 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
http://ahmetakgul.net/wp-content/uploads/2014/06/Bizden-S%C3%B6ylemesi-2-2.-Bask%C4%B1.pdf
.ÖNSÖZ EGEMENLİK GİDERKEN LAİKLİĞİ TARTIŞMAK AB’ye eyalet olmak hatırına, egemenliğimiz elden gidiyor, etkili ve yetkili zevattan, nefes çıkmıyor!... Türkiye’yi federasyonlara ayıran haritalar, hem de stratejik patronumuz Amerika tarafından ve üstelik NATO toplantılarında sergileniyor, hiç ses çıkmıyor!”... Vatan topraklarımız, fabrikalarımız, stratejik yatırımlarımız yabancılara satılıyor. Geleceğimiz ve güvenliğimiz karartılıyor. Maalesef dur diyen bir teres çıkmıyor! Patrik ekümenleşiyor. İstanbul “Vatikanlaşıyor, gençler Hıristiyanlaşıyor. Ahlak ve aile hızla yozlaşıyor, işsizlik ve sefalet, felakete yaklaşıyor, ama bizim “devletli”lerimiz bunları dert ve stres edinmiyor, olumlu ve onurlu bir hareket ve heves görülmüyor!.. Hükümetiyle muhalefetiyle, yargı yetkilisiyle cumhur reisiyle, herkes oturmuş, laikliği ve irtica tehlikesini tartışıyor...!? Bu marazlı ve maksatlı tavır, Mustafa Kemalin ikaz ve işaret ettiği “Gaflet, dalalet, hatta hıyanet” manzarasını hatırlatıyor. Ve kesinlikle anlaşılıyor ki; Yeni ve milli bir devrim ve değişim gerekiyor. Halkımızı sömürmek ve sindirmek üzere kurulan sistem, artık çivi tutmuyor. Ve ne demokratiklik numarası, ne laiklik yaması, bu yırtığı kapatmaya yetmiyor. Çünkü demokrasi ve laiklik, amaç değil, araçtır... Amaç; Ülkenin bağımsızlığı, devletin bekası ve milletin huzur, hürriyet ve refahıdır. Amerika’nın gizli sömürgesi ve çağdaş kölesi, Avrupa’nın eyaleti ve arka bahçesi, siyonist İsrail’in bölge bekçisi olalım, ama laik ve demokratik kalalım!...? İşte bu kafa karanlıktır, bu anlayış sakattır, bu yaklaşım, ruhsal ve sosyal bir hastalıktır. Halbuki önce; Milli, haysiyetli ve adil bir devlet olmalıyız. İşte laiklik ve demokrasi bundan sonradır. Önce, Ekonomik ve teknolojik her yönden kalkınmış, psikolojik ve stratejik üstünlük ve bağımsızlığını kazanmış, vatandaşlarına inandığı gibi ve insanca yaşama şartlarını sağlamış bir Türkiye’yi hazırlamalıyız. Çünkü laiklik ve demokrasi, bu amaçlar için sadece bir araçtır. Öncelikle ve özellikle korunması gereken, Aziz vatanımızın bütünlük ve bekası, insanımızın özgürlük ve onurlu yaşam haklarıdır. Yoksak birinci derecede, Laikliği korumak isteyenler, acaba bu kılıf altında kendi çıkarlarını ve şeytani çarklarını mı korumak telaşındadır? Bir ülkede İktidar Kurmaylarının, Yargıtay’ın ve Cumhurbaşkanının laiklik anlayışı bile çelişiyorsa, bu kavramın hukuki tanımı kaçınılmazdır. Laiklik, vatandaşın dinine müdahale etmek, mukaddesatını hor görmek, karşısına geçip fasa fiso felsefeleri savunmak değildir. Böyle olmadığını anlamak için sakin kafa ile sadece hukuka müracaat etmemiz yeterlidir. Cumhurbaşkanı, “Evrensel laiklik bizi bağlamaz” mealinde bir yoruma dayanıyor. “Her ülkenin içinde bulunduğu şartlar farklıdır, o yüzden farklı laiklik anlayışları ve bize özgü bir laiklik uygulama normaldir” sonucuna varıyor. “Hangi anlayış” sorusunu yöneltip bir tanımı istediğiniz zaman, “laikliği yeniden tanımlamaya kalkmak” suçunu işlenmiş sayıyor. Ortada akla zarar bir tutarsızlık var. Bu tutarsızlığı çözdüğümüz zaman, her konuda ortak bir mutabakata varabiliriz. Cumhurbaşkanı’nın cümlesi aynen söyle: “Dini ve dini anlayışları tümüyle farklı ülkelerde, laiklik uygulamasının aynı anlam ve düzeyde olması beklenemez” Cumhurbaşkanı açıkça, insan haklarının laikliğin en sınırlı ve zararlı tanımına bile zıt bir laiklikten bahsediyor. Dini esaslar göre devlet kurmak ile, mevcut dinlere göre şekillenen laiklik prensibi arasında yaklaşım olarak ne fark bulunuyor? Böyle laiklik olur mu? Birlikte yaşamanın beraberinde getirdiği sorunları konsensüsle çözmek için geliştirdiğimiz 6 yöntemin adı hukuktur. Yargıtay Başkanı, “Laikliği yargı korur.” derken, bir hukuk prensibi olan laikliğin de yer aldığı hukuk düzeninin, disiplinli ve barış içinde yaşayan bir topluma ve o toplumun sahip çıktığı sağlam bir kamu düzenini sağlayacağına işaret ediyor. Herkes hukuka riayet ederse, laikliği korumaya ihtiyaç kalmaz, tersine laiklik kendisini korumaya kalkanları korumaya başlar. Bir ülkenin, Cumhurbaşkanı, Meclis başkanı, Yargıtay Başkanı, başbakanı gibi devletin en üst makamları bile, laikliği çok farklı ve aykırı biçimde tanımlıyor ve ortak bir karar ve kanaate varamıyorsa, artık bu kavramın ilmi, insani ve hukuki bir tanımının yapılması ve anayasaya yazılması kaçınılmaz bir ihtiyaçtır. Mustafa Kemalden sonraki, Cumhuriyet tarihinin kayıp ve karanlık yıllarında, adeta milli kimliğimiz ve manevi karakterimiz kökünden kazınmaya ve karartılmaya; milletimiz, tarihine yabancılaştırılmaya; milli gurur, onur ve şuur kaynaklarından, dilinden ve dininden sistematik bir husumet ve kasıtla (ajitasyonla) koparılmaya-uzaklaştırılmaya çalışılmıştır. Bu süreçte özelikle örselenen ve körletilmek istenen ise İslam’dır. Maalesef, Laiklik; İslam düşmanlığına geçirilen bir kılıf haline getirilmiştir. Müslüman Türk milleti, milli kültüründen ve manevi değerlerinden koparılmaya ve maksatlı olarak yozlaştırılmaya çalışılmıştır. Konuyla ilgili olarak, 26.03.2005 günü Kanal Türk’te (kt) konuşan yazar Atilla ilhan aynen şunları söylemiştir: “Halk Partisi, İngiltere ile yapılan anlaşmadan sonra Halk Evleri ve Köy enstitülerini kurarak, buralarda Yunan-Latin-Grek kültürünü yaymaya ve bütün halka ve gençlere, bu kültürü anlaşılmaya çalıştı. Diğer taraftan yavaş, yavaş Gazi’nin (Atatürk’ün) yolundan da ayrılmaya ve uzaklaşmaya başladı. Zaten bu dönemde (1938-1950) Kaymakamlar Halk Partisi’nin ilçe başkanı, valilerde il başkanıydı. Parti ve devlet birbirine karıştı. Bu haliyle yönetim faşistti ve Totaliterdi. Batılılar bu tür icraatları tasvip, tercih ve teşvik ediyor, ancak Türkiye’yi aralarına almak istemiyorlardı. Zira, Atatürk, kültür ve medeniyet yönünde değil; Endüstriyel ve teknik ilerleme-gelişme yanlısı bir “batı’cı”lığa yatkındı. Yoksa hiçbir zaman teslimiyetçi ve taklitçi olmamıştı. Bu yorgun ajitasyon, (milli-manevi temelinden koparılma, dinden uzaklaştırma-yozlaştırma) çabaları sonucu hasıl olan boşlukta varılan nokta şudur: İlk önce yoğun bir devrim simsarlığı, bunu takip eden kesif bir din tüccarlığı… Böylece İnönü döneminden miras eğilim-eğitim ve alışkanlıklar hortlatılarak, kaldığı yerden devam ettirilmiş, sağlıklı, akılcı ve çoğulcu demokrasi ve fazilet anlamında Cumhuriyet’ yerine; “Halka rağmen halkı yönetme ve yönlendirme” gibi adalet, ahlak, demokrasi, hukuk ve çağ dışı, ilkel bir zihniyet hakim unsur hale gelmiştir. Bununla birlikte; Atatürk döneminde kesilen misyonerlik faaliyetleri yeniden başladı ve giderek çoğaldı. Bütün Anadolu'ya yayıldı. Köşe-bucağa, hattâ köylere kadar uzandı. Buna paralel olarak başlayan, sözde 'dinler arası diyalog' Vatikan damgalı tapınak şövalyelerinden de destek alarak, bütün ülkeyi kapladı. İslâm dininde büyük günah ve şiddetle kaçınılması gereken haramlardan olmasına ve kanunen yasak sayılmasına rağmen: Sahtecilik, yalan, talan, hırsızlık, yolsuzluk, rüşvet, iltimas ve nüfuz ticareti aldı yürüdü. Yolsuzluk yoksulluğu, yoksulluk cehaleti, cehalet felâketi getirdi. Anarşi, terör, gasp, irtikap ve kap-kaç olayları ülkeyi sardı. Namussuzluk ve ahlâksızlık geçer akçe haline geldi. Krizler birbirini kovaladı. Burada şu gerçeğin altını önemle çizmek gerek: Kainatta var olan ilk ve tek din islamiyet’tir. İslam’ı cihana yaymak şerefi de Türk milletinindir. Bu ve benzer pek çok nedenle, “her Türk Müslüman’dır. Müslüman olmak ve Müslüman kalmak zorundadır.” Aksi taktirde Macarlar, Bulgarlar ve daha nice örnekleri gibi Türklükten uzaklaşır. Yozlaşır. Çünkü insan fıtratına uygun olan tek ilahi kaynak ve Hakikat İslamiyet’tir. Burada Atatürk’ün; din, ahlak, laiklik, kadın ve aile hakkındaki görüşlerini ve Türk milletine “vasiyet” niteliği arz eden sözlerini hatırlatmak isteriz. “Manevi kuvvet, özellikle ilim ve iman ile yüksek bir şekilde gelişir. Allah birdir. Şanı yücedir. Peygamber Efendimiz Hazretleri, Allah tarafından insanlara, dini gerçekleri duyurmaya memur ve elçi seçilmiştir. Bunun temel esası hepimizce bilinmektedir ki, yüce 7 Kuran'daki anlamı açık olan ayetlerdir. İnsanlara feyiz ruhu vermiş olan dinimiz, son dindir. En mükemmel dindir. Çünkü dinimiz akla, mantığa, gerçeğe tamamen uyuyor ve uygun düşüyor. Eğer akla mantığa ve gerçeğe uymamış olsaydı, bununla diğer ilâhi tabiat kanunları arasında çelişki olması gerekirdi. Çünkü, tüm evren kanunlarını (maddi ve manevi âlemin kurallarını) yapan Allah’tır.1 "Hazreti Peygamber Efendimiz, bütün Müslümanların ve kutsal kitap sahiplerinin bildiği üzere, Allah tarafından, dini gerçekleri insanlık dünyasına duyurmaya ve anlatmaya memur edilmişlerdir ve ismi peygamberdir. Yani, kutsal ve doğal haberleri ulaştırmakla görevlidir. Ulu Allah, Kur'an-ı Keriminde kendisine emirlik, saltanat ve taç vermiş değildir. Hükümdarlık vermiş değildir. (İslam toplumunun başında imani ve ahlaki sorumluluğu yanında, elbette siyasi ve hukuki konumu da tabiidir.) Peygamberlik vazifesi ile gönderilmiştir. Tabiatıyla, gerçek vazifesini tamamen kavramış olan Cenab-ı Peygamber, bütün dünya insanlarına hakikat mesajını duyurdu. Hepinizce bilinmesi lâzımdır ki, o devirde, meselâ doğuda bir İran devleti, kuzeyde bir Roma İmparatorluğu vardı. Diğer kabileler ve kurulu devletler vardı ve Cenab-ı Peygamber (bu) devletlere gönderdiği peygamberlik mektuplarında buyurmuşlardır ki; Allah birdir ve ben O'nun tarafından, size gerçeği anlatmakla vazifeliyim. Hak Dini, İslâm dinidir. Ve bunu kabul ediniz... ve hattâ ilâve etmiştir, Ben size, Hak Dini'ni kabul ettirmekle zannetmeyiniz ki, sizin milletinize, sizin hükümetinize el koymuş olacağım. Siz, hangi hükümet yapısında ve hangi durumda bulunuyorsanız, o yine aynı kalacaktır. Yalnız hak dinini kabul ediniz ve koruyunuz.”2 “Türk milleti daha dindar olmalıdır, yani bütün sadeliği ile dindar olmalıdır demek istiyorum. Dinimize, bizzat gerçeğe nasıl inanıyorsam, ona da öyle inanıyorum. Bilime ters, ilerlemeye engel hiçbir şey kapsamıyor. Halbuki, Türkiye'ye bağımsızlığını veren bu asil Asya milletinin içinde daha karışık, suni, boş inançlardan ibaret, taklitçi bir din daha vardır. Fakat, bu cahiller, bu zavallı kimseler sırası gelince, aydınlanacaklardır. Onlar aydınlığa yaklaşamazlarsa, kendilerini köleliğe mahkûm etmişler demektir. Onları kurtaracağız.3 “Din lüzumlu bir müessesedir. Dinsiz milletlerin devamına imkân yoktur. Yalnız, şurası var ki, din Allah ile kul arasındaki samimi inanç ve bağlılıktır.4 Büyük bir inkılâp yaratan Hazreti Muhammed'e beslenilen sevgi, ancak O'nun koyduğu fikirleri, esasları korumak ve uygulamakla mümkündür.5 Vatandaşları içinde, çeşitli dinlere mensup unsurlar barındıran ve her din mensubu hakkında âdil ve tarafsız tutum ve davranışla yükümlü bulunan ve mahkeme’lerinde vatandaşları ve yabancılar hakkında eşit adalet uygulamakla vazifeli olan bir hükümet, fikir ve vicdan hürriyetlerine uymaya mecburdur.6 "Türk Kadını Nasıl Olmalıdır? "Türk Kadını dünyanın en aydın, en özverili ve en ağır başlı kadını olmalıdır. Ağır sıklette değil; Ahlâkta ve erdemde olgun ve onurlu bir kadın olmalıdır." —“Türk kadınının vazifesi, Türk'ü asli zihniyetiyle ve azmiyle korumaya ve müdâfaaya kararlı nesiller yetiştirmektir. Milletin kaynağı ve sosyal hayatın esası olan kadın, ancak faziletli olursa bu vazifesini yapabilir. Her halde kadın, çok yüksek konumda olmalıdır."7 "Kadınlık meselesinde şekil ve dış görünüş ikinci derecededir. Asıl mücadele sahası, kadınlarımız için şekilde ve kıyafette başarıdan çok, asıl başarılı olunması gereken saha (kadınların) nur ile irfan ile "Gerçek Fazilet" ile donatılmasıdır, Ancak, bu şekildedir ki, çocuklarımız memlekete yararlı (ve hayırlı) birer vatandaş ve mükemmel birer insan olurlar."8 "Şehirlerimizdeki kadınlarımızın giyinme ve kapanmalarında iki şekil meydana çıkıyor: Ya aşırı taşkınlık, ya da aşırı kapalılık görülüyor. Ya, ne olduğu 1 (1923-Atatürk' ün S. ve D., Cilt: 2 - Türk İnkılâp Tarihi Ens. Yayını, 1952 ) 2 (1923-G. M. Kemal Atatürk'ün Eskişehir-İzmit Konuşmaları, Arı İnan-Türk Tarih Kurumu, 1982) 3 (Atatürk'ün Söylev ve Demeçleri, Cilt: 3-Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü Yayını, 1954) 4 (1930-Nutuk, Cilt: 3 Mustafa Kemal Atatürk, Türk Devrim Tarihi Enstitüsü Yayını-1960) 5 (1930-Şemsettin Günaltay, Ülkü Dergisi-Sayı: 100-1945) 6 (1927-Nutuk, Cilt: 2, M.K.Atatürk-Türk Devrim Tarihi Ens. Yayını, 1960) 7 (Atatürk, Söylev ve Demeçler-T.D.K. Ens. 1989-Sayfa: 242/294) 8 (1923-Nutuk, 153-154 ve F. Atatürk ve Atatürk'ün Hususiyetleri, S: 74 H.Rıza Soyak) 8 bilinmeyen çok kapalı, çok karanlık bir dış şekli gösteren giyim, yahut Avrupa'nın en serbest balolarında bile dış giyim olarak gösterilmeyecek kadar açık bir kıyafet... Bunun her ikisi de şeriatın tavsiyesi, dinin emri dışındadır. Bizim dinimiz kadını o tefritten ve bu ifrattan uzak tutar. O şekiller dinimizin gereği değil, muhalifidir."9 "Onun için, medeni topluluklarda erkek daima kadına hürmet etmek zorundadır."10 “Din gereği olan örtünmek, kısaca açıklamak gerekirse, denebilir ki: kadınlara külfet yaratmayacak ve terbiyeye aykırı olmayacak şekilde basit ve sade olmalıdır. Örtünme şekli kadını hayatından, varlığından ayıracak bir şekilde olmamalıdır. Dini örtünme, kadınlar için zorluk yaratmayacak, kadınların sosyal hayatta, ekonomik hayatta, ilim hayatında, erkeklerle birlikte çalışmasına engel olmayacak şekilde kolay olmalıdır. Bu basit şekil, toplumumuzun ahlâk ve terbiyesine aykırı değildir. Kadınlarımızın, genel görevlerde üzerlerine düşen paylardan başka; Kendileri için en önemli, en hayırlı ve en faziletli vazifelerden biri de, "İYİ ANNE" olmaktır... Bu günün anaları için en kutsal görev: gerekli özelliklere sahip evlât yetiştirmek, evlâtlarını bugünkü hayat için faal bir unsur hâline sokmaktır. Bu da kadınlarımızın "pek çok yüksek niteliği" taşımalarına bağlıdır. Bu sebeple; Kadınlarımız, hattâ erkeklerden daha çok aydın, daha çok verimli, olgun, daha fazla bilgili olmaya mecburdurlar. Eğer gerçekten "milletin anası olmak istiyorlarsa" böyle olmalıdırlar.11 Bu millet, esas terbiyesini aileden almaktadır. Türk milleti, öyle “Ana”lara sahiptir ki, her devrin büyük adamlarını bu analar yetiştirmiştir. Türk kadını, daha yüksek nesiller yetiştirmeye kabiliyetlidir. Türk kadını dünyanın en aydın, en faziletli ve en ağır başlı kadını olmalıdır. Milletin kaynağı, sosyal hayatın esası olan kadın, "ancak faziletli olursa" görevini yerine getirebilir. Her halde kadın çok yüksek bir konumda olmalıdır.12 “Hiçbir ulus yoktur ki, ahlâk temellerine dayanmadan yükselsin.13 Ahlâk kutsaldır; Çünkü aynı değerde eşi yoktur ve başka hiçbir çeşit değerle ölçülemez. Ahlâk kutsaldır. Çünkü en yüksek ve gerçek ahlâkın sahibi bir varlığa aittir. O varlık, yalnız ve ancak, milli şuur ve sorumluluğa sahip toplumdur. Bu toplumun ahlaki değerlerinden başka bir varlık yoktur. Gerçek ahlâk, Tanrı katında belirlenmiş, Peygamberle öğretilmiş ve bir toplumla birleşmiştir. Çünkü vicdanlarımız üzerinde etkili olan ruhi hayat, toplumun fertleri arasındaki niyetler ve bu niyetlere olan tepkilerden oluşur. Hakikatte toplum, en yoğun fikri ve ahlâki faaliyetlerin odak noktasıdır.14 “ÇOK NAMUSLU OLMALIDIR! Şimdiye kadar yapılmış bulunan hataların en büyüğü, bilhassa teşebbüs sahiplerimizin, aydınlarımızın ve özellikle bilginlerimizin en büyük günahı namuslu olmamaktır. Milletin karşısında namuslu olmak, ilkeli, karakterli ve dürüst hareket etmek lâzımdır. Milleti aldatmayacağız. Millete daima ve daima gerçeği söyleyeceğiz. Belki hata ederiz. Gerçek zannederek yanılmış olabiliriz. Fakat millet onu düzeltsin! Kendimizi kimsenin üzerinde görmeğe de hakkımız yoktur. Onurlu ve sorumlu davranmak ve esaslı olmak lâzımdır. Yapacağımız her şeyin bir anlamı ve bir nedeni olması gerekir. Bütün dünya bilsin: Yeni Türkiye ne yapıyor, hangi esas üzerine yürüyor? Gerçekte aldatmak kolay değildir. Hiçbir zaman medeniyet dünyasını aldatabileceğimizi zannetmeyiniz. Böyle bir zan, dünyanın en büyük yanılgısı içinde bulunduğumuzu göstermekten başka bir neticeye varamaz.15 Birbirimize daima gerçeği söyleyeceğiz. Felâket veya saadet getirsin, iyi veya kötü olsun, asla gerçekten ayrılmayacağız.16 Biz daima gerçeği arayan ve onu buldukça ve bulduğumuza inandıkça ifadeye cesaret eden adamlar olmalıyız.17 9 (21.Mart. 1923 - Söylev ve Demeçler, Cilt: 2 T.D.T.E. Yayını, 1989-S: 155-156/294) 10 (N. Ahmet Banoğlu, Nükte-Fıkra ve Çizgilerle Atatürk - Kitap: 2, Sayı: 136) 11 (1923-Söylev ve Demeçler, S: 150-153) 12 (Kemal Atatürk ve Milli Mücadele Tarihi, Enver Ziya Karal/1925-Nutuk, S: 234-235) 13 (Atatürk, 30.Ağustos. 1926, Nutuk Cilt: 2, T.D.T.E. Yayını, 1989 S: 4) 14 (1929-Medeni Bilgiler, M.K.Atatürk'ün El Yazıları, Prof. Afet İnan) 15 (1923-E.-İzmit Konuşm. A. İnan) 16 (1925-Nutuk, Cilt:2) 17 (1931-Sümerbank Dergisi.,. Cilt:3 Sayfa: 29, 1963-Uluğ İğdemir) 9 Şimdi Sn. Cumhurbaşkanı Sezer’e göre bu sözlerin sahibi olan Atatürk; Gerici ve çağdışı fikirli midir? Laikliğe aykırı mı hareket etmiştir? Kadınların “dinin emrettiği ölçülerde” ama sade bir şekilde örtünmeleri gerektiğini bildirmekle “yobaz”lık mı sergilemiştir? Ya da Atatürk, din istismarı yapan birisi midir? Yoksa Sn. Cumhurbaşkanı, AKP’ye ve din istismarcısı kesimlere mazeret ve meşrutiyet kazandırdığının farkında değil midir? Sn. Eygi’nin belirttiği gibi, Türkiye dışında dünyada, anayasalarında laiklik yazılı olan “laik sistemli” ciddî ve demokrat bir devlet vardır; Fransa… Fransa’ya ve Portekiz’e bakılsın, o iki devlet laikliği nasıl anlıyor, nasıl tanımlıyor, nasıl uyguluyor? Laiklik bize Fransa’dan ithal edilmiş bir kavram ve kurum değil midir? Orada nasıl bir laiklik vardır, incelenmesi gerekmez mi? Bizim laikliğimizde, devletin Diyanet İşleri Başkanlığı isminde, müslümanların dini işleriyle ilgilenen resmî bir genel müdürlüğü vardır. Bu dairenin başkanını devlet seçer ve isterse değiştirip, yerine başkasını getirir. Katolik Fransa’da resmî bir “Katolik Din İşleri Dairesi” veya başkanlığı var mıdır? Hayır, orada Katolik kilisesi hürdür. Fransa devleti Roma’daki Vatikan ile bir anlaşma imzalamış ve Katolikleri, kendi din işlerini idare etmek konusunda tamamen serbest bırakmıştır. Laik Fransa’da devlet; din işlerine, kiliselere, papazların tâyinlerine, din hizmetlilerinin maaş ödenmesine doğrudan doğruya karışmaz. Laik Türkiye’de ise devlet bütün İslâmî hizmet ve faaliyetlere doğrudan doğruya karışır. Çünkü 1. Resmî bir Diyanet dairesi ve Diyanet reisi vardır. 2. Bütün imamlar, müezzinler, müftüler, vaizler, okullardaki din dersi öğretmenleri devlet memurudur, devlet bütçesinden maaş alırlar. 3. Devletin 500 kadar resmî İmamHatip lisesi bulunmaktadır. 4. Devletin yirmi kadar resmî ilahiyat fakültesi vardır. 5. İslâm Vakıfları devletin elindedir. Onları bildiği gibi idare eder, hattâ satar. (Sata sata bitiremediler...) Böyle laiklik olur mu?.. Bu konu tartışılsın, laikliğin tanımı/tarifi yapılsın demek niçin suç olacakmış? Hür, demokrat, çoğulcu bir toplumda bu gibi tartışmalı konuların müzakere edilmesinde ne gibi sakıncalar görüyor birileri? Lütfen bize gerekçelerini açıklasınlar. Din ve devlet münasebetleri bakımından bugünkü Türkiye’de kesinlikle lâiklik yoktur. Bizdeki sistem “Devlet dini sistemidir!..” Bu memleketin hukukçuları, aydınları, seçkinleri, düşünürleri, büyük gazetecileri; devletin, Cumhuriyetin, ülkenin, halkın, menfaati için aşağıdaki konuları mutlaka iyi niyetle, olumlu bir şekilde tartışmalıdır: (1) Laiklik nedir, laikçilik nedir?.. (2) Laik bir devlet, ülkesindeki gayr-i müslim azınlıklara cemaat kurma hürriyeti ve serbestliği verirken, Müslümanların din işlerini bizzat kendisi idare edebilir mi? (3) Yüz binden fazla din görevlisinin (İmam, müezzin, müftü ve saire) resmî devlet memuru olduğu, maaşlarının devlet bütçesinden verildiği bir sistem laik midir? (4) Laiklik, tartışılmaz bir tabu mudur? (5) 1923’te Cumhuriyet ilan edildiğinde Anayasa’nın (Teşkilat-ı Esasiye Kanunu) ikinci maddesinde “Devletin dini, din-i İslâm’dır” yazılı idi. O zaman Cumhuriyet yok muydu? (6) Gerçek laiklikte (Fransa’da ve Portekiz’de olduğu gibi) devletin dinlere, ibadetlere, ibadet lisanına, dinî eğitime müdahale etmesi ve bunları bizzat idare etmesi var mıdır? (7) Laiklik bazı laikçilerin (veya aşırı laiklerin) anladığı gibi din düşmanlığı mıdır? (8) Laik bir devlet, Ezanın diline ve bir namazda okunan kıraatin şekline karışabilir mi? (9) Ezan Türkçe okunsun diyenler, “Yahudiler sinagoglarda ibadetlerini İbranice ve Ladino ile yerine, Türkçe yapsınlar” diyebilir mi? (10) İstanbul Fener’deki Rum Patriğini kilisenin Sen Sinod dinî meclisi seçmesin, Ankara’daki laik Cumhuriyet seçsin, önerebilir mi? diyebilirler mi? (11) Sabataycıların gizli Hahambaşısını Cumhurbaşkanı seçsin ve siyasî iktidar tâyin etsin teklifi getirebilir mi? Böyle konuların müzakere edilmesinin Cumhuriyet düşmanlığı ile uzaktan veya yakından bir alakası olamaz. Dindarlık, kesinlikle laiklik aleyhtarlığı olarak algılanamaz. Bir vatandaş hem dindar olabilir, hem de devletine ve cumhuriyetine sâdık olabilir. Nitekim realitede durum böyledir. Dindar vatandaşlara “Dinci” demek ayıptır, Türkiye’nin bütünlüğüne, iç barışına, selametine karşı işlenmiş bir suçtur. Laiklik ile laikçilik asla birbirine karıştırılmamalıdır. Dindarlara iç-düşman gözüyle bakmak bu memlekete, bu devlete yapılabilecek en büyük kötülüktür. Laiklik bir kavramdır, bir tabu değildir.” 10 ABD TÜRKİYE’Yİ KUŞATIYOR Amerika, Romanya ve Bulgaristan'da askeri üs kurma konusunu da taraf ülkelerle bir anlaşmaya vardı. Böylece Yunanistan ve Ermenistan'ın yanısıra işgal edilmiş Irak'îa, CIA organizasyonu bir darbeyle kontrol altına alınan Gürcistan ve Ukrayna'dan sonra Romanya ve Bulgaristan'la yapılan askeri anlaşmalarla, Türkiye etrafındaki Amerikan kuşatması tamamlanıyor. Amerika ayrıca, Romanya'da askeri üs kurmakla hem Balkanlara ve hem de Kafkasya'ya çok daha yakın olacak. ABD, doğal müttefiki Yunanistan ve yeni stratejik ortakları Bulgaristan ve Romanya'yla, Türkiye'yi Ba-tı'dan da kuşatma planını tamamlamış olacak. Bulgaristan ve Romanya'nın ekonomik ve askeri açıdan zayıf olması, Pentagoıı'un işini daha da kolaylaştıracak. Bir diğer ifadeyle; Türkiye, Güney'den Irak'la, Doğu'dan Ermenistan'la, Kuzey'den Gürcistan ve Ukrayna'yla ve Batı'dan da yeni ortaklar Bulgaristan ve Romanya'yla çembere alınmış olacak. Öte yandan ABD Savunma Bakanlığı, Yunanistan'a yaklaşık 3,1 milyar dolar değerinde 40 adet modern F-16 savaş uçağı satılmasına ilişkin planı onayladı, Block 52 tipi F-16larla birlikte Yunanistan Hava Kuvvetleri'ne, uçakların gelişmiş radarları, gece görüş cihazları, yer istasyonları ve silah, sistemleri de sağlanacak. Amerikan ordusu, yeniden yapılanma planları çerçevesinde Doğu Avrupa'daki askeri yapısını değiştiriyor. Bulgaristan ve Romanya'daki ABD askeri üslerinde, gelecek yıldan itibaren 5 bin asker konuşlandırılacak. Asker sayısı istendiğinde artırılabilecek. Bulgaristan'ın ABD Büyükelçisi Yardımcısı, 25 Ekim 2005 günü, Savunma Bakanlığı 'tim Doğu Avrupa'da yeni ve esnek yapılı üsler kurma planının bir parçası olarak, ABD askerlerinin konuşlandırılmasına karar verildiğini açıkladı. 5 bin askerin 2700'ü Bulgaristan'da, geri kalaniysa Romanya'da konuşlandırılacak. Bu üslere yerleştirilen askerlerin belirli aralıklarla değiştirileceği belirtildi. Romanya'da gelecek dönemde yeni Amerikan askeri üslerinin açılması da gündemde. Romanya Devlet Başkam, Washington yönetimi ile Karadeniz kıyısındaki Babadağ, Köstence ve Feteşti'de üs kurulması konusunda anlaşmaya vardıklarım açıklamıştı. Romanya kıyısına ABD üssü kuruluyor ABD ile Romanya, Karadeniz kıyısında ABD askeri üssü kurulması konusunda anlaşmaya vardı. Romanya Devlet Başkanı Traian Basescu, ABD'nin Karadeniz kıyılarında askeri üs kurması konusunda anlaşmaya vardıklarını belirtti. Basescu, Bush'un Ulusal Güvenlik Danışmanı Stephen Hadley ile görüşmesinin ardından yaptığı açıklamada, askeri üsler için Kara'dehiz kıyısında üç nokta belirlendiğini söyledi. Basescu, -ABD üslerinin. Babadağ, Köstence ve Feteşti bölgelerinde kurulabileceğini ifade etti. ABD Ulusal Güvenlik Danışmanı Stephen Hadley, Cumhurbaşkanı Traian Basescu ile 23 Ekim Pazar günü görüştü. Romanya'da kurulması planlanan askeri üslerin, Pentagon'un yurtdışında bulunan birliklerini yeniden düzenleme projesinin bir parçası olduğu belirtiliyor. Son yıllarda ABD yönetiminin izlediği politikalara verdiği destekle dikkat çeken Romanya'nın, Irak'ta 860, Afganistan'da da 700 askeri bulunuyor. Bulgaristan Meclisi'nde Amerikan Üsleri Onaylanıyor Bulgar Meclisi, ülkede olası Amerikan ve NATO askeri üslerinin kurulmasını destekleyen bir bildirgeyi 19 Aralık 2003 günü onaylamıştı. Onay, ABD Savunma Bakan Yardımcısı Douglas Feith'in Amerikan askeri üslerinin Doğu Avrupa'ya kaydırılması olasılıklarını görüşmek üzere Sofya'ya gelmesinden birkaç gün sonra gerçekleşmişti. 19 Aralık Cuma günü tartışmasız onaylanan bildirge, Bulgaristan'ın tek kamaradan oluşan meclisindeki 240 milletvekilinin 200'ü tarafından desteklenmişti. Bulgar Sosyalist Partisi önderliğindeki Bulgaristan için Koalisyon'a üye üç milletvekili, hükümetin ülkenin NATO'ya katılımım hızlandırma çabalarına destek vermesi anlamını da taşıyan önleme karşı oy kullanmıştı. Meclis onayını memnuniyetle karşılayan Bulgaristan Dışişleri Bakanı Solomon Passy, bu hareketin konu üzerinde uzun zamandır süregelen tartışmaya bir son verdiğini ve ülkenin güvenilir bir dış politikaya sahip olduğuna dair açık bir mesaj gönderdi- ğim ifade etmişti. 19 Aralık Cuma günü Özgür Avrupa Radyosu/Özgürlük Radyosu'nun aktardığı sözlerinde Passy şöyle konuştu: "Bulgaristan'da Amerikan üssü kurulması üzerine neredeyse beş yıldır süren tartışmaya son veren bu karar, 11 Eylül saldırıları sonrasında Bulgar toplumu ve mecliste oluşan uzlaşmanın sonucudur." 11 Meclisin deklarasyonu, Feith'in.Bulgaristan ve Romanya topraklarında Amerikan üsleri kurulması olasılığı konusunda görüşmek üzere bu ülkelere yaptığı ziyaretten sonra, on günden kısa bir süre içinde gerçekleşmişti. Her iki ülke de Irak savaşı sırasında hava sahalarını ABD'ye açmış ve ABD üslerine ev sahipliği yapma teklifinde bulunmuştu.Feith, Sofya'ya yaptığı ziyarette aralarında Cumhurbaşkanı Georgi Parvaııov, Başbakan Simeon Saxe-Coburg, Passy ve Ordu Genelkurmay Başkanı Nikola Kolev'in de yer aldığı üst düzey savunma yetkilileri ve siyasilerle görüşmelerde bulunmuştu. Feith, "Strateji seviyesi ve geniş askeri kavramlar üzerinde konuştuk," demişti. Agence France Press'in arşiv haberlerine göre ABD'li uzmanlar o günlerde Bulgaristan'da pek çok yere ziyarette bulundular. Bu yerler arasında güneydoğuda Koren ve Bezmer, doğuda Novo Selo ile güneyde Plovdiv yakınlarındaki Graf Ignatievo yer alıyor. ABD güçleri, Irak'a ilk saldırılarında uçaklarının yakıt ikmallerinde Bulgaristan'ın Sarafovo Karadeniz üssünü kullanmışlardı. Adını açıklamadığı kaynaklardan edindiği bilgileri aktaran Washington Times gazetesi 22 Aralık 2003 günü, Pentagon'un Sarafovo'da bir hava üssü kurmaya sıcak baktığına dair haber yayınlamıştı. Analistler, üsleri barındırmanın 2007'de AB'ye katılma umutları besleyen Bulgaristan ve Romanya'ya ekonomik faydalar sağlayacağına inanıyor. Ancak ABD, Batı Avrupa'daki büyük üslerden çok kuvvetlerini Avrupa'ya hızla yerleştirebilmesini sağlayacak küçük ve esnek üsler kurmayı planladığını vurguluyor ABD, Romanya ve Bulgaristan'da askeri üs kurma konusunda taraf ülkelerle bir anlaşmaya vardı. Böylece Yunanistan ve Ermenistan'ın yanı sıra işgal edilmiş Irak'la, CIA organizasyonu bir darbeyle kontrol altına alman Gürcistan ve Ukrayna'dan sonra Romanya ve Bulgaristan'la yapılan askeri anlaşmalarla, Türkiye etrafındaki ABD kuşatması tamamlanıyor. Yunanistan, Ermenistan, Gürcistan ve diğerleri Türkiye'den toprak talep ediyor. Bu nedenle Türkiye, eğer şimdiden karşı önlemlerini almazsa, bir zaman sonra, aynı anda 3-5 cephede birden savaşa girmek zorunda kalabilir. Bush-Basescu Görüşmesi Neyi Amaçlıyor? Romanya Cumhurbaşkanı Traian Basescu siyasi, askeri ve ekonomik işbirliğini güçlendirme yollarını görüşmek üzere Çarşamba günü ABD'li muadili George W. Bush ile bir araya geldi. ABD Başkanı George W, Bush, 9 Mart 2005 Çarşamba günü Romen muadili Traian Basescu ile Beyaz Saray'da yaptığı görüşme sonrasında Romanya'nın ABD ve NATO'nun güçlü bir ortağı olduğunu söyledi. Basescu-Bush görüşmesine ABD Başkan Yardımcısı Richard Cheney, Dışişleri bakanı Condoleezza Rice, Ulusal Güvenlik Danışmam Stepnen Hadley ve diğer yetkililer de katıldı.En Üst düzey bu katılım, son derece dikkat çekici... Basescu'nun, Aralık ayında cumhurbaşkanı olmasından bu yana yaptığı ilk dış gezi olan üç günlük resmi Washington ziyareti siyasi, askeri ve ekonomik işbirliğini güçlendirme yollarını görüşme amacını taşıyordu. Liderin başkanlık ettiği heyette dışişleri ve savunma bakanları Mihai-Razvan Ungureanu ve Teodor Atanasiu, Romanya Merkez Bankası Müdürü Mugur Isarescü ve diğer danışman ve yetkililer yer aldı. Basescu-Bush görüşmesine ABD Başkan Yardımcısı Richard Cheney, Dışişleri bakanı Cöndoleezza Rice, Ulusal Güvenlik Danışmanı Stepnen Hadley ve diğer yetkililer de katıldı. Gündemde Karadeniz bölgesindeki güvenlik, Romanya'nın batı komşusu Moldovya'daki durum ve Orta Doğu konularına yer verildi. Çarşamba günü ilerleyen saatlerde Basescu ile görüşen ABD Senatosu Çoğunluk Lideri Bili First, kendisi ve diğer senatörlerin Romanya'nın Karadeniz'deki en büyük limanı olan Köstence'de bir Amerikan askeri üssü kurulması fikrini desteklediklerini ifade etti. ABD vatandaşlarını Lahey'deki Uluslararası Ceza Mahkemesi'ne iade edilmekten muaf tutan anlaşmaya imza atan ülkeler arasında Romanya'da bulunuyor. ABD, 30'dan fazla ülkeye yapılacak toplam 47 milyon dolarlık askeri yardımı 2 yıl önce askıya almıştı. Söz konusu önlem, ICC'ye (Uluslararası Ceza Mahkemesi) karşı dokunulmazlık anlaşmasını l Temmuz 2003' ten önce imzalamayan ülkelere yapılacak yardımların askıya alınmasını öngören ABD yasası tarafından otomatikman alınmıştı. Karardan Bulgaristan, Hırvatistan ve Sırbistan^Karadağ etkilenmişti. Başkan George "W. Bush, anlaşmayı imzalayan fakat henüz onaylamayan Arnavutluk, Bosna-Hersek, Makedonya ve Romanya'ya ayrıcalık tanınmasını kabul etmişti. NATO üyesi ülkelerle "önde gelen, NATO dışı ABD müttefikleri" olarak tanımlanan bir grup ülke ise 12 uygulamadan otomatikman muaf tutulmuştu. ABD-Bulgar-Romen Tatbikatı Yapılıyor ABD-Bulgaristan ortak piyade askeri tatbikatı 13 Temmuz 2004 Salı günü Sliven kenti yakınlarındaki Novo Selo poligonunda yapıldı. Tatbikata Illinois Ulusal Muhafız birliğinden 900 ABD'li asker ve 200 Bulgar piyadesi katıldı. Tatbikatla NATO üye ülkeleri askerleri arasındaki uyumluluğun artırılmasının hedeflendiği açıklandı. Öte yandan Bükreş'teki Romanya Savunma Bakanlığı tarafından 3 Ağustos 2005 günü yapılan açıklamaya göre, 1.600 ABD'li ve 500 Romen askerinin yer aldığı Romen-Amerikan ortak askeri tatbikatı 2 Ağustos Salı günü başarılı bir şekilde tamamlandı. Karadeniz yakınlarındaki Babadağ ve Mihail Kogalniceanu hava üslerinde sun iki haftadır sürmekte olan tatbikatın amacı, terör, bölgesel krizler ve baş gösteren diğer tehditlerle başa çıkmada daha fazla esneklik kazanmak olarak belirtildi. General Richard Myers ve General Sylves-ter, Bulgaristan'da Ne Arıyor? ABD'nin Avrupa Kuvvetler Komutanlığı Genelkurmay Başkanı General John B. SylVester 26 Temmuz 2004 Pazartesi günü Bulgaristan'a geldi. Sylvester savunma sektöründeki reformların ilerleyişini tartışmak amacıyla Başbakan Yardımcısı Plan Panayotov'la görüştü. Sylvester'a ziyareti sırasında (Bulgaristan'ın Stratejik Savunma Revizyonu hakkında bir de brifing verildi. ABD Müşterek Kurmaylar Başkanı General Richard B. Myers da, iki günlük bir ziyaret için 28 Temmuz 2004 Çarşamba günü Sofya'ya geldi. Myers burada Cumhurbaşkanı Georgi Parvanov, Başbakan Simeon Saxe-Co-burg ve Genelkurmay Başkanı Njkola Kolev ile Bulgaristan'da olası ABD askeri üslerinin kurulması konulu görüşmelerde bulundu. Powell, Amaca İşaret Etmişti ABD Dışişleri Bakanı Colin Povttll, da 15 Mayıs 2003 Perşembe gün Bulgaristan'a gelmişti. Bulgaristan'da olası ABD üslerinin konuşlandırılması hakkında bir soru üzerine Powell, "Sovyetler Biriji'yle değil, terörizm ve dünyanın diğer bölgelerindeki krizlerle uğraşmak şeklinde değiştirdiğimiz yeni NATO! stratejisi çerçevesinde, başka ülkelerdeki eğitim belgelerine erişebilmemizi sağlayacak veya kuvvetlerimizin Avrupa'dan geçerek dünyanın başka bölgelerine ulaşmasını kolaylaştıracak tesisler kurmak isteyebiliriz,'i, demişti. Bulgar Borissov CIA'yı Ziyaret Ediyor! Bulgaristan İçişleri Bakanlığı Gentel Sekreteri Boyko Borissov, 15 Haziran 2004 Salı günü yeni CIA Direktörü John McLaughlin ile Washington'da bir araya gelmiş iki yetkili teşkilatlan arasında işbirliğini ele almışlardı. Pentagon'dan Atina'ya 40 F-16 Gönderiliyor! ABD Savunma Bakanlığı, Yunanistan'a yaklaşık 3,1 milyar dolar değerinde 40 adet modem F-16 savaş uçağı satılmasına ilişkin planı onayladı. Pentagon, bu konudaki kararım son onay makamı olan ABD Kongresi'ne gönderdi. Kongre'den 15 gün içinde plana itiraz gelmezse, satış otomatikman kesinleşecek. Uzmanlar, Kongre'de Yunanistan'a F-16 satışına itiraz edilmesinin beklenmediğini belirtti. Pentagon'un ilgili biriminden yapılan açıklamada, Yunanistan'a F-16 satışının, ABD'nin dış politikasına ve ulusal güvenlik amaçlarına katkıda bulunacağı, Kıbrıs'ta çözüm çabalarını ise etkilemeyeceği vurgulandı.Yunanistan’ın ABD'den 40 adet yeni F-16 savaş uçağı almasına yönelik ilke anlaşması yaz aylarında yapılmıştı.18 “Bölgesel İşbirliği” hayati önem taşıyor Son yüzyılı derin bir uykuyla geçiren Orta Doğu uyanıyor ve değişiyor. Bölge halkları çizilen sınırlarının suniliğini artık çok daha iyi fark ediyor. Orta Doğu’daki bu değişim beraberinde bölge ülkeleri arasındaki işbirliği taleplerini de artırıyor. Tabi Türkiye açısından bu uyanıştaki en büyük etkenler hiç kuşkusuz Amerika’nın Irak’ı işgali ve işgal sonrasında Irak’ın bütünlüğünün bozulmasına ilişkin kaygılar ve Kuzey Irak’taki PKK faaliyetleri. Türkiye Kuzey Irak’taki PKK faaliyetlerinden oldukça rahatsız ancak Türkiye’nin rahatsızlığının aksine ABD bu konuda gerekli adımları atmamakta kararlı görünüyor. Kerkük konusu da Türkiye’nin diğer endişesi. Tüm bu kaygılar arasında yaşanan Türkiye-Suriye ve Mısır-İran yakınlaşmaları 18 AA-27 / Ekim 05 13 Amerika başta olmak üzere ve diğer Avrupa ülkelerinin hem dikkatini çekiyor hem de fazlası ile rahatsız ediyor. Türkiye bu işbirliği faaliyetlerini sürdürürken Amerika’da boş durmuyor. Amerikan politikalarının yeni hedefi başta Türkiye olmak üzere tüm Orta Doğu coğrafyası. Bu politika doğrultusunda bir yandan Şam ve Tahran üzerindeki baskısını yoğunlaştırırken diğer yandan da Türkiye’ye ilişkin taleplerini bir bir sıralıyor. Türkiye’den geçmiş dönemlerde olduğu gibi İsrail, Irak, İran ve Suriye olmak üzere bölgeye ilişkin konularda Amerikan politikalarına ayak uydurmasını, İncirlik üssünü lojistik merkez olarak kullandırmasını, Amerikan ve Yahudi karşıtı söylemler konusunda önleyici tedbirler almasını talep ediyor. Daha net bir ifadeyle Orta Doğu’ya yönelik [dolaylı yada doğrudan] tüm müdahalelerinde kendisine sorgusuz sualsiz destek veren bir Türkiye arzuluyor. Bunu arzularken de PKK ve Kürdistan örtülü tehditlerini ortaya koyuyor. Ancak Suriye üzerinde hesap yapan ve Suriye’den rahatsızlık duyan sadece Amerika değil. BM’de Hariri suikastı ile ilgili aldığı kararla Suriye’yi köşeye sıkıştırmaya çalışıyor. Türk basınında ki bazı lobi mensupları da, en az Amerika kadar, Türkiye’nin Suriye’ye yaklaşmasından rahatsızlık duyuyorlar. Bu lobi mensuplarına göre Suriye’deki rejim bir azınlık rejimi ve Türkiye’nin Şam ve Tahran’a yakınlaşması Türkiye’yi Batı’dan uzaklaştıracak. Evet doğrudur Suriye’deki rejim azınlık rejimidir. Ancak yaklaşan tehlike karşısında ne Türkiye’nin Sünnilerin iktidara gelmesini bekleyerek kaybedecek vakti nede Suriye’deki Sünni çoğunluğun iki ülke arasındaki bu yakınlaşmaya itirazı söz konusu değildir. Aksine ilişkilerin düzelmesi ve işbirliğinin artırılması Suriye’deki akl-ı selim Sünnilerinde yürekten arzu ettikleri bir gelişmedir. Ayrıca Türkiye’nin Suriye ve İran ile olan ilişkilerini iyileştirmesi ve işbirliğini artırması iddia edildiği gibi Batıya karşı bir zayıflamaya yol açmayacak, tam aksine Türkiye’nin elini daha güçlü hale getirecektir. Stratejik konumu ile zaten belirli bir önem arz eden Türkiye bölge ülkeleri ile işbirliğini artırdıkça daha da güçlü ve etkili olacaktır. Bölgede güçlü ve etkili bir Türkiye Batı ve Avrupa üzerinde de aynı oranda güçlü ve etkili olacaktır. Bölgesine ve özellikle komşularına sırt çevirmiş bir Türkiye ise Batıya muhtaç bir görüntü verecektir. Türkiye ile Suriye arasındaki yakınlaşmaya getirilen eleştirilerden biride bölge ülkelerinin yönetim şekilleri ve insan hakları ihlalleri üzerine. Ancak bu eleştirileri yapanlara ormak gerekir: Orta Doğu’da insan hakları ihlallerinin en yoğun yaşandığı yer Suriye midir? Bu konularda Suriye’yi eleştirenlerin öncelikle boy aynasında kendisilerini bir gözden geçirmeleri gerekir. Suriye’yi eleştirenler öncelikle İsrail Filistin’de ve Amerika’nın Irak’ta işgal altında tuttukları topraklarda yaptıkları insan hakları ihlallerini neden görmezden geldiklerini izah etmeliler. Mevcut tablodan çok net görülmekte ki Orta Doğu coğrafyası, ABD’nin dolaylı yada doğrudan müdahaleleriyle karşı karşıya sonu belirsiz bir sürece doğru ilerliyor. Ancak aynı netlikte görülen bir başka gerçek ise bu belirsizliğe son verebilecek yegane gücün Türkiye oluşudur. Türkiye bu gücün farkındalığı ile hareket etmeli ve bölgesel işbirliği faaliyetlerini kesintisiz sürdürmelidir. Bu hem kendisi, hem de bölge ülkeleri açısından gittikçe daralan manevra alanını genişletmek için tek çıkar yoldur. Türkiye, Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in ABD’nin açık muhalefetine rağmen 14-16 Nisan tarihlerinde gerçekleştirdiği Suriye gezisi ile açılan yolda emin adımlarla yürümeye devam etmelidir. Kimilerinin değimi ile siyaset menfaat üzerine yapılıyor olsa bile Türkiye’nin Suriye’ye yakınlaşması Türkiye’nin menfaatlerinedir. Uluslararası baskılar dolayısı ile zor günler geçiren Suriye’ye uzatılan dost eli aslında Suriye kadar Türkiye’nin de rahatlamasını sağlayacaktır.19 Müslümanların güçlerinin farkına varmaları gerekiyor! 1982 yılında Hama şehrini havadan ve karadan bombalayarak otuz bin Müslüman’ın öldürülmesine ses çıkarmadığı gibi destek bile veren başta Amerika olmak üzere batı ve Amerika hesabına her türlü ayak işlerini yapan Birleşmiş Milletler sekreteri bu günlerde Lübnan’da bir tek insanın eski Başbakan Hariri’nin öldürülmesini bahane ederek Suriye üzerinden tekrar Müslümanlara baskı yapmaya çalışıyor. 19 Milli Gazete / Ayhan Demir 14 Birleşmiş Milletler genel sekreterinin Suriye hükümetine gönderdiği istekler arasında Refik Hariri’nin katilini araştırmak için soruşturmaya izin verilmesi ve de kolaylık gösterilmesi istenirken Bush, bu isteklere üç istek daha ilave ediyor: 1- Hamas, İslami cihad ve Hizbullah gibi İsrail işgaline, zulmüne, katliamına karşı direnen, dinin ve vatanını Siyonistlere karşı korumaya çalışan kuruluşlara destek vermemesini, 2- Irak’ta işgale karşı direnen Müslümanlara destek vermek için Suriye’den Irak’a geçen Müslümanları engellemesini, 3- Lübnan’ın içişlerine karışma. Lübnan hükümetlerini kendi hallerine bırak da İsrail onların da işini bitirsin. 4- Bütün bunları yaparken demokrasiye de dikkat etmesini istemekte. Halkının % 75 (Yüzde yetmiş beşi Sünni Müslüman olan 17 Milyon nüfuslu Suriye’de % 11 (Yüzde on bir) dolayındaki Dürzîler krallığına ses çıkarmak şöyle dursun otuz bin Müslüman’ı bir günde öldürdüğünde destek veren batı, kendi yandaşı olan birinin öldürülmesi gündeme gelince onu da bahane ederek yine aynı Dürzi krala, İsrail’e karşı direnen Müslümanları temizleme emri veriyor ve bunu da demokrasiye geçiş kılıfıyla kapatmaya kalkıyor. Amerika Dışişleri Bakanı Condolezze Rice’in basına yansıyan açıklamasında güya Beşşar Esad, “Eğer ben gidersem İslamcılar gelir” demiş. Bu söze biz pek yabancı değiliz. Eski başbakanlardan Turgut Özal’ında bir seçim öncesinde Amerikalı yetkililere “Eğer bizi desteklemezseniz arkamdan gelen İslâmcılar gelir” dediğini gazetelerden okumuştuk. Demek ki adamların sorunu ne Hariri sorunudur, ne Lübnan sorunudur. Sorun, yükselen İslam’ın önünü kesmek ve işgalci İsrail’in katliam güvenliğini sağlamaktır. Irak’ta zalim Saddam eliyle binlerce İslam âlimi şehit edildi, hapishanelerde etkisiz hale getirildi. Kuzey Irak’ta Kürtlere özgürlük vermesi de inandırıcı değil. Çünkü Irak’ı işgal ettikleri ilk günlerde yaptıkları şey, Kuzey Irak’ta dinine bağlı Ensar’ül İslam’a bağlı, Amerika işgaline karşı binlerce Kürt Müslüman’ı yok etmek olmuştur. Müslümanlar kendi gücünün farkında değiller. Amerika bu gücün farkında. Onun için kralları destekliyor. Müslümanları yok edersen krallığına devam edersin anlamına gelen isteklerde bulunuyor. Irak örneğinde olduğu gibi biz, Saddam zalimine karşı iken bizim bu karşı oluşumuzu eyleme geçiremememiz nedeniyle kurtarıcı rolünde gelerek bu güne kadar besleyip büyüttüğü zalimi görevinden alıyor ve “Müslüman öyle öldürülmez böyle yok edilir. Sen otuz yılda otuz bin Müslüman öldürdün. Ben seni böyle mi eğittim. Bak bir yılda elli bini aşkın Müslüman öldürdüm” demeye getiriyor. Kralların yanında yer almadığımız gibi kralların tasmasını elinde tutanların yanında da olmayalım. Bu günlerde Suriye’ye gidip gelen insaflı insanlarımız bu kargaşada dinini, vatanını seven halkın yüzde yetmiş beşini meydana getiren insanların yönetime gelmesi için gereken her şeyi yapmalılar ve zalime karşı zalim yanında yer almaktan kurtulmalılar. Dünyanın Bush’a tahammülü azalıyor! Arjantin’in Mar Del Plata kentinde Amerika kıtası ülkelerinin ticari ve ekonomik ilişkilerini görüşmek amacıyla toplanan “Amerika Zirvesi”nden dünya basınına yansıyanlar; zirvede nelerin konuşulduğu, hangi kararların alındığı gibi gündem maddeleri değil, ABD Başkanı Bush’a yönelik çok sert protesto gösterileri idi… Arjantin’deki Bush karşıtı gösterilerde de görüldüğü gibi, Amerikan politikalarına yönelik tepkilerin hem boyutu hergeçen gün büyüyor, hem de protesto gösterilerinin şiddeti artıyor. Bu tablodan şu sonucu çıkarmak pekâla mümkün: Dünyanın artık Amerika Birleşik Devletleri’nin işgalci, zalim, baskıcı ve tahakkümcü politikaları ile haçlı savaşı başlattığını ilan eden Başkanı Bush’a tahammülü yok! Bush, Arjantin’den sonra gittiği Brezilya’da da aynı tepkiyle karşılaştı; protesto edildi, dünyayı kasıp 15 kavuran zulüm politikalarından vazgeçmeye çağrıldı. ABD Başkanı Bush, Avrupa’ya gittiğinde de aynı tepkilerle karşılaşıyor, Asya’yı, Ortadoğu’yu ziyaret ettiğinde de karşısında kendisini ve ülkesinin politikalarını protesto eden çok büyük kalabalıklar buluyor. Dünyanın dört bir yanından yükselen Amerika ve Bush karşıtlığı boşuna değil, çünkü ABD’nin emperyal ve militarist politikaları Ortadoğu’nun da, Güney Amerika kıtasının da, Asya’nın da hatta Avrupa’nın da canını yakıyor. ABD haksız-hukuksuz bir saldırı başlatıyor, sonra da Avrupa ülkelerine dönüp “hadi beni destekleyin” diyor. Kendi haksız savaşına destek olmayanları, “terörle işbirliği yapanlar” safında sayıyor. Dünyayı “iyiler” ve “kötüler” diye ikiye ayırıyor; çoğunlukla Müslüman ülkeleri “kötüler” arasında sayıyor, masum insanların kanını dökmeyi haçlı savaşının gereği olarak görüyor. “Stratejik Önalıcılık Doktrini” ya da diğer adıyla “Bush Doktrini”, Amerika Birleşik Devletleri’nin tehdit olarak gördüğü ülkelere saldırmasını haklı bir eylem olarak görüyor. Amerikalı bilimadamı Richard Falk, bugün dünyanın güvenliğini tehdit eden “Bush Doktrini” hakkında şu yorumu yapıyor: “Tek taraflı bir biçimde uygulandığı takdirde sınırı olmayan, BM ya da uluslararası hukuka hesap vermeyen, sorumlu hükümetlerin kollektif kararlarına dayanmayan ve daha da kötüsü pratik bir zorunluluk olduğuna dair inandırıcı bir gerekçe gösterilmesini gerektirmeyen bir doktrindir. Bu doktrinin Irak için uygulanmasının geçerli hiçbir gerekçesi yoktur. Bush yönetimi, ya olguları yanlış analiz etmiştir ya da savaşı başlatırken açıklamadığı başka niyetleri bulunmaktadır. Her koşulda yaptığı harekat, genel küresel güvenliği ABD’nin küresel egemenliğine dayandırmakta ve sorumsuz radikal jeopolitikanın ifadesi olarak anlaşılmaktadır. Irak savaşı esasen bölgesel egemenlik elde etmek için tasarlanmış bir Amerikan harekatıdır!..” Görüldüğü gibi, Amerika Birleşik Devletleri uluslararası hukuktan kaçmakta, adeta dünyanın tek hakimi imiş gibi hareket etmektedir. Bush yönetiminin gerçek hedefinin aslında “Küresel Amerikan İmparatorluğu” kurmak olduğu bilinmektedir. “Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi”, bu hedefe hizmet etmektedir. Bu projeyi hazırlayan neo con’lar, ‘savunma planlama kılavuzu’nda Amerika’nın mutlak hegemonyacı zihniyetini şu şekilde açıklıyorlar: “İlk hedefimiz yeni bir rakibin karşımıza çıkmasını engellemektir. Yeni bölgesel savunma stratejisinin temelinde bu olgu yatmaktadır. Herhangi bir düşmanın bir bölgede küresel güç oluşturmasını önlememiz gerekmektedir. ABD, rakiplerinin meşru çıkarlarını korumak için büyük bir role soyunmasını veya saldırgan bir tavır içinde bulunmasını engelleyecek yeni bir düzen tesis etmelidir. ABD, kendisi dışındaki ülkeleri küresel aktör olmaktan alıkoyacak mekanizmalar geliştirmelidir…” ABD’nin küresel bir imparatorluk kurma hevesiyle dünya genelinde başlattığı işgal, yağma, talan ve zulüm harekatı, tüm insanlık tarafından lanetlenmekte ve karşı çıkılmaktadır. Katliamın, vahşetin, acının ve gözyaşının üzerine bir şey inşa etmenin mümkün olmadığı tüm dünya tarafından gösterilmektedir. Bush yönetiminin hem dünyayı hem de kendi ülkesini felakete sürükleyen politikalarına ABD içinden bile yoğun tepki gösterilmektedir. Örneğin George Soros, “Amerikan Üstünlüğü Hayali” isimli son kitabında tepkisini şöyle seslendirmektedir: “ABD, sadece ülkenin karekterini değil, dünyadaki rolünü de değiştiren aşırı bir ideolojinin elindedir. Aşırı olarak niteliyorum, çünkü Amerika’nın büyük çoğunluğunun değerleri ve inançlarıyla uyumlu olduğuna inanmıyorum. Bush yönetimi daha önceden olmadığı kadar otoriter ve zalimce davranmaktadır. Eleştiri yapanlar, vatansever olmamakla suçlanmaktadır. Bush yönetiminin politikaları, yalnızca Amerika’nın dünyadaki durumunu etkilememekte, aynı zamanda yurt içinde orta sınıfın ve fakirlerin aleyhine zenginlere yaramaktadır…”20
.TÜRKİYE ÜZERİNDEKİ KUŞATMA KIRILMALI VE G.K. BAŞKANLIĞI, BAŞKOMUTANLIĞA, YANİ CUMHURBAŞKANLIĞINA 20 Milli Gazete / Dr. Abdullah Özkan 16 BAĞLANMALIDIR. Türkiye belki de tarihinin en talihsiz yıllarını yaşıyor. Oldukça karanlık ve karmaşık bir dönemden geçiyor. Ülkemizin bu badireyi atlatması için, köklü bir değişim kaçınılmaz görünüyor. Bu nedenle başkanlık sistemine geçilmesi ve G.K. Başkanının Cumhurbaşkanına bağlanması gerekir. Çünkü: Bir yandan Papa, çıkıp Anadolu’yu Hıristiyan toprağı ilan ediyor!.. Papa 16. Benediktus Cenapları, ‘Dinlerarası Diyalog’ adı altında İslam dünyasına karşı başlatılan haçlı seferi kapsamında Türkiye’de!.. Papa Selçuk’taki Meryem Ana Kilisesi’nde bir ayin düzenledi. Oradan İstanbul’a uzanıp, ‘ekümeniklik’ sevdası ile yanıp tutuşan Fener Rum Patrikhanesi patriği Bartholomeos hazretleri ile beklenen o ‘kutlu buluşmayı’ gerçekleştirdi. Bartholomeos ile birlikte Aziz Andreas Yortusu’nu yönetti!.. Bu ayin ile Bartholomeos hazretleri ‘ekümeniklik’ sıfatına kavuşurken, kutsal ‘Batı’ ve ‘Doğu’ kiliselerinin yeniden birleşmesi için de çok önemli bir adım atılmış oldu. Papa cenapları, daha sonra Ayasofya’da haç çıkarıp İstanbul’un yeniden ‘Konstantinopol’ ismine kavuşabilmesi için dua buyurdu. Ziyaret, birçok televizyon tarafından naklen yayınlanarak Anadolu’nun aslında bir ‘Hıristiyan toprağı’ olduğu (!) bütün dünyaya duyuruldu. Mütareke medyası, ortadaki bütün gerçeklere rağmen, hâlâ “Papa’nın ziyareti dinlerarası diyaloga büyük katkıda bulunacak” diye Türk milletini uyutmaya devam ediyor!..21 Öte yandan, NATO’ya yeni müdahale alanları belirleniyor! Fransa Cumhurbaşkanı Jacques Chirac ve ABD Başkanı George W. Bush, telefonla yaptıkları görüşmede NATO, Afganistan ve Orta Doğu’daki durumu ele aldı. Fransa Cumhurbaşkanlığı sözcüsü Jerome Bonnafont, yaptığı açıklamada, Chirac ile Bush’un görüşmede Riga’daki NATO zirvesinin gündemindeki konular hakkında fikir alışverişinde bulunduklarını söyledi. Görüşmede özellikle NATO’nun Afganistan’daki faaliyetleri üzerinde durulduğunu kaydeden Bonnafont, Chirac’ın Afganistan’a asker gönderen ülkelerden bir temas grubu kurulması planının da görüşüldüğünü belirliyor. Sözcü, telefon görüşmesinde, Orta Doğu’daki durumun da ele alındığını söyledi. Beyaz Saray’dan yapılan açıklamada da, Lübnan’da Fuad Sinyora başkanlığındaki hükümetin uluslararası topluluk tarafından maddi olarak desteklenmesi konusunda iki liderin hemfikir olduğu biliniyor. Bu şeytani girişimin asıl amacının NATO’yu Kuzey Irak’a sokmak olduğu özenle gizleniyor. Diğer taraftan Acil Mukabele Gücü “tam operasyonel” hale getiriliyor! NATO üyesi 26 müttefikin devlet ve hükümet başkanlarını bir araya getirecek Riga zirvesinde ittifakın “askeri dönüşümü” ayrıntılı olarak ele alınırken, Acil Mukabele Gücü (NRF) “tam operasyonel” olacağı açıklandı. İttifak kaynakları, bu kararın onaylanması için bazı eksikliklerin giderilmesi gerektiğini ve müttefiklerin daimi temsilcileri düzeyinde uzlaşma arandığını belirtiyorlardı. NATO Avrupa Kuvvetleri Komutanı (SACEUR) Amerikalı General James Jones, zirve öncesinde, üye ülkeleri “eksikleri tamamlamaya” çağırmıştı. Müttefikler arasında söz konusu uzlaşmanın sağlandığı ve NRF bünyesindeki eksiklerin “ortak finansman” yoluyla giderileceği anlaşıldı. Devlet ve hükümet başkanlarının 2002 sonunda Prag zirvesinde aldığı karar çerçevesinde, 25 bin kadar askerle “tam operasyonel” olması öngörülen NRF, ilk aşamada 2004 yılında 6 bin dolayında askerle göreve başladı. İttifak üyesi ülkelerin kara, deniz ve hava kuvvetlerinden gelen araç ve askerlerden oluşan NRF, “bir kriz halinde”, 15 ila 30 gün içinde harekete geçirilebilecek yetenekte bulunuyor. Böylece Ortadoğu işgal ediliyor, Türkiye kuşatılıyor! 21 28.11.2006 / İsrafil Kumbasar / Yeniçağ 17 NATO’nun Afganistan’dan ayrılma önerisi reddediliyor! Çünkü NATO resmen, İslam Dünyasını boğmaya hazırlanıyor! Belçika Savunma Bakanı Andre Flahaut, Riga zirvesindeki Afganistan tartışmaları çerçevesinde yaptığı değerlendirmede, Belçika’nın Afganistan’daki Uluslararası Güvenlik Destek Gücüne (ISAF) katkıyı artırmasının söz konusu olmayacağını bildirerek, NATO’nun artık “Afganistan’dan ayrılma stratejisi”nin belirlenmesini istedi. ABD Başkanı George Bush’un ISAF’a müttefik katkılarının artırılmasını isteyeceğini belirten Flahaut, buna yanıt olarak, “başka müttefiklerin katkıyı artırabileceğini” ve “NATO’nun Afganistan’dan ayrılması için bir strateji belirleme zamanının geldiğini” bildirdi. “Afganistan’da askeri çözüm yerine alternatifler bulunması” gereği üzerinde duran Belçikalı Bakan, “tarım, sağlık ve eğitim politikalarına destek sağlanması” önerisini getirdi. Belçika Başbakanı Guy Verhofstadt ve Dışişleri Bakanı Carel De Gucht ile birlikte ülkesini Riga zirvesinde temsil eden Savunma Bakanı Andre Flahaut, NATO’nun askeri harcamalarında, özellikle Afganistan’dan kaynaklanan büyük artışı eleştirdi. ISAF bütçesindeki “müthiş artış” konusunda bilgi istediğini belirten Flahaut, “aldığı cevapların tatmin edici olmadığını, bütçelerinin açık bulunmadığını söyledi. Ama NATO’nun Siyonist ve emperyalist patronları bu haklı uyarıları hiç dinlemedi. Bu arada, Irak yangını Türkiye’ye yaklaşıyor! “Irak’ta bir gecede 500 kişi öldü ve yaralandı. Buna tepki olarak Şiiler sokağa çıkma yasağına rağmen bazı Sünni camilerini namaz kılanlarla birlikte ateşe verdi. Bu ve diğer olaylarda en az 200 Sünni öldü… 15 yıllık iç savaş sırasında ve sonrasında Lübnan'da 3 cumhurbaşkanı, üç başbakan, onlarca bakan, siyasi ve dini lider ve tabii bir o kadar Filistinli öldürüldü. İsrail'in eski Başbakanı Ehud Barak, MOSSAD ajanı olarak ve kadın kıyafetleri ile bu suikastlarda önemli rol oynadı. Ama en önemli suikast Ocak 2002'de işlendi. Yine faşist Falanjist hareketin önemli subaylarından biri olan ve Sabra Şatilla katliamlarını Şaron ile birlikte işleyen İlya Hıbika aracı ile birlikte havaya uçuruldu. Hıbika öldürülmeseydi on gün sonra Belçika'ya gidecek ve o sıra Şaron aleyhinde açılan bir davada tanıklık edecekti. Dede Pierre Cemayel'in oğlu Beşir Camayel 1982 yılında İsrail ile işbirliği yaparak İsrail birliklerinin Beyrut'u işgal etmesine yardım eder, Sabra ve Şatilla kamplarına onları sokarak binlerce Filistinli'nin katline yardımcı olur. Şaron, Beyrut'a asker çıkaran ABD ve Fransa'nın desteği ile Beşir'i Lübnan Cumhurbaşkanı seçer ama birkaç gün sonra öldürülür. Beşir'in kardeşi ve son öldürülen torun Pierre'in babası Emin de cumhurbaşkanı seçilir ancak kısa süre sonra Fransa'ya kaçmak zorunda kalır. Beyrut'tan çekilen İsrail, Lübnan'ın güneyini 2000 yılına kadar işgal altında tutar. 1990- 2005 döneminde göreceli bir istikrar yaşayan Lübnan eski Başbakan Hariri'nin 14 Şubat 2005'te öldürülmesi ile yeniden iç savaş riski ile karşı karşıya kaldı. Geçtiğimiz ağustos ayında bu ülkeye saldıran İsrail tarafları birbirine kırdırmak için özel bir çaba harcadı. Hizbullah karşısında yenilen İsrail bu çabasını suikastler, provokasyonlar ve yeniden saldırılarla sürdürecektir. Lübnan'da her şey yeniden başlıyor ve ders alınmazsa tarih bir kez daha kendini bu ülkede tekerrür edecektir. İşgalin ilk günlerinde Irak'ın Lübnanlaştırılmasından söz edenler, şimdi Lübnan'ın Iraklaştırılmasından söz ediyor. Umarım başta Türkiye olmak üzere bölge ülkeleri durumun vahametinin farkına varır ve birlikte bu gidişata önlem alır.” Siyonist-Haçlı ittifakı timsah gözyaşları döküyor Irak’ı iç savaşın eşiğine getirme planlarının tuttuğunu düşünen Siyonist-Haçlı ittifakı sözde üzüntü görüntüsü veriyor... Irak’ta iç savaş çıkması için her yolu deneyen ABD-İngiltere ve işbirlikçileri, timsah gözyaşları dökerek, ülkedeki şiddetin yeni bir aşamaya geçtiği sözde üzüntülü bir dille ifade ediyorlar. ABD Başkanı George Bush’un Ulusal Güvenlik Danışmanı Stephen Hadley, Air Force One uçağında gazetecilere yaptığı açıklamada, herkesin, Irak’taki gelişmelerin yeteri kadar iyi ya da hızlı gitmediğinin farkında olduğunu belirtti. Bush’un Irak Başbakanı Nuri El Maliki ile yapacağı görüşmeye ilişkin bir soruyu Hadley, Irak’taki ‘’mezhep şiddetinin’’ artmasıyla yeni bir aşamaya girildiğini ve bunun da bazı değişiklikler yapılmasını 18 gerektirdiğini söyledi. Hadley, Bush ve Maliki’nin, görüşmede bunu nasıl yapacaklarına, Irak’ın ne gibi önlemler alması gerektiğine ve bunun nasıl destekleneceğine bakacaklarını kaydetti. ABD basınının “iç savaş” nitelemesi bir taktik gereği yapılıyor! ABD basını, planlı bir biçimde koro halinde “Irak’ta iç savaş” nitelemesi yapmaya başladı. Irak’ta ağır kayıplar veren ABD’nin kamuoyu oluşturmaya dönük planları çerçevesinde, Amerikan televizyonu NBC, Irak’taki durumu bundan sonra “iç savaş” olarak adlandıracağını duyurdu. NBC’nin tanınmış gazetecilerinden Matt Lauer, “Today” programında yaptığı açıklamada, haber odasında çok derin bir tartışmanın ardından, Irak’taki durumu iç savaş olarak niteleme kararına vardıklarını bildirdi. Lauer, “Silahlı grupların kendi siyasi amaçları için savaşması, iç savaş olarak nitelenmeli” dedi. NBC’nin bağlı kuruluşu MSNBC’de de ekranda “Irak: İç Savaş” yazısı tekrar tekrar Irak haberlerinde yer aldı. İç savaşın farklı tanımları bulunuyor. Webster’ın yenidünya kolej sözlüğünde iç savaş, “aynı ülkenin vatandaşları arasında, coğrafi veya siyasi gruplar arasındaki savaş” tanımlaması yer alıyor. Siyaset bilimcilere göre, iç savaş denilebilmesi için en az bin kişinin ölmüş olması gerekiyor ki Irak’ta bu sınır çoktan aşıldı. Amerikan gazetelerinin içinde de The Los Angeles Times, yaz aylarından bu yana haberlerinde Irak’taki durumu “iç savaş” olarak niteliyor. Gazetenin dış haberler editörü Marjorie Miller, “Bu çok basit bir hesap. Ülke parçalanıyor. Bir grup diğerine karşı veya birçok grup başka gruplara karşı. Hangi ülke iç savaşın ortasında olduğunu kabul eder?” dedi. BM Genel Sekreteri Kofi Annan, Irak’ta hızla iç savaşa doğru gidildiğini söyledi. Annan, gazetecilerin Irak’ta bir iç savaş durumunun olup olmadığını sormaları üzerine, şu an ülkede olanlara bakıldığında iç savaşa doğru gidildiğini belirterek, “Aslında Irak’ta iç savaşın eşiğindeyiz’’ dedi. Kofi Annan, Irak’ta gittikçe kötüleşen durumu düzeltmek için acilen bir şey yapılmazsa iç savaşa hızla yaklaşılacağını yineledi. Evet Türkiye her yönden kuşatılıyor. Kıbrıs elden kayıyor, Irak’ta Kürdistan kuruluyor, Güneydoğu kaynıyor ve sürekli kaşınıyor, Ermenistan kışkırtılıyor. Suriye ve İran bile bize en mahkum ve mecbur bulundukları bir ortamda bile, basiretsiz ve beceriksiz AKP’nin pintiliği yüzünden şimdi Irak’la ve tabi dolaylı olarak Amerika’yla yakınlaşıyor? NATO İslam düşmanlığı merkezli yeniden yapılandırılıyor, Papa, Katoliklerle Ortodoksları barıştırıp, Türkiye’yi karıştırmak için resmi ziyaretlerini, yerli hıyanetler sayesinde başarıyla gerçekleştiriyor, başımızda başbakan olacak kişi “Fener Rum Patrikliğinin ekümenik (Evrensel Devlet) statüsü kazanması bizi ilgilendirmiyor” diyecek kadar cehalet ve gaflet gösteriyor!?... Ve Mustafa Kemal’in, Nutuk’un 1. cildinin ilk konusunda anlattığı ve gençliğe hitabesinde On yıllar öncesinden sezip hatırlattığı vahim ve elim tablo, maalesef aynen yaşanıyor… Şimdi bütün vatanseverlere, vicdan ve iz’an ehline; dürüst tavırlı sosyalistlere, tutarlı milliyetçilere ve duyarlı Milli Görüşçülere düşen; önce ülkemizi ve devletimizi hedefleyen bu kuşatmayı ve kıskacı kıracak ortak ve onurlu bir çıkışla, asker-sivil dayanışmasıyla, geleceğimizi ve güvenliğimizi kurtarmak. Cumhur’un son reisi 2007’de veda mı ediyor? Bütün bunlar yaşanırken, Türkiye’de “Başkanlık Sistemi”ne geçişle ilgili çalışmalar bütün hızıyla devam ediyor. Meclis, Başkanlık Sistemi’nin raporunu yazdı. Değişimin adımı bu yıl atılacak. Cumhurbaşkanı Sezer’in vedasından sonra köşkte Başkan oturacak. Başkan’ı halk seçecek ve 5 yıl görev yapacak. Hükümeti, Başkan atayacak. Parlamento dışından bakan görevlendirebilecek. Anayasa Mahkemesi üyelerinin yarısını Meclis, kalanını Başkan belirleyecek. Anayasa, sadece halkoyu ile değişecek. Komisyon başkanı Burhan Kuzu’ya göre, 7. Cumhurbaşkanı Kenan Evren ve 8. Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın hayali olan bu sistemi başbakan Tayip Erdoğan gerçekleştirecek. AKP, teşkilatlarında kongre sürecini süratle tamamladıktan sonra bu hedefe kilitlenecek. Sezer’in Çankaya’ya veda edeceği Mayıs 2007’de, Tayip Erdoğan “Başkan” olacak. Bütün bunlar gerçekte Türkiye’nin ihtiyacı olan ve Milli Görüş tarafından, ortaya atılan önemli bir değişimin, dış güçlerin güdümündeki AKP eliyle, dejenere edilmesi için yapılıyor. 19 Gazeteler “Türkiye de Gaulle’sini arıyor” diye manşet atıyor “Uzmanlar, 1958’de De Gaulle tarafından Fransa’nın gerçekleştirdiği değişimi Türkiye’nin ne zaman yapacağını soruyor. Ortak soru, “Erdoğan, Türkiye’nin de Gaulle’si olabilir mi? Fransa’nın 1958 yılında General Charles de Gaulle’nin girişimleriyle yarı başkanlık sistemine geçtiğini hatırlatan uzmanlar, Türkiye’nin de kendi de Gaulle’sini beklediğini ifade ediyor. Fransa, 28 Eylül 1958’de halkoyuna sunduğu 5. cumhuriyet anayasasıyla yarı başkanlık sistemine geçti, böylece demokrasisini 44 yıldır süregelen kaostan sonra bir istikrara kavuşturdu. Fransa’da de Gaulle tarafından yapılan büyük reform, Rusya’da Yeltsin tarafından hayata geçirildi. İsrail ise 1948 yılından bu yana yarı başkanlık sistemi ile yönetiliyor.”22 Şurasını özellikle vurgulayalım ki, dış güçlerin ve AKP’nin istediği değil, Milli çıkarlarımızın ve Türkiye şartlarının gerektirdiği bir başkanlık sistemi lazımdır. Başkanlık sistemini Türkiye için Konjüktürel önemini dile getiren argümanlar içinde AB sürecinde ülkemizin hem istikrara, hem de süratli karar alan bir mekanizmaya ihtiyacı olduğu vurgulanmaktadır. Bu savın arka planında da kökten reformlara karşı bürokrasinin “ağırlığı”, hatta daha açık bir ifadesiyle “direnişi” varsayımı yer almaktadır. Bu şekilde vurgulanması haklı nedenlere dayansa da AKP kendini paradoksal açmazdan kurtaramamaktadır. Çünkü, ilkin şunu belirtelim ki Başkanlık sisteminin getireceği parelel bir bürokrasi mevcuttur ve denenmesi ile karşımıza çıkacak kaçınılmaz bir bürokrasiler (arası) çatışma olacaktır. AKP, hadım edilmiş bir devlet düzeni, biz ise hadim (Halka hizmetçi) bir yeni sistem arzulamaktayız. “İktidar partisinin başkanlık sistemine geçme hazırlığı içinde olduğuna ilişkin haberler siyasî çevrelerde ve medyada “hükümet sistemi” tartışmasına yol açtı. Bu tartışmaya katılanların çoğu başkanlık sisteminin "tehlikeleri"ne karşı parlamenter sistemin faziletlerini öne çıkarıyor. Kiralık akademisyenlerin katkısıyla, artık hepimiz başkanlık sisteminin "diktatörlük anlamına geldiği"ni sanıyoruz!.. Başkanlık sistemi ile diktatörlüğü özdeşleştiren "tezler"den anlaşıldığı gibi, Türkiye’de, hiç de şaşırtıcı olmayan biçimde, bu meseleyi de ne yazık ki doğru-dürüst tartışamıyoruz. Önce, hükûmet sistemi tartışmasında gözden kaçırılmaması gereken bir noktaya dikkat çekmek istiyorum. Mesele Türkiye'nin bu modeller arasında bir tercihte bulunması meselesi olduğuna göre; bunların ne anlama geldiklerinin doğru-dürüst bilindiğini varsayarak, önce bu arayışın hangi ihtiyaçtan doğduğunu tespit etmek ve bu yolla hangi "doğru" veya "uygun" siyasî amaçlara ulaşmak istediğimize karar vermek durumundayız. Siyasî istikrarı sağlamak, gerçek bir kuvvetler ayrılığı oluşturmak mı? Devlet teşkilâtını daha da demokratikleştirmek ve bu arada bürokrasiyi dizginlemek mi, hangisi veya hangileri?... Bu konularda açık-seçik bir karara varmadan neyi istememiz gerektiğini bilemeyiz.23 Ordunun Oluşumu: Osmanlı’nın kuruluş yıllarında askeri güç göçebe Türkmenlerden oluşmaktaydı. Daha sonra, hem fethedilen toprakların kontrolü, hem de asker ihtiyacının karşılanmasındaki sıkıntıların giderilmesi için ikta sistemine geçildi. Böylece tımarlar şeklinde bölünen toprakların zilyetliği (yani kullanma hakkı) sipahi denilen askeri şeflere bırakıldı. Bu şefler kendilerine bırakılan topraklardan aldıkları vergi karşılığında askeri gücü orduya sağlamakla mükelleftiler. Barış zamanlarında ise bu şefler toprağın hem üretimini hem de yönetimini denetlemekteydiler. Ancak bu durum Türkmen beylerini iktidarın denetlenmesinde bir tehdit unsuru haline getirmekteydi. Bu tehdidin ortadan kaldırılması için, I. Murat döneminde, savaş esirlerinin beşte birinden oluşan ve doğrudan hükümdara bağlı olan yeni bir askeri birlik oluşturuldu. Yeniçeriler adı verilen bu profesyonel askeri birlik güçlendikçe Türkmen birliklerinin siyasal baskısı da azalmakta, beri yandan ise dışlanmışlık duygusunun oluştuğu psikolojiyle iktidara karşı bir öfke duymaktaydılar. Nitekim Yıldırım 22 03.01.2005 Tercüman 23 03.01.2005 / Mustafa Erdoğan / Tercüman 20 Beyazıt’ın Timur’la karşılaşmasında yeniçeriler ve müttefik Sırp birlikleri sonuna değin hükümdarın yanında yer alırken hoşnutsuz Türkmen beylerine bağlı sipahilerin karşı tarafa geçmesi Yıldırım’ın yenilgisine neden olacaktı. Bu durum karşısında saray, yeniçeri ocağını daha da güçlendirerek ordunun temel gücü haline getirmeye karar verdi. Bu ise devşirme usulü ile, yani kırk Hristiyan’dan birinin, özellikle 10-15 yaşlarında zeki ve güçlü olan çocukların toplanarak eğitilmesi ve Müslümanlaştırılmasıyla sağlandı. Zamanla temayüz edenlerin yöneticiliğe alınmasıyla da kapıkulu olarak adlandırılan yepyeni bir sınıf ortaya çıkacaktı. Fatih Sultan Mehmet’in çandarlı Halil Paşa’yı katlettirmesinden sonra ise Vezir-i Azamlık yani başbakanlık görevine daha çok devşirme kökenli bu kapıkulları sınıfından kişiler atanacaktı. İleriki yıllarda yerleşik bir bürokrasiyi oluşturacak bu sınıf, tüm statüsünün padişah buyruğuna bağlı oluşu ve temelde kapıkulu olmaları nedeniyle iktidarın en güçlü ayağını oluşturacaktır. Bu sınıfın iktidara taşındırılmasıyla saray, sosyal bir tabanı ve aristokratik bir statüsü olmayan, tüm gücünü padişah buyruğundan alan ve bu nedenle de saraya karşı hiçbir tehdit gücü olmadığı gibi tam tersine tüm statüsünü ve kişiliğini saraya borçlu olan bir yönetim aygıtı oluşturmaktaydı. Böylece başlangıçta Türkmen beyleri içerisinde bir (eşitler arasında birinci) olan sultan, tüm iktidar çevresini temizleyerek Hıristiyan kökenli devşirmelerden hem vurucu gücü yüksek bir ordu, hem de devasa bir iktidar aygıtı oluşturmuş ve saraya yönelik iç tehditler bu yolla etkisiz kılınmıştı. Cumhuriyet sürecinde GKB statüsünde farklı modeller: Sivil – asker ilişkisine siyasi ve akademik çevreler tarafından yapılan eleştiriler, daha çok ordunun rejimi düzenlemeye yönelik müdahaleleri (askeri darbeler) konusunda yoğunlaşmıştır. 1960, 1971 ve 1980 askeri darbe veya müdahalelerinin kaçınılmazlığı veya zararları üzerine yapılan tartışmalarda gözden kaçırılan önemli nokta şudur: Silahlı Kuvvetlerin ağırlıkta olduğu bazı kurum ve organlar sivil otoritenin etki alanı dışında tutulması hangi sorun ve kuşkulardan doğmaktadır? Milli Güvenlik Kurulu, Genel Kurmay Başkanlığı, Askeri Şura gibi… Türkiye’de Anayasal düzen, ulus adına egemenlik hakkının kullanılabilmesi için TBMM’ye “ortak” bazı organların varlığını koruma altına almaktadır. Genel ve serbest seçimlerden gelen parlamento egemenlik hakkına ve kullanımına tek başına sahip kılınmamıştır. Cumhuriyet’in İlanından Bugüne farklı Modeller 1920 Modeli 1920’de TBMM’nin ilk hükümeti kurulduğunda genel Kurmay örgütü bakan düzeyinde temsil ediliyordu. Ordunun askere alma, personel ve iaşesi ise ayrı bir bakanlık şeklinde oluşan Milli Müdafaa vekaleti aracılığıyla temin edilmekteydi. Aynı şekilde din işlerinden sorumlu kişi de Şeriye ve Evkaf vekili sıfatıyla kabinede idi. 1920 modeli diye tanımlayabileceğimiz bu düzenlemede dikkati çeken nokta askeri gücün tamamen sivil otoriteye tabi bulunmasıdır. Çünkü genelkurmay Bakanı (ilk bakan o zamanki ünvanıyla İsmet beydir) doğrudan Büyük Millet meclisi tarafından seçilirdi. Ve gerektiği zaman da görevden alınabilirdi. Kurutuluş Savaşı’nın bitişi ve Cumhuriyetin ilanıyla restorasyon çalışmaları başladı. Bunların başında Mecliste birbiri ardı sıra kabul edilerek yürürlüğe konan 429 sayılı Şeriye ve Evkaf ve Erkan-ı Harbiyeyi Umumiye Vekaletlerinin kaldırılmasına dair kanun ile 430 sayılı Tevhid-i Tedrisat kanunu ve 431 sayılı Hilafetin İlgasına ve Hanedan-ı Osmaninin Türkiye Cumhuriyet Memaliki haricine çıkarılmasına dair kanun gelmektedir. Bu kanunlar aynı gün kabul edilmişlerdir. Bağımsız Genel Kurmay: 1924 Modeli 429 sayılı kanunda açıkça ifade edildiği üzere “reisi cumhura vekaleten barışta orduya emir ve komutayla görevli en yüksek askeri makam olan Erkan-ı Harbiyeyi Umumiye Riyaseti” vazifesinde bağımsızdı. Başvekilin teklif yazısı ve reisi cumhurun onayı ile tayin edilen Genel Kurmay Başkanı görev alanına giren konularda her bakanlıkla bağlantı kurabilmekte idi. Buna rağmen TBMM önünde askeri 21 bütçenin sorumluluğu Müdafa-i Milliye vekiline verilmişti. Bu modelde Genelkurmay Başkanına doğrudan bağlı ordu müfettişlerinin komuta yetkisi yoktu. Aşırı merkeziyetçi bir sistemdi. Başbakana bağlı ve Sorumlu Genelkurmay: 1924 Modeli İsmet İnönü döneminde 4580 sayılı kanunla genel Kurmay Başkanı başvekile bağlı ve sorumlu tutuldu. (Bu modelin bugün uygulanan modelden farkı, Genelkurmay Başkanının Başbakana yalnızca sorumlu olmasıdır.) Savunma bakanına Bağlı Genelkurmay: 1949 Modeli Yine İnönü’nün son döneminde ve Amerika’nın talimatıyla sivil otorite silahlı kuvvetler ilişkisi açısında inanılması güç bir düzenleme 1949’da gerçekleştirildi ve 1960 askeri darbesine kadar yürürlükte kaldı. Buna göre; Genelkurmay Başkanlığı Milli Savunma Bakanlığı’nın bir bölümü olarak örgütlendi. Genelkurmay Başkanlığı, Milli savunma Bakanı’nın teklifi üzerine bakanlar Kurulu’nca atanıyordu. Kara, Deniz ve hava Kuvvetleri Komutanlıklarına dayalı bir genelkurmay modeline geçilmişti. Ayrıca 1949 modelinde dikkati çeken bir diğer nokta, bugünkü Milli Güvenlik Kurulu’na karşılık olarak örgütlenmiş yeni bir organ vardı: Milli Müdafaa Yüksek Kurulu. Başbakana karşı sorumlu Genelkurmay: 1961 Modeli Bugün halen yürürlükte bulunan modeldir. Son günlerde basın organlarında yapılan resmi açıklamalarda iddia edildiği gibi, Atatürk tarafından formüle edilmiş değildir. Yukarıda kısaca açıklandığı üzere 1920 – 1960 döneminde sırasıyla bağımsız Genelkurmaydan önce Başbakana, ardından Savunma bakanına bağlı Genelkurmay modelleri uygulanmıştır. Genelkurmay Başkanlığı kaynaklı açıklamalarda iddia edilenin aksine olağanüstülük arzeden savaş sırasında bile sivil otoritenin üstünlüğü her zaman vazgeçilmeyen bir yönetim ilkesi olarak korunmuştur. Savaşın bitmesiyle birlikte normal bir ilişkiye geçildi. Kuşkusuz burada Genelkurmayın Cumhurbaşkanına doğrudan bağlı olması Türkiye’nin özel sorunları ve zorunluluğu ve parlamentoya karşı cumhurbaşkanının konumu açısından değerlendirilmek durumundadır. 2. Dünya Savaşı ardından çok partili döneme geçerken batı ülkelerinde olduğu gibi 1944’te Başbakana, 1949’da da Savunma Bakanına bağlı Genelkurmay modeli yürürlüğe girdi. Bütün bunlar 1924 anayasası çerçevesinde yapıldı. Bizim kanaatimiz Türkiye, kendi şartlarına, ihtiyaçlarına ve en geniş demokrasi standartlarına uygun bir başkanlık sistemine kavuşmalı ve Genelkurmay Başkanlığı Cumhurbaşkanlığı’na bağlanmalıdır. Onursal Yargıtay Baş Savcısı Vural Savaş’ın bu yöndeki tespit ve teklifleri de oldukça önemli ve anlamlıdır. “20 Nisan 1920 günü yapılan gizli oturumda, Mustafa Kemal Paşa, TBMM Kürsüsünden şunları söyler: “Teşkilatı askeriye (ordumuz) vatanımızı esbabı müdafaası (ülkemizi savunma çareleri ve askeri işler kadar) siyaseti dahiliye ve hariciye ile (de) yakinen alakadar bulunuyor. Ve mesailde Erkan-ı Harbiye-i Umumiye Reisi’nin mütalaası bulunmak ve diğer haizi mesuliyet olan zevatın noktai nazarlarına yakinen vakıf olmak için onlarla bir arada çalışmak ve bir mesele hakkında Erkan-i Harbiye-i Umumiye Reisi’nin rey ve mütalaası olan zevat gibi icra Vekilleri meyanında olması teklif edilmiştir... (Yani; hem başbakan ve bakanların iç ve dış siyasetle ilgili düşüncelerini öğrenmek, hem de kendi görüş ve önerilerini onlara bildirmek üzere, Genel Kurmay Başkanının da kabinede yer alması teklif edilmiştir.) “Erkan-i Harbiye-i Umumiye Riyaset’inin vazifesi ordunun teşkilini, tensikini fenni olarak düşünmek ve memleketin esbabi müdafaasını nazarı dikkate almak ve bunlarla iştigal etmek. Harbiye Nezareti (Milli Müdafaa Vekaleti) umur ile kendi vezaifi arasında büyük fark vardır. Harbiye Nezareti, Erkan-i Harbiye-i 22 Umumiye Riyaseti’nin tensip ettiği yahud onun planına göre teşkil ve tensip ettiği yahud onun planına göre teşkil ve tensik ettiği bir orduyu iaşe eder, ilbas eder ve saire. Erkan-i Harbiye-i Umumiye Reisi nasıl harb edecek, vatani nasıl müdafaa edecek, nasıl hazırlanmak lazım geldiğini düşünür..” TSK İç ve Dış Siyasetle Doğrudan İlgili Olması Gereken Bir Kurumdur Mustafa Kemal Paşa’nın söylediklerinin ne anlama geldiği şöyle özetlenebilir: 1. Silahlı Kuvvetler sadece askeri işlerle değil, iç ve dış siyasetle doğrudan ilgili olması gereken, dolayısıyla siyasi karar verilme ve alınma safhasında ve yapılarında bulunması gereken bir kurumdur. 2. Silahlı Kuvvetlerin karargahını oluşturan Genelkurmay Başkanlığı milli savunma ve milli güvenlik konularında ve kendisini ilgili hissettiği iç ve dış siyasi konularda tek karar verici mercidir. Milli Savunma Bakanlığı ise ona bağlı çalışan lojistik işler, askeri alımlarla ilgili bir birimdir. 3. Türkiye’de askeri otorite gerek kendi iç örgütlenmesi, gerek diğer savunma kuruluşlarıyla ilişkisi, gerekse aldığı veya katıldığı diğer politik kararlar açısından yetkileri dereceli olarak dağıtmayan, tersine tek makamda, hatta tek kişide toplayan bir yapıdadır.24 Genelkurmay başkanının; başbakanın, bakanlardan birinin veya bakanlar kurulunun direktifleriyle hareket etmesi gereken sıradan bir üst düzey devlet memuru olmadığı, bağlanacağı makamın yüklendiği sorumluluğa uygun olması gerektiği bundan daha güzel ifade edilemez. Yürütme Organı Cumhurbaşkanı ve Bakanlar Kurulu olmak üzere iki unsurdan oluştuğuna göre, yürütmenin güçlendirilmesinin, bu iki organdan hangisinin ağırlığını arttırmak suretiyle gerçekleşeceği konusunda, 1982 Anayasası’nın açık tercihi, Cumhurbaşkanlığı makamının güçlendirilmesidir. Cumhurbaşkanı’nın Tarafsız Olması Zorunluluktur 1982 Anayasası’nın tanıtılması toplantılarından birinde Kenan Evren şu önemli hususu vurgulamıştı: “Cumhurbaşkanı’nın kesinlikle tarafsız, yani siyasi partilere veya onların koalisyonlarına karşı tarafsız olması rejimin icabıdır... Yürütme güçlendirilmelidir fikri ve zarureti herkesçe kabul edildiğine ve yürütmenin doruğunda Cumhurbaşkanlığı ve Hükümet bulunduğuna göre, güçlendirilmesi gereken bunlardan hangisidir... Tarafsız Cumhurbaşkanı mı yahut taraflı hükümet mi? Taraflı olan hükümete de bazı yetkiler verilmiştir. Ancak, muhalefet-iktidar arası ciddi çekişmelere ve huzursuzluklara yol açabilecek olan yetkiler, Cumhurbaşkanına tanınmıştır. Bunun dışında da muhakkak Cumhurbaşkanına verilmesi gereken yetkiler vardır ki, esasen onları başka makama da vermek doğru olmaz”25 Anayasamızın 104’üncü maddesine göre: “Cumhurbaşkanı Devletin başıdır. Bu sıfatla Türkiye Cumhuriyetini ve Türk milletinin birliğini temsil eder. Anayasa’nın uygulanmasını, Devlet organlarının düzenli ve uyumlu çalışmasını gözetir”. “Türkiye Büyük Millet Meclisi adına Türk Silahlı Kuvvetleri’nin Başkomutanlığını temsil etmek; Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kullanılmasına karar vermek; Genelkurmay Başkanını atamak; Milli Güvenlik Kurulunu toplantıya çağırmak; Milli Güvenlik Kuruluna başkanlık etmek; başkanlığında toplanan bakanlar kurulu kararıyla sıkıyönetim veya olağanüstü hal ilan etmek ve kanun hükmünde kararname çıkarmak” görevleri arasındadır. Anayasamızın 117’nci maddesinde ise şu hükümlere yer verilmiştir: “Başkomutanlık, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin manevi varlığından ayrılamaz ve Cumhurbaşkanı tarafından temsil olunur... Genelkurmay Başkanı: Silahlı kuvvetlerin komutanı olup, savaşta Başkomutanlık görevlerini Cumhurbaşkanı namına yerine getirir. 1982 Anayasasına, 1961 Anayasası’nın 66’ncı maddesinde bulunmayan ikinci bir fıkra eklenmiştir. Buna göre: “Türkiye Büyük Millet Meclisi tatilde veya ara vermede iken ülkenin ani bir silahlı saldırıya uğraması ve bu sebeple silahlı kuvvet kullanılmasına derhal karar verilmesinin kaçınılmaz olması halinde Cumhurbaşkanı 24 07.20.2006 / Ali Bayramoğlu / Dünden Bugüne Asker / Yeni Şafak Gazetesi, 25 Prof. Dr. Ergun Özbudun, Türk Anayasa Hukuku, s.39 23 da, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kullanılmasına karar verebilir.” Cumhurbaşkanının diğer organlarla ilgili yetki ve görevleri, özellikle 1982 Anayasası’nın 104’üncü maddesi dikkate alındığında görülüyor ki, bu makam, bütün Devlet organları (yasama, yürütme ve yargı) arasında bir düzen, uyum ve denge unsuru teşkil etmektedir. (...) Cumhurbaşkanlığı müessesesini düzenlerken sadece yürütmeyi güçlendirme hedefini gütmemekte, bu müessesesin tarihi hüviyetine uygun olarak, bütün organların dışında bir makam teşkiline yönelmektedir. Amaç, yasamanın işlemesi, idarenin partizanlıktan uzak ve tarafsız kalması (bunun için, aslında bakanlar kuruluna ve bakanlıklara bırakılabilecek bazı yetkilerin bile Cumhurbaşkanına verilmesidir.26 Başbakan Erdoğan’ın Yaptıkları ve Yapmadıkları Göz önüne Alınmalıdır. Tüm bu hususlarla, son zamanlarda görev yapan tüm iktidarların, ülkemizin güvenliği ile yakından ilişkili Kıbrıs Adası’ndaki, antlaşmalardan doğan haklarımızı bile koruyamamaları; Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın, tüm bu coğrafyadaki ülkelerin sınırlarını değiştirme projesi olan Büyük Ortadoğu Projesine destek vermesi ve kendisini bu projenin “Eşbaşkanı” ilan etmesi de göz önünde tutulduğunda: Genelkurmay başkanının “Görev ve yetkilerinden dolayı başbakana karşı sorumlu olduğu”na dair Anayasamızın 117’nci maddesi değiştirilip, Anayasamızın lafzına ve ruhuna uygun şekilde” Genelkurmay başkanının görev ve yetkilerinden dolayı Cumhurbaşkanına karşı sorumlu olduğu” hükmünün anılan maddeye konması, milli güvenliğimizin zorunlu unsuru haline gelmiştir.27 Artık Atatürk’ü yeniden anlamak ve yorumlamak zamanıdır ve bu kaçınılmazdır Atatürk, Türkiye şartlarına ve ihtiyaçlarına uygun bir başkanlık sisteminin en başarılı örneği idi. Atatürk, sadece Türkiye’ye değil çağının Müslüman liderlerine de örnek olmayı ve onlara bir vizyon çizmeyi "işlev" olarak benimsemişti. Afganistan Kralı Emanullah Han, 1928'de Ankara'da konuk olmuştu. Dönüşünden itibaren Atatürk'ün bir takipçisi haline gelmişti. Irak Kralı Faysal, Ürdün Emiri Abdullah ve İran Şahı Pehlevi de öyleydi. Atatürk'ün modernleşme çizgisini uygulamaya çalıştılar. Başaramadıkları ölçüde ezilmişlerdi. Mısır'ın eski devlet başkanı Enver Sedat'ın daha ilk gençlik yıllarından itibaren Atatürk hayranı olduğu bilinmekteydi.. Enver Sedat, "Atatürk'ün yaptıklarından çok etkilendiğini ve bunun kendi politik yaşamına yön verdiğini" söylemişti. Atatürk, genç bir subayken Bulgaristan'da ataşe idi. Bulgar Kralı Ferdinand'ın "bir maskeli balo ve göz kamaştırıcı resepsiyonda ev sahipliği yapmasının ve görkemli bir biçimde operaya gelişinden etkilenmişti. İran Şahı'na "Türkiye'nin tüm ihtişamıyla bir operaya sahip olduğunu göstermeye" karar verdi. Bu olayı "bir gösteriş ve bir ambalaj" sananlar, Atatürk'ün derinliğini algılayamamış kimselerdi. Oysa bu ilk Türk operasının adı, "Özsoy"du. "Şii İranlılarla Sünni Türklerin mezhep bakımından ayrı oldukları halde, kültürel açıdan kardeş oldukları" anlatılıyordu. Dış politikada İran ve Türk uluslarını yaklaştırmayı hedeflemişti. Edward Mortimer, "yeni Türkiye"nin kurucusu Atatürk'ün laisizmi getirmesini 8. Henry'nin İngiltere'de İngiliz Reformasyonu (English Reformation) olarak bilinen Roma Papalığı'ndan ayrılmasına benzetir. "Atatürk İslam dinini ortadan kaldırmak istemedi, sadece bu dini her Türk yurttaşının inanabileceği ve kendine ait olduğunu hissedebileceği bir şekle sokmayı düşündü" tespitleri bir gerçeğin ifadesidir. Şöyle devam eder: "İngiltere, Roma'dan ayrıldıktan sonra manastırlar kapatılmıştı. Atatürk'ün Türkiye'sinde de istismarlar ve suistimaller yasaklandı. İlmin kabul edildiği modern Türkiye, artık aklın ve gerçek 26 Y. Yayla, Anayasa Hukuku Ders Notlan, s.129, 168 27 26.Kasım 2006 / Aydınlık 24 İslam’ın yolunda yürümeliydi. 8. Henry'nin reformlarıyla İngiltere'de 'anglikan' din anlayışı oluştu. İtalyanların veya Rusların Hıristiyan dini değil, İngilizlerin benimsediği bir Hıristiyanlık anlayışı yerleşmişti... Türkiye'de İslam dini de, Türk halkının benimsediği, açıkça anlayabildiği, temel kaynağı olan Kur’ana ve akla uygun olarak aslına dönmeliydi. Wilfred Cantrel Smith şunu sorar: "Niye Mustafa Kemal, 8. Henry'nin başarısını tekrarlamasın?" Kuran'ın Türkçeye çevrilmesi, Atatürk'ün bu hedefiyle izah edilebilir. Ama Atatürk’ten sonra maalesef din de, devrimler de tersine çevrilmiştir.. TÜRKİYE IRAK BATAĞINA ÇEKİLİYOR Türkiye ve İran'a Tuzak Kuruluyor BAE İttihad Gazetesinde önemli bir yazı yayınlandı. “Türkiye’nin doğuda Orta Asya ve Kafkaslara, güneyde de Ortadoğu ve Arap Körfezi’ne yönelmesi kesinlik kazanıyor. Avrupa’nın Türkiye’ye yönelik olumsuz tutumu kasıtlı olsun veya olmasın tek bir sonuç doğurur. Bu da, Türkiye-İran çatışması ihtimallerini yeniden gündeme getiriyor. Bu ihtimaller, aşağıdaki sorularla ortaya çıkıyor ve endişe yaratıyor: Arap-Türk koalisyonunu İran’la savaşa kim hazırlayacak? Bu koalisyon Sünni bir kimlik mi taşıyacak? Şii Arapların tutumu ne olacak? Arap vatanlarına vefayla İran’a vefa arasında tercih yapmak zorunda mı kalacaklar? Evet, İsrail ve ABD’nin Ortadoğu haritasını yeniden çizme planı, Sünni-Şii çatışması çıkarmayı amaçlıyor. Bu bağlamda, bir Sünni koalisyonunda yer alacak Türkiye ile Şii İran karşı karşıya getirilmeye çalışılıyor. Bu iki büyük ülke, ortak düşman İsrail’e karşı birlik olmalı ve bu tuzağı boşa çıkarmalıdır. Zira İran, şu dört noktaya dayanarak bölgesel rolünü güçlendiriyor: Kendisini İslam’ın ve Müslümanların haklarının koruyucusu ilan ediyor. İkincisi, velayeti fakih temelinde Arap Şiilerle işbirliği yapıyor. Üçüncüsüyse, askeri gücünü geliştiriyor, nükleer kapasitesini artırıyor. Son olarak da, İran Arap dünyasının zayıflığından ve parçalanmışlığından yararlanıyor. 1999’dan bu yana Avrupa’ya yönelen Türkiye’yse, Ortadoğu’ya sırtını çevirdi. Fakat, Irak patlaması ve bu ülkenin mezhep temelinde bölünme olasılığı önceliklerini gözden geçirmesini gerektirdi. Kuzey Irak’ta bir Kürt devletinin kurulması, Türkiye’nin güneydoğusundaki ayrılıkçı Kürt hareketini teşvik edebilir. Ayrıca Iraklı Türkmenler, Kuzey Irak’taki Kürt çoğunluğun arasındaki azınlık konumları sebebiyle, maruz kaldıkları “aldatmayı ve mahrum bırakılmayı” tamir için Türkiye’den medet beklemektedir. Tahran’ın, yeni Irak’ta hegemonya kurması, Türkiye ve İran arasındaki dengeleri ters yüz edebilir. İran hegemonyası ihtimali, Arap ülkelerini, özellikle de Körfez İşbirliği Konseyi üyelerini ve Irak’ın komşuları Ürdün ve Suriye’yi de endişelendirmektedir. İran’la Körfez İşbirliği Konseyi arasında iki sorun var: İran’ın Arap Körfezi’ndeki üç Birleşik Arap Emirlikleri adasını işgali ve nükleer projenin bölgenin güvenliğini tehdit etmesi.. Türkiye’nin AB üyeliğini geciktirmeyi veya tümüyle engellemeyi hedefleyen Avrupa girişimleri de, Ankara’nın Ortadoğu’ya yönelmesini tetiklemiştir. Avrupalı liderler, Ekim 2005’te Türkiye’nin tam üyeliğiyle sonuçlanacak müzakerelerin başlatılmasına onay verdikten sonra, Aralık 2006’da müzakerelerin kısmen dondurulması gibi, ters yönde bir karar vererek Avrupa’ya ümit bağlayanları şok etmiştir. Bu tutumlarını da Türkiye’nin limanlarını, AB üyesi Güney Kıbrıs’ın gemi ve uçaklarına açmamasıyla gerekçelendirdiler. Hal böyleyken Kıbrıs’ın Türk kesiminin akıbeti de askıda kalıvermiştir.. Avrupalılar aslında Türkiye’nin üyeliğini kabule yanaşmıyor. AB Anayasası, Fransa ve Hollanda’daki referandumlar da bu yüzden onaylanmadı. Almanya’da iktidardaki Hıristiyan Demokratlar da Türkiye’nin üyeliğine karşı. Avusturya bu konuda veto hakkını kullandı. Keza Yunanistan ve Kıbrıs da bu hakkı kullanabilir. Tüm bunlardan dolayı, üyeliğe kabulünü kolaylaştırmak için yaptığı bütün reformlara rağmen Avrupa yolu Türkiye’ye kapalı görünüyor. Dolayısıyla Türkiye’nin doğuda; Orta Asya ve Kafkaslara, güneyde de; Ortadoğu ve Arap Körfezi’ne 25 yönelmesi kesinlik kazanıyor. Avrupa’nın Türkiye’ye yönelik olumsuz tutumu kasıtlı olsun veya olmasın, tek bir sonuç doğuruyor. Bu da, Türkiye-İran çatışması ihtimallerini yeniden gündeme getiriyor. Bu ihtimaller, aşağıdaki sorularla ortaya çıkıyor ve endişe yaratıyor: Arap-Türk koalisyonunu İran’la savaşa kim hazırlayacak? Bu koalisyon Sünni, bir kimlik mi taşıyacak? Şii Arapların tutumu ne olacak, Arap vatanlarına vefayla, İran’a vefa arasında tercih yapmak zorunda mı bırakılacak? Bu çatışmalar ABD yönetiminin sözünü ettiği yeni Ortadoğu’yu mu ortaya çıkaracak? Arap dünyası, Türkiye ve İran, bu büyük felaket senaryosuna nasıl sokulacak? Bu fitne ateşine benzin dökülmesinde etkin rol oynayan birçok nokta var. Bunların başında ABD’nin ‘terörle savaş’ çerçevesindeki doğrudan çıkarları geliyor. Başkan Bush yönetimindeki bazı çevrelere göre, ‘terör’ Sünni, şiddetse ‘Şii’. Dolayısıyla, tarafların vuruşturulması ve Amerikan çıkarlarını hedef almaktan alıkoyulması için, oklarını birbirilerine çevirmelerine yol açacak bir ortamın yaratılması, ABD’ye faydalı olacaktır. Bu noktada, Sünnilerle Şiiler arasında düşmanlık yaratma projesi, askeri araçlarla (Irak ve Afganistan’ın işgali, İsrail’in Lübnan’daki savaşı) veya siyaset ve medya aracılığıyla (İslam’ı karalama kampanyaları ve Müslümanlara karşı dini ve etnik ayrımcılık) gerçekleştirilemeyen şeytani hedefi devreye sokulacaktır. İsrail’in İran’ın nükleer projesini ele alış tarzı da, Şiilerle Sünniler arasında gerginlik çıkarma konusunda etkin rol oynayacaktır. İsrail İran’ın nükleer dosyasını stratejik güvenliği için tehlikeli görüyor. İran’la Arap ülkeleri arasında anlayış, güven ve eşgüdüm yokluğu sebebiyle Araplar da proje yüzünden endişelendiği için, çatışmanın Araplarla-İran, dolayısıyla Sünnilerle Şiiler arasında çıkmasından korkuluyor. Arap ve İranlı kurumların mezhepleri yakınlaştırma çabaları da sekteye uğruyor. Bu başarısızlık, Irak’ta her gün yüzlerce kişinin canını alan mezhep katliamlarıyla aynı zamana denk geliyor. Bu arada, Sudan ve Suriye gibi bazı Arap ülkelerindeki Sünni toplumlarının mali desteklerle Şiileştirilmesini amaçlayan çalışmalara dair haberler sızıyor. Burada, İsrail’in Pakistan’dan Fas’a kadar her etnik grubun ve mezhebin kendine ait siyasi bir oluşuma sahip olması temelinde bölge haritasını yeniden çizme amaçlı projesini hatırlatmak gerekiyor. İşe Lübnan’dan başlayan İsrail, 1950’lerden bu yana bu projenin hayata geçirilmesine çalışıyor. Projenin işaretleri Sudan’ın güneyinde, Kuzey Irak’ta, hatta Cezayir çevrelerinde ve Fas’ın güneyinde görülüyor. Bu proje, halen İsrail’in stratejik güvenliğinin temeli sayılıyor. Halihazırdaki ABD yönetiminin de bu projeyi öncekilerden daha fazla desteklediği açık. Irak’taki savaş şu ana kadar, mezhep kavgasının ve etnik fitnenin patlak vermesine yol açtı. İsrail’in bu projesi, Arap ve İslam ülkelerini mezhep ayrımcılığı ve ırkçılık kanalıyla organları kesilmiş cesetlere çeviriyor. Farslar (Safeviler) ve Türkler (Osmanlılar), Arap toprakları üzerinde savaşırken ortada İsrail, yani ortak düşman yoktu. Üstünlük ve toprak için savaşılıyordu. Fakat şimdi İsrail’in varlığı ve onun tehlikeli projesiyle birlikte İranlılar, Türkler ve Araplardan varlıklarını ve geleceklerini savunmaları isteniyor. Ve, bu ortak düşmanın tehlikesini idrak etmezlerse kendilerini başını İsrail’in çektiği büyük fitne bataklığı içinde bulacaklar.28 Bu şartlarda ve dış güçlerin kışkırtmasıyla Irak’a geniş çaplı bir müdahale, bizi İran’la kapıştırmayı amaçlamaktadır. Askerimizi Kuzey Irak’a kışkırtanlara, TSK’nın en önemli isimlerinden birinin şu sorusu tokat gibi bir cevaptır: “Böylesi iddialarda bulunanlar ve bunu siyasi bir şov malzemesi yapanlar, Kerkük’le Silopi arasının 450 km. olduğunu biliyorlar mı?” İşte stratejik sorular: 1- Biz bu çok riskli operasyona ne amaçla kalkışacağız? 2- Irak’ta ne kadar zaman kalacağız? 3- Bu bölgenin en çetin coğrafi şartlarında, peşmergeler, PKK ve ABD askerleri gibi üç ayrı düşman karşısında ne kadar asker kaybını göze alacağız? 4- Sınırımızdan 100 km. uzakta bulunan, 15 km. uzunluğunda, 5 km. genişliğinde olup yüzlerce 28 Birleşik Arap Emirlikleri / İttihad Gazetesi eski Lübnan milletvekili Muhammed El Sammak / 29 Aralık 2006 26 mağarayı bünyesinde barındıran ve bir yüzü İran tarafında olan Kandil dağına yönelik böyle bir operasyonda İran’la karşılaşmayı ve çatışmayı hesaba katmakta mıyız? 5- Böylesine bölgesel bir savaşa dönüşebilme istidadını taşıyan saldırı karşısında Türkiye’deki 70 milyar dolarlık sıcak paranın ürküp ülkeyi terk etmesi durumunda patlayacak ekonomik krizin faturasını ödemeye hazır mıyız? 6- Haydi diyelim bu harekatı yaptık ve döndük, ne kazanmış olacağız ve bu kazandığımızı nasıl elimizde tutacağız? 7- Elimizdeki Kuzey Kıbrıs’ı Rumlara vermemizi ve askerimizi oradan mutlaka çekmemizi isteyen dış güçler ve işbirlikçiler, Kuzey Irak’a girmemiz için niye sırtımızı sıvazlamaktadır? Bu sorularla anlatmaya çalıştığımız; “Ülke çıkarları zaruri ihtiyaçlar gerektirse bile, Kuzey Irak’a asla müdahale etmeyelim” değildir. Türkiye’yi bu ortamda Irak batağına çekmek isteyenlerin asıl amacının bizi İran’la bozuşturmak ve vuruşturmak olduğunu hatırlatmaktır. Irak’ın işgali sırasında, Amerika’nın asıl niyetinin Irak’ı parçalamak ve Büyük İsrail Projesine uygun bir Kürdistanı kurmak ve ardından Güneydoğumuzu ülkemizden koparmak olduğu konusundaki bütün uyarılara kulaklarını tıkayan ve bunlara bir komplo teorisi olarak yaklaşan ve Türkiye’nin bütün imkanlarını Amerika’ya açan Recep Tayip Erdoğan ve avenesi bu günlerde, bağımsız bir ülke olduklarını hatırlayıp ABD’ye horozlanmaya başladı. Askerimizin başına çuval geçirilirken, Kıbrıs lokma lokma Rumlara rüşvet verilirken gıkı çıkmayan sahte kahramanların şimdilerde “Amerika’nın PKK konusunda ağır davrandığından, Kerkük’te Türkmenlerin dışlandığından” dem vurması, şakşakçı medyada alkışlandı… Talefer’de Türkmenlere soykırım uygulanırken, Süleymaniye ve Musul’da nüfus yapısı zorla değiştirilirken sessiz ve tepkisiz kalan, başlarına çuval geçiren Amerika için, tam bir ürkeklik ve kölelik psikolojisiyle “Ne notası verecekmişiz.. Bu müzik notası mı”? diyecek kadar koflaşan Başbakan ve yandaşlarına ve Edip Başer gibi NATO’cu Paşalara, hatta Genel Kurmay Başkanımıza ve kuvvet komutanlarımıza “Kak afoni-kuru gürültü ve fosurtu yapıyorlar” şeklinde aşağılayan ABD büyükelçisi Siyonist Yahudi Wilson şeytanına kadar bütün şer şebekesi “Her an Kuzey Irak’a girebileceğimiz” konusunda anlaştı!.... Üstelik her fırsatta Irak’ın toprak bütünlüğünden dem vuran bu yetkisiz yetkililerin şimdi kalkıp “Kerkük için özel statü” istemeleri tam bir çelişkiydi ve oldukça sırıtmaktaydı. Hatta eski MİT’çi Mahir Kaynak Kral TV’deki bir programda “Irak’ın bölünmesi ve Kürdistan’ın ilan edilmesi doğal bir gelişmedir ve bizim buna göre hazırlanmamız gerekir” diyecek kadar ayarını ve küresel çetenin amacını ortaya koyacaktı. Ve daha da hayret ve endişe verici olanı, 12 Ocak 2007 gecesi Ekrem Kızıltaş, TV 5’teki Ortak Zemin Programına çıkartıp, Mahir MİT’çinin: “Türkiye’nin Dünya düzenine ve Amerikan projesine katılıp figüranlık yapmaktan başka çaresi yoktur. Milli ve bağımsız bir politika izleme söylem ve girişimleri boş ve hayali bir umuttur. Ülkemiz bu borç ve boyunduruk altında yaşamaya mahkumdur. Küresel güçlerin himmet ve himayesine erebilmek için gerekirse Milli, manevi, İslami ve insani değerleri bile taviz vermek akılcı bir durumdur” anlamındaki, sinsi Siyonist propagandasını, hem de sırıtıp kafa sallamak suretiyle onaylayarak Millete izletmekten sıkılmamıştı. Bu durum öteden beri dikkat çekmeye çalıştığımız, Milli Görüş kurumlarının nasıl içten kuşatıldığını da hatırlatmaktaydı. Türkiye hem kendisinin hem de komşu ve kardeş ülkelerin çıkarları gerektiği zaman her türlü sınır ötesi harekata hakkı vardı. Ancak bu hakkını, 1974 Kıbrıs Barış çıkarmasında olduğu gibi kendi hür iradesiyle ve dış güçlere rağmen yapmalıydı… Dışişleri yeni filoyu doğruluyor! ABD’nin üç yıl aradan sonra İncirlik hava üssüne F-16 filosu, erken uyarı sistemli Awacs, tanker ve kargo uçakları yerleştirmesini Dışişleri Bakanlığı da doğruladı. Gazetemizin haberi üzerine Dışişleri 27 Bakanlığı’ndan yapılan açıklamada, “ABD Avrupa Hava Kuvvetleri Komutanlığına bağlı NATO’ya tahsisli bir filo, Türkiye-ABD arasında imzalanan 29 Mart 1980 tarihli Savunma ve Ekonomik İşbirliği Anlaşması (SEİA) çerçevesinde, geçmiş yıllarda olduğu gibi, 2007 yılı planlı eğitim faaliyetleri kapsamında üç hafta süreyle, 10’uncu Tanker Üs Komutanlığı/İncirlik Meydanı’na intikal etmiştir. Söz konusu faaliyetler tamamen eğitim amaçlı olup belirli periyotlarla Türk Silahlı Kuvvetlerinin kontrolünde icra edilmektedir” denilerek, böylesine bir filonun varlığını doğruladı. ABD, Türkiye’yi ateşin içine çekiyor Irak’ta düşen uçakta hayatını kaybeden işçilerin aileleri cenazeleri Adana toprağa verilirken, kent ABD savaş uçaklarını ağırladı. ABD’ye ait 24 uçaktan oluşan F-16 filosu ile, erken uyarı sistemine sahip Awacs ve kargo ve havada ikmal yapan tanker uçaklar Adana’daki İncirlik üssüne geldi. Olayın Türkiye’de hükümet, muhalefet ve MİT dahil yetkili ağızlardan yapılan “Irak’taki duruma seyirci kalamayız” açıklamalarının hemen ertesine denk gelmesi şüphe uyandırdı. “Proaktif politika” ilk meyvesini verdi: İncirlik, ABD emrinde İncirlik’teki hareketliliğin, ABD Başkanı George W. Bush’un yeni Irak stratejisini ortaya atmasının hemen ardından başlaması dikkat çekti. Bush yönetimi, Bağdat’ta konuşlandırılmak üzere, yeni asker sevkiyatı öngörüyor. Direnişin elindeki Bağdat’ı kontrol etmek isteyen ABD, İncirlik’e uçakların konuşlandığı saatlerde kente hava saldırısı düzenleyerek 50 kişiyi öldürdü. Bilindiği gibi 2003 yılı Mart ayında Çekiç Güç’ün görev süresinin dolmasıyla birlikte, Türkiye ile ABD arasında ikili anlaşmalara dayalı olarak İncirlik’e konuşlanan F-16 savaş uçakları buradan ayrılmıştı. Irak işgali ile birlikte bu üsten yararlanmak için taraflar arasında yürütülen görüşmelerde, uçakların görev sahası ve katılabileceği operasyonların sınırlarının belirlenmesi konusunda anlaşma sağlanamadığı için sonuç alınamamıştı. Türkiye’nin İncirlik’i ABD savaş uçaklarına tekrar açması, Bush’un bu hafta başında basına sızan Irak planıyla ilişkilendiriliyor. Irak stratejisinde değişiklik işaretleri, Türkiye’de “proaktif dış politika” ve Irak işgaline müdahil olma arayışlarını yeniden gündeme getiriyor. Seyirci değil, işbirlikçi! Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın AKP Meclis grubunda yaptığı konuşmada Irak konusunda “kırmızı çizgileri” yeniden hatırlatması da benzer şekilde yorumlandı. “Bölgedeki gelişmelere sırtımızı dönemeyiz” diyen Erdoğan, Kerkük’te demografik yapının değişmesini, referandum taleplerini ve Kuzey Irak’taki PKK varlığını gerekçe göstererek, sürece “seyirci kalınmayacağını” söyledi. Türkiye’nin sessiz kalamayacağını belirten başbakanın, sözlerine “Türk askeri Lübnan’da örnek güç olarak gösteriliyor” şeklinde devam etmesi dikkat çekti. ABD’nin yeni dönemde bölgedeki ve Irak içindeki tüm aktörlere sopa göstereceği ve kaybetmeye başladığı inisiyatifi çok daha güçlü biçimde kendi eline almak istediği biliniyor. Bu çerçevede, ABD’nin yeni stratejsinin, tüm aktörleri birbirine karşı kışkırtarak kendine bağımlılaştırmaya dayandığı belirtiliyor. Türkiye’yi Irak’ta iç savaş mı bekliyor? Bu bağlamda, Türkiye’nin Irak’a girme tehditlerinin, ülkeyi Irak’taki iç savaşa çekme tehdidiyle karşı karşıya bırakacağından endişe ediliyor. 2007’nin Irak için bir kader yılı olacağını söyleyen Erdoğan, etnik ve mezhep çatışmasının artacağını vurguladı. ABD’ye “başta Türkiye olmak üzere komşu ülkeleri hesaba katması” çağrısında bulunan Erdoğan’ın sözleri, Türkiye’nin ABD tarafından kışkırtılan iç savaşa bulaşarak Irak’ta var olma stratejisini ortaya seriyor. Bu melunu kimse durduramıyor! ABD Başkanı George W. Bush, Yeni Irak Planı’nı açıkladı. Buna göre Irak’ta güvenliği sağlamak (!) amacıyla 21 bin 500 ABD askeri bölgeye gidecek. Irak'taki durumun daha iyiye gitmemesi halinde ‘radikal İslamcıların’ büyüyeceği ve yeni taraftarlar kazanacağını söyleyen Bush, böylece bu kişi ya da grupların modern Irak hükümetini devirmeye ve petrol gelirlerini kendi amaçlarını gerçekleştirmek için kullanmaya 28 cesaret edeceklerini iddia etti. Irak'taki başarısızlığı güvenliği temin edecek yeteri kadar ABD ve Irak askerinin bulunmamasına bağlayan Bush, bu ülkede görev yapan askerler üzerinde çok sayıda kısıtlama bulunduğunu savunarak, "Askeri yetkililerimiz yeni planı gözden geçirdi ve başarılı olacağı konusunda bildirimde bulundu. Ayrıca Irak Başbakanı Maliki de mezhep çatışmalarına tolerans göstermeyeceğini taahhüt etti" diye konuştu. Irak'taki başarısızlığın sorumluluğunu üzerine alan ve özür dileyen Bush, ellerinde sorunun çözümü için sihirli bir formül olmadığını söyledi. Sadece Iraklıların ülkeyi kuşatan mezhep çatışmasını sona erdirebileceğini dile getirerek Irak hükümetini ‘agresif’ bir plan hazırlamaya çağırdı. Bölgeye Patriot füzeleri yerleştiriliyor! Bu planı açıklarken aynı zamanda ABD'nin Ortadoğu'daki çıkarlarını korumaktan da söz ettiğini belirten Bush, "İstihbarat paylaşımını artıracak ve müttefiklerimizi rahatlatmak için bölgeye Patriot füzeleri yerleştireceğiz. Irak ve Türkiye sınırında yaşanan sorunların çözümü için bu ülkelerin hükümetleri ile birlikte çalışacağız. Ayrıca diğer ülkeler ile de İran'ın nükleer silah elde etmesini ve bölgeye hâkim olmasını önlemek için çalışacağız" diye konuştu. Bush, Irak'taki ‘terörist faaliyetler’e destek vermekle suçladığı İran ve Suriye'ye de gözdağı verdi. Bu ülkeler konusundaki çalışmaların geliştirileceğini kaydeden Bush, İran ve Suriye'den gelen destekleri keseceklerini söyledi. Irak'ın yeniden yapılandırılması için bölgeden sorumlu bir koordinatör atanacağını belirten Bush, Irak güvenlik güçlerinin 2007 Kasım itibariyle tüm Irak'ın kontrolünü alacaklarını iddia etti. Bush, ayrıca Dışişleri Bakanı Rice'ın bugün bölgeye gideceğini duyurdu. Amerika halkına göre, “daha çok asker, daha çok ceset anlamına geliyor” Öte yandan ABD'de yayın yapan yerel CNN kanalı, eyalet merkezlerine gerçekleştirdiği canlı bağlantılar ile ABD halkının plana olan tepkisini iletti. Buna göre, ABD halkı, daha fazla asker gönderilmesine karşı. Bush'a 'kızan' halk, Başkan'ın seçim açıklamalarında bunun yer almadığına işaret etti. Başkan Bush'un konuşmasının hemen ardından MSNBC'nin internet sitesinde açılan ankete katılan yaklaşık 100 bin Amerikalının yüzde 67'si planın başarısız olacağı yönünde görüş bildirdi. Anketteki, 'Hayır' şıkkının açıklamasında, "4 yıl sonra ne ABD ne de Irak daha iyi bir halde olacak. Daha çok askerin gitmesi daha çok cesedin geri gelmesi anlamına geliyor" denilmesi dikkat çekti. Irak, daha fazla asker istemiyor New York Times gazetesi Bağdat mahreçli haberinde ise Irak hükümetinin daha fazla asker istemediğini yazdı. Habere göre, Irak Başbakanı Nuri El Maliki'nin partisinden milletvekili Haydar El Abadi, "Hükümet ABD'den daha fazla ABD askerine ihtiyaç olmadığı kanısında" dedi. Diğer bir milletvekili Redha Cevat Tahi de, "Güvenliğin temini, Iraklıların elinde. ABD ancak destekleyici bir rol alabilir" şeklinde konuştu. Irak'a Vietnam benzetmesi yapılıyor Ayrıca TV'lerin yayınlarında Irak'ın Vietnam'a dönüştüğü yorumları yapıldı. Uzmanlar ve siyasetçiler bu konuda farklı görüşler bildirse de genel olarak Irak'taki durumun Bush'un aleyhine bir hal aldığı kaydedildi. Bush'u halk nezdindeki desteğinin azaldığı, Irak'a gönderilecek 21 bin 500 askerin de hiçbir şeyi değiştirmeyeceği ve bunun, durumu daha içinden çıkılmaz bir hale dönüştüreceği kaydedildi. Bakınız Bush, yok olan prestijini yeniden kazanabilmek için, kalkıp Etiyopya’yı destekleyerek, Somali’ye bomba yağdırmaya, katliamlar yapmaya başladı. Demek ki, 30 İslâm ülkesinin siyasi haritasını değiştirme fikri sabitinden zerre kadar uzaklaşamadı. Neresinden bakılırsa bakılsın, Gül ve Erdoğan’ın, Bush’u desteklemek konusundaki politikaları kesinlikle yanlıştır. Kaldı ki, iki sene sonra ABD’de genel seçimler yapılacaktır. Büyük bir ihtimal ile Bush ve partisi bu seçimi kaybedecektir. Kaldı ki, Türkiye de seçim molasına benzer bir süreç içerisine girmiştir. Durum bu derece kritik bir noktada iken, hâlâ Bush’u destekliyoruz diye, çok büyük ve tehlikeli bir kulvara sapılması asla tasvip edilemez. Değişen ve gelişen dünya şartları göz önünde tutularak hükümetin ve TBMM’nin duruma el koyması, sonu belli olmayacak girişimleri önleyerek akl-ı selîmi hâkim kılması icab ediyor. 29 Bir yandan halkımıza hava atmak için, Barzaniye horozlanan Tayip Erdoğan, öte taraftan kukla Kürdistan petrollerinin Türkiye üzerinden satışına sıcak bakıyor! ABD, Irak Hükümeti üzerinden sürdürdüğü girişimlerle Irak’ın kuzeyindeki Kukla Devlet’in petrollerinin Türkiye üzerinden satılması için bastırıyor. Enerji Bakanlığı destekliyor Genelkurmay’ın kesin olarak karşı çıktığı bildirilen bu projeye, Enerji Bakanlığı’nın sıcak baktığı bildiriliyor. AKP’li Bakan Hilmi Güler’in, ilgili bürokratlara konu üzerinde çalışma yaptırdığı belirtiliyor. Irak’ın kuzeyindeki petrollerin Türkiye üzerinden satışı, “Onlar bize muhtaç hale gelecek, biz de para kazanacağız” uydurma gerekçesiyle savunuluyor. AKP’li belediyelerin asfalt alma girişimi Hatta Güneydoğudaki AKP’li belediyeler, seçim yatırımı yapmak için Irak’ın kuzeyinden asfalt almak için girişimlere başlamış bulunuyor. DTP’li belediyelerin geçmişten bu yana Kukla devlet ile süren ilişkileri var. DTP’li Diyarbakır Büyükşehir belediye Başkanı Osman Baydemir’in de içinde yer aldığı “Kürdistan Belediyeler Birliği” girişimi bu faaliyet için biçilmiş kaftan. Asfalt almak, petrolün Türkiye üzerinden satışı için ilk aşama olacak. Bundan sonra petrolün satışı da normalleştirilecek. Kuzey Irak’taki Türkiye etiketli Siyonist şirketler ABD’nin Irak işgali öncesinde yalnızca iki alanda sınırlı ölçüde petrol ve doğalgaz arama faaliyeti yapılan Irak’ın kuzeyinde yabancıların yanı sıra, Türk şirketleri de petrol ve doğalgaz faaliyetini yoğunlaştırdı. Irak’ın kuzeyinde petrol arama ve yatırım faaliyetinde bulunan şirketler şöyle: Mehmet Emin Karamehmet’in Genel Enerji, Pet Oil, Addax Petroleum ortaklığı olan Taq Taq Opera ting Company, İngiliz Çalibre Energy, Kanadalı Heritage Oil Corp. ile Western Oil Sands, Norveçli Det Norske Oljeselskap AS (DNO). Türkiye’ye 35 kilometre uzaklıkta açılan ikinci kuyudan da Norveçli DNO şirketinin petrol çıkarmaya başladığı belirtiliyor. Yerel kaynakların verdiği bilgiye göre, bu petrol şirketinde perde arkasındaki büyük hissedar Barzani. Kamuoyu oluşturma çabası Böylece Irak’ın kuzeyindeki petrollerin çıkarılması için yabancı şirketlerle Kukla Devlet’in bağımsız anlaşmalar yapması, ayrıca Türk şirketlerin yaptığı yatırımlarla da petrolün Türkiye üzerinden satılmasının önü açılmak isteniyor. Öte yandan Türkiye’nin Kukla Devlet’in petrolleriyle ihya olacağına dair bir kamuoyu oluşturulmak isteniyor. Milliyet gazetesinin 23 Kasım tarihli sayısında yer alan bir haberde yer alan iddia şöyle: “Türkiye’deki yerli petrol üretimi ülke ihtiyacının yaklaşık yüzde 7’sini karşılarken tek başına Kuzey Irak’taki Taq Taq sahasının tümüyle geliştirilmesi sonrasında Türkiye’nin günlük ihtiyacının yaklaşık yarısını karşılayabilecek seviyeye ulaşacağı tahmin ediliyor.” Petrol yasası ve kukla devlet anayasası hazır ABD, Barzani yönetimine hazırlattığı anayasa ve yasalarla uluslararası güvenceye kavuşturmak istediği Kukla Devlet’in petrol hakimiyetini fiili olarak sağlamayı amaçlıyor. Kerkük petrollerini ele geçirme durumunda İsrail kuklası Kürdistan’ın yıllık 50-60 milyar dolar civarında gelire sahip olacağı belirtiliyor. MİT’in yazısında Barzani başkanlığındaki Kukla Devlet yönetiminin hazırladığı petrol yasasıyla, Kerkük petrollerini ve Kerkük-Yumurtalık boru hattını ele geçirmeye çalıştığı konusunda uyarı yapılıyordu. Kukla Devlet yönetiminin hazırladığı anayasaya göre Kukla devlet yönetimi merkezi hükümetten bağımsız olarak yabancı ülkelerle petrol anlaşmaları yapmayı yasallaştırıyor. ACI GERÇEK ÜRKÜTÜYOR Önemli bir ABD’li önemli açıklamalarda bulunuyor! 30 ABD Ankara Büyükelçiliği’nde uzun yıllar ‘siyasi müsteşar’ olarak görev yapan ve eylülde görevini bırakan, Ankara’da ve Washington’da gündem belirleyenleri yakından tanıyan, dolayısıyla da bu nedenle analizleri son derece önem arzeden John W. Kunstadter, diyor ki; “BOP sadece bir plan değildir, kutsal bir projedir” böyle bilmelisiniz! Çin’in gelişmesini engellemeliyiz.. Biz PKK’ya doğrudan yardım yapmıyoruz, ama Rusya ve AB ülkeleri için bir şey diyemeyiz. Şemdinli olayları neden çıktı arka planına çok i iyi bakmak lazım. Kesinlikle biz sebep değiliz ABD, Washington, Türkiye’yi iyi tanımıyor, çünkü istihbaratçıları yetersiz. AKP’de de yolsuzluk iddiaları çok fazla. Fethullah Gülen’in bize ve size zararı yok! Türban meselesi için; sizinkilerin de bu dayatmayı yapanların düşünce temellerini kullanarak türbana dair görüşleri çürütmeniz gerekir. PKK uyuşturucu ve kaçakçılık ticaretinden zengin. Ekümeniklik tanınmalı ve Ruhban Okulu açılmalıdır. Bu Rusya’da Ortodoks merkezi oluşmasını engeller. (Rusya’nın, eski SSCB’deki Ortodoks halkları-devletleri kontrol etmesini engellemek için) Kürtler sadece kimliklerinin tanınmasını istiyorlar. TC’den ayrılmak istemiyorlar. Devletinizle hükümetiniz dayanışma içinde değil. Devlet sizde MİT ve askerdir. Askerinizi takdir ediyoruz, ama… Ermeni meselesi için cesur olup ABD Senatosu’nda size ters düşenlere kendinizi anlatın. Tezkere döneminde biz de siz de çok kazık yedik. Siz sadece 5-10 km içeri girecektiniz. Kürtler devletleşemeyeceklerdi. PKK kontrol altında olacaktı. Biz sizin AB’ye girmenizi her zaman destekledik. Halkınızı tanıyın. Halk Çankaya ve Teşvikiye değildir. Halk Mamak, Pursaklar’dır. Biz oralara gidiyoruz… Washington’daki Türk uzmanları Türkiye’yi anlıyamıyor artık. Çoğu Türkiye’yi sadece Yahudi prizmasından görüyor!…”29 “Bir Amerikalı sadece gerçekleri saptırmak ve hıyanetlerine gerekçe sağlamak için bilgi aktarır.” Formülüne göre bu itirafları tekrar okuyunuz. Tepemizde CIA uçakları geziyor ve esir ticareti yapılıyor! Afganistan’daki toplu mezarları yalanladılar, doğrulandı. Irak’taki işkence ve tecavüzleri yalanladılar, doğrulandı. Felluce’deki kimyasal saldırıları ve katliamı yalanladılar, doğrulandı. CIA uçaklarını yalanladılar, doğrulandı. Gizli işkence merkezlerini yalanladılar, doğrulandı… Gizli cezaevleri ve CIA uçaklarıyla ilgili skandal derinleşecek. ABD müttefikleri ve işgal koalisyonunda yer alan ülkelerin ayıpları bir bir ortaya dökülecek. 21. yüzyılın insan hakları ve refah yüzyılı olacağı propagandası yapanların nasıl bir suça karıştıkları ortaya çıkacak. Yalanlamak için çaba harcayanlar dikkatli olmalı. “CIA uçağı olduğunu bilmiyorduk, yakıt ikmali yapmak için indi” gibi açıklamalar, kamuoyunu hafife almaktan başka anlam taşımıyor. İnandırıcılıktan uzak bir tavır. Çünkü bu skandal, onu savunan, örtbas etmeye çalışan herkesi altında ezecek kadar büyük!.. AB yolundaki Türkiye, CIA uçuşlarını nasıl açıklayacak? Sabiha Gökçen uzun süredir bu trafikte kullanılıyor. İskenderun Körfezi, Irak işgalinde en önemli sevkıyat merkezlerinden. İncirlik Üssü esir ticaretinin merkezi oldu. Bu kadar mı? Değil tabi… 21. yüzyılın mimarlarının kirli dünyaları perde perde aralanıyor. Tekrar soralım: 80 bin kişi sorgulandı. Kaybolan binlerce insan nerede? Bu insanların aileleri, eşleri, çocukları, ana babaları nasıl bir dram yaşıyor? Bu insanlar ne ile suçlanıyor? Neden hiçbir şekilde haklarında yargı süreci başlatılmıyor? Neden hiç biri hakkında resmi suçlama yapılmıyor? Bunların bazıları dükkanından, bazıları caddede yürürken kaçırıldı30 diyen İbrahim Karagül, bu cinayet ve rezaletlerdeki AKP’nin vebalini hep göz ardı edip gizlemeye çalışıyor. Yani yanlış amaçlar için bazı doğruları istismar ediyor. 29 29.11.2005 / Akşam / Güler Kömürcü 30 29.11.2005 / Yeni Şafak 31 Fırtına yaklaşıyor! Türkiye'nin coğrafi konumu nedeniyle, CIA'nın gizli cezaevleri operasyonuna adının karış(tırıl)maması imkânsızdı... İşte kokusu çıktı: Bakü'den İzlanda'ya uçan CIA uçağının İstanbul'a uğradığı anlaşıldı... Gerisi gelecek... Hem de sadece mürettebatın değil, "yolcular"ın da bulunduğu uçaklarla... Türkiye'ye uğrayan "hayalet uçaklar" ortalığı karıştıracak.. O nedenle biraz gerilere giderek anlatalım. Herşey 11 Eylül 2001 saldırılarıyla başladı. Bush yönetimi, El Kaide militanlarının kolayca ABD'ye girip İkiz Kuleler'i ve Pentagon'u vurmalarını, “insan haklarına saygılı istihbaratın yanlışlığına bağladı. Çözüm? Clinton döneminde gıyaben yargılanıp mahkum edilmiş teröristleri ele geçirmek için tasarlanmış "Extraordinary Renditions", yani "Sıradışı teslimat" operasyonu kapsamını genişletmek. Önce 20 kadar ülkenin istihbarat servisleriyle işbirliği anlaşması imzalandı. Bunların kaçından hükümetlerin haberi vardı, belli değil. Sonra gizli cezaevlerinin yerleri belirlendi: Tayland, Afganistan, Diego Garcia, Irak, Romanya, Polonya, Çek Cumhuriyeti, Ürdün, Kosova, Küba, Özbekistan, Azerbaycan. Ve düğmeye basıldı. Terörist, işbirlikçi ya da sempatizan olduğundan kuşkulanılanlar her yerde "avlanıyor" ve CIA uçaklarıyla gizli cezaevlerine, yani işkence merkezlerine götürülüyordu. Bir bölümü de "ilgili" adrese teslim ediliyordu. Ürdün, Suriye, Mısır, Cezayir gibi işkencenin normal kabul edildiği, sorguya alınanın sağ çıkma olasılığının az olduğu ülkelere veriliyordu.. Adrese teslim 200 "paket"te insan kaçırılıyor 4 yılda 200'ü aşkın kişi toplandı. 70'i eski Stasi, yani Doğu Alman istihbarat örgütü elemanlarının da sorgucu olarak görevlendirildiği işkence merkezlerine kapatıldı. Gerisi saydığımız ülkelere dağıtıldı. Adı El-Kaide kurmaylarından Halid El-Masri ile karıştırılıp avlanan Lübnan kökenli Alman yurttaşı Halid Masri'nin trajedisi uzun listeden sadece bir örnek. Ama en ünlüleri Milano'da kaçırılan imam Ebu Ömer oldu. CIA suçüstü yakalandığı ve İtalya Başbakanı Berlusconi ört-bas etmeye çalıştığı için. Operasyonun kıyamet koparmasının epey haklı nedeni var: Haklarında suçlama ve delil olmadan, sadece işkence altında alınmış ifadelerde adları geçtiği ya da Arap oldukları için birçok insanın hayatı karardı. Bu kişiler, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi, işkencenin önlenmesiyle ilgili Cenevre Sözleşmesi ve daha nice yasa ve anlaşma yok sayılıp insanlık dışı sorgulardan geçirildi, özgürlükleri ve hakları gasp edildi. Avrupa'da devletlerin egemenlik hakları ve yasaları çiğnenerek, topraklarında gizli cezaevleri oluşturuldu. CIA uçaklarının gelip geçtiği, inip ikmal yaptığı ülkeler de yine bu nedenlerle okkanın altına girecek. Ya da zor günler yaşayacak. Bakü'den havalanan bir CIA uçağının 15 Kasım'da İstanbul'da ikmal yaptığı kesinleşti. Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım, "İzin vermeme şansımız yoktu. Zaten içinde yolcu da bulunmuyordu" dedi. Rahatlatmak için. Ancak Kanada gazetesi "Ottawa Citizen", geçen Mart'ta da bir CIA uçağının İstanbul'dan havalanıp Stephenville'e (Kanada) indiğini açıkladı. O kadar yolu boş uçacak değil ya. Etti iki. Uluslararası Af Örgütü iki yıl gizli cezaevleri arasında dolaştırılan 3 Yemenli'yi buldu. Biri Ürdün'den 3- 4 saatlik uçuşla bir ülkeye götürülüp 6 ay sorgulandıklarını anlattı, "Sudan veya Türkiye olabilir" dedi. Etti galiba üç. Hele bu sonuncu iddia doğruysa, iş daha da vahimleşiyor. Avrupa Konseyi tüm üye ülkelere en geç 21 Şubat 2006 tarihine kadar yanıtlamaları isteğiyle bir yazı gönderdi: "Herhangi bir kişinin yasadışı olarak özgürlüklerinden yoksun bırakılmasında veya nakledilmesinde ülkenizin sorumluluğu var mı? Varsa bu tür olaylardan bilgi sahibi miydiniz?" Ankara'nın cevabını çok merak ediyoruz...31 Akdeniz Elimizden Çıkıyor! 31 27.11.2005 / Sabah / Erdal Şafak 32 Dünyada hızla yaşanan gelişmeler, eski jeo-stratejik teorilerin yeniden yorumlanmasını zorunlu kılmaktadır. Çünkü 2000’li yıllarla birlikte dünya yeniden şekillenmektedir. Bu yeniden şekillenme, aynı zamanda bir küresel güç ya da hakimiyet mücadelesini de ortaya çıkarmaktadır. Bu mücadelede üç unsuru kontrol eden güç, küresel güç olur. Bu üç unsur; kaynaklar, pazarlar ve ticaret hatlarıdır. Dünyadaki bazı bölgeler, bünyelerinde değişik oranlarda bu üç unsuru birlikte içerirler. Dolayısıyla, böyle bir bölgede gerçekleştirilecek hakimiyet, küresel hakimiyeti getirir. Bu nedenle, bu tür bölgeler ile alakalı olarak atılan jeo-stratejik adımlar iyi takip edilmelidir. Bu tür jeo-stratejik önemi haiz bölgelerden biri ve belki de en önemlisi, Akdeniz Havzasıdır. Orta Çağ’dan bu yana, dünya ticaretinin en temel dinamiğini Akdeniz Havzası stratejileri oluşturmuştur. Söz konusu dinamik genel olarak şöyle özetlenebilir; – Akdeniz’e ticari, siyasi ve askeri olarak hakim olan güç, küresel güç olarak dünyaya hakim olur. – Akdeniz’e hakim olmak için mutlaka başta İstanbul boğazı olmak üzere Türk boğazları, Ege adaları, Ege kıyıları ve Kıbrıs ile İskenderun limanlarına hakim olmak gerekir. – Batı dünyası, onaltıncı yüzyıldan bu yana temel hedef olarak Türkleri Akdeniz’den uzaklaştırma peşindedir. İnebahtı deniz yenilgisi ile başlayan bu süreç, zamanla (kesintili de olsa) Osmanlı’nın Balkanlardan atılması, Anadolu’nun işgali, Ege adalarının kaybı ile sürdürülmüştür. Günümüzde de Kıbrıs sorununu, Ege kıta sahanlığı meselesini ve limanların özelleştirilmesini bu temel hedefe doğru attırılan adımlar olarak değerlendirebiliriz. – Bu çerçevede, Türkiye’nin son üç asırlık dış politikasının temel dinamiğini, Akdeniz’de var olma mücadelesi oluşturur. Dolayısıyla Türkiye’nin en önemli dış politik ekseni Akdeniz Stratejisidir. Ege ve Kıbrıs sorunlarını bu çerçevede ele almamız gerekir. – Türkiye’nin içine düştüğü/düşürüldüğü ekonomik açmazlar (özellikle dış ticaret açıkları ve döviz krizleri) son iki asırdır sürekli Akdeniz’de mevzi kaybetmemize neden olmaktadır. Dolayısıyla iç ve dış dinamik olarak Akdeniz Havzası ile dış açık veya döviz krizleri arasında stratejik bir bağ kurabilmemiz mümkün gözükmektedir. Yine bu çerçevede, Akdeniz’e kıyısı olan tüm ülkelerin fiber-optik iletişim hatlarının termine edildiği ana operatör olan Türk Telekom’un, Lübnan sermayesi adı altında yabancı servisler ile bağlantısı olduğu iddia edilen bir gruba peşkeş çekilmesi önemli bir mevzi kaybıdır. Aynı şekilde, yabancı sermaye adı altında mahiyeti meşkuk grupların İstanbul’a yerleşmelerinin önünü açmak da önemli bir geri adımdır. Akdeniz’in en önemli limanlarından olan Galata limanının bir Yahudi sermayedara 49 yıllığına kiralanması, İskenderun ve Üsküdar limanlarının da pazarlanması dikkat edilmesi gereken adımlardır. Türkiye Kıbrıs’ta giderek mevzi kaybederken, Kıbrıs Rumları’na limanların açılması ile halen Yunan gemilerinin egemenliğinde olan limanlar zamanla Rumların egemenliğine geçecek ve Kıbrıs Rum Yönetimi bu işten yılda 5 ila 10 milyar dolar arasında kâr elde edecektir. Ülkemizin kayda değer bir deniz filosu yoktur. On yıllar geçmesine rağmen, bırakın böyle bir filo oluşturma çabalarını bir kenara, Yunanistan’a ödenen yüksek navlun ücretleri bile idarecilerin uyanmasına vesile olamadı. Şimdi ise, özelleştirme ile Türk deniz filosu ve Türk limanları tamamen yabancılaştırılmaya çalışılmaktadır.32 Otelleri İsrail bombalıyor! Saldırıda ölenlerin tamamı, İsrail’in sevmediği isimler. Saldırıdan önce oteldeki İsrailliler tahliye edildi. Saldırıyı, İsrail ve Ürdün gizli servisi birlikte mi planladı? Ürdün’ün başkenti Amman’daki otelleri El Kaide mi bombaladı?.. Sacide Rişavi saldırıdan bir saat sonra yakalandı. Adı biliniyorsa neden saldırıdan önce yakalanmadı? Kocasının üzerindeki bombayı patlattıktan sonra kendi üzerindeki bombayı patlatmaya çalıştığını söyledi. Bu nasıl olabilir? Ürdün Başbakan Yardımcısı Mervan Muaşir’in eline tutuşturulan el yazması metinle, Sacide’nin eline 32 27.11.2005 / Milli Gazete / M. Gündoğan 33 verilen metin neden farklı? Saldırganların üzerindeki bombalar nasıl bu kadar büyük hasar verebiliyor? Ölenler neden çok önemli ve neden hepsi İsrail’in sevmediği isimler? Mustafa Akkad; Çağrı ve Çöl Arslanı filmleriyle Müslüman dünyada yeri doldurulamayacak bir isim. Ürdün’de Kudüs’ün fethini işleyen “Selahaddin” filminin hazırlıklarını yapıyordu. Ağır kayıplar veren düğün sahipleri. Biri Çerkes diğeri Arap. Filistin direnişinde şehitler veren bir ailenin düğününe saldırı yapıldı. Ya ölen Filistinli üst düzey yetkililer? Batı Şeria İstihbarat Şefi Beşir Nafi, Yardımcısı Abid Alluni, Filistin’in Kahire Büyükelçilik Ataşesi Cihad Fettoh, Filistin Yasama Meclisi Sözcüsü Ravhi Fettoh’un kardeşi ve Kahire-Amman Bank’ın Filistin sorumlusu Musab Kaharma. Devam edelim: Çinli üç Savunma Koleji “öğrenci”si öldü. Nedense hepsi 40 yaşın üstünde. Bu yaşta “öğrenci” olur mu? Ve gerçekler: Filistin lideri Mahmut Abbas ilk ziyaretlerinden birini Çin’e yaptı. Filistin’in BM’deki en güçlü destekçisi de Çin. Buluşma önemliydi. Filistin savunması için görüşmeler, silah anlaşmaları yapılacaktı. Suriye’nin Rusya’dan hava savunma sistemleri almasını engellemek için İsrail’in dünyayı ayağa kaldırdığını hatırlatmaya gerek yok. İsrail’in Haaretz gazetesi, saldırıdan bir saat önce İsraillilerin Radisson SAS Oteli’nden tahliye edildiğini yazdı. Ürdün ABD/İsrail istihbaratı tarafından yönetilen bir ülke. ABD birçok yerde Mossad yerine Ürdün istihbaratı ile çalışıyor. Olaydan sonra Ürdün’ün İsrail Büyükelçisi Maruf El-Bahit güvenliğin başına getirildi. Kim yaptı saldırıları? İsrail olamaz mı? Kimin yardımıyla? Ürdün istihbaratının… Ya Zerkavi? ABD/İsrail istihbaratının elinde oyuncak olan ne kadar Müslüman var, biliyor musunuz? Milli Görüş için “Bunlarım kökünü kurutmalıyız!” diyen Bilderberg Masonu Bülent Ecevit, Acaba Fetullahçılara niye böyle sahip çıkıyor?! Yurtdışında açılan Türk okullarını övdüğü için kendisine çeşitli çevrelerin kızdığını; ancak buna hiç aldırmadığını söyleyen eski Başbakan Bülent Ecevit, “Ama artık daha fazla yüklenmiyorlar. Kabullenmiş gözüküyorlar. Sanıyorum alıştılar. Türk okullarına destek vermeye devam edeceğim.” dedi. Editörlüğünü Toktamış Ateş, Eser Karakaş ve İlber Ortaylı’nın yaptığı ve dünyanın farklı coğrafyalarında açılan 500’e yakın Türk okulunun öyküsünün yer aldığı kitaba duygularını anlatan Ecevit, bu okulları gördükçe büyük mutluluk yaşadığını söyledi. Yurtdışındaki okulların açılmasında Fethullah Gülen’in teşviklerinin çok önemli katkısının bulunduğu belirten Ecevit, “Kendisiyle tanışıklığım var. Okullara büyük önem veriyorum. 15 yıldır bu insanların dışarıda yaptığı eğitim faaliyetlerini izliyorum. Gördüklerimden büyük mutluluk duydum. Çünkü bu insanlar hangi ülkede olursa olsun çağdaş eğitim yapıyorlar. Bütün öğrencilerine Türkçe öğretiyorlar. Bu çok büyük bir hizmettir. Önce ulusal bir hizmet, sonra insani bir hizmettir.” şeklinde konuştu.33 28 Şubat Dış destekli yapılıyor! Eski İçişleri Bakanı Meral Akşener'e göre 28 Şubat'ın arkasında Anadolu sermayesini engellemek isteyen İstanbul burjuvazisi var. Akşener 'Bugün aynı şeyi yapamazlar çünkü Uzan örneği korkutucu" diyor. Akşener, İstanbul burjuvazisi için şöyle konuşuyor. "Refahyol Hükümeti döneminde ortada bir pasta vardı. İyi ya da kötü bu pasta bir şekilde paylaşılmıştı. Anadolu'dan gelen Anadolu Kaplanları diye adlandırdığımız bir başka sermaye daha vardı. O da elini uzattı bu pastadan kapmak için. İstanbul Anadolu'dan gelen bu aktörlere kırmızı kart çıkardı. İstanbul medyayı tetikledi. Medya askeri, asker yargıyı..." "O dönemin aktörleri açısından bakıldığı zaman bir iktidar gitti. İrticayı yok edelim derken, Türkiye'nin 40 -50 milyon doları çalındı. Birileri durumdan vazife çıkardı, hırsızlık yaptı" diyen Akşener şöyle devam ediyor: "28 Şubat'ın Türkiye'den kaçırılan paralar anlamında daha önemli olduğunu düşünüyorum... Elinde silahı olmayan başörtülü kızları, İmam Hatip Lisesi öğrencilerini birinci tehdit olarak kabul ettiniz. Bugün 33 29.11.2005 / Abdullah Kılıç / Zaman 34 Başbakan ile samimisiniz. O gün siz paranoyak mıydınız yoksa görüşleriniz mi değişti? 28 Şubat hakkında tek öngöremediğim konu vardı o da ben bunun hep iç kaynaklı olduğunu düşünmüştüm, meğer dış destekliymiş. ABD olabilir, İsrail olabilir. O konu biraz flu. Şöyle bir tabloya baktığınız zaman zaten görebilirsiniz..." Fehmi Koruya Göre, AKP’yi Çevik Bir Pazarlıyor! “Çorbadaki tuz” Devir nasıl ve ne çabuk değişiyor... Geçenlerde, 28 Şubat sürecinin 'kudretli' kişisi, emekli Org. Çevik Bir'le karşılaştım. Düzenlediği önemli bir stratejik toplantıya katılmaya söz vermiştim; gidebilseydim, kendisiyle daha önce biraraya gelmiş olacaktım. İlk sözü, "Toplantıya bekledik, gelmediniz" oldu Çevik Bir'in... Mâzeretimi aktardım. Org. Bir emekli olduktan sonra bazı kurumlara danışmanlık yapıyor, stratejik ağırlıklı bir derginin de yöneticisi. Ayaküstü görüşürken yanımızda beliriveren Rusya'nın Ankara büyükelçisi Lebedev, "İlginç konular görüşüldü" dedi katılamadığım toplantı için, Çevik Bir'den konuşma metinlerini talep etti. İçimden "Keşke gidebilseydim" düşüncesinin geçtiğini tahmin edebilirsiniz. "Rusya NATO'ya katılacak. İlk yapması gereken, ordusunun silâh ve gereçlerini NATO standartlarına yükseltmek. Bunun için 100 milyar dolarlık bir fon kullanacak. Bu furyadan Türkiye de yararlanabilir. Komşu olduğumuzu düşünürseniz, 'yenilenme' kapsamında yapacakları harcamaların üçte biri bize gelebilir. Bunları biliyor muydunuz?" Bu tespit ve soru Org. Bir'e ait; benim yutkunduğumu görünce, "Belki biliyorsunuz, ama yazılarınızda pek değinmiyorsunuz" deyiverdi... Yutkunmamın bilmekle, ya da yazmadığım için tedirginlik duymakla bir ilgisi yoktu. Benim zihnim, o tespitin kafama üşüştürdüğü bir konudaydı. Dayanamayıp ağzımdan çıkardım: "İyi de..." dedim "Kendi gerçekleştirebileceği tank modernizasyonunu, bir milyar dolara yakın bir meblâğ mukabilinde İsrail’e devreden Türkiye'ye, silâh ve gereçlerinin modernleşmesi işini Rusya neden versin?" Sanırım benim sorum da Çevik Bir'i düşündürttü... En az bir ay eski bu olayı neden şimdi hatırladığımı merak ediyorsunuzdur. Ben merak ederim çünkü. Sebebi basit: İşittiğim yeni bir olay Çevik Bir'i gündemimin birinci sırasına oturttu da ondan... Dün de değinmiştim. Bizim gazetelerin Ak Parti zaferinden duydukları dehşeti manşetlerine taşıdıkları güne, piyasalar, oldukça tedirgin başladılar. Dolar 1.725 bin liradan işlem gördü ilk saat. Borsa açılınca spekülatörler 'satış' eğilimlerini dışa vurdular. Faizlerin tavana vuracağı hissi yayıldı... Ancak, bu ilk saatin şaşkınlığı, Londra, Brüksel ve Frankfurt'ta mesainin başlamasıyla geçiverdi. Yabancı finans kurumları yeni hükümete şans tanıyacaklarını açık bir dille ifade ettiler. Ak Parti'nin korkulacak bir yönü bulunmadığını bizim yatırımcılar bile yabancı mukabillerinden öğrendiler. Piyasanın şişi indi. Dolar sâkinleşti, borsa çıktı, faiz düştü... Bu gelişmede, Ak Parti'nin ekonomik kurmaylarının bazı Batılı başkentlere yaptıkları çıkartmanın payı elbette var. Ali Babacan ile Prof. Nazım Ekren'in başını çektiği kurmaylar, Amerikalıların 'road-show´dedikleri turda, partilerini ve izleyecekleri ekonomik programı yabancı uzmanlara anlattılar... Muhataplarını etkilediklerini biliyorum... 'Davos Toplantıları' diye de anılan 'World Economic Forum' toplantısı için gittiği New York'ta, ABD'nin önde gelen finans kuruluşlarıyla Tayyip Erdoğan da bizzat karşı karşıya gelmişti. Muhataplarını etkilediğinin yakın tanığıyım. Türkiye'yi önemli bir pazar olarak gören yabancı yatırımcıların, yalnızca parti yetkililerin anlattıklarıyla güven hissine kapılacaklarını herhalde sanmazsınız. Ağızlarından 'farklı' görüş duyabilecekleri kişileri de dâvet edip konuşturdu yabancı firmalar. Türkiye'ye para yatıranların gerçek durumu 'farklı' uzmanların ağzından öğrenmek istemelerini anlayışla karşılamalısınız. Hiç değilse ben bunu anlayabiliyorum. Ancak, bir ad var ki, onun bu çorbada tuzu bulunduğunu öğrenmek beni müthiş şaşırttı: Org. Çevik Bir... Yanlış anlamamanız için hemen kaydedeyim: Bir ay önceki Rusya büyükelçisinin de bulunduğu o tesadüfi görüşmeden sonra Çevik Bir'i görmüş veya kendisiyle görüşmüş değilim. Şimdi size aktaracağım bilgiyi onun ağzından duymadım. O bakımdan müsterih olabilirsiniz. 35 Dünyanın birçok başkentinde büroları bulunan Deutsche Bank'ın Türkiye'ye ilgisi biliniyor. Bilmeyenler, bizdeki seçimle ilgili Konda'ya anket yaptırmasından öğrenmişlerdir. İşte o Deutsche Bank ve Morgan Stanley, Chase Manhattan, Moore Capital, American Express gibi finans kurumlarının Türkiye'ye ilgi duyan uzmanları, başka tanıklıklar yanında Org. Çevik Bir'in görüşlerine de başvurdular... Çevik Bir, bazen tek başına bazen ortak yapılan toplantılarda, uzmanlara, Türkiye'deki siyasi durumu anlattı, onların sorularını cevapladı. Birer gün kaldığı Londra'da 18, New York'ta 10 önemli kurumun etkili ve yetkili ismi karşısında konuştu Çevik Bir... "Ne dedi?" mi dediniz?.. Ak Parti'nin tek başına iktidar olma ihtimalinin büyüklüğünden söz etti. Bunun korkulacak bir şey olmadığını da söyledi. Bana aktaran şu cümlenin onun ağzından çıktığına emindi: "Geçmişte onlar da biz de hata yaptık..." Mesut Yılmaz'ın kuzeni Mehmet Kutman'ın desteklediği Çevik Bir'li 'yabancıları aydınlatma' gezisine, Verso araştırma şirketinin başkanı Dr. Erhan Göksel'in de katıldığını öğrendim... Seçim sonuçlarını yansıtmak için "Merak etmeyin, ordu var" manşeti atmayı düşünen 'eşek şakası' meraklıları, umdukları gelişmelerin yaşanmamasında Çevik Bir'in de rolü olduğunu öğrenince bakalım ne diyecekler?34 Bazı Paşalar da şaşırtıyor! Kurtuluş savaşı öncesinde gerçekleştiği anlatılan bir olayı sizlerle paylaşarak konuya başlamak istiyorum: Birinci Dünya Savaşı kaybedilmiş, düşman yavaş yavaş vatanı işgale başlamış. Bu arada Mustafa Kemal, geniş yetkilerle Ordu müfettişi olarak Samsun’a gönderilmiş, yurt içince dolaşıp teşkilatlanmaya ve mücadeleye başlamaya çalışıyor. Sene 1919. Bir gün yolda giderken, arabasını durdurup yolun kenarında karasaban’la tarlasını süren bir genç ile konuşmaya başlıyor. (Özellikle bazı isimleri vermeyeceğim. Maksat, kimseyi üzmek değil, olaylardan ders çıkartmaktır). Atatürk, o sıralarda henüz Mustafa Kemal, genç köylüye diyor ki, “bak vatan işgal altına giriyor, sen burada ne yapıyorsun?” Genç de, “Vallah bey, benim için vatan işte şu tarla. Onu sürer, verim alır, bir şeyler kazanırsam, benim derdim yok, işim halledildi demektir” diye cevap veriyor. Ata birşey demiyor, yola devam ediyor, ama canı çok sıkılmış, derin düşüncelere dalmış gidiyor. Saatler sonra yol dönüyor. Güneye inerken, yolda başka bir genç görüyorlar. Adamcağız, sağa-sola koşturup, her geçen vasıtayı durdurmaya çalışıyor. Mustafa Kemal şoföre durmasını söylüyor, “hayrola delikanlı, bir sıkıntın mı var? Niye böyle telaşlısın, niye tüm vasıtalara koşturuyorsun?” diye soruyor. Genç heyecanla cevap veriyor: “Bey, ben Erzurumluyum. Duydum ki birileri bizim oraları birilerine vermiş, ben de oraya yetişip, ‘kimin malını, kime veriyorsunuz?’ demek için vasıta arıyorum” demiş. O zaman, derin bir nefes alan Mustafa Kemal, “bu insanlar var oldukça, bu vatanı henüz mahvedemezler” diyerek, azimle bir sonraki toplantıya gitmiş. (Bu olay gerçekleşmiş ve doğrulanmış anılar arasında yer almıştır). Emekli Orgeneral Necati Özgen Paşa bizim de yıllardır karşı çıktığımız başörtüsü yasağı konusunda çok önemli bir açıklamada bulundu. Öncelikle kendisinin Müslüman olduğunu, dininin birçok emrini itinayla yerine getirdiğini belirtti. Bizim ihtiyacımız olmasa da Türkiye’de büyük bir kesimin bunu bilmesinde fayda gördüğümüz için bu sözler önemliydi. Özellikle sol aydınların Türk ordusunu Müslüman değilmiş gibi göstermeye çalıştığı ve maalesef birçok insanın da bu yaygaraya kurban olduğu bir ülkede bunun bilinmesinde fayda var. Orgeneral Özgen, başörtüsü konusunda açık ve net bir ifadeyle, “Asker asla başörtüsüne karşı değil. Bizim karşı olduğumuz onun türban şeklinde bağlanmasıdır” dedi. Programı yapan kendilerine, “Sizin bu açıklamalarınızı dinleyen kızlar yarın başörtüsü ile üniversitelerin kapısına dayansa girebilecekler mi” diye sorunca, önemli bir açıklamada bulunarak, “Başörtüsüyle değil üniversite, askeri alanların tamamına çok rahat girip çıkabilirler” dedi. Özgen bu açıklamaları yaparken samimi olduğuna inandığımız bir şekilde 34 6.11.2005 / Yenişafak / Taha Kıvanç 36 görüşünü Kur’an-ı Kerim’e dayandırmaktan çekinmedi. İşte sözleri: “Açın Kur’an’a bakın. Onda türban diye bir ifadeye rastlayamazsınız. Müslüman kadından istenen şey, göğüslerini örtecek şekilde başörtüsü kullanmasıdır!” Şu Sözler de: Antalya’da bir açık oturuma katılan 1. Ordu eski Komutanı Emekli Orgeneral Hurşit Tolon’a ait. E. Org. Tolon’un konuşmasının önemli bölümleri şöyle devam ediyor: “Türkiye bu dönemde çok büyük bir borç sarmalının da içine sürüklendi ve bu borç sarmalı bugün Türkiye’yi ipotek altında bıraktı. İç ve dış gelişmeler Türkiye’nin varlığını ve bütünlüğünü yakın gelecekte sıkıntıya sokacak tarzda cereyan etmektedir. Zaman, Türkiye’nin aleyhine işlemektedir. Eğer Türkiye gerekli tedbirleri almaz, olayları seyreder ve olayların gelişmesinde inisiyatifi Türkiye düşmanlarına bırakırsa, onlar son hamlelerini yapmaya başladıklarında vakit çok geç olur. Türkiye - AB ilişkilerinde yaşanan belirsizlikler bir an önce giderilmeli, Türkiye azınlıklar, federal yapı, Kıbrıs ve buna benzer konularda olmazsa olmazlarını ortaya koymalı ve bu konular AB tarafından kabul edildikten sonra yola devam edilmeli. Bu durumda müzakereler olumsuz sonuçlansa bile kaybedilen kol değil, sakal olacaktır. Tedbir alınmazsa Kuzey Irak, Kuzey Vietnam’ın rolünü oynayabilir. (...) Kuzey Irak’ta Çekiç Güç himayesinde 10 yılda nereden nereye gelindiği unutulmamıştır. Etnik ayrımcılık sorunu önümüzdeki 10-20 yılın en önemli sorunu olarak tarafımdan değerlendirilmektedir: Türkiye çok akılcı yeni politikalar ve projeler geliştirmek zorundadır.” Ankara’nın “Kürt kartı” kararıyor!... Kara Kuvvetleri Komutanı Yaşar Büyükanıt, geçtiğimiz Cumhuriyet Bayramı resepsiyonunda şöyle diyordu: “1997 sonbaharında onu Celal Talabani ve PKK’nın elinden kurtaran bizdik. Yoksa Barzani kaçmak üzereydi. Şimdi çıkmış, ‘terör için demokratik ve siyasi çözüm bulun’ diyor. Barzani’yi tanıyamıyorum doğrusu.” Ancak aynı ortamdaki Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök’ün değerlendirmeleri, Büyükanıt’a Barzani’yi gayet açık biçimde tanıtıyordu: “Barzani bir aşiret lideriydi; biz öyle görüyorduk. Ama durum değişti. Bu değişikliği kabul etmemiz gerekiyor. Talabani’yi de öyle görüyorduk, şimdi Irak Cumhurbaşkanı. Yarın Irak Cumhurbaşkanı olarak Türkiye’yi ziyaret etmek isteyecek. O gün nasıl davranacağız? Irak’ı tanıyorsak, bu değişen koşullara göre hareket edeceğiz.” Farklı gibi görünen bu iki demecin aslında birbirini tamamladığı söylenebilir. Birinde serzeniş, ötekinde “reel politik” var. Peki bu konuda “reel politik” nedir, diye soranların artık yorulmasına gerek kalmadı. MİT Müsteşarı Emre Taner başkanlığındaki bir heyetin, uluslar arası temasları öncesinde Mesud Barzani’yle yaptığı görüşme, ayrıntılarına bakılmaksızın bize önemli ipuçları veriyor. Bu görüşmenin bir ilk olmadığını aslında herkes biliyor. Bundan sonra daha sıklıkla ve sonuncusunda olduğu gibi “üst düzeyde” devam edeceğini de. Başbakan’ın “Kürt sorunu” açıklaması, ardından Özkök’ün yukarıdaki sözleri. Barzani’nin Bush, Blair ve Papa temasları için İncirlik’ten uçmasına izin verilmesi ve şimdi de MİT Müsteşarı’nın yaptığı görüşme. Bunlar, artık herkesin ifade ettiği üzere, Ankara’nın yeni Irak politikasının görünen uçları. Görünmeyen kısmını da abartmayalım. Sadece söylenmeye cesaret edilemeyenlerden oluşuyor ve onlar da çok yakında dile getirilmeye başlanacak. Yine de ilk söyleyen biz olmayalım. Burada dikkatimizi çeken bazı gariplikler de var. Birincisi bu politika belirlenirken, PKK ile mücadelenin resmi düzeyde bir hayli öne çıkarılmış olması. Sanki Barzani ile yakınlaşmanın “PKK ile mücadele şartına bağlandığı” ve yapılan görüşmelerin bu temel üzerine kurulu olduğu aktarılıyor. Bunun doğru olması iki bakımdan mümkün değil. Birincisi Barzani’nin kendi bölgesinde bile olsa Kürt orijinli bir başka harekete karşı aktif tavır alabilmesi imkansız. İkincisi ve daha da önemlisi, Türkiye’nin Kuzey Irak ve daha genelde Irak politikasında “PKK ile mücadele” sanıldığı kadar önemli bir unsur değil. PKK’nın Irak’taki önemi kendisiyle mücadele edilmesiyle değil, oynayacağı rolle ilgili. Şimdilik, örgütün bu yeni 37 dönemde “yeni bir ihale” aldığını söylemekle yetinelim. “Yeni Irak” politikasında Kerkük’ün ve Türkmenlerin belirleyici olduğu ve Ankara’nın malum çizgilerini başka bir yolla korumak için böyle bir işbirliğine girdiği iddiaları da, aynı ölçüde cılız ve yetersiz. Peki nedir bu yakınlaşmanın gerekçeleri? Daha öncesi de var, ancak Türkiye’nin bu konuda resmi açıdan rota değiştirmesinin başlangıcı, Celal Talabani’nin Irak Devlet Başkanı seçilmesi oldu. Bu süreçte Barzani ve Talabani karşıtı görüş ve değerlendirmeler, belirgin ölçüde yumuşatıldı. Türkiye’nin Irak politikasının Kürtler olmadan düşünülemeyeceği mesajları verildi. Ekonomik akışın hızlandırılması için çalışmalar yapıldı. Çok sayıda üst düzeyde görüşme gerçekleşti ve şimdi bu noktaya gelindi. Kuzey Irak bölgesinde sadece siyasi olarak değil, ekonomik anlamda da büyük bir hareketlilik var. Yeni yatırımlar için kaynak aranıyor, altyapı çalışmaları hızlandırılıyor. Telaffuz etmeye bile korkulan “bağımsız yapı”nın unsurları, her geçen gün daha belirgin hale geliyor. Tek başına ne PKK, ne Kerkük, ne de Türkmenler. Hatta ne de Şemdinli olayları. Giderek artan bu hareketlilik, Ankara’nın “Kürt Kartı”nı yeniden eline alma telaşını ortaya çıkardı. Kartları kimin dağıttığını düşünürsek, şansımızın ne olduğunu da anlayabiliriz. Bu arada bir mesele daha var ki, nedense artık kimse üzerinde durmuyor. Bir dönem saatlerini Türkiye’ye bakarak ayarlayanlar, şimdi aynı masada ve “denk” olarak muhatap alınıyor. “Barzani, kendi bölgesindeki üniversiteye Türkiye’den öğrenci alıyor” diye kıyamet koparmak yerine, asıl bu “denklik” meselesi üzerinde kafa yormak gerekmez mi? Galiba “mağdur” olmaktan “mağrur” olmaya fırsat bulamıyoruz artık.35 SİYONİST HEDEFLER AKP ÜZERİNDEN YÜRÜTÜLÜYOR Önce Devletimizin ve Cumhuriyetimizin hukuki sigortası olan Anayasa Mahkemesi Nedir? Sorusunun cevabı ile başlayalım: Anayasa Mahkemesi; temel görevi Yasama organının kimi işlemlerinin Anayasa’ya uygunluğunu denetlemek olan, Türkiye Cumhuriyeti’nin bağımsızlık garantisi “olmazsa olmaz bir kurum”dur! Anayasa Mahkemesi, Türkiye Cumhuriyeti’nin istikbal ve istiklali için vardır! Anayasa Mahkemesi; “sınırları Anayasa ile çizilmiş bir hukuk devleti olan Türkiye Cumhuriyeti Devleti”nin adalet kılıcı, Türk Devleti’nin bağımsızlığını temsil ve teslim eden çok önemli bir makamdır! O halde “bugün bayrağı altında onurlandığımız Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin var oluş sebebi olan Milli Mücadele’yi sekteye uğratabilmek için elinden geleni yapan İstanbul Hükümeti misali bir kadro” tam mesai çalışıp ülkenin tüm ana dinamiklerini dinamitlemekle meşgul olurken; o her şeyden aziz gördüğümüz “Anayasal süreç” neden çalışmıyor, çalışamıyor? Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin geleceğini ve tam bağımsızlığını“AB’ciler ile BOP’çuların rant sofrası”na meze yapmaya kalkan “Edelman ataması, yabancı kurgu bir demokrasi kazası” (AKP Hükümeti); ülkede “Biz ne istersek o olur!” edasıyla boy gösterip tüm sosyo-ekonomik parametreleri alarm noktasına getirmişken, “Anayasal çerçevedeki emniyet sibopları” neden devreye girmiyor, giremiyor? Acaba sistemin güvenlik ayarları neden “tehdit algılamasının sınırları”nı sürekli esnetiyor, genişletiyor? Neden? Neden? Bu her şeyin üzerinde gördüğümüz “Anayasal çerçeve”nin kapsam ve gücünü hatırlayabilmek adına belki Anayasa Mahkemesi’nin temel görevlerine bir göz gezdirip, bu şablon üzere gitmek faydalı olacaktır. Nedir Anayasa Mahkemesi’nin görevleri ya da yetkisi ve gücü? 35 28.11.2005 / Milli Gazete / Nasuhi Güngör 38 1- Anayasa Mahkemesi; Cumhurbaşkanı’nı, Bakanlar Kurulu Üyeleri’ni, Anayasa Mahkemesi, Yargıtay, Danıştay, Askeri Yargıtay, Askeri Yüksek İdare Mahkemesi Başkan ve Üyeleri’ni, Başsavcıları’nı, Cumhuriyet Başsavcı Vekili’ni, Hakimler ve Savcılar Yüksek Kurulu ve Sayıştay Başkan ve Üyeleri’ni görevleriyle ilgili suçlardan dolayı Yüce Divan sıfatıyla yargılayabilecek güç ve yetkiye sahiptir! (Yüce Divan’da savcılık görevini Cumhuriyet Başsavcısı veya vekili yapar. Yüce Divan Kararları kesindir! - Madde 148) 2- Anayasa Mahkemesi; siyasi partilerin kapatılmasını Cumhuriyet Başsavcılığı’nın açacağı dava üzerine karara bağlar! (Madde 69) 3- Anayasa Mahkemesi; siyasi partilerin mali denetimi de yapar! (Madde 69).36 “BOP”un yerine ABD, İSRAİL ve İNGİLİZ hedefleri AKP üzerinden yürütülmeye çalışılıyor, AKP’de ise “SINIRSIZ TAVİZ, TESLİMİYETÇİLİK VE İHANET” devam ediyor! AKP İktidarı’nı bu noktalara taşıyan güçleri kerelerce tüm koordinatlarıyla masaya yatırdık ve bu “dış yazılımlı sanal iktidar”ın bir “Neo-Con aparatı” olduğunu daha işler bu aşamaya gelmeden çok çok önce deşifre ettik. AB’nin gelip dayanacağı süreci de, BOP’un neden olacağı dev enkazı da kerelerce resmedip, “RTE ve avanesi”ne gerekli ihtarları yaptık. Şimdi ise artık “AB’de hayat yok!” cümlesini kurmak bile kifayetsiz hale geldi; zira 8 Kasım 2006’da açıklanan AB İlerleme Raporu’nda, uzun süredir kapatılmaya çalışılan delikler artık yama tutmayacak kadar aşikar oldu. Yani AB artık sopasını gizlemiyor bile! Her şey açık, her şey net! AB’nin Hedefleri Artık Deşifre Oldu! AB, tırnak içindeki “aydın-entelektüel işbirlikçiler” aracılığıyla yürüttüğü zemin çalışmalarını artık açıktan masaya koyuyor; “bir Kürt Devleti’nin kurulabilmesi için tanınması gereken kolaylıklar”dan, “Kürtler’in yanı sıra Ermeniler gibi diğer etnik kozların maksimizasyonu”na, “Türklüğün, Atatürk’ün ve TSK’nın Türkiye’deki dominant konumunu sıfırlama girişimleri”nden, “Rum Patrikhanesi’nin papaz ihtiyacını karşılamak için (!) Heybeliada Ruhban Okulu’nun açılması ve patriğe ‘ekümenik’ statüsünün tanınması”na, “liman ve hava alanlarımızın KKTC’yi tanımayan Rumlar’ın gemi ve uçaklarına açılması”ndan, “Yunanistan ile yaşanan hava sahası anlaşmazlığında geri adım atmamız”a, “kimlere hizmet ettiği aşikar olan sözde sivil toplum örgütlerinin vakıf adı altında denetimsiz hale getirilmesi”nden, “PKK’nın siyasi aparatları olarak çalışan siyasi örgütlenmelere sınırsız özgürlük tanınması”na, ve “yabancıların vakıf, dernek ve şirket adı altında yürüttüğü çalışmalar” gibi bir çok tahripkar hususa kadar var gücü ile çalışıyor. “301. Madde, dini özgürlükler, gayr-i müslim ve azınlık hakları, kadın hakları, sendikal haklar vs.” başlıkları altında klişe söylemlerle masaya getirilen diplomatik taleplerin hikmet-i kerameti bu kadar açık, bu kadar net artık! Zaruri bir mutasyona uğrayan BOP sürecinde peş peşe gelen itirafları ise dünya coğrafyasına egemen kılınmaya çalışılan “şirket devlet” anlayışının izdüşümleri olarak görmek, algılamak gerekiyor. BOP’un popüler teorisyenlerinden Francis Fukuyama gibi bir ismin “Neo-Conlar’ın Sonu/Yol Ayrımındaki Amerika” başlıklı kitabındaki günah çıkartma girişimleri de yine bu minvaldeki hatırı sayılır öğelerden. 36 http://www.anayasa.gov.tr 39 Ve açığa düşeli bir hayli zaman olmasına rağmen gerek AB, gerekse BOP’un medyadaki sözde demokrasi savaşçılarının kendilerini paralamakta ısrar edişleri ise; “Salla başını al maaşını!” mantalitesi çerçevesinde okunması gereken bir durum. “AB ve BOP kanatlarında safları sıklaştıran güç odakları”ndan aldığı icazet ve “küresel bonuslar”la Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin önemli makamlarını işgal eden bugünkü siyasi erk ise; AB’nin de BOP’un da ipliği pazara çıkmış olmasına rağmen inanılmaz bir pişkinlikle “sınırsız taviz, teslimiyetçilik ve ihanet atmosferi”ni sürdürüyor, sürdürebiliyor! Bir yandan “6 Aralık’a kadar limanları açtın açtın, yoksa gerisini sen düşün!” diyen AB’ye buram buram hamaset kokan bir üslupla “Biz bu dilden anlamayız!” diye kafa tutarken (!); diğer yandan da “Milliyetçilik hamasetle olmaz! Millete efendilikle olmaz! Millete hizmetkarlıkla olur!” diyor, diyebiliyor. Şüphesiz ki AB sürecinde izlenen asimetrik politikalar; “Bile bile lades!” ya da “Önce yık, sonra yap!” anlayışı ile politika yapan AKP ve Eş Genel Başkanı’nın bu çarpık siyaset stiline en iyi örnek! AB sürecindeki “Bile bile lades!” politikalarını, Kıbrıs Meselesi’nden sözde “özgürlükçü düşünce/demokrasi” gibi önemli manipülasyon alanlarına kadar bir çok can alıcı noktada görmek mümkün. Zira sürecin bugünkü tıkanma noktasına geleceği ve istenilen tavizler karşısında verilen sözlerin tutulmayacağı son derece açık, son derece reeldi; ancak varlığını borçlu olduğu mercilere verdiği sözleri tutmak adına AB hususunda da kendisine biçilen rollerin gereğini yapan AKP Hükümeti, Türkiye’yi AB konusunda karşılığı olmayan tavizci pozisyonlara sokmakta hiçbir sakınca görmedi! Ne diyordu örneğin Annan Planı hususunda AB’nin Borosso gibi, Lajendick gibi, Rehn gibi kilit isimleri? “Siz Annan Planı’nı sorun çıkarmaksızın okeyleyin, Kıbrıs’ta tüm izolasyonlar kaldırıldığı gibi üyelik yolunda da önünüz açılacak?” demiyorlar mıydı? Diyorlardı! Borosso Ne Dedi, AB Ne Yaptı? Avrupa Birliği Komisyonu Başkanı Jose Manuel Borosso değil miydi “Kıbrıs’ta Annan Planı’na evet derseniz; Kuzey Kıbrıs’a yönelik ambargo, abluka, tecrit kalkacak.” diyen? Evet oydu! (Aynı Borosso bugün de, AB’nin vereceği yanıttan memnun olmazsa veto hakkını kullanma yoluna gidebileceğini söyleyen GKRY’ne “AB’nin Ankara’yı müzakere masasından kaldırmak gibi bir amacı yok.” diyen ve Türkiye ile müzakerelerin durdurulmasını tavsiye eden -29 Kasım 2006- AB Komisyonu’nun Başkanı Borosso değil midir? Evet odur! O halde bu sözlere nasıl güvenilecek, neden güvenilecektir?) Annan Planı’na “Evet!” Dedik, Ne Oldu? Peki Annan Planı’na “Hayır!” diyerek sorun çıkaran taraf olan GKRY’nin “tam üyelik” ile ödüllendirilip, söz dinleyen Türkiye’nin saha dışına itileceği çok mu sürprizdi? Hayır! Annan Planı’na “Evet!” dediğimiz halde KKTC’ye yönelik tecritlerin kalkmayacağı ve hatta üste taviz isteyen emperyal anlayışın süreğenleşeceği hiç mi hiç beklenmedik bir durum muydu? Hayır! AKP, Bu Öngörüsüzlükle AB Sürecini Devam Ettiremez! AB’nin Değişmeyen Kıbrıs Dayatmaları, AKP’nin İstifa Etmesini Gerektiriyor! Verilen sonsuz tavizlere karşın AB’nin Türkiye’yi ödüllendireceğine cezalandırması süreci apaçık ortaya çıkmış olduğu halde Ek Protokol’e “hiçbir hukuki ve diplomatik bir yaptırımı olmayan sözde bir şerh” düşerek imza koymanın büyük bir boyunduruk olduğu gün gibi ortada değil miydi? Ortadaydı! Peki AB’nin bu vermeden alan sömürgeci zihniyetinin bugün “Paşa paşa bu limanları Güney Kıbrıs Rum gemi ve uçaklarına açacaksınız!” noktasına gelip dayanacağı, “Evet!” denildiği halde karşılığı görülemeyen Annan Planı’nın Fin Planı gibi ağır ve kabul edilemez bir “sözde çözümü” daha 40 doğuracağı görülmüyor muydu? Görülüyordu! Bir “AB Maşası”; Babacan AB ile yürütülen görüşmelerin bu gidişatından, Fin Planı gibi “İzolasyonların kalkmasını istiyorsanız Maraş’ı BM’ye teslim edin, Magosa Limanı’nın yönetimini de BM’ye verin!” deyip GKRY’nin dolaylı olarak tanınması anlamına gelecek zorlamaları dayatan ağır bir talebin de hemen akabinde gündeme geleceği sezilmiyor muydu? Seziliyordu! O halde, Fin Planı’nın geri çekilmesinden hemen önce açıklama yaparak “Kıbrıs konusunda Finliler’in üzerinde çalıştığı fikirler üzerinde uzlaşma sağlanması, olabilecek en iyi sonuçtur.” diyen ve hemen akabinde de “Aslında Yunanistan ve GKRY, Türkiye’nin AB sürecinin durmasından yana değiller. Bunların asıl amacı ‘Acaba Türkiye’nin kolunu AB’ye büktürüp her altı ayda bir dönem başkanlıkları değişiminde Türkiye’den parça parça bir şeyler koparabilir miyiz?’ şeklindedir. Taviz veremeyiz! Çünkü bir kere taviz verdiniz mi bunun arkası kesilmez! Maliyeti ne olursa olsun taviz veremeyiz! ‘Çok sıkıştırırsak Türkiye belki kabul edebilir mi?’ diye düşünüyor olabilirler. Böyleyse büyük bir yanılgı içinde bulunuyorlar.” yönünde demeçler veren Başmüzakereci Ali Babacan’ın bu incilerini nereye koyacağız, nasıl anlamlandıracağız? Birincisi “ölümü gösterip sıtmaya razı etme” anlayışının son perdesi olan Fin Planı’nın neresi uzlaşılabilecek bir noktadır; ikincisi de madem bir kere taviz verildi mi elini verenin kokunu alamayacağı gayet iyi biliniyor, AB süreci AKP’ce devralındığından beri sergilenen anlayış nedir, nedendir? Örneğin Fin Planı’nın çekilmeden önceki en son döneminde iş GKRY’nin dolaylı da olsa “tanınması” anlamına gelen bir teklife gelip dayanmadı mı? Türkiye’nin Rum gemilerine limanlarını açması karşılığı Kuzey Kıbrıs’ın Magosa Limanı’ndan AB’ye doğrudan ticaret yapılması; Türkiye’nin Rum uçaklarına açılması karşılığı da Kuzey Kıbrıs’ta Ercan Havaalanı’nın doğrudan uçuşlara açılması önerisi getirilmedi mi? Kısacası ilk Fin Planı da, sonradan ortaya çıkan teklifler de Türkiye’yi GKRY’ni tanımaya zorlayan hususlar değil miydi? Pekala öyleydi! (Kıbrıs Meselesi’nin Fin Planı ile de çözüme eriştirilememesinin hemen akabinde “AB, Hıristiyanlığın insan tasvirine dayanıyor. Türkiye buna uygun değil! Onlara imtiyazlı ortaklık önerilmeli.” diyen Almanya Başbakanı Angela Merkel ile “görüşmelerin beyhude bir çaba ile devam etmesinden ziyade durdurulmasının çok daha anlamlı olduğu yönünde mesajlar” veren Avusturya Dışişleri Bakanı Ursula Plassnik’in bu açık temennileri ise akıbete yönelik en somut örnekler…) Yani AB’nin elde hiçbir koz kalmayıncaya kadar “Biraz daha! Biraz daha!” anlayışıyla karşıdakini sonuna kadar sömüren “yayılmacı anlayış”ı başından beri ortada değil miydi? Ortadaydı! Peki AKP ne yaptı? Daha dünkü çocuğun yapmayacağı toylukları yaptı ve AB’nin sözlü beyanlarını yazılı beyan kabul ederek Türkiye’yi telafisi zor pozisyonlara soktu!” diyemeyeceğiz; zira bu “asimetrik hamleler”i birer “diplomatik acemilik” ya da “saflık” olarak nitelendirmek saflığın ta kendisi olur! TSK’dan kurtulmak için AB’nin Her Dediğine Evet Deniliyor! AKP izlediği tüm bu asimetrik stratejileri ve sergilediği “Kör gözüm parmağına!” saçmalığını bilerek, isteyerek, son derece bilinçlice yaptı! Zira AKP Hükümeti’nin tüm misyonu, Türkiye’yi AB ve BOP kanatları arasında presleyerek “küresel aktörler”in bu özel coğrafyanın özsuyundan maksimum derecede istifade etmelerini sağlamaktı! Bu misyonunu da gerek “AB sürecinde peşkeş çekilen özelleştirmeler”, gerek “AB’ye Uyum Yasaları başlığı altında yapılan değişiklikler”, gerekse de “TSK’yı zafiyete uğratmak ve hareketsiz bırakmak adına yürütülen operasyonlar” noktasında gücü yettiğince yerine getirdi. TSK Korkusuna AB’nin İslam’a Küfrüne Tahammül Etmek, Ya da Kuvva-i İnzibatiye Ruhunun 41 Hortlaması: Ve bu süreçte “Türk’e/Türklüğe küfür edenleri hediyelere boğan ve TSK ile Atatürk’ü baltalamak için her türlü kozu kullanan Avrupa figürü” AKP’yi hiç de rahatsız etmedi. Hatta o kadar ki; Milli Görüş’ün içinden kopup gelen bu muhafazakar (!) kadro, “karikatür krizi”nde peygamberimiz Hz. Muhammed (S.A.V.) ile ilgili olarak çizilen tahammül edilemez karikatürlere ilişkin “Özgürlüklerimizi kaybetmektense, daha fazla karikatür yayınlamak daha iyidir!” diyen Avrupa Birliği Komisyonu Başkanı Jose Manuel Borosso’ya hiçbir tepki vermedi, veremedi! “Hz. Muhammed’e (SAV), Atatürk’e ve Türk’e Küfredin, Ama İktidarıma Dokunmayın!” Anlayışı Müdahil avukatların talebine rağmen davaya müdahil olmadığı halde duruşma salonunda kalarak Elif Şafak Davası ile yakinen ilgilenen Türkiye-AB Komisyonu Eş Başkanı Joost Lagendik ise yine Hükümet’i hiç mi hiç rahatsız etmedi ve hatta Elif Şafak gibi “Hrant Dink ve Orhan Pamuk Sülalesi”nden gelen bir küresel aparat, beraatından sonra Başbakan tarafından bizzat aranarak tebrik edildi. AB Büyükelçisi Hans Jörg Kretschmer’in TSK’nın konuşmalarına yönelik gösterdiği alerji belirtileri ise; neredeyse vaka-i adiyeden sayılacak duruma geldi… “Halk”ını Değil, “Siyasi Karizma”sını Kucaklayan Başbakan..! Dış Politika’daki “Bile bile lades!” politikalarına mukabil iç politikada ise “Diyarbakır, Batman, Urfa Yöresi’nde onlarca vatandaşımızın can ve mal kaybına uğradığı sel felaketini “Abartıldı!” şeklinde yorumladıktan bir hayli zaman sonra bölgeye gidip selzede vatandaşlara mavi boncuk dağıtmaya çalışan bir başbakan figürü”; bu güdük ve çarpık siyaset anlayışının en somut ve açık örneklerinden biridir! Belki de, “siyasi gaf yelpazesi”ne bu açıklaması ile bir diğerini ekleyen Başbakan’ın bu “Abartıldı!” cümlesine kısa bir detay vermek gerek. Burada “abartılan” ne? Aslında Başbakan’ın burada “abartılan”dan kastı canını ve malını yitiren vatandaşlarımız değil! Başbakan burada her zaman olduğu gibi “iktidarın güç ve kontrolü”nü kastederek “Burada bizim iktidar olarak bir zaafımız yok! Hadise doğal bir afettir! Hesabı kitabı olmaz ve her yerde her zaman yaşanabilir! Bunlar sadece bizde olmuyor!” diyor. Yalnız hadisenin püf noktası burası değil! Hadisenin en önemli noktası; masaya bu tarz bir argüman geldiğinde RTE’nin “iktidarın zaafları”nı mı, “vatandaşın durumu”nu mu merkeze aldığı! Erdoğan, medya önüne bu malzemeyi getirdiğinde konuya direkt “Bizim bir suçumuz yok! Yapılan yapılıyor, üstümüze gelmeyin!” psikolojisi ile yaklaşıyor. Yani “merkeze aldığı husus”; kendi güç ve iktidarı, siyasi karizması! Hadisenin trajik boyutu ya da vatandaşın üzüntüsü, kaybı değil! Herhangi bir sorun çıktığında vatandaşını kucaklayan, onun derdiyle dertlenen ve vatandaşla empati kuran bir başbakan figürü yerine, direkt siyasi pozisyonunu korumaya alan bir devlet büyüğü (!) karşımıza çıkıyor. “Çözüm yaratan, kucaklayan bir başbakan figürü”nün yerini yazık ki “Evladını ülke uğruna kurban vermiş şehit anası”na, “Mustafa Kemal Atatürk’ün ülkenin efendisi saydığı çiftçi”ye, “köylü”ye, “üç beş kuruş kar edeyim derken dolandırılan YİMPAŞ’zede”ye ya da “işsizlikle boğuşmaktan bitap düşmüş vatandaş”a fırça atmayı marifet sayan bir kabadayı figürü alıyor! Ortadaki manzara, en yalın hali ile budur! Ama iş edebi söylemlere geldiği vakit şiir okumadaki mahareti kamuoyuna mal olmuş bir başbakanın kişisel performansı da tavan yapıyor; hadise, “fakir fukara, garip guraba edebiyatı”ndan “Biz bu ülkenin dertlisiyiz! Bizim aşkımız var bu millete! Muasır medeniyet seviyesine yan gelip yatmak suretiyle çıkılmaz, çalışarak çıkılır!” şeklindeki son derece samimi (!) ve gerçekçi (!) söylemlere değin alıp gidiyor. Ekonomide Reel Tablo Kara, AKP’nin Tablosu Pembe..! Örneğin “Hafıza-i beşer nisyan ile malüldür!” sözü ile yaptığı açılışın akabinde geçmiş ekonomik 42 parametreler ile bugünün verileri arasındaki sanal farkla şişinen RTE; her ne hikmetse cari açık konusundaki hafızayı yoklayan bir beşer olmaktan son derece imtina edip, başka alanlarda sörf yapmayı tercih ediyor. Yalnız kağıt üzerindeki “ekonomik büyüme”nin tam olarak nasıl bir “büyüme” olduğunu, bu “tırnak içinde büyüme”nin “sağlıklı yatırım” ve “istihdam” bazlı değil, “sıcak para bazlı tehditkar bir büyüme” olduğunu da açmıyor, açamıyor! O halde o ballandırıla ballandırıla anlatılan “ekonomik büyüme”nin gerçekten bir “büyüme” mi, yoksa bir “küçülme” mi olduğunu biz açıverelim! AKP’nin Diline Doladığı “Büyüme”,“Türkiye Üzerinden Büyütülen Yabancı Sermaye”ye Tekabül Ediyor! AKP’nin son üç senelik periyodunda (2003-2005) 180 Milyar Dolar arttığı öne sürülen milli gelirin 46.8 Milyar Dolar’ı ne ilginçtir ki cari açığa tekabül ediyor! 60 Milyar Dolarlık stok değişimiyle 7 Milyar Dolarlık hata artışı da çıkarıldığında milli gelir artışı 113 Milyar Dolar oluyor; ne var ki borç stokundaki artış milli gelir artışından 30 Milyar Dolar daha fazla olduğundandır ki, ortada bir “büyüme” değil, “aksine küçülme” var! Açıklanan Hazine verilerine göre 2003, 2004 ve 2005 Yılları’nı kapsayan 3 senelik dönemde 180 Milyar Dolar artan milli gelire karşın toplam cari açık 46.8 Milyar Dolar’a ulaşmış durumda. Toplam borç stoku ise 141.6 Milyar Dolar artarak 2005 sonunda 334.6 Milyar Dolar’a çıkmış vaziyette. Bununla birlikte normal şartlarda dengelenmesi gerektiği halde abartılı bir biçimde artarak 2002’den itibaren 60.3 Milyar Dolar’lık fark yaratan stok değişimi, milli gelirdeki artışın (180 Milyar Dolar) üçte biri büyüklüğe ulaşarak dünya iktisat tarihinde hiçbir ülkede görülmemiş bir duruma da yol açmış halde. Bu nedenle gerçekçi bir milli gelir rakamına ulaşabilmek için stok fazlasını milli gelirden düşmek zaruri. Bu düşüş yapıldığında ise 2005 Yılı sonunda milli gelirimiz 300 Milyar Dolar ve 2002 Yılı sonuna (181 Milyar Dolar) göre de milli gelirimizdeki gerçek brüt artış sadece 120 Milyar Dolar! Ve “reel düzeydeki istatistiki hata payı” da devreye girdiğinde milli gelirdeki gerçek net artışın toplam 113 Milyar Dolar düzeyinde olduğunu söylemek mümkün. Ancak en önemlisi şu ki; “113 Milyar Dolar’lık milli gelir artışı”nı da, toplam 46.8 Milyar Dolar’lık bir cari açığa ve “141.6 Milyar Dolar’lık bir toplam borç stoku”na borçluyuz! Cari açıktaki bu büyük patlamanın ana nedeni ise ithalattaki, özellikle de “ara malı ithalatındaki patlama”dır ve buna bağlı olarak Türkiye’deki “reel değil borç destekli büyüme”, “cari açık yaratan asimetrik ve sağlıksız bir büyüme” olarak karşımıza çıkmaktadır.
.(Geçtiğimiz günlerde 2006 Yılı cari açığının 30 Milyar Dolar’ı aşacağını belirtip, “Bunun birinci nedeni 2006 Yılı büyümesinin öngörülenden fazla olması, ikinci nedeni de dış piyasalardan kaynaklanan fiyat artışıdır.” diyen Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Abdüllatif Şener’in bu sözleri de söz konusu gerçeği kısmen doğrulamaktadır.) Son 3 senede milli gelirdeki 113 Milyar Dolar’lık artışa rağmen gerek iç üretimde gerekse ihracatta 198.5 Milyar Dolar’lık ithal ara malı kullanılmış olması, ithalata dayalı büyüme modelini gözler önüne seren en net verilerden biridir. Sonuçta milli gelirdeki artış “ara malı ithalatındaki artış”ın çok gerisindedir ve bu nedenle de ortaya çıkan tablo övünüp şişinecek değil, utanılacak bir tablodur! Ayrıca ithalat artışı oranında devletin vergi alanında yaptığı yükleme de ağırlaşmaktadır. Örneğin devletin 2003, 2004 ve 2005 yıllarında topladığı ithalat vergisi 36 Milyar Dolar’a ulaşmıştır ve bu veriler ışığında “ithalattaki patlamanın milli gelire olan brüt katkısı” 198.5 + 36 = 234.5 Milyar Dolar’dır. “AKP Hükümeti’nin akı kara karayı ak gösterme cambazlığı” çerçevesinde ele alınması gereken bir diğer önemli husus ise; cari açığın nasıl finanse edildiğidir. 2003-2005 Dönemi’nde toplam 46.8 Milyar Dolar’lık cari açığın 12 Milyar Dolar’lık kısmı, 43 acımasızca yüklenilen özelleştirmeler ve gayrimenkul satışı gelirleri ile finanse edilmiş durumdadır. Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası ve Hazine’den açıklanan verilere ve İMKB tarafından düzenli olarak yayınlanan raporlara göre Türkiye’deki sıcak para miktarı, 60 Milyar Dolar dolayındadır. Yani ülkeye cari açıktan çok daha fazla miktarda sıcak para girişi olmuş ve bu sıcak paranın bir kısmı Merkez Bankası tarafından rezerv para olarak kullanılmak üzere satın alınmış, diğer bir kısmı ise bankalar tarafından alınarak ülke ekonomisine kredi olarak dağıtılmıştır. 2003-2005 Yılı’nda Türkiye’nin toplam (kamu artı özel sektör) borç stokundaki artış 141.6 Milyar Dolar’dır ve bu miktarın neredeyse tamamı iç piyasada halka tüketici, ihtiyaç kredisi şeklinde veya kredi kartları aracılığıyla kullandırılmıştır. Dolayısıyla tüm bu faktörler değerlendirildiğinde 2003-2005 Dönemi’nde milli gelirdeki gerçek net 113 Milyar Dolar’lık artışa karşın ithalat ve alınan kredilerin milli gelire olan net katkısı 187.7 + 141.6 = 329.3 Milyar Dolar’dır. Uzun lafın kısası; stok değişimleri ile istatistiki hata payları iktisadi açıdan makul seviyelere çekildiğinde; Türkiye’nin 2003-2005 Dönemi’nde sadece 113 Milyar Dolar büyüdüğü ve bu büyümenin de tamamen ara malı ithalatı ve sıcak para ile finanse edilen cari açık ve toplam borç stokunda sergilenen rekor artışa bağlı olduğu görülecektir! Yani manzara “Tek suçumuz var, o da kayıt dışı ekonomi ile baş etmedeki performans düşüklüğümüz!” cümlesi ile açıklanamayacak kadar vahim, o denli kronik! Dolayısıyla sözü edilen büyüme; normalde yaratılması gereken milli gelir artışının ancak % 34.3’ünü (113/329.3) oluşturuyor. Ayrıca “ithalat ve borç ile büyümek” “Türk Ekonomisi”ni değil, Türkiye üzerinden palazlanan yabancı şirket ve ülkeleri büyütüyor! O halde AKP Eş Genel Başkanı RTE’nin miting meydanlarında halkın karşısına çıkıp, “küçülen Türkiye Ekonomisi”ni “Büyüyen ekonomi! Büyüyen Türkiye!” edebiyatı ile sunmasını nasıl karşılamamız gerekiyor acaba? Borç stokundaki artış (141.6 Milyar Dolar), milli gelir artışından (113 Milyar Dolar) yaklaşık 30 Milyar Dolar daha fazlayken, RTE’nin “Bunlar başarıyı hazmedemiyor, hazmetme kapasitelerinde sorun var! Bunlar felaket tellalı!” şeklindeki söylemlerini hangi kategoriye koymamız gerekiyor? Cambazlık yaptığı alanların en önemlilerinden biri olan “işsizlik olgusu” da yine AKP ve RTE’ye göre düşüşte! Yalnız bu düşüşe göre, kayıt dışı çalışan bir kişiyi sigortalı görünmeye başladığında iş bulmuş farz etmek gerekiyor mesela! Ya da artık iş aramaktan vazgeçenleri veri tabanından çıkartmak! İşte asıl istihdam (!), asıl çözüm(!) de bu zaten! Kapanan fabrikalar, sıfır yatırım, “sıcak para”ya ve “yabancı girişimleri zengin etme”ye dayalı bir ekonomik çark ve Türkiye’yi muasır medeniyetler seviyesinin üzerine çıkarma yolunda büyük bir avantaj olan ekonomik büyüme..! AKP’nin ve Eş Başkanı RTE’nin Türkiye’ye verdiği; en açık ifade ile bu işte! Ayrıca SSK’lının serbest eczanelerden ilaç alabilmesi üzerinden o eleştirdiği hamaset nutuklarına devam eden RTE’ye, SSK’lı vatandaşları birer “müşteri” gibi görüp, hastaları gerek “ödeme oranları”, gerekse “mevcut ilaç listesindeki daraltmalar” gibi birçok noktada mağdur eden bu yeni sistemi de ayrıntıları ile sormak gerekiyor. Daha böyle spesifik bir konuda bile Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin “sosyal devlet” olma sıfatının içini dolduramayan AKP’den, “toplumun tüm katmanlarını kucaklayan sağlıklı bir Sosyal Güvenlik Reformu” gerçekleştirebilmesini beklemenin anlamsız olduğu da ayrıca görülmüş durumda. Ne sağlıklı bir Sosyal Güvenlik Reformu, ne de parti programında sayfalarca yer işgal eden “aile kurumunun korunması”na yönelik gerçekçi girişimlerden eser var! Ortada olan “kapkaç”, “uyuşturucu”, “giderek katlayan kredi kartı mağdurları”, “tavan yapan yolsuzluk” vs. vs. Bunca negatif veriye rağmen “Eğer alım gücünüz düştü ise AKP’ye oy vermeyiniz!” cümlesini 44 kuran, kurabilen ise yine AKP Eş Genel Başkanı Recep Tayip Erdoğan… Ayrıca RTE’nin söylemlerine bakılırsa artık Türkiye dört yanı düşmanlarla çevrili bir ülke de değil! Zira Türkiye’de istikrarı görerek gelip yatırım yapan küresel sermaye var, artık dört bir yanımız dostlukla çevrili..! Türkiye’nin burnunun dibinde değil, “içinde” bir Kürt Devleti isteyen dostlarımız! Atatürk’ün bıraktığı tüm mirası “ayak bağı” olarak gördüğü için sıfırlamak isteyen dostlarımız! Türkiye’yi “vermeden alınan verimli bir pazar” olarak gördüğü için bizleri hiç yalnız bırakmayan dostlarımız! Türk’e, Türklüğe, Atatürk ve mirası ile TSK’ya küfredenleri hediyelere, ödüllere boğan dostlarımız! Türk Ordusu’na “canlı kalkan” muamelesi yaparak Türkiye’nin devlet geleneğini yok etmek arzusu ile yanıp tutuşan dostlarımız! Zaman zaman “Makamlar yakıcıdır, biz bunu çok iyi biliriz!” gibi son derece reel tespitler de yapan RTE’ye “halk edebiyatı” olsun diye yaptığı bu açıklamanın pratik uygulamasını gösterebilecek olan makamlar, acaba son 4 yıl içinde bir hayli kabaran AKP Dosyaları’nı işleme koymakta neden ağırdan almakta, niçin “ellerinde sorunu çözebilecek sonsuz yetki bulunan merciiler” “gerginlik”ten ziyade “icraat” üretme yoluna gitmemektedirler? Lübnan Tezkeresi görüşülme aşamasında iken Hükümet’e menfi görüşünü açık etme yoluna giden, “laiklik” hususunda zaman zaman tavır koyuyorum derken ipleri gereksiz yere geren, her türlü resmi konuşmasında “laiklik”, “irtica” vb. hususlarda uyarılarda bulunmayı ihmal etmeyen Cumhurbaşkanı Sezer’in yetkilerini de hatırlamalı, hatta kendisine de hatırlatmalı belki! Nedir “cumhuriyet rejimi”nin bugünkü başı olan Ahmet Necdet Sezer’in yetkisi ve gücü? Ya da aynı soruyu şöyle soralım, nedir Cımhurbaşkanlığı Köşkü’nü yakın bir zamanda devralacak yeni reis-i cumhurun yetkileri ve gücü? Yasama İle İlgili Olanlar; Gerekli gördüğü takdirde yasama yılının ilk günü Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde açılış konuşmasını yapmak, Türkiye Büyük Millet Meclisi’ni gerektiğinde toplantıya çağırmak, Yasaları yayımlamak, Yasaları yeniden görüşülmek üzere Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne geri göndermek, Anayasa değişikliklerine ilişkin yasaları gerekli gördüğü takdirde halkoyuna sunmak, Yasaların, kanun hükmündeki kararnamelerin, Türkiye Büyük Millet Meclisi İçtüzüğü’nün tümünün ya da belirli kurallarının Anayasa’ya biçim ya da esas yönünden aykırı oldukları gerekçesi ile Anayasa Mahkemesi’nde iptal davası açmak, Türkiye Büyük Millet Meclisi Seçimleri’nin yenilenmesine karar vermek. Yürütme İle İlgili Olanlar; Başbakanı atamak ve istifasını kabul etmek, Başbakanın önerisi üzerine bakanları atamak ve görevlerine son vermek, Gerekli gördüğünde Bakanlar Kurulu’na başkanlık etmek ya da Bakanlar Kurulu’nu başkanlığı altında toplantıya çağırmak, Yabancı devletlere Türk Devleti’nin temsilcilerini göndermek, Türkiye Cumhuriyeti’ne gönderilecek yabancı devlet temsilcilerini kabul etmek, Uluslararası anlaşmaları onaylamak ve yayımlamak, Türkiye Büyük Millet Meclisi adına Türk Silahlı Kuvvetleri’nin Başkomutanlığını temsil etmek, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kullanılmasına karar vermek, Genelkurmay Başkanı’nı atamak, Milli Güvenlik Kurulu’nu toplantıya çağırmak, Milli Güvenlik Kurulu’na başkanlık etmek, 45 Başkanlığında toplanan Bakanlar Kurulu kararıyla sıkıyönetim ya da olağanüstü hal ilan etmek ve kanun hükmünde kararname çıkarmak, Kararnameleri imzalamak, Sürekli hastalık, sakatlık ve kocama sebebi ile belirli kişilerin cezalarını hafifletmek ya da kaldırmak, Devlet Denetleme Kurulu’nun üyelerini ve başkanını atamak, Devlet Denetleme Kurulu’na inceleme, araştırma ve denetleme yaptırmak, Yükseköğretim Kurulu Üyeleri’ni ve üniversite rektörlerini seçmek, Yargı İle İlgili Olanlar; Anayasa Mahkemesi Üyeleri’ni, Danıştay Üyeleri’nin dörtte birini, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı ve Yargıtay Cumhuriyet Başsavcıvekilini, Askeri Yüksek İdare Mahkemesi Üyeleri’ni, Hakimler ve Savcılar Yüksek Kurulu üyelerini seçmek.37 Milli Mücadele’nin Merkezi Olan Ankara Hükümeti“Sevr’e Davetiye Çıkaran İstanbul Hükümeti”ne Rest Çektiğinde, Ortada Bir “T.C. Anayasası” Var mıydı? Yoksa Bugünkü Anayasa, O Şartlar Altında Yoktan Var Edilmiş Onurlu Bir Rejimin Ürünü müdür? Bugünün İstanbul Hükümeti Olan AKP’yi Bertaraf Edebilmede Çok Daha Şanslı, Çok Daha Donanımlıyız! Şimdilerde içinde bulunduğumuz sistemin tüm ayrıntılarına vakıf olmak için açıp bakabileceğimiz bir T.C. Anayasası, geniş yetkilerini irdeleyebileceğimiz ve kullanabileceğimiz bir Anayasa Mahkemesi ve Cumhurbaşkalığı Makamı var. Ancak Milli Mücadele öncesinde Osmanlı’yı sıfırlamak isteyen İtilaf Devletleri’nin boyunduruğu altına girmiş olan İstanbul Hükümeti’ne karşı verilen amansız mücadelede böylesi bir imkan yoktu! Zira literatürde birer Türk Anayasası olarak geçen Sened-i İttifak da (1808), Tanzimat Fermanı/Gülhane Hatt-ı Hümayunu da (1839), Islahat Fermanı da (1856), Kanun-i Esasi de (1876) Milli Mücadele’nin merkezi olan Ankara Hükümeti’nin değil, Sevr’e davetiye çıkaran İstanbul Hükümeti’nin dayanabileceği kanuni çerçevelerdi. Bugün ise, “bugünün İstanbul Hükümeti olan AKP’”yi bertaraf etmek konusunda çok daha şanslı, çok daha donanımlı, çok daha güçlüyüz! Zira artık adına “Cumhuriyet” denilen bir rejimimiz, kilitlense dahi anahtar işlevi görebilecek T.C. Anayasası ile çözüme eriştirebileceğimiz demokratik bir sistemimiz var. Ankara Hükümeti İstanbul Hükümeti’ni Yuttu İse; “Gazi’nin Mirasçıları” AKP’yi Misli Misli Yutar! Bugün yine İstanbul Hükümeti’ni aratmayacak bir tehdit ile (AKP Hükümeti) karşıyayız, bugün yine aynı dış odaklarca finanse edilen bir Kuvva-i İnzibatiye/Hilafet Ordusu (dış güçlerce beslenen ve yönlendirilen lobiler, STK’lar, medya güçleri, bölücüler, sahte dinci ve sahte Atatürkçüler) ile yüz yüzeyiz! Ama bugün saltanat yok, halifelik yok; laik, demokratik, sosyal bir hukuk devleti olan Türk Devleti’ne layık bir rejim, tıkanan noktaları demokratik müdahalelerle çözebilecek bir demokratik bir sistem var! Yeter ki miras bırakılan bu sistem layıkıyla işletilebilsin, “tehdit algılamaları” ile “yetkilerin kullanımı” arasında sağlıklı bir bağ kurulabilsin, zamanlamada hata yapmaksızın makamlara teslim edilmiş sorun giderici yetkiler açıkça, netçe, sonuna kadar kullanılabilsin! Şeytanın avukatlığını yaparak “Neden bu yetkilerin kullanılması gerekiyor ki?” sorusunu da yine biz sormuş olalım! Neden gerekiyor acaba? 37 http://cankaya.gov.tr/tr_flash/gorev.html 46 Yanıtı, hep birlikte Milli Mücadele’nin en sıcak parçalarından biri olan Erzurum Kongresi’nin maddelerini bugünkü ahvalimizle yan yana koyarak ve mümkünse elimizi vicdanımıza koyarak arayalım! Neler denmişti Erzurum Kongresi’nde? 1- Ulusal sınırlar içinde vatan bir bütündür. Onun çeşitli kısımları birbirinden ayrılamaz. (Lütfen yürütülen Kürt ve Ermeni lobileri başta olmak üzere tüm bölücü girişimleri elinizi vicdanınıza koyarak anımsayınız!) 2- Her türlü yabancı işgal ve müdahalesine karşı ve Osmanlı Devleti’nin dağılması halinde ulus birlikte müdafaa ve mukavemet edecektir. (Lütfen işgalin bugünkü “ekonomik”, “medyatik”, “diplomatik” ve “sosyal” boyutlarını tasavvur ediniz!) 3- Vatanın ve bağımsızlığın muhafaza ve teminine İstanbul’daki hükümet muktedir olamadığı takdirde maksadın temini için geçici bir hükümet oluşturulacaktır. Bu hükümet Ulusal Kongre’ce seçilecektir. Kongre toplanmış değil ise bu seçimi Heyet-i Temsiliye yapacaktır. (Aynı geçici Hükümet’e bugün ihtiyaç olup olmadığını, lütfen “bugünkü iktidar ve muhalefet arasındaki senkronizasyon” çerçevesinde değerlendiriniz!) 4- Kuvva-i Milliye’yi etken ve “ulusal iradeyi egemen kılmak” esastır. (BU ESAS ZATEN DEĞİŞMEZ, DEĞİŞTİRİLEMEZ!) 5- Hıristiyan unsurlara siyasi egemenliğimizi ve sosyal dengemizi bozucu ayrıcalıklar verilemez. (Lütfen “Biz ayrıcalığı değil, Hükümet’i verdik Atam!” savını AKP politikalarını sağlıklı bir şekilde değerlendirerek idraka çalışınız!) 6- Manda ve himaye kabul olunamaz. (Lütfen ABD-İngiltere-İsrail-Fransa atamalarıyla siyasi erke hakim olmuş bugünkü Hükümet’in iktidara geliş serüvenini ve izlediği rotayı sağlıklı kafayla bir kez daha gözden geçiriniz!) 7- Ulusal Meclis’in derhal toplanması ve hükümet çalışmalarının meclisin denetimine konulması için çalışılacaktır. (Bu madde de şu an ki zarurete tekabül ediyor olsa gerek!) Türkiye’de ve dünyada büyük yankılar uyandıran Erzurum Kongresi’nden sonra İstanbul Hükümeti Mustafa Kemal Paşa ile Rauf Bey’in tutuklanarak İstanbul’a gönderilmelerini istemiş; tüm askeri ve mülki yetkilileri, yetkilerini bu sorunu bertaraf etmekte kullanmaya çağırmıştır. (Tabi emirleri uygulayacak makam bulamamışlardır; zira ulusal irade tüm Anadolu’yu kuşatmıştır. Yabancı basın ise bu olayı tıpkı bugün yaptığı gibi “Yeni bir Ermeni katliamı!” olarak yorumlamıştır.) Ancak bugün ise Anayasal yetkilerini kullandığı için hiçbir güç, yetkili makamlar üzerinde bu tarz bir stresi uygulayabilecek pozisyonda değildir, olamaz! O günün Düyun-u Umumiye Yönetimi’nden bugünün IMF’ine, o günün Ermeni kışkırtmalarından bugünün her türlü bölücülük girişimlerine ve o günün manda ve himaye tehdidinden bugünün uluslararası operasyonlarına kadar bütün şartlar yazık ki aynı durumdadır! Yani alarm “aynı alarm”dır ve bugünkü yetki, güç ve imkanlar o günü fersah fersah geride bırakacak durumdadır! Kaldı Ki; O Gün Verilen Amansız Mücadele, Bugün Bu İmkanın Kullanılabilmesi İçindir! O gün terhis edilmiş bir ordu vardı, bugün NATO Üyeleri’nden tüm güç odaklarına kadar herkesin gıpta ettiği bir askeri güç Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin emrindedir! O gün fiilen işgal edilmiş bir vatan vardı, bugün ekonomik ve sosyal uzantıları “organize bir faaliyet”le sökülüp atılabilecek farklı bir işgal var! Ve bugün “Hıyanet-i Vataniye Kanunu”na da, İstiklal Mahkemeleri’ne de ihtiyaç yok! Zira Anayasa bize yeter! O Gün O Mücadele, Bugün Bu Yetkilerin Kullanılması Ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin O Kara Günleri Bir Kez Daha Yaşamaması İçin Verildi! Eğer “Cumhuriyetçiyiz!” Diyorsanız, “Atatürkçüyüz, Atatürk’ü Biliyoruz, Tanıyoruz, Anlıyoruz!” Diyorsanız; Derhal Yetkilerinizi Kullanınız! 47 Yoksa O Yetkileri Yarın “Başkaları” Kullanacak Ve O Yere Göğe Koyamadığınız Tarih Sizden Fena Halde Hesap Soracak! 12 Eylül Dönemi’nden Daha Büyük Ve Gizli Bir Kaosu Yaşadığımız, Milli Mücadele Dönemi Kadar Gizli Bir İşgal Altında Bulunduğumuz Bugünler; Sizlerden “Hıyanet-İ Vataniye Kanunu” Değil, “İstiklal Mahkemesi” Değil, “Askeri Darbe” Değil; “Anayasal Bir Müdahale” Bekliyor! Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin Her Türlü Fiili Ve Gizli İşgali Anayasal Düzleminden Aldığı Güç Ve Milli İradesi İle Bertaraf Edebileceğini Artık Gösteriniz! Gün Bugündür!38 Yarın ise: Ya bayram düğündür. Veya her şey kördüğümdür!..
