balığın karnından çıkması", İbrahim aleyhisselamın "Nemrud'un ateşinde yanmaması", İdris aleyhisselamın "diri olarak göğe çıkarılması", Yakub aleyhisselamın "Yusuf aleyhisselama kavuşması" ve "gözlerindeki 'perde'nin kalkması", Yusuf aleyhisselamın "kuyudan çıkması", Eyyûb aleyhisselamın "hastalıktan kurtulması", Musa aleyhisselamın "Kızıldeniz'den geçip Firavun'un boğulması" ve İsa aleyhisselamın "vilâdeti" (doğumu) ve "Yahudilerin öldürmesinden kurtulup 'diri' olarak göğe çıkarılması" hep Aşûre Günü olmuştur. Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır. Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur. MAKAMLARINI YÜKSELTMEK İÇİN Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdir. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardır. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin Bilâl-i Habeşi radıyallahü anh, Ammar bin Yasir radıyallahü anh ve diğer imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanların derecelerinden daha düşük olmasına sebep olacaktı... Rabbimiz, buna razı olmadı. Onları çok sevdiğinden makamlarını yükseltmek için ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu. Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler halen bu hadiseye üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir. "O, SALİH KULLARIMDANDI" Musa aleyhisselam bir yerden geçerken, daha önce tanıdığı bir adama rastlar. Bakar ki; bu tanıdığı adamcağızı vahşi hayvanlar parçalamışlar. Bu zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş bir kısmı da o şekilde terk edilmişti. Bunu gören Musa aleyhisselam taâccüb ederek; "Ya Rabbi, ben bu kulunu tanırdım. Çok salih bir kimse olup seni de çok severdi. Bu musibetin onun başına neden geldiğinin hikmetini merak ediyorum" dedi. Rabbimiz de buna karşı; "Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biri olup, bizi de çok severdi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri ise o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti, onun istediği makamlara kavuşması için verdik" buyurarak bu işin hikmetini açıklamıştır. Böylece bizim gördüklerimizle, ilâhi maksat arasındaki fark anlaşılmış oldu... Allahü tealadan, sıhhat ve âfiyet içinde, daha nice Aşûre günü ve gecelerine cümlemizi kavuşturmasını temenni ediyorum.
.03/12/2009
Korkulması gereken şeyler -1-
Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden birisi, meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır. 1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz. İnsanlar dört kısma ayrılır: a- Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelir, Müslümanca yaşar ve imanla son nefesini verir. b- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, imanla şereflenir, imanla dünyadan göçer. c- Müslüman anne ve babadan dünyaya gelir, imanını muhafaza edemez, mürted olur ve imansız gider. d- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, kâfir olarak yaşar ve küfür üzere dünyadan ayrılır... İlk ikisi güzel, son ikisi ise felâkettir. ÖNEMLİ OLAN SON NEFESTİR! Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır. Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz... İmanla kabre girebilmek için dünyayı sevmemek lâzımdır. Dünyayı çok seven, ondan ayrılmak istemez. Hastalığı ağır olan kimse artık hayatından ümit keser, doktorları da hastaya tedâvinin çâre olmayacağını bildirirler. Böyle bir adam, yakın bir zamanda bütün sevdiklerinden ayrılacağını hisseder. Kişi sevdiği ile beraber olmayı çok ister, sevdiklerinden bir daha buluşmamak üzere ayrılmanın ne kadar zor olduğunu düşünür, sonra kendi kendine sorar: "Ben ölmek istemiyorum. Servetimi elde edebilmek için ne sıkıntılar çekmiştim. Yiyip, içip keyif süreceğimin tam zamanı idi. Kimdir beni bu sevdiklerimden ayıran?.." Sonra düşünür ki her şey takdiri ilâhi ile oluyor. O istemezse hiçbir şey olmaz. Şeytan da onu tahrik eder ve dedirtir ki: "Ya Rabbi bana bu kötülüğü neden yapıyorsun!?" Takdir-i ilâhiye yapılan bu itirazdan sonra o kimsenin imanla son nefesini verebilmesi artık çok zor hale gelir. Bizimle kabrimize gelmeyen ve bizi yalnız bırakan şeylere gönül vermeyelim. Dünya bizi terk etmeden önce biz onu terk edelim. Sevgisini kalbimizden çıkaralım. Hadis-i şerifte; "Dünya sevgisi, bütün kötülüklerin başıdır" buyurulmaktadır. HESABI BİR GÜN SORULACAK!.. 2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır. Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hale gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye. Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? Hane halkını korkuttun?.." O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!.." Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.
.10/12/2009
Korkulması gereken şeyler -2-
Çocuklarına veya bir başkasına haram lokma yediren kişi kul hakkına tecavüz etmiş sayılır. Kıyamet günü kendilerine haram lokma yedirenden davacı olurlar... Geçen haftaki yazımızda ikisinden bahsettiğimiz korkulması gereken şeylerin üçüncüsü, yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptâl edilmesidir. Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor. "ARZUN YERİNE GELDİ!" Amellerimize riya karışırsa ondan hiçbir hayır göremeyiz. Kıyamet günü hesap vermek üzere getirilen bir âlime; "Nasıl geçirdin ömrünü?" diye sorulur. O da "İlim öğrettim, talebe yetiştirdim" der. Melekler o zaman derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama Allah için yapmadın. 'Ne iyi insandır, ne büyük âlimdir' desinler diye yaptın! Onu da dediler. Arzun yerine geldi!" Bir zengin getirilir. Ona da sorulur. O da sadaka verdiğini, insanlara yadım ettiğini söyler. O da dünyadaki hayırlarını Allah için yapmadıysa derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama, 'ne cömert insandır, ne kadar merhametlidir' desinler diye yaptın. Sen de dilediğine kavuştun..." Bir mücâhide sorulur; O da şöyle cevap verir: "Ben kâfirlerle olan muharebede canımı feda edercesine düşmanla harb ettim, şu kadarını öldürdüm." Ona da "Bunu 'ne yiğit adamdır, ne cesurdur' desinler diye yaptın. Senin de gâyen yerine geldi. İnsanlar, seni takdir ettiler. Allah için savaşsaydın mükâfatını bugün görürdün" derler. Yaptığımız hayırlara, ibadetlere kibir, ucub karışırsa hepsini yakar. "Sonu tövbe ile biten bir günâh, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır" demişler. HAZIRLIKSIZ YAKALANIRSAK!.. 4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır. Sekerat-ı mevt hâlindeki adam ölüm meleğine yalvarır: "Bana bir gün müsaâde eder misin?" O da "hayır" diye cevap verir. "Hiç olmazsa bir saat olsun ne yapacaksam yapayım, tövbe edeyim, vasiyetimi yazayım." Bu da şöyle cevaplandırılır: "Binlerce saat Rabbimiz sana ömür ihsan etti. Değerlendirseydin ya onları!.." İnsan, her an ölebilir. Ölümün mevsimi, gecesi gündüzü yoktur. Hasta olanı da ölebilir, sıhhatli olanı da. Genç ihtiyar ayırımı da yapılmaz. Ya ölmemeyi garantilemeliyiz veya ölüme daima hazır olmalıyız. Ki, emin olmak, garantilemek mümkün olmadığına göre hazır olmalıyız. GAYE DÜNYA OLURSA!.. 5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye, dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız. 6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir. Hele haramlara bulaşmak hiç uygun değildir. Haram lokmanın vücutta kalıcı tesiri vardır. Duaların kabul olmamasına sebep olur. "YEDİĞİNE DİKKAT ET!" Bir gün bir adam Süfyan-ı Sevrî hazretlerine gelir, "cemâatle kılınan namazın hangi safında durmak daha çok sevaptır?" diye sorar. O da şöyle cevap verir: "Sen yediğin lokmana dikkat et, helâlinden olsun, hangi safta durursan fark etmez!.." Çocuklarına veya bir başkasına haram lokma yediren kişi kul hakkına tecavüz etmiş sayılır. Kıyamet günü kendilerine haram lokma yedirenden davacı olurlar. Yüce Rabbimiz bize bu altı korkuyu hep yaşatsın...
.19/11/2009
Kimse gerici olmaz!..
İnsanoğlu, her geçen gün biraz daha ilerleme kaydetmekte, yeni buluşlar ve keşifler elde etmekte ve daha ileri seviyelere ulaşabilmektedir. Bu ise ona ihsan edilen akıl sayesindedir. Aklı olmayan hayvanların yaşayışlarında hiçbir değişiklik söz konusu olamaz. İlk yaratılan karınca, toprak altında yuva yapardı, topladığı gıdaları oraya biriktirirdi, kendisinden büyük yükler taşırdı. Bugünkü karınca da aynı şeyi yapıyor... İlk yaratılan arı, nasıl ki önce peteğini yapıyor ve altıgen şeklinde meydana getiriyordu ve daha sonra içini çiçeklerden topladığı gıdaları bala çevirip peteğini dolduruyordu ise, bugünkü arı da aynısını yapmaktadır... Hiçbir gelişme ve değişiklik yoktur onların hayatında. ESKİYE DÖNÜŞ MÜMKÜN DEĞİL! Fakat bizim hayatımız çok farklı. Yüz sene önce ölen bir insan, bugün dirilse, dünyamızda olup bitenlere bir baksa, ne kadar şaşıracak, âdeta gözlerine inanamayacak. Yaptığı bir aletle, bulutların üstünde seyretme imkânı, dünyanın öbür ucundaki ile görüşüp konuşabilme nimeti, daha neler neler... Gün yoktur ki, insanlar ilim ve teknik bakımından yeniliklerle tanışmasın. Artık eskiye dönüş mümkün değildir. Meselâ, asrımızda yaşayan bir hanımefendiye desen ki: "Eskiden çamaşırlar elde yıkanırdı, sen gene eskiden olduğu gibi çamaşırları elinle yıka, onlar gibi ol!" İkna edebilir misin? Bir başkasına "Eskiden yaya veya atla seyahat edilirdi. Sen de ecdadın gibi yap!" desen, kaç kişiyi buna razı edebilirsin? Elektrikle değil, gaz lambası ile aydınlanmayı kime kabul ettirebilirsin? Dünyanın en yüksek iknâ kabiliyetine sahip olsanız bile, kimseyi yanınıza alamazsınız. BAZI ŞEYLER DEĞİŞTİRİLEMEZ! Netice olarak; kimse gerici olmaz, olamaz ve olmak da istemez. Bazıları bundan niçin endişe ediyorlar? Bazı şeyler değiştirilemez, yerlerine bir başkası konamaz. Meselâ "Güneş milyonlarca sene önceden yaratılmıştır. Bu artık eskidi, bununla aydınlanmak, ise gericiliktir. Biz yeni bir güneş bulalım, o bizi aydınlatsın. Değilse ilerici olamayız" denebilir mi? İstense bile başka güneş bulunabilir mi? Bize ışık ve hayat veren bu güneşi beğenmezsek aptallık etmiş oluruz; hayatımızı da sona erdirmiş oluruz. Mukaddes dinimiz de manevi güneşimizdir. Güneş gibi, eskimez ve alternatifi yoktur. Tarih şahittir ki, Müslümanlar, dinlerine ne kadar değer vermişlerse, dünya işlerinde o kadar başarılı olmuş, ilerleme kaydetmişlerdir. Bir aşiretten cihan imparatorluğu çıkaran, altı asır üç kıt'aya hakim olan Osmanlı devletinin kurucusu Sultan Osman'ın oğluna yazdığı vasiyeti meşhurdur. Bir bölümü şöyledir: "Ey oğlum! Allah için cihad et. Padişahlığın aslı ve esası İslamiyet'tir. Bizim mesleğimiz Allah yoludur. Maksadımız onun dinini yaymaktır. Yoksa kuru bir cihangirlik davası değildir..." HERKES ÇOK İYİ ANLAYACAK!.. Fatih Sultan Mehmed Han, diğer Osmanlı padişahları gibi çok dindardı, gerici değildi. Çağ kapatıp yeni çağ açmıştı. Beşer tarihinde benzeri olmayan karadan gemileri yürütmeyi planlamış ve başarıyla tatbik ettirmişti. Zamanının en güçlü toplarını imâl ettirip, Bizans surlarını delik deşik etmiş ve İstanbul'un fatihi olmuştu. Bir gün gelecek ve herkes çok iyi anlayacak ki, dindar olmak gerici olmak değildir.
.12/11/2009
Dünya rahatlık yeri olsaydı...
Dünya, rahatlık, huzur ve saâdet yeri değildir. Bir gün huzur bulsak, birkaç gün huzursuz oluruz. Bizim hiçbir sıkıntımız olmasa bile, sevdiklerimizin sıkıntıları bizi üzer... Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor ki: "Dünyada rahatlık bekleme, dünya rahatlık yeri değildir. Şayet bir rahatlık görürsen, onu kârdan say, yolda para bulmuş gibi. Âdem aleyhisselam dünyaya sürgün olarak gönderildi. Terfi ederek, mükafat olarak gelmedi." Dünya rahatlık yeri olsaydı, en çok, yaratılmışların en şereflisi Peygamberlere nasip olurdu. Halbuki, en büyük sıkıntıyı onlar çekmişlerdir... BÜYÜK ÜZÜNTÜ YAŞADILAR... Yüce Rabbimiz, çok kısa ve çabucak geçiveren dünya hayatını sevdiklerine mükafat olarak az gördü. Birkaç günün mükafatından ne çıkar. O'nu tanımayan ve O'na isyan edenlere de dünyadaki cezayı az gördü. İkisini de ahirete bıraktı. Yaptıklarımızın karşılığına dünyada kavuşsaydık, günahkârlara hayat hakkı tanınmazdı. Hayvanların mideleri dolu olarak doşlaştıkları bu dünyada, Peygamberler (aleyhimüsselam) aç dolaşmazlardı. Âdem aleyhisselâm asırlarca ağladı, çok gözyaşı döktü. Havva annemizle ikisi yalnız başlarınaydı bu dünyada. Bütün işler onlara kalmıştı. Onlar ekiyor, onlar suluyor, onlar biçiyor, onlar harmanlıyor, onlar öğütüyor, onlar pişiriyor... Onlara, bu işlerinde yardım edecek kimseleri yoktu. Çocukları dünyaya geldi, onlara sevindiler, dünyaya da yavaş yavaş alışıyorlardı. Çocuklar büyüdü, daha çok sevindiler. Dediler ki; "Artık bu ağır işleri çocuklarımız yapacaklar, biz de oturup rahatımıza bakacağız..." Nereden bilebilirlerdi ki, dünyada rahatlığın olmadığını!.. Bir oğlu (Kabil) diğer oğlunu (Habil'i) öldürdü. Bundan sonra rahat edeceğiz derken büyük üzüntüye girdiler. Bir oğulları katil, diğeri ise şehit olmuştu... Nuh aleyhisselam 950 sene kavmini hidayete davet etti. (O zaman insanların ömrü çok uzundu). İman edenlerin sayısı çok azdı. İman etmeyenlerden de ümit kesilmişti. Gemi yapması emrolundu, tufan olacaktı. 950 sene onlara zaman tanınması Rabbimizin bize ne kadar merhamet ettiğinin göstergesidir. Gemi yapılırken kâfirler toplandılar. İçlerinden bazıları; "Peygamberliği bıraktın da marangozluğa mı başladın?" derken bir kısmı da; "Sen aklını mı kaçırdın bu gemiyi nerede yüzdüreceksin, hani su nerede?" diyerek alay ediyorlardı... Nuh aleyhisselam onlara şöyle cevap verdi: "Siz bugün bizimle alay edin, ama unutmayın ki bir gün gelecek, bu defa biz sizinle alay edeceğiz!" Ve nitekim öyle de oldu... İbrahim aleyhisselamı ateşe attılar, yakmak istediler, kendi öz ve biricik evladını kurban etmesi ile emrolundu. Bu çok ağır bir imtihan idi. Dense idi ki; birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine bir derece kolaydı. Emir, "kendi ellerinle keseceksin" şeklindeydi... Yakup aleyhisselam en çok sevdiği ve en mübarek evladı Yusuf aleyhisselamdan ayrı düştü. Bu hasretle o kadar gözyaşı döktü ki mübarek gözleri kapandı... Yusuf aleyhisselam kuyuya atıldı, ölüme terk edildi, daha sonra köle olarak satıldı ve köle muamelesi gördü, peşinden zindana atıldı ve yıllarca hapis yattı... Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri malum; memleketinden çıkarılışı, yıllarca gurbette çobanlık yapması... SABRI DİLLERE DESTAN OLDU!.. Eyyûb aleyhisselamın hastalığı ve gösterdiği sabır dillere destandır. Kendisine iman eden birkaç kişi tekrar mürted oldular. "Peygamber olsaydı bunlar başına gelmezdi!" dediler. Hanımı yalnız kalmıştı, bir gün kendisine dedi ki: "Sen Allah'ın Resûlüsün, dua edersen kabul eder; bir dua etsen, sen de kurtulursun bu sıkıntıdan biz de..." O da hanımına sordu: "Kaç senedir hastayım?" "Yedi senedir" diye cevap alınca tekrar sordu: "Peki kaç sene, sıhhat ve afiyetle hayat geçirdik?" Hanımı bu soruya "Yetmiş sene" diye cevap verince buyurdu ki: "Hastalığım da yetmiş seneyi bulsun o zaman dua etmeye yüzüm olur..." İsa aleyhisselamın barınacak bir yuvası bile yoktu... Peygamber efendimiz az mı iftiralara, sıkıntılara maruz kaldı. Çok sevdiği amcasını ve sevdiklerini şehit ettiler... Demek ki, dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir...
.5/11/2009
Kibir hastasına kimse acımaz!..
Geçen hafta kibrin bir hastalık olduğunu yazmıştık. Hem de çok tehlikeli bir hastalık. Çünkü vücudumuzda meydana gelen hastalıklar geçicidir, dünya hayatı ile ilgilidir. Çok ağır olsa bile nihayet fani hayatımızın sona ermesine sebep olabilir. Biz zaten bu dünyada misafir değil miyiz? Burada kalmak için gönderilmedik ki!.. Üç-beş günlük bir hayat... Nimetleri geçici olduğu gibi, sıkıntıları da geçicidir. Kibir hastalığını daha tehlikeli kılan şey; onun ebedi hayatta vereceği sıkıntılardır. Her ne olursa olsun geçici olanlarına değil, kalıcı olanlarına önem vermelidir. Ne güzel demişler: "Kibir belâdır, hastalıktır, fakat acıyanı yok. Tevâzû ise nimettir, kıskananı (haset edeni) yok..." Birinin başına bir musibet gelse, düşmanları sevinir, dostları ise üzülür, ona acıyan bulunur, fakat kibir hastasına kimse acımaz. Nimetlere de haset olunur, fakat tevâzu nimetini kıskanan olmaz... KİBRE SEVK EDEN SEBEPLER Bir hastalığın tedâvisinde başarılı olabilmek için ilk önce o hastalığa sebep olan mikroplar tespit ve bertaraf edilmelidir. Değilse tedavi mümkün olmaz. Kibir hastalığı yapan sebepler pek çoktur, bunların en önemlileri şunlardır: Bunlardan bir tanesi veya birkaçı birinde bulunursa; nefsi de terbiye görmemişse hastalık geldi demektir. Birincisi: İlim sahibi olmak, ilim öğrenmeden önce edep öğrenmemişse tehlikelidir. Zira ilimdeki gurur ve kibir, makamdan, mevkiden ve paradan daha çoktur. Eskiden büyüklerimiz önce edep öğretirlerdi sonra ilim. Âlim olanlar, gerçek manada Allahü teâlâdan korkanlardır. Önce kendini tanımalıdır. "Kendini tanıyan, Rabbini tanır" demişlerdir. İnsan, kendini tanırsa, her şeyden adi olduğunu anlar, aczini idrak eder, böylece tevâzu sahibi olur. Rabbini tanıyan da kibriyâ ve azâmetin yalnız onun şanı olduğunu anlar. İkincisi: Güzelliğiyle övünmektir. Bunun da tedavi çaresi, yalnız dış görünüşüne değil, iç haline de bakmaktır. İçini araştırdığı vakit, güzelliği ile övünmesini gölgeleyecek birtakım çirkinlikler ile karşılaşır. Bütün azalarında pislikler vardır. Bağırsaklarında pislik, mesanesinde idrar, burnunda sümük, ağzında balgam, kulaklarında kir, damarlarında kan... Günde bir veya iki defa necasetini, kendi eli ile temizler. Hali böyle olan güzelliği ile nasıl övünebilir? Üçüncüsü: Kuvvetine ve gücüne güvenerek kibirlenmektir. Gözleri ile göremeyeceği kadar küçücük mikroplara yenilen, hasta olan, küçük parmağı kadar bir akrebin sokması ile günlerce sancılar içinde kıvranan, hatta çok zehirli ise ölümüne de sebep olabilen insan, hangi gücüne güvenmektedir?!. Aynı zamanda deve, aslan ve fil gibi hayvanların insanlardan çok güçlü ve kuvvetli olduklarını herkes bilir. Hayvanların bile kendisini geçtiği bir sıfat ile nasıl iftihar edebilir? Dördüncüsü: Zenginlik, servet, aile efradı ve adamlarının çokluğu ile yapılan kibirdir. Bunlar, güzellik, kuvvet ve ilim gibi insanın kendisinde bulunmayan şeylerle kibirlenmektir ki, kibrin en çirkini de budur. İnsanın kendi şahsında bulunmayan bir şey ile kibirlenmesi en büyük ahmaklıktır. İman etmeyenlerden, kendisinden çok daha zenginler var. Bu da şeref verseydi iman etmeyenler onu geçerdi. KİMSEYE KARŞI KİBRETMEMELİ Demek ki, kulun vazifesi; kim olursa olsun, kimseye karşı kibretmemektir. Bir cahil gördüğü zaman, "Bu adam bilmediğinden isyan etmiş olabilir, ben ise bilerek isyan ediyorum. O benden iyidir..." Bir âlim gördüğünde ise, "Bu bilerek ibadet ediyor, ben ise bilmeden yapıyorum. Çoğu ibadetlerimi belki de yanlış yapıyorum. O benden iyidir" demelidir. Yaşlı birini gördüğünde; "Bu benden daha çok Rabbimize ibadet etmiştir, üstelik Asr-ı Saâdete benden daha yakındır ve benden iyidir" demeli. Kendisinden küçük birini gördüğünde ise; "Bu benim kadar yaşamadı ve dolayısı ile günâhları da benimkinden daha azdır. O da benden daha iyidir" demelidir. Tedavi biraz zor da olsa, mutlaka yapılmalı, değilse başımıza gelecek sıkıntılara razı olmak zorunda kalacağız. Günâh işlememek için sabretmek, ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır!..
.29/10/2009
İlk işlenen günâh: Kibir!..
Kibirlenen hastadır, kibir de hastalıktır. Hem de çok tehlikeli bir hastalıktır. Tedavi olunmazsa insanı helâk eder, hem dünyası mahvolur, hem de ahireti harap olur. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Kalbinde hardal tanesi kadar (az bile olsa) kibir taşıyan cennete giremez." Rabbimizin sevmediği günâhların başında kibir gelir. Kibriyâ ve azamet O'na mahsustur. Kibir, ilk işlenen günâhtır. Âdem aleyhisselâm yaratıldığında, meleklere ona secde edilmesi emrolundu. Bütün melekler Âdem babamıza dönerek Allahü teâlâya secde ettiler. İblis hariç! O, secde etmedi, kibirlendi, "Ben ondan daha üstünüm, ona nasıl secde ederim?!." dedi ve belâsını buldu. Cennetten kovuldu, lânetlendi ve ebedi cehennemlik oldu. "ONA NİÇİN İMAN ETMİYORSUN?" Bizi iki cihan saadetine kavuşturmak için gönderilen Peygamberlere iman etmeyen, karşı çıkan, onlara ezâ ve cefâ çektirenlerin çoğu, kibirlendikleri için bunu yaptılar ve nimetlerden mahrum kaldılar. İman edenlerin çoğu fakir, halk arasında pek itibar sahibi olmayan kimselerdi. Zenginler, makâm, mevki sahibi olanlar tenezzül etmediler ve dediler ki; "Peygamberlik gelse bize gelirdi, bizim şanımız, şöhretimiz daha fazladır!.." Nemrutları, Firavunları, Ebu Cehilleri ve bunlara benzeyenleri iman nimetinden mahrum bırakan şey, bunların aşırı derecedeki kibirleriydi. Yoksa onlar da; Peygamberimizin ve söylediklerinin hak olduğunu çocuklarını tanıdıkları gibi tanıyorlardı!.. Ebu Cehil'in dayısının oğlu anlatır: "Bir gün onu görmeye gittim, ikimiz yalnız idik. Ebu Cehil'e sordum: 'Sen Muhammed hakkında ne düşünüyorsun? Laf aramızda kalacak, doğru söyle!' dedim. Bana cevap olarak dedi ki: 'Onun dürüstlüğü tartışılmaz. Ona biz Muhammed-ül emin derdik, hem sonra söylediği sözler, beşer kelâmı olamaz, insanlar bu kadar mükemmel söz söyleyemezler!" Bu sözleri ondan hiç beklemiyordum, hayretle sordum: "O halde ona niçin iman etmiyorsun?" Bu soruma da şöyle cevap verdi: "Biz bu işe Ebu Talib'in yetiminden daha lâyık idik. Peygamberlik gelseydi bize gelmeliydi, biz olmalıydık! Ben bu zenginliğimle, bu itibarımla nasıl gider ona teslim olurum, mümkün değil!" Kureyş'in ileri gelenleri toplandılar ve; "Tehlike haberi yalancıdan da gelse insanı tedirgin eder. Bu da çok büyük tehlikeden bahsediyor... Cehennemden bahsediyor... Yanmak da çok zor şeydir! Ya doğru söylüyorsa n'olur halimiz?.. Biz iyisi mi gidip iman edelim" dediler. Bir heyet halinde Sevgili Peygamberimize geldiler. Dediler ki: "Biz senin davetine icabet etmeye, sana iman etmeye karar verdik; ama bir şartımız var! Sana iman edenlerin çoğu köle ve fakir insanlardır biz onlarla aynı toplulukta oturamayız. Bu, bizim şanımıza yakışmaz, onları kov, bizi kabul et, bizimle sohbet et!" HUZUR-I SAÂDETTE KALDILAR... Bu teklifi Peygamber efendimiz reddetti. İkinci bir teklif arz ettiler, dediler ki: "Bir gün bizi huzuruna kabul et, bir gün de onları!" Bu teklif de hoş karşılanmadı, "ama, bir müddet böyle olsun, belki ileride bu kibir ve inatlarından vazgeçerler" ümidi ile Sevgili Peygamberimiz kabul buyurdular. "Günlerimizi tesbit edelim bir kâğıda yazalım, biz hangi günler geleceğiz?" dediler. Âlemlere rahmet olarak gönderilen zat kâğıt istedi. Henüz kâğıt gelmeden Cebrâil aleyhisselam geldi ve Rabbimizin emrini bildirdi. Buna razı olmadığını bildiren âyet-i kerimeyi okudu. Meâlen; (Sabah akşam Rablerini çağıran, ona dua eden, onun rızasını isteyenleri huzurundan kovma!) buyuruluyordu. Böylece; cepleri fakir, fakat gönülleri zengin olanlar huzur-ı saâdette kaldılar, kibir kumkumaları ise defolup gittiler...
.22/10/2009
Arkadaş seçerken...
İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız. Tehlike çok büyüktür... Bütün insanlar sevgiye, ilgiye ve şefkâte muhtaçtır. En fazla muhtaç olanlar ise bebekler ve küçük çocuklardır. İnsan, doğumundan ölümüne kadar eğitime muhtaç bir varlıktır. O nasıl bir çevrede yetişirse, ona göre bir eğitim alır ve yönlendirilir. Aile, okul, arkadaş ve medya insanı özellikle gençleri yönlendiren çevrelerdir. İnsanlar her zaman çevresinde iyi örnekler görmeye, bunlara teşvik edilmeye, kötü örneklerden ise uzak tutulup korunmaya muhtaçtır. Etrafından ne kadar güzel mesajlar alırsa, kişiliği o kadar müsbet olarak gelişir. Sokak çocuklarının tamamının sokak çocuğu olmasının sebebi sevgisizlik ve ilgisizliktir. Suç işleyen çocuklar bundan mahrum oldukları için suç işliyorlar. Kötü insanlara özenerek onlar gibi olma hevesi insanlara her kötülüğü çok kolay bir şekilde yaptırır. Kötü arkadaş tuzağına düşen zararlı ve tehlikeli şeylerle tanışır. Onları göre göre gözünde basitleşir ve rahatça yapmaya başlar. Çirkeflere bulaşan kişinin ondan kurtulması artık çok zordur. Elini verse, kolunu kurtaramaz. EN DEĞERLİ VE EN KÖTÜ ŞEY İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir. Çok meşhur atasözüdür: "Arkadaşını bana söyle sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu atasözü bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor. Dünyanın en değerli şeyi güzel arkadaştır. En felâket olan şeyi de kötü arkadaştır. Kötü arkadaş yılandan daha tehlikelidir. Yılan sokarsa, insanı birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır. Çok zehirli ise öldürür. İkisi de dünya hayatı ile ilgilidir. Biz zaten ölmek için dünyaya gönderilmişiz. Kötü arkadaş insanı hem dünyada hem de ahirette büyük felâketlere, sıkıntılara ve acı çekmeye sevk eder. İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız. Tehlike çok büyüktür. Arkadaş seçerken dikkat edeceğimiz şeyler şunlardır: 1- Akıllı olmalıdır. Aptal dost sana iyilik yapacağı yerde kötülük yapar. Rivâyet olunur ki, bir adam, bir ayıyla arkadaş olur, beraber gezerler. Adam ayı kadar güçlü olmadığı için yorulur. Bir suyun başına gelirler. Adam ayıya işaretle biraz uyuması gerektiğini anlatır. Ayı da hareketleriyle anladığını belli eder... Adam uzanır ve uyur, ayı da başında bekler. Bir sinek adamın kafasına konar, ayı, arkadaşı rahat uyusun diye sineği kovar, sinek uçar tekrar eski yerine döner. Ayının kafası kızar, iyisi mi ben bu sineği öldüreyim, bu arkadaşımı rahat uyutmayacak diyerek koca bir taş alır, arkadaşının başındaki sineğe fırlatır, sineği öldüreceğine arkadaşının beynini parçalar. Aptal dostun yapacağı budur. 2. Dindar olmalıdır. Dînî vecibelerini yerine getirmeyen, haramlardan sakınmayan en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine kötülük yapanın başkalarına ne yararı olur? 3. Güzel ahlâk sahibi olmalıdır. Güzel ahlâk, kıyâmet günü amellerin tartıldığı terazinin hayır kefesinde en çok ağırlığı olan şeydir. Güzel huya sahip olabilmek için, güzel huylularla beraber olmalıdır. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez. Ne annesi, ne babası, ne de hocası. BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN BAŞI! 4. Dünyaya aşırı derecede düşkün olmamalıdır. Böyle insanlar menfaatleri uğruna her an insanı satabilirler. Onlara güven olmaz. Dünyaya olan düşkünlük asrımızda had safhaya ulaşmıştır. İnsanların artık gayesi haline gelmiş, onu elde edebilmekten başka bir şey düşünmezler. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır." Kibir, ucub, haset hep bu sevginin meyvesidir. Dahası var; yalan, aldatma, haksız mal elde etme, zulüm, insanları hakir görme gibi çirkinlikler hepsi dünya sevgisinden meydana gelir. Dünya sevgisi ile Allah sevgisi birbirinin zıddıdır, aynı kalpte birleşmezler.
. 13/08/2009
Arkadaş seçerken dikkatli olmalıyız
Hayvanlar gibi yalnız başımıza yaşayamayız, beraberce yaşamak zorundayız, birbirimize muhtacız. Hayvanlar yalnız yaşayabilirler, onların terziye, ayakkabıcıya, berbere, aşçıya ve buna benzer şeylere ihtiyaçları yoktur. Yakaladığı rızkını yiyebildiği kadar yer, geriye kalanı ise bırakır gider, o başka bir hayvana nasip olur. Demez ki; ben böyle taze eti nerede bulabilirim, iyisi mi buralardan ayrılmayayım, acıkınca yine yemeye başlarım... Tevekkülleri bizden fazladır. Her acıktığında rızkı gönderilir. Biz, bir ekmek için en az otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, harmanlayana, değirmenciye, fırıncıya ve bu aradaki nakliyecilere ihtiyacımız vardır. Toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder." Hazreti Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin, çünkü onlar hem dünyada hem de ahirette işinize yarar ve size yardımcı olur. Garip insan, arkadaşı olmayan insandır." "CAHİLLER MECLİSİNDEN UZAKLAŞ!.." Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. Çünkü insan, istese de istemese de zamanla arkadaşı gibi olur. Mevlânâ Celâleddin-i Rumi hazretleri Mesnevi kitabında buna işaret buyurur: Cahiller meclisinden sen her zaman uzaklaş, Dâima ariflerin mutlu semtine yaklaş. Nâ ehil kişilerle yoldaşlık etme sakın. Yere düşen bir maden paslanır yavaş yavaş... İnsanların çoğu, arkadaşından şikâyet eder; "Bana, bunu yapacağını hiç tahmin etmemiştim. Ben olsaydım ona bunu yapar mıydım" gibi. Menfaate dayalı dostluklar, menfaat bitince biter. Arkadaş seçimindeki pişmanlık, dünyadan daha çok ahirette meydana gelir. Bizim kıyamet günü insanların arasında rezil ve rüsva olmamıza ve neticede cehennemde yanmamıza sebep olur. Bunun için ne kadar pişmanlık duyacağımız ve üzüleceğimiz kıyamet günü daha iyi anlaşılır. Bunu ayet-i kerimeden öğreniyoruz. (Furkan suresi 29) Meâlen buyuruluyor ki: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim." Dünyadaki o sahte dostluk düşmanlığa dönüşür, birbirlerinin yakasına yapışırlar. İnsan, arkadaşının dini üzerindedir... Arkadaşını bana söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim, atasözleri meşhurdur. Hazret-i Ömer buyuruyor ki: "Salih ve iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır. Her şey para değildir. Birinin parası ne kadar çok olsa yine de, sıkıntılı zamanında onu teselli edecek, hasta olunca onu ziyaret edecek ve acısını paylaşacak birini arar, bulunca da çok huzur bulur. Para bunu temin edebilir mi? DÜNYA HAYATI GÖLGE GİBİDİR... Arkadaş üç kısımdır: Birincisi gıda gibidir. (Hava, su ve diğer yiyecekler gibi) onsuz olmaz. İkincisi ilaç gibidir, insan hasta olunca lazım olur, başka zamanlarda aranmaz. Üçüncüsü ise; hastalık gibidir, hiçbir zaman talep edilmez. Her insanın dört türlü arkadaşı vardır: Birincisi ve en kıymetlisi, hem dünyada hem de ahirette faydası olandır. Dünya işlerinde ona yardım eder, ahirette de şefâat eder. Bu hem gölgesi, hem de meyvesi olan bir ağaç gibidir. Dünya hayatı gölge gibidir. İkincisi, dünyada bir yardımı olmaz, fakat ahirette faydası çok olur. Bu da meyvesi olup da, gölgesi olmayan ağaca benzer. Üçüncüsü, dünyada yardım eder ama, ahirette faydası olmaz. Bu da gölgesi olan meyvesiz ağaç gibidir. Dördüncüsü, ne dünyada ne de ahirette hiçbir faydası olmaz. Gölgesi ve meyvesi olmayan kupkuru ağaçtan farksızdır. Böylelerinden uzak durmalıyız...
.
. 15/10/2009
Ya doğru konuş ya da sus!..
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerden bir tanesidir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar... Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil... Dilin cirmi (kendisi) küçük ama yaptığı şeyler büyüktür. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur. İmanlı olabilmek için dahi -kalb ile tasdik ettikten sonra- dil ile de ikrâr etmeden olmaz. Nazarı bile bize haram olan bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, eşimiz oluyor, beraber yaşıyoruz. Ağzımızdan çıkan ve küfre sebep olan bir sözden dolayı hem imanımızı, hem de nikâhımızı tazelememiz lâzımdır. AKILLI İLE AHMAĞIN FARKI!.. Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz. Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık. Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir. Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz... Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur. Çok konuşanı pek sevmezler. İmam Malik hazretlerine birinden bahsederler ve onu överler. İmam da, şöyle cevap verir: -Doğrudur, değerli bir insandır. Ama bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor!.. Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: -Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et! Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.) Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız. Meselâ; kandil günlerinde kimseye "oruç musun?" diye sormamalıyız. Orucum dese, kibirlenecek, günâha girecek. Değilim dese mahcup olacak. Buna benzer, yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz... EN İYİ VE EN KÖTÜ ORGAN!.. Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?" Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz. Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!..
.08/10/2009
Gerçek mabut!..
Rabbimiz bizi zayıf ve aciz yaratmıştır. İnsanlar her hal-u kârda bir yerlerden medet umarlar. Karşılaştıkları ve karşılaşacakları sıkıntılardan onları kurtaracak bir "el" ararlar. Aradıkları bu "el" gerçekten onları kurtaracak ve saâdete kavuşturacak "el" de olabilir; hiçbir işe yaramayan, serâptan su bekleyenler gibi sukût-u hayale uğratacak olan "el" de olabilir. Kurtarıcı "eli" bekleyenlerden bir şair şöyle seslenmiştir: Gel bizi zulmetlerden kurtaracak nurlu el! Gel yeter bu bekleyiş Allah'ı seversen gel!.. KENDİ YAPTIĞINA TAPTI!.. İnsanoğlu bu tapma ihtiyacı sebebi ile; çoğu zaman kendi elleri ile "put"lar yapmışlardır. Barınacak evleri, yiyecek gıdaları olmadığı halde put yapımına öncelik vermişlerdir. Daha önce taş ve toprak olan cansızların ilâh olamayacağını ve onlara hiçbir fayda veremeyeceğini putları yapanlar çok iyi biliyorlardı. Sadece tapınma ihtiyaçlarını gideriyorlar ve kendilerini bir nebze de olsa tatmin ediyorlardı. Hemen hemen bütün Peygamberlerin muhatapları "Putperestler"di. Putlara tapmanın akıllı adamın yapacağı bir iş olmadığını bilmelerine rağmen... Bize sırat-ı müstâkim-i gösterenler Peygamberlerdir (aleyhimüsselâm). Gerçek mabud Rabbimizdir. Aklımızla bunu doğru bir tarzda bilmemiz mümkün olmazdı. Aklımızla Rabbimizin emir ve yasaklarını nasıl bilebilirdik... Hangi şeylerden razı olduğunu, hangilerini sevmediğini nereden öğrenebilirdik! BİZE HER ŞEYİ BİLDİRDİLER... İmanın altı şartından biri olan meleklere nasıl iman edebilirdik. Öldükten sonra tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi bize söylediler. Cennete giden yolu ve o yolda yürüyenleri öğrendik, onları tanıdık. Cehenneme çıkan yolu da bildirdiler. Onun da yolcularını tanıttılar. Hangi yolu ve hangi arkadaşları tercih edeceğimizi ise bize bıraktılar. Bize öğrettikleri çok önemli şeylerden bir tanesi de; yaşamakta olduğumuz ve daha ne kadar yaşayacağımız belli olmayan dünya hayatı tek gaye olmamalıdır. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, orada sonsuz kalınacağını bize apaçık bildirdiler. Dünya bir imtihan salonudur. Hepimiz imtihandayız, imtihan sona erince salon terk edilir. Bizim de imtihanımız biter bitmez buradan ayrılacağız. Yaşadığımız dünyada bizden önce başkaları yaşıyordu. Bize bırakıp gittiler. Bizler de belli bir müddet yaşadıktan sonra gelecek nesillere bırakıp gideceğiz. "Devre mülk" gibi. "BEN, BATAN ŞEYLERİ SEVMEM!" Sonu ölüm olan bir hayatta hayır yoktur. Dünya hayatı, insana ebedi saadeti kazandırabilmişse güzeldir. Kısa süren, rüya gibi olan mutluluk, mutluluk olamaz. İbrâhim aleyhisselâmın dediği gibi: "Ben, batan şeyleri sevmem..." Ne kadar gariptir ki, insanlar, bırakıp gidecekleri muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyorlar. Gidip kalacakları muhakkak olan yeri ise ihmâl ediyorlar. Cennete giden yol Peygamberlere tabi olmaktan geçer. Onları örnek alabilmemiz, onlar gibi yaşayabilmemiz için Rabbimiz onları insanlardan seçti. Meleklerden bize Peygamber gelseydi işimiz çok zordu. Onlar gibi olabilmemiz mümkün olmazdı. Çünkü onlar yemez içmez ve uyumazlar. Peygamberler (aleyhimüsselâm) insandırlar fakat derecesi en düşük olanı bile derecesi en yüksek melekten daha yücedir. Akıllı olan kişi dinini yaşayan, haramlardan sakınan insandır...
.1/10/2009
Ölüm, yeni bir hayatın başlangıcıdır!..
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir... İNSAN, ÂCİZ KALIYOR!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar?.. Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkâtimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın ahiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş, Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur... İŞ İŞTEN GEÇMEDEN... Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerat-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir.
.24/09/2009
Dua ederken...
Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazımdır. "Ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır... Dua her zaman yapılır, fakat bazı vakitlerdeki dualar daha çok kıymetlidir... Mesela; cuma gecesi, seher vaktinde, hastalık halinde, farz namazlardan sonra, kırık kalble ve seferde iken yapılan dualar makbuldür... Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmazsa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor. Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyadayken dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecektir." Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar. KABUL OLMASI İÇİN... Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez... Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür... Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki: -Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir: -Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. Rabbimiz hadis-i kutside buyuruyor ki; "Ben kalbi kırık olanların yanındayım." O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize... Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, yaptıklarından dolayı babalarından af olunmaları için dua istediler. O da, "Size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler. Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır. Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca şöyle dua etti: "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat." Duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi? Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir. Kendini ne kadar büyük görür kibirlenirse, o kadar alçalır... Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar pek kıymetli olmaz. ÖNCE TÖVBE ETMELİYİZ... Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize Salevat getiriyorlar. Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onların hatırına kabul edilmesi umulur. Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.17/09/2009
Sayılı günler çabuk geçer...
Sevinçliyiz, çünkü onbir ayın sultanı, rahmet mağfiret ve cehennemden kurtuluşa vesile olan böyle mübarek bir ay ile şereflendik. Sünnetlere farz, farzlara en az yetmiş kat sevâp kazandıran çok kârlı bir ticaret imkânını bulduk... Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, terâvihlerimizi cami ve mescitlerde edâ ettik. Mü'min kardeşlerimizle beraber olduk, fakirlere, muhtaçlara, imkânlarımız elverdiği ölçüde yardım ettik, sadaka dağıttık... Zenginlerimiz, zekâtlarını ve fitrelerini verdi. İftarlara dâvet edildik, biz kardeşlerimizi davet ettik. Böylece kaynaşmalar, görüşmeler ve tatlı sohbetler meydana geldi. Karşılıklı dualar edildi. Yüce Rabbimizden umuyoruz ki, milyonlarca Müslümanın mağfiret edildiği bu mukaddes ayda, biz de o bahtiyar insanların arasına dahil olmuşuzdur. Bin aydan daha hayırlı, uzunca bir ömre bedel olan Kadir Gecesini de idrak ettik. Bunun için Allahü teâlâya ne kadar hamdetsek azdır... BİR DAHA KAVUŞABİLECEK MİYİZ?.. Üzgünüz, maddi ve manevi, nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen aydan ayrılmak üzereyiz. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değil. Bizim için bu son saâdet ayı olabilir... Ne kadar da çabuk geçti. İki gün sonra bayram... Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değil de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak, bunu daha iyi anlarız. Her geçen gün ise, bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu, doğduğu günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe arasındaki mesâfeyi artırır. Ölüm hariç. Ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız... Dünyaya gelip de kalanı ne gördük ve ne de duyduk. Yolcuyuz, misafiriz, istesek de kalamayız... ÖLÜMÜ ÇOK HATIRLAMALIYIZ... Ölümü hatırlayan insan, birçok nimetlere kavuşur. Bunun için ecdadımız, kabirleri camilerin etrafına, yol kenarlarına yapmışlar. Kabirleri gören ölümü hatırlasın, hazırlığını yapsın diye. Ölümü hatırlayan insan, kabrini mamur hale getirir, nurlandırır, genişletir. Değilse, büyük sıkıntılar çekmek zorunda kalır. Ölümü hatırlayan, zenginse, mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz, herkese iyilik yapmayı gaye edinir. Fakir ve sıkıntıda ise, fazla gam çekmez. Bunların geçici olduğunu, bir gün kurtulacağını düşünür ve böyle teselli bulur. Ölümü hatırlayan, tövbesini geçiktirmez. Ölümün; genç, ihtiyar ayırımını yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir. Kışı hatırlayan, kışa hazırlık yaptığı gibi, ölümü hatırlayan da ölüme hazırlık yapar. Bazıları, "Şu yaşıma gelsem tövbe edeceğim, hacca gideceğim, günâhlarımdan sakınacağım..." diyor. Halbuki, yarına çıkacağından emin değildir. Kendisini saracak olan kefeni dokunmuş olabilir! Zavallının haberi yoktur. Ölümü hatırlayan, ibadetlerini zevkle yapar. Ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla kabre girmez. Onunla beraber yalnız ameli girer. GÖZÜNÜ TOPRAK DOYURUR!.. Ölümü hatırlayanın kalbinde merhamet olur, canlılara acır, onlara yardım eder... Bir gün bir hanım, Aişe validemize gelir, kalbinin katılığından şikâyet eder ve çaresini sorar. O da ölümü çok hatırlamasını tavsiye eder. Bir müddet sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder... Ölümü hatırlayan kanaât sahibi olur, fakirlikten kurtulur. Kanâatkâr olmayanın gözü doymaz daima muhtaçtır. Gözünü toprak doyurur. Dünyaya aşırı hırs insanın dünyasını da ahiretini de berbat eder. Daha çok bal yiyebilmek için haris sinek, bal tabağının tam ortasına konar, bal yiyemeden batar ve ölür. Haris olmayan ise tabağın kenarına konar, dilediği kadar balını yer, istediği zaman da uçar gider... Bu vesile ile şimdiden ramazan-ı şerif bayramınızı tebrik ediyor; cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice bayramlara kavuşmayı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ediyorum...
.10/09/2009
Bin aydan daha hayırlı gece...
Kadir Gecesi, rahmet, mağfiret ve ateşten kurtuluş gecesidir. Bundan daha mübarek bir gece yoktur, olamaz da. Bir gece ama, bin aydan daha hayırlı... Kadir Gecesi, Kur'ân-ı kerimin ilk nazil olduğu gecedir. Yeryüzü, yaratıldığından beri böyle mübarek bir geceye şahit olmamıştır... Rahmet, mağfiret ve ateşten kurtuluş gecesidir. Bundan daha mübarek bir gece yoktur, olamaz da. Bir gece ama, bin aydan daha hayırlı! Nice bin aylar geçmişti fakat bu gecenin verdiklerini verememişti... Kadir Gecesi bize mahsustur. Ümmet-i Muhammed'e... Diğer ümmetlerin böyle bir gecesi yoktu. Bize mahsus büyük bir ihsan-ı ilâhidir. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, yaratılmışların en şereflisi olduğu gibi; ümmeti de ümmetlerin en hayırlısıdır. Al-i İmran suresi, 110. ayet-i kerimede meâlen şöyle buyuruluyor: "İnsanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a iman edersiniz!" Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimiz Ümmet-i Muhammed'e azap vermek isteseydi, onlara ramazanı ve içindeki Kadir Gecesini vermezdi!" YİRMİ YEDİNCİ GECE... Kadir Gecesi, ramazan ayı içindedir. Son on günün tek gecelerinden birinde olması kuvvetle muhtemeldir. Yirmi yedinci gecede olması ise daha da kuvvetli ihtimaldir... Abdullah bin Abbas hazretleri bu görüşü destekliyor ve buyuruyor ki: Kadir Gecesini ve üstünlüklerini bildiren Kadir sure-i celilesi otuz kelimeden ibarettir. "Hiye" (O gece) kelimesi ise yirmi yedinci kelimedir. Ayrıca "Leyletül kadr" ifadesi de dokuz harf olup; üç defa geçmektedir. Bu da yirmi yedinci geceyi işaret etmektedir. O halde bu geceyi (yirmi yedinci gece) diğer gecelerden daha farklı bir şekilde ihya etmeye gayret etmeliyiz. Bu sene 15 Eylül Salı, Kadir Gecesidir. 20 Eylül Pazar ise, ramazan bayramının birinci günüdür... Bayram, bir ay boyunca kulluk şuuru içinde ibadetlerini yapan, imanlı gönüllerin hasat günüdür, çok mübarek bir gündür. Bugünlerde bize düşen birçok vazife var; büyüklerimizi, akrabayı ve dostlarımızı ziyaret etmek, bayramlarını tebrik etmek, dualarını almak gibi... Onları hatırlar ve sevindirirsek, Rabbimiz de bizi sevindirir. Bayramlaşmalar, yalnız yaşayanlarla olmamalı, kabir ziyaretlerini de yapmalıyız, onlara okumalıyız. Bizim gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ve okumaya ihtiyaçları vardır... Bayramın sevincinden fakirleri mahrum etmemeliyiz, onlara yardım etmeliyiz. Hele, yetim çocuklar varsa onlara daha çok ilgi göstermeliyiz. Bir bayram günü sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) mescitten çıktıktan sonra, yolda oynayan çocuklara rastlar. Çocuklar çok neşeli, sevinçle oynuyorlardı... Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymişlerdi, neşe içindeydiler. Yalnız içlerinden biri eski ve yırtık elbiseleri içinde üzgün bir şekilde onları seyrediyordu. O çocuğun bu hali Peygamber efendimizin dikkatini çekti, çocuğa yaklaştı ve sordu: -Yavrum sen niçin arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun? Çocuk cevap verdi: -Ben hem yetimim, hem de öksüzüm. Babam şehit oldu, annem başkasıyla evlendi!.. Âlemlere rahmet olarak gönderilen efendimiz, şefkatle çocuğun elinden tutup hane-i seadetlerine götürdü. Sevgi ile saçlarını okşayarak buyurdu ki: -Yavrum, ister misin baban ben olayım, Âişe annen olsun, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsun... Yetim çocuk, sevinçten neredeyse uçacaktı ve; -Nasıl istemem, kim istemez ki, diye cevap verdi... Çocuğun karnı doyuruldu, elbiseleri yenilendi, daha sonra oynayan çocukların saflarına katıldı. Onlardan daha çok neşe ile oynamaya başladı. Çocuklar etrafına toplanıp sordular: -Nedir sendeki bu hal? Çocuk cevap verdi: -Biraz önce açtım, şimdi karnım tok, elbiselerim eski idi, şimdi yeni. Önce yetim idim, Peygamber aleyhisselam babam oldu... Bu manzaraya şahit olan çocuklar dediler ki: -Keşke biz de yetim olsaydık, biz de böyle nimetlere kavuşsaydık... BAYRAM YAPMAK HAKKIMIZ Büyük cihat olarak tarif edilen nefis ile olan muharebeyi kazanan biri olarak bayram yapmak hakkımızdır. Yememizi içmemizi, nefsimizin arzu ettiği diğer şeyleri, bizleri yaratan Rabbimizin emri olduğu için bir ay boyunca terk etmemiz bize dünyada bayram yaptırdığı gibi, ahirette de bayram yapmamıza vesile olur inşaallah. Bu vesile ile; Kadir Gecenizin şimdiden cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice Kadir Gecelerine kavuşmayı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ederim...
.03/09/2009
Şükretmeyi bilmiyoruz!..
Kavuştuğumuz bunca nimetlere şükrediyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "Şükreden kullarım azdır" buyuruyor... Rabbimizin, üzerimizdeki nimetleri sayılamayacak kadar çoktur. İçinde bulunduğumuz bunca nimetleri biz istemedik, böyle bir talebimiz de olmadı. Bizim bunlara muhtaç olduğumuz, bunlarsız yapamayacağımız bilindiği için ihsan edildi. Biz bilsek de bilmesek de hakikat budur... Kavuştuğumuz bunca nimetlere şükrediyor muyuz? İtiraf edelim ki hayır. Rabbimiz de; "şükreden kullarım azdır" buyuruyor. Şükretmiyorsak veya az şükrediyorsak bunun birçok sebebi var: Birincisi bedâva bulduğumuzdan ve hiç eksik olmayan nimetlerini nimet olarak görmemeye başladığımızdan. Hava, büyük nimettir. O olmazsa, hayatta kalmamız mümkün değildir... Yeryüzünden hava çekilse çok değil, on dakika sonra hepimiz ölürüz. Havayı yaratan, her dakika hayatımızı kurtarıyor. Ne kadar şükretsek yine de azdır. Oksijenin ne kadar büyük nimet olduğunu, havasız kaldığımızda anlarız. Birisi boğazımızı sıkarsa veya sauna gibi havasız yerde uzun kalırsak o zaman havanın kıymetini anlarız. Ama neye yarar!.. Sıhhatin güzelliğini, sabahlara kadar sancılar içinde kıvrananlar bilir. Gözün değerini âmâ olanlar daha iyi anlar. Kulağın kıymetini de sağır olanlar takdir eder. DERT YANAN FAKİR TALEBE! Bir fakir hocasına dert yanar; çok fakir olduğunu, hiçbir şeyinin olmadığını söyler. O da, ona sorar; sana deseler ki: Gözlerinin karşılığı sana on bin dirhem verseler razı mısın? "Hayır" diye cevap verir. Sağır olursan on bin, ona da "hayır" der. Dilsiz olsan, konuşamasan on bin dirhem, ona da "hayır", ellerin ve ayakların felç olursa on bin... Ona da razı olmaz. Aklını kaçırsan bir on bin daha verseler ister misin sorusuna da şöyle cevap verir: Aklımı kaybettikten sonra parayı ne yapacağım? Bunun üzerine hocası der ki: Allah'tan korkmuyor musun? Üzerindeki nimetlerin birkaç tanesi bile, elli bin dirhem kıymetinden fazladır, nasıl fakirlikten şikâyet edebilirsin? Hürriyetin değerini hapistekiler anlar. Hayatın kıymetini mevtâlar bilir. Hiçbir mevta yoktur ki, hayata bir gün dahi olsa dönmeyi istemesin. Salih âmel işleyenler, daha çok sevap kazansınlar, dereceleri daha çok yükselsin diye. Azap içinde olanlar ise, tövbe etmek için dönmeyi çok arzu ederler ama bu imkân hiç kimseye verilmemiştir ve verilmez de. Mahşerdekiler diyecekler ki: "Ya Rabbi biz her şeyi gördük ve anladık, bize bir fırsat daha tanısan, tekrar dünyaya döndürsen, bu defa çok iyi olacağız, neyi emretmişsen onları yapacağız, neyi haram kılmışsan onlardan da uzak duracağız." Bu isteklerine melekler cevap verecek: "Ahmak adam! Sen dünyadan gelmiyor musun? O zaman yapsaydın ya!" Su olmazsa yaşayamayız. Hayatımız onunla devam ediyor. Suyun ne kadar büyük nimet olduğunu susadığımız zaman anlarız. Susamak da, oruçla, hele uzun ve sıcak günlerde tutulan oruçla meydana gelir. Abbasi halifelerinden Harun-ı Reşid bir gün su ister. Ona bir tas su getirirler, huzurunda bulunanlardan Muhammed bin Vasi' hazretleri sorar: "Efendim siz bu suyu bulamasaydınız, susuzluğunuz gittikçe artacaktı, o zaman bir tas suyu kaça alırdınız?" O da "Saltanatımın yarısını verirdim" der. İkinci soru "Suyu içtiniz, dışarı atamasanız, sancılarla kıvransanız, bir doktor da dese ki; bende bir ilâç var, onunla rahatlarsınız. Onu kaça alırsınız?" "Ona da saltanatımın öbür yarısını veririm" dediğinde büyük âlim taşı gediğine koyar ve der ki: Kusura bakma padişahım senin bu uçsuz, bucaksız zannettiğin saltanatının kıymeti bir bardak suyu içip onu dışarı atma kıymetinde bile değildir. BÜYÜKLERİN SÖZÜ... Oruç tutmakla melekler gibi oluyoruz. Malum onlar da yemezler, içmezler. Rabbimizin şükrünü hakkı ile yapmamız mümkün değildir. Nimetlerin O'ndan olduğunu bilmemiz kâfidir. Bu haftaki yazımızı Hazreti Hüseyin'in çok güzel bir sözü ile bitirelim. Buyuruyor ki: "Ya Rabbi, bize nimetler verdin ona şükretmedik. Sıkıntılar hastalıklar ve musibetler verdin, ona da sabretmedik. Şükretmedik diye nimetlerini kesmedin, sabretmedik diye de sıkıntılarımızı devam ettirmedin. Sen kerimsin, kerimden kerem meydana gelir..." Büyüklerin sözü, sözlerin büyüğüdür.
.06/08/2009
Gençlere sahip çıkmak...
Yavrular, anne, baba ve milletin elinde bir emanettir. Anne-baba olarak, millet olarak evlatlarımıza sahip çıkmazsak emanete hıyanet etmiş oluruz. Bunun cezasını dünyada da, ahirette de çekeriz. Çocukların ve gençlerin temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi elde edilir. Çocuklara iman, Kur'an-ı kerim ve Allahü tealanın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Topluma faydalı birer evlat olurlar. Bu saadete anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, anne-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenalığın, her kötülüğün vebali, günahı annesine ve babasına da verilir. Tahrim suresinin altıncı ayet-i kerimesinde mealen; "Kendinizi, aile efradınızı ve emrinizde olanları ateşten koruyunuz!" buyurulmaktadır. BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN BAŞI!.. Bir babanın, evladını cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünya sıkıntılarından korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, imanı, farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla mümkündür. Bir babanın evladına yapacağı en büyük iyilik onu dinsiz, ahlâksız ve kötü arkadaşlardan uzaklaştırmasıdır. Bütün kötülüklerin başı, fena ve kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı vardır: Nefis, şeytan ve kötü arkadaş... Bunların içinde en büyük olanı şüphesiz ki kötü arkadaştır. En tehlikeli olanı da budur. Bundan dolayı ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor, hal ve hareketleri nasıldır... Bunlar ihmale gelmez. SOKAK, ÇOCUĞU BOZUYOR!.. Başıboş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Önceden çocuk evde de terbiye görürdü, sokakta da. Şimdi evde gördüğü terbiyeyi de sokakta kaybediyor. Namazında abdestinde dine uygun hareket etmek her akıl ve baliğ çocuk için şarttır. Kur'an-ı kerim okumasını, namaz surelerini ve namazın nasıl kılınacağını bilmiyorsa bunun hesabı babasına ve annesine de sorulur, onlar da sorumludurlar. Bazı anne-babalar çocuklarına kıyamıyor. Mesela, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu onlara yapılacak en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eliyle ateşe, cehenneme atmaktır. Ağaç yaş iken eğilir atasözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Çocuk yaşta öğrenilenler, mermer üzerine yazılmış yazı gibidir. Büyüdüğünde öğrenilenler ise buz üzerine yazılan gibidir; erir ve kaybolur. EN VERİMLİ ZAMAN Hayırlı şeyleri öğretmenin en verimli zamanı küçük yaşta olanlara yapılandır. Babanın çocuğuna zaman ayırması; onunla baş başa kalıp bir şeyler öğretmesi, güzel örnek olması gerekmektedir. Yapılan araştırmaların neticesinde ilgi gören çocuklar, büyüdüklerinde çok değerli insan olmuş, kendilerine ve memleketlerine büyük hizmetler yapmışlardır. Çocuğunu seven insan elbette onunla ilgilenecektir. Dünyada huzurlu bir hayat yaşaması için bütün imkânlarını kullanmalıdır. Bizden sonra bizim hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Kendimiz nasıl yaşamak istiyorsak, yavrularımızın da öyle yaşamasına çalışacağız. Çocuğumuzun dünyadaki mutluluğu için çok çaba sarf ediyoruz, fakat ahiret saadetini ihmal ediyoruz. Unutmayalım ki, birincisi çok kısa ve geçici, ikincisi ise bâki ve kalıcıdır...
.9/07/2009
Büyüklerin nasihatleri...
İbrahim bin Edhem hazretleri evliyanın büyüklerindendir. Büyük âlimlerdendir. Onu tanımayan Müslümanların sayısı çok azdır. Hangi devlette yaşarsa yaşasın, Müslümanların çoğunluğu onu tanır. Sever ve rahmetle yâd eder... Yedi yüz yetmiş dokuz senesinde yani 1230 yıl önce vefat etmiş olmasına rağmen, hâlâ unutulmadı. Hikmetli ve güzel sözleri, örnek halleri insanların takdirini ve hayranlığını kazandı. Bu takdir ve hayranlık kıyamete kadar da devam edecektir. Onu örnek alan, Peygamberimizi örnek almış demektir. Çünkü, O'nun bütün halleri sünnet-i seniyyeye uygun idi. Bir gün onu ziyarete gelenler, kendilerinden nasihat istediler. O da buyurdu ki: "GAYENİZ DÜNYA OLMASIN!" 1- İnsanlar, dünya işleri ile meşgul olurlarken, siz ahiret işleri ile meşgul olunuz! Gayeniz dünya olmasın! Gayesi dünya olanların ibadetleri çok olsa da sevabı azdır. Veya hiç yoktur. "Kalbinde dünya sevgisi olanın ibadetleri ihlaslı olmaz!" İçindeki riya, kibir, ucub ve hased gibi kötü şeylerden uzaklaşamaz. Bunlar da ibadetlerini geçersiz kılar. Kalbinde dünya sevgisi olmayanın ibadetleri ise; Allahü teâla için olduğundan, az da olsa kıymetlidir. İnsanların beğenmeleri ve takdir etmeleri için yapılmadığından ecri de büyük olur. 2- İnsanlar, dış taraflarını güzelleştirmek için çaba harcarlarken, siz içinizle uğraşınız! Önemli olan kalbin temizliğidir. Böyle temiz kalblere Rabbimizin sevgisi dolar. Bir kap boşaltılınca içine hemen hava dolduğu gibi... Bu kalpler nazargâhi ilâhi olur ve şeytanlar ona yaklaşamazlar!.. SERVETİN NE KIYMETİ VAR? 3- İnsanlar, kasırlarını (evlerini) mamur etmeye çalışırlarken, siz kabrinizi mamur etmeye bakın! Dünya evlerinde kalma müddeti, kabirdekine nazaran çok kısadır. Bir gün bile, bu dünya evlerinde kalabileceğimiz belli değilken; dünyadaki evimize bu kadar önem veriyoruz. Kıyamete kadar içinde kalmaya mecbur olduğumuz kabrimizi ihmal ediyoruz. Buradaki evimizde rahat değilsek; değiştirme imkânımız vardır. Kabrimizi beğenmezsek değiştiremeyiz de... "İnsan, ne garip bir varlıktır ki; bırakıp gideceği muhakkak olan yere bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan yeri ise hesaba katmıyor. Kazandığı paraya seviniyor, ömrünün azaldığına üzülmüyor. Ömür bittikten sonra servetin ne kıymeti vardır? 4- İnsanların çoğu başkalarının ayıplarını araştırırlar, siz kendi ayıplarınızla meşgul olun! Başkalarının kusurlarını araştırmak, çok büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Kıyamet günü sevâplarımızın elimizden alınmasına sebep olabilir... İnsanın iki gözü vardır, fakat gördüğü nokta birdir. Başkalarının ayıplarını araştıran kişi, kendi ayıplarını göremez ve ondan da kurtulmaya çalışamaz. Neticede de sıkıntıya girer ve büyük zararlara uğrar... EN BÜYÜK NİMET... 5- İnsanların çoğu insanların takdirini kazanmaya çalışırlar. İnsanların rızası onlar için en kıymetli şeydir. Siz Rabbinizin rızasını kazanmaya çalışınız! Hanım evliyalardan Râbia-i Adviyye hazretleri bir münâcatında şöyle der: "Allahım seninle aram iyi olsa bu bana kafidir. Varsın bütün insanlarla aram açık olsun! Senin sevgini elde edebilirsem, başka bir şey istemem. Çünkü toprağın üstünde bulunan her şey toprak olmaya mahkumdur." Bütün kâinatı yoktan var eden, dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin rızasını elde edebilirsek en büyük nimete kavuşmuş oluruz. Bundan da büyük bahtiyarlık olmaz!..
.02/07/2009
İnsanlardaki sıfatlar...
Yüce Rabbimiz insanları dört sıfatla yaratmıştır: 1- Hayvanlara mahsus sıfatlar: Yemek, içmek, uyumak, nefsanî arzularını tatmin etmek gibi... 2- Yırtıcı hayvanlara ait sıfatlar: Saldırmak, parçalamak, üstünlük sağlamak ve galip gelmek arzusu gibi... Bu iki sıfat dünya hayatında mevcuttur. İnsan ölünce bu her iki sıfat da insanda yok olur. Artık ne yemek içmek arzusu ve ne de saldırma, galip gelme isteği kalır!.. Ölen bir insanda hareket etme kabiliyeti kalmaz. KABRİSTANDAKİ GENÇ KIZ... Hasan-ı Basrî hazretleri bir kabristandan geçerken bakar ki, genç bir kızcağız bir kabrin başında oturmuş ağlayarak şöyle diyor: "Babacığım! her gece senin yatağını ben açardım, bu gece kim açtı? Her akşam senin yemeğini ben hazırlardım, bu gece sofranı kim hazırladı?.." Bunları hem tekrar ediyor, hem de ağlıyordu... Hasan-ı Basrî "rahmetullahi aleyh" ona şöyle seslendi: "Yavrum! Bu soruları sormanın artık zamanı geçti. Babanın yatağı topraktır. Yemesi, içmesi de bitmiştir. Babana soru soracaksan, şunları sor; (İmanla kabre girebildin mi baba!) Hadîs-i şerifte buyuruluyor ki: (Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Senin kabrin bunlardan hangisidir? Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap verebildin mi? Melekler, kötü insanların yüzünü kıbleden çevirirlermiş. Senin yüzün bıraktığımız gibi hâlâ kıbleye doğru mudur? Bunlar sorulur yavrum!" 3- Meleklerin sıfatları: İman etmek, güzel ahlâk sahibi olmak, cömertlik, şefkât ve merhametli olmak gibi... 4- Şeytânların sıfatları: Küfür, kötü huy, yalan, cimrilik, katı kalpli olmak gibi... Son iki sıfat kalıcıdır. Ölümle son bulmazlar. Kabirde de, ahirette de insanla beraberdir. Ya sahibini nimete kavuşturur veya azab çektirirler... Bu iki sıfat birbirine zıt güçlerdir, sürekli savaşırlar. Savaş meydanı ise insanların kalbidir. Bu muharebeyi hepimiz az veya çok hissederiz, şöyle ki: Bir fakirle karşılaştığımız zaman melekî sıfatlar bize, ona yardım etmemizi tavsiye ederler, elimizi cebimize sokarız, belli bir miktar para vermeyi düşünürüz. Hemen şeytâni sıfatlar devreye girer ve der ki: "Yardım etme! Niçin yardım edecekmişsin ki; gitsin, çalışsın, kazansın..." Bunun üzerine elimizi cebimizden çekmeye başlarız. Yine melekî sıfatlar müdahale eder: "Çalışabilseydi, çalışırdı, iş bulamadığı için bu hale düşmüş. Ona vereceğin para senin parandır. Cebindeki veya kasandaki para senin olmayabilir..." Yine elimizi cebimize daldırırız... Pusuda bekleyen şeytâni sıfatlar ara vermeden işe karışır: "Vereceksen de çok az ver! El âlemi sen mi doyuracaksın! Yarın sen de onun durumuna düşersen sana kim yardım edecektir?!." diye bizi böyle hayırlı işlerden uzaklaştırmaya çalışır... İKİ KUVVET HEP SAVAŞIR! Savaşan bu iki kuvvetten hangisini tercih etmeye aklımız karar verecektir. Akl-ı selîm sahibi insan, melekî sıfatların tarafını tutar. Akl-ı selîm sahibi olmayan da şeytâni sıfatlara tâbi olur. Kazanacağı büyük sevaptan da mahrum kalır. Cebinde bıraktığı para da belki en sevmediği birine kalır. Hesabını da kendisine sorarlar... Yazımızı bir Hadîs-i şerîfle bitirelim: (Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap (ister iyi, ister kötü) karşılığını göreceksin!..) Her insan, bundan sonraki ömründe zaman zaman nefis muhasebesi yapmalı, iki cihânda saâdetine sebep olabilecek şeyleri yapmaya gayret sarf etmeyi unutmamalıdır.
.18/06/2009
Hayırlı evlât yetiştirmek
Hayırlı evlât en büyük nimetlerden biridir. Biz öldükten sonra da hayır defterimiz kapanmaz. Hadis-i şerifte buyurulur: "İnsan ölünce amel defteri kapanır. Üç sınıf insan hariç. Birincisi; sadaka-yi cariye (Cami, Kur'an-ı kerim kursu, hastane, köprü gibi) bir eser yaptıran. İkincisi; hayırlı evlât bırakan, üçüncüsü; talebe yetiştiren, faydalı kitap yazan. Bu, büyük bir bahtiyarlıktır. Dünya ile alâkası kesilmiş olmasına rağmen; bu üç kişinin herbiri kabrinde ibadet ediyor ve sevap kazanabiliyor... Hayırlı evlât yetiştirmek insanın en büyük gayesi olmalıdır. Mukaddes değerlerimizin muhafazası onlarla mümkündür. Bizden sonra hayatımızı onlar devam ettireceklerdir. Bizim yerimize onlar geçecek. Ya bizim yüz akımız veya yüz karamız olacaklardır. Evlâda bırakılacak en kıymetli miras da, iyi bir terbiye ve güzel bir ahlâktır. SALİH KİMSELERLE... Hayırlı evlât sahibi olabilmek için erkek, saliha bir hanımla evlenmeli, hanımlar da salih bir erkekle hayatını birleştirmelidir. Bir adam çocuklarına demiş ki: Yavrularım benim sizde iyiliklerim çoktur. Siz daha dünyaya gelmeden de size büyük iyilik yaptım. Çocukları dediler ki: Biz dünyaya geldikten sonra iyiliklerin sayılmayacak kadar çoktur. Yemedin yedirdin, içmedin içirdin, bizi büyüttün. Biz daha dünyada yokken bizde ne iyiliklerin olabilir? Baba şöyle cevap verdi: Size saliha bir anne seçtim. Bu yetmez mi? Hayırlı evlâda sahip olabilmek için, baba ve anne haram lokmalardan sakınmalı, annesi çocuğuna helâl süt emzirmelidir. Haramdan meydana gelmiş bir bedenden hayır beklemek abes olur. Bir adam dükkânında çocuğunu dövüyormuş. Vurduğu her sopada da Besmele çekiyormuş. Yoldan geçen birinin dikkatini çekmiş, biraz seyrettikten sonra sormuş; bunu niçin dövüyorsun? O da, bu benim oğlumdur, beni dinlemiyor, bana karşı geliyor. Onun için dövüyorum demiş. Peki niçin her sopada Besmele çekiyorsun diye sormuş. O da tesir etsin diye cevap vermiş. BESMELEYİ ÇEKMEKTE... Yoldaki adam ona şöyle demiş: Sen Besmeleyi çekmekte geç kalmışsın. Onun annesi ile buluştuğun zaman çekecektin!.. Çocuk dünyaya geldiğinde kulağına ezan ve ikâmet okunur. Güzel bir isim verilir. Yedi yaşında namaz öğretilir. Dinimizin bilinmesini emrettiği şeyler ona bildirilir. Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evlerinizde ve emirleriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara müslümanlığı öğretmelisiniz! Öğretmez iseniz mes'ul olursunuz! Bir diğer Hadis-i şerifte de; "Çok müslüman evlâdı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gireceklerdir. Bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyif sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evlâtlarına müslümanlığı ve Kur'an-ı kerimi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da benden uzaktırlar. buyurulmaktadır. Bir adam oğlunun elinden tutar, Hz. Ömer'e radıyallahü anh gelir. Oğlundan şikâyetçi olur. Bu evlâdım beni dinlemiyor, bana karşı geliyor, cezası ne ise verin der. Halife-i Müslümin sorar; sen bu çocuğa dinini öğrettin mi, Kur'an-ı kerimi okuttun mu? O da hayır diye cevap verir, sebebini de açıklar: Ben çiftçiyim sabah erken saatte tarlaya gider, akşama kadar çalışırım. Eve yorgun dönerim. Çocuğumla ilgilenecek vakit bulamıyorum. Bunun üzerine Hz. Ömer ona; senin çocuğundan şikâyet etmeye hakkın yoktur. Onun senden şikayet etmeye hakkı vardır. Sen çocuğuna tarla kadar da önem vermemişsin diye azarlar. Yavrularımızın yalnız dünya hayatını değil, ahiret hayatını da hesaba katmalıyız. Tahrim suresi 6. ayet-i kerimesinde meâlen şöyle buyurulmaktadır: "Ey iman edenler! kendinizi ve ailenizi yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun!"
.11/06/2009
Anne-baba hakkı
Allahü teâlânın rızası, dinine bağlı olan anne ve babanın rızasına bağlıdır. Allahü teâlânın gazabı, dinine bağlı olan anne ve babanın gazabındadır... Peygamber efendimiz aleyhisselâm; "Cennet anne ve babanın ayağı altındadır" buyuruyor. İnsana dinini, imanını ilk öğreten annesi ve babasıdır. Onların rızası ise cennete açılan iki kapı gibidir... Büyüklerden birinin annesi vefât eder, bunun üzerine çok ağlar. Ona derler ki: "Ömrü bu kadardı, hepimiz öleceğiz. Dünyadaki rızkı bitmişti. Niçin bu kadar çok ağlıyorsun?" Cevap olarak şöyle der: "Ben de biliyorum Rabbimiz her canlıya belli bir ömür vermiştir. Nefeslerimiz sayılıdır. Ecel geldiğinde onu hiçbir güç, ne bir dakika erteleyebilir, ne de öne alabilir. Benim ağlamamın sebebi şudur: Benim için cennete açılan iki kapı vardı, bir tanesi kapandı. Artık anneme hizmet edemeyeceğim..." ZALİM OLSALAR DAHİ... Bir kimsenin anne ve babası zalim olsalar dahi onlara karşı gelmek, onlara sert konuşmak uygun değildir. Çeşitli vesilelerle, onların ellerini öpüp dualarını almalıyız. Haklarını helâl ettirmeliyiz. Onlara hediyeler almalı, gönülleri kazanılmalıdır. Anne-baba çağırdığı zaman evlâdının cevap vermemesi ve işlerini yapmaması günahların en büyüklerindendir. Anne-baba kızıp bir şey söylediği zaman onlara karşılık vermemelidir. Emrettikleri şeyleri bir an önce yapıp onları üzmemelidir. Onların üzülüp bedduâ etmelerinden çok korkmalıdır. Yanlış bir iş yapıp onları üzünce, ellerine sarılıp özür dilemelidir. Hayatta iken anne ve babamızın kıymetini bilmeliyiz. Vefâtlarından sonra pişmanlık fayda vermez. MUSA ALEYHİSSELAMIN KOMŞUSU Musa aleyhisselâm bir gün; "Ya Rabbi, cennette benim komşum kim olacak, bana bildir de gidip onunla görüşeyim" dedi. Ona şöyle vahyedildi: "Falan beldeye git! Çarşının başında bir kasap dükkânı var. O dükkânın sahibi senin komşundur." Musa aleyhisselâm adamı bulur ve evine misafir olur. Kasap, Musa aleyhisselâmı tanımıyordu. Onu dükkânında oturttu, işi bitince evine götürdü, ona ikrâmda bulundu. Musa aleyhisselâm, dikkatle ev sahibini takip ediyordu. Pişirilen yemeğin bir kısmını misafirin önüne koydu ve yemesini söyledi. Geriye kalan kısmını da zembilde asılı olan yaşlı bir kadına yedirdi. Döndüğünde misafirin yemediğini görünce sordu; niçin yemediniz? O da, "Sen bana zembildeki sırrı söylemedikçe, bir lokma bile almam!" diye cevap verdi. "ZEMBİLDEKİ BENİM ANNEMDİR" Ev sahibi, "Madem çok merak ediyorsun anlatayım" dedi. "Zembildeki yaşlı hanım benim annemdir. Çok yaşlı olduğu için takatten düştü. Evde ona bakacak başka kimsem de yoktur. İşe gittiğimde herhangi bir hayvanın kendisine zarar vermemesi için onu zembile koyuyorum. Her gün gelip, iki öğün yemek yediriyorum. Diğer hizmetlerini de görüyorum. Musa aleyhisselâm meseleyi anlamıştı, yalnız merâk ettiği bir şey vardı; o da, yemek yerken yaşlı kadının dudakları kıpırdıyordu. Oğluna sordu; "Annen ne diyordu, sen de neye amin diyordun?" "Annem, her hizmet edişimde, Allah seni Cennette Musâ aleyhisselâmla komşu eylesin diye dua eder. Ben hiç ihtimâl vermediğim halde, bu güzel duaya amin derim. Ben kim oluyorum ki, o büyük peygambere komşu olayım. O zamana kadar kim olduğunu saklayan misafir kendini tanıttı: "Ben Musa'yım. Beni Allahü teâla gönderdi. Bana cennette komşu olacağının müjdesini vermek için geldim. Sana müjdeler olsun..."
.4/06/2009
Yalnız yapamayız...
İnsanlar, yaratılış itibariyle yalnız yaşayamazlar, birbirlerine muhtaçtırlar, birlikte yaşamaya mecburdurlar. Buğday tanelerinin ekmek olabilmesi için, onlarca kişiye ihtiyaç vardır... Tohuma, tarlaya, onu ekene, biçene, harmanlayana, değirmene, değirmenciye, fırıncıya ve daha birçoklarına muhtacız. Ayrıca, terziye, berbere, ayakkabıcıya, yemeklerimizi pişirecek aşçıya ve ateşe muhtaç olduğumuzu herkes bilir. Hayvanlar bizim gibi değiller. Onlar yalnız da yaşayabilirler. Hele aslanlar, yalnız kalmayı ve yalnız dolaşmayı çok severler. Birbirlerine ihtiyaçları da yoktur. Bu saydıklarımızın hiçbirine muhtaç değillerdir. Evlilik hayatı insanların çoğunun tercih ettiği hayat tarzıdır. Yalnızlıktan kurtulmak ve çocuk sahibi olup neslini devam ettirmek için başka çare yoktur. Giyim, kuşam, barınma, ulaşım, haberleşme gibi sonu gelmeyen arzu ve isteklerimizi gerçekleştirmek için birlikte yaşamak zorundayız. MADDÎ VE MANEVÎ İHTİYAÇ İÇİN... Maddi ihtiyaçlarımızın yanı sıra manevi ihtiyaçlarımızın elde edilmesinde de birlikte yaşamak mecburiyeti vardır. Sevinçler, üzüntüler, korkular ve beklentiler de hesaba katıldığında sosyal hayat kaçınılmazdır. Birlikte yaşama zorunluluğu, bize yardımlaşmayı öğretmeli, birinin sıkıntısı varsa ona ortak olmalı, onu teselli etmeliyiz. Sıkıntılarına sebep olan şeylerin ortadan kaldırılması için ona yardım etmeliyiz. Sevincini de paylaşmalıyız. Meşhur ata sözüdür: "Üzüntüler paylaşıldıkça azalır, sevinçler ise paylaşıldıkça çoğalır..." Para, her şeyi halletmiyor. Sahrada susuz kalan, böylece hayatı tehlikede olan birine bir kese altın verseniz neye yarar. Veya avlanmak için ormana dalan, yolunu şaşıran, açlıktan takâtsiz düşüp ölümü bekleyen birine yüksek meblağda para hediye etseniz yüzüne bakar mı? Cenazesi olan, çok sevdiği birinin ölümünde onu teselli edecek, taziye verecek birine olan ihtiyacını para nasıl karşılar. Hastalığı sebebi ile yatağın esiri olan bir adam günlerce yapayalnız kaldığı odasında konuşacak birini aramaz mı? Üzülerek belirtelim ki; zamanımızda bu yardımlaşma tamamen silinmiş. Avrupa'da yaşayanların büyük çoğunluğu evlerinde yalnız hayat sürmektedirler. Tabiri caizse tek kişilik hücre hapsi gibi bir hayat yaşamaktadırlar. Kimse kimsenin yardımına koşmuyor. Bırakın yardımı, sıkıntılarından vicdan azabı da duymuyorlar! İnsanlar, dertleri ile baş başa hayatını devam ettirmek zorundadırlar. TOPLULUK İÇİNDE YALNIZLIK İlim adamları, sanayileşmeye, şehirleşmeye ve nüfusun artışına paralel olarak, "toplumsal yalnızlıklar"ın da arttığını ve binlerce insanın yalnızlığın verdiği sıkıntılarla ömür tükettiğini bildiriyorlar. Psikologların dediğine bakılırsa, bu gibi insanlarda derin bir yalnızlık ve sahipsizlik duygusu hakimdir. Onlar, dert ve sıkıntılarına çare bulacak, hiç olmazsa kendilerini dinleyecek birilerini arar dururlar. Fakat, yanlarından gelip geçen binlerce insanın lakayt ve alakasız bakışları arasında ezilip kalırlar. Aynı apartmanda yan yana veya altlı-üstlü oturanlar birbirlerini tanımıyorlar. Yıllarca komşuluk yapanlardan birini diğerine sorsan, tanımadığını söyleyecektir. Bir daireden cenaze çıkar, diğerlerinin haberi olmaz. Bir evde düğün olur yine öbürleri bunun farkında olmazlar. Cenazelerini bile belediyenin yardımı ile kaldırırlar. Toplulukta yaşayan bütün insanlar, bu yalnızlığı bütün acılığı ile içlerinde hissetmektedirler. Kalabalıklar arasında yalnızlıktan bunalan insanların sayısı çoktur. Her geçen gün de artmaktadır. Kedilerle, köpeklerle arkadaşlık olmaz. Bunların insana ne faydası olabilir. Hayvanlar bile hemcinsleri ile yaşarlar. Keklik keklikle, bülbül bülbülle beraber olmak ister. Dinimizin emrettiği ve teşvik ettiği yardımlaşmayı unuttuğumuz için yapayalnız kaldık. Hayvanlar bile kendi cinsinden olup da yardıma muhtaç olana yardım ederler. Yardımlaşma olmayan bir hayatın, ne tadı vardır ve ne de değeri...
.28/05/2009
En büyük tehlike...
İnsan, hayatta kalma mücadelesi verirken, pek çok güçlüklerle ve tehlikelerle karşılaşır. Yangınlar, depremler, çığlar, seller, afetler, salgın hastalıklar, yıldırım çarpmaları, zehirli ve yırtıcı hayvanlar, daha niceleri ile birlikte hayatımızı tehdit eder durur. Fakat itiraf etmemiz gerekir ki, bunların doğurduğu tehlikelerin hiçbiri, insanın insana yaptığı kötülüklerle kıyaslanamaz. Gerçekten de insanoğlu, diğer canlılara nazaran, çok üstün niteliklerle yaratıldığı halde, bu kabiliyetini kendi aleyhinde kullanmakta ve kendi başına belâ olmaktadır. GÖRÜNEN ODUR Kİ!.. Görünen odur ki, insan, kendi zekâsını, yüksek idrakini, akıl ve mantığını, her zaman kendi zararına kullanmaktadır. Dün olduğu gibi bugün de, yeryüzünde insan için en büyük tehlike kaynağı yine insandır. Hatta, bu tehlike, bugün, önceki zamanlara nazaran daha da büyümüştür, büyümeye de devam etmektedir. Haklı olarak, şu anda insanlık âlemi, yine en çok insanlardan korkmaktadır. İnsan kitleleri, binbir alet ve metod geliştirerek birbirlerini kontrol etmekte, gece gündüz demeden birbirlerini kollamaktadırlar. Yani insanlar, yine insanlar karşısında, her an tetikte olmak zorundadırlar. Halbuki, akılsız ve yırtıcı hayvanlar bile kendi hemcinslerine kötülük yapmazlar. Aslanların arasında aslan, aslan değildir. Kaplan da ininde kaplanlık yapmaz. Kendilerinden olmayanlara saldırırlar. Teknoloji ilerlemesi ile elde ettiğimiz nükleer silahları, kendimiz gibi olan insanları öldürmek için kullanmaktayız. Atom bombasını keklik avlamak için yapmamışlardır! Sadece İkinci Cihan Harbinde öldürülen insan sayısı kırk milyonun üstündedir. Âdem aleyhisselâmın zamanından beri vahşi hayvanların parçaladığı insan sayısı bu rakamı bulmaz. EN BÜYÜK CANAVAR!.. Vahşi hayvanlar, rızkı için insanı parçalar, diğerlerine dokunmaz. Fakat insanlar, bunu zevk için yaparlar. Manevi bağlardan yoksun, içinde Allah korkusu olmayan insan, en büyük canavardır. İnsanlar arasındaki fark, hiçbir varlıkta yoktur. Bulutların üzerinden uçabiliyor, yerin binlerce metre derinliğine inebiliyor. Dünyanın en ücra köşesindeki ile konuşabiliyor, görüşebiliyor. Diğer taraftan gözleri ile göremeyeceği kadar küçük mikroplara yenik düşüyor, günlerce yatağın esiri olarak hastalıklarla mücadele eder. Küçük parmağı kadar olan bir akrep ölümüne sebep olabilir. İnsan kadar şefkât ve merhametli, insan kadar zalim ve gaddar hiçbir varlık yoktur. İnsan kadar değerli, insan kadar alçak ve kıymetsiz hiçbir varlık olamaz. Meleklerden üstün olabilir. Adem aleyhisselâm yaratılınca, nurdan yaratılan meleklerin ona secde etmeleri emrolundu. "ONLAR, HAYVANLAR GİBİDİR..." Bir mü'min salih amel işler, haramlardan sakınırsa meleklerden daha üstün olur. Melekler, ister istemez iyidirler, nefisleri ve şeytanları yoktur. İnsan bu iki azılı düşmanını yenerek Rabbine itaât ederse fazileti çok büyüktür. İnsan, hayvanlardan daha aşağı da olabilir. Kıyamet günü hesabı iyi çıkmayan ve cehenneme atılacak olan insan, dünyaya insan olarak değil de, hayvan olarak gelmiş olmayı temenni edecek. Çünkü hayvanlar, mükellef olmadıkları için kıyamet günü azap çekmezler. Gayesiz ve hedefsiz yaşayan, dünyadan başka bir hayatı hesaba katmayan insanın ne değeri vardır. Ayet-i kerimede "Onlar hayvanlar gibidir. Hatta daha da aşağıdırlar" buyurulmaktadır. İnsanlar arasındaki farkı bu ayet-i kerime ne güzel açıklıyor...
.21/05/2009
Güzel ahlâk
Ahlâk bilgisi çok önemlidir. Çünkü, insan ahlâk bilgisi ile, iyi ve kötü huyları, faydalı ve zararlı işleri öğrenir, iyi olanları yapıp, kötü olanlardan sakınır. Böylece kâmil, kıymetli bir insan olur. İşleri muntazam olur, başarılar elde eder. Dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Kendisini herkes sever. Allahü teâlâ ondan razı olur. Ahirette de ebedi saâdete kavuşur. Mes'ut ve bahtiyar olabilmek için doğru ilim ve iman sahibi olmalıdır. Bu da sevgili Peygamberimizin aleyhisselam hayatını, ahlâkını öğrenip mümkün olduğu kadar ona uymaktır. Bu elde edilirse o zaman insan iyi huylu olur ve iki cihan saâdetine kavuşur. Ahlâk değişir mi? Bazıları demişlerdir ki, "Can çıkar, huy çıkmaz.", "Sütle gelen, kefenle çıkar.", "İnsanın nasıl boyu, bosu, sesi değişmiyorsa, huyu da değişmez!" Bu görüş doğru değildir. Dinimiz, insanlara yapamayacakları şeyleri emretmez. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Huylarınızı güzelleştiriniz!) Bu mümkün olmasaydı emrolunmazdı... ŞAYET AHLÂK DEĞİŞMESEYDİ!.. Hiç kimsenin huyu, yaratılışındaki gibi kalmaz. Sonradan değişir. Ahlâk değişmeseydi, Peygamberlerin getirdikleri dinler faydasız, lüzumsuz olurdu. Âlimlerin koymuş oldukları terbiye ve ceza usulleri boşuna olurdu. Bütün ilim adamları, çocuklarına ilim ve edep öğretmişler, bunun da büyük faydaları görülmüştür. Allahü teâlâ kullarına merhamet ederek, onları terbiye etmek, iyi ve kötü huyları öğretmek için Peygamberler gönderdi. Bunların en yücesi, yaratılmışların en şereflisi olan Muhammed aleyhisselâmı seçti. Onun dini ile, önce göndermiş olduğu bütün dinleri değiştirdi. Onun dini bütün dinlerin sonuncusu oldu. Böylece, iyiliklerin tamamı, terbiye usullerinin hepsi, onun parlak dininde yer almıştır. İslâm dinine inanan ve bu dini yaşamaya çalışan kimsedeki kötü huyların üzerine perde örtülür. Bunun örneklerini görmek isteyenler fazla çaba sarf etmeden birçoğuna şahit olurlar. Her türlü kötülüğü mevcut olan bir kimse, hidâyete kavuşunca adetâ melekleşiyor. Gözünü kırpmadan adam öldürenler, karıncayı ezmemeye dikkat ediyorlar. Güzel ahlâklı olan insan dünyanın en nasipli insanıdır. Kıyamette de büyük nimetlere kavuşur. O gün kişinin dünyada yaptıkları amelleri tartılır. Hayır kefesi ağır basarsa kurtulur. Günâh kefesi ağır olanların akıbeti felâkettir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kıyamet günü amellerin tartılacağı terazinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka amel yoktur.) Bir diğer hadis-i şerifte ise; (Sizden en çok sevdiğim ve bana kıyamet günü en yakın olanınız, huyu en güzel olanınızdır) buyurulmaktadır. İnsanın önce kendisine faydası olmalıdır. Kendisine faydası olmayanın, başkalarına faydalı olması zordur. Daha sonra çocuklarına, komşularına, arkadaşlarına faydalı olmalıdır. İnsanın kendisine faydası şöyle olur: Bütün gücünü, enerjisini ve her organını, ne için yaratıldı ise, o yolda kullanmalıdır. Rabbimizin hoşlanmadığı yerlerde kullanmamalıdır. Allahü teâlânın merhameti, nimetleri, ihsanları, her mahlûka yayılmıştır. Nimetlerin en büyüğü, kullarına saâdet yolunu göstermesidir. KÖTÜ HUYDAN KURTULMAK İÇİN... Herkese, kötü ahlâktan uzaklaşması, dinin emir ve yasaklarına uyması için nasihat etmelidir. Nasihatin tesirli olabilmesi için nasihat edenin önce onu kendinde uygulaması gerekir. Yoksa lafta kalır. Sigara içen birinin çocuğuna sigara içmemesini söylemesinin bir faydası olmaz. Çocuk düşünür; "Sigara kötü olsaydı annem veya babam içmezlerdi" der. Kötü huylardan kurtulmanın en tesirli ilâcı, onları teşhis etmek, kötü huylara sevk eden mikropları tanımak ve onları yok etmek için bütün gayreti ile çalışmaktır. İyi insanlarla beraber olmalıyız. Atalarımız demişlerdir ki: "Arkadaşını bana söyle sana kim olduğunu söyleyeyim."
.14/05/2009
İnsanların arasındaki fark...
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Rabbimiz insanları üç türlü yaratmıştır. Birincisi. Hayvanlar gibidirler. Yaşamaktan gayeleri, yemek, içmek, uyumak ve nefsâni arzularını tatmin etmektir. Bunlar dünyayı çok severler, dünyadan başka düşündükleri bir şey yoktur. İkincisi: Görünüşleri insan, fakat ruhları şeytan ruhu. Şeytanın istediklerini zevkle yaparlar, şeytanın ayağında top gibidirler. Onları dilediği tarafa atar. Onların şeytanları çok rahattır ve dinlenirler. Düşündükleri ve yaptıkları hep kötülüktür. İyilik yapmak akıllarına gelmez. Üçüncüsü: Kıyamet günü Cenab-ı Hakkın rahmetine kavuşacak, ebedi saadete erecek bahtiyar kimselerdir. İnsanların en hayırlıları işte bunlardır.) ESHÂB-I KİRÂMIN ÜSTÜNLÜĞÜ... Eshab-ı kirâm aleyhimürrıdvân imanla şereflenmeden önce diğer insanlar gibiydiler. Niçin yaratıldıklarının, dünyaya geliş ve gidişlerindeki hikmetin ne olduğunu bilmiyorlardı. İmanla şereflendikten sonra zevk ve arzularında çok büyük değişiklikler meydana geldi. Hayvani yaşayış artık onları tatmin etmiyordu. Yaşamaktan çok daha üstün yüce gayeler tanıdılar. Onlara ulaşabilmek için hayatlarını hiçe saymaya başladılar. Halid bin Velid radıyallahü anh Rum askerlerinin komutanına mü'minleri şöyle tarif etmişti: "Ben öyle bir kavimden geliyorum ki; siz hayatı ne kadar çok seviyorsanız onlar da Allah yolunda şehid olmayı o kadar çok seviyorlar. İnsan, sevdiği bir şeyi, ancak daha çok sevdiği diğer bir şey uğruna feda edebilir. Amr ibni Cemuh radıyallahü anh yürüyemeyecek kadar topaldı. Cihada katılmak istiyordu. Çocukları; "baba biz senin yerine harb ederiz. Cihad sana farz değildir..." demelerine rağmen o, şehid olup topal ayağı ile Cennete girmek istediğini söyledi. Nitekim Uhud Muharebesinde muradına erdi. Cihad aşkı, tehlikelerden kaçan, rahatı ve oyunu seven çocuklara da sirâyet etmişti. Umeyr bin Ebi Vakkas henüz çocuktu boyu da kısaydı. Çocuk olduğu için saftan çıkarılır korkusu ile arka taraflarda saklanıyordu. Sevgili Peygamberimizin aleyhisselam dikkatini çekti ve ona "Sen daha küçüksün, harb edemezsin, sen çık!" buyurdu. O da ağlayarak yalvarmaya başladı. "Ben şehid olmak istiyorum ne olur beni geri çevirmeyin!" dedi. Bu göz yaşartıcı manzara karşısında Resul-i Ekrem aleyhisselâm ona izin verdi. Rafi' bin Hudeyc hazretleri henüz on beş yaşında idi. Büyük gözüksün diye safların arasında ayak parmaklarının üzerinde duruyordu. Onun da farkına varıldı, çıkarılmak istendi. Çocuklarına düşkünlüğü ile tanınan babası Hudeyc radıyallahü anh yalvardı ve ciğer paresinin cihada katılmasına vesile oldu. Semre bin Cündüb, Peygamberimize arz etti: "Rafi'e izin verdiniz bana da izin verin, ben ondan daha güçlüyüm isterseniz güreşelim..." Güreştiler ve galip gelen Semre radıyallahü anh da cihada katılmaya hak kazanmıştı. İşte, harbe koşan, ona katılmayı hayal edip yarışa giren çocuklar... Cihada can katan o Müslüman yavrular, savaşın oyuncak değil, ciddi olduğunu, orada meşin topla, çelik çomakla değil kılıçlarla oynandığını biliyorlardı. Buna rağmen girmek için yarış ediyorlardı. DÜNYADA BİR BENZERİ YOK!.. Tarihçilere soralım, insanlık tarihinde böyle bir olayla karşılaşmışlar mı? Herhangi bir çağda, bu çocukların, genç ve ihtiyarların benzerlerine rastladılar mı? Bu derece cihat aşkı ile dolu, hayatı küçümsemeyi, bu kadar cesur olarak ölüme koşmayı hangi tarih kitabında okudular. İlâhi risaletin eğitimi ile mü'minler yarım asır gibi bir zamanda, neredeyse dünyanın yarısını fethettiler, bütün dünyayı titrettiler, harp gücüne boyun eğmemiş milletleri perişan ettiler. Kendilerinden sayı ve teçhizat bakımından çok üstün olan İran ve Bizans'ı dize getirdiler. Bütün dünyaya iman, ilim ve adalet getirdiler. Mü'minleri dinleyen ve onlara tabi olanlar dünyada da ahirette de saadete erdiler ve ermektedirler...
.7/05/2009
Terk edilen saltanat...
İbrahim bin Edhem'in babası Belh şehrinin padişâhı idi. Kendisi de şehzâde olup köşklerde oturuyordu. Avlanmayı çok severdi. Her türlü imkâna sahip, her istediğini yer, dilediği elbiseyi giyer, bütün emirleri yapılırdı... Bir gece tahtı üzerinde uyumuştu. Bir ses duyup uyandı. Tavan sallanıyordu, damda biri vardı. "Damdaki kimdir" diye seslendi. "Tanıdık biriyim, devemi kaybettim de onu arıyorum" dedi. "Hey şaşkın, damda deve olur mu"? deyince, damdaki adam, "Ey gafil! Sen Allahü teâlayı altın taht ve süslü elbiseler içinde olduğun halde arıyorsun! Bu, damda deve aramaktan daha garip değil mi?" dedi. HİZMETÇİNİN VERDİĞİ DERS!.. Bir sabah avlanmak için yatağından çıktı ve gitti, bir şey unuttuğunu fark etti geri döndü. Hizmetçi kadın da yatağını düzeltmeden "kuş tüyü yatakta yatmak nasılmış" diye merak eder ve "biraz uzanayım, sonra kalkar düzeltirim" diye içinden geçirir. Yatağa yeni uzanmıştı ki İbrahim bin Edhem içeri girdi. Onu yatağında uzanmış görünce çok kızdı. "Sen nasıl benim yatağıma girersin terbiyesiz kadın!" diye azarladı ve dövmeye başladı. Hizmetçi kadın dayak yedikçe gülüyordu. Sebebini sordu: "Niçin gülüyorsun?" O da şöyle cevap verdi: "Ben bir iki dakika bu yatağa uzandım, bir sürü dayak yedim. Sen her gece bu yatakta yatıyorsun kim bilir senin başına neler gelecektir!.." Bu iki hadise ve diğer bazı ikâzlardan şehzâde çok etkilenmişti. Kalbi Allahü teâlanın aşkıyla yanmaya başladı. O zamana kadar bilerek veya bilmeyerek işlediği bütün günâhlarına tövbe etti. Saltanatı, şehzâdeliği ve sahip olduğu her şeyi bırakıp ahiret saltanatına talip oldu. Bunun için de Rabbinin beraberliğini elde edebilmek ve ona ibadet edebilmek için şan ve şöhretten uzak, dünya meşgalelerinin olmadığı sakin bir yer aradı kendisine. İki saltanat birden olamaz mıydı? Belki olabilirdi; fakat bu, çok az insana nasip olmuştu. Ömer ibni Abdülaziz (rahmetullahi aleyh) gibilerin sayısı pek azdır. Kolay bir iş değildi. Sahip olduğu bu nimetlerin tamamını bırakıp, çöllere düşmek, bazen aç, bazen susuz ve uykusuz hayat yaşamak her babayiğidin kârı değildi. Bunu merak edenler, İbrahim bin Edhem hazretlerine sordular: "Nefsini nasıl razı edebildin de böyle bir fedâkârlığı yapabildin?" Olacak şey değildi. Buna şöyle cevâp verdi: "Üç şeyden dolayı bu yolu tercih ettim. Birincisi, baktım ki, ne kadar dost ve arkadaşlarım olursa olsun kabre yalnız gireceğim. Hiç kimse beni ne kadar severse sevsin benimle kabre girmeye razı olmaz. Kabirde yalnızlığımı giderecek, bana arkadaşlık edecek birine ihtiyacım vardı ki, bu da salih amelden başkası olamazdı. İkincisi; baktım ki yol çok uzun, bu uzak yolculuğa da azık gerekir. Bu da dünyada elde edilir. Dünya sevgisi ve meşgâlesi bu azığı insana unutturur, elleri boş olarak dünyadan çıkmasına sebep olur. Fani, geçici olanı bırakıp, baki ve kalıcı olanı aldım. Dünya beni terk etmeden önce ben dünyayı terk ettim. Üçüncüsü; kıyamet günü hesabımızı görecek olan bizzat Rabbimizdir. Ondan da saklı ve gizli hiçbir şeyimiz olamaz. Organlarımız şahitlik yapacaklar. Böyle bir güne ve böyle bir hesap için hazırlık yapmak her insan için en önemli meseledir. BİR GÜN AMELLER TARTILACAK Kıyamet günü ameller tartılacak, hayır kefesi ağır basarsa kurtuluşa ermek mümkün olur. Günâh kefesi ağır basarsa felâkettir. Cehennem ağzını açmış bekliyor. Gözler terazide olmalıdır. Büyükler hep onu düşünmüşler. İbrahim bin Edhem hazretleri de bunu düşündüğü için dünyayı terk etmekten başka çaresi yoktu. Babası Edhem ömrünü padişâh olarak bitirdi, kimse tanımaz. Oğlu İbrahim derviş olarak yaşadı ve vefât etti, bütün Müslümanlar tanır ve şefâatini dilerler...
.30/04/2009
Sebeplere yapışmak
Yüce Rabbimiz bir şeyin meydana gelmesi için bazı sebepler yaratmıştır. Sebeplere yapışmalıyız, onlarsız olmaz, fakat neticeyi sebeplerden beklememeliyiz. Sebepleri yaratandan beklemeliyiz. O irâde etmedikçe hiçbir şey meydana gelmez. Bizim için sebepler önemlidir, ama Rabbimiz her şeye kadirdir. Dilerse sebepsiz de yaratır. Sebeplerden verdiği gücü alabilir. Meselâ: ateş yakıcıdır, düştüğü yeri yakar. Fakat İbrahim aleyhisselâmı yakmadı. Büyük bir ateşin içine atıldığı halde, külünü bile göremeyiz demelerine rağmen o mübarek zat hiç etkilenmeden ateşten çıktı. Çünkü ateşi yaratan, ona yakıcı özelliğini veren ondan bu gücünü o gün için almıştı... RABBİMİZ DİLERSE OLUR.... İnsanoğlu havasız yaşayamaz, ölür. Halbuki Yunus aleyhisselâm günlerce balığın karnında kaldı ve hiçbir şey olmadı... İnsanların dünyaya gelebilmesi için anne ile baba sebeptir. Onlar olmazsa veya bir tanesi olmazsa olmaz. Fakat çok görülmüştür ki; anne ile baba olduğu halde, uzun yıllar beraber olmalarına rağmen çocuk sahibi olamıyorlar. Bunun için büyük paralar harcanır, olağanüstü çaba sarf edilir yine de netice alınamaz... Bu bize şunu öğretiyor; çocuk sahibi olmak anne ile babanın elinde değildir. Rabbimizin emir ve irâdesi ile oluyor. Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevâp kazanırsın. Sabretmezsen yine kalemin yazdığı olur, günâh kazanırsın." Cenab-ı Hak kudretini izhâr için annesiz ve babasız da yaratabilir, Âdem aleyhisselâm gibi. Annesiz yaratabilir, Havva annemiz gibi. Babasız yaratabilir, İsa aleyhisselâm gibi. Anneli ve babalı yaratabilir, hepimiz gibi... Akıllı, tecrübeli olmak ticaretteki başarının sebebidir. Görülüyor ki, bazen akıllı ve tecrübeli insanlar muvaffak olamıyor, bunun yanında aklı ve tecrübesi daha az olanlar ise büyük başarı elde ediyorlar, zengin oluyorlar. Bunun hikmetini büyüklerden birine sormuşlar, şöyle cevap vermiş: Her akıllı ve kabiliyetli başarsaydı ve her aklı az olanlar kaybetseydi insanlar bunu akıldan bileceklerdi. Akıllı olduğu için kazandı. Aptal olduğu için kaybetti diyeceklerdi. Rabbimiz, insanların kendilerinden değil, nimetlerin, Allahü teâlâdan geldiğini bilsinler ve ona şükretsinler diye bazen böyle yaratıyor... Doktorlar ve ilâçlar şifaya sebeptirler; ama Rabbimiz dilerse eğer. Yoksa hastanın şifa bulması mümkün olmaz. Nitekim dünyanın en modern hastanelerinden de cenazeler peş peşe çıkıyor. Tedâvi olmak sünnet ve dinimizin emridir. Mukaddes dinimizin sıhhate verdiği önemi herkes bilir. Mubah şeyler bile sıhhatimizi bozuyorsa, doktorlar tarafından yasaklanmışsa haram oluyor. Tedâvi olacağız, ilâç kullanacağız fakat şifayı doktordan ve ilâçlardan beklemeyeceğiz. Doktoru ve ilâçları yaratandan bekleyeceğiz. Ömür bitmemiş, ecel gelmemişse doktorlar başarılıdır; ilâçlar faydalıdır. Aksi halde doktor ne yapacağını şaşırır, ilâçlar da hastalığı artırır. Doktorların ümit kestiği, birkaç gün ömür biçtiği hastanın iyileştiği ve yıllarca yaşadığı görüldüğü gibi, bütün tahlilleri, tetkikleri güzel çıkan nice insanların da bir kalp krizi ile hayata veda ettiğine şahit olunmuştur... Çok yağmur alan yerlere bazen aylarca yağmur yağmıyor, kurak geçen yerlerden de seller akıyor. Bütün bunlar, bizim gücümüzün üstünde ilâhi bir kuvvetin varlığını gösteriyor. MAĞRURLARA İBRET OLSUN! Bizden çok daha büyük hayvanlar vardır, bizden daha güçlü, deve, at, sığır cinsi hayvanlar. Bunları küçük bir çocuk bile istediği tarafa sürebilir, hatta dövebilir. Halbuki o hayvanlardan biri bir tekme ile o çocuğun işini bitirebilir. Bizim gücümüzle değil Rabbimizin onları musahhar kılmasıyla bize boyun eğiyorlar. Köpekler, bize bekçilik yapar, kapımızı bekler; aynı cinsten olan kurt ise fırsat bulduğunda bizi parçalar. Yalnız hayvanları değil, üzerinde yaşamakta olduğumuz yerde, en sür'atli bir uçaktan daha hızlı yol almamıza rağmen hissetmiyoruz. Depremler, yerin sakinliğinin ne büyük nimet olduğunu bize hatırlatıyor. Kendine güvenen, mağrur insanlara ibret olsun diye de depremin olacağını hayvanlara hissettiriyor, fakat insanlara bildirmemiştir..
.23/04/2009
Helal lokma...
Her canlı gıdaya muhtaçtır. Yemeden içmeden yaşayamaz. Bitkiler, hayvanlar ve biz insanların yaşayabilmesi için yemek zorundayız. Hayvanlar ne buldularsa yemeye başlarlar. Onlar için helal-haram söz konusu değildir. Akılları olmadığı için sorumlu da olmazlar. Bitkiler hareket edemezler, ayaklarına gelir rızıkları. Onlar da yanlarına gelen rızıklarını ayırt etmezler. Meleklerde yemek içmek yoktur. Onlar nurdan yaratılmışlar, nefis de taşımazlar, dâima ibadetle meşguldürler. Biz insanlar yemeden hayatımızı devâm ettiremeyiz. Ama dikkat edeceğimiz şey boğazımızdan geçen her lokmaya bakacağız. Haram olanından sakınacağız. Haram lokma vücutta kalıcı iz bırakır, et, kan meydana gelir, öyle de olunca dualarımız kabul olmaz. Helal gıda kazanmak, kendisinin ve bakmakla mükellef olduklarının rızıklarını elde etmek ibadettir. Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Helâl nafâka aramak, her müslümana farzdır." Bir diğer Hadis-i şerifte de şöyle buyurulur: "Öyle günahlar vardır ki; onları ancak çoluk çocuğunun rızkını helalinden kazanmak için çekilen sıkıntılar affettirir." Hz. Ömer radıyallahü anh buyurdu: Çalışınız, kimseye muhtaç olmadan hayatınızı devam ettirin. Çalışmadan oturup da Ya Rabbi bana rızık ver diye kimse dua etmesin! Biliyorsunuz gökten ne altın yağar ne de gümüş... Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam Eshabı ile otururken bir genç görürler, sabah erken saatte hızlı adımlarla pazara gidiyordu. Bazıları dedi ki; "Bu genç, gençliğini, gücünü Allah için harcasaydı daha iyi olmaz mı idi? Bunun üzerine Peygamberimiz aleyhisselam şöyle buyurdu: "Öyle demeyiniz, onun bu gayreti ibadettir ve Allah içindir." Hz. Ömer bir adamı devamlı mescitte görür, dikkatini çeker ve sorar: Senin maişetini kim temin ediyor, nereden ihtiyaçlarını gideriyorsun? O da şöyle cevap verir: Biz iki kardeşiz, ben ibadet ediyorum, kardeşim de çalışıyor, beraber aynı evde yaşıyoruz. Hz. Ömer şöyle cevap verdi; kardeşinin kazandığı sevap seninkinden daha çoktur. Bir adam Süfyan-ı Sevri'ye sorar; cemaatle kılınan namazın hangi safında durmak daha sevaptır. Ona şöyle cevap verir; Sen yediğin lokmana dikkat et, helalinden olsun, hangi safta durursan fark etmez. Hadis-i şerifte şöyle emrolunmuş: "Kazancı haram olan kimse; onu tasadduk ederse, sadakası kabul olmaz. Yanında alıkoyarsa, kendisi için Cehennem azığı olur." Ebubekir radıyallahü anh hazretlerine kölesi süt getirir ve ikram eder. Sütü içtikten sonra sorar: Bunu nereden aldın? O da: Kehanette bulundum, gaybdan haberler verdim, karşılığında aldığım paradan bunu aldım deyince Ebubekir radıyallahü anh içtiği sütü midesinden çıkarabilmek için parmağını boğazına soktu, büyük sıkıntılarla onu dışarı çıkardı, sonra da: Allah'ım, midemde kalan kısmından sana sığınırım diye dua buyurdu. İbrahim bin Ethem hazretleri buyuruyor ki: Kemale erenler, midelerine gireni kontrol etmekle kemale erebilmişlerdir. Zunnûn-i Mısri hazretlerine meczup bazı hallerinden dolayı deli demişlerdi. Birisi ona sorar: Sana deli diyorlar doğru mudur? Cevap şöyle: Yerdekilere göre deliyim, fakat göktekilere göre hayır. Adam bakar ki karşısındaki ehli hal, tekrar sorar: Rabbinle aran nasıl? O da şöyle cevap verir: O'nu tanıdığımdan beri hiç üzmedim. Peki ne zamandan beri tanıyorsun diye sorar. Bana deli dedikleri zamandan beri tanıyorum, demiş. HELAL LOKMA AZ BULUNUR İtiraf edelim ki, helal lokma elde edebilmek hele zamanımızda oldukça zordur. Hadis-i şerifte de buna işaret vardır. Buyuruluyor ki; "Ümmetimin üzerine öyle bir zaman gelecek ki üç şey çok az bulunacak, dolayısı ile de çok değerli olacaklar: Helal para, Allah için seni seven bir dost ve bid'atlerden uzak bir inanç ve ibadettir." En çok dikkat edeceğimiz en önemli şey, boğazımızdan geçecek her lokmayı, kasamıza veya cebimize girecek her kuruşu kontrol etmektir. Haram ve şüpheli olanlardan sakınmaktır. Böyle yaşarsak dünyada da, ahirette de huzur buluruz.