. SİYONİST SÖMÜRÜYE “YEŞİL SERMAYE” KILIFI GEÇİRİLİYOR 11 Eylül sonrası Müslümanlara ve özellikle Araplara karşı koparılan yaygaralar ve önyargılar yüzünden, Amerika ve Avrupa piyasasından çekilen 1 Trilyon dolara yakın körfez parası, şimdi “Yeşil sermaye” diye İslam ülkelerine akacakmış… Bunun için Dubai’de DIFX adında yeni bir borsa yapılanmış… Ama şu garipliğe bakın ki, bu yeşil sermayeli borsanın başına Nasdag Borsasının eski patronu Yahudi asıllı Lynton Jones atanmış… Bu yeni Körfez Borsasının CEO’su ise eski Brüksel Borsasının eski CEO’su yani Yahudi asıllı Steffen Schubert olacakmış… İşte Referans Gazetesinin haberi: Arap dünyasının Hong Kong'u ve Londra'sı olma hedefiyle yola çıkan Uluslararası Dubai Borsası 26 Eylül'de iki yıldır bu proje üzerinde çalışmalar yürüten CEO Steffen Shubert (solda). İdari Direktör Ömer Bin Süleyman ve Borsa Başkanı Lyton Jones tarafından açıldı. Dubai Borsasının kozu ( Yahudi Asıllı )Avrupalı yöneticileri! “Yabancı yatırımcılara kısıtlamaların tamamen kaldırıldığı yeni Uluslararası Dubai Borsası, Nasdaq gibi borsalardan kadrosuna kattığı yöneticilerle dev fînansal merkezlere meydan okuyacakmış. Körfez bölgesinin finans merkezi olarak bilinen Dubai'de, yabancı yatırımcıların iştahını kabartan yeşil sermayenin sahip olduğu petrodolarlara daha kolay ulaşılabilmesini sağlayacak yeni bir borsa faaliyete geçti. Şimdi Körfez, DIEK ile ikinci bir "Londra Borsası"nı topraklarında büyütmeye hazırlanıyor. Bünyesinde işlem görecek olan şirketlere uluslararası bir oyuncu olma fırsatı verecek olan DIFX, kote olacak şirketlerden yerel borsalarla karşılaştırıldığında hisselerinin çok daha az bir bölümünü halka açmasını talep ediyor. Yerel borsalarda yabancı yatırımcılara getirilen kısıtlamaları ise tamamen kaldırıyor. Türkiye'deki şirketler ise DIFX'in Ortadoğu bölgesinin finansal merkezi olma yolundaki en büyük taliplerinden biri olarak gösteriliyor. DIFX borsasına açılmak için en fazla başvurunun ise Ürdünlü, Hindistanlı ve Güney Afrikalı şirketlerden gelmesi bekleniyor. DIFX'in önemli bir özelliği ise yönetici kurulunda "Batı" tecrübesinin konuşturulacak olması. Dünyanın en büyük borsalarından esinlenerek DIFX'i oluşturan takımın başında dünyanın en büyük teknoloji şirketlerin izlendiği Nasdaq Borsası’nın eski yöneticisi Lynton Jones geliyor. 1 trilyon doları aşan varlık Jones'un borsa başkanı olarak görev yapacağı DIFX'in CEO'su olarak ise Brüksel borsasının eski CEO'su Steffen Schubert yer alıyor. DIFX'de işlem görmek isteyen şirketler toplam sermayelerinin en az yüzde 25'ini borsaya açmak suretiyle dünya çapındaki yatırımcıları kucaklama fırsatı yakalayacak. DIFX böylece, yabancı yatırımcılara getirdiği kısıtlamalar ve yüzde 50'lik katılım zorunluluğu nedeniyle tam anlamıyla uluslararası çapta bir finans platformuna dönüşemeyen Dubai Fi-nan Merkezi (DFM)'ne alternatif olacak. Uzmanlar, DIFX'in bölge ülkelerdeki borsalara bir rakip olmaktan ziyade daha çok onları tamamlayan bir unsur işlevi göreceğini savunuyor. Uluslararası ticaretin önemli merkezlerinden biri olup Hong Kong ve Singapur'dan sonraki en büyük ihracat merkezi konumunda bulunan Dubai'de işleme başlayan DIFX, bulunduğu konum sayesinde serbest ticaret bölgelerinde faaliyet gösteren 3 bin çok uluslu ve bölgesel şirketin de ilgisini çekiyor.39 Hurmalı İftar Peşkeşi Şeyh Hazretleri, İstanbul’a 5 milyar dolar tutarında yatırım yapacakmış! Peki, nasıl yapacak? Kentin göbeğinde, en değerli yerlerdeki kamu arazileri kendisine verilecekmiş. Şeyh buraya gökdelenler dikecekmiş! Arazileri kim verecek? İstanbul’un AKP’li Büyükşehir Belediyesi, Karayolları, Devlet Demiryolları Genel Müdürlüğü ve öteki kamu kuruluşları. Peki, bu iş için başka yerlerden teklif alındı mı? İhale açıldı mı? Peşkeş öteki taliplere 39 09 10 2005 / Referans 49 duyuruldu mu? Başkalarının da bu işe girip fiyat vermesinin yolu açıldı mı? Hayır! Her şey gizlice ve el altından, Dubaili için hazırlandı. Vallahi Türkiye’de çok şeyler gördük, çok şeyler yaşadık da, Dubai şeyhine sağlanan şu son peşkeş gibisini doğrusu az gördük. Bunların hesabı çok yakın bir gelecekte Yüce Divan önünde görülecek. İstanbul’un göbeği, en değerli yerleri hiç çaktırmadan, kimseye haber vermeden, ihale açılmadan, hurmalı iftar sofrasında birdenbire ve gizlice Dubai şeyhine armağan ediliyor. Şeyh El Maktum Hazretleri at yarışı meraklısı imiş. İngiltere’de at yarışlarına öyle yüksek paralar basarmış ki, adına özel tahtalar açılmış. İstanbul’a dikeceği gökdelenlerin yüksekliği 650 metre olacakmış. Bu bir dünya rekoru imiş. Hükümete övgüler düzmekle ünlü Sabah Gazetesi dün başlıklar atmış: ‘İstanbul sekizinci tepeye kavuşuyor... Keşke 4 şeyh gelse, cari açık kapanır...’ Vallahi helal olsun, yağcılığın böylesi az görülür. Tercüman Gazetesi’nin manşeti ise ‘El Maktum piyangosu’. Türkiye’ye piyangonun büyük ikramiyesi isabet etmiş! Şimdi sırada Umman Sultanı, Kuveyt Emiri, Suudi Arabistan Kralı gibi şeyhleri ayarlamak var! Onlarda para, bizde arazi bol. İhalesiz mihalesiz, hiç kimseye çaktırmadan verirsin en değerli arazilerini onlara, hurmalı iftar sofralarında işi bağlarsın, malı götürürler. Zaten mübarek ayda ne olacaksa iftar sofralarında olacak. AB yetkilisi Kayseri’de iftar sofrasına oturtuluyor, adama kola-lokum veriliyor. 12 Ekim günü Alman Başbakanı gelecekmiş, bizim Başbakan onu da iftar sofrasına oturtacakmış! Ama bu işler parayla değil, sırayla! Hıristiyan kesimler de günü gelince bizimkileri kiliselerine çağıracaklar. Bizim hükümet erkânını oralarda ayinde izlemek çok hoş olacak! O zamana kadar AB’nin baskısıyla papaz okulunu da açmış olurlar, hep birlikte mum yakıp dua ederler. ‘Medeniyetler buluşması’ böyle olur! Dubai Şeyhi Hazretleri, İstanbul’a özellikle 3 Ekim sonrasında gelmiş, gizli anlaşmayı AB nedeniyle imzalamış. Zaten bundan sonra Arap sermayesi Türkiye’ye akarmış!.. Çünkü bu şeyh takımı, AB’ye çok hayranmış. İyi de, bunlar arazi sotalamak, rant elde etmek için niye öteki AB ülkelerine gitmiyorlar? Niye masaya oturup örneğin Paris, Roma, Londra, Berlin, Atina gibi AB ülkelerinin binlerce belediyesiyle anlaşmalar imzalamıyorlar? O belediyelerin kafası çalışmıyor mu? Onların kazanca ihtiyacı yok mu? Eğer bu işlerde o ülkenin kazanacağı para varsa, o ülkeler, o belediyeler enayi mi? Şeyh Hazretleri, ‘kendisine bol kazanç, tek taraflı avanta’ görmediyse, niye bize geliyor da oralara gitmiyor?.. Gidemez, çünkü onlardan alacağı yanıtı, böyle tek taraflı rantı kimseye yedirmeyeceklerini bilir. Sömürgeler hariç hiçbir ülkenin toprakları, paha biçilmez kent arazileri, tesisleri, fabrikaları, limanları, birilerine böylesine -bizdeki gibi- peşkeş çekilemez. Hem de gizlice!.. İhalesiz!.. Kimseye duyurmadan, haber vermeden!.. ‘Aktif pazarlama yapıyoruz... Parayı veren düdüğü çalar... Para gelsin de nasıl gelirse gelsin, biz günü kurtaralım... Ne bulursak babalar gibi satarız!..’ Türkiye bu kafalarla yönetilemez. Böyle şey olmaz. Eğer olursa, günün birinde hesabı mutlaka sorulur... Ve sorulacak.40 Dubai Prensi’yle İmza Galataport’tan beter! CHP Trabzon Milletvekili Akif Hamzaçebi, Türkiye Galataport ihalesini tartışırken, gündeme şimdi bir de Dubai Prensi’yle imzalanan 5 milyar dolarlık anlaşmanın geldiğini belirterek, ‘Sözü edilen arazilerin çoğu 40 Hürriyet / Emin Çölaşan 50 Hazine’ye ait. Buraları ihalesiz belediye bile alamaz. İhalesiz almaya kalkarlarsa suç işlerler. Bu anlaşma Galataport ihalesinden daha öte bir iş’ dedi. CHP Trabzon Milletvekili Mehmet Akif Hamzaçebi, Defterdarlık da yaptığı İstanbul için Başbakan Tayyip Erdoğan’ın da katıldığı bir törenle Büyükşehir Belediyesi Başkanı Kadir Topbaş’ın Dubai Prensi El Maktum’la imzaladığı anlaşmada yer aldığı belirtilen projelerin, ‘tartışmalı’ olduğunu, mevcut şartlarda sözü edilen arsalar üzerine inşaat yapılmasının ‘suç’ olduğunu vurguladı. Hamzaçebi, ‘İstanbul Belediye Başkanı Dubaili bir firma ile anlaşma imzalıyor, şu, şu arsalar diye örnek veriliyor. Bugün Galataport tartışılıyor ama sonuçta o bir ihaleydi. Söz edilen bu projeler çok daha sıkıntılı bir olay’ dedi. Arsalar Hazine’nin: Başbakan’ın örnek olarak gösterdiği projelerden bazılarının Hazine’ye ait arsalar üzerine düşünüldüğüne dikkat çeken Hamzaçebi, şunları söyledi: ‘Benim bildiğim Kartal Çimento Fabrikası’nın arsası Hazine’ye ait. Oranın çok büyük bir bölümü yeşil alan ve imar planı yok. Levent’teki eski İETT garajı arsasının yine bir bölümü Hazine’nin. Zincirlikuyu’ndaki Karayolları arsası da Hazine ile Karayollarının. Bu arsa yapılan bazı düzenlemelerden dolayı 1 Ocak’tan itibaren tümüyle Hazine’nin olacak. Belediye şimdiden Dubaililerle yaptığı anlaşmalara bu arazileri koyuyorsa suç işliyor. Kendisinin olmayan araziler üzerinde tasarruf sahibi de olamaz.’ İhale Yapılmalı: Yasal olarak Hazine’nin belediyelere doğrudan devir yapamayacağı gibi doğrudan satış da yapamayacağını belirten Hamzaçebi, bu durumda ihale yapılması gerektiğini vurguladı. İmar planı olmayan araziler üzerine bu tür projeler de geliştirilemeyeceğini ile getiren Hamzaçebi, örnek olarak Kartal’daki araziyi göstererek, şöyle konuştu: ‘Bu arazi yeşil alan olarak görünüyor. 3194 sayılı İmar Kanunu’na göre, imar değişikliği yapılamadan Hazine’nin bu şekliyle ihaleye çıkması olmaz. Önce imar planının çıkması, ardından da ihalenin yapılması lazım.’ Özel Kanun mu?: Bu şartlar altında sözü edilen bu projelerin nasıl gerçekleştirilebileceği konusunda ‘Bu şartlarda tek çözüm, özel kanun çıkartmaları’ diyen Hamzaçebi, Dubai Prensi El Maktum’un şirketi olan Dubai International Properties (DIP) ile İstanbul Büyükşehir Belediyesi arasında imzalanan 5 milyar dolarlık anlaşmanın sadece bir ‘niyet anlaşması’ olabileceğini kaydetti. Sembol Gereksiz: Hamzaçebi, İstanbul’un yeni sembol aramaya ihtiyacı olmadığını belirterek, şunları söyledi: ‘İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı, İstanbul’a yeni semboller düşünüyor. Önce ‘Mevlana heykeli’ dedi, sonra Haliç’e dev bir köprü yaptırmaktan söz etti. Şimdi de kule diyor. İstanbul’un bu tür sembollere ihtiyacı yok ki, İstanbul’un silueti zaten bir sembol.’ Sermaye Getiren Adamın Namaz Kılması Suç mu? Başbakan Tayyip Erdoğan, Siirt Meydanı’nda halka hitap ederken, Dubai Veliaht Prensi Şeyh Muhammed Bin Raşit El Maktum’un gelişiyle ilgili olarak atılan ‘5 milyar dolarlık Teravih’ başlığı konusunda serzenişte bulundu. Erdoğan, şunları söyledi: Çok Çirkin Şeyler Oldu Müzakere sürecinin arkasından Dubai heyeti geldi. Önce İstanbul’da olmak üzere birçok yatırımlar yapacaklarını dile getirdiler. Fakat çok üzücü, çok çirkin şeyler oldu. Gazeteler, 5 milyar dolarlık teravih namazı diye başlık attılar. Biz fellik fellik dünyayı dolaşıyoruz, yabancı sermaye Türkiye’ye gelsin diye. Namaz Kılıyorsa Suç mu?: Bu sermaye getiren insan, Başbakanla namaz kılıyorsa, teravih kılıyorsa suç mu işliyor? Bu o insanlara saygısızlık. Niye gelip 5 milyar dolarlık yatırım için namaz kılsın. Bunlar şecaat arzederken sirkatin söyler. (Yiğitliğinden bahsederken hırsızlığını söyler). Hatırlayamadım, Sonra Söyledim: 51 Bire on rakam veriyor spekülasyonlar başlıyor. Başbakanlık’ta mı görüştü, başka bir yerde mi görüştü? Başbakanlık’ta görüşmedim. Hatırlayamadığım noktalar oluyor. Daha sonra bunları açıkladım. Ben herkesle görüşürüm, kim olursa olsun görüşüyorum. Herkese Düşmansın: Yahudi sermayesi gelmiyor, düşmansın, Arap sermayesi geliyor düşmansın, Batılı geliyor ona da düşmansın. Ya Allah aşkına sen kime dostsun, bunlarla nereye gidersin? İşsize nasıl iş bulacağız, nasıl yatırımları artıracağız onun derdindeyiz, bunlar onun derdinde. Bunlara sorun hayatında bir koyun güttün mü? Yok. Şimdi merak ediyoruz: Siyonist güdümlü yeşil sermaye ye sahip çıkanlar acaba ERDEMİR’i alan OYAK’ tan niye gıcık alıyordu?!... Zaman Gazetesine göre: “Yatırımcı ‘Oyak’ın tecrübesi yok’ diye Erdemir’den çıkıyor”muş. Erdemir ihalesinde 2,77 milyar dolarla en yüksek teklifi Ordu Yardımlaşma Kurumu’nun (Oyak) vermesi, ‘sanayinin devi yerlide kaldı’ şeklinde değerlendirilirken, dün Borsa’daki hareketlilik kafa karıştırdı. Yüzde 46’sı için verilen fiyatın Borsa’daki Erdemir hisselerine tavan yaptırması bekleniyordu. Ancak Erdemir’de satış baskısı gün boyu sürdü. 9,90’dan güne başlayan hisse yüzde 10,56’ya yakın değer kaybıyla 8,05 YTL’den kapandı. Hissedeki düşüşü ‘sürpriz değil’ diye yorumlayan Borsa uzmanları, Oyak’ın çelik sektörü dışından bir isim olmasının yatırımcıyı endişelendirdiğini kaydetti. Kredi derecelendirme kuruluşu Standard&Poor’s da ihale sonrasında Erdemir’in ‘BB-’ olan kurumsal kredi notunu negatif izlemeye aldı. İhalede elenen dünya çelik devleri Mittal ve Arcelor’un da Erdemir kâğıtlarını elden çıkardıkları yönündeki haberler küçük yatırımcıdaki paniği artırdı. Yüzde 8,61’e karşılık gelen 23 milyon lot Erdemir hissesi tutan Mittal’in bunun yarıya yakınını sattığı belirtiliyor. Önceki gün ihale nedeniyle işleme kapalı kalan Erdemir hisseleri dün sabah ilk seans açılışında yüzde 10 primle tavan fiyat olan 9,90 YTL’den açıldı. Ancak bu noktadan gelen yoğun satışlar hisseyi kısa sürede 8 YTL sınırına kadar çekti. İkinci seans içinde hisseler taban fiyatı 7,85 YTL’ye dek gerileyerek bu noktadan sonra yatay bir seyir izledi. Ekspres Yatırım Araştırma Müdürü Haldun Alperat, “İhaleye giren iki stratejik yatırımcının Ereğli’de hissesi vardı. Ya onlar hisselerini satıyor veya onlar satacak diye diğerleri satıyor, hisse de bu yüzden düşüşte.” dedi. Raymond James araştırmadan sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Ayşe Kanıöz Moroz da, “Mittal ve Arcelor, özelleştirme ihalesini kazanacakları beklentisiyle bu hisseleri toplamışlardı. Ancak şimdi hisseye en azından yüzde 10’luk bir satış gelebileceği endişeleri var.” diye konuştu. Uzmanlara göre yatırımcılar Erdemir’in yerli bir grup yerine dünya çelik piyasasında küresel bir oyuncu olan bir gruba gitmesini daha çok istiyor ve bekliyordu. Böyle bir dev şirketin Erdemir’e daha çok katma değer katabileceğine ve Oyak’ın sektördeki tecrübe ve teknik bilgi birikiminin sınırlı olduğuna işaret eden uzmanlar, ihale bedeli yüksek olmasına rağmen kâğıtların düşük kaldığını söyledi. Bir analist, “Oyak’ın Ereğli’ye ne kadar katma değer sağlayabileceği konusunda şüpheler var. Yoğun rekabetin yaşandığı küresel çelik sektöründe pek tecrübesi yok. Otomotiv bağlantısı aracılığıyla sektörden mal alıyor, ancak Ereğli’ye daha ucuza hammadde sağlayacak bir sinerji üretebileceği hakkında sorular var. Yabancı bir ortak alırsa o zaman beklentiler değişebilir.” diye konuştu. Oyak Genel Müdürü Coşkun Ulusoy, ihaleden sonra yaptığı açıklamada, ortaklığa gidip gitmeyecekleri sorusunu, “Her türlü konuyu düşünmek durumundayız.” diye cevaplayarak kapıyı açık bıraktı. İhale sonucu, Rekabet Kurulu görüşü alındıktan sonra nihai onay için Özelleştirme Yüksek Kurulu’na gönderilecek. Kredi Notu Düştü Uluslararası derecelendirme kuruluşu Standart&Poor’s, Erdemir’in ihale öncesi (BB-) olan uzun vadeli kurumsal kredi notunu negatif izlemeye aldığını açıkladı. S&P analisti Olivier Beroud, “Kredi izleme durumundaki değişiklik, Erdemir’in yüzde 49’luk payının Oyak’a satılmasının ardından yapıldı. Revizyon ayrıca Erdemir’in Türk hükümetine ait yüzde 49’luk payının satılmasının ardından ileriki dönemlere yönelik operasyonel stratejisi ve finansal politikasına dair belirsizliği de yansıtmaktadır.” dedi. 52 S&P’ye göre, belirli kararlarda ÖİB’ye oy hakkı tanıyan altın hisse oluşturulmasına karşı açılan dava, şirketle ilgili belirsizlikleri arttıran önemli bir etken oldu. Ayrıca Erdemir ve Erdemir’in % 91’ne sahip olduğu iştirakı İsdemir Genel Müdürlerinin istifası da kredilendirme şirketinin kararında etkili oldu bu ve bağlı etkenlerin Erdemir’in notlarını ne kadar etkileyeceği konusunu ise şirketin stratejik öneminden yeni sahiplerine kadar bir dizi etkene bağlı olacağına kaydeden S&P, Erdemir’in bir Türk şirket tarafından satın alınmasını kredi notlarını ülke riskleriyle sınırlanması nedeniyle lot artırımına neden olmayacağına ifade etti. Sahiplik yapısındaki bu değişikliğin Erdemir’in operasyonel stratejisi ve mali politikaları üzerinde olumsuz etki doğurabileceğini savunan Beroud, bu sebepten Erdemir’i negatif izlemeye aldıklarını kaydetti. Beroud, “Kredi izlemesi, S&P’nin Erdemir’deki gelişmeleri izlemesi ve Oyak’ın stratejisini anlamasına bağlı olacak.” dedi. İhaledeki Teklif Piyasa Değerini Geride Bıraktı Ödenmiş sermayesi 487,9 milyon YTL olan Erdemir’in toplam piyasa değeri, 3 Ekim’deki kapanış fiyatı olan 9,00 YTL baz alınırsa 4,39 milyar YTL (yaklaşık 3,2 milyar dolar) seviyesindeydi. Bu da Oyak tarafından alınan yüzde 46,12’lik kısmın 2,03 milyar YTL (yaklaşık 1,5 milyar dolar) piyasa değerine sahip olduğunu gösteriyor. Oyak’ın teklifi bu miktarın yaklaşık yüzde 84 üzerinde bulunuyor. Bu teklife göre Erdemir’in toplam değeri de 6 milyar dolara denk geliyor. Hıyar Turşusuymuş Çelik Üreticisi Olmuş’muş Ne Deve Ne Kuş’muş Malları parası pulu “devlet malı” sayılan bir holding.. “bürokrasi şirketi, bir zümre şirketi” Onun için bu özelleştirme değil zümreleştirme. —Devletin (yani kamunun) Erdemir’in "özelleştirilmesi"nden OYAK zaferle çıktı. Şimdi; milli, kamu, devlet, özel, şirket, özelleştirme, devletleştirme, asker gibi kavramları aklınızda tutun; tutmayın, aklınızda dolaştırın ve şu kanun maddesine bakın: "Kurumun her çeşit malları ile gelir ve alacakları, devlet malları hak ve rüçhanlığını haizdir. Bunlara karşı suç işleyenler, devlet mallarına suç işleyenler gibi takibata tutulur."41 Ne anladınız? "Özelleştirme" ye katılan, "özelleştirilen" kamu şirketini alan, lakin kendisi, malları parası pulu "devlet malı" sayılan bir holding var. Kuruluşunda ve yaşamasında ana kaynak, diğer memurlar gibi "devlet memuru" olan subaylar, astsubaylar... Bir de Milli Savunma, Jandarma, OYAK bünyesinde çalışanlar. Yani, her memur gibi milyonlarca vergi mükellefinin vergileriyle oluşan maaş bütçesinden aylık alırken, bunun yüzde 10'unu kaynağında OYAK'a aktaranlar. Ne "kamu şirketi", ne de "özel şirket"; karşımızdaki "özel bir şirket"! 1961'den 2001'e kadar bilânço bile açıklamayan, 40 yıl sonra "şeffaflaşma" kararı alan... Başta kurumlar vergisi, birçok vergiden kendisi ve üyeleri muaf bir şirket. "Özelleştirmede özelleştirileni özelleştiren" OYAK'ın Genel Kurulu mesela, Milli Savunma Bakanı, Maliye Bakanı, Genelkurmay Başkanı, kuvvet komutanları, Jandarma Genel Komutanı gibi üyelere... Temsilciler Kurulu, "birlik ve müesseselerdeki komutan ve amirlerin tespit ettiği, birliklerde vazifeli daimi üyeler", yani görevdeki subay üyelere sahip. Yönetim kurulunun 7 üyesinden üçü Silahlı Kuvvetler'den. Holding genel kurulunun ve temsilciler kurulunun otomatik başkanı, Milli Savunma Bakanı. Garip ama gerçek: Batı'da eleştirildiği üzere, Devlet protokolünde Milli Savunma Bakanı'nın önünde olan Genelkurmay Başkanı, OYAK kurullarında ancak bakanın yokluğunda başkan, yani bir adım geride. En azından kâğıt üstünde böyle. Yine de, ister "sivil" önde olsun, ister "asker"; OYAK ne bir özel şirket, ne bir kamu şirketi. 41 (OYAK Kanunu madde: 37) 53 O bir "devlet şirketi, bürokrasi şirketi, devletin içinde bir birim, bir kısım, bir bölüm, bir zümre şirketi." O yüzden; OYAK Erdemir'i alınca, "özelleştirme" olmuyor. Yabancılara kaptırılmadığı için Er-demir, elbette "milli" kalıyor. Ama yanlış ifadeyle "devlet şirketi" denen bu kadim varlıklar, aslında "kamu şirketi". Yani, bütün halka ait. Herkese ait. Bu "kamu" şirketini "hükümet" özelleştirerek "devletin bir zümresi"nin, sosyal güvenlik şirketi diye kurulan ama "kapitalist bir holding ve fon" olan kurumuna satıyor. Bir ailenin olacağına, 223 bin üyenin olmasını, yabancıların olacağına milli kalmasını benimseyebilirsiniz; lakin "özelleştirme" değil, "kamunun bütünü"nden kopararak "zümreleştirme" demelisiniz. "Halka açık olmayan" nice özelleştirmenin de aslında "kişileştirme" olması gibi. Bu garip durumun hiç dert edinilmeyen bir yansıması da şu: Mesela 12 Eylül'de bir darbeyle "Türkiye'ye el koyanlar" radikal ve sert bir iktisadi ve anti-sosyal bir sosyal politika da benimsedi. Benimserken, sadece "Türk Silahlı Kuvvetleri komuta kademesi" değil, aynı zamanda büyük bir holdingin patronu, yöneticisi ve hissedarı da olduklarını hiç düşünmedik! Bir emeklilik fonunu büyük holding OYAK yapanlar, başka çalışanların, başka emeklilerin düzenini oymakta tereddüt etmedi. Tasavvur edin: Patronunuz darbe yapıp devlete el koymuş ve ekonominin, iş hayatının kurallarını belirlemiş. Tasavvur etmeyin; çünkü biraz öyle olmuştu. Aslında; hiçbir patron, hiçbir iktisadi zümre, misal kendisi Fransızlarla ortak otomobil üretip satarken, Almanya'da banka alıp işletirken, Avrupa mevzuunda hepimizin kaderine de pek karış- mamalı. Bu da KDV rezaleti hatırlatması Erdemir'de çalışan 7 bin 537 işçi var. İsdemir, Romanya'daki fabrika ve maden yatağıyla birlikte çalışan sayısı 14 bin 961 işçiye çıkıyor. (..) Bu kadar işçiyle 3 milyon ton çelik üretmeye devam edecek. Çin'in daha geçen yıl kurduğu yeni çelik fabrikasında sadece 650 işçiyle yılda 6 milyon ton çelik ürettiği göz önüne alınırsa — OYAK'ın ne müthiş bir dünya rekabetini göğüslediği anlaşılır. C.) Ayrıca bir nokta! OYAK'ın "turşucu hale gelebilmesinin altında Türk halkının desteği vardı. OYAK, özel bir kanunla kurulmuştu, subayların maaşından kesintilerle yaptığı ticaretten doğan kazancından ne gelir vergisi, ne/kurumlar vergisi, ne de KDV alınıyordu. Hatta (..) OYAK pazarlarında satılan mallardan KDV alınmadığı halde, buradan alışveriş edenlerin vergi iadesi aldıkları ortaya çıkmıştı. 42 Yeniçerilerimizde esnaftı bir zamanlar 2 asır kadar önce... Tam tamına da yazabiliriz; mesela 1805'te bu ülkenin en önemli sorunu yeniçeri idi. Ta 1826'ya kadar... Gayr-ı müslimden devşirilen ve bir zamanlar Osmanlı'nın medar-ı iftiharı olan yeniçeri, artık çerilikten ziyade "ticaret" yapar hale gelmişti. Kışlasından sabah çıkıyor, şehre iniyor; alıyorveriyor, kepenk açıyor, sergi kuruyor, satıyor, sayıyor; ve tabii bu arada sivil ahaliye eli silahlı olmanın üstünlüğünü kullanıyordu. Tepesi atınca kazan kaldırması da eli silahlı olmasındandı. Dilediği vezirin kellesini alıyor; Gene Osman gibi padişahların bile ümüğüne ilmik dolayıp öldürebiliyor. Ben, buraya kadar zinhar farklı tarafları yazmadım; ayniyle Cumhuriyet devri okul kitaplarından.. Ama şimdi hayal/kurgu faslı bana ait. Yeniçeri bu devirde olsaydı yine dükkânla, sergiyle, bakkalla mı uğraşırdı? Oturup, yağ iskelesinde üç-beş teneke peynir satacağım diye mi beklerdi? Hiç sanmıyorum. Çağımız dev market zincirlerinin çağı... Kesin Migros, Tansaş falan gibi hatta onlardan çok daha büyük girişimlere imza atardı.. Atamaz mıydı? Atsa bile zaten, 1826'da olduğu gibi, bir "Vak'a-yı Hayriye" yani hayırlı hadisenin eli kulağında mı olurdu? Bilemiyorum43 42 Vatan / Necati Doğru 43 Abdullah Birisi 54 SİYONİST SPEKÜLATÖR SOROS’TAN NASIL PARA ALINIYOR? (MUŞ..) Sivil toplum kuruluşları, projeleri için çoğunlukla Türkiye'deki şirketlerden kaynak bulmaya çalışıyor. Bu kuruluşların, görece daha şanslı olanları, büyük projeleri için Avrupa Birliğinden de fon bulabiliyor. Peki, Türkiye'de STK'lara fon sağlayacak başka kuruluşlar yok mu? Bunun cevabı dünyaca ünlü spekülatör George Soros'un yaklaşık 50 ülkede faaliyet gösteren Açık Toplum Enstitüsünde... Türkiye'de de bir ofisi bulunan Enstitünün dünya bütçesi geçtiğimiz yıl 400 milyon doların üzerinde gerçekleşti. Aslında Enstitünün Türkiye ayağının bütçesine bakıldığında çok büyük olmadığını görüyoruz. Yıllık bütçesi 2 milyon dolar. Fakat kurumun, proje seçiciliğinde dikkat ettiği kıstaslar göz önüne alındığında bu bütçenin pek de az olmadığı kanaatine varmak mümkün. Enstitü tarafından belirlenen ilk kriter, projeye Türk kurum ya da kuruluşlarının destek verip vermediği... Enstitü, kendi deyimleriyle bir projede "orkestra şefi" olmak istemiyor. Türk şirketlerinin ya da kişilerin destek vermeye layık görmediği projeler, Açık Toplum Enstitüsü tarafından da destek görmüyor. İkinci bir kıstas ise projenin Türkiye'de, "açık toplum" konusunda bir gelişmeyi, dönüşümü sağlayıp sağlayamayacağı. "Açık toplum nedir" sorusunun yanıtını ise Enstitünün Türkiye Direktörü Hakan Altınay veriyor: "Açık toplum Kari Popper'in popülerleştirdiği bir kavram. Bu, ideal bir toplum değil. Ama yaptığı hataların çabuk farkına varabilecek, daha iyiye gitme konusunda çevik olabilecek bir toplum anlamına geliyor. Açık toplumun, birtakım olmazsa olmazları var. Mesela, popüler olmayan görüşlere karşı hoşgörülü olmamız gerekiyor. Özgürlük ve demokrasi de bu kavramın olmazsa olmazları arasında. Bu konuda STK’lar büyük önem taşıyor. Çünkü STK'ları, yeni fikirlerin geliştiği yerler olarak düşünüyoruz. Dolayısıyla bunların çok renkli, çok sesli olması, kültür ve sanata önemli kaynaklar ayrılması, açık toplumun özelliklerini oluşturuyor. Bu nedenle STK'lar tarafından geliştirilen projelerin, bize bağımlı olarak yola çıkmasını istemiyoruz. İnsanların, yapmazlarsa uykuları kaçacak kadar önemli olduğunu düşündükleri konularda, buradaki kurumları ikna etmişlerse biz de bir destek olarak projeye giriyoruz." Danışma Kurulundan Onay Bütün bu kurallara icabet eden STK'ları bekleyen başka bir zorluk ise projenin, belirlenen kadro tarafından yapılabilmesinin mümkün olup olmayacağı. Bu kriterleri inceleyen Enstitü tarafından, üç sorunun yanıtı da olumlu olursa proje, iki ayda bir toplanan Danışma Kuruluna sunuluyor. Danışma Kurulu her yıl değişmekle birlikte, sivil toplumu çok iyi bilen, bizzat içinde bulunan bazı STK yöneticileri ile akademisyenlerden oluşuyor. Yani Açık Toplum Enstitüsünün devamlı çalışanlarından "olur" alsanız bile sivil toplumun "pir'leri tarafından projeniz fon almaya uygun görülmeyebilir. Aslında bütün bu zorluklara rağmen Enstitü'nün Türkiye Direktörü Hakan Altınay çok açık ve net: "Bizce STK'lar kaynak arayışından önce fikirlerle ilgilenmeli. Bu noktaya gelen STK'lar, açık toplumun önündeki sorunları ortadan kaldırma konusunda attıkları adımlarla çok önemli fikirler üretebiliyor. Bu tür projeleri fonluyoruz." Sivil toplumun öncelikli hedefinin fikir üretmek olması konusunda Altınay çok da haksız sayılmaz aslında. STK'ların okul, yurt yapmayı bırakmaları gerektiğini belirten Altınay, nedenini de şöyle açıklıyor: "Sivil toplum, illaki kaynak ya da bina anlamına gelmiyor. Eğitimle ilgili çalışma yapan tüm vakıf ve dernekleri toplasanız, bütçeleri yılda 100 milyon doları geçmez. Ama Milli Eğitim Bakanlığı eğitim için yılda 10 milyar dolar harcıyor. Dolayısıyla bizim ana katma değerimiz para değil fikir olabilir. İhtiyaca daha yakın olduğumuz için, daha az bürokratik olduğumuz için müfredat belirlenmesinde, Güneydoğu Anadolu Bölgesi'nde kız çocuklarının okula gitmesinin sağlanmasında, analitik düşüncelerin nasıl destekleneceği konusunda fikir üretmek, sivil toplum açısından çok daha anlamlı bir iş bölümü. Yalnız eğitim politikalarında değil, sosyal politikalarda da taze, akademik bilgiyle barışık, dünya uygulamaları hakkında haberdar olarak yeni fikirler üretmemiz gerekiyor" Prosedür Yok Öte yandan Açık Toplum Enstitüsünden fon almak isteyenlerin ilk etapta, ofise gelmeleri gerekmiyor. Türkiye'nin neresinde olurlarsa olsunlar, bir e-posta ile projelerini anlatabiliyorlar. Yani, AB fonlarına başvurulardaki gibi, prosedürlere maruz kalınmıyor. Hatta Hakan Altınay, hem bürokrasiden uzak kalabilmek hem de proje sahiplerinin projelerini "kendi dilleriyle" anlatmalarının önemi adına form doldurmanın, tüm 55 projeleri aynı kıldığına inanıyor. Öncelikli olarak, yapılmak istenen projenin bir sayfa ile anlatılması uygun. Daha önce de anlattığımız gibi proje, açık toplum ideali konusunda Enstitüyle uyuşursa, o zaman ayrıntılar isteniyor. Açık Toplum Enstitüsü Kime Ne Verdi? AÇEV ve Boğaziçi Üniversitesi işbirliği ile iki aşamalı olarak düzenlenen ve çocukları okula hazırlamayı amaçlayan "Güneydoğu'da Okul Öncesi Eğitimi" projesi için toplam 142 bin dolar. Tarih Vakfının, Türkiye bilimler Akademisi ile işbirliği içinde, farklılıklara, çeşitli inanç, kültür ve kimliklere saygılı bir gençlik yetiştirilmesi amacıyla başlattığı "Ders Kitaplarında insan Haklan Taraması" projesi için 88 bin dolar. Sabancı Üniversitesi İstanbul Politikalar Merkezi bünyesinde kurulu Eğitim Reformu girişiminin iki aşamalı "Herkes için Kaliteli Eğitim" projesi için toplam 500 bin dolar. Kültür Bilincini Geliştirme Vakfının, çocukları kültürel değerlerle tanıştırmayı, yaşadıkları çevrenin farkında olmayı sağlamayı hedefleyen "Kültür Karıncaları" projesi için 20 bin dolar. Turist Rehberleri Vakfının, çocukların farklı kültürleri öğrenmesine yönelik geliştirdiği bir müze gezme modeli olan "Çocuk ve Müze" projesi için 46 bin dolar. Şizofreni Dostları Derneğinin, toplumu psikiyatrik rahatsızlıklar konusunda aydınlatmayı ve kamuoyu oluşturmayı amaçladığı "Psikiyatrik Rahatsızlıkları Olan Kişilerin İnsan Hakları Projesi" için 18 bin dolar. Kadın Girişimciler Derneğinin (KAGİDER), dayak yiyen kadından, iş kurmak isteyenine ve film yapmayı düşünenine kadar tüm kadınların ihtiyacına yönelik projelerini tonlamayı amaçlayan "Kadın Fonu" projesi için 75 bin avro.44 Siyonist spekülatör George Soros’un vakıfları eliyle dağıtılan bütün bu paralar Türkiye’mizin bağımsızlığını ve bekasını ve milli devlet yapımızı bozmaya yöneliktir. Küresel Süreçte Ulus Devlet Yapısı Küreselleşme sürecinin en çok tartışılan konularının başında “ulus devlet” yapısı gelmektedir. Küresel süreçte ulus devlet yapısının alacağı yeni şekil, beraberinde pek çok köklü değişikliği de getireceği için ayrıca önem taşımaktadır Küreselleşme süreci ulus devletin yapısında önemli değişim ve dönüşümlere yol açmaktadır. Ulus devletin değişen yapısı, iç politikayla birlikte dış politikanın oluşumu ve yönetimine de yansımaktadır. Küreselleşme sürecinde devletlerarasındaki etkileşimin şekli değişmekte, hükümetler arasında işleyen ilişki modeli artık toplumlara ve uluslararası örgütlere doğru kaymaktadır. Ülkeler arasındaki temasın başlıca aktörleri olan dış politika ve diplomasi, yerini hızla uluslararası organizasyonlara bırakmaktadır. Küreselleşme sürecinde ulus devlet giderek uluslararası insan hakları düzenine karşı sorumlu tutulmakta ve onun tarafından meşrulaştırılmaktadır. Devletin fonksiyonları değişmektedir. Ulus devletin egemenlik alanı ve rolü, uluslararası düzen tarafından tanımlanmaktadır. Ulus devlet, bu düzenin ayrılmaz bir parçası haline gelmektedir. Ulus devletin amaçları ve uygulamaları, yalnızca kendi ulusal sınırlarının veya çıkarlarının korunmasıyla sınırlı olmaktan çıkmaktadır. Ulus devlet daha kapsamlı ve büyük bir birime bağlı hale gelmektedir. Küresel süreçte ulus devletlerin kendi toplumlarını küresel gelişmelerden tecrit etmesi, uzak tutması da neredeyse imkânsız hale gelmektedir. Çünkü ulaşım kolaylıklarının yaygınlaşması, haberleşme teknolojisindeki olağanüstü gelişmeler, emek ve sermayenin akışkanlığı gibi etkenler, insanların kendilerinden çok uzaktaki olaylardan ve değerlerden etkilenmelerine neden olmaktadır. Ulus devlet, ekonomi alanındaki yetkilerini de giderek ulusüstü kurumlara devretmeye zorlanmaktadır. Ulus devlet’in ekonomi düzlemindeki yetkilerinin ulusüstü kurumlara devredilmesinde Dünya Bankası, IMF, OECD ve GATT gibi örgütler önemli rol oynamaktadırlar. Ulusüstü örgütlerde ikinci ayağı ise, bölgesel işbirliği anlaşmaları oluşturmaktadır. Bu anlaşmalar, ulus devlet’in karar alma, uygulama ve denetleme 44 Turkistime – 2005, Sh:148 56 gücünü aşındırmakta, ulusüstü bir oluşum ortaya çıkmaktadır. Ayrıca ekonomik ve kültürel bağlar da ulus devlet yapısı içindeki hükümetlerin gücünün ve etkinliğinin azalmasına neden olmaktadır. Hükümetler ekonomik nesnelerin, teknolojik yeniliklerin ve bilginin akışını artık sınırlarında kontrol etmekte güçlük çekmektedir. İletişim ve ulaşım alanındaki teknolojik gelişmeler, pazarlar ve toplumlar arasındaki sınırların kalkmasına yolaçmaktadır. Bu da ulus devletlerin ulusal ekonomik politika izlemelerini zorlaştırmaktadır. Uluslararası ilişkilerin yoğunlaşmasıyla devletlerarasında akdedilen iki taraflı ve çok taraflı anlaşmaların sayısının artması da, ulus devletin iktidarını zayıflatan bir başka etken olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu anlaşmaların çoğunun ekonomik konularda işbirliği, yatırım, ticaret ve iletişim alanlarında olması da dikkat çekicidir. Küresel süreçte ulus devletin yapısında meydana gelen değişiklikler, dış politika yapımına da yansımaktadır. “Bir devletin karar vericilerinin, ulusal çıkar hedeflerini elde etmek için, diğer devletler ya da uluslararası birimlere doğru geliştirdiği planlı hareketler yöntemi” şeklinde tanımlanan dış politika, devletlerin karar alma mekanizmaları tarafından oluşturulmakta fakat diğer politikalardan ayrı olarak, uluslararası ortamda uygulanmaktadır. Bu nedenle uluslararası arenada meydana gelen gelişmeler ile siyasi, ekonomik ve hukuki süreçler ulus devletlerin oluşturduğu dış politikaları da doğrudan etkilemektedir. Devletlerin karar alma mekanizmaları, dış politikanın parametrelerini saptarken kendi dünya görüşleri, ulusal çıkar anlayışları ve hedefleri yanısıra artık uluslararası ortamın talep, baskı ve dayatmalarını da hesaba katmak zorunda kalmaktadır. Ulus devletin küresel süreçte alacağı yeni şekil ve icra edeceği yeni fonksiyon ile en yakından ilgilenen ülkelerin başında Amerika Birleşik Devletleri geliyor. Amerikan yönetimine yakınlığı bilinen Francis Fukuyama’nın “devlet inşası” tezi, ulus devletlerin küresel süreçte “kendi başlarına bırakılmayacak kadar önemli olduğu” görüşünü savunuyor. Amerika Birleşik Devletleri, küresel süreçte ulus devletlerin değişim ve dönüşümlerini kendisi kontrol etmek istiyor, küresel hegemonya planları için bunu hayati derecede önemli buluyor. Ayrıca kendisinin kontrolünde olan ulus devletleri, çok uluslu şirketleri için uygun pazar alanları olarak görüyor. Ulus devletlerin, küresel süreçte daha nereye kadar değişip dönüşeceğini, hangi değerlerini küresel sisteme kurban vereceğini ve kendisini nasıl bir sonucun beklediğini şimdiden kestirebilmek güç. Ama mevcut dönüşümü ciddiye alıp, olan biteni anlamaya, mümkün olan hertürlü önlemi almaya ihtiyaç olduğu da açık…Türkiye’nin ise küresel süreçte nelerin olduğundan, kendisini hangi tehlikelerin beklediğinden haberinin olduğu bile meçhul… Yazık ki, ne yazık.45 Selimiye Satılıyor mu? Genelkurmay Başkanlığı koltuğunda oturan Hilmi Bey; 3 Ekim'de başlatılan mütareke süreci ile ilgili sorulara "asker olarak muhatab olmak istemediğinin" altını çiziyor. Biz bunu; AKP'nin derin raflarında durduğunu bildiğimiz, AB ile mütareke süreci çerçevesinde; Hilmi Özkök'ü Savunma Bakanı yapıp, TSK'yı onun bakanlığı sırasında Milli Savunma Bakanlığına bağlama projesine ince bir destek olarak okuduk. Neticede Hilmi Bey; sanki AB sürecine "asker" olarak değil, "sivil" olarak muhatab olmak istediğini ima ediyor. Kıbrıs'tan, Adalara; Güneydoğu’dan, Dicle-Fırat'a kadar Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin güvenliği ve bekasını çürütmeyi hedefleyen AB projesini: "Atatürk'ün vizyonunun bir AŞAMASI" olarak lanse etmeye çalışan ve bunu yaparken üzerinde Atatürk'ün üniformasını taşıyan bir şahsın; AB sürecine artık asker olarak müdahil olmakta zorlandığı anlaşılıyor. Ayrıca kendisi; o "demokrat" ve "entellektüel" duruşu ile; TSK'yı teskin edecek kadar "asker"; AB'yi teskin edecek kadar da "sivil" bir portre sunuyor. TSK'yı Milli Savunma Bakanlığı'na bağlayarak; Türkiye'de her sektörel kurum küresel güçler adına özerkleştirilirken; TSK gibi en köklü özerk kurumu yine küresel güçler adına siyasallaştırma hedefini 45 06.11.2005 / Milli Gazete / Abdullah Özkan 57 gerçekleştirmek isteyenler; bu portrenin kıymetini; Tayyip Bey'in de, AB'nin de bileceğine eminiz. O yüzden kendisinin bu sözlerini; ender doğru tespitlerinden biri olarak kayda geçiyoruz. Tam yeri gelmişken Hilmi Bey'e asker olarak muhatap olması gereken bir soru sorucağız... Ama önce sizinle ufak bir hikâyeyi paylaşmak istiyoruz: 100. Yıla Bayrak Çekiyoruz projesini Genelkurmay Başkanlığı'ndaki ilgili birimlere sunduğumda 2004'ün Eylül ayıydı. 2004'ün başlarında geliştirip, taslak çizimlerine kadar hazırladığımız bu projenin amacı; İstanbul'un Bir Türk Şehri olduğunu herkesin gözüne ve gönlüne kazıyacak bir anıt projeyi İstanbul'un siluetine dâhil etmekti. Proje; içinde çeşitli katların bulunduğu ve çevresi kamusal alan olarak organize edilerek, toplumun hizmetine sunulacak; Eyfel kulesi benzeri, 100 metrelik dev bir anıt bayrak kulesini İstanbul’un siluetine kazandırmayı hedefliyordu. Genelkurmay’daki söz konusu projeyi sunduğumuz birim bu projeyi çok beğendi ve "üst katlara" arz edileceği söylendi. Hatta bu projeyi sunduğumuz Paşa; "Behiç'cim bu projenin sahibi olarak hakkının yenmesini de istemem" gibi cümle sarfedince, "Paşam; bizim hakkımızın yenmesi sorun değil. Hakkımız yensin; yeter ki bu proje devreye sokulsun ve İstanbul'u hedefleyenlere net bir mesaj gönderilsin" cevabını da verip, izin isteyip ayrıldık. Tabi projeyi sunmamızın hemen ertesinde proje üst katlara ulaştı ama ondan sonra takdimi yaptığımız Paşa'ya bir daha ulaşamadık. Hakkımızın yenmeyeceğini bize garanti eden Paşa'mız; üst katlara sunmasının ertesinde bizim telefonlara çıkmaz oldu. (Bu arada kendisinin aile dostumuz olmasını ufak bir ayrıntı olarak not edeyim sevgili okur da, işin vehametini siz anlayın) Bu projeyi sunmamızın üzerinden bir ay geçmedi ki; Milliyet'te, Kadir Topbaş'ın İstanbul'a 110 metrelik semazen heykeli dikme projesinin olduğu ana sayfadan duyuruldu. Bunu da bir ay sonra; Kadıköy'e dev Fatih Sultan Mehmet heykeli projesi izledi. Anlaşılan birileri Genelkurmay'a sunulan bu projeden haberdar olup; 100 Metrelik Türk Bayrağı projesinin karşısına, 110 Metrelik Semazen Heykeli projesini koymuşlardı. Hâlbuki Kadir Topbaş'ın aslında önceden böyle bir projesi olmadığını da hatırlatalım… Ayrıca; Yaptığımız görüşmelerde; bayrağın dikileceği alan olarak Haydarpaşa'nın yanısıra alan olarak; Patrikhane'nin karşısındaki Sütlüce ve ABD Başkonsolosluğu'nun karşısındaki sahilin kullanılabileceğinin altını çizmemizin; bu karşı hamlede bir etkisi var mıydı, acaba? Sonuçta; Bu proje ile Genelkurmay bünyesinden bir sonuç çıkmayacağını anlayınca; kapıdan kovulup bacadan girme misali, (Aslında bu lafın gelişi. Neticede TSK bu Millet'in kurumudur, ne kapıdan kovabilirler, ne de bacadan girmemize gerek kalır.) aldık elimize çizimlerimizi ve projelerimizi, 1. Ordu'nun kapısını çaldık. Sağolsun bizi tanıyanlar orada da bizi huzurlarına kabul ettiler ve yine bir "üst kata" sunulma sözü aldık. Neticede bu sefer "üst katta" Hurşit Tolon Paşa'mızın olması içimizi biraz daha rahatlatsa da, bir sonuç alamayacağımızı bile bile bu girişimleri tekrarladık… Ve bütün bu girişimler sonrasında bir baktık; Haydarpaşa'ya, bir bayrak direği dikilmiş ve bayrağımız herkesin görebileceği bir şekilde dalgalanıyor. Tabi sözkonusu bir kaç metrelik bayrak direğinin; taban genişliği 760 metrekare olacak, içinde gözlem ve faaliyet katları bulunan ve çevre düzenlemeleri ile birlikte bir Milli Park'a dönüşecek; 100 metre boyundaki anıt bayrak kulesi projesi ile pek bir alakası olmasa da, çorbada ufak bir tuzumuz olduğu hissine kapılarak sevindik. Şimdi her tekne ile geçişimde, Haydarpaşa'daki o bayrağı başka bir gözle izliyorum. Bu hikâyeyi paylaşma gereğime gelince… Konu; Hilmi Bey'e soracağımız ve asker olarak muhatab alması gereken soru ile bağlantılı. Haydarpaşa ve burada konuşlu 1. Ordu'nun karargâhı Selimiye kışlası; bir kışlanın ötesinde, tarihi bir semboldür. Önüne dikilen Türk Bayrağı sadece İstanbul adına değil, bu kışla adına da çok büyük anlamlar içermektedir. İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nin geçenlerde yayınladığı bülteninin kapağında Napolyon'un aşağıdaki sözüne yer verilmişti : "Dünya tek devlet olsaydı, İstanbul Başkenti olurdu" Bu sözü bütün anlamları ile şiar edinmiş Tayyip Erdoğan ve ekibinin; sanki babasının malıymış gibi, İstanbul'un Galata kıyısını Siyonist, Haydarpaşa kıyısını ise Arap görünümlü Anglo-Sakson sermayeye pazarlama niyetini her geçen gün daha net bir şekilde 58 gözlemleniyor. İstanbul'daki metro altyapısı için sağlanan kredilerin; Rotschild ailesinin Avusturya'daki bir bankası üzerinden aktarılıyor olması gibi detaylarda bu tabloyu pekiştiriyor. Fakat benim için en anlamlı göstergelerden bir tanesini; müstakbel genelkurmay başkanlarımızdan İlker Bey'in, ilk ziyaretlerinden birini İstanbul Belediye Başkanı Kadir Topbaş'a yapması oluşturuyor. Allah muhabbetlerini eksik etmesin. Fakat İlker Bey İstanbul'da göreve başladı başlayalı, Tayyip Bey'in yakın çevresindeki kişilerin ağzından şu cümle daha sık duyuluyor: "Haydarpaşa'ya gökdelenleri dikiyoruz, Selimiye'yi de otel yapacağız" Haydarpaşa Port projesinin en önemli ayaklarından birinin; Selimiye'nin boşaltılarak, beş yıldızlı bir otel yapılması olduğunu artık sağır sultan bile duymuş bulunuyor. Kimse Genelkurmay'ın böyle bir isteğe EVET demesine ihtimal vermek istemiyor! Irak'tan çekilen, hatta kaçırılan. Türkiye'nin Kıbrıs'tan çekilmesinin önünü açan Annan Planı oylanırken gıkını çıkarmayan; Ve en son olarak da, "Büyük Ermenistan" hayali için büyük bir değer ifade eden “Ani Harabelerini”; "burayı görmek isteyen 6 milyon Ermeni var, gelip bize para kazandıracaklar" tezine prim verip "askeri bölge" olmaktan çıkarıp, AKP'yi kırmayan Genelkurmay kadrolarının; Böyle bir şeye EVET diyeceğine şahsen ben de ihtimal vermiyorum. Haklarını yemeyelim; bugüne kadar hiç bir şeye "EVET" demediler. Onlar susmayı ve "HAYIR" dememeyi bir sanat haline getirdiler. Bu yüzden; “küresel oyunun en değerli sessizliği ödülünü” yakında Hilmi Bey'e vereceklerini umuyorum!. Abdullah Gül'ün Türkiye'nin artık daha öngörülebilir olması ile övündüğü günlerde; "Dubai sermayesi" olarak lanse edilen, hâlbuki arkasında bir başka küresel çapanoğlu bulunan sermayenin Haydarpaşa'ya sulanması karşısında; Hilmi Bey'in bu çok değerli suskunluğunun sürüp sürmeyeceği Türk Milleti'ni yakından ilgilendiriyor. "Turizm Geliri" gelecek diye Ani Harabelerini askeri bölge olmaktan çıkaran Genelkurmay Kadrolarının; bu sefer de; "ülkeye o kadar yabancı sermaye geliyor, bunları ürkütmemek lazım" tezinden ürküp, Selimiye'yi otele çevirme projesine EVET demesi, Mustafa Kemal'in de; Türk Bayrağı'nın da İstanbul siluetinden sökülmesi anlamını taşıyor.! Bu konu ile ilgili söylentiler artık Üsküdar meydanındaki minibüsçülerin ağzına bile pelesenk olmuş durumdadır. Ve bu noktada Genelkurmay'ın bu söylentilere kesin ve net bir şekilde cevap vermesi zamanı gelmiştir, hatta geçiyor… Şimdi soruyoruz: Selimiye'yi otel yapma projesi; AKP tarafından şu veya bu seviyede, gündeme taşındı mı? Bu proje, şu veya bu seviyede, incelemeye alındı mı? Tayyip Erdoğan'a; bu proje ile ilgili bir söz verildi ve bir mutabakat sağlandı mı? Kadir Topbaş ile 1. Ordu Komutanı İlker Bey arasında, bu konu ile ilgili bir görüşme yapıldı mı? Küresel baronlar, Topkapı manzaralı fuhuş yapabilsinler diye Selimiye'yi otele çevirmek, bu ülkeyi Diyarbakır'ından İstanbul'una ona buna pazarlamayı huy edinmiş; en ufak bir vicdani rahatsızlık duymadan, "biz satıcıyız" diyebilen SİVİL kadrolar açısından bizi şaşırtmaz. Ama biz; ESAS; sizlerin bu projeye "EVET" demesine çok şaşırırız. Bugüne kadar; Türkiye’nin Avrupa’ya vilayet yapılması, AB; Kıbrıs'ı AB toprağı yapacak Annan Planı; Irak'ın kuzeyinin Kürdistanlaştırılması; Güneydoğu'nun federalleştirilmesi; Limanlarımızın emperyalizmin depolarına dönüştürülmesi; Deniz Kuvvetleri'nin Kasımpaşa'dan çıkarılarak, Galataport üzerinden çevrilecek binbir dolaba stratejik derinlik sağlanması; ve bunun gibi onlarca proje karşısında ki o müthiş suskunluğunuzun; 59 Erdoğan ve ekibinin milyonlarca "EVET"'inden daha değerli olduğunu gördüğümüz halde, Biz yine de AKP kadrolarını üzmemek için Selimiye Oteli projesine EVET demenize çok şaşırırız!... Bu MİLLET'e bir HAYIR borcunuz var. Irak'ta kullanmadınız... İskenderun'da kullanmadınız... Kıbrıs'ta kullanmadınız... Güneydoğu'da kullanmadınız... Sabiha Gökçen'de kullanmadınız... ABD Büyükelçisi, askerinizin başına çuval geçirdiğinin ertesi günü size "nezaket" ziyaretinde bulundu... ORADA BİLE KULLANMADINIZ!.. Size bir ASKER olarak muhatab almanız gereken bir soru soruyoruz. Ve siz de TÜRK MİLLETİ'ne bir ASKER OLARAK AÇIKLAMA YAPARAK AŞAĞIDAKİ ŞU SORUYA "HAYIR" diye cevap veriniz ki, biz utanalım... Size güvenenlerin ise yüzü gülsün. O Kritik Soru Şudur: Paşam; AKP Hükümeti'nin Haydarpaşa Projesi ile birlikte, Selimiye'yi de boşaltıp, otel yapma projesi olduğu yolunda söylentiler ayyuka çıkmıştır. Böyle bir proje önünüze koyulursa, bu projeye cevabınız ne olacaktır? Elimizdeki bilgiler; bu projenin esasen şu anda 1. Ordu Komutanlığı yapmakta olan İlker Bey'in zamanında gündeme getirileceği yolundadır. Tayyip Bey'in çevre ekibi, İlker Bey ile 1. Ordu Komutanlığı sırasında kazanılan zeminin, proje gündeme geldiğinde çok işe yarayacağını ortalıkta anlatıp durmaktadır. Dolayısı ile bu soruya ASKER olarak muhatab olması gereken sadece Hilmi Bey değil. Fakat Hilmi Bey'in TSK adına vereceği cevap, herkesi bağlayacaktır ve tarihe not düşülecektir. ASKER; herşeye rağmen, "HAYIR" diyebildiği için ASKER'dir Herşeye "EVET" demek, AB ile güya müzakere yapacak olan SİVİLLERE daha çok yakışır. Hilmi Bey'in de kendi ifade ettiği gibi; artık sorulara ASKER olarak muhatab olmak istememesi çok doğru ve yerinde bir karardır… Eminiz ki; SİVİLLİK ona daha çok yakışacaktır. Üzülmesin. Tayyip Bey; onun SİVİL'de de kıymetini bilir. İnsan "Hoca"sını üzer mi hiç?46 TÜRKİYE; “MUZ CUMHURİYETİ”NE ÇEVRİLİYOR!.. Hükümetin şahsiyetsiz dış politikaları, Türkiye’ye yönelik talepleri mütareke dönemi arsızlığına vardırıyor. Bu Ne Küstahlık!.. Avustralya, Çanakkale’de hak talebinde bulundu Balıkesir Milletvekili Turhan Çömez’in, geçen günlerde manşetten duyurduğumuz Gelibolu Yarımadası üzerinde oynanan oyunlarla ilgili açıklamaların yankısı sürerken, Avustralya’nın Ankara Büyükelçiliği’nin Türk Dışişleri’ne 6 maddelik nota vererek yarımada üzerinde hak talebinde bulunduğu ortaya çıktı. Yeni Zelanda’nın da haddini aşarak seslendirdiği talepler ile yüzbinlerce şehid verilerek vatan toprağı yapılan bölgenin yönetiminin dönüşümlü olarak 7 ülkeye verilmesi isteniyor. 46 25 EKİM 2005 / Behiç Gürcihan / İletişim Raporu 60 AB, Gökçeada ve Bozcaada konusunda bastırıyor AB’nin Türkiye ile ilgili ilerleme raporu yarın açıklanıyor. Belirginleşen taslağa göre; raporda Türkiye’nin yerine getirmediği konulara dikkat çekilirken en geç bir yıl içerisinde hava ve deniz limanlarının Rum’lara açılması ve ek protokolün biran önce yürürlüğe sokulması isteniyor. Belgede Ruhban okulunun açılması, Hıristiyan kurumların korunması, Gökçeada ve Bozcaada Elenlerini de kapsayan azınlıkların eğitim ve mülkiyet haklarının korunmasına ilişkin istekler yer alıyor. Amerika’nın hedefi Kıbrıs’ta üs kurmak KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’ın ABD gezisinin perde arkası aralanıyor. Gezide, ABD’nin, Kıbrıs’ta askeri üs kurma talebinde bulunarak Ortadoğu ve üçüncü dünyaya hakim olma planını bizzat dile getirdiği ifade ediliyor. ABD’nin, Kıbrıs’a kuracağı üsle İsrail’i yakın korumaya almak istediği yorumları yapılırken, eski Başbakan Bülent Ecevit de, Talat’ın milli bir geleneği bozarak bayram kutlamalarını ayırmasını “densizlik” olarak niteledi. Afet Ilgaz Hanım çok önemli bir ayrıntıya dikkat çekiyor: Patrik 10 Kasım’da ne yapıyor? Başlıktaki soru sizi şaşırtabilir. Patrik’in, 10 Kasım’da nasıl bir “anma” planı olabileceğini düşündürebilir. Hayır! Patrik, 10 Kasım’da, başka bir eylem koyuyor. O gün, saat tam 9’da (neden 9’u beş geçe değil) Güney Kıbrıs Rum kesiminden davet ettiği papazlarla, Patrikhanede toplanıp Güney Kıbrıs metropolünü seçecek. Patrik bu tavrıyla bal gibi “ekümeniklik” yapıyor. AB, şu üç yıldır, bizim dinî ve millî sembollerimizi çökertmeyi hedeflemiştir. Millî devletin çözülmesinin, buna bağlı olduğunu biliyorlar. Kur’ân, bayrak, hilâl, şehidlik, gazilik, toprak, millet... Anzak ölülerine şehid derseniz onlar da mezarlık yerlerini, yani “toprağı” sizden isterler. Dertleri din min değildir. Egemenliktir, egemenliği yaygınlaştırmaktır. Hiç birimiz, Mehmet Akif Bey’i bazı noktalarda eleştirsek de, O’ndan daha dindar olduğumuzu iddia edemeyiz. Mehmet Akif, İstiklâl Marşımızın daha ilk kıtasında millî devletin umdelerini dermeyan etmiştir: Al sancak, yurt, millet, toprak... Atatürk de millî sembollerimizden biridir ve millî devletin bağımsızlığını, istiklâlini temsil eder. Çünkü bizzat, İstiklâl Savaşı’ndan başlayarak, bağımsızlığı dile getiren, vurgulayan, buna karşı ilerde başgösterecek tehlikelere dikkat çeken, Atatürk’tür. Fener Rum Patrikhanesi için de, “Bunun burda ne işi var, Patrikhane Türkiye’den gitmelidir” diyen odur. Bartholemeos, şimdi ve açıkça, 10 Kasım’da ekümenik toplantı yaparak Atatürk’e meydan okuyor. Başka bir millî sembolümüzün, millî değerimizin, askerlerimizin başına Süleymaniye’de geçirilen çuval da aynı meydan okumanın bir parçasıdır. Kostas Karamanlis Türkiye’ye yapacağı ziyareti süresiz olarak erteledi. Yunanistan ve Kıbrıs Rum kesimine verdiğimiz tavizleri şöyle bir gözden geçirirseniz, bunun sebebini pek de anlayamazsınız ama bunun sebebi, daha fazlasını almamanın verdiği öfkedir. Neden Millî Siyaset Belgesi’nde Ege karasularının ihlâli Casus Belli (savaş sebebi) sayılmış? Yani bizim sularımızı, vatanımızı, toprağımızı, dinimizi, bayrağımızı korumamız ve bu yolda bağımsız bir devlet gibi kararlar almamız, bunları rahatsız ediyor. Onlar, gene, İstiklâl Savaşı’nda olduğu gibi (denize dökülmeden önce), emperyalizmi arkalarına almışlar bizim artık önemsememeye başladığımız “toprak” için, onca dost oldukları, nikâh şahidi oldukları bir hükümete posta koyabiliyorlar. Bu toplantıya izin verilecek mi bilmiyorum, göreceğiz? Hiç olmazsa Kostas Karamanlis kadar, millî haysiyetimize sahip çıkabilmemizi görmek isterdim. Delinen Lozan’ımıza, meali değiştirilen Kur’ân’ımıza, arada bir yırtılan sürüklenen bayrağımıza, AB’nin “Atatürkçülüğün silinmesi lazımdır” diyerek bağımsızlığımızın önünde onlara engel olan Atatürk sembolüne, samimiyetle sahip çıkılmasını isterdim. Eğer Patrik, bu toplantıyı 10 Kasım’da, bayram eder gibi yapabilecekse hiç bir “resmî” kişi gidip Anıtkabir’de ağlamasın, tazim defteri yazmasın, çelenk koymasın! 61 Kanlı terör örgütü PKK, Irak’taki faaliyetlerini genişletiyor Kuzey Irak’taki terör üssü Kanlı terör örgütü PKK, Irak’ın Başkenti Bağdat’ta açtığı irtibat bürosunun ardından, ülkenin kuzeyindeki faaliyetlerini genişletmeye başladı. Örgüt belli yerlerde kurduğu kontrol noktalarıyla, kimlik kontrolü yapıyor, bölgenin hakimiyetini ele geçiriyor. Geçici Konseyle örgüt liderliğine getirilen Murat Karayılan’ın bölgede örgüt adına siyasi kimlik arayışına girdiği kaydediliyor. ABD’nin işgalinin ardından bölgede faaliyetleri için uygun zemin bulan PKK’nın Türkiye’ye yönelik terör tehdidi giderek büyüyor. Kanlı terör örgütü PKK, Kuzey Irak'taki faaliyetlerine hız kazandırdı. Örgüt adına başkent Bağdat'ta açılan siyasi irtibat bürosunun ardından, PKK üyeleri ülkenin kuzeyindeki faaliyetlerini yoğunlaştırarak, bazı bölgelerde kimlik kontrollerini sıklaştırdı. Amerikan’ın Irak’ı işgalinin ardından kendisine çok uygun bir zemin ve ortam bulan örgütün Kuzey Irak'ta faaliyetlerine hız kazandırdığı bildiriliyor. PKK adına başkent Bağdat'ta açılan siyasi irtibat bürosunun ardından, terör örgütünün ülkenin kuzeyindeki faaliyetlerini yoğunlaştırarak, bazı bölgelerde kimlik kontrollerini sıklaştıracak kadar ileri gitmesi, akıllarda soru işaretleri bıraktı. ABD güçlerince Irak'taki rejime yönelik sürdürülen harekatta yeterli gücün sağlanamadığı bahanesiyle Kandil Dağı'na operasyon düzenlenmezken, örgüt militanlarının, dağdan bazı kent merkezlerine inerek elebaşları Abdullah Öcalan'ın talimatlarıyla bir dizi eylem planını hayata geçirdiği belirtiliyor. Irak Devlet Başkanı Celal Talabani'nin Kürdistan Yurtseverler Birliği'ne (KYB) bağlı bölgelerde rahatça faaliyet gösterdiği gözlenen PKK militanlarının, karargah olarak kullandıkları Kandil Dağı'ndan inerek Süleymaniye'nin bazı bölgelerinde oluşturdukları kontrol noktalarında kayıt masası kurdukları belirtiliyor. KYB ve Kürdistan Demokrat Partisi (KDP) denetimindeki bölgelerde kamp kuran PKK militanları, kendi yöntemleriyle geliştirdikleri kontrol noktalarında bölgeye girmek isteyenleri sıkı bir kimlik kontrolünden geçiriyor. Örgütün renklerini simgeleyen bez parçalarının dalgalandığı kontrol noktalarında, silahlı kadın ve erkek militanlar görev yapıyor. Örgütün İmralı'daki lideri Abdullah Öcalan'ın talimatlarının yayımlandığı genelge ile faaliyetlerini sürdüren militanların, Kürt lider Mesut Barzani'nin denetimindeki KDP'den de askeri ve siyasi destek gördüğü iddia ediliyor. Dağ eteklerinde kurulan kontrol noktalarının hemen yanında dizilen taşlarda Öcalan'ın silueti bulunurken, ABD'li ve Iraklı yetkililerin terör örgütlerini reddeden görüntüsüyle çelişen bu tablo, bölgede yaşayan Türkmenler ile Ankara'yı rahatsız ediyor. Zira Kuzey Irak kaynaklı terör unsurlarının Türkiye sınırları içinde gerçekleştirdiği terör olayları her geçen gün artış kaydediyor. Süleymaniye bölgesinde daha önce ABD güçleri ile birlikte düzenledikleri operasyonlarla Suriye kökenli Ensar El İslam örgütünün varlığını kanlı katliamlarla sona erdiren KYB'nin, PKK'ya karşı benzer tavrı sergilememesi çeşitli dedikodulara neden oluyor. Öte yandan, istihbarat kaynakları, Osman Öcalan'ın yerine liderliğe getirilen Murat Karayılan'ın, bölgede örgüt adına siyasi kimlik arayışına girdiğini, Dohuk ve Musul gibi illerde etkinliklerin artırılarak, hareket kabiliyetinin genişletildiğini ifade ediyor. Bu arada Iraklı siyasi makamların, örgütün 40 gün önce başkent Bağdat'ta açtığı irtibat bürosuyla ilgili sessizliğini koruması, Ankara'nın endişelerini giderek artırıyor. Gökçeada’da Neler Oluyor? Prof. Dr. Bayram ÖZTÜRK ( Türk Deniz Araştırmaları Vakfı Başkanı) şunları söylüyor : Gökçeada ülkemizin en büyük adasıdır. İlk ismi İmroz olan bu ada, Anadolu topraklarına olan yakınlığı ve Çanakkale Boğazı’nı kontrolü altında tutması nedeniyle ülkemizin güvenliği için hayati bir önem taşımaktadır. Ada Cumhuriyetin ilk döneminde önemli gelişmeler kaydetti. Okullar açıldı, üretme çiftlikleri kuruldu. Son yıllarda ise bir turizm beldesi olma yolunda ilerliyor. Ege Denizinde koskoca imparatorluktan elimizde bir teselli kaynağı olarak sadece Gökçeada ve Bozcada kaldı. Bunların dışındaki adalar bizden zamanın en büyük devletleri tarafından adeta bir oldubittiyle koparıldı. Ayvalık’tan Midilli’ye doğru karşı tarafa baktığımızda, “elinden zorla malı alınmış bir insan duygusuna kapılmaktadır. 62 1. Dünya Savaşı sırasında İngiliz yönetiminde olan Gökçeada, bu savaşta deniz üssü olarak kullanılmış, Sir Hamilton Çanakkale’ye yaptığı çıkarmaları, adadaki karargahını bugünkü Aydıncık’a (Kefaloz) kurarak yönetmiştir. Balkan Savaşı sırasında işgal edilen ada, aslında Bozcaada ile birlikte Londra Antlaşması gereği Osmanlı İmparatorluğu’na geri verilmiş, ancak savaş çıkınca bu kararı büyük devletler uygulamamışlardır. İşgal ise Lozan Barış Antlaşması’na kadar sürmüştür. Lozan Antlaşması’nın 12. maddesi gereği hem Bozcaada he de Gökçeada Türk egemenliğine tekrar geçmiştir. Antlaşma’nın 14. maddesi Türk Egemenliğini perçinlerken Müslüman olmayan yerli halkın can ve mal güvenliği de güvenceye alınmıştır. Halen bu uygulama devam etmekte olup adada Müslüman olmayanlar mutlu ve asude bir hayat sürmektedirler. Ancak son yıllarda adaya Yunanistan’ın ilgisi artmıştır. Adaya gelen Yunan milletvekilleri yerel halkı rahatsız edecek uygulamalara girişmektedirler. Örneğin sözde İmroz (Gökçeada) ve Tenedos (Bozcaada) milletvekilleri olarak bastırdıkları kartvizitlerini dağıtmaktadırlar. Gökçeada'yla ilgili Yunanistan destekli pek çok site kurulmuştur. Bu siteler aracılığıyla adadaki vatandaşlarımız tahrik edilmekte, adanın tekrar Yunanistan'a bağlanması talep edilerek, bu konuda kitaplar yazılmakta, kara cüppeli papazlar seminer ve paneller düzenlemektedir. En son 29 Nisan 2005'te 10536 sayılı kararla eski Yunan Dışişleri Bakanı Thedoros Pangalos 'un başını çektiği 21 milletvekili, Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi'nde Gökçeada ve Bozcaada'nın özerklik taleplerini gündeme getirmişlerdir. Yunanistan, Güney Kıbrıs, Ermenistan, Bulgaristan, İtalya, Norveç ve İsviçreli milletvekilleri, yerlerini bile bilmedikleri adanın bir tür özerklik kazanması için çalışmalarını sürdürmektedirler. Gerekçeleri de Lozan'ın 14. maddesiymiş. Yunan azınlık anadilde eğitim yapamıyormuş, okulları kapalıymış, dini eğitim kısıtlıymış. Bu parlamenterleri Batı Trakya'ya götürüp olup bitenleri göstermek lazım. Türklerin kendi seçtikleri müftülerinin görev yapmasına engel olunup onları hapse atarlarken, ceza verilirken ve başında Türk kelimesi olduğu için dernek bile kurmaları önlenirken kimseden ses yok. Gökçeada'da kilise ve papazı barış içinde yaşıyor, ibadetlerini yapıyorlar ama Atina'da bir cami bile bulunmuyor. Bir de İstanbul'daki kiliselerin sayısına bir bakın. Bu nedenle sözünü ettiğimiz parlamenterlerin Gökçeada'da halkın din özgürlüğü yok veya malı elden gidiyor diye Avrupalıları arkalarına alıp kampanya başlatmaları hazin ve kendileri adına da utanç vericidir. Alınmaya çalışılan karar, oynanmaya çalışılan oyun çok sinsi ve kurnazcadır. TBMM Genel kurulda tartışılmaması veya bu imzalar sadece Yunan milletvekillerini bağlar gibi yaklaşımlar, konunun önemini hafifletmez. Bu uzun soluklu bir çalışmanın ilk ürünüdür ve arkası gelecektir. Amaç; Türkiye'nin AB üyeliği konusundaki her şeye razı tavrından yararlanarak en aşırı taleplerini bizlere kabul ettirmektir. Zamanlama ve planlamaları mükemmeldir. Bu arada, bu olup bitenlerden bizim milletvekillerinin ne denli bilgi sahibi oldukları, hangi ulusal menfaatlerimizi korudukları ve ne gibi karşı karar aldıkları veya aldırdıkları, doğal olarak merak konusu değil midir? Diğer yandan devlet, adayı birçok konuda ihmal etmiştir. Acaba Çanakkale Valisi yılda kaç defa adaya gelmektedir? 1972 yılından beri adada İstanbul Üniversitesi Su Ürünleri Fakültesi'ne ait bir araştırma birimi bulunmaktadır. Ama burası yıllardır bakımsız ve ihmal edilmiş durumdadır. Üniversitemin geçmiş yönetimini burayı tamir ettirmeye ikna edemedim. Umarım yeni yönetim bu konuyu gündeme alır. Çünkü Gökçeada ülkenin herhangi bir parçası değildir. Çok ayrıcalıkları olan stratejik konumda bir yerdir. Son zamanlarda adadaki gayrimüslim vatandaşlarımızla ilgili bol resimli, iyi kâğıda basılmış kitap yazma modası başladı. Adeta yeni keşfedilen bu vatandaşlarımız ne kadar yalnız, çaresiz ve terk edilmişlik içindeymişler, aslında adanın sahipleri onlarmış vs. zırvalıklarla dolu kitaplar bunlar. Parayla yazdırıldıkları o kadar belli ki, insan zekasına hakaret ediyorlar. Bir komutanımız, son zamanlarda bizden hainler de çıkmaya başladı, diye ne kadar güzel söylemişti. Bütün bu olumsuzluklarla belediye başkanı, imkanları ölçüsüne mücadele etmektedir. Yunanistan kurulduğundan beri hep Türkiye’nin aleyhine topraklarını genişletmiştir. Halen de Ege 63 Denizi’nde egemenliği tartışmalı olan 150 kadar kayalık adacığın üzerinde sessizce yerleşmiştir. Amaçları Gökçeada’yı Yunanistan’a katmak ve Megalo İdea’yı gerçekleştirmektir. Acaba bütün bunlara kim cesaret vermektedir. Neden “olmazsa olmaz” zannedilen AB üyelik talebimizden önce bu tür ardı arkası kesilmeyen, ulusal bütünlüğümüzü tehdit eden, Türk ulusunu çökertmeyi hedefleyen isteklere cesaret edilmiyordu? Avrupa Konseyi’nde veya diğer uluslar arası mahfillerde neden kimse bizim içişlerimize karışma cesaretini göstermiyordu. Bu soruların cevabı açık: Çünkü hayali bir AB projesi peşine takılan, deyim yerindeyse kocaman balinadan herkes bir parça koparma peşindedir. Üstelik o balina ki, kendi gücünün farkında olsa bir kuyruk darbesiyle hepsini denizin dibine gönderecek güce sahipken...47 TÜRK SERMAYESİ TAŞERONLAŞIYOR VE DOLARIN SONU YAKLAŞIYOR! Bilmem dikkatinizi çekiyor mu? Bu ülkenin yerli olduğunu iddia eden sermayedarları uzunca süredir ‘bir taşeronlaşma’ eğilimi sergileme yarışına kendilerini kaptırdılar. Globalizmin üfürdüğü sanal rüzgârdan onlar da nasiplerini almışlar, anlaşılan... Önceleri emek-yoğun sektörlerde göze çarpan bu yarış şimdilerde kamu sektöründe yapılan özelleştirmelerde zuhur ediyor. Erdemir ihalesi bunun son ve en can alıcı örneği... Biliyorsunuz, ‘milli sermaye’ olduğu zannıyla arkasına büyük bir kitlenin desteğini alan OYAK, daha işin teri bile kurumadan ihalede rakibi olan Arcelor’a hisselerin yüzde 50’sini devretti. Yani, bu ülkenin vatandaşlarının kanlarıyla, canlarıyla destek verdikleri Türk Silahlı Kuvvetleri’nin personelinden ‘cebren toplanan’ aidatlarla ‘devasa yatırımlar’ yaparak sözde istihdam sağlayan, ama vergiden muaf kurumu patron olmak yerine taşeron olmayı seçti. Hem de hazır kıta, ‘gönüllü asker’ olarak! Ne hazin! Neyse, konumuz OYAK değil; asıl anlatmak istediğim mevzuu bambaşka... Ama tamamen “taşeronlaşma eğilimi” ile ilgili ve dahi ilintili! Maalesef ülkemizde asli görevlerini unutup birilerinin adına hareket eden, dün söylediklerini bugün unutan; yani ‘kimlik bunalımı’ geçirenlerin sayısında hızlı bir tırmanış gözleniyor. Bunu nerden mi çıkartıyorum? Bir yıl önce, bir taraftan ABD istihbaratının derin düşünce kuruluşlarından CSIS’in, bir taraftan da “kıdemli şahin” Dünya Bankası Başkanı Paul Wolfowitz’in pişirdiği bir proje hayata geçirilmeye çalışılıyordu. Kapalı kapılar ardında kotarılan projeye göre, Siyonist İsrail’in çekildiği Gazze’deki Filistin toprakları arasında bulunan Erez’de bir serbest bölge oluşturulması hedefleniyordu. Sözde amaç ise yoksulluk ve işsizlikle boğuşan Filistinlilere ‘iş alanları oluşturmak’tı (!) Bu kapsamda da projeyi üstlenecek gönüllü bir teşekküle ihtiyaç vardı. Türkiye’den Odalar ve Borsalar Birliği (TOBB) “büyük bir iştahla” Ortadoğu’nun savaşlar, işgaller ve katliamlarla oluşturulan ucuz emek cennetine taşeron olarak zıpladı. Proje geçenlerde tamamlandı. Başbakan Yardımcısı Abdullah Gül ve TOBB yetkilileri de bölgeye giderek İsrailli yetkililerle mutabakat belgesini imzaladı. TOBB amacını Filistin’li gençlerin işsizlik sorununu çözmek, bölgede etkin bir güç olarak barışa giden yolu kısaltmak olarak açıkladı. Ama bölgenin ucuz emek bakımından vaat ettiği imkanların Türkiye sermayesinin başını döndürdüğü kesin. Zira, ikinci intifada sonrası yaşanan İsrail saldırılarıyla ekonomik altyapısı çökertilen bölgede işsizlik oranı yüzde 30’ları aşmış durumda. 47 27.06.2005 / Cumhuriyet 64 Biz aslında bu senaryoyu geçmişte Irak’ta görmüştük. “En seçkin” Türkiye sermayesi, işgal altındaki Irak’ta ihaleler kovalamış, aldığı ihaleleri de ‘büyük başarı’ olarak pazarlamıştı. Ama bir gerçek vardı ki; ihaleleri alan iki büyük ABD şirketi ihaleleri parça parça bölgedeki sermaye gruplarına satmıştı. İşte bu iş bölümü çerçevesinde de, Türk şirketleri savaş ganimetçisi ABD tekellerine taşeronluk işini üstlenmişti. Şimdi de TOBB’nun başlattığı bu girişim bu yüzden ilgi çekiyor. Burada mühim olan uluslararası işbölümü denen taşeronluk zincirinin neresine dahil olunacağıdır. Hatırlıyorum; bir süre önce TOBB Başkanı Rıfat Hisarcıklıoğlu, Türkiye sermayesinin giderek bir taşerona dönüştüğünden şikayet ediyordu. Ancak, G-8 ülkelerinin bölgenin altyapısının yenilenmesi için 8 milyar dolarlık bir fon ayırdığını eklediğimizde taşeronlaşmadan şikayet eden Hisarcıklıoğlu’nun, kimlerin taşeronu olarak bölgede faaliyet yürüttüğü hiç de anlaşılır gözükmüyor!.. Öyle olsaydı, herhalde ABD Dışişleri Bakanlığı şu açıklamayı yapmazdı: “Ortadoğu’da ekonomik büyüme ve yatırımların ilerletilmesini amaçlayan çabaları memnuniyetle karşılıyoruz. TOBB’un ve İsraillilerin, çabalarını alkışlıyoruz.” Bakanlık ayrıca, ABD’nin Ortadoğu barış koordinatörlüğüne getirilen James Wolfensohn’un, Erez girişimini koordine edeceğini ve ABD’nin, ilgili taraflarla temaslarını sürdüreceğini bildirdi. Sözü uzatmayalım; aslında TOBB da bilmektedir ki; var olan sermaye birikimiyle, politik ve ekonomik bağımlılık ilişkileriyle, teknolojik altyapısıyla Türkiye’deki sermaye emperyalist tekellerin taşeronluğuna mahkûmdur.48 Doların düşüşü, ülkeyi darboğaza sürüklüyor Ekonomist Prof. Dr. Korkut Boratav, “Türkiye kontrolsüz ve olağanüstü sermaye girişlerinin sancı ve sorunlarını yaşıyor. Bolluk atmosferi oluşturuluyor fakat bu atmosferin giderek yaygın bir endişe kaynağı olduğu da ortada. Adeta bir doğa kanunu gibi ekonomide her hızlı tırmanmanın bir de hızlı inişi vardır. Dolayısıyla bu inişin ne zaman ve nasıl meydana geleceği belirsiz ama inişin patlak vereceği kesin” dedi. Türkiye ekonomisi tamamen yabancıların kontrolüne geçti. Yabancılar ülkeye oluk oluk dolar akıtıyor. Ülkeye giren her bir doların faturasını ise 70 milyon ödüyor. Milli bir ekonomi politikası yerine ekonomiyi IMF endeksli uluslar arası sermayenin inisiyatifine terk eden AKP Hükümeti, Türkiye’yi bir cendereye doğru sürükleyen dolar akışından bırakın rahatsız olmayı bu durumdan dolayı marifeti kendilerinden sanıp övünç duyuyorlar. Merkez Bankası’nın o sırada 5 milyar doların üzerinde bir döviz alımı yapmasına rağmen dolardaki düşüşün devam etmesi Türkiye’nin nasıl bir dar boğaza doğru sürüklendiğini gösteriyor. Ekonomist Prof. Dr. Korkut Boratav, Türkiye’ye anormal boyutlu bir sermaye girişinin olduğunu anımsatarak, bunun tehlikeli bir gidiş olduğunu söyledi. Sadece 2005 yılında ülkeye giren sıcak paranın 40 milyar doların üzerinde olduğunu hatırlatan Boratav, bu gidişata acilen önlemlerin alınması gerektiğini vurguladı. Ancak AKP Hükümeti’nin mevcut sorunu algılayamama gibi bir sorunu bulunduğuna vurgu yapan Boratav, ülke için asıl tehlikenin de bu olduğunu söyledi. Ülkeye giren sıcak paranın bir anda çıkmasının beklenilmemesi gerektiğini ifade eden Boratav, asıl krizin bu sermaye girişinin yavaşlaması durumunda çıkacağını belirtti. “Ekonomiyi dışardan para girişine o kadar alıştırdılar ki mevcut stok çıkmadan giriş yavaşlarsa hatta durursa çok ciddi patlak verir” değerlendirmesinde bulunan Boratav, şunları kaydetti: “Ortada bir sorun var. Ancak bu soruna çözüm getirebilmek için algılanması gerekiyor. Mevcut yönetim bunu algılamaktan uzak! Ekonomiyi tamamen yabancı kökenli para giriş ve çıkışların seyrine teslim etmiş durumdalar. Bu durumu konjonktür yukarı gittiği için bir problem olarak algılamıyorlar. Algılayamadıkları için de sorunu ‘Allah kerim! Nasıl olsa batmayız. Çok miktarda döviz rezervimiz var. Dalgalı kur politikasından dolayı da yabancılar çıkmak isterlerse de kendileri zarar eder’ gibi iyimser yorumlarla geçiştiriyorlar. Problemi algılamak lazım ki çözüm aransın. Problem yok 48 Necmettin Çakmak / Milli Gazete / 14.01.2006 65 deniyorsa çözüm de olmaz” 345 rakımlı borç dağı Ankara Ticaret Odası’nın (ATO) hazırladığı “345 Rakım Borç Tepesi Raporu”na göre, 2003 yılı sonundan bu yana iç borç 41.3 milyar dolar, dış borç 19.5 milyar dolar arttı, toplam borç ise 345.9 milyar dolara çıktı. Ankara Ticaret Odası’nın (ATO) hazırladığı “345 Rakım Borç Tepesi Raporu”na göre, 2003 yılı sonundan bu yana iç borç 41.3 milyar dolar, dış borç 19.5 milyar dolar arttı, toplam borç ise 345.9 milyar dolara çıktı. Raporda, borç artışının yüzde 68’inin iç borçlardan meydana geldiği kaydedildi. ATO’dan yapılan yazılı açıklamada, oda tarafından Hazine Müsteşarlığı verilerinden yararlanılarak “345 Rakım Borç Tepesi Raporu” isimli bir rapor hazırlandığı bildirildi. Rapora göre, 2005 yılının 11 ayında 159 katrilyon lira iç borç ödemesinde bulunulmasına rağmen, 2004 yılında 224.5 katrilyon lira olan iç borç stoku yeni borçlanmalarla, 243.8 katrilyon liraya yükseldi. Aynı dönemde 35 milyar dolar da dış borç ödendiği ifade edilen raporda, 2004 yılında 161.9 milyar dolar olan dış borç stokunun 2005 yılının 9 ayında 165.3 milyar dolara çıktığı ifade edildi. Kişi başı borç 4 bin 800 dolara çıktı Raporda, 2002 yılında 222 milyar dolar, 2003 yılında 285 milyar dolar, 2004 yılında 329 milyar dolar olan toplam borç stokunun, 2005 yılında 345.9 milyar dolara çıkmış olduğuna dikkat çekildi. ATO’nun raporunda, 2003 yılında 4 bin 59 dolar olan kişi başına borç miktarının da 2005 yılı sonu itibariyle 4 bin 800 dolara çıktığı kaydedildi. “345 Rakım Borç Tepesi Raporu”na göre, Türkiye 2002-2005 yılları arasında 468.4 katrilyon lira anapara, 181.6 katrilyon lira faiz olmak üzere toplam 650 katrilyon lira iç borç ödemesinde bulundu. Buna karşılık Türkiye, 2002 yılında 125.3 katrilyon, 2003 yılında 158.2 katrilyon, 2004 yılında 163.6 katrilyon, 2005 yılının ilk 11 ayında ise 142.8 katrilyon lira olmak üzere son dört yılda 589.9 katrilyon lira iç borçlanma gerçekleştirdi. Son 4 yılda 122 milyar dolar dış borç ödendi Raporda, Türkiye’nin her yıl yüklü miktarda dış borç ödediği, ancak iç borç gibi dış borçların da düşürülemediği ifade edilirken, 2002 yılında 130.2 milyar dolar olan dış borç stokunun, 2005 yılı üçüncü dönem itibariyle 165.3 milyar dolara yükseldiği kaydedildi. ATO’nun raporunda, Türkiye’nin, 2002 yılında 22.5 milyar dolar ana para, 6.4 milyar dolar faiz ödemesi olmak üzere toplam 28.9 milyar dolar, 2003 yılında 20.8 milyar dolar ana para, 7 milyar dolar faiz ödemesi olmak üzere toplam 27.8 milyar dolar, 2004 yılında 23.3 milyar dolar ana para, 7.1 milyar dolar faiz ödemesi olmak üzere toplam 30.5 milyar dolar, 2005 yılı dokuz ayında 27.1 milyar dolar ana para, 7.9 milyar dolar faiz olmak üzere toplam 35 milyar dolar dış borç ödediği bildirildi. Beş yılda yüzde 100 artış “İç ve dış borçları içine alan toplam borç stokunda ortaya çıkan tablo Türkiye’nin borçlanma kıskacındaki kara tabloyu ortaya koymaya yetiyor” denilen raporda, 2000 yılında 172.8 milyar dolar olan toplam borç stokunun, 2005 yılı sonu itibariyle yüzde 100 artarak 345.9 milyar dolara çıkmış durumda olduğu kaydedildi. Kişi başı borç miktarında her yıl rekor kırılıyor Raporda, kişi başı 4 bin 968 dolar milli gelire ulaşan Türkiye’nin kişi başı borç miktarında da her yıl yeni rekorlar kırdığı belirtilirken, 2000 yılında 2 bin 563 dolar, 2003 yılında 4 bin 59 dolar olan kişi başına borç miktarının 2005 yılı sonu itibariyle 4 bin 800 dolara çıktığı ifade edildi. Türkiye’de mükellef sayısının artmadığı, buna karşılık vergi gelirlerinin arttığına dikkat çekilen raporda, vergi gelirlerindeki artışın yüzde 70’leri aşan dolaylı vergilerden kaynaklandığı dile getirildi. Vergiler faiz ödemelerine gidiyor Vergilerin faiz ödemelerine gittiği ifade edilen açıklamada raporda şu bilgilerin yer aldığı belirtildi: ‘2005 yılının 11 ayında 119.2 katrilyon lira bütçe geliri, 96.7 katrilyon lira vergi geliri elde eden Türkiye, vergi gelirlerinin 62.3 katrilyon lira üzerinde iç borç ödedi. Türkiye 11 ayda tüm gelirlerinin yüzde 33’ünün, vergi 66 gelirlerinin ise yüzde 64’ünün üzerinde iç borç ödemesinde bulundu. 2000 yılında yüzde 86.4 olan borçların milli gelire oranı, 2001-2004 yılları arasında yüzde 100’lerin üzerinde seyretmesine rağmen 2005 yılı sonu verilerine göre yüzde 96.6 seviyesinde yüksekliğini koruyor. Hazine 2006 yılında da 97.8 katrilyon lira ana para, 34.9 katrilyon faiz ödemesi olmak üzere toplam 132.7 katrilyon lira ödeme yapacak ve bu ödemeleri gerçekleştirebilmek için yeniden borçlanacak.” Aygün: “Türkiye büyüyorsa, borçlar neden artıyor?” ATO Başkanı Sinan Aygün de 2005 yılı sonu itibariyle 345 milyar dolara çıkan borçların “345 rakımlı bir borç dağına” dönüştüğünü söyledi. Türkiye ekonomisinin son 3 yıl içinde büyümesine, milyarlarca dolarlık özelleştirme yapılmasına rağmen aynı oranda borçlarının da arttığını dile getiren Aygün, uygulanan ekonomik programın başarısını gölgeleyen etmenlerin başında gelen cari açık rekoruyla birlikte borçlardaki artışın iyiye alamet olmadığını belirtti. Cari açık ve borçlanma hastalığına çare bulunamadığı sürece bir ekonominin sağlıklı olduğunu söylemenin imkânsız olduğunu ifade eden Aygün, şunları kaydetti: ‘Türkiye büyüyor deniyor. Türkiye büyüyorsa, borçlar neden artıyor. Bir yerde yanlış yapılıyor. Nüfus her yıl yüzde 1.5 artarken, kişi başına borcun da artması nasıl açıklanabilir. Borcun milli gelire oranı da hala 2000 yılı rakamlarının üzerinde seyrediyor. Bu rakamlar Türkiye ekonomisinin tamamen düze çıkmadığını gösteriyor. 345 rakımlı borç tepesi önümüzde dururken, bu ülkenin hızlı koşması mümkün değil.” AKP’nin israf edebiyatı ve Mercedes merakı Devamlı kötü şeyler mi yazacağız?.. Arada bir, iyi şeylerden de söz etmek gerekmez mi? Bu hafta sonu sayın okuyucularıma Ankara’dan “güzel haberler” sunmak istiyorum. (1) Başbakanlık’a 10 yeni Mercedes binek otomobili alındı!.. Bülent Aydemir’in haberine göre, “Başbakanlık tarafından tahsis edilen zırhlı Mercedes aracının sık sık arızalanması nedeniyle üzüntü yaşayan Bülent Ecevit, sonunda yeni makam aracına kavuşmuş” Başbakanlık’a 10 yeni Mercedes otomobil satın alınmış. Bunlardan 2006 model S 350 tipi Mercedes Bülent Ecevit’e, bir benzeri Sağlık Bakanı Recep Akdağ’a tahsis edilmiş. Orman Bakanı Osman Pepe’nin ise daha büyük tip, 2006 model S 500 tipi Mercedes’i olmuş. Büyük Türk büyüklerinin Mercedes binmesinden halk gurur duyuyor. Mercedes’ler her yıl yenilenmelidir. Türk büyükleri Mercedes’in en pahalısına binmelidir. Mercedes’siz olmaz (Mafya liderleri, soyguncular Mercedes’e biniyor da, büyük Türk büyükleri neden binmesin? Ancak merak bu ya? Acaba başka ülkelerin sivil ve askeri büyükleri de bizdeki gibi “manda kasa” Mercedes’lerden başka araca binmiyor mu?) (2) Başbakanlık korumalarına bayramlıkları dağıtıldı!.. Mustafa Mutlu’nun yazısından öğreniyoruz ki, Başbakanlık’taki 580 yakın korumaya bu bayram 750’şer YTL bayram harçlığı ile ikişer takım elbise dağıtılmış. Başbakanlık’ta 700 koruma varmış. 120 “kapı koruması”, 580 koruma “yakın koruma” imiş. Yakın korumalara elbise ve de bayram harçlığı dağıtılırken, kapı korumaları bu imkânlardan yararlanamadığı için üzgünmüş. Mustafa Mutlu’nun yazısından öğrendiğimize göre, 580’e yakın korumanın 120 kadarı diğer bakanlıklarda görevlendirilmiş. Sadece 100 kadarı Başbakan’ı, diğerleri üç vardiya ile eski başbakanları, başbakanlık binalarını ve konutları koruyormuş... Lojmansız yaşanmaz (3) Lojman sayısındaki artış memnunluk verici!.. Bağımsız Eğitimciler Sendikası, kamu lojmanları ile ilgili rakamları yayımladı. AKP’nin iktidar olduğu 2002 yılında kamunun 224.401 lojmanı ve 2.649 sosyal tesisi varmış. AKP hükümeti, lojmanların ve sosyal tesislerin sayısını indireceğim demiş. Ama bindirmiş. Şimdilerde lojman sayısı 234.397’ye, sosyal tesis sayısı 2.688’e yükselmiş. Lojmanlarda oturanlardan bir yılda alınan kira 1.7 milyon YTL, lojmanlar için yapılan harcama 8.0 milyon YTL imiş. Ben bunları okuyucularımı mutlu etmek için yazıyorum... Biz burada “Devlet Baba’nın parası yok, harcama yapamıyor. Devlet küçülüyor. Tasarruf dönemi başladı...” şeklinde her gün “karamsar yazılar yazıyoruz”... Ama görülüyor ki, Ankara’nın durumu hiç de kötü değil. Ankara isterse parayı 67 bulabiliyor... Okullarda bize öğretilen Ankara Marşı’nı hatırlayınız: “Ankara, Ankara... Güzel Ankara...”49 İki ihale iki ders Geçen yıl ekonomi gündemine damgasını vuran konuların başında özelleştirme geliyordu. İki önemli proje tartışmaların odağına oturmuştu. Bunlardan biri “Tüpraş’ın yüzde 14.76 oranındaki hissesinin satışı” idi. O zaman, “Kamuyu aydınlatma” ilkesine yeterince özen gösterilmediğine dikkat çekmiştik. Aynı zamanda, “Yüzde 51 çoğunluk hissesi satıldıktan sonra, ihalenin başarısına göre, yüzde 14.76’nın satışının gerçekleştirilebileceğini” savunmuştuk. Maliye Bakanı Kemal Unakıtan ve Özelleştirme İdaresi yetkilileri bu görüşlerimize katılmamışlardı. Başbakan Yardımcısı Abdüllatif Şener ise “Ben olsam öyle yapmazdım” diyerek Unakıtan’dan farklı tutum sergilemişti. Bugün gelinen noktada, yüzde 14.76 azınlık hissesinin şeffaf biçimde satılıp satılmadığını belirlemek üzere Sermaye Piyasası Kurulu’nun inceleme başlatması, işlemi yapan özelleştirme bürokratları için bakana rağmen Danıştay’ın soruşturma istemesi haksız olmadığımızı gösterdi. İkinci önemli ihale Galataport idi. Galataport’ta, en yüksek teklifi Global-Ofer ikilisinin başını çektiği grup vermişti. Biz, 49 yıla yayılan taksitler için “Ölme eşeğim ölme planı” demiştik. Bu noktada da Ulaştırma Bakanlığı ve Devlet Planlama Teşkilatı’nın görüşleri, uyarımızın yerinde olduğunu tescil etti. 3.5 milyar Euro’luk teklifin 3 milyar Euro’yu aşan kısmının son 9 yıla yığılması teknisyenleri de rahatsız etmiş olmalı ki onlar da “Ödemelerin öne çekilmesi için Denizcilik İşletmeleri’ne yetki verilmesini” önerdiler. Galataport ihalesine baştan beri mesafeli duran Başbakan Yardımcısı Şener’e gelince. Şener, artık bu konuda konuşmaktan kaçınıyor. Çünkü Danıştay’ın ihale sürecini yeni baştan ele almayı gerektiren kararları çıktı. Ayrıca bu ay içinde sonuçlanacak başka davalar da var. Şener’i bayramda aradım. Dedi ki, “Hukukçulara sordum. Bir kanaate ulaştım. Ama açıklamayacağım.” Şener, bana bir tavsiyede de bulundu: “Bu konuda yazı yazdın. Bakanların bile tepkisini çektin. Galataport işi hepimizden çok seni yordu!” Biz yine de boş durmayalım. Bir kulis aktaralım. Galataport ihalesinde idari yargı kararları çıkmasaydı da Şener’e bağlı DPT, bazı usul eksikliklerini gerekçe gösterecekti. Örneğin, ihaleyi hangi grup kazanırsa kazansın, ödeme planını garanti altına alacak bağımsız denetimde, ücreti kimin ödeyeceği belli değildi. Bu gerekçe bile Galataport’un hız keseceğinin habercisi idi. Ayrıca, ödeme planının iyileştirilmesi için Denizcilik İşletmesi’ne yetki devredilseydi bile bürokratların yeni planı bir kez daha Yüksek Planlama Kurulu onayına sunacakları da kesindi.50 Tahran, ABD liderliğindeki küresel çeteye son darbeyi vurmaya hazırlanıyor İran, Petrol Borsasını denerse ve dolar paçavraya dönerse!?.. Dış politikada başarılı bir kriz yönetimi geleneği olan İran, 2004 yılında aldığı karar uyarınca, petrol ticaretinde dolar yerine Euro’yu kullanmaya hazırlanıyor. Bu hedef doğrultusunda Mart 2006’da Petrol Borsası’nı açıyor. Borsanın ilk kez petrol ihraç eden bir ülkede kurulacak olması da bu çalışmanın önemini artırıyor. İran’ın, özellikle ABD için asıl kıyamet senaryosu olacak bu girişimi petrol ticareti üzerindeki ABD- İngiliz tekeline büyük darbe vurmasının yanı sıra, büyük borçlanmalarla dönen Amerikan ekonomisinin dolar bulmakta güçlük çekmesine sebep olacak, silahlanma harcamalarını ya da enerji ithalatını para basarak finanse etmesinin önüne geçecek. Irak’ta sürdürdüğü işgalin bahanesi olarak Saddam rejiminin kimyasal silahlarını gösteren ABD, bugün de İsrail’le birlikte İran’a karşı girişilmesi planlanan bir savaşın bahanesini nükleer silahlanma olarak gösteriyor. Özellikle de İsrail, İran’ın nükleer güce ulaşmasına asla izin vermeyeceklerini ve gerekirse askeri bir harekâta dahi girişebileceklerini açıklıyor. Siyonist rejim, ‘Eğer Mart sonuna kadar uluslararası toplum İran konusunu BM Güvenlik Konseyi’ne havale etmeyi başaramazsa, bu durumda biz ‘uluslararası çabalar kendi yoluna bildiği gibi devam etsin’ deme imkânına kavuşacağız’ diyerek tehditler savurmayı da ihmal etmiyor. Bilindiği gibi İran, geçtiğimiz günlerde Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu tarafından uranyum 49 Güngör Uras / Milliyet / 15.01.2006 50 Okan Müderrisoğlu / Sabah / 15.01.2006 68 zenginleştirme programına başladığı gerekçesiyle BM Güvenlik Konseyi’ne sevkedildi. 35 üye ülkenin oy kullandığı toplantıda Türkiye de 27 ülke ile birlikte İran’ın BM’ye sevkedilmesine onay verdi. BM Güvenlik Konseyi’nin alacağı karar UAEK Başkanı Muhammed Baradey’in 5 Mart’a kadar sunacağı rapora göre şekillenecek. Ancak, bugünkü muhtemel ABD-İsrail-İran savaşına ilişkin çok daha önemli bir ayrıntı var. Dış politikada başarılı bir kriz yönetimi geleneği olan İran, 2004 yılında aldığı karar uyarınca, petrol ticaretinde dolar yerine Euro’yu kullanmaya hazırlanıyor. Bu hedef doğrultusunda Mart 2006’da Petrol Borsası’nı açıyor. Borsanın ilk kez petrol ihraç eden bir ülkede kurulacak olması da bu çalışmanın önemini artırıyor. İran’ın, özellikle ABD için asıl kıyamet senaryosu olacak bu girişimi petrol ticareti üzerindeki ABD- İngiliz tekeline büyük darbe vurmasının yanı sıra, büyük borçlanmalarla dönen Amerikan ekonomisinin dolar bulmakta güçlük çekmesine sebep olacak. Amerikalı uzmanlara göre, böylesine bir girişim ‘parmağını ABD’nin gözüne sokmak’ olarak değerlendiriliyor. Bu tarz bir yol Birinci Körfez Savaşı sırasında Saddam Hüseyin tarafından izlenmiş, Irak petrolleri Çin, Rus ve Fransız şirketlerine sunulmuş ve dolar yerine Euro’ya geçilmişti. Bu da Amerikan ekonomisinde dengeleri yerinden sarsmış ve savaş sonrasında Irak, OPEC sistemi dışına itilmişti. Bugün İran’ın borsa kurma kararı alması, parası uluslararası rezerv döviz olan ABD’nin borçlarını, silahlanma harcamalarını ya da enerji ithalatını para basarak finanse etmesinin önüne set çekecek. Çünkü örneğin, ABD’de 100 milyon dolarlık petrol aldığında, ödemeyi, 100 milyon doları matbaasında basarak, yüz milyon dolar basma maliyetine gerçekleştirebiliyor. Hâlbuki bir başka ülke önce 100 milyon doları kazanmak, ya da borç almak zorunda. Buna karşılık ABD’nin basarak piyasaya sürdüğü dolarların paçavraya dönmemesi için, küresel piyasalarda bu doları emecek güçte bir talep olması gerekir. İşte bunu da petrol satın alanlar sağlıyor. Çünkü petrol satın almak isteyen herkes, karşılığında dolar vermek, bu doları da bir yerden bulmak zorunda. Avrupa Araştırmaları Programı Müdürü Dr. Bülent Gökay’ın, ‘Irak Savaşı, ‘petro-dolar’ ve Euro’nun meydan okuması’ başlıklı makalesinde bu tablo şöyle anlatılıyor: “Dünyadaki rezerv paraların neredeyse üçte ikisi dolardan oluşmakta olduğunu belirterek, “Çünkü petrol ithalatçıları ödemelerini dolar cinsinden yapıyor ve petrol ihracatçıları da rezervlerini, kendilerine yapılan ödeme hangi parayla yapılmışsa, o para cinsinden saklıyor. Tüm küresel petrol ticareti, dolar üzerinden yapıldığı için bu durum şu anlama geliyor: Herkes dolar saklamak durumunda.” Görüldüğü gibi, petrolün dolar cinsinden fiyatlanması, dolara yönelik uluslararası talebin, dolayısıyla rezerv para olmaya devam etmesinin en güçlü dayanağı. Uzmanlara göre, Tahran’ın açacağı petrol borsası, bu dayanağı da zaman içinde yıkacak. Çünkü bu borsada petrol alışverişi dolar dışındaki paralarla da yapılabilecek. Böylece Avrupa ülkeleri, ticaretlerinin büyük kısmını Avrupa ile yapan ülkeler, petrol alırken, dolar bulmaya çalışmak yerine, ellerindeki Euro rezervlerini kullanabilecek. Bu da hem dolara talebi geriletecek, hem de uluslararası konumunu zayıflatacak. Ayrıca ABD için petrol pahalılaşırken, Euro’nun uluslararası konumu güçlenecek. Turksam Başkanı Sinan Ogan, Tahran’ın Euro üzerinden işlem yapacak Petrol Borsası açmasını ‘ABD’nin küresel kozu olan dolara bir meydan okuma’ olarak değerlendiriyor. Ogan, bu girişime Çin ve Rusya’nın destek verme ihtimalinin de ABD’yi tedirgin ettiğini söylüyor. Ogan, İran’ın nükleer krizinin en önemli sonuçlarından birisinin de yaşanan gerginliğin petrol fiyatlarına olan etkisi olduğunu dile getiriyor. İran, dünyanın ikinci büyük rezervlerine sahip ülke olarak petrolün fiyatını belirleyebilen ender ülkelerden birisi. Günde 4,4 milyon varil ham petrol üretiyor, bunun 3 milyonunu ihraç ediyor. Dolayısıyla, herhangi bir saldırı durumunda İran’ın ihracatında önemli bir kısıntıya gitmesi (hatta bunun beklentisi) petrol fiyatlarında büyük bir sıçrama meydana getirecek. Bu yüzden İran piyasadaki dengelerin korunması açısından kilit öneme sahip bir güç. Uluslararası Enerji Ajansı’nın petrole gösterilen talep artışının 2006’da geçen yıla göre daha sert olacağını açıklaması da bunu teyit ediyor. Ajans, küresel talebin 2006’da, ABD ve Çin’de tüketimin artmasıyla yüzde 2,2 yükseleceğini öngörüyor. 2005’te talep artışı 69 yüzde 1,3 düzeyindeydi. Ve bu talep artışına karşın dünyada yalnızca günlük 1,5 milyon varil kapasite fazlası var. Diğer yandan, dünya petrol yataklarının güvenliği, tüm ekonomisini ‘ucuz ve bol petrol’ kullanımına bağlamış olan ABD için yaşamsal önem taşıyor. Gerçi ABD’nin kendi petrol zenginliği var, ancak yerli petrolü iç tüketimini karşılamaya yetmiyor. Tükettiği petrolün dörtte bir kadarını, Ortadoğu’dan satın alıyor. ABD petrolde dışa bağımlı olmanın acısını, yaşadığı 1973–1974 ve 1978–1980 şoklarıyla, geçmişte iki kez çekti. Ekim 1973’te Batılı ülkelere uygulanan petrol ambargosu tüm dünyayı şoke etti. Ambargonun etkisiyle petrol fiyatları 2,41 dolardan 10 doların üzerine fırladı. 1978 başında petrolün varili 13 doların biraz üzerindeydi. 1980’de 33 dolara yaklaştı. Mesela, İran İslam Devrimi’nin gerçekleştiği yıllarda Tahran’ın petrol ihracatı 1,1 milyon varil düşünce, dünya petrol fiyatları hızla yükseldi, ABD 2. Dünya Savaşı sonrasının en sert durgunluğunu yaşadı, işsizlik oranı yüzde 10,8’e yükseldi, gelişmekte olan ülkelerde bir ‘borç krizi’ patlak verdi. Felaketli gidiş hızlanıyor Medya ve basın bence günün en önemli olayının haberine gerekli önemi vermedi yine. Olay Şu: Doların Türk lirasına karşı düşüşü devam ediyor. Doların değer düşüşünün sürmesi demek ithalatın daha da ucuzlaması ve buda milli ürünlerin yurt içinde ve yurt dışında daha da Pazar yitirmesi demek. İktidarın ve Merkez Bankası’nın bunun karşısında tek silahı var. O da eğer silah sayılırsa! Davranılan tek silah Merkez Bankası’nın piyasaya girip dolar satın alması. Geçen Çarşamba ve Perşembe günlerinde Merkez Bankası bu silahı ateşledi ve tam beş milyar dolarlı bir dolar alımı yaptı. Hayrettir, bu çaplı bir müdahale bile Dolara sadece 5 kuruşluk bir yükselme sağlayabildi. Felakete sevindiler Gazetelerin yazdığına göre (Özellikle 16 Şubat günü Milliyette) 2005 yılında Merkez Bankası 22 milyar Dolar ve 2004 yılında da 16 milyar Dolar satın alarak Doların daha da düşmesini, başka deyişle Türk Lirasının daha da aşırı değerlenmesini önlemiş. Maliye Bakanı ve iktidarın basın sözcüleri geçen hafta yakın zamanlarda Türk Lirasının bu değerlenişini övünçle karşılamışlardı. Oysa Türk Lirasının satın alma gücü içe de artmazken dövizlerle değişim değerinin artması her ülkede olduğu gibi Türkiye’de de felaket getirir. İktidar sözcüleri bunu yani Türk Lirasının satın alma gücünü düşerken (bu düşüş ne kadar yavaşlasa da) yine de bir olgudur. Dışarıda değer kazanmasının ülke sömürüsünü ne ölçüde artırdığını kör bir gafletle hala farkında değiller. Merkez Bankası geçerli yol mu? Aslında bir ülke parasının reel satın alma gücü düşerken yada aynı kalırken diğer dövizlere karşı değerlenmesi emperyalizmin en etkili sömürü yoludur. Vah ki bu felaketi gereğince anlayamayanlara. Emperyalizm tarafından ve yerli işbirlikçilerle birlikte yaratılan bu yıkıcı döngü ne yazık ki sürüyor ve son aylarda daha da hızlanacak. Merkez Bankasınca açıklanan ve basında yayınlanan rakamlara göre 2004 yılı cari dış açığı 15,6 milyar dolar iken bu açık 2005 yılında aşağı yukarı yarı yarıya artarak 22,8 milyar doları bulmuştur. 2004 yılında 16 milyar dolarlık Merkez Bankası müdahalesine karşın gerçekleşen 15,6 milyar dolarlık cari dış açık hükümete bir uyarı olmamış aksine zararlı gidiş daha hızla sürdürülmüştür ki bu yüzden cari açık yarı yarıya büyümüştür. Önce şunu saptayalım: Acaba Merkez Bankasını işe sokarak bunu önlemeye çalışmak geçerli yol mudur ve ülke çıkarına mıdır? Fazladan 65 milyar dolar Bir kere çıkar yol olmadığı son iki yıldaki gelişmelerle ortaya çıkmıştır. 2004 yılında 16 milyar dolarlık alıma karşın Türk Lirasının aşırı değerlenmesine engel olunamadı. Arkasından 22 milyarlık müdahaleye karşın bu gidiş durdurulamadı. İki yıl içinde 38 milyar dolar harcandı. Bu da yeterli olmadı. Daha Kasım 2005’teki 3.8 milyarlık müdahalenin üstünden sadece dört ay sonra bu hafta beş milyar dolarlık yeniden almak yoluna gidildi. Verilen rakamlara 2004 ve 2005 yıllarında Türkiye’ye dışarıdan fazladan 65 milyar dolar gibi Türkiye 70 ölçülerince muazzam para girdi. Peki, bu kadar fazladan paranın karşılığı nelerdir. - 12 milyar dolara milli değerlerimizi satarak ödeştik - 24 milyar dolarla İMKB’den porföy sattık - 35 milyar dolarlık kredi aldık - 11,5 milyar dolarını işçi dövizi ve diğer dış gelir fazlasından ödedik ve dört milyar dolarını nasıl ödedik bilmiyoruz. - Bu 65 milyar dolarla sonuç olarak ne yaptığımız ise şöyle özetlenebilir: 38 milyar dolarla döviz girdileri açığını kapattık. Merkez Bankasının rezervleri 27 dolar arttı. Tekstilde bunalım Özellikle son 27 milyar dolarlık rezerv artışı aslında artan borçlar ile ülkedeki birikimlerden büyük bir bölümünü daha mahzenlere atılması demektir. Bazı ekonomistler örneğin Sayın Prof. Erinç Yeldan sıcak para hareketlerinin ülkede Merkez Bankası rezervlerinin büyümesi sonucu verdiğini ve daha da vereceğini ifade etmişlerdir. Bu Türkiye örneğinde çok daha iyi görülüyor. Son zamanlarda bazı basın haberlerinde IMF’nin Merkez Bankası rezervlerinin 75 millyar dolara yükseltilmesini bizden talep ettiğini yazmışlardır. Her halde bu tür müdahaleleri daha da artırmak için. Okuyucular bu parasal koşullar içinde Türkiye’de yatırım ve ihracat artışı olamayacağını her halde anlamışlardır. Sen iki yıl dışarıya 65 milyar dolar borçlan bunun 27 milyar dolarlık kısmını mahzene at böyle mi kalkınacağız, ihracat yapacağız? İşin daha feci tarafı Türkiye’yi tam yıkıma götürecek bu gidişin ne iktidar, ne muhalefet ve ne de bağımsız yazarlar tarafından ortaya atılıp düşünülmeyişidir. 2004 ve 2005 yılından sonra 2006 yılına da aynı politika ve yönlenme ile girildi. Cari açığın en büyük kalemini dış ticaret açığı oluşturuyor. Bu açığın bu yıl daha da artacağının belirtileri var. Her şeyden önce ihracatımızın en büyük kalemini oluşturan tekstilde büyük bir bunalım yaşanmaktadır. Yakın bir hafta da sadece Gaziantep’te 11 iplik fabrikası üretimine son vermiştir. İkinci olarak dış dünyaya ithalatımızın en büyük kısmını oluşturan akaryakıt ve doğalgaz fiyatlarının daha da yükselmeyeceğinin bir garantisi yoktu. Bu kriz kolay atlatılacak bir kriz değil. Milli sanayi ve tarım her gün daha da çöküyor. Ama şunu haber verelim Atatürk dönemi ekonomisine devrim derecesinde bir dönüş olmadan çözüm yoktur.51 “DOLAR”, BOŞALIYOR, FINDIK UCUZLUYOR!? Kağıttan Dolar putu ve petrol pususu: Petrol fiyatlarındaki artışın ABD’de benzinin pompa fiyatına yansıması ve otomobil tutkunu Amerikalıların buna çok duyarlı olması; Başkan Bush’un işini daha da zorlaştırıyor. ABD Merkez Bankası’nın faiz yükseltme sürecinin sonlarına yaklaştığı izlenimi güçlenirken, buna karşılık Avrupa’da yeni faiz artışlarının gündemde olması, doların euro karşısındaki değer kaybını destekliyor. ABD’nin 800 milyar doları aşan dış açığının kapanmaya başlaması için doların ciddi boyutlarda değer kaybetmesi gerektiğini söyleyenlerin sesi daha çok duyuluyor. IMF’nin son yıllık toplantıları sırasında ödemeler dengesinde büyük açık ya da fazla veren ülkelerin bu dengesizlikleri azaltacak adımlar atması gereğinin vurgulanması da doların üzerindeki baskıyı artırıyor. Doların hatırı sayılır oranda değer kaybetmesinin tek seçeneği var: ABD ekonomisinin derin bir daralmaya sürüklenmesi ve dış açığın bu yolla kapanması… Bu süreçte her olumsuz haber daha fazla yankı yapar ve doların düşüşünü hızlandırabilir.” (15.5.2006 / Osman Ulagay / Milliyet) Ve tabi doların boşalması, Amerika’nın çöküşünü hazırlayabilir. Petrodolar savaşı ve global ekonomik kriz korkusu Son aylarda ekonomide yaşanan keskin hareketlilikler, dünya genelinde gerçek bir ekonomik kriz yaşanacağına dair korkuları önemli ölçüde beslenmektedir. Amerikan ekonomisine güvenin sarsılması, bu güvensizliğin önüne geçmek için kullanılan hırçın yöntemler, doların geleceğine ilişkin 51 Arslan Başre Kafaoğlu / Aydınlık 71 spekülasyonların artması, Çin ve ABD'nin alımları nedeniyle altın fiyatlarının tırmanması, enerji kaynakları üzerindeki rekabetin çatışmaya dönüşmesi ve bu çatışmanın ekonomik olmaktan çıkıp tehlikeli bir kamplaşma halini alması korkuların haksız olmadığının işaretidir. Bugünlerde "küçük" dalgalanmalarla kendini hissettiren tehlike, yakın zamanda kontrol edilemez ve katlanılmaz sonuçlara yol açabilir. Yoğun bir stres birikimi var ve kendisini her açıdan hissettiriyor. Şok edici gelişmeler olabilir. Sadece ekonomik kriz olmayabilir. Ekonomik krizi de besleyecek şekilde, bir siyasi/askeri kriz de her an karşımıza çıkabilir. Bu nedenle son günlerde yaşananları hapşırma olarak değerlendirenler, karamsarlığın giderek arttığını, global ekonomik kâbus yaşanabileceğini söylüyor. Birçok ülkede son bir yıldaki kazanımların bir haftada silindiğine dikkat çekiyor. Aynı çevreler, dünya finans piyasasının çok tehlikeli bir süreçten geçtiği, 74 trilyon dolarlık finansal varlığın, “güvenli limanlar aradığı” uyarısı yapıyor. Şüphesiz bu durum sadece ekonomik verilerle açıklanabilir olmaktan uzak bulunuyor. Gerilimin kaynağında elbette kaynaklar, özellikle enerji kaynakları ve pazarlar üzerindeki paylaşım mücadelesi yatıyor. Ancak bu kaynakların kontrol edilmesi için geliştirilen güvenlik politikaları belli güçler arasında nüfuz mücadelesini değil, tam anlamıyla çatışmayı ortaya çıkarıyor. Sermaye hareketliliğinden silahlanmaya, askeri planlamalardan sosyal çözülmelere kadar, dünya üzerinde yaşanan huzursuzlukların ve hepimizi tehdit edici sürecin altında bu yatıyor. Sahip olma, hükmetme ve kontrol etme hırsı. Oyunun kurallarını belirleyen güçler kendi aralarında bile "paylaşım" sözcüğünü adeta unuttu, her şeyin tek hakimi olmak istiyor. İran'a yönelik saldırı tehditlerinin kaynağında bu yok mu? Mesele İran'ın nükleer teknolojiye sahip olması mı sadece? Elbette değil. İran'ın ABD blokuna boyun eğmemesi, ABD ile rekabet etmeye çalışan güçlerle işbirliğine girişmesi ve jeopolitik konumu gereği bütün enerji planlamalarını sabote edecek güce sahiplik etmesidir asıl sorun. “Terörizmle mücadele” hilesinde de aynı ilkesizlik geçerli değil mi? ABD, İran'a ve hedef seçtiği ülkelere karşı terörü destekliyor. PKK, PJAK, Halkın Mücahitleri Örgütü ve İran içinde örtülü operasyonlar için kullandığı yeni yetme terör örgütlerini eğitip silahlandırıyor. Bu yüzden ABD karşıtları da Irak'ta direnen örgütlerden bazılarını destekleyip ABD ile savaştırıyor!?.. Nükleer silahlanmada aynı ikiyüzlülük geçerli değil mi? ABD kendine sadık ülkeleri silahlandırıyor, nükleer teknolojiye geçmelerine yardım ediyor. Bunun üzerine ABD karşıtı ülkelerse, İran gibi, Washington'ın hedef belirlediği ülkeleri silahlarla donatıyor, bu ülkelere nükleer teknoloji transfer ediyor. Petrol fiyatları konusunda da aynı çatışma yok mu? ABD ve müttefikleri Irak'ı ele geçirip petrol piyasasına hakim olarak önemli bir avantaj sağlayacaklardı. Ancak Rusya, İran, OPEC'in bazı üyeleri hatta S. Arabistan, petrol fiyatları üzerindeki denetimlerini hâlâ ellerinde tutuyor. İşte son aşamada yine sermaye savaşı yapılıyor. Para üzerinden bir çatışma yürütülüyor ve karşılıklı manevraları izliyoruz. Ne zamana kadar? Çatışma büyük depreme yol açıncaya kadar. Ondan sonrası tufan! Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, 1 Temmuz'dan itibaren petrol ve gaz borsası kuracağını, petrol ticaretini ruble üzerinden yapacağını açıkladı. Şimdi dünyaya ruble pompalıyor. Neye karşı? Petrodolara karşı. Çünkü Rusya dünya petrol ticaretinin yüzde 15.2'sini, doğalgaz ticaretinin yüzde 25.8'ini elinde tutuyor. Petrol ticaretinin yüzde 5.8'ini elinde tutan İran da petrol/doğalgaz ticaretini Euro'ya çevireceğini açıkladı ancak henüz bunu başaramadı. Yine Venezüella gibi bazı ülkeler aynı niyetleri taşıyor. Taşıyor ki, ABD ve müttefikleri Karayip açıklarında askeri tatbikatlara başladı! Moskova'nın Ukrayna gazını kesmesi ile başlayan restleşme, ABD Başkan Yardımcısı Cheney'nin Rusya'yı enerji kaynaklarını şantaj malzemesi olarak kullandığı suçlamasıyla tırmandı. Moskova ise 40 yıldır hiçbir enerji anlaşmasını bozmadıklarını hatırlattı. Adeta yeni bir soğuk savaş başladı. Çatışma sadece ekonomik değil. Çatışma sadece petrol ve doğalgazla sınırlı değil. Çatışma sadece ekonomik verilerle finansal değerlendirmelerle açıklanabilir değil. Herkes 21. yüzyılın hesabını yapıyor ve ölümcül planlar hazırlıyor. Küresel ekonomik ve siyasi dengeler kısa sürede yerine oturamayacak ve şiddet 72 artarak devam edecek gibi görünüyor! Bu küresel çatışmanın içinde; enerji savaşı kadar nükleer silahlanma, yeni harita taslakları kadar iç savaşlar da var. Türkiye ise çatışmanın tam merkezinde bulunuyor. Türkiye, nükleer silahlanmanın da, küresel sermaye sultasının da çemberinde bocalıyor. Bu nedenle İsrail Hava Kuvvetleri'nin yüzde 12'si Türkiye topraklarında tutuluyor!”52 Ve bu acı gerçekleri AKP borozanı bir Yeni Şafak yazarının söylemesi daha bir önem kazanıyor! Atatürk, Türkiye Cumhuriyetini; “Anadolu Siyon Devleti” heveslisi dış güçleri ve sabataist işbirlikçilerini, avutup oyalayarak kurmuştu. Sonradan aldatıldıklarını fark eden bu çetin çevreler ve masonik çeteler, Mustafa Kemal’i saf dışı bırakıp, kendi hizmetçileri İsmet İnönüyü, Cumhurbaşkanlığına oturtmuştu. Böylece Atatürk’ün Milli çizgisinden saptırılan devrim treni, tekrar Büyük İsrail hedefine doğru yola koyulmuştu. Nurcuların, Süleymancıların ve Tarikatçıların desteklediği Adnan Menderes, Süleyman Demirel ve Turgut Özal ve Tayip Erdoğan gibi sağcılar, Bülent Ecevit gibi solcular sayesinde, Türkiye, Terörist İsrail’in, bölgedeki hayat sigortası olmuştu… “Dolar” diye, karşılıksız basılan kağıt tomarlar yetmiyormuş gibi, ayrıca İsrail’de ve ABD’nin bilgisi dahilinde “sahte dolar” matbaaları çalışıyordu.. Bölücü PKK’da, gerici Hizbullah da bu paralarla besleniyor; kiralık solcu TV. Yorumcularının ve sözde İslamcı, münafık köşe yazarlarının maaşları ve masrafları bu dolarlarla karşılanıyordu!... Ve derken, Siyonist sömürü gemisinin yüzüp yol aldığı ve avlandığı deniz, şimdi buz tutup donmaya başlıyordu.. Ve, Dolar, boşalıyordu!.?. Soros’un “200 milyar dolar” itirafı Dünyanın en büyük spekülatörü George Soros, dünya piyasalarındaki sorunun, Japon Merkez Bankası’nın dünya piyasalarından 200 milyar dolar çekmesinden kaynaklandığını söyledi, Bir deprem yaşandığını belirten Soros, bunu artçı depremlerin izleyeceğini belirtti. Soros, kurduğu vakıf ve dernekler aracılığıyla ve Amerikan devletiyle birlikte, gittiği ülkede darbeler tertipliyor. Dünya çapında 60 ülkede kurduğu Açık Toplum Enstitüsü’ne, her yıl 400 milyon doları aşkın bir fon aktarıyor. Soros’un, son dönemde Ukrayna, Gürcistan ve Kırgızistan’daki darbelerin mimari olduğu tüm dünyada biliniyor. Soros, 1997 yılında Tayland’da başlayan ve tüm Asya ülkelerini sarsan krizin de kahramanı. Aklı erenler biliyor ki, Amerika’nın tehdit ve şantaj yöntemleriyle Japonya’nın dünya piyasalarından 200 milyar dolar satın alması… Yani gerçek üretim karşılığı olan ve alım değeri bulunan “Yen”i verip, 200 milyar dolar “karşılıksız kağıt para” toplaması; aslında ABD’li Siyonist sermaye sultanlığına, 200 milyar dolar rüşvet ve haraç ödemesi demektir. Ama bu tür baskı ve barbarlıklar, Amerikan rüyasının (daha doğrusu kabusunun) aniden yıkılışıyla sonuçlanacaktır. Dolar 1,70 YTL’ye dayandı Yabancıya verginin sıfırlanmasının öğlen saatlerinde yarattığı hava kısa sürdü. Dış kaynaklı gelişmelerin de etkisiyle dolar 22 Haziran akşamı 1,70 YTL’ye dayanarak yeni bir zirve oluşturdu. Bir ara 35 bin 378 puana kadar çıkan Borsa günü 34 bin 229 puanla tamamladı. Avro da 2,120 YTL’nin üzerine çıktı. Bono piyasasında önce düşüş ardından da yükseliş yaşandı. En çok işlem gören 9 Nisan 2008 vadeli tahvilin basit faizi yüzde 21,03, bileşik faizi yüzde 19,52’den kapandı. MB’nin işi yabancıya ucuz döviz sağlamak ve milleti sağmak mı? Merkez Bankası döviz rezervi, döviz piyasalarına satış yönünde müdahale yapılan önceki hafta 691 milyon dolar azalarak 59 milyar 15 milyon dolardan 58 milyar 324 milyon dolara geriledi. Tasarruf Mevduat Sigorta Fonu Başkanı Ahmet Ertürk, 22 Haziran günü Dünya gazetesinde yayımlanan demecinde, “Bugüne kadar 2.2 milyar dolar sattıklarını, günlük 150-200 milyon dolar satmaya devam edeceklerini” bildirdi. 52 24.05.2005 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak 73 Merkez Bankası eski başkanlarından Ali İhsan Karacan, MB’nin dövize müdahalesinin, “ucuza döviz satarak özel kesime kamudan kaynak transferi” dışında bir işe yaramayacağını söyledi. 21 Haziran günkü Vatan gazetesindeki köşe yazısında Karacan, şu satırlara yer verdi: “Yabancılar ulusal para portföylerini boşaltabilmek, yerlilerse açık pozisyonlarını kapatabilmek üzere döviz rezervlerini kullanmak için MB’yi döviz piyasasına müdahale etmeye zorluyor. MB’nin müdahalesi dövizde kalıcı bir istikrar sağlamayacağı gibi faiz oranlarını da yükseltecek.” “Fındıkta tehlikeli bir oyun oynanıyor” Tarım eski Bakanı ve Saadet Partisi GİK üyesi Musa Demirci, Başbakan Erdoğan’ın demokratik usullerle seçilen Fiskobirlik yönetimini hazmedemediği için fındık fiyatlarının 2-2.5 YTL’ye kadar düştüğünü söylüyor. Hükümetin, Fiskobirlik’i olmadık gerekçelerle köşeye sıkıştırarak buradan siyasi rant elde etmeye çalıştığına dikkat çeken Demirci, üreticinin büyük bir mağduriyet içinde olduğunu dile getiriyor. Bu mağduriyetin giderileceği yerde hükümetin ‘sorumlu biz değiliz’ şeklindeki savunmasını da sert bir dille eleştiren Demirci, "Diğer birliklere verilen krediler neden Fiskobirlik’e verilmiyor? Fiskobirlik’i köşeye sıkıştırarak ne elde etmek istiyorsunuz?" diye soruyor. Evet, fındık fiyatlarının 2 - 2.5 YTL’ ye kadar düşmesinin birinci sorumlusunun Başbakan Erdoğan olduğu bellidir. Olayın tamamen provoke edildiğine dikkat çeken Demirci, Erdoğan’ın Fiskobirlik ile iktidar kavgası içine girmiştir. Erdoğan’ın Fiskobirlik seçimlerine müdahale etmek istemiş, ancak bunda başarılı olamayınca diğer birliklere verilen kredileri Fiskobirlik’ten kestirmiştir. "Geçen yılın mahsulü olan fındığın bir bölümü Fiskobirlik’in bir kısmı da tüccarın emanetinde. Başbakan’ın Fiskobirlik aleyhine takındığı tavra kadar fındığın fiyatı 4-5 YTL arasında seyrediyordu. Fiskobirlik seçimlerinde iktidar istediği sonucu alamayınca kredi destekleri durduruldu. Bunu fırsat bilen tüccarda fiyatları aşağıya çekti." Şimdi soruyoruz ve dikkatlerinizi çekiyoruz: Acaba çeşitli alavere-dalaverelerle fındık fiyatlarının bu denli düşmesini sağlayan Bay Tayip, Amerika’daki Fındık Borsası Kralı ve Başdanışmanı Yahudi asıllı kürt işadamı: Cüneyt Zapsu’nun kârhanesine milyar dolarlar kazandırmayı mı amaçlıyor?!..
.
.İRAN VİRAN OLURSA SIRA TÜRKİYE’YE GELİYOR Son zamanlarda marazlı medyada “ABD İran’a vurdu, vuracak” manşetlerine ve psikolojik pes ettirme yöntemlerine hız verilmiştir. AKP’nin, ABD’nin amigosu gibi davranması ve meşhur “kurt kuzu” hikâyesinde olduğu gibi şimdi, kuduz kurdun yalakası tilkilerin bile kuzuları suçlaması, bölgemizin iyice ısınacağının işaretidir. İran’ın bombalanmasına adım adım Aslında uluslararası yaptırımlarla İran’ı durdurmak imkânsız gibi bir şey. Çünkü İran’ın dışardan mal almasını engelleyen bir yaptırım politikası anlamsız olur. İran kendisine yeten bir ülke. İlaç vs. gibi alanlarda yaptırım uygulanması mümkün müdür? Bunun pratiği var mıdır? Hemen hemen yoktur. İran’ın elinde mal alacak parası olduğu sürece dünya kadar yolla bu ihtiyacını görebilir. Bu tür yaptırımların işe yaramadığı daha önceki örneklerde görüldü. İran’ın hem mal almasını hem de satmasını yasaklayan bir ambargo düşünülebilir mi? Düşünülebilir; ama bu da iki tarafı keskin bir kılıçtır. Petrolünün büyük bir bölümünü İran’dan alan Çin’i bu konuda ikna etmek mümkün olmayabilir. İran halihazırda Çin’e kadar ulaşacak petrol boru hatları projeleri geliştirmektedir. İran’ın petrolünün satmasını engellemeye çalışmak İran’ı olduğu kadar Batı’yı da vurur. Çünkü İran’a petrol ambargosu uygulanması demek, petrolün varil fiyatının yüz dolarlara çıkması demektir. Zaten altmış ila yetmiş dolar civarına yükselmiş olan petrol fiyatları İran’ın işine yarayan bir gelişme ve eğer bu fiyatlar iyice yükselirse, bu, küresel manada bir ekonomik krizi tetikleyebilir. Böyle bir krizin Amerikan ekonomisini ve özellikle dolar kullanımını vurması mümkündür. Ayrıca Avrupa ülkeleri gibi petrolünün büyük bir kısmını ithal edenler açısından da olumlu bir şey değildir. Türkiye açısından ise bir felâkettir. Kısacası İran’ı ekonomik yaptırımlarla durdurmak kolay değil. Ayrıca nükleer silah elde etmeye ramak kalmış bir İran’ın bu saatten sonra durmak ve geri adım atmak yerine bir iki hamle ile bu teknolojiyi ve bombayı elde etmeye çalışacağını düşünmek daha mantıklı bir varsayım. Çünkü nükleer silah elde etmiş olan bir İran bölgesel ve uluslararası siyaseti bugünkünken katbekat daha fazla etkileme kabiliyetine sahip olacaktır. Bu işin silahlı bir çözüme gittiğini Amerika’dan sahibinin sesi gibi yazan gazeteciler de son zamanlarda teyit ediyorlar. Hatta hava harekâtı konusunda Amerikan askeri ve sivil yönetimi arasında bir mutabakat oluştuğu; İran’ın havadan ve yoğun bir şekilde vurulmasına yönelik hazırlık yapıldığı anlaşılıyor. Hatta Amerika’nın bu amaçla çok sayıda İran uzmanı diplomat görevlendirmeye hazırlandığı ve bunlardan birinin de İstanbul’a gönderileceği gelen bilgiler arasındadır. Demek ki, AKP hükümeti ile Amerika arasında İran’ın vurulmasına yönelik olarak bir mutabakat oluşmuş. Demek ki, daha önceden bürokratların yaptıkları açıklamalar hükümet adına yapılmış. Demek ki, Abdullah Gül’ün Londra’da Chatham House’da yaptığı konuşma doğru. Demek ki, “Amerikan askerleri Irak’tan çekilirse, bölgede İran egemen olur ve bize de rejimini ihraç eder” sözü söylenmiş. Çünkü bütün bunlar konjonktüre uyuyor. Bu arada biz yine de hatırlatalım. Bir Amerikalı diplomat nasıl olur da İstanbul’a gelir ve orada rejim karşıtı İranlılarla organizasyonlar yapar? Gelen haberler doğruysa, gelecek diplomat sadece bu işle görevli olacakmış. Bizim aleyhimize faaliyet gösteren gruplarla doğrudan doğruya bir başka ülkenin diplomatı bize komşu bir ülkede faaliyet gösterse biz buna ne deriz? Bir de bunlara İran’ın bombalanmasında şu veya bu ölçüde Türkiye’nin kullanılmasını ekleyin. İşte o zaman durum vahim demektir. Bizi bölmeye çalışan, Irak’taki hak ve menfaatlerimizi yerle bir eden bir Amerika ile neyin karşılığında işbirliği yapıyoruz? Bu nasıl bir kafadır?53 Avrasya satrancı! Ortadoğu’ya yerleşmekle aslında Rusya ve Çin’i kuşatan ABD, Karadeniz’e çıkıp Samsun ve Trabzon 53 Milli Gazete / 09 03 2006 / Hasan Ünal 75 limanları üzerinden Karadeniz’i hem Kafkaslar’ı denetim altına almak istiyor. ABD bu çıkışla, Türkiye’yi de İran tarafı hariç olmak üzere tam bir kuşatma altına almış ve askeri açıdan büyük bir avantaj olan Türkiye’nin stratejik derinliğini ortadan kaldırmış olacak ABD, 20’nci yüzyılın başında İngiltere'nin geliştirdiği "dörtlü konfederasyon modeli"ni, baba Bush’un etrafında toplanıp, bugün oğul Bush’un da yönetime getirdiği ve çoğunluğu Yahudi olan ideologlar vasıtasıyla uygulamaya çalışıyor. ABD yönetiminin büyük plânını gözümüzün önüne getirelim... Fas’tan Çin Seddi’ne kadar uzanan coğrafyayı ve buradaki enerji kaynaklarını ele geçirmeleri, Türkiye’nin dağılmasına veya teslim alınmasına bağlıdır. Zaten yıllardan beri, Bernard Lewis’in projesi olan Ortadoğu Birleşik Devletleri senaryosu üzerinde çalışıyorlardı. İstinye''deki Amerikan Konsolosluğu binasını da bu iş için kurdular. Talabani, 1996 yılında "Hayalim İstanbul''un başkent olduğu Ortadoğu Birleşik Devletleri" derken, ABD’nin İstanbul senaryolarından haberdardı. Şimdi ABD’yi Lewis’in talebeleri yönetiyor. Ortadoğu''da yeni bir federasyon kurabilmek için, önce bütün bölgenin altüst edilmesi gerekiyordu ki, bugün bunu yapıyorlar. Türkiye''yi de "Önasya" veya "Anadolu" adıyla federasyonlaştırmak için de bir sürü hazırlık yapılıyor. Azerbaycan, bölünmüş İran, Gürcistan ve Ermenistan''dan oluşan bir federasyon Kafkasya için planlanıyor. Bir de Afganistan, Kırgızistan, Özbekistan, Kazakistan federasyonu… Balkanlar'ın da dahil edileceği bu dört federasyonu, Hasan bin Tallal ve ardıllarının halife olacağı dörtlü bir konfederasyonda birleştirip yönetmek! İngiltere'nin 1.Dünya Savaşı öncesi planı da tıpkı böyleydi. Lewis bu planı iyi incelemiş, kopyalamış, ABD''ye uygulatmaya çalışıyor. Proje, Wilkie’nin İkinci Dünya Savaşı sırasında öngördüğü ve kitabını yazdığı "tek dünya devleti"dir aslında. Bu proje gereğince bir taraftan Afganistan ve Irak işgal edilirken, diğer taraftan Londra''dan Bişkek’e kadar yeni Amerikan üsler zinciri kuruldu, bunlara Varşova''dan Sofya'ya kadar bir başka üsler zinciri ilave edildi. Bu şartlar altında Türkiye'nin bugünkü durumuna bakalım: Ülke ekonomisi, ABD''yi de yöneten Federal Reserv adlı banka sahiplerinin kurduğu IMF ve Dünya Bankası'nın kontrolüne bırakılmış durumda. Türkiye'nin dış politikası da hem ABD-İngiltere-İsrail koalisyonu, hem Avrupa Birliği tarafından kontrol ediliyor! Öyle ki, Türkiye, "intihar saldırılarını durdurması karşılığında seçimlere girmesine izin verilen" Hamas adlı örgüte, ABD ve İsrail''in taleplerini iletebiliyor! Türk kamuoyuna gerçekleri anlatması gereken medya kuruluşları, ülke ekonomisini çoktan ele geçirmiş olan sermayenin kontrolünde. Dolayısıyla bu gerçeklerin hiçbiri halka anlatılmıyor. Bunlardan bahsedenleri komplo teorisyeni diye halkın gözünden düşürmeye çalışıyorlar. Vatan toprakları parsel parsel satılıyor. Ülkenin başbakanı, milli kimliği reddediyor, yolsuzlukların sıçramadığı hiçbir kurum kalmamış… Karadeniz''de bir Amerikan gücü oluşturulmasına direnen Türk Silahlı Kuvvetleri'ne yapılan şantajı ise hep birlikte seyrediyoruz!54 Nükleer savaş ve Türkiye! Bu savaş, ABD’yi Ortadoğu’daki hesaplarını yeniden yapmak zorunda bırakacağı gibi, Hazar çevresi ve Orta Asya’da kartların yeniden dağıtılmasını zorunlu hale getirecek. Tabiî Türkiye’nin Irak sonrası sarsılmaya başlayan bölgesel pozisyonu ciddi biçimde sorgulanacak. Türkiye, İran’a yönelik saldırı senaryolarının hepsinin merkezinde. Büyük Ortadoğu Projesi’nin ihalesini alan Türkiye, gerçekten ABD’nin yanında olabilecek mi? İran’a kapılarını kapatabilecek mi? İran üzerinden bir Büyük Ortadoğu Savaşı’na evet diyebilecek mi? Türkiye’nin bu krizde üsleneceği rol ne? İsrail’in Bolu ve Hakkari’deki dağ komando birliklerine ilgisi ne? PKK’nın tasfiyesi, K. Irak Kürt devletinin Ankara’yla uyum içinde olması vaadine karşı ABD-İsrail ittifakına Türk hava koridorunun açılması ihtimali ne? Konya’daki nükleer saldırı tatbikatları ne? İran’a karşı 54 Yeniçağ / 08.04.2006 / Arslan Bulut 76 işbirliğinin rüşveti olarak nükleer silah imtiyazı mı almayı düşünüyoruz? Türkiye, ABD ile İran konusunda anlaştı mı? Artık İran’ın nükleer güç olduğunu, sürprizler barındırdığını, bu savaşın nükleer savaş senaryolarıyla tartışıldığını, Türkiye’de hiçbir iktidarın bu bu yükü kaldıramayacağını bilmiyor mu? Nükleer İran İran 'Uranyum zenginleştirme' işini başarı ile tamamladığını ilan etti. Yani İran nükleer kulübün bir üyesidir artık... İran'a bu yolu açanlar Batılı ülkelerdir. Yani bugün İran'ı tehdit edenler aslında Tahran'a ilk nükleer teknolojiyi verenlerdir. Ama o zaman İran'ı ABD, İsrail ve Batı yanlısı Şah Pehlevi yönetiyordu. Suçlu olanlar, şimdi kendilerinin suça teşvik ettiklerini yargılamaya çalışıyor. Batı için bildik bir tavır. Peki, şimdi ne olacak? Pentagon'a göre İran 15 ayda nükleer bomba yapabilir. MOSSAD ise bu süreyi 15 yıla çıkartıyor. Peki, İran nükleer silaha sahip olursa ne olur? İran bunları düşman kabul ettiği ülkelere karşı kullanabilir mi? Yani İsrail, ABD ve Batılı ülkelerin bazılarına. Teknik olarak bu mümkün mü? Hayır. Adı geçen ülkelerin askeri gücü, teknolojik üstünlüğü ve karşı koyma olanakları İran'ın bu ülkeler için risk oluşturma olasılıklarını azaltıyor. Yani ABD ya da başka bir ülkeye nükleer bomba atmaya kalkışan İran, yüzlerce hatta binlerce benzer bombalarla yok edileceğini bilir. Başka bir ifade ile 'terörist' örgütlerin sahip olabileceği nükleer silah Batı için ne kadar risk ise İran'ın riski de o kadar. Durum böyle iken Batı, aylardır bizi İran ile korkutuyor. Üstelik İran nükleer sırlarını başta Türkiye olmak üzere tüm dost ve kardeş Müslüman ülkelerle paylaşmaya hazır olduğunu söylüyor. Oysa İsrail bu konuda kendi müttefiği ABD ile de olsa konuşmuyor. Ama ne ABD ne de Avrupa ülkeleri İsrail'e bir şey söylemiyor. Üstelik İsrail, tüm Arap ve İslam şehirlerini yerle bir edecek 500 kadar nükleer, biyolojik, bakteriyel ve benzeri başlıklarla donatılmış füzelere sahip. İran'a, ABD ve İsrail gözlükleri ile bakmanın hiç kimseye yararı yok.55 Saldırı süreci başladı BM’nin beş daimi üyesi; ABD, İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin, İran’ın uranyum zenginleştirme faaliyetlerini durdurmasını içeren tasarı üzerinde uzlaştı. İran’a yönelik ambargo, istikrarsızlaştırma, saldırı ve parçalama süreci böylece başlamış oldu. Bundan sonra askeri müdahaleye ve bölgeyi derin bir krize sürüklemeye dönük adımlar atılacak. Haftalardır süren tartışmalarla Rusya ve Çin’in direnci zayıflatılırken ABD ve İngiltere’nin sert tutumu tam anlamıyla metne yansımadı. Bu kararla İran’a 30 günlük ek bir süre tanınmış oldu. Bu süre içinde Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Başkanı Muhammed el Baradey, İran’ın çalışmaları hakkında bir rapor hazırlayacak, süreç bu rapora göre devam edecek. Karar, ABD ve İngiltere’nin, tabiî ki İsrail’le birlikte, İran’a yönelik müdahale sürecinin ilk adımı. Ağır baskıların kapısı aralanmış oluyor. Bölgeye yönelen Anglo-Amerikan istila ve istikrarsızlaştırma süreci, daha doğrusu yeniden dizayn projesinin yol haritası net bir şekilde önümüzde. Dolayısıyla her ülke için ne tür planlar/amaçlar olduğunu biliyoruz. Kuzey Afrika, Orta Afrika, Ortadoğu, Güney Asya, Karadeniz, Hazar ve Avrasya genelinde neler planlandığından haberdarız. Karardan hemen sonra İran Basra Körfezi ve Umman Denizi’nde kapsamlı bir tatbikat başlatıyor. Kara, hava ve deniz kuvvetlerinin ortak tatbikatı bugün başlayacak ve bir hafta sürecek. Tahran yönetimi savaşa hazırlanıyor, ABD ve İngiltere de bu ülkeyi parçalamaya... Anglo-Amerikan blok, Sovyetleri dağıttıktan sonra Ortadoğu’dan Güney Asya’ya uzanan Müslüman Orta Kuşak üzerinde etnik, mezhepsel ve linguistik bölünme senaryolarını uyguluyor. Bölgedeki hiçbir ülke bu stratejinin dışında değil. Türkiye bile... “Sovyetler’i yeniden düşünmek” stratejisi bir blokun çöküşüne yol açtı. “Ortadoğu’yu yeniden düşünmek” adeta bir dünya savaşına dönüştü. Topyekün müdahale dışında bu kuşaktaki ülkeler, iç çatışmalar, bölünmeler, ayrışmalar, sınır ve kaynak savaşlarına sürükleniyor. Zbigniew Brzezinsky’nin “Krizler Kuşağı” ve “Bernard Lewis Planı” ile bizim coğrafyamızda bize rağmen ayrışma, çatışma ve bölünmelere ayarlı bir harita çiziliyor. 55 Akşam / 14.04.2006 / Hüsnü Mahalli 77 ABD’li Generaller, Rumsfeld’e karşı savaş açarken, AKP kucak açıyor!.. Son bir hafta içinde, Irak savaşındaki hatalarından dolayı Rumsfeld’in “azledilmesini” isteyen emekli generallerin sayısı 6’ya ulaştı. ABD’de sayıları giderek artan tanınmış emekli generaller, Savunma Bakanı Donald Rumsfeld’in görevden alınması için kampanya başlattı. Son bir hafta içinde, Irak savaşındaki hatalarından dolayı Rumsfeld’in “azledilmesini” isteyen emekli generallerin sayısı 6’ya ulaştı. Bu isimler arasında yer alan Yakındoğu bölgesinden sorumlu Merkez Komutanlığı CENTCOM’un eski komutanı emekli Orgeneral Anthony Zinni, Rumsfeld’in, “Irak savaşını yüzüne gözüne bulaştırdığını” söyledi. Bakana karşı düzenlenen kampanyaya yeni katılan emekli Tümgeneral John Riggs de Rumsfeld’i, Pentagon’a “küstahlık havası getirmekle” suçladı. Washington’daki bazı uzmanlara göre, Irak savaşında önemli can kayıpları veren ABD Kara Kuvvetleri Komutanlığı ve Deniz Piyadeleri Komutanlığı’nın halen görevde olan bazı komutanları da söz konusu emekli generallerin görüşlerine katılıyor. Ancak bu eleştirilere karşın Başkan George W. Bush, Rumsfeld’e sahip çıkmayı sürdürüyor. Beyaz Saray sözcüsü Scott McClellan, “Başkan, Bakan Rumsfeld’in, çok kritik bir dönemde çok iyi bir iş yaptığına inanıyor” dedi. 3. Dünya Savaşı, İnsanlığın kıyameti!.. Savaş ve saldırı Batının karakteridir. Emperyalist Batıya karşı her türlü caydırıcı güce ulaşılması mutlaka gereklidir. Asırlar boyu dünyamızı kana bulayan bütün savaşlar Batının eseridir. İşte tarihi göstergesi. İslam’a karşı 1096 yılında başlatılan Haçlı Seferleri: Tam 200 sene sürdü. Fransa-İngiltere- 100 yıl savaşları (1337-1453 116 yıl sürdü) Katolik –Protestan savaşları (1618-1648- 30 yıl sürdü) Vietnam savaşı (1957-1975- 18 sene sürdü) a) II. Dünya Savaşı Sırasında En Fazla Askeri Kayıp Veren Ülkeler Ülke Ölen asker sayısı 1 SSCB 13.600.000 2 Almanya 3.300.000 3 Çin 1.324.516 4 Japonya 1.140.429 5 Büyük Britanya 357.000 6 Romanya 350.000 7 Polonya 320.000 8 Yugoslavya 305.000 9 ABD 292.131 10 İtalya 279.800 Toplam 21.268.992 b) II. Dünya Savaşı Sırasında En Fazla Sivil Kayıp Veren Ülkeler 78 Ülke Ölen insan sayısı 1 Çin 8.000.000 2 SSCB 6.000.000 3 Polonya 5.300.000 4 Almanya 2.350.000 5 Yugoslavya 1.500.000 6 Fransa 470.000 7 Yunanistan 415.000 8 Japonya 393.400 9 Romanya 340.000 10 Macaristan 300.000 11 UK 60.000 12 Diğerleri 12.000.000 Toplam 35.000.000 c) 20. Yüzyılın En Çok Askeri Kayıp Verilen Savaşları Savaş Tarih Ölen Asker Sayısı 1 II. Dünya savaşı 1939-45 15.843.000 2 I. Dünya savaşı 1914-18 8.545.000 3 Kore savaşı 1950-53 1.893.100 4 Çin-Japon savaşı 1937-41 1.200.000 5 Biafra-Nijerya Sivil savaşı 1967-70 1.000.000 6 İspanya sivil savaşı 1936-39 611.000 7 Vietnam savaşı 1961-75 546.000 8 Fransız Vietnam savaşı 1945-54 300.000 9 Hindistan-Pakistan savaşı 1947 200.000 10 SSCB’nin Afganistan’a müdahalesi 1979-89 300.000 11 İran-Irak savaşı 1980-88 400.000 Savaş stratejilerine göre şu anda dünya üzerindeki silahlar ve bombalar bütün Medeniyeti yok etmeye yetecek seviyeye ulaştı. Yani olası 3. Dünya Savaşı çıkarsa insanoğlu modernleşmek adına kat ettiği bütün mesafeyi yok ederek yolun en başına dönebilir. Atomun sakladığı gücü açığa çıkartarak insanlığa hizmet etmeye çalışırken atom bombasının da formülünü keşfeden Albert Einstein’in şu sözü savaşın sona ermeyeceğine dair bir kehanet gibi: “3. Dünya Savaşını Bilmem ama dördüncüsü taşlarla ve sopalarla gerçekleştirilecek.” İRAN BUNALIMI VE DOĞAL GAZ VANASI! İran’ı ne zaman ve nasıl vuracaklar(mı)? 2006 yılında İran’a karşı Amerika’nın kendi başına veya İsrail ile birlikte havadan harekete geçme ihtimali güçlü. Ahmeninecad’ın İsrail’in yokedilmesi ve/veya Avrupa’ya taşınması yönündeki önerileri Batı kamuoylarını bu ülkeye karşı harekete geçme senaryosuna hazırlama işine yardımcı oluyor. İran’ın nükleer silah temin etme çalışmalarının oldukça ilerlemiş olmasından şüphe ediliyor. Hatta bazı iddialara göre İran test etmediği nükleer silahlara sahip de olabilir. Veya test edilmemiş bombalardan elde etmiş olması da bir ihtimal. Amerika ve İsrail çevrelerinin kanaati, bu ülkenin, İsrail’in bir hava akınıyla etkisiz 79 hale getirilen Irak’ın başına gelenlerden ders aldığı yönünde. Dolayısıyla aynı işi yapan birden fazla tesis kurmuş ve bunları da belirli bir yere toplamak yerine ülkenin geniş bir alanına yaymış. Böylece bir hava harekatıyla devre dışı bırakılmasının önünü almaya çalışıyor. Hatta bunların bir kısmını yer altında ve üzerinde askeri birliklerin bulunduğu alanlarda inşa etmiş. Bu sayede Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu’nun teftişlerinden kurtulabiliyor. Çünkü UAEK sadece sivil bölgeleri denetleyebiliyor. Amerika Irak’ta tam bir bataklığa saplanmış olmasına rağmen İran’a karşı hava harekatı yapmaya mecbur hissediyor kendisini; çünkü nükleer bir İran bölgedeki siyasi yapıyı kökten etkileme kabiliyetine sahip olacak. Nükleer bir İran varken Irak’ı bölmek zorlaşır. Irak’taki Arap devleti tamamen Tahran’ın etkisi altında kalır. Kuveyt, Bahreyn, Umman, Katar ve hatta Suudi Arabistan gibi ülkelerin Washington ile bu kadar sıkı fıkı olmaları kolay olmaz. Suriye’yi itip kakma ihtimalleri azalır. Hali hazırda 150 ila 200 milyar dolar civarında net rezervi olan ve petrolden yıllık doksan milyar dolardan fazla gelir elde eden bir İran’ın nükleer güç olması bölge siyasetini toptan etkiler. Bu işten en fazla İsrail’in ve dolayısıyla Amerika’nın rahatsız olduğuna şüphe yok. Ancak Amerika’nın Irak’ta saplandığı bataklık ve yaptığı rezillikler İran’ı içerden karıştırmasını hemen hemen imkansız hale getirdi. Tam tersine, Irak hadiseleri İran’ı birleştirdi denilebilir. Ahmedinecad’ın seçilmesinde Irak’ta Amerika’nın yaptıklarının şu veya bu şekilde etkisi olmuştur. Amerika ve/veya İsrail İran’a karşı harekete geçme hesap ve planları içindeyken Türkiye’nin Vaşintong’a destek verip vermeyeceği sorusu önem kazanıyor. Ankara’nın, İran’ın nükleer silah elde etmesinden orta vadede rahatsız olmasını gerektirecek hususlar olsa bile, bunu ön plana çıkarmanın doğru olduğu söylenemez. Ama Türkiye’nin Washington Büyükelçisinin Türkiye’nin bundan rahatsız olduğunu dile getirmiş olması manidar. Dışişleri Bakanı Gül’ün doğrudan ve dolaylı olarak İran’a karşı Türkiye’nin kullanılmayacağını söylediği bir dönemde üst düzey bir bürokratın bunları konuşması Amerika ile gizli bir mutabakatın olduğu anlamına mı gelir? Bunları bilmiyoruz. Ama bildiğimiz, AKP hükümetinin Washington’un çizgisinden çıkmasının oldukça zor olduğudur. Yüksek cari açığın tamamen sıcak parayla finanse edildiği ve sıcak paranın da büyük ölçüde Amerika’dan geldiği veya getirtildiği bir ortamda AKP hükümeti istese de Amerika’ya ‘hayır’ diyemeyebilir. Dolayısıyla İran’ın Türkiye’yi rahatlatacak ve dolaylı yollardan AKP’yi güçlü kılacak senaryolara katkıda bulunması beklenir. Örneğin AKP hükümetinden talep gelmemesine rağmen İran’ın KKTC’yi tanıyacağını açıklaması Türk halkını kendi yanına çeker ve AKP hükümetinin Amerika yanında yer almasını imkansız hale getirir. Irak’ta Kürt devletine izin verilmeyeceği yönünde İranlı yetkililerin açıklamalar yapması ve Türkiye’yle işbirliğine girişmesi aynı şekilde Türk halkının desteğini alır. Tahran yönetimi, sadece AKP hükümetinin kendilerine fısıldadığı lafları güvence sayarak hareket eder ve Türkiye’nin Amerika’nın yanında yer almayacağını ümit ederse yanlış yapar. Daha kapsamlı düşünmeli. (Hasan Ünal – Milli Gazete) Ankara, “Mavi Rüya”dan uyanacak mı? Rusya ile Ukrayna arasında yaşanan bunalım, Mavi Akım'a ilişkin endişeleri haklı çıkardı. "Mavi Rüya"(!), kabusa döneceği uyarısını şimdiden yaptı. Avrupa tedirginlik içerisinde... Rusya ve Ukrayna arasında yaşanan enerji bunalım, Türkiye'nin enerji geleceğini teslim etmenin ne gibi sonuçlar doğuracağını şimdiden gösterdi. Ankara'yı uyandırması gereken, Avrupa'yı titreten gelişme İngiliz basınının gündemine oturdu. BBC'nin Türkçe internet sitesi "www.bbc.co.uk/turkish" adresinde yer alan basın özetlerine göre, Daily Telegraph gazetesi, "Putin Avrupa'yı titretiyor" başlıklı haberinde, "Rusya soğuk savaş dönemini hatırlatan bir kararla Ukrayna'ya doğalgazı keserek Avrupa'yı bir enerji krizinin eşiğine getirdi. Rusya Avrupa'daki müşterilerine doğalgazın büyük bölümünü Ukrayna'daki boru hattı şebekesiyle ulaştırıyor. Kriz devam ettiği sürece, doğalgaz ihtiyacının dörtte birini Rusya'dan karşılayan Avrupa'da yakıt fiyatları artacak. Ukrayna krizinden sonra birçok ülke doğalgaz için Hollanda ve Norveç'e yönelecek. Bu da fiyatları oynatacak" ifadelerine yer verdi. 80 Guardian gazetesi de Rusya'nın Ukrayna'ya vanaları kapamasından sonra bazı ülkelere gönderilen doğalgaz miktarının azalmaya başladığını belirtti. Rus yetkililere göre, bu durum, Ukrayna'nın Avrupa'ya giden doğalgazı kendi ifadeleriyle "çalmasından" kaynaklanıyor. Moskova'ya göre, Ukrayna, "hat kirası" olarak Avrupa'ya giden doğalgazın bir bölümüne el koyuyor. Rusya Dışişleri Bakanlığı, Ukrayna'nın Avrupa'ya giden doğalgazı kesintiye uğratması halinde bunun sonuçlarına katlanması gerekeceği uyarısında bulundu. Times gazetesi ise Moskova'nın doğalgazı siyasi baskı unsuru olarak kullandığı yorumunu yaptığı haberinde, "Kremlin'in muhaliflerine göre, gaz sevkıyatının durdurulması, 2004'te Turuncu Devrim'le iktidara gelen ve Ukrayna'yı Moskova'nın nüfuz alanından çıkarma sözü veren Batı yanlısı Yuşçenko yönetimini cezalandırmayı amaçlıyor. Ukrayna: Rusya şantaj yapıyor Ukrayna, kendisine doğalgaz vermeyi kesen Rusya'yı şantaj yapmakla suçladı. Ukrayna Dışişleri Bakanlığı'ndan yapılan açıklamada, Moskova'nın, doğalgaz vanalarını kısarak Ukrayna'da ekonomik istikrarı yıpratma eğiliminde olduğunu gösterdiği ileri sürüldü. Açıklamada, ''Ekonomik baskı yaratma amacı taşıyan şantaj senaryosu başladı'' denildi ve Rusya'nın uygulamaya koyduğu bu kararla, Ukrayna ekonomisini zarara uğratma ve doğalgazın Avrupa'daki tüketicelere ulaşmasını engelleme amacında olduğu belirtildi. 70 milyonun alın teri yine 3 bin kişiye akacak mı? Saadet Partisi Genel Başkan Yardımcısı Ertan Yülek, 2006 bütçesinde faize ayrılan paranın yanında yatırıma ayrılan payın bütçe genelinde sadece yüzde 7 olduğuna dikkat çekerek, "Bu hükümet geldi geleli ve gidinceye kadar ekonomi yönetimini, bütçesini IMF’ye teslim etmiştir. Hiçbir orijinal, ekonomik politikası yoktur, olmayacaktır. Bu bütçe halktan aldığını, halka verme değil, borca verme bütçesidir" dedi. Dün partisinin genel merkezinde bir basın toplantısı düzenleyen Yülek, 2006 bütçesini değerlendirdi. TBMM’de 2006 yılı bütçesinin hiç de yakışık olmayan bir ağız dalaşı içinde kabul edildiğini belirten Yülek, bütçenin aslı üzerinde hiçbir ciddi tartışmalar olmadığını belirten Yülek, 2006 yılı bütçesinin ne Başbakan ne muhalefet başkanına yakışan bir üslup içinde argo kelimelerin çok yer aldığı bir görüşme olduğunu aktardı. Yülek, önderlerin, halka seçtiği kelimelerde örnek olması gerektiğini, aksi halde ‘üç nokta’ diyerek, dikkatleri oraya toplayıp birçok temel meseleleri perde arkasında bırakmanın doğru olmayacağını ifade etti. Yülek, 1995 – 96 – 97’de Erbakan’ın bütçe tenkitlerinde kimseye hakaret etmeden, rakamlarla, grafiklerle, şemalarla, kaynaklarla, projeleriyle bütçe görüşmeleri gerçekleştirdiğini hatırlattı. 2006 yılı bütçesinin 157 milyar YTL (157 katrilyon TL) olduğunu, bunun 46 katrilyon lirasının yani, (46 milyar YTL)’si faize gittiğine dikkat çeken Yülek, bütçenin 40,5 milyar YTL’sinin maaş, ücret ve sosyal giderlere giderken, sadece 10,7 milyar YTL yatırıma gittiğini, dolayısıyla bütçenin % 7’si yatırıma gittiğini vurguladı. 2006 yılında toplanacak vergilerin % 11’lik artışla, 118 milyar YTL olacağını, enflasyonun % 5 olacağı 2006’da iki mislinden fazla da vergi toplanacağını anlatan Yülek, "Üstelik bu verginin % 70’i dolaylı vergi, yani zenginin de, fakirin de, işsizin de ödediği vergidir. Sen memura, emekliye % 5 zam yapacaksın, çiftçinin gelirini azaltacaksın, ama vergileri artıracaksın, bu mu bütçe? Bu bütçe bir "formalite bütçesi"dir. IMF’nin dikte ettirdiği bütçedir. Bu hükümet geldi geleli ve gidinceye kadar ekonomi yönetimini, bütçesini IMF’ye teslim etmiştir. Hiçbir orijinal, ekonomik politikası yoktur, olmayacaktır. Bu bütçe halktan aldığını, halka verme değil, borca verme bütçesidir. Bu hükümetin bütün derdi, iç ve dış borcun faizini gününde ödemedir" diye konuştu. AKP döneminde en yüksek faiz ödemesi Mecliste hükümet sözcülerinin söyledikleri ile rakamları nasıl çarpıttığını bildiren Ertan Yülek sözlerini şöyle sürdürdü: "Deniliyor ki, her bir puan faiz indirimi, 1,5 milyar dolar daha az faiz ödemesine sebep oluyor. Böylece 50 puanlık faiz indiriminin 70 milyar dolar az faiz ödemesine sebep olduğu söyleniyor. İlk bakışta doğru gibi ama, 41 aylık Anasol – M döneminde 112,6 milyar dolar faiz ödenirken 37 aylık AKP hükümeti döneminde 115,6 milyar dolar faiz ödenmiştir. Eğer enflasyonu, reel faizi düşünürsen, hükümetin söylediği rakam bir 81 aldatmacadır. Üçlü koalisyon döneminde ayda 2,7 milyar dolar ödenirken, AKP döneminde bu rakam 3,1 milyar dolara çıkmıştır. Ama kötüyle kötüyü değil, iyiyle kötüyü mukayese edelim. Refahyol dönemi son on yılın en az faiz ödenen dönemi olmuştur. 1997’de ayda 1,36 milyar dolar faiz ödenmiştir. Sayın Erdoğan 2002’de 51,9 katrilyon TL faiz ödendiğini, 2005’te 46,4 katrilyon ödendiğini söylüyor, Oysa 2002’de 35 milyar dolar faiz ödenmiş. 2004’te 40 milyar dolar faiz ödenmiş, 2005’in 11 ayında da 31 milyar dolar faiz ödenmiştir. Yine Sayın Erdoğan 2,598 dolar olan Milli Geliri 5.000 dolara çıkardık diyor. 1997 – 98’de 3 bin 300 dolardı milli gelir. GSMH’yi 275 milyar dolardan 4485 milyar YTL’ye çıkardık diyor. Bu büyümeden kim nasiplenecek? Çiftçinin, işçinin, memurun, işsizin, esnafın geliri mi arttı? Hayır. 70 milyon 3 bin kişiye hizmet ediyor Türkiye’de 80 milyon banka hesabı var. 3 bin kişinin bankalardaki hesabı tüm mevduatın % 30’unu ihtiva ediyor. Yani 70 milyon insan 3 bin kişiye hizmet ediyor. Sayın Başbakan, dün vatandaş bir simit yerken, şimdi yanında bir çay içebiliyor diyor. Yani millet hala simit ve çaya mahkûm. Esasında insanlar eskiden yediği simidi bile şimdi ağız tadıyla yiyemiyor. Asgari ücretle alınacak şeylerin hesabı da bir çöküntünün belirtisi. Çiftçi ne hale geldi bilmiyor. Bakınız traktör satışlarındaki artış, 2 – 3 yılın beklentisi sonucu ortaya çıktı. Ama 2 yıl evvel 55 ton buğdayla, 1 traktör alınırken, şimdi 90 ton buğdayla 1 traktör alınıyor. Üç yıl evvel 5 kg buğdayla, et – mazot alınırken, şimdi 8 kg buğdayla 1 litre mazot alınıyor. İki yıl evvel 5 kg portakal ile 1 litre mazot alınırken, şimdi 20 kg portakalla 1 litre mazot alınıyor. Refah yol döneminde asgari ücretle 42 mutfak tüpü alınırken, şimdi 11 tüp alınıyor. Sayın Başbakan ülkede 3 milyon işsizin simit alacak parası yok, nüfusun % 35’inin geliri geriye gitmiş. Dün bir simit alan çiftçi şimdi onu da alamıyor. Türkiye’nin teslim alındı mı? Hükümet ile TÜSİAD arasında geçtiğimiz günlerde yaşanan gerginlik sırasında gözler önce borsaya, sonra da döviz ve faize çevrildi. Çünkü Türkiye’nin geçmişte yaşadığı bir tecrübesi vardı; Bülent Ecevit Başbakanlığındaki hükümet ile Cumhurbaşkanı Sezer arasında yaşanan gerginlik sonrası Türkiye çok ciddi bir ekonomik krize girmiş, döviz deyim yerindeyse patlamış, faizler fırlamış, borsada hiç tahmin edilemeyen gelişmeler yaşanmıştı. Bu tecrübeyi bilenler, hükümet/TÜSİAD gerginliğinden de böyle bir tablo beklediler. Ama nedense bu defa geçmişte yaşandığı gibi olmadı, sıcak para ülkeyi bir gecede terk etmedi, döviz ve faizler bu gerginliği pek umursamadı. Hükümet üyelerine sorarsanız, bunu ülkede sağlandığı iddia edilen istikrar ortamına bağlıyorlar. Ben bu görüşe katılmıyorum. Hükümet ile TÜSİAD arasında yaşanan siyasi gerginliğin ekonomiye yansımamasını, aslında ekonominin dümeninin hükümetin elinde olmadığının göstergesi olarak yorumluyorum. Türk ekonomik sistemi, dış güçler tarafından teslim alınmıştır. Hükümet ekonominin işleyişinde ve karar mekanizmalarında olması gerektiği gibi aktif değildir. Türkiye’nin bankaları birer ikişer yabancı şirketler tarafından satın alınmakta, finans sektöründe kontrol yabancılara geçmektedir. Borsada işlem gören önemli hisselerin çoğunluğu da yabancıların elinde bulunmaktadır. Özelleştirmelerden aslan payını da yabancı şirketler almakta; Telekom, cep telefonu şirketi, petrol, demir-çelik, elektrik gibi stratejik alanlarda yabancıların ağırlığı giderek artmaktadır. Ecevit hükümeti döneminde yaşanan siyasi kaynaklı krizin anında ekonomiye yansıması, sıcak paranın güven sorunu yaşayarak ülkeyi terk etmesi aslında, Türkiye’nin ekonomisi üzerinde karar verici konumda olduğunu da gösteriyordu. Çünkü yabancılar ekonomik işleyişi etkileyemedikleri ve ne olacağını kestiremedikleri için risk almayarak çareyi ülkeyi terk etmekte buluyorlardı. Ama bu defa siyasi kaynaklı bir kriz karşısında geçmişte gösterdikleri tepkiyi göstermediler. Yabancı 82 yatırımcılar hemen hiç tedirgin olmadı, paralarını dövizde, faizde, borsada tutmaya devam ettiler. Bu durum karşısında sevinmek mi, yoksa endişe mi duymak gerekir? Ülkemizin bir ekonomik krize girmemesi elbette olumlu bir gelişmedir ama Türkiye’nin kendi ekonomisi üzerindeki hâkimiyetini kaybettiğinin bu kadar net bir biçimde ortaya çıkması da oldukça endişe vericidir. Bankacılık sistemindeki yabancı payının artması, Türkiye’nin finans sektöründeki etkinliğini kaybetmeye başladığının göstergesidir. Finans sektöründe söz sahibi olamayan bir ülke, ekonomisinin rotasını nasıl istediği yöne çevirebilir, bu mümkün müdür? Hükümet ile TÜSİAD arasındaki siyasi kriz, ekonomiye yansımadı, çünkü Avrupa Birliği uyum sürecinde çıkartılan yasalarla ekonominin yönetimi iktidarın elinden çıktı. Bu nedenle beklenen kriz çıkmadı, borsa, döviz ve faiz siyasi gerginliği umursamadı. Burada çok tehlikeli bir unsuru da göz ardı etmemek gerekiyor. Ekonominin rotasını elinde bulunduran dış güçler, kendi istedikleri zamanda Türk ekonomisine diz çöktürme gücünü de ellerinde tutuyorlar. Türk ekonomisi bugünkü haliyle her türlü sabotaja açıktır. Bu durumu kabul etmek mümkün değildir. Ekonominin yönetiminin dış güçlerin etkisine açık hale getirilmesi, beraberinde ülkemizin de teslim alınmasının yolunu açacaktır. Mevcut iktidar ülkemizi böylesine tehlikeli bir yola sokmaktadır. Siyasi gerilimin ekonomiye yansımamasını kendi başarısı imiş gibi gösteren iktidar, aslında ayakları altından halının çekildiğini görmezden gelmektedir. Küreselleşme çağında işgaller eskisi gibi tankla tüfekle yapılmıyor, çok uluslu şirketler vasıtasıyla ve ekonomik alanda gerçekleşiyor. Çok uluslu şirketlerin saldırısıyla karşı karşıya bulunan ülkemizin ekonomik bağımsızlığı da tehdit altında… Ekonomik bağımsızlığı elinden alınan bir ülkenin siyasi bağımsızlığı da tehlikeye girmez mi? Oyak ne kadar milli kaldı? Türkiye’nin tek entegre yassı çelik üreticisi olan Erdemir’in dünyanın en büyük demir çelik tekellerinden Mittal ve Arcelor’un safdışı edilerek OYAK’a satılmış olması bazı çevrelerden olumlu tepki almıştı. Bu tepkinin temelinde ise ‘milli çıkarlar’ın korunduğu ve yabancı ‘sermayeye peşkeş çekilmediği’ gerekçesi yatıyordu. Financial Times bile Türk Silahlı Kuvvetleri’nin çok büyük ve etkin katılımcı şirketinin ihaleyi kazandığını, işletmeyi stratejik önemi nedeniyle yabancılara bırakmadığını iddia ediyordu. Oysa bu bir yanılgıydı. ‘Ulusal sermaye’ OYAK’ta uluslar arası sermayenin tekelci kapitalist şirketlerinden birisiydi. Yabancı ortak arıyordu! ‘Kızı istemeye gelene kapı kapatılır mı’ diyerek pazarlıklar yapıyordu. Erdemir’deki hisselerinin yarısını yabancılarla paylaşmakta bir beis görmüyordu. Görmesine de zaten gerek yoktu ki! Sanki TÜPRAŞ’I sadece Koç aldı, sanki Telekom Oger’e gitmedi? Ancak, OYAK da çok iyi bilmektedir ki, Erdemir, kar eden bir kurumdur. Kendi alanında piyasayı belirleyen tekel konumuna yakın bir konumda duran bir işletmedir. Erdemir’in alınması geleceğe yönelik yatırımdır. OYAK’a göre ise gelecek uluslar arası tekellerle girilecek ilişkilerdir. Kuruluşundaki ‘sosyal’ amaç nedeniyle olsa gerek, pek çok vergiden muaf tutulan; Koç ve Sabancı’dan sonra bu ülkenin en büyük üçüncü sermaye grubu haline gelen OYAK ‘milli’ olma vasfını aslında çoktan kaybetti. 200 bin ortağına sırtını yaslayarak sürekli ‘sahte fedakârlık’ numaraları çeken OYAK’ın pek çok yerli ve yabancı sermaye grubu ile ortaklığı bulunmakta ve neredeyse girmediği sektör yok gibi. Ermeni soykırımını kabul eden ve ABD’de Ermenilere soykırım (!) nedeni ile mahkeme kararı kesinleşmeden ödeme yapmayı kabul eden Axa, Oycem, Dupont, Uniroyal, Agrichem ve Crompton FMC gibi çokuluslu şirketler. Son olarak ise Erdemir ihalesini aldıktan sonra hisselerin yarısını sattığı müstakbel ortağı Arcelor. 83 Arcelor dedik; işte burada bir ayrıntı var ki, OYAK’ın ne kadar milli olduğunu gözler önüne seriyor. OYAK, bilindiği gibi Renault’un yüzde 49 ortağı. Yüzde 51 hisse ise Renault’ta. Dolayısıyla Türkiye’deki yönetim gücü de haliyle Renault’ta. Ve, Renault dünya markası olmasına rağmen ‘milli’ kimliğini ısrarla korumayı sürdürüyor. Nasıl mı? Türkiye’de otomobil üretimi yapan Toyota, Ford, Hyundai Assan gibi şirketler üretimde kullandıkları sacı ‘çok iyi bir üretici’ olan Erdemir’den alırken, OYAK Renault sacı Fransız sermayeli Arcelor’dan alıyor. İşe bakın ki, şimdi Erdemir’i alan OYAK, Arcelor ile ortaklık kuruyor. Şimdi burada duralım ve şu soruya cevap bekleyelim; OYAK grubu, Erdemir’den OYAK-Renault’a sac satabilecek mi? Ya da Renault ‘İlle de Arcelor sacı’ diye tutturursa ne olacak? Aslında cevap belli; OYAK, bu şirketler ne kadar milli ise o kadar milli. Sonuç olarak; bundan sonra ‘Erdemir elden gitti’ diye ortalığı kimse ayağa kaldırmaz! Türk Metal Sendikası’nın Ereğli Şube Başkanı İlhan Erdoğ bile bakın neler diyor: “Direksiyon OYAK’ta olduktan sonra muavin kim olursa olsun, bizim için sıkıntı olmaz. Erdemir işçisi önce sendikasına sonra da işverenine güveniyor Gerisini artık varın siz düşünün!.. OYAK’ın vatanseverliği(!) fazla uzun sürmedi Milleti aldattılar mı ? İhale öncesi ‘Millî zenginliklerimizi satmayalım, satacaksak da yabancılara gitmesin!’ şeklinde açıklamalar yaparak bir taraftan kamuoyuna ‘Rahat olun’ mesajları veren, diğer taraftan da ‘ulusal sermaye’ vurgusu yapan OYAK, ihale sonrasında aldığı hisselerin büyük bir kısmını yabancı bir şirket olan Arcelor’a sattı. Gazi Üniversitesi Öğretim Görevlisi Prof. Dr. Aziz Konukman, “Türkiye’deki stratejik şirketlerin dışarıya verilmesi beraberinde yabancı hâkimiyetini de getirecektir. Bu ise pazar payının birebir satın alınması demek. Çünkü çok uluslu şirketlerin izledikleri politika budur. Bu satıştan sonra bu eğilim daha da tehlikeli sinyaller veriyor” dedi. RESUL SERDAR ATAŞ / İSTANBUL Erdemir’in yüzde 49,29’unu ihaleyle 2 milyar 960 milyon dolara alan OYAK Grubu, Erdemir’den aldığı hisselerin yüzde 20,5’ini dünyanın en büyük ikinci çelik şirketi olan Arcelor’a sattı. Türkiye’nin en stratejik şirketlerinden biri olan Erdemir’in hisselerinin bir kısmının milli kimliğe sıkça vurgu yapan OYAK aracılığıyla yabancılara verilmesi tepkiyle karşılandı. Milli vurgu köprüyü geçinceye kadar mı? Özelleştirme İdaresi Başkanlığı (ÖİB) tarafından hisselerinin yüzde 49,29’u ihaleyle satışa çıkarılan, Türkiye’nin tek entegre yassı çelik üreticisi olan Erdemir için en yüksek teklifi sunarak OYAK Grubu satın almıştı. ÖİB’nin Erdemir’in satışını gerçekleştirdiği ihale öncesi OYAK ısrarla ‘Milli tez’e vurgu yaparak, ‘Cumhuriyetin bin bir fedakârlıkla kurduğu mali değerleri satmayalım, satacaksak da en azından yabancılara gitmesin’ diyerek özelleştirmeler sonucunda Cumhuriyet’in kurduğu mali değerlerin yabancılara gitmesine karşı örtülü bir kampanya başlatmıştı. İhalenin nihayetinde ise OYAK, Lüksemburg merkezli dünya devi Arcelor’un da aralarında bulunduğu rakiplerinin önüne geçerek Erdemir hisselerinin yarısına yakınını satın almıştı. Yerli şirketlerin yabancılara satılması yabancı hâkimiyetini getirir Gazi Üniversitesi Öğretim Görevlisi Prof. Dr. Aziz konukman, Erdemir’in yabancılara verilmeyeceği yönünde kamuoyuna verilen mesajlara rağmen, çaktırılmadan bu son derece stratejik şirketin yabancılara verildiğini belirterek, "Zaten hükümet de özelleştirmeler konusunda kamuoyunun taşıdığı duyarlılıktan yoksun. Ama sendikalar bu konuda çok hassas. Çünkü Türkiye’deki stratejik şirketlerin dışarıya verilmesi beraberinde yabancı hâkimiyetini de getirecektir. Bu ise pazar payının birebir satın alması anlamına gelecektir. Çünkü çok uluslu şirketlerin izledikleri politika budur. Bu satıştan sonra bu eğilim daha da tehlikeli sinyaller veriyor" dedi. 84 Özelleştirmelerde yabancı parmağı var Türkiye’de yerli şirketlerin tek başına büyük ölçekli şirketleri satın alamayacaklarını hatırlatan Konukman, "Türkiye’deki yerli bir şirketin bu ölçekteki büyük şirketleri tek başına alması da imkânsızdı neredeyse. Biz bu nedenden dolayı tüm özelleştirmelere karşıydık. Sonuçta tüm özelleştirmelerin bir kısmının şu veya bu şekilde yabancılara gideceği belliydi. Her halükarda yabancılar bacadan girmiş oluyor" şeklinde konuştu. Hedefleri, Müslüman-Türk egemenliği Araştırmacı-Yazar Yılmaz Dikbaş ise ortada ülke servetinin yerli firmalar eliyle dışarıya satılması şeklinde bir tezgâhın döndüğünü kaydederek, "Bu olaylar şöyle okunmalıdır: Bütün yeraltı ve yer üstü zenginlikler Türk halkının elinden alınmak isteniyor. Bunun için de zaman zaman sanki bazı ülke servetlerini yerli insanlar veya yerli şirketler alıyormuş gibi bir görüntü veriliyor. Ama olay derinlikli olarak incelendiğinde her halükarda bu işin arkasında yabancıların olduğu görülecektir" dedi. Filistin de böyle elden gitmişti Mevcut durumu Filistin’e benzeten Dikbaş, "Siyonistler Filistin topraklarını almak istediklerinde bunu Osmanlı sultanı Abdülhamit’e iletmişlerdi. Abdülhamit ise bu isteği kati bir dille reddetmişti. Her halkın satılmışları vardır. Siyonistler Abdülhamit’ten Filistin topraklarını alamayınca bazı Filistinli satılık Araplardan Filistin topraklarını almalarını istemişlerdi. Hatta bu adamlara finansal kaynak sağlamışlardı ve bu anlaşmalı Araplar Filistin topraklarını yavaş yavaş almaya başlamışlardı. Görünürde bir Arap’ın diğer bir Arap’tan toprak alması vardı. Daha sonra da Siyonistler bu satılmış Araplardan Filistin topraklarını alıp İsrail devletini kurdular. Bu senaryo hep aynı şekilde tekerrür eder" yorumunda bulundu. Yerli şirketler dışa bağımlı Türkiye’de bir yerli şirketin diğer bir şirketi almasına bazılarının yabancılar almadı diye sevinmesinin bir yanılgı olduğuna dikkat çeken Dikbaş, şöyle konuştu: "Türkiye’deki büyük şirketler dışarıdaki şirketlerin yerli uzantısıdır. Alınan mallar yerli şirketler vasıtasıyla yabancılara devredilir. Hedef, Müslüman Türk halkının elindeki her şeyi almak ve nihayetinde ise bu toprakları Müslüman Türk kimliğinden soyutlamaktır. Bakın, sadece üretim şirketleri değil, aynı zamanda tüketim merkezleri de birer birer yabacılar tarafından alınmaya başlandı. Tek tek ağaçlara bakarsak ormanı göremeyebiliriz. Asıl proje bu topraklardan Müslüman Türk egemenliğini yok etmektir. Bu durum ülkeyi yönetenlerce de desteklenmektedir. Çünkü bugün hükümet de özelleştirmeden yanadır." Birileri geliyor… Birileri gidiyor… Türkiye’de neler oluyor?.. Çağımız dünyası çok çabuk değişiyor, gelişiyor, yeniden yapılanıyor… Kanaatimce; yakın gelecekte bu değişim ve gelişmelere ayak uydurabilenler ayakta kalacak, diğerleri elenecektir. Meseleye çok yukarıdan bakıldığında apaçık görülüyor ki; sosyalizm çöktü, kapitalizm can çekişiyor… Dünyamız değişiyor ve yeniden yapılanıyor… Geleceğin dünyası yeni bir dünya düzenine doğru gidiyor ve bu düzen Batı dünyasının öngördüğü veya hayal ettiği dünya olmayacak. Aksine, bizim kırk yıllık araştırmalarımızın sonuçlarına göre “Adil Düzen” çerçevesinde yapılanacak ve şekillenecek... Erbakan Hocamız ile yıllarca yaptığımız ve yine Hocamızın ‘TESBİT-TEŞHİS-TEDAVİ’ kelimeleriyle çok veciz bir şekilde özetlemiş olduğu “Adil Düzen Çalışmaları” bunun böyle olacağını, bizim açımızdan bakıldığında ilmî olarak ortaya koymuştur. Nitekim, Muhterem Hocamız geçenlerde Ankara’da yeni ESAM/ Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Merkezi’nde yapmış olduğu ‘tarihî konuşması’nda bu gerçeği bir kere daha Türkiye’ye ve bütün dünyaya hatırlatmış oldu. Ülkeyi yönetmek mi, pazarlamak mı? Dünyadaki olaylar hızla değişip gelişiyorken, Türkiye’deki gelişmeler de baş döndürücü bir seyir takip ediyor... Öyle görünüyor ki, yeni yıl ile birlikte önümüzdeki aylar çok hızlı ve önemli gelişmelere gebe. Bunların emarelerini hep beraber dikkatle izliyor, bu arada değerlendirip yorumlamaya çalışıyoruz. Gelişmelerle ilgili olarak her kafadan bir ses yani farklı bir yorum çıkıyor. 85 Medyaya intikal eden değerlendirme ve yorumların çok dar, sığ, yetersiz, hattâ maksatlı olduğu ve daha çok bir şeyleri gizlemeye matuf bulunduğu apaçık görülüyor. Ama çağımız iletişim şartlarında her konuda olduğu gibi, dikkatleri çekmeye çalıştığım bu alanlarda da artık mızrak çuvala sığmıyor. En sade insanlar bile gerçekleri görebiliyor. Yukarıda dediğim gibi; dünya değişiyor, gelişiyor… Bu arada insanların idraki de değişip gelişiyor… Artık insanları eskisi kadar kolay bir şekilde kandırmak ve yönlendirmek mümkün olmuyor. Yazımın başında “Birileri geliyor… Birileri gidiyor” üst başlığını kullandım. Bu başlığı kullanırken ne demek istiyorum? Kısaca özetleyeyim. Sayın Başbakan ülkeyi yönetmeyi bırakmış, vaktinin çoğunu ülke dışında geçiriyor, hep bir yerlere ‘gidip-geliyor’ ve üstüne vazifeymiş gibi asıl görevi olan ülkeyi yönetmekten ziyade, ‘ülkeyi pazarlama’ işiyle meşgul!.. Bu yüzden de, “Sayın Başbakan, vakit bulursa, arada sırada da Türkiye’ye de uğruyor!” esprileri yapılmaya başlandı… Bu arada, diğer gitmeleri bir yana, Başbakan Erdoğan’ın özellikle en son ‘ABD’ye gidişi’ ve orada nasıl karşılandığı hafızalarda tazeliğini koruyor… Mevlâm nice şerleri hayreyler ABD’den gelip-giden çok. Önce ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice ülkemize geldi… Bilahare, Kara Kuvvetleri Komutanımız Yaşar Büyükanıt ABD’ye gitti… ABD Ankara eski Büyükelçisi Eric Edelman ülkemizden gideli çok oldu ama Yaşar Paşa onunla da görüştü!.. Nihayet, özellikleriyle onu pek aratmayacak gibi görünen ‘mikser’ yani ‘karıştırıcı’ lakaplı yeni Ankara ABD Büyükelçisi Ross Wilson geldi… Wilson, gazetemizin geçen gün işaret ettiği üzere, ‘Soros’un adamı’ şüphelerini taşıyor ve 2000–2003 yıllarında görev yaptığı Azerbaycan’da iç kargaşa çıkartarak Aliyev’i köşeye sıkıştırmaya destek verdi… Ne dersiniz; şimdi sıkıştırma sırası Türkiye’de mi?.. Ve son olarak Amerika’dan FBI Başkanı Robert Mueller ve CIA Başkanı Portes Goss, peş peşe, ‘görüşmeler yapmak’ üzere Ankara’ya geldiler… Ne dersiniz; kapalı kapılar ardında neler görüşüyorlar?.. Bence, Türkiye için hiç de iyi şeyler görüşmüyorlar… Ama Allah’tan hayırlısı… Diğer gelip-gidenler bir yana… Son olarak 18–19 Aralık günleri NATO Genel Sekreteri Jaap de Hoop Scheffer geldi. Neden geldi? Afganistan’daki ISAF operasyonu, NATO-AB-Türkiye savunma işbirliği ve Irak konularını görüşmek üzere geldi… Yukarıda isimlerini saydığım zevatın ülkemize gelip-gitmeleri hiç de hayırlı gelişmelerin habercisi gibi görünmüyor. Nitekim Almanya mahreçli son haberler, bu gelip-gitmelerin komşularımız İran ve Suriye’ye yapılması düşünülen saldırılarda Türkiye’nin desteğini istemeye yönelik olduğu iddia ediliyor… Ne diyelim? Allah’tan hayırlısını dilemekten başka yapacak bir şey yok. Nitekim Cenabı Allah Kur’an-ı Kerim’de; “Onlar mekr (yani plan-proje) yapar, Allah da mekr yapar ve Allah mekr yapanların hayırlısıdır.” (Âli İmran, 3/54) buyuruyor…56 Türkiye’ye ABD’den diplomatik trafik hızlandı Rice ve Straw yine geliyor !. Türkiye, Cumhuriyet tarihinde dış politika alanında en yoğun baskı dönemini yaşıyor. Son iki yıldır bir yandan ABD, diğer yandan AB’nin yetkilileri Türkiye’ye geliş gidişlerini sıklaştırdı. Özellikle son dönemlerde üst düzey yetkililerin de ziyaretlerinin artması dış politika konusunda Türkiye’nin tam bir abluka altına alındığının göstergesi olarak nitelendiriliyor. Şimdi de CIA ve FBI başkanlarından sonra ABD’nin en önemli isimlerinden Dışişleri Bakanı Condolezza Rice’ın ve İngiltere Dışişleri Bakanı Jack Straw’ın Türkiye’ye ziyaret planı dikkat çekiyor. Rice’ın bu ziyaret ile ABD’nin yeniden 1 Mart tezkeresi hadisesini yaşamak istemediği belirtiliyor. Ankara yeni yılın ilk aylarında çok önemli iki konuğu ağırlayacak. Son dönemde Suriye’ye hedef alan ABD hazırladığı plana 56 R. Nuri Erol – Milli Gazete 86 Türkiye’yi ortak etmek amacıyla iki önemli adamını Ankara’ya göndermişti. Önce FBI Başkanı Robert S. Mueller ve CIA Başkanı Porter Goss’un görüşmelerinden yeterince tatmin olmayan ABD şimdi de Dışişleri Bakanı Condolezza Rice’ı Türkiye’ye gönderiyor. Rice’ın ziyareti ile ABD’nin olası bir 1 Mart tezkeresi hadisesini yaşamak istemediği ve bu yüzden her şeyi garanti altına almak istediği ifade ediliyor. Kritik ziyaretin Şubat ayı başlarında yapılması bekleniyor. Diğer yandan ziyaretin Suriye’den sonra diğer bir önemli konusunun ise İran olduğu vurgulanıyor. İran konusunda da Türkiye’nin tavrını yeterli görmeyen ABD, Rice aracılığı ile bu konuda da Türkiye’ye baskı yapacak. Bu yöndeki en önemli işaret ise geçen günlerde İsrail’in Jerusalem Post Gazetesi’nde yayınlanan bir haber oldu. Haberde ABD’nin 2006’da İran’a saldırmayı planladığı, bunun için de Türkiye’den askeri üs talep ettiği ifade edilmişti. Başkentin önemli diğer konuğu ise İngiltere Dışişleri Bakanı Jack Straw. Straw ise AB, Irak, İran, Suriye ve diğer bölgesel sorunların yanı sıra görüşmelerinde artık Kıbrıs konusunda gereken noktanın konulmasını ve Türkiye’nin ek protokolde verdiği taahhütleri gerçekleştirmesini isteyecek. Straw da Ocak ayının sonlarında Türkiye’de olacak. Enerji diplomasisi Rusya ile Ukrayna arasında doğalgaz fiyatı yüzünden çıkan anlaşmazlığın perde arkasında müthiş bir “stratejik akıl” yatıyor. İki ülke arasındaki anlaşmazlık basit bir fiyat tartışması gibi gözükse de, olayın yankılarına bakıldığında Rusya’nın enerji silahını akıllı bir şekilde “dış politika aracı” olarak kullandığı görülmektedir. ABD’nin Afganistan ve Irak işgallerinden sonra Rusya kendisini “kuşatılmış” hissediyordu. Amerika’nın Büyük Ortadoğu ve Küresel Balkanlar projeleriyle hem Ortadoğu’da hem de Orta Asya ve Kafkaslar’da önemli etkinlik alanları elde etmeye başlaması uzun süredir Rusya’yı rahatsız ediyordu. Avrupa Birliği ülkelerinin de ABD’nin dümen suyunda hareket etmesi, Rusya’nın tedirginliğini artırıyordu. Rusya Devlet Başkanı Putin, bu kuşatılmışlık içinde çok stratejik bir adım atarak elinde tuttuğu “doğalgaz silahını” uluslararası ilişkilerin odağına oturttu. Rusya ile Ukrayna arasındaki doğalgaz gerginliği, Ukrayna’dan daha fazla Avrupa ülkelerini telaşlandırdı. Çünkü Avrupa ülkeleri doğalgazlarının büyük bölümünü Rusya’dan ve Ukrayna üzerinden almaktadır. Rusya’nın böylesine stratejik bir hamle yapabilecekleri hiç akıllarına gelmemişti. Aslında Ukrayna ile olan gerginlik, büyük oranda Avrupa ülkelerine verilmek istenilen mesajları taşımaktadır. Putin bu hamlesiyle, Rusya’nın küresel sistemde hâlâ çok önemli bir aktör olduğunu hatırlatmıştır. Rusya’nın elinde tuttuğu doğalgaz gücünün istenildiğinde nasıl tehlikeli bir silaha dönüşebileceği de böylece ortaya çıkmıştır. Avrupa ülkeleri Rusya ile Ukrayna arasında patlak veren doğalgaz krizinden kendi paylarına, “aslında enerji konusunda Rusya’ya ne kadar bağımlı oldukları dersini” almışlardır. Sanayisini ve pek çok alandaki enerji ihtiyacını doğalgaza bağlayan Avrupa ülkeleri, şimdi yaptıkları hatayı nasıl telafi edecekleri sorusunun cevabını aramaya başladılar. Aynı hatayı yapan ülkelerden biri de ne yazık ki, Türkiye… Belki de Rusya ile Ukrayna arasındaki kriz uzlaşma ile sonuçlanmasa ve Rusya doğalgazı kesseydi, Türkiye çok ciddi bir enerji sıkıntısıyla yüz yüze gelecekti. Türkiye doğalgaz ihtiyacının neredeyse yüzde 70’ini Rusya’dan sağlıyor. Ukrayna ve Bulgaristan üzerinden gelen Batı Hattı ile 9.4 milyar metreküp, Karadeniz’in altına döşenen borularla sağlanan Mavi Akım ile de 3.1 milyar metreküp gaz çekiliyor. BOTAŞ’ın verdiği bilgilere göre, Türkiye Rusya’dan aldığı doğalgaz’ın 11.3 milyar metreküpünü elektrik üretiminde, 3.4 milyar metreküpünü sanayide, 3.6 milyar metreküpünü konutlarda ve geri kalanını da gübre üretiminde kullanıyor. Türkiye’nin elektrik üretmek için Rusya’dan doğalgaz alması ve enerji konusunda yabancı bir ülkeye böylesine bağımlı hale gelmesi, ulusal güvenliğimiz için de tehdit edici bir unsur olarak değerlendirilmelidir. Türkiye mutlaka enerji politikasını yeni baştan gözden geçirmeli, tek bir ülkeye bağımlı kılacak projelerden vazgeçmeli, doğalgazın yanı sıra, nükleer enerji ve hidrojen enerjisi başta olmak üzere enerji 87 kaynaklarını çeşitlendirmelidir. Küreselleşme sürecinde enerji artık kilit bir faktör haline gelmiştir. Enerji kaynaklarına sahip olan ülkelerin etkinlikleri de artmaktadır. Bugün Rusya sahip olduğu doğalgaz enerjisi gücünü kullanarak yaptığı bir hamleyle oyunun kurallarını koyma gücüne sahip olduğunu göstermiştir. Rusya’nın enerji üzerinden yaptığı hamle, aynı zamanda Türkiye’nin “enerji koridoru” rolünün altını bir kez daha çizmiştir. Türkiye enerji koridoru rolünü iyi oynayabilirse geleceğe yönelik önemli kazanımlar elde edebilir. Rusya’nın enerji diplomasisini iyi yürütmesi ve bir dış politika aracı olarak akıllıca kullanmasından Türkiye’nin de kendi dış politika perspektifi açısından alacağı önemli dersler bulunmaktadır. Türkiye ne yazık ki, ne jeostratejik konumunu kullanabilmektedir ne de küresel sistemde oynayabileceği rolün ağırlığının farkındadır… Türkiye ne Avrupa Birliği’nin bekleme odasında on yıllarca beklemeye muhtaçtır, ne de Rusya’nın doğalgazına umut bağlayarak geleceğini Putin’in iki dudağı arasına teslim edebilecek kadar aciz bir ülkedir… Rusya, stratejik bir hamle yaparak küresel düzene çomak sokmuş, küresel oyunun aktörlerine adeta meydan okurcasına, “beni hesaba katmadan hiçbir plan yapamazsınız” mesajı vermiştir. Peki, Türkiye, küresel düzene karşı stratejik derinliği olan bir hamle yapabilecek midir?57 ( AKP hükümetiyle ve bu köle zihniyetine hayır!.. Ama Milli Görüş ve Kuvay-ı Milliye düşüncesiyle evet!..) KIBRIS; SATRANÇ TAHTASI VE STRATEJİ HATASI Kıbrıs'ta dönen dolapları dış güçler ve işbirlikçiler çeviriyor. • Bir kaç haftada KKTC'de hükümet yıkıldı, yenisi kuruldu. Buraya kadar normal; ama hükümetin nasıl bozulduğu ve yeni hükümetin nasıl kurulduğu incelenince ortaya pis kokular çıkıyor. Bozulan hükümet CTP ile DP arasında bir koalisyondu. 2003 yılı Aralık ayı sonlarında oluşturulan bu hükümet 2004 referandumuna ülkeyi götürmüş ve geçen yıl yapılan Cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimlerinin ardından iki parti arasında tekrardan kurulmuştu. DP'nin lideri Serdar Denktaş, CTP'ninki ise cumhurbaşkanı seçilinceye kadar Mehmet Ali Talat idi. Şimdi Ferdi Sabit Soyer yürütüyor. Koalisyon Kıbrıs meselesi konusunda çapraz partilerden oluşmuştu. Serdar Denktaş 'milli' tarafı oynuyor; buna karşılık CTP, Türkiye'ye adeta meydan okuyan bir anlayışı temsil ediyordu. Ama KKTC iç siyasetinde var olan bazı özel şartlar sebebiyle bu iki partinin koalisyon kurması pek de anormal değildi. Nitekim 1990'lı yılların ikinci yarısında da koalisyon kurmuşlar; fakat pek başarılı olamamışlardı. Gerek o zaman gerekse 2003'de yapılan koalisyonların Serdar Denktaş sebebi açısından UBP lideri Derviş Eroğlu'nun yönetim anlayışıydı ve Talat da bu anlaşmazlığı kendi lehine ustaca kullanmıştı. Yani KKTC'de milletvekillerinin seçildikleri partilerinden istifa ettikleri ilk defa meydana gelen bir hadise değildi. Daha önce de olmuştu. Fakat her defasında KKTC'deki iç siyaset bunu belirlemişti. Bu defa AKP hükümetinin oradaki yapıyı baştan aşağıya tanzim etmeye çalıştığı dikkati çekiyor ve bu yüzden de gerek Türkiye'de gerekse KKTC'de olup bitenlere karşı şiddetli bir tepki var. AKP'nin bir genel başkan yardımcısının, milletvekilleriyle Kıbrıs'ta ve Ankara'da görüşerek onları partilerinden istifa etmeye uğraştığı; bu operasyon için ayrıca KKTC'deki Din İşleri Dairesi Başkanı Ahmet Yönlüer'in fiilen görev aldığı; görüşülen milletvekillerine pek çok menfaat ve hatta para teklif edildiği; sonuçta UBP (Ulusal Birlik Partisinden üç ve DP'den de bir milletvekilinin 'ikna' edildiği anlaşılıyor. Özgürlük ve Reform Partisi adında yeni bir parti kuran bu milletvekilleri Ferdi Sabit Soyer'in başkanlığındaki CTP ile koalisyona girdiler. Koalisyonun ana gayesi ise Kıbrıs meselesine çözüm bulmakmış. Bu bilgilerden hareketle şu soruları sormak gerekiyor. Güneyde Papadopoulos 'teslim'den başka hiçbir şeyi kabul etmeyeceğini defalarca söylediğine ve Annan Planı'na bile 'hayır' dediğine göre, hangi çözüm için uğra- 57 Dr. Abdullah Özkan – Milli Gazete 88 şılacaktır? AKP'nin böyle bir çözüm işini zorlamaya neden ihtiyacı oldu? Daha doğrusu, Serdar Denktaş bugüne kadar CTP liderliğindeki hükümetin gidişatına ve yapmak istediklerine büyük ölçüde destek olmuşken, onu hükümetten tasfiye etmenin amacı ne olabilir? Papadopoulos'un Türkiye'nin AB çizgisinden uzaklaşmasına alet olmayacakları yani Türkiye'nin müzakere sürecini (!) veto etmeyeceklerini söylemeye başlaması neye işaret etmektedir? AKP öncelikle Maraş'ın kapalı bölgesini Rumlara vermeyi ve Gazi Mağusa limanının denetimini de AB'ye vermeyi içeren planı devreye sokmak istemekte; ama seçim yılına girilmişken bunu yapamayacağını düşünerek, bu kirli işi KKTC'deki bir hükümete mi havale etmeye çalışmaktadır? Ali Babacan’ın durup dururken yılsonuna kadar Kıbrıs meselesinde önemli ilerlemeler olacağına dair açıklamaları bundan mı kaynaklanmaktadır? Öte yandan, Türkiye'nin AB sürecinin Kıbrıs meselesi dışındaki pek çok konudan dolayı her halükarda tıkandığı ortadayken, AKP Kıbrıs'ta bu denli tavizkar bir tavrı neden sürdürmektedir? Ama bilmeleri gereken bir şey var ki, Türk milleti bu işi yakından takip ediyor ve Kıbrıs'ın, ucuz taktiklerle elden çıkarılmasına izin vermeyecektir. Geçen sene Yunanistan'da yayımlanan To Vima gazetesine bir Yunan yorumcu yazdığı analizde, AKP'nin Kıbrıs'ı gönlünden çıkardığını; ancak elden çıkarması için bazı taktiklere ihtiyacı olduğunu yazıyordu. Ne kadar da haklıymış... Kıbrıs'ta Denktaş'sız dönem başlıyor!? • KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat, yeni kurulan Cumhuriyetçi Türk Partisi-Özgürlük ve Reform Partisi (CTP-Özgür Parti) koalisyonunun bakanlar kurulunu onayladı. Talat, 13 Eylül'de hükümeti kurmakla görevlendirdiği Başbakan Ferdi Sabit Soyer'in sunduğu bakanlar kurulu listesiyle ilgili önceden bilgi sahibi olduğunu belirterek, "Bu listeyi onaylıyorum. Hayırlı olmasını diliyorum" dedi. Cumhurbaşkanı Talat, yeni hükümetin Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakam Turgay Avcı'nm da eşlik ettiği Soyer'e Kıbrıs Türk halkının yeni süreçte ciddi bir varlık mücadelesi ortaya koyması gerektiğini hatırlatarak, bu konuya özel önem verilmesi tavsiyesinde bulundu. Kamu yönetiminde verimin artırılması gerektiğine de işaret eden Talat, Kıbrıs Türk halkının kendi iradesiyle kendi geleceğini belirlemeyi sürdüreceğini ifade etti. (a.a) Serdar Denktaş, Kıbrıs'taki Krizin Perde Arkasını Yorumluyor Kıbrıs'ta din-siyaset koalisyonu kuruluyor Milletvekili transferleriyle kurulan Özgürlük ve Demokrasi Partisi'nin oluşumunda AKP'nin rolü olduğunu iddia eden Serdar Denktaş "Kıbrıs'ta din ve siyaset bir araya geldi" diyor. KKTC'de yaşanan siyasî çalkantıda koalisyon dışında kalan DP Genel Başkanı Serdar Denktaş partisi ve CTP'den milletvekili transfer edilerek Özgürlük ve Demokrasi Partisi'nin kurulmasında AKP Genel Başkan Yardımcısı Şaban Dişli'nin rolü olduğunu, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın da isminin kullanıldığını açıkladı. "Kıbrıs'ta ilk kez din ve siyaset bir araya geldi" diyen Denktaş, hükümetin bozulmasının ardından Türkiye'deki askeri yetkililerin de kendisini aradığını, ancak AKP hükümetinden kimsenin aramadığını belirtti. Serdar Denktaş, ortağı olduğu CTP-DP koalisyonunun bozulmasına neden siyasi krizin perde arkasını şöyle değerlendirdi: Kıbrıs'ta bir hükümet devam ederken, başka partilerin milletvekilleriyle temas kurulup istifa ettirilerek hükümet bozuldu. O milletvekillerine parti kurdurulup yeni koalisyon oluşturulacak. Türkiye'deki Güneş Motel olayının tıpatıp aynısı, kirli ve çirkin bir oyun. Bunların toplanma yeri de Sâlamis Bay Oteli. Cumhurbaşkanı Talat da son derece rahatsız. "Elimde olsa istifayı kabul etmezdim" diyor. Tüm muhalefet partileri boykot kararı aldık. Transferle oluşan, partiyle hükümet kurarlarsa sine-i millet noktasına gideceğiz. AKP Genel Başkan Yardımcısı Şaban Dişli bu işin içine bulaştırıldı. Bu milletvekilleri Türkiye'de onunla buluşmuş. Adaya döndüklerinde de "Ankara bizi ikna etti" aç taptılar. Kıbrıs'taki genel kanaat de Şaban Bey'in Başbakan Erdoğan'ın çok yakını olduğu, ona sormadan nefes bile almayacağı. Herkeste Başbakan'ın bilgisi ve onayı olduğu, aksi halde böyle çalışmanın yürütülemeyeceği kanaati hâkim. 89 • AKP Gibi Parti Olacak: Kıbrıs'ta bugüne kadar birbirine hiç bulaştırılmayan dinle siyaset bu sefer bulaşmış durumda. Kıbrıs'taki Din işleri Başkanı Ahmet Yönlüer'in girişimiyle din-siyaset koalisyonu kuruluyor. CTP'nin hükümet ortağı olacak yeni partinin kuruluşuna bu müftü, "AKP gibi dini ve milli duyguları bütünleştiren bir parti de burada oluşacak" diyerek fiilen aracı oluyor. Bu kişi yemin ederek "Erdoğan ve AKP bunu istiyor" diyor. Yine Erdoğan'ın adını kullanarak işadamlarından parasal imkânlar sağlıyor. • Askerler Aradı: Yurtdışındayken hükümetten atılan biri olarak aramayı değil aranmayı bekledim. Askerler aradı. Ama ne Erdoğan, ne de Gül aradı. Hepsiyle kişisel temasım var, aramalarını beklerdim. • Taviz mi Verilecek? Başbakan Ferdi Sabit Soyer, "Ekim'de Kıbrıs'la ilgili gelişmeleri engelleyeceği için hükümeti bozduk" diyor. AB Dönem Başkanı Finlandiya'nın Maraş'ın Rumlara iadesi, Magosa Limanı'nın BM ya da AB egemenliğinde kullanıma açılması önerileri var. Bunlara karşı olduğumuz biliniyor. Ama Kıbrıs'ta bunu kabul edecek hükümet yoktur. Demek ki farklı bir şey pişirilecek. Hükümeti yıkmak için 600 bin dolar rüşvet teklif ediliyor! Serdar Denktaş’ın ortaya attığı iddialar şöyle: Bizim diyanet işleri Başkanı (Ahmet Yönlüler) milletvekillerine istifa etmeleri çini para teklif etmiş. Nasıl Yani? Yani bizden birine, örneğin istifa etmesi halinde 600 bin dolar teklif etmiş. Teklifi kabul etmeyenler anlatıyor. Serdar Denktaş’ın bu sözleri karşısında donup kalıyorum. Olaya bakın. Diyanet İşleri Başkanı koalisyon ortağı milletvekiline istifası için 600 bin dolar teklif ediyor. Niye? Hükümetin düşürülmesi için. İnsanları iyi ahlaka, İslam’a davet eden bir din adamı, hükümet düşürmek için milletvekiline rüşvet teklif eder mi? Serdar Denktaş “600 bin dolar teklif etmiş” diye üsteliyor. KKTC Müftüsü (Diyanet İşleri Başkanı) Milletvekillerimizi heyecanlandırıcı teklifler yapıyor. Ne tür heyecanlar yani... Bir milletvekiline 600 bin dolar. Bize anlatıyorlar. Hatta bizim milletvekili bize Annem hasta diyerek Türkiye’ye geliyor. Sonra öğreniyoruz Ankara’da ve istifa etmiş. Aldatılmak isteniyoruz! "Devlet Bakanı Ali Babacan'ın, 'Her türlü formülü görüşmeye hazırız' demesi, Türkiye'nin pazarlık gücü yoktur anlamına geliyor. 'Barış, uzlaşma istiyoruz, aman uzlaşalım' demek yeterli değildir. Şimdi taviz dönemine geldik. Son olarak Kıbrıs'ta bir operasyon yapılmıştır. Biz buna 'müftü operasyonu' diyoruz. Müftü, (KKTC Din İşleri Başkanı Ahmet Yönlüer), Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın adını ve dini etkinliğini kullanarak KKTC'de son operasyonu yapmış, taviz konusunda dikkatli olan Demokrat Parti'yi koalisyondan çıkartmıştır. Yeni bir hükümetle taviz verilme yönüne gidileceğine inanıyoruz. Bunu önlemenin tek yolu vardır. Erdoğan, 'müftü denilen adam benim sözcüm değildir, benim adımı kullanamaz, ben bu operasyonun içinde yokum demelidir. Adalet ve insaf adına bunu kendisinden bekliyoruz." Kıbrıs - Türkünün, Annan Planı'na "evet" dedirtilerek bir kez kandırıldığını ve bunun cezasını çekmeye devam ettiğini savunan Denktaş, ikinci kez aldatılmayı önlemenin herkesin görevi olduğunu söyledi. ULUSLARARASI Lions Dernekleri Yönetim Çevresi'nin, Galatasaray Üniversitesi Aydın Doğan Salonu'nda düzenlediği Lions Düşünce Platformu'nda konuşan KKTC 1. Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş, Başbakan Tayyip Erdoğan'ın 20 Temmuz’da KKTC Müftüsü Ahmet Yönlüer'in kızının düğününe katıldığını anlattı. Rauf Denktaş "Bu müftü çıkıp Erdoğan adına konuştuğunu söylüyor. Onun telkinleriyle köylerde Ulusal Birlik Partisinden istifalar ortaya çıktı. Erdoğan çıkıp, 'Kıbrıs Müftüsü yalancının tekidir ve siyasete karışarak mesleğini lekelemiştir' diye açıklama yapmalıdır." Ülkenin yüzde ikisi Yahudilerin! Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin Ekonomi ve Turizm Bakanı Derviş Kemal Deniz, İsrailliler ve 90 İngiliz asıllı Yahudilerin KKTC'de aldıkları toprakların oranı İngilizleri geçti ve ülkenin yüzde 2'sine ulaştı" dedi. Yahudilerin ardında Rumların olduğundan şüphelendiğini belirten Deniz "Bu tehlikeyi Meclis'te de dile getirdim.. Ama koalisyonun büyük ortağı Cumhuriyetçi Türk Partisi bunu önemsemedi dedi.” KKTC'de kasıtlı kriz çıkarılıyor! CTP-DP koalisyon hükümetinin sona ermesiyle Kuzey Kıbrıs'ta yine hareketli ve bir o kadar şaşırtıcı günler yaşanıyor. Çünkü kurulması muhtemel olan yeni hükümetin meşruiyetini zedeleyecek pek çok iddia bugünlerde Kuzey Kıbrıs halkının gündemine yerleşmiş durumda. Nitekim ani bir kararla UBP'den 3 ve DP'den ayrılan 1 milletvekilinin kurdukları yeni parti siyasetin tansiyonunu iyice artırdı. Ara seçimlerle birlikte sandalye sayısını 25'e yükselten CTP, artık UBP ve DP olmaksızın hükümeti kurabilme imkanına sahip. İstifa eden milletvekilleri Türkiye tarafının baskıları ve iddia edildiği gibi herhangi bir menfaat karşılığı mı istifa yoluna başvurdular? Yoksa tamamen hür iradeleriyle mi bu kararı verdiler? Türkiye'den bir siyasi yetkilinin istifalarla ilgisi var mı? Kıbrıs'ta yeni bir çözüm arayışına engel olabilecek siyasi merkezler bu yolla saf dışı bırakılmak mı isteniyor? Çarpıcı iddialar gündemi sarsıyor! UBP Genel Başkanı Hüseyin Özgürgün ise partisi üzerinde bilinçli bir saldırı olduğu düşüncesinde. Özgürgün, üç milletvekilinin ayrılışının arkasında AKP'li bir yetkilinin bulunduğunu iddia ederken söyle devam etti: "İstifa eden milletvekilleri Türkiye'ye gidip gelerek ikna edilmişlerdir. Burada istifaları için büyük meblağlardan bahsediliyor. Eğer böyleyse bu çok çirkin bir davranıştır. Müftü (Ahmet Yönlüer) bu işin içerisindedir. Kaldı ki bir zamanlar Türkiye her şeyimize karışıyor diyenler bugün tam teslim olmuşlardır. Bu gayretler milliyetçilerin mekanizma dışı bırakılmasıyla da ilgilidir. Acaba Kıbrıs'ta yeni ve farklı bir çözüm mü planlanıyor? Bu istifaların sebepleri yakın bir zamanda aydınlanacak ve Kuzey Kıbrıs halkı tepkisini, tavrını sert bir biçimde gösterecektir." Kıbrıs'ta AKP emriyle hükümet darbesi yapılıyor! KIBRIS konusu AKP iktidarının büyük dertlerinden biri. AB ile olan ilişkilerde onları en çok zorlayan konu. Ellerinden gelse Kıbrıs'ı bugün elden çıkaracaklar. Peki bu nasıl olacak? Rum tarafı ile birleştirip, bizi Yunan egemenliğine sokacaklar. Bu, uzun vadeli plan ve AB bunu istiyor. Kısa vadelisi ise Türk limanlarını Rum gemilerine, havaalanlarını Rum uçaklarına açmak... Ve Kıbrıs Rum yönetimini devlet olarak tanımamız dayatılıyor! AB bizden bunları istiyor. Rum yönetimi ile her türlü sorunu gidermemiz gerektiğini de açık açık bildiriyor. AKP hükümeti bunları yapmasına yapacak da, o zaman Türk milleti ayağa kalkacak. Kıbrıs'ı satmak kolay değil! AB bastırır, ABD bastırır, hatta KKTC'deki bizim "Türklerin" bir bölümü bastırır ama faydasız. "O Türklerin" derdi, Rum tarafıyla birleşip ceplerine AB pasaportu koyabilmek! KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş bu olayın farkındaydı ve direndi. Rumlara böyle ödünler vermenin, onlarla birleşmenin ulusal çıkarlarımıza aykırı olduğunu yıllarca savundu. AKP, sonunda Denktaş'ı safdışı bırakmayı başarıyor!.. Kıbrıs’ta hükümeti oluşturan koalisyonun küçük partisi buna engel oluyordu. AKP hükümeti onun da çözümünü buldu. Koalisyondan bazı milletvekillerini istifa ettirip hükümeti bozdu. Peki bu nasıl oldu? İddialara göre, Kıbrıs'ın bizdeki Diyanet İşleri Başkanlığı'na eşdeğer olan makam devreye sokuldu. Birkaç milletvekiline bir milyon dolardan fazla para verildi, istifa etmeleri sağlandı ve hükümet bozuldu. Amaç tümüyle AKP güdümünde yeni bir hükümet kurulmasını sağlamak ve KKTC'de dikensiz gül bahçesi yaratmak... 91 Ve sonra da bizimkilerin Türkiye'de "evet" diyemeyeceği her AB ödününü yeni KKTC hükümetine verdirmek. . . Ve karşı çıkanlara, "Bize ne kardeşim, KKTC bağımsız bir devlettir ve bu kararları onların hükümeti almıştır" deyip Türk milletini kandırmaya kalkışmak! Oyun bu kadar basit. Cumhuriyet Gazetesi'nin Ankara Temsilcisi Mustafa Balbay, köşesinde ilginç bir konuya değindi. Bir AKP milletvekili defalarca Kıbrıs'a gidip bu "hükümet ayarlamalarını" yapmış ve açığa çıkmamak için otellerde takma isimle kalmıştı. Cumhuriyet'in dünkü manşetinde Bahadır Selim Dilek konuyu belgeledi: "Gizli operasyon. AKP milletvekili Şaban Dişli, Kıbrıs'taki hükümet darbesini takma isimle kaldığı otelden yönetti. AKP'nin dış ilişkilerden sorumlu Genel Başkan Yardımcısı Dişli, Erdoğan'ın talimatının ardından Salamis Bay Oteli'nde karargâh kurdu. Yaz boyunca çeşitli zamanlarda geldiği otelde Şaban Bobel, Şaban Bolek, Şaban İpek adlarıyla kayıt yaptırdı. Temas kurduğu milletvekillerinden bazılarıyla otelde, bazılarıyla dışarıda görüştü..." Böylece hükümeti bozdular. Ortalıkta bugüne kadar yalanlanmayan haberler dolaşıyor. "Bazı KKTC milletvekillerine ahlaksız teklifler yapıldığı, sorumlusunun (aracılık yapanın) müftü olduğu, istifa eden bir milletvekiline 600 bin, bir diğerine 400 bin dolar ve bakanlık teklif edildiği..." Bu işlerde adı geçen müftü Ahmet Yönlüer, Recep Tayyip Bey'in yakın dostu! KKTC küçücük, dünyada bizden başka hiç kimsenin tanımadığı bir devlet. Bizim yavru vatan! Türkiye için önemi çok büyük. Oraya her yıl oluk oluk para akıtıyoruz. Fakat gelin görün ki, Türkiye'deki siyaset yozlaşmasını, parayla milletvekili transferlerini şimdi yavru vatana, hem de AKP hükümeti eliyle taşıyoruz... Ve Kıbrıs'ta AKP'ye dikensiz gül bahçesi yaratabilmek için hükümet darbesi yaptırıyoruz! Darbeler ille de silahla olmuyor. Böyle Ankara'dan yönetileni de var! Oyuna bakın siz! AB uğruna, AB korkusuna, Türk milletini güya kandırıp Kıbrıs ödünlerini kendi adamlarına kurduracakları yeni KKTC hükümetine verdirecekler! Ağustos ayında İstanbul'da yapılan Formula yarışında kupayı, reklamı olsun ve tanınsın (!) diye Mehmet Ali Talat'a verdirdiler, uluslararası federasyondan anında 5 milyon dolar ceza yediler. Ödül töreninde bile çuvallayanlar, bakalım paralı hükümet darbesi sonrasında ne yapacaklar, AB'ye hangi Kıbrıs ödünlerini kurduracakları yeni hükümet eliyle verdirecekler! Hiç kuşkum yok... Yunanistan ve Kıbrıs Rum hükümeti, AKP'nin kendilerine altın tepside sunduğu bu olanaktan zevkle, ellerini ovuşturarak izliyor. Kesintiye uğramasın ve olumlu sonuçlansın diye kiliselerde dua ediyor. TÜRKİYE KAOSA SÜRÜKLENİYOR! Fener Rum Patrik’i Bartholomeos, ayin için Amerika’ya davet edildi ABD, Patrik’i BOP için hazırlıyor Fener Rum Patrik’i Batrholemeos, Amerika Başpiskoposluğu’nun davetlisi olarak vaftiz bayramı ayinini yönetmek için Amerika’ya gitti. Her yıl Türkiye’de gerçekleştirilen İsa Mesih’in vaftiz günü kutlamasının bu yıl Patrik Bartholemeos’un yöneteceği bir ayinle Amerika’nın Florida sahilinde kutlanacak olması kuşkuyla karşılandı. Patrikhane konusunda kapsamlı araştırmalarıyla gündeme gelen Araştırmacı-Yazar Aytunç Altındal ise ayinin Amerika’da yapılacak olmasını Amerikan-Rus kapışması şeklinde yorumlayarak, “Türkiye ile bunun bağlantısı ise Amerika’nın BOP çerçevesinde bu patrikhaneyi Rusya’ya karşı kullanmak istemesidir” dedi. Fener Rum Patrikhanesi Patrik’i Barthelemeous, Ortodokslar tarafından 6 Ocak’ın Mesih İsa’nın vaftiz günü olarak kabul edilmesi dolayısıyla düzenlenecek töreni yönetmek için Amerika’ya gitti. Mesih İsa’nın vaftiz günü Ortodoks kilisesi tarafından her sene 6 Ocak’ta ayinlerle kutlanıyor. Ortodoks inancında yer alan, Mesih’in Ürdün nehrinde vaftiz olduğu günün anısına ve onu temsilen göl ve nehirlere 92 yakın olan kiliselerde kutsal haç suya atılır ve orada hazır bulunan gençler haçı sudan çıkarmak için yarışırlar. ABD davet etti Amerika Başpiskoposluğu ve cemaati patrik Barthelemeous’u Mesih İsa’nın vaftiz bayramı için Amerika’ya davet etmişti. Patrik bu davete uyarak ABD’ye hareket etti. Patrik’in 6 Ocak’ta yöneteceği büyük ayinin akabinde kutsal haç Florida sahilinden denize atılacak. Ancak her yıl Türkiye’de gerçekleşen bu ayinin bu yıl ABD’de yapılacak olması çeşitli kuşkulara neden oldu. Rusya’ya gözdağı Patrikhane ve Hıristiyanlık inancı konularında kapsamlı araştırmalara imza atan Araştırmacı-Yazar Aytunç Altındal ise bu olayın Amerika’nın Rusya’ya verdiği bir gözdağı olarak anlaşılması gerektiğini belirtiyor. Altındal, dinen Patrik’in istediği yerde bu günü kutlayabileceğini, bu ayinin bin yıldan beri tekrarlanan bir ayin olduğunu kaydederek, “Amerika bu ayini Florida’da yaptırarak Rusya’ya bir gözdağı veriyor. Bunun Türkiye ile doğrudan bir bağlantısı yok. Özellikle de son doğalgaz krizinden dolayı Amerika böyle bir girişimde bulundu. Patrikhanenin Rusya’ya karşı kullanılması BOP’UN bir parçası. 6 Ocak Protestanlar, Katolikler veya Anglikanlar tarafından değil, yalnızca Ortodokslar tarafından kutlanır. Türkiye ile bunun bağlantısı ise Amerika’nın BOP çerçevesinde bu patrikhaneyi Rusya’ya karşı kullanmak istemesidir. Çünkü Türkiye’de ki Ortodoks sayısı 2 bin, Rusya’daki Ortodoks sayısı 220 milyon.” Teslimiyet devlet politikası olabilir mi? "Türkiye'nin Avrupa Birliği macerası ile ilgili stratejik karar, 1999 yılında Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel, Başbakan Bülent Ecevit ve Başbakan Yardımcısı Mesut Yılmaz tarafından verildi. Bu karar, dönemin Genelkurmay Başkanı Org. Hüseyin Kıvrıkoğlu tarafından da paylaşıldı ve desteklendi." Foreign Affairs dergisinde Türk Silahlı Kuvvetleri'nin Avrupa Birliği''ne bakışıyla ilgili konu ile ortak bir makaleleri yayınlanan Ersin Aydınlı, Nihat Ali Özcan, Doğan Akyaz'ın tespitlerine göre, Türk Silahlı Kuvvetleri, uzun süredir mücadele verdiği İslamcı ve Kürt ayrılıkçı hareketleriyle başa çıkma konusunda, Türkiye'nin AB üyeliğini en iyi strateji olarak görüyordu. Fikret Bila'nın makaleden çıkardığı özete göre, Türk Silahlı Kuvvetleri'nin "Neden AB?" sorusuna bakışı şöyleydi: "TSK’nin bu kararı, ordunun bir asır boyunca desteklediği modernizasyon sürecinin son aşamasının AB üyeliği olduğu düşüncesiyle uyumluydu. Genelkurmay Başkanlığı, belirsiz ve tehlikeli de olsa AB üyeliğine giden yolun Türkiye'nin büyük sorunlarından bazılarına çözüm olabileceği görüşündeydi. (Kürt sorunu, yükselen İslamcılık, Yunanistan'la kötüleşen ilişkiler. Kronik ekonomik sorunlar, Irak''ta ABD politikaları konusundaki anlaşmazlıklar, Türkiye'nin Avrupa Güvenlik ve Savunma Politikasının dışında tutulması olasılığı gibi sorunlar) TSK''da, Kürt ayrılıkçılığı, Marksist eylemler, radikal İslamcılık, ultra milliyetçilik gibi tehditlerin onlarca yıl geçmesine karşın yok edilememiş olması nedeniyle doğan yorgunluk." Oysa Türk Silahlı Kuvvetleri'nin AB üyeliğinin devlet politikası haline getirilmesine dayanak olarak gösterdiği iddia edilen gerekçelerin hiçbiri geçerli değildir. Zira modernizasyon sürecinin dayandığı noktanın, egemenliği Avrupa''ya teslim etmek olduğu, bağımsız bir ülkenin silahlı kuvvetlerinin düşüncesi olamaz. Zaten bu karar demokratik bir karar de değildir, apaçık bir dayatmadır! Ayrıca, modernizasyonun götürdüğü noktanın teslimiyet olduğunu öngören bir anlayıştan medeniyet diye söz edilemez! Bizce bu karar, Türkiye''de, Türkiye'nin karar mekanizmaları tarafından verilmedi! Türkiye'nin karar mekanizmaları, kendilerine önerilen ve hatta dayatılan bu sözde stratejiyi, Türk halkına rağmen uygulamak kararı aldı sadece! 93 Sözde strateji diyorum, çünkü milli egemenliği sona erdirmek kararından strateji diye söz edilemez. Olsa olsa buna teslimiyet kararı denilebilir! Türkiye'nin iradesi demek, Türk halkının iradesi demektir ve bu iradenin eksik ve hatta yalan-yanlış verilerle oluşması, iradenin de sakatlanması demektir. Kısacası, Türkiye'nin AB''ye katılım konusunda net bir iradesi oluşmamıştır. Atatürk''ün kurucusu olduğu Türkiye Cumhuriyeti''ne kazandırdığı kuruluş felsefesinin, AB''ye girişle birlikte değiştirilmek istendiği, ancak, "Egemenlik kayıtsız şartsız Türk Milleti'nindir" ilkesi ile yetişmiş Türk subaylarının ve Türk gençliğinin, egemenliğin AB''ye teslim edilmesine şiddetle karşı çıktığı ortadadır. Suat İlhan'ın belirttiği gibi, "Atatürkçülük; altı ilkesine taban oluşturan tam bağımsızlık, millet egemenliği, hukukun üstünlüğü ve ulus devlet genel ilkelerine dayanır." Emekli orgeneral ve eski Jandarma Genel Komutanı Şener Eruygur, konuyla ilgili olarak bize şu açıklamaları yapmıştır: "AB''ye katılmak teorik olarak bir devlet politikası olabilir. Ancak, TC'nin kuruluş felsefesine aykırı, TC'yi asli dayanaklarından, hayat damarlarından koparıcı bir yolda ilerlediği açık olan bir maceranın devlet politikası olarak kabulü uygun olamaz. AB'nin dayatmacı talepleri sebebiyle Türkiye'nin AB''ye katılım politikası yürütülemez hale gelmiştir. AB'nin talepleri sebebiyle, başlangıçta kurgulanan çağdaşlaşma projesi uygulama alanında esaret projesi haline getirilmiştir. Büyük Türk ulusunun tek seçeneği bu olamaz. Düşüncelerimizi bu şekilde ifade ederken, Atatürkçü dünya görüşünün çok önemli bir yanının doğruluğunu da teyit etmiş bulunuyoruz. Bu önemli yan ''Tam Bağımsızlık'' ülküsüdür. ''Çağın değişimi'nin tam bağımsızlık ülküsünde değişiklik gerektirdiği düşüncesine katılmıyorum. Atatürk''ün ifade ettiği gibi, ''bağımsızlık bizim karakterimizdir.'' Anlaşılıyor ki, AB üyeliğini devlet politikası olarak belirlemek ve bu düşünceyi dış politikanın merkezine oturtmak yanlış olmuştur." Amerika’nın ambargo uyguladığı Küba ile Bolivya işbirliği anlaşması imzaladı ABD’ye ilk darbe Latin Amerika’da sol ve merkez-sol partilerin iktidara gelmesi ABD’nin Küba’yı izole etme politikasına darbe vuruyor. Uruguay, Brezilya ve Arjantin hükümetleri Castro’ya sırt çevirmezken, Venezüella lideri Hugo Chavez Castro’nun en önemli müttefiki haline geldi. Bolivya’da iki hafta önce yapılan seçimlerden zaferle ayrılan sosyalist Evo Morales, ilk yurt dışı gezisi için Küba’yı tercih etti. Küba Devlet Başkanı Fidel Castro ve Bolivya’nın yeni Devlet Başkanı Evo Morales, Küba’nın başkenti Havana’da önceki gün yaptıkları görüşmeden sonra iki ülke arasındaki işbirliğinin arttırılmasını planladıklarını duyurdu. Bolivya’nın 49 yaşındaki lideri basın toplantısında 79’undaki Castro’ya bakarak, “Bu görüşme haysiyet ve istiklal savaşçısı iki nesil arasında gerçekleşti” dedi. Liderler; Bolivya ve Küba arasında eğitim, enerji ve sağlık alanında işbirliğini içeren bir bildiri imzaladı. Morales, ocak ayında Avrupa, Çin, Güney Afrika Cumhuriyeti ve Brezilya’yı ziyaret edecek. Latin Amerika’da sol ve merkez-sol partilerin iktidara gelmesi ABD’nin komünist Küba’yı izole etme politikasına darbe vuruyor. Uruguay, Brezilya ve Arjantin hükümetleri Castro’ya sırt çevirmezken, Venezüella lideri Hugo Chavez Castro’nun en önemli müttefiki haline geldi. Karay ip’teki küçük ada ülkeleri de Küba’yla siyasi ve ekonomik ilişkilerini geliştirdi.58 AB’nin Kıbrıs ‘askeri’ tatbikatı... MILEX 2005, 22 Kasım–01 Aralık 2005 tarihleri arasında, Brüksel’den yürütülen bir masa başı askeri tatbikat. Tatbikat senaryosu gereği, harekâtın operasyon karargâhı Fransa’daki Mont Valerien kışlası, kuvvet karargâhı da Almanya’nın Ulm kışlası olarak belirlenmiş... Avrupa Birliği’nin Güvenlik Komitesi’nin talimatları doğrultusunda hareket edecek AB Askeri Komitesi’nin çekirdek ülkeleri zaten, Fransa, Almanya, İtalya ve İngiltere olarak sıralanıyor. Şimdi sıkı durun, eğer hazırlıklarını tamamlarsa, Yunanistan da 2008 yılında, AB 58 Arslan Bulut /Yeni Çağ / 01 Ocak 2006 94 ordusunun çekirdek ülkesi olacak. Diğer AB üyesi ülkelerin orduları, kısa bir zaman içinde NATO’suz Avrupa Ordusu oluşturmaya dönük bu projede çekirdek ülkeler ile eşgüdümlü olarak operasyonlara katılıyorlar… Bu senaryo size bir yerlerden tanıdık geldi mi... Hedef Kıbrıs... Aslında senaryoda adı geçirilen Atlantia adası Kıbrıs’tan başka bir yer değil... Bu tür bir senaryonun Kıbrıs benzeri sorunlu bir bölgeye dönük olması, bir tesadüf olarak değerlendirilebilir mi... Demek... Avrupa Birliği’nin, Kıbrıs Rum yönetimini, tüm Kıbrıs’ın yasal hükümeti olarak tanıyıp AB üyeliğine alması da planlı bir girişim... Bugüne kadar söylenenler, Kıbrıs’ın AB üyeliğinin adadaki sorunu hızlandırıcı bir etki yapacağı yönündeydi... Bunun böyle olmadığını, aradan geçen süre içinde anlamış bulunmaktayız. Arkasına AB’yi alan Rum yönetiminin, KKTC’den gelen tüm uzlaşma girişimlerini reddediyor olması, Mehmet Ali Talat gibi Rumlarla yakın işbirliğine çok yatkın bir politikacıyı bile çileden çıkartıyorsa varın, durumu siz anlayın...59 Siyaset ve asalet Şu soruya verilecek pek çok cevap olmalı: Türkiye’de siyaset neyi kaybetmiştir ki, bu denli sıradanlaşmış ve çorak bir tarlaya dönüşmüştür. Modern tarihin akışında iki önemli gelişmenin altı çizilir; Fransız ve Rus devrimleri. Aralarında ne tür yakınlık ve farklılıklar olduğu konumuz değil. Ama her ikisinin de çok önemli bir sonucu vardır: Asaletin tasfiye edilmesi. Burada kastedilen, basitçe hanedanların iktidardan indirilmesi değil; bugünün dünyasını şekillendiren bir zihinsel değişim ve dönüşümdür. Kuşku yok ki çürümüş ve içi boşaltılmış, üzerinde “kadim gelenek”ten hiçbir esinti taşımayan, zamanın üzerinde bıraktığı tortulardan ibaret bir asaletin böyle bir sonu yaşaması mukadderdi. Ama bu durum, tarihi “asalet ve ona savaş açan güçler” ekseninde okumamıza engel değil. Cumhuriyetin kuruluşunu da Türk Devrimi olarak tanımlayanlar vardır. Bu tanım tartışmaya açık olsa bile, burada da diğer devrimlere benzer bir tasfiyenin varlığı açıktır. Ancak imparatorluk zihniyle kavranabilecek bir var oluşun, ulus devlet bünyesinde merkezi konuma sahip olması zaten mümkün olamazdı. Cumhuriyetin ilk yılları, dimağında en azından “asalet”ten bir parça taşıyanların olduğu bir dönemdi. Ancak zihinleri “geçmiş”ten arındırma projeleri hızlı işledi, zaten kırık dökük olan kaleleri birer birer devirdi. Bugün çaresizlik içindeki devlet ricali, bazı “sorunlar” ın varlığını kabul ettiğini ilan ediyor. Oysa tıpkı Abdullah Öcalan’ın öykündüğü devrimlerde olduğu gibi, PKK’nın varlık sebebi de aynı savaşın bir başka cephede ilanından başka bir şey değildi. Türkiye’yi yönetme iddiasında olanlar bunu anlamadılar, anlayamadılar. Onların, kendi ürettikleri sözde asalete hürmet edeceklerini, ona bağlı kalacaklarını gerçekten düşündüler mi bilmiyoruz. Ama şundan eminiz ki, kendi kullandıkları bir silahın, zamanın akışında bu kadar hızla geriye dönüp kendilerini vuracağını belki de hiç düşünmemişlerdi. O yüzden PKK’nın kendi etkinlik alanında elde kalan birkaç çürümüş kaleyi nasıl yerle bir ettiğini elleri kolları bağlı seyrettiler. Şimdi “sorun”un varlığını kabullenmeyi marifet diye yutturmaya çalışıyorlar. PKK sadece bir örnek. Ortada böyle bir anlayışın asla kavrayamayacağı derinlikte bir büyük mesele var. Her şeyden önce giderek kıskacına daha çok girdiğimiz çatışma; sanıldığı üzere küreselcilikle ulusçuluk arasında cereyan etmiyor. Bu çatışma, tarih boyunca asaleti yok etmek üzere hareket eden güçlerin, kendi zihinsel bozukluklarıyla oluşturdukları “sahte seçkinler” i daha da egemen kılma arayışı. Ulusçuluğun ya da ulus devlet modelinin buna karşı direnecek gücü yoktur, olamaz da. Çünkü o da bir dönem bu “sahte seçkinler” in kullandığı bir araçtan başka bir şey değildi. Şimdi önce Afganistan’ı, ardından Irak’ı ve bugün İran’ı konuşurken, bu sözlerin ne anlamı var diyenler olabilir. Sadece şu söylenebilir. Asaletini kaybeden bir siyasetten neler bekleyebileceğinizi bir kez daha gözden geçirin. Çünkü asalet; asıldır, bir işin ruhudur, özüdür, safiyetidir. 59 Ardan Zentürk / Star / 02 Ocak 2006 95 Etrafınıza bir bakın. Bunlardan bir eser var mı? Bizim gözümüze sadece iş bitirici, kotarıcı, becerikli, babalar gibi satıcı birtakım adamlar çarpıyor. Siz ne görüyorsunuz? AKP-CHP KAOS koalisyonu Siz daha önce böyle bir örnek gördünüz mü bilmiyorum. Ama galiba CHP’nin yaptığı muhalefetin muhtevası, en çok Başbakan Erdoğan’ı memnun ediyor olmalı. Uzun bir bütçe maratonu sona erdi. Hemen herkes bütçe tartışmalarının çok sert geçtiğini söylüyor. Peki bu tartışmalardan akıllarda kalan ne? El-kol hareketleri üzerinden bir zamanların en çok seyredilen dizisi Bizimkiler’ in "Katil" tiplemesini andıran diyaloglar. Bir de onları çılgınca alkışlayan milletvekilleri. Peki Türkiye’de olup bitenle ilgili ne söylendi, üzerimize adım adım giydirilen "ekonomik operasyon"un kodları üzerinde neler konuşuldu. Kocaman bir hiç. CHP, kendisine gösterilen alanda muhalefet yapıyormuş gibi görünmekten çok memnun. Çünkü Deniz Baykal çok iyi biliyor ki, bugün uygulanan programa temelde karşı çıkma ya da eleştirebilme şansı yok. Bu programın sahipleri, AKP’nin hükümet olması kadar, CHP’nin muhalefet olmasını da tasarladı. Ne Erdoğan’ın, ne de Baykal’ın bu sınırların dışına çıkabilmesi mümkün değil. Bir yandan "kadehli" görüntülerle "gelişerek değişen" çağdaş yüzünü gösteren AKP; diğer yandan CHP’nin din-laiklik ekseni üzerinden attığı eşsiz paslarla şovunu sürdürüyor. Elbette sürecek. Çünkü paylaşım böyle. Kemal Derviş’in oluşturduğu çatıyı korumak iki tarafın da görevi. AKP, toplumun geleneksel ekonomik direnç noktalarını kırmak, "borsa" ve benzeri araçlar üzerinden sisteme entegre etmek için eşsiz bir koridor. CHP ise bu duruma karşı çıkması muhtemel kesimlerin tepkilerinin yükseleceği zemini işgal ediyor. Muhalifmiş gibi, öfkeliymiş gibi yapıyor. Hepsi bu kadar. İki tarafın da kendi tabanlarına ya da destek veren kesimlere mesaj yollamasının yolu da bu. Birisi laikliğin, öteki dindarların savunucusu. Bu aldatmacanın arkasına, birlikte yürüttükleri programı saklamaları hiç te zor olmuyor. Aksini düşünenler, ana muhalefet partisinin bütçe görüşmelerinde ya da öncesinde hükümetin ekonomik politikasına yönelik bir tek eleştirisini göstersinler. Söylenenler, meselenin özüne değil, uygulamadaki bazı "aksaklıklar"a yönelik. Şu halde hükümet, Erdoğan’ın ifadesinden uyarlarsak, bünyesinde daha profesyonel adamlar çalıştırsaydı, bu sözde eleştirilerin muhatabı da olmayacaktı. Küreselleşme, Türkiye’yi her geçen gün biraz daha hırpalıyor. Dünyanın başka bir bölgesinde olsaydık, buna karşı direnecek bir anlayışın farklı bir temelde yükselebileceğinden bahsedebilirdik. Soldan ya da şartlara göre yeni bir dil oluşturan bir sosyalist akımdan söz açabilirdik. Nitekim dünyada yeniden böyle güçlü bir yöneliş var. Fakat bizim ülkemiz söz konusu olunca, bu büyük saldırı karşısında İslam’ın dışında bir ruhun harekete geçirici olması mümkün değil. Böyle bir başkaldırının önüne geçilmesi için, sanki bu ruha sahipmiş gibi davranan bir iktidara ihtiyaç vardı; işte o da karşımızda. Mesela milletin "yastık altı" diye tanımlanan birikimlerini "sistem"e kazandırma konusunda CHP, AKP kadar inandırıcı olabilir miydi? Elbette hayır. Ancak ve ancak "sistem"e inancı tam, "borsa"ya imanı kayıtsız şartsız olan ve hamburgeri lahmacunla yeneceğini düşünen bir hareket bu iş için biçilmiş kaftan olabilirdi; oldu da. Derviş’le Unakıtan’ın tek ortak noktalarının isimleri olmadığını artık kabul edelim. Not: 29 Aralık Perşembe günü yayınlanan CIA’nin Sihirli Değneği başlıklı yazımıza, özellikle Saadet Partisi çevresinden gelen tepkiler gerçekten çok anlamlıydı. Yazımızda isim vermeden CIA Başkanı’nın bir siyasi partinin muhtemel genel başkan adayı ile görüşmesinden söz etmiştik. Gösterilen hassasiyet, en azından bu görüşmenin Saadet Partisi’nin herhangi bir mensubuyla ilgili olmadığını söylememizi gerektiriyor. Gerisini üzerinde operasyon yapılan siyasi partiler düşünsün. KUŞ GRİBİ’Nİ KİM ÇIKARIYOR? “Kuş gribi” kriziyle, acaba keriz yerine mi koyulduk? Bu süreçte 2 ile 5 milyar dolarlık Milli serveti, bir yalan uğruna mı toprağa gömdük, havaya savurduk? 96 Yoksa İran’a saldırı öncesi “Bizim safımızda durun, yoksa..” türünden bir biyolojik saldırıya mı hedef olduk? Bütün uzmanların: “Bir hafta içinde, kendi doğal seyriyle bu virüsün otuz beş ilimize yayılması imkansızdır. Kafamıza şüpheli sorular takılmaktadır” sözleri üzerinde hiç durulmuş mudur? “İsrail’den alınan civcivlerle ülkemize sokulduğu” iddiaları soruşturulmuş mudur? Kuş gribindeki soru işaretleri Bu aşamada Türkiye, Irak savaşı öncesindeki gibi baskı altına alındı. Askerlerle hükümet arasında üst üste yapılan terör zirvelerinde çözümler arandı. Derin güçlerin derin buluşu ile “kuş gribi” salgını birdenbire gündemin orta yerine oturuverdi. Kuş gribi vakaları, çelişkilerle dolu, tümü ile yapay bir gündem olarak sırıtıp durmaktadır. – Kuş gribinin ilk olarak ortaya çıktığı yerler: Iğdır, Hakkari, Kars, Ağrı, Van olduğu bildirildi. İran sınırına yakın olan bu bölgeler neden seçilmişti acaba? – Hastalıkla ilgili yapılan çelişkili haberler işin düzmece olduğunu daha da net ortaya koyuyor. Önce zatürree denilmiş, Sağlık Bakanlığı açıklama yaparak korkulacak bir şey olmadığı söylenmiştir. Olayın üzerinden kısa bir süre sonra Sağlık Bakanı Recep Akdağ bir açıklama yaparak “kuş gribi” olduğunu kamuoyuna duyurdu. Daha sonra hastalık hızla ülkenin büyük bir kesimine yayılıverdi. Oysa virüs taşıdığı(!) iddia edilen göçmen kuşların, eylül ayından itibaren Türkiye’den ayrıldığı göz önüne alınırsa, bu virüsü taşıyıcı kuşlar Türkiye’yi terk edeli doksan gün olmuştur. Diğer taraftan virüs, sıfır derecede saklandığı takdirde dahi en fazla kırk gün yaşayabilmektedir. Olayın ilginç tarafı; Türkiye’ye sınır olan İran, Irak, Azerbaycan, Ermenistan’da kuş gribinden bahsedilmediği gibi, kümes hayvanlarının telef edilmesi gündemde dahi değildir. – Laboratuvar sonuçları ise tümüyle bir karmaşa içermektedir. İngiltere’den gelen laboratuvar sonuçlarına göre kuş gribi teşhisi konulmuştur. Oysa Türkiye’de bu dalda faaliyet gösteren üniversite laboratuvarları olduğu gibi, özel olarak da kuş gribi için üç yıl önce kurulmuş laboratuvar mevcut idi. (Bu olaydan kısa bir süre önce kapatıldı). Amaç, aynen Irak olayında olduğu gibi; bölgeyi yakacak olan ateşten en az zararla kurtulabilmektir. Terör zirvesinde alınan kararlar doğrultusunda yakın tehlikeyi “içe dönük tehlike” ile atlatabilmek planlanmıştır. İçerideki kargaşa, devleti içeride uğraşa sevk edecek ve böylece Türkiye bölgesindeki olayları bu şekilde atlatabilecektir. Sınırlar kontrol altına alınacak, bölgeye sızmalar önlenecektir. Denetimlerin arttığını basından izlemekteyiz. Buna ek olarak yahudi varlığının başkanı Şaron’un aniden beyin kanaması nedeni ile hastaneye kaldırılışı üzerinde durulmalıdır. Günlerdir uyandırılamayan(!) katil Şaron, hastaneye giderken ambulanstan çevresine gülücükler dağıtmaktaydı. Daha sonra yapılan açıklamada doktoru; “yanlış teşhiste” bulunduğunu bildirmiştir. Oysa İsrail ordusu kısa bir süre önce İran’a saldırı planlarını görüşüyordu. Bu bağlamda olayları birbirine eklediğimizde; birileri (İngiltere olabilir) Amerika’nın planın önüne takoz koymuştur. Bunun izleri Avrupa’nın İran konusunda Birleşmiş Milletleri devreye sokmak istemesinde yatmaktadır. BM devreye girdiği takdirde; İran’ın bölgeye girişi engelleneceği gibi, doğrudan İran’a yaptırımlar da sözkonusu olacaktır. Bu doğrultuda BM’den çıkacak bir kararla BM şemsiyesi altında doğrudan İran’a karşı bir saldırı gerçekleştirilebilecektir.60 Kuş gribi aşısı yapan enstitümüz vardı (...kapattık!) Geçen yıl, 2004 yılının 11 Haziran tarihinde Resmi Gazete'de 2004/7405 sayı ile şu karar yayımlandı: "Manisa Tavuk Hastalıkları ve Aşı Üretim Enstitüsü Müdürlüğü'nün kaldırılması, Devlet Planlama Teşkilatı Müsteşarlığı ile Devlet Personel Dairesi Başkanlığı'nın görüşlerine dayanan Tarım ve Köyişleri Bakanlığı'nın yazısı üzerine Bakanlar Kurulu'nca kararlaştırılmıştır". İmzalar: Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Bakanlar... Manisa Tavuk Hastalıkları ve Aşı Üretim Enstitüsü, kuş gribi hastalığına karşı aşı üreten ilk ve tek 60 21.01.2005 / Mahmut Celal Özmen / Milli Gazete 97 araştırma enstitümüzdü. Çin'de ortaya çıkan kuş gribi olaylarından sonra bu alanda ihtisaslaşmıştı. "Kuş gribi" olgusu ile karşılaşıldığında inaktif aşı ile müdahale, koruma ve kontrol konusunda çalışmalar yapıyordu. Kuş gribi hastalığının yayılmasına yol açan göçmen su kuşlarında hastalık taraması ve bu kuşların hareketlerinin izlenmesi için çalışıyordu. Uzmanlaşmış ekibi dağıttık!? Tavukçuluk konusunda araştırma, eğitim ve üretim yapan çok önemli bir kuruluş idi. Birleşmiş Milletler Gıda Tarım Teşkilatı'nın (FAO) desteği ile 1986 yılında aşı üretimine başladı. 250 milyon doz aşı üretim kapasitesine sahipti. Kuş gribi aşısı dahil, 7 çeşit kanatlı aşısı, 19 çeşit teşhis amaçlı antijen ve antiserum üretiliyordu. Türkiye'nin aşı ihtiyacının önemli bölümünü karşılıyordu. Enstitüde çalışan uzmanlar tavuklar üzerinde bilinmeyen hastalıklarla ilgili 38 araştırma gerçekleştirmişti. Enstitünün bir özelliği de, SBF (Spesific Protejen Free) diye adlandırılan 17 tür hastalıktan arındırılmış, "damızlık saf ırk" yumurta üretimi idi. Aşı üretimi ve aşı kontrol testlerinde kullanılan bu özel tür yumurtaları Balkanlar'da ve Ortadoğu'da üreten tek tesisti. Suudi Arabistan, Peru, Rusya ve İsrail'e tanesi 1 dolardan, yılda 60 bin yumurta satıyordu. Türkiye'deki aşı üretim merkezleri de SBF türü yumurtaları enstitüden temin ediyordu. "Tavukçuluk sektörünün en önemli ihtiyaçlarından biri olan aşı ve hastalık kitlerini üretmek, kalitesini yükselterek standardizasyonunu sağlamak, hayvan sağlığını korumak, tavukçuluğun gelişmesini sağlayacak sağlık tedbirlerini almak, yeni ve bilinmeyen hastalıklar üzerinde araştırmalar yapmak, yurt genelinde bütün illerin aşı ve biyolojik madde ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla "1982 yılında kurulan enstitü 22 yıl sonra (Kararnamedeki ifade ile) "kaldırıldı"... Binaları boşaltıldı. Yılların birikimi ile konularında uzmanlaşan elemanlar başka görevlere dağıtıldı. Enstitünün "kaldırılma" kararına imza atanlar, attıkları imzanın bu ülkenin başına neler getireceğini düşünemediklerinden ve de attıkları imza ile "kuş gribi hastalığının yayılmasında etkili olan göçmen su kuşlarında hastalık taraması yapacak ve bu kuşların ülkedeki varlığını araştıracak, aşı üretecek" kuruluşu yok ettiklerinden, bugün "kuş gribi" sorunu ile karşı karşıyayız... Sultan Abdulhamit’ten çok geride kaldık! Hatırlatmak için tekrarlayayım. 1986 yılında Birleşmiş Milletler Gıda Tarım Teşkilatı'nın desteği ile aşı üretimine başlayan enstitü 250 milyon doz aşı üretim kapasitesine sahipti. Kuş gribi aşısı dahil, 7 çeşit kanatlı aşısı, 19 çeşit teşhis amaçlı antijen ve antiserum üretiyordu. Biz sadece Manisa'daki enstitüyü kapatmadık. 1887 yılından bu yana aşı üreten diğer enstitülerimizde de aşı yapmayı bıraktık. Bizde 1885'te, "1301 Nizamnamesi" ile çiçek aşısı mecburi kılındı. Aynı yıl Pasteur kuduz aşısını buldu. Zamanın padişahı Sultan II. Abdülhamit, Pasteur'ü davet etti. Gelemeyeceğini bildirince aşıyı öğrenmeleri için Paris'e bir heyet yolladı. Pasteur'e "1. dereceden Mecidiye Nişanı" ile "Aşı Hayırhanesi yapması için" 800 lira gönderdi. Pasteur, enstitüsünü 1888 yılında bu para ile kurdu. Bu bilgileri Mustafa Hacıömeroğlu'nun hazırlamakta olduğu "Hıfzıssıhha Tarihçesi"nden naklediyorum. 1892'de İstanbul'da çiçek aşısı üretimi başladı. Aynı yıl, Emil Von Behring difteri serumunu bulunca padişah onu da İstanbul'a davet etti. Nişan ile ödüllendirdi. 1897'de difteri serumu ve (dünyada ilk defa olarak) sığır vebası serumu üretimine geçildi. 1911 yılında tifo, 1913 yılında kolera ve dizanteri aşıları üretimi başladı. 1920'de İstanbul'da veba salgını ortaya çıkınca veba aşısı da üretildi. Cumhuriyet'te aşı ve serum işi, Dr. Refik Saydam Hıfzıssıhha Enstitüsü'ne verildi. Bu enstitü 17 farklı tip aşı, pek çok antijen ve tüberkülin üretirken, zamanla aşı ve serum üretimi yavaş yavaş durduruldu. Osmanlı döneminde üretimine başladığımız aşı ve serumların üretimi durdurulunca yurtdışından ithal etmeye başladık. İthal için ödenen dövizin ötesinde aşı ve serum konusunda yurtdışı üreticilere bağlanmış olduk. Vatana, millete hayırlı olsun! (Diyebilir misiniz?) Manisa'daki enstitünün kapatılması kararının altında Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Bakanlar 98 Kurulu'nun imzaları var.61 Altındal''dan şok iddialar: Küresel Hucuma uğradık!.. Ünlü stratejist Aytunç Altındal, kuş gribi vakasının ardında büyük oyunların döndüğünü ileri sürdü. Altındal, ilaç tröstlerine ve beyaz et sektörüne girmek isteyen yabancı firmalara dikkati çekti Araştırmacı yazar Aytunç Altındal, kuş gribinin perde arkasında ilaç tröstlerinin ve toplam cirosu yıllık 2,5 milyar doları bulan beyaz et sektörüne girmek isteyen yabancı firmaların olduğunu belirtti. Haftalık dergisine konuşan Altındal''ın açıklamaları büyük yankı uyandırdı. İşte dergide yer alan haberden bir bölüm: "Kuş gribinde etkili olduğu bilinen Tamiflu”nun üreticisi firma, aleyhindeki çeşitli davalar sebebiyle son birkaç yıldır Türkiye pazarında sıkıntılar yaşıyordu. İmdadına H5N1 virüsü yetişti. Kuş gribi Türkiye''deki işleri ters giden şirketin ekmeğine yağ sürdü. Bir de madalyonun öbür yüzü var. bilindiği gibi IMF anlaşmalarıyla önce Türkiye''nin tarım sektörünü bitirdiler. Çiftçi istediği ürünü ekemez hale geldi. Ondan sonra hayvancılık sektörü darbe yedi. Tarihimizde ilk defa yurtdışından kırmızı et almaya başladık. Şimdi tavukçuluk sektörüne sıra geldi. Sektörün bu operasyonlarla yabancıların eline geçmesini sağlamaya çalışıyorlar. Görmek lazım, adamlar kümes hayvancılığının Türkiye için uygun olmadığını dikte ediyorlar bize. Küçük üreticiyi bu yöntemlerle ortadan kaldırıp, büyük yatırımlar gerektiren entegre tesisler yoluyla beyaz et sektörüne girmeye çalışıyorlar. Kuş gribi onlar için bulunmaz fırsat." Strateji Uzmanı Erol Mütercimler ise kuş gribinin CIA, FBI ve Nato genel sekreterinin ziyaretinden hemen sonra yeniden Türkiye gündemine gelmesini ''bioterör'' olarak yorumluyor.62 Kuş gribi Roche'a yaradı, biz aldatıldık!. Roche'un kuş gribine karşı etkili ilacı Tamiflu siparişleri iki kattan fazla artarak 279 milyon İsviçre Frangı'na (294 milyon YTL) çıktı. Şirket talebi karşılamak için yeni fabrika kuracak Uzun süre Güney Asya ile sınırlı kalan kuş gribinin Avrupa'da da görülmesi, virüse karşı etkili Tamiflu ilacının üreticisi ilaç devi Roche'a yaradı. Şirkette yılın üçüncü çeyreğindeki satışların piyasa beklentilerini aşarak bir önceki döneme göre yüzde 17 artıp 8.820 milyar İsviçre Frangı'na çıktığı belirtildi. Sadece Tamiflu satışlarına bakıldığında ise kuş gribi tehlikesine karşı ülkeler tarafından sipariş verilen ilacın satışları, aynı dönemde iki katı aşan bir artış göstererek 279 milyon İsviçre Frangı'na (294 milyon YTL) yükseldi. Roche firması, kuş gribine karşı işe yaradığı bilinen tek grip ilacı olan Tamiflu'nun üretimini arttırmak üzere ABD'de yeni bir fabrika kurma sözü verdi. İsviçreli ilaç devinin bu ilacın haklarını tekelinde bulundurmasına karşı yükselen uluslararası baskının ardından ilacın ucuz versiyonlarını üretmek üzere diğer ilaç şirketleri de kolları sıvadı. Tayland böyle bir niyeti olduğunu açıklarken, Hintli Cipla Ltd. bugünlerde Roche'dan lisansını alacağı Tamiflu'yu üretip pazara sürmesinin gelecek yılı bulacağını açıkladı. Kuş Gribi.. SARS ve Biyolojik silah çalışmaları.. 2003 yılında uyanan dev Çin SARS virüsüyle sarsıldı! Virüsün bulaştığı insanlara konan ilk teşhis Zatürreydi! SARS’ın diğer adı “Gizemli Zatürre!” olarak kondu. (Van’daki kuş gribi virüsünde de hastalara ilk teşhis zatürre olarak konmuştu) Dünya Çin’deki SARS’la sarsılırken, Rus bilim adamları “SARS Biyolojik silah olabilir” diyerek şok bir iddia ile ortaya çıktı. Moskova’daki Salgın Hastalık Merkezi Başkanı Nikolai Filatov, “SARS virüsü insanlarca laboravutalarda üretilmiş olabilir” dedi. Rus bilim adamı Sergei Kolesnikov SARS virüsünün kabakulak ve kızılcık hastalıklarından oluşan bir kokteyl olduğunu iddia ederek “Böyle bir kokteyl virüsün doğada kendiliğinden oluşmasına imkan” yok diyerek Filatov’a destek verdi. Uzmanlara göre doğada sık görülen uyumlu bir virüsün aniden öldürücü hale gelmesinin ancak dış müdahaleler ile gerçekleşebilirdi. Sonuçta SARS yüzünden Çin ekonomi ve siyasi hayatı derin bir darbe aldı. Komploculara göre; SARS’la birileri Çin’e mesaj vermek istemişti! Başta ABD olmak üzere bir çok ülkenin uzun yıllardır biyolojik silah yapımı üzerinde çalıştığı biliniyor. İnsanlığın felaketine neden olabilecek biyolojik silah çalışmalarıyla ilgili onlarca kitap ve rapor var. Bu 61 14 Ekim 2005 / Güngör Uras / Milliyet 62 18.10.2006 /Yeniçağ 99 çalışmalardan birkaç örnek. 1953 yılında ABD ordusu ve CIA’nın ortaklaşa gerçekleştirdiği deneylerde solunum yoluyla bulaşan Sentetik virüsle hastalık üretildiği ortaya çıktı. 1955 yılında geniş kitlelere biyolojik maddeleri bulaştırabilme yeteneğini ölçmek isteyen CIA, ordunun biyolojik silah cephaneliğinden alınmış bir bakteriyi Florida’daki Tampa Körfezi’ne saldı. 1969 Savunma Bakanlığı’ndan Dr. Robert MacMahan , 5-10 yıl içerisinde, ‘’insanın bağışıklık sistemine saldıran ve hiçbir ilaçla tedavi edilemeyen sentetik bir virüs geliştirmek için’’ Amerikan Kongresi’nden 10 milyon dolar ödenek talep etti. Amerika’nın Vietnam Savaşı’nda “Agent Orange” adlı bir kimyasal bir madde kullandığı ve kimyasalın etkisinin halen sürdüğü ortaya çıktı. Vietnam’daki ördek, ve tavuk etlerinde “Agent Orange”den kalma zehirli dioksin maddesi olduğu belirlendi. ABD bu biyolojik silahı, gerillaların saklandığı bölgelerdeki orman ve bitki örtüsünü yok etmek için geliştirmişti. Yine yakın zamanda İsrail’li bilim adamlarının sadece Araplar üzerinde etkili olabilecek bir virüs üzerinde çalıştığı iddiası ortaya atıldı. Hem doktor hem de siyasetçi kimliği olan önemli bir isimle konuşuyoruz. SARS’ı, dünyadaki biyolojik silah çalışmalarını ve kuş gribini soruyoruz.. Daha önce öldürmeyen bu kuş gribi neden şimdi öldürücü hale gelebiliyor. Öyle ya bu kuşlar yüzyıllardır bu topraklara gelip gidiyor. “Virüsün genetik kodu değiştiği için daha agresif hale gelmiş görünüyor”diyor. Hemen SARS’la ilgili iddiaları hatırlatıyoruz. Kuş gribinde de böyle şüpheler düşünülmeli mi diye soruyoruz: Cevabı çok ilginç: “Maalesef siyasi kimliğim bu konuda yorum yapmamı engelliyor. Yüzyüze geldiğimizde bununla ilgili size çok şey söyleyebilirim. Ama şimdi bir tek şey söyliyeyim. Biyolojik silahlar bundan öncede vardı. Bundan sonrada olacaktır!” İlla böyledir demek zor. Ama her şeyi konuşmak lazım. Mesela yüzyıllardır bu topraklara gelip giden kuşlardaki bu virüs neden daha agresif bir hale gelmiştir? Virüsün genetik koduna dışarıdan bir müdahale söz konusu mudur?. Kuş gribi virüsünün SARS’la olan benzerlikleri (Zatürre belirtileri..küçük baş hayvanlardan yayılması gibi..) sadece bir tesadüf müdür? Ortadoğu başta olmak üzere bölgede zaman zaman kimyasal ve biyolojik silahlar kullanıldığı iddiaları ortaya atılıyor. İddia doğruysa bu kimyasal ve biyolojik silahlar doğadaki dengeyi bozarak virüsün genetik kodunun değişmesinde ve agresifleşmesinde etkili olmuş mudur? Komploysa komplo ama Çin’e Sars’la verilmek istenen mesaj Türkiye’ye Kuş gribiyle mi verilmek isteniyor olabilir mi? Dedik ya her şeyi konuşmak lazım…63 Tavukçuluk sektörüne AB komplosu mu? Avrupalı bir yetkili “Kümesleriniz hastanelerinizden daha sağlıklı” diye demeç verir. Tavukçuluk firmaları AB’ye satış için hazırlıklarını tamamlar. Tam düğmeye basacakken 6 Ekim’de kuş gribi vakası patlar. Türkiye’den bugüne kadar tüy bile almayan ülkeler (İsviçre gibi) birbiri ardına açıklama yaparlar. Siz buna büyük tesadüf diyebilirsiniz. Ama bazıları bunun bir tesadüf olmadığını iddia ediyor. Tavukçuluk sektörü kuş gribi nedeniyle oldukça zor günler geçiriyor. Son yıllarda hızlı bir ivme kazanan ve Avrupa Birliği’ne ihracat yapmaya hazırlanan sektör, “kuş gribi”nin ortaya çıkmasıyla birlikte bir anda, iflasın eşiğine geldi. AKP Ankara Milletvekili Ersönmez Yarbay, “Kuş gribi uluslararası, sermaye ve güçlerin bir oyunu olmasın? Iğdır ve Ağrı illerinde görülüyor, ama hemen bunların yanı başında yer alan Ermenistan ve İran’da nasıl görünmüyor? Bu kuş gribi sadece Türk düşmanı mı? Bazı ülkeler biyolojik silah üretimi konusunda ileri bir durumdalar. Yoksa bize karşı kullanılmak istenen bir biyolojik silah mı? Bu soruların yanıtının verilmesi gerekir” dedi. Kuş gribinin, ekonomik, siyasi ve çevresel yönü gibi askeri yönünün de bulunabileceğine dikkat çeken Yarbay, sağlam hayvanların itlaf edilmesini eleştiriyor. Peki bu duruma nasıl gelindi? Bugün Yazarı Celal Toprak yazısında bu sorunun cevabını aramaya çalışmış. Türkiye’nin bir numaralı gündem maddesi haline gelen kuş gribi ile ilgili çok şey söylendi. Çok şey 63 10 Ocak 2006 / Kulis Ankara / Milli Gazete 100 yazıldı. Sektör içinde son günlerde kulaktan kulağa fısıldanan bir senaryo ise henüz yazılmadı. Bize de bunu yazmak kaldı. Senaryo şöyle: Yaklaşık 2 yıl önce Türkiye’nin önde gelen beyaz et üreticilerinden Beypiliç, Banvit, Şeker Piliç, Pınar Hindi ve Keskinoğlu Avrupa Birliği’ne ihracat yapmak istediklerini bildiren bir başvuruda bulunur. Avrupa Birliği’nin konu ile ilgili birimi şaşkına döner. Konuyu askıya almak için hemen bir komisyon oluşturulur. Komisyon başvuruda bulunan üretici firmaların kümeslerini titiz bir şekilde incelemeye alır. Önce 2004 Şubat ayında gelir komisyon... Fazla bir eksiklik bulamaz. Sudan bahaneler üretir ve bunların düzeltilmesini ister... Defalarca Türkiye’ye gelen komisyon son olarak 2005 Ocak ayında bu firmaların kümeslerini inceler. İncelemede bütün art niyete rağmen bir eksiklik bulamaz, Haziran 2005’ten itibaren adı geçen firmaların Avrupa Birliği’ne satış yapabileceğini bir raporla kayıt altına alır. Haziran 2005 gelir. Bu defa Avrupa Birliği beyaz et üreticilerinin karşısına şu mazeretle çıkar... - Evet biz satın almayı başlatacaktık ama Gümrük Birliği anlaşması buna engel. Çünkü siz bu anlaşma ile Avrupa’dan kırmızı et almayı kabul etmiştiniz. Deli dana bahanesiyle almıyorsunuz... Bu mazeret üzerine pazarlıklar yeniden başlar. En sonunda Türkiye’nin kırmızı et yerine damızlık alması ile bu sorunun çözülebileceği görüşünde mutabık kalınır. Artık beyaz et üreticilerinin Avrupa’ya satış yapmasının önünde engel kalmaz. Hatta bu sırada Avrupalı bir yetkili “Kümesleriniz hastanelerinizden daha sağlıklı” diye demeç bile verir. Adı geçen tavukçuluk firmaları AB’ye satış için hazırlıklarını tamamlar. Tam düğmeye basacakken 6 Ekim’de kuş gribi vakası patlar. Türkiye’den bugüne kadar tüy bile almayan ülkeler (İsviçre gibi) birbiri ardına açıklama yaparlar. Siz buna büyük tesadüf diyebilirsiniz. Ama bazıları bunun bir tesadüf olmadığını iddia ediyor. Bizim işimiz de her iddiaya yer vermek... Bu iddia konusunda tavukçuluk sektörünün iki önemli isminden görüş aldık. Bakın ne diyorlar: - Demir Kunter (Beyaz Et Sanayicileri Derneği Başkanı): Evet bu tür konuşmalar bize de geliyor. Ben gelişmelerin çok da tesadüf olmadığını düşünüyorum. Amacım komplo teorisi yaratmak değil ama birileri bir yerden düğmeye bastı gibi geliyor. Şu anda dünyanın en modern tavukçuluk sektörüne sahip Türkiye’de bu sektör batıyor. - Faruk Duran (Bey Piliç İstanbul Ana Bayi): Biz de bu tür senaryoları konuşuyoruz. Sektör artık yok satıyor. Çekler dönmeye başladı. Yakında tavuk ithal etmek zorunda kalacağız. Bu işten kim kârlı çıkacak ona bakmak lazım.64 Kuş gribi ve tekelleşmeye giden yol mu? Günümüzde her ne kadar sık sık globalleşmeden bahsedilse de, bu kavramın ardında, her şeyin siyonistlerin elinde tekelleşmesi yatmaktadır. Devletler komploları hazırlarken, konuyu tek boyutlu değil, birçok yönüyle ele alırlar. “Tavuk Vebası Ulusal Eylem Planı” (10 Ekim 2005) çok önceden devreye konmuş ve hazırlıklar bu kurumca yönlendirilmeye başlanmıştır. Bu oyunlar genelde güç sahiplerinin işine yarar. Kuş gribinde de aynı yöntem takip edilmiştir. İçte istikrarsızlık çıkartmak kargaşaya neden olacak, düzeltmek ve rant/getirim elde etmekte otorite sahiplerine kalacaktır. Türkiye’nin kaymağını yiyen kesim, beyaz et tüketimindeki gelişmeyi fark etmiştir. “Türkiye’de yaklaşık 2,5 milyar dolarlık bir büyüklüğe sahip olan kanatlı sektörünün” (Yeni Şafak 14 Ocak 2006) hızla gelişmesi dikkat çekmiştir. Bu sermayenin tekelleşmesi için güç sahipleri kuş gribini bahane ederek atağa geçmişlerdir. Sektörün kontrol altına alınması için öncelikle kümes hayvanlarının imhası gerekli görülmüş ve bu işe kırsal kesimler de dâhil edilerek, imha hareketine başlanmıştır. İmha edilen kanatlı hayvan sayısı resmi açıklamalara göre; 764 bindir.65 Halkın geçim kaynağı olan köy yumurtası ve köy tavuğu satışlarına büyük bir darbe vurulmuştur. 2006 bütçesi görüşülürken Meclis’te yaptığı konuşmada “Avrupa ülkelerinden daha hızlı bir şekilde, 48 saat içinde virüsü izole ettik. Kızıksa’da kuş gribi gözüken işletme, açıkta hindi palazı yetiştiren bir şahsa ait. Aldığımız tedbirlerle, bu vaka dışında hiçbir yerde hastalık görülmedi”66 diyen Tarım Bakanı Eker’den daha da çarpıcı açıklama gelmiştir: “15-20 milyon kanatlı itlaf edilecek. Kümes hayvancılığını yok edeceğiz. Kümes 64 18.1.2006 / Celal Toprak / Bugün 65 TRT / 15 Ocak 2006 66 10 Ocak 2006 Ntv msnbc 101 hayvancılığını tüm Türkiye genelinde ortadan kaldıracağız. Her köyde bakkal var. Köylerde de artık bu entegre tesislerinin ürettiği ürünleri tüketecekler.”67 Sağlık Bakanı Recep Akdağ da yaptığı açıklamada; “artık köy tavuğu ve köy yumurtasını unutun” diyerek, bu sözlerinin altında gizlenen bir çalışmanın izlerini kamuoyuna duyuruyordu. Bu arada kanatlıların itlafı için halka ödenen para toplam 16 milyon YTL’ ye ulaştı. Elbette ki büyük beklentiler için küçük harcamalar önemli değildi. Devlet bu konuda o kadar sıkı çaba gösterdi ki, bu hareketliliği, örneğin İzmit depreminde nedense(!) gösteremediğini de hatırlatmak isteriz. Küreselleşen dünyada et sektörünün de “küreselleşme” adı altında tekelleştirilmeye çalışıldığını görüyoruz. Banvit A.Ş. Genel Müdürü Ömer Görener “Beyaz et sektöründe AB ülkeleri önemli bir ithalat merkezi durumundadır. AB ülkeleri, daha çok göğüs eti ve türevlerini tercih ediyorlar ve bu ihtiyaçlarını daha çok Brezilya ve Tayland’dan karşılıyorlar. Türkiye ise lojistik anlamda bu ülkelere çok yakın olmasına rağmen potansiyelini kullanamıyor. AB ülkeleri, yılda 450 bin ton piliç eti alıyor. Türkiye’nin bu ülkelere olan 20 bin ton civarındaki beyaz et ihracatı, bir yıl içinde 100 bin tona yükseltilebilir. Ancak, bunun sağlanması için üretici firmalara destek artırılmalıdır. Bu sayede 2006’da AB ülkelerine ihracatta söz sahibi olabiliriz”68 diyerek bu sektörün önemini vurguluyordu. ABD’nin Ankara Büyükelçisi Ross Wilson, Tarım ve Köyişleri Bakanı Mehdi Eker ile 22 Aralık 2005’te 1,5 saat süren bir görüşmede bu konu üzerinde duruyor. Dünya Bankası ve Türkiye, kuş gribiyle mücadele için 35 milyon dolarlık bir projeyi yaşama geçirecek. Proje 35 milyon dolarlık. 15 milyonu Dünya Bankası kredisi, kalanı uluslararası kuruluşlar, hükümetlerin hibesi.69 AB Komisyonu’nun sağlıktan ve tüketiciyi korumadan sorumlu üyesi Markus Kyprianou, Türkiye’ye kuş gribiyle mücadelesinde destek vermek için, 2007 yılında alacağı katılım öncesi fonlardan 4 milyon Euro’yu öne çekerek, bu yıl kullandırmak konusunda genişlemeden sorumlu üye Olli Rehn’in çalışmalarını sürdürdüğünü söyledi. Bu açıklamalar yanında diğer açıklamaları da bir araya getirdiğimizde, ortaya şu çıkmaktadır: Türkiye’de beyaz et konusunda tekelleşmeye gidildiği ve bu noktada büyük bir pazar oluştuğu ortaya çıkmıştır. Bunu gören sömürgeciler, bu pazardan büyük paylar kapmak için atağa geçmişlerdir. Bunun başında ABD Eski Savunma Bakanı Rumsfeld’in şirketleri gelmektedir. Kuş gribi aşısını satan da Rumsfeld’in sahip olduğu şirketlerdir. Kümes hayvancılığını tümden yok ederek, sadece entegre tesislerinin satışlarına müsaade edilecektir. Çiftlikler de güç sahiplerinin ellerine geçecektir. Hükümet altın tepsi içerisinde, pazarlığı kızıştırmak için yoğun bir propaganda yaparak kârını artırmak istemektedir. ABD ve AB’nin iştahı kabarmıştır. Bundan dolayı da kredi muslukları hemen açılıvermiştir. Şurası bir gerçek ki; sömürgeciler asla ölü yatırım yapmak istemezler. Verdikleri bağışların kazanacakları yanında hiç kaldığını zikretmeye gerek var mıdır? Petrol, maden, gaz gibi kaynaklar nasıl sömürgecilerin avuçlarına konmuş ise, beyaz ve kırmızı et de sömürgecilerin ellerine teslim edilecektir.70 Kuş gribinin hikâyesi Tekel sömürü sermayesinin beş yüz yıldır uyguladığı ‘böl ve vuruştur’ ile ‘dinsizleştir ve boğuştur’ ‘beyinlerini kirlet ve uyuştur’ şeytanlığına bugünlerde bir üçüncüyü ekliyoruz; ‘her şeyi tekelleştir’ ve insanlara istediğin gibi hükmet. ‘Silah üretimi’ ve ‘petrol dağıtımı’ tekelini elinde bulundurarak insanlığı yönetmenin yanında, madenlerin ve bütün organik kimyasal maddelerin tekelini de elinde tut…İşte siyonizmin felsefesi: Her şeyi kendi tekelinde bulundur. Sağ elinle sol elin arasında değiştirip tokuştur!.. 67 Bugün / 14 Ocak 2006 68 CNN 22 Aralık, 2005 69 Radikal / 14 Ocak 2006 70 25 Ocak 2005 / Mahmut Celal Özmen 102 Diğer ilkelerin yanında artık bu ilke de vardır. Evet, her ne şekilde olursa olsun, bütün işletmeleri ‘özelleştirme’ adı altında ‘tekelleştir’ ve tam bir bütünlük içinde insanlığı ‘sermeyenin tekeli ile yönet ilkesi’ de vardır. Bir zamanlar, -70’li yıllarda- İzmir’de bir ‘gazoz fabrikası’ kurmak istiyorduk. Eskiler bilir, o zaman yaygın olarak çok miktarda küçük gazoz fabrikaları vardı. Biz de gazoz fabrikamızı kurmak amacıyla İstanbul’a gittik, araştırma yaptık ve gördük ki, gazoz imalatında kullanılan esansı bir İstanbul Yahudisi ithal etmekte, herkes ondan satın almakta... O da istediğine kaliteli esans satmakta, istediğine de düşük vasıflı esans satarak onun gazozlarını istediği seviyede tutmakta... Biz sonunda Türkiye’de gazoz fabrikalarının birkaç firmaya irca edileceğini ve bunların hepsinin arkasında Yahudi sermayesinin olacağını anladığımızdan, o zaman o işten vazgeçtik. Şimdi tahminimizin doğru olduğunu hep beraber görüyoruz... Isparta’da ‘gül yaprağı’ ve ‘gül yağı’ üretilir. Ama bundan sonraki merhalelerde Türkiye’de üretilip pazarlanmaz. Tekel sermaye onu alır, Avrupalılara -ve özellikle Fransızlara- işletir, yüzlerce parfümeri ürünü üretir, sonra on misli değerle bize ve dünyaya satar! Türkiye’de cıva çıkarılır, ama size bir kilo bile satmazlar… Tekel sermayesi bunları anlaşmalarla yasaklatmıştır. Sermaye, sadece kendisi üretir ve kendisi satar... Kümes hayvanlarını yok etmek Kurban bayramı günlerinde dostlarla yaptığımız görüşmelerimizde şöyle bir sohbet geçmiştir. – Bu grip getiren kuşlar nasıl ayarlandılar ki, geldikleri yerlerde kuş gribi yok, gittikleri yerlerde de yok; ama, Türkiye’de kuş gribi var!.. – Bizim bildiğimiz, göçmen kuşlar ilkbahar ve sonbaharda göç ederler; ama, Türkiye’deki kuşlar ne hikmetse şimdi kışın ortasında uçuyorlar, göç ediyorlar!.. – Bizim bildiğimiz, göçmen kuşlar kuzey-güney istikametinde uçarlar; doğu-batı arasında uçan göçmen kuşlar ilk defa Doğubayazıt ve Türkiye’de görülmüştür!.. – Kaçakçılık yaptığı iddia edilen rektör ile kuşlar anlaşmış, özellikle Van Üniversitesi’nde musallat olmuş, üç kardeş hastahanede kuş gribinden ölmüş; ama üçüncü kardeşte öldüren virüse rastlanmamış!.. Virüs bulaşmadan üçüncü kardeşi nasıl ölüyor?!. Bu arada dördüncü kardeş nasıl kurtuluyor?!. Hayret!.. – 70 derecede 5 dakika kaynatıldığında artık o etin yenmesinde hiçbir mahsur olmadığını bar bar bağırıyorlar; ama, her ne hikmetse sağlam tavuklar da devletçe toplanıp yakılıyor!.. – Şu çözüm ve uygulamaya bakar mısınız, şimdiye kadar katledilen bir milyondan fazla tavuk yetmedi; Sağlık Bakanı Recep Akdağ 10 milyon kümes hayvanının daha itlaf edilmesi gerektiğini söyledi!.. Çözüme bakın; köylünün, halkın, garibanın 10 milyon kümes hayvanını yok etmek!.. Binlerce yılda oluşan sağlıklı ve uyumlu ‘köy tavuğu neslini’ yok etmek!.. – Yoksa, asıl hedeflerden veya ana gayelerden biri bu mudur?.. Kümes hayvanlarını ve ‘köy tavuğu neslini’ yok etmek!.. Bu, hasta insanları yok etmek gibi bir şey değil mi?!. ‘AB’nin komplosu olabilir’ Anadolu Ajansı, Anadolu’nun orta yerinden ilginç bir haber geçti. Nevşehir Ziraat Odası Yönetim Kurulu Başkanı Recep Tunç, son günlerde Türkiye gündemine oturan ‘kuş gribi’ olayının, ‘Avrupa Birliği’nin bir komplosu’ olabileceğini öne sürdü. Tunç, Türkiye’nin bir tarım ülkesi olduğunu ve nüfusun yüzde 36’lık bölümünün tarımla uğraştığını kaydetti. Birçok ailenin ‘kümes hayvancılığı’ ile geçimini sağladığını ve ‘kuş gribi’ hastalığının Türkiye’de kümes hayvancılığının ortadan kaldırılması için ortaya çıkarıldığını savunan Tunç, şu görüşleri dile getirdi: “Göçmen kuşlar sadece Türkiye üzerinden mi geçer? Burada ciddi bir oyun oynanıyor. Azerbaycan, Bulgaristan, Rusya, İran gibi ülkelerin üzerinden hiç mi göçmen kuş geçmedi? Neden Türkiye’de bu kuş gribi ortaya çıkıyor. Bunun altında bir şeyler olabileceğinin mutlaka araştırılması lazım. Kuş gribi, Avrupa Birliği’nin komplosu olabilir. Bunun en büyük amacı, kümes hayvancılığını ülkemizden kaldırmaktır diye düşünüyorum…” 103 Önce köylümüzün, halkımızın doğal besin ve geçim kaynağı olan ‘kümes hayvanları’ ve Anadolu’nun her bölgesine uyumlu binlerce yıllık ‘köy tavuğu nesilleri’ itlaf yani yok edilecek!.. Sonra ‘aile kümes üretimi’ yasaklanacak, yumurta ve beyaz et üretimi sadece tekel sermayenin büyük entegre tesislerinde üretilecek!.. İşte Türkiye’ye –ve belki de dünyaya– musallat olan “kuş gribinin gerçek hikâyesi” budur.71 Birol Ertan bütün hayvanlardan özür dilemişti Sessiz biçimde ölümü kabullenen milyonlarca kümes hayvanından özür dilemek için bu yazıyı yazıyorum. Türkiye’de kuş gribi paniğiyle hareket eden Hükümet, daha önce dünyanın diğer bölgelerinde de görüldüğü gibi ve Dünya Sağlık Örgütü’nün etik kurallara aykırı desteğiyle, korkunç bir hayvan katliamını sorgulamaksızın uygulamış ve insanlığın doğaya ve diğer canlı türlerine karşı tür ayrımcılığına dayalı ekofaşist bir katliam gerçekleştirmiştir. Dünyada insan gribi gibi en önemsiz hastalıklardan on binlerce insan hayatını kaybederken; yoksulluk, bilinçsizlik ve en önemlisi de gerekli önlemlerin alınmaması sonucu bir kaç insanın ölümüne neden olan kuş gribi nedeniyle milyonlarca kümes hayvanını telef etmek, insanlık açısından korkunç bir suç oluşturmuştur. Bu, ekolojik bir suçtur. Hayvanları hastalıktan korumak için koruyucu hekimlik önlemleri almak ve onları sağlıklı yaşatmak için kümeslerinden dışarıya bırakmamak yöntemi dururken, bütün kümes hayvanlarını yok ederek sorunu çözmeye çalışmak, en ilkel ve en acımasız davranışlardan birisidir. Bu yöntemi destekleyen Dünya Sağlık Örgütü de bu kabul edilemez çevre suçuna ortak olmuştur. Dışarıda denetimsizce kafalarımızın üstünde gezinen milyarlarca kuşa karşı bir önlem almak olanağı bulunmadığı halde, kümeslerinden çıkarmayarak kolayca koruyabileceğimiz kümes hayvanlarını korkunç yöntemler ile toplu olarak kıyıma uğratmak, insanlık tarihinin gelişim çizgisinde korkunç bir leke oluşturmuştur. Bu korkunç kıyım ve ilkel davranış için bütün hayvanlardan özür diliyorum.
.ABD ŞAHİNLERİ, TÜRKİYE’DE ŞERİF Mİ DEĞİŞTİRİYOR? Amerika’da yaşayan bir uzman Güler Kömürcü’ye şunları postalıyor: ‘ABD tarafından, Türkiye’ye karşı yapılan manipülasyon ve psikolojik harekatın temel noktasında; sizin de yazınızda bahsettiğiniz etnik lobi var (İsrail menfaatlerini önde tutan lobiden ‘etnik lobi’ olarak bahsediliyor) Bu etnik lobi son dönemlerde Amerikan Deniz Kuvvetleri (Navy) içinde yoğun bir güç savaşı yapmaktadır. Malum etnik lobi, Amerikan Kongresi ve Senatosu’nda güçlü bir konumda olmasına karşın, Amerikan derin devletindeki gücü tartışılır. Amerika’da derin devlet olgusu CIA, DIA, Pentagon, FBI ve State Department (Dışişleri) ile sınırlı olarak düşünülmelidir. Çünkü iç ve dış güvenlikte karar mekanizmaları bu kurumlar tarafından işletilir. Etnik lobi-Musevi lobisi ise bu aşamada etkileyemediği, kurumların kilit noktasındakilere verdiği özel ödüller, resepsiyonlar ile lobi çalışması yapmaktadır. Fakat ne derece etkili olduğu tartışmalıdır. Porter Goss’un Nisan 2005’te CIA’in başına getirilmesi, Pentagon’daki ikinci adam konumuna Gordon England gibi WASP kökenli (kelime açılımı Beyaz-Anglo-Sakson-Hıristiyan demek, bunlar İsrail veya bir başka ülkenin menfaatini değil sadece ABD menfaatlerini önde tutuyorlar) kişilerin getirilmesi diğer gruptaki etnik lobi için bir düş kırıklığı olmuştur. Pentagon’un 2. adamı Gordon England, Pentagon’daki WASP askerlerin temsilcisidir. Pentagon’daki askerler genelde Türkiye’deki gibi Amerika’nın orta ve düşük gelir gruplarından gelen ve ikinci ülke ile ilişkilerde üçüncü ülkenin ipoteğine inanmayan gruptur. Neocon olarak da adlandırılan etnik lobi, 1999 yılında Başkan Clinton’a Irak’a saldırı için bir bildiri sunmuştu. Bu bildiriyi sunan 50 kişiden 49 tanesi bugünkü şahin lobinin üyeleridir. Jonathan Pollard, İsrail’e casusluktan yakalandığında bu grupların hepsi ortak bir bildiri yayınlayarak Pollard’ın suçsuz olduğunu iddia etmişlerdi. Oysa bilmedikleri bir nokta ise Pollard’ın FBI tarafından yapılan sorgulamasında suçunu itiraf etmesiydi, yani aceleci davranmışlardı. Pentagon içinden İsrail’e casusluk yapmaktan yakalanan Larry Franklin de benzer şekilde suçunu itiraf etti. Larry Franklin’in yakalanması sonucu Amerika’daki en güçlü Musevi lobisi olan AIPAC’tan Steven Rosen ve Keith Weissman, FBI tarafından sorgulandı. Araştırmayı yürüten WASP kökenli karşı istihbarat bürosu yetkilileri, Douglas Feith’i iki kere Pentagon’daki ofisinde “ziyaret” ettiler. Feith, Wolfowitz ile birlikte çalışıyordu ve Wolfowitz ile birlikte bu görevden ayrılmaya zorlandı. İşte bu derin Amerika’nın-gerçek Amerika’nın malum lobiye bir çeşit ‘biz sizin ne yaptığınızı biliyoruz, adımlarınıza dikkat edin’ uyarısıydı. 2004 yılı içinde CIA’den ayrılacağı kesinleşen Başkan Tennet’in yerine, CIA’in başına Musevi kökenli birisini ki bu isim Wolfowitz’di, getirmeyi amaçlayan malum lobi Porter Goss’un atanmasıyla ile düş kırıklığı yaşadı. Tam bu aşamada, yani CIA direktörlüğü seçiminde lobi yapan gruba, WASP’lardan; ‘Larry Franklin’ operasyonuyla tokat geldi. Birilerine mesaj açıktı; ‘devletin sahibi biziz’ dedi WASP’lar. İşte Pentagon’un 2 numarası, hatta Rumsfeld’in yerine bakan olması dahi düşünülen WASP Gordon England’ın giderek etkinleşen pozisyonu da, Washington’da güç dengelerinin ne yönde değiştiğinin yansımasıdır. Mayıs 2005 tarihinde görevinden istifa eden Wolfowitz yerine Gordon England atandı. Gordon ayrıca İç Güvenlik Bakanlığı’nın ilk bakan yardımcısı, Amerikan tarihinde ilk defa üst üste Amerikan Deniz Kuvvetleri Komutanı oldu. Teksas Hıristiyan Üniversitesi mezunu olan Gordon, Goodwill isimli kâr amacı gütmeyen Hıristiyan dincisi sayılabilecek bir kurumun da yönetim kurulunda bulunmaktadır.’ Kısacası, artık Washington-Ankara ilişkilerini inceler iken ‘işte bu 2 ayrı grubun’ farklı hesapları olduğunu bilerek-bu arka plânla bakınız efendim, Washington’a yakın gazeteci-siyasi denildiğinde, Washington’un planına göre’ saptaması geçtiğinde, artık ‘hangi Washington-Washington’daki hangi gruptan bahsediyorlar’ sorusunun cevabını da kendinize vermelisiniz. ‘Hangi Washington’ tanımını yukarıda okuduk; birinci grup; her konuya İsrail prizmasından bakan, 105 Washington’daki malum şahin grup (ki AKP’yi uzun süre destekleyenler de bu ekipti ve şimdi kavga etmeye eleştirmeye başlayanlar da yine onlar), diğer grupta ise; malum 2. ülkenin-İsrail’in değil salt Amerika’nın çıkarlarını önde tutan, Kuzey Irak’ta Kürdistan’ın kurulmasına karşı çıkan vb. farklı projeleri olan WASP’lar bulunuyor. Yorum sizin...” Washington partner değiştiriyor Amerikan Associated Press Ajansı ve İngiliz The Independent gazetesinin ‘Türkiye’de laik sistemden İslami kurallara göre yaşama geçiş mi başlıyor’ yorumları yapılmaya başlandı üç-beş ay içinde benzer haberler sıkça Washington’da farklı kesimlerce de kulağımıza fısıldandı; Washington’daki şahinlerin danışmanlarından M.Rubin ve D.Pipes ilk aklıma gelenler, Rubin ve Pipes defalarca ‘’Erdoğan’ın İslamcı köklerine dönüş hazırlığında olduğu” yönünde analizleri kaleme almışlardı. Ve son olarak da işte İngiliz ve Amerikan haber ajansları benzer iddiaya vurguda bulunarak; “Erdoğan’ın iktidardaki partisini İslamcı köklerine döndürmekte olduğu kaygılarını alevlendirdi” yorumu yapıldı. Şeklinde yazılar çıkıyor. Bunun Türkçesi; Amerika, yorulan ve yıpranan atları değiştirmeye başlıyor. Benim görüş aldığım kimi çevrelere göre: Washington demokrasi adına yaptığı her yapısal değişikliğin hedef ülkelerde -radikal dinci grupların önünü açtığını- ve radikal İslamı güçlendirdiğini fark etti, bu nedenle projesini hızla yeniden yapılandırmaya karar verdi. Özellikle Türkiye üzerinden yaptığı bölgesel planlarda ‘laik-ancak dini motifleri de harmanlamış, ulusalcı-milliyetçi gruplarla işbirliğini güçlendirme kararı aldı.’ İlaveten bir diğer önemli nokta da; Washington, önümüzdeki dönemi içeren Irak planlarına Türk kamuoyunun desteğini almak istiyor, Irak’ın parçalanması- sınırlarının değişmesi-yeni Kürt politikaları kaçınılmaz gözüküyor, eşanlı İran’a yönelik planlara dair işbirliğinde de ikna edilmesi gereken AKP Hükümeti değildir çünkü onların zaten bu planlara pek itirazı yok, Washington’un parçalı Irak ve Kürt bölgesine dair planlarına itiraz ‘Türkiye’deki milliyetçi-şahin çevrelerden gelecek. O halde bu çevrelerin gönlünü hoş tutacak, kamuoyu oluşturmaya yönelik servisleri beklemek gerekiyor. Kısacası Washington partner değiştirmeye karar verdi, yakında bu yeni kararın izlerini hep beraber daha net göreceğiz.’ Kısacası uzmanlarımız diyor ki; makro politikalarda, Washington, demokrasi adına verdiği yolların ‘radikal İslamcı’ çevreleri daha güçlendirdiğini gördü ve demokrasiden tekrar OTORİTER politikalara geçmeye karar verdi, mikroda ise; Türkiye’de AKP’den beklediği performansı alamadığı gibi ‘aynı radikal dönüş’ endişesinden de çok rahatsız oldu ve Türkiye kamuoyunda, Washington’un yanında görmek istediği yeni yıldız ‘milliyetçi-şahin ulusalcı çevreler’ olacaktır, çünkü yeni Irak-Kürt politikasında, Kafkas politikalarında ‘Türk kartı’ çok önemli, bu açılımda, Washington’un karşısına AKP değil, şahin çevreler dikilecektir, o halde ikna etmesi gereken bu çevrelerle derhal ‘anlaşılabilir zemin yaratılması, bu kesimin gönlünü kazanacak halkla ilişkiler’ çalışmalarıdır. Tam bu noktada Washington’daki Türk uzmanlarından Ömer Taşpınar’ın geçtiğimiz gün yayınlanan bir makalesinden alıntı yapalım, diyor ki Taşpınar; Ortadoğu’daki demokratikleşme, kaçınılmaz bir biçimde İslamcı parti ve hareketlere mi yarayacak? ABD Başkanı George W. Bush ve ekibinin hep kafasını karıştıran bu zor soru geçen hafta tamamlanan Mısır seçimleriyle daha da önem kazandı. Bütün kısıtlamalara ve baskılara rağmen, Mısır’daki parlamento seçimlerinden ‘Müslüman Kardeşler’ en kazançlı siyasi hareket olarak çıktı. Seçimler gerçekten serbest ve ülkeler gerçekten demokratik olsa, iktidara ilk gelecek partiler genelde hep İslamcı olacak gibi gözüküyor... Bugün Tunus, Fas, Cezayir, Libya, Mısır, Ürdün, Suriye ve hatta Suudi Arabistan’da baskıcı rejimler altında ezilen ve en güçlü sosyoekonomik tabana sahip siyasi hareketler hep İslami kökenli. Yarın bölgede gerçekten demokratik seçimler yapılsa bu hareketlerin birçoğu sandıktan zaferle çıkabilir. Zaten çok uzağa gitmeye gerek yok, Irak’taki siyasi dinamiklere bir bakın. 15 Aralık seçimleri sonrası daha teokratik ama aynı zamanda daha demokratik bir Bağdat ortaya çıkacak. Sonuçta Amerika, Ortadoğu’da böyle bir İslami ikilemle karşı karşıya. Washington bir yandan demokrasi istiyor, öte yandan demokratik seçimlerin teokrasi (dini esaslara göre idare modeli) yaratacak olmasından çekiniyor. Otoriter düzenin alternatifi ya teokrasi ya da kaos olacak gibi gözüküyor... 106 Peki çözüm nedir? Eğer hem otokrasi hem de demokrasi sonuçta radikal İslamcılara yarıyorsa ABD ne yapmalı? Cevap otokrasi-demokrasi arasında bir denge tutturmak. Böyle diyor Taşpınar. Peki, ABD ‘ortayı’ nasıl bulacak? İçeriye bakalım, Erdoğan’ın iktidardaki partisini İslamcı köklerine döndürmekte olduğundan kaygılı ise, aynı anda birileri erken seçimin yaklaştığını da söylüyorsa?! O halde, Washington bu kaygılarla Türkiye’de benzer endişelerinin bir daha hayata geçmesine izin verir mi?72 Büyük Kürdistan, Kahraman Türklere mi Kurduruluyor? Faik Bulut diyor ki; 'Evet, Washington, Fırat-Dicle havzasında yaşayan Kürtler başta, bölgedeki tüm Kürtleri, sınır birlikteliğiyle-tek sınır içinde DEĞİL ama 'ekonomik-sosyal' menfaat birliği yaratarak birleştirmek için düğmeye basmıştır. Barzani' nin önderliğinde elbette. Ankara'nın daha doğrusu Ankara'da devlet ve hükümet arasında henüz netleşmeyen Türk politikası, bu projenin kaderinde etkileyici olacaktır, içinde bulunduğumuz bugünlerde Türkiye'nin tavrı netleşecektir sanırım.' Bir başka ifadeyle 1 yıl önceden, onlarca uzman görüşü aracılığıyla sizlere anlatmaya çalıştığımız gibi, Türkiye'nin himayesinde Kürt devletine az kalmışa benziyor, bu yeni yapının omurgasını, ister 'ekonomik-sosyal işbirliği' diye izah edin ister başka bir açılımla, fark etmez, Washington kararlı, Irak'ı parçalamaya, sınırları değiştirmeye doğru hızla ilerliyor, kolay mı, Bayan Rice'in 2 yıl önce söylediği gibi, bu bölgede tam 22 ülkenin sınırları değiştirecekler, kaçı kaldı geride dersiniz ey değerli okur? Üstelik bitmedi, bir başka değerli analistin dün belirttiği gibi, 'Washington'un efendileri Kürtleri birleştirmek için düğmeye basmış iken, aynı anda, TÜRKLERİ de PARÇALAMAK İÇİN mi operasyon başlattı'! Bazı doğrular yanlış ve yıkıcı amaçlar için konuşan ve Milli duygularımızı kışkırtarak, bizi Amerikan hesabına kullanmaya çalışan medyatik ve muhalif bir millet vekili bakınız neler söylüyor. 'Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra olaylara yön veren İngiltere kendi yönetim algısı gereği, dünyanın değişik bölgelerinde onlarca krallıklar oluşturdu, bu krallıklar üzerinden dünyayı yönetti. Bugünün efendisi de Washington’dur ve kendi yönetim algısına uyan model ihracına hız vermeye başladı. Washington’un yönetim algısı da 'eyalet sistemi-fedaratif yapıdır.' Hedeflediği bölgelerde tıpkı kendi modelinde olduğu gibi federal yapıların oluşmasına zemin hazırlıyor, Ortadoğu'da-Kafkasya'da federal yönetim modeli üzerinden söz sahibi olmak için düğmeye basmış, ülkeleri parçalamaya, parçalanıp-eyaletlere dönüştürmeye zorluyor. Ancak bu isteği başına büyük dert açacak Amerika'nın. Kendi arka bahçesini kaybetti, Latin Amerika'da 2006 yılındaki -seçimlerin bugünden sonuçları belli. Hepsini solcular-ABD karşıtları kazanacak. Bunun ABD içindeki çoğunluğu Katolik olan-İspanik nüfus üzerindeki moral-motivasyonunu (ve Yahudi lobisi etkisindeki G.K) Washington'ın beyaz-seçkinci efendilerine karşı tavır belirlemedeki etkisini düşünsenize. Yani, bir yandan uzaklarda, Irak'ta yapısal değişiklik peşinde koşan Washington, aynı anda kendi içini kontrol edemez hale gelecek, 2015'e kadar olan süreç son derece hareketli olacağa benziyor, belki de ABD 'Kafkasya ve Ortadoğu'da 'parçala-eyaletleştir-yönet' derken, kendi içindeki ve arka bahçesindeki hesap edemediği etkilerden çook derin yara alacakır ve... Tekrar bölgemize dönelim. Hollanda'da bir mahkeme, Halepçe'de yaşananları soykırım olarak ilan etti. Evet, bu defa da İngiltere ve Washington'dan sonra ' bildiğin modelle yönet' diye özetleyeceğimiz refleksi İsrail'de görüyoruz. İsrail, Kuzey Irak'ta kendi rol modeline göre bir ülke kurmakta kararlı, Kürtleri de kendi yahudileri gibi soykırım psikozuyla birleştirip-soykırım psikozu üzerine Kuzey Irak'ta bir ülke bina ettirmeye çalışıyor. Bizim de kendimiz gibi davranma sürecimiz geliyor. Yani; şu çılgın Türk moduna tam olarak gireceğiz yakında, en iyi bildiğimize hayat vereceğiz, ÇILGIN TÜRK'e dönüşeceğiz hepimiz, sonra... Mart ayı itibarıyla TÜRKLER ÇILDIRMAYA başlayacak (Yukarıdaki iddiayı hatırlayın, çıldıran Türkler ya da çılgın TÜRKLER'e birilerince biçilen misyon da yoksa; 'Kürtlerin birleştirilmesi-Türklerin parçalanması' planında, -bilmeden- 72 Akşam / Güler Kömürcü 107 tetikliyici olmak mı dersiniz' G.K) Mart ayından sonra ÇILGIN TÜRKLER ya da ÇILDIRTILMIŞ TÜRKLER neler yapabilir?!' Evet, bu iddialı bir analiz, ben sustum, ÇILGIN TÜRKLER' rol modeli, ulusal kuvvetler, bölgesel milliyetçi akımlar, şahin hareketleri de içeren bu eğilimin Türkiye'nin yakın geleceğinde çok önemli misyonu olacağı hiç şüphesiz ve... Peki ey değerli okur, ÇILGIN Türk kavramı nedir ve Türk ne zaman çıldırır sizce?”73 ABD’NİN ŞEYTANLIĞI BİTMİYOR Çin ve Pakistan’a karşı denge kurmak isteyen ABD, Hindistan ile nükleer anlaşma yaptı ABD Başkanı George Bush’un Hindistan ziyareti sırasında iki ülke arasında nükleer işbirliğini öngören anlaşma imzalandı. Bush ile ortak basın toplantısı düzenleyen Hindistan Başbakanı Manmahon Singh, “İki ülke, sivil nükleer işbirliği anlaşmasının uygulanması konusunda anlaşmaya vardı” dedi. Anlaşmayı “tarihi” olarak niteleyen Bush da “Nükleer enerji konusunda tarihi anlaşmayı dün tamamladık. Bu gerekli, halklarımıza destek olacak bir anlaşma” diye konuştu. Singh, Bush’a, Hindistan’ın anlaşma uyarınca sivil nükleer tesislerinin tanımlanması taahhüdünü yerine getirdiğini ilettiğini söyledi. ABD ile Hindistan arasında ortaya çıkan ittifakın önemli bir unsuru olarak nitelenen ve Yeni Delhi’ye 1998 yılında nükleer denemeler yaptığı için yaptırımlar uygulayan Washington’un önemli bir politika değişikliği olarak değerlendirilen anlaşma, Washington’un, Hindistan uluslararası nükleer silahların yayılmasının önlenmesi anlaşmasını imzalamasa da nükleer teknoloji bilgisini paylaşmasını ve bu ülkeye nükleer yakıt sağlamasını öngörüyor. Hazırlıkları Bush’un ziyareti öncesinde hızlanan ve üzerinde geç saatlere kadar da çalışıldığı öne sürülen anlaşmanın, Hindistan’ın sivil ve askeri nükleer programlarını ayırması, sivil nükleer tesislerini uluslararası denetimlere açması karşılığında, ABD’nin sivil nükleer teknolojisini paylaşması ve Hindistan’a nükleer yakıt desteği sağlamasını öngördüğü hazırlıklar döneminde açıklanmıştı. ABD’nin Hindistan’dan sivil ve askeri nükleer programını ayırması talebinin, Yeni Delhi’yi, nükleer güce sahip ülke olarak değil sadece sivil nükleer programa sahip bir ülke olarak tanımayı kabul etmesi nedeniyle gerekli olduğu ileri sürülmüştü. Anlaşma için onayı gereken ABD Kongresi’nde bazı milletvekilleri, anlaşmaya, nükleer silahların yayılmasının önlenmesi anlaşmasına zarar verebileceği gerekçesiyle karşı çıktığı kaydediliyor. Hindistan’da bu anlaşmaya karşı çıkanlar, Washington’un, Hindistan’ın işlerine karışması ve Çin’in büyüyen ekonomik ve siyasi etkisine karşı denge sağlamak için Hindistan’ı kullanması kaygılarını dile getiriyorlar. 21. yüzyılın en büyük oyunu Başkan George W. Bush’un Hindistan ve Pakistan ziyareti Asya’nın geleceği sorusunu bir kez daha gündeme getirdi. Bu aslında 21. yüzyılda dünyanın geleceği sorusundan kopuk değil. Görünen o ki, 21. yüzyılda yerkürenin kaderini şimdiki hegemon ABD ile yükselen güç Çin arasındaki çekişme belirleyecek. Dünya sahnesindeki asıl oyun budur. Diğer tüm oyunlar yan sahnelerde oynanmaktadır. İkincildir. Çin şu anda dünyanın 4. en büyük ekonomisi. 2020’de ABD’nin arkasından ikinci en büyük ekonomisi haline gelecek, 2050 yılında ise ABD’yi geçmesi bekleniyor. Oysa ABD’nin tüm stratejik hesapları 21. yüzyıl boyunca her alanda açık farkla üstünlüğü sürdürmeye dayanıyor. Durum böyle olunca, Çin ile ABD’nin yollarının ilerde bir yerde kesişeceğini görmek için kehanete gerek kalmıyor. İki yan da, açıkça söylemeseler de, ilerde kaçınılmaz görünen bu kesişme (çarpışma?) noktasına hazırlanıyorlar. Nasıl mı? Tarafların oynadığı oyuna ‘bekleme oyunu’ diyebiliriz. Çin’deyken en çok duyduğum iki kelime ‘istikrar’ ve ‘büyüme’ idi. Çin yöneticileri, zamanın kendilerinden yana çalıştığı varsayımıyla gemiyi sallamak istemiyor, dış politika konularında fevkalade muhafazakâr bir tutum izliyorlardı. Zamana ihtiyaçları vardı: Hem kendilerini geliştirmek için, hem de rakiplerini yıpratmak için...74 73 Akşam / Güler Kömürcü 74 Haluk Şahin / Radikal / 05.03.2006 108 ABD, kuşatmayı NATO ile tamamlamak istiyor Irak'ı işgal ederek Güney'den, Ermenistan ile Doğu'dan, kadife devrimlerle kontrolünü ele aldığı Gürcistan ve Ukrayna ile Kuzey'den, üs kurma konusunda anlaştığı Romanya ve Bulgaristan ile Batı'dan Türkiye'yi çembere alan ABD, NATO şemsiyesi altında Karadeniz'e inerek kuşatmasını tamamlamak istiyor. Amerika, Türkiye'yi kuşatma projesinin son ayağım tamamlamak için görüşmelerde bulunuyor. Karadeniz bölgesinde üs kurma konusundaki taleplerine sıcak bakılmaması üzerine hedefine bu kez NATO şemsiyesi altında ulaşmayı planlayan Amerikan yönetimi, terörle mücadele adı altında Akdeniz'de NATO bünyesinde faaliyet gösteren "Aktif Çaba" adlı deniz gücü operasyonunun görev alanının, Karadeniz'i de kapsayacak şekilde genişletilmesini istiyor. Türkiye ve Rusya'nın, kuşatma planına karşı çıktığı haber veriliyor. ABD Dışişleri Bakanlığı'nın Avrupa ve Avrasya bölümü yetkililerinden Kurt Volker, Washington’daki Howard Üniversitesi'nde yaptığı bir konuşmada, söz konusu NATO gücünün Karadeniz'de de görev yapmasını istediklerini, ancak Karadeniz'e kıyısı bulunan ülkeler arasında buna ilişkin görüş ayrılığı olduğunu açıkladı. ABD, NATO bünyesindeki deniz gücü operasyonunun görev alanının, Karadeniz'i de kapsayacak şekilde genişletilmesini istiyor. Volker, "Bu konuda, Karadeniz'e kıyısı olan ülkelerden bazıları daha hevesli bazıları ise daha az hevesli. Özellikle Türkiye gibi NATO müttefiklerinin isteklerine karşı NATO'yu kullanmak istemiyoruz. Dolayısıyla bu ülkelerle, bu işi yapıp yapmayacağımızı veya nasıl yapabileceğimizi konuşuyoruz. Biz bu operasyondan yanayız" diye konuştu. Kurt Volker, Karadeniz'e daha geniş bir perspektiften bakıldığında, sadece bir güvenlik meselesinin değil, aynı zamanda demokratik değişimin, siyasi sistemlerin ve piyasa ekonomilerinin güçlendirilmesini içeren bir bölgesel meselenin olduğunun görüleceğini iddia etti. Volker, "Güneyde Türkiye var. Batıda yeni NATO üyesi olan ve 2007'de AB'ye girecek Bulgaristan ve Romanya var. Doğuda, iki yıl önceki 'Gül Devrimi'nden bu yana müthiş bir ilerleme kaydeden, ancak daha gidecek uzun bir yolu olan Gürcistan var. Sonra Karadeniz'e kıyısı olmayan, ancak bölgede bulunan Azerbaycan var. Demokratik kurumlar ve ekonomik kalkınma yönünde yapması gereken çok şey bulunan Ermenistan var" ifadesini kullandı. NATO ile kuşatma tamamlanacak. Irak'ı işgal ederek Güney'den, Ermenistan ile Doğu'dan, kadife devrimlerle kontrolünü ele aldığı Gürcistan ve Ukrayna ile Kuzey'den, üs kurma konusunda anlaştığı Romanya ve Bulgaristan ile Batı'dan Türkiye'yi çembere alan ABD, NATO şemsiyesi altında Karadeniz'e inerek kuşatmasını tamamlamak istiyor. Şüphesiz, Amerikan yönetimi bu projeyle Türkiye'yi çepe çevre kuşatmanın yanı sıra, Kafkaslarda ve Balkanlar'a yakınlaşmanın planlarını yapıyor. Hatırlanacağı üzere, dünyayı kaosa sürükleyen Bush'un lideri olduğu Amerikan yönetimi, Washington'un bu stratejisi yeni değil. Daha önce Dünya Gündemi gazetesinde konuya ilişkin haber, Ekim 2005'te geniş şekilde yer almıştı. Aktif Çaba operasyonu, 11 Eylül saldırılarının ardından ABD'nin talebiyle NATO çerçevesinde önce Doğu Akdeniz'de kurulmuştu. Bakan Gül işgali savundu ABD'nin Irak'tan çıkmasını istemeyen Dışişleri Bakanı, "Koalisyon güçleri çekilirse boşluk olur" dedi Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün, Çek Cumhuriyeti Dışişleri Bakanı Cyril Svoboda'ya 'ABD'nin Irak'tan çıkmasını istemediğini' söylediği belirtildi. Ayrıca Çek Bakan'ın, Gül'ün siyasi nedenlerden dolayı kamuoyu önünde bu düşüncesini asla açıklayamayacağını ifade ettiği kaydedildi. ABD haber ajansı UPI'ın haberine göre Gül, "ABD, Irak'tan çıkarsa İran kaynaklı İslam'ın Türkiye'ye sızması engellenemez" dedi. Dışişleri Bakanı Gül, haberin duyulması üzerine dün sabah düzenlediği basın toplantısında "Irak ile ilgili sözlerim gizli değil açıktır ancak İran ile ilgili olan doğru değil" 109 açıklamasında bulundu. UPI ajansının internet sitesinde, Çek Cumhuriyeti Dışişleri Bakanı Svoboda'nın bu açıklamayı İngiltere'nin başkenti Londra'daki Chatham House'da verdiği bir konferans sırasında yaptığını bildirdi. Ajansın haberine göre Abdullah Gül, Svoboda'ya, "Koalisyon güçleri Irak'ı terk ederse ülke siyasetine İran kaynaklı yeni İslam'ın egemen olmasından korkuyorum. Bu anlayışın Türk elitine sızmasını da kimse engelleyemez" dedi. Gizli şeyler değil Bakan Gül, İspanya'ya hareketinden önce havaalanında konu ile ilgili şu açıklamayı yaptı: "Çek Dışişleri Bakanı Türkiye'ye geldiğinde tabii ki Irak konusunu da ele aldık. Türkiye Irak'ın toprak bütünlüğüne çok önem veriyor. Bu yüzden Irak'ı Iraklıların idare edebilir duruma gelmeleri gerekiyor. Bütün bunlar olmadan koalisyon güçlerinin bir-den çekilmesinin büyük bir boşluk bırakacağını görüyoruz ve bunu paylaşıyoruz. Bunlar saklı gizli şeyler değildir. Ama Türkiye'nin rejiminin İran'dan etkilenebileceğini söylediğim doğru değil. Bunlar Türkiye gerçeklerine aykırı şeylerdir. Türkiye kendi rejimini çevresine model olarak gösterebilen bir ülkedir. Türkiye bugün açık bir toplumdur AB ile müzakerelere başlamış bir toplumdur. Böyle bir toplumun başka bir ülkenin rejiminden etkileneceğini öne sürmek yanlış, benim ağzımdan çıkmış gibi söylemek çok yanlış. Bu aslında gizli bir konuşma. Çek Bakanın ağzından çıkmış değil. Başkalarına söylenmiş oradan da Amerikan ajansı tarafından yazılmış. Bu iddiaları yazmak iyi bir gazetecilik değil. Ben zabıtlara baktırdım, ama doğru değildir." Büyük Karadeniz Projesi NATO Güney Avrupa Müttefik Deniz Kuvvetleri Komutanı Koramiral F. Sanfelice, “Akdeniz’deki Aktif Çaba kapsamına 2006’da Karadeniz’i de alacağız...” diyor. Buna göre NATO savaş gemileri, Akdeniz’de olduğu gibi Karadeniz’de de istedikleri her gemiyi arama ve kontrol altında tutma hakkına sahip olacak. Bir grup terörist, nükleer bir bombayı ele geçiriyor. Hedef belli; NATO’nun Brüksel’deki karargâhı... Taşınabilir bir mekanizma ile AB Başkenti Brüksel’de bulunan NATO karargâhında nükleer bomba atılıyor. Nükleer bomba çevre ülkeleri de etkiliyor. Avrupa merkezlerinde alarmlar çalıyor. Bu senaryo, son dönemde moda olan herhangi bir kitaptan alınmış değil... Bizzat NATO tarafından yaratılmış... Anlatımı da bir yıl öncesine dayanıyor. Kopenhag’da geçen yıl gerçekleşen toplantıda, iki ABD’li General NATO Parlamenterler Asamblesi üyelerine bu senaryonun sunumunu yapıyor. Ancak, teröristlerin nükleer silahı nereden elde ettiğine ilişkin detay verilmiyor. NATO Güney Avrupa Müttefik Deniz Kuvvetleri Komutanı Koramiral F. Sanfelice di Monteforte’nin geçen yıl yaptığı açıklamayla senaryo anlam kazanıyor: “Akdeniz’deki Aktif Çaba kapsamına 2006’da Karadeniz’i de alacağız...” Buna göre NATO savaş gemileri, Akdeniz’de olduğu gibi Karadeniz’de de istedikleri her gemiyi arama ve kontrol altında tutma hakkına sahip olacak. O tarihte Türkiye, Fransa ve Almanya ile Rusya’dan gelen tepkiler nedeniyle NATO planda ısrar etmiyor. Ta ki, NATO Parlamenterler Asamblesi Savunma ve Güvenlik Komitesi’nin, iki ay önce Washington’da yapılan toplantısına kadar. ABD’li yetkililer, eski Sovyetler döneminden kalma birçok nükleer bombanın kontrolsüz olduğundan yakınıyor. Afganistan’da oluşan 50 milyar dolar büyüklüğündeki eroin trafiğinin yarısının Karadeniz üzerinden yürütüldüğü bilgisi veriliyor. Ayrıca, NATO’nun kapsamının genişletilip “Dünyanın güvenlik gücü” haline getirilmesi gerektiği vurgulanıyor. Bu amaçla, Japonya, Yeni Zelanda, Avustralya ve Güney Kore’nin NATO’nun “diyalog ülkesi” kapsamına alınması kararlaştırılıyor. NATO Genel Sekreter Yardımcısı’nın geçen ay düzenlediği brifing sırasında konu bir daha gündeme geliyor. Yani, hafta başında ABD Dışişleri Bakanlığı’nın Avrupa ve Avrasya Bölümü yetkilisi Kurt Volker’in dile 110 getirdiği, Karadeniz projesinin temelleri uzun süredir atılıyor. Ankara Büyükelçisi Ross Wilson’ın da önceki günkü sözlerine yansıdığı gibi, ABD, NATO şemsiyesi altında “Büyük Karadeniz Projesi”ni uygulamakta kararlı. Letonya’nın başkenti Riga’da sonbaharda yapılacak NATO zirvesine kadar da mesafe alma niyetinde… ABD’nin “Büyük Karadeniz Projesi”ni uygulamaya koyması, “Büyük Ortadoğu” kadar kolay olmayacak...75 Büyük Karadeniz Projesi AB’nin Kıbrıs konusunda aldığı kararla, AKP’nin medet umduğu dağlara kar yağmaya başladı. Öyle ki, Abdullah Gül bile kararı eleştirdi. Gerçi Gül, bu kararları en son eleştirecek kişi ve hatta şimdi eleştirirken bile inandırıcı olamıyor. Kabul etmek gerekir ki, bu kararla AKP’nin 24 Nisan 2004 referandumundan bu yana yürüttüğü AB politikası ciddi bir darbe aldı. Ne oldu? AB Kıbrıs konusunda daha önce hazırlamış olduğu iki tüzüğü birbirinden ayırdı ve bunlardan Kuzey Kıbrıs’a mali yardım öngören tüzüğü onayladı. Ama uygulamayı bir dünya şarta bağlandı. Diğer tüzük Ankara ve KKTC tarafından çok daha önemliydi; zira, Kuzey Kıbrıs ile doğrudan ticaret yapılmasının önünü açmaktaydı. O tamamen rafa kaldırıldı ve Ankara’ya o tüzük konusunda bir bardak soğuk su tavsiye edildi. Bu tavır neden AKP’nin beklentilerinin çöktüğüne işaret ediyor? Çünkü 24 referandumlarıyla KKTC’nin egemenlik ve siyasi eşitlik iddialarını çöp sepetine attıran AKP, AB’nin kendisine yardımcı olacağını beklemişti. AB büyük bir ekseriyetle referandumda ‘hayır’ diyen Rumları cezalandıracak ve ‘evet’ diyen Türk tarafına en azından bazı jestler yapacaktı. O günlerde diplomasi üstadımız (!) Başbakan Erdoğan 24 Nisan referandumlarından çıkan sonuçları altmış yılın en büyük başarısı olarak ilan etmişti. Oysa referandumlardan bir ay sonra BM Genel Sekreteri Kofi Annan, Güvenlik Konseyi için yazdığı raporda, bir yandan Kuzey Kıbrıs’a uygulanan ambargoların kaldırılmasını tavsiye ediyor; öte yandan da Türk tarafı büyük bir çoğunlukla plana ‘evet’ dediğine göre, bunun Türk tarafının egemenlik ve siyasi eşitlik iddiasından vazgeçtiği şeklinde yorumlanması gerektiğini belirtmekteydi. O tarihten itibaren AKP politbürosu mensupları üstün dış politika yeteneklerinden (!) dolayı olsa gerek, AB’den beklentilerini sürdürmeye devam ettiler. Sonuçta AB Kuzey Kıbrıs’la doğrudan ticaret yapılmasına izin veren bir tüzükle Kıbrıs Türklerine mali yardım yapılmasını öngören bir başka tüzük taslağını AB yetkililerinin önüne koydu. Ama Rumların direnişi, AB içerisindeki pek çok dişli ülkenin Kıbrıs meselesini Türkiye’ye karşı kullanma politikası ve genel olarak gözlemlenen Hıristiyan taassubu ve dayanışması somut her hangi bir şey çıkmasına mani oldu. Böylece Rumların bütün talepleri kabul edildi ve iki tüzük birbirinden ayrıldı. Mali yardım onaylandı ama bir dünya şarta bağlandı. Para doğrudan Türklere verilmeyecek. Güney Kıbrıs’ta bir ofis kurulacak ve paranın kimlere ve nasıl verileceğini Rumlar kontrol edecekler. Rum mallarının alım satımı bu arada yasaklanacak. Maraş’ın iskana kapalı bölgesi Rumlara iade edilecek. Kuzeyde devlet yapısı ve tek toplumluluğu sulandırmak için bu para kullanılacak vs... Doğrudan ticaret tüzüğü ise tamamen kaldırıldı. Rumlar bunun yerine Türklerin kendi mallarını Rum tarafının vereceği belgelerle Larnaka limanı üzerinden Kıbrıs dışına göndersinler prensibini kabul ettirdiler. Kısacası Papadopoulos büyük bir zafer kazandı. Bu arada Abdullah Gül ve AKP politbürosuna bir kaç soru sormak gerekiyor: Hani geçen ay bizim ilan ettiğimiz bir Kıbrıs Eylem Planı vardı ve bu plan açıklandığı zaman güya Olli Rehn dâhil bütün AB yetkilileri ve hasseten İngiltere bize destek vermişti. Abdullah Gül ile müzakere/mütareke basını öyle demekteydi. AB’nin aldığı ve Abdullah Gül’ü bile sinirlendiren karara aynı yetkililer ve İngiltere de tam destek vermiş. Bu adamlar hani bizim taraftaydı? Öyle diyordunuz. O zaman bize yalan mı söylemiştiniz? Yoksa adamlar sizi ciddiye mi almıyorlar? Altmış yılın diplomatik başarısı nereye gitti? Abdullah Gül tarafından Kıbrıs Eylem Planı olarak lanse edilen doküman adeta Türk halkı ile alay 75 Sabah / 05.03.2006 / Muharrem Sarıkaya 111 edercesine kaleme alınmış ve daha açıklanmasının üzerinden bir gün bile geçmeden Yunan-Rum ikilisi tarafından reddedilen bir deklarasyon olmuştur. Yani teklifin sonu olmuştur. Olayın Tanımı: 1- Bilindiği gibi BM Genel Sekreteri Kofi Annan’ın hazırladığı Kıbrıs planı, referanduma sunulmuştu. Planı onaylayan Türk tarafı “Evet” demiş, Rum tarafı da “Hayır” diyerek reddetmişti. Aradan geçen yaklaşık iki yıldan bu yana Mehmet Ali Talat KKTC de cumhurbaşkanı olarak görev yapıyor. Bu süre içerisinde KKTC yönetimi, şimdiye kadar benzeri görülmemiş bir biçimde Rumlara normalin çok üzerinde, sınırları aşan bir hoşgörü ve teveccüh göstererek, “şirin görünme” politikasına girişti. Sürekli olarak “ricacı” durumuna düşmüş, taviz üstüne taviz vermeye hazır bir “acz tablosu” çizmiştir. 2- Türk tarafı, tüm olumsuz tutumlarına ve “hayır” demesine rağmen, Güney’e giderek görüşmelerin tekrar başlatılması için girişimlerde bulunmuştur. Rum milletvekillerinin tüm küstahlıklarına göz yumulmuş ve Maraş bölgesinin karşılıksız olarak Rumlara iade edileceği imaları ayyuka çıkmıştır. KKTC’de eski Rum mallarına tazminat ödenmesi ve iadesi yolunu açan kanunlar Talat hükümeti ve yeni meclis tarafından çıkarılarak, uygulanmaya konmuştur. Buna karşılık Güney’deki Rumlar, tüm Türk malları ve Türk vakıf mallarını kamulaştırarak, toplumun ortak kullanımına açmıştır. Geri kalanları da Rumlarını da tapulamıştır. Gerçekçi Olmayan Taktikler: 1- Abdullah Gül tarafından Kıbrıs Eylem Planı olarak lanse edilen doküman adeta Türk halkı ile alay edercesine kaleme alınmış ve daha açıklanmasının üzerinden bir gün bile geçmeden Yunan-Rum ikilisi tarafından reddedilen bir deklarasyon olmuştur. Yani teklifin sonu olmuştur. 2- AB ülkelerini sözde tatmin etmek veya yatıştırmak için hazırlanan bu Eylem Planı pek de işe yaramamış, tam aksine “AB, o sahte tebessümünü yüzünden atarak dişlerini göstermeye başlamıştır”. Türklere, Ankara anlaşması ek protokolü gereği “tüm Türk hava ve deniz limanlarını Rumlara açın” demeye başlamışlardır. 3- Eylem Planı’nı, TBMM’ye getirme çabası büyük bir yanlıştır. Böyle bir manevra, milletin gözünün içine bakarak, onu aldatmak ve milletin istemediği, kabul edemeyeceği bir olayı uygulamaya geçirtmek demek olacaktır. Bu dar görüşlü siyasi manevraların, Türkiye’nin politik stratejilerini darboğazlara sokmasına asla izin verilmemelidir. 4- Türk teşviki karşısında, Kofi Annan yeniden plan yapmak ve bunu Kıbrıs’ta uygulatma hevesine düştü. Daha önce reddedilen planın belki hafif rötüşlenmiş şekli olacak olan bu çaba sadece Türk tarafının aleyhine bir gelişme olacaktır. TC hükümetinin neden bunu teşvik ettiği de pek anlaşılamamaktadır. Acaba işin sonunda “ne yapalım, BM ve uluslararası camia böyle uygun gördü” demek ve Kıbrıs olayına bir son vermek için mi bu manevralar yapılmaktadır? Bula, bula çözüm olarak buldukları yol bu mudur? 5- “Real Politik” sözcüğünü ağzından düşürmeyen bir hükümet için bu kadar gerçekçilikten ve “reel olmaktan uzak” bir yaklaşım olamaz. Burada kastedilen aslında “Güç Politikası” demektir, yoksa demek istenen “Gerçekçi Politika” değildir. Bunun da kimde olduğunu umarım AKP hükümeti görmüştür. Son Komedi: Referandumdan bu yana Türk tarafına çeşitli vaadlerde bulunan AB devletleri ve komisyonu hiç bir olumlu girişimi gerçekleştirmemiş ve bunun için de bir çaba sarf etmemiştir. Bir- iki defa KKTC’ye yardım fonu verilmek istenmiş ama derhal hem Yunan ve hem de Rumlar tarafından veto edilerek, bu işin önü kesilmiştir. Son aylarda AB tarafından 3 kararname hazırlanmıştır: 1- KKTC mallarının Güney Kıbrıs üzerinden AB’ye satılması. (Yani tek yetkili bayii Rum kesimi formülü, KKTC ise sadece görünmeyen azınlık ve üretici rolünde) AB ülkelerinin çözüm teklifi hayli ilginç (!?), 2- KKTC’ye doğrudan 139 milyon Avro yardımı yapılması. Bu teklif derhal Yunan ve Rum kesiminin itirazları ile karşılanıp ancak tavizler karşılığında buna izin verilmiştir. Oysa, yıllardır gerek Avrupa ve gerekse diğer kaynaklardan Kıbrıs adına gelen tüm mali yardımların 112 üstüne yatan Rum kesimi olmuştur. KKTC’ye tek bir pay ayırmayan ve buna izin vermeyen de yine Rum kesimidir. Diğer taraftan da Rumlara “neden bu saçmalığı yapıyorsunuz?” demeyen, yine AB ülkeleri ve onların yanı sıra Talat hükümeti gibi yerli gruplardır. Acaba asıl suçlu kimdir ve bunun hesabını sonunda kim verecektir? 3- AB Komisyonu ve ülkelerince söz verildiği gibi doğrudan KKTC deniz ve hava limanlarına girişlerin başlatılması ve bu sebeple “izolasyonların” kaldırılmaya başlanması hakkındaki kararnamedir. Bu son iki kararname birlikte yazılmış kararnamelerdir. İşin en traji-komik yönü de işte burada başlamaktadır. Yunan ve Rum tarafı 2 ve 3 no’lu kararnamelerin ayrılması için AB’de müthiş bir kulis başlatır. Şayet bunlar ayrılmaz ise Türkiye’nin ilk müzakere konusunun başlatılmasına izin vermeyiz derler. İlk konu olan eğitim konusunda müzakere sürecinin açılmasını “veto” edeceklerini söyleyerek, AB’ye şantaj yaparlar. Sonunda AB ülkeleri, bu vetoyu kırmak için asıl Rum şantajına boyun eğerek 2 ile 3 nolu kararnameleri birbirinden ayırırlar. Komisyon KKTC’ye yapılması düşünülen küçük para yardımını onaylar (Türklerin ağızlarına bir parmak, pardon sadece yarım parmak bal sürülsün diye) ve sonra, esas izolasyonları kaldıracak olan işlem Rumlar tarafından veto edilir. Hepsinden sonra da Rum kesimi başkanı Papadopulous sert bir şekilde “asla baskı ve şantaja boyun eğmeyeceklerini” açıklar. Türk tarafı ve TC hükümeti yetkilileri de ağızları bir karış açık vaziyette baka kaldılar(!) İşte size muazzam bir reel politik uygulaması(!)(Her halde ders kitaplarına nelerin yapılmaması listesine girecek bir uygulama) Ve işte, AKP hükümetinin parlak stratejisi (!) KKTC- Talat politikalarının dayanılmaz başarısı.! ! ! Hatırlıyorum: Referandumda “bir evet ile dünyaya bağlan” sloganı atıyorlardı, acaba şimdi nasıl bir slogan atıyorlar? Bizlere de bu durumu seyredip, sadece “Tilki’nin aklı, Talat’ı ve Gül’ü yendi demek” düşüyor. ŞİİLERİN ZİYARETLERİ AKP’NİN ŞAİBELERİ MİDE BULANDIRIYOR Felakete davetiye ziyaret Çevremizdeki yangınları Türkiye'ye sıçratma çabalarının artık gizlisi saklısı kalmadı. Irak geçici yönetim Başbakanı Caferi Ankara'ya geldi ve gitti. Ama ne hikmetse bizim araştırmacı ve soruşturmacı basınımız, beylik resmi açıklamalar dışında Şii liderin Ankara'ya koşa koşa neden geldiği konusuna açıklık getirmedi. İktidar gazeteleri de Erdoğan'ın bir mesajıyla Irak'ta şiddetin durduğu gibi talihsiz bir manşet attı ama bombalar gene patladı. Siz ne dersiniz Caferi, Ankara'ya o saçma sapan demeçleri vermek için mi geldi. Hoş bu ziyaret başlarken Kürtler kendini tutamadı ve bu gezi deki gizli amaçların rengini belli eden Caferi'nin haddini aştığı açıklamasını yaptı. Bizim acar basın duru mu, onlarda yarı ayıkarak Irak'a gönderilen özel temsilci ile verilen mesajın onları tanıma teminatı olduğunu anlayıverdi. Tebrikler, oysa AKP iktidarı bir yıldan daha uzun süredir, Washington'un baskısı ile Iraklı Kürt federe devletini tanıyacağını bizzat hem Başbakanın ağzından hem de Dışişleri Bakanı ve veliaht Gül tarafından açıklamıştı. Aslında oyun bence Irak'tan çıkmak için formüller düşünen ve gittikçe de batan ABD'nin yeni bir tuzağı havası veriyor. Bugüne kadar Türkiye'nin, Kürtler dışında Iraklı Şiiler ve Sünnilerle bir meselesi olmadı. Ben birazda Cumhurbaşkanı olarak Bağdat'ta oturan Kürt aşiret reisi Talabani'nin tepkisinden yola çıkarak bir tahminde bulunabiliyorum. Bir zamanlar Irak topraklarında Türk askerini görmek istemediğini alenen açıklamıştı bu kişiler, şimdi devletleşme yolundayken neden bizi istesinler. Aklınızdan nedir ağzımdaki bakla diye geçiyor biliyorum. Anlatayım… Benim aklıma gelen aynı Afganistan olayında yediğimiz kazığa benzer bir oyun. Siz iyisiniz, aslansınız, Kaplansınız palavraları ile kafasına torba geçirdikleri askerlerin sırtını sıvazlayıp, Irak kuyusundan çıkmaya çalışan sözde koalisyon kuvvetlerinin yerine bir İslam barış gücü palavrası ile Mehmetçiği nöbete dikip bu 113 yangın yerinden kaçmak. İnşallah yanılıyorum, ama bence oynanan oyun daha önce ki ihaleleri hatırlatıyor. Belki de Türk ordusunun lejyonerlik görevi yapacağını söyleyen Soros'un tahminleri gerçekleşiyor. Türk askerinin, yani çocuklarımızın kanı, Türkiye içinde yurt dışındaki mihraklarca desteklenen teröristlerin akıttıkları kanlar yetmezmiş gibi şimdi de yurt dışında gençlerimizi harcamayı planlıyorlar. Belki diyeceksiniz ki çok uçuyorsun, inşallah öyledir. Bizler ileriye dönük tahminler ve olaylar için kafa patlatmadığımız ve yalnızca içinde bulunduğumuz günü yaşadığımız için başımıza bunlar geliyor. Ayrıca unutmayın, onların askerleri kıymetli ve pahalı bizimkiler ucuzdur. Verdikleri ölüm tazminatlarından anlamış olmalısınız. Dünya bizim gibi eller havada oynamıyor, 25 hamle ilerisini planladığı satranç oynuyor. Bu konudan ayrı olarak dışardan ekonomi konusunda bazı tehlike çanları çalıyor, ama kimsenin umurunda değil. Öncelikle Morgan Stanley, bizim devlet tahvillerini satmaktan vazgeçti. Ticaret açığı büyüyor. İthalat artarken ihracat inanılmaz boyutlarda azalıyor. Turizm deseniz bu tavuk gribi olayından yeteri kadar darbe yedi. Yapılan analizlerde, AKP'nin gelecek seçimden tek parti iktidarını yaratacak şekilde çıkmasının beklenmediği vurgulanıyor. Yunan Merkez Bankası bile bu konuda rapor yayınladı. Herkes endişeli kaygılı bir bizim sembolünü yenileyen ampul takımında kaygı yok. Onlar neyin peşinde olduklarını da artık saklayamayacak durumdalar. Bu arada, konuların çok olmasına rağmen ortada ciddi bir muhalefet yok. Zaman tam Demirel muhalefet taktikleri zamanı ama ne olduysa muhalefet partileri aynı bürokrat mantığı ile muhalefet yapıyor ve AKP'de bu rahatlığın tadını çıkarıp duruyor. Seçimler için şimdiden yollara düşülmesi ve bu adamların neler yaptığını kapı kapı dolaşarak anlatılma zamanı. Memur kafası ile bir seçimi daha kolayca AKP'ye kaptırırsınız beyler. Benzeye benzeye, yaz benzeye benzeye kış olurmuş!”… AKP iktidarı dönemindeki iç ve dış hallerimizin özetidir! Olaylar, değerler ve kavramlar, bilinçli şekilde dalgalanmaya bırakılınca, “benzetilmekteyiz”! Irak ve Kuzey Irak konusunda, kırmızıçizgilerimiz böylelikle sarartılmakla kalmadı, tümüyle yok edildi. Başbakan Recep Tayip Erdoğan, dün “Kırmızı Çizgilerimiz belli!” buyurmuşlar; bunların ne olduğunu, açık seçik ifade etseler de bilsek! Çek Cumhuriyeti Dışişleri Bakanı Cyril Svoboda’nın açıkladığına göre, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül kendisine ; “Amerika Irak’tan çıkarsa, Iran damgalı İslam’ın Irak’ta egemden olması ve de Türkiye’ye sızması engellenemez” demiş… Yani “kırmızıçizgilerimiz” ABD’nin, Irak’ta ve Orta Doğu’daki egemenliğinin devam etmesi. Ve de Büyük Orta Doğu Projesi… Ve tam aynı sırada ABD Ankara Büyük Elçisi Ross Williams Türkiye’nin, BOP’un lideri “rolünde” olduğunu söylüyor…”Rolünde” deyimi anlamlı; asıl lider ABD, Türkiye ise, anlaşılan “rol kesecek.” Şu son birkaç günde olanlar, ABD’nin dâhiyane öncülüğünde oluşturulmakta olan sözde Irak Federasyonu çatırdarken Türk Hükümeti bu yapı içinde, ama ilk fırsatta, bahane bulup hemen ayrılıp “Bağımsız” Kürt devletini kurmaya hazırlanan Barzani’ye “Kürdistan” bölgesini tanımak mesajını verirken, aslında, “Bağımsız Kürdistan’ı da tanıyacağımızın işaretlerini veriyor! HÜRRİYET’İN haberine göre Özel Irak Temsilcimiz Oğuz Çelikkol muhakkak Ankara’dan aldığı talimata göre, Irak’ın, yani Kürt Bölgesinin yeni “ Başbakanı” Mesut Barzani’yi makamında ziyaret ediyor ve ona Irak Anayasası yürürlüğe girdikten sonra Kürdistan'ı da tanıyacağı teminatını veriyor… Daha önce MIT Müsteşarı da, Barzani'yi ziyaret etmişti!. Dışişleri bakanlığı önce bunu yalanlıyor ama hemen sonra Bakan Gül “Irak halkının kabul ettiği sistem ne ise onu kurumlarını- yani Bölgesel Kürt Hükümetini- tanımak zorundayız” diyor. Gül’e göre bütün bunlar dış politikada “nüanslarmış”! Kuzey Irak böyle “nüans nüans, gıdım gıdım, uyum uyum, kaybediliyor! Daha önce “büyüklerimizin” “artık Kuzey Irak ve Irakta gerçekleri Talabani ve Barzani'yi tanımalıyız” ve “değişen koşullara uymalıyız” demelerinden sonra ve bazı aklıevvellerin içimizdeki “Kürt Sorununu” çözmek ve PKK ile mücadele etmek için Talabani, Barzani ve hatta APO’yu kullanmak önerileri de hatırlanınca, koca Türk devletinin, bölgede nasıl önderliğini, inisiyatifi kaybettiği ve olayların önünde sürüklendiği daha iyi anlaşılır! … Kürtler ve “Kürdistan” başından beri, ABD’nin Orta Doğu’da, Irak’ta ve de BOP’ de başıca as kartı. 114 Bütün bu son gelişmeler, Türkiye’nin BOP’taki “rolü icabı”, şu veya bu şekilde “Kürdistan Devletine” razı olacağının işaretleri! Irak’ta “tayin edilmiş Başbakan Caferi’nin Ankara ziyareti dolayısıyla Irak devlet zirvesinde tartışılmasına, Cumhurbaşkanı Talabani’nin bundan–Şiilerle yakınlaşmamızdan kuşkulanmasına gelince bu da, herhalde, bir şekilde, BOP içinde ABD tarafından yatıştırılır! Görüyor musunuz “Devlet Adamlığının”, daha doğrusu “Adamsızlığının” Türkiye’yi nerelere getirdiğini!... Bölgeyi yüzyıllarca, bir arada tutan PAX OTTOMANA –OSMANLI BARIŞI, yok edildikten sonra, şimdi Türkiye’nin, bu kafayla, Bölgede lider olması hatta tarafları uzlaştırması gerçekçi görünmüyor. Ancak bunu yapmaya çalışırken kendi öz çıkarlarımızı–eğer hala kalmışsa- unutmayalım ve özellikle Türkmenlerin daha fazla harcanmalarına engel olmaya çalışmalıyız! Talabani Ne İstiyor? Irak Başbakanı İbrahim Caferi’nin Ankara ziyareti, bölgedeki dengelerin ne kadar kaygan bir zeminde yükseldiğini bir kez daha göstermiş oldu. Şii-Sünni çatışmasının tehlikeli boyutlara ulaşması ve bir türlü yatışma sinyali vermemesinin ardından Türkiye’nin Başbakan Caferi’yi davet etmesi, Irak Devlet Başkanı sıfatına sahip olan Celal Talabani’nin sert tepkisine neden oldu. Talabani’nin bu ziyaretten “ülke yönetiminin haberdar olmadığı” sözleri, Irak’taki karmaşık denklemin farklı bir cepheden ifadesi sadece. Bir önceki seçim döneminin aksine Şiiler ve Kürtler arasındaki iktidar ortaklığı projesinin ayakları, eskisi kadar sağlam değil. Taraflar arasında başlayan güven bunalımı giderilemedi. Denklemin dışına itilen Sünnilerin, yeniden iktidar sürecinde etkin olması da dengeleri değiştirmeye başladı. Öte yandan Irak’ta Şii-Sünni çatışmasının devam etmesi, kendi bölgelerinde egemenlik arayışlarını hızlandıran Kürtler için bir avantaj oluşturuyor. Dolayısıyla, bu gerilimin giderilmesine yönelik adımlara sıcak bakmaları mümkün değil. Celal Talabani’nin bu ziyarete tepkisinde, iyi ilişkiler içinde olduğu İran’a mesaj verme kaygısından, yeni hükümet sürecinde varlığını hatırlatmaya kadar bir dizi taktik hamle var. Ancak galiba bunlardan daha önemlisi, Talabani’nin Türkiye tarafından muhatap alınma isteği. Türk dış politikasının geleneksel kodlarında Talabani’nin Barzani’den daha geri planda olduğunu hatırlarsak, bu tepki daha da anlamlı hale geliyor. Caferi’ni ziyareti, Ankara’nın Irak politikasında Şiilere önem verdiğini vurgulamanın yanı sıra, devlet başkanı sıfatına rağmen Talabani’yi muhatap almamanın da dolaylı bir ifadesi. Cumhurbaşkanı Sezer’in pek alışık olmadığımız bir üslupla “Caferi’nin Talabani ile olan tartışmaları bizi ilgilendirmiyor. Meşru Başbakan sıfatıyla geldiği için kabul ettik” açıklaması bu tavrın bir diğer göstergesi. Ancak Talabani’yi muhatap alma meselesi, önümüzdeki dönemde de Türkiye için sıkıntılı bir gündem maddesi olmaya devam edecek. İstendiği kadar tekzip edilsin, önceki gün basına yansıyan “Bölgesel Kürt Hükümeti’ni tanıyacağız” mesajı, tam da bu ziyaret arefesinde büyük önem taşıyor. Bu mesaj Türkiye’nin Kuzey Irak’ta Barzani ile yakınlaşma politikasının devam ettiğini gösteriyor. Talabani, bir kez daha geri planda kalıyor başka bir deyişle. Türkiye medyasının bir başka bölümünde “Barzani-PKK” ilişkisine vurgu yapan haberlerin bu dönemde ortaya çıkması da dikkat çekici. Gelelim Caferi’nin ziyaretinin medyamızda niçin bu kadar olumlu karşılandığına. Kuşku yok ki Irak Şiilerinin dünyaya açılan penceresinin sadece İran olduğu algısı, başta ABD olmak üzere bölge üzerinde hesap yapanlar için çok rahatsız edici. Ancak bu tek taraflı bir talep değil, yani Irak Şiileri de Türkiye ile yakın ilişki içinde olmayı, dünyaya başka bir pencereden bakmayı öteden beri dile getiriyor. Kürt temsilcilerin protesto ettiği Başbakan Caferi’yi karşılayanlar arasında Türkmen Cephesi Türkiye Temsilcisi Ahmet Muratlı’nın bulanması ise, yeni dönemde Şiilerin çatısı altında bir Türkmen politikasının işareti olabilir. Türkmen nüfusun yaklaşık % 55’nin Şii olduğunu da hatırlatalım. Kerkük gibi sürekli gerginlik yaşanan konularda Türkiye’nin Şiilerden destek beklediği de çok açık. Irak Şiilerinin, öyle herkesin istediği gibi yönlendireceği bir siyasi enstrüman olmadığını bu ziyaretle birlikte daha dikkatli izlemek gerekiyor. Ancak, dini mercilerin gücüyle ortak karar verme yetenekleri hayli 115 gelişkin olan Şiilerin, sanıldığı kadar homojen bir topluluk olmadığını da bu süreç ortaya çıkarabilir. Irak’ta giderek yıldızı parlayan Şii lider Mukteda Es-Sadr’ın ziyaret programı ise belirsizliğini koruyor. Sadr’ın gelişi, Caferi’nin ziyaretinden çok daha önemli sonuçlar ortaya çıkarabilir. Caferi hükümetinin son çatışmalarda izlediği politikaların, gerilimin tırmanmasını engelleyemediği ortada. İşte tam bu noktada daha birleştirici mesajlar veren Sadr önem kazanıyor. Tabii Ankara, bu ziyareti de Hamas’ta olduğu gibi köşe kapmacaya çevirmezse. Ankara'nın kâbusu gerçeğe dönüşüyor Sadr, müttefik arıyor ve buluyor: Amerikalılar, Suriyeliler, Suudiler, Ürdünlüler Hatta Iraklı Sünniler ve de şimdi Türkiye nezdinde bile. Türkiye'de yaşayan kardeşlerinin Iraklı Kürtleri kendilerine örnek almaları ise sadece bir zaman meselesi. Türkiye'yi tehdit eden bela şimdiden belirginleşiyor. Hükümet, Kürt bölgelerinde müdahalelerle uzun bir süre barışı sağlamaya çalıştı. Şimdi ise Kürt gerillası yeni bir mücadele ruhuyla canlandı. Anadolu'da çatışmalar yaşanıyor, turizm bölgelerine ve Türkiye'nin diğer hassas noktalarına saldırılar düzenleniyor. Geniş ölçüde özerk bir Kürt bölgesi bile Ankara için sorun olurdu. Topraklarında petrol kaynaklarına sahip bağımsız bir Kürt devleti ise bir felaket anlamına gelir. Böyle bir devlet iyi bir ekonomi partneri olmayacağı gibi, petrol fiyatlarının belirlenmesinde söz hakkı olacağı için, güçlü Türkiye'yi muhtaç ülke konumuna düşürürdü. Komşu ülkenin parçalanması ve akabinde çıkabilecek bir iç savaşın Türkiye'nin başına açabileceği diğer sorunlar da daha az tehdit edici değil. Böyle bir durumda daha çok mülteci gelecek, Bağdat'a giden ticari yollar tehlikeye maruz kalacaktır. AB üye adayı Türkiye, kendisini dikkatle izleyen AB devletlerinin bakışları altında ne kabaca müdahale edebilecek ne de isyanları acımasızca bastırabilecektir. Ayrıca Ankara, kavganın içine çekmeden AB'nin öncüsü görevini üstlenmesi gerekir. Bunun nasıl olacağı ise muhtemelen Brüksel'de bile bilinmiyor. Erdoğan çözüm arayışında Caferi ile iyi bir partner bulmuş durumda. Irak Başbakanı bir milliyetçi ve bu makamda, Irak bir bütün olarak var olduğu sürece bulunacak. Peki ya Mukteda El Sadr? Bağdat'ta önemli bir siyasi figür olarak yükselen küçük milis grubun lideri ve Şiilerin imamını hoş tutmak için yeterince nedeni olan sadece Ankara değil. İşler haldeki bir Irak, tıpkı Şiilerin kısmi bir devleti gibi, İran'la yakın bağları olan Şii örgütlerin hâkimiyetinde olurdu. Ancak bu durum, bir ihtilal yaparak kendi gücüyle yükselen ve şimdi Bağdat'ta 'Arap olmayan Şiilerin' nüfuzunu teşhir eden Sadr'ın hoşuna gitmiyor. Sadr, müttefik arıyor ve buluyor: Amerikalılar, Suriyeliler, Suudiler, Ürdünlüler, hatta Iraklı Sünniler ve de şimdi Türkler nezdinde bile.76 IRAK’TA AŞAĞILIK PROVAKASYON SÜRÜYOR! İngiliz işgali döneminden beri manda politikalarının koordinatları şöyledir: - Irak'ın kuzeyinde yaşayan ve çoğunluğu meydana getiren Türkleri, Türkiye ile birleşmekten alıkoyacak bir etnik ve dini kuşatmaya tabi tutmak. - Kürtler'i Araplara karşı örgütlemek ve kullanmak. - Araplar arasında mezhep çelişkilerini körükleyen bir siyaset izleyip. Sünni ve Şii kesimleri birbirine karşı kışkırtmak ve kırdırmak. Şii ve Müslümanları birbirine düşürmek isteyen çevreler, 12 imamdan 2’sinin bulunduğu türbeye saldırı düzenledi. Türbeye ağır hasar verildi. Sünni Vakfı saldırıyı kınadı. Ama ardından 2 camiye saldırıya geçildi. Bu provokatif olay, geçen yıl Basra’da iki İngiliz casus askerinin Arap kıyafetiyle polis karakoluna saldırısına benzemekteydi. Irak’ın başkenti Bağdat’ın kuzeyindekiSamarra kentinde şiddetli bir patlama olduğu, patlamada ülkenin en ünlü türbelerinden Askariye türbesinin büyük hasar gördüğü bildirildi. Polis yetkilisi, patlamanın 12 imamdan 2’sinin mezarının bulunduğu, altın kubbesiyle ünlü Askariye 76 Radikal / 05.03.2006 / Martina Doring-Berliner Zeitung 116 türbesinde meydana geldiğini söyledi. Kent sakinleri de patlamada ölen ve yaralanan olmadığını, ancak türbenin geniş çaplı hasar gördüğünü kaydetti. Sistani’den, protesto çağrısı Irak’ta Şii türbelerinde meydana gelen patlamalar üzerine Şii lider Büyük Ayetullah Ali Sistani protesto çağrısında bulundu. Başkent Bağdat’ın kuzeyindeki Samarra kentinde Şiilerin kutsal Askeriye türbesinde büyük bir patlama olmuştu. Sistani’nin Necef’teki bürosundan yapılan açıklamada, Şiilerden kendi vilayetlerinde barışçı protesto gösterileri yapmaları ve protesto için Samarra’ya gitmemeleri istendi. Açıklamada ayrıca 7 gün yas ilan edildiği belirtildi. Irak Başbakanı İbrahim el Caferi ise saldırıyı kınadı ve 3 gün yas ilan etti. Caferi Irak televizyonundan canlı yayınlanan konuşmasında saldırıyı, “bütün Müslümanlara yapılmış bir saldırı olarak” niteledi ve halkı “İslami birliği güçlendirmek ve Irak’ın ulusal kardeşliğini korumak için daha fazla dikkat göstermeye” çağırdı. Camilere çirkin saldırı Öte yandan, Bağdat’ta ve Basra’da da Sünnilerin camileri saldırıların hedefi oldu. Protesto gösterilerine yol açan Şii türbesine düzenlenen saldırıdan sonra bazı Şii liderler itidal çağrısında bulunurken, başkentte ve Bağdat’ta en az 6 Sünni camiine saldırı düzenlendiği haber verildi. Basra’da ayrıca bir Sünni partisinin muhafızlarıyla Şii milisler arasında silahlı çatışma çıktığı kaydedildi. Ülkede Şii ve Sünniler arasında başka çatışmaların çıkmasının engellenmesi için bazı bölgelere güvenlik gücü takviyesi yapıldığı belirtiliyor. Sünni vakfı saldırıyı kınadı Bu arada hükümete bağlı Sünni Vakfı saldırıyı kınadı ve olayı araştırmak için Samarra’ya bir heyet göndereceklerini açıkladı. Patlamadan sonra türbe etrafında toplanan ve ellerinde Irak bayrakları, Şii dini simgeleri ve Kur’an-ı Kerim taşıyan binlerce kişi gösteri yaparken, Samarra’daki cami ve türbelerdeki din görevlileri, saldırıyı kınadı ve halkı protesto gösterisine çağırdı. Bağdat’ın el Sadr mahallesindeki Şii liderler de protesto çağrısında bulundu. Necef’te protesto gösterisi yapıldı Irak’ın Necef kentinde binlerce kişi, Samarra’daki Şii türbesine saldırıyı protesto etti. Bölgedeki Reuters muhabiri, 2000 dolayında kişinin, “Şiiler ayaklanın” ve “Şiiler öç alın” gibi sloganlar attığını bildirdi. Irak’ta dini ve etnik çelişkiler ve mozaiğin parçalanması: Irak coğrafyasında ABD işgaliyle gündeme gelen politikaların temel dinamikleri parçalayıcı, kışkırtıcı, eriticidir. İngiltere'nin 1. Dünya Savaşı ertesinde uyguladığı siyasetlerin oluşturduğu birikim, küresel ideolojinin tek yanlı iktidar süreçlerine akmaktadır. İngiltere'nin sömürgelerinde uyguladığı ve kalıcı bir işgalin kurumlarını dayandırdığı stratejik dizge Amerikan çıkarları doğrultusunda yenilenerek yürürlüğe konuluyor. Bu dizgeye göre: İşgal e-dilen bölgenin dini, etnik, kültürel azınlıklarını kendi hedefleri doğrultusunda Örgütleyerek, çoğunlukta olan unsurlara karşı kışkırtmak ve idari erkin bir kısmını bu azınlıklara aktarmak esastır. Ayrıca çoğunlukta bulunan unsurun dini, sosyal, siyasal açıdan potansiyel çatışma dinamiklerini açığa çıkarmak yine söz konusu dizgenin esaslı düzenleme ve uygulamaları arasında yer alır. Irak'ta yaşanan sürecin tarihsel geçmişinde ayrımcılığı, bölünmeyi siste m l eştiren Manda döneminde yaşananlar, günümüzün karmaşık tablosunda ön plana çıkan dini, sosyal, siyasal, etnik çelişkilere ve çatışmalara ışık düşürüyor. İngiliz işgali döneminden beri manda politikalarının koordinatları şöyledir: - Irak'ın kuzeyinde yaşayan ve çoğunluğu meydana getiren Türkleri, Türkiye ile birleşmekten alıkoyacak bir etnik ve dini kuşatmaya tabi tutmak. - Kürtler'i Araplara karşı örgütlemek ve kullanmak. - Araplar arasında mezhep çelişkilerini körükleyen bir siyaset izleyip. Sünni ve Şii kesimleri birbirine 117 karşı kışkırtmak ve kırdırmak. Günümüzün siyasi ve ekonomik koşullan çerçevesinde bu politik koordinatların işlevsel özünden vazgeçilmeksizin yeni çatışma unsurları ekseninde Irak'ın dağıtılma süreci yürürlüktedir. Demokrasi/ insan haklan ve serbest piyasa ideolojisinin kamufle ettiği süreç toplumsal birlik hedefi ile yüceltil irken, her etnik unsur, dini topluluk özerk örgütlenme ve gelecek stratejileri ekseninde ayrışmakta, yönetsel kurumları, geçici bir denge durumunun diplomatik zorunluluğu çerçevesinde değerlendirilecek güç adına kullanılacak merkezler olarak görülmektedir. Toplumsal meşruiyet kaynakları çürümekte, dini temellere dayalı yapılar, aşiretler, tarikatlar, cemaatler dışındaki devlet kurumlarının ve sosyal ilişkilerin tahribi bölünme dinamiklerini büyütmektedir. Gelişmeler, komprador bir ekonominin ılımlı İslam adı altında savunulmasına yönelik bir programın yürürlüğe konulduğuna işaret etmektedir. Diğer yandan Irak toplumunun laik bir eğitim, kültürel birikim, sosyal kurumlaşmada kat ettiği mesafe, geriye dönük güçlerin tehdidi altındadır. Irak'ta gelişen patlayıcı sürecin yaratacağı sonuçlar tüm Batı Asya'da etkisini gösterecektir. Bu nedenle, ülkenin dini, etnik, siyasal yapısının ve çelişkilerinin incelenmesi, iç bağlantılarının, örgütlenme biçimlerinin, ortaya çıkardığı sorunlar ile bölgenin diğer ülkelerine etkilerinin sürekli ilgi konusu yapılması zorunludur. Çığırından çıkmış bir dünyanın çelik çekirdeği Batı Asya'da Irak'tadır. ŞİİLER: Irak'ta Şiilik, Şiiler ve Şii İslamcılık, sosyolojik birer kategorinin ayrımsız yekpare, bütünlüklü çerçevesi içinde değerlendirilir. Bu sosyo-kültürel varlık temelinde dini öz, kendi başına toplumsal ve siyasal bir dünyaya ilişkin birleştirici bir alan yaratıyormuş gibi tek biçimci bir niteliğe bürünür. Şiiler içindeki toplumsal ve kültürel çeşitliği İhmal eder. Şii İslamcılığı ve Şii cemaatçiliği farklı cemaat gruplarına, siyasi örgütlenmelere mensup, değişik ideolojik yapılanmaların söylemlerini kapsayan çok sayıda kesimi içerir. Bu nedenle, Şia, belli bir grubu bir diğerinden dini terimlerde farklı kılabilen, ama bu grubun içerisindeki toplumsal, kültürel bakımdan, ayrışan yönleri hiçbir zaman özgün yanlarıyla ele almayan bir adlandırmadır. Oysa Irak Şiileri; toplumsal örgütlenme biçimleri, e-konomik faaliyet tarz ve çıkarları, zengin-yoksul ulema kesimleri, köyde, kentte yaşayanlar, aşiret bağlantısı bulunanlar, Mellaklar (yani devlet tarafından toprak sahibi yapılanlar), Arap olanlar ve olmayanlar gibi birçok özellikleri ile ayrışmaktadırlar. Necef, Kerbela, Şamara ve Kazimeyn gibi önemli Şii merkezlerinde oturan ulema arasındaki ayrım çizgileri yanında bu şehirlerin kendilerine has haklara sahip konumları dikkate değer çelişkili noktalandır. Irak Şiileri, Farisiler, Türkmenler, Araplar üzerinden etnik çizgilerle de farklılaşıyorlar. Irak Şiiliği, İran'da olduğu gibi aşiret hayatı ile şehirli kesimleri harekete geçirecek ölçüde güçlü ibadethane ağları, camiler, mali şebekelere sahip olmadı. Şii u-lema, aile ve şehir gibi kadim dayanışma odaklarınca da bölünmüştür. Müçtehitler arasında geçici dönemler dışında birlik yoktur. Irak'ta devletin yürüttüğü modernizasyon programı önceleri özerk din adamları sınıfının tekelinde olan yasanın, eğitimin ve vergilerin toplanması işlevlerini, tümünü üstlendi. Irak'ta art arda gelen rejimler, dini kültürel alanları denetim altında tutmak ve devletin dinden kontrollü bir biçimde ayrılmasını sürdürmek için büyük çaba gösterdiler. Sünni dini müessese devlet denetimine alınırken, laikleştirme ilkesi temelinde tüm özerk Şii yapılanmaları sert uygulamalarla devlet karşısında etkinliklerini yitirdiler. Tüm Kutsal Şii kentlerinin mali özerkliği ve zenginliği denetim altına alındı. Aynı zamanda din adamları sınıfı politika alanının dışına çıkarıldı, toplumsal statüleri ve itibarları zayıflatıldı. 1958'de Monarşi'ye son verilmesinden sonraki dönemde Şiiler Davet-i İslamiyye'yi veya yaygın adıyla Davet Partisi'ni kurdular. El-Sadr'ın kurduğu bu partiye Büyük Ayetullah kabul edilen Ayetullah Muhsin ElHekim destek vermedi. Günümüze akan çizgide bu en Önemli Şii siyasi örgütü genç bir reformcu rnüçtehitler kuşağı ve din adamı olmayan çeşitli Şii gruplarına dayanır. Şiiler Irak'ta 1963'ten itibaren Baas'tan dışlandılar. Baas'ın tüm örgüt cihazı ve Önemli devlet kurumları yoğun biçimde Sünni Arapların denetimine girdi. Bu temelde büyüyen tepki ve çelişkiler 1968- 1970'de, 1974-1975'te ve 1977'de çatışmalara neden oldu. İran İslam Devrimi sonrasında Irakta meydana gelen olaylar ise Irak-İran savaşının gerekçeleri arasındaydı. 1991'de ki Şii ayaklanması da rejim tarafından 118 sert bîr biçimde bastırıldı. Şiiler açısından önemli bir dönemeçte 17 Kasım 1982'de Muhammed Bakır EI-Hekim tarafından, Tahran'da "Irak İslam'ı Devrim Yüksek Meclisi"nin ilanı oldu. Bu örgüt ile Irak'ta ki İslamcı eylemcilik adına, kuşatıcı bir yapı oluşturmak planlanıyordu. Bu örgütün oluşumunda İ-ran'ın etkisi ve belirleyici rolü büyüktü. Ancak, Irak'lı Şii grupları birleştirmeye yönelik hiçbir İ-ran girişimi başarılı olamadı, Ulema grubu içindeki güç dengesi, siyasi örgütler arasındaki fiili güç ilişkileriyle örtüşmüyordu. Bu nedenle "Irak İslam Devrimi Yüksek Meclisi" parçalanmış Iraklı İslamcı grupların idari birliğini gerçekleştiremeyen İran destekli bürokratik bir yapıya dönüştü. Iraklı Şii İslam grupları, İran'dan gelen baskılara rağmen, eylem biçimlerini ve stratejilerini kendi ulusal gerçekliklerine göre tanımlama ve yürütmedeki özerkliklerini öne sürerek tepki gösterdiler. Ancak, Iraklı Şii grupların İran'da üslenmiş olmaları onları zayıflatan bir unsur oldu. Dirençleri kırıldı ve İran savaş aygıtıyla işbirliği, İran'ın Irak topraklarını işgaliyle birlikte ulus karşıtı bir niteliğe büründü. Davet Partisi ve Irak İslam'ı Devrim Yüksek Meclisi, İran- Irak Savaşı boyunca Şii kimliğine ideolojik bir içerik kazandırdı. Bu ideolojik- politik Öz, Şiiliği ulusal temellerden kopardı ve yaptırımlar döneminde bu kimlik kurumsallaştı. Şii din adamları sınıfı gelenekçiler ile reformcular arasında, yani modern örgüt çağrısında bulunanlar ile merci- mürid ilişkilerinin yeniden güçlendirilmesini savunanlar arasında bölünmüştür. Şii ulema, soy çizgisi, şehir, etnik hatlarla dilim dilim parçalanmıştır. Şiiliğin özünü teşkil eden Merciiyye Kurumu darmadağındır. Bu dağınıklık Kerbela, Necef, Kazımiye kentleri uleması veya müçtehitlerin Arap, Farsi kökenlerine ilişkin vurgular ile ideolojik, siyasal bölünmelerde tezahür etmektedir. Şii kimliğinin kültürel alanları ve kitle hareketliliğini besleyen a-raçları dağınıktır. Şii mercii kurumu ile Davet Partisinde simgelenen siyasal alanı denetim altına alamamıştır. İran Devriminin, harekete geçirme, örgütleme araçları, din adamı şebekeleri Irak Şii hareketi açısından söz konusu değildir. Irak'ta güçlü temellere dayalı bir Şii kimliği oluşmamıştır. Farklı Şii sınıflar, katmanlar ve gruplar yani din adamları, tüccarlar, modern orta sınıf, köylüler, toprak ağaları hepside farklı hayat tarzlarına, değer sistemlerine, ekonomik çıkarlara, siyasal yönelimlere sahiptirler. Şii olma duygusu varlığını korumakla birlikte asıl modern toplumsal biçimlenmeler, işgalin dağıtıcı etkilerinin belirdiği döneme kadar varlığını korumuştur. Dini kültürlerinde bile farklı Şii kesimleri değişik dindarlık biçimlerine sahip bulunmaktadırlar. Şiilerin imtiyazsız alt orta sınıflarının kırdan kente göç sonucunda yarattığı toplumsal değişim dikkate değer. Bu unsurlar Şii hareketleri içinde halen önderlik özlemi çekiyorlar. Toplumsal, ideolojik, ekonomik imtiyazlarını koruyan ulema ile bu kesim arasındaki ittifak kapsamlı çelişkileri barındırmaktadır. Yaptırımların tahripkâr etkileri neticesinde, Şii gücünün bölünmesi yoğunlaştı. Cemaat şebekelerine sahip yeni dini güç merkezleri ve Mukteda el- Sadr gibi ağırlıklı olarak yoksul kesime dayalı liderler ortaya çıktı. Yaptırımlar ve işgal süreci Şii kimliğini alabildiğine siyasallaştırdı. İran tarzında toplumsal ve siyasi dinamiklere dayalı bir Şiiliğin Irak'ta bulunmaması Mukteda Sadr dışındaki Şii grupların ABD ile uzlaşmasını getirdi. Irak Şiileri'nin İran'la ilişkileri bu ülkenin uzantısı oldukları anlamına gelmiyor. Irak Şiileri arasında modern toplumsal, siyasal, sosyal kurumlar ve laik eğitim kurumlarının yıkılması sonucunda güç kazanan ulema, Amerikan karşıtlığına ideolojik bir muhteva kazandırmadı. Irak Şiileri arasında ABD işgaline yönelik tepkiler mezhepsel ve ideolojik temellerde gelişmiyor. Geleneksel gücünü toplumsal denetim, eğitim, sosyal yaşam üzerindeki etkinliğini yeniden elde ederek sağlamaya çalışan Şii ulema başta Ali Sistani olmak üzere siyasal çatışmaların dışında kalmayı yeğlemektedirler. Necef ve Kerbela'nın Şii ulemasının politik sürece aktif katılımın dışında kalmaları ABD'nin Irak'taki işini kolaylaştırmıştır. Bu kesimler uzun süre aktif siyasetin dışında kalmayacaklardır. Ulemanın önemli isimleri Irak'ta oluşturulan yönetsel yapıda görev almamakla birlikte anayasal süreci etkilemeye çalışmaktadırlar. Geleneksele Şii kesimlerin İran etkisi altında olduğuna inanan ABD, savaş sürecinde İran'ın nüfuzunu kırma adına bu grupları dışladı. Ancak zaman içinde bu gruplar ABD işgal yönetimi ile işbirliği yaptılar ve Irak Geçici Yönetim Konseyi'nin temel unsurları oldular. Süreç içinde dini temellere dayalı bir devlet ve toplum programı bulunan bu gruplar ile ABD arasında sıkı bağlar oluştu. Aşağıdan yukarıya örülecek bir "ılımlı" 119 planla Irak Şiiliğini ABD'nin lideri olduğu küreselleşmeye bağlayacak bu gruplar, radikal Şiilerle de çatışma halindedir. Bu radikal hareketlerin en önemli temsilcisi Mukteda Sadr, Iraklı Şii din adamları ve partileri tarafından desteklenmezken, yoksul Şiiler arasında büyük bir taraftar kitlesine sahiptir. Sadr ile ABD arasındaki gergin ilişki Irak'lı Şiiler'in genel strateji ve politikalarına terstir. Başlangıçta, Sadr'a destek veren İran'da, ABD ile ciddi gerginliklere neden olacağı ve Iraklı Şiilerin yönetimden dışlanmasını getireceği için Sadr'a desteğini iyice sınırlandırmıştır. Mukteda Sadr'ın taklit mercii olarak kabul ettiği ve Halen İran'da yaşayan Ayetullah Kazem Haryiri'de ondan desteğini çekmiştir. Iraklı Şiiler dini anlayışlar yanında liberalizm, sosyalizm, komünizm, Siyasal İslam akımları arasında parçalanmıştır. Yıllar süren savaş, yaptırımlar, işgal sonucunda dağılan toplumsal yapılar geleneksel Şii din adamlarının gücünü yoğunlaştırmaktadır. Sorun çözme kapasitesi gelişmiş, ortak karar alma yeteneğine, laik toplum görüşüne sahip, ordu-bürokrasi ve politikacılar kesiminin dağıtılmasının açtığı boşluğu ge-lenekselmezhepsel güç odaklan doldurmaktadır. Din adamlarının artan toplumsal ve siyasal nüfuzu, Irak'ın sosyal yapısının çelişkilerini keskinleştirmektedir. Davet, Irak İslami Devrim Yüksek Meclisi, Mithak el-Şia, Muvafak el-Rubai gibi Şii İslami partiler arasındaki ortak noktalar sınırlıdır ve halen Sadr kampına karşı Ayetullah Sistani'nin desteğine ihtiyaç duymaktadırlar. Irak'ta 1921'den beridir ülkede varolan tüm siyasal-ideolojik yönelimler yeniden ortaya çıkmıştır. Eski ve yeni tüm unsurların karşı karşıya geldiği bu dinamik yapı belirsizliği arttırırken şimdilik yoğun bir anti-laik yönelim içinde olmayan Şii ulema toplumsal iktidarını artırmaktadır. SÜNNİLER: Irak'ta nüfusun %97'si Müslüman, %3'ü Hıristiyan ve diğer dinlere mensuptur. Müslümanların %60-65'i Şii, %32-37'si Sünni'dir. Sünniler Araplar arasında azınlıkta, Kürtlerde ise çoğunluktadırlar. Baas (Diriliş) Partisinin önde gelen kadroları Sünni idi. Sünni Arap azınlığın iktidarı, Baas ideolojisinin tüm Arap dünyasında kabul görmesini engellemiştir. Baas Partisi, Sünni azınlığa dayanmakla birlikte dini temelleri ön plana çıkaran bir ideolojik yaklaşımı benimsememiştir. Parti ideolojisi özde laiktir. Dini otoriteler devletin modernleşme süreçlerine müdahale araçlarından yoksun kılınırken, akılcı değerlerin sistematik savunusu temel ilke sayılmıştır. Kişisel düzeyde kabul edilen dini hakların kamu alanına müdahalesi önlenirken, devlet stratejisinin zorunlu kıldığı durumlarda bir meşruiyet rezervi olarak dinden yararlanılmıştır. İslami değerler temelinde Sünnilik, Arap milliyetçiliğinin ötesinde Irak milliyetçiliği ile kaynaştırılmıştır. Baas, Irak milliyetçiliğini antik tarih've İslami mecazlarla bütünleştirmiştir. Aşiret ilişkileri ile iç içe gelişen Sünni dayanışması, devletin üst düzey askeri-sivil bürokrasisini birleştiren İdeolojik haccın temel unsurları arasında idi. Saddam Hüseyin rejimi, İran İslam devriminin yarattığı basınç, İran'la ve ABD ile savaş yaptırımlar, temelinde ortaya çıkan krizlere dini vurguları ön plana çıkaran söylemlerle cevap vermiştir. Saddam Hüseyin'i Peygamberlerle aynı soyağacında gösteren biyografiler hazırlanmış, kendisi 1980'de Hacı olmuştur. İran'la savaş sürecinde, rejim propagandası içindeki İslami vurgu giderek genişleyip güçlenmiştir. Ancak savaşın doğurduğu insan gücü ihtiyacı ve erkeklerin cepheye gitmesi kadınların aktif yaşama girmesini hızlandırmıştır. 1980'de öğretim görevlilerinin %46'sını, diş doktorlarının yine %46'sını, eczacıların %70'ini kadınlar oluşturuyordu. 1979 yılında yürürlüğe konulan zorunlu eğitim yasası laik içerik taşıyordu. İşgal sonrasında kültürel, siyasal, ekonomik dokusu parçalanan Irak'ta Baas rejimi ile özdeş görülen Sünni Araplar hızla idari aygıtlardan dışlanmıştır. ABD'nin stratejik inisiyatifleri temelinde ulus-devlet hayatiyetine son verilen ve "sen küçül ben büyüyeyim" mantığı çerçevesinde tüm silahlı kuvvetleri tasfiye edilen Irak'ta Sünnilik direnişin ideolojik etiketine dönüştürülmüş ve tüm iletişim araçları bu mezhepsel ayrımı ön plana çıkararak sürecin gerçek dinamiklerini örtmüşlerdir. 385 bin kişilik düzenli ordu, 285 bin kişilik polis ve yerel güvenlik birimleri, içişleri, istihbarat bürokrasisi ile 50 bin Cumhuriyet Muhafızı tek seferde ihraç edilirken, güvenlik kuvvetlerinin nüfusa oranı, bir gecede 1000 kişi başına düşen 43 görevliden, 1000 kişi başına düşen 3 görevliye düşmüştür. Aşiret bağlan ile pekişen mezhepsel dayanışma, Sünni kökenli güvenlik kuvvetleri ve bürokrasiyi direnişin temel gücüne dönüştürürken, laik devlet program, strateji ve 120 gelecek kurgularının yerini kuşatılmış bir mezhep kimliğinin mağduriyeti almaktadır. Kürt Sünni kesimler arasında tarikatlar yaygın olmakla birlikte eskisi kadar güçlü konumda değildirler. Nakşibendi ve Kadiri tarikatları, Kürtler arasında Sünni kökenli başlıca dini örgütlenmelerdir. Iraklı Kürt liderler Mesud Barzani ve Celal Talabanİ aşiretsel kökenlerinin yanında güçlü tarikat yapılarına dayanmaktadırlar. Körfez Savaşı'nın başlangıcından itibaren İran, Irak Kürtleri arasında dini örgütler kurmaya çalışmış ancak başarılı olamamıştır. "Irak İslam Devrimi Yüksek Meclisi"nin tek Kürt üyesi Şeyh Muhammed Necib Berzenci oldu. Özellikle İran'la iyi ilişkilerin olduğu dönemde Celal Talabani, 1980'de "Kürt Müslüman Ordusu" adlı bir Örgüt kurdurdu. Silahlan KYB tarafından sağlanan bu örgütün başında Abbas Şabak bulunuyordu. Kürt liderlerin gerek duyduklarında dini temellere dayalı silahlı örgütler kuracağına ilişkin bu örnek Talabani'nin ilkesel laiklik açıklamaları ile birlikte değerlendirilmelidir. İdris ve Mesud Barzani'nin kuzenleri olan Barzan Şeyhi Muhammed Halid, 1985 yazında sahneye çıkarak kendini "Kürt Hizbullahı" ilan etti. İran'ın silahlı desteğini alan bu örgüt oldukça iyi silahlanmıştır ve Bahdinan'da etkilidir. Aşiret düzeni ile bütünleşen tarikat şebekeleri, liderler açısından halen bir meşruiyet kaynağı olduğu gibi bölge ülkelerine karşı stratejik bir koz olarak kullanılmaktadır. Ortak tarikat mensubiyetleri, bölge ülkelerinin sosyal yapılarında hatta parlamentolarında Kürt milliyetçiliğini kamufle eden bir işleve sahiptir. Sünni Araplar tüm iktidar kurumlarının, bürokrasinin dışına itilirken Sünni Kürtlerin ön plana çıkması, radikal-mezhepsel direnişi körüklediği ölçüde ABD'nin "ılımlı İslam" politikasının gündeme gelmesi ve bunun Irak'ı parçalayacak bir iç savaşa dönüşmesi ihtimal dahilindedir. Dine karşı din stratejisinin tüm bölgeye yayacağı zehirleyici ortam ise "ılımlı" bir siyasi model ile göğüslenemeyecek boyutlara ulaşabilir. Irak'ta Baas rejimini yıpratma kampanyaları sırasında farklı dini grupların kendi içlerinde örgütlenmesi ABD tarafından desteklenmiş, bu ise söz konusu grupların bilincini geliştirmiştir. Irak'ın bütünlüğü açısından patlayıcı bir dinamik gelişmektedir. Bu örgütlenme ve bilinçlenme, ABD safında yer alan Kürtlerle diğer Sünniler arasındaki zaten zayıf olan dayanışmaya darbe vurmuştur. Iraklı Kürt liderler, l. Dünya Savaşı sonrası geliştirilen Venizelos modeline uygun bir biçimde oluşturulan siyasetlerle I-rak'ın dağılma riskini arttırmaktadırlar. Dini gelenek, kurum, ilişkiler zinciri, Irak'ta laik temellerin dağıtılması ile birlikte toplumsal dokuları parçalayan ve işgali sürekli kılacak çelişkileri besleyen bir içerik kazanmaktadır. YEZDANİLER: Iraklı Kürtler arasında eskisi kadar etkinliği kalmayan bu inanç akımı son dönemlerde yoğun bir inceleme, araştırma, istihbarat konusu olarak ABD ve İngiltere'nin gündemindedir, Kürtçe'de Yezdan'ı olarak bilinen, geniş anlamda "Melekler Mezhebi" olarak adlandırılan bu eski dinin özgün bir Kürt inanç sistemini temsil ettiğine dair bir propaganda faaliyeti Irak'ta canlandırılmaktadır. Yezidilik ve Ehl-i Hak olarak bilinen akımlar Yezdaniliğin kollarıdır. Zerdüştlük ve Yezdanilik birçok ortak özelliği paylaşmaktadır. Yezdaniliğin "milli" özellikleri içeren bir Kürt dini olarak sunulması ve diğer dinlen bünyesine katma boyutuna ilişkin vurgular son yıllarda tüm Kürt yayınlarında yoğun biçimde yer almaktadır. Yezdaniliğin Semavi bir din olmadığı, Zagros dağlarına özgü bir inanç sistemi ile Aryen tarzı bir üst yapıya dayandığına yönelik tespitlerin, ABD ve Avrupa'da yaşayan Kürt akademisyenler tarafından gündeme getirilmesi kayda değer. Yezdanilik İslam dışı bir öğreti sayılmaktadır. İslam'dan binlerce yıl önce Kürtlerin dini inancı olduğu belirtilen Yezdanilik tarikatlar üzerindeki etkinliği ile araştırılmaktadır. Hıristiyan misyonerlerin 18. yüz yıldan itibaren Yezdanilik üzerinde çalıştığı bilinmektedir. Bu çalışmalar neticesinde Kürtçe İncil ve eski bazı metinler misyonerler tarafından basılıp dağıtılmıştır. Kuzey Irak'ta Hıristiyan ve Bahaî misyonerlerin öncelikli hedefi Yezdaniliğe inanan Kürtlerdir. YARISANİLER: Ehl-i Hak, Aliullahl olarak da bilinen Yarısaniler Irak ve İran'da yoğunlaşmışlardır. Yarısaniliğin önemli ismi Sultan Sahak ya da İshak 11.-13. yüzyıl arası bir dönemde, Süleymaniye'nin güneyinde bulunan Berzenci'de doğmuştur. Yahudi birikiminden oldukça etkilenen Yarısanilik Kuzey Irak'ta fazlasıyla yaygındır. Musul, Kerkük ile Kasrı Şirin arasında yaşayan Bazalan, Kakai, Sarılı Kürtleri Yarısanidir. Amerikan 121 kaynakları günümüzde Kürtlerin %10-15'inin Yarısani olduğunu Özellikle vurgulamaktadırlar. Irak'ta Yezdanilik ve Yarısanilik canlanmakta, ABD ve Avrupa üniversitelerinde bu konuda yapılan yayınlarda ciddi bir artış görülmektedir. YEZİDİLER: Eski İran dilinde "melek" anlamına gelen "yazata" sözcüğünden türetilen Yezidilik, Şerafeddin Bitlisi'nin bildirdiğine göre 1597'de Kürt aşiret ve bölgelerinin büyük çoğunluğunda etkilidir. Irak'ta, Laleş'te bulunan tapınak en önemli Yezidi mabedidir. Cebel Sancar'dan Duhok'a ve oradan da Laleş'e uzanan şeritte çok sayıda Yezidi yaşamaktadır. Irak'ta Yezidilerin Kürtlüklerini ön plana çıkaran ve onları A-rap toplumundan iyice uzaklaştıran bir kampanya gündemdedir. YAHUDİLER: Kuzey Irak'ta 1742 ile 1831 yıllan arasında ortaya çıkan veba salgınları Yahudi toplumunu neredeyse tümüyle ortadan kaldırdı. Dağlık alanda yaşayan Kürt Yahudiler zamanla bu boşluğu doldurdular. Bunun sonucu olarak da, "Iraklı" Yahudilere dönüştüler. Yani bir Yahudi Kürt, Arap veya Neo-Arami kökenden değil, Kürt kökenden gelir. Iraklı Yahudiler arasında tarihsel Kürt aşiret adları yaygındır. Adiabane (Erbil)'de bulunan krallık Kürt kabul edilmekte ve dininin Yahudi olduğu Yahudi Ansiklopedisinde de vurgulanmaktadır. M.Ö. 1. yüzyılda çok sayıda Kürt ve Adiabane yöneticilerinin Yahudiliği kabul ettikleri yine Yahudi Ansiklopedisi'nde yer alan bilgiler arasındadır. Ayrıca 17. yüzyılın ikinci yarısında yaşayan Haham Samuel Barzani'nin Kuzey Irak'ta Kürtlerin yaşadığı bölgelerde okullar açtığı, kızı Haham Asenath Barzani'nin ilk kadın haham olarak atandığı belirtilmelidir. Yahudi Kürtler, Irak-Türkiye ve Suriye-Türkiye sınırına planlı bir biçimde iskân edilmektedir. Yaklaşık 100-150 bin nüfusu olan bu grup İçinden seçilen kişiler 1996'da ABD'nin Guam Adasında eğitime tabi tutulmuşlardır. Bölgede finansal alt yapının oluşumunda, Batılı bazı şirketlerin acente faaliyetlerinde, Irak'ın imarı için açılan ihalelerde ve arazi satın almada Kürt Yahudiler son derece etkilidirler.. İstisnasız tüm Kürt yazarlar, akademisyenler, bu konuda çalışan yabancı uzmanlar Kürt Yahudi gerçekliğini kabul ettikleri halde henüz Türkiye'nin ö-nemli kültür ve araştırma kurumlarında anti-semitizm etkilerinin yarattığı çekingenlik ölçeğinde bu konuya girilmemektedir. Kerkük-Yumurtalık hattının yerine Ker-kük-Hayfa petrol boru hattının onarılarak, Suriye veya Lübnan üzerinden sevkıyat projeleri bağlamında Kürtler'in Hayfa limanı ile denize açılması mümkün olacaktır. Irak'ın kuzeyinde yaşayan Yahudi Kürtler'den hareketle önemli bir stratejik mevziiye sahip olan İsrail ayrıca bölge su kaynaklarında söz sahibi olacak duruma gelebilecektir. İsrail'den Irak'a tersine bir göçle Yahudi Kürtler gelmektedir. İsrail'in tarihinde ilk kez Yahudi Kürtlerle dışarıya göç vermesi anlamlıdır. Yahudi Kürtlerin seçilmişlik kurgularına dayalı üstünlük iddiaları diğer inanışlara sahip Kürtlerin tepkisine neden olacaktır. Irak topraklarında seçilmiş ırk teorilerine dayalı bir yapılanmaya yönelik tepkilerin önünü kesmek için Yarısanilik ve Yezdanilik gibi akımlar canlandırılmakta, yedeklenmektedir. Kültür ve din Irak'ta stratejik bir olgu niteliği kazanmaktadır. Kürtlerin bir bölümünün Yahudi soy kütüğüne kaydedilmesi konusundaki ısrar bu olguya en iyi kanıttır. İsrail'de kurulan, İsrail-Küıt Dostluk Merkezi ile onun bünyesindeki Kürt Kültür Merkezi, Kudüs'teki İbrani Üniversitesi'nde açılan Kürt Kültür Merkezi oldukça dikkate değer çalışmalar yürütmektedirler. Bu kuruluşlar ile Amerikan ve Avrupa üniversitelerinde, Kürt Yahudilerle ilgili araştırmalar şimdiden geniş bir kaynakça meydana getirmektedir. Ayrıca özel eğitimli bir bankerler grubu, Fırat'ın Irak güzergâhında ve Hayfa- Kerkük hattında, Kürt Yahudiler için toprak satın almaktadır. HIRİSTİYANLAR: Irak'ta Duhok, Erbil ve Musul yakınlarında küçük bir Nesturi Hıristiyan topluluğu bulunmaktadır. Ayrıca az sayıda Keldani Hıristiyan da Irak'ta varlığını sürdürmektedir. Kuzey Irak'ta misyonerlik çalışmaları yapmak üzere Avrupa ve özellikle de Amerika'daki aktif Hıristiyan örgütler arasında yeniden bir ilgi doğmaya başlamıştır. Rönesans sonrası Avrupalıların İncil'i çevirdikleri ilk doğu dili Kürtçe olmuştur. 1780'de ilk ayrıntılı Kürtçe gramer kitabı İtalyan Dominiken Misyoner papaz Maurizio Garzoni tarafından hazırlanmıştır. Oldukça eski tarihe dayalı bu çalışmalar az sayıda da olsa bir Kürt Hıristiyan topluluk ortaya çıkartmıştır. 122 Günümüzde canlanan misyoner faaliyetinin Kuzey Irak'ta yaşayan Kürtler arasında özellikle de Erbil'de verimli bir zemin bulacağını bizzat Kürt yazarlar yayınlarda dile getirmektedirler. BAHAİLER: Fars kökenli bir ailenin oğlu olan Mirza Hüseyin Ali'nin yani Baha'ullah'ın önderliğinde gelişen Bahailik Irak merkezli bir akımdır, Baha'ullah bu yeni dini 1863'te Süleymaniye bölgesinde ilân etti. Günümüzde Bahaîlerin en kutsal mekânları İsrail Hayfa ile Bahai'dedir. İngiltere tarafından desteklenen Bahaî Kürtler, ilk Kürt yayınevi olan "Matbaa el- Kurdi"yi 1920'de Kahire'de kurdular. İlk Kürt gazetesi 1898'de İstanbul'da kısa süre için çıktı ve daha sonra merkezini Kahire'deki bu Bahaî yönetimindeki yayınevine taşıdı. Merkezi Londra'da bulunan Bahaîler Kuzey Irak'ta küçük bir topluluk olmakla birlikte dünya çapında örgütlüdürler, Irak’ta etnik karmaşa ve ABD'nin konumu Irak'ın etnik bileşimi Türkmen, Kürt, A-rap, Nesturi, Fars, Keldanilerden oluşur. 22,7 milyon civarındaki nüfusun %75'i Arap, %15'i Kürt, %10'u Türkmen ve çok azıda diğer unsurlar olarak belirtilebilir. Bu topluluklar içinde Türkmenler Irak'ın üçüncü asli unsurudur. Telafer, Musul, Erbil, Altunköprü, Tushurmatu, Kifri, Mendeli, Hanekin ve Bağdat'ın güney doğusunda bulunan Bedre'ye kadar uzanan ve "Türkmeneli" olarak bilinen bölge petrol, su, tarım kaynakları açısından stratejik değer taşımaktadır. Türkmenlerin siyasal ve ekonomik bakımdan güç kazanması, muhtemel su savaşlarında, bölgeye yönelik egemenlik projelerinde Türkiye açısından hayati değer taşımaktadır. I-rak'ta Türkmen- Kürt- Arap temelli bir çatışma zemini yaratılmaya çalışılmaktadır. Türkmenlerin mücadelesini böyle bir çerçevede değerlendirmek yanlıştır. Kerkük'ün statüsü de dâhil olmak üzere Türkmenlerle ilişkili tüm sorunlarda karar verecek konumda bulunan güçler ABD, İngiltere ve İsrail'dir. Türkmenlerin birleşik, bütünlüklü ve bağımsız bir Irak'ı savunması, yeni mandacılık programıyla çelişkili olduğu için kuşatılmaları, etkisiz kılınmaları söz konusudur. Ordu, bürokrasi, güvenlik kurumlarının yeni mandacılık temelinde örgütlenme sürecinde Kürtler ön plâna çıkarılırken Türkmenlerin dışlanmışlığı kalıcı hale gelmektedir. Büyük Ortadoğu İnisiyatifi çerçevesinde tüm birlik temelli yaklaşımlar şimdilik kaydıyla benimsenmekte ancak Türkmenler, ABD ile Kürtler arasındaki "imtiyazlı ilişki"ye örtülü tehdit olarak algılanmaktadırlar. Irak'ın etnik bileşimi, Büyük Ortadoğu İnisiyatifi açısından bölgesel anlamı da olan stratejik bir değer taşımaktadır. "Batı"yı Amerikan liderliği altında Ortadoğu'da yeni bir misyon çerçevesinde bütünleştirmek, bölgenin petrol, doğal gaz, su, tarım kaynakları ile pazarlarını denetlemek amacıyla siyasi, ekonomik, kültürel, dini alanlarda yeni yapılanmalar oluşturmak gündemdedir. Türkmenlerin Irak'ın birliğini ve bütünlüğünü kendi varlık temelleri sayan yaklaşımları, şimdilik Türkiye'nin direnciyle birlikte bu ülkede geçici bir statü tesis etmiştir. Irak'ta ABD'nin istediği gelişmelerin sağlanması, Büyük Ortadoğu İnisiyatifi çerçevesinde; Türkiye'nin, etnik öncelikli adımlar ile "Ilımlı İslam" projesi karşısındaki tutumuna bağlıdır. Türkiye, sahip olduğu etno- sosyal yapı kozu ile hem stratejik bir fay hattı üzerinde bulunmakta hem de büyük bir ulusal politik açılımın imkânına dayanmaktadır. Dolayısıyla Irak'ın etnik- dini çelişkileri olumsuz gelişmeleri tetikleyebileceği gibi uzun soluklu bir bölge stratejisinin temellerini de sağlamlaştırabilir. ABD'nin Irak'taki çatışma zemininden yararlanarak, ideolojik, siyasi ve kültürel yayılmacılığını bir hayat alanı yaklaşımıyla gündeme getirmesi, Türk kültür havzasına olan ilgiyi artırmıştır. İslâm coğrafyasında alternatif yapılar kurma bilinç ve deneyimine sahip Türklerin bu büyük kriz döneminde böyle bir hedeften uzak tutulamayacağı tespiti Türkmenlerin durumunu daha önemli hale getirmektedir. Türkiye Irak'ta ve bölgedeki konumu itibarıyla, ABD, AB, Çin ve Rusya arasındaki güç mücadelelerinde söz hakkını artıracağı ölçüde, Irak kaynaklı etno- sosyal sorunlarla kuşatabilecektir. ABD'nin Irak'ı işgalini büyük resimdeki yeri ile değerlendirmek gerekiyor. Büyük Ortadoğu İnisiyatifi çerçevesinde, ekonomik egemenlik, jeo- stratejik üstünlük, etnik- sosyal bileşimlerin yeniden yapılandırılması, ulus- devletlerin Irak örneğindeki gibi tasfiyesi veya etkisiz kılınması gündemdedir. Ancak asıl önemlisi ABD'nin Irak'la başlayan organik hâkimiyet kurma girişimidir. Amerika dışsal değil de Irak'a ait bir yönetime dayanma anlamında örtülü- organik hâkimiyet peşindedir. ABD Irak'ta, egemenliğini; varlığını sürekli kılacak tarzda sosyal, siyasal, finansal, kültürel yapılanma ile yerleştirecek bir hazırlık içindedir. Askeri 123 işgal bir süre sonra petrol kaynakları, finansal alt yapı, eğitim sistemi, iletişim ağları, kültürel kurumlar üzerindeki organik hâkimiyete dönüşecektir. Bu hâkimiyetin ekonomik koşulları daha işgalin ilk. günlerinde hazırlanmıştır. ABD işgal yönetiminin 12 sayılı emri, tüm gümrük tarifelerinin ve iç pazarı koruyan her türlü kısıtlamanın kaldırılmasını sağlamıştır. 39 sayılı emir, tüm kamu kuruluşlarının %100 yabancı mülkiyetine yol açacak biçimde özelleştirilmesini, karların vergiden muaf tutularak ülke dışına transferini, ilgili sözleşmelerin en az kırk yıllık olmasını güvence altına almıştır. 40 sayılı emir ile Irak'ta ki tüm devlet bankaları J.P. Morgan'ın denetimine geçmiştir. İthalattan, gelir ve karlardan alınan vergiler ya sıfırlanmış veya iyice aşağıya çekilerek devletin vergi toplama gücü büyük ölçüde tasfiye edilmiştir. Bu tür düzenlemeler meşru bir yönetim oluşmadan hızla uygulamaya konulurken, merkezi devleti ayakta tutan unsurlar, müdahale kapasitesi ve finansal kaynaklar bertaraf edilmiştir. Patlamalı etnik, dini, sosyal yapısı ile birlikte devletin temellerinin çözülmesi, devlet başkanlığı makamının Kürt azınlığın temsilcilerine verilmesi ile yeni bir boyut kazanmıştır. Bu tablo rejim değişikliğini aşan topyekûn bir dönüşüme İşaret etmektedir. Tarihin yaşadığımız dönemecinde Irak'ın kendi içinde bir son olmadığı görülüyor. ABD açısında Irak, kendi emperyal gücünün jeopolitiğinin ve jeoekonomisinin gelişmesinde bir duraktır. Irak savaşının altında yatan stratejik mantık kaçınılmaz olarak Orta Doğu'da yeni savaş ve iç savaşlar tehdidini gündemde tutmaktadır, ABD, AB, Rusya, Çin, Hindistan ve Japonya arasında derinden gelişen çelişkiler zembereğinin boşalım alanı Orta Doğu olabilir. Washington'un Irak'ta kalıcı askeri üsler oluşturduğu ve bunlardan vazgeçmeyeceği açıktır. İşgalin sona ermesi ise organik hâkimiyetin İyice yerleşmesi ile mümkündür. Bunun yolu ise Irak'ın dini, etnik, sosyal, siyasal bileşimine müdahaleden geçiyor. Bu tür müdahalelerin sonuçları ise binlerce yılda oluşan toplumsal dengelerin sarsılmasını getirecektir. Irak'ın etnik, dini, sosyal yapısı Orta Doğu'nun minyatürü gibidir. Bu ülkedeki dinamikler başta Türkiye olmak üzere bölge ülkelerini sarsacak niteliktedir. ABD'nin Irak'tan kısa sürede ayrılmasının koşullan henüz olgunlaşmamıştır. Zira bu ülkenin sosyal, dini, etnik, ekonomik çelişkilerinin yeni kompozisyonu ABD'nin askeri varlığını meşrulaştıran sürekli bir kriz temelini beslemektedir. Kaynaklarına, geleceğine, siyasi ve ekonomik bağımsızlığına sahip, ulus-devlet eksenli bir Irak'ın yapılanmasına, demokrasiyi ülkenin finansal, kültürel, İktisadi kaynaklan üzerinde yurttaşın söz hakkı olarak düzenleyen bir anayasal mimariye izin verilmeyeceği ortadadır, Herkesin dini, mezhepsel, aşiretsel aidiyetleri île tanımlandığı bir toplumun ise akıl dışı iç çatışmalarla parçalanması ihtimal dahilindedir. Tüm bu gelişmelerin ABD'yi bölgede kalıcı bir unsur haline getireceği ise günümüz şartlan değişmediği takdirde kaçınılmazdır. Bu konuda tüm bölge açısından yegâne umut; büyük devlet tecrübesi etno-sosyal imkânları, köklü kurumlan ve alternatif kurtuluş çözümleri üretme yeteneğini kurduğu Cumhuriyetle göstermiş, tüm inanç sistemlerine beşeriyetin en önemli kazanımları ölçeğinde eşit mesafede durabilen Türkiye'nin, gelişmelere ağırlığını koymasıdır.77 TALABANİ’DEN TALİMAT ALMAK YAKIŞIYOR Talabani’nin hezeyanlarını Türk kamuoyu ayrıntılarıyla duydu. Düne kadar ancak Türkiye’nin pasaportuyla Irak dışına çıkabilen, Türkiye’nin sağladığı koruma sayesinde Saddam Hüseyin’den canını kurtarabilen Talabani, bugünlerde Ankara’yı tehdit ediyor. Eğer Irak’ın içişlerine karışmaya devam edersek, Hazret muhalif unsurları kullanarak Türkiye’yi istikrarsızlaştırabilirmiş. Yani PKK’yı üstümüze sürmekle tehdit ediyor. Zaten yapmıyor musun? Aynı tehdidi Suriye ve İran’a da yöneltiyor. Gülmeliyiz; çünkü Talabani gibi birisinin Türkiye’yi bu denli tehdit etmesi cami duvarı ilişkisinden başka bir şey olamaz. Ağlamalıyız; çünkü son dört yılda AKP hükümetinin tavırları ve teslimiyetçi politikaları Talabani’yi bile bu derece cüretkar olmaya yöneltebilmiş durumda. İşin Talabani tarafına gelince, Talabani pek tabii ki, sadece Talabani değildir. Onun böyle konuşmasının sebebi doğrudan doğruya Amerika’dır. Amerika’dan aldığı ve hiç bitmeyeceğini sandığı 77 Suat Parlar 124 destektir. Zaten aynı Amerika’da silahlı kuvvetler dergisinde Ortadoğu’nun sınırlarının yeniden çizilmesinin ne kadar iyi olacağını anlatan makaleler yayımlanmakta ve makalenin içerisinde Türkiye’yi de bölünmüş olarak gösteren haritalar bulunmaktadır. Bunun üzerine Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt, Amerikan Genelkurmay Başkanı’nı arayarak durumu protesto etti. Sert cümlelerle ve telefonda yapılan bu protestonun ardından Genelkurmay II. Başkanı Org. Ergin Saygun da Amerikan Genelkurmay Başkan Yardımcısını arayarak aynı sertlikteki ifadelerle protestoyu yineledi. Ardından da resmi bir mektup gönderildi. Bugünlerde Amerikan tarafının yanlışlık olduğunu söyleyerek özür dilemeye başladığı anlaşılıyor. Öyle anlaşılıyor ki, Amerika tarafı son dört yıldır Türkiye’ye yaptıklarının ve söylediklerinin devam ettirilebilir olduğu zehabına kapılmış. Büyükanıt Paşa bunun böyle olamayacağını kendilerine göstermiş oldu. Amerikalılar son zamanlarda o derece pervasız hareket etmeye başladılar ki, cevaben bizim de onlara El Kaide açıklamalarıyla birifing vermemiz gerekecek. Tekrar Talabani’ye gelince, şu hususları vurgulamak gerekiyor. Talabani, PKK ile görüştüğünü ve PKK’nın ateşkese hazırlandığını söylüyor. Demek ki, PKK’yı da üzerimize süren aynı güçlermiş. Yani patron Amerika ve taşeron Talabani-Barzani ikilisi olmak üzere... PKK’yı Kerkük’ün Kürt haritası içine resmen alıncaya kadar kullanacaklarını biliyoruz. Talabani’nin sözleri bu gerçeği teyit etmiş oluyor. Talabani ve Barzani ikilisi, Amerika’yı arkalarına aldıklarını ve bu desteğin sürekli olacağını düşünerek herkesle köprüleri atıyorlar. Ama bilmeleri gereken bir şey var, Amerika bu bölgede yenildi. Ve sonuçta çekilecek. İşte o zaman Talabani’nin de Barzani’nin de can havliyle sığınacağı bir Türkiye olmayacak artık. Amerika’nın da anlaması gereken bir husus var. Bir yandan Talabani ve Barzani ikilisine devlet kurdurup, PKK’yı üzerimize süreceksin; öte yandan da bizim dostumuz olduğunu söyleyerek İran ve diğer konularda destek isteyeceksin. Bunları AKP polit bürosu dışında hiç kimse ciddiye almaz. Onları da millet ciddiye almıyor artık. Bizden söylemesi...78 Talabani’den Türkiye’ye: ‘PKK’yı destekleriz’ iması BM Genel Kurulu görüşmeleri için ABD'de bulunan Talabani, Türkiye'nin tepkisini çeken açıklamalar yapmaya devam ediyor. Önceki gün "PKK'yı saldırılarını durdurmaya ikna ettik" açıklamasını yapan Iraklı lider, bu kez de isim vermeden PKK'ya destek tehdidinde bulundu. ABD'nin kamu radyosu NPR'ye verdiği röportajda komşu ülkelerin müdahalesinin Bağdat'ın sabrını taşırmak üzere olduğunu ifade eden Iraklı lider, sunucunun, "Bu ülkeler İran ve Suriye mi?" sorusu üzerine, şöyle konuştu: "Suriye, İran, Türkiye... Ortadoğu'daki herkes var. Belki Kuveyt hariç. Biz, bu ülkelerden içişlerimize karışmamalarını, Irak'ın egemenliğine saygı göstermelerini istiyoruz." Talabani, "Aksi halde ne yaparsınız?" şeklindeki soruya ise, "Irak halkı, o zaman aynı şekilde karşılık verir, o ülkelerdeki 'muhalefeti' destekler. O ülkelerin bize yaptığı gibi, o ülkeler için sorun çıkarmaya çalışır." diye cevapladı. Sunucunun, "Yani İran ve diğer ülkelerdeki muhalif güçleri mi desteklersiniz?" diye sorması üzerine Talabani, "Irak, komşu ülkelerdeki muhalif güçleri destekleyebilir, her yerde, İran'da, Suriye'de, Türkiye'de; ama biz bunu yapmıyoruz. O zaman Ortadoğu'da kaos çıkar. Biz bunu istemiyoruz." dedi. Talabani, önceki gün de Newsweek dergisindeki demecinde terör örgütü PKK'yı ikna ettiklerini, örgütün birkaç gün içinde ateşkes ilan edeceğini ileri sürmüştü. Talabani, yine önceki gün Washington Post gazetesine yaptığı açıklamada, Amerika'nın komşu ülkelerin tehditlerine karşı Irak'ta iki daimi askerî üs oluşturması gerektiğini, bu üslerin Kuzey Irak'ta kurulmasından memnun olacağını ifade etmişti. Ankara'dan sert tepki: Talabani bizi diğerleriyle karıştırmasın Ankara, Irak Cumhurbaşkanı Celal Talabani'nin "Türkiye'nin içişlerine karıştığını ima etmesine" sert tepki gösterdi. Açıklamayı Zaman'a değerlendiren Dışişleri Bakanlığı'ndan bir yetkili, "Türkiye, hiçbir zaman Irak'ın istikrarsızlığını bozacak bir şey yapmadı. ABD'nin yayınladığı raporlarda Irak'ın terör yuvası haline geldiğini açıkladıktan sonra Türkiye, sınırında birtakım önlemler aldı. Teröre karşı ilk tedbirleri alması gereken, Iraklı yöneticilerdir. Sakın, Türkiye'yi diğer ülkelerle karıştırmasınlar." diye konuştu. Talabani'nin çıkışının ardındaki sebeplerden birinin 78 28.09.2006 Hasan Ünal Milli Gazete 125 de, Kerkük konusunda Ankara'nın duyarlılığı olduğu yorumları yapılıyor. Son olarak Dışişleri Bakanı Gül, ABD Dışişleri Bakanı Rice'a; "Buradaki olumsuzluklar, Irak'taki sorunları daha da ağırlaştıracaktır" görüşünü aktarmıştı. Dışişleri Sözcüsü Namık Tan da yayınladığı açıklamasında Türkiye'nin Irak'a yönelik siyasetinin şeffaf olduğunu vurguladı. Talabani'nin Kürtlere sunduğu gelecek ütopyası Bir süredir Irak Devlet Başkanı gibi çok önemli bir sıfatı taşıyan Kürt lider Celal Talabani, temsil ettiği konuma pek yakışmayan ve asla yapmaması gereken 2 hatayı 2 günde yapıverdi. Talabani, ilk hatasını Washington Post'a verdiği mülakatta yaptı. Komşu ülkelerin Irak'a müdahalesini önlemek için Amerikan askerlerinin 'uzun süre' bölgede kalabileceğini söyleyen Talabani, bunun için 10 bin Amerikan askeriyle 2 hava üssünün yeterli olacağını ifade etti. Hemen ardından da Kürtler olarak Amerikan askerlerini ve üslerini bölgelerinde görmekten memnuniyet duyacağını dile getirdi. Daha kamuoyu bu açıklamayı hazmetme fırsatı bulmadan Talabani, ikinci hatasını Amerikan Ulusal Kamu Radyosu'ndaki konuşmasında yaptı. Muhtemelen Amerikan desteğini arkasında hissetmenin verdiği rahatlıkla konuşan Talabani, Türkiye'nin de aralarında bulunduğu komşu ülkeleri adeta bir gerilla lideri üslubuyla tehdit etti. Türkiye, İran ve Suriye'nin içişlerine karışmasından yakınan Talabani, bu duruma son verilmemesi halinde kendilerinin de "bu ülkelerdeki muhalif grupları destekleyeceği" ve "bu ülkelerde sorun çıkmasına çalışacakları" uyarısında bulundu. Irak'taki Kürtler konusunu ele almak gittikçe zorlaşıyor. Çünkü Türkiye'deki Kürt kökenli vatandaşlarımız, Irak'taki Talabani ya da Barzani gibi liderlerle ilgili değerlendirmelerden alınganlık gösteriyorlar. Hatta bazıları Irak'ın bölünmesi ve bölgede ortaya çıkacak yeni bir devletin doğuracağı kaosu gündeme getirenleri, Kürt karşıtlığı ile suçluyorlar. Biraz üzerine gittiğinizde, dudaklardan şu sözler dökülür: Türklerin, Arapların devleti var, Kürtlerin de olsa ne olur? Halbuki Celal Talabani'nin son açıklamaları, bölge haritasını yeniden çizme gayretleriyle ilgili kaygıların ne kadar haklı olduğunu bir kez daha ortaya koydu. Sadece bunu mu? Aynı zamanda bu liderlik vizyonuyla, Iraklı Kürtlerin geçmişte olduğu gibi gelecekte de zorluklar yaşamaya devam edeceğini. Yıllardır baskı altında yaşayan Iraklı Kürtlerin daha geniş özgürlüklere kavuşması hepimizi mutlu eder. Ancak keşke sorun, Kürtlerin mağduriyetinin giderilmesi ve daha iyi şartlara kavuşturulmasından ibaret olsa. Keşke bazı ülkelerin Kürtlere duyduğu ilgi, salt sevgi ve şefkatten kaynaklansa. Talabani'nin açıklamaları gösteriyor ki, en azından bugün popüler olan Iraklı Kürt liderler ya da onların akıl hocaları, bütün bölgeyi ateşe atacak yaklaşımlara sahipler. Kürtler, Türk, Arap ve Farslarla birlikte bölgenin başat yerli unsurlarından biri. Bu yüzden Kürtlerin diğer bütün unsurlarla kavgalı hale geldikten sonra, bölge dışı güçlerin desteği sayesinde huzura kavuşacağını sanmak kadar siyasi körlük olamaz. Hele 50 yıldır Ortadoğu'nun barışa kavuşmasını engelleyen ve her türlü askerî desteğe rağmen bir türlü huzuru bulamayan İsrail örneği varken ve Kürtlerin şimdiye kadarki işbirliği girişimlerinin vahim sonuçları ortadayken. Bölgenin ana unsurlarından biri olan ve diğer unsurlarla ortak kültürel, dinî ve tarihî değerleri paylaşan Kürtleri, bölge insanlarının gözünde 'işbirlikçi' konumuna düşürecek hiçbir girişim Kürtlerin hayrına olmayacaktır. Gerçi Celal Talabani Amerika'daki konuşmalarında Irak'ta kaos olmadığını ve Irak'ta insanların demokrasi ve insan haklarından yararlandığını söylemiş. Ama BM'nin bir hafta önce açıkladığı rapor, sadece bir ayda 3600 sivilin hayatını kaybettiğini gösteriyor. Her gün ortalama 100'den fazla insanın bombalı saldırı ve çatışmalarda öldüğü bir ülkenin acil ihtiyacı, hem kendi içinde hem de çevresinde tansiyonu düşürmek olmalıdır. Ama Talabani'nin bölge dışı güçlere davetiye çıkarırken, komşuları tehdit eden açıklamaları ve kuzeydeki Kürt otonom yönetiminin şimdiden topraklarını genişletme derdine düşmesi, sonu gelmeyecek kavgalara davetiye çıkarmak anlamına geliyor. 126 Keşke ortak noktalarımızı unutturmak isteyen iç ve dış odaklara inat, Kürt, Türk, Arap, Fars, Sünni veya Şii kimliklerinden hangisine sahip olursa olsun, bu bölgedeki herkesin bugünlerde oruçlu olduğunu ve aynı kıbleye yöneldiğini hatırlayabilsek...79 Talabani’nin densizliği sonradan olma sanılmamalı!.. Talabanı’nin Türkiye, Suriye ve İran’daki muhalifleri gerektiğinde destekleyebilecekleri şeklindeki sözlerini sürpriz olarak karşılamadım. Sürpriz olarak karşılamak demek Talabani’yi tanımamak, geçmişteki faaliyetlerinden hiç haberdar olmamak demektir. Sözleri sürpriz olmamakla birlikte özellikle ABD ile bunca yıldır devam eden işbirliğinden de bir şeyler öğrenmemiş olmasını insan garipsiyor. Söz gelimi siyaset ve diplomaside densizlik insanın ayağını çabuk kaydırır. Bu bakımdan uluslararası ilişkiler de bazı kurallar vardır. Buna ister diplomasinin kuralları deyin ister dış politikanın iki yüzlülüğü netice değişmez... ABD’nin Irak’ın başına getirdiği Talabani’nin aslında kendiliğinden bir gücü olmadığını kendisi de biliyor, biz de biliyoruz. Talabani’nin gücü yıllarca Irak’ta temsilciliğini üslendiği ABD’den geliyor... ABD işgal güçleri Irak’tan çekildiği an Talabani ve benzerleri de soluğu ABD’de alacaklardır... Ne var ki, Talabani şu anda Irak’ın başında bulunuşunu kendi gücüyle ilgili sanmanın sarhoşluğunu yaşıyor olacak ki, gerektiğinde Türkiye’deki muhalif güçleri yani PKK’yı destekleyeceklerini söylemiş... Nerede söylemiş bu sözleri?.. ABD’de... Amerikan devlet televizyonuna... Talabani için densizlik yapacak ve horozlanılacak en uygun yer ABD’dir. Çünkü Talabani tüm gücünü Amerikalı efendilerinden almaktadır. Peki şu anda Kuzey Irak’daki PKK militanları Irak’tan destek almıyorlar mı? Bir diğer ifade ile Talabani PKK’ya destek vermiyor mu? Vermediğini söylemek bölge şartlarına da ABD ve Kuzey Irak’taki gelişmelere aykırı düşmez mi? Denebilir ki uluslararası ilişkilerde ahlaki kurlara yer yoktur... Doğru olabilir ama ülkelerine ihanet edenler bir gün aynı ihaneti kendilerine de yapabileceği düşüncesiyle efendileri tarafından da terk edilebilir... İşte o zaman Irak ile Türkiye yine komşu olarak kalacak, ABD ise er ya da geç çekilip gitmek zorunda kalacaktır... Talabani’nin yaptığı olsa olsa bir günün beyliği beyliktir mantığından ibarettir... Ama bu mantık devlet adamı mantığı değildir...80 PKK’ya anayasal güvence sağlandı! Talabani, PKK’nın ateşkes yapacağını söyledikten sonra, Türkiye’yi ve diğer komşularını tehdit etti. Bu, Talabani üzerinden ABD’nin Türkiye’ye verdiği bir cevap, tam anlamıyla bir tehdit. “Bizim planlarımıza uymazsanız sizi içeriden çökertiriz” tehdidi. Celal Talabani ne diyor? ABD basını üzerinden Türkiye’ye sinyaller gönderen Irak’ın Devlet Başkanı, bir gün önce PKK’yı ateşkese ikna ettiklerini, örgütün birkaç gün içinde ateşkes ilan edeceğini açıkladı. Aynı Talabani; bir gün sonra, yine ABD medyası üzerinden Türkiye, İran ve Suriye’ye tehdit etti. Bu ülkelerin Irak’ın içişlerine karıştığını, bunun devamı halinde Irak’ın da bu ülkelerdeki muhalif grupları destekleyeceğini, bu ülkelerde sorun çıkaracağını söyledi. Kuveyt dışında bütün komşularını suçlayan Talabani, Irak’ın da o ülkelerde iç sorun çıkarmaya çalışabileceğini, bunun da bölgede kaosa yol açacağını ifade etti. Talabani’nin son iki açıklaması da ABD ile Kuzey Irak yönetimi arasında yürütülen bir pazarlığın sonuçları ve çok önemli. ABD’nin “PKK ile mücadele koordinatörü”, daha doğrusu “Türkiye’yi PKK ile pazarlığı oturtmakla yükümlü” temsilcisi Joseph Raltson ile Kürt liderler ve PKK arasında yapılan müzakerelerin sonuçlarını izliyoruz bugünlerde. PKK’nın Türkiye’ye yönelik saldırılara “son vermesine” karşılık, Irak’taki PKK’lılara “Türkiye’ye iade edilmeme güvencesi” verildi. Talabani’nin önceki açıklaması bu anlaşmanın sonucuydu. Türkiye’yi ve diğer komşularını tehdit eden açıklaması ise, ABD ile bölge yöneticileri arasındaki anlaşmaya Türkiye’nin 79 27.09.2006 / Abdulhamit Bilici / Zaman 80 28.09.2006 / Abdülkadir Özkan / Milli Gazete 127 yanaşmamasına verilen bir cevap oldu. Dikkat edin, bu, Talabani üzerinden ABD’nin verdiği bir cevap, tam anlamıyla bir tehdit. “Bizim planlarımıza uymazsanız sizi içeriden çökertiriz” tehdidi… Buradan şu çıkıyor: Bundan sonra PKK ile Kuzey Irak Kürt yönetimi iç içe olacak. Türkiye, İran ve Suriye içinse PKK; PJAK veya diğer Kürt güçleri arasında fark kalmayacak. ABD yönetiminde bir “Kürt koalisyonu” oluşuyor ve bu Türkiye, İran ve Suriye’ye hedef alıyor. Tabiî ABD’nin bölgesel istila haritasının seyrine göre. Şu söyleniyor: “Suriye, İran ve Türkiye’ye karşı Kürt kartı elimizde. Tabiî PKK kartı da, PJAK kartı da…” Kürtler bu büyük savaşta çok güçlü bir kart oldular. Bu yönüyle Talabani de Barzani de, PKK da birer kart. ABD, İngiltere ve İsrail bu kartı oldukça etkin biçimde kullanıyor.” diyen yazar AKP’ye toz kondurmuyor. Talabani kimin Borazanı? Talabani’yi tanıyoruz ve O’nun kendiliğinden böyle konuşamayacağını da biliyoruz. Biliyoruz ki O’nu birileri konuşturuyor. Hazret şimdilerde “Amerika’nın sesi” durumunda! Amerika ne isterse onu yapmak, ne emrederse onu yerine getirmek ve ne telkin ederlerse öyle konuşmak zorunda! Talabani ülkesinin iç işlerine karışılmasından rahatsızmış! Peh peh pehhh! Bugün Irak’ın içişlerine en çok karışmış durumda olan kim? Elbette Amerika! Peki, Talabani Amerika’yı niye uyarmıyor, uyaramıyor? Sahibinin sesi durumunda olunca kuşkusuz böyle bir uyarıda bulunamaz! Ancak sahibi ne isterse onu yerine getirir! Amerika, PKK terör örgütü ile ilgili olarak Türkiye’ye “Sizinle birlikteyim” mesajları verirken bir yandan Talabani gibi adamlarla gözdağı vermeye çalışıyor! Yani “Benim istediğim çizgiye gelmezseniz, size rahat vermem” demeye getiriyor lafı! Tıpkı Pakistan Devlet Başkanı Müşerref’e yaptıkları gibi! “Ya bizimle birlikte olursun ya da bize karşı, o zaman ülkeni taş devrine döndürürüz” tehdidinin değişik versiyonları ile karşı karşıya olduğumuzu biliyoruz. Talabani gibi daha kendi ülkesinde asayiş ve huzuru temin edememiş biri Amerika’dan böyle bir direktif gelmemiş olsa bu kadar rahat meydan okumaya cesaret edebilir mi? Talabani de, Amerika da ateşle oynuyorlar! Masa başında yaptıkları hesapların tutmadığını, gerçekleşmeyecek rüyalar halinde kaldığını ne zaman fark edecekler acaba? Biz ülkemizdeki bölücü örgüte kimin ne zaman, nerede, nasıl destek verdiğini bilmiyor muyuz sanki? Dağdaki teröriste nasıl yardımda bulunduklarını unutmuş değiliz! Tıpkı terör örgütünün elebaşlarıyla gizli görüşmeler yaptıklarını unutmadığımız gibi! Dolayısıyla boşu boşuna aracı kullanmasınlar. Talabani gibi Amerika tarafından atanmış devlet adamlarının(!) çapını da çok iyi biliyoruz.”81 Ve biz, Amerika’dan da değil, onun kuklası Talabani’den talimat alan AKP’lilere şaşıyor ve Türkiyemize acıyoruz… TÜRKİYE ÜZERİNE KARANLIK OYUNLAR VE KİRALIK PİYONLAR “AB ile uyum safsataları, Demokratikleşme salataları, Küreselleşme yutturmacaları, Dinlerarası Diyalog numaraları, Medeniyetler buluşması balonları” gibi jelatinli kılıflar altında, Türkiye resmen ve 81 28.09.2006 / Zeki Ceyhan / Milli Gazete 128 ismen değilse bile, fikren ve fiilen eyaletlere bölünmeye hazırlanıyor. ABD’li ve AB’li patronlar planlıyor, AKP gibi piyonlar pazarlıyor. Ülkemiz karanlık ve karmaşık bir ortama doğru sürükleniyor. Artık köklü bir devrim kaçınılmaz gözüküyor. Bu konuda Milli oluşumlara, yerli ve haysiyetli aydınlarımıza çok iş düşüyor. ABD’ deki heyet ve ilginç ihanet 22-29 Ocak tarihleri arasında Türkiye’den ABD’ye bir heyet gitti. Heyetin başında NATO Parlamenterler Asamblesi Başkanvekili sıfatıyla AKP’li Vahit Erdem vardı. İran’la ilgili gelişmeler nedeniyle bu sıralar Türkiye’den ABD’ye giden her heyet özel bir önem kazanıyor. Çünkü gerçekten hassas bir dönem. ABD’nin Mart’ta İran’a muhtemel bir saldırısı bile konuşuluyor. Böyle bir dönemde Beyaz Saray yetkilileriyle, Pentagon’la ya da ABD’deki lobilerle yapılan görüşmelerde elde edilecek izlenimler çok önemli. Vahit Erdem NATO Parlamenterler Asamblesi Başkanvekili. Eski Büyükelçi, yılların siyasetçisi.. Legion De Honour Nişanı sahibi.. Böyle bir ismin Washington izlenimleri ve buradaki görüşmelere ilişkin tespitleri ise ayrıca önemli. Mesela bu aralar çok ilginç gelişmeler oluyor. Muş Havaalanı sivil uçuşlara kapatılıyor. Gerekçe tamirat ve pist uzatma çalışması olarak gösteriliyor. Ama askeri uçuşlar istisna tutuluyor. Muş Havalimanı Ortadoğu’nun en büyük havaalanı. Ve daha ilginci Muş Havaalanı NATO’nun askeri uçuşlar için kullanılabilecek havaalanları listesinde yer alıyor. Washington’a giden heyetler bu konularda acaba ne gibi izlenimlerle dönüyor önemli. Mesela Pentagon’un havaalanlarıyla ilgili beklentileri neler! Muş Havalimanı’nı ABD mi istiyor? İran için mi istiyor? Ve daha bir çok soru.. Bu yüzden Vahit Erdem’le Washington izlenimlerini konuşmayı çok istedik, arzuladık. Ama olmadı. Çok uğraşmamıza rağmen kendisiyle görüşemedik.. Sekreteryasına bıraktığımız notlara rağmen geri dönülmedi. Böyle olunca milletvekili arkadaşlarıyla paylaştığı bazı küçük bilgi kırıntılarıyla yetinmek zorunda kaldık. Vahit Bey’in Washington’dan edindiği ve milletvekili arkadaşlarıyla paylaştığı izlenimlere göre “ABD’nin İran konusunda da şakası yokmuş”.. Yani “İran’ın nükleer silahlanmasını önlemeye kararlıymış!” Ama bize göre Vahit Erdem’in bizim duyduğumuz tesbitlerinden en ilginci şu: “ABD bu sefer Avrupa’nın desteğini almak konusunda da kararlıymış!“ İlginç çünkü bu izlenim İslam Dünyası ile Avrupa ülkeleri arasındaki Karikatür krizindeki neo-con parmağını doğrular nitelikte. Bu krizden sonra Avrupa ile İslam ülkeleri birbirinden nefret eder hale geldi. Belki de hiç bu kadar keskin bir düşmanlık ortaya çıkmamıştı. Biliyorsunuz bu karikatür krizinin perde arkasında da zaten Neo-Con’ların bıraktığı parmak izleri açıkça görülmüştü. İşte iki emekli generalimizin tarihi saptamaları ve uyarlamaları: 2945 Sayılı MGK. ve MGK. Genel Sekreterliği yasası Milli Güvenliği (Ulusal Güvenliği) aşağıdaki şekilde tanımlamaktadır: "Milli Güvenlik; devletin anayasal düzeninin, milli varlığının, bütünlüğünün, milletlerarası alanda siyasi, sosyal, kültürel ve ekonomik dâhil bütün menfaatlerinin ve ahdi hukukunun her türlü dış ve iç tehditlere karşı korunması ve kollanmasını ifade eder" Kamuoyunda çok tartışılan bir konu olarak, aynı maddenin devamında, b fıkrası; milli güvenliğin sağlanması ve milli hedeflere ulaşılması amacıyla Milli Güvenlik Kurulunun belirlediği görüşler dâhilinde. Bakanlar Kurulu tarafından tespit edilen iç, dış ve savunma hareket tarzlarına ait esasları kapsayan siyaseti, Milli Güvenlik Siyaseti olarak tanımlamaktadır. Burada yapılması gereken ilk saptama, Ulusal Güvenlik kavramının anayasal düzenle içiçeliği olmalıdır. Yani anayasal düzenin kapsamını açıklığa kavuşturmadan "Ulusal Güvenlik nedir, ulusal görüş açısından neyi ifade etmektedir" konusunda doğru bir tanım yapmak olanaklı değildir. Öte yandan, ulusal 129 tabanından ayrılmış bir güvenlik algılaması, olsa olsa akademik düzeyde bir anlam ifade eder. Konuyu hukuksal açıdan değerlendiren Anayasa Mahkemesi eski Başkanı Yekta Güngör Özden, her gerçek ve tüzel kişinin, Anayasa'ya bağlı kalmaya ve aykırı düşünmemeye özen göstermesi gerektiğini belirtiyor ve "değişinceye kadar Anayasaya bağlı kalmak saygının gereğidir" diyor. Yukarıda özetlenen genel yaklaşımın doğal bir uzantısı olarak, bu aşamada "Türkiye'de anayasal düzenin özü nedir?" sorusunun açıklığa kavuşturulmasının gerektiği kendiliğinden ortaya çıkmaktadır. Anayasa'nın devletin yükümlülüklerini, yapısını belirleyen, yurttaşların hak ve özgürlüklerini güvenceye bağlayan temel hukuki belge olduğu tanımlaması bilinmektedir.82 Ulusal Çıkarlar ve Sözde Aydınlar TC. Devleti'nin ulusal çıkarları ve • devletin çıkarlarını savunanlar sistematik bir saldırı altında. Medyanın köşelerini kapmış bir kısım sözde aydın, Türkiye'nin AB ile ilişkileri geliştikçe ve bu gelişim kendileri için bir fırsata dönüştükçe, sonuçta amaçlarına ulaşmaları mümkün olmasa bile, ulusal çıkarlara sistematik bir şekilde saldırıyorlar. Ulusal çıkarlara saldırı, Devlet'i yıpratmanın aracına dönüşürken, belki dış güçlerin Türkiye üzerindeki çıkarları için ortam hazırlamakla görevli olan sözde aydınlar, bu güçlerin uzantıları içindeki misyonlarını yerine getirebilmek için ulusal çıkarları savunanlara da saldırıyorlar. Aslında, bu sözde aydınlar, ulusal çıkarları savunanlara saldırırken, bilinçli bir şekilde Devlet'i hedef yapıyorlar. Bu kişiler, belki evrensel değerleri savunuyor gibi görüntü verirken, Devlet'in değerlen İle uzlaşmayan kendi değerleri gereği, belki de Devlet'i sevmedikleri için böyle davranıyorlar; bu nedenle de Devlet'i sürekli karşılarına alıyorlar; belki de bu kişiler, tarihten kaynaklanan kişisel yargıları nedeni ile devletle hesaplaşabileceklerini sanma yanılgısına düşüyorlar. Ulusal çıkarlara ve ulusal çıkarlara saldıran sözde aydınlar, ulusal çıkarların, bir devletin, uluslararası ilişkilerine yön veren temel a-maçları olduğunu; çıkarlarını korumayı ve geliştirmeyi amaçlamanın ise Devlet'in felsefesinin temelini oluşturduğunu; bu amaçlara yönetmeyen bir devletin ise devlet olma özelliğini kaybedeceğini bilmez gibi görünüyorlar. Oysa ulusal çıkarlar, uluslar arası ortamda, Devlet'in temel güvenlik ve refah ihtiyaçlarını oluşturmaktadırlar; ulusal çıkarlar, aynı zamanda Devlet'in politika hedefleridir. Ulusal çıkarlar, Devlet'in gayretlerinin istikametini belirleyen öncelikli amaçlarıdır. Politik hedefleri ve politikası olmayan bir devlet nasıl düşünülemez ise ulusal çıkarların! korumayı ve geliştirmeyi amaçlamayan bir devlet düşünmek de mümkün değildir. Çünkü, ulusal değerlerini ve çıkarlarını korumayı ve geliştirmeyi amaçlamayan bir devletin pusulası olmayan bir gemiden farkı yok gibidir. Yurt savunması (ulusal güvenlik), refahın geliştirilmesi, bölgesel istikrar (uluslararası güvenlik) ve ulusal değerlerin korunması ve geliştirilmesi, devletin korumayı ve geliştirmeyi amaçladığı temel çıkarlarıdır; bu amaçları gerçekleştirmeyi sağlayan gayeler ise Devlet'in politika hedefleridir. Bağımsızlık, egemenlik, sınırlarının ve halkının güvenliği, birliğinin, bütünlüğünün, üniter yapının korunması Devlet'in güvenlik çıkarlarını oluştururlar. Ülke halkının yaşam kalitesinin geliştirilmesi ve Devlet'in daha da zenginleştirilmesi ise amaçlanan temel refah çıkarlarıdır. Türkiye'nin ilgi ve etki alanındaki bölgelerde ve ülkelerde daha avantajlı politik, ekonomik ve güvenlik şartlarının sağlanmasını amaçlayan çıkarları ise bölgesel istikrar (uluslararası güvenlik) çıkarlarıdır. Uluslararası güvenlik çıkarları genelde, avantajlı bölgesel barış ve istikrar şartlarını oluşturmayı ve bu şartları geliştirmeyi amaçlarlar. Devlet, ulusal değerlerinin korunmasını ve geliştirilmesini de amaçlar. T.C. Devleti'nin ulusal değerleri, Devlet'in karakterini belirleyen, politik sistemine ve sosyal düzenine yön veren sosyal, hukuki, moral ve ekonomik değerleridir ve bu değerler ulusal çıkarların özünü, ulusal politikanın ise değişmeyen hedeflerini oluştururlar. T.C Devleti'nin ulusal değerlen Anayasa'da +belirtilmiştir ve bu değerlerin bazıları değiştirilemez mahiyettedir. Bağımsızlık, egemenlik, bölünmezlik, demokrasi, sosyal hukuk devleti, Atatürkçü milliyetçilik, laiklik, halkın refahı ve mutluluğu, çağdaşlaşma, ulusal dayanışma, insan hakları ve eşitlik Devlet'in korumayı 82 Yekta G. Özden 130 ve geliştirmeyi amaçladığı temel değerleridir. T.C. Devleti'nin bu temel değerleri topluca, 'Cumhuriyetin vazgeçilmez 'amacı'nı da oluştururlar. Sözde aydınlar, bilinçli olarak sadece evrensel değerler olarak tanımladıkları demokrasi ve insan hakları değerlerini Öne çıkarmakta, Devlet'in diğer değerlerini yok saymakta veya amaçları için bağımsızlık, egemenlik, bölünmezlik ve Atatürk milliyetçiliği değerlerini yıpratmaya çalışmaktadırlar. Ulusal çıkarları ve Cumhuriyeti savunanlar ise Devlet'in Anayasa'da yer alan tüm değerlerine sahip çıkmaktadırlar. Bu durum, Devlet'in değerlerinin sadece bazılarını benimseyen ve diğerlerine karşı hasmane tavır içine giren sözde aydınlarla, ulusai değerlerin tümünü ve ulusal çıkarları savunanlar arasındaki temel farklılıkla birlikte, Cumhuriyet değerlerini savunanlar ile Devlet karşıtı olanlar arasındaki gittikçe enerji toplayan fay hattını da oluşturmaktadır. Ulusal çıkarlara, ulusal çıkartan savunanlara saldıranlar, evrensel değerler olarak tanımladıkları bireyciliğin, çoğulculuğun yani demokrasi değerlerinin Devletin diğer değerlerine ve çıkarlarına üstün olması gerektiğini savunurken de Devlet'i hedef yapmaktadırlar. Aslında bu talep bir saptırmanın görüntüsünü de oluşturmaktadır; çünkü, Devlet'in amacı, devletin değerlerini ve çıkarlarını koruma ve geliştirme gayretlerini sürdürmekle birlikte, dengeleri de gözeterek, özgürlükleri, bireysel ve çoğulcu değerleri de korumak ve geliştirmektir ve Devlet'i yönetenler bu amaç için Anayasa ile görevlendirilmişlerdir. Uygulamadaki yanlışlıklar ve noksanlıklar ise Devlet'in temel felsefesinden değil, uygulamalardaki sapmalardan kaynaklanmaktadırlar. Ulusal politikaların ve stratejilerin uygulanmasından a maç, bireylerden oluşan ulusa ve Devlete yönelmiş tehlikelere ve tehditlere karşı tedbirler geliştirmek ve bu tedbirleri uygulamak; ortaya çıkan fırsatlarla değerleri ve çıkarları geliştirmektir. Değerlerin ve çıkarların etkilenme şiddet ise tedbirlerin mahiyetini ve seviyesini belirlemektedir. Ulusal değerleri Anayasa belirlemiştir. Anayasa'da yer alan ulusal değerlerin korunmasını ve geliştirilmesini esas alan ulusal çıkarları ise içinde bulunulan politik ortam da dikkate alınarak, Devlet'in ilgili kurumlan tespit etmektedir ve bu yöntem, çağdaş tüm ulus devletler için geçerlidir. Küreselleşmenin etkili olduğu süreçte/devlet karşıtlarınca, ulus devletin modasının geçtiği de iddia edilmektedir. Bu tezi savunanlar, küresellestirenierin ulus devlet özelliklerini ve niteliklerini titizlikle korumaya çalıştıklarını; aslında küreselleşme denilen olgunun, küresel-leştirme gayreti içinde olanların ulusal çıkarları için bir politik araç olduğunu; yeni yüzyılın en ciddi çatışmasının ise küreselleştirenlerle küreselleşmeye karşı direnenler arsasında gelişmekte olduğunu cörrnez gibi davranarak da Devleri hedef yapmaktadırlar, Ulusal değerlerin ve çıkarların korunmasını ve geliştirilmesini amaçlamak, geliştirilen politikaları ve stratejileri ulusal değerlere göre ve çıkarlara göre yönlendirmek, devlet olmanın vazgeçilmez gereğidir ve bu gerçeği anlamadan 'gerçek aydın' olmak mümkün değildir. Bu sistematiğin çağdaş bütün devletler tarafından benimsendiğini ve uygulandığını biliniyorken, ulusal çıkarlara, ulusal çıkarları savunanlara, Devlet'i savunanlara saldıranları/Türk aydını' olarak benimsemek de mümkün değildir.83
. “İBRAHİM YOLU” MU, “ABRAHAM OYUNU” MU? Kur’ani ve tarihi gerçekler kesinlikle ortaya koymuştur ki: Hz. İbrahim (as) başka, Yahudi Abraham başkadır. Kabalist ve Siyonist hevesler ve şeytani hedefler doğrultusunda, Tevrat’ı tahrif edip bozan, Hz. Musa’nın Hak dinini yozlaştıran ve tamamen yoldan çıkan, sinsi Yahudilerin “Abraham”ı; İslam Milletinin timsali ve nice peygamberin atası Hz. İbrahim’le, ismen ve resmen aynı sanılsa da, hakikatte ve özde tamamen ayrıdır. Hz. İbrahim’in: Gerçek imanın, örnek İslam’ın, yüksek ahlakın, ilmi ve akli araştırmanın, insani ve vicdani yaklaşımın rehberi ve peygamberi olmasına karşılık; Siyonist Yahudilerin Abraham’ı: Siyonist hizmetçiliğinin; emperyalist düşüncenin; hile, hıyanet ve bencilliğin, din istimrarcısı bir faşizmin simgesi konumundadır. Şimdi, Fetullahcıların, ılımlı İslamcıların, kısaca Amerikan amigosu istismarcı Müslümanların da, hararetle sahip çıktıkları “Üç Dinin Kucaklaşması ve medeniyetler İttifakı” safsatasının devamı ve yeni bir adımı olan, Urfa Harran’dan başlayıp Kudüs’te son bulacak “İbrahim Yolu” projesi de, yine çok gizli ve kirli amaçlar taşımaktadır. Önce Hz. İbrahim’in yolu Kudüs’te değil, Mekke’de ve Kabe’de son bulmaktadır. İkincisi, bu proje “İbrahim yolu” jelatinli bir “Abraham” oyunudur!.. Bu girişime; Hz. Peygamberimizin kafirlerinin, Kur’anın lanetlediklerinin ve işte Irak’ta, Afganistan’da, Lübnan’da, Bosna’da gece gündüz Müslüman katillerinin destek çıkması, şeytani bir şarlatanlık olduğunun en açık ispatıdır. Bu oyunun Türkiye piyonları şöyle diyor: “Üç büyük din olan Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslam; tarihte herkesin bildiği bir anın ertesinde doğdu; Tanrı Demir Çağı’nda adına İbrahim denilen bir şeyhe göründü ve onu sonsuza kadar sürecek bir yükümlülükle bağladı. İbrahim ki, bütün inananların babası, bu üç toplumda Tanrı’ya ibadet edenlerin inancının ve ilahiyatın özü oldu.” Arka planını “üç dinin eşitliği” anlayışının oluşturduğu girişimin yeni bir adımı ile karşı karşıyayız. İtiraz ettiğinizde “barış düşmanı”, “iyi niyet celladı”, “şiddet ve terör yanlısı” olarak yaftalanmanız işten değil. Zira “birlik”, “inanç” ve “misafirperverlik” sloganları eşliğinde amaçlarını “Ortadoğu’da bir yol açmak, Peygamberin ayak izlerini takip etmek (ve) saygıyı adım adım yaymak” olarak deklare ediyorlar. Güzergâh Harran’dan başlıyor, Suriye ve Ürdün üzerinden Filistin’deki el-Halil’de sona eriyor. Projenin getirilerini de şöyle izah ediyorlar: Dinî/kültürel bakımdan kutsal yerlerin onarılması, ekonomik bakımdan binlerce iş alanı oluşturulması, çevresel bakımdan yol boyunca doğanın korunması… Benzer girişimler daha önce Avrupa’da da olmuş ve hayli “olumlu” sonuçlar vermiş. “İbrahim Yolu Projesi”ne de onlar ilham kaynağı olmuş… Yazının başında verdiğim paragraf, “Neden Hz. İbrahim?” sorusuna, girişimi başlatanların verdiği cevabı yansıtıyor. Kur’an’ın ve Efendimiz (s.a.v)’in Hz. İbrahim (a.s)’a, diğer dinlere, o dinlerin kendilerini Hz. İbrahim (a.s)’a nisbet etmelerine ne dediğini sormaya gerek var mı? Esasında karşı karşıya bulunduğumuz durumun vehameti dolayısıyla ne kadar tekrar edilse yeridir, ancak bu noktaları bu yazıda tekrar etmeyeceğim. Bu paragrafın İslam’dan onay alıp alamayacağı yahut Projenin Harvard Üniversitesi Küresel Müzakere Birimi tarafından ortaya atılmış olması ve finansörleri arasında Rockefeller Vakfı’nın bulunması üzerinde de durmayacağım. Dikkat çekmek istediğim problem, İslam ile diğerleri arasında “ortak noktalar” tesbit etmeye dayanan yöntem. Yani bu ve benzeri girişimleri –ki üst başlık “Dinlerarası diyalog” veya “Medeniyetler buluşması”dır–mümkün kılan “bilinç kayması” durumu. Bir Müslüman, “Hz. İbrahim (a.s), Ümmet-i Muhammed’in, Yahudiler’in ve Hıristiyanlar’ın ortak atasıdır” diye düşünmeye başladığı anda o “arzu edilen” bilinç kayması durumunu yaşamaya başlamış demektir. Daha önemlisi ise, bunun bir adım sonrasında, “Ben Müslüman’ım” diyenlerin, İslam ile diğerleri arasındaki en temel 132 teolojik/itikadî farklılıkların sıfırlanmasından hiçbir farkı olmayan “empati” sürecine girmesidir. İşte o zaman mesele gelip şu sorunun cevabına dayanıyor: Bir Müslüman itikadî zeminde kendisini bir Yahudi veya Hıristiyan’ın yerine koyabilir mi? Eğer eşyanın bir tabiatı varsa –ki Kelâm kitaplarımız “Eşyanın hakikati sabittir” der–bu soruya olumlu cevap vermek işte o tabiata aykırıdır. Belki suyu yukarıya akıtabilirsiniz, ama bu soruya “evet” demeniz kendinizi inkâr olacağından, mümkün değildir! Dinlerarası diyalog sürecinin böyle bir bilinç kayması durumu ile başladığını söylemek birilerince “çok abartılı” bir tesbit olarak ifade edilebilir. Ancak sürecin, kitleler nezdinde böyle bir bilinç kaymasına yol açmayacağını, hatta açmadığını kim iddia edebilir? Birileri bizi nasıl görmek istiyorsa kendimizi öyle tarif etmek üstümüze bir “ahir zaman bid’ati” olarak yapıştı sanki.”84 ABD’nin yeni planları! Demokratlar ve Cumhuriyetçiler'in ortak planı gereğince; ABD yakında yeni bir Ortadoğu stratejisi açıklayacak. Önümüzdeki aylarda uygulanacak bu strateji gereğince Amerikan ordusu yoğun olarak Kuzey Irak'a yerleşecek. Şiiler ve Sünniler arasında ABD kara gücünün yer almayacağı çok keskin bir mezhep savaşı başlayacak. Kuzey Irak'ta yoğun olarak sınır bölgelerine yerleşecek iç savaşın seyrine göre yapılacak plana göre müdahaleye hazır bekleyecek. ABD sadece hava gücüyle çatışmalara müdahale edecek. Ancak yerine göre kara birlikleriyle de Sünni bölgeleri Şiilere karşı savunacak. İç savaş Bush yönetiminin Irak başarısızlığını büyük oranda örtecek. İran, Şii gruplar üzerinden Irak'ta olacak. Tahran savaşın içine çekilecek ve İran'a yönelik ABD stratejisi devreye girecek. ABD Sünnileri destekleyerek, İran-Irak savaşında olduğu gibi Tahran yönetimini ekonomik açıdan zayıflatacak ve rejimi yorgun düşürecek. İran, ABD ile işbirliğini reddederse olacaklar bu. Ancak bir başka aşama daha var. Irak'ın parçalanmasının resmileşmesi ve Kürdistan Devleti'nin bağımsızlığının kabul ettirilmesi. Kürdistan'ın bağımsızlığı karşısında Türkiye AB üyeliği ile yumuşatılacak. Ve ardından Domino Etkisi devreye girecek. İran etnik olarak parçalanacak. Huzistan ve Güney Azerbaycan kopacak. Tahran işte o zaman kutsal değerler üzerinden savaşı bütün bölgeye yayacak. Bazıları da böyle düşünüyor. Bakalım hangisi doğru çıkar. Ama kesin bir şey var: O da Ortadoğu'da haritaların böyle değiştirildiği gerçeği.85 İyi de, ya AKP’nin akrepliği?! Yahudi milletvekilleri kazandı!.. ABD'deki son seçimde daha fazla Musevi asıllı politikacı başarılı olmuş... Temsilciler Meclisi'nde 26 Musevi asıllı üye yer alıyormuş daha önce, bu sayı son seçimde 30'a yükselmiş; Senato'da 11 Musevi senatör varmış, Musevi senatör sayısı şimdi 13'e çıkmış... İsrail gazetesi Haaretz, "Buna rağmen, ABD, Musevi yasama üyesi sayısı bakımından İsrail ile İngiltere'yi geçemiyor" diyor… Haaretz'e göre, İngiltere'deki Museviler sayıca ABD'den 20 defa daha azmış; buna rağmen İngiliz Parlamentosu'nda tam 59 Musevi asıllı üye bulunuyormuş; bunların 18'i milletvekili, geri kalanı (41) da Lordlar Kamarası üyesiymiş... İngiltere'deki Musevi Cemaati'nin şemsiye örgütü, Lordlar Kamarası'nda üye olan Musevi asıllıların sayısının daha fazla - en az 46- olduğu iddiasındaymış... İsrail gazetesi, parlamento üyeleri arasında Musevi asıllıların bulunduğu ülkeleri sıralamış: Fransa ve Ukrayna'da 18'er, Rusya'da 13, Kanada ve Macaristan'da 10'ar... Meclis'inde Musevi milletvekili bulunan tek Arap ülkesi ise Tunus'muş... Bu konunun sahibi olan ve 1988'den buyana faaliyet gösteren ICJP örgütü, İsrail dışarıda bırakıldığı taktirde, bütün dünyada, bugün, 246 Musevi'nin değişik ülkelerin parlamentosunda yasama görevi yaptığını bildiriyor. 2005 yılında bu rakam 208 imiş; 2006'da yüzde 18 artış gerçekleşmiş... Peki de, böyle bir haber Haaretz'de neden yayımlanmış olabilir?86 Ne yapsalar, boş... 84 18.11.2006 Ebubekir Sifil Milli Gazete 85 17.11.2006 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak 86 17.11.2006 / Taha Kıvanç / Yeni Şafak 133 Donald Rumsfeld'in altın tepsi içindeki kellesi, ABD'nin Irak stratejisinin çöktüğünü resmen ilan etmiş oldu… Pentagon'un Rummy'si, Irak Batağı'nın baş mimarıydı: 11 Eylül'den hemen sonra paşaya kelle yetiştirir gibi saldırının sorumlusunun Saddam Hüseyin olduğunu öne süren bilgi notunu Bush'un önüne koymuştu… Rumsfeld, Başkan ve Adamları Camp David'de 11 Eylül için ilk toplantıyı yaptıklarında -Wolfowitz'le birlikte Irak'a saldırmayı öneren iki kişiden biriydi… Neo-Con'ların senaryosunu 1992'de yazdıkları küresel planı hayata geçirmek için artık en elverişli zaman dilimine gelinmişti. Bu nedenle "Gerçeğin iyi bir öyküyü bozmasına izin verme!" kuralı Bush ve Şahinler'in lokomotifi olmuştu. Rummy, "Kaleminden Ebu Garib Damlayan" bir Kâbusyazar olarak tarihin en karanlık sayfalarından birinde mahpus yatacak… Değil bir istifa, altı yüz elli beş bin istifa ile bile sıyrılması mümkün değil, bu kâbustan: Ebu Garib'in Laneti, asla peşini bırakmayacak… İşte, "Savaş Suçu Davası" da geliverdi, gecikmeksizin: Çeşitli ülkelerden bir grup avukat Almanya'da ilk hukuk kurşununu attı. Rumsfeld, işkence emrini vermekle suçlandı!.. Kartlar, İran ve Suriye'nin eline geçmiş durumda: Irak'ta gardı düşen/nakavt edilme yolunda hızla ilerleyen taraf, ABD! "İran'ın nükleer silahları tehdit unsuru" numarasını da özellikle bu saatten sonra hiç kimseye yediremez, Sam Amca… İran/Suriye ikilisi, ABD'nin kendilerine saldırmaması konusunda garanti alamadığı müddetçe Irak işgalcisine kapıyı gösterecektir… ABD, sadece Irak'ta değil, bütün Ortadoğu'da kaybetti… 87 Peki siz Zaman’cılar ve Fetullahcılar niye hala ABD ve İsrail’in peşindesiniz!?.. Giderek daha saman tadı vermeye başlayan Fetullahçı-Amerikancı Zaman Gazetesinin Washington’dan yazarı Ali H. Aslan, hala AKP’nin ve Türkiye’nin kurtuluşunun, ABD’ye uyumluluk ve uşaklıktan geçtiğini tavsiye ediyordu: “Demokratların iktidar partisi Cumhuriyetçileri yapılan ara seçimde devirerek Kongre'yi ele geçirmesiyle Washington'da siyasi tablo değişti. Amerika'da yeni bir dönem başlıyor. Başkan Bush'un neden yenilgiye uğradığı, farklı bir analiz konusu. Peki mevcut tablodan Türkiye nasıl etkilenecek? Ankara, Cumhuriyetçi Bush yönetimiyle Irak savaşı sürecinde ciddi oranda yıpranan ilişkilerini onarmaya çalışıyordu. Ancak iktidarla ilişkileri öncülleme kolaycılığı, Demokrat muhalefetle gerektiği gibi iletişim kurulmasına imkan vermedi. 12 yıldır Kongre'ye hakim olan Cumhuriyetçilerin eski liderlerinden Bob Livingston'un lobicilik firmasının yardımıyla şimdiye kadar işin büyük kısmı halledilebiliyordu. Ama artık Kongre Demokratların... Türkiye 'eski kral öldü, yaşasın yeni kral' havasına mı girmeli? Bence hayır. Çünkü Cumhuriyetçiler çoğunluğu kaybetmiş olabilir; ama Kongre'nin yarıya yakın kısmı ve Beyaz Saray hâlâ ellerinde. Dolayısıyla zayıflamış olsalar da Washington'da hâlâ azımsanmayacak güçleri var. Diğer yandan, Ankara'nın Demokratlara açılma esnekliğini göstermemesi için bir sebep yok. Biraz geç kalınmış olsa da tren hâlâ tamamen kaçırılmış değil... Kongre'de dış politikada kilit pozisyonları tutacak Demokrat liderlerin çoğunun farklı sebeplerle Ankara'yla sorunları var. Müstakbel Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Pelosi, Senato Başkanı Harry Reid, Dış İlişkiler Komitesi Başkanı Senatör Joe Biden ve Uluslararası İlişkiler Komitesi Başkanı Tom Lantos bu cümleden sayılabilir. Kilit Demokrat liderlerle soğuklukları gidermek önemli. Başbakan Erdoğan, Washington ziyaretini, Kongre'nin tatile girdiği seçim kampanyası dönemi yerine, taşların yerine oturacağı Ocak 2007'den sonra gerçekleştirseydi ve Demokratlarla da görüşülebilseydi çok daha verimli olabilirdi... Türk-Amerikan ilişkilerinde yakın dönemde kriz potansiyeli taşıyan sözde Ermeni soykırım tasarıları ve Irak konularında Demokratların genel çizgisi Türkiye'den biraz uzak. 87 17.11.2006 / Tamer Korkmaz / Zaman 134 Ermeni tasarısı bu nisanda Kongre'den geçerse, Irak'ta Türkiye'nin kaygılarını derinleştirici adımlar atılırsa ve PKK varlığına karşı gözle görülür tedbirler alınamamış olursa, baharda kendimizi pekala yeni bir Türk-Amerikan krizi içinde bulabiliriz. Sırf sözde Ermeni soykırımı meselesi bile TürkAmerikan ilişkilerini zehirlemeye yeter. Böyle bir gelişmenin Washington'a karşı zaten bayağı tepkili olan Türk kamuoyu ve idari erkanınca nasıl karşılanacağını tasavvur edin. Ülkenin doğusunun Ermeni ve Kürtler arasında bölüştürüleceği korkuları iyice ayyuka çıkar. ABD'nin artık Türkiye'nin dostu olmadığı kanaati pekişir. Seçim havasına giren Ankara'da ilişkilere sahip çıkacak babayiğit de kolay kolay bulunamaz. Ve iki ülke arasında pekiştirilmeye çalışılan ortak stratejik vizyon ciddi zarar görebilir. Amerika'da siyasi tablonun değişmesi, dış politikasında taktiksel varyasyonlara yol açabilir; ama genel stratejik duruş pek değişmez. Türkiye gibi önemli bir bölgesel gücü küstürmemek, ABD için stratejik zorunluluk. Türkiye eskisi gibi çantada keklik değil. Türkiye küserse, ABD ve İsrail'in Ortadoğu'daki vahim konumunu düzeltmeye yeterince katkıda bulunamaz ve teröre karşı mücadelede radikallerin eli güçlenir. Türk-Amerikan stratejik ilişkileri, her iki ülkedeki iç siyasi kaygılara kurban edilmemeli. Muhtemel tren kazalarını önlemek, yoğun diyalogdan geçiyor.”88 TÜSİAD’ın Tasası, AKP’nin yasası: Bu kökten ve körden Batıcı kalantorlar, esasında kendi işletmelerinin lehine olan bir eğitim düzenlemesini bile tamamen ilkel, ideolojik şartlanma ile hatta biraz da İslam korkusu ile reddetmektedirler. Milli Eğitim Şurası'nda üniversitelere girişte meslek okullarına sıfır katsayı uygulanması ve genel lise konumuna sokulmaları yolunda önerilerin yer alması Türkiye'nin önde gelen kalantorlarının örgütü TÜSİAD'ı öfkelendirmiş: - Heeyt, sakın Şura'yı siyasete alet etmeyin! Emriniz olur!.. Bir toplumda meslek okullarının cazip hale gelmesi her şeyden önce sanayici ve işadamlarının, yani en kalantorları TÜSİAD denen örgüt çatısı altında kümeleşen kesimin lehinedir. Zira bu okullar cazip hale geldikleri takdirde, ülkemizde ara kademeler için nitelikli eleman bulabilmek kolaylaşacaktır. Lakin gelin görün ki, imam hatip lafını duydukları zaman nevirleri dönen bütün yükseltilmiş değer zebanileri, laiklik bağnazları, İslam karşıtları, gizli Haçlı işbirlikçileri gibi, kalantor sermayedarlarımızın da asap -ayrıca belki de nesep- damarları çatlıyor. - Milli Eğitim Şurası'na siyaset karışmasın. Neymiş, imam hatipliler de öteki meslek liseleri gibi sıfır katsayı hakkına kavuşacak, genel liselere benzeyecekler... Aman ne felaket! Peki ama bir işin yapılması siyasettir de, yapılmaması neden siyaset değildir? İmam hatiplilere sıfır katsayı uygulaması siyaset oluyor da, eksi katsayı uygulamak neden siyaset olmuyor? Bu ülkenin kalantorları adına ahkam kesen bir kurumun, temel terimleri kullanabilmek ve fikir ifade edebilmek bakımından ilkokul düzeyinde seyretmesi gerçekten çok acı ve utanç vericidir.”89 Diyen Sn. yazar, ya TÜSİAD’ın AKP’nin işini kolaylaştırmak ve tabanına ve topluma karşı bu iktidara mazeret kazandırmak için böyle davrandığını fark edemiyor… Veya, aynı danışıklı dövüşte üzerine düşen rolü oynuyor.. Çünkü aynı TÜSİAD’ın yan ve paravan kuruluşu TESEV’in, AKP’yi aklayan ama orduyu haklayan raporuna arka çıkmışlardı… Ama, o fırsat buldukça, demokrasi kılıcıyla saldırdıkları ordumuz, Fransa’nın Ermeni yanlısı tasarıyı kanunlaştırmasına karşılık, susan ve pusan AKP iktidarına rağmen, ilk ve ilkeli tepkiyi koyarak Milli ve haysiyetli bir tavır takınmıştı. M.S. bakanı da, artık utanma pazarına, bu onurlu çıkışın ardından bazı kararlar almak 88 13.11.2006 / Zaman 89 17.11.2006 / Ömer Lütfi Mete / Tercüman 135 durumunda kalmıştı. TSK, Fransa'yla neleri askıya aldı? Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral İlker Başbuğ, Fransa meclisinin Ermeni soykırımını tanıyan karar almasından sonra, bu ülkeyle askeri ilişkileri askıya aldıklarını açıkladı. TSK neleri askıya aldı? Türkiye'nin durdurduğu faaliyetler arasında iki ülkenin akademik nitelikli askeri çalışmaları bulunuyor. Karşılıklı askeri heyet ziyaretlerine ilişkin programlar da durduruldu. Karşılılık esasıyla 2007'de Hava Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Faruk Cömert'in Fransa'yı ziyareti planlanmıştı. Ermeni kararından sonra komutanın ziyareti 2007 programıyla birlikte iptal edildi. Ayrıca Fransa'nın onur nişanı verdiği generaller de kendi istekleriyle bu nişanları iade ettiler. TSK'nın ihtiyaçlarını karşılamak için Savunma Sanayii Müsteşarlığı'nca açılan ihalelere katılma konusunda da Fransa şansını yitirmiş görünüyor. Tank ve helikopter ihaleleri gibi önemli satın almalarda Fransız şirketlerinin ihalelere katılmaları artık olanaksız denilecek kadar zor. Türkiye ile Fransa arasındaki askeri ilişkiler tam anlamıyla donmuş durumda. Askerlerin aldığı bu karar ve gösterdikleri tepki, sivil alandaki ekonomik ilişkilere de yansıyacak boyutta görülüyor. Fransa, Ermeni soykırımı iddiasını kabul eden kararın yasalaşarak yürürlüğe girmesini engellemeden; bu konudaki tutumunu değiştirmeden, askeri ilişkilerin normale dönmesi de beklenmiyor.90 AKP’nin başörtüsünden sonra katsayı diye bir probleminin olmadığı ortaya çıktı Milli Eğitim Bakanlığı, akşamüstü yapılan son dakika operasyonuyla, büyük beklenti içinde olan meslek lisesi ve imam hatip lisesi öğrencilerini ve mezunlarını bir kez daha üzdü. 17. Milli Eğitim Şûrası’nda ‘tüm lise mezunlarının eşit şartlarda ve eşit puanda sınava girebilme’ imkânı getiren komisyon raporundaki açılım, Bakanlık bürokratlarının verdiği önerge ile sınırlandırıldı. Genel kurulda meslek lisesi ve imam hatip liselerinin katsayı mağduriyetini ortadan kaldıracak ağırlıklı temayüle rağmen ‘alan dışında tercih yapmayı yine kısıtlayan’ son dakika değişikliği, ‘bakanlığın medya ve birkaç laikçi çevrenin baskısına boyun eğerek geri adım atması’ olarak değerlendirildi. Şûra’da temayül de vardı Genel kurula sunulan komisyon raporunda, meslek liselerinin üniversiteye girişte karşılaştığı katsayı engelinin kaldırılması önerisi de yer alıyordu. Bazı çevreleri rahatsız eden bu öneri, raporda şu şekilde yer alıyordu: “Tüm ortaöğretim öğrencilerinin ayrım yapılmaksızın eşit şartlarda sınava girebilmeleri ve eşit şartlarda puanlamaya tabi tutularak tüm üniversitelere girebilmeleri benimsenmiştir”. Ancak Şûranın dördüncü günü akşamüstü verilen bir önerge ile katsayı sorununu tamamen ortadan kaldıran bu öneriden geri adım atıldı. Sınava eşit şartlarda ve eşit puanlarda girilmesi yerine, ‘liselerin sayısal, sözel ve eşit ağırlık alanlarına göre eşit olacağı’ kararı alındı. Buna göre, ağırlık olarak sözel bölümde olan İmam Hatip Liseleri sadece sözel alandaki üniversitelere liselerle eşit şartlarda sınava girecek. Ancak sözel ve sayısal alanlarda bir tercih yaparsa, puanı yine düşük hesaplanacak. Bürokratlarının da katıldığı 3 maddelik önergeyle ‘kendi alanlarında üniversiteye gidenlere ek puan verilmesi’ uygulamasını birçok şura üyesi anlamakta zorlandı. Meslek lisesi ve İmam Hatiplerin mağduriyetini yakından tanık olan birçok üye, getirilen yeni öneriyi sorunu çözmekten çok uzak olarak değerlendirdi. Önergede, “tüm orta öğretim kurumlarında ders ağırlığına göre, alan belirlemesinin yapılması aynı alanlardan mezun olan her türlü ortaöğretim mezunlarının eşit olarak yarışması benimsenmiştir” şeklinde ifade edilen yeni öneri, İmam Hatip ve meslek liselerine yine birçok yükseköğretim programını sınırlandıracak. Sağlam: İlk karara göre geri adım Milli Eğitim Bakanlığı ve YÖK Başkanlığı yapan Prof. Dr. Mehmet Sağlam, genel kurula sunulan ilk kararın liseler arasındaki katsayı farkını tamamen ortadan kaldırdığına işaret ederek, son değişikliğin bir geri adım niteliği taşıdığını söyledi. Şûra kararlarının tavsiye niteliğinde olduğu belirten Sağlam, hükümetin bu 90 17.11.2006 / Fikret Bila / Milliyet 136 kararı uygulayıp uygulayamayacağına ilişkin olarak ise, “YÖK orada bulunduğu müddetçe, yükseköğretime girişle ilgili kararların uygulama şansı olduğu kanaatinde değilim” dedi. Sağlam,”Son alınan kararla, şu ortaya çıkıyor: İmam hatip, öğretmen liseleri ve Mesleki teknik eğitimdeki çocuklardan eğer sözel bölümleri tercih edenler varsa, bunlar sözel bölümde lise mezunları ile eşit muamele görecekler. Anadolu İmam Hatip Lisesi mezunları ise, eşit ağırlıklı bölümde bu alandaki liselerle eşit muamele görecekler. Ve eşit ağırlıkla öğrenci alan üniversitelere girebilecekler. Sayısal olanlar da, sayısal alandaki liselerle eşit şekilde girecekler” dedi. İmam Hatip ve meslek liselerinin; ya sözel ya da eşit ağırlıkta değerlendirileceğinin altını çizen Sağlam, “Bu şekilde en azından liselerdeki başarı puanlarına göre alanlarında eşitlik getirilmiş oluyor. Ancak, ilk alınan karardan bir geri adım söz konusu” dedi. Bu kararın tüm lise mezunlarının istediği bölüme eşit şekilde girmesine imkân tanımadığını vurgulayan Sağlam, ilk önerinin bu açılımı sağladığını dile getirdi. Gündoğdu: Gönlümüzden geçen olmadı Eşit şartlarda ve eşit puanlarda sınava girilmesi öngören kararın çıktığı komisyonda yer alan Eğitim Bir Sen Genel Başkanı Ahmet Gündoğdu ise, gönlünden geçenin katsayının tamamen kaldırılması olduğunu söyledi. İlk katsayı düzenlemesinde öğrencilerin çözebildikleri soru oranında puan alabilecekken son değişiklikle kendi alanında, başka alanlardaki öğrencelere göre avantajlı bir şekilde puan alacaklarını söyleyen Gündoğdu, “Ortaöğretim komisyonunda, delegelerin iradesi, eşit şartlarda sınav girebilme ve 1999’a dönüş şeklindeydi. Genel kurulda ek önergelerle, alan belirleme ve alana göre yükseköğretime girme temayülüne dönüştü. Bizim beklentimiz, Milli Eğitim Bakanlığının bu kararları referans olarak yürürlüğü koymasıdır” dedi. Önder: Derinden ikaz gelince, AKP geri adım attı!. ÖNDER Genel Başkanı Yusuf Ziyaettin Sula ise, “Son dakika operasyonu, derinden bir yerlerin ikazıyla yapılmış gibi geldi bize” diye konuştu. TÜSİAD benzeri kuruluşların açıklamalarından sonra bu değişikliğin yapıldığını hatırlatan Sula, “Lafı dolandırmanın bir anlamı yok. Neticede eşit şartlarda girilebilecek ve puan hesaplaması yapılabilecek bir imtihan bu. Bir takım formüllere hiç gerek yok. Hala bir takım kısıtlamalarla bir şey yapılmaya çalışılıyor. Tek çözüm, meslek liselerinin önündeki engelin tamamen kaldırılmasıdır” diye konuştu. Lafı dolandırmanın anlamı var mı? Şuurlu Öğretmenler Derneği Genel Başkanı İsmail Hakkı Akkiraz ise, geri adımı “Beklenen oldu” şeklinde değerlendirdi. Şûranın yaklaşan Cumhurbaşkanlığı seçimi ve genel seçimlerin arifesine denk getirilmesi nedeniyle milletin beklentilerinin aksine radikal kararlar alınmaktan çekinildiğini vurgulayan Akkiraz, “ Daha önce komisyonlarda kabul edilen kararlar, sırf bir takım çevreleri ürkütmemek için lightlaştırılmıştır. Bizim kuşkumuz millete verdiği sözlerine yerine getiremeyenlerin bu Şûra’yı, millete karşı takiyye aracı olarak kullanma temayülü idi. Ve bunun gerçekleştiğini görüyoruz. Çok değerli fikirlerin ortaya çıktığı bu şura, adeta yaklaşan seçimlere kurban edilmiştir” diye konuştu. Ahlâk Reformu ve Millî Eğitim Şûrası Eğitimde, Toplumsal gerginlikler ve çatışmalar değil, ilmi yaklaşımlar ve Milli uzlaşmalar aranması gerekir. “Gelenek ve değer tanımayan, her şeyi iktidar hırsının aracına dönüştüren AKP’nin, 17. Milli Eğitim Şurası’nı da politik amaçlarına alet eden ilk örnek olarak tarihe geçmiştir. 17. Milli Eğitim Şurası “sorunlara her zaman ikiyüzlü politikalarla yaklaşan iktidarın değişmez karakterine bir kez daha şahitlik etmiştir. Şuraların, milli eğitimin faaliyet ve yaklaşımlarını kapsamlı bir biçimde değerlendirme amacı taşıdığını, eğitim tüm toplumun geleceğini ilgilendiren bir kurum olduğundan eğitimde, toplumsal gerginlikler ve çatışmalar değil uzlaşmalar aranması gerekmektedir. “İkinci utanç verici tavrı, dört yıldır Anayasayı değiştirecek bir çoğunlukla iktidar olmasına rağmen, dördüncü yılın sonunda imam-hatiplere uygulanan haksız katsayı uygulamasını şuranın gölgesine saklanarak gündeme getirmesidir. İktidara sormalı: 2002’de iktidar oldunuz, ortada yıllardır süren bir mağduriyet var, bugüne kadar vicdanınız sızlamadı da seçimlere bir yıl kala mı adalet, 137 hakkaniyet aklınıza geldi? Açıkça ifade ediyorum, yolunuz yönteminiz yanlış, aklınızdaki fikir yanlış, toplumsal sorunlara yaklaşımınız yanlış, sorunlarla iktidarınız arasında kurduğunuz bağ yanlış. Siz yanlış bir iktidarsınız, sizden milletin derdine bir derman olmaz.91 Refahyol farkı AKP Hükümeti döneminde bütçeden yatırıma ayrılan kaynak sürekli geriliyor. Faiz dışı fazla hedefi ve faiz ödemelerinden dolayı yatırımları sürekli ikinci plana atan hükümet, ayırdığı düşük kaynağı datam olarak kullanmıyor. Bütçeden yatırıma ayrılan kaynaklar bakımından Refahyol Hükümeti dönemi ile AKP Hükümeti dönemleri karşılaştırıldığında arada büyük bir farkın olduğu ortaya çıkıyor. 2007 bütçesinden yatırımlara ayrılan ödeneğin (12.1 milyar YTL) toplam giderlere oranı yüzde 5,9’da kalırken, bu rakam Refahyol Hükümeti dönemin de ise yüzde 8 seviyesindeydi. Son dört yıllık sürede yatırıma ayrılan kaynakların tamamı kullanılmadığı düşünülürse 2007’de bu rakam yüzde 5’lerin de altına da düşecek. Oysa Refahyol döneminde yüzde 8’in tamamı yatırımlarda kullanılmıştı. Öte yandan Refahyol döneminde KİT’ler tarafından yapılan yatırımlar, destekli bütçe yatırım ödenekleri içerisinde yer alınıyordu. KİT’ler tarafından gerçekleştirilen yatırımlar da dikkate alındığında Refahyol iktidarında gerçekleştirilen yatırımların bütçenin yüzde 20’sine kadar çıktığı görülüyor. AKP ise KİT’lerin önemli bir kısmını özelleştirme adı altında sattığı için ve geri kalanlara da yatırım yaptırmadığından dolayı, gerçekleşen yatırımlar bütçe ile sınırlı kaldı. Bütün bunlar incelendiğinde Refahyol Hükümeti’nin 1 yılda yaptığı yatırımların, AKP’nin 4 yılda yaptığı yatırımlardan daha fazla olduğu ortaya çıkıyor. AKP Hükümeti’nin ‘yatırım karnesi’ incelendiğinde ortaya acı bir tablo çıkıyor. 3 Kasım 2002 tarihinden Eylül 2006 tarihine kadar olan zaman zarfında, toplam 30.9 milyar YTL kamu yatırım harcaması gerçekleştirildi. Aynı dönemde faiz ödemelerine ise 200 milyar YTL ödendi. Yani söz konusu dönemde, gerçekleşen yatırımların faiz giderlerinin 7 de bir’i kadar olduğu izleniyor. Bu da hükümetin, 72 milyona harcadığının 7 katını bir avuç rantiyeciye harcadığı gösteriyor. 2007 yılında kamu yatırım harcamaları için 12.1 milyar YTL ödenek öngörülüyor. Yatırım harcamalarının bütçe içindeki payı öngörülen ödeneğin tamamı harcansa bile yüzde 5,9’a inmiş durumda. Bu rakamın GSMH’ya oranı ise yüzde 1,9 seviyesinde. 2007 için hedeflenen bu rakamın da gerçekleşmesi mümkün görünmüyor. Çünkü AKP iktidarı boyunca yatırım gerçekleşme rakamları daima bütçeye konulan yatırım ödeneklerinin altında kaldı. Nitekim 2006 yılı bütçesine yatırım harcamaları için 12,4 milyar YTL ödenek konulduğu halde Eylül ayı sonu itibariyle yatırım giderleri gerçekleşmesi 6 milyar YTL’ de kalmış ve yıl sonuna kadar en fazla 10.8 milyar YTL harcama gerçekleştirilebileceği öngörülüyor. Aradaki bu 1,6 milyar YTL ise geçmiş yıllarda olduğu gibi yine faiz ödemelerinde kullanılacak. Böyle olunca, 2007’de de 12.1 milyar YTL hedeflenirken, gerçekleşen rakamın 10 milyar YTL seviyesinde kalacağı tahmin ediliyor. DİYALOG DEĞİL DEJENERASYON! Neo-conizmin Hitler’i olan Bush yönetiminin izlediği saldırgan dış politikanın dünya güvenliğini tehdit ettiği konusunda aklıselim sahibi herkes hemfikir… Amerikan yönetimini ele geçiren Neo-con’lar, kendi saplantılı politikalarını herkesin benimsemesini istiyorlar. “Ya bendensin, ya da düşmanımsın” politikasının bugün gelip dayandığı yer, kaos, katliam, gözyaşı ve acıdır. Küresel imparatorluk peşinde koşan ABD, kendi doğrularını tüm dünyaya dayatmaktadır. Amerikan yönetiminin Neo-Con’ların izini taşıyan dış politikası, pek çok bilim adamı, siyasetçi, diplomat ve işadamı tarafından eleştiriliyor. Hatta bu eleştiriyi yapanların çoğu da ABD’nin kendi vatandaşları… Şimdi sizlere Neo-conizm’in tehdit ve tehlikelerine dikkat çeken çarpıcı tespitlerden bazılarını sunmak istiyorum: “Dünyaya kalıcı bir şekilde hâkim olma niyetiyle yola çıktık ama sonra kendi başımıza kaldık… 91 (a.a) 138 Korkulan, nefret edilen, yozlaşan ve yozlaştıran, devlet terörizmi ve rüşvetlerle düzeni sağlamaya çalışan megaloman Amerika, bütün dünyayı karşısına almış durumda… Napolyon’un aslanına binmiş durumdayız. Ancak nasıl geri ineceğimizi bilmiyoruz…” Chalmers Johnson “Amerika’nın dış politikası, her türlü düşünce ve denetimden yoksun olarak akan nehir misali bir yerlere doğru sürüklenip gidiyor...” Emmanuel Todd “Bush yönetiminin Stratejik Önalcılık Doktrini, tek taraflı bir biçimde uygulandığı takdirde sınırı olmayan, BM ya da uluslararası hukuka hesap vermeyen, sorumlu hükümetlerin kolektif kararlarına dayanmayan ve daha da kötüsü pratik bir zorunluluk olduğuna dair inandırıcı bir gerekçe gösterilmesini gerektirmeyen bir doktrindir.” Richard Falk “Bush görevinden ayrıldığında Amerika çok daha zayıf bir hale gelecek…” Immanuel Wallerstein “ABD, sadece ülkenin karakterini değil, dünyadaki rolünü de değiştiren aşırı bir ideolojinin elindedir. Hükümet, daha önceden olmadığı gibi otoriter ve zalimce davranmaktadır. Bush yönetiminin politikaları, yalnızca Amerika’nın dünyadaki durumunu etkilememekte, aynı zamanda yurt içinde orta sınıfın ve fakirlerin aleyhine zenginlere yaramaktadır.” George Soros “Hegemonyaya destek verenlerin ortaya koyduğu dış politikanın sadece gaz pedalı var, fren pedalı yok. Bu kişilerin sadece tek yanlılığa ve hegemonyaya odaklanmaları ABD için kötü sonuçlar doğurabilir.” Joseph Nye Ve son olarak Francis Fukuyama… Bilindiği gibi kendisi Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi’ne destek veren Neo Con’ların önde gelen isimlerinden biriydi. Bush yönetiminin saldırgan politikalarına destek veren Fukuyama, şimdi gelinen noktanın artık kendisini bile rahatsız ettiğini şöyle ifade ediyor: “Her krizi doktrinimizin en dar kalıbı olan askeri müdahale yaklaşımıyla çözmeye çalışmak ABD’yi çökertti. Dış politikada artık daha gerçekçi bir çizgi izlenmesi gerekiyor. Neo-conizm, tarihin tozlu raflarında, başarısız ideolojiler arasında yerini almalı. Çünkü artık benim dahi destekleyemeyeceğim bir şekil aldı...” Neo-Conizm dünyayı tehdit ediyor… Dünyanın gidişatını tehlikeli bulan akıl sahibi her insan, Neo-Conizmin mutlaka durdurulması konusunda aynı görüşü paylaşıyor. Önde gelen Neo Con’lardan Fukuyama’yı bile tedirgin eden saldırgan politikalar “tarihin tozlu raflarında, başarısız ideolojiler arasında yerini almadıkça” dünyaya rahat yüzü yok gibi gözüküyor… Herkes biliyor ama kimse açıkça söylemiyor. Fethullah Gülen Kur’an ı "İncilleştirdi" Tartışma yaratan kitabın üzerinde "Kur'an-ı Hâkim’in açıklamalı Meali, Prof. Dr. Suat Yıldırım" yazıyordu. İlahiyat Fakültesini bitirdikten sonra, Edirne Müftülüğüne atandığı Suat Yıldırım’ın biyografisinde yer almıyordu. Bu boşluğu da biz dolduralım: Suat Yıldırım, 19Ş4'te Edirne Müftülüğüne atanmış ve burada Fethullah Gülen ile tanışmıştı. İlahiyatçıların "kendi aralarında" aylardır tartıştığı mesele, ekrana yansıdı. Hulki Cevizoğlu’nun 17 Şubat 2006 günü Kanaltürk'te canlı olarak yayımlanan programda, "Hz. Muhammed'e hakaret karikatürleri" ve "dinler arası diyalog" tartışılıyordu. Konu, "Türkiye'yi kullanmaya çalı-Şan Batı, niçin Hz. Muhammed’e saldırmaya başladı? Dinler arası diyalog diyen Vatikan-etkisinde-ki Avrupa ülkelerine ne oldu da, dinler arası kin başlattılar?.." sorusunun cevaplarını aramaya geldi. "Dinler Arası Diyalog ihaneti" adıyla bir kitap yazan program konuğu ilahiyatçı Prof. Dr. Yümni Sezen, görüşlerini açıklamaya başladı. Dinler Arası Diyalog İhaneti Prof. Yümni Sezen'in açıklamaları devam ederken, Marmara Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Suat 139 Yıldırım telefon ederek dinler arası diyalogu savunmaya ve Prof. Yümni Sezen'in kitabını eleştirmeye başladı. Prof. Yümni Sezen buna hazırlıklıydı. Elindeki kitabı, Hulki Cevizoğlu'na uzattı. A'râf Suresi 40. ayeti göstererek "şurayı okur musunuz" dedi. Kitabın üzerinde, "Kur'an-ı Hâkim’in açıklamalı Meali, Prof. Dr. Suat Yıldırım" yazıyordu. Bu kitap, Zaman Gazetesi'nin 1998 yılında okuyucularına kupon karşılığı dağıttığı bir "meal"in, daha sonra yeni baskısı yapılıp, satışa sunulan nüshasıydı. Ancak, kitabın üzerinde, "Kur'an meali" yazmakla birlikte, ayetlerin sonunda, "Markos 10, 25; Luka 18,25" gibi ibareler bulunuyordu. Kitap karıştırıldıkça birçok ayetin sonuna, Tevrat ve İncil’den bölümler eklendiği görüldü. Tevrat ve İncil’den eklenen bölümlerin toplam olarak 488’e ulaştığı ise daha sonra anlaşılacaktı. Vatikan'a Verilen Söz Nasıl Yerine Getirildi? Fethullah Gülen, Papa'ya bu mektubu vermeden önce, "dinler arası diyalogun" kendisine vereceği görevi belirlemiş ve Suat Yıldırım'dan, bir "Kur'an meali hazırlamasını istemişti. Suat Yıldırım, bir süre bu isteği yerine getirmekte isteksiz davrandı. Ama Gülen, Papa'ya yazılı olarak yaptığı taahhütte; "İslam’ın asırlarla ölçülen yanlış algılanmasını silip atacak bir diyalog imkânı" bahsedilmesi halinde, "İslam'ın yanlış anlaşılmasında en büyük paya sahip olan Müslümanların hatalarını affettireceklerini açıkça söylemişti. Şimdi sıra, verilen sözü tutmaya gelmişti. Ramazan ayında dağıtılacak "meal"in reklâmları ile sadece cemaate değil, Vatikan'a da gerekli duyuru yapılmaya başlandı. Zaman Gazetesi, hediye edeceği "meal"i şöyle tanıtıyordu: "Okuyucularımızla paylaşmayı düşündüğümüz bütün eserler, temel İtibariyle bir tek kaynağa, yani Kur’an a dayanıyordu. Şimdi ise, yılların birikimi ve muhterem hocamız Suat Yıldırım'ın kalemiyle o kaynağın bizzat kendisiyle müşerref olma durumundayız. Müellifin de ifade ettiği gibi meal, asıl metinle anlatılmak istenilen mana zenginliğini olduğu gibi yansıtmaktan aciz olsa da, onunla başlanılan bir yolculuğun sekteye uğramadan devamı halinde oluşacak birikim külli bilginin kapılarını açacaktır". "Müellif" Suat Yıldırım ise, "eser"ini şöyle tanıtıyordu: "Mealimizin bildiğimiz kadarıyla başka hiçbir mealde bulunmayan, özelliği, Kur'an ın yine Kur'an la tefsirini ihtiva etmesidir. Tefsir usulünde bildirildiği üzere Kur'an ı tefsir etmek isteyen insanın yapacağı İlk iş, ayeti açıklamaya yardım eden diğer ayetleri bulmaktır. Zira "Kur'an ın bir kısmı diğer kısmını açıklar" diye hükme bağlanmış bir prensip oluşmuştur. İşte bunlara işaret etmek üzere ayet, meallerinin sonunda binden fazla ayeti referans vermiş bulunuyoruz.". Bu tanıtımda "unutulan" bir yön vardı. Ayet meallerinin sonunda referans olarak gösterilen ayetlerin 488'i "İncil ve Tevrat" ayetleriydi. "Şartlar, Israra ve Direnmeye Elvermedi" Prof. Suat Yıldırım, tanıtım yazısının sonunda, ilginç bir açıklama yapıyor: "Aslında bu Meal-İ Şerifi hazırlamaya başlamakla beraber, tamamlanmak üzere iken Zaman Gazetesi yetkililerinden yayınlama teklifi gelince kabulde biraz tereddüt geçirdim ve üzüldüm. Üzüntümün sebebi şudur: Eser tamamlanınca ben çok mahdut sayıda yayınlayıp son bir prova kabilinden bazı okurlardan alacağım eleştirileri değerlendirdikten sonra esas yayını düşünüyordum. Şartlar ilk fikrimde ısrara, direnmeye elvermedi". Suat Yıldırım'ın direnmesini önleyen şartlar neydi? Bu cümleyi o tarihte okuyanlar, "Suat Yıldırım'ın direnmesini Önleyen şartlar" üzerinde durmaya gerek görmemişlerdi. Yukarıdaki bilgilerden sonra, Suat Yıldırım'ın direnmesini önleyen "şartlar" ın ne olduğu ortaya çıkmış bulunuyor. Fethullah Gülen, Papa'ya yazılı taahhütte bulunmuştu ve taahhüt yerine getirilecekti. Günlerdir, Suat Yıldırım üzerinden yapılan tartışmalarda, İsmi telaffuz edilmeyen gerçek müellifin adını böylece Aydınlık'tan öğrenmiş oluyorsunuz. Bu bilgilerin doğrulanacağı günler de çok uzakta değil. Dinler arası diyalog İslam dünyası, "Dinler arası diyalog ve hoşgörüyü dünyayı Hıristiyanlaştırma projesi olarak kabul 140 ediyor. Papa II. John Paul'un 2000 yılına girerken (24 Aralık günü) yayınladığı mesajda: "Birinci bin yılda Avrupa Hıristiyanlaştı. İkinci bir yılda Amerika ve Afrika Hıristiyanlaştırıldı. Üçüncü bin yılda ise Asya'yı Hıristiyanlaştıralım" demişti. Yine; 1962'de toplanan ve 2. Ve 3. oturumu 6 Ağustos 1964'de yapılan II. Vatikan Konsilinin bu iki oturumu arasında Papa VI. Paul'ün, temel konusu "Diyalog" olan "Ecclesiam Suam" isimli genelgesinden sonra aynı çizgiyi takip eden papa II. John Paul'ün 1991 yılında ilan ettiği "Redemptoris Mission (Kurtarıcı Misyon)" isimli genelgesinde şöyle deniyordu: "Dinler arası diyalog, Kilise'nin bütün insanları Kilise'ye döndürme amaçlı misyonunun bir parçasıdır... Bu misyon aslında Mesih'i ve İncil'i bilmeyenlere ve diğer dinlere mensup olanlara yöneliktir. Tanrı, Mesih vasıtasıyla bütün insanları kendine çağırmakta, vahyinin ve sevgisinin mükemmelliğini onlarla paylaşmak istemektedir... Bu açıklamalar yapılırken, kurtuluşun Mesih'ten geldiği ve diyalogun evangelizasyon “misyon” dan ayrılmadığı gerçeği göz ardı edilmemiştir." (John Paul II, Redemptoris Missio - Encyclical Letter of the Supreme Pontİff on the Permanent Validity of the Church's Missionary Mandate - Libreria Editrice Vaticana, Roma 1991). 1964 yılında 2. Vatikan Konsili esnasında Papa VI. Paul’ün talimatıyla kurulan Hıristiyan Olmayanlar Sekretaryası’nın 1973 yılında sekreterlik görevine getirilen Pietro Rossano, Sekretarya’nın yayın organı Bulletin'deki bir yazısında, yine şunu belirtiyordu: "Diyalogdan söz ettiğimizde, açıktır ki bu faaliyeti, Kilise şartları çerçevesinde misyoner ve İncil'i öğreten bir cemaat olarak yapıyoruz. Kilise'nin bütün faaliyetleri, üzerinde taşıdığı şeyleri yani Mesih'in sevgisini ve Mesih'in sözlerini nakletmeye yöneliktir. Bu sebeple diyalog, Kilise'nin İncil'i yayma amaçlı misyonunun çerçevesi İçinde yer alır." Zaman Gazetesi Neye Hizmet Ediyor? Hırant Dink'in, istiklal Marşını eleştirdiği günlerde, Zaman Gazetesi yazarlarından Etyen Mahcupyan'ın köşesinde, Kurtuluş Savaşımızı aşağılayan şu cümleler yer aldı: Sentore cinayeti bir süreden beri devam eden 'Çılgın Türkler' senaryosunun doğal sonucudur. Bilindiği gibi 'Çılgın Türkler' Kurtuluş Savaşı'nda kahramanlıklar göstermiş olduğu varsayılan bazı insanların muhayyel hikâyelerini sunan bir kitabın adı. Yüz binlerce satan bu kitabın yarattığı etkiyi kendi misyonuna uygun bulan Hürriyet Gazetesi de söz konusu hikâyeleri dizi yapmış durumda. Böylece Türkiye kamuoyu kendi ezikliğini, aczini geçmişe ilişkin kurguların gerçek kabul edilmesiyle telafi etmeye çalışıyor. Ne yazık ki bu psikolojik açıdan vahim bir hastalanma hali. Kendi kimliğini doğru dürüst tartışmamış, toplum olmayı becerememiş ama kendisini 'millet' sayan bu halk; bugün şovenist hezeyanlar içinde ruh sağlığını hızla yitiriyor. Rahip cinayetine 'provokasyon' diyen Hürriyet ise, haftalardır kendi yaptığı provokasyonu görmüyor... Etyen Mahcupyan'ın köşesinde bu satırları okuyanlar, Zaman Gazetesini protesto ettiler. Zaman gazetesi'ne telefon ederek tepkilerini belirten okuyucuların ortak tepkisi şu noktalarda toplandı: "Zaman Gazetesi kurulurken, sermayesini cami cemaatlerinin rızkından kestiği paralarla oluşturdu. Vatan, din, namus, millet için yayın yapmak vaadiyle yardım paraları toplandı. Etyen Mahcupyan Efendi, belki bunları bilmez. Ama gazetenin başındakiler, bunları unuttu mu? Bu gazeteyi, vatanımıza, milletimize hakaret edilsin, şerefimize dil uzatılsın diye mi çıkarıyorsunuz? Dinler arası diyalog dediğiniz bu mu? Bu yazılara mani olacak kimse kalmadı mı? Peygamberimize yapılan hakareti fikir hürriyeti olarak gören batı zihniyeti, Zaman Gazetesine de mi hâkim oldu? Öte yandan; Etyen Mahcupyan'ın, Trabzon’da papaz Sentore cinayetinden Hürriyet Gazetesi'nin sorumlu olduğu iddiasına, Hürriyet Gazetesi'nden bir cevap gelmemesi dikkat çekti. Vatikan'dan Beklenen Mesaj Geliyor 1998 yılının Ocak ayında, Katolik dünyasının lideri Papa II. John Paul, Kardinal ^Francis Arinze aracılığıyla Ramazan'ın sona ermesi ve yaklaşan bayram sebebiyle Fethullah Gülen'e bir mesaj gönderdi. Kardinal Arinze, Vatikan'da "Dinler arası Diyalog için Papalık Kurulu"nun başkanlığını yürütüyordu. Mesajın gerçek anlamı, kardinalin "sıfatı" ile ortaya konulmuştu. Mesaj derhal alındı. Fethullah Gülen, Başbakan 141 Mesut Yılmaz'ın görevlendirdiği diplomatlarımız tarafından İtalya'da karşılandı ve 9 Şubat 1998'de Vatikan'da Papa II. John Paul ile görüştü. Bu görüşme sırasında Papa'ya verdiği mektupta, Gülen, "hükümet üyesi" edası ile Papa'yı Türkiye'ye davet ederken, Filistinli liderlerle diyalog kurmak suretiyle Kudüs'ü birlikte ziyaret etmeyi, ilki Washington'da olmak üzere muhtelif dünya başkentlerinde bir konferanslar serisini gerçekleştirmeyi öneriyordu. Gülen, İncilleştirmenin Çerçevesini Açıklıyor Papa'ya verilen mektupta, asıl dikkat çeken mesajlar şöyle ifade ediliyordu: "Dinler arası Diyalog için Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz, İslam yanlış anlaşılan bir din olmuştur ve bunda en çok suçlanacak olan Müslümanlardır. Müslüman dünyası, İslam’ın asırlarla ölçülen yanlış algılanmasını silip atacak bir diyalog imkânını bağrına basacaktır. En aciz bir şekilde bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazı yardımlarımızı sunmak için size geldik. Amacımız bu üç büyük dinin inananları arasında hoşgörü ve anlayış yoluyla bir kardeşlik tesis etmektir. Hâlihazırda üç büyük dinin bağlıları arasındaki bağlan güçlendirmeye yönelik olarak dinler arası diyalog konusunda Vatikan'ın da temsil edileceğini ümit ettiğimiz bir konferans düzenleme sürecinde bulunuyoruz. "İncilleştirilen" Kur'an Meali Kimin "Eser"i... Tartışma yaratan kitabın üzerinde "Kur'an-ı Hâkim’in açıklamalı Meali, Prof. Dr. Suat Yıldırım" yazıyordu. Suat Yıldırım, 1941 Yılında Diyarbakır Ergani'de doğmuş, 1959 Yılında Diyarbakır Ziya Gökalp Lisesi'ni, 1964 yılında da A.Ü.İlahiyat Fa-kültesi'ni bitirmiş, 1968 yılında Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'ne Arap Dili ve Edebiyatı Asistanı olarak atanmıştı. Eldeki bilgiler böyleydi. Ne var ki, İlahiyat Fakültesini bitirdikten sonra, Edirne Müftülüğüne atandığı Suat Yıldırım'ın biyografisinde yer almıyordu. Bu boşluğu da biz dolduralım: Suat Yıldırım, 1964'te Edirne Müftülüğüne atanmış ve burada Fethullah Gülen ile tanışmıştı. Fethullah Gülen o sırada, Edirne'de Dar'ül Hadis camiinde Kur'an Kursu öğretmeni ve fahri imamlık yapıyordu. Tesadüf bu kadarla kalmadı. Suat Yıldırım ile Fethullah Gülen, birlikte bir ev tutmuş ve "ev arkadaşı" olmuşlardı. Suat Yıldırım 1968'de Arap Dili ve Edebiyatı Asistanı olarak üniversite kariyerine başladıktan sonra, üniversitenin İslam'ı ilimler Fakültesi'ne geçti. 1973'te doktora tezini tamamladı. 1977'de doçent oldu. Medine İslam Üniversitesi'nde öğretim üyesi olarak çalıştı. 1988 yılında profesör olarak göreve başladığı Sakarya ilahiyat Fakültesi’nin 1993 – 1996 yılları arasında dekanlığını yaptı. İşte bu sırada, 1990 sonrasında Fethullah Gülen, Suat Yıldırım ile "yeniden" tanıştı. Fethullah Gülen cemaatinin "toplantılarına" davet edildi. 1964'teki "ev arkadaşlığı"nın tazelendiği o günlerde, Gülen, Suat Yıldırım'ın, ev ve araba sahibi olmasını istiyordu. Bu isteğini "baş muavini" Nurettin Veren'e iletmişti. Suat Yıldırım da, Fethullah Gülen'in "kurmay" toplantılarının müdavimleri arasına girmişti. Fethullah Cemaatinin Türkiye'deki yetkilisi oldu Prof. Suat Yıldırım, halen Marmara Üniversitesi ilahiyat Fakültesi'nde öğretim üyesi. Fethullah Gülen'in "baş muavini" Nurettin Veren'in açıklamalarına göre, Suat Yıldırım, Cemaat içerisinde Zaman gazetesi eski sahibi Alâeddin Kaya, Fatih Üniversitesi başkanı Prof. Dr. Şerif Ali Tekalan, Gazeteciler Ve Yazarlar Vakfı Başkanı Harun Tokak ve Gülen'in akrabası ve bütün şirketlerin yöneticisi, gizli kasa durumunda olan Ali Bayram'dan daha yetkili konumda bulunuyor. Dinler arası diyalog sürecinin "ateşli" savunucularından olan Suat Yıldırım, Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı çatısı altında faaliyet gösteren Kültürler Arası Diyalog Platformu tarafından düzenlenen "Hz. İbrahim’in Aydınlığında DİNLER ve BARIŞ" sempozyumunda şu görüşleri savundu: "Dinler arası barış olmadıkça dünya barışı imkânsızdır. Bu gerçek de, farklı din mensuplarının birbirleriyle diyalog içinde olmalarını gerektirir. Özellikle Hz. İbrahim’i (a.s.) ortak ata olarak kabul eden, onun dinine ve milletine mensup olmakla övünen Müslüman, Hıristiyan ve Yahudiler arasında daha geniş bir müşterek alan bulunmaktadır. Bu ortak değerleri ortaya ^oymalarında fayda vardır. "Dininizi ve hayatınızı kurtarmanın savaştan başka yolu yoktur!" hıncı ile üç asır boyunca haçlı orduları dünyayı kanla doldurdular. Oysa İslâm’ı tanıma cihetine gitselerdi, Müslümanlar da onları bilgilendirselerdi bu 142 gibi savaşlar önlenebilirdi. "Bu cehalet ve bağnazlık çağlarının geride kalmasından ötürü büyük bir memnuniyet duymak gerekir. Şu bir gerçektir ki, diğer din mensupları gibi bundan böyle Hıristiyanlar da, dünyada başka büyük dinlerin bulunduğunu, dünyanın kendilerinden ibaret olmadığını iyice anladılar. 1965 yılında sona eren Vatikan II konsili, diğer din mensuplarına, özellikle Yahudi ve Müslümanlara diyalog tekli etti. Konsil metni Müslümanlarla ilgili kısmında, Hıristiyanlıkla müşterek olan inanç, ibadet ve ahlâk prensiplerine yer verdikten sonra şu paragrafı da ilâve etti: "Her ne kadar, asırlar boyunca, Hıristiyanlarla Müslümanlar arasında birçok anlaşmazlıklar ve düşmanlıklar ortaya çıkmış ise de Konsil, hepsini geçmişi unutmaya, samimi olarak karşılıklı anlayışa gayret göstermeye ve bütün insanlar için sosyal adaleti, barış ve hürriyeti birlikte korumaya ve geliştirmeye teşvik eder. " Hıristiyan-Müslüman görüşmelerinde Türkiye uzun zaman pek yer almadı. ,O derecede ki. Diyanet İşleri Başkanlığı'nın 1968 yılında Papalıktan gelen Ramazan bayramı kutlama mesajı karşısında ne yapacağını şaşırdığını ve mukabele etmediğini bizzat biliyorum. Buna benzer tutumların 1980'li yıllarda da devam ettiğini, o sıralarda Diyanet Dış ilişkiler Dairesi yetkililerinden dinlemişimdir. Bu çekingen ve dışa kapalı tutum yüzünden, 1998'de Fethullah Gülen Hoca efendi’nin Papa'yı ziyaret etmesi, ülkemizde bazı çevrelerce yadırganmıştı. Hıristiyan dünyası, Katolik, Protestan, Ortodoks olarak hemen bütün kısımlarıyla diyaloga yanaşıyorlar. Üstelik tarih içinde bir kısım savaşlar ve haksızlıklar yapan Hıristiyan devletlerin tutumlarından dolayı özür diliyor, "geçmişte olanları karşılıklı olarak unutmaya çalışalım, Batılı ülkelerle Hıristiyanlığı aynılaştırmayın, şimdi barış, adalet ve insan hakları için yapacağımız çalışmalara bakalım", diyorlar. Bu teklifi yaptıkları sırada, dünyevî kuvvet dengeleri bakımından Müslümanlardan daha güçlü olduklarını da unutmayalım. Bu tutum karşısında "Samimi misiniz?", "Size inanmamız kolay değil", "Sizin ecdadınız bizimkilere zulmetti", "G. Bush hükümeti neden şöyle şöyle yapıyor?" veya "israil neden Filistin'de bu katliamları yapıyor?" diye cevap vermek ve uzatılan eli reddetmek isabetli olmasa gerektir. Zira bu teklifin sahipleri, zaten o haksızlıkları takbih ettiklerini ilân ediyorlar. Kin ve savaşı asırlarca yaşayıp tecrübe ettik. Biraz da sulh ortamında yaşamaya çalışalım. Bazı Hıristiyanların "Biz Müslümanlara doğru çok adım atıyoruz, ama onlar bize pek yaklaşmıyorlar" demeleri normal karşılanabilir. Fakat rahatsızlık duyan Müslümanların bulunmasını anlamak zordur. Bunlar müşahhas kazanımlar değilse, daha ne olması beklenebilir ki?" Diyalog, kuzu postuna sarılmış bir misyonerlik hareketidir Almanya’dan ekranda bizi seyreden değerli bir okuyucum, dinlerarası diyaloga neden karşı olduğumu, diyalogun hiç mi iyi tarafı olmadığını vs yazmış. Bu kadar konferans vermemize ve bu konuda bir kitap yazmamıza rağmen, demek ki meseleyi iyi anlatamamışız. Şimdi niye karşı olduğumu, kısa maddeler şeklinde izah edeyim. 1- Öncelikle Efendimizin şahsiyetli ve Kur’an merkezli önderliğinde, Ali İmran suresinin 64. ayetinde buyrulduğu şekliyle diyalogun sürdürülebilir olduğunu söyleyebilirim: “Ey kitap ehli, sizinle bizim aramızda ortak eşit bir kelimeye gelin, Allah’tan başkasına ibadet etmeyelim, ona hiçbir şeyi ortak koşmayalım ve birbirimizi Allah’tan başka rab edinmeyelim.” Dikkat edilirse ayet, diyaologun ön şartı olarak tevhidi ortaya koymaktadır. Çünkü müesses kilise (Tüm Katolik, Ortodoks ve Protestanlar buna dahildir. Zira bu üç mezhebe göre de, Hz. İsa, Tanrı-Baba’nın yeryüzünde insan suretindeki mücessem şeklidir.) Paganizm’den mülhem Teslis’i (Üçlü İlah anlayışını) Hıristiyanlara dayatmışlardır. Karşı çıkan tevhid grupları, Arius gibi katledilmişlerdir. Demek ki onlar tesliste direttikleri sürece, teolojik düzlemde diyalogun anlamı yoktur. 2- Müesses Kilise, İslam’ı ve onun Peygamberini, asla vahyi anlamda din olarak kabul etmez. İslam, sadece sosyolojik anlamda heterodoks (sapkın) bir dindir. Peygamberi Muhammed (as) haşa, “Anti-christ”, yani şeytandır. Zira diyalogcular açık olarak şunu söylerler: “Eğer biz Hz. Muhammed’i peygamber veyahut Kur’an’ı ‘Vahyi Kitap’ olarak kabul edersek, o zaman Hıristiyan olmamızın anlamı kalmaz.” 3- Diyalog, bir Vatikan projesidir. Amacı da barışı filan korumak değil, aksine, Müslümanları kimliksizleştirmek ve Hıristiyanlaştırmaktır. Yani diyalogun öznesi Vatikan, nesnesi ise Müslümanlardır. Zira 143 diyalogu başlatan Papa 23. John ve onun ölümünden sonra devam ettiren Papa 6. Paul, yaptıkları konuşmalarda; Müslümanlarla yaptıkları diyalogun esas gayesinin, İbrahim’i gelenekten gelen Müslümanlara, Matta İncilinin de öngördüğü şekilde, İsa-Tanrının kurtarıcı misyonunu anlatarak, İncil’in mesajını onlara ulaştırmak olduğunu açıkça söyler. Zaten bundan dolayıdır ki, diyalogun teorisyenlerinden olan Kardinal Francis Arinze, diyaloga katılan Hıristiyan katılımcıyı “holy pilgrim” (kutsal hacı) olarak yad eder. 4- Diyalogu savunan İnkluvistler (Yani Kapsayıcılar. Örneğin John Hick, Mc. Grath) Makyevelist bir yaklaşım sergilerler. Biz İslam dairesi içerisinde de Tanrı kavramının bilinebileceğini kabul etsek bile, “son kurtuluşun” (Final / Salvation) İsa’nın tanrılığının ve kurtarıcı misyonu ile olabileceğinden vazgeçemeyiz fikrini savunurlar. Ne ilginç değil mi, Türkiye’de İslam tandanslı bir dergi tam bu mesajla örtüşür şekilde “insanlık Mesih’i bekliyor” diye manşet atmakta ve meşhur tefsircileri de, “İsa’nın şahsında buluşabiliriz” şeklinde görüş belirtmektedir. Hangi İsa; Tanrı İsa mı, yoksa sadece Resul ve nebi olan Kur’an-ı Kerim’in İsa’sı mı? Sonra niye Son Peygamber Hz. Muhhammed (SAV)in şahsında, tevhid sürecinin korunmuş ve en ekmel şekli olan Kur’an’da değil de, niye Roma ikonası ile süslenmiş İsa’da buluşuyoruz Allah aşkına bu nasıl bir İslam anlayışıdır? 5- Diyalogdan teolojik / ilahiyat anlamında bir şey çıkmaz. Çünkü ne Yahudiler Hz. İsa’nın “Mesih” olduğuna inanırlar, ne de Hıristiyanlar Hz. Muhammed’in son Peygamber, Kur’an’ın da son kitap olduğuna inanırlar. Zira Yahudilere göre Hz. İsa’nın statüsü “yalancı Mesih” Bar Kocbha ve David Alroy gibidir. Ortodoks Yahudiler için henüz Mesih gelmemiştir ve son peygamber de Malaki’dir. Bu dogmadır ve değişmez. Aynı şekilde, özellikle Katolikler için Yahudiler “teocid” (yani Tanrı Katili)dir. Çünkü Yahudiler, Ferisiler dönemin Roma valisi Pontius Pilatus’la işbirliği yaparak Tanrı-İsa’yı çarmıha germişlerdir. Bu aynen, bir Müslüman’ın Kadiyani, yahut Bahai ile yaptığı diyaloga benzer ve sonuç çıkmaz. Çünkü Hakla Batıl’ın karışmasından Hak sadır olmaz. Yani bir Müslüman, bir Kadiyani yahut bir Bahai ile ne kadar iyi ilişkiler içerisinde olsa da, Hz. Muhammed’den sonra Gulam Ahmed’in yahut Bahaullah’ın (Hüseyin Mirza Ali) peygamber olduğunu kabul etmez. Ederse, Müslümanlıktan çıkar. Zira bu iki zatın statüsü, Şia dahil tüm ehli sünnet mezheplerine göre yalancı peygamberler olan Müseylemetül Kezzap, Siccah, Esved El Ansi veya Tuleyha gibidir. Aynı şekilde, bir Hıristiyan ile ne kadar iyi ilişkiler ve diyalog içerisinde de olsak, Hz. Muhammed’in ve İslam’ın statüsü, onların gözünde “sapkınlıktan” kurtulmaz. Bunu karikatür skandallarından da anlamışsızıdır. Zira bu krizde, Batı’nın, yani Hıristiyanların İslam karşısındaki kolektif şuuru bütün çıplaklığı ile ortaya çıkmıştır. Müslümanların imajı... 6- Diyalog bu şekliyle İslam topraklarının işgaline ve Müslüman katliamına meşruiyet kazandırmaktadır. Zira konsil kararları Hz. Muhammed’e ve İslam’a hakareti yasaklamayan ve halen Benediktus gibi İslam’ı vahyi bir din olarak kabul etmeyen ve Peygamberimizi “şeytan” olarak algılayan bireylerle şaraplı toplantılarda Kur’an okutulmak suretiyle bir araya gelmek, onları taltif etmek, Müslümanların direncini ve azmini azaltır. Fıkhımızda Hz. Muhammed’e açık yahut gizli “şeytan” diyen birilerinin elini sıkmanın hükmünü sizlere bırakıyorum. 7- Diyalog bu şekliyle bir monologdur. Müslüman katılımcılar sadece birer figürandır. Bırakın diyalog toplantılarında Müslümanları anlamayı ve İslam’ın Batı’daki imajını düzeltmeyi, aksine, 1965’te Vatikan tarafından diyalogun resmen yürürlüğe girmesinden itibaren İslam ve Müslümanların imajı daha da kötüleşmiş ve İslam terörizmle özdeşleştirilmiştir. Yani Diyalogun Müslümanları anlamada ve imajını düzeltmede hiçbir katkısı söz konusu değildir. Diyalogun barışı korumada hiçbir etkisi olmamıştır, aksine, diyalogun yürürlüğe girmesinden on beş sene önce, yani 1950’den itibaren BM verilerine göre 1.3 milyar insan öldürülmüştür ve bunların 500 milyonu Müslüman’dır. Dikkat edilirse, buna Haçlıların, Moğolların, Rusların, Sırp, İngiliz, Fransız, Hollanda, İspanya ve Portekizlilerin yaptığı Müslüman katliamı dahil değildir. Hani diyalog barışı korumaya yönelikti? 8- Diyalog yoluyla Batı’nın İslam’ı öğrendiği, tam bir kuyruklu yalandır. Zira Batılılar İslam’ı bizden, 144 özellikle diyalogcu çevreden daha iyi bilmektedirler. Örneğin hiçbir diyalogcunun tasavvuf bilgisi, L. Masignon; Kur’an tarihi bilgisi T. Nöldeke; İslam bilmi bilgisi Helmut Ritter; İslam felsefesi bilgisi Henry Corbin; İslam medeniyeti bilgisi H. Gibb; İslam tarihi bilgisi Dozy, W. Berthold ve M. Watt; Kur’an semantiği bilgisi T. İzutsu; Ortadoğu çalışmaları B. Lewis ve Udo Stanbach kadar iyi değildir. Efendim, bunların bir çoğu öldü. Doğru, fakat çömezleri bizim diyalogculara argo bir tabirle, en hafifinden beş çeker. Zira bizim diyalogcuların birçoğu, harf devriminden önce ölen dedesinin mezar taşını bile okuyamaz. Bunlar mı Vatikan’la boy ölçüşecek? 9- Efendim, Kur’an’da, Hıristiyanların içerisinde “Allah” adı anıldığı zaman gözlerinden yaş akan keşiş ve din adamları vardır. Doğru, ama hangi keşiş ve Hıristiyanlar? Bahira ve Necaşi gibi olanlar amenna. Zaten onlar Efendimizin risaletine inanmışlardı. Yani Kuran’ın kastettiği bugünkü şirk içerisinde olan Teslisçi Hıristiyanlar değildir. Zira Kur’an, açıkça “Allah üçün üçü diyenlerin kafir olduğunu” açıkça beyan etmiştir. Peki öyleyse Kuran’ın olumlu anlamda kastettiği Hıristiyanlar kim? Ben, dinler tarihçisi olarak cevap vereyim: Bunlar, kökeni Hz İsa’nın üvey kardeşi ve sonradan şehit edilen Hz. Yakup’un önderliğini yaptığı Pauluscu Hıristyanlıkla mücadele eden tevhidçi, Hz. İsa’yı sadece Peygamber olarak kabul eden “ebionitik” kökenli Hıristiyanlardır. Bu tevhidçi Hıristiyan gruplar, Ariuscular, Üniteryenler, Bogomiller, Albililer vs adı altında varlıklarını günümüze kadar taşımışlardır. Yani sözün kısası, Kur’an’ın olumlu anlamda bahsettiği Hıristiyanlar, bugün diyalog yaptığımız “teslisci” Katolikler, Ortodokslar ve Protestanlar değildir. 10- İbrahim’i gelenek kavramı, Hz. Muhammed ve Kur’an hakem olmadan sakat bir kavramdır. Zira Yahudi ve Hıristiyanların kitabında da geçen Hz İbrahim ve ondan sonra gelen peygamberlerin şahsiyeti, Kuran’ın anlattığının aksine, yüz kızartıcıdır. Haşa, Hz. İbrahim hanımını Firavun’a, oğlu İshak da Filistilerin Kralı Abi Melek’e peşkeş çekmiştir, Hz. Lut kızları ile zina etmiş. Hz. Yakup iki kız kardeşi bir arada almış ve yine Hz. Davut Hitti Urya’nın karısı Beth Şeba ile zina etmiştir. Vs. Yine Hıristiyanlar da Hz. İsa’ya aynı iftirayı atarlar. Özellikle M. Luther’e göre İsa, Mecdelli Mereyem (Maria Of Magdelena) ile üç kez zina etmiştir. Görün ki, Hıristiyan Kutsal kitabında (bible) Peygamberler ne hale sokulmuştur. Kur’an’a göre, elinde balta ile inkilapçı bir biçimde putları kıran Hz. İbrahim’in prototipi, Tevrat ve İncil’de yüz kızartıcıdır. Demek ki, İbrahimi gelenekten aynı şeyi anlamıyoruz. Ve bu geleneğin son biçimi Kur’an ve Hz. Muhammed olmadan diyalog olmaz. 11- Peki diyalog değil de savaş mı yapalım? Hayır, bundan bu sonuç çıkmaz. Yapalım ama şartları Vatikan koymasın. Projenin nesnesi değil, öznesi olalım. Ve şunu söyleyelim: Gelin Ali İmran suresinin 64. ayeti kerimesinde buluşalım. İslam’a ve Hz. Muhammed’e hakaretten vazgeçin, Müesses Kilise olarak Batı’nın İslam dünyasındaki tüm katliamlarını ve insanlık dışı uygulamalarını kınayın ve bu işgal ve katliamlara örtülü veya açık destek vermeyin. Tıpkı Papa II. Jean Paul’un Ermeni Patriği II. Karakin’le görüşmesinde, Türkiye’yi Ermeni soykırımı ile suçlaması ve Türkiye’nin gerçek sahiplerinin Hıristiyan Ermeni ve Arapların olduğunu söyletmesi gibi. Diyalogu bir misyonerlik projesi olmaktan çıkarın, Christiana Famile gibi dergilerinizde Türkiye’yi Kilisenin kutsal toprakları olarak göstermekten vazgeçin, gelin o zaman diyalog yapalım... Türkiye Sağlık-İş Sendikası Genel Başkanı Mustafa Başoğlu''nun mektubu:'' Kur''an''ın geçerliliğine kanıt aramak, batılı asıla tercih etmek olur'' "Kur''ân İncilleştiriliyor mu?" tartışmasına Türkiye Sağlık-İş Sendikası Genel Başkanı Mustafa Başoğlu her zamanki zarafeti ve vukufiyetiyle katıldı: "Sayın Arslan, 28.2.2006 gün "Diyanet İşleri Başkanı daha çok konuşmalıydı: Tevrat ve İncil''e atıf yapmak ne derece doğru?" başlıklı yazınız üzerine size düşüncelerimi iletmek istiyorum. Yazınızda isabetle değindiğiniz Kur''an-ı Kerim''in İncil''den ve Tevrat''tan alacağı bir ilham yoktur, Kur''an-ı Kerim, son dini kitaptır. İncil''de yada Tevrat''ta geçen bazı konuların Kur''an-ı Kerim''de yer alması, Kur''an''ın son dini kitap olmasındandır. Diyanet İşleri Başkanı Sayın Prof. Dr. Ali Bardakoğlu''nun ülkemizdeki tefsir uygulamasında Tevrat ve 145 İncil''e atıfta bulunulması uygulamasının yanlış olmadığını söylemesini, gerçekle bağdaştıramıyorum. Bugün elde bulunan Tevrat ve İncillerde yer alan ifadelerden hangisinin aslı olduğunu Kur''an''la mukayese ederek değerlendirmek mümkün olabilir ama hiçbir zaman Kur''an-ı Kerim''i Tevrat ve İncil''le tefsir etmek böylece Kur''an''ın geçerliliğine kanıt aramak, batılı asıla tercih etmek olur, bu da kabul edilmesi mümkün olmayan bir davranıştır. Artık biliyoruz ki, hem Tevrat hem İncil insan eliyle bozulmuştur. Bu yüzden geçerliliğini yitirmiştir. Dinler arası diyalogu sürdürmeye çalışanların İslâm''a yönelen saldırılarda sorumluluklarının olduğunu artık bilmeleri bu gerçeği kavramaları gerekir. Her vesile ile üç semavi din, üç geçerli dini kitap, diye yapılan konuşmalar, son din olan İslam''ın geçerliliğini yitiren Hıristiyanlığın ve Museviliğin, sanki islamla eşit olduğunu, ve bu yüzden İslâm dinini onlara geçerlilik kazandırdığını ortaya çıkarmaktadır. Bu gibi düşünceleri savunanlar bilmeleri gerekir ki, Yüce Allah indinde son ve geçerli din İslam''dır. Diğer inanç sistemlerini İslâm''la eşit görmek ve bunu inanarak yapmak, korkarım imanı zedeler. Bizim ilahiyatçılarımızın, üç din aynıdır tezinden hareket ederek yürütmeye çalıştıkları Dinler Arası Diyalog çalışmaları İslamı tebliği engellemektedir. Böylece büyük bir görev ihmali yapılmaktadır. Biliyoruz ki, İslâm dini tebliğdir. Onun yolundan gidenlerin de bu ilkeden ayrılmamaları gerekir ki bu sorumluluk da ilahiyatçılara ve din adamlarımıza düşmektedir. Ben, Sayın Fettullah Gülen ve zamanın Diyanet İşleri Başkanı Sayın Mehmet Nuri Yılmaz''ın Vatikan''a giderek Papa''yı ziyaret etmelerini kesinlikle doğru bulamadığımı Kanal 7''de İskele Sancak programına canlı yayına katılarak açıkladım. Bizim, kendimizi İslâm dışında kalanlara beğendirmek gibi bir görevimiz yoktur. Onların istediği gibi davranmak, onların gönlünü hoş etmek yerine, İslâm''ı anlatmak, alemlere rahmet olarak gönderilen son Peygamber Hz. Muhammed Mustafa (sav)''ı anlatmak, onun insan sevgisini, insanlara ne kadar çok düşkün olduğunu, onların incinmesinden ne kadar çok rahatsız olduğunu söylememiz gerekir. Sahip olduğumuz üstün dini, diğer inanç sistemlerin seviyesine düşürmek yerine, onun üstünlüğünü ve geçerliliğini anlatmamız her Müslüman''ın özellikle ilahiyatçıların ve din adamların öncelikli görevidir. Hâlâ Türkiye namaz kılarken başı örtelim mi, açalım mı?, veya başı örtenler rejim düşmanı mı dostu mu?, veyahut İmam Hatip Lisesi''nde rejim düşmanı mı yetişir?, yada Kur''an kursunda çocuklara rejim düşmanlığı mı aşılanır? gibi gerçek olmayan tartışmaları yürütmek yerine, İslâm''a yapılan saldırıları karşılayacak çalışmalar yapmanın gerekli olduğuna inanıyor, hayırlı hizmetlerinizde başarılarınızın devamını Yüce Allah''tan dilerim." Mustafa Başoğlu Beyefendinin bu mantıklı izahına "Dinler arası diyalog" isteyen ve Müslümanlığı yaşayan kişiler de katılacaklardır muhakkak ama… Evangelistlerin ve Siyonistlerin Evcil Halifesi DÜNYA üzerindeki Müslümanların durumu şu anda parlak değil. Bin çeşit tefrika, nifak, şikak, çekişme, tepişme içindeler. İslâm âlemi geri kalmış, siyasî ve iktisadî hürriyetlerini yitirmiş; sadece petrol gelirlerini bile onu müreffeh (refahlı) bir şekilde yaşatabilecekken, ondan da yararlanamıyor. Müslümanlar örs ile çekiç arasında kalmışlar. Bir yanda dış düşmanlar, öte yanda iç düşmanlar. Bu karanlık tablo içinde yine de ümit verici gelişmeler var. İşte, en ufak bir uyanışa, kalkınışa, doğruluşa meydan vermemek için İslâm’ın Müslümanların ezelî düşmanları Tevhid Ehli’ni büsbütün parçalamak, şaşırtmak, daha fazla bağımlı ve köle haline getirmek için şeytanî planlarını tatbike başlamışlardır. Ta ki, bir uyanış olmasın, ta ki, Müslümanlar bir daha bellerini doğrultamasın. Birleşik Orta Doğu Projesi bu maksatla ortaya çıkartılmıştır. Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü safsatası bunun için hazırlanmıştır. İslâm dünyasını kasıp kavuran dinde reform, dinde yenilik, dinde değişiklik rüzgârlarını hep karanlık mihraklar üflemektedir. İslâm dünyasını büsbütün köle ve bağımlı yapmak için geliştirilen planlar nerelerden kaynaklanıyor? 146 -Bu işin başında İsrail ve dünya Siyonizmi vardır. -ABD’deki fanatik, agresif, militan Evangelist iktidar vardır. -Papalık vardır. -Uluslararası Farmasonluk vardır. Hıristiyanlardan ve Yahudilerden İslâm’a ve Müslümanlara aşırı düşmanlık yapmayanlara bir şey dediğimiz yoktur. Bugün ABD halkının yarısından fazlası Bush rejimine karşıdır. Birkaç ay önce yazmıştım, Kapalıçarşı’da karşılaştığım bir Amerikalı Hanım şöyle demişti: -Amerikalıyım demeye utanıyorum da Kanadalıyım diyorum...Bugünkü rejimin çirkin işleri yüzünden... Yahudilerin içinde Naturei Karta ismini taşıyan bir cemaat var. Onlar Siyonizme ve İsrail devletine karşıdır. Filistin Filistinlilerindir diyorlar, Yahudi devletinin yıkılmasını istiyorlar. Niçin? Çünkü kendi dinlerine göre dindar Yahudilerdir. Siyonizmin ve İsrail’in kuruluşunun Tevrat’a aykırı olduğunu biliyorlar. Yazık ki, bunlar küçük bir azınlıktır. İslâm dünyasını bölmek, parçalamak, daha da köleleştirmek isteyen düşmanlar, bu işi doğrudan doğruya yapamayacakları için, birtakım sözde Müslümanları kullanıyorlar. Kelimeye dikkat buyurunuz: K u l l a n ı y o r l a r... Bu iş için çok büyük paralar harcıyorlar, yekûn olarak milyarlarca dolar dağıtıyorlar. Tarihin her devrinde birtakım yarı mühtediler, bozuk Müslümanlar para karşılığında doğrudan doğruya veya dolaylı olarak ihanet etmişlerdir. Size Buharî’de bulunan bir hadîsten bahs etmek istiyorum: Resûl-i Kibriya Efendimiz (Salât ve selâm olsun O’na) “Otuz kadar Deccal ve kezzab çıkmadıkça Kıyamet kopmaz...” buyuruyorlar. Kezzab çok yalancı demektir. Hadîsin devamında “Bunlar, ya Tanrı olduklarını, yahut Peygamber olduklarını iddia ederler...” ibaresi yer almaktadır. Zamanımızda böyle Deccaller ve Kezzablar var mıdır? Vardır, vardır, vardır... Her aklı başında Müslüman bir an bile hatırından çıkartmasın ki, şu anda dinimizi bozmak için bir sürü fesat komitası gece gündüz var güçleriyle çalışmaktadır. Zengin Türkçe’de “tağşiş-i ezhan” terimi vardır. Zihinlerin karıştırılması demektir. Ülkemizde iyi bir din tahsili görmemiş milyonlarca Müslüman bazı temel konularda aldatılmak isteniyor. Bu konulardan biri Sünnet meselesidir.İlhamlarını Rahmanî kaynaklardan almayan bazıları “İslâm’ın bir tek kaynağı vardır, o da Kur’ân’dır;Sünnet kaynak değildir, hadîsler kaynak değildir” diyorlar veya buna benzer şeyler konuşup yazıyorlar. Sünnet elden gitti mi, hadîsler inkâr edildi mi din de elden gider. Bugün öyle “Yerli oryantalistler” zuhur etmiştir ki, bu adamlar mütevâtir hadîsleri bile inkâra cür’et etmektedir. Mütevâtir hadîsleri müteammiden inkâr edenin kâfir olmasından korkulur. Bir buçuk asırdan beri Batılı oryantalistler Sünnet’i yıkmak, hadîsleri çürütmek için çalışıyor. İslâm ne demektir? Hazret-i Muhammed’in aleyhisselâm, Allah katından getirdiği dindir. Aradan Peygamberi çıkarttınız mı İslâm kalmaz. Peygamber Kur’ân’ın en birinci, en büyük, en baş yorumcusudur. Peygamber Kitabullah’ın en güzel uygulamasını ortaya koymuştur. Peygamber, Allah’ın insanlara gönderdiği en güzel örnek ve modeldir. Müslümanlık, Hazret-i Muhammed’e iman etmekle olur. Şu dünyadaki 72 millet Allah’a inanmaz değil; Müslümanlarla kâfirlerin aralarını ayırt eden Hz.Muhammed’e olan imandır. Hazret-i Muhammed’e iman eden O’nun Sünnetini kabul eder. Peygamberi tasdik eden O’nun mütevâtir, sahih hadîslerini de kabul eder, onları din kaynağı olarak kullanır ve hayatına uygular. 147 Peygamberi hafife alan, Sünneti inkâr eden, hâdisleri reddeden bir kimse asla din hocası olamaz. Böyleleri eski tâbirle müsteşrik, yeni tâbirle doğubilimci veya oryantalisttir. Böyle adamlara din konusunda itimad edilmez, onlara fetva sorulmaz. Bin dörtyüz küsur yıllık İslâm tarihinde daima bir ana cadde olmuştur. Peygamber bu ana caddeye “Sevad-ı a’zam” (büyük karaltı) diyor. İçinde büyük karaltı tabiri geçen hadîs şudur: “Ümmetim içinde ihtilâf çıktığı zaman siz büyük karaltıya tâbi olunuz (uyunuz, onun içinde bulununuz).” Büyük karaltı ne demektir? Büyük topluluk demektir. Bu topluluk bin dörtyüz yıldan beri Ehl-i Sünnet ve Cemaat topluluğudur. Sünnet’i ve hâdisleri inkâr edenler Ehl-i Sünnet’in dışına çıkmış olurlar. Bazı İslâmcıların ilhamlarını Kitabullah’tan, Peygamber Sünneti’nden, Sâlih Seleflerin tâlimatından değil; Amerikalılardan, İsrail’den, AB’den, gayr-i müslim oryantalistlerden aldıklarını üzüntü ile görüyoruz. Kur’ân ne diyor? Peygambere iman edin... Peygambere itaat edin... Peygamberi dinleyin... Peygamberi koruyun... Peygamberi örnek ve model olarak alın... diyor. Bir Müslüman, Peygamberi canından, çoluk çocuğundan, malından daha fazla sevmezse, Peygamber onun için yaratıkların en sevgilisi olmazsa o kişi kâmil mü’min, gerçek Müslüman olamaz. Bırakınız mütevâtir ve kuvvetli hâdisleri, ahlaka ve fazilete dair zayıf hadîsler bile Müslüman tarafından kabul edilmeli ve gerekleri yerine getirilmelidir. Bir örnek vereyim: Diyelim ki, namazın kılınması konusunda zayıf bir hadîs var. Müslüman bunu red mi edecektir? Hayır!.. Reddetmeyecektir. Çünkü bu hadîs, zaten Kitab ile, mütevâtir ve sahîh hadîslerle müeyyed bir hadîstir. Onun zayıflığı mânâsında değil, bize ulaşma şeklindedir. Onunla da amel edeceğiz. Ancak, Kitaba ve Sünnet esaslarına aykırı bir hadîs olursa onu kabul etmeyiz. Sevgili Müslümanlar! Şimdi beni iyi dinleyiniz: Âhir zaman fitnelerinin fırtınaları içinde bocaladığımız şu devirde, Müslümanların başına büyük bir çorap örülmektedir. Lâfı eveleyip gevelemeden arz edeyim: —Müslümanların can düşmanı agresif Evangelistler, yine agresif Siyonistler, misyonerler ve bilumum İslâm düşmanları âlem-i İslâm’ın başına, kendilerine itaat edecek ehlî (evcil), ılımlı, uysal bir halife seçmek üzere gizli hazırlıklar içindedirler. Bu sahte halife: —Hazret-i Muhammed’i inkâr eden, O’na yalancı diyen, Kurban’ı inkâr eden, O’na insan düzmesi kitap diyen, İslâm’ı inkâr eden kâfirleri de ehl-i necat ve ehl-i cennet olarak ilân edecektir. —İslâm dininin, Allah katında tek geçerli din olduğunu inkâr edecektir. — Dinler arası Diyalog ve Hoşgörü ile yeryüzünde evrensel bir barış kardeşlik (!) havası estirecektir. —Müslümanları büsbütün tutsak etmek için hazırlanan projeleri, Evangelistlerin ve Siyonistlerin direktifleri ışığında ve onların gözetiminde uygulamaya koyacaktır. Evangelistler ve Siyonistler, İslâm dünyasının başına böyle evcil, ılımlı, diyalogcu, hoşgörülü, uygar, komilfo (gerektiği gibi) bir halife geçirebilirler mi? Böyle bir halifeyi İslâm dünyası kabul etmez. Bunda hiç kimsenin şüphesi olmasın. Büyük fitneler ve fesatlar zuhur edecektir. Mehdi’nin zuhuru, İsa (a.s.) nüzulü zamanı yaklaşmıştır. Hz. İsa nüzul etmeyecektir diyenler mi var?.. Peki, bu konudaki yüzden fazla hadîs ne oluyor? Yirminci asrın büyük Ehl-i Sünnet âlimi Düzceli Zahid Kevserî hazretleri Hz. İsa’nın nüzulü ile alâkalı kitabında bunu inkâr edenin dinden çıkacağını söylüyor. Sahte halife ahir zaman fitneleri içinde agresif İslâm düşmanı Evangelistlerin ve Siyonistlerin safında olacaktır. Onun taraftarları da... Onların Mehdi ordularıyla çarpışmaları da düşünülebilir. Ne kötü bir saf seçmişlerdir onlar! 148 Uyan, Müslüman! Tüm Müslüman sivil toplum kuruluşları, çeşitli organizasyonlar, vakıflar, medya mensupları, kanaat önderleri; Müslümanlar arasındaki ayrımların giderilmesi, birlik ve beraberliğin sağlanması için çaba göstermek zorundadır. İslam Birleşmiş Milletleri, İslam Ortak Pazarı, İslam Dinarı ve Ortak Savunma Paktı mutlaka kurulmalıdır. D-8 girişimine sahip çıkılmalıdır. Dünyaya ışık tutacak, güzellik sunacak, yeryüzüne adalet ve barış getirecek o büyük İslam medeniyetinin yeniden yeşermesi tüm Müslümanların duasıdır. Allah'ın izni ile İslam Birliği'nin kurulması, tüm bu güzelliklere bir vesile olacaktır. Bu kutlu görevi üstlenmek isteyen Müslümanlar; Gelin, Müminlerin Kur'an ve Sünnet şartlarında, Siyonist ve emperyalist güçlerin karşısında birleşmesine çalışalım. Birbirinin camisinde namaz kılmayan, selamlaşmayan, birbirinin yazdığı kitabı okumayan, ufak bir fikir farklılığı nedeniyle kardeşine tavır alan Müslümanların arasını bulalım. Bu gibi yapay ayrımlar kalksın. Allah'ın evleri olan camiler, şu veya bu grubun, şu veya bu mezhebin değil, tüm Müslümanların mescidi olsun. Her Müslüman birbiriyle selamlaşsın, birbiri ile sohbet etsin. Birbirine hoşgörü göstersin. Cemaatsel veya kişisel uzlaşmazlıklar son bulsun. Ve tüm Müslümanlar, elbirliği yaparak, tevazu ve hoşgörü içinde, Allah'a daha çok yakınlaşmak, O'nun bizlere lütfettiği İslam dinine daha çok hizmet etmek için çalışsınlar. Ve Allah'ın bizlere verdiği şu emri hiçbir zaman unutmasınlar: “Allah'ın ipine hepiniz sımsıkı sarılın. Dağılıp ayrılmayın. Ve Allah'ın sizin üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Hani siz düşmanlar idiniz. O, kalplerinizin arasını uzlaştırıp-ısındırdı ve siz O'nun nimetiyle kardeşler olarak sabahladınız. Yine siz, tam ateş çukurunun kıyısındayken, oradan sizi kurtardı. Umulur ki hidayete erersiniz diye, Allah, size ayetlerini böyle açıklar.”92 İnsanlık Ölüm Döşeğinde Kıvranıyor! Siyonist katillerin “Arz-ı Mev'ud” hayalleri için kasıp kavurduğu İslâm dünyası, hergün farklı bir felaketle sarsılıyor. Masumların üzerine atılan her füzede Seca'lar, Hüda Galya'lar, Ali Şaita'lar, Ahmet Ali'ler değil, insanlık can çekişiyor. Lübnan ise, “Bağdatlaşmamak” adına insanlık nöbeti tutuyor! Bugün ateş topuna dönen ve insanlığın mumla arandığı Müslüman coğrafyada, olup bitenleri anlayabilmek için geçmişte yaşanan bazı olayları hatırlamakta fayda var. Tarihin derinliklerine baktığımızda; Batı'nın, Haçlı Seferleri'yle bugün gördüğümüz vahşet manzaralarını aratmayacak davranışlar sergilediğini görüyoruz. O dönemde Müslüman coğrafyada istediğini elde edemeyen mimsiz medeniyetin temsilcileri, ceplerine koymak zorunda kaldıkları planlarını, şimdi değişik versiyonlarıyla birer birer uygulama çabasında. Selahaddin Eyyubî ve onun torunlarını alt edemeyen Haçlı zihniyeti, 20. yüzyılın başlarında geliştirdiği politik argümanlarla, önce Osmanlı'yı “Hasta Adam” ilan ederek başlarlar işe. Dönem, Osmanlı ile Rusya arasında cereyan eden “93 Harbi”ne rastlar. Osmanlı'nın finansal yapısı çok bozuktur ve acilen paraya ihtiyacı vardır. Bunu fırsat bilen siyonist Theodor Herzl, Sultan Abdülhamid'e giderek, Filistin'den toprak satın almak istediklerini beyan eder. Ancak, Sultan Abdülhamid: “Şehid kanıyla alınan topraklar parayla satılmaz” diyerek Herzl'i huzurundan kovar. Theodor Herzl, istediklerini alamamanın hıncıyla Avrupa'ya döner. Ve yaşanan olayları rapor halinde diğer siyonist ileri gelenlerine sunar. Bunun üzerine, aralarında yaptıkları toplantıda, “Büyük İsrail” emellerinin önündeki engelleri nasıl kaldıracaklarına dair planlarını tekrar gözden geçirirler. Siyonistlerin sinsi planları yürüyor! Almanya'da 5 yıl süren hazırlıklar tamamlandıktan sonra, 1897'de meşhur “Basel Konferansı”nı yaparlar. Bu konferansta üç temel karar alınır: 1) Sultan Abdülhamid tahttan en kısa sürede indirilecek, 2) Osmanlı “Hilafet”ine son verilecek, 3) Kademeli olarak İslâm dini yeryüzünden silinecek. 92 Al-i İmran: 103 149 Projesini yürütecek olan Emanuel Karasso girer. Karasso, İtalyan Mason Locası'nın başkanı, siyonistlerin planlarını kurnazca uygulamaya en müsait isimdir. Görevi alır almaz bütün argümanları kullanarak, Sultan Abdülhamid ve Osmanlı'yı çökertme tezlerini hazırlar. Karasso ilk etapta, Selanik'te Mason Localarını açar, daha sonra da İttihat ve Terakki Partisi'ni hayata geçirir. Bölgedeki bazı önemli komutanları etrafında toplayarak çöküşün başlangıcını hazırlamaya başlar. Önce ordu isyan ettirilir. Sonra politik faaliyetlere başvurulur. 1. Osmanlı Meclisi, sayıca yoğunlaşmaya başlayan Ermeni, Rum ve Yahudi azınlıklarının ipleri ellerine alma oyunları sonucu kapatılır. Kışkırtma ve kan dökme eylemlerini engellemek için açılan 2. Osmanlı Meclisi'ne, daha büyük çoğunlukla gelen Emanuel Karasso, artık Selanik Mebusu'dur. Süreç artık Karasso'nun istediği gibi çalışmaktadır. Aradan 1 yıl geçmiş ve Meclis'te oy çokluğuyla (1909) Sultan Abdülhamid'in halline karar verilmiştir. Ve Basel'de alınan kararların 1. maddesi uygulamaya konulmuştur. Lozan'da kapıları aralayan gizli el: Haim Nahum yeniden diriliyor! Sıra 2. maddenin hayata geçirilmesine gelmiştir. Emir komutayı iyice eline alan İttihat ve Terakki Partisi'nin ilk icraatı, Trablus'taki Garp Cephesi'ni dağıtmak olur. Garp Cephesi'ndeki tecrübeli komutanların tayin edilmesi sonucu 1911'de Trablus, İtalyanlara verilir. Ordu, Balkan Harbi'nden sonra 1912'de 1. Dünya Harbi'ne sokulur. Böylece bütün cephelerde dünya ile savaşmak zorunda kalan Osmanlı Ordusu, halsiz ve bitkin düşürülür. Yani tahttan indirilen Sultan Abdülhamid'den sonraki dönemde, 15 yıl harbettirilen “Hasta Adam” Osmanlı son darbelerle ölüme terkedilir! Ve Basel'de alınan kararların 2. maddesi de böylece uygulamaya konulmuştur. Artık siyonistlerin, 3. maddeyi devreye sokmak için önlerinde hiçbir engel kalmamıştır. 5 yıl sürecek olan İstiklâl Harbi'nin ardından, “Ölümü gösterip, sıtmaya razı etme” sürecinde atılacak adımların hesapları yapılmaya başlanır. Tarihler 24 Temmuz 1923'ü gösterdiğinde, yüzyıllardır bu coğrafyada denge unsuru konumundaki Osmanlı'nın torunları, sahneye konulacak oyunun figüranları olarak “Lozan” tiyatrosuna davet edilir. Görüşmeler esnasında Fransız Klemenso, Kur'an-ı Kerim'i havaya kaldırarak: “Bakınız bu görüşmelerde aylardan beri bir adım dahi atamıyoruz. Bunun sebebi açıktır. Eğer bu kitaba bağlı olacaksanız, biz size bağımsızlık vermeyiz. Çünkü bu kitap siz Müslümanlara; Hıristiyan ve Yahudilerle dost olmamayı emrediyor. Bu kitaba uymaya devam ederseniz, düşmanlığı sürdüreceksiniz demektir. Bu şartlarda da sizinle barış yapmamız mümkün olmaz” der ve görüşmeleri kilitler. İddialara göre, İsmet Paşa (İnönü) ile Lozan'a giden siyonist doktrinci Haim Nahum, müzakerelerin çıkmaza girdiğini görünce, Türk heyeti adına “Hilafet'in kaldırılarak, İslâm'la olan bağlardan yeni kurulacak devletin koparılacağı” garantisini verir. Ancak, verilen bu teminatlar sonucu bir anlaşmaya varılabilir. Nitekim, Cumhuriyet'in ilanından kısa bir süre sonra, 3 Mart 1924 tarihinde Meclis''te alelacele görüşülerek kabul edilen kanunlar, yeni siyasi yapılanmanın istikametini göstermesi açısından önemli ipuçları veriyordu. Aynı gün çıkarılan “Hilafet”in kaldırılmasıyla ilgili kanunla, yeni devletin İslâm dünyası ile bağlarını koparacak, Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile de medreselerin kapatılması sağlanacaktı. Yıllardır gündemi meşgul eden Lozan Antlaşması'nın “zafer mi, hezimet mi?” tartışmaları bir yana dursun, sonuçları kısmen ortada. Bir taraftan “Kıbrıs”, “12 Adalar”, “Musul” ve “Kerkük” meseleleri bu antlaşmanın sonucu olarak başımızı ağrıtırken, diğer taraftan da gizliliğiyle kafaları karıştırmakta. Müslüman Türkleri: “Kurudukça sulayın, yeşerdikçe budayın...” formülü uygulanıyor! Çünkü Lozan Antlaşması'yla ilgili oturum tutanakları hâlâ sır gibi saklanıyor. Üzerinden tam 83 yıl geçmesine rağmen. Arşivlerde saklanan bu antlaşmanın kamuoyuna açıklanamaması, ne derece gizemli bir yolda yürüdüğümüzün işareti. Haim Nahum'un, “Biz Türk milletini bağımsızlığa kavuşturduk, ama manen yıktık. Bir daha ayağa kalkamazlar” deme cüretinin altında yatan gerçekler neydi acaba? Belki de bu sorunun cevabı yaşadığımız olayların içerisinde gizlidir. Lozan'ın gizli mahiyetini ve Haim Nahum'un hıyanetini çok iyi bilen Mustafa Kemal en azından “sınırları belli, bağımsızlığı tescilli” bir Türkiye cumhuriyetini kurtarmak niyeti ve stratejisi ile, bu sinsi Siyonist girişimlere, uysal bir tavır takınıp emperyalist güç odaklarını oyalamış, ama ayakları 150 yere bastığı 1935 senesinde mason localarını kapatması ve 1937 de, Filistin'de bir Yahudi devleti kurulmasını savaş sebebi sayması sonucu hayatına kast edilmiştir. Lozan Antlaşması, Sevr'in tatbikatına zemin hazırlamak ve zaman kazanmak niyetiyle dayatılıyor! Lozan antlaşması, müttefik devletlerle Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümeti arasında imzalanmıştır. Ortada Türkiye Cumhuriyeti diye bir devlet yoktur! O devlet, üç ay beş gün sonra kurulacaktır... Üstelik ortada "laik devlet" diye bir şey de yoktur. Türkiye Cumhuriyeti de, 1928 yılına kadar, laik bir devlet değildir. Bu ilkenin anayasaya girmesi de ancak 1937 yılındadır. Lozan Antlaşması, yeni Türk devletini tanımış, bağımsızlığını kabul etmiş, sınırlarını belirlemiş, eski devletin dış borçlarından kendi payına düşeni nasıl ödeyeceğini saptamış, azınlık tanımlarını yapmış ve haklarını sağlama almıştır. Kabaca, budur. O yerlere göklere sığdıramadığımız antlaşmaya göre yalnız Musul ve Kerkük'ten değil aynı zamanda Hatay'dan da vazgeçmiştik ve de kendi toprağımıza, boğazlar bölgesine kendi ordumuzu sokamıyorduk! (Birini 1936'yılında, ötekini 1939 yılında ancak çözebildik...) diyen Engin Ardıç gibi arsızlar ise, bir doğruyu yanlış amaçlar için kullanmakta ve Atatürk'ün mazeret ve mecburiyetlerini ve Milli hedeflerini hesaba katmamaktadır. Ve ilginç bir anekdot. İngiliz eski Devlet Başkanı Wilson Churchill, 1932 yılında Avam Kamarası'nda yaptığı konuşmada milletine ve temsilcilerine şu beyanatı vermektedir: “...Türkleri güç ve ağırlık olarak yüz grama çıkarmamalı, elli grama ise hiç düşürmemeliyiz. Onları biraz kuruyunca sulamak, biraz yeşerince de budamak icap eder. Ellerindeki Kur'an-ı Kerim'i alamazsak, Türkleri yenmemiz mümkün değil. Öyleyse şimdiden Türkiye'ye karşı dinsizlik silahlarını çevirerek, en hassas imanlı kalplerinden vurmaya hazır olmalıyız.” 1932'de Ezan'ın Türkçeleştirilmesi, Kur'an'ın Arapça olarak okunmasının yasaklanması, başörtüsünün okullarda sorun haline getirilmesi, “Kur'an'ı kapa, kadını aç” felsefesinin ayyuka çıkarılması, Sünnî-Alevî kesimin mezhep kavgasına sürüklenmek istenmesi, Güneydoğu'da kardeşi kardeşe kırdırma politikası... Evet, bunlar Müslüman coğrafyada, sırası geldikçe sahnelenen senaryoların bazı bölümleri. Ve Basel'de alınan kararların 3. maddesi hâlâ uygulanma aşamasında... Gerek ülkemizde ve gerekse yanıbaşımızdaki “Ortadoğu”da yaşanan sıcak olaylar, geleceğe dair çok önemli ipuçları veriyor. Siyonistlerin “Arz-ı Mev'ud” hayalleri için kasıp kavurduğu İslâm dünyası hergün farklı bir felaketle sarsılıyor. Kanlı yol haritasının nihaî hedefi: İslam coğrafyasını parçalamak olduğu artık gizlenmiyor! “Dünyayı Amerika'nın, Amerika'yı da siyonistler”in yönetme eğilimi gelişen olaylardan açıkça görülüyor. İsrail; Filistin'den açmaya başladığı işgal koridorunu Lübnan'dan devam ettirerek Suriye'ye ulaşacak, oradan da “İsrail haritadan silinmelidir” diyen İran'a sıçrayacaktır. Bu kanlı yol haritasının nihaî hedefine ise Türkiye konulacaktır. Yani gözüken o ki, bütün bölge topyekün bir istilanın, parçalanmanın ve çatışmaların eşiğinde. Bu tehdidi önlemenin yolu ise Türküyle, Arabıyla, Kürdüyle, Acemiyle daha ağır yara almadan, kurtuluş planlarını yapmaktan geçiyor. Şu anda kan gölüne dönen bölge, 1932 ve 1939'da İngilizlerin yaptığı “Ortadoğu” tanımlamasının sonucu olarak sürekli olarak sömürülmeye ve müdahalelere açık hale getirilmiştir. ABD, İngiltere ve İsrail şer ittifakının planları gereği, önce Ortadoğu'da kaynaklar talan edilecek, sonra “İslâm” tehdit(!) olmaktan çıkartılacak ve uzun yıllar sürecek olan esaret günleri başlayacaktır. İlk bakışta komplo teorisi gibi geliyor insana değil mi? Yazımızın bir kısmında, bu bölgenin hamisi olan Osmanlı'nın nasıl çökertildiğinin ipuçlarını vermeye çalıştık. Ve Basel'de siyonistlerce, Müslümanlar üzerinde uygulanmak üzere çizilen yol haritasının görünen yüzünü yansıtmaya gayret ettik. Geçmişten hiç ders alınmaması, yeni felaketlere davetiye çıkarıyor! Fakat yaşanan bunca olumsuzluklara rağmen, geçmişten hiç ders almadık. Oynanan oyunları kollarımızı birbirine kavuşturarak seyrettik. Sömürgecilerin hegemonyasına son verecek ve Müslüman coğrafyanın kurtuluş reçetesi olacak “D-8 Projesi”nin rafa kaldırılmasını umursamadık. Çevremizde olup bitenlere duyarsız kaldık. Batı'nın, Müslümanlara reva gördüğü vahşeti hep susarak izledik. Sustuk, sustuk, sustuk... 151 Dün Bosna'da Sırpların; 200 binden fazla Boşnağı, gözümüzün içine baka baka katletmesine seyirci kalarak, sustuk. ABD'nin, 11 Eylül saldırılarını bahane ederek, Afganistan'ı işgal etmesine, sustuk. Irak'ın, Saddam'ın Ortadoğu'yu tehdit eden kimyasal silahlarından arındırılma(!), halkı özgürleştirme(!) teraneleriyle talanına, sustuk. Bölgede, işgal güçlerinin başarısı için Şii ve Sünnîlerin mezhep kavgasına tutuşturulmasına, Musul'da, Kerkük'te Türkmenlerin yurtlarından edilmesine ve binlerce masum insanın katledilmesine, sustuk. Refik Hariri suikastini planlayıp uygulayanların; çirkefliklere başvurarak, bölgeyi güvenlikten yoksun bırakmak için Suriye'yi, Lübnan'dan sessiz sedasız çıkarmalarına, sustuk. Filistin, siyonist İsrail'in kanun tanımaz hezeyanlarıyla inim inim inletilirken, sustuk. Gazze ve Beyrut, insanlığı yok etmek üzere geliştirilen kimyasal silahlarla hedef tahtası haline getirilirken, sustuk. İsrail'in, Lübnan'da Hizbullah'ı çökertmek(!) için giriştiği “insanlık suçu”na seyirci kalarak, sustuk. “Dinlerarası Diyalogcular”dan niye tıs çıkmıyor? Moskova'daki G8 Zirvesi'nde 'bölgeyi paylaşım planları' yapanların siyonist İsrail'i kollayarak, olup bitenlerden İran'ı, Suriye'yi sorumlu tutmasına, Hamas ve Hizbullah'a kan şerbetinin reva görülmesine, sustuk. Dün Bosna'da, Çeçenistan'da, Afganistan'da, Irak'ta, Filistin'de olduğu gibi bugün de Lübnan'da; Seca'ların, Hüda Galya'ların, Ali Şaita'ların, Ahmet Ali'lerin kulakları sağır eden feryatlarına vicdanımızı ve gözlerimizi kapayarak, sustuk. İnsan Hakları savunucuları sustu, NATO sustu, Birleşmiş Milletler sustu, bir avuç siyonisti alt etmekten aciz 200 milyon nüfuslu Arap dünyası sustu, yıllardır Batı'nın teşviklerinden yemlenenler sustu, en çok da bu coğrafyanın hamisi olarak bilinen “İslâm Konferansı Örgütü” sustu. “Dinlerarası Diyalog” hayalleri peşinde koşanlar, mustazaflara reva görülen vahşet karşısında; “İstediğimiz neticeyi alamadık. Verilen mesajlar kapalı kapılar arkasında kaldı” demekle yetindi ve sustu. Bu sessizlikleri bozan İran, nükleer enerji ısrarında bir kez daha haklı çıktı. Mısır ve bazı Körfez ülkelerine ders verircesine. Ve Türkiye. Bizim suskunluğumuzu ise Kuzey Irak'tan sızan PKK'nın terörist eylemleri bozdu. Ortadoğu'daki olaylara karşı suskunluğumuzu bozmaya hazırlandığımız bir dönemde, PKK saldırılarıyla kendi derdimize düşmek zorunda bırakıldık. Lübnan'da sıkılan kurşunlar Bitlis'te ve Siirt'te yankılanmaya başladı. Türkiye, bölgede olup bitenleri görmemesi için PKK terörüyle “ikaz” edilmiş oldu, siyonistler tarafından. Böylece, iki ateş arasında kalan masum Müslümanları, Türk halkının manevi korumasından mahrum bırakmanın sinyalleri verildi. Ve siyonistler, kuyrukları sıkıştığında hep bunu yaptı! Bu yazı kaleme alındığında tarihler Ağustos 2006'yı gösteriyordu. Müslüman coğrafya; insanlıktan yoksun İsrail'in, topyekün imha seferberliği karşısında çaresizlik içinde evlatlarına ağlıyordu. Havadan ve karadan yapılan saldırılar sonucu Filistin 300, Lübnan ise 1200'e yakın evladını kaybetmiş bulunuyordu. Lübnan; onca vahşet ve çaresizliğe inat, “Bağdatlaşmamak” için direniyordu. İnsan kalabilmenin nöbetini tutarcasına. İslâm dünyasının ölüm-kalım savaşı yapılıyor! “Yeni Küresel Sistem”de hiçbir temsil yetkisi tanınmayan Müslümanlar; artık başta siyonist İsrail ve Amerika olmak üzere, Batı'nın topyekün “Dönüşüm Projesi”nin hedefi konumundadır. Küresel iktidar; hegemonyası uğruna Müslüman coğrafyasını vahşice yağmalanmaktadır. Siyonistlerin oyuncağı konumundaki ABD ve yandaşları, 11 Eylül 2001 saldırıları sonrası, kaynakların ve pazarın paylaşılmasına 152 yönelik açıkça savaş ilan etme eğilimine girmiştir. Bu açıdan bakıldığında Müslüman coğrafya; Haçlı Savaşları, Moğol İstilası ve Osmanlı siyasal otoritesini yok edip bütün bölgeyi sömürgeleştiren Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra, dördüncüsünü yaşadığı bir şok dalgasıyla yine karşı karşıyadır. Yeryüzünün enerji kaynaklarını, kara ve deniz ticaret yollarının büyük bir bölümünü barındıran bölge aslına bakılırsa bir “Dünya Savaşı” yaşamaktadır. “Yeni Dünya Düzeni” ve “Büyük Ortadoğu Projeleri”nin dayatıldığı Müslüman coğrafya 20. yüzyılı kayıp yıllar olarak geçirdi. 21. Yüzyılda da kayıp edip etmeyeceğini, ayakta kalıp kalmayacağını bu savaş belirleyecektir. Temenni ediyoruz ki, bu şoklar, uzun bir dönemi sessiz geçiren İslâm dünyasını ayağa kaldıracak sonuçlar doğuracaktır.” 93Türkiye merkezli yeni bir devrim kaçınılmazdır! İRAN MACERASI VE DİYALOGCULARIN MARAZI ABD ile İran karşıtı anlaşma: Hakkari Yüksekova’da uçak pisti yapılıyor. İran sınır bölgesine tank, zırhlı araç ve ağır silah ve toplar taşınıyor!. Bu hazırlık niye? Irak ve Afganistan’da yaptığı baskı ve zulümlerle akıl almaz vahşet görüntülerinin yaşanmasına sebep olan ABD, İran’a yönelik bir askeri hareket için Türkiye’ye uyguladığı siyasi baskıyı iyice artırdı. İncirlik’in yanı sıra 3 deniz limanı için talepte bulunan ABD, öte yandan İran sınırında bulunan Hakkari’nin Yüksekova ilçesinde yapılacak havaalanı için de bastırıyor. Aksu ve Akalı köylerinde yapılan kamulaştırma çalışmalarının ardından ABD ve İsrailli yetkililerin Yüksekova’da incelemelerde bulunması, arazilerini devlete veren köylüler tarafından tepkiyle karşılandı. BOP adı altında Büyük İsrail İmparatorluğu’nun kurulması için bütün stratejileri uygulayan ABD, şimdi de İran’a yönelik askeri bir hareket için Türkiye’de askeri hazırlıklara başladı. Ulaştırma Bakanlığı’nın Hakkari’nin Yüksekova ilçesine bağlı Aksu ve Akalı köylerinde yaptığı kamulaştırmanın arkasından yine ABD çıktı. Bölgenin kalkınmasına yardımcı olacağı gerekçesiyle arazilerini hiç düşünmeden devreden köylüler, 200 bin YTL ile 500 bin YTL arasında bedel aldılar. Devlet Hava Meydanları İşletmesini Genel Müdürlüğü’ne bırakılan araziler için Türk yetkililerle birlikte, ABD ve İsrailli personelin de inceleme ve araştırma yapması hayretle karşılandı. Arazilerini düşünmeden veren köylüler, Müslüman komşu bir ülkenin vurulmasında kendi topraklarının kullanılmasını istemediklerini söylediler. Öte yandan İran’a yönelik muhtemel bir harekat için her türlü olasılığı düşünen ABD, İncirlik üssü gibi bu kez deniz limanları talebinde bulundu. Ege ve Akdeniz kıyılarında 3 deniz üssü isteyen ABD, bunun için de girişimlerini ve incelemelerini başlattı. Bu bağlamda İskenderun ve Urla’yı Türkiye’den üs olarak isteyen ABD, resmi izinli personeline İskenderun’da ve koylarda teknik incelemeler yaptırıyor. Bu deniz üstlerinin statüsü ise, İncirlik’in durumuna göre ABD ve Türkiye arasında yeni bir antlaşmaya belirlenecek. Saadet’ten sert tepki Saadet Partisi Hakkari İl Başkanı Ekrem Ziya Tatlı, Yüksekova’da yapılmak istenen havaalanında ABD ve İsrailli personelin araştırma yapmasını ve kurulacak olan havaalanın İran’ı vurma girişiminde kullanılacak olmasına sert tepki gösterdi. Bölge halkının topraklarını tamamen iyi niyetle havaalanı yapılması için devlete verdiğini kaydeden Tatlı, “Şimdi yapılan şey resmi bir oyundur. Halk, bunu önceden bilseydi kesinlikle topraklarını vermeyi kabul etmezdi. Hele burada kurulacak bir hava üssünden komşu ülkenin vurulacak olmasına kesinlikle karşı çıkardı” dedi. ABD ve müttefiklerinin ne yaptığı herkesin bildiğini söyleyen Tatlı, Afganistan ve Irak’ta yaşanan vahşetin ortada olduğunu kaydetti. “Bunlar insanlık düşmanı. Bir Müslüman olarak değil bir insan olarak bile bunu kabul etmek vicdansızlıktır. Bölge insanının, komşu bir ülkeye yönelik böyle yeni bir harekata kesinlikle 93 Sabri Gültekin / Milli Gazete / 31.07.2006 153 razı olmadığını söyledi. Bölgede yapılan her türlü işlemden bilgisi olan AKP hükümetinin sorumlu olduğunu vurgulayan Tatlı, “Milli Görüşten ayrılmış bu insanların vicdanları ve imanları, nasıl böyle bir şeyi kabul ediyor, akıl edemiyoruz. Şu anda, Irak’ta oluk oluk kan akıyor. Bunların hesabı kim verecek. Bugüne bu zulümlere, yapılan desteğin hesabını kim verecek?” diye konuştu. Türkiye, İran’a saldırı için ABD ile anlaştı Amerika bölgede yeni bir rejim değişikliği harekâtına hazırlanıyor. Bedelini yine tamamen bölge halkının ödeyeceği bir harekâta hükümet bu kez istenen her türlü desteği vermeye gönüllü gözüküyor. Bu, hileli masada kumar oynamaya benziyor açıkçası... İran Cumhurbaşkanı Ahmedinejad’ın uranyum zenginleştirmesinde yeni bir aşamaya geldiklerini ve nükleer enerji üretimi için BM uyarılarını dinlemeden tam yol gideceklerini açıklaması, Amerika’nın askeri harekâtını iyice kesinleştirdi. Aslında bu harekâta çok önceden karar vermişti. Nereden mi biliyoruz? Başbakan Yardımcısı Abdullah Gül’ün ağzından. İran’a yönelik ilk Amerikan tehditleri geldiğinde “Topraklarımızı komşu bir ülkeye saldırı amacıyla kullandırmayız” diyen Gül, bu sözlerinin üzerinden çok geçmeden “Büyük Ortadoğu Projesi” için Amerika ile tam bir görüş birliği içinde olduklarını açıkladı. The New Yorker dergisinin kapak konusuna imza atan başarılı gazeteci Seymour Hersh de “İran Planları” başlıklı yazısında Bush Yönetimi’nin saldırı için Türkiye ve Rusya ile anlaştığını vurguladı… Hersh’in yazısının çarpıcı bir diğer yönü, Amerika’nın yeraltında olduğunu hesapladığı nükleer tesisleri vurmak için “taktik nükleer bombalar” kullanmayı düşündüğünü yazması. Yani, önümüzde kirli bir savaş dönemi var… Amerika’nın şu anda en çok satan kitaplar listesinin başında yer alan Cobra II kitabının yazarları Michael Gordon ve General Bernard Trainor’a göre, Irak’a saldırının nedeni kitle imha silahları veya Irak’a demokrasi getirmek değildi. Asıl hedef, bölgedeki en zayıf halkayı kırmaktı. Birinci Körfez Savaşı sonucu askeri gücünü ve halk desteğini kaybetmiş Saddam yönetimini değiştirmek amaçlı bir savaş, neocon’lara basit bir iş gibi gözükmüştü. Türkiye’nin tezkere krizi öncesi ve tezkere sırasındaki tavrı, Pentagon’un yayınladığı bir kitapta anlatılanlara göre, Washington yönetimini çileden çıkarmış. Dönemin Genelkurmay Başkanı Franks, Türkiye’nin ayak diremesi üzerine meşhur F harfini kullanarak “F..k Turkey. F..k their families. F..k their dogs” diye küfretmekten kendini alamamış.94 Tezkere reddedilince Cheney’nin sağ kolu Scooter Libby’nin tepkisi daha sert olmuş: “Screw the Turks” diye küfretmiş ve Türkiye’nin finans piyasalarının çökertilmesini teklif etmiş (Sayfa 115). 95 Peki sizin beyninizi kim kirletmişki, hala ABD ve AB hayranlığından hala hiçbiriniz vazgeçmemiş? İran konusunda baskıyı Museviler yapıyor Beyaz Saray''ı hala kandıramamış olan Musevi guruplarının, İran konusunda Türk yetkililer üzerinde işledikleri yoğun ikna kampanyasını gördük. Amerikalı yetkililerin torba olayı ve Irak taki PKK konularını geçiştirirken, Karadeniz''e çıkış ve Irak ile Suriye gibi öteki isteklerini bıkmadan gündemde tutmalarını gördük. Erdoğan için Kongre de ve Musevi gurupları arasında kaybolan itibarını kurtarmak için Amerika''ya gelen ve milletvekili olan mütercimler gördük. Ve daha neler, neler. Toplantılar daha önce de yazdığım gibi tam bir gerçek fiyaskoydu. Konular, katılımcılar, ilişkiler hep şaka gibiydi ama Türkiye''ye verilen net mesaj çok açıktı. Washington''dan Ankara''ya gönderilen mesaj, "Türkiye ABD için hala çok önemli ancak Erdoğan hükümeti süresini tamamlamıştır". Toplantılarda Habergazete''nin yazdığı gibi Toplantılara katılan ABD Dışişlerinden en üst düzey yetkili Matthew Byrza ve emekli Büyükelçi Marc 94 (Sayfa 112) 95 Sabah / 13.4.2006 / Ergun Babahan 154 Grossman ile Ankara''daki Büyükelçi Ross Wilson''du. Eskiden Orgeneraller veya Kuvvet komutanlarının katıldığı Savunma Panellerinde artık Korgeneraller ve Albaylar konuşuyor. Sivil cenahta ise Türk tarafından, para, para şarkısını söyleyen Bakan Kürşat Tüzmen ile Erdoğan''ın özel temsilcisi Egemen Bağış vardı. Her ikisi de beklentileri karşılayamadı. Tüzmen, savaş öncesinde Bağdat ve Saddam ziyaretlerinin günahını çıkarmadı. Bağış ise Musevi lobisinden yüz bulamadı. Kongre''de de sonuç aynıydı. Hatta Ermeni soykırımı yasa tasarısı konusunda bile masal dinlediler. Bu arada Washington''da Türkiye dışından önemli gelişmeler oluyordu. ABD Başkanı Bush, kendi partisi liderlerinin uyarıları üzerine en yakın çalışma arkadaşı Beyaz Saray Genel Sekreteri Card''tan istifasını istedi. Bu Beyaz Saray''da köklü değişiklikler olacak demektir. Türkiye''yi de kapsayan NEOCON takımının olayı başarısızlıkla sonuçlanınca Washington''daki bu takım elemanlarının etkisiz ve yetkisiz birer üst göreve atanmaları da sürüyor. Wolfowitz, Perle, Edelman, Grossman ve şu anda isimleri aklıma gelmeyen bir sürü yetkili. Bu fasla Kasım ayında Başkan yardımcısı Cheney''inde katılmasıyla dönem kapanacağa benziyor. Başta da söylediğim gibi Musevi lobisi Grossman''ı ile ve öteki yandaşları ile İran konusunda bastırmasına rağmen, Beyaz Saray İran’a karşı ne tür bir plan veya diplomasi uygulayacağına henüz karar vermiş değil. Ha bu durumu Dışişlerinde Türk gazetecilerle basın toplantısı yapan Büyükelçi Wilson’da açıkça belirtti ama nedense Türkiye’de de İsrail yanlısı guruplar bu konuya bastırıp duruyor. Kuzey Irak''ta Kürtler konusunda yaşadıklarımız yetmezmiş gibi belli ki bir maceraya sürüklemek istiyorlar. Tabii bunları anlayacak ve devlet tecrübesi olan bir iktidar bu oyunları yemez ama AKP’lilerin itiraz bile edecek güç ve kozları yok. Vatan gazetesinde Veli Toprak Ankara'dan atlatma bir haber vermişti: – Almanya Başbakanı Angela Merkel, 21 mart salı günü telefonla Tayyip Erdoğan'ı aradı, diyor. Acele. Bir endişesini dile getirmiş telefonda. Önemli bir konu, nitekim konuşma bir saat sürmüş. Nükleer silah konusunda İran, şayet BM uyarısını da dinlemezse, ABD bu ülkeye askerî harekâtı başlatacak. Sayın Erdoğan siz bu konuda arabuluculuk ederek Tahran'ı durumun ciddiyeti konusunda uyarabilirsiniz, diyor Merkel. Düşünün! Son günlerde ABD'nin savaş habercisi sayılabilecek yetkililerinin biri gidiyor, öbürü geliyor Ankara'ya. ABD Genelkurmay Başkanı Orgeneral Pace de «Türklerin gözlerinin içine bakıp gerçeği söyledim» demedi mi? Dedi! Ya Başkan Bush'un Vaşington Büyükelçimiz Nabi Şensoy'a verdiği fazlaca «mültefit» mektup. Vaşington'daki Türk-Amerikan İş Konseyi toplantısında eski Ankara Elçisi Grossmann ne demiş? «Gelecek bir yıl içinde Türkiye'yle ilişkilerimizi İran meselesi belirleyecek» dememiş mi? – Tamam arkadaşlar! Bu demektir ki güneyden sonra doğu sınırımızda da savaş başlıyor. Haber verin Borsa'ya, inecek mi çıkacak mı ne yapacaksa zaman kaybetmeden harekete geçsin. Bütün bunlar neden olmadı dersiniz? Merkel haberi tek bir gazetemizde yer aldı da ondan! Aslı varmış, yokmuş orası mühim değil. Hepsi birden verseydi aynı haberi, şenliği hiçbir kuvvet önleyemezdi. Sevilla’daki Diyalog kongresi ve Hahamların Terbiyesi İlki bir yıl önce Brüksel’de yapılmıştı.. Tam adı “Barış İçin Dünya İmamlar ve Hahamlar Birinci Kongresiydi” Dünyanın çeşitli yerlerinden 150’ye yakın İmam ve Haham bir araya gelmişti. Kongre’nin finansörü Paris merkezli Homme de Parole diye bir dernek. İkincisi geçtiğimiz hafta Sevilla’da yapıldı. İmamlar ve Hahamlar bu sefer Sevilla’da “Dünya Barış Kongresi” bir araya geldi. İlki epey önemsenmişti. Brüksel’dekine Diyanet’ten sorumlu Bakan Mehmet Aydın katılmıştı. Sevilla’dakine ise Türkiye’yi temsilen İstanbul Müftüsü Prof. Dr. Mustafa Çağrıcı katıldı.. Türk Musevi 155 Cemaati Hahambaşısı Rav İsak Haleva da Sevilla’daki Kongre’ye Türkiye’den katılanlar arasında yer aldı. Bu tür toplantılara hep iyi niyetle yaklaşmak istiyoruz. Kim istemez ki dünyanın her yerinde barış ve huzur olsun. Ama olmuyor. Zaten uzun süredir bu ve benzeri Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü çalışmalarıyla yatıp kalkıyoruz. Peki ne oluyor? Bağdat’a atılan bombaların sayısı mı azalıyor. Filistin’deki utanç duvarı mı yıkılıyor? Ebu Gureyb’deki işkence ve tecavüzler mi azalıyor? İyi niyetle bakmak istiyoruz.. Ama İmamlarla Hahamların toplantısından sonra iki büyük haber ajansı (BBC ve AP) dünyaya haber geçiyor. Habere göre Kongre’de konuşan İsrail Hahambaşısı Rav Yona Metzger, İmamlara çıkışıyor. “Bin Ladin İslam adına konuşurken neden sessizsiniz” diye fırça atıyor. Haberin devamı daha da ilginç. Başhaham Metzger bunu söylerken “Müslüman din adamları başlarını öne eğip” dinliyor. Bugün Bin Ladin’in varlığı bile tartışma konusu. 11 Eylül’ü ABD Derin Devleti’nin yaptığına dair yüzlerce bilgi, belge ve makale var. Ama Bağdat’ı bombalayanların kimliği konusunda hiç şüphe yok.. Peki her gün Bağdat bombalanırken sessiz kalanlara ne diyeceğiz! Aynı yalanlarla şimdi de “İran’ı bombalamaya hazırlananlara” ne diyeceğiz! Filistinli Muhammed Durra, İsrail askerlerinin kurşunlarıyla babasının kucağında can verirken sessiz kalanlara ne diyeceğiz! Ha bu arada “Hahamlar ve İmamlar Dünya Barış Kongresi’nde” bir de komite kurulmuştu. İmamlar ve Hahamlardan oluşan 10 kişilik komite “Dünya çapındaki ırkçı ve anti-semitik eylemlere karşı gözlemcilik” yapacak. Hey Ya Rabbim… Bu ne komedi böyle.. Amerika’nın Samarra Operasyonu ve Diyalogcuların tutumu: Amerika’nın suçsuz ve savunmasız sivil halka ve özellikle Sünni Müslümanlara yönelik katliamlarını Zaman Gazetesi şöyle değerlendiriyordu: Bu operasyonun adı Swarmer Operasyonu. Swarmer, İngilizce swarm fiilinden türetilen bir isim; swarm da arı ya da böceklerin sürü halinde hareketini ifade ediyor. Bu operasyonda yer alan çok sayıda helikopter ve uçaktan dolayı operasyona işte bu ad verilmiş anlaşılan. Nitekim, bu özelliğinden dolayı operasyon 2003 yılından bu yana yapılan en büyük hava indirme operasyonu ya da saldırısı olarak takdim ediliyor. Takdim eden de operasyonu ifa eden Amerika’nın meşhur 101. Hava İndirme Tümeni sözcüsü. Bu operasyon kartal başlı armalarıyla tanınan 101. Hava İndirme Tümeni’nin 3. tugayına bağlı muharip ve hava operasyon birlikleri ve Irak’ın 4. Tümeni’ne bağlı Iraklı komando birlikleri tarafından birlikte icra ediliyor. Pek uygun düşmediği için bizim Swarmer yerine Samarra operasyonu olarak adlandırdığımız bu operasyona 1.500 civarında Amerikalı ve Iraklı asker, 50 civarında uçak ve helikopter ve 200 kadar taktik muharebe aracı katılıyor. Chinook ağır nakliye ve UH-60 Blackhawk nakliye helikopterlerinin birlik taşınmasında kullanıldığı, AH-64 Apache saldırı helikopterleri ve bazı savaş uçaklarının bunların korumasını yaptığı operasyonun hedefi Bağdat’a 111 kilometre uzaklıktaki Samarra şehrinin kuzeydoğusunda bulunan bir bölge ve bu bölgede bulunan bazı Sünni köyleri. Haberlere göre, bu köyler Cillam, Mamlala, Benat Hasan ve Bukaddu adlı köyler. Bu köyler ve civarlarında yer alan 100 kadar çiftlikte direnişçilerin, yabancı savaşçıların bulunduğu, ayrıca söz konusu mahallerde gizli silah ve patlayıcı depoları ve bomba imalathanelerinin de var olduğu istihbaratı alındığı için işte bu Samarra operasyonu yapılıyor. Operasyonun yapıldığı alan yaklaşık 16X16 kilometrelik düz, çıplak bir alanı kapsıyor. Bu bakımdan alanda direnişçi varsa saklanmaları ya da kaçmaları son derece zor; ama tabii bu husus operasyondan önce saklanmadılarsa, kaçmadılarsa geçerli; aksi halde değil. Nitekim, dün bu yazıyı yazdığımız sırada aldığımız haberlerden operasyon bölgesinde Amerikalıların deyimiyle ‘yüksek değerde hedeflere’ rastlanılmadığı söyleniliyordu. Diğer taraftan, aynı haberlerde silah ve patlayıcı malzeme depolarının bulunduğu, şüpheli görülen 40 kadar köylünün gözaltına alındığı da söyleniyordu. Samarra operasyonun askeri yönleri hakkında bugün bundan fazlasını söylemek mümkün değil; ama 156 operasyonun vermeyi hedeflediği birtakım mesajlarının olduğunu söylemek de pekala mümkün. Bu mesajların arasında, Amerika’nın direnişçilere karşı yeni bir gövde gösterisinde bulunup, durumu kontrol altında tuttuğunu bir kere daha göstermek istemesi; operasyonu Iraklı askerlerle birlikte yaparak Irak ordusunun güçlendiğini, operasyon yapacak yeteneğe ulaştığını vurgulaması ve son olarak da Irak Savaşı konusunda kamuoyu desteği gittikçe düşen Bush yönetiminin hem Amerikan halkına hem de dünyaya bir tür güven aşılaması çabasının olduğu da söylenebilir.”96 İşte uşaklığın ve alçaklığın belgesi.. İşte diyalogcuların şefkat ve merhameti!?.. Amerika’nın masum Müslüman katliamını; haklı görerek ve cani coniler hasabına sevinerek anlatıyor!?