.16/04/2009
Topraktan geldik, toprağa dönüyoruz
Yeryüzünde yaşayan bütün insanların babası ve ilk Peygamber Hz. Âdem aleyhisselam doğrudan doğruya topraktan yaratıldı. Bizler de dolaylı bir şekilde topraktan yaratıldık. Yemek zorunda olduğumuz bütün gıdalar ya bitkilerden veya hayvanlardandır. Her ikisi de topraktan çıkmaktadır. Tâhâ sûresi 55. âyet-i kerimede meâlen şöyle buyurulmaktadır: "Sizi topraktan yarattık, tekrar toprağa döneceksiniz. İkinci bir defa daha sizi topraktan çıkaracağız." Yaratılış gayemiz, Rabbimizi tanımak, O'na ibadet etmek içindir. Melekler O'nu tanıyor ve ibadet ediyorlardı. Onlar kendi istekleri ile değil, yaratılışları icâbı Allahü teâlâyı tanıyorlar ve emirlerini hiç aksatmadan yerine getiriyorlar. Rabbimiz, öyle bir varlık olsun istedi ki, kendi arzuları ile iman etsinler, O'nu tanısınlar, haramlardan sakınsınlar. İmtihan için dünyaya geldik, imtihan salonundayız. İmtihan bitince salon terk edilir. Ölüm hepimizi yakalayacak, varacağımız yer topraktır. Arkadaşlarımız böcekler, konuşacaklarımız Münker ve Nekir melekleri, karyolamız mezar, devamlı duracağımız yer toprak, uğrak yerimiz kıyamet, son varacağımız yer ise Cennet veya Cehennemdir. Böyle olunca da en çok düşünülmesi gereken şey ölüm olmalıdır. Ölüme hazırlıklı olan rahata kavuşur, saâdete erer. Uzak olan gelmeyecek olandır. Mutlaka gelecek olan ise yakındır. Cum'a sûresi 8. âyet-i kerimede meâlen: "De ki; Doğrusu kendisinden kaçtığınız ölüme mutlak yakalanacaksınız; Sonra; görüleni de görülmeyeni de bilen Allah'a döndürüleceksiniz. O size yaptıklarınızı haber verecektir" buyurulmaktadır. Bir Arap şairi bir beytinde şöyle demektedir: "Topraktan yaratıldım, dirildim, hareket edebiliyorum, konuşabiliyorum, konuşulanları anlıyorum. Sonra ölü olarak tekrar toprağa döndüm. Sanki hiç topraktan çıkmamış gibi oldum, yalnız bir fark var: Topraktan çıkarken günahsızdım. Toprağa bir sürü günahla giriyorum." Mutluluk arayışı... İnsanlar mutluluk arıyor. Bu arayışı yeni de değildir. Yaratıldığından beri onu arıyor. Bu arayışı kıyamete kadar da sürecektir. Mutlu insan halinden memnun ve geleceğinden emin olandır. Bunun tersi de; mutsuzluk ve huzursuzluktur. Gelecek endişesi insanları mutsuzluğa iten en önemli husustur. Dikkat edilirse dünyada birçok huzursuzluğun temelinde bu endişeler yatmaktadır. Ölümden korkan, ölümü, yolunda onu bekleyen ve mutlaka yakalayıp parçalayacak bir canavar zanneden adam nasıl mutlu olur? Kaçışı ve kurtuluşu mümkün olmayan bir akıbet hepimizi bekliyor. İmanlı olarak salih amel işleyenler ölümden korkmazlar. Hatta severler. Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyh buyuruyor. Meleklerin en büyük olanı Cebrâil aleyhisselamdır. Bütün Peygamberlere vahyi ilâhiyi getirendir. O'nu diğer meleklerden daha çok sevmek gerekir. Fakat ben Azrail aleyhisselamı daha çok seviyorum. Çünkü sevdiklerime beni O kavuşturacaktır. Emevi halifelerinden Süleyman bin Abdülmelik devrinin büyük âlimlerinden Ebu Hâzım hazretlerine sorar: Biz niçin ölümden korkuyoruz, hiç ölmek istemiyoruz sebebi nedir? O da şöyle cevap verir: İki sebebi var: Birincisi; siz dünyanızı mamur ettiniz, ahiretinizi harap ettiniz hiç kimse mamur yerden şen yerden virâne yere gitmek istemez. İkincisi ise; siz malınızı dünyada bıraktınız, harcamadınız, hayırlı işlerde kullanmadınız, insan malından ayrılmak istemez. Allah için harcasaydınız, ahirete göndermiş olurdunuz. Malınıza kavuşmak için ölümü severdiniz!.. Hadis-i şerifte buyuruluyor: "Lezzetleri yok eden ölümü çok hatırlayınız." Ölümü hatırlayan kişi ona hazırlanır. Unutursa ansızın ölümle karşılaşınca neye uğradığını bilmez. Hazırlıksız olduğu için de büyük sıkıntılarla karşılaşır. Ölümü hatırlayan herkes kârlıdır; Nimet içinde ise şımarmaz. Kibirlenmez, sahip olduklarını emanet bilir. Hasta ve fakir olan da teselli bulur. Nasıl olsa bu sıkıntılarım bir gün bitecek diye fazla gâm çekmez.
.09/04/2009
Dünya rahatlık yeri değildir
İçinde yaşamakta olduğumuz dünya rahatlık ve saadet yeri değildir. Bir gün huzur bulsak birkaç gün huzursuz oluruz. Bizim hiçbir sıkıntımız olmasa bile sevdiklerimizden birinin sıkıntıları bizi üzer. Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor: Dünyada rahatlık bekleme, görürsen onu kârdan say. Yolda para bulmuş gibi." bir diğer tavsiyesi de şöyledir: Yarının sıkıntısını bu güne yükleme! Her günün sıkıntısı zaten kendine yeter. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak gönderildi. Mükâfat olarak, terfi ederek gelmedi. Dünya eğer rahatlık yeri olsaydı, en fazla Peygamberler buna kavuşurdu. Halbuki en çok sıkıntıyı, üzüntüyü onlar çekmişlerdir. Âdem aleyhisselâm asırlarca gözyaşı döktü. Nuh aleyhisselâm ile alay edildi, hakaretlere maruz kaldı. Gemi yapımında ne büyük sıkıntılar çekti. İbrahim aleyhisselâmı ateşe attılar, yakmak istediler. Kendi öz ve biricik evladını kurban etmekle emrolundu. Oldukça ağır bir imtihandı bu. Denilseydi ki, çocuğunu birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine daha kolay olurdu. Fakat emir kendi elinle kurban edeceksin. Yakub aleyhisselâm Yusuf'una o kadar çok ağladı ki, mübarek gözleri kapandı. Yusuf aleyhisselâmın da imtihanı ağırdı; kuyuya atılması, köle olarak satılması, çirkin teklifle karşılaşması ve daha sonrasında da zindana girmesi... Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri, memleketinden kaçışı, gurbet ellere gidişi, oralarda on sene çobanlık yapması gibi... Eyyüp aleyhisselâmın hastalığı, bundan dolayı O'na iman edenlerin mürted olması ve O'nu terk etmesi, evlatlarının vefatı, bütün servetinin yok olması yanında senelerce yatağın esiri olması... PEYGAMBERİMİZİN ÇEKTİKLERİ İsa aleyhisselâmın barınacak bir yuvasının olmaması ve fakirlikle hayat geçirmesi. Yahudilerden, putperestlerden gördüğü ezâ ve cefalar... Zekeriyya aleyhisselâm ile Yahya aleyhisselâmın şehit edilmeleri... Bizim Peygamberimiz aleyhisselâmın çektiği sıkıntılar diğerlerinden daha fazla idi. Tâif seferinde gördüğü hakaret, çocuklara taşlatıldıkları, mübarek ayakkabılarının kanla dolması ve onlara beddua etmemeleri. Uhud muharebesinde çok sevdiği amcaları Hz. Hamza ve diğer eshabının şehit olmaları gibi dayanılması çok zor sıkıntılar... Demek ki, içinde yaşadığımız şu dünya keyf sürmek, rahat etmek yeri değildir. Nimetlerinde bile sade lezzet yoktur. Hem dişim olsun hem de ağrımasın dersek olmaz. Dünyada rahatlık beklemek seraptan su beklemeye benzer. Hayal kırıklığından başka insana bir şey vermez. Bir adam arkadaşına dua eder ve der ki; Allah sana dünyada hiç sıkıntı vermesin. O da sen benim ölümümü istiyorsun der. Dünyada yaşayıp da sıkıntı çekmemek hiç mümkün müdür? GÖZÜNÜ TOPRAK DOYURUR... Nasıl rahatlığa kavuşulur. Değişen istikrârsız bir hayat yaşamaktayız. Hiç kimse kendinden emin değildir. Herkes halinden şikayetçi, kavuştuğu nimetleri az görür, gözü başka nimetlerde. Gözünü toprak doyurur ancak. Bütün insanlarda korku vardır. Ölüm korkusu hastalık korkusu, fakirlik korkusu, sevdiklerinden ayrılma korkusu. Korku!.. Korku!.. Korkularla geçen bir hayatın ne tadı olur? Hadis-i şerifte buyuruluyor: Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen ve ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan ve nasıl yaşarsan yaşa, karşılığını göreceksin!.. Bir diğer Hadis-i Şerif'te buyuruluyor: Mü'min insan ne kadar nasiplidir; Nimete kavuştuğu zaman şükreder sevap kazanır. Hastalıklara, kıkıntılara maruz kaldığı zaman da sabreder yine savap kazanır. Sabredersek sıkıntılarımız azalır, rahatlarız, üstelik büyük sevap kazanırız. Sabretmezsek, hastalığımız, sıkıntılarımız artar, günâhkâr oluruz. Hazreti Ali (radıyallahü anh) birine şöyle nasihatta bulunur: "Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevap kazanırsın. Sabretmezsen yine kalemin yazdığı olur, günah kazanırsın!" Takdiri ilâhi ne ise o olur. Dünya da, içindekiler de baki değildir. Ne gâm baki, ne sürur demişler.
.26/03/2009
Günahlarımızı affettiren şeyler (1)
Bütün insanlar topraktan yaratılmıştır, tekrar toprağa döneceğiz. Bize tahsis edilen ömrümüzü yaşadıktan, bize sayılı olarak verilen nefeslerimizin sonuncusunu verdikten sonra artık dünya ile alâkamız kalmaz, aslımıza rücu edeceğiz. Dünyaya gelirken günâhsızdık, o zamanlar mükellef değildik, bize herhangi bir emir de verilmemişti. Toprağa girerken de günâhsız girmeye gayret etmeliyiz. Denebilir ki; biz masum değiliz. Günâh işlemeyen yalnız Peygamberlerdir, hepimiz bilerek veya bilmeyerek yüzlerce hata yapıyor ve günâh işliyoruz. Doğrusu, önemli olan hata ve günâhlarımızı affettirmek ve günâhlardan arınmış olarak ölüm döşeğine uzanmaktır. Rabbimiz, bizi çok sevdiği için günâhlarımızı affetmek için bazı imkânlar yaratmıştır. Bunları değerlendirirsek hiç günâh işlememiş oluruz. Bunların birincisi: Tövbe etmektir. Tövbe etmek için birine müracaat etmek, birilerinden yardım beklemek gerekmez. Kul yaptığı kusurları itirâf edip pişman olursa, bunda da samimi olursa ve bir daha yapmamaya azmederse günâhları affolunur. Rabbimiz, El Bakara Suresi 222. ayet-i kerimesinde meâlen: "Muhakkak Allah çok tövbe edenleri ve temizlenenleri sever" buyuruyor. Hadis-i Şerifte de şöyle buyurulur: "Tövbe eden, Allahü teâlânın sevgilisidir. Tövbe eden kullarını çok sever. Günahlar dört kısma ayrılır: 1- İtikâtta (inançta) olan günâhlar: Bunlardan tövbe edilir. Pişman olunur, ayrıca tecdidi iman ve tecdidi nikâh (imanını ve nikâhını tazelemesi) gerekir. 2- İbadetlerini yapmadığı, kazaya bıraktığı için işlediği günâhlar. Bunların da kazası yapılmalı, kazaya bırakıldığı için de tövbe etmelidir. 3- İçinde kul hakkının bulunduğu günâhlar. Meselâ: Birinin malını yemişiz, birini gıybet etmişiz, birine hased etmişiz gibi. Bunları dinimiz haram kıldığı için bunları yaptıysak tövbe edeceğiz, ayrıca sahibinden de helâllık dileyeceğiz. Yoksa Rabbimiz bizi affetse bile hak sahibi affetmeyebilir. 4- Kul ile Rabbi arasında olan günâhlardır. Bunlardan da tövbenin şartları yerine getirilecek tövbe edilmelidir. Tövbeyi geciktirmek büyük günâhtır. Hemen peşinden tövbe etmeliyiz. Öldürücü bir zehiri yiyen, onu hemen kusarak çıkarmaya çalışmalıdır, yoksa büyük sıkıntılarla karşılaşır. Hadis-i Şerifte buyuruldu ki; "Cehennem halkının azabının çoğu tövbeyi geciktirenlerindir." Günâhlar iki türlüdür. Birincisi Kebâir (Büyük günâhlar) ikincisi segâir (küçük günahlar). Bazı hallerde küçük olanlar da büyür, yani kebâir olur. Bunlar da: a- Sürekli yapmak, damlaya damlaya göl olur demişler. Tekerrür etmeyen büyük günahın affı, sürekli işlenen küçük günahın affından daha çok umulur. b- İşlediği günahı anlatmaktır. Günâhlardan sakınmalı. Nefse ve şeytana, kötü arkadaşlara uyarak yapılan günâhlar gizli tutulmalıdır. Anlatılınca küçük günâhlar da büyür. Anlatılınca bunu duyan kişi o günâha teşvik edilir. O da gider o günâhı yaparsa anlatan sebep olduğu için aynen o günâhı işlemiş gibidir. c- Günâhı küçük görmektir. Günâhın küçüklüğüne değil, kime karşı işlendiğine bakmalıdır. Hadis-i Şerifte buyuruluyor: "Mümin günâhını başı üstünde asılı olan büyük bir taş gibi görür, her an üzerine düşüp ezebilir korkusu ile yaşar. Münafık ise, burnuna konmuş bir sinek gibi görür, bir fiske ile uçurabilir zanneder." d- Örnek alınan insanların işlediği günâhlar. Başkaları bunların yaptıklarına bakarak o böyle yapıyorsa, ben niçin yapmayayım der ve çekinmeden günâhlara dalar. e- Cenab-ı Hakk'ın rahmetinden ümit kesmek. Dese ki; O kadar çok günâh işledim ki, affı mümkün değildir. Günâhımız ne kadar çok olsa da O'nun rahmetine nisbeten hiçtir. Yeter ki, O'na samimi bir tarzda iltica edelim. f- Rabbim beni affeder, ne yaparsam yapayım cennete girerim düşüncesi. O'nun cenneti benimle mi daralır. Cenneti daralmaz fakat cehenneminde de yer çoktur.
.19/03/2009
Peygamberler gelmeseydi...
Aklımıza kalsaydık; İyi ile kötüyü, hayır ile şerri ayırt edemezdik. Gözlerimizle görmediklerimizi bilemezdik. Meselâ; İmanın şartlarından bir tanesi olan meleklere imanı nasıl elde edebilirdik? Rabbimizi ve O'nun sıfatlarını, kıyâmet gününü, tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi peygamberler aleyhimüsselâm bildirmeselerdi aklımızla bunu nasıl kavrayabilirdik? Yerde ve gökte ne varsa hepsi bizim için yaratılmış; bize hizmet ediyorlar. Bizim niçin yaratıldığımızı nerden bilecektik? Bize bu hayat elbisesini kimin giydirdiğini, niçin giydirdiğini ve belli bir zaman sonra neden çıkardığını sadece aklı ile bilen çıkabilir miydi? Yüce Rabbimizin neleri sevdiğini, hangi şeyleri sevmediğini öğrendik. Bize ebedi saâdete, cennete kavuşturacak yolu gösterdiler. Cehenneme götüren yolları da bildirdiler. Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dörtbinden fazladır. Bunlardan üçyüz onüçü resuldür. Bunların tamamı imanın altı şartını kavimlerine bildirmişlerdir. Bunun içindir ki; birini inkâr hepsini inkâr olarak kabul edilmiştir. Nuh aleyhisselam asırlarca kavmini hidayete davet etti. Seksen küsur kişi imanla şereflendi, gemiye binerek kurtuldular ve ebedi saâdete kavuştular. Kur'an-ı Kerim'de bu hadise anlatılırken; Nuh kavmi, Peygamberleri yalanladı, O'na inanmadı diye geçer. Halbuki onlara Nuh aleyhisselamdan başka Peygamber gönderilmemişti. BİRİNİ İNKÂR HEPSİNİ İNKÂR Hud aleyhisselam Ad kavmine, Salih aleyhisselâm Semud kavmine gönderilmişti. Bunlara iman etmeyenler yine ayet-i kerimede: Peygamberlere iman etmediler ifadesi ile zikredilmiştir. Yani birini inkâr hepsini inkâr demektir. Şimdi onların tamamının bir ağızdan bizlere söylediklerine bakalım: 1- Bizleri ve bütün kâinatı yaratanın varlığına ve birliğine iman etmek. O'ndan başkasına tapmamak, insanın kendi elleri ile şekillendirip meydana getirdiği ve kendisine hiçbir faydası olmayan taşlara, ağaçlara ibadet etmemek ve onlardan medet ummamak. 2- Meleklerine iman etmek. Melekler nurdan yaratılmış varlıklardır. En büyükleri Cebrail aleyhisselâmdır. Bütün peygamberlere ilâhi emirleri O getirmiştir. Fazilette daha sonra Mikâil, İsrâfil ve Azrâil aleyhisselâm gelir. Melekler hiç günâh işlemezler, insanlar gibi onlardan isyan meydana gelmez. Ne ile emrolunmuşlarsa tamamını yerine getirirler. Buna rağmen peygamberler ve Eshab-ı Kirâm ve birçok salih insanlar onlardan daha üstündür. 3- Kitaplarına iman etmek. Rabbimizin emirlerini bizlere bildiren kitapların sayısı yüz dörttür. Dördü büyük, yüzü küçüktür. Büyük kitaplardan Tevrât Musa aleyhisselama, Zebur Davud aleyhisselama, İncil İsa aleyhisselama, Kur'an-ı Kerim ise bizim peygamberimize aleyhisselam nazil olmuştur. 4- Peygamberlerine iman etmek. Onlar Rabbimizin bize gönderdiği elçilerdir. Bizi hidayete davet ettiler. Onları dinleyen, onlara tabi olan iki cihanda saâdete kavuştular ve kavuşacaklardır. Onların insanlardan seçilmiş olması da bizim için büyük nimettir. Meleklerden olsalardı, onları örnek alamazdık. 5- Öldükten sonra tekrar dirileceğimize inanmak. Ahiret günü ya Cennet var veya Cehennem. Ahiret hayatında karşılaşacağımız tehlikeleri, başımıza gelecek sıkıntıları öğrendik. Cehenneme götüren işleri yapar ve o yolda yürürsek suç bizdedir. 6- Kadere inanmak. Her şey takdir-i ilâhi ile meydana gelir. O'nun irâde buyurmadığı hiçbir şey meydana gelmez. Her Peygambere emr olunan ibadetler, namaz ve oruçlar ayrı ayrı olabilir fakat bu imanın altı şartı hususunda aralarında hiçbir ayrılık yoktur. Yüce Rabbimiz, Sırat-ı Müstâkim üzere yaşayarak ömrümüzü bitirmemizi cümlemize nasip eylesin.
.12/03/2009
Beni Rabbim terbiye etti...'
Başlıktaki söz, âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimize aittir. "Beni Rabbim terbiye etti. Güzel bir şekilde terbiye etti" hadis-i şeriftir... Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." O, EN GÜZEL ÖRNEKTİR Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen; "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor ki: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır. Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. HUYLARINIZI GÜZELLEŞTİRİN Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte: "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir.
.5/03/2009
Rebi'ul-evvel ayı ve Mevlid Kandili
On bir aydan beri hasretini çektiğimiz Rebi'ul-evvel ayına kavuşmuş bulunuyoruz. Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Bu mübarek ayda kavuştuğumuz nimetler o kadar büyüktür, o kadar kıymetlidir ki; başka hiçbir ayda kavuşmuş değiliz bu nimetlere. Bu nurlu ayda âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı şereflendirdi. Mevlid Kandili bu ayın on ikinci gecesidir. (8-9 Mart) Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur. Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki: Kadir Gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı... KENDİNİ UNUTAN İNSAN!.. İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu. İnsanlar artık, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt edebilecek kabiliyete de sahip değildi. Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti. İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki çok iyi biliyorlardı ki, o cansız varlıklardan hiçbir menfaat gelmez, yerlerinden kıpırdayacak güçleri yoktu. Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı... Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu... Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi. GECENİN ÖNEMİ ANLATILMALI! Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır. Bu geceye sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a radıyallahü anh söylemiştir. Bu geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur. Bu mübarek gecenin hepimize, cümle Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.26/02/2009
Zaman geri gelmez!..
Geçmiş zaman ne kadar güzel olursa olsun bir daha yaşanmıyor. Şu gençliğini düşünerek ah çeken ihtiyar, şu parlak devirlerini hatırlayarak dövünen toplum, eninde sonunda anlar ki geçen geçmiştir artık. Onu geri getirmek, tekrar yaşamak hiç kimse için bugüne kadar mümkün olmamıştır, olamaz da... Gerçekten de insanlar, iradelerinin geçmiş zamanla ilgili acı ve tatlı hatıraları önünde aciz kaldığını anlar ve hepsinin bir rüyâ gibi geçtiğini hisseder. "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar." İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor: "İnsan, rüyâ gördüğü zaman onun rüyâ olduğunu bilmez, gerçek zanneder, uyanınca kendi kendine; meğer bu gördüklerim rüyaymış, der. Aynen bunun gibi ölünce de dünya hayatının bir rüyâ gibi olduğunu anlar. Bunun içindir ki, kıyamet gününde insanlar dünyada geçirdiği hayatı hayat saymayacak. Fecir suresi 24. ayeti kerimesi buna işâret buyuruyor: "Diyecek ki; keşke ben hayatım için önceden hazırlık yapsaydım." Bu ayet-i kerimeyi tefsir eden müfessirler dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar: "Buradaki hayatım için" demiyorlar, "Hayatım için" diyorlar. Bu da, dünya hayatını hayat saymadığının açıkça göstergesidir. BİZE DÜŞEN, İBRET ALMAKTIR Bilmem siz de öyle misiniz? Ben, bir tarih kitabı okurken, meydana gelen olayları, alınan kararları ve yapılan işleri kritik ederim. Sanki o devirde yaşıyormuşum gibi gelir bana... Böyle olunca, zaman zaman durur, "Keşke bu karar alınmasaydı..." diye kendi kendime hayıflanırım. Sanki, geçmiş zamana sözüm geçecekmiş gibi!.. Zamanı tersine çevirmek, o zamanlara geri dönmek ve o hadiselere tesir etmek artık mümkün değildir. Bize düşen onların yaptıklarından ibret almaktır. Yapmak istediğimiz ne olursa olsun, onun bir benzeri geçmiş zamanlarda yapılmıştır. Başaranlar olmuş, başaramayanlar olmuş. Başarılı olanlar nasıl bu başarıyı elde ettiler. Başaramayanlar niçin başaramamışlar... Bunları öğrenir ve başarılı olanlar gibi hareket edersek, başarılı olmamak için sebep kalmaz. Zamanı geri getirmek mümkün değil ama, ibret almak mümkündür. Zamanı geri getirme temennisi ise boş bir hayaldir. Şair demiş ki: "Keşke gençliğim bir gün olsun geri gelseydi de ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Zaman geri gelmediği gibi onu durdurmak da mümkün değildir. Su gibi akıp gidiyor. Vakit insanın sahip olduğu en değerli şeydir. En kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Kaybedilen mücevher tekrar alınabilir, fakat kaybedilen zaman bir daha ele geçmez. Her insan için belli bir ömür tahsis edilmiştir. Bu kısacık ömrüyle yaşadığı ve yaşayacak olan üç hayatını kazanmak zorundadır. Dünya hayatı, kabir hayatı ve ahiret hayatı. Bunların en kısası dünya hayatıdır. Önemli olanı da budur. Çünkü üçü de burada kazanılır. Çalışacak, kendi rızkını ve bakmakla mükellef olduklarının rızkını helâlinden kazanmaya girmek mecburiyetinde olduğu kabrini mamur etmeye ve nihayetsiz yaşayacak olan ahiret hayatında ebedi saadete kavuşmaya... "ONLAR ÖYLE İNSANLARDI Kİ..." Bunun için de vaktini boşa harcamamalıdır. Ömür sona erince, Azrâil aleyhisselâmı görünce yalvarır, "N'olur bana bir gün müsaâde et!" O da "Günlerin bitti" der. "Öyle ise bir saat zaman tanı, ne yapacaksam yapayım" der, ancak, ölüm meleği bunu da kabul etmez, ve der ki: "Sana Rabbimiz binlerce saat ömür vermişti onları niçin değerlendirmedin; şimdi bir saat için yalvarıyorsun!" Hasan-ı Basri rahmetullahi aleyh Tabiinin büyüklerindendir. Eshab-ı kiramı, görmeyenlere tarif ediyor. Diyor ki: "Onlar öyle insanlardı ki; siz nasıl paranızı acıyarak harcıyorsanız onlar da vakitlerini öyle acıyarak harcarlardı. Ne yapsam daha çok sevâp kazanırım düşüncesi ile hareket ederlerdi." Kaybedilen para tekrar ele geçebilir ama vakit asla.
.19/02/2009
Madde ile mânâ...
İnsan, ruhu ile insandır. Beden ona binek olarak yaratılmıştır. Madde, mânâya hizmet etmelidir. Aksi takdirde en kıymetli varlığı olan mânâyı, geçici ve fani olan maddeye fedâ etmiş olur ki, bu da çok yanlış olur, insanı çok büyük pişmanlığa sevk eder. Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi. Bunun için de fazilette onlara yetişilemez. İslâm devleti kuruldu. İran ve Bizans fethedildi. Kisra ve Kayser'in hazineleri Başkent Medine-i Münevvere'ye taşındı. Bu muazzam iki devletin geliri, en kıymetli eşyaları bu mübarek beldeye aktı, âdetâ Müslümanların üzerine yağdı. Fakat müminleri ebedîlik yolundan çeviremedi!.. İslâmiyet ile şereflenmelerinden çeyrek asır bile geçmemişti ki, daha dün sıkıntı, açlık, yaşayacak kadar yiyecek, soğuktan sıcaktan korunacak kadar giyecekten başka bir şey bulamazken, bugün hesapsız servete sahip olmuşlardı. Onlar isteselerdi, bu iki büyük imparatorlukların enkâzı üzerinde, muazzam bir Arap saltanatı kurabilirlerdi. Çünkü bu devletlerin vârisi olmuşlardı. "İŞTE ÂHİRET YURDU!" Kisra, yalnız İran'ın geliriyle saltanat sürmüş, Herakliyus da sırf Bizans'ın mal ve mülkü ile debdebe içinde yüzmüş ise Hz. Ömer, radıyallahü anh için bu iki imparatorluğun geliri ile saltanat sürmesi mümkündü ve elindeydi. Fakat o, bu ayet-i kerimeyi duymuştu: (El Kasas sûresi 83.) "İşte ahiret yurdu! Biz onu yeryüzünde üstünlük sağlama arzusuna düşmeyenlere veririz. Sonuç takva sahibi olanlarındır." Sanki onlar, Peygamberimizin aleyhisselâm vefatından önce buyurduğu şu hadis-i şerifi şimdi dinler gibi idiler: "Yemin ederim ki, bundan böyle sizin için fakirlikten korkmuyorum. Belki, sizden önceki ümmetlerin önüne dünyalık kapıları açılıp yek diğerine hased edilerek helâk oldukları gibi, sizin önünüze de dünya kapıları açılarak birbirinize hased edip helâk olmanızdan korkuyorum." İslâm davâsının ruhunu böyle korudular. Peygamberlerinin örnek hareketlerine böyle sarıldılar. Çok şaşılacak şey; bu büyük fetihlerle İran ve Bizans medeniyeti denizine dalıp, ahlâklarından, prensip ve âdetlerinden hiçbir şey kaybetmeden, üzerleri ıslanmadan, sahil-i selâmete çıkmaları ve Eshâb-ı kirâmın bu bol İslâmı fütûhata rağmen, hâlâ ruh ve şahsiyetlerini, zühd ve mütevâzı yaşayışlarını koruyabilmeleridir. İlk kurulan İslâm devletinin gâyesi ve şiârı hidayet, Allah'a davet ve Müslümanlara hizmetti. Devlet, ahlâk ve din uğruna muazzam mal kaybına uğrardı. Madde ile mânâ arasında tercih yapılacak olsaydı, maddeyi bir kenara iterdi ve bunu da seve seve yapardı. Hulefayı raşidinin beşincisi Ömer bin Abdülaziz rahmetullah-i aleyhin adaletine şahit olan birçok gayri müslim iman etmişlerdi. Daha önce cizye verenlerden artık bu vergi alınamayacaktı. Dediler ki: "Bunlardan vergi almazsak devlet bütçesi zayıflar. Bir müddet daha bunlardan vergi almaya devam edelim. Kendimizi güçlü gördüğümüz zaman artık almayız!" Bu teklif Ömer bin Abdülaziz hazretlerini çok hiddetlendirdi ve; "Hayır, olamaz!" diye karşılık verdi ve ekledi: "Cenabı Hak Peygamberimizi Hadi (hidayet edici) olarak gönderdi. Cabi (vergi toplayıcı) olarak göndermedi. ZEKAT VERECEK FAKİR KALMADI!.. O mübarek insanın bu tevekkül ve teslimiyeti işe yaradı. Kısa süren hilâfeti müddetince akla hayale gelmeyen nimetlere kavuştular. Devleti de, milleti de çok zengin oldu. Âdetâ memlekette fakir kalmadı. Zenginler, zekât verebilmek için günlerce fakir aramaya başladılar. Ömer bin Abdülaziz'in rahmetullahi aleyh zamanında maddî ve manevî gelişmelerin zirve yaptığı bereketinden İslâm âlemi ancak iki sene ve birkaç ay faydalanabildi... Maddî saltanat ile manevi saltanatı birleştirenlerin sayısı çok azdır. İkisinden biri olur çoğunlukla. Fakat bu mübarek insana her iki saltanat da nasip oldu. Hem emirul mü'minin, yeryüzünün en büyük ve en güçlü devletinin reisi idi, hem de ilk yüz yılının müceddidi idi. Hiç ama hiç dünyaya ve içindekilere kıymet ve değer vermedi. Ankebut Suresi 64. ayet-i kerimede meâlen: "Bu dünya hayatı, ancak bir eğlenceden ve bir oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte gerçek hayat odur. Keşke bilselerdi..." Bu da ona dünyanın ne mal olduğunu çok güzel anlatmıştı...
.12/02/2009
Hakikatle suret arası
Her şeyin bir sureti (şekli, görünüşü) bir de hakikati vardır. Büyük benzerliğe rağmen aralarında muazzam farklar vardır. Yapmacık bir elma, armut, portakal, üzüm, muz renk ve görünüşte hakikisine çok benzer ama tadı yok, kokusu yok. Bunlar süs için yapılmış şeylerdir. Müzede yırtıcı hayvanların bazısını görürüz; arslanlar, kurtlar, filler, ayılar, yırtıcı kuşlar ve korkunç hayvanlar vardır. Fakat onlar hareketsiz, içleri lif ve pamuklarla doldurulmuş cesetlerdir. Onlarda hayat yok, hücum edecek güç mevcut değil, hiçbir şey hissetmezler. Şüphesiz suret hakikatin yerini tutamaz, onun yerini dolduramaz. Suretin hakikatle mücadele etmesi düşünülemez. Aralarında çarpışma olsa suret derhal yere serilir... Suret heybetli, korkunç olsa bile, hakikat mutlaka ondan üstündür. Bir çocuk, ince zayıf eliyle, içi lif, pamuk dolu bir arslanı yıkabilir. Çünkü çocuk, küçük de olsa bir hakikat taşımakta... Arslan, heybetli de olsa nihayet surettir, şekildir. ESHÂB-I KİRÂMIN İMÂNI... Eshab-ı kirâmın (aleyhimürrıdvan) imanları da, ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar manen çok yükseldiler, himmetleri de öyle yüceldi, şahsiyetleri öyle büyüdü ki, dünya ve dünya zinetleri, kralların debdebe ve saltanatları, zenginlik onların nazarında çocuk oyuncağından, kumaş veya kâğıttan yapılmış yapmacık bebek ve biblolardan öteye geçemedi. Onları hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu. İmanları ve güzel ahlâkları onlara yetmişti. Bütün insanlara iyilik yapmak ve onları iki cihan saadetine kavuşturmak en büyük arzularıydı. Kadisiye Savaşından önce başkomutan Sa'd İbni Ebi Vakkas radıyallahü anh, İran başkomutanı Rüstem'e, Rıb'iy bin Amir'i elçi olarak gönderdi. Rıb'iy mağrur Rüstem'in yanına girdiğinde; tahtını altından yapılmış, inci ve yakutlarla süslenmiş buldu. Rüstem'i de, başında tâc, üzerinde göz kamaştıran elbiselerle, bir mabut gibi oturur gördü. Rıb'iy hazretleri bu manzaraya gülerek baktı ve hiç önem vermedi. Rüstem sordu: -Bu kadar uzun mesafeyi katederek buralara kadar niçin geldiniz? O da şöyle cevap verdi: -Bizi Allahü teâla gönderdi. Görevimiz de; insanları insanlara veya başka şeylere tapmaktan kurtarıp, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimize ibadet etmeye; diğer dinlerin zulmünden kurtarıp, İslamın adaletine, dünyanın darlığından çıkarıp, dünya ve ahiretin genişliğine kavuşturmaktır. Kabul ederseniz el kaldırmadan geri döneriz, bizim kardeşimiz olursunuz. Reddedenlerle de Allah'ın vadi tahakkuk edinceye kadar savaşırız. Başkomutan Rüstem imanla şereflenseydi; hem makamı mevkii ona kalacaktı, hem de ahirette ebedi saadete kavuşacaktı. Ama nasibi yoktu... Aradan uzun yıllar geçti. Müslümanlar, Allahü teâlânın kendilerini bir gaye için gönderdiğini unuttular veya unutur göründüler. İnsanları, kullara tapmaktan kurtarmak için Yarımadalarından çıktıklarını unuttular. Onlar da dünyaya meylettiler. Risâlete inanmayan, ahirete dönüş hesabını düşünmeyen bir insanın eğlenceli ve başıboş hayatı gibi yaşadılar. Böylece daha önce savaştıkları cahiliyye milletlerine benzediler. Cenab-ı Hak da onlara milletlerin en fena ve en vahşisi olan Moğolları musallat kıldı. Moğollar, onları kılıçtan geçirip kanlarından nehirler akıttılar, her türlü işkenceyi yaptılar. YİNE DE UYANMADILAR!.. Fakat bu çapta bir hadise dahi Müslümanları uyandıramadı. El En'am suresi 43. ayet-i kerimede meâlen buyuruluyor ki: "İşte onlar, kendilerine bir azabımız gelip çattığı zaman olsun yalvarmalı değil miydiler? Fakat yürekleri katılaşmış, şeytan da yapmakta oldukları kötülükleri onlara güzel göstermişti." Zaman, Müslümanların aleyhine işledi. Batı medeniyetinin tesiri altında kalarak maddeye tapma, dünyayı sevme, dünya menfaatlerinin peşinde koşmayı gaye edinme gibi geçmişlerine yakışmayan hallere girdiler... Bütün bunların neticesinde Müslümanların içinde bir nesil türedi... Zihni aydın... Fakat ruhu karanlık, kalbi boş, yakini zayıf, dini az denecek derecede... El Münafikun suresi 4. ayet-i kerimede meâlen "Onları gördüğün zaman gövdeleri (kalıpları, kıyafetleri) hoşuna gider. Konuşurlarsa sözlerini dinlersin. Halbuki onlar odunlar gibidir. Her şeyi aleyhlerinde sanırlar..." buyurulmaktadır.
.05/02/2009
İslâm dininin süratle yayılışı
Bütün dinler, ister hak olsun ister batıl olsun, geldiği günden beri birçok zorluklarla karşılaşarak yoluna yavaş yavaş devam etmiştir. İnsanlar dinlerini rahatça yaşayamazlardı. O dini, o inancı benimseyen bir kral veya sultan bulunmasaydı sıkıntıları devam ederdi... İslâm dininde durum böyle olmadı. Bu en son ve mukaddes din, önemsiz bir göçebe kabilelerin konup göçtüğü çöl bir ülkede zuhûr etmişti. Hiçbir kralın desteğine ihtiyaç hissetmeyen, hiçbir milletten yardım almayan İslâm dini, parlak zaferler elde etmiş, daha üzerinden elli sene geçmeden ona tabi olanlar fetih sancağını; bir taraftan Hindistan sınırına, diğer taraftan Atlantik Okyanusunun sınırına diktiler. Şam'daki ilk halifeler, en süratli deve ile beş aydan kısa bir zamanda katedilemeyen imparatorluğa hükmediyorlardı. Hicretin birinci asrında halifeler, dünyanın en büyük hükümdarı idiler. BİZANS DA İRAN DA DİZE GELDİ!.. Her Peygamber, sözlerinin doğruluğuna delil olarak mucizeler gösterdi. Getirdiği dinin Kureyşlilerle beraber bütün dünyanın karşı çıkmasına rağmen bu kadar kısa zamanda, bu kadar çok büyümesi, yayılması Peygamberimizin aleyhisselâm en büyük mucizelerinden birisidir. Yedi asır işgâllerle genişledikten sonra güçlenen Bizans İmparatorluğu, yarım asır önce kurulan Arap ülkesine teslim olmuştu. İran imparatorluğu, bin seneye yakın Bizans'ın karşısında mukavemet gösterdi. Fakat Allah'ın kılıcının önünde on seneden az bir zaman sonra dize geldi. Bu garip hadiseye ilmî açıdan bakıp hakiki sebeplerini araştıralım; çoğunlukla galibiyet, sayısı çok, elinde yetecek kadar silah ve teçhizatı mevcut, askerî disiplini tam, harp sanatını çok iyi bilen ordu ve devletler tarafından elde edilir. a-Sayı üstünlüğü:İslâmın Hıristiyan ve Mecusilerle yaptığı bütün savaşlarda, taraflar arasında korkunç sayı farkı vardı. Onların sayısı Müslümanlardan kat kat fazla idi. İşte Yermük... Bu savaş için gelen Bizans ordusunun sayısı iki yüz bin, Müslümanların sayısı ise yirmi dört bindi. Kadisiye Savaşındaki sayı farkı aynı şekilde korkunçtu. Üstelik inanmayanların yaşadığı ülke Rabbimizin en verimli kıldığı, nüfusla dolup taşan, peteği sık sık bal veren, arka arkaya mahsul alınan yerlerdi. Zavallı Araplara gelince, memleketlerinden çıkmışlardı, kendilerine yardım binbir güçlükle ancak ulaşabiliyordu. b-Silah ve teçhizat: Müslümanlar bu yönden de çok zayıf idiler, silah sayıları çok azdı. Her şeyden önce ortada, devlet tarafından beslenen, plânlanan, teçhiz edilip gönderilen bir ordu yoktu. Savaşa katılanlar gönüllülerdi. Kendileri silahlanır, Allah yolunda cihad etmek, sevâp almak şevki ile cihada koşarlardı. Bizans ve İranlılar kendileriyle savaşmaya gelen Müslümanları küçük görürlerdi. Onların elbiseleri, silah ve okları ile alay ederlerdi. Ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan, aşiretlere mensup bedeviler, nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler! Bunu anlamak zordur... Kendi aralarında sık sık kabile savaşları olurdu. Çok kılıç kullanırlardı. Fakat bu tecrübelerini, dünyaya meydan okuyan süper güçleri mağlup etmeye yetmezdi. BU GÜÇ, İMAN GÜCÜYDÜ... Bu tecrübeleri kafi gelseydi, daha yetmiş sene önce Kâbe-i Muazzamayı yıkmaya gelen Ebrehe'nin ordusuna karşı koyarlardı. Mukaddes mabedin, onlar için maddî ve manevî değeri ölçülemezdi. Şeref ve itibarları yerle bir olurdu eğer yıkılabilseydi. Kureyşliler, ilk önce Âdem aleyhisselâmın yaptığı sonra ikinci defa İbrahim aleyhisselâmın bina ettiği Beytullah'ı müdafaa edemeyince Yüce Rabbimiz Ebâbil kuşları ile hepsini helâk etti. Bu güç, iman gücü idi. İslâm dinine tabi oldular. Onları hidayete erdiren Rabbimizi sevdiler, Rabbimiz de onları sevdi ve onları muzaffer kıldı. İman gücü olmasaydı, bu güç kendilerinde mevcut olsaydı Peygamberimizden önceki zamanlarda bu zaferleri elde edebilirlerdi. Bırakın zafer elde etmeyi, rüyalarında bile o zamanlar görselerdi inanmazlardı. Olacak şey değildi...
.29/01/2009
İslâm güneşinin doğuşu
Müslüman olmadan önce Araplar, neredeyse dünyadan tecrit edilmiş bir milletti. Çöl bir taraftan, yarımadayı üç yönden kuşatan denizler bir taraftan, medeni dünyadan uzak kalmasına sebep teşkil ediyordu. Araplar o derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüştü ki, diğer ülkelerle savaşacağını, komşu devletlere karşı zafer kazanacağını rüyasında dahi göremiyordu. İran'la Bizans, o günün en büyük devletleri idi. Doğunun ve batının liderleriydiler. Bunlar Arap yarımadasını, bileziğin bileği sarması gibi kuşatmışlardı. Fakat çöl olan, yer altı ve yer üstü zenginlikleri az olan yarımada (o zaman petrol keşfedilmemişti) can ve mal kaybına değmezdi onlar için. Onların, bu verimsiz çöle para harcamaya ve fakir olan Arapları beslemeye ihtiyaçları yoktu. Ancak, böyle bir millet, kısa bir zaman sonra cihan tarihinde müthiş bir vazifenin temsilcisi olacaktır... Bedevi Araplar, çöllerinden çıkmış fetihler yapmakta, düşmanlarını dize getirip ezmektedirler... Bu sel, Arapların merkezi olan Medine-i Münevvere'sinden, (Hicri 11) tarihinde (Mîladi 632) fışkırmış, önüne çıkan her şeye üstün gelmiş, dağları, ovaları basmıştır. GÜÇLÜ ORDULARI YENDİLER... Sayıları yüz binleri bulan, tam techizatlı, geçtikleri yeri sarsacak kadar güçlü İran, Bizans ve Mısır ordularını mağlup etmiştir. Yine bu sel, eski medeniyetleri, kuvvetli devletleri, köklü saltanat kuran milletleri silip süpürmüş ve onları tarihe gömmüştür. Önceden Araplar onların gözünde küçük ve kıymetsiz görünürken imanla şereflenen Arapların gözünde diğer milletler küçülmüştü. Onlara bu gücü Allahü teâlâ ihsan buyurmuştu. Dünyanın en güçlü süper imparatorluklarını kendi memleketlerine giderek perişan ettiler. Topluluklarını dağıttılar, tahtlarını yıktılar, krallarının taçlarını çiğnediler, hazinelerini açtılar, çoluk çocuklarını esir ettiler. Gurur ve kibir elbiselerini yama tutmayacak şekilde parçaladılar. Güçlerini bir daha yerine gelmeyecek tarzda imha ettiler. Kisra, bir daha yerine Kisra gelmemek üzere, Kayser de aynı şekilde helâk oldular... Müslümanların, Müslüman olma teklifini kabul etselerdi başlarına bu felâketler gelmeyecekti. Binlerce kilometre yol kateden bir orduda zaten hal kalmaz, hareket gücünü kaybeder. İklim değişikliği de hesaba katılırsa; Müslümanların bin seneden fazla dünyada söz sahibi olan İran ordusunu yenebilmesi yüzde bir değil, binde bir ihtimal ile de mümkün değildi. Zafer kazanılması için bütün sebepler, İranlıların lehine, Müslümanların aleyhine idi. Fakat iman edenler etmeyenlere galip geldi. Sebe suresi 19. ayeti kerimede meâlen "İşte biz de onları masallara çeviriverdik. Onları darmadağın ettik" buyuruluyor. El A'raf 137'de ise meâlen "Hakâretlere maruz bırakılmış olan o kavmi de, kendisine feyz ve bereket verdiğimiz yere mirasçı kıldık" buyuruluyor. TARİHİN ÇÖZEMEDİĞİ BİLMECE!.. Gülünç zayıflıktan sonra bu ezici kuvvet, acayip durgunluktan sonra bu şaşılacak canlılık, derin uykudan sonra bu çabuk uyanış tarihin çözemediği bilmecelerdendir... Tarihçiler, insanlık tarihinde vukû bulan en garip hadisenin bu olduğunda söz birliği etmişlerdir. Amerikalı yazar Stüdart (İslâm Âleminin Bugünkü Hali) adlı kitabında diyor ki: "İslâm'ın zuhûru, neredeyse insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm, daha evvel şahsiyet bakımından zayıf olan bir millet ve değer bakımından kıymetsiz bir ülkede zuhûr etti. Daha yirmi otuz sene geçmeden, uçsuz bucaksız geniş mülk ve saltanatları parçalayarak, asırlar ve nesiller boyu devam edegelen eski dinleri yıkarak, millet ve kavimlerin içindekilerini değiştirerek, sağlam bünyeli bir âlem (İslâm Âlemi) kurarak yeryüzünün yarısına yayıldı. İslâm'ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor..."
.01/01/2009
Hazret-i Ali'nin vasiyeti
Hulefai Raşidinin dördüncüsü, cennetle müjdelenen on kişiden bir tanesi, Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamın damadı Hazret-i Ali radıyallahü anh, büyük bir suikasta uğramış ve ağır yaralı olarak hane-i saadetlerine nakledilmişti. Aldıkları o darbe neticesinde de şehadet mertebesine kavuştu... Şehit olmadan önce yavrularını topladı ve onlara nasihatlerde bulundu. Ancak biz Müslümanlar bu nasihatlerden istifade etmeliyiz. Çünkü bunlar hepimiz için yapılan nasihatlerdir. "İlmin Kapısı" olan Hazret-i Ali'nin nasihatleri, nasihatlerin en güzelidir. İşte o altın nasihatler: 1. Yavrularım... Yalnız da kalsanız, insanlar arasında da bulunsanız daima Allah'tan korkunuz, takva üzerinde bulununuz. Çünkü Rabbiniz daima sizi görür ve yaptıklarınıza şahittir. Bir bedevi zat gelir, Peygamberimiz aleyhisselama ve sorar: "Ben çok günah işledim. Benim için tövbe olur mu? Tövbe edersem Rabbim kabul eder mi?" O da "Evet. Tövbe kapısı açık. Tövbenin şartları yerine getirilirse tüm günahlar af edilir" buyurdular. Adam bu müjdeyi aldıktan sonra tekrar sorar: "Bu günahları işlediğim zaman Rabbim beni görüyor muydu? Peygamberimiz de "Evet" diye cevap verir. O da, "Eyvahhhh!.." diye feryat eder ve ruhunu teslim eder. 2. Neşeli olduğunuz zamanda da, kızgın olduğunuz zamanda da söylediğiniz sözlere dikkat ediniz. Daima hak söz söyleyiniz. İnsan kızdığı zaman ne söylediğinin farkına varamaz. Şeytanın insana en çok musallat olduğu zaman, onun kızgın olduğu zamandır. Büyük şeytan yavrularına şöyle nasihatte bulunur: "İnsanlara günah işletebilmeniz için elinizde iki büyük silah vardır. Bunu iyi kullanırsanız aldatamayacağınız insan çok azdır. Birincisi nefsanî arzularını tahrik ettiğiniz, ikincisi onları öfkelendirdiğiniz zamandır." Bu yüzden konuştuklarınıza çok dikkat ediniz! 3. Zengin de olsanız, fakir de olsanız, israftan sakınınız. İsraf haramdır. Bir gün Sadi ibni Ebu Vakkas radıyallahü anh bir nehirde abdest alır. Suyu bol gördüğü için fazla kullanır. Gerçi kullandığı su tekrar nehre akıyordu, buna rağmen Peygamberimiz aleyhisselam ona ikazda bulundu: "Niçin suyu israf ediyorsun ya Ebu Vakkas?" Basit gördüğümüz şeylerde bile çoğu zaman israf edebiliyoruz. 4. Hüküm verdiğiniz zaman karşınızdaki dostunuz da düşmanınız da olsa adil davranınız. Taraf tutmayınız. Çünkü verdiğimiz hükümlerden hesaba çekileceğiz. 5. Yavrularım. Yorgun olduğunuzda da, zindeyken de ibadetlerinizi ihmal etmeyiniz. Vakit çok kıymetlidir. Vaktinizi değerlendiriniz. Hazret-i Osman radıyallahü anh buyuruyor: "Cenab-ı Hak, size bu hayatı ve dünyayı verdi ki onunla ahiretinizi kazanasınız diye. Yoksa dört elle sarılasınız diye değil". 6. Her halükârda Cenab-ı Hak'tan gelene razı olunuz. Size huzur ve saadet de verse, sıkıntı ve hastalık da verse kaderinize rıza gösteriniz. Biz Rabbimizden razı olursak o da bizden razı olur. Biz onu unutursak o da bizi unutur. 7. Yavrularım... Sonu cennet olan bir hayatta şer yoktur. Sonu cennet olan bir hayatta kötülük olamaz. Sonu ateş olan bir hayatın da hiçbir kıymeti yoktur. Bütün nimetler, cennet nimetlerine nispeten hiçtir. Bütün belalar da cehennem azabına nispetle afiyettir. Yanmak çok zor bir şeydir. Dünyadaki yanmak bile insanı ne kadar sıkıntıya sokar, üzer. Halbuki birkaç dakika sürer. İnsan ölünce acıyı bir daha duymaz. Ama cehennemde yanmak öyle birkaç dakikayla, saatle veya günle bitmiyor. Hem sonra cehennem ateşiyle dünyadaki ateş mukayese edilemez. 8. Kendi ayıp ve kusurlarını gören, başkalarının ayıp ve kusurlarıyla ilgilenmez. Kendi kusurlarını gidermeye çalışır. Cenab-ı Hak'ın ona verdiğine razı olan, üzüntü çekmez. "Rabbim benim kısmetimi bu kadar yaratmış, benim için bu daha hayırlıdır. O beni annemden daha çok seviyor" diyerek, teslimiyet içerisinde bulunur. Biz başkalarının ayıplarını örtersek, Rabbimiz de bizim ayıplarımızı örter. Başkalarının ayıplarını açıklayan da, aynı ayıpla hallenmeden ruhunu teslim etmez. 9. Yavrularım... Kim kibirlenirse alçalır, kim aklına güvenirse pişman olur. Çok konuşanın çok hatası olur. Bir evlada bırakılacak en güzel miras güzel ahlaktır. Güzel ahlak sahibi olan kişi kıyamette Peygamberimiz aleyhisselama en yakın kişi olacak insandır. Hazret-i Ali Efendimiz, ruhunu teslim etmeden önce bu güzel nasihatleri bize miras olarak bırakmıştır...
.18/12/2008
Meleklerle beraberdik...
Yeryüzünde yaşayan Müslümanların sayısı bir milyardan fazladır. Bunların hemen hemen tamamı Kâbe-i muazzamayı görmek, tavaf etmek ister. Hayatımıza ve hidayetimize sebep olan, âlemlere rahmet olarak gönderilen Sevgili Peygamberimizin kabr-i şerifini ziyaretle şereflenmek bütün müminlerin en büyük arzusudur. Dünyanın neresinde bulunursa bulunsun her namazda yönünü döndüğü ve ona doğru secde ettiği kıblesini görebilme hasreti her Müslümanın içinde mevcuttur. Sevgili Peygamberimizin mübarek vücuduna temas eden toprak hariç dünyanın en mukaddes mekanıdır... Bizi bizden daha çok seven Allah'ın Resulünün mescidinde bulunmak, ona selam verme şerefi, ele geçebilecek en büyük nimettir. "Benim kabrimi ziyaret eden, beni hayatta iken ziyaret etmiş gibidir" müjdesi hadis-i şeriftir. Bir diğer hadis-i şerifte de, "Beni ziyaret edene şefaatim vacip olur" buyurulmaktadır. NE BÜYÜK DEVLET... Bu nimetler bir milyardan fazla Müslümandan birkaç milyonuna nasip oldu. Ne büyük devlet... Rüyasında bile görse insan, ne kadar sevinir. Sevinmeye de hakkı vardır. Bu nimetlere bizi kavuşturduğu için Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır. Yeryüzünün iki cennetine kavuştuk. Bu fazilete bizleri kavuşturanlara, sebep olanlara ne kadar dua ve teşekkür etsek yine de azdır. Hac vazifemizi yaparken meleklerle beraberdik. Biz Kâbe-i muazzamayı tavaf ederken, onlar da tavaf ediyorlardı. Biz onları göremiyorduk ama onlar bizi görüyorlardı... Arafat'a çıktık, vakfeye durduk yine meleklerle beraberdik. Âdeta bizler de melekleşmiştik. Arefe günü, şeytanların en çok üzüldükleri, sıkıldıkları gündür. Yıllarca çalışıp bizlere günah işletmişlerdi. Bunun için çok çaba harcamışlardı. Bir günde hepsinin affedilmesi onları çılgına döndürürdü. Öyle de oldu. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Günahlardan sakınarak, kimsenin kalbini kırmadan haccını eda eden kişi annesinden yeni doğan bir bebek gibi günahsız hale gelir." Müzdelife'de de vakfe yaptık, orda da melekler bizimle beraber idiler. Müzdelife'de vakfe duasını yaptıktan sonra Peygamberimiz tebessüm buyurdular. Sebebini sordular, buyurdu ki: "Bütün hacıların af edildiğini şeytan öğrenince o kadar üzüldü, ne yapacağını şaşırdı ve başına toprak dökmeye başladı. Ona güldüm." Oradan Mina'ya geldik. Orada İbrahim aleyhisselam, eşine ender rastlanan bir imtihanla karşı karşıya gelmişti! Kendi eli ile biricik evladını kurban edecekti. Âdem babamızdan beri bizlere kin güden şeytan, bu imtihanın kazanılmasını istemedi ve insan kılığına girerek İbrahim aleyhisselama geldi. Onu bu işten vazgeçirmeye çalıştı. "Rüyaya itibar edilmez" dedi. İbrahim aleyhisselam onu 7 taşla taşladı. Bu defa annelik şefkatini kullanarak Hacer validemizi aldatmaya çalıştı. "Oğlunu kesmeye götürüyor, sen nasıl bir annesin! bırakma" dedi. O da "Niçin kesecek?" diye sordu. Şeytan da "Rabbim böyle istiyor diyor" dedi. Cevap çok mükemmeldi; "Rabbimiz emrediyorsa niçin olmasın!" diyerek o da taşladı. Ondan da ümit kesti. Son olarak İsmail aleyhisselama geldi. "O henüz çocuktur, onu rahat aldatabilirim" dedi ve sordu: "Babanın seni nereye götürdüğünü biliyor musun?" O da "Gezmeye götürüyor" diye cevap verdi. "Gezmeye değil kesmeye götürüyor!" dedi. "Kaç, gitme, sen daha hayatının baharındasın!" diyerek aldatmaya uğraştı. Bunun üzerine İsmail aleyhisselam sordu: "Peki niçin beni kesecek?" Ona da "Rabbim böyle istiyor diyor" dedi. O mübarek zat da babası ve annesi gibi şeytanı taşladı ve; "Rabbimize itaat etmek bizim en büyük gayemizdir" buyurdu... RABBİMİZ MÜBAREK EYLESİN Biz de onlar gibi yaptık, İbrahim aleyhisselamın sünnetini aynen yerine getirdik. O günleri hatırladık ve bunun için de hacılar çok gözyaşı döktüler. Yine Mina'da kurban kestik. Şükür kurbanı, Peygamber aleyhisselamın emrini ve sünnetini yapmakla şereflendik. Rebi bin Heysem rahmetullahi aleyh kurbanını kestikten sonra diyor ki: "Ya Rabbi! Kurban kesin emrini yerine getirdik. Zati Rububiyyetine yemin ederim ki eğer kurban kesin emrinin yerine 'kendinizi kurban edin' buyursaydın, onu da yapardım..." Bizden dua isteyenlere, bize dua edenlere, memleketimize, milletimize ve bütün İslam âlemine çok dua ettik. Rabbimiz mübarek eylesin, amin...