. İSRAİL’İN PKK SEVGİSİ VE TÜRKİYE’NİN SÖMÜRÜ SERMAYESİ İsrail, peşmergeleri gizlice eğitti BBC, Kürt peşmergelerin İsrailli eski özel kuvvet komandolarınca eğitildiğini ortaya koyan görüntüler yayınlandı. Komandoların 2004’te, Kuzey Irak’a Türkiye üzerinden girdikleri anlatıldı. İsrail’in Ankara Büyükelçisi Avivi, "Türkiye’ye bilgi vermeden Irak’ta hiçbir faaliyette bulunmuyoruz" dedi. İngiliz yayın kuruluşu BBC, eski İsrail komandolarının Kuzey Irak’ta Kürt peşmergeleri "terörle mücadele operasyonları ve yeni bir havaalanını korumak için" eğittiğini gösteren görüntüler ile yüzü sansürlenmiş bir İsrailli eğitmenin açıklamalarını yayınladı. İsrail bu yöndeki iddiaları daha önce yalanlamıştı. BBC’nin Newsnight programında konuşan ve eğitimci olarak tanıtılan eski bir İsrail askeri, İsrailli komandoların 2004’te Türkiye üzerinden "iki grup Kürt askerini eğitmek için" Irak’a geçtiğini söyledi. Bu asker, İsrail askerlerinin peşmergeleri Erbil kentindeki havaalanı için güvenlik gücü olarak görev yapmak üzere eğittiğini anlattı. Peşmergelere tüfeğin nasıl kullanılacağı ve kalabalıkta militanların nasıl vurulacağı da dahil olmak üzere "özel görev" amaçlı eğitim verildiği görüntülerle ispatlandı. Programda konuşan asker, "100 kadar peşmergeyi eğittik. Onlar kimliğimizi bilmese bile, Kürt yetkililer biliyordu. Kimliğimiz ortaya çıkacak diye büyük gerginlik yaşadık" açıklamasını yaptı.97 İsrail, PKK militanlarını eğittiğini kabul etti İsrail Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Mark Regev, BBC televizyonunun Kuzey Irak’ta İsrailli askerlerin PKK militanlarını eğittiğine dair iddialarına cevap verdi. Regev, İHA’ya yaptığı özel açıklamasında; “Bu konu çok hassas. İsrail, Irak ile savaşta olan ve barış anlaşması imzalamamış bir devlet. Bu nedenle bu ülkede bir askeri faaliyet illegaldir. Öte yandan Türkiye ile dostuz ve ona karşı bir eylem olası ve mümkün değildir” diye konuştu. İsrail’de herkesin askerlik yaptığını vurgulayan Regev, “Haberin, iddia edildiği üzere ‘eski bir askerin açıklaması’ şeklinde verilmesi özel bir durum değil, burada herkes eski asker. Resmi olmayan bazı kişiler burada illegal olarak PKK ile temasta olabilir. Bu konu polise ve savunma bakanlığı mercilerine iletildi ve bu konuda soruşturma devam ediyor. Ancak İsrail hükümetinin böyle bir olayı resmi olarak gerçekleştirmesi söz konusu değildir. İsrail devleti hiç bir PKK’lıyı eğitmiş değildir.” diye konuştu. Edip Başer: hala PKK’nın başını ezmek için, o ülkenin (Irak’ın) güvenlik otoritesiyle yani ABD ile işbirliği yapmamız, koordineli olmamız gerekiyor… Kamuoyunun sizlerin haklı hassasiyetini, endişelerinizi anlıyorum, ancak lütfen bize güvenin.” Diyor.98 Hâlbuki PKK’yı besleyen Amerika! Türkiye ve ABD'den PKK'ya 'zıt' yaklaşımlar ABD’li General Ralston, PKK'ya karşı güç kullanımının "en son seçenek" olarak görülmesi gerektiğini söylemişti. 96 Zaman / 18/03/2006 / Fikret Ertan 97 Hürriyet / 21 Eylül / 2006 / sf: 20 98 Güler Kömürcü / Akşam / 22 Eylül 2006 157 Ralston'a yanıt gibi Ralston, gelen tepkiler üzerine, "Tabii koşullar gerektirirse güç de kullanılır" türünden daha sonra yaptığı "tamamlayıcı" bir açıklamayla ortamı yatıştırmaya çalıştı. Ancak, Washington'un gönlünde yatanı da dışarı vurmuş oldu. Orgeneral Başbuğ'un, PKK'nın imhası dışında düşünülebilecek tüm diğer hareket tarzlarının, bu terör örgütüne taviz vermek anlamına geleceğine ilişkin sözleri, bu yüzden, sanki Ralston'a bir yanıt niteliğini de taşıyor. Zira, Genelkurmay'ın, IRA ve ETA örneklerinden esinlenilerek, PKK ile diyaloga girilmesi, dağdaki PKK'lılar için af ilan edilmesi veya PKK'nın terörü bırakarak siyasi platforma çekilmesi gibi çağrılara şiddetle karşı olduğu biliniyor. Görevinin mahiyeti Türkiye'de hâlâ net bir şekilde anlaşılmamış olan Ralston'un NTV'deki açıklaması da, Genelkurmay'da bu konuda duyulan kuşkuları artırmıştır. Başbuğ ile Ralston'un PKK ile mücadele konusunda yansıttıkları zıt yaklaşımlar da zaten bu savı doğrular niteliktedir. Brifingin izleri Aslında Ralston'un söylediklerinde yeni bir şey yok. Amerikan tarafı, özellikle Kuzey Irak'taki PKK sorununun "askeri" değil, "yumuşak güç" yoluyla halledilmesini istediğini defalarca hissettirdi. Washington ayrıca, Türkiye'nin Kuzey Irak'a girmesine "yeşil ışık yakmayacağını" resmen ve alenen duyurdu.99 Anayasada ifade edildiği gibi; Türkiye Cumhuriyeti'nin yönetim hakkı kayıtsız şartsız Türk milletinin” olmalıdır. Ancak Atatürk’ün vefatından sonraki süreçte, vatanımız, yabancı devlet ve kurumların baskısına ve buyruklarına boyun eğen kiralık siyasiler göreve getirilerek imzalanan ikili anlaşmalar neticesinde; Türk milletinin egemenlik hakları elinden alınmış, AB, ABD, İMF gibi dış güçlerin direktifleriyle yönetilen, bağımsızlığını, bekasını ve refahını düşünme gereğini önemsemeyen bir cumhuriyet halini almıştır! Oysaki on yıllardır yaratılmaya çalışılan azınlıklar yaratılmış, milletin bölünmezliği yok edilmiş, Türk'ün sahibi olduğu Türk vatanında ortaklar peydahlanmıştır! "Bir kaç çapulcu" denilen terör örgütü ve yandaşları, vatanımızın her tarafında devleti tehdit eder noktaya taşınmıştır. AB, ABD, IHM ve içimizdeki yerli işbirlikçilerin emirleri sonucu, maalesef ihanet içindeki iktidarın çıkardığı yasalarla teröristler ve yandaşları aziz milletimizin çıkarlarından daha çok savunulur ve korunur durumdadır. T.B.M.M.'de Büyük Türk milletinin vekilliğini yapan iktidar ve muhalefet partililer, eski bir PKK'lı(!) Seferi Yılmaz'ın yara almadan kurtulduğu(!) bir bombalama olayı sonrasında tam kadro özür dilemeye gitmiş, aynı hassasiyet şehit düşen Mehmetçik'lerimize hiç bir zaman gösterilmemiştir! Hatta, yüzlerce terörist tarafından linç edilmek istenilen Uzman Çavuş'umuz, kendini korumak için silahını kullandığı için otuz beş yılla yargılanmaktadır… Son dönemlerde bölücü Kürtçü hareket ve aynı zamanda PKK yanlıların devlete karşı isyanları artmış, milletin vekilleri bu olaylara karşı hiç bir önlem almamışlardır! Bütün bu olayları görmezden gelerek, teröristlerin kuvvetlenmesine ve teşkilatlanmasına göz yummuşlardır! Yine milletimizin vergileri ile kurulan ve kar eden işletmelerimiz, yabancılara bir bir satılmıştır! Türk devleti, Türk milleti ile olan bütün bağlarından, milli ve manevi dayanaklarından koparılmaya çalışılmaktadır. Bu oyunların altyapısını hazırlayarak Türk milleti ve devletini fakirleştirenler, çözüm olarak Avrupa Birliği'ni ve Amerikan sömürgeciliğini kurtuluş(!) olarak sunmuşlardır! 99 Semih İdiz / Milliyet / 18 Eylül 2006 158 Ve nihayet bu Amerikancı ve sömürgeci çevreler ve Soros gibi Siyonistler Türk Askeri'ni satın almayı teklif etmekten kıskanmış ve AKP, İsrail’i korumak ve Yahudi’ye yaranmak için Lübnan’a asker göndermekten utanmamıştır. Yine anayasada ifade edildiği gibi “Türkiye devleti, ülkesi ve milleti ile bölünmez bir bütündür.” Temeli sökülmeye çalışılmaktadır. Hatırlarsınız, Sabancı'nın TUSİAD'ın başkanlığını yaptığı dönemde hazırlatılan Güneydoğu Raporu'na MHP Genel Başkanı Rahmetli Türkeş'in verdiği tepki tarihi bir tespitti. Yıl 1996: Özdemir Sabancı, Sabancı kulelerinde uğradığı suikast sonucu hayatını kaybetti... 1999 15 Şubat'ta Sabancı suikastının faillerinden Mustafa Duyar cezaevinde öldürülürken; 25 Kasımında diğer fail Fehriye Erdal Belçika'da yakalandı... Özdemir Sabancı'nın öldürülmesinden önce hatırlarsanız; Sabancı Grubu Japon sermayesini Türkiye'ye getiren hamleleri yapıyor ve bunları neredeyse devlet töreni haline dönüşen ToyotaSA fabrikasının açılışı gibi törenlerle kamuoyunun gözünün içine sokuyordu. Fakat ne olduysa; Özdemir Sabancı'nın öldürülmesinden sonra önce ToyotaSA yatırımının profili düşürüldü ve Toyota ile Sabancı yollarını ayırdılar. Türkiye yollarında Toyota marka otomobillerin profili düşerken; ortalık yine Alman otomobillerine kalıyordu. Ve tabi bu arada Sabancı grubunun; özellikle gıda alanında, Avrupa merkezli sermaye ile yatırımlarını değiştirdiği anlaşılıyordu. Ve sonra Güler Sabancı; Sakıp Sabancı'nın ölümü ile birlikte Sabancı Holding'in başına geçti ve bu görev devri medyada kamuoyuna duyuruldu... Bu görev devri üzerinden fazla geçmemişti ki; medyada; “Kandil dağında gitar çalan PKK'lı kadınlar.” gündeme taşınıyordu. Bu sırada hapishaneden çıkar çıkmaz Abdullah Gül tarafından kabul edilen ve daha sonra parti kurmaya heveslenen Leyla Zana isimli terörist beslemesinin medyada parlatılma çalışmaları yoğunlaşıyordu. Leyla Zana Brüksel’e gidip; Sakharov ödülünü alırken, Türkiye adına Avrupa Parlamentosu'nda konuştuğunu gördüğümüzde rezaletin bunla sınırlı olduğu sanılıyordu. Oysa Leyla Zana VIP salonunda Güler Sabancı ile karşılaşmış ve burada Güler Sabancı; Zana'ya Brüksel'deki temaslarından çok memnun kaldıklarını söylüyordu. Hani şu; Özdemir Sabancı'nın kanına giren Fehriye Erdal'ın uzun yıllar korunup, saklandığı Brüksel. Türkiye’nin yeni dişi oligarkı ülkenin yeni dişi terörist bozması siyasetçisine övgüler yağdırıyordu hem de VIP salonunda. Bu arada Yalçın Küçük'ün Yankı dergisinde bir röportajı yayınlanıyordu. Çok yakın zamanda, daha dün Güler Sabancı adında birisinin, Genelkurmay'ı ziyaret ettiğini okumadık mı? Hilmi Özkök’e Teşekkür ziyareti yapıyormuş, bunu da okuduk. Bir yere gelmiş, yüksek komutanlarımız tebrik etmişler, o da teşekkür edecekmiş; bu varsa, her parti yüksek komutanlarımıza görüşlerini bildirme hakkına sahiptir. Çünkü onlar da bir partidir ve üstelik bizim geleneklerimizde, devlet idaremizde, bir yüksek komutanımızın holding başkanlığına gelenleri tebrik etme usul ve teamülü yoktur. Uğur Mumcu’nun Bombalanmasına neden olan yazı MOSSAD ve Barzani: Ortadoğu'nun karanlık bir kuyu olduğu her gün biraz daha anlaşılıyor. Kanıtlanan son ilişki MOSSAD-Barzani ilişkisidir. MOSSAD, İsrail’in gizli istihbarat örgütüdür. Bu örgütün, Kürt lideri Molla Mustafa Barzani ile ilişkileri olduğu söylense daha önce kim inanırdı? Barzani'nin CIA ile ilişkisi artık belgelendi. Kimse bu ilişkiye, "Hayır olmadı" diyemiyor. CIA-Barzani ilişkileri biliniyordu da MOSSAD-Barzani ilişkileri bilinmiyordu. 159 MOSSAD'ın Barzani ile ilişkileri Londra ve Sydney'de yayınlanan "Israel's Secret Wars-A History of Israel's Intelligence Services" adlı kitapta sergileniyor. Kitap, ingiliz The Guardian gazetesinde 1984 yılından bu yana Tel-Aviv muhabirliğini yapan lan Black ve Washington'daki Brooking Enstitüsü'nde çalışan öğretim üyesi Benny Morris tarafından yazılmış. Kitapta MOSSAD-Barzani ilişkileri, İsrail Dışişleri Bakanlığı ve MOSSAD yazışmalarına dayanılarak açıklanıyor. Önsözde, kitabın yayından önce İsrail ordu yetkilileri tarafından da incelendiği yazılıyor. Kitapta 1967 Arap-İsrail Savaşı'ndan sonra, MOSSAD'ın Kürtlerle ilişki kurduğu (sh.327), Mısırlı ünlü gazeteci Hasan el-Heykel'in İsrailli subayların Kürtler aracılığıyla Irak'tan radyo bağlantıları kurduğunu 1971 yılında açıkladığı anlatılıyor. 1969 yılı Mart ayında Kerkük petrollerine yapılan saldırının da İsrail tarafından yapıldığı açıklanıyor. 1972 yılında imzalanan Sovyet-lrak Dostluk Antlaşmasından sonra İran Şahı ABD Başkanı Nixon ile gizli görüşme yapıyor; bu gizli görüşmeden sonra CIA tarafından "Kürdistan Demokratik Partisi"ne üç yıl içinde 24 milyon dolar gönderiliyor. Barzani'nin Irak rejimine karşı ayaklandığı yıllarda, ABD-İsrail-İran üçlüsü bu ayaklanmayı destekliyor. Barzani-ABD ilişkileri, ABD Dışişleri eski bakanı Henry Kissinger eliyle yürütülüyor. MOSSAD-Barzani ilişkileri de İsrail'in Tahran'daki askeri ataşesi Yaakov Nimrodi (MOSSAD Ajanı) aracılığı ile gerçekleşiyor. Nimrodi'nin üstlendiği görev ilginç: Nimrodi Sovyet silahlarının Barzani'nin eline geçmesinde rol oynuyor,100 Kitapta, MOSSAD'dan Kürtlere 50 milyon dolar para verildiği, ABD kaynaklarına dayanarak açıklanıyor,101 70'li yıllardaki bu ilişkiler bugün sürüyor mu? Kitaba göre sürüyor. "Körfez Savaşı" sırasında Irak'ın attığı Scud füzelerinin Tel-Aviv'e düşmesi üzerine bu ilişkiler yeniden başladı,102 Baba Molla Mustafa Barzani ile kurulan ilişkiler, şimdi de oğul Mesud Barzani ile sürüyor. MOSSAD, Barzani'ye Avrupa kahvelerinde çekler vererek bu desteği sürdürüyor. Kitapta, Mesud Barzani'nin İsrail'e gizlice giderek yardım istediği yazılıyor. Bu ilişkiler sürüyor ve anlaşılıyor ki daha da sürecek... Gizli yollarla sürecek, açık yollarla sürecek... İlgi belli... İlişki de belli... Kürtler sömürgeciliğe karşı bağımsızlık savaşı yapıyorlarsa ne işi var CIA ve MOSSAD'ın Kürtler arasında? Yoksa CIA ve MOSSAD, antiemperyalist savaş veriyorlar da dünya bu savaşın farkında değil mi? Uğur Mumcu, Kendisini Dört Kez Çağıran ' İsrail Sefiri İle Ne Konuştu? Uğur Mumcu, ölümünden 17 gün önce kaleme aldığı "MOSSAD ve Barzani" başlıklı yazısında, 'Barzani ailesi' ile 'İsrail devleti' arasında bulunan çok ilginç bir bağlantıyı açığa çıkarıyordu!.. Mumcu, 8 Ocak 1993 tarihli 'Ültimatom' başlıklı yazısında ise şöyle diyordu: - "Yakında yayımlanacak bir kitabımda, Kürt milliyetçileri ile istihbarat örgütleri arasındaki 100 Sh: 328–329 101 Sh: 328 102 Sh: 521 160 ilişkilere ışık tutacak çok ilginç belgeler açıklayacağım!.." Mumcu, ne yazık ki bu belgeleri açıklamaya fırsat bulamadı!.. 24 Ocak 1993 tarihinde otomobiline konulan bombanın patlaması sonucu hayatını kaybetti!.. Cinayetin işlendiği akşam saatlerinde, Cumhuriyet gazetesine bir telefon geldi: - "Uğur Mumcu, İslam adına cezalandırılmıştır!.." Yine aynı gün Berlin'den Uğur Mumcu'nun eşi Güldal Mumcu adına imzasız bir mektup gönderildi: "İslamlara zulmedenler, ne hissediyorlar!.." Açıkça hedef saptırılıyordu. Daha sonra yapılan soruşturma çerçevesinde cinayet ne olduğu belirsiz 'İslami Hareket Örgütü'ne ihale edildi, arkasında ise İran gizli servisi ile bağlantılı 'SAVAMA'nın olduğu açıklandı!.. Uğur Mumcu'nun cenaze töreni, Muammer Aksoy, Çetin Emeç, Turan Dursun ve Bahriye Üçok cinayetlerindeki gibi 'planlanan' şekilde gerçekleşti!.. Sokağa dökülen kalabalıklar, şöyle haykırıyordu: - "Türkiye laiktir laik kalacak!.." - "Türkiye İran olmayacak!.. Cumhuriyet gazetesi, Mumcu'nun ölümünden sonra bir çok yazısını tefrika halinde yayınladı!.. Bir tek yazı hariç: “MOSSAD ve Barzani" Medya, uzun yıllar Uğur Mumcu'nun 'lâiklik' ve 'Cumhuriyet' üzerine kaleme aldığı yazılardan dolayı katledildiğini kamuoyuna pompaladı!.. Oysa, bakın Ceyhan Mumcu, 16 Mayıs 2006 tarihli açıklamasında neler diyor: - "Suikastla aynı gün medyanın büyük bir bölümü suikastın İran devleti tarafından yapıldığı konusunda çok yoğun bir propaganda eylemine giriştiler. Oysaki Uğur Mumcu, İran’ı eleştiren tek bir yazı yazmadığı gibi, bugün de tesettür özelinde sürdürülen laiklik tartışmalarına ilişkin 1992 yılından sonra herhangi bir yazısı yoktur. Bu yüzden, İran’ın Uğur Mumcu'yu öldürmek için mantıksal bir nedeni de bulunmamaktadır. Kamuoyunda bu suikastın kaynağının İran olduğu yolundaki düşünce maalesef hâlâ değişmemiştir. Bu gerçek göz önüne alındığında, işlenecek suikastler karşısında, toplumumuz bir daha oyuna gelmemeli, sorumluluğu ClA'nın taşeron işlerini yürüten MOSSAD'da aramalıdır." Ceyhan Mumcu, kardeşi Uğur Mumcu'nun ölümünden önce meydana gelen çok önemli bir gelişmenin perde arkasını da şöyle aydınlatıyor: - "Uğur Mumcu, özellikle 07 Ocak 1993 tarihli MOSSAD ve Barzani başlıklı yazının yayınlandığı günden itibaren İsrail Büyükelçiliği tarafından arandı. İsrail Büyükelçisi, tam dört kez Uğur Mumcu'yu arayarak ısrarla görüşmek istediğini söyledi. Büyükelçi, Uğur Mumcu'nun görüşmenin üçüncü bir kişinin de hazır bulunduğu ortamda yapılması isteğini kabul etmedi. Yalnız görüşmeleri gerektiğini söyledi. Ankara'da bir restoranda yapılan görüşmeden kısa bir süre sonra suikasta uğradı." Dönemin İsrail Büyükelçisi'nin görüşmede Uğur Mumcu ile neler konuştuğu hâlâ 'esrarını' koruyor!. İşin peşini bırakmayan Ceyhan Mumcu, bir kaç defa İsrail Büyükelçiliği'nden randevu istiyor!.. Ancak kendisine olumlu ya da olumsuz herhangi bir cevap verilmiyor!.. Ceyhan Mumcu, cinayetin hemen ardından Meclis'te 'Üç MOSSAD ajanının Uğur Mumcu'yu öldürmek üzere Türkiye'ye sızdığı belirtilen' bir MİT belgesinden bahseden Şevket Kazan'dan, Refahyol Hükümeti döneminde yardım talep etti!.. 30 Ağustos 1996 tarihinde bir açıklama yapan Adalet Bakanı Şevket Kazan, "Mumcu cinayeti ile ilgili yeni iddialar var. Araştırıyoruz!.. Diyerek geçiştirdi. 161 Ertesi günü, İsrail Büyükelçiliği'nden Ceyhan Mumcu'ya bir telefon geldi!.. Ceyhan Mumcu, görüşmede sordu: - "Eski Büyükelçi, Uğur ile neyi görüştü?.." İsrail Büyükelçisi, konuşmanın içeriğini ancak eski Büyükelçi'nin bileceğini, kendisinin bu konuda herhangi bir fikir sahibi olmadığını belirtip "Biz kimseyi öldürmeyiz!.." diye kestirip attı!.. Ve ertesi günü Hürriyet gazetesinde dokuz sütuna manşet şöyle bir haber yayınlandı: - "Ceyhan Mumcu, Şevket Kazan'ı yalanladı!.." Etkili ve yetkili birimlere soruyoruz: MOSSAD'ın 1980 ihtilalinden sonra Ankara'da gizli bir şube açtığı, bu şubede faaliyet gösteren bir birimin 'yabancı istihbarat servisleri' ile ilişkileri düzenlediği, diğer birimin ise 'İslam ülkelerinden devşirilen' elemanları yönettiği iddiaları doğru mudur?.. Leyla Zana Hayranı Güler Sabancı Bilderbergcilerin Kanada toplantısında Siyonist kuruluşlarının önemli ayaklarından Bilderberg’in bu yılki toplantısı, Kanada’nın Ottowa kentinde yapıldı. Toplantıya, Türkiye’den siyaset, ekonomik ve basın dünyasının önde gelen isimlerinden 8 kişi davet edilmişti. Bilderberg karşıtı yazıları ile tanınan ve sürpriz bir şekilde bu yıl ki toplantıya davet edilen Fehmi Koru’nun 15 gündür ABD’de olması ve programını açıklamaması, toplantıya katıldığının ispatıydı. Çok gizli ve içeriği hiçbir şekilde açıklanmayan konferansların Ottowa’daki toplantısına bu yıl Türkiye’den 8 kişi davet edildi. Dünyadaki ekonomik ve siyasi olayların görüşülüp global kararların alındığı konferansa, iş dünyasından 4 isim katılıyor. AKP’den yine bir temsilcinin davet olduğu toplantıya 2 gazeteci ve bir sivil toplum hareketi temsilcisi davet edilmişti. Siyonizmin etkin kuruluşlarından Dış İlişkiler Komitesi (CFR)’nin Avrupa ayağı olan Bilderberg, kurulduğu 1954 yılından bu yana 52. toplantısını gerçekleştiriyor. Yine 28 ülkeden 130 temsilcinin davet edildiği toplantıya, Türkiye’den bu yıl da tanıdık isimler katılıyor. AKP’den bu yıl İstanbul Milletvekili ve Başbakan Erdoğan’ın dış politika danışmanı Egemen Bağış bulunuyor. Kemal Derviş’in yakın arkadaşı Arı Grubu Hareketi Başkanı Mehmet Köprülü, Bilderberg’in Türkiye temsilcisi Koç grubundan Koç Holding Yönetim Kurulu Başkanı Mustafa Koç, Sabancı Holding Yönetim Kurulu Başkanı Güler Sabancı, Boyner Holding Yönetim Kurulu Üyesi Ümit Boyner de toplantıya katılıyor. İşadamı Selahattin Beyazıt, daimi üye sıfatıyla her yıl toplantılardaki yerini alıyor. Ottowa’ya davet edilenler arasındaki iki gazeteci de yer alıyor. Bunlardan birisi Sabah Gazetesi Yazarı Soli Özel. Özel, ünlü spekülatör George Soros’un desteklediği Açık Toplum Enstitüsünün faaliyetlerine destek veren Bilgi Üniversitesi’nde öğretim üyeliği de yapıyor. Daha önce kimler katıldı? Bundan önceki yıllarda başta Bülent Ecevit ve Süleyman Demirel gibi ünlü siyasilerin katıldığı bilderberg toplantılarına Türkiye’den rekor sayıda katılım 4 kez ile Gazi Erçel’e ait. AKP’den Devlet Bakanı Ali Babacan, 3 defa katıldığı Bilderberg toplantılarından sonra AB baş müzakerecisi oldu. Diğer isimler şunlar: Eski başbakanlardan Mesut Yılmaz, İşadamı Selahattin Beyazıt (Daimi üye), eski bakanlar İsmail Cem, Hikmet Çetin ve Kemal Derviş, Suna Kıraç, Dinç Bilgin, Nuri Çolakoğlu, Sedat Ergin, TÜSİAD eski Başkanı Erkut Yücaoğlu, Vahit Halefoğlu, Sinan Tara, Meral Gezgin Eriş, Uğur Bayar, Cüneyt Ülsever, Şerif Mardin. Terör, bölücülük ve yapılan hatalar Türkiye’nin terör, bölücülük ve PKK sorunu vardır... Ancak bu sorun sunidir... Asıl tehlike başkadır... PKK terör belası, içteki gafil veya hain odaklarla birlikte dış güçlerin organize ve finanse ettiği bir musibettir. Yirmi seneyi aşkın süreden beri bu sorun çözülememiştir, çözülememektedir... Maalesef ordumuzu da yıpratmıştır, hâlen de yıpratmaya devam etmektedir... 162 Aslında Kürtçülük hareketi diye bir şey yoktur. Dış güçlerin ve İsrail’in Kürt halkımızı kışkırtma hıyaneti vardır. Olsa bile, bu hareket şayet silahsız olsa, bertaraf edilmek üzere buna karşı alınması gereken tedbirler ’hukuk düzeni’ çerçevesinde alınır. Oysa PKK silahlıdır. Bu durumda PKK’nın üzerine Türk Silahlı Kuvvetlerinin yürümesi kadar doğal bir olay olamaz. Ancak, bu müdahale ve mücadele sürdürülürken bazı hatalar yapılmaktadır. Nedir bu hatalar? PKK sorununun aslı nedir? 1. PKK sorunu iç sorun değildir, tamamen dış tahriktir. CIA başta olmak üzere, Batılı istihbarat örgütleri tarafından finanse edilip desteklenmekte, bu yolla Türkiye ve Irak’ın parçalanması hedeflenmektedir. PKK’ya bulunan elemanlar ekonomik zaruretlerden dolayı Kürtlerden olabilir, ama birçoğu Kürt asıllı değildir; başta Ermeniler olmak üzere değişik kavimlerdendir. Bunları Kürtlerle karıştırmak hatalıdır. 2. PKK sorunu Kürt sorunu değildir. Demokrasiyle yönetilen bir ülkede, Kürtlerin Türk halkı olarak kendi beklentilerini dile getirmek için örgütlenerek faaliyetlerde bulunmaları en doğal haklarıdır. Ancak Kürtçülük ve bölücülük yapılması; hem dinen, hem hukuken hem de siyaseten yanlıştır ve zaten yasaktır. Ülkemizdeki Kürtçülük henüz bölücülük seviyesinde değildir. Ama bu hatalı siyaset uygulamaları sürdürülmeye devam ederse, her gün Kürtleri biraz daha PKK’nın yanına itme tehlikesi taşımaktadır. 3. PKK sadece askeri bir sorun değildir. PKK henüz cephe kurarak Türk ordusunun karşısına çıkmış durumda değildir. Gerilla taktiği ile terör hareketidir. Dolayısıyla biz PKK’yı sadece askeri muharebelerle ortadan kaldıramayız. PKK şimdilik eşkıya durumundadır. O halde onu eşkıyalara yapacağımız muamele ile tenkil ve bertaraf etmeliyiz. Bu da özel yetiştirilmiş ekipler ve tedbirler gerektirir. 4. PKK’nın oluşumunun kaynağını kurutmadıkça, PKK ortadan kaldırılsa bile yine türeyecektir. Sıtma ile savaş bataklıkları kurutma ile olmaktadır. Bunun için de herkesin aş bulabildiği, iş bulabildiği, eş bulabildiği, isteği ve kabiliyeti varsa okuyabildiği bir düzeni, yani “Adil Düzen”i getirmek gerekmektedir. Merkezî yönetimin yerini yerinden yönetime bırakmak ve iç güvenliği bağımsız küçük vilayetlere vermek gerekir. Yani, bizim hazırlamış bulunduğumuz “Adil Düzene Göre İnsanlık Anayasası”nın devreye sokulması ve uygulanması gerekir. Terör sorunu ve Millî Görüş çözümü Teröre çözüm üreten Millî Görüş olmuştur Dış destekli terör Doğu Anadolu’da yuvalanmış bulunuyor. İsterseniz bu meseleyi irdelemeye bu bölgeyi inceleyerek başlayalım. Doğu Anadolu’nun İslâmlaşması Hazreti Ömer zamanında başlamıştır. İlk Müslüman olan halk bugün ’Kürt’ dediğimiz ’Doğu Anadolu halkı’dır. Türklerin, özellikle de Anadolu Türklerinin tarihinde çok önemli bir dönüm noktası olan Malazgirt Meydan Muharebesi Bizans topraklarında değil, İslâm topraklarında olmuştur. Biz değil, Bizanslılar saldırmışlardır. Müslüman Doğu Anadolu halkı başından itibaren Selçukluların Anadolu’ya yayılmasına hep yardımcı olmuşlardır. İran halkı ise Abbasi hâkimiyetine karşı direnmiş ve Şii olmuştur. Doğu Anadolu halkı Şafii ve Hanefi mezheplerini kabul ederek Abbasilerin yanında yer almışlardır. Türkler Abbasileri İranlılara karşı korumuşlardır. Tarih boyunca Kürt isyanı diye bir olay görülmez, görülmemiştir. Türkler ve Kürtler bin yıldan fazladır bu bölgede aynı kaderi eşitlik içinde paylaşmışlardır. Türklerin bu bölgede tarih boyunca Şii-Sünni sorunu olmuştur, ama Kürt-Türk sorunu veya KürtArap sorunu hiçbir zaman olmamıştır. Aslına bakılırsa son zamanlarda da yoktur, fakat suni olarak böyle bir sorun oluşturulmaya çalışılmaktadır. Kürtlerin sözde bağımsızlık hareketi Batılıların kışkırtmaları sonucu ortaya çıkmıştır. 163 Cumhuriyete karşı çıkılmış, bu karşı çıkma bölücülük amacı ile olmamış, cumhuriyetin ilk yıllarındaki dinsizlik şeklindeki lâiklik anlayışı nedeniyle körüklenmiştir. Buna eklenmiş ikinci ve belki de asıl sebep vardır. Nedir bu asıl sebep? Güneydoğu Anadolu ortaçağın ’derebeylik tarım dönemi’ni yaşıyordu. Bugün ’bucak’ veya ’ilçe’ diye tabir ettiğimiz coğrafi çevrelerin birer aşiret reisleri vardı. Onlar tarım araçlarını sağlar, halk da onlara mahsulü ortak ederdi. Güvenlik de onlar tarafından sağlanırdı. ’Sanayi dönemi’nin günümüzdeki merkezî yönetiminde ise ilçe kaymakamları ve nahiye müdürleri atandı. Halkın ihtiyacını karşılayamayan kaymakamlara karşı direnme başladı. Yeni düzen kurulmadan eski düzen yıkıldı. Boşlukta kalan halk isyana sürüklendi. Bu sorun hâlâ çözülememiştir ve PKK’nın ana kaynağı hâlâ budur. CHP yönetimi zamanında bu sorun kanlı bir şekilde bastırıldı. Şeyhler oradan sürüldü. Halk Türkiye devletinden ayrılma şeklinde değil de, Türkiye devletinin zulme son vermesini istemiştir; hâlâ istemektedir. Buna karşı devlet baskı yapmış, baskı halkı devletten daha da soğutmuştur. Demokrat Parti de sorunları çözememiştir. Çünkü DP de Batılıların dümen suyunda gitmiş ve PKK’nın oluşmasına CIA güdümü MİT yardımcı olmuştur. Bu duruma karşı en etkin tedbirleri “Millî Görüş Hareketi” almıştır. Doğu halkımız Batı dünyasının desteklediği PKK’lı solcu teröristlerin yanında değil de, Millî Görüş partilerinin yanında yer almıştır. Böylece kimi Cumhuriyet hükümetlerinin gafleti ile birleşen Batı dünyası Millî Görüş sayesinde başarıya ulaşamamıştır. Demek ki, tek çözüm üreten Millî Görüş olmuştur. Bu arada Çekiç Güç konuşlandırılmış ve PKK’yı resmen beslemiştir... Bu gaflet veya ihanete de Başbakan Erbakan son vermiştir... Hülasa, Türkiye’nin terör ve PKK sorunu vardır... Terör, bölücülük ve asıl büyük tehlike Asıl büyük tehlikeler nelerdir? 1. Türk tarımı yok ediliyor, araziler işlenmiyor, halkımız tarım yapmayı unutuyor. Böyle giderse, on sene sonra ülkemizdeki topraklar artık ekilemez hâle gelecek, bu toprakları ekmeyi bilen halkımız yani köylümüz de artık kalmayacaktır. Ondan sonra biz nasıl geçineceğiz ve ne yiyeceğiz?.. Kentlerimizde de Kamu İktisadi Teşekkülleri (KİT’ler) özelleştiriliyor, fabrikalar kapatılıyor… Halkımız işsiz bırakılıyor... İşsizler ve açlar devletçe besleniyor... Gençler de işe alınamıyor... Özel teşebbüsler de ağır vergi ve korkunç yasalar nedeniyle bir bir kapanıyor... Ağır faizler ve istikrarsızlık işyerlerini teker teker öldürüyor... Çok değil, on sene sonra elinden hiçbir iş gelmeyen, fabrikada çalışmayı da unutmuş işsiz insanlar topluluğu hâline geleceğiz. İşte asıl sorun o noktada ve o zaman başlıyor... Demek ki, işsizlik sorunu PKK’dan belki yüz misli daha büyük bir tehlikedir; hem de yakın tehlikedir. 2. Tarım yasaklanmış, fabrikalar kapatılmış, halk işsizliğe mahkûm edilmiş ve PKK’nın kucağına atılmış bulunuyor. Türkiye dıştan alınan borçlarla yaşar hâle getirilmiştir. Biz iki sene önce, ’on beş yıl sonra Türkiye borcun içine boğulacaktır’ demiş ve yazmıştık. O zaman dış borç için % 30’luk bir artış hesaplamıştık. Hâlbuki iki yıl içinde borç yüzde yüz artmıştır. Böylece 15 sene 5-10 seneye inmiştir. Kim size ilânihaye borç verip yaşatır? Ekonomisi çökmüş bir ülkede ordumuz ülkeyi nasıl koruyacaktır? Bölücülük, terör ve PKK’dan daha beter asıl korkunç ve yakın tehlike budur. 3. Türk adalet sistemi çökmüştür, artık topluma güven vermiyor. Bir dostumun on yıldır süren bir davası var, 1997’de açılmış. On sene sonra davayı kazandı ama, ondan hâlâ para kesiyorlar! Karşı tarafta bir şey olmadığı için parasını değil, havasını alıyor! Dava açıldığında 20 bin dolarlık mesele 60 bin dolara çıktı ve o miktarı tahsil ettiler, ama şimdi o alacak tahsil edilemiyor!.. İşte böyle bir yargı sistemi içindeyiz. Bu yargılama sistemi sadece eşkıyaların işine yaramaktadır. Avukatlar para kazanmaktadır, o kadar. Devletin asıl görevi adaleti tesis etmektir. Adaleti kuramayanların topluluğu devlete değil, eşkıya 164 teşkilatına dönüşür. Türkiye bugün böyle bir duruma düşmüştür. Büyük bir tehlikenin içindedir. 4. Türkiye’de millî medya çok zayıf ve cılız görünüyor. Medya yani basın ve yayın, ulusun ve devletin gözü ve kulağıdır. Kör ve sağır şoför tehlikeli değildir, çünkü arabayı kullanmaya kalkışmaz. Ama ters gören bir şoför düşünün; sağdan gelen bir arabayı bazen solda, bazen de doğru gören arabayı süren şoförün hâli nice olur? Ulusal basın tesis edilememiştir. Marazlı basın işbirliği yapıp yalan olarak ’filan öldürüldü’ dese, herkes inanacaktır. Buna çare bulunmalıdır. Millî basın ve yayının olmayışı ülke için en büyük tehlike teşkil etmektedir. Bu tehlikeler yalnız devlet için tehlike değildir, aynı zamanda ulus için de en büyük tehlikedir. Türk halkı yavaş yavaş soykırımına götürülmektedir. Bu gidişle 40–50 senede büyük bir yüzdesi gayri Türk olanlar Anadolu’da dolaşacaklar, Sevr’den daha beter bir tehlike oluşacaktır.103 KAHPELİĞİN KARNESİ Filistin’e Destek Konferansına Türkiye Hariç Herkes Katıldı AKP İsrail’in yanında yer alıyor! Venezuela’dan Endonezya’ya kadar bir çok ülkenin Meclis Başkanları parlamenterler ve sivil toplum kuruluşlarının katıldığı Uluslar arası Filistin Konferansı’na Türkiye’den kimse katılmadı. Konferansa Türkiye’den hiçbir resmi temsilcinin gitmemesi, “AKP Hükümeti dost ve kardeş Filistin halkı yerine ABD ve İsrail’in yanında yer alıyor” şeklinde değerlendirildi. Türkiye’den Meclis Başkanı ve Filistin sorunuyla ilgilenen parlamenterlerin davet edilmelerine rağmen katılamaması, “Ankara tercihini belli etti” yorumlarına neden oldu. Filistin’de soykırım sürüyor İran Cumhur Başkanı Ahmedinecat, İsrail’i “kurumuş çürük bir ağaca benzeterek, “bu ağaç bir fırtınayla devrilecek. İsrail, yok olmaya gidiyor” dedi. İsrail’in bölgede kalıcı bir tehdidin var olması için kurulduğunu kaydeden Ahmedinecat, İsrail’in iddia ettiği soykırımda ciddi kuşkular bulunduğunu, ancak 60 yıldan fazladır Filistin’de soykırım yaşandığını kaydetti. Konferansta konuşan İran dini lideri Ayetullah Ali Hamaney de, İsrail’de meşhur devlet teröristlerinin ard arda iktidara geldiğini söyledi. İsrail’e peşkeş çekilecek mayınlı arazilerin altında servet yatıyor! Mayınlı sınır bölgesinde petrol bulundu Türkiye’de ilk olarak gündeme getirdiğimiz, mayınlı arazilerin temizlenmesi ihalesinin ardındaki gerçek ortaya çıktı. AKP Hükümeti’nin gizli saklı tutarak mayınlardan temizlenmesi ve tarım arazisi olarak kullanılması için 49 yıllığına kiraya vermek üzere ihaleye açtığı Suriye sınırındaki mayınlı araziden petrol çıkması, bölge ile ilgili endişeleri haklı çıkardı. Israrla İsrail firmalarının almak istediği araziler için açılan ihaleler bir süreliğine ertelenmişti. Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığı’nın (TPAO) Suriye sınırında açılan üç kuyuda petrol bulunduğunu açıklaması bütün gözleri bölgedeki araziye çevirdi. Eskiden beri bölgenin petrol yatakları ile dolu olduğu söylentileri gerçeğe dönüştü. Yıllarca üzerinde hiçbir çalışma yapılmayan ve tamamiyle Türkiye ekonomisini ayağa kaldıracak petrol yatakları ile dolu olan arazilerin mayın temizleme bahanesi ile Türk firmaların es geçilip yabancı firmalara da ihaleye açılması akıllara pek çok soruyu da beraberinde getirmişti. Özellikle bu bölgenin 49 yıllığına hem mayın temizleme hem de organik tarıma açılmak üzere kiraya verilmesi için ihale açılması üzerine 3 tane İsrailli firmanın da bu ihaleye katılması endişelere neden olmuştu. Verimli topraklar servet de barındırıyormuş Yıllardan beri İsrail’in nasıl yayılmacı politika izlediği tüm dünya tarafından bilinirken, Türkiye’de AKP hükümetinin üstelik sınır olan bir araziyi 49 yıllığına mayın temizleme ve organik tarım yapmak üzere kiraya açması pek çok tepkileri de beraberinde getirdi. Şimdilik ihalelerin ertelendiği bir süreç içerisinde bölgenin 103 R. Nuri Erol / Milli Gazete / 06 Eylül 2006 165 verimli topraklardan oluşması bir yana, petrol yataklarını barındırması dergimizin ortaya koyduğu endişenin de ne kadar haklı olduğunu gündeme getirdi. 519 km mayınlı arazi Türkiye, Ottowa Anlaşması olarak bilinen Mayın Yasaklama Antlaşması’na 3 yıl önce imza atmıştı. Suriye ve Irak sınırındaki 6 ilde mayın temizleme için yapılacak ihale ile araziyi 49 yıllığına kiralayacaktı. Türkiye 2003 yılında uluslar arası mayın yasaklama anlaşmasına imza attıktan sonra stoklarındaki 2 milyon 973 bin 481 mayının 2008 yılına kadar imhasını, sınırlarda gömülü bulunan 920 bin 80 adet mayının ise 2014 yılma kadar temizlenmesi kabul etmişti. Türkiye-Suriye sınırında 615 bin 449 adet gömülü mayın 519 kilometre uzunluğu olan sınıra yayılmış durumda. Saklanan sırrı Millî Gazete ortaya çıkarmıştı Mayınların temizlenmesi ile ilgili süreci başlatan AKP hükümeti, buna ilişkin aldığı kararı gizli tutmuştu. Konuyu Bakanlar Kurulu gündemine taşıyan AKP hükümeti, 27/06/2005 tarihli ve 2005/9076 Sayılı Bakanlar Kurulu kararı ile, mayın temizliği için düğmeye basmıştı. Ancak alınan karar, kamuoyuna açıklanmadığı gibi Resmi Gazete’de de yayınlanmamıştı. Kararı kamuoyuna ilk olarak Millî Gazete duyurmuştu. AKP İktidarının savunması güldürüyor ABD’ye destek için çıkartılan kararname AKP hükümetini zor durumda bıraktı. Kararname ile ilgili olarak dava açan vatandaşın iddialarına karşı yapılan savunmada üslerin yabancı devletlerin kullanımına açılmasının ‘milletlerarası nezaket kurallarının bir gerekliliği’ olduğu öne sürüldü. Mehmet Selçuk Angı adlı vatandaş örnek bir davranış sergileyerek, Türkiye’nin liman, havaalanı, üs ve tesislerinin, askeri malzeme, teçhizat ve personel nakli de dâhil olmak üzere lojistik destek maksadıyla yabancı devletler tarafından kullanılmasına 13 Haziran 2006 tarihine kadar izin veren 18 Nisan tarihli 2005/8712 sayılı Bakanlar Kurulu Kararnamesi’nin yürütmesinin durdurulması ve bu işlemin iptali için Danıştay Onuncu Daire Başkanlığı’na başvurarak Başbakanlığa dava açtı. Oy çokluğu ile reddediliyor! Danıştay Onuncu Daire Başkanlığı da, Başbakanlığa bir yazı göndererek Başbakanlıktan savunmasını istedi. Başbakanlık tarafından Danıştay’a sunulan savunmada ise söz konusu kararnamenin ‘Milletlerarası nezaket kurallarının bir gerekliliği’ olduğu belirtilerek Mehmet Selçuk Angı adlı vatandaşın yaptığı itirazın reddine karar verilmesi talebinde bulunuldu. Daha sonra Danıştay, Başbakanlığın savunmasını haklı bularak oy çokluğu ile angının itirazını reddetti. Kararname kamuoyundan gizleniyor Duyarlı vatandaş Angı, “Geçen yıldan beri medyada üslerimizin kanuna aykırı olarak yabancı ülkelere açılması ile ilgili çokça haber okuyordum. Bir vatandaş olarak açıkçası bundan son derece rahatsız oldum. Bunun üzerine ben de Danıştay’a bir dilekçe yazarak bu sürecin durdurulmasını talep ettim. AKP hükümeti tarafından çıkarılan ve bazı üslerin yabancı devletler tarafından kullanılmasına izin veren kararname, kamuoyundan neredeyse gizleniyordu. Hatta birçok parlamenterin bile sanırım gerçek anlamda kararnamenin içeriğinden haberi yoktu. Danıştay verdiğim dilekçe üzerine başbakanlıktan savunma istedi. Başbakanlığın savunmasından sonra Danıştay başbakanlığı haklı buldu. Bunun üzerine ben itiraz ettim. Daha sonra başbakanlık çıkarılan kararname ile yabancı devletlerin bazı üslerimizi kullanmasına izin vermeyi milletler arası nezaket kurallarının gerektirdiği hallerle ilgili olduğunu savundu” dedi. Milletle alaya ediliyor AKP hükümetinin milleti alaya alırcasına davranmasını içine sindiremediğini kaydeden Angı, “Özellikle de böyle meselelerin ‘milletler arası nezaket kurallarının gerekleri’ ile açıklanması bana daha büyük bir alay gibi geliyor. İskenderun limanından cephane geçiyor. Üslerin bir başka ülkeye karşı kullanılmasına izin verilmesi nasıl olurda nezaket kurallarıyla açıklanabilir? Ama Danıştay itirazımı yine reddetti. Fakat Danıştay İdari Dava Kurulu’nda yer alan üyelerin 9’u beni haklı buldu ve üslerimizin başka ülkelerin askeri amaçları için kullanılmasına açılmasının ‘milletler arası nezaket kurallarıyla’ açıklanamayacağını söylediler. Ama yine de oy çokluğu ile itirazım reddedilerek başbakanlık haklı bulundu” şeklinde konuştu. 166 AKP’nin vakıflarla ilgili tasarısı birçok tehlikeyi içinde barındırıyor AB istedi, Lozan deliniyor AKP hükümetinin 9. AB Uyum Paketi içerisinde öncelikleri arasına aldığı Vakıflar Kanunu Tasarısı Türkiye’nin kuruluş sözleşmesini tehlikeye sokacak maddeler içeriyor. Tasarı, gayrimüslim azınlıklar için Lozan Antlaşması ile güvence altına alınan Cemaat Vakıfları’na pek çok ayrıcalıklar getirdiği gibi pek çok da haklar tanıyor. Tasarı bir zümreyi destekleyici nitelikte yani gayri Müslimler için vakıf kurulmasını öngörürken, Anadolu’da isimsiz veya müstear isimle hazineye geçmiş pek çok kilise ve gayri Müslim arazilerinin de tekrar gayri Müslimlere verilmesine imkân sağlıyor. Bu tasarının bu haliyle Türkiye’nin kuruluş sözleşmesini tartışmaya açacak bir nitelik taşıdığı ifade ediliyor. Uzun süredir Avrupa Birliği’nin her fırsatta dile getirdiği ve her ilerleme raporuna aldığı Vakıflar Yasa Tasarısı cemaat vakıflarının hukuki statüsüne köklü değişiklikler getiriyor. Tasarının pek çok maddesi Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş sözleşmesi ve güvenliğiyle, gerek Anayasa’daki yürütme ile ilgili maddelere aykırı oluşu, gerekse de Kanun yapma tekniği açısından önemli sorunlar içeriyor. Azınlıklara pozitif ayrıcalıklar tanınıyor Cemaat vakıflarının hukuki dayanağı Lozan Barış Antlaşması’nın “Azınlıkların Korunması” başlığı altında düzenleniyor. Bu çerçevede gayri Müslim azınlıkların hakları uluslar arası sözleşme ile teminat altına alınıyor. Bu durum, azınlık sayılmayan diğer vatandaşlar ile mukayese edildiğinde azınlık kabul edilen vatandaşlar açısından pozitif ayrıcalıklar getiriyor. Anayasa’nın 10. maddesinin üçüncü fıkrasına dayanarak; Türk Medeni kanunun 101. maddesinin üçüncü fıkrasında, Cumhuriyetin Anayasa ile belirlenen niteliklerine ve Anayasanın temel ilkelerine, hukuka, ahlâka, millî birliğe ve millî menfaatlere aykırı veya belli bir ırk ya da cemaat mensuplarını desteklemek amacıyla vakıf kurulamayacağı hüküm altına alınıyor. Anayasa’nın 10. maddesinin 3. fıkrasında; “Hiçbir kişiye, aileye, zümreye veya sınıfa imtiyaz tanınamaz” ifadesi yer alırken, tasarı cemaat vakıfları ayrımı yaparak birey yerine cemaati esas alıyor. Mal edinmelerine kolaylık sağlanıyor Cemaat vakfının istisnai olan hukuki statüsü ve vakıf esprisi birlikte dikkate alındığında; cemaat vakıflarının mal edinme haklarının da, azınlıkların Lozan’da belirlenen dinsel, hayri, sosyal ve eğitsel ihtiyaçlarını karşılamak şartı ile sınırlandırılması gerekiyor. Halbuki, son düzenlenen Vakıflar Yasa Tasarısı’nın 12. maddesinde “Vakıflar; mal edinebilirler, malları üzerinde her türlü tasarrufta bulunabilirler” şeklinde bir değişiklik yapılıyor. Bununla beraber, cemaat vakıflarındaki mal edinme rejimindeki sınırlamalar kaldırılıyor ve Türk Medeni Kanunu hükümlerine göre kurulan vakıflarla eşdeğer statüye kavuşturuluyor. Cemaat vakfını doğuran ve onu istisnai bir hak konumuna getiren, oluşum sırasındaki koşul ve sınırlamalar göz ardı ediliyor. Binlerce dönüm arazi gayri Müslimlere peşkeş çekiliyor Ayrıca Vakıflar Kanunu tasarısının Geçici 9. maddesinde de ‘şimdiye kadar yasal sınırlamalar nedeniyle tapuda “nam-ı müstear” “nam-ı mevhum” olarak kayıtlı olan taşınmazlar ile evveliyatı vakıf olmakla birlikte yasalara uygun şekilde halen Vakıflar Genel Müdürlüğü yahut Hazineye intikal eden, halen vasiyet eden veya bağışlayan adına kayıtlı taşınmazların da Cemaat Vakıfları adına herhangi bir şart aranmaksızın tescili’ öngörülüyor. Yani tapuda ne kadar müstear isme yahut Hz İsa veya diğer din büyükleri adına kayıtlı taşınmaz varsa cemaat vakıfları adına tescilinin öngörülüyor. Anadolu toprakları üzerinde geçmişte binlerce kilise ve arazisi olduğu dikkate alındığında, bütün bu arazilerin gayri Müslim azınlıklarına verilmesi sözkonusu olacak. Öte yandan bu taşınmazların ne sayısı ne de boyutu konusunda hiçbir ön çalışma yapılmadığı için ciddi anlamda bu yönde su istimallerin olacağı da daha şimdiden ortaya çıkmış durumda. Bu düzenlemenin hem uygulamada haksız talepleri tetikleyici, hem de hukuk düzenine olan güveni sarsıcı bir nitelik taşıdığına dair görüşler söz konusu. Lozan tehlikeye giriyor 167 Bütün bu değişikliklerin bir sonraki adımda, doğrudan Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş sözleşmesinin ve temel hukuk sisteminin yeniden tartışmaya açılmasını sağlayacak gelişmelere kapı aralayan bir nitelik taşıdığı, konu ile ilgili uzman kişilerin dile getirdiği bir husus. Düzenleme salt ihtiyaç ve bir hakkın kullanımından öte ülkenin bu gün ve gelecekteki güvenliğini de ilgilendiriyor. Bu nedenle, cemaat vakıfları ile ilgili yasal düzenlemenin yeniden Lozan Antlaşması’na ve halen yürürlükte olan 2762 sayılı Vakıflar Kanunu’ndaki hükümlere sadık kalınarak yapılması gerektiği vurgulanıyor. Milletin okulları ellerinden alınırken, azınlık okullarına yeni haklar getiriliyor Ve intihara gidiliyor! Meslek liseleri, İmam Hatipler ve Kur’ân Kurslarının önündeki engellerin kaldırılması için 3.5 yıldır ciddi bir adım atmayan AKP Hükümeti, TBMM’ye sevk ettiği AB uyum paketlerinin sonuncusunda yer alan değişiklikle yabancı ve azınlık okullarına yönelik yeni düzenlemelerde önemli haklar getiriyor. Daha önce üçüncü şahıslara devredilemeyen bu okulların arazi ve taşınmaz malları, yeni değişiklikle artık yabancı ve azınlık vakıfların mülkiyeti olabilecek. Ayrıca devlet tarafından bu okullara, öğrenci başına 1000 YTL’ye kadar yardım da yapılabilecek. Yeni değişikliklerde, bu okulların su, doğalgaz ve elektrik ücretlendirilmesi, resmî okullara uygulanan tarife üzerinden uygulanacak. Avrupa Birliği’ne uyum paketlerinin 9.su içinde Meclis’e sevk edilen Özel Öğretim Kurumları Kanunu tasarısı, yabancılara ve azınlıklara ait özel okullar için yeni bir takım haklar getiriyor. Türk vatandaşlarının ve tüzel kişilerin açacağı özel öğretim kurumlarının yanı sıra milletlerarası ve azınlıklara ait özel öğretim kurumlarını da kapsayan düzenleme, özel öğretim kurumu açmaya izni verilmesi, kurumun nakli, devri, personel çalıştırılması, kurumlara yapılacak malî destek ve bu kurumların eğitim-öğretim, yönetim, denetim ve gözetimi ile yabancılar tarafından açılmış bulunan özel öğretim kurumlarının; eğitim-öğretim, yönetim, denetim, gözetim ve personel çalıştırılmasına ilişkin usul ve esaslarını düzenliyor. Yabancıların özel öğretim kurumu açma, eğitim-öğretim faaliyetleri, personeli gibi konularda değişiklik öngörmeyen tasarıdaki, değişikliklerin başında yabancı ve azınlıkların okulların tarifi yapılıyor. Buna göre, Yabancı okullar için ‘Yabancılar tarafından açılmış özel okullar’ Azınlık okulları ‘Rum, Ermeni ve Musevî azınlıklar tarafından kurulmuş, Lozan Antlaşması ile güvence altına alınmış ve kendi azınlığına mensup Türkiye Cumhuriyeti uyruklu öğrencilerin devam ettiği okul öncesi eğitim, ilköğretim ve orta öğretim özel okulları’, Milletlerarası özel öğretim kurumları için ise ‘Yalnız yabancı uyruklu öğrencilerin devam edebilecekleri özel öğretim kurumları’ olarak tanımlanıyor. Yalnız yabancı uyruklu öğrencilerin devam edebilecekleri yüksek öğretim dışındaki milletlerarası özel öğretim kurumları eskiden olduğu gibi yine Bakanlar Kurulunun izniyle açılabilecek. Bu kurumlarda, öğretim programları, eğitim-öğretim faaliyetleri ve diğer hususlarla ilgili işlemler kurum yönetimince hazırlanan ve Bakanlıkça onaylanan esaslara göre yürütülecek. Bu konularda Bakanlığın denetim hakkı saklıdır. Yabancı okulların Bakanlar Kurulunun izni ile yeni arazi edinebilmesi ve kapasitelerinin en fazla beş misline kadar artırabilmesi tasarıda yer alırken, bu okulların üzerinde kuruldukları araziler genişletilmemek şartı ve Bakanlığın izni ile mevcut arazi üzerindeki bina, öğrenci ve donanım kapasitelerini en çok bir mislini geçmemek üzere artırabileceği veya yenileyebileceği belirtiliyor. Tasarıda getirilen en önemli yeniliklelerden birisi de, yabancı okulların taşınmaz malları, kurucularının veya yetkililerinin önerisi ile Bakanlığa ya da kuruluş amaçları eğitim vermek olan 4721 sayılı Türk Medeni Kanununa göre kurulan vakıflara devredilebilecek. Azınlık okullarının özellik göstermesi gereken hususlarının yönetmelikle tespit edileceği belirtilen tasarıda, bu yönetmeliğin de ilgili ülkelerin bu konulardaki mevzuat ve uygulamalarının dikkate alınarak hazırlanacağı kaydediliyor. Bu okullarda, yalnız kendi azınlığına mensup Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının çocukları okuyabilecek. Tasarıdaki bir başka yeni düzenleme de, mali yardımlarla ilgili. Azınlık okullarında öğrenim gören öğrencilere, her ders yılı için öğrenci başına belirlenen ücretlerin yarısını geçmemek üzere, azami 1.000 YTL 168 tutarında Devlet yardımı yapılabilecek. Bu tutar, her yıl 213 sayılı Vergi Usul Kanununa göre belirlenen yeniden değerleme oranında artırılacak. Yine okullarda okuyan öğrencilerin velileri tarafından okul ücretini karşılamak üzere alınan kredi faizinin yüzde 50’sini geçmemek üzere belirlenen kısmının da devletçe karşılanabilecek. Mali yardımlar her yıl MEB bütçesine bu amaçla konulacak ödenek esas alınarak Maliye Bakanlığı ve Bakanlığın müşterek önerisi üzerine Bakanlar Kurulunca belirlenecek. Washington’da bir örgüt! Çevik Bir’le AKP aynı mutfaktan besleniyor! 28 Şubat’ın düdüğü bir ATC toplantısı sırasında çalınmıştı; Org. Çevik Bir’in Sincan’dan geçen tankları ‘balans ayarı’ diye tanımlamasıyla... Aynı toplantıda Refahyol Hükümeti’nin bakanı olarak Abdullah Gül de bulunuyordu… ATC ‘American-Turkish Council’ (Amerikan-Türk Konseyi) adının kısaltılmışı. Yıllardır bu ad altında faaliyet gösteren ve her yıl iki tarafın önemli insanlarını Washington’da biraraya getiren bir örgüt bu. Başında bir zamanlar Ulusal Güvenlik Konseyi başkanlığı yapmış Brent Scowcroft bulunuyor örgütün. ATC savunma sanayii ve enerji alanlarında faaliyet gösteren firmaların desteğiyle ayakta duruyor... 28 Şubat’ın düdüğü bir ATC toplantısı sırasında çalınmıştı; Org. Çevik Bir’in Sincan’dan geçen tankları ‘balans ayarı’ diye tanımlamasıyla... Aynı toplantıda Refahyol Hükümeti’nin bakanı olarak Abdullah Gül de bulunuyordu; herkesin dikkati siyasetçilerden çok askerler üzerinde yoğunlaşmıştı... Şu yakınlarda iki darbe yedi ATC: İlki, 11 Eylül’den hemen sonra FBI’da ‘Türkçe mütercimi’ olarak çalışmış Sibel Edmonds adlı Türk kızından geldi bu darbelerin... İkincisi de Amerikan yönetiminden; ATC’ye en büyük desteği verenlerden AIPAC adlı İsrail örgütü soruşturma geçiriyor ve Türk-İsrail ilişkilerden sorumlu iki AIPAC üyesi ‘casusluk’ iddiasıyla yargılanıyor... İsrail Lobisi olarak çalışan AIPAC’ın iki yetkilisi, Steve Rosen ile Keith Weissman, casusluk suçundan yargılanıyor. Larry Franklin adlı Pentagon çalışanı, bu ikiliye, İsrail’e göndermek üzere, çok mahrem dosyaları temin ediyormuş. Bir keresinde, Union İstasyonu’nda bir lokantada buluşmuşlar, oradan kalkıp bir başka lokantaya geçmişler, iyice boşalmış bir üçüncü lokantada günü tamamlamışlar; o arada Franklin dosyaları ikiliye teslim etmiş... Rosen ile Weissman ATC çevrelerinin iyi tanıdığı, her toplantıya katılan insanlar; Türk-Amerikan ilişkilerini İsrail üzerinden kotarma görevi onların çünkü. İkilinin gözden düşmesi de ATC’nin façasını hayli bozmuş olmalı...104 Dedesi, İslam tarihi yazarı olarak tanınan, ama oğullarını ve kızlarını papaz ve haham okullarında okutan, nesepleri ve mezhepleri karışık AKP’nin akıl hocalarından Cüneyt Zapsu’nun Amerika’daki Yahudi Lobilerine aşağılık teklif ve tavsiyesi: (Başbakan Recep Tayip Erdoğan’ı kastederek): “Böyle fırsat elinize geçmez. Bu adamı süpürüp çöp deliğine atmak yerine, Onu kullanın!” Başbakan Erdoğan’ın Baş Danışmanı Cüneyd Zapsu ve AKP’nin dış ilişkilerden sorumlu Genel Başkan Yardımcısı Şaban Dişli, partisinin politikalarını anlatmak için Washington’da American Enterprise İnstitute’de önemli açıklamalar yapıyor. ABD’li yetkililerin Türk hükümetinin HAMAS ile görüşmesini yadırgadıklarını söylemeleri üzerine Zapsu, “HAMAS konusunda mesajınızı çok açık olarak aldık. Değişmeleri olasılığı varsa tabii ki teröristlerle görüşürüz” diyerek AKP’nin HAMAS’ı nasıl gördüğünü ifade ediyor. ABD’lilerin “Türkiye’ye güvenemeyeceğimizi anladık” demeleri üzerine Zapsu, “Bu yanlış anlamaları, yanlış yargıları aradan çıkarsak daha akıllıca olmaz mı? Bizim AKP hükümeti olarak ABD’ye ihtiyacımız var. Başbakanın gizli bir İslami gündemi yok. Bu adamdan yararlanmayı bilmelisiniz. Devirmeye çalışmak ve delikten aşağı süpürmek yerine onu kullanın” diye konuşuyor!. Evet, Bu güne kadar, her türlü kahpeliği gördük ama, “Ne olur, size hizmette, ülkemize 104 Yeni Şafak / 31.03.2006 / Taha Kıvanç 169 hıyanette bizim gibisini bulamazsınız!.” Diyenleri her halde tarih kaydetmemiştir.
. YA NATO’YU SİYONİZMİN GÜDÜMÜNDEN ÇIKARALIM, VEYA BİZ NATO’DAN ÇIKALIM! Aslında düşmanlıklardan değil, gövdeyi beslemek üzere, avlarını parçalamak için çarpışan siyonist timsahın iki çenesinden birisi olan Komünizmin çürüyüp çökmesi ve Sovyet diktatörlüğünün çürüyüp çözülmesi sonrasında oluşturulan ABD merkezli tek kutuplu bir dünyada; Bolşevik Rusya tehlikesine karşı hür dünyayı korumak kılıfıyla kurulan NATO’ya artık yeni bir tehdit ve düşman lazımdı… Daha doğrusu, Siyonist ve Kapitalist Şeytan’ın askeri şatosu olan NATO, aslı düşmanı olan İslam’a karşı hazırlanmalı ve BOP-BİP projesi istikametinde yeniden yapılandırılmalıydı… Ve bu doğrultudaki değişimler hızla tamamlandı, NATO, fikren ve fiilen yeniden tanımlandı… Bosna Hersek’te, Irak ve Afganistan işgalinde, Filistin ve Lübnan vahşetinde resmen siyonizmin ve emperyalizmin askeri karargahı gibi davranmaya başladı… Bu süreçte NATO: Kahraman Türk Ordusunu ise, sinsi ve saldırgan amaçlarının bir aracı ve jandarması olarak kullanmaya çalıştı. Artık Türkiye’nin, NATO üyeliğini sorgulaması, İslam Savunma Paktı ve Avrasya Ortaklığı gibi yeni, Milli ve haysiyetli oluşumlara sahip çıkması, tarihi bir zorunluluk halini almıştır. Türkiye’nin NATO üyeliği tartışmaya açılıyor! Gazi Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, Uluslararası İlişkiler Bölümü Öğretim Üyesi ve POLSAR Başkanı Prof. Dr. Osman Metin Öztürk’ün aşağıdaki önerileri önemli bir aşamadır: “NATO, Avrupa’nın batısını, güneyini ve güneydoğusu ile Amerika’nın kuzeyini ifade eden “Kuzey Atlantik Bölgesi”nin savunulmasına yönelik bir kuruluştur. İki kutuplu dönemin koşullarında, Türkiye’nin de bir parçası olduğu bu bölgenin Sovyet tehdidine karşı korunması amacıyla ortaya çıkmıştır. 1990’lı yılların başında, Sovyetler ve Doğu Bloku dağılmıştır. Yani NATO’yu ortaya çıkaran ve öncesinde bazı ülkeleri biraraya getiren ortak payda ortadan kalkmıştır. Türkiye’nin AB’nin savunma ve güvenlik yapılanmasının dışında bırakılması, AB’nin ve ABD’nin Türkiye’yi zayıflatma politikaları ve ABD’nin Türkiye’yi bölgede yok varsayması, bu yeni sürecin birer parçası ve yeni aşamasıdır. Eğer bugün Türkiye’de üniter yapının ve rejimin niteliğinin sürdürülmesi giderek daha çok endişeye yol açan bir sorun haline gelmişse, bu duruma gelinmesinin arkasında bu iki aktörün büyük payı vardır. Bunların Türkiye’nin bulunduğu bölgeye ilişkin hesapları ve çıkarları ile, Türkiye’nin jeopolitik coğrafyası nedeniyle, Ankara, AB’yi ve ABD’yi yok sayamaz. Sorun, karşılıklı çıkar dengesinin ülkemiz aleyhine bozulmasıdır. Çözüm de, yine bu noktada olacaktır. AB Müstakil Bir Güvenlik Yapılandırması Oluşturuyor Diğer taraftan, Sovyetler’in ve Doğu Bloku’nun dağılması, Batının iki kanadı arasında da bir ayrışmaya neden olmuş; Avrupa kanadı, siyasal entegrasyon çabalarına hız vermiş ve müstakil bir savunma ve güvenlik yapılanması oluşturmaya başlamıştır. ABD, başlangıçta bu sürece karşı çıkmışsa da, sonradan bu tutumunu değiştirmiş bir görüntü vermiştir. Eğer, ABD bugün uluslararası politikayı yönlendirme noktasında bulunuyorsa, bunda Avrupa’nın katkısı ve payı büyüktür. ABD, Avrupa’nın hem gerçek gücünden, hem de bu birlikteliğin doğurduğu sinerji etkisinden yararlanmaktadır. Sözgelimi Avrupa’dan kopmuş bir ABD’nin çevreleme ve dengeleme politikaları izleyebilmesi, neredeyse imkansız hale gelecek, en iyimser bir değerlendirme ile çok güç olacaktır. Keza, ABD açısından Avrupa’nın jeopolitiğinin ciddi bir anlamı ve değeri vardır. Bütün bunlardan dolayı, ABD’nin, Avrupa’nın kendisinden kopmasına gerçekten rıza gösterebileceğini düşünmek yanlıştır. NATO Politik İşleve Soyunuyor! Bilindiği üzere, NATO’da kararlar hala oybirliği ile alınmaktadır ve bugün geldiği 26’lı yapısı nedeniyle, örgüt, hantal hale gelmiştir. Üye sayısı 1990’ların başında 16 iken bugün 26 olması ve karar alma usulü, örgütün olaylar karşısında hızlı hareket etmesini doğal olarak engellemektedir, Diğer taraftan, yeni üyelerin ya eski Doğu Bloku ülkeleri olması ya da Sovyetler’in dağılması ile ortaya 171 çıkan yeni bağımsız devletler olması, NATO içinde bir uyum sorununa yol açmıştır. Bu ülkelerin düşünce ve analiz tarzlarının, önceki üyeler ile bütünüyle örtüşmesi beklenemez. Keza, Sovyet tehdidinin ortadan kalkmasından sonra, NATO içinde gündeme gelen olaylarda ve konularda, Batılı ülkelerin de 1990 öncesinden farklı bir tutum ve yaklaşım içinde oldukları bilinmektedir. Üçüncü olarak, eski Doğu Bloku üyesi veya Sovyet ardılı yeni NATO üyelerinin, Rusya kendisini toparladıkça ve güçlendikçe bu ülkenin etkisine açılmaları ve 1997 ile 2002’de tesis edilen NATO-Rusya işbirliği mekanizmaları, NATO içinde gündeme gelen olaylara ve konulara ilişkin karar verme sürecine, dolaylı bile olsa, giderek daha çok Moskova’yı katmıştır. Gürcistan’ı içeren genişleme eğiliminin gelip Moskova’da tıkanması, bu son noktanın ispatıdır. NATO’nun askeri işlevi geri planda kalmış, politik işlevi öne çıkmış ve bu işlevi de, giderek sulandığı için, örgüt etkinliğini kaybetmeye başlamıştır. Türkiye’nin Savunma İhtiyacı Artıyor! Türkiye’nin savunma ve güvenlik ihtiyacı, 1990’ların başından günümüze doğru giderek artan bir eğilim göstermiştir. 1990 sonrasında ortaya çıkan ve bütün dünyayı meşgul eden sorunların ve çatışmaların Türkiye’nin hemen çevresinde ve bir şekilde Türkiye ile ilgili olması; 1990 sonrasında Türkiye’den ilgi, kaynak ve destek bekleyen ülkelerin sayısının artması; Türkiye’nin, hem Batı ile paylaştığı, güç ve destek aldığı paydayı kaybetmesi, hem de Batı ile karşı karşıya gelmesi, bunun nedenleri arasında sayılabilir. Kimi siyasal iktidarların ileriyi görmeyen ve sorumluluk içermeyen yanlış siyasetleri de, Türkiye’nin savunma ve güvenlik ihtiyacının artması üzerinde etkili olmuştur. Demokratik sivil kontrol adına Silahlı Kuvvetleri ve askerleri baskı altına almaya çalışan siyasilerin, uzmanlığı ve teknik bilgiyi gerektiren savunma ve güvenlik konularında karar almada kendilerini çok rahat hissetmeleri, sonradan Türkiye’yi ciddi savunma ve güvenlik sorunları ile karşı karşıya bırakmıştır. Türkiye’nin artan savunma ve güvenlik ihtiyacının karşılanmasında, sadece klasik milli güç unsurlarının hatırlanması doğru bir yaklaşım değildir. Türk diplomasisi, hem saklı kalmış yeni güç kaynaklarını (unsurlarını) keşfetmek, hem de bir sinerji etkisi yaratmak durumundadır. Türkiye’nin NATO’yla Karşı Karşıya Gelme İhtimali Giderek Güçleniyor Dün için, NATO’nun ifade ettiği anlam ve değer tartışmaya açıktı; ama NATO’nun pratikte Türkiye için fazla bir anlam ve değer ifade etmediği hatta İslam Dünyasına ve Ortadoğu’ya yönelik saldırgan tavırları nedeniyle, ülkemiz için bir tehdit ve tehlike haline geldiği bugün daha belirgindir. Bu yaklaşım, Türkiye’nin NATO’dan hemen ve kesin olarak çıkması gerektiği üzerine bina edilmemiştir. Ancak üyelikten temelli ayrılmanın veya sadece askeri kanattan ayrılmanın Türkiye için getirisinin ve götürüsünün ne olacağının, birileri tarafından bugünden masaya yatırılması gerekmektedir. Eğer Türkiye, NATO’daki değişim nedeniyle, örgütten giderek daha az istifade eder hale geliyorsa, örgüt ile karşı karşıya gelme ihtimali giderek güçleniyorsa ve bunlara rağmen örgütte kalmayı sürdürüyorsa, o zaman mevcut koşullarda örgütten nasıl yararlanacağını ve örgüt içindeki varlığını nasıl kazanca dönüştüreceğini masaya yatırmak zorundadır. Genişleme, Türkiye açısından NATO’nun AB’ye benzemesi ihtimalini doğurmuş gibidir. NATO’nun Karadeniz’deki yeni açılımlarının Türkiye ile NATO’yu karşı karşıya getirme ihtimali, bu benzetmeye neden olmaktadır. Eğer NATO Irak ve İran konusuna müdahil olur ise, Türkiye, yine örgüt ile karşı karşıya kalabilecektir. İçeride ne gibi gelişmelerin olduğu bilinmemekle beraber, NATO’ya Afganistan’da yüklenmek istenen yeni işlevin de örgüt içinde Türkiye’yi sıkıntıya soktuğu tahmin edilmektedir. Bütün bunlar, Türkiye’nin, NATO konusunda yeni bir politikaya, stratejiye ve taktiğe ihtiyacı olduğuna işaret eden bu çalışma, bu ihtiyacın karşılanmasına yönelik politika, strateji ve taktiğin oluşturulması ile de ilgilidir. Uluslararası politikada ilginin doğuya doğru kaydığı mevcut süreçte, Türkiye’nin NATO’nun askeri kanadından ayrılmayı düşünmesi, bir bütün olarak Batının doğuya uzanımında yeni sorunlar ve engeller ortaya çıkarabilecektir. Keza, böyle bir gelişme, hem Türkiye ile AB arasındaki yakınlaşmayı, hem de Avrupa ile ABD arasındaki ayrışmayı tetikleyecektir. 172 Türkiye ile AB yakınlaşır ve bu yakınlaşma AB’nin savunma ve güvenlik yapılanmasında ifadesini bulursa, bu, AB’ye ABD karşısında güç ve hareket serbestisi kazandıracak demektir. Dünyayı kendisi merkezli olarak yeniden düzenleme peşinde olduğu için, bu durumdan en çok zarar görecek taraf ABD’nin buna ilgisiz kalmayacağı bellidir. Alternatiflerimiz Çoğalıyor Türkiye’nin örgütün askeri kanadından ayrılması ile ortaya çıkacak boşluğun Türkiye açısından NATO’ya ve ABD’ye göre, daha az anlamlı olacağı ve daha az endişeye yola açacağı değerlendirilmektedir. Çünkü, Türkiye’nin NATO ile ilgili beklentileri bugün taban yapmıştır ve NATO’yu peşinden sürüklemeye devam eden ABD, Türkiye açısından, güvenlik sorununu tüketen değil, üreten bir işleve sahip. Türkiye’nin NATO üzerinden elde edebileceği fazla bir şey kalmamıştır. Ayrıca, 1990 sonrasında ülkelerin lojistik kanalları çeşitlenmiştir. Birçok ülke gibi Türkiye de, savunma ve güvenlik alanındaki lojistik ihtiyacını birden fazla kaynaktan karşılama imkanına kavuşmuştur. Yine ortaya çıkacak boşluğun, AB ile kurulacak yeni ilişkiler, Fransa gibi ülkelerle geliştirilecek ikili ilişkiler, Şanghay İşbirliği Örgütü (ŞİO) ve Bağımsız Devletler Topluluğu (BDT) gibi mevcut ve yeni kurulacak örgütlere katılımlar gibi değişik alternatifler üzerinden karşılanması mümkündür. Böyle bir gelişmeye Pekin ve Yeni Delhi’nin ilgisiz kalmayacağı da şüphesizdir. Türk Dünyasının da bu değişim içerisinde dikkate alınması icap etmektedir. Türkiye Mazlum Milletlere Örnek ve Önayak Olur Türkiye’nin NATO askeri kanadından ayrılmayı tartışması, bütün dünyada Türkiye’yi gündeme taşıyacaktır. Bu, Amerikan karşıtlığının geldiği düzey ve Atatürk’ün mazlum milletlere örnek olma noktasında yaptıklarının bugüne gelmiş izleri dikkate alındığında, Ankara’nın uluslararası politikada cazibesi artacaktır. Türkiye’nin, yakın geçmişteki bağlantısızlar hareketinin bir benzerine öncülük etmesi mümkündür. Türkiye’nin NATO üyeliğini tartışmaya açması, Orta Doğu’dan gelen Türkiye’ye yönelik hasmane politikaların temelsiz kalmasına da hizmet edecektir. O Zaman Türkiye Nükleer İmkanları da Gündemine Alabilir NATO’nun askeri kanadından ayrılmanın tartışıldığı bir sırada, Türkiye’nin nükleer imkan ve yeteneğe sahip olduğunun gündeme taşınması da düşünülmelidir. Eş zamanlı bu gelişme, hem NATO’nun askeri kanadından ayrılma ile ortaya çıkacak boşluğun doldurulması, hem de İran’ın nükleer imkan ve yeteneğe kavuşması ile bozulan iki ülke arasındaki dengenin yeni koşullarda sağlanması amaçlarına hizmet edecektir. Başta Fransa olmak üzere, Çin ve Rusya gibi ülkelerin, böyle bir süreçte, Türkiye’nin nükleer imkan ve yeteneğe kavuşmasına ciddi bir tepki vermeleri beklenmeyecektir.”105 Ama maalesef AKP gibi işbirlikçi bir iktidar, Türkiye’ye en muhtaç ve mecbur bulunan ve zaten bu yüzden bize yanaşan Suriye ve İran’ı bile, kukla Irak hükümeti eliyle ABD ve İsrail’in kucağına atmıştır. AB’ye kapıcılık adına D-8’lere ve Avrasya seçeneğine ters bakmıştır. Washington ve Telaviv güdümlü Bağdat-Şam arasında yeni bir dönem başlatılıyor! Irak ve Suriye, çeyrek asırlık bir dönemin ardından yeni bir adım atarak diplomatik ilişkilerini yeniden kuruluyor. Uzmanlar, iki ülke arasında ilişkilerin yeniden başlatılmasını, Şam yönetiminin, Irak'ta istikrar istediği ve Suriye'den Irak'a geçtiği söylenen yabancı savaşçıların durdurulması taahhüdünü yerine getireceği yönünde açık bir mesaj olarak değerlendiriyor. Bu gelişmenin, “Irak'ta önüne bir türlü geçilemeyen şiddetin önlenmesine katkıda bulunması” için yapıldığı söylense de, aslında Amerikan karşıtı cepheyi dağıtma ve Türkiye’yi yalnızlaştırma amaçlı olduğu sırıtıyor. İki ülke ilişkilerinde yeni bir sayfanın açılmasını sağlayan anlaşma, Irak Dışişleri Bakanı Hoşyar Zebari ile Saddam Hüseyin rejiminin devrilmesinden bu yana ülkeyi ziyaret eden Suriyeli ilk üst düzey yetkili olan Suriye Dışişleri Bakanı Velid Muallim tarafından Bağdat'ta imzalandı. İmza töreninin ardından konuşan 105 19.11.2006 Aydınlık 173 Zebari, "Çeyrek asırdır kesintiye uğrayan diplomatik ilişkilerin tamamen yeniden kurulmasına ilişkin bir karara varmış bulunuyoruz. Irak bayrağı Suriye'de dalgalandığı gibi, Suriye bayrağı da Irak'ta dalgalanacak." diye konuştu. İki ülke, kısa bir süre sonra büyükelçilerini açıklayacak. Irak Dışişleri Bakanı ayrıca, iki ülkenin "güvenlik konusunda işbirliği yapacağını" belirterek, Iraklı ve Suriyeli uzmanların bu konuda görüş alışverişinde bulunmak üzere bir araya geleceklerini söyledi. İki ülke arasında imzalanan mutabakatla Suriye, Irak'taki Amerikan askerî varlığının devam etmesini kabul etmiş oldu. Muallim'in, ABD güçlerinin çekilmesi için bir takvim belirlenmesi çağrısı kabul görmezken metne, "İhtiyaç kalmadığı zaman Amerikan askerleri tedrici olarak çekilmeli." ifadesi konuldu. ABD ise, "Söylenenlere değil, icraatlara bakacağız." diyerek bu gelişmeden bilgisi ve ilgisi yokmuş gibi yaklaştı. Konuya ilişkin açıklama yapan Beyaz Saray Güvenlik Konseyi sözcüsü Gordon Johndroe, "Suriye şimdi Irak'ta kendi kendini idare edebilen, kendi kendini savunabilen ve kendi ihtiyaçlarını karşılayabilen bir ulusal birlik hükümetinin kurulmasına yardım sağlamaya kararlı olduğunu göstermelidir." diye konuştu. Suriye, yasaklı Müslüman Kardeşler'in ayaklanmalarını kışkırtmakla suçladığı Irak ile diplomatik ilişkilerini 1982 yılında kesmişti. Şam yönetimi ayrıca, 1980-1988 yılları arasındaki İran-Irak Savaşı'nda İran'dan taraf olmuştu. Ticari ilişkiler, 1997 yılında yeniden kurulmuştu. Bu arada, Amerikan savaş uçaklarının Bağdat'ın Sadr semtine hava saldırısı düzenlemesi sonucu aralarında 6 aylık bir bebeğin de bulunduğu 3 kişi hayatını kaybetti. Olayda 50 Iraklının da yaralandığı bildirildi.106 Blair, Bush'u politika değiştirmeye zorluyor Başkan Bush'un Irak, Afganistan ve teröre karşı savaşta en ateşli destekçilerinden olan İngiliz Başbakan Blair, Amerikan Başkanı'nın mevcut Irak politikasından U dönüşü yapması için tüm politik gücünü kullanmasını istiyor. Çok sayıda uzman, politikacı ve analistin üzerinde mutabık olduğu gibi, Irak konusunda politika değişikliğine gidilmemesi felaketten başka bir şeye yol açmayacak. Irak politikasının yanlış bir yöne kaydığının farkına varılması, en sadık neo-muhafazakarlar arasında bile su yüzüne çıkmaya başladı. Hatta Irak Savaşı'nın mimarları arasında bulunanlar bile bu bataklıktan kurtuluş yolları öneriyor. Irak'tan Çıkış isimli yeni kitaplarında, George McGovern ve William R.Polk, Irak Savaşı'nı "belalı bir hata" olarak nitelendiriyor. McGovern, 1972 yılında Demokrat Parti'nin başkan adayıydı; Temsilciler Meclisi'nde ve Senato'da 22 yıl hizmet verdi ve altı yıl boyunca Washington'da Ortadoğu politikasına yön verdi. Polk, Dışişleri Bakanlığı'nın Ortadoğu Politika Planlama Konseyi üyeliğinden önce Harvard'da bir profesördü. McGovern, "Ordu bir rejimi değiştirebilir; ancak bir demokrasi meydana getiremez." diye yazarak Irak'ta ortaya çıkan gerçeğe işaret ediyordu. Evet, ABD ordusu ülkede bir rejim değişikliği gerçekleştirdi ve bir tirandan kurtuldu; ancak üç yıl sonra bugün Bush yönetiminin umut ettiği demokrasi hâlâ ufukta görünmüyor. Ve Irak'taki terörizm hiçbir zaman şimdiki kadar yaygın olmamıştı. McGovern ve Polk'un da işaret ettiği gibi, "Bugün gerçekte de yeryüzündeki bir cehennemle karşı karşıyayız." Bugüne kadar Bush'un Irak Savaşı'ndaki çizgisini destekleyen Blair, ABD'nin Irak işgalinin bir sonucu olarak ortaya çıkan kargaşanın barış ile son bulması için Bush'u Şam ve Tahran'ı müzakere masasına davet etmiş görmek istiyor. Blair, tüm tarafların katılımı olmaksızın bölgede daimi bir barışın var olamayacağının farkına varmaya başladı. Başkan Bush, en güvendiği ve sadık müttefikinden bu tür şeyler duymaktan hoşlanmayabilir. Hiç şüphe yok ki, Blair ne Suriye ne de İran hayranı. Ancak, İngiltere Başbakanı, Ortadoğu problemlerini ele alma konusunda gerçekçi olmaya başlıyor.107 Ama Başbakan Tayip Erdoğan, 2007'yi 'zor bir yıl' diye tanımlayıp, hala kendi koltuğunu düşünüyor! Başbakan Tayyip Erdoğan, 2007'nin zor bir yıl olacağını söyledi. Önümüzdeki yılı değişim ve istikrar açısından hayati derecede önemli gördüğünü vurgulayan Erdoğan, 2007 için "değişim ve istikrar açısından hayati derecede önemli bir seçim yılı" nitelendirmesinde bulunuyor. 106 22.11.2006 Zaman 107 United Press International, 14 Kasım 2006 174 Ardından kurmaylarına şu tavsiyeleri yapıyor: "Bu önemli süreci hep birlikte gücümüzü, enerjimizi, duygularımızı ve heyecanlarımızı birleştirerek yaşayacağız. Gerçekten bu noktada farklı bir yıl olacak. Hem heyecanlı olacağız, hem sabırlı olacağız. Duygusallıkları bir tarafa koyacağız. Ama ülkemizin geleceğine yönelik duygularımızı hiçbir zaman kaybetmeyeceğiz."! Yani Tayip Erdoğan, dünyayı ve olayları okuyamıyor. Geleceği göremiyor ve hayali heveslerle oyalanıyor. Çankaya’ya kaçıp kurtulacağını sanıyor! Özal ve Demirel Başbakan iken Çankaya'ya kaçmışlardı. Özal, Köşk'te yalnızlaşırken-yaptığı yanlışın farkına varmış ancak iş işten geçmişti. Siyasete dönüş hesapları içerisinde iken rahmetli oldu… Demirel ise 1991 seçim kampanyasında seçmene çok büyük sözler verdi. Ancak bir buçuk yıl sonra Çankaya'ya çıkma fırsatını yakaladığında "dağ gibi bulaşığı" bir kenara bırakarak, arkasına bile bakmadan yukarıya kaçıverdi! Erdoğan da geleneksel hale gelen bu "zirveye kaçış" işine niyetli görünüyor… Oysa Erdoğan seçmene verdiği sözleri tutmak zorunda: 3 Kasım 2002'de seçmenden aldığı tek başına iktidar vizesinin Çankaya için olmadığını unutmamalı! Hal böyle iken, Başbakan'ın Çankaya Köşkü için çok istekli/ısrarlı olduğu belli… Erdoğan'ın Org. Büyükanıt'ın Genelkurmay Başkanlığı kararnamesini teamüllere aykırı bir şekilde çıkarmasının altında Çankaya amacı yatıyordu. Son ABD ziyaretini de bu çerçevede değerlendirmek gerekir… Yeri gelmişken, Çankaya yolunun ABD'den geçmediğini hatırlatmakta fayda var. Bu konu da, hep sözünü ettiğim son bir yıl içinde yaşanan o tarihi Yörünge Değişikliği ile ilgili. Artık, devlet yönetiminde Milli/Bağımsız Çizgi hakim. Ankara, Devlet'in Millet'le barışacağı bir eksene yerleşiyor… Erdoğan'ın bu gerçeği tam olarak okuyamadığı anlaşılıyor. Ancak giderek daha iyi okuyacak ve Çankaya Yolu'ndaki ısrarından vazgeçecektir diye düşünüyorum. Beklenmeyeni Bekleyin: Çankaya'ya Erdoğan değil, TBMM'nin içinden/geniş çerçevede kabul görecek bir AKP'li milletvekili oturacak! Çankaya'da türban yasağı sorun olmaktan çıkacak. Devlet, milleti ile orada da barışacak…108 diyen Tamer Korkmaz, Tayyib’in yerine henüz kirlenmemiş ve daha gizlenmiş bir başka piyonun Cumhurbaşkanı yapılarak Siyonist BOP’un uygulanacağını sanıyor! Ve maalesef ülkemizin küresel hortumcuya fırsatlar ülkesine çevrilmesine göz yumuluyor! Başbakan Erdoğan, İstanbul'da yabancıların da katıldığı ekonomik bir toplantıda 'Türkiye fırsatlar ülkesi' diyerek hem iktidarı adına iftihar duygusunu dile getirip, hem de şahsi gururunu 'yurt güzellemesi' ile süslüyor!.. Halbuki Türkiye yozluklar açısından da müthiş bir fırsatlar ülkesidir. Nitekim yozlaşmanın tırmandığı, önceki gün kendi müteahhitlerini halka şikayet eden İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı'nın beyanları ile dahi sabittir. Topbaş'ın 'kim olursa olsun gözünün yaşına bakmayacağız' diyerek şehirdeki amansız trafik felaketinin neredeyse biricik suçlusu ilan ettiği müteahhitler kimlerdir? Yine başkanın sözlerinden bellidir ki bunların neredeyse tamamı 'has bahçe gülleri' durumundadır. Zaten başkan da bu yüzden 'kim olursa olsun' sözüyle 'siyaset ve çevre açısından yakınlığımıza rağmen canlarını yakacağız' demeye getirmiştir. Türkiye ayrıca dışarıdan malımıza-mülkümüze göz koyan küresel hortumcu için de müthiş fırsatlar ülkesidir. Öyle olduğu için de, bundan önceki hükümet döneminde yaşanan büyük iktisadi yıkım sayesinde İstanbul'un en büyük 500 firmasının yüzde 35'e yakın bir bölümü süreçte yabancılar tarafından satın alınmıştır. Şu an dünyanın en pahalı mülkü olan Türkiye coğrafyası, zengin yabancılar için kelepir fiyatlara satılıktır. Geçtiğimiz yıl, sadece toprak satın almak üzere 2 milyar dolarlık yabancı sermaye Türkiye'ye gelmiştir… Gerçekten Türkiye Siyonist sermaye için tam bir fırsatlar ülkesi. Orayı sıcak para cehennemine çevirip 108 24.11.2006 / Zaman 175 kendi tefecilik cennetinize kış için bedavaya ısı sağlayabilirsiniz. Her şey bir yana, borç batağında Türkiye'yi sıcak para ile döndüren bu iktidar için de denizin bitmesi kaçınılmaz.109 Ama bu arada “Erke”nin tarihi teknolojik buluşundan, midesi bulanan Batılı uşakları: “Emekli paşalar esrarengiz icat için bir araya geldi” diye dalga geçiyor! 29 Ekim'den beri değişik medya kuruluşlarında reklamlarıyla kendini duyuran Erke, ilk toplantısını yaptı. Şirketin Yönetim Kurulu Danışmanı emekli Tümgeneral Çetin Uğural, bir süredir gazetelerde yer alan 'Erke Bilimsel Düşüncenin Gücü' başlıklı ilanların nedeninin bir buluş olduğunu açıkladı. Uğural, bir araştırma ve mühendislik şirketi olan Erke'nin icadını 'yakıt gerektirmeyen bir kuvvet makinesi' şekline tanımladı. Şirketlerinin uzun süredir bu icat üzerinde çalıştığını belirten Uğural, buluşlarını şu sözlerle açıkladı: "Bu buluş ile erişilen sistem, çevreye zarar vermeyen, istenilen güç ve sürati sağlayabilen, doğrudan hareketin elde edilebildiği yakıt gerektirmeyen bir kuvvet makinesidir. Bu sistemin çalışmasında maddenin atalet özelliğinden faydalanılmaktadır." dedi. Uğural, söz konusu sistemle çalışan makinelerde istenilen yerde, istenilen miktarda elektrik elde edilebildiğini ve sistemin tüm kara, hava ve deniz taşıtlarında kullanılabileceğini ifade etti. Buluş sayesinde küresel ısınmanın önlenebileceğini, iklim bozukluklarının zararlı etkilerinin ortadan kaldırılabileceğini öne süren Çetin Uğural, yurtiçi ve yurtdışında patent başvurularının yapıldığını da sözlerine ekledi. Emekli tümgeneral, ürünün 2007 içinde piyasaya sürüleceğini bildirdi. Toplantıda bazı basın mensuplarının, 'Buluşa yönelik anlatılanların tutarlı olmadığı, şirketin yönetim kurulu başkanının kim olduğu ve niçin onun yerine kendisinin açıklama yaptığı, böyle önemli bir buluşun neden dünya çapında bir organizasyonla tanıtılmadığı' yönündeki sorulara karşılık Uğural, "Vakti gelince hepsi anlatılacak." diye konuştu. Birçok emekli paşanın yanı sıra ulusalcı hareketin önde gelen isimlerinin toplantıya katılmasını, "Dostlarım, tanıdıklarım. Davet ettim geldiler." sözleriyle açıklayan Uğural, kendisi dahil hiçbir asker emeklisinin Erke şirketine ortak olmadığını söyledi. Toplantı sonrası "İddianızda olduğu gibi bu kadar önemli bir buluşun duyuru toplantısına Başbakan ve Cumhurbaşkanı'nı niye davet etmediniz?" şeklindeki bir soruya da Uğural, "Bizim siyasetle ilişkimiz yok." şeklinde cevap verdi. 1992 yılında kurulan Erke Erke Araştırmaları ve Mühendislik AŞ'nin Ticaret Sicili Gazetesi'nde yer aldığı ve bu süre içinde konu üzerinde çalışmakta olduğu, çalışmalarını da özsermayesi ile yürüttüğü bilgilerinin dışında sorulara cevap alınamadı. Uğural, test çalışmalarının yapıldığını, enerji ve güç elde edildiğini ısrarla vurgulayarak; halen seri üretim konusunda çalıştıklarını belirtti. 110 Bu arada Emekli Genel Kurmay Başkanımız E. Org. Hüseyin Kıvrıkoğlu’nun da isabetle vurguladığı gibi, emekli olan generallerimizin; ülke ve bölge sorunlarına çözüm önerileri hazırlayacak görüş ve projeler üretmek üzere, birikim ve becerilerini değerlendirecekleri sivil girişim ve oluşumlarda yer almaları gerekirken ve bir çoğu bu yönde ciddi ve cesaretli gayretler gösterirken, maalesef bazılarının sömürü patronlarının ve masonik odakların vitrin bekçisi ve reklam mankeni olmaları, yüreklerimizi dağlamaktaydı. Ülker’e ‘yeşil sermaye’ etiketi vuran ve askeri garnizonlarda satışını yasaklayan Genelkurmay’ın istihbarat biriminin başında bulunan, emekli Koramiral Turhan Özer, 2005 yılı sonunda Ülker’in 10 kişilik İstişare Konseyi’ne getirildi. Tümgeneral Armağan Kuloğlu, PKK koordinatörü olarak atanan Orgeneral Edip Başer ve Tümgeneral Rıza Küçükoğlu, Avrasya Stratejik Araştırmalar Merkezi’nin (ASAM) yönetiminde, Kıdemli Kurmay Albay Atilla Sandıklı Türkasya Stratejik Araştırmalar Merkezi (TASAM) Genel Müdürlüğü görevinde, Tuğgeneral Süleyman Canpolat Dışişleri Bakanlığı Stratejik Araştırmalar Merkezi (SAM) Yönetim Kurulu’nda, Tuğgeneral Nejat Eslen ise Global Stratejik Araştırmalar Merkezi Müdürlüğü’nde bulunuyor. Think tank kuruluşlarında adına sıkça rastlanan askerler, siyasete de heves ediyor. İçişleri eski Bakanı Meral Akşener, Sabah Gazetesi’ne verdiği röportajda, 28 Şubatın paşalarından orgeneral Çevik Bir’in AK Parti’ye danışmanlık yaptığını belirtiyor. (28.11.2005) “Bölgeye gelen askerlerin işlerini ciddiye alıp hizaya gelmeleri için bu kişilerin evlerinin yakınlarına birkaç bomba atardık.” 109 24.11.2006 / Ömer Lütfi Mete / Tercüman 110 22.11.2006 / Zaman 176 itirafında bulunan Korgeneral Altay Tokat, MHP Merkez Yönetim Kurulu’nda yer alıyor. MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin partisinin Konya il kongresinde yaptığı, “Ey emekli paşalar, sağda solda kendinize kapı aramayın. Gelin MHP’ye katılın, partimizin kapısı size açık.” çağrısı üst düzeyde bir karşılık bulmadı. Kıbrıs Barış Harekatı’nda ismini duyuran Kurmay Albay Oğuz Kalelioğlu ise, emekli olduktan sonra yaptığı Diyanet İşleri Başkan Yardımcılığı’nın ardından geçtiğimiz ay DYP’de basın ve propaganda başkan yardımcısı olarak siyasete girdi. Tümgeneral Osman Özbek, kuruluşunda yer aldığı Cumhuriyetçi Demokrasi Partisi’ne artık uğramıyor. Tümgeneral Rıza Küçükoğlu, Oramiral Orhan Karabulut ve Orgeneral Teoman Koman’ın medya gruplarına danışmanlık yaptığı biliniyor. İhlas Ankara Medya Grup başkanı olarak da yine bir emekli asker Nuri Elibol görev yapıyor. Koramiral Atilla Kıyat, Fenerbahçe Kulübü Yönetim Kurulu’nda, Tümgeneral Çetin Uğural, Oramiral Halis Burhan ve Korgeneral Hasan Kundakçı isimleri de Türkiye Sanayici ve İşadamları Vakfı (TÜSİAV) Yüksek İstişare Konseyi’nde yer alıyor. En fazla asker yönetici yoğunluğu üniversitelerde gözleniyor. Genelkurmay eski Başkanı Orgeneral İsmail Hakkı Karadayı, Haliç Üniversitesi mütevelli heyeti üyeliği görevini sürdürüyor. Tümgeneral Rıza Küçükoğlu, Bahçeşehir Üniversitesi Global Hukuk Programları Direktörlüğü genel sekreterliğinde bulunuyor. Tuğamiral Mehmet Celayir Koç Üniversitesi genel sekreteri, Orgeneral Edip Başer Yeditepe Üniversitesi Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Enstitüsü müdürü, TOBB Ekonomi ve Ticaret Üniversitesi mütevelli heyeti üyesi, Tümgeneral Mehmet Tiryaki Anadolu Bil Meslek Yüksek Okulu Yönetim Kurulu üyesi olarak görevini sürdürüyor. Kıvrıkoğlu ‘gitmeyin’ diye tamim yayınladı Askerlerin özel sektörde görev almalarının önemli ayaklarından birini ise bankalar oluşturuyor. 2001 krizi döneminde bankacılık sektöründe görev alan paşalar, batan bankalardan dolayı pek iyi anılmıyorlar. Bu isimler arasında, Orgeneral Muhittin Füsunoğlu (Sümerbank), Orgeneral Teoman Koman (İnterbank), Oramiral Vural Beyazıt (Etibank), Orgeneral İbrahim Şenocak (Etibank) bulunuyor. Konu, toplumu olduğu kadar Silahlı Kuvvetleri de rahatsız etmiş olmalı ki, dönemin Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hüseyin Kıvrıkoğlu, paşaların özel sektörde çalışmalarına karşı olduğunu açıklamıştı. Kıvrıkoğlu, “Emekli generallerin bir şirkette çalışması uygun değil. O nedenle bir tamim yayımladım. Ankara’daki Milli Güvenlik Kurulu, İstanbul’da Harp Akademileri Komutanlığı ile İzmir’deki Hava Eğitim Komutanlığı’nda bütün emekli orgenerallere oda verdik, sekreter tahsis ettik. Otursunlar, isterlerse anılarını yazsınlar, isterlerse de ilmi çalışma yapsınlar. Bu çalışmaları için ücret de vereceğiz.” demişti.111 İşte bu konuda her birinin kendi ayarını ve amacını ortaya koyan görüşleri: 1- Cüneyt Ülsever (Gazeteci): Güçlü görünüm askerle sağlanıyor 28 Şubat döneminde, batan bankaların önemli bir kısmında yönetim kurullarında emekli generaller vardı. Bankaların o dönemde ayakta kalmak için verdikleri bir mücadeleydi bu. Hatta banka yöneticileri yargılanırken askerler davadan muaf tutuldular. Buradan genellemeye gidersek, şirketler Ankara ile ilişkilerini düzenlemek istediklerinde, güçlü bir görünüm vermek istediklerinde emekli paşalara başvuruyorlar. Aradaki ilişkiye gelince bence şirketler emekli paşalara daha çok ihtiyaç duyuyor. Cin akıllılık yapıyor, onlar talebi yaratıyor. Emekli paşalar da dayanamıyorlar. Biz anlamıyoruz, biz sıramızı savdık, köşemizde oturacağız demiyorlar.” 2- Ümit Kardaş (Emekli askerî hakim-yazar): TSK’nın sistem içindeki yerini gösteriyor Silahlı Kuvvetler’in siyasi sistem içindeki ağırlığı, etkisi ve iktidarı kullanıyor olması önemli bir etken. Şirketler ve kurumlar iktidar kullanan ve siyasi kadrolardan daha güçlü gözüken yüksek rütbeli askerî bürokrasiye yakın durmak ve ilişkilerini en yüksek düzeyde tutmak istiyorlar. Bu ilişkiyi de emekli olmuş yüksek rütbeli general subayları bünyelerine katarak sağlayabiliyorlar. Kuşkusuz herhangi bir sektörde 111 19.11.2006 Turkuaz-Toplum Zaman 177 uzmanlığı işe yarayabilecek emekli askerlerin görev yapmaları uygun görülebilir. Ölçü bu olduğunda zaten dışarıdan fazla bir talep gelmeyecektir. Dışarıdan çok talep gelmesi daha çok TSK’nın sistem içindeki yeri ile ilgilidir.” 3- Prof. Dr. Nevzat Tarhan (Psikiyatrist): Askerler değil, ayartıcılar önde Türkiye’nin en büyük dördüncü holdingi OYAK’ın yönetim kurulunda muvazzaf subaylar var, ticari kararlar verip, AB kriterlerine uymayan bir şekilde askerî ihalelerde yer alıyorlar. OYAK’ın şöyle bir sembolik anlamı da var. ‘Biz özeliz, ticarete de girebiliriz. Generaller özel insanlardır, sıradan bir insan değiliz, vatanın tapusu bize aittir’ algılaması içindeler. Türkiye’nin bütçesinin büyük bir kısmı askerî harcamalardır. Bizim yönetim kurulumuzda filanca general var diye rekabet ortamına girdiği zaman, bir bakıma rekabet gücünü artırıyorlar. Aslında bu, Türkiye’nin kamu reformuna ihtiyacı olduğunu da gösteriyor. Askeriye de buna uyum sağlayacaktır.” 4- Dr. Lale Sarıibrahimoğlu (Gazeteci): Siyasi otoriteye iş düşüyor Demokratik ülkelerde emekli askerler ya da sivil kişiler, uzmanlık alanlarıyla sınırlı olmak şartıyla, özel şirketlerde yönetim kurulu üyesi ya da danışman olarak görev alıyorlar. Bizdeki farklılık, atamalar yapılırken, rakipler nezdinde haksız rekabet içine girilmesini önleyecek yasal düzenlemeler olsa bile uygulamada hayat bulmadığı sorunudur. Ve bu tür kişilerden, birikimlerinden ziyade karar vericiler nezdindeki etkinliklerinden yararlanmak konusu ön plana çıkıyor, dolayısıyla uzmanlık alanları dışında tepe görevlere getirilebiliyor. 2001 krizinde ortaya çıkan banka hortumlama olayları, emekli askerlerin, milli gelirin çarçur edilmesinde nüfuzlarının kullanılmasına izin verdiklerini göstermiştir.” 5- Adnan Tanrıverdi (ASDER Başkanı-Emekli Tuğgeneral): Sivil iradeye baskı için olmamalı Silahlı Kuvvetler’den genç yaşta emekli olan pek çok kişi var. Bunları asker diye dışarıda bırakmak, önünü tamamen kesmek doğru olmaz. Bu isimler farklı kurumlarda görev yapabilirler. Bu, devletin yetiştirdiği elemandan azami yararlanma yöntemidir. Tabii bu, kamunun talebiyle olacak bir şeydir. Ama bütün devletin, kurumların Silahlı Kuvvetler tarafından yönetilebileceğinin düşünülmesi yanlıştır.” 6- Süleyman Şensoy (TASAM Başkanı): Demokratik ve meşru zeminde katkı sağlar Silahlı Kuvvetler’de çok iyi eğitim ve doktrinle yetişmiş subayların emekli olmalarıyla, birikim ve donanımlarını özel sektörün çeşitli alanlarında kullanmalarının çok doğal olduğunu düşünüyorum. OYAK ve kurumları başta olmak üzere çeşitli alanlarda görev almaları teknik açıdan zenginliktir. Çünkü özel sektördeki sivil gücün müteşebbisliği ile Silahlı Kuvvetler mensuplarının planlama, teşkilatlanma ve takip yetenekleri birleşerek ortaya çok başarılı işler çıkmaktadır.” HAÇLININ NATO’SU, ŞEYTANIN ŞATOSU İngiliz yayın kuruluşu BBC, vaktiyle Afganistan’daki NATO varlığıyla ilgili röportajlar yapmıştı. Yerli halka yöneltilen “yabancı güçleri nasıl görüyorsunuz?” sorusuna, altı Afganlıdan beşi olumlu cevap vermiş. BBC’nin internet sitesinde bunlardan dördünün fotoğrafına da yer verilmiş ki, en yakışıklı gözüken, sinekkaydı sakal traşı ve Amerikan saç traşıyla objektife güzel bir poz vermiş olan “Afganlı”, ilginçtir, en olumlu şeyleri söylemiş: “Bizi Taliban ve El-Kaide zulmünden koruyan yabancı askerlere teşekkürlerimi ifade etmek istiyorum. Bize çok iyi ve nazik davranıyorlar. Bamyan şehrini ele geçirdikleri günden beri sadece askeri değil, fakat sosyal destek de sağladılar. (…) Okullar ve hastaneler inşa edilmesine yardım ettiler.” Başka bir fotoğrafta ise saçı sakalı birbirine karışmış, geleneksel kıyafetleri içindeki bir Afganlı, üstelik kocaman bir kavun parçasını yemeye çalışırken görülüyor. Bu, tahmin edilebileceği gibi, “yabancı askerler derhal Afganistan’ı terketmelidir” diye konuştuğu belirtilen kişidir. BBC böyle kötü bir habercilik sergilemek zorunda kaldıysa, Afganistan’da Batılı güçler için işler kötüye gidiyor demektir. Bu sözde röportajlarda NATO güçlerine teşekkür eden Afganlı’nın tarif ettiği üzere işlerin yürümediği bugün herkesin malumu. Geçtiğimiz Kasım ayı sonundaki NATO Riga zirvesi ve en son Brüksel’de dışişleri bakanları düzeyinde gerçekleşen toplantıda yaşanan tartışmalar Afganistan işgalinin tam 178 bir çıkmaza girdiğini gösterdi. Halk perişan, sosyal yardım projeleri neredeyse askıya alınmış, birkaç şehir merkezi dışında can ve mal emniyeti kaybolmuş durumda. İşgalci askerlerin sürekli taciz ve tasallutu, gözaltında kayıplar ve işkence vakaları, sivillerin katledilmesi yabancılara olan nefret ve düşmanlığı gün geçtikçe daha da pekiştiriyor. NATO güçleri arasında şiddetlenen ihtilaf ve çatlaklar, kimin hangi yerel güçle ittifak ettiğini belirleme imkanı bırakmayan bir karmaşa ve belirsizlik ortamı iyice kendisini hissettiriyor. Afganistan’da NATO’nun 2,5 yıl süreyle Sivil Temsilcilik görevini yürüten Hikmet Çetin’in Türkiye’ye döndüğü günlerde verdiği beyanatları üzüntüyle takip etmiştim. Kişinin inanmadığı şeyleri söylemek zorunda kalması da, “NATO’nun terörle savaş adına Afganistan’da bulunduğuna” gerçekten inanması da feci birşey. Afganistan’a Türk askerini gönderirken uluslararası meşruiyetin olduğuna inandırılmıştık millet olarak. Batılılar bir ülkeyi işgal ederken Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nden karar çıkmışsa “meşru”, çıkmamışsa gayri meşru ve kanunsuz saymak kolaycılığına kaçmak âdet oldu. Bugün BM’deki yapılanmanın kendisi ne kadar meşrudur diye sormak gerekir öncelikle. Yetkililerimiz NATO’dan bahsederken bu örgütün eski Genel Sekreteri Willy Claes kadar açık sözlü olamadılar. Soğuk Savaş sonrasında NATO’yu atıl bırakmamak için çözümler arandığı bir dönemde “militan İslam, NATO ittifakını ve Batı’nın güvenliğini komünizmden bile daha fazla tehdit ediyor” demişti Claes. NATO’nun resmi dergisi NATO Review’de çıkan makalelere bakılırsa Afganistan işgaliyle teori pratiğe aktarılmış oluyor: “Batılı değerler” ve “Batı’nın güvenliği”ne yönelik her nereden tehdit gelirse/algılanırsa, “demokrasi” her nerede tehlikeye düşerse, her nerede “terörizm” tehdidi başgösterirse NATO müdahale edecektir. Belki bütün bu “hayırseverce” (!) girişimlere inanabilirdik; eğer Kalıcı Özgürlük (Enduring Freedom) operasyonu Afganlıların katlanmak zorunda kaldığı birşeye dönüşmeseydi (İngilizcede “endure” fiilinin “kalıcı olmak”tan başka bir anlamı da “olumsuz bir duruma katlanmak”tır!) ve eğer NATO’nun kendi kirli ve karanlık geçmişi olmasaydı: NATO üyesi ülkelerde, kendi halklarına karşı terör eylemleri düzenleyen, demokratik yönetimlere karşı komplolar tertip eden Gladio’nun gizli bir NATO teşkilatı olduğu artık herkesin malumu. Gladio, hayali bir tehdide karşı (Sovyet işgali) kurulmuş, fakat sivil hedefler (NATO’ya bağlı ülkelerin halkları) üzerinde bombalama, suikast, adam kaçırma, işkence, gözaltında kayıp, faili meçhul cinayetler, karışıklık ve istikrarsızlık çıkarma biçiminde gerçek eylemler tertiplemişti. Şimdi Afganistan’da yaşananları gördükçe, Gladio üniformalar giyip yer üstüne çıkmış gibi bir hisse kapılıyor insan. Yine düşman hayali (teröristler) ve hedef gerçek ve sivil (Afgan halkı)! Bugüne kadar Afganistan’da katledilen toplam sivil sayısına ilişkin kesin bir rakam yok; fakat onbinlerce olduğuna dair tahminler var. Brüksel’deki NATO dışişleri bakanları toplantısında ISAF’taki Türk askeri sayısını 800’den 950’ye çıkarma kararı alındığı haberini veren yayın organı sayısı nedense pek fazla değildi. Daha ziyade askerlerimizin güneydeki sıcak çatışma bölgesine gönderilmeyeceği taahhüdüyle müsterih olmamız bekleniyordu. 1960’larda Fransızların hatırı için Cezayir’in bağımsızlığı aleyhine tutum takınmıştık ve bu âdeta “milli utancımız” haline gelmişti. Afgan halkının NATO güçlerine olan öfke ve husumeti arttıkça, Hikmet Çetin’in iftiharla anlattığı o Türkiye’ye olan muhabbet de kaybolabilir ve Cezayirli kardeşlerimiz karşısında yaşadığımızdan daha büyük bir milli utancı taşımak zorunda kalabiliriz. Zira bu sefer, Cezayir olayından farklı olarak, Batı’nın ceberrut işgal güçleri arasında bizzat yer alan tek Müslüman ülke olarak anılmamız ihtimali vardır.112 TÜRK ORDUSUNA PAŞA MI, NATO’YA MAŞA MI ARANMIŞTI? Büyükanıt Paşa Niçin Hedef Seçildi? 112 Milli Gazete / 02 02 2007 / Mesut Karaşahan 179 Paşa, Brüksel’in, işbirlikçilerin ve PKK’lı bölücülerin hedefinde… Erzurum’daki “başörtüsü” provokasyonuna, “Bu kadarı da fazla!..” diye çıkışan kişi de oydu!.. Allah (cc) kısmet ederse, önümüzdeki Ağustos ayı içerisinde Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hilmi Özkök emekli olacak, yerine Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt geçecek!.. Tabii, önünü kesmek için “seferberlik” ilan eden “şer cephesi” galip gelmezse eğer!.. Zira, “Brüksel”, “Ankara’daki acizler ve işbirlikçiler ve “Kandil Dağı”ndaki bölücüler, el ele vermiş, Paşa’nın önünü kesmek istiyorlar!.. Paşa’nın Genelkurmay Başkanlığı koltuğuna oturmasını kendileri için “öncelikli tehdit” kapsamında değerlendirenler, sırf onu karalamak için “Sanalevren”de (internet) siteler kurmuşlardı!.. Bir zamanlar İmralı’daki caninin “akıl hocalığını” yapan zatın hezeyanlarından yola çıkıp, onun “Sabatayist kökenli” olduğunu yayıyor, Fenerbahçe Başkanı Aziz Yıldırım’ın kendisine bir ev “hediye” ettiği, “prostat kanseri” olup ilaçlarını eşine aldırdığı yolunda dedikodular üretiyorlardı!.. Paşa, Brüksel’in hedefinde, çünkü: Türk devletini vesayet altına alan Avrupa Birliği, tedavüle sokmak istediği “Yeni Sevr” planının karşısında en büyük engel olarak hâlâ Türk Silahlı Kuvvetleri’ni görüyor!.. Erzurum’daki “başörtüsü” provokasyonuna, “Bu kadarı da fazla!..” diye çıkışan kişi oydu!.. Paşa, PKK’nın hedefinde, çünkü: PKK’ya büyük darbe vuran askeri operasyonlarda “etkin görevler” alan, dağlarda askerleri ile “aynı çadırı” paylaşmış bir komutanı!.. Diyarbakır’da 7’nci Kolordu Komutanlığı yaptığı dönemde, “iki defa” suikast girişimine maruz kaldı!.. “Örtülü” savaşın bu noktaya geleceği belliydi!..113 İzmir Barosu, Savcı için suç duyurusunda bulunmuş ve şunları söylemişti: İzmir Baro Başkanı Avukat Nevzat Erdemir ile yönetim kurulu üyesi avukatlar yaptığı açıklamada, Van Cumhuriyet Savcısı Ferhat Sarıkaya’nın, Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt hakkında Yücel Aşkın soruşturmasında olduğu gibi Türk Ceza Yasası’nın 302. maddesinin göz ardı edildiğini söylemiştri. Erdemir, “Adının önünde Cumhuriyet unvanı bulunan savcının Cumhuriyet dönemini suçlaması, bu döneme ilişkin asılsız isnat ve imada bulunması, sayın savcının bulunduğu makam ve konumla bağdaşmamaktadır. İddianame dikkatlice incelendiğinde, iddianamenin hukuki değil, siyasi temeller üzerine inşa edildiği, bu siyaset belgesinin hedef olarak sadece Yaşar Büyükanıt’ı değil, onunla birlikte en önemli anayasal kurumlarımızdan biri olan Türk Silahlı Kuvvetleri’nin hedef alındığı görülüyor. Ayrıca, Türk Silahlı Kuvvetleri’ne ve ulus devlete açıkça husumet beslediği belli olan kişilerin anlatımlarının dayanak gösterildiği, bu suçlama ve değerlendirmelerin hiçbir objektif ve bilimsel kanıta dayanmadığı anlaşılmaktadır” demişti. Her Dönem 'İnşaatı' O Yapıyor! Şemdinli iddianamesinde verdiği ifade ile gündemi belirleyen işadamı Altındağ, gezici imamlıktan trilyonerliğe devletten aldığı inşaat ihaleleriyle tırmanmış!.. Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt'ın adının Şemdinli iddianamesine girmesini sağlayan ifadeleri veren işadamı Mehmet Ali Altındağ'ın devlet ihalelerinden zengin olduğu ortaya çıktı. Diyarbakırlı işadamı Altındağ 1979'lu yıllarda Diyarbakır'da işportacılık, gözlükçülük, çakmakçılık ve gezici imamlıkla hayatını kazanıyordu. Lakabı "Hacı"ydı. Bir ara Nurculuk'tan gözaltına alındı ve tutuklandı. Hapisten çıkınca müteahhitliğe başladı ve yıldızı yükselişe geçti. Devlet ihaleleri ona verildi. İçişleri Bakanlığı'na ait çeşitli binaların yanı sıra Diyarbakır merkezde polis lojmanları, Adliye Sarayı ve Diyarbakır'daki Sümerbank fabrikasını yaptı. Birçok askeri ihaleyi de aldı. Ceylanpınar-Suriye sınır şeridinin aydınlatması ve yine bu sınırda sınır güvenliği yolunun yapılması, Cizre MİT binası bunlardan birkaçı. İhale yasağı varmış!.. 1996 yılında, Bayındırlık Bakanlığı yapılan bir ihbar sonucu hakkında soruşturma başlattı. Müfettişlerinin hazırladığı raporda Altındağ'ın şirketlerinin ihalelere katılmaktan men edilmesi ve Cumhuriyet Başsavcılığı'na suç duyurusunda bulunulması gerektiği belirtiliyordu. Bakanlık, sahtecilik ve yolsuzluk yaptığı gerekçesiyle Altındağ'ın şirketlerinin ihalelere girmesini yasakladı. Diyarbakır Cumhuriyet Başsavcılığı, 113 İsrafil Kumbasar / Milli Gazete – Medya / 11.03.2006 180 Altındağ hakkında, 5 Aralık 1997 tarihli bir iddianame hazırladı. Yasak ona çalışmamış!.. Altındağ, hakkında raporlar yazılmasına rağmen devlet ihalelerine girmeye devam etti. Bolu'daki deprem konutları ihalesini aldı. Bu konutları 2001'de bitirdi. Dönemin Başbakan Yardımcısı MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli tarafından törenle açılışı yapılan konutlar sahiplerine verildi. Ancak teslim edilen binalarda eksik malzeme kullanıldığı, binalarda çökmeler olduğu için hakkında yine soruşturma açıldı. Altındağ Güneydoğu bölgesi ağırlıklı olmak üzere ülkenin birçok yerinde ihale almaya ve inşaat yapmaya halen devam etti. Ankara Eryaman'da yapılmakta olan 7. Etap 1. Kısımdaki konutlar Altındağ İnşaat tarafından yürütülüyor. Toplu Konut İdaresinin Güneydoğu'daki birçok inşaatı da yine Altındağ'ın şirketleri tarafından alınmış durumda. Diyarbakır Ergani'de içinde ilköğretim okulu, ticaret merkezi, caminin de bulunduğu 128 konutluk 25.800.000 YTL tutarındaki inşaat Altındağ İnşaat tarafından yapılıyor. Söz Gazetesini polis dağıtıyordu Altındağ’ın çıkardığı Söz Gazetesi, PKK terörünün arttığı yıllarda, işadamları, dernek temsilcileri ile aldığı ihaleleri ‘şaibeli’ bulan bürokratlar dahil olmak üzere bir çok kişiyi “hain, devlet düşmanı ve PKK’lı” olarak suçladı. Altındağ gazetesinden bu kampanyayı yürüttüğü dönemde PKK, Diyarbakır ve çevresinde ulusal basına yasak koydu. O dönem örgüt yanlısı yayın yapan Özgür Gündem’e karşı, polis ve askerler Altındağ’ın Söz Gazetesini dağıtıyordu. Kirvesi Orgeneral Kemal Yamak Paşaymış!.. Mehmet Ali Altındağ'ın 1980'li yıllarda en büyük desteği oğlunun kirvesi olan dönemin Özel Harp Dairesi'nin Başkanı ve 7. Kolordu Komutanı Orgeneral Kemal Yamak'tan gördü. O yıllarda Güneydoğu'ya gelen OHAL valileri, bürokratlar, emniyet müdürleri "devlete yakın olduğu için" Altındağ'ı ziyaret etmeden gitmezdi. Altındağ 1996'lı yıllarda gazetesinde, Hizbullah'ı övüyordu. 25 yıldır Altındağ'ın yanında genel müdür olarak çalışan İsmail Yazgan'ın kardeşi Rufai Yazgan, Hizbullah tetikçiliğinden liderliğine yükselmiş bir isim. Altındağ, Hizbullah'ın tasfiye edilmesinden sonra Hizbullah'tan koptu ve gazetesinin logosuna Atatürk resmi koydu. PKK destekçisi oldukları gerekçesiyle gözaltına alınan iki oğlu ise şüpheli trafik kazalarında hayatlarını kaybetti. 114 Bu kriz daha önce de yaşanmıştı. Kenan Evren nasıl kuvvet komutanı oldu? Van Savcısının görevden alınmasına neden olan iddianame gündemdeki yerini koruyor. Herkesin fikir birliğine vardığı ortak bir nokta var: O da, “orduya siyaset karışırsa işlerin sarpa saracağı”. Geçmişte yaşanan benzer bir krizin nasıl sonuçlandığını hatırlayanlar, bugünlerde taraflara sağduyu çağrısında bulunuyorlar. Van Cumhuriyet Başsavcısının, Org. Yaşar Büyükanıt hakkında hazırladığı iddianame ile başlayan süreçte "Bu yolla Kara Kuvvetleri Komutanının önü mü kesilmeye çalışılıyor" sorusuyla başlayan tartışmalar başkenti yaklaşık 30 yıl önceye götürdü... Yıl 1977... Fahri Korutürk cumhurbaşkanı, Süleyman Demirel başbakan... Aralarının pek de iyi olmadığını bilmeyen yok. Bu üst düzey gerginlik minik çatışmalarla sürüp gidiyor ama iş Kara Kuvvetleri Komutanının atanmasına gelene kadar büyük bir krize neden olmuyor. 1977 yılının Ağustos ayına gelindiğindeyse kızılca kıyamet kopuyor. Kara Kuvvetleri Komutanı ataması yüzünden tüm Türkiye'yi derinden sarsacak olaylar şöyle gelişiyor... Kara Kuvvetleri Komutanlığı için iki aday vardı: Org. Ali Fethi Esener ve Org. Adnan Ersöz. Generallerin her ikisinin de emeklilik süreleri dolmuştu ve görevde kalmalarının tek yolu kuvvet komutanı olmalarıydı. Genelkurmay Başkanı Org. Semih Sancar, Başbakan Demirel'in isteği üzerine Org. Esener'i aday gösterdi. Milliyetçi Cephe koalisyon hükümetinin başbakanı Demirel de ortakları Alparslan Türkeş ve Necmettin Erbakan'ın fikrini almadan atama kararnamesini imzaladı. Ancak Esener'in Adalet Partisi yanlısı 114 Sabah / 12.03.2006 181 bir general olduğunu düşünen Korutürk, bu atamanın "orduda huzursuzluk yaratabileceği" kaygısıyla önüne gelen kararnameyi imzalamadı. Ve devletin zirvesinde başlayan kriz hızla bir çıkmaz sokağa dönüştü. İmza atılmadığı için komutan atanamıyordu. Org. Sancar da yeni bir isim önermemekte direnince, daha doğrusu Korutürk'ün onaylayacağını bildiği halde diğer adayı önermeyince, atama kararı tam bir kördüğüme dönüştü. Olay bir ay boyunca Türkiye'nin değişmez gündemi oldu, her evde bu konu konuşuldu, gazeteler hep aynı manşetlerle çıktı. Her iki taraf da geri adım atmıyordu. Sonunda olay kendi kendine çözülecekti... Zira her iki generalin de süreleri doldu ve emekli oldular. Koalisyon ortakları da yeni bir aday arayışına girdiler. Demirel, Türkeş ve Erbakan'la birlikte yaptıkları bir toplantıda sıkıntısını dile getirdi: "Korutürk'e kimi söylesek 'hayır' diyecek. Elimizdeki isimler arasında Nurettin Ersin var ama..." Bunun üzerine Türkeş söze karıştı ve adı geçen adaylardan birine kefil oldu. Onun "Dirayetli, tarafsız ve bilgili bir insan" olarak tarif ettiği kişi Kara Kuvvetleri Komutanı olmayı aklından bile geçirmeyen biriydi. Ve kaderin garip bir cilvesi olarak bu önerisi sadece üç yıl sonra Türkeş'in başını yakacaktı. Çünkü bu orgeneral, sonradan 12 Eylül askeri darbesini gerçekleştirecek olan Ege Ordu Komutanı Kenan Evren'di!?. Özal da Asker “Seçmişti” Türk Silahlı Kuvvetleri yakın geçmişte pek çok “son dakika sürprizi” yaşadı. Bunlardan biri 1970 yılında Kara Kuvvetleri Komutanlığı için Org. Kemal Atalay ve Org. Faruk Gürler arasındaki yarıştı ve ipi Gürler göğüslemişti. Bir başka örnekse Turgut Özal döneminden... Kara Kuvvetleri Komutanı Org. Necdet Öztorun’un Genelkurmay Başkanlığı’na gelmesini Özal hükümetinin veto etmesi sonucunda Org. Necip Torumtay göreve gelmişti. Sonuncu olaysa 2002 yılında Org. Edip Başer’in yerine Kara Kuvvetleri Komutanı olan Org. Aytaç Yalman’la yaşanmıştı. İkinci çuval olayı mı? Kara Kuvvetleri Komutanı Org. Yaşar Büyükanıt’a karşı yürütülen operasyon, bir komutanı değil, doğrudan doğruya Türk Silahlı Kuvvetleri’ni ve Türkiye’yi hedef almaktadır. Bu uygulama, Türk Ordusu’nun terfi ve tayin sistemine müdahalenin çok ötesinde boyutlar içermektedir. Denebilir ki, ikinci bir çuval geçirme olayıyla karşı karşıyayız. Bu kez çuvalı, Türkiye’nin başına doğrudan ABD personeli değil, ABD’nin içimizdeki uzantıları geçirmiştir. Bu operasyonu yürüten güç, dışarıda ve içerdedir. Atlantik’in ötesindeki gücün kolları, Tayip Erdoğan yönetimi üzerinden Van Savcılığı’na kadar uzanmaktadır. Savcıya talimatı verenlerin, Van’daki Hüseyin Çelik ekibi olduğunu saptamış bulunuyoruz. Yani Tayyip Erdoğan’ın Milli Eğitim Bakanı’nın adamları, TSK’yı hedef alan iddianamenin asıl yazarlarıdır. 1990’lı yılların başından beri yürütülen Türk Silahlı Kuvvetleri’ni yıpratma faaliyetinde yeni bir aşamaya gelinmiştir. Bu operasyon, ABD’nin GOP (Genişletilmiş ‘Ortadoğu ve Kuzey Afrika Projesi’) kapsamı içindedir. ABD, 24 İslam ülkesinin sınırlarını ve rejimlerini değiştirme amacını açıklamıştır. Sınırları değiştirilen ülkeler, şu anda Irak ve Türkiye’dir. Buna karşı koyacak en önemli güç olan, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin direnme yeteneğinin kırılması için her yola başvurulmaktadır. Van Valiliği’nde patlama da aynı merkezden Geçen aylar Van Vadiliği’nde yaşanan patlama da aynı özelliktedir. Amaç, devlet otoritesini kullanılamaz hale getirmektir. Van Savcılığı’nda iddianame hazırlattıran güç ile bombayı patlatanlar, dünya ölçeğinde bakarsak, aynı merkezden yönetilmektedir. Haçlı irtica ile bölücülük arasındaki geleneksel ittifak, yine tarih sahnesindedir. Arkalarındaki kuvvet ise, dün İngiliz emperyalizmi idi, bugün ABD emperyalizmidir. Geçen yıl ÖKK binaları ile ilgili soruşturma olayı, bugünkü tertiplerin işaretlerini vermişti. Ne yazık ki, o tertip karşısında dik durulamadı. İşçi Partisi, o zaman bu olayı gördü ve cepheden tavır aldı. Ne kadar yerinde bir değerlendirme yaptığımız, bugün daha açık görülmektedir. O soruşturma girişimi ne yazık ki hedefine ulaşmıştı. Diyarbakır’ımızı GOP merkezi yapma planı Irak parçalanmış, Kuzey Irak’ta bir Kukla Devlet kurulmuştur ve Türkiye’mizin Güneydoğu bölgesinin 182 bu devletle bütünleştirilmesi planı uygulanmaktadır. Tayyip Erdoğan, 15 Şubat 2004 akşamı “ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi içinde Diyarbakır’ı merkez yapacağız” açıklamasından beri bu planda görev aldığını üç kez itiraf etmiştir. En son birkaç gün önce “BOP Projesi’nin Eşbaşkanı olduğunu” belirterek, TC Başbakanlığıyla bağdaşmayan başka bir görevi olduğunu tekrar açıklamıştır. Türkiye, Tayip Erdoğan-Barzani ittifakı yoluyla adım adım federasyona doğru sürüklenmektedir. Ancak Tayyip Erdoğan’ın hızla yıprandığı ve Silahlı Kuvvetleri denetim altına alamadığı koşullarda, federasyon için AKP yerine “Milliyetçi” geçinen yeni ortaklar hazırlanmaktadır. Müzakere çerçeve belgesi’ndeki “sınır değiştirme” tuzağı!? Tayyip Erdoğan yönetiminin 3 Ekim 2005 günü imzaladığı AB ile Müzakere Çerçeve Belgesi’nde “Türkiye’nin anlaşmazlık konusu olan sınırlarının La Haye Adalet Divanı tarafından barışçı yoldan belirleneceği” hükmü bulunmaktadır. Bu hükme göre, Erdoğan yönetimi, Türk Silahlı Kuvvetleri’ne Türkiye’nin sınırlarını savunmayı yasaklayan bir yükümlülük altına girmiştir. Sınırları “barışçı yoldan Milletlerarası Adalet Divanı belirleyecek” ise, Türk Ordusu hangi sınırları, hangi vatanı savunacaktır? Daha önemlisi, Türkiye, yalnız dış hatlardan değil, iç hatlardan da kuşatılmaktadır. Haçlı irtica ve bölücülük bu amaçla Türkiye’mizin üzerine sürülüyor. İrtica ve bölücülüğün örgütlenme ve kadro gücünün, Tayyip Erdoğan yönetimi döneminde beş kat arttığı Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından hazırlanan raporlarda belirtilmektedir. Ülkemizde etnik ve mezhepsel çatışma kışkırtmaya yönelik girişimler, Bozüyük ve Şemdinli olaylarından sonra, Diyarbakır-Konya maçında bir kez daha sahnelenmiştir. Yugoslavya’nın parçalanması operasyonunda, fitilin 1988 yılında, Dinamo Zagrep-Partizan takımları arasında oynanan futbol maçında ateşlendiği unutulmamalıdır. Kukla Devletin genişletilmesi ve federasyon planının oldubittiye getirilmesi için uygulanan tertiplerin çok boyutlu ve kapsamlı olduğu görülmektedir. En önemlisi, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin dış güdümlü bir kalkışmaya ve ayrılıkçı teröre karşı yaptırım uygulama iradesi yıpratılmaktadır. Tertibin altında kaldılar Ancak Tayip Erdoğan yönetimi bu tertibin altında kalmıştır. Saldırının Türk Ordusu’na olduğunu, yalnız Silahlı Kuvvetler değil, bütün kamuoyu anlamış ve tepkisini göstermiştir. TSK’yı hedef alan saldırı, TSK’nın biriken tepkisiyle karşılaşmıştır. Türk Silahlı Kuvvetleri’nde de bir dip dalgası oluştu. Bunu görmeyenler, yanılırlar. Türk Silahlı Kuvvetleri mensupları, Cumhuriyet’in yıkımı ve ülkenin bölünmesi yönündeki gelişmelerden büyük kaygı duymakta ve komuta kademesi üzerinde kuvvetli bir baskı oluşturmaktadır. Çankaya’daki görüşmede, Orduda oluşan dip dalgasının 30 Ağustosa kadar nasıl göğüslenebileceği konuşulmuştur. Komutanların sorumluluğu Gelişmeleri, terfi sistemine müdahalenin ötesinde daha kapsamlı ve vahim bir durum olarak değerlendiren yaklaşımlar doğrudur ve gereklidir. Bu nedenle Türkiye, bugün hangi komutanın genelkurmay başkanı olacağını değil, Türk Silahlı Kuvvetleri’ni hedef alan operasyonun nasıl etkisiz kılınacağını ve Ordunun direnme yeteneğinin nasıl güçlendirileceğini tartışmalıdır. Bütün mesele, Kuzey Irak’taki “Kırmızı çizgilerimizin” çiğnenmekten kurtarılması, başımıza geçirilen çuvalın çıkarılması, bizi iç hatlardan vuran Haçlı irtica ve bölücülüğün etkisiz hale getirilmesidir. Şu gerçeği kesinlikle ve ivedilikle saptamak gerekir ki, bu tehlikeli durumdan Komuta kademesi de sorumludur. Neden sorumludurlar? Çünkü: a) Genelkurmay Başkanı ve bazı komutanlar, ne yazık ki, ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi’nde rol üstlenmeyi kabul eden, bu nedenle güvenliğimiz açısından çok tehlikeli anlayışları dile getirmişlerdir. Hatta “ABD’nin Irak’a demokrasi getirdiği” gibi Türkiye açısından felaketlere yol açacak açıklamalar yapmışlardır. b) Genelkurmay Başkanı, 3 Kasım 2002 seçiminden sonra hiçbir resmi sıfatı olmayan Tayyip Erdoğan’ı Genelkurmay Başkanlığı’nda kabul ederek, ABD güdümündeki irtica ve bölücülüğü güçlendirecek 183 bir yönetimin gelişmesine yeşil ışık yakmıştır. c) Yine Genelkurmay Başkanı, 2003 yılı başında Hükümetin Tezkeresini destekleyerek, Türk Ordusunun kardeş Irak halkının üzerine sürülmesine razı olan bir tavır sergilemiştir. Öte yandan Kuzey Irak’ta Kukla Devlet’in kuruluşuna, ABD’nin Telafer operasyonuna seyirci kalarak, hatta bazen yardımcı olarak, tehdidi ağırlaştıran süreçlere dolaylı katkıda bulunmuşlardır. d) Genelkurmay başkanı Özkök, 4 Temmuz 2003 günü Süleymaniye’de Türk Silahlı Kuvvetler mensuplarının başına çuval geçirilmesinden sonra, Türkiye’den ayrılmakta olan ABD Büyükelçisi’ni hiçbir şey olmamış gibi hoşnutlukla kabul ederek, bir bakıma yeni operasyonlara davetiye çıkarmıştır. e) Bazı komutanlar, 2004 baharında Kıbrıs’ta referandumu destekleyerek, Annan Planı’na olumlu bakarak ve KKTC seçimlerinde dolaylı olarak Talat’ı destekleyerek, ABD’nin KKTC’yi tasfiye planına yardımcı olmuşlardır. f) Genelkurmay Başkanı Özkök, 2005 yılı 23 Nisan’ı arifesinde milli egemenlik ve milli güvenlik kavramlarının artık geçersiz olduğu yönünde görüşler açıklayarak, Türkiye Cumhuriyeti’nin ve Türk Silahlı Kuvvetleri’nin dayandığı temelleri tartışmaya açmıştır. g) Kara Kuvvetleri Komutanlığı’nın ambleminden Atatürk’ün resminin çıkartılması da Türk milletinin güvenini ve ümidini sarsmıştır. h) Türk Silahlı Kuvvetlerindeki eğitimlerde Avrupa’nın Socrates programları uygulanmasına izin verilerek, geleneksel vatanseverlik kültüründe gedikler açılmıştır. ı) Komutanlar, bütün bu uygulamaların zeminini oluşturan AB kapısında bağlanmış durumda kalmamızı destekleyen açıklamalarıyla milletimizin bilincinde gittikçe daha yoğun bir sis toplanmasına yardımcı olmuşlardır. Strateji ve tehdit kavramı doğru saptanmalı Komuta kademesinde görülen bu yaklaşımlarla içinde bulunduğumuz vahim gidişin önünü alma imkânı bulunamamıştır ve bulunamaz. Kıbrıs ve Kuzey Irak’tan gelen tehlikeyi gözardı eden tehdit kavramı ve strateji iflas etmiştir. Haçlı irtica ve bölücülük de, AB üyeliğini ve GOP’u savunmaktadır. AB’ye girmek “devlet politikası”, ABD’nin GOP planında rol almak “stratejik yaklaşım” kabul edildikten sonra, Tayip Erdoğan’lar ile aynı safa düşülür. Bizi vuranlarla aynı strateji içinde buluşmak, yığınakta yapılan hata kapsamına girer. Türk Silahlı Kuvvetleri’ne yönelen tehdit ve tertiplerin kaynağı da buradadır. Türkiye’yi tehdit eden süper devletin stratejisi içinde görev üslenerek, Türkiye’yi savunma olanağı yoktur. Türkiye’yi vuran, Şemdinli’mize elini uzatan, sınırlarımızı değiştirmeyi amaçlayan bir plana dahil olarak, ancak kendimizi vururuz. Türkiye, yalnız dış hatlardan değil, iç hatlardan Haçlı İrtica ve bölücü terörle vurulmakta ve kuşatılmaktadır. İrtica ve bölücülüğün örgütlenme ve kadro gücünün, Tayip Erdoğan yönetimi döneminde beş kat büyüdüğü, Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından hazırlanan raporlarda belirtilmektedir. Org. Yaşar Büyükanıt’ın ifadesiyle dıştan ithal edilen tehdit algılamasını ve stratejiyi değiştirmek zorunludur. Bir süre önce 8. Cumhurbaşkanı Kenan Evren, “İrtica ve bölücülüğün tırmanışı sürerse, Türk Silahlı Kuvvetleri, ne NATO’yu dinler, ne Avrupa’yı” demişti. Milletin Ordusundan beklentisi budur. Türk Silahlı Kuvvetleri, milli devleti ve Atatürk Devrimi’ni yıkıma uğratan AB kapısına bağlanma konumundan ve GOP gibi Türkiye’yi piyonlaştıran projeleri bir seçenekmiş gibi görmekten vazgeçip, milli devlet stratejisine ve Atatürk’ün devrim programına yönelmek sorumluluğuyla karşı karşıyadır. Tek seçenek, Atatürk Devrimi’dir. Tek seçenek, milli devlettir. Bunlar gitti mi, ne vatan kalır, ne milletin birliği kalır. Arkada kalan 60 yıllık tecrübenin bilânçosu budur. Dünyada yükselen eğilim bugün, Atatürk’le, Türk Devrimiyle kazandığımız değerlerdir; yani bağımsızlıktır, halkçılıktır, kamuculuktur. Milli egemenlik ve milli güvenliği savunmak, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin biricik görevi ve varlık 184 nedenidir. 115 Şemdinli İddianamesi’ne yol açan sürecin kilometre taşları Bizi Bugünlere Getiren Ciddi Hatalar Genelkurmay Başkanı Org. Hilmi Özkök, 2 bin Amerikan askerinin komşumuz Irak’a saldırmak üzere Türkiye’ye konuşlanmasını destekledi; Kıbrıs’ta referandum öncesinde Annan Planı’na destek açıklaması yaptı; BOP’un ABD ve Avrupa ortak güvenliğine hizmet edeceğini savundu ve ABD’nin Irak’a demokrasi getirdiğini söyledi. Genelkurmay Başkanı Org. Hilmi Özkök, 62 bin Amerikan askerinin komşumuz Irak’a saldırmak üzere Türkiye’ye konuşlanmasını destekledi. Org. Özkök, Amerikan saldırısından iki hafta önce 5 Mart 2003’de yaptığı açıklamada Tayyip Erdoğan’larla aynı tutumu paylaştığını açıkladı: “Türk Silahlı Kuvvetleri’nin görüşü, hükümetle aynıdır ve hükümetin Yüce Meclisimize sunduğu tezkerede yansıtıldığı gibidir. Şu bir gerçektir ki, Türkiye savaşı tek başına önleme olanak ve yeteneğine sahip değildir. Ama biz, hesabımızı savaş çıkmayacak varsayımına dayayamayız. Bu hususta seçeneğimiz maalesef iyi ile kötü arasında değil, kötü ile daha kötü arasındadır. Ya tamamen dışında kalacağız ya da savaşanlara yardımcı olup sürece katılacağız. Hiç katılmamakla savaşın aynı zararlarını göreceğiz. Fakat zararımızın telafi edilmesi ve savaş sonrasında söz sahibi olmamız asla mümkün olmayacaktır. Şayet savaşanlara yardımcı olursak zararımızın bir kısmı telafi edilebilecek.” Çuval olayından sonra ABD Büyükelçisine iltifat 4 Temmuz 2003 tarihinde Amerikan askeri birlikleri, Süleymaniye’deki Türk Özel Tim bürosunu basarak 11 askerimizi rehin aldı. Bu sırada Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hilmi Özkök, Pentagon ve Avrupa’daki Amerikan birliklerinin komutanlarıyla görüşüyordu. 8 Temmuz 2003’te Türkiye’deki görev süresi dolan ABD Büyükelçisi Robert Pearson’ın veda ziyaretini kabul etti. Bu kabul, milletimizin bilincinde derin bir yara açtı. Çuval olayının ardından 9-14 Temmuz arasında ABD’li askeri yetkililerle toplantılar yapıldı. 15 Temmuz 2003’te Genelkurmay Başkanlığı tarafından yapılan açıklamada şöyle deniyordu: “Türkiye ve ABD, bu toplantı sonucunda Irak’ta aralarında daha iyi bir eşgüdüm ve işbirliği sağlanmasını kararlaştırmışlar ve gelecekte bu gibi olayların tekerrürünün önlenmesi için gerekli her türlü tedbiri almakta görüş birliğine varmışlardır.” Annan Planı’na destek Genelkurmay Başkanı Org. Hilmi Özkök, Cumhuriyet tarihinin en önemli dış politika ve güvenlik konularından biri olan Kıbrıs’ta referandum öncesinde Annan Planı’na destek açıklaması yaptı. 24 Nisan 2004’teki referandum öncesinde 13 Nisan 2004’te konuşan Org. Özkök, önce “TSK, her konuda tavır koyan taraf olamaz” ardından “Rum tarafı hayır, Türk tarafı evet derse, kuzey için bazı kolaylaştırmaların yolunun açılacağı söylenmektedir. Gerçekten de böyle olabilir” dedi. Milli egemenliğin reddi ve BOP’ta rol talebi Genelkurmay Başkanı Org. Özkök, 2004 yılı 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’ndan üç gün önce egemenlik tanımının değiştiğini vurgulayarak “yeni konseptler ve doktrinler geliştirilmesi gerektiğini” söyledi. 20 Nisan 2005’te “Küreselleşme ve güvenlik” başlıklı bir konuşma yaptı ve aynı görüşlerini geliştirerek tekrarladı. Org. Hilmi Özkök bu konuşmalarında, ABD’nin hazırladığı yeni adıyla Genişletilmiş Ortadoğu ve Kuzey Afrika Projesi’ne destek verdi. Özkök, BOP’un “politik boyutta demokratik süreçleri desteklediğini; dini konularda tolerans getirdiğini, sivil toplum örgütlerini güçlendirdiğini” söyledi. Orgeneral Özkök konuşmasında, BOP’un ABD ve Avrupa ortak güvenliğine hizmet edeceğini savundu ve ABD’nin Irak’a demokrasi getirdiğini söyleyerek, Talabani ve Barzani’leri desteklemiş oldu... İddianame suçlu aramıyor TSK’yı mahkûm ediyor! Ordu’ya Yönelik Hain Tertibin Tetikçileri! 115 Doğu Perinçek / Aydınlık / 12.03.2006 185 M. Ali Altındağ’ın Org. Yaşar Büyükanıt’ı suçlayan ifadesi savcıya ulaştırıldıktan sonra, TSK’ya yönelik “çete” suçlaması için kamuoyunun hazırlanması gerekiyordu. MİT yetkilisinin 7 Şubat 2006’da komisyonda verdiği ifade, iddianamenin açıklanmasından bir hafta önce basına “sızdırıldı”. ABD-AKP işbirliği, Şemdinli iddianamesi ile; Türk Silahlı Kuvvetlerinin bölücülüğe karşı yürüttüğü mücadeleyi “yasadışı” ilan etti. Van C. Savcısı Ferhat Sarıkaya, Kara Kuvvetleri Komutanı Yaşar Büyükanıt’ı ve çok sayıda komutanı, “Suç İşlemek İçin Örgüt Kurmak, Görevi Kötüye Kullanmak ve Sahte Belge Düzenlemek”le suçlamıştı. Bu suçlamanın işaretini, Recep Tayyip Erdoğan ile Abdullah Gül aynı gün, birlikte vermişlerdi. 11 Kasım 2005 günü, Şemdinli’de olaylar devam ederken Tayyip Erdoğan medyanın “İkinci Susurluk” adlandırmasını benimsemiş, “kim olursa olsun, bunun bedelini ödeyecektir” demişti. Abdullah Gül ise “Türkiye artık eski Türkiye değil bunu herkes bilsin” sözleri ile Şemdinli iddianamesini yazmaya başlamıştı. İddianameyi tamamlamak görevini de, savcı Ferhat Sarıkaya ile birlikte, Hakkâri Emniyet Müdürlüğü İstihbarat Şube Müdür Vekili Hüseyin Keskinkılıç, AKP Kastamonu Milletvekili Musa Sıvacıoğlu ve MİT Hakkâri Bölge Başkan yardımcısı üzerine almıştı. Savcı Ferhat Sarıkaya, iddianamenin düzenlenmesinde, alışılmadık bir yönteme başvurdu. Ceza soruşturmasında, sanıkların eylemi tespit edilir ve bu eylemle ilgili görgü tanıklarının ifadelerine başvurulurdu. Savcı Ferhat Sarıkaya, buna yeni bir tanım getirdi. Tanıklar “olay ile ilgili” ve “konu ile ilgili” olarak iki gruba ayrıldı. Hakkâri, Yüksekova, Şemdinli belediye başkanları, “yaratılan” yeni tanık grubu içerisine alındı. Ama bilirkişi olarak bilgilerine başvuruldu. Aynı şekilde, Hakkâri Emniyet Müdürlüğü İstihbarat Şube Müdür Vekili Hüseyin Keskinkılıç’tan da “bilirkişi gibi” alınan ifade, “konu ile ilgili tanık” olarak dosyaya eklendi. Oysa “konu ile ilgili tanıklar”ın hiç birisi, olayı görmüş değildi. Bu nedenle ifadeleri, sadece “yorum”dan ibaretti. Onlar da, Şemdinli olaylarını yorumlayarak, bölücü teröre karşı mücadeleyi “yasadışı ilan etmek” fırsatını kullandılar. Bu tanıkların neler söylediklerini kısaca aktaralım: Hakkâri Belediye Başkanı, Demokratik Toplum Partisi Üyesi Metin Tekçe: Hakkâri’deki patlamaların genel olarak sebebi bana göre merkezi yönetimin basiretsizliğidir. Hakkâri halkının ülkemizin demokratikleşmesine ve barışına katkı sunacak demokratik eylemselliklerini hazmetmeme anlayışı hakimdir. Yüksekova Belediye Başkanı Mehmet Salih Yıldız: Hakkâri’de, Yüksekova’da ve Şemdinli’de peş peşe patlayan bu bombaların yarısını PKK attı sayalım, peki diğer yarısını kim yaptı? Bunlar Türkiye’nin demokratikleşmesini istemeyenler, Avrupa sürecine karşı çıkanlar, hükümete muhalefet olanlar, Cumhurbaşkanlığı krizini bu hükümeti aşarak düşünenler, bir de Başbakan’ın Diyarbakır’daki Kürt sorunu benim sorunumdur, söyleminden rahatsız olanlardır. Şemdinli Belediye Başkanı Hurşit Tekin: Bu olayı PKK’nın yaptığını düşünmüyorum. Çünkü PKK’nın içerisinde de yer alan insanlar bu yörenin insanıdır, bu vatanın evladıdır. PKK’nın böyle bir eylem yapacağını düşünemiyorum. Bu “tanıkların” ifadesi, Hakkâri Emniyet Müdürlüğü İstihbarat Şube Müdür Vekili Hüseyin Keskinkılıç tarafından şöyle kuvvetlendirildi: PKK örgütü bir eylem yapacağı zaman halkın kesinlikle zarar görmemesi yönünde önceden çalışmasını yapar eylem biçimini ona göre tertipler. Yoksa Ali Kaya sağır mı!? Savcı Ferhat Sarıkaya’nın “olay ile ilgili tanıklar”ının ifadeleri ise, çelişkili idi. Bir “husus” dışında “tam olarak” birbirini tutmuyordu. İfadelerin benzer yönü ise, “komik” olmakla birlikte şöyleydi: “Biz patlama sesi üzerine dışarı çıktığımızda, isminin Ali Kaya olduğunu sonradan öğrendiğimiz kişi, elindeki telefonla konuşuyordu. Konuştuğu kişiye ‘bomba patladı mı?’ diye soruyordu. Bu tanıkların ifadesi üzerine savcının, Astsubay Ali Kaya’yı adli tıbba sevk ederek, “sağır” olup olmadığını araştırması gerekirdi. Çünkü herkes patlama sesini duyup, dışarı çıktığı halde, Ali Kaya, patlama sesini duymamış olsa gerekti. Savcı Ferhat Sarıkaya, “konu ile ilgili tanıklar”ın yorumlarını dosyaya eklemişti. Ne var ki görevi yine 186 de tamamlanmış sayılmazdı. HEDEF BÜYÜKANIT MIYDI, YOKSA MİLLİ DİRENİŞİ BOĞMAK MIYDI? Ankara’dan Gönderdiği fakslarla dergimize önemli katkılarda bulunan değerli Bülent Esinoğlu Beyin dikkat çektiği gibi: “Milliyet Gazetesinin manşetine taşıdığı İran sınırımız olan Van’dan CIA ile MİT’in ortak operasyon yaptığı” çok iyi Türkçe bilen İsrail timlerinin Bolu komando birliğinde eğitilip şimdi İran’a sızmak ve Azeri Türklerini Farisi İran yönetimine karşı kışkırtmak üzere Hakkâri’’ye taşındığı bir ortamda; Milli, hassasiyetli ve dirayetli tavırlarıyla tanınan KKK Yaşar Büyükanıt Paşayı yıpratma kampanyalarının başlatılması sadece bir rastlantımıdır? Hedef Büyükanıt mı? Yoksa Milli Direnişi Boğmak mı? Hakkâri-Şemdinli ile başlayıp Yüksekova'yla devam eden olaylar dizisinde, işler karışmış görünüyor. Provokasyon-komplo deniliyor; ama kim hangi tarafa karşı komplo düzenliyor, henüz açıklık kazanmış değil. Örneğin, bombalı eylemler, "Güneydoğu'daki Türk Silahlı Kuvvetleri'ne yönelik bir komplodur" deseniz ya da "Hedef Kara Kuvvetleri Komutanı Yaşar Büyükanıt mı?" diye sorsanız, kimse itiraz edemez. Kara Kuvvetleri Komutanlığı ile Genelkurmay Başkanlığı karargâhının kalın duvarlarından dışarı taşan çok önemli bilgiler var. Tempo'ya ulaşan bilgiler ve bazı bulgular eşliğinde, devletin zirvesinde yaşananlara ilişkin ciddi iddia ve sorular gündeme geldi: 1. Resim: Uçakların gövde gösterisi Kasım ayının ikinci haftasındayız. Yüksekova'da öldürülenlerin cenazesi kaldırılıyor. Tabutların önünde taşınan ve üzerinde 'PKK' yazısı bulunan kırmızı bir pankart var. Aynı anda F–16 savaş uçakları alçak uçuşa geçiyor. Hürriyet'in Ankara Temsilcisi Nur Batur'un 23 Kasım'da yayımlanan söyleşisinde Büyükanıt, F–16 uçuşlarını şöyle açıklıyor: "Rutin eğitim uçuşlarını yapıyorlar. Profil diyorlar, sanki bir yere taarruz ediyor gibi hareketler yapıyorlar. Tamamen rutin." 2. Resim: Başbakan, Özkök'ü aradı mı? Büyükanıt'ın açıktan söylemediği resimde (resmi olarak tekzip de edilebilecek olsa) farklı çizgiler var. Duyumlara dayalı hikâye şöyle: F-16'lar uçuşa geçtiği anda Başbakanlıktan Genelkurmay Başkanlığı aranıyor ve bilgi isteniyor. Genelkurmay'ın üst düzeyi 'rutin uçuşlar' yanıtını verdikten sonra, önce Hava Kuvvetleri ardından da Eğitim ve Doktrin Komutanlığı'nı (EDOK) arıyor. EDOK, Güneydoğu'da 'olağanüstü hal' tespitinde bulunursa, Kara Kuvvetleri uçuş planlaması yapıp Hava Kuvvetleri'ni yönlendirebiliyor. 3. Resim: EDOK talimat verdi "Uçaklara uçun emrini kim verdi" sorusunun yanıtı için Kara Kuvvetleri Komutanlığı işaret ediliyor. Resmi planlamada küçük bir değişiklik yapılarak (aynı anlamda uçuşlar resmileştirilerek) Yüksekova semalarında uçaklar uçuruluyor. 4. Resim: Büyükanıt'ın Genelkurmay Başkanlığı Eğer bir aksilik olmaz ya da Özkök'ün süresi uzatılmazsa, 2006'da Büyükanıt'ın Genelkurmay Başkanlığı'na getirilmesine karar verilecek. Ama nedense Sezer'den sonraki Cumhurbaşkanı adayları arasında adı geçen Korkut Özal, "Özkök'ün süresi bir yıl uzatılsın" yönünde açıklamalar yapabiliyor. Telefon dinlemeye Telekulak kumpanyası Telefonların tek bir merkezden dinlenmesi kararının ardından oluşturulan Telekomünikasyon İletişim Başkanlığı kadrosu, evlere şenlik. Kurula başkanlık edecek olan Fethi Şimşek, Ankara Cumhuriyet Savcısıyken Devrimci Yol Davası dosyalarının kaybolmasını suç olarak görmemesiyle dikkat çekmişti. 1996'da 488 dosya ile başlayan davada dosya sayısının 2004'te 465'e düşmesi ile ilgili suç duyurusunu, "kamu adına takibi gereken herhangi bir eylemde bulunmadığından iddialar hakkında kovuşturmaya yer olmadığı" gerekçesiyle reddetmişti. Yeni dinleme kayıtlarının 10 günde silinecek olması, Şimşek'i daha da rahatlatacak. Kurulda teknik yardımcılığa, emniyetçi Basri Aktepe ve hukuk yardımcılığına Adalet Bakanlığı 187 Müfettişi Mustafa Akar atanırken, idari yardımcılığa getirilen kaymakam Abdülkadir Mahmutoğlu da ilginç bir portre oluşturuyor. Bolu Yeniçağa Kaymakamlığını yürüten Mahmutoğlu hakkında, burada görev yaparken makam aracını kullanarak İzzet Baysal Üniversitesi'nde yüksek lisans ve doktora yaptığı iddiaları yer aldı. Bolu'nun Sesi gazetesinden Kamuran Alagözoğlu'nun iddiasına göre Mahmutoğlu, 100 kadar yüksek lisans ve doktora kitabını 4 milyara, Barok Kültür ve Sanat Evi'nden satın alarak, Mengen Halk Kütüphanesi'ne fatura ettirmiş. Büyükanıt Kavgası TBMM İnsan Hakları Komisyonu tartışmalı bir toplantıya sahne oluyor. Üyeler, 11 köylünün Kulp'ta kaybolması ve ortaya çıkan toplu mezarla ilgili raporu oybirliği ile kabul etti. Raporda, "Olayların Bolu'dan gelen General Yavuz Ertürk komutasındaki Bolu Komando Taburu'nun operasyonu sırasında gerçekleştiğinin anlaşıldığı belirtiyor. Şemdinli olaylarıyla ilgili alt komisyon raporunda Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt'ın isminin bulunması ise tartışmaya yol açtı. Rapordan Orgeneral Büyükanıt'ın ismi çıktı ama "Kuvvet Komutanı" ibaresi kaldı. Raporda şöyle denilliyor: "Halk, bir kuvvet komutanının astsubay başçavuş Ali Kaya'yı tanıdığını söylemesinin kendisine sahip çıkıldığı ve bu olayın örtbas edileceği intibaını verdiğini ve kuşkularını arttırdığı inancındadır" Van savcısının, kahramanca iddia namesini hazırlarken, delil ve dayanak kabul ettiği eski din simsarı şimdi AKP yandaşı kim? Önceleri çulsuzdu. Çarşıda çakmak satıyordu. Baktı ki, ne uzayacak, ne kısalacak... "Ne satsam acaba, ne satsam" derken... "Din tüccarlığı"nı gözüne kestirdi. Köy köy dolaşıp, Risale-i Nur satmaya başladı. Düşündüğü gibi olmuştu... Çok para vardı bu işte... Çok da müşteri... Artık herkes onu "Hacı" diye çağırıyordu. Hacı mıydı? Orasını kimse bilmiyordu. Ama kendini fazla kaptırmıştı bu işe. Ağzından çıkanı kulağı duymayınca, kulağından tutup, içeri tıktılar. Yıl 1966'ydı. Hemen çıktı tabii her din tüccarı gibi. 80'li yıllara gelmiştik yavaş yavaş. Ne olsa beğenirsiniz? Müteahhit oldu. İnşaat şirketi kurdu. "En çok paranın devlette olduğunu" gördüğü için, "devletini ne kadar çok sevdiğini" anlatmaya başladı çevresine... Kamu binaları yaptı. Kazandı, kazandı, kazandı. "Ne yapsam acaba, ne yapsam" derken... Gazete yaptı. Evet, gazete... Bölgede kimin borusu ötüyorsa, o da o borudan öttürdü manşetlerde. Bazen "Türk milliyetçisi" oldu. Bazen "Kürt milliyetçisi" oldu. 188 Bazen "islamcı" oldu. "Hizbullah'ın finansörü olduğu" iddiasıyla gözaltına alındı. "PKK'ya yardım ettiği" iddiasıyla gözaltına alındı. "Devlete, askere, polise hakaret ettiği" iddiasıyla gözaltına alındı. Hakkında onlarca dava açıldı. Peki kim bu adam? Kara Kuvvetleri Komutanı'nın "örgüt kurduğunu" iddia eden kahraman... Ve bu arkadaşın lafına güvenerek, Van Cumhuriyeti Savcısı Kara Kuvvetleri Komutanı hakkında dava açıyor. Yılmaz Özdil /Sabah Karışık işler! “Karışık işler dönüyor” deyip beklemeyi tercih ediyoruz. Etrafa kulak vererek olanı biteni anlamaya çalışıyoruz. Bir süre sonra Genelkurmay Başkanı olması beklenen bir orgenerale karşı bir tertiple mi karşı karşıyayız yoksa ülkemizde taşlar giderek yerine mi oturuyor, bir şey söyleyemiyoruz. Bir iddiaya göre Org. Büyükanıt’ın önü kesilmek isteniyor. Sahi böyle bir tezgâh açılmış olabilir mi? İddia sahipleri ordunun komuta kademesinde bir taşın yer değiştirmesi ile alt kademelerde çok kişinin kaderinin değişebileceğini savunuyorlar. Doğrudur ordunun komuta kademesinde bir taşın yer değiştirmesi ile emeklilik bekleyen birinin bile önü açılıp hiç ummadığı yerlere gelebilir. Ama konuyla ilgili çok bilgimiz olmadığı için iddiaları ihtiyatla karşılıyoruz. Bir başka iddia ise bunun tam aksini kulaklarımıza fısıldıyor! Bütün bu olup bitenlerin Org. Büyükanıt’ın elini güçlendirmek için yapıldığını iddia edenler de var. Org. Büyükanıt’ın böyle haksız bir suçlamanın muhatabı kılınarak kamuoyunda destek kazanmasının amaçlandığını iddia edenlere de ne haklısınız diyebiliyoruz ne de haksızsınız! Çünkü konunun çok yabancısıyız. İddianameleri hazırlayan savcı ile ilgili olarak da çok şey söyleniyor. Önce Üniversiteye yönelik çalışmaları ve ardından da Org. Büyükanıt’ı da kapsayacak şekilde iddianameler hazırlamasında herkes kendine göre bir sebep arıyor. Kimilerine göre savcı mesleğinde iddialı biri ve bu tür iddianameler ile sesini duyurmaya çalışıyor. Hani bir ara İtalya’da böyle bir savcı vardı ya, onun gibi bir portre çizmek istiyor diyenler var. Kimilerine göre savcının sağlam bağlantıları var ve bu bağlantılara güvenerek bu kadar açık iddianameler hazırlayabiliyor. Herkesi dinliyoruz. Ama hiçbirini ne tamamen kabullenebiliyoruz ne de tamamen reddedebiliyoruz. “Karışık işler dönüyor” deyip beklemeyi tercih ediyoruz. Kendi kendimize kaldığımızda ise “Böyle bir iddianame Batılı bir ülkede hazırlansa böyle tartışmalar olur muydu?” diye sormadan yapamıyoruz. Sanırız onlarda böyle tartışmalar olmazdı. Savcı iddianamesini hazırlar, mahkemeler de gereğini yerine getirirdi. Bu tartışma içinde en net açıklamanın ise Org. Büyükanıt’tan geldiğini görüyoruz. Org. Büyükanıt net bir biçimde “Mahkemeye çıkar kendimi savunurum” diyor. Avukata bile ihtiyaç duymayacağını ilan ediyor. Bu açıklamayı önemsiyoruz. Suçlanan birinin kaytarmak yerine yargılanmaya hazır olduğunu açıklamasını sanırız herkes önemsemeli ve Org. Büyükanıt’a bu fırsat tanınmalıdır. Kontrollü kriz mi, sürpriz mi? 189 Çok değil, birkaç yıl öncesine kadar böyle bir iddianamenin yazılacağı kimin aklına gelirdi. Neredeyse hiç kimsenin. Oysa şimdi üst düzeyde bir komutanı (süreç devam ederse belki de komutanları) açıkça suçlayan bir iddianame var. Elbette bu hukuki açıdan komutanları doğrudan mahkeme önüne çıkaracak bir metin değil. Sonuçta iddianamenin teknik muhatapları suçlanan iki astsubay ve bir itirafçı. Ancak işin teknik yanını bir kenara bırakırsak, önemli olan bu metnin nasıl algılandığıdır. Kuşku yok ki bu saatten sonra hukuki süreç ne olursa olsun, önemli olan böyle bir metnin ortaya çıkmasıdır. Metnin hukuk açısından hatalarla dolu olması, iddia diye sunulanların çoğunlukla birtakım ihbar mektuplarından oluşması dikkatlerimizi dağıtmasın. Ne iddianamenin kendisi, ne de ortaya çıkış zamanlaması sıradan bir gelişme gibi görülmemeli. Kuvvetle muhtemel, cumhuriyet tarihinin en kritik virajlarından birisindeyiz. Ortada “zamanın ruhu”nu gözeterek bir önceki dönemin güç ve kurumlarını tasfiye etmeye ya da dönüştürmeye kalkışan bir irade var. Üzerinde durmamız gereken bunun kim olduğudur. Meselenin pekçok boyutu var. Türkiye gibi terörden çok çekmiş bir ülkenin, bu alanda mücadele eden, binbir türlü badire atlatan güvenlik bürokrasisinin, tam da mücadele ettiği alan üzerenden ağır suçlamalarla karşılaşması gerçekten düşündürücü. Fakat burada görünen, birilerinin askerleri “hukuka uygun davranma” konusunda bir çizgiye çekmesi değil; “sistem” içindeki yerlerini yeniden tanımlaması ve onları “kabul”e zorlamasıdır. Peki hükümet bu işin neresinde. Eğer olup bitenin gerçekten farkındaysa, ortada yönetilen “kontrollü bir kriz” var demektir. Aksi takdirde bu kötü “sürpriz” hükümet için sıkıntılı günlerin habercisi olabilir. Galiba çoktan oldu bile. Başbakan Erdoğan Şemdinli olaylarının ortaya çıktığı dönemde şunları söylüyordu: “Hadise pek öyle iddia edildiği gibi lokal bir meseleye benzemiyor. Bu anlayış ideolojik bir yapılanmaya dayanıyor olabilir, bir grubun duygusal hareketiyle ortaya çıkmış olabilir. Bulgular iyice netleşsin arkasındaki şey neyse, onu kazımaya kararlıyız. Genelkurmay Başkanı’yla da görüştüm. Ortak karar verdik. Nereye kadar gidiyorsa oraya kadar gideceğiz. Cumhurbaşkanı’yla da görüştüm. O da böyle düşünüyor. Devletin tüm organları uyum içinde gereğini yapmaya hazır.” Gelinen noktada bahsedilen uyum devam ediyor mu? Gürültü biraz azalınca bunu daha rahat görebiliriz. Hilmi Özkök’ün önce Başbakan, ardından Cumhurbaşkanı ile yaptığı görüşmelerin en azından seyrine bakarsak, sıkıntılı saatler yaşandığını söyleyebiliriz. Şimdi soru şu: Acaba yaşanan gerginlik, taşlar yerine oturtulurken ortaya çıkması muhtemel bazı “sürpriz” gelişmelerden duyulan tedirginliğin bir parçası mı? Yoksa “yeni yerleşim planı”nda birilerinin kendisine gösterilen yeri beğenmeyip rest çekmesi mi sözkonusu? Hilmi Özkök’ün emekli olması ve Yaşar Büyükanıt’ın genelkurmay başkanlığı, başta hükümet olmak üzere genelde kabullenilmiş görünüyordu. Bu sürece kim niçin yeniden yön vermek istiyor? Erdoğan ve Gül’ün açıklamaları, görünürde olup bitenden rahatsızlık ifade ediyor. Onlara çok yakın isimlerin değerlendirmeleri de böyle. O zaman tablo daha da garipleşiyor. Hükümetin “omurgası”nın rahatsız olduğu bir gelişmeyi, kim hangi maksatla tetikledi? AKP’yi oluşturan koalisyonun hangi parçası böyle bir güce sahip? Peki, iç gelişmeleri bir kenara bırakırsak, tüm bunların bölgemizdeki hadiselerle hiç mi ilgisi yok? TSK ile yaşanan bu kriz, zaten attığı her adımda kendisini tekzip ederek yoluna devam etmeye çalışan hükümeti iyice zor durumda bırakacaktır. Şöyle bir manzara düşünün. Mesela ABD Türkiye’den kritik bir talepte bulunuyor ya da benzeri bir sorun masaya yatırılıyor. Başbakan ve o günkü Genelkurmay Başkanı birbirlerine ne kadar güvenebilecekler ve o masadan nasıl sağlıklı bir karar çıkacak? Nasuhi Güngör Emniyet Genel Müdürlüğü İstihbarat Daire Başkanı Sabri Uzun, TBMM Araştırma Komisyonu’na ilerine bilgiler verirken neyi ima ediyor? Hakkâri Şemdinli'de meydana gelen bombalamaları incelemek üzere kurulan TBMM Araştırma Komisyonu, olayın üzerindeki sis perdesini aralamak için çok sayıda yetkiliyi dinledi. Komisyona en çarpıcı bilgileri, Emniyet Genel Müdürlüğü İstihbarat Daire Başkanı Sabri Uzun verdi. Zaman'ın ele geçirdiği 190 komisyon tutanaklarına göre Uzun, terör ve çeteleşmenin kaynağını 27 Mayıs 1960 ihtilâline dayandırdı: "1960'ta Cumhurbaşkanı gözaltına alındı, Başbakan gözaltına alındı, idam edildi. Genelkurmay başkanı gözaltına alındı, bunun yerine de sipariş bir Genelkurmay başkanı atandı. Meclis bunun soruşturmasını yaptı da ondan sonra mı Şemdinli olayı oldu? O olaylar soruşturulmadığı zaman, siz, Şemdinli olayının altyapısını hazırladınız demektir. Şemdinli o zaman vardı, yeni değil." Sabri Uzun, Türkiye'de herkesin 'milletin iradesi olan Meclis'in emrine girmesi durumunda terörün biteceğini de savundu. Buna örnek olarak İngiltere Parlamentosu'nun İRA terör örgütünü bitirmesini gösterdi. Yerel kamu birimlerinde çeteleşmelerin 'kuvvetle muhtemel' olduğuna işaret eden Uzun, Şemdinli'deki olayları 'yerel disiplinsizlik' ifadesiyle açıkladı. Ayrıca, Ankara'nın bu işlerin içinde olmadığını düşünen. Uzun, 1 Kasım 2005'teki büyük patlamada bombaların ilçeye sokulmasıyla ilgili sorulan cevaplarken de 'kilit bozuk' yorumunu yaptı. Komisyon Üyesi Metin Kaşıkoğlu'nun "Bir generalin bu konuda 'O çocuğu tanıyorum, iyi askerdi' demiş olmasını neyle izah etmek mümkün?" sorusuna şu cevabı veriyor: "Şimdi bana bir generali soruyorsunuz. Ben Sayın General hakkında nasıl konuşurum? Yok, onu da tanıyor mu, tanımıyor mu?.. Benim, bunu söylemem uygun değil; ama Türkiye'de parlamentonun feshedilmesi var ve bir Cumhurbaşkanı Atatürk'ün iltifat ettiği bir Cumhurbaşkanı gözaltına almıyor. Bu çok korkunç bir şey." Sabri Uzun, İstanbul Milletvekili Sim Özbek'in" 9 Kasım'a kadar her ay 4–5 patlama olmuş, ama o günden bugüne hiçbir patlama olmamış. Bunu nasıl değerlendiriyorsunuz ?" sorusuna da şu karşılığı veriyor: "Olmaz, devlet otoritesini tesis ederse, TBMM millet adına olaylara el koyarsa, iradesini ortaya koyarsa, hiçbir şey olmaz efendim... Bu iradeden daha büyük irade yok. Atatürk, bu Meclis'i kurdu, kendisini emrine soktu. Herkes buranın emrine girerse, bu iş düzelir. Bir de şunu söyleyeyim: Bazı kurumların ekonomik aktörlüklerini Meclis olarak elinden almanız lazım. Hükümet bunu yapamaz." Uzun, Yüksekova'da uçan jetlerle ilgili sorulan 'boyumun çok üstündeki şeyler' diye tanımlarken, "Şimdi, Sabri Uzun jet uçurma işini nasıl anlatsın!?" şeklinde imalı bir soru sordu. Uzun, İngiltere Parlamentosu'nun IRA ile ilgili yaptığı çalışmaların altını çizdi ve TBMM’nin de benzer şekilde çalışma yapabileceğine işaret etti. Van Cumhuriyet Savcısı Ferhat Sarıkaya nuni gündem mi oluşturuyor? Sorusu kafa karıştırıyor. Astsubayların Şemdinli'ye istihbarat amaçlı gitmediğini ifade eden savcı, aracın bagajında bulunan Kalaşnikof silah ve Alman yapımı iki el bombasının ilçeye operasyonel faaliyet için gidildiğinin bir göstergesi olduğunu dile getirdi. Araçtan çıkan istihbari belgelerde, AK Parti Hakkâri Milletvekili Mustafa Zeydan'ın adının da bulunduğu 'Aşiret Durum Çizelgesi' ile Demokratik Toplum Hareketi (DTH) teşkilatlanmasında yer alan şahısların fotoğraflarının yer aldığını anlatan savcı, Mehmet Kayran'ın fotoğrafının V işaretiyle çizildiğini hatırlattı. Savcı Ferhat Sankaya, Seferi, Yılmaz’a ait fotoğraf ve bilgi notu ile Özipek Pasajı ve Umut Kitabevi krokilerinin de zanlıların operasyonel faaliyet içinde olduklannı çok açık biçimde ortaya koyduğunu söyledi. Zanlıların olay yerinde yakalanmış olmalarının da bombalama eylemini teyit ettiğini belirtti. İddianamede, Emniyet Genel Müdürlüğü Kriminal Polis Laboraruvarları Dairesi'nin 18.11.2005 tarihli ekspertiz raporunda patlamadaki el bombalan ile aracın bagajından çıkan el bombalarının fünyelerinin benzerlik gösterdiği, patlamış ve patlamamış bombaların aynı model oldukları bildirildi. Hakkâri İl Jandarma Komutam Erhan Kubat'm göreve gelmesiyle Hakkâri il ve ilçe merkezlerinde patlama olaylarının sayısının arttığına işaret edilen iddianamede, 9 Kasım 2005'te Şemdinli'de meydana gelen patlama dışında, 15 Temmuz ile 10 Kasım 2005 tarihleri arasında 18 bombalama olayı yaşandığı kaydedildi. PKK'nın sadece iki patlamayı üstlendiği belirtilerek şöyle denildi: "Şüpheliler Ali Kaya, Özcan İldeniz ve Veysel Ateş'in tutuklanmasını müteakip Hakkâri-Yüksekova-Şemdinli ilçelerinde bugüne kadar herhangi bir patlama olayı meydana gelmemiştir." Van Başsavcılığı'nın hazırladığı iddianamede, "Olayların gelişimine ve olup bitenlere bakıldığında iç içe halkalardan oluşan bir zincirleme reaksiyon mekanizmasının yasadışı yapılanmanın medyada ifade ediliş şekliyle çetenin kurulduğu anlaşılmaktadır." denildi. Bu tür yapılanmalarda her zaman için operasyonun arkasındaki isimlerin gizli tutulmaya çalışıldığı, kendilerine ulaşılamadığı, bu durumun dönemin yargı ve devlet otoritelerinin çoğu zaman bu tür yapılanma ve oluşumlar hakkında etkin bir soruşturma yapamadığı kaydedildi. Terör örgütleri ile hukuku olmayan yöntemle mücadelenin halkın devlete 191 güvenini sarsacağını belirten savcı, "Bu yöntemi benimseyen birtakım oluşumlar zamanla devlet kademesinde yer bulmakta ve yasaların kendisine tanımadığı yetki ve görevlerle keyfi birtakım eylem ve işlem yaparak, kamuoyunun devlete karşı olan güvenini, inananı yitirmesine neden olabilecektir." diye konuştu. Orgeneral Büyükanıt'a ağır suçlama İddianamede; Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt'a yönelik suçlamalara da yer verildi. Tutuklanan astsubay Ali Kaya için "Tanırım, iyi çocuktur." diyen Büyükanıt'la ilgili Diyarbakır Söz Gazetesi sahibi Mehmet Ali Altındağ'ın ifadeleri kaynak gösterildi. Altındağ, ifadesinde; Kaya'nın suç dosyasının, kabarık olmasına rağmen korunduğunu öne suluyor. Altındağ, PKK ve Hizbullah'la mücmele ettiklerini, bu sırada işyerlerinin, arabalarının ve iş makinelerinin kundaklandığını, gazetesine bomba atıldığını, Astsubay Kaya'nın o dönemde DGM Başsavcısı Nihat Çakar ve 7. kolordu Komutanı olan Yaşar Büyükanıt tarafından korunduğunu ileri sürdü. Kendisi hakkında, Ali Kaya'nın teröristlerden ele geçirilmiş gibi gösterilerek sahte belge düzenlediğini savunan Altındağ, bunda Başsavcı Çakar ile Büyükanıt'ın onayı olduğunu Öne sürdü. Yargılandığını ve beraat ettiğini belirten Altındağ, belgenin, JİTEM’ DE yüzbaşı olduğunu ifade ettiği Ali Osman Celasun, Binbaşı Cemal Temizöz ile Nihat Çakar'ın direktifleriyle hazırlandığını iddia etti. Belgeyi 7. Kolordu Komutanlığı'nın onayladığını, Kıdemli Albay Reha Satana, Albay Erkan Tavşanlı'nın o dönemde kolordu komutanı namına DGM'ye sahte belgeyle ilgili yazılar yazdığını ileri sürdü. Savcı Sarıkaya'nın hazırladığı iddianamede; Büyükanıt’la ilgili suçlamalar şöyle geçiyor: "Altındağ'ın, cumhuriyet savcılığımızda ve TBMM araştırma komisyonunda vermiş olduğu ifadeler karşısında; Kara Kuvvetleri Komutanı olarak görev yaptığı bilinen Yaşar Büyükanıt'la o dönemde komutası altındaki askerî yetkililer hakkında suç işlemek için örgüt kurmak, görevi kötüye kullanmak ve sahte belge düzenlemek suçlarından yine 9.11.2005 günü Şemdinli ilçesindeki patlama olayından sonra Büyükanıt'ın olayın faillerinden Ali Kaya'ya yönelik açıklamaları nedeniyle adil yargılamayı etkilemeye teşebbüs suçundan soruşturma evrakı Genelkurmay Başkanlığı Askerî Savcılığı'na gönderildiği tefrik edilerek soruşturma defterimizin 2006/152 sırasına kaydı yapılmıştır." Amaç hesap sormak mı? Şemdinli iddianamesinde Büyükanıt’ın suçlanması hükümet-ordu-yargı ilişkilerini gerdi. Baykal’ın “Darbe girişimi” sözleri, askeri kademelerde yankı buldu. Akşam saatlerinde konuştuğumuz bir General, “Bu iddianamenin 1984’ten bu yana PKK ile sürdürdüğümüz mücadele ile adeta bir hesaplaşma düşüncesiyle yazıldığı kaygısını taşıyoruz. İşin acısı, bu darbenin yargı tarafından bir cumhuriyet başsavcısı eliyle gelmiş olması” diyordu. Askerler, aslında henüz mahkeme tarafından kabul görmediği için resmileşmemiş iddianamenin bu şekilde kamuoyuna sızdırılmasını, orduya yönelik bir yıpratma kampanyasının parçası, belki yeni bir aşaması sayıyorlar… Büyükanıt, PKK ile mücadelenin, özellikle de PKK’ya askeri yönden büyük darbeler vurulduğu dönemlerinde önemli görevler üstlenmiş komutanları arasında… Büyükanıt, 30 Ağustos’ta emekliliği gelecek Özkök’ün yerine en güçlü Genelkurmay Başkanı adayı. Büyükanıt’tan sonra da sırada Başbuğ’un olduğu yorumları kabul görüyor. Soruşturma izninin Silahlı Kuvvetler’de bu denli rahatsızlığa yol açmasının nedenleri arasında, bu silsileyi bozma amacını taşıyabileceği yargısı geliyor. Çiçek’in “Biz terfilere karışmayız” açıklaması, biraz da bu tepkileri teskin etme amacı taşıyordu. Hükümetin o konuda da tam siper tavrını koruyacağı anlaşılıyor.116
TÜRK VE AMERİKAN EKONOMİLERİNİN BİRLİKTE ÇÖKÜŞÜ Döviz ve altındaki hızlı tırmanış ve faizlerdeki artış neyi gösteriyor? Türkiye Değişiyor mu, Yok mu Oluyor? İki farklı görüş var; 1- Türkiye büyüyor, değişiyor... 2- Türkiye siyasi ve ekonomik olarak yok oluyor... Ve Batıyor!.. Değerli dostlar, son dönemde içinde bulunduğum guruplar içinde dinlediğim iki farklı senaryonun özetini giriş cümlesi içinde sizlere aktardım... Nasıl oluyor da aynı ülkede yaşayan insanlar “üzerinde yol aldıkları geminin yönü hakkında” bu kadar kesin değişkenlik gösteren tespitlerde bulunuyorlar? Cevap çok zor değil; ülke genelindeki birikimin dağılımı bozuksa ve ekonomik model sıcak para üzerine odaklanmışsa, paranın para kazandığı dönemde insanların taşıdıkları pozisyonlara göre çok kesin görüşlere sahip olmaları doğaldır. Daha açık ifadesiyle; sistemdeki bütün birikimin yüzde 80’i toplam nüfusun yüzde 20’sine, yüzde 20’si ise toplam nüfusun yüzde 80’ine ait ise; sıcak para merkezli genleşen bir ekonomide “çark dışında kalanlar ile çarkın dişleri olanlar” arasında kesin algılama farkları ortaya çıkar. Durum 1: Son 5 yıl içinde havadan para kazananlar ve sistemin finansal genleşmesinden memnun olanlar için Türkiye çok hızlı büyüyor, gelişiyor, değişiyor... Durum 2: Son 5 yıl içinde birikimi olmadığı için finansal genleşmeden yararlanamayanlar için; sistem, makro ekonomik anlamda yeni açılımlar sağlamadığı hatta reel sektör düşen kur gibi olumsuzluklar ile daha zor günler yaşadığı için, çökme noktasına gidiyor... Peki durumu ekonomik veya daha doğru ifadesiyle finansal ölçüden çıkarır ve incelersek; Türkiye nereye gidiyor? Düşen enflasyon, değişen Türkiye ve en önemlisi farklılaşan Türkiye algılaması “iyimser olmak” için yeterli değil mi? Yeterli ise, sivil toplum kuruluşlarının başındakiler ve en önemlisi yukarıda örneklemeye çalıştığım "sıcak para döngüsü" dışında kalan halk neden feryat ediyor? Büyüme değil illüzyon Ekonomik gidişattan herkes memnun mu? O zaman şu sözlere kulak verin. İşte size Rifat Hisarcıklıoğlu'nun son dönemde yaptığı açıklamadan çıkarımlar, lütfen bir göz atın. Ne mi diyor Hisarcıklıoğlu? Söylediği çok açık; üreten kesim yok oluyor, Türkiye tamamen ithal ürünleri tüketen, üretenin cezalandırıldığı bir ülke haline geliyor. Cari açık 2006'da kaldırılamayacak şekilde patlayacak. Daha açıkçası; ekonominin sağlam olması gereken bacakları tek tek kırılıyor... Yeterli değil ise, başka bir sese, TİM Başkanı Oğuz Satıcı'ya kulak verelim: "Türkiye, 1875 Osmanlı'nın son günlerine geri dönüyor. Kontrolsüz ithal mallar, Gümrük Birliği'nin de etkisiyle yerli üreticinin belini kırarken, düşen kur üreteni cezalandırıyor." Değerli dostlar, "sıcak para modeli" ile bugüne gelen, yakıtı "üreten" olan yapı ile ilgili tespitlerimi ve en önemlisi çark dışı kalanların feryatlarını sizlere aktardım. Bu noktada aklıma takılan bazı detayları, konuyu sorgulamak isteyenlere yardımcı olması için sizlerle paylaşmak istiyorum. — Cari açık ve dış ticaret açığında rekorlar kıran, yani parasını değerli kılarak ithal mallarını kendi ülkesinde ucuz hale getiren, döviz kurunun sıcak para girişi ile devamlı düşen bir trend içinde kalmasını sağlayan her ülke; kısa vadeli tanımlanmış bir gözlem aralığında büyür. — Evet, son 3 yılda "açıklanan veriler" bir büyüme rekorudur ama dünyanın ilk ve tek cari açık ve dış ticaret açığı ile sağlanmış (aynı anda bu dinamiklerin de rekor kırdığı) bir büyüme rekorudur. Bu aslında büyüme değil, cari açık ve dış ticaret açığı gibi iki önemli değişkeni dibine kadar zorlayan ve ekonomiyi orta ve uzun vadede sakat bırakacak bir illüzyondur. — Bu büyüme Türk üreticisinin büyümesi değil, Türkiye'ye mal satan yabancı üreticilerin büyümesidir. Türkiye'ye 2003 yılında 100 birim mal satan bir yabancı üretici 2004 ve 2005 yılında yüzde 15-20 arasında 193 büyüyerek 115-120 birim mal satar hale gelmiştir. Bu denklem değişikliği o firmanın Türkiye'deki rakibinin de kapanmasına, iflas etmesine yol açmıştır. Böyle büyüme olur mu? Dünya üzerinde kendi üreticisini yok ederek büyüyen bir ülke örneği daha var mı? — Büyümeyi sağlayan "kuru basarak" aynı anda sıcak paranın rantını maksimize eden dinamiğe, serbest dolaşamadığı için mal satamayan yerli endüstrinin günden güne ithalatçı olması gerçeğini ekleyin, ortaya çıkan sonuç çok net; ithalata dayanan kısa vadede lüks tüketim ile yerli üreticinin yok olması pahasına büyür görünen bir ekonomi. Sonuç 1: Ballandırılarak anlatılan büyüme; ülkedeki sağlam dinamiklerin zorlanarak, "sıcak para, düşük kur, artan dış ticaret açığı, cari açık gibi" etkenler ile sanal bir tablo oluşumudur. Sonuç 2: Ballandırarak anlatılan "stabilite" artan sıcak paranın sağladığı geçici bir durumdur. Sonuç 3: Siz hiç büyüyen bir ekonomide; insanların borcundan dolayı intihar ettiğini, üretimden para kazanan tesislerin patronlarının ağladığını, işçi çıkarıldığını, hırsızlığın arttığını, kapkaçın şehirleri esir aldığını, işsizliğin rekor kırdığını, rekabet edemeyen üreticinin aynı malın ithalatçısı olduğunu gördünüz mü? Sonuç 4: Yukarıdaki tespitler "kısa vadede" finansal stabilite bozulacak, 1994-2001 tipi dalgalanmalar yaşayacağız anlamına gelmez. Sistem "entropik" bir yapı olduğu için dağılıp kaosa geçmeye eğilimli olsa bile, içeridekiler veya yeni katılımcılar "sistemi beslemeye" devam ettikçe yani "para ekleyerek kazanç sağlamaya" devam ettikçe dağılmadan devam eder. Nereye kadar? "Marjinal kuruş, marjinal kâr" sağlamadığı noktaya kadar. Bu nokta gelince, içerideki kârın transferi başlar ve kule çöker. Sonuç 5: Bir sistemin özü “sıcak para, bölücülük, irtica” gibi etkenler tarafından zorlanıyor, bu zorlamaya birileri para kazandığı için sesini çıkarmıyor, birileri de (herkesi kendi kadar ülkeye bağlı varsayarak) hiç düşünmeden evlatlarını şehit veriyorsa; ekonomik ve en önemlisi siyasi olarak bu sistem doğru işliyor olamaz...117 ABD’nin Açıkları ve Senaryolar Sebastian Edwards’ın yankı bulan makalesi şöyleydi: ABD’nin ikiz açığı ileride dünya piyasalarında bir türbülansa sebep olabilir mi? Bu konuda “sebep olur” ve “sebep olmaz” şeklinde iki görüş hakimdi ve “sebep olmaz” diyenlerin görüşünü geçenlerde aktarmıştık. Edwards bu makalesinde 1970’lerden itibaren ABD’nin reel kur endeksini ve cari açıklarını masaya yatırarak, daha önce görülen yüksek oranlı cari açıkların nasıl kapandığını ve reel kur endeksinin yavaş mı, yoksa hızlı mı hareket ettiğini araştırmış ve şu an ulaşılan durumun farklarını ortaya koymuş. Daha önceleri ABD cari açıkları gayri safi yurt içi hasılanın (GSYİH) en fazla yüzde 4’üne ulaşmış (bugün itibarıyla yüzde 6.5 seviyesinde). 1985 ile 1989 yılları arasındaki bu yüksek cari açık rakamı daha sonra, ABD Doları’nın değerinin istikrarlı bir biçimde düşmesiyle birlikte kapanmış. Birinci sınıf ekonomi öğrencilerinin de çok iyi bileceği gibi; cari açık=yatırım-tasarruf açığıdır. Daha önceki cari açığın finansmanı yüksek bir oranda hanehalkı ve şirket tasarruflarıyla finanse edilmiş. Fakat cari açığın GSYİH’ya oranının yüzde 6.5 seviyesine ulaştığı bu ortamda hane halkı tasarrufları gittikçe erimiş ve daha önce yüzde 6-7 olan bu oran yüzde 1’lere kadar gerilemiş. Kamu tasarruf açığı da GSYİH’nın yüzde 3’üne gelince, artık ABD’nin cari açığını şirket tasarrufları ve yabancı tasarruflar finanse ediyor. Yani dışarıdan aldıkları borçları kamu harcamalarında kullanırken, bu borçlar aynı zamanda Amerikan halkının tüketimini körükleyerek, büyümeyi destekliyor. İşte bu durumun çok büyük bir risk olduğu vurgulanıyor. Sebastian Edwards şu noktaları çok çarpıcı biçimde ortaya koyuyor. Modern ekonomi tarihinde, ABD büyüklüğünde hiçbir ekonomi süreklilik arz eden ve bu derece yüksek bir cari açığa ulaşmamıştır. Portföy modeli yaklaşımına göre yabancılar birçok nedenle ABD’nin cari açığını finanse ediyorlar. Cari açığın ve dolayısıyla ABD dolarının geleceği yabancıların ABD varlıklarına yatırım taleplerini 117 Yiğit Bulut / Referans / 20.03.2006 194 sürdürüp sürmeyeceğine bağlıdır. ABD’nin kısa süre içinde acılı ve maliyetli bir düzeltme yapması olasılığı çok yüksektir. Şu an dünyanın rezerv parası olan dolar, bu tür bir tehlike ile karşı karşıya ise, herhalde altının neden sürekli yükseliş trendinde olduğunu çok fazla sorgulamaya gerek yok. Bu konudaki diğer çalışmaları da yeri geldikçe sizlere aktaracağım. Artık global dünyada neler olup bittiğini çok iyi anlamamız gerekiyor. Çünkü ucu değil, belki tamamı bize de dokunacak.118 Batı başkentlerinde epeydir kulaktan kulağa bir "sır" fısıldanıyor: İran Borsasına dikkat!" İddiaya göre, ABD ve İran merkezli gelişmeler, küremizi Berlin Duvarı'nın yıkılmasından bu yana en ciddi siyasal-diplomatik bunalımla karşı karşıya getirecek. Dahası, 1929 Çöküşü boyutlarında ekonomik ve mali krizle karşılaşılması olasılığı da var! Oysa "Resmi ajanda" hiç de yakın bir tehdidin sinyallerini vermiyor. Bildiğimiz kadarıyla "İran dosyası" ile ilgili bu hafta iki "Etkinlik" söz konusu: Bugün BM Güvenlik Konseyi'nin 5 daimi üyesi istişare edecekler. Yarın da Güvenlik Konseyi toplanıp İran'la ilgili karar tasarısında ne ölçüde uzlaşmaya yaklaşıldığını belirleyecek. "Siz ajandalarda belirtilmeyen olaylara göz atın" yanıtı veriyorlar felaket tellalları ve son derece ciddi bir "Düşünce kuruluşu" olan "Avrupa 2020 Siyasal Öngörüler Laboratuarı"nın siyasal, diplomatik ve mali çevrelerde elden ele dolaşan raporuna göz atılmasını tavsiye ediyorlar. Belirtilen adrese bin bir güçlükle ulaşıp, göz attık. Gerçekten de insana soğuk terler döktüren bir rapor, daha doğrusu senaryo. Uzmanlar dışında kimsenin önemsemediği iki "olay"ın zincirleme krizleri tetikleyeceği anlatılıyor! Peki o olaylar ne? 1- İran'ın Tahran'da tüm üreticilere açık, avro ile işlem yapacak ilk petrol borsasını açması. 2- ABD Federal Rezerv'in (Merkez Bankası), M3 verilerini (Dünyada dolaşımda olan dolar tutarı) açıklamaya son vermesi. Avro, atomdan tehlikeli!.. İran'ın avrolu borsası, petrol ticaretinde dolar tekeline son verecek. Hatırlayın; Venezüella'nın deli-dolu Devlet Başkanı Hugo Chavez petrolü dolar yerine kısmen avro ile ihraç etmeye kalktığında ABD'nin planladığı iddia edilen darbeyle devrilmenin eşiğine gelmişti. Vazgeçmek zorunda kaldı. İran'ın girişimi petrol üreticilerine avro ile satış yolu açmasının yanı sıra Avrupa'ya da kendi parasıyla ithalat olanağı sağlayacak. Bu da doların uluslararası rezerv parası rolüne ABD'nin kabullenemeyeceği bir darbe indirecek. Vaktinde önlenemezse, İran'ın tetiklediği süreçle bu yılsonunda avro-dolar paritesinin 1.70'e çıkacağı iddia ediliyor. M3 göstergelerini açıklamaktan vazgeçme kararına gelince; bunun da ABD'nin banknot matbaasına fazla mesai yaptırmayı gizlemeye yönelik önlem olduğu iddia ediliyor. Bu politikayla ne amaçlanıyor? Yanıt: ABD'nin dış borcunu karşılıksız dolarlarla temizlemek, piyasaya dolar pompalayıp ABD ekonomisine destek sağlamak. Ayrıca Asya ülkeleriyle petrol üreticisi Arap ülkelerinin can havliyle ellerindeki ABD hazine bonolarını satmaya çalışacakları da öngörülüyor. Değerini epey yitirmiş dolarla da olsa. Bu karmaşada Çin'in trilyon doları aşan rezervlerinin çökmesi ve küreselleşme sürecinin ağır darbe alması risklerinden de söz ediliyor. Kulisler, ABD'nin tam da bu dolar operasyonunu başlatırken, İran'ın avrolu petrol borsası açmasının tüm hesapları altüst edeceğini belirtiyor ve ekliyorlar: "Başkan Bush açısından mollaların nükleer silaha sahip olma planlarından bile tehlikeli, mutlaka ve de tez elden durdurulması gereken girişim!" Ah, unutuyorduk; Başbakan Erdoğan'ın da Türkiye'nin nükleer santral projeleriyle ilgili açıklamayı – ertelemezse- bugünlerde, yani Mart ayı çıkmadan yapması gerekmiyor muydu? Felaket senaryoları ne kadar doğrulanır bilmiyoruz, ama dünya galiba ilginç bir döneme 118 Yaşar Erdinç / Akşam / 20.03.2006 195 giriyor... Kötümserlerin Sayısı Artıyor TNS-PİAR 1997'den beri düzenli olarak gerçekleştirdiği siyasi eğilimler araştırmasının şubat ayına ilişkin verilerini gönderdi. Araştırmanın gösterdiği en çarpıcı sonuç, iktidarın ekonomik politikaları nedeniyle destek kaybediyor oluşunu göstermesi. 18 ilde, 2000 kişilik örnek kitle üzerinden gerçekleştirilen araştırmanın en çarpıcı sorusu bence "Türk halkının ve ailelerinin gelir durumu, geçen yıl ile karşılaştırıldığında, önümüzdeki on iki ay içinde iyiye doğru mu gidecek, kötüye doğru mu gidecek, yoksa aynı mı kalacak?" şeklinde olan. Bu soruya "Kötüye doğru" diyenlerin oranında Şubat 2006'da ciddi bir artış var. Araştırma, halkın yüzde 42'sinin gelecekten umutlu olmadığını gösteriyor. Durumun iyiye gideceğini söyleyenlerin oranı sadece yüzde 25, "Durumda değişme olmaz" diyenler ise % 27 Oysa Başbakan Erdoğan, Ankara'da görüştüğü Wall Street Journal yazarı Robert Pollock'a üç yıllık iktidarda en önemli icraatı ekonomi alanında gördüğünü söylemişti. Erdoğan Yolsuzluk, Yoksulluk ve Yasaklarla Mücadele alanında ciddi mesafe alındığını anlatmıştı. Enflasyon alanındaki başarıyı herkes kabul ediyor. Büyüme de görünen bir gerçek ama yaratılan zenginliğin toplumda eşit oranda dağıtıldığını iddia etmek mümkün değil. Başbakan üç yıl önce seçim meydanlarında "çay-simit" hesabı yapardı. Üç yılın sonunda sıradan vatandaşın beslenme biçiminde köklü değişiklik olduğunu kimse ileri süremez herhalde. Bu algılamaya paralel olarak AK Parti'ye destekte de bir miktar azalma görülüyor. TNS-PİAR'ın araştırmasına göre, iktidar bir önceki aya göre gerileyerek yüzde 36.8'e gelmiş durumda. Hükümetin ekonomi yönetimi ve yolsuzluklarla mücadeledeki performansını çok iyi veya iyi bulanların oranındaki gerileme de iktidara ciddi bir uyarı niteliği taşıyor. Başbakan Erdoğan, kabul etse de etmese de, Maliye Bakanı Kemal Unakıtan ve çocukları hakkındaki iddialar, iktidarın yolsuzluklarla mücadele iddialarına gölge düşürüyor. Bu durumda iktidarın performansı ile ilgili övünebileceği tek alan olarak yasaklar kalıyor. Başbakan burada iktidarı döneminde kimsenin düşüncesinden dolayı hapse mahkûm olmadığını anlatıyor Wall Street Journal yazarına. “Toplumda karamsarlığın bir başka göstergesi ise AB'ye destekteki hızlı erime. Şubat ayında bu soruya olumlu yanıt verenler yüzde 58'e inmiş. Oysa aynı oran geçen yılın aynı ayında yüzde 72'nin üzerindeymiş. Özetlersek, insanlar hala geçen iktidar dönemini, istikrarsızlığın sancılarını, ekonomik krizleri unutmuş değil. O yüzden yüzde 56'sı bir erken seçime karşı. Erken seçime evet diyenlerin oranı sadece yüzde 26 gözüküyor. Ancak, iktidarın özellikle ekonomi alanındaki performansından hayal kırıklığı duyanların sayısı görünen o ki artıyor. Son durumun özeti bu119 ” diyor Ergün Babahan… Ama, sadece yorulan ve yıpranan AKP atlarının değişmesini istiyor. Asıl faizci ve rantiyeci sömürü arpasının devamını savunuyor. TÜRKİYE IMF İLE NEREYE? Erbakan Hoca, otuz, kırk sene önce; Avrupa Birliğinin, Siyonistlerin dünya hâkimiyeti planının bir ayağı olarak kurulup hazırlandığını Türkiye’nin de yozlaşmış Hristiyanlık kültürü potasında eritilip bitirilmek, ucuz işçi ve hammadde 119 Sabah / 20.03.2006 196 kaynağı ve hazır Pazar imkânı olarak sömürülmek üzere, ortak pazara katılmaya çalışıldığını Ama kolay lokma haline getirilmek ve rahat sindirilmek için: Ekonomikten borçlandırılıp esir edilmek üzerede IMF tuzağına atıldığını Siyaseten körletilmek ve köleleştirilmek ve Milli Görüşün önünü kesmek amacıyla da, dış güçlerin Amerika’yla uyumlu İslamcıları, maneviyat istismarcılarını, dava adamı bilinen makam ve menfaat hastalarını kullandıklarını Mecliste, mitinglerde, gazetelerde, seminer ve sohbetlerde, Radyo ve Tivilerde açıkladığı zaman, pek çok insan: “Hoca kendi hayalleriyle savaşıyor”, “komple teorileri üretiyor” cinsinden yaklaşımlar sergiliyordu. Ama işte kırk sene sonra, O’nun söyledikleri bir bir ortaya çıkıyor; aydınlar yazarlar, proflar… Bu gerçeklerin bir kısmına sahip çıkmak ve savunmakla kahraman kesiliyordu. 2005 Mayısında bir TV kanalında M. Ali Birand, Siyaset bilimcisi meşhur Huntington’u sorguluyordu. Huntington, Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi kesinlikle üyeliğe almayacağını iddia ediyor ve şunları söylüyordu: “Türkiye fakir bir ülke, AB Türkiye’nin parasal ihtiyacını karşılayamaz. Karşılamak istemez. Türkiye işsiz insanı fazla olan bir ülke, AB onun için Türkiye’ye kapılarını açamaz, açsa kendi işsizlerine iş sahası kalmaz. Sonra Türkiye AB’ye girerse, nüfusu en kalabalık ülke durumunda olduğu için AB içinde siyasi etkinliği öne geçer. AB’nin dengeleri buna tahammül etmez. ABD’nin Türkiye’nin AB’ye üye olmasını istemesinin sebebi, Türkiye’yi Avrupa içinde bir Truva atı gibi kullanma niyetidir. AB bunu da istemez. Evet, bütün bunlar mealen Huntington’un görüşleri. Huntington, “Eğer Türkiye AB’ye giremez ise ne yapmalı?” şeklindeki suale karşı, şu ilginç cevapları veriyor: Türkiye zaten kimlik bunalımı içerisinde. AB’ye giremezse bu bunalım artabilir. Bu ihtimali düşünerek Türkiye: Müslüman kimliğine kaymalı, İslâm birliğine yaklaşmalı, Fanatik lâiklikten uzaklaşmalı. Ama şu haliyle İslâm ülkeleri de Türkiye’yi şüphe ile karşılayacak, O’na güvenmeyecek, O’na yaklaşmak istemeyecektir. Öyleyse Türkiye, kendi üzerine odaklanmalı, kendi gücüyle kalkınmaya çalışmalı. Zira 10 yılsonunda, Türkiye’nin yakın komşuları İran nükleer silahlara kavuşacak, bu Türkiye için hiç de iyi olmayacak.!?” Şimdi, Huntington’un özetlediği şu görüşleri incelersek ne görürüz? Türkiye uluslararası ortamda, âdeta iki cami arasında kalmış bînamaz durumundadır. Ama bendeniz bu benzetmeyi de yeterli görmedim. Bunun için Tayyip beyin politikalarının şaşkına çevirdiği Türkiye’yi, Havra-Cami-Kilise üçgeni arasında kalmış bir bînamaza benzetmeyi daha münasip gördüm. Yani hiçbir kesime yaranamayan, yaranmayı beceremeyen bir kararsızlık ve şaşkınlıktır bu içine düşürüldüğümüz durum. Zaten böyle olduğu için AKP iktidarı habire Havra-Cami-Kiliseyi içine alan din bahçeleri yapıyor. Bilindiği gibi AKP’liler önce parti kurmuşlardı, iktidara geldikten sonra bazı bilim adamlarını Abant’ta toplayarak partilerine bir kimlik arayışına girişmişlerdi. Ama yine de belirli bir kimlikte karar kılamamışlar, meselâ Yeni Türk Ceza Yasası’nı düzenlerken, millî karakterimize ve manevî değerlerimize yer veren bir ceza yasası yerine, bütün Müslüman insanlarımızı ceza tehdidi altına sokacak, evinde yavrusuna Kur’an öğreteni ve es kaza siyasî bir kelâm eden bir din görevlisini hapse tıkacak, CHP zihniyetinin ürünü bir ceza yasasını basmakalıp, Meclis’ten geçirmişler idi. Bu kişilik ve kimliksizlik bunalımından kurtulmak için, önce dinlerarası diyalog aldatmacasından vazgeçmek, Havra-Cami-Kilise şeklinde inşa edilmekte olan bir manevi Teslis izlenimini uyandıran din 197 bahçesinin oluşturduğu, görüntüden camimizin nezahetini kurtarmamız gerekir. Çünkü bu model, halkımızı Hıristiyan yapmak isteyen misyonerlerin ekmeğine yağ sürmektedir. Eğer cennetmekân Abdülhamid Han, İstanbul’da, dârül’aceze bahçesinde yer alan cami, kilise ve havranın, günün birinde, emperyalist misyonerlerin propaganda malzemesi olacağına ihtimal verseydi kesinlikle bu toleransı göstermezdi. Kaldı ki Abdülhamid Han’ın, yaptığı iş istisnai bir uygulamadır. Türkiye baştanbaşa üstü açık bir darül’aceze olmadığı için noktasal uygulamayı, ülke çapında genellemeye kalkışmak çok yanlıştır. Millî Görüşçü olarak bizlerin de savunduğumuz gibi Türkiye kendi kendine odaklanmalı, kimlik arayışına son vererek, kendi şahsiyetini keşfetmelidir. Amerika’nın Ortadoğu’daki işgallerinin, Medeniyetler Çatışması tezi ile teorisyeni sayılan Samuel Huntington, “Türkiye AB’ye giremez” deyince, medyamızda veryansın furyası başladı. Öyle ki Sabah gazetesi, şeytani bir bedduanın muhatabıymışçasına, “Ağzından yel alsın, Mr. Huntington!” diye tepki verdi. Bush yönetimini, dünyanın bir medeniyetler çatışması içinde olduğuna ikna eden Huntington, İstanbul’daki konuşmasında, “AB üyeliği hayal” dedi. Avrupa Birliği üyeliğinin, 1957 yılından bu yana Türk dış politikasının ana hedefi olageldiğini belirten Huntigton, “Bu gelişmelere rağmen Türkiye’nin üyeliği ertelendi. Bu nasıl açıklanabilir? Avrupa halklarında, Türkiye’nin tarihi ve kültürü itibariyle Avrupalı olmayan bir ulus olduğu şeklinde yaygın bir görüş bulunuyor. Bu görüş paylaşılmaya devam ettiği sürece, Türkiye’nin AB’ye üyeliği olasılık dışıdır.” Huntington, şöyle devam etti: “Türkiye’nin İslam’ın lider ülkesi olması, İslam dünyası ve dünya için de yararlı olacaktır. Bu rol diğer herkesten daha fazla Türkiye’ye yakışmaktadır. Türkiye bu rolü üstlenebilir, Ama bu durumda Atatürk’ün mirası laik, batılı ülke misyonu tehlikeye düşer.” Türkiye’nin tehlikeli bir coğrafyada bulunduğunu, bölgesindeki İsrail, Rusya, Iran, Pakistan ve Hindistan gibi ülkelerin nükleer silahlara sahip olduğunu söyleyen Huntington “Türkiye de süreç içinde kaçınılmaz olarak, bu yolu takip edebilir.” dedi. Bunların anlamı Türkiye BOP’a taşeron olsun demekti! Şer Şebekesi! ABD’de Türkiye’nin lobiciliğini üslenen, milyonlarca doları cebe indiren, genç bir ekiple yine Türkiye’nin başına musallat olan bu çevrenin Türkiye’deki ortaklarına, Irak’taki gelişmelerle bağlantılarına, karşılarında duranları nasıl ezmeye çalıştıklarına dikkat etme zamanı. Bakmayın Amerikalı veya Türkiyeli olduklarına. Hepsinin yolu İsrail aşırı sağına çıkıyor. Huntington’ın entelektüel, askeri strateji alanında pazarladıklarını, karanlık tipler, hücreler, marjinal çevreler, şer şebekeleri uygulamaya geçiriyor. Bu çevreler, Büyük Ortadoğu Projesi gibi, yine medeniyetler çatışması çerçevesinde geliştirilen bir projeyi bizlere barış projesi olarak yutturmayı başardılar… Skandal, Larry Franklin adlı Pentagon çalışanının ABD istihbaratına ait 83 gizli dosyayı American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) adlı aşırı sağcıların odaklandığı bir örgüt üzerinden İsrail’e aktarmasıyla patlak verdi. Bu hafta Washington’da yıllık toplantısını yapacak olan örgüt, İsrail Başbakanı Ariel Şaron ve ABD Dışişleri Bakanı Condoleeza Rice gibi çok sayıda önemli simayı konuşturarak şov yapmaya hazırlanıyor… Soruşturma 11 Eylül saldırılarına kadar uzanıyor. Saldırı sonrası İsrailli “güzel sanatlar öğrencileri” çok gündeme gelmişti. Şimdi yine gündemde. Bu “öğrenci”lerin 2000-2001 yıllarında ABD ordusu ve kurumlarını izledikleri ortaya çıktı. 11 Eylül saldırılarından hemen önce 120 İsrailli güzel sanatlar öğrencisi gözaltına alınıp sınır dışı edildi. Çoğunun İsrail istihbaratıyla ve ordusuyla, bazılarının da İsrail mafyasıyla bağlantıları ortaya çıkarıldı. Bazılarının 11 Eylül saldırılarından sorumlu tutulan Muhammed Atta gibi kişilerle aynı sokakta oturduğu belirlendi. İsrailli bazı yetkililer, bu kişilerin Müslüman grupları yönlendirdiğini, sınır dışı edilmeselerdi 11 Eylül saldırılarını engelleyeceklerini iddia etti. AIPAC ve İsrailli öğrenci skandalından önce, İsrail’in ADL üzerinden Amerikalı veya Müslümanlar’a ait 950 kurum ve kuruluşu izlediği, bilgilerini topladığı, en önemlisi de, Motorlu Araçlar’a ait kayıtları ele geçirdiği biliniyor. Franklin skandalında İsrail’e aktarılan gizli dosyalar İran ve Irak’la ilgili. Ancak çok ilginç bir nokta var: Irak işgalinden sonra İsrail komandolarının Kuzey 198 Irak’ta yapacağı operasyonlarda ne gibi tehditlerle karşılaşabileceğine ilişkin bilgiler de İsrail’e aktarılmış. İsrail’in istediği bu bilgileri hazırlayan ise bugünlerde Türkiye’de sıkça adını duyuran Michael Rubin. Skandalın merkezindeki yer alan İsrail istihbaratına bağlı Herzilya Center, Irak’ın kitle imha silahları olduğuna dair bütün dünyayı kandıran yalanların sahibi. “Ilımlı İslam” projesini hazırlayanlardan Barry Rubin bu merkezde çalışıyor ve dosyayı o hazırladı. Tony Blair’in “Saddam bizi 45 dakika’da vuracak silahlara sahip” yaygarasını bu dosyaya göre yaptı. Aynı çevreler şimdi İran dosyasını hazırlamakla meşgul. İsrail istihbaratı ABD’den çaldığı bilgilerle bu dosyayı hazırlamaya çalışıyor. Dünya nasıl olsa bütün yalanlara inanıyor!.. Şimdi, ABD’de Türkiye’nin lobiciliğini üslenen, milyonlarca doları cebe indiren, genç bir ekiple yine Türkiye’nin başına musallat olan bu çevrenin Türkiye’deki ortaklarına, neler yaptıklarına, bugünlerde nelerle meşgul olduklarına, Irak’taki gelişmelerle bağlantılarına, karşılarında duranları nasıl ezmeye çalıştıklarına dikkat etme zamanı. Bakmayın Amerikalı veya Türkiyeli olduklarına. Hepsinin yolu İsrail aşırı sağına çıkıyor. Hepsi, Huntington’ın kaba bir şekilde çizdiği medeniyetler çatışması tezini gerçeğe dönüştüren hücrelere mensup ve her yerde karşımıza çıkıyorlar. Türkiye’nin IMF Hikayesi Uluslararası Para Fonu/IMF ile yeni üç yıllık stand-by, AKP iktidarı ile yapılan uzun görüşmeler sonrası nihayet tamamlandı. Türkiye ile IMF arasındaki 19. stand-by, uluslararası para kurumunun İcra Direktörleri Kurulu tarafından imzalanarak yürürlüğe girmiş oldu. Konu, genel tespitler ve ana hedefler olarak ele alındığında, yeni ve son anlaşmanın bundan öncekilerden elbette bir farkı yok. Tabiat, tabiî düzen ya da hayat boşluk kabul etmiyor. Siz gerekli beceriyi gösterip devletinizi gerektiği gibi yönetemezseniz, birileri gelip o boşluğu dolduruyor, ya da alternatifçesine doldurmaya çabalıyor. 54. Hükümet öncesinde yaşananlar, bu hükümet sonrasında da aynen yaşanıyor. Türkiye, Refahyol Hükümeti zamanında, adeta mucizevî bir başarı göstererek sadece bir yıl nefes alabildi. Sonrasında, Türkiye yine IMF ve Dünya Bankası kıskacından bir türlü kendini kurtaramadı, kurtaramıyor!.. Necmettin Erbakan dönemi istisna edilirse; Turgut Özal, Süleyman Demirel, Tansu Çiller, Mesut Yılmaz, Bülent Ecevit ve Tayyip Erdoğan dönemlerinde değişen bir şey yok! Batı cephesinden ‘stand-by’ adındaki yeni saldırılar aynen devam ediyor!.. Nereye kadar?.. Türkiye Cumhuriyeti borçlar sebebiyle Osmanlı Devleti gibi yıkılıncaya kadar!.. IMF ile yapılan yeni niyet mektubunun muhtevasına bakıldığında, Türkiye’nin nasıl yavaş yavaş önce çöküşe, sonra yıkılışa doğru gitmekte olduğu apaçık görülüyor. Vergilerin artırılmasına devam edilecek! Tabii vatandaşta vergi verecek imkân kaldıysa! KDV’de indirim yok! Güya vergiler yüksek olunca devletin gelirlerinin fazla olacağı hesaplanıyor. Hâlbuki iktisat ilmi ve ekonomi tarihi, vergi oranları düşük olduğunda vergilerin arttığını yazıyor. Peki, toplanabildiği kadarıyla vergiler toplanacak da ne olacak? Niyet mektubuna bakılırsa, toplanan vergilerin kahir ekseriyeti yani büyük bir bölümü ‘borç faizlerine’ aktarılacak; ana para ödemelerine değil, borç faizlerine ödeme yapmaya devam!.. Yeni niyet mektubunda, personel alımı başta olmak üzere, istihdam sağlanması ve hâlen ülkemizin en büyük problemi olan ‘işsizlik sorununun çözümü’ alanında hiçbir iyi niyet yok! İşsizlik aynen artarak devam edecek! Sosyal güvenlik açığını azaltmak ifadesi var ama nasıl? Çare ve çözüm yok! Bugüne kadar IMF ile imzalanan hangi stand-by sosyal içerikli oldu ki, bu sonuncusu olsun. İşsizlik, istihdam açığı ve sosyal güvensizliğe aynen devam!.. Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TMSF) alacaklarının satılması adı altında, ülke imkânlarının yurt içinden ve yurt dışından birilerine yani sömürü sermayesi yandaşlarına peşkeş çekilmesine devam!.. Minareyi çalan elbette kılıfını hazırlar. Bundan dolayı ‘özelleştirme’ devam edecek. Ülkenin en zor zamanlarında oluşturduğu 85 yıllık birikimlerini ‘özelleştirme’ adı altında kılıfına uydurarak kelepir fiyatlarla pazarlamaya devam!.. Özel bankalar, önceki hükümetler zamanında özel bir şekilde içi boşaltılıp hortumlandıktan sonra, bu yük kamuya yani halka yüklendi. Halktan daha iyi hamal mı var? Şimdi sıra kamu bankalarında. Yeni niyet 199 mektubuna bakılırsa, kamu bankalarının imtiyazları yeni düzenlemelerle kaldırılıyor! Kamuya ölüm! Yaşasın küreselleşme! Kılıfın çağdaş adı AB’nin ‘Maastrich Kriterleri’ne uygunluk! Kriterlere uygunsa, kılıfına uygundur; devam!.. Bütün bunlar yapılırken, elbette gelirler idaresi de yeni düzenlemeden nasibini alıyor. Bunun gerçekleştirilmesi için Hazine’de yeni yeni yapılanmalara gidilmesi gerekiyor. Yeni niyet mektubunda bunlar da var. Sıkı maliye politikaları aynen sürdürülecek; sıkı maliye politikaları olunca da, kamu yatırımları yok! Kamu çalışanlarına zam yok! Bunlar olmayınca piyasada para yok! Bunun sonucunda MB/Merkez Bankası’nın, bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da ‘sıkı para politikaları’ ile iç piyasalardaki durgunluk aynen devam edecek!.. Ayrıca ve de en önemlisi, sanki Türkiye’nin dövize ve paraya ihtiyacı varmış gibi; yeni stand-by 10 milyar dolarlık kredi/borç diliminin üç yıllık süre zarfında 12 eşit taksitlerle 837,5 milyon dolar olması kararlaştırılmış. Yine 2006’ya ait 3,8 milyar dolar seviyesindeki geri ödeme, erken ödeme yerine 2007 yılına kaydırılıyor. Ertelemeye, ötelemeye devam!.. Nereye ve ne zamana kadar?!. Türkiye yıkılıncaya kadar, devam!.. Yukarıda, IMF ile imzalanan üç yıllık son stand-by anlaşmasının özetini sundum. IMF ne yapmaktadır? IMF Türkiye’ye ülkeyi yıkacak formüller dayatmaktadır. IMF Türkiye’ye neyi önermektedir? Kendi paranızı basmayın! Ülkenizde TL değil de Dolar faaliyete geçsin; sonunda TL kalksın ve piyasayı dolar yönetsin!.. Yani, Türkiye Amerika’nın seçimlere katılmayan bir müstemlekesi olsun!.. Türkiye küreselleşen dünyada küresel kurumlar olan IMF ve Dünya Bankası’nın güdümüne girsin!.. Zaten, Kemal Derviş de artık Türkiye’de değil, orada!.. Kemal Derviş ile Türkiye’den kalkındıramadık; buyurun, buradan kalkındıralım!.. Tabii ki, AKP hükümeti bu haliyle ülkeyi yönetmek ve yaşatmak durumunda değildir. Yapılan nedir? Necmettin Erbakan gibi bu politikalara karşı gelenler iktidardan indiriliyor… R. Tayyip Erdoğan gibi onların her dediklerini yapanlar iktidara getiriliyor... Ama iyi bilsinler ki, bütün tavizlerine rağmen AKP’yi yine de orada tutmayacaklardır. Bu arada son stand-by, yeni niyet mektubu mayası da tutmayacaktır. Bundan 500 sene öncesinde Avrupa’da yeni bir gelişme başladı. Amerika’nın keşfi ile Avrupa dünyanın merkezi hâline geldi. Ticaretle meşgul olan Yahudiler, o zamana kadar yaşadıkları toplumlarda en alt sınıfı teşkil ederken, bu dönemde bir anda ticaret sayesinde zenginleşip dünya ticaretini, dolayısıyla dünya ekonomisini ellerine geçirdiler. Yahudiler, ellerine geçirdikleri sömürülerini sürdürebilmek amacıyla 500 senedir dünyayı ateist bir düzene ulaştırmak için çaba göstermektedirler. Kapitalizm, komünizm, küreselleşme ve globalleşme gibi şeyler, bu sömürünün amaca ulaştıran araçlarından başka bir şey değildir. Faiz Tevrat’a göre de haram olduğu halde, haricilere yani Yahudiler dışındaki kavimlere karşı uygulandığında haram sayılmıyor! Onların inancı böyle! O zamanki dünyada İngiltere’de yerleşen Yahudi bankerler sermaye güçleriyle dünyayı istilâ ettiler. II. Dünya Savaşı’ndan sonra sömürü sermayesinin patronu olan bankerler, merkezlerini Avrupa’dan Amerika’ya taşıdılar. Yahudi sermayesi ile kurulan ABD Merkez Bankası doları basmakta, dünyayı o sayede sömürmekte ve bu şekilde dolaylı olarak yönetmektedir. Yahudi bankerler, dünya ekonomisine hâkim olmak için önce Masonluk diye bir mekanizma tesis ettiler. Kendi nüfusları az olduğundan dolayı, dünyaya Masonların aracılığı ile hâkim oldular. Sonra ‘karşılıksız kâğıt para’ keşfedilince, dünyaya ‘dolar’ ile hâkim olmaya başladılar. Diğer devletlerin merkez bankaları dolara göre para çıkardı, doları da Amerika Merkez Bankası çıkardı. Bu bankanın (ABD Merkez Bankası) sahipleri, Amerika’da bulunan dünyanın en zengin birkaç aileden oluşan Yahudi patronlarıdır. ABD Merkez Bankası’nın dünya merkez bankalarına hükmetmesi için dünya devletlerine doları kredi olarak vermekte, sonra da onlardan doları ödemelerini istemektedirler. Doları kredi olarak verirken nakit olarak değil de, mal olarak verilmektedir. Mesela, silah vermekte, makine vermekte, uçak vermektedirler… 200 İsterken ise tam tersini yapmakta ve dolar yani para olarak istemektedir!.. Neden? Çünkü diğer ülkeler bu sayede dünya piyasalarından doları temin etmek için kendi mallarını yarı fiyatla satmakta, kendileri ise alacakları malları iki misli fiyatla almaktadırlar!.. Yahudiler, işte bu kurulu düzen sayesinde dünyanın gelirinin dörtte üçünü sömürmektedirler… Dünyada başka bir sömürü aracı daha vardır. Kâğıt parçasını yani karşılığı olmayan ‘kâğıt para’yı kredi olarak vermekte; sonra onun faizini ‘emek’ olarak, ‘ham madde’ olarak, ‘ürün’ olarak almaktadırlar... İşte sömürü sermayesinin veya ABD’nin zenginliği bu sömürü çarkına dayanmaktadır. Türkiye’nin, şimdilik 200 milyar dolar dış borcu vardır. Ödediği faiz %15’tir; yani, Türkiye her yıl 30 milyar dolar faiz ödemektedir. Türkiye’de 15 milyon aile vardır. Demek ki her aile senede 2000 dolar faiz ödemektedir. Bir aile senede 4000 dolarlık iş yaparsa, demek ki gelirinin yarısını ABD Merkez Bankası’na faiz olarak ödemektedir!.. Bir ülke bu duruma ne kadar dayanır, ne kadar tahammül edebilir?!. Böyle giderse çok değil, sadece 10-15 yıl sonra bu borçların faizi bile ödenemez seviyelere çıkacaktır. Şimdi 10 bin dolar olan aile başı borç, ‘faiz sarmalı’ sebebiyle 15 yıl sonra 100 (yüzbin) dolara çıkacaktır! O zaman geldiğinde, Türkiye’yi verseniz bile ülkenin bütün borcunu karşılayamayacaktır! İşte asıl yapılmak istenen budur. Türkiye’nin bu yüzden ve bu yolla yıkılacağı ayan beyan ortadadır. IMF, batırmak istediği devletlere ‘stand-by’ adı altında ‘batırma formülleri ve programları’ empoze etmektedir. Yaşatmak istediği toplulukları da sömürdüğü kadar sömürüp yaşatmak istemektedir. Ahırdaki bir inekten süt sağarsın ama ondan o sütü sağmak için onu beslersin. Sağmal ineğin sütü azaldığı zaman da onu kesip etini yersin!.. Karşılıksız kâğıt para yani dolar basan Amerika Merkez Bankası da böyle yapmaktadır. İnsanlar onun için sadece birer sağımlık inektir! Sağılır yani sömürülür ve günü gelip sütü kalmayınca kesilir!.. Zaten Yahudilerin batıl inancına göre tüm insanlar birer hayvandır, Yahudilere hizmet versinler diye yaratılmışlardır! Türkiye ve tüm insanlık, yaptıklarıyla onları tasdik mi etmektedir, ne?!. Türkiye; 1897’de İsviçre’nin Basel kentinde akdedilen Yahudi Kongresi kararı gereği, vakti gelince kesilecek bir inektir! Çünkü sütü iyi olsa da huysuzdur, kolay sağılamamaktadır. Yahudi Kongresi’nden 100 yıl sonra, Türkiye Cumhuriyeti tarihindeki en başarılı hükümet olan Refahyol Hükümeti’ne karşı 1997’deki 28 Şubat Müdahalesi bunun için yapılmıştır. Başbakan Erbakan gibi bu oyunları bilen biri iktidardan uzaklaştırılmış, onun yerine Ecevit Hükümetleri getirilmiştir. Amerika’dan getirtilen Kemal Derviş direktörlüğünde uygulattıkları IMF program ve formülleri ile de Türkiye şimdiye kadar kesilmiş inek olacaktı… Ama olmadı!.. Neden olmadı?!. Doğrusu, bu başarısızlığın sebeplerinin üzerinde ayrıca durmaya değer. IMF programları neden başarısız? Her şeyden önce, bilinmelidir ki; 1997’den beri uygulanan IMF formülleri ile ‘kayıtlı ekonomi’ ile yönetilen bir ülkenin iki sene içinde işi bitirilir. Mesela, bu devlet Almanya veya Japonya olsa bile, II. Dünya Savaşı’ndan beter olarak dağılırdı. Ama Türkiye’de ‘kayıt dışı ekonomi’ olduğu için Merkez Bankası, hükümet ve dolayısıyla IMF tam olarak etkin olamıyor. Bundan dolayı IMF Türkiye’yi yıkmaya muvaffak olamadı. İkincisi; Türkiye’nin güçlü millî yapısı vardır. Devlet yıkılmaya doğru gidince millet uyanıyor ve dayanışma içine giriyor. Ayrıca, aile yapısı zor zamanlarda dayanışmaya dönüşmekte ve halk ayakta kalmaktadır. Üçüncü olarak; dünya piyasalarında son dönemde ‘Dolar’ karşısında ‘Euro’ ortaya çıkmıştır. Başta Çin olmak üzere, bazı Asya ülkelerinin paraları da değer kazanmıştır. Doların bağımsız keyfî dolaşımı bu sayede kısmen de olsa duraklatılmış veya önlenmiştir. Başlangıçta doları dengelemek için Yahudilerin desteği ile Euro ortaya çıkmıştır. Ancak, şimdi Dolar ile Euro arasındaki yarış o durumu almıştır ki, artık Yahudi sermayesi duruma hâkim olamamaktadır. Nitekim sömürü sermayesi sosyalizm ile kapitalizmi de kendisi kurmuş ama sonra hâkim olamamış, dolayısıyla sonunda bunlardan birini dağıtmak zorunda kalmıştır. Acaba bugünkü durum problemi çözebilecek midir? Şimdilik bilinmiyor. 201 Dördüncü ve son olarak; başta Türkiye olmak üzere, dünyanın her tarafında ‘halk ekonomisi’ oluşmaya başlamıştır. Bu halk ekonomisinin dünyadaki öncülüğünü de Türkiye yapmaktadır. Halk ekonomisinde Merkez Bankası’nın yanında halkın ürettiği paralar vardır. Bakkal defteri, taksitli satışlar, banka kartları, bankadan geçmeyen bono senetleri ve çekler artık halk ekonomisinin paraları olmuştur. İşte bunlar ve benzeri sebeplerden dolayı, IMF program ve formülleri Türkiye’de sonuç vermemiştir. IMF’nin Türkiye’yi yıkma formülü neydi? IMF programına göre; ülkeden para çekilecek, herkes işsiz kalacak, devlet gelirleri azalacak, böylece halk aç kalacak ve birbirine girecek, ordu dağılacak… Sonunda komşu ülkelerin müdahalesi ile Türkiye Cumhuriyeti Devleti yıkılacaktı... Piyasadan para çekerek piyasayı parasız bırakmak suretiyle devletin yıkılacağı çok eskiden beri bilinmektedir. Devleti ayakta tutmak için piyasaya para sürmek gerekir. Bunun ilmî açıklamasını çok açık ve net olarak İbni Haldun yapmıştır. Sonra Keynes bu formüle dayanarak dünyayı 1930’ların büyük ekonomik krizinden çıkarmıştır. Avrupa’nın merkez bankaları hep bu formülle çalışırlar. İşsizlik olunca piyasaya para sürerler, enflasyon başlayınca piyasadan para çekerler. Avrupa’daki merkez bankalarının temel işlevi budur. Türkiye’de ise bunun tam tersi yapılmış ve işsizlik varken piyasadan para çekilmiştir! Böyle bir uygulama ‘kayıtlı ekonomi’ ile çalışan bir ülkeyi kısa zamanda yıkıverir. Ama Türkiye’de ‘kayıt dışı ekonomi’ olduğu için bu oyun tutmadı ve ‘halk ekonomisi’ sayesinde ülke varlığını sürdürmeye devam etti. Türkiye’de ne oldu da ekonomi çökmedi? Piyasadan para çekilince, sömürü sermayesinin uzantısı olan yerli sermaye IMF talimatına uydu ve o da piyasadan parayı çekti. Bu sayede Türkiye birkaç ay içinde yıkılacaktı. Ne oldu? Tam tersi oldu. Türkiye yıkılmadı, her şeye rağmen ayakta kalmaya devam etti. İstanbul sermayesi eridi; Anadolu sermayesi yani ‘halk sermayesi’ ortaya çıktı. Anadolu Holdingleri bu gelişme üzerine bizzat devlet eliyle yıkılmak istendi. Bu yöndeki çift yönlü çabaları hatırlayınız. Anadolu aslanları mücadelelerini sürdürdüler ve onlara saldıranlar başarılı olamadı. Anadolu’da halkın kendi sermayesi doğmaya başladı. İstanbul merkez olmaktan çıktı, Anadolu’da ‘halk sermayesi’ doğdu. Beş sene süren ağır krizlerden sonra, Anadolu sermayesi daha da gelişmeye devam etti. İşte bu beklenmedik olaylar ve gelişmeler karşısında IMF yetkilileri de şaşkın durumdadırlar. Beklenmedik bir gelişme oldu ve öldürmek için verilen zehir hastayı iyileştirdi! Halk, IMF’nin planına karşı bir plan yaptı ve uyguladı. Türkiye yıkılmadı, ayakta kaldı… AKP iktidarı, IMF ile birlikte şimdi şaşkın durumdadır!.. Ekonomiden anlamayan ekonomi uzmanları aval aval olanları seyretmektedirler!.. Henüz bu işin nasıl böyle olduğundan habersizdirler. Bugün gelinen noktada, hem Türk ekonomisini yönettiğini zanneden zavallı yetkililer, hem de IMF yetkilileri ne yapacaklarını bilmez durumdadırlar!.. Her iki tarafın da; hem IMF hem de AKP’nin olanları seyretme dışında yapacakları bir şey yoktur!.. Zaten onlar da öyle yapıyorlar…120 Moritanya’da IMF’ci İktidar Korkunç Zulümler İşlemektedir!. ABD ve İsrail ile omuz omuza veren sözde İslam ülkesinde camiler kapatılıyor, Müslümanlar tutuklanıyor ABD ve İsrail’e yakın tutumu ile bilinen Afrika ülkesi Moritanya’da halkın bu iki ülkeye karşı öfkesini bastırmak isteyen hükümet terör estiriyor. Camilerde görev yapan din görevlileri her geçen gün yeni tutuklamalar ile karşı karşıya kalırken, imamların cuma namazı esnasında vaaz vermeleri, iki hafta önce 3. kez engellendi. Birçok caminin kapatıldığını bildiren haber ajansları, 16 Mayıs’ta 10 imamın tutuklandığını ifade ettiler. Batı Afrika ülkesindeki önde gelen dini liderlerden biri olan Şeyh Muhammed el-Emin de tutuklananlar arasında bulunuyor. Moritanya yönetimi, camilerin kapatılmasına ve imamların tutuklanmasına gerekçe olarak, din görevlilerinin el-Kaide ile bağlantılı oldukları ve camilerde örgüt propagandası yaptıklarını ileri sürüyor. Ajanslar, ülkede hemen her gün camilere baskınlar düzenlenerek, ibadet esnasında insanların tutuklandığını bildiriyor. Moritanya polisinin önceki gün camilere yönelik operasyonlarında 60’dan fazla kişinin 120 Reşat Nuri Erol – 24/25/26 Mayıs 2005 – Milli Gazete 202 tutuklandığı belirtilirken, durumu protesto eden birçok eylemci de gözaltına alındı. Tutuklananlar arasında çok sayıda kadın bulunduğu belirtiliyor. Halkın camilerdeki vaazlardan “olumsuz etkilendiğini” öne süren Moritanya hükümeti ayrıca, dini kitap ve kasetleri de toplattırdı. Moritanya yönetimi aynı zaman ülkedeki tüm dini medreseleri kapattı. Din adamlarını “Şeytanlar” olarak niteledi Moritanya İletişim Bakanı Hamud Veled Abdi, 19 Mayıs Perşembe günü başkent Nuakşot’ta bir basın toplantısı düzenleyerek İslami gruplara iğrenç bir şekilde saldırdı. Abdi, İslami grupların ülkedeki camilerin birçoğunu kontrol altında tuttuğunu, ülkenin güvenliği açısından tehdit oluşturduğunu iddia ettikten sonra din adamlarını da “şeytanlar” olarak nitelendirdi. Bu iddialarıyla temsil ettiği hükümetin camilere yaptığı baskınların haklılığını ispat etmeye çalışıyordu. Moritanya yönetimi özellikle Irak işgali ardından ülkede yükselen tepkileri bastırmak için şiddete başvurmuştu. Devlet Başkanı Muaviye Veled Ahmed Taya, ABD ve İsrail karşıtı gösterileri önlemek ve şiddeti artırmak için kendine göstermelik bir askeri darbe yaptırdı. Sözde askeri darbenin ardından ülkede şiddeti artıran Muaviye, darbe girişimini camilere yönelik savaşını daha da alevlendirmek için istismar etti. Bu doğrultuda 30 Haziran 2003’te Meclis’ten ülkedeki tüm camilerin devlet tahakkümüne sokulmasına dair bir kanun çıkarttı. Bu kanunun çıkarılmasında kullanılan gerekçe de aynıydı: Camilerin anayasal düzene, devletin iç ve dış güvenliğine karşı kullanıldığı iddiası. Burası sözde bir “İslam Cumhuriyeti” Afrika’nın en batısında ve Atlas Okyanusu kıyısında yer alan Moritanya, oldukça fakir bir ülke, fakat jeopolitik öneme sahip. İşte bu nedenle, bir zamanlar sömürgesi altında olduğu Fransa’nın etki alanından koparılarak Amerika-İsrail yörüngesine sokuldu. Tel Aviv’in gözdelerinden olan Muaviye Veled Ahmed Taya da bu şekilde koltuğunu korumuş oldu. Resmî istatistiklere göre nüfusunun tamamı Müslüman’dır. Resmi adı da Moritanya İslam Cumhuriyeti’dir ve resmi adı “İslam Cumhuriyeti” olan beş ülkeden biridir (Diğerleri: Pakistan, Afganistan, İran, Komor Adaları). Ülkenin nüfusu 3 milyondur. Arapların, Berberilerin, Siyah Afrikalıların karışıp kaynaştığı bir coğrafya Moritanya... Büyük Sahra’nın batı ucunda, kumulların arasına sıkışan kutsal bir kent. Ve onun parlak geçmişine ışık tutan elyazması kitaplarıyla ünlü kütüphaneler, her cuma halkın gölgesinde toplanıp namaz kıldığı görkemli minare. Moritanya Berberileri Şingeti’yi “İslam’ın Yedinci Kutsal Kenti” diye anıyorlar. “TESEV” İHANETİ VE AVRASYA SEÇENEĞİ “Tesev” veya Sabataistlelerin Hıyanet Dürtüsü: •TÜRKİYE Ekonomik ve Sosyal Etüdler Vakfı'nın (TESEV'in) ve Cenevre Silahlı Kuvvetleri Demokratik Kontrolü Merkezi'nin birlikte yayınladığı "Almanak Türkiye 2005-Güvenlik Sektörü Ve Demokratik Gözetim" raporunda, Süper NATO'nun Türk Silahlı Kuvvetleri'ni yıpratma programı tüm ayrıntılarıyla işlendi. Büyükanıt Korkusu!.. Raporda TSK'nın zayıflatılması planında başarılamayanlar, nedenleri tüm ayrıntılarıyla işlenerek, bundan sonrası için geliştirilecek planlara da malzeme sunuldu: "Orgeneral Büyükanıt'ın Genelkurmay Başkanlığı engellenmeli. Silahlı Kuvvetler PKK mücadelesinden çekilmeli, yerine Polis Özel Timi ve Köy Koruculuğu sistemi konmalı... Ordu küçültülmeli... Türk Silahlı Kuvvetleri'nin, Yunanistan'ın Ege'de -karasularını 12 mile çıkarmasını 'Savaş Nedeni' sayması nedeniyle, Ege Ordusu'nun Lağvedilmesi projesi rafa kaldırılmak zorunda kalmıştır..." ABD'ye Övgü Raporda "gazeteci, savunma uzmanı" olarak tanıtılan Lale Sarıibrahimoğlu, Ağustos'taki atamayla ilgili, "Sivil siyasete müdahaleci bir tavır sergileyen Büyükanıt'ın bu göreve gelmesinin hükümetçe önlenip önlenemeyeceği bilinmemekte. Ancak üst düzey bir AKP Milletvekili hoşnutsuzluğunu dile getirdi" de- 203 mektedir. Sarıibrahimoğlu, 1 Mart Tezkeresi'nin reddinde TSK'nın önemli rol oynadığını belirtiyor ve Orgeneral Özkök'ün Genelkurmay Başkanı olmasında ABD'nin oynadığı rolden, övgüyle söz ediyor. "Güvenlik Gelişmeleri ve Basın Yansımaları-2005'e Genel Bakış" başlıklı son bölümde olaylar kronolojik olarak sıralanırken, aylık değerlendirme kırmızı harflerle veriliyor. Bu bölümde, ağırlıkla TSK'yı yıpratma amaçlı yolsuzluk ve benzeri haberlerin aylara göre dağılımları veriliyor. Kitabın "Özel Harekât Daire Başkanlığı" başlıklı bölümünde, TSK'nın PKK ile mücadeleden çekilmesi, onun yerine Polis Özel Harekat Timleri'nin konulması savunuluyor. Raporda PKK'ya karşı mücadelede Köy Koruculuğu sisteminin yeniden canlandırılması gerektiği de söyleniyor. Azınlıkçılar sahnede TESEV tarafından "Türkiye'de Azınlıklar: Kavramlar, Lozan, iç Mevzuat, içtihat, Uygulama" adıyla Prof. Baskın Oran tarafından yayınlanan kitapta, "azınlıkların yanlış tanımlandığı" savunularak, "Türkiye'de 'azınlık' deyince sadece gayrimüslimler anlaşılıyor. Dolayısıyla Lozan tanımına takılmış durumdayız. Oysa Türkiye'de önemli sayıda Balkan ve Kafkas kökenliler, Araplar, Aleviler ve Kürtler var" deniliyor. Oran, Lozan'dan bu yana azınlık haklarının gelişmediğini ve tam olarak hayata geçirilmediğini de iddia ediyor. Soros'tan destek 07 Temmuz'da TESEV'in G.Doğu'daki halkın "Zorunlu Göçe" tabi olduğunun açıklanmasında, Türkiye Cumhuriyetinin uluslararası arenada sıkıştırılmasının sağlanması ile birlikte başka planlar göze çarpmaktadır. "Zorunlu Göç- gerçekle yüzleşme" söylemi hatırlarsınız bir de "Sözde Soykırım" sıkıştırmasında kullanılmaktadır... AB Türkiye'ye sürekli "geçmişinizle yüzleşin" diyerek "Sözde Soykırımı" kabul etmemizi istiyor. Soros'un TESEV ile bağlantısını yine kendi sitelerinde şöyle ilan ediyorlar: "TESEV Başkanı Can Paker, ünlü spekülatör Soros'un TESEV'e bu sene 400 bin dolar verdiğini belirterek, "Orta Doğu'nun demokratikleşmesine katkıda bulunmaktan, Kopenhag kriterlerinin hükümetlerce yerine getirilmesindeki eksiklerin tespitine, Azınlık Vakıflarının haklarının verilmesinden, KKTC’nin feshedilmesine kadar bir çok "demokratik çalışma içinde olan TESEV..." TESEV'in kurucuları 6 Ekim 1994'te Bülent Eczacıbaşı'nın kuruluşunu açıkladığı TESEV'in Yönetim Kurulu'nda Ishak ALATON (Başkan) Asaf Savaş Akat, Vural Akışık Selim Alguadiş, Erdoğan Alkin, Ahmet Demirel, Bülent Eczacıbaşı, Üstün Ergüder, Osman Kavala, Hüsamettin Kavi, Ümmühan Koldaş, Oğuz Özerden, Ergun Özsunay, Can Paker, Mete Sayıcı yer alıyordu. AB dayatması: "Türk Ordusu, sınırlardan çekilsin" TESEV'in "Güvenlik sektörü" raporunda Lale Sarıibrahimoğlu, "Türkiye'nin AB kriterlerine uyumu amacıyla içişleri Bakanlığı ile AB arasında bir dizi proje üzerinde çalışma başlatılmıştır" dedikten sonra "Bu çalışmaların odağında, Türkiye'nin iç güvenlik politikalarının siyasi otorite tarafından hazırlanarak saydamlaştırılması ve iç güvenlikte JGK, SGK ve Polis üçlüsünden oluşan farklı yapılanmaların yerine tamamıyla sivillerden oluşacak profesyonel bir sivil Sınır Polis Teşkilatının kurulması bulunmaktadır" hatırlatmasında bulunuyor: • "AB'nin adalet, özgürlük ve güvenlik politikalarına ilişkin yol haritası niteliğindeki Schengen Müktesebatı, AB üyesi ülkeler arasında iç sınırların kontrolünün kaldırılmasını amaçlamaktadır. Dolayısıyla, aday ülkelerin de ulusal düzenlemelerini bu politikalarla uyumlu hale getirmeleri, entegre olmuş etkin bir yönetim kapasitesine kavuşmaları ve sınır kontrolleri için profesyonel, güvenilir ve etkin bir polis örgütü oluşturmaları gerekmektedir. Sınır Polis Teşkilatının Türkiye'nin AB'ye tam üyeliğine değin kurulması öngörülmektedir. Buna yönelik olarak, ilk aşamada Jandarma ve Kara Kuvvetleri Komutanlığının kara sınırlarını koruma görevini, Sahil Güvenlik Komutanlığı'nın da deniz sınırlarını koruma görevini sonlandırması gerekmektedir." Jandarma kaldırılsın! 204 Dolayısıyla AB, oluşturulacak Sınır Polis Teşkilatı bünyesinde JGK'ya bir görev biçmemektedir. Ancak Sınır Polis Teşkilatının kurulmasına değin geçen sürede polis ve jandarmadan oluşan ve birbirinden kopuk asayiş hizmetini yerine getiren kolluk kuvvetlerinin hizmetlerinin birbirleri ile uyumlu hale getirilmesi gerekmektedir. • Bu proje için JGK ve Fransa arasında eğitim işbirliği yapılmaktadır. Ancak bu projede, AB'nin 9 Kasım 2005 tarihli ilerleme Raporu'nda da belirtildiği üzere bir ilerleme sağlanamamıştır. Bunun temel nedeninin, özelde Jandarma ve KKK'nın, genelde ise TSK'nın, sınırı koruma yetkisini, sivil profesyonellerden oluşacak sınır muhafız birliğine devretmek istememesi olduğu belirtilmektedir. Projenin yürüyebilmesi için ilk aşamada, kara sınırlarının korunmasını TSK'ya bırakan 3497 sayılı Kanun'un değiştirilmesi gerekmektedir." Sarıibrahimoğlu, EMASYA konusuna Ali Bayramoğlu'nun ifadeleriyle değinmeden geçmiyor: "28 Şubat'tan sonra geleneksel olarak polisin, emniyetin, valinin kontrol ettiği alanlara asker yerleşti. Jandarma kırdan kente çıktı. EMASYA (Emniyet, Asayiş Yardımlaşma) birlikleri valiliklerin üstünde yetkilere sahip oldu. Toplum en büyük tehditmiş gibi bir iç güvenlik yapılanması oluşturuldu. Bu yapı demokrasiye aykırıdır. Valilikler, kaymakamlıklar yetkilerini askerî birliklere devredemez. Ayrıca bir ülkede istihbarat toplama gücü de askerî güce verilemez. Bugün askerî bürokrasi neyin tehdit olduğunu yazıyor, asker istihbarat topluyor, toplumsal olayları değerlendiriyor ve bunu yaparken hukuki kıstası değil, iç güvenlik dokümanlarını kullanıyor," Görüldüğü gibi TESEV raporunda, Sarıibrahimoğlu'nun tartıştığı bütün konular, ABD, İngiltere ve bir bütün olarak AB'nin Türk Silahlı Kuvvetleri'ni sınırları korumaktan bile alıkoymak, Jandarmayı lağvetmek, askerin istihbarat yapmasını önlemek gibi dayatmalarından ibaret. TESEV raporunun yazarları, Soros'tan dolaylı olarak aldıkları paralan hak ediyor doğrusu! Kitabın girişinde "Bu kitabın yayımlanmasında katkılarından ötürü Açık Toplum Enstitüsü Türkiye'ye ve TESEV Yüksek Danışma Kurulu'na teşekkürü borç biliriz" deniliyor. Açık Toplum Enstitüsü-Türkiye, Soros'un kuruluşu! Telif haklarını, CIA operatörü Soros veriyor! ABD ile ilişkilerde zor dönem ve siyaset nankörlüğü ABD yönetiminin, PKK konusuna bakışları oldukça ilginç 'ABD'nin de askerleri ölüyor ve yaklaşık 3000 kişiyi bulduğu halde gazetelerde bile yer almıyor. Amerikan toplumuna karşı bu kadar duyarsızken sizinkilerle niye ilgilenelim? Demekten kaçınmıyorlar. Bir cins siyasi miyopluk durumu hakim. Coğrafi olarak da, zamansal olarak da uzağı göremiyorlar. Ermeni soykırım tasarısı ise sonuçlarını göremedikleri bir başka konu. Ermeni diasporası bu tasarıyı bir varlık sebebi haline getirmiş ve tüm gücünü kullanıyor. Zamanlama onlar açısından uygun. Bu konuda bilgi sahibi olunmasına izin vermiyor ama Kongre'de herkesi fikir sahibi yapabiliyorlar. Bu kararın ABD kongresinde kabul edilmesinin ardından bir domino etkisi yaratması ve hızla diğer ülkeler tarafından da benimsenmesi sürpriz olmaz... Atı alan Üsküdar'ı geçmek üzere, koşmaya başlasak iyi olacak!”121 Terörün Kör düğümü ve “PKK Koordinatörlüğü” Türkiye'de PKK terörü önemli oranda azalmışken bir süredir beklenmedik bir hızla artması, ABD'nin İngiltere ile birlikte Irak'ı işgaliyle paralel olarak gelişti. Terörün organizasyonunun Kuzey Irak merkezli bir biçim alması Türkiye'de dikkatlerin buraya yönelmesine yol açtı. ABD kontrolündeki Barzani'ye bağlı birimlerin kontrolünde olan bu bölgeye Ankara'nın bir askeri operasyon yapmasının önüne ise ABD engelinin çıktığı da dikkati çekti. Bu durumda Ankara'nın Washington'dan gelecek bir izni beklemeye başlaması ise toplumsal bir tepkinin yükselmesine yol açtı. Zaten kukla Irak Dışişleri Bakanı Hoşyar Zebari, daha sonra, PKK’ya dokunmayacaklarını açıkladı. Bölgedeki Asker Yığınağının Mesajı Kuzey Irak merkezli tehdidin bertaraf edilebilmesi için gerekli ABD izninin ya da desteğinin çıkmaması 121 Aksam / 18.9.2006 / Deniz Ülke Arıboğan 205 sonrası, Türk Silahlı Kuvvetleri'nce bir çare aranması sürecine girildi. Bölgeye önemli oranda asker yığılması aslında bir anlamda Ankara'yı yalnız bırakan müttefiklerine de bir mesajdı. Bu mesaj Washington açısından Türk Silahlı Kuvvetleri'nin olası bir Kuzey Irak operasyonu korkusunu da gündeme getirdi. Böyle bir operasyon, Kuzey Irak'ta Barzani'nin ve dolayısıyla ABD-İsrail ittifakının otoritesinin sarsılması anlamına da gelecekti. Bir süredir Washington'un bu nedenle sürece taraf olma çabası öne çıkmaya başladı. PKK'ya karşı açıklamalar birbirini izledi. Bu arada AB'den de PKK karşıtı açıklamalar gelmeye başladı. Bunun nedeni ise önemli oranda Brüksel'in siyasi Kürtçülerle yakın ilişkiye geçmiş olmalarıydı. 11 Eylül saldırısı sonrası süreçte AB artık Ankara üzerindeki taleplerini siyasi Kürtçüler üzerinden yapma aşamasına gelmişti. Washington açısından ise, Türkiye'nin bölgesel operasyonlara dahil edilebilmesi için yeni bir aşamaya gelindiği ve bunun PKK üzerinden yapılan geleneksel sıkıştırmalarla uzun süre devam ettirilemeyeceği açıktı. Yeni bir yöntem gerekiyordu. Washington'un yeni sürece dahil olma hesabı ABD'li bir generali koordinasyoncu olarak tayin etmesiyle başladı. Ankara ise bu sürece Washington'un talebine uygun olarak bir general atamakla taraf oldu. Benzer bir aracılık uygulaması IRA (İrlanda Cumhuriyetçi Ordusu) konusunda da gündeme gelmişti. Silahlı grupların gönüllü olarak silah bıraktığı Batı Avrupa'da görülmemiştir. IRA'nın silahlardan arındırılması konusunda Kanadalı General John de Chastelain'in başkanlığındaki bağımsız uluslararası bir komisyon IRA da dahil Kuzey İrlanda'daki tüm para-militer (protestan silahlı gruplar da dahil) örgütlerin silahsızlandırılmasının sağlanması için.1998 Good Friday anlaşması sonrası taraflara yardımcı olmak için görevlendirilmişti. Fakat bu çabalar bir işe yaramamış, 11 Eylül sonrası ABD-İngiltere yakınlaşmasıyla ancak bir anlam taşımıştı. Londra'nın ABD'nin Irak işgaline kayıtsız-şartsız destek vermesi sonucu IRA'nın tasfiye süreci Washington tarafından başlatılmıştır. Washington’un Bölge Politikası PKK konusunda koordinasyon atanmasının altındaki mesaj açıktır: Ankara bazı batılı merkezlerce beslenen PKK'nın tasfiyesini istiyor, öyleyse Washington yönetimi bunun karşılığında bazı bölgesel taleplerde bulunacak. Washington yönetimi, bölgedeki operasyonlarında Ankara'nın desteğini almada PKK'ya karşı tasfiye operasyonuna destek vermenin işe yarayabileceğini hesap ediyor. ABD şimdiye kadar Ankara'dan toplumsal muhalefet nedeniyle istediği gibi bir destek alamamıştır. Bu nedenle PKK'nın tasfiyesi karşılığı böyle bir destek talebini açık ya da örtülü istiyor olabilir. Bu arada İran'a karşı Kuzey Irak'taki örgütlenmelerden de destek umduğu hesaba katılmalıdır. Bu destek önemli oranda Barzani kuvvetlerinden beklenmektedir fakat PKK'nın İran ve Suriye'deki uzantıları nedeniyle bu işte kullanılması da gündeme gelebilir. Barzani gibilerin destekte ayak sürtmeleri olasılığı karşısında buradaki PKK gibi alternatif güçlerin Barzani'ye karşı bir sopa olarak kullanılma hesabı da göz ardı edilmemelidir. ABD'nin eğer diğer alternatifler tükenirse, PKK'yı burada kullanabileceği görülüyor. Bu açıdan Ankara, Tahran ve Şam üzerindeki hesapların yapılışında bir denge politikası izlemeye çalışmaktadır Washington yönetimi. Bunun temelinde ise ilişkilerde yıkıcı faaliyetleri de dışlamayan emperyal merkezlerle müttefik ilişkilerinin sorgulanmaması ve açık tavır alınmaması yatmaktadır. Emperyalizmle tavizkâr bir ilişki sürecine giren ve onlardan medet uman yönetimler sonunda emperyalizmin ilk hedefi haline gelirler. Saddam'ın işbirliği hem kendisini hem de ülkesini felakete sürüklemiştir. İran devrimi sonrası İran şahına ABD'ye girme izni verilmediği hatırlanmalıdır.”122 Rusya’nın Yeni Savunma Doktrini: Düşman: ABD, NATO ve İsrail Üçlüsü Rusya'nın en önemli gazetesi olan Pravda, Rusya Savunma Bakanlığı Uzmanlar Grubu'nun hazırladığı yeni askeri doktrini açıkladı. Savunma Bakanlığı ve Kremlin'in onayına sunulan doktrinde, Amerika Birleşik Devletleri ve NATO Moskova'nın potansiyel düşmanları olarak gösteriliyor. Rus gazetesinin Başyazarı Dimitr 122 Aydınlık / Emin Gürses 206 Sudakov tarafından kaleme alınan bir yazıyla kamuoyuna açıklanan doktrin ülkenin yeni savunma stratejisinin nasıl olacağı konusunda uzman görüşlerini içeriyor. ABD ve NATO Neden Avrasya’ya Düşman? Gazete bu durumun iki nedenle ortaya çıktığını vurguluyor. Rusya'nın sınır güvenliği ve nükleer silahların yaygınlaşması. Moskova özellikle sınırlarına yakın bölgelerde "demokratikleşme" adı altında yaşanan olaylardan ve Amerikan tarafının nükleer silahlarla ilgili bilgileri yeniden gizlemesinden rahatsızlık duyuyor. Buna bağlı olarak yeni askeri doktrinde uzun menzilli nükleer silahların savunma güvenliği garantisi nedeniyle güçlendirilmesi savunuluyor. Rus Ordusu Güçlendirilecek Rus Ordusu'nun silah gücünün arttırılması da yeni doktrinin parçalarından biri. Ayrıca Savunma Bakanlığı uzmanları tarafından hazırlanan "Askeri Doktrin 2006" başlıklı rapor Rus Ordu mensuplarının sosyal ve güvenlik haklarının arttırılmasını öngörüyor. Moskova'nın önemli siyasi uzmanlarından biri olan Politik Araştırmalar Enstitüsü Müdürü Sergei Markov "Askeri Doktrin 2006" başlıklı raporu değerlendirdi. Markov, NATO ve Amerika Birleşik Devletleri'nin Sovyet döneminden beri Rusya için potansiyel düşmanlar olduğunu belirtiyor ve ekliyor: "Ama bu yeterli değil. Rusya kendi sınır güvenliği, yabancı destekli terör ve bazı bölgesel sorunlarla da yakın ilgi kurmalı." Markov'un bu değerlendirmesi Rus basını tarafından da kabul ediliyor. Yeni Rus askeri doktrininde birlikte olunması gereken ülkeler ise eski Sovyet Devletleri olarak tanımlanıyor. Doktrin Nasıl Onaylanır? Rus askeri uzmanların hazırladığı doktrin henüz onaylanmadı. Doktrinin yürürlüğe girmesi için önce Savunma Bakanlığı, daha sonra Parlamento'nun alt kanadı DUMA, ardından Parlamento'nun üst kanadı ve nihayet Devlet Başkanı Putin tarafından onaylanması gerekiyor. Rusya ve ABD'nin Üs Satrancı Rusya'nın askeri uzmanları yeni askeri doktrinde ABD ve NATO'yu potansiyel düşman olarak gösterirken en önemli vurguyu, Amerikan tarafının Rus sınırlarına yakın bölgelere yaptığı müdahaleye yapıyorlar. Son aylarda Orta Asya ve Kafkasya'da ABD ile Rusya arasında üs satrancı yoğun biçimde yaşanıyor. Moskova'nın Şanghay işbirliği Örgütü'ndeki müttefikleri Amerikan üslerinin topraklarından çekilmesini istiyor. Bunun son örneği Özbekistan olmuştu. Özbek yönetimi Andican olaylarından Amerikan tarafını ve özellikle para spekülatörü George Soros'u sorumlu tutmuş ve Amerikan üslerinin boşaltılmasını istemişti. ABD, Orta Asya'daki üslerini boşaltırken bir yandan da kendi tarafındaki ülkelerden Rus üslerinin kalkmasını istiyor. Önce Ermenistan'daki Rus Üssü kısmen boşaltıldı. Gürcistan Savunma Bakanlığından yapılan açıklamada, bu yıl içinde Batum ve Ahılkelek'teki Rus üslerinden 45 tank, 162 zırhlı araç, 52 top ve çeşitli tiplerde 500 askeri teçhizatın çekildiği belirtildi. Verilen bilgilere göre, malzemelerin yarısı vagonlara yüklenerek Ermenistan'daki Gümrü askeri üssüne, yarısı Rusya'ya götürüldü. Gürcistan'daki Ahılkelek ve Batum üslerinin 1 Ocak 2008 tarihine kadar tamamen kapatılması öngörülüyor.123 Türkiye’nin konumu ve tarihi sorumluluğu “Ulusal Kurtuluş Savaşımızın en önemli stratejilerinden birisi, Doğu cephesinde İtilaf devletlerinin Birinci Dünya Savaşı sonrasında yürürlüğe koymaya çalıştığı emperyalist stratejiyi defetmek ve buradan sağlanan destekle Anadolu'da bağımsızlık yolundaki adımları kuvvetlendirmekti. Dolayısıyla bunun için öncelikle dönemin emperyalist gücü İngiltere'nin Kafkaslar'da Kemalist-Bolşevik işbirliğinin önüne geçecek bir Kafkas Şeddi yaratarak bu iki kuvvetin temas etmesini engelleme projesi geçersiz kılınmalıydı. Bugün de emperyalist devletlerin Türkiye'nin içinde bulunduğu coğrafyada aynı projeyi uygulamaya çalıştıkları görülüyor. Geçtiğimiz ABD Silahlı Kuvvetler Dergisi'nde Ralph Peters imzasıyla çıkan "Kanlı Sınırlar: Daha İyi Bir Ortadoğu Nasıl Görünür?" başlıklı yazı ve yazıyla birlikte yayımlanan harita, bunu kanıtlıyor. Geçmişte Kafkas Seddi'nin İngiliz emperyalizmi tarafından taşıdığı stratejik işlev, ABD tarafından bugünün koşullarına uyarlanıyor. Pentagon haritasından bu anlaşılmaktadır. 123 Aydınlık / Teoman Alili 207 Birinci Dünya Savaşı'nı izleyen dönemin tampon devletleri Ermenistan, Azerbaycan ve Gürcistan'dı. Bunların içinde emperyalizmin özellikle cepheye sürdüğü devlet Büyük Ermenistan hayalleri güden Ermenistan'dı. Öyle ki, Milli Mücadele'nin yayın organı Hakimiyet-i Milliye'de yayımlanan "Doğu İhtilali" başlıklı başyazıda Ermenistan nezdinde Kafkas Şeddi, "Doğu ihtilal makinesinin iyi işlemesine mani olmak için, bu ihtilalden etkilenecekler tarafından makinenin çarkları arasına sıkıştırılmış ecnebi bir cisim" olarak tanımlanmaktaydı. Aynı yazıda Ermenistan'ın İngiliz emperyalizmi nezdinde üstlendiği görev içinse şu saptamalara yer verilmekteydi: "Ermenistan, Doğu'da büyük bir inkılap gayesi için çalışan mazlum milletler arasında, komitacı kafasıyla mazlum milletler birliği arasında yabancı ve bozguncu bir unsur vazifesini yapıyordu. Doğu milletlerinin temasına engel oluyor, Doğu'da İngiliz emperyalistleri için bir dayanak hizmeti görüyordu. Bunun için Ermenistan'ın düne kadar mevcut olan şartlar dahilindeki varlığı, bütün Doğu milletlerinin selameti demek olan Batı'ya karşı Doğu ihtilali için büyük bir engel teşkil ediyordu." Ermenistan'ın İngiliz emperyalizmi tarafından Türkiye ile Bolşevik Rusya arasında tampon görevi görme ve Doğu İhtilali'nin en önemli iki gücünün temasını engelleme yönündeki bu piyonluğu ise, Ermenistan'ın ilk Başbakanı Ovanes Kaçaznuni'nin Rus Çarlığı, İngiliz ve Fransız emperyalizmi tarafından kullanıldıklarını itirafı ile sona eriyordu. Bugün BOP kapsamında Pentagon'un piyasaya sürdüğü haritaya baktığımızda "denizden denize uzanan Büyük Ermenistan" aldatmacasının yerini, sınırları Kerkük'ten Doğu Karadeniz kıyılarına uzanan "Özgür Kürdistan"ın aldığı görülmekte. Ermenistan ve Gürcistan ise, ABD'nin BOP kapsamındaki emperyalist projesinde yeni Kafkas Seddi'nin değişmez devletleri olarak Rusya, İran ve Türkiye merkezli ittifakın karşısında yeniden cepheye sürülüyor. Geçtiğimiz günlerde İsrail'in Lübnan'ı işgal etmesi ile başlayan süreçte ABD Dışişleri Bakanı Condeleezza Rice'ın "yeni bir Ortadoğu'nun zamanı geldi demesi ise BOP’un sinsi hesabını ortaya koyuyor.”124 ABD liderliğindeki Batı Sovyetler Birliğini çökerttikten sonraki 10 yıl (1989-1999) boyunca Birliğin çekirdeği olan Rusya'yı küresel ekonomik, ticari ve finansal sisteme entegre etmeye çalıştı. Bu dönemde, bir yandan fakirleşen Rus halkının sosyo-kültürel yapısı erozyona uğratılırken, bir yandan da Uluslararası Para Fonu (IMF) ve Dünya Bankası (WB) tarafından borca sokulan Rusya'yı politik kontrola alma çabaları yoğunlaştı. 2000 yılından itibaren iktidara gelen Putin, Sovyetler Birliğinden sonra Rusya'nın da dağıtılma ve Batının kontrolü altına alınma sürecini çabuk fark etti. İktidarının ilk dört yılında karşı tarafı fazla ürkütmeden kontrollü bir şekilde, sürüklenişi durdurmayı başardı. 2004 yılında başlayan ve halen devam eden iktidar döneminde ise; konjonktürel politik ve ekonomik gelişmelerden de yararlanarak karşı atağa geçti. Bugün gelinen noktada Rusya, ekonomik, sosyal, askeri, teknolojik ve politik olarak ABD karşısında 1970'lerin Dehşet Dengesi olarak adlandırılan güç dengesini sağlamış gözükmektedir. Yeni aşamadaki mücadelenin amacı ise şüphesiz dengeyi kendi lehine çevirmektir. ABD'nin Ortadoğu, Kafkaslar, Karadeniz ve Orta Asya'daki politik ve askeri karşı atakları, bu ülkenin Rusya'nın 1989'da bozulan dengeyi yeniden sağladığının farkında olduğunu göstermektedir. ABD, Rusya'nın yeniden yükselişi karşısında NATO ve ikili stratejik ilişkilerini kullanarak Rusya'nın yakın coğrafyasında askeri yığınaklanmaya başlamıştır. Bunun anlamı, dünyamızın yeniden Soğuk Savaş dönemine girdiğidir. Rusya'nın Yeni Soğuk Savaş Stratejisi Rusya, bir yandan küresel sistemdeki Batı hegomonyasına karşı uluslararası yöntemler ile ekonomik mücadele verirken, bir yandan da yeniden başlayan askeri satışlar ve enerji bağlantıları ile politik etki alanını Sovyetler Birliği dönemindeki seviyeye çıkarmaya çalışmaktadır. Rusya'nın, 1995'te 3 milyar dolar olan silah ihracatı 2004 yılında 6 milyar dolara yükselmiştir. Bu rakam Sovyetler Birliği çöktüğünde 2 milyar doların altındaydı. Rusya 2006 yılında Cezayir'le yaptığı anlaşma gereğince bu ülkeye 4 milyar dolar değerinde silah satacaktır. Rusya, Sovyetler Birliğinin çöküşünü bir daha yaşamamak için, Batı'nın ekonomik, askeri ve politik 124 Aydınlık / Deniz Yalçın 208 stratejilerine karşı kendi stratejilerini geliştirmekte ve uygulamaktadır. Rusya'nın stratejisi bu defa Küresel ekonomik şartlara uyumludur ve başarı vaat etmektedir. Çünkü Batı'nın kullandığı stratejik enstrümanları çok iyi bilmekte ve analiz edebilmektedir. Son beş yıldır, Orta Asya devletleri üzerinde gelişmekte olan ABD ve AB etkisini durdurmuş ve geriletme aşamasına gelmiştir. Diğer taraftan AB'nin Rusya'ya olan enerji bağımlılığını kullanarak bölgesel ve global sorunlarda, AB'nin politik ağırlığının ABD'ye kaymasını engellemiştir. Özellikle BM Güvenlik Konseyi üyesi Fransa'nın politik desteği, Avrupalı diğer Konsey üyesi İngiltere'yi dengelemektedir. AB içinde en sıkı ekonomik, ticari ve teknolojik işbirliği içinde olduğu Almanya'nın ve Asya'nın yükselen gücü Hindistan'ın BM Güvenlik Konseyi üyesi olması, Rusya'yı, dünya çapındaki politik ağırlığını büyük ölçüde artıracaktır. ABD'nin, BM tarafından sunulan yeniden yapılanmaya karşı çıkmasının nedeni budur. • Artan petrol fiyatlarının da desteğiyle 2005'te 102 milyar dolar dış ticaret fazlası veren Rusya'nın sosyal projelere ayırdığı kaynaklar artmıştır. Bu durum Putin yönetimine verilen kamuoyu desteği ile sağlama almıştır. • Hindistan ile birlikte uçaklara karşı kullanılan yeni füzenin geliştirilmesi için anlaşma sağlanmıştır. • Yabancı banka ve sigorta şirketlerinin Rusya'da şube açmaları yasaklanmıştır. • Suriye ile gaz işleme tesisi ve boru hattı inşası ile taşıma konularında 370 milyon dolarlık iki anlaşma imzalamıştır. • Rusya ile İran arasında 29 adet uçak savar füze satım anlaşması imzalanmıştır. • Rusya, ABD veya NATO askeri alt yapısının Rusya'nın sınırlarına kadar uzanması halinde 1990'da Paris'te imzalanan Avrupa’daki Konvansiyonel Kuvvetlerin Sınırlandırılması Anlaşması’ndan (CFE) çekileceğini, bu konuda, özellikle ABD'nin Romanya ve Bulgaristan'daki yeni üslerde konuşlandıracağı asker sayısına bağlı olarak karar verileceğini açıklamıştır. Rusya NATO'nun genişlemesinin bir hata olduğunu, bunun gerçeklerle bağdaşmadığını sürekli vurgulamaktadır. • Rusya'nın en dikkat çekici stratejisi NATO'nun karşıtı olarak aynı mekanizmalara sahip Ortak Güvenlik Anlaşması Teşkilatı’nı (CSTO) kurmuş olmasıdır. NATO gibi politik ve askeri bir ittifak olan bu kuruluşa halen Ermenistan, Beyaz Rusya, Kazakistan, Kırgızistan, Rusya ve Tacikistan üyedir. Bu örgüt. Şangay İşbirliği Örgütünden daha fonksiyonel ve caydırıcı gözükmektedir. Nitekim Rusya Dışişleri Bakan Yardımcısı ve CSTO Genel Sekreteri Grigory Karasin, CSTO hakkında şunları söylemiştir: NATO, Orta Asya ve Kafkasya'yı kendisinin ilgi alanı olarak belirlemiştir. NATO'nun Orta Asya'daki bazı çıkarlara sahip olduğunu herkes biliyor. Fakat NATO ortaklarına Orta Asya ve Kafkasya'nın CSTO'nun sorumluluk sahası olduğunu hatırlatmaktan memnunluk duyarım. İlgi alanı ile sorumluluk alanı arasındaki farkın manasının anlaşılması çok kolaydır. • Bütünleşme çalışmalarına paralel olarak, Avrupa'daki son kale Beyaz Rusya ile askeri alanda da işbirliğini giderek güçlendirmektedir. Bu kapsamda Beyaz Rusya'ya verilecek S-300 hava savunma füzeleri Mart 2006 da teslim edilmiş durumdadır. ABD’nin Karşı Stratejisi ve Türkiye'nin Önemi Türkiye yeni Soğuk Savaş'ın sıcak cephesi haline gelmek üzeredir. Çünkü ABD'nin Rusya'ya yönelik karşı atak stratejisinin odak noktasını Türkiye coğrafyası oluşturmaktadır. Irak'a yerleşen ABD'nin kuzey ekseni üzerinden Hazar'a ve Kafkasya'ya ulaşabilmesi için İran ve Türkiye coğrafyasından başka seçeneği yoktur. İran, ABD karşıtı bir politika izlemekte ve Rusya'ya daha yakın durmaktadır. Bu nedenle İran yeni Soğuk Savaş'ın en kilit ülkesi haline gelmiştir. Öyle veya böyle, İran ABD kontrolüne girmeden, ABD'nin Orta Doğu, Hazar ve Orta Asya bölgesinde Rusya'ya karşı politik ve askeri denge sağlaması mümkün değildir. İran'a karşı nükleer kapasiteye sahip olma tehlikesi bahane edilerek sert önlemlerin gündeme getirilmesinin en önemli nedeni budur. Diğeri ise İran'ın Amerikan dolar rezervlerinden vazgeçme ve Euroya geçme kararıdır. Bu aşamada ABD; Diğer taraftan Rusya'nın yeni stratejisinde dikkati çeken en önemi husus, Rus ulusal şirketleri 209 vasıtasıyla dünya çapında enerji işbirliğini hedeflemiş olmasıdır. Bu çerçeve de Venezuela'dan, Libya'ya Endenozya'dan Suriye ve Irak'a kadar dünyanın her yerinde petrol arama ve üretim anlaşmaları yapmıştır. Rusya, ABD'nin Rusya'nın ulusal çıkarlarına karşı uyguladığı, doğrudan veya dolaylı stratejik girişimlere karşı süratle karşı tedbirler alırken, AB ile de ikili ilişkilerini her alanda geliştirmektedir. Rusya 1970'lerde nükleer deniz gücü ile uyguladığı askeri kuşatma stratejisini bu defa ABD'nin yakın komşuları olan Küba, Nikaragua, Venezüala, Bolivya ile stratejik ortaklık kurarak her alanda uygulamaktadır. Diğer taraftan Cezayir, Libya, Suriye, İran, Vietnam, Hindistan gibi ülkelerle geliştirilen ekonomik ve askeri ilişkiler ABD'nin etki alanını giderek daraltmaktadır. Orta Asya'daki ekonomik, politik ve askeri dengeler Rusya'nın lehine dönmüştür. Kazakistan, Özbekistan, Tacikistan ve Kırgızistan ABD etki alanından çıkmıştır. Türkmenistan'ın bağlantısızlığı devam etmektedir. Çin ile geliştirilen enerji, teknoloji ve ticari alandaki ilişkiler Pasifik'teki askeri dengeleri değiştirebilecek seviyeye yükselmek üzeredir. Rusya'nın, ABD etki alanındaki Japonya ve Güney Kore ile olan enerji alanındaki ilişkileri, kısa vadede Pasifik bölgesindeki politik ve askeri statükoyu değiştirecek gelişmelere yol açabilir. "Asya'nın NATO'su": Şanghay İşbirliği ÖrgütüGeçtiğimiz son 2-3 yılda ortaya konulan Rus stratejisinin somut uygulama alanları şunlardır . • Avrupa petrol, doğal gaz ve nükleer enerji çubukları bakımından Rusya'ya bağımlı hale getirilmiş bulunmaktadır. • Özel doğal gaz boru hattı anlaşması ile AB'nin lokomotifi olan Almanya üzerindeki politik etkisini arttırmıştır, • Tatneft ve Lukoil ile Libya'da 2.000 km2 alanda petrol arama ve geliştirme anlaşması imzalamıştır. Tatneft böylece üretim karşılığı petrol arayan ilk Rus şirketi unvanını kazanmıştır. • Büyük ölçüde Rusya’nın stratejik kontrolündeki Kazak petrolünü Çin'e taşıyacak 962 km. uzunluğundaki boru hattı 10 ay gibi çok kısa zamanda tamamlanmıştır. • Dünya'nın iki numaralı petrol sağlayıcısı olarak Rusya, enerji alanındaki egemenliğini sağlamlaştırmıştır. • Ortadoğu, Afrika ve Uzakdoğu ülkeleri ile ekonomik ve güvenlik alanlarındaki işbirliğini giderek artmaktadır. • Askeri gücünü modernize etmeye devam eden Rusya, uçuş esnasında rotasını değiştirebilen Topol-M kısa adlı kıtalar arası balistik füzeyi devreye sokmuştur. Rus Deniz Gücü yeniden Akdeniz, Pasifik, Atlantik ve Hint Okyanusu'ndaki varlık gösterme ve gözetleme faaliyetlerine başlamıştır. • Ülkedeki faaliyetlerini ulusal güvenliğe aykırı olarak değerlendirdiği 4500 NGO'nun faaliyetlerini kısıtlayan yeni bir yasayı devreye sokmuştur. Bu bağlamda Fetullahçıların okullarını kapatmıştır. • Stratejik işletmelerin kamulaştırılmasına ve mevcutların korunmasına devam edileceği açıklanmıştır. İşletmelerin Stratejik olma kriterleri olarak ulusal güvenlik ve savunmaya olan katkılarının esas alınacağı açıklanmıştır. Daha liberal ekonomik uygulamadan yana olan ekonomik danışman Andrei İlarionov görevden uzaklaştırılmıştır. Merkezi yönetimi güçlendirmek için Bölge valilerinin merkezden atanması ve seçim barajının kaldırılması sağlanmıştır. Böylece iç idari yapı; dış etkilere karşı daha güvenli bir konuma ulaşmıştır. ABD güdümündeki Evangelist dini yapılanmanın önlenmesi için yasalar çerçevesinde mücadele hızlandırılmıştır. Şanghay İşbirliği Örgütü (ŞİÖ) kuruluşunun 5. yıldönümünü 15 Haziran'da Şanghay'da kutladı. Kutlamaya örgütün yıllık olağan Doruğu eşlik etti. Kimilerince "simgesel bir şenlik", uluslararası çevrelerce "örgütün gelişiminde bir km taşı" olarak nitelenen Şanghay Doruğu tüm dünyanın ilgisini çekti. "Doğu'nun NATO"su uluslararası siyaset gündeminin en üst sıralarına yerleşti. Eskiler ve Yeniler 210 Toplantıya Çin Halk Cumhuriyeti, Rusya, Kazakistan, Tacikistan, Özbekistan, Kırgızistan devlet başkanların yanı sıra, Moğolistan devlet başkanı Enbayard, Pakistan devlet başkanı Pervez Müşerref, İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecad, Hindistan Petrol Bakanı Dora gözlemci sıfatıyla, Afganistan devlet başkanı Karzai ise Çin'in davetlisi olarak katıldı. İran'ın son iki yılda sürdürdüğü "gözlemci sıfatı”nın ardından tam üyelik için yaptığı başvuru kamuoyunda yankılandı. Doruğun ardından yapılan açıklamada, "Örgütün 5 yıl içinde kurumsal ve hukuksal yapılanmasını tamamladığı", geniş kapsamlı derin ve verimli bir işbirliğine girmek üzere çalışmaların yapılacağı bir dönemin başladığı belirtildi. Şanghay İşbirliği Örgütü yetkilileri bütünleşme sürecinin hızlanacağını, önümüzdeki 20 yıl içinde örgüt üyeleri arasında mal, sermaye ve teknoloji ve hizmetlerin serbest dolaşımının gerçekleşmesinin hedeflendiğini açıkladılar. Bu açıklamalar "Doğu'nun NATO'su"nun bir yandan da "Doğu'nun AB'si" olma yönünde geliştiğini akla getiriyor. On Yıl Önce Beş Yıl Sonra Şanghay İşbirliği Örgütü'nün bölgesel bir pakt olarak başarı kazanması ve kendisini ispat etmesi kuşkusuz uluslararası politikanın günümüzde kazandığı en dikkat çekici yönlerden biridir. Sovyetler Birliği'nin dağılmasından sonra tek yanlı girişimleriyle uluslararası politikayı biçimlendiren ABD'nin dayatmalarının dünya çapında bir tepki yaratması kaçınılmazdı, ABD'nin dayatmacılığına karşı tepkiler, daha ilk andan itibaren yükselmeye başlamıştı ancak bundan onbeş yıl önce ABD karşıtı tepkilerin Şanghay İşbirliği Örgütü gibi dev bir birlikteliğin bünyesinde gerçekleşebileceğini hayal etmek bile mümkün değildi. Şanghay'da bir araya gelen güçlerin birçoğunun (Rusya, Çin, Hindistan, İran, Pakistan) nükleer güç olması, olayın niteliğini değiştiriyor. Şanghay İşbirliği Örgütü bildik bölgesel örgütlenmelerden farklı bir birlikteliktir. Şanghay İşbirliği Örgütü aslında ABD'nin rahle-i tedrisinde yetişti, Washington'un dolaylı/dolaysız müdahaleleri ŞİÖ'nü yarattı. Şanghay İşbirliği Örgütü'nü doğuran süreç, bir Çin kaynağının ifadesiyle, Ortaasya'da boy veren "Üç Kötülük"le başladı. Bunlar "dinci gericilik, etnik bölücülük ve uyuşturucu ticaretinden beslenen uluslararası terörizm"di (Gao Quinfu, Pekin Reviev, 2001/28) Sovyetler Birliği'ni yıkılmasından sonra yenidünya düzenini "tek kutupluluk" üzerine kurmayı amaçlayan ABD, çeşitli ülkelerde etnik bölücülüğü ve dinsel gericiliği kışkırttı. Yenidünya düzeni kimi Amerikan politikacılarına göre "ideolojilerin yer almadığı bir kültürler çatışması" ortamıydı. Ulusal devletler, bu koşullarda bölünmeli parçalanmalıydı. Dağılan Sovyetler Birliği’nin etki alanları (Orta Asya ve Kafkaslar) 1991 yılından itibaren Kırgızistan ve Tacikistan’ın sınır boyları ABD’nin desteği gerici örgütlerin denetimine itilmişti. Afganistan dinci gericiliğin merkezi durumundaydı. Çeçenistan ve Sinkang Uygur’da etnik bölücülük (dinsel gericilikle içiçe yoğunlaşmıştı. ”İslam Devleti” iddiaları Ortaasya ülkelerinde bir kurtuluş modeli olarak ortaya sürülüyordu. İki yıl gibi kısa bir süre içinde 5 Orta Asya ülkesinde cami sayısı 160’dan 5000’e patlama yapıyordu. Yıllar boyu komünist barbarlığın kıskacında maneviyattan mahrum bırakılan müslümanların şimdi İslam’a yöneliş arzuları emperyalist odaklarca istismar ediliyordu. Kısacası, ateş Rusya'nın güneyini olduğu kadar Çin'in batısını da sarmıştı. Bölge ülkeleri 1990'ların ortalarından itibaren uluslararası terörizme karşı ortak tavır almanın zorunluluğunu tespit ettiler. Şu önlemleri aldılar: Din eğitimi denetim altına alındı. Camiler yıkıcı propagandanın yuvası olmaktan çıkarıldı. Çağdaş eğitim güçlendirildi ve yaygınlaştırıldı. Yabancı hareket serbestisi kısıtlandı. Öte yandan, o yıllarda Yeltsin Rusya'sını önemli ölçüde hırpalayan, bunaltan ABD Çin'e yöneldi. "Tehlikeli Çin" yaklaşımından "Çin de Çökecek" yaklaşımına geçti. Çin'i örselemenin yeni arayışları başlatıldı. Şanghay Beşlisi (Çin-Rusya-Tacikistan, Kazakistan, Kırgızistan) tam on yıl önce, 1996 211 Nisan’ında, işte bu koşullarda tarih sahnesine atılmıştı. Şanghay Birlikteliği Şanghay'da bir araya gelen Çin Halk Cumhuriyeti-Rusya Federasyonu ve Ortaasya Cumhuriyetleri ortak tehlikeye karşı ortak mücadele kararı aldılar. Şanghay Beşlisi'nin siyasal bildirgesi "dinci gericiliğe etnik bölücülüğü ve uluslar arası terörizme karşı birlikte harekete karar metniydi. Üç kötülük bölgenin istikrarının baş düşmanı ilan edildi. Kısa sürede kazanılan başarılar aynı tehlikelerin tehdidi altında yaşayan Özbekistan'ı da Örgüte çekti. Kurucu ülkeler aralarındaki sorunları barışçıl yollardan çözmeyi esas aldılar ve sınırlardaki asker sayısını karşılıklı olarak indirmeyi kararlaştırdılar 1996'da hayata geçirilen "Şanghay Ruhu" başarılı bir geçiş döneminden sonra 14 Haziran 2001'de Saint Petersburg'da "Şanghay İşbirliği Örgütü"ne dönüştürüldü. 2001 doruğunda devlet başkanları "Üç Kötülük"ün ve sınır sorunlarına çözüm arayışlarının yanı sıra siyasal alandaki işbirliğinin bir dizi ekonomik ve toplumsal anlaşma ile taçlandırılması konusunda birleştiler. Yapılan anlaşmaya göre örgüt bundan böyle her yıl devlet başkanları düzeyinde toplanacak, dışişleri ve savunma bakanları kurulları devreye girecekti. Olayların akış yönü "Şanghay Ruhu"nu güçlendirdi, Putin'in iktidara gelişinin ardından kendisini toparlayan Rusya, Çin'le ilişkilerini "stratejik ortaklık" düzeyine çıkardı, iki ülke askeri, siyasal ve ekonomik işbirliğine yöneldi. Rusya ve Çin Şanghay İşbirliği örgütü ile ABD'nin Ortaasya'ya sızışını ve etki alanını genişletme çabasını sınırlandırırken, öteki dört Ortaasya ülkesi güvenlik ve istikrar arayışını güçlendirdiler. Bu süreç içinde Çin örgütün motoru olmayı sürdürdü. 5 Temmuz 2005'de yapılan Astana Zirvesi'nde ABD'nin Şangay İşbirliği Örgütü'ne üye ülkelerdeki (Özbekistan, Kırgızistan, Tacikistan) askeri üsleri boşaltmasının istenmesi kararlaştırıldı. Şanghay İşbirliği Örgütü bölgesel alanda istikrarı sağlamakla kalmadı, ABD'ye karşı arayış içindeki Avrasya'nın neredeyse tüm siyasal güçleri için bir çekim merkezi haline geldi. Moğolistan, Hindistan, Pakistan ve İran önce "gözlemci üye" oldular ardından İran ve Moğolistan "tam üyelik" için başvurdular. Şanghay işbirliği Örgütü'nün bir başka özelliği, Asya'nın nükleer güçlerini çatısı altında toplamış olması. Çin ve Rusya'nın yanı sıra Hindistan, Pakistan ve İran'ın varlığı, ŞİÖ'nü dünyanın en caydırıcı birlikteliği haline getirdi. Rus Pravda gazetesi, Örgütün ilerleyen günlerde daha kapsamlı kararlar alacağını öne sürerken, İran'ın nükleer programı ile ilgili tartışmaların sürdüğü bir dönemde Doruğa dahil olmasının Amerikan Yönetimi açısından hiç de istenmeye bir durum olduğuna işaret etti. Asya ülkelerinin nükleer gücü çok kutuplu dünyaya geçişi kuşkusuz hızlandıracaktır. Dünyanın ABD'den ibaret olmadığını kanıtlayan Şanghay İşbirliği Örgütü'nün önünün açık olduğunu herkes teslim ediyor. ŞİÖ ve Türkiye Anakara dışında kalan belli başlı Asya ülkelerini birleştiren Şanghay İşbirliği Örgütü'nde gözler Türkiye'yi boşuna arıyor. Türkiye'nin siyasal yönetici kesimleri, çıkar odakları ve ne yazık ki emperyalizme kiralık aydınların gözleri Batı'dan başka bir şey görmüyor. Medya ufkunu sınırlandırıyor. Bunun tek İstisnası: Avrasya'daki tüm gelişmeleri büyük bir dikkatle izleyen Fethullahçılar. Bunlar Şanghay Örgütü'nün "dinci gericilik"e hem de ABD etkisine sınırlama getirme olasılığı yüksek önlemlerini kaygı ile izliyorlar. Şanghay Doruğu'nu "Asya devlerinin Zirvesi İran Tartışmasıyla Başlıyor" başlığıyla vererek olayı saptıran Zaman Gazetesi (15.06.2006) haberin içinde İran'ın ŞİÖ'ne üyelik talebinin, ABD'nin yanısıra Kırgız ve Kazak engeliyle karşılaştığını öne sürdü. İki gün sonra İran tam üyeliğe kabul edilince bakalım Zaman bu kez ne masallar anlatacak? 212 Örgütün amaçları konusu da Fethullahçı medyada farklı anlatımlara konu oluyor Ortak bildiride özellikle altı çizilen "terör, bölücülük ve dinsel gericilik" ifadelerini Zaman'cılar ellerinden geldiği kadar yuvarlıyor, "dinsel terör" önermesini gizlemeye çalışıyorlar. Oysa dünya alem biliyor: Şanghay İşbirliği Örgütü'ne varan, Ortaasya'da baş gösteren "Üç Kötülük"le başlayan sürecin birinci kötülüğü "dinci gericilik" idi. Zaman Gazetesi bir yandan da başbakan RT Erdoğan'ın teşkilata ilgi duyduğunu, Rusya lideri Putin'den "ŞİÖ ile işbirliği için destek" istediğini, Putin'in teklifi "çok olumlu" karşıladığını iddia ediyor (15.06.2006) Zaman kendi verdiği haberi bir satır aşağıda kendisi tekzib ediyor. "ŞİÖ kuruluşunun ilk yıllarında Türkiye 'gözlemci üyelik" için başvurmuş ama bu başvuru kabul edilmemişti." AKP hükümetinin Avrasya'daki oluşumlar nezdinde zaman zaman nabız yokladığı, "beni de içinize alsanıza" diye mesajlar yolladığı biliniyor. Ancak Şanghay İşbirliği Örgütü'nün 1996'da ilk kez yayımlanan siyasal bildirgesinde açıkça ifade edilen "Üç Kötülük" anlayışı AKP'nin önünü kesiyor. AKP Şanghay Örgütü'ne ve Asya dünyasına o kadar uzak ki... Şanghay İşbirliği Örgütü'nün kuruluş amacının dolaylı olarak ABD'yi Ortaasya'nın dışında tutmak olduğunu dünya alem biliyor. Fethullahçılar'ın çok yakından tanıdığı ve hakkında kampanya yürüttüğü Özbek Cumhurbaşkanı Kerimov Şanghay'a varışında "artan tehditlerin teşkilatı daha önemli hale getirdiği"ni ifade ederken, yoksa Fethullahçıları mı kastediyordu? Sonuç Şanghay İşbirliği Örgütü'nün kısa sürede ulaştığı nokta, hem ABD'nin tek yanlı dayatmacılığına karşı güçlü bir mücadele seçeneği sunuyor hem de ABD'yi Avrasya'nın dışına itmeyi sağlıyor. Türkiye'yi yönetenler ve özellikle AKP ülkeyi Avrasya'nın dışında tutmak, Batı'ya "çıpalamak" için uğraşıp duruyorlar. Ancak, hayat getirip dayatıyor.”125 Amerika ve İsrail, Ortaasya’da, İslam’a susamış müslümanların, manevi ilgi ve ihtiyaçlarını istismar ederek, bölgedeki emperyalist hegemonyasının kurmak istiyor... Fethullahçıları da taşeron olarak kullanıyor ve kendilerine bazı imkanlar sağlıyor. Radikal şeriatçıları da bölge halkını ılımlı İslam’a razı etmek üzere, yine kendileri kullanıp kışkırtıyor. Bizde ulusalcı geçinen bazı çevrelerin yanlışlığı ve yamukluğu da; bizzat islamın kendisini ve halkın dine yönelmesini tehdit ve tehlike saymalarıdır. Bu şaşkın ve şaşı yaklaşım ise, hem radikalcilere hem de ılımlı istismarcılara, mazeret ve meşrutiyet kazandırıyor ve müslüman halkı emperyalist odakların tuzağına itiyor. Bu kesimlerin, D-8 oluşumuna soğuk bakmaları da, hem kafa yapılarını, hem de samimiyet ayarlarını ortaya koyuyor. TESEV’İN ANKETİ VE TERESLERİN ETİKETİ! TÜSİAD’ın Sesi ve Siyonizmin Türkiye Temsilcisi TESEV’e göre: Türkiye'de irtica tehlikesi yok(muş)!? Türkiye Ekonomik ve Sosyal Etüdler Vakfı'nın (TESEV) yaptığı araştırmayla 'laiklik tehdit altında' görüşünün halk arasında kabul görmediği ortaya koyulmuş!?.. TESEV'in yaptırdığı ankete katılan bin 500 kişinin yüzde 73'ü 'Laiklik tehdit altında mıdır?' sorusuna 'hayır' cevabını veriyormuş!. Ankete göre vatandaşların yüzde 54'ü laikliğin devamı için ordunun desteğine gerek olmadığını düşünüyormuş.. Katılımcıların sadece yüzde 24,8'i laikliğin korunmasında orduya görev düştüğüne inanıyormuş.. Anketi değerlendiren TESEV Başkanı Can Paker, "Bu rapor gösterdi ki Türk halkı irtica tehlikesi vermiyor." diye konuşmuş!. TESEV, Türkiye'de yaşanan değişimi belirlemek amacıyla 1999 yılında yaptığı araştırmanın bir benzerini hazırladı. 23 ilde 18 yaş üstü bin 492 kişi arasında yapılan ve laiklik, köktendincilik, türban gibi konularla ilgili sorular yöneltilen araştırma ilginç sonuçlar ortaya çıkardı. TESEV'in 'Değişen 125 Dr. Cüneyt Akalın 213 Türkiye'de Din, Toplum ve Siyaset' isimli araştırmasının sonuçları düzenlenen bir basın toplantısıyla açıklandı. Conrad Otel'de yapılan toplantıya raporun hazırlayıcılarından Sabancı Üniversitesi Öğretim Üyesi Ali Çarkoğlu ve Boğaziçi Üniversitesi Öğretim Üyesi Binnaz Toprak ile TESEV Başkanı Can Paker, Gazeteci-Yazar Etyen Mahçupyan katıldı. Mayıs ve haziran ayları arasında hazırlanan araştırmanın sonuçlarını değerlendiren Can Paker, Türkiye'de irtica tehlikesinin olmadığını söyledi. Paker, araştırmaya göre 'Türkiye'nin yaklaşık üçte ikisinin İslamcı, üçte birinin de laikçi' olduğunu belirterek, "Fakat önemli olan bu kesimlerin pek çok konuda beraber yaşayabildiğidir." Buyurmuş!. Rapor, son dönemde sık sık gündeme getirilen laikliğin tehdit altında olduğu görüşünün aksine bir durum ortaya koyuyormuş.. Araştırma sorularına cevap verenlerin yüzde 73,1'i laikliğin tehdit altında olmadığını belirtirken yüzde 22,1'i de 'Laiklik tehdit altındadır' görüşünü savunuyormuş.. 'Türkiye'de şeriata dayalı bir din devleti kurulmasını ister misiniz?' sorusuna ankete katılanların yüzde 76'sı 'hayır' cevabını veriyormuş.. 1999 yılında bu soruya aynı cevabı verenlerin oranı ise yüzde 68’lerde bulunuyormuş!.? Ankete katılanların yüzde 61,3'ü de 'Son 10-15 yılda Türkiye'de İslami temelde bir toplum ve devlet düzeni yaratmak isteyen köktendincilik yükseliyor' görüşüne katılmadıklarını belirtirken, yüzde 32,6'lık bir oran ise bu görüşü destekliyormuş.. Ayrıca rapora göre Türk halkının yüzde 48,5'i kendisini İslamcı, yüzde 20,5'i laik olarak tanımlıyormuş.. TESEV'in çalışması, son 7 yılda Türk halkının geçirdiği değişimlerden birinin de kimlik tanımında görüldüğünü kanıtlıyormuş.. Vatandaşların yüzde 44,5'i kendisini öncelikle Müslüman olarak tanımlıyormuş.. Bu oran 1999 yılında yapılan araştırmada yüzde 35,7 civarında bulunuyormuş! Raporun ilginç sonuçlarından biri de başörtüsü takan kadınların sayısındaki değişimle ilgili olmuş.. Ankete katılanların yaklaşık yüzde 65'i son 10 yılda başını örten kadınların sayısında artış olduğunu düşünüyormuş.. Fakat 1999 yılında yapılan araştırmada başörtülü sayısının arttığını söyleyenlerin oranı yaklaşık yüzde 74'müş.. Bu sonuçlar sanılanın aksine başörtülü sayısının azaldığını ortaya koyuyormuş.. Ankete katılan vatandaşların yüzde 38,2'si en önemli sorunu işsizlik olarak gösterirken, yüzde 12,1'i enflasyonu, 11,1'i de terörü en büyük tehlike olarak gösteriyormuş… Rapor, AK Parti iktidarı döneminde değişim olup olmadığını da sorgulamış.. Ankete katılanların yüzde 60'ı dindar kişilerin, yüzde 55'i de laik kesimin devlet kurumlarında karşı karşıya kaldıkları tavırda olumlu değişim olduğu yönünde görüş belirtiyormuş.. AK Parti iktidarında ekonominin olumlu yönde değiştiğini belirtenlerin oranı da yüzde 67 olarak ortaya çıkıyormuş!.? TESEV Raporundan Çıkan Türkiye Tablosu Sorunlar olsa bile demokrasi en iyi yönetimmiş... Laikliğin korunması için ordu gerekli değilmiş… En önemli sorun işsizlik ve enflasyon imiş... Türban yasağının kalkması rahatsız etmezmiş... Laiklik tehdit altında değilmiş… İntihar eylemleri tasvip edilemezmiş... Türkiye'nin sorunları sivil yönetimle çözülebilirmiş... Dindar çevrelerin laik çevrelere baskı yapmıyor imiş… Ekonomik, sosyal, kültürel farklılıkları olanlar birbirine yaklaşıyor imiş… AK Parti iktidarında iyiye doğru değişim yaşanıyor imiş... Şimdi; sicili belli, geçmişi kirli bu TESEV araştırma sonuçlarını nasıl okumalıyız? 1- Ordu Türkiye’nin baş belasıdır. Her şeye burnunu sokmamalıdır. 2- AKP eliyle Milli ve İslami uyanış yozlaştırılmış ve sömürü saltanatı için bir tehlike olmaktan çıkarılmıştır. 3- Başörtüsü sorunu AKP eliyle çözülmeli, Tayip ve ekibi kahramanlaştırılmalıdır. 4- AKP döneminde sömürü sermayesi ve rantiye ekonomisi en karlı çağını yaşamaktadır. 5- Türkiye’de Milli ve Manevi değerlerle savaşarak değil, onları laytlaştırarak bertaraf etmek daha 214 kolay ve daha akılcıdır!. 6- Erbakan’sız, yani Milli şuur ve yerli onur taşımayan her oluşum, dış güçlere yaramaktadır. Türkiye Ekonomik ve Sosyal Etüdler Vakfı (TESEV)’in demokratikleşme sorumlusu Derya Demirler’e göre: Türkiye’de dindarlık var; ama irtica yok muş! İşte 22. Kasım. 2006. Zaman Gazetesindeki yazısı kendilerini ve kirli niyetlerini ele veriyordu: “Türkiye'de modernleşme süreciyle birlikte yeniden düzenlenmesi tasarlanmaya başlanan ve Cumhuriyet'in kuruluşuyla birlikte yasalar ve kurumlar aracılığıyla yapılandırılan din-devlet-toplum ilişkileri; günümüzde de sorun alanlarından biri olmayı sürdürüyor. Zaman zaman toplumsal ve siyasi yapılar nezdinde kutuplaşmaya sahne olan bu mecranın eğitim hakkı, inanç ve ibadet özgürlüğü vb. kişi hakları çerçevesinde "bir soruna" işaret ettiği söylenebilir. Türkiye'deki demokratikleşme çabalarına siyasa oluşturmaya yönelik araştırmalar yürüterek katkıda bulunmayı amaçlayan TESEV, 1999 yılından bu yana demokratikleşmenin sorun alanlarından biri olarak dindevlet-toplum ilişkileri alanında çalışmalar yürütüyor. TESEV Demokratikleşme Programı'nın söz konusu proje bünyesinde tamamlamış olduğu son çalışma ise Ali Çarkoğlu ve Binnaz Toprak tarafından gerçekleştirilen "Değişen Türkiye'de Din, Toplum ve Siyaset" başlıklı rapor oldu. Bu rapor, Mayıs 2006'da Türkiye nüfusunu temsil niteliğine sahip 1492 kişiden oluşan bir örneklem ile gerçekleştirilen anket çalışmasının bulgularına dayanıyor. Rapor; TESEV'in 1999 yılında kamuoyuna sunduğu "Türkiye'de Din, Toplum ve Siyaset" çalışmasını Türkiye'nin geçirdiği toplumsal ve siyasal dönüşümlere paralel olarak yeniden ele alma amacıyla hazırlandı. Aradan geçen yedi yıl içinde, AB sürecinin de etkisiyle, demokratikleşme yönünde önemli yasal ve idari düzenlemeler gerçekleştirilirken; toplum nezdinde vatandaşlığın katılımcı bir demokrasi anlayışı içinden tartışılmaya, kimliksel aidiyetlerin (etnik, dinsel ve cinsel) ve ilişkili olarak hak taleplerinin daha yüksek sesle ifade edilmeye başlandığı bir sürece girildi. Çalışmanın "Değişen Türkiye"ye vurgu yapması bundan kaynaklanıyor. Diğer bir deyişle, sürekli değişim halinde olan bir ülkede, her sosyal bilim çalışmasında olduğu gibi sadece bir anı fotoğraflayan bu çalışma, etki etme potansiyelinin, dolayısıyla bizlerin sorumluluğunun arttığı bir "Değişim"e işaret ediyor. TESEV’e göre: Halk, irtica tehlikesine inanmıyor(muş..) “Çalışma, "laikliğin muhafaza edilmesi kaygısı" ve "irtica tehdidi" olarak ifade bulan ve değişik çevrelerin kamuoyuna gerçekmiş gibi sunduğu izlenimler yerine verilere dayalı bir tartışmanın zemininin oluşumuna katkı sunmayı amaçlıyor. Ankete dayalı tüm çalışmalarda olduğu gibi bu çalışma da ülke çapında genel eğilimleri tespit etmeye yönelik olarak dört temel soruya tatmin edici yanıtlar bulma hedefiyle hazırlandı: 1) Dini hassasiyetler ve siyasi tercihler arasındaki ilişki; 2) Kürt ve Ermeni meseleleri gibi Türkiye'nin diğer toplumsal sorunlarına yönelik algı ve görüşler; 3) Aile ilişkileri, gündelik davranış biçimleri ve 4) Kamusal alan ve vatandaşlık ilişkisi, başörtülü kadınların kamusal alanda "görünür"lüklerine ilişkin fikirler ve başörtüsü yasağı. Bu sorulardan hareketle yola çıkan araştırmanın en önemli bulgularından birini, "laik" ve "dindar" kesimler arasındaki toplumsal kutuplaşmanın odak noktalarından biri olan "başörtüsü sorununa" ilişkin yaklaşımlar oluşturuyor. Çalışmaya göre, başörtülü kadınların sayısının arttığı yönündeki % 64 düzeyindeki algıya rağmen, 1999'dan bu yana başını örten kadınların sayısının artmadığını, aksine % 9 oranında bir azalma olduğunu gözlemliyoruz. Türkiye'de irtica tehdidi olduğunu düşünenlerin bir kısmının, bu düşüncelerine gerekçe olarak başörtülü kadınların sayısındaki artışı göstermeleri ise algı ile gerçek arasındaki çelişkiyi ortaya koyuyor. Bu noktada başını örten anne ve büyükannelerden farklı olarak kamusal alanda var olma talebiyle ortaya çıkan başörtülü kadınların; modernleşmenin şekilsel göstergelerine büyük önem atfedildiği Türkiye'de hâlâ tehdit unsuru olarak algılandığını söylemek mümkün. Bununla ilişkili olarak araştırmanın en çarpıcı bulgularından bir diğerini ise başörtüsü kullanan 215 kadınlar arasındaki düşüşün en fazla 18-24 yaş grubunda yer alması oluşturuyor. Bu ise genç kadınların üniversiteye gidebilmek için başlarını açmak zorunda kaldıkları ihtimalini düşündürtüyor. Nitekim araştırmaya katılan herkese yöneltilen "üniversite çağında başını örten bir kızı olsaydı üniversiteye devam edebilmesi için kızlarının başını açmasını onaylayıp onaylamayacakları" sorusuna % 64,9 onaylayacaklarını söylüyor. Ancak üniversite eğitimi almak için başörtüsünden vazgeçilebileceğini söyleyenlerin yüksek bir oranda çıkması, özellikle 28 Şubat ertesindeki uygulamalarla, "ya başörtüsü ya da eğitim" ikiliğinin dayatılmasının demokrasi, hak ve özgürlükler bağlamında bir soruna işaret ettiği gerçeğini değiştirmiyor. Aksine belki de bu gerçeği bir kez daha ifşa ediyor.” Derya Hanım iman gelmiş: “Dindarlık laikliğe halel getirmiyor...”muş! “Dindarlık ve laiklik eksenindeki kutuplaşmaya dair temel bulguları ise şu şekilde özetlemek mümkün görünüyor: 1999 yılından bu yana kendisini dindar ve öncelikle Müslüman olarak tanımlayanların oranında yaklaşık olarak %10'luk bir artış görünüyor. Bununla paralel olarak "din temelli politika yapan siyasi partilerin olabileceğini savunanların oranının 1999'da % 21 iken 2006'da % 41'e yükseldiği saptanıyor. Ancak, dindarlığın artmasıyla laikliğin tehdit altında olması arasında bir korelasyon olmadığını görüyoruz. 1999 yılında gerçekleştirilen çalışmada da olduğu gibi, 2006 yılında da şeriat devletinin çoğunluk tarafından desteklendiği bulgusuna ulaşılmıyor. Aksine 1999'da % 21 oranında seyreden desteğin 2006'da % 9'a düştüğü görülüyor. Araştırmadan hareketle, laiklik konusunda toplumsal düzeyde bir gerginliğin olduğunu tespit etmek mümkün. Zira, laiklik konusundaki sorulara verilen yanıtlar, yukarıdaki veriyle derin bir tezat oluşturuyor. % 25-30 arasında bir kesim Türkiye'de köktendinciliğin yükselmesi, laikliğin tehdit altında olması, şeriat devleti kurulması konularında tedirgin. Laikliğin korunması konusundaki endişelerin nereye kanalize olduğuna baktığımızda ise ilginç bir tablo ile karşılaşıyoruz. Bununla ilişkili olarak araştırmada Türkiye'de demokratik süreçlere duyulan güven ve bu bağlamda ordunun siyasetteki rolü de sorgulanan konulardan biri. Araştırmaya göre halkın büyük bir kesimi tarafından demokrasinin en iyi yönetim biçimi olduğuna dair % 77'yi bulan yaygın bir inançtan bahsedilebiliyor. Ancak demokrasiden ne anlaşıldığı konusuna biraz daha yakından bakıldığında ordunun sivil siyaset içinde bir aktör olarak yer almasının kanıksandığını görüyoruz. Laikliğin korunması konusunda ordunun desteğine başvurmaya ihtiyaç olmadığı % 54 oranında kabul edilen bir önerme olurken, ordu mensuplarının gerektiğinde sivil yönetimi eleştirebilecekleri görüşünün % 59 oranında destek bulması, toplum nezdinde sivil siyasete duyulan güvenin kırılgan bir niteliğe sahip olduğunu ortaya koyuyor. Başka bir yorumla ise sürekli ordunun vesayetinde olan bir siyaset anlayışının yerleşiklik kazandığı ve başka türlüsünün düşünülemediğini de söylemek mümkün. Araştırmanın demokrasi algısıyla ilgili bir diğer bulgusu ise temel hak ve özgürlükler konusunda çoğunluktan farklı din, mezhep ve etnik kökenlerden gelen vatandaşların hak taleplerine yeterince duyarlı bir biçimde yaklaşılmaması. Halkın büyük çoğunluğunun Sünni Müslüman olduğu Türkiye'de örtünme, imam hatip liseleri vb. konularında gösterilen demokrasi reflekslerini Kürt, Alevi ve gayrimüslimlerin sorunlarına yaklaşımlarda göremiyoruz. Kendinden farklı olanın hak taleplerine duyarlılık örgütleme yönünde bir zafiyetin yanı sıra, özellikle Sünni ve Aleviler arasındaki ayrışmanın arttığı araştırmada tespit edilen bulgulardan bir diğerini oluşturuyor.” Hayret Müslüman kesilen TESEV’ci bayan şöyle sürdürüyor: Aradan geçen yedi yıl içinde gerçekleşen gelişmeleri de göz önünde bulundurarak din, toplum ve siyaset ilişkilerine ayna tutmayı hedefleyen bu araştırmanın ortaya koyduğu ve yukarıda bir kısmı özetlenen bulgulardan ise şu saptamayı yapmak mümkün görünüyor: Dindarlık ile laiklik arasındaki gerilimin temelinde "var olanı her şeye rağmen korumak" adına statükocu bir anlayışın zihniyet düzeyinde terk edilememesi yatıyor. Siyasi muhafazakârlık olarak da niteleyebileceğimiz bu durum, toplumsal barışın tesisini güçleştirmenin yanı sıra, birlikte yaşama iradesini kırılganlaştıran, kamusal alanı bir iktidar nesnesine dönüştüren ideolojik bir kamplaşmayı ve çatışmayı kışkırtıyor. Modernleşmenin şablonlar üzerinden algılanmasının toplumsal düzeydeki karşılığı birbirini 216 anlamamak, tanımamak ve birbirine karşı sürekli olarak önyargı üretmek oluyor. Bugün, verili olanı sorgulamak ve önyargılarımızla yüzleşmek siyasi muhafazakârlığı kırmak için, belki de atılması gereken en önemli adımı oluşturuyor. Bu nedenle artık elimizdekilerle yetinmeyip, 'Başörtülü kadınların sayısının arttığına dair yanlış algının irtica tehdidinden duyulan tedirginliğe tahvil olabilmesi karşısında, başörtülü kadınların sayısı artsa ne olur? Başörtülü bir öğretmen veya hâkim neyi değiştirir? Tehdit altında olduğu düşünülen laiklik herkese neyi ifade ediyor? Anayasamıza göre sadece Sünni ve Müslüman olanlar için değil, herkes için eşitlikçi olduğu varsayılan vatandaşlıktan ne anlıyoruz? Sivil siyaset ordunun vesayetinden kurtularak ne zaman rüştünü ispat etmiş olacak?' diye sormak gerek.” diyor. Ve tabi münafıklık ediyor! Şimdi bu TESEV’ci sahte demokrasi kahramanlarına ve onların kiralık yazar-yorumlar piyonlarına soralım: Siz, sinsi ve Siyonist hesaplarınız için, dindar halkımıza hoşgörü selamları gönderirken, aynı günlerde patronunuz TÜSİAD Başkanı Ömer Sabancı’nın, İmam Hatip okullarını ve mezunlarını hedef alan talihsiz ve terbiyesiz açıklamaları neyin nesiydi?. Biz söyleyelim: Yere düşünce kelinizi ve kötü niyetinizi gösteren, Şeytanın fesiydi!.. Ve Çorum’da toplanan 12 STK’nın ortak tepkisini hak etmişti: Çorum’da 12 sivil toplum kuruluşunun temsilcileri, Çorum’da yaptığı açıklamalar nedeniyle Türk Sanayici ve İşadamları Derneği (TÜSİAD) Başkanı Ömer Sabancı ile Türk Girişim ve İş Dünyası Konfederasyonu (TÜRKONFED) Başkanı Celal Beysel’i kınadı. Turgut Özal İş Merkezi Konferans salonunda bir araya gelen Anadolu Gençlik Derneği, Alperen Ocakları, Amatör Spor Kulüpleri Federasyonu, Aydınlar Ocağı, Çağrı Vakfı, Ensar Vakfı, Hak-İş Sendikası, Hukuki Araştırmalar Derneği, İlim Yayma Cemiyeti, Memur-Sen, Öğ-Der ve Ziraat Mühendisleri Odası temsilcileri ortak bir açıklama yaptı. Sivil toplum kuruluşları adına açıklamayı yapan Ayhan Poyraz, 20 Kasımda Çorum’da düzenlenen “AB ve Türkiye Ekonomi Programı” konulu konferansa konuşmacı olarak katılan TÜSİAD Başkanı Sabancı ve Türk Girişim ve İş Dünyası Konfederasyonu (TÜRKONFED) Başkanı Celal Beysel’in açıklamalarını kınamak için bir araya geldiklerini belirtti. TÜSİAD Başkanı Sabancı’nın eleştirildiği açıklamada, şu görüşlere yer verildi: “İmam-Hatip okulları Anayasa’ya Milli Eğitim Temel Kanunu’na özellikle de değiştirilmesi dahi teklif edilemeyen Tevhidi Tedrisat Kanunu’na göre kurulmuş eğitim kurumlarıdır. Bu kurumdan mezun olan binlerce genç, bugüne kadar memleketin hizmetinde büyük işler başarmışlardır. Sayın Ömer Sabancı, İmam-Hatip okullarına ve bu okul mensuplarına karşı haksız tavır almıştır. Anayasa’nın temel ilkelerinden olan laiklik kavramının arkasına sığınarak sanki laiklik insanların dinlerini öğrenmelerine engelmiş gibi tavırlar sergileyerek inanan insanları rencide etmiştir.” İmam Hatipler yüz akımız Ömer Sabancı’nın eğitimci ve hukuk uzmanı olmadığına dikkat çekilen açıklamada, “Eğitimle ilgili fikir serdedecek bilgi donanımına da sahip değildir. Bildiğimiz kadarıyla Amerikan koleji mezunudur. Normal olan, şık ve münasip olan herkesin uzmanlık ve iştigal ettiği konularda konuşmasıdır. Bir işadamı olan Sayın Sabancı da kendi iş alanıyla ilgili eksiklikleri konuşmalıdır. Eğitim formasyonu olmayan birinin eğitimle ilgili konuşması, daha da ötesi ahkam kesmesi en azından ayıptır, gülünçtür” denildi. “İmam-Hatip düşmanlığının arkasında din düşmanlığı olduğu açıktır” denilen açıklamada, şu ifadeler yer aldı: “Bu sözleri kamuoyu kesinlikle onaylamamaktadır. Bu okullardan mezun olan binlerce insanın suskunluğu asla tepkisizlik olarak algılanmamalıdır. Demokrasi içerisinde hepsinin hesabı bir gün mutlaka sorulacaktır. İmam-Hatipler üzerindeki yalan, iftira ve polemiklere rağmen bu okullar yine memleketimizin yüz akı eğitim kurumlarıdır. İmam-Hatipliler, kendilerinden korkulacak değil iftihar edilecek kimselerdir.”126 Asıl amaçlarını bizden iyi bildikleri halde, vicdanlarını servet ve etiket hatırına bu çevrelere 126 Milli Gazete / 26.11.2006 217 kiralamış olan Yeni Şafak Yazarlarından Fehmi Koru ve Mustafa Karaalioğlu gibileri, sanki TESEV’in, TÜSİAD’ın ve onların arkasındaki Siyonist sermaye sultasının sinsi hesaplarını fark etmiyormuş gibi tutarsız bir tavırla, bu anket sonuçlarına can simidi gibi sarılmaları ve sahip çıkmaları, suni fetvalar ve yorumlar yumurtlamaları da, tek kelime ile mide bulandırıcıydı. Özellikle Fehmi Koru’nun, Türkiye’nin TÜSİAD’ın çiftliği ve AB’nin arka bahçesi yapılmasının en önemli engeli olarak “Ulusalcı ve Millici çevreleri ve dolaylı biçimde Milli Görüş gerçeğini” gösteren yazısı, bunların ayarını ortaya koymaktaydı: Bir raporu okurken... “Bunlar var diye üzülelim mi? Hayır. Çünkü yedi yıl arayla yapılmış iki araştırma karşılaştırıldığında, Türk toplumunun gidişinin demokrasiye ve normalleşmeye doğru olduğu hemen fark ediliyor. Daha hoşgörülü bir toplumun bütün sinyalleri alınıyor araştırmadan. Halkın sorunlara rağmen halinden memnun olduğu, çözümü siyasetten beklediği, bugünün dünden iyi olduğuna inandığı ve geleceğe umutla baktığı da anlaşılıyor. Lâiklik etrafındaki bölünmüşlük görüntüsü 1999'a göre 2006'da hayli azalmış durumda. Kürt ve Alevi kimlikleri, azınlık hakları, Ermeni soykırım iddiaları, Kıbrıs ve Ortadoğu'daki gelişmeler hâlâ tedirginlik kaynağı toplum için... 'Ulusalcı' söylemin sürekli işlediği, bağımsızlık, Sevr'in hortlatılması, misyonerlik, yabancıların emperyalist niyetleri gibi konular belli bir 'hassasiyet' oluşturmuş... İnsanlarımız kendisini öncelikle Müslüman, sonra Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı, daha sonra Türk/Kürt/Alevi olarak tanımlıyor; bu anlamda din bir aidiyet unsuru olarak olağanüstü önemli. 1999 araştırması 28 Şubat etkisinin sürdüğü bir dönemin izlerini taşıyordu; 2006'da dindarlar da lâikler de kendilerinden daha emin görüntüsünü veriyor. 'Dindarlara baskı yapıldığı' iddiası zayıflamış; öte yandan irtica ve türban korkusu da... Tehditler daha çok vehme dayanıyor gibi; araştırma başını örten kadın sayısında yüzde 10 gibi hatırı sayılır bir azalma kaydederken, “İrtica tehdit teşkil ediyor” diyen az bir kitle, bunu, 'başörtülü sayısındaki artışa' bağlıyor... TESEV Raporu sorunları olsa da doğru yolda ilerleyen sağlıklı bir toplum profili çiziyor.”127 BARİ MERKEZ BANKASI AMERİKA’YA TAŞINSIN! Asıl merkez Washington mu? Akşam gazetesinden Gülay Atlan 13.08.2006 günü yayımlanan röportajında, genel olarak eleştirdiğimiz konularla paralellik arz eden görüşler beyan eden Marmara Üniversitesi İktisat Fakültesi Dekanı Prof. Osman Altuğ ve İstanbul Üniversitesi Bankacılık Araştırma Merkezi Müdürü Prof. Targan Ünal’ın görüşlerine yer vermiş. Malum olduğu üzere, Devlet Bakanı Ali Babacan aniden bir açıklama yaptı ve dedi ki: ‘Merkez Bankası idari merkezi İstanbul’a taşınacak.’ Hükümetin planına göre İstanbul, sadece Merkez Bankası değil aynı zamanda BDDK (Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurulu) ve SPK’nın (Sermaye Piyasaları Kurulu) merkezlerinin de taşınmasıyla finansal başkent olacak! Merkez Bankası ise önce ‘şimdiye kadar bu yönde alınmış bir karar yok’ dedi! Sonra bu dediğinden çark etti ve bu durum Hükümet ile Merkez Bankası arasında bir zıtlaşma şeklinde yorumlandı. Tartışmaya işadamı derneklerinden banka yöneticilerine kadar herkes katılmaya başladı. Bu tartışmalar arasında ‘bari başkent de İstanbul olsun’ diyenler de çıktı! Sizleri röportajın bazı önemli bölümleri ile baş başa bırakıyoruz. Aslında merkez Washington’dadır! – Merkez Bankası’nın İstanbul’a taşınması kararı gerekli ve isabetli mi? Prof. Dr. Osman Altuğ: Merkez Bankası’nın merkezi Ankara mıdır? Aslında merkez Washington’dadır! 127 Yeni Şafak22.11.2006 218 Dolayısıyla Merkez Bankası’nın bulunduğu yer coğrafi olarak o kadar da önemli değil. Zaten önümüzdeki 10 yıllık süreçte merkez bankaları işlevlerini de kaybedecek. Çünkü dijital para sistemine geçilecek, şimdi Merkez Bankası olarak kasılan yöneticilerin bir anda işlevsiz kaldıklarını göreceğiz. Teknoloji Merkez Bankası’nın önünde gidiyor. Prof. Dr. Targan Ünal: Merkez Bankası’nın taşınması yeni alınmış bir karar değildir, bana kalırsa uzun süredir planlanan bir bütünün parçası… – Sadece yüz yüze görüşmeleri kolaylaştırması mı hedefleniyor? T.Ü.: Hükümet BMSV (Banka ve Sigorta Muameleleri Vergisi) gibi bazı idari kesintiler ve fonların ileride düşürüleceğini ve bunların da yabancı yatırımcılar için cazip olacağını açıkladı. Merkez Bankası’nın İstanbul’a gelmesiyle yabancılara bir kolaylık daha hedeflenmiş olabilir... Merkez Bankası’nın temel görevleri nedir? -Merkez Bankası ekonomi haberlerinden çıkıp güncel haberlerin baş aktörü oldu. Başkanının atanmasından taşınmasına çok fazla konuşulmaya başlandı. Merkez Bankası’nın temel görevleri nedir? O. A.: Merkez Bankası’nın temel görevi emisyon hacmini yani dolaşımdaki para miktarını ayarlamak. Merkez Bankası son dönemde büyük bir rekor kırdı. 2002 sonunda yaklaşık 7 katrilyon olan emisyon hacmini bugün 25 katrilyona çıkardı. Demek ki Merkez Bankası’nın matbaaları çok iyi çalışıyor. İkincisi bankalar arası para piyasalarında faiz oranlarını şekillendirmek ama onu da ‘üçkağıt ekonomisinin’ verdiği yöne göre yapmak, faizleri indirmek, faizleri yükseltmek ve kurları buna göre ayarlamak. Faizler yükseldikçe kurlar düşüyor, kurlar yükseldikçe faizler düşüyor gibi bir mantık içinde hareket ediyorlar ve halkımız zannediyor ki ‘Merkez Bankası paraya yön veriyor.’ – Vermiyor mu? O.A.: Hayır, bu kurumların fonksiyonları sanıldığı gibi üretime yönelik değildir. Bir ülkede paranın değerini belirleyen esas unsur ‘üretimin gücü’dür. Bizim gibi ülkelerde paranın değerini belirleyici unsur olarak tamamen parasalcı bir ekonomik model seçilir, yönetimi Merkez Bankası’na verilir, o da kendini her şeye kadir görmeye başlarsa şenlik olur. T.Ü.: Avrupa Birliği içindeki bankacılık sistemi faiz oranlarına uyum, ardından da AB içindeki Merkez Bankası’nda toplanma hedefi var. Düşününce 10 yıl içinde Merkez Bankası fonksiyonunu kaybedecektir. İşsizin enflasyonu yüzde yüz! – Merkez Bankası tüm ülkelerde fonksiyonel mi? O.A.: Türkiye’de 12 Aralık 1999 güçlü ekonomiye geçiş programıyla Merkez Bankası çok fonksiyonel hâle getirildi ve bu programla Türkiye aslında bir deli gömleği giydi. Doların kafasına bas, dolar fiyatları düşsün, düştükçe ithalat artsın, ithalat arttıkça ülkedeki işsizlik ve gelir dağılımındaki adaletsizlik daha da yaygınlaşsın. Sanki tek hedef enflasyonu aşağı çekmek. Evet enflasyonu düşürürsünüz ama herkesin enflasyonu kendine. İşsiz adamın enflasyonu kafadan yüzde 100, Merkez Bankası nutuk atıyor! Bu tip kurumlar daha çok şov kurumlarıdır.128 Bu arada Yunanistan’dan sonra şimdi İsrail bankası Türkiye’de Banka satın aldı!? İsrail merkezli Banka Hapoalim B.M Bank Pozitif Kredi ve Kalkınma Bankası A.Ş’nin (Bank Pozitif) % 57,55’ini aldığı öğrenildi. Bank Pozitif’ten yapılan açıklamada, söz konusu satın alma işleminin Hapoalim’e ait olan Tarshish-Hapoalim Holdings and Investmen Ltd’nin Bank Pozitif’in arttırılan sermaye paylarına katılmasıyla gerçekleştirdiği belirtildi. Bank Pozitif’in sermaye artış işlemlerinin 17 Kasım 2006 tarihinde tamamlanmasıyla toplam öz kaynağının 233 milyon YTL (161 Milyon ABD Doları) seviyesine yükseldiği ifade edilen açıklamada, satın alma işlemleriyle ilgili satış sözleşmesi kapsamında önümüzdeki birkaç hafta içerisinde ilave bir sermaye artışı yapılarak toplam öz kaynağın yaklaşık 170 milyon dolar civarına yükselmesinin 128 01.09.2006 / Reşat Nuri Erol / Milli Gazete 219 beklendiği kaydedildi. Açıklamada, Bank Pozitif’in kurumsal bankacılık alanında faaliyetlerine devam edeceği, bireysel bankacılık alanında geniş yelpazeli hizmet vermeyi hedeflediği, bu alandaki pilot uygulamalarını hayata geçirmeye başladığı bildirildi. Merkez Bankası İstanbul’a taşınırsa, kıyamet kopar! “Kıyamet kopar! Çünkü, taşınması olanaksızdır: Tarihi nedenlerden, bağımsızlık savaşındaki tarihsel konumundan dolayı taşınamaz; coğrafi nedenlerden, ulaşım, haberleşme, savunmada merkezi konumundan dolayı taşınamaz; ulusal ideolojik nedenlerden, Cumhuriyet ve Devrim ile özdeşleşmesinden dolayı taşınamaz.” Yankı Dergisinin, bankacılık, merkez bankası ve devlet merkezinin İstanbul’a taşınması girişimleri hakkındaki sorularını, İP Üyesi, Eski Hazine Banka ve Kambiyo Genel Müdürü, BM Daimi Temsilci Yardımcısı Ali Kocatürk yanıtladı. Bir bölümü Yankı dergisinin Eylül 2006 tarihli sayısında da yayımlanan soru ve yanıtları sunuyoruz. Yankı- Kamu bankasız devlet olur mu? Bu bağlamda dünyadaki uygulamalar nelerdir? Ali Kocatürk: Devletle kamu bankaları arasındaki ilişkilerin niteliği, bu nitelikteki değişmeyle ilgilidir ve bir dönüşüm sorunu olarak ele alınabilir. Bu dönüşüm, kamu bankaları-özel bankalar, ve tersi, çevrimlerinde kavranılabilir. Kuramsal olarak, kamu bankalarının özel bankalara dönüştürülmesi, bir yandan bu bankaların sahipliğinde diğer yandan da işlevlerinde değişiklik sağlanması, özelleştirme, olanaklıdır; karşıtı kamulaştırma da; hiçbir şey imkansız değildir. Ancak, bunların birer olgu olarak gerçekleşmesi çelişiktir; özelleştirmenin olduğu yerde kamulaştırma, ya da tersi, yoktur. ‘Kamu bankasız Devlet’ deyimlemesini, bu bağlamda, değerlendirmek gerekir. Kamu bankaları, işlevleri yönünden diğer ticari bankalardan ayrılır: Bu bankalar, kamu yarar ve çıkarını gözetme ilkesine göre çalışırlar. Amaçları, salt kar etmek değildir; tersine, yüklendikleri, sosyal, finansman ve diğer görevler dolayısıyla, görev zararı yüklenen ve kamu kaynaklarıyla bu zararları kapatılan kuruluşlardır. “Evrim Sürecinin Kaçınılmaz Sonucu” mu? IMF’ce benimsenen bir yaklaşım, kamu bankaları-özel bankalar çevrimini, özelleştirmeyi, bir evrim sürecinin kaçınılmaz sonucu olarak değerlendirmektedir. Buna göre, “özel bankalar, kamu bankalarının gelişmiş bir biçimidir; tüm ekonomik faaliyetler, ticaridir, kar amaçlıdır. Bu bankalar, öte yandan, mevduat toplama ve kredi mekanizmasından dolayı, kamu yararına çalışmaktadırlar. Esasen, Devlet özel çıkarlarla kamu çıkarlarının çatışmasını önleyecek önlemleri almakla, bu çıkarlar arasında uyum sağlayacak düzenlemeleri yapmakla yükümlüdür”. Bu görüş, özel bankaları, salt ya ticari ya da yatırım bankalarına indirgemekte; kamu bankalarını ortadan kaldırmaktadır. Burada yalın gerçek şudur: Özelleştirilen bir kamu bankası, artık, bir kamu bankası değildir; ve özelleştirme dolayısıyla, korunan bir özellik, bir kazanç olmadığı gibi aksine kayıp da vardır. Bu bankaların kamu bankalarından devşirilmesi olgusu, bu bankaların, banka olarak, kamu bankası olma karakterinin olumsuzlanmasından başka bir şey değildir. Bankalar, özünde, kamu yarar ve çıkar içindir; ve tarihsel gelişmeleri bu amacı gerçekleştirmeye dönüktür. Varlıkları, bu özle çelişen bankalar, adları banka olsa bile, gerçekten banka değildir. O halde bankaların kamusal niteliği, gerçek karakterleridir, ya da doğru biçimleridir; kamulaştırma, bir ilke olarak, bu gelişmeyi. yönlendiricidir. Ölü Liberal Ekonomi Felsefesini Yaşatma Çabası Bu olumsuzlamanın olumsuzlanması gerekir. Nitekim, desteklediğimiz karşıt yaklaşım, özel bankalarkamu bankaları çevrimini, kamulaştırma, gerçek bir evrim süreci olarak kavramaktadır. Nitekim, kamu bankaları, özel bankaların da işlevini -mevduat toplama ve kredi verme gibi- gerçekte, özel bankalara göre daha gelişmiş olarak yapmaktadır. Bir şeyin gerçek karakteri, o şeyin en gelişmiş biçimindedir; hatta kaynağına dönüldüğünde, bu karakterin orada örtük bulunduğu, baskıda tutulduğu, kendini açığa vurmadığı, söylenebilir. Özel bankalar, doğaları gereği, kamu yarar ve çıkarına göre değil, fakat özel yarar ve çıkarlara göre çalışırlar. Bu çelişkinin çözümü, kamu bankalarının varlık nedenidir. Kamu bankaları, özel yarar ve çıkar 220 sağlamayan bankalardır. Kamu çıkarları, özel çıkarlara önceldir. Bankacılık sisteminde, kamu bankalarının özelleştirilmesi, geriye dönüktür: Ölü liberal ekonomi felsefesini yaşatmaya çalışmaktan, sosyal devleti, salt devlet anlayışına indirgemekten başka bir şey değildir. Bankacılık sektöründe, son yıllarda, ortaya çıkan gelişmelerden kamu bankalarının tasfiye edilmekte oldukları, ya da işlevlerinin giderek sınırlandırıldığı ve yabancı bankalarla entegrasyona gidildiği gözlemlenmektedir. Bu eğilimin sürdürülmesi sonucunda, bir yandan BİS ve IMF, belki ileride Avrupa Yatırım Bankası, diğer yandan da dış bankalar gözetim ve denetimdeki bir bankacılık sektörüyle bütün ekonomik faaliyetlerde dışa bağımlık artacaktır. Ülke Ekonomileri Bağımsız MB’lerle Yönetiliyor!? Yankı- Merkez Bankası ve diğer kamu bankalarının merkezinin Ankara’dan İstanbul’a taşınması mantığının altında size göre aslında ne var? Kocatürk: Kamu bankaları, BDDK, SPK, Merkez Bankası’nın İstanbul’a nakli, basit bir yer değiştirme hareketi olmamakla birlikte, bu harekete neden olan etkenler üzerinde durmak gerekmektedir. Öteden beri, mali kontrolü özel bir elde toplayan kapsamlı, evrensel, bir sistem oluşturarak ülke ekonomilerini, BİS (Bank for İnternational Settlements) güdümünde, IMF ve IBRD (The World Bank) vasıtasıyla, bağımsız Merkez Bankalarıyla yönetmek ve ülke siyasetlerini biçimlemek konusunda sürdürülen çabaların, bir projenin bulunduğu bilinmektedir. Bizi ilgilendiren yönüyle konunun üç boyutu bulunmaktadır: BDDK’nın Hazine’den, TMSF’nin Merkez Bankası’ndan ayrılarak ayrıcalıklı, bağımsız, konumlanması; Kamu bankalarının özelleştirilerek ticari bankalara dönüştürülmesi, yani bunların KİT’lerin-esasen tasfiye edilmekte olduklarından-finansmanından çekilmesi ve sosyal amaçlı-destekleme gibi faaliyetler kısıtlanacağından-bu görevlerden uzaklaştırılmaları ve-ihtisas kredilerinin, hayvancılık, denizcilik, küçük imalata, v.b. dönük kredilerin ortadan kaldırılması; Merkez Bankası’nın bağımsız kılınması ve giderek özelleştirilmesi. KİT’ler esasen özelleştirilmiş ve özelleştirilmekte olduğundan, TMSF ve BDDK’ya ayrı bir varlık kazandırıldığından, yukarıdaki son iki husus üzerinde çabaların yoğunlaştığı gözlenmektedir. Ankara, Mustafa Kemal Paşa’nın deyişiyle, “Türk’ün imkansızı imkan haline getiren kudretini” bütün dünyaya gösteren somut bir örnek ve de simge; emperyalizme karşı bağımsızlık mücadelesinin parolası, azim ve iradesinin, işareti; bozkırda, çorak topraklarda kan dökülerek atılan bir tohum, dikilen bir fidan, yeşertilen bir devrim çiçeği; Türkiye Cumhuriyeti’nin ağırlık merkezi; ışıldayan bir başka kent, Baş-Kent’tir. Mali Boyunduruk! BİS ve IMF tarafında benimsenen Hayek, White çizgisinde gelişen bir kuramda, Merkez Bankası’nın bağımsızlığı ‘serbest ticaret-serbest bankacılık’ bağlamında savunulmakta ve altın-standardına, yeni şekliyle borç-paraya, borçlanmaya, dönüş amaçlanmaktadır. Desteklediğimiz karşıt kuramda-Kaldor, Itoh, Ansari burada sayılabilir-Merkez Bankası’nın bağımsızlığı, Hükümet’in icraatlarından bağımsız, ancak uluslararası mali örgütlerinin kararlarından bağımsız değildir. Bu ekonomik bağımsızlığın yitirilmesinden, tüm ekonomik faaliyetlerin uluslararası mali örgütlerin tercihleri doğrultusunda yürütülmesinden, ülkenin mali boyunduruk altına alınmasından başka bir şey değildir. Tedavüldeki para, bizde de son yıllarda gözleneceği gibi, tamamen, ‘sıcak para’ olarak bilinen, borçlanmaya, bu borçlanmadan kaynaklanan rezerv birikimine dayanmakta, ekonominin gerçek gereksinimini dışlamaktadır ve sermaye birikimini değil, ulusal yada uluslararası bankalara, ihraç edilen Hazine Bono ve Tahvilleri alım-satımıyla, faiz rant aktarımı işlevini yerine getirmektedir. Verilen Niyet Mektubu’nda bu uygulamadan ödün verilmeyeceği vurgulanmaktadır. Dünya Bankası’nın yapısal uyum kredilerinde, Merkez Bankası’nın bağımsızlığının sağlanması sürekli korunan bir koşuldur. Yankı- Devletin merkezi İstanbul’a mı taşınıyor? Taşınırsa ne olur? Kocatürk: Bu yer değiştirme hareketi, bir yerde, Başkentin İstanbul’a taşınmasıyla ilgili kimi kuşku ya da kaygıları da ister istemez peşinden sürüklemektedir Devlet Merkezi’nin İstanbul’a taşınması salt bir 221 olasılık olarak ortadadır; ve her gerçek olgu gerçek olasılığı olanaklı olan bir olgudur. Ancak, burada bir gerçek olasılık ya da olanağın bulunduğunu sanmıyoruz ‘Taşınırsa ne olur?’ Kıyamet kapar! Yer değiştirmeden bir sonraki hamle, Merkez Bankası’nın özelleştirilmesidir, Bu hareket, gök gürültüsü gibi, yağacak bir yağmurun ilk belirtisi olarak algılanmalıdır. Uludağ Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Mustafa Yurtkuran: Günü gelecek fabrikalarımızı geri alacağız! “Madem TELEKOM’u, bankalarımızı, fabrikamızı yabancıya satacaktık, bu kadar şehidi niye verdik? Bu ülkenin generalinin telefonunun dinlenmediğini Telekominikasyonun başındaki yabancı söylüyorsa, biz burada utanç içindeyiz demektir. Tarihimiz geri almalarla doludur. Bu ülkede son Atatürkçü kalıncaya kadar bu savaş devam edecektir!” “Özelleştirme Suçluları Yargılansın, İşgal Altındaki Kurumlar Kamuya İade Edilsin!” İşçi Partisi’nin sendikacılarla birlikte başlattığı kampanya, yurt çapında destek buldu. Bunlar arasında bir Türk aydınının, Uludağ Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Mustafa Yurtkuran’ın açıklaması, dikkat çekiciydi. Prof. Dr. Mustafa Yurtkuran “Günü gelecek, fabrikalarımızı geri alacağız” dedi. Sendikacılar ve kitle örgütleri yöneticileri de kampanya çerçevesinde tavırlarını, Aydınlık’a yazdıkları yazılarla ortaya koyuyorlar. Bu sayımızda, Seydişehirlilerin imzasıyla yapılan suç duyurusunu da, bir örnek metin olması amacıyla yayımlıyoruz. “Silahla Kazandığımızı AB Ütopyasına Harcıyoruz” Mudanya Mütarekesi’nin 84.yılı kutlamaları çerçevesinde, 11 Ekim günü, Uğur Mumcu Kültür Merkezi’nde bir panel yapıldı. Uludağ Üniversitesi tarafından düzenlenen panelde konuşan Rektör Prof. Dr. Mustafa Yurtkuran, Anadolu’nun 4 bin yıldır Türk toprağı olduğunu belirterek, şunları söyledi: “Biz silah zoruyla; kan vererek, can vererek aldığımız toprakları şimdi globalleşme, batılılaşma Avrupa Birliği’ne girme ve ona benzer bir takım ütopyalarla para karşılığı geri vermekte olduğumuzu görmeliyiz. Sahile çıkamayan Yunan delegesi 84 yıl sonra parasıyla gelip banka satın alabilmektedir bu ülkede. Madem Telekomünikasyonumuzu yabancıya, bankamızı yabancıya, dişimizle tırnağımızla, ulusal onurumuzla, terimizle yaptığımız fabrikaları yabancıya satacaktık, bu kadar şehidi niye verdik? Biz bu toprakları ne parayla satın aldık, ne de soykırım yaparak, milyonlar şehit vererek sahip çıktık, Bu topraklarda 4 bin yıldır varız. 4 bin yıldır bu toprakları kanımızla, canımızla, her şeyimizle korumaya çalışıyoruz. Yapmadığımız barajı, limanı kimse kimseye satamaz. Bunun hesabı zamanı gelince görülür.” “Yabancıları Uyarıyorum: Satın Alırken Düşünün!” “Madem ki Avrupa Birliği’nin üçüncü sınıf ülkesi olmak için Kıbrıs’ı verecektik, sayın Cumhurbaşkanı bir ömrünü niye savaş meydanlarında geçirdi? Niye binlerce insanı Kıbrıs’ta şehit verdik?” diyen Yurtkuran, “Niye hala 30-40 yıldır bu savaşı veriyoruz. Teslim olurduk. Bitirirdik işimizi. Bu kadar kolay mı? Satın alanlara da bir sözüm var. Gün gelir, bunlar geriye alınır, satın alırken dikkatli olun Tarihimiz geri almalarla doludur. Bu ülkenin generalinin telefonunun dinlenmediğini Telekomünikasyonun başındaki yabancı söylüyorsa, biz burada ‘utanç içindeyiz’ demektir. MİT, askeri istihbarat, polis dinlemiyor. Yabancı çıkıp ben de dinlemedim diyor. Biz bu savaşı niye yaptık? Kapitülasyonları kaldırmak için niye Lozan’da yırtınmıştık ki? Bu ülkede son Atatürkçü kalıncaya kadar bu savaş devam edecektir” diye konuştu. Panelde konuşan KKTC 1.Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş ise Kıbrıs’ın Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girişinde engel olarak görülmemesini gerektiğini belirterek, şunları söyledi: “Bizim kırmızıçizgilerimiz var. Bunları da Cumhurbaşkanı Sezer vurgulamıştır. Kıbrıs’ta bağımsız KKTC devleti barış için esas temeldir. Hükümetten ricamız bu formülün korunmasıdır. Kıbrıs, Türkiye için Anadolu için stratejik bir adadır. Eğer değilse, 60 yıldır Türkiye niye uğraşıyor.” 129
.AKP’NİN AKREPLİĞİ VE PATRİĞİN EKÜMENLİĞİ Hükümet, milletin gözünün içine baka baka yalan söylüyor. Vakıflar tasarısıyla İstanbul Vatikanlaşıyor! Azınlık vakıflarına ve yabancılara olağanüstü imtiyazlar taşıyan Vakıflar Yasa Tasarısı ile ilgili tartışmalar sürüyor. Meclis gündeminde bulunan ve yoğun eleştirilere rağmen AKP’nin ısrarla yasalaştırmaya çalıştığı Vakıflar Yasa Tasarısı, yabancılara vakıf kurma ve yönetme hakkı verirken, yabancı vakıfların sınırsız gayrimenkul satın alabilmesine de imkan tanıyor. Ancak tasarının en çok tartışılan ve endişeye neden olan düzenlemesi geçici 9. madde. Bu madde ile Hazine’ye intikal eden Gayri Muslimlere ait Vakıflara ait gayrimenkullerin iadesi öngörülüyor. Tasarının geçici 9. maddesinde, ‘Cemaat vakıflarının mal edinememeleri sebebiyle tapuda, nam-ı müstear veya nam-ı mevhumlar adına kayıtlı taşınmazlar, tapu kayıtlarındaki hak ve mükellefiyetleri ile birlikte bu kanunun yürürlüğünden itibaren 18 ay içinde tapu sicil müdürlüklerine müracaat edilmesi halinde vakıfları adına tescil olunur’ ifadesi yer alıyor.. Maddede yer alan ‘nam-ı mevhum’ ibaresi gerçekte hiç var olmamış kimselerin yanı sıra peygamber ve azizleri de kapsıyor. Tasarı yasalaştığı takdirde bu ifadeye göre yabancı vakıflar azizlerin adını taşıyan kiliselerde hak talep edebilecek. Yüzlerce kilise ve arazinin cemaat vakıfları adına tescil edilmesi istenebilecek. Adını bir azizden alan Ayasofya’da buna dahil. Asıl sorunlardan biri ise yabancı vakıflarla Türkiye arasındaki bu konuda çıkacak herhangi bir anlaşmazlıkta, sorunun AİHM’ye taşınacak olması. AİHM’nin bu noktada vereceği kararlar Türkiye’yi çok ciddi tazminat ödemelerine mahkum bırakacak. İşte Vatikan’ın raporu Bu konuda kamuoyundaki endişeleri haklı çıkaracak gelişmeler birbiri ardına ortaya çıkmaya başladı. Tasarı’yı yasalaştırmak isteyen AKP yönetimine göre bu yasa kapsamında yabancılara devredilecek gayrimenkul sayısı sadece 36 adet. Ama İslam’a saldırılarıyla gündeme gelen 16. Papa Benedictus’un başında bulunduğu Vatikan’ın gizli bir raporu AKP Hükümeti’ni yalanlıyor. Vatikan Hukuk Dairesi tarafından hazırlanan rapora göre Türkiye’de kiliselere ait olduğu için iade edilmesi istenen gayrimenkul sayısı tam bin 200 adet. Raporu Türkiye gündemine taşıyan Vatikan Uzmanı Aytunç Altındal gazetemize yaptığı değerlendirmede, “Vatikan’daki Pontifical Missio tarafından hazırlanan raporda bu 1200 taşınmazın “Gasp” yoluyla alındığı yazıyor. Ve bu taşınmazların iadesi ve tazmin edilmesi isteniyor. Hatta bir de tehdit var, eğer bu talepler karşılanmazsa Türkiye’nin AB’ye asla kabul edilmeyeceği açıkça ilan ediliyor. Bakın Almanya tam 60 yıldır Yahudilere tazminat ödüyor. Adamlar Almanların paralarıyla zengin oldu. Yarın Türkiye’nin başına da bu gelir. Eğer bu tasarı geçerse başında Aya olan bütün kiliseler, araziler, gayrimenkuller istenecek. Aya Yorgi’den tutun, Aya Sofya’ya kadar” diye konuştu. Bakana göre sakınca yoktu Oysa Vakıflardan sorumlu Bakan Mehmet Ali Şahin; sadece 36 gayrimenkul olduğunu iddia etmiş ve Tasarıyı savunurken, “Ne AB, ne şu, bana yasa tasarısı hazırlayın demedi. ‘Azınlık vakıfları imtiyaz elde ediyor, ülke bütünlüğü tehlikeye giriyor, ülkeye ihanet ediliyor’ deniyor. Tasarının neresinde ülke bütünlüğünü zedeleyecek, tehdit edecek hüküm var!” diye konuşmuştu. Çoğunluğun her türlü hakarete ve kısıtlamaya maruz kaldığı ülkemizde, küçük bir zümreye boyun eğiliyor! Zillet tasarısı dayatılıyordu Her yeni raporunda Türkiye’nin önüne akıl almaz şartlar öne süren Avrupa Birliği’ne uyum için, vakıflarla ilgili yapılmak istenen değişikliklere yönelik tepkiler giderek artıyor. Öte yandan Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Mehmet Ali Şahin’in 2003 yılında yayınladığı yönetmeliğe göre, Türkiye’de 160 adet gayri Müslim ve azınlık vakfı bulunuyor. İçerisinde Heybeliada Rum Ruhban Okulu Vakfı’nın da bulunduğu bu cemaat vakıfları, dört gözle çıkacak yasayı bekliyor. Hükümetin ısrarla sadece 36 adet taşınmazın iade 223 edileceğini açıklamasına rağmen, bu 160 vakfın Meclis’teki yasa çıktıktan sonra Türkiye’deki mahkemelerin yanı sıra özellikle AİHM’e yüzlerce dava açması bekleniyor. AKP hükümetinin sürekli gündeminde olan azınlık ve gayri Müslim cemaatlerine ilişkin düzenlemeler sürekli tartışma konusu oldu. İktidara geldiği günden bu yana başta Ruhban Okulu’nun açılması gibi taleplere sıcak bakan AKP hükümeti, azınlık vakıflarının da listesini çıkardı. AB’nin uyum yasaları çerçevesinde Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Mehmet Ali Şahin imzasıyla Resmi Gazete’nin 24 Ocak 2003 tarihli sayısında, “Cemaat Vakıflarının Taşınmaz Mal Edinmeleri, Bunlar Üzerinde Tasarrufta Bulunmaları ve Tasarrufları Altında Bulunan Taşınmaz Malların Bu Vakıflar Adına Tescil Edilmesi Hakkında Yönetmelik” yayınlandı. Bu yönetmelik, 4 Ekim 2002 tarihli yönetmeliği yürürlükten kaldırdı. Yeni yönetmelik, AB’ye uyum çerçevesinde çıkarılan 4771 sayılı yasa paketi içinde yer alan Vakıflar Kanunu’ndaki değişiklik dayanak yapılarak hazırlandı. O zaman hızlı esen AB rüzgârının etkisiyle çıkarılan yönetmelik, vakfiyeleri olup olmadığına bakılmaksızın Vakıflar Kanunu gereğince tüzel kişilik kazanmış Türkiye’deki gayrimüslim cemaatlere ait vakıfların, dini, hayrî, sosyal, eğitsel, sıhhi ve kültürel alanlardaki ihtiyaçlarını karşılamak ve sadece bu alanlardaki amaçlarını sürdürecek geliri sağlamak üzere taşınmaz mal edinmelerine ilişkin esasları belirliyordu. AB 6. Uyum Yasaları çerçevesinde 19 Haziran 2003 tarihinde Vakıflar Yasası’nda değişiklik yapılmış ve cemaat vakıflarının tasarrufları altında bulunduğu belirlenen taşınmaz malların vakıf adına tescili için yapılacak başvurular bakımından öngörülen 6 aylık süre 18 aya çıkarılmıştı. Ayrıca yönetmelikle, Türkiye’de faaliyette bulunan gayri Müslim ve azınlıklara ait vakıfların listesi tek tek yayınlanmıştı. Listede, başta Rum ve Ermeni Ortodoks kiliselerine ait vakıflar olmak üzere, Yahudi, Katolik, Süryani ve Keldani cemaatlerinin bünyesindeki vakıflar yer alıyor. İstanbul’un, Fatih Sultan Mehmet tarafından fethedilmeden önce Rumların kullandığı Konstantin ismini adında özellikle kullanan vakıfların da listede bulunması dikkat çekiyor: Paşabahçe Aya Konstantin Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı, Koca Mustafa Paşa Samatya Aya Konstantin Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı. Açılması için ABD ve AB’nin Türkiye’ye sürekli baskı yaptığı Heybeliada Ruhban Okulu’nun vakfı da, resmi listede yer alıyor. Meclis’te vakıflar kanunu tasarısıyla ilgili görüşmelerde, en çok Ruhban Okulu’nun yeniden eğitime açılacağı konusu gündeme geldi. İşte listede bulunan 160 gayri Müslim ve azınlık cemaat vakıflardan bazıları: Beykoz Aya Paraşkevi Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Büyükada Panayia Aya Dimitri Profiti İlya Rum Ortodoks Kilisesi ve Mektebi Vakfı Heybeliada Rum Ruhban Okulu Vakfı Kınalıada Panayia Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Burgazada Aya Yani Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Fener Maraşlı Rum İlkokulu Vakfı Feriköy 12. Apastol Rum Ortodoks Kilisesi ve Mektebi Vakfı Kurtuluş Aya Tanaş Dimitri Aya Lefter Rum Ortodoks Kilisesi ve Mektebi Vakfı Beşiktaş Cihannüma Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Beşiktaş Nanayia Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Bebek aya Haralambos Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Bağımsız Türk Ortodoks Kiliseleri ve Patrikhanesi Vakfı Zapion Rum Kız Lisesi Vakfı Galata Rum İlkokulu Vakfı Balıklı Rum Hastahanesi Vakfı Koca Mustafa paşa Samatya Aya Konstantin Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı 224 Bozcaada Kimisis Teodoku Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı Gökçeada Merkez Panayia Rum Ortodoks Kilisesi Vakfı İskenderun Rum Ortodoks Kilisesi Fukara Vakfı Antakya Rum Katolik Kilisesi Vakfı Üsküdar Surp Hac Ermeni Kilisesi Mektebi ve Mezarlığı Vakfı Rumelihisarı Surp Sanduth Ermeni Kilisesi Vakfı Ortaköy Surp Kirkor Losavoriç Ermeni Katolik Kilisesi Vakfı Yenikapı Tetaos Patriğimeos Ermeni Kilisesi Vakfı Gedikpaşa Ermeni Protestan Kilisesi ve Mektebi Vakfı Beyoğlu Surp Gazer Ermeni Katolik Mihitaryan Manastır ve Mektebi Vakfı Pangaltı Ermeni Katolik Mihitaryan Manastır ve Mektebi Vakfı İskenderun Karasun Manuk Ermeni Katolik Kilisesi Vakfı Samandağı Vakıflı Köyü Ermeni Ortodoks Kilisesi Vakfı Kayseri Surp Kirkor Ermeni Kilisesi Vakfı Diyarbakır Ermeni Surp Küçük Kilise Hıdır İlyas Surp Gregos Kiliseleri Vakfı Mardin Ermeni Katolik Kilisesi Vakfı Büyükada Hased Leavram Musevi Sinagogu Vakfı Hasköy Mealem Musevi Sinangogu Vakfı Beyoğlu Musevi Hahamhanesi Vakfı Beyoğlu Seferadimi-Neveşalom Musevi Sinagogu Vakfı Ortaköy Musevi Etz-Ahayim Sinagogu Vakfı Balat Or-Ahayim Musevi Hastanesi Vakfı Ankara Musevi Sinagogu Vakfı Çanakkale Mekor Hayim Musevi Sinagogu Vakfı Antakya Musevi Havrası Vakfı Diyarbakır Süryani Kadim Meryemana Kilisesi Vakfı Mardin Süryani Katolik Kilisesi Vakfı Mardin Süryani Protestan Kilisesi Vakfı Midyat Süryani Protestan Kilisesi Vakfı Midyat Süryani Kadim Cemaati Marborsom ve Mart Şemuni Kiliseleri Vakfı İdil Süryani Kadim Kilisesi (Mardodo) Vakfı Keldani Katolik Kilisesi Vakfı Bulgar Ekzarhlığı Ortodoks Kilisesi Vakfı Şişli Gürcü Katolik Kilisesi Vakfı. Mondros Mütarekesi Hortlatılıyordu! Limni adasının Mondros Limanı'nda Bahriye Nazırı Hüseyin Rauf Orbay'ın Başkanlığı'nı yaptığı Osmanlı Heyeti ile İngiliz Amiral Calthorp'un Başkanı olduğu İtilaf Devletleri Heyeti arasında imzalanan Mondros Mütarekesi ile silahlı çatışma sona ermiştir. 1. Dünya Savaşını bitiren bu Antlaşma aslında çok ağır şartlar taşıyordu. Mondros Mütarekesi Osmanlı Devleti'nin yıkılışını öngörmekte; İtilaf Devletlerine Osmanlı İmparatorluğunun herhangi bir bölgesine, güvenliklerini tehdit edecek bir durum nedeni ile işgal hakkını tanımakta idi. Mondros Ateşkes Antlaşması ile İtilaf Devletleri, barış antlaşmasının imzalanmasını beklemeden, Türk Topraklarının taksimine giriştiler. Ateşkes Antlaşmasının 7. maddesi, bütün bir memleketin işgali için İtilaf Devletlerine imkan veriyordu. Mütarekenin en önemli maddesi de, İtilaf Devletleri'ne ülkenin stratejik noktalarını işgal hakkı sağlayan 7 nci maddesi idi. Nitekim 7 nci madde hükümlerine dayanarak Fransızlar; 7 Aralık 1918'de Antakya'yı, müteakiben İskenderun'u, 20 Aralık'da Adana'yı, 29 Aralık'da Tarsus'u işgal ettiler. İngilizler; 13 Ocak 1919'da Kilis, 15 Ocak'da Antep, daha sonra Urfa ve Maraş bölgelerini işgal ettiler. Ancak İngilizler, bu 225 bölgeleri bilahare Fransızlar'a terk ettiler. İtalyanlar ise; 22 Mart 1919'da Antalya ve Burdur, 11 Mayıs'da Bodrum, 12 Mayıs'da Fethiye ve Marmaris'i işgal ettiler. Bütün bunların sonucunda 15 Mayıs 1919'da Yunanlılar İzmir'i işgal etti. Yunanlılar, bu işgalin ilk iki gününde 2. 000 civarında Türk'ü katlettiler. İtilaf Devletleri'nin işgalleri devam etti ve bir süre sonra tüm ülke genelinde yaygınlaştı. 25 Maddeden oluşan Mondros Mütarekesi, Osmanlı Devleti'nin devlet olma özelliğini ortadan kaldıran; Ordu bağımsızlığını yok eden; İtilaf Devletleri'ne Osmanlı topraklarını işgal hakkı sağlayan özelliklere sahipti. 30 Ekim 1918 Mondros Ateşkes Anlaşmasının Maddeleri 1- Çanakkale ve İstanbul Boğazlarının açılması, Karadeniz'e serbestçe geçişin temini ve Çanakkale ve Karadeniz istihkamlarının İtilaf Devletleri tarafından işgali sağlanacaktır. 2- Osmanlı sularındaki bütün torpil tarlaları ile torpido ve kovan mevzilerinin yerleri gösterilecek ve bunları taramak ve kaldırmak için yardım edilecektir. 3- Karadeniz'deki torpiller hakkında bilgi verilecektir. 4- İtilaf Devletlerinin bütün esirleri ile Ermeni esirleri kayıtsız şartsız İstanbul'da teslim olunacaktır. 5- Hudutların korunması ve iç asayişin temini dışında, Osmanlı ordusu derhal terhis edilecektir. 6- Osmanlı harp gemileri teslim olup, gösterilecek Osmanlı limanlarında gözaltında bulundurulacaktır. 7- İtilaf Devletleri, güvenliklerini tehdit edecek bir durumun ortaya çıkması halinde herhangi bir stratejik yeri işgal etme hakkına sahip olacaktır. 8- Osmanlı demiryollarından İtilaf Devletleri istifade edecekler ve Osmanlı ticaret gemileri onların hizmetinde bulundurulacaktır. 9- İtilaf Devletleri, Osmanlı tersane ve limanlarındaki vasıtalardan istifade sağlayacaktır. 10- Toros Tünelleri, İtilaf Devletleri tarafından işgal olunacaktır. 11- İran içlerinde ve Kafkasya'da bulunan Osmanlı kuvvetleri, işgal ettikleri yerlerden geri çekilecekler. 12- Hükümet haberleşmesi dışında, telsiz, telgraf ve kabloların denetimi, İtilaf Devletlerine geçecektir. 13- Askeri, ticari ve denizle ilgili madde ve malzemelerin tahribi önlenecektir. 14- İtilaf Devletleri kömür, mazot ve yağ maddelerini Türkiye'den temin edeceklerdir.(Bu maddelerden hiç biri ihraç olunmayacaktır.) 15- Bütün demiryolları, İtilaf Devletleri'nin zabıtası tarafından kontrol altına alınacaktır. 16- Hicaz, Asir, Yemen, Suriye ve Irak'taki kuvvetler en yakın İtilaf Devletleri'nin kumandanlarına teslim olunacaktır. 17- Trablus ve Bingazi'deki Osmanlı subayları en yakın İtalyan garnizonuna teslim olacaktır. 18- Trablus ve Bingazi'de Osmanlı işgali altında bulunan limanlar İtalyanlara teslim olunacaktır. 19- Asker ve sivil Alman ve Avusturya tebası, bir ay zarfında Osmanlı topraklarını terk edeceklerdir. 20- Gerek askeri teçhizatın teslimine, gerek Osmanlı Ordusunun terhisine ve gerekse nakil vasıtalarının İtilaf Devletleri'ne teslimine dair verilecek herhangi bir emir, derhal yerine getirilecektir. 21- İtilaf Devletleri adına bir üye, iaşe nezaretinde çalışacak bu devletlerin ihtiyaçlarını temin edecek ve isteyeceği her bilgi kendisine verilecektir. 22- Osmanlı harp esirleri, İtilaf Devletleri'nin nezdinde kalacaktır. 23- Osmanlı Hükümeti, merkezi devletlerle bütün ilişkilerini kesecektir. 24- Vilayeti sitte adı verilen 6 vilayet(Erzurum, Van, Harput, Diyarbakır, Sivas ve Bitlis)'te karışıklık çıkması halinde bu vilayetlerin herhangi bir kısmının işgali hakkına İtilaf Devletleri haiz bulunacaktır. 25- Müttefiklerle Osmanlı Devleti arasındaki savaş, 1918 yılı Ekim ayının 31 günü mahalli saat ile öğle zamanı sona erecektir. İşgali sona erdiren antlaşma Büyük Taarruzun zaferle sona ermesi üzerine İtilâf Devletleri TBMM’ne mütareke çağrısında bulunmuşlardır. Türk ordusu ile İngiliz işgal kuvvetleri arasında bazı gerginlikler yaşandıysa da görüşmeler 3 Ekim 1922’de Mudanya’da başladı. 226 Görüşmelerde TBMM hükümetini Batı Cephesi komutanı İsmet Paşa temsil ederken, Fevzi Paşa ve Refet Paşa da görüşmeler boyunca Mudanya’da bulundular. İngiltere’yi General Harrington, Fransa’yı General Charpy ve İtalya’yı da General Monbelli’nin temsil ettiği Mudanya görüşmelerinde, ateşkesle doğrudan ilgili durumda bulunan Yunanistan, General Mazarakis ve Albay Sariyanis’i görevlendirmesine karşın, Yunan delegeler görüşmelere doğrudan doğruya katılmamışlar ve olan biteni bir gemiden izlemekle yetinmişlerdir. Zaman zaman gergin anların yaşandığı, hatta görüşmelerin kesilmesi tehlikesinin doğduğu ve Türk ordusunun yeniden harekat hazırlıklarına giriştiği mütareke görüşmeleri 11 Ekim 1922 tarihinde uzlaşmayla sonuçlanmıştır. Mütarekeyi kabul etmek istemeyen ve imzalamaktan kaçınan Yunan hükümeti aradığı desteği bulamamış ve sonuçta 14 Ekimde Mudanya Mütarekesi'ni imzalamak zorunda kalmıştır. Bu arada TBMM, Doğu Trakya’nın teslim alınması ve burada bir Türk yönetiminin kurulmasıyla ilgili olarak Refet Paşa’yı görevlendirmiştir. Refet Paşa 19 Ekim 1922’de TBMM temsilcisi olarak İstanbul’a girmiş ve halkın büyük bir coşkusuyla karşılanmıştır. Mudanya Mütarekesi ile Türk-Yunan çatışmasının sona erdirilmesi ve Doğu Trakya’nın kurtarılması gibi gelişmeler Türk tarafının lehine sonuçlar doğuracak gelişmeler olarak göze çarparken, İstanbul ve Boğazlarda Türk egemenliği tam anlamıyla kurulamamıştır. Gerek Boğazlar üzerinde kontrolün sağlanamamış olması, gerekse Trakya’ya ordu geçirilememesi, barış konferansı öncesinde Türk hükümetinin pazarlık gücünü sınırlandırmıştır. Bu hükümler, birçok noktada önemli kazanç sağlayan Mudanya Mütarekesi'nin zayıf halkalarından bir kısmı olarak değerlendirilebilir. 11 Ekim 1922 Şimdi, Patrikhane’nin Ekümeniklik iddiası gerçekleşiyor! Fener Rum Patrikhanesi’nin hukuki ve siyasi konumunu tartışılır kılan elbette ki, bugüne kadar Patrikhane’nin bağlı olacağı kuralların ve sahip olduğu yetkilerin açıkça düzenlenmemiş olmasıdır. Patrikhane’nin statüsüne açıklık getirecek bir düzenleme, geçmiş hükümetlerce bilinçli bir şekilde yapılmamış mıdır yoksa sebep sadece ihmal edilmiş olması mıdır sorusunun cevabı, herhalde ihmalkarlık değildir. Gerçekten de, Heybeliada Ruhban Okulu’nun gerek kapatılması esnasında gerekse yeniden açılmasının talep edildiği uzun yıllar boyunca yarattığı sorunlarla, Patrikin yurtdışında gerçekleştirdiği rahatsızlık veren temaslarıyla ve elbette ki ekümeniklik iddiası nedeniyle Patrikhane gündeme gelmiş ancak hükümetlerce konu, genellikle görmezden gelinerek geçiştirilmiştir. Hükümetlerin, Patrikhane konusunda düzenleme yapmaktan kaçınmasında da ya zaten Türkiye Cumhuriyeti sınırları içinde istenmeyen bir kurumun zamanla önemsizleşerek unutulması amacı ya da düzenleme yapılması durumunda karşılaşılacak tepkilerden çekinilmesi durumu söz konusudur. Geçmişte yaşanan olayların etkisi ile “Devlet aklına” kazınan “Azınlıklara hak tanımak, devleti yıkılmaya götürür.” inancının da düzenleme yapmaktan imtina edilmesindeki etkisinin unutulmaması gerekmektedir. Düzenleme yapılmamış olmasının ise, “azınlıklar” vasıtasıyla dışarıdan baskı yapılmasını engellemediği görülmektedir. Nitekim, hem Avrupa Birliği ile ilgili yapılan görüşmelerde hem ABD ile ilişkilerde “Patrikhane” konusu, Türkiye’nin önüne engel olarak çıkartılan değişmez kozlardan birisi olmuştur. Düzenleme yapılmamış olması bir tarafa, Patrikhanenin veya Patrikin zaman zaman özgürlük sınırlarını aşarak gerçekleştirdiği faaliyetlerle ilgili gerekli ve yeterli tepkinin hükümetlerce gösterilmemiş olması, gayri resmi durumların ve hukuka aykırı işlemlerin teamül haline gelmesine sebep olmuştur. Patrikhane’nin ve Patrikin “Ekümeniklik” iddiasında olduğu gibi “Ekümenik” olma durumunu güçlendirmek için yapılan faaliyetler, bu duruma en iyi örneği oluşturmaktadır. Ekümenik olmanın gerekleri Fener Rum Patrikhanesinin ya da Patrikin “Ekümenik” olma iddiasının haklılığının her türlü duygu ve inançtan arınarak soruşturulması ve Patrikhane ile ilgili olan her türlü problemin kaynağı olan bu sorunun cevaplandırılması gerekiyor. Patrikhanenin ve Patrikin tüm dünya Ortodokslarının lideri (Ekümenik / 227 evrensel) olduğu yönündeki iddia, bunu böylece kabul edecek üç onay gerektirmekte. Her biri eşdeğerdeki olurların ilki bu liderliği kabul edecek olan dünya üzerindeki Ortodoksların icazeti, ikincisi böylesi bir liderlik yetkisini kullanmasına izin verecek Türkiye’nin onayı, üçüncüsü ise yazılı olmayan Hıristiyan hukukunun bu konuya ilişkin usul kurallarına uyulduğu yönündeki kabul. Apostolik kilise Yerleşmiş Hıristiyan kalıplarına göre, bir kilisenin “Ekümenik” sıfatını kazanabilmesi bu anlamda diğer kiliseler üzerinde yetki ve söz sahibi olabilmesi için o kilisenin apostolik olması yani İsa’nın bir havarisi tarafından kurulmuş olması gerekiyor. Tüm Hıristiyan Kiliselerinin Hıristiyanlıkla ilgili tartışmalı konuları aydınlatmak üzere bir araya geldiği Konsillerin ilki 325 tarihli İznik Ekümenik (genel) Konsili idi. Bu Konsil’de İsa’nın havarileri tarafından kurulmuş olan üç kilise (Roma, Antakya, İskenderiye) ekümenik (evrensel) kilise olarak belirlenmiştir. “Tek kilise, tek devlet” şiarını uygulamaya çalışan, bu amaçla da dini hareketleri siyasi denetim altına almak isteyen Doğu Roma İmparatoru, 381 yılında toplattığı İstanbul Konsiliyle, Antakya Patrikhanesinin Ereğli (Heraclea) Metropolitliğine bağlı bir Episkoposluk olan Fener kilisesine patriklik statüsü vermiş ve Roma Piskoposuyla eşit haklar taşıdığını karara bağlamıştır. Bu statü 451 yılında yapılan Kadıköy Konsülünde teyid edilmiş, İstanbul Metropolitanı, Trakya, Pontus ve Küçük Asya’nın kiliselerinin yetkilisi yapılarak, Patriklik İstanbul Patrikhanesine tanınmıştır. Ancak bu karar, Fener patrikhanesi ruhanilerinin dışında konsile katılan az sayıda din adamına zorla imzalattırılmıştır. Başta Roma kilisesi (Vatikan) olmak üzere hiçbir kilise tarafından kabul edilmeyen bu kararın hayata geçirilmesi için ikisi de “apostolik” kilise olan Antakya ve İskenderiye patriklikleri ortadan kaldırılmış, Anadolu, Suriye, Mısır ve Filistin’de yüzlerce insan öldürülmüştür. O halde, Hıristiyan hukuku, Fener Rum Patrikhanesi’nin “Ekümeniklik” iddialarını şartlar gerçekleşmemiş olduğu için kabul etmemektedir. Türkiye’nin onayı Lozan Antlaşması’nın “azınlıklar” ile ilgili maddeleri, oturum tutanakları ile birlikte incelendiğinde, Patrikhane’nin statüsünün gayrimüslim azınlıklara ait herhangi bir kilise veya sinagogdan daha fazla yetki veya hakka sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Türkiye açısından Patrikhane, Ortodoks azınlığın dinî ihtiyaçlarını karşılayan, tamamıyla Türkiye Cumhuriyeti yasalarına tabî dinî bir müessesedir. Tüzel bir kişiliği olmaması nedeniyle, Türk Medeni Kanunu’nun, ancak gerçek ve tüzel kişilere tanıdığı okul, vakıf, dernek gibi kuruluşları kurmak, yönetmek ve denetlemek gibi bir hakkı bulunmamaktadır. Lozan’da Patrikhane, tek başına bir kurum olarak yer almamakla birlikte, varılan sözlü anlaşma gereği, Fener Patrikhanesi azınlığın kilisesi olarak tanımlanmış, 1453’ten 1923’e kadar sahip olduğu idari, siyasi ve yargısal hak ve imtiyazlarına son verilmiştir. Bu çerçevede, idari açıdan Eyüp Kaymakamlığına, Fatih Savcılığı’na ve İstanbul Valiliği’ne muhatap olması gerekmektedir. Sıradan bir Episkoposluğu Patrikhane haline getiren Bizans döneminde dahi tamamıyla devlet tarafından yönlendirilen ve sadece devlet sınırları içindeki kiliseler üzerinde -göstermelik-yetkisi olan ve İmparatorluğun sınırlarının genişletilmesinde araç olarak kullanılan bir kurumdu. Fatih’in İstanbul’u fethinin ardından Patrike tanıdığı “milletbaşı” unvanı da Osmanlı Ortodoks tebaasının temsilciliğini ifade etmekte idi. Osmanlı Döneminde, Lozan Konferansı sırasında ve sonrasında da Patrikhane veya Patrike “ekümeniklik” statüsünün tanınmadığı görülmektedir. Türkiye Cumhuriyeti hükümetleri de zaten “ekümeniklik” iddialarını kabul etmemektedir. Bu durumda, iznine tabii olduğu Türkiye’nin ekümeniklik konusunda olurunu alması hukuken mümkün değildir. Hıristiyan hukukunca kabul görmüş olsaydı dahi Patrikhane’nin Türkiye’den ekümenik iddiasını tanımasını isteme hakkı bulunmamaktadır. Öyle ki, hilafeti kaldıran bir Türkiye Cumhuriyetinin Fener Rum Patrikhanesi’ne sadece Rum azınlığın dini ihtiyaçlarının yerine getirilmesi amacıyla bu topraklarda kalmasına izin vermesi yeterince büyük bir yüce gönüllülüktür. Dünya Ortodokslarının tutumu Osmanlı Döneminde Patrikhane’ye bağlı olan kiliseler, Osmanlı toprakları sınırları içerisindeki Ortodoks tebaanın mensup olduğu kiliselerdi. Osmanlı’dan bağımsızlığını kazanan her bir ülkenin 228 kilisesi de ilk iş olarak Patrikhanenin yetkilerini kabul etmediklerini açıklamış ve birer milli kilise haline dönüşmüşlerdir. Bunlardan birisi de, Yunanistan’ın bağımsızlık ilanının hemen ardından Patrikhanenin yetkisini kabul etmediğini açıklayarak bağımsızlaşan Atina’daki Yunan Ortodoks Kilisesi idi. Bugün için, Fener-Rum Patrikhanesine bağlı olan ve onun yetkilerini kabul edenler Yunanistan’a daha sonradan bağlanan kuzey kesimindeki kiliseler ve Oniki Adalar’daki kiliseler ile Yunanistan dışında (ABD, Avustralya gibi ülkelerde) yaşayan Yunanlıların mensubu oldukları kiliselerdir. Aynı ülkenin topraklarında yaşadığı Bağımsız Türk Ortodoks Kilisesi’nin bile Patrikhanenin liderliğini kabul etmemesi ilginçtir. Bu durumda Patrikhane, ekümeniklik iddiasına geçerlilik kazandırabilecek üçüncü oluru da kazanamamış durumdadır. ABD’nin, Yunanistan’ın ya da bir Avrupa devletinin Patrikhanenin ekümenikliğini tanıması ise hiçbir şeyi değiştirmeyecektir. Patrikhane, kimi zaman kendisini kabul etmeyen “kardeş”leri ile kimi zaman kendisini kabul etmeyenleri zayıflatmak isteyen dostları ile yaptığı işbirlikleri ve değerlendirdiği fırsatlarla güçlenme imkanı buldu. Lenin’in laik ve dinden uzak Sovyet Devleti’nin din karşıtı tutumu, “ekümeniklik” iddiasındaki Fener-Rum Patrikhanesinin yayılma ve tanınma sürecine önemli bir katkıda bulunmuştur. Fener-Rum özellikle Stalin döneminde Moskova Patrikhanesinin etkisinin iyice azalmasından faydalanarak, daha önceleri Moskova Ortodoks Patrikhane’sinin şemsiyesi ve güdümünde hareket eden Batı ve Orta Avrupa’daki Ortodoks kiliselerini, Amerika ve Asya-Avustralya eksenindeki diğer kimi “kardeş” kiliseleri etkisi altına almayı başarmıştı. II. Dünya savaşını takiben yeniden Rus Ortodoks patrikhanesinin cazibe alanına dönen Finlandiya, Litvanya, Letonya, Polonya, Çekoslavakya ve Macaristan Ortodoks Kiliseleri 1940’lı yıllara kadar Fener Patrikhanesi ile yakın temaslar kurup onunla işbirliği içinde bulunmuşlardır. SSCB’nin dağılması ile birlikte Rusya’da spiritüellik ve kültürün yeniden yaratılması, geliştirilmesi ve Rus kimliğinin inşası açısından Ortodoksluk ve Moskova Patrikhanesi yeniden önem kazandı ve de eskisinden daha güçlü bir şekilde ayağa kalktı. Bu dönemde Moskova’nın ihtiyaç duyduğu ruhbanlar da, (Fener-Rum’un ekümeniklik iddiasından pek de hazzetmeyen) Yunan Ortodoks Kilisesi tarafından gönderilmişti. Balkanlarda bir Türk - Müslüman oluşumu olduğu iddiasındaki Yunanistan, Rusya ile SlavOrtodoks ekseni oluşturma yoluna girdiğinde (1993) Patrikhane de Moskova Patrikhanesi ile işbirliği yapmıştı. Rus Ortodoks Kilisesi’nin güçlenmesinden ve etki alanını genişletmesinden hoşlanmayan Vatikan, ABD ve AB topraklarında Rus etkisi altında Ortodoks istemediklerinden olsa gerek Patrikhane’nin iddialarına destek vermektedirler. Görüldüğü üzere Patrikhane, sürekli dostu olan bir kurum olmaktan ziyade kendisini kullanmakta çıkarları olanları kullanarak güç kazanmaya çalışan eski bir Episkoposluktur. Kendisinin yetkilerini tanımayan Moskova Patrikliği ve sürekli tartışma halinde olduğu Yunan Ortodoks Kilisesi’ne karşı güçlenmeye çalışan ve Papalıkla da boy ölçüşen Patrikin, dinsel yetki mücadelesini yanlış yerlerde sürdürdüğü açık. Dünya üzerindeki 220 milyon Ortodoks insanın sadece binde 1.3’ü (300 bin) üzerinde ruhani yetkileri olduğu düşünüldüğünde Patrik’in dünya Ortodokslarının liderliği iddiası asılsız kalmaktadır. Kaldı ki ekümeniklik iddiası bir kez kabul edildikten sonra memleketimiz içinde ikinci bir Vatikan tarzı yapılanmanın önü açılmış olacaktır. İlk etapta Patrik’in Türk vatandaşı olma zorunluluğu kaldırılmak istenecek ardından mübadele anlaşmaları ile boşaltılmış Anadolu topraklarına tekrar Rumlar yerleştirilmek istenecek ve elbette daha özerk bir yönetim istenecek. Asla olmaz gibi görünen bu konudaki adımlar ise çoktan atılmıştır. Fener Rum Patriki Bartholomeos, “yüzlerce defa Vatikanlaşmak istemediklerini Türk makamlarına anlattıklarını” söylese de diğer bazı zamanlarda yabancı makamlara yaptığı şikayetler ve sıraladığı talepler dikkate alındığında farklı bir ideal peşinde olduğu anlaşılmaktadır. Bartholomeos “eskiden Hıristiyan toplulukların yaşadığı bölgelerde yeniden Hıristiyanların yaşamasına izin verilmelidir” iddia/talebini ilk kez Kapadokya’da 07 Mayıs 2000’de yaptığı ayinde yüksek sesle dile getirmiştir. İstanbul dışındaki Rum cemaatinin, ya İstanbul’a yerleştiği ya da mübadele yoluyla ülkeyi ve Anadolu’da yaşadıkları yerleri terk ettikleri bilinmektedir. Ancak, Patrikhane terk edilmiş topraklarda bulunan, cemaati olmadığı için de işlevsiz kalan kiliselere, bu kişileri İstanbul’da 229 bulundursa da, metropolit atamaya devam etmektedir. Patrikin makamında yabancı devlet başkanlarını kabul etmesinin ve onlara nişan takmasının ise nişan takmanın devletlere has bir yetki olduğu düşünüldüğünde devlet içinde iki başlılık sorunu yarattığı görülmektedir. Amerikan Ortodoks Kilisesi Temsilciler Grubu’nun Başkanı Antoni Limberakis, ABD Büyükelçisi Edelman onuruna verilen yemekte, Patrikin seçiminde “vatandaşlık” gibi bir engel olmaması gerektiğini iddia etmişti. Halbuki Fener Rum Patrikhanesinin yetkilerini kabul edenler Yunanistan dışında yaşayan Yunanlılar (Rumlar) ve Yunanistan’a bağımsızlığından sonra katılan bugünkü Yunanistan topraklarında yaşayan Yunanlılardır. Böylesi bir talebin kabulü, her daim Yunan asıllı ancak muhtemelen hiçbir zaman Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmayan ruhbanların İstanbul’da Patrik olabilmesinin önünü açacaktır. Nitekim, Yunanistan Başpiskoposu Hristodulos da “Patrikhaneyi hedef alan her darbe aynı zamanda Yunan halkının vicdanına vurulmuştur” demektedir. Anlaşılıyor ki, tamamıyla milli bir karakter taşıyan Ortodoksluk inancı açısından Ortodoks Rumların ruhani liderliğini yürütecek bir kurumun Türkiye’de bulunmasındansa Yunanistan’da bulunması daha uygun olacaktır. Not: Konstantin’in merkezini İstanbul’a taşıdığı devleti “Yeni Roma” ilan etmesinden sonra bu ülkede yaşayan vatandaşların Rum olarak adlandırılmasıyla başlayan süreç bir yana bırakılırsa, Osmanlı’da Millet sisteminden ötürü, ‘Rum’un manası Fener Patrikhanesi’ne bağlı olandır.130 AB’CİLİK, HEM GERİCİLİK, HEM KAHPELİKTİR!.. Gericiliktir.. Çünkü kurtuluş savaşı öncesi işgal ve esaret dönemine yumuşak (layt) geçiştir… Sevr’in sinsi hedefine gönüllü hizmet olduğu için de, kahpeliktir. AB’nin Kıbrıs ve Heybeliada dayatması sürüyor Avrupa Birliği Komisyonu’nun 8 Kasım tarihinde yayınladığı Türkiye İlerleme Raporu’nun detayları ortaya çıktı. Zaten yaklaşık bir yıldır Kıbrıs konusunda söylenenlerden çok fazla bir şeyin olmadığı kesinleşti. Raporda Kıbrıs konusunda, Türkiye’nin limanlarını Rum gemi ve uçaklarına açmamasından duyulan rahatsızlık birçok bölümde vurgulanarak, Türkiye’nin ev ödevini tam anlamıyla yerine getirmesi isteniyor. 80 sayfadan oluşan raporda Türkiye’nin özellikle Kıbrıs konusunda gerekli sorumlulukları yerine getirmediği belirtilerek, bir an önce Ek Protokol’ün yerine getirilmesi hususuna işaret ediliyor. Raporda, “Bölgesel Konular ve Dış İlişkiler” başlığının altında yer alan Kıbrıs konusundaki ana değerlendirmede, Türkiye’nin ‘Kıbrıs Cumhuriyeti’ne karşı yükümlülüklerini yerine getirmediği ve ilişkileri normalleştirme yönünde adım atmadığına dikkat çekiliyor. Komisyon, Türkiye’nin ‘Kıbrıs Cumhuriyeti’nin uluslararası kuruluşlara üyeliğini veto etmeyi sürdürdüğünü de işaret ederek, 21 Eylül 2005 tarihli karşı deklarasyon hatırlatılıyor. Deklarasyonda, “Türkiye’nin sözlerini yerine getirmemesi halinde müzakerelerin tamamı olumsuz etkilenebilir” deniliyor. Türkiye’nin ‘Kıbrıs Cumhuriyeti’ni tanımasının üyelik sürecinin temel unsurlarından olduğu da vurgulanan AB İlerleme Raporu’nda, Rum kesimini tanıma ön koşul olarak söylenmiyor, ancak tam üyelik için de bu tanımanın gerekli olduğu dile getiriliyor. Raporda her fırsatta Türkiye’nin Kıbrıs Rum Kesimi’nin gemi ve uçaklarına liman ve havaalanlarının açılması gerektiği vurgulanıyor. Bu yönde var olan kısıtlamaların kaldırılması konusunda hiçbir gelişmenin yaşanmadığını belirten raporda, Gümrük Birliği anlaşmasını tüm AB üyelerine, yani Güney Kıbrıs Rum Kesimi’ne de tam olarak uygulaması gerektiğine dikkat çekiliyor. Dolayısıyla malların serbest dolaşımına konulan söz konusu engelin de kaldırılması ifade edilen raporda, AB üyeleri ile ikili anlaşmalar gereği hava taşımacılığında milliyet temelinde ayrımcılık yapılmaması gerektiği aktarılıyor. İnanç özgürlüğü konusunda taraflı tutumunu sergilemekten çekinmeyen Avrupa Birliği, hazırladığı son ilerleme raporunda da inanç özgürlüğü önündeki engellerin kaldırılmadığı eleştirisi yaparak Heybeliada Ruhban Okulu’nun açılmamasını gündeme getiriliyor. AB’nin raporu 10. uyum paketi olup karşımıza çıkacağa benziyor. 130 03.11.2006 / Gözde Kılıç Yaşın / Milli Gazete 230 Sözde Ermeni soykırımın tanınmasına ilişkin değişiklik önergesinin komisyonda kabul edilmesi, Türkiye’nin sert tepkisine yol açmıştı. Taslak raporda, Türkiye’den, reform süreci, özellikle ifade özgürlüğü, dini haklar ve azınlık hakları, sivilasker ilişkileri, kadın hakları, sendikalar, kültürel haklar, yargının bağımsızlığı ve reformların uygulanmasının hızlandırılması isteniyor. Hükümetin hazırladığı 9. reform paketinin memnuniyetle karşılandığı ifade edilen raporda, yeni terörle mücadele yasasının temel hak ve özgürlükleri kısıtlayıcı unsurlar içermemesi talep ediliyor. “Hükümet yetkilileriyle askeri personel ve güvenlik personeline ayrıcalık yapılmadan yargı önünde herkese eşit muamele yapılması” istenen raporda, Türk Ceza Kanunu’nda “keyfi yorumlamaya uygun olduğu” savunulan 216, 277, 288, 301, 305 ve 318. maddelerin değiştirilmesi çağrısında bulunuluyor. Türkiye’nin limanlarını Rum gemilerine açması da talep edilen raporda, “Kıbrıs (Rum kesimi) dahil tüm AB üyelerinin tanınması, müzakere sürecinin zorunlu parçasıdır” deniliyor.131 Avrupa Birliği resmen bölücülük yapıyor! Avrupa Parlamentosu genel kurulu, Hollandalı Hıristiyan Demokrat üye Camiel Eurlings tarafından kaleme alınan Türkiye raporunu oylayarak kabul etti. Genel rapor oylamasında 429 lehte ve 71 aleyhte oy kullanıldı, 125 parlamenter çekimser kaldı. Bağlayıcı özelliği olmayan tavsiye niteliğindeki raporda, Türkiye’ye AB üyeliği yolunda yapılan “reformların hızlandırılması” çağrısında bulunuldu. Raporda, özellikle ifade özgürlüğü, dini haklar ve azınlık hakları, sivil-asker ilişkileri, kadın hakları, sendikalar, kültürel haklar ve yargının bağımsızlığı alanlarında reformların ve uygulamanın hızlandırılması istendi. Hükümetin 9. reform paketi hazırlamasının memnuniyetle karşılandığı ifade edilen raporda, yeni terörle mücadele yasasının temel hak ve özgürlükleri kısıtlayıcı unsurlar içermemesi tavsiye edildi. “Hükümet yetkilileriyle askeri personel ve güvenlik personeline ayrıcalık olmadan yargı önünde herkese eşit muamele yapılması” istenen raporda, Türk Ceza Kanunu’nda “keyfi yorumlamaya uygun olduğu” savunulan 216, 277, 288, 301, 305 ve 318. maddelerin değiştirilmesi çağrısında bulunuldu. Raporda, terör örgütü PKK sözde kınanırken, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın geçen yıl yaptığı “cesaretlendirici” açıklamanın ardından, “Türk hükümetinin Kürt sorununa demokratik çözüm araması” çağrısına yer verildi. Van Cumhuriyet Savcısı Ferhat Sarıkaya’nın görevden alınmasının “derin endişe kaynağı” olduğu belirtilen raporda, “Şemdinli olaylarından sonraki gelişmelerin, Türk toplumunda ordunun rolünün yeniden canlandığını değil, devam ettiğini gösterdiği” ileri sürüldü. Yüzde 10 olan seçim barajının indirilmesi istenen raporda, bu sayede “Kürt partileri de dahil olmak üzere TBMM’de daha geniş temsil sağlanacağı” görüşü savunuldu. AB yolunda yapılan reformları yansıtacak yeni bir anayasaya ihtiyaç olabileceği kaydedilen raporda, Danıştaya yapılan saldırı da şiddetle kınandı. Raporun “İnsan Hakları ve Azınlıkların Korunması” başlığı altında, AP’nin son raporundan bu yana dini özgürlükler bağlamında ilerleme sağlanmamış olmasından “esef duyulduğu” belirtilirken, Türkiye’ye, dini azınlıkların ruhbanlarını eğitmede ve mülk edinmede karşılaştıkları sorunları ortadan kaldırması çağrısı yapıldı. Raporda, Aleviliğin tanınması, cemevlerinin de dini merkezler olarak tescil edilmesi, dini eğitimin gönüllülük esasına göre düzenlenmesi gibi taleplere de yer verildi. “Güneydoğu” başlığı altında terör örgütü PKK’nın saldırılarını yoğunlaştırmasının kaygı verici bulunduğu raporda, terörle mücadelesinde Türkiye ile dayanışma içinde olunduğuna vurgu yapıldı. Raporda, Türkiye’ye “koruculuk sistemini lağvetmesi”, “Kürt sorununa demokratik çözüm araması” ve 131 (a.a) 231 “gözaltı ve tutuklamalarda Avrupa standartlarını uygulaması” gibi çağrılar yapıldı. “Modern, demokratik ve laik Türkiye, medeniyetlerin birbirini daha iyi anlamasında yapıcı rol oynayabilir” denilen raporda, Ermenistan ile diplomatik ve iyi komşuluk ilişkilerinin başlatılmasında Türkiye’nin ön koşulsuz olarak gerekli adımları atması ve bu ülkeyle sınır kapısını bir an önce açması istendi. Türkiye’nin limanlarını Rum gemilerine açması da talep edilen raporda, “Kıbrıs (Rum kesimi) dahil, tüm AB üyelerinin tanınması, müzakere sürecinin zorunlu parçasıdır” denildi.132 “Ermeni soykırımı dayatması” sürüyor İşte Avrupa’nın fikir özgürlüğü Hollanda’da 22 Kasımda yapılacak erken genel seçimler öncesinde Ermeni diasporasının başlattığı kampanyanın sonucunda iki ayrı partinin listelerinde yer alan toplam üç Türk kökenli aday, listelerden çıkarıldı. Türk kökenli milletvekili adayları Erdinç Saçan (Sosyal Demokrat İşçi Partisi-PVDA), Ayhan Tonca ve Osman Elmacı’nın (Hristiyan Demokrat Parti-CDA) Ermeni soykırımı iddialarını kabul etmedikleri için listelerden çıkarıldıkları bildirildi. Ermeni lobisinin geçen hafta Hristiyan Demokrat Parti yönetimine gönderdiği, Türk adayların soykırım iddiaları konusunda Türkiye’nin politikasına yakın durduklarını öne süren mektubuyla başlayan ve Hollanda basının da büyük destek verdiği karalama kampanyası sonucunda önce Erdinç Saçan aday listesinden çıkarıldı. Ülkedeki Türk toplumunun en çok destek verdiği ve seçimlerden birinci parti konumunda çıkması beklenen Sosyal Demokrat İşçi Partisi listesinin 53. sırasında yer alan Saçan’ın listeden çıkarıldığını parti Genel Başkanı Michiel Van Hulten, Amsterdam’da dün toplanan parti yönetim kurulunda, Saçan’ın, “Ermenilere soykırım yapıldığını kabul etmeye yanaşmadığı” için aday listesinden çıkartılmasının kararlaştırıldığını bildirdi.133 Amerika temasları ve Avrupa tercihleri bizi nereye sürüklüyor? Başbakanın aylardır ve bol bol reklam edilen beklenilen Amerika seyahati nihayet gerçekleşti. Her ne kadar, Türk medyası renkli fotoğraflarla, şaşaalı başlıklarla olayı topluma büyük bir başarı gibi yansıttıysa da yayınlanan komünike ve basın bildirilerinden anlaşıldığı gibi diplomatik açıdan gezi, oldukça sönük bir sonuç doğurmuştur. Neden Sönük? 1- Her şeyden önce 1 saat 40 dakika sürdüğü söylenen toplantının resmi tercüman aracılığı ile yürütüldüğü hatırlanırsa, o zaman gerçek anlamda, toplantı ancak 45-50 dakika sürmüş demektir. Bunun, başta ve sonda aile fertlerine, iltifat ve teşekkürlere ayrılan 10-12 dakikası da düşülünce, geriye sadece 35- 36 dakika kalmış demektir. 2- Bilindiği gibi, Orta Doğu’da kan gövdeyi götürmekte ve Türkiye’yi son derece yakından ilgilendiren birçok konu bulunmaktadır. Yazılı bildirilerden anlaşıldığına göre konuşmalar sırasında adı söylenmeden PKK problemi, genel “terörle mücadele” kapsamında ele alınmıştır. Kıbrıs konusu ele alınmış, Suriye ve İran’dan bahsedilmiştir. Türkiye’nin AB’ye girme çabalarında destek istenmiş ve bir de Sudan’dan (özellikle Darfur olaylarından) konuşulmuştur. Bunlar basında öne çıkan 6 başlıktır (neden Darfur?! bilinmez). Demek ki her konu için dolu, dolu 6 kıymetli dakika harcanmıştır. 3- Darfur daha da uzun konuşulmuş ve Amerikan tarafı notlar almıştır. (Keşke gitmişken, Alaska’daki balinaların korunmasından, Avustralya’daki seçimlerden, Latin Amerika’daki Yağmur ormanlarında ki yerli halkın durumundan da bahsetmiş olsalardı!). 4- Türkiye’yi doğrudan ve ciddi olarak ilgilendiren konularda Sn. Başbakan Türkiye’nin istek ve hassasiyetlerini açıkça dile getirmiştir. Ama Bush’un verdiği cevapların tümü, son derece genel, yuvarlak ve hiçbir şekilde bağlayıcı kabul edilebilecek cevaplar olmamıştır. 132 (a.a) 133 (a.a) 232 5- Yine basında öne çıkan hususlar, Yahudi lobileri ile yapılan toplantılar, bir üniversitede verilen konferans ve bir de Amerika’nın en zengin Türk’ünün verdiği yemek olmuştur. Bu yemekte ünlü aktör Robert De Nero’nun bulunması ile Hollywood’un Sanal Dünyası’nın mensuplarının temsili, olaya renk katmıştır. (Ancak, bundan nasıl bir fayda umulmuştur? Henüz bilinmemektedir.) Dolayısıyla, bu geziden umulan ve elde edilmek istenen hasılanın belki ancak yarısı elde edilmiş gibi görünüyor. Yani, “Dağ, fare doğurdu” denilebilir veya bu sadece bir ”kucaklaşıp, barışma” ziyareti gibi gerçekleşti de, denebilir. En azından sayın başbakan, ”iyi arkadaşım” sıfatını kazanmış oldu. AmerikanSiyonist gruplarından aldığı diğer madalyalarının yanına ilave edilebilecek “manevi” bir madalya daha kazandı. Ne mutlu ona!! Avrupa Yakasında Yeni Bir Şey Yok: 1- Diğer taraftan hem AB’nin raporuna, hem de Avrupalı liderlerin tavırlarına bakmakta fayda var. AB raporu her zamankinden daha sert ve tenkitçi bir dille kaleme alınmış. Hani, “hiç etkilemez, orası gayri resmi bir kurumdur” diye Avrupa Parlamentosu’nu (AP) ciddiye almayanlar, şimdi herhalde anlamışlardır. AP’nin tenkit havası ve sertliği aynen Avrupa Birliği grubuna da sirayet etmiş bulunmaktadır. Bununla da kalmayıp, Avrupa’nın siyasi yönü olan Avrupa Konseyi Parlamenterler Asamblesi (AKPA)’ne de sirayet ederek, orada da şimdiye kadar görülmemiş bir “Kürt Raporu” hazırlanmış bulunmaktadır. Şimdi, içimizdeki “Koyu Avrupa Taraftarları” ve AB Fundamentalistlerine sormak gerekir,” Ne vakte kadar kendinizi ve Türk halkını aldatmaya devam edeceksiniz? Ne vakte kadar gerçekleri olduğu gibi görmeyeceksiniz?” Dünden beri Ankara’da konferanslar veren Olli Reihn(AB), ortalıkta Sömürge Valisi gibi dolaşmakta, herkese ders vermekte ve taleplerde bulunmaktadır. Ondan önce de AB’den bazı yetkililer ve hatta bazı yüksek rütbeli subaylar bile gelip, yapılmayacak tenkitleri yapıp, gittiler. Bu hususlar Genelkurmay Başkanı’nın konuşmasına bile konu oldu. Ama bu durumlara kızabilirmiyiz? Avrupalılara yalvar-yakar olup, durumu bu hale getiren kendi seçtiğimiz hükümet üyeleri değil mi? Kısaca, ne yaptıkları bile belli değil. Soros’un desteklediği vakıflar (mesela TESEV) aracılığı ile yaptırılan yeni rapor da aynı tarihlerde ülke gündemine bomba gibi düştü. Rapor, tam bir rezalet. Dış kaynaklar, içeriden buldukları kişilere zehirzemberek bir rapor yazdırarak sözde, öz-eleştiri, olgunlaşma tenkitleri yaptırılmış. Bu raporda, orduya kadar her şey yerilerek, Avrupalıların elleri güçlendiriliyor. Vakıflar yasası gereği gelişecek olaylar herhalde bizlere bu günleri aratacak. Türkiye aynen, Milli Kurtuluş (veya İstiklal Savaşı) Savaşı öncesi olduğu gibi hem içeriden, hem de dışarıdan tam bir cendereye sıkıştırılmaktadır. 2- Avrupa liderlerinden birkaç kesit almakta fayda vardır: Helmut Schmidt (Eski Almanya Başbakanı) :“...AB içinde Türkiye’nin yeri yoktur, 70 milyon Türk’ü Avrupa içinde dolaştıramayız....” Verheugen (Eski AB genişlemeden sorumlu bakanı): “... Türkiye aday olarak kalacaktır.... Üye olabileceğini düşünemiyorum” Giscard d’estaing (Eski Fransa Cumhurbaşkanı): “Türkiye’nin AB’ye girmesi Avrupa’da oluşan birliğin sonu olur...... Türkiye’nin farklı bir yapısı ve farklı bir kültürü var.” Chirac (şimdi başta olan Fransa Cumhurbaşkanı): “... Ermeni soykırımını tanımadan, Türkler AB üyeliğini düşünmemelidirler. Bu bir ön şart haline getirilmelidir.” Hans Dietrich Genscher (Eski Almanya Dışişleri Bakanı): “Türkiye için bir Yugoslavya modeli öngörülmektedir....” (Başka deyişle, parçalara bölünme modeli) Tom Spencer (İngiliz parlamenter): “Türklere 30 yıldır sözler vererek hiç dürüst davranmadığımızı düşünüyorum. Gerçek niyetimiz Türkleri hiçbir zaman kabul etmemek...”134 İşte tam bu sırada Yunanistan ve Bulgaristan dış işleri bakanları birer beyanat veriyor. Bulgar olanı, “Türkiye’nin AB’ye katılmasını destekliyoruz. AB’ye yarar ve katkısı olacaktır” diyor. Yunan tarafı ise, “Türkiye’nin girişini engelleyecek müşküller çıkarmayacağız. Avrupa medeniyetinin şartlarına uymuş bir 134 Yiğit Bulut / Radikal / 29.08.2006 233 Türkiye’yi tabii ki istiyoruz” diyor. Balla kaplanmış, zehirli ve küçümseyici sözler. Yunan Dışişleri bakanı kendince hem Avrupa’yı kandırmaya çalışıyor, hem de güya Türklerin gözünü boyuyor. AB Fundamentalistlerine sesleniyorum: Hala, “Görmüyorum, Duymuyorum, Söylemiyorum” diyen 3 maymunu mu oynayacaksınız? Kısacası, Avrupa Cephesinde Yeni Birşey Yok. Sadece tonun sertleşmesi, taleplerin artması ve kişilerin küstahlaşması var. Bir de buna Papa’nın İslam’a hakaretleri ve Türkiye hakkındaki fikirleri katılırsa, o zaman hükümete sormak lazım: ”QUO VADİS AKP?”, yani NEREYE GİDİYORSUN, AKP?135 Fukuyama’nın gözüyle Neo Con gerçeği (Fukuyama insafa mı geliyor?) Francis Fukuyama, uzun süre Amerikan siyasetinde şahin kanadın temsilcisi olan “Yeni Muhafazakar” (neo con) düşünceyi savunmuş, hatta Bush yönetiminde Savunma Bakanlığı ve Dışişleri’nde görev almış bir isim… Fukuyama, Amerikan imparatorluğunun kurulması gerektiğini söyleyen ve dış politikada hegemonyacı bir anlayışı savunan neo con’ların düşüncelerini artık paylaşmadığını geçtiğimiz günlerde yazdığı bir kitapla kamuoyuna duyurdu. Türkçeye “Neo con’ların sonu; Yol ayrımındaki Amerika” ismiyle çevrilen kitabında Fukuyama, Bush yönetiminin neo con’lar tarafından kuşatıldığını örnekleriyle açıklıyor ve Amerikan dış politikasına hakim olan “rejim değişikliği, iyiliksever hegemonya, tek kutupluluk ve Amerikan ayrımcılığı” gibi kavramların neo con’lar tarafından monte edildiğini belirtiyor. Hatta Fukuyama bugün yaşanan pek çok gelişmenin perde arkasının ilerde daha iyi anlaşılacağını ifade ediyor ve “yönetimdeki kilit isimlerin hızla değişen olaylara verdikleri karşılıkların aksine, daha büyük fikirler tarafından hangi ölçüde yönlendirilmiş olduklarını bu kişilerin hatıraları yazılana ve gelecekteki tarihçiler işlerini yapana kadar öğrenemeyeceğiz” yorumunu yapıyor. “Neo con düşüncenin 20. yüzyılın ortasından günümüze kadar gelişen ana ilkeleri, çeşitli Amerikan geleneklerinin derinliklerinde yatmaktadır. Neo con düşüncenin iki vaftiz babası, Irving Kristol ve Norman Podhoretz Irak savaşından bir hayli zaman önce neo con düşüncenin ne olduğu üzerine denemeler yazmışlardı” diyen Fukuyama, neo con düşüncenin köklerini 1930’ların ortalarında New York City College’da okuyan bir grup Yahudi aydına dayandırıyor. Neo con düşüncesinin temellerini atan kişilerin çoğunlukla işçi sınıfı ve göçmen ailelerden geldiğini belirten Fukuyama, bu kişilerin sol görüşlü politikalara bağlı olduğunun altını çiziyor. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra neo con’ların sol düşünceden kopuşları da başlıyor ve Commertary dergisi etrafında kümeleniyorlar. Francis Fukuyama, 1980’lerden itibaren neo con’ların Amerika’daki ana muhafazakar hareketle iç içe geçmeye başladığına işaret ederek Ronald Reagan’ın da neo con zihniyeti benimsediğini ifade ediyor. Fukuyama, Bush’un da ikinci döneminde esaslı bir neo con’cu olduğunu vurguluyor. Neo con’ların Amerikan gücünü yanlış kullandıkları, hegemonyayı hedef aldıkları ve dünyada kendileri gibi düşünmeyenleri düşmanları sınıfına koydukları biliniyor. Fukuyama kitabında neo con’ların olumsuz özelliklerinden uzun uzun bahsediyor ve şu özlü sözle aslında çok şey anlatıyor: “Elinizdeki tek alet çekiç ise, tüm sorunları çivi gibi görürsünüz…” Neo con’ların uluslararası kuruluşları hiçe saymaları, başta BM ve NATO olmak üzere uluslararası kuruluşların kararlarına uymamakta ısrar etmeleri, Fukuyama’nın dikkat çektiği bir diğer önemli konuyu oluşturuyor. Fukuyama’nın kitabı okunduğunda, Bush yönetimini esir alan neo con düşüncenin Amerika’da önemli bir yol ayrımında olduğu ve sorgulama sürecinin çok hızlandığı görülüyor. Fukuyama, bu kitabıyla birlikte artık neo con düşünceyi savunmasının imkansız olduğunu belirtiyor.”136 Bu Japon asıllı Siyonist maşası Francis Fukuyama, bir gerçeği, gizli ve kirli amaçları için 135 05.10.2006 / Doc. Dr. Oya Akgönenç 136 20.10.2006 Dr. Abdullah Özkan Milli Gazete 234 istismar ediyor. George Bush’un ve Neoconların, insanlığa yönelik hile ve hıyanetlerini ortaya koyarken, Bush filinin fincancı katırlarını ürküterek, insanlığın Siyonist sömürü saltanatına karşı dirilip direnmesinden korkuyor. Ve siyonizmin sonunu hazırlayabilecek girişimleri yüzünden Bush gavuruna karşı çıkıyor.!? Ve maalesef Diyanet hala Diyalog davulu çalıyor! Bardakoğlu’nun derdi ‘diyalog’dan ibaretmiş Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Ali Bardakoğlu, Roma Katolik Kilisesinin ruhani lideri Papa 16. Benediktus’un 12 Eylül’de Almanya’da yaptığı konuşmayla İslam dünyasında tepki toplamasından sonra, olanlara üzüldüğünü belirtmesini ve dün, İslam ülkelerinin büyükelçilerine dinler arası diyaloğun önemine dikkati çeken bir konuşma yapmasını yeterli bulduğunu açıklıyor. Bardakoğlu, dün İtalya’daki La Repubblica gazetesinde yayımlanan demecinde, bu gelişmeleri “olumlu adımlar” olarak niteliyor. La Repubblica, Bardakoğlu’nun sözlerini, “Şimdi yeniden konuşabiliriz. Ratzinger İstanbul’a hoşgelecek” başlığıyla özetliyor. Bardakoğlu, konuya ilişkin beyanatında, “Dinler arası diyaloğa zarar verici her davranış, her konuşma şahsen beni çok üzüyor. Papa şimdi, konuşmasının tepkilere neden olmasına üzüldüğünü söyledi. İslam dünyasının temsilcileriyle buluşmasında dinler arası diyaloğu sürdürmek konusunda kararlı olduğunu belirtti. Tüm bunları, olumlu adımlar olarak görüyorum” diyor. Papa’nın beyanatlarının Müslüman kamuoyunu yatıştırmaya yetip yetmeyeceğine ilişkin soruysa Bardakoğlu, şöyle cevaplıyor: “Papa’nın üzüldüğünü söylemesi ve yaptığı konuşma, eminim müspet adımlar diye algılanacaktır. Tabii ki yapılan hatanın tümüyle unutulması için, doğal olarak biraz zamana ihtiyaç var. Ama en azından, Regensburg konuşmasının oluşturduğu hayal kırıklığı ortadan kalkacaktır.” Bardakoğlu, “Papa’nın (Almanya’da) kullandığı ifadeler son derece ağır mıydı?” biçimindeki soruya karşılık olarak da şunları söylüyor: “Yapılan alıntı İslam’ın üç kutsalına; yani Allah, peygamber ve Kur’an’a karşı önyargılar içerse de bu, artık geride bırakmış olduğumuz bir tartışmadır. Papa o alıntıdan hareketle, din ve akıl, din ve şiddet konusunda konuşup İslam-Hıristiyanlık karşılaştırması yapmak suretiyle öznel değil nesnel bir hata yapmıştır. Bu da incinmeye sebep olmuştur” dedi. Bardakoğlu, Papa’nın yaptığı konuşmayıysa şöyle değerlendiriyor: “Papa, konuşmasında, İslam ve Müslümanlara derin saygı duyduğunu ifade etti. Diyalog ve karşılıklılığa saygı göstermeyi sürdüreceğini söyledi. Tüm bunlar, diyalog yükümlülüklerine riayet edilmeyeceğine ilişkin kaygıları sona erdirmiştir.” Papa’nın Türkiye ziyareti Neyi Amaçlıyor? Diyanet İşleri Başkanı Bardakoğlu, “Papa’nın Türkiye ziyareti güvenlik açısından güvenli bir seyahat olacak mı?” sorunu, şöyle cevapladı: “Türkiye, laik ve demokratik bir ülkedir. Benim beyanatlarım siyasi nitelikte değildir. Ben sadece dini konularda konuşurum. Burada Müslümanlar, Hıristiyanlar ve Yahudiler ile yüzyıllardır barış içinde yaşıyorlar. Diğer dinlerin müntesiplerinin inançlarını özgürce yaşamalarını, biz kendimiz için de bir yükümlülük olarak görüyoruz. Geçmişte pek çok dini lideri ağırladık. Bizim konukseverlik geleneğimiz, bahsettiğiniz türden kaygılara mahal bırakmamaktadır.” Bardakoğlu, Mehmet Ali Ağca’nın İkinci Jean Paul’e suikast girişiminde bulunduğunun hatırlatılmasına karşılık olaraksa “Böyle bir genelleme yapmamak lazım. Avrupa’da da fanatikler camilere saldırıyorlar. Ama biz Avrupa’yı ya da Avrupalıları suçlamıyoruz” dedi.137 Tükürün maskeli vicdanına asrın tükürün! 137 (a.a) 235 Batı âleminin ikiyüzlülüğünü dile getiren, İstiklâl Marşı şairimiz rahmetli M. Akif böyle haykırıyordu. Merhum Akif’in bu “Maskeli vicdan” teşhis ve tesbiti, ne yazık ki hâlâ güncelliğini koruyor. Aradan asırlar geçtiği halde Batı aynı Batı, aynı kalleşlik, aynı insanlık dışı karakter. Batı âleminde, devrimlerin beşiği sayılan şu Fransızlara bakın. Batı’nın övündüğü bir takım ilkeleri tamamen çiğneyerek, sözde Ermeni soykırımı ile ilgili yasaları parlamentolarından geçiriyorlar ve dahi kendi ilkelerini hiçe sayarak adeta, bir intihara imza atıyorlar. Sayın Başbakan pek haklı olarak, biz onların seviyesine düşemeyiz. Pislik pislikle temizlenmez diyerek, bizim de misilleme yaparak, Fransızın Cezayir’de yaptığı, bir buçuk milyon Müslümanın katline dair, katliamla ilgili bir kanun çıkarmamıza hayır dedi. Pislik pislikle temizlenemez, demesine dedi amma, hâlâ yine de Türkiye’nin, bu kokuşmuş topluluğa girmesini arzu ediyor. Zira Batı’ya yaklaştıkça ne kadar çirkin ve ne kadar müstekreh bir yüzle karşılaştığımız ortaya çıkıyor. Bizim inadımıza, Ermeni katliamını kabul eden kanunlar çıkarılıyor, bizim inadımıza Danimarka’da Peygamber Efendimize hakaret eden karikatür kampanyaları açılıyor, Hollanda’da Ermeni katliamına hayır diyen üç Türk aday seçim listesinden siliniyor. Yine Danimarka’da bu hakaretin devamı olarak, Peygamber Efendimize hakaret yarışı yaptırılıyor. Avusturya ve Almanya Türkiye’nin üyeliğe alınmasına karşı çıkıyor, daha neler var neler... Zinayı suç saymayın, homoseksüellerin hukukunu tanıyın, erkekle erkeğin, kadınla kadının nikahlanmasına ses çıkarmayın deniliyor. Ayrıca Türkiye Pontus Rum devleti kurulmasına zemin hazırlasın, doğu illerinizde Ermenilere hak tanınsın, Dicle-Fırat havzaları Türkiye’den bölünsün, bu nehirlerden İsrail dahi yararlandırılsın gibi talepler yapılıyor. Evet, maalesef Batı’ya yaklaştıkça bu kirlilikten, bu kokuşmuşluktan burnumuzu tutmamız icab ediyor. Batı, yine aynı Batı, Mehmed Akif’ten bu yana hiçbir değişiklik olmamış, demiştim. Milletimiz bu olayları görerek AB’den yüz çeviriyor. Bu tercihinde yüzde yüz haklı. Evet Akif’in şu sözleri tamamen güncelliğini hâlâ koruyor: “Tükürün ehli salîbin o hayasız yüzüne, Tükürün onların asla güvenilmez sözüne… Medeniyet denilen maskara mahlûku görün Tükürün maskeli vicdanına asrın tükürün...” Akif zamanında da, Türkiye’nin din değiştirerek Hıristiyan olmasını isteyenler varmış. Akif onlar için: “Hele ilânı zamanında şu mel’un harbin, Bize efkârı umûmiyesi lâzım garbın; O da Allah’ı bırakmakla olur herzesini, Halka îman gibi telkin ile dinin sesini, Susturan abtalın idrakine bol bol tükürün...” diyordu. Demek ki, gerçek mânâda tarih tekerrür ediyor. Bu önemli gelişmelere rağmen hâlâ Türkiye’nin Avrupa Topluluğu’na girmesini isteyenlere hitab ediyorum: Geliniz bu boş inadınızdan vaz geçiniz. Sizler ne Batı’nın şu çirkin yüzünü ve bize düşmanca davranan zihniyetini ve katılaşmış karakterini değiştirebilirsiniz, ne de milletimizin genlerine kadar işlemiş ve İslâm ahlâkıyla bütünleşmiş asil karakterini değiştirebilirsiniz. Ortada kesin bir kan uyuşmazlığı var. Olaylar gelip gelip şu değişmez ilâhi tesbitlerde noktalanıyor. Ayeti kerime meali aynen şöyle:“Ne Yahudiler, ne Hıristiyanlar, Sen onların dinine uymadıkça senden 236 asla hoşlanmazlar.” Öyleyse, “zararın neresinden dönülürse kârdır” diyerek, bu sevdadan vazgeçelim. AB, AB diye diye 47 sene bizi oyaladılar, zaman kaybettik. Bir yirmi sene daha bekleyeceksiniz diyorlar. Beklesek de asla elimize bir şey geçmeyecek. Tecrübe edileni yeniden tecrübe etmek pişmanlık getirir. Maskeli vicdan sahiplerine, ne zamana kadar aldanacaksınız? 138 Bush’a ilk defa acıdık! Gün gelip de Bush’a acıyacağımız aklımızın kenarından bile geçmezdi! Ama kaderde bu da varmış. Ve Bush’a ilk defa acıdık! 11 Eylül’ün beşinci yıl dönümü nedeniyle yaptığı konuşmada ortaya koyduğu ruh hali Bush’a acımamızda en büyük etken oldu! Adam korkuyor yahu! Hem de müthiş korkuyor! Hala “Uygarlık için savaşıyoruz” yalanından medet uman Bush korkusunu bakın nasıl dile getiriyor: “Amerika’nın güvenliği Bağdat sokaklarındaki çatışmanın sonucuna bağlı!” Amerika’nın güvenliği neye bağlıymış, efendim? Bağdat sokaklarındaki çatışmanın sonucuna bağlıymış, değil mi? Pek; Bush, Bağdat sokaklarındaki çatışmanın galibi olabildi mi? Yıllardır Irak’ta kan döküyorlar, masum insanları öldürüyorlar ama hâlâ galip gelebilmiş değiller! Ne Irak’ta, ne de Afganistan’da galip olarak tescil edilmediler! Savaş öncesinde “diktatörlerin cezalandırılacağı, demokrasi ve özgürlük getirileceği” yalanlarını yem olarak kullanıyorlardı! Ülkeleri işgal edilen insanlar Bush’un söylemlerinin kuyruklu bir yalan olduğunu görür görmez direnişe geçerek, işgal kuvvetlerine karşı koymaya başladılar! Ve Bush için geri sayım başladı! Bir taraftan Afganistan’da bir taraftan da Irak’ta işler sarpa sarınca Bush müthiş bir korkuya kapılmış olacak ki hemen NATO ülkelerine çağrıda bulunmaya başladı! “Kabil yönetimine destek için daha fazla çaba harcamazsak Afganistan çökecek” feryadı aslında “Amerika çökecek aman elinizi çabuk tutun” dan başka bir şey değil elbette! Bush şimdi kendisini öyle bir batağın içinde hissediyor ki demeyin gitsin! İşgal ettiği bütün ülkelerden çekilmesine çekilecek de sonrasında olacaklardan korkuyor ve bu korkuyu da şu sözlerle dile getiriyor: “En büyük hata çekilmek olur. Çekilirsek bizi yalnız bırakacak değiller. İzleyecekler!” İzleyecekler yani kovalayacaklar! Kovalayacaklar yani yakalayacaklar! Yakalayacaklar yani hesap soracaklar! Bu korkular içinde gördüğümüz Bush’a gerçekten acıdık! Yüce Rabbimiz demek ki Bush kulunu da kendi yaptıkları ile korkutarak cezalandırmayı seçmiş! Bush’a acımasına acıdık da yapacak bir şey de yok! Ufacık bir hatırlatmadan başka: Korkunun ecele faydası yok ki!139 138 12.10.2006 / Süleyman Arif Emre 139 16.09.2006 Zeki Ceyhan Milli Gazete 237 ASIL SUÇLU VE SORUMLU OLAN, BU HÜKÜMETTİR! Danıştay’ın basılmasının, başörtüler ve İmam Hatiplerle ilgili kararlarıyla hedef haline sokulan 2. Daire üyelerinin kurşunlanmasının asıl suçluları ve sorumluları: Bu aciz ve işbirlikçi hükümet AKP’nin hıyanetlerini bahane ederek İslamiyete saldıran ve AKP’ye meşruiyet ve mazeret kazandıran muhalefet Bu ikisini de kirli çıkarları ve gizli iktidarı için, danışıklı dövüştüren masonik medya ve sabataist zihniyettir. Kim bilir, ya radikal şeriatçı geçinen Amerikan İslamcısı münafık medyanın kışkırtmasına kapılarak; veya karanlık odaklarca bizzat kullanılarak ve de hiçbir arama ve koruma engeliyle karşılaşmayarak Danıştay’a gidip 8. kata çıkan ve 2. Daire üyelerinin odasına dalıp iki şarjör mermiyi üzerlerine boşaltan bu katil, sadece bir maşa yerindedir ve “atılan taş” gibidir. Zavallı sokak sakinleri misali: “Taşı atanı bırakıp, atılan taşın peşine koşturmak” gafletine düşmemelidir. Başörtülüler konusundaki keyfilikleri, İmam Hatiplerle ilgili dengesizlikleri düzeltmek vadiyle milletten vekalet alıp iktidar koltuğuna oturan AKP, samimiyet ve cesaretle bu haksızlıkları ve yanlışlıkları düzeltecek kanuni değişiklikleri gerçekleştirmekten yan çizip, sürekli topu taca atarak; olmayacağını bildiği “mutabakat”lar arayarak, Cumhurbaşkanını ve Yargı kurumlarını suçlayarak: Ulusal yetkilerinin ve Anayasal yükümlüklerinin gereğini yapmak yerine “bizi kullanın” dedikleri dış çevrelerin ve sabataist şebekelerinin güdümüne girmek ve onların gücüne güvenmek gaflet ve dalaletine düştüğü için, suçlu ve sorumludur!.. CHP ve muhalefet ise; AKP’nin din istismarını ve yetki suiistimalini eleştirmek yerine, sanki böyle bir bahane bekliyormuş gibi, doğrudan İslamiyeti ve dindar kesimi hedef gösteren ve dolaylı biçimde halkı işbirlikçi iktidarın ve Ilımlı İslamcıların kucağına iten ve daha da kötüsü mağduriyet psikolojisi içindeki kimselerin intikam duygularını körükleyen, tutarsız tavırları yüzünden, suçlu ve sorumludur!.. Hala bu lanetli ve nefretli saldırıyı Kubilay olayına benzeterek hedef saptırmaya, siyasi rant toplamaya ve dindar kesimlere çamur atmaya çalışmaları bile, hayret verici durumdur ve uğursuzluktur. Ve tabi asıl suçlu ve sorumlu olan: sürekli sivrisinek üreten bu bataklık düzeni ve bu masonik zihniyetidir!.. Artık bu köhne zihniyetten, bu kahpe hükümetten ve bu sünepe muhalefetten, kökten kurtulmanın zamanı gelmiştir ve geçmektedir. Ne tamir ve yama ile ne destek ve dayama ile bu çürümüş sistemi ayakta tutmak mümkün değildir. Türkiye; Var olma veya yıkılma noktasına gelmiştir. Evet basılan yüksek mahkeme değil, Türkiye Cumhuriyetidir!.. Ve böylesi kör düğümlerin yegane çaresi; köklü devrim ve değişimlerdir!.. Aksi halde, suni tertipler, sinsi tahripler ve sahte tepkilerle; ülkemiz yıkılışa sürüklenmektedir. D-8 Zirvesi için Endonezya’ya giden Recep T. Erdoğan; “Faizi yeniden tanımlayalım” “Enflasyon kadar faiz, faiz sayılmasın” tartışmasını açarak İslam’ı Hırıstiyanlaştırmanın yollarını göstermiştir. Oysa enflasyon: nedenleri ve neticeleri bakımından çok farklı tanımları yapılan ve tahribatları üzerinde ittifak sağlanamayan bir kavramdır… Faiz ise, çok net ve kesin bir haramdır” Kapalı ve karmaşık bir Batılı kavram için, kesin ve net bir haram nasıl yorumlanır ve yozlaştırılır? Bu, BOP kapsamındaki Ilımlı İslam safsatasının bir sinsi adımıdır. Yarın kalkıp: Zinayı da yeniden tanımlayalım “gönül rızasıyla ve nikah dışında birlikte olmayı “zina değil, ihtiyaç” sayalım. Ve böylesi modern ve medeni ilişkileri günah olmaktan çıkaralım” Sarhoş olmayacak kadar alkol almayı mübah sınıfına sokalım… “Piyango ve şans oyunlarını kumar kapsamından uzaklaştıralım.” Gibi safsata ve saptırmalarla, toplum avutulmaya ve oyalanmaya çalışılırsa hiç şaşmamalıdır. Zaten yapay gündem oluşturmak ve 238 önce ucuz kahramanlık taslayıp sonra geri adım atmak bunların en başarılı sanatıdır. Sn. Başbakan, bu boş kafayla: YTL’nin Dolar karşısında % 15 kadar değer kaybını bile: Bu bir devalüasyon değildir. Böyle diyenler cahildir.” Demekten sakınmamıştır… Oysa Enflasyon, Faizci sistemin bir sonucudur. Faiz mikrobunun doğurduğu bir hastalığı “temel esas” kabul etmek ve buna göre yorum geliştirmek, faiz günahına, mübah kılıfı geçirmektir. Dünya Bankasının son raporuna göre: Türkiye’de en alttaki % 10 (7 milyon) 2000. yılında Milli gelirden % 2.5 pay alırken, bu gün bu oran % 2’ ye düşmüş bulunmaktadır. En üstteki % 10 (7 milyon) Milli gelirden % 30 pay alırken bu gün maalesef % 35’e çıkmıştır. Yani: Zengin daha zengin, fakir daha fakir olmuştur. AKP işbaşına geldiğinde: Cari açık, 1.5 milyar dolar iken, şimdi cari açık 25.5 milyar dolara fırlamıştır. Yatırım ve üretim için değil vurgun ve soygun için gelen “sıcak para” kaçmaya başlayınca propaganda havası ile şişirilen ekonomi balonu da patlayacaktır. Cari açık: Bir ülkenin döviz kazancıyla, döviz kaybının arasındaki farktır. Özetle: Devletimiz, Dinimiz, Cumhuriyetimiz ve cemiyetimiz tehdit altındadır. Halkımızla kucaklaşacak, İslam’la barışacak, dünya ile hayırda yarışacak laik ve demokratik esaslara ve çağdaş standartlara dayalı, adil bir düzen ve asil bir dönem kaçınılmazdır. Belki de yarın çok geç olacaktır. Daha düne kadar: “Radikal İslamcı, katıksız şeriatçı, İran hayranı, İsrail karşıtı, ezan vatan aşıkı, milliyetçi, mukaddesatçı” geçinen kimselerin, bu gün Siyonistlerden madalyalı AKP’ye alkış tutmaları ve dindar kesimi farklı yönlere kışkırtmaları; geçmişte de, şimdi de acaba hangi karanlık merkezlerin hizmetinde olduklarının kanıtıdır? Hem bu din istismarcısı marazlı çevrelerin, hem 28 Şubatçı laikçilerin, hem de dış güçlerin Erbakan karşıtlığında saf tutması rastlantımıdır? Ve bu çıban kangrenleşip bütün gövdeyi sarmadan acilen çaresine bakılmalı ve bu kan mutlaka durdurulmalıdır! Kim bu figüran? Yakın çevresi, Alparslan Aslan’ın ülkücü olduğunu söylüyor. İçki içtiği belirtiliyor Asabi olduğu ifade ediliyor Babası, bazı psikolojik sorunlarından bahsediyor Bazı köşe yazarları, katilin yakın geçmişte İran’a gittiğini açıklıyor Katilin Hizbullah’la bağlantıları konuşuluyor Kullandığı, yedeklerini de sakladığı silah; kontrol cihazlarına yakalanmıyor. Ve bu silahların PKK tarafından Türkiye’ye sokulup satıldığı biliniyor. Bu eylemin ve cezasını bilecek durumda bulunuyor. Şemdinli provokasyonuna benzer biçimde, saldırıya uğrayan hakimlerle ilgili gazete küpürü ve yedek silahları, sanki adres gösterir gibi – arabasında bırakıyor??!!.. Şimdi Soralım: Türkiye toplumunda Amerikan aleyhtarlığının arttığı ve İran’a sıcak bakmaya başlandığı bir ortamda; acaba: ABD’nin İran saldırısında, Türkiye’nin de Amerikanın safında yer almasını sağlamak ve AKP’nin işini kolaylaştırmak üzere, bu saldırı MOSAD ve CIA tarafından mı tezgâhlanmıştır? Ve Laikliğe duyarlı bütün kesimler, bu Siyonist senaryoda bir figüran olarak mı kullanılmıştır?!.. 239 LAİKLİĞİ LAYTLAŞTIRMAK MI, YOKSA KARTLAŞTIRMAK MI? Adli yılın açılışında konuşan Yargıtay Başkanı Osman Arslan’ın: “Laikliğin tanımı yapılmalı” önerisine katılıyoruz Yargıtay Birinci Başkanı Osman Arslan, adli yıl açılış konuşmasında Anayasa’da laikliğe özel önem ve değer verilmiş olmasına karşın açık tanımının yapılmadığını, laiklik ilkesi ile din ve vicdan özgürlüğünün açıklanmasının zorunlu görüldüğünü vurguladı. Adli yıl, Yargıtay’da düzenlenen törenle açıldı. Törene, Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer, TBMM Başkanı Bülent Arınç, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, CHP Genel Başkanı Deniz Baykal, Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcıları Abdüllatif Şener ve Mehmet Ali Şahin, Danıştay Başkanı Sumru Çörtoğlu, Adalet Bakanı Cemil Çiçek, İçişleri Bakanı Abdulkadir Aksu, Milli Savunma Bakanı Vecdi Gönül, Anayasa Mahkemesi Başkanvekili Haşim Kılıç, DYP Genel Başkanı Mehmet Ağar, ANAVATAN Genel Başkanı Erkan Mumcu, Türkiye Barolar Birliği Başkanı Özdemir Özok ve çok sayıda davetli katıldı. Arslan konuşmasında, laikliğin dinin devlet işlerine, devletin ise din işlerine karışmaması olduğunu anımsattı. “Laik devlette yöneticiler dini, din adamları da devleti yönetemezler. Her ikisinin görevi, işlevi, amaç ve alanı farklıdır. Laik devlet, bütün dinlere ve mezheplere aynı uzaklıktadır. Laik devlette kişiler vicdanlarıyla baş başa bırakılmıştır. Laikliğin ikinci öğesi, kişilerin iç dünyasıyla ilgili olup, kişilerin din ve vicdan özgürlüğünün teminat altına alınmasıdır. Bu kuralın doğal sonucu olarak, hiç kimse ibadete, dini ayin ve törenlere katılmaya, dini inanç ve kanaatlerini açıklamaya zorlanamaz, dini inanç ve kanaatlerinden dolayı kınanamaz. Ayrıca hiç kimse devlet düzenini kısmen de olsa din kurallarına dayandırma amacı güdemez ve din duygularını kötüye kullanamaz.” Dinin, kişilerin vicdanlarında saygın bir yeri bulunduğunu ifade eden Arslan, şöyle devam etti: “İnsandan başka hiçbir varlığın dini yoktur. Ne insanlar tarafından oluşturulan kurum ve kuruluşların ne de tüzel kişiliği olan devletin dini olamaz. Devletin laik olması ilkesini benimseyenleri dinsiz olarak suçlamak ne kadar yanlışsa, Cumhuriyete, Atatürk ilkelerine bağlı olan ve dinin gereklerini de yerine getiren kişileri çeşitli sıfatlarla suçlamak da bir o kadar yanlıştır. Bu tür yaklaşım ve değerlendirmelerin, ülke bütünlüğüne, birlik ve beraberliğine zarar verdiği ve kutuplaşmaya neden olduğu gözden uzak tutulmamalıdır.” Danıştay saldırısına da değinerek bu saldırının Türkiye’nin birliğine ve laikliğine yönelik yapıldığına işaret etti. “Türk yargısı bundan sonra da yasalar çerçevesinde yargılama yapacak ve karar verecektir. Hiçbir terörist eylemi yargıyı bu görevinden alı koyamaz” diye konuştu. 21. asır bilişim çağı olduğu kadar insan hakları çağıdır olduğunu belirten Arslan, “Teknikteki gelişmeler de bir anlamda insanlığın geleceği için tehdit oluşturmaktadır. İnsanlığın teröre karşı ortak çaba göstermesi gerekmektedir” diye konuştu. Uluslararası barışın temini için devletlerin uluslararası hukuka uyması gerektiğine de işaret eden Osman Arslan, “Terör ve savaşla yaşayan bir dünya tarihteki yerini alacaktır. Dünya savaşı da terörü de sona erdirecektir. Yurtta barış, dünyada barış mutlaka sağlanacaktır.” 1980 yılında başlayan ayrılıkçı terörün Türkiye’nin 40 bin vatandaşını ve 22 yılını kaybetmesine neden olduğunu kaydeden Arslan, bu yüzden her Türk vatandaşı her konuda devletine yardımcı olması ve sahip çıkması gerektiğini kaydetti. “Vatan bir bütündür, parçalanamaz” diyen Arslan, vatanın bölünemeyeceği, üniter yapısını değiştirilemeyeceğinin herkes tarafından bilinmesi gerektiğini vurgulamıştı. Yargılama süreci devam ederken medyanın eleştiri yapmasının suç olduğunu kaydeden Arslan, “Kesinleşen yargı kararları eleştirilmeli. Ancak eleştirilerin öznel değil nesnel olması gerekir. Eleştiriler ve değerler, karara yönelik olmalı. Karar verenlerin yıpratılması, eleştirilmesi, hedef haline getirilmemesi gerekir. Hukukun temel kuralı hiç kimsenin kendi davasında hakim olamayacağıdır. Kesinleşen karar eleştirilebilir ama yok sayılamaz. Kesinleşen yargı kararlarının eleştirilmesi o kararın infazını engeller” uyarısını yapmıştı. Laiklik Arayışları Üzerine Farklı Bakış Açıları Dr. Fatma Mansur Coşar’ın sadece İtalya (Vatikan) ve Fransa’dan örneklediği küçük ama muhtevalı 240 kitabı "Laiklik Arayışları"ndan satır başlarını aktarıyoruz: -Dinî yardım dernekleri olan Diyosezler Fransa’da tartışmalara yol açmıştır. Dernekler ancak 1921’de kurulabilmiştir. Hukukî statüye sahip olmaları için devlet Kilise hiyerarşisini kabul etti. Laikler ve cumhuriyetçiler ise bu kanuna karşı çıktılar. Tartışmalar neticesinde uzlaşmaya varınca "müminler" devletle barışmış oldular. -"Fransız Devrimi"nden önce Kral yeryüzünde Tanrı’nın yaveriydi. Fransa "Kilise’nin En Büyük Kızı" unvanını taşıyordu. "Fransa Devrimi"nden sonra devlet insanoğlunun iradesinin bir ürünü olarak tanımlandı. Devleti yapılandıran akıldı, devletin amacı insanın mutluluğu ve hürriyetiydi. En iyi rejim cumhuriyet rejimiydi. Bu iki dünya görüşü Fransa toplumunda bir fay açmıştır. Fransa’da "Devrim"den kalma katı laiklik, günümüzde "yumuşak" tabir edilen bir laikliğe yerini bıraktı. -"Devrimciler" ve onlardan önce "Aydınlanma" düşünürleri, halkı sömüren aristokrasi kadar, Kilise’yi de çürümüş ve istismarcı bir kurum olarak görüyorlardı. Aydınlanma düşünürlerini en çok kızdıran, Kilise’nin halkı batıl itikatlarla kendisine bağlaması ve bir insanın akıl sahibi olduğunu reddetmesiydi. -"İnsan ve Vatandaşlık Hakları Beyannamesi"nde "laiklik" sözü yoktur. Dinle ilgili 10. maddesinde: "Hukukî düzene zarar vermemek şartıyla, hiç kimse inançları yüzünden -dinî inanç dahi olsa- rahatsız edilmeyecektir." -Fransız laik sistemin temel taşı "1905 Ayırım Kanunu"dur. Bu kanuna göre; Cumhuriyet, vicdan ve ibadet hürriyetini garantiler. Cumhuriyet, hukukî anlamda hiçbir dini tanımaz. Devlet dairelerinde dinî rumuz bulunmayacak, okul saatleri içinde din dersleri verilmeyecek, dinî dernekler Dernekler Kanununa uyacaklar ama iç idarelerinde ait oldukları dinin kurallarına uyup uymamakta serbest kalacaklardı. -1946’da IV. Cumhuriyetin kuruluşuyla "laik" sözü anayasaya girdi. 1958’de Fransa’da yeni anayasa ile V. Cumhuriyet kuruldu. Ordu alenen fikirlerini beyan edemeyecekti. Kışlalara ve gemilere ayin için din adamlarının gelmesine izin veriliyordu ama bütün dinî rumuz yasaklanıyordu. Ancak küçük "göze batmayan" dinî semboller kullanılabilirdi. Memurların dosyalarına herhangi bir inanç, felsefî, dinî veya siyasî temayülleri veyahut Mason olup olmadıkları yazılmayacaktı. -Fransa’da Kilise okullarda dinî eğitimi istemektedir: Din (Katoliklik) Fransa kültürü ve tarihiyle iç içedir. Din olmazsa ahlâk kuralları çöker. Din toplumun çimentosudur. Kilise’nin sunduğu eğitim hizmetini devlet desteklemelidir. Devlet ise buna şiddetle karşı çıkmıştır: Okul, Cumhuriyeti köklendiren bir kurumdur. Çocuk okulda Cumhuriyetçi vatandaşlığın ne olduğunu öğrenir. Laik değerler ve Cumhuriyetin değerleri toplumun çimentosunu sağlamaya yeterli olduğu gibi, ahlâkî değerlerle de eş anlamlıdır. -İnsan hakları kavramı iki önemli özelliği içine alır: Çok kültürlülük -çoğulcu kültür- ve bunun öbür yüzü "farklı olma" hakkı. Bu sonuncu, ten renginden cinsel tercihlere, tanrıtanımazlıktan ezoterik mezheplere kadar bütün çeşitleri kaplar ve devletin demokrasi yelpazesinde yerini tespit eder. Devlet bir tek kültür tarafından tekele alınırsa, aynı şekilde bir tek dinin tekeline girer, ki bu laikliğe aykırıdır. Farklı olmak her türlü hiyerarşik yapısının üstünde olmak hakkı demekse, o zaman devlet anarşiye sürüklenir ve istenilen haklar ortadan kalkar. Laiklik de kurbanlardan ilki olur.140 Hangi adreste bulunuyorsunuz? Yargıtay Başkanının açıklamaları Oktay Ekşi’yi niye şaşırtmıştı? Bay Ekşi şunları yazmıştı: “TÜM içtenliğimizle baştan ifade edelim ki, Yargıtay Birinci Başkanı Sayın Osman Arslan’la işimiz hayli zor görünüyor. Çünkü dün bu sütunda yayınlanan "cevap" nitelikli açıklamasında bir yandan; "Diyanet İşleri Başkanlığı, ülkemize özgü bir kurumdur. Anayasamızda ve yasalarımızdaki yerini 140 18.09.2006 Aslan Tekin Yeni Çağ 241 korumalıdır. Bu teşkilatın kaldırılması ile ilgili görüşlere katılmadığımızı belirtmek isteriz" diyen, öte yandan da Adli Yıl açılış töreninde; "Laiklik dinin devlet işlerine, devletin ise din işlerine karışmaması, her ikisinin birbirinden ayrılması anlamına gelir. (...) Laik devlet, bütün dinlere ve mezheplere aynı uzaklıktadır" diyen bir Yargıtay Birinci Başkanımız var. Sayın Başkan açık çelişki dolu bu iki görüşü kendi şahsı adına ifade etmiş olsa, "İnşallah bir gün bu iki ifadenin birbiriyle bağdaşmadığını görür, ya birincisini ya ikincisini benimser" der geçersiniz. Oysa Yargıtay Birinci Başkanı Osman Arslan, bu-birbiriyle bağdaşmaz-görüşleri Başkanlar Kurulu adına da dile getirdiğini söylüyor. O zaman da "Biz Yargıtay olarak henüz hangi görüşü benimseyeceğimize karar veremedik" der gibi oluyor. Peki bu görüşler neden bağdaşmaz? Sayın Arslan "Laik devlet, bütün dinlere ve mezheplere aynı uzaklıktadır" dediği anda, "Diyanet İşleri Başkanlığı’nın devlet bünyesi içinde yeri yoktur" tezini savunanların yanında yer almaktadır. Tamam... Diyanet İşleri Başkanlığı gerçekten ülkemize özgü bir kurumdur. Anayasamızda ve yasalarımızdaki yerini korumalıdır, ama "Türkiye’ye özgü" bu durumu olağan sayan ve savunan bir kimse, "laik devlet"in bu ülkedeki "din"lerle ilişkisine değindiği zaman artık, "Laik devlet, bütün dinlere ve mezheplere aynı uzaklıktadır" dememesi gerekir. Veya "Laik devletin, teorik olarak bütün dinlere ve mezheplere aynı uzaklıkta olması gerekir ama Müslümanların çoğunlukta olduğu bir ülkede onu uygulayabilmek için önce, İslamiyet’in devleti yönetme iddiasından vazgeçmiş olması gerekir" demesi zorunlu olur. Hem içine düştüğü bu çelişki, hem de "Anayasa’da laikliğin açık tanımı yapılmadığına" ilişkin sözleri Sayın Başkanı -ve maalesef Yargıtay’ı da- şimdiye kadar bulundukları yerden alıp, 23 Nisan 2006 tarihinde "Laiklik yeniden tanımlanmalıdır" diyen TBMM Başkanı Sayın Bülent Arınç ile 9 Haziran 2005 tarihinde yayınlanan bir söyleşisinde "Ben insan olarak laik değilim; devlet laiktir. Buna mukabil laik düzeni korumakla yükümlüyüm" diyen Başbakan Tayyip Erdoğan’ın bulunduğu adrese taşımaktadır. Tuhaftır... Sayın Erdoğan’ın "Laik düzeni korumakla yükümlüyüm" cümlesinin benzerini de Sayın Arslan, "Laikliğin koruyucusu yargıdır, Yargıtay’dır" cümlesiyle ifade ediyor. Sayın Başkan’ın "Laiklik ilkesinin milli birlik ve beraberliğin, uzlaşı ve toplumsal barışın temel unsuru olduğu bilinmelidir" diyerek yaptığı vurgu elbet doğrudur, yerindedir. Ama, bilmek yetmez. Onu sağlayacak görüşleri üretmek ve o görüşleri yaşama geçirmek de gerekir.141 Lâiklik, irtica ve tehlike 2006-2007 adli yılı açıldı… Askeriyede komutanlarımızın görev devir-teslim törenleri yapıldı… Yargıtay her yönüyle provokasyon olduğu ayan beyan belli olan saldırıya uğradı… Ülkemizde bu gibi vesilelerle en çok ’lâiklik’ ve ’irtica’ tartışmaları yapılır… Nitekim, sıraladığım olaylar vesilesiyle de ilgili-ilgisiz, doğru-yanlış, haklı-haksız, tutarlı-tutarsız tartışmalar yapıldı… Bundan sonra da, bu iki kavram açıklıkla tanımlanmadıkça, tartışılmaya devam edecektir… Yargıtay Başkanı Osman Arslan, yeni adli yılın başlangıcı münasebetiyle düzenlenen toplantıda ‘dindarları çeşitli sıfatlarla suçlamayın’ uyarısında bulundu. Başkana bu hassas uyarısından dolayı teşekkür ederim. Kendimi bildim bileli, ‘lâiklik’ ve ‘irtica’ kavramları gündeme gelip de ilim, Kur’an, İslâm ve insaf ölçüleriyle alâkası olmayan yorumlar yapıldıkça, bu yazımda yazamayacağım duygulara kapılırım... Burada konu ile ilgili duygularımı değil ama, düşüncelerimi yazacağım... Devletin zirvesini (Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer, TBMM Başkanı Bülent Arınç, Başbakan 141 12.09.2006 Oktay Ekşi Hürriyet 242 Recep Tayyip Erdoğan, CHP Genel Başkanı Deniz Baykal ile bazı bakanlar ve yargı mensuplarını) Yargıtay’daki törende ağırlayan Yargıtay Başkanı, lâiklik ilkesi ile din ve vicdan özgürlüğünün, uluslararası sözleşmeler ve Anayasa hükümlerinin birlikte değerlendirilerek tanımlanmasında zorunluluk olduğunun altını çizdi. Lâikliğin dinin devlet işlerine, devletin de din işlerine karışmaması anlamına geldiğini hatırlatan Yargıtay Başkanı Arslan, bu tanımın iki öğeyi içerdiğini belirterek, lâik devlette yöneticilerin dini, din adamlarının da devleti yönetemeyeceklerini söyledi. Lâikliğin ikinci öğesinin, kişilerin iç dünyasıyla ilgili olduğunu ve kişilerin din ve vicdan özgürlüğünün teminat altına alındığını belirten Başkan Arslan, şunları söyledi: “Bu kuralın doğal sonucu olarak, hiç kimse ibadete, dinî ayin ve törenlere katılmaya, dinî inanç ve kanaatlerini açıklamaya zorlanamaz, dinî inanç ve kanaatlerinden dolayı kınanamaz…” Lâiklik ve irtica hangi anlamda kullanılmaktadır? Adil devlet düzeninde merkezden yönetimle, yerinden yönetim dengesi sağlanır. Bundan dolayı halkın kendi kendilerini yönetmesi için gerekli ortamın oluşturulması, yani, yerinden yönetimle Merkezi yönetim dengesinin sağlanması ve sağlanan bu ortamın korunması esastır. Bu ortam da: önce ilmi içtihatlarla, serbest seçimler yoluyla ve hakemlerin kararlarıyla tesis edilir. Siyasi dayanışma ortaklıklarından oluşan jandarma tarafından iç güvenliğin, ordu tarafından dış savunmanın gerçekleştirilmesiyle, adına ‘hukuk düzeni’ denen bu yapı işlerlik kazanır. Buna Batı literatüründe: ‘demokratik, lâik, liberal ve sosyal hukuk düzeni’ denmektedir. Arapça olarak ‘şeriat, İslâm/barış, hak ve adil hükümler düzeni’ olarak ifade edilir. Kuvveti üstün tutan Batı devlet düzeninde ise yönetim merkezîdir. Kuvvete dayalı merkezî düzende halk kendi içtihatları ve tercihleriyle, yani serbest sözleşmelerle değil, merkez tarafından çıkarılan kanunlarla yönetilir. Seçilmişlerin yerine merkezin atadığı yöneticiler yönetir. Merkez de, temsilcilerin oluşturduğu meclislerin denetiminde olduğu söylenen hükümetler tarafından yönetilmektedir. Üstelik bucaktan ile ilden devlete, devletten süper güçlere ulaşan merkezî yönetimin işi uygarlaşmanın ve nüfusun çoğalması sonucunda çok artmıştır. Meşru yollardan bu devasa, girift ve hantal düzenin çarkı dönmediği için birtakım meşru olmayan araçlara başvurulmaktadır. Bunların başında karşılıksız para, faiz, enflasyon, sendika gibi ekonomik araçların yanında; basın-yayın yani malum millî olmayan menfi medya, hatta mafya gibi kurumlarla halkı şartlandırarak yönlendirme yollarına başvurulmaktadır... -Baskı ve yönlendirme nasıl yapılmaktadır? Tanımlanmamış kavram ve kelimelere kutsallık verilemekte veya lânetlenmekte, istenmeyen kişi ve gruplar o kelimelerin ithamı ile suçlanmakta, baskı altına alınmakta ve zulümler yapılmaktadır. Bu kelime ve kavramların başında ’lâiklik’ gelmektedir. Tanımlanmayan lâiklik güçlülerin elinde baskı unsuru ve sömürü sermayesinin çatıştırma aracı olmaktadır. Yine tanımlanmamış ’irtica’ kelimesi de her konuşmada halkı korkutmak, birbirine düşürmek, baskı altına almak, sindirmek için araç olarak kullanılmaktadır. Başta da belirttiğim üzere, kendimi bildim bileli hep aynı şey yapılır; anayasamızın emrettiği demokratik, lâik ve sosyal hukuk devletini korumak için irticaya saldırılır!.. Her şeyden önce, anayasamız devleti üç vasıfla değil, tek vasıfla tavsif etmiş; ’hukuk devleti’ olma vasfıyla tavsif etmiştir. Diğer üç vasıf devletin değil, ’hukuk düzeni’nin vasfıdır. Yani, devlete tek görev verilmiştir, o da hukuk düzeninin korunmasıdır. Nitekim Mustafa Kemal de, ’yegane vazifen Türk cumhuriyeti ve istiklâlini korumaktır’ diyor; ’lâikliği korumaktır’ demiyor. Hukuk devleti ve irtica: Hukuk devletinin iki temel dayanağı vardır: 1. Biri, suç ve cezaların kanunilik ilkesidir. Kanunlarda açıkça tanımlanmayan fiillerden dolayı kimse suçlanamaz ve kanunlarda açıkça belirtilmeyen cezalarla kimse cezalandırılamaz. ’İrtica’ Türk mevzuatında tanımlanmamış ve suç sayılmamıştır. İrticayı tehlikeli görüp mürtecilerin üzerine saldırmak hukuk düzenine 243 yüzde yüz aykırıdır. Meclis dışında kimse suç icad edemez ve o suçtan dolayı vatandaşların üzerine yürüyemez. 2. Yine hukuk devletinin ikinci temel dayanağı, yargısız infazın olamayışıdır. Yani, kimin suçlu olduğu icra odaklarında değil, mahkeme salonlarında belirlenir. ’İrtica’ suç olsa bile, kimin suçlu olduğu istihbarat raporları ile ortaya konmaz. Yargının aşamaları vardır. O aşamalardan geçip mahkum olan suçludur, ona ve yalnız ona kanunda belirtilen ceza verilir. Bu nedenle biz hukuk devletinin bekçisiyiz, hakimlerin suç saymadığı fiilleri yani irticayı suç sayamam ve mahkeme kararı olmayan kimseye ’mürteci’ deyip suçlayamayız denmesi gerekir. Ama bu konudaki konuşmalar kelime ve kavramların mânâları düşünülerek yapılmamakta, sadece bilinen klasik sloganlar tekrar edilmektedir. Geçici olarak bu yolla devlet idare edilmekte ise de; bu böyle gitmeyecek, köklü çözümler getirilmedikçe, yani, adil bir devlet ve dünya düzeni kurulmadıkça, sadece ülkemiz değil, bütün insanlık bu yolla ’sosyal tufanlar’ içinde boğulup gidecektir... Tarihte böyle kelime ve kavramların anlamlarını yitirdiği bilinen ilk dönem Yunanistan’da olmuştur. Safsatacılar kelimelerin anlamlarını bozarak halkı fitneye ve ifsada götürmüşlerdi. O dönemde Sokrat, Eflatun ve Aristo ortaya çıktı ve hâlâ kullandığımız ’MANTIK İLMİ’ni geliştirerek onların şerlerine son verdiler. Benzer karışıklık ve sorunlar Roma’da ortaya çıktı ama, ’büyük hukukçular’ sayesinde insanlık hukuk tarihinde ’ROMA HUKUKU’ diye bilinen sistemle kendi çağlarındaki sorunlarını çözdüler. İslâmiyet’te de aynı karışıklık görülmüş ama, fıkıhçılar bu karışıklıkları ’FIKIH USÛLÜ İLMİ’ ile çözdüler. Sonra kelamcılar, sonra tasavvufçular karışıklıklara açık tanımlar getirerek son vermişlerdir. Görülüyor ki, tarihte bu karışıklıklara sadece askerler ve ordular değil; ilim adamları ve fikir adamları son vermişlerdir. Ordu kendisine karşı var olmayan düşmanı düşman yaparsa, düşmanları da birleştirirse, bu sorunları kesinlikle çözemez. Tam tersine asıl görevi olan ülke savunmasını yapamaz hâle gelir. Bununla şunu ifade etmek istiyoruz ki; bu safsatayı ve mugalatayı ortadan kaldıracak silah gücü değil, gerçek ilim adamlarının bu kelimeleri ve kavramları açıkça tanımlamaları ve halkımıza, hattâ bütün insanlığa öğretmeleridir. İnsanlar lâikliğin ve irticanın ne olduğunu en iyi şekilde öğrenmelidir. Michael H. Hart “En Etkin 100 Kişi” kitabında birinci sırayı Hazreti Muhammed’e, üçüncü sırayı Hazreti İsa’ya vermiştir. Bu ikisinin arasına da Fizikçi Newton’u yerleştirmiştir. Newton’un tek buluşu vardır; tepki etkiye eşittir. Bir cismi hareket ettirmek isterseniz, onun hareketini durdurmak isteyen kuvvetler ortaya çıkar. Bunlar da iki tanedir. Sürtünme kuvvetleri ile atalet kuvvetleri. Uyguladığınız kuvvete karşı kuvvet oluşur ve bu karşı kuvvet daima uyguladığınız kuvvete eşittir. -Kâinat bu denge üzerinde yürümektedir. -Bu kanun sosyal olaylarda da geçerlidir. Toplulukta daima yenilik yapmak isteyen kuvvetler ortaya çıkar. Bunun kaynağı çoğu zaman dış etkilerdir. İnkılâpçı olan bu hareket karşısında daima bir direnme gücü ortaya çıkar. Buna ’irtica’ ya da Türkçe olarak ’tutuculuk’ denmektedir. Tutucular değişmeye karşıdırlar, varolan durum ve düzenin değişmesini istemez, değişmeye karşı çıkarlar. Bu tutuculuk gücü de inkılâp gücüne eşittir. Bunlar arasında oluşan denge ile ’sosyal evrim’ oluşmaktadır. Önce şunu belirtelim ki, her değişme mutlaka iyi değildir. Değişmenin iyi değişme olabilmesi için onu frenleyen ve onu ayıklayan bir güce ihtiyaç vardır O da Milli ve manevi değerlere bağlılık, yahut muhafazakârlıktır. Nasıl arabada fren olmadığında araba parçalanıp giderse, toplulukta da muhafazakârlar olmazsa, her şey birden değişir ve topluluk allak bullak olmak suretiyle yok olup gider. Her tutuculuk da kötü değildir. Sürtünme kuvveti olmazsa arabamız yürüyemez, biz bile adım atamayız. Atalet kuvveti olmazsa dünya güneşin etrafında dönüp duramaz. Toplulukta da tutucular olmazsa topluluk kişiliğini ve varlığını kaybeder. Bu sebepledir ki Mustafa Kemal altı okun içine ’inkılâpçılık’ ile ’milliyetçiliği’ yerleştirmiş ve bununla ’sosyal denge’yi kurmuştur. Cumhuriyeti Osmanlıların vârisi saymış ve sadece bazı sahalarda inkılâpları yapma ihtiyacı duymuştur. 244 O halde değişmeyi ’iyiye gitme’ veya ’kötüye gitme’ şeklinde ayırabiliriz. İnkılâplar, irtica ve başarısızlık sebepleri Ana problem, başta ‘lâiklik’ ve ‘irtica’ olmak üzere, bazı kelime ve kavramların doğru dürüst tanımlanmamasından ortaya çıkıyor. Bundan dolayı üzerinde sürekli tartışma yaşanan bu kavramlara, biz de kendi açımızdan açıklık getirmeye ve meseleyi çözüme kavuşturmaya çalışıyoruz. İyiye giden değişmeye ‘inkılâp’ diyoruz. Değişmeye karşı olan direnmeyi de ikiye ayırıyoruz. 1. İyiye karşı direnmeye ‘irtica’ denir. 2. Kötüye karşı direnmeye ise ‘milliyetçilik’ veya ‘muhafazakârlık’ diyoruz. Önce neyin iyi neyin kötü olduğunu belirlemeliyiz ki, karşı tarafı ‘irtica’ ile suçlayalım. Bunu belirleyecek olan da silah gücü değil ‘ilim’dir, yürütme değil ‘yasama’dır. Kimin ‘mürteci’ olduğunu tesbit işi de ne yasamanın, ne yürütmenindir; ‘yargı’nındır. İki yüzyıldan beri Türkiye’deki inkılâpları hep devlet yapmaktadır. Türk halkı olarak ‘asker millet’ olduğumuzdan, devlete karşı gelmemek için halkımız yapılanlara ses çıkarmamış, iktidarlar akıllarına gelen inkılâpları yapmışlardır... İnkılâpları yapmışlar ama başaramamışlardır! -Her şeyden önce, koca imparatorluğu koruyup kurtaramamışlardır... -Cumhuriyet döneminde de, muasır medeniyetin fevkine çıkma hedefine maalesef yaklaşılamamıştır... Türkiye dünyadaki büyük devletler arasında askerlik dışındaki her konuda sondan birinci geldiği için her şeyi askerler yapmaktadır. Dikkat edin, Cumhurbaşkanı konuşur, kimse aldırmaz; ama Genelkurmay Başkanı konuşunca herkes kulak kesilir. Bu durum yapılan inkılâpların başarısızlığının bir kanıtıdır. Türkiye’nin eksik tarafı, Türkiye’de Milli muhafazakarlığın zayıflığı, dolayısıyla inkılâpların muhalefetsiz kalmasıdır. Nitekim fizikte de böyledir. Arabayı yürütmeseniz sürtünme kuvveti olmaz ki. Sonra, sürtünme kuvveti baskı ile artar. Yani, yük ne kadar ağır olursa direnme de o kadar fazla olur. -İrticaya baskı yapmak, irticayı güçlendirmektir. -İki yüzyıldır irticaya baskı yapılıyor da ne oluyor? Öyle bakarsanız, İstiklâl Savaşı bir irtica değil midir?.. Tersinden görürseniz, Sevr’e karşı direnmek irtica değil midir?.. ‘Türkiye’de Sevr tehlike değildir, çünkü Türk ordusu Sevr’i getirtmez, ama irtica tehlikedir!’ deniyor. İşin doğrusu, irtica Sevr’i getirecek güçlere araç olacağı için tehlikelidir. -Devletin içinde devlet olmaz, iktidar kesinlikle tecezzi etmez, parçalara ayrılmaz. Mustafa Kemal’in ‘vahdeti kuvva’ yani ‘kuvvetler birliği’ ilkesi işte budur. Sezer O’nu inatla getirmişti. Kart Laikliğin Hıristiyan şövalyesi Rektör Emin Alıcı kamuoyunda infial uyandıran “Matbaa icat edildiğinde Anadolu keşke Müslüman olmasaydı” şeklinde sözleri söyledi mi? Gençler bu kafalara emanet edilemez! YÖK Yasa Taslağı’nın hazırlandığı dönemde sivri dili ile öne çıkan Dokuz Eylül Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Emin Alıcı, şimdi de Anadolu’nun Müslüman olmasından rahatsız olduğunu söylediği iddiaları kamuoyunu rahatsız etti. Alıcı’nın bu tuhaf sözleri Papa’nın Peygamberimize ve İslam’a saldırdığı bir dönemde söylemesi anlamlı bulundu. ANKA haber ajansı tarafından yapılan haberde Alıcı’nın söylediği iddia edilen sözler yenilir yutulur cinsten değil. CHP tarafından organize edilen "Karşıyaka Toplantıları"nda, "Değişen Dünya ve Türkiye" konulu bir konuşma yapan Rektör Alıcı’nın "Matbaayı Müslüman olmayanlar kullandı, gelişti. Keşke o zamanlar Anadolu Müslüman olmasaydı" sözleri ortalığı karıştırdı. Konuyla ilgili bir açıklama yapan Rektör Alıcı bu sözleri söylemediğini iddia ederken, Anka Ajansı yetkilileri, Alıcı’nın bu sözleri söylediğine dair ellerinde kaset olduğunu belirtiyorlar. İstanbul’u alarak çağ açıp çağ kapayan ve Türk halkına emanet eden Fatih Sultan Mehmet Han’a da 245 dil uzattığı öne sürülen Alıcı şunları söyledi: "Fatih Sultan Mehmet çok iyi yetişmiştir, felsefe, tarih, yabancı diller bilir. Ne yazık ki ülkenin akıl ve bilimle değil de din yoluyla yönetilmesi tercihini yaparak, hem Osmanlı’nın kaderini, hem de dünyanın tarihini değiştirmiştir. Osmanlı’nın kovduğu akıl ve bilim Avrupa’da gelişti. 1450’li yıllarda matbaa bulundu ve hızla Avrupa’da yayıldı. Biz, bulunduktan 230 hatta 250 yıl sonra matbaayı kullanabildik. Yasaklar nedeniyle Müslüman halk matbaayı kullanamıyor. Fakat bu sürede Anadolu’da matbaayı kullanan birileri var. Çünkü Padişah diyor ki matbaa Müslümanlar için haram, ama Müslüman olmayanlar için helal. Kim kullanabilir? Museviler kullanabilir, başka Müslüman olmayan kim varsa hepsi, kullanabilir. Keşke o zaman Anadolu Müslüman olmasaydı. Ve arkadaşlar Anadolu’da Müslüman olmayanlar insanlarda okuma yazma süratle çoğalıyor ama Müslüman olan Anadolu halkı okuma yazmada nasibini alamıyor" Bu nasıl bilim adamı? Emin Alıcı’nın Türkiye’nin siyasi ortamına da çeki düzen vermek için için CHP’lilere iktidarı bir an önce ele geçirmeleri için çağrıda bulunduğu belirtildi. Alıcı, "Cumhurbaşkanının yerine "doğru düzgün bir adam" gelmezse kötü olacak. Adamın beyninin açık olması gerekir, hanımının başı açıkkapalı olmuş önemli değil. Genel seçimleri ölüm pahasına almak zorundasınız. Bunu başaramazsanız torunlarınızdan utanacaksınız, başınızı öne eğeceksiniz. Aklın ve bilimin yolu kazanmalıdır seçimi. Atatürk’ün ölümünden sonra Amerika ve İngiltere gibi ülkelerin etkisiyle yapılan hatalar sonucu 12 Eylül’e gelindi. Amerika’nın öz evlatlarından birisi başbakanımız oldu ve o günden sonra borçlanma katlanarak devam etti. 1982’ye kadar Türkiye’nin dış borç miktarı 13 milyar dolardı. 1982’den günümüze olan borçlanma miktarımız 370 milyar dolar ve bunun üçte biri son 4 yılda gerçekleşti. Amerika en son 3 Kasım’da kökten dinci bir grubu başa getirerek yine istediği iktidarı sağladı. 4 Kasım’da Genelkurmay başkanı Amerika’ya çağrılır, neler yapacağı söylenir ve artık Türkiye, Türkiye olmuştur" dedi. Anlamsız kriz mimarı! Kendisini vatansever olarak sunan ve halkının yüzde 99’unun Müslüman olduğu bir ülkede konuşan Alıcı’nın "Türkiye son iktidarla uzatmaları oynuyor, hak kavramı kalktı, ulufe kavramı geldi. Demokratik işbirliği içinde ortak karar verilmelidir. Bugün karar verirsek 20 senede kurtulabiliriz. Dünyada ne kadar vatan haini varsa sanki ülkemizde toplanmış" ifadelerini kullandığı bildirildi. YÖK Yasa Taslağı’nın hazırlandığı dönemde yaptığı açıklamalarla toplumun tepkisini çeken Alıcı, "Bu uğurda yeni Kubilaylar gerekiyorsa, biz yeni Kubilaylar olmaya hazırız" diyerek, gereksiz ve ne anlama geldiği belli olmayan bir benzetmeye imza atmıştı. Kubilay açıklaması sonrasında Vakit Gazetesi Rektör Alıcı’nın Süryani (Hıristiyan) olduğunu ortaya çıkarmıştı. Haberde, Alıcı’nın din hanesinde Hıristiyan yazdığı belirtilmişti. Emin Alıcı’nın ağabeyi İbrahim Alıcı 1989’da, kardeşi Aziz Alıcı da 1998’de sakıncalı bulunarak Bakanlar Kurulu kararı ile Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlığından çıkarılmıştı. Molla Süleyman’dan Rektör Emin Alıcı’ya Anadolu’nun Kriptoları Herkes O’nu Molla Süleyman diye tanımıştı. 1760 yılında doğdu. 1843 yılında öldü. Hayatı bir çok kitaba, makaleye konu oldu. Çünkü O gündüz Müslüman görünüp gece gerçek dini Hıristiyanlığa dönen bir Kripto’ydu. İki katlı konağında gizli bir kapı vardı. Kapı, üzeri tesbih ve seccade ile kapatılarak gizleniyordu. Gece oldu mu Molla Süleyman bu gizli kapıdan içeriye süzülür ikon ve şamdanlarla dolu şapelde (Küçük kilise) cübbeyi çıkarıp Papaz kıyafetini giyerdi. Yörenin Çocukları gizlice bu şapelde Molla Süleyman tarafından vaftiz edilirdi. 1839’da Gülhane Hattı Humayunu’nun getirdiği yeni dönemle birlikte Molla Süleyman “Aslında gizli Hıristiyan olduğunu ve gerçek adının Hristo olduğunu” açıklayacaktı. Kripto Hıristiyanlık gerçeğinin boyutu ise 15 temmuz 1857 tarihinde bir heyetin İstanbul’daki İngiliz Büyekelçiliği’ne giderek “Biz gizli Hristiyanız. Kendimizi açıklamak istiyoruz. Bize yardımcı olun” demesiyle ortaya çıkmıştır. Osmanlı dönemindeki İngiliz sefaretinin kayıtlarına göre Molla Süleyman gibi çift inançlı yaşayan 17 bin gizli Hıristiyandan bahsedilir. 246 Peki kripto Hıristiyanlık Osmanlı döneminde mi kalmıştır? Bugün var mıdır? Varsa hangi boyutlardadır? Şimdi Türkiye Dedesinin adı Ohannis, Babası’nın adı Manufer olan 9 Eylül Üniversitesi Rektörü, Profesör Emin Alıcı’nın, Hıristiyanlığını konuşuyor. Peki yıllardır dedesinin papazlığı dilden dile dolaşan ama kendisi irticaya karşı verdiği mücadele ile ünlü profesör kimdir? Cumhuriyet’in ilk ordinaryus ünvanlı profesörlerinden biri olan ve yine Cumhuriyet’in çok önemli bir kurumunun başında uzun yıllar başkanlık yapan Profesör aslında hangi dine mensuptur? Türkiye’nin en güçlü ve zengin isimlerinden biri olan, işadamımızın dedelerinin Molla Süleyman’la ne tür bir ortak benzerliği vardır?142 Prof. Dr. İlber Ortaylı: Din ve devlet iç içedir Laikliğin dünyada örneği yok Galatasaray Üniversitesi Hukuk Fakültesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. İlber Ortaylı, Laikliğin ne Batı’da ne Doğu’da bir örneğinin olmadığını söyledi. Kırıkkale Üniversitesi’nde akademik yıl açılışında konuşan Ortaylı, “Din ve devletin ayrılması Yahudilik ve Müslümanlıkta imkansızdır. Çünkü her iki din de insanların 24 saatini ayarlar. Sadece devletle olan ilişkilerini değil, özel hayatlarını da düzenler. Din ile devlet iç içe geçmiştir” dedi. Devletin görevinin insanların dini ibadetini hazırlamak olduğunu anlatan Ortaylı, “Bu nokta çok önemlidir. Çünkü çağdaş toplumlarda devlet düşmanlığı bir motif olarak yer almaktadır. Bu desteklenecek bir görüş değildir ve tarihi gelenekle de bağdaşır bir yönü yoktur. Devlet ve devletin aygıtı olan bürokrasi ve ordu insan hayatının, toplum hayatının vazgeçilmez iki unsurudur ve bu ikisinin ayakta olması şarttır” diye konuştu. Kırıkkale Üniversitesi’nin 2006-2007 Akademik Yılı’nın açılışında konuşan Galatasaray Üniversitesi Hukuk Fakültesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. İlber Ortaylı, din ve devletin ayrılmasının imkansız olduğunu söyledi. Öğrencilere hitaben konuşan Ortaylı, din ve devletin ayrılmasının Yahudilik ve Müslümanlıkta imkansız olduğuna dikkat çekerek, “Çünkü her iki dinde de din, insanların 24 saatini ayarlar. Sadece devletle olan ilişkilerini değil, özel hayatlarını, nasıl yiyip içeceklerini, karı koca arasındaki ilişkileri ve devletle olan ilişkiyi ayarlar. Devlet ile din iç içe geçmiştir. Devletin görevi insanların dini ibadetini hazırlayabilmektir. Bu son nokta çok önemlidir. Çünkü çağdaş toplumlarda devlet düşmanlığı bir motif alarak yer almaktadır. Bu desteklenecek bir görüş değildir ve tarihi gelenekle de bağdaşır bir yönü yoktur. Devlet ve devletin aygıtı olan bürokrasi ve ordu insan hayatının toplum hayatının vazgeçilmez iki unsurudur. Dini görevinizi yerine getirmek içinde bu ikisinin ayakta olması, kuvvetli olması şarttır” dedi.143 KARİKATÜR KÜSTAHLIĞI VE AKP’NİN İKTİDARSIZLIĞI “Dârülaceze’nin bahçesine, Abdülhamit Han tarafından yaptırılmış kilise ve havra onlara cesaret vermek için değil ibadet etmeleri içindi” dediğimiz vakit zorunuza gitmişti. Abdülhamit Han böyle bir durumda ne yapardı öyleyse? Böyle durumlar onu da çok taciz etmişti. İngiltere’de Peygamber Efendimizi hedef alan birçok piyes oynatılmaya başladığında, İngilizlere haber yollayarak bütün İslâm âlemini harekete geçireceğini söyleyen de Abdülhamit’tir. Piyesler derhal sahneden kaldırılmıştı. Ziyad Ebüzziya’nın bu konuda bir incelemesi vardır. İş bununla bitmez. Ömer Faruk Yılmaz’ın Abdülhamit Han kitabında anlatıldığına göre, Abdülhamit, Avrupa’da İslâm aleyhine yazan gazeteleri satın alarak onlara İslâm lehinde yazılar yazdırmıştır. Rus ve Ermenilerin yaptığı mezalime karşı oralarda yaşayan Müslüman ahaliye de silah dağıttırmıştır. Abdülhamit Han’ın bütün İslâm dünyasını ayağa kaldırma fikri, bugün Atatürk ve Erbakan’ın aynı fikrin takipçileri olarak izledikleri haysiyetli dış siyasetle gerçekleşme yolundadır. İslâm dünyasında siyonizme ve Batı’nın saldırganlığına karşı Cumhuriyet liderleri içinde sesini yükselten ilk ve tek lider Erbakan’dır”. 142 28.09.2006 Kulis Ankara Milli Gazete 143 (iha) 247 Abdülhamit Han olsaydı ne yapardı? Peygamberimize yönelik küstahlıklar bütün İslâm dünyasını harekete geçirdi, gazetelerin yazdığı gibi, sadece Türkiye dışında!... Ve sadece AKP iktidarı sanki kör sağır ve dilsizdi. Peki, biz niye harekete geçmiyoruz? Çünkü biz bu edepsizliği yapanlarla AB ilişkileri “çerçevesinde”, “gözaltındayız.” Rasmussen’in adını ne zaman duyardık? AB müzakereleri sırasında değil mi? Müslümanlar, AB’ye girmeyi neden istiyorlardı? Dini inançlarını daha özgürce yaşayacaklarını ümit ediyorlardı da ondan. Şimdi anlaşıldı ki o AB, Müslümanların dinine bırak saygıyı, insan hakları olarak da kayıtsızdır. Bunu daha önce AİHM’nin çeşitli davaları sırasında ve “Lihgt İslâm” dedikleri İslâmi yeti değiştirme projesinde de görmüştüm. “Onlar bu işi insan hakları ve ifade özgürlüğü sorunu olarak görüyor,” demeyin. Antalya’daki dinler bahçesi yapıları, yani üç dinin yeni inşa edilen mabetleri bu işi bir “din” işi olarak gördüklerini gösterir. Ayrıca sokaklarında yabancı dilin konuşulmasını yasak eden bir Avrupa’nın ifade özgürlüğünden ve insan haklarından bahsetme hakkı yoktur. “Dârülaceze’nin bahçesine, Abdülhamit Han tarafından yaptırılmış kilise ve havra onlara cesaret vermek için değil ibadet etmeleri içindi” dediğimiz vakit zorunuza gitmişti. Abdülhamit Han böyle bir durumda ne yapardı öyleyse? Böyle durumlar onu da çok taciz etmişti. İngiltere’de Peygamber Efendimizi hedef alan birçok piyes oynatılmaya başladığında, İngilizlere haber yollayarak bütün İslâm âlemini harekete geçireceğini söyleyen de Abdülhamit’tir. Piyesler derhal sahneden kaldırılmıştı. Ziyad Ebüzziya’nın bu konuda bir incelemesi vardır. İş bununla bitmez. Ömer Faruk Yılmaz’ın Abdülhamit Han kitabında anlatıldığına göre, Abdülhamit, Avrupa’da İslâm aleyhine yazan gazeteleri satın alarak onlara İslâm lehinde yazılar yazdırmıştır. Rus ve Ermenilerin yaptığı mezalime karşı oralarda yaşayan Müslüman ahaliye de silah dağıttırmıştır. Abdülhamit Han’ın bütün İslâm dünyasını ayağa kaldırma fikri, bugün Atatürk ve Erbakan’ın aynı fikrin takipçileri olarak izledikleri haysiyetli dış siyasetle gerçekleşme yolundadır. İslâm dünyasında siyonizme ve Batı’nın saldırganlığına karşı Cumhuriyet liderleri içinde sesini yükselten ilk ve tek lider Erbakan’dır”. Erbakan o zaman Türkiye’de anlaşılmamıştı. Şimdi anlaşıldı mı, yeteri kadar, bilmiyorum. Ama İslâm dünyası onu bizden iyi anladı. İşte İran’dan, Filistin’den, Sudan’a Libya’ya kadar, Peygamberimize yapılan edepsizliğe karşı elçilerini geri çeken, malları boykot eden, yürüyüşler yapan İslâm ülkeleri bu haysiyetli ve cesur politikaların bir takipçisidir. Hatta bu politikaların Güney Amerika’ya kadar uzanıp Venezuela’nın başını çektiği bir millî bağımsızlık hareketine dönüşmesi, her ülkenin kendi millî görüşünün şahlanışını gösteriyordu. Artık uluslararası siyasette kazananlar, Millî Görüş gömleğini çıkaranlar değil, giyinenler oluyordu. Çatırdayan zulüm rejimleri kuyruğu dik tutmaya çalışıyorlar. HALAS’A bağırıyorlar, İran’a çağırıyorlar, Avrupa’da Peygamberimize edepsizlikler ediyorlar ama nafile! Millî Görüşler, şahlanma sürecine girmiştir. İçerdeki TÜPRAŞ özelleştirmesini de bu sürece dâhil edebilirsiniz. Böyle bir durumda, Abdülhamit Han olsaydı ne yapardı? Atatürk olsa derhal “misilleme” yapardı. Bu, nasıl gerçekleşirdi bilmiyorum ama Dinler Bahçesindeki kilisenin geçici bir süre kapatılması aklıma geliyor. AB’nin talimatıyla başlatılan eski kiliselerin restorasyonu durdurulurdu. Bütün misyoner faaliyetlerini durdurmak ve misyonerleri kapı dışarı etmek de aklıma geliyor. Bunlar “Lihgt İslâm” tarifine uymaz mı diyorsunuz, evet ama onlar olsalar, böyle yaparlardı. Diyalogcular neredesiniz? Peygamberimiz Hz. Muhammed’e yönelik çirkin saldırılar Batı dünyasında hızla yayılıyor. İslam’a hakaret kampanyasına dönüşen bu rezalete karşı “Dinler arası diyalog ve hoşgörünün hamileri” sessizliklerini koruyorlar. Başta Papa olmak üzere Hıristiyan Batı dünyasının bütün üst düzey yetkilileri bu rezaleti, bu alçaklığı, bu şerefsizliği önlemek için kılını bile kıpırdatmıyor. “Üzgünüz ya da Müslümanların hassasiyetlerini anlıyoruz” gibi beyanatlarda bulunarak, bu alçakları destekliyorlar. “İstemem yan cebime koy “ diyorlar. Niçin mi böyle davranıyorlar!? Çünkü bu alçaklık, İslam’a karşı başlatılan “Küresel Haçlı Seferi”nin bir parçası da ondan. Aynı şekilde Türkiye’deki diyalog yanlılarını da ortada göremiyoruz! Üç dinin temsilcileri(!) neredesiniz? 248 Toplum önderleri, gazeteciler, yazarlar, aydınlar, üst düzey devlet yetkilileri, ilahiyatçılar! Neredesiniz? Türk kamuoyuna “dinler arası diyalog” adı altında empoze etmeye çalıştığınız şeyler kadar, bu kepazeliğin durdurulması için neden ciddi bir tepki göstermiyorsunuz?! Zevahiri kurtarmak adına yapılan cılız tepkilerinizi kimse duymuyor... Size, ailenize karşı, mensubu olduğunuz cemaat, kulüp, parti, kanaat ve milli önderlerinize hakaret edilseydi, küfredilseydi, aşağılansaydı yine aynı şekilde mi tepki gösterirdiniz? Müslümanların peygamberi, iki cihan serveri, Yüce Allah’ın habibi Hazreti Muhammed’e yapılan bu hakarete karşı bu kadar bile tepki göstermiyorsunuz! Dinler arası Hoşgörü yaftasını tüm dünyaya gereği gibi yayamadığınız için mi bu aşağılık propagandalar yapılıyor, yoksa (!) Bu, rezaleti, bu çirkinliği nasıl izah edeceksiniz? Kol kola, omuz omuza, tatlı gülücüklerle, süslü püslü sözlerle kamuoyuna anlattığınız hoşgörüyle, “İslam’a sövülmesini, hakaret edilmesi”ni makul karşılamamızı mı istiyordunuz? Yok eğer bunu kastetmiyorsanız, hiç bir gerekçenin ardına sığınmadan dostlarınızla birlikte bu küstahlığa son verilmesi için girişimlerde bulunun! Evet, bu tutumuyla Batı, dine saygıdan neyi anladığını ortaya koydu. İnşallah bizim diyalogcular da bundan sonra “ iman ile küfrün, tevhit ile şirkin” bir arada olamayacağını görürler ve “ kilise, cami ve havra”dan oluşan “Dinler Bahçesi” adı altında oynanan oyunun bir parçası olmazlar! Aldananlara sesleniyorum; komünizmin çöküşüyle birlikte İngiltere eski Başbakanı Thatcher’ın ve NATO eski Genel Sekreteri Clark’ın, 11 Eylül saldırılarının ardından ABD Devlet Başkanı Buh’un, İtalya Başbakanı Berlusconi’nin ve Amerikalı Korgeneral Boykin’in “İslam’a savaş açtıkları” yönündeki beyanatlarını niçin unutuyorsunuz? Çok değil önceki gün, ABD Dışişleri Bakanı Donald Rumsfeld’in “ABD’nin radikal güçlere karşı savaşının ne zaman biteceği belli değil, uzun bir savaşa hazırlanıyoruz, sonunda barış olmayacak” şeklindeki sözlerini duymadınız mı? Rumsfeld’in radikal güçlerden kastının İslam dünyası olduğu konusunda şüpheniz mi var? Lütfen, artık bu rüyadan uyanın! Euro-Dolar savaşı olabilir mi? İlk kıvılcım Danimarka’da yandı. Jyllands posten gazetesi Peygamberimiz (sav) tasvir eden karikatür yayınladı. Sonra bütün aynı alçaklığı, gösterilen tepkiye rağmen diğer bazı Avrupa ülkelerindeki bazı medya organları sürdürdü. Hz. Muhammed’in tasvir edilmesi İslam Dünyasının en hassas olduğu konulardan biridir. Bu yüzden yayınlanan karikatürlere ne kadar büyük tepki gösterilse azdır. Ancak şu soruya da cevap verilmelidir? Bu gazeteler İslam dünyasının bu konudaki hassasiyetini bilmelerine rağmen neden bu alçakça yayınlara başlanmıştır. Mesela Fransa. Daha dün mağribli çocukların sokaklarını cehenneme çevirmişken hangi akılla bunu yapabilmiştir. Sanki İslam dünyası özellikle tahrik edilmek istenmektedir. Nitekim yaşanan skandal Devletlerarası krize dönüşmüştür. Daha sarih bir ifade ile İslam dünyası ile Avrupa belki bugüne kadar hiç olmadığı bir şekilde karşı karşıya gelmiştir. Oysa AB-ABD ikileminde İslam dünyasının AB’ye daha yakın durduğu açıkça ortadadır. Bu ekonomik ilişkilerde daha çok kendini göstermektedir. İslam ülkelerinin ticari ilişkileri dikkate alındığında AB ile olan ekonomik ilişkilerinin ABD’ye oranla kıyaslanamayacak ağırlıkta olduğu görülür. Sadece bir örnek. Mesela ABD’nin yakın hedefindeki İran’ın ithalatında Almanya yüzde 12,8’le ilk sırada yer alırken bu ülkeyi yüzde 8,3’le Fransa, yüzde 7,7 ile İtalya, yüzde 7,2 ile Çin, yüzde 5,4 ile Rusya var. O zaman olaya birde Avrupa para birimi Euro (avro) penceresinden bakalım. Irak OPEC (Petrol ihrac eden ülkeler birliği) üyesiydi. Saddam döneminde kendi petrollerini Euro referans alarak satmayı kararlaştıran ilk ülke oldu. Dönem açısından bakıldığında oldukça cesur bir karardı. Ardından Saddam devrildi, Irak işgal edildi. Benzer bir kararı İran aldı. Tıpkı Irak gibi petrol ticaretinde Euro’yu referans almayı 249 kararlaştırdı. Suriye aynı şeyi tartışıyor. İran Dünya petrol rezervine sahip en büyük ülkelerden biri. OPEC üyesi ülkelerde Euro referanslı satış giderek artıyor. Petrol ihraç eden ülkelerin Euro’ya geçmesi ise zaten çökmüş olan ABD ekonomisinin tamamen iflası demek. Avrupa medyasının yaptığı alçaklığın affedilir yanı yok. Ama bu olayın perde arkasını anlamak için sanırız bu iğrenç karikatürleri yayınlayarak AB ve İslam dünyasının devletler düzeyinde karşı karşıya getiren medya organlarının kimliğine iyi bakmak lazım. Tabii bir de bu gözle… Taha Kıvanç (malum ve meşhur Fehmi Koru): Karikatür krizini “Global Derin Devlet “ yaptı diyor: Tıpkısının aynısı Benim kuşkum yok, sizin de olmasın: Şu anda karşı karşıya olduğumuz bir ‘global derin devlet’ operasyonudur... Korkum, derin devlet operasyonlarında olduğu gibi, bunun da amacına ulaşması... İtiraf edeyim de rahatlayayım: Karikatür krizinde ‘global derin devlet’ parmağını fark etmemi televizyonlar sağladı. Hangi uluslararası kanala baksam karşıma çıkan ‘gazeteci’ kılıklı bir Danimarkalının, hep aynı şeyleri birbirinden farksız ifadelerle tekrarladığını görünce, “Acaba?” sorusunu sordum önce, arkası kolay geldi. Karikatürleri Danimarka’da ilk yayımlayan gazete ile Norveç’teki derginin ‘sağcı’ kimlikleri de paralellik kurmama yardım etti. Danimarka merkezli karikatür krizini yönlendiren adamın yaptığı da o. Ne sorulursa sorulsun hep aynı cevapları veriyor adam. Zihinlere kazımak istediği düşünce “Bu bir ifade özgürlüğü mücadelesidir.” İyi de, “Mücadele bir şeyi kazanmak için verilir, iğrenç karikatürlerin yayınlanması neye yaradı?” sorusunun cevabı havada... Danimarka ve Norveç ‘global derin devlet’ de denilebilecek ‘Gladio’ türü yapılanmaların olağanüstü güçlü olduğu iki İskandinav ülkesi. Daha sonra cesedi Potomac nehrinde bulunacak CIA eski başkanı William Colby, “Danimarka ve Norveç’teki gizli yapılanmayı ben kurdum” diye yazmıştı144 zaten ‘Honorable Men’ (Onurlu Adamlar) adlı anı kitabında.145 Ama ABD Dış Bakanı Condoleeza Rice: Bu hakaretlerin, Amerikanın İran ve Suriye saldırısı öncesi; İslam Alemini kışkırtıp ABD’nin işini zorlaştırdığını söylüyor. Rice, İslam âleminin, Hz. Muhammed’e yapılan hakarete tepkisi devam ederken, İran ve Suriye’nin bu süreçte kendi amaçları için şiddeti kışkırttığı ve Batı düşmanlığını alevlendirdiğini öne sürdü. ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice, Suriye ve İran'ı, Batı karşıtı düşünceleri kışkırtmak ve kendi amaçları doğrultusunda şiddeti alevlendirmekle suçladı. Rice, İslam âleminin, Hz. Muhammed'e yapılan hakarete tepkisi devam ederken, İran ve Suriye'nin bu süreçte kendi amaçları için şiddeti kışkırttığı ve Batı düşmanlığını alevlendirdiğini öne sürdü. Uluslararası bir nitelik kazanan karikatür krizinde bazı ülkelerin önemli mesuliyetler yüklendiğini ifade eden Rice, buna karşın bazı ülkelerin bu durumu fırsat olarak görerek, şiddeti körüklediğini ileri sürdü. Rice, “İran ve Suriye, kendi çıkarları doğrultusunda Batı düşmanlığını alevlendiriyor. Dünya bu konuda bu ülkelere bir çağrıda bulunmalı” dedi. Hain tahrikin amacı, şer cephesi oluşturmaktır Eylül 2005 tarihinde Danimarka’da ve arkasından da Norveç, İsveç ve son olarak da Fransa ve birçok Avrupa ülkesinde yayınlanan, Peygamber Efendimizi (s.a.v) “terörist” olarak gösteren, çirkin ve hain tahrik olarak değerlendirilen karikatürler nedeniyle; İslâm âleminde ve Batı merkezlerindeki din kardeşlerimiz tarafından başlatılan tepkiler ve gösteriler, büyüyerek ve yaygınlaşarak devam etmektedir. 11 Eylül 2001 tarihinden bu güne kadar, yüce dinimizi ve kutsallarımızı öne çıkararak, Batının, Müslümanları “terörist” ilan etmeleri ve bunu da bahane ederek, ABD’nin liderliğinde Müslüman ülkeleri işgal etmeleri, işgali yaygınlaştırma eğilimleri, işgal bölgelerindeki zulüm ve tahribatın vicdanları sızlatması, bütün 144 sf. 82 145 Taha Kıvanç / Yeni Şafak / 08.02.2006 250 bu gelişmeler karşısında Müslüman milletlerin hükümetlerince de yeterli ve aktif tepkilerin gösterilmemesi, Müslümanların sabrının taşmasının başlıca sebeplerinden sayılmalıdır. “Müslüman’ım” diyen kimse, İslâm Peygamberi Muhammed Mustafa Efendimizi, sahip olduğu her şeyden (ana, baba, eş, çocuk dâhil) daha çok sevmezse kâmil mümin sayılmaz. Müslüman’ın Allah(cc)’den sonra içi titreyerek koruması gereken kutsalı, Peygamber Efendimizdir. Tepkiler haklı ve normaldir. Müslüman olmayanların da bu tepkilerin oluşacağını tahmin edememeleri düşünülemez. Bu nedenlerle, Batı basınındaki hakaret içeren yayınların “basın özgürlüğü” maskesinin arkasına gizlenerek hükümetler tarafından da savunulması, tepkilerin artarak yaygınlaşmasını ve büyümesini tahrik etmek isteği olarak değerlendirilmelidir. Gelişmeler, AB-Türkiye ilişkileri ve Batı-İslam âlemi ilişkileri açılarından değerlendirilmelidir. AB-Türkiye ilişkileri açısından düşündüğümüz zaman; kutsallarımıza hakareti alışkanlık haline getiren milletlerle, aynı çatı altında, değerlerimizi kaybetmeden, nasıl bir arada bulunabileceğimizi, vakit daha fazla geçmeden düşünmeliyiz. Bir an önce gerçek dost ve düşmanlarımızı belirleyerek, ilişki ve ittifaklarımızı yeniden oluşturmalıyız. Batı-İslâm âlemi ilişkileri açısından düşündüğümüz zaman; tahrikin zamanlaması dikkatimizi çekmektedir. Bir taraftan Filistin’de seçimleri Hamas’ın kazanması sonucunda, İsrail’in bölgede kontrol sağlamasının eskiye nazaran daha güçleşmesi; diğer taraftan seçimlere rağmen Irak’ta ABD yanlısı bir hükümetin kurulamaması ve işgale karşı direnişin gün geçtikçe etkisinin artması; bunlara ilave olarak, İran ve Suriye’nin kontrol edilememesi; ABD, İsrail ve İngiltere üçlüsünü dünya ve kendi kamuoyları karşısında zor durumda kalmalarına sebep olmuştur. ABD yönetimi, İslâm coğrafyasında giriştiği istilâ harekâtında, Batının bir bütün olarak kendi yanında bulunmasına her zamankinden daha fazla ihtiyaç duymaktadır. Avrupa kamuoyu ise ülkelerinin ABD ile birlikte, Ortadoğu’da bir maceraya girmesini istememektedir. Irak’ın istilası sırasında müşterek hareket edenler de koalisyondan birer birer ayrılmaktadırlar. Bu gidişle ABD ve yandaşları mağlup olarak Irak’tan çekilmek zorunda kalacaklar; bu da İsrail’in sonunun başlangıcı, ABD’nin ise dünya hâkimiyet projesinin sonu olacaktır. ABD-İsrail ikilisi bütün Hıristiyan âlemini, İslâm alemine karşı bir cephede toplama gayretlerini 11 Eylül 2001 tarihinden bu yana sürdürmektedir. Bu amacına ulaşmak için, Fas’ın Kazabilanka, İspanya’nın Madrid, Türkiye’nin İstanbul, Rusya’nın Moskova, İngiltere’nin Londra şehirlerinde facia olarak nitelenebilecek sonuçlar doğuran sabotajlar gerçekleştirildi. Ancak arzu ettiği ittifakı sağlayamadı. Şimdi, İran’ın nükleer program uygulaması nedeniyle, uluslararası yaptırım için, İslâm alemine karşı Batı kamuoyunun tahrik edilerek, Şer cephesinin oluşturulması senaryosu devreye sokuldu. Hain tahrik sonucu, Müslüman milletlerin haklı tepkisi karşısında, Batı kamuoyu, ABD ile birlikte hareket edecek hükümetlerine tepki göstermeyeceklerdir. Böylece, ABD-İsrail ikilisi Ortadoğu batağına ve İran’a karşı girişilecek yaptırımlara, Avrupa ülkelerini de çekebilecektir. Bu gerilimin kontrollü olarak çıkarıldığı düşünülmelidir. Hain tahrikin, bu açıdan da değerlendirilerek, tepkilerin ve tedbirlerin dozu ve etkinliği hesaplanmalıdır. Batının tecavüzlerini hangi seviyeye ulaştırdığı, üzerinde düşünülmesi gereken önemli bir husustur. Onlar bizim inançlarımıza ve inancımızın kutsallarına düşmandır. Sahip olduğumuz her şeyin kendilerine helal olduğunu düşünmektedirler. Uzun yıllara dayanan hatalar sonucunda hükümetlerimiz Batıya bağımlı hale getirilmiştir. Bu bağımlılık, milletlerimizi köleleştirerek ve maddi manevi bütün değerlerimizi kaybederek, varlığımızın sona erdirilmesi aşamasına yaklaşmaktadır. Müslüman devletler tarafından; bağımlılıktan kurtulma cesareti gösterilemediği için ve husumet çekme korkusu ile hedef seçilen devletler yalnız bırakılarak, şer güçler tarafından tek tek yok edilmesine izin verilmektedir. Filistin, Afganistan ve Irak’ta böyle yapıldı. Şimdi İran kıskaca alınma aşamasında. Türk milletini İran’a düşman etmenin gayretleri sürdürülüyor. İran’ın Türkiye’ye karşı kullanmak üzere nükleer silah geliştirdiği yalanı yayılmaya çalışılıyor. Bu propaganda ile Türkiye’nin de Batı devletleri ile birlikte hareket 251 etmesi sağlanmaya çalışılıyor. “İran’da üretilen nükleer silâhların hedefi Türkiye’dir” fitnesinin amacının; NATO anlaşmasının 5. maddesi veya ABD-Türkiye Savunma İşbirliği anlaşmalarını devreye sokarak, İran’a yapılacak saldırıda Türkiye’yi üst olarak kullanmak olduğu değerlendirilmelidir. Böyle bir saldırıda Türkiye topraklarını kullandırmazsa, kesinlikle İran bize tehdit olmaz. Silahlar düşmanlar için hazırlanır. Düşmanlık eden hedef olur. Müslüman milletler, Peygamber Efendimize yapılan karikatürlü hakaret ve bunun batılı hükümetlerce desteklemesi karşısında, haklı olarak ayağa kalkmışlardır. Hükümetlerimiz bu galeyanı dikkate almalıdır. Müslüman milletlerin bu ortak duygusunu faydalı bir birlikteliğe döndürmelidirler. Şer cephesi karşısında, işgal edilen topraklardan başlamak üzere direniş platformu oluşturulmalı ve mukavemet güçlerinin ihtiyacı olan maddi ve manevi destek sağlanmalıdır. Irak direnişçilerinin ve kurulacak Filistin Hükümeti’nin ihtiyacı olan parasal kaynak, Müslüman devletlerce oluşturulacak bir fondan sağlanmalıdır. Coğrafyamızda kan ve gözyaşını durdurmak ve bölgemizde barışın tesisini istiyorsak, Batıya karşı güçlerimizi birleştirerek, saldırılara birlikte mukavemet etmeliyiz. Bu sonuca ulaşabilirsek, Peygamber Efendimize hakaret etmek isteyenlere en iyi cevabı vermiş oluruz. Din düşmanlığı mı, kasıtlı ve planlı bir saldırı mı? Olayın Gelişimi: Bilinen olayları tekrarlamaya lüzum yok. Herkes zaten infial içerisinde. Lakin bazı noktaların altını çizmekte yarar var. Bunlar bize önemli ipuçları vermektedir. Danimarka’da bir karikatür yarışması yapılıyor ve birinciliği kazanan karikatür dizisi (12 adet ) gazetede yayınlanıyor. Danimarka’daki Müslümanlar Birliği’nin buna karşı çıkması ile olay alevleniyor, dünyada tepkiler büyüyor ve durum herkesin bildiği noktaya ulaşıyor. Veriler ve Sorular: Birileri böylesine acaip, dine, terbiyeye ve olgunluğa aykırı bir yarışma için sipariş veriyor ve para ödülü vaad ediyor. O halde bu “azmettiren kim veya kimler?” Buna bakılmalıdır. Para uğruna veya din düşmanlığı saiki ile birçok kişi bu yarışmaya katılıyor. Zaten bundan birkaç ay önce de Hollanda’da bir film yapımcısı yine İslâm’ı ve Peygamberini aşağılayıcı bir film yaparak gündeme gelmişti. Bu İslâm düşmanlığı nasıl olup da aniden kabarmaya başladığı araştırılmalıdır. Karikatürleri basmak kararı gazete yazı işleri müdürünün işidir. O zaman işe birçok kişi karışmış demektir. Bu durumda şahsi bir hatadan bahsedilebilir mi, yoksa kasıtlı ve organize bir durum mu mevcuttur? Gazetenin bunu “düşünce ve ifade özgürlüğüne” yani insan hakları beyannamesine dayandırması, garip ve gülünçtür. Lakin bunda ısrar etmekte ve kendilerini haklı görmektedirler. Başbakan Rasmussen’in ısrarla bunun bir hak olduğunu, basının hür olduğunu söylemesi ve en ufak bir nezaket ve “diplomatik doğruluk” göstermeden tüm İslâm ülkeleri büyükelçilerini görmeyi red etmesi, tam bir küstahlık ve saygısızlık örneğidir. Bütün bunlar alt alta konunca ortaya vahim bir tablo ve kasıt çıkmaktadır. Avrupa gazetelerinin “dayanışma cabaları içinde” bu karikatürleri tekrar, tekrar basmaları ve hükümetlerin asla özür dilemeye yanaşmamaları gözden kaçmamalıdır. Hakaret ısrarla ve inatla yapılmakta ve tekrarlanmaktadır. Bunlar kesin ve net işaretlerdir. Doğru okunmalıdır. Kısacası burada kim, neden düğmeye bastı sualleri önemlidir. Eski Kökler ve Yeni Hedefler: Batı bundan önce tam iki defa dünyanın çeşitli bölgelerine saldırmıştır. 18’inci yüzyılda başlayan sömürgecilik furyası ile Afrika kıtası, Asya kıtası, Avustralya ve Yeni Zelanda, Kanada ve Güney Amerika’da birçok yer ve millet, çeşitli Avrupalı devletlerin saldırısına uğramıştır. Silah üstünlüğü ve saldırgan yaradılışları ile Avrupa devletleri bu ülkeleri ele geçirmiş, halklarını öldürmüş ve oraların tabii zenginliklerini sömürüp, bu zenginlikleri kendi ülkelerine taşıyarak, kendileri için zengin ve rahat bir hayat kurmuşlardır. Bu birinci dalgadır. Üstelik bir de “Beyaz Adamın Vicdan Borcu ve Yükü” gibisinden bir tarif yaparak, bu 252 saldırganlıklarını haklı çıkartmaya çalışmışlardır. İkinci dalga, Birinci Dünya Savaşından sonra ve özellikle de Orta Doğu’ya yani Müslümanların topraklarına yönelik olmuştur. Üçüncü dalga ise 1990’lardan sonra ve 21. yüzyıl ile birlikte başlamıştır. Bu sefer de hedef dünyanın en zengin petrol ve doğalgaz kaynaklarının kontrolünü ele geçirmek ve elde tutmak çabası olmuştur. Kendi yaşam durumunu devam ettirmek için büyük enerji kaynaklarına muhtaç olan Batı, tekrar harekete geçmiştir. Afganistan’ın ve Irak’ın işgali, Çeçenistan olayları, İran ve Suriye’nin tehdit altında olması katiyen bir tesadüf değildir. Kopartılan kıyametler sadece bir kılıf hazırlama çabalarıdır. Bu hedeflere hazırlanırken, Batı yeni teknikler kullanmaktadır. Saldırmadan önce hazırla, yumuşat, ez ve sonra yut metodu adım adım uygulanmaktadır. Bunların da başında psikolojik savaş gelmektedir: Kitleleri psikolojik olarak ezerek, küçümseyerek, provoke ederek ve hakaret ederek olayları başlatmak, iş çığırından çıkınca da kaba güç ve üstün teknoloji ile bire karşılık yüz öldürerek olaylara hâkim olma yoluna gitmek. Bu arada da bol, bol “sakin olalım, toleransı elden bırakmayalım” çağrısı yaparak kitleleri uyutmak yolu seçilmektedir. Bu metotların sonuçlarının neler olduğu Afganistan ve Irak’ta görülmüştür. Şimdi bir paralel çizmek gerekirse, tarihte 11’inci ve 12’nci yüzyıllarda kendi aralarındaki savaşlardan ve iç savaşlardan iyice fakir düşen Avrupa’nın, Doğu’nun ihtişam ve zenginliklerini ele geçirmek için asırlarca sürecek Haçlı Seferlerini başlatması hatırlanmalıdır. Avrupa krallıkları ve Papalık, bu gizli hırsı, dini öğelerle süsleyerek ve sözde “Kutsal Toprakların Kurtarılması” gibi süslü ve kışkırtıcı ifadelerle orduları Orta Doğu’ya götürmüştür. Oraya vardıklarında, Orta Doğu’daki Müslümanlara yapmadıkları eziyet, cinayet ve zulüm kalmamıştır. Asırlar sonra bile, hiçbir zaman “bu yaptıklarımız hata idi” dememişler ve ta ki Müslüman orduları kendi güçleri ve dirençleri ile Avrupalıları oradan atıncaya kadar Orta Doğu’yu sömürmüşlerdir. Şimdi Hedefleri Ne Olabilir?: 21’inci yüzyıl Batı’nın saldırganlığı ve yeni işgalleri ile başlamıştır. Bu arada “Dinler Arası Diyalog” ve “Hoşgörü” aldatmacaları ile Müslüman ülkeler sakin ve pasif tutulmaya çalışılmaktadır. Bunun yanı sıra Müslümanlardan, İslâm dininin bazı hususlarını değiştirmeleri, hatta bazı ayetleri kullanımdan çıkartmaları, “ılımlı ve light” hale gelmeleri istenmektedir. Bu süre, kitleleri ikna etme, “kabullendirme dönemidir.” Buna “Teslim olma” dönemi de denebilir. Örnek vermek gerekirse: Mesela, Türkiye üstünde yeni baskılar oluşturulmaktadır. Sözde “Ermeni soykırımını” yaptığınızı kabul edin ve özür dileyin, hatta, tazminat ödeyin yoksa AB’ye giremezsiniz gibi. Daha sonra da, Türkiye’den hiçbir cevap ve bilgi beklemeden tüm Avrupa parlamentolarında Ermeni Soykırımının yapılmış olduğunu kabul etmek gibi. Avrupalılar, bununla da yetinmeyip, şimdi bir de “Süryani soykırımı” yaptınız diye bastırmaya başlamışlardır. İlaveten, Türkiye içinden bazı sözde “aydınlar” bulup, onlara bu davayı kabul ve müdafaa ettirmektedirler. Orhan Pamuk gibi birisine Avrupa mecmualarında mülâkatlar yaptırıp, ödüller vermekte ve halktan tepki gelince de Türkleri “insan haklarını ve özgürlüklerini anlamamakla” suçlayıp, “toleranssız” şeklinde nitelemektedirler. Bu seferki saldırı bambaşka yollarla devam ettirilmektedir. Bunların başında, gizlice misyonerlik yapan yabancı okullarını, Yurt içine dağılmış en az 15 değişik tarikata ait Misyonerlerin İncil ve para dağıtarak yaptıkları çalışmalarını, Yerli Hıristiyan kiliselerinin yaptığı gizli tahribatlarını, Resmi kanallarla İslâm’ın öğretiminin engellenmesi şeytanlıklarını, Resmi izinlerle açılıp, AB’den veya yurtdışı başka kaynaklardan aldıkları paralarla çalışan Sivil Toplum Örgütlerinin fesatlıklarını, AB’ye gireceğiz ümidi (yalancı serap’ı ile) kendini aldatan, ama bu arada ülke için tamiri imkânsız tahribat yapan bazı aydın ve yazar kesiminin çalışmalarını saymak mümkündür. Kullanılan metod, toplumda psikoljik olarak bir “suçluluk duygusu” oluşturmak, toplum fertlerinde “kendini küçük ve aciz görme” hissini pekiştirmek ve “ümitsizlik ve çaresizlik duygusu ile dışarıdan medet 253 ummak” halinin oluşturulmasını sağlamak olarak özetlenebilir. Yine hatırlanması gereken önemli bir husus da, dünyadaki belli başlı güç mücadelelerinde, Batının daima İslâm karşıtı bir pozisyon aldığının bilinmesidir. Mesela Batı, Keşmir’de Hinduları, Çeçenistan’da Rusları, Filistin’de Yahudileri, Kıbrıs’ta Rumları tutmuştur. Bosna Hersek ve Kosova’da Hristiyanların can yakmasına, soy kırımı gerçekleştirmesine göz yumulurken, Müslümanlar lehindeki gelişmelere izin verilmemiştir. Yani kısacası, başarı kendimize bağlıdır. İnançlarımızın gücüne, kendimize olan güvenimize, doğruları müdafaa etmekten ve doğrulara inanmaktan asla vazgeçmememize bağlıdır. Bugün karikatürlerle başlatılan bu psikolojik savaşın tetikçileri arkalarda saklanmakta ve uygun zamanda saldırıya geçmeyi beklemektedirler. Konuyu mutlaka geniş perspektiften anlamak ve gerekli tedbirleri almak zorundayız. PAPA NİYE AKP HAYRANI!.. Papa’nın Türkiye ziyaretinin asıl amacının “Türkiye’ye önem vermesi ve İslamiyetle diyaloğun geliştirilmesi olmayıp, Ortodoks Hrıstıyanlarla (Bartelameos’la) Katoliklerin işbirliğinin güçlendirilmesine yönelik bulunduğu” şeklindeki resmi beyanatın bizzat Vatikan tarafından açıklanması, bizdeki diyalog davulcularını ve AB sevdalılarını hayal kırıklığına uğrattı. Ve hele, İtalyan basınının; beş-on gencin Ayasofya’da namaz kılmasını: “Ayasofya işgal edildi.” Şeklinde manşetlere taşıması, Ayasofya’yı kendilerinin tapulu malı gördüklerinin açığa vurulmasıydı. Bütün bu talihsiz ve terbiyesiz beyanatlara rağmen, AKP kurmaylarının ve ılımlı İslamcıların papa hayranlığı daha da artmaktaydı. AKP iktidarının en önemli icraatlarından biri Kilise tamirciliğidir. Hiçbir iktidar döneminde bu kadar kilise, onarılıp tamir edilmemiştir Mesela Van’daki Akdamar Ermeni Kilisesi. Ekim ayında büyük bir törenle açılacak. Restorasyonu için Kültür Bakanlığı’nın bütçesinden 4.2 trilyon harcandığı bilinmektedir. Tek bir Hıristiyanı olmayan Kütahya’da bile 200 yıllık Rum Kilisesi tarihi miras olarak yeniden restore ediliyor. Kütahya’nın AKP’li Belediye Başkanı “Kilise ve Çan kulesi insanlığın ortak kültür mirasıdır. Kaderine terk edemezdik” diyebilmektedir. Peki ama hiç madalyonun öbür yüzüne bakmak aklınıza geldi mi! Elimize İnsanlığa Karşı Suçlar Araştırma Enstitüsü İKSAREN’in yeni bir raporu geçti. Okuyalım: Osmanlı Salnamelerine göre, Sofya’da 44 cami varken, günümüzde bir tane kalmış. Filibe’den 33 cami varken sadece 1 tane mescit kalmış. Tatarpazarcığı’nda 22 camiden 9’u yakılmış, 5’i tamamen yıkılmış 7’si değişik ölçüde tahrip edilmiş ve bir tane kalmış. Tatarpazarcığı ve civarındaki 182 cami ve medrese yakılıp yıkılmak suretiyle yok edilmiş. Sadece Doğu Rumeli de 756 Osmanlı eseri tahrip edilmiş. Osmanlı dönemi eseri olduğu için “Arnavut kaldırımları” bile sökülmüş. Arnavut Kaldırımları sağlamlığıyla namlıdır. Sökemediklerinin üzerine de beton dökmüşler! Biz insanlığın ortak değeridir diyerek Bizans kültürünü ayağa kaldırırken, acaba tahrip edilen Osmanlı eserleri, camilerimiz hiç aklımıza geliyor mu? Umarız Papa Benedictus’un son hezeyanları kendimize gelmemize ve silkinmemize vesile olur da gaflet uykusundan uyanırız. Her şey gavurlar için yapılıyor Meslek liseleri, İmam Hatipler ve Kur’an Kurslarının önündeki engellerin kaldırılması için 4 yıldır ciddi bir adım atmayan AKP Hükümeti, TBMM’ye sevk ettiği 9. AB uyum paketinde yer alan değişiklikle yabancı ve azınlık okullarına yönelik yeni düzenlemelerde önemli haklar getirdi. Daha 254 önce üçüncü şahıslara devredilemeyen bu okulların arazi ve taşınmaz malları, yeni değişiklikle artık yabancı ve azınlık vakıfların mülkiyeti olabilecek. Öte yandan TBMM’nin yeniden olağanüstü toplanıp çalışmaya başlaması ele alınan Özel Öğretim Kurumları Kanunu Tasarısı’nın Genel Kurul görüşmelerinde, verilen bir teklif ortalığı karıştırdı. Yabancı ve azınlıklar okullarını ilgilendiren tasarının tanımında yapılması için verilen son dakika önergesi ile, Rum, Ermeni ve Musevi kökenlilerin de Türk vatandaşı olmasa da “azınlık okullarına” gidebilmesinin önü açıldı. Bu tasarı yasalaşırsa, Anadolu’nun birçok yerinde kapısına kilit vurulan İmam Hatipler için hiçbir girişimde bulunmayan AKP hükümeti, Türk vatandaşı bile olmayan yabancı uyruklu çocukların Türkiye’deki okullarda okumasını sağlayarak tarihe geçecek. Önerge, Heybeliada Ruhban Okulu’nun faaliyete geçmesi ve öğrenci kabul etmesi için önünün açılması girişimi olarak da yorumlandı. AB’nin her fırsatta gündeme getirdiği Heybeliada Ruhban Okulu açılmasına yönelik AB eleştirilerinin önünü kesmek için böyle bir önerge verildiği bildiriliyor. Gül Yahudi cemaatini kabul ediyor, talimat alıyor Dışişleri Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Abdullah Gül, ABD’deki Musevi derneklerinin temsilcileri ile New York’taki Türkevi’nde bir araya geldi. Dernek temsilcileri görüşmede Türkiye’nin son zamanlarda Ortadoğu’da oynadığı aktif rolden memnun olduklarını belirttiler. Birlik (Anti-Defamation League), Amerikan Yahudi Kongresi, Amerikan Yahudi Komitesi, Amerikan Sefaradik Federasyonu, B’nai B’rith, Amerikan Büyük Yahudi Kuruluşları Başkanları Konferansı ve Dünya Yahudi Kongresi’nden yaklaşık 20 temsilci katıldı. Toplantıya katılan temsilcilerin çok yüksek düzeyli olması ise dikkatlerden kaçmadı. Diplomatik kaynaklar, görüşmede Türk-ABD ve Türk-İsrail ilişkilerinin görüşüldüğünü ve Türkiye’deki Musevilerin durumunun da gündeme geldiğini belirttiler. Yahudi kuruluşları temsilcileri de Türkiye’nin yanında olduklarını ve desteklediklerini ve Türkiye’nin son zamanlarda Ortadoğu’da oynadığı aktif rolden memnuniyet duyduklarını dile getirdiler. Toplantının çıkışında bir açıklama yapan Amerikan Yahudi Komitesi’nden Barry Jacobs, görüşülmesi gereken bazı konular bulunduğunu ve bu konuların dostluk ve saygı içerisinde konuşulduğunu söyledi. Türkiye’nin ABD ile dost ilişkilerine ve İsrail ile yakın işbirliğini vurgulayan Jacobs, Türkiye’nin 2. Dünya Savaşı sırasında Avrupa’dan kaçan Yahudilere kucak açtığını hatırlattı. Jacobs, Hamas’ın Türkiye’ye gerçekleştirdiği ziyaretin toplantıda gündeme gelmediğini de sözlerine ekledi. Oysa asıl konu buydu. Yahudi temsilcileri Dışişleri Bakanı Gül’e, Türkiye’de yaşayan Musevi cemaatinin haklarının korunmasına önem verdiklerini belirttiler. Temsilciler, Türkiye’yle iyi bir diyalog sürdürme arzusunu da toplantıda dile getirdiler.146 Patronlar piyonlarını yitirmek istemiyor! AB çevrelerinde AKP giderse telaşı! London International Network ve Demokrasi Vakfı’nca Brüksel’de gerçekleştirilen toplantılardaki gündem şöyleydi: İlk olarak Genişlemeden Sorumlu Oli Rehn’in, Türk İş’in davetlisi olarak Türkiye’ye yaptığı ziyaretin çok olumlu etki yaptığını belirtti. Geziden sonra Türkiye’de AB’yi isteyen geniş kesimler olduğunu; ancak bunların içeride bazı güçlükler yaşadığını anlatan Rehn, Türkiye’nin daha fazla desteklenmesi gerektiğini yineledi. Bu noktada Rehn’in, Ermeni yasası nedeniyle Fransa’ya kafa tutmasını anımsatan AB kurmayları bize, "Yoksa bir komiserin, güçlü bir AB ülkesine karşı sesini yükseltmesi bir ilktir. Rehn, risk aldı. Zaten Fransa da Rehn’e, ’Fazla ileri gittin’ uyarısı yaptığı" söylendi. 146 (cha) 255 AB çevrelerinde muhalefete karşı şu nedenle olumsuz bir tutum oluşmuş: "Eskiden her parti AB’ye destek verirdi; ama tablo artık böyle değil. Muhalefetteki partiler AB’ye karşı duruyor. Bu durum bizi telaşlandırdığı için ilerleme konusunda tereddüt yaşıyoruz. Oysa tüm politikacılarınızın uzlaşma içinde olması iyidir. Seçimde AKP kaybeder, koalisyon çıkarsa ne olur?" Sorunun ardından, "İnşallah yine siz iktidar olursunuz" sözleri gelince görüşmedeki AKP’liler sessiz kalmayı yeğledi. Bu noktada söz alıp, MHP’li bir koalisyonun yaptığı reformlara dikkat çekerek AB politikasının hükümet değil, devlet politikası olduğunu; muhalefetten bugün farklı sesler çıksa da iktidara geldiklerinde AB politikasından sapma yapamayacaklarını söyleme gereği belirdi. Ancak, AB çevrelerindeki bu yaklaşım iki yorumu akla getiriyor. Birincisi; muhalefet, özellikle de daha çok eleştirilen CHP, kendisini AB çevrelerine daha fazla anlatmalı, her zemini bunun için kullanmalı. İkincisi, AB çevreleri de artık "AKP kaybedebilir" diye düşünüyor. AKP’nin, AB ve PKK konularında sürekli muhalefetten yakınması da Avrupalıların muhalefete bakışını etkilemiş görünüyor. Öte yandan, bu politikanın güçlü bir iktidar partisi için inandırıcılığını ne kadar daha sürdüreceği tartışmalı bir durum yaratıyor.147 43 yıldır sorulmayan soru Dile kolay, 43 yıldır... Ekonomiden hukuka, tarladan gökyüzüne, aklınıza gelen gelmeyen her konuda "AB'ye uyum için" yasa çıkardık. Hayatınızda olumlu yönde ne değişti? Size ne faydası oldu? Madem millet için AB'ye girmek istiyorsunuz... Yetti artık, emrivaki... Millete sorun. İstiyor mu, istemiyor mu? Onlar kendi milletlerine sordu... İsteyen girdi, istemeyen girmedi. Mesela, Norveç... Seçilmiş bir hükümet vardı iktidarda. Yani milletten "yetki" almıştı. Ama buna rağmen, referandum yaptı. "Hayır" dedi millet... Girmediler. Bir zarar gördüklerini de, görmedim. Peki ya biz? İlk başvuru, 1959'da. Menderes... Rahmetli... Kimseye başvurdu mu, "başvuralım mı, başvurmayalım mı" diye? Başvurmadı. Sonra? Hatırlayın... Demirel, Ecevit, Özal, Yılmaz, Çiller... Hepsi birer defa girdi AB'ye... Hepsi, ayrı ayrı kutlama yaptı AB'ye girdiğimiz için. E baktı ki millet, bir yere girdiğimiz falan yok... "N'oluyor" demeye kalmadı... Tayyip Erdoğan iki defa daha girdi. Patlattığımız havai fişeğin haddi hesabı yok, AB'ye girdiğimiz için. En fazla defa biz girdik! Ama hâlâ dışarıdayız. Hatta, dışarıda bir tek biz varız. Bu arada bize giren girene...148 Yüz yıl önce de bütçenin yüzde 30’u faize gidiyordu Yedi yıldır istikrar politikası uygulanıyor. Ama 2007 (başlangıç) bütçesinde faiz harcamalarının payı yüzde 25.9 oranında. 1854 Kırım Savaşı borçlanmasıyla başlayan ve 1879 düyun-ı umumiyye ile sonuçlanan 25 yıllık borçlanma dönemi sonunda, Osmanlı bütçesinin her yıl yüzde 30 dolayındaki kısmını faize ayırmış. İktisatçı Nazif Ekzen, yüz yıl önceye ait bu bilgilerden hareketle, "Acaba yüz yıl sonra durum nedir?" diyerek bir değerleme yapmış. Ekzen diyor ki, "1988 yılından sonra giderek tırmanan iç borçlanma sonunda, TC bütçeleri de Osmanlı bütçelerindeki (faiz ve faiz dışı harcamalar şeklindeki) ikili yapıya dönüştü. 2000'li yılların başında toplam bütçe harcamalarından yüzde 50 pay alır hale gelen faiz harcamaları, son iki yıldır yüzde 30'lar dolayına indi ama, gene de tek başına bütçedeki en büyük harcamayı oluşturuyor." Yedi yıldır istikrar politikası uygulanıyor. Ama 2007 (başlangıç) bütçesinde faiz harcamalarının payı yüzde 25.9 oranında. 147 26.10.2006 / Şükrü Küçükşahin / Hürriyet 148 27.10.2006 / Yılmaz Özdil / Sabah 256 Osmanlı döneminde yurtdışından borçlanıldığından, "düyun-ı umumiyye" faizi yurtdışına gidiyordu. TC Hazinesi'nin borçlanması "iç borç" gibi görülüyor ise de bu borçlar için ödenen "yüksek reel faiz" de (genelde) yurtdışına transfer ediliyor.149 Soros mu daha insaflı M. Ali Şahin mi? Soros’un Türkiye’de en fazla desteklediği vakıf; TESEV. Başında Can Paker var. Soros’un Türkiye temsilcisi ise Hakan Altınay. O da Soros’un dünya çapında örgütlenmiş Açık Toplum Vakfı’nın başındaki isim. Geçtiğimiz yıl kendisiyle Ankara’da görüşmüştük. Türkiye’de faaliyete başladıkları 2001 yılından bu yana sivil toplum örgütlerine 6 milyon dolar destek verdiklerini söylemişti. Bu destekten aslan payını alan ise TESEV. Hakan Altınay’ın o zaman verdiği rakam 1 milyon dolardı. Zaten TESEV de, bütçesinin yüzde 60’ını Açık Toplum Vakfı’nın yani Soros’un karşıladığını inkar etmiyor. İşte bu TESEV başörtüsü konusunda bir çalışma yapmış. Şimdi yukarıdaki bağlantılara bakınca Türkiye’deki Başörtüsü sorunu gerçeğini de Soros’un katkı ve desteğiyle öğreneceğimiz açık. Hadi hayırlısı bakalım.. Ama bu ilk değil. TESEV’in 2000 yılında yaptığı benzer bir çalışması daha var. Kasım’da açıklanan anketin sonuçlarını üç aşağı 5 yukarı buradan kestirmek mümkün. O zaman bakalım: TESEV’in o araştırmasına göre; “Halkın yüzde 42,6’sı Türkiye’de dindar insanlara baskı yapıldığını” söylemiş. Bu baskıya örnek vermeleri istendiğinde ise “yüzde 64,8’i” “Türban Sorunu!”nu göstermiş. Peki Başbakan Yardımcısı M. Ali Şahin ne demişti? Biz hatırlatalım. “Başörtüsüyle ilgili sorunları, sorun sayıyor musunuz? Sorun sayanların sayısı yüzde 1,5’tir. Bizim gündemimizde halkın, sadece yüzde 1,5’inin gündeminde olan bir konu öncelikli olarak yoktur. Olması siyaseten de yanlıştır.” Yani.. Yani Soros bile bunlardan daha insaflı be kardeşim.150 Memurun ‘yaşam düzeyi!’ 27.2 YTL yükselecek… Memurlar yine hayal kırıklığına uğradı. Günlerdir süren toplu görüşmelerden bir sonuç alınamaması üzerine geçtiğimiz hafta yapılan uzlaştırma kurulu toplantısından da anlaşmazlık çıktı. Konunun Bakanlar Kurulu’nda görüşülerek netleşmesi bekleniyor. Beklenti ise düşük maaş alan memurlara her iki altı ay için yüzde 4, yüksek maaş alan memurlara ise yüzde 3 artış yapılması yönünde. Bu artış, çocuk ve aile yardımı almayan en düşük memur maaşına 27,2 YTL olarak yansıyacak. Yani hükümet, günlerdir süren görüşmeler sonucunda memuruna ancak bunu verebildi… Çay-simit hesabı mı yoksa peynir-zeytin hesabı mı? Hangisini yaparsak yapalım memurun (olmayan) yaşam düzeyi, 2007’de yüzde 4 daha artırmış olacak! Şimdi hükümete sormak gerekiyor… İktidara geldiğinizde bu insanlara ne sözü vermiştiniz? Üç yıl sabredin her şey düzelecek… Bırakalım üç yılı, dördüncü yıllınızı tamamladınız. Değişen ne? Kocaman bir sıfır! Hükümet memurunu insafsızca harcamıştır. Hükümet, bugün muhtemelen bazı rakam oyunlarına başvurarak yine memurlara enflasyon hikâyesi anlatacak. ‘maaşlara enflasyonun üstünde artış yaptık’, ‘memurun alım gücü AKP döneminde yükseldi’ gibi… Aldığı maaşla gıda ve barınma ihtiyacını bile karşılayamayan memura, enflasyonun üstünde artış yapsanız ne yazar?151 Erdoğan ve Aydın Doğan! Aydın Doğan, yakın çevresiyle takım elbisesine iddiaya girmeye başladı. Erdoğan’ın Cumhurbaşkanı olacağı konusunda. Doğan grubuyla hükümet ilişkilerini yürüttüğü öne sürülen Maliye Bakanı ise bu formülün 149 27.10.2006 / Güngör Uras / Milliyet 150 26.09.2006 / Kulis Ankara / Milli Gazete 151 25.09.2006 / Sadettin İnan / Milli Gazete 257 asıl sürprizi olabilir. Erdoğan Köşk'e çıkacak ama Emine Hanım Subayevleri'nde oturacak. Böylelikle 'kamusal alan' krizi yaratanların elindeki en güçlü kozun ilga edilmesi düşünülüyor. Bu aşamada ne tür sıkıntılar çıkabilir, hangi odaklar ne tür engeller yaratabilir tüm bunlar hesaplanıyor. Küresel veya bölgesel, öngörülemeyen siyasi, sosyal, ekonomik bir kriz veya bu tip bir krizi tetikleyecek bir başka etmen olmadığı sürece temel stratejisi bu Erdoğan ve yakın ekibinin. Bu formülün tutması için iki temel odağın da 'içeride' desteklemesi gerekiyor. Biri asker. Diğeri medya... Aydın Doğan, yakın çevresiyle takım elbisesine iddiaya girmeye başladı. İddia ne? Tayyip Bey Köşk'e çıkacak. Ve Aydın Bey Erdoğan'ın frak giydiği saatlerde kazandığı takım elbiselerini toplayacak. Doğan grubuyla hükümet ilişkilerini yürüttüğü öne sürülen Maliye Bakanı ise bu formülün asıl sürprizi olabilir. Aydın Bey neden bu formüle destek veriyor? Birkaç sebepten. Ama iki temel neden görüyorum. Biri Petrol Ofisi, diğeri futbol ihalesi. Digiturk'ü sallamanın en mühim enstrümanı futbol maçlarının yayın hakkını almak. Alternatif bir dijital platforma koyacak onlarca farklı içerik zaten 'tabela' da olsa hazırlanmış vaziyette. Hesap bu.152 Havada bulut mu var? Hava yine bulutlandı. Ne alakası varsa, 28 Şubat ortamına bir dönüş olup olmadığı bile sorulabiliyor. Oysa iktidar son derece ‘uyumlu’ gidiyormuş gibi gözüküyor. Yani mesela ‘havuz’ oluşturup, devletin parasını ucuz bir şekilde ele geçirip devlete pahalı satanların tekerine çomak sokma gibisinden bir durum söz konusu bile değil. Bugünün soygun yolları sağlıklı bir biçimde(!) işliyor. Sıcak döviz, altın dönemini yaşıyor mesela. Yüksek faiz-düşük kur sayesinde hemen her sene milyarlarca dolarımız yurtdışına doğru akmayı sürdürüyor. Portföyünde komik denebilecek kadar düşük rakamlar bulunan bazı kuruluşlar bile, isterlerse spekülasyonlar yoluyla, ekonomiyi kısa bir sürede altüst edebiliyorlar. IMF ve Dünya Bankası’nın telkin ettiği hemen her şey, anında yerine getiriliyor. Mesele faizlerin ödenebilmesi… Memurlara reva görülen zam oranı, tek kelimeyle zulüm. Enflasyon hesabı yapıyor gibi gözükülerek, reel gelir kayıplarını bilerek göz ardı ediyorlar. Ve satın alma gücü gittikçe düşüyor. Milyonlarca üreticiyi yakından ilgilendiren fındık meselesi yerlerde sürünüyor. Azıcık arkasında durulsa, mesele hallolacak ve herkes memnun olabilecek olmasına rağmen. Bunlar ve diğer yapılanlarda hedef belli: iç ve dış borçların faiz ödemelerinin aksamaması… Dış politikada çok yönlülük varmış gibi gözükse de, ABD’nin baskın görünümü berdevam. AB yolculuğu, duraklamalara rağmen devam ediyor. Kıbrıs meselesi gibi sıkıntı verici acil tavizler, iç kamuoyunun hazır hale gelebileceği zamanı kolluyor gibi. Uyum paketleri birbiri ardına hazırlanıyor. AB ülkelerinden bazılarının Sözde Ermeni Soykırımı iddiaları ile ilgili başlattıkları yeni ataklar ise sadece seyrediliyor. Pontus ve Süryani katliamı iddiaları ise sırada bekliyor. Başörtüsü zulmü berdevam. İktidar bu konuda ağzını bile açmamayı tercih ediyor. Katsayı meselesi, bildiğiniz gibi. İmam-Hatipler bahane edilerek, bütün bir meslek eğitimi heba ediliyor. Dokunulamıyor, çünkü ‘cıs’. Din Eğitimi keza. Bunlar muhataralı konular. İktidar, kendisiyle iyi geçiniyormuş gibi gözüken bazı kesimlerin tepkisini çekmemek için, bekliyor. Neyi beklediğini biz bilmiyoruz. Kendilerinin bilip bilmediği de şüpheli. Kendiliğinden hallolur mu?.. 152 24.9.2006 / Serdar Akinan / Akşam 258 Bütün bunlara, bu uyum manzarasına rağmen, hissedilen boğucu havanın sebebi acaba ne olabilir? Havadaki garipliğin sebebi, sanki yaklaşan Cumhurbaşkanlığı seçimi. 2007 Mayıs Ayı’nda yapılacak seçimde, uygun bir insanın Cumhurbaşkanı olması durumunda, birçok şeyin kendiliğinden hallolacağı düşüncesi ise, ne kadar doğru, bilmiyoruz. Ama Cumhurbaşkanı’nın değişmesi ile, Anayasa ve kanun değişikliği yapılmasına bile gerek kalmadan bazı konuların hallolacağı düşüncesinin haklı tarafları varsa, -ki var- o zaman bugün yaşadıklarımızın hukuk-dışı olduğunu varsaymak durumundayız. Yasama ve yürütme gücünü büyük bir çoğunlukla ellerinde bulunduranların, -mevzuat müsait olmasına rağmen- bu zamana kadar yapamadıklarını, Cumhurbaşkanı değiştikten sonra yapıp yapamayacakları, önemli bir mesele. Anayasa ve kanunlar çerçevesinde, yetkisi olmayan kişi ve kuruluşların insanımıza hayatı zehir etmesini önlemek için yapılabilecek olan bir sürü şeyi tehir etmenin neticesini hep beraber göreceğiz. 153 Ecevit’in cenazesi ile ve Erdoğan’ın Köşk’e çıkma planı (hatta AKP iktidarı) aynı gün toprağa verilecekmiş...!? Bu ‘derin komplo’nun kurgusu kabaca şöyle: Her şey ‘Güç odağı’nın Atlantik ötesi ziyaretine endeksli... İddia o ki ‘Karar odağı’ Kürt kartını, nasıl isteniyorsa, öyle oynuyormuş. ‘Belli isimler’ aracılığıyla İmralı’yla konuşup af sürecini onlar başlatmış. Talabani bu ismi biliyormuş! Kızgınlığının nedeni ise çok başkaymış. Atlantik ötesinden birileri, Ankara’nın ‘karar odaklarına’, ‘Kürdistan’ın garantörü olun biz de size önünüzdeki vade için yeşil ışığı yakalım’ demiş. Ama ‘karar odağı’ karşıtı blok yani ‘güç odağı’ karşı atağa geçmiş. PKK siyasal bir figür oluyorsa... Hem de uluslararası bir figür oluyorsa... İran’dan dolayı bir kart oluyorsa... ve Kürdistan kuruluyorsa... ‘Biz de bunun garantörü oluruz. Bununla da kalmaz İsrail’in güvenliğini biz sağlarız. Hem hükümete güven olmaz... Bize güvenebilirsiniz. Biz bu denklemlerin sabit oyuncusuyuz’ mesajını çok güçlü bir şekilde ileteceklermiş… Danıştay saldırısından sonra rahatsızlanan Ecevit’in ‘o tarihte’ Ankara’dan kalkacak cenazesine kaç kişinin toplanması bekleniyormuş? En az bir milyon. Biri ne diyormuş? ‘Ankara’ya 1 milyon insan toplayın, Erdoğan’ı Köşke çıkartmayayım...’ Köşk ısrarı stresi artırıyor. Yukarıda yazdığım senaryo duyduklarımdan sadece biri. Gülebilir, kızabilir, alaya alabilir, önemsemeyebilir veya dikkate alabilirsiniz. Nerede durduğunuz, bence önemli değil. Önemli olan şu: Kurucu ideolojinin iki temel payandası laiklik ve tekillik hiç olmadığı kadar tartışma altında. Kimilerine göre örtülü bir tehdit altında. Güç odakları ile karar odakları karşı karşıya. Cumhuriyet bu krizi daha önce defalarca yaşadı. Güç odağı karar odağı oluverdi.154 Ruh nakli olabilir mi? Efendim kendisine ruh arayan parti iktidar partisi AKP! Gazeteler AKP yönetiminin ANAP’ın ünlü 83 ruhu(!) benzeri bir ruhu yaratmak(!) için düğmeye bastığını yazıyor! AKP’lilik ruhu yaratacaklarmış! Sabah şerifler hayrola! Yahu bu parti kurulalı kaç yıl oluyor? AKP yönetiminin kurulduktan beş yıl sonra partilerine ruh kazandırma çabalarına girmelerini doğrusu çok yadırgadık! Bugüne kadar nasıl ruhsuz gezmişler(!) akıl erdiremedik! 153 11.10.2006 / Ekrem Kızıltaş / Milli Gazete 154 15.10.2006 / Serdar Akinan / Akşam 259 Yaratacakları(!) AKP’lilik ruhu ile partililer arasında söylem birliği sağlayacaklarmış! Her kafadan bir ses çıkarsa olacağı budur elbette! Bu arada özendikleri ruh hangisi diye merak edenler için açıklayalım: ANAP’ın ünlü 83 ruhuna(!) özeniyorlarmış. Belli ki ruh nakli istiyorlar! Peki, ruh nakli olabilir mi? Bugün için imkansız ama günün birinde belki! AKP’liler durduk yerde ruh arayışı içine girmediler herhalde! Bir takım saikler onları ruh arayışı içine itmiş olmalı. Ne ya da neler oldu da AKP yönetimi böyle bir arayış içine girdi dersiniz? Bize kalırsa yeni ruh arayışı kimlik değişimi ile baş göstermiştir. Biz değiştik diye gömlek değiştirenler Allah-u alem gömlekle beraber eski ruhlarını da fırlatıp atmış olmalılar! İlanihaye de ruhsuz gezecek halleri yok ya! Tabir caizse partinin cesedi var ruhu yok ona bir de ruh bulalım diye harekete geçmiş olmalılar. ANAP’ın ünlü 83 ruhu(!) gibi bir ruh yaratacağız diye yola çıkmaları bu ekibin gerçekten yeni bir ruha ihtiyaç içinde olduğunu bize gösteriyor. 83 ruhu diye peşine düştükleri ünlü ruhun(!) bugün ne halde olduğunu merak edenler ANAP’a baksınlar yeter. Ne demek istediğimizi anlayacaklardır.155
.PAPA’NIN UTANMAZLIĞI VE İSLAM’A KARŞI SİYONİST-HAÇLI İTTİFAKI Papa’nın Gelmesini Niçin İstememiştik? Tarihimize uzun vadeli bir perspektifte, göz atacak olursak ne görürüz? Mehmed Akif Rahmetlinin dediği gibi, ehli salibin işgal ve istilâ hareketlerinin sürekli olarak devam ettiğini görürüz. Başka bir deyimle bizler, âdetâ bitmeyen bir haçlı savaşı ile karşı karşıyayız. Batı asırlar boyu, papasıyla, patriğiyle, dini liderlerin tahrikiyle, coğrafyamız üzerinde devamlı olarak ilerledi, biz geriledik. Bir zamanlar Yunanistan yoktu. Şimdi var. Hatta Rodos’u ve 12 adaları alarak, ta burnumuzun önüne kadar sokuldu. Bu noktalara kadar gelişini sebep ve delil sayarak şimdi Ege Denizi’ne, hatta Akdeniz’e, bizi hapsetmek çabasında. Batılılar Çanakkale’ye, en modern ordularıyla boşuna mı saldırdılar? Bütün hedefleri bizi Anadolu’dan söküp atmak, eski Bizans’ı ihya etmek idi. Emellerine nail olmak için, Yunanistan’a silah ve destek vererek Ankara’nın varoşlarına, Polatlı’ya kadar geldikleri zaman maksatları yine aynı idi. İstiklal Savaşı’nda vatanın hârîmi ismetinde, düşmanı boğmak, milletin mâkus talihini yenmek, kolay mı oldu sanıyorsunuz? Ülkemizi istila için, Maraş’ı, Anteb’i, Urfa’yı işgal etmediler mi? Târih bilincine sahip olmayanlar indinde bütün şu anlattıklarımızı, birer hamaset edebiyatı sayıyorlar. Milletimize karşı içlerinden kırk türlü ihanet planları yapanları sütten çıkmış ak kaşık gibi aklayanlar maalesef hâlâ gaflet uykusundan uyanmıyorlar. Haydi diyelim ki, uzak tarihi, bu kimseler unuttular. Ama Bush, tekrar tekrar, bizim Irak’ı, Afganistan’ı işgal etmemizin esas hedefi bir haçlı savaşı açarak, 22 İslâm ülkesinin siyasi haritasını değiştirmek ve bu ülkeleri müstemleke (sömürge) yapmaktır diye açıkça ilan etmedi mi? 155 15.10.2006 / Zeki Ceyhan / Milli Gazete 260 Papa niçin geliyor? Zira misyoner çalışmalarıyla ve yerden mantar biter gibi gizli aşikâr açılan kilise evleriyle, ve buna ilaveten, açılan din bahçeleriyle, Anadolu insanının Hıristiyanlaştırılması hareketini yerinde görmek için geliyor. İncil arası dolar verilerek aldatılan gençlerimizi, daha koyu hıristiyan yapmak konusunda, onlara, endişe etmeyin, korkmayın, arkanızdayım mesajını vermek için geliyor. Dinlerarası diyalog aldatmacasıyla, bizim bazı zavallı insanlarımızı, önemli ölçüde etkilediğini düşünerek, kendi dinini bir aşama daha yerleştirebileceğini ümit ettiği için geliyor. Eğer bu gelişinde, iyi niyet sahibi olsaydı, Peygamberimize karşı sarfettiği hâkaretamiz sözlerinden dolayı açıkça özür dilerdi. Özür dilemek şöyle dursun, sözlerinde inat ve ısrar etmiştir. Papa’nın millet ve devletimiz aleyhinde gerçekleştirmek istediği emeller bunlardan da ibaret değil. Papa, araları açık olan Ortodoks Patriği Bartholomeos ile stratejik bir anlaşma yaparak, Anadolu insanının daha hızlı hıristiyanlaştırılması için birlikte planlar tasarlamak için geliyor. Efendim bundan da ne çıkar diyerek, şu söylediklerimizi de birer hamaset nutku saymayınız. Zira, bu iki dinî otoritenin, anlaşmasını önlemek için Sultan Abdulhamid Han ömrü boyunca gereken çabayı göstermiş ve Balkanların elimizde kalmasını sağlamıştı. Ama Abdulhamid Hân’ın, tahttan indirilmesinden sonra, işbaşına gelen ağzı süt kokan acemi siyasiler bu iki patriği barıştırmışlar, kısa bir zaman içerisinde Balkanlar elimizden gitmiştir. Beyan etmek istediğimiz gibi, papalar bir taraftan, onlardan destek ve taktik alan batılı siyasiler diğer taraftan, bu topraklar üzerindeki egemenliğimizi yıkmak, ya da zaafa uğratmak için, uzun vadeli planlar tahtında durmadan, harıl harıl çalışıyor. NATO, İslam’a Karşı Yeniden Yapılandırılıyor! Bu arada NATO’nun, Siyonist hedeflere ulaşmak için terörle mücadele adı altında sürdürülen savaşta yeni roller üstlenmeye hazırlandığı bildirildi. İngiliz Financial Times gazetesinin son sayısında yer alan haberde, NATO’nun üstlendiği rollerin genişletilmesine ilişkin bir planı gelecek hafta içinde onaylayacağı belirtildi. ‘’NATO’nun devam eden transformasyonunun çerçevesini ve siyasi yönünü belirlemeyi amaçlayan’’ söz konusu planın bir kopyasının gazete tarafından elde edildiği kaydedilen haberde, planın terörizm ve kitle imha silahlarının gelecek 10-15 yıl içinde ittifak için temel tehditleri oluşturmasının kuvvetle muhtemel olduğundan’’ söz ettiğine işaret edildi. NATO’nun 28-29 Kasım tarihlerinde Letonya’nın başkenti Riga’da yapılacak toplantısında, üye 26 ülkenin liderleri tarafından imzalandıktan sonra gelecek hafta kamuoyuna açıklanacak planın, NATO üyesi ülkelerin savunma bakanları tarafından zaten onaylanmış olduğuna dikkat çekildi. NATO’nun ‘’terörizme karşı caydırma, savunma ve muhafaza ve özellikle de NATO üyesi ülkelerin halklarını, topraklarını, kritik altyapılarını ve kuvvetlerini muhafaza yeteneklerini kazanmaya’’ özel önem vermesi şeklinde kamufle edilen amacın gerekli olduğunu öne süren gazete, örgütün üzerinde odaklanacağı alanların, enformasyonun sanal saldırılara karşı korunmayı da içerdiğini belirtti. Papa’nın Türkiye Ziyareti Neyi Hedeflemişti? 16. Benediktus’un Türkiye ziyareti, Almanya’da yediği herzenin gölgesinde değerlendirilmeye devam ediyor. Resmî ağızlardan çıkan demeçler, basının tepki ve değerlendirmeleri hep Papa’nın Efendimiz (sav)’e hakaret içeren sözlerini merkeze alan bir muhtevaya sahip. Oysa Papa’nın bu ziyaretinin çok daha farklı bir anlamı var: Doğu Hıristiyanlığı (Rum Ortodoks Kilisesi) ile Batı Hristiyanlığı (Katolik Kilisesi) yüzyıllar sonra üçüncü defa anlam yüklü bir buluşmayla aynı ayinde boy gösterdi ve Papa Ortodoks kilisesinde ayin yönetti. Papa’nın, Almanya’da yaptığı meşum konuşmada niçin bir Bizans imparatorundan alıntı yaptığının açıklamasını da burada aramak gerekir. Katolik dünyada Bizans İmparatoru Paleologos’unkinden daha 261 “nitelikli” bir metin yok muydu? Anlaşılıyor ki Papa’nın o konuşması da Türkiye ziyaretinin zeminini hazırlamaya yönelikti. Papa aslında Türkiye’yi, daha doğrusu Türk resmî makamlarını ziyarete gelmedi. Ziyaretin asıl amacı Katoliklik ile Protestanlığı barıştırarak Hıristiyanlığın birliği yolunda önemli bir dönemeci geçmekti. Peki bu mümkün mü? Evet, mümkün. Zira Katoliklik ile Ortodoksluğu birbirinden ayıran unsurların temelde siyasî olduğunu biliyoruz. Kutsal Ruh’un menşei dışında bu iki Hıristiyan mezhebi arasında ciddi bir teolojik ihtilaf mevcut değildir. Elbette aralarındaki tek ihtilaf bu değil; ancak diğerlerinin “teolojik ihtilaf” olarak nitelendirilmeyi hak edecek mahiyette olmadığı bir gerçek. Bundan önceki iki Papa’nın (6. Paul ve 2. Jean Paul) da Türkiye’yi, daha doğrusu Türkiye’deki “kutsal yerler”i, ve tabii bu arada Fener Rum Patrikhanesi’ni ziyaret ettiği, Patrik efendinin de Vatikan’a “iade-i ziyaret”te bulunduğu dikkate alındığında, Hıristiyanlığın bu iki mezhebi arasındaki buzların hayli zaman önce çözülmeye başladığını söylemek gerçeğin ifadesi olacak. Bu ziyaret Patrik Bartholomeos için de bulunmaz bir fırsat teşkil etti doğrusu. Avrupa Birliği sürecini herkes kendi hesabına Türkiye’nin gırtlağını sıkma fırsatı olarak değerlendirirken Patrik de Ekümeniklik yolunda önemli bir desteği bu ziyaretle sağlamış olmanın sarhoşluğu içinde İstanbul’u Konstantinople yaptı sitesinde… Diyalog’la ilgili bir boyutu da var bu ziyaretin. Papa, ilginç bir üslupla hem “Diyalog kesilmesin” diyor, hem de Müslümanları dışlayıcı tavırlarda ısrar gösteriyor. Bu, Katolik Kilisesi’nin Diyalog’dan ne anladığının çarpıcı bir açıklaması aslında. Bir önceki Papa’dan bu yana değişen çok fazla bir şey yok yani. Konunun bir de Müslümanlar açısından ilgi çekici bir boyutu var: Birbirini yaklaşık 8 asır devam eden “küslük” döneminin ardından, 1054’te aforoz eden bu iki Hıristiyan mezhebi, şimdi birleşme, en azından “birlikte hareket etme” adına önemli adımlar atıyor. Avrupa Birliği Hıristiyanlar için bir “siyasî birleşme” anlamı taşıyorsa, Doğu ve Batı Kiliseleri arasında çözülen buzlar da Hıristiyan dünyanın “dinî” açıdan bütünleşmeye doğru gittiğinin göstergesidir. Bu tam anlamıyla gerçekleşir mi? Hayli zor; ama en azından adımlar atılıyor, birlik fikri kuvveden fiile çıkıyor. Ya İslâm Dünyası?156 Papa’nın Ziyareti ve Medeniyetler Mücadelesi! “The Papa Confronts Islam” başlığını kapak yapan Time dergisi, 16. Benediktus'un ilk kez bir Müslüman ülkeye gittiğine dikkat çekerek, “ziyaretin Batı ile İslam arasındaki ilişkileri yeniden belirleyeceği”ni iddia ediyor. Nasıl belirleyecek? Krizi yumuşatacak mı yoksa daha mı alevlendirecek? Papa'nın dini ve siyasi bakışından hareket edersek, umutlu olmak için bir sebep bulmamız maalesef çok zor. Türkiye, medeniyetler krizinin tam merkezinde. Hem ziyaret hem de konu, George Bush'un ifadesiyle “cephe ülkesi” Türkiye'yi çok yakından ilgilendiriyor. Türkiye, bir taraftan İslam dünyasındaki Batı karşıtı reaksiyonu dizginlemekle uğraşırken diğer taraftan, Batı'nın İslam dünyasına yönelik dönüşüm projelerinde de ana merkez rolü oynuyor. İki dünyanın kesişme noktası ve en sancılı bölgesi. Bazılarına göre, Batı'nın İslam dünyasına yönelik genel savaş kampanyasının bir parçası. Vatikan, son kanaati uyandırmak için gereken ne varsa yaptı sanki. “Hıristiyanlar tek çatı altında toplanmalı” çağrısı yapan, Hristiyan Birliği hayalleri kuran, Müslüman olduğu için Türkiye'yi Avrupa Birliği içinde istemeyen 16. Benediktus, karikatür krizi gibi aşağılanmalarla hırpalanan Müslümanlara en ağır darbeyi vurmaktan çekinmedi. Papa 2. Jean Paul, Soğuk Savaş döneminin Papa'sıydı. 16. Benediktus ise, dünyanın dinler, kimlikler ekseninde bölündüğü, tehlikeli bloklaşmaların oluştuğu bir çağın papası. O bir şahin… Dolayısıyla Türkiye 156 Ebubakir Sifil / Milli Gazete / 25.11.2006 262 ziyaretinde iki dünya arasındaki ilişkileri yumuşatmaya yönelik ciddi çıkışlar beklememek gerekiyor. Papa’nın Gelişi Ortodoks Ve Katolikler Bilindiği gibi MS 476 ve 508’de toplanan İstanbul Konsili, 451 Kalkedon-Kadıköy Konsili ile Evrenselliğini ilan eden Fener patrikhanesinin bu kararını lanetledi ve evrenselliğe dayanak teşkil eden 28. Kanon’u ortadan kaldırarak Fener patrikhanesini sıradan bir piskoposluğa indirgemişti. Dolayısı ile önemli evrensel konsillere ve özellikle Katoliklere göre Efes’e bağlı bir piskopos olması gereken Bartholomeos İstanbul’da Papa ile buluşacak. Acaba niye? Dini, siyasi ve teolojik konularda biri biri ile anlaşamayan bu iki şahsiyet niye yakınlaşmaktadır? Zannedildiğinin aksine Ortodokslarla Katoliklerin anlaşmasının temel nedeni dini olmaktan daha çok siyasal bir mahiyet taşımaktadır. Zira İmparator Büyük Kostantin’in İmparatorluk merkezini şimdiki adıyla İstanbul’a taşıması ve şehre kendi adını vermesi ile beraber ilerleyen yıllarda Roma ve İstanbul arasında dini, siyasal, kültürel ve ekonomik rekabeti de olanca gücüyle hızlandırmıştır. Roma Piskoposlarının içten içe, bazen de açıktan Kostantinopolis-İstanbul Piskoposlarını ve İmparatorlarını hiçbir zaman içlerine sindiremedikleri onlara ikinci sınıf bir muamele yaptıkları gerçektir. Zira Roma’da ve hakeza bir dönem Avignon’da yaşayan Papalar kendilerini Tanrı’nın bir vekili (Vicarius Dei) olarak daima siyasetin üzerinde bir otorite şeklinde görmüşler ve en güçlü dönemlerinde bizzat imparatorları kendileri tayin etmişler yine kendileri tahttan indirmişlerdir.. Hatta Alman İmparatoru IV. Henric gibilerin Papa’nın özrünü kabul etmesi için üç gün karlar üzerinde titreyerek bekledikleri bile vaki olmuştur. Ancak Bizans Psikoposluğu ve Bizantinist sistemde psikoposlar; İmparator ve devletin hizmetinde olmasına, yani dini devlet kontrol edip yönlendirmesine rağmen Roma psikoposluğu daima devletin dinin hizmetinde ve kontrolünde olmasını savunmuş, bunun tanrısal bir gerekliliğin yani “ilahi devletin” (civitas die) ön şartı olduğunu idda etmiştir. Doğu Roma imparatorlarına bir türlü hükmedemeyen Roma’daki Papalar İmparatorlara bağlılıkları ve kendilerine itaat etmemeleri yüzünden İstanbul Psikoposlarını daima eleştirmişlerdir. Aynı şekilde İmparator destekli İstanbul Piskoposluğu da Roma Piskoposunun müdahalelerine yer yer restini çekmiştir. İşte böyle bir siyasal ayrışma içinde olan Roma ve İstanbul Psikoposları, daha sonra işin içine dini yorum farklılıklarının girmesi ve aynı zamanda Roma’da Marozia skandalı ile birlikte papalık tahtına nesebi gayri sahih Papaların çıkması, bu durumun ancak Alman İmparatoru III. Otto’nun müdahalesi ile önlenebilmesi ve Papalık’taki ahlaki çöküntü İstanbul ve Roma ayrışmasını hızlandırmış oldu. Ve sonuçta 1054 yılında Batı ve Doğu kesin olarak biri birinden ayrıldı Roma ve İstanbul Psikoposları biri birlerini aforoz etti. Böylece Ortodoks (Doğru inanç, doğru görüş anlamına gelir) mezhebi resmen tarih sahnesine çıkmış oldu. Şimdi aralarındaki dinsel ayrılıklara bir göz atalım. Dini anlaşmazlıkları şu konularda odaklaşır. Katoliklere göre Fener Patrikhanesine ekümeniklik iddiası veren 451 Kalkedon konsilindeki 28. Kanon geçersizdir. Bundan dolayı dünyadaki Hıristiyanların geçek Evrensel lideri Papa’dır. Ortodokslar’ın ruhani lideri Patriktir. Papa’nın üstünlüğünü, yanılmazlığını Petrus’un halefi ve İsa’nın vekili olduğunu kabul etmezler. Aralarında en önemli ayrılık olan Filyök meselesinde, Katolikler gibi Kutsal Ruh’un hem Baba ve hem de Oğul’dan çıktığını kabul etmezler. Onlara göre Kutsal Ruh sadece Oğul yoluyla Baba’dan çıkar. İlk yedi konsil kararlarını kabul ederler sonrakileri kabul etmezler. İkona (Aziz ve azizelerin resimleri, heykelleri) geniş yer verirler. İbadet her ülkenin kendi dili ile yapılır. Haçların kolları Katoliklerin aksine birbirine eşittir. Sağdan sola haç çıkarırlar. Evharistiya ayininde ekmeğe maya, şaraba su katarlar. Konfirmasyon, vaftizden hemen sonra yapılır. Katoliklerin aksine Papazlar evlenebilir. Ancak Keşişler, Psikoposlar ve Patrikler evlenemezler. Boşanma bazı koşullar yerine getirilmesi kaydıyla mümkündür. Evet dini ayrılıkları Katoliklerle bu temel esaslarda yoğunlaşan Ortodoksların günümüzde evrensel Patrik olduğunu iddia eden Bartholomeos’un liderliğinde Papa ile bir araya gelmesi dini olmaktan çok siyasal bir mahiyet taşımaktadır. Çünkü kendi aralarındaki “dinlerarası diyaloğa” rağmen yukarıda saydığımız dini ve siyasi sorunları aşmaları şu an imkansız gözükmektedir. Öyleyse Papa ile Patriğin görüşmesi neyi ifade eder. Açık konuşmak gerekirse İslam dünyasına karşı yeni bir Katolik ve Ortodoks Haçlı ittifakının 263 kurulduğunu, organize edildiğini ifade eder. Zira Ortodoks dünyasının kahir çoğunluğunu oluşturan, Biznas’ın mirasçıları olduğunu iddia eden Rusları dahi hesaba katmadan tüm Ortodoksların lideri olduğunu iddia eden Bartholomeos’u bizzat ABD ve AB ülkelerinin desteklemesi ve aynı şekilde İslam dünyası söz konusu olduğunda Papa 16. Benediktus’un ABD, İsrail ve İngiltere şer ittifakı ile paralel düşünmesi bu yargımızın en büyük delilidir. Papa’nın ziyareti ile siyasal olarak daha da güçlenen Bartholomeos’un ilerleyen zaman diliminde Türkiye için çok büyük problemler çıkaracağını, hatta Türkiye’nin bütünlüğüne halel getirecek pervasız nutuklar atacağını söylemek imkansız değildir. Daha şimdiden bizzat İstanbul’da Bizans’ı yeniden diriltmek için benim takip ettiğim kadarı ile en az yirminin üzerinde toplantı yapıldıysa, Avrupa’da Bizans tarihi, hukuku, sanatı, folkloru, müziği, mimarisi, velhasıl kültürü bazında, Bizans Enstitüleri harıl harıl çalışıyorsa Türkiye’nin işinin kolay olmadığını söylemek müneccimlik değildir,”157 Tarihi Gerçekler: Vatikan tahtında oturan papayı niçin protesto etmeliyiz? (1)İslâm’ın şiddet dini olduğunu söylemiştir. Doğru değildir. Asıl şiddet dini Katolikliktir. Katolikler Birinci Haçlı seferi sonunda Kudüs’ü zapt ettikleri zaman şehrin bütün Müslüman ve Yahudi halkını kadın, çocuk, ihtiyar, sivil, gayr-i muharip demeden vahşice, hunharca boğazlamışlardır. (2)Haçlı seferleri esnasında birtakım Katolikler yakaladıkları bazı Müslümanları, bilhassa çocuklarını pişirip yemişler, kelimenin tam mânâsıyla yamyamlık yapmışlardır. (Bu dediğimi kimse inkâr edemez. Kendi kitapları yazıyor.) (3) Birinci Haçlı ordusu Avrupa’dan yola çıkarken önce Yahudileri kesmeye başlamış, hayli kan dökmüş, zulüm yapmış, vahşet sergilemiştir. (4) Haçlı ordularında birtakım fâhişeler de bulunuyor ve yolda “mesleklerini” icra ediyorlardı. (5) Dördüncü Haçlı seferinde, Hıristiyan ordusu Bizans’ın başkenti Konstantinopol’ü işgal etmiş, şehri yağmalamış, halkı öldürmüş, kadınların ırzına geçmiştir. Vahşi Haçlılar Ayasofya’nın içine girmişler, mâbetteki kıymetli eşyayı talan etmişler, Ayasofya’nın vaaz kürsüsüne bir fâhişe karıyı çıkartmışlar, konuşturmuşlar, şarkı söyletmişler, kahkahalarla gülmüşlerdir. Kilise içine soktukları hayvanlara çaldıkları eşyayı yüklerken bu mahlukat mâbedi kirletmiştir. (6) Katolikler İspanya’daki (Endülüs) İslâm devletlerini yıktıktan sonra şehirlerdeki kıymetli yazma kitapları meydanlara yığıp ateşe vermişler, böylece medeniyete en büyük kötülüğü yapmışlardır. (7) Kuzey ve Güney Amerika kıt’asının yerli halkını amansızca, vahşice, merhametsizce öldürmüşler, tarihin en büyük katliamını yapmışlardır. (8) Engizisyon ile insanları işkenceli sorgulamalara tâbi tutmuşlar, gayr-i âdil kilise mahkemelerinde yargılayarak diri diri yakmışlardır. (9) Zorla Katolik yaptıkları Müslümanları ve Yahudileri, bunlar yalancıktan Hıristiyan oldular diye yine öldürmüşler, sürmüşlerdir. (10) Galile gibi bir âlimi, dünya yuvarlaktır ve dönüyor dediği için muhakeme etmişler, dünyanın yuvarlak olduğuna tövbe ettirdikten sonra serbest bırakmışlardır. Katoliklik bir şiddet dinidir. Bunu, kendi içlerinden çıkan tarihçiler, düşünürler, araştırıcılar itiraf etmektedir. Sonra Papa cenapları çıkıyor ve İslâm şiddet dinidir diyor. Kendi gözündeki merteği görmüyor, başkasının gözündeki saman çöpünü görüyor. Katoliklikle İslâm’ı mukayese edelim: Onlar Kudüs’ü zaptettikten sonra yetmiş bin ahaliyi çok vahşi şekilde öldürdüler. Müslümanlar, Selahaddin Eyyubî’nin kumandasında şehri geri aldıklarında bir tek Hıristiyanın burnu kanamadı. Halk fidye ödemek suretiyle yanına eşyalarını alarak şehri barış içinde terk etti. Hattâ fidye ödeyemeyenleri büyük Sultan bedava serbest bıraktı, bazılarına da yol parası verdi. Kendi 157 Lütfü Özşahin / Milli Gazete / 25.11.2006 264 tarihçileri böyle yazıyor. İstanbul’un 1204’te Katolikler tarafından zaptı mı, yoksa 1453’te Türker tarafından zaptı mı daha kanlı olmuştur. Elbette ki, Haçlı saldırısı daha kanlı, daha vahşi, daha tahripkâr olmuştur. İslâm’ı, Peygamberi kötüleyen Papa dünyanın şu haline baksın. Saldırgan Hıristiyanlar Müslümanlarla savaşıyor. Irak kan gölü, Afganistan perişan, Çeçenistan ölüm kalım savaşı veriyor. Hıristiyanlar ellerine geçen savaş esirlerine canavarca işkence yapıyor. Filistin’deki Siyonist zulmünü Hıristiyan ABD destekliyor. İslâm dünyasının petrolünü, madenlerini, zenginliklerini sömürüyorlar. Müslümanları, bölerek parçalayarak köle haline getirmek istiyorlar. Hıristiyan ülkelerde, medenî insanlara yakışmayacak şekilde İslâm’a, Kur’ân’a, Peygambere, Müslümanların mukaddesatına saldırılıyor. İslâm şiddet diniymiş... Pöh!.... Savaş bir realitedir, bir olgudur. İslâm’ın insanlığa getirdiği büyük rahmetlerden biri de savaşı kutsallaştırarak acılarını asgarîye indirmiş olmasıdır. Malachie kehanetlerine göre bugünkü Papa, Papalar listesinin sondan ikincisidir. Bundan sonra bir papa daha gelecek, dünya allak bullak olacak, Roma tahrip edilecek, yer yerinden oynayacak, ne papalık kalacak, ne Katoliklik. Katolikler eskiden Protestanları Hıristiyan saymıyor, onlara söylemediklerini bırakmıyordu. Sonra, elli küsur yıldan bu yana ökümenizm çıktı, çeşitli kiliseler birbirine yaklaşmaya başladı. Müslümanlara amansızca saldıran Amerikan Evangelistleri artık Katoliklerin kardeşidir. Roma Papası Evangelist kardeşlerinin Müslümanlara yaptıkları vahşetleri, işkenceleri, zulümleri, yamyamlıkları niçin gereği gibi protesto etmiyor? Vaktiyle Danimarkalı filozof Kierkegaard bir yazısında, genç bir rahibi katedralin vaaz kürsüsüne çıkartmış, kralın ve büyük devlet ricalinin bulunduğu bir topluluğun karşısında ona şu sözleri söyletmişti: “-İsa diye İsa diye İsa’nın mezarına tükürdünüz!..” Biz Müslümanlar bütün Peygamberlere iman ediyoruz. Bu arada Hz. İsa efendimize de... Hz. İsa’ya iman etmeyen bir kimse Müslüman olamaz... Hz. İsa bizdendir... Nitekim âhir zamanda tekrar dünyaya nüzul ettiğinde Müslümanların arasına katılacaktır. Bugünkü Katolikliğin Hz. İsa ile alakası yoktur. Papa’nın ülkemizde ne işi var! Papa 16. Benedict’in Türkiye’yi ziyaretinin ‘dini’ boyutlarını değerlendiren İlahiyatçı Doç. Dr. Mehmet Katar: - Anadolu; Hıristiyan adının ilk defa burada kullanılması, Yeni Ahit’te adı geçen yedi Kilisenin burada olması, Pavlus ve Petrus gibi Hıristiyanlığın önderi olan şahsiyetlerin bu dini yaymak için gelip gittikleri yer olması, daha sonraki yüzyıllarda da Hıristiyan ilahiyatının belirlenmesi açısından çok önemli olan konsüllerin çoğunun İznik, İstanbul, Efes gibi yerlerde düzenlenmiş olması sebebiyle Hıristiyanlık açısından tartışılmaz bir öneme sahiptir. - Katolik dünyasının ruhani lideri Papa 16. Benedict’in Türkiye ziyaretinin bütün Hıristiyanlık âlemi ve İslam dünyası için muhtemel neden ve sonuçlarını İlahiyatçı Mehmet Katar ile konuştuk. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde Dinler Tarihi Anabilim Dalı Öğretim Üyesi olan Doç. Dr. Mehmet Katar, Papa’nın ziyaretinin, ‘Hıristiyan birliğinin yeniden ihyası’ amacı taşıdığını söyledi. İşte Doç. Dr. Katar’ın değerlendirmeleri: *Papa’nın Türkiye’yi ziyareti çok önemli bir dönemde gerçekleşiyor. Kendi memleketi Almanya’dan sonra, ikinci ziyareti neden Türkiye’ye gerçekleştiriyor olabilir? Neticede Türkiye Müslüman bir ülke. Sizce neden Türkiye? Şu bir gerçek ki, Hıristiyanlık açısından Türkiye’nin önemi çok büyük. Çünkü ilk Hıristiyanlık Filistin’de Yahudiler içerisinde ortaya çıkıyor, ama bugünkü yapılanmasını Anadolu’da gerçekleştiriyor. Hatta “Hıristiyan” adını bile burada, Antakya’da alıyor. Mesih kelimesinin Yunanca karşılığı olan Hristos’a nispetle 265 buradaki İsacılara Hıristiyan adı verilmiş ve bu isim buradan dünyanın her tarafına yayılmıştır. Filistin-İsrail coğrafyasında ortaya çıkan bu din; daha sonra Akdeniz’in iki yakası üzerinden, özellikle de Anadolu üzerinden batıya yayılıyor. Hıristiyanlığın asıl mimarı olarak kabul edilen Saint Paul yani Aziz Pavlus, Anadolu’ya ve buradan Avrupa’ya üç misyon seferi düzenliyor. Antakya’dan başlıyor, bugünkü Niğde, Konya, Antalya çevresini dolaştıktan sonra Efes’e kadar gidiyor. İkinci seferinde, Anadolu’dan Balkanlar’a geçiyor, oradan tekrar Kudüs ve Antakya’ya dönüyor. Daha sonra 53-58 tarihleri arasında Anadolu’ya üçüncü bir misyon seferi gerçekleştiriyor. Yine Hıristiyanlığın en önemli şahsiyetlerinden olan ve İncil yazarı olarak kabul edilen Yuhanna, 100’lü yıllardan önce Efes’e gelip yerleşmiş ve Hıristiyan inancına göre İncil’ini burada yazmıştır. Rivayete göre onun, Hz. Meryem ile buraya gelip yerleştiği ve Meryem’in, hayatının geri kalanını burada tamamladığına inanılıyor. Biliyorsunuz, Hıristiyanlara göre Efes’te şu anda Meryem’in bir mezarı var. Bu sözde mezar, özürlü bir Alman kadının gördüğü bir takım vizyonlar ve bunun ardından gerçekleştirilen arayışlar sonucunda bulunmuştur. Yine İncil’de daha doğrusu, Yeni Ahit dediğimiz Hıristiyan kitabının Yuhanna’nın Vahyi kısmında adı geçen yedi tane Kilisenin hepsi Anadolu’da, Ege bölgesindedir. Bunlar Manisa, İzmir, Denizli’de bulunan antik Hıristiyan cemaatleri, yani Kiliseleridir. Burada Kilise bina değil de, cemaat anlamına gelmektedir. Buraya kadar söylediklerimizi özetlersek Anadolu; Hıristiyan adının ilk defa burada kullanılması, Yeni Ahit’te adı geçen yedi Kilisenin burada olması, Pavlus ve Petrus gibi Hıristiyanlığın önderi olan şahsiyetlerin bu dini yaymak için gelip gittikleri yer olması, daha sonraki yüzyıllarda da Hıristiyan ilahiyatının belirlenmesi açısından çok önemli olan konsüllerin çoğunun İznik, İstanbul, Efes gibi yerlerde düzenlenmiş olması sebebiyle Hıristiyanlık açısından tartışılmaz bir öneme sahiptir. Ayrıca İslam’ın Anadolu’ya egemen oluşuna kadar geçen devrede, ünlü birçok Hıristiyan ilahiyatçısı da bu topraklarda yetişmiştir
. PAPA’NIN PAPAZLIĞI VE YENİ ROMA PAZARLIĞI! İslam dinine ve Peygamber Efendimize asılsız ve hayasız hakaretler yağdıran Papa, Katoliklerle Ortodokslarını siyaseten barıştırıp, İslamiyet’e ve Türkiye’ye karşı birleştirmek Fener Rum Patrikliğinin Ekümenlik-Evrensellik statüsünü pekiştirmek ki bu sinsi girişimi, Tayip Erdoğan bizi ilgilendirmiyor diyecek kadar cehalet ve gaflet gösteriyor. Böylece laik Türkiye içinde bağımsız bir “Hıristiyan Şeriat Devleti” yeşertmek Patrikhanenin afiş ve kartvizitlerinde açık ve küstahça ilan ettiği gibi “Ekümenik Yeni Roma’yı, yani Bizans’ı diriltmek Ve AKP’yi takdis edip AB’ye katılım hıyanetine destek vermek gibi sinsi ve siyasi amaçlarla Türkiye’ye geldi, ettiğini etti, ekeceğini ekti ve defolup gitti… Bir çok yönden bizim de tasvip etmediğimiz Taliban ve İran rejimlerine “kökten dinci ve şeriat temelli” olduğu gerekçesiyle şiddetle ve nefretle karşı çıkan bazı kafası kabaklar, laiklik laklaklar ve omuzu kalabalıklar, her nedense, Kabala şeriatı devleti İsrail ve Haçlı şeriatı devleti Vatikan ve Papa Hz.lerinin bu kökten dinciliğine ve anti laikliğine hiç değinmedi… Papa’nın, hem de gizli İsrail ve MOSSAD desteği ile, İstanbul merkezli Yeni Roma’yı, yani Bizans’ı diriltme ve Türkiye’yi bölme girişimlerine, “diyalog, hoşgörü, konuk severlik” kılıfları geçirildi… Bir bayağılık ve aşağılık kompleksiyle, barbar Batı’nın pisliği bile, parfüm diye sürülmekteydi… “Dinlerarası diyaloğu ortaya çıkaran 2. vatikan konsili, belgesinde İslâm’a yer vermiyor” Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dinler Tarihi Anabilim Dalı Öğretim Üyesi Doç. Dr. Mahmut Aydın, Hıristiyanlığı meşrulaştırmak ve misyonerler aracılığıyla özellikle İslâm ülkelerinde yaygınlaştırmak için 2. vatikan konsili tarafından ortaya atılan “Dinlerarası Diyalog” ile ilgili belgede İslâmiyet'e yer verilmediğini, müslümanlar’ın birey olarak ele alındığını belirtti. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dinler Tarihi Anabilim Dalı Öğretim Üyesi Doç. Dr. Mahmut Aydın, Hıristiyanlığı meşrulaştırmak ve misyonerler aracılığıyla özellikle İslam ülkelerinde 266 yaygınlaştırmak için 2. Vatikan Konsili tarafından ortaya atılan “dinlerarası diyalog” ile ilgili belgede İslamiyet'e yer verilmediğini, Müslümanlar'ın birey olarak ele alındığını söyledi. Dinlerarası diyalog ve misyonerlik araştırmalarıyla tanınan Doç. Dr. Mahmut Aydın, dinlerarası diyalog oyununa karşı Müslümanlar'ın uyanık olmasını isteyerek, “Dinlerarası diyaloğu ortaya çıkaran 2. Vatikan Konsili belgesinde İslamiyet'e yer vermiyor. Dinlerarası diyaloğun bizimle bir ilgisi yok” dedi. Doç. Dr. Aydın, Hıristiyanlar'ın, özellikle Katolik ve Protestanlar'ın 19. yüzyılda tüm dünyanın Hıristiyanlaşacağına inandığını, 19. yüzyıl bittiğinde ise hedefe ulaşamadıklarını söyledi. Aydın, bunu gören Katolik Kilisesi'nin kendisine, “Biz nerede yanlış yaptık? Ekonomik güce rağmen neden Hıristiyanlığı yaygınlaştıramadık?” sorularını sorduğunu ve bu soruların ardından dinlerarası diyaloğun doğduğunu kaydetti. 1962-1965 yılları arasında 2. Vatikan Konsili'nin düzenlendiğini, bu konsilde Müslümanlar ile ilgili olumlu bir karar çıkarma düşüncesi bulunmadığını ifade eden Aydın, “Bu konsili toplayan Kardinal Bea, Yahudiler ile ilgili olumlu bir rapor hazırlanmasını istedi. Hazreti İsa'yı öldürmekten sorumlu tuttukları ve Nazi soykırımı da dahil eziyet yaptıkları Yahudiler ile aralarında iyi ilişkiler kurma düşüncesi doğdu” diye konuştu. Hazırlanan rapor alt komisyona gönderildiğinde İslam ülkelerinden katılan kardinallerin buna itiraz ettiğini ve bu belgenin kabulünün İsrail'in tanınması anlamında olduğunu söyleyen Aydın, şu bilgileri verdi: “Bunun üzerine rapora Müslümanlar ile ilgili bir paragraf ekleniyor. Yalnız bu paragraf İslamiyet ile değil Müslümanlar ile ilgili. Raporda İslam kelimesine hiç yer verilmiyor. Ama maalesef Türkiye'de diyalogla ilgili yazanlar 'İslam ile ilgili şöyle şöyle denildi' diyor. Hayır böyle bir şey yok. Raporda, 'Müslümanlar iyi insanlar olabilir. Müslümanlar içerisinde ahlaklı, namuslu, dürüst insanlar olabilir. O insanlar kurtuluşa erecekler. Ama onların kurtuluşa ulaşması da sahip oldukları dinden olmayacak. Onların içindeki İsa Mesih aşkından dolayı olacak' deniyor. Yani beni Müslüman birey olarak ele alıyor. İyi eylemlerimin İsa'dan dolayı olduğunu kaydediyor. Bunların İslam ahlakından kaynaklandığını söylemiyor. Yani son ve hak din olan İslam'ı reddediyor. Dinlerarası diyalog, Dünya Kiliseler Birliği ve Katolik Kilisesi'nin yürüttüğü faaliyetler zinciridir ve kiliselerin diyaloğudur. Bu faaliyetlerin amacı misyonerlik. Hıristiyanlığın daha iyi tanınıp bilinmesini sağlamaktır. Hıristiyanlık tanınıp bilinemiyorsa, en azından Hıristiyanlığa sempatiyle bakılması amaçlanmaktadır. Amaç budur. Bunun bizimle ilgisi yok.” Papa'nın sebeb-i ziyareti Papa 16. Benediktus, II. Jean Paul'den farklı olarak, laik sistemlere karşı dinlerin birlikte mücadelesinden yana değil. Dinler arasındaki uyumun yerine, Hıristiyan dininin bütünlüğüne ve üstünlüğüne inanıyor. Eski Papa'nın yolunda gidecek bir uzlaşmacı bilge değil, bilgili bir savaşçı. İslam ile uzlaşmak yerine, mücadele etmek gerektiğini düşünüyor. Uluslararası konjoktür de onu bu mücadelede meşru ve güçlü kılıyor. Peki öyleyse neden Müslüman topluluğa sahip bir ülkeyi ziyarete geliyor? Rastgele, akılsızca, bilgisizce yapılmış bir tercih mi, Türkiye ziyareti? Elbette hayır… Papa Benedictus çok tecrübeli bir satranç oyuncusu. Her şey planlı ve programlı…158 Erbakan: Avrupa Medeniyeti İslâm’a borçludur, Dünyaya insanlığı İslam öğretti!.. Erbakan, barkovizyonla katıldığı Çağlayan Mitinginde: Millet olarak Papa’nın hakaret içeren sözlerini kınamak için toplandıklarını belirterek şöyle konuştu: "Bugün de millet olarak tarihi görevimizi yapmak üzere ‘Papa’ya Gelme’ demek için bir yanardağ gibi patlıyoruz. Bu muhteşem milyonluk insan seli olarak, siz inançlı kardeşlerim, sadece İstanbul’u değil, 75 milyonluk Türkiye’nin tamamını değil, yeryüzündeki 1,5 milyarlık Müslüman Âleminin tamamını, 6 milyar insanı, hatta tüm insanlığı temsil ediyorsunuz. Tarihi görevinizi yapıyorsunuz, Papa gelmesin diye haykırıyorsunuz. Bu coşkunuzun, bu tarihi görevinizin, bu haykırışınızın çok önemli sebepleri var. Çünkü birincisi, sözde Katoliklerin dini lideri olacak olan bu kimse 158 27.11.2006 / Deniz Ülke Arıboğan / Akşam 267 hayatı boyunca insanlığın tek saadet yolu olan Hak Din İslam’a karşı olduğu gibi, Papa olduğundan beride hep aynı zihniyeti muhafaza etmiş ve Türkiye’ye gelmeye teşebbüs ettiği halde daha kısa bir süre önce gerek İslam, gerekse Allah’ın sevgilisi ve kâinatın kendisi için yaratıldığı rahmet Peygamberi Efendimiz (sav) hakkında da insanlığa edep ve hayâya sığmayacak akıl, ilim, gerçek dışı ve tarihe aykırı sözler etmiştir. Kendisi dâhil bütün insanlık her şeyini İslam’a ve Peygamberimiz (sav) borçludur. Temizliği, ilimleri, Allah rızası için iş yapmayı, yani saadetin bütün temel esaslarını İslam insanlığa öğretmiştir. Papa olacak bu insanın kendisi de temizlik adına ne biliyorsa ve ne kadar biliyorsa, kullandığı rakamlar, yaptığı toplama ve çıkartmalar dâhil ne biliyorsa bunların hepsinin sahibi, ilimleri ilim yapan ve onları insanlığa kazandıran Müslümanlardır. İkincisi, İslam yeryüzüne doğruyu, iyiyi, güzeli, faydalıyı ve adaleti temsil ettiği için yayılmıştır. Bütün tarihi gerçekler ortada iken aklın ve gerçeğin doğru yolu olan tevhitten ayrılıp teslis gibi akıl dışı bir yola sapan ve insanın günahsız doğduğu gerçeğine karşıt olarak günahkâr olarak doğduğu yanlış yoluna sapan ve insanın tabiatın emanetçisi olduğu gerçeğini bırakıp tabiatın sahibi olduğu iddiasında bulunan yanlış bir zihniyetin mensubu olarak saadetin tek yolu olan asırlar boyu yeryüzünde hak ve adaleti tesis etmiş bulunan İslam’ın ve onun muhterem ve mübarek, Allah’ın sevgilisi ve bütün kâinatın kendisi için yaratıldığı Peygamberi hakkında gerçek, ilim ve tarih dışı sözler sarf etmek ne büyük bir bedbahtlıktır.” Bırakın dini bir lider olmayı herhangi en görgüsüz insan dahi bu hataları yapmayacağı gibi ziyaret edeceği bir ülkeye önce bu yanlış ve çirkin sözleri söyleyip sonradan orayı ziyarete gitmek gibi bir davranışı asla uygun görmez ve yapmaz. Bu saygısızlığından dolayı Papa’ya gelme diyoruz. Papa’nın Türkiye’ye gelişinde Türkiye’nin kendi Devlet protokolünü hiçe sayarak kendi protokolünü ve programını pervasızca uygulamaya teşebbüs etmesi de ayrıca bir nezaketsizliktir ve hatalı davranıştır, bundan dolayı da Papa gelmesin diyoruz. Ve yine Papa’nın Türkiye’ye niçin geldiğini bildiğimiz için bundan dolayı da Papa gelmesin diyoruz. Apaçık ortadadır ki o Türkiye’ye insanî hislere sahip olarak Türk halkına saygı göstermek üzere gelmiyor, tam tersine Türk halkını hiçe sayarak asıl maksadı olan Türkiye’deki Ortodoksların din görevlisi olan Patriği ziyaret etmeye onun Ekümenliğini pekiştirmeye ve Bizans’ı hortlatmaya gelmektedir. Irkçı emperyalistlerin İslam Âlemine karşı yürüttükleri planların uygulanmasına yardımcı olmak için bu maksatla yürütülen Büyük Ortadoğu Projesinin dini temsilcisi olarak gelmektedir. Bunlar ülkemizi ve milletimizi parçalayıp yumuşak lokma yapıp yutma ve yok etme planlarının birer parçalarıdır. Bunun için bütün İslam Alemi ve insanlık adına bugün Çağlayanda Selçukluların ve Osmanlıların torunları olarak toplandık ve Papa gelmesin diye haykırıyoruz" şeklinde konuştu. Aklınızı başınıza alın Papa’nın Türkiye’ye gelişinin asıl hedefinin milletimize saygı değil Sultan Fatih’in mirası olan Ayasofya Camisini ziyaret ederek İstanbul’un fethini inkâr etmek ve Ayasofya Camisinin Hıristiyanlıkla ilişkisini tesis etmek olduğunu kaydeden Erbakan, "Bu milli birlik ve bütünlüğümüz aleyhine bir davranıştır. Onun için bir yanardağ gibi gürlüyoruz ve Papa gelmesin diyoruz. Papa’nın bu gelişinin, Türkiye’nin bugünkü milletten kopuk yönetiminin ne pahasına olursa olsun Avrupa Birliği’ne girme davranışları karşısında Avrupa Birliği’nin statüsünde de yazıldığı gibi bu birliğin temelinin Avrupa’nın dini yani Hıristiyanlık kültürü ve tarihi olduğunu vurgulamak Türkiye’deki AKP yöneticilerini takdis ederek onları da kanatlarının altına alma görüntüsünü vermek heves ve planı ile gelmektedir. Bundan dolayı milletimiz adına Papa gelmesin diyoruz. Milletimizin Milli Görüş şahlanışıyla bugün Çağlayan’da yaptığı bu milyonluk toplantıyla ortaya koyduğu gerçek aynı zamanda biz böyle bir Avrupa Birliği’ni istemiyoruz, haykırışıdır. Son olarak bu tarihi günde bu gerçeğin de ortaya konmasında yarar vardır ki, Bu mitingin adı ‘Ey Papa Gelme’ mitingi değil, ‘Papa Gelmesin’ mitingidir. Yani bu miting Papa’yı muhatap alarak değil AKP yöneticilerini muhatap alarak yapılan bir mitingdir. Milletimizin AKP yöneticilerine yapacağınızı yaptınız gidiyorsunuz, bari giderken aklınızı başınıza alın ülkemizin ve milletimizin birliği ve bütünlüğü, kimliği, inancı ve tarihi aleyhine davranışlarınıza son verin.” Rusya bu ziyaretten endişe duyuyor! İslam’a dönük saldırgan açıklamalarıyla Büyük Ortadoğu Projesi’ne servis sunan Papa 16. 268 Benediktus’un gündeminde sadece Müslümanlara dönük provokasyonlar değil, Fener Rum Patrikhanesi üzerinden Slav asıllı Ortodoks nüfusu Rusya etkisinden çıkarıp AB-ABD hattına kaydırma hesabı da yatıyor. Müslümanlara hakaret eden açıklamalarıyla Papa, “medeniyetler çatışması” tezlerinin yeniden ısıtılmasına neden olurken, ABD başta olmak üzere emperyalist ülkelerin bu tür dini gerilimleri çok sık kullandıkları biliniyor. Ortadoğu işgalinin meşrulaştırılmasında da Müslüman halklara karşı bu dini kışkırtmalara yaslanılıyor. Ancak Papa’nın emperyalizme hizmette Ortadoğu ile yetinmeyeceği anlaşılıyor. Aziz Andreas Yortusu vesilesiyle Ortodoks Kilisesi ile buluşacağı açıklanan Papa’nın, burada Patrikhane’nin ekümenik sıfatı kazanmasına destek vermesi bekleniyor. Böylece Ortodoks dünyasında çok başlılığın ortadan kaldırılarak, Vatikan’a benzer tek bir Ortodoks merkezin oluşturulması isteniyor. Bu projenin en önemli boyutunu, Ukrayna ve Belarus gibi ülkelerde AB-ABD politikalarının yaşadığı tıkanmanın aşılması oluşturuyor. Rus Ortodoks kilisesi ile yakın bağları bulunan bu bölgedeki Ortodoks kiliselerinin, Rusya’nın bölgedeki nüfuzunu korumada aracı olmalarından rahatsızlık duyuluyor. Bu nedenle, Vatikan’ın bu açılımının aynı zamanda bölgedeki Rus nüfuzunu hedef aldığı belirtiliyor. Diğer yandan Fener Rum Patrikhanesi’nin AB ile yakın ilişkileri ve AB’nin ekümenik sıfatı konusunda bu kiliseye verdiği destek hatırlatılıyor. Son zamanlarda Ukrayna’da yaşanan gerilimler de bu iddiaları doğruluyor. Fener Rum Patrikhanesi’nin Ukrayna’daki Ortodoks kilisesine dönük müdahaleleri, Rus Ortodoks Kilisesi’nin şiddetli tepkilerine yol açıyor. Rus Ortodoks Kilisesi bu müdahalelere karşı bir süredir, Vatikan’ı Ortodoks dünyasının içişlerine karışmakla suçluyor. Ruslar, özellikle Vatikan’ın Fener Rum Patrikhanesi’ne ekümeniklik konusundaki desteğinden rahatsızlık duyuyor. Böylece kendi dini otoritelerinin hedef alındığını belirtiyorlar. 18–24 Eylül tarihleri arasında Belgrad’da gerçekleştirilen 9. Uluslararası Ortodoks-Katolik Diyalog Komisyonu’nda Fener Patrikhanesi’nin “ekümenik konsey” olarak tanımlanması üzerine, Moskova Patriği’nin temsilcisi resmi bir protestoda bulunmuştu. Kasım ayı başında bir açıklama yapan, Rus Ortodoks Kilisesi’nin Avrupa örgütleri temsilcisi ise, Papa Benedictus ile Patrik Bartholomeo arasındaki görüşmenin, Katolik ve Ortodoksların temsilcileri arasındaki görüşme olarak görülmemesi uyarısında bulunmuştu. Rus Ortodokslar, Fener Patrikhanesi’nin tüm Ortodoks dünyasının liderliğine soyunmasını eleştiriyor ve karşı çıkıyor. Niye Rus Patriği davet edilmiyor? Amerikalıların da PAPA’nın da bizzat sahip çıktıkları bizim (!) Bartholomeos’un siyasi çabaları-kendini dünya Ortodokslarının dini lideri ilan etmesi bir yanda duruyor ve diğer tarafta tam 300 milyon Rus Ortodoks’un bu gelişmelerden çoook çok rahatsız oldukları gerçeği ise gözden kaçırılıyor. Evet, Ruslar Bartholomeos’un ekümenikliğini yani Ortodoks dünyasının lideri olduğu iddiasını kesinlikle reddediyorlar. O halde bizim şimdi, hemen, PAPA’nın bu girişimine karşılık derin arka planlı-uluslararası mesajı olan bir organizasyon yapmamız gerekmez mi?.. Bartholomeos’un liderliğini reddeden 300 milyon Ortodoks’un dini lideri, halen Moskova’da ikamet eden Rus Ortodoks Patriği 2. Alexiey ile neden Türkiye’de bazı kesimler daha sıcak ilişkiler geliştirmesin ki? Mesela bir panel ya da benzer bir aracılığıyla, Rus Ortodoks Patriği, Başkan Putin’in de çok değer verdiği 2. Alexiey’in İstanbul’a davet edilmesi sağlanabilir…159 Eğer biz, dirayetli yöneticilere sahip olsaydık daha önce Vatikan ve Rusya’yla işbirliği yapar, ABD’nin, Fener Rum Patrikhanesi üzerinden Rus Ortodokslarını kontrol altında tutma amacına ( Bartholomeus makamında ABD bayrağı asılır) dünya dengelerinin bu şekilde bozulmasına müsaade etmezdik, bunu önlerdik. ‘Katolik ve Ortodoksları barıştırmak AKP’ye nasip oldu!’ Çok iyi bilinmektedir ki; Papa ülkemize turistik bir amaçla, yada ülkemize katkı sağlamak için değil; bir takım hedefleri gerçekleştirmek için gelmiştir. Bu hedeflerin başında da Fener Rum Patriğinin Ekümenlik iddiasının ilanı vardır. Hiç ihtiyaç olmadığı halde, sadece ülkemize karşı 159 30.11.2006 / Güler Kömürcü / Akşam 269 oynanan sinsi politikaların odağı olmak üzere Ruhban Okulu açılışı vardır. Ülkemizin bağımsızlık sembolü olan Ayasofya’yı kilise yapma gayreti vardır. Kültür Kenti adı altında İstanbul un Vatikanlaştırılması vardır. Azınlık vakıflarıyla ilgili talepler vardır. Hepsinden öte; Anadolu’nun Hıristiyanlaştırılması projesinin uygulamaya konması vardır.” Kamusal alanda son hatıra Çankaya Köşkü’nde ‘Kamusal Alan’ ifadesinin dogma ve dayatmalarla unutturulduğuna dikkat çeken Çalışkan, şunları söyledi: “Ziyaret vesilesiyle Çankaya Köşkünün laiklikle ilgili dogma ve dayatmaların unutturulduğuna dikkat çeken Çalışkan şunları söyledi: “Ziyaret vesilesiyle Çankaya Köşkünün laiklikle ilgili dogma ve dayatmalarını unutması da ayrı bir acıklı tavırdır. Bu tutum Çankaya’da son günlerini yaşayan Sayın Sezerin kamusal alanda bıraktığı son hatıra olacaktır. Bu arada binlerce yıldır aralarında husumet bulunan Katolik ve Ortodoks dünyanın birbiriyle barıştırılması da ancak AKP hükümeti dönemine nasip (!) olmuştur. Oysaki daha birkaç ay evvel Filistin halkının meşru temsilcisi Halit Meşal’le görüşmemek için mobilya mağazasına saklananlar yine bunlardı.” MOSSAD ve Papa Biz Müslümanlar, Hz. İsa sallallahü aleyhi ve sellemi ağzımıza almadan önce “Hazreti” kelimesini kullanmadan doğrudan “İsa” diyemeyiz. Biz, Müslümanlar, Hz. İsa sallallahü aleyhi ve sellemi kastederek “İsa” ismini söyleyecek olursak hemen arkasından ya “Aleyhisselam” deriz veya “Sallallahü aleyhi ve sellem” şeklinde hürmetle söyleriz. Bakire Meryem anamızdan dünyaya bir mucize olarak getirildiğine ve peygamber olduğuna iman ederiz. Avrupa Birliği ülkelerinin tamamında koyulan “Jesüs” adından daha fazla bizim ülkemizde İsa isimli Müslümanımız vardır. Türkiye’de yüz binlerce kadınımızın adı Meryem’dir. Her gün yatsı namazımızın arkasından Bakara suresinin son iki ayetini okuyarak “Bütün kitaplara ve bütün peygamberlere iman ettiğimizi, peygamberler arasında ayırım yapmadığımızı” yüz binin üzerindeki camilerimizde, milyonlarca evlerimizde, tarla, bağ, bahçe, fabrika, dükkan ve dünyanın her tarafında yatsı namazından sonra bütün dünyaya ilan ederiz. Herşeyin Allah’a ait olduğunu, Hz. İsa aleyhisselamın da O’nun kulu ve Rasülü olduğunu dil ile ikrar, kalp ile tasdik ederiz. İsa aleyhisselamın “Allah’ın oğlu olduğuna inanan, papanın yanılmazlığını halka iman esası gibi kabul ettirmeye çalışan, bundan dolayı Avrupa’da ateizmin yayılmasına çanak tutanlar, sevgili Peygamberimizi “Kılıçtan başka bir şey getirmemiştir” diyerek bizi de dinden soğutma işine girdiler. Ben, papanın bu sözünden sonra Kur’an-ı Kerim’i baştan sona taradım. “Kılıç” kelimesinin Arapçası olan “Seyf” kelimesinin Kur’an’da bir defa dahi geçmediğini gördüm. Tahrif edildiği için dört tane olan İncillerde ise benim sayabildiğim kadarıyla tam yirmi defa “Kılıç” veya “Kılıc” şeklinde geçmektedir. Tahrif edilmiş İncillerde İsa aleyhisselama nisbet edilen şu aşağıdaki sözlere de katılmak mümkün değildir. Matta 10/34 “Yeryüzüne barış getirmeye geldiğimi sanmayın! Ben barış değil, kılıç getirmeye geldim. 35 Çünkü ben oğulla babasının, kızla annesinin, gelinle kaynanasının arasına ayrılık sokmaya geldim.” Luka 22/36 “O da onlara, “Şimdi ise kesesi olan onu yanına alsın, torbası olan da onu alsın dedi. Kılıcı olmayan, abasını satıp bir kılıç alsın. 37 Size şunu söyleyeyim, yazılmış olan şu sözün bende yerine gelmesi gerekiyor: `O, suçlularla bir sayıldı.’ Gerçekten de benimle ilgili yazılmış olanlar yerine gelmektedir. 38 Rab, işte burada iki kılıç var” dediler. O da onlara, “Yeter!” dedi.” Bu sözler, Hz. İsa aleyhisselamı Yahudilere ve Romalı askerlere teslim etmek isteyen Yahuda gibileri tarafından o Allah kelamı İncil’i Şerif’in içine katılmış cümlelerden ibarettir. 270 Gazetelerin yazıp çizdiğine göre Hitler döneminde Hitlerin gençlik teşkilatında görev alan papa, Haçlı seferlerinin kanlı tarihini de bildiği halde Sevgili Peygamberimize bu hakareti yaparken de tahrif işlemine devam ettiklerini ortaya koymuştur. Türkiye’deki korumaları arasında MOSSAD ajanlarının da olacağını ajanslar bildiriyor. Fetullahçı ve Amerikancı Yeni Şafak yazarı ve Bilderberg katılımcısı Fehmi Koru, Papa’nın Türkiye ziyaretinin, bir Siyonist senaryosu olan ve ülkemizi talan etmeyi planlayan AB sürecini, olumsuz (!) etkileyecek ve toplumu Haçlı zihniyetine karşı bilinçlendirecek ve bileyecek bazı yanlışlıklar yapılmasından korkuyor: Ya, Papa suikaste uğrarsa!? Diyordu… Önceki gün, Vatikan konularına meraklı bir dostla sohbet ediyordum. O gün gazetelerde çıkan “62 yaşındaki Filistinli büyükanne intihar bombacısı oldu” haberini hatırlattı; ardından “Ya Papa da bir intihar bombacısıysa?” sorusunu yönelterek... Dinlediklerim beni dehşete düşürdü… Önceki gün, Vatikan konularına meraklı bir dostla sohbet ediyordum. O gün gazetelerde çıkan “62 yaşındaki Filistinli büyükanne intihar bombacısı oldu” haberini hatırlattı; ardından “Ya Papa da bir intihar bombacısıysa?” sorusunu yönelterek... Filistinli büyükanne, yaşı yüzünden kuşkulanılmayacağı hesabıyla kendisini 'fedai' yazdırmış; dostum “Ya Papa da...” diye başlayan bir cümle kurdu… Dostum, “Sana hiç yakışmayan bir iş yapıyorsun, farklılık arayacağına benzerlik üzerinde dursana” dedi. Kast ettiği şuymuş: “Ya Papa da kutsal bildiği bir dâvâ için kendini feda etmek üzere, bile-isteye, suikasta uğramak için Türkiye'ye geliyorsa?” İşte bu soru beni dehşete düşürdü. Dostum, Papa’nın hakaret dolu konuşmasının nedenini açıklıyordu: “Müslümanları rencide edici önyargıları birbiri ardına sıralamaktı o noktaların; en az birincisi kadar önemli ikinci nokta da, Ortodoks Dünya'ya verdiği mesajdı Papa'nın... Yüzyıllar boyu birbirine ters bakan iki kiliseden birinin (Katoliklerin) başı, diğerinin (Ortodoksların) o zamanki başı olan Bizans İmparatoru'nun sözlerinin kendilerini de bağladığını ilân ediyordu o konuşmayla...”160 Vatikan’ın Devlet Yapısı Kanunlarımıza Aykırıdır Böyle bir kuruluş suç teşkil eder. Zira kısmen de olsa dini esaslar üzerine devlet kurmak yasaktır. Bırakınız devlet kurmayı, parti kurmak dahi mümkün değildir. Hem de bu öylesine bir devlet ki, devlet başkanı hem katolik kilisesinin papasıdır, hem de Vatikan devletinin devlet başkanıdır. Bu iki sıfatın, bir kişi üzerinde birleşmesi, ayrıntılı bir araştırma yapılsa, demokratik sisteme bağlı diğer ülkelerin mevzuatında da mevcut değildir. Diyelim ki Türkiye’de birileri, bu modele uygun bir kuruluş gerçekleştirmek isityor. Derhal savcılar, başsavcılar harekete geçer. Belki de tutuklanma talebiyle davalar açılır, bu kuruluşun kurulmasıyla, kapatılması bir olur. Bu konudaki yasalarımızı ve bu yasaların hükümlerini saymaya bile lüzûm görmüyoruz. Mâlûmu ilam kabilinden sözü uzatmayalım. Böyle bir anormal, hilkat garibesi, kuruluş niçin gerçekleştirilmiştir. Batılı zihniyet, bilerek isteyerek kendi kurallarını, Hıristiyanlık lehine çiğnemiş, bir nevi kıyak yapmıştır. Lâiklik deyince kılı kırk yaranlar, kendi dini inançları söz konusu olunca bilinçli olarak bu nev’i şahsına münhasır sıradışı bir modeli bütün dünya kamuoyuna dayatarak, herkesi bir oldu bittiye getirmişlerdir. Kafaları nostaljik bir hayranlıkla batıya endekslenmiş olanlar bu ucube modeli ve papanın gelişini, rutin, normal bir prosedür olarak gösteriyorlar. Papa bir dini kimlikle gelmiyor, bir devlet başkanı sıfatıyla geliyor, bu sebebten bizim Cumhurbaşkanımız Papa’ya devlet başkanı muamelesi yapmalıdır diyorlar. 160 27.11.2006 / Taha Kıvanç / Yeni Şafak 271 Bizce bu yorum duygusal bir yorumdur. Gerçekleri kabul ederek Papa’nın sadece bir kilisenin dini lideri olarak karşılanması gerekirdi... Madem ki bir kere hatâ edilip bir davet yapılmıştır. Papa gelip, Sadece Diyanet İşleri Başkanı’mızı ziyâret etmeli, onun tarafından kabul olunmalıydı. Sayın Sezer onu kabul etmemeliydi. Lâiklik ilkesini bu derece titizlikle inceleyen ve uygulayanlar ve hatta, bu ilkeyi kamusal alanın tabii ve vazgeçilmez şartı sayanlar, yüz seksen derece dönüş yaparak, Türkiye’nin yasalarına ve kriterlerine göre lâikliğe yüzde yüz ve taban tabana zıt, sıfat ve hüviyeti laikliğe aykırı bir hüviyete sahip olan kişi kim olursa olsun, bizim kanunlarımızı yok sayarak, ihlal ederek merasimler düzenlenmemeliydi. Kimse kalkıp Papa da lâiktir. İnsan hakları Evrensel bildirilerine ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmelerine riâyet eder diye, mâzeret uydurmaya kalkmasın. Onlara katoliklerin sadece katı, hem de kaskatı olan değişmez bir fikri sabitlerini hatırlamak yeterlidir. Meşhûr kelamdır. Bir anlaşmanın şartlarında asla tolerans yoksa, Katolik nikahı, model olarak gösterilir. Evliliğinde, hem karı hem kocalar nikah kıyıldıktan sonra asla ölünceye kadar boşanamazlar. Tıpkı Hindistan’da, eşi vefat eden bir erkeğin karısının da, kocası ile birlikte yakılarak küllerinin ganj nehrine akıtılmasına benzer bir yöntem uygulanır, katolik nikâhında... Hasılı kelam, Ortaçağ’dan kalma kuralların ürünü olan ve üstelik lâiklikle de asla bağdaşmayan VATİKAN kuruluşunun, modern bir devlet imiş gibi muameleye tâbi tutulması kesinlikle yanlıştır. Hz. İsa’ya Açık Mektup Bu metin 1924 yılında Süleyman Nazif tarafından Hz. İsa’ya Açık Mektup adıyla Vatan ve Son Telgraf gazetelerinde yayınlanıp geçtiğimiz günlerde Lamure yayınları tarafından eski ve yeni harflerle sadeleştirilip kitaplaştırılmıştır. Süleyman Nazif’i kızdırıp böyle bir mektubu yazmasına sebep olan şey, Milletler Cemiyeti İngiliz delegesinin Hıristiyan azınlık haklarının ne durumda olduğunu görmek için Türkiye’ye bir heyet gönderilmesini teklif etmesiydi. Süleyman Nazif, hak korumaya kalkan Avrupalıların aslında tarih boyunca en çok hak yiyen konumunda bulunduğunu ifade etmek için Hz. İsa’ya içini döküp şikâyet eder. Nazif’in bu yazısına bir peygambere sitemde haddi aştığı gerekçesiyle, zamanın İslamcı nitelikli önemli dergilerinden Sebilürreşad karşı çıkar. Ben de aynı hassasiyete binaen mektubun sadece belli kısımlarını sizlerle paylaşmayı uygun görüyorum. Zira bu mektupta Süleyman Nazif’in yer yer leğendeki kirli suyla beraber bebeği de dışarı fırlattığına şahit oluyoruz. Frenlenmeyen öfke ve önyargı, kitap boyunca her peygamberin aynı zamanda tevhit zincirinin bir halkası olduğu gerçeğini hafızadan silip uzaklaştırmış. Şimdi sizleri bu mektup ve mektuba yazılan cevaptan bazı bölümlerle baş başa bırakıyorum: “Ya Nebiyallah! Sana hem duygum, hem akıl ve bilincimle seslenmek isterim. Özür dilerim ben hiçbir zaman kendimi bilmedim. Aklım olayları anlamaya başladığı zaman seni tanıdım. Çok dindar olan annem ve babam, yirmi sekiz peygamberin isimleriyle birlikte senin adını da duygularıma ve imanıma yerleştirdiler. Oysa sana şahitsiz inanan, dininin insanları bin sekiz yüz seneden beri, dünyanın her yanında aralıksız kan döküyor ve dökülen kanlarda hep sessiz, ezilmiş suçsuz damarlardan fışkırıyor. Cristofero Colombo adlı, İtalyan mı, İspanyol mu Allah’ın ne belası olduğunu bilmediğim serserinin aklına bir gün eserek yaptığı uzun yolculuğu sırasında, o zamana kadar bilinmeyen bir kıta bulundu. Senin zamanında bilinmeyen bu yenidünyanın adına dört yüz seneden bu güne Amerika diyorlar. Yaratılıştan bugüne rahat yaşamış ve seninkilerin kötülüklerinden bin dört yüz seneden fazla güvende, sakin ve korumalı kalmış olan bir halka, İtalyan serserisi, İspanyol gemisiyle yok oluş ve ölüm götürüyordu. Gerçekten, çok geçmeden oradaki yerli halk yok edilerek yerlerine seninkiler geçip kuruldular. Senin sözde şahadetinin sembolü olan kanlı haçı şimdi Amerika’dan da dünyanın Hıristiyan olmayanların yaşadığı 272 bölgelere de fesat, baştan çıkarma, karışıklık, değişik yerlerde toplu ölüm ve sadaka dağıtıyor. Saf olan bizimkiler senin bu dünyanın son günlerinde yeryüzüne inerek, insanları yanlıştan kurtaracağına inanıyorlar. Seninkiler, onları yıkıp yakarken bile çaresizler. Gelecek Mesih’e içtenlikle inanıp seni uyarıyorlar. Eğer gerçekten dünyayı kötülükten kurtarmak için geleceksen, vakti çoktan geldi ve geçiyor. Artık insanlığın sabrı ve seninkilere katlanacak gücü kalmadı.” Süleyman Nazif’in Hz. İsa’ya yazdığı sitem dolu mektuba Hz. İsa’nın verdiği cevaptan bazı satırlar: “Bana seslenerek yayınladığın sitemlerden memnun oldum. Hıristiyan yazarların dinli, dinsiz, büyük, küçük her biri, ilahi ve kutsal kardeşim Muhammed’e aralıksız yazıları ile saldırmaktan utanmıyorlar. İnan bana: Muhammed’e atılan her iftira kalbimi deliyor. Burada çektiğim acıların çoğu o utanmazların yazdıkları yüzündendir. Yirmi yüz yıllık yaramı, bir kere de sen kaleminle açtın, önemli değil, ben sana dua ve senin dininin insanlarına iyilikler dilerim. Burada acılarım çok büyük. Yeryüzünde en şeytanca cinayetler işlenir ve dünyada yangınlar çıkarılırken benim adım kutsanıyordu, bu nedenle… Hayır, haç senin göstermek istediğin gibi, benim varlığımın sembolü değil, onların cinayetlerini yansıtan, bir nefret silahıdır. O ağaca dünyada çekemedikleri cismimi, gökte her gün, her dakika ruhumla birlikte asıyorlar.”