.11/12/2008
Hacılar ve bayram...
Bugün, bayramın dördüncü günü... Bu sene Allahü teala bize de nasip etti, bu satırları size kutsal topraklardan yazıyoruz... Dünyanın dört bir yanından binlerce kilometre mesafeyi katederek gelen hacılarımızla, çok sevinçliyiz, gerçekten bayram ediyoruz. Nasıl sevinmeyelim ki; yeryüzünün Cennetine kavuştuk. Arafat'ta vakfeye durduk... Arafat çok mübarek bir mekandır. İlk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâm ile Havva annemizin yeryüzünde ilk buluştukları yerdir. Bundan sonradır ki; insanlar dünyada, dünyaya gelmeye başladılar... O günden beri Peygamberlerin tamamı buraya değer vermişlerdir... Bizim yüzümüzden Cennetten kovulan, lânetlenen, bizim amansız düşmanımız olan şeytan taşlama vecibesini yerine getirdik... Hem de İbrahim aleyhisselâmın taşladığı yerde. Böylece o büyük peygamberin sünneti seniyyesini de hatırlamış olduk... Kurtuluşun, iki cihan saâdetinin nefis ve şeytan gibi iki azılı düşmanımızın düşmanlığında olduğunu unutmayalım... Peygamberimizden sonra en büyük Peygamber olan İbrahim aleyhisselâmın yaptığını yaparak, yani kurbanlarımızı keserek o mübarek insanların hatıralarını da böylece yâd ettik. İSTİFADE EDEBİLMEK İÇİN... Kurbanlarımızı kestikten sonra tıraş olduk ve ihrâmdan çıktık... Daha sonra, yeryüzünün en kıymetli mâbedi ve dünyanın neresinde bulunursa bulunsun, beş vakit namazda bütün Müslümanların yüzlerini döndükleri, hepimizin kıblesi Kâbe-i muazzamayı tavâf ettik... Bu tavâf ve sa'yda insanlara melekler de eşlik ediyorlar, onlar da, aynı ibadeti yapıyorlar. Bunları anlatmakta kelimeler aciz kalıyor, yaşayan bilir. Ne büyük saâdet... *** Bayramın faziletinden pay alabilmemiz için dikkat edeceğimiz bazı hususlar var... Günâhlardan sakınacağız, mübarek günlerdeki ibadetler çok sevap kazandırdığı gibi; günahları da büyüktür. Dargınların mutlaka barışmaları gerekir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Bir Müslümanın, üç günden çok dargın kalması helâl değildir." Kimin haklı, kimin haksız olduğuna bakmaksızın barışmak ve sevabın çoğuna sahip olabilmek için daha önce davranmaya önem verelim ve gayret edelim. Başta da arz ettiğimiz gibi, bugün dördüncü günü; henüz bayram bitmedi... Büyüklerimizi ziyaret edelim, dualarını almaya çalışalım. Onların duaları can simidi gibidir. Küçüklere şefkat gösterelim, fakirlere sadaka vermeyi ihmal etmeyelim. Onlara sıkıntılarını hiç olmazsa bu günlerde unutturmaya çalışalım... Yetim çocukları araştıralım, onlara baba şefkati gösterelim. Yetimleri koruyan, onlara yardım edenler cenette sevgili Peygamberimizle beraber olacaklardır... Bayram ziyaretlerini yalnız dirilere yapmayalım. Mevtâlarımızı da unutmayalım. Onların bu ziyarete dirilerden daha çok ihtiyaçları vardır. Bizim yemeye, içmeye olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ihtiyaçları vardır. SALİH KİMSELER HÜRMETİNE... Bir gün bir hanım, Hasan-ı Basri hazretlerine gelir ve; "Benim bir kızım vardı, üç sene önce öldü, onun halini çok merak ediyorum, bana bir dua öğretseniz de yavrumu rüyamda görebilsem" diye yalvarır. O zat da bir dua öğretir, kadıncağız o gece kızını rüyasında görür. Kızının hali çok perişandır. "Ateşler içinde yanıyorum anne" der. Kadıncağız, ağlayarak uyanır, doğru Hasan-ı Basri hazretlerine gider ve der ki: "Kızımı gördüm ama, keşke hiç görmeseydim, çok sıkıntıdadır!.." Bu habere Hasan-ı Basri hazretleri çok üzülür. Çünkü, kadının üzülmesine kendisi sebep olmuştur. "Senin kızın hangi kabristandadır?" diye sorar ve o da yerini söyler... Birkaç gün sonra aynı kadın yavrusunu tekrar rüyada görür. Bakar ki kızı çok neşeli. Hayretle sorar: "Nasıl oldu yavrum böyle?" O da şöyle cevap verir: "Geçen gün, salih bir zat geldi, bize okudu. Rabbimiz onun duası hürmetine hepimizi affetti, ben de kurtuldum..." Mümkündür ki, bizim de okumamız onların affına sebep olabilir... Bu vesile ile biz de, bu mübarek beldelerden, hepinizin bayramını en içten duygularla tebrik eder, daha nice bayramlara sıhhat, afiyetle kavuşmanızı Yüce Rabbimizden dileriz...
Korkulacak altı şey... -1-
Hulefa-i Raşidin'in üçüncüsü, cennetle müjdelenenlerden birisi, meleklerin bile kendisinden hayâ ettikleri; Hazreti Osman radıyallahü anh buyuruyor ki: Mü'min altı şeyden çok korkmalıdır. Ona göre kendini hazırlamalıdır. 1- İmansız gitmekten korkmalıdır. Allah korusun, bir insan, imanlı, ibadetli dahi olsa, son nefesini imanla veremediyse, hiçbir kıymeti olmaz İnsanlar dört kısma ayrılır: a- Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelir, Müslümanca yaşar ve imanla son nefesini verir. b- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, imanla şereflenir, imanla dünyadan göçer. c- Müslüman anne ve babadan dünyaya gelir, imanını muhafaza edemez, mürted olur ve imansız gider. d- Kâfir bir anne ve babadan dünyaya gelir, kâfir olarak yaşar ve küfür üzere dünyadan ayrılır... İlk ikisi güzel, son ikisi ise felâkettir. ÖNEMLİ OLAN SON NEFESTİR! Önemli olan son nefestir. Yüce Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Bizi O yarattı ve yaşatıyor. İmanla şereflendirdi. En büyük nimet, bir insanın son nefesini imanla verebilmesidir. Bundan daha büyük lütuf, bundan daha büyük nimet olmaz. Çünkü insan, nasıl öldüyse öyle haşrolunur. Ne yersek yiyelim, son lokmanın tadı kalır ağzımızda. Tatlı ise tatlı, acı ise acıdır. Bunun önemini bildikleri için, büyüklerimiz hep Hüsn-ü Hatime'ye (son nefesin imanla verilmesine) çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız: "Ya Rabbi! İmanla, Kelime-i şehâdet getirerek çene kapamamızı nasip eyle!" Biz de bu duaya bütün kalbimizle amin diyoruz... İmanla kabre girebilmek için dünyayı sevmemek lâzımdır. Dünyayı çok seven, ondan ayrılmak istemez. Hastalığı ağır olan kimse artık hayatından ümit keser, doktorları da hastaya tedâvinin çâre olmayacağını bildirirler. Böyle bir adam, yakın bir zamanda bütün sevdiklerinden ayrılacağını hisseder. Kişi sevdiği ile beraber olmayı çok ister, sevdiklerinden bir daha buluşmamak üzere ayrılmanın ne kadar zor olduğunu düşünür, sonra kendi kendine sorar: "Ben ölmek istemiyorum. Servetimi elde edebilmek için ne sıkıntılar çekmiştim. Yiyip, içip keyif süreceğimin tam zamanı idi. Kimdir beni bu sevdiklerimden ayıran?.." Sonra düşünür ki her şey takdiri ilâhi ile oluyor. O istemezse hiçbir şey olmaz. Şeytan da onu tahrik eder ve dedirtir ki: "Ya Rabbi bana bu kötülüğü neden yapıyorsun!?" Takdir-i ilâhiye yapılan bu itirazdan sonra o kimsenin imanla son nefesini verebilmesi artık çok zor hale gelir. Bizimle kabrimize gelmeyen ve bizi yalnız bırakan şeylere gönül vermeyelim. Dünya bizi terk etmeden önce biz onu terk edelim. Sevgisini kalbimizden çıkaralım. Hadis-i şerifte; "Dünya sevgisi, bütün kötülüklerin başıdır" buyurulmaktadır. HESABI BİR GÜN SORULACAK!.. 2- Sol omuzumuzda taşıdığımız meleğin günâhlarımızı yazmasından korkmalıyız. Birçok günâhı çekinmeden işliyoruz. Belki bunun birçoğunun farkında bile değiliz. Fakat onlar yazılıyor, kaydediliyor, hesabı bir gün sorulacaktır. Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken başlar ağlamaya. Ağlamaktan okuyamaz hale gelir. Çocukları endişelenirler. Komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. "Babamıza biraz teselli verir misiniz?" diye. Ebu Hazım gelir, selam verir ve sorar: "Kardeşim niçin ağlıyorsun? hane halkını korkuttun?" O da şöyle cevap verir: "Okuduğum âyet-i kerimede mealen (İnsanlar kıyamet günü amel defterlerini okuyunca, hiç hesaplarında olmayan günahlarını görecekler) buyuruluyor, ona ağlıyorum!" Bunu duyan Ebu Hazım da onunla beraber başlar ağlamaya... Çocukları derler ki: "Biz seni babamızı teselli edesin diye çağırdık, sen ise onu daha çok ağlattın!.."
.27/11/2008
Korkulacak altı şey... -2-
Geçen haftaki yazımızda ikisinden bahsettiğimiz korkulması gereken şeylerin üçüncüsü, yaptığımız hayırların şeytan tarafından iptâl edilmesidir. Ezeli düşmanımız olan Şeytan, bize yalnız günâh işletmekle kalmıyor, elde ettiğimiz sevaplarımızı da bir yolunu bulup yok ediyor. "ARZUN YERİNE GELDİ!" Amellerimize riya karışırsa ondan hiçbir hayır göremeyiz. Kıyamet günü hesap vermek üzere getirilen bir âlime; "Nasıl geçirdin ömrünü?" diye sorulur. O da "İlim öğrettim, talebe yetiştirdim" der. Melekler o zaman derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama Allah için yapmadın. 'Ne iyi insandır, ne büyük âlimdir' desinler diye yaptın! Onu da dediler. Arzun yerine geldi!" Bir zengin getirilir. Ona da sorulur. O da sadaka verdiğini, insanlara yadım ettiğini söyler. O da dünyadaki hayırlarını Allah için yapmadıysa derler ki: "Doğrudur. Bunları yaptın ama, 'ne cömert insandır, ne kadar merhametlidir' desinler diye yaptın. Sen de dilediğine kavuştun..." Bir mücâhide sorulur; O da şöyle cevap verir: "Ben kâfirlerle olan muhaberede canımı feda edercesine düşmanla harb ettim, şu kadarını öldürdüm." Ona da "Bunu 'ne yiğit adamdır, ne cesurdur' desinler diye yaptın. Senin de gâyen yerine geldi. İnsanlar, seni takdir ettiler. Allah için savaşsaydın mükâfatını bugün görürdün" derler. Yaptığımız hayırlara, ibadetlere kibir, ucub karışırsa hepsini yakar. "Sonu tövbe ile biten bir günâh, sonu ucubla biten bir ibadetten daha hayırlıdır" demişler. HAZIRLIKSIZ YAKALANIRSAK!.. 4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmalıyız. Hazırlıksız yakalanırsak büyük sıkıntı çekeriz. Ölümün gecikmesi için zaman talebimiz neticesiz kalır. Sekerat-ı mevt hâlindeki adam ölüm meleğine yalvarır: "Bana bir gün müsaâde eder misin?" O da "hayır" diye cevap verir. "Hiç olmazsa bir saat olsun ne yapacaksam yapayım, tövbe edeyim, vasiyetimi yazayım." Bu da şöyle cevaplandırılır: "Binlerce saat Rabbimiz sana ömür ihsan etti. Değerlendirseydin ya onları!.." İnsan, her an ölebilir. Ölümün mevsimi, gecesi gündüzü yoktur. Hasta olanı da ölebilir, sıhhatli olanı da. Genç ihtiyar ayırımı da yapılmaz. Ya ölmemeyi garantilemeliyiz veya ölüme daima hazır olmalıyız. Ki, emin olmak, garantilemek mümkün olmadığına göre hazır olmalıyız. 5- Dünyanın gaye edilmesinden korkmalıyız. Gaye, dünya olursa ahiret unutulur. Biz, dünya için değil, ahiret için yaratılmışız Rabbimizin rızası gayemiz olmalıdır. Dünyanın tamamı bizim olsa bile birkaç gün sonra hepsini bırakıp ayrılacağız. 6- Hane halkının bizi haram kazanmaya zorlamasından korkmalıyız. İnsan, hanımını, çocuklarını sever, onları kırmak istemez. Onların isteklerini gücümüz yettiği nisbette yerine getirmeliyiz. Aşırı talepleri için borçlanmak ve bu borçları ödemekte zorlanmak akıllı adamın yapacağı iş değildir. Hele haramlara bulaşmak hiç uygun değildir. Haram lokmanın vücutta kalıcı tesiri vardır. Duaların kabul olmamasına sebep olur. "YEDİĞİNE DİKKAT ET!" Bir gün bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir, "cemâatle kılınan namazın hangi safında durmak daha çok sevaptır?" diye sorar. O da şöyle cevap verir: "Sen yediğin lokmana dikkat et, helâlinden olsun, hangi safta durursan fark etmez!.." Çocuklarına veya bir başkasına haram lokma yediren kişi kul hakkına tecavüz etmiş sayılır. Kıyamet günü kendilerine haram lokma yedirenden davacı olurlar. Yüce Rabbimiz bize bu altı korkuyu hep yaşatsın.
.13/11/2008
Müslümanın üzerindeki haklar...
Üzerimizdeki haklar çoktur... En büyük hak, Yüce Rabbimizin. Bizden hiçbir talep olmadığı halde bizleri yarattı ve yaşatıyor. Dünyaya geldiğimizde kördük, görme nimetini bize o verdi. Sağırdık, duymaya olan ihtiyacımızı o giderdi. Güçsüzdük, bize gücü ve kuvveti o ihsan etti. Açtık, bizi o doyurdu, hem de gıdamızı biz daha dünyaya gelmeden önce annemizin göğsünde (dünyanın hiçbir mamasında bulunamayacak kadar vitaminli bir gıdayı) hazırlatarak... Yalnız yaratmakla kalmadı, bizleri yaşatıyor da. Bize bir ekmek yedirebilmek için yerde ve gökte ne varsa; Güneş, Ay, bulutlar, rüzgâr, toprak ve diğer nimetlerin hepsini seferber ediyor. Havayı teneffüs etmekle de her dakika hayatımızı kurtarıyor. Hava yeryüzünden çekilse, çok değil, birkaç dakika havasız kalsak, hiçbir canlı kalmaz. Ne kadar şükretsek yine hakkını ödeyemeyiz... Bizi ve sahip olduklarımızı yaratan Rabbimizin bizde hakkı olmaz olur mu? O'nun hakkı, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır. Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var, evlatlarımızın hakkı var, hatta hayvanların bile hakkı vardır. İBRET ALALIM DİYE... Sevgili Peygamberimiz; eski kavimlerde meydana gelmiş bazı hadiseleri ibret alalım diye bize anlatıyorlardı. Mesela, bunlardan bir tanesi şudur: Bir adam çölde seyahat ederken susar. Yoldaki kuyulardan birine iner, suyunu içer ve çıkar, bakar ki, bir köpek çok susamış, susuzluktan yerdeki çakıl taşlarını yalıyor. Acımış hayvanın haline. Yanında kabı da yokmuş, mecbur kalmış ayakkabısını su ile doldurmuş ve köpeği doyurmuş. Bu hareketi Cenab-ı Hakkın o kadar çok hoşuna gitmiş ki, o kulunu bu yaptıklarından dolayı affetmiş... Yine hadis-i şerifte bildirilir: Eski zamanlada bir kadın, bir kediye kızar ve onu bir odaya kapatır, ona ne bir yiyecek verir, ne de dışarı salar; ta ki hayvancağız dışarıda rızkını arasın! Neticede biçâre kedi açlıktan ölür. Bu yaptıkları Rabbimizin gadabını celbeder ve o kadını, o kediye yaptıklarından dolayı cehenneme atar. Acımayana acınmaz... Müslümanın Müslüman üzerindeki hakkı altıdır: 1- Karşılaştığı zaman selâm vermeli. Selâm vermek sünnet, almak ise farzdır. Fakat selâm verenin sevabı, alanınkinden daha çok. Yani sünnet işleyen, farz işleyenden daha kârlı. Sebebine gelince; bir işe sebep olmak o işi yapmış olmak demektir. Selâmı veren, selâm alma farzını işlettiği için, farz sevabını alıyor, artı bir de sünnet işlemiş olmaktadır. 2- Davet edildiği zaman bir özrü yoksa, gitmeli. Davet edilen yerde günâh işlenmiyorsa gitmek sevaptır. Hele bu dâvet düğün yemeğine ise ki, ona "velime" denir, daha önemlidir. Hatta vaciptir diyen âlimler vardır. 3- Nasihat isterse ona nasihat etmeli. Hepimiz, her zamankinden daha çok nasihate muhtacız, ama kimsenin de kimseden nasihat istediği yok. Nasihat olunsak bile kızarız. "Nasihate karnım tok" deriz. 4- Aksırdığı zaman "Elhamdulillah" derse, ona "Yerhamukellâh" demeliyiz. Aksırmak Rahmandan, esnemek ise şeytandandır. Peygamberler hiç esnemezlerdi. BİR GÜN BİZ DE ÖLECEĞİZ... 5- Hasta olduğu zaman ziyaretine gitmeli. Hasta ziyareti temiz elbise ile, güler yüzle yapılmalı. Hastanın hoşlanacağı sözler söylenmeli ve çok uzun oturmamalıyız. Ziyaret edilen hasta çok sevinir, onun kalbi kırıktır. Kırık kalple yapılan dualar kabul olunur. Ondan dua istemeli, onların duası meleklerin duası gibidir. 6- Vefat ederse cenazesine gitmek, namazını kılmak vazifemizdir. İbret almalıyız onun bu halinden. Ömür boyu çevresinde ölenleri gören ve onların cenazesini taşıyan insan zanneder ki; hep böyle devam edecek. Düşünmek gerekir ki; cenazesini taşıdığınız adam da çok cenaze taşımıştı, fakat bugün kendisi cenaze oldu. Bir gün de gelecek biz cenaze olacağız, unutmayalım.
.6/11/2008
Dört defa yağmalanacağız!..
Bütün insanları dört yağma bekliyor: 1- Azrâil aleyhisselâm ve ona yardımcı olan melekler ruhumuzu yağmalayacak. Ölüm meleği ruhumuzu aldıktan sonra, salihlerin ruhunu rahmet meleklerine teslim eder. Kötü insanların ruhunu da azâp meleklerine bırakır. Böylece her ruh lâyık olduğu yere varır. İnsan, ruhuyla insandır. O, ölmez. Vücudumuz, dünya seyahatini yapabilmemiz için bize bir at gibi yaratılmış, yolculuk son bulunca binekten inilir. 2- Vârislerimiz, malımızı yağmalayacaklar. Malımız, ne kadar çok olursa olsun kefenden fazlasını beraber götüremeyiz. O da çürüyecek. Gece gündüz demeden çalışarak biriktirdiğimiz servetimize, belki de hiç sevmediğimiz birileri gelir konar, afiyetle yemeye başlar. Hesabını da bize sorarlar! "SAYDIĞIN PARA KİMİNDİR?" Abdullah bin Ömer hazretleri bir adamı para sayarken görür ve ona sorar: "Saydığın para kimindir?" O da kızarak der ki: "Kendi paramı sayıyorum." Buna şöyle cevap verir: "Elindeki paranın kime kısmet olacağı belli değildir. Ölürsün, vârislere kalır. Kaybedersin bulanın olur. Çaldırırsın başkalarına kalır..." Cebimizdeki para bizim olmayabilir. Allah için harcadığımız para bizimdir. O, ne çalınır, ne kaybolur, ne kokar ve ne de çürür. Emin bir yerde muhafaza edilir, en sıkıntılı günümüzde bize ulaşır. İbrahim bin Ethem rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Ben fakirleri çok severim. Malımı ahirette bana verilmek üzere gönderiyorlar. Nakliye ücretini de talep etmiyorlar. Bütün kargolar ücret alır, onlar almazlar..." Servetimizin bizimle beraber gelmesini istiyorsak onu hayırlı yerlerde harcamalıyız. Değilse hepsinden bir anda, bir daha kavuşmamak üzere ayrılacağız. Emevi halifelerinden Süleyman bin Abdülmelik, zamanında yaşayan büyük âlim Ebu Hazım hazretlerine sorar: "Biz, ölümden niçin bu kadar çok korkuyoruz?" O da şöyle cevap verir: "İki sebebi var. Birincisi, siz malınızı dünyada bıraktınız, Allah için harcamadınız! İnsanoğlu, yaratılışı gereği malını sever, ondan ayrılmak istemez. İkincisi, siz dünyanızı mamur ettiniz, ahiretinizi harap ettiniz! Hiç kimse mamur yerden virâne yere gitmek istemez. Malınızı öbür tarafa gönderseydiniz, ölümden kokmazdınız, hatta malınıza kavuşmak için severdiniz." 3- Bedenimiz kabirdeki böcekler tarafından yağmalanacak. Böcekler de yağlı eti severler. Bunun için şişmanlamamaya dikkat etmeliyiz! 4- Son yağma da amelimize, sevaplarımıza olacaktır. Üzerimizde kul hakkı varsa alacaklılar toplanır, sevâplarımızı paylaşırlar. Birinin malını yemişiz, birini gıybet etmişiz, birine hased etmişiz, birini dövmüşüz. Bunlara hakları nisbetinde hayırlarımız dağılır. Sevaplar biter ve hâlâ alacaklılar varsa, bu defa onların günâhı alınır, bizim günâhımıza ilave edilir. Böyle birinin uğrayacağı akıbet bellidir. KULUN MERHAMETİNE GÜVENME!.. Zengin olmak için ne kadar çaba harcıyorsak, onu muhafaza etmek için de o kadar çalışmalıyız. Yoksa elimizde, avucumuzda hiçbir şey kalmaz. Zaten günâhlarımız oldukça çok, sevâplarımız ise azdır. Bu az olan hayırlarımıza sahip olmazsak sıkıntı çekeriz. Rabbimizin rahmeti sonsuzdur, ümit kesilmez. Ne kadar çok günâh işlesek de tövbe ederek, tövbenin şartları yerine gelirse hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. Hadis-i kutside bize bu müjdeyi vermektedir. Fakat kullarının merhametine güvenmemeliyiz. Onlar, haklarını bizden söke söke alırlar. Buna ihtiyaçları da çoktur. Olabilir ki; terazisinin hayır kefesi hafif kalır, bizdeki haklarını alırsa kurtulur. Bunu hiç kaçırır mı? Bizim de terazimizin hayır kefesi ağır olabilir, fakat hak sahipleri bunları alınca günâhlar ağır basar ve büyük azaba kendimizi böylece atmış oluruz...
.30/10/2008
Peygamberlerden öğrendiklerimiz
Rabbimiz, doğru yolu bulabilmemiz için bizlere akıl nimetini vermiştir. Akıl olmazsa iyi ile kötüyü birbirinden ayıramazdık. Dünyada da ahirette de büyük sıkıntılar yaşardık. Fakat aklımız, iki cihan saadetini bize kazandırmaya yetmez. Zaman zaman yaptıklarımızdan pişmanlık duyarız. Halbuki biz o işi çok iyi ve kârlı görmüştük; yoksa yapmazdık. Evdeki hesap çarşıya uymayabilir. Bazen de bir işi iyi görmeyiz. Bu bize zarar verir deriz ve yapmaktan vazgeçeriz. Daha sonra o işi yapanların çok kâr ettiklerini görünce de; eyvâh ben niçin o işi yapmadım diye hayıflanırız. Bu, bizim aklımızın azlığını, kâfi gelmediğini gösteren en açık delildir... Aklımızın kafi gelmediğini en iyi bilen Rabbimiz, bize acıyarak; bizi yalnız aklımıza bırakmadı. Peygamberler gönderdi. Kitaplar indirdi. En doğru olanını öğretti. Onları dinlersek, hiçbir zaman pişman olmayız. Dinlemez ve emirlerine uymazsak hiçbir zaman huzur bulamayız! ONLARDAN ÖĞRENDİKLERİMİZ 1- Bizi yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmemizdir. Bir memlekette iki padişah, bir vilayette iki vali, bir arabada iki şoför olmayacağı gibi; bütün Peygamberler (aleyhimüsselâm) imanın altı şartını ümmetlerine aynen bildirmişlerdir. Bu hususta eksik veya fazlalık yoktur. İbadetlerde ve onların edâ edilişlerinde ayrılıklar olmuştur. 2- Rabbimizin bizden istediklerini, nelerin farz, hangilerinin haram olduğunu, bizlere açık ve seçik bir şekilde bildirdiler. Farz kılınan ibadetleri yapmamızda ve haram olanlardan sakınmamızda Allahü teâlânın hiçbir menfaati yoktur. Olamaz da! Bizim için faydalı olduklarından ve bizi saadete erdirmeye sebep olduklarından, emirler ve yasaklar bildirilmiştir. Hadis-i kudside bildiriliyor: İlk insandan son yaratılan insana kadar tamamen Rabbine itaat etseler, haramlardan sakınsalar, hiç günâh işlemeseler Allahü teâlanın kudret ve azâmeti artmaz! Yine bütün insanlar ve cinler onu hiç tanımasalar, hiç ibadet yapmasalar, bütün günâhları çekinmeden işleseler, bu da onun kudret ve azâmetinden hiçbir şey azaltmaz!.. 3- Bize doğru yolu gösterdiler. Hangi yolun cennete, ebedi saadete götürdüğünü bildirdiler. Yoksa biz, aklımızla bunu nasıl anlayabilirdik? 4- Bizim için güzel örnek oldular ve bize gönderilen Peygamberler bizden seçildi. Meleklerden olsalardı; onları örnek alamazdık. Çünkü onlar yemez, içmez, uyumaz ve hasta olmazlar!.. 5- Bizlere cennet nimetlerinin ne kadar güzel olduğunu, dünya nimetleri gibi geçici olmadığını bildirdiler. Cehennemin şiddetini, yanmanın ne kadar acı verdiğini anlattılar. Dünyada iken yanmak birkaç dakika sürer. İnsan ölünce bu acı biter. Cehennemde yanmak ise çok uzun süre; ve/veya ebedidir. Cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez. BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN BAŞI!.. 6- İnsanların yüzünü ve gayesini dünyadan çevirip, ahirete yönlendirdiler. Dünya; insanı çabuk aldatır. Nefis ve şeytanın en güzel silahıdır dünya... "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır." İnsanların birbirlerine düşmanlık etmeleri, hased etmeleri, kibirlenmeleri ve zulüm yapmaları hep dünyayı sevmekle meydana gelir. 7- Cenab-ı Hak (celle celalühu) insanlara akıl vermekle birlikte yukarıda belirttiğimiz nimetleri de ihsan ederek; tebliğini tamamlamıştır. Teklif ve tebliğ yapmadan, imtihan etmeden kullarına azap vermesi o Azimüşşan'ın adaletine uygun düşmezdi. Mülkün sahibi olan için teklif etmeden de ceza vermek mümkün idi. Kendi mülkünde tasarruf eder. Buna rağmen suçsuz olana belâ vermedi ve vermeyecektir de.
.23/10/2008
Zararlı alışkanlıklar
Bütün insanlar sevgiye, ilgiye ve şefkâte muhtaçtır. En fazla muhtaç olanlar ise bebekler ve küçük çocuklardır. İnsan, doğumundan ölümüne kadar eğitime muhtaç bir varlıktır. O nasıl bir çevrede yetişirse, ona göre bir eğitim alır ve yönlendirilir. Aile, okul, arkadaş ve medya insanı özellikle gençleri yönlendiren çevrelerdir. İnsanlar her zaman çevresinde iyi örnekler görmeye, bunlara teşvik edilmeye, kötü örneklerden ise uzak tutulup korunmaya muhtaçtır. Etrafından ne kadar güzel mesajlar alırsa, kişiliği o kadar müsbet olarak gelişir. Sokak çocuklarının tamamının sokak çocuğu olmasının sebebi sevgisizlik ve ilgisizliktir. Suç işleyen çocuklar bundan mahrum oldukları için suç işliyorlar. Kötü insanlara özenerek onlar gibi olma hevesi insanlara her kötülüğü çok kolay bir şekilde yaptırır. Kötü arkadaş tuzağına düşen zararlı ve tehlikeli şeylerle tanışır. Onları göre göre gözünde basitleşir ve rahatça yapmaya başlar. Çirkeflere bulaşan kişinin ondan kurtulması artık çok zordur. Elini verse, kolunu kurtaramaz. DÜNYADA EN DEĞERLİ ŞEY İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir. Çok meşhur atasözüdür: "Arkadaşını bana söyle sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu atasözü bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor. Dünyanın en değerli şeyi güzel arkadaştır. En felâket olan şeyi de kötü arkadaştır. Kötü arkadaş yılandan daha tehlikelidir. Yılan sokarsa, insanı birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır. Çok zehirli ise öldürür. İkisi de dünya hayatı ile ilgilidir. Biz zaten ölmek için dünyaya gönderilmişiz. Kötü arkadaş insanı hem dünyada hem de ahirette büyük felâketlere, sıkıntılara ve acı çekmeye sevk eder. İnsanları kötü arkadaşlarla beraber kılan şeyler, yalnızlık, cehalet, kötü örneklerdir. Kendimizi ve bilhassa çocuklarımızı bu "mikrop"lardan korumaya çalışmalıyız. Tehlike çok büyüktür. Arkadaş seçerken dikkat edeceğimiz şeyler şunlardır: 1- Akıllı olmalıdır. Aptal dost sana iyilik yapacağı yerde kötülük yapar. Rivâyet olunur ki, bir adam, bir ayıyla arkadaş olur, beraber gezerler. Adam ayı kadar güçlü olmadığı için yorulur. Bir suyun başına gelirler. Adam ayıya işaretle biraz uyuması gerektiğini anlatır. Ayı da hareketleriyle anladığını belli eder... Adam uzanır ve uyur, ayı da başında bekler. Bir sinek adamın kafasına konar, ayı, arkadaşı rahat uyusun diye sineği kovar, sinek uçar tekrar eski yerine döner. Ayının kafası kızar, iyisi mi ben bu sineği öldüreyim, bu arkadaşımı rahat uyutmayacak diyerek koca bir taş alır, arkadaşının başındaki sineğe fırlatır, sineği öldüreceğine arkadaşının beynini parçalar. Aptal dostun yapacağı budur. 2. Dindar olmalıdır. Dînî vecibelerini yerine getirmeyen, haramlardan sakınmayan en büyük kötülüğü kendine yapar. Kendine kötülük yapanın başkalarına ne yararı olur? 3. Güzel ahlâk sahibi olmalıdır. Güzel ahlâk, kıyâmet günü amellerin tartıldığı terazinin hayır kefesinde en çok ağırlığı olan şeydir. Güzel huya sahip olabilmek için, güzel huylularla beraber olmalıdır. Hiç kimse insana arkadaşı kadar tesir edemez. Ne annesi, ne babası, ne de hocası. KENDİSİNE GÜVEN DUYULMAYANLAR! 4. Dünyaya aşırı derecede düşkün olmamalıdır. Böyle insanlar menfaatleri uğruna her an insanı satabilirler. Onlara güven olmaz. Dünyaya olan düşkünlük asrımızda had safhaya ulaşmıştır. İnsanların artık gayesi haline gelmiş, onu elde edebilmekten başka bir şey düşünmezler. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Dünya sevgisi bütün kötülüklerin başıdır." Kibir, ucub, haset hep bu sevginin meyvesidir. Dahası var; yalan, aldatma, haksız mal elde etme, zulüm, insanları hakir görme gibi çirkinlikler hepsi dünya sevgisinden meydana gelir. Dünya sevgisi ile Allah sevgisi birbirinin zıddıdır, aynı kalpte birleşmezler.
.16/10/2008
Çalışan kadının ev özlemi...
Evlilik hem erkeği, hem de kadını mutlu eden mukaddes bir beraberliktir. Uzmanlar diyorlar ki: "Depresyon içindeki bir kadına reçete yazmak istiyorsanız, onu evlendiriniz, çocuk sahibi yapınız. Bir erkeği de mesut etmek istiyorsanız aynı şeyi onun için de yapınız..." Bugün bilhassa Batı'da insanın cenneti diyebileceğimiz bu sıcak yuva, yani aile hayatı tahrip edilmektedir. Başlıca sebebi ise evli bir hanımın çalışmasıdır. Kadın, çalışmak için her gün dışarı çıkınca, başta kendisini, sonra çocuklarını ve diğer aile fertlerini huzursuz etmektedir. Washington Üniversitesinin araştırması sonucuna göre, Amerika'da evliler arasında depresyon geçiren çalışan kadınların sayısı, erkeklerin iki katıdır. Kadın zaten zayıf ve nazik bir varlıktır. Ev işleri ve çocukların bakımı ona yetip artarken, bir de dışarıda bir meslek ve memuriyette çalışması onu iyice yormakta ve huzurunu yok etmektedir. ANNE ŞEFKATİ OLMAZSA... Çalışan anne sabahları çocuklarını terk ederken suçluluk duymaktadır. İçinde bulunduğumuz asırda kadınların evlilikten kaçmalarının belki de en büyük sebebi bu olabilir. Kadın, iş yerindeki günlük iş temposuna, stres ortamına tahammül edememektedir. Bunun için alkol alanların sayısı giderek artmaktadır. Annenin her gün evi dışında çalışmasından doğan önemli meselelerden biri de çocukların gerekli bakım ve şefkatten mahrum kalmasıdır. Çocukların gıda kadar anne şefkatine de ihtiyaçları vardır. Genel inanışa göre kadınlar, para kazanmak, dolayısıyla aile ihtiyaçlarını temin için çalışıyorlar. Halbuki yapılan araştırmalara göre çalışan annelerin yüzde 84'ünün asıl gayesi para değil tahsilini ve sanatını kullanabilmenin doğurduğu arzunun tatminidir. O zaten aldığı maaşın yarısından fazlasını giyimine, kıyafetine, süsüne ve püsüne harcıyordur. Dinimiz kadının çalışmasına belli şartlar dahilinde ve zorunlu durumlarda müsaade etmektedir. Ailenin, çocukların nafakasını temin etmeyi de erkeğe farz kılmıştır. Erkekler kadınlardan daha güçlü yaratılmışlardır. Erkeklerin vazifesi para kazanmak, eşinin ve çocuklarının geçimini temin etmektir. Kadının en önemli görevi ise evinde ev işleri ile ve yavrularının terbiyesi ile meşgul olmasıdır. Erkekler, kadınlara ait bu görevi onlar kadar mükemmel yapamıyorlar. Kadınlar erkeklere nazaran daha şefkatli, daha zarif ve daha hislidir. Erkekler ev işlerinde hanımları kadar başarılı olamadıkları gibi hanımlar da dışarıdaki çalışma hususunda erkekler kadar elverişli olamazlar. Kadınlar, iş yerlerindeki bir işe kendilerini ne kadar vermeye çalışırlarsa çalışsın, ev işlerinin kendisine ait olduğu hissini üzerinden atamazlar. O evdeki problemlerine iş yerindekinden daha çok önem verirler. AİLE, HUZURUN KAYNAĞIDIR... Kadın ve erkek eşit haklara sahiptir, fakat yaratılışta eşit değillerdir. Çok farklı yaratılışları vardır. Birbirine muhtaç; biri olmadan diğeri eksik varlıklardır. Yani onlar bir yuvada bütünleşen, birbirini tamamlayan farklı yarımlardır. İyi bir evlilik, hem erkeğe hem de kadına huzur ve saâdet getiren ve mutluluk veren bir hadisedir. Bu mutluluğun devâmı için kadınlara fazla yük yüklememek gerekir. Çocuğu dokuz ay karnında taşıması, kendi canından beslemesi, doğurması, doğum zamanında hayati tehlike atlatması ona yetmez mi? Doğumla da iş bitmiyor, bebeğini emzirmesi, sabahlara kadar başında beklemesi, bakımı ve temizliğini yapması da anneye aittir. Onlardan daha ne istiyoruz? "Hanımlarımız da bizim gibi çalışsın, para kazansın" diyen erkekler, kendilerini bir defacık onların yerine koysalar; yani onların hamilelikteki ve çocuk doğurmadaki sıkıntılarını anlayabilseler, hiç onlardan böyle bir şey talep edebilirler mi?!.
.9/10/2008
Ölüm, son değildir...
Ölüm, hayatın sonu gibi görünür. Ve insanı derinden derine düşündürür. Ancak çevremizde olup bitenlere her zamankinden biraz daha farklı bir gözle bakarsak, bu fikrimizde yanıldığımızı anlarız. Çünkü her mevsim yaşanan hadiseler gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır. Ve bu hayata uyabilmek için geçirilmesi gereken bir tasfiye hareketidir. Bir saflaşma, temizlenme ve ağırlıktan kurtulma faâliyetidir. Görüyoruz ki, sonbaharda suyu çekilen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser bile kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın her taraftan hayat fışkıran bayramına bir hazırlık içindedir. Zamanı gelince onlardan yepyeni bir hayat fışkıracaktır. İnsan da, zamanı gelince o tohumlar gibi toprağa düşecektir. Her ne kadar toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir. İNSAN, ÂCİZ KALIYOR!.. Doğumla bu âleme kavuştuğumuz gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşacağız. Tohum, toprağa düşmesine rağmen, nasıl bir başka hayata kavuşur ve gökyüzüne dal-budak salarsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedi bir âlemde hayat bulacaktır... Ölüm, hâl değiştirmektir. Yumurta ölür civciv olur, çekirdek çürür ağaç meydana gelir. İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse bile, böcek buna inanmakta zorluk çekecektir. İnsan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar aciz kalır. Maddeyi kuru kalıpları içinde görerek ondan başka bir varlık kabul etmemek, büyük aptallıktır. Her şeyin maddeden ibaret olduğu farz edilse o zaman dünyanın hiçbir değeri kalmaz. Arkasından koşup yakalamaya çalıştığımız mutluluklar, ümitler, heyecanlar, koşturmalar, yorgunluklar bir gün ölümle noktalanırsa neye yarar? İNSANLAR UYKUDADIR, ÖLÜNCE UYANIRLAR Dünya hayatını rüyaya benzetmişlerdir. İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez, hakikat zanneder. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını, rüya gördüğümüzü anlarız. Fecir suresi 24. ayet-i kerimede bunu görebiliyoruz. Kıyametin dehşetini görenler diyecekler ki: "Keşke ben hayatım için hazırlık yapsaydım." Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkâtimizi şu noktaya çekiyorlar. "Buradaki hayatım" demiyor. Yani, dünya hayatını hayat bile saymıyor. Onun için de "hayatım" diyerek, gerçek hayatın ahiret hayatı olduğu anlatılmak isteniyor... Dünya hayatı, ahiret hayatını kazandırabilmişse çok güzeldir. Fani, geçici, kısa ve hayal olan bir hayatla ebedi saâdeti elde edebilmiştir, afiyet olsun... Dünya hayatı ile yalnız dünyasını düşünmüş, ahiretini unutmuş Rabbini tanımamış, haramlardan sakınmamış ise, hem dünyasını, hem de ahiretini mahvetmiş olur... İŞ İŞTEN GEÇMEDEN... Dünyada kavuştuğu zehirli bal gibi olan lezzetlerin hiçbir kıymeti yoktur. Sonu ateş olan lezzette hayır yoktur. Sekerat-ı mevt hâlinde günâhlar çok çirkin bir hâl alacaklar ve insanlar yaptıklarından nefret edeceklerdir. Nasıl ki, yediğimiz o nefis yiyecekler, güzel kokan meyveler bir-iki saat midemizde kaldıktan sonra mide bulantısı ile çıkarılınca çok çirkin bir hâl alır. Güzel kokular, nefret ettirecek kokulara, güzel manzara, bakmak bile istemediğimiz şekle dönmüştür. Zevkle yaptığımız günâhlardan da o kadar nefret edecek ve pişman olacağız. Fakat iş işten geçmiş olacaktır. Akıllı insan çalışır, helâlinden kazanır. Dünyasını mamur eder, kabrini aydınlatır. Ahiretini ebedî saâdete çevirir.
.02/10/2008
Sevinç ve hüzün bir arada...
Sevinçliyiz, çünkü onbir ayın sultanı, rahmet mağfiret ve cehennemden kurtuluşa vesile olan böyle mübarek bir ay ile şereflendik. Sünnetlere farz, farzlara en az yetmiş kat sevâp kazandıran çok kârlı bir ticaret imkânını bulduk... Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, terâvihlerimizi cami ve mescitlerde edâ ettik. Mü'min kardeşlerimizle beraber olduk, fakirlere, muhtaçlara, imkânlarımız elverdiği ölçüde yardım ettik, sadaka dağıttık... Zenginlerimiz, zekâtlarını ve fitrelerini verdi. İftarlara dâvet edildik, biz kardeşlerimizi davet ettik. Böylece kaynaşmalar, görüşmeler ve tatlı sohbetler meydana geldi. Karşılıklı dualar edildi. Yüce Rabbimizden umuyoruz ki, milyonlarca Müslümanın mağfiret edildiği bu mukaddes ayda, biz de o bahtiyar insanların arasına dahil olmuşuzdur. Bin aydan daha hayırlı, uzunca bir ömre bedel olan Kadir Gecesini de idrak ettik. Bunun için Allahü teâlâya ne kadar hamdetsek azdır... SAYILI GÜNLER ÇABUK GEÇER... Üzgünüz, maddi ve manevi, nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden ve değeri ölçülemeyen aydan ayrıldık. Bir daha kavuşabilir miyiz, kavuşamaz mıyız belli değil. Bizim için bu son saâdet ayı olabilir... Ne kadar da çabuk geçti. Sayılı günler böyledir. Sanki bir ay değil de bir gündü. Bırakın ayı, seneler gün gibi geçiyor. Şimdiye kadar geçirdiğimiz zamana bakarsak, bunu daha iyi anlarız. Her geçen gün ise, bizi ölüme bir adım daha yaklaştırıyor. İnsanoğlu, doğduğu günden itibaren her an ölüme doğru ilerliyor. Ondan kaçış mümkün değildir. Bir yerden kaçmaya çalışan kişi gittikçe arasındaki mesâfeyi artırır. Ölüm hariç. Ondan ne kadar kaçarsak, ona doğru koştuğumuzu bir gün çok iyi anlayacağız... Dünyaya gelip de kalanı ne gördük ve ne de duyduk. Yolcuyuz, misafiriz, istesek de kalamayız... ÖLÜMÜ ÇOK HATIRLAMALIYIZ... Ölümü hatırlayan insan, birçok nimetlere kavuşur. Bunun için ecdadımız, kabirleri camilerin etrafına, yol kenarlarına yapmışlar. Kabirleri gören ölümü hatırlasın, hazırlığını yapsın diye. Ölümü hatırlayan insan, kabrini mamur hale getirir, nurlandırır, genişletir. Değilse, büyük sıkıntılar çekmek zorunda kalır. Ölümü hatırlayan, zenginse, mağrur olmaz, şımarmaz, insanlara yukarıdan bakmaz, herkese iyilik yapmayı gaye edinir. Fakir ve sıkıntıda ise, fazla gam çekmez. Bunların geçici olduğunu, bir gün kurtulacağını düşünür ve böyle teselli bulur. Ölümü hatırlayan, tövbesini geçiktirmez. Ölümün; genç, ihtiyar ayırımını yapmadığını bilir. Ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli değildir. Kışı hatırlayan, kışa hazırlık yaptığı gibi, ölümü hatırlayan da ölüme hazırlık yapar. Bazıları, "Şu yaşıma gelsem tövbe edeceğim, hacca gideceğim, günâhlarımdan sakınacağım..." diyor. Halbuki, yarına çıkacağından emin değildir. Kendisini saracak olan kefeni dokunmuş olabilir! Zavallının haberi yoktur. Ölümü hatırlayan, ibadetlerini zevkle yapar. Ne kadar çok sevilirse sevilsin, hiç kimse onunla kabre girmez. Onunla beraber yalnız ameli girer. GÖZÜNÜ TOPRAK DOYURUR!.. Ölümü hatırlayanın kalbinde merhamet olur, canlılara acır, onlara yardım eder... Bir gün bir hanım, Aişe validemize gelir, kalbinin katılığından şikâyet eder ve çaresini sorar. O da ölümü çok hatırlamasını tavsiye eder. Bir müddet sonra aynı hanım gelir teşekkür eder, arzusuna kavuştuğunu arz eder... Ölümü hatırlayan kanaât sahibi olur, fakirlikten kurtulur. Kanâatkâr olmayanın gözü doymaz daima muhtaçtır. Gözünü toprak doyurur. Dünyaya aşırı hırs insanın dünyasını da ahiretini de berbat eder. Daha çok bal yiyebilmek için haris sinek, bal tabağının tam ortasına konar, bal yiyemeden batar ve ölür. Haris olmayan ise tabağın kenarına konar, dilediği kadar balını yer, istediği zaman da uçar gider...
.25/09/2008
Önceki ümmetlerde Kadir Gecesi yoktu
Kadir Gecesi, Kur'ân-ı kerimin ilk nazil olduğu gecedir. Yeryüzü, yaratıldığından beri böyle mübarek bir geceye şahit olmamıştır... Rahmet, mağfiret ve ateşten kurtuluş gecesidir. Bundan daha mübarek bir gece yoktur, olamaz da. Bir gece ama, bin aydan daha hayırlı! Nice bin aylar geçmişti fakat bu gecenin verdiklerini verememişti... Kadir Gecesi bize mahsustur. Ümmet-i Muhammed'e... Diğer ümmetlerin böyle bir gecesi yoktu. Bize mahsus büyük bir ihsan-ı ilâhidir. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, yaratılmışların en şereflisi olduğu gibi; ümmeti de ümmetlerin en hayırlısıdır. Al-i İmran suresi, 110. ayet-i kerimede meâlen şöyle buyuruluyor: "İnsanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. İyiliği emreder, kötülükten meneder ve Allah'a iman edersiniz!" Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimiz Ümmet-i Muhammed'e azap vermek isteseydi, onlara ramazanı ve içindeki Kadir Gecesini vermezdi!" Kadir Gecesi, ramazan ayı içindedir. Son on günün tek gecelerinden birinde olması kuvvetle muhtemeldir. Yirmi yedinci gecede olması ise daha da kuvvetli ihtimaldir... Abdullah bin Abbas hazretleri bu görüşü destekliyor ve buyuruyor ki: Kadir Gecesini ve üstünlüklerini bildiren Kadir sure-i celilesi otuz kelimeden ibarettir. "Hiye" (O gece) kelimesi ise yirmi yedinci kelimedir. Ayrıca "Leyletül kadr" ifadesi de dokuz harf olup; üç defa geçmektedir. Bu da yirmi yedinci geceyi işaret etmektedir. O halde bu geceyi (yirmi yedinci gece) diğer gecelerden daha farklı bir şekilde ihya etmeye gayret etmeliyiz... BAYRAM, HASAT GÜNÜDÜR 30 Eylül Salı bayramın birinci günü... Bayram, bir ay boyunca kulluk şuuru içinde ibadetlerini yapan, imanlı gönüllerin hasat günüdür, çok mübarek bir gündür. Bugünlerde bize düşen birçok vazife var; büyüklerimizi, akrabayı ve dostlarımızı ziyaret etmek, bayramlarını tebrik etmek, dualarını almak gibi... Onları hatırlar ve sevindirirsek, Rabbimiz de bizi sevindirir. Bayramlaşmalar, yalnız yaşayanlarla olmamalı, kabir ziyaretlerini de yapmalıyız, onlara okumalıyız. Bizim gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ve okumaya ihtiyaçları vardır... Bayramın sevincinden fakirleri mahrum etmemeliyiz, onlara yardım etmeliyiz. Hele, yetim çocuklar varsa onlara daha çok ilgi göstermeliyiz. Bir bayram günü sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) mescitten çıktıktan sonra, yolda oynayan çocuklara rastlar. Çocuklar çok neşeli, sevinçle oynuyorlardı... Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymişlerdi, neşe içindeydiler. Yalnız içlerinden biri eski ve yırtık elbiseleri içinde üzgün bir şekilde onları seyrediyordu. O çocuğun bu hali Peygamber efendimizin dikkatini çekti, çocuğa yaklaştı ve sordu: -Yavrum sen niçin arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun? Çocuk cevap verdi: -Ben hem yetimim, hem de öksüzüm. Babam şehit oldu, annem başkasıyla evlendi!.. Âlemlere rahmet olarak gönderilen efendimiz, şefkatle çocuğun elinden tutup hane-i seadetlerine götürdü. Sevgi ile saçlarını okşayarak buyurdu ki: -Yavrum, ister misin baban ben olayım, Âişe annen olsun, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsun... Yetim çocuk, sevinçten neredeyse uçacaktı ve; -Nasıl istemem, kim istemez ki, diye cevap verdi... Çocuğun karnı doyuruldu, elbiseleri yenilendi, daha sonra oynayan çocukların saflarına katıldı. Onlardan daha çok neşe ile oynamaya başladı. Çocuklar etrafına toplanıp sordular: -Nedir sendeki bu hal? Çocuk cevap verdi: -Biraz önce açtım, şimdi karnım tok, elbiselerim eski idi, şimdi yeni. Önce yetim idim, Peygamber aleyhisselam babam oldu... Bu manzaraya şahit olan çocuklar dediler ki: -Keşke biz de yetim olsaydık, biz de böyle nimetlere kavuşsaydık... BAYRAM YAPMAK HAKKIMIZ Büyük cihat olarak tarif edilen nefis ile olan muharebeyi kazanan biri olarak bayram yapmak hakkımızdır. Yememizi içmemizi, nefsimizin arzu ettiği diğer şeyleri, bizleri yaratan Rabbimizin emri olduğu için bir ay boyunca terk etmemiz bize dünyada bayram yaptırdığı gibi, ahirette de bayram yapmamıza vesile olur inşaallah. Bu vesile ile; yarın kavuşacağımız Kadir Gecesinin ve salı günü idrak edeceğimiz bayramın, şimdiden cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice bayramlara kavuşmamızı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ederim...
.18/09/2008
Şimdi dua zamanı!..
Dua her zaman yapılır, fakat bazı vakitlerdeki dualar daha çok kıymetlidir. On bir ayın sultanı olan bu mübarek ayda, hele son on gününde yapılırsa müstecâb olma ihtimali daha da yüksektir. Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmazsa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor. Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyadayken dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecektir." Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar. HELAL LOKMA YEMELİYİZ... Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez... Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür... Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki: -Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir: -Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. Rabbimiz hadis-i kutside buyuruyor ki; "Ben kalbi kırık olanların yanındayım." O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize... Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, yaptıklarından dolayı babalarından af olunmaları için dua istediler. O da, "Size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler. Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır. Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca şöyle dua etti: "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat." Duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi? Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir. Kendini ne kadar büyük görür kibirlenirse, o kadar alçalır... Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar pek kıymetli olmaz. ÖNCE TÖVBE ETMELİYİZ... Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, hiç günâh işlememiş gibi oluruz. Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize Salevat getiriyorlar. Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onların hatırına kabul edilmesi umulur. Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.4/09/2008
Oruçla kavuşulan nimetler...
Rabbimiz, bize neyi emretmişse, neyi yapmamızı buyurduysa mutlaka onda bizim maddi ve manevi faydalarımız vardır. Hangilerini haram kılmışsa, şüphesiz onlarda da pek çok zararlarımız vardır. Bugün anlamasak bile yarın, gün geçtikçe daha iyi anlayacağız. Biz bilemeyiz, o bilir... Bizleri yaratan ve yaşatan, annemizden daha çok bize şefkati olan Rabbimizi dinlersek, emirlerini yapar, yasaklarından kaçınırsak; dünyada da, kabirde de, ahirettede de huzur ve saadet içinde oluruz. Aksi takdirde her üç hayatımız da sıkıntı ve üzüntülerle geçer. Oruçta, sayılamayacak kadar çok faydalar vardır. Fakat biz orucu bu faydalar için değil, dinimizin emri olduğu için tutuyoruz. Oruç tutarsak sıhhat buluruz. "ORUÇ TUT, SIHHAT BUL!" (Oruç tutunuz sıhhat bulursunuz) hadis-i şeriftir. Oruç tutan sıhhat bulur. Bütün gün çalışan ve yorulan organlarımızı gece uyurken dinlendiriyoruz. Dinlenemeyen, istirahat edemeyen bazı organlar var; midemiz, bağırsaklarımız ve sindirim sistemimiz... Bunlar sürekli çalışırlar, dinlenmek nedir bilmezler. Tıka basa yiyip yatsak da, uyandığımızda acıktığımızı görürüz. Biz uyumuş kendimizden geçmişiz ama sindirim sistemimiz uyumamış, hep çalışmışlardır. Bu sürekli çalışma onları yıpratır ve yorar. Uyurken gözümüz, kulağımız, elimiz, ayağımız ve beynimiz hep dinlenirler. Dinlenemeyenleri de hiç olmazsa senede bir ay yalnız gündüzleri olsa bile, oruç tutarak dinlendirme imkânını sağlamış oluruz... Sıhhat yönünden bir diğer faydası da, karaciğerimizdeki gıda stoklarının erimesidir. Doktorların dediğine göre karaciğerimiz bir nevi zahire ambarıdır. Vücudumuzun muhtaç olduğu gıdaları ihtiyaç oldukça otomatik olarak, gerektiği kadar veriyor. Oruç tutmayanlar bu ihtiyaçlarını aldıkları gıdalarla sağladıklarından ciğerdeki stok gıdalara dokunulmuyor. Onlar da kala kala bayatlıyorlar, ihtiyaç duyulduğunda da pek iyi netice elde edilemiyor. İlim ilerledikçe, oruç tutmanın sıhhatimiz için ne kadar iyi olduğu daha iyi anlaşılacak ve doktorlar reçetelerine ilaçlarla beraber 'oruç' da yazacaklardır... Sabretmeyi emir ve teşvik eden 70'ten fazla ayet-i kerime var, en büyüğü; (Rabbimiz sabredenlerle beraberdir) müjdesidir. Sabretmek, insanlara mahsustur. Melekler sabretmezler, çünkü onlar yemez, içmez ve hasta olmazlar. Hayvanlarda da sabır söz konusu değildir. Çünkü onlarda akıl yoktur, mükellef de değiller. İnsanoğlu bu iki varlık arasındadır. Aklı var, melekler gibi, nefsi var hayvanlar gibi. Aklını üstün tutarsa melekleşmeye doğru yükselir, hatta onları da geçer. Çünkü melekler ister istemez iyidirler, ama insanlar nefsi ile mücadele sonunda yükselebilmiştir. Nefsi galip gelirse bu defa hayvanlaşmaya doğru alçalır, onlardan da daha aşağı iner. Çünkü hayvanlar sorumlu değillerdir. Rabbine itaat etmeyen, haramlardan sakınmayanlar kıyamet günü, cehenneme sevk edildikleri zaman diyecekler ki: "Keşke biz dünyaya insan olarak gelmeseydik; yılan olarak, akrep olarak gelseydik de bu şiddetli azaba uğramasaydık. Yanmak çok zor şeydir, yanmayan bilmez..." SABIR ÜÇ TÜRLÜDÜR... Sabır üç türlüdür: Bir, ibadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabır. Namaz kılarken, oruç tutarken bazı sıkıntılarla karşılaşabiliriz. Bunlara sabredeceğiz. İki, günah işlememek için sabretmek. Günah işlememek için sabretmek ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır. Üç, hastalıklara, musibetlere, belalara karşı sabırdır. Hastalık, bela istenmez, gelirse kurtulmaya çalışmak lazım, tadavi olmak lazım, fakat bütün bunlar netice vermezse, sabretmekten başka çaremiz kalmaz. Bu üç sabrın da mükafatı ölçüsüzdür. Oruç tutmakla imtihanı kazanmış oluruz. Biz, dünyaya bunun için geldik, hepimiz imtihan salonundayız. Rabbini tanıyan, emirlerine değer veren, haramlardan sakınanlarla, kendisini yaratan ve yaşatan zatı tanımayan, emir ve yasaklarına kulak asmayanların birbirlerinden ayrılmaları gerekir. Kişi, yaptıklarının karşılığını görecektir, iyiler ebedi saadete, kötüler de layık oldukları azaba kavuşacaklardır. İdrâki ile şereflendiğimiz bu mübarek ayın; bizlere, cümle Müslümanlara ve bütün insanlık için hayırlara vesile olmasını temenni ederim.
.21/08/2008
Rabbimizin bize olan sevgisi...
Hadis-i kudside Rabbimizin bizi annemizden daha çok sevdiği bildirilmektedir. Süfyan-ı Sevri rahimehullah, bir hastayı ziyarete gider. Hasta çok genç, ama hastalığı ağır, son demlerini yaşamaktadır... Annesi ve babası baş ucunda ağlıyorlar. Süfyan hazretleri onlara der ki: "Hiç ağlamayın. Oğlunuz öyle birinin huzuruna gidiyor ki, ona ikinizden daha çok şefkatlidir..." Rabbimizin, bizi çok sevdiğinin sayılamayacak kadar alametleri vardır. 1- Bizi yarattı... Yaratmayabilirdi. Yaratmasaydı hiç kimse bizim niçin yaratılmadığımızın hesabını soramazdı. 2- İnsan olarak yarattı. Dileseydi hayvan olarak, böcek olarak, akrep ve yılan olarak da yaratabilirdi. İnsan, yaratılmışların en kıymetlisidir. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bize hizmet ediyorlar. Güneş, bizim için doğuyor, bizim için batıyor. Bulutlar bizim için toplanıyor, bize yağmur yağdırıyor. Ağaçlar, bizim için çiçek açıyor, meyve veriyor, çamurlu su içtikleri halde bize bu kadar tatlı ve güzel meyveler hediye ediyorlar. BÜYÜK NİMETLER... Hayvanlar, bizim için otluyor, et ve süt meydana geliyor bize ikram ediyorlar. Zehirli bir böcekten bizlere bal gibi tatlı ve şifalı bir gıdayı yediriyor. Yine bir böceğin salyasından ipek gibi kıymetli ve yumuşak bir elbiseyi giydiriyor. 3- Yaptığımız ibadetlerin karşılığını bize verilen nimetlerle, peşin olarak almış bulunmaktayız. Buna rağmen sevaplarımızı en az bire on ve daha fazla veriyor. Bizi sevmeseydi, hayırlı işlere samimi bir şekilde niyet edersek onu yapmış olmak gibi kabul buyurmazdı. Günahlara ise niyet etsek bile, yapmayıncaya kadar bize günah yazılmaz. Bunlar hep büyük nimetlerdir. Günahlarımız, ne kadar çok olursa olsun, pişman olur Rabbimizden af dilersek tevbenin şartlarını yerine getirirsek, hiç günah işlememiş gibi oluruz. Dünya nimetleri ne kadar çok olursa olsun fanidir, kısadır, geçicidir. İnsanoğlu bu nimetlere doyamadan ayrılıyor. Dünya nimetlerinde sade lezzet de yoktur. Hem dişim olsun, hem ağrımasın deseniz olmaz. Bunun için bizi çok seven Rabbimiz, dünya nimetlerini ve saadetini bize az görüyor. Ebedi saadete kavuşmamızı istiyor. Sonsuz saadete kavuşabilmemiz için bizlere davetiye çıkarıyor. Peygamberleri vasıtası ile bu nimeti nasıl elde edebileceğimizi bildiriyor ve yollarını gösteriyor. Dünyanın, kendisi fani olduğu için saadeti de fanidir. Yaşadığımız dünya, ebedi saadet yeri olamaz. Buradan ayrılacağız, başka bir âleme gideceğiz. İbni Abdi Rabbih bir gün Mekhul-i Dimişki'ye sorar: "Cennete girmeyi seviyor musun?" O da "Elbette, kim sevmez ki?" diye cevap verir. Bunun üzerine ona der ki: "Öyleyse ölümü de seveceksin! Çünkü insan ölmeden cennete giremez. Cennetin yolu oradan geçer..." HÜSNÜ HATÎME... Bir insanın en büyük gayesi ve önemli emeli güzel bir ölümle dünyadan ayrılmasıdır. Bunun içindir ki büyükler, hep hüsnü hatîmeye çok dua etmişlerdir. Hatim dualarında da çok duyarız "Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehâdet getirerek vermemizi nasip eyle" diye. İnsan çoğunlukla nasıl yaşarsa öyle ölür. Nasıl da ölürse, öyle harşolunur. Bunun için güzel yaşamalıyız. Her şeyin en güzelini kendimize isteriz. İmkânlarımız nisbetinde. En güzel evde oturmak, en güzel arabaya binmek, en güzel elbise ve ayakkabıyı giymek için gayret ederiz. Bunlardan çok daha önemlisi en güzel bir şekilde ölmek için dua etmeli ve çaba harcamalıyız. Rabbimiz, bu en büyük nimetini bizlere nasip eylesin. Amin..
.28/08/2008
Rahmet ayına kavuşmak üzereyiz...
"On bir ayın sultanı"na kavuşmaya günler kaldı... Nasip olursa, 31 Ağustos Pazar akşamı ilk teravihi kılıp, aynı gece de ilk sahura kalkacağız. 1 Eylül Pazartesi günü de oruçlu olacağız... Bu mübarek ay gelince Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyururdu: (Ramazan geldi. Bu ayda Cennet kapıları açılır, Cehennem kapıları kapanır, şeytanlar bağlanır. Yazıklar olsun o adama ki; bu aya kavuşur, fakat Rabbimizin rahmetinin sağanak sağanak yağdığı bu ayda mağfirete kavuşamaz. Bu ayda kavuşamadıysa ne zaman kavuşacak?) BİR AY ORUÇ FARZ KILINDI... Oruç ibadeti, yalnız bu ümmete değil, diğer ümmetlere de farz kılınmıştı. Fakat onların orucu başka günlerde ve başka aylarda idi. Bize ise ramazan ayında farz kılındı. Kur'ân-ı kerîmin nazil olduğu, içinde bin aydan daha kıymetli Kadir Gecesinin bulunduğu ramazan ayının tercih edilmesi, nimet üstüne nimet oldu bizim için... Bize bir ay oruç tutmamızı farz kıldı. Bu ayın tesbitini bize bırakmadı, yoksa her millet kendine bir ay seçecekti. Hatta o ayın hangisi olacağı da görüş ayrılıklarına sebep olacaktı. Dünyadaki bütün Müslümanların, aynı günde oruca başlamalarını ve aynı günde bayram yapmalarını, birlik ve beraberliğin temini için ayını da bizzat Rabbimiz seçti. Kamerî aylardan olması da büyük nimet. Kullanmakta olduğumuz Şemsî denilen aylardan olsaydı; her sene aynı mevsimde oruç tutmak zorunda kalacaktık. Bazı yerlerde günler çok uzun, onlar hep o uzun günlerde tutacaklardı oruçlarını ve hep zorlanacaklardı. Diğer bazı yerlerde ise kısa günlerde oruç tutulacaktı, onlar da fazla acıkmayacakları, susamayacakları için, nefisleri ile mücâdele ve Rabbimizin rızasını kazanmak için çekilen sıkıntıların zevkine varamayacaklardı. Yine Şemsî takvimle olsaydı, diğer mevsimler bu mübarek ayı misâfir etme şerefine eremeyeceklerdi... Ramazân-ı şerîf, her sene on veya onbir gün öne gelir. Otuzüç sene oruç tutan bir adam, senenin bütün mevsimlerinde, bütün aylarında ve günlerinde oruç tutmuş olur. Ramazan ayı, manevi ticaret mevsimidir. Mevsiminde yapılan ticaretin kârı bir başkadır; daha çok kazandırır. Hasat zamanında mahsul almazsanız, daha sonra alacağınızdan iyi bir netice elde edemezsiniz. Bu ayda bizlere çok müjdeler var. Hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki: (Ramazan ayını, oruç tutarak, ibadetlerle, haramlardan sakınarak, mükafatını Rabbinden bekleyerek geçiren mü'minin bütün günahları affedilir. Annesinden yeni doğmuş gibi günahsız olur.) Orucun diğer ibadetlerden farkı, onda gösteriş yoktur. O, kul ile Rabbi arasındadır, başkalarının haberi bile olmaz. Meselâ; namaz kıldığımız zaman, bizim namazımızı beğensinler, takdir etsinler diye içimizden geçirebiliriz. Zekât verirken de aynı şeyleri düşünebiliriz. Hac, zaten topluca yapılan bir ibadettir, gizlenemez. Oruç, gizli bir ibadettir, kimse fark edemez, ondan ancak Yaratıcımızın haberi olur. Bir adam, bir yerde namaz kılıyormuş, tâdîl-i erkân ile. Bunu gören birisi demiş ki: -Ne kadar da mükemmel, üstelik namazın âdâbına da uygun, çok güzel namaz kılıyorsun, tebrik ederim seni. O da cevap vermiş: - Ben üstelik oruçluyum da!.. Namazı belli ama, orucu belli değil. Belli olmadığı için "orucum" deme ihtiyacını hissetmiş. "ORUÇ BENİM İÇİNDİR..." Bunun içindir ki, Rabbimiz şöyle buyuruyor: "Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsâni arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim." Gösterişten, riyâdan uzak, Allah için yapılan ibadetler çok kıymetlidir. Nefse en zor gelen şey, ihlasla yapılan ibadetlerdir. Çünkü onda nefsin hiç payı yoktur. Hanım evliyâlardan Rabia-i Adviyye hazretleri bir münâcatında diyor ki: "Ey Rabbim! Senin rızanı kazanabilseydim, bana kâfi idi. Başkaları razı olmuş, olmamış, beğenmiş, beğenmemiş hiç kıymet ifade etmez. Çünkü toprağın üzerinde ne varsa toprak olmaya mahkumdur..." Doğrusu da bu değil mi?..
.14/08/2008
Berât Kandili
İnsanların ömrü eskiden çok uzun olurdu. Nuh aleyhisselamın 950 sene peygamberlik yaptığı âyet-i kerime ile sabittir. Şit aleyhisselam 500 sene çadırda yaşamış, demişler ki: "Böyle rahatsız oluyorsunuz size bir ev yapalım." Demiş ki: "Ömrümüzün yarısı geçti, şurada kaldı bir 500 senemiz, onu da burada geçiririz..." Ona demişler ki: "Âhir zamanda insanların ortalama ömrü 60 sene olacak, buna rağmen köşkler, villalar, saraylar inşa edecekler..." Mübarek zat buna çok hayret etmiş ve demiş ki: "Benim ömrüm 60 sene olsa, onu da bir secdede geçirirdim..." Diğer ümmetlerin ömürlerinin uzunluğu, bizim ömrümüzün de kısalığı sevgili peygamberimizi çok üzdü. Uzun yaşamaları ile daha çok ibadet etmiş olmaları ve sevapta bizi geçeceklerini düşünüyordu. Rabbimiz, habibini üzmek istemedi, bizlere öyle mübarek gün ve geceler ihsan buyurdu ki bir ömre bedel... MELEKLERE BİR YILLIK BİLDİRİLİR... Mesela, Kadir Gecesi bin aydan daha hayırlıdır. Bu Kur'an-ı kerimde açıkça beyan edilmiştir. Bin ay, 80 küsur seneye tekabül ediyor. Bir mümin 10 Kadir Gecesini ihya edebilse 800 seneden fazla ibadet etmiş olmanın sevabını kazanır. Diğer ümmetlere bu nimet verilmemiştir. Berât Kandili gecesi de mübarek gecelerdendir. Bu sene, 16 Ağustosu 17'ye bağlayan gecedir. Bu gece, bir sene içinde olacak işlerin, rızıkların, ecellerin, hastalıkların, zelzele ve buna benzer meydana gelecek şeylerin, listesi yetkili meleklere teslim edilir, onlar da günü gününe emir olunanları yerine getirirler. Kur'an-ı kerim de bu gece, levh-i mahfuzdan bir bütün olarak dünya semasına indirilmiş, daha sonra 23 sene zarfında muhtelif yerlerde ve zamanlarda peygamberimize nazil olmuştur... Berât Gecesine peygamberimiz çok değer verir ve ibadet ederlerdi. Hz. Aişe validemiz anlatıyor: "Bir gece peygamberimiz yatağından kalktı, abdest aldı, namaza durdu. Uzunca bir namaz kıldı secdede o kadar çok kaldı ki, ben vefat etmiş olabileceğini düşündüm! Elimi mübarek ayağına dokundurdum, hareket ettiklerini görünce sevindim. Namaz bitince sordum: Ne kadar çok secdede kaldınız? Hayatınızdan endişe etmeye başlamıştım. Hayırdır, hiç sizi böyle görmemiştim, dedim. Buyurdu ki: Ya Aişe! Bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun? Bu gece şaban ayının 15. gecesi olan Berât Kandili gecesidir. Bu gece, ameller Yüce Rabbimize arz olunur. Gelecek sene içinde kimin rızkının ne kadar olduğunu açıklayan liste Mikail aleyhisselama verilir. Öleceklerin listesi Azrail aleyhisselama teslim edilir..." Berât Gecesine kadar sağ kalırsak, geçen senedeki listede adımız yoktu demektir. Gelecek sene veya daha sonraki senelerde yazılacak listede mutlaka bizim adımız da yazılacaktır. Her an ölüme hazır olmalıyız. Fırsat elimizde iken, böyle manevi ticareti kaçırmayalım. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha Berât Kandili gelir ama biz görmeyebiliriz. Nitekim, geçen kandilde beraber olduklarımızdan bazıları bu sene aramızda değiller. "KULLARIMIN DİLEDİĞİNİ VEREYİM" Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Berât Kandili gecesini ihya ediniz, bir sonraki günü de oruçlu geçiriniz." Bu gece güneş battıktan sonra Rabbimiz rahmeti ile dünya semasına nüzul eder ve buyurur ki: "Mağfiret isteyen yok mu? Onu affedeyim, rızık isteyen yok mu? Onu rızıklandırayım. Hasta olan veya bir belaya uğrayan yok mu? Ona şifa ve afiyet vereyim. Şunu isteyen yok mu?.. Bunu isteyen yok mu?.. Kullarımın dilediklerini vereyim..." Bu ilahi nida fecre kadar devam eder. Ona açılan eller (hele böyle gecelerde) boş dönmez. Çok tövbe edelim, dua edelim... Dargınlar barışmalı, büyüklerimizin ve sevdiklerimizin kandillerini tebrik etmeliyiz ve dualarını almalıyız. Bu mübarek gecenin hepimize ve İslam âlemine hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.7/08/2008
Gurbet...
İş, eş ve benzer sebeplerle memleketinden uzakta yaşayan milyonlarca insan vardır. Vatan hasreti hiçbir şeye benzemez. Tatmayan anlayamaz, anlayan anlatamaz. Doğduğu yerde ölenlerin sayısının giderek azaldığı günümüzde herkes için değişmeyen gerçektir sıla hasreti. Hayat, bir rüya, bir film gibi sanki. Yazılı bir senaryonun oyuncularıyız. Bizden öncekiler oyunlarını oynayıp geçip gittiler. Biz de, pek fazla etki edemediğimiz bir hayat yaşıyoruz. Sahne değişiyor, kostüm değişiyor, dekor değişiyor, oyun ve oyuncu da değişiyor... Gezip dolaştığımız yerler ne kadar değişmiştir yapıldığı günden bugüne kadar, kim bilir? Kimler gelmiş, kimler geçmiş taşlar dile gelse de anlatsa. Hepsi toprak olmuş, toz olmuş, tarihin derinliklerine gömülmüş gitmiş. HANİ BUNUN İLK SAHİBİ?.. Merhum Yunus Emre ne güzel söylemiş: "Mal sahibi, mülk sahibi/Hani bunun ilk sahibi?/Mal da yalan, mülk de yalan/ Var biraz da sen oyalan..." Atalarımız demişler ya: At ölür, meydan kalır. Yiğit ölür, şan kalır... Gökkubbenin altında, nerede olursa olsun bütün insanlar, kendilerinden sonrakilere bir şeyler bırakabildilerse bahtiyar bir şekilde gülerek ölürler. Sadi-yi Şirazi diyor ki: "Sen hatırlamazsın, dünyaya geldiğin zaman ağlıyordun! Etrafındakiler de gülüyorlardı. Anne kurtuldu, bir bebekleri oldu diye. Öyle bir hayat yaşa ki, öleceğin zaman (doğumunun tersi olsun) sen gül, etrafındakiler ağlasın. Sen gül! Çünkü güzel bir hayat yaşadın, farzları yaptın, haramlardan sakındın, insanlara faydalı oldun. Memleketine, milletine yararlı işler yaptın... Yanındakiler de senin gibi değerli birini kaybedecekleri için ağlasınlar, ölümünden sonra da seni rahmetle yâd etsinler..." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır." Bizim dilimizde "gurbet" basit bir kelime değildir. Maddi ve manevi bütün ayrılıkların, bütün yalnızlıkların adıdır. Çoban da kullanır gurbet sözcüğünü, evliya olan ârifler de. Çobanın anladığı gurbet kendi köyünden uzak kalmaktır. Ârif olanların gurbeti, Rabbinden ayrı kalmasıdır. Rabbini bulan, bütün nimetlere, güzelliklere kavuşmuştur. O'nu kaybeden ise her şeyi kaybetmiştir. Hazreti Ali radıyallahü anh, oğlu Hazreti Hasan'a buyurdu ki: "Garip, Allah için bir dostu olmayan adamdır." Fudayl bin İyad hazretleri de gurbeti başka bir tarzda tarif ediyor. "Faziletli, güzel ahlaklı kişilere gurbet olmaz." Onlar, yabancı yerlerde de olsalar, çevre edinirler, dost bulurlar. Kötü insanlar ise kendi memleketlerinde olsalar bile garip sayılırlar. Kimse onları sevmez, beraber olmak istemezler..." HEPİMİZ "GURBETÇİ"YİZ... Avrupa'da yaşayan vatandaşlarımıza "gurbetçi" diyorlar. Aslına bakarsanız hepimiz gurbetçiyiz. Dünyada kalıcı değiliz, geldik gidiyoruz... Bir gün sevgili Peygamberimiz aleyhisselam mübarek elini Abdullah bin Ömer'in omuzuna koyarak şöyle buyurdu: "Sen kendini dünyada ya garip bil veya yolcu. Ya da kendini kabir ehlinden say." Bu dünyada hem garibiz, hem yolcuyuz. Garibiz, çünkü daha önce burada değildik. Yolcuyuz, istesek de bizi burada durdurmazlar. Hepimiz burada misafiriz... Misafir bir gün memleketine döner. Sahip olduğumuz ne varsa hepsi emanettir. Emanetler de bir gün sahibine teslim edilir. İnsanoğlu her gün bir adım ölüme yaklaşıyor. Kazandığı servete çocuklar gibi seviniyor, kaybettiği zamanına acımıyor. Neye yarar o servet ki, başkalarına nasip olacak. Belki de en sevmediğimiz kimselere!..
.17/07/2008
Her geçen gün...
Her doğan yeni gün ile birlikte hepimize yeni bir dünya kurulur. Her şey bizim için yeniden yapılır... Güneş ışıklarıyla, kuşlar sesleriyle, çiçekler tebessümleriyle bu hazırlığa katılır. Böylece, imtihan için dünyaya gönderilen insanın eline 24 saat denilen bir fırsat verilir. Ve zaman sahifesinde hayatımız yazılmaya başlanır... Alışkanlıklar, dikkatleri öylesine köreltir ki, olup bitenin çok kimse farkına bile varmaz. Bütün gün, güneşin altında dolaştığı halde, ondan habersiz yaşayanların sayısı yine de az değildir. Gelin biz aynı duruma düşmeyelim. Belki bu son fasıl, bu son fırsattır. Ömrün, bir akşamını daha geride bırakmak üzere olduğumuzu unutmayalım. Ölümü, kendi başımıza gelmeden önce, başkalarına ait bir şey zannetmekten vazgeçelim. Ne kadar gördüysek hep biz cenaze taşımışız, kabre koymuşuz. Hep böyle olacak sanıyoruz... HEPİMİZ DÜNYADA MİSAFİRİZ... Unutmayalım ki, bugün cenazesini taşıdığımız adam da şimdiye kadar birçok cenaze taşımıştı, şimdi ise kendisi cenaze oldu. Biz de bir gün cenaze olacağız. Üzerinde yaşamakta olduğumuz, tatlı ve acı günler geçirdiğimiz dünyamıza ve içindekilere, bir daha buluşmamak üzere veda edeceğiz. Hepimiz burada misafiriz, buradan başka yerlere gideceğiz. Misafir olan beraberinde götüremeyeceği şeylere gönül vermez. İstesek de istemesek de bir gün mutlaka öleceğiz. Bu, bütün varlıklar için mukadderdir. Ölümle ne kadar güreşsek hep o galip gelir. Ayaklarımızın altındaki toprak bir gün boyumuzu aşacaktır. Öyle bir günle karşılaşacağız ki, gecesini göremeyeceğiz, öyle bir gecemiz olacak ki, gündüzü olmayacaktır. Ne kadar güzel giyinirsek giyinelim, son elbisemiz kefendir. Ne kadar konforlu evlerde, villalarda, köşklerde oturursak oturalım son taşınacağımız ev kabir olacaktır. Ölüm kimseye acımaz, kimseden korkmaz, serveti ne kadar çok olursa olsun önem vermez, rüşvet almaz. Zamanı gelince insanın işini bitirir, canını alır. Bugüne kadar hiç kimse, ölümden ne kendisini ne de başkasını kurtarabilmiştir. Cihana hükmedenler bile Azrail aleyhisselam karşısında boyun bükmüş ve ruhunu teslim etmek zorunda kalmışlardır. Yeryüzünde binlerce din vardır, bunlara inanan milyonlarca insan var, dinsizler de mevcuttur. Ayrı ayrı şeylere inanırlar. Fakat bunların ortak inandıkları bir şey vardır ki, o da ölümdür!.. Ölümü hiç kimse inkâr etmez, edemez de. O halde hazır olmalıyız. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Akıllı insan ölümü en çok düşünen ve ölümden sonraki hayat için hazırlık yapandır." KABRE GİRMEDEN ÖNCE... İnsanoğlu rahat edebilsin diye dünyadaki evinin bütün eksikliklerini tamamlar, daha sonra taşınır. Elektriği yanmıyorsa, suları akmıyorsa, kapısı penceresi mazbut değilse sıkıntı çeker. Kabre girmeden önce orasını da mamur hale getirmeliyiz. Dünyadaki evimizden daha çok orada kalacağız. Dünya evinde huzur bulamadıysak değişme imkânımız vardır, başka bir eve taşınabiliriz. Fakat kabrimizi değişme şansımız yoktur. "Ben bu kabirde rahat edemedim, beni başka bir kabirde yatırın" diye yalvarsak, bize kim kulak verir? Kabrimizin içi güzel olmalıdır. Dışının mamur olmasının bize bir menfaati olmaz. En kaliteli mermerden bile yapılsa içindekine fayda vermez. Dünya hayatı çok kısadır. Bin sene de sürse, bir gün gibi geçecek. Yüz yaşında olan birine dünyadan ne anladığını sorsak; büyük bir ihtimalle, gülümseyerek buna senelerinin nasıl geçtiğini anlayamadığını bizlere söyleyecektir. Sonu ölüm olan bir hayatın kısası veya uzunu arasında fazla bir fark yoktur...
Zorlansa da kimse gerici olamaz!..
İnsanoğlu, her geçen gün biraz daha ilerleme kaydetmekte, yeni buluşlar ve keşifler elde etmekte ve daha ileri seviyelere ulaşabilmektedir. Bu ise ona ihsan edilen akıl sayesindedir. Aklı olmayan hayvanların yaşayışlarında hiçbir değişiklik söz konusu olamaz. İlk yaratılan karınca, toprak altında yuva yapardı, topladığı gıdaları oraya biriktirirdi, kendisinden büyük yükler taşırdı. Bugünkü karınca da aynı şeyi yapıyor... İlk yaratılan arı, nasıl ki önce peteğini yapıyor ve altıgen şeklinde meydana getiriyordu ve daha sonra içini çiçeklerden topladığı gıdaları bala çevirip peteğini dolduruyordu ise, bugünkü arı da aynısını yapmaktadır... Hiçbir gelişme ve değişiklik yoktur onların hayatında. BİZİM HAYATIMIZ FARKLI... Fakat bizim hayatımız çok farklı. Yüz sene önce ölen bir insan, bugün dirilse, dünyamızda olup bitenlere bir baksa, ne kadar şaşıracak, âdeta gözlerine inanamayacak. Yaptığı bir aletle, bulutların üstünde seyretme imkânı, dünyanın öbür ucundaki ile görüşüp konuşabilme nimeti, daha neler neler... Gün yoktur ki, insanlar ilim ve teknik bakımından yeniliklerle tanışmasın. Artık eskiye dönüş mümkün değildir. Meselâ, asrımızda yaşayan bir hanımefendiye desen ki: "Eskiden çamaşırlar elde yıkanırdı, sen gene eskiden olduğu gibi çamaşırları elinle yıka, onlar gibi ol!" İkna edebilir misin? Bir başkasına "Eskiden yaya veya atla seyahat edilirdi. Sen de ecdadın gibi yap!" desen, kaç kişiyi buna razı edebilirsin? Elektrikle değil, gaz lambası ile aydınlanmayı kime kabul ettirebilirsin? Dünyanın en yüksek iknâ kabiliyetine sahip olsanız bile, kimseyi yanınıza alamazsınız. BAZI ŞEYLER DEĞİŞTİRİLEMEZ! Netice olarak; kimse gerici olmaz, olamaz ve olmak da istemez. Bazıları bundan niçin endişe ediyorlar? Bazı şeyler değiştirilemez, yerlerine bir başkası konamaz. Meselâ "Güneş milyonlarca sene önceden yaratılmıştır. Bu artık eskidi, bununla aydınlanmak, ise gericiliktir. Biz yeni bir güneş bulalım, o bizi aydınlatsın. Değilse ilerici olamayız" denebilir mi? İstense bile başka güneş bulunabilir mi? Bize ışık ve hayat veren bu güneşi beğenmezsek aptallık etmiş oluruz; hayatımızı da sona erdirmiş oluruz. Mukaddes dinimiz de manevi güneşimizdir. Güneş gibi, eskimez ve alternatifi yoktur. Tarih şahittir ki, Müslümanlar, dinlerine ne kadar değer vermişlerse, dünya işlerinde o kadar başarılı olmuş, ilerleme kaydetmişlerdir. Bir aşiretten cihan imparatorluğu çıkaran, altı asır üç kıt'aya hakim olan Osmanlı devletinin kurucusu Sultan Osman'ın oğluna yazdığı vasiyeti meşhurdur. Bir bölümü şöyledir: "Ey oğlum! Allah için cihad et. Padişahlığın aslı ve esası İslamiyet'tir. Bizim mesleğimiz Allah yoludur. Maksadımız onun dinini yaymaktır. Yoksa kuru bir cihangirlik davası değildir..." BİR GÜN GELECEK... Fatih Sultan Mehmed Han, diğer Osmanlı padişahları gibi çok dindardı, gerici değildi. Çağ kapatıp yeni çağ açmıştı. Beşer tarihinde benzeri olmayan karadan gemileri yürütmeyi planlamış ve başarıyla tatbik ettirmişti. Zamanının en güçlü toplarını imâl ettirip, Bizans surlarını delik deşik etmiş ve İstanbul'un fatihi olmuştu. Bir gün gelecek ve herkes çok iyi anlayacak ki, dindar olmak gerici olmak değildir.
.03/07/2008
Bu gece Regâib Kandili...
"Regâib Kandili" Receb ayının ilk cuma gecesidir. Peygamberimiz aleyhisselâmın çok rağbet ettikleri, önem verdikleri gecelerden bir tanesidir. Bunun için de bu adı almıştır. Bu akşam, idrâkiyle şerefleneceğimiz bu geceden başka, Receb ayında bir kandil gecesi daha vardır; 26'yı 27'ye bağlayan gece Mirac Kandili gecesidir. Receb ayına girince Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle dua ederlerdi: "Ya Rabbi! Receb ve şaban aylarını bize mübârek kıl ve bizi ramazan ayına kavuştur." Biz de aynı duayı yaparsak, sünneti seniyyeye tabi oluruz, hem de bu kıymetli ayların bereketine kavuşmuş oluruz. Diğer dinlerin de kendilerine mahsus, değer verdikleri gün ve geceleri vardır. Mesela: Hıristiyanlar için Noel haftası ve Yılbaşı gecesi çok önemlidir. Bu bir hafta için, aylarca süren propaganda, reklam ve hazırlıklar radyolarıyla, televizyonlarıyla, basın-yayın organlarıyla, okullarıyla, kiliseleriyle, çarşı pazarlarıyla âdeta seferber oluyorlar... Yahudiler için de durum aynıdır. Onlar da değer verdikleri gün ve gecelerini unutmuyorlar. FIRSATLARI DEĞERLENDİRELİM Ne kadar gariptir ki biz Müslümanlar kendi öz değerlerimiz karşısında hissiz duruma düşmekteyiz. Birçoğumuz artık kandillerin, üç ayların, cuma gün ve gecelerinin farkında bile değiliz. Bu da bizim için telâfisi mümkün olmayan büyük bir kayıptır. Bu fırsatlar bir daha ele geçmeyebilir. Bir daha "Regâib Kandili" gelebilir ama biz görmeyebiliriz. Yarına çıkacağımızdan emin değiliz. Ölüm her an, her yerde karşımıza çıkabilir. Öyle bir hayat yaşıyoruz ki, nefeslerimiz sayılıdır. Her an ömrümüzden bir nefes azalıyor ve kabre biraz daha yaklaşıyoruz. Böyle mübarek gecelerde yapılan dualar, diğer zamanlarda yapılandan daha çok kıymetlidir. Yaratılan şeyler birbirinden farklıdır. Bazıları bazılarından daha üstündür. Mesela; küçücük bir altın, yüzlerce kilo demirden daha kıymetlidir. Gece ve gündüzler de birbirlerinden farklıdır. Örneğin: Kadir Gecesi, bir gecedir. Kur'an-ı kerim o gecede indirildiği için bin aydan daha üstündür. Bu fazileti de ayet-i kerime ile bildirilmiştir. Günlerin en hayırlısı, cuma günü, arefe günü ve diğer (dinimizce kıymet verilen) günlerdir. Gecelerin en değerlisi ise, Kadir Gecesi, Mevlid Kandili gecesi, diğer kandil ve bayram geceleridir. Yaptığımız her işten, konuştuğumuz her sözden hesap vereceğiz. Çalıştığımız iş yerine on dakika geç kalsak bize hesap sorarlar. Bize maaş ödedikleri için hesap sormakta da haklıdırlar. Bizleri yoktan var eden, yaşatan, her dakika havayı teneffüs etmekle hayatımızı kurtaran Rabbimiz bize hesap sormaz mı? A'raf Suresi 6. ayeti kerimede meâlen şöyle buyurulur: "And olsun ki, kendilerine Peygamber gönderdiklerimize; hesap soracağız. Peygamberlere de soracağız." "KİMLER PEKİ DEDİ?.." Peygamberlere şöyle sorulacak: Rabbinizin emirlerini ve haramlarını insanlara anlattınız mı? İnsanlar sizi nasıl karşıladı, kimler peki dedi, kimler karşı çıktı? Rabbimiz, bütün bunları bizden çok daha iyi bilir, kullarına itiraf ettirmek istiyor. Bu ve buna benzer kıymetli gün ve gecelerin bereketine kavuşabilmemiz için, tövbenin şartlarına dikkat ederek tövbe etmeliyiz, affımız için Rabbimize yalvarmalıyız. Üzerimizde kul hakkı varsa ödemeli ve helâllik almalıyız. Bizden büyük olanları ziyaret etmeli, kandillerini tebrik etmeli ve dualarını almalıyız. Fakir ve yetimleri vereceğimiz sadakalarla sevindirmeliyiz. Onları, sevindirirsek Yüce Rabbimiz de bizi sevindirir. Bu vesile ile Regâib Kandilinizi tebrik eder, bizlere, bütün İslâm âlemine ve bütün insanlar için hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
.26/06/2008
Sabrın çeşitleri...
Sabır, üç kısımdır: 1- İbadetleri yaparken karşılaşılan zorluklara sabretmek. Yaz aylarında oruç tutmak, kış aylarında abdest ve namaz; sabah namazına uyanmak, uykusunu bölmek nefse zor gelen şeylerdir. Yaz aylarında yatsıyı beklemek de öyledir. Fakat bu ibadetlerimizi yaparken üşenmemeli ve severek yapmalıyız. Bu ibadetler bize ebedi saadeti kazandıracaktır. İbadetler, ruhun gıdasıdır. Bedenimizin gıdasını alırken, nasıl çiğnemekten yorulmuyor; mideniz de hazmetmekten bıkmıyor ve bunu yaparken zevk alıyorsak, ibadetlerimizi yaparken daha çok zevk almalıyız. İbadetlerdeki tat, dünyanın hiçbir zevk ve sefasında yoktur. Ebu Süleyman Dârânî rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Namazlardaki lezzet olmasaydı, kendimi dünyadan zevk almış saymayacaktım." Ne kadar tat almış namazlardan ki, diğer lezzetlerin bir kıymeti kalmamıştır... İKİ AZILI DÜŞMAN!.. 2- Günâhlardan sakınmak için sabretmek. "Günah işlememek için sabretmek, cehennemde yanmaya sabretmekten daha kolaydır" demişler. İki azılı ve amansız düşmanımız olan nefis ve şeytan, bizleri devamlı olarak günahlara teşvik ederler, günahları tatlı gösterir ve bizleri ona yönlendirirler. Balığın nefsi, oltanın ucundaki yemi tatlı gösterip balığı ona yönlendirdiği gibi... Rabbimizin emirlerini ve istediklerini, nefsimizin arzularından daha üstün görür ve ona göre hayatımızı devam ettirirsek, ebedi saadet kapıları bizim için açılmış demektir. Ebu Hazım buyuruyor ki: "İki şeyi yapacağınıza söz verin ve yapın, cehennemden kurtulmuş ve cennete girmeye layık olmuş olursunuz: Bir, size farz olan ibadetlerinizi noksansız yapın, nefsiniz istemese bile. İki, Haram olan şeylerden de sakının, nefsiniz istese bile." 3- Belâ ve musibetlere sabretmek. Hastalık ve belâ istenmez. Rabbimizden afiyet istemeliyiz. Gelirse tedâvi olmalıyız. Şifa bulursak Rabbimizden bilmeliyiz ve ona şükretmeliyiz. Fakirlik ve hastalığı veren yine O'dur, bizi kurtaracak olan da yine O'dur. Hastalık, çoğu zaman ilâçtır, insanı kibir, ucub ve dünya sevgisi hastalığından kurtarır, ahiret hayatını hatırlatır, oraya hazırlık yaptırır. Ki, bize bu ekmek ve sudan daha önemlidir. Hastalık ve musibetler, günâhlarımızın cezası olarak verilir. Cehennemde yanmaktansa, hasta olmak daha iyidir. Kıyâmet günü, hasta olup da sabredenlere o kadar çok nimet verilecek ki, onu gören mahşer halkı diyecekler ki: "Keşke bizim dünya hayatımızın tamamı hastalıklarla, sıkıntılarla geçseydi, biz de bugün bu nimetlere kavuşabilseydik..." Sabreden dünya ve ahirette büyük nimetlere kavuşur. Dünyada hastalığı azalır, ahirette büyük sevâp kazanarak ebedi saadete nail olur. Sabretmeyenin hastalıkları artar, üzüldükçe, hastalık çoğalır, ahirette elde edeceği hiçbir nimet olmaz. Rabbimizden razı olursak, O da bizden razı olur. "SEN ONDAN RAZI MISIN Kİ!" Bir gün bir adam Rabia-yı Adviye hazretlerinin huzurunda der ki: "Ya Rabbi benden razı ol!" Bunun üzerine o mübarek hanım ona şöyle söyler: "Sen ondan razı mısın ki, onun rızasını talep ediyorsun?" Önce biz Rabbimizden razı olacağız, verdiklerine kanâat getireceğiz, sonra da onun rızasını isteyeceğiz. Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Ben dünya nimetlerini fazla sevmiyorum, çünkü devam etmiyor, sıkıntılarına da fazla üzülmüyorum, o da devam etmiyor." Ebu Bekir Verrâk hazretleri buyuruyor ki: "Bir musibet başıma geldiği zaman önce onu çok büyük görüyorum. (Her şey küçük doğar, sonra büyür, musibetler büyük gelir, sonra küçülür.) Onu günâhlarımla karşılaştırdığım zaman bakıyorum ki gelen musibet azdır bile. Böylece de başıma gelenlere razı oluyorum..."
Sabır ilaçtır...
Hastalar, ilaç kullanmaya mecburdur. İlaç kullanmadan sıhhat bulması oldukça zordur. İnsanlar da sabretmek zorundadır. Sabretmez ise hayatı hep sıkıntılarla geçer... Kur'an-ı kerimde yetmişten fazla ayet-i kerîme sabretmeyi tavsiye eder, sabredenlere büyük mükafatlar verileceğini müjdeler. Bakara suresi 153. ayeti kerimede meâlen buyuruluyor ki: "Ey iman edenler! Sabrederek ve namaz kılarak Allahtan yardım dileyin. Şüphe yok ki, Allah sabredenlerle beraberdir." Eyyûb aleyhisselam yıllarca ağır hastalığa müptelâ olduğu halde sabretti. Onun hakkında Sad suresi 44. ayeti kerimede şöyle buyurulur: "Biz, Eyyûb'u sabreden bir kimse olarak bulduk. O ne güzel bir kuldu! O, Allaha çok yönelen bir kimse idi." Sabredenler ne güzel bir kuldur sözünden, sabretmeyenlerin de ne kötü bir kul olduğu anlaşılır. İKİ BÜYÜK DÜŞMAN!.. Sabretmek insanlara mahsustur. Meleklerde sabır olmaz. Onlarda nefis yoktur, hastalık yoktur. Hayvanlarda da sabır olmaz. Onlarda akıl yoktur, mükellef değillerdir. İnsan bu iki varlık arasında yaratılmıştır. Akıllıdır melekler gibi; nefis sahibidir hayvanlar gibi. Aklını üstün tutarsa, melekleşmeye doğru yükselir, melekleri de geçer. Çünkü melekler ister istemez iyidirler, onlardan kötülük çıkmaz. İnsan ise, iyi olabilmesi için çok büyük mücadele vermek zorundadır. Bu da, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytana galip gelmesi ile mümkündür. Nefsini üstün tutarsa, hayvanlaşmaya doğru alçalır, onlardan da daha aşağı iner. Zira hayvanlar mükellef değiller, sorumlulukları olmadığından yaptıklarından dolayı da cezalandırılmazlar. YANMAK ÇOK ACIDIR!.. Bazı insanların kıyamet günü hesabı iyi çıkmaz ise cehenneme atılacaklardır. Cehenneme atılacak olan insan ise, dünyada insan olarak değil de, hayvan olarak yaratılmış olmayı temenni edecektir. Çünkü hayvanlar cehenneme girmezler. Yanmak çok acıdır, hele cehennem ateşinde!.. Dünyadaki yanma sıkıntısı üç-beş dakika sonra ölümle son bulur, fakat diğeri çok uzundur ve daha yakıcıdır. Böyle insan, dünyada insan olacağına, yılan, akrep olarak yaratılmayı ne kadar isterdi; ama eline o da geçmez!.. İnsanoğlu, yaşadığı şu dünya hayatında birçok hadiselerle karşılaşır. Bunlardan bazısı tam istediği gibidir. Bazen de ummadığı, beklemediği şeylerle karşılaşır. Her ikisinde de sabretmelidir. Arzu ettiklerine kavuşursa; ki onlar, mal, makam, sıhhat ve buna benzer şeylerdir. Bunlara gönül vermemek, bunları emanet bilmek için sabretmelidir. Bunların tamamı geçicidir, kibre, ucba, şımarmaya sevk ederse başımıza büyük felâketler açabilir. Nimetlere sabretmek, sıkıntılara sabretmekten daha zordur. İnsanlar imtihandadır. O, bir taraftan nefsâni arzuların itici gücü ile, diğer taraftan dinî, ahlâkî ve insana yaraşır bir hayata ulaşabilmek zorundadır. Bu ise sabır, irade ve terbiye ile mümkün olabilir. DÜNYADA RAHATLIK YOKTUR Son zamanlarda Eshab-ı kiramın kavuştuğu nimetler artınca dediler ki: "Sıkıntı içinde bulunduğumuz zamanlar sabretmek bugün içinde bulunduğumuz nimetlere sabretmekten daha kolay idi." Dünyada rahatlık yoktur, rahat ve huzur ancak cennette ele geçebilir. Hasan-ı Basri merhum buyuruyor ki: "Dünyada rahatlık bekleme, eğer bulduysan onu kârdan say. Yolda para bulmuş gibi." Âdem aleyhisselam dünyaya terfi ederek, mükafatlandırılarak gönderilmedi. Dünyaya sürgün olarak geldi. Böyle bilir, sabredersek, hem dünya, hem de ahiret saadetine kavuşabiliriz...
.12/06/2008
Bahtiyar insanlar
Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Güneş alt tabakalara inmiş, insanlar kan ter içinde, hesaplar görülüyor, amel defterleri dağılıyor. Cehennem gözler önünde, alevleri göklere yükseliyor... Hesabı iyi çıkmayanlar herkesin gözü önünde ateşe atılıyor ve cayır cayır yanıyor... Cehenneme atılanlara denilecek ki: "Dünyada iken sakınmadığınız veya inkâr ettiğiniz, yoktur dediğiniz cehennem var ya, işte budur, girin bakalım ve müstahak olduğunuz cezanızı çekmeye başlayın!" Korkunç sıkıntılı ve büyük panik yaşanacak bugünde bahtiyar bazı kimseler vardır. Bunlar hiç sıkıntı çekmeyecek, huzur içinde Rabbimizin rahmet gölgesi altında bulunacaklardır. YEDİ SINIF İNSAN Hadis-i şerifte bildirilen ve müjde verilen bu insanlar yedi sınıftır: 1- Emri altındakilere adil davranan idareci. Bu bir müdür, bir işveren, bir aile reisi olabilir. Sevmek ayrı şeydir. Birisini daha çok seviyor olabiliriz fakat hak hukuk da ayrı şeydir. Herkese hakkını vermeli ve kimseye zulmetmemeliyiz. 2- Genç olmasına rağmen nefis ve şeytana uymayan, Yaratıcısının emirlerine önem veren, ibadetlerini yapan ve haramlardan sakınanlardır. Gençlik insan hayatının en kıymetli ve en tehlikeli bölümüdür. Ondan öncesi çocukluk devresidir. İnsanlar bu çağda mükellef bile değildir. Daha sonrası da ihtiyarlık, hastalık zamanıdır. İstese dahi insan, ne dünyasına ne de ahiretine yararlı işleri pek yapamaz. Gençlikte, nefis şeytan ve kötü arkadaş bütün güçleri ile insana musallat olur, kötülüklere yönlendirir. Düşman, ne kadar güçlü olursa, onu mağlup etmek de o kadar kıymetlidir. Bu başarıyı elde eden gençlere kavuşacağı nimetler müjdelenmiştir. BEYTULLAHIN ŞUBELERİ... 3- Gönlünü mescitlere bağlayanlar. Mescitler, camiler Beytullahın şubeleridir. Rabbimizin yeryüzünde en sevdiği yerlerdir. Orada meleklerle arkadaş olur, namazlarımızdan da yirmi yedi kat sevap kazanırız. 4- Allah için birbirini seven iki kişi. Hiçbir menfaat düşünmeden, karşılık beklemeden bu sevgiyi elde edenler, bunlar da ebedi saadetin namzetleridir. 5- Makamı, mevkii ve güzelliği yerinde olan bir kadından çirkin bir teklif alan, fakat "Ben Rabbimden korkuyorum" diye onu reddeden insan. Böyle çirkin bir teklifi reddettiği için Yusuf aleyhisselam dünyada da büyük nimetlere kavuştu, ahiretteki malum. Yaratılmışların en şereflileri olan Peygamberlerden bir tanesidir. Yusuf aleyhisselamın imtihanı çok ağırdı. Kendisi çok genç idi, nefsani arzuların en çok galebe çaldığı zamanıydı. Teklif efendisinden geliyordu. Hiç kimse efendisinin arzusunu istemese bile kırmak istemez, üstelik davet de güzelliği dillere destan olan birinden geliyordu. Yusuf aleyhisselam garipti... İnsan memleketinde bazı günahları yapmaktan çekinir, gören olursa ayıp olur, rezil olurum düşüncesiyle. Buna rağmen Allah korkusu galip geldi ve imtihan kazanıldı. GİZLİ SADAKA VERENLER 6- Sağ elinin verdiğinden, sol elinin haberi olmayacak kadar gizli sadaka verenler. Böyle sadaka riya olmadığı ve ihlasla verildiği için, sahibini kıyamet gününün sıkıntısından kurtarmaya vesile olacaktır. 7- Yalnız kaldığı zaman Rabbini zikreden ve bu zikir esnasında gözyaşı dökenlerdir. Rabbimiz iki damlayı çok sever; bir, dinini yaymak için muharebe meydanlarında akıtılan kan damlası; iki, O'nun aşkıyla dökülen gözyaşı damlası. Bu yedi sınıftan biri olmaya çalışmalıyız. Bunun için bütün ömrümüzü buna harcarsak zarar etmeyiz...
.05/06/2008
Şükür nasıl yapılır?
Rabbimizin bize verdiği nimetlerin şükrünü yerine getirebilmemiz mümkün değildir. O kadar çok nimeti vardır ki bunların çoğundan haberimiz bile yoktur. Onu hatırlamak, Ona şükretmek de büyük bir nimettir ve şükrettiğimiz için şükretmeliyiz. Davud aleyhisselâm bir gün Rabbimize şöyle niyazda bulunur: "Ya Rabbi, başımda hiçbir kıl yoktur ki, altında ve üstünde senin nimetin bulunmasın. Bu kadar çok nimetin şükrü nasıl yapılır?" Rabbimiz de ona şöyle buyurur: "Ben de biliyorum, kullarım benim verdiğim nimetlere karşılık şükredemezler. Onlardan bunu istemiyorum, kullarımın buna gücü yetmez. Nimetlerin benden olduğunu bilmeleri kâfidir." NİMETLER RABBİMİZDENDİR... Nimetler, nereden ve kimden gelirse gelsin onu Rabbimizden bileceğiz, Ona şükredeceğiz, çünkü veren Odur. Bize iyilik yapan adamı yaratan Odur. Ona, bize iyilik yapma arzusunu ve imkânını veren de Odur. İnsanlar sebeptir. Onlara da teşekkür edilir fakat nimetler onlardan bilinmez... Şükür, yalnız dil ile olmaz. Bütün organlarımızla şükretmeliyiz. Kalbin şükrü, onu Rabbimizin sevmediklerinin sevgisiyle doldurmamaktır. Günahlarla karartmamaktır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İşlenen her günah kalbe siyah bir leke olarak iz bırakır. Tövbe ile temizlenmez ve günahlara devam edilirse, kalbin tamamı simsiyah hale gelir." Böyle bir kalbe artık feyizler akmaz. Kalbin şükrü onu kibirden, hasetten, riyadan ve ucuptan uzak bulundurmaktır. Kalb ile işlenen günahlar, bedenle işlenenlerden daha tehlikelidir, ibadetleri de bedenle yapılanlardan daha kıymetlidir. Gözün şükrü, Yaratıcısının razı olduğu gibi kullanmaktır. Haramlara bakmamalı, kimseyi hakir görmemelidir. Olabilir ki; o hakir gördüğü kişinin şefaatine kavuşabilmek için ona ne kadar yalvaracaktır, ondan medet umacaktır. Kulakların şükrü, onu haram seslerden muhafaza etmektir. İnsana, günâh değil, sevap kazandıracak sesleri dinlemeye çaba sarf etmelidir. CEZASI ÇOK AĞIRDIR!.. Ellerin, ayakların ve diğer organların şükrü ise, sahibinin izin verdiği gibi kullanılması ile olur. Değilse, emanete hıyanet etmiş oluruz, bunun da cezası çok ağırdır. Bir gece Sevgili Peygamberimiz "aleyhisselâm" yatağından kalkar, abdest alır, namaz kılmaya başlar, çok uzun ibadet ederler. Aişe validemiz "radıyallahü anha" arz eder: "Efendim sizin zaten günahınız yoktur, olsa da affedilmiştir. Biraz dinlenseniz ve istirahat buyursanız." Resûlullah efendimiz, "Şükreden bir kul olmayayım mı?" cevabını verirler. Bundan da anlaşılıyor ki, şükür hareketlerle de olmalıdır, yalnız dil ile olursa az olur. En büyük şükrü, en büyük nimete yapmalıyız. O da iman nimetidir. Ondan büyük nimet olmaz, iki cihan saadetine vesiledir... "KALBİMİ SEVGİSİYLE DOLDURDU" Bağdat'ta evi olmayan, duvar diplerinde yaşayan, üstelik âmâ ve felçli bir adam, devamlı Rabbine hamdediyordu. Bunu gören birisi ona sorar: "Sen hangi nimetinden dolayı hamd ediyorsun? Hâlin belli, evin yok, elin ayağın tutmuyor, gözlerin görmüyor." Şöyle cevap verir: "Ben Rabbimin en büyük nimetine kavuştum. Kalbimi sevgisiyle doldurdu. Çok az kuluna ihsan buyurduğu bu büyük nimete ne kadar şükretsem yine de azdır. Öyle huzur içindeyim ki, daha ölmeden cennet hayatı yaşıyorum." Nimete şükredilmezse elden çıkar. Kavuştuğumuz nimetlere çok şükredelim ki, elimizden alınmasın.
.29/05/2008
Teşekkürümüz tam, fakat şükrümüz azdır!
Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymaya kalksak bile sayamayacağımız kadar fazla olmasına rağmen şükrümüz çok azdır... Küçük de olsa bize yapılan bir iyiliğe, bir yardıma hemen teşekkür ederiz. Her millet kendine mahsus diliyle veya gülümseyerek memnun olduğunu bildirir. Bu insanlık gereğidir. "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır" diye bir atasözümüz de vardır. İnsanlardan gelen küçük iyilikleri bile karşılıksız bırakmadığımız, en azından teşekkür ettiğimiz hâlde, bizleri yoktan var eden, yaşatan Rabbimizin, sayılamayacak kadar çok olan nimetlerine her nedense çok az şükrediyoruz veya hiç etmiyoruz. Evet, önce biz yoktuk, yaratmasaydı, hiç kimse niçin yaratmadığının hesabını soramazdı. Yoktuk, bizi o yarattı, kördük, bize görme nimetini o verdi. Sağırdık, duyma kabiliyeti de ondan. Dilsizdik, konuşamıyorduk onun ihsanı ile konuşabiliyoruz. Çıplaktık, bizi o giydirdi. Açtık, bizi o doyurdu. Daha biz dünyaya gelmeden gıdamızı annemizin göğsünde hazırlayarak... Güçsüzdük, elimiz ayağımız bir şey tutmuyordu, bize güç ve kuvveti o verdi. Dalâlette idik, bizlere Peygamberleri aracılığı ile doğru yolu o gösterdi ve bizi hidayete erdirdi. Dünyada bizi, nazlı bir misafir gibi besleyen, hayal bile edemeyeceğimiz güzellikte nimetler ihsan buyuran Yüce Rabbimiz, ahirette de ebedi saadete kavuşmamızı istemektedir. Bize azap vermek, bizi yakmak istemiyor. "ŞÜKREDEN KULLARIM AZDIR" Rabbimizin, üzerimizdeki nimetlerini saymaya kalksak bile sayamayacağımız kadar fazla olmasına rağmen şükrümüz çok azdır. Kur'an-ı kerimde de öyle buyuruluyor meâlen: "Şükreden kullarım azdır." Her dakika, havayı teneffüs etmekle hayatımızı kurtaran Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Biz niçin az şükrediyoruz?.. Başlıca sebebi; çok olduğu için, kolayca elde edebildiğimiz için, alıştığımız içindir. Nimet elden gidince kıymeti bilinirmiş. Havanın ne kadar büyük nimet olduğunu, boğazımız sıkılınca veya uzun süre havasız bir yerde kalınca anlarız. Su nimetinin değerini, onu istediği zaman bulabilen ve içebilen değil, susuz sahrada suyu bulamayan veya boğazı kanser hastalığı ile tıkanan, bir damla suyu dahi içemeyenler çok daha iyi bilirler. Su olmazsa yaşamamız mümkün olmaz, susuzluğumuz arttıkça, hayatımız tehlikeye girer. Bunun için de bütün servetimizi bir bardak su için veririz. İçtiğimiz suyu dışarı atamazsak, mesanemizde tıkanıklık olsa, sancılar içinde kıvranırız. Bu sıkıntıdan kurtulmak için yine servetimizin tamamını vermeye razı oluruz. Bu kadar büyük nimetlere insan nasıl şükretmez? İçinde bulunduğumuz nimetlerin kıymetini anlayabilmek için, kabirleri, hapishaneleri ve hastaneleri ziyaret etmeliyiz!.. ÖMRÜ BOŞA GEÇİRMEYELİM... Kabristâna girince; hâlâ hayatta olduğumuz, yaşayabildiğimiz için şükretmeliyiz. Biz de onlar gibi toprağın altında olabilirdik. Onların halinden ibret almalıyız. Bir gün gelecek biz de onların safına katılacağız, onlar gibi toprağın altına gireceğiz. Her geçen günün, bizi ölüme bir adım daha yaklaştırdığını unutmamalıyız ve bundan sonraki ömrümüzü boşa geçirmemeliyiz... Hapishaneleri ziyaret edersek, hürriyetin kıymetini daha iyi anlarız, Rabbimize şükrederiz. Onlar gibi dört duvar arasında kalmak zorunda olmadığımızı gözlerimizle görür ve hürriyetimizin devamı için gayret sarf ederiz... Hastaneleri ziyaret ettiğimizde de, sağlığımızın kıymetini biliriz. Hastaların ne büyük acı çektiklerini, sancılar içinde kıvrandıklarını, gözlerine uyku girmediğini görürüz. Ancak o zaman akşam yastığa başımızı koyup sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın ne kadar güzel olduğunu anlar ve bu nimeti bizlere ihsan eden Yüce Rabbimize hamd ve şükür ederiz. Böylece de kulluk vazifemizi yerine getirmiş oluruz...