.XXXXXXXXXXXX
TÜRKİYE KUZEY IRAK BATAĞI VE “TÜRK SADDAM” OLUŞTURMA HAZIRLIĞI Sn. G. K. Başkanımız resmi bir ziyaret için Amerika’ya gitmiştir. “Tarihi ve tabii haklarınıza sahip çıkın. Misakı Milli sınırlarınız içindeki Kerkük ve Musul’u kontrol altına alın…. PKK’yı etkisizleştirip devre dışı bırakın.. Bağımsız Kürdistan hazırlıklarını boşa çıkarın” gibi kışkırtmalarla, Türk ordusunun Kuzey Irak’a girmesinin teklif ve telkin edildiği sezilmekte, hatta söylenmektedir. “Çuvalın intikamını aldık. Amerika’yı takmadık… Barzani’ye haddini hatırlattık” gibi kof kahramanlık edebiyatlarıyla, halkımızın da bundan hoşlanacağı bilinmektedir. Türkiye, Milli çıkarları ve stratejik sorumlulukları gereğince Kuzey Irak’a elbette girebilir. Ancak, bunu Amerika’nın oyunu ve İsrail’in piyonu olarak yapması oldukça tehlikelidir, hatta hıyanettir. GKB Sn. Büyükanıt, belki de hayatının en kritik “feraset ve cesaret” imtihanından geçmektedir. Milli şuur sahipleri, Büyükanıt Paşa’nın, sonuçta “Türkiye’nin bölünmesine ve İsrail’in büyümesine” yol açacak böylesine ucuz kabadayılık rollerine tenezzül etmeyeceği kanaat ve beklentisindedir. Amerika ve arkasındaki Siyonist cunta, şimdi de Türk Saddamlar yetiştirme peşindedir. Saddam’ın ve İran Şahı’nın acı akibetinden ders alabilen yetkililerin bu tuzaklara kapılmaması gerekir. Zengin Kerkük hayali, bazılarının Kuveyt’i olabilir!. Ve yine, F-16’larını modernizasyon için Amerikan Yahudi firmalarına 1 milyar dolara yakın paramızın niçin verildiği sorusuna mantıklı bir açıklama beklenmektedir. F-16 Amerika’ya niye yollanır! F-16 uçaklarını da kendi fabrikalarımızda yenilemek, modernleştirmek yerine ABD’deki firmaya gönderip 800 milyon dolar nakit para ödemek zorunda kalınıyor. Niçin kendi fabrikalarımız dururken ABD’li firmaya 800 milyon dolar aktardığımızı da halka açıklanmıyor. Savunma Sanayii Müsteşarlığı’nın internetteki sitesine girin. Göreceksiniz. Yapılmış bekleyen 2 off-set anlaşması var. Biri ABD’li savaş uçağı üreten firma Lockheed Martin ve Mikes ile 20 Eylül 1989’da yapılmış. Bizim Hava Kuvvetleri’ndeki F-16 uçaklarının elektronik harp projesi (SPWS1 diye geçiyor). Diğeri yine Savunma Sanayii Müsteşarlığı ile ABD’li firma Litton’un imzaladığı 31 Ocak 1994’te yürürlüğe konmuş offset anlaşması. Adı üstünde off-set... Bedelin bir miktarını dövizle ödüyorsun diğer miktarını yaptığın anlaşmada belirlediğin orana göre (yüzde 30-40-50-60) Türkiye’de üretilen mallarla kapatıyorsun. ABD şirketi, senin ülkenin mallarına Amerikan piyasasında satış imkânı yaratıp kalan parasını oradan tahsil ediyor.(07 Ocak 2007 / Necati Doğru / Vatan) Artık Milli harp sanayimizin niçin bu kadar geri bırakıldığının sorgulanması ve sorumluların ortaya konması gerekiyor. Bölüyor ve yönetiyorlar Filistin’de El Fetih ve Hamas, Irak'ta Şiiler ve Sünniler birbiriyle dövüşürken Amerika bölge petrolünü denetlemeyi sürdürüyor, İsrail kendini daha güvenli hissediyor. Bugün dönüp geri baktığımızda Amerika'nın Irak'taki temel hedefinin Şii-Sünni çatışması yaratmak olduğunu düşünüyorum. Bu politika Ortadoğu'yu, Avrupa'nın din savaşları gibi yıllarca sürecek bir kaos ve kana sürükleyecek bir amaç gütmektedir. Hedef ilk başından beri İslam toplumunda bu ikilemi yaratmak, Müslüman toplumları Lübnan'dan Bahreyn ve Suudi Arabistan'a kadar gerilime sokmaktır. Irak Müslümanları artık işgalci gücü bırakmış birbirinin boğazına sarılmıştır. Bir türlü ortaya çıkarılamayan “El Kaideci” teröristlerin hizmetine artık gerek yoktur. Saddam'ın idamı, idamın Şii milislerce yapıldığının ortaya çıkarılması, asıldığı ipin Sadr'a götürülmesi ve kelimei şahadet getirilmesine izin bile verilmemesi... Bütün bunlar Irak'ın Sünni ve Şii kesimini yıllarca sürecek bir çatışmaya sokacak çok usta bir senaryonun adımlarıdır. 274 Gerilimi hisseden ülkeler petrolden kazandıkları parayı Amerikan füzelerine, uçaklarına, tanklarına, bombalarına yatıracak böylece Washington bir taşla birkaç kuş vurmuş olacaktır. Zamanında Irak'ı İran'a saldırtan Amerikan yönetimi, Şii-Sünni gerilimi bahanesiyle yakında Suudi Arabistan'ı İran'a da saldırtırsa şaşırmayın. Hedef birbiriyle kavgaya tutuşmuş gerçek işgalciyi unutmuş bir Müslüman toplumuydu. O açıdan Irak'taki durum herkesin tahmininin aksine Amerika açısından şimdilik bir başarıdır.(07 Ocak 2007 / Ergun Babahan / Sabah) Ama bu girdabın ABD ve İsrail’i boğacağı da unutulmamalıdır. Bu arada, ABD yetkililerinden, İsrail’in Türkiye üzerinden İran’a saldırı haberleri de sorulmalıdır. Çünkü İngiliz Sunday Times gazetesi: “İsrail, İran’a saldırı planlıyor” iddiasını ortaya atmıştır. İsrail'in, İran'ın uranyum zenginleştirme tesislerini taktik nükleer bir saldırıyla yok etmek amacıyla gizli planlar yaptığı yazıldı. İngiliz Sunday Times gazetesinin, bazı İsrailli askeri kaynaklara dayanarak verdiği haberde, İsrail hava kuvvetlerine bağlı 2 uçak filosunun, İran'a ait Natanz'daki uranyum zenginleştirme tesisini nükleer silahlarla vurmak amacıyla eğitim yaptığı açıklandı. İngiltere’nin Sunday Times gazetesi İsrail’inİran’ın nükleer tesislerine yönelik hava saldırısı düzenlemek için belirlediği 3 rotadan birinin Türkiye üzerinden geçtiğini yazdı. Haberde diğer iki rotayla ilgili bilgi verilmedi. İsrailli pilotların Cebelitarık boğazına kadar uçarak saldırıya hazırlandığını hatırlattı. Gazete, İsrail'in ayrıca İran'daki Arak ağır su işletim tesisi ile İsfehan'daki uranyum işleme tesisini de konvansiyonel bombalarla vurmayı planlandığını vurguladı. İsrail'in, Natanz'daki uranyum zenginleştirme tesisini hedef alan nükleer saldırıda ortaya çıkacak radyoaktif zerreciklerin atmosfere yayılmasını önlemek amacıyla, tesisi önce lazer güdümlü füzelerle bombalayarak tüneller açmayı ve sonra da nükleer başlıklı füzeleri bu tünellerin içine göndererek tesisi toprak altından vurmayı amaçladığı haber yapıldı. İngiltere’de yayımlanan Sunday Times gazetesinin, İsrail’in İran’ın nükleer tesislerini vurmak için gizli plan yaptığı iddialarına, İsrail hükümeti cevap vermedi. Hükümet sözcüsü Miri Eisin, “Sunday Times’daki gibi haberlere yorum yapmıyoruz” demekle yetindi. Ordu Radyosu da yetkililerin, haberle ilgili yorum yapmaktan kaçındıklarını belirtti. İsrail parlamentosunun sol kanat partilerinden Meretz’in milletvekillerinden Zahava Gal-On ise Başbakan Ehud Olmert’i, Sunday Times’daki haberi reddetmeye çağırdı. Gal-On, İsrail radyosuna yaptığı açıklamada, “Lübnan’daki savaş tecrübesinden sonra, İsrail’in bir başka maceraya atılması ve dünyanın polisi gibi davranması beklenemez” dedi. Sn Genel Kurmay Başkanı ve Dışişleri Bakanı hazır ABD’ye gitmişken bu yöndeki haberlerin doğru olup olmadığını ve doğruysa Türkiye’nin başına hangi belaları açacağını da sormalı ve tavırlarını koymalıdır. Türkiye, Irak’ın kuzeyinde ABD ve İsrail’le kol kola esrarengiz bir ortaklık mı kurmaktadır? AKP iktidarı, Türkiye’yi bölmek için yıllardır büyük bir projeyi adım adım uygulayan ABD’yle işbirliğinde bir an bile tereddüt etmiyor. Kamuoyunun tepkilerini duymazdan gelmeyi tercih eden iktidar, milleti ikna için cılız sözler sarf ederken, öte yandan çirkin işbirliğine devam ediyor. “Amerika ve beraberindeki işgal güçlerinin Irak’ı işgal etmesinin üzerinden yıllar geçmesine rağmen bu sefer farklı bir ilişki ortaya çıktı. Türkiye’nin ABD ve İsrail ile stratejik işbirliği anlaşmaları Türkiye’nin en hassas olduğu bir konuda da kendini gösteriyor. Bir dönem kırmızı çizgilerimiz olduğu söylenen Irak’ın kuzeyinde şimdi Türkiye’nin ABD ve İsrail gizli servisleri ile beraber çalıştığı iddiaları ortaya atılıyor. İnternetteki haber portalları tarafından gündeme taşınan bazı iddia ve fotoğraflar gündeme bomba gibi düştü. Haber portallarında ardı ardına yayınlanmaya başlanan bu resim ve iddialarda Türkiye’nin ABD ve İsrail özel harekat ve istihbarat birliklerinin Irak’ın kuzeyinde birlikte hareket ettiği iddia ediliyor. Söz konusu haber portallarında yayınlanan fotoğrafların Türkiye, ABD ve İsrail özel harekat birliklerinin fotoğrafları olduğu belirtiliyor. İddianın gündeme getirilmesinin ardından ilgili kuruluşların herhangi bir resmi açıklamada 275 bulunmaması da bu konudaki şüpheleri arttırıyor. Bölge uzmanları ise Türkiye’nin Irak’ın kuzeyinde ABD ve İsrail gizli servisleri ile eğer herhangi bir işbirliği yapılıyorsa bunun sonuçlarının ülkeyi zor şartlar altına sokacağına dikkat çekiyor. Önümüzdeki süreçte en önemli gündem maddesinin Irak’ın kuzeyindeki gelişmelerin olacağına dikkat çeken bölge uzmanları, Türkiye’nin bu konuda daha titiz bir dış politika sergilemesi gerektiğini vurguluyor. Bölge stratejistlerine göre, Türkiye’yi ABD ve İsrail ekseninde gösteren yaklaşımların İslam ülkeleri nezdinde Türkiye’yi yalnızlığa sürükleyebileceği kaydediliyor. İddialar arasında Kerkük yakınlarında yer alan bir askeri ortak üs kurulduğu da bulunuyor. Konu ile ilgili uzmanlar ise ortak bir üssün hedefinin açık olduğunun altını çizerek, bunu Türkiye’nin geleceği için tehlikeli bir oyunun başlangıcı olarak gösteriyor. Daha önce de Irak’ın kuzeyinde ABD askerleri ve MOSSAD elemanlarının peşmergelere eğitim verdiği görüntüleri ortaya çıktığı ve dünya kamuoyu tarafından ve özellikle bölgedeki komşu ülkeler tarafından tepkiyle karşılandığı hatırlanırsa, bu haberler daha bir kuşku uyandırıyor. Ve maalesef Wilson prensipleriyle Büyük Kürdistanı resmi devlet politikası sayan, Sevr’i kendi senatosundan geçirip imzalayan, ama bugünkü Milli sınırlarımızı belirleyen Lozan anlaşmasını hala tanımayan ABD stratejik ortak sayılıyor. Bunun adı işbirlikçiliktir Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakanı Abdullah Gül hakkında verilen gensoru önergesinin görüşülmesi sırasında Gül’ün sarfettiği sözler, kanımıza dokunuyor: Gül, üç yılda 700 bin insanın katili olan Amerika ile ortak hedeflerinin bulunduğunu söylüyor ve hiç sıkılmıyor!. Abdullah Gül: “Amerika Birleşik Devletleri ile ilişkilerimiz önemlidir. Dünyanın süper gücünün gündem maddeleri bizim de gündem maddelerimizdir. Aramızdaki işbirliğinin stratejik boyutta olmasının anlamı, bu meselelerde ulaşılması gereken hedeflere ilişkin görüşlerimizin örtüşmesidir” diyebiliyor. Halbuki: “ABD’nin hedefleri açıktır ve ortadadır. Birinci hedefi, İsrail’in güvenliğidir. İkinci hedefi Ortadoğu petrollerine el koymaktır. Büyük Ortadoğu Projesini gerçekleştirmektir. Yarım asırlık ABD ile ortak hedeflerimiz örtüşüyorsa, bin yıllık komşumuz Irak’la olan kardeşliğimiz nereye gitmiştir?” ABD’de 2008 seçimlerinin önde gelen adaylarından John McCain bile: “Kerkük’te şu anda adil bir referandum olamaz” diye uyarmaktadır. ABD siyasetinin önemli isimlerinden ve 2008'deki başkanlık yarısının önde gelen adaylarından Cumhuriyetçi senatör John McCain, Irak'ın Kerkük kentinin geleceği için bu yıl yapılması öngörülen referandumun ertelenmesi önerisine katılarak, bu konuda Türkiye'nin görüşüne destek verdi. Başta Mesud Barzani olmak üzere Kürt liderlerle her görüştüğünde bu konunun konuşulduğunu anlatan McCain, Kerkük konusunda halen büyük görüş ayrılıklarının bulunduğunu söyledi ve: “Biz, bu meselenin oldukça adilane çözümü için elimizden geleni yapmak zorundayız. Bu, çok, çok zor olacak, çünkü birbiriyle çatışan hak iddiaları, halen pek tarafsız olmayan hakemler tarafından karara bağlanmaya çalışılıyor.” dedi. 2008 başkanlık seçimi için adaylığını resmen henüz açıklamayan, ancak bu konuda resmi olmayan çalışmalarını başlatan McCain, Cumhuriyetçi Parti içinde başkanlık yarısının en iddialı isimleri arasında görülüyor. Iraklı Kürtler, 2005'te kabul edilen anayasa uyarınca Kerkük'ün geleceğini belirleyecek referandumun bu yıl yapılmasını istiyor. Türkiye, Türkmenler ve Sünni Araplar ise Kerkük'e Kürt göçünün sürdüğü ve bu yolla kentin nüfus yapısının değiştirildiği bir ortamda yapılacak bir referandumun adil olmayacağını ve yoğun çatışmalara yol açabileceğini belirterek referandumun ertelenmesini savunuyor. Amerikalılar işin farkında mı? Başbakan Erdoğan’ın PKK konusunda “Amerika’dan beklentilerimize olumlu cevap alamıyoruz” yollu 276 açıklamasının hemen ardından Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’ün bu açıklamayı yumuşatan bir açıklama yaparak “Amerikalılar da Türkiye’ye karşı terörle mücadele de daha fazla işbirliği yapmalarının gerektiğine inanıyorlar” diyerek ABD’yi mazur göstermeye çalışması dikkatinizden kaçmamıştır herhalde! Yani “Amerika da elinden gelen gayreti gösteriyor ama her şey bir çırpıda halledilemiyor” anlamına gelecek sözler sarf ederek Amerika’nın gönlünü almaya çalıştığını izlemişsinizdir mutlaka! Peki, durum gerçekten böyle mi? Yani Amerika da dahil olmak üzere herkes üzerine düşen görevi yapıyor mu? Gelişmelerden birazcık haberdar olan hiç kimse buna inanmaz! Zira PKK sorununun ortadan kalkması için Türkiye ile işbirliği yapmak isteyenler bu örgütü ne ayakta tutarlar ne de silahlanmasına yardımcı olurlar! Oysa bizzat Başbakan Erdoğan tarafından da dile getirilen bir gerçek bize PKK’nın elindeki silahların Amerikan malı olduğunu gösteriyor. Hem örgütün silahlanmasına yardımcı olacaksınız hem de daha fazla işbirliğinden yana olduğunuzu iddia edeceksiniz. Olmaz böyle şey! Zaten Amerika’nın da böyle bir iddiası yok! İddia bizim Dışişleri Bakanımız Gül’e ait! Doğrusu iyimserliğin bu kadarını hayra yoramıyoruz! Nasıl hayra yoralım? Böyle bir iyimserliği hayra yormak için önce şu soruların cevabını öğrenmek istiyoruz. Son yıllarda ülkemizde Glock denilen silahtan geçilmiyor! İlgili ilgisiz herkesin elinde Glock silahları var. Pek tabii PKK’lıların elinde de var. “Nereden geliyor?” bu silahlar diye araştıranlar ABD’nin bu silahlardan 200 bin adet alıp Irak’ta dağıttığı gerçeğine ulaşıyorlar! Yine araştırmalar ABD’nin 2003’den bu yana Irak’ta aralarında roketatar, MP-5, keskin nişancı silahı da bulunan 500 binden fazla silahı bölgeye dağıttığını gösteriyor. Dağıtılan bu 500 binden fazla silahın ancak yüzde 10’u kayıt altına alınmış! Kayıt altına alınmayıp ama nerede olduğu bilinen silahlar olduğu gibi kimin elinde olduğu bilinmeyen 14 bin silah olduğu da araştırma sonucu ortaya çıkmış bulunuyor. Bütün bu sonuçlar bize PKK’nın silahlanmasındaki ABD payını gösteriyor! PKK siyonizmin kuklasıdır!.. Amerika’nın Irak bozgununa üzülen PKK’lılar? PKK yöneticileri son günlerde birbirlerinin peşi sıra yaptıkları açıklamalarda, Ortadoğu’da durumun kendileri açısından iyiye gitmediği yönünde mesajlar veriyorlar. Amerika’daki Irak Çalışma Grubu’nun (Hamilton-Baker) 6 Aralık’ta yayınlanan raporu, PKK’nın yanı sıra Barzani ve Talabani’yi de tedirgin etmiş bulunuyor. Çalışma Grubu’nun Irak batağından çıkmak için, Amerika’nın İran ve Suriye ile diyaloga girmesi ve Kerkük referandumunun ertelenmesi yolundaki önerisi, işgalcilerle işbirliği yaparak kendilerine bir gelecek yaratabileceklerini düşünenleri kara kara düşündürmeye başlamış bile. Durum ile ilgili en kapsamlı değerlendirmeyi PKK’nın yürütme Konseyi üyesi Cemil Bayık, 14 Aralık tarihli Demokrasi gazetesinde yaptı: PKK gözüyle Irak’ta durum ‘ABD Irak’ta sonuç alamamaktadır ve her geçen gün daha fazla çıkmaza girmektedir. Irak’taki gelişmeler Ortadoğu’da bir savaşı adım adım geliştirmektedir ve yaklaşan Kerkük referandumu çatışmaları hızlandıracaktır.’ ‘Irak’ta çıkmaza giren ABD,, Güney Kürdistan’ı daha da güçlendirerek burayı kendisi için bir dayanak noktası haline getirmek istemektedir.’ ‘Bölgede ABD’nin başarısız olma ihtimalinin güçlenmesi karşısında YNK, İran’a yaklaşmaktadır. Buna karşılık Barzani rotasını tamamen ABD ve İsrail’e çevirmiştir. Bu durum YNK ile KDP arasında yeni sorunlar yaratacaktır.’ 277 ‘ABD, İran ve Suriye’nin Irak’taki müdahalelerini zayıflatmak için bu iki ülkeyi Filistin ve Lübnan sahasına çekmeye çalışmaktadır. Filistin ve Lübnan’daki gelişmeler bununla bağlantılıdır.’ ‘Ortadoğu’da Türkiye, İran ve Suriye arasında bir ittifak kurulmaktadır. ABD’nin bölgedeki diplomatik çabalarının önemli bir boyutu, Türkiye, İran, Suriye ittifakını bozmaktır.’ ‘Kürtler bölgede yoğunlaşacak olan çatışmalardan doğrudan etkilenecektir. Bütün Kürt çevreleri bir ulusal konferansın toplanması için çalışmalıdırlar. Ulusal Konferans sadece Güney’le sınırlı kalmamalı, Kürtlerin yaşadığı bütün bölgeleri kapsamalıdır. Eğer Irak’ta istikrar sağlanmak isteniyorsa Türkiye, İran, Suriye ittifakı parçalanmalıdır. Türkiye’nin özellikle İran ve Suriye’den uzaklaştırılması gerekiyor.’ ABD’nin Irak’ta uğradığı bozgun, Kongra Gel Başkanı Zübeyir Aydar’ı ise kelimenin tam anlamıyla panikletmiş: ‘Bölgedeki istikrarsızlık, Türkiye, İran ve Suriye’nin Irak zemininde ABD’ye karşı mücadele vermesinden kaynaklanıyor.’ ‘Hamilton-Baker Raporu, işgal öncesi duruma geri dönülmesi anlamına geliyor. O halda Irak neden işgal edildi?’ Bayık ve Aydar’ın değerlendirmeleri; ABD ile PKK arasında hala devam eden kader ortaklığını gözler önüne seriyor. ABD’nin Irak’ta yenilgiye doğru gitmesi en başta PKK yöneticilerini telaşlandırmıştır. Geleceklerini emperyalist işgalcinin başarısına endeksleyenler ve işgalcinin başarısı için çalışanlar, direnişin zafere ilerlemesi karşısında Paniğe kapılacaklardır. ABD ile PKK’nın kader ortaklığı Bayık ve Aydar’ın değerlendirmeleri; ABD ile PKK arasında hala devam eden kader ortaklığını gözler önüne seriyor. ABD’nin Irak’ta yenilgiye doğru gitmesi en başta PKK yöneticilerini telaşlandırmıştır. Geleceklerini emperyalist işgalcinin başarısına endeksleyenler ve işgalcinin başarısı için çalışanlar, direnişin zafere ilerlemesi karşısında paniğe kapılacaklardır. Büyük Ortadoğu Projesinin gereği olarak Bölgedeki bütün ülkelerin sınırlarını değiştirmek için harekete geçmiş olan ABD ile Bölge devletlerine karşı şiddet hareketlerini yürüten PKK arasında bir kader birliği vardır. Bundan dolayıdır ki ABD’nin yenilgisi PKK’nın ve elbette ki Barzani ve Talabani’nin yenilgisidir. Bayık ve Aydar’ın değerlendirmeleri en başta bu gerçeği ortaya koymaktadır. En etkili politika Bayık ve Aydar’ın değerlendirmelerinin ortaya koyduğu ikinci önemli gerçek, PKK ile ABD’nin; Türkiye, İran ve Suriye yakınlaşması karşısındaki konumlarıdır. Üç ülkenin birliği, ABD’nin bölgedeki işgalci varlığına yönelen en büyük tehdit olacaktır. Aynı şekilde üç ülkenin birliği, Batı destekli bölücülüğe karşı alınabilecek en büyük tedbirdir. Bayık, kendileri açısından en büyük görevin; Türkiye’nin, İran ve Suriye’den uzak tutulması olduğunu söyleyerek, aslında Türkiye’nin nasıl bir politika izlemesi gerektiğini de açıklamış olmaktadır. Amerika ile yolları ayırmak Bayık ve Aydar’ın değerlendirmeleri aynı zamanda PKK ile Barzani ve Talabani arasında oluşmuş olan kader birliğini de ortaya koymaktadır. Amerika’nın işgaline bel bağlamak, yakın zamana kadar birbirlerinin kanını içen bu üç örgütü birbirine yakınlaştırmıştır. Barzani’yi yakın zamana kadar “feodal işbirlikçi” olarak niteleyen PKK, şimdi bir Ulusal Konferans’ta bir araya gelmekten söz etmektedir. Bundan sonra Amerika’nın ve emperyalizmin kaybetmeye başladığı yılları yaşayacağız. Amerika üzerine hesap yapanlar, Amerika ile birlikte kaybedeceklerdir. Amerika ile birlikte çırpınmaya devam etmek, sadece ve sadece uğranılacak olan bozgunu daha da büyütecektir. Bununla birlikte Amerika’nın ufukta görünen yenilgisi, gemiyi terk etme eğilimlerini güçlendirecektir. 278 Talabani’de görülen İran’a yaklaşma eğilimini böyle değerlendirmek gerekiyor. Amerikan gemisini terk etmek, kesinlikle olumlu bir davranıştır. Umulur ki, ABD’nin Irak’ta içine düştüğü durum, Kürtlerin ve bölgenin diğer mazlum halklarının kaderlerinin ortak olduğu büyük gerçeğinin görülmesini sağlasın.162 Bush “Çuvalcı Generali” Irak’a Genel Vali yaptı!.. Süleymaniye'de Türk askerlerinin başına çuval geçirten Amerikalı korgeneral David Petraeus Irak'ın yeni başkomutanı, yani Irak'taki Amerikan askerlerinin başı, emri uygulayan Albay Meyville ise general olarak Avrupa'daki ABD güçlerinin ikinci komutanlığına terfi ettirildi. Görünen o ki, Süleymaniye'de askerlerimizin başına çuval geçirilmesi olayı orada görevli birkaç Amerikalı subayın kişisel tavrından ibaret değilmiş. Yapılan iş bu subayların bağlı bulundukları üst makamların onayıyla gerçekleşmiş. Eğer böyle olmasaydı olayda emri veren korgeneral ile emri uygulayan albayın terfi ettirilmesi söz konusu olur muydu? Son gelişmeleri de değerlendirerek diyebiliriz ki, Türk askerinin başına çuvalı geçirten Bush yönetimidir. Hatta Bush'tur. Olayı başka türlü göstermeye çalışmak, aman ABD ile aramızı açmayalım gibi bir takım gerekçelerin arkasına sığınmak yanlıştır. Yanlışlığın da ötesinde yalakalık anlamına gelir. Olayın bir başka boyutu ise Bush yönetiminin Irak'a yönelik stratejisinde öngördüğü değişiklik bundan sonrası için Türkiye açısından ciddi tehlike işaretleri veriyor. Türkiye ve Türk askeri düşmanı bir generalin Irak'taki tüm Amerikan askerlerinin başına getirilmiş olması sanıyorum bu düşüncemizi haklı kılmaktadır. Bu arada bazılarının ABD ile AB’yi ülkemiz açısından birbirinin alternatifi olarak takdim etmesinin de artık bir anlamı olmadığı, daha doğrusu gerçeği yansıtmadığı gelişmelerle açıkça görülüyor. AB'ye 1995 yılında müracaat etmiş olan Bulgaristan ve Romanya’nın 1 Ocak 2007 tarihinden itibaren AB'nin tam üyesi olmalarına karşılık 50 yıl önce müracaat etmesine karşılık Türkiye'nin AB'ye ne zaman alınacağının belli olmayışı, hatta hiç üye yapılmayacağının anlaşılması karşısında AB'nin Türkiye açısından ABD'nin alternatifi olması da mümkün değildir. Böyle bir değerlendirme gerçekle bağdaşmamaktadır.163 Filistin’deki gerginlik İsrail tezgâhıdır Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, erken milletvekili ve devlet başkanlığı seçimleri yapılması kararı aldığını açıkladı. Abbas, televizyondan yaptığı açıklamada, seçimlerin mümkün olan en kısa zamanda yapılacağını söyledi. Mahmud Abbas, seçimler yapılıncaya kadar geçecek ara dönemde ise teknokratlardan oluşacak bir ulusal birlik hükümeti kurulması için bütün çabanın gösterilmesi gerektiğini söyledi. İsrail karardan memnun. Filistin’de ocak ayında yapılan seçimlerin üzerin den bir yıl geçmeden yeniden seçime gidilmesi kararı alındı. Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, halkın yasaların kaynağı olduğunu belirterek, Filistin’de erken seçime gidileceğini bildirdi. Karara göre Filistin’de hem Cumhurbaşkanlığı hem de yeni parlamento için erken seçime gidilecek. Abbas’ın merakla beklenen konuşması, Filistin Kurtuluş Örgütü üyeleriyle Müslüman ve Hıristiyan dini liderlerin de katıldığı toplantıda yapıldı. Filistin Televizyonundan da canlı yayınlanan ve yaklaşık 1,5 saat süren konuşmasında Abbas, en son cümle olarak seçimi telaffuz etti. Abbas, “Erken seçimi, hem Cumhurbaşkanlığı, hem parlamento için ilan ediyorum. Çünkü halk yasaların kaynağıdır” dedi. Abbas, erken seçimle, ilgili başkanlık kararını da imzaladığını belirtti. Ancak, seçimlerin ne zaman yapılacağına ilişkin bir tarih vermedi. Abbas, hükümeti fesih yetkisinin bulunduğunu kaydetti. Abbas, “Hükümetin feshi, (Dışişleri Bakanı) Mahmud Zahar’ın söylediği gibi, Filistin’de iç savaş gerekçesi değildir. Bizi korkutmuyorlar” dedi. Başbakan 162 24 Aralık 2006 / Mehmet Bedri Gültekin / Aydınlık 163 07 Ocak 2007 / Abdülkadir Özkan / Milli Gazete 279 İsmail Haniye’ye yönelik suikast teşebbüsünün arkasında Cumhurbaşkanlığının bulunduğu yönündeki Hamas iddiasını reddeden Abbas; Haniye’nin dönüşünü organize etmek için, aralarında El Fetih yetkilisi Muhammed Dahlan’ın da bulunduğu 3 kişi ye görev verdiğini belirtti. Abbas, “Ama Haniye paralarla döndü. Silahlı adamları da geçiş noktasında bekliyordu. Bir liderin döndüğünde çiçeklerle karşılanması beklenir” dedi. ‘Ulusal birlik hükümeti çalışmalarına da değinen Abbas, El Fetih’in artık Hamas ile iktidarı paylaşmak niyetinde olmadığını söyledi. Hamas kararı reddetti Filistin Dışişleri Bakanı Mahmud Zahar ise erken seçimi reddetti. Zahar, Hamas’ın kesinlikle yeni seçimi kabul etmeyeceğini vurguladı. Filistin Devlet Başkanı’nın erken seçim kararını açıklamasından sonra Gazze Şeridi’nde Refah ve Han Yunus Ab bas’ın kararına destek gösterileri de yapıldı. Ancak, ortamın gerilmesi ihtimali de vurgulanıyor. Hamas hareketinin önde gelen isimlerinden ve Filistin parlamentosu milletvekillerinden Müşir El Masri, “Filistin hükümeti, erken seçim kararını reddetmekte ve bunu Filistin’in meşruiyetine karşı bir dar be olarak görmektedir” dedi. Filistin hükümeti Baş bakanı İsmail Haniye ise Abbas’ın seçim kararıyla ilgili henüz bir açıklama yapmadı. Hamas, Abbas’ın açıklaması sonrası, Gazze Şeridi’nde bazı camilerden halka çağrılarda bulundu. Cami çağrılarında, Ab bas’ın seçim kararı konuşması kastedilerek, “Yapılan Rice’ın (ABD. Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice) konuşmasıdır” denildi. Filistinli gruplar da ‘Devlet Başkanı Mahmud Ab bas’ın erken seçim kararını kabul etmedi. Suriye’nin başkenti Şam’da bulunan gruplardan Filistin’in Kurtuluşu için Filistin Cephesi’nin lideri Mahir Tahir, bu kararı reddettiklerini, çünkü bunun haklı ‘çıkar bir yanının ve meşruluğunun olmadığını ve gerçek Filistin uzlaşmasından uzak olduğunu ifade etti. Tahir, Filistin’de ulusal birlik hükümetinin kurulması için görüşmelere yeniden başlanması çağrısında bulundu. İsrail memnun İsrail hükümet sözcüsü Miri Eisin, AFP muhabirine, “İsrail hükümeti, şiddete başvurmadan İsrail’le müzakere etmeye çalışan ılımlı Filistinlileri destekliyor” ifadesini kullandı. Sözcü, Abbas’ın “bu tür bir yönetici” olduğunu belirtti. İsrailli eski bakanlardan, İşçi Partisinin başkanlığına oynayan Ophir Pines-Paz ise Abbas’ı aldığı karar nedeniyle cesareti ve liderliğinden dolayı övdü. Pines-Paz, “Eğer kendisiyle (Abbas) birlikte çalışmazsak İran, Filistin topraklarını eline geçirecek” dedi. Somali ve BOP tuzağı Amerikan donanması Somali sahillerine gelmiş. Afganistan ve Irak’tan sonra üçüncü bir İslâm ülkesini daha işgal ettiler. Habeşistan’ı taşeron olarak kullanıyorlar. Müslümanlar Somali’deki din kardeşlerini desteklemeli, işgalci düşmanlara buğz etmelidir. Resûl-i Kibriya Efendimiz kötü ve münker bir iş görüldüğünde, güç yetiyorsa fiilen ortadan kaldırılmasını, güç yetmiyorsa (lisan ve kalemle) kötülenmesini, buna da güç yetmiyorsa kalben kötülenmesi gerektiğini bildirmiştir. Bu sonuncu halin “imanın asgarîsi” olduğunu sözlerine eklemiştir. Saldırı Somali’ye değil, İslâm’adır. Orada anarşi ve kaos vardı. Ülkede adalet ve güvenlik yoktu. Birtakım çeteler ülkeyi haraca kesiyordu. Halk sıkıntı ve ıstırap içindeydi. İslama yatkın bir yönetim hâkim olunca adalet ve güven geldi, halk biraz nefes aldıydı. “Somali çok uzaklardadır. Orasıyla uğraşmayız” diyenlere de birkaç sözüm olacaktır. İslâm düşmanları Türkiye’yi de işgal edeceklerdir. Bunun için uygun şartları ve zamanı bekliyorlar. Irak’ta olduğu gibi bizde de halkı, Müslümanları birbirine kırdırtmak için şeytanî plan ve programlar yapılmıştır ve hattâ uygulamaya konulmuştur. Türklerle Kürtleri, Sünnîlerle Alevîleri, dindarlarla çağdaşları çarpıştırmak istiyorlar. Büyük Ortadoğu Projesi hızlı bir şekilde hayata geçiriliyor. Irak’ı bölmeye uğraşıyorlar. Lübnan’ı bölecekler. İran’ı bölme planları ve haritaları hazırdır. Türkiye’yi de üç parçaya ayırmak istiyorlar. İrtica aldı yürüdü... Lâiklik elden gidiyor... Ah Kubilay vah Kubilay... Gericiler halkın nefes aldığı parka 280 cami yapmak istiyor, nefesimiz kesiliyor... Şeriat tehlikesi tepemizde kol geziyor... Bütün bu feryatlar onların niyetlerini açığa çıkartıyor. Halkımız tehlikeyi sezmeye başlamıştır, tam mânasıyla olmasa bile uyanmaktadır. Geçenlerde yapılan bir ankette “Türkiye’yi kimler idare ediyor?” sorusuna, yüzde 17 küsur ile “ABD ve İsrail” cevabı verilmiştir. Türkiye halkı yüzde 75 bu cevabı verdiği zaman dış düşmanların ve içteki işbirlikçilerin oyunları bozulacaktır. 2006 yılında akıl almaz önemli hadiseler, buhranlar, çatışmalar yaşadık gördük. 2007 çok daha büyük hadiselere gebedir. Şu anda PKK’nın silahları ABD’den gelmektedir. Vaktiyle Saddam’ı kullananlar, sonunda onu feci şekilde astılar. Çok şeyler biliyordu, konuşmaması gerekiyordu. Ölüler konuşmaz. Türkiye’de de çeşitli kesimlerde “çok şeyler bilenler” var mıdır? Elbette vardır. Gelecekleri karanlıktır. Bu yıl içinde ülkemizi kaos ve anarşiye sürüklemek için birtakım cinayetler işlenebileceğine dair, kulakları delik olanlar haberler veriyor. Halk olarak yurdumuzu, devletimizi, varlığımızı, bütünlüğümüzü korumak azmine ve gücüne sahip miyiz? Geçen sene Tarih Kurumu Başkanı Prof. Dr. Yusuf Halaçoğlu, “Biz bu kafada gidersek bu toprakları koruyamayız” demişti. Böyle bir sözün bütün Türkiye’yi ayağa kaldırması gerekirdi. Hiç ilgi uyandırmadı. Bilkent Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü öğretim üyesi Doç. Dr. Hasan Ünal’ın: “Kıbrıs’tan sonra Ege’yi dayatacaklar” uyarısı Bilkent Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü öğretim üyesi Doç. Dr. Hasan Ünal, Türkiye'nin Rum kesimine bir liman ve bir havaalanını açma önerisinin “teknik, taktik ve zamanlama olarak yanlış” olduğunu söyledi. A.A. muhabirinin AB süreci ve Kıbrıs ile ilgili sorularını yanıtlayan Ünal, “Öneri hem teknik, hem taktik, hem zamanlama olarak yanlıştır” dedi. “Türkiye'nin liman açma önerisi sayesinde AB zirvesinden daha yumuşak bir karar çıktığına ilişkin iddiaların da gerçek dışı olduğunu” ifade eden Ünal, “Bundan daha fazlası zaten söz konusu olamazdı. Bu öneriyle AB Türkiye'den her şeyi alabileceği konusunda cesaretlendirilmiştir” diye konuştu. “Liman açma önerisinin, Ek Protokolün bütünlüğü içinde olmadığını” söyleyen Ünal, “Ek Protokolün sadece liman ve havaalanıyla ilgili olduğu yanılsaması var” ifadesini kullandı. “Ek Protokolün uygulanacağına yönelik 17 Aralıkta imzalanan deklarasyonun o günden bugüne Türkiye'yi bağlar duruma geldiğini” söyleyen Ünal, şunları kaydetti: “Ek Protokolün giriş bölümünde bu protokolün kimler arasında imzalandığı belirlenmiştir ve aralarında 'Kıbrıs Cumhuriyeti'nin de bulunduğu 25 AB ülkesi ve Türkiye arasında imzalandığına vurgu yapılmıştır. Ek Protokol, Kuzey Kıbrıs toprakları da dahil olmak üzere Kıbrıs adasının tümüyle yapılacak dış ticaretin Rumlar üzerinden yapılmasını zorunlu kılar.” “17 Aralıkta yapılan en büyük hatanın bu koşulların taahhüdü olduğu” görüşünü savunan Ünal, “17 Aralıkta elimize boş bir belge, tam üyelik içermeyen bir metin verilmiştir” diye konuştu. Ünal, “bu noktada teknik olarak yapılması gerekenin, Ek Protokol taahhüdünün, Kuzey Kıbrıs üzerindeki bütün ambargoların kaldırılması kaydıyla verildiğinin dile getirilmesi” olduğunu söyledi. “Liman açma önerisinin bir taviz olduğu” görüşünü dile getiren Ünal, “Kıbrıs konusunda tavizler verilmesi sadece zafiyet olarak algılanır” dedi. Kıbrıs çözülse de ardından Ege gelecek “Türkiye'yi desteklediğini söyleyen AB ülkelerinin, birliğin içinde farklı bir tutum sergilediğini” savunan Ünal, “Kıbrıs konusu çözülse bile ardından Ege'nin, sözde Ermeni soykırımının tanınması talebinin, Fırat ve Dicle'nin sularının uluslararası bir komisyonun yönetimine verilmesi talebinin geleceği aşikardır” görüşünü dile getirdi. “AB'nin istediği takdirde 3.5 milyon Rum'un bu süreci engellemesini önleyebileceğini” belirten 281 Ünal, “AB, Avusturya gibi bir ülkeyi bile Jörg Haider seçimleri kazandığı için izole etmiş ve Haider'in siyasette kalmasını engellemiştir. 3.5 milyon Rum'u mu engelleyemeyecek.” “Gümrük Birliği kötü müzakere edilmiştir. Üçüncü ülkelerle olan dış ticaretin bütün hak ve hukukunun bizim elimizde olması gerekir. Şu an İran, Azerbaycan ve Rusya gibi birçok ülkeyle serbest ticaret anlaşması imzalayamıyoruz. Gümrük Birliği bunu engelliyor. Bu sürdürülemez bir ilişkidir” diyerek işbirlikçi ve teslimiyetçi yöne dikkat çekti. ABD stratejik ortağını neden astı? Saddam Hüseyin'in sırlarının tam olarak ifşası Amerika'nın suç ortaklığını açık bir şekilde ortaya çıkaracaktı. Sadece Saddam Hüseyin'in hac ibadetinin yapıldığı bir esnada infaz edilmesi değil aynı zamanda Müslüman bir liderin Kurban Bayramı arifesinde asılmasına karşı gösterilen katı duyarsızlık da bir ahlaksızlıktır. Irak'ta öldürülen Amerikan askerlerinin sayısı 3.000 sınırını aşmıştır ki, bu sayı gerçekten de Bush'un görmezden gelmeyi tercih ettiği ve doğrudan "mağlubiyete" işaret eden bir kilometre taşıdır. Sanırım Saddam Hüseyin'in yargılanması, mahkumiyeti ve infazı ile ilgili hikâyenin tamamı anlatıldığında bunun sadece Amerikan malı bir hikâye olduğu anlaşılacaktır. Saddam Hüseyin'in suçlarının tam olarak ifşası Amerika'nın suç ortaklığını açık bir şekilde ortaya çıkaracaktı. Irak, dini liderlerin yargılanması ve idamı dahil Baasçıların en berbat aşırılıklarının gerçekleştiği 1980'lerde Amerika'nın stratejik bir ortağıydı. 1980'de Ayetullah Humeyni'nin İran'ına karşı saldırıyı teşvik eden Birleşik Devletler'di. Kürtlere karşı kullanılan kimyasal silahların çoğunu temin eden yine Birleşik Devletler'di ve daha sonra da bu sarsıcı hadiselerin akabinde Bağdat'ın kınanmasına mani olmak için diplomatik nüfuzunu kullanmıştı. Ve daha sonra 1991'de Kuzey'deki Kürtlerin ve bataklık Araplarının kanlı bir şekilde bastırılmasına izin veren de yine Birleşik Devletler'di. Geçmişe ait bu gerçekler bu dönemde bu gibi yardımlar almış olan Saddam Hüseyin'in uygun bir şekilde muhakeme edilmesinin siyasi açıdan mümkün olmadığını açık bir şekilde gösterdiği gibi Saddam Hüseyin'in işlediği suçların tamamından yargılanacağı bir ortamın oluşturulması da siyasi açıdan kabul edilebilir değildir. Dolayısıyla tamamen Irak'ın kendi dahili gerçeklerinin sonucunda ortaya çıkan bir hadise olan ve Saddam Hüseyin'in idamı için bahane teşkil edecek olan Duceyl üzerine yapılacak yargılama bir saptırmacadır. Böylece Saddam’ın gerçek bir hukuk mahkemesinde usulüne uygun bir şekilde yargılanarak, hikâyesinin uygunsuz kısımlarının ortaya çıkmasından ebedi olarak kurtulmak isteyen Amerika’dır. Saddam’dan ders alınmalı 28 Nisan 1937’de Irak’ın Tikrit ilinde dünyaya gelen bu çocuğa anne ile babası Saddam adını takmıştır. Arapça’da Saddam’ın manası, çarpan, çatan, şiddetli bir şekilde vuran manalarına geldiği gibi Farsça’da galatı meşhuruyla “Sad” yüz rakamını ifade ederken “Dam” hile, tuzak manalarını ifade eder ve “Saddam” ismi yüz hileli, yüz tuzaklı adam anlamındadır. “İsimle müsemma arasında ilişki vardır” yani, çocuğa verilen adın, onu etkilediği psikolojik bir olaydır. Yetim olarak büyüyen bu çocuk, on dokuz yaşına varmadan Suriyeli Hıristiyan Mişel Eflak’ın kurduğu Baas partisine katılır. Mişel Eflak, (1910-1989) Bağdat’ta ölünceye kadar Saddam’ın kılavuz kargasıdır. Cemal Abdünnasır, Mısır’da Müslümanlara kan kustururken Saddam, Baas partisinde gözünü budaktan sakınmayan bir deli fişek olarak öne çıktığı, daha kimse tarafından tanınmadığı bir zamanda CIA ajanı baba Bush, Saddam’ın elinden tutar ve Kahire’de Mısır despotu Cemal Abdünnasır’la tanıştırır. Bu üçlünün desteğiyle siyaset merdivenlerini atlayarak yükselen Saddam 1979 tarihinde yaptığı darbeyle artık Irak’ın Devlet Başkanıdır. O güne kadar İran’a diş geçiremeyen Amerika, Saddam’ı kışkırtır ve sekiz yıl sürecek, bir milyon Müslüman’ı öldürecek bir savaşı başlatır. 282 Bu arada Irak’ta Baas partisine muhalif olan Sünni ve Şii alimleri de zindanlarda ve darağaçlarında cezalandırır. Ancak, Amerika’nın emperyalist arzularına karşı Milli bir tavır takınmaya ve Irak halkının çıkarlarını korumaya başlayıp, Siyonist çeteye kafa tutunca birden bire Saddam’ın “diktatör” olduğu hatırlanır ve hedef tahtası yapılır. Saddam’ın 1990 yılında Irak petrollerini yeniden Millileştirmesi ve Yahudi petrol şirketlerini def etmesi işgal sürecinin başlangıcıdır. Bizzat ABD, AB ve İsrail tarafından, hatta özellikle Türkiye’ye karşı kullanılsın diye verdikleri, ama beceremedikleri silahları ve uydurma iddiaları bahane ederek, demokrasiyi getirmek üzere Irak’a saldırılır. Kesnizani denen Siyonist güdümlü gizli tarikat mensubu hain komutanların teslimi sonucu Saddam saltanatı yıkılır.. Saddam yakalanır ve kukla mahkemeye çıkarılır. Ama mahkemede Irak-İran savaşında öldürülen bir milyon Müslüman dava konusu bile yapılmamıştır. Sadece Düceyl’de öldürülen yüz kırk dokuz Şiinin katili olarak 30 Aralık 2006 tarihinde Araplara göre Kurban Bayramı’nın birinci günü, Türklere göre Arefe günü sabah Türkiye saatiyle 04.55 de idam edilerek Amerika, Şiilere Kurban Bayramı hediyesi olarak Saddam’ı kurban gibi boğazına ip takmıştır. Bu güne kadar Saddam’ı kullanarak Şii öldürten Amerika bu sefer Şiileri kullanarak Saddam avenelerini ve Sünnileri öldürmeye başlamıştır. Mahkemedeki hakimlerin atamasını Amerika’nın yaptığını, beğenmediği hakimi değiştirdiğini, Cumhurbaşkanı Celal Talabani’nin davetlisi olarak Irak’a gelen İranlı yetkililerin başına da çuval geçirdiğini, Cumhurbaşkanının da, Başbakanın da hiçbir şeye güçlerinin yetmediğini, Saddam’ın Amerikan hapishanesinden Amerikan uçağıyla idam yerine getirildiğini basın bütün dünyaya duyurdu. Müslüman Türk milleti, Türk askerinin başına geçirilen çuvalı unutmadığı gibi bu idamdaki o son kareyi de hiçbir zaman unutmayacaktır. O karede Saddam Kelime-i şehadet getirirken sonuna doğru “Eşhedü enne Muhammed” diyor, “Rasülüllah” demesine izin vermemek için ipin ucu elinde olan CIA ajanı Irak’lı herif ipi çekiveriyor. Devlet kuşunun konduğu başa kuzgun da kondu. Bu olay diğer kukla yöneticilere örnek oldu ve zalim kafire ne kadar hizmet ederlerse etsinler yaranamayacaklarını anladılar. Rabbimiz buyurur: “Zalimlere meyletmeyin, sonra size ateş dokunur. Sizin Allah’tan başka dostlarınız yoktur. Sonra yardım olunmazsınız.”164 Sevgili peygamberimiz buyurur: “Kim, zalime yardım ederse Allah o zalimi ona musallat eder.” Acluni, Keşf-ül Hafa 2/227 da hadisin manasının sahih olduğunu söyler ve En’am suresi ayet 129- “İşte böyle yapmaları sebebi ile, zalimlerin bir kısmını diğerinin üzerine musallat ederiz.” Buyurmaktadır. KIBRIS VE KERKÜK İSRAİL’E Mİ? “Kanlı takvime göre: Büyükanıt ve akabinde Gül şubat ayında Amerika'da... Kerkük'te nüfus sayımı mart ayında. Yeni cumhurbaşkanımızla nisan'da tanışacağız. PKK eylemlerine mayıs'ta başlayacak. PKK koordinasyonu o sırada çöpe atılacak. Takvim nasılmış efendim? Şubat, mart, nisan, mayıs... Sırasıyla: Nabız ölçme şubat'ta yapılacak… Kerkük mart'ta referandumla Türkmenlerden alınıp Kürdistan’a katılacak.. Köşk nisan'da, cenazeler mayıs'ta... Ama, Türkiye, Kerkük konusunda HİÇBİRŞEY yap-a-mayacak. Sadece izleyip bakacak”165 iddiaları umarız sadece zandır. Ve umarız bu şeytani seneryoların uygulamasına fırsat kalmadan, Türkiyede Milli ve köklü değişimler yaşanacaktır. ABD’li Siyonist patronlar, AKP’li piyonları parlatmaya mı geliyor? 164 Hud suresi; 113 165 14 Ocak 2007 / Serdar Akinan / Akşam 283 İstanbul’da iki esrarengiz Yahudi ne arıyor? Geçen ay, ABD Dışişleri Bakan Yardımcısı Nicholas Burns Ankara’daydı. Avrupa Yahudi Konseyi Başkanı Pierre Besnainou Ankara’daydı. Aynı günlerde İsrail Polis Şefi Moshe Karadi Ankara’daydı. Ankara bu konukları ağırlarken, İstanbul da o sırada yine Amerika’dan iki ilginç ve önemli ismi misafir ediyordu. Bunlar kimselere duyurmadan, sessiz sedasız İstanbul’a gelip önemli görüşmeler yaptılar. İstanbul’un en tepesindeki isimlerle bir araya geldiler. Peki kimdi bu iki ilginç Amerikalı ziyaretçi? Stephen Schneider ve Jeffrey Shulman… Jeffrey Shulman; kısa adı AIPAC olan Amerikan-İsrail Halkla İlişkiler Komitesi’nin Ulusal Faaliyetler Direktörü… AIPAC ilginç bir kuruluş. Amerika’nın İsrail yanlısı en etkili lobi kuruluşlarından biri. New York Times’a göre “Amerika-İsrail ilişkilerini AIPAC belirliyor.” Ancak aynı AIPAC geçtiğimiz yıllarda çok ilginç bir suçlamayla karşı karşıya kaldı. Pentagon’da çalışan bir görevlinin İran’la ilgili çok gizli bazı askeri bilgileri AIPAC aracılığıyla İsrail’e verdiği ileri sürüldü. AIPAC basıldı bazı bilgisayarlarına el kondu. Stephen Schneider ise Küresel Liderlik Enstitüsü (GLIPA) İcra Direktörü. GLIPA 2005 yılında Washington’da kuruldu. O da İsrail yanlısı bir kuruluş. Zaten Schneider de Shulman gibi AIPAC üyesi ve Yahudi asıllı Amerikalılardan. AIPAC’ın eski Siyasi Bilgilendirme Bürosu Direktörü.. Peki bu iki ilginç ve bir o kadar önemli iki ismin İstanbul ziyaretinin sebebi neydi? Çok fazla detaya sahip değiliz. Dedik ya kimselere haber vermeden, sessiz sedasız gelip gittiler. Ama öğrenebildiğimiz kadarıyla, Nisan ayında bu ilginç kuruluşun yani AIPAC’ın üyeleri İstanbul’da toplanacakmış. Scheider ve Shulman da bu önemli toplantının güvenlik başta olmak üzere ön görüşmesini yapmışlar. Sözün özü şu ki; son dönemde Amerikalıların ve özellikle de Yahudi asıllı Amerikalıların Türkiye ilgisi gerçekten dikkat çekici. Türkiye’nin, Cumhurbaşkanlığı’ndan, Kerkük’e önemli kararlar arefesinde olduğu bir dönemde bu ilgi daha da dikkat çekici hale geliyor.166 Kürt sorununu Amerika çıkarıyor! Ankara'da Kürt sorunu tartışılıyor, ama büyük resimde Irak ve ABD'nin yeni siyaseti baskın çıkıyor. Bölge topyekûn daha koyu bir savaşın içine çekilme tehlikesindeyken, Türkiye kendi içinde Kürt sorununa silahsız çözüm bulabilirim diye oyalanıyor. ABD Kongresi'nde yapılan açıklamalar başka bir sonuç göstermiyor. Dışişleri Bakanı Condolezza Rice, Dış İlişkiler Komitesi'nde, Savunma Bakanı Robert Gates de Silahlı Hizmetler Komitesi'nde ayı şeyi söylediler: 'Şimdi çekilirsek Kürtler bağımsızlık ilan eder, Kerkük'e el koyarlar, Türkiye de müdahale eder'… Siyaset bir algılama işi ve Irak'ta (Kerkük dahil) bir Kürt devleti ilan edilirse, Türkiye'nin (ve muhtemelen İran'ın) buna müdahale edeceği bekleniyor. PKK bunun farkında. Irak Devlet Başkanı görevini de yürüten KYB'nin 'oportünist ama modernist' lideri Celal Talabani de farkına varmaya başladı. Ama Barzani farkında görünmüyor. ABD Başkanı George Bush nasıl kaybeden kumarbaz sendromu içinde sürekli bahsi artırıyorsa, barzani de sıkıştıkça taleplerini çoğaltıyor. Belki bisikletin pedalını çevirmezse düşeceğine inanan çocuk gibi, frenin varlığını unutmuş; durmaya korkuyor. Bölge böylece topyekûn daha koyu bir savaşın içine çekilme tehlikesindeyken, Türkiye kendi içinde Kürt sorununa silahsız çözüm bulabilir mi? Akılcı baktığınızda hâlâ mümkün.” Ama bunu AKP iktidarıyla başarılamayacağını aklı yetenler biliyor. Enis Berberoğlu söruyor: ABD’nin petrol ortağı Kürtler mi? ABD’nin Kürt merakı yeni değil ve maalesef her seferinde kürtlere ihaneti de unutuluyor. Halepçe katliamı, Türk sınırına dayanan soykırım bile ABD’yi harekete geçirmedi. ABD’nin korumak istediği Kürtler mi, yoksa petrol mü? Tabii ki petrol! 166 23 Ocak 2007 / Kulis Ankara / Milli Gazete 284 ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın adresini doğru anlamak önemli. “Başaramazsak, Kürtler devlet kurar, Türkiye ile problem yaşanır” diyor. Rice’ın bu sözlerini ABD kamuoyuna dönük gerekçe olarak mı okumalı? Yoksa Türkiye ve Kuzey Irak Kürtlerine son uyarı diye mi algılamalı? Gelin biraz geriye gidelim, resmin tamamına göz atalım. ABD’nin Kürt merakı yeni değil ve fakat ihaneti de sayısız. 1970’lerde Saddam’a karşı İran-İsrail ittifakının üçüncü ayağı Kürtlerdi. Şah ve Saddam anlaşınca Kürtler ortada kaldı, ABD kılını kıpırdatmadı. 1980’de Saddam, ABD’nin emriyle Humeyni İran’ına savaş açtı. Sekiz yıl sonra gelen ateşkeste fatura yine Kürtlere çıktı. Halepçe katliamı, Türk sınırına dayanan soykırım bile ABD’yi harekete geçirmedi. Ama Saddam petrol zengini Kuveyt’e saldırınca o saat ipi çekildi. Kabaca dünya petrolünün dörtte birini ABD kullanıyor. Önümüzdeki on yıllarda bu oranı üçte bire kadar yükseltmek zorunda. Ama küresel rekabette mukayeseli üstünlük de önemli: ABD petrol akışını kontrolle yetinmiyor. Enerji talebi tırmanan, ekonomik büyüme rekorları kıran Çin ve Hindistan’ın dünya gücü olarak ABD’nin karşısına çıkmasını önlemek gibi stratejik hedefi de var”. Ama bunları başaramayacak ve çöküş süreci daha da hızlanacak. Çünkü öldürülen ABD başkanı Kennedy, “Eğer Güney Amerika, Hindistan ve Ortadoğu elimizden çıkarsa, silah sanayi gücümüz Amerika’yı ayakta tutamaz” demişti.. Ve şimdi Güney Amerika ve Hindistan ellerinden çıkıp, karşı cepheye geçti. Ortadoğu’da ise, batağa saplanmış, can çekişiyor!.. Çömez, “TBMM'nin acilen toplanmalı” demişti Ankara - AK Parti Balıkesir Milletvekili Turhan Çömez, "Türkiye'nin Kerkük konusunda derli toplu bir politik açılım ortaya koyması gerektiğini" belirterek, TBMM'nin Kerkük özel oturumuyla acilen toplanmasını istemişti. Çömez, yaptığı açıklamada, Kerkük'te endişe verici gelişmeler yaşandığına dikkati çekerek TBMM'nin Kerkük gündemiyle acilen bir toplantı yapması gerektiğini ifade etmiş ve bütün gelişmelerin yapılacak özel oturumda tartışılması gerektiğini önermişti. Ak Parti'li Çömez, "Türkiye'nin hassasiyetleri ortaya konmalı. Türkiye, 2007 sonunda Kerkük'te yapılması planlanan referandumu tanımayacağını, iç savaş durumunda ise buraya müdahale edeceğini dünyaya ilan etmeli" demişti. Sık sık Kerkük'e giderek incelemelerde bulunduğunu anımsatarak: "Kerkük'te 800 bin civarında olan nüfusun şu anda 1 milyonu aştığını ve buraya göçmen statüsü şemsiyesi altında Kürtler'in yerleştirildiğini, şehrin yapısının değiştirildiğini" söylemişti. Osmanlı'nın, Kerkük'ten çekilmesiyle birlikte Türkmenler'in "hiç gün yüzü görmediğini" savunan Çömez, "Burada hep kan, hep gözyaşı var. 2006'da 20 bin insan Kerkük'te hayatını kaybetti. Buraya demokrasi getirmek isteyen ABD neden hala başka politikalar üretmeye çalışıyor? Bağdat ortadan ikiye ayrılmış durumda. Kerkük'te iç savaş an meselesi" diyerek “1967 yılından bu yana Kerkük'e giden bir Türk devlet başkanı olmadığını da hatırlatıp; "Kerkük'ün Türkiye'nin bir mutfağı ve arka bahçesi olduğunu" ama Süleymaniye'den getirilen Kürtler'in göz göre göre Kerkük'e yerleştirildiğini ve demografik yapının bozulduğunu, tapu dairelerinin yakılarak bütün kayıtların da yok edildiğini” belirtmiş ama kimseye söz dinletememişti. Türkmenleri bölme tezgahı! Kerkük’te Şaab, Şuruk, Ahat gibi beş altı kukla Türkmen partisi var. Bunlar Barzani ve Talabani tarafından kurdurulan Türkmen partileriymiş. Amerikan güdümlü guruplar bu partileri yapılacak referandumda Türkmenleri bölmek için kurmuşlar. Maalesef sahipsiz Türkmenler bu oyuna geliyor. Oysa Amerikan yanlısı Kürt guruplar Irak’ın parçalanmasını istiyor. Bu nedenle bölgeye Kürt nüfus yerleştirilip referandum sonucunu etkilemek ve Kerkük’ün Irak’tan ayrılacak bir Kürdistan içinde kalmasını sağlamaya çalışıyor. Malum olduğu üzere bağımsız bir Kürdistan’ı en çok İsrail ve ABD arzuluyor. Onlardan cesaret alan Barzani “Kerkük bir Kürt şehridir. Türkiye içimizden elini çekmeli ve haddini bilmelidir” diyebiliyor. Çünkü ona arka veren ABD ve İsrail’dir. Erbil-Dohuk bölgesinde Badinani olarak isimlendirilen Kırmanci Kürtleri yaşıyor. Bu Kürtler üzerinde 285 Barzani etkinken, Süleymaniye bölgesinde yaşayan Sorani Kürtleri üzerinde Talabani etkin bulunuyor. Her iki bölgede de İslami oluşumların ağırlığı biliniyor. Ancak İslami partilerin adları fazla duyulmuyor. Çünkü bunlar Amerika ile işbirliğine girmiyorlar. İslami oluşumlara faaliyetlerinde sıkıntı çıkarılıyor. Barzani baskıcı bir politika güderken, Talabani biraz daha yumuşak duruyor. Barzani-Talabani çekişmesi Barzani-Talabani çekişmesi ve güç mücadelesi Körfez Savaşı sonrası silahlı çatışmaya dönüşmüştü. Bağdat yönetimine yasaklanan kuzey bölgelerde yaşanan bu duruma ABD, İngiltere ve Türkiye müdahale etmişti. İki gurubun ateşkesi bozmaması için de bir barış gücü oluşturulmuştu. 1995 yılında kurulan Peace Monitory Force (PMF)-Barışı İzleme Gücü, 2004 yılında feshedildi. Erbil ve Süleymaniye’de karargâhı olan PMF, büyük oranda Türkmenlerden oluşuyordu ve 700 civarı askeri sahip bulunuyordu. Feshedildikten sonra çok az sayıda asker yeni kurulan Irak ordusuna alındı. Böylece Türkmenlerin hiçbir silahlı gücü kalmadı. Kerkük Meclisi’nde yaşanan olaylar 140. madde gereği “kurulan Irak’ı istikrara kavuşturma komisyonun” üyelerinden Adalet Bakanı, Kerkük valisi ile görüşmüş. Komisyonda Türkmenleri temsilen bir bayan görevlendirilmiş ancak bu atamayı Türkmenler kabul etmemiş. Türkmen il meclis üyesi Ali Mehdi, bakanla görüşmek isteyince valinin korumalarınca engellenmiş. Elinde tuttuğu “Kerkük’e hoş geldiniz! Buradaki oldubittilerin farkında olun.” yazılı kâğıt da korumalar tarafından yırtılmış. Mecliste Türkmenlerin sekiz temsilcisi var. İTC Gençlik Örgütü Mitingi Olay 2006 10 Ekim’de yaşanmıştı. Ertesi gün İTC Gençlik Örgütü’nün tertip ettiği ve Fatihin Torunları Derneği gibi Türkmenlerin önde gelen gençlik kuruluşlarının katıldığı büyük bir miting gerçekleştirildi. Saat 12.00’de Kerkük Ticaret Odası önünde başlayan mitingde, Irak’ın bütünlüğüne bağlılık dile getirildi. Oysa işgalciler Irak’ı üçe bölmeye çalışıyorlar. Kuzeyde İsrail güdümlü bir Kürt devleti, ortada ABD’ye bağımlı bir Sünni Arap devleti ve güneyde de yine ABD kontrolünde bir Şii Arap devleti. Kerkük anahtar şehir Kerkük’te bir Türk konsolosluğu maalesef yok, ama ABD ve İngiltere konsolosluğu var! Erbil’de konsolosluğumuz varmış fakat yaklaşık dört aydır konsolos atanmamış. Yapılacak referandumla Kerkük Kürdistan’a katılıp Irak’tan koparsa bölgede yeni çatışmalar yaşanabilir. Şehre 600 bin Kürt yeni yerleşimci olarak getirilmiş ve şehrin sosyal yapısı değiştirilmiş. Şehrin etrafına yapılan 10 bini aşkın evin pencereleri bile yok. İnsanlar dışardan gelip bu evlerde oturuyor gibi görünerek seçimde oy kullanmışlar. Referandumda da böyle olma ihtimali yüksek. ABD Musul’da yaşayan 70 bin Kürt’ün Kerkük’e göç etmesini istiyor. Musul’da Kürtlerin silahları toplanmış. Buna karşın Arapların silahları duruyor. Kerkük’te ise Türklerle Arapların silahları toplanmışken, Kürtlerin silahlarına dokunulmamış. ABD, Türkmenler ve Araplarla Kürtlerin çatışmasını istiyor. Ardı ardına patlayan bombalar bunu sağlamak için. Kerkük referandumda Irak’tan ayrılma yönünde oy kullanırsa ABD’nin istediği olacak. Bu yüzden önümüzdeki dönemde Kerkük’te başka olayların yaşanma ihtimali yüksektir. El-Mukavame: Direniş Kerkük’e vardığımızda ilk ziyaret ettiğimiz kardeş kuruluşumuzun camları yerlerdeydi. Biz varmadan iki gün önce çok yakında patlayan bombanın etkisi ile çevredeki binalar hasar görmüştü. Döndükten hemen sonra, tam yedi patlama birden oldu. Sonra yine patlama haberleri gelmeye devam etti. Bu tür patlamalar ülkenin çeşitli bölgelerinde sık sık yaşanıyor. Kimin yaptığını sorduğumuzda “el-Mukavame ” cevabını alıyoruz. Yani Direniş. Ülkede kaldığımız süre boyunca bu tür olayların tamamının müsebbibi olarak el-Mukavame gösterildi. Halk, üniformalı olmayan tüm silahlı guruplara “el-Mukavame” adını veriyor. Her tür eylem, patlama, çatışma el-Mukavame’den biliniyor. Peki, nedir bu el-Mukavame? Kaç guruptur? Neleri hedefliyor? Bunlar pek bilinmiyor. Atılan yanlış adımlar, Kıbrıs davamızı içinden çıkılmaz hale getirdi 286 Kıbrıs ‘Kurtlar Sofrası’nda Kıbrıs’ın son dönemi, Türkiye açısından tavizlerin ve haklı olduğumuz halde “geri adımlar tarihi” haline gelmiştir. AKP’nin Rumları tanıma şartı olarak öne sürdüğü izolasyonları kaldırma önerisi de, KKTC’nin ve ada üzerindeki haklarımızın bitişi demektir. Türkiye’siz toplandılar Avrupa Birliği’ne üye ülkelerin dışişleri bakanları 2006 14-15 Aralık’taki devlet ve hükümet başkanları zirvesi öncesinde Brüksel’de bir araya geldi. Dışişleri Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Abdullah Gül, müzakere sürecinin “raydan çıkmaması” için AB’ye seslendi. 17 Aralık’ta “müzakere tarihi” aldıklarını zannederek bayram havasında Türkiye’ye dönen AKP yöneticilere Brüksel’de Türkiye ve Kıbrıs gündemi ile toplanan AB’li liderlerin arasında yer bile verilmedi. Asıl hedef egemenlik devri Maraş’ın BM, Gazimağusa’nın AB eliyle Rumlara teslimini öngören Finlandiya önerisinin, Kıbrıs sorunu ve Türkiye-AB ilişkilerinde başlatılan ‘ucu açık oyalama sürecinde’ Türkiye ve KKTC yönetiminden tavizlerin elde edilmesine yönelik olduğuna dikkat çekiliyor. Kıbrıs sorununda nihai bir çözüme ulaşılmadan limanların açılmasının AB tarafından şart koşulmasının KKTC üzerindeki izolasyonların kaldırılması ile hiçbir ilgisinin bulunmadığı belirtilerek, asıl hedefin KKTC egemenliğinin devredilmesi olduğu ifade ediliyor. Daha önce Doğrudan Ticaret Tüzüğü’ne karşılık pazarlık konusu edilen Maraş’ın BM, Gazimağusa’nın da AB eliyle Rumlara teslimini öngören Finlandiya önerisinin Kıbrıs sorununda nihai bir çözüme ulaşılmadan limanların açılmasını da şart koşmasının KKTC üzerindeki izolasyonların kaldırılması ile hiçbir ilgisinin bulunmadığı bildirildi. KKTC ile hava ulaşımı gerçekleştirilmesini içermeyen hiçbir önerinin, izolasyonun kaldırıldığı anlamına gelmediğini belirten uzmanlar, GKRY ile sadece turizm gelirlerinin karşılaştırılması dahi, dünya ile Türkiye dışında uçuş bağlantısı olmayan KKTC’nin kaybının büyüklüğünü gösterdiğine işaret ediyor. KKTC, büyük çoğunluğu Türkiye’den gelen yaklaşık 500 bin turistten yılda 200 milyon dolar gelir elde ederken, GKRY 2,5 milyon turistten iki milyar dolar gelir sağlıyor. Bu tablo, “ambargolar kaldırıldı görüntüsü altında” Magosa Limanı’nın AB veya BM denetiminde kullanıma açılması halinde yılda elde edilebilecek ilave 10 milyon doların gülünçlüğünü ortaya koyuyor. Finlandiya önerisinin, Kıbrıs Türklerine uygulanan ambargoların kaldırılması görüntüsü altında Türkiye-AB müzakerelerinde Kıbrıs şartlarının ve Rum taleplerinin yerine getirilmesini amaçladığı ifade ediliyor. Fin önerisinin, siyasi, ekonomik ve hukuki açıdan çok ağır sonuçlar doğuracağının altını çizen uzmanlar, Türkiye’nin Rum gemilerine limanlarını açması durumunda, bunun Rum yönetimini ‘Kıbrıs Cumhuriyeti’nin meşru temsilcisi’ olarak önce fiili sonra da hukuki olarak tanınmasına gidecek yolu açma anlamına geldiğini kaydediyor. Uzmanlar, Türkiye-AB ilişkilerinde bir “tren kazası” yaşanabileceğinin AB yetkililerince sıklıkla dile getirildiği bir dönemde ve 8 Kasım 2006’da açıklanması beklenen İlerleme Raporu öncesinde başlatılan Finlandiya girişiminin zamanlama açısından da dikkat çektiğini vurguluyor. Talat yönetimi Maraş’ı vermeye hazır Fin önerileri aslında, ilk olarak, Rum Yönetimi’nin Temmuz 2004’te açıkladığı, Eylül 2004’te ise AB’ye sunduğu '”askerî alanda gerilimin azaltılmasına ve Kıbrıs Türklerine yönelik güven artırıcı öneriler” içinde yer almıştı. Bu öneriler; “Maraş’ın BM denetiminde açılması, Magosa Limanı’nın AB denetiminde iki tarafın ortak kullanımına sunulması, Larnaka ve Magosa Limanlarında Türk işçi istihdam edilmesi” şeklinde sıralanmıştı. Rumların o dönemdeki önerilerini Türkiye ve KKTC, “gündem saptırma” olarak değerlendirmiş, zamanın KKTC Başbakanı Mehmet Ali Talat, önlemleri “hedef şaşırtmaca” diye nitelendirmişti. Talat, Maraş’a karşılık Magosa Limanı’nın ortak işletilmesi önerisine ise “bu ne cüret” şeklinde tepki göstermişti. Ancak, son yıllarda Türkiye ve KKTC hükümet yetkililerinin açıklamalarında bu çizgiden bazı sapmalar yaşandığı ve “ambargolara karşılık Maraş” denkleminin sıklıkla kurulduğu görülüyor. KKTC Cumhurbaşkanı Talat, zaman zaman “Maraş’ın kapsamlı çözümün bir parçası olduğu” 287 bazen de “ambargoların kaldırılması halinde Maraş’ın açılabileceği” yönünde açıklamalarda bulunuyor. KKTC Cumhurbaşkanlığı Müsteşarı Raşit Pertev’in, Haziran 2005’te Brüksel’de Rumlarla tüzüklerle ilgili olarak yapılan görüşmelerde, “Türkiye’den habersiz olarak, izolasyonlar karşılığı Maraş’ı Rumlara vermeyi teklif ettiğinin” ortaya çıkması da bu konuda izlenen politikalara işaret ediyor. Taşınmazlarla ilgili yeni tazminat davaları gelebilir Rum önerilerini bir paket halinde Türkiye’nin önüne koyan Fin önerisi, Maraş gibi ancak kapsamlı bir çözümün parçası olarak ele alınabilecek bir konunun ısrarla gündeme getirilmesi ile dikkat çekiyor. ASAM Kıbrıs Uzmanı Sema Sezer, Maraş konusunun, artık AİHM’deki gelişmeler nedeniyle “kapsamlı bir çözüm çerçevesinde varılacak uzlaşmayla egemenliğin devrinden” öte sonuçlar doğurmaya başladığını söylüyor. Sezer, Maraş’taki taşınmazların tamamının, KKTC Mahkemelerinde belgeleriyle tespit edildiği üzere Türk vakıflarına (Lala Mustafa Paşa ve Abdullah Ağa) ait olduğuna işaret ediyor. Sezer, “Ancak, Rumlar, İngiliz yönetimi döneminde Vakıf hukukuna aykırı bir şekilde ve sahte yöntemlerle bu Vakıf mallarını üzerlerine geçirmiş, üstelik AİHM’de Türkiye’den tazminat ve mallarının iadesi talebiyle dava konusu yapmıştır” tespitinde bulunuyor. AİHM’in sonbaharda açıklaması beklenen Arestis Davası’nın bu konuda emsal oluşturacak önemli bir pilot dava niteliğinde olduğunun altını çizen Sezer, AİHM’deki süreçle birlikte değerlendirildiğinde, Finlandiya önerisi doğrultusunda Maraş’ın BM denetiminde açılmasının; bir çözüme gerek kalmaksızın önce Rumların bu taşınmazlara yerleşmesini, sonra da mülkiyet davaları yoluyla Vakıf mallarına sahip çıkmalarını beraberinde getireceğine vurgu yapıyor. Türkiye’ye istihbarat darbesi vurulacak Sema Sezer, Magosa Limanı’nın AB ya da BM denetimine verilmesinin askerî ve istihbarat açısından ağır sonuçları olacağını ifade ederek, “ Türk Barış Kuvvetleri’nin ikmal ve lojistik ihtiyaçları için Magosa Limanı’nı kullanmaktan mahrum bırakılması, Rumların Türkiye’nin Ada’daki askerî varlığı ve imkânlarının kısıtlanması amaçlarına hizmet edecektir” diye konuşuyor. Sezer, BM denetiminin gerçekleşmesi halinde, gelecekte BM Güvenlik Konseyi’nin alacağı kararlar çerçevesinde, Magosa Limanı’nın yabancı savaş gemileri ve uçakları tarafından kullanılması gibi gelişmelerin gündeme gelmesinin de sürpriz sayılmaması gerektiğini söylüyor. Sema Sezer, Ek Protokol’ün uygulanması ve limanların açılmasının, KKTC açısından ekonominin giderek Güney’e kaymasına da sebep olacağının altını çiziyor. Sezer, protokol’ün uygulanması halinde, Türkiye ile KKTC arasında gümrük birliği olmaması ve KKTC’nin doğrudan ticaret imkânına sahip olmaması nedeniyle KKTC ile ticaret ve yatırımın rasyonel olmaktan çıkacağını belirtiyor. Sezer, bu durumda Türkiye dışında diğer ülkelerle deniz ve hava ulaşımı olmayan KKTC’nin, giderek Rum ekonomisine daha bağımlı olacağını kaydederek, “En kötüsü de bir anlamda Türkiye tarafından ambargo uygulanır hale gelecektir” uyarısında bulunuyor. Rumlar Ceyhan’dan pay almak istiyor ASAM Uzmanı Sema Sezer, limanların açılması halinde Rum yönetiminin Ceyhan bölgesinden dünya pazarlarına dağıtılacak petrolün taşınmasında da en büyük payı alacağını vurguluyor. Sezer, Rumların tanker taşımacılığında dünya sıralamasında 6. durumda olduğuna dikkat çekerek, Türkiye’nin Rum gemilerine kısıtlamalarını sürdürmesi halinde ise Rum denizcilik sektörü için önemli bir darbe alacağını ve gümrük birliğinin sağlayacağı avantajları kaybedebileceğini belirtiyor. Mülhak ilan edilen mallar asla satılamaz Doğu Akdeniz Öğretim Üyesi Prof. Dr. Ata Atun da, Finlandiya önerisinin tuzaklarla dolu olduğunun altını çizerek, “KKTC’yi ve de Kıbrıs’lı Türkleri yer yüzünden silmek için hazırlanmış bu dahice ve süslü püslü kelimelerle kaleme alınmış önerilerin yazılış ve takdim tarzına hayran kalmamak elden değil. İşin doğrusu bu önerilerin sonu tam bir felaket” şeklinde konuşuyor. Atun, Maraş’ın Türk Vakıf Malı olduğunun, Vakıflar Genel Müdürlüğü ve Din İşleri Dairesinin, KKTC 288 Başsavcısına, dolayısı ile KKTC devletine karşı açtığı 271/2000 ve 272/2000 No.lu davaların sonucunda açıklanan Mahkeme kararında belirtildiğine dikkat çekiyor. Atun, tarihi süreci ise şöyle anlatıyor: “Abdullah Paşa Vakfı, 1761 yılında Halep Beylerbeyi iken ölen Abdullah Paşa tarafından kurulmuş. Abdullah Paşa, sahibi bulunduğu Maraş-Mağusa bölgesinde bulunan 60 bin dönüm, araziyi vakfetmek sureti ile adı ‘Abdullah Paşa Vakfı’ olan “MÜLHAK” bir Vakıf kurmuş. Söz konusu Vakfın vakfiyesi bizzat Abdullah Paşa’nın kendisinin hazır olduğu 24.7.1748 tarihinde Şer-i Meclis’te yazılmış ve tescil edilmiş. ‘Lala Mustafa Paşa Vakfı’ ise 1571 yılında Kıbrıs’ı fetheden Osmanlı Ordusunun başkomutanı olan Lala Mustafa Paşa tarafından kurulmuş. Otağını Derinya civarında kuran Lala Mustafa Paşa’nın kurduğu Vakfın sahip olduğu mülk, Otağından Maraş’a kadar uzanmakta olup yaklaşık 30 bin dönümdür. “Mülhak” kelimesini özellikle vurguladım. Nedeni de Mülhak olan taşınmaz mallar asla satılamaz. Bu konuda yasa çıkarılsa bile satılamaz. Mülhak ilan edilen mallar, dünya durdukça Abdullah Paşa Vakfı’na aittir veya varisleri ya da mütevelli heyeti tarafından sadece idare edilebilir ve gelirleri vakıf vakfiyesi uyarınca kullanılabilir. Vakıfların iptal edilemez ve süresiz olmalarına bağlı olarak kaideten gelir getiren Vakıf Malları istibdal dahi edilemez, yani takas bile edilemezler. Ancak İngiliz Sömürge Yönetimi döneminde, İngiliz Sömürge Yönetimi Ahkam ül Evkaf’ı ihlal ederek, 1913-1930 yılları arasında yaptığı icraatlarla anılan Vakıf arazilerini ve emlakı 3.cü kişilere devretti ve bu kişilerin adına Koçan (tapu) çıkarıldı. Bu yasal olmayan yöntemle Abdullah Paşa ve Lala Mustafa Paşa Vakıflarına ait taşınmaz mallar yağmalandı ve gasp edildi. 4.6.1878 tarihinde İngiltere ile Osmanlı devleti arasında yapılan ve Kıbrıs adasının İngiltere’ye kiralanmasını da içeren anlaşma ekindeki 1.7.1878 tarihli protokolün 2.ci maddesi “Ahkam ül Evkaf”ı yürürlükte tutmaktadır. 1914’de İngilizler, 1.ci dünya savaşını bahane ederek Kıbrıs’ı ilhak ederken Ahkam ül Evkaf’ı ilga eden bir düzenleme de yapmadılar. Tam tersine 1915 Kıbrıs İmparatorluk emirnamesi Ahkam ül Evkaf’ın yürürlükte olduğunu teyit etmektedir. Lozan Anlaşmasının 20.ci maddesi ile Kıbrıs İngiltere’ye resmen devredilirken Ahkam ül Evkaf ile ilgili aksi bir düzenleme veya karar da yok. Bu nedenle, basında çıkan haberlere göre, Mehmet Ali Talat’ın Başbakanlığı döneminde, Brüksel’de yapılan perde arkası görüşmelerde sözcü Raşit Pertev tarafından ilk defa resmen “Ambargoların kaldırılmasına karşı Maraş’ın verilmesi teklif edilmiş” olsa da, sonradan da, resmi olarak gerek Papadopulos, gerek AB Komisyon sözcüleri, gerekse de KKTC yetkilileri tarafından yapılan önerilerin içinde Maraş’ın iadesi yer almış olsa da, Gazimağusa Kaza Mahkemesinin bu kararlarından sonra hiçbir kişi veya merci veya yetkili makam “Maraş’ı Rumlara veremez”. Ancak Vakıflar Genel Müdürlüğü ve Din İşleri Dairesinin kararı ve izni ile kiralayabilir.” Vakıf mallarını sahiplenmek istemiyorlar Atun, ne Talat’ın ne de Vakıflar Örgütü’nün Maraş’taki Osmanlı Vakıf Mallarını sahiplenmek istemediğini kaydederek, “Konuyu Cumhurbaşkanına açtığım vakit, Maraş’ın Osmanlı Vakıf malı olduğu gerçeğine hiçte sempatik yaklaşmadı. Vakıflar Müdürüne konuyu açıp, Mahkemeye başvurarak bu 271/2000 ve 272/2000 No.lu tespit davaları sonucuna göre Maraş’taki mallarının mülkiyetini Mahkemeden talep etmesini söylediğim vakit, ilk sözü kuru kuru Rauf Denktaş’ı suçlamak ve 1960’da Vakıf Mallarına karşılık para almakla itham etmek oldu. Bu konuda çalışmalar başlatacaklarmış. Merak edilecek bir konu değilmiş. Aldığım yanıt aynen böyle. O gün bu gündür, hala daha Vakıflar Örgüt Genel Müdürlüğü, kendisine ait Maraş’taki malların mülkiyetinin peşine düşecek diye boşuna bekliyoruz. Hele Finlandiya’nın yukarıdaki sinsi önerileri sonucunda, Maraş BM’ye veya AB’ye devredilirse Vakıflar Genel Müdürlüğümüz çok daha kolay bir şekilde, 20.ci yüz yılın başında kalleşçe gasp edilen “Türk Vakıf Malları”na nasıl sahip çıkacak? Yarım asırdan fazladır, kanla, terle, şehitlerle, gözyaşı ile verilen mücadele sonucu elde ettiklerimiz, bir bir geri verilmek üzere” ifadelerini kullanıyor. Kısacası Ab tuzağıyla Kıbrıs, İsrail’e hazırlanıyor! Türkiye Kime? “Bir Buçuk Milyon Kripto Yahudi Bir Buçuk Milyon Ermeni Kökenli” vatandaşımız varsa, elbette sahip çıkılmalı ve hoş tutulmalıdır. Ancak kışkırtmalara karşı da dikkatli olunmalıdır. 289 Aksiyon dergisi bundan yıllarca önce, Türkiye Musevî cemaatinin ileri gelenlerinden bir zat ile uzunca bir röportaj yapmıştı. Kendisini tedirgin etmemek için ismini vermeyeceğim bu zat “Türkiye’de bir buçuk milyon kadar Sabataycı” bulunduğunu sarahaten (açıkça) söylemişti. Düşünebiliyor musunuz, üç milyon vatandaş iki kimlikli. Dıştan Türk ve Müslüman olarak görünüyor, asıl kimlikleri ise Yahudiliğin bir tarikatı. Bu iki kimliklilikten bir sürü psikolojik, sosyolojik, siyasî, kültürel problem doğuyor. Adam üniversite profesörü, gazeteci, düşünür diye biliniyor ve hiç korkmadan, utanmadan haykırıyor: - Kahr olsun Şeriat! Hiç bir Müslüman böyle demez. Çünkü şeriat din demektir, Kur’ân Sünnet ve icmâdan çıkartılmış dinî hüküm ve kurallar demektir. Bir Müslüman nasıl olur da Şeriat gibi kutsal bir kavrama ve kuruma Kahr olsun diyebilir? Sonra mesele anlaşılıyor. Meğerse böyle bağıran adam Sabataycı imiş. Bu Sabataycılardan başka ülkemizde diğer kripto-yahudiler de bulunuyor. Kürt Yahudileri var, Alevî ve Bektaşî görünenler var, Melamiliğin üçüncü derecesine mensup olanlar var. Paris’te günlük olarak yayınlanan LA CROIX gazetesi İstanbul Ermeni Patriği 2’nci Mesrob ile bir röportaj yaptı; Patrik cenapları orada, 1915’de Müslüman yapılan 200 bin Ermeni kızının bugün 1,5 milyon torunu olduğunu, bunların etnik bakımdan Ermeni kökenli olduğunu iddia etti. Kimseyi suçlamıyoruz, lakin ortada çok önemli bir hadise vardır. Bunun üzerinde durmak gerekmez mi? Büyükanneleri Ermeni olanların hepsi de kripto değildir. İslâm dinini samimi olarak benimsemiş olanların çoğunlukta olduğunu tahmin ve temenni etmekteyiz. Şimdi dış düşmanlarımız eski yaraları kaşıyarak başımıza yeni çoraplar örmek için planlar yapıyor, komplolar hazırlıyor. Elbette dikkat kesilmeliyiz. Bana öyle geliyor ki, patlamaya hazırlanan eski bir yanardağın kriterlerindeki gölün kenarında piknik yapıyoruz, dolma yiyip çay içiyoruz... Artık, “Kral çıplak” diyebilmeliyiz. Büyük Ortadoğu Savaşının Ayak Sesleri yaklaşıyor! Başkan Bush’un itibarı, prestiji, kredisi son derece yıprandı, düştü. Buna rağmen o hâlâ dünyanın en güçlü devletinin kaptanıdır. Kendine mahsus özel dinî inançları vardır. Bu inançlar doğrultusunda 3’üncü dünya savaşını ateşlemekten kaçınmayacaktır. Siyonistlere ve İsrail’e Yahudilerden fazla dosttur. İslâm’a ve Müslümanlara da düşmandır. Önümüzdeki Nisan ayında ABD’nin İran’a denizden ve havadan saldırması ihtimali vardır. Böyle bir saldırı önce Ortadoğu’da, sonra bütün dünyada korkunç bir savaşın başlamasına yol açacaktır. Bizdeki “Yurtta sulh, cihanda sulh” taraftarları böyle bir durumda ne yapacaklardır? İsrail ve ABD Ortadoğu’da iki büyük devleti ve ülkeyi mutlaka savaştırmak istiyor. Türkiye ve İran!.. Gaybı kesin olarak Allah’tan başkası bilmez. Biz insanlar gidişattan, ve geçmişteki davranışlardan tahminler yapabiliriz. 1939’da dünyanın büyük bir savaşa doğru gittiğini tahmin edenler vardı. Onlara mukabil, 1938’deki Münih toplantısından sonra insanlığın bin yıllık bir barış havası içine girdiğini, geleceğin çok pembe olduğunu iddia edenler de vardı. Bugün ülkemizde de, durumumuzun çok parlak olduğunu, geleceğimizin çok pembe olduğunu iddia edenler bulunmaktadır. Benim kanaatim şudur: Dünya büyük bir felâkete ve korkunç bir kıyamete doğru yol almaktadır. İslâm dünyası paramparça bir vaziyettedir. Bazı Müslüman ülkeler saldırıya uğramış ve düşman güçler tarafından işgal ve istila altına alınmıştır. Bir kısmında ise ABD’ye ve İsrail’e bağlı kukla idareler bulunmaktadır. Tam mânasıyla bağımsız ve haysiyetli kaç Müslüman ülke vardır? İslâm’ın ve dindar Müslümanların amansız düşmanları yeni bir İslâm türetmek için var güçleriyle 290 çalışıyor ve bu uğurda bir takım işbirlikçi Müslümanları kullanıyor. Onlar, bilhassa şu iki şeyden çok rahatsızdır: 1- Allah katında tek hak ve gerçek dinin İslâm olduğu inancını mutlaka değiştirmek istiyorlar. 2- İslâm’daki cihad kavramını ve farizasını kaldırmak istiyorlar. Agresif ve fanatik Evangelistler ile Siyonistler el ele vermişler, kendi işlerine gelecek, kendileri için bir tehdit ve tehlike teşkil etmeyecek ılımlı, light, bir hümanizma şekline dönüşmüş bir İslâm oluşturmaya çalışıyorlar. Ülkemizdeki bir takım kişiler ve gruplar bu konuda Siyonistlerle ve Evangelistlerle sıkı işbirliği yapıyor. Bu konuda, yekûn olarak milyarlarca dolar harcandığına dair rivayetler dolaşıyor. Siyonistler ve Evangelistler İslâm dünyasını daha da parçalamak, büsbütün balkanlaştırmak emelini besliyor. Onların planlarına göre Türkiye üçe bölünecektir. Sabataycıların kontrol ve hakimiyetindeki bir parçasını ileride AB’ye alacaklardır. İkballerini ABD’ye ve İsrail’e borçlu olanlar, ayak sesleri duyulan savaşta ne yapacaklardır? ABD’nin, İsrail’in kışkırtma ve teşvikleriyle patlak veren ve sekiz sene süren Irak-İran savaşında her iki taraftan birer milyon insan ölmüştü. Saddam Hüseyin’in ABD tarafından kışkırtılıp desteklendiği kimsenin inkâr edemeyeceği bir hakikattır. Ülkemizde ABD ve İsrail güdümünde politikacı var mıdır? Büyük savaşta Sabataycılar ne yapacaktır? Devletimizi, ülkemizin bütünlüğünü koruyabilecek irade iktidar hazır mıdır? Soruları kafamızı zonklamalıdır. Bizans batmadan önce melekler kanatlı mı değil mi münakaşaları yapılıyordu. Bizde de ilerici ve çağdaş piyonları başörtüsü, gericilik, din tehdit ve tehlikesi tartışmalarıyla uğraşmakta iktidar AB hayaliyle oyalanmaktadır. . Korkunç tarrakalarla patlayan füze ve bombaların gürültüsünden önce uyanmayacaklar mı?
.KIBRIS “YAVRU VATAN” DEĞİL, VATANDIR! Mehmet Ali Talat mazlumları oynuyor AKP'nin kurdurduğu KKTC hükümetinin kitaplardan Atatürk'ü çıkarması ve Türk askerini adada işgalci olarak tanıtması KKTC halkını ayağa kaldırdı. Bu uygulamaların başlatılmasının mimarı KKTC Cumhurbaşkanı Talat, ise Türkiye'ye gelince ağız değiştiriyor. Ama Talat, Kuzey Kıbrıs'ta askerle-sivil idare arasında gerginlik olduğunu itiraf ediyor! KKTC'deki son gelişmeler Türkiye’yi ve Kıbrıs’ı karıştırdı NTV canlı yayınına katılan KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat ise yaptıklarını unutup mazlumları oynamaya başladı. Talat, KKTC'deki bazı marjinal ve ideolojik çevrelerin asker-sivil gerginliğini kışkırttığından yakındı. Kitaplar ve belgesel krizi Talat son yaşanan gerginliklerin KKTC'nin uluslararası imajına zarar verdiğini açıkladı. KKTC'de hükümetin büyük ortağı Cumhuriyetçi Türk Partisi Kongresi'nde "İstiklal Marşı'nın okunmaması ve şehitler için saygı duruşunda bulunulmaması" yüzünden Kıbrıs Türk Barış Kuvvetleri Komutanı Korgeneral Hayri Kıvrıkoğlu ile KKTC Başbakanı Ferdi Sabit Soyer arasında bir gerginlik yaşanmıştı. Öte yandan KKTC'de bir biri ardına garip gelişmeler yaşanıyor. Önce kitapların değiştirilmesi ardından ''Duvarımız'' kirizi.. Avrupa Birliği, "Barış için, savaş konularını ders kitaplarından çıkartın. Masrafı öderim" dedi. KKTC yöneticileri bunu hemen kabul etti. AB'den gelen 69 bin YTL ile yeni sosyal bilgiler kitabı basıldı. Kitaplarda artık, Atatürk, Kurtuluş Savaşı, Kıbrıs Harekatı, Türkiye Cumhuriyeti ve Rauf Denktaş yok.. KKTC'de iktidardaki Cumhuriyetçi Türk Partisi (CTP) ile Kıbrıs'taki Türk Barış Kuvvetleri Komutanı Korgeneral Hayri Kıvrıkoğlu arasındaki "Çavbella" krizinin ardından devlet kontrolündeki resmi televizyon 291 olan, Bayrak Radyo Televizyonu'nda (BRT) yayınlanan belgesel gerginlik yarattı. BRT'de yayınlanan "Duvarımız" adlı belgesel, Türkiye'nin 1974'te gerçekleştirdiği Kıbrıs Barış Harekâtını "istila" olarak nitelendiriyor, Rum mezalimine karşı direnen Kıbrıslı Türklerin kurduğu TMT (Türk Mukavemet Teşkilatı'nı (TMT) ise eleştiriyordu. Belgeselde, 1974'te Ada'ya çıkan Türk Silahlı Kuvvetleri'ne (TSK) mensup subayların Rum kızlarına "tecavüz ettikleri", "Rum çocuklarını annelerinin kucaklarından alıp, yerlere attıklarına" ilişkin, o dönemi yaşayan Rum kesimi vatandaşlarının "anılarına" da yer veriliyordu. Duvarımız belgeselinin "sansürsüz şekilde" yayınlandığını BRT yönetimi de, Türkiye'nin Lefkoşa Büyükelçiliği de doğrulamıştı.167 Kıbrıs’taki mücadeleyle kahramanlık destanı yazan efsane komutandan uyarı: Girit de böyle elden çıkmıştı!.. Kıbrıs üzerinde hemen her gün yeni bir tavizin pazarlığı gündeme gelirken Kıbrıs Barış Harekatı’nın efsane komutanlarından Albay Oğuz Kalelioğlu tarihi uyarılarda bulundu. 8 bin kişilik Rum ordusuna karşı, 250 mücahitle sergilediği direniş nedeniyle Magosa’ya Gazi Ünvanı’nı kazandıran ve şehre heykeli dikilen Albay Kalelioğlu, “Biz o direnişi, çöplüklerden topladığımız ekmek parçalarıyla karnımızı doyurarak verdik. Yüzlerce şehidimiz var. Ama o mücadeleyi Kıbrıs Yunan adası olsun diye vermedik” dedi. Aynı zamanda tarih doktoru olan Albay Oğuz Kalelioğlu, Yunanlıların Girit’de oynadıkları oyunun aynısını şimdi Kıbrıs’ta oynadıklarını söyledi. Verilen her tavize rağmen Rum ve Yunan tarafının hemen itiraz ettiğini hatırlatan Kalelioğlu, “Girit’de uyguladıklarını şimdi Kıbrıs’ta uyguluyorlar. Girit içinde tıpkı bugünkü gibi, Avrupa devletleri devreye girdi. Avrupalıların Yunanlıların tarafını tutmasıyla Girit’e muhtariyet verildi. Hatta Girit’e Rum asıllı bir Yunanlı Vali atandı. Yunan Kralının yeğeni Prens Yorgo Vali tayin edildi. Hem de savaşı Osmanlı kazandığı halde. Ama ne oldu biliyor musunuz? Yunanistan itiraz etti, karşı çıktı. Dedi ki, Girit’de Osmanlı askeri var. Vali olsa ne yapacak! Osmanlı askeri de buradan çekilsin dediler. Sonunda adım adım planlarını uygulayarak Osmanlı askerini çıkarttılar. Yunan’ın politikası budur. Daima itiraz eder, bağırır çağırır ki daha büyük tavizler koparsın” diye konuştu. Efsane Komutan Albay Kalelioğlu, Hükümet’in çok yanlış bir politika içinde olduğunu söyleyerek, “Hükümette Rum tarafı hayır diyorsa, itiraz ediyorsa, bizim evet dememiz lazım gibi bir inanış var. Annan Planı’nda aynı şey oldu. Rumlar hayır diyor bakın, demek ki bizim evet dememiz lazım, Türkiye’nin lehine demek ki bir düşünceyi gündeme getirdiler. Oysa bu bir politika. Bizans entrikasıdır bu. Bu entrikayı Yunanlılar çok iyi bilir. Hani Annan Planı’na evet deyince ambargolar kalkacaktı. Tam tersine yine bizden taviz isteniyor. Çünkü bu Girit yöntemidir. Girit’i de böyle hep itiraz ederek aldılar” dedi. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın, “Kıbrıs gitti diyorlar. Hani nereye gitti, yerinde duruyor” açıklamasını da eleştiren Albay Kalelioğlu, “Evet doğru, Girit de yerinde duruyor, ama artık senin değil Yunan’ın. Girit de yerinde duruyor ama artık Yunan bayrağı dalgalanıyor orada” uyarısında bulundu. Bir asker olarak Kıbrıs’ın jeopolitik önemine de dikkat çeken, Oğuz Kalelioğlu, “Kıbrıs’ın önemi Girit’ten kat kat fazladır. Ortadoğu’ya müdahale edebilecek bir konumdadır. Türkiye’nin güvenliği için çok ama çok önemlidir. Türk askeri adadan çekilsin deniyor ama orda iki tane İngiliz üssü var. Bu üsler için bir şey denmiyor. Irak harekatından önce 3 bin askeri vardı İngilizlerin, şimdi 12 bin askeri var. Türkiye’nin güvenliği KKTC’nin sınırlarından başlar” dedi Albay Oğuz Kalelioğlu kimdir? 1973 yılında Kıbrıs’a atandı. Magosa Mücahit Tabur Komutanı oldu. 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı’nda Tabur komutanı olarak, 8.000 kişilik üstün düşman kuvvetlerine, silahsız ve cephanesiz 800 kişilik Magosa halkıyla karşı koydu. Kıbrıs Barış Kuvvetleri’nin yetişmesine kadar Magosa Kalesini aç, susuz ve cephanesiz bir ay savunarak adanın en büyük limanı olan Magosa limanının Türk tarafında kalmasını sağladı ve Magosa’ya GAZİLİK ünvanını kazandırdı. Gösterdiği direniş nedeniyle daha sonra Kıbrıs halkı tarafından Magosa’ya heykeli dikildi. 2003 yılında, Kıbrıs Türk Mücahitleri’nin daveti üzerine Kıbrıs Adalet Partisi’ni 167 6 Nisan Ortadoğu Sh. 8 292 kurdu. Halen Genel Başkanı. Son seçimde Magosa’dan milletvekili adayı oldu. Ancak heykelinin bulunduğu bu şehirden adaylığı Kıbrıs da oturmadığı gerekçesiyle Mahkeme kararıyla engellendi.168 Fetullahçı Zaman Gazetesine göre, Kıbrıs konusunda taviz verip, çözümde ısrar etmek Türkiye’nin yararınaymış! Zaman Gazetesinin tertiplediği, Ortak Akıl Toplantıları'na katılan KKTC Cumhurbaşkanı Talat, Kıbrıs'a ilişkin şu tespit ve çözüm önerilerinde bulunmuştu: Türkiye, AB sürecinde ilerlerken bu sorunla birlikte yaşamayı, bu sorunla da birlikte bu meseleyi götürmeyi öğrenmek durumunda. Türkiye'nin AB macerası olmasa da Kıbrıs sorunu önemli bir sorun olacaktı. Kıbrıs'ın ulusal sorun oluşu başka bir zorluk. Rum kesimi, AB üyeliğini kullanarak Kıbrıslı Türklerin bazı haklarını törpülemek yolunu seçti. Kıbrıs'ı BM sürecinden AB sürecine aktarabilmek için bütün gayreti ortaya koyuyor. Türkiye ile 8 müzakere başlığı askıya alındı. Geriye kalan başlıklar da kapanamıyor. Rum tarafının talepleri, Türkiye için önşart haline getirildi. Türkiye'ye bir de ceza verildi. Türkiye'nin AB'ye girebilmesi için Kıbrıs sorununu çözümlenmesi lazım. Bu olmazsa olmaz bir şarttır. Dolayısıyla bu sorun çözümlenmek zorundadır, ama çözmenin yükümlülüğü Türkiye'ye ait değildir. Yükümlük Rumlara aittir. Bunu AB sağlayabilir. Şu anda Kıbrıs'ta zaten yürütülmekte olan aşırı milliyetçi politika büyük bir milliyetçi yükselişe dönüştü. AB eninde sonunda bu sorunla yüzleşmek zorunda kalacak. AB'nin bu hesaplaşmasını erkene çekmek için çalışmak durumundayız. Bazen kendi iç kamuoyumuzun moralini de bozmayı göze alarak bazı çıkışlar yapmak durumunda kalıyoruz. Ama bu demek değildir ki, biz bu süreci terk ediyoruz veya reddediyoruz. Bu süreci hiç çekinmeden hiç endişe duymadan, hiç yalpalamadan sürdürmek zorundayız. Türkiye'nin geleceği Avrupa Birliği yönündedir. AB sürecinden hiçbir şekilde kopmamalıdır. AB Genel İşler Konseyi'nde alınan karar öncesinde yaşanan sıkıntılar, entrikalar, öfkelerin benzerlerini yaşamaya devam edeceğiz. Sinirlerimizin sağlam olması lazım. Kararlılığımızı sürdürmeliyiz. Rumların yerinde olsam Türkiye'nin önüne hiçbir şey çıkartmam. İlerlesin Türkiye. Son gün geldiğinde 'beni tanı' dese Rumlar, Türkiye zorda kalır. Çünkü o zaman Türkiye'nin Rumları tanımaktan başka çaresi kalmaz. O yüzden bence erken bir zamanda çözülmesi için ciddi gayret gösterilmeli. Avrupa anayasası bu haliyle geçerse Rumların veto tehdidi azalabilir. O zaman AB'nin Rum tarafını baskı altına alma ihtimali daha fazla artar. Rumların çözümsüzlükte ısrarını AB kırabilir. AB sorunun devamının Türkiye ile ilişkileri zora soktuğunu görüyor. Taahhütlerini de yerine getiremiyor. Çözümü başarırsak, ne ala, zaten çıkarımıza, işimize gelir. Başaramazsak, bunun Rumların engeli nedeniyle olmadığını dünyaya ve AB'ye gösterip, bölünme kalıcı olacak endişesine sokup, bir çare düşünülmesini sağlamak lazım. “Kıbrıs’a Dair Şaşırtıcı Belgeler” bu güne kadar niye saklanmış? Kıbrıs milli davası aleyhinde olan herkesin okuması için! “Saadet Geliyor” adlı siteden zaman zaman e mailler alırım. 15 gün kadar önce aldığım bir mailde çok şaşırtıcı bilgiler vardı. Şimdi okurlarıma ve yazarlarıma onları sunacağım: 1. 16 Temmuz 1974’de ABD ve İngiltere Türkiye’den Kıbrıs’a müdahalesini istemiş ve aynı gün meşru ve yasal (devrik) Cumhurbaşkanı Papaz Makarios tarafından, yeni Cumhurbaşkanı Nikos Samson’un, Enosis militanı olduğu açıklanmış, 17 Temmuz’da Başbakan Bülent Ecevit İngiltere Başbakanı Harold Wilson ile görüşmüş, 19 Temmuz günü Yunanistan 5 uçak dolusu asker, silah ve mühimmatı Kıbrıs’a indirmiş, Ada’da vahşet, kıyım ve soykırım başlatılmış, bunun üzerine 15 168 13.12.2006 / Mustafa Yılmaz / Milli Gazete 293 Temmuz 1974’te toplantı halinde bulunan TC Bakanlar Kurulu’na BM Genel Sekreteri Valdheim acele bir mesaj göndererek “ADADA TEK MEŞRU YÖNETİM TÜRK İDARESİDİR” demiş ve nihayet bütün bu meşru ve yasal zemine dayanılarak 20 Temmuz 1974 günü Türkiye Kıbrıs Barış Harekatını bütün usul ve esasları muvacehesinde ve uluslararası Meşruiyet çerçevesinde yapmıştır. 2. Müteakip süreçte Yunanistan Temyiz Mahkemesi 21.3.1979 tarihinde 2658/79 sayıyla bir karar vererek: “TÜRK ORDUSUNUN KIBRIS’A MÜDAHALESİ YASALDIR, SUÇ YUNAN SUBAYLARINA AİTTİR” demiştir. Türkiye için çok önemli olan bu kararın, o dönemin Yunan Başbakanı Konstantin Karamanlis tarafından “ülke aleyhinde kullanılabilir” korku, endişe ve gerekçesiyle kamuoyuna duyurulması yasaklanmış, halka açıklanmamış ve dava dosyaları “çok gizli” kaydıyla kasaya konulup Türk ve dünya kamuoyundan saklanmıştır. (Biliyorsunuz Karamanlis bizim başbakanın çok sıkı dostu ve düğündeki sağdıcıdır. A.I.) Şimdi olayların nasıl geliştiğine bakalım: “Türk ordusunun Kıbrıs’a müdahalesi yasaldır” kararının alınmasıyla ilgili gelişmeler şöyle ortaya çıkıyor: 1976 yılında bir Yunanlı, mahkemeye başvuruyor. Dâvâ kararı şudur: 22 Temmuz 1974 tarihinde Lefkoşa üzerinde uçarken, bir uçak Güney Kıbrıslıların açtıkları ateş sonucu düşüp parçalanıyor. Yunan Delta Nakliye uçağının içinde bulunan ve ölen oğlu için tazminat talebinde bulunuyor davacı Yunan Vatandaşı. Atina Yerel Mahkemesi 1978 yılında şu kararı veriyor: “Davacı, davasında haklıdır. Hazineden tazminat alması gerekmektedir.” Ekonomi bakanlığı tazminatı “ödememek” için temyize başvuruyor. Temyiz kararı bozmuyor. Bozmadığı gibi, kararı güçlendirici bir karar veriyor. 21.3.1979 tarih ve 2658/79 sayılı kararın tercümesi şöyle: “Davacı tarafından öne sürülen iddiaların gerçek olduğu mahkememizce yapılan araştırma sonucunda kanıtlandı. Zürich anlaşmasını imzalayan taraflar, Yunanistan, Türkiye ve İngiltere, “garantör” devletler olarak, Kıbrıs’ın herhangi bir devlet ile birleşmesini veya bölünmesini önlemek için Kıbrıs Cumhuriyetinin güvenliğini garanti altına alıp, koruyacaklarına dair taahhütte bulunmuşlardır.” 1974 Temmuz’unun ilk haftası içinde Kıbrıs Devlet Başkanı Makarios, Adada görev yapan bazı subayların darbe hazırlığı içinde bulunduğunu ve kendisini öldürmeyi planladıklarını öğrenmiş ve durumu Atina’ya duyurarak devlet başkanı General Gizikis’ten önlem alınmasını istemiştir. Ancak Atina’daki yönetim, bu talebe resmi bir cevap vereceği ya da önlem alacağı yerde 15 Temmuz 1974’te General Yoannidis, Makarios’a karşı, Kıbrıs’taki Yunan Birliğinin komutanı Yorgitsiz ve Yanakodimos ile birlikte 102 de Yunan subayının yer aldığı darbeyi gerçekleştirdi ve Makarios’u öldürmeye teşebbüs etti. Kıbrıs Anayasası asi Yunan subayları tarafından çiğnendikten sonra, başa Nikos Samson getirildi. Türkiye ise hukuki hakkını kullanarak Kıbrıs’a 20 Temmuz 1974’te müdahalede bulundu. Bu kararda 1960 Kıbrıs Cumhuriyeti anayasası, Londra, Zürich ve Garanti anlaşması uyarınca Türkiye’nin hukuki haklarını kullandığı ortaya çıkıyor. Bir Yunan generalinin yönettiği ve bütün üst düzey subaylarının Yunanlı olduğu RMMO’ya esir düşenler, hayatını kaybedenler, aileleri, düzenleri, yaşamları bozulanlar, işlerini kaybedenler göç etmek zorunda kalanlar, mağduriyete uğrayan herkes Yunanistan’a karşı tazminat davası açabilecektir. Dolayısıyla kurulan KKTC’de bütün dünya devletleri tarafından tereddütsüz olarak tanınmayı hak etmiş yasal bir devlettir. Oysa GKRD muvazaalıdır. Fiilen var olsa bile de facto bir çete devletidir. KKTC’nin bu yüzden bir barış sorunu yoktur. Bir kısmını yazabildiğim bu belgeler muvacehesinde, tavsiye edilen, derhal Lahey Adalet Divanına başvurulmasıdır. Bunun için de GKRD’nin usul ve hukuk dışı olarak Kıbrıs Cumhuriyeti adıyla AB’ye üye olmasının iptali, AB ile devam eden münasebetlerine tedbir konulması, bu ilişkilerden men ve AB’den çıkartma işleminin başlatılması, Lousidu kararının iptali, TC’ye baskı ile ve haksız bir şekilde ödetilen tazminatın faiziyle iadesi, (ambargo dahil), TC’nin savaş masrafları ve şehit hakları dahil olarak, Türk 294 tarafının uğradığı tahribat, maddi ve manevi zararın tazmini istemi ile Lahey Adalet Divanına başvurulması tavsiye edilmektedir. Bu arada şöyle bir kayıt da düşülüyor yazıya: “Türkiye hukuk-u düvel, (uluslararası hukuk) yönünden mezkür anlaşmalara müstakilen ve tek başına taraftır. Bu mahkemede alınan kararlar bağlayıcı olacaktır. İddiaların çok sağlam hazırlanması ve savunmanın Lousidu dâvâsında olduğu gibi nesebi Rum’a varan bir avukata değil, güvenilir bir avukata verilmesi gerekmektedir.169 Vatan toprağı kimin malıymış? Zâhid el-Kevserî merhumun Makâlât’da (251 vd.) anlattığına göre bir ara Mısır’da “ehlî vakıf” (zürrî vakıf, aile vakfı) tarzı vakıfların ilgası konusu gündeme gelmiştir. Mısır Başmüftüsü Muhammed Bahît elMutî’î merhum bu mesele hakkında –bilahare kitaplaştırılarak basılan– iki konferans vermiştir. İlk konferanstan kısa bir süre önce genç Ezher hocalarından birisi el-Kevserî merhumu ziyarete gelmiş ve Başmüftü’ye muhalif tavrını açıklamıştır. Bunun üzerine el-Kevserî merhum ona, meseleyi bütün yönleriyle incelemesini söylemiş ve yaptığı çok yönlü, ufuk açıcı izahat meyanında, Batılı devletlerin reformasyon sürecinde Devlet-i Aliyye’ye vakıfların ilga edilmesini ve vakıf statüsündeki bütün gayrimenkullerin “kamu malı” haline dönüştürülmesini ısrarla teklif etmesine de değinmiş, Osmanlı döneminde, özellikle İstanbul’da vakıf statüsünde olmayan bir karış dahi toprak bulunmadığının altını çizmiştir. Vakıf kurumu sadece İslam Medeniyeti’ni benzersiz kılan temellerden biri değil, aynı zamanda vatan toprağının da garantisidir. Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye’de (194 vd.) Osmanlı sınırları içindeki arazi ve emlakın statüsünü belirleyen yasal durumu tahlil ederken şöyle der: “(…) Böyle bir kanunun Osmanlı Devleti’nin asıl menfaatlerini korumak niyetinde bulunan (!!) yabancı devletlerin itirazına sebep olacağı şüphesizdir. “1867 senesi Şubat’ında Paris Kabinesi (…) Babıali’ye müracaat ederek vakıf usulünün esaslı bir şekilde düzeltilmesini, emlak ve arazinin mülke dönüştürülmesini, Müslümanları kendi emlaklarını serbestçe kullanmaktan men eden durumun kaldırılmasını tavsiye etti. (…) Babıali, Fransa hükümetinin nasihatlerini kısmen yerine getirdi. (…) Buna benzer diğer bir kanun da musakkafât (üzerinde bina yapılmış bulunan arazi) ve müstagillât (doğrusu “müstagallât”: üzerinde bina bulunmayan araziler) vakıflarına tatbik edildi…” Ancak görünüşe bakılırsa Batılılar’ın zorlamasıyla yapılan gönülsüz düzenlemeler beklenen sonucu vermemiş, konuyla ilgili nizamnameye konan gizli bir fıkra ile vakıf mallarının gayrimüslimlere satılmaması hükme bağlanmıştır.170 Engelhardt’ın yukarıda aktardığım paragrafta sözünü ettiği “vakıf usulünün esaslı bir şekilde düzeltilmesi” meselesi sadece Fransa’nın arzusu değildir. 1860’ta Osmanlı Devleti’nin kredi için başvurduğu İngiltere’nin öne sürdüğü şartlardan birisi de “Vakıf sisteminin kaldırılması”dır.171 Elmalılı merhumun tesbiti de aynı istikamettedir: “Osmanlı hükümetine bu babda bir kanun neşrettirildi. Lakin bu kanun matlub olan neticeyi veremiyordu. (…) Çünkü arazi ve emval-i gayrimenkule meyanında (…) tam olarak temellük olunabilecek arazi pek azdı. Bunların bir kısmı arazi-i emiriyye ve mühim bir kısmı da evkaf idi. (…) Avrupa arzu ederdi ki, arazi-i emiriyye ve evkaf tamamen pazara çıkarılabilecek bir mal halinde bulunsun ve bunlar üzerinde ahalinin revabıt-ı ma’neviyyesi şedid (manevi bağları kuvvetli) olmasın…”172 Sonuçta “Batılı dostlarımız” emellerine nail olacak, vakıfların ilgası için –”gizli tutulanlar” cümlesinden olduğundan– ne zaman kurulduğu bugün dahi tam olarak tesbit edilemeyen Evkaf Nezareti teşkil olunacak ve “Memalik-i Osmaniye”de isteyen istediği yeri satın alabilecek noktaya gelecektir. Acı olan şu ki, Tanzimat süreci yöneticilerini bile durumu el altından “idare etmeye” zorlayan 169 13.12.2006 / Afet Ilgaz / Milli Gazete 170 Dr. Nazif Öztürk, Türk Yenileşme Tarihi Çerçevesinde Vakıf Müessesesi, 278 171 E.Z. Karal, Osmanlı Tarihi, IV, 212 172 Ahkâm-ı Evkâf, 127-8 295 hassasiyet günümüzde neredeyse tamamen kaybolmuş durumdadır. Vakıfları ilga edenlere mi, yabancıların sınırsızca mülk edinmesinin önündeki bütün engelleri kaldıranlara mı, üç kuruşluk dünya menfaati için vatan toprağını “öz malı” gibi satanlara mı, kime kızmalı?! 173 ‘Dili sürçen’ Ehud Olmert, İsrail'in nükleer belirsizlik siyasetini niye boşa çıkarmış! Yıllardır nükleer güç olduğunu ne kabul edip ne de reddederek 'muğlaklık politikası' izleyen İsrail'den ilk kez nükleer silaha sahip olduğunu ima eden bir açıklama geldi. İsrail Başbakanı Ehud Olmert, ülkesinin nükleer güç olduğunu ya da 'sahip olma heveslisi' olduğunu üstü kapalı olarak kabul etti. İsrail'in belirsizlik politikasına zarar veren Olmert'in bu çıkışı ülkesinde tepkiyle karşılandı. Muhalefet ve basın, Başbakan Olmert'i, ülke güvenliğini tehlikeye atmakla suçlarken, Ehud Olmert'in yardımcıları ise "Ortada yanlış anlaşılma var." savunmasını yaptı. Berlin'de temaslarda bulunan Olmert, Alman N24 SAT 1 televizyonuna verdiği mülakatta İran'ın nükleer faaliyetlerine ilişkin bir soruyu cevaplarken, "İran'ın nükleer silaha sahip olmak istemesi, Amerika, Fransa, İsrail ve Rusya'nın nükleer silaha sahip olmasıyla aynı şey mi?" dedi. Olmert, "İsrail bir demokrasidir. Bizim kendimiz için en büyük arzumuz, terör tehdidi olmadan yaşamaktır; ancak asla hiçbir ulusu yok etme tehdidinde bulunmuyoruz. İran ise açık şekilde, kamuoyu önünde İsrail'i haritadan silme tehdidinde bulunmuştur." diye konuştu. Bu açıklamalar, "nükleer belirsizlik politikasından sapma" şeklinde yorumlanırken, Olmert'in sözcüsü, "Başbakan, İsrail'in nükleer silaha sahip olduğunu ya da sahip olmak istediğini kastetmedi." savunmasını yaptı. Ancak İsrail'de hem sağ hem de sol kanattan bazı siyasetçiler, Olmert'in açıklamasını "kabul edilemez" olarak niteleyerek Başbakan'ın ülkenin çıkarlarını tehlikeye attığını öne sürdü. İsrail Altyapı Bakanı Binyamin Ben Eliezer, Olmert'e 'susma' tavsiyesinde bulunarak, "Bu olay hakkında konuşmaya devam etmek isteyenlere, İsrail'in güvenliği ve Tanrı adına susmalarını tavsiye ediyorum. Ben çelişkiden yanayım." dedi. Sağcı Likud Partisi üyesi ve eski Dışişleri Bakanı Silvan Şalom ise nükleer silah geliştirmeyi hedeflemekle suçlanan İran'a karşı diplomatik girişimlerin yürütüldüğü bir dönemde yapılan bu açıklamanın, İsrail'e büyük zarar vereceğini söyledi. Sol kanattaki Meretz Partisi üyesi Yossi Beilin de Olmert'in "şaşırtıcı açıklamasıyla" sorumsuzluk gösterdiğini kaydetti. Uzmanlar, İsrail Başbakanı Olmert'in açıklamalarının, bir 'dil sürçmesi' olabileceği gibi, İran nükleer krizini çözmeye çalışan Batı'ya, "İran'a çözüm bulmazsanız, biz buluruz" şeklinde bir uyarı gönderme maksadıyla da yapılmış olabileceğini belirtiyor. 1960'lardan bu yana nükleer faaliyetlerde bulunan İsrail'in, 200 kadar nükleer savaş başlığına sahip olduğu tahmin ediliyor. Ancak İsrail, şimdiye kadar bunu ne reddetti ne de kabul etti. İsrail, nükleer güç olduğunu deklare etmeyerek, anayasaya göre kitle imha silahlarına sahip ülkelere finansal yardım yapılması yasak olan Washington'dan bu şekilde her yıl 2 milyar dolardan fazla nakdî yardım alıyor. Kıbrıs’ında, Irak’ın da asıl sorumlusu İsrail! Irak Çalışma Grubu’nun amacı Irak ve Filistin’i değil ABD’yi kurtarmaktır. Büyük Ortadoğu Projesi (BOP) palavrası ile bazıları ile dalga geçen ABD, Irak’taki yenilgisinden ‘onurlu’ çıkışın çarelerini arıyor. Rapor, “İsrail’in 39 yıldır işgal altında tuttuğu Filistin, Suriye ve Lübnan topraklarından hemen çekilmesi, Filistin devletinin kurulması ve 1948’de ülkelerinden atılan Filistinlilerin geri dönmesi gerektiği’’nden söz ediyor ve ‘Filistin sorunu çözülmeden bölgede hiçbir sorun çözülmez’ diyordu. İşte İsrail’i ve Washington’daki Yahudi lobilerini kızdıran şey buydu. Son Rapor’u hazırlayan Baker, 1991’de Baba Bush’un Dışişleri Bakanı’ydı. O sırada başta Suriye ve Mısır olmak üzere bazı Arap ülkeleri Amerikan’ın Kuveyt’i kurtarma savaşına katılmıyordu. Baker bu ülkelerin liderlerine yazılı bir taahhüt vererek ‘’Savaştan hemen sonra Filistin sorununu çözeceğiz” demişti. 1991’den bu güne kadar 15 yıl geçti, Afganistan ve Irak işgal edildi, Lübnan karıştırıldı ve İsrail 173 11.12.2006 / Ebubekir Sifil 296 hem Lübnan hem Filistin’de sürekli öldürdü ve yıktı. İsrail ne Irak’ta ne de bölgenin diğer bölgelerinde Rapor’un uygulanmasına izin vermeyecektir. İsrail Başbakanı Olmert, Washington öncesinde yarın Vatikan’da Papa ile görüşecek sonra da Papa’nın ülkesi Almanya’ya gidecek. Bölge halklarının ABD’ye karşı düşmanlık ve nefret duygularının temel nedeni İsrail devletini Filistin topraklarında kurdurması ve 60 yıldır süregelen bu devletin saldırganlığına destek vermesidir. Yalan söylemek ABD liderlerinin genetik bir sorunudur!174 Ortadoğu’da 6. şart ABD MİT Müsteşarı, Ortadoğu’daki yeniden yapılanma sürecine ilişkin genel bir perspektif de çiziyor. Büyük Kürdistan’ın kurulması için bazı ABD ve İsrail kaynaklarının Türkiye’yi hizaya getirme çabalarının yoğunlaştığına dikkat çeken Taner, bu hedef için önümüzdeki yedi yılın çok önemli olduğuna işaret ediyor. Türkiye’de ve Kuzey Irak’ta PKK’lı terörist sayılarını ayrıntılı olarak anlatıyor. İşte sohbetin bu bölümünde Müsteşar ilginç bir espri yapıyor. Esprinin adresi, Müslüman ülkeler. Özetle şöyle: ‘İslam’ın şartı beştir. Ama Ortadoğu’da altı diye bakılır. Altıncısı ABD’dir. Bunu kabul etmeyenleri ABD hemen hizaya getirir.’ Bu esprinin iki hassas ayarı var. Birincisi din, diğeri ABD. Bu nedenle Taner, bu bölümün dışarıda anlatılmaması için ricacı oluyor. Yazı yayınlandığında MİT’ten tepki gelirse de yadırgamayacağımı ifade etmek isterim. Bu ifadeleri, sohbetin dışındaki kaynaklarla da görüşerek teyit ettiğim için yazmakta beis görmüyorum.175 SOMALİ KAN KUSUYOR, BÜTÜN DÜNYA SUSUYOR ABD, Somali’yi Irak yapmaya hazırlanıyor ABD’nin soğuk savaş sonrasında tüm işgal girişimleri için kullandığı El-Kaide bahanesi bu kez de mazlum Afrikalılar için kullanılıyor. Ortadoğu’daki kıskacı daha da daraltmak ve bölgede yükselen İslami dalganın etkisini kırabilmek amacıyla geniş çaplı bir işgal hareketine hazırlanan ABD, kendisiyle işbirliği yapmayan diğer Afrika ülkelerini de tehdit ediyor. BM ve AB’nin desteğini arkasına alan ABD, Afrika işgali startını verdi. Bahane aynı Somali’de özellikle son yıllarda yükselen İslami dalga dolayısıyla endişe kapılan ABD, Afrika işlerinden sorumlu ABD Dışişleri Bakan Yardımcısı Jendayi Frazer’i Kenya Somali ve Etiyopya’yı kapsayan bir tura çıkardı. ABD Dışişleri Sözcüsü Sean McCormack, “el-kaide dâhil aşırlık yanlısı örgütlerle bağlantısı olan Somali’deki İslamcı harekete mensup herhangi bir liderin Somali’den kaçması bizi endişelendiriyor. Somali’nin ve Afrika boynuzu’nun kıyılarında varlık göstererek bu kişilerin deniz yoluyla kaçmasını önlemeye çalışıyoruz” diyerek, Somali kıyılarındaki ABD donanmasının takviye edileceği sinyallerini verdi. ABD’li sözcü hem El-Kaide’ye darbe vurmak, hem de Sudan, Darfur, Etiyopya, Eritre ve Orta Afrika Cumhuriyeti’nde sorunların aşılmasını kolaylaştıracak stratejik bir kazanım elde etmek istedikleri” yalanını dile getirdi. Ülkemizi savunacağız Öte yandan, Somali’deki İslami direnişin komutanlarından Şeyh Hasan Yakup ise, “savaşın bitmediğini” belirterek taktik değişikliğine gittiklerini açıkladı. Yakub, uydu telefonu kanalıyla yaptığı açıklamada, “Size söylüyorum, savaş bitmedi, savaş taktiği değişti, yıpratma operasyonları ve bombalı saldırılar düzenleyeceğiz” dedi. Güneyde Kenya sınırında yer alan Lowor Juba’da bulunduğunu ifade eden Yakub, Somali hükümetiyle görüşmek niyetinde olmadıklarını ve hiçbir zaman Somali’yi terk etmeyeceklerini belirterek, hala “binlerce savaşçı” ve 150 silahlı araca sahip olduklarını söyledi. Ortadoğu’da amacına ulaşamayanlar şimdi de Somali’yi ateşe sürüklüyor 174 12.12.2006 / Hüsnü Mahalli / Akşam 175 12.12.2006 / Şamil Tayyar / Star 297 İşgalci Etiyopya ordusunun desteklediği Somali geçici hükümeti, İslami Mahkemeler Birliği güçlerinin ‘kan akmasın’ diye terk ettiği başkent Mogadişu'ya girdi. Somali'de ABD güdümlü Etiyopya ordusunun desteklediği geçici hükümet birlikleriyle mücadele eden İslami Mahkemeler Birliği direnişçileri başkent Mogadişu'yu terk etti. Hareketin liderlerinden Şeyh Şerif Ahmed, El Cezire televizyonuna yaptığı açıklamada, "Tüm lider ve çalışanlar olarak başkentten çekildik" dedi. “Kan akmasın diye geri çekildik” İslami Mahkemeler Birliği liderlerinden Şerif Ahmed, tüm güçlerinin bir arada bulunduğunu belirterek, geri çekilmenin taktiksel amaçlı olduğunu belirtti. Ahmed, başkentte kan dökülmesini istemediklerini vurguladı. İşgalci Etiyopya ordusunun desteklediği Somali geçici hükümeti, İslami Mahkemeler Birliği güçlerinin terk ettiği başkent Mogadişu'ya girdi. Görgü tanıkları Etiyopya Ordusu'na ait askerî araçlarla kente giren birliklerin devlet başkanlığı sarayıyla kilit öneme sahip binaları işgal etmeye başladığını bildirdi. Geçici hükümet, birliklerin Mogadişu'ya girmesinin ardından ülke genelinde olağanüstü hal ilan etti. İslami Mahkemeler Birliği'ne bağlı güçler ise liman kenti Kismayo'ya çekildi. Görgü tanıkları, Mahkemeler Birliği güçlerinin konvoylar halinde liman kenti Kisamyo'ya doğru hareket ettiğini bildirdi. Bununla birlikte Mogadişu'daki kabilelere bağlı asker, başkenti terk etmedi. Birleşmiş Milletler, 15 yıldır istikrarsızlık içinde bulunan Somali'de iki yıl önce geçici bir hükümet kurmuştu. Bu hükümet, kabileler arası düşmanlığı sona erdirememiş ve ülkede hakimiyeti sağlayamamıştı. Başkent Mogadişu'yu kontrol eden İslami Mahkemeler Birliği, daha sonra ülkenin büyük kısmını kontrol altına almıştı. Somali hükümeti ve Etiyopya ABD güdümlü hareket ediyor 2004 yılında BM tarafından kurulan Somali geçici hükümetinin başına geçen Abdullahi Yusuf, Etiyopya'nın önemli bir müttefikiydi. Etiyopya'dan bağımsızlığını kazanan Eritre'nin ise, İslami Mahkemeleri Birliği'ne destek vermek amacıyla kendi askerlerini ülkeye sevk ettiği öne sürülüyor. Bu iddialara göre, Somali'de Etiyopya'nın sekiz bin, Eritre'nin ise iki bin askeri var. Somali'nin güneyi ile Etiyopya arasında resmi bir uluslararası sınır değil, idari bir hat bulunuyor. Sınırın iki tarafındaki aşiretler arasında yakın bağlar var. Etiyopya'nın çarpışmalara müdahalesi krizin bölgesel bir savaşa dönüşmesi kaygılarını artırıyor. Abizaid şimdi de Somali’deki savaşı başlatıyor! ABD'nin Irak ordularını komuta eden General John Abizaid, Etiyopya'ya gitti. Birkaç gün sonra Etiyopya ordusu ABD ile birlikte saldırıya geçti. Ne ilginç değil mi? Somali'deki savaşla Lübnan ve Irak krizleri birbirine o kadar bağlı ki. Orta Asya ve Ortadoğu'dan sonra üçüncü cephe açıldı. Afganistan, Irak, Lübnan ve Filistin'den sonra beşinci iş savaş, en az Yemen kadar en az Basra Körfezi kadar, en az Doğu Akdeniz kadar önemli olan bir başka coğrafya'da, Doğu Afrika'da, Afrika Boynuzu olarak nitelenen Somali'de başlatıldı. 11 Eylül'den hemen sonra Cibuti'yi askeri üsse dönüştüren, Kızıldeniz'i abluka altına alan ABD, yine İslamcılar, yine terör, yine El Kaide argümanını önümüze sürerek bir ülkeyi daha işgal ediyor. Ama bu sefer doğrudan değil. Somali'nin sınır komşusu Etiyopya askerleriyle. ABD tarafından eğitilen, silahlandırılan, finanse edilen Etiyopya askerleri birkaç gündür Somali topraklarını işgal ediyor, havadan bombalıyor, ABD donanması da denizden abluka altına alıyor. Somali bizi ne kadar ilgilendiriyor? Afganistan kadar mı? Irak kadar mı? Lübnan kadar mı? İnanın hepsi kadar ilgilendiriyor. Somali'deki savaşla Lübnan ve Irak krizleri birbirine o kadar bağlı ki. Fakir ve iç savaşlarla harap olmuş bir ülke Somali. Ama bu yönü kimseyi ilgilendirmiyor. Yine enerji, yine enerji! 1993'teki iç savaş ve ABD müdahalesinden sonra bu yaz çatışmalar yeniden şiddetlendi. İslamcı gruplar, savaş ağaları ve terör örgütlerine rağmen ülkenin büyük bölümünü ele geçirdi. Haziran'daki çatışmalar sırasında ABD, İslamcı gruplara karşı terör gruplarına açıkça finans ve silah desteği verdi ve örtülü operasyonlarla bu çatışmada yerini aldı. Ama başarılı olamadı. İslamcılar Mogadişu'yu ele geçirdi… 298 Daha önce İslamcılara karşıt grupları destekleyen ABD, şimdi kendi eğittiği, finanse edip silahlandırdığı 15 bin kişilik Etiyopya ordusuyla Somali'yi işgal ediyor. Peki nedir bu savaşın gerekçesi? ABD, 1993 yılında Somali'ye binlerce askerin katıldığı kanlı bir operasyon yaptı. Ama korkunç bir facia yaşadı. Tam anlamıyla fiyaskoydu. Bu operasyon için "Black Hawk Down" adında bir film bile çevrildi. Amaç, her zamanki gibi, insani bir müdahaleydi! Oysa beş ABD firması Somali topraklarının üçte ikisini petrol ve doğalgaz sondajları için neredeyse kapatmıştı. Operasyon, bu şirketlerin çıkarlarını güvence altına almak için yapıldı. Plan başarısız oldu ama şirketlerin çıkarları hala tehlikedeydi… Somali, tıpkı Yemen gibi, enerji güvenliği için kritik bir ülke. Başkalarının kontrolüne geçerse ABD'nin Afrika-Ortadoğu bağlantısı çökecek. 11 Eylül'den bu yana Afrika Boynuzu'nu askeri muhasara altına alan ABD ve müttefikleri, El Kaide ve terörle mücadele adı altında Kızıldeniz'i adeta işgal etti. ABD'nin Afganistan'ı işgal gerekçesi neyse, Yemen'i kontrol altında tutma gerekçesi neyse, Somali'yi kontrol etme gerekçesi de o.. Savaş bütün Doğu Afrika'ya yayılabilir. Kızıldeniz'i kontrol etmek için bütün bölge ateşe atılabilir. ABD'nin Irak ordularını komuta eden General John Abizaid, bu ay Etiyopya'daydı. Birkaç gün sonra Etiyopya ordusu ABD ile birlikte saldırıya geçti. Ne ilginç değil mi? Tam da Çin Devlet Başkanı Hu Jintao'nun Kenya, Sudan ve Etiyopya'ya gidip enerji anlaşmaları yapmasından sonra. Yeni bir Afganistan, yeni bir Irak, yeni bir Lübnan'ımız oldu. Devlerin savaşı ile kana bulanan beşinci Müslüman ülke olan Somali, size uzak olabilir ama ABD ve Çin'e çok yakın…” diyen İ. Karagül, keşke Amerikancı patronlarına da bunları anlatsa… Somali’de kan akıyor, dünya seyrediyor! ABD desteğindeki işgalci Etiyopya ordusu, Kenya sınır noktasında direnişçilere karşı bombalı saldırı gerçekleştirdi. Somali’de işgalci askeri kampına düzenlenen saldırıdaysa 2 Etiyopyalı asker öldürüldü. Kenya sınırında Somalili Müslümanlara karşı helikopterle saldırı düzenleyen ABD destekli işgalci Etiyopya Hava Kuvvetleri'nin Kenya sınır kontrol noktasını vurduğu, olayın ardından Kenya savaş uçaklarının acil olarak bölgeye gönderildiği bildirildi. İsminin açıklanmasını istemeyen Kenyalı üst düzey bir polis yetkilisinin verdiği bilgiye göre, Etiyopya Hava Kuvvetleri'ne ait helikopterlerden Somalili İslami güçlere karşı açılan ateş, Kenya sınır kontrol noktasını vurdu. Polis yetkilisi, Kenya sınırına yaklaşık 3 kilometre uzaklıktaki Somali'nin Dhobley Kasabası'nda İslami güçleri hedef alan 4 Etiyopya helikopterinden atılan bombaların, Kenya'nın Har Har sınır kontrol noktasına isabet ettiğini ifade etti. Şeriat Mahkemeleri Konseyi: Dünya öldüğümüzü düşünüyorsa, yanılıyor! Öte yandan, Somali Şeriat Mahkemeleri Konseyi (ŞMK) direnişçileri, hükümetin af teklifini reddetti. Somali Başbakanı Ali Muhammed Gedi, silahlarını bırakarak teslim olan direnişçilere önceki gün af teklif etmişti. ŞMK sözcüsü Abdirahim Ali Mudey, hükümetin teslim olan çağrısını reddettiklerini belirterek, "Eğer dünya bizim öldüğümüzü düşünüyorsa, yaşadığımızı bilmeli. Küllerin arasından doğacağız" diye konuştu. İşgal aylar sürebilir Öte yandan, Müslüman direnişçilerin başkent Mogadişu ve Kismayu kentlerinden çıkarılması için Somali ordusuna yardım eden işgalci Etiyopya askerlerinin bu ülkede aylarca kalabileceği bildirildi. Etiyopya Başbakanı Meles Zenawi, durum yatışana kadar (!) Somali'de kalacaklarını, birkaç hafta içinde de askerlerin çekileceğini belirtti. Somali Başbakanı Ali Muhammed Gedi ise, Etiyopya askerlerinin Somali'de direnişi kırdıktan ve ortamı yatıştırdıktan sonra ayrılacaklarını kaydederek, "bu haftalar ya da aylar sürer, daha fazla değil" dedi. Etiyopya ağır bedel ödeyecek İslamcı Somali hükümetine ABD desteğiyle savaş açan Etiyopya, direnişle karşılaşacak. Etiyopyalı Müslümanlar da iç gerginlik yaratabilir. Somali şu an ABD'nin ve Avrupa ülkelerinin desteğini alan Etiyopya'nın saldırısına sahne oluyor. Çoğu Afrika ve Arap ülkesi de, topraklarını, egemenliklerini ve toprak bütünlüklerini savunan binlerce Somalilinin şehit olacağı bu gelişmelere karşı izleyici konumda duruyor. Etiyopya Başbakanı Meles Zenavi dün 'tavuskuşu gibi kabararak' Birleşik İslam Mahkemeleri (BİM) 299 güçlerine karşı zafer elde ettiklerini açıkladı. Fakat önümüzdeki günlerde bu zaferin maliyetli olduğu ortaya çıkabilir. Çünkü en modern Amerikan silahlarına ve uçaklarına sahip Etiyopya gibi güçler, isyancıların mevzilerini bombalayabilir ve onların ağır kayıplar vermesine yol açabilir ancak zafer elde etmeleri mümkün değildir. Eritre bunun en iyi örneğidir. Zira büyük Etiyopya yöneticileri defalarca Eritreli isyancılara karşı zafer elde ettiklerini ilan etmişti. Etiyopya işgalinin nihai sonucu yenilgi ve Eritre zaferinden başka ne oldu ki? BİM, savaş ağaları ve milis liderlerinin derinleştirdiği kanlı karmaşaya nokta koymak ve bu yoksul ülkeye istikrar ve birlik getirmek isteyen, bu onurlu yürüyüşünde de Somalililerin ezici çoğunluğunun desteğini alan temiz inançlı bir gruptur. BİM, yol kesicilerin ve çetelerin kovulması, çoğu Somali kentinin çete hegemonyasından ve suçlarından kurtarılması, temiz ve adil bir vatansever İslami rejim sayesinde ülkenin yeniden birleştirilmesi imkânı sağladı. Somali'nin bütünlüğünü parçalayan, hükümetini deviren, istikrarını bozan ve halkını aç bırakan ABD, BİM'in bu başarısından hoşnut olmadı. Washington, Zenavi'yi İslamcılarla savaşmaya ikna ederek BİM hükümetinin düşürülmesi ve karmaşa, milis ve savaş ağalarının Somali'de kalması için harekete geçti. Etiyopya Somali'nin iç güvenliğine ve toprak bütünlüğüne müdahale etmenin bedelini çok ağır ödeyecek. Aynı şey bu müdahaleyi destekleyen ABD için de söylenebilir. Zira Somali içerideki ve dışarıdaki İslami örgütlerin savaş alanına dönecektir, ancak bu kez halk desteğiyle. Tıpkı Irak ve Afgan halklarının 'hileli' demokrasilerle kendisini dayatmak isteyen ABD ve kurduğu hükümetlere karşı ayaklandığı gibi, Somali halkı da ayaklanacak, Etiyopya ve ABD'nin Mogadişu'ya silah gücüyle getireceği hükümeti asla kabul etmeyecektir. Orta Asya ve Ortadoğu’dan sonra işgalci ABD üçüncü cephesi: Doğu Afrika Etiyopya ve Somali oluyor Önce Afganistan, Irak, Filistin, Lübnan... Şimdi de fakirlik ve iç savaşlarla mahvolmuş Somali. Emperyalistler bu sefer komşu Etiyopya’yı kullanarak Somali’ye saldırdı. Somali Başbakanı Muhammed Gedi, başkent Mogadişu'nun masum sivillerin kanı akmasın diye Şeriat Mahkemeleri Konseyi direnişçilerince terk edilmesinin ardından kukla parlamentonun ülkede sıkıyönetim ilan edeceğini söyledi. Mogadişu'nun 40 kilometre güneybatısında doğduğu köy Mundul Sharey'de gazetecilere açıklama yapan Gedi, parlamentonun dünkü toplantısında 3 aylık bir dönem için ülkede sıkıyönetim ilan edeceğini ifade etti. Somali'de hükümetin kontrolü sürdürmesi için böyle bir karara ihtiyaç duyulduğunu bildiren Gedi, Somali'nin istikrardan uzak ve kaos içinde olduğunu bildiğini belirtti. ''Bu ülke anarşi deneyimi geçirdi'' diyen Gedi, güvenliği sağlamak için Somali'de güçlü bir ele ihtiyaçları olduğunu kaydetti. Savaş uçakları Kismayo’da Somali'nin başkenti Mogadişu'dan çekilen direnişçilerin son kalesi olan liman kenti Kismayo üzerinde iki işgalci Etiyopya savaş uçağının uçtuğu bildirildi. Müslüman direnişçilerin bir komutanı ve görgü tanıkları, uçuşların direnişçilerin lideri Şeyh Hasan Dahir Aveys'in Kismayo'ya ulaşmasıyla aynı zamana denk geldiğini belirtti. Komutan telefonda yaptığı açıklamada, Kismayo'nun kuzey bölgesi olan Kamsuuma'dan geçtikleri sırada iki Etiyopya askeri uçağını gördüğünü ifade ederken, bir yardım görevlisi de iki Mig uçağının kent üzerinde uçtuğunu, bu uçakların keşif uçuşu yaptığını düşündüğünü kaydetti. Dahir Aveys ile birlikte Kismayo'ya ulaştıklarını belirten komutan, savaş stratejileri hakkında fazla bir şey söylemek istemediğini, ancak direnişçilerin yakında gerçek savaşa başlayacağını, bunun gerilla savaşı olacağını" söyledi. Askerler eski ABD Büyükelçiliğini işgal etti Somali geçici hükümet birlikleri ve işgalci Etiyopya birliklerinin, Mogadişu'da eski ABD Büyükelçiliği binası ve arazisini kontrol altına aldığı bildirildi. Bir görgü tanığı, "Etiyopya birlikleri ve hükümet askerleri eski ABD büyükelçiliğine yerleştiler. 30'dan fazla Rus yapımı askeri kamyon görüyorum" dedi. Eski ABD Büyükelçiliğinin dışında yüzlerce Mogadişu sakininin toplandığı da belirtildi. Geçici hükümet ve Etiyopya askerleri önceki gün Mogadişu'ya girmişti. 300 Eski ABD Büyükelçiliği binaları ve arazisi, BM'nin onayı ile ABD liderliğinde 1993'de başlayan uluslararası Somali katliamında da komutanlık karargahı olarak kullanılmıştı. Amerika Etiyopya’ya geldi, sonra saldırı başladı Amerika, 1993 yılında Müslümanlara karşı terör gruplarını açıkça para ve silah yardımı yapıyordu ve gizli operasyonlarla da çatışmalarda yer alıyordu. Ülkenin enerji kaynaklarını sömürmek için yıllardır gizli emellerini gerçekleştirmeye çalışan emperyalistler bunda başarılı olamadı. Mogadişu Müslümanların elinde kaldı. Irak işgalini yöneten ABD ordu komutanı General John Abizaid’in bu ay Etiyopya’ya yaptığı ziyaretin ardından Etiyopya ordusu işgalci ABD ve Somali kukla hükümeti ile birlikte ülkeye saldırdı. Emperyalistler, Somali’yi vurması için Etiyopya ordusuna yardım ediyor Somali işgalinin, ABD’nin planı olduğunu herkes biliyor Etiyopya’ya istihbarat konusunda yardım eden işgalci ABD, işgalci Etiyopya birlikleri desteğindeki hükümet güçlerine, direnişçilere karşı yapılan savaşta yardım etmek amacıyla donanma kuvvetleri Somali açıklarına konuşlandırdı. Somali'ye müdahale eden işgalci Etiyopya kuvvetlerine ABD istihbaratının yardım ettiği belirtildi. Somali'nin büyük bir kesimini kontrol eden Müslümanlara karşı savaşan Somali kukla hükümeti kuvvetlerine destek amacıyla Somali'ye giren Etiyopya işgal kuvvetlerine ABD istihbaratının yardım ettiği bildirildi. Kenya'da üst seviye bir yetkili, Etiyopya ve Somali hükümet kuvvetleri karşısında taktiksel olarak geri çekilen direnişçilerin liderlerine yönelik saldırı düzenleyen Etiyopya helikopterlerine hedefe tam vurmaları için ABD istihbaratının yardım ettiğini söyledi. İstihbarat kaynaklarına dayanarak konuşan yetkili, 4 Etiyopya savaş helikopterinin Kenya sınırına yakın yol dışında arazide hareket eden 3 aracı vurduğunu ve araçların içinde Şeriat Mahkemeleri kuvvet liderlerinin bulunduğunun tahmin edildiğini belirtti. Saldırıya uğrayan araçların Somali toprakları içinde bulunduğu fakat helikopterlerin saldırısında birkaç bombanın Kenya'nın 3 kilometre kadar içlerine düştüğü belirtildi. ABD de işgale fiilen katıldı ABD Dışişleri Bakanlığı, Somali'de işgalci Etiyopya birlikleri desteğindeki hükümet güçlerine, direnişçilere karşı yapılan savaşta yardım etmek amacıyla donanma kuvvetlerinin, Somali açıklarına konuşlandırıldığını açıkladı. Bakanlık sözcüsü Sean McCormack, direnişçilerin Somali'den deniz yoluyla hareket etmelerini engellemek istediklerini, bu yüzden de Somali açıklarına donanma kuvvetlerinin konuşlandırıldığını söyledi. Sözcü, bu bölgeye konuşlandırılan donanma güçleri hakkında ayrıntı vermeyi reddetti. İşgalci ABD'nin Afrika kıtasındaki tek askeri üssü, Somali'nin kuzeyindeki Cibuti'de bulunuyor. ABD'nin ayrıca Hint Okyanusu'ndaki Diego Garcia adasında önemli bir üsse sahip olduğu biliniyor. Öte yandan, Dışişleri Bakanlığı’nın Afrika işlerinden sorumlu yetkilisi Jendayi Frazer'in, Etiyopya Başbakanı Meles Zenawi ve Uganda Devlet Başkanı Yoweri Museveni ile temaslarda bulunmak üzere Addis Abeba'da bulunduğu belirtildi. Frazer'in bölgede başka ülkelerin yetkilileriyle de görüşmeler yapması bekleniyor. “Direnişçiler hâlâ Mogadişu’da” Başkent Mogadişu'da hâlâ 3500 kadar direnişçinin bulunduğu bildirildi. İçişleri Bakanı Hüseyin Aidid, yaptığı basın toplantısında, ''Mogadişu'da ve çevresinde hâlâ 3500 direnişçi var,' dedi. Aidid, Somali'de 12 bin ila 15 bin Etiyopya askeri bulunduğunu, barış gücü askerleri geldiğinde Etiyopyalıların ülkeden ayrılacağını söyledi. YALAN PROPAGANDA AMERİKA’YI VE AMİGOLARINI KURTARACAK MI? ABD yaralı sırtlan gibi saldırıyor! Ortadoğu petrolünü kontrol etmek isteyen ama Irak'ta batağa saplanan ABD, yaralı bir hayvan gibi 301 saldırganlaşıyor. Bush, petrole hâkim olan Şiilerle ittifak kurmasından endişelendiği İran'ı bu yüzden kışkırtıyor. Ortadoğu'da ABD'nin temel taleplerine direnen sadece iki ülke var: İran ve Suriye. Bu yüzden ikisi de düşman sayılıyor, ama İran daha önemli. Soğuk Savaş'taki gibi, en büyük düşmanın nüfuzundaki artış şiddet kullanımını meşrulaştıracak bir gerekçe gibi sunuluyor. Şaşırtıcı olmayan bir biçimde, Bush Irak'a ek asker gönderirken, sanki ABD işgali yokmuş gibi İran'ın Irak'ın iç işlerine karıştığına dair hikâyeler anlatılıyor… Petrolü bir kez gemilere yüklediğinizde, gidecek bir yer bulur elbet. Kontrol, bir küresel hâkimiyet aracı olarak görülüyor. İran'ın 'hilal'deki nüfuzu da ABD kontrolüne meydan okur nitelikte. Coğrafyanın cilvesine bakın ki, dünyanın ana petrol yataklarının çoğunluğu Ortadoğu'da Şiilerin yaşadığı bölgelerde: Güney Irak, Suudi Arabistan'la İran'ın kesişme noktası. Buralarda bazı büyük doğalgaz kaynakları da var. Washington'ın en kötü kâbusu, dünya petrolünün çoğunu kontrol eden ve ABD'den bağımsız olan gevşek bir Şii ittifakı. Geçen yaz İsrail Lübnan'ı beşinci defa işgal etti. Bu işgalde de, ABD desteği kritikti, bahaneler asılsızdı ve sonuçlar Lübnanlılar açısından yine ağırdı. Gerekçeler arasında, Hizbullah roketlerinin İran'a yönelik bir ABD-İsrail saldırısında caydırıcı olabileceği de vardı… Öte yandan Bush yönetimi, yaralı bir yırtıcı hayvanın tehlikeli ve ne yapacağı kestirilemez hale gelmesi gibi, daha tehlikeli maceralara girişebilir. ABD Irak'ta tahayyül edilemez bir felaket yarattı. Güvenilir bir kukla devlet kuramadı ve çekilmesi, kaynakların kontrolünü riske atması anlamına gelecek. Bu arada ABD muhtemelen İran'ı içeriden istikrarsızlaştırmak yönünde de faaliyet yürütüyor. İran'ın etnik yapısı karmaşık; ayrılıkçı eğilimler var ve ABD bunları ateşleme peşinde olabilir. ABD, diğer Batı ülkelerinin de desteğiyle, İran'ı ekonomik kuşatmaya almaya, liderlerini başarısızlığa sevk edip halkın hoşnutsuzluğunu artırmaya çalışıyor. Bu arada İran liderliğini şeytanlaştırmak da gerekiyor haliyle. Batı basınında İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecad'ın herhangi bir çılgınca sözü yalan-yanlış çevrilip manşetlere taşınıyor… İran'ın nükleer caydırıcılık arayışını Irak işgali tetikledi. Hedef savunmasız oldukça ABD'nin istediği gibi saldırdığı mesajıydı bu. Bugün İran, Afganistan, Türkiye, Irak ve Körfez'deki ABD güçleriyle çevrili ve nükleer güç sahibi Pakistan ve İsrail'e yakın. 2003'te İran nükleer faaliyetler ve İsrail-Filistin ilişkileri dahil, çetrefilli meselelerde müzakere önerdi. ABD'nin verdiği karşılıksa, öneriyi götüren İsviçreli diplomatın yüzüne kapıyı kapatmak oldu…176 Yalansavarlar işe yaramıyor Artık AB işi bitti. 15 Aralık günü AB zirvesinin aldığı kararlardan sonra Abdullah Gül’ün “en az dört başlıkta müzakerelere başlanılacağı” beklentisine karşı AB tarafı adeta tokat vurur gibi kararlar aldı. “Dört başlık yerine sadece bir başlıkta müzakerelere, belki başlanabileceğine” dair Ankara’ya mektup yazdı. O başlıkta bile başlanacağının garantisi yok. IMF politikaları çöktü. IMF yoluyla Türkiye’nin kurtulacağına dair yürütülen yalan kampanyasının yerini muhtemel finans kriziyle ilgili ciddi korkular ve kuşkular aldı. Piyasalar tam manasıyla diken üstünde. Amerika’yı güzel göstermek için yürütülen basın ve televizyon kampanyalarının ne kadar yanlış olduğu; Amerikan askerlerinin haydut sürüleri gibi davrandığı; hareket eden her hedefe ateş açtığı; önlerine gelen kadınlara tecavüz ettiği gün gibi ortada. ABD’nin ne Irak’ta ne de Afganistan’da başarılı olabileceğine dair hiçbir ihtimal kalmadı. Yani Amerika yenildi Amerika’nın yenilmezliği konusunda anlatılanların hükmü kalmadı. İsrail’in yenilmezliği efsanelerini Hizbullah yaz içinde yırtıp çöp sepetine attı. İşte bu sebeplerden dolayı bizim basın ve televizyonlar malzeme sıkıntısı çekiyor. Acaba şimdilerde bile bile yalan haber yazmaktan dolayı bunlar hakkında tüketici hakları çerçevesinde dava açabilir miyiz? Bunları düşünmenin zamanıdır... Ama görünen o ki, mızrak çuvala sığmıyor. Yalanlar Brüksel’den, Irak’tan, Afganistan’dan ve IMF merkezinden geri dönüyor. Kusura bakmayın ey kiralık şakşakçılar, bunlar bitti; varsa 176 14.3.2007 / Noam Chomsky / Radikal 302 dağarcığınızdaki yeni yalanlarınızı görelim... Biz yalansavarlar olarak cephede bekliyoruz... 177 ÖKK’ye karşı psikolojik savaş sürdürülüyor Kuzey Irak’ta, ABD-Türkiye güç mücadelesinde yeni aşama Eski Genelkurmay Harekat Başkanı Korgeneral Köksal Karabay’ın açıklamalarının ardından, ABD’nin psikolojik savaş mekanizması devreye sokuldu. Hürriyet’in yayınlarında hedef tek: Irak’ın kuzeyinde ABD ile gizli güç mücadelesi içinde olan Türk Ordusunu yıpratmak. Hedefte mücadelenin merkezindeki ÖKK(Özel Kuvvetler Komutanlığı) var. Eski Genelkurmay Harekat Başkanı Korgeneral Köksal Karabay’ın 4 Temmuz 2003’te Amerikalı askerlerin 11 askerimizin başına çuval geçirmesi olayıyla ilgili televizyondaki açıklamaları tesadüf değil. Açıklamalar ve arkasından devam eden yayınlar Irak’ın kuzeyinde Türkiye ile ABD arasında son dönemde yoğunlaşan güç mücadelesinin bir yansımasıdır. Genelkurmay’ın bilgisi dahilinde açıklama Korg. Karabay, 17 Aralık’ta Habertürk’te çuval olayıyla ilgili açıklamalarını Genelkurmay’ın bilgisi dahilinde yapmıştır. Amaç, Korg. Karabay üzerinden yürütülen Türk Silahlı Kuvvetleri’ni yıpratma faaliyetini boşa çıkarmaktı. Ancak karşı taraf atağa geçti ve Hürriyet gazetesi üzerinden yıpratma kampanyası yoğunlaştırıldı. Korg. Karabay: “Ateş etmeyin” emri verdiğim uydurma! Türk Ordusu’na karşı olayın gerçekleştiği andan itibaren zaman zaman yükselen bir yıpratma kampanyası sürdürülüyor. Bu kampanya çerçevesinde yapılan yayınlarda, olayın birinci derece sorumlusunun Korg. Karabay olduğu iddia ediliyor. Korg. Karabay’ın askerlere “ateş etmeyin” emri verdiği, bu nedenle askerlerimize bu aşağılayıcı muamelenin yapılmasına neden olduğu iddiası 3 yıldır her yerde yayınlanıyor. Korg Karabay, bu iddianın doğru olmadığını ve sorumluluğun bölgedeki Tim Komutanı Binbaşı’ya ait olduğunu savundu. Korg. Karabay, olaydan bir saat sonra Özel Kuvvetler Komutanı Tümgeneral Sadık Ercan’ın kendisine bilgi vermesiyle haberdar olduğunu, durumu Genelkurmay’a bildirdiğini söylüyor!. ABD komutanı sahtekarlık yapıyor Korg. Karabay’ın açıklamalarının ardından Hürriyet gazetesi 19 Aralık günlü nüshasında, baskını gerçekleştirdiği iddia edilen Amerikalı Tim Komutanı’yla yaptığı görüşmeyi yayınladı. Tim komutanı, Türk askerlerini gafil avladıklarını, gözcülerini satın aldıklarını, bu nedenle habersiz bir şekilde televizyon izlerken yakalandıklarını iddia etti. Hürriyet’in “Gözcüleri satın alıp, Türkleri avladık” başlığını attığı haberde Amerikalının “TV seyreden Türk askerler tamamen savunmasız avlandılar” sözlerine yer verildi. Amerikalının, “Türk askerlerin silahlarının yanlarında olmadığı” iddiasına da haberde yer verildi. Oysa böyle bir şey mümkün değildir. Çünkü Amerikalıların gözaltına aldığı ÖKK mensupları çok ciddi bir eğitimden geçirilmiş subay ve astsubaylardan ibaretti ve ‘kural olarak silahlarını yanlarından ayırmaları düşünülemezdi. ABD’nin yenilgiyi Türkiye’nin üstüne yıkma çabası Bu tartışmanın yeniden canlanması, ABD’nin Irak’ın kuzeyine çekilme planıyla ilişkilidir. ABD’nin Irak’ın bütünündeki yenilgiyi, yeni bir atakla düzeltme hedefinin, “Irak’ın kuzeyine çekilerek, Kukla Devlet’i tahkim etmek olduğu” bizzat Amerikalı yetkililerin açıklamalarıyla kesinleşmiştir. Ancak Türkiye bunu kabul etmiyor. Bu nedenle Irak’ın kuzeyinde Türkiye ile ABD arasında güç mücadelesi yoğunlaşmış durumda. ABD, 2007 yılı içinde Kukla Devlet’in bir oldubittiyle Kerkük petrollerine sahip olmasını sağlamayı ve Kerkük petrollerini İsrail’e akıtmayı da kafasına koymuş gibidir. İsrail’den BM’ye emir: “İran’ın üyeliğini iptal et” çağrısı İsrail’in Stratejik Tehditlerden Sorumlu Başbakan Yardımcısı Avigdor Lieberman, BM’nin yeni Genel Sekreterine bir mektup göndererek, Ban Ki-Moon’u İran’ın BM üyeliğini kaldırmaya çağırdı, Lieberman, BM’nin yeni Genel Sekreteri Ban Ki-Moon’a gönderdiği mektupta, Ki-Moon’un bir Güney Kore gazetesine 177 28.12.2006 / Hasan Ünal / Milli Gazete 303 verdiği mülakattaki, eski Genel Sekreter Kofi Annan’nın izinden giderek, “Filistin sorununa yoğunlaşacağı” yolundaki sözlerini eleştirdi. Lieberman, Ki-Moon’un İsrail-Filistin sorununun çözümünün, İran sorununun da çözümüne yol açacağı yolundaki açıklamalarının, kendisini endişelendirdiğini belirtti. Lieberman, “İran’ın nükleer silah programına izin verilmesi halinde, tüm dünyanın bunun bedelini ağır ödeyeceğini iddia etti. İsrail Başbakan Yardımcısı, yeni BM Genel Sekreterini, İran’ın BM üyeliğini derhal kaldırmaya, BM Güvenlik Konseyi’nin İran’a daha sert ve yoğun yaptırımlar uygulaması için baskı yapmaya ve İran’ın nükleer silah çabalarını durdurmaya çağırdı. BM Güvenlik Konseyi, ABD ve İsrail’in baskısıyla İran’a karşı yaptırımları genişletti. İran’a karşı şer ittifakı Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, işgalci ABD ve siyonist İsrail’in güdümündeki Batılı devletlerin baskılarıyla, nükleer programı ve uranyum zenginleştirme faaliyetlerini askıya almadığı bahanesiyle İran’a karşı yaptırımları genişletme kararı aldı. BM Güvenlik Konseyi, İran'ın nükleer programı ve uranyum zenginleştirme faaliyetlerini askıya almadığı için bu ülkeye karşı yaptırımlar içeren ikinci bir karar tasarısını oy birliğiyle kabul etti. BM Güvenlik Konseyi'nin iki daimi üyesi İngiltere ve Fransa ile Almanya tarafından sunulan yeni karar tasarısı, Konsey'in 15 üyesinin tümünün oylarını alarak oy birliğiyle kabul edildi. Kararda, İran bir kez daha nükleer faaliyetlerini durdurmaya çağrılıyor ve İran'ın buna uymaması durumunda İran'a yeni yaptırımlar getiriyor. Kararda İran, uranyum zenginleştirme, yeniden işleme, ağır su reaktörleri, nükleer silah sevkıyat sistemlerinin geliştirilmesi gibi faaliyetlerini, Uluslararası Atom Enerji Kurumuyla (UAEK) işbirliği yaparak askıya almaya çağrılıyor. UAEK'in, bu bağlamda İran'ın bu çağrıya uyup uymadığı konusunda 60 gün sonra bir rapor hazırlaması öngörülüyor. İran'a karşı 23 Aralık 2006 tarihinde yaptırımlar içeren 1737 sayılı kararı genişleten bu ikinci karar tasarısında, İran'ın nükleer faaliyetlerine katılan grup, kişi ve firmaların isim listesi genişletiliyor ve bunların mallarının da dondurulacağı belirtiliyor. İranlı yetkililere seyahat sınırlaması! Kararda ayrıca İran'ın diğer ülkelere geleneksel silah satışı yasaklanırken, BM ülkelerinin de İran'a ağır silah sevkiyatı olmaması konusunda çok dikkatli olmaları isteniyor. Bu karar ayrıca İranlı yetkililerin yurt dışı seyahatlerini sınırlandırmayı da amaçlıyor. Bu, işgalci siyonistlerin isteği Siyonist İsrail, BM Güvenlik Konseyi'nin İran'a yeni yaptırımlar öngören karar tasarısını onaylamasını memnuniyetle karşıladığını bildirdi. Hükümet sözcüsü Miri Eisin, İsrail'in iyi yönde (!) atılmış bir adım olan bu oylamadan memnun olduğunu belirtti. Beyaz Saray Ulusal Güvenlik Konseyi sözcüsü Gordon Johndroe de, yaptığı açıklamada, kararla, İran'a güçlü bir mesaj verilmiş olduğunu söyledi. Johndroe, ''oylamayla, İran liderliğine güçlü bir mesaj verildi: ülkenizi ve halkınızı izole etmeyi bırakın, programınızı (uranyum zenginleştirme) bırakın ve masa başına gelin'' diye konuştu. Sözcü, uluslararası toplumun İran'a karşı tek vücut olduğunu ve bu ülkeye, ''alınan önlemlerin gelecekte daha da sertleşebileceği mesajının verilmiş olduğunu'' ifade etti. Katar: Baskı çözüm getirmez Öte yandan, Katar'ın BM Daimi Temsilcisi Büyükelçi Nasır Abdülaziz El-Nasır ise oylamadan önce yaptığı açıklamada, Katar'ın İran'ın barışçıl nükleer programına sahip olmasını desteklediğini belirtti. Katar'ın temsilcisi El-Nasır, İran'a karşı yaptırımlar getirilmesinin uygun olmadığını, bazen yaptırımların sorunları daha da karmaşık hale getirebileceğini söyledi. El-Nasır, İran ile batı arasında bir güven sorununun yaşandığını belirterek yaptırımların bu güven sorununun aşılmasına yardımcı olmayacağını ifade etti. Katar Büyükelçisi, nükleer silahların yayılmasını önleme konusunda tüm ülkelere eşit davranılması, her ülkeye eşit kriterlerin uygulanması gerektiğini de vurguladı. Güvenlik Konseyi ve İran’daki gelişmelerin amacı 24 Aralık 2006 Pazar günü, Güvenlik Konseyi’nden İran aleyhinde bir karar çıkmıştır. Bu karara göre 304 İran’dan uranyum zenginleştirme programlarına son vermesi ve nükleer konularda araştırma programlarını da durdurması istenmiş bulunmaktadır. İran’ın Nükleer çalışmalara devam etmesi durumunda, İran’a karşı yaptırımlar uygulanmasına ittifakla karar verilmiş ve İran’a askeri olmayan nükleer gelişimde kullanılabilecek her türlü malzeme ve malın direkt veya dolaylı satışı yasaklanmıştır. İran’ın Konsey kararlarına uymaması halinde ise 7’nci fasıl ve 41’inci bölümde bulunan tedbirlerin alınacağına ve kullanılacağına karar verilmiştir. Bilinmesi gereken husus, bu bölümün “askeri olmayan tedbirler” kategorisi içinde olduğu hususudur. Sadece Rusya’nın, halihazırda İran’da inşa etmekte olduğu nükleer merkezin tamamlanmasına izin verilmiştir. Bunun yanı sıra, şu anda işlerlikte olan ve bu karardan önce imzalanmış bulunan bütün anlaşmaların geçerliliği de tanınmıştır. Ağustostan bu yana yapılan çalışmalar sonucunda Konsey’de bir işbirliği sağlanmıştır. Etki ve Tepkiler: Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nden böyle bir karar çıkar çıkmaz, İran parlamentosu, ilk defa olarak bu GK kararını tanımamaya ve İran’ın nükleer programlarına devam etmeye ittifakla karar vermiştir. İran’ın Nükleer konulardaki baş müzakerecisi Ali Laricani bu durum karşısında, en geç, o gece yani, Pazar (24 Aralık) gece yarısına kadar İran’ın ana nükleer santralına 3000 adet uranyum zenginleştirici özel ayırım aleti takılarak, harekete geçirileceğini ilan etmiştir. “İran tüm hızıyla uranyum zenginleştirme programına devam edecektir” diyerek, İran’ın kararlılığını da belirtmiştir. İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinejad, GK kararını, “bir kağıt parçası” olarak nitelerken, dışişleri bakanlığı sözcüsü Mohammed Ali Hüseyni, “böyle bir karardan sonra, Viyana’daki Atom Enerjisi Kurumu Ajansı (AEKA) ile işbirliği içinde çalışmanın pek manası kalmadığından bu işbirliğinin azaltılabileceğini” ifade etmiştir. İran dışişlerinin ABD ve Avrupa’dan sorumlu bakan yardımcısı, Said Celili ise oldukça sert bir tepki vererek, AEKA ile yapılan tüm uyumlu çalışmalar ve yapılan tüm teftişlerden sonra barışcıl ve halkın kullanımına yönelik çalışmaların dışında hiçbir şey bulunmamasına rağmen, Güvenlik Konseyi’nin bu kararının “tamamen insafsız, son derece mantıksız, etkisiz ve hukuka aykırı bir karar” olduğunu vurgulamıştır. İran’dan tepkiler tek ses ve tek yumruk olarak yükselmiştir. Yorum ve Gelişimler: ABD, BM konseyi kararını yeterince sert bulmamıştır. Çin, kararın zayıf yaptırımlı ve az etkili bir karar olduğunu beyan etmiştir. Bu kararı hazırlayan İngiltere, Fransa ve Almanya ise, kararın dikkate alınması gereken bir uyarı olduğunu vurgulamışlardır. Kararın alınışından birkaç saat önce ABD Başkanı Bush, Başkan Putin ile görüşerek şu anda Rusya’nın İran’la yapmış olduğu anlaşmanın bu kapsam içine girmediğini ve inşaa etmekte oldukları merkezi bitirebileceklerini ifade etmiş ve böylece Rusya’nın çıkarları koruma altına alındıktan sonra Rusya da karara katılmıştır. Fransa, hızını alamayıp böyle giderse “İran’ın tam bir izolasyona tabi tutulacağını” ifade etmiştir. ABD de önlem babında, 12 İranlının ve 10 firmanın mallarına ve hesaplarına el koymuştur. Tümü ile ortaya çıkan resim gayet garip bir portredir: İran işine devam etmektedir. AEKA ile arasındaki anlaşmaya göre bu İran’ın hakkı ve yetkisidir. Onunla çalışan Rusya ve Çin işlerine devam edecektir. Diğer taraftan Malezya ve Singapur’dan İran’a gerekli malların satılıp satılmadığı kontrol edilecektir. Fransa gürültülü bir şekilde öfkesini belirtip, tehditler yöneltmektedir. İngiltere, sureta barışçı görünüp alttan alta işler yürütmektedir. İsrail’e nükleer teknoloji ve madde veren ve bomba yapmasını sağlayan iki ülke de İngiltere ve Fransa olduğu kesindir. Aralık 12, 2006’da İsrail başbakanı, İsrail’in bir nükleer güç olduğunu ilan etmiş bulunmaktadır. (bir rapora göre 100-200 nükleer başlığa sahiptir) ABD, İran’a gürlemekte, ama Hindistan’a bütün hızı ile her türlü nükleer madde ve makine satmaya 305 devam etmektedir. (Hem de bu ülke AEKA üyesi olmadığı ve teftişe açık olmadığı halde. Aynen İsrail gibi). Bu arada Mısır 20 yıl sonra tekrar nükleer araştırmalar ve uranyum arıtma işlemlerine döneceğini ilan etmiştir. Gözden kaçmaması gereken hususlar: Amerika’da National Academy of Science’ın (Ulusal Bilim Akedemisi) yaptığı bir araştırmaya göre İran’ın Petrol ve Doğalgaz kaynaklarında büyük bir azalma olmakta ve yapılan hesaplara göre 2015 yılında bu durum had safhaya ulaşma eğilimindedir. Bir asırdır büyük üretim yapan ve Batı firmaları tarafından Batının ihtiyaçlarını karşılayan İran, bugün kendi halkına da aynı rahatı sağlamak için indirilmiş fiyatlardan halkına enerji sağlamaktadır. Washington D.C’de bulunan tanınmış John Hopkins Üniversitesi profesörlerinden Roger Stern’in hazırladığı ekonomi raporuna göre, İran her yıl Petrol kaynaklı gelirinden en az % 10-12 arasında bir kayıp yaşamaktadır. Dolayısıyla 5 yıl içinde geliri yarı yarıya azalmış olacaktır. Bir bakıma İran’ın Nükleer enerjiye dönerek sivil ihtiyaçları karşılamaya çalışmasının arkasında hissedilen gerçek bir durum mevcuttur. Bu Amerikalı profesör, siyasilerin ekonomik ve coğrafi verilere bakarak daha gerçekçi karar vermelerini tavsiye etmektedir. ABD istese de, istemese de İran’ı olduğu gibi kabul etmeye ve Ortadoğu denklemi içinde vazgeçilmez bir unsur olarak onunla bir şekilde anlaşma yolu bulmaya zorlanabilir. Politik olarak, her problem savaşla çözülemeyeceğine göre gerçek diplomasi “reel politika” icabı barışcıl alternatiflere bakmak zamanı gelmiştir. Son GK kararına bakıldığında bunun adeta Amerika’yı mahcup olmaktan kurtaracak, ama İran’a karşı askeri olmayan yaptırımlarla olayı çözmeye yönelik bir çıkış arayışı olarak da görmek mümkündür. Her ne olursa olsun, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi tam manası ile çifte standart kullanmakta ve keyfi uygulamalar yapmaktadır.178 Heyetlerin biri gidiyor, biri geliyor İsrail’le derin temas sürüyor! Genelkurmay İkinci Başkanı Orgeneral Ergin Saygun başkanlığında, Genelkurmay Başkanlığı, Milli Savunma Bakanlığı ve Savunma Sanayii yetkililerinden oluşan bir heyet, Türkiye-İsrail askeri diyalog toplantıları için İsrail’de temaslar yapıyor. İki ülkenin askeri alandaki işbirliği projelerini değerlendirmek ve gelecek yıla ilişkin ortak çalışma takvimini belirlemek üzere İsrail’e giden Türk heyeti, İsrail Genelkurmay Başkanı Dan Halutz ve Savunma Bakanlığı Müsteşarı Gabi Aşkenazi ile görüşüyor. Yaklaşık 15 kişilik heyet, İsrail’deki askeri sanayi tesislerinde de incelemelerde bulunuyor. Heyet, Ramle’deki Türk Şehitliğini ziyaret edip daha sonra Kudüs’e geçerek, İkinci Dünya Savaşı sırasında, Nazi soykırımında hayatını kaybeden 6 milyon Yahudi’nin anısına inşa edilen “Yad Vaşem” Soykırım Müze ve Anıtını geziyor. Dünya çapında Sanatçı ve aydınlardan İsrail’e ortak uyarı yağıyor! Aralarında tanınmış sanat tarihçisi, eleştirmen ve yazar John Berger’in de yer aldığı sanatçı ve aydınlar, İsrail’in Filistin’e yönelik politikası ve şiddet eylemlerini kınadı, bu ülkeye gidilmemesi ve herhangi bir kültürel aktivitesine de katılınmaması çağrısında bulundu. BirGün Gazetesine konuşan John Berger, boykot kampanyasının “küresel ihtar” olduğunu söyleyerek, “Bugün bu protestoyu gerçekleştiren yüzlerce sanatçı var, İsrailli ve Filistinli sanatçılar da var ve artık boykot tüm dünyaya yayılıyor.” “Filistin halkının bütün mali kaynakları kesilmiş durumda; üçte ikisi yoksulluk sınırının altında yaşıyor. Tüm paraları da ellerinden alındı” diyen Berger, “Ve devletin çöken altyapısı nedeniyle orada bir kaos baş göstermek üzere, çünkü hükümet falan yok. Ve bütün bunlar demokratik bir seçimden sonra yaşanıyor. Bütün bunlar karşısında bilhassa sanatçılar suskun kalabilir mi?” diye 178 28.12.2006 / Doc. Dr. Oya Akgönenç / Milli Gazete 306 sordu. Özgürce seçilmiş Hamas hükümetinin vekillerinin ve bakanlarının tutuklanması ve öldürülmesi karşısında sessiz kalındığını anlatan Berger, “Bu kampanyayı başlatmanın arkasındaki fikir, oradaki zulmü etinde kemiğinde hissedenlere ses vermektir. Onların kendilerini yalnız hissetmemesini, bir araya gelebilmelerini ve seslerini yükseltebilmelerini sağlamaktır. Böylelikle İsrail hükümetinin canavarca politikaları üzerinde bir tür baskı kurabilirler.” şeklinde konuştu. Sanatçı ve aydınlar, bu girişimi Filistinli sanatçı ve aydınların Ağustos ayında dünyaya aktardıkları İsrail’i boykot çağrısına bir destek ve dayanışma hamlesi olarak sunma kararı almıştı. Velhasıl, ABD, AB ve İsrail’in yalanları ve palavraları artık eskisi gibi etkili olmamaktadır. Bütün ezilen insanlık ve İslam dünyası uyanmaktadır. Siyonist ve emperyalist odakların şaheseri olan dinsiz ve dengesiz Dünya Düzeni (Deccalizm) temelinden sarsılmakta ve Türkiye merkezli tarihi bir devrimle yıkılmaya hazırlanmaktadır. Evet, tarihi her zaman kötüler değil, bazen de iyiler yazacaktır. IRAK AMERİKA’NIN ÇANAKKALE’SİDİR Amerika Irak’ı işgal ederken yazmıştık: “Irak Amerika’nın Çanakkale’si olacaktır!” Evet, Çanakkale’yi görünüşte Osmanlı kazanmıştı.. Ama gelecekte koca imparatorluğun mezarı kazılmıştı.. Elinde kalan bütün işe yarar gençliği, askeri birikimi ve ekonomisi harcanmıştı.. İşte bu yüzden birkaç Yunan çapulcu taburu ta Ankara’ya kadar kolaylıkla yaklaşmıştı. Şimdi Amerika’da, Irak’ı kolaylıkla almış, bir zafer edasıyla horozlanmıştı.. Ama her geçen gün biraz daha batağa saplandığını, süper güç imajının yırtılıp parçalandığını, artık bu bataklıktan kaçıp kurtulmayı bile başaramadığını çok geç anlayacaktır.. Mazlum ve mağdur milletlerin gözleri açılacak, mason medyanın oluşturduğu korku dağları aşılacak, ABD ve AB emperyalizmine ve İsrail siyonizmine karşı yeni ve ümit verici bir cephe oluşacaktı. Irak’taki Amerikan askerlerinin Komutanı David Petraeus’a danışmanlık yapan komutanlar: “ABD’yi Vietnam’daki Gibi Bir Çöküş Bekliyor” The Guardian’a göre, Amerikalı komutanlar çöküşe, moral bozukluğu, yetersiz askeri güç ve siyasi istekteki azalmanın yol açtığını savunuyor ve yetkilileri uyarıyorlar. İngiliz The Guardian gazetesi, Amerikalı komutanların, ABD’yi Irak’ta, Vietnam gibi bir çöküşün beklediğini düşündüklerini yazdı. Gazeteye göre, Irak’taki Amerikan askerlerinin Komutanı David Petraeus’a da danışmanlık yapan komutanlar, çöküşe, moral bozukluğu, yetersiz askeri güç ve siyasi istekteki azalmanın yol açtığını belirtti. Komutanlar, ABD’nin Irak’ta savaşı kazanmak için 6 ay süresi kaldığını, aksi takdirde Vietnam’daki gibi bir çöküş olacağını vurguladı. Siyasi ve kamuoyunun desteğinin ortadan kalkması durumunda Amerikan askerlerinin hızla geri çekilmesi gerektiğini anlatan komutanlar, zamana karşı bir yarıştan bahisle sonbahara kadar Washington’da çekilme stratejilerini içeren B planının daha çok konuşulur hale geleceğini hatırlattı. Irak’ın işgalinden beri ölen Amerikan askerlerinin sayısı 3 bin 500’e yükseldiği ifade ediliyor. BM’den Irak Toplantısına Destek BM Genel Sekreteri Ban Ki-Moon’un, Irak’ın komşularını BM Güvenlik Konseyi’nin beş daimi üyesiyle Bağdat’ta yapılacak bir toplantıda bir araya getirecek yeni diplomatik girişimi desteklediğini açıkladı. BM Sözcüsü Michelle Montas, basının konuyla ilgili soruları üzerine, toplantıda ABD, Suriye ve İran’ın temsilcilerinin bulunacağını belirterek, Ban’ın Irak özel temsilcisi Eşref Gazi’yi toplantıya gözlemci olarak göndereceğini söyleyen Montas, ‘’Genel Sekreter, bu toplantıya katılacak tarafların Irak’ta şiddeti azaltmak için atılması gereken acil adımlar ve Irak’ta istikrarınsağlanması için yapılacaklar üzerinde durmalarını ümit ediyor’’ diye konuştu. Montas, Ban’ın konuyla ilgili olarak Irak Dışişleri Bakanı Hoşyar Zebari ile Berlin’de 307 konuştuğunu ve bu toplantı fikrinin BM’nin öteden beri Irak halkını ve hükümetini desteklemek için ulusal, bölgesel ve uluslararası çabaların uyumlu halegetirilmesi yönünde yaptığı çağrıyla örtüştüğünü aktardı. ABD, Gönüllü Asker Bulmakta Zorlanıyor! Yeterince gönüllü asker adayı bulmakta zorlanan Pentagon, asker alımında seçim şartlarını yumuşatıyor, tıbbî muafiyetleri artırıyor ve suç dosyası kabarık olan adayları kabul etmekte artık tereddüt göstermiyor. Son üç yıldır, Amerikan ordusu, sancak altına girmeye istekli adayların sayısındaki düşüşü telafi etmek için farklı yöntemlere başvurmaktadır. Ordu, askere yeni alınanlara verdiği primi arttırıp, eğitim hayatında başarısız olmuş ya da uyum testlerinden vasat sonuçlar almış olan çok sayıda adayı kabul ediyor, hatta yaş ve ağırlık konusundaki koşullarını bile yumuşatıyor. Savunma Bakanlığı silâh altına alınacak potansiyel adayları arttırmak için astım, yüksek tansiyon, dikkat kaybı sendromu taşıyanlar gibi özel bakım gerektiren asker adaylarını da artık kabul etmeye başladı. Bu askerler 2006 yılında yüzde 4'e yükselerek 12.313 sayısına ulaştı. Ancak askerî merciler esas olarak "ahlakî muafiyet içindekiler" olarak anılan, mahkûmiyeti olan adaylardan aldıkları askerleri artırdılar. Savunma Bakanlığı'nın resmi rakamlarına göre, 2003 yılında 4918 kişi olan, geçmişinde mahkumiyet kararı olan, askerlerin sayısı yüzde 65 artarak 8.129'a yükseldi. En büyük artış ağır suçlardan, yaralama, silahlı soygun, hırsızlık ve araba kazasıyla adam öldürme gibi suçlardan mahkûm olanlarda görüldü. Toplam olarak 2006 yılında ordu 69.395 erkek ve kadını silâh altına aldı. Dava geçmişi olan asker sayısı silâh altına yeni alınan askerlerin ancak yüzde 11,7'si olsa bile, söz konusu olan bu artış kaygı uyandırmaktadır. Ordu savaş zamanı kotalarını doldurmak için çok fazla istisna uygulamamakta mıdır? Kuşkusuz askerler bazı suçlardan hüküm giyen adayları otomatik olarak ayırmaktadır. Özellikle uyuşturucu kaçakçılarının, dosyalarında [en az bir yıl hapis cezası içeren] bir kereden fazla mahkumiyetleri olanların ya da cinsel içerikli suçlardan mahkum olanların durumu budur.179 Fikret Bila, iki sene önce Amerika’nın Kuzey Irak’la ilgili Türkiye aleyhine tuzaklar hazırlandığını şöyle yazıyordu: “Dış İlişkiler uzmanı Steven Cook, ABD Dışişleri Bakanlığı eski danışmanı Henri Barkey, ABD Milli Savunma Akademisi'nden Judith Yaphe, ABD Kongresi uzmanı Alan Makovsky, Utah Üniversitesi'nden AKP uzmanı Hakan Yavuz gibi uzmanların yaptığı beyin fırtınasında ortaya atılan çeşitli görüşler var. ABD'li uzmanların vardığı ortak sonuçlar üzerinde durulmaya değer. ABD'li uzmanların saptamasına göre, Türkiye, AB'den tarih almaya kilitlendiği için Aralık 2004'e kadar Kuzey Irak'taki gelişmeler karşısında fazla hareket şansına sahip değil. Özellikle askeri açıdan AB beklentisi Ankara'yı hareketsiz tutabilir. Uzmanlardan 'ince' politika önerisi ABD'li uzmanlar Washington'a, Kerkük ve Kuzey Irak'la ilgili olarak ince bir politika öneriyorlar. Bir yandan İslam dünyasının en güçlü ordusu olan Türk Silahlı Kuvvetleri'ni kaybetmemeyi, diğer yandan Irak'ta en büyük destekçileri olan Kürtleri de terk etmemeyi öneriyorlar. Örneğin Steven Cook'un görüşleri böyle. Washington bu dengeyi tutturabilir mi, bu ince politikayı Türk kamuoyunu ve TSK'yı kaybetmeden yürütebilir mi? ABD'nin Ankara Büyükelçisi Edelman, PKK'ya karşı bir operasyon yapmayı düşünmediklerini, tek yöntemin bu olmadığını açıkladı. Talabani'den örtüşen tavır Ankara'yı ziyaret eden Talabani, Türkiye'ye yönelik silahlı saldırılara karşı olduklarını kaydetti, ancak siyasi alanı açık bırakarak, Edelmann'ın "başka yöntemler" yaklaşımıyla örtüşen bir tavır sergiledi. Terörün tırmanışa geçmesiyle Türkiye'nin yeniden iç güvenliğe yoğunlaşması Kuzey Irak'ta bazı 179 02.03.2007 / The New York Tımes / Radikal 308 oldubittileri gündeme getirebilir mi? Bir başka ifadeyle, bir oldubitti hesabı nedeniyle mi Türkiye topraklarında terör yeniden tırmandırılmaya başladı? Bu gelişmelerle Ekim 2004'te Kerkük'te nüfus sayımı yapılacak olması arasında bir bağlantı var mı? Türkiye, yavaş yavaş yoklanıyor, sınanıyor gibi.. ABD'nin açıklaması ve yanıt ABD'nin Ankara Büyükelçiliği, muhtemel gelişmelerle Türkiye'nin muhtemel tepkileri konusunda, yukarıda adı geçen ABD'li uzmanlarla bir Türk uzmanın katıldığı beyin fırtınası toplantısının yapılmadığını ilan etti. ABD Büyükelçiliği toplantı yapılmadı diyor ama, toplantıya katılan Türk Akademisyen, Utah Üniversitesi Öğretim Üyesi Dr. Hakan Yavuz'la görüştüm ve bu toplantının yapılıp yapılmadığını, kendisinin bu toplantıya katılıp katılmadığını sordum. Yanıtı şu oldu: "Bu toplantı yapıldı. Ben de katıldım. Bu toplantıyla ilgili bazı haberler Washington'da da basına yansımıştı. Milliyet'teki kadar detaylı olmamakla birlikte Türk basınında da bu toplantıdan söz eden haberler yer aldı."180 Ama Yavuz Baydar, Fikret Bila’yı yalanlamaya, Amerika’yı aklamaya çalışıyordu: “Milliyet'in 22 Haziran tarihli sayısında sürmanşetten sunulan ABD'de gizli hesaplar başlıklı haber, yarattığı tartışmalarla, Milliyet'i gündemin merkezine yerleştirdi. Kimliği saklı bir kaynağa dayandırılan haberde, özetle, bir dizi uzmanın, ABD Dışişleri'nde 28 Mayıs 2004 tarihinde düzenlenen bir toplantıda, "Kerkük Kürt etnik federasyonunda kalırsa Türkiye ne tepki verir?" sorusuna yanıt aradıkları ve bazı görüşleri dile getirdikleri bilgisi yer almaktaydı. Habere ABD Ankara Büyükelçiliği peşpeşe iki kez yalanlama yayımladı. Ardından, haberde adı geçen kişilerden üçü, Okur Temsilcisi'ne, bu toplantıya katıldıkları yönündeki bilgileri yalanladı. Lehigh Üniversitesi Öğretim Üyesi Henri Barkey'in notu: "22 Haziran 2004'te Sayın Fikret Bila'nın Milliyet'te yazdığı makaleyi büyük bir üzüntüyle okudum. Milliyet gibi Türkiye'nin saygın bir gazetesinin böyle çok ciddi bir konuyu teyit etmeden yayımlaması doğrusu beni çok şaşırttı. Ben böyle bir toplantıya katılmadım." National Defense University Araştırma Görevlisi Judith Yaphe 23 Mayıs tarihli notunda haberdeki iddiaları yalanlıyor: "Bunların tümü yalandır. Böyle bir toplantıya katılmadım, dile getirdiğim söylenen yorumların hiçbiri bana ait değildir. Sayın Çandar'la yıllar önce ABD'de bir kez karşılaştık. Sayın Barkey'i birkaç aydır görmedim. Ben asla Türkiye uzmanı olmadım, uzmanıymış gibi de yapmadım. Türk basınında adım yanlış biçimde ilk kez geçmiyor. Ne yazık ki bu entelektüel ahlaksızlıklar yüzünden Türk basınına karşı kendimi bezgin hissediyorum. Sayın Hakan Yavuz'u çok daha dikkatle dinlemeliydiniz: Evvelce de yapılmayan toplantıların yapıldığını iddia etmiş ve kişilere, onlara ait olmayan sözler atfetmiştir." Council on Foreign Relations mensuplarından Steven Cook da şunları yazıyor: "Milliyet gazetesinde ben, Henri Barkey, Judith Yaphe ve Alan Makovsky'nin ABD Dışişleri Bakanlığı'nda bir bir toplantıda bir araya geldiğine ilişkin bir haberin yayımlandığını öğrendim. Bu toplantı asla yapılmamıştır. ABD Dışişleri'ndeki toplantılara hiçbir zaman davet edilmedim. Bu konuyu Henri, Judith veya Alan ile hiçbir zaman tartışmadım." Bunlara geçen cumartesi günü Milliyet Ankara Temsilcisi Fikret Bila'nın açıklaması geldi. Şöyle yazıyordu Bila: "Ben haberi ABD'den biriyle telefonla görüşerek yazmadım. Yazımı, bu toplantıya katılan Utah Üniversitesi Öğretim Üyesi Dr. Hakan Yavuz'la, Milliyet'in Ankara Bürosu'ndaki odamda görüşerek yazdım. 180 23.06.2004 / Milliyet 309 Dr. Yavuz, 21 Haziran 2004 Pazartesi günü, beni, Ankara'da, büromda ziyaret etti. O gün Ankara'da bulunan Genel Yayın Yönetmenimiz Mehmet Yılmaz da odamdaydı. O da Dr. Hakan Yavuz'la tanıştı... Haberin çıktığı gün, 22 Haziran 2004 Salı günü akşam saatlerinde ABD Büyükelçiliği, habere konu toplantının yapılmadığını açıklayınca, otobüsle İstanbul'a gitmekte olduğunu bildiğim Dr. Hakan Yavuz'u cep telefonundan aradım. İstanbul'a varınca ulaştım. Kendisine ABD Büyükelçiliği'nin bu toplantının olmadığı yolunda açıklama yaptığını söyledim. Dr. Yavuz, "Bu toplantı yapıldı, ben de katıldım" diyerek, yüz yüze büromda yaptığımız görüşmedeki bilgileri teyit etti." Bila, Yavuz'la bant kaydının bir bölümünü aktardıktan sonra, şunları ekliyor: "Ben, Dr. Yavuz'a, bu konuşmanın, toplantının yapıldığına ve kendisinin de katıldığına ilişkin ifadelerinin yer aldığı kısmını yazacağımı belirttim. Ve 23 Haziran günlü Milliyet'teki köşemde yazdım. Ayrıca, Dr. Yavuz'un, "bu tür toplantıların düzenli olarak yapıldığını, uzmanların görüş açıkladığını, fikir alışverişinde bulunduklarını ifade ettikten sonra, bazı toplantılara (isimleri bant kaydında vardır) bazı Türk gazetecilerin de iştirak ettiğini belirttiğini" aynı günkü köşemde belirttim... Bu toplantıların gizli olduğu, katılanların gizlilik kuralına uymak zorunda oldukları, bir sorunla karşılaştıklarında toplantının olmadığını veya katılmadıklarını ifade ettikleri, bu yönde söz verdikleri, toplantılara katılanlarca biliniyor ve ifade ediliyor. Ayrıca, ABD Dışişleri Bakanlığı'nın resmi olarak organizatörlüğü üstlenmediği, toplantıların, yan kuruluşlar veya think - thank kuruluşlarınca organize edildiği, sadece bazen Dışişleri Bakanlığı binasının kullanıldığı ve söz konusu toplantının bu binada yapıldığına ilişkin, bilgiler de yine bant kaydında mevcuttur." Aynı gün, Milliyet Genel Yayın Yönetmeni Mehmet Y. Yılmaz da Bila'nın Yavuz ile görüştüğünü kaydediyor ve şunları ekliyordu: "Fikret Bila habercilik konusunda bugün bir çok gazeteciye aşırı gelen titizliğiyle tanınan bir arkadaşımız. Gazeteciliğin evrensel kurallarını bilen ve bunu içselleştirmeyi başaran az sayıdaki gazeteciden biri.. Güvenilir bir gazetecinin böyle yıpratılmaya çalışılmasının ardında ne tür gizli amaçların yatıyor olabileceğinin takdirini de okuyucularımıza bırakıyoruz." Yılmaz'ın Bila ile ilgili sözlerine aynen katılıyorum. Gazetecilikte belli bir yere hiç de kolay gelinmiyor. Bila, yılların gazetecisi olarak, "yalan haber" ile haksız biçimde suçlandı. Hakan Yavuz'u bulup birkaç kez konuştum. İlk konuşmamızda "Ben Fikret Bila ile hiç görüşmedim. Telefonda da başkası konuşmuş" dedi. "Beni bu işe neden çekmek istiyorlar anlamıyorum" diye ekledi. Bir sonraki konuşmamızda ise, ısrarla sormama rağmen, Bila ile Ankara bürosunda görüşmesine, telefonda konuşmasına ilişkin her yanıtı kaçamak oldu. Ertesi gün beni bir daha arayıp "Lütfen bu konuyu unutalım, benim için kapanmıştır" diye ricacı olması üzerine hayretim arttı. Kendisine "konunun Milliyet için kapanmadığını, gazetenin ve Bila'nın tek yönlü iddialar yüzünden töhmet altında kaldığını, gerçeği araştırdığımı" söyledim. Yavuz'un bana neden önce Bila'yla görüştüğünü inkâr ettiğini, bazı kişilere aynı yönde e - mail notları attığını (biri bende var); neden daha sonra ağız değiştirerek konuyu kapatmaya çalıştığını bilmiyorum.” İşte kiralık yazarların “gerçekleri karartma ve beyin yıkama” görevleri!.. www.kerkukkurdistane.com ise (06.12.2006) şunları kusuyordu: “Kürdistan’ın güneyinde yayınlanan Xebat gazetesi, ISG (Iraq Study Group) raporunun bir özetinin Mesud Barzani’ye gönderildiğini, Gurup başkanı James Baker’in Mesud Barzaniye telefon ederek, rapor ile ilgili bilgi verdiğini ve rapor’un Kürdistan’ın özellikleri göz önünde bulundurularak hazırlandığını söylediğini yazıyor. Demokrasiye karşı olan güçler, Hamilton-Baker raporu yayınlanmadan, raporda nelerin olduğunu yazdılar, söylediler ve hepsinin ortak görüşü, raporun ABD’nin yenilgisinin ilanı olacağıydı. Özellikle Türkler, raporun ABD Başkanına, ABD silahlı güçlerinin hemen Irak’tan çekilmesi gerektiğini tavsiye edeceğini propaganda ettiler.” 310 Yavuz Baydar gibi Amerikan hayranları yanlış ata oynuyor. Çünkü Pentagon’un yeni patronu bile “Irak batağında çırpındıklarını” itiraf ediyordu: ABD'nin yeni Savunma Bakanı adayı Robert Gates Senato Silahlı Kuvvetler Komisyonu'na 'Irak'taki savaşı kaybediyoruz' demişti. Irak'ta şu anda yaşananların kabul edilemez olduğu konusunda komisyon üyeleriyle hemfikir olduğunu söyleyen Gates, adaylığı onaylanırsa, taktik değişiklikler getireceğini söylemişti. Kasım ayı başında Kongre yenileme seçimlerinde Cumhuriyetçilerin aldığı yenilginin ardından istifa eden Savunma Bakanı Donald Rumsfeld'in yerine Başkan Bush tarafından aday gösterilen Robert Gates ABD'nin savunma önceliklerinin başında gelen Irak savaşı konusunda komisyona, yangının Orta Doğu'ya yayılıp yayılmayacağını ABD'nin izleyeceği çizginin belirleyeceğini ifade etmişti. Gates'in konuşmasında Irak'ta izlenecek politika konusunda bağlayıcı işaretler vermekten kaçındığı dikkat çekmişti. Amerikan Senatosu'nun Silahlı Kuvvetler Komisyonu önünde konuşan Savunma Bakanı adayı Gates "önümüzdeki bir-iki yıl içinde Irak'da izleyeceğimiz çizgi, Amerikan ve Irak halklarının ve bundan sonraki ABD başkanının Irak'ta ve bölgede giderek düzelen bir durumla mı, yoksa gerçek bir bölgesel yangınla mı karşı karşıya olacaklarını da belirleyecek" diye eklemişti. Eski CIA başkanlarından Gates komisyona, hiç bir seçeneği dışlamadığını ve her türlü öneriye açık olduğunu belirterek Demokrat Senatör Carl Levin'in, "Sizce Irak'da savaşı kazanıyor muyuz?" sorusunu "Hayır" diye yanıtlamış ve Irak'taki şiddete son verilebilmesi için siyasi bir çözüm bulunmasından yana olduğunu dile getirmişti. Demokrat Senatör Carl Levin ise müstakbel bakana, ABD'nin, Başkan'a, duymak istediği şeyleri söyleyen birine değil, gerçekleri söyleyen bir savunma bakanına ihtiyacı olduğunu söylemişti. Gates, aday gösterilmeden önce Irak'la ilgili politika önerileri geliştirmek üzere oluşturulan eski Cumhuriyetçi dışişleri bakanlarından James Baker liderliğindeki çalışma grubunun da üyesiydi. İran'a saldırmaya mesafeli Robert Gates'in, İran ve Suriye'ye yönelik güç kullanımına karşı olması dikkat çekmişti. Güç kullanımının İran konusunda son seçenek olması gerektiğini söyleyen Gates, bu ülkeyle sorunların çözümünde önceliğin, diplomasi ve müttefiklerle işbirliği olması gerektiğini vurgulayarak:. "Irak'ta görüldü ki, savaş bir kere başladı mı, sonuçları öngörülemez oluyor. İran ile çatışmanın da bir hayli dramatik sonuçları olacağını düşünüyorum." Evet "İran ile Suriye, Irak konusunda bize pek yardımcı olmuyorlar ve oradaki çıkarlarımıza ciddi zarar verdikleri ortada. Ancak bence isterlerse, Irak'taki çabalarımızı daha da zora sokabilirler." Robert Gates kimdir? Başkan Bush tarafından Savunma Bakanlığı'na getirilen eski CIA başkanlarından Robert Gates, altı başkanla çalışmış bir yüksek bürokrat ve Bush'ların yakın aile dostu ve arkadaşı. 1991 ile 1993 arasında CIA Başkanlığı görevi yapan Robert Gates'in adı, 1980'lerde İran-Kontra skandalı olarak bilinen olaya karışmıştı. İran-Kontra skandalında, Amerikalı yetkililerin İran'a kendi koydukları ambargoya rağmen gizlice silah sattıkları ve elde edilen gelirle Nikaragua'daki Sandinista rejimine karşı savaşan kontra gerillalarına mali destek sağladıkları ortaya çıkarılmıştı. Gates aslında CIA başkanlığı için çok daha önceki yıllarda adı geçmesine rağmen, İran-Kontra skandalına adı karışınca bu atama, senatoda onaylanmayacağı kaygısıyla geri bırakılmıştı. Son yıllarda Teksas’ta bir üniversitenin rektörlüğünü yapan Gates 2005 yılında Bush yönetiminin yeni oluşturulan Ulusal İstihbarat Örgütü’nün ilk başkanı olması önersine yanaşmamıştı. Ortadoğu’da üç ayrı İslam diyarında iç savaş sürüyor! Denklemi iyi okuyalım. Irak direnişi, Lübnan gerilimi, Filistin'de iç savaş senaryoları aynı merkezlerden besleniyor. Filistin'deki gerilim neden Condoleezza Rice'ın, Filistin-İsrail görüşmelerini merkeze alan bölge 311 ziyaretinden sonra tırmandı? ABD, İsrail'in 34 günlük Lübnan saldırısını finanse etti. İsrail'e her türlü füze ve mühimmatı verirken, ABD-İsrail arasında füze koridoru kurarken, bir çok ülkenin hava sahasını bu amaçla kullanırken, ateşkese ilişkin girişimleri de durdurdu. Temsilciler Meclisi ve Senato, Lübnan savaşı için İsrail'e finansal destek veren bütün kararları hızla aldı ve onayladı. İsrail istihbaratına yakın kaynaklar, benzer bir desteğin Filistin için de kullanıldığını söylüyor. Bu kaynaklara göre, Aralık ayı içinde hem ABD hem de İsrail, önemli miktarda silah ve mühimmatı Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas'ın El Fetih grubuna transfer etti. Silahlar El Fetih lideri Muhammed Dahlan'a ulaştırıldı, buradan da El Fetih'in silahlı kanadı El Aksa Şehitleri Tugayı'na. Amaç, siyasi ambargonun yanında askeri alanda da Hamas hükümetini köşeye sıkıştırmak… Uluslararası gözlemcilerin denetiminde Ortadoğu'nun en demokratik seçimi yapıldı. Hamas iktidara geldi. ABD/İsrail destekli iktidar, Hamas iktidarına yetkilerini devretmedi. Hamas'ı bitirmek için Filistin'e ağır bir ambargo süreci başlatıldı. Halk açlıkla terbiye edilecek, Hamas iktidarı düşmek zorunda kalacaktı. Yardımlar durdu. Aylardır maaşlarını alamayan, korkunç bir ekonomik sıkıntının baş gösterdiği ülkeye bugün ancak çanta içinde gizlice para sokuluyor. Bu da yetmedi, başarılı olmadı. Şimdi iç savaşı tetikliyorlar. Faili meçhul saldırılarla, tıpkı Irak'ta yaptıkları gibi, iki grubu sokak çatışmalarına sürüklüyorlar. ABD, İsrail ile işbirliği içindeki Abbas ve ayakta kalmaya çalışan Hamas. Ülke yeniden seçime hazırlanıyor. Ne değişecek? Bunun neresi demokratik olacak? ABD ve İsrail, Filistin halkına şunu söylüyor: "Bizim tercihlerimiz dışında kimseyi seçemezsiniz. Seçerseniz böyle açlıkla terbiye edilirsiniz." İki Filistin mi olacak? Gazze Şeridi'nde Hamas, Batı Şeria'da El Fetih! Yani Filistin kendi içinde de mi bölünecek? Bunun sonucu olarak El Fetih'e milyonlarca dolar mı akıtılacak? Silah transferlerinden sonra neden olmasın? Filistin için çok hazin bir senaryo bu. İşgallerin yerini iç savaşlar alıyor. Irak'ta bunu tetiklediler ve başardılar. Şimdi mezhep kıyımı yaşanıyor. Lübnan'da denediler, şu ana kadar başaramadılar. Denemeye devam ediyorlar. Geri adım atma niyetleri de yok. Filistin'de deniyorlar. Suriye ve Lübnan için de planları giderek işgallerden iç savaş çıkarmaya doğru çevriliyor. Bölgeyi azınlıklar ve otoriter rejimlerle yönetenler şimdi keskin ayrışmaları besliyor. 181 Oyuna gelmeyelim Irak’ta Saddam otuz yılda otuz bin gayretli Müslüman’ı öldürürken hem Rusya hem Amerika tarafından destekleniyordu. Saddam, İran’la savaşırken, bir milyon Müslüman ölürken Avrupa ve Amerika Saddam destek veriyordu. Bu arada Irak’ta Sünni- Şii ayırımı yapılmıyordu. Saddam, hem Sünni ilim adamlarından hem Şiilerden ileri gelenleri öldürüyordu. Yine de Sünni-Şii çatışması olmuyordu. Her ikisi de Saddam’a karşı idiler. Ancak Saddam yandaşları olan Baas partisi üyeleri Saddam’ı destekliyordu. İsa elbisesi, Demokrasi bayrağıyla gelip bir milyona yakın Müslüman’ı öldüren Amerika, aynı zamanda Sünni- Şii çatışıyor havasını da vererek Müslümanların kendi aralarında ayrılığa düştüklerini yaymaya çalışıyor. Bin iki yüz yıldır çatışmıyorlar da niçin sen geleli çatışıyorlar görüntüsü veriyorsun? Demezler mi adama? Bugüne kadar aralarında görüş ayrılığı olsa bile Hamas ile el-Fetih örgütü arasında çatışma yoktu. Hamas’ın senin Demokratik kurallarına göre seçimi kazandıktan sonra seçim sonuçlarını kabul etmemen ve seçimi kaybeden el-Fetihe destek vererek, bütün Filistin halkını ambargo ile cezalandırarak aralarını açıp iki kardeş kuruluşu savaşır hale getirmen “Bak iki Müslüman kuruluş kavga ediyorlar” diye yayın yapman da inandırıcı olmaz. 181 21.12.2006 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak 312 Çünkü siz araya girmediğiniz zamanlarda onlar yıllardır ayrı cephelerde aynı düşmana karşı mücadele veriyorlardı.” Bağdat’ın yollarından demokrasi konvoyları değil tank kervanları geçiyordu! Bir taraftan tank kervanları, bir taraftan gizli boru hatları, adeta “Ali Baba” hikayesinde olduğu gibi... Kırk Haramilerin, “Açıl Susam Açıl” deyip de açtırttığı kapılar misali, “açıl limanlar açıl”, “açıl borular açıl” denecek mi? Ve bunlar da açılacak mı acaba? Amerikan Strateji ve Analiz Raporu: Irak savaşı ile ilgili bir strateji raporu hazırlandı. Raporda, savaşın pek de iç açıcı olmadığı net bir şekilde ortaya kondu. Amerikalılar genelde olayları kısa klişelerle adlandırmaya bayılırlar. Bu sebeple rapor açıklanınca, raporu hazırlayanların Amerikanvari bir tarzda başkana üç teklif sundukları yorumu yapılmıştır. “go short”- kısa dönem için devam et “go long”- uzun dönem için plan yap ve devam et “go home”- toparlan ve eve dön. Yani askerini acele çek . Raporda önemli bir gözlem de bildirilmiştir. Bu da, “Filistin-İsrail çekişmesi bitmedikçe ve orada işler hakkaniyet esasına göre çözümlenmedikçe, Orta Doğu’ya barış ve huzur gelemez.” Beyaz Saray’dan gelen ilk tepki; İsrail-Filistin olaylarının, Irak savaşı ile hiçbir ilişkisi olmadığı ve Irak savaşının ayrı bir konu olduğu yolundaki vurgulanması olmuştur. Ancak ondan sonra tavsiyelerden hangisinin daha uygun olacağı tartışılmıştır. Bu aşamada hem Demokratlar ve hem de Cumhuriyetçiler, Orta Doğu olaylarına daha çok kendilerine getireceği oy oranı veya seçim avantajı açısından bakarak değerlendirme yapmışlardır. Bütün bu tartışmalardan ortaya çıkan sonuç şudur: Amerika’nın eve dönmek gibi bir acelesi yoktur. Daha uzunca bir süre Irak’ta kalacağı intibaını vermektedir. Kuzey Irak’a kaydırdığı asker sayısında da artış hissedilmektedir. Arazideki Gerçekler: Tüm gayretine rağmen ABD, Irak’ta başarılı olamamaktadır. Irak’ın başında bulunan idare, ülkeyi idare etmekten acizdir. Hiçbir şekilde düzen ve emniyeti sağlamayı başaramamaktadır. Bu kadar şiddette, asker ve polisin varlığına rağmen, ABD güçleri Bağdat da bile duruma hakim olamamaktadır. Her ne kadar, Bağdat’ın yollarında tank kervanları devriye geziyorsa da, “Yalnız nişancının” korkusu da onlarla beraber kol geziyor. Bu keskin nişancı devriyeleri tek tek vurmakta, bir de videolarını çektirmektedir. Sonra da bunlar yerel televizyonlarda gösterilmektedir. Yine Bağdat sokaklarında olaysız ve patlamasız tek gün geçmemektedir. Ülkenin her yerinde durum aynıdır. ABD eski Dışişleri Bakanı Colin Powell’ın önceki gün basına yansıyan bir konuşmasında “Irak politikasının ve uygulamasının yalnış olduğunu ve bu hatalarla bir yerlere varılamayacağını” ifade etmiştir. Powell gibi düşünen yetkililerin sayısı artmaktadır fakat henüz başkan Bush’a bu durumu izah etmek mümkün görünmemektedir. Diğer bir olay, Bağdat’ta kadınların durumunun da son derece kritik bir hale gelmiş olduğudur. Korkudan, bazen iki ay evlerinden dışarı adım atmayan kadınların hiç bir emniyeti bulunmuyor. Kadınlar hiçbir işte çalışamamakta ve hiçbir gelir elde edememektedirler. Evlerinde çocukları ile korku içinde “hangi felaket haberini” alacaklarını düşünerek bir ölüm-kalım savaşı vermektedirler. Daha şimdiden bir çoğu, Saddam dönemini aramakta olduklarını belirtmekte ve daha sıkı bir şekilde “İslam’a ve İslami tarz yaşama sarılmaktadırlar”. Geçtiğimiz hafta ABD’nin önde gelen gazetelerinden The Washington Post’ta yayınlanan mülakatlar “Irak kadını hergün daha derine batıyor” başlığı ile verilmiştir. Hatırlanacak önemli bir nokta da, Irak’ta bütün hızı ile sürüp giden “mezhep savaşı”dır. ABD ve Batı’nın sürekli olarak körüklediği Sünni ve Şii çatışmaları da ülkede had safhadadır. Bir türlü bu çatışmaların önüne geçilememektedir. Bu çatışmalardan yararlanan Kuzey Irak Kürtleri de, ellerinden geldiği kadar bölgeyi, Türkmenler’den arındırmakta ve tam anlamı ile bir “etnik temizlik” gerçekleştirmektedirler. Tabii, 313 dünya bunu görmezlikten gelmektedir. “Surge” olayı: Amerika son dakikada aldığı bir kararla “Surge”( sürj diye okunur) uygulaması başlatmıştır. Yani, kısaca “hücuma kalkmak, yığınak yapmak, sayıları hızla arttırmak” anlamına gelen bir hareket. Mesela, son bir gol için tüm takımın bir oyuna veya bir alana yoğunlaşması gibi bir şey. Amerikalılar, hiç olmazsa Bağdat’ta tam bir kontrol kurabilmek için asker yığınağına başlamışlardır. Arttırılacak asker sayısı 5000 kişilik bir güçtür. Bir kısım orada görev yapanların görev sürelerini uzatarak, bir kısım ise yeni askeri güçleri Irak’a göndererek bu sayıyı tamamlamaya çalışmaktadır. Tabii, Irak’tan gitmek için gün sayan askerler açısından bu, son derece moral bozucu bir durum olmuştur. Gözden kaçan Borular: Irak’ta bunlar olurken, Suriye, İran ve Lübnan kaynarken, tüm Orta Doğu, olay ve problemleri ile hiç ilişkisi olmadığı (!?!) söylenen İsrail, Avrupa Birliği’ne giderek, onlardan, belli bir çalışmanın yapılması için gereken parayı çıkartmayı başarmıştır. Bu para bir Fizibilite Raporu’nun hazırlanması için kullanılacaktır. Fizibilite raporunun konusu: Türkiye’nin yıllarca emek ve gayret sarfederek kazandığı Bakü-Ceyhan boru hattı ve oradan akacak petrollerle ilgili. Bir taraftan tam bu petrol ve doğalgaz Avrupa’ya ve dünyaya dağıtılmak üzere iken, bu kaynakların bir kısmını İsrail’in inşa edeceği borularla İsrail’e aktarmak istemektedirler. Bu konuda Türkiye’ye baskı yapmaktadırlar. Eğer bu boru hattı yapılırsa, böylece İsrail, kendi Aşkalon limanına gelecek olan petrolü gemilerle Asya’ya dağıtacaktır. Türk Enerji Bakanı’nın 3-4 gün önceki İsrail ziyaretinin amaçlarından birisi de bu konuları konuşmaktı. Kısacası, dikkat edilmesi gereken hususlar şunlardır: 1- Petrol gelince, Rumlar ille de limanları açın diye dayatmaya başlıyorlar ki, onların tankerleri iş yapıp, parsayı kapsın, 2- Petrol gelince Yunanlılar ve AB, Türklerin Kıbrıs’tan çekilmesini istiyor ki, dağıtım yollarında konrol mekanizması Avrupalılar, İsrailliler ve Yunanlıların olsun, 3- Petrol gelince, hemen boruları döşeme teklifleri başlıyor ki, dağıtımın Asya ayağı İsrail eli ile gerçekleşsin. Herkesin telaşını anlamak kolay da, Türkiye’yi idare edenlerin bu konularda tam ne düşündüğünü ve neye hizmet etmeye çalıştığını anlamak oldukça zor. İnsanın aklına hep bir soru takılıyor: Bir taraftan tank kervanları, bir taraftan gizli boru hatları, adeta “Ali Baba” hikayesinde olduğu gibi... Kırk Haramilerin, “Açıl Susam Açıl” deyip de açtırttığı kapılar misali, “açıl limanlar açıl”, “açıl borular açıl” denecek mi? Ve bunlar da açılacak mı acaba?182 Irak Çalışma Grubu ve emperyalizmin Ortadoğu’yu yeniden şekillendirmesi Amerika’nın derin devletini temsil eden James Baker ve Lee Hamilton önderliğinde Irak’ta yapılan yanlışlıkların düzeltilmesini içeren Irak Çalışma Grubu Raporu 6 Aralık günü Washington’da açıklandı. Bu rapor, genel bağlamda Irak’ta işlerin yolunda gitmediğini, bu yüzden bazı değişikliklerin yapılması gerektiğini içeren bir anlayış ile hazırlandıysa da, planda Bush yonetimi ile amaçlanan nokta arasında hiçbir farkın olmadığı gözden kaçan en önemli ayrıntı olsa gerek. Bush’un Irak planı ile Baker/Hamilton önderliğindeki çalışma grubu raporu arasındaki tek fark, amaca ulaşılması için farklı yolların tercih edilmiş olması. Irak Çalışma Grubu; Virginia senatoru ve senato askeri komisyon üyesi John Warner’in öncülüğünde 15 Mart 2006 tarihinde ABD senatosunda Demokrat ve Cumhuriyetçilerin desteği ile kuruldu. Çalışma Grubu raporunu yazarken, Bush ve Dick Cheney de dahil olmak üzere, yüzün üzerinde Amerikalı ve diğer ülkelerden milletvekili, asker, elçi, gazeteci, din ve bilim adamları ile görüştüler. 182 21.12.2006 / Doc. Dr. Oya Akgönenç 314 Raporu analiz etmeden önce, bu raporu hazırlayan grubun sadece Baker ve Hamilton’dan ibaret olmadığını, çok daha geniş bir katılımı içerdiğini gözden kaçırmamakta fayda var. Çünkü raporu hazırlayanlar ile “demokrasi” adı altında Irak ve Ortadoğu’yu işgal planına destek verenlerin aynı kişiler olduğunu unutmamak gerekiyor. Baker/Hamilton’ın Irak Çalışma Grubu aslında on kişilik bir ana gruptan oluşmaktadır. Bu grubun üyeleri James Baker ve Lee Hamilton’ın dışında, geri kalan sekiz kişi şunlardır: Musevi asıllı eski ABD Dışisleri Bakanı, Yahudi soykırımından zarar görenlerin sigorta şirketleri tarafından maddi zararlarının karşılanması için oluşturulan şirketin başkanı olan, çesitli petrol şirketlerinde ve Dick Cheney’in Haliburton şirketinde de çalışmış bulunan Lawrence S. Eagleburger, Clinton’ın danışmanlarından Lazard finansal danışmanlık şirketinin başkanı Vernon E. Jordan, Reagan dönemi Adalet Bakanı Edwin Meese, Amerikan Yüksek Mahkemesi üyesi Sandra Day O’Connor, Beyaz Saray eski Yönetim Müdürü Leon E. Panetta, ABD eski Savunma Bakanı William J. Perry, eski Virginia Valisi ve Senatörü Charles S. Robb ve eski Wyoming Senatörü Alan K. Simpson. Irak Çalışma Grubu sadece bu on kişilik ana yönetim komitesinden oluşmamaktadır. Çalışma Grubu 44 uzmanın bulunduğu dört ayrı alt grup tarafından da desteklenmiştir. Bu gruplar sırasıyla ekonomi ve yeniden yapılandırma (Economy and Reconstruction); asker ve güvenlik (Military and Security); siyasi gelişme (Political Development) ve stratejik çevreden (Strategic Enviornment) oluşmaktadır. Rapor niçin yazıldı? Bu çalışma grupları içinde yer alan, Bush yönetiminin başlattığı Irak savaşını destekleyen bazı isimler aslında bu raporun perde arkasını yansıtması açısından önemlidir. Bu isimlerden bazıları şunlardır: Irak savaşının Washington’daki en büyük destekçisi olan muhafazakar Musevi düşünce kuruluşlarından Washington Enstitüsü’nden Michael Eisenstadt ve Jeffrey A. White; Irak savaşının merkezi konumundaki neoconların yönetiminde bulunan American Enterprise Enstitüsünden eski CIA “İslam uzmanı” Reuel Marc Gerecht; Irak savaşını destekleyenlerden Ulusal Savunma Universitesinden Phebe A. Marr ve Judith S. Yaphe; Rand şirketinin eski baskanı Bruce Hoffman. Aslında raporu hazırlayan 44 uzmandan kaç tanesinin Irak savaşını desteklediği göz önüne alınırsa, bu raporun ne kadar Irak veya Amerikan halkının çıkarlarına hizmet ettiği daha iyi anlaşılabilir. Amerika’da yaklaşan 2008 başkanlık seçimleri öncesi, kendilerini Irak çıkmazından Bush yönetimine karşı gelerek temizleyebileceklerini zannedenlerden oluşan bu grubun hazırladığı rapor, iç politika unsuru olarak 2008 seçimleri öncesinde kullanılacak bir seçim malzemesinden öteye geçemez. Savunma Bakanı Rumsfield’in de belirttigi gibi, bu rapordaki bütün opsiyonlar zaten ABD Savunma Bakanlığı tarafından ayrıntıları ile incelenmiştir. Eğer bu raporu yazanlar Irak savaşına destek verenler ise, “o zaman rapor niçin yazılmıştır” sorusu akla gelmektedir. İşte bu sorunun yanıtı da Irak’ta işlerin iyi gitmemesi ile 2008 seçimleri öncesi, kendilerini, daha evvel destekledikleri Bush yönetimine mesafeli ve eleştirel göstererek bu büyük emperyalist bataklıktan kurtarabileceklerini zannederek raporu yazanlar aslında kısa vadeli çıkarların arkasına saklanarak ne Irak halkını, ne de yüzde 12.6’si fakirlik sınırının altında yaşayan Amerikan halkını düşünenlerdir. Bu gruplar, Washington’da düşünce kuruluşlarında ve Amerikan hükümetinde Cumhuriyetçi ve Demokrat yönetimlerin iş başına gelmesi ile sistemin musluğundan en fazla çıkar elde eden, bu maddi ve siyasi çıkarı kendi etnik, dinsel ve sınıf çıkarı için kullanan nüfusun geneline ise vatanseverlik nutukları atan elitsel uluslararası sermaye çetesidir. Irak Çalışma Grubunun hazırladığı Irak’ta ABD stratejisinin değişmesi gerektiği üzerine kurulu bu raporda, en büyük etik eksiklik, Amerikan işgali sonucu Irak’da ölenlerden bahsedilmemesidir. 84 sayfalık bu rapor; Değerlendirme (Assessment) ve İleriye Doğru Yeni Bir Yaklaşım (The Way Forward: A New Approach) başlıklı iki ana bölümden oluşmaktadır. Raporun “Değerlendirme” başlıklı ilk bölümünde Irak’taki durumu özetleyen bir yaklaşım ile güvenlik, siyaset, ekonomi, ve uluslararası destek “analiz” bölümlerinde genel bir sunuş yapılmıştır. Bu bölümün “Irak’ta devam eden düşüşün sonuçları” başlıklı bölümünde ise Irak’taki gidişatın Amerikan çıkarlarına zarar 315 verdiği tezi çeşitli örnekler verilerek uzun vadede daha da zararlı olabileceği konusu işlenmektedir. “Değerlendirme” bölümün “Irak’ta bazı alternatifler” (Some Alternative Courses in Iraq) başlıklı çalışmasında dört ayrı tavsiyede bulunulmuştur: Acil çekilme, Staying the course, Irak’a daha fazla asker ve üç ayrı bölgeden vazgeçilmesi konuları işlenmiştir. “Değerlendirme”nin son bölümü ise “Amaçlarımıza Ulaşmak” (Achieving Our Goals) konusu ayrıntılarıyla işlenmektedir. Irak Çalışma Grubu’nun hazırladığı bu raporun “İleriye Doğru: Yeni Bir Yaklaşım” (The Way Forward: A New Approach) başlıklı ikinci bölümü ise iki ana alt bölümden oluşmaktadır: Dış Yaklaşım: Ulusararası İşbirliğinin Yeniden Oluşturulması (The External Approach: Building an International Consensus) ve Irak İçi Yaklaşım: Iraklılara Yardım (The Internal Approach: Helping Iraqis Help Themselves). “Raporun İleriye Doğru: Yeni Bir Yaklaşım” bölümü ise dört ayrı alt başlıkta toplanmıştır. Bu bölümde daha çok ABD’nin Irak’taki stratejisinin değişmesi için yapılması gerekenler alt başlıklar halinde sıralanmıştır. Aslında rapor genel bağlamda Irak savaşını başlatan Bush/Cheney ve neocon politikalarından ve stratejisinden farklı olmamakla birlikte, Irak konusunda Uluslararası ve bölgesel işbirliğinin ve desteğin arttırılmasının ABD’nin uzun vadedeki ulusal çıkarlarına faydası olacağı tezi ile ön plana çıkmakta, sanki genel politikadan farklı bir yol çiziyormuş veya öneriyormuş izlenimi doğurmaktadır. Oysa tavsiye edilen bütün öneri ve çalışmalar Pentagon’daki Rumsfield yönetimi ve askerler tarafından zaten üzerinde konuşulmuş ve tartışılmış konulardan oluşmaktadır. Raporda Türkiye açısından yeni bir husus olmamakla birlikte, bu raporda Türkiye çok düşük bağlamda 8 ayrı sayfada ufak notlar ile incelenmiştir. Bu yaklaşım tarzının aslında Türkiye’nin Irak konusunda ne kadar dikkate alındığının güzel bir örneklemi olarak algılanabilir. Çalışma grubu Türkiye ile ilgili konuda da Washington elçisi Nabi Şensoy ile de bir görüşme yapmıştır. Raporun 26. sayfasında Türkiye’nin Irak politikasının Irak’taki Kürt milliyetçiliğini pasifize etme üzerine kurulduğunu, fakat bunun yanında da Irak Kürdistan’ında Türk şirketlerin yaptığı yatırımların Türk/Kürt işbirliğini arttırdığından bahsedilmektedir. Türkiye’nin Irak’ta bulunan Türkmenleri desteklemesinin Kerkük’ün Irak Kürdistan’ına katılmasını engelleyici siyasi bir malzeme olarak kullandığı görüşüne yer verilmektedir. Ana hatları ile doğru olarak kabul edilebilecek olan Türkiye’nin bu siyasi “stratejisi” ne yazık ki Ankara’yı eline geçirmiş, Irak’a bakışı ancak PKK ve Kürt milliyetçiliği ile sınırlı, Türkmenleri Irak’a “göç etmiş işçiler” olarak gören bir zihniyet tarafından idare edildiğinden başarısızlığa mahkumdur. Her ne kadar Mesut Barzani raporu eleştirerek, bu raporun gerçekçi olmadığını iddia etse de, rapor özünde her ne kadar Bağdat’ı merkez içeren ve bölgesel otonomileri merkeze bağlayan bir yapıda da olsa, uzun vadede bölgesel özerklikler ile var olan bağımsız Kürdistan fikrine karşı bir tavır sergilememektedir. Zaten Birinci Körfez Savaşı ile oluşmuş Kuzey Irak bölgesel hükümeti bu aşamadan sonra Bağdat’a bağlanmayı içeren hiçbir planı kabul edemez. Barzani ve Kürt siyasiler ne yazık ki Ankara’da bulunan devekuşlarından daha entellektüel ve dünyada gelişen global siyaseti daha iyi özümsemiş ve anlayabilen, küreselleşme ile gelişen ve değişen siyasete daha kıvrak ve ulusalcı bir zihniyet ile yanıt veren ve strateji oluşturan bir Kürt siyasi entelijensyası oluşturduklarından başarı şansları Ankara’ya nazaran daha fazladır. Ankara, Çankaya ile Dışışleri bürokrasisi arasında 1940’larda kalmış bir siyasi yapı ile 21. yüzyıldaki siyasi gelişmelere yanıt verecek bir durumda değildir. İste bu siyasi çıkmazın negatif sonucu ise uzun vadede Türkiye’nin bölünmesi ile noktalanabilir. Raporun 31’inci sayfasında belirtildiği üzere, raporu yazanların, George W. Bush ile Irak’taki Amerikan çıkarları konusunda aynı görüşleri paylaştıklarını açıklıkla dile getirmeleri, aslında raporun bir itiraftan öte, bir samimiyet göstergesi olduğunu ortaya koymuştur. Yine raporda belirtildiği üzere, her ay Irak’ta yüzün üzerinde Amerikan askeri ölmekte ve ABD her hafta Irak’a iki milyar dolar harcamaktadır. Bu rapor ile değişimi isteyenler, aslında bu iki önemli noktanın değişmesini istemektedirler. 79 adet tavsiyenin sonuç bölümünde sunulduğu raporda, aslında yapılan tavsiyelerin bir çoğunun 316 zaten ABD Savunma Bakanlığı ve hükümeti tarafından gözden geçirilen görüşler olduğunu unutmamakta fayda var. “Tavsiyeler”in “Petrol Sektörü” başlıklı bölümünün “Uzun Dönem” alt başlığında Irak’ın petrol zenginliği gözönüne alınarak, ülkede modern bir işletim tarzı oluşturacak kapitalist yönetim yapısına ait kişi ve kurumların oluşturulması için gerekli yardımların ABD tarafindan yapılması öngörülmektedir. Bu çalışmanın bir diğer ilgi çekici yönü ise Savunma Bakanı Donald Rumsfield’ın Pentagon’dan ayrılışı ile aynı döneme denk gelmesidir. Çalışma grubu ayrıca yeni Savunma Bakanı Robert Gates’e de çeşitli tavsiyelerde bulunurken, Gates’in de bu çalışma grubu içinde yer aldığı ve Gates’in görüşlerine de raporda yer verildiği belirtilmektedir. Sonuç olarak; Baker ve Hamilton önderliğinde hazırlanan Irak Çalışma Grubu raporu esasında işgali haklı kılmakla birlikte, dünyada erozyona uğrayan Amerikan imajının yeni bir pazarlama stratejisi (New Marketing Strategy) ile piyasaya sürülmesi olarak algılanabilir. Fakat rapordaki en önemli ve yeni bir açılımı içeren nokta, ABD’de uzun süredir var olan İran ve Suriye ile ilişkilerin geliştirilmesi planını içeren bir yaklaşımın ilk defa bu kadar yüksek bağlamda konuşulmaya başlanmasıdır. Bu yeni yaklaşım, Türkiye’nin bölgedeki gücünü de kırmaya yönelik bir yapı ortaya çıkarabilir. Çünkü İran ve Suriye’nin bölgede güçlenmesi demek, Türkiye’nin “olmayan” gücünün zayıflaması olarak algılanabilir. Suriye ve İran, Irak’taki olumsuz gelişmelerden Türkiye kadar zarar görmeyeceklerdir. İran’ın, Irak’taki Şiilere olan yakınlığı ve politikası, Suriye’nin Filistin sorununda yeni açılımlar kazanarak yeni bir imaj oluşturma çabasında kazançları, Irak’taki kayıplarından daha fazladır. Zaten raporun 28. sayfasında Türkiye’nin bağımsız Kürdistan’ın ilanı ile Kuzey Irak’a asker gönderebileceği işlenmekte, oysa aynı yaklaşımı İran ve Suriye’nin gösterebileceği tezi işlenmemiştir. Bu rapor bazı kesimler tarafından ABD’nin Irak’tan çekilmesinin başlangıcı olarak algılanması, aslında yanıltıcı bir görüş açısıdır, çünkü dünyanın en büyük elçiliği olan ABD’nin Bağdat elçiliği, 21 binası ve binden fazla çalışanı ile 2007 Haziran ayında açılmayı beklemektedir. IRAK’A GİRİLEBİLİR, AMA ABD İLE DEĞİL, İRAN VE SURİYE İLE UZLAŞARAK!. Biz kesinlikle Irak’ın bütünlüğünden yanayız. Ancak, resmen olmasa bile, fiilen federasyonlara bölünmesi halinde; bütün Kuzey Irak, uluslararası anlaşmalar gereği, tabii ve tarihi bir zorunluluk olarak Türkiye’nin hakkıdır. Hatırlanırsa, Lozan anlaşmasıyla Kıbrıs İngiltere’ye bırakılmıştı. Daha sonra Rum çetelerinin adaya sahip olma girişimleri üzerine, dönemin İngiliz Dışişleri Bakanı, Avam kamarasında yaptığı konuşmada: “Ada’nın statüsünün değişmesi halinde, Kıbrıs’ın eski sahibi olan ülkenin hak talebi doğacağını” açıklamış, bunun üzerine Londra-Zürih anlaşmalarına ve Türklerin yeniden söz sahibi olacağı şartlara giden süreç başlamıştı. Bugün Kuzey Irak’ın tamamı, Osmanlı döneminde Musul vilayeti olarak yönetilmekte iken İngiltere ve Amerika’nın dayatmasıyla sonradan karara bağlanmak üzere Lozan anlaşması dışında bırakılmıştı. Ama maalesef Birleşmiş Milletlerin hileleri, Kazım Karabekir gibi paşaların ihanetleri (Bu tespit Mustafa Kemal’e aittir ve Nutuk’ta geçmektedir) sonucu: Bölgedeki Türkleri koruyup kollayacak ve petrol gelirlerinden pay alacak bir nevi garantörlük şartlarıyla, bölge Irak devletine bırakılmıştı. Türkiye’nin bölgede, hem tarihi ve tabii hakları, hem de sorumlulukları vardır. Şimdi Irak’ın statüsü değişecek ve bölünecekse, şu halde Türkiye gerekirse Irak’a girebilir. Ancak bu: Amerika ve İsrail’e rağmen, Milli bir strateji planlayarak Suriye, İran’la ittifak kurarak Diğer Arap-İslam ülkelerine konuyu anlatarak ve: Bölge haritamızı Amerika değiştirip hepimizi kendi güdümüne alacağına, biz tabii bir uyarlama yapmalıyız” diye anlaşarak Uluslar arası platformda: Lozan ve Misakı Milli haklarımızı hatırlatıp savunarak Rusya-Çin ve D-8 ülkelerini arkamıza alarak yapılmalıdır. Bu şartları ve amaçları taşımayan her harekat; ABD’ye figüranlık ve İsrail çıkarlarına 317 jandarmalıktır. Haber verilip boşaltılarak sonra arama yapılan, PKK’nın mahmur kampı gibi aldatmalara hala inanmak ise, ahmaklıktır. Hükümet: Kürdistan içinde “özerk Kerkük” havasındadır. Bizi ABD hesabına Irak’a çekme kışkırtmaları, aslında İran’la kapıştırma senaryolarıdır. Erbakan Hoca’nın D-8’ler oluşumuna İran’ı öncelikle katması: Siyonist ve emperyalist tuzaklarından uzak tutmayı amaçlamıştı ve bunu başarmıştı. Ve zaten D-8’ler hareketi asrımızda, M.Kemal’in öcülüğündeki şanlı kurtuluş savaşımızdan sonra, siyonizmin ve emperyalizmin kontrolü dışında başarılan: Milli, haysiyetli, ve gerçek projeli tek evrensel oluşumdur. MİT başkanının “değişim ve kahramanlık soslu” 80. yıl açıklamaları da, aslında: Türkiye’yi, küresel dünya düzenine, yani Siyonist sermaye hakimiyetine teslimiyete ve İsrail’e akıtılacak Kerkük petrollerine bekçilik etmeye hazırlama ve yaralanan Milli onuru okşamaya yönelik kof çıkışlardı. Askerimizi Kuzey Irak’a kışkırtanlara, TSK’nın en önemli isimlerinden birinin şu sorusu tokat gibi bir cevaptır: “Böylesi iddialarda bulunanlar ve bunu siyasi bir şov malzemesi yapanlar, Kerkük’le Silopi arasının 450 km. olduğunu biliyorlar mı? İşte stratejik sorular: 1- Biz bu çok riskli operasyona ne amaçla katılacağız? 2- Irak’ta ne kadar zaman kalacağız? 3- Bu bölgenin en çetin coğrafi şartlarında, peşmergeler, PKK ve ABD askerleri gibi üç ayrı düşman karşısında ne kadar asker kaybını göze alacağız? 4- Sınırımızdan 100 km. uzakta bulunan 15 km. uzunluğunda, 5 km. genişliğinde olup yüzlerce mağarayı bünyesinde barındıran ve bir yüzü İran tarafında olan Kandil dağına yönelik böyle bir operasyonda İran’la karşılaşmayı ve çatışmayı hesaba katmakta mıyız? Üstelik İran’ın PKK’ya karşı ortak hareket çağrısını niye ciddiye almamışız? 5- Böylesine bölgesel bir savaşa dönüşebilme istidadını taşıyan saldırı karşısında, Türkiye’deki 70 milyar dolarlık sıcak paranın ürküp ülkeyi terk etmesi durumunda patlayacak ekonomik krizin faturasını ödemeye hazır mıyız? 6- Haydi diyelim bu harekatı yaptık, ve döndük, ne kazanmış olacağız ve bu kazandığımızı nasıl elimizde tutacağız? 7- Elimizdeki Kuzey Kıbrıs’ı Rumlara vermemizi ve askerimizi oradan çekmemizi isteyen dış güçler ve işbirlikçiler, Kuzey Irak’a girmemiz için niye sırtımızı sıvazlamaktadır? Bu sorularla anlatmaya çalıştığımız; “ülke çıkarları, zaruri ihtiyaçlar gerektirse bile, Kuzey Irak’a asla müdahale etmeyelim” değildir. Türkiye’yi bu ortamda Irak batağına çekmek isteyenlerin, asıl amacının bizi İran’la bozuşturmak ve vuruşturmak olduğunu hatırlatmaktır. Haydi girdik Kerkük’ü kurtardık, Türkmenlere teslim ettik.. Biz oradan çıktıktan sonra nasıl ellerinde tutacaklar? Milli Çözüm olarak Irak İşgalinin ilk günlerinde, Türkmenlerin ekonomik, siyasi, stratejik ve silah yönünden desteklenip, Irak Milli direnişine katılması gerektiğini ısrarla yazdık- çizdik.. Bazı sözde milliyetçi stratejistler “Yok canım, Amerika nezdinde girişimleri derinleştirip, Türkmenlere sahip çıkalım..” havasına katıldılar. Oysa: Atatürk’ün Afyon Nutkunda vurguladığı gibi: Hiçbir millet başkasına egemenlik veremez, vermez. Egemenlik uğrunda mücadele verilip hak edilecektir… Her şey öyle meclis kararıyla da olamaz.. Örneğin: iktidar ve muhalefet anlaşsa ve meclisten Küba’ya askeri müdahale kararı çıksa…? Olur mu canım? demeyin Niye, Kore’ye olmadı mı? Somali’ye olmadı mı? Çevik bir komutasında ki askerimiz Amerika’nın hatırına, mazlum ve Müslüman halkın üzerine salınmadı mı? 318 Öyleyse Ne yapmalı? Bu hükümet: 1- Habur kapısını yasaklasın.. 2- Suriye’den yeni bir kapı açsın 3- Kuzey Irak’a elektrik kontağını kapatsın; Kürdistan biter. Afganistan ve Lübnan’dan askerlerini çeksin. Mersin ve İskenderun ezerinden destek konvoylarını kısıtlasın, Amerika biter!.. Ama bunlar Amerika ve İsrail’e rağmen hiçbir şey yapamazlar. Nefi Demirci Hoca Tv’de anlatıyor “Ecevit’e gittik. Kerkük konusunda ne düşünüyorsun? Soruma: “Amerika’nın ne planı var bilmiyoruz ki, ona uygun bir tavır alalım” dedi ve lütfen bunu yazmayın diye tembih etti. - Süleyman Demirel’e gittik: “Kürtler kardeştir. Onların bütün haklarına sahip çıkmamız gerekir” dedi. Tek bir kelime Kerkük ve Türkmenlerden bahsetmedi. AKP ise 9-10 Nisan 20032te Talabani peşmergelerinin Kerkük’ü, 11 Nisan BarzanininMusul’u basıp yağmalamasına ses etmemişti. 2007 Nelere Gebe? Hissiyat, hevasat ve hamasetle, hakikate ulaşılmaz! Yani, duygusallıkla ve kuru kabadayılıkla gerçekler anlaşılmaz. Elbette İran’la çok iyi ilişkiler kurmalı, hatta sahip çıkmalı ve siyonizmin tuzağından kurtulmalıyız. Ancak İran’la ilgili bazı gerçekleri de hesaba katmalıyız. 1- İran ve Şii felsefe ile, İsrail ve Siyonist düşünce arasında çok gizli, gizemli ve girift bir ilişki vardır. 2- Siyonist çevreler, Şii İran’ı, Sünni İslam dünyasına karşı, tarih boyunca sürekli kışkırtmıştır. Şu anda da, İran’ı dolaylı kahramanlaştırma çabasındadır. 3- Osmanlı-İran savaşları ve Osmanlının Avrupa içlerine giriştiği her akımın hemen arkasından İran’ın Türkiye’ye saldırdığı hatırlanmalıdır. Ve yine Yakın geçmişte: ABD Irak işgalinden sonra, 30 yıldır Amerika’yı büyük şeytan sayan İran’da barındırılan ve hazırlanan El-Hekim’in, on binlerce Bedir Tugayı Irak’a taşınmış ve güney bölgesi yani Basra eyaleti, onların güdümüne bırakılmıştır. Irak’ta kurulan kukla hükümetle, İran yönetimi hemen: askeri eğitim ve işbirliği anlaşması imzalamıştır. Saddam’ın vahşice idamını İran alkışlamıştır. İran’da 25 bin çok zengin ve etkin Yahudi bulunmakta, ayrıca 200 bin dönme olduğu sanılmakta ve nükleer tesislerin bulunduğu İsfehan’da, 3 bin Yahudi ailesi yaşamakta, İsrail’de cumhurbaşkanı, başbakan ve genelkurmay başkanlarının bir kısmı İran kökenli olmaktadır. Irak Milli direnişine karşı, Şii Amerikancı gruplara İran yönetimi her türlü desteği sağlamaktadır. ABD ve İsrail’in İran tavrı karışıktır: ABD yönetimi ve ABD’nin kirli derin devleti olan Yahudi lobileri, iki zıt cepheye ayrılmıştır. 1) Kıssınger, Brezinski, Rıchard Perle, Meldin Olbraghte, Gate, Soros gibi sinsi ve Siyonist Yahudiler diyor ki: “Büyük İsrail hayali ve Amerikan’ın zorbalığa dayanan vahşi işgalleri, gizli siyonit hakimiyetimizin ve küresel sermayemizin başına bela açacaktır. Bush ve ekibi tehlikelidir. Macera peşinde koşmaktadır.. 2) Bush ve Neo-conlar diyor ki: “Amerika’nın geleceği ve güvenliği ve Büyük İsrail projesinin gerçekleşmesi için, her yol mubahtır. Bütün karşıt güçleri sindirmeli ve susturmalıdır!” Bazı Düşünürler ve stratejistler diyor ki: “Bush bütün dünyayı kışkırtacak ve İsrail’in sonunu hazırlayacak bu planları, bilerek uygulamakta, ve Amerika’nın Siyonist kuşatmadan kurtulmasını amaçlamaktadır!..”Çünkü 11 319 Eylül’den bu yana, terörle mücadele bahanesiyle başlatılan savaş masrafları 750 milyar doları bulmaktadır. İşte bu yüzden: ABD ve İsrail’deki, sözde barışçı ve sinsi yeni Siyonist cephe, İran’la işbirliğini geliştirmekten yanadır. Ama Bush ve mevcut İsrail yönetimi ise İran’a vurmaya hazırlanmaktadır. Ancak her iki şeytani cephe de, İran’ın Türkiye üzerinden vurulmasını ve İran’ın Türkiye’ye saldırtılması noktasında anlaşmıştır. Hatta sınır bölgemize ABD ve İsrail füze ve asker yığmaya başlamıştır. Kuzey Irak’a çekilmek istememiz de bu amaçlıdır: Öyleyse, Türkiye’nin İran’ı kızdıracak ve kışkırtacak yanlış amaçlardan sakınması, Erbakan Hoca’nın D-8’lerde yaptığı gibi, İran’la çok yönlü işbirliği ve güç birliği yollarını araması lazımdır. Türkiye ne yapmalı konusuna gelince: Önce D-8’ler oluşumu canlandırılmalı, böyle bir güç ve cazibe merkezinin mümessili sıfatıyla Türkiye: Rusya, Çin, Hindistan ve Başta Venezüella bütün Güney Amerika ülkeleriyle, Siyonist sömürüye ve emperyalist işgale karşı yeni bir dünya oluşturmalıdır. D-8’ler nasıl başarıldıysa bu da bir hayal sayılmamalıdır. Ama önce bu işbirlikçi ve teslimiyetçi AKP iktidarından kurtulmak, Milli ve cesaretli bir yönetime kavuşmak lazımdır. Türkiyenin Harbiye Nazırlığından yani “Savaş Bakanlığından” Savunma Bakanlığına geçmesi psikolojik bir pintiliği, ürkekliği ima ve ifade ediyor! Atatürk’ün: “Yurtta sulh, cihanda sulh” sözü, ülkemizin ve insanlık aleminin barışı ve huzuru, bizim sorumluluğumuzdadır, anlamında iken “Fetullahçıların ve Diyalogcuların “hoş görelim, boş verelim” anlamıyla yozlaştırılmıştır. Şu anda stratejik müttefikimiz Amerika’nın Kuzey Irak’taki askeri üstlerinin korumacılığını bizzat PKK militanları yapmaktadır. Ama unutmayalım tarihi her zaman kötüler değil, bazen de iyiler yazacaktır ve tarihi devrim yakındır. Peki 2007 de neler olabilir? Sorusuna gelince. Kanaatimize göre Maalesef Amerika İran’a bir şekilde vuracak ve bunu yine maalesef AKP’nin zafiyetiyle Türkiye üzerinden yapacaktır.. Zaten Abdullah Gül: “ABD ile ilişkilerimiz oldukça önemlidir. ABD’nin gündem maddeleri bizim de gündem maddelerimizdir. ABD’nin stratejik öncelikleri, bizim de hedeflerimizdir” diyecek kadar Neo-conlaşmış ve ılımlı İslamlaşmıştır. Uzun zamandır İran’a saldırı tarihi olarak, zaten 2007’nin Şubat-Mart ayları konuşulmaktadır. 15 Şubatta, İsrail Başbakanı Olmert’in Ankara’ya gelmeside anlamlıdır. ABD F-16’larının ve AVACS’ların incirliğe yeniden konuşlanmaları, Akdeniz’de ABD-İsrail ve Türkiye ortak tatbikatları buna hazırlıktır. Ama, Bütün bunlara rağmen ABD Büyükelçisi Ross Wilson “Türkiye’nin İncirliği açması bir lütuf değildir. Amerika’nın hakkıdır, Türkiye’nin de yararınadır” diyecek ve Türkiye’yi kendi sömürgeleri görecek kadar küstahlaşmıştır. İştee!.. Amerika ve İsrail’in, Türkiye üzerinden İran’a saldırdığı ve dünyanın karıştığı bir karanlık ortamda, Türkiye’de, bir Milli ve sivil girişimle bir devrim ve değişim yaşanacak ve işbirlikçi iktidar yıkılacaktır… Yeni Milli Türkiye, saldırgan Amerika’ya verilen desteği çekecek, Siyonist- Haçlı güçler yalnız kalacaktır. Suud Kralı, Japonya, Fransa ve Almanya bunu açıklamıştır. Bunun üzerine Rusya ve Çin ve D-8 ülkeleri: İran ve Irak’taki Amerikan güçlerini büyük ve kesin bir hezimete uğratacaktır. Ardından, bölgemizdeki, İslam Aleminin göbeğindeki çıban başı ve barış düşmanı İsrail’in 320 burnu kırılacaktır. Amerika, Amerikalılara kalacak, bu zulüm ve sömürü dönemi kapanacak, Türkiye merkezli, insan eksenli ve İslam (Yani barış ve bereket) endeksli yeni bir medeniyet doğacaktır. Bunlar benim kanaatlerim, belki de rüyalarımdır… İnkarcılık ve insafsızlık felsefesi ve zulüm düzenleri yıkılacak; islami ve insani bir saadet dönemi başlayacaktır. DARWİNİZM’e göre: Bir yaratıcı yoktur. Her şey kendi kendine oluşmuştur. İnsanlar maymun soyudur. Doğada: “Güçlülerin zayıfları safdışı ederek ayakta kaldığı bir çatışma kanunu” geçerlidir. FAŞİZM: Bu çatışma fikrini, ırklar arasında geçerli ve gerekli görmekte, üstün ırkların aşağı ırkları ezebileceğini söylemektedir. KOMİNİZM: Bu çatışmayı, sosyal sınıflar arasında ve ekonomi sahasında kabul eden bir felsefedir. EMPERYALİZM: Darwinin ”güçlünün zayıfı ezme” kuralının devletlerarasında uygulanan şeklidir. SİYONİZM, ise: Yahudilerin üstün ve seçkin ırk olduğu kanaatini ve diğer bütün insanları ezme ve sömürme hakkını savunan bozuk bir düşüncedir. Ama ismi ve resmi farklı da olsa, bunların hepsi iç içedir ve şeytani bir ittifak halindedir. Bunların karşısındaki tek ve gerçek adalet kaynağı: ilahi vahyi ve ilmi esas alan, aklı ve vicdani hakem sayan İslamiyet’tir. Yeni Siyonist Cephenin, sinsi stratejisi: “Sovyetlere karşı Çin’i kullandık; Müslümanlara karşı Türkiye’yi kullanalım” Başlıktaki ifade, ABD derin devleti üzerinde psikolojik operasyon uygulamaya çalışan William Safire tarafından yazıldı ve 5 Kasım 2001 tarihinde The New York Times gazetesinde yayınlandı. Safire, “ABD eski başkanlarından Richard Nikson ile Arasat’ta bir röportaj” gibi ustaca bir yöntem kullandı ve bir ölünün ağzından Amerika’nın stratejik ve taktik hesaplarının ne olması gerektiğini açıkladı. Hayali röportajda, Nikson, hayali bir tehdide karşı Bush ve ekibinin büyük bir strateji geliştirmesi gerektiğini söylüyor: -Müslümanları nasıl durduracaksınız? -Nasıl ki Sovyetlere karşı Çin kozunu kullanarak Komünist Bloğu böldük, onları da aynı şekilde böleceğiz. Sizin kuşağınızın kozu, güçlü ordusuyla laik Müslüman ülke olan Türkiye. Ankara ile Türk sınırını geçip Kuzey Irak’ı ele geçirmek üzere anlaşmak iyi fikir. Oradaki Kürtler zaten uçuşa yasak bölgenin kapsamı içinde bulunuyor ancak esas olarak Türkiye’nin parçası olacak bölge, Saddam Hüseyin’in petrolünün yarısını sağladığı Kerkük bölgesidir…” Görüldüğü gibi Safire, Türkiye’nin oltaya takılması için Kerkük’ün yem olarak kullanılmasını istiyordu. Bugünlerde bütün basında “Ah 1 Mart tezkeresi geçseydi” ana fikriyle sinsi bir kampanya yürütülmesinin ardında, Safire’in, Türkleri Araplar ve İranlılarla düşman ederek İslam dünyasını parçalama stratejisi vardır.183 “Kahraman Asker, Irak’a!” Kaseti teybe sürüldü ve çalınmaya başlandı!. “Musul’da Araplar korkutulup petrole el konuluyor, PKK dağlarda korunup besleniyor” denilerek bizim ordumuz komşu ülke Irak’a sokulabilir mi? Böyle bir kaset yapıldı. Teybe sürüldü. Şimdi bu kaset çalıyor. Komşumuz Irak’da Sunni Araplar ile Şii Araplar da birbirileriyle 1000 yıl daha sürecek "nefretlik tohumu ekmiş" biri diğerini boğazlama savaşına tutuşmuşlar. Vuruşuyorlar. Ve bu ortamda bir kaset! Ordu Kerkük’e kaseti! Önce MİT Müsteşarı Emre Tamer’in, bütçe görüşmeleri yaklaşırken MİT’e daha fazla para aktarılmasını sağlamak için yaptığı; "Bize güçlü ekonomi, güçlü ordu ve kusursuz dış politika lazım" diyen ve kimsenin "güçlü ve kusursuz olmaya" itiraz etmeyeceği konuşması kasete kondu. Ve arkasından; "Kurban Olayım Ayına Yıldızına" diyen poster geldi. İktidar partisi AKP’nin Başkanı ve Başbakan Tayyip Erdoğan, 183 28 Ocak 2007 / Arslan Bulut / Yeniçağ 321 büyük ve küçük şehir belediyelerinin reklam panolarına sinema perdesi büyüklüğünde Türk bayrağına sevgiyle bakan kendi portresini koydurarak ve altına "Kurban Olayım Ayına Yıldızına" diye yazdırıp kurban bayramını kutlama vesilesi yaparak astırdı. Yeni yılı bile kutlamayı unuttu! Bu düşünceden ilham almış olmalı ki bu kez de muhalefet partisi CHP’nin lideri Deniz Baykal, kasete "Kurban olayım Kerkük’üne Musulu’na" diye özetleyeceğim hisli şarkıyı sürdü. Deniz Baykal’ın hisli şarkısına; eski tezkereciler de mal bulmuş gibi sarıldılar ve "Bak işte... Biz dememiş miydik?.. Türk Ordusu Amerikan ordusuyla Irak’a girseydi, bugün Kerkük ile Musul’u biz kontrol ederdik..." diye yine "havaya dayılanmaya" başladılar.184 Yani ABD çalacak, AKP oynayacak.. Senaryoyu Siyonistler yazacak bizimkiler sadece rol yapacak!.. Büyük şoka hazır olun! Irak işgal edilmeden önce tartıştığımız olaylar şimdi gerçek oluyor. Birkaç ayda kontrol edeceklerini düşündükleri PKK, Kerkük ve genel anlamda Irak krizi şimdi kapımızı çalıyor. İran'a yönelik saldırgan süreç tehlikeli bir aşamaya geldi. Lübnan, Filistin patlama noktasında. Somali işgal edildi. Suriye prese alınmış durumda. Birkaç gündür özel harekat timleri Kuzey Irak'a akıyor. Helikopterlerle belli bölgelere indirme yapılıyor. Bütün bölgeyi kamplara ayırıyorlar… ABD, uçak gemilerini dünya petrolünün yüzde 20'sinin geçtiği Basra Körfezi'ne gönderiyor. Irak içinde İran'a karşı bir savaş başlattı. Yakında ABD kontrolündeki örgütler İran içinde saldırılara başlayacak. Sadece Erbil'deki "çuval olayı" ile sınırlı kalmayacak. Patriot füzelerini ve mayın gemilerini Körfez'e gönderiyor. F-117 hayalet uçakları Kore'de toplanıyor. Ağır bombardıman uçakları başka üslerde. İsrail dahil, bütün bölgeye yoğun askeri yığınak yapıyor… Bundan sonra: Irak işgali öncesi gibi yalan senaryolar ve medya manipulasyonları başlayacak. Irak'taki üslere savaş uçakları gönderilecek. Avrupa'daki füze sistemleri İsrail'e nakledilecek. Irak'a gönderilecek ek birlikler İran sınırlarında konuşlanacak ve İran güçlerinin Irak'a misillemede bulunması engellenecek. B-2 ağır bombardıman uçakları için tanker uçakları Bulgaristan'a ve yakın bölgelerdeki üslere nakledilecek. Ve Büyük Ortadoğu savaşı ABD ve İsrail'in İran'ın nükleer tesislerine ve petrol tesislerine yönelik füze ve hava saldırılarıyla başlatılacak. Muhtemelen İran'ı provoke edip bir hata yapmaya zorlayacaklar. Mesela Basra Körfezi'ndeki gemilerine ya da Irak'taki birliklerine bir saldırı gibi. Ya da öyle gösterecekler…” Kiralık Türk medyası ve AKP iktidarı da, bu mel’anetlere mazeret hazırlayacak ve malzeme olacak.. Kâbus gibi bir yıla hazır olun Yeni plan, Irak’ta iç savaşı durdurmak yerine daha da kızıştırmaya ve genişletmeye aday. Önümüzdeki günlerde Bağdat’ta çok şiddetli sokak çatışmaları bizleri bekliyor. Peki başkente gidecek olan üç Peşmerge tugayı Kürtleri de iç savaşa dahil etme dışında ne işe yarayabilir? Maliki sahiden Mehdi Ordusu’nu karşısına almaya karar verse, bunu Şii asker veya polisle yapamayacağına göre herhalde Peşmergelerden yararlanmak isteyecektir. Bu durumda Kürtlerle Sadr arasına kan girer. Kaldı ki Sadr’ın Kerkük’teki petrolü Kürtlere bırakmamak için ne zamandır bu şehre yığınak yaptığı, iki grubun çatışma halinde olduğu söyleniyor. Bush planının en zayıf halkasıysa, Irak’taki İran varlığına savaş açma tercihi. Gerek Kürtler, gerekse Şiiler, Bağdat ve Erbil’de düzenlenen operasyonlar nedeniyle çok kızgınlar, gözaltına alınan İranlıları kurtarabilmek için ellerinden geleni yapıyorlar. Ne var ki Amerikalılar İranlıları temizlemek için Iraklılara değil de Suudi Arabistan, Ürdün, Mısır gibi ülkelere güveniyorlar. (Bunlara Türkiye de dahil mi? Çok zor ama önemli bir soru.)”185 Oysa en çok Türkiye’ye ve AKP’ye güvendikleri zaten biliniyor. Ancak “Türkiye ABD’ye rağmen kendi irade ve inisiyatifiyle bu harekete girişti.” imajı verilmek için bir danışıklı dövüş senaryosu sahneye konulacak. ABD’nin yeni hedefi İran ve Suriye Hiçbir siyasi öneri getirmeyip sadece ek asker göndermeyi içeren yeni Irak stratejisinin uzun vadedeki hedefi Suriye ve İran’dır. Fakat Bush yönetimi bölgede çoktan yenilgiye uğramıştır. 184 18 Ocak 2007 / Necati Doğru / Vatan 185 18 Ocak 2007 / Ruşen Çakır / Vatan 322 Başkan Bush bunu kasıtlı olarak yaptı. Zira yeni pakt çoktan kuruldu ve Bush'un yeni stratejisi kısa vadede Irak'ı hedef alıyor gibi görünse de uzun vadeli hedef İran ve Suriye… Araplar maalesef Beyaz Saray nezdinde birer 'av köpeği' oldu. ABD bu köpeği Irak güçlerini Kuveyt'ten çıkarmak ve Bağdat işgali için salıvermişti. Şimdi de bölgeyi gelecek yıllarda yakabilecek yeni bir kanlı savaşta Tahran'a karşı kullanmaya hazırlanıyor. Amerikan telkiniyle Mısır'da İran'a karşı yaşanan bu resmi öfke, Irak Devlet Başkanı Saddam Hüseyin'in Kurban Bayramı'nda alçaltıcı biçimde idam edilmesinin, ABD ve mezhepçi müttefiklerinin bölgede mezhep ayrımcılığını derinleştirmek ve Şii hilaliyle Sünni yayı arasındaki kutuplaşmayı artırmak için yaptığı planın bir parçası olduğunu doğruluyor. Arap bölgesi tarihinde, Sünnilerle Şiiler arasında şu anki gibi bir düşmanlığa hiç sahne olmadı. Bush'un yeni stratejisi Irak'ı sakinleştirmek şöyle dursun ortamı iyice gerecek, mezhep veya ırkları dikkate alınmaksızın binlerce masum Iraklının daha ölümüne yol açacak. Bush başarının kesin olmadığını önceden bildiği 'tehlikeli bir kumar' oynuyor. Hatta başarısızlık ihtimali başarı ihtimalinden fazla. Bu durumu Bush'un konuşmasını yaparkenki yüz ifadesinde de açıkça gördük. Tatbikatlar İran provası mı? 17 - 21 Aralık 2006 tarihleri arasında gerçekleşen ve 4 gün süren tatbikata, Türkiye-İsrail-Ürdün katıldı. Askeri tatbikatın amacı, arama kurtarma faaliyeti ve bu faaliyetlerde kullanılacak teknik malzemelerin tanıtımı olarak açıklandı. İngiliz Sunday Times Gazetesi’nin "İsrail İran’ı Türkiye üzerinden vuracak" iddiası gündeme bomba gibi düşerken, bu iddianın hemen öncesinde Türkiye ile İsrail arasında gerçekleştirilen ortak tatbikat kafaları iyice karıştırdı. Son yıllarda, Türkiye, İsrail, ABD ve Ürdün’ün katılımıyla gerçekleştirilen istihbarat işbirliği çalışmaları ve ortak askeri tatbikatlardaki artış dikkat çekiyor. Başta İran olmak üzere bölge ülkelerinin tedirginliğine ve tepkisine neden olan ortak tatbikatlar, "İran’ın Türkiye üzerinden vurulacağı" iddiasıyla birlikte ayrı bir tedirginliğin nedeni oldu. 17 Aralık tatbikatı Türkiye ile İsrail’in gerçekleştirdiği son tatbikat Aralık ayı içerisinde gerçekleşti. 17 - 21 Aralık 2006 tarihleri arasında gerçekleşen ve 4 gün süren tatbikata, Türkiye-İsrail-Ürdün katıldı. İsrail’de yapılan tatbikata Türkiye Özel Kuvvetler Komutanlığı’ndan 9 personel katıldı. Askeri tatbikatın amacı, arama kurtarma faaliyeti ve bu faaliyetlerde kullanılacak teknik malzemelerin tanıtımı olarak açıklandı. Son yıllarda Türkiye, İsrail ve ABD’nin katıldığı ortak tatbikatlar dikkat çekici şekilde arttı. Daha önce de yine Türkiye, İsrail ve ABD’nin katıldığı ortak askeri tatbikat yapılmıştı. Akdeniz kıyılarında gerçekleştirilen ve "Güvenilir Denizkızı" adı verilen askeri tatbikatlar İran ve bölgedeki İslam ülkelerinin sert tepkisine neden oluyordu. Öte yandan İsrail, Konya’da hemen her yıl yapılan "Anadolu Kartalı" tatbikatlarının düzenli katılımcıları arasında bulunuyor. İki ülke arasında ortak füze kalkanı projesi de bulunuyor. Özellikle füzelerin İran ve Suriye sınırlarına konuşlandırılacağı yönündeki iddialar bu konudaki şüpheleri iyice arttırıyor. Sunday Times’ın iddiası Türkiye ile İsrail arasındaki ortak askeri tatbikatları yeniden gündeme taşınmasına neden olan Sunday Times, İsrail askeri kaynaklarına dayandırarak verdiği haberde İran’ı vurmak için İsrail’in planladığı rotalardan birinin Türkiye olduğunu iddia etmişti. Bu iddia ile ilgili yetkili mercilerin herhangi bir açıklama yapmaması da dikkat çekti. Türkiye’den İran’a mı? Soru şu: Türkiye Kuzey Irak’a mı yöneliyor yoksa birileri tarafından İran’a mı hazırlanıyor? Peşmergelerle Türk askeri savaşacak mı yoksa başka düşmanlara karşı ABD için müttefik mi olacak? Amerika'ya göre felaket senaryosu şöyle: Irak'ta yenilmek bölgesel felakete savaşa açacak. İran ve Türkiye Irak'a girecek. Kürtler bağımsızlık ilan edecek. Türkiye ile Kürtler arasında savaş çıkacak. İran da Güney Irak'ı kontrol edecek… Condoleezza Rice ve Robert Gates'in açıklamalarını dikkatle incelemek gerekiyor. Her ikisi de, Irak için en büyük tehdidin iki ülkeden geldiğini, Türkiye ve İran'ın Irak'ın bütünlüğünü tehdit ettiğini ima eden cümleler kullandı... ABD Türkiye'nin endişelerini bir şartla dikkate alacak; İran'a 323 yönelik müdahaleye destek verirse. Bu da bölgesel savaş demek, Türkiye'nin parçalanması demek, hatta bölgesel düzeyde nükleer çatışmalar demek… Türkiye'nin sınır bölgelerine yaptığı büyük yığınak Kuzey Irak için mi yoksa İran için mi?.. Şırnak 23. Sınır Tümen Komutanlığı'ndan özel harekat timleri Kuzey Irak'a girmek için son hazırlıklarını yapıyor. Peşmergeler, son günlerde yoğun olarak Türkiye sınırına yakın bölgelere yerleştiriliyor. 6 bin peşmerge Kerkük'e, 2 bin tanesi Musul'a, 3 bin peşmerge de Türkiye sınırına yerleştirildi. Türk özel harekat timleri de aynı bölgede hazırlık içinde. İşin ilginç yanı, buradaki Kürt birliklerini ABD ve İsrailli komutanlar yönetiyor. Bölgeye askeri teçhizat nakli yapılıyor, yakın muharebe silahları naklediliyor. Yakın zamanda Bağdat'tan da peşmergelerin Türkiye sınırına nakledileceği ifade ediliyor. Kürtler hem Irak iç savaşına, hem İran'a karşı hem de Türkiye'ye karşı ateşe sürülüyor. Bush, Irak’ı Vietnam’laştırdı ABD’nin yeni Irak stratejisi savaşın tüm bölgeye yayılmasına yol açabilir. ABD, İran’a karşı bir Arap Sünni ittifakı oluşturmaya çalışıyor. Bush, Irak hükümeti bile mezhep ayrımcılığı yaparken hâlâ sadece askeri çözüme odaklanarak Suriye ve İran’ı da karmaşanın içine çekecek. Irak ileri boyutta bir toplumsal çöküş noktasında, bölge, hatta sokak temelinde etnik temizlik yaşanıyor. Profesyoneller, yöneticiler, memurlar ve girişimcilerin akın akın kaçması ülkenin geleceği açısından ciddi bir kan kaybı anlamına geliyor. İşgal otoriteleri sadece 2003'te Bağdat'ın düşmesinden sonra duruma hâkimdi; o zamandan beri denedikleri her şey ya yetersizdi ya da çok geç kalındı. ABD geçen yaz Bağdat'ı 'zapt etmek' için benzer sayıda asker konuşlandırdı, fakat o zamandan beri başkentteki can kayıpları ışık hızıyla arttı ve şu an günde 100'den fazla insan ölüyor. Anglo-Amerikan güçlerine de her 10 dakikada bir saldırı düzenleniyor. Başlıca mücadeleyse iktidardan uzaklaştırılan Sünni azınlıkla, iktidar sarhoşu olan ezilmiş Şii çoğunluk arasında yaşanıyor… Bush'un gizleme çabalarına rağmen, özünde hâlâ askeri yöntemleri gözeten bir strateji hiç muteber değil… ABD, İran'a karşı bir Arap Sünni ittifakı oluşturmaya çalışıyor. Bu, bütün bölgeyi cehenneme çevirme ihtimali taşıyan bir fiyasko. Atılacak tek mantıklı adım, Baker-Hamilton komisyonunun raporunda yazıyor; yeni ABD Kongresi'nin bu önerileri benimseyip ısrarla hayata geçirmesi gerek... Bush çarşamba günü şunları söyledi: "İran ABD askerlerine yönelik saldırıları destekliyor. Askerlerimize saldırıları engelleyeceğiz. İran ve Suriye'den akan desteği keseceğiz." Irak dalgası Vietnam savaşındaki tırmanışa benzemeye başladı, Kamboçya ve Laos'a yayılan savaşın bugün İran ve Suriye'ye yayılma tehlikesi var. Bush, Irak'ta yenilginin çok ciddi olacağını savunmakta haklı. Baktığı yerdeki yenilgiyi görememekle ve yeni planının o yenilgiyi sağlama alacağını anlayamamakla yanlış yapıyor.186 İşgal ordusuna takviye yollandı Irak işgalinde direnişi bir türlü sonlandıramayan ABD, bölgeye ek 20 bin asker yollayarak bu sorunun üstesinden gelmeyi planlıyor. Irak bataklığından kurtulmanın yolunu daha fazla askeri güç olarak gören ABD, bu defa da silâhaltına alacak asker bulma konusunda kendine özgü çözüm yolları üretmekte gecikmedi. Gençleri silâhaltına davet ve hatta zorlama taktikleri okul kantinlerinde kurulmuş stantlarda başlıyor. Bazı okullarda son derece zorlayıcı ve etkileyici taktikler kullanan askeri görevlilerin ziyareti hemen her ay birkaç kez gerçekleşmeye başlamış durumda. Gençlere yönelik silâhaltına alma taktikleri doğrudan görüşmelerin yanı sıra, cep telefonu mesajları, internet siteleri ve video oyunları ile de sürdürülüyor. Bunun yanı sıra 2005 yılında Amerikan Ordusu’nda yedeklerin askere alınma yaşı 35’den, önce 40’a, sonra 42’ye çıkarılmış durumda. Kara Kuvvetleri’nde 2003 Mart’ından bu yana tekrar aktif hizmete çağrılanların sayısının 14 bin olduğu ve bunlardan 7.300’ünün de Irak’a yollandığı ileri sürülüyor. Asker olacak göçmenlere kapılar açıldı Asker sağlamada en çarpıcı ve giderek daha fazla uygulanan bir diğer yöntem de ABD’de kaçak statüde bulunan göçmen gençlerin silâhaltına alınması. Bu uygulamada, savaşmaya çok da hevesli olmayan 186 15 Ocak 2007 / Financial Times / Radikal 324 Amerikalı gençler ve onları engellemeye çalışan ailelerini huzursuz etmektense, özellikle hızlandırılmış vatandaşlık, yeşil kart ve para vaatleriyle kaçak göçmenler askere alınıyor. Halen yaklaşık 40 bin kadar Amerikan vatandaşı olmayan göçmenin orduda görev yaptığı biliniyor. Ayrıca Pentagon’un yeni planları arasında kaçaklara sağlanacak yeni kolaylıklarla 65 bin kadar kaçak gence Amerikan Ordusu’nda hizmetle yeşil kart alma olanağı sağlanırken böylelikle asker temininde iyi bir kaynak da değerlendirilmiş olacak. ABD, petrol bulunduğu sürece Irak’tadır Irak’taki ABD ordusunun durumu ve geleceği konusunda değerlendirmelerde bulunan Ulusal Güvenlik Stratejileri Araştırma Merkezi (TUSAM) Başkanvekili Ali Külebi, ABD ordusunun Irak’ta petrol bulunduğu sürece bu topraklarda kalacağını belirterek, “Irak’taki mevcut yaklaşık 140 bin kişilik ABD askeri gücünün kademeli olarak çekilmesinden sonra Irak’ta bırakılması düşünülen gücün 20 bine yakın bir “danışmanlar ordusu” olabileceği de yapılan planlar arasındadır. Bu durumda kalacak bu danışman ordusunun Irak Silahlı Kuvvetleri ve Polis Gücü’nü yetiştirmesi düşünülmektedir” dedi. Irak ordusuna mensup askerlerin gerek eğitim gerekse de motivasyon bakımından büyük eksiklikler içinde olduğunu belirten Külebi, her 500 kişilik Irak taburuna, 11 kişilik bir ABD’li grubun eşlik ettiğini hatırlatan Külebi, bu rakamların göz önüne alınması durumunda ABD’nin Irak’ta 2008 yılında dahi 70 bin civarında bir askeri güç bulundurma konumunda olabileceğini aktardı. ABD’nin bu sayıdaki bir gücü Irak’ta bulundurmasının kendi menfaatlerinin güvenliğinin yanında petrol hatlarının güvenliği içinde gerekli olduğunun altını çizen Külebi, Amerikan askeri gücünün sayıca yetersiz kalması durumunda, Irak güçlerinin gerçekleştireceği olası bir isyanda 4- 5 bin Amerikalı askeri esir alabileceklerini belirterek, “Bu nedenle ABD’nin eğer Irak’ta mevcudiyetinin sayısı her halükarda 60- 70 bin olacağı gerçekçi bir yaklaşımdır” dedi. ABD askerleri; uyuşturucu müptelaları ABD’nin Irak’a gönderilecek ek kuvvetler konusunda sıkıntı yaşamasına da değinen Külebi, “Amerikan Ordu’su silâhaltına alacak kişi bulmakta zorlandığından, uyuşturucu bağımlılarını, ağır suç işlemiş eski mahkûmları da askere almaktadır. Bu arada, silâhaltına alınan ve Irak’a gönderilen bir kısım askerin New York ve Los Angeles gibi şehirlerin eski çete mensupları olması nedeniyle, bunların çete alışkanlıklarını Irak’ta da sürdürüp, duvarları çeteleri ile ilgili yazılar ve resimlerle “süsledikleri” haberleri de Amerikan Ordusu’nun asker sağlama yöntemleri ile bundan kaynaklanan ilginç sorunlarından sadece bir kaçıdır” ifadelerini kullandı. Paralı askerler başarılı olacak mı? Irak’taki askeri unsurlar konusunda fazla bilinmeyen bazı noktalara da dikkat çeken Külebi, Irak’ta varlığını sürdüren en büyük askeri gücü, ABD ve Irak askerlerinin ardından hiçbir ülkenin resmi askeri olmayan özel askerlerin oluşturduğuna dikkat çekti. Bugün Irak’ta 180 kadar özel firma adına 50 bin kadar, paralı asker gibi görev yapan, çeşitli kişi ve binaları koruyan, askeri eğitmen hizmeti veren, boru hatlarını koruyan ve hatta direnişçilerle çarpışan ve hiçbir ülkenin resmi askeri olmayan bir gücün Irak’ta görev yaptığını belirten Külebi, “Çeşitli Amerikan firmaları adına Irak’ta yüksek ücretlerle askeri anlamda görev yapan paralı askerlerin savaş alanında bu yoğunlukta kullanılması, Amerikan askeri tarihinde mecburiyetten doğan bir ilktir. Bu bağlamda, genelde Şili Ordusu’ndan ayrılan eski komandoları istihdam eden Blackwater firması Pentagon’a özel güvenlik ve koruma konusunda taşeronluk eden firmaların başında geliyor. Amerikan hükümetinin Haziran 2004’den bu yana yalnız diplomatik güvenlik hizmetleri için yaklaşık 350 milyon dolar ödediği söylenen Blackwater- USA firması ayrıca Irak ve Afganistan’da Amerikalı görevlileri, tesisleri, petrol boru hatlarını korumada faaliyet gösteriyor. ABD Irak’ta yıkılmıştır artık! İçi boş “Demokrasi ve Özgürlük” vaadi ile işgali gerçekleştiren Bush, Irak halkına Zalim Saddam’ı mumla aratan bir ülke inşa etti! Son plan ABD’nin Irak'taki yenilgisini sağlama alır, kemikleştirir... 'Irak İtirafları' filminin final sahnesi de çekildi: Bush, verdiği kararların Irak'a daha fazla istikrarsızlık getirdiğini açıkça kabul etti... 325 Amerikan Başkanı, bu itirafı Irak'ta 655 bin sivil hayatını kaybettikten sonra yapıyor! Bush'un Irak'ından her gün en az bin kişi kaçıyor: Şu ana kadar 1 milyon 700 bin Iraklı evini terk etmiş durumda... Bütün bu yaşananlardan/zaten kabarık faturası gittikçe daha da ağırlaşan Irak Batağı'ndan ders almayan bir Beyaz Saray var... 'Yeni Irak Planı' adı altında 21 bin askerini daha ateşin ortasına göndermek Bush'un kumar oynamaya ne kadar hevesli olduğunu gösteriyor. Bunun adı 'Bile Bile Lades'tir... Elbette, hepsi beyhude... ABD'nin bundan önceki altı Irak Planı nasıl başarısız olmuşsa bu son numara da Bush'u iflastan/ felaketten kurtaramayacak... Beyaz Saray, ek asker göndererek kesinleşen yenilgi resminin üzerini örtüp dünyaya "Yıkılmadık, ayaktayız!" mesajı veriyor: Hadise budur... Saddam'ı apar topar asmalarının sebebi de "görüntüyü kurtarmak"tı... 21 bin asker makyajı, askeri değil psikolojik bir harekattır! Ancak sonucun değişmesi mümkün değil... ABD Irak'ta gerçek anlamda "dibe vurmuş" durumda... Bir yandan yeni asker göndererek son bir "savaş narası" atacaklar; diğer taraftan da birkaç ay içinde asker çekmeye başlayacaklar! Şöyle bir düşünün: Irak'taki 167 bin Amerikan askerinin tam 130 bini üslerine sığınmışken ve bu askerler üslerinden burunlarını dahi çıkaramaz bir halde iken, yeni 21 bin asker neyi değiştirebilir ki? Bir süre sonra onlar için de en güvenli iş üslerine sığınmak olacaktır! Direnişçiler her geçen gün biraz daha palazlanıyorlar, sayıları artıyor; daha fazla organize oluyorlar... İran'a yapılabilecek bir askeri harekat ABD'yi bölgede tümüyle bitirir. Irak'taki yenilgiyi dahi arar hale getirir... “ Diyen Fetullahcı Zaman Yazarı Tamer Korkmaz, yeni ve sinsi Siyonist cephe ağzıyla konuşuyor. Sınırımızda ABD askerine hazır mıyız? Bush, Irak'taki son kumarında da başarısız olursa, ülkeyi tümden terkeder mi? Onu tanıyanlar, "hayır" diyorlar. Bir senaryo da, ABD askerlerinin Irak'ın sınırlarına çekilmesine dayanıyor… İşin ilginci, yeni plan tutsa da tutmasa da, Bush ekibinin, orta vadede, aynı önleme yönelebileceğini gösteriyor. ABD askerlerinin Irak'ın sınırlarına çekilmesine dayanan bir plan bu. Kötü senaryoya göre, orta bölgelerde mezhep çatışması sürüp gidecek. İyi senaryoya göre, Bağdat pasifize edilecek, petrol ve iktidar paylaşımı düzenlemeleri ile Şii-Sünni uzlaşması ve nispi sükunet sağlanacak. Her iki senaryoda da, Irak'taki ABD askeri sayısı en az yarıya indirilerek, sınırların tutulması esas alınacak… Zaten, ABD'nin Irak'ta önlemeyi şart saydığı gelişmelerin, "Suriye ve İran'ın nüfuzu" ile "Türkiye'nin müdahalesi" olduğunu, Bush'un bakanlarının ağzından, geçen hafta birkaç kez işitmedik mi? Savaşa niçin gireceğimiz açık mı? Savaş ortamına gireceksek, sonradan unutacağımız ama uğruna korkmadan bedel ödeyeceğimiz sebebi tanımlamamız gerekiyor. Biz en iyi etnik sebepten mi ölürüz, mezhep yüzünden mi, siyasi çıkardan mı, petrol kokusundan mı? Yoksa akılsızlıktan mı? Türkiye’nin temel amacı "Türkmenleri mi korumaktır; Kerkük petrollerini mi kontrol etmektir; ülke bütünlüğünü mü garanti etmektir; Kürtlere haddini mi bildirmektir; Ortadoğu’da etkin bir aktör rolü mü oynamaktır; eski statükoyu mu geri getirmektir, yoksa yeni statükodan avantaj mı elde etmektir" net olarak belirlenmelidir. Zira bu hedeflerin bir kısmı birbiriyle çelişmektedir. Hepsini birden gerçekleştirmek mümkün değildir. Bölgede hem mezhepsel hem de etnik çatışma dinamiği bir aradadır ve Türkiye kendisi için uygun motifin hangisi olduğunu belirlemelidir. Etnik çatışma Araplarla aynı safı tutarak ABD ve Kürtlere karşı tavır almayı; mezhep çatışması ise Kürtler ve diğer Sünnilerle aynı tarafta durarak, Şii Arapları ve İran’ı karşıya almayı gerektirir. Mezhep modelinin tercih edilmesi halinde Türkmenlerin yekpare olmadığı hatırlanmalıdır. Sünni Türkmenlerle Kürtlerin uzlaşması, Şii Türkmenleri karşı tarafa alma zorunluluğu doğurur. Türkmenlerin kimliğinde etnisite mi, mezhep mi ön plandadır, belirlenmelidir.187 ABD’nin son kumarı 187 15 Ocak 2007 / Deniz Ülke Arıboğan / Akşam 326 ABD'nin yeni stratejisine göre Irak'a gidecek askerler Sünni bölgelerindeki şiddeti artıracak. Şiileri kayıran Maliki'den sorumluluğu üstlenmesini istemekse delilik. Bush yeni Irak stratejisini açıklarken kumar oynadığının bilincindeydi. Zira stratejisini ilan ettiğinden bu yana ne kendisi ne de diğer Amerikalı üst düzey yetkililer, bu yeni planın başarılı olacağına dair herhangi bir güvence veremeyeceklerini dile getirmeye cesaret edemiyor. Bununla birlikte, onlara göre 'başarı'nın anlamı Irak halkının sıkıntılarından kurtarılması değil. Iraklıların başarısı onları hiç ilgilendirmiyor. Başarı onlar için sadece işgalin bekasını temin etmek anlamına geliyor. O halde yeni Irak stratejisi 'vahşi' bir kumar. Zira Bush'un işgalin bekasını temin etmek için sunduğu düşüncelerin Irak için daha fazla ölüm ve yıkım dışında bir anlamı yok. Yeni strateji iki adım üzerine kurulu. İlki, 20 bin askerle işgal güçlerinin sayısının artırılması. Ek askerlerin Sünni bölgelerinde yoğunlaşacağı ifade edildi. Irak'taki Amerikan güçlerinin sayısını artırmak, direnişe son vermek umuduyla yapılacak öldürme ve yıkım operasyonlarını tırmandırmak demek. 1 Mart Tezkeresi Meclis’ten geçseydi ne olacaktı? Amerika hem topraklarımızı kullanacak, hem de bize o kaymağı yedirmeyecekti. Amerika’ya istediğin kadar yaltaklan, Kerkük ve Musul petrolünü sana bırakmaz. Üst tarafı, "Türkmen kardeşlerimizi korumak" falan edebiyatı, işin folklorik süsüdür. Üstelik bütün İslam dünyasını (Arap ve Acem) çok ciddi biçimde karşımıza alacaktık. Zaten tarih boyunca varolan sevgisizlik, güvensizlik, açık ve sıcak düşmanlığa dönüşecekti. Kemalistler bunu göze alırlar, ama AKP alabilecek miydi? Almıştı galiba, çünkü tezkereye hayır oyları "hükümete ne pahasına olursa olsun uyuzluk etmek amacıyla" hareket eden bürokrat partisinden ve iktidarın "radikal fraksiyonundan" gelmişti, AKP yönetimi esas olarak Amerikan dostluğunu İslam dostluğuna tercih edecekti!... Temelde bir şey değişmemiş oluyor. Bugün emperyalizmin "figüran" uşağıyız, o zaman "aktif" uşağı olacaktık ama Arap ve Acem için temelde fark etmiyor! Bazı arkadaşların yazdığı "Amerikan ordusunun ikmal yollarını yani göbek bağını elimizde tutacaktık" falan gibi iddialar, it kopuk ne kadar bozulursa bozulsun tekrar söylüyorum, hoş ve boş zevzekliktir. MİT Müsteşarı’nın demecini "artık seyirci olmayı bırakıp Kuzey Irak’a gireceğiz" şeklinde yorumlayanları da ciddiye almayınız. Giremeyiz. Biz bu "sınır ötesi harekât filmini" o kadar çok seyrettik ki artık gülemiyoruz bile. Ancak faşolara ve lumpenlere saçma sapan televizyon dizileri ve filmler yaptırıp yüreğimizi soğuturuz, avamı avuturuz, o kadar… Kuzey Irak Kürt Devleti’ni, bizim efelenmemize hiç aldırmadan kuracaklar, kurduracaklar. Boş konuşmak yerine oturun da, ondan sonra ne halt edeceğimizi düşünün. Bir halt etme gücümüz olacaksa tabii... Irak’ı demiyorum, kendi topraklarımızı koruyabilecek miyiz?188 diye soran Engin Ardıç, hem bunları söylüyor, hem de hala AKP ve AB’ye yakın duruyor? Bush hala gerçekleri anlamadı. Irak’taki şiddeti ek askerle dindirebileceğini savunan Bush, direnişin gücünü ve mezhep bölünmesinin derinliğini kavrayamıyor. Bush'un önerdiği 'yeni strateji'de aslında yeni hiçbir şey yok. Önceden de isyanı ve mezhep ayrımcılığının yol açtığı şiddeti bastırmak için Bağdat'a daha fazla Amerikan askeri göndermeyi denemiş ve hezimete uğramışlardı. Geçen yaz Bağdat'taki asker sayısının artırılması ölü sayısını da artırmaktan başka işe yaramadı. Sünni asiler, gerillalardan ne beklenirse onu yaptı; geri çekildiler ve dış güçlerin etrafından dolaştılar. Tüm bunlar yaşanırken Bağdat'ın sokakları ve çöp konteynırlarıysa, Sünni ve Şii ölüm mangalarının kurbanı olarak işkenceyle öldürülmüş sivillerin ve hatta polislerin cesetleriyle dolup taşıyordu. Suudi Arabistan, Ürdün ve Mısır yönetimleri, Irak'ta mezhep savaşının büyümesi ve Sünni Arapların kitlesel ölçüde katledilmesi durumunda kendilerinin ve belki Türkiye'nin bile çatışmanın içine çekilebileceği konusunda ABD yönetimini defalarca uyardı. Bu ülkeler kendilerine aşırı miktarda sığınmacı akışından, Sünni-Şii şiddetinin diğer ülkelere sıçramasından ve İran'ın etkisinin Körfez bölgesinden Akdeniz'e varıncaya 188 15 Ocak 2007 / Akşam 327 dek genişlemesinden korkuyor… “Türkiye’nin müdahale hakkı” Yeni mi hatırlandı? AKP Balıkesir Milletvekili Turhan Çömez, meşru müdafaa hakkını kullanarak Türkiye’nin, Kuzey Irak’a müdahale şartlarının bulunduğunu vurguladı. Çömez, AA’ya yaptığı açıklamada, BM Şartı’nın 51. maddesinde, “bu antlaşmanın hiçbir hükmü, Birleşmiş Milletler üyelerinden birinin silahlı bir saldırıya hedef olması halinde, Güvenlik Konseyi, uluslararası barış ve güvenliğin korunması için gerekli önlemleri alıncaya kadar bu üyenin doğal olan bireysel ya da ortak meşru savunma hakkına halel getirilemeyeceğine” vurgu yapıldığını anımsattı. Arazi yapısından dolayı kontrolün Irak tarafından daha kolay sağlanabileceğini anlatan Çömez, “Terörist faaliyetlere engel olunmadığı gibi himaye edildiğine dair açık kanıtlar da mevcuttur” Bu koşullar altında, BM’nin meşru müdafaa hakkını düzenleyen 51. maddesi ve NATO’nun öz savunma hakkını düzenleyen 5. maddesi hükümlerince Türkiye’ye sınır ötesi müdahale hakkı doğmuştur.” “Türkiye’nin bunun için izin alma zorunluluğu yoktur. Sadece önlem alınıncaya kadar bilgi verme yükümlülüğü vardır. Yine aynı maddeler, bu müdahalede Türkiye’ye diğer üye ülkelerin yardım ve desteğini de zorunlu kılmaktadır. Türkiye, sınırın hemen ötesinde yuvalanmış terörist organizasyonların yaptığı saldırıların önüne geçmek için vakit geçirmeden bu maddeleri işletmelidir.” uyarısını yaptı. Terörle mücadele koordinatörlüğü konusunda altı aydır sonuç alınamadığı ve bu kurumun gözden geçirilmesi gerektiği görüşünü dile getiren Çömez, “Terörle mücadele koordinatörlüğü, Türkiye’nin meşgul edilmesini koordine eder hale gelmemelidir” ABD’nin, 11 Eylül saldırılarının hemen ardından NATO’nun 5. maddesini işleterek, müttefik ülkelerle birlikte Afganistan’a asker göndermiştir. Ancak Türkiye’ye yönelik terörist faaliyetler içinse, sadece emekli bir general tayin etmekle yetinmiştir” açıklamasını yaparak, ABD’nin bizi Irak batağına çekme projesine, kahraman figüran rolü mü oynamaktadır? Yeni ‘Bağdat Seferi’ Havası! Hem iktidarı hem de muhalefeti bu tür uçuk hesaplara ikna edebilen bir 'derin' odağın varlığı Türkiye için ne büyük talihsizlik! Siyasîlerimizdeki bu 'Bağdat seferi' heyecanını, en hafif tabirle, 'akla ziyan' bir durum olarak görüyorum. Her şeyden önce şunun için: Irak'ta olup bitenlerin Türkiye'yi ilgilendiren bir yanı olsa da, bunun 'Hadi Irak'a girelim, Kerkük'e varalım' tarzında bir hareketlenmeyi haklı çıkarması mümkün değil… Irak Kürt halkının siyasî olarak kendi kaderini nasıl belirleyeceği elbette tamamen kendilerine ait bir meseledir. Türkiye'nin bu meselede ne söz söyleme hakkı vardır, ne de bundan rahatsızlık duyması gerekir. Ama öyle anlaşılıyor ki, Türkiye'nin iktidar sahiplerinin kafasında başka bir şey daha var. Onların aklı-fikri Kerkük'te. Görünüşe göre, Kerkük'e olan bu ilginin sebebi, orada Türkmenler’in de yaşıyor olması. Türkiye bu yıl Kerkük'te yapılacak bir referandumla Türkmenler'in azınlık statüsüne sokulmaları ihtimalinden endişe ediyor. Bu endişe, genellikle, Irak petrollerinin yarıya yakınının bu bölgeden çıktığına yapılan atıfta birlikte dile getirildiğine göre, Türkiye'nin Türkmenler'e duyduğu ilginin arka planında başka hesapların olduğu anlaşılıyor. Ama bunun, meşru bir temeli olmak bir yana, gerçeklik duygusundan tamamen yoksun bir 'hesap' olduğu da açıktır.189 Kürdistan Türkiye’nin desteği ile kurulmadı mı? Kürdistan'ı kim kuruyor? Türkiye. Peki Türkiye, neden Irak'a girmek istiyor tankıyla topuyla? Kürdistan kurulmasın diye. E vallahi bravo yahu. Irak'a girelim mi? Tankımızla topumuzla... Girelim mi? Tartışılan soru bu. Nedeni açık... Kürdistan kuruluyor. Bunu önlemek için. Kuzey Irak’ta, hastaneleri, köprüleri, beş yıldızlı otelleri, spor salonlarını, konferans salonlarını, enerji iletim hatlarını, kanalizasyonları, akaryakıt dolum tesislerini, caddeleri, otoyolları, 189 17 Ocak 2007 / Mustafa Erdoğan / Star 328 alışveriş merkezlerini kim yapıyor? Türk firmaları. Marketlerde bakkallarda, sütten makarnaya, deterjandan ayçiçek yağına, peynirden çikolataya varıncaya kadar... İğneden ipliğe kimin ürünleri satılıyor? Türk firmalarının. Çimentoyu çiviyi, jeneratörü demiri, oto lastiğini ampulü, aklınıza gelen gelmeyen ne varsa, kim getiriyor? Türk firmaları. Üstelik, bu işleri kafalarına göre yapmıyorlar... Bunları yapmaya giderken, Türkiye Cumhuriyeti Devleti'ne soruyorlar. "Gidip, yapayım mı?"190 Irak’ın petrolü Siyonist şirketlerce paylaşıldı. Mezhepler arası ılımlı bir cephe oluşturma yönündeki laflar, yasanın ve petrol şirketlerine çekilen peşkeşin önünü açmak için tasarlanmış gibi görünüyor. Irak bugün hâlâ işgal altında ve iktidarı elinde tutanlarla yönetilenler arasındaki uçurumu kan dolduruyor… Irak'ın petrol sanayisi, yaptırımlar, savaşlar ve işgal nedeniyle vahim bir durumda… Bakanlıklar ve kamu kurumları giderek parti arpalıkları gibi iş görüyor ve kişisel, mezhepsel ve etnik bakış açıları, ulusal bakışın önüne geçiyor. İşlerin bu hale gelmesi, yolsuz ve kötü niyetli görevlilerle açgözlü yabancı petrol şirketleri haricinde herkes için kötü sonuçlar yaratıyor. Yasa tasarısının resmi versiyonu yayımlanmadı, fakat petrol kaynaklarını uzun vadeli arama ve üretim düzenlemeleriyle yabancı şirketlere teslim edecek biçimde tasarlandığına kuşku yok… Bu yasa, geçen yılın büyük bölümünde kapalı kapılar ardında tartışıldı. Gizli taslaklar ABD'nin görüşüne ve müdahalesine açıldı, fakat Irak kamuoyuna açıklanmadı; hatta parlamenterlerin bazıları yasa taslağının ne olduğundan bihaber. Eğer söz konusu yasa bu koşullar altında geçirilirse, siyasi süreç çok daha uzun bir zaman hal yoluna girmeyecektir. Mezhepler arası ılımlı bir cephe oluşturma yönündeki laflar, yasanın ve petrol şirketlerine çekilen peşkeşin önünü açmak için tasarlanmış gibi görünüyor. Federalizm: Irak’tan ziyade İsrail’e yararlı İsrail ne demografik açıdan ne de dini bakımdan hala “Yahudi” değil ve devletin Yahudiliği hala stratejik Siyonist hedef; bu nedenle İsrail ana görüşü Yahudi olmayanların” “transferi” çağrısında bulunuyor. Hem İsrail içindeki yerli Arapların var oluşunu hem de bağımsız bir Yahudi hayatına doğru yol alacak, Yahudilerin Siyonist hayalini tehdit eden var oluş sorununun son hatırlatıcısı Jimmy Carter’ın, apartheid olmayan Filistin Barışı planıydı. İsrailli Yahudiler apartheid ile demokratik bir devlet arasında seçim yapmak zorunda. Federal bir İsrail hem İsrail’in iç etnik sorununu hem de bölgede daha fazla şiddet ve savaşı yayan Arap ve Filistin-İsrail çatışmasını çözmede kapsamlı, kalıcı bir yaklaşım olabilir.. Arap toprağının sömürgeci düzenlemesi yerine, Arapların devam eden etnik temizliği ve ‘transferi’ İsrail Yahudi çözümünün resmi unsurları olmayı sürdürdü. Bu politikanın İsrail hükümeti içinde temsilcileri var ve Washington bu duruma gözlerini kapamış durumda. ABD’nin Irak ve İsrail politikaları arasındaki çelişki Irak’ta oluşturulacak federal yapının yaşayabilirliğini başarısız kılacağı gibi, İsrail’de federal bir yapının sağlanamaması sonucunda ortaya çıkacak tablo Amerikalıların ve İranlıların bir kez daha Kürtlere ihaneti anlamına gelecektir. Türkiye’nin cesaretli ve dirayetli bir yönetime ihtiyacı var. Hasan Ünal’ın dediği gibi; Ordu’nun Kerkük’e müdahale etmesine gerek duymadan da Türkiye sonuç alacak imkan ve kabiliyetlere sahip bir ülkedir. Türk Silahlı Kuvvetleri’nin bölgenin en güçlü konvansiyonel ordusu olduğuna şüphe yok. Bu gücü kullanmadan; sadece caydırıcı gücünden faydalanarak sonuç alınabilir. Önce Habur Sınır Kapısı’nı kapatarak işe başlayabiliriz. Ardından Suriye ile imzaladığımız serbest ticaret antlaşmasını devreye sokarız ve Suriye üzerinden Barzani bölgesinin altından dolaşacak bir kapı açarız. Bu arada Amerikalılara bir yandan Kürdistan kurup öte yandan da bizimle dost kalamayacaklarını, onların da anlayacağı bir dille ifade etmemiz ve bu sözün arkasında durmamız lazım. Gerekirse, sırasıyla Afganistan ve Lübnan’daki askerlerimizi geri çekeriz; çünkü bizim oralarda işimiz yok ve sadece Amerika’ya destek için birlik bulunduruyoruz. Ardından İncirlik’i kullanamayacağını Amerika’ya söylemek gelir. Bütün bunlara rağmen Amerika çete 190 17 Ocak 2007 / Yılmaz Özdil / Sabah 329 reisi gibi hareket eden iki Kürt lidere destek vermeye devam ederse, biz de bölge ülkeleriyle işbirliğini artırırız. İran, Suriye ve bütün Arap ülkeleriyle muazzam çıkar ortaklıklarımız oluştuğu açık. Ayrıca Rusya bile Kürdistan işine şiddetle karşı çıkacağını ifade ediyor. Bütün bunlar Kürdistan projesini durdurmak için fazlasıyla yeterli olur. Eğer Amerika sırf Türk düşmanlığı adına bu projeyi sürdürecek olursa, o zaman Ordu’ya Irak’a müdahale emri vermeden evvel Irak’taki direnişçilere destek oluruz. Zaten Türkiye Habur ve İncirlik’i Amerikalılar ile Barzani-Talabani ikilisine kullandırmadığı zaman bu iş biter. Irak’ta savaşacak gücü kalmadığı her halinden belli olan Amerika bizim de destek vereceğimiz bir gerilla savaşında ne hale gelir dersiniz? Eğer buna da mecbur kalırsak yaparız. Bu da üç aşamalı olur. Türkiye öncelikle Amerika’nın çekildiği bir Irak’ta Barzani-Talabani ikilisine ve PKK’ya karşı harekete geçme stratejisi uygular. Ama Amerika da onlara destek verecekse, o zaman Amerika’ya karşı da savaşır. Ama bütün bunlar için milli zihniyetli ve kararlı bir hükümet lazım. Eksiğimiz işte bu. Yoksa millet de var, ordu da...191 Barış konferansında etnik kimlikli siyaset arzuları Ankara’da düzenlenen ve iki gün süren “Türkiye Barışını Arıyor” başlıklı “Kürt konferansının” sonuç bildirgesinde açıklanan görüşler, PKK çizgisine yakın duruyor. Konferansa katılanların oy birliğiyle kabul edildiği açıklanan bildirge hem üslup hem içerik bakımından PKK’nın söylem ve talepleriyle örtüşüyor. Çeşitli sivil toplum kuruluşları, yazarlar, hukukçular ve aydınların çağrısıyla düzenlenen ve iki gün süren ''Türkiye Barışını Arıyor'' konferansı sona erdi. Konferansın ardından açıklanan sonuç bildirgesinde, ''Konferansımız, hukuki, siyasi, kültürel ve ekonomik boyutları ile bir barış programı geliştirilmesinin ana çizgilerini oluşturmuştur'' denildi. Açıklamada, ''Siyasal'', ''ekonomik'', ''sosyal ve kültürel'', ''medya ve toplumsal iletişim'' başlıklarıyla özetle şu görüşlere yer verildi: ''Kürt sorununu, şiddet ve terörizm sorunu olarak adlandırmaktan vazgeçilmelidir. Kürtlerin siyasal alanın aktif özneleri olabilmesinin önündeki tüm engeller kaldırılmalıdır. Bütün yurttaşların hukuksal eşitliğini ve özgürlüğünü güvence altına alan ve onları eşit haklar ve sorumluluklar ile donatan yeni bir anayasa hazırlanmalıdır. Koruculuk sistemi kaldırılmalı Bölgedeki yoğun yoksulluğu ve bölgeler arası dengesizliği giderici pozitif ayrımcılığı esas alan kalkınma plan ve projeleri gerçekleştirilmelidir. Barış dilde başlatılmalıdır. Kamusal alanda Kürtçenin serbestçe kullanılabilmesi için yasal ve hukuki düzenlemeler yapılmalı.'' Konferansın, aynı zamanda bir ''barış meclisi'' işlevi de gördüğü savunularak, ''Amacımız, bu konferansın barışı inşa edecek bir toplumsal örgütlenmeye öncülük etmesidir'' denildi. Bildirge, ''Hep birlikte tartışarak diyalog ve uzlaşmaya giden yolda kurulacak ortak platformlarda çözüm üretecek fikir ve yaklaşımlara ihtiyaç vardır. Bunun için aydınların, bilim insanlarının ve sivil toplum örgütlerinin daha aktif bir rol üstlenmesi kaçınılmazdır. Yirminci yüzyılın başında Cumhuriyet kurulurken ıskalanan barışı yeni bir yüzyılın başında ıskalamayacağız'' şeklinde sonuçlandırıldı. Yani Kuzey Irak’ta Kürdistan kurulmalı, Türkiye ise yumuşak federasyona hazırlanmalı… Yeni Kürdistan’ı Türk halkının parasıyla yaşatmalı Bu arada Diyarbakır özel olarak planlanmış özerk bütçesine kavuştu. Bu bütçe, vakıflar, anonim şirketleri ve meşhur belediye teşebbüsleriyle faaliyete geçirildi. Bildiğiniz üzere her belediyenin kendine has bütçesi, teşebbüsleri falan vardır. Şu anda Diyarbakır belediyesinin kurduğu Diyar AŞ’ye oluk oluk dış kaynaklı sermaye akmaya başladı. Yakın gelecekteki hedefleri borsaya açılmak. Bu ne demek oluyor? Bu demek oluyor ki, bir nevi Kürdistan hisse senedi çıkaracaklar. Dış yatırımcı, iç yatırımcı, kürt türk demeden herkes çılgın gibi hisse alıp "Diyar AŞ" ye çığ gibi para akıtacaklar. Çünkü dış kaynaklı yatırımcılar tarafından desteklenecek bir oluşum. Bir altın yumurtlayan tavuk.. Son yüzyılın şahane bir bulusu... Yeni Kürdistan’ı Türk Halkının parasıyla 191 30 Ocak 2007 / Analiz 330 finanse et! Formülü. Neden mi? Çünkü bu hisseden çok para kazanacağını bilen her yatırımcı kazandığı paraya bakacak. Kimin umurunda Kürdistan’ı finanse etmiş etmemiş.. Herkes cebinin dolduğuna bakacak. Bu şirket henüz borsaya açılmadan bir ayda 2 milyon YTL ciro yaptı. Bu cironun %80i net kar. Çünkü yaptıkları hiçbir şey yok!!, havadan para transferi, Bir nevi para aklama ve alternatif transfer..Bir yıllık ciro hedefleri 1 milyar euro!!! Evet yanlış duymadınız. Borsaya açılmadan 1milyar euro. Önümüzdeki senenin sonunda bahse girelim.,4milyar euroya ulaşır. Yani İstanbul belediye işletmelerinin tam 4 katı büyüklükte bir ciro... Üstelik İstanbul gibi ortada üretilecek bir şey de yok. Diyarbakır ayni Diyarbakır... Bu para ne mi olacak? Hayal gücünüze bırakıyoruz. 4 milyar euro cirosu olan bir Baydemir. Örnek verelim: Apo köpeği(!) ömr-ü hayatında değil 4 milyarı, 500 milyon euroyu dahi bir arada görmemiştir. Yani bizim sümüklü Baydemir, olacak ekselans Baydemir. Ekselans kime denir? Büyükelçiye!!! Başka bir örnek verelim, bu paranın karşısında hiç bir hukuk sistemi, hiç bir askeri otorite duramaz, örneği yoktur. Bu para ile istediğiniz devletin istediğiniz kurulusuna tesir edebilirsiniz. Koç, Sabancı falan filan dahi, böyle bir gücün yanında titrer. Çünkü o adamlar bundan daha fazla cirolara sahip olmalarına rağmen, paralarını ticarette döndürdüklerinden toplu olarak servete hükmedemiyorlar. Yani kendi paraları sağda solda bağlı.. Fakat Baydemir elinde toplanacak olan bu paranın maksadı belli. Kullanacakları yer belli..192 Petrol denizindeyiz ama! Türk ekonomisinin en büyük sorunu işsizlik ve cari açık. Ekonominin her yıl rekor düzeyde cari açık vermesine en büyük sebep olarak gösterilen dış ticaret açığının en büyük tetikleyicisi ise petrol ithalatı. Türkiye 2006 yılında 3 milyar 10 milyon dolarlık petrol ithalatı yaptı. Peki, Türkiye petrol ithalatını ne şekilde azaltabilir. Ülkede var olduğu iddia edilen petrol rezervleri işletilemiyor mu? Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde (TBMM) görüşülen “Petrol Yasa Tasarısı”nda Türkiye’deki petrol gerçeği ile ilgili çarpıcı bazı gerçekler de ortaya çıkmış oldu. Enerjimizin yüzde 43’ü petrolden üretiliyor 11 Ocak günü TBMM’de görüşülmeye başlanan “Petrol Yasa Tasarısı”nın görüşmelerinin ilk gününde partisi adına söz alan CHP İzmir Milletvekili Sedat Uzunbay, Türkiye’nin petrol gerçeği ile ilgili çarpıcı açıklamalarda bulundu. Türkiye’nin enerji arz güvenliğini temin etmesinin en önemli önceliği olduğunu savunan Uzunbay; “Dünya enerji ihtiyacının karşılanmasında yüzde 37 gibi önemli bir paya sahip olan petrol, ülkemizde de, yüzde 43`lük oranıyla enerji tüketiminde birinci sırada gelmektedir” şeklinde konuştu. Yabancılar rezervleri atıl hale mi getiriyor? “Bugüne kadar ülkemizde birçok yabancı şirket sondaj çalışması yapmış ancak petrol çıkarmadan gitmişlerdir. Yabancı petrol şirketlerinin bazı ülkelerin petrol rezervleri ile ilgili kasıtlı yanlış bilgilendirme örneklerine geçmişte de rastlandı. Mesela Suudi Arabistan’da yabancı petrol şirketleri petrol aramaya başladıktan bir müddet sonra Suudilere ‘sizin ülkenizde petrol yok’ demişlerdi. Ancak şimdi biliyoruz ki dünyanın en büyük petrol rezervleri Suudi Arabistan’da. Buna benzer olaylar ülkemizde de yaşandı. TBMM’de görüşülen ‘Petrol Yasa Tasarısı’ ise yabancı şirketlere bugüne kadar tanınmamış birçok hakkı tanıyor. Bu hakların bazı şirketlerce kötüye kullanılması gündeme gelebilir” dedi. Nusaybin’de ciddi petrol rezervi var Güneydoğu Anadolu`da bazı arama faaliyetlerine ve önemine değinen Sedat Uzunbay çarpıcı rakamlar ve istatistikler verdi: “Mardin`in Nusaybin ilçesinde yaklaşık 3,5 milyon dönümlük arazide petrol aramaya başlayan Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığı, elde ettiği bulgulara göre, bölgede ciddi bir petrol 192 http://tgt.blogcu.com 331 rezervi vardır. Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığının son bir senede yedi kuyu açtığı bu sınırın Suriye tarafında yüz kuyu faaliyet gösteriyor ve bunlardan günde 600 bin varil petrol çıkarılıyor. Bu rakam Türkiye`nin günlük tüketiminin yaklaşık yüzde 85’ine denk geliyor.” Mayınların temizlenmesi projesi bir tuzak mıydı? Mardin’in güneyindeki petrol bölgesi içinde olan mayınlı arazilerle ilgili olarak, kısa bir süre önce mayınların temizlenmesi karşılığında organik tarım yapmak için Maliye Bakanlığı tarafından ihaleye çıkıldığını hatırlatan Uzunbay, “Kamuoyundan gelen tepkiler üzerine ihale iptal edilmişti, bu önemli bir olaydı. Bir diğer önemli olay ise: TBMM’ye getirilen 1 Mart Tezkeresine göre, Amerikan Ordusu bu bölgeye yerleşecekti, bu da çok önemli başka bir olay. Bugünlerde Irak`ta yaşanan Amerikan ve İngiliz firmalarının petrol paylaşımlarından insanın aklına, ister istemez, hemen 1 Mart tezkeresi ve mayınlı arazinin temizlenmesi ihaleleri geliyor” ifadelerini kullandı. 2’inci Abdülhamit’in Petrol Haritası Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü’nün Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı tarafından hazırlanan ‘Osmanlı Döneminde Irak’ adlı kitapta yer alan, Sultan 2’inci Abdülhamit’in 106 yıl önce hazırlattığı petrol haritası ise Türkiye sınırları içerisinde yer alan önemli petrol yataklarını ayrıntılı bir şekilde ortaya koyuyor. Diyarbakır, Mardin, Bismil, Hazro Çayı etrafı, Sinan, Batman Çayı etrafı, Dicle Bölgesi, Midyat, Bedran, Tulan, Siirt, Botan Çayı etrafı, Habur, Fındık, Cizre, Habur Çayı etrafı, Bitlis Çayı kıyısı ve Hakkâri’de ciddi petrol rezervlerinin bulunduğuna dikkat çeken harita, bugüne kadar bu bölgelerdeki petrol niçin çıkarılmadı sorusunu gündeme getirdi. Bir çılgın Cumhurbaşkanlığı senaryosu daha Garip bir senaryo. Ama kulaktan kulağa, her yerde konuşuluyor. Cumhurbaşkanlığı seçimleriyle ilgili. Bugüne kadar hep “Tayyip Erdoğan” üzerine kilitlenmiş gidiyordu. “Erdoğan aday olacak mı-olmayacak mı?” Ama bu tartışma derin kulislerde bir anda seyrini değiştirmiş görünüyor, şimdi; “Cumhurbaşkanlığı seçimleri olacak mı-olmayacak mı?” tartışması yapılıyor. Yani, Cumhurbaşkanlığı seçimleri ertelenebilir! Senaryosu tartışmanın kendinden çok daha ilginç. Özetleyelim; Cumhurbaşkanlığı seçimleri Nisan ayında. Mart ayında ise olası bir K. Irak Harekatı’ndan bahsediliyor. Yani Cumhurbaşkanlığı seçimlerinden sadece bir ay önce. Olası bir K. Irak harekatının iki unsuru var, PKK ve Kerkük. PKK’ya yönelik bir harekata pek kimsenin ses çıkarmayacağı ortada. Kandil’de istediğin kadar dolaş. Hatta ABD birkaç PKK elebaşısını yine bizzat kendi elleriyle teslim edebilir. Ama Kerkük söz konusuysa bu ciddi ciddi bir savaş demektir. Bizim yorumumuz değil, senaryonun altyapısını anlatıyoruz. Zaten senaryonun oturduğu iki sihirli kelime de: “Seçimler” ve “Harekat” İşte burada “Harekat” kelimesinin yerine “Savaş” kelimesini koyuyorlar. Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin hangi hallerde erteleneceğine ilişkin Anayasa’da kesin bir hüküm yok. Ancak genel seçimlerin ertelenmesine ilişkin hüküm ilginç. Buna göre “Savaş hali veya savaş hali gerektirecek bir durumun baş göstermesi” halinde seçimlerin bir yıl geriye bırakılmasına karar verilebiliyor. İşte bu çılgın senaryoyu da tam buraya oturtuyorlar. Mart ayında yaşanacak “Savaş veya Savaş Hali” gelişmeleri, bir ay sonra yapılacak Cumhurbaşkanlığı seçiminin ertelenmesini gündeme getirebilir. İlk anda akıllara, “Ne yani sırf Tayyip Cumhurbaşkanı olmasın diye savaş mı çıkaracaklar” diye gelebilir. Bunu anlatanlara biz de böyle sorduk. Elbette öyle değil. Ama K. Irak da yaşanacak gelişmeler en azından böyle bir tartışmayı da beraberinde getirecek gibi görünüyor. 332 Gerçeği bekleyip göreceğiz…193 Kerkük’e ve Kuzey Irak bölgesine müdahil olmamız ancak şu şartlar, ihtiyaçlar ve amaçlar için gerekir ve gerçekleştirilir. Sn. Hasan Ünal’ın Milli Gazetede Başbakana yazdığı açık mektupta belirttiği gibi Sn Tayip Erdoğan’ın son zamanlarda Irak ve Amerika’nın Ortadoğu politikalarına dair yaptığı açıklamaları doğrudur. Ancak bu açıklamalara uygun bir politika belirleyip, bunda kararlı ve sebatlı olacağımızdan emin değilim. Çünkü bugüne kadar Kıbrıs’tan Irak’a Türkiye’nin temel çıkarlarını ilgilendiren alanlarda milli makyajlı her açıklamanızın ardından gerek AB gerekse ABD karşısında tavizkar siyasete her defasında kaydınız. Umarım bu defa aynısı olmayacaktır. Ümit ederim ki, son zamanlarda hem AB’ye hem de ABD’ye, sizi ve hükümetinizi aldattıkları için hayal kırıklığı dolu eleştiriler yöneltirken artık bu devletlerin ve genel olarak Batı’nın ne olduğunu anladınız, Anladığınız için bizlerin samimi ve memleket menfaatlerini korumak amacıyla yaptıkları eleştirileri ciddiye alırsınız. Son günlerde Amerika’nın Türk düşmanlığı her açıklamasından fışkıran Bağdat Büyükelçisi Zalmay Halilzad bir yandan; Ankara Büyükelçisi Ross Wilson öte yandan sizin Kerkük’le ilgili açıklamalarınızı eleştiriyorlar. Washington’dan Dışişleri Sözcüsü de bu eleştirilere katılıyor. Hepsinin ortaklaşa Kerkük’ün Irak’ın bir iç meselesi olduğunu ve Iraklılar tarafından çözüleceğini söylüyorlar. Sayın Başbakan, bu tez yanlıştır ve kabul edilemez. Dışişleri Bakanlığımızın ısrarla inceleme yaptırmadığı 1926 İstanbul (Haliç) Antlaşması dikkatle ele alındığında bunun böyle olduğu daha iyi anlaşılır. Bildiğiniz gibi, Osmanlı idari yapısında Irak diye bir ünite yoktu. Bugünkü Irak topraklarının kuzeyinde Musul, ortasında Bağdat ve güneyinde de Basra vilayetleri bulunuyordu. Musul vilayeti Bağdat’ın 80 ila 100 kilometre kuzeyinden başlayarak Türkiye ve İran sınırına doğru genişleyen büyük bir bölgeyi kapsıyordu. Bugünkü Musul, Kerkük, Erbil, Selahaddin ve Süleymaniye gibi şehirlerin hepsi Musul vilayetine bağlıydı. Bu vilayetin geleceği Lozan Antlaşması’nda belirlenememiş; Lozan müzakerelerinin bu meseleden dolayı akamete uğrayacağı ihtimali belirmiş ve Musul meselesi İngiltere ile Türkiye arasında sonradan çözülmek üzere Lozan görüşmelerinin kapsamı dışına çıkarılmıştır. Cemiyet-i Akvam çerçevesinde bir çözüm aranmış; ancak Cemiyet, İngiltere yanlısı bir tavır sergilediği için çözüm bulunamamış; İngiltere her defasında plebisit yapılmasına izin vermemiş; ancak bu arada 1925 senesinde maalesef Şeyh Sait isyanı patlak vermiştir. Bu isyanın arkasında İngiltere’nin dahli olduğunu düşünen Türkiye 1926 yılında istemeye isteyeme Musul vilayetini İngiltere’nin mandası altında kurulmuş olan Irak devletine vermeyi kabul etmiştir. Ancak verirken, antlaşmaya o bölgedeki Türkleri (o zaman Türk kavramı kullanılıyordu; Türkmen ibaresi sonradan ortaya çıktı) koruyan pek çok hüküm dercedildi. Dahası, Türkiye, Irak’ın tümü üzerinde ki (sadece Kerkük değil) petrol, doğalgaz, bunların bütün yan sanayileri ve taşımacılığı, ile ilgili gelirlerin devlet payı olan kısmından yüzde onluk bir kısmı 25 seneliğine elde etti. Türkiye’nin payı 1927’den 1939’a kadar ödendi. Daha sonra Soğuk Savaş başladı. Irak müttefikimiz oldu. Sonra müttefikimiz Nuri Sait Paşa devrildi ve öldürüldü. Ardından Irak’ta bir dizi darbeler oldu ve nihayet Baas iktidarı ele geçirdi, Saddam Hüseyin El Bekir’in yanında ikinci adam olarak yönetime geldi ve kısa bir süre sonra da El Bekir’i iktidardan uzaklaştırdı. Bu arada Irak’taki petrol ve bütün doğalgaz ve bunların yan sanayileri millileştirildi. Dolayısıyla bütün gelirler devlet payı haline geldi. Ama Türkiye’nin payının ödenmesi hiç kimsenin aklına gelmedi. Türkiye de bu payda ısrarcı olmadı veya olamadı. Oysa her yıl hazırlanan bütçeye ‘Irak’tan gelecek alacak’ diye karşılığı olmayan bir bölüm yazılıyor 1986’da Özal’ın savaş sırasında hem İran hem de Irak’a mal satmaya çalışan politikaları sırasında Bağdat’ı ziyaretinde Saddam Hüseyin’in kendisine bütçedeki bu kalemin konulmamasını rica ettiği rivayet edilir. O tarihten itibaren bu kalemin bütçede yer almadığı bilinir. Ama bu, Türkiye’nin tek taraflı bir iç idari adımıdır ve devletler hukuku açısından bağlayıcılık taşımaz. Kısacası Türkiye’nin Irak’tan ciddi bir petrol alacağı vardır ve bu alacak Irak devletindendir. Dolayısıyla Kerkük Irak’ın iç işi olamaz. Bırakınız Kerkük’ü Irak Irak’ın iç işi değildir. 193 18 Ocak 2007 / Kulis Ankara / Milli Gazete 333 Daha önemli bir husus ise, Türkiye’nin Musul vilayetini Irak devletine verdiği gerçeğidir. Eğer Irak devleti ortadan kalkacaksa, Musul vilayetinin toprakları oradaki iki çete reisinin malı haline gelmez. Eski sahibine rücu etmesi gerekir. Biz Kıbrıs’ı Lozan Antlaşması ile İngiltere’ye vermiştik, Ada İngiltere’nin elinde kaldığı sürece bize karşı bir tehdit olarak kullanılmadı. Ancak Rumlar tedhiş yoluyla Ada yönetimine el koyarak İngiltere’yi çıkarmaya teşebbüs ettikleri zaman, o zamanki İngiltere Dışişleri Bakanı Avam Kamarası’nda yaptığı konuşmada Kıbrıs’ın eski sahibinin haklarından söz etmek zorunda kaldı. Ve LondraZürih Antlaşmalarına giden süreç öyle başladı. Kaldı ki, antlaşmalardan doğan bu haklarımız olmasa bile Türkiye’nin milli güvenliğini bu kadar derinden tehdit eden bir gelişmeye seyirci kalınamaz. Hiç bir ülke sınırının hemen ötesinde kendi güvenliğini ve çıkarlarını bu derece tehdit eden hadiselere kayıtsız kalmamıştır ve kalamaz. Eğer samimi iseniz bu doğrultuda hareket ediniz, Kararlılık gösteriniz. Amerika’nın ve çete reisi görüntüsü veren Barzani-Talabani ikilisinin girişimlerine pabuç bırakmayınız. Ve en önemlisi önce Habur’u kapatıp, Suriye ile serbest ticaret antlaşmasını Meclis’e gönderiniz. Suriye üzerinden Irak’a kapı açınız. İncirlik’teki Amerikan uçaklarını göndereceğinizi ve Amerika’nın İran tezgahına destek olmayacağımızı söyleyiniz. O zaman millet de sizin arkanızda durur. Bugüne kadarki gayri milli politikalarınızı da unutturmuş olursunuz. Haydi sayın Başbakan... Görelim.. Atatürk’ün Afyonkarahisar kolordu dairesinde subaylara hitaben yaptığı konuşmayı hatırlatıyoruz: Arkadaşlar! İngilizler ve destekçileri milletimizin bağımsızlığını imhaya karar vermişlerdir. Milletler, bağımsızlıklarını; hiç kimsenin lütuf ve atıfetine borçlu değildir. Hiç kimse kimseye, hiçbir millet diğer millete, hürriyet ve bağımsızlık veremez. Milletlerde yaratılıştan ve tabii olarak mevcut olan bu hak, ancak kuvvetle, mücadele ile korunur. Kuvveti olmayan, dolayısıyla mücadele edemeyen bir millet, mahkûm ve esir vaziyettedir. Böyle bir milletin bağımsızlığı gasp olunur. Dünyada hayat için, insanca yaşamak için önce bağımsızlık lazımdır. Bağımsızlık sahibi olmak için de; kuvvet sahibi olmak ve bunun için mevcudiyetini ispat etmek kaçınılmazdır. Kuvvet ise; ordudur. Ordunun hayat ve maneviyat kaynağı da bağımsızlığı önemini takdir eden milletin, bu kuvvetin lüzumuna olan vicdanî imanıdır. İngilizler ve diğer emperyalist güçler, milletimizi bağımsızlıktan mahrum etmek için, pek tabii olarak evvelâ onu ordudan mahrum etmek çarelerine giriştiler. Mütareke şartlarını dayatmakla; silâhlarımızı, cephanelerimizi, bütün müdafaa vasıtalarımızı elimizden almaya çalıştılar. Sonra kumandanlarımıza ve subaylarımıza tecavüze ve taarruza başladılar. Askerlik izzetinefsini yok etmeye gayret ettiler. Ordumuzu tamamen lağvederek, milletimizi, bağımsızlığını muhafaza için muhtaç olduğu bu dayanak noktasından mahrum etmeye teşebbüs ettiler. Bir taraftan da müdafaasız, ordusuz bıraktıklarını zannettikleri milletimizin de izzetinefsine, her türlü haklarına ve mukaddesatına taarruzla, bizi esarete boyun eğmeye alıştırmak plânını takip ettiler ve ediyorlar. İşte bu yüzden ordu, düşmanlarımızın birinci saldırı hedefi oldu. Orduyu imha etmek için de mutlaka subayları dağıtmak ve, aşağılamak lâzımdır. Buna da teşebbüs ettiler. Bundan sonra artık milleti koyun sürüsü gibi boğazlamak için, hiçbir engelleri ve endişeleri kalmaz. Bu acı gerçekler karşısında ve içinde bulunduğumuz feci durumda, subaylar heyetimize düşen vazifenin mahiyeti, ehemmiyeti ve kıymeti kendiliğinden meydana çıkar. Milletimiz hür ve bağımsız yaşamak hakkına ve huzuruna, tam bir iman ile kani olmuş ve buna kati azim ile karar vermiştir. Zaman zaman şurada burada üzüntü verici karaktersizliklerin görülmüş olması, hiçbir vakit milletimizin genel kanaatine, hakiki imanına sekte vurmamıştır ve vuramayacaktır. Dolayısıyla kuvvetin, yani ordunun mevcudiyeti ve muvaffakiyeti için lâzım olduğunu söylediğim kaynak -ki milletin vicdanî imanıdır- mevcuttur. Ordu ise, arkadaşlar; ancak subaylar heyeti sayesinde vücut bulur. Malûm bir askeri hakikat, felsefi hakikattir; "ordunun ruhu subaylardadır. ". O halde subaylarımız, düşmanlarımız tarafından yıkılmak istenilen ordumuzu toparlayıp canlandıracak, kendisinin ve milletimizin bağımsızlığını mutlaka koruyacaktır. 334 Milletimiz; bağımsızlığının muhafazasından ibaret olan hayati gayesinin teminini, ordudan ve ordunun ruhunu teşkil eden subaylardan bekler. İşte subaylarımızın yüce olan vazifesi budur. Allah göstermesin milletin bağımsızlığı ihlâl edilirse bunun vebali subaylara ait olacaktır. Subaylar bu izah ettiğim yüce ve mukaddes vazife itibariyle, bütün mevcudiyetleriyle ve bütün dikkat ve maneviyatlarıyla, giriştiğimiz bağımsızlık mücadelesinde birinci derecede faal ve fedakâr olmak mecburiyetindedirler. Şahsi ve hususi itibariyle de subaylar, fedakârlar sınıflarının en önünde bulunmak mecburiyetindedirler. Çünkü düşmanlarımız herkesten önce onları öldürürler. Onları aşağılar ve hor görürler. Hayatında bir an olsa bile subaylık yapmış, subaylık izzetinefsini, şerefini duymuş, ölümü küçümsemiş bir insan, hayatta iken, düşmanın tasarladığı ve reva gördüğü bu muamelelere katlanamaz. Onun yaşamak için bir çaresi vardır; şerefini korumak! Halbuki düşmanlarımızın da kastettiği, o şerefi ayaklar altına almaktır. Dolayısıyla subay için "ya istiklâl, ya ölüm" vardır. Fakat arkadaşlar ÖLMEYECEĞİZ, bağımsızlığımızı muhafaza ederek yaşayacağız ve milletimizi daima bağımsız görmekle bahtiyar olacağız.194
DERİN DEVLET SENARYOSU VE HAMAS “Fikren ve fiilen Ehli Sünnetin yürüttüğü İslam dünyasının liderliğini, Şii İran’a kaptırmak, bunun için de İran’ı kahramanlaştırmak” öteden beri Siyonist merkezlerin şeytani bir projesidir. a- İran Cumhurbaşkanı Ahmedi Nejat’ın İsrail’e yönelik kabadayılıkları. b- ABD ve AB’ye sert çıkışları c- İran’nın nükleer faaliyetlerine devam kararı d- Lübnan’daki Hizbullah’a silah ve para sağlamaları e- Filistin’de seçim kazanan Hamas’a arka çıkmaları f- Mısırda Meclise giren İhvan üyeleriyle dirsek temasları Bütün bunlar, İran’ı İslam dünyasına pazarlama ve planlanan liderliğe hazırlama girişimidir. Ve İran’daki bazı çevreler, bu danışıklı dövüş gereği, ABD ve İsrail’in, İran’a saldırmayacağı kanaatini beslemektedir. Halbuki, İran’da bu Siyonist senaryoyu sezen, Rusya ve Çin’le stratejik, ekonomik hatta askeri ilişkilerin geliştirilmesini isteyen ve İslam alemiyle samimi işbirliğini gerekli gören cesaretli ve haysiyetli bir cephe de vardır ve halk bunları desteklemektedir. Şimdi bu gerçekler ve gelişmeler ışığında HAMAS’ın Türkiye ziyaretini tekrar değerlendirelim: 1- Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’ün de defalarca itiraf ettiği gibi, bu ziyaretten ABD ve İsrail’in haberi vardı. Başbakan ve AKP iktidarının Hamas heyetine soğuk davranması ve vebalı muamelesi yapması da ABD ve İsrail’in talimatıydı. Amaç Hamas’ı ve İslam dünyasını Türkiye’den soğutmak ve tek kurtarıcı rolüyle İran’ın kucağına atmaktı. Daha önce, Bush’un talimatıyla , nükleer santraller konusunda İran’a göz dağı veren, Suriye’ye koşup ABD adına Beşşar’a teslimiyet telkin eden Bay Başbakanın Hamas’a karşı takındığı tavrın, kendi kanaat ve kararı olduğunu sanmak, sadece saflıktır. 2- Washinton ve Telaviv, daha önce kendi hesaplarına hizmet için kurdukları ve kullanmaya çalıştıkları, ama zamanla dizginini elden kaçırdıkları Hamas’la, doğrudan kendilerinin görüşmelerini uygun bulmadıklarından, AKP iktidarı eliyle tekliflerini bildirmek yoluna başvuruşlardır. 3- Bu ziyaretin ve özellikle AKP’nin tepki ve taleplerinin ABD ve İsrail talimatlı olduğunun en önemli göstergesi, ABD Ankara Büyükelçisinin, bu ziyarete karşı sessiz kalmasıdır. 4- Tabi bu ziyaretten, AKP’ye de bir hisse verilmiş, tabanı ve teşkilatı nezdinde puan kazandırılmıştır 5- Tam bu günlerde Washington’da düzenlenen bir istihbarat zirvesinde İslam dünyasını ayağa kaldıran karikatürlerin kaynağı Danimarka’ya destek çıkılmıştır. Richar Perle gibi, Siyonist baronların ve İsrail yanlısı istihbaratçıların organize ettiği bu toplantıya, biri istihbaratçı, diğeri Türkiye’den ABD’ye giden herkesin öncelikle ve özellikle ziyaret ettiği bir Siyonist düşünce üretim merkezinde hatırı sayılan bir “fikir adamı” olan iki Türk de katılıp birer konuşma yapmışlardır. 6- AB’nin bastırmasıyla, APO’ya yeniden yargılama ve tabi hapisten kurtarma yolunun açılmaya ve PKK yerine, Diyarbakır Belediye Başkanı ve Leyla Zana’ların partisini parlatmaya çalışıldığı bir süreçte Hamas’ın Türkiye’ye çağrılması, “canım, terörist örgütleri de zamanla yumuşayıp uysallaşabiliyor. Hamas’ın seçim kazanmasına sahip çıktığımız gibi, PKK’nın da siyasallaşmasına saygı duyulmalıdır” kanaati, kafalara kazılmaya başlanmıştır. 7- Hamas’ı Türkiye’deki Milli derin Devletin, Dışişlerindeki bazı bürokratlar eliyle çağırdıkları yolundaki yorum ve yaklaşımlarımızda bir değişiklik olmamıştır. Ancak, yukarıda saydıklarımız, kirli güçlerin ve AKP’nin bu zoraki ziyareti, kendi hesaplarına kullanma telaşıdır. 8- Hamas temsilcisi Halid Meşal’ın konuşmasının eksik ve yanlış tercüme edilmesi ve halkımıza çok farklı yansıtılması da ayrı bir skandaldır. Örneğin Maşal’ın “Aziz Türk halkına minnet ve şükranlarımı bildiriyorum” sözleri “Aziz Türk hükümetine saygılarımı ve şükranlarımı bildiriyorum” şeklinde açıklandı. 336 Ve konuşmasının yarısına yakını hiç aktarılmadı. Cengiz Çandar benzeri yalaka yazarlarda bu eksik ve yanlış tercümeler üzerinden nice hikmetli yorumlar yumurtlamaya çalıştı. Şimdi “Biz BOP çerçevesindeki tarihi sorumluluklarımızın gereğini yapacağız. Elbette Hamas’a ilgisiz kalamayız” şeklindeki kahramanlık arzederken şecaatin söyleyen Kahraman Tayibin 11 Aralık 2002 tarihli Hürriyetteki şu demecini hatırlayalım: “İsrail’le ilişkiler gelişecek AKP Genel Başkanı Tayyip Erdoğan, dün Washington'da görüştüğü Musevi lobisinin temsilcisine Türk- İsrail ilişkilerini daha da geliştirecekleri sözünü verdi. Erdoğan dün ilk olarak ABD Dışişleri Bakanı Colin Powell ile görüştü. Erdoğan ardından da kaldığı Monarch otelinde Musevi lobilerinin temsilcilerinden oluşan 15 kişilik bir heyet ile biraraya geldi. Samimi bir havada geçtiği gözlenen görüşmede, Musevi lobisinin temsilcileri ağırlıklı olarak Türk-İsrail ilişkilerini dile getirirken, Erdoğan da ‘‘Şu andaki Türk-İsrail ilişkilerini yeterli bulmuyorum. Biz bu ilişkilerin çok daha ileri gitmesini istiyoruz. Bizim iktidarımız döneminde çok daha ileri gittiğini göreceksiniz’’ dedi. Batı basınında partisiyle ilgili İslamcı-Fundamantalist ifadelerinin kullanıldığına dikkat çekerek bunların doğru olmadığını belirten Erdoğan, ‘‘Ben kişi olarak inançlı bir Müslümanım ama devlet işlerinde liberal bir laikim. Devlet işleri ile devletlerarası ilişkiler de ancak laiklik temeli üzerinde olabilir’’ diye konuştu. Erdoğan, her ülkeyle olduğu gibi İsrail'le ilişkilere de önem verdiklerini belirtirken, ‘‘Biz 500 sene önce İspanyollar'ın kovduğu Musevilere kucak açmış bir halkız. Onlardan da çok şey öğrendik. Beni İstanbul'daki dostlarınızdan sorabilirsiniz’’ dedi.” Ve yine MGK Sivil Sekreteri yapılan Yiğit Alpogan’ın, Atina Büyükelçisi iken Kızı Esin Alpogan’ı Tom Harvey isimli bir İngiliz Yahudisiyle evlendirdiğini hatırlayın.. İşte 6. Eylül. 2004 tarihli Hürriyetin haberi: “MGK’ya İngiliz damat Yıllardır demokratikleşme tartışmalarının odağında yer alan Milli Güvenlik Kurulu’nun (MGK) ilk sivil genel sekreterliğine atanarak tarihe geçen Atina Büyükelçisi Yiğit Alpogan, önceki akşam kızını evlendirdi. Görevine başlamasına 20 gün kalan Alpogan’ın tiyatro sanatçısı kızı Esin Alpogan, Esma Sultan Yalısı’ndaki düğün töreni ile Londra’da bir danışmanlık şirketinde çalışan Tom Harvey ile hayatını birleştirdi. Yiğit Alpogan ve eşi Bernev Alpogan’ın kızlarının nikah töreni, ‘devlet düğünü’ havasından çok uzaktı. Alpogan’ın, MGK’daki göreve atanmasından önce organize edilen düğüne sadece, gelin ve damatın aileleri ve arkadaşlarıyla, Alpogan çiftinin yakın dostları davetliydi. Dışişleri Bakanı Abdullah Gül, resmi bir ziyaret için yurtdışında olduğu için düğüne katılamadı. Gecenin en şık kadını olan Bernev Alpogan’la romantik danslar yapan Yiğit Alpogan, nikahın kıyılması sırasında gözyaşlarını tutamadı. Alpogan, nikah kıyıldıktan sonra damat Tom’a ‘Kızımı sana emanet ediyorum’ diye takıldı.” Ama HAMAS yöneticilerinin geleceği duyulduktan sonra izledikleri politikanın tutarlı bir yanı var mı? Önce haberleri yokmuş gibi davranıldı. Ardından HAMAS yöneticilerini devletin değil de partinin davetlisi gibi gösterme gayreti başladı. HAMAS yöneticileri ile kameraların karşısında birlikte görünmemek için olağanüstü çaba harcadı. AKP amblemlerinin bile üstünü örtecek kadar yaptıkları işten büyük ölçüde utandıkları izlenimi uyandırıldı. Bütün bu sıraladıklarımız ikinci adımdaki çekingenliklerinin isbatıydı. Ama bir de bakıyoruz Ankara’nın Çubuk ilçesinde yeniden arslan kesilmişler ve “Filistin’le biz ilgilenmeyeceğiz de kim ilgilenecek” diye hava atıyorlar. Hiç te utanmıyorlar! Ancak gönül isterdi ki Çubuk’ta böyle arslan kesilip meydan okuyanlar Ankara’nın Çankaya ilçesinde de aynı yürekliliği göstersinler ve davetli misafirlerini bizzat kendileri karşılasınlar! Kameraların karşısında birlikte görüntü versinler ve yaptıkları işten utanır gibi bir tavır takınmasınlar. Bir gün öyle, bir gün böyle politikalarla kendileri yıpranıyorlar ve yozlaşıyorlar. Bir insan ya Filistin’lilere hak verir, onların yanında yer alır ya da İsrail ve Amerika’ya hak verip onların 337 yanında saf tutar! Her halükarda bir itibar sahibi olur. Ama bir insan bir gün öyle bir gün böyle politikalar izlerse itibar kazanamaz. O insan istediği kadar “İtibarımız çok arttı” diye kendi kendine övünsün dursun! O insan ancak kendisini aldatmış olur!195 İsrail eksenli ihanet şebekesi Milletin oyları ile ‘iktidar’ olan ancak bir türlü ‘muktedir’ olamayan Tayyip Erdoğan, küstah Büyükelçi’yi ‘istenmeyen adam’ ilan edip kulağından tuttuğu gibi ‘Tel Aviv’e postalamak yerine, ‘Beyazsaray’ı devreye sokup, gerginleşen ilişkileri düzeltmeye çalışıyor!.. Hamas lideri Halid Meşal’in ziyareti, o ‘acı gerçek’ ile bir kez daha yüzleşmemizi sağladı!.. Ülkemizde ne yazık ki Türkiye’nin hem iç, hem de dış politikalarını, ‘İsrail’in çıkarları’ ekseni üzerine oturtmasını anlayan bir ‘ihanet lobisi’ var!.. ‘Kökü dışarıda’ bulunan bir tarikat ile bağlantılı olan bu ihanet lobisi, ‘bürokraside’, ‘siyasette’, ‘iş aleminde’, ‘sanat camiasında’ ve ‘medyada’ oldukça etkin uzantılara sahip!.. İhanet lobisinin felsefesini, şöyle açıklayabiliriz: “Türkiye ‘Türklere bırakılamayacak kadar’ önemli bir ülkedir!... Gelecek ‘ABD-AB-İsrail’ üçgenindedir!.. Türkiye, sırtını ‘Amerika’ya dayarsa, ‘Avrupa Birliği’ne üye olursa, ‘İsrail’ ile birlikte hareket ederse, ancak yaşama şansı bulabilir!..” Amerika’daki ‘yahudi lobisini’ küstürmenin ne anlamı var?.. Şimdi Avrupa Birliği’ne ne diyeceğiz?..” ‘Şarap uzmanlığı’ ile bilinen Ertuğrul Özkök isimli ‘zagor’ ise baltasını şöyle sallıyor: - “Türkiye’de bazı siyasiler uzun yıllar, Çeçen hareketine İslami dayanışma duygularıyla sempati gösterdiler. Bu Türkiye’ye pahalıya mal oldu.” ‘Üç günlük’ ziyaret için Türkiye’ye gelen Hamas liderini ‘VIP salonunda’ karşılayan AKP’liler, ‘kaşların çatılması’ üzerine, onu ‘Dışişleri Bakanlığı’ yerine önce ‘genel merkeze’ götürdüler, ardından apar topar ‘kargo kapısından’ yolcu ettiler!.. Tayyip Erdoğan, Meşal ile görüşmemek için kaçıp bir ‘mobilya fabrikasına’ gizlendi!.. İsrail Büyükelçisi Pinhas Avivi, Dışişleri Bakanlığı’ndan gelen ‘görüşme’ isteğini, “Sadece Abdullah Gül ile görüşürüm!..” diyerek geri çevirdi!.. Milletin oyları ile ‘iktidar’ olan ancak bir türlü ‘muktedir’ olamayan Tayyip Erdoğan, küstah Büyükelçi’yi ‘istenmeyen adam’ ilan edip kulağından tuttuğu gibi ‘Tel Aviv’e postalamak yerine, ‘Beyazsaray’ı devreye sokup, gerginleşen ilişkileri düzeltmeye çalışıyor!.. Belki de, iyiniyet gösterisi olarak, ilk fırsatta faturayı Ahmet Davudoğlu’na kesip, ‘Filistin ile ilgili’ Ankara’da tutulan ‘tapu kayıtlarını’ da İsrail’e teslim edecek!.. Yazıklar olsun mu? Olsun!.. 196 En iyisi Dışişleri’ni Washington’a bağlamak Tek kıbleleri Washington olanların, bölgeye Amerikan-İsrail gözlüğüyle bakma alışkanlığı hâlâ değişmedi. Modern mandacılar aslında bunlar. Açıkça itiraf edemiyorlar. Mandacılıklarını çılgın Türklük’le, Kurtlar Vadisi ile boyayıp gizliyorlar ama biraz kazıyınca yaldızın altından gerçek hemen çıkıyor. 1 Mart Tezkeresi öncesi kıyameti kopardılar. “Washington B Planı’na geçiyor” dediler, “Stratejik ortaklık bitti” dediler, “Üçüncü Dünya ülkesi oluyoruz” dediler... Akla gelebilecek her türlü sözü söylediler. Meclis’in iradesini kendi fikirleri, çıkarları, doğruları doğrultusunda yönlendirmek istediler. Tezkere reddedilince müthiş bir panik ve karamsarlık tablosu çizdiler. Türkiye bitmişti artık. Dediklerinin hiçbiri çıkmadı. Tezkerenin reddi sayesinde Müslüman bir komşu ülkeye asker göndermek zorunda kalmadık. Bu sayede Amerika’nın cinayetlerine, işkencelerine, kirli ilişkilerine ortak da olmadık. Belki de bu sayede ülkemizi muhtemel bir terör saldırısı dalgasının dışında tuttuk. Onlara kalsaydı, Washington ve Tel Aviv’in doğrultusunda hizmet edip Irak’a, özellikle Kuzey Irak’a girmeliydik. Cepheye gidecek olan kendi çocukları değildi nasılsa. Hiçbir zamanda cepheye gidenler onların çocukları olmadı ya... 195 23.02.2006 / Zeki Ceyhan / Milli Gazete 196 Yeniçağ / 22.02.2006 / İsrafil Kumbasar 338 Tek kıbleleri Washington olanların, bölgeye Amerikan-İsrail gözlüğüyle bakma alışkanlığı hâlâ değişmedi. Değişmesi de beklenemez zaten... Şimdi de kıyameti Hamas ziyareti nedeniyle koparıyorlar. Bu gelişmede hükümetin duruşunun da büyük payı var kuşkusuz. Türbanda olduğu gibi, ürkek bir tavır takındılar. Davetin arkasında duramadıkları gibi, görüşmeyi AKP Genel Merkezi’ne taşıma, havaalanında Meşal’le karşılaşmamak için yoldan dönüp mobilyacı ziyareti gibi ucuz numaralara başvurdular. Belkemikli bir duruş sergileyemediler. Belki de medyanın tepkisi gözlerini korkuttu. Haklılardı, çünkü İsrail gazetelerinde görülmeyen bir tepki Türk gazetelerine yansıdı. Onlara göre, bizim kendi dış politikamız olamaz. Türkiye’nin dış politikası Washington’ın çizdiği sınırlar içinde var olabilir. Bunun dışına çıkılır ve özellikle İsrail rahatsız edilirse, kıyameti koparırlar. Kopardılar da... İşgale direnmek ayıp mı, onu anlamakta zorluk çekiyoruz. Bir ulusun topyekûn aşağılanması normal, o ulusun kendi kaderini çizmeye çalışması anormal. Filistin’de seçim olsun denmiş, Hamas’ın katılmasına izin verilmiş, sonuçlar çıkınca hoşa gitmemiş, Hamas’ın terörist olduğu akla gelmiş. Barışa bir şans verilmesine bile tahammülleri yok. Ankara, Amerikan gözetimi ve denetiminde Kuzey Irak’a dahil olsun ama kendi tarihinin önemli bir parçası olan Filistin’de barışa katkıda bulunma çabasına girmesin istiyorlar. Modern mandacılar aslında bunlar. Açıkça itiraf edemiyorlar. Mandacılıklarını çılgın Türklük’le, Kurtlar Vadisi ile boyayıp gizliyorlar ama biraz kazıyınca yaldızın altından gerçek hemen çıkıyor.197 İran’dan sonra Türkiye’ye saldıracaklar! Yazdıkları raporlarda da açıkça ifade ediyorlar ki; “Irak işgali ile başlayan, uzun bir savaştır” ve İran’ı bombalamak, Suriye’yi de bitirip haritadan silmekle devam edecektir. Toprak bütünlüğü ile su kaynakları üzerindeki haklarını korumakta diklenirse, muhtemelen sıra Türkiye’ye de gelecektir. Irak’taki Ebu Gureyb hapishanesinde 25 yaşında bir Iraklı esir askeri anadan doğma çırılçıplak soyarak; “Hz. İsa çarmıha gerilirken vücudu hangi şekli almışsa o şekli almaya” zorluyorlar. Iraklı mahkûm, çarmıha gerilmiş İsa taklidi yapamıyor diye çırılçıplak bedenine ve yüzüne çamurlu su, kanalizasyon atığı boşaltıyorlar. Kamerayla çekiyorlar. Batı TV’lerine sızdırıyorlar. Fotoğrafını çekiyorlar. Gazetelere servis yapıyorlar. Ve bunu; “Ortadoğu’ya şifa sunucu, deva bulucu, çözüm getirici; özgürlük, demokrasi, insan hakkı verici” olmak için yaptıklarını söylüyorlar. Hitler’den zalimler! Daha sapık. Daha hastalıklı. Düşmansız yapamıyorlar. Müslümanlığı buldular. İslamı düşman ilan ettiler. Batı’nın bir İslam düşmanı olduğu ve İslam’a karşı yeni bir haçlı savaşı başlattığı şeklindeki kanaati iyice güçlendirmek, pekiştirmek, kafalara, kalplere iyice çivilemek istiyorlar. Küresel kanser ekiyorlar. Uzun hesaplaşma başlattılar. Bu insanlık dışı işkencelerin, çocuk dövmelerin, seyreltilmiş uranyumla kitle katletmelerin, İslamın peygamberine karikatür yoluyla saldırdıktan sonra; en etkili gazetelerinde; “Tanrı’nın karikatürünü yapmanın ve dine hakaretin de bir hak olduğunu” yazmanın başka bir açıklaması olamaz. İran’a saldıracaklar. Sonra Suriye’ye... Ve “Fırat ile Dicle’nin suları bütün dünyanın malıdır” diyerek Türkiye’ye saldıracaklar.198 HAMAS, FİLİSTİN HALKININ HAMİSİDİR Türkiye’deki Milli Derin Devlet, Filistin halkının hamisi ve demokratik bir seçimle, gerçek temsilcisi olan HAMAS liderlerini ülkemize çağırdı. Bu cesaretli ve haysiyetli girişim Siyonist ABD’ye, İsrail’e ve emperyalist AB’ye karşı bilinçli bir tavırdı ve yüksek perde’den bir uyarıydı. Kirli derin devletin (dış güçlerin ve içteki masonik çevrelerin) kuklası olan AKP ise şaşkındı. Başbakan Tayyip bu şerefli ve seçilmiş heyetle görüşmeye bile yanaşamadı.. Kasımpaşa’nın sahte kabadayısı tısmıştı. Amerika “Bu ziyaret o kadar da önemli ve endişe verici değil… Asıl Türkiye hükümetinin bizim adımıza yapacağı tavsiye ve telkinler önemlidir” açıklamasını yaparak, hem Milli Türkiye karşısındaki acziyetini, hem de AKP’nin art niyetini ortaya koymaktaydı. 197 Sabah / 20.02.2006 / Ergun Babahan 198 Vatan / 19.02.2006 / Necati Doğru 339 Bu arada İsrail’in, HAMAS’ı PKK’ya benzetme küstahlığı ve Türkiye’ye “Biz Apo ile el sıkışsaydık nasıl karşılardınız?” siteminde bulunması da gerçek Türkiye’nin “Milli Derin Devletin) gücünü göstermesi bakımından çarpıcı bir olaydır. İsrail bu benzetmesi; “Ben Filistin’i işgal etmişsem, Türkiye’de Kürdistanı işgal etmiştir. HAMAS kurtuluş mücadelesi veriyorsa, PKK da aynı gayeyi gütmektedir” anlamındadır. AKP yetkililerinin HAMAS liderlerine yönelik “Silahları bırakın, İsrail’i tanıyın.. Bunlarla başa çıkamazsınız, kendinizi tehlikeye atmayın!” yollu ve uşak ruhlu tavsiyelerine: “Biz önce İsrail’in işgal ettiği topraklarımızdan çıkarılmasını ve temel insan haklarımızı tanımasını bekliyoruz. Halkımızın hür iradesiyle ve en demokratik yöntemlerle seçilmiş olmamıza saygı duymasını istiyoruz.. İsrail’in elindeki bütün bölgemizi yerin dibine geçirecek son sistem ve nükleer silahlarına ses çıkarmayıp, bizim sadece kendimizi ve evlerimizi savunacak basit silahlarımızı bile bırakmamızı isteyenlere sadece: “el insaf!.”diyoruz..” şeklinde verilen onurlu yanıtlar AKP korkaklarının yüzüne indirilmiş bir şamardır!.. Haçlı kılıflı, Siyonist ve emperyalist kafalı karikatür kahpeliğine, en güzel, en gerekli ve en görkemli yanıt, yine Milli Görüş tarafından 19. Şubat. 2006 Pazar günü İstanbul Çağlayandaki bir milyona yakın katılımla gerçekleştirilen tarihi mitingle verildi. Bu aynı zamanda Erbakan’ın bilgeliğinin, bereketinin ve bükülmeyen bileğinin bir göstergesiydi. Ve hele, önümüzdeki Mayıs ayında İran’a göz dağı vermek üzere yapılacak Türkiye-ABD-İsrail ortak askeri tatbikatı öncesi, Milli Derin Devletin HAMAS liderlerini daveti, tarihi bir anlam ve önem taşımaktaydı. Türkiye’de İran’a karşı ABD tatbikatı ABD ve Türkiye, ABD’nin öncülüğünde başlatılan Kitle İmha Silahlarının Yayılmasına Karşı Güvenlik inisiyatifi kapsamında, 24-26 Mayıs tarihinde Doğu Akdeniz’de ortak tatbikat düzenleyecek. Tatbikat, tam da İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecat’ın Türkiye ziyareti için düşünülen tarihe denk geliyor. Ziyaret ikinci defa tehlikede. ABD ve Türkiye, ABD’nin öncülüğünde başlatılan Kitle İmha Silahlarının Yayılmasına Karşı Güvenlik İnisiyatifi kapsamında, 24-26 Mayıs tarihinde Doğu Akdeniz’de ortak tatbikat düzenleyecek. İran’ın nükleer çalışmaları nedeniyle Tahran ile Washington arasındaki gerilim artarken; Türkiye, İnisiyatif’e katkı çerçevesinde gerçekleştirilecek tatbikata resmi tanımlamaya göre “önderlik ve ev sahipliği” yapacak. Tatbikatla ilgili görüşmeler Ankara’da yapıldı. İki hafta önce Ankara’ya gelen ABD Deniz Piyadeleri Komutanı Orgeneral Michael W. Hagee, Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt ve Genelkurmay İkinci Başkanı Orgeneral Işık Koşaner’le görüştü. İnisiyatif, ABD Başkanı George Bush’un Mayıs 2003’te ortaya attığı fikir doğrultusunda; ABD, İngiltere, Avustralya, Fransa, Almanya, İtalya, Japonya, Hollanda, Polonya, Portekiz ve İspanya’nın bir araya gelmesiyle Eylül 2003’te oluşturuldu. Kitle imha silahları üretmesinden kuşkulanılan ülkelere yönelik önlemler öngörülüyor. Kuşkulanılan ülkelerin silah, atış sistemi yada malzeme taşıyan gemi, uçak ve karayolu araçlarının durdurulup araştırılması, gerektiğinde de el konulması, önlemlerin başlıcalarını oluşturuyor. Yiğit Alpogan’ın ABD ziyaretinde ele alındı: MGK Genel Sekreteri Yiğit Alpogan, tatbikata ilişkin ilk işaretleri ABD ziyaretinde verdi. Alpogan, Washington Enstitüsü’nde yaptığı konuşmada, Türkiye’nin ABD ile Akdeniz’in güvenliği kapsamında ortak operasyonlar düzenlediklerini, bu iş birliğinin Güney Kafkasya ve Orta Asya’da da bulunduğunu belirtti. Operation Active Endeavour kapsamındaki tatbikatta, Akdeniz’in uluslararası sularında, hava sahasında ve tatbikata katılan ülkelerin kara yollarında şüpheli görülen gemi, uçak ve kara araçları aranıyor. Araç sahibi izin vermezse rapor tutuluyor. İran, ithalatının önemli bir bölümünü Türkiye üzerinden kara yoluyla yapıyor. Türkiye, bundan önceki tatbikatlara bir fırkateyn ve 180 personelle katılmıştı. Bu kez Türkiye’nin iki fırkateynle katılması gündemde. Bundan önceki tatbikatlara 4-5 ülke iştirak ediyordu. Bu yılki tatbikata Türkiye’nin yanı sıra ABD, İsrail, İngiltere ve İtalya’nın katılması kesin. Dışişleri Bakanlığı’ndan yapılan açıklamada ise, tatbikat için Amerika, Avrupa, Asya, Afrika ve 340 Avustralya kıtalarından 60 ülkeye davetiye gönderildiği, şimdiye kadar 25 ülkenin kabul, 8 ülkenin ret yanıtı verdiği belirtildi. Aynı açıklamada, yapılacak tatbikatın hiçbir üçüncü ülkeyi hedef almadığı savunuldu. İran, NATO gündeminde İran’ın nükleer faaliyetleri 9-10 Şubat’ta toplanan NATO Savunma Bakanları gayri resmi toplantısına da taşındı. İtalya’da düzenlenen toplantılarda İran’ın nükleer faaliyetlerine karşı NATO’nun önlemleri tartışıldı. Bu toplantılarda NATO’nun değiştirilen 5’inci maddesi kapsamında yeniden yapılanması da ele alındı. Savunma Bakanı Vecdi Gönül, toplantı için İtalya’ya gitti. Ankara, İran’a olası bir operasyon durumunda güvenlik ihtiyaçlarının ittifak tarafından sağlanmasını istiyor. Doğu Anadolu Bölgesine füze kalkanı sistemi kurulması Ankara’nın talebi. Tatbikatın amacı kadar zamanlaması da Türkiye ile İran arasındaki ilişkileri bozacak nitelikte. İran tarafı, Mayıs yada Haziran ayında Cumhurbaşkanı Ahmedinecat’ın Türkiye ziyaretini yapması için gayri resmi çalışma yürütüyor. Başkent Ankara HAMAS alarmı yaşadı. Filistin’deki seçimlerden zaferle çıkan ve tüm dünyanın gözlerinin üzerine çevrilmesine neden olan HAMAS heyeti’nin Türkiye ziyareti Başkent’i hareketlendirdi. Başında HAMAS lideri Halid Meşal’inde bulunduğu 5 kişilik heyetin Başkent programının son ana kadar büyük bir gizlilik içinde tutuldu. Türkiye’ye sürpriz bir ziyaret gerçekleştiren 5 kişilik HAMAS heyeti, Devlet Konukevi’nde Dışişleri Bakanlığı bürokratlarıyla bir araya geldi. Filistin seçimlerinden zaferle çıkan Filistin İslâmî Direniş Hareketi HAMAS, bölge turu kapsamında 5 kişilik bir heyetle Türkiye’yi ziyaret ediyor. Sabah saatlerinde Ankara’ya gelen HAMAS heyeti, Esenboğa Havaalanı’ndan Metropolitan Otel’e gitti. Heyet, burada bir süre dinlendikten sonra, Devlet Konukevi’ne geçerek burada Dışişleri Bakanlığı yetkililerinden Müsteşar Yardımcısı Ahmet Üzümcü, Genel Müdür Bozkurt Ayan ve Genel Müdür Yardımcısı Şakir Torunlar ile bir araya geldi. Heyete, HAMAS Lideri Halid Meşal başkanlık ediyor. HAMAS heyetinin buradaki görüşmenin ardından AKP Genel Merkezi’ne gideceği belirtiliyor. HAMAS heyetinin Türkiye ziyaretinden Filistin Büyükelçiliğinin bile haberi olmadığı iddiaları ortaya atıldı. Ancak Başkent gündemini sarsan asıl iddia HAMAS heyetinin Türkiye ziyaretinin, Türkiye tarafından İsrail ve ABD’ye bildirildiği iddiası oldu. Bu iddia HAMAS’ın Ankara ziyaretinin AKP Hükümeti tarafından ABD ve İsrail’in talebiyle gerçekleştiği ve Ankara’nın diplomatik ilişki için HAMAS heyetine İsrail ve ABD’nin taleplerini ileteceği ileri sürüldü. HAMAS heyetinin Türkiye’ye gelişinden sonra Dış İşleri Bakanlığı tarafından yapılan açıklama bu iddiaları doğrular nitelikte oldu. Halid Meşal başkanlığındaki HAMAS heyitinin Türkiye’de bulunduğunu açıklayan Dışişleri Bakanlığı yaptığı açıklamada, dışişleri kanalıyla HAMAS heyetine herhangi bir davet yapılmadığını belirtti. Açıklamada, Ziyaretin, HAMAS tarafının talebi üzerine yapıldığı vurgulandı. Heyetlerarası görüşmede HAMAS Heyetine Ortadoğu barış süreci için Uluslar arası toplumun beklentilerinin iletileceği vurgulandı. Ancak Başkent’teki bazı kaynaklar, ziyaretin ani gelişmesi nedeniyle sözkonusu ziyaretin Ankara’nın talebi ile gerçekleştiği ve bu ziyaretin ABD ve İsrail’in HAMAS’tan beklentilerinin dile getirilmesi amacıyla gündeme getirildiği görüşünde. Bu çerçevede HAMAS heyetinin ilk yurtdışı ziyaretini Türkiye’ye yapmasıda manidar bir gelişmeydi.. HAMAS Siyasi lideri Halid Meşal’in başkanlığındaki 5 kişilik heyette, İmad Galad, Nanuk Alami, Sami Naf Hatir, Muhammed Ahmet ve Mustafa Ahmed gibi HAMAS’ın önde gelen isimleri de beraberdi. HAMAS heyetinin, Türkiye tarafıyla yaptığı görüşmelerde, Ankara’nın özellikle üç konunun üzerinde durduğu ve Ortadoğu barış sürecine katkıta bulunması için HAMAS’ın İsrail’i tanıma başta olmak üzere önemli adımlar atması gerektiğinin iletildiği belirtiliyor. Bunun yanı sıra daha önceki Filistin yönetimiyle İsrail arasında imzalanan anlaşmaların kabul edilmesi ve İsrail’e yönelik saldırıların durdurulması gibi taleplerde, “Uluslar arası kamuoyunun beklentileri” olarak HAMAS heyetine iletileceği konuşuluyor. HAMAS, geçtiğimiz ay Filistin’de yapılan seçimlerden büyük bir zaferle çıkmıştı. ABD, Avrupa Birliği 341 de, HAMAS’la ilişki kurmak için İsrail’i tanıma şartını masaya koymuştu. Diğer şartlar ise HAMAS’ın İsrail’e yönelik saldırıları durdurması ve daha önce imzalanan Filisitin-İsrail anlaşmalarının kabul edilmesiydi. Ziyaret, HAMAS’ın talebi Meşal ve beraberindeki heyetin Ankara ziyaretiyle ilgili Dışişleri Bakanlığı’ndan yapılan açıklamada, “Hamas Siyasi Büro Başkanı Halid Meşal Başkanlığı’ndaki bir heyet, kendi talepleri doğrultusunda bugün Türkiye’ye geldi” denildi. Dışişleri yetkililerinin, uluslararası toplumun beklentileri hakkındaki görüşlerini heyete açık bir şekilde ileteceği belirtilen açıklamada, heyetle yapılacak temasların, Türkiye’nin Ortadoğu Barış Süreci’ne ilişkin politikası çerçevesinde değerlendirilmesi gerektiği bildirildi. Erdoğan, heyetle görüşmedi!? Hamas heyetinin Türkiye ziyaretinden Filistin Büyükelçiliğinin bile haberi olmadığı iddiaları ortaya atıldı. Ancak Başkent gündemini sarsan asıl iddia Hamas heyetinin Türkiye ziyaretinin, Türkiye tarafından İsrail ve ABD’ye bildirildiği iddiası oldu. Bu iddia Hamas’ın Ankara ziyaretinin AKP Hükümeti tarafından ABD ve İsrail’in talebiyle gerçekleştiği ve Ankara’nın diplomatik ilişki için Hamas heyetine İsrail ve ABD’nin taleplerini ileteceği ileri sürüldü. Başbakan Erdoğan’ın HAMAS heyetiyle görüşmemesi de ayrı bir soru işaretiydi. Siyonistlerin korkulu rüyası Halen sürgünde yaşayan Halid Meşal, 1956 yılında Ramallah yakınlarında bir köyde doğdu. 1967 savaşında Kuveyt’e göçen Meşal, 1971 yılında Müslüman Kardeşler örgütüne katıldı. Uzun yıllar Kuveyt’te Fizik öğretmenliği yapan Meşal, 1987’de başlayan Birinci İntifada sonrası Hamas’a katıldı. Birinci Körfez Savaşından sonra Kuveyt’te yaşayan pek çok Filistinli gibi Ürdün’e geçti. Burada Hamas’a parasal destek sağlanması için çalıştı, örgütün Suriye ve İran ile ilişkilerini geliştirdi. Mossad ajanları defalarca kendisini öldürmeye çalıştı. 25 Eylül 1997’de İsrail Başbakanı Netanyahu’nun emriyle Ürdün’e sızan Kanada pasaportlu 10 Mossad ajanı, Meşal’e zehir enjekte etmeyi başardı. Ancak olay ortaya çıktı ve iki Mossad ajanı yakalandı. İsrail’in kendi ülkesinde bu tür eylemler yapmasına öfkelenen dönemin Ürdün Kralı Hüseyin panzehir verilmezse iki ajanın idam edileceğini söyledi. İsrail panzehiri gönderdi. Üstelik İsrail’de ömür boyu hapse mahkûm edilen Şeyh Ahmed Yasin’i de serbest bırakmak zorunda kaldı. Kral Hüseyin’in ölümünden sonra Ürdün Kralı olan Abdullah, Hamas’ın Amman’daki bürolarını kapattı, Ağustos 1999’da Meşal ve üç arkadaşı sınır dışı edildi. Önce Katar’a giden Meşal, 2001’’de Suriye’ye geçti. 2004 yılında Hamas’ın ruhani lideri Şeyh Ahmed Yasin’in Siyonistler tarafından katledilmesinin ardından da yerine geçen Abdülaziz Rantısi’nin şehid edilmesinden sonra örgüt yeni liderini resmen açıklamama kararı aldı. Ancak resmen açıklanmasa da iki liderin katledilmesinden sonra Hamas’ın siyasi lideri oldu. İşte demokrasi! Bu yaygara niye? Barbar batılılar demokrasi konusunda burunlarından kıl aldırmıyorlardı. Ortadoğu’yu kana bularken bile demokrasi nutukları çekiyorlardı. Her ülke için demokrasi paketleri uyguluyorlardı. Alın size demokrasi! Şeffaf ve adil bir seçim yapıldı. Bu yaygara ne o zaman? Beklenen oldu ve Filistin İslami Direniş Hareketi Hamas, önceki günkü parlamento seçimlerinden büyük bir başarıyla çıktı. İsrail, ABD ve Avrupa Birliği’nin tehditleri başarılı olamadı. Korktukları başlarına geldi. Filistin halkı, işgale karşı, ABD/İsrail’in barış adına yürüttükleri kontrol stratejilerine karşı oy kullandı. Yozlaşmış yöneticilere, yolsuzluklara, işbirlikçilere karşı oy kullandı. Barışa karşı değil ama barış adı altında bir halkın kandırılmasına karşı oy kullandı. Yıllardır devam eden barış girişimlerinin Filistin halkının çıkarlarını merkeze almamasına karşı oy kullandı. Amerika ve İsrail’in “Abbas modeli” ile Filistin halkının özgürlük taleplerini istismar etmesine ve farklı bir işgal modeli uygulamasına karşı oy kullandı. Bu iradesini sandığa yansıtırken de, İsrail tehditlerine, ABD baskılarına, ABD şantajlarına boyun eğmedi. Arap dünyasının en demokratik toplumu olarak, bütün Ortadoğu’ya ders verecek şekilde hür iradesini ortaya koydu. ABD ve Avrupa, Filistin halkının özgür iradesini daha şimdiden gayri meşru ilan etti. Hamas üzerinden bir halkı neredeyse terörist ilan edecekler. Filistin halkının seçtiği temsilcileri tanımayacaklarını, muhatap almayacaklarını söylediler. Ne yani, demokrasi sadece onların seçtiklerine oy vermekle mi sağlanabiliyor? Filistin için yeni iktidar eliti oluşturmaya ayarlı programları desteklenirse mi demokrasi varoluyor? Filistin 342 halkının özgür iradesi ne olacak? ABD Başkanı George Bush öfkeli. “İsrail’le barışana kadar Hamas’ı (tabi ki iktidarını) tanımayacaklarını” söyledi. BM Genel Sekreteri Kofi Annan’a göre Hamas, ancak silahsızlanırsa meşru olacak. İtalya Başbakanı Silvio Berlusconi ise dehşete düşmüş! Bir zamanlar Yaser Arafat için de böyle diyorlardı. Bir zamanlar El Fetih için de böyle diyorlardı. Ne oldu? Arafat Nobel Barış Ödülü aldı, devlet başkanı oldu, İsrail’le masaya oturdu. El Fetih Filistin’i yönetiyor, İsrail için hiçbir meşruiyet sorunu yok. Hamas için de aynısı olmayacak mı? Yeni bir Siyasal İslam dalgası geliyor. ABD bunu bildiği için sevmese, düşman ilan etse de bu güçlerle el altından işbirliği arayışlarını sürdürüyor. Mısır’da ve Suriye’de Müslüman Kardeşler’le yürüttüğü görüşmeler gibi. Bugüne kadar sistemin dışında bir güç olan ama oldukça etkin ve belirleyici bir güç olan Hamas, bundan sonra sistemin içinde ve Filistin yönetiminin merkezinde yer alacak. Bugüne kadar sosyal ve ekonomik alanda hizmetini sürdüren Hamas, bundan sonra Filistin’in siyasi ve askeri gücünün sağladığı meşruiyetle hareket edecek. Bugüne kadar bağımsızlık savaşını bir örgüt olarak yürütürken bundan sonra bir devlet olarak omuzlayacak…” 199 Ama İsrail ve ABD, bu lokmayı zor yutacak!.. Hamas kazandı, demokrasi kargaları tepiniyor! Batı Şeria ve Gazze’den oluşan Filistin toprakları 1967 yılından bu yana İsrail işgali altında. Hamas; Filistin Direniş Hareketi demektir... Yani İsrail işgaline karşı Filistin halkını örgütlüyor... Ancak İsrail, ABD ve Avrupa’ya göre Hamas bir terör örgütü... Peki neden? Çünkü Hamas elemanları İsrail hedeflerine karşı intihar eylemlerinde bulunuyor... Ama Hamas bunu 1990 yılların ortalarından bu yana yapıyor... Hamas şimdiye kadar Filistin toprakları dışında hiçbir İsrail, ABD ve Batı hedeflerine karşı bir eylemde bulunmadı. Peki, Hamas’a terör örgütü diyen ABD ve yandaşları acaba Hamas lideri Ahmet Yasin’i cami çıkışında havaya uçuran ve Başbakan Erdoğan tarafından terörist ülke olarak tanımlanan İsrail’e neden bir şey demiyor... Aynı ABD ve yandaşları acaba sakat olan Yasin’in yerine geçen Rantisi’yi ve daha yüzlerce Hamas yöneticisini öldüren İsrail’e acaba neden ses çıkarmıyor? Hepiniz televizyonlarda izlemişsinizdir... Filistinli çocukların taşlarla İsrail tanklarına karşı koyuşlarını... Ve yine hepiniz hatırlarsınız; İsrail tanklarının babasının kucağındaki Muhammed Durre’yi nasıl öldürdüğünü... Yalnız son 5 yılda İsrailliler yaklaşık bin kadar Filistinli çocuğu öldürdü... İsrail işgal güçlerinin Filistin halkına yaptığı işkence, eziyet ve terörü dünyada belki de hiçbir ülke başka bir halka yapmamıştır... Hamas 1980’li yılların sonlarında kuruldu... İsrail 1967 yılında işgal ettiği Filistin topraklarından çekilmiş olsaydı belki Hamas kurulmayacaktı... İsrail, Filistin halkına yönelik terörist yöntemlere başvurmamış olsaydı belki Hamas benzeri yöntemlerle karşılık vermeyecekti... Demek sorunların tek nedeni İsrail... İsrail 38 yıldır işgal altında tuttuğu Filistin topraklarından çekilip Batı Şeria ve Gazze’de bir Filistin devletinin kurulmasına izin verirse tüm sorunlar kendiliğinden son bulacaktır... Yani Hamas ve benzeri örgütlerin terör yöntemlerine başvurmak için bir gerekçeleri kalmayacak... 199 Yeni Şafak / 27.01.2006 / İbrahim Karagül 343 ABD, Batı ve dünyaya düşen görev İsrail’e baskı yaparak işgal altında tuttuğu topraklardan çekilmesini sağlamaktır... Aynı ülkeler Batı Şeria ve Gazze’de kurulacak bağımsız bir Filistin devletine her türlü maddi ve manevi desteği vererek bu devletin yaşamasını ve 38 yıldır işgal altında yaşamakta olan insanlarının rahat etmesini sağlamaktır... Bu sağlanırsa ne Hamas ne de başka bir örgüt ‘teröre’ başvurmaz ve belki de Filistin halkı bu tür örgütlere sıcak bakmaz... Hatırlayalım, AKP de iktidara gelmeden önce bazıları bu partinin Türkiye için çok tehlikeli olduğunu söylemişti... Ancak üç yıl sonra bunun böyle olmadığı ortaya çıktı... Aynı şey Hamas için de olabilir... Önemli olan İsrail’in işgal altında tuttuğu Filistin topraklarından çekilmesi ve bu topraklarda bağımsız ve demokratik bir Filistin devletinin kurulmasına destek verilmesidir. Tabi başkenti tüm Müslümanlar için kutsal olan Kudüs olacak. Demokrasi, Hamas’ın zaferi ve tepkiler Son zamanlarda gündemdeki en önemli konu Hamas seçimleri ve Filistin’deki yeni irade. Yurt içinde ve dışında en çok yazılan, konuşulan, tartışılan konu bu. Otuz yılı aşkın bir zamandır Filistin’de, Filistin Kurtuluş Örgütü ve onun alt grupları, Filistinlileri temsil etmekteydi. El Fetih, FKÖ’nün politik alt grubu olup, toplumun idaresi de ona düşmekteydi. FKÖ yıllar yılı ezilen, sürülen, mağdur edilen Filistin halkının temsilcisi ve sembolü haline gelmişti. En büyük liderleri de geçen yıl vefat eden Yaser Arafat idi. (Yaser Arafat’ın neden ve nasıl öldüğü hakkındaki esrar perdesi hala aralanmamıştır). Hamas ise son yıllarda yavaş yavaş büyüyen ve gerçekleştirdiği eylemlerle gündeme gelen bir hareket olarak kendisini hissettirmeye başlamıştı. Bu arada liderlerinden bazıları suikastlarla şehit edilmişti. Seçim öncesi; Filistin ile İsrail’in içindeki ve dışındaki güçler, politik ağızlar Hamas’a asla tolerans gösterilmeyeceğini açıklamışlardı. Bölge ile ilgilenen dış ülkeler de peşinen olumsuz değerlendirmelerde bulunmuşlar hatta tehditkar demeçler vermişlerdi. Kim ne söylerse söylesin, seçimden Hamas büyük bir zaferle çıkmıştır. Filistin’de Seçimler, Sonuçlar, Nedenler: Seçimler yüzde 77.8 gibi yüksek bir katılımla gerçekleşmiştir. Hatta bazı kritik bölgelerde yüzde 82 gibi bir rakama ulaşmıştır. Sırf bu husus bile Filistin halkı açısından bir başarıdır. Seçimler uluslararası gözlemciler nezaretinde son derece düzgün, şefaf ve hiçbir kuşkuya yer vermeyecek şekilde gelişmiştir. Bunlar, görevli yabancı gözlemcilerin raporlarındaki ifadelerdir. Dış dünya ve Ortadoğu’yu yeniden şekillendirmeye çalışan güçlerin hepsi bu seçimde El Fetih ( Al Fatah yani Filistin Kurtuluş Örgütü’nün siyasi ayağı) tekrar çoğunluğu alır, ama belki Hamas da birkaç sandalye kazanır diye düşünürken, tam tersi olmuş ve Hamas üçte iki gibi büyük bir çoğunlukla seçimi kazanmıştır. Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) neden böyle bir inişe geçmiştir? Öncelikle bunu anlamak gerekir: Yıllar içinde lider durumunda olanlar yıpranmış ve idealist olmaktan vazgeçmişlerdir. Büyük hedef ve ideallerini kaybedince de “pırıltıları” sönmeye başlamıştır. Karizmatik liderleri, bu davaya tüm ömrünü adamış olan Yasir Arafat, Filistin devletinin kurulması vizyonu ile dünyada meşhur olmuş lakin son yıllarda ikinci ve üçüncü derecedeki yönetici ve kumandanlarlarına bile söz dinletemez hale gelmiştir. FKÖ’ de disiplin laçka hale gelmiş, ideal; alt sıralara düşmüştür. Yasir Arafat ölmüş (veya bazılarına göre öldürtülmüş) ve siyaset sahnesinden çekilmiştir. FKÖ kendi halkından kopmuştur ve kendini onların yanında değil, üstünde bir yerde görmeye başlamıştır. FKÖ, kendi halkının ihtiyaç ve isteklerinden ziyade İsrail’in istediklerini yapmaya çalışan bir grup durumuna düşmüştür. 344 Yolsuzluklar, son yıllarda idarecilerinin aşırı bencil ve maddeci hale gelmeleri, FKÖ’nün imajını mahveden etkendir. Filistinliler için gönderilen fonlardan daha çok kendileri faydalanır hale gelmişler ve bu kazanç uğruna ideallerini terkeder hale gelmişlerdir. En azından, Filistin halkının onlara bakış açısı böyle olmuştur. FKÖ aynı zamanda çok geniş, karışık ve seküler bir örgüt. İçinde diğer karma ideolojik gruplardan kişiler mevcut. Kısacası; bir ideal birliğinden bahsetmek oldukça güç. Bütün bu çeşitli sebepler dolayısıyla, El-Fetih son yıllarda hızla etkisini kaybetmiş ve yıldızı sönmeye başlamıştır. Hamas ise değişik bir yapılanma ile sahneye çıktı. Halka çok yakın durdu. Halkın gıda, eğitim ve sağlık gibi temel ihtiyaçları konusunda yardımcı olmuştur. Eğitime ve sağlığa çok önem verip, bu konularda halka yardım etmiştir. Kısacası halkın parasını yiyeceğine; ekmeğini, gayretini onlarla paylaşmıştır. Ayrıca Hamas, çok daha kaynaşmış bir gruptur. Modası geçmiş bir ideoloji etrafında değil, İslam’ın etrafında toplanmış bir gruptur. “Kuruluş Beyannameleri”ni dini esaslar, dürüstlük ve ülkenin bağımsızlığı prensiplerine göre tanzim edip, yazmışlardır. Filistin topraklarının “Manevi bir Vakfın” toprakları olduğunu ve hiçbir kimsenin bu vakıf topraklarından herhangi bir parçasını, şu veya bu kişiye verme yetkisinde olmadığını vurgulamaktadırlar. Kısacası, tüm olumsuzluklar karşısında Filistinliler’e tutunabilecekleri bir iman gücü ve ümit kaynağı olmuşlardır. İşte başarılarının sırrı da budur. FKÖ ise son yıllarda, çeşitli barış planları içerisinde, Filistin halkını temsil ettikleri halde, politik olarak bu halkın ihtiyaçlarını dile getirip, olumlu bir çözüm üretemez hale düşmüştür. Sonunda, kendi halkı tarafından, İsrail’in jandarması olarak görülmeye başlamıştır. Buna rağmen yaptıklarıyla ne ABD’yi, ne de Israil’i memnun edememiştir. Sonuçta, sürüp giden dengesiz düzenin, halledilemeyen haksızlıkların ve sürekli ezilmenin bir tepkisi olarak Filistin toplumu içinde Hamas vücut bulmuş, sonuçta da seçimleri kazanmıştır. Bir bakıma ortam ve bu ortamı oluşturanlar, Hamas’a hayat ve vücut vermiştir. Seçime Tepkiler ve Beklentiler: Ortaya çıkan durum çok ilginç. Filistin halkının büyük bir çoğunluğu, dışarıda “terörist örgüt” olarak nitelendiren Hamas’ı seçmiş oldu. Bir Avrupalı yorumcunun dediği gibi, ”bütün bir millete terörist diyemeyiz ya!”. ABD ve İsrail, Hamas’ı tanımayacaklarını ve tanımaları için onların silahı bırakmasını, İsrail’i olduğu gibi tanıyıp, kabul etmelerini talep etmektedir. Avrupa’da ise, hisler ve ifadeler karışıktır. Almanya da Merkel tamamen ABD yanlısı bir ifade kullanırken, Fransa daha temkinli davranmaya çalışmaktadır. Kuzey ülkeleri daha katı bir tavır alırken, AB Dış Politika ve Güvenlik Yüksek Temsilcisi Javier Solana ”seçimler hiç bir kuşkuya mahal vermeyecek düzeyde ve şefaflıkta gerçekleşmiştir. Sonuçta, bu demokratik bir seçimin sonucudur. Kabul etmemiz gerekir” demiştir. Bununla beraber ABD ve AB mali yardımları kısacaklarını hatta durduracaklarını belirtmişlerdir. İsrail devlet olarak Filistin halkından vergi olarak topladığı 50 milyon doları, Filistin’e vermeyeceğini ilan etti. Zaten fazla işleri ve gelirleri olmayan Filistinliler için, bir de kendi paralarına el konulmasının ne demek olduğunu ve nasıl bir tepki oluşturacağını da uluslararası camianın düşünmesi gerekmektedir. 31 Ocak 2006’da Londra’da toplanan dünya liderleri, Hamas şartları kabul etmezse Filistin’e yapılacak milyarlarca dolarlık yardımı keseceklerini ifade ettiler. Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas da burada ateşli bir savunma ile bunun haksızlık olduğunu, kötü tepki oluşturacağını ifade ederek biraz zaman kazanmıştır. Sonra Ortadoğu Dörtlüsü ( Middle East Quartet) toplanmıştır. Bu, ABD, Rusya, Birleşmiş Milletler ve Avrupa Birliği’nden oluşan bir gruptur. Yeni hükümet kurulana kadar yardımların devam etmesine karar vermişlerdir. Şu anda hem Mahmud Abbas’a, hem el-Fetih grubuna, hem İsrail’e hem de dış dünyaya çok iş düşmektedir. Barış ve gelişme ancak bu şartlarda olabilir. 345 Hamas, bütün Islam dünyasından destek ve yardım istemiştir. Böyle bir ambargo karşısında kurtuluş ve yardımın ancak Müslüman ülkelerden gelebileceğini ifade etmiştir. Yine şimdi İslam Konferansı Örgütü(İKÖ)’ne çok büyük yükümlülük düşmektedir. Önümüzdeki günler, son derece enteresan gelişmelere gebedir. HAMAS İHANETE ZORLANIYOR! Tecrübeler ispat etti ki, Arap ve İslam dünyasındaki caddeler, sokaklar hâlâ daha temiz ve daha dürüst. Arap âleminde yapılacak olan herhangi bir hür seçim bunu doğruluyor. İşte ortada en taze örnek, Filistin seçimleri bunun en hayırlı şahidi. Hamas’ın seçimleri kazanması sürpriz kabul edilse de Filistin davasında taraf olan bazı Arap ülkelerinin seçim sonuçları konusunda İsrail karesi içinde yer alması şüphesiz daha büyük bir felaket olmuştur. Bazı Arap kalemşorlarının İsrail empozelerine niçin boyun eğmek gerektiğini açıkça pazarlayan borazanlar haline dönüşmesi ve Filistinlilerin hak edişleri konusundaki kahredici suskunluğu onaylaması ise rezalet kelimesinden daha hafif bir sözle anlatılamaz. Bu durum, sahiplerine utanç verici ve rezillik giydiren bir durumdur. İsrail, Hamas hareketinden üç (3) şey talep etmektedir: a) Yahudi devletini kabul etsin, b) Üyelerinden silahlar toplansın, c) Filistin yönetimi ile daha evvel imzalanmış anlaşmaları olduğu gibi kabul etsin. Seçim sonuçları belli olduktan hemen sonra İsrail liderlerinin ilan ettikleri şartlar bunlar. İsrail, batılı devletlerin de benimsediği mesajının geri kalan bölümünde diyor ki: Hamas liderlerinin bu talepleri ısrarla reddetmeleri, üç (3) tane (Hayır) anlamına gelir: Barışa hayır, görüşmeye hayır, yiyeceğe hayır. Yani Hamas’tan, uluslararası alanda meşruiyet kazanmak için Filistinlilerin kendisine verdiği vekaletten vazgeçmesi ve millî meşruiyetine hıyanet etmesi talep olunmaktadır. Gizli iletişim kanalları... 17 sene önce Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) BM Güvenlik Konseyi’nin 1976 yılı 242 sayılı kararını tanıması için yoğun baskılara uğradı. Bu karar bölgedeki her devletin barış ve güvenli sınırlar içinde yaşama hakkını öngörüyordu. Başkanlığını Yasir Arafat’ın yürüttüğü FKÖ, o zamanlar o kararı tanımaktan kaçındı. Kararı reddetmesinin gerekçesi makul idi. Çünkü milli hüviyeti oluşturma ve de bağımsız bir devlet kurmaya çalışma yolunda acı bir mücadeleden geliyordu FKÖ ve başkanı. Filistinlilerin böyle bir kararı tanımaları için kendilerine yapılan baskılara karşı koyması çok tabii gözüküyordu. Zira bu kararda kendilerinin ismi bile geçmiyordu, karar Filistinlileri sadece mülteci olarak görüyordu. Filistinlilerin kararı red konusundaki direncini kırmak ve aralarındaki birliği delme yolunda uluslararası baskılar devam etti. Özellikle zamanın ABD Dışişleri Bakanı Henry Kissinger’in İsrail’e resmi bir müzekkire yollayıp İsrail’in hayat hakkını tanımadığı, 242 ve 338 no’lu Güvenlik Konseyi kararını kabul etmediği sürece FKÖ’yü tanımayacaklarına veya görüşmeyeceklerine dair verdiği taahhüd altında baskılar sürdü. Daha sonra Amerikan Kongresi başka bir şart daha ekledi: FKÖ ile görüşmeler başlamadan evvel FKÖ’nün terörü bırakması zorunludur, şartı. ( Dikkat edilirse bugün de Hamas hareketine karşı aynı tutum ve süreç sergilenmektedir ). 1970’li senelerin ikinci yarısında Arap bölgesindeki havalar ABD’nin lehine değişmeye başlayınca bu şart ortaya çıktı ve Mısır’ın Filistin meselesindeki tavrı değişti, iş Enver Sedât döneminde İsrail ile barış imzalamaya kadar vardı. O esnada FKÖ bir de baktı ki kendisi hemen hemen kenara itilivermiş. İşte o dönemde yani 1980 lerin sonlarında gizli iletişim kanalları zuhur etti. Bunlar Amerikalılarca kabul edilebilir usturluplu ifadeleri kolayca buldular. Ardından ve bir çok müphem, kapalı üsluplardan sonra Yasir Arafat Cenevre’de 13/12/1988’de açıkça FKÖ’nün 242 sayılı tanıdığını, terörü bütün şekilleriyle bıraktığını ilan etti. Hemen ikinci gün ABD başkanı Ronald Reagan da ülkesinin FKÖ ile diyalog kanalını açmaya karar verdiğini açıkladı. Diyalog Madrid Konferansı’na giden yolu hazırladı (1991). Gizli iletişim kanalları iki tarafı Oslo İttifakı’na ulaştırdı (1993). Oslo’da Arafat İsrail’i tanıdığına dair ve Yahudi devletini bölgeye iyice yerleştirecek taleplerin hepsine imza attı. “Artık onların sana ihtiyacı kalmadı...” 346 Bunu üstad yazar Muhammed Haseneyn Heykel’den işittim: Arafat Oslo anlaşmasını imzaladıktan sonra Heykel’i evinde ziyarete gelmiş, yapılanların arka planında olanları ve bu anlaşmaya bağlanan ümitleri izah etmiş. Ebu Ammar’ın sözlerine Heykel’in yorumu şu olmuş: “Sen gücün yeten her şeyi bu anlaşma ile İsraillilere vermişsin, artık onların sana hiçbir ihtiyacı kalmamış. Sen artık senden müstağni kalabilecekleri bir tapuyu teslim etmişsin. Bundan sonra seni önlerinde bir engel olarak göreceklerdir. Onların istediklerini yürürlüğe geçiremediğin zaman senden kurtulmakta da tereddüt etmeyecekler.” Gerçekten de öyle yaptılar, sonunda Arafat’ı kuşattılar, tecrit ettiler, sonunda da zehirleyerek öldürdüler, diyor Heykel. Bu Şubatın 14’nde İsrail Savunma Bakanı Şaul Mofaz, Hamas’ın seçilmesinden sonraki durumları görüşmek üzere Kahire’ye vardığı gün İsrail, Ürdün Nehri Çukuru bölgesini kendi topraklarına katmaya başladı. Mısır medyası bu olayın önemini ve taşıdığı anlamları farkına varamayarak atladı. Çünkü İsrail’in el koyduğu toprakların alanı Batı Şeria’nın en az üçte biri büyüklüğündedir. Batı ayırım duvarı inşaatının bitmesi yaklaşan günlere denk getirilen bu adım ile İsrail, nihai sınırlarını çizme planındaki son aşamaya gelmiş olmaktadır, böylece bağımsız Filistin devleti kuruluşu için gerekli son direklerini de yıkmış oluyor. Zira İsrail’in ilhak etmeyi kararlaştırdığı bu Ürdün Çukuru’na Filistinliler gelecekle ilgili büyük ümitler bağlıyorlardı. Çünkü orasını, hayallerindeki Filistin devletini kurmaları durumunda gelecek olan mülteciler için yeni şehirler inşasına uygun yegane bölge sayıyorlardı. Ürdün Çukuru bölgesi Batı Şeria’da iskana açılmamış tek yer idi. İmar faaliyetleri için gereken arazi ve su imkanlarına sahiptir. İsrail bölgeyi ilhak ettiğini ilan etmezden evvel başka bir adım daha attı ve Gazze kesiminden de üçte bir bölümü kesip aldı ve orayı da emniyet bölgesi kabul etti. Buna da gerekçe uydurdu, Kassam füzelerinin Yahudi yerleşim merkezlerine ulaşmasını önlemek zorunda kaldığını söyledi. İsrail’in gafil avlama siyaseti Bu gafil avlama siyaseti, İsrail’in devam edip giden siyasetidir. Bunun adımları Oslo’dan beri hızlandı. Deliller gösteriyor ki İsrail, 1967de işgal ettiği toprakları parçalamak ve yutabilmek için Oslo’yu yeşil ışık kabul etti. Öte yandan Arap dünyasına Oslo anlaşması, barış gelmesi için hazırlanan bir kapı olarak pazarlandı. Bu konuda Kudüs’de tanınmış iskân işleri uzmanı Halil Tüfekçi Bey’e müracaat ettim, sağ olsun bana İsrail’in Oslo’dan sonra yani 1993-2005 yılları arasında yaptıklarına dair şu rakamları verdi: Batı Şeria’daki yerleşimcilerin sayısı bu müddet zarfında 105.000 kişiden 250.000 kişiye yükseldi. Yerleşim birimlerinin sayısı 32.000 idi, buna 29.000 daha eklendi, 61.000 birim oldu. İsrail 90.000 km2 toprağa el koydu, buralara Filistin yerleşim bölgelerini parçalayacak kuşatıcı caddeler ve yollar yapacak. İsrail ayrıca yarım milyon dönüm toprağı müsadere etti (bir dönüm = 1000 m2), askeri bölge ve garnizondur diye buralara da yalıtım duvarları inşa edecek. İşte bu ve benzeri daha pek çok şey eski barış anlaşmaları gölgesinde gerçekleşti. Şimdi Hamas’dan bunları tanıması ve geçerli kabul etmesi istenmektedir. Bu acaip istek ve tezleri hangi haneye kaydedeceğimi şaşırdım doğrusu. Lakin beni hayretten kurtaran bir yazarın, Hamas’a yapılan bu çağrıyı “bir İsrail pisliği” olarak niteleyen yorumu oldu. Hamas, Filistinlilerin can simidi Son on yıl içinde Filistin davasında meydana gelen en tehlikeli 3 şey şudur: a- İsrail, verme değil alma siyasetinde alışkanlık peyda etmiş,. O sebeple eline geçen (Arap sisteminin çökmesi, Sovyetlerin dağılması, artık Araplar ve BM üzerinde ABD siyasetinin egemen olması gibi) bütün fırsatları Filistin yönetiminden bedava ödünler koparmak için kullandı. İsrail arzu ve taleplerine göre, Batı Şeria ve Gazze’nin geleceği hakkında Filistin ve Arap tarafının kendisinin karar vermesi gibi konuların üstünü tek taraflı şekilde çiziverdi. b- İsrail, Arapların yokluğu ve Amerikanın işbirliği sayesinde uluslararası otoriteyi (ki artık adı sanı yok) aşmakta ta başarılı oldu. İşgal altındaki toprakların kanuni durumu hakkında, hatta duvar inşasının iptali hakkındaki uluslararası adalet mahkemesinin kararları yerine Oslo anlaşmasını, yol haritasını ve uluslararası dörtlü kararları koyuverdi. c- Arap tavrı ise Filistin meselesinde kuvvet kaynağı değil tam aksine esas zayıflık noktalarından birisi haline geldi. Hatta ilgili devletlerin uyguladığı baskı İsraillilere yöneltilmekten daha çok 347 Filistinlilere yöneltilir hale geldi. Fazla uzağa gitmeyelim, işte batılı diplomatların demeçleri her gün önümüzde, diyorlar ki: “Dörtlü grubumuz bazı Arap başkentleri ile anlaştı, Hamas eğer terör siyaseti yolunu tutarsa ( yani yukarda belirtilen 3 şartı reddederse) Hamas ile ilişki kurulmayacak.” Filistin halkının çoğunluğu oyları ile Hamas’ı işte bunun için göreve çağırdı, bu ağır miras ile hesaplaşsın, Filistin davasındaki düşüşü durdursun istedi. Çünkü Filistin meselesinde en başta gelen işgal problemi olmak üzere esas noktaları bile unutturulmuş idi. Hamas’ı sıkıştıranlar yaptıklarından utanmalı Hamas’a soru yağdıranlar kendilerinden utanmalılar, sorularını İsrail tarafına yöneltmeliler. Çünkü kurbanlar güvenliği ve huzuru ararlar, gâsıp olan veya katil olanlar değil. Kahire’ye son ziyaretleri sırasında Hamas liderleri ile görüştüğümde onların halkın kendilerine verdiği bu vekaletin derin anlamını çok iyi kavramış olduklarını farkettim. Halid Mişal, İsmail Heniyye ve Zehhar, artık son on yıldaki Filistin yönetiminin sergilediği münâşede (yalvarma, ne olursunuz, lütfen) metodundan, mümânaa (direnç, Filistin yararına olmayanı red) üslubuna geçileceğini belirttiler. Ebul- Velid Halid Mişal dedi ki: “Şaron 2001 yılında seçildiğinde seçim programı intifadayı yok etmek, Oslo anlaşmasını iptal esasına dayanıyordu (zaten yol haritasını da sonradan eklediği 14 çekince ile pratikte iptal etmiştir). İş o kadar da değildi. Tecrit duvarının inşasını iptal eden Uluslararası Adalet Mahkemesi’nin kararını da reddetti. Uluslararası bütün kararlara aykırı olduğu halde herkes Şaron’un yaptıkları karşısında sustu. Ama Hamas boyun eğme ve itaat etme siyasetine baş kaldırınca, Filistin halkı da kendisinin en açık tabii haklarını yeniden gündeme taşısın diye Hamas’ı seçince, dünyada kıyamet koptu.” Hamas liderlerinden anladığım gerçekçi davranma ve esneklik gösterme konusunda hazırlar, ama bunun bedelsiz, karşılıksız olmamasında ısrarlılar. Evvela şu andaki işgalinin sonu ile ilgili sorulara İsrail’in cevap vermesi lazım, işgal ne olacak? Bu konuda Arap medyasında Hamas’a soru yağdıranlar kendilerinden utanmalılar, sorularını İsrail tarafına yöneltmeliler. Çünkü kurbanlar güvenliği ve huzuru ararlar, gasıp olan veya katil olanlar değil. Ama Arap dünyasında yine de şerefli ve namuslu pek çok ses var ki, Hamas’ın İsrail taleplerini reddedici tavrına ve siyasetine destek veriyorlar. Bunların başında büyük yazar üstat Muhammed Haseneyn Heykel geliyor. Şu kadar var ki boyun eğmeye ve teslim olmaya çağıran daîler çeşitli Arap medya organlarında hissedilir şekilde boy göstermeye başladı. Bu, medya mensuplarına işlemiş olan yabancı nüfuzunun sandığımızdan daha büyük olduğuna işaret ediyor. Ancak bunlar bizi endişelendirmemeli. Tecrübeler ispat etti ki Arap ve İslam dünyasındaki caddeler, sokaklar hâlâ daha temiz ve daha dürüst. Arap âleminde yapılacak olan herhangi bir hür seçim bunu doğruluyor. İşte ortada en taze örnek, Filistin seçimleri bunun en hayırlı şahidi. Türkiye İçin “Filistin Yol İşaretleri”... Hamas'ın Ankara ziyareti tartışmaları sırasında, Türkiye'nin asıl yükümlülüğünün Filistin halkına ilişkin olduğunu vurgulamış ve hükümeti Filistin halkına "sahip çıkma"ya davet etmiştim. Zira Filistin Yönetimi, "mali iflas"ın eşiğinde, çökmek üzereydi. Hamas'ı "yola getirmek" isteyen İsrail ve onu destekleyen Amerika, bu yoldan yola getirmeyi tasarlıyordu. Madem Hamas heyetini Ankara'ya getirterek Filistin sorununa bundan önce olmadığı ölçüde Türkiye'yi "müdahil etmek" niyeti ortaya koydunuz; Filistin halkının esenliği konusunda da özel bir "yükümlülük" altına girmek durumundasınız. Demek istediğimizin özeti buydu. Türkiye'nin böyle bir rol üstlenmesine gerek kalmadan, hatta Tayyip Erdoğan hükümeti bu konuyu hiç ele almadan, "sorun" şimdilik çözüldü. Avrupa Birliği, Filistin Yönetimi'ni acil mali felaketten kurtardı. 143 milyon dolar verdi. AB'nin Filistin Yönetimi'ne verdiği 143 milyon dolar, iki aylık enerji faturalarını, bu arada Filistin Yönetimi memur maaşlarını, eğitim ve sağlık harcamalarını vs. karşılıyor. AB, İsrail'in eleştirilerini önleyebilmek düşüncesiyle bu paranın çoğunu Birleşmiş Milletler'in UNRWA'sı üzerinden ödüyor. Hamas'ın 348 eline teslim etmiyor. Zaten, Dünya Bankası'nın Gazze için özel temsilcisi ve eski başkanı James Wolfensohn, bir mali krizin doğacak sıkıntının şiddet ve kaosa yol açacağını bildirmiş, Mısır Devlet Başkanı Hüsnü Mübarek, her ne kadar kendisi Halit Meşal ya da diğer Hamas liderleriyle görüşmese dahi, İsrail taleplerini kabul ettirtmek için "Hamas'ı aç bırakma"nın daha fazla aşırı unsur üreteceğini öne sürmüştü. Bu arada, İran, Hamas'a 250 milyon dolar önerdiği gibi, Hamas'ı ve Filistin Yönetimi üzerindeki bölgesel nüfuzu münhasıran İran'a terk etmek istemeyen Katar Emiri de, Hamas'ı sanayi ve sağlık projelerinde destekleyeceğini ilan etmişti. ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice'ın Körfez ülkelerini ikna edemediği anlaşılıyor. Amerika'nın tutumu Hamas şiddeti durdurana, İsrail'i tanıyana ve daha önceki tüm Filistin- İsrail anlaşmalarını kabul edene dek, ekonomik- mali boykotu öngörüyordu. Tutmadı. Bu arada İsrail'in liberal eğilimli Haaretz gazetesinin en önde gelen yazarlarından Uzi Benziman'ın önceki gün "Hamas'ı göz ardı etmek mi? Asla" başlıklı çok ilginç yazısında, İsrail hükümeti, Hamas'a ilişkin tutumu nedeniyle, yazarın kendi deyimiyle "Hamas'a barış elini uzatmaması" nedeniyle şiddetle eleştiriliyor. "Can sıkıcı durum, yani Filistin seçimlerini Hamas'ın kazanmış olması, Ehud Olmert'in tecrübesiz hükümetinin gayrı ahlaki, akıllı olmayan ve beyhude bir dizi adım atmaya sevk ediyor. Hükümetin Filistin hükümetini rahatsız edici biçimde burnunu sürtmesi, öfkenin kötü bir danışman olduğunun bir başka kanıtı." Bu satırların sahibi, İsrail'in yeni bayan Dışişleri Bakanı Tzipi Livni'yi de "bir dışişleri bakanına yakışmayan çıkışlar" ile suçluyor. Bayan Livni, Filistin Yönetimi Başkanı Mahmud Abbas (Abu Mazen) için "bir şey ifade etmediğini" söylemişti. Tıpkı bir zamanlar Ariel Sharon'un Yasir Arafat'ı devreden çıkartmak ve kendisiyle görüşmeyi kesmek için kullandığı sözcüklerle. Tzipi Livni, Mahmud Abbas'ı "Hamas'ın terörizmini örten incir yaprağı"na benzeterek, kendisiyle bu şartlarda görüşülmeyeceğini söylemişti. Bu açıklama, Mahmud Abbas'ın Hamas'ı Filistin-İsrail arasında imzalanmış anlaşmaları kabule ikna edememesi halinde istifa edeceğini açıklamaya sevk etmişti. Mahmud Abbas'ın konumuna zarar vermişti. Haaretz yazısında ayrıca Tzipi Livni'nin, Hamas ile uluslararası destek konusunda girdiği rekabetten "yenik çıktığı" iddiasını yer veriliyor ve Filistin Yönetimi'ne fon aktarımı konusunda da zigzag çizdiği ifade ediliyor. Uzi Benziman, İsrail'in yapması gerekeni şöyle ifade ediyor: "İsrail'in bütün yapacağı, Filistinliler'i kim yönetiyorsa, kendisinin onunla barış müzakereleri yapmaya razı olduğu. Eğer, Hamas müzakere masasına geliyorsa- hoş gelir; eğer bunu reddederse sonuçlarına katlanır. (İsrail) Hükümet sakin biçimde oturmalı ve Hamas'ı Filistin Yönetimi sorumluluğunda terlemeye bırakmalıdır... Hamas doktrinlerini ve İsrail Devleti'ne yönelik temel yaklaşımının ortaya çıkarttığı güvenlik tehdidini göz ardı etmek elbette imkânsız. İran'ın koruması altında, davranışları aşırı dinci görüşlerinden kaynaklanan düşman bir Filistin Yönetimi'nin yol açtığı tehdit hafife alınamaz. Bununla birlikte, İsrail ile Hamas arasında, İsrail ile FKÖ arasında olduğu gibi, bir karşılıklı tanıma süreci imkânı da tümüyle dışlanmamalıdır. Kabul edilemeyecek tek pozisyon, Hamas'ın görüşmeye taraf olmadığını ilan etmektir. Hamas ile diyalog istemeyenler, bu durumda toprakları terk etmeli ve Ramallah ile Gazze'deki yeni hükümeti tümüyle Filistinliler'in iç sorunu haline getirmelidirler." Yani, o takdirde "işgali kaldırın; Batı Şeria'yı terk edin" demeye getiriyor. Bu bile 1967 sınırları, Yahudi yerleşim merkezleri, Doğu Kudüs'ün durumu, bir bağımsız Filistin devletinin sınırları vs. gibi bir dizi konu nedeniyle "müzakere"yi gerektiriyor. İsrail, artık Batı Şeria'dan, Gazze'de Sharon'un yaptığı gibi "tek taraflı" çekilebilir mi? Bir dizi soru işareti. Ardından, Halit Meşal Moskova'ya gitti. Hükümet, bundan böyle "dersine iyi çalışırsa" Hamas'la Ankara temasını, Türkiye hesabına tedricen de olsa bir "diplomatik avantaj"a çevirebilir. Bu ay sonu, İsrail'de seçimler vardı. Tayyip Erdoğan, belli etmese de, Ehud Olmert'in Kadima Partisi'nin seçimleri kazanmasını diliyor olmalıydı. 349 Türkiye'nin öncelikle "yol haritası"na ulaşabilmek için, "Filistin yol işaretleri"ni izlemesi gerekiyor. Yani, AB ile Hamas'a ilişkin girişimlerini koordine etmek; İsrail'deki gelişmeleri yakından izlemek Hamas açılımını Orta Doğu'daki genel gidişatın içine yerleştirmek. Hamas ve Kızılelma operasyonları! Türkiye''nin Hamas ile görüşmesinden ABD ve İsrail''in haberdar olduğunu Dışişleri Bakanı Abdullah Gül açıkladı. Yeniçağ, daha ilk günden bu görüşmenin "Tebligat siyaseti"nin eseri olduğunu duyurmuştu. Kısacası Türkiye, Hamas''a, ABD ve İsrail''in taleplerini iletiyordu! Gerçek durum böyle olduğu halde, Hamas ile görüşmeyi adeta kutsayanlar ve hükümetin bölgede bağımsız bir dış politika izlediğini öne sürenler oldu. Keşke bu iddia doğru olsaydı. Oysa, bizim bildiğimiz kadarı ile Hamas''ın kuruluşunda İsrail''in de rolü vardı! Üstelik Hamas''ın Londra''da bürosu bulunuyordu. Dışişleri Komisyonu''na bilgi veren Dışişleri Bakanı Abdullah Gül, "İsrail, niçin Hamas''ın seçimlere girmesine müsaade etti; aralarında gizli görüşmeler var. Filistin''de birçok grup var. İntihar saldırılarını organize eden. Hamas ile oturdular, gizli görüşmeleri var, anlaşmaları var, ''kontrol edeceksin'' dediler. Onlar da kontrol ettiler ve uzun bir süre kontrol edebilme güçlerini gösterdiler. Ateşkesi durdurdular ve o saldırıları kontrol ettiler. Bunu görünce, karşısında kuvvetli bir muhatabın olduğunu gördü İsrail. O zaman girdi seçime" dedi. Haberin yayınlandığı Hürriyet gazetesine mektup gönderen Arif Aytürk ise şu iddialarda bulundu: "Hamas''ın 1982 yılında Gazze''de bir vakıf olarak kurulmasına izin veren İsrail''dir. Bu güne kadar gerek ABD, gerekse İsrail, Hamas''ı koruyup kollamış, Filistin''de Yaser Arafat güçlü, bağımsız ve barışçı bir Filistin Devleti kurma aşamasına geldiğinde, Hamas İsrail''de intihar eylemi yapmıştır. İsrail''in buna karşılık vermesi sebebiyle, başarı sağlanamamıştır. Hamas''ı isteyen ABD ve İsrail olduğuna göre, Hamas''ın Türkiye ziyareti bu çerçevede değerlendirilmelidir." Peki Hamas bu tür bir kuruluş ise neden intihar eylemleri yaptırdı? Çünkü intihar eylemcileri, Filistin davası uğrunda şehit olacağına inanmış çocuklar! Onların uluslararası politikada dönen dolapları anlamasını bekleyemeyiz. Ayrıca intihar eylemleri, İsrail''in Filistin topraklarına yaptığı saldırılara meşruiyet kazandırıyordu! Bir soru da şu: İsrail, Hamas''ın üst düzeyde pek çok liderini yok etti? Neden? Örgüt kontrolünden çıkıyordu da ondan! Çünkü bu örgüte girenler ve liderliğe yükselenler Filistin davasına hizmet bilincini taşıyordu. Bu da onların yok edilmesini gerektiriyordu! Tıpkı ABD''de İslam davasını samimiyetle benimseyen Malcolm X''in öldürülmesi gibi! Akla gelen üçüncü soru da şöyle olmalı: Madem İsrail terörden besleniyordu, neden gizli görüşmeler yoluyla Hamas''ın saldırılarını durdurmasını istedi ve seçime girmesine izin verdi? Bu politika sadece İsrail''in değil, ABD''nin de kararı ile takip edilmiştir. Filistin''de geçici bir ateşkes ortamı her iki devletin de işine geliyordu. Çünkü hedefte İran vardı ve İran gibi büyük bir güç ile uğraşırken Filistin meselesinin kendilerine ayak bağı olmasını istemiyorlardı. TZD: “Mayınlı araziler yabancı sermayeye devredilmesin” Sınırda mayın tartışması Türkiye Ziraatçılar Derneği Genel Başkanı İbrahim Yetkin, Türkiye-Suriye sınırındaki mayınlı arazilerin temizlenmesiyle ilgili yap-işlet-devret modeline göre hazırlanan ihaleyi kazanan firmanın, bu toprakların işletme hakkını da 49 yıllığına elde edeceğini belirterek, “İhaleyi kazanabilecek yabancı sermayeye 49 yıllığına bu toprakların devredilmesi sakıncalı” dedi. Türkiye Ziraatçılar Derneği (TZD) Genel Başkanı İbrahim Yetkin, Türkiye-Suriye sınırındaki mayınlı arazilerin temizlenmesiyle ilgili yap-işlet-devret modeline göre hazırlanan ihaleyi kazanan firmanın, bu toprakların işletme hakkını da 49 yıllığına elde edeceğini belirterek, “İhaleyi kazanabilecek yabancı sermayeye 49 yıllığına bu toprakların devredilmesi sakıncalı” dedi. Yetkin, yaptığı yazılı açıklamada, Türkiye ile Suriye sınırında yer alan mayınlı arazilerin 350 temizlenmesiyle ilgili çalışmaların ihale aşamasına geldiğini bildirdi. Bu çalışmaların, Genelkurmay Başkanlığı, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı, Maliye Bakanlığı ve GAP İdaresi’nce oluşturulan bir Koordinasyon Kurulu tarafından yürütüldüğünü ifade eden Yetkin, Kurul’un, yaptığı çalışmalar sonucunda, mayın temizleme teçhizatı için 35 milyon dolar, “Sınır Fiziki Güvenlik Sistemi” için de 9,7 milyon dolar olmak üzere toplam 44,7 milyon dolara ihtiyaç olduğunu belirlediğini kaydetti. Organik tarım yapılmalı İbrahim Yetkin, bu kaynağın Başbakanlık’tan talep edildiğini, ancak 2003 yılı itibariyle 17 milyon dolar kaynak tahsis edildiğini, bunun üzerine işin ihale yoluyla Maliye Bakanlığı’nca yaptırılmasının kararlaştırıldığını hatırlattı. İhale aşamasında, şartnamenin “yap-işlet-devret” adı verilen modele göre hazırlandığının görüldüğünü vurgulayan Yetkin, buna göre, ihaleyi kazanan firmanın, bu toprakların işletme hakkını 49 yıllığına elde edeceğini bildirdi. Söz konusu toprakların son derece verimli bir ovada yer aldığını belirten Yetkin, açıklamasında şunları kaydetti: “Bu bölge, GAP çerçevesinde yapılması planlanan sulama kanallarıyla sulanacak ve önümüzdeki yıllarda çok daha büyük bir değer kazanacaktır. Bundan da öte, yıllardır tarıma kapalı olduğu için kimyasal ilaç ve gübre ile kirletilmemiş bu topraklar organik tarıma son derece uygun özellik taşımaktadır. Bölgede tarımla uğraşanların büyük bir bölümü topraksız ya da az topraklı köylülerden oluşmaktadır. Kıbrıs’ın iki katı büyüklükte olduğu belirlenen tarıma açılacak bu araziler, yörede tarımla uğraşan insanların gelir düzeyini artıracak ve gelir farklılıklarını azaltacak yönde kullanılması büyük önem taşımaktadır.” Bu toprakların, Türkiye’nin Suriye ve Irak ile olan sınırları üzerinde ya da ona komşu olduğunu ifade eden Yetkin, söz konusu yöntemle yapılacak bir ihalede, ileri teknoloji gerekeceği için ihalenin yabancı bir firma tarafından kazanılabileceğini ya da ihaleyi kazanacak yerli firmanın kendisine yabancı bir ortak alacağını bildirdi. Yetkin, böylesi önemli bir sınır bölgesinde, önümüzdeki dönemde gelişebilecek uluslararası çatışmalar da göz önüne alındığında, yabancı sermayeye 49 yıllığına bu toprakların devredilmesinin sakıncalı olduğunu kaydetti. HIRİSTİYAN CEMAYEL SUİKASTİ BİR SİYONİST SENARYOSUDUR! “Cemayel suikasti korkunç bir provokasyon”dur BM Barış Gücü’nün eski Sözcüsü Timur Göksel,”Lübnan Sanayi Bakanı Cemayel suikastinin Müslümanlar ile Hıristiyanlar arasında yeni ve içinden çıkılmaz bir durum oluşturmasından korkuyorum” dedi. Lübnan Sanayi Bakanı Pierre Cemayel suikastini değerlendiren Lübnan’daki Birleşmiş Milletler (BM) Barış Gücü’nün eski Sözcüsü Timur Göksel, olayın büyük bir provokasyon olduğunu söyledi. Birleşmiş Milletler’in Lübnan’daki misyonunda 24 yıl görev yaptıktan sonra emekli olan, daha sonra Beyrut’taki Amerikan Üniversitesi’nde ders veren Göksel, “Bu çok ciddi bir suikast. Öldürülen genç bakan Lübnan’ın en bilinen Hıristiyan ailelerinden birine mensup. Ailesinden çok sayıda kişiyi suikaste kurban vermişti. Bu suikastin Müslümanlar ile Hıristiyanlar arasında yeni ve içinden çıkılmaz bir durum oluşturmasından korkuyorum. Mezhepler arasında da daha önce Lübnan’da pek alışık olmadığımız bir gerginliğe neden olmasından korkuyorum. Hedef alınan bakan, tavırları ve konuşmaları ile de göze batmayan biriydi. Zaten çok fazla korunduğu da söylenemezdi.” Hizbullah’ın tepkilerden çekindiği için sokak gösterilerini erteleyeceğini belirten Göksel, “Hizbullah, suikastten önce sokaklarda gösteriler yapmaya hazırlanıyordu. Ancak bu suikastin ardından bunu yapmaları tüm tepkileri üzerlerine çekmek olur. Bu nedenle sokak gösterilerini erteleyeceklerini düşünüyorum. Ama ülkede geniş çaplı bir iç savaşın çıkacağına inanmıyorum. İç savaş için tarafların dışarıdan güçlü desteğe ihtiyacı var, ancak Lübnan için şu an bu söz konusu değil. 70’ler ve 80’lerdeki iç savaş ve en son olarak İsrail’in saldırıları Lübnan halkını yormuş durumda. Son suikastle gördük ki ortada büyük bir tahrik var” dedi. Lübnan’ı iç savaşa sürükleme senaryosudur 351 Lübnan’daki Hizbullah örgütü, Piyer Cemayel’in öldürülmesinin “Lübnan’ı bir iç savaşa sürükleme amacını taşıdığını” bildirdi. Hizbullah yayımladığı bildiride, suikasti kınayarak, bu saldırıyı düzenleyenlerin “Lübnan’ı kaos ortamına, kayba ve iç savaşa sürüklemek istediklerinden hiç bir şüphe olmadığı” belirtildi. Bildiride, bu kişilerin “Lübnan’daki farklı siyasi tarafların siyasi ve barışçı bir çözüme varmasını engellemek istedikleri” kaydedildi. Öte yandan, ülkede üç günlük yas ilan edildi. Bu arada, Lübnan Devlet Başkanı Emil Lahud, Lübnan Sanayi Bakanı Piyer Cemayel’in öldürülmesinin ardından, Lübnanlılara ulusal birlik ve diyalog çağrısında bulundu. Lübnanlılara “birlik” çağrısında bulunan Lahud, aksi taktirde “bunun bedelini tüm Lübnan’ın ödeyeceğini” belirtti ve “tüm sorunlara mümkün olan en kısa sürede çözüm bulmak için diyalog” çağrısında bulundu. Lahud, bu suikaste karışanların, geçen yıl şubat ayında eski başbakan Refik Hariri suikastiyle başlayan komplonun bir parçası olduğunu söyledi. Zamanlama dikkat çekici bulunuyor! Piyer Cemayel’e düzenlenen suikastın, Hizbullah’ın hükümetin istifasını istemek için sokağa dökülme tehditlerinde bulunmasıyla aynı günlere rastlamasına dikkat çekildi. Lübnan’da Sanayi Bakanı Piyer Cemayel’e düzenlenen suikastın ardından, ülkenin daha derin bir krize sürüklenebileceği belirtiliyor. Suikastın, Hizbullah’ın hükümetin istifasını istemek için sokağa dökülme tehditlerinde bulunmasıyla aynı günlere rastlamasına dikkat çekiliyor. Bugünlerde ağır siyasi kriz içinde bulunan Lübnan’da, on gün kadar önce hükümetten 6 bakan istifa etti. Bakanların 5’inin Hizbullah ve Emel örgütü bakanları olması, ülkede yeni bir hükümetin kurulması için en önemli fırsatlardan biri olarak görülüyordu. Hizbullah sokak gösterileriyle hükümeti düşürmeyi sağlamaya çalışıyordu. Ülkede siyasi kriz her geçen gün tırmanırken, Hizbullah lideri Hasan Nasrallah pazar günü bir konuşma yaparak, her an sokağa dökülebileceklerini söyledi. Herkes perşembe günü Beyrut sokaklarına Hizbullah taraftarlarının inmesini bekliyordu. Olayların arkasında esas olarak ülkedeki Suriye karşıtı güçlerle Suriye yanlılarının iktidar kavgası bulunuyor. Lübnan’da eski Başbakan Refik Hariri’nin öldürülmesinden sonra 14 kişiye suikast yapıldı. Bu saldırılarda, Nahar Gazetesi Genel Yayın müdürü Cibran Tueni, köşe yazarı Samir Kassir başta olmak üzere entelektüeller hedef alındı. “Suriye’yi suçlayacak kanıt yok”tur Suriyeli parlamenter George Jabbur, Lübnan Sanayi Bakanı Pierre Cemayel’in suikastı ile ilgili açıklamada bulundu. Suikastı değerlendiren Jabbur, Lübnanlı liderleri sakin olmaya çağırdı. “Suriye, basit nedenlerden ötürü sürekli suçlanıyor. Suriye’nin ülkeyi izole etmek isteyen düşmanları var. Suriye son iki gündür Irak’ta oldukça önemli rol oynadı” şeklinde konuşan Jabbur, Lübnanlılara başsağlığı dileklerini iletti. Jabbur, suikastı Lübnan ve Suriye için çok üzücü bir durum olarak değerlendirdi ve Suriye’nin tek kaybeden olduğunu söyledi. Suriyeli liderlerin durumla ilgili gerekeni yapacağını belirten Jabbur, Lübnanlı liderleri sakinleştirmeye davet ederken, Lübnan’ın birliğinin korunması için gerekenin yapılması ve akıllıca davranılması gerektiğini söyledi. Jabbur, “Felakete sürüklenmek istenen ülke Lübnan ve eğer Lübnan’da bir felaket olursa bu aynı zamanda da Suriye’nin felaketidir” şeklinde konuştu. Daha önce de buna benzer suikastların Suriyeli politikacılara düzenlenmiş olduğu hatırlatan Jabbur, “Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin çözümü uluslararası süreçte, bütün araştırmalar yapılmalıdır. Suriye tarafını suikast girişimi ile suçlamak için ellerinde yeteri kadar delil olup olmadığını bilmiyorum. Sanırım bu terörist saldırıyı genelleştiremeyiz. Bence daha hala delil yok. Olay üzerinden çok az vakit geçti ve resmi bir araştırma başlatıldığı hala açıklanmış değil. Umarım Lübnan Cumhurbaşkanı Emil Lahud, suikastçıyı bulmak için elinden geleni yapacaktır” dedi. Olmert dalga geçiyor! İsrail Başbakanı Ehud Olmert, Lübnan’da bir suikaste kurban giden Sanayi Bakanı Piyer Cemayel’in öldürülmesinin, bölgede bir istikrarsızlığa yol açmamasını temenni ettiğini öne sürdü. 352 Olmert, İtalya Başbakanı Romano Prodi ile bir telefon görüşmesi yaptı. Olmert’in, Prodi ile görüşmesi sırasında Lübnan kabinesinin Hristiyan bakanı Cemayel’in uğradığı suikastin bölgede istikrarsızlığa yol açmamasını temenni ettiğini ileri süren bir açıklama yaptığı belirtildi. Ynet sitesinin haberine göre, Olmert, Prodi’ye ayrıca, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas ile temaslar konusunda da bilgi verdi; Avrupa’nın girişimlerinin, süreci karıştırmaktan öte gitmediğini ifade etti. Öte yandan, Piyer Cemayel’in dini cenaze töreninin perşembe gününe ertelendiği, üç günlük yasın ise yarından itibaren uygulanacağı bildirildi. Canbolat siyonist ağzıyla konuşuyor! Lübnan’da Suriye karşıtı 14 Mart cephesinin önde gelen isimlerinden Sosyalist İlerleme Partisi Genel Başkanı Velit Canbolat, Muhtara Kasabası’nda düzenlediği basın toplantısında Suriye lideri Beşşar Esat’a yüklendi. Lübnan’da meydana gelen her suikastın, ‘Esat rejiminin tabutuna bir çivi daha çakıldığı’ anlamına geldiğini ifade eden Canbolat, Hariri suikastinde uluslar arası mahkeme kurulmasını isteyen hükümetin düşürülebilmesi için, bakanlara yönelik suikastlerin devam edeceğini tahmin ettiğini söyledi. Canbolat, “Pierre Cemayel suikastı, Fuad Sinyora başkanlığındaki Lübnan hükümetinin uluslararası mahkeme konusunda taviz vermemesi üzerine gerçekleştirildi ve hükümetin bu yolla düşürülmesinin amaçlandı” dedi. Lübnan’da 30 yıl boyunca devam eden Suriye varlığının son bulmasının ardından yapılan seçimlerle birlikte ülkeyi gerçek anlamda temsil eden siyasilerin iş başına geldiğini ve böylelikle Lübnanlıların uluslar arası arenada ilk kez kendilerini temsil eder hale geldiğini belirten Canbolat, “Bağımsızlık, Emin Cemayel’in de söylediği gibi çeşitlilik, çok seslilik ve insana saygı anlamına gelir. Lübnan’ın bağımsızlık gününde, ‘insana saygı nedir bilmeyen’ faşist ve diktatör rejimlere karşı mücadele vermek, istiklalimizi tanımlayan en önemli unsurdur” şeklinde konuştu. Bütün sinsi provakasyonların, Suriye ve İran’a gözdağı vermek, onları onurlu ve şuurlu direniş cephesinden koparıp, önce Irak’la sonra dolaylı da olsa Amerika’yla işbirliğine mecbur etmek amacını taşıdığı açıktır. Ve maalesef bunun ilk meyveleri alınmış, Suriye ve İran, Irak’la diplomatik ilişki kurma kararı almıştır. Irak ve Suriye arasında diplomatik ilişki kuruluyor! Irak ve Suriye, 25 yılın ardından diplomatik ilişkilerini yeniden kurdu. Irak Dışişleri Bakanı Hoşyar Zebari, Suriye Dışişleri Bakanı Velid Muallim ile Bağdat’ta yaptığı görüşmenin ardından düzenlediği basın toplantısında, “Çeyrek asırdır kesintiye uğrayan diplomatik ilişkilerin tamamen yeniden kurulmasına ilişkin bir karara varmış bulunuyoruz” dedi. Zebari, “Irak bayrağı Suriye’de dalgalandığı gibi, Suriye bayrağı da Irak’ta dalgalanacak” diye konuştu. Irak Dışişleri Bakanı ayrıca, iki ülkenin “güvenlik konusunda işbirliği yapacağını” belirterek, Iraklı ve Suriyeli uzmanların bu konuda görüş alışverişinde bulunmak üzere bir araya geleceklerini söyledi. Suriye Dışişleri Bakanı Muallim, önceki gün Irak’a gelerek, Saddam Hüseyin rejiminin 2003 yılında devrilmesinden bu yana ülkeyi ziyaret eden Suriyeli ilk üst düzey yetkili oldu. Suriye, yasaklı Müslüman Kardeşler’in ayaklanmalarını kışkırtmakla suçladığı Irak ile diplomatik ilişkilerini 1982 yılında kesmişti. Şam yönetimi ayrıca, 1980-1988 yılları arasındaki İran-Irak savaşında İran’dan taraf olmuştu. Ticari ilişkiler, 1997 yılında yeniden kurulmuştu. Bu Siyonist ve emperyalist kuşatmayı kırmak ve Türkiye merkezli Adil bir dünyayı kurmak için şu ortamda Suriye ve İran’a daha çok yaklaşmalı, özellikle Rusya ve Çin’le çok yönlü işbirliği yapılmalıdır. Mustafa Kemal’in Batı emperyalizmine karşı, Komünist Rusya’nın desteğini sağlamaya çalışması ve bunu başarması, tarihi bir örnek olarak karşımızdadır. Dailey Express’e göre Mustafa Kemal Paşa, 8 Temmuz 1920’de “İslam Kardeşleri ve Komünist Yoldaşlara” Ankara’dan uzun bir bildirge yayınladı. Bildirge şöyleydi: “Ey Komünist Yoldaşları! Çok kötü bir suç işlenmek üzeredir. (Batılı) Büyük güçler, kanı kapitalist Avrupa tarafından emilecek taze bir kurbanı (Türkiye’yi) yok etme kararı vermiştir. Köylülerimiz elde silah 353 hayatlarını kaybetmektedir. Onlar şundan emin olabilirler ki, mazlumların müttefiki İslam’ın, onların intikamını alacağı günler uzak değildir.” Sonra, Mustafa Kemal şu bildiriyi yayınladı200: “İran’dan Anadolu’ya yürümeye (ve düşmanı püskürtmeye) hazır ordularımız vardır. Öyle anlaşılıyor ki Polonya’daki zaferin ardından Bolşevikler Romanya’ya girecektir. Romanyalılar silah altına alınma (ve Bolşeviklerle çatışma) çağrılarına genel grevle yanıt verecektir. Bulgarlar da Bolşevik’le birlik olmaya hazırdır. (Bunun gibi bizim) Ordumuzun hedefi de bağımsızlığımızı savunmak ver başkenti (İstanbul’u) İngiliz’lerden almaktır.” Siyonistler Suudi Arabistan’ı kışkırtıyor. Önce Baba Bush ve sonra da eski Dışişleri Bakanı Powell, İran'a komşu Birleşik Arap Emirlikleri'ni (BAE) ziyaret etti. O sırada Başkan Yardımcısı Dick Cheney Suudi Arabistan'ı ziyaret ediyordu. Suudi Arabistan Ulusal Güvenlik Danışmanı Navaf Obeyd, ''ABD askerleri Irak'tan çekilir ve Şiiler Sünnileri öldürmeye devam ederse biz de Sünnilere her türlü askeri ve maddi yardım yaparız'' dedi… Irak Cumhurbaşkanı Talabani ile Başbakan Maliki, BM Genel Sekreteri Annan'ın Irak için uluslararası konferans önerisine 'hayır' dedi… Suudi Arabistan, İran tehlikesini önlemek için İsrail ile bazı Sünni Arap ülkelerinin birlikte hareket etmesini sağlamak için gizli girişimini sürdürüyor. İsrail ise bazı Hıristiyan grupları silahlandırarak Lübnan'da iç savaşı kışkırtıyor. BM Genel Sekreteri Annan, Irak'taki durumun iç savaştan çok daha kötü olduğunu söyleyerek, 'İnsanlar haklı olarak Saddam dönemini özlüyor' dedi… ABD sonuçları itibarıyla Türkiye için de çok tehlikeli bir oyunu oynamaya hazırlanıyor!201 Amerika’nın işgal sonrası hesabı Suud-İran savaşı hazırlanıyor! ABD’nin sinsi planı Suudi Arabistan’ın, ABD Irak’tan çekilmeye başladığında, “Şii milislerin Sünnileri katletmesini önlemek için” petrol gücünü ve silahlarını kullanarak müdahale edeceği belirtildi Suudi hükümetinin güvenlik danışmanı Navaf Obeyd, Washington Post’taki yazısında, Suudi yönetiminin ABD’nin çekilmesinden sonra Irak politikasını gözden geçirmeye hazırlandığını bildirdi. Suud, petrol kozunu kullanıyor Obeyd, Suudi yönetiminin fiyatlarda düşüş sağlamak için pazara petrol sürümünü artırmayı ve böylece İran’ın Irak’taki Şii milisleri finanse etme yeteneğini sınırlamayı seçenek olarak düşündüğünü yazdı. Suudi Arabistan’ın Irak’a müdahalesinin büyük riskler taşıdığını belirten Obeyd, “ancak hareketsiz kalmanın çok daha kötü olduğunu” kaydetti. Obeyd, “Irak’ta Sünnilerin katledilmesini görmemezlikten gelmek, Krallığın üzerine kurulduğu ilkelerin terk edilmesi demek olur. Bu, Suudi Arabistan’ın Sünni dünyasındaki güvenilirliğini sarsacak ve bölgede İran’ın militarist hareketlerine teslim olunması sonucunu doğuracaktır” diye yazdı. Suudi Arabistan oyuna getiriliyor Uzmanlar, Irak’ta bataklığa saplanan ABD’nin bölgedeki etkin ülkelerden biri olan Suudi Arabistan’ı Irak’a sürerek yenilgisini örtbas etmeye çalıştığını kaydediyorlar. Obeyd’in yazısı aynı zamanda, ABD’nin İran’a karşı olası bir müdahalede Suudi Arabistan’ı kullanılarak İran ve Suudi Arabistan’ı karşı karşıya getirmek istemesi olarak yorumlanıyor. Filistin’de Siyonistler tarafından her gün onlarca Filistinli katledilirken Suudi Arabistan’ın Sünni ölümlerini gündeme getirerek Irak’a müdahale edeceği sinyallerini vermesi ise bölgenin ABD tarafından toplu bir mezhep savaşı ortamına çekilmek istenmesi ve bu yolla İran’ın Ortadoğu’daki nüfuzunun etkisizleştirilmesi olarak değerlendiriliyor. Peşmergeler Kuzey Irak’ta düzenli ordu kuruyor! Peşmergeler Kuzey Irak’ta düzenli ordu kuruyor. Terör örgütü PKK’nın faaliyet gösterdiği Kuzey Irak’ta yerel hükümet başkanı Mesut Barzani öncülüğünde düzenli ordu kuruluyor. Kurdistan Bölge Parlamentosu 200 Morning Post, Temmuz 20 201 5.12.2006 / hüsnü mahalli / akşam 354 Başkanı Adnan Müfti, Kürdistan Peşmerge kuvvetlerinin kanunlar ve anayasa çerçevesinde, askeri bir kurum çatısı altında birleştirilmesi gerektiğini söyledi. Bunun bir ihtiyaç olduğunu kaydeden Müfti, bu sayede, Peşmerge Kuvvetleri’nin demokrasiye ve federal sistemle Kürt kalkın’ın kazanımlarını koruma görevini daha aktif icra edebileceğini belirtti. NATO Irak’a taşınıyor! Riga'daki NATO toplantısı: Enerji, Ukrayna-Gürcistan ve NATO'nun Ortadoğu'daki (Büyük Ortadoğu Projesi. BOP) rolü gündemiyle toplanan ve 26 ülke temsilcisinin katıldığı zirvede, ABD müttefiklerinden Afganistan'daki asker sayısını artırmalarını ve bu güçlerin sevk ve idaresini tamamen kendisine bırakmalarını istedi. NATO Irak'ta yardıma çağrıldı. NATO-Akdeniz İnisiyatifi kapsamında, İttifa'ın Basra Körfezi, Kuveyt ve Katar'da askeri üsler kurması tartışıldı. NATO'nun BOP'ta etkin rol almasının önü açıldı. Daha önemlisi; Körfez İşbirliği Konseyi, Ürdün, Mısır ve bazı Sünni ülkelerle ABD ve özellikle de İsrail arasında bir yakınlaşmanın temellerinin atılmasına çalışılıyor. Bu çerçevede, Suudi Arabistan ve Hamas'la İsrail arasında gizli, dolaylı görüşmelerin yapıldığı iddiaları var. Irak'taki mezhep eksenli bölünme ve çatışma, Lübnan'da çatışmaya doğru sürüklenen Şii ve Sünniler arasındaki bölünme ve bütün bölgede güçlenen İran nüfuzuna karşı bir çeşit "Sünni Arap-ABD/İsrail dayanışması"nın gündemde olduğu öne sürülüyor. Araştırmacı Yazar Banu Avar: BM’nin girdiği yerde Hıristiyanlık yükseliyor BM, Hıristiyanlığa çalışıyor Karadeniz Teknik Üniversitesi İşletme ve Ekonomi Kulübü tarafından düzenlenen, “Büyük Ortadoğu Projesi, Yeni Dünya Düzeni ve ABD'nin Özgürleştirme Politikaları” konulu konferansta konuşan Banu Avar, küresel sermayenin başta ABD olmak üzere gelişmiş ülkeleri her şekilde kullanarak, kendi çıkarlarına hizmet ettirmeye çalıştığını ve bunda da başarılı olduğunu söyledi. Dikkatlice araştırılması halinde bu oyunun perde arkasının da ortaya çıktığını kaydeden Televizyon programı yapımcısı ve araştırmacı-yazar Banu Avar, “Büyük devletlerin müdahalesi öncesinde küresel sermaye o yörede açlık ve yokluk ile etnik çatışmalar oluşturmaktadır. Sonra da başta Birleşmiş Milletler eliyle olmak üzere AB ve NATO, IMF ve Dünya Bankası gibi kuruluşları kullanarak buraya müdahale etmektedirler. Bu işlem de genellikle Hıristiyan misyoner teşkilatları eliyle olmaktadır. Bu nedenle BM'nin girdiği her yerde Hıristiyanlık yükselmektedir” diye konuştu. ABD'nin, Karadeniz'i kendine ait bir göl haline getirmek için özellikle NATO'yu kullandığını öne süren Banu Avar, “Hedef Karadeniz çevresi ve Orta Asya'daki enerji kaynakları ile geçiş yollarını kontrol altına almaktır. Bunun için dağılan Sovyetler Birliği'nde türeyen devletlerde turuncu devrim çalışmaları hızla sürüyor. En başarılı oldukları ülke ise şüphesiz Gürcistan olmuştur” şeklinde konuştu. Dünyanın 3 karışık bölgesi bulunduğunu, bunların Balkanlar, Ortadoğu ve Afganistan ile Pakistan'ı da kapsayacak şekildeki Orta Asya ve civarı olduğunu vurgulayan Banu Avar, “Buralarda 3 şımarık grup var; Yahudiler, Kürtler ve Arnavutlar. Dikkat edin. Bunların nasıl kullanıldıklarını çok net görürsünüz” dedi. Türkiye'nin, bulunduğu coğrafyada etrafındaki sıcak savaş ve içindeki soğuk mücadele ile kontrol altına alınarak 'peyk' haline getirilmeye çalışıldığını ileri süren Banu Avar, konuşmasını şöyle sürdürdü: “1983'ten beri hakim güçler belli bir planı uygulamaya koymuşlardır. Bunun için öncelikle dışişlerinde kendilerine hizmet edecek adamlar elde etmeyi ilk sıraya yazdılar. Sonra üniversiteleri kullanarak gençliğe yöneldiler. BM, Dünya Bankası ve AB fonlarını araştırın. Bunların büyük kısmının gençlere ve kadınlara yönelik olduğunu göreceksiniz. Önce gençler üzerinde, 'bizden bir şey olmaz. Türkiye berbat bir ülke, yaşanmaz' imajıyla aşağılık kompleksi oluşturuyorlar. Sonra da her bakımdan kayıtsız şartsız kendilerini kabul eden genç grupları oluşturuyorlar. Bir de Türkiye'de en çok basını kullanıyorlar. Hem de büyük bölümünü. Hem de paraya boğarak. Televizyonları gazeteleri bu yolla kendilerine hizmet ettiriyorlar. Televizyonlarda özellikle kadınlara yönelik, dejenere program hazırlıyorlar. Diziler ve Televole cinsi programlar bunlar. Bu yolla televizyonu önce daha duygusal olan kadınların emrine sokuyor. Kumandayı erkeklerin elinden alıyorlar. Hatta, kadınları kullanarak erkekleri de bu programları izlemeye mecbur 355 bırakıyorlar. Bunlar öylesine basit bir televizyon hikayeleri değildir. Amacı ve hedefi bellidir.”202 NATO, AB ve Patrikhane’deki Kin Türkiye, AB- NATO, Papa ve Patrik’in kuşatmasına giriyor. Bu ülkede medyanın bu kadar papaz sever olduğunu da doğrusu bilmiyorduk. Patrikhane’deki haçlı ittifakına övgüler düzen medya, sayfalarında İslâm’dan irtica diye söz etmekten yine utanmadılar. Papasever bir takım yazarlar İtalyan basınındaki görüntülerden ne kadar üzülüp kahrolduklarını salya sümük anlattılar. Bu ülkenin insanı misafirperverdir, hep iyi niyetlidir. İnsanımızın tek kötülüğü fazla iyi niyetli olması. Düşmana sonsuz iyi niyet ve hoşgörü gösterirken dostu olanlardan veya dost olduklarını bilmeyenlerden bu hoşgörüyü esirgemektedir. Papa 1054 yılından bu yana süren haçlı ayrışmasına Patrikhane’de son verirken, AB Türkiye’yi Kıbrıs Rum’u ve Yunan’a oyuncak yaptığını ilan ediyor, NATO ise bölgeye ve Türkiye’ye karşı konuşlandırılırken Afganistan ve Irak’ta Türk askerini kullanma kararını alıyordu. Ermenistan’ın Karabağ’daki işgal ve soykırımı sürerken, Fransa, Kıbrıs Rum Kesimi’nden sonra, Brezilya da dün “soykırımı”nı kabul etme kararı alırken Türkiye bön bön seyrediyor. Riga’da yapılan 19. NATO Zirvesi’nde, ABD Afganistan ve Irak batağından çekilmenin formülü olarak Türk askerine bu alanda geniş çaplı işbaşı yaptırma peşinde. İlginçtir Riga Zirvesi ile ilgili basına yansıyan ciddi birşey yok. Oysa 26 Kasım 2006’da sadece Anadolu Ajansı’nın zirve ile ilgili verdiği onlarca haber NATO’nun da şer ittifakına dönüştüğünü ABD ve İsrail’in askeri kurumu haline geldiğini NATOyetkililerinin ağzından aktarıyordu. Ama bu haberlerin hiçbiri medyada yer bulmadı. Riga Zirvesi için de “dışarıya birşey sızmadı” denip, NATO; küresel bir güç olarak, ABD-İsrail ve İngiltere’nin emrinde; Ortadoğu, Kafkaslar, Ortaasya ve tüm dünyada operasyona hazır hale getirildi. “Akdeniz Diyaloğu” adı altında İsrail’le Ekim (2006) ayında anlaşma yapan NATO, Fas, Tunus, Cezayir, Moritanya, Ürdün, ve Mısır’ı da ittifaka dahil edecek. “Amerikan rüyasını bitiren” dünyayı cehenneme çeviren Neoconlar’ın piyonu Bush ve onun mankurtlaştırdığı Rice’in haritalarını değiştireceklerini açıkladıkları 22 ülke artık NATO’nun hedefi oldu ve müttefiki de olacak. Türkiye gibi ilginçtir CFR Başkanı Richard Haassa; “Ortadoğu’da Amerikan egemenliği sona erdi” açıklamasından sonra Bush Irak’tan çekileceklerini, Rice de İsrail ziyaretinde Filistin-İsrail barışından söz etti. NATO’yu Amerika’ya asker yapan Bush, bu saatten sonra, kendisini, yamağı Rice’ı, neoconları, Amerika’yı da kurtaramayacaktır. Ne hazindir ki, bütün bunlar olurken Türkiye’nin yöneticileri hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlar. NATO, müttefiki Türkiye’ye karşı konuşlandırılırken, AB Türkiye’nin ipini Kıbrıs Rumu’nun eline verirken, Papa; Patriği ekümenik ilan edip haçlı ittifakını aynı anda kurarken, bu ülkenin mankurtları misafirperverliğimizden dem vurup Papaseverliklerini sergilemekle meşguller. İslâm’a irtica deyip Hıristiyanlığı, Papa ve Patriği yere göğe sığdıramıyorlar. Patrikhane’deki ayinde boy göstermek el öpmek de cabası. Gözlerinin önünde kin kapısı kapalı durur, “bir Müslüman Türk büyüğünün asılmasını” beklerken yapıyorlar bu soytarılıkları. (KinKapısı, Afet Ilgaz, 1 Aralık 2006 Cuma, Millî Gazete). Yere göğe sığdıramadıkları Papa’nın Vatikan’ı, 30 Mayıs 2004’te Almanya’da yayınlanan haftalık Welt Am Sonntag gazetesine göre, İslâm’ın yayılmasını engellemek ve Peygamber Efendimiz’i karalamak için milyar dolarlık fonlar ayırmış.203 Riga’daki son NATO zirvesinde “Acil Müdahale Gücü” (NRF) tam operasyonel ilan edildi. Türkiye 2007’den itibaren 6 aylık bir dönem için bu gücün komutanlığını yürütecek. Türk Silahlı Kuvvetleri, bu süreçte, 3 bin kadar askerden oluşacak kara gücünü NRF için sürekli hazır bulunduracak. Gazetelere bakarsanız bu müthiş bir olay. Türkiye’nin itibarı süratle artıyor! Ancak uluslararası gelişmelere bakarsanız bu endişe verici bir olay. Çünkü; birincisi, ABD Darfur’a müdahale etmek istiyor. Bu müdahaleyi de NATO aracılığı ile yapmak istiyor. Bu konuda kendini iyice hazırlamış görünüyor. 202 (iha) 203 02.12.2006 / İbrahim Balcı / Milli gazete 356 İkincisi, bildiğiniz gibi Sn. Erdoğan Ekim 2006 başında Beyazsaray’da Bush ile görüştü. O zaman konuşulan konuların içinde PKK yoktu ama Darfur meselesi vardı. (Hatta internet sitelerine düşen bazı haberlerde, konunun bize ne kadar yabancı olduğunu anlatma vurgusu olarak, Sn. Erdoğan’ın Darfur’u öncelikle Carrefour olarak anladığı ifade ediliyordu.) Sayın Erdoğan, Bush ile görüşmesinde Darfur meselesinde “aynı düşündüklerini” ifade etmişti. Herhalde Riga’da “şimdi farklı düşünüyorum” diyemez. Dolayısıyla, Türk Ordusu, ABD emperyalizminin “Tam Operasyonel” gücü haline getirilmek isteniyor. Kısacası, Operasyon Darfur şöyle bir şey; IMF Türkiye’yi satın aldı, Corc’a verdi. Tayyip ise Corc ile görüştü, Darfur ricasını işitti ve kabul etti. Onlar da kendisine, Riga’da NATO elbisesi giydirerek işe koydular! Ama... Lütfen biri, bizimkilere Darfur ile Carrefour’un alakası olmadığını anlatsın. Bu Papa gözümüzü açacak Avrupa Birliği’ne mensup ülkelerin tamamının nüfusundan fazla Müslüman’ın yaşadığı Malezya, Endonezya ve Asya’nın güneyindeki ülkelere hiçbir askeri sefer yapılmadığını kendisi ve Avrupalı aklı başında okumuş insanlar bildiği halde İslam inancının kılıçla yayıldığını söyleyen papa, kendi bağlıları tarafından bile yalanlanacak sözü söylemekle dolaylı biçimde Müslümanlığa hizmet ediyor. “Katolik dünyasının 26 yıl ruhani liderliğini yapan Papa II. John Paul, 02/04/2005 tarihinde Türkiye saati ile 21.37’de 84 yaşında ölmüştü. 52 ülkeden 115 Kardinal tarafından 19/Nisan 2005 günü saat 18.50’de Papa seçilen Alman Kardinal Joseph Ratzinger, İslam düşmanlığıyla meşhur olmuş şahıstır. 16 Nisan 1927’de Almanya’da dünyaya gelen Papa, Vatikan’ın 265’nci Papası olmuştur. ABD’de yayımlanan haftalık Time dergisinin 2004 yılında dünyanın en etkili 100 ismi arasında adını yayınladığı Joseph Ratzinger, Almanların ve de Amerika’nın desteğini arkasına almıştı. Başbakanlık Basın Yayın ve Enformasyon Genel Müdürlüğü’nün sitesinde Papa seçilen bu Kardinal hakkında şöyle yazılmakta: Le Figaro Magazine dergisinde (13-20/08/2004) “Kardinal Ratzinger: Türkiye’yi Avrupa ile Özdeşleştirmek Hata Olur” uyarısını yapmıştı. Le Figaro Magazine dergisinde (13-20/08/2004) tarihli bu röportajdan sonra 19/08/2004 tarihli Star gazetesinde Sadettin Teksoy şöyle diyor: Kardinal efendi; adama işine bak derler!!! Vatikan Dinsel Öğretiler Kurulu Başkanı, Alman Kardinal Joseph Ratzinger, Le Figaro gazetesine bir demeç verdi ve dedi ki: ‘Müslüman Türkiye, Avrupa ile tezatlık içindedir ve bu ülkeyi Avrupa’ya bağlamak hatadır.’ Kardinalin bu sözleri, aynı zamanda Vatikan’ın, Türkiye’nin üyeliğine hangi gözle baktığını açıkça ortaya koyuyor. Ratzinger Efendi demecinde Türkiye’nin, geleceğini Hristiyan kökenli Avrupa Birliği yerine, İslam ülkeleri örgütünde araması gerektiğini savunuyor ve bir zamanlar Osmanlı’nın Viyana kapılarına dayandığını hatırlatıyor. Vay Vay Vay!!! Asırlar gelip geçiyor ama zihniyet aynı. Bu ne kindir, bu ne bitmez düşmanlıktır anlamadım... 1529 yılında Osmanlı orduları ilk kez Viyana kapılarındaydı. Aradan tam 475 yıl geçti, neredeyse beş koca asır... Ratzinger, Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne dahil olmak istemesini bir işgalin ayak sesleri olarak algılıyor herhalde, o yüzden de bu örneği veriyor. Şimdi adama sormazlar mı, hani nerede kaldı sizin Hıristiyanlığınızın yardımseverliği, nerede kaldı tüm insanların kardeşliği diye... İnsan Hakları konu olunca ‘mangalda kül bırakmayan’ Evropa(!), bizi insan haklarını ihlal etmekle itham eden, önce bunları halledin de gelin diyen Evropa(!), şimdi kalkmış ‘din ayrımcılığı’ yapıyor. Bu Ne Perhiz Bu Ne Lahana Turşusu...” Murat Bardakçı, 15/08/2004 tarihli Hürriyet gazetesindeki yazısında, Türkiye’nin AB’ye girmesine karşı çıkan, onların yeri İslam ülkeleridir diyen Kardinal için “Engizisyon” başkanı olduğunu, İkinci Dünya Savaşı yıllarında ‘Hitler Gençliği Teşkilatı’nda görev aldığını yazmıştı. Tuncay Özkan, 16/08/2004 tarihli yazısında ‘Vatikan haddini aştı’ başlığı altında Kardinal Joseph Ratzinger için “Kışkırtıcı kardinal” diye sataşmıştı!? 357 O günlerde Türkiye Katolik Piskoposlar Meclisi Sözcüsü George Marovitch, “Kardinal Ratzinger’in Türkiye konusundaki değerlendirmelerini tasvip etmiyorum. Ratzinger’in yaptığı, siyasi bir konuda kendi görüşlerini ifade etmekten ibarettir. Türkiye’nin AB üyeliği konusunda Ratzinger’in dile getirdiği bu görüşlerin, Katolikler açısından herhangi bir bağlayıcılığı söz konusu olamaz.’’ dedi. Roma’da AA’ya açıklama yapan Marovitch, Kardinal Ratzinger’in Katolikler açısından bağlayıcı nitelikteki değerlendirmelerinin sadece Hıristiyanlık’taki dini meselelerden ibaret olduğunu vurgulayarak, “Siyasi görüşleri sadece kendisini bağlar.” Diyordu.”204 Şimdi Marovitch ne yapsın? Kardinalken söylediklerini eleştirebilirdi ama şimdi Allah adına konuştuğuna inandığı Papa için ne desin? “Bu sözleri de kendisini bağlar” dese dinden çıkar. İşte burada bir olay gerçekleşiyor. O da Papalık anlayışında Vatikan parçalanıyor. “17/08/2004 tarihli Milliyet gazetesinde İlber Ortaylı’ya göre dünyada en çok dil bilen birkaç kişiden biri olan Kardinal Ratzinger, Fransız L’Express dergisine verdiği demeçte “Türkler tarih boyunca Avrupa’nın karşıtı olan başka bir kıtayı temsil etmiştir. Bu iki coğrafyayı özdeşleştirmek büyük hata olur” sözünü eleştirir ve: “Bu gibi törenlere bakarak dünyanın değiştiğine mutlak suretle inanan bizdeki taifenin, bazı gerçekleri kabul edip ona göre ihtiyatla konuşup yazması tavsiye edilir. Kardinal cenapları üniversal bir kurumun adamı olmakla beraber, daha çok Avusturyalı hemşehrilerinin havasındadır.” Der. Bu Papa, birçok safdilimizin gözünü açacağı için seçilmesine sevindiğimi bildiririm. FRANSA’DAKİ İSYANIN PERDE ARKASINDA KİM SIRITIYOR? Fransa’da başlayan ve giderek yaygınlaşan, arkasından Almanya’ya sıçrayan isyan dalgasının, görünen ve gizlenen gerçekleri farklıdır. Haçlı Seferleri sonunda Avrupa uygarlaşmaya başlamıştır. Gelişen ticaretin sonunda Yahudi sermayesi hakim olmuştur. Sermaye Masonlar aracılığı ile dünyadan ham madde alıyor, Avrupa fabrikalarında işletiyor, mamul maddeleri dünyaya pazarlıyordu. Eline geçirdiği büyük sermaye gücü ile Avrupa’da Kilise’nin gücünü yok etmiş, feodal düzeni yıkmış, sonra krallıkları ortadan kaldırmış, sonunda dinsiz diktatörlerle Avrupa’yı avucunun içine almıştır. Müstemlekecilikle dünya Avrupalılara parsellenmiş ve Avrupa sermayenin jandarması halline gelmişti. Bu arada müstemleke halkı Avrupa’nın merkezlerine gelip yerleşmiş, Avrupa’nın dini ve ırki birliği bozulmaya başlamıştı. Il. Dünya Savaşı’ndan sonra Yahudi sermayesi müstemlekeciliğe son vermiş, dünyayı sermayeye açmış, Avrupa kendi içine çekilmek zorunda kalmıştır. Ne var ki, Avrupa içine gelip yerleşmiş başka ırk ve dinde olanlar Avrupa’nın başkentlerinde veya büyük şehirlerinde yerleşmeye başlamıştır. Sermaye Avrupa’yı ve hatta Masonları devre dışı bırakarak dünyayı doğrudan yönetme yollarını aramaktadır. Bunun için ABD merkezli gizli istihbarat teşkilatı gizli sabote teşkilatı olmuştur. Terör olaylarını çıkarmak için de sermaye dünyada terör merkezli mafyayı organize etmiş, bunu CIA ile dengelemeye çalışmıştır... Sermaye kendisi ne isterse onu yapıyordu. Önce mafyaya emir veriyor ve terör olayları çıkartıyor... Sonra CIA’ya emir veriyor ve askeri darbeler yaptırıyordu... Bu arada idam cezaları kaldırılmış, işkence yasağı ile de hapishaneler lüks istirahat yerleri haline getirilmiştir. Parasını kullanıyor, istediği insanları öldürtüyor, sonra katillerini dinlenme evlerinde hapsediyordu. Rüşvet ve benzeri usullerle yargı çalışmaz hal almıştır. On yıllarca süren davalar tamamen etkisini kaybetmiştir. Dünya devlet öncesi cahiliye dönemine dönmüş ve sermaye eşkıyası artık dünya cehennemini avucunun içine almıştır. Saddam, Usame bin Ladin, Afgan Taliban’ı sermayenin böyle kullandığı kişilerdir. Hala onları korunmakta ve onlara dokunmamaktadır. Maalesef aptallaştırılmış dünyayı Yahudi sermayesi kukla gibi oynatıyor, istediğini yaptırıyordu. 204 Zaman/ 14/08/2004 358 Amerikalılar yani terörün kendi ülkelerinde olmayacağını sanan ABD halkı sermayeye kafa tutmuş, Clinton sermayeden izin almaksızın Müslümanlarla dostluğa başlamıştı. Sermaye bahaneler icat ederek onu mahkemelere vermiş ama sonunda başaramamıştır... Şimdi de benzer işlemi Bush’a oynuyor... Fransa Irak’ta sermayeyi desteklememiş ve ABD’ye karşı çıkmıştı. Bunun cezası olarak Almanya hükümetini de cezalandırmak istemiş ama başaramamıştır. Fransa’yı da önce başörtüsü problemi ile Müslümanlarla karşı karşıya getirtmiş, şimdi de Fransa’daki Müslümanlara anarşik eylemler başlatmıştır... Dünya Tevrat, İncil, Furkan ve Kur’an’ın öğrettiği “Adil Düzene Göre insanlık Anayasası”nı benimsemedikçe yani genel durum böyle devam ettikçe; artan bir hızla dünyamız anarşi, terör ve kan gölüne dönecek, devletler yıkılacak, halk birbirine girecek ama sermaye de varlığını yitirecektir. Bu olayların stratejik, sosyolojik ve politik nedenleri vardır. A- Stratejik Nedenler: Fransa ve Almanya’nın, Avrupa Biriliğinin, Siyonist sermayenin ve ABD’nin bir maşası olmasını istemeyen ve milli çıkarlarını gözeten bir tavır içerisine girmeleri, malum ve mel’un güçlerin gazabını çekmiştir. Çoğu Kuzey Afrika kökenli Müslüman göçmenlerin bir takım haklı taleplerini ve tepkilerini kışkırtıp, Fransa’daki antisiyonist yönetim ve çevrelere böylece ders verilmiş ve hizaya getirilmeleri istenmiştir. Hatta masonik merkezlerin ve mafya örgütlerinin, horlanan ve mahrum bırakılan kesimleri kışkırttığı bildirilmiştir. Şu haber de bu kanaatimizi güçlendirmektedir: İddia şu: Tarih 6 Temmuz 2005. CIA ve Fransız istihbaratı New York Metrosu’nda operasyon yapar. 4 İsrailli öldürülür, 5’i yakalanır. Gözaltına alınan bu kişilerin Mossad mensubu olduğu kesinleşir ve halen CIA ve Fransız istihbaratının elindedirler. Amerikan medyası, olayı sansürler ve New York Metrosu’nun terör saldırısına sahne olabileceği üzerinde durur. CNN, bildiği halde bu haberi yayınlamaz. Yani metro saldırısı önlenir. Kim engellenir? Mossad! Paris’teki olayları El Kaide’nin yönettiğini, Fransa ve Avrupa’nın diğer ülkelerinde binlerce el Kaide savaşçısı olduğunu, savaşın Fransa’da başladığını ama diğer ülkelere yayılacağını ve bombaların Avrupa’yı tehdit ettiğini iddia eden kim? Yine İsrail’e yakın desenformasyon kaynakları. Ne ilgisi var demeyin, belli güçlerin terör üzerinden hesaplaştığı gerçeğini unutmayın!205 B- Sosyolojik Nedenler: Fransa’nın yabancı göçmenlere ve özellikle Müslüman kökenli kesimlere yönelik, barbar, bayağı ve aşağılayıcı tavırları; ekonomiden eğitime, her alanda kendi vatandaşı olan göçmenleri dışlayıcı ve suçlayıcı bir tutum takınmaları sonucu, yılların birikimi olan kin ve öfke, şimdi isyana dönüşmüş vaziyettedir. C- Politik Nedenler: Fransa’daki mevcut hükümeti yıpratmak ve yıkmak isteyen ve Siyonist masonik çevrelerce desteklenen muhalefet cephesi, bu kaos ve kargaşadan siyasi rant kazanma peşindedir. “Fransa’nın başörtüsü yasağı nedeniyle bu olaylara zemin hazırladığını hatırlatan Sn. Recep T. Erdoğan ezici meclis aritmetiğine rağmen Türkiye’de başörtüsü ve İmam Hatip zulmünü bir türlü çözemeyen AKP iktidarına karşı böyle bir ayaklanmayı bir nevi davet ettiğinin fakında bile değildir. İşte yasak, işte Fransa! Le Monde, Stasi Raporundaki türban yasağını, “Dışlama ve bir kesimi ‘damgalama’ üzerine yükselen bir anti-başörtüsü yasası, uzlaşmaz akımları besleyecektir” diye yorumladı. Fransa, Türkiye için iyi bir örnektir. Türkiye’nin çıkaracağı bir ders varsa, o da yasakların çözüm değil, var olan sıkıntıları daha da büyüttüğü gerçeğidir. Medyada Paris’te yaşananları izliyoruz. Son olarak yüzlerce aracın yakılmasını ve olayların yeni bir ‘68 olayları’ başlatmasından korkulduğu bilgileri geliyor. Yaşananları sıradan protestolar olarak mı okumalıyız yoksa daha derin anlamları var mı? Fransa’da, türban konusunda artan tartışmalar sonrası Cumhurbaşkanı tarafından kurulan Stasi Komisyonu’nun raporundaki tespitler, bugün yaşananları önceden haber verir 205 http://www.tomflocco.com/fs/CiaFrenchIntell.htm 359 nitelikte. Raporda sorun olarak dile getirilen noktalar, modernleşme bağlamında yaşanan kimlik ve vatandaşlık tanımlarının tıkanmasının sonuçlarıdır. Raporun dayanak yapıldığı türban yasağı konusunda Le Monde şu yorumu yapmıştır: “Dışlama ve bir kesimi ‘damgalama’ üzerine yükselen bir anti-başörtüsü yasası ‘okulun entegrasyon ve özgürleşme’ alanı olduğu yolundaki anlayıştan vazgeçme anlamına da gelecek ve Fransız İslam’ının bazı uzlaşmaz akımlarını biraz daha besleyecektir.” Fransa’da dört-beş milyon civarında Müslüman yaşıyor ve bunların çoğu da Fransız vatandaşı. Oysa raporda izlediğimiz kadarıyla, bu çoğunluk, hâlâ toplumsal entegrasyon sorunları yaşamaktadır. Entegrasyon süreciyse kültürel kimlik temelli bir farklılaşmaya dayanmaktadır. Bunun sonuçları ise, bir taraftan şehirlerin çevresinde hızla bir gettolaşmaya yol açıyor; diğer taraftan, bu toplumsal kesimlerin kendilerini çeşitli yollarla sosyalleştirme araçlarını geliştirdiklerini görüyoruz… Stasi raporu her ne kadar, türban konusunda bir durum değerlendirmesi gibi görünse de, gerçekte sosyal sorunları değerlendiren bir rapor niteliğini taşımaktadır…206 Fransa’nın ateşi yükselirken Avrupa’nın yeni hasta adamının kim olduğunu keşfetmiş bulunuyoruz. Mükemmel gibi gözüken, sağlıklı ve uyumlu bir toplum modeli üzerine bina edilmiş Avrupa evinin merkezinde, Paris’te alevler yükseliyor. Ateşe vermeler itilmiş ve kakılmışların yaşam alanlarında gerçekleşse de, aslında esas tepki süregiden düzene, yani sistemin egemen güçlerine karşı olduğundan yangınların etkisi yalnızca varoşlarla sınırlı kalmayacak gibi. Nitekim önceleri sadece Paris’in kenar mahallelerinde sıkışan isyan hareketi, giderek diğer şehirleri de kapsayan yaygın bir ayaklanmaya dönüşmek üzere… O Fransa ki, bir yandan uygarlığın merkezi, Aydınlanma düşüncesinin beşiği, özgürlüklerin kalesi; ama aynı zamanda gizli ırkçılığın en güçlü zemini, sömürgeci geçmişinden rahatsızlık duymayan bir emperyalist geleneğin mekanı, İslam karşıtlığının en net gözlendiği laik ülkelerden biri. Toplumda Fransız kabul edilmeyenlere karşı çok bilinen, rahatça fark edilebilen bir aşağılama söz konusu. Ama kurulu ‘cumhuriyet’lerinin, anayasa gereği ırk, dil, din ayrımı gözetmeksizin, herkese eşitlik taahhüdünde bulunuyor olması, bu duyguların gizli tutulmasını sağlıyor. ‘Öteki’ olarak kabul ettikleri kimselere karşı sadece, ‘onlar bizden farklı’ biçiminde bir bakış yok. Geçerli olan ‘onlar bizden aşağıda’ yaklaşımı. Kendilerinden olmayanı sevmek mecburiyetinde hissetmiyorlar kendilerini, ama onlara hoşgörü göstermek zorunda olduklarını biliyorlar… Üstelik laik cumhuriyette, 11 Eylül sonrasında biraz daha sertleşen dini baskılar, İslam dinine karşı bir hareket olarak algılanıyor. Kısaca Fransızlaşamayan Fransalılar son derece huzursuz ve gergin…207 Paris deneyi Zincirleme reaksiyon etkisinin Paris’te başlayan yangını bütün Avrupa’ya yayacağından korkuluyordu. Newsweek dergisi “Avrupa’da cihat başlayabilir” uyarısı yapıyordu. Çünkü Fransa’daki göçmen azınlığın gençlerini ayağa kaldıran öfkenin sebepleri örneğin Almanya, Belçika ve Hollanda’da da mevcuttu. Gençlerin öfkesine taviz vermeme kibri kamu düzeninin başına ne büyüklükte dertler açabiliyor sorusunun cevabını 1968’deki öğrenci eylemlerinden biliyoruz. Batı, işgal ettiği Irak’ta yarattığı hiddet ve şiddeti şimdi Paris’te yaşıyor. Paris ve çevresinde yakılan araçların sayısı 3500’ü geçti. Kuzey Afrika kökenli göçmenlerin çocukları, iddiaların aksine organize olmadıklarını, kimseden emir almadıklarını, kendilerini birleştiren ve motive eden tahrikin İçişleri Bakanı Sarkozy’den geldiğini söylüyorlar… Olaylar, önce Paris’in göçmen yoğunluklu banliyölerinden birinde polis tarafından kovalanırken bir trafo merkezine saklanan iki Müslüman gencin elektrik akımına kapılarak ölmesi üzerine başladı. Olayı protesto eden gençleri İçişleri Bakanı Sarkozy’nin “serseri” ve “pislik” diye nitelemesi tetikleyici etki yarattı. Fransa’da büyük çoğunluğu Müslüman olan 5 milyon göçmen, olayların patlak verdiği Paris banliyösü Çlichy’de olduğu gibi eskimiş, bakımsız toplu konut bloklarında yaşıyor. Ülkenin ulaştığı refahtan ve imkânlardan başta eğitim ve sağlık olmak üzere eşit biçimde yararlanamayan bu insanların yurttaşlık bağları ve güven duyguları sürekli zayıflıyor. Ülke genelinde yüzde 4 olan işsizliğin buralarda üç-dört kat fazla olması 206 07.11.2005 / Radikal / Murat Aksoy 207 07.11.2005 / Akşam / Deniz Ülke Arıboğan 360 öfkeyi ve ayrışmayı tahrik ediyor. Yani bu patlama sürpriz değildir. Yıllardır süren bir gaflet Paris’in etrafını dinamit depolarıyla çevrelemişti. Sarkozy, tepeden bakan tavrı ve aşağılayıcı sözleri ile buraya bir kibrit çakmıştır.208 İsyan Avrupa’ya yayılıyordu Paris banliyöleri bir kez daha şiddet ve başkaldırı hareketlerine sahne olmuştu. Ağırlıklı olarak göçmenlerin yaşadığı Clichy-sous-Bois banliyösünde 27 Ekim Perşembe günü polisten kaçarken iki Kuzey Afrikalı gencin can vermesi ve bir Türk gencinin ağır yaralanması üzerine başlayan protesto hareketleri şiddet olaylarına dönüştü. Fransız hükümeti, daha önce yaptığı gibi, son olaylara da öncelikle bir güvenlik sorunu olarak yaklaştı. İçişleri Bakanı Nicolas Sarkozy’nin sert ve acımasız söylem ve hareket tarzı, göçmenlerin ekonomik ve sosyal durumlarının iyileştirileceği vaadini dile getiren bir kaç cılız sesi inandırıcı olmaktan iyice uzaklaştırdı. Suç oranlarını düşüren kişi olarak ün yapıp 2007’deki devlet başkanlığı seçimlerinde avantajlı konuma geçmek arzusunda olan Sarkozy, âdeta yangına körükle gitti. Her olaydan sonra gerçekleştirdiği banliyö ziyaretlerinde buralarda oturan insanlar için ağır, hakaretâmiz ve kışkırtıcı bir dil kullanarak olayların büyümesine sebep oldu. Paris’te yaşananlar ne sadece bu Fransız başkentine özgü ve bununla sınırlı, ne de bir grup göçmenin ekonomik ve sosyal sorunlara şiddetli tepkisinden ibaret basit bir vakadır. Amerikan metropollerinde zenciler ve Latin Amerikalılar, Londra’da Pakistanlılar, Paris’te Kuzey Afrikalılar için ayrımcılık, dışlanma, kolluk güçlerinden kötü muamele görme, yoksulluk ve işsizlik, siyasal, sosyal ve ekonomik haklardan fiili ve hukuki mahrumiyet, ortak kader oldu. 1960’lardan itibaren ucuz işgücü ihtiyacını karşılamak üzere Kuzey Afrika ve diğer sömürge topraklarından getirilen insanların Paris ve diğer büyük kentlerde varoşlardaki toplu konutlara yerleştirilmeleri, devlet politikasının bir gereğiydi. [Tıpkı getirilen göçmenleri özellikle kırsal kesimden seçerek Fransa’daki bilinçli işçi hareketlerinden uzak tutma politikasında olduğu gibi!] Köhne toplu konutlar hem ucuza mal oluyor, hem de denetim kolaylığı sağlıyordu. Zaman içerisinde teknolojik gelişmeler, üretim alanlarının Uzak Doğu’ya kaydırılması ve hatta cazip sosyal yardımlar gibi bir dizi faktör işsizlik sorununu tüm Batı dünyasıyla birlikte Fransa’da da ekonomik ve sosyal politikaların başlıca gündem maddesi haline getirince göçmenler olan bitenin baş sorumlusu ve günah keçisi olarak gösterilmeye başlandı. Seçimlerde kolay başarı elde etmek isteyen sağcı politikacı, Fransız vatandaşlarına somut ve kolay hedef olarak göçmenleri gösteriyor, ortalama Fransız insanı da bu yabancıları, kendi işini gaspeden kimseler olarak görüyordu. Göçmenlerin çoğunun oy hakkından yoksun olduğu bölgelerde politikacılar bu günah keçisi yapma politikasını elbette çok daha pervasız ve kışkırtıcı biçimde tatbike koydular. Keza bu politika, ülkedeki sorunların köklü çözümleri gerektirdiği gerçeğini gizlemeye yaradığı gibi, sistemden hoşnutsuz Fransız halk kesimleriyle yabancılar arasında husumet veya en azından mesafe oluşturmak, birlikte hareket etmelerini önlemek biçiminde bir amaca da hizmet edebiliyordu. Göçmenler, ayrımcılık ve dışlanmışlığın yanısıra aldatılmışlık hissini de iliklerine kadar hissetmektedirler. Zira her Fransızın sahip olmakla övündüğü Montesquie ve Voltaire gibi hümanist ve Aydınlanmacı düşünürleri yetiştirmiş bir ülkede, Fransız İhtilali’nin bayraklaştırdığı “özgürlük, eşitlik ve kardeşlik” sloganının değil; fakat gettoya hapsedilme, ayrımcılık ve yabancı düşmanlığının geçerli olduğunu gördüler. Yeryüzüne indirilmiş bir cennetten pay almanın hayalini kurarken yoksulluk ve sefaletin pençesine düştüler. Kuzey Afrikalı ve Müslüman göçmenlerin üniversite mezunu olsalar dahi [kimliklerini gizlemeksizin] iş bulmaları sıradan Fransızlara nazaran kat kat zorlaşırken, polisin göçmenlere karşı kötü muamele ve aşırı güç kullanımına ilişkin vakalar 2003’ten 2004’e bir yıl içinde yüzde 38 artmıştı. Uluslararası Af Örgütü’nün 208 07.11.2005 / Vatan / Güngör Mengi 361 raporuna göre Fransız hükümet yetkilileri ve yargıçlar, polisin bu tür uygulamalarına izin vermektedir. Fransa’da artık “genç” kelimesi, “Kuzey Afrikalı genç suçlu” ile eşanlamlı hale gelmiştir. Şu an isyan halindeki grupların psikolojisini tahmin etmek için, tüm bunlara, 11 Eylül sonrasında Müslümanlara yönelen türlü baskı, yasak ve dayatmaları da eklemek gerekir. Modern dönemde Fransa’da hümanizm ve insan hakları, ırkçılık ve sömürgecilikle paralel ve eş zamanlı gelişti. Bir Fransız için bunda herhangi bir çelişki yoktur. Zira 18. yüzyılın Aydınlanmacı filozofları, temel insan hakları ve özgürlüklerini savundukları kadar ırkçılık ve sömürgeciliği de savunmuş ve meşrulaştırmışlardır. Tabiî, insan haklarını kendi insanlarına, ırkçılık ve sömürgeciliği ise uzak diyarlarda yaşayan, Avrupalı kadar “gelişip evrimini tamamlamamış”(!) sayıldıkları için sömürülmeyi hakettiği düşünülen toplumlara layık görmüşlerdir. Ülke içinde kilise baskı ve tasallutuna karşı mücadele verirken, sömürgelerde devam eden yerli soykırımı ve köleleştirme politikalarına destek vermede kiliseden aşağı kalmamışlardır. Böylece özgürlük ve insan haklarının yılmaz savunucusu Voltaire’den şunları okumak şaşırtıcı gelmemelidir: “Bayağı tazı nasıl cins tazıdan farklıysa, zenci ırkı da bizimkinden farklı bir insan türüdür. Eğer bizim anladığımızdan farklı bir zekaları yoksa bu türün çok düşük olduğu söylenebilir.” Ve ünlü hümanist Montesquieu’dan şunları okuyabiliriz: “En bilge varlık olan Tanrı’nın, biri ruhu, özellikle de iyi bir ruhu kapkara bir bedene yerleştirmiş olabileceği düşüncesini hiçkimse kabul edemez.” Kendi dışındaki insanları, “öteki”ni insan saymayan bu ırkçı yaklaşımın pratiğe yansıması, Fransız İnsan ve Yurttaş Hakları Bildirgesi’nin ilanını takip eden dönemde Fransızların sömürgecilik faaliyetlerinin hızlanması biçiminde oldu. İçeride ise anti-semitizm, yani Yahudi düşmanlığı toplumsal bilinçaltında gayet canlı bir şekilde varlığını devam ettiriyordu ve 1890’larda Dreyfus Olayı patlak verdi. Sonraki dönemlerde anti-semitizm Müslümanlara yakıştırılan bir kötülük haline gelirken, yerini yabancı düşmanlığına bıraktı. [Kaldı ki Müslümanlar, Siyonist İsrail’in işgal ve soykırım politikalarına muhalefet etmiştir; sırf etnik kökeninden dolayı insanlara düşmanlık besleme geleneği Müslümanlara yabancıdır!] Aşırı tüketen ve paylaşmayı bilmeyen, farklı olana tahammül edemeyen ve asimilasyondan başka seçenek bırakmayan, dolayısıyla da düşmansız ve gettosuz yaşamayan Fransız toplumunda Yahudi gettolarının yerini şimdi göçmen ve Müslüman gettoları aldı. Fransız ırkçılığı ve yabancı düşmanlığı, Müslümanlar sözkonusu olduğunda belki çok daha aşırı refleksler gösteriyor. Türkiye’nin AB üyeliği için can atanlar, Avrupa toplumunun bu hastalıklı yapısını ve kirli zihinsel arka planını iyi irdelemelidirler. Yoksa mevcut çabaları Avrupa metropollerinin varoşlarında kümelenmiş gettolarda konuşulan dilin değişmesinden başka bir sonuç doğurmayacaktır belki de.209 ‘Medeniyetler İttifakı’nın iflası: Bütün Avrupalıların ‘genlerine’ kadar nüfuz eden, dört ortak özellik ise şöyledir: ‘Bencillik’!.. ‘İkiyüzlülük’!.. ‘Ayırımcılık’!.. ‘Sömürgecilik’!.. ‘Kokuşmuşluk’!.. ‘Dinlerarası diyalog’ arayışları, Türkleri ve Müslümanları uyutarak ‘asimile etme’ taktiğinden başka birşey değildir!.. Avrupalılar, yeryüzündeki her şeye ‘ben’ merkezli yaklaşırlar, karşılıklı ilişkilerde hep ‘ikiyüzlü’ davranırlar, kendilerinden olmayanları ‘ikinci sınıf’ olarak görürler, onları ‘sömürü aracı’ olarak kullanmaya çalışırlar!. Hele hele ‘İslam dünyasına’, yani Müslüman topluluklara karşı ‘tarihten gelen’ çok özel bir yaklaşımları vardır!.. ‘Oryantalizm’ günümüzde nitelik değiştirerek devam ediyor!.. Öyle ki ‘Müslüman’ göçmenler, kentlerin ‘insan gibi’ yaşanılabilecek bölgelerine sokulmuyor!.. Paris’te ‘polis tarafından’ kovalanırken bir trafo merkezine saklanan iki Müslüman gencin elektrik akımına kapılarak hayatlarını kaybetmelerinin ardından başlayan olaylar, Müslümanlara ‘ayak takımı’, ‘serseri’, ‘pislik’ gözü ile bakan, batı medeniyetinin ‘kokuşmuşluğunu’ bütün çıplaklığı ile ortaya koyuyor!.. Yine Batı medeniyetinin kalbinde yaşananlar, 40 yıldan beri Türkiye’yi Avrupa Birliği’nin bir uydusu haline getirmeye çalışan ‘işbirlikçi’ palyaçoların, ‘Türk-İslam medeniyeti’ yerine ‘hangi medeniyeti’ ikame etmeye çalıştıklarına ışık tutarken, “Avrupa Birliği’ne girince medenileşeceğiz, zenginleşeceğiz, 209 08.11.2005 / Milli Gazete / Mesut Karaşahan 362 büyüyeceğiz, güçleneceğiz!..” diye Türk milletini kandırmaya çalışan pinokyoları da ele veriyor!.. ‘Medeniyetler ittifakı’ girişimleri, ‘dinlerarası diyalog’ arayışları, ‘entegrasyon’ çağrıları, Türkleri ve müslümanları uyutarak ‘asimile etme’ taktiğinden başka birşey değildir!.. Türkiye, artık ‘dönüşü olmayan’ bir yolun kavşağına geldi!.. Ya egemenliğinden tamamen vazgeçerek Avrupa Birliği’nin bir ‘varoşu’ haline gelecek, ya da ‘lider ülke’ olarak yoluna devam edecek!..210 Dışlanmışların “İntifada”sı Sistem dışına itilmiş, varoşlara tıkılmış üçüncü kuşak göçmenler devlete meydan okuyor... İki haftadır sadece Paris değil, Fransa’nın önemli bir bölümü yanıyor. Ve bilanço her gece daha da ürkütücü boyutlara tırmanıyor: 27 Ekim’de 23 araba yakıldı, 28 Ekim’de 29 araba, 29 Ekim’de 20 araba, 30 Ekim’de 8 araba, 31 Ekim’de 68 araba, 1 Kasım’da 228 araba, 2 Kasım’da 177 araba, 3 Kasım’da 420 araba, 4 Kasım’da 900 araba, 5 Kasım’da 1.295 araba, 6 Kasım’da 1.408 araba... Evet, her gün binlerce araba, bir sürü işyeri ve apartman cayır cayır yanıyor.. Sanki bir kin ve intikam canavarı uyanıyor!.. Doğru. Fransa’nın “sert” İçişleri Bakanı Nicolas Sarkozy’nin dediği gibi, olayları örgütlü-örgütsüz suç makineleri olan bir avuç “serseri”, “güruh”, “ayaktakımı” başlattı. Ancak sürdürenler ve hemen tüm büyük kentlere yayanlar onlar değil. Veya sadece onlar değil. 40 yıldır lav biriktiren yanardağın patlaması bu.211 Ayak takımının intikamı! Vatandaş ama ikinci sınıf. İkinci sınıf ama patlamışlar. İçlerinden kimileri “ayaktopu”nda yırtmış, Zidane olmuş; çoğunluğu Sarkozy’nin aşağılamasındaki gibi, taca çıkmış, ofsaytta kalmış, “ayak takımı” olmuş. Milli takımının kaptanı Kuzey Afrikalı bir Müslüman Fransız, milli takımdaki 23 oyuncudan 14’ü “Afrika, denizaşırı kökenli” olan, golcülerinden Wiltord’u tam da ayaklanan bölgenin çocuğu olarak büyüten Fransa... Sömürgelerini bir de Fransa içinde sömürgeleştirirken... Onlar tarafından sömürgeleştirilmenin şaşkınlığını yaşıyor. Kendi vatandaşlarını hala “yabancı” sayan kimi sözde cumhuriyetçi Fransızlarla, vatandaşları oldukları ülkede kendilerini “yabancı” görmekten kurtulamayanların “iç savaş”ı mı bu?.. Yoksa tam bir “medeniyetler çatışması mı?”... Ne bileyim, “terör ve terörle mücadele” mi; Hıristiyan-Müslüman kapışması mı? Bir sınıf savaşı mı, “dünyanın lanetlileri”nin ayaklanması mı? Toplam nüfusu 6 milyar iken 5 milyarı yokmuş gibi yönetilen, emilen, tüketilen, eritilen, kemirilen bir dünyanın, haritaları, merkezleri, keşifleri, icatları, savaşları “Batı”dan çizilmiş koca kürenin hortlakları, zebanileri...212 Önce Paris, sonra dünya: Yeryüzü ayaklanması! Yüzlerini göstermeyen gölgeler Paris’in gettolarında ayaklandı. Alevlerin önünde birer kara gövde olarak ellerini kaldırıyorlar şimdi, zafer işaretleriyle bütün dünya gazetelerinin birinci sayfasına çıkıyorlar. Avrupa başkentleri diken üzerinde. Kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış insanlarla konuşmak için bir dil arıyorlar. Koca yeryüzünün G8 toplantılarından yönetilebileceğini sanan, Asyalı çocukları çokuluslu şirketlerin “köle fabrikalarında” çalıştıran, alçakça bir açgözlülükle ucuz emeği ararken sınır tanımayan sermayeyi meşrulaştıran, orduları ve şirketleriyle mazlum halkların üzerine çullanan, yedikçe daha çok acıkan ve adlı adınca insan kanıyla ve parçalanmış insanlık onuruyla beslenen, Güney’in kanını emip Kuzey’de şöminelerinin başında yağlı ballı reklamlar arasında uzaklardan gelen savaş ve açlık haberlerini hayıflanarak izleyen, “Aman komünizm olmasın da ne olursa olsun” cümlesiyle beslenen işkencehanelerde düşünen bütün insanları iğdiş eden bu sistem ne bekliyordu? Bütün bu yaptıklarının bir bedeli olmayacağını mı? Sistem ne yaptıysa, nasıl yaptıysa, aynı şekilde ve aynı şiddette alıyor cevabını. Bundan birkaç yıl önce Wallerstein ayaklanmanın bütün yeryüzünü elli yıl içinde saracağını yazmıştı. Negri ve Hardt yazdıkları “Yoksulluk” kitabında, yeryüzü yoksullarının, bu sözcüklerle olmasa da, kimliksiz 210 08.11.2005 / Yeniçağ / İsrafil Kumbasar 211 08.11.2005 / Sabah / Erdal Şafak 212 08.11.2005 / Sabah / Umur Talu 363 bulutlar olarak ayaklanacağını söylemişti. Latin Amerikalı yazarlar kendi bölgelerinde gördüklerini anlatıyordu. Avrupa’nın arka sokaklarında yaşayan, kanı emilmiş Güney yarımküreden gelen bu insanlar da pek yakında kendilerine liderler bulacaklar. Çünkü dilsiz, söz söyleyemeyen bir ayaklanma sürdürülemez. Öfkeleri ve farklılıkları sürdüğü sürece bu isyan enerjisi kendisine bir lider arayacak ve nihayet bulacak. Görürsünüz, pek yakında başka Avrupa kentlerinde de benzer olaylar çıkacak. Bu işin rengi çok değişecek! “Yoksullar sisteme aynı biçimde cevap veriyor” dedim. Neo-liberal sistem hangi şiddette uyguladıysa kâr vahşetini insanlık üzerinde, şimdi insanlık da aynı şiddette veriyor cevabını. Nasıl hukuk ve sınır tanımayan yöntemlerle ezildiyse insanlar, öyle hukuksuz ve sınırsız ayağa kalkıyorlar şimdi.213