. 22/05/2008Rabbimiz, bizi topraktan yarattı, biz dünyaya daha gelmeden önce, hayatımızı devam ettirebilmemiz için gerekli olanları da yarattı... Havasız yaşayamazdık, havayı yarattı, susuz olmazdı, onu da verdi. Gıdaya ihtiyacımız olacaktı, yemeden, içmeden yapamazdık, onların tamamını, hiçbir eksik bırakmadan bizlere ihsan buyurdu. Sütten kesildiğimizde, bizleri ömrümüz boyunca faydalanacağımız iki başka "meme" ile tanıştırdı. Birisi, hayvanlardan aldığımız gıdalar, diğeri ise topraktan elde ettiğimiz sebze ve meyvelerdir. Bizim için yaratılan ve bize takdim edilen bu tatlı gıdaları çiğnemeden yutamazdık, bu husus bilindiği için ağzımızda dişler meydana geldi, hem de etten çıkarılarak sıralanan dişler. Dizilişleri ne kadar mükemmel... Ön dişler arkada, arkadakiler önde olsalardı işimize yaramazdı, bu kadar faydalanamazdık. Belli bir seviyeye (tam istenilen miktara) ulaşınca dişlerin büyümeleri durdurulur. Tırnak ve saç gibi uzamaya devam etselerdi, belli bir zaman sonra ağzımız kapanmaz hale gelecekti... İNSAN ZAYIF YARATILMIŞTIR... Havaya, suya, gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok dine ihtiyacımız vardır. İnsan zayıf yaratılmıştır. Dünyaya geldiğinden beri içine düştüğü sıkıntılardan, maruz kaldığı belalardan kendisini koruyacak bir güç, bir sığınak aramıştır. Bir yerden medet ummaya kendisini mecbur hissetmiştir. Ezelden beri onu titreten, korkutan "Ölüm muamması"nı ve buna karşı içine düştüğü ümitsizlik karanlığından kurtulmak için çare aramış durmuştur. Bunun içindir ki; tarihte hiçbir kavim ve kabile yoktur ki, bir ma'budu olmasın!.. En ilkel toplulukların bile, tapındıkları tanrıları vardı. Kimi ağaçtan, kimi taştan kendi elleri ile yaptıkları ve şekil verdikleri putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki, kendileri de çok iyi biliyorlardı ki; duymayan anlamayan, iyiliği veya kötülüğü dokunma ihtimali olmayan bu cansız varlıklardan hiçbir hayır gelmezdi. İçgüdülerini tatmin ve tapma ihtiyaçlarını giderebilmek için bu yolu seçmişlerdi. Bazı insanlar da Güneş'e, Ay'a, yıldızlara, bazı hayvanlara ve ateşe taparak kendilerini avutuyorlardı. Ne gariptir ki, hâlâ bunlara tapanlar mevcuttur ve sayıları da az değildir. Rabbimiz bizim bu ihtiyacımızı bildiği için, bize doğru yolu gösteren Peygamberler ve kitaplar gönderdi. Böylece, bizi sahte ve yalancı ma'butlardan kurtarıp, gerçek ma'buda (kendisine) kavuşturdu. Bundan dolayı ne kadar hamd etsek yine de azdır. Nimetlerin en büyüğü, iki cihan saadetine vesile olan iman nimetine kavuşmuş bulunuyoruz. İnsanlar, çağımızda kendisine başka ilâhlar edinmiş, onlara tapmakla ömürlerini heba etmektedirler. Bu yeni ilâhlar; para, makam, mevki; şan, şöhret ve buna benzer şeylerdir. KÖLE HÂLİNE GELİR!.. Bir insan, makamını ilâh kabul eder ve ona taparsa, makamı da onu köle haline getirir. Makam elde etmek veya makamını muhafaza edebilmek için yapamayacağı fedakârlık yoktur, her şeyini feda etmeye ve her türlü zillete katlanmaya hazırdır. Bu kadar çok değer verdiği dünya saltanatı ele geçse bile birkaç günlüktür. Belli bir müddet sonra ne hayat kalır ne de saltanat. Dünya makamı, parası, şan ve şöhreti kabrin kapısına kadardır. Değer mi onu gaye edinmeye? İbrahim aleyhisselam gibi "Ben batan şeyleri sevmem" demeli ve kalıcı saltanata talip olmalıyız. Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, çünkü dünyanın bekâsı yok. Gönlünü halka da bağlama halkın da vefâsı yoktur. Gönlünü Rabbine bağla, O'na güven, bir kul için Rabbinden daha hayırlısı yoktur."
.15/05/2008
Tarih okumanın faydaları...
Tarih şuuru insanlara mahsustur. Hayvanlar tarih yapamazlar. Onlarda "zaman ve mekân" kavramı olmadığı gibi, tecrübelerini biriktirme ve gelecek nesillere devretme kabiliyetleri de yoktur. İnsan toplulukları tarihsiz kalsa idi, hayvan sürülerinden farksız olurlardı. Bugünkü kültür ve medeniyetimizi şüphe yok ki tarihimize borçluyuz. Büyük milletlerin, büyümelerinin ana sebeplerinden biri de tarihlerine verdikleri önemdir. Bunun için, herkes gibi biz de tarihimizi güzel bir tarzda öğrenmek zorundayız. Bu arada, elbette Selçuklu ve Osmanlı tecrübelerine bilhassa ağırlık vermeliyiz. Çünkü bunlar, tarihimize şanla şerefle dolu sayfalar açmakla kalmamışlar, günümüzün kültür ve medeniyetine, sosyal, ekonomik ve siyasi hayatına da ışık tutmuşlardır. Biz sadece tarih araştırmaları ile yetinmemeliyiz. Tarihimize ışık tutan bu dehâların nasıl yetiştirildiğini öğrenmeliyiz. YARINLARI KURMAK İÇİN MİLLİ TECRÜBE LÂZIM... Milletlere tarihlerini unutturmak, onları yok etmeğe çalışmak demektir. Milli tecrübelerinden mahrum kalan topluluklar, yarınlarını kurmak için sağlam bir zemin bulamazlar ve eriyip yok olmaya mahkumdurlar. Tarih okumanın çok faydaları vardır. Birincisi insan yaratılışı itibariyle çok yaşamak ister. Birine dua ederken de diyoruz ki; çok yaşa, ömrün uzun olsun... Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da geçse, insan yaşamaktan memnundur. Çektiği sıkıntılar, gördüğü lezzetlerin bin katı bile olsa insanoğlu yine de ölümden hoşlanmaz, hep yaşamak ister. Tarih okuyan adam, o zamandan beri yaşadığını zanneder, sanki o hadiselere şahit imiş gibi hisseder kendini ve bundan da büyük zevk alır. ONLARDAN DERS ÇIKARMAYA ÇALIŞIRIZ! İkincisi; insan, yaşadığı müddetçe birçok hadiselerle karşılaşır, nasıl hareket edeceğini bilemez, kararsızlık içinde bocalar. Bu da insanı sıkıntılara sokar, yanlış karar vermesine sebep olur. Hepimiz, zaman zaman yaptıklarımıza pişman oluruz. Bazen de yapmadıklarımıza. Yapanları kârlı görünce, keşke ben de yapmış olsaydım deriz. Tarih okursak, yapacağımız işlerin aynısına veya bir benzerine şahit oluruz. Bazıları muvaffak olmuş, başarı elde etmiş, bazıları ise netice alamamıştır. Başaranların nasıl hareket ettiklerini öğreniriz, onlar gibi davranmaya çalışırız. Böylece umduklarımıza kavuşabilme ihtimali yüksek olur. Üçüncüsü; tarih okumakla dünyaya olan aşırı düşkünlükte de azalma meydana gelir. Bakar ki dünyaya hükmedenler, saltanat sürenler bugün ne haldeler. Hepsi toprak olmuş, böceklere yem olmuş, çürümüş gitmişlerdir. Biz de aynı akıbete uğrayacağız onların gittiği yere gideceğiz, kurtuluşumuz imkânsızdır. "EN GÜZEL NASİHATİ BUGÜN YAPTIN!.." Dünyanın tamamına hakim olanlardan birisi de İskender-i Zülkarneyn hazretleridir. Peygamber olup olmadığında ihtilaf vardır. Peygamber değilse bile büyük velilerdendir. Bu zat vefat eder, tabuta konur. Hikmet sahibi bir adam tabutunun önünde durur ve der ki: "Ey büyük adam! Sen eskiden de bize çok güzel nasihatler ederdin, ama en güzel nasihati bugün yapıyorsun. Yani diyorsun ki; halimden ibret alınız. Düne kadar dünyaya sahip idim, bugün tabuttayım, birkaç saat sonra da toprağın altında olacağım. Ne kadar çok servetiniz artarsa artsın, aynı şeyler sizin de başınıza gelecektir. Mağrur olmayınız, dünyaya bel bağlamayınız. Çünkü kalıcı değildir."
.1/05/2008
Hayvanlar gibi yalnız başımıza yaşayamayız, beraberce yaşamak zorundayız, birbirimize muhtacız. Hayvanlar yalnız yaşayabilirler, onların terziye, ayakkabıcıya, berbere, aşçıya ve buna benzer şeylere ihtiyaçları yoktur. Yakaladığı rızkını yiyebildiği kadar yer, geriye kalanı ise bırakır gider, o başka bir hayvana nasip olur. Demez ki; ben böyle taze eti nerede bulabilirim, iyisi mi buralardan ayrılmayayım, acıkınca yine yemeye başlarım... Tevekkülleri bizden fazladır. Her acıktığında rızkı gönderilir. Biz, bir ekmek için en az otuz kişiye muhtacız. Tarla sahibine, ekene, biçene, harmanlayana, değirmenciye, fırıncıya ve bu aradaki nakliyecilere ihtiyacımız vardır. Toplu yaşamak zorunda olduğumuzdan, arkadaş edinmek mecburiyetindeyiz. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Cenab-ı Hak bir kuluna hayır murad ettiği zaman ona hayırlı arkadaşlar nasip eder." Hazreti Ali (radıyallahü anh) buyuruyor ki: "Hayırlı arkadaş edinin, çünkü onlar hem dünyada hem de ahirette işinize yarar ve size yardımcı olur. Garip insan, arkadaşı olmayan insandır." "CAHİLLER MECLİSİNDEN UZAKLAŞ!.." Arkadaş seçerken çok dikkatli olmalıyız. Çünkü insan, istese de istemese de zamanla arkadaşı gibi olur. Mevlânâ Celâleddin-i Rumi hazretleri Mesnevi kitabında buna işaret buyurur: Cahiller meclisinden sen her zaman uzaklaş, Dâima ariflerin mutlu semtine yaklaş. Nâ ehil kişilerle yoldaşlık etme sakın. Yere düşen bir maden paslanır yavaş yavaş... İnsanların çoğu, arkadaşından şikâyet eder; "Bana, bunu yapacağını hiç tahmin etmemiştim. Ben olsaydım ona bunu yapar mıydım" gibi. Menfaate dayalı dostluklar, menfaat bitince biter. Arkadaş seçimindeki pişmanlık, dünyadan daha çok ahirette meydana gelir. Bizim kıyamet günü insanların arasında rezil ve rüsva olmamıza ve neticede cehennemde yanmamıza sebep olur. Bunun için ne kadar pişmanlık duyacağımız ve üzüleceğimiz kıyamet günü daha iyi anlaşılır. Bunu ayet-i kerimeden öğreniyoruz. (Furkan suresi 29) Meâlen buyuruluyor ki: "Keşke ben falancayı arkadaş edinmeseydim." Dünyadaki o sahte dostluk düşmanlığa dönüşür, birbirlerinin yakasına yapışırlar. İnsan, arkadaşının dini üzerindedir... Arkadaşını bana söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim, atasözleri meşhurdur. Hazret-i Ömer buyuruyor ki: "Salih ve iyi bir arkadaşın yüzüne bakmak bile insanın üzüntülerini giderir ve onu ferahlandırır. Her şey para değildir. Birinin parası ne kadar çok olsa yine de, sıkıntılı zamanında onu teselli edecek, hasta olunca onu ziyaret edecek ve acısını paylaşacak birini arar, bulunca da çok huzur bulur. Para bunu temin edebilir mi? DÜNYA HAYATI GÖLGE GİBİDİR... Arkadaş üç kısımdır: Birincisi gıda gibidir. (Hava, su ve diğer yiyecekler gibi) onsuz olmaz. İkincisi ilaç gibidir, insan hasta olunca lazım olur, başka zamanlarda aranmaz. Üçüncüsü ise; hastalık gibidir, hiçbir zaman talep edilmez. Her insanın dört türlü arkadaşı vardır: Birincisi ve en kıymetlisi, hem dünyada hem de ahirette faydası olandır. Dünya işlerinde ona yardım eder, ahirette de şefâat eder. Bu hem gölgesi, hem de meyvesi olan bir ağaç gibidir. Dünya hayatı gölge gibidir. İkincisi, dünyada bir yardımı olmaz, fakat ahirette faydası çok olur. Bu da meyvesi olup da, gölgesi olmayan ağaca benzer. Üçüncüsü; dünyada yardım eder ama, ahirette faydası olmaz. Bu da gölgesi olan meyvesiz ağaç gibidir. Dördüncüsü, ne dünyada ne de ahirette hiçbir faydası olmaz. Gölgesi ve meyvesi olmayan kupkuru ağaçtan farksızdır. Böylelerinden uzak durmalıyız...
..
.08/05/2008
Arkadaşımızı seçerken dikkat edeceğimiz bazı hususlar vardır. Bu hususlar göz önünde bulundurulmaz ve önem verilmezse çok sıkıntılara sebep olur. Birinci husus, akıllı olmasıdır. Akıllı olmazsa bize fayda vereceğine zarar verir. Yani kaş yapacağı yerde göz çıkarır. Derler ki; bir zamanlar bir adam bir ayı ile arkadaş olur. Beraber dolaşırlar, insan, ayı kadar güçlü olmadığından yorulur, dinlenmeye ihtiyaç hisseder. Bir suyun başına gelirler, adam ayıya işaretle "ben burada biraz uzanayım, sen beni bekle" diye anlatır. Ayı da gene işaretle ona der ki: "Sen uyu, ben beklerim." Adamcağız çok yorgun olduğu için hemen uyuyakalır. Ayı arkadaşı da başında nöbet tutmaktadır. Aksilik bu ya, adamın başına bir sinek konar, ayı önce eliyle kovar, sinek uçar ama, tekrar alnına konar, gene kovar, gene aynı yerine gelir ayı kızar, kendi kendine der ki: "Bu benim arkadaşımı uyutmayacak, iyisi mi ben bu sineği öldüreyim, arkadaşım rahat uyusun!" Büyük bir taş alır arkadaşının başındaki sineğe atar, sinek kaçar fakat arkadaşının başı parçalanır ve ölür. Boşuna dememişler; "Akıllı düşman, ahmak dosttan daha iyidir" diye. KENDİSİNE FAYDASI OLMAYAN... İkinci husus, dindar olmasıdır. Dinini yaşamayan insan en büyük kötülüğü kendine yapar, kendisini cehenneme hazırlar. Kendisine faydası olmayan, bilakis zararı olan birinin başkasına ne faydası olabilir? Dindar olan arkadaşın şefâati, insanı yanmaktan kurtarır. Cehenneme atılacaklar kıyamet günü diyecekler ki: "Bize bir şefâat eden yok mu? Candan bir dostumuz yok mu bizi bu sıkıntıdan, bu acıdan kurtarsın!" Müfessirler, bu ayet-i kerimeyi tefsir ederken dikkatimizi şu noktaya çekiyorlar: Candan dost, kardeşten daha üstündür. Onlar, "bir kardeşimiz gelse de bizi kurtarsa" demiyorlar. "Candan bir dost" arıyorlar ve bunun için feryad ediyorlar. Üçüncü husus, güzel ahlak sahibi olmasıdır. Böyle bir arkadaş dünyanın en kıymetli varlığıdır. Ondan çok güzel şeyler öğrenilir. Fudayl bin İyad rahmetullahi aleyh buyuruyor ki: "Huyu güzel fasık birinin arkadaşlığını, huyu kötü salih birinin arkadaşlığına tercih ederim." Dünyayı çok seven, haris insanların arkadaşlığından sakınmalıyız, insanı menfaati için her zaman satabilir. Hayırlı arkadaş evlattan da, kardeşten de daha iyidir. "ONLAR BANA DUA EDECEK!" Büyüklerimizden Hasan-ı Basri hazretlerinin ziyaretçileri ve dostları çoktu. Büyük âlim olduğu için insanlar, kendisine akın ediyor ve faydalanıyorlardı. Yaşı ilerleyince, bazı hastalıklar da zuhur etti. Artık misafirleri ile sohbette zorlanıyordu. Bunu gören çocukları, babaları yorulmasın diye önemli olmayan misafirleri kabul etmiyorlardı. "Babamız hasta, müsait değil, sonra gelirsiniz" diye geri çeviriyorlardı. Hasan-ı Basri hazretleri bunu fark etti ve çocuklarını azarladı: "Benim misafirlerimi neden almıyorsunuz. Vallahi ben onları sizden daha çok seviyorum. Ben ölünce siz mirasımı taksim edeceksiniz, onlar ise azaptan kurtulmam için bana dua edecekler." YILANDAN DAHA ZARARLI! İyi insanlarla arkadaşlık etmek ne kadar kıymetli ise, kötü arkadaş da o kadar tehlikelidir. Kötü arkadaş yılandan daha zararlıdır. Yılan, insanı sokar, birkaç gün sancılar içinde kıvrandırır, çok zehirli ise ölümüne sebep olur. Biz zaten bu dünyaya kalmak için gelmemiştik. Fakat kötü arkadaş insanın hem dünyasını, hem de ahiretini harap eder, dayanılması güç sıkıntılara sokar..
..
. 24/04/2008
Sebeplere yapışmak...
Dünyada yaratılan her şey, bir sebebe bağlanmıştır. Rabbimiz dileseydi sebepsiz de yaratabilirdi. Sebebi de, sebeplere güç ve kuvveti veren de O'dur... Dilerse, sebep olduğu halde yaratmaz. Meselâ: Ateş, yakmaya sebeptir, fakat İbrahim aleyhisselamı yakmadı. Havasız yaşanmaz. O hayatımızın sebebidir, ama Yunus aleyhisselam günlerce balığın karnında kaldığı halde hayatı devam etti. İlaç hastalığın gitmesinin sebebidir. İlaca şifayı veren yine Rabbimizdir. O dilemezse ilaçlar hiçbir işe yaramaz. Nitekim, dünyanın en modern hastanelerinden de cenazeler peş peşe çıkıyor. Sebeplere yapışacağız ama neticeyi sebeplerden beklemeyeceğiz. Tedavi olacağız fakat şifaya kavuşursak onu ilaçtan, doktordan değil, Rabbimizden bileceğiz... BİZ KARINCA DEĞİLİZ Kİ!.. Bir adam kâğıt üzerinde yazı yazsa, bir karınca da kâğıdın üzerinde bulunsa, karıncanın boyu küçük olduğundan kalemi tutan eli göremez, yazıyı kalemin yazdığını zanneder. Bakar ki koca bir kalem yaza yaza geliyor. Bilmez ki kalem kendi başına yazamaz. O kalemi tutan bir el vardır, kaleme yazıyı yazdıran da odur. Lakin biz karınca değiliz; aklımız var, kalemin bir el tarafından kullanıldığını bilmek durumundayız. Bazen sebepler de meydana gelir fakat netice elde edilemez. Meselâ: Bir çocuğun dünyaya gelebilmesi için bir anne ve bir de babanın olması ve bunların beraberlikleri gerekir. Böyle olduğu halde yıllarca evli olan, çocuk hasreti içinde bulunan nice aileler vardır, bunlar bir çocuk sahibi olabilmek için bütün sebeplere başvuruyorlar, bütün imkânlarını kullanıyorlar ama nafile. Bunun yanında dilerse annesiz ve babasız yaratabilir Âdem babamız gibi. Annesiz yaratabilir, Havva annemiz gibi. Babasız yaratabilir, İsa aleyhisselam gibi. Anneli ve babalı yaratabilir hepimiz gibi... Çok yağmur alan, ağacı bol olan yerlerde bazen aylarca yağmur yağmaz, buna rağmen yağmuru ve ağacı az olan mıntıkalarda da bazen sel akar. Öyleyse bize yağmuru yağdıran ağaçlar değil, ağaçları, bulutları ve kâinatı yaratan yaratıcımızdır. Dilediği yere, dilediği kadar yağmur yağdırır. Akıl ve tecrübe, ticaret hayatında başarının başlıca sebebidir. Fakat bazen oluyor ki; akıllı ve tecrübeli tüccar başarı elde edemiyor, buna mukabil aklı ve tecrübesi az olan kişiler ise büyük ilerlemeler elde edebiliyorlar. Bunun hikmetini büyüklerden birine sormuşlar o da şöyle cevap vermiş: "Her akıllı adam kazansa ve her aptal olan zarar etseydi, bu başarı akıldan bilinecekti. O zaman Rabbimiz unutulacaktı." Yalnız sebeplerle mesele halledilebilseydi, akıllı insan akılsız arıdan daha güzel bal yapabilecekti. Daha güçlü ve daha kuvvetli olan insan, yerde sürünen böcekten daha mükemmel ipek dokuyabilirdi. HEPSİNİ RABBİMİZDEN BİLECEĞİZ... İlimde bile, bazı hayvanlar kadar olamıyoruz. Mesela; ilim ve teknik bu kadar ilerlemiş olmasına rağmen, depremi daha önceden tespit edip bilemiyoruz. Köpekler ve diğer bazı hayvanlar bunu hissedebiliyorlar. Münbit, toprağı elverişli tarlalarda bazen istenilen mahsul elde edilemiyor. Beğenilmeyen yerlerden de çok iyi hasılat elde edilebiliyor. Bazı hayvanlar bize musahhar kılınmış, bazısı da düşman. Meselâ: Köpek ile kurt aynı cinstendir, birbirlerine çok benzerler. Birisi bize sadık, bize bekçilik yapıyor, biz uyurken o uyumuyor, tehlike anında bizi ikâz ediyor. Diğeri ise düşman; gördüğü yerde saldırır ve elinden gelse bizi parçalar. Başka bir örnek: Bir çocuk bir at sürüsünü bir deve sürüsünü güdebilir. Hatta onları dövebilir de. Halbuki o at ve develerden bir tanesi, bir tekme ile o çocuğun işini bitirebilir. Onların bize böyle itaatkâr olmalarını, bize hizmet etmelerini Rabbimizden bileceğiz ve O'na şükredeceğiz...
.17/04/2008
Korkulması gereken şeyler...
1- İmansız ölmek. En çok korkulması gereken şey bu olmalıdır. Bir insan yaşadığı şu dünya hayatında imanını muhafaza edebilmiş ve imanla son nefesini verebilmişse bahtiyardır. Bu ona kafidir. Bu saâdete kavuştuktan sonra bütün dünya saltanatını birden kaybetmiş olsa bile, bir kıymet ifâde etmez. Ölünce zaten hepsini bir anda bırakmış olacaktır. Allah korusun, imansız olarak ölen kişi, yaptığı hiçbir ibadetin, hiçbir iyiliğin karşılığını göremez, sonsuz olarak Cehnnemde yanacaktır. İnsanoğlu, imkânları nisbetinde herşeyin en iyisini, en güzelini elde etmeye çalışır. Bütün ömrünü de, buna harcar. Evin en güzelinde oturmak, arabanın en iyisine binmek ister, elbisenin, ayakkabının ve buna benzer şeylerin en kıymetlisini kedisine yakıştırır. Bunlara sahip olunca da çocuklar gibi sevinir. Ölümün de en güzeli seçilmelidir. Ölümün en güzeli, güzel yaşamakla elde edilir. "İnsan nasıl yaşarsa öyle ölür. Nasıl da ölürse öyle haşr olunur." Bunun aksi ise çok az vâki olur. Rabbimizin bir kuluna verdiği en büyük nimet onun imanla kabre girmesidir. Bundan büyük nimet ve saadet olmaz. AHİRETTE BİZİ UTANDIRACAK... 2- Günâh işlemekten korkmak, Kirâmen Katibin melekleri yaptıklarımızı yazıyorlar. Ahirette bizi utandıracak ve azap çekmemize sebep olacak günâhlardan çok sakınmalıyız. İşlediğimiz günâhları biz unutabiliriz, fakat melekler unutmuyorlar, kaydediyorlar. Kıyâmet günü amel defterimizde hiç hesabımızda olmayan günahlarımızı görürsek şaşmamalıyız. Muhammed bin Münkedir hazretleri bir gün evinde Kur'an-ı kerim okurken ağlamaya başlar. Çok fazla ağladığını gören hane halkı, babalarını teselli etsin diye komşularından Ebu Hazım hazretlerini çağırırlar. O da gelir ve sorar: "Kardeşim niçin bu kadar çok ağlıyorsun? Çoluğunu, çocuğunu korkuttun!" O da "bir ayet-i kerime okudum da onun için ağlıyorum" demiş. Hangi âyet olduğunu sormuş, o da Zümer suresi 47. ayet-i kerime olduğunu söylemiş. Meâlen: "Hiç hesap etmedikleri şeyler Allah tarafından karşılarına çıkarılmıştır." Ebu Hazım da başlar ağlamaya. İkisi birden hıçkıra hıçkıra ağlarlar. Ev sahipleri ona derler ki, biz seni babamızı teselli edesin diye getirdik, sen daha çok onu ağlatmaya başladın. YARINA SAĞ OLARAK ÇIKACAK MIYIZ? 3- Şeytanın amellerimizi bozmasından korkmak, şeytanlar bize yalnız günâh işletmekle kalmıyorlar yaptığımız ibadetlerimizi de bozmaya, yok etmeye uğraşıyorlar. Yaptıklarımızı beğendirmek ve böylece de bizi kibre, ucba sevkederek sevâplarımızı silmeye çalışırlar. 4- Azrâil aleyhisselâmın ruhumuzu ansızın almasından korkmak. İnsan ne zaman öleceğini bilmez, her an ölebilir. Öyle bir günümüz olacak ki, gecesini göremiyeceğiz. Veya öyle bir gecemiz olacak ki gündüzü olmayacak. Yarına sağ olarak çıkacağına kimse emin değil. Bir trafik kazası, bir kalp krizi gibi sebeplerle insan hayata vedâ edebilir. Madem ki yarına çıkmamızdan da emin değiliz, o halde ölüme daima hazır olmalıyız. 5- Dünyanın bizi aldatmasından korkmak. Bütün kötülüklerin başı dünya sevgisidir. Kibir, hased, kin, düşmanlık, aldatma, yalan söyleme, başkalarını hakir görme gibi büyük günâhlar hep bundan çıkar. Hasan-ı Basri hazretleri Münafikun suresindeki meâlen: "Ey iman edenler, dünya hayatı sizi aldatmasın." Ayeti kerimesini okur ve dinleyenlere sorar: Bu söz kimin sözüdür biliyor musunuz? Bu dünyayı yaratan Rabbimizin sözüdür. O yarattığı için dünyanın ne mal olduğunu en iyi o bilir. Bu en çok korkulacak şeylerden bizim de korkmamız ve onlardan uzak durmamız gerekmektedir.
.10/04/2008
İnsanın en büyük düşmanı...
İnsan, yaşama savaşı verirken, pek çok güçlüklerle ve tehlikelerle karşılaşır. Yangınlar, depremler, seller, afetler, salgın hastalıklar, yıldırım çarpmaları, zehirli ve yırtıcı hayvanlar ve daha niceleri hayatımızı tehdit eder durur. İtiraf etmek gerekir ki, bunların doğurduğu tehlikelerin hiçbiri, insanın insana yaptığı kötülük kadar büyük olamaz. İnsanlar, diğer canlılara nazaran, çok üstün niteliklere sahip kılınmakla birlikte, bu kabiliyeti sebebi ile kendi başına belâ kesilmiştir. Görülen odur ki, insan, kendi zekâsını, yüksek idrâkini, akıl ve mantığını her zaman kendi yararına kullanmamaktadır. Dün olduğu gibi bugün de, yeryüzünde insan için en büyük tehlike kaynağı, yine insandır. Bu tehlike, bugün, eskilere nazaran daha da büyümüştür ve büyümeye de devam etmektedir. Haklı olarak insanlık âlemi, yine en çok insandan korkmaktadır. YIRTICI HAYVANLAR BİLE!.. Zamanımızda insan kitleleri, binbir âlet ve metot geliştirerek birbirlerini kontrol etmekte, gece gündüz demeden birbirlerini kollamaktadırlar. Yani insanlar, yine insanlar karşısında, her an tetikte olmak zorundadırlar. İnsanlar, atom bombasını, nükleer silâhları, zehirli gazları keklik avlamak için yapmamışlardır. Bunların yapılış gayesi insan öldürmektir. Yırtıcı hayvanlar bile, kendi hemcinslerine saldırmazlar. Ne acıdır ki, insanlar bu yırtıcı hayvanları örnek almak istemiyorlar. Manevi bağlardan ve samimi sevgiden sıyrılarak çok üstün bir teknolojik güç oluşturan insanlar, bu güçlerini, diğer insanlara karşı kullanmakta ve vicdanı da muzdarip olmamaktadır. Bu yüksek teknolojik güç, kahredici bir çelik yumruk haline gelmiş ve diktatörlerin işini kolaylaştırmıştır. Böylece, insanları korkutarak sindirmekte ve onu ölüm tehdidi altında tutarak alabildiğine sömürmektedir. Ne kadar üzücüdür ki, insanlar, yaşamak için büyük fedakârlıklara zorlanmakta ve birçok insan korku belâsına, şerefini, haysiyetini, namusunu, hak ve hürriyetini feda etmektedir. Görünen odur ki, dünya hırsı, makam ve mevki sevdası insanı öyle bir noktaya getirmiştir ki, artık onun, uğrunda ölebileceği ve hayatından daha değerli bildiği bir şey bırakmamıştır. Allah, vatan, millet, bayrak, namus, şeref, hak ve hürriyetler için savaşıp ölmektense, bunlarsız da olsa, sürünerek de olsa, şerefsizce yaşamayı tercih eder hale gelmiş bulunmaktadır. Gayesiz ve hedefsiz yaşayan, dünyadan başka ebedî bir hayatı hesaba katmayan ve yalnız üç günlük dünya hayatını gaye edinen adamdan ne hayır beklenir? GAYESİ YALNIZ DÜNYA OLANLAR! Böyle hayatı hayvanlar da yaşıyor. Onların da gayesi yalnız dünyadır, nefsâni arzularını tatmindir. İnsanlar, birbirlerine düşman olmakla kalmıyor, kendi kendilerine de en büyük düşmanlığı yapıyorlar. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "En büyük düşmanın içinde taşıdığın nefsindir." Nefis şeytandan da daha büyük düşmandır. Şeytan bazen insanın kalbine girer, bozmaya çalışır, ama nefis dâima içindedir. İkincisi ise, "sevimli!" bir düşmandır. Nefsin isteklerini kendi istekleri zanneder, onu yapmaya heveslenir. Nefis, yalnız insanların değil, hayvanların da başına belâdır. Balığı oltaya taktıran kendi nefsidir. Balıkların sevdiği yemi oltaya takıyorlar, onu gören balığın nefsi balığı zorluyor ve mahvediyor. Kekliği tuzağa düşüren de yine onun kendi nefsidir. Yerdeki sevdiği yiyecekleri yemesi için zorluyor ve neticede onu tuzağa düşürüyor. Nefisini düşman bilmeyenin başı belâlardan kurtulmaz.
.27/03/2008
Beş şey gelmeden önce... -l-
Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini biliniz!.." Bu beş şeyin gelmemesi mümkün değildir. Mutlaka gelecektir. Bunlar gelmeden önce, diğer beş şeyin kıymeti bilinmelidir. Geldikten sonra kıymetinin bilinmesinin hasret ve pişmanlıktan başka bir işe yaramayacağı muhakkaktır. Birincisi: "Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz!.." Ölüm, her insan için mukadderdir. Ölümden kaçmak, ondan kurtulmak bugüne kadar hiç kimseye nasip olmamıştır. Olamaz da!.. Ölmeyecek biri olabilseydi, Rabbimiz bunu bütün kâinâtı yüzü suyu hürmetine yarattığı ve yaratılmışların en şereflisi sevgili Peygamberimiz aleyhisselama nasip ederdi. Zümer suresi 29-30'uncu ayeti kerimelerinde meâlen; "Şüphesiz sen öleceksin (Ey habibim) onlar (hasımların) da öleceklerdir. Sonra hepiniz kıyamet günü Rabbinizin huzurunda muhâkeme edileceksiniz!.." buyuruluyor. İnsan, bir şeyden kaçtıkça ondan uzaklaşır. Aradaki mesafe gittikçe artar. Ölüm hariç! Ondan ne kadar kaçarsak kaçalım, ona doğru koştuğumuzu Azrâil aleyhisselamla karşılaşınca anlarız... ÖLÜMDEN KURTULUŞ YOK!.. Her geçen gün, biz ölüme, ölüm de bize biraz daha yaklaşıyor. İnansak da, inanmasak da bu böyledir. Para vererek, yalvararak, araya hatırı sayılır birini koyarak ölümden kurtulmak mümkün olabilseydi; bunu birçokları elde etmiş olacaktı. Hiç kimse ne kendisini ve ne de başkasını ölümden kurtarabilir! Azrâil aleyhisselam bir gün insan suretinde Davud aleyhisselama gelir. Davud aleyhisselam ona kim olduğunu sorar. O da şöyle cevap verir: "Ben hiç kimseden (Padişahlar dahil) korkmayan, istediği saraylara, köşklere, evlere dilediği zamanda girebilen biriyim." Davud aleyhisselam ona, "Öyle ise sen Melekül-mevtsin (ölüm meleğisin)" der. O da "evet" diye cevap verir. Ölüm gelmeden önce hayatın kıymeti bilinmelidir. Bu da, ölümü hatırlamak ve öldükten sonraki hayat için hazırlık yapmakla olur. Hatırlanmaz ise hazırlık da yapılamaz! Seyahat ederken yolumuzda keskin bir viraj olduğunu bilirsek; ona yaklaştığımızda süratimizi azaltır ve rahat bir şekilde virajı alarak yolumuza devam edebiliriz. Unutursak ve aniden virajla karşılaşırsak dönmemiz mümkün olmaz, tepetakla yuvarlanırız. Ölümü hatırlayan büyük faydalar elde eder. Tövbesini geciktirmez. Ölümün ne zaman ve nerede geleceği bilinmez. Kanâatkâr olur, sıkıntılara sabreder, ibadetlerini usanmadan ve severek yapar. KUŞ KAFESTEN UÇAR BİR GÜN Hiç şüphe yoktur ki; insan, içinde ruhu olmayan bir ceset haline gelecektir bir gün. "Can (ruh) kafeste humâ kuştur, Kuş kafesten uçar bir gün. Bastığımız kara toprak, Boyumuzdan aşar bir gün." Ölüm en büyük vaizdir. İbret almak gerektir. Kabristandan geçerken mevtâlara okumalıyız. Onların halinden de ibret almalıyız. Onlar da bir zamanlar bizim gibi canlı ve neşeli idiler. Gülüyorlar, geziyorlar, yaşıyorlardı. Biz de bir zaman gelecek onlar gibi olacağız. Onlar gibi toprağa girmek zorunda kalacağız!.. Bir gün bir adam Fudayl bin İyad hazretlerine gelir ve nasihat ister. Fudayl bin İyad rehimehullah sorar: "Baban hayatta mıdır?" O da "hayır" diye cevap verir. Bunun üzerine ona şöyle söyler: "Babasının vefatından ibret almayana nasihat kâr etmez." Adamcağıza nasihat etmemiş gibi olsa da bu sözü ile en güzel nasihati böylece vermiştir. Yani: "Baban öldüğü gibi sen de öleceksin. Babanın gittiği yere sen de gideceksin. Orada işine yarayacak olan işleri, fırsat elinde iken yapmaya gayret et!" Yoksa o zaman pişmanlığın hiçbir faydası olmaz!..
.03/04/2008
Beş şey gelmeden önce -ll-
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, (Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini biliniz...) buyuruyor. Bilirsek iki cihan saâdetine kavuşacağımız şüphesizdir. 1- Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz! 2- Hastalık gelmeden önce sıhhatinizin kıymetini biliniz! Sağlık büyük nimettir. Boşuna dememişler: "Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi." İnsanlar, sıhhatli oldukları zaman hem ibadetlerini lâyıkı vechile yapar, hem de dünya işlerini yapabilme gücünü elde edebilirler. Dinimiz de sağlığa çok önem vermiştir. İnsanı hasta yapan veya hastalığını artıran helâl ve mubah şeyler bile haram sayılmıştır. Hasta olmamaya çalışmalıyız. Hasta olup da tedavi olmaya çalışmaktansa, hasta olmamaya çalışmak daha iyidir. "Hastalığın annesi soğuk algınlığı, babası da çok yemektir" demişler. Mikroplu yerlerden uzak durmalıyız. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Aslandan kaçar gibi cüzzâmlı hastalardan kaçınız.) HER DERDİN DERMANI VARDIR Sıhhatin ne kadar büyük nimet olduğu hasta olunca anlaşılır. Gece yatağına girince sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın güzelliğini, geceyi sancılarla geçirenler çok daha iyi bilir. Hasta olursak vakit geçirmeden, hastalığımız müzminleşmeden tedavi olmalıyız. Her derdin bir dermanı vardır. Tedavi olurken doktorun tavsiyelerine uyacağız. Bir doktor hastasını muayene ettikten sonra ona şöyle demiştir: "Burada biz üç kişiyiz. Ben, sen ve senin hastalığın. Bana yardım edersen, biz iki kişi oluruz, hastalığın yalnız kalır. İnşaallah onu mağlup ederiz. Hastalığına yardım edersen, ben yalnız kalırım, sizinle baş edemem!.." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (İki büyük nimet vardır ki, insanlar onun kıymetini bilmiyorlar. Sıhhat ve boş vakit.) Bu nimetler elden çıkınca değerleri anlaşılır fakat iş işten geçmiş olur. 3-Meşgûliyet gelip çatmadan boş vaktinizin kıymetini biliniz! Yaşamakta olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz. Eshab-ı kirâm vakitlerini paradan daha kıymetli bilerek öyle harcarlardı. Vaktin isrâfının, paranın israfından daha kötü olduğunu çok iyi bilirlerdi. 4-İhtiyarlık gelmeden önce gençliğinizin kıymetini biliniz. Gençlik, insan ömrünün en kıymetli bölümüdür. Daha öncesi çocukluk devresidir. Çocuk, sağını solundan pek ayırt edemez. Rabbimiz de onu mükellef kılmamıştır. Ona ibadetleri farz kılmamıştır. Gençlikten sonraki zaman ise ihtiyarlık, hastalık, takatsizlik dönemidir ki, insanlar isteseler bile artık gençlikteki gibi çalışma imkânını bulamazlar. Zindeliğini, gücünü kaybedip ihtiyarlayan bir adam şöyle temenni etmiştir: "Keşke bir gün bile olsa gençliğim geri gelseydi de, ihtiyarlığın benim başıma neler getirdiğini ona anlatsaydım..." Yani, ihtiyarlığımı, gençliğime şikâyet etseydim. Gençlikte yapılan ibadetler pek kıymetlidir. Kıyâmet günü Cenab-ı Hakkın rahmet gölgesi altında bulunacak ve o günün sıkıntılarını çekmeyecek yedi sınıf insandan biri de, genç olduğu halde, Rabbine itaât edenlerdir. BİR GÜN GELECEK Kİ... 5-Fakirlik gelmeden önce zenginliğinizin kıymetini biliniz. Sahip olduğumuzu zannettiğimiz malımız bizde emânettir. Bir gün gelecek tamamı elimizden çıkacak, vârislere intikal edecektir. Dünyanın en zengini öldükten sonra, dünyanın en fakirinden daha fakir hale gelir. Dünyanın en fakirinin sırtındaki elbise gene de kefenden daha değerlidir. Hiç olmazsa fakirin eli ayağı hareket edebiliyor. Ölen zenginde o da yoktur. Zenginliğimizin kıymeti ise şöyle bilinir: Kazandığımız her kuruşun helâlinden olmasına ve helâline harcanmasına dikkat etmeliyiz. Zekât vermeliyiz. Malımızdan kendimize pay ayırmalıyız. Unutmamak gerekir ki; Allah için harcadığımız bizim malımızdır. Gerisini başkaları yiyecek, belki de en sevmediklerimizden birileri...
.20/03/2008
"Beni Rabbim terbiye etti..."
Başlıktaki söz, âlemlere rahmet olarak gönderilen, yaratılmışların en şereflisi ve üstünü Sevgili Peygamberimize aittir. "Beni Rabbim terbiye etti. Güzel bir şekilde terbiye etti" hadis-i şeriftir... Daha dünyaya gelmeden ve kâinatı şereflendirmeden birkaç ay önce muhterem babaları Abdullah vefât etmişti. Yetim olarak doğdular. Melekler sordu: "Ey Rabbimiz binlerce senedir beklenen en son ve en büyük Peygamber babasını göremedi. Anneler yufka yürekli olduklarından umumiyetle babalar çocuklarını terbiye ederler. Bu mübarek zatı kim terbiye edecek?" Cevap alamadılar... Altı yaşına geldiklerinde muhterem valideleri de vefat etti. Melekler yine sordular: "Annesinden de ayrıldı, büsbütün sahipsiz kaldı. Hem yetim hem de öksüz. Onun terbiyesi ile ilgilenecek kimsesi kalmadı!.." Bunun üzerine Yüce Rabbimiz şu cevabı verdi: "Onu ben terbiye edeceğim. Onun terbiyesi bana aittir." O, EN GÜZEL ÖRNEKTİR Bizzat Allahü teâlâ tarafından terbiye edilen birinde hiçbir kusur bulunabilir mi? O bütün insanlara en güzel örnektir. El Ahzab Suresi 21. ayeti kerimede meâlen: "Resulullah'ta sizin için güzel örnekler vardır" buyuruluyor. El-Kâlem Suresi 4. ayeti kerimede ise meâlen: "Muhakkak ki sen ey habibim yüksek bir ahlâk üzeresin" hitab-ı ilâhisi, Onun nasıl terbiye olunduğunu bizlere bildirmektedir. Onu örnek alanlar, Onun gibi yaşamaya çalışanlar, Onun sünnet-i seniyyesine tabi olanlar, insanüstü güzelliklerle melekleşmeye doğru yükselirler. O mübarek zatın ümmetinden olma şerefine kavuştuğumuz için ne kadar sevinsek, ne kadar hamd etsek yine de azdır. Büyük İslâm âlimlerinden Kadı İyad hazretleri buyuruyor: "İki şey bana o kadar şeref bahşediyor ki, tarif edemem. Bu iki şeye kavuştuğum için kendimi o kadar yükseklerde hissediyorum, sanki yıldızlar ayağımın altında gibidir. Bunların birincisi; Rabbimin bana hitap etmesidir. Kur'an-ı kerimde insanlara hitâp iki türlüdür. Umumu ilgilendiren meselelerde; Ey insanlar veya Ey Âdemoğulları... şeklindedir. Yalnız mü'minleri ilgilendiren kısımlarda ise; Ey iman edenler... tarzındadır. İkisinde de Rabbimin muhatabı olma şerefine ben de kavuşuyorum. Beni yücelten ikinci sebep de, o büyük şahsiyetin ümmetinden olmamdır. Rabbimiz o mübarek zatı çok sevdiği için onun sevdiği ümmetini de çok seviyor. Bunu bilen birçok Peygamber Onun ümmetinden olmayı temenni etmişlerdir. HUYLARINIZI GÜZELLEŞTİRİN Resulullah aleyhisselâm, güzel ahlâk ve edep timsâli oldukları gibi, güzel ahlâk sahibi olanları da methetmişlerdir. Meselâ bir hadis-i şerifte: "Sizden en çok sevdiğim kişi ve kıyâmet günü bana en yakın olanınız, ahlâkı en güzel olanınızdır" buyuruldu. Bir diğerinde ise şöyle buyuruluyor: "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terâzinin hayır kefesinde güzel ahlâk kadar ağırlığı olan başka bir ibadet yoktur." Bazıları diyorlar ki: İnsanın nasıl boyu, şekli değiştirilemiyorsa, huyu da değiştirilemez. "Can çıkar, huy çıkmaz" demişler. "Sütle gelen, kefenle çıkar" sözleri bunu teyid ediyor. Fakat yanlıştır! Huy değiştirilemeseydi; hadis-i şerifte "Huylarınızı güzelleştiriniz" tavsiyesi yapılmazdı. Dinimizde hiç kimseye gücünün yetmediği şeyler emrolunmamıştır. Şahin kuşları, av köpekleri eğitildikten sonra eski huylarını nasıl bırakıyor, sahiplerine sadâkatle hizmet ediyorlarsa, insanlar bunu daha rahat yapabilir... Akıllıdır, güzel ahlâkın, insanı iki cihanda da saâdete erdireceğini çok iyi bilir.
.13/03/2008
Rebi'ul-evvel ayı
On bir aydan beri hasretini çektiğimiz Rebi'ul-evvel ayına kavuşmuş bulunuyoruz. Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. Bu mübarek ayda kavuştuğumuz nimetler o kadar büyüktür, o kadar kıymetlidir ki; başka hiçbir ayda kavuşmuş değiliz bu nimetlere. Bu nurlu ayda âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı şereflendirdi. Mevlid Kandili bu ayın on ikinci gecesidir. (19-20 Mart) Mevlid Kandili gecesi Kadir Gecesinden sonra senenin en kıymetli gecesidir. Kadir Gecesi, bin aydan daha hayırlıdır. Bir uzunca ömre bedeldir. Onu metheden müstakil bir sûre nazil olmuştur. Şafii mezhebinde ise, Mevlid Kandili gecesi, Kadir Gecesinden daha faziletlidir. Şöyle ki: Kadir gecesini bu kadar kıymetlendiren şey, Kur'an-ı kerimin o gecede nazil olmasıdır. Mevlid Gecesi olmasaydı, Kur'an-ı kerim nazil olmayacaktı, dolayısı ile Kadir Gecesi de olmayacaktı... EN KARANLIK ÇAĞ!.. İnsanlık tarihinin en karanlık, en sıkıntılı çağı altıncı ve yedinci asırlardır. İnsanlık uçuruma yuvarlanan bir araba gibiydi. Onun bu tehlikeli haline dur diyecek, onu kurtaracak bir el de yoktu. Her geçen gün insanlık âlemi biraz daha felakete sürükleniyordu. Bu iki asırda, insan, yaratanını tamamen unutmuş, kendini de unutmuştu. Nereden geldiğini, nereye gittiğini, akılları hayrette bırakan kâinatın yaratılış sebebini düşünmek bile istemiyordu. İnsanlar artık, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt edebilecek kabiliyete de sahip değildi. Peygamberlerin sözleri çoktan unutulmuş, getirdikleri semâvi kitaplara beşer parmağı karışmış ve ilâhi kelâm olma vasfını tamamen kaybetmişti. İnsanlar, kendi elleri ile yaptığı putlara tapıyor ve onlardan medet umuyorlardı. Halbuki çok iyi biliyorlardı ki, o cansız varlıklardan hiçbir menfaat gelmez, yerlerinden kıpırdayacak güçleri yoktu. Yine bu iki asırda putperestliğin yanında bir kısım insanlar taşlara, ağaçlara, yıldızlara, Ay'a, Güneş'e ve hayvanlara tapıyorlardı... Hasılı Arap Yarımadası'nda zulümler, rezâletler, hurâfeler ayyuka çıkmıştı. Hak, hukuk, adâlet kavramları tarihe karışmış, güçlü zayıfı eziyor, kız çocukları diri diri toprağa gömülüyordu. Bu canavarca yapılan işlerden de pişmanlık duyulacağına bilâkis zevk alınıyordu... Her taraf zulmet içinde iken Yüce Rabbimiz bizlere acıyarak âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi bu mübarek gecede bizlere gönderdi. Yeryüzündeki bütün Müslümanların, bu nurlu gecenin kıymetini çok iyi anlamaları ve değerlendirmeleri gerekir. Büyüklerimizi ziyaret etmeliyiz, kandillerini tebrik etmeliyiz. Çocuklarımıza bu gecenin önemi anlatılmalı ve sebeb-i hayatımız olan Peygamberimizin aleyhisselam sevgisi aşılanmalıdır. CAN SİMİDİ GİBİ... Bu geceye sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir. İslâmın azılı düşmanlarından Ebu Leheb kendisine Peygamberimizin doğumunu müjdeleyen cariyesini (kadın köle) azat edip hürriyetine kavuşturduğu için her pazartesi günü azabının hafiflediğini rüyada kardeşi Abbas'a radıyallahü anh söylemiştir. Bu geceye olan sevgi, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. İman edip onun ümmeti olan, onun sevgisi ile kalbini dolduran müminler nasıl fayda elde edemezler? Onun sevgisi can simidi gibidir, tutunan kurtulur. Bu mübarek gecenin hepimize, cümle Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlara vesile olmasını temenni ederim.
.06/03/2008
Altın levhadaki nasihatler...
Kur'ân-ı kerîmin Kehf suresinde, Musa aleyhisselam ile Hızır aleyhisselâmın beraber yaptıkları ve ibretlerle dolu seyahatleri anlatılır. Karşılaştıkları hadiselerin üçüncüsü ve sonuncusu bizim mevzumuzla alakalı olduğundan ondan bahsetmeye çalışacağız... İsmail Hakkı Bursevi hazretlerinin Ruh-ul-beyân tefsirinde bu âyet-i kerime şöyle tefsir edilmiştir: Bu iki mübarek zat, bir şehre gelirler. Yıkılmak üzere olan bir duvarla karşılaşırlar. Hızır aleyhisselam eliyle duvarı düzeltir. Sebebini ise bilâhare şöyle izah buyurur: "Bu duvar iki yetim çocuğa aittir. Altında da bir hazine mevcuttur. Düzeltmeseydik yıkılacaktı, altındaki hazine de başkaları tarafından alınacaktı. Bu yetim çocukların babası salih bir insandı. Rabbimiz, babalarının salih biri olması sebebiyle onlara acıdı ve bu duvarı düzeltmemi emretti." Babanın salih olması çocuklarına ne büyük faydalar sağlıyormuş. Bu, dünyadaki; ahirettekiler de başka... KALEMİN YAZDIĞI OLUR!.. Adı geçen tefsirde o hazinenin altın bir levha olduğu yazılıdır. Levhada Besmeleden sonra şu yedi nasihat vardı: 1- "Kadere, her şeyin takdiri ilâhi ile olduğuna iman eden bir adam nasıl üzülür?" Hazreti Ali buyuruyor ki: Sabredersen kalemin yazdığı olur, sevâp kazanırsın. Sabretmez isen yine kalemin yazdığı olur, günâhkâr olursun. İmam-ı Şâfii hazretleri buyuruyor ki: "Ey Rabbim... Sen ne dilersen o olur, ben istemesem de. Ben istesem bile, sen istemesen olmaz." Ne kadar doğrudur. Vaki olanda hayır var demişlerdir. Rabbimiz bizi annemizden daha çok seviyor. İşimizi bilirsek hep kârlı çıkarız. Nimetlere şükretsek sevâp kazanırız. Sıkıntılara, hastalıklara sabretsek yine sevâp kazanırız. 2- "Rızıkların taksim edildiğine inanan nasıl rızkından endişe edebilir?" Karada, denizde ve havada yaşayan bütün canlıların rızkını gönderen Rabbimiz bizim rızkımızı da gönderir. 3- "Öleceğine inanan insan nasıl olur da şu kısacık, rüyâ gibi olan bu dünya hayatına gönül verir." Hasan-ı Basri hazretleri kahkaha ile gülen bir genç adama rastlar. Ona der ki: "Sana birkaç soru soracağım, cevap ver... Sen de herkes gibi bir gün öleceksin. İmanla gideceğinden emin misin?" "Hayır" diye cevap verir genç. "Kabirde Münker ve Nekir meleklerinin sorularına doğru cevap verebilecek misin?" Ona da "hayır" der. "Kıyamet günü amellerin tartılacağı terazinin hayır kefesinin ağır basacağını ve kurtulacağını biliyor musun?" Onu da "hayır"la cevaplandırınca, "O halde bu kahkahaların ne manası var?" O genci artık kahkaha ile gülerken kimse görmedi. 4- "Bütün amellerinden hesaba çekileceğini bildiği halde nasıl olur da bugüne hazırlık yapmaz?" 5- "Cehennemin yakıtının insanlar ve taşlar olduğunu bildiği halde nasıl günah işlemekten sakınmaz?" DÜNYADAKİ ATEŞ BİLE!.. Yanmak çok zordur. Dünyadaki ateş bile bize ne kadar acı veriyor. En çok üç beş dakika sürer. İnsan ölünce acı duymaz, kendisini cehenneme attıracak işlerden nasıl sakınmaz? 6- "Cennetin sonsuz saâdet yeri olduğunu bildiği halde insanlar nasıl ona kavuşmaya, bu nimetleri elde etmeye gayret etmezler?" Cennete giden yol bellidir. Hangi işleri yaparsak cennetlik, hangilerini yaparsak cehennemlik olacağımızı çok iyi biliyoruz. Yol ayırımındayız. Birini tercih etmek zorundayız, birini seçeceğiz. 7- "Âdem babamızdan beri bize düşman olan şeytanı nasıl olur da insanlar dost edinir ve onun dediklerini yapmaya çalışırlar?" "Altın Levha"daki "altın nasihat"lerden bizler de faydalanabiliriz. Tabii ki önem verirsek...
.28/02/2008
Hasedin zararları
Hased büyük günahtır. Aynı zamanda içinde kul hakkı da vardır. Başkalarının elindeki nimetlerin çıkmasını istemek, onların sıkıntıya girmelerini temenni etmek insana yakışmaz. Bu kötülüğüne rağmen hased kanunen suç değildir. Çünkü kanun bunu tesbit edemez. Ama Rabbimiz bunu harâm kılmıştır. Yapanları da tesbit edebilir ve cezalandırabilir. Dünyada huzur içinde yaşayabilmemiz için bilmemiz gerekenleri yaratıcımız bize bildirmiş. Bilmemiz uygun olmayanları da bize bildirmemiştir... Hased etmek de bunlardan biridir. Bizim hakkımızda başkalarının düşündüklerini bilebilseydik, hepimiz yaka paça olurduk. Nimete kavuşup da kıskanılmayan, insan sayısı çok azdır. Perişan olurduk!.. Ölüm vaktinin de bildirilmemiş olması büyük nimettir. Bildirilseydi elimizden kâğıt kalem eksik olmazdı. "Kaldı şu kadar yıl, ay ve günüm" derdik. 1 seneden daha az kalınca artık elimiz ayağımız bir şey tutmaz olurdu. Perişan olurduk. Hased etmenin zararları!.. 1- Hased eden Rabbine isyan eder, O'nun emirlerine karşı gelir. Çünkü hasedi haram kılmıştır. 2- Hayırlarını yakar veya hased edenin defterine yazılmasına sebep olur. 3- Hased eden kâmil bir Müslüman olamaz. Mü'min mü'minin kardeşidir. Kardeş kardeşe kötülük düşünemez. Yaparsa, şeytanın yaptığını yapar, ona arkadaş olur. 4- Rabbinin yaptıklarına itiraz eder, beğenmez. Hased ettiği şahsa bir belâ gelirse sevinir ve Rabbim beni seviyormuş diye memnun olur. 5- Hased eden dünyada ve ahirette sıkıntılara uğrar; dünyada hased ettiği kişinin nimetleri arttıkça üzülür. Ahirette ise sevapları onun terazisinden alınır, sevmediği, kıskandığı insana verilir. Sevapları biterse hased edilenin günahları alınır, hased edenin günahlarına ilave edilir. Hased etmekle insan bu kadar sıkıntılara, felaketlere maruz kalırken, hased edilenin hiçbir zararı olmaz. Bilakis iki dünyada da kârlıdır. Dünyada kârlıdır; çünkü kendisini sevmeyen, ona kötülük düşünen kişi devamlı azâb içindedir. Cezası dünyada başlar. Hased edilenin ise kıskanıldığı için nimetlerinde bir azalma da olmaz. Her hased edilen şahsın nimetleri elinden alınsaydı, dünyada nimet sahibi kimse kalmazdı. Çünkü her nimetin bir kıskananı bulunur. Akıllı olan adam, hiçbir tadı olmayan, hiçbir yararı olmayan, büyük sıkıntılara sebep olabilecek hased hastalığından kendini kurtarır. Ahirette hiçbir cezası olmasaydı bile, insan boş yere kendisini bu kadar sıkıntılara sokmamalıdır. Bir gün Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, Eshab-ı kiramına sorar: -Müflis kime derler? Cevap olarak derler ki: -Biz müflis (iflas etmiş) o kişiye deriz ki; elindeki, avucundaki malına sahip olamamış, hepsini yitirmiş ve zenginken fakirleşmiştir. "Müflis odur ki!.." Bunun üzerine şöyle buyurdu, fahri kâinat: -Benim ümmetimden gerçek müflis odur ki; kıyamet günü birçok hayırlarla gelir. Namaz kılmış, oruç tutmuş, zekât vermiş, hacca gitmiş, sadaka vermiş, fakat birini dövmüş, birini sövmüş, birini gıybet etmiş, birinin kanını akıtmış, birine hased etmiş, birinin malını yemiş. Hak sahipleri başına üşüşür, sevaplarını alırlar. Sevapları biter, hak sahipleri hâlâ varsa, bu defa onların günahı alınır, onun günahına ilâve edilir. Sevaplar sıfırlanır, günahlar da artarsa onun gideceği yer elbette ki Cehennemdir. Rabbimizin merhameti sonsuzdur, fakat kulların merhametine güvenilmez. Mümkün olduğu kadar üzerimizde kul hakkı ile mahşer meydanında bulunmamaya gayret edelim
.21/02/2008
Hased, kötü bir hastalıktır
Hased (çekememezlik) manevi hastalıklardandır ve büyük bir günahtır. Felâk suresinde Yüce Rabbimiz "Hased ettiği zaman, hased edenin şerrinden kendisine sığınmamızı" emretmektedir... Hased, günahında hiçbir lezzet de yoktur. Diğer günahlarda geçici, aldatıcı lezzet olabilir. Zehirli bal gibi, ama bunda hiçbir tat yok. Hiçbir faydası da yoktur. Hased, başkasının sahip olduğu nimetlerin elinden alınmasını temenni etmektir. Dört kısma ayrılır. Birincisi: Sevmediği kişinin elindeki nimetler gitsin, varsın onun da olmasın. Bu, hasedin en kötüsüdür. İkincisi: Ondan alınsın kendisine verilsin. Bu da kötüdür. Üçüncüsü: Onun gibi kendisi de nimetlere kavuşsun fakat başka yerden. Başka yerden olmaz ise sonra ondan alınsın ister. Bu diğerlerine göre biraz ehven ise de gene de haramdır. Dördüncüsü diyor ki: Ey Rabbim bu kuluna verdiğin nimetlerini (makâm, mevki, para) bana da ver. Ama ondan alarak değil, başka yerden istiyorum. Bu, günah olmaz. İnsanın sıhhatini bozar Hased, çok kötü bir huydur. İnsanın sıhhatini bozar, üzüntüsünü artırır, amellerini yakar. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Ateşin odunu yakıp yok ettiği gibi, hased de sevâpları yer ve mahveder.) Dünyada rahatlık yoktur. Herkesin kendine göre bazı sıkıntıları vardır. Ya kendisinde veya sevdiklerinin birinde. Hased edenin ise sıkıntılarına ilave bir de hased ettiği kişi veya kişilerin kavuştukları nimetlerdir. Onların nimeti arttıkça, hasedcinin üzüntüleri de artar, huzur bulamaz. Daima sıkıntılıdır. Hased eden kişi Cenab-ı Hakka da itiraz ediyor. Diyor ki: Ey Rabbim! Bu adam, bu nimetlere lâyık değil, sen buna niçin bu kadar çok veriyorsun?!. Semada ilk işlenen günah haseddir. İblisin Âdem aleyhisselama yaptığı hased. Yeryüzünde de ilk işlenen günahtır. Âdem babımızın bir oğlunun (Kabil) diğer oğluna (Habil) yaptığı haseddir. Hased, iyileşmeyen bir yara gibidir. Herkesi memnun etmek mümkündür; yalnız hased edeni razı etmek zordur. Çünkü o nimetler elden çıkmadıkça razı olmaz. İbni Sirin buyuruyor ki: "Ben dünya makamı, mevkii ve serveti için hiç kimseye hased etmem. Düşünürüm; hepimiz bir gün öleceğiz, kabre gireceğiz. Kabir de, hadis-i şerifte buyurulduğu gibi; (Ya cennet bahçelerinden bir bahçedir veya (Allah korusun) cehennem çukurlarından bir çukurdur.) Nefsimin hased etmemi istediği bu adam da, bu ikisinden birine girecek. Eğer cennet bahçesine girecekse; bu elindeki nimetlerin ne kıymeti var ki kıskanayım. Cehenneme girecekse; onu kıskanmak değil ona acımak gerektir. Yani her hâlükârda; dünyanın geçici, fâni, bir gün bile devam edeceği belli olmayan hayatına hased etmemeliyiz!" Böyle bir hayatın nesini kıskanacağız... Hasan-ı Basri hazretleri de buna benzer bir örnek veriyor: "Rabbimiz, kendisine birçok nimetler verdiği kulunu ya seviyor, yahut sevmiyor. Seviyorsa; Rabbimizin sevdiğini ben nasıl sevmeyeyim. Sevmiyorsa, elindeki nimetlerin ne kıymeti olabilir, ta ki ona hased edeyim!.." "Bir kemik at da gör!" Hasedin ana kaynağı dünya sevgisidir. Bütün hataların başıdır. Hased, kibir, düşmanlık, kin hep bundan meydana gelir. Mevlâna Celâleddin rahmetullahi aleyh, Konya'da bir sokaktan geçerken ilkbahar mevsiminin güneşli bir gününde duvar dibinde iki köpeğe rastlarlar. Köpekler sarmaş dolaş uyuyorlardı, kollarını biribirlerinin boynuna dolamışlardı. Talebenin dikkâtini çeker ve Mevlâna'ya göstererek der ki: -Efendim ne kadar tatlı bir manzaradır, ne de çok birbirlerini seviyor bu köpekler, böylece uyuyorlar. Mevlâna hazretleri köpeklere bakar, tebessüm eder ve buyurur ki: -Kemik, olmadığı için böyle sarmaş dolaştırlar. Yanlarına bir kemik atarsan o zaman görürsün o dostlukları nasıl düşmanlığa dönüşecektir!..
.14/02/2008
Dünyanın güzel tarafları!..
Dünya imtihan yeridir. Buraya onun için geldik. Bundan dolayıdır ki; dünyanın kendisi de içindeki nimetleri de, bir taraftan iyi olsa bile diğer taraftan kötüdür. Kullanmaya bağlıdır. İnsanlar, çok uzun ömürlü olmak isterler, bunun için çaba sarf eder, dua ederler. Hayat şartları ne kadar sıkıntılı da olsa hepimiz yaşamaktan memnunuz. Dinimiz de uzun ömürlü olmayı nimet kabul ediyor. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsanların en hayırlısı ömrü uzun, ameli salih olandır!" Güzel yaşanmaz ise, uzun ömür felâkettir! O da Hadis-i şerifte şöyle açıklanmıştır: "İnsanların en kötüsü ömrü uzun ameli kötü olandır!" Kötü hayat yaşayan kişi hayatta kaldıkça günâhlarını artırır. Başta kendisine, akrabalarına ve milletine zarar verir. Böylelerinin kısa ömürlü olmaları her bakımdan daha iyidir. Dünyanın kendisi de bir bakıma kötüdür. İçindekilerini aldatmış, ahiretini unutturmuş, cehenneme giden bir yol haline getirmişse felâkettir. Rabbimizi tanıdığımız yer... Dünyanın güzel tarafları da çoktur. Peygamberlerin namaz kıldıkları, ibadet ettikleri yerdir. Meleklerin ziyaret ettikleri mekânlardır... Rabbimizi burada tanıyor, O'na yalvarmanın tadını burada alıyoruz... Hazreti Ali radıyallâhü anh buyuruyor ki: "Çocuk iken ölüp, cennetin en yüksek makamlarına çıkmayı istemem. O zaman Rabbimi tanımamış olurdum!" Mekhuli Dımışki de, bir arkadaşına soruyor: "Cenneti seviyor musun?" O da "Kim sevmez ki?" diye cevap verince "Öyle ise ölümü de sevmelisin, çünkü ölmeden cennete girilmez. Cennetin yolu ölümden geçer" buyuruyor... Cennetin yolu dünyadan geçer. Dünyaya gelmeden Cennete girmek insanlar için mümkün değildir. Dünyadaki nimetler geçicidir, fanidir. Fakat ebedi nimetleri kazandırır. Onun için de çok kıymetlidir. Bütün dünyaya hakim olanlardan biri de Süleyman aleyhisselamdır. Hiç kimseye nasip olmayan saltanat ona verilmişti. İnsanlar, cinler, hayvanlar, rüzgâr hep onun emrinde idi. Bir gün bir yerden gelirken insanlar sağ tarafında ona refakat ediyor, cinler sol tarafında... Güneşten rahatsız olmasın diye kuşlar kanat germişler, öylece yol alırken bir adama rastlarlar. Adam ona der ki: -Ey Davud'un oğlu! Cenabı Hak sana ne büyük saltanat ihsan etmiş, hiç kimseye vermediğini sana vermiş. Süleyman aleyhisselam şöyle cevap verir: -Bize verilen bu saltanat bir 'sübhanallâh' demek kadar kıymetli değildir. Çünkü bu saltanat geçicidir. 'Sübhanallâh' demek ise kalıcıdır. Hiç geçici ve fani olan şeylerle, ebedî ve kalıcı şeyler mukayese edilebilir mi?.. Saadetin anahtarı İbrahim aleyhisselam da; "Ben batan şeyleri sevmem" buyurmuştur. Gerçekten de Süleyman aleyhisselamın saltanatı geçici idi ve bitti. Ne güzel demişler: "Seyretti hava üzre denir taht-ı Süleyman, Ol saltanatın yeller eser şimdi yerinde!.." Geçici şeylerde saadet ve huzur aradığımız için bir türlü mes'ut olamıyoruz. Saadet kapısını başka anahtarla açmaya çalışıyoruz. Bu da bize hem zaman kaybettiriyor, hem de bir netice elde edemiyoruz. Boşuna çaba sarf ediyor ve yoruluyoruz. İçinde yaşamakta olduğumuz asra, "sürat asrı", "ilim ve teknik asrı" denebilir. Ama bu asra hiç kimse "huzur asrı", "mutluluk asrı" diyemez. Eshab-ı kirâmdan birisi şöyle dua eder: "Ya Rabbi nimetin tamamını istiyorum." Bunu duyan Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) sorar: "Nimetin tamamı hangisidir biliyor musun?" O da "Hayır" diye cevap verir. "Nimetin tamamı, cennete girmekle elde edilir. Artık ebedi saadete kavuşulmuştur" diye tarif eder Allahü teâlânın resulü... Bütün bu nimetler ancak dünyada ele geçebilir...
.07/02/2008
Gaye dünya olursa!..
Bir insanın gayesi dünya olursa, tehlike çanları çalıyor demektir. Biz dünya için yaratılmadık. Burada kalıcı da değiliz. İstesek bile bizi burada bırakmazlar. Dünyaya gönderiliş gayemiz, ahiretimizi kazanmak içindir. Hulefâ-i Râşidîn'in üçüncüsü Hazreti Osman radıyallahü anh bir hutbesinde şöyle buyuruyor: "Cenab-ı Hak size dünyayı ve dünyadaki nimetlerini ahiretinizi kazanasınız diye vermiştir. Dört elle sarılasınız diye değil!" Sonra da devamla: "Dünya para gibidir. Bir adama para verilirse onunla istediklerini alması içindir." Yoksa para ne yenir ne de giyilir. Onunla yiyecek ve giyecek alınabilir. "Dünyayı gaye edinen, paranın kendisini yemeye çalışan adama benzer ki, çok aptallık etmiş olur." Dünya sevgisi en büyük tehlikedir. Kulun imansız gitmesine de sebep olabilir. İnsan sevdiğinden ayrılmak istemez, hep onunla birlikte olsun ister. Sekerat-ı mevt hâli... Bir ömür durmadan çalışan, biriktiren, servet edinen biri, tedavisi mümkün olmayan bir hastalığa yakalansa; doktorları ve kendisi hayatından ümit kesseler ne kadar üzülür. Bir anda bütün her şeyinden -bir daha kavuşmamak üzere- ayrılmak üzeredir. Kendi kendine düşünür: Beni bu sevdiklerimden kim ayırıyor? Sonra her şeyin takdir-i ilahi ile olduğunu anlar ve "Yarabbi, bu kötülüğü bana niçin yapıyorsun?" diye bir düşünce içine girse, onun imanla gitmesi çok zordur! Büyükler, sekerat-ı mevti, uyku haline benzetmişlerdir. İnsan neye çok değer verir ve ne ile çok meşgul oluyor ise onu rüyasında daha çok görür. Mesela; bir doktor rüyasında bizden daha çok hastane, ilaç görür. Bir talebe rüyasında bizden fazla okul, ders ve kitap görür. Bir tüccar bizden daha çok para görür, alışveriş yapar... Aynen bunun gibi, insan da son demlerinde önem verdiği, değer verdiği şeyleri düşünür ve ruhunu o düşünce ile teslim eder... Sadi-yi Şirazi buyuruyor ki: "Gönlünü dünyaya bağlama, dünyanın bekâsı yok, geçip gidiyor. Gönlünü halka da bağlama, halkın da vefası yok... Gönlünü Rabbine bağla! Bir kul için O'ndan daha güzel bir sığınak yoktur." Hazreti Ali radıyallahü anh buyuruyor ki: "Rabbimizin dünyaya hiç kıymet vermediğinin en büyük delili şudur: En kıymetli yiyeceği bir böceğin (bal arısının) kusmuğudur. En değerli giyecekleri de bir böceğin (ipek böceği) salyasıdır." Çoğumuzda mevcut bulunan yanlış bir kanaât vardır. Zengin birini gördüğümüz zaman onun dünyayı çok sevdiğine hükmederiz. Fakir birini gördüğümüzde de onun dünya ile alakâsının olmadığını zannederiz. Öyle zenginler vardır ki, dünyayı sevmezler. Öyle fakirler de vardır ki, onlardan daha haris az insan bulunur. Zihni, fikri, düşüncesi hep paradır. "Nasıl yapsam da zengin olabilsem!" hayaliyle ömrünü tüketir!.. Dünya sevgisi, insanı dünyada, kabirde ve ahirette sıkıntılara sokar. Dünyada, insanı gece gündüz çalıştırır. Çeşitli tehlikelere attırır. Kazandığı, malın muhafazası ile huzursuz olur. Kimse çalmasın, kimse yemesin diye ömrünü harcar. Bir tavuk nasıl civcivlerini koruyorsa o da malına öyle bekçilik yapmaya çalışır. Kime topladığını, kimin bu malı yiyeceğini de bilmiyor. Belki en sevmediği adam gelir ve eline geçirir. Son elbise kefendir!.. Dünya malını emânet bilir, sahiplenmez isek, rahat ederiz. Bir çocuğa bir oyuncak verilse; o da onu emanet bilse, oynar, alındığında da üzülmez. Fakat oyuncağı sahiplense, alındığında çok üzülür. O oyuncaktan aldığı lezzetin bin katı üzülür, ağlar, feryât eder... İnsanın kabir hayatındaki sıkıntısı ise; kendisi ile beraber "kefen"den başka bir şey getirememiş olmasıdır. İnsan ne kadar güzel giyinirse giyinsin, son elbisesi "kefen"dir. Ne kadar ev değiştirirse değiştirsin son gidip kalacağı evi "kabir"dir. Ahirette sıkıntısı ise; dünyada elde ettiklerinin her kuruşu için hesap vermek mecburiyetidir. Hem kazancın helâl olması, hem de harcamanın helâl olması gerektir. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan yap, ister iyi, ister kötü, karşılığını göreceksin!"
.31/01/2008
Dünya sevgisi...
Manevi hastalıkların başı dünya sevgisidir. Bütün kötülükler ondan doğar. İnsanları çekememezliğe, birbirine karşı düşmanlığa ve kibirlenmeye sevk eder... Şüpheli, mekruh hatta haram şeyleri insanlara yaptırır. Dahası küfre bile girmesine sebep olur. Peygamberlerin çoğuna iman etmeyenler, dünya saltanatları ellerinden çıkacağı endişesi ile mahrum kalmışlardır. Yoksa bunların hak olduklarını çok iyi biliyorlardı. Fir'avn iman etseydi; Mısır'a olan hakimiyeti kalmazdı. Nemrut mü'minlerden biri olabilseydi, "Nemrut"luğunu nasıl yapacaktı?!. Eshab-ı kirâmdan birisi, bir gün sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sorar: -Bana öyle bir şey öğretin ki; onu yaptığımda hem Rabbim beni sevsin, hem de insanlar!.. Cevap olarak buyurdular ki: "Dünyayı sevme Rabbimiz seni sever..." Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Dünyadan başka hiçbir yerde O'na isyan edilmez. Bundan dolayı dünyayı sevmez. "Başkasının elindekine de göz dikme, insanlar seni sever..." İnsanlar kendilerinden bir şey istenmesinden hoşlanmazlar. Ebedi saadet için... Dünya sevgisi, ahireti unutturur. Ne büyük aptallıktır! İnsan, bırakıp gideceği muhakkak olan dünyaya bu kadar önem veriyor, gidip kalacağı muhakkak olan ahiretini ihmâl ediyor ve unutuyor. Servetinin artmasına seviniyor ama ömrünün azaldığına üzülmüyor... Neye yarar öldükten sonraki servet?.. Mukaddes dinimiz, çalışıp kazanmayı, zengin olmayı kötülememiştir. Bilâkis teşvik etmiştir. Zekat ve sadaka vermeyi emrediyor. Verenlerin ne kadar büyük nimetlere kavuşacakları, ebedi saadete erecekleri bildirilmiştir. Bütün bunlar, para ile elde edilir. İnsanı annesinden yeni doğmuş gibi günahsız hale getiren "hac" ibadeti de parasız olamaz. Zenginlere farzdır. Bir oruçluya "iftar" açtıran kişinin oruç sevabına kavuşacağını hepimiz biliyoruz. Musa aleyhisselam zamanında fakir bir adam vardı ona dedi ki: -Sen Kelimullâhsın, Rabbimizle konuşuyorsun, durumumu arz et, bana biraz mal versin! O da arz eder. Rabbimiz buyurur ki: "O kuluma söyle, istiyorsa ona dünyada vereyim, istiyorsa ahirette." Adam dünyada ister. Musa aleyhisselam adamı azarlar ve "Üç günlük dünyayı ne yapacaksın? Hepsini bir gün bırakıp gideceksin. Sen ahireti iste, orası ebedidir" buyurur. Adam der ki: -Rabbim bana bıraktı madem, ben dünyada istiyorum... Ve adam kısa zamanda çok zengin oldu. Bir taraftan gelir, diğer taraftan hayırlı işlere harcar... Nerede bir fakir var, yardım eder. Nerede borçlu var, borcunu öder. Yetimlere sahip çıkar. Onları sevindirir. Bir müddet sonra adam ölür... Musa aleyhisselam bakar ona cennette köşk hazırlanmış. Hikmetini merak eder ve sorar: "Ya Rabbi bu kulun dünyada istedi, sen de verdin. Bu köşk nasıl elde edildi?" Şöyle cevap alır: "Doğrudur, o dünyada istedi, biz de verdik. Bu köşkü ise parasıyla satın aldı..." Çalışmak ibâdettir... Yüce dinimiz, bir kişinin bakmakla mükellef olduklarının nafakasını temin için yaptığı çalışmayı beş vakit namazını kılması şartıyla ibadet saymış ve büyük sevaplar vadetmiştir... Bir memur dairesinde, bir işçi iş yerinde, bir esnaf dükkanında çalışırken; sevap kazanıyor. Yani hem para hem de sevap kazanıyor... Dünyaya çalışmayı, para kazanmayı ibadet kabul eden dinimiz, çalışmayı değil, dünya sevgisini çirkin görüyor... Gemi susuz yüzmez. Altında su olmalı, fakat içine su almamalı. İçine su girerse batar. Abdülkâdir Geylâni hazretleri bir sohbetinde şöyle buyuruyor: "Helâlinden kazandığınız paraları, kasanızda muhafaza edebilirsiniz. Ceplerinizde de taşıyabilirsiniz, ama kalbinizde değil."
.24/01/2008
Hastalıklar ve çeşitleri!..
Hastalıklar iki türlüdür: Birisi bedenimizde meydana gelen "maddi" hastalıklardır. Diğeri ise "manevi" kalp hastalıklarıdır. Her iki hastalık da tedaviye muhtaçtır. Tedavi olunmaz ise müzminleşir, büyük sıkıntılara sebep olur. Mikropları tespit edilip yok edilmedikçe tedavisi zorlaşır... Bedenî hastalığımızı çabuk fark ederiz ve hemen vakit geçirmeden tedavi olmaya çalışırız. Halsizlik, iştahsızlık bunun en açık belirtileridir. Hastalık halinde çok sevdiğimiz yemekler, tadına doyamadığımız meyveler bize acı gelmeye başlar! Yemek bile istemeyiz. Hane halkının ısrarı üzerine aldığımız bir lokma bile bize acı gelir. O zaman hasta olduğumuzu anlarız. Yoksa biz o yemekleri ve o meyveleri büyük bir zevkle yerdik. Ne kadar da hoşumuza giderdi... Sıhhatimize kavuştuğumuzda da yine aynı lezzeti almaya başlarız... Ancak tadanlar bilir!.. Aynen bunun gibi; ibadetlerimizden lezzet alamıyorsak, biz manen hastayız, demektir. İbadetlerde o kadar büyük lezzet vardır ki, tarif edilemez! Bunu ancak tadanlar bilir. Hiç bal yememiş birine balı nasıl tarif edersiniz? Manevi hastalığımızın tedavisi, bedenî hastalığın tedavisinden çok daha önemlidir. Birisi, üç günlük dünya hayatımızla; diğeri ise ebedi hayatımızla ilgilidir. Hayâl gibi, rüya gibi bir hayatla, sonsuz, ebedi bir hayat nasıl mukayese edilebilir!.. Manen hasta olmayıp, ibadetlerinden lezzet alanlardan biri, Ebu Süleyman Dârâni rahmetullahi aleyhtir. Bu zat buyuruyor ki: "Namazlardaki, hele gece namazlarındaki lezzet olmasaydı, kendimi dünyadan zevk almış saymayacaktım." Kıldığı namazlardan ne kadar büyük lezzet almış ki; diğer lezzetleri unutmuştur. O da bizim gibi güzel yemekler yemiş, içmiş, güzel yerlerde dolaşmış, fakat bütün bunlar bir hiç olup gitmiştir. Ve ilave ediyor: Eğer Rabbim aldığım bu tadı ibadetlerime karşılık saysa ve dese ki: Ey kulum! Sen bana "ibadet" ettin, ben de sana bu kadar "lezzet" verdim. Bu durumda ben Rabbime borçlu kalırım... Namazlardan nasıl lezzet alınmaz? Yerde ve gökte ne varsa hepsini ve bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olan Rabbimizin huzurunda duruyoruz. O'nunla konuşuyoruz. O'na hitap ediyoruz... Bütün namazlarda okunması vacip olan Fatiha suresinde diyoruz ki, meâlen: "Yalnız sana ibadet eder ve yalnız senden medet umarız." Makâmı, mevkii yüksek birisiyle görüşmek oldukça zordur. Randevular, iltimaslar gerekir. Böyle bir görüşme vâki olunca iftihâr vesilesi yapılır. "Falanca ile görüştüm!.." diyerek pay çıkarılır. Fakat o görüşmesiyle şereflendiğimiz kişi de bizim gibi topraktan yaratılmıştır. Tekrar toprak olmaya mahkumdur. Rabbimizin huzurunda durup O'na hitâp etme "şerefi" ve "makâmı" ne kadar yüksektir! Dünyanın hiçbir "makamı" bu "şerefi" insana kazandıramaz. Teşehhütte de Sevgili Peygamberimize hitap etme şerefine nail oluyoruz. O'na selâm veriyoruz. Biz, kendiliğimizden bu makâma çıkmıyoruz. Dâvet olunmuşuz. Rabbimizin huzurunda O'nun daveti ile bulunmak cennetten bile daha üstündür. "Ölümden mi korkuyorsun?" Büyüklerden biri şöyle buyuruyor: "Ben namaz kılmayı cennete girmeye tercih ederim. Çünkü, namaz kılmamı Rabbim istiyor. Cennete girmeyi ise nefsim istiyor. Rabbimin istediğini nefsimin istediğine tercih ederim." Ebu Medyen hazretleri vefât edeceği zaman çok ağlar, sebebini sorarlar; "yoksa ölümden mi korkuyorsun?" O da "hayır" diye cevap verir: "Ben öldükten sonra namaz kılanlar olacak fakat ben içlerinde bulunamayacağım. Oruç tutanlar olacak yine ben içlerinde olamayacağım. İşte ben bunlara ağlıyorum" demiştir... Mânevi hastalıklarımızın hangileri olduğunu ve onlardan kurtulma çarelerini mânevi tabiplerimiz bize açıklamışlardır. Haftaya inşallah onları arz etmeye çalışacağız...
.17/01/2008
Aşûre Günü
Muharrem ayının onuncu (önümüzdeki cumartesi) günü "Aşûre Günü"dür. Bir önceki (cuma gününü cumartesiye bağlayan) gece de "Aşûre Gecesi"dir. Muharrem ayı Kur'ân-ı kerimde kıymet verilen "dört aydan" biridir. Aşûre Günü ve Gecesi de bu ayın içinde en kıymetli olanıdır. Bu ayda "oruç tutmak" çok sevap kazandırır. Peygamberimiz aleyhisselam Aşûre Günü oruç tutar ve tutulmasını emrederlerdi. Yahudilerin de bugünde oruç tuttukları öğrenilince; Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdu: "Onlara benzememek için seneye kalırsam, bir gün öncesi veya bir gün sonrasıyla beraber iki gün oruç tutacağım." Hadis-i şerifte; bu ayda oruç tutmanın fazileti hakkında şöyle buyurulur: "Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Muharrem ayında tutulan oruçtur. Farz namazlardan sonra da en faziletli namaz gece kılınan (teheccüd) namazdır." Duaları kabul oldu Allahü teâlâ birçok duaları Aşûre Günü kabul buyurdu. Âdem aleyhisselamın "tevbesinin kabul olması", Nuh aleyhisselamın gemisinin "tufandan kurtulması", Yunus aleyhisselamın "balığın karnından çıkması", İbrahim aleyhisselamın "Nemrud'un ateşinde yanmaması", İdris aleyhisselamın "diri olarak göğe çıkarılması", Yakub aleyhisselamın "Yusuf aleyhisselama kavuşması" ve "gözlerindeki 'perde'nin kalkması", Yusuf aleyhisselamın "kuyudan çıkması", Eyyûb aleyhisselamın "hastalıktan kurtulması", Musa aleyhisselamın "Kızıldeniz'den geçip Fir'avn'ın boğulması" ve İsa aleyhisselamın "vilâdeti" (doğumu) ve "Yahudilerin öldürmesinden kurtulup 'diri' olarak göğe çıkarılması" hep Aşûre Günü olmuştur. Birçok peygamberin ve mü'minlerin kurtuluşu bu mübarek güne rastlamıştır. Hazreti Hüseyin radıyallahü anh bugün şehâdet şerbetini içerek Rabbine ve sevgili dedesine kavuşmuştur. Hazreti Hüseyin ve ağabeyi Hazreti Hasan radıyallahü anh, Medine-i Münevverede dünyamızı şereflendirmişlerdir. Mübarek dedeleri başta olmak üzere bütün sahabiler tarafından çok sevilmiş, takdir edilmiş ve el üstünde tutulmuşlardır. İslâm dini uğrunda pek sıkıntı çekmemişlerdi. Bu da onların derecelerinin Bilâl-i Habeşi radıyallahü anh, Ammar bin Yasir radıyallahü anh ve diğer imanları uğrunda "eza ve cefa"ya maruz kalanların derecelerinden daha düşük olmasına sebep olacaktı... Rabbimiz, buna razı olmadı. Onları çok sevdiğinden makamlarını yükseltmek için ikisine de "şehâdet" rütbesini ihsan buyurdu. Bu iki mübarek insanın "şehid" olmaları bizler için musibet gibi görünse de onlar için büyük nimet olmuştur. Bizler halen bu hadiseye üzülsek de, onlar dereceleri yükseldiği için kim bilir ne kadar sevinmişlerdir. "Salih kullarımdandı!" Musa aleyhisselam bir yerden geçerken, daha önce tanıdığı bir adama rastlar. Bakar ki; bu tanıdığı adamcağızı vahşi hayvanlar parçalamışlar. Bu zavallının vücudunun bir kısmı yenmiş bir kısmı da o şekilde terk edilmişti. Bunu gören Musa aleyhisselam taâccüb ederek. "Ya Rabbi, ben bu kulunu tanırdım. Çok salih bir kimse olup seni de çok severdi. Bu musibetin onun başına neden geldiğinin hikmetini merak ediyorum" dedi. Rabbimiz de buna karşı; "Ya Musa doğrudur. Bu kulum bizim salih kullarımızdan biri olup, bizi de çok severdi. Ancak, bizden çok yüksek makâmlar talep etmekteydi. Ne var ki; amelleri ise o makamlara çıkmasına kâfi değildi. Biz ona bu musibeti, onun istediği makamlara kavuşması için verdik" buyurarak bu işin hikmetini açıklamıştır. Böylece bizim gördüklerimizle, ilâhi maksat arasındaki fark anlaşılmış oldu. Bu mübarek Aşûre Gününde Yüce Rabbimizin sevdiklerine ihsan ettiği nimetleri bizlere de ihsan etmesini temenni eder, Aşûre gününüzü şimdiden tebrik ederiz...
.10/01/2008
Aklını beğenmek!..
İnsanlar sahip oldukları nimetleri çoğunlukla "az" görürler. Beğenmez ve daha "çok" olmasını isterler. Bir kimse İstanbul'un tapusuna sahip olsa, bununla yetinmeyip gözünü bir başka ilin de tapusuna diker. İnsanın gözünü ancak "toprak" doyurur. Bu husus şu beyitte ne kadar güzel ifade edilmiştir: "Altından ağacın olsa, gümüşten yaprak/Âkıbet gözünü doyurur bir avuç toprak..." Kanâat de olmayınca zengin olmak mümkün değildir... Bir adam İbrahim bin Edhem hazretlerine gelir ve kendisine bir cübbe hediye etmek ister. O da "Bir şartla kabul ederim. Zenginsen tamam, fakirsen kabul edemem!" buyurur. Adam da "ben zenginim" diye cevap verir. İbrahim bin Edhem hazretleri sorar: "Ne kadar servetin var?" O da "ikibin dinar" der. "Peki sen bunun dört bin olmasını ister misin?" O da "elbette" diye cevap verir. Bunun üzerine "Cübbeni kabul edemeyeceğim, çünkü sen fakirsin, daha gözün doymamış" diye karşılık verir... Fakat ne hikmetse; insanlar kendi akıllarını çok beğenir ve bununla yetinirler. Artırılmasını pek isteyen çıkmaz. Dualarında "Ya Rabbi aklımı artır!" diyen çok az insana rastlanır. Akıllar taksim edildiğinde, en çok kendisine verildiğini zanneder. En kıymetli insan Bir gün sevgili Peygamberimize (sallallahü aleyhi vesellem) sordular: "En kıymetli insan kimdir ya Resulallah?" Cevaben buyurdular ki: (Takvâsı en çok olan, ibadetlerini yapan ve haramlardan sakınandır.) Daha sonra; "En akıllı insan kimdir?" diye sorduklarında ona da şöyle buyurdular: (Ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için çalışandır.) Bir gün Peygamber efendimiz Ebudderda'ya (radıyallahü anh) şöyle buyurur: (Aklını artır, Rabbine yakın olursun.) Ebudderda hazretleri sorar: "Aklımı nasıl artırayım?" Ona da şöyle cevap verirler: (Fazları yapar, haramlardan sakınırsan akıllıca hareket etmiş olursun.) İnsanoğlu kendisine bahşedilen "akıl" ile dünyadaki diğer varlıklara hakim olabilmektedir. Hayvanlarda "akıl" olmadığından, hayatlarında bir değişme, bir gelişme olmamaktadır. Meselâ: İlk yaratılan karıncalar toprağın altında nasıl yuva yaptılarsa, bugünkü karıncalar da aynı işi yapıyor. İlk karınca da kendisinden büyük yük taşıyordu, elde ettikleri gıdaları yuvasında biriktiriyordu ve topladıklarının onda birini yiyemeden ilkbaharda yeryüzüne çıkıyordu. Bugünkü de aynı... İlk yaratılan arılar da; önce petek yapıyor ve peteğini de altıgen şeklinde meydana getiriyordu, daha sonra içini bal ile dolduruyordu. Bugünkü arının da yaptığı iş aynı... Fakat insanlarda durum çok farklıdır. Her geçen gün biraz daha ilerleme elde ediliyor. Yüz sene önce vefat etmiş bir kimse dirilip günümüz dünyasına baksa, hayretler içinde kalır, gözlerine inanamaz. Aklımızı kullanırsak dünyada da, ahirette de saâdete kavuşuruz. Tebâreke sure-i celilesinin şu ayeti kerimesi (meâlen) "Dediler ki; eğer bize anlatılanlara kulak verseydik ve aklımızı kullansaydık, bu azabı çekmezdik" her şeyi açıklıyor. Akıllı insan, ahiret hayatını dünya hayatından daha önemli görür. Birisi, geçici, fani, rüyâ gibi bir hayat, diğeri ise ebedi ve sonsuz. Akıllı adam, güzel bir hayat yaşamayı gaye edinir, kısa da olsa ömrünü iyi değerlendirir. Kendisine, ailesine, memleketine, milletine hizmet eder. Akıllı adam, dostunu düşmanını tanır. En büyük düşmanının nefis ve şeytan olduğunu bilir ve onlardan sakınır. Yırtıcı hayvanlar bile!.. Akıllı adam, kimseye zulmetmez, hele kendi cinsinden olan insanlara hiç etmez. Yırtıcı hayvanlar bile hemcinslerine saldırmazlar. Meselâ: Arslan, arslanların içinde arslan değildir. Kaplan, ininde kaplan değildir. Fakat insanlar çok acımasızdır. Yaptıkları nükleer silâhlar keklik avlamak için değildir, insanları öldürüyorlar. Hem de acımasızca. İkinci Cihan Harbinde elli milyon insanın öldürüldüğü söylenir. Bu rakam, Âdem aleyhisselamdan günümüze kadar vahşi hayvanların parçaladığı insan sayısından daha çoktur. ..... Bugün hicri yeni yıla girmiş bulunuyoruz. Tebrik eder, hayırlara vesile olmasını dilerim...
.3/01/2008
Dünyada rahatlık yoktur...
Dünya, rahatlık, huzur ve saâdet yeri değildir. Bir gün huzur bulsak, birkaç gün huzursuz oluruz. Bizim hiçbir sıkıntımız olmasa bile, sevdiklerimizin sıkıntıları bizi üzer... Bir adam, arkadaşına şöyle dua eder: "Allahü teâlâ sana hiç sıkıntı vermesin!" O da, "Sen benim ölümümü istiyorsun" diye cevap verir ve ilave eder: "Dünyada yaşayıp da sıkıntı çekmemek mümkün değildir..." Hasan-ı Basri hazretleri buyuruyor ki: "Dünyada rahatlık bekleme, dünya rahatlık yeri değildir. Şayet bir rahatlık görürsen, onu kârdan say, yolda para bulmuş gibi. Âdem aleyhisselam dünyaya sürgün olarak gönderildi. Terfi ederek, mükafat olarak gelmedi." Bir diğer tavsiyesi de şöyle: "Yarının sıkıntısını bugüne yükleme, her günün sıkıntısı kendine yeter." Dünya rahatlık yeri olsaydı, en çok, yaratılmışların en şereflisi Peygamberlere nasip olurdu. Halbuki, en büyük sıkıntıyı onlar çekmişlerdir. Hemen hemen hepsiyle alay edildi, hakaret edildi. Bilemediler, onlar, insanları ateşte yanmaktan kurtarıp, ebedi saâdete kavuşturacak yolları göstermek için gönderilmişlerdi. İkisini de ahirete bıraktı! Yüce Rabbimiz, çok kısa ve çabucak geçiveren dünya hayatını sevdiklerine mükafat olarak az gördü. Birkaç günün mükafatından ne çıkar. O'nu tanımayan ve O'na isyan edenlere de dünyadaki cezayı az gördü. İkisini de ahirete bıraktı. Yaptıklarımızın karşılığına dünyada kavuşsaydık, günahkârlara hayat hakkı tanınmazdı. Hayvanların mideleri dolu olarak doşlaştıkları bu dünyada, Peygamberler (aleyhimüsselam) aç dolaşmazlardı. Âdem aleyhisselâm asırlarca ağladı, çok gözyaşı döktü. Havva annemizle ikisi yalnız başlarınaydı bu dünyada. Bütün işler onlara kalmıştı. Onlar ekiyor, onlar suluyor, onlar biçiyor, onlar harmanlıyor, onlar öğütüyor, onlar pişiriyor... Onlara, bu işlerinde yardım edecek kimseleri yoktu. Çocukları dünyaya geldi, onlara sevindiler, dünyaya da yavaş yavaş alışıyorlardı. Çocuklar büyüdü, daha çok sevindiler. Dediler ki; "Artık bu ağır işleri çocuklarımız yapacaklar, biz de oturup rahatımıza bakacağız..." Nereden bilebilirlerdi ki, dünyada rahatlığın olmadığını!.. Bir oğlu (Kabil) diğer oğlunu (Habil'i) öldürdü. Bundan sonra rahat edeceğiz derken büyük üzüntüye girdiler. Bir oğulları katil, diğeri ise şehit olmuştu... Nuh aleyhisselam 950 sene kavmini hidayete davet etti. (O zaman insanların ömrü çok uzundu). İman edenlerin sayısı çok azdı. İman etmeyenlerden de ümit kesilmişti. Gemi yapması emrolundu, tufan olacaktı. 950 sene onlara zaman tanınması Rabbimizin bize ne kadar merhamet ettiğinin göstergesidir. Yoksa, on yirmi sene mühlet tanınırdı, sonra lâyık oldukları cezaya çarptırılırlardı. Gemi yapılırken kâfirler toplandılar. İçlerinden bazıları; "Peygamberliği bıraktın da marangozluğa mı başladın?" derken bir kısmı da; "Sen aklını mı kaçırdın bu gemiyi nerede yüzdüreceksin, hani su nerede?" diyerek alay ediyorlardı... Nuh aleyhisselam onlara şöyle cevap verdi: "Siz bugün bizimle alay edin, ama unutmayın ki bir gün gelecek, bu defa biz sizinle alay edeceğiz!" Ve nitekim öyle de oldu... İbrahim aleyhisselamı ateşe attılar, yakmak istediler, kendi öz ve biricik evladını kurban etmesi ile emrolundu. Bu çok ağır bir imtihan idi. Dense idi ki; birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine bir derece kolaydı. Emir, "kendi ellerinle keseceksin" şeklindeydi... Yakup aleyhisselam en çok sevdiği ve en mübarek evladı Yusuf aleyhisselamdan ayrı düştü. Bu hasretle o kadar gözyaşı döktü ki mübarek gözleri kapandı... Yusuf aleyhisselam kuyuya atıldı, ölüme terk edildi, daha sonra köle olarak satıldı ve köle muamelesi gördü, peşinden zindana atıldı ve yıllarca hapis yattı... Musa aleyhisselamın Firavun'dan çektikleri malum; memleketinden çıkarılışı, yıllarca gurbette çobanlık yapması... Bir sabır timsali... Eyyûb aleyhisselamın hastalığı ve gösterdiği sabır dillere destandır. Kendisine iman eden birkaç kişi tekrar mürted oldular. "Peygamber olsaydı bunlar başına gelmezdi!" dediler. Hanımı yalnız kalmıştı, bir gün kendisine dedi ki: "Sen Allah'ın resûlüsün, dua edersen kabul eder; bir dua etsen, sen de kurtulursun bu sıkıntıdan biz de..." O da hanımına sordu: "Kaç senedir hastayım?" "Yedi senedir" diye cevap alınca tekrar sordu: "Peki kaç sene, sıhhat ve afiyetle hayat geçirdik?" Hanımı bu soruya "Yetmiş sene" diye cevap verince buyurdu ki: "Hastalığım da yetmiş seneyi bulsun o zaman dua etmeye yüzüm olur..." İsa aleyhisselamın barınacak bir yuvası bile yoktu. Peygamber efendimiz az mı iftiralara, sıkıntılara maruz kaldı. Çok sevdiği amcasını ve sevdiklerini şehit ettiler... Demek ki, dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir...
.27/12/2007
Bir sene daha geçti...
Birkaç gün sonra 2007 yılını geride bırakıp 2008'e girmiş bulunacağız. On gün sonra da Hicri 1428 yılını bitirip 1429'a gireceğiz... Ömrümüzün bir senesi daha gitti, kabir hayatına biraz daha yaklaştık, ömür takvimimizden bir yaprak daha düştü. Bırakın seneleri, nefeslerimiz sayılı, öyle bir hayat yaşıyoruz ki; her an bir nefes daha azalıyor... Dünya hayatının ne kıymeti var ki; rüzgâr gibi geçiyor. Yunus Emre merhum ne güzel tarif etmiş: "Geldi geçti ömrüm benim/ Bir yel esip geçmiş gibi/ Hele bana şöyle gelir/ Bir göz açıp yummuş gibi/ Bu sözlere Hak tanıktır/ Canlar bedene konuktur/ Bir gün ola uça gide/ Kafesten kuş uçmuş gibi..." Bu yeni senenin farkı sadece duvardaki takvimi değiştirmek olmamalı, geçirdiğimiz ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki senemizin muhasebesini yapmalıyız. Hatalarımızı tespit edelim!.. İnsan hayatının her saati en kıymetli mücevherden daha kıymetlidir. Bir mücevherimizi kaybetsek ne kadar üzülürüz, mücevherin değeri ne kadar çoksa, üzüntümüz de o kadar artar. Kaybettiğimiz mücevheri tekrar alabilme ihtimali var; para biriktirir, gene öyle bir şeye sahip olabiliriz. Fakat, kaybettiğimiz vakit, artık ele geçmez. Geçirdiğimiz yılda iyi ve yararlı işler yaptıysak onları bu yeni yılda artırmaya çalışmalıyız, "Nasıl daha başarılı olabilirim, nasıl daha çok güzelliklere imza atabilirim" düşüncesi bizde hakim olmalıdır. Hatalarımızı da tespit etmeliyiz, onları bir daha hiç yapmamaya veya çok daha az yapmaya şartlanmalıyız. Yeni yıl böyle kutlanır. Yoksa, içki içmek, çam devirmek, evleri "Noel Ağacı" ile süslemek çılgınlıktan başka bir şey değildir. Hristiyanların bu tutumunu elbette yadırgamıyoruz. Her toplum, kendi dinine ve töresine göre yaşar ve yaşamayı sever. Bu, insanların tabii hakkıdır, dolayısı ile onların; dünyanın neresinde olursa olsun, kendi takvimlerine göre, kendi mukaddes bildikleri günleri, tam gönüllerince değerlendirmelerini normal ve tabii karşılıyoruz. Bizim yadırgadığımız husus başkadır. Biz, bir taraftan Müslüman olduğunu söyleyip, diğer taraftan Hristiyanlar gibi Noel kutlayan kimsenin varlığına şaşarız! Her yıl, aralık ayının son haftasında, bizimle aynı adı taşıyan birçok insanın, çocuklarının ellerinden tutarak, çarşıda pazarda çam ağacı aradığını, "Noel Baba"lı kartpostallar satın aldığını, irili ufaklı hediye paketleri hazırladığını üzülerek görüyoruz. Son haftada hindi satışlarının büyük marketlerde hangi boyutlara vardığını herkes biliyor. Hele içki tüketimi... Yılbaşı gecesinden sonra büyükşehir belediyeleri temizlik işçileri, koca şehri, sarhoş kusmuğundan arındırmak için, saatlerce seferber oluyorlar. Dînî ve millî bir gelişme karşısında ürpererek "irtica" çığlıkları basanlar, her nedense bu rezaletler karşısında sessiz kalırlar, hatta memnun olduklarını söylerler. Şaşmamak mümkün değildir! Her milletin kendilerine mahsus âdet ve ananeleri vardır. Dînî vazifeleri mevcuttur. Kendi inançlarının vecibelerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eder, başka milletlerin âdet ve ananelerine uyarsa kendisine olan güvenini kaybeder. Taklidine çalıştığı insanları "kutsal" kabul eder. Bu da toplumda telafisi mümkün olmayan yaraların açılmasına sebep olur. O millet, artık yok olmuş demektir. Kendisine güveni olmayan bir pehlivan, bir çocukla güreşirse kaybeder. Taklitçilikten kurtulamaz!.. Bir adam çocuğuna dese ki: "Bak yavrum şu çocuk nasıl giyiniyorsa sen de öyle giyin. Nasıl oturuyorsa öyle otur, nasıl yemek yiyorsa sen de öyle ye. Hatta dikkat et, çatalı hangi eline, bıçağı hangi eline alıyorsa sen de aynen öyle yap!.." Bunları duyan çocuk şöyle düşünmez mi?: Biz yemek yemesini bile bilmiyormuşuz, babam da bilmiyor, bilseydi, babam o çocuğu değil de kendisini örnek gösterirdi... Şimdi söyleyin Allah aşkına! Bu çocukta kendine güven diye bir şey kalır mı? Daima kendisini bir "hiç" olarak görür ve ömür boyu taklitçilikten, kendisine güvensizlikten başka bir şey yapamaz. Bu da, bir milletin örf ve âdetleriyle beraber erimesi ve yok olması demektir. Bir madde, bir sıvının içinde erimiş ve kaybolmuşsa, meselâ; şeker veya tuz suda erimiş ve yok olmuşsa, onu bazı kimyevi müdâhalelerle tekrar çıkarmak mümkündür. Fakat bir millet erimişse, onu, hiçbir kimyevi müdahale tekrar ortaya çıkaramaz!.. Her iki yeni yılın, hepimiz hakkında hayırlara vesile olmasını temenni ederim...
..
. 06/12/2007
İkisi de gıdaya muhtaçtır!..
İnsanlar iki şeyden meydana gelmiştir. Biri "ruh", diğeri ise "ceset"tir. Bunlar beraber oldukça yeryüzünde yaşama imkânı olur. Ruh bedenden ayrılınca, bedenin hiçbir değeri kalmaz. Ruhsuz ceset kokmaya başlar; hele sıcak mevsimde ve sıcak yerlerde bu daha çabuk meydana gelir... Ruhsuz ceset bekletilmeden toprağa verilir. Bekletilecek olsa da, soğuk hava depolarında muhafaza edilir; serin yerlerde bekletilir. İnsan, ruhuyla insandır. O, ölmez. Bedenimiz, ruhumuz için bir binek olarak yaratılmıştır. Böylece dünya seyahatini yapmaya devam ediyoruz. Seyahat bitince attan inildiği gibi ruhumuz da beden atından iner. Beden de topraktan yaratılmıştı, tekrar aslına rücu etmek üzere toprağa girer. Biz öldükten sonra, ister ciğerpareleri olduğumuz anne ve babalarımız, ister yemeyip yedirdiğimiz, içmeyip içirdiğimiz kendi öz yavrularımız olsun, isterse candan ve ciğerden bizi seven dost ve kardeşlerimiz olsun, bizi kendi elleri ile bir an önce toprağa gömmek için yarışırlar!.. Hayret edilecek şey!.. Dünyada yaşadığımız sürece ruhumuz, bedenimizin içinde beraberdirler. O halde ikisine de önem vermeliyiz. İkisinin de gıdaya ihtiyacı vardır. Gıdalarını temin etmeliyiz. Bedenimizin gıdasını ihmal etmiyoruz, acıktıkça yemek yiyoruz, hem de imkânlarımız nisbetinde en güzel ve en lezzetli gıdalarla besleniyoruz. Hayret edilecek şeydir; kendimizi aç bırakıyoruz, ama atımızı doyuruyoruz! Akıllı olan adam hem kendisini, hem de atını doyurur. İtiraf edelim ki; vücudumuza verdiğimiz önemi, ruhumuzdan esirgiyoruz. Bundan dolayıdır ki huzur ve mutluluk da bulamıyoruz. Tek kanatlı kuşu uçurmaya çalışıyoruz, ama uçuramıyoruz, uçuramayız da!.. Ruhumuzun gıdası, Yüce Rabbimizi tanıyıp, ona bağlanmak, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır... Bizim memlekette bir adam, kuluçkaya yatan bir tavuğun altına bir de ördek yumurtası koymuştu. Günleri dolunca yumurtalardan civcivler çıktı. Tabiidir ki, ördek yumurtasından da ördek yavrusu çıktı. Anne tavuk, civcivlerini dolaştırıyordu. Bahçelerinde küçük bir havuz vardı, oraya yaklaşınca yavru ördek atlıyor ve yüzmeye başlıyordu. Anne tavuk "yavru"sunun suya düştüğünü sanarak, onu kurtarmaya çalışıyor, girmeye de cesaret edemiyor, sadece havuzun kenarında çırpınıp duruyordu. Ev halkı tavuğun çırpınışını duyunca meseleyi anlıyor ve biri gelip o yavruyu sudan çıkarıyor ve havuzdan uzaklaştırıyordu... Bir zaman sonra tekrar aynı hadise meydana geliyor; suyu gören ördek yavrusu dayanamıyor, hemen atlıyor ve zevkle yüzmesine, anne tavuk da çırpınışlarına devam ediyorlardı... Şimdi burada dikkatimizi çeken veya çekmesi gereken bazı hususlar vardır. Birincisi, bu ördek yavrusu, yüzmeyi nereden, ne zaman ve kimden öğrenmişti?!. Hiç kimseyi yüzerken görmemişti, ne annesini ve ne de kardeşlerini. Yüzme kabiliyeti onun fıtratında (yaratılışında) vardı, birinin ona yüzmeyi öğretmesine gerek yoktu. O, öğrenmiş olarak yumurtasından çıkmıştı. İkinci husus; bu yavru ördek, o suyu bulamasaydı, yüzemeseydi, içinde büyük bir boşluk hissedecekti, bir arayış içinde olacaktı. Bu aradığı şeyin su olduğunu, bulursa, yüzerse huzur bulacağını belki de bilmeyecekti; ama, bu sıkıntıyı ve arayışı, hep içinde taşımak zorunda kalacaktı ömür boyu... Dünyanın en güzel bahçesinde dolaştırsaydınız, en güzel kümesinde yatırsaydınız, ördeklerin en çok sevdiği gıdaları yedirseydiniz, yine de onu mutlu edemezdiniz. Yüzünce, suya kavuşunca, içindeki sıkıntısı bitebilirdi... Aynen bunun gibi, insanları, Rabbimiz kendi fıtratı üzerine yaratmıştır. Bunu Rum Suresi 30. âyeti kerime de açıkça bildiriyor. Saâdet kilidinin anahtarı! İnsan da, Rabbini tanımazsa, onu bulmaz, ona teslim ve tabi olmaz ise, rahat ve huzur bulması mümkün değildir. En lüks arabanın sahibi olsa, en güzel villalarda otursa, en nefis yiyecekleri yese ve içse, yine de içinde büyük bir boşluk hissedecek, bir arayış içinde ömrünü geçirecek, fakat mes'ud ve bahtiyar olamayacaktı hiçbir zaman. Saâdet kilidinin anahtarı budur. Başka anahtarlarla onu açmaya çalışmak, hem zaman israfı, hem de boşuna uğraşmak demektir. Büyük âlim ve velilerden Mâlik bin Dinâr (rahimehullah) buyuruyor ki: "Ben, dünya ehline çok acıyorum. Onlar, bu dünyaya geliyorlar, belli bir hayat yaşıyorlar. Sonra da göçüp gidiyorlar, fakat, dünyanın en tatlı, en lezzetli şeyini tadamadan gidiyorlar!" O en tatlı şeyin ne olduğu sorulduğunda şöyle cevap verdi: "Marifetullah..." Yani, cenab-ı Hakkı tanımak ve sevmektir. Yahya bin Muâz hazretleri de şöyle buyuruyor: "İki tane cennet var. Biri peşin, dünyadaki diğeri ise ahiretteki malum cennettir. Dünyadaki cennet Allahü teâlânın beraberliği ve sevgisidir."
.29/11/2007
Övülmekten hoşlanmak...
İnsanlar bu hususta dört kısma ayrılır: Birincisi; övülmekten hoşlanır, kötülenmekten üzülür. Bunu açıkça belli eder. Kendisini methedeni mükafatlandırır, teşekkür eder. Zemmedenden hoşlanmadığını; ya hareketleri ile veya sözleri ile belli eder. İnsanların çoğu bu kısımdadır... Çoğunlukla övülmekten hoşlanırız. Başkaları, tarafından beğenilmek, takdir görmek nefsin en çok hoşuna giden şeydir. Böyle olunca artık insanlar, bizim bütün isteklerimize severek koşar ve bize hizmet ederler, düşüncesi elde edilir. İkinci kısım: Methedilmekten hoşlanır, zemmedilmekten üzülür; ama, bunu belli etmemeye çalışır, gizli kalmasını ister, utanır. Açıkça olmasa bile içinden onu methedene dua eder, diğerine ise bedduâ etmese bile dua da etmez. İnsan yaptığı işlerden, konuştuğu sözlerden takdir görüp görmediğinden tereddüt eder, övülünce bu tereddüdü geçer ve dolayısı ile zevk alır. Bu durum insana tatlı gelse de, kendisini korkunç tehlikelere attığını fark edemez. Şöyle ki; bütün gayretini insanların gönüllerini kazanmaya verir. Kendini sevdirmek ve takdir kazanmak için riyâ yapmakla ömrünü geçirir. Söz ve hareketlerinde halkın gözüne girmek için elden gelen yaltakçılığı yapmaktan geri durmaz. Hadis-i şerifte; "Mal ve şöhret hırsının insana vereceği zarar, iki aç kurdun bir koyun sürüsüne vereceği zarardan daha çoktur" buyuruluyor. Methedenle kötüleyen!.. Üçüncü kısım: Onu methedenle kötüleyen aynıdır. İnsanların görüşüne pek fazla önem vermez. Önemli olan Rabbimizin yanında iyi olmaktır. Bunu elde etmeye çalışır. Birine bir suç isnat edilse; hakimin nazarında o kişi suçsuzdur, fakat bütün şehir halkı, "o suçu o işlemiştir" deseler, ne kıymeti var. Hakim, onu beraat ettirir, elini kolunu sallaya sallaya evine döner. Aksini düşünelim; Hakimin nazarında (yaptığı incelemeler ve araştırmalar sonucu) suçlu olduğu kanaâti hasıl olsa yine bütün şehir halkı deseler ki; "hayır o yapmamıştır, o böyle şeyler yapmaz." Yine bir kıymet ifade etmez. Basar cezayı, takarlar kelepçeyi eline ve hapishaneyi boylar... Bir hakimin kararı bu kadar önemli oluyorsa, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da yok etmeye muktedir olanın kararı nasıl önemli olmaz!.. İmam-ı Gazâli hazretlerinin ne güzel tespiti var. Buyuruyor ki: "Sana ne iyi adamsın sözü, ne kötü adamsın sözünden daha sevimliyse, sen gerçekten kötü adamsın!" Dördüncü kısım: Methedilmekten hoşlanmaz, zemmedilmekten ise memnun olurlar. Çünkü, övülmek insanı kibre sevk eder, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytanı sevindirir. Akıllı adam düşmanlarını sevindirir mi? Üstelik, günâhlarımıza nisbeten zaten az olan sevaplarımızı kibirlenmekle bitiririz. Şeytan, bir adamın peşine takılır, fakat ona hiçbir günâh işletemez. Bir gün insan suretinde o adama gelir ve kendisini tanıtır, şeytan olduğunu söyleyince adam kızarak, "bana niçin geldin?" diye sorar. O da; "Seni tebrik etmek için geldim... Yirmi senedir peşindeyim, bütün imkânlarımı kullandım fakat sana bir tek günâh bile işletemedim" deyince adam kibirlenerek; "Ee, sen beni ne zannettin?" der. Şeytan, yirmi senede yapamadığını yapmıştı, adamı bu yolla yenebilmişti, sevinerek uzaklaştı. Böyle bir tehlike ile karşılaşmamak için dikkatli olmalıyız. Bizi methettiklerinde şöyle düşünmeliyiz: "Bu adam beni tanımıyor, yaptığım kötülüklerden haberi yok, bilseydi beni övmezdi..." İkinci bir husus, bizi methettikleri şeyin kendimizden olmadığını düşünmeliyiz. "Bunlar bende varsa da, Rabbimin ihsanıdır, onun vergisidir" demeli. Böylece kibir tehlikesinden kendimizi korumaya çalışmalıyız... Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh) methedildiği zaman; "Ya Rabbi! Bunlar beni benim kadar bilmiyorlar, ben de kendimi senin kadar tanımıyorum, kusurlarımı bilselerdi böyle konuşmazlardı. Onların bilmediği kusurlarımı affet" diye dua ederdi. Onlar için bir tehlike yok... Nefislerini terbiye etmiş, kibirlenme tehlikesi taşımayanları övmenin bir mahzuru yoktur. Peygamber efendimizin (aleyhisselam) eshabını öven çok hadisi şerifleri vardır. İsim olarak da methettikleri var. Mesela: (Ebu Bekr'in (radıyallahü anh) imanı terâzinin bir kefesine konsa, bütün dünyadakilerin imanı da öbür kefeye konsa, Ebu Bekr'in imânı ağır gelirdi.) (Benden sonra Peygamber gelseydi, Ömer (radıyallahü anh) Peygamber olurdu.) (Melekler bile Osman'dan (radıyallahü anh) hâyâ ederler.) (Ben ilmin şehriyim, Ali (radıyallahü anh) ise kapısıdır.) Bu mübarek ve doğru sözlerle bunlar, en yüksek zirvede övülmüşlerdir. Fakat nefisleri Resulullah'ın sohbetleri ile o kadar terbiye görmüştü ki; onlar için hiçbir tehlike söz konusu olamazdı bile...
.22/11/2007
Tedavi olmalıyız!..
Geçen hafta kibrin hastalık olduğunu yazmıştık. Hem de çok tehlikeli bir hastalık. Çünkü vücudumuzda meydana gelen hastalıklar geçicidir, dünya hayatı ile ilgilidir. Çok ağır olsa bile nihayet fani hayatımızın sona ermesine sebep olabilir. Biz zaten bu dünyada misafir değil miyiz? Burada kalmak için gönderilmedik ki!.. Üç-beş günlük bir hayat... Nimetleri geçici olduğu gibi, sıkıntıları da geçicidir. Kibir hastalığını daha tehlikeli kılan şey; onun ebedi hayatta vereceği sıkıntılardır. Her ne olursa olsun geçici olanlarına değil, kalıcı olanlarına önem vermelidir. Ne güzel demişler: "Kibir belâdır, hastalıktır, fakat acıyanı yok. Tevâzû ise nimettir, kıskananı (haset edeni) yok." Birinin başına bir musibet gelse, düşmanları sevinir, dostları ise üzülür, ona acıyan bulunur, fakat kibir hastasına kimse acımaz. Nimetlere de hased olunur, fakat tevâzu nimetini kıskanan olmaz... Bizi kibre sevk eden sebepler Bir hastalığın tedâvisinde başarılı olabilmek için ilk önce o hastalığa sebep olan mikroplar tespit ve bertaraf edilmelidir. Değilse tedavi mümkün olmaz. Kibir hastalığı yapan sebepler pek çoktur, bunların en önemlileri şunlardır: Bunlardan bir tanesi veya birkaçı birinde bulunursa; nefsi de terbiye görmemişse hastalık geldi demektir. Birincisi: İlim sahibi olmak, ilim öğrenmeden önce edep öğrenmemişse tehlikelidir. Zira ilimdeki gurur ve kibir, makamdan, mevkiden ve paradan daha çoktur. Eskiden büyüklerimiz önce edep öğretirlerdi sonra ilim. Dört hak mezheb imamlarımızdan İmam-ı Malik hazretlerine, Abdurrahman bin Zeyd isimli biri gelir ve yirmi sene o zata talebelik yapar. Diyor ki: "18 sene bana edep öğretti, son iki sene ilim öğretti. Ben şimdi diyorum ki; keşke o son iki senede de edep öğrenseydim!.." Âlim olanlar, gerçek manada Allahü teâlâdan korkanlardır. Önce kendini tanımalıdır. "Kendini tanıyan, Rabbini tanır" demişlerdir. İnsan, kendini tanırsa, her şeyden adi olduğunu anlar, aczini idrak eder, böylece tevâzu sahibi olur. Rabbini tanıyan da kibriyâ ve azâmetin yalnız onun şanı olduğunu anlar. Takvâ sahibi olmadan ilim sahibi olmanın hiçbir kıymeti yoktur. Yalnız ilim fazilet kazandırsaydı, Şeytan'a kazandırırdı. Şeytan'ın ilmi çok fazlaydı... İkincisi: Güzelliğiyle övünmektir. Bunun da tedavi çaresi, yalnız dış görünüşüne değil, iç haline de bakmaktır. İçini araştırdığı vakit, güzelliği ile övünmesini gölgeleyecek birtakım çirkinlikler ile karşılaşır. Bütün azalarında pislikler vardır. Bağırsaklarında pislik, mesanesinde idrar, burnunda sümük, ağzında balgam, kulaklarında kir, damarlarında kan... Günde bir veya iki defa necasetini, kendi eli ile temizler. Hali böyle olan güzelliği ile nasıl övünebilir? Ne kadar güzel yüzlü olursa olsun, öldükten ve toprağın altına konulduktan bir ay sonra kabri açılsa yüzüne bakılamayacak kadar çirkin bir hale geldiği görülür. Üçüncüsü: Kuvvetine ve gücüne güvenerek kibirlenmektir. Gözleri ile göremeyeceği kadar küçücük mikroplara yenilen, hasta olan, küçük parmağı kadar bir akrebin sokması ile günlerce sancılar içinde kıvranan, hatta çok zehirli ise ölümüne de sebep olabilen insan, hangi gücüne güvenmektedir?!. Aynı zamanda deve, aslan ve fil gibi hayvanların insanlardan çok güçlü ve kuvvetli olduklarını herkes bilir. Hayvanların bile kendisini geçtiği bir sıfat ile nasıl iftihar edebilir? Dördüncüsü: Zenginlik, servet, aile efradı ve adamlarının çokluğu ile yapılan kibirdir. Bunlar, güzellik, kuvvet ve ilim gibi insanın kendisinde bulunmayan şeylerle kibirlenmektir ki, kibrin en çirkini de budur. İnsanın kendi şahsında bulunmayan bir şey ile kibirlenmesi en büyük ahmaklıktır. İman etmeyenlerden, kendisinden çok daha zenginler var. Bu da şeref verseydi iman etmeyenler onu geçerdi. Kimseye karşı kibretmemeli Demek ki, kulun vazifesi; kim olursa olsun, kimseye karşı kibretmemektir. Bir cahil gördüğü zaman, "Bu adam bilmediğinden isyan etmiş olabilir, ben ise bilerek isyan ediyorum. O benden iyidir..." Bir âlim gördüğünde ise, "Bu bilerek ibadet ediyor, ben ise bilmeden yapıyorum. Çoğu ibadetlerimi belki de yanlış yapıyorum. O benden iyidir" demelidir. Yaşlı birini gördüğünde; "Bu benden daha çok Rabbimize ibadet etmiştir, üstelik Asr-ı Saâdete benden daha yakındır ve benden iyidir" demeli. Kendisinden küçük birini gördüğünde ise; "Bu benim kadar yaşamadı ve dolayısı ile günâhları da benimkinden daha azdır. O da benden daha iyidir" demelidir. Tedavi biraz zor da olsa, mutlaka yapılmalı, değilse başımıza gelecek sıkıntılara razı olmak zorunda kalacağız. Günâh işlememek için sabretmek, ateşte yanmaya sabretmekten daha kolaydır!..
.15/11/2007
Kibir, hastalıktır!..
Kibirlenen hastadır, kibir de hastalıktır. Hem de çok tehlikeli bir hastalıktır. Tedavi olunmazsa insanı helâk eder, hem dünyası mahvolur, hem de ahireti harap olur. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Kalbinde hardal tanesi kadar (az bile olsa) kibir taşıyan cennete giremez." Rabbimizin sevmediği günâhların başında kibir gelir. Kibriyâ ve azamet O'na mahsustur. Kibir, ilk işlenen günâhtır. Âdem aleyhisselâm yaratıldığında, bütün meleklere ona secde edilmesi emrolundu. Bütün melekler Âdem babamıza dönerek Allahü teâlâya secde ettiler. İblis hariç! O, secde etmedi, kibirlendi, "Ben ondan daha üstünüm, ona nasıl secde ederim?!." dedi ve belâsını buldu. Cennetten kovuldu, lânetlendi ve ebedi cehennemlik oldu. Nimetlerden mahrum bırakır! Bizi iki cihan saadetine kavuşturmak için gönderilen Peygamberlere iman etmeyen, karşı çıkan, onlara ezâ ve cefâ çektirenlerin çoğu, kibirlendikleri için bunu yaptılar ve nimetlerden mahrum kaldılar. İman edenlerin çoğu fakir, halk arasında pek itibar sahibi olmayan kimselerdi. Zenginler, makâm, mevki sahibi olanlar tenezzül etmediler ve dediler ki; "Peygamberlik gelse bize gelirdi, bizim şanımız, şöhretimiz daha fazladır!.." Nemrutları, Firavunları, Ebu Cehilleri ve bunlara benzeyenleri iman nimetinden mahrum bırakan şey, bunların aşırı derecedeki kibirleriydi. Yoksa onlar da; Peygamberimizin ve söylediklerinin hak olduğunu çocuklarını tanıdıkları gibi tanıyorlardı!.. Ebu Cehil'in dayısının oğlu anlatır: "Bir gün onu görmeye gittim, ikimiz yalnız idik. Ebu Cehil'e sordum: 'Sen Muhammed hakkında ne düşünüyorsun? Laf aramızda kalacak, doğru söyle!' dedim. Bana cevap olarak dedi ki: 'Onun dürüstlüğü tartışılmaz. Ona biz Muhammed-ül emin derdik, hem sonra söylediği sözler, beşer kelâmı olamaz, insanlar bu kadar mükemmel söz söyleyemezler!" Bu sözleri ondan hiç beklemiyordum, hayretle sordum: "O halde ona niçin iman etmiyorsun?" Bu soruma da şöyle cevap verdi: "Biz bu işe Ebu Talib'in yetiminden daha lâyık idik. Peygamberlik gelseydi bize gelmeliydi, biz olmalıydık! Ben bu zenginliğimle, bu itibarımla nasıl gider ona teslim olurum, mümkün değil!" Kureyş'in ileri gelenleri toplandılar ve; "Tehlike haberi yalancıdan da gelse insanı tedirgin eder. Bu da çok büyük tehlikeden bahsediyor... Cehennemden bahsediyor... Yanmak da çok zor şeydir! Ya doğru söylüyorsa n'olur halimiz?.. Biz iyisi mi gidip iman edelim" dediler. Bir heyet halinde Sevgili Peygamberimize geldiler. Dediler ki: "Biz senin davetine icabet etmeye, sana iman etmeye karar verdik; ama bir şartımız var! Sana iman edenlerin çoğu köle ve fakir insanlardır biz onlarla aynı toplulukta oturamayız. Bu, bizim şanımıza yakışmaz, onları kov, bizi kabul et, bizimle sohbet et!" Bu teklifi Peygamber efendimiz reddetti. İkinci bir teklif arz ettiler, dediler ki: "Bir gün bizi huzuruna kabul et, bir gün de onları!" Bu teklif de hoş karşılanmadı, ama "bir müddet böyle olsun, belki ileride bu kibir ve inatlarından vazgeçerler" ümidi ile Sevgili Peygamberimiz kabul buyurdular. "Günlerimizi tesbit edelim bir kâğıda yazalım, biz hangi günler geleceğiz?" dediler. Âlemlere rahmet olarak gönderilen zat kâğıt istedi. Henüz kâğıt gelmeden Cebrâil aleyhisselam geldi ve Rabbimizin emrini bildirdi. Buna razı olmadığını bildiren âyet-i kerimeyi okudu. Meâlen; (Sabah akşam Rablerini çağıran, ona dua eden, onun rızasını isteyenleri huzurundan kovma!) buyuruluyordu. Böylece; cepleri fakir, fakat gönülleri zengin olanlar huzur-ı saâdette kaldılar, kibir heykelleri ise defolup gittiler... "Ben seni nasıl tanımam!" Eshab-ı kirâmı görme şerefine nail olan büyüklerimizden Ebu Hazım hazretleri, bir mecliste otururken oranın valisi içeri girer. Herkes ayağa kalkar fakat, o kalkmaz. Vali de, "Bu beni herhalde tanımadı, yoksa o da kalkardı" zanneder ve sorar: "Siz herhalde beni tanımadınız?" Evet deseydi, "ben valiyim" diyecekti. Ebu Hazım, valiye hitaben; "Ben seni nasıl tanımam. Seni çok iyi tanıyorum... Senin evvelin bir damla necis su değil miydi?.. Dünyaya gelirken iki defa idrâr mahallinden geçmedin mi?.. Sonun da kokmuş bir lâşe olmayacak mı?.. Halen de necasetin hamalı değil misin?.." Ebu Hazım hazretleri, valiyi tanıyordu; meğer vali kendi kendini tanımıyordu! Böylece tanımış oldu kendisini!..
.8/11/2007
Ömrümüzü uzatabilir miyiz?
İnsanoğlu yaratılışı itibariyle yaşamayı sever, ömrünün uzun olmasını ister, "mümkün olsa da hep yaşasam" temennisini yapar. Hayat şartları zor olsa bile insanlar yaşamaktan memnundur. Dualarımızda da bunu hatırlarız. Birisinden bir iyilik gördüğümüzde; "ömrün uzun olsun, çok yaşa" diye dua ederek karşılık veririz. Aslında çok yaşamak, salih amelle olursa nimettir... Beni Hay kabilesinden iki kişi gelip Müslüman olurlar. Peygamberimiz (aleyhisselam) onlara bir ev tahsis ettirir. Beraberce aynı evde, aynı ibadetleri yaparak ömür geçirirler. Bunlardan birisi, bir muhârebede şehid olur, diğeri yalnız kalır ve bir sene sonra o da hastalanır ve vefât eder. Eshab-ı kiramdan birisi bunları rüyasında görür, bakar ki; bir sene sonra vefat edenin derecesi daha yüksek. Hayret eder! Çünkü o şehid olanın derecesinin daha yüksek olacağını tahmin etmektedir. Durumu sevgili Peygamberimize arz eder ve sorar: -Ya Resulallah! Halbuki ben şehid olanın derecesini daha yüksek biliyordum. Bunun üzerine şu cevabı alır: -Elbette bir sene sonra vefat edenin derecesi daha yüksektir. Çünkü o, diğerinden bir ay daha fazla oruç tuttu. (Nafileler hariç) altı bin rek'ât ondan fazla farz namazı kıldı, şu kadar dua etti, şu kadar ibâdet etti... Ölüm olmasaydı yeryüzüne sığmazdık, Rabbimiz Âdem babamızla Havva annemizi dünyaya gönderdi. Bunların çocuklarının olacağını melekler öğrenince dediler ki: "Bunlar arttıkça artacak ve yeryüzüne sığmayacaklar!" Bunun üzerine Rabbimiz şöyle buyurdu: "Onlar ölecekler, sürekli yaşamayacaklar." Melekler bu defa dediler ki: "O zaman da hayatın tadı kalmaz. Sonu ölüm olan bir ömürden ne lezzet alınabilir! Buna da şöyle cevap geldi: "Onlara gaflet, unutkanlık veririm, unuturlar ve yaşamaya devam ederler." Bir gün yakışıklı bir padişah aynaya bakar, vezirine der ki: -Ölüm olmasaydı hayat ne kadar güzel olurdu! Vezirin cevabı manidardır: -Padişahım, iyi ki ölüm var, ölüm olmasaydı ne siz padişah olurdunuz, ne de ben vezir!.. Ömür çok uzun olsa da, mademki sonu ölümle noktalanıyor kısa sayılır. Sayılı günler çabuk geçer demişler. Bin yıl da olsa ömrümüz, bir gün gibi geçecek. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin. Kimi seversen sev bir gün ayrılacaksın. Ne yaparsan yap (ister iyi, ister kötü) karşılığını göreceksin." Ömrümüzü nasıl uzatabiliriz? Tıp ilmi baş döndürücü bir hızla gelişiyor, her gün yeni ilaçlar, yeni tedavi metodları bulunuyor. Organ nakilleri normal bir iş gibi yapılıyor, hatta kalp nakilleri, ciğer nakilleri de yapılabilmektedir... Bütün bu gelişmelere rağmen ölüme çare bulunamıyor ve dünyanın en modern hastanelerinden bile cenazeler peş peşe çıkıyor. O halde ömrümüzü nasıl uzatabiliriz? Dünyaca meşhur doktorlar bile ölüme çare bulamadıkları halde, biz nasıl buluruz, denirse; şöyle cevap verilebilir: "Dünyada yaşamaktan maksat, ahireti kurtarmak, ebedi saâdete kavuşmaktır. En önemli meselemiz, kıyamette amellerimizin tartılacağı terâzinin, hayır kefesini ağırlaştırmaktır." Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: "İnsan ölünce amel defteri kapanır, üç sınıf insan hariç. Onların amel defteri kapanmaz. Onlar öldükleri halde yaşayan, kabirde olduğu halde sevâp kazanan bahtiyar insanlardır. Birincisi: Sadaka-i cariye; insanların yararlanacağı tesisler yaptıranlar. Cami, Kur'an-ı kerim kursu, hastane, yol, köprü gibi... İkincisi: İlim öğreten, talebe yetiştiren, faydalı kitap yazanlar... Bu talebeler talebe yetiştirdikçe, kitaplar okundukça yazanın defterine sevâp işlenir... Dört mezhep imamımız, akâidde iki imamımız ve İmam-ı Gazâli, İmam-ı Rabbani (rahmetullahi aleyhim) gibi... Bunlar bizi ve bizim gibi milyonlarca insanı hâlâ okutuyorlar ve dua alıyorlar... Üçüncüsü: Kendisinden sonra hayırlı evlât bırakanlar... Yavrularımız, bizden sonra bizim hayatımızı devam ettireceklerdir, bunun için onların yetişmesine çok önem vermeliyiz. Bahtiyar o kimsedir ki!.. Hayırlı evlât nasıl sevâplarımızı artırıyorsa, hayırsız evlât da günâhlarımızı artırır. Bir baba, çocuğuna onbeş yaşına kadar dinini öğretmemiş, nasıl ibadet edeceğini tarif etmemiş, haramları tanıtmamışsa, o çocuğun ömür boyu yapacağı bütün günâhlar da onun günâh defterine yazılır. Bahtiyar o adamdır ki; ölünce, günâhları da ölür, öldükten sonra günâh işlemez. Çocuklarımızı istikbale hazırlarkan, onların sadece üç-beş günlük dünya hayatını düşünmeyelim; o nasıl olsa geçer. Dünyanın ne mutluluğu kalıcıdır, ne de üzüntüleri hepsi geçici, fani ve kısadır. Hayalden başka bir şey değildir. "İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar" sözü ne kadar güzeldir... İnsan rüyâ görürken, rüyâ gördüğünü fark etmez. Uyanınca gördüklerinin rüyâ olduğunu anlar, "Meğer gördüklerim rüyâ imiş" der. Dünyadaki hayatımızın da gerçek hayat olmadığını ölünce anlarız...
.01/11/2007
Şaka da ölçülü olmalı...
Geçen hafta dilin afetlerinden bahsetmiştik. Bugün de dilin afetlerinden biri olan aşırı şakadan bahsedelim... Şakalaşmak güzeldir. Lâtife tatlıdır ama belli bir ölçüde olursa. Şakayı tuza benzetmişler; hiç olmazsa yemeğin tadı olmaz, çok olursa yenmez!.. Düşmanlıkların çoğu, aşırı şakalaşmaktan meydana gelir. Buna, zaman zaman hepimiz şahit oluruz. Bazen dinleyenleri daha çok güldürebilmek için lâtifelerdeki ölçüyü kaçırıyoruz. Bu da senelerce sürebilen bazı kırgınlıklara, küskünlüklere sebep olabilmektedir. Çok gülmek kalbi karartır. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Benim bildiğimi bilmiş olsaydınız, çok ağlar, az gülerdiniz.) Abdullah bin Abbas buyuruyor ki: "Gülerek günah işleyen ağlayarak Cehenneme girer." Ne kadar şaşılır!.. Muhammed bin Vasi de şöyle buyuruyor: Cennette birini ağlayarak görsen ne kadar hayret edersin! Bu adam niçin ağlıyor? Cehennemden kurtulmuş, cennete girmeye nail olmuş, artık onun için ebedi saadet elde edilmiş demektir. Üstelik, nimetlerin en büyüğü olan Yüce Rabbimizi görebilme şerefine kavuşmuş, peygamberlerle, meleklerle, salih kimselerle beraber olmuş. Hâlâ ağlıyor. Hayret!.. Cenette ağlayana ne kadar hayret edilirse; dünyada kahkaha ile gülene de o kadar hayret etmek gerekir. Çünkü insan, akıbetinin ne olacağını bilmiyor, hangi felaketlerin, hangi sıkıntıların, hangi hastalıkların onu beklediğinden haberi yok. Onu saracak olan kefeni belki de dokunmuştur! Hasan-ı Basri hazretleri bir genci, kahkaha ile gülerken görür ve ona der ki: -Sana birkaç soru soracağım. Birincisi: Bu dünyaya biz kalmak için gelmedik, misafiriz. Bir gün buradan göçüp gideceğiz, belki de pek yakında. İmanla son nefesini veremezse bir kul ebedi cehennemde kalacak ve sürekli yanacaktır. Dünyadaki yanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun ki, üç-beş dakika sürer, insan ölünce artık acı duymaz. Ama oradaki yanma öyle birkaç dakika, birkaç saat, birkaç günle bitmiyor. Üstelik cehennem ateşi ile dünyadaki ateş de mukayese edilemez. Sen, imanla son nefesini vereceğini garanti edebildin mi? Genç, "hayır" diye cevap verir. İkinci sorum: Kabirde Münker ve Nekir isimli meleklerin soracakları suâllere doğru cevap verebileceğinden emin misin? Genç, o soruya da "hayır" diye cevap verir. Üçüncüsü: Kıyamet günü çok sıkıntılı bir gündür. Çocukları ihtiyarlatır! O gün amel defterlerimiz dağılır, hesabı iyi çıkmayanlar, herkesin gözü önünde cehenneme atılır ve cayır cayır yanarlar. Senin hesabının iyi çıkacağına ve cehennemden kurtulacağına dair bir haber mi aldın? Genç, o soruyu da "hayır" diye cevaplandırır. -Öyle ise neden böyle kahkaha ile gülüyorsun? diye o genci ikâz eder. Ve derler ki; o gencin artık kahkaha ile güldüğünü kimse görmedi. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) da bazen lâtife yaparlardı; ama ölçülü... Mesela bir gün yaşlı bir hanım yanlarına gelir ve cennete girebilmesi için dua ister. Onlar da; "İhtiyarlar cennete girmez" diye cevap verir. Bunun üzerine ihtiyar hanım ağlamaya başlar, sonra kendisine, "İhtiyarlar, ihtiyar olarak cennete girmezler, gençleşir ve öylece cennete girerler" buyurmaları ihtiyarı sevindirir... Bir başka gün birisi gelir sevgili Peygamberimizden binmek için bir deve talep eder. O da, "Sana bir deve yavrusu getirelim ona binersin" buyurur. O kişi, "deve yavrusu beni taşıyamaz ki" der. Bunun üzerine âlemlere rahmet olarak gönderilen zat, lâtife yaptığını işaretle buyurur ki: "Bütün develer, deve yavrusu değil midir?" Sır, para gibi emanettir Bir Müslüman kardeşimizin bizde parası veya malı varsa onu nasıl emanet bilip muhafaza etmek zorunda isek, kimsenin duymasını istemediği gizli meselelerini de aynen emanet bilmeli ve kimseye anlatmamalıyız, değilse emanete hıyanet etmiş oluruz. Dibi delik bir kapta nasıl hayır yoksa; içindekilerini sızdırdığı için kimse tarafından beğenilmezse, kendisine emanet edilen bazı sırları içinde tutamaz ve başkalarına anlatırsa, o adamda da hayır yoktur! En iyisi emin olmadıklarımıza duyulmasını istemediğimiz şeyleri anlatmamalıyız. Bizim göğsümüz nasıl daralıyor, deşarj olma ihtiyacı hissediyorsa, başkalarının göğsü daha da dardır. Onlar daha çok anlatma ihtiyacı hissederler. Meşhur atasözüdür: Bütün bilgiler, eğer yazılmamışsa, kaydedilmemişse zayi olur, unutulur. Bütün sırlar da iki kişiyi aşmışsa şüyû bulur, etrafa yayılır. Bu da kırgınlıklara sebep olur. Güvenip gizli sırlarımızı söylediklerimiz, bunları anlatmışlarsa bizim dostluğumuz artık devam edemez demektir.
.25/10/2007
Dilin afetleri...
Konuşabilme kabiliyeti, insanlara verilen en büyük nimetlerden bir tanesidir. Hayvanların dili, bizim dilimizden çok daha büyük olmasına rağmen onlar konuşamıyorlar... Konuşmakla derdimizi daha rahat anlatabiliyoruz, ilim öğreniyor ve öğretiyoruz. Daha sayılamayacak kadar çok faydaları var. Bunun yanında, dilimizden dolayı büyük sıkıntılar da başımıza gelmiyor değil... Dilin cirmi (kendisi) küçük ama yaptığı şeyler büyüktür. İnsanı cennete de götürür, cehenneme de. Nice insanlar yaptıkları konuşmalarla öldürülmüş veya yıllarca hapis yatmıştır. Niceleri de, yaptıkları güzel konuşmalarla takdir toplamış, yüksek makamlara çıkmış, büyük nimetlere kavuşmuştur. İmanlı olabilmek için dahi -kalb ile tasdik ettikten sonra- dil ile de ikrâr etmeden olmaz. Nazarı bile bize haram olan bir hanım, bir sözle (nikâh akdi) helâlimiz oluyor, eşimiz oluyor, beraber yaşıyoruz. Ağzımızdan çıkan ve küfre sebep olan bir sözden dolayı hem imanımızı, hem de nikâhımızı tazelememiz lâzımdır. Pişmanlık fayda vermez Bunun için dilimize sahip olmalıyız. Konuşmaya başlamadan, konuşacaklarımızı kontrol etmeliyiz. Söyleyeceğimiz söz, kendimize veya başkasına bir fayda sağlayacaksa konuşmalıyız. Konuştuklarımız bir işe yaramayacaksa boşu boşuna konuşmuş oluruz. Akıllı adam, düşünür sonra konuşur. Ahmak ise, konuşur sonra düşünür. Konuştuktan sonra iş işten geçmiştir, ok yaydan çıkmıştır. Pişmanlık fayda vermez artık. Mümkün olduğu kadar az konuşmalıyız. Çok konuşmak ahmakların alâmetidir. Ahmakların birçok alâmeti vardır: Bir, çok konuşur, iki, sür'atle cevap verir, daha karşıdaki sorusunu bitirmeden o cevaplandırmaya başlar. Üç, çabuk güvenir karşısındakine. Sormadan soruşturmadan bir iki güzel sözüne aldanır ve ona güvenir. Rabbimiz bize bir dil vermiş, iki de kulak, üstelik dilimizi de iki kilitle kilitlemiş. Dişlerimizle dudaklarımız. Bu, şu demektir; konuştuklarımızdan daha çok dinlemeliyiz... Âlimin yanında susarsak, ilmimiz artar. Cahilin yanında susarsak sabrımız artar. Çünkü cahil saçma sapan konuşur, onu dinlerken sabretmek zorunda kalırız, bu da bizim olgunlaşmamıza sebep olur. Çok konuşanı pek sevmezler. İmam Malik hazretlerine birinden bahsederler ve onu överler. İmam da, şöyle cevap verir: -Doğrudur, değerli bir insandır. Ama bir aylık konuşmayı bir günde yapıyor!.. İran hükümdarlarından Behram av meraklısıydı. Bir gün av dönüşü yorulur ve bir ağacın altında dinlenme ihtiyacı hisseder. O anda ağacın üstündeki kuş ötmeye başlar. Behram, okunu çıkarır ve kuşu vurur, sonra yanındakilere der ki: -Eğer bu kuş diline sahip olabilseydi ölmezdi. Bizim onun varlığından haberimiz bile yoktu!.. Böylece etrafındakilere ders vermiş olur. Lokman Hakîm, bir gün oğluna şöyle nasihatte bulunur: -Yavrum! İnsanlar, güzel konuşmaları ile iftihar ederken sen de, güzel sükûtunla iftihar et! Hadis-i Şerifte buyuruluyor ki: (Allah'a ve ahiret gününe iman eden kimse, konuşmalarına dikkat etsin. Ya doğru konuşsun veya sussun. Çünkü ağızdan çıkan bütün sözler melekler tarafından kaydedilir ve hesabı da görülür.) Gereksiz yere konuşmamalı ve bizi ilgilendirmeyen soruları sormamalıyız. Meselâ; kandil günlerinde kimseye "oruç musun?" diye sormamalıyız. Orucum dese, kibirlenecek, günâha girecek. Değilim dese mahcup olacak. Buna benzer, yolda karşılaştığımız kişiye nereden geldiğini veya nereye gittiğini de sormamalıyız. "Falanca adam bizi davet etti" veya "falancaya gidiyoruz" dese, bizim de tanıdığımız ise "bizi niçin davet etmedi" diye ona güceniriz... "Amelin nedir?.." Dünyada iken birbirimize çok soru soruyoruz. Mesela; "adın nedir, kaç yaşındasın, ne iş yapıyorsun, tahsilin nedir, yabancı dilin var mı, evli misin, kaç çocuğun var?" gibi birçok soru... Kabre girdikten sonra sorular teke iner: "Amelin nedir?" Cehenneme girenlerin çoğu dillerinden dolayı girerler. İnsanoğlunun hiçbir organı dili kadar iyi ve dili kadar kötü ve tehlikeli olamaz. Nasıl ki dünya hırsı ile dolu olan bir kimse, helâl, haram ayırt etmeden ne bulduysa cebine ve midesine indirirse; aynen bunun gibi çok konuşmayı seven kimse de doğru-yanlış demeden aklına gelen her şeyi yerli, yersiz konuşur. Bundan çok pişmanlık ve sıkıntı görür, ama nafile!.. Ne güzel atasözlerimiz vardır. Bunlardan biri şöyle: Çok mal haramsız, çok söz yalansız olmaz. Ebu Zer-i Gıfari hazretleri buyuruyor ki: İnsanlar, konuştuklarından dolayı başlarına gelecekleri bilselerdi; ya hiç konuşmazlardı veya çok az konuşurlardı...
.18/10/2007
En büyük nimet...
Rabbimizin üzerimizdeki nimetlerini saymakla bitiremeyiz. Nasıl sayabiliriz ki; kavuştuğumuz, fakat bilmediğimiz nimetler, bildiklerimizden daha çoktur... Bu nimetlerin büyüklerinden olan akıl nimeti, büyük önem taşır. Fakat o da tek başına bir şey yapamaz, onun da diğer organlarımız gibi belli bir kapasitesi vardır. Belli bir ağırlığı ancak kaldırabiliriz, daha ağır şeyler var ama, gücümüz yetmez. Gözümüzle belli bir mesafeyi görebiliriz, kulaklarımız belli bir mesafeden sesi duyabilir. Burnumuz gene öyle... Aklımızın da ermediği şeyler vardır ve çoktur. Bunu yüce Rabbimiz bildiği için, bizlere acıdı ve en büyük nimet olarak bizlere peygamberler gönderdi, kitaplar indirdi... Aklımızla kavrayamazdık! Aklımıza kalsaydı; iyi ile kötüyü, hayır ile şerri nasıl ayırt edebilecektik, gözlerimizle göremediklerimizi nasıl tanıyacaktık? Mesela: İmanın şartlarından biri olan meleklere imanı, nasıl elde edebilecektik? Rabbimizi ve O'nun sıfatlarını, kıyamet gününü, tekrar dirileceğimizi ve yaptıklarımızdan hesaba çekileceğimizi onlar bildirmese idi, aklımızla ne zaman kavrayabilecektik?.. Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üçyüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını (yani Amentü'yü) kavimlerine bildirdiler, bunlara iman etmeye onları davet ettiler. Bunun içindir ki; bu peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir. Nuh aleyhisselam asırlarca kavmini imana davet etti. Bu uzun sürede yalnızca 80 civarında kişinin imanla şereflendiği rivayet olunmaktadır. Dokuz yüz elli yıl onlara mühlet verilmesi, yüce Rabbimizin en büyük ihsanıdır. Kullarına azap vermek istemiyor, ebedi saadete kavuşmalarını arzuluyor. Yoksa onlara bu kadar uzun süre tanınmazdı... Nuh aleyhisselama peki diyenler, iman edenler, gemiye bindiler, boğulmaktan kurtuldular hem de Cennetlik oldular. İnatlarında ve küfürlerinde ısrar edenlerin ise hem dünyaları, hem de ahiretleri mahvoldu. Kur'an-ı kerim, Nuh aleyhisselamın kavminin halini beyan buyururken; "Nuh kavmi peygamberleri yalanladı" ifadesi kullanılmaktadır. Halbuki o kavme Nuh aleyhisselamdan başka peygamber gönderilmemişti, yalnız onu inkâr etmişlerdi. Fakat onu inkâr bütün peygamberleri inkâr demekti... Ad kavmi Hud aleyhisselamı, Semud kavmi Salih aleyhisselamı, Lut kavmi Lut aleyhisselamı inkâr ettiler. Bunlar için de ayrı ayrı "peygamberleri inkâr ettiler" ifadesi Kur'an-ı kerimde geçer. Bütün peygambererin aralarında ayrılık olmaksızın bildirdikleri hususlar şunlardır: 1- Bizleri ve bütün kâinatı yaratan ve yaşatan Rabbimizin varlığına ve birliğine iman etmek, O'ndan başkasına tapmamak, insanların kendi elleriyle şekillendirip meydana getirdikleri ve kendisine dahi faydası olmayan taşlardan, ağaçlardan medet ummamak, onlardan bir şey beklememek. 2- Rabbimizin emirlerini, neleri yapmamızı, neleri yapmamamızı bildirdiler. Nasıl hareket edersek Cennete veya Cehenneme gireceğimizi öğrettiler. Onlar bildirmeseydi, biz kendi aklımızla bunları nasıl tespit edebilirdik? 3- Yaratılış gayesini onlardan öğrendik. Yerde ve gökte ne varsa hepsi bizim için yaratılmış, bize hizmet etmektedirler. Bizi de O'nu tanıyıp O'na ibadet etmemiz için yarattığını bildirdiler. 4- Yaşamakta olduğumuz bu dünya hayatının geçici olduğunu, bir imtihan salonu olduğunu öğrendik. Gerçek hayatın ahiret hayatı olduğunu, o hayatın dünyadaki gibi kısa olmadığını, ebedi olduğunu ve yaptıklarımızdan hesap vereceğimizi, karşılığını göreceğimizi yine o mübarek zatlardan öğrendik. Emirleri yapmazsak!.. Bize verilen emirlerini yapmazsak, Rabbimizi tanımazsak dünyada da ahirette de başımıza bela yağacağını açık ve seçik bir tarzda bildirdiler. Örnekler verdiler: İsyan eden kavimlerden bazılarının nasıl suda boğulduğu, bazı yerlerin ise altının üstüne getirildiği Kur'an-ı kerimde uzun uzun anlatılır; ibret alınsın ve isyandan vazgeçilsin diye çok zikredilir... Peygamberlerin insanlardan seçilmesi de ayrıca bir lütuftur. Meleklerden seçilseydi onları nasıl örnek alacaktık, onlar gibi nasıl hareket edebilecektik? Onlar yemezler, içmezler, evlenmezler, uyumazlar. İnsanlarla mukayese edilemezler. Bizim gibi insanlardan olmaları onların hayatını öğrenip, onlar gibi davranmamızı mümkün kılmaktadır. En güzel örnek, peygamberler içinde hayatı tespit edilen yegane peygamber Sevgili Peygamberimizdir (aleyhisselam). O'nun sünnet-i seniyyesini öğrenip tatbik edebilene iki cihanda da saadet kapıları açılır
.11/10/2007
Sevinç ve hüzün...
Sevinçliyiz, çünkü; onbir ayın sultanı, rahmet, mağfiret ve cehennemden kurtuluşa vesile olan böyle mübarek bir ayla şereflendik. Sünnetlere farz, farzlara en az yetmiş kat sevap kazandıran çok kârlı bir ticaret imkânını bulduk... Oruçlarımızı tuttuk, namazlarımızı, teravihlerimizi cami ve mescitlerde, mü'min kardeşlerimizle beraber eda ettik. Fakirlere, muhtaçlara imkânımız elverdiği ölçüde yardım ettik, sadaka dağıttık. Zenginlerimiz, zekatlarını verdi, fıtır sadakası verildi. İftarlara davet edildik, biz kardeşlerimizi davet ettik, böylece kaynaşmalar, görüşmeler oldu. Karşılıklı dualar edildi. Ümit ederiz ki; milyonlarca Müslümanın mağfiret edildiği bu mukaddes ayda, biz de o bahtiyar insanlardan biri olmuşuzdur. Hele bin aydan daha hayırlı, uzunca bir ömre bedel olan Kadir Gecesini de idrak etme nimetine kavuşanlardan biriyiz. Bunun için Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır... Üzgünüz, maddi ve manevi, nihayetsiz huzur ve bereket bahşeden mübarek aydan ayrıldık... Ne kadar da çabuk geçti. Sanki bir kuş gibi uçtu gitti. Bir daha bu feyizli aya kavuşur muyuz, kavuşamaz mıyız, belli değil... İmanlı gönüllerin hasat günü Yarın bayram. Cuma günü de mü'minlerin bayramı yani yarın çifte bayram yapacağız. Bayram, bir ay boyunca kulluk şuuru içinde ibadetlerini yapan, imanlı gönüllerin hasat günüdür, çok mübarek bir gündür. Bu günlerde bize düşen birçok vazife var; büyüklerimizi, akrabayı ve dostlarımızı ziyaret etmek, bayramlarını tebrik etmek, dualarını almak gibi... Onları hatırlar ve sevindirirsek, Rabbimiz de bizi sevindirir. Bayramlaşmalar, yalnız yaşayanlarla olmamalı, kabir ziyaretlerini de yapmalıyız, onlara okumalıyız. Bizim gıdaya olan ihtiyacımızdan daha çok onların duaya ve okumaya ihtiyaçları vardır. Hatim-i Esam (rahimehullah) buyuruyor ki: Kabir ziyareti yapan onlara okumasa, kabirdekilere hakaret etmiş olur. Onların halinden ibret almasa, kendisine hakaret etmiş olur! Bayramın sevincinden fakirleri mahrum etmemeliyiz, onlara yardım etmeliyiz. Hele, yetim çocuklar varsa onlara daha çok ilgi göstermeliyiz. Rabbimiz dileseydi, o çocukları değil, bizim çocuklarımızı yetim bırakabilirdi. Bir bayram günü sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) mescitten çıktıktan sonra, yolda oynayan çocuklara rastlar. Çocuklar çok neşeli, sevinçle oynuyorlardı... Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymişlerdi, neşe içindeydiler. Yalnız içlerinden biri eski ve yırtık elbiseleri içinde üzgün bir şekilde onları seyrediyordu. O çocuğun bu hali Peygamber efendimizin dikkatini çekti, çocuğa yaklaştı ve sordu: -Yavrum sen niçin arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun? Çocuk cevap verdi: -Ben hem yetimim, hem de öksüzüm. Babam şehit oldu, annem başkasıyla evlendi!.. Âlemlere rahmet olarak gönderilen efendimiz, şefkatle çocuğun elinden tutup hane-i seadetlerine götürdü. Sevgi ile saçlarını okşayarak buyurdu ki: -Yavrum, ister misin baban ben olayım, Âişe annen olsun, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsun... Yetim çocuk, sevinçten neredeyse uçacaktı ve; -Nasıl istemem, kim istemez ki, diye cevap verdi... Çocuğun karnı doyuruldu, elbiseleri yenilendi, daha sonra oynayan çocukların saflarına katıldı. Onlardan daha çok neşe ile oynamaya başladı. Çocuklar etrafına toplanıp sordular: -Nedir sendeki bu hal? Çocuk cevap verdi: -Biraz önce açtım, şimdi karnım tok, elbiselerim eski idi, şimdi yeni. Önce yetim idim, Peygamber aleyhisselam babam oldu... Bu manzaraya şahit olan çocuklar dediler ki: -Keşke biz de yetim olsaydık, biz de böyle nimetlere kavuşsaydık... Bayram yapmak hakkımız... Bizim bildiğimiz, bayramlarda arkadaşları gibi gülemeyen, oynayamayan fakir ve yetim çocuklar varsa onlara sahip çıkalım. Hiç olmazsa bayramlarda onlara yetim ve fakir olduklarını unutturalım. Büyük cihat olarak tarif edilen nefis ile olan muharebeyi kazanan biri olarak bayram yapmak hakkımızdır. Yememizi içmemizi, nefsimizin arzu ettiği diğer şeyleri, bizleri yaratan Rabbimizin emri olduğu için bir ay boyunca terk etmemiz bize dünyada bayram yaptırdığı gibi, ahirette de bayram yapmamıza vesile olur inşaallah. Bu vesile ile idrak ettiğimiz bayramın, cümlemize, bütün Müslümanlara ve bütün insanlara hayırlar getirmesini ve daha nice bayramlara kavuşmamızı nasip etmesini yüce Rabbimizden niyaz ederim...
.04/10/2007
Dua zamanı!..
Her zaman dua edilir, fakat bazı vakitlerdeki dualar daha çok kıymetlidir. Onbir ayın sultanı olan bu mübarek ayda, hele son on gününde yapılırsa müstecâb olma ihtimali daha yüksektir. Dua etmek başlı başına ibadettir, sevap kazandırır. Rabbimizin beraberliğini kazandırır, Hadis-i kudside buyuruluyor ki: "Kulum beni nasıl bilirse, ona öyle muâmele ederim. Bana dua ettiği zaman da onunla beraberim." Kabul olmasa bile bu nimet bize kâfidir. Ki kabul olmaması mümkün değildir. Bir hadis-i şerifte; "Allahü teâlâ kerimdir, kendisine açılan elleri boş çevirmek istemez" buyuruluyor. Yine bir rivâyet var ki; yapılan dualara karşılık olarak üç şeyden biri verilir: Ya hemen kabul edilir, aynen, istenildiği gibi verilir veya tehir edilir, sonra verilir. İstediği şey onun için o anda iyi olmayabilir. Şeker hastasının tatlı istemesi gibi. Veya dünyada hiç verilmez ama, ahirette ona sevap olarak verilir ve ona denilir ki: Sen dünyada dua etmiştin ya, kabul olunmamıştı, işte bu sevaplar onun karşılığıdır. Bunun üzerine Eshab-ı kirâm (aleyhimürrıdvan) dediler ki: Öylese biz de çok dua edeceğiz. Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "O da size daha çok verecek." Cenab-ı Hak'tan istenince memnun olur, kullarından da istenince üzülür, bundan hoşlanmazlar. Kabul olması için... Duaların kabul görmesi için helâl lokma yemeliyiz. Vücudumuz, haramlardan beslenmişse veya sırtımızdaki elbiseler haramdan alınmışsa, yapılan dualar kabul görmez. Büyüklerimizden Ebu İshâk hazretleri bir seyahatten döner, kendisini iki adam çok telâşlı bir tarzda karşılar ve derler ki: -Çok büyük bir sıkıntımız var, hayatımız tehlikededir. Bizim emirin iki tane atı vardı, onları ahırdan kaçırdık, dağda dolaşıyorlar, yakalayamazsak ikimizi de cezalandırır. Atlara yaklaşıyoruz, kaçıyorlar. Ne yapacağımızı bilemiyoruz. Bunun üzerine bu mübarek zat atından iner, iki rekat namaz kılar ellerini açar ve dua eder. Daha elleri havada iken atlar kendiliğinden gelir ve teslim olurlar. Bunu gören talebesi; -Hocam, bu nasıl bir dua idi, bunu bize de öğretseniz, biz de lüzumlu hallerde bu duayı yapsak, deyince. Ona şöyle cevap verir: -Bu duanın böyle anında kabul olmasının sebebi otuz senedir boğazımdan harâm lokma girmediği içindir. Kırık kalple yapılan dualar daha makbuldür. Bir adam Süfyan-ı Sevri hazretlerine gelir ve der ki: -Bizim aile çok kalabalık, gelirimiz de azdır, sıkıntılı bir hayat yaşıyoruz. Bazen evden un istiyorlar, yağ istiyorlar, bende de hiç para olmuyor, çok üzülüyorum, dua buyurun da Rabbimiz bize biraz daha fazla imkân versin. Ona şöyle cevap verir: -Senden bu gıda maddeleri istendiğinde sende de para yoksa, kalbin kırılır. Rabbimiz hadis-i kutside buyuruyor ki; "Ben kalbi kırık olanların yanındayım." O zaman senin duan, bizim duamızdan daha kıymetlidir öyle hallerde sen hem kendine dua et, hem de bize. Seher vakti yapılan dualar makbuldür. Yusuf aleyhisselamın kardeşleri, babalarından, (yaptıklarından dolayı) af olunmaları için dua istediler. O da, "size sonra dua edeceğim" dedi ve seher vaktinde (sabah namazından önce) onların mağfireti için dua etti ve affedildiler. Dua ederken, kabul olunacağına inanmak lazım. "Benim duamdan ne çıkar, ben kötü bir kulum, şu kadar zamandır dua ediyorum da n'oldu? Bir netice alamadım" demek yanlıştır. Mahlûkâtın en kötüsü olan şeytan, cennetten çıkarılınca dua etti. "Ya Rabbi kıyâmete kadar canımı alma, beni yaşat" diye ve duası kabul olundu. Kendi düşmanının bile duasını reddetmeyen Rabbimiz, hiç bizim dualarımızı geri çevirir mi? Dua ederken, yalvararak dua etmeli, muhtaç ve aciz olduğumuzu düşünmeliyiz. Bir kul, kendini ne kadar küçük görür, mütevazı olursa, Cenab-ı Hakk'ın indinde o kadar yükselir. Kendini ne kadar büyük görür kibirlenirse, o kadar alçalır... Huzurlu, sıhhatli zamanlarda dua edersek, sıkıntılı ve hasta olduğumuz vakitlerdeki dualarımızın kabulüne vesile olur. Nimete kavuştuğumuzda dua etmezsek, nimetlerin elden çıktığından sonraki dualar kıymetli olmaz. Önce tövbe etmeliyiz... Duaya başlamadan önce tövbe etmeliyiz. Bilerek veya bilmeyerek yüzlerce günâh işliyoruz. Tövbenin şartları yerine gelirse, kul hiç günâh işlememiş gibi olur. Duaya Rabbimize hamd ederek ve Salevat-ı şerife ile başlamalı, bitiminde de yine Salevat-ı şerife okumalıyız. Salevât, kabul edilmiş duadır. Rabbimiz, melekleri ile beraber sevgili Peygamberimize Salevat getiriyorlar. Bir duanın baş tarafı kabul edilir, sonu da kabul görmüşse, ortadakilerin de onun hatırına kabul edilmesi umulur. Ne dua edersek edelim, daima "hayırlı ise olsun" demeliyiz. Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu biz bilemeyiz, ama Rabbimiz bilir...
.06/09/2007
Müslümanın Müslüman üzerindeki hakkı
Üzerimizdeki haklar çoktur... En büyük hâk Yüce Rabbimizin. Bizden hiçbir talep olmadığı halde bizleri yarattı ve yaşatıyor. Dünyaya geldiğimizde kördük, görme nimetini bize o verdi. Sağırdık, duymaya olan ihtiyacımızı o giderdi. Güçsüzdük, bize gücü ve kuvveti o ihsan etti. Açtık, bizi o doyurdu, hem de gıdamızı biz daha dünyaya gelmeden önce annemizin göğsünde (dünyanın hiçbir mamasında bulunamayacak kadar vitaminli bir gıdayı) hazırlatarak... Yalnız yaratmakla kalmadı, bizleri yaşatıyor da. Bize bir ekmek yedirebilmek için yerde ve gökte ne varsa; Güneş, Ay, bulutlar, rüzgâr, toprak ve diğer nimetlerin hepsini seferber ediyor. Havayı teneffüs etmekle de her dakika hayatımızı kurtarıyor. Hava yeryüzünden çekilse, çok değil on dakika havasız kalsak, hiçbir canlı kalmaz. Ne kadar şükretsek yine hakkını ödeyemeyiz... İbret alalım diye... Bizi ve sahip olduklarımızı yaratan Rabbimizin bizde hakkı olmaz olur mu? O'nun hakkı, emirlerini yapıp haramlarından sakınmaktır. Peygamber aleyhisselamın hakkı var, annemizin, babamızın, hocalarımızın hakkı var, komşu hakkı var, evlatlarımızın hakkı var, hatta hayvanların bile hakkı vardır. Sevgili Peygamberimiz; eski kavimlerde meydana gelmiş bazı hadiseleri ibret alalım diye bize anlatıyorlardı. Mesela, bunlardan bir tanesi şudur: Bir adam çölde seyahat ederken susar. Yoldaki kuyulardan birine iner, suyunu içer ve çıkar, bakar ki, bir köpek çok susamış, susuzluktan yerdeki çakıl taşlarını yalıyor. Acımış hayvanın haline. Yanında kabı da yokmuş, mecbur kalmış ayakkabısını su ile doldurmuş ve köpeği doyurmuş. Bu hareketi Cenab-ı Hakkın o kadar çok hoşuna gitmiş ki, o kulunu bu yaptıklarından dolayı affetmiş. Yine hadis-i şerifte bildirilir: Eski zamanlada bir kadın, bir kediye kızar ve onu bir odaya kapatır, ona ne bir yiyecek verir, ne de dışarı salar; ta ki hayvancağız dışarıda rızkını arasın! Neticede biçâre kedi açlıktan ölür. Bu yaptıkları Rabbimizin gadabını celbeder ve o kadını, o kediye yaptıklarından dolayı cehenneme atar. Acımayana acınmaz... Müslümanın Müslüman üzerindeki hakkı altıdır: 1- Karşılaştığı zaman selâm vermeli. Selâm vermek sünnet, almak ise farzdır. Fakat selâm verenin sevabı, alanınkinden daha çok. Yani sünnet işleyen, farz işleyenden daha kârlı. Sebebine gelince; bir işe sebep olmak o işi yapmış olmak demektir. Selâmı veren, selâm alma farzını işlettiği için, farz sevabını alıyor, artı bir de sünnet işlemiş olmaktadır. 2- Davet edildiği zaman bir özrü yoksa, gitmeli. Davet edilen yerde günâh işlenmiyorsa gitmek sevaptır. Hele bu dâvet düğün yemeğine ise ki, ona "velime" denir, daha önemlidir. Hatta vaciptir diyen âlimler vardır. 3- Nasihat isterse ona nasihat etmeli. Hepimiz, her zamankinden daha çok nasihate muhtacız, ama kimsenin de kimseden nasihat istediği yok. Nasihat olunsak bile kızarız. Nasihate karnım tok deriz. 4- Aksırdığı zaman "Elhamdulillah" derse, ona "Yerhamukellâh" demeliyiz. Aksırmak Rahmandan, esnemek ise şeytandandır. Peygamberler hiç esnemezlerdi. Hastadan dua istemeli 5- Hasta olduğu zaman ziyaretine gitmeli. Hasta ziyareti temiz elbise ile, güler yüzle yapılmalı. Hastanın hoşlanacağı sözler söylenmeli ve çok uzun oturmamalıyız. Ziyaret edilen hasta çok sevinir, onun kalbi kırıktır. Kırık kalple yapılan dualar kabul olunur. Ondan dua istemeli, onların duası meleklerin duası gibidir. 6- Vefat ederse cenazesine gitmek, namazını kılmak vazifemizdir. İbret almalıyız onun bu halinden. Ömür boyu çevresinde ölenleri gören ve onların cenazesini taşıyan insan zanneder ki; hep böyle devam edecek. Düşünmek gerekir ki; cenazesini taşıdığınız adam da çok cenaze taşımıştı, fakat bugün kendisi cenaze oldu. Bir gün de gelecek biz cenaze olacağız, unutmayalım...
.
|
| Bugün 224 ziyaretçi (496 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