.İRAN TURAN’DIR, TAHRAN TATVAN’DIR!.. “ABD Dışbakanı Bayan Rice (Rays’ın) rüyası gerçekleşti:” Bu Umur Talu’nun tespitiydi. Rice, az zamanda bu kadar çok yamuklaşmış, kendini kandırmış, aptallaşmış, yörüngesini şaşırmış, İran operasyonu için kıvama hazırlanmış, kararsız iktidarı tasmalanmış, ordusu kafalanmış, üstelik bunun farkında dahi olmayan bir ülkeyi rüyasında görse inanmazdı. Sivilleşmekte, demokratikleşmekte olan ülkenin nasıl tekrar sivrileştiğini, demokratikleşmenin nasıl sevimsiz bir şeymiş gibi gösterildiğini düşünün. Avrupa’da eşit ortaklık ufku ve umudu ile avutulan yüksek ülkenizin, nasıl özel statülü bir yanaşma haline sokulmak istendiğini, o ufkun yok edilmesiyle nasıl yeniden kafasını Ortadoğu’nun kumlarına gömmüş bir pozisyona sürüklendiğini düşünün. Binlerce şehide, ölüye rağmen kendi içinde düşmanlaşma, çatışma, nefret ve şiddet sarmalından çıkmakta olan bir ülkenin; yeniden nasıl şehit cenazeleriyle, ölü teröristlerle, mayınlarla, bombalarla, faili meçhul patlamalarla, nefretle dolup taştığını düşünün. Hukuk, adalet, hak adına rahatladığını sandığımız dünyanızın nasıl daraltıldığını, hırpalandığını ve karardığını düşünün. Düşünün, acaba bu kadar şey bu kadar hızla nasıl ve niçin baş aşağı edildi ve başımız nasıl bu denli dirençsiz hale getirildi? Evet bütün bunlar bir AKP mucizesiydi… Irak’tan ıraklaştırılan Türkiye, şimdi ABD’nin keyfi için İran’la sürtüşecekti. İran vurulursa sıra Türkiye’ye gelmeyecek mi? Oysa, İran vurulduğu an, Türkiye’nin çöküşü başlayacak. Mesele PKK değil, çok daha derin bir kriz yaklaşıyor. Bıraktık bölge halklarının bir arada yaşaması çabasını. Bir çok ülke kendini yeniden varoluş mücadelesinin içinde bulacak. Irak hiçbir zaman istikrara kavuşmayacak. Artık böyle bir devlet olmayacak. Ülkedeki etnik ve mezhep grupları ya bağımsızlık yolunda ilerleyecek ya da komşu ülkelerin himayesine girecek. Irak bölündü... Bunun geri dönüşü olmayacak. Sınıra yığdığımız on binlerce askerin PKK’ya sınır ötesi operasyon yapmasına ilk ABD karşı çıkacak… Rice’ın ziyaretinin esas gündemi İran’dı. Nükleer silahların da kullanılacağı bir savaş senaryosu hazırlandı. ABD bunu tek başına yapamayacağı için bölge ülkelerinin desteğini isteyecek. ABD’nin Türkiye’ye karşı PKK kozunu kullanmasından ne anlayacağız? Hani ABD terörle mücadele ediyordu. Kendi listesinde terörist olarak tanıdığı bir örgütü nasıl uluslararası pazarlık konusu yapıyor?.. İran’a karşı Halkın Mücahitleri Örgütü’nü kullanıyor. Yine İran’a karşı yeni kurulan Kürt örgütleri Irak’ta eğitiyor. ABD tarafından kurulan ve finanse edilen PEJAK, ABD özel timleri tarafından eğitiliyor. Bu güçlerle birlikte İran’a saldırılar düzenleniyor. Türkiye’nin PKK kaygısı ABD’nin çok da umurunda değil. İran ve Suriye’ye karşı Kürt grupları destekliyor, eğitim finanse ediyor ve bu ülkelere saldırtıyor. Kürtler dışındaki grupları da öyle. Bunları yapan ABD Türkiye için PKK ile savaşır mı? Türkiye, Irak ve İran’daki Kürtler’in ayağa kalkmasıyla Güneydoğu’daki kontrolünü kaybedecek. Birleşik Özgür Kürdistan, işte o zaman Türkiye için bir kabusa dönüşecek. Taktik nükleer bombalara sahip Türkiye ve nükleer güç Pakistan, derin bir krize yuvarlanacak. Bu atmosferde kimin ne yapacağı belli olmaz. ABD’nin İran’a karşı taktik nükleer bombalar kullanma planını da ekleyin. Nasıl bir Ortadoğu’ya uyanacağız? İran çökerse, Türkiye de çökmez mi? ABD Dışişleri Bakanı Rice’ın Türkiye ziyareti, elbette ki hayra alamet değildir. Kadının çantasında bir kardeş ve komşu İslam ülkesinin idam dosyası var. Zaten ne zaman Türkiye Cumhuriyeti tarihinde ABD’li üst düzey yetkililerin ve Başkanların Türkiye ziyareti hayırlara vesile olmuştur ki, var mı bunun bir örneği? Elbette yok. Amerikalıların ülkemizde cirit atması, tıpkı Latin Amerika ülkelerinde olduğu gibi, daima huzursuzluklara ve bir dizi provokasyonlara, siyasi ve ekonomik operasyonlara yol açmıştır. Bu konuda örnekler vermeye kalksak, bu sütunlara sığmaz. Bu sütunlarda İran ile ilgili epeyce makale yazdık, ancak son kez bir daha haykırıyoruz ki; İran’ı vurmak için ABD’ye hangi anlamda olursa olsun destek vermek, bumerang etkisi yapacak bir harekettir. 365 Biz biliyoruz ki, kim ne propaganda yaparsa yapsın, Irak, BOP projesinin ve İsrail’in güvenliği konseptinden hareketle parçalanmıştır. Sırada İran ve Suriye, uzak vadede Türkiye, Pakistan ve Endonezya vardır. Bunu biz söylemiyoruz; onlar bunu Rand Coorperation gibi kendi yayın organlarında ve raporlarında zaten açıkça yazıyorlar. Artık defakto olarak Kuzey de, ABD’nin şemsiyesinde Kürdo-Jewish bir devlet vücuda getirilmiştir. Bu devletin sınırlarının, bu aymazlık böyle devam ederse nereye kadar uzanacağını, imkan ve şartlar elverdiğinde nereye kadar genişleyeceğini hep beraber ileride göreceğiz. Tabii bu Balkanlaşma ve Endülüsleşme sürecine “dur” diyebilecek bir İslam birliği ve Müslümanların direnişi olmazsa... Gerisi laf kalabalığından başka bir şey değildir. Sünni Araplar, Şii Araplar, Kürtler ve Türkmenler arasında maalesef derin uçurumlar meydana getirilmiştir. Stratejileri gereği bir ‘mezhepler savaşı’ başlatmak için en acımasız cinayetler işlenmiştir. Resmen Müslümanlardan intikam alınmaktadır. ABD ve Siyonist İsrail cephesi, planları gereği Ortadoğu’daki önlerinde engel olarak gördükleri bütün ülkeleri parçalamaya kararlıdırlar. Zaten ABD’deki Yahudi lobisinin en etkin dergisi Kivinium, bu planı en az on sene önce ifşa etmişti.Demek ki, parçalanma sırası İran’a gelmiştir. Zira ABD ve İsrail önünde en büyük engel olarak İran rejimi durmaktadır. ABD İran’ı vurmak için taktik nükleer silah kullanabileceğini söylüyor. Bu ise tam bir felakete yol açacaktır. Buradaki amaç İran halkının gözünü korkutup ambargolar yoluyla İran’ı köşeye sıkıştırmak, halkı rejime karşı ayaklandırmak ve Şah benzeri uşak bir rejimi yeniden ikame etmektir. Bu başarılamazsa, Halkın Mücahitleri, PEJAK, Sünni Kürtler, Azeriler, Beluciler, Araplar ve Luristanlıları kışkırtarak İran’ı parçalamak... Peki, İran parçalanırsa, Türkiye ayakta kalır mı? “Dostlarımız”ın düşmanca tavırları Tarihsel ve siyasal derinliği olanlar bilir ki, asla Türkiye böyle bir durumda ayakta kalamaz. Zaten PKK’yı halen bize karşı koz olarak kullanan ABD değil mi, Diyarbakır ve Şemdinli’deki ayaklanma provalarının arkasında Avrupa, ABD ve İsrail istihbaratının desteği yok mu? Kuzey Irak’taki Peşmergeleri MOSSAD ve CIA ajanları eğitmiyor mu? Bu gruplara ağır silahları bu ülkeler vermiyor mu? Kuzey Irak yeni bir cazibe, finans ve kültür merkezi haline getirilmiyor mu? Kerkük, Musul petrolleri İsrail-Hayfa hattına aktarılmak istenmiyor mu? Peki, bütün bu yapılanların Türkiye’ye mesajı ne? Ben söyleyeyim; “Ey Türkiye, ayağını denk al, bizim kontrolümüzden çıkarsan, menfaatlerimizi tehdit edecek herhangi bir politik yapılanmaya gidersen, seni parçalarız,en azından Fırat’tan sınır çizeriz.Kürt, Türk ayrılığına dayanan etnik bir iç çatışmanın tezgahını kurarız. Ambargolarla ekonominizi felç ederiz,boyalı basına emir verir, vatan, laiklik, Atatürkçülük elden gidiyor diye darbe çığırtkanlığı yaptırırız, İç kargaşa ve provokasyonlar çıkarırız. Onun için İran’ı vurma noktasında bize destek vermek zorundasınız, yoksa yeni bir Sevr’i dayatırız. Kendine gel.” Bunun başka bir anlamı var mı? Peki, İran vurulursa ne olacak? Türkiye-İran gerginliği başlayacak. Allah korusun, İran misillemede bulunursa, en 400 yıl barış içinde yaşadığımız İran’la kardeş savaşı çıkacak. Pakistan, İran’a karşı ABD’ye destek vermek için zorlanacak, Lübnan’daki Hizbullah,Irak’taki İran yanlısı Şiiler, Suriye, İslami Cihad, Hamas vs örgütler muhtemelen ABD hedeflerine saldırılar başlatacak, İslam dünyası kan gölüne dönecek. Peki, bu durumda Türkiye hem ekonomik, sosyal, siyasal, hem de coğrafi anlamda bütünlüğünü koruyabilecek mi? Elbette hayır. Bu gerçekleşirse, çok kısa bir vadede olmazsa bile orta vadede tam bir felaket olacaktır. Bütün bir bölge Kafkasya, Hazar ve Türki Cumhuriyetlere kadar destabilize edilecektir. Zira istikrar ve büyüme ABD ve İsrail’in çıkarlarına aykırı olacağı için, ABD ve İsrail’e göre müttefik dahi olsa hiçbir İslam ülkesi Ortadoğu’da bölgesel bir güç olmamalı ve bölgeyi kontrol edebilecek, ABD ve Batıyı dengeleyebilecek bir ekonomik ve askeri güce asla ulaşmamalıdır. Zaten ABD ve Siyonist İsrail’in stratejisyenleri de “biz Ortadoğu’da eğer işbirlikçi rejimler vasıtasıyla tam kontrolü sağlayamıyorsak, daima kontrollü bir destabilizasyon (Kontrollü istikrarsızlaştırma) politikası tercih etmişizdir” diye itiraf etmiyorlar mı? Bunu görmemek için aptal olmak gerekir. Yani adamlar bırakın İran’ı vurmayı, Pentagon’da ve Delta Force’da pilotları eğitirken, savaş oyunları derslerinde Kabe, Ravza-ı Mutahhara, Ayasofya gibi kutsal 366 yerlerin vurulmasının sanal planlarını yaparken, İran’a karşı muhtemel bir Evangelist-siyonist saldırıya destek vermek, hangi aklın karıdır? En azından böylesi bir siyasal akıl bizim, yani milletimizin siyasal aklı olmadığı kesindir.214 Hasan Ünal’ın dediği gibi: İran, doğrusunu yapıyor, AKP yan çiziyor ‘Son dönemde PKK’nın yan örgütü Pejak’a yönelik saldırılara hız veren İran’ın İçişleri Bakanı Mustafa Pür Muhammedi, İran’ın ve Türkiye’nin ortak çıkarları olduğunu belirterek İran’ın, sınır bölgesinden Türkiye’yi hedef alan saldırıları önlemek için ellerinden geleni yaptığını söyledi.’ İran İçişleri Bakanı bu beyanatı Türkiye’nin Tahran Büyükelçisini kabulü sırasında yapmış. Ayrıca, iki ülkenin ortak çıkarlarının bulunduğuna dikkat çekmiş ve sınırda faaliyet gösteren terörist gruplara yani PKK’ya karşı karşı “ciddi” çaba gösterilmesi gerektiğini vurgulamış. Terörist grupların eylemlerinin iki ülkeye de zarar verebileceğini belirtmiş ve İran’ın sınır bölgesinden Türkiye’yi hedef alan saldırıların önlenmesi konusunda elinden gelen her şeyi yaptıklarını ifade etmiş. İranlı Bakan, Avrupa’nın, Ortadoğu ve Avrupa’daki etkinliklerinin artacağı kaygısıyla Ankara ile Tahran arasında dostane ikili ilişkiler gelişmesini istemediğini de savunmuş. Türk Büyükelçisi Gürcan Türkoğlu da, iki ülke arasındaki işbirliği düzeyinden duyulan memnuniyeti dile getirmiş. Türk hükümetinin İran’a yönelik bir güç gösterisi yapmak üzere Irak sınırına asker yığınağını yaptığı iddialarını reddetmiş ve söz konusu kuvvetlerin Türkiye ve İran’a yönelik olası bir tehdide karşı koymak için konuşlandırıldığını ifade etmiş. İlaveten, Türkiye’nin yasa dışı sınır geçişlerinin önlenmesi konusunda İran ile güvenlik işbirliğini artırmaya istekli olduğunu da söylemiş. Bu haberler dün Anka ajansı tarafından geçildi. Burada yapılan tesbitler bizim son bir kaç yıldır söylediklerimizi ve bir yılı aşkın bir süredir Millî Gazete sütunlarında yazdıklarımızı teyit ediyor. Türkiye ile İran arasında her zaman çıkar birliği vardı. Özellikle son bir kaç yıldır iki ülkenin çıkarları büyük ölçüde aynileşti. Amerika’nın bölgede yürüttüğü politikalar ve Irak’ta yaptıkları ülkemizin haklarını ve menfaatlerini ayaklar altına aldı. Ayrıca Amerika’nın Kürdistan kurma çalışmaları ve PKK’ya verdiği açık destek; buna karşılık İran’ın son iki senedir PKK’ya karşı yürüttüğü etkili mücadele ve Kürdistan projesine karşı sergilediği tavırlar yan yana getirildiği zaman, Ankara-Tahran hattının neden yakınlaşması gerektiği kendiliğinden ortaya çıkmış oldu. Açık söylemek gerekirse, bu şartlarda Türkiye Tahran’ın nükleer silah üretmesinden rahatsızlık duymamalıdır. Hatta Amerika ve İsrail bu pervasız tavır ve politikalarını sürdürürlerse, Türkiye-İran arasındaki işbirliği nükleer alanlara da kaydırılmalıdır. Nükleer silah üreten İran’ın hedefi İsrail’dir. İran bu silahı Amerika’ya karşı kendini savunma psikolojisi çerçevesinde üretmektedir. Nükleer güç sahibi olan bir İran’ın Ortadoğu’daki güç ve etkisini katlamalı bir şekilde artıracağı doğrudur. Ama bütün bu değişiklikler Amerika ve İsrail’in istemediği tarzda olacaktır. Bizi birinci planda rahatsız eden gelişmeler değildir. Nükleer bir İran Kürdistan kurdurmak istemeyecek; hatta kurulmasına engel olacaktır. Ama nükleer Amerika hem de gözümüze soka soka Kürdistan kurduruyor ve utanmadan Güneydoğu’yu karıştırıyor; sonra da pişkin pişkin bizim müttefikimiz olduğunu söylüyor. Teşekkür ederiz, biz almayalım. Buna karşılık İran PKK ile etkili mücadele ediyor. Amerika’nın giderek kağıttan bir kaplan olduğunu görüyor. Ve PKK’nın Irak toprakları içerisindeki mevzilerini de bombalamaktan korkmuyor. Bize de doğru yolu göstermiş oluyor. Bizim Amerika’ya yalvarmamızdan ne çıktı? Amerika bize akıl verdi, içerdeki adamlarına hiç bir şey yapamayacağımızı yazdırttı ve söylettirdi. Oysa İran Amerika’dan boşuna çekindiğimizi hepimize gösteriyor. Bu arada müzakere/mütareke basın ve televizyonları son zamanlarda Güneydoğu’da yaptığımız mevsimlik yığınağı İran’a karşıymış gibi göstermeye çalışıyor. Yok öyle bir şey!!! Yığınak PKK’ya karşı. Asker doğrusunu yaptı ve inşaallah bu doğrular üzerinde devam eder. Hükümete kalsaydı, ABD’ye karşı ‘ne olur bizi biraz daha kullanın’ derken bölgenin fiili kontrolü Amerikan taşeronu 214 Milli Gazete / 29.04.2006 / Lütfü Özşahin 367 PKK’nın eline geçerdi. İRAN KARŞITLIĞI VE İSRAİL UŞAKLIĞI Daha önce ABD Dışişleri Bakanı Condolleezza Rice ile ‘stratejik vizyon ortaklığı’ anlaşması imzalanması ile ortak hareket etme kararı alan AKP Hükümeti, Başkent’e gelen İranlı Baş Müzakereci Laricani’ye ABD ağzıyla konuşuyordu. ABD ve İsrail’in siyasi oyunlarına muhatap olan komşu ülke İran’ın nükleer enerji konusundaki baş müzakerecisi Ali Laricani’ye, Başkent’ten İran’ın nükleer programının şeffaflığı konusunda uluslararası toplumun beklentilerini karşılaması gerektiği, BM Güvenlik Konseyi’nin karar alması halinde uygulanacak yaptırımlara tüm ülkeler gibi Türkiye’nin de uyacağı mesajı iletiyordu. ABD Dışişleri Bakanı Rice’ın ziyaretinin ardından dün Türkiye’ye gelen İran Ulusal Yüksek Güvenlik Konseyi Genel Sekreteri Ali Laricani, akşam saatlerinde Başbakan Erdoğan, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül ve MGK Genel Sekreteri Yiğit Alpugan ile görüştü. Nükleer program konusunun barışçıl yollarla çözümünü arzu ettiklerini ifade eden Laricani, Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu’nun (UAEK) bu konudaki çözüm mercii olduğunu düşündüklerini belirtti. Laricani, ancak çözümün BM Güvenlik Konseyi’nde sağlanmaya çalışılması durumunda, bunun UAEK’nın devre dışı kalacağı anlamına geleceğini, bunu da İran’ın arzu etmediğini kaydetti. Laricani, nükleer program çerçevesinde şeffaf kalmaya çalıştıklarını ifade etti. Nükleer Silahların Yayılmasının Önlenmesi (NPT) anlaşmasının da iyi bir anlaşma olduğunu belirten Laricani, bu anlaşmadan çıkmaya niyetleri olmadığını, ancak bu konuda herhangi bir tehdit olursa bu konuyu o zaman düşüneceklerini kaydetti. Laricani’ye Ankara’dan NPT’ye taraf ülke olarak İran’ın nükleer program faaliyetleri çerçevesinde daha “açık ve şeffaf” olması istendi. İran’a doğrudan Türkiye BM Güvenlik Konseyi’nin İran’la ilgili alacağı karara uyacağı ve uluslar arası toplumla birlikte tavır alacağı mesajı verilirken, yine Türkiye’nin BM’nin alacağı bir ambargo kararına da uyacağı vurgulandı. Ekonomik ambargo olduğunda, Türkiye’nin İran’dan doğalgaz dahil birçok alanda mal alış ve satışının duracağı bildirildi. Türkiye’nin gelişmeleri endişeyle takip ettiği belirtilerek, barışçıl amaçlı nükleer enerjiye kimsenin karşı olmadığı ancak nükleer faaliyetlerin gizlenmesinin endişe ve güven sorunu oluşturduğunu dile getirildi. Uluslar arası alanda sürecin İran’ın aleyhine işlediğine dikkat çekilerek, İran’ın uluslar arası beklentilerine olumlu cevap vermesi ve sorunun diplomatik yoldan çözülmesine ağırlık vermesi istendi. Ve Amerika son kozunu oynuyordu Uzunca bir süredir Amerika tarafından medya kanalıyla ısıtıp önümüze koyduğu “Nükleer gerginlik” masallarıyla ilgili uzman konukların geniş yelpazedeki değerlendirmelerinden çıkardığımız sonuç şu oldu: Amerika’nın derdi “üzüm yemek değil, bağcıyı dövmektir”… Nükleer gerginlik bahanesiyle Ortadoğu enerji kaynaklarının tamamını ele geçirmek isteyen Amerika, İran’ı kendi menfaatlerinin hizasına getirmek için türlü entrikalarla, şeytani stratejilerle dünya ülkelerinin gözünü boyamaya çalışmaktadır. Amerika, yönetilecek, uydu olacak, tüm isteklerini kabul edecek, kaynaklarını istediği biçimde kullanacak kukla bir İran oluşturmak için bu gerginliği körüklemektedir. İran’ın dini rejimi, Amerika’nın bölgeyle ilgili planlarını kabul etmesi durumunda, ortada hiçbir problem kalmayacaktır. Nükleer silaha sahip olan bölgedeki tek ülke İran değildir… İsrail, Pakistan, Hindistan, Kuzey Kore nükleer silaha sahiptir… Fakat, bu ülkeler Amerika’nın güdümünde olduğu için hiçbir problem çıkarılmamaktır. İran’ın sınır boyunda PKK’ya yönelik harekatı, Türkiye’nin bilgisi dahilindedir… İran bu harekatla, “Teröre karşı işbirliği yapacağız” beyanatları verip PKK’yı koruyup kollayan bir strateji izleyen Amerika’nın iki yüzlülüğünü ortaya koymaktadır. Türkiye’nin sınıra sevkettiği 275 bin askerle verilmek istenen mesaj, “Biz bölge gücü olan, hiçbir ülkeye bağımlı olmayan bir devletiz… Kendi işimizi kendimiz görürüz” anlamındadır. 368 Amerika’nın İran’a yönelik ne türden olursa olsun bir operasyon yapmaya kalkışması kendi sonunu hazırlayacaktır. Çünkü İran’ın Ortadoğu’daki etkinliği çok fazladır. Suriye, Irak, Lübnan, Mısır gibi ülkelerdeki Şii’lerin vereceği tepkiler beklenenden daha sert olacaktır. Türkiye, Amerika’yla işbirliği yapıp, topraklarını ve üslerini açmamalıdır. Türkiye ile İran arasındaki saldırmazlık paktı dolayısıyla, yüzyıllardır İran’la Türkiye hiçbir problem yaşamamıştır. Türkiye’nin içinde bulunacağı bir operasyon, bölgede çok daha derin sorunları doğuracaktır. Türkiye ile İran’ın arasında ilişkilerin zayıf olması, bölgeyle ilgili güç dengelerini düzenlemek isteyen küresel emperyalistlerin kirli bir menfaat oyunu dolayısıyladır. Emekli Tuğgeneral Şinasi Demir, Söz Sizde programında Amerika’nın, “İran’a operasyon dahil her ihtimali açık tutuyoruz” şeklindeki efelenmesiyle ilgili olarak çok çarpıcı bir değerlendirme yapmıştır. Demir, “Bu operasyon Irak’a saldırmak kadar kolay olmaz. Amerika, Irak’a bu ülkede kitle imha silahları var gerekçesiyle saldırmıştı. Eğer Amerika, Irak’ta kitle imha silahları olduğunu kesinkes bilseydi, böyle bir operasyona zaten kalkışmazdı. Amerika, Irak’ta kitle imha silahları olmadığını açıkça biliyordu. Ve yapacağı operasyonda bu yönde kayıp vermeyeceğini bilerek yola çıktı. Hâlbuki İran’a açık bir saldırı yapıldığı anda, Amerika, her türlü terör eylemine muhatap kalacaktır. New York’un göbeğinde bir kitle imha silahı patlatılsa neler olur? Bunu düşünmek bile insanın kanını dondurmaya yeter” dedi. Sözün Özü şu: Amerika, menfaat imparatorluğuna koyun gibi güdeceği sömürge ve uydu bir ülke oluşturmak için, yalancı pehlivanlar gibi efeleniyor, medya aracılığıyla gerginliği körüklüyor.”215 Ama nasıl bir akıbete koştuğunu bilmiyor. Erdoğan-Ahmedinecad görüşmesinden kimler gocunuyor? Başbakan Erdoğan’ın Bakü’deki Ekonomik İşbirliği Organizasyonu (ECO) toplantısında İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecad’la görüşmesi, çok hassas bir zamana denk gelmiş ve dünya tarafından yakından izlenmişti. Bazı çevreler, konuyu Hamas heyetinin Ankara ziyareti ile birlikte ele aldılar. Türkiye’den değil, ABD ve İsrail’den bakarak yeni bir skandal gibi pazarladılar. Dönemin ABD Büyükelçisi Eric Edelman, Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in Suriye ziyaretini engellemeye çalışmış, bir sömürge valisi edasıyla açıklamalar yapmış, bu tepkiden ilham alanlar da ziyareti TürkAmerikan ilişkileri için bir kriz olarak sunmuşlardı. Hamas ziyareti ABD’deki neoconları ve Yahudi lobisini kızdırdı. Türkiye’de bazıları, özellikle de Milliyet gazetesi, neoconlardan daha fazla öfkelendi. Hâlbuki Hamas heyeti dünyanın birçok ülkesini ziyaret etti, ediyor. Türkiye’nin Suriye’ye ve Hamas yönetimine verdiği tavsiyelerde ortada. Ankara, Amerika’nın isteklerini iletti. Erdoğan-Ahmedinecad görüşmesi farklı bir şey değil. Bildiğimiz şeyler konuşuldu ve İran’a aba altından sopa gösterildi. Türkiye ve Azerbaycan’ın İran krizinde oynayacağı rol çok önemli. ABD ve İsrail iki ülkeyi yanlarında istiyor… “İsrailli bir yetkili”nin “Erdoğan’ın Ahmedinecad’la görüşme yapmaması gerekir. ABD de bu yöndeki telkinini Ankara’ya iletti” şeklindeki buyruklarının Edelman’ın ukalalığından ne farkı var? Bu nedenle: Bakanlık koltuğundan olma pahasına: “İran’a saldırı, çılgınlık olur ve hiçbir gerekçesi yoktur” açıklamasını yapan ve bunun üzerine Amerika’nın da bastırmasıyla görevinden alınan önceki İngiliz Dışişleri Bakanı George Stown kadar insaf ve iz’an sahibi olmayan bir AKP iktidarından mutlaka kurtulmamız gerekir. Ey Millet, Uyanın!.. Irak işgali öncesinde aldıkları görev doğrultusunda Türkiye’yi Amerika’nın yanında savaşa sokmaya çalışan, ancak muvaffak olamayan Türkiye’deki ‘sivil’ Amerikan generalleri, İran saldırısı öncesinde yeni bir ‘psikolojik harekat’ için düğmeye bastı!.. Planları aylar önce, İstinye sırtlarındaki meşhur şatoda hazırlanan harekatın, iki hedefi var: 1-) Türkiye’deki Amerikan karşıtlığını kırmak!.. 215 Nedim Odabaş / Milli Gazete / 08.05.2006 369 2-) Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirip kapıştırmak!. Harekatın medya bölümünden sorumlu olan Hürgeneral Ertuğrul Özkök, Amerikan birliklerinin Türk limanlarına demir atmaları ile tırmanan ve Süleymani’ye de Türk askerinin başına çuval geçirilmesinin ardından doruk noktasına ulaşan ‘Amerikan karşıtlığını’ kırmak amacıyla hazırlanan ‘senaryoları’, başında bulunduğu gazetenin manşetlerine taşıyarak ilk adımı atmıştı!.. Ünlü Çinli Bilge Konfiçyus, vakt-i zamanında kendisinden öğüt almaya gelen cengâverlerinden birisine mealen şöyle buyurmuştu: - “Şunu hiçbir zaman aklından çıkarma. Kötüler, asla iyilerden hoşlanmazlar. Eğer kötü bir kimse seni övmeye çalırsa, iki şeyden emin ol. Ya sen de kötü birisin, ya da tuzağa düşmek üzeresin. Kötü yolda isen kendine hemen çekidüzen ver, tuzağa düşmemek istiyorsan derhal tedbirini al.” Eline geçirdiği teknolojik güç sayesinde, yeryüzünde ‘kötülük’ üzerine yeni bir imparatorluk inşa etmeye çalışan Amerika Başkanı George W. Bush, küresel istibdata boyun eğmeyen İran’a karşı başlatacağı saldırının arifesinde, Türkiye’nin Washington Büyükelçiliği’ne atanan Nabi Şensoy’a bir mektup göndermişti. Mister Bush, mektubunda özetle şöyle diyordu: - “Türkiye, Irak’ta demokratik bir hükümet için uluslararası çabalara yardımcı olmuştur ve özellikle Sünniler olmak üzere, geniş bir kesimi demokratik sürece katılmaları yolunda ikna etmeye çalışmıştır. Halklarımız, terörizmi yenmek için yan yana durmaktadır. CIA ve FBI direktörlerinin Türkiye’ye yaptıkları ziyaretler, ABD’nin terörizmle savaşta Türkiye ile birlikte çalışmaya ne kadar önem verdiğini vurgulamaktadır. Amerika Birleşik Devletleri adına, Türkiye hükümetine, asil ve cömert Türk halkının, Katrina Kasırgası felaketinin ardından Amerikan halkına anında yaptıkları samimi yardımlarına teşekkür etmeyi borç bilirim.” Herhangi bir izaha gerek var mı, bilmiyorum!.. ‘Kötülükler İmparatoru’nun kullandığı ifadeler, aslında her şeyi açıkça ortaya koyuyor!.. Yani?.. Türkiye hem ‘kötü’ yolda, hem de ‘tuzağa’ düşmek üzere!.. Sivil General E.Özkök, ikinci adımı Mister Bush’un, ‘sıradan’ mektubunu, ‘çok önemli’ bir habermiş gibi manşete taşıyarak gerçekleştirdi!.. Öyle görünüyor ki, önümüzdeki günlerde ‘şişirme’ haberler ile ‘gaz alma’ seansları daha da çoğalacak!.. Bir yandan Amerika’nın ‘gerçek dost’ olduğu pompalanırken, diğer taraftan ‘yeni bir düşman’ tedavüle sokulacak!.. ‘Amerikan karşıtlığının’ yerine ‘İran düşmanlığı’ oturtulacak!.. ‘Türkiye’ ile ‘İran’ karşı karşıya sürekli kışkırtılacak!. Önümüzdeki günlerde manşetlerde, İran’ın asıl hedefinin ‘İsrail’ değil de aslında Türkiye olduğu yönünde haberler görürseniz hiç şaşırmayın!.. Yine, bazen elindeki kalemi ‘balta’ ile karıştırıp kendisini ‘Zagor’ zanneden General Özkök’ün, ‘savaş tamtamları’ eşliğinde, “İran’a ABD ile birlikte girelim” diye tutturmasına da şaşırmayın!.. Çünkü, bu filmi daha önce gördük!.. Ertuğrul Özkök, 28 Mart 2006 tarihinde kaleme aldığı “CIA ve FBI bu mektupta ne arıyor?” başlıklı yazısında aynen şu ifadeleri kullanıyor: - “Dün önüme bir belge geldi. Bu belge Başkan Bush’un, Büyükelçi Nabi Şensoy’a verdiği mektuptu. Bu mektuplar, çoğunlukla açıklanmaz. Ama her iki taraf da Bush’un verdiği mektubunun içeriğinin kamuoyuna yansımasını istiyor olmalıydı ki, mektup önüme geldi.” Demek ki, ‘taraflar’, kamuoyunu etkilemek amacıyla düzenlenmiş olan belgelerin ‘kimin önüne’ 370 gideceğini çok iyi biliyorlar!.. General Özkök, hiç vakit kaybetmeden ‘kadim dostu’ ve ‘müttefiki’ olan Abdullah Gül’ü arayarak mektup hakkında ne düşündüğünü soruyor!.. AKP’nin Kızılcahamam Kampı’nda yaptığı konuşmada, açık açık “Büyük Ortadoğu Projesi Türkiye’nin dış politika ilkelerine uygun. ABD ile hareket ediyoruz. Amacımız Ortadoğu’ya özgürlük ve demokrasi getirmektir!..” dediği bilinen Abdullah Gül ise şu cevabı veriyor: - “Altına ben de imzamı atıyorum!..” Ve General Özkök, nihai yargıya varıyor: - “Bu sözler, Türkiye ile ABD arasındaki ilişkinin yeniden mantıklı ve sağlam bir işbirliği temeline oturmaya başladığını gösteriyor!.. Her iki tarafta da bunu sağlamaya yönelik kuvvetli bir iradenin bulunduğunu ispatlıyor.” Dua edelim de, sivil General Özkök’ün bu düşünceleri sadece ‘temenniden’ ibaret olsun!.. Aksi takdirde?.. Vay Türkiye’nin haline!.. (R. Tayip Erdoğan, Başbakan, 14 Şubat 2004, Kanal D) Şunları Söylemişti: “ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi (BOP) için DİYARBAKIR’ı merkez yapacağız” “Ortadoğu’da makul bir girişimi desteklemeye istekliyiz. ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi takdire şayan. Bu girişimin politikalarımızda derin etkisi olacak. Ancak karanlık noktalar aydınlanmalı” demişti.. (Org. Ergin Saygun, Kara Kuvvetleri Komutanlığı Kurmay Başkanı, Cumhuriyet, 7.4.2004): “Tüm dünyada bir dönüşüm var. Buna çeşitli isimler takıyorlar. BOP diyorlar. Değişik isimler söylüyorlar. Dünyada, başta Ortadoğu olmak üzere bir dönüşüm süreci yaşanıyor. Önemli olan bu sürece Türkiye’nin nasıl katkıda bulunacağı, nasıl yöneteceğidir” ifadelerini sarf etmişti. (Org. Yaşar Büyükanıt, Kara Kuvvetleri Komutanı, Cumhuriyet, 16.8.2005) te: Evet:TÜRKİYE’NİN “KATKIDA” BULUNMASI GEREKEN “TAKDİRE ŞAYAN PROJE” BOP’UN, DİYARBAKIR’I merkez yapma, yani Türkiye’yi parçalama senaryosunun seyri.. LAİKLİK LAKLAKCILIĞI VE İSRAİL ŞAKŞAKCILIĞI Sn. Cumhurbaşkanı da, başkaları da bilir ki, İsrail “Laik ve demokratik bir cumhuriyet” değildir. Tam aksine; “Dogmatik bir şeriat” devletidir. Daha doğrusu, “Radikal Şeriatçı bir terör çetesidir”. Bütün dünyayı fesada ve savaşa sürükleyen ve Türkiye’yi; sadece Beyaz Türklere ve Beyaz Müminlere (yani Sabataist Yahudi dönmelerine) reva gören bir şeytan şebekesidir. Cumhurbaşkanı Sezer’in, İsrail ziyaretinin ardından yaşanan Lübnan işgali ve Siyonist vahşeti ise, bunların en açık göstergesidir. Ve yine İsrail, Sn. cumhurbaşkanı’nın çok karşı olduğu “Dogmaların, safsataların ve sapık saplantıların” din ve devlet ideolojisi olduğu bir ülkedir. Siyonist Yahudilerin “aklı ve bilimi”, kendilerinden başka herkesi ezmeyi ve sömürmeyi onlara güzel ve gerekli göstermektedir. Yeri gelmişken tekrar soralım: Sahi, Sn. Cumhurbaşkanı, “yüce dinimizi ve manevi değerlerimizi kastediyor” şeklinde yorumlanmaya müsait “Dogmalara kapılmayın, çağ dışı kavram ve kuralları bırakın” benzeri çıkışlarıyla, AKP’nin din istismarına meşruiyet ve söz verdiği halde aslında işine gelmediği için kaytardığı sorumluluklarına mazeret kazandırdığının farkında değil midir? Toplumda, teşkilatında ve tabanında: “Tayyip Erdoğan çok inançlı ve ülkeye hizmet amaçlı bir başbakandır… Ama ne yapsın, cumhurdan bu denli kopuk ve halkın inançlarına böylesine soğuk bir cumhurbaşkanı vardır. Bu yüzden Tayyip dengeleri korumak ve dikkatli davranmak zorundadır” şeklindeki kanaatleri haklı çıkaracak söylem ve eylemlerin, marazlı ve kötü maksatlı çevrelerce 371 AKP’nin lehine kullanılması doğrusu bizleri üzmekte ve endişelendirmektedir. Cumhurbaşkanı Sezer yeni eğitim-öğretim yılı başlarken “Dogmalarla ve boş inançlarla çocukları ve gençleri etkileme amaçları güden okulların ve kursların varlıklarını sürdürmeleri engellenmelidir…” demiştir. Bu sözleriyle, “İslam’da aklın yeri yoktur” diyen Papayla aynı kafa yapısına mı sahiptir? Sorusu gündeme gelmiştir. Sn. Cumhurbaşkanı’nın İslam’la bir sorunu olabilir. Ama hem laikliğin hem de yüce görevinin gereği, bu gibi düşüncelerini kendilerine saklaması ve cumhurun inancını rencide edecek tavırlardan sakınması gerekir. Ve hele, AKP’nin hıyanetlerine mazeret ve malzeme olacak söylemlerin sorumluluğunu düşünmesi beklenir. Recep T. Erdoğan’ın başarıları için dua ettiği ve işgalin başından beri her türlü desteği verdiği vahşi Amerikan askerlerinin; Iraklı masum çocukları kurşunlayarak katlettiğini İngiliz BBC televizyonu bile açıklarken, AKP’nin Amerikan ve İsrail aşkı ve Lübnan’a asker gönderme kahramanlığı(!) bunların uşaklık ayarının göstergesidir. Ve hele, AKP akrebinin, hala Erbakan Hoca’nın güdümünde olduğunu savunanlar ve bu iftirayı bir keramet olarak sunanlar; AKP’nin bütün hıyanet ve melanetlerini, Erbakan Hoca’ya mal etmek gibi bir töhmetin sahipleridir. Türkiye İsrail’in nefes borusu yerindedir. Türkiye’nin sahiplenmediği bir İsrail, Tarihin çöplüğündedir! Türk halkının ezici çoğunluğu her zaman İsrail’e karşı oldu. İsrail çıbanını topluma tanıtmanın başını ise Erbakan ve millici güçler çekti ve bu tutumlarının bedelini ağır ödedi!.. “Türkiye, İsrail’in nefes borusudur! 1947’de Filistin toprağı üzerinde ABD tarafından kurdurulan İsrail devleti, yaşayabilmek ve kendisini kuşatan Arap ülkelerine karşı savunmak için bölgesel müttefik aramak zorunda kalmıştı. Bu müttefiklerin başında 400 yıl süreyle Arap ülkelerine egemen olan Osmanlının mirasçısı Türkiye geliyordu. Diğer iki müttefik ise Sünni Arapların tarihsel düşmanı Acem ve Şii İran ve Müslümanların tarihsel düşmanı eski adı ile Dinsiz Habeşistan yani Etiyopya. Şah zamanında İran, Menderes zamanında Türkiye ve Heile Silase zamanında Habeşistan, İsrail’e çok yardımcı oldular. Türkiye, İsrail’i tanıyan (Mayıs 1949) ilk İslam ülkesidir.” Hatırlayacaksınız, Marazlı medyada: ‘Erdoğan, Şaron’a gitmezse Beyaz Saray’da telefonlarına cevap verecek kimse bulamaz’ denildi. Bu tehditler netice verdi. Dışişleri Bakanı Gül Ocak 2005’te, Başbakan Erdoğan da Nisan’da İsrail’e gönderildi. Ardından Cumhurbaşkanı Sayın Sezer İsrail’e gitti. İsrail; Türkiye ve Türkler ne yaparsa yapsın Türkiye’den vazgeçmez. Çünkü hiç kimse nefes borusuz hayat süremez. İsrail; ABD ve Yahudi lobilerinin sağladığı ‘suni teneffüs’ ile sonsuza dek varlığını muhafaza edemez! Hâlbuki İsrail, 39 yıldır işgal altında tuttuğu Filistin, Suriye ve Lübnan topraklarından çekilmedikçe ve bölgede gerçek bir barışı amaçlamadığı sürece ne Türkiye’yi ne Türk halkını kazanabilir… Aslında İsrailli Bakan Livni de bunu fark etti. Belki de bu nedenle Bakan Gül ile basın toplantısında Atatürk’e bol miktarda övgüler dizdi!. Oysa Atatürk’ü zehirleyen de kendileriydi!.. Abdullah Gül, İsrailli meslektaşı onuruna bakanlığın A blokunda bulunan makam odasını ilk defa kullanmıştı. Gül bununla yetinmemiş, bundan önce hiçbir bakan için serdirmediği kırmızı halıları serdirmiş! Yani özel olarak ağırlamıştı. Bununla da iktifa etmemiş, bir de Tzipi Livni’nin gönlünü hoşnut edebilmek için Tevrat’a uygun yemek hazırlatmıştı. “Etle süt karıştırılmamalı ilkesine uygun olarak vejetaryen bir yemek mönüsü ayarlanmıştı!. Biber çorbası, Zeytinyağlı tabağı, Sebzeli krep, Salata, tatlı ve kahveden oluşan mönüyü gören 372 İsrail heyeti hem şaşmış kalmış hem de zevkten dört köşe olmuşlardı! Ama hiçbir, kiralık köşe yazarı, bunu Laikliğe aykırı bulmamıştı!.. İsrail Dışişleri Bakanı Tzipi Livni’ye gösterilen bu izzet ve ikramı duyunca aklımıza Filistin’den gelen Hamas heyetine reva görülen muameleler takılmıştı!?.. İsrail heyetini ağırlarken dikkate alınan Tevrat hükümleri gibi Hamas heyeti de ağırlanırken Kur’an-ı Kerim’in tavsiyeleri birazcık dikkate alınmış olsaydı, adamlar öyle apar topar geri yollanırlar mıydı? Etle sütü karıştırmayarak Tevrat hükümlerine gösterilen hürmet acaba Hak ile Batıl birbirine karıştırılmayarak Kur’an hükümlerine ne zaman gösterilecek dersiniz? Böyle bir şey duydukları anda ilk söyleyecekleri sözü adımız gibi biliyoruz. “Biz din eksenli bir parti değiliz” diye feryat edeceklerine eminiz. Tamam “Din eksenli bir parti değiller” ama misafir İsrail’den olunca bu dini kurallara hürmet neyin nesi oluyor? Yoksa Tevrat’ın kurallarını dini kural olarak görmeyip, hayranı oldukları modern dünyanın yaşam biçimini oluşturan sıradan kurallar olarak mı değerlendiriyorlar? Evet, İsrail Dışişleri Bakanı Tzipi Livni bu izzet ikramı bir daha dünyanın hiçbir yerinde göremez! Abdullah Gül’ün ve AKP’nin kıymetini iyi bilsin! Ve böylesine ilgiyi bir daha ülkemizde de zor görürler. İsrail Karadeniz’de Ne Arıyor? İsrail, ilk kez NATO’nun tam kapsamlı bir deniz tatbikatına katıldı. İsrail Donanma Komutanlığı yetkililerinin verdiği bilgiye göre, geçen ay Karadeniz’de yapılan “Mako İşbirliği” adı verilen tatbikatta, İsrail’in füzelerle donatılmış hücumbotları da yer aldı. İsrail Donanması, bugüne dek temsilci göndererek ya da tatbikatlarda gözlemci olarak bulunarak NATO tatbikatlarına katılmıştı. Bu tatbikatta, İsrail’in “Batı askeri ittifakıyla savunma bağlarını güçlendirmeyi amaçladığı” açıklandı. İran’ın nükleer program geliştirme çabaları çerçevesinde, İsrail’in de NATO’ya tam üye olma istediği yolunda çeşitli spekülasyonlar yapılmıştı. Ancak İsrailli yetkililer, güvenlikle ilgili politikalarında bağımsız olmak istediklerini belirterek, bu spekülasyonların gerçek olmadığını belirtmişlerdi. Birkaç ay önce de AWACS erken uyarı ve gözetleme uçaklarının tanıtımı amacıyla NATO subaylarından oluşan bir heyet İsrail’i ziyaret etmişti. İsrail, NATO’nun Akdeniz Diyaloğu ülkeleri programının bir üyesi. Akdeniz ülkeleri arasında uygulamalı işbirliği ve siyasal görüşmeler amaçlı bu program, 1994 yılında başlamıştı. Programın üyeleri arasında İsrail’in yanı sıra Ürdün, Mısır, Tunus, Fas, Moritanya ve Cezayir de bulunuyor. (a.a) İyi de, peki bu İsrail Karadeniz’de ne arıyor? Türkiye’nin Çemberi Daralıyor! Türkiye son dönemde iç ve dış politikada yaşadığı hassas ve bir o kadar esrarengiz gelişmelerle dikkat çekiyor. Birbiri ardına ortaya çıkan esrarengiz çeteler içerdeki gerilimi arttırırken, her gün bir başka önemli ülkenin Dış İşleri Bakanı’nın Türkiye’ye gelerek mekik dokuması kafaları karıştırıyor. Bu yoğun ziyaret trafiği İran ve Karadeniz’de önümüzdeki günlerde yaşanması beklenen sıcak gelişmelere bağlanıyor. Türkiye’ye yönelik yoğun ve önemli ziyaretçi trafiği son zamanlarda hemen herkesin dikkatini çekiyor. Sadece son bir iki ayda, dünyanın en önemli ülkelerinin dışişleri bakanlarının Türkiye’ye gelerek adeta mekik dokuması bu ilgiyi anlamaya yetiyor. Önce İsrail Dış İşleri Bakanı Tzipi Livni üç günlük bir ziyaret kapsamında Türkiye’ye geldi. İsrail’in en yetkili ikinci ismi Livni’nin ilk yurtdışı 373 gezisini Türkiye’ye gerçekleştirmesi dikkat çekiciydi. Hemen arkasından Rus Dışişleri Bakanı Lavrov Türkiye’ye geldi. Bu önemli ziyaretlere son olarak Alman Dışişleri Bakanı Frank Walter Steinmeier eklendi. Bu yoğun ve önemli ziyaretçi trafiğine ABD Temsilciler Meclisi üyelerinin yanı sıra daha önceki ABD Dışişleri Bakanı Rice’ın ziyareti de eklendiğinde Türkiye’nin son dönemde yaşadığı baş döndürücü görüşme trafiği daha net bir şekilde ortaya çıkıyor. Türkiye’deki yoğun trafik İran ile ilgili sıcak gelişmelerin yanı sıra Karadeniz’deki bazı projelerle bağlantılı olduğuna dikkat çekiliyor. Stratejistlere göre önemli limanları ve enerji güzergâhı üzerindeki stratejik değeri nedeniyle Karadeniz büyük önem taşıyor. Bu önem nedeniyle ABD’nin uzun süreden beri Karadeniz üzerinde askeri ve siyasi güç elde etmeye yönelik girişimleri dikkat çekiyor. ABD’nin bu yöndeki en önemli girişimlerinden birini askeri gücünü NATO bünyesi üzerinden Karadeniz’i de içine alacak şekilde genişletme çabası oluşturuyor. Karadeniz’e kıyısı bulunan ülkeleri de ikiye bölen bu talep konusunda ABD’nin ısrarını arttırması bölgedeki tansiyonu da hızla yükseltiyor. Son günlerdeki yoğun Türkiye trafiğini de bu yüksek tansiyona bağlayan uzmanlar oldukça fazla. Bu çerçevede sıcak Haziran ayının Karadeniz’i yakından ilgilendiren önemli toplantılara tanıklık edecek olması da dikkat çekici bulunuyor. Bu noktada 4-6 Haziran’da Romanya’da gerçekleştirilen Karadeniz Forumu anlamlı bulunuyor. Forum’un ABD’nin Karadeniz’e askeri güç arayışları çerçevesinde yapıldığı vurgulanıyor. Rus ve Hazar petrollerinin dağıtımı ve son günlerde tespit edilen ciddi petrol rezerviyle de bütün dünyanın hesap yürüttüğü Karadeniz’de Türkiye hassas bir noktada bulunuyor. Türkiye bölgedeki dengeleri değiştirecek projelere direnmesi aksi takdirde muhtemel bir ABD kuşatmasından en büyük zararı görecek ülkenin yine Türkiye olacağına dikkat çekiliyor. İran’a yaptırımlara destek için, ABD ve İsrail baskısı artıyor Genişletilmiş Ortadoğu Projesi’ni uygulamaya kararlı olan ABD, hatırlanacağı gibi Dışişleri Bakanı Rice’ın ardından 5 kongre üyesini Türkiye’ye göndermişti. Başbakan Erdoğan’la makamında 2 saate yakın görüşen kongre üyeleri, bir kez daha İran’ın nükleer enerji çalışmalarını masaya getirmişti. Başbakanlıkta gerçekleştirilen görüşmeye, ABD kongresinin önde gelen 5 ismi katıldı. Cumhuriyetçilerin kongredeki lideri Roy Blunt ile yine kongrede Demokratların ikinci adamı olan Steny Hoyer, İran’ın nükleer enerjisi ile gelişmeleri tekrar masaya yatırdılar. Görüşmeye, ABD Büyükelçisi Ross Wilson da katıldı. Başbakanlık çıkışında açıklama yapan Cumhuriyetçilerin Lideri olan Roy Blunt, “İran, Irak ve Ortadoğu barış süreci, ülkelerimiz arasındaki ortak işbirliğini ele aldık” demişti. Kongrede demokratların ikinci adamı Steny Hoyer ise, toplantıyı dostlar ve müttefikler arasında gerçekleştirilebilecek son derece olumlu bir görüşme olarak nitelendirdi. “Hem Türkiye hem ABD; gerek Ortadoğu da gerek bütün uluslar arası camiada güvenlik ve istikrara büyük önem atfetmektedirler” diyen Hoyer, Türkiye ve ABD’nin bölgede ve bütün dünyada terörizmi uygulayanların yenilmelerini istediğini söyledi. Özellikle İran konusunu görüştüklerini belirten Hoyer, “İran’ın nükleer yeteneği elde etmesi meselesini ele aldık. Bu sorunun diplomatik yollardan çözümlenmesi konusundaki kararlılığımızı dile getirdik. Ve Sayın başbakan ve hükümetinin bu konuyla ilgilenmesi ümidimizi ifade ettik” dedi. Aynı zamanda Filistin ve İsrail meselesini görüştüklerini de kaydeden Hoyer, “Ve Hamas, Hamas’ın teröre verdiği destek, İsrail’in tahrip edilmesi ve var olmaması gerektiği yolundaki ifadeleri ile ilgili endişelerimizi dile getirdik” dedi. Hamas’ın terörizmi terk etmesi gerektiğini de belirten Hoyer, “Ortadoğu’da ve dünyanın geri kalan kısmında, barışın tesis edilebilmesi için iki devletli çözümü kabul etmelidir. Hamas’ın terörizmi telin edip bırakıncaya kadar meşru bir muhatap kabul edilmemesi gerektiği konusunda hem fikiriz” dedi. İki ABD kongre üyesi, ermeni soykırımı konusunda Başbakan Erdoğan’ın sorunun tarihçiler ve 374 arkeologlar tarafından çözülmesine yönelik fikrini desteklediklerini, ortak bir komisyon kurulması düşüncesini takdir ettiklerini açıkladılar. ABD’den Ankara’ya Niye Heyet Üstüne Heyet Geliyor? ABD Başkanı George Bush’un Ulusal Güvenlik Danışmanı Yardımcısı JD Crouch, İranlıların, nükleer programlarını durdurmaları halinde, bunun “ileriye doğru atılan bir adım” olduğunu göreceklerini düşündüğünü söyledi. Ankara’ya günübirlik ziyarette bulunan Crouch, temasları çerçevesinde Dışişleri Bakanlığı Müsteşarı Ali Tuygan ve MGK Genel Sekreteri Yiğit Alpogan ile bir araya geldi. Büyükelçi Tuygan ile görüşmesinin ardından Dışişleri Bakanlığı önünde gazetecilere açıklama yapan ve soruları cevaplayan Crouch, Türkiye’nin AB’nin çok önemli bir müttefiki ve bölgesel bir lider olduğuna dikkat çekti. Crouch, Büyükelçi Tuygan ile görüşmesinin çok faydalı geçtiğini, Irak, İran ve bazı bölgesel meseleleri ele aldıklarını kaydetti. Ankara’daki temaslarının ardından “Karadeniz Ortaklık ve Diyalog Forumu” için Bükreş’e gideceğini belirten Crouch, Bükreş’e gitmeden önce Türk yetkililerle bu konularda görüş alışverişinde bulunmanın kendisi için önemli olduğunu ifade etti. Crouch, İran’ın, nükleer faaliyetleri konusunda gerekli işbirliğini gösterip göstermeyeceğine ilişkin düşüncesinin sorulması üzerine, ABD Başkanı George Bush’un geçen hafta çok önemli bir karar alarak, “masaya çok samimi bir öneri koyduğunu” belirtti. İranlıların bu öneriyi kabul etmesini ümit ettiğini ifade eden Crouch, bu sayede görüşme masasına oturabileceklerini ve sorunlara diplomatik çözümler getirebileceklerini söyledi. Crouch, Karadeniz ile ilgili olarak ABD’nin Türkiye’den beklentilerine ilişkin bir soru üzerine de Türkiye’nin, Karadeniz bölgesinde işbirliğinin geliştirilmesi konusunda lider bir ülke olduğunu dile getirdi. (a.a) CIA’nın “Gizli Üs” Şirketlerini Kim Biliyor? 2023 Platformu Kurucusu ve Açık İstihbarat’ın Başkanı Behiç Gürcihan, “Acaba bizim kurumlarımız, hangi şirketlerin CIA’nın paravan şirketi olduğunu biliyor mu? Sanmıyorum. Hangi bankalarda ne tarz hareketlenmeler oluyor, bunlar biliniyor mu?” diye sormuştu. ABD üsleri ve bölgemizdeki hareketlenmelerle ilgili değerlendirmeler yapan 2023 Platformu Kurucusu ve Açık İstihbarat’ın Başkanı Behiç Gürcihan, ABD’nin bu üsleri, kaosu sürdürmek için kurduğunu ileri sürmüştü. Gürcihan, ‘Türkiye çevreleniyor’ söyleminin doğru olduğunu, ABD’nin lojistik tabanını sağlamlaştırmak için, sürekliliği sağlamak zorunda olduğunu belirtti. Behiç Gürcihan, bu üslerin, Türkiye’nin de yer alacağı makro kaos yaşandığı noktada, Amerika’nın bu kaosu ve savaşı sürdürecek altyapısını sağlamak için kurulduğunu ve depo işlevi gördüğünü kaydetti. Gürcihan, şöyle devam etti: “İsrail’de, yeraltında, çok büyük bir üs kuruluyor şu anda. Kuzey Irak’ta, Erbil’de kurulan üs medyaya yansıdı zaten. Diğerleri ise Sinop’ta, Diyarbakır-Pirinçlik’te, Ankara’da vs…” Ülkemizde sinir şebekesi olarak yayılmış “üsler” olduğunu kaydeden Gürcihan, “Acaba bizim kurumlarımız, hangi şirketlerin CIA’nın paravan şirketi olduğunu biliyor mu? Sanmıyorum bildiklerini. Hangi bankalarda ne tarz hareketlenmeler oluyor, bunları biliyor mu?” diye sorunca, bazıları kudurmuştu... Kanser ve ‘Ben’ farkı “Türkiye’de ismini cismini bildiğiniz, istediğiniz zaman enterne edeceğiniz üslerden öte, şebeke olarak, kanser gibi ülkenin her tarafına yayılmış üsçüklerden endişe etmemiz gerekiyor” diyen Gürcihan, kararlı bir devletin ve milletin Sinop’taki ya da başka herhangi bir yerdeki üssü kapatmasının 1 saatlik bir iş olduğunu, ama diğerlerine karşı mücadele etmenin, deşifre etmenin daha önemli olduğunu söyleyip, “Bir tanesi vücudunuzda gördüğünüz ben’dir. Kararlıysanız alırsınız. Ama diğeri kanserdir. Vücuda yayıldıysa nasıl mücadele edeceğiniz ayrı bir konudur” şeklinde konuşmuştu. 375 İngiliz Profesörler Bile İsrail’e Akademik Boykot Kararı Alıyor İngiltere’nin en büyük öğretim üyeleri sendikası, kendileriyle İsrail’in uyguladığı ırkçı politikalar arasına mesafe koymayan İsrailli öğretim üyeleri ve akademik kurumları boykot etme kararı aldı. İngiliz Guardian gazetesinin yayınladığı bir habere göre, İngiliz akademisyenler İsrailli meslektaşlarını boykot etmeye hazırlanıyor. Gazete haberi, “İngiltere’nin en büyük öğretim üyeleri sendikası, kendileriyle İsrail’in uyguladığı ırkçı politikalar arasına mesafe koymayan İsrailli öğretim üyeleri ve akademik kurumları boykot etme kararı aldı. Sendikanın düzenlediği konferansın son gününde alınan kararda, ‘İsrail’in Batı Şeria duvarını inşa etme ve ayrımcı eğitim uygulama gibi ırkçı politikaları’ eleştirildi ve üyeler ‘kendilerini bu tür politikalardan açıkça uzak tutmayanları boykot etmeye’ davet edildi. Karar, Filistinli gruplar tarafından memnuniyetle karşılandı” satırlarıyla duyurdu. İsrail boykottan rahatsız oluyor! İşgalci İsrail, İngiltere’deki Üniversite Öğretim Görevlileri Birliği’nin (NATFHE), İsrail’in Filistin topraklarında uyguladığı politikalara karşı çıkmayan bilim adamlarını boykot etme kararını kınadı. İsrail, boykotu “iğrenç” diye nitelendirdi. Eğitim Bakanı Yuli Tamir, yaptığı açıklamada, NATFHE’nin Blackpool’de yapılan yıllık toplantısında alınan kararın akademik bağımsızlığı zedelemekten başka işe yaramayacağını iddia etti. Tamir, “Akademik müesseseleri boykot kararı üzücü ve iğrençtir” dedi. İsrail’de Bile Hamas’a Destek Yürüyüşü Yapılıyor! Filistin’de seçimlerle başa geçen Hamas’a karşı uygulanan baskıları protesto eden İsrailliler, “Filistin halkı üzerindeki boykotu ve kuşatmayı durdurun”, “İşgale son”, “Demokratik seçimlere saygı duyun” dedi. Hamas hükümetinin işbaşına gelmesinden sonra Filistin hükümetiyle tüm siyasi ilişkilerini kesen ve Filistin hükümeti adına toplanan paraları donduran İsrail’de, Hamas hükümetine destek ve Filistin’deki işgale son verilmesi için yürüyüş düzenlendi. İsrailli bazı partiler, barış hareketleri ve örgütlerce organize edilen yürüyüşe 500-600 dolayında kişi katıldı. Vatandaşlardan hükümete çağrı: “İşgale son verin, demokrasiye saygı duyun” Genç yaşta İsraillilerin, çocukları ve köpekleriyle katıldığı yürüyüş, İsrail’in eski Başbakanı İzak Rabin’in öldürüldüğü ve adını taşıyan Rabin meydanında başladı. Gösteriye, İsrailli Arap vatandaşları da katıldı. Şehrin ana caddelerini Arapça ve İbranice İsrail-Filistin barışı için sloganlar atarak geçen göstericiler, “Filistin halkı üzerindeki boykotu ve kuşatmayı durdurun”, “İşgale son”, “39 yıllık işgal”, “Demokratik seçimlere saygı duyun”, “Demokrasiyi cezalandırmayın” yazılı pankartlar taşıdı. Sezer İsrail’de! (Ne Umuyor?!) Cumhurbaşkanı Sayın Ahmet Necdet Sezer geçen aylarda İsrail’e gitti. Hiç kimse çıkıp da ‘Sezer İsrail’e gitmesin’ demedi. Oysa aynı Sezer bir yıl önce Şam’a gittiğinde bazıları küplere binmişti. Hatta dönemin ABD Ankara Büyükelçisi Edelman diplomasi kurallarının sınırlarını aşarak ‘Sezer Şam’a gitmesin’ diyecek kadar ileri gitmişti. Ama Sayın Cumhurbaşkanı Suriye’ye gitti ve çok büyük bir coşku ve sevgi ile ağırlandı. Suriyeliler Türkçe yazılmış pankartlarla Sayın Cumhurbaşkanı’nı karşıladı. Bu pankartların birinde ‘Seni Seviyoruz Onurlu Başkan’ yazıyordu. Suriyeliler, Amerikan ve İsrail baskılarına rağmen Sezer’in Şam ziyaretinden çok mutluydu. Sayın Sezer de benim izlediğim o ziyaretten çok mutlu bir şekilde dönmüştü. Peki Sezer’in Suriye ziyaretine karşı çıkanlar acaba bunu neden yapmıştı? Sayın Cumhurbaşkanı, Suriye’ye gidip ABD ve İsrail’e karşı bir pakt kurmadı. Ya da ‘gelin bunlara karşı savaşalım’ demedi. Tam tersine Sayın Cumhurbaşkanı, Suriye’nin genç lideri ile samimi bir ortamda dostluğu ve bölgesel barış ile güvenliği konuşmuştu. 376 Beşşar Esad ise Sayın Cumhurbaşkanı’na ve Türkiye’ye her konuda güvendiğini ve bölgesel barış için Türkiye’nin rolünü desteklediğini söylemişti. İsrail ise her vesilede Türkiye’nin böylesi çabasına ve rolüne karşı olduğunu ilan etti. Durum böyle iken şimdi ben ‘Sayın Cumhurbaşkanı İsrail’e gitmeli’ diyorum. Niye? Gitmeli ki, İsrail’in Filistin halkına yönelik günlük insanlık dışı uygulamalarını görebilsin! Sayın Cumhurbaşkanı 39 yıldır işgal altında yaşayan Filistinlilerin neler çektiklerine şahit olup anlayabilsin. Hatta izin verseler de İsrail’in sahip olduğu ve tüm İslam ülkelerini vurabilecek kapasitedeki 500 kadar nükleer, kimyasal ve biyolojik bombalarla yüklü füzelerinin hangi ülkeye karşı konuşlandığını keşke görebilseydi... Sayın Cumhurbaşkanı İsraillilere ‘39 yıldır işgal altında tuttuğu Filistin, Suriye ve Lübnan topraklarından neden çekilmiyorsunuz’ diye sorabilseydi. Hukuka ve insani değerlere bağlılığı bilinen Sayın Cumhurbaşkanı Sezer gidip İsrail cezaevlerinde her türlü işkenceye maruz kalan 12 bin Filistinliyi de ziyaret edebilseydi… Evet, evet, Filistin ve bölge barışını istemeyen İsrail’dir. Ulusal ve uluslararası hukuka bağlılığı ve saygısı olan Sayın Cumhurbaşkanı bunu herkesten çok daha iyi bilmektedir. (Ve bilmesi gerekir.) İsrail, şimdiye kadar en az 75 BM kararını uygulamamıştır. Mart 2004’te Hamas lideri Şeyh Ahmet Yasin’in öldürülmesinden sonra Başbakan Erdoğan’ın söylediği (sonra tövbe edip özür dilediği) gibi ‘İsrail terörist bir ülkedir.’ Yine 2001’de Cenin’de gerçekleştirdiği katliamlarla İsrail, dönemin başbakanı Ecevit’in dediği gibi ‘Filistin halkına yönelik soykırım uygulamaktadır.’ İsrail’in bu tavır ve davranışları birçok uluslararası ve bölgesel toplantılarda tescil edilmiş ve kınanmıştır. Ancak süper güç ABD’nin ve Washington’daki Neo-Con’ların mutlak desteğine sahip olan İsrail ne Filistinlilerle ne de Araplarla barış istemiyor ve istemez. Barış, İsrail’in varlığı için en büyük tehlikedir. 1948’de ABD tarafından Filistin toprağı üzerinde kurdurulan İsrail’e dünyanın dört bir yanından Yahudiler taşındı ve taşınıyor. Ve Yahudiler ‘Büyük İsrail Devleti’ hayali ile kandırılarak ya da inanarak geliyor. Büyük İsrail devleti ise şu andaki Filistin toprakları ile Suriye’nin Golan bölgesini de kapsamaktadır. Yani İsrail bu topraklardan çekilmeyecektir. Çekilirse de bu kez Büyük İsrail ideolojisi çöker ve diğer ülkelerdeki Yahudiler gelmez olur. Gelenler de ‘boş bir hayal uğruna yaşadıkları ülkelerden geldiklerini düşünerek’ geri döner. O zaman da ABD ve Avrupa’daki Yahudi lobi örgütlerinin varlık nedeni ve dolayısıyla gücü ortadan kalkar.”216 Ve bu arada; Sn. Cumhurbaşkanı da, başkaları da bilir ki, İsrail “Laik ve demokratik bir cumhuriyet” değildir. Tam aksine; “Dogmatik bir şeriat” devletidir. Daha doğrusu, “Radikal Şeriatçı bir terör çetesidir”. Bütün dünyayı fesada ve savaşa sürükleyen ve Türkiye’yi; sadece Beyaz Türklere ve Beyaz Müminlere (yani Sabataist Yahudi dönmelerine) reva gören bir şeytan şebekesidir. Cumhurbaşkanı Sezer’in, İsrail ziyaretinin ardından yaşanan Lübnan işgali ve Siyonist vahşeti ise, bunların en açık göstergesidir. Ve yine İsrail, Sn. cumhurbaşkanı’nın çok karşı olduğu “Dogmaların, safsataların ve sapık saplantıların” din ve devlet ideolojisi olduğu bir ülkedir. Siyonist Yahudilerin “aklı ve bilimi”, kendilerinden başka herkesi ezmeyi ve sömürmeyi onlara güzel ve gerekli göstermektedir. Yeri gelmişken tekrar soralım: 216 Hüsnü Mahalli / Akşam / 06.06.2006 377 Sahi, Sn. Cumhurbaşkanı, “yüce dinimizi ve manevi değerlerimizi kastediyor” şeklinde yorumlanmaya müsait “Dogmalara kapılmayın, çağ dışı kavram ve kuralları bırakın” benzeri çıkışlarıyla, AKP’nin din istismarına meşruiyet ve söz verdiği halde aslında işine gelmediği için kaytardığı sorumluluklarına mazeret kazandırdığının farkında değil midir? Toplumda, teşkilatında ve tabanında: “Tayyip Erdoğan çok inançlı ve ülkeye hizmet amaçlı bir başbakandır… Ama ne yapsın, cumhurdan bu denli kopuk ve halkın inançlarına böylesine soğuk bir cumhurbaşkanı vardır. Bu yüzden Tayyip dengeleri korumak ve dikkatli davranmak zorundadır” şeklindeki kanaatleri haklı çıkaracak söylem ve eylemlerin, marazlı ve kötü maksatlı çevrelerce AKP’nin lehine kullanılması doğrusu bizleri üzmekte ve endişelendirmektedir. Cumhurbaşkanı Sezer yeni eğitim-öğretim yılı başlarken “Dogmalarla ve boş inançlarla çocukları ve gençleri etkileme amaçları güden okulların ve kursların varlıklarını sürdürmeleri engellenmelidir…” demiştir. Bu sözleriyle, “İslam’da aklın yeri yoktur” diyen Papayla aynı kafa yapısına mı sahiptir? Sorusu gündeme gelmiştir. Sn. Cumhurbaşkanı’nın İslam’la bir sorunu olabilir. Ama hem laikliğin hem de yüce görevinin gereği, bu gibi düşüncelerini kendilerine saklaması ve cumhurun inancını rencide edecek tavırlardan sakınması gerekir. Ve hele, AKP’nin hıyanetlerine mazeret ve malzeme olacak söylemlerin sorumluluğunu düşünmesi beklenir. BOP: ABD’NİN KEHANETİ, AKP’NİN İHANETİ OLUYOR! Amerika, İslam coğrafyasının haritasını değiştirip, yeniden çiziyor: Şimdi, bu sinsi ve Siyonist projenin alt yapısını hazırlıyor. “ABD Silahlı Kuvvetleri'nin resmi yayın organı olan "Armed Forces Journal" dergisinin son sayısında "Kanlı sınırlar" başlığıyla garip bir yazı yayınlandı. Emekli Albay Ralph Peters'in kaleme aldığı yazıda Türkiye'den Pakistan'a kadar "Geniş" ya da "Genişletilmiş" Ortadoğu'nun haritasının yeniden çizilmesi, yeni devletler yaratılması öneriliyor. Hatta bunun zamanının geldiği iddia ediliyor. Öneriyi "Alt tarafı bir emekli albayın görüşü" diyerek geçiştirmek yanıltıcı olur. Çünkü Ralph Peters, sıradan bir emekli asker değil: Başkan Bill Clinton'a askeri strateji danışmanlığı yaptı. "Sürekli Çatışma", "Geleceğin Savaşı?", "Değişen Dünyada Strateji", " Post-modern Savaş ve Barış" gibi, hepsi de çok yankı yapan stratejik araştırmalar yayınladı. Bitmedi; "Bu yüzyılda ABD silahlı kuvvetlerinin rolü dünyayı ekonomimiz için güvenli bir yer ve kültürel dinamizmimiz için açık bir alan yapmak olacak. Bu amaçlara ulaşmak için epey katliam yapacağız" diyen Ralph Peters, "American Enterprise Institute" adlı düşünce kulübünün beyin takımında yer alıyor. Hani şu üyeleri arasında Richard Perle, Lynne Cheney, Newt Gingrich, Michael Novak gibi Başkan Bush yönetiminde son derece etkin "Şahinler"in yer aldığı Neo-Con'ların, yani Amerikan Yeni Sağı'nın kalesi olan "Think tank" kuruluşu. "Yeni Amerikan Yüzyılı" projesi, "Şer Ekseni" kavramı, Irak savaşının ideolojik altyapısı bu kulüpte üretildi. Başkan Bush, "Büyük Ortadoğu Projesi" doktrinini ilk kez orada açıkladı. 26 Şubat 2003'te. "Aranızdan bazı beyinlerle çalışmaktan son derece mutluyum" diye başladığı konuşmasında. Bir Neo-Con projesi İşte böylesine güçlü bağlantıları olan Ralph Peters, Ortadoğu'nun günümüzdeki ve -ona göregelecekteki haritalarının da yer aldığı yazısında bölgedeki istikrarsızlığın kaynağı olarak, "Churchill'in mirası" dediği sınırları gösteriyor. Ortadoğu'nun etnik ve dini temelde yeniden yapılandırılmasına dayalı önerileri şöyle: 378 Irak, Şii, Sünni ve Kürt bölgeleri olarak üç devlete ayrılmalı. Kürtler'e, Türkiye, Suriye ve İran'dan da toprak verilmeli. Suriye'nin kalan bölümü, Sünniler ve Aleviler arasında bölüştürülmeli. Mekke ve Medine, Suudi Arabistan'dan koparılıp "Kutsal İslam Devleti" adıyla -tıpkı Vatikan gibi-ayrı devlet olmalı. İsrail 1967 savaşı öncesi sınırlarına çekilmeli. Ürdün ile Filistin "Büyük Ürdün" adıyla birleşmeli. İran'ın Azeri bölgesi Azerbaycan'a katılmalı. Afganistan, Pakistan ve İran'dan alınacak topraklarla Belucistan devleti kurulmalı... Hatta "mümkünse" İran'ın Sünni Araplar'ın yaşadığı Kuzistan bölgesinin de ayrı bir devlete dönüştürülmesini, Suudi Arabistan'dan bir parça da Yemen'e verilmesini isteyen Ralph Peters'in önerileri yeni değil. Bu görüşlerini ilk kez 2003 Şubat'ında "American Heritage" dergisinde yayınlanan röportajda uzun uzun dile getirdi. "Tarihin en büyük demokrasisi olan ABD'nin Avrupalı emperyalistlerin geçmiş yüzyıllarda Viyana, Berlin ve Versailles kongrelerinde çıkarlarına göre çizdikleri sınırları savunması ne kadar utanç verici" diyerek... Ralph'ın projesini "Deli saçması" diye geçiştirmeyi çok isterdik. Ama İran'da Azeriler'in kıpırdanmaya başlaması, Washington'da çoğu ayrılıkçı-Suriyeli ve İranlı muhaliflerle kapalı kapılar ardından görüşmeler yapılması, konuyu hafife almamızı engelliyor. O toplantıları kim düzenliyor dersiniz? American Enterprise Institute! Gel de "Genişletilmiş Ortadoğu Projesi"nden kuşkulanma...217” Emekli Amerikalı Albay Ralp Peters’in Ortadoğu haritası; stratejik hedeflerine psikolojik hazırlıktır! Amerikalı albay emeklisi Peters, ABD Silahlı Kuvvetleri (bazılarınca ABD Silahlı Kuvvetlerince desteklenen) dergisinde ABD’nin BOP projesini konu alan bir makale yazmıştı. Bu makalede, Irak üç parçaya bölünerek Şii Arap Devleti, Sünni Irak ve Özgür Kürdistan devletleri kurulması öngörülmekteymiş. Bu sözde devletlerden Şii Arap Devleti ile Özgür Kürdistan, enerji kaynaklarını kontrol eden bir haritaya sahip kılınmıştı. Bu makale, bunamış bir emekli albayın renkli rüyalarını ifade eden bir hayal kurgu sanılmamalıdır. ABD Silahlı Kuvvetleri dergisinde yayınlanmış bir makale ise, bu bir rüya ya da şaka değildir. Bunu yazan kişi, ABD ordusunda albay rütbesine kadar yükselmiş bir asker ya da halen görevde olan bir CIA görevlisi ise, bu makale ve haritayı ciddiye almakta yarar vardır. Bu makale ve harita, ABD’nin niyetini ve hayalini yansıtması bakımından çok ilginç bir hazırlıktır. ABD, Avrupa’daki müttefikleri ile birlikte yeni bir imparatorluk kurma hevesi ile dünyayı yeniden şekillendirme planlarını uygulamaya koymuştur. Bu plan, Afganistan ve Irak işgalleri ile başlatılmış olup İran ve Suriye işgalleri ile sürdürülecektir. Ne tesadüftür ki, İran’ın ABD tarafından ve Suriye’nin İsrail tarafından işgali öncesi, Filistin toprakları da yeniden baskı ve işgal atmosferine sokulmuştur. Demokrasinin Sonu isimli eserinde Guehenno, Sovyetler Birliği’nin yıkılması sonrasında, 1789 Devrimi ile kurumsallaşan ulus-devletler çağına son verildiğini belirterek “yasalar reçetelere, hukuk bir yönteme, ulusdevletler ise hukuksal alanlara dönüşmüştür” diye devam etmekte ve önümüzdeki çağa “imparatorluklar çağı” dendiğini, Roma Cumhuriyeti sonrasından nasıl ki Roma imparatorluğu gelmişse, ulus-devlet çağından sonra da yeni bir imparatorluğun geleceğini ileri sürmektedir. Görüldüğü gibi, Irak işgali ile kapımıza dayanan imparatorluğun farkında olan yalnızca bizler değilmişiz. ABD destekli küresel emperyalizm, (Siyonizm) yeni bir uygarlık projesi yaratmak için Küresel İmparatorluk Çağı’nı başlatmıştır. Bu çağda, ulus-devletlerin sınırları da yeniden çizilmeye başlayacaktır. Bu sınır çizme operasyonu kapsamına Türkiye’nin de girmesi, birer Türk vatandaşı olarak hepimizi kaygılandırmalı ve bu kirli stratejiye karşı durmak için verilecek mücadeleye destek olmak için yeterli bir neden olmalıdır. Bu açıdan bakıldığında, Amerikalı emekli albayın bir ahmak değil, sıradan olmayan bir Amerikalı askeri stratejist olduğu anlaşılacaktır.218 217 Erdal Şafak Sabah 08.07.2006 218 Yrd. Doç. Dr. Birol Ertan Milli Gazete 10.07.2006 379 Çorum ilahiyat Fak. Dekanı Prof. Dr. Nadim MACİT Jeopolitik Dergisindeki “BOP ÇERÇEVESİNDE TASARLANAN İSLAM ve TÜRKİYE” yazısında şu önemli tespitlerde bulunmaktadır: İki kutuplu dünya sisteminin çöküşünden sonra küresel hegemonik güç; dünyanın yeniden yapılandırılması sürecinde “öteki kim?” sorusunun cevabını "düşman aranıyor" başlığı altında sunmuştu. Ötekinin adını: bağlantısızlar arkı gibi oldukça teknik ve işlevsel deyimle tanımlanıyor, Tanımlamanın bizzat kendisi tahakküme ve deşifre etmeye yönelik olunca, yeni dönemde tahakküm ve deşifre edilecek ülkeler, doğal olarak bağlantısızlar arkında yer alan ülkeler olacaktır. Böylece merkez-boşluk ayrımına bağlı olarak üretilen bağlantısız kavramı ve buna yüklenen anlam çerçevesinde 21. yüzyılda yeni savaşın adı ve bu savaşın kimler arasında olacağı açıkça ilan ediliyor. Tahakküm etmek İçin seçilen ifade "terörizmle mücadele!” Deşifre etmek için seçilen ifade ise: küresel kuralların dışında kalan ülkeleri yeniden yapılandırmak. Proje açıkça egemen gücün kendi çıkarı ve sömürü arzusunu tahkim etmek için ürettiği ekonomik ve politik kuralların dışında kalan ülkeleri, haydut devletler, merkezle-boşluk arasında sınırda yer alan ülkeler şeklinde tanımlayarak, hedef gösteriyor. Sınırları geniş tutulan politik ve stratejik yörüngenin sürdürülmesi için çeşitli aşamalara ihtiyaç olduğunu dillendiren egemen güç: Genişletilmiş Büyük Ortadoğu Projesi'ni politik pratiğinin birinci aşamasına yerleştiriyor. Bağlantısızlar kavramı çerçevesinde ürettiği ikinci aşamaya İse "küresel kuralların dışına düşen 68 ülkeyi" konumlandırıyor. Böylece ötekinin alanı genişletiliyor. Küresel egemen güç, "alternatif güçleri" çember altına almak ve kontrol etmek, kendi çıkarlarına uygun düşecek tarzda biçimlendirmek için ürettiği yeni stratejinin bir tarafına "küresel ekonomik ve politik kurallar adına" bağlantısız kalıbına yerleştirdiği ülkeleri koyuyor. Öteki tarafına ise Genişletilmiş Büyük Ortadoğu Projesi aracılığıyla İslâm coğrafyasını yeniden biçimlendirmek ve işgal etmek için diğer 22 ülkeyi yerleştiriyor. Bu çerçevede BOP; yeniden icat edilen ötekinin hem belli bir kesimini hem de mekânını ve kimliğini simgeleyen proje olarak karşımıza çıkıyor. Kesintisiz sermaye birikimini elinde tutan ve kurallar koyan merkezi güç, politik pratiklerini İslâm coğrafyası üzerinde kolayca sürdürmek için genelde İslâm'ın, özel de ise merkez-boşluk arasına yerleştirdiği Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluş felsefesinin içini boşaltması gerekiyor. İslâm'ın İçeriğini boşaltmak istiyor, çünkü onlar biliyor ki, "tarihte başka bir dini kültürün, hangi yolla olursa olsun herhangi bir Müslüman kültürün ayağını kaydırıp onun yerine geçtiği pek görülmüş bir şey değildir".219 Zira İslâm; inanç ve değer boyutuyla sömürgeci güçlere karşı direnişi sağlayacak emsalsiz hükümler içermektedir. Bunu çok iyi bilen egemen güç BOB çerçevesinde ilan ettiği savaşı sürdürmek ve zihniyet değişimini gerçekleştirmek için Ilımlı İslâm ve Dinler Arası Diyalog gibi ara vektörleri devreye sokmaktadır. Buna paralel olarak özelde bu coğrafyanın kilit ülkesi olan Türkiye Cumhuriyeti Devletinin içini boşaltması gerekiyor, çünkü cumhuriyetin kuruluş felsefesi bütün ruhunu emperyalist karşıtı mücadeleden alır. BOP çerçevesinde çizilen haritada yer alan Ermenistan, Gürcistan ve İsrail dışarıda tutulur ise, hedef seçilen coğrafya da yaklaşık 640 milyon Müslüman'ın yaşadığı düşünülür ve Türkiye'nin konumu bunun içine yerleştirilirse, hedefin kim olduğu rahatlıkla görülür. Ötekini tanımlayan keskin ayrımın güvenlik kavramının üzerinden yapıldığı hatırlanırsa, barış, özgürlük ve demokrasi adına ilan edilen savaşın haritasında yer alan ülkelerin tehdit sıralamasını belirgin ve silik çizgiler üzerinden önem sırasına göre çıkarmak mümkündür. Ne var ki eziyet çekmeyelim diye CIA’ ya bağlı Milli İstihbarat Konseyi Global 2015 adı altında bir rapor yayınlayarak bize yardımcı oluyor! Çünkü bu raporda ülkemizle ilgili ilginç değerlendirmeler yer alıyor. Konumuzla ilgili olarak "Türkiye’de etnik ve dini sorunların artacağı" ifade ediliyor. ABD ve AB parası ile yabancı ve yerli vakıfların, diğer sivil toplum örgütlerin dini ve etnik konuları kurcalamak için gösterdikleri olağanüstü çaba dikkate alınırsa, ülkemize biçilen konumun ne olduğu görülür.220 Ülkemize yönelik olarak oluşturulan politik-stratejinin etnik boyutunu 219 (Fuller 2004:39) 220 (Manisalı 2003:215) 380 bir tarafa bırakırsak bu süreçte tasarlanan din projesinin özgürlük adı altında küresel politik temalara bürünmüş İslâm anlayışı olduğu ortaya çıkar. Bu sürecin her safhasında dinler arası diyalog, İbrahimi dinler, dinler bahçesi ve kalvinist Müslümanlar gibi faaliyetlerin çok teknik bir dille: siyasi iktidar, bazı dini cemaatler ve DİB tarafından ince ince işlendiğini görüyoruz. Ülkemizde yıllarca sermayenin amaçlarına uygun olarak yorumlanan İslâm'ın, bizzat dini değerleri paylaştığını söyleyen ve kendilerini böyle tanımlayan insanlar ve cumhuriyetimizin önemli kuruluşu DİB yetkilileri tarafından küresel sermayenin amaçlarına uygun olarak yorumlanması üzerinde düşünülmesi gereken önemli bir konudur. Stratejik nöbet değişiminin yeni tanımlarından birisi olan BOP çerçevesinde tasarlanan İslam özel tanım ve açıklamalara tabii tutulur. Çünkü böyle bir politik proje içerisinde yer alan İslâm; küresel gücün çekici yüzünü ifade eder. Değer içerikli kavramlarla küresel politik ekonominin, yani politik sermayenin amaçlarına uygun dini zihniyet inşa etmek ancak böyle bir proje ile mümkün olur. Çünkü bu coğrafyada kapitalist liberal temalara uygun algı kalıbına uygun olarak üretilen İslâm, hem fiili saldırıdan daha etkin iş görür, hem de toplumu dönüştürür ve böler. "Yeni dönemde küresel politik gücün en büyük arzusu İslâm'ın liberal değerlere uyum içinde siyasallaşması ve kurumsallaşmasıdır"221 sözü bu gerçeği teyit etmektedir. Şöyle ki liberal sistemi belirleyen ve kuran fikri ve politik ölçütler açısından yorumlanmış İslâm; batılılaşmış İslâm’dır. Yani küreselleşmiş İslâm'dır. Uluslar arası sermayeye ve sermayeyi politik hedefler için kullanan hegemonyaya entegre olmuş, ülkedeki yer altı ve yer üstü stratejik kaynakları küresel istikrar için merkeze aktarmayı meşru gören İslâm: BOP’nin arzuladığı ve sunduğu İslâm anlayışıdır. Kabul etmemiz gerekir ki dünya ölçeğinde faaliyet gösteren, ülke içinde ve dışında sermayenin ve bürokratların amaçlarına uygun bir İslâm anlayışını telkin eden dini etiketli bazı cemaatler, anılan projenin ekonomik ve bürokratik zeminini oluşturmuşlardır. Batılılaşmış İslâm; batı sömürgeciliğini değer içerikli ifadelerle meşrulaştıran kutsal aygıttır. Küresel güç açısından önemli olan ise anılan coğrafyanın ekonomik değerlerini elde etmek ve kullanmaktır. Çünkü "dünya petrol rezervlerinin %68'i, doğal gaz rezervlerinin % 41’bu coğrafyada bulunmakta; dünya petrol üretiminin %32'si ve doğal gaz üretiminin %15’i de yine projenin kapsadığı coğrafyada yapılmaktadır."222 Bu gerçeği Cheney şöyle ifade ediyor: "Gelecekte nükleer füzyon ve elektrikle işleyen arabaların petrolü tahtından indirmesi bekleniyor. Ancak Ortadoğu 2050 yılına kadar stratejik etkisini sürdürecektir."223 Stratejik değeri olan enerji kaynaklarını ve bu coğrafyanın dünya hâkimiyetini ele geçirme noktasında işlevsel stratejik değerini buna eklersek ABD'nin bu coğrafyayı dönüştürme ve işgal etme faaliyetini kendi amacı doğrultusunda sürdürmek istemesi doğaldır. Doğal olmayan husus: İslâm'ı özel dile çeviren bazı dini grupların bu değirmene su taşımasıdır. Böyle bir tutum sergilemek İslâm'ın bütün inanç ve değerlerine aykırı olduğu halde egemen gücün çıkarlarına uygun bir İslâm anlayışı telkin etmesinin nedeni nedir? Bu sorunun farklı cevapları vardır. Fakat bunların içerisinde en ilginci her türlü değere tasallut eden işgalcileri bansın simgesi saydıkları ve etrafında bulaşmaya davet ettikleri İsa Mesih'in havarileri olarak görmeleridir. Kapitalist kültürel mantıkla İslâm arasında bağ kurmaya çalışan ironiciler ve takiyyeciler sürekli olarak küresel ekonomik ve politik kurallardan söz ederler. Uluslar arası kültürü, yani ye, iç, eğlen kültürünü kutsayan bu çevreler; milli değerlerden vazgeçmeyi özgürlüğün zorunlu şartı gördüklerinden, ortak tasavvur biçimlerini özgürlük adına etnik ve dini cemaatlerin özel diline çevirip, bunu demokratik toplum olmanın şartı olarak sunuyorlar. Böyle bir anlayış, etnik ve dini cemaatlerle, medeniyetler arası çatışma ve diyalog arasında gidip gelen yeni tanım ve politik sınırların yerleştiği küresel politik strateji ile birebir örtüşür. Ancak belirtmemiz gerekir ki her ne kadar bu proje küresel iktidarın diline uygun olarak paketlenmiş olsa da kapitalist-liberal sistem ile İslâm arasında kurulan bağ felsefi temellerden yoksun bir görüştür. Kaldı ki bu görüş, Tanrı Öldü sloganı ile sınırlarına ulaşan ve kendi ölümünü ilan eden Batı'nın duygusuz ve değersiz 221 (Robertson 1989:14) 222 (Öztürk: 2005:13) 223 (Evcioğlu 2005:117) 381 simgelerine eklenen politik görüştür. Üstelik bu görüşün geleceği yoktur.224 Böyle bir düşünce din açısından da sorunludur, çünkü batının simgesel değiş tokuş sürecinde oluşturulan din, dini değerler açısından ölüdür. Kaldı ki batılı ülkelerde din artık ekonomik verimlilik ve politik çıkar için kullanılan bir araçtır. Ülkemizde sermayenin ve bürokrasinin amaçlarına uygun olarak yorumlanan İslâm anlayışının da geleceği yoktur, ölüdür; çünkü İslâm'ın bütün bilgi kaynakları hayatın estetiğini bozan ve içeriksizleştiren tutumlara karşı tavır almayı imanın tadına ulaşmak olarak tanımlar. Liberal İslâm, özel ve stratejik bir seçimdir; özel bir seçimdir, çünkü gücü meşrulaştıran kapitalist kültürel mantığın hiyerarşik diline eklemlenen demokrasi tezinin boş ve anlamsız olduğunu saklar. Stratejik bir seçimdir, çünkü batılı küresel güçlerin İslâm coğrafyasına yönelik stratejilerini ancak liberal temalara bürünmüş bir İslâm anlayışı ile meşrulaştırmak mümkündür. Kaldı ki liberal sistemin omurgasını teşkil eden kapitalizm ile İslâm arasında derin bir çatlak vardır. Birbiriyle çelişen temaların üst üste ve yan yana konulmasından ibarettir. Çünkü maddi güçten, güçlüden ve güçlü bireyden yana tavır koyan ve güçlülerin varlığını sürdürmesi için bunu gerekli gören liberalizm; evrimci mantığın yalın ve inceltilmiş formudur. Çağımızın tipik özelliği olan yoksulların çevrelenmesi ve elenmesi ise kapitalist kültürel mantığın bir sonucudur. Hâlbuki İslâm öğretisi bütünüyle servetin tekelleşmesine ve sömürüye karşıdır. Kapitalist kültürel mantığa eklemlenmiş demokrasi anlayışı da batının yaralı bilincini yansıtır. Buna karşı demokratik sistem; milletin iradesini, katılımını, hukukun üstünlüğünü ve sosyal adaleti talep eder ve korur. Bunun dışına düşen demokrasi etiketli politik sistem sermayeyi elinde tutan kişilerin ve şirketlerin kontrolü altında olmayı zorunlu kılar. Kaldı ki küresel politik strateji etrafında örülen dil içinde demokrasi; küresel sömürgeciliğin ekonomik ve politik standartlarını benimsemek anlamında kullanılır. Liberal İslâm; güç perspektifli politik kültürü ve stratejik örüntüleri anlamaktan daha çok gücün politik pratiklerine ve çıkarlarına uygun dile eşlik eder. Dolayısıyla böyle bir etiketle nitelenen İslâm, yeni bir anlayışın dile getirilmesini değil, eşsizliğini ve yüceliğini ilan eden kültüre adapte olmayı ifade eder. İslâm'ın varlığını sürdürmeyi, eşsizliğini ilan eden politik güce ve kültüre bağlanma şartıyla mümkün gören bu anlayış hırsızlık yapana karşı hırsızlık yapmayı çözüm gören çarpık mantığın uzantısıdır. Kendi tarihinden ve toplumundan gelen sesin dışında güce eklemlenerek, var olma çabasını doğrulayan tarihi ve siyasi bir kanıt yoktur, ABD'nin ulusal güvenlik stratejisini tanımlayan uluslar arası barış ve terörist faaliyetleri engelleme ve özgürlük gibi değer içerikli ifadeler, örülen politik stratejinin rahatça sürdürülmesine yönelik politik oyundur. Bunun en somut kanıtı: "özgürleştirmeyi terörle mücadelenin bir aracı olarak gösteren ABD, kendi ülkesinde terörle mücadele ederken özgürlükleri alabildiğine kısıtlamakta, anılan proje kapsamındaki ülkeleri yok saymakta, milli iradeleri görmezden gelmekte ve bölge ülkelerine politik ve ekonomik kurallar dayatmaktadır." (Öztürk 2005:14) Batılı güçlerin ekonomik ve teknolojik üstünlüğüne eşlik eden tarihi süreci İslâm'ın ne ölçüde sahih bir din olup olmadığına bağlayan kapitalist-liberal söylem; çarpık bir kıyasla İslâm'ı sömürgeleştirilmiş, ekonomik ve teknolojik gücün altında ezilmiş, politik sistemlerin diktatörlüğü ve beceriksizliği yüzünden aşağılanmış milletlere özgü din tanımına yerleştirir. Bunların dilinde doğu, yani İslâm coğrafyası mahkemede olduğu gibi hakkında hüküm verilen, müfredat programında olduğu gibi etüt edilen ve anlatılan, hapishanede olduğu gibi disipline edilen ve bir zooloji el kitabında olduğu gibi resmedilen bir şeydir. (Said 1991:71) Böyle bir tanımın kurduğu efendi köle ayrımı zihinlerde, uluslar arası politik dilde, hukuk ve ortak çıkarda çözülmediği sürece küresel değerlerden söz etmek mümkün değildir. Kaldı ki batılı küresel güç stratejileri üzerinde söz söyleyenlerin ürettikleri modeller ve kullandıkları dil, anılan ayrımı daha da derinleştirici özelliğe sahiptir. Kendi değer ve iddialarımızdan vazgeçmeyi telkin eden küresel egemen gücün sözcüleri geleceği şöyle tasarlarlar: "Şimdilik liberalizme karşı meydan okuyan ideolojilerin ölü olduğunu 224 (Baudrillard 2002:302-3003) 382 beyan edecek olursak, liberalizmle rekabet edecek başka ideolojilerin varlığından söz etmek mümkün olabilir mi? Burada ortaya iki olasılık çıkıyor: din ve milliyetçilik. Ne var ki tarihin sonunda tüm toplumların liberal toplumlar olması gerekmiyor. Sadece onların farklı ve daha yüksek insan toplumu biçimlerini temsil etme şeklindeki ideolojik iddialarına son vermeleri yeterlidir." (Fukuyama 2002: 40- 41) Görüldüğü üzere bize telkin edilen şey kendi varlığımızı sürdürmek için dayandığımız fikri ve milli dayanaklarımızı terk ederek küresel egemen güce eklemlenmektir. Kapitalist-liberal politik-ekonomik mantığa göre İslâm; politik baskının, vahşetin ve geriliğin çizgilerinden oluşur. Bunun en somut kanıtı: son zamanlarda yayımlanan karikatürlerdir. Hiçbir fikri duyarlılığa ve politik saygıya uymayan bu karikatürler: batı bilinçaltının tezahürleridir. Oysa gerek birlikte yaşama kültürü ve kadına verilen rol, gerekse insanlar arası ilişkileri düzenlemek için üretilen hukuki metinler ve İslâm'ın insanlık tarihinde oynadığı rol açısından yapılacak bir kıyas, böylesi iddiaların boş olduğunu gösterir. Kaldı ki din, dünya kurma etkinliğinin unsurlarından sadece birisidir. Dünya kurma etkinliğini salt dinle açıklama felsefi anlamda sorunludur, çünkü böyle bir karşılaştırma hem Hıristiyan mezheplerinin coğrafi dağılımı açısından hem de Hıristiyan kültür üzerine kurulmuş liberal kapitalist sistemin yapısı ve ürettiği çatışma mantığı açısından savunulamaz. Bu gün insanlığı tehdit eden bütün sorunlar başıyla ve sonuyla liberal kapitalist kültürel sistemin ürettiği sorunlardır. Dünyanın birçok yerinde elindeki araçları ekonomik çıkar uğruna kullanan ve çoluk çocuk demeden kıyım yapan gücün derdini özgürleştirme projesi çerçevesinde açıklamak ve İslâm'ı özel dile çevirerek böylesi politik pratikleri meşrulaştırmak zihinleri aşağılamaktan başka bir şey değildir. Böyle bir tutum ne Kur'an açısından ne de İslâm'ın tarihi tecrübesi açısından savunulabilir. Liberal İslâm; geçmişin yanlışlığını ileri sürerek günümüz dünyasında bütünleşmiş bir sistemden medet umma girişiminin biçimsiz bir görüntüsüdür. Batılı güçlerin ürettiği küresel kültürü benimseyerek evrensel modele dâhil olma eğilimini Hz. İsa'nın şahsi manevisine bağlanma ile açıklama çabası toplumsal ve ekonomik farklılaşmayı aşmanın yolu olarak gösterilmektedir. Bu Öncül hiçbir şekilde savunulamaz, çünkü liberal düşünce üzerine oturan küreselleşme dini terimlerle açıklanamaz. Hiçbir ilahi din; insanı insana yabancılaştıran küresel emperyalizmi onaylamaz. Böyle bir anlayış ilahi geleneğin tamamlayıcısı olan İslâm'ın temel maksatlarına aykırıdır. Nitekim liberal veya ılımlı İslâm anlayışını benimseyenler; Irak işgalini, İslâm coğrafyasının demokratikleşmesinin bir parçası görmüş ve bu topraklarda yapılan katliam karşısında sessiz kalmışlardır. Belli bir dil sistemine ait olan Kur'an her ne kadar farklı yorumlara açık olsa da, böyle bir durumu meşrulaştırıcı biçimde yorumlanamaz. Eğer böyle bir yorum Kur'ân'a dayalı olarak dile getiriliyorsa bilinmelidir ki bu doğrudan bir çarpıtmadır. Politik dinciliğin İkinci tip formudur. Organik içeriğini belirleyen ana unsur: politik ilgilere giydirilmiş çarpık din anlayışıdır. Liberal temalara giydirilmiş İslâm anlayışı, dünyanın maddi nedenler ve etkilerle yönetildiği biçiminde oldukça kaba bir anlayışı dikte eder. Kendisini teknoloji ürünleriyle sunan ve bir anlamda son model ve sınır imajına yerleştiren liberal kalıp; kendi iç dinamikleriyle dinin devrini tamamladığını üstü kapalı olarak ilan eder. Tanrı inancını materyalist felsefenin bir yüzü olarak görme tutumu; İslâm'ın inanç esasları ve değerleri ile yaşanan maddeci güdüler arasında biçimsizleştirilmiş bir insan tipi ve mantık üretmektedir. İnanç ve değerlerin yıkılması insan kişiliğini ne üretirsen müşterisi bulunur, ne söylersen gider seklindeki liberal çizgiye taşır. Ne üretirsen müşterisi bulunur kalıbı ile ne söylersen gider kalıbı tüketim kültürünün buluşturduğu liberal-kapitalist çizgidir. Küreselcilere göre İslâm ancak bu çizgi üzerinde seyrettiği zaman bir anlam İfade eder. Oldukça teknik ve ince bir dille ifade edilen şu söz İslâm'ı liberal kapitalist çizgiyle buluşturmanın ne anlama geldiğini ortaya kor. "Günümüz Müslümanlarının İslâm'ı kültürel bir tecrit içinde değildir; küreselleşmeye maruz kalan ve eşlik eden küresel bir olgudur."225 Küresel olgu tanımı kendi varlığı ile küresel sürece katılan değil, ekonomik ve politik tahakküm yoluyla küresel sürece eklenen anlamında kullanılmaktadır. Bu 225 (Roy 2003:18) 383 çıkarıma bağlı olarak İslâm için tehlikeli olan şey: İslâm'ın küresel sömürgeci eğilimleri onayladığı ve meşru gördüğü tezidir. AB ve BOP çerçevesinde gerçekleştirilmek istenen anlayış budur. Batı karşısında kendini vurgulamak için batı kültürüne ve politik diline paralel bir söylem tutturmak İslâm'ı kendi dışındaki bir kültürün kavramları ile yorumlamak anlamına gelir. Hâlbuki her fikir ve inanç sisteminin anlam haritasını belirleyen kavramlar vardır ve bu kavramlar anlamlarını o sistemin içinden alırlar. Nitekim ekonomik gücü elinde tutan efendiler liberal-kapitalist kültürel mantığın seçkin ve kutsal öncüleridir. Serveti tekelleştiren ve bunu sömürü aracı olarak kullanan bir kapitalist Kur'ân dilinde Allah'a ve elçisine savaş ilan etmiş kişi konumundadır.226 Kadının imam olma meselesini, kadın erkek eşitliği ile açıklayan liberal İslamcılar, papaz olmanın şartını erkek olmaya bağlayan bir din anlayışının kavramlarına atıf yaptıklarının farkında değiller. Hissiyatın ve arzunun düşünce olarak algılandığı liberal zeminde böylesi farklı şeyleri birbirine karıştırmak çelişki sayılmaz! Hatta birbirinden farklı ve çelişen fikirleri zihnen farklı alanlara bölerek tecditten bahsetmek bile derin fikir adamı ve ilahiyatçı olmanın göstergesi sayılabilir. Tarihi ufkun etkinlik alanını gücün tanımladığı biçimde okuyan insan, insan hayatının barınaklarını koruyan ve yıkan sebepleri birbirinden ayıramaz. Oysa düşünür olmanın ve dini tecditten bahsetmenin en öncelikli ve gerekli şartı İnsan hayatının barınaklarını koruyan ve yıkan sebepleri anlamaktır. Bunların arasını tefrik etmektir. Böyle değil de küresel-liberal kapitalist güç stratejilerinin kendi amaçlan doğrultusunda ürettikleri kavramlar, tanımlamalar ve çıkarımlar eşliğinde İslâm'ı okumak, gücün ürettiği bilinci onun adına dillendirmekten başka bir anlama gelmez. Liberal dünyanın ürettiği yoksulluk ve sefalet, sömürü ve işgal, bütün manevi ve ahlaki boyutu yok edilmiş politika, çıkar çarkını her şeyin merkezine koyan çok uluslu şirketler bu anlayışı benimseyenlerin hiç ilgilenmediği konular İçerisinde yer almaktadır. Ancak sürekli olarak kapitalist kültürel mantığın ürettiği sözde değerleri dîn gibi kutsayan, liberal değerler eşliğinde politika yaptıklarını ve dine de saygılı olduklarını söyleyen dini, etnik cemaatler, boşlukta yer aldığı söylenen ülkelere karşı küresel gücün cürümlerini sözü oraya buraya atmadan kınayamıyorlar. İnsan ister istemez soruyor; acaba, böyle bir tutum hangi dindarlığın ve insani duyarlığın bir sonucudur? Küresel stratejinin amaçlarını yataylaştırarak her defasında sıradan bir gerekçe ile topluma sunan bu anlayış kendi varlığını sürdürmek için sözcülük yapıyor. Küresel gücün politik oyununa katılarak İslâm'dan ve İslâmi duyarlılıktan bahsetmek ancak özel proje içinde yer almakla mümkündür. Küresel sermayenin ve politik aktörlerin amaçlarına uygun düşen İslâm yorumu ülkemizde ılımlı İslâm olarak nitelendirildi. Oysa Ilımlı İslam, post-modern imparatorluğun Türkiye üzerinden İslâm coğrafyasında gerçekleştirmek istediği hedeflerin politik adıdır. Post-modern imparatorluğun stratejik hedeflerini gerçekleştirmek için ürettiği ara değişkendir. Çünkü insanlık tarihinde çok az rastlanan işkenceler, tecavüzler, katliamlar ve ülkemizde yeniden üretilmek istenen terörist faaliyetler yeni-dünya sistemi projesinin sahibi ve öncüsü olan ABD ve onun güç şemsiyesi altında yer alanlar tarafından yapıldığı halde dünya sistemi karşıtı olarak gösterilmeye çalışılan İslâm ve onunla doğrudan bağlantı kurulan terör, politik / stratejik planlama olarak bizzat bu çevrelerin telaffuz ettikleri ölçütlerle çatışmaktadır. Demokrasi sadece özgürlükleri garanti altına almak ve bu ülkenin tarihi geleneği içerisinde özel bir yeri ve amacı olan kurumları sınırlandırmak değildir. Aynı zamanda ve en azından özgürlükler kadar önemli olan husus demokratik sorumluluktur. Kaldı ki etnik ve dini ayrımcılığa gerekçe yapılan hareket ve bu hareketlerin içinde yer alan insanlar, demokratik sistemin bütün imkânlarından fazlasıyla yararlanmakta ve bizzat devleti yönetme imkânını elde etmektedirler. Bu tespit ile özgürlükler adına dayatılan talepler arasında derin bir çelişki var. Bu durum, siyasi ahlakın ve demokratik sorumluluğun hiçbir esası ile bağdaşmaz. ABD'nin bu proje ile sunduğu "özgürleştirme modeli" emperyalizm karşısında direnme gücü veren dini ve milli değerlerden vazgeçmeyi sağlamak için üretilmiş politik projedir. Bu yönüyle 226 (Ankebut, 29/39) 384 diyebiliriz ki Peygambersiz İslâm anlayışı üretme, ulusal bilinci ve kültürü küresel kültür potasında eritme faaliyeti: Kelimenin tam anlamıyla kültürel intihardır. Öyledir, çünkü kapitalist kültürel mantığın ürettiği bütün dengesizliklere karşı olan İslâm'ı, bu mantığa uydurmak İslâm'ın içinden değil, kapitalist kültürün içinden konuşmaktır. Bu gün ülkemizde din adına özgürlük edebiyatı yapanların etnik ayrışmaları din adına körükledikleri ve bunlara açık ve dolaylı destek oldukları ortadadır. Bunların zihninde Özgürlük; giderek daha fazla oranda haklar ve ayrıcalıklar elde edip kişilerin kendilerini İfade etme ve ihtiyaçlarını giderme hakkı olarak algılanmaktadır. Özgürlüğü; ayrımcılığı destekleyen kalıba yerleştiren ve buna dinsellik rengi katan bir kişinin İslâm adına hareket ettiğini hiç kimse ileri süremez. Çünkü İslâm, ayrışmayı değil birleşmeyi emreder. İçeride ayrışmayı özgürlüğün gereği sayan bir anlayışın dışarıdaki etkin gücün etrafında birleşmeyi talep etmesi BOP çerçevesinde özgürleştirme projesinin ne anlama geldiğini yeterince anlatır. Ilımlı İslâm yörüngesi içinde pişirilen anlayışa göre Türkiye'de etkin olmak için etkin kurumları sınırlandırmak ve uluslar arası güçlerle birlikte hareket etmek gerekir, Bu mantığa göre uzun süredir Türkiye'nin önünde duran AB'yi önemli bir vesile gördüler ve bu vesileye yapıştılar. Türkiye'nin aleyhine olduğu açık ve net olan birçok kararı paylaştılar, hatta bu konuda siyasi iktidarları etkilemeye çalıştılar. Bunu yaparken hiçbir kaygı duymadıklarını ve bütün bunları ülkenin geleceği için yaptıklarını ilan ettiler. AB ye girmek adına cumhuriyetin kuruluş felsefesinde ve temel niteliklerinde değişmenin yapılmasını söyleyen küreselcilerin sözlerini aynı kalıpla ve aynı vurgu İle dillendiren liberal İslamcılar, özgürlüğün kazanıldığına değil, bahsedildiğine inanmaktadırlar. Oysa özgürlük alınıp-satılan meta değildir. Alınan-satılan özgürlük esaretin kalıbıdır. Ne var ki kendilerini zillete alıştıran insanlar esareti özgürlük sanabilirler. Cuma gününü pazara alma, kadını imam yapma gibi fikirleri üreten ABD'nin peşine takılan ve bunu liberal toplum olmanın gereği sayan bu çevreler; Papa seçiminde uygulanan şartları hiç hatırlamıyorlar, niçin kadından Papa seçilmediğini hiç tartışmıyorlar. Vatikan'ın sadece Hıristiyan dünyasında değil, küresel ölçekte özel bir strateji izlediğini gündeme getirmiyorlar. Eğer mesele akla, delile aykırı düşen kutsallık formlarının elenmesi ise ilk önce tartışılması gereken din Yahudilik ve Hıristiyanlıktır. İslâm, diğer dinler arasında nazari olan ile ameli olan arasında en sağlam bağları kuran diridir. Varlık, bilgi ve değer açısından ortak bir bakış açısı sunan İslâm; zihniyet inşa etmekle kalmaz, hayatı anlamlı kılmak için dış dünyayı dönüştüren anlamlı ve amaçlı eylemleri emreder. İslam, yalnızca kendi varlığını korumak için dış tehditlere ve saldırılara karşı tavır koymayı meşru sayar. İşgale ve saldırgan müdahalelere karşı sivil hakları gözetmek koşuluyla mücadele vermeyi ve Ölmeyi yeniden dirilmek olarak tanımlar.227 Yine fiili saldırılara karşı direnmeyi ve savaşmayı fitnenin ortadan kalkmasının koşulu sayar. Şayet saldırıdan vazgeçerlerse ve barışı kabul ederlerse artık zalimlerden başkasına düşmanlık göstermeyi aşırılık olarak görür.228 Değerlere saygısızlığı ve vatanın bütünlüğüne saldırıya karşı Kur'ân'ın ortaya koyduğu prensip bütün sömürgeci güçlerin kırmak istediği husustur. Kur'ân saldırı olmadığı zaman veya barış ortamında alınan karalara bağlılığı insan olmanın ve insanca yaşamanın gereği saydığı halde bu coğrafyayı etüt etmek ve yeniden biçimlendirmek İsteyen sömürgeci güçler ısrarla Hz. Peygamberi ve onun şahsında Müslümanları terörist imgeleriyle sunarlar. Oysa Kur'ân insanlar arasını bozmayı, ayrımcılık yapmayı, vefasızlığı ve güvensizliği ahlaki zayıflığın işaretleri olarak sunar. Farklı inançlara karşı saygılı olmayı ve onların özgürce inançlarını yaşamayı garanti eder. Burada sıraladığım bazı özellikleriyle diyebiliriz ki İslâm; birlikte yaşamanın ve barışın şartlarını kuran ve bunları korumayı ibadet derecesine çıkaran bir dindir. Bunu görmezlikten gelmek veya Vatikan'ın Ördüğü stratejinin içinden konuşmak kelimenin en hafif anlamıyla kendi değerlerini ve insanını satışa çıkarmaktır. Zaten Büyük Ortadoğu Projesi içinde yer alıyoruz sözünün anlamı: Egemen güç tarafından bu coğrafyanın yeniden düzenlenmesini, yani Irak'ın işgalini, dolayısıyla Kürdistan'ın kurulmasını 2010'a kadar İran’a saldırının yapılmasını 227 (Bakara 2/243) 228 (Bakara 2/193) 385 onaylıyoruz demektir. İşte BOP çerçevesinde tasarlanan İslâm; bu süreci özgürleştirme projesi altında meşrulaştıracak İslâm anlayışıdır. Bunun adı da Ilımlı İslâm'dır. İslâm, Türk milletinin bağımsızlık idealinin en dinamik unsurlarından birisidir. Kendi tarihinden, milletinden utanan bir anlayış; dindarlık zırhına bürünemez. Türk milletinin geleneğinde İslâm, bağımsızlığın teminatıdır. Bu, İslâm'ın temel vurgularından birisidir. Bağımsızlık bazı ibadetleri yerine getirmenin şartıdır. Kaldı ki bağımsızlık Türk milletinin karakteridir. Türk milletinin tarihi, bağımsızlık idealinin destanları ile doludur. İslâm bu anlayışa manevi bir boyut katmış ve kutsal bir dava mertebesine çıkarmıştır. Çünkü İslâm, belli değerler çerçevesinde yalnız Allah'a tapınmayı ve ondan yardım istemeyi emreder. Bu nedenle İslâm hem insanın ufkunu yönelttiği değerler açısından hem de yaşadığı coğrafi bölgeler açısından stratejik değere sahiptir. Eğer İslâm kendi özgünlüğü içerisinde yorumlanır tarihin ufkuna taşınırsa oldukça olumlu hareketlere sebep olur. Bu yapılamadığı zaman, gerek misyonerlerin gerekse şahsi İlişkiler yumağının ürettiği İslâm telakkileri oldukça olumsuz hareketlere neden olabilir. Bunun içindir ki dil ve akıl ilişkisini öne çıkaran, yani dinin asıl kaynağı olan Kur'ân ile insan etkinliğini ve yeteneğini inkâr etmeyen İslâm anlayışı önemsenmeli ve geliştirilmelidir. Dinler arası diyalogdan amaç, Dünyanın barış ortamına getirilmesi, huzurun sağlanması, dinlerin birbirlerini iyi tanıması, mesajların doğru anlaşılması ve yorumlanması değildir. Bu gibi hususlar diyalogun sadece üstündeki örtüdür. "Benim dinim bana, senin dinin sana" anlayışına uyulmadığı sürece; farklı din mensupları arasında temasların bir anlamı kalmayacaktır. Günümüzde dinler arası diyalogdan değil; monologdan bahsedilebilir. Çünkü; bizdeki hoşgörü anlayışı karşı tarafta cinsellik ve para dahil her vasıtayı kullanarak Hıristiyanlaştırma sekline dönüşmektedir. Bu bakımdan diyalog misyonerlik faaliyetlerinin merdiveni olmaktadır. Ancak bu husus ülkemizde tam anlaşılmış değildir. Tek dünya devleti peşinde koşan Hıristiyan-Musevi ittifakını meydana getiren Evangelistlerden bir yazar kitabında şunları yazıyor: "bu kitabı yazmaktaki amacım yakında dönecek olan İsa Mesih'in Orta Doğu ile ilgili kehanetlerinin bizim neslimiz döneminde gerçekleşeceğini göstermektir. Korkunç İslâmî terörün saldırıları konusunda sizi bilgilendirmektir. Tüm Batı Dünyasının Hıristiyanların!, İsrail'in Yahudilerini ve yumuşak başlı bizimle uyumlu Müslüman hükümetleri yok etmeyi plânlamış olan İslamcı teröristlere karşı top yekûn bir savaş başlatmalıyız. Bağdat'ın yerle bir edilmesi ABD ve Evangelist kiliselerin bin yıl sürecek tek dünya devletini kurma hedefinin ilk aşamasıdır. Hıristiyanlık yeryüzünde egemen tek din ve kültür olacaktır. Buna hizmet edecek kişilerin din değiştirmeleri şart değildir. Tek dünya devletinin dünya görüşünü kabul eden uyumlu insanlar olmaları yeterlidir!” Herhalde Başkan Bush'un yeni haçlı saldırılarından kastettiği bu olmalıdır. Böylece yazara göre; Müslümanlar; ılımlı veya terörist olma tercihlerinden birisini seçmek mecburiyetindedirler. LÜBNAN MACERASI VE SONRASI DÜŞÜNDÜRÜYOR! Lübnan’a asker göndermek, şöyle olmalıdır: “Türkiye, İslâm ülkelerinin beklentileri istikametinde, Batı’nın ve ABD’nin güdümünden kurtulup, bölgemizde liderliğe götüren politika ve stratejileri geliştirmek zorundadır. Ortadoğu’daki mevcut politik ve askerî durum ve İslâm ülkelerinin beklentileri, Türkiye’yi BM Barış Gücü’nde etkin bir rol alması için zorlamaktadır.” Ama İsrail ve ABD’nin Jandarması olarak değil, Türkiye’nin bölgenin ve İslam aleminin çıkarları doğrultusunda ve öncü konumunda bunu yapmalıdır. Ne var ki AKP’den bunu beklemek ham hayaldir. Önce bir durum tespiti yapalım: Ortadoğu’yu kana bulayan, istikrarı bozan, bölgedeki maddi ve manevî değerleri tahrip eden, Türkiye’nin de çözülmesi için gizli-açık faaliyetlerini sürdüren, bölgedeki Batı destekli ABD-İsrail askerî varlığıdır. Filistin’deki silahlı örgütler, Lübnan’daki Hizbullah ve Irak’taki mukavemet örgütleri ve faaliyetleri, işgal gerçeğinin ortaya çıkardığı, öz savunma organizasyonlarıdır. Kendi ülkelerini savunan bu mukavemet örgütleri aynı zamanda, Türkiye dahil diğer Ortadoğu ülkelerini de savunmaktadırlar. 386 BM Güvenlik Konseyi’nce alınan 1701 sayılı kararın satır aralarında, İsrail’in güvenliğinin sağlanması hedeflenmektedir. Hizbullah Lübnan’ın bir gerçeğidir. Meşru bir örgüt ve askerî güçtür. Dünyaya, teknolojik gücün, iyi organize edilmiş gayri nizami organizasyonu mağlup edemeyeceğini ve işgal girişiminden pişman olacağını göstermiştir. İsrail’i silâhsızlandırmadan, Hizbullah ve Filistin örgütlerini silâhsızlandırma gayreti cinayete ortak olmak demektir. Bu örgütlerin silahlı güçleri barışa hizmet edecek şekilde güçlendirilmelidir. Türkiye için yakın gelecekte, en öncelikli ve önemli tehdit, Ortadoğu’daki Batı destekli ABD-İsrail askerî varlığıdır. Türkiye, kendisini yakın gelecekte tehdit edecek güçle, onun işini kolaylaştıracak şekilde işbirliği ve ittifak içinde bulunmaktadır. “İslam Müdahale Gücü” Oluşturulmalıdır! ABD, istediği İslâm ülkesini, önce suçlu ilân edip arkasından da bütün askerî gücü ile tahrip etmektedir. İslâm ülkeleri arasında bir savunma işbirliğinin olmaması ve işgallere karşı mukavemet edecek müşterek bir iradenin bulunmaması, mütecaviz güçlerin iştahını kabartmaktadır. İslâm ülkelerini temsil eden bir iradeye bağlı; kara, deniz ve havadan nakledilebilen; işgale maruz kalan İslâm ülkesinin talebi üzerine sevk edilebilecek; İslâm ülkelerinden herhangi birinin topraklarında konuşlandırılmış; modern silâhlarla donatılmış ve aktif bir “İslâm Ani Müdahale Gücü” oluşturulabilmiş olsaydı, (Erbakan Hoca’nın İslam savunma paktı kurulsaydı) benzeri durumlarda, yüksek derecede, tecavüzden caydırıcı etki yapardı. Ne yazık ki Müslüman devletler, milletlerini koruyacak organizasyonlardan çok uzaktırlar. Barışın temini, tehdit eden silahlı gücü durdurabilecek askeri güçle mümkündür. Bu nedenle tecavüzler mukabele görmelidir. Silahlı Kuvvetler, ateşi tutan eldeki maşalar gibidir. Bu ateşin yaktığı ülkeler, misillemelerini maşayı tutan ellere yöneltemedikleri sürece, yangından kurtarılamazlar. Teknolojik gerilik, yangını hasmın topraklarına taşımaya engel değildir. İslâm ülkeleri, ellerindeki imkânlarla öncelikle, topraklarını karış karış savunma organizasyonları geliştirmeli, buna paralel olarak, muhtemel tehditleri, hasmının topraklarında caydırma yöntemlerini hazırlamalı ve sonra da müşterek savunma işbirliğini teşvik etmelidirler. BM Güvenlik Kurulu’nda karar verilmiştir. Türkiye asker gönderse de göndermese de Lübnan’daki barış gücü takviye edilecektir. İsrail’e yakın olan ülkelerden oluşacak barış gücü, dengelerin İsrail lehine değişmesine aktif katkıda bulunur. Gidişata protesto dışında etki etme imkânımız kalmaz. Türkiye’nin, kendisini direkt ilgilendiren Ortadoğu’daki gelişmelere, bölge menfaatlerini koruyacak ve bölge dışı güçlerin etkisini azaltacak şekilde askeri gücünü dahil etme zamanı gelmiştir. Bunun için en uygun yer ve oluşum, Lübnan’daki barış gücü bünyesine askerî kuvvet vermektir. Hem hatırı sayılır bir kuvvet olmalıdır. Asgarî bir tugay gücünde olmalıdır. Türkiye hem kendisi asker göndermelidir, hem de diğer Müslüman ülkelerin asker göndermesini sağlamalıdır. Bu imkân kullanılarak, Barış Gücü bünyesinde bir nevi “İslâm Ani Müdahale Gücü”nün nüvesi oluşturulmalıdır. Bu güç, Lübnan’daki Müslüman halka ve Filistin halkına uygulanan zulmü engelleyecek tarzda görev yapmalıdır. Barış Gücü’ne asker veren Müslüman devletler kendi aralarında ayrı bir koordinasyon kurulu oluşturmalı ve BM Barış Gücü Komutanlığı’nca, Müslüman askerî birliklere verilecek görevler, bu koordinasyon kurulunun onayından geçmelidir. Türkiye, elde ettiği avantajı, İslam barış gücünün oluşturulmasında ve verilecek görevlerin başarılmasında kullanmalıdır. Türkiye için önemli bir fırsattır! Asker gönderilmesinin kesinleşmesi halinde, bu birliğin oluşturulması ve komuta kademesinin atanması da ayrı bir önem kazanmaktadır. Lübnan’daki Hizbullah’ı öven bir temsil oynatıldı diye, 1996 yılında Sincan’a tankları yürüten zihniyete benzer kafaların güdümündeki birliğin Türk milletinin duygu ve düşüncelerine uygun görev yapmasını beklemek de fazla iyimserlik olur. Bu nedenle, kurulacak askerî birliğin er ve erbaş kadroları gönüllülük esasına göre yapılandırılmalı, profesyonel kadrolar da bölgedeki Müslüman halk ile yakın ilişki kurabilecek inanç ve anlayışa sahip personelden seçilmelidir. Ayrıca, politik değerlendirmeleri yapabilecek ve Türkiye Cumhuriyeti hükümetine karşı sorumlu müşavirler de askeri birlikle beraber gönderilmelidir. Türkiye, İslâm ülkelerinin beklentileri 387 istikametinde, Batı’nın ve ABD’nin güdümünden kurtulup, bölgemizde liderliğe götüren politika ve stratejileri geliştirmek zorundadır. Ortadoğu’daki mevcut politik ve askerî durum ve İslâm ülkelerinin beklentileri, Türkiye’yi BM Barış Gücü’nde etkin bir rol alması için zorlamaktadır. Gelişmeler fırsat olarak değerlendirilmelidir.”229 Ve İslam Savunma Paktı fikriyattan fiiliyata geçirilmelidir. Asker gönderirken dikkat edilecekler şunlardır! Lübnan'dan gelen haberlere bakılırsa ABD ve İsrail, Türk askerini Hizbullah'ın yeraltı silah depolarını ve sığınaklarını bulmakla görevlendirecekmiş! Haydi, diyelim hükümet çeşitli nedenlerden dolayı İsrail'e karşı tavır alamıyor, ama İsrail için de Lübnan'a gidemez, gitmemelidir… 1701 sayılı karar İsrail'i kollamaktadır. 33 gün süreyle İsrail'in askeri araçlarla başaramadığını şimdi BM, İsrail adına yapmaya çalışacak! Yani “İsrail'in kuzey sınırını korumak ve Hizbullah'ı bu bölgeden uzaklaştırmak…” amaçlanmıştır. Lübnan'ın nüfusu yaklaşık 4 milyon. Bunların %35'i Şii. Şiilerin ezici çoğunluğu Hizbullahçı. Halkın %30'ı Sünni. Bunlar ise en az 10 ayrı gruba ayrılıyor. Aynı şey halkın %30'unu oluşturan Hıristiyanlar ve % 5'ini oluşturan Dürziler için geçerli. Cumhurbaşkanı Hıristiyan Maruni. Başbakan Sünni Müslüman, yardımcısı ise Hıristiyan Ortodoks. Meclis başkanı Şii, yardımcısı ise yine Hıristiyan Ortodoks. 128 kişilik parlamento sandalyelerinin yarısı Müslümanların (Şiiler, Sünniler, Dürziler) yarısı da Hıristiyanların. (Katolik Maruniler, Ortodokslar, Ermeniler). Dışişleri, Maliye, Savunma ve İçişleri genellikle Şiiler, Maruniler, Ortodokslar ve Sünniler arasında paylaştırılır. Ermenilere de mutlaka bir ya da iki bakanlık verilir. Ordu komutanı Maruni'dir. Yetkileri fazla olmayan genelkurmay başkanı Dürzi. Savunma bakanı ise Ortodoks. Emniyet genel müdürü Sünni. Jandarma komutanı ve askeri istihbarat başkanı Maruni. Başsavcı Sünni. Polis müdür Dürzi. Merkez bankası başkanı Maruni. Lübnan ordusunda ise askerlerin % 40 kadarı Maruni, %30 Sünni geri kalanları da Şii ve Dürzi. Polis örgütünde ise Şiiler daha çoğunlukta. Bu örnekleri çoğaltabiliriz. Ama hükümet ille de asker göndereceğim diyorsa nasıl bir Lübnan'a gidileceğini bilmesi gerekiyor. İsrail'in her türlü olası provokasyonunu hatırlatmaya ise gerek yok.230 Lübnan ve Filistin’e asker göndermek farzdır: Ama nasıl? Önce Fıkıhta, İslam Hukuk Metodolojisinde var olan, “Bir ayetin iniş sebebinin, hususi-özel olması, hükmünün umumi-genel olmasına engel değildir” ilkesinden hareketle şu ayeti kerimeyi okuyalım: “Hem size ne oluyor da Allah yolunda ve “Ey bizim rabbimiz, bizleri halkı zalim olan bu memleketten çıkar, tarafından bize bir sahip gönder ve yine tarafından bize bir yardımcı gönder” diye yalvarıp duran ezilmiş erkekler, kadınlar ve yavrular uğrunda savaşmıyorsunuz?”231 Pek çok duyarlı kişi ve kesim: Amerika’nın şartları ve amaçları doğrultusunda “Lübnan’a asker göndermeyelim” diyor. Bir takım haklı neden ve endişelerden dolayı. Ben de diyorum ki, hem bu ayetin yol göstericiliğinde ve hem de Türkiye’nin stratejik ve jeopolitik konumu açısından Mehmetçikleri Lübnan’a gönderelim, hatta Filistin ve Kudüs’e de gönderelim. Hükümete bu konuda destek verelim. Ancak şu şartları iktidarın yerine getirmesi kaydıyla: Bir: Türk ordusu asla bölgede Amerika, İsrail ve İngiltere şer üçlüsünün emperyal, sömürgeci amaçları için kullanılmayacaktır. Komutası tamamen Türk Genel Kurmayında olacaktır. İki: Türk ordusu asla meşru direniş yapan Hamas ve Hizbullah gibi örgütlerin silahsızlandırılması için kullanılmayacaktır. Böyle bir girişim özelde Türk milletine, genelde tüm İslam alemine ihanet anlamı taşıyacaktır. Üç: Madem Tayip Erdoğan’ın dediği gibi: Filistin ve hakeza bölgenin tapusu bizim elimizde ise; 229 Adnan Tanrıverdi / E. General 230 Akşam / 29.8.2006 / Hüsnü Mahalli 231 Nisa:75 388 Türk ordusu oraya mukaddes toprakları ve en az yarım asırdır İsrail tankları ve füzeleri altında inim inim inleyen mazlum Müslüman halkları İsrail’in tasallut, cinayet ve işgallerinden korumak, bölge halklarına tüm alt yapı, sağlık, gibi hizmetlere yardım için gitmelidir. Gerekirse tıpkı Osmanlı döneminde olduğu gibi bölgeyi İslam coğrafyasının bir parçası olarak savaş dahil her koşulda korumalıdır. Aynen merhum Fahrettin Paşa’nın en zayıf dönemlerimizde çekirge yiyerek takati kesilinceye kadar efendimizin kabrini savunduğu gibi; Lübnan, Kudüs ve Mescidi Aksa’yı savunacak imanlı ve şehadet şerbeti içmek isteyen er ve komutanlarımızdan seçme bir birlik, hatta en azından bir kolordu yollandırılmalıdır. Dört: Yani gönderilecek Türk askerinin hedefi tamamen bölgedeki mazlum halkları ve mukaddes toprakları Amerika ve İsrail işgallerinden kurtarmaya yönelik olmalıdır. İsrail’in güvenliği ve Amerika’nın çıkarları konseptinden hareketle bölgede işbirlikçi ve uşak rejimleri tehdit eden Hamas ve Hizbullah benzeri örgütleri silahsızlandırmak, ve Siyonist projelere taşeronluk yapmak amacıyla asker göndermeyi hiçbir Müslüman Türk evladı onaylamaz. Ey AKP, haydi, katil Siyonistlere ve Bush’un Haçlı güçlerine engel olmak için bölgeye asker gönderin. Acaba bütün Türk milleti yaşlısından gencine kadar arkanızda durmaz mı? Müslüman Türk anası ve babası oğlunun vatan, hak, namus, din ve işgale, tecavüze soykırıma uğramış mazlumlar uğruna şehit olmasına asla üzülmez. Bu onlar için bir şereftir. Hatta onları savaşa gönderirken ellerine kına bile yakar, Müslüman Türk analarının tahammül edemeyeceği tek şey, oğullarının hakeza Mehmetçiklerin Müslümanların son tahlilde tüm insanlığın düşmanı olan Siyonist İsrail ve sömürgeci Amerika’nın menfaatleri için yok yere telef olmasıdır. Beş: Biz tek başımıza Amerika, İsrail İngiltere ve onların İşbirlikçi uşaklarını karşımıza alamayız diyorsanız ve bundan korkuyorsanız-ki korktuğunuz muhakkak-o zaman İran, Pakistan, Rusya, Hindistan, Venezüella, Küba, Kuzey Kore, gibi ülkelerle de istişare yaparak en azından diplomasi düzleminde şu görüşü seslendirin: Ortadoğu’daki cinayetlerin, savaşın, tecavüzlerin, işgallerin, fakirliğin, gerçek sebebi sömürgeci Amerika ve Siyonist İsrail’dir. Bundan dolayı biz Türkiye olarak Lübnan, Filistin, Kudüs gibi yerleri İsrail’in işgalinden, korumak için “Bir Ortak İslam Barış Gücünü” bölgeye göndermek istiyoruz deyin. İslam Konferansı’nda bu görüşünüzü açıkça üye ülkelere bildirin ve destek isteyin. Hiç olmazsa bu politikayı uluslar arası düzlemde seslendirin. Efendim “bu söyleme reel politik koşullar uygun değil.” Gibi mazeretlere sığınacaksanız. O zaman ne diye Lübnan’a asker gönderiyorsunuz. Bu reel politik koşullar hep emperyal güçler ve Siyonist İsrail’in lehine oluşturulan Tanrısal bir yazgı mıdır. Eğer siyaseti ABD, İsrail, İngiltere gibi emperyal ülkelerin belirdiği ve sınırlarını kendilerinin çizdiği reel politik koşullar çerçevesinde yapacaksak; dedelerimiz reel politik koşulların aleyhimize en sert ve acımasız bir biçimde işlediği bir ortamda, yalın ayak, kazma, kürek ve baltayla Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde İstiklal Savaşını nasıl ve niçin yaptı? Biz Allah’a mı iman ediyoruz, yoksa başka sahte ilahlara mı? Kime bel bağlıyor, kime güveniyoruz? İşte bundan dolayıdır ki, ey Müslümanlar, Müslüman kimlikli iktidarlar, siyasetçiler, düşünürler, yazarlar, sanatçılar, edebiyatçılar reel politik koşullara değil önce istediği anda tüm reel politik koşulları alt üst edecek, yokluğa gark edecek Allah’a iman edin. Füzelerin ve orduların gücüne iman etmeyin. Sonra reel politik koşulları en ince detayına kadar gözden geçiririsiniz vesselam.232 BM Gücü’nün görev ve yetkileri hâlâ net değil... Provokasyon ihtimali çok yüksek... Bu tam bir maceradır! BM Güvenlik Konseyi’nin 1701 sayılı kararı çerçevesinde Güney Lübnan’da konuşlanacak yeni BM barış gücüne (UNIFIL II) katkıda bulunmayı düşünen ülkeler BM’de bir araya geldiler. Toplantıda Türkiye’nin, güce katkıda bulunma konusunda TBMM onayına bağlı olarak aldığı “ilke kararını” açıkladığı öğrenildi. Kaynaklar, Türkiye’nin de toplantıda söz alarak UNIFIL’e katkıda bulunması konusunda “TBMM’nin onayına bağlı olarak ilke kararı” aldığını bildirdiğini belirttiler. Ayrıca Türk tarafı toplantıda, Türk liman ve 232 Milli Gazete / Lütfü Özşahin. 389 havaalanlarının kullanımına ilişkin BM’ye daha önceden yaptığı taahhüdü yeniledi. Ve ardından TBMM’den izin tezkeresi geçirildi… Ama anayasaya göre “karar”ın Cumhurbaşkanınca verilmesi gerekir. “BM gücü çok yakında Lübnan’da” Bu arada, BM üst düzey yetkilisi Heidi Annabi toplantıyla ilgili gazetecilere yaptığı açıklamada, BM barış gücü UNIFIL II’ye katkıda bulunmayı düşünen ülkelerden daha önceden kendilerine gönderilen angajman kuralları ve harekat kavramı belgeleriyle ilgili bazı yorumlar aldıklarını belirtti. Annabi, belgelerde bazı ufak değişikliklerin yapıldığını açıklayarak “bu iki belgeyle ilgili ikinci taslaklar ülkelere dağıtılmıştı, üçüncü taslak da ilgili ülkelere yarın ya da öbür gün dağıtılacak. Sonuçta belgelerin son haline ulaşmaya çok yakınız ve bu konuda tekliflere de çok açığız. Ancak şunu bilmek gerekir ki, hiçbir belge kesin ve son belge olamaz. Sahada koşullar değiştikçe belgeler de değişebilir” diye konuştu. Annabi, toplantıda Türkiye’nin somut olarak BM gücüne asker göndermeyle ilgili bir açıklamada bulunup bulunmadığını soran bir gazeteciye “Türkiye bir katkıda bulunmayı düşünüyor ama bunun için öncelikle kendi parlamentosunun onayı gerekiyor. O yüzden egemen devletlerin son kararlarını alıp bize güce katkıda bulunacaklarına dair teyitte bulunmalarını bekliyoruz” dedi. Bir gazetecinin İtalya’nın askerlerini birkaç gün içinde Lübnan’a göndermekten söz ettiğini hatırlatması üzerine Annabi, bunun mümkün olabileceğini belirterek BM gücünün çok yakında bölgede konuşlanacağına inandığını sözlerine ekledi.(a.a) “İsrail'e geç, Hizbullah’a dur!..” Jandarmalığı mı? "İsrail Ve Siyonizm'in emellerine hizmet edenlere verilen ödül" olarak bilinen Amerikan Yahudi Komitesi'nin "Boynuz boru" sembolündeki "cesaret" ödülü, 28 Ocak 2004 tarihinde Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'a verilmişti. Erdoğan, bugün Lübnan ve Filistin'de soykırım yapan Musevilerle ilgili olarak o gün şunları söylüyordu: "Musevi soykırımı 'tarih boyunca insanlığa karşı gerçekleştirilmiş en akıl almaz suçtur. Musevi düşmanlığı da utanç verici bir akıl hastalığının tezahürü ve sapkınlıktır." ABD'nin İsrail'e söz verdiği sığınak delen bombaları sivil süsü verilmiş kargo uçağıyla İngiltere üzerinden gönderdiğinin ortaya çıkması üzerine, İngiliz The Times gazetesi uçağın Türkiye üzerinden de uçtuğunu yazdı. Gazetenin, istihbarat kaynaklarına dayanarak verdiği haberde, ABD'nin Arizona eyaletinden kalkan bomba yüklü iki uçağın İngiltere'deki Prestwick havalimanında ikmal yaptıktan sonra İsrail'e indiği belirtildi. Gazetede kullanılan grafikte, uçağın güzergâhı arasında Türkiye'nin de bulunduğu belirtilmişti. Önceki gün, Mersin'den Lübnan'a insanî yardım kapsamında gönderilecek olan 54 ton etin bürokrasi engeline takılması büyük tepki çekti. Şirket yetkilisi Adem Güler, "Tarım ve Köy işleri Bakanlığı görevlileri, et Türkiye üzerinden geçtiği için menşe sertifikası istiyor. Ancak savaş nedeni ile belgenin aslını getiremiyoruz" derken, izin verilmemesi halinde etlerin çok kısa sürede bozulacağını belirtti. Aynı Mersin limanında, Irak işgali sırasında ABD'nin lojistik destek malzemelerinin apar topar geçirildiğini ifade eden kamuoyu, "O yardım İsrail'e gitmiş olsaydı hiç bir engele takılmazdı" diye tepki gösterdi. Askerimiz BOP’un aracı yapılmaya mı çalışılmaktadır? Lübnan’a Mehmetçik’in gönderilmesine karar veren AKP hükümeti, Türkiye’yi Büyük Ortadoğu Projesi kapsamında bölge ülkelerinin sınırlarının yeniden çizilmesinde ABD ve İsrail’in yanında ‘taşeron ülke’ rolüne hazırlıyor! Emekli Tuğgeneral Nejat Eslen, tezkerenin Meclis’te kabul edilmesine en çok ABD’nin sevindiğini belirterek, "Türkiye, ABD’nin yanında Ortadoğu projesinde taraf olmuştur. Türk Silahlı Kuvvetleri, sembolik düzeyde bile olsa BOP’un aracına dönüştürülmüştür" uyarısını yapıyor. Eslen, Lübnan’a gidecek olan askerin asıl görevinin, ABD’nin İran’a müdahalesi sırasında başlayacağını kaydederek, İsrail’in Hizbullah’ı etkisizleştirme gayretlerinin, ABD’nin İran’a müdahalesinin yakın olduğunu işaret ettiğini vurguluyor. ABD’nin İran’ı aşması gerektiğine dikkat çeken Eslen, "Bunun paralelinde İsrail’in de Lübnan ve 390 Suriye’yi şekillendirmesi lazım. Ortadoğu’nun haritaları yeniden değiştirilirken, ABD’nin inisiyatifinde İran’ın, İsrail’in inisiyatifinde Lübnan ve Suriye’nin şekillendirilmesi lazım. Bu ABD için çok önemlidir. Çünkü uzun sürecek BOP’un realize edilmesinde ABD, Türkiye’yi mutlaka yanında görmek istemektedir" diye konuştu. Eslen, 1701 sayılı karar ve bu karar paralelinde hazırlanan angajman kurallarının şartlarını, kabul edilen tezkerenin karşılamadığına dikkat çekerek, "Tezkere böyle olmakla beraber, orada tuzak bazı ifadeler var; insani yardımın güvenliğinin sağlanması konsepti geniş ve farklı kullanılabilir. Türkiye çatışmaya girmez. TSK çatışmayı gerektiren bir ortamda olmayacaksa, TSK’nin kara gücünün gitmesine ne gerek var? Bu sorgulanabilir. Eğer TSK, Hizbullah’ın silahsızlandırılmasına katkı sağlamayacaksa; sadece insani yardımın güvenliğini sağlayacaksa, o zaman askeri güce ihtiyaç yok. Kimse kimseyi aldatmasın." Diyor. Nihai hedef İran’ın kontrol edilmesi E. General Nejat Eslen, Lübnan’a gidecek olan askerin asıl görevinin, ABD’nin İran’a müdahalesi sırasında başlayacağını söylüyor. İsrail’in Hizbullah’ı etkisizleştirme gayretlerinin, ABD’nin İran’a müdahalesinin yakın olduğunu işaret ettiğini vurgulayan Eslen, "Çin’in yükselişini hızla sürdürmesi ve İran’da büyük enerji yatırımları yapması; ABD’nin bir an önce müdahalesini kaçınılmaz hale getiriyor" değerlendirmesinde bulunuyor. ABD’nin, Ortadoğu’da BOP’u realize etmek istediğini kaydeden Eslen, buradaki asıl amacın ise enerji kaynaklarını kontrol etmek olduğuna işaret ederek, "Bu aynı zamanda ABD’nin küresel üstünlüğünü sürdürmesinin gerekleridir. ABD bu amaçla Afganistan ve Irak’a hamleler yaptı ve konvansiyonel askeri gücü tıkandı ama ABD’nin işi bitmedi. ABD’nin küresel üstünlüğünü sürdürebilmesi için İran’ı kontrol etmesi gerekiyor. Aslında her şey İran’la ilgilidir. ABD’nin İran’ı aşması gerekiyor. Bunun paralelinde İsrail’in de Lübnan ve Suriye’yi şekillendirmesi lazım. Ortadoğu’nun haritaları yeniden değiştirilirken, ABD’nin inisiyatifinde İran’ın, İsrail’in inisiyatifinde Lübnan ve Suriye’nin şekillendirilmesi lazım" şeklinde konuşuyor. BM Gücü’nün ilk görevi Hizbullah’ı silahsızlandırmak Eslen, Lübnan’ın politik ve askeri yapısının şekillendirilmesi durumunda, bunun Suriye’nin şekillendirilmesi içinde büyük avantaj sağlayacağını söyleyerek, şöyle devam etti: "İsrail bunu denedi. İsrail, Hizbullah’ı etkisizleştirmek istedi çünkü ABD’nin İran’a müdahalesinden önce Hizbullah’ın etkisizleştirilmesi gerekiyordu. Bu hem İsrail’in güvenliği için önemli hem de ABD’nin İran projesi açısından önemli. Fakat İsrail, Hizbullah engelini aşamadı. İsrail ordusunun başaramadığını gerçekleştirmek için, ağırlıkla batılı bir askeri gücün bu bölgeye getirilmesi ve Hizbullah’ın etkisinin azaltılması gerekiyor. Bu gücün başlangıçtaki rolü budur. Ama ABD’nin İran’a müdahale etmesi halinde; bu güç daha büyük bir role soyunabilir. Lübnan’ın bütününü şekillendirme gayretinde kullanılabilir" Türkiye’ye buradan pay vermezler Eslen, Türkiye’nin bu problemlerin dışında kalması gerektiğini belirterek, "Ancak diyelim Türkiye taraf olmak istedi ve oldu; bu yeni medeniyetler çatışmasını ABD’nin kazanacağının bir garantisi yok ki! Emareler ABD’nin bu savaşı kazanamayabileceğini gösteriyor", "Türkiye’nin payına düşecek zenginlik burada yoktur. Yani Türkiye’ye buradan kimse pay vermez. Türkiye’nin buralarda gayretlerde bulunması ham bir hayaldir; gayretlerini boşa tüketmesidir. Türkiye enerjisini, kendi yaşamsal güvenlik çıkarları için harcamalıdır; Irak’ın kuzeyinde harcamalıdır, Kıbrıs’ta ayağını sıkı basmalıdır, Azerbaycan’ı kaybetmemelidir, Orta Asya’da etkili olmalıdır" Hatırlatmasını yapıyor. BÜYÜK İSRAİL, LÜBNAN VE ILIMLI İSLAM Papa, Almanya'da yaptığı bir konuşmada: “Kılıçla ve zorla kendisini yayma dışında, islamiyetin hiçbir hayırlı ve başarılı tarafı gösterilemez” diyor. Bizans imparatorunun: “ Hz. Muhammed, katliam ve korku yoluyla düşüncelerini benimsetmiştir” iftirasını haklı buluyor...! İşte batı budur.. AB budur.. Papa, batının islama bakış açısını dışa vuruyor. Erbakan hoca'nın dediği 391 gibi “Allah, gavurlar eliyle bize yardım ediyor.” Fettullahcı Fatih Üniversitesi Sosyoloji Bölüm Başkanı Ali Murat Yel: “Papa'nın bu sözleri ve özellikle Müslümanların “özür dilesin” şeklindeki aşırı tepkileri, Dinler arası diyalogu tehlikeye sokuyor” diyecek kadar basitleşiyor. Şiir: Diyalogcu münafık, dini istismar eder Batının baş papazı, kinini izhar eder İbni Sebe tayfası, hoş görür hayasızı Size Şeytan diyemem, Şeytan duysa ar eder…! BOP'un Kutsal Kitabı ABD'nin Texsas eyaletinde Evanjelistlere ait bir yayınevi, Kur'an-ı Kerim'i tahrif ederek hazırladığı ve kutsal kitap olduğunu öne sürdüğü yeni bir kitap yayınladı. Omega 2001 ve Wine Press yayınevleri tarafından “Gerçek Furkan” adıyla piyasaya sürülen kitap, Arapça ve İngilizce olarak basıldı. Kitap, 366 sayfa ve 77 sureden oluşuyor. Kitapta geçen surelerden bazılarının adları şunlar; Fatiha suresi, Sevgi suresi, Mesih suresi, Barış suresi, Zina suresi, Kurban suresi, Evlilik suresi, Cennet suresi, Münafıklar suresi, Cizye suresi, İman suresi, Hak suresi, Kadın suresi, İncil suresi, Maide suresi, Peygamberler suresi. Kitaptaki surelerin hepsi şu tür bir besmele ile başlıyor: “Bismi'l Eb el-Kelimetu'r Ruh el-İlahu'l Vahidu'l Uhed”. 'Üç Dinin Kitabı' “İbrahimi Dinler” vurgusunun yapıldığı kitapta, genelde Kur'an-ı Kerim olmak üzere, İncil'den ve Tevrat'tan alıntılar bulunuyor. Surelerin çoğunun adı Kur'an-ı Kerim surelerinden alınmış. Ayetlerin de büyük çoğunluğu Kur'an'dan alınmış ancak tahrif edilerek, kelimelerin hepsinin yerine başka kelimeler konularak alıntılanmış. 21. yüzyılın kutsal kitabı olarak tanıtılan kitap, “Barış Kitabı” ve “Üç Dinin kitabı” olarak da isimlendiriliyor. Bekri: Kitabı CIA Yazdı Kitabın CIA'deki uzmanlar tarafından hazırlandığını belirten Dr. Mustafa Bekri, kitabın yayımlanan bölümlerini incelediğini, kitapta “Terörizm” adı altında Hıristiyan ve Yahudi dünyasındaki sivillere yönelik savaş açan insanlara karşı, savaştan başka bir çıkar yolunun olmadığının vurgulandığını belirtti. Avrupa'da ve Amerika'da bazı kişilerin Bush'un Irak işgalini anlamadığı belirtilen bölümlerde, Akdeniz ülkelerinden Pakistan'a tüm Arap ve İslam ülkelerine yönelik kuşatmanın istenilen hedefe ulaşılıncaya kadar süreceği vurgulanıyor. Bekri, kitaptan alıntıladığı bölümlerde, Üçüncü Dünya Savaşı'nın “İnsanlığa Hizmet için Dünyanın Birliği” adını taşıdığını söylüyor. Bütün bu şeytani girişimlerin: “Ilımlı İslam” safsatasıyla sulandırılıp yozlaştırmaya çalıştıkları Müslüman dünyasının başına, kendi kuklaları bir münafık Hocayı, Halife yapma hazırlığı olduğu seziliyor. Hatta Osmanlı'nın son dönemlerinde, mason localarının güdümünde “Tarikatı Salahiye” diye Hilafeti savunan bir Siyonist örgütün varlığı biliniyor. Hilafeti savunan masonik bir örgüt: Tarikat-ı Salahiye Asıl adı, “Müdafaa-i Kübra-i Hukuku Hilafet”. Gizli bir örgüt olduğu için kuruluşu konusunda kesin bir tarih verilemiyor Tarık Zafer Tunaya “Eylül 1921” tarihini veriyor.233 Prof. Ergun Aybars daha kesin bir tarih veriyor: “1 Eylül 1921”234 Tüm araştırmacıların hemfikir oldukları, cemiyetin Sevr Antlaşması'ndan sonra kurulduğuydu. Kurucuları, Mehmet (Topal), Tevfik Baba, Yahya Adnan Paşa, Elif Rıfkı, Celal Bafrevi, Ahmed Refik, Seyid Yusuf Zakari, Hafız İsmail Hakkı. Başkanının, cemiyet içindeki adıyla “Hadim ül-İslam”ın, kim olduğu da pek belli değildi. Kimine göre Sultan Vahideddin, kimine göre Sultan Vahideddin'in fahri yaveri Kirazlı Hamdi Paşa başkandı 233 Türkiye'de Siyasi Partiler 1859-1952, 1995, s. 468 234 İstiklal Mahkemeleri, 1998, s. 319. 392 denilse de bu yalandır. Tarikat-ı Salahiye öyle sıradan bir cemiyet değildi. Zahiren İttihat ve Terakki Cemiyeti'ne muhalif görünenleri bir çatı altında toplamıştı. Hürriyet ve İtilaf Fırkası, Osmanlı İla-yı Vatan Cemiyeti, Nigehban Cemiyet-i Askeriyesi gibi partilerin-örgütlerin perde arkasındaki güç biliniyordu. Ama unutulmasın ki, Yahudi muhalefetini de kendisi örgütlüyordu. Cemiyetin amacı konusunda da farklı görüşler var: Kendilerine sorarsanız, İslam dünyasını esirlikten kurtarmayı amaçlayan, saltanat ve hilafet yanlısı, Ankara'daki millicilere karşı bir cemiyetti. Bu topraklarda, “Siyasal İslam”ı parti/cemiyet programına koyan ilk örgüttü Tarikat-ı Salahiye: “Siyaseti diniye en hakim siyasettir; buna temessük (sarılmayan) ve imtisal (buna göre hareket) etmedikçe kavi (güçlü/sağlam) bir hükümet teşkili (kurulması) muhaldir (olanaksızdır). Siyaset her hal ve karda dine raptedilmelidir (bağlanmalıdır).” Ankara'daki ulusalcılara göre, koyu dindar, İngiliz taraftarı ve İslam dünyasını aldatan bir cemiyetti. Tarık Zafer Tunaya gibi araştırmacılara göre ise, Tarikat-ı Salahiye, “politik İslam masonluğu” kurmayı hedefliyordu. Tarikatlar konusunda uzman Cemalettin Server Revnakoğlu'na göre, İsa Ruhi Paşa, Ahmed Refik (Altınay) gibi diğer üyeler de İslamcı masondular.235 Tarikat Salahiye'nin, hem idari örgütlenmesi, hem hiyerarşik yapısı, hem de tören usulleri hakkında ayrıntılı bir “nizamname”si vardı. Bu “nizamname”ye baktığınızda karşınızda İslami bir cemiyetten çok, mason obediyansı veya locası olduğunu düşünüyorsunuz! Sözde Hilafeti korumak ve yeni bir şeriat devleti kurmak için yola çıkan bu cemiyet, masonluk adetleriyle, Bektaşilik geleneklerini kaynaştırmıştı.236 Hiyerarşik bağlamda Tarikat-ı Salahiye Cemiyeti'nin başında, yukarıda yazdığım gibi “Hadim ül-İslam” dediğimiz bir başkan/reis bulunuyordu. Onun hemen altında “Üçler Meclisi”, Yediler Meclisi” ve en sonunda “Kırklar Meclisi” vardı. Evet, bu terminoloji-sayı simgeselliği Bektaşiliktenalınmıştı.” Türkiye'yi Bekleyen Gelişmeler Almanlar, tıpkı tarihte kendilerinin yaptıkları gibi Türkiye'de İslamiyet'in Türkleştirilmesini istemekte ve bu yönde çalışmalar yapmaktadırlar. Fransa ise Türkiye'deki laikliğin bekçisidir. Dolayısıyla devletçi laisizmin her ne pahasına olursa olsun korunmasın dan yanadır. İngiltere bu iki görüşe karşıdır ve Türkiye'nin önderliğinde yeniden bir hilafet kurulmasına sıcak bakmaktadır. Amerika ise Türkiye'de artık devletin değil, liberalleşmiş bir anayasanın en üst değer olarak tanınmasını ve bu anayasanın sınırlarını çizdiği insan hakları çerçevesinde, Fransızların'kinden daha Özgür ve özerk bir din ve vicdan özgürlüğünü yerleştirmek istemektedir. Türkiye, önümüzdeki yıllarda Batıdan gelecek olan bu İslamla daha çok tanışacaktır. Bugün TBMM'de bulunan Türkiye İsrail Dostluk Grubu da bu sinsi Siyonist planların piyonlarıdır. Ama herhalde Özkökünde bir Yahudi tohumu bulunan Ertuğrul Özkök şunları yazıyor: Türk-İsrail Dostluk Grubu çok lazımmış!.. Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde, çok sayıda milletvekilinin üyesi olduğu bir "Türkiye-İsrail Dostluk Grubu" var. Bunun AKP ve CHP'li üyelerinin çok büyük bölümü, son İsrail saldırısından sonra bu gruptan istifa etti. Her iki partiden bazı milletvekilleri ise gerekçelerini açıklayarak istifa etmemekte direniyor. Bunlardan biri de AKP İstanbul Milletvekili Cengiz Kaptanoğlu. Dinci kesimin fanatik bir gazetesi, günlerdir bu milletvekiline karşı kampanya yürütüyor. Bu baskı sonunda o da bugün yarın istifa edebilir. Milletvekillerinin Dostluk Grubu'ndan istifaları için öteki gazeteler de direkt veya dolaylı destek veriyor. 235 Aktaran Hüseyin Küçük, Kurtuluş Savaşı'nda Bektaşiler 2OO3,s.160 236 Thierry Zarcone. İslamda Sır ve Gizli Cemiyetler 124 393 Bunun neticesinde Türkiye-İsrail Dostluk Grubu'nun 280 üyesinden 240'a yakını istifa etti. Yine de şu soruyu sormadan edemiyorum. Bu doğru bir davranış mıdır? Ben aksini düşünüyorum. İki ülke milletvekillerinin kurduğu böyle ortak bir platform varsa, ona asıl şimdi ihtiyaç var. O platformu ortadan kaldırmak yerine, tam aksini yapıp milletvekillerini davet etmek, hatta oraya gidip İsrail'i yaptıklarından vazgeçirmeye çalışmak çok daha akıllı bir hareket tarzı olmaz mıydı? Öylesine bir hava yaratıldı ki, ben bile bu konuda yazı yazmaktan, samimi düşüncelerimi kaleme almaktan çekinir hale geldim. Türkiye İsrail'e karşı küresel bir hareketin bayraktarlığına soyunmamalıdır. Türk-İsrail Dostluk Grubu'nun bütün üyeleri, diyalog kapısını kapatmak yerine açmalıdırlar.237 Ve Akşam'da Bay Serdar Turgut, Lübnan'a asker göndermemizi: “iki önemli dost ve müttefikimiz (!) olan İsrail ve Amerika ile aramızı bozabileceği” endişesiyle uygun görmüyor!? Lübnan'a Türk askeri Zaten görevi barışı sağlamak olan bir gücün gitmesi için, “önce barışın sağlanması” koşulunun öne sürülmesi hükümette olan bir korkuyu yansıtmaktadır. “Ya askerlerimiz tehlike altında kalırsa” korkusudur bu. Korkunun ecele faydası yoktur. Asker, Lübnan şartlarında gayet tabii ki tehlike altında olacaktır. Her an bir olay patlayabilir Lübnan'da barış tamamen sağlansa bile her an bir olay patlayabilir. Bu her zaman böyleydi şimdi daha da fazla böyledir. İsrail'in Lübnan'da başlattığı süreci yarıda bırakacağını ve Müslüman milislerin öç almaya kalkışmayacağını düşünmek için ya saf ya da Türk Dışişleri Bakanlığı bürokratı olmak gerekiyor. Dışişleri yine anlamsız bildiriler yayınlamaya başladı. Bu ne zaman böyle olsa, bakanlığın fikir bildirdiği konu hakkında gerçek bir politikası olmadığını gösteriyor. Asker gönderilecek de görevi ne olacak? Bu gönderenler tarafından bile tam bilinmediğinden “önkoşul olarak ateşkes sağlanması ve askerin sıcak çatışmaya girmemesi” koyuluyor! Biraz laubali kaçacağından olsa gerek, “askerimiz orada sembolik bir görevle bulunacaktır” denilmeye utanılıyor herhalde. Lübnan'da silahlı bir gücün sıcak çatışmayla muhatap olmasının kaçınılmaz olacağını görmek için büyük bir bölge uzmanı filan olmaya gerek yok. Üstelik askerimiz arada kaldığı zaman bile ateş açmaya da yetkisi olmayacak büyük ihtimalle. Türkiye, Kuzey Irak'ta askeri açıdan aktif olduğu takdirde; bunun sonunda TSK ile Amerikan askerini karşı karşıya getirebileceği biliniyor ve konuşuluyor. TSK, İsrail askeriyle karşı karşıya gelebilir Halbu ki, Lübnan'da da TSK, İsrail askeriyle karşı karşıya gelebilir. Böylelikle iki önemli müttefik ve dost ülke ile eşzamanlı çatışmaya girmek gibi tehlikeli bir durumla karşı karşıya kalabiliriz. Umarız hükümet barış elçisi olmak gayretlerinin doğurabileceği olumsuz sonucu da iyi görüyordur. Hükümetin İsrail ile aranın bozulmasına diyeceği fazla bir şey olmamalı diye düşünüyoruz ama iki müttefik ile karşı karşıya gelmenin uzun dönemli risklerini din kardeşliği anlayışının dışına taşıyıp, reel politik stratejiler boylamında soğukkanlı değerlendirme yapmak gerekiyor. Sonuç olarak bu aşamada Lübnan'a asker gönderilmesi hem stratejik hem de taktik açıdan yanlış olarak gözüküyor.238 Sonuç: Türkiye'de Ilımlı İslam'ın ve özü çürütülmüş kabuk Müslümanlığının resmen uygulayıcısı olan Adnan 237 12.08.2006 / Ertuğrul Özkök / Hürriyet 238 15.08.2006 / Serdar Turgut / Akşam 394 Menderes şöyle diyordu: “Müslümanlığın çağdaşlaşması için çalışmalarımız vardır. Açtığımız okullar bunun ispatıdır.”239 Ama aynı Menderes, kendisi siyonizmin Türkiye Valisiymiş gibi, İsrail Parlamentosunu Ankara'da ağırlıyordu. Ilımlı İslamcıların ve haşa, sanki çağdışıymış gibi, Müslümanlığı çağdaşlaştırma heveslilerinin en çok istismar ettikleri bir konu da kadın haklarıdır. Oysa Barbar Batı'nın bu gün bile veremediği insanlık onurunu ve huzurunu kadınlara kazandıran İslamdır. İslam'ın kadına getirdikleri Şu; tarihi bir gerçektir ki, İslam'dan önce kadın, toplumdaki yerine ve tabii haklarına sahip değildi. Nitekim; eski Yunan'da kadın, mirasta hak sahibi olmayan, evlenme işinde kendisine sorulma ihtiyacı duyulmayan, hiç bir tasarrufa malik olmayan bir konumda idi. Isparta'da durum belki biraz daha farklı idiyse de yeterli olduğu söylenemezdi. Eski Roma'da; aile reisi tahakkümü had safhada idi. Kadın evlendiği zaman bu tahakküm hakkı kocaya geçmekte idi. Sonraları, Kostantin ve Jüstinyen dönemlerinde biraz iyileşme görülmüşse de, yine bu iyileşme bir sürü şartlara bağlı bulunuyordu. Hatta Hamurabi kanunlarında; bir kimse, diğer bir kimsenin kızını öldürse, öldüren kimse yani katil, kendi kızını, kızı öldürülen kişiye teslim eder, o da, isterse o Kızcağızı ölen kızının yerine öldürür, isterse onu mülkiyetine alırdı. Hatta Avrupa'da; kadın insan mıdır, değil midir? veya kadın sadece cisim midir, bunun ruhu da var mıdır? şeklinde tartışmalar bile yaşanmıştır. İslam'dan önce Arap kadınlarını da diğerleri gibi, bir çok haklarından mahrum olarak görmekteyiz. Yukarıda değindiğimiz gibi, bunlar da Kocalarını seçme hakkından, miras hakkından mahrumdular. Bunun yanında belki de daha vahim olarak bazı Arap kabileleri kız çocuğuna sahip olmaktan utanç duymalarının neticesi olarak, onları canlı canlı kumlara gömebilmekteydiler İşte kadın cinsinin bu kadar aleyhinde olan bir ortamda gelen İslam dini: a- Önce; kadının da erkeğe eşit ve erkek gibi kamilen bir insan olduğunu belirtmek suretiyle, kadın insan mıdır, değil midir? şeklindeki tartışmalara son vermiştir. Bunun yanında Cenab-ı Allah 'Sizin için nefislerinizden, kendi özlerinizden, aynı beşer cinsinden; kendilerine ısınasınız, ülfet eyliyesiniz diye eşler yaratmıştır” buyurmak suretiyle, hanımlarla erkekler arasında hiç bir ayrılığa yer vermediğini beyan etmiştir. b- İçtimai yönden kadının önündeki bütün engelleri kaldırmış, hayatının her döneminde (kişinin ya annesi olarak, ya eşi olarak, ya kız kardeşi olarak veya kızı olarak), onu saygın bir varlık olarak görmüş ve “Cennet annelerin ayakları altındadır.” diyerek kadının toplumdaki yüce yerini tespit etmiştir. Bunun yanında, kadının en önemli görevinin annelik olduğunun altını çizmiştir. c- İslam Kadına kendi malında tasarruf hakkını tam olarak tanımış, rüşdünü idrak ettiği andan itibaren, onun üzerinde hiç bir velayet kabul etmemiştir. Medeni olduğunu iddia eden milletler bile, bir asırdan daha az bir zaman öncesine kadar, kadın olmayı utanç sebebi saydığı halde İslam bunu tarihin derinliklerine gömmüştür. d- İslam bununla da kalmayarak; Hıristiyanlığın, güya Havva ana vasıtasıyla kadına yüklediği olumsuz ve haksız yargıları ve suçlamaları bir bir ortadan kaldırmaya çalışmış; “Onların kazandıkları onlara ait, sizin kazandığınız size aittir. Siz onların yaptıklarından mes'ul olmazsınız. Kimse kimsenin günahından sorumlu tutulamaz.” ' buyurmak suretiyle bu batıl inançları asla kabul etmemiştir. Şimdi bu açıklamadan sonra, halen İslam kadına ne getirdi? diyenlere bir başka yönden cevap vermeye devam edelim. Bazı kimseler tarafından, toplumumuzun bir kısmı kadınlara ve kadın haklarına karşı gibi gösterilmektedir. Bu, asla kabul edilemez bir görüş ve davranıştır. Zira kadın; insanımızın ya annesi, ya eşi, ya kızı veya kız kardeşidir. Anne; insanı doğuran, büyüten, terbiye eden en değerli varlıktır. Bu değer; “Allah'a ibadetten sonra, 239 (İsrail ve Siyonizm Kıskacında Türkiye Prof. Cemal Anadol Bilge karınca 3. Baskı Sh:306 Günaş Gazetesi:10 Ekim 1986) 395 anne-babaya iyilik ediniz” şeklinde 14 asır evvel hüküm altına alınarak ortaya konmuştur. Eş ise; senelerce hayat arkadaşlığı yapan, bütün güçlüklerle eşi ile beraber savaşan bir başka değerdir. Türk erkeği hanımından bahsederken, “Evimin direği” der, onu kaybedince de, “Evimin orta direği çöktü, küçük kıyametim koptu” şeklinde yakınır. Bu sözler ve sızlanmalar, hanımına verdiği değerin bir göstergesidir. Kız kardeş; aynı anne-baba'dan meydana gelmiş, aynı çatı altında büyümüş, vazgeçilmez bir parçamız yerindedir. Hatta atalarımızın, “El oğlu elde çok, evlat belde çok, ille kardeş.” şeklinde vecizeleştirdiği kardeşimizdir. İnsanın kızı ise, kendisinin en aziz ve en sevgili ciğerparesidir. Şimdi; erkeklere bu kadar yakınlığı olan, onların yanında çok değerli birer varlık olan ve bununla beraber, dünya nüfusunun en az yarısını oluşturan hanımlara nasıl başka gözle bakabiliriz, onları nasıl hor ve hakir görebiliriz, bunların haklarına nasıl karşı çıkabiliriz, bunu kim düşünebilir? Bütün bunlara rağmen; yine de bir eşitsizlik ve ayrıcalık yaratmaya çalışanlar varsa, onlara bir kere daha deriz ki, insanlıkla ilgili her konuda ve hukuki sahanın her alanında, kadın erkek elbette eşittir. Ancak yaratılış özelliklerden ve yeteneklerinden doğan ve görev dağılımında hassasiyeti gerekli kılan bir tutum varsa, bu da önce onların yararını, sonra da toplumun yararını hedef alan bir düşünceden kaynaklanmaktadır. Hatta bazı devirlerde ve yerlerde erkeklerden daha fazla görev onlara yüklenmiştir. Bu durum bütün insanlar arasında geçerlidir. Görevler; adaylar arasından, onu en iyi yapacaklar seçilerek verilir. “Görevin ehline verilmesi” her zaman geçerli olan ve Peygamberimizin de üzerinde önemle durduğu bir konudur. Bu hiç bir zaman eşitsizlik sayılmamalıdır. Günümüzde medeniyetin ve teknoloji'nin bu aşamaya gelmesinde, fertlerin ve onlara ait özelliklerin değerlendirilmesinin etkili olduğu gözden uzak tutulmamalıdır. Zira her kişinin kendine has ve diğer şahıslarda bulunmayan bir meziyeti, bir yeteneği olabilir, Bunlardan her biri, diğerini tamamlamak suretiyle, toplumun yükselmesine katkıda bulunmuş olur.240 Türkiye’yi Hıristiyanlaştırmak veya İslamiyeti Ilımlaştırmak Papa ve Avrupa, İslam’a hakaret edip, Müslümanlara saldırırken, AKP İktidarı hala Avrupa’nın sinsi ve stratejik isteklerini yerine getirme telaşında Vatikan’a Vakıf Hediyesi AB uyum yasalarını çıkarmak için 19 Eylül’de Meclis’i olağanüstü toplantıya çağıran AKP’nin çıkaracağı tasarılar arasında Vakıflar Yasa Tasarısı da bulunuyor. Komisyon görüşmeleri sırasında yoğun tartışmalara ve Sevr dayatmalarını içerdiği eleştirilerine neden olan Vakıflar Yasa Tasarısı, Avrupa Birliği teslimiyetçiliğinin vardığı noktayı gösteren somut bir örnek olarak değerlendiriliyor. Söz konusu tasarı Avrupa ve Vatikan’ın en çok önemsediği yasa tasarısı. Çünkü bu tasarı yasalaşırsa, Vatikan ve Avrupa binlerce mülk ile birlikte Ayasofya Camii’ni de azınlık mülkü olarak geri isteyebilme şansına kavuşuyor! Papa İslam Dünyası’na hakaret edip saldırıyor… Avrupa Birliği, Papa ile elbirliği yapıp Türkiye’nin altını oyuyor. Ama bütün uyarılara kulak tıkayan AKP iktidarı hâlâ Avrupa Birliği ve Papa’yı memnun etmek için taviz üstüne taviz vermekten çekinmiyor. AB uyum yasalarını çıkarmak için 19 Eylül’de Meclis’i olağanüstü toplantıya çağıran AKP’nin çıkaracağı tasarılar arasında Vakıflar Yasa Tasarısı da bulunuyor. Alt komisyon görüşmeleri sırasında yoğun tartışmalara neden olan ve Sevr dayatmalarını içerdiği eleştirilerine neden olan Vakıflar Yasa Tasarısı, Avrupa Birliği teslimiyetçiliğinin vardığı noktayı gösteren somut bir örnek olarak değerlendiriliyor. Söz konusu Vakıflar Kanun Tasarısı Avrupa’nın isteği doğrultusunda Gayri Müslim azınlıklara bir çok ayrıcalık tanırken, yabancılara da Türkiye içerisinde vakıf kurma hakkı veriyor. Aynı düzenleme ile yabancı vakıfların Türkiye içinde her türlü faaliyette bulunmasına imkan tanınıyor. 240 Halil Sevgin. Diyanet Aylık dergi. Aralık.1998 396 Birçok kesime göre bu düzenleme özellikle son dönemde tartışma konusu olan ve endişe verici boyutlara ulaşan Misyonerlik faaliyetlerini daha kolaylaştıracak ve yasal altyapıya kavuşturmuş olacak. AKP hükümetinin AB Uyum Paketi içerisinde öncelikli tasarılar arasına aldığı Vakıflar Kanun Tasarısı gayrimüslim azınlıklar için Lozan Antlaşması ile güvence altına alınan Cemaat Vakıfları’na pek çok ayrıcalıklar getirdiği gibi pek çok da haklar tanıyor. Tasarı bir zümreyi destekleyici nitelikte yani gayri Müslimler için vakıf kurulmasını öngörürken, Anadolu’da isimsiz veya müstear isimle hazineye geçmiş pek çok kilise ve gayri Müslim arazilerinin de tekrar gayri Müslimlere verilmesine olanak sağlıyor. Azınlık vakıflarının üzerinde hak talep ettikleri ve vakıf mülkü arasında saydıkları binlerce mülk arasında Ayasofya Camii’nde bulunuyor. Konunun uzmanları söz konusu düzenlemelerin yasalaşması halinde Avrupa’nın ilk iş olarak Ayasofya Camii’nin kiliseye çevrilmesi ve azınlık vakfı malı olarak tescil edilmesini isteyeceğini belirtiyor. Bunun yanı sıra üçüncü şahıslara geçmiş binlerce bina üzerinde de hak iddia edecek olan azınlık vakıflarının Türkiye’nin kendi getirdiği düzenleme ile kendini zor duruma düşüreceği vurgulanıyor. Söz konusu Vakıflar Yasa Tasarısı’nın bu tartışmalı düzenlemelerinin hayata geçirilmesi konusunda en fazla ısrarcının Avrupa ve Vatikan olması bu endişeleri daha da dikkat çekici hale getiriyor. Papa, şiddeti İslam’la özdeşleştirmeye çalışıp paranoyasını devam ettiredursun, son 10 günün ölüm bilânçolarını yansıtması bakımından hazırladığımız bazı haber özetleri, şiddetin kimlerden nasıl beslendiğini ortaya koyması bakımından ibret verici. 15 Eylül 2006: Bağdat'ta 2 günde 100'den fazla ceset Irak'ın başşehri Bağdat'ta en az 51 ceset bulundu. Irak hükümet sözcüsü son 24 saat içinde en az 51 kişinin cesedinin bulunduğunu kaydetti. Cesedi bulunan kişilerin öldürülmeden önce gözlerinin, kollarının ve bacaklarının bağlandığı belirtilen açıklamada, cesetlerde işkence izleri de bulunduğu bildirildi. Aynı gün, 115 kişinin de yaralandığı bildirildi. 13 Eylül 2006: Bağdat’ta Pazaryeri can pazarı Bağdat’ta Pazaryerinde meydana gelen patlamalarda 61 kişinin öldüğü kaydedildi. Ayrıca amerikan askerinin açtığı ateş sonucunda da yaralananlar olduğu belirtilirken, net yaralı sayısı ile ilgili bilgi verilmedi. Son bir hafta itibariyle başkent Bağdat’ta meydana gelen çatışma ve patlamalarda ölenlerin sayısı yüzlerle ifade ediliyor. 12 Eylül 2006: NATO operasyonunda 40 sivil öldü Afganistan'da NATO'nun düzenlediği operasyonda en az 25 sivil hayatını kaybetti. Yerel yetkililer ve bir insan hakları örgütü, NATO'nun eylül başında başlattığı operasyonda en az 40 sivilin öldüğünü duyurdu. Kandahar'ın batısındaki Zari ve Pençvayi yörelerinde çatışmalar yüzünden 7200 aile de evini barkını terk etmek zorunda kaldı. 11 Eylül 2006: 500 Taliban üyesi öldürüldü Afganistan'daki NATO yetkilileri, Medusa adını verdikleri operasyonda 500'den fazla Taliban militanının bertaraf edildiğini açıkladı. Yetkililer ayrıca çatışmalarda sivil kayıplar da olabileceğini söyleyerek, bunların sayısının belirleneceğini kaydettiler. 10 Eylül 2006: Afganistan'da 94 Taliban üyesi öldürüldü Pencvayi ve Zari bölgelerinde dün gece başlayan ve bu sabaha kadar süren operasyonda, 94 Taliban militanı öldürüldü. Operasyon sürüyor... ISAF'ın 2 Eylülde Afgan güvenlik güçleriyle işbirliği içinde başlattığı "Medusa" operasyonunda, bugüne kadar yaklaşık 420 militanın öldürüldüğü belirtiliyor. 10 Eylül 2006: Afganistan'da açlık tehlikesi Kuraklığın hüküm sürdüğü Afganistan’da, milyonlarca insanın açlık tehlikesiyle yüz yüze olduğu bildirildi. Açlık tehlikesinin can alma boyutlarına ulaştığı belirtilirken, NATO gücü Afganistan’a gıda yerine bomba yağdırmaya devam ediyor. Hasat kaldırma oranının yüzde 95 oranında düşmesi ve NATO’nun 397 Taliban üyelerine yönelik başlattığı kapsamlı bombardıman dolayısıyla ekim alanları tarihin en büyük kıtlıklarından birini yaşıyor. 08 Eylül 2006: NATO'dan Afganistan'a ek güç kararı NATO Askeri Komite Sözcüsü Albay Brett Boudreau, ''Tüm ülkeler, taahhüt edilmiş olan sevkıyatın tamamlanması gerektiğine ilişkin olarak, mutabakata vardı'' dedi. NATO yetkililerine göre ittifak üyeleri, NATO'nun bu ülkedeki barışı koruma misyonunu yerine getirebilmesine yönelik personel ve silah desteğinin ancak yüzde 85'ini karşılamış durumdalar. Yetkililere göre ülkeye 2.500 asker takviyesi daha yapılması gerekiyor. 06 Eylül 2006: Türk askerine ahlaksız teklif NATO operasyonları Afganistan’da her gün 100’e yakın insanın ölümüyle sonuçlanırken, NATO Genel Sekreteri Jaap de Hoop Scheffer ve askeri komutan James Jones, operasyonda Türk askerlerinin öncü rol oynaması gerektiğini söylemişti. Osmanlının, dolayısıyla Türk varlığının yok sayıldığı bir dönemde, New York Times'de 14 Aralık 1918 tarihinde çıkmış olan bir yazıda şu satırlar yer alıyordu: "Bize göre Türkiye'nin düzenli bir yönetime kavuşabilmesi için tek çare, ülkenin Avrupa’nın çeşitli ülkelerinden derlenmiş bir yabancı yöneticiler grubunun denetimi altında yönetilmesidir. Kendi kendilerini yönetmekten aciz olduklarını ispatlayan Türk’lerin ÜSTÜN bir kuvvet tarafından denetlenmesi kaçınılmaz bir zorunluluktur.” Ve maalesef Türkiye’yi 10 Kasım 1938 den beri onlar ve onların uşakları yönetmeye başlamıştır. Ülkenin şu anki fotoğrafı da bunların eseridir... Londra çevrelerinde oldukça yaygınlaşan bir söylentiye göre Türk'leri devlet yönetimi konusunda eğitme görevinin ABD'ye verilmesi kararlaştırılmıştır. Batı'nın rahley-i Tedrisinde okuduktan sonra Batı hayranı, kendi öz varlığına yabancı aydınlarımız, batılı patronlarından aldıkları emirle “Türk’leri adam etme” misyonunu üstlenmiş durumdadır… Milli Mücadele sürecinde bu kafa yapısına sahip olanların bir kısmı İngiliz şemsiyesi altında, diğer bir kısmı ise Amerikan mandacılığından yanaydılar. Meşhur İsmet paşamız da bunlardan ikinci gurubun başını çekenlerden birisi idi. Hatta bu değerli fikirlerini Sivas Kongresi'nde bile dile getirilmesini sağlamıştır. Bugün bu kafa yapısının mirasçıları AB şemsiyesi ve himayesi altında Türkiye'de etnik ve bölücü kesimden İslâmî kesime, hatta Alevî toplumuna kadar değişik unsurları kışkırtıyor. Birçok konu AB'nin ilgi alanına giriyor. Artık gerek AB, gerekse IMF ve çokuluslu şirketlerin sözcüsü Dünya Bankası; nasihat ediyor, toplantılar yapıyor, yetkililere, taraflara yol gösteriyor, akıl öğretiyor, aba altından sopa gösteriyor, zaman zaman da utanmadan tehdit etmeye çalışıyor. Görünen o ki Batı'nın yıllardır bıkmadan usanmadan Türkiye'yi ve Türk'leri hizaya sokma ve İslam’ı ılımlaştırma çabaları devam ediyor... Batılı sırtlanların bu kadar cesaretlenmesinin tek sebebi, şahsiyetsiz, dirayetsiz ve ferasetsiz yöneticilerdir. Cumhuriyetin ilanıyla doğrudan Hıristiyanlık propagandası yapmak yasaklanmıştır. Cumhuriyet Türkiyesi’ne hıyanet ve hakaret etmeyi âdet hâline getirmiş ahmak ve alçak unsurların yanı sıra Misyonerlik faaliyetlerini sürdürmek isteyen kesim mensupları, şöyle bir fikir geliştirirler. “Bütün bu insanları resmen ve ismen Hıristiyan yapamayız. Ama önemli değil. Esas bu insanları Hıristiyan’ca yaşamayı ve Hıristiyan felsefesini bunlara aşılamayı başarırsak mesele kalmaz." AB dönem başkanlarından Jacques Delors'un "AB'nin bir Hıristiyan kulübü olduğu" yolundaki sözlerini teyit eden diğer AB yetkililerinin ifadelerini hatırladıkça; AB'ne giden yolun başlangıç noktası olarak, Tanzimat’tan itibaren gelişen olayları akıl süzgecinden geçirdiğimizde, ılımlı İslam 398 safsatasının, Müslüman Türk’ü fikren ve fiilen Hıristiyanlaştırmak amacı güttüğü görülecektir. Ülkenin tam bir açık pazar olmasının şartlarını oluşturmak, Müslümanlığa karşı Hıristiyanlığın galebe çalmasını sağlamak "Gülhane Hatt-ı Hümayunu'nun" ana fikri olmuştur. Bu fikri kısaca “Osmanlı bütünlüğünü korumak, ancak Osmanlı Devleti içindeki Hıristiyanların durumunu giderek düzeltip, neticede onları iktidar yapmak” diye ifade edebiliriz. Şu an o noktaya gelinmiştir!!! Türk siyasetindeki bazı kişilerin soy köklerini incelediğinizde, yukarda belirtilen hadisenin gerçekleşmiş olduğunu görmekte zorluk çekmezsiniz… Bu politikanın temsilcilerinden Lord Palmerstone'un şu sözleri, bu gerçeği açıklaması bakımından kayda değerdir: "-Türklere, Müslüman oldukları için hiçbir şekilde taraftar değilim; eğer Hıristiyan yapılabilirlerse, son derece mutlu olacağım." Bu istek doğrultusunda, Tanzimat Fermanı ilân edilirken, İngiliz Elçisi Canning, Sultan'dan “Müslümanların din değiştirme hakkını ilân etmesini isteme cüretini” dahi kendinde görebilmiştir. Ne var ki sonradan ortaya çıkan Mustafa Kemal adında genç bir Osmanlı subayı batının bütün plan ve projelerini alt üst edecektir. İşte bunun için, Barbar Batılının bir hedefi Milli Görüş’ü, diğer hedefi “ATATÜRK'Ü YOK ETMEKTİR” Tazimatla başlayıp I. Dünya Savaşı'na kadar geçen sürede Osmanlı Türk toprakları üzerinde açılan misyoner okulları (azınlık ve yabancı misyoner okulları olarak 10.000 civarında okul); Batılı emperyalist devletlerin bizi kültürel sömürgeleştirme, Hıristiyan ahlakını yerleştirme hareketine giriştiklerini göstermesi açısından önemlidir. Bu okullar yıkıcı faaliyetlerini sürdürmüş, meyvelerini toplamak hazırlığı içerisindeyken, Kurtuluş Savaşı'nı takiben kurulan genç Türkiye Cumhuriyeti ve Lozan sonrası Atatürk’ün büyük stratejisi ile hevesleri kursaklarında kalmıştır. Bu gün ise sadece İstanbul ve civarında Dünya kiliseler birliği adı ile açılmış 250 ye varan misyonerlik faaliyeti gösteren yerler vardır. İslamcılık oynayan AKP'ye sormak lazım: Bu yeraltı kiliseleri niçin ve kimlerin kanatları altında açılıp faaliyet yapmaktadır? Hatta pervasızca ülkenin her yerinde uyduruk İnciller nasıl dağıtılmaktadır? Tayyib ekibinin ve Fethullah Gülen’in istediği şeriat Kuran’ın değil, Amerika’nın istediği bir şeriattır. Vatikan güdümünde bir şeriat, dahası Hıristiyanlaşmış bir İslam anlayışıdır. Ülkemizde bulunan misyonerlerin, Halit ağa caddesinde bulunan dünya kiliseler birliği pastörü Maykılın ayda birkaç defa yaptığı Trabzon’a ziyaretlerinde Koç grubuna ait olan uçağı kullandığı konuşulmaktadır. O zaman bu misyoner grubun ülke içindeki koruyucusunun da koç grubunun olduğu düşüncesi doğmaktadır… Bugün gelinen nokta dünden farklı mıdır?.. Geniş bir beyin yıkaması yapılmaktadır. Kültürsüzleştirme ile kimliksizleştirme bizi millet yapan temelleri sarsmaktadır. Az gelişmiş ülkelerin şehir ekonomileri, hayat biçimleri bakımından ülkenin geri kalan kısmına yabancılaşmaktadır. Marazlı basın-yayın yoluyla: a- Hiçbir insan için, bir Avrupalıya, Amerikalıya benzemekten daha güzel bir şey olmayacağı fikri ve Batı uygarlığı topluma benimsetilmeye çalışılır. b- Hiçbir uygarlığın Avrupa ve Amerikan uygarlığından üstün olmadığı ana fikri geliştirilip, yerli halkın daima aşağılık bir varlık olduğuna, hiçbir zaman düzelmeyeceğine inandırılır. Gelişmiş zengin emperyalist ülke yönetiminin etkisindeki kitle haberleşme (büyük basın; basın-yayın dağıtımının tekelleşmesi ve karşıt fikirlerin yayınlanmasının ve dağıtımının engellenmesi; radyo; sinema, televizyon, reklâmcılık) faaliyetleri ile netice alınmaya çalışılır. Hani şu AB'ne girmek için olmazsa olmaz şartlardan insan hakları, anayasal vatandaşlık vb. ifadelerle, Türkiye'de 14 ya da 24 etnik grup yaratılarak; bunu Türk Devletinin üniter yapısını yıkmak pahasına kabul ettirmeye çalıştıkları dönemde bu misyonerlik çalışmaları, AB'nin dayatmalarıyla 399 çakışmıyor mu? Günümüzde en az ulaşılabilmiş Karadeniz ve Doğu Anadolu bölgelerinde faaliyet hızlandırılmıştır. Kürtler, Alevîler ve Lazlar öncelikli hedef olarak seçilen topluluklardır. Misyoner kuruluşların gücü; vakıf kaynakları, bağış, kilise gelirlerinden kesintiler ve gayrimenkul kiraları ile Batılı devletlerin hükümetlerinin gizli ödeneklerle finanse etmesiyle sağlanmaktadır. Şah dönemi İran'daki rejim aleyhtarı şeriat yanlılarına destek verip ülkelerinde barındıran Fransa ve Almanya gibi sabıkalı ülkeler şimdilerde Kaplancılar vb. cemaatlere, azınlık ırkçılığı yapan kuruluşlara, PKK ve yandaşlarına bu amaçlar doğrultusunda kucak açmalarının nedeni, İslam’ı, Türk insanını veya Kürt insanını çok sevdiklerinden ve benimsediklerinden dolayı değildir. Batılı örgütler; Avrupa'daki, özellikle Almanya'daki Türkleri, Müslüman kimliği ile Almanlaştırma amacı gütmektedir. Bu proje ABD patentlidir. Hayata geçirilmesi ve Alman Devletinin çıkarlarına uygun şekillendirilmesi için çalışmalar son hızla sürdürülmektedir. Alman İslâm’ı diye isimlendirilen bu stratejik çalışma iki amaca dayanmaktadır. a) Almanya'daki Türklerden, Almanya'da bir İslâm azınlığı yaratmak; b) Türkiye'deki üniter yapıyı parçalamak. Alman resmî politikası, Almanya'daki Türk toplumunun "etnik bir azınlık" oluşturmasından korkmaktadır. Bunu engellemek için de 3 milyondan fazla olan Türk toplumunu bölmek ve kendi içinde kutuplaştırmak amacıyla kültürel kimliği öne çıkarıp, millî kimliği uzun vadede silerek, yerine "etnik" ve "Mezhepsel" kimlikleri geçirmeye çalışmaktadır. Bu çalışmalar sonucunda Türkler ülkelerinden koparılmış, silik, yozlaşmış, kendi toplumuna yabancı; kimlik bunalımı içerisinde, ne Türk ne Alman olabilen kozmopolit bir topluluk hâlini alacaktır. Bu amaca dayalı olarak Türkçe derslerinin kaldırılmasına yönelik çalışmalar da hız kazanmıştır. Ülkemizde Kürtçe yayın yaptırmak Kürtçe eğitim yaptırmak için çırpınan batılar kendi ülkelerinde bulunan TÜRK çocuklarının öğrenmesi gereken Türkçe dersleri kaldırtmışlardır. Buna siz batı demokrasisi ve Haçlı emperyalizmi diyebilirsiniz... Misyonerlik faaliyetinde bulunan tarafından kendi isimlerine olmasa da buldukları mayası bozuk bazı kişiler adına, anaokulu adı altında birçok okullar açılmıştır... "Verheugen'in denetimine kızmamak gerek. Adaylık statüsünü istediğimiz anda bu şartları kabul etmişsiniz zaten. Üstelik bu yalnız bize uygulanmıyor, yeni adayların hepsi aynı süreçten geçiyor" ifadelerinin önümüze dikildiğini gördüğümüz an (bizleri son derece rahatsız eden gelişmeleri ve birtakım gerçeklerin Türk insanından gizlenmekte olduğunu bilmemize rağmen); Kopenhag kriterleri diye isimlendirilen bu emrivaki taleplerinin gerçek yüzünü gören Türk milletinin tepkisine karşı, olayı örtbas etme gayretindeki politikacının çirkin yüzünün ortaya çıkışı, suçluluk duygusu ile çözüm arayışı ve de kıvırışı tam bir gaflet, dalâlet hatta hıyanet belgesi niteliğindedir. Türkiye'de ulusal bir onur ve bilinç olduğunu göstermek zorundayız. Yapılan ve dayatılanlar haysiyet kırıcı olup üniter yapımızı yıkmaya, yeni kapitülasyonlar yaratmaya yöneliktir. Osmanlıyı çöküş yıllarında biz değil, Avrupa yönetirdi; Avrupa ne isterse o olurdu. Osmanlı topraklarında şehirlerimizi bizim valilerimiz değil, Avrupa ülkelerinin konsolosları idare ederdi. Postahaneleri bile özel olup, bu Avrupa vatandaşlarından vergi alınmaz hatta gümrükte arama yapılamazdı. Avrupalılar suç işlediklerinde tutuklanamaz, yargılanamaz hatta cinayet dahi işleseler kendi elçiliklerine teslim edilirlerdi. Devletin gelir ve gideri "Duyun-u Umumiye" denilen tamamen yabancıların kontrolündeki kurum tarafından denetlenir, gerekirse gelirlerine el konurdu. 400 Bugün istenen, yine o günlere dönmektir. Kardinal Gülen Kimin Misyoneri? Ortadoğu haritasına bakarsanız bölgede tek "laik" ve "demokrat" ülkenin Türkiye olduğunu görürsünüz. Yunanistan "demokrat" bir ülke, ancak "laik" değil. Anayasasının Vinci maddesi "Ortodoks Cumhuriyet" olduğunu söyler, İsrail "demokrat" tır, ancak "laik" değildir. Arap ülkelerinde "laiklik" geçerli olmadığı gibi "demokrasiden" de söz edilemez. Washington’un reçetesi açık. Türkiye'yi "biraz İslamlaştırmak", Arapları "biraz demokratlaştırmak" reçetesinin adı "Büyük Ortadoğu Projesi (BOP)" değil mi? Türkiye'nin İslamlaştırılmasının anlamı laiklik dışı siyasal yapıyla, resmen olmasa da fikren ve fiilen “manda”laştırılmasıdır 1962–65 yılları arasında Papa 6. Paul, "İkinci Vatikan Konsili" adıyla bir toplantı düzenledi. Bu konsilde, temel ilkelerden vazgeçmeden Hıristiyanlığın çağdaş yaşama uygun olarak yeniden örgütlenip yayılmasına karar verildi. Böylece, genç kuşakların saygı ve nüfuz yitiren kiliseden uzaklaşmaları önlenecek, şirin kilise görüntüsü yaratılacaktı. Genç kuşaklar barış istemiyorlar mıydı? O halde kilisenin barışseverliği öne çıkarılacak, "dinler arası diyalog" başlatılacaktı. Bu konsilden sonra Fener Ortodoks Patrikliği başta olmak üzere, Hıristiyanlığın öteki mezheplerinin başları ile Vatikan arasında yoğun bir diyalog trafiği yaşandı. İkinci Konsil'in kararları arasında Müslümanlar konusunda şu sözlere yer verildi: "Katolik Kilisesi'nin Müslümanlara da saygısı büyüktür. Onlar da tek, var olan, bağışlayıcı, kadir-i mutlak, cennetin ve yeryüzünün yaratıcısı, insanlara seslenmiş olan 'Tanrı' ya taparlar. Onlar da, inancıyla kendi inançları arasında güçlü bağ kurdukları İbrahim' in kendisini Tanrı'ya adadığı gibi Tanrı'nın gizli emirlerine çekinmeden boyun eğmeye çaba gösterirler. Tanrı olarak benimsemeseler de İsa'yı peygamber olarak yüceltir, bakire annesine saygı gösterir, her zaman içtenlikle anarlar. Ayrıca, Müslümanlar da, karar gününü, ölümden sonra tekrar dirilişin sonrasında Tanrı'nın vereceği kararı beklerler. Bu nedenle onlar da, dürüst yaşamaya önem verir, Tanrı'ya özellikle dua, sadaka ve oruçlarıyla taparlar." Vatikan için "diyalog", aynı zamanda "misyonerlik (dini yayma görevi)" ile birlikte geçerli bir yöntemdir. "Diyalog" demek, "dini yaymaya ortam hazırlamak" demekti. Bu düşünce, 2. Konsil kararı ile gençlerin gözünde "barışsever kilise" olgusunu da pazarlayan en önemli anahtar oldu. "Diyalog" ve "misyonerlik", Vatikan için birbirinden soyutlanamaz. "Kötü" olan Müslümanlara da 2. Konsil'den sonra "cici" olarak bakma yöntemi geliştirildi. Çünkü yoksul Müslümanlar da zengin Hıristiyanlık için "aday" konumundaydı. Vatikan, "dinler arasında diyalog" için Türkiye'deki Müslümanların "resmi örgütü" Diyanet İşleri Başkanlığı yerine, kendisine "Rabb'in (yaratıcının) aciz kulu" diyen "hoca efendi" M. Fethullah Gülen'i seçti... Nurculuğun piri "Said-i Nursi'nin de Hıristiyan dünyası ile ilişkilerinin güçlü olduğu" yalanını öne süren hoca efendi hazretleri, kullandığı bu kalkan ile Vatikan'ın istediği "diyalogu" Papa 2. Jean Paul 'e yazdığı bir mektupla başlattı. Hoca efendi 9 Şubat 1998'de Vatikan'da Papa'nın huzuruna çıkarak "Hıristiyan dünyası ile diyaloga" girdi. Bu girişimini gerçekleştirmek için de sabırla Türkiye'deki Hıristiyan ve Yahudi liderler, hatta bazı aydınlarla kol kola girerek "diyalog" ortamının takıyyesini yarattı. Türkiye'nin AB üyeliğine adaylığının gerektirdiği düşünce ve din özgürlüğü kuramları, ABD'nin BOP'u, hoca efendinin ekmeğine yağ sürdü. Sırtını ABD ve AB'ye dayayan hoca efendi, Vatikan'dan da "icazet" alınca, uluslararası alanda maddi ve manevi yapılanmasını hızla yoğunlaştırdı. "Diyalog" ve "misyonerlik" Vatikan'ın özünde var, demiştik. Hoca efendinin hızla yayılmasında "misyonerlik" olgusunun rolü inkâr edilemez. Hoca efendinin Papa ile görülmesinden sonra, "Müslüman misyonerleri" de "Vatikan Misyonerlik Okulu'nda" öğrenim görmeye gittiler. Vatikan'ın "rahleyi tedrisinden" geçtiler. Aralarında bir Türk TV haber kanalının Roma muhabirinin de bulunduğu Gülen'in misyonerleri bugün işbaşında. Bu gerçek, Dışişleri Bakanlığı’nın "kriptolarında" olduğu kadar, MİT'in "kozmik" kasalarında da yer alıyor olmalı. Şimdi ABD'nin BOP'a ve dinler arası diyaloga neden önem verip bu iki olguyu birleştiren halkaya Gülen'i oturttuğu, neden baş tacı ettiği daha iyi anlaşılmaktadır. Abdullah Öcalan'a “af” kavgasına dikkatleri 401 çekip "hoca efendiyi" aralanan kapıdan salıverip Türkiye'ye dönme ortamının sağlandığı da unutulmamalıdır. Hoca efendi acaba Nurcu mümin mi, yoksa Vatikan'ın bir misyoneri mi? Veya GOP için önümüzdeki seçimde Çankaya'ya Humeyni gibi oturtulacak bir aday mı? Recep Tayyip Erdoğan, Köşk yolunda rakip gördüğü için mi hoca efendiden hoşlanmıyor? Vatikan-Washington arasındaki "Da Vinci şifresini" aratmayan perde arkası oyunların hedefi, kuşkusuz Türkiye'de "laikliğin" yıkılması ve İslam’ın yozlaştırılmasıdır. Paşa 150 Bin $'la Fethullah’tan Randevu Alsaydı? Bir yanda bakıyorsunuz; Ordumuza yani Türkiye’nin en köklü kurumuna; Türkiye’nin en toy siyasi oluşumu, "Yolsuzluk" kartını oynayarak tarihinin en ciddi saldırısını gerçekleştiriyor... Bu saldırının; Başbakan’ından; yardımcısına, müsteşarından, milletvekiline; haklarında nitelikli zimmetten görevi suiistimale kadar birçok yolsuzluk davası bulunan iktidar kadroları tarafından gerçekleştirilmesi tablonun vahametini bir kat daha arttırıyor... Tablonun diğer yüzünü çevirdiğinizde... TSK’nin profili ayaklar altına alınırken; birilerinin "Dinlerin buluştuğu kent İstanbul'da bir yanına Patriği, diğer yanına Hahambaşı'nı alarak oturacağı makam" için hazırladığı bir vaizin profili yükseltiliyor. Zaman'la başlatılan ve Fethullah Gülen'in Türkiye'ye dönüşünün zeminini hazırlayan kamuoyu kampanyası yoğunlaşarak derinleştiriliyor... Daha doğru düzgün Pennsylvania yazamayan muhabirlerin çanak soruları eşliğinde Fethullah Gülen "Amerika kuklalığından", "Halk Kahramanlığına" terfi ettiriliyor... Ve bütün bunlar zamanında 28 Şubat sürecine çanak tutan yazarlar ve sayfalar üzerinden yapılıyor!? Fethullah Gülen'in huzuruna çıkmak için bu gazeteler para veriyor mu, bilmiyoruz ama normalde Gülen hazretleri ile görüşmek isteyenlerin cemaat tarafından nasıl yönlendirildiği; "Hoca efendi" ile görüşmek için hangi vakıflara ne kadar para ödettirildiği, erbabınca biliniyor. Bazı kaynakların belirttiğine göre; Hoca fendi'nin görüşme listesine girmek için; cemaatin gösterdiği vakfa 100–150 bin dolarlık bir bağışı hazır etmeniz gerekiyor. O meşhur Pennsylvania ormanları altında, tek başına yürürken resmedilmiş resminin altına özellikle yazmaya özen gösterdikleri üzere; yeğeninin evinde kalan; kendi evi ve hatta tek dikili bir selvisi bile olmayan bu mahzun adam, Siyonist Amerika’nın atacağı, İslam Halifeliği hayalleri kuruyor! Fethullah hazretlerinin huzuruna çıkmak için gereken para ile müteahhitten borç alan paşanın mal beyanına geçirdiği rakamın benzerliği de akla muzip bir soru getiriyor: "Tuncer Kılıç paşa, birilerinden borç ile Fethullah Hoca'nın görüşme listesine girseydi bu duruma düşer miydi?" Soru muzip ama işaret ettiği yön gerçek: Neticede; TSK'ne karşı Yolsuzluk üzerinden gerçekleştirilen operasyonun dosyalarını AKP iktidarına; Gülen cemaatinin Emniyet içindeki üst düzey kadroları sağlıyor... Tayyip Erdoğan'a telefonda:'Merak etme Recep abi, o paşanın dosyası hazır' diyecek kadar yakın duran "avcı" kadrolar bir yandan 28 Şubat hıyanetini milli menfaatler doğrultusunda dönüştüren ekiplerden intikam alırken; diğer taraftan boşalan rant alanını kendi ekipleri ile dolduruyor! İstanbul'da PKK itirafçıları ile kurdukları şebekeler üzerinden Yahudi ve Ermeni işadamlarından para koparanlar; bir yandan da coğrafyanın en kirli medyasına "Temizlik", "Yolsuzluk" kahramanlığı yaptırarak; gizli olması gereken telefon görüşmelerini çarşaf çarşaf yayınlatıyor! Emekli kadroları deşifre ederken; görevdeki kadrolara da: Bize ve ABD’ye karşı "hareket edersen kendini çarmıha gerilmiş bulursun" mesajı çok net bir şekilde iletiliyor. Böylece: "Yolsuzluk" edebiyatı üzerinden para muslukları el değiştiriyor ve bu arada eski 402 "Yolsuzluklar" yenilerine yer açmak için tasfiye ediliyor. Sonuçta olan millete, ülkeye, milli müesseselerimize ve Silahlı Kuvvetlerimize oluyor! Sahi bu arada Paşalardan; MİT mensuplarına herkesin telefon görüşmesini çarşaf çarşaf yayınlatarak yolsuzluk mücadelesi yapan kadrolar... Bir zahmet Başbakan'ın işadamları ile ve işadamı/mafya sınırında duran işadamsı isimlerle (Çamlıca sırtlarında yapılan bir kaç tanesini yayınlasalar yeter) yaptığı görüşmeleri de yayınlasalar da; yolsuzlukla mücadele nasıl yapılırmış görelim diye arzu ediliyor! Fethullah Gülen'e göre: Ulusalcılar Sancı Oluşturuyor! Fethullah Gülen, Avrupa Birliği'ne (AB) karşı oluşturulan 'ulusal cephe' girişimlerini Yeni Aktüel Dergisi'ne değerlendirmişti, “ölseler bir araya gelmeyecek kimseler ulusal cephe adı altında suni bir kitlesel dalga oluşturmaya çalışıyor." diyen Fethullah Gülen’in ulusal cephe hakkındaki zehir-zemberek açıklamaları kendisine ele vericiydi. İşte röportajdan ilgili ana başlıklar: Son yıllarda Türkiye'nin dünya ile bütünleşmesi, bu arada direnç noktalarının da oluşması konusunda yorumunuz nedir? “Dünyadaki hemen her yerde geniş istikbal vaat eden girişimler belli dirençlerle karşılaşır. Bu bazen bu girişimlerin uzun vadedeki müspet neticelerini kestiremeyen kesimlerden gelir, bazen de belli bir menfaat etrafında kümelenmiş kimselerden. Onlar bu tür girişimlerin kendi menfaatlerini haleldar edeceği endişesini taşır sürekli. Türkiye'nin dünya ile kucaklaşması, buluşması kaçınılmaz bir süreç. Teknoloji, eğitim, ekonomi ve ticaret, her şey hızla küreselleşiyor, kucaklaşıyor. Bu sürece karşı tek başına, dünyadan tecrit edilmişlik içinde yaşayamazsınız. “Hareketleri Suni ve İğreti”ymiş!.. AB sürecinde son günlerde yaşanan kavga ve tartışmalara bir bakıverin. Ölseler bir araya gelmeyecek kimseler ulusal cephe adı altında suni bir kitlesel dalga oluşturmaya çalışıyor. Kimlikleri, söylemleri, hassasiyet ve dünya görüşleri bu derece farklı, üstelik birbirleriyle hiçbir diyalog geliştirme niyet ve isteği olmayan insanlar muvakkaten bir araya geliyor. Gerçekten her söz ve hareketleri suni ve iğreti duruyor. Elbette daha derinde milletin ruhunu ve temel dinamiklerini örselemeye yönelik çabalar da vardır. Bunların kolay kolay pes edeceğini sanmıyorum. Onlar her türlü açıklığın ve şeffaflığın karşısında. Toplum ve siyaset ilişkileri şeffaflaştıkça belki de deşifre olmaktan korkuyorlar. Türkiye büyük bir ülke iradeli, azimli ve kararlı olursa sancıları aşar. Sancısız bir gelişme beklememeli. Milli Menfaatler Önemli Ama, Amerika’ya karşı her hareket “kemiksiz”miş! Milli ve bölgesel menfaatlerimizin korunması önemli ama kimin nerede, niçin ve hangi gayeyle durduğuna iyi bakmalı. Suni ya da iç menfaat ilişkileri er geç kendini mutlaka ele verir. Ulusal cephe adı altında oluşturulmaya çalışılan dalganın sınırları belli değil. Hedefi, niyeti ve çağrı yaptığı hassasiyetleri farklı farklıdır. Kemiksiz, kimliksiz ve hedefsiz bir dalga. Her açıdan manipülatif bir organizasyon olduğu belli. Hıristiyan MİT’ci Zekeriya Öztürk Danıştay Tertibinde Rol Aldı Hıristiyan MİT'çi Fethullah'ın adamı M. Zekeriya Öztürk. MİT elemanı. TSK’den istifaya zorlandı. MİT tarafından Ulusal Kanal'a gönderildi. İP Genel Başkanı Perinçek tarafından görevi tespit edilince kovuldu. En son Danıştay suikastını "ulusalcılara" yıkma tertibinde yer aldı. Hıristiyanlığı da tespit edilen Öztürk, bu kez ulusalcı hareketleri hastalık olarak değerlendirerek Zaman gazetesinde İP'ye saldırdı. Mehmet Zekeriya Öztürk, Aydınlık okurlarının yakından tanıdığı bir isim. TSK’den davranış bozuklukları nedeniyle istifaya zorlanan Öztürk, 2003 yılında Mit tarafından Ulusal Kanal'a ve işçi Partisi (iP)'ne gönderilmiş, kimliği açığa çıkınca da kovulmuştu. Danıştay saldırısı olayında adı geçen ve tertipte rol alan Öztürk, kafasını bu kez Fethullah Gülen'e yakınlığıyla bilinen Zaman gazetesinden 403 çıkardı. Görevi gereği söz konusu gazetede İşçi Partisi ve lideri Doğu Perinçek'e saldırdı. Öztürk’ün kimliği nasıl saptanmıştı? Zekeriya Öztürk'ün kimliğini ve görevini Doğu Perinçek 01 Haziran 2006'da açıklamıştı. Danıştay suikastını ulusalcılara" yıkma tertibinde yer alan MİT bağlantılı üç elemandan biri. Ertaç Giray, İsmail Paker ve Zekeriya Öztürk. Üçlünün görevi, Danıştay'a saldırı olayından sonra, saldırıyı gerçekleştiren Alparslan Aslan'ı ulusalcıların yönlendirdiği şeklindeki tertibin içinde yer almak. Bu üç elaman "kilit isim" olarak sunulmak istenen Muzaffer Tekin'in, 17 Mayıs 2006 akşamı polise teslim olmasını engelleyerek, kaçmasını sağladılar. Böylece Tekin kaçak durumuna sokulacak, denetim altında tutulacak. Tekin, bu gerçeği, 26 Mayıs 2006 günü Ankara Terörle Mücadele Şubesi'ndeki sorgusunda ifade etti. Eymür'ün avukatı, Öztürk’ün de avukatı Bu arada Zekeriya Öztürk, Muzaffer Tekin'in kimlik kartını alıyor. Gerekçe Av. Ertaç Giray'a vekâletname çıkartmak. Ertaç Giray Eski Sarıyer C. Savcısı. Banker Bako olarak tanınan Baki Cengiz Aygün, polis tarafından aranırken Giray'ın bürosunda saklandığı saptanmış, 1999 yılında "suç işleyeni saklamak" suçundan mahkûm edilmiş ve savcılıktan ayrılarak avukatlığa başlamıştı. Ertaç Giray, MİT Kontrterör Dairesi Başkanvekili iken tasfiye edilen ve ABD'ye kaçan Mehmet Eymür'ün avukatı. Doğu Perinçek'e suikast soruşturması dosyasında Mehmet Eymür'ün Ertaç Giray'a vekâletname verdiği belgeli. Giray, aynı zamanda Zekeriya Öztürk'ün de avukatı. Fetullahcı MİT’cinin Hıristiyan olduğu anlaşıldı! Perinçek, Öztürk'ün Teğmen iken Hıristiyan olarak kiliseye gittiğini ve haç taktığını da açıklamıştı. Öztürk savunma olarak da misyonerlik faaliyetlerini ortaya çıkarmak istediğini söyledi. Askeri çevrelerden alınan bilgiye göre de, Zekeriya Öztürk, yüzbaşı rütbesinde iken, paranoyak tavırları ve davranış bozuklukları nedeniyle, TSK'nin adını lekelememesi için ordudan istifaya zorlandı. Ancak kendisini "emekli binbaşı", hatta gizli bir takım görevler yürüten bir TSK mensubuymuş gibi tanıttı. 2003 yılında Süleymaniye'deki Çuval olayından sonra, MİT tarafından Ulusal Kanal'a gönderildi. Önce bazı uydurma "bilgiler" getirdi. Birkaç kez Doğu Perinçek'i ziyaret etti ve Danışman olmak istediğini söyledi. Hatta İP mitinglerine katılıp Perinçek'in yanında gözükmek ve Parti'den yüksek düzeylerde bir resmî görev almak için adeta çırpındı. Bu şüpheli ve acemice talepleri reddedildi. Kimliği açığa çıkınca Ulusal kanal'dan atılmıştı Ulusal Kanal Haber Merkezi, Zekeriya Öztürk'ü altı ay boyunca yalan bilgi akışını değerlendirmeye aldı. Ulusal Kanal binasına birkaç kez silahla girmek istedi; görevlilere verilen kesin emir nedeniyle giremedi. Zararlı olabileceği ve tertiplerde kullanılabileceği düşünülerek, Ulusal Kanal'dan atıldı.” AMERİKA’NIN IRAK BATAĞI VE SİYONİSTLERİN BAŞKANLIK ATAĞI Irak’ta Korkunç Bilanço Ürkütüyor! ABD’nin demokrasi vaatleriyle müdahale ettiği Irak’ta kan gövdeyi götürüyor. Ülkede savaşın verdiği zarar giderek artıyor. Amerikan Associated Press (AP) haber ajansı, kendi verileriyle çeşitli kuruluşlar ve resmi kurumların verilerine dayanarak yaptığı derlemeye göre, Irak savaşının başladığı 2003 yılının mart ayından beri ölen Iraklı sivillerin sayısı bir rapora göre 655 bini buluyor. AP, Irak’ta ölen sivillerin sayısı hakkında çeşitli kurum ve kuruluşlar tarafından çelişkili rakamlar verilmekle birlikte bu sayının 500 binin üzerinde olduğunun tahmin edildiğini söylüyor. Amerikan Dışişleri ve Savunma Bakanlığı, Brookings İnstitution, Iraq Body Count gibi kurumlar, Lancet internet sitesi ile Irak Sağlık ve Eğitim bakanlıklarının verilerini kullanan ajans, savaşta ölen Amerikan askerlerinin sayısının ise 31 Ekim 2006 itibarıyla 3 bin olduğunu kaydediyor. AP, 31 Ekime kadar Irak’ta yaralanan Amerikalı askerlerin sayısının da 21 bin 419 olduğunu belirtirken, Irak’ta 404 ticaret için geldiği öne sürülen 646 sivilin de öldüğünü bildiriyor. 155 Profesör Katledildi Savaşta 155 Iraklı profesörün öldüğünü belirten ajans, 250 kadar doktor ve sağlık çalışanın da şiddetin kurbanı olduğunu, en az 6 bin 000 doktorla binlerce profesörün de ülkeyi terk ettiğini belirtiyor. Irak savaşının maliyetinin 340 milyar dolar olduğunu vurgulayan AP, bunun da günde 250 milyon dolar anlamına geldiğini vurguluyor. AP, savaş öncesi Irak’ta günlük petrol üretiminin 2,58 milyon varil olduğunu, 31 Ekim 2006 itibarıyla ise günlük üretimin 2,33 milyon varilde kaldığını, savaş öncesi 3 bin 958 megavat olan elektrik üretim kapasitesinin ise 4 bin 100 megavata çıktığını hatırlatıyor. Irak’ta savaştan sonraki en çarpıcı gelişme olarak ise cep telefonu sayısındaki artış gösteriliyor. Savaş öncesi cep telefonu hizmeti verilmeyen ülkede 31 Ekim 2006 itibarıyla cep telefonu olanların sayısı 7 milyon kişi olarak belirlendi. Sabit telefonların sayısı ise 400 binin biraz üzerinde artarak 1,25 milyon aboneye çıkmış bulunuyor. Bağdat’ta 48 Saatte 83 Ceset Bağdat’ta son 48 saat içinde 83 ceset bulundu. Çeşitli kaynaklardan AFP muhabirinin edindiği bilgiye göre, cesetlerin 56’sı perşembeyle cuma sabahı arasında sokaklarda bulundu. Bu sayı, İçişleri Bakanlığı yetkililerince henüz doğrulanmadı. Irak’ta her gün işkence veya mermi izi taşıyan onlarca ceset bulunuyor. Öte yandan, Irak’ın devrik lideri Saddam Hüseyin hakkında mahkemece karar verileceği pazar günü Bağdat ve diğer 2 eyalette sokağa çıkma yasağına gidiliyor. İsrail’e Kimse Ses Çıkaramıyor İsrail Gazze’de yeni katliamlar işlerken, Irak’a insan hakları adına girmiş ABD ve Britanya sesini çıkarmıyor. Herkes güçlünün yanında. İsrail’in Gazze’nin kuzeyindeki Beyt Hanun beldesine yönelik baskını sürüyor ve ilk günün bilançosu yedi şehide ve elli yaralıya ulaştı. Çok sayıda ev de yıkıldı. İsrail hükümeti geçen temmuzdaki bir fedai eyleminde İsrailli asker Gilad Şalit’in esir alınmasından bu yana, Gazze’de etnik temizlik yapıyor. İsrail kurşunlarıyla düşen şehitlerin sayısı 320’yi aştı. Dikkat çeken konuysa, sanki İsrail güçleri meşru ve sıradan bir iş yapıyormuş gibi bütün dünyanın uyum içinde sessiz kalması. Zira İsrail hukukun üstünde... Çünkü ABD İsrail’e yeşil ışık yakarak yeryüzünde fitne yayması için elini serbest bıraktı... İsrail hükümetinin Beyt Hanun’da işlediği katliamlarını örtbas etmek için kullandığı gerekçe, Filistinli direnişçilerin güneydeki Yahudi yerleşim birimleri Siderot ve Aşkalon’a füze fırlatması ve Refah’ın güneyinden Mısır’daki direniş gruplarına silah kaçırılması amacıyla tünel kazılması. İsrail hükümetinin söz ettiği füzeler yerli yapımı ve bugün gördüğümüz yıkıcı misillemeyi hak edecek kadar ağır can kaybına yol açamaz. Bu yerli füzeler, Amerikan malı Cruise füzeleri veya Rus ve Çin malı Katyuşa füzeleri değil. Asıl öldürücü ve yıkıcı füzeler, İsrail güçlerinin, uçaklarının ve tanklarının silahsız bir halka karşı kullandığı füzeler. Bunlar çocukları, kadınları ve sivilleri öldürüyor, evleri hiçbir ön uyarı yapmaksızın sahiplerinin başına yıkıyor. Bu tür katliamlar geçmişte Arap ülkelerinin nefretini artırıyor ve dışişleri bakanları olağanüstü toplantı çağrısı yapıyordu… Batılı ülkeler ve özellikle de ABD de Arap rejimleri gibi hareket etmeye başladı. Kurbanlar Arap olduğu müddetçe İsrail uygulamalarında hiçbir hata görmüyorlar. Lübnan’daki savaş 34 gün sürdü ve bu ülkeler ancak İsrail’in zaferinin imkânsız olduğunu anlayınca müdahale edip ateşkes istediler. ABD Irak’ta bir savaşa girdi, Iraklıların canlarını korumak ve insan haklarına saygıyı getirmek söylemi altında büyük kayıplar verdi. Fakat Amerika, bombardıman uçaklarını ve filolarını işgal altındaki Filistin sahillerine Filistinlilerin canını korumak için kesinlikle göndermez. Dahası, Filistin halkına karşı ahlaki ve hukuki sorumluluk taşıyan Britanya hükümeti de harekete geçmiyor, İsrail katliamlarını kınayan bir bildiri dahi 405 yayımlamıyor.241 Amerika Nereye Sürükleniyor? Size en son okuduğum bir kamuoyu araştırmasının sonuçlarından söz etmek istiyorum: Amerika Birleşik Devletleri’nin küresel politikalarını sorgulayan uluslararası bir kamuoyu araştırmasına göre Bush yönetimi, dünya barışı ve güvenliği için önemli bir tehdit olarak algılanıyor. ABD’nin en yakın müttefiki olarak bilinen İngilizler bile yüzde 70 gibi çok büyük bir oranda Amerikan politikalarına karşı çıkıyorlar, Bush’un dünya güvenliğini tehdit ettiğine inanıyorlar. Kanadalıların yüzde %62’si, Meksikalıların ise %57’si Amerika’nın küresel politikaları nedeniyle dünyanın daha tehlikeli bir yer haline geldiğini düşünüyor. İsrailli’lerin yarıdan fazlası da Bush’un saldırgan politikalarının dünyayı daha güvensiz yaptığı görüşünü paylaşıyor. ABD’nin Afganistan ve Irak’a yönelik saldırıları da başta İngilizler olmak üzere Meksikalılar ve Kanadalılar tarafından yanlış bulunuyor ve yüzde 70’i geçen bir oranda halk tarafından hâlâ tepkiyle karşılanıyor. ABD’nin küresel saldırılarına kılıf olarak uydurduğu “demokrasi ve özgürlük götürüyorum” masalına da artık kimse inanmıyor. Uluslararası düzeyde yapılan kamuoyu araştırmasının sonucuna göre, bu masala İngilizlerin sadece yüzde 10’u inanıyor. ABD’nin stratejik ortağı İsrail’de bile her dört kişiden üçü bunun aldatmacadan ibaret olduğunu ifade ediyor. Araştırma sonuçları; zulmün ilelebet payidar olamayacağını gösteriyor. Küresel tahakkümün, işkencenin, insanlık dışı muamelelerin mutlaka vicdan sahibi herkes tarafından bir gün kınanacağını, tepkiyle karşılanacağını ortaya koyuyor. ABD’deki Neo Con zihniyetin “Yeni Amerikan Yüzyılı” projesiyle dünya üzerinde bir “Amerikan İmparatorluğu” kurma hayali, bugün insanlığın akıl ve vicdan duvarlarına çarpmaktadır.242 Bu tesbitler elbette doğrudur. Ancak Amerika’daki siyonist çete, bütün suçu ve sorumluluğu Başkan Bush’un üzerine yıkıp, kendilerini temize çıkarmaya ve zulüm ve sömürü saltanatlarının devamına fırsat hazırlamaya çalışmaktadır. Neo-Conlar’ın Seçim Tezgahı Neyi Amaçlıyor? Irak'taki kayıplar dolayısıyla ağır bir seçim yenilgisinden endişe eden neo-con'lar, savaşın sorumluluğunu yasa gereği bir kez daha seçilemeyecek olan Bush'a yükleyerek, kendilerini temize çıkarmaya çalışıyorlar. ABD'de yaklaşan seçimler öncesi neo-con'lar şaşırtıcı manevralara başvuruyorlar. Bu oyunda rol alan Irak savaşının mimarlarından "Karanlıklar Prensi" lakaplı önde gelen neo-con Richard Perle, aradan dört yıl geçmesinden sonra savaşın hata olduğunu itiraf ettiği izlenimi vererek, hezimetin faturasını Başkan George W. Bush'a çıkardı. Kamuoyunu aldatmaya dönük bu açıklamanın danışıklı dövüş olduğu aşikar. Amerikan yönetiminin şahinleri arasında yer alan ve yolsuzluk yaptığının belirlenmesi sonrası istifa etmek zorunda kalan eski savunma bakan yardımcılarından ve Pentagon'un eski başdanışmanlarından Perle, Vanity Fair dergisiyle röportajında, "Irak'ta gördüğümüz şiddetin boyutu, gerçekten korku verici. Kötülüğün bu boyuta ulaşacağını tahmin edemedim" dedi. Toplum psikolojisini etkileme sanatını kullanarak, açıklamalarının devamında Perle, "Zamanında kahin olabilseydim, bugün bulunduğumuz noktayı görebilseydim ve bana o zaman 'Irak'a girmeli miyiz?' diye sorsalardı, muhtemelen 'hayır, Saddam Hüseyin'in yönelttiği tehdide karşı başka stratejiler düşünelim' derdim" ifadesini kullanarak, savaşı desteklemekle hata yaptığını Kabul edercesine konuştu. Cumhuriyetçi Parti'den aday olacakların seçilebilmesi için Başkan Bush yönetimini beceriksizlikle suçlayan Perle, "Alınması gereken kararlar alınmadı veya zamanında alınamadı. Sürekli görüş ayrılıkları tartışıldı. Günün sonunda, bu durumdan Başkan'ı sorumlu tutmak zorundasınız" dedi. Richard Perle, ABD'nin, arkasında çökmüş bir Irak devleti bırakarak bu ülkeden çekilmek zorunda 241 Kudsel Arabi / Radikal / 05.11.2006 242 Dr. Abdullah Özkan / Milli Gazete / 05.11.2006 406 kalmasının henüz kaçınılmaz hale gelmediğini, ancak bu ihtimalin giderek güçlendiğini belirterek, "Bu olursa dünyanın görebileceği en büyük anarşi ve kaos ortaya çıkar" yorumunu yaptı. Karanlıklar Prensi: Perle 1969 - 1980 yılları arasında ABD Senatosu’nda görevli olarak çalışan Perle, Reagan başkanlığı döneminde, 1981-1987 yılları arasında, uluslararası güvenlik politikalarından sorumlu olarak Savunma Bakanlığı sekreterliği yaptı. American Enterprise Institute for Public Policy Research (AEI) üyesi olan Perle, savunma, istihbarat, Avrupa, Orta Doğu ve Rusya konularında pek çok politikanın belirlenmesinde rol oynamıştı. Perle, Pentagon başdanışmanlığı görevinin yanısıra, Hollinger Digital şirketinin yönetim kurulu başkanlığı ve Jerusalem Post Gazetesi’nde direktörlük görevlerini de yürütüyordu. New York Times, Washington Post, Washington Times, U.S. News & World Report, Wall Street Journal, Evening Standard, Times Literary Supplement, ve Jerusalem Post gibi gazete ve dergilere makaleler yazan Perle, 1992 yılında PBS televizyonunda yayınlanan ‘Körfez Krizi: Savaşa Giden Yol’ isimli belgeseli de hazırlamıştı. Perle, Amerikan devletini hortumladığının belirlenmesinin ardından istifa etmek zorunda kalmıştı.243 ABD’yi Kim Finanse Ediyor? Ülkesine ve dünyaya George W. Bush kadar zarar veren bir ABD Başkanı bulmak herhalde kolay olmayacak… Irak’taki benzeri görülmemiş fiyaskoyu artık halkından gizleyemeyen Bush’un, yalnızca toplumun varlıklı kesimine yarayan ekonomi politikalarıyla ABD’yi büyük bir borç batağına sürüklediği de bir gerçek. I. Herald Tribune gazetesinin dünkü sayısında yer alan verilere göre, 2000 yılı sonunda ABD’nin Hazine kağıtlarıyla yaptığı toplam borçlanma 2.8 trilyon dolarken bunun % 36’sı, yani 1.1 trilyon dolarlık bölümü ABD dışından finanse ediliyormuş… ABD Hazine kağıtlarını satın alarak ABD’yi finanse eden ülkeler arasında Japonya ve Çin’in büyük ağırlığı var. Son beş yılda ABD Hazine kağıdı alımını en fazla artıran ülke ise Çin. Çin’in ABD Hazine kağıdı portföyü 2001 başından 2006 Ağustosuna kadar geçen sürede % 462 artarak 339 milyar doları bulmuş. Bu arada İngiltere’den yapılan alımların bir kısmının da başka ülkelerin yatırımcılarına ait olabileceği belirtiliyor. Bu ölçüde dışa bağımlı hale gelen bir ülkenin rakipsiz süper güç olma iddiasını nasıl sürdüreceği de merak konusu olmaya başladı. Bu arada Başkan Bush’a akıl hocalığı yapan ve “Neo-Con” diye anılan ekibin bazı ünlü isimleri, tam da seçimler öncesinde, Başkan Bush ve yönetimine eleştiri yağdırdı. Richard Perle, David Frum, Michael Rubin ve Kenneth Adelman, Vanity Fair dergisine yaptıkları açıklamada Başkan Bush’u ve yönetimini yerden yere vurdu. Perle, Bush yönetimini, “gerekli kararları gerektiği zamanda almayarak Irak işgalini fiyaskoya dönüştürmekle” suçladı ve “bugünkü tabloyu o zaman öngörebilseydik Irak’ın işgalini herhalde onaylamazdık” ifadesini kullandı. Bu yönetime umut bağlamakla büyük hata yaptıklarını itiraf eden Adelman da Bush yönetimini, “Dünya Savaşı sonrasının en yeteneksiz ekibi” diye niteledi.244 İlginç Üç İsim! Amerikan gazete ve internet sitelerinde 'PKK Koordinatörü' olarak adlandırılan General Joseph Ralston meğer silah komisyoncusu. Uçak şirketi Loockheed Martin ve Cohen Lobi şirketlerinin yönetim kurulu üyesi olan adamcağızın meğer gerçek işi Türkiye'ye F-16'ları satmak, Türkiye'de medya sektöründe ve daha başka alanlarda iş bitirmek. Gelelim ikinci isme. Ted Haggard. Bu adam Başkan Bush'un bağlı olduğu ve yaklaşık 30 milyon üyeli 243 Hüseyin Altınalan / Milli Gazete / 05.11.2006 244 Osman Ulagay / Milliyet / 05.11.2006 407 Evangalist ya da Evanjelist Kilisesi'nin başkanı. Ama gelin görün ki; böyle bir kilisenin başında bulunan ve ahlak abidesi olarak Amerikalılara yutturulan başkanı Ted Haggard, bir erkekle para karşılığı yatıyormuş. Üçüncü isim çok daha ilginç. Richard Perle, namı-ı değer Karanlıklar Prensi. Peki ne yaptı bu adam? Patronu Bush'a kazık attı. Seçimlere birkaç gün kala Başkan'ın Irak politikalarını yerden yere vurdu. Bu adam Irak savaşının planlayıcı ve en baş uygulayıcılarından biridir. Yani adam Şahinler'in şahinidir. Şaron'dan bile daha İsrailci'dir. Perle bakın ne diyor: ''Zamanında kahin olabilseydim, belki de Saddam'a karşı farklı stratejiler uygulardım ve Irak'a müdahale etmezdim. Irak'ta gördüğümüz şiddetin boyutu korku verici, kötülüğün bu boyuta ulaşacağını tahmin edemedim.'' Yukarıda adı geçen üç kişinin durumu kendi başlarına Amerikan politikalarının iç yüzünü yeterince yansıtıyor.245 Kopenhag Değil “Haçlı Kriterleri” Dayatılıyor 25 yıldır AB üyesi olan Yunanistan’da bile bulunmayan kriterler Türkiye’ye dayatılıyor Avrupa Birliği’nin çıkarılmasını istediği ve daha çok Türkiye’deki Rum, Ermeni ve Yahudi azınlık cemaat vakıflarını ilgilendiren düzenlemeler, 25 yıldır AB üyesi olan Yunanistan’da bile hiç olmayan birçok yeni hakkı getiriyor. Lozan’a göre ‘mütekabiliyet’ esası bulunan Yunanistan’daki vakıflarla ilgili uygulamaların neredeyse tamamı, insan haklarına ve özgürlüklerine aykırı. Yunanlıların vakıf uygulamalarından bazı örnekler şöyle: Vakıf yöneticilerini Ortodoks vali atıyor. Yöneticilerin seçilme hakkı yok. Türk yerine Müslüman olarak adlandırılan vakıflar, yeni mülk edinemez. Cunta yönetiminde kamulaştırılmış taşınmazların iadesine yönelik bir hüküm olmadığı gibi yeni bir çalışma da yok. Türk müftü ve belediye başkanları ile akrabaları vakıf yöneticisi olamaz. En önemlisi vakıfların, idari ve mali denetimi hristiyan valinin iki dudağı arasında. Yunanistan Nasıl AB’ye Üye Oldu? Batı Trakya Dernekleri Dayanışma Derneği, Yunanistan’da bulunan Batı Trakya Türk azınlığına ait vakıflarla ilgili uygulamaları bir raporla ortaya koydu. Genel Başkanlığını Op. Dr. Erol Kaşifoğlu’nun yaptığı derneğin çalışması; Türkiye azınlıklara birçok hak getirmeye çalışırken Yunanistan’da durumun ne olduğunu ortaya koyuyor. Buna göre, 1923 tarihli Lozan Anlaşması, Yunanistan’daki vakıflara yönetici olarak, azınlık mensubu Batı Trakya Müslüman Türklerinin seçilmesine olanak tanıyordu. Ancak 1967 yılında Albaylar Cuntası, Yunanistan yönetimine el koyunca Lozan anlaşmasına aykırı olarak bütün kurulları dağıttı. Vakıfların başına ise, Yunanlılara yakın kişiler atandı. Albaylar Cuntası Yahudilere Dokunamadı Çok önemli bir ayrıntı. Albaylar Cuntası yönetimi Yahudi Cemaat heyetlerini feshetmek için harekete geçti. Ancak dış baskılar nedeniyle Yahudiler’e dokunulamadı. Cunta yönetiminden sonra Yunanistan’daki Türk vakıflarının birçok taşınmazına el kondu. Mal varlıkları azaldı. Cunta yönetimi 1974 yılında sona ermesine ve Yunanistan’ın 1981 yılında AB üyesi olmasına rağmen, bu vakıfların başındaki kişilerin yöneticiliği, ölünceye kadar devam etti. Yürürlükteki Kanun 1980 Tarihli Yunanistan’da şu anda yürürlükte olan vakıflarla ilgili düzenleme, 20 Kasım 1980 tarihli 1091 sayılı Vakıflar Yasası. “Batı Trakyadaki Müslüman Azınlığa Ait Vakıfların ve Bunların Servetlerinin Yönetimi ve Kullanılmasına Dair” yasa, 23 maddeden oluşuyor. Bu yasada tek değişiklik 2000 yılında gerçekleştirildi. O tarihte çıkarılan Cumhurbaşkanlığı kararnamesi ile yasanın 20. maddesinin birinci paragrafı değiştirildi. 29 Ocak 1997 tarihinde Yunan Meclisi’nde “İslam Vakıflarının Vergilendirilmesine Dair” yasa kabul edilerek, Lozan Anlaşmasının öngördüğü ve kar amacı gütmeyen azınlık vakıflarının büyük taşınmazlarına vergi ödeme yükümlülüğü getirildi. Ancak bu yasaya konulan bir madde ile İstanbul Rumlar’ından vergi alınmaması halinde ‘mütekabiliyet’ çerçevesinde Yunanistan’daki Müslüman vakıflarının vergiden muaf 245 Hüsnü Mahalli / Akşam / 07.11.2006 408 tutulmaları hükme bağlandı. Halen yürürlükte olan 1980 tarihli yasanın 1. maddesinde; yasanın çıkarılış gayesi 1923 tarihli Lozan Anlaşması ile devletler arası mütekabiliyet ilkesi gösteriliyor. Yasanın 5. maddesinde, kimlerin vakıf yöneticisi olabileceği sıralanırken, 5 kişilik yönetim kurulunun vakfın bulunduğu şehirde, seçmen kütüklerinde kayıtlı erkek ve kadın seçmenler tarafından seçiliyor. Seçilenlerin sayısı, yönetim kurulu sayısının iki katı. Ancak aday bulunmaması halinde vali, azınlıklardan gerekli sayıyı tamamlamak için 3 katına kadar aday gösterebiliyor. Bu düzenleme, Müslümanları ilgilendiren bir konuda Ortodoks Hıristiyan bir valinin tercih ederek atadığı adayların çoğunluğu ele geçirmesi ve Müslüman vakıfların Yunan yönetimlerin eline geçmesine neden olmuş. Bu hüküm çerçevesinde bugüne kadar birçok vakıf malı satıldı, kamulaştırıldı veya yok edildi. Dernek çalışmasında bu durum şöyle analiz ediliyor: “AB üyesi Yunanistan, müftülükleri ve vakıfları ele geçirerek, Batı Trakya Müslüman Türk Toplumunun can damarlarını ve geleceklerini ele geçirerek, dinamitleyerek yok etmektedir. Yunan yönetimi, müftülük ve vakıflarda denetimi kendi adamlarını atayarak, özerkliği uygulatmayarak, bu kurumlarda çalışanları maaşa bağlayarak, devlet memuru statüsüne indirgeyerek ve vakıf taşınmaz mülklerini kötü yöneticilere teslim ederek, sattırarak azınlığın ekonomik bağımsızlığını ortadan kaldırmaktadır.” Hıristiyan Valinin İnanılmaz Yetkisi Yine Yunanistan’da okullar camilerin yanında inşa edilmiş durumda. Cami imamı ve okulun öğretmeninin maaşı, müftülükler aracılığıyla vakıflar tarafından ödeniyor. Türk okullarının yüzde 60’ının mülkleri Müslüman vakıflara ait. Okulların yüzde 20’si de camilerle aynı çatı altında. Dolayısıyla Yunan devletinin mali yardımlarını kabul etmeyen bu okullar, vakıflara yönelik herhangi bir kısıtlamadan en çok etkilenen azınlık kurumları arasında yer alıyor. Söz konusu yasanın 6 ve 7. maddelerinde vakıf yönetimlerine kimlerin seçilebileceği belirtiliyor. Vakıflara seçilmeyecek kişiler ise şunlar: Herhangi bir nedenle medeni ve siyasi haklardan yoksun kalanların yanı sıra milletvekilleri, müftüler, müftülük memurları ve bunların ikinci dereceye kadar akrabaları, belediye ve nahiye meclis üyeleri. Böylece, siyasal nedenlerle hüküm giyenlerin ve azınlık önderlerinin vakıflardan uzak tutulması sağlanıyor. Aynı yasanın 11. maddesinde ise, birden fazla vakfın bulunduğu yerde yönetim kurulu oluşturulmasında valiye büyük haklar tanınıyor. Yönetime seçilen kimseleri vali, aldıkları oy sırasına göre istediği vakfa atayabiliyor ve bir kişi birden fazla vakfın yönetim kuruluna katılamıyor. Yasa, vakıf başkan ve üyelerinin uygun bir maaş almasını da hükme bağlayarak, bunun hayır işinden çok ticari bir şirket gibi algılanmasına neden oluyor. Vakfın denetimi ise, tamamen valinin kontrolünde. Yasanın 16. maddesine göre, vakıfların idaresi, çalışması ve mali yönetimi yerel vali tarafından yapılıyor. Vakfın bütçesi, her yılbaşından 2 ay önce Valinin onayına sunuluyor. Mali yılın bitiminde ise, dengeleme ve bilanço hesabı yine Valiye sunuluyor. Valinin onaylamadığı hiçbir mali düzenleme, kredi ve nakil değişikliği veya masraf yapılamıyor. Vakıfların bütün mali tasarrufları, valinin kontrolü altında bulunuyor.246 Soru: Kürdistan ve Ermenistan Destekçisi Dış Güçler ve Hain İşbirlikçiler, Niye Atatürk’ten Huzursuz Oluyor? Atatürk’ün Ermeni Meselesi Konusundaki Fikirleri Atatürk’ün gerek iç, gerek dış tehditler hakkındaki görüş ve fikirlerini muhtelif zamanlarda yazdık, okurlar bilirler. “Gençliğe Hitabe”deki uyarılar ise tam anlamıyla bir ileri görüşlülük örneğidir. Belki de hâdiselerin içinden gelmiş olmanın verdiği bir ferasettir. İsrail’in kuruluşu konusundaki öngörüleri, Hicaz topraklarını kendi tâbiriyle, “Peygamber Efendimizin yaşadığı bu yerleri, gerekirse kurtarmak için savaşabileceğimiz” görüşleri; Patrik ve patrikhane hakkında, görüşten de ileri giden, bu kurumu (fesat 246 Ebubekir Gülüm / Milli Gazete / 6.11.2006 409 yuvasını) Türkiye dışına çıkarma konusundaki tavsiyeleri; Ayasofya’ya tam el konulacakken, bunu hazırlıklardan anlayıp müzeye çevirmesi ve böylece bir zaman için koruma altına alması; ileri görüşlülük ve teyakkuz üzere olmak konusundaki örneklerdir. Şimdi pek o kadar bilinmeyen, Ermeni meselesi konusundaki fikir, görüş ve gözlemlerinden örnekler vereceğim: “Ermenileri geri çekerek Müslümanlar aleyhindeki zalimliğe son vereceklerini söyleyen Fransızların, bu sefer, Müslüman halkı katliam eyledikleri, son derece dikkate değerdir.” (11 Ocak 1920) “...Çukurova ve dolaylarında ve Doğu sınırımız dışındaki resmî ve resmî olmayan Ermeni güçlerinin, dindaş ve ırkdaşlarımıza karşı yapılan cinayete varan saldırıları karşısında bile, ülkemizde yaşayan Ermenilerin her türlü sadırıdan korunmasını sağlamayı pek önemli bir insanlık görevi olarak kabul ettik ve Anadolu’nun dış dünyayla ilişkisinin kesik olduğu bu günlerde, yüce yurt çıkarlarını amaçlayan önlemler içinde, Ermeni halkının esenliğinin korunması gerekliliğini bütün makamlara bildirdik. İşte İstanbul’un yabancı güçlerce işgalinden bugüne kadar geçen acı günlerinde hiçbir dış ülkenin fiili korunmasına erişemeyen Anadolu Ermenilerinden hiçbirinin en küçük bir anlamda bile saldırıya uğramamış olması, bize her nedense cinayet yükleyen ve çağdaş duyarlılığı kendi tekelinde sanan “Entrikacı Avrupalıların” yüzlerini kızartacak ve milletimizin yaratılışından sahibi bulunduğu insanlık törelerinin yücelik derecesini ispatlayacak çok önemli bir konudur.” (24 Nisan 1920) “Bir uydurma Ermeni kırımı meselesi ve bütün dünyayı aldatmak için yaratılan bu kin ve hırs ürünü propagandaların niteliği hakkında uygarlık ve insanlık dünyasının bir kere daha aydınlatılması ve bu suretle haksızlığa uğramış Türk milletinin iğrenç ve alçakça bir suçlamadan arındırılması...” (17 Mart 1920) Bu yazıya başlarken Ankara’da yapılan Atatürk yürüyüşüne gözüm takıldı. Yazıya ara vererek, yürüyüşe heyecanla baktım ama “Türkiye lâiktir lâik kalacak” sloganının egemen olduğu bu toplantının, gene “birleştirici” niteliğinin fazla vurgulanmadığını görerek biraz burkuldum. Bu lâiklik denilen nesne bize Batı’dan, Hıristiyanlığın etkili olduğu bir değişimden intikal ettiği için halk bu lâfı pek anlamaz, anlamadığı için de kavramlaştıramaz. Oysa “Türkiye bağımsızdır, bağımsız kalacaktır” gibi bir slogan, toplumu daha doğru heyecanlara sürüklerdi. “İrtica” tanımı da, “lâiklik” de kasıtlı değil ama kendiliğinden, bazı yanlışlar içeriyor. İkisinden de kastedilen, “işbirlikçiler”dir diyelim, peki işbirlikçiliğin karşıtı lâiklik midir? Bu millet İstiklâl Savaşı yapmış bir millettir. Özünde, ruhunda bağımsızlık ülküsü ve heyecanı vardır. Onu ayakta tutmaya çalışmalıyız. Sadece bir kesim olarak değil, topyekûn! Türkiye ve Türk milleti olarak öyle sanıyorum ki, kurtuluşumuz buna bağlıdır. Bir şehrimizdeki resepsiyona, başörtülüleri görünce girmeyen subaylar AKP yönetimini protesto etmiş olabilirler ama o kadınların mühim bir kısmı şehit anneleriydi, onları da protesto etmiş gibi göründüler. Olmuyor! Halkımız söz konusu olunca herkes, çok dikkatli olmak zorundadır. İktidara da, halkımızın çıkarlarını koruyamadığı, korumadığı için kızmıyor muyuz? Gelelim esas konuya. Bir kısmını yazdığım Atatürk’ün Ermeni meselesi hakkındaki düşünce ve görüşlerini biraz daha yazmaya devam edeceğimi söylemiştim ve Wilson prensiplerinden bahsederek Atatürk’ün bu konudaki görüşlerini de yazacağımı duyurmuştum. Wilson prensipleri, biliyorsunuz yüzyılın başında, Amerika Cumhurbaşkanı Wilson’un “ayrılıkçılık”ı körükleyen prensipleridir. Hatta yanılmıyorsam Halide Edip Hanım’ın konuşma yaptığı Sultanahmet mitinginde, bu prensiplerin yer aldığı bir pankart asılıymış. Tevfik Rüştü Aras’ın bu yüzden eşini, doğru yapmadıkları konusunda uyardığı bile söylenir. Bütün o akraba hanımlar, Wilson prensipleri cemiyeti kurmuşlardı. “Sevr’de Türk-Ermeni sınırının belirlenmesi, Amerika Cumhurbaşkanı Wilson’a bırakılmıştır. Wilson, sınır olarak Karadeniz kıyısında Giresun’un doğusundan başlayan Erzincan’ın Batı ve güneyinden, Elmalı, Bitlis ve Van Gölü’nün güneyinden geçen ve birçok noktada, I. Dünya Savaşı’ndaki Türk-Rus cephesini izleyen bir hattı göstermiştir.” 410 “Mart 1921 teklifinde, Milletler Cemiyeti (BM), bir Ermeni yurdu kurulması için, Doğu illerinden Ermenistan’a bırakılacak toprakların belirlenmesi için bir kurul oluşturacak, Türkiye bu kurulun kararını kabul edecek.” “Lozan’da bu konu ortadan kaldırılmıştır.” Atatürk’ün “Wilson” hakkındaki görüşü, çok kısa ve çok açık: “...Taşnaklar, daha sonra da Kars ve Oltu bölgelerinde Gümrü anlaşmasının imzalanmasına kadar cinayetlerini sürdürmüşlerdir.” “Milyonlarca Türk’ü binlerce Ermeni’nin egemenliğine terk etmeye kalkışan Wilson projesi, yalnızca gülünçtür.” (26 Şubat 1921) Hızımı alamadım, birkaç satır daha yazacağım. “Ermeni sorunu denilen ve Ermeni milletinin gerçek olmayan isteklerinden çok, dünya kapitalistlerinin ekonomik pazarlarına göre çözülmek istenen sorun, Kars anlaşmasıyla en doğru biçimde çözüme ulaşmıştır.” (1 Mart 1922) “Doğu’da Trabzon’u, Güneyde Adana’yı içine alacak büyük Ermenistan’dan eser kalmamıştır.” (19 Ağustos 1924) Söyleyin şimdi lütfen, Avrupa Birliği Siyonistleri, ikide bir, “Atatürk eskimiştir, onu aradan çıkarın” demesinler de ne yapsınlar?247 1 Kasım 2006 tarihli Akşam’da Engin Ardıç, yine arsızlık ederek AB uşaklığını ve gizli Atatürk karşıtlığını kusmuş. Ve hele İnönü’nün Atatürk’e denk gösterilmesini çok olumlu ve anlamlı bulmuş: Gıcık Yazı Cumhuriyet Bayramı'nı 'kutlayan' gençler Taksim Meydanı'nda turistlere sarkıntılık etmişler... Basın çok kızmış, bu magandalığın böyle bir bayrama yakışmadığını yazıyor. Allah Allah, acaba kahraman Türk gençleri 'bizi yutmak isteyen emperyalizme ve bizi mahvetmek isteyen kapitalizme' tepki olarak mı kadınlara sulanmışlar, 'işte sözde Ermeni soykırımını ortaya atan Batılı orospular' diye? Hayır, çünkü Rus kadınlar bunlar, Rusya da bizim en yakın müttefikimiz olmuştu kurtuluş savaşımızda. Bugün de 'ulusalcılarımız' Batı'ya sırt çevirip Rusya, Hindistan ve Çin'le ittifak kurmak istemiyorlar mı? Bir de İranlı kadına sulanmışlar, kadın kendini zor kurtarmış; o da herhalde Kemalist tepki midir? Gerçek şu: Gecekondu gençleri, Taksim'e cumhuriyeti kutlamaya falan değil, 'beleş Mustafa Sandal konseri' izleyip tepişmeye gittiler. Her ülkenin alt sınıfının içeceği olan birayı da fazla kaçırınca... Nitekim, kendilerini savunmak için kullandıkları 'ne işleri var o kadar erkeğin içinde' cümlesi, cumhuriyeti yaşatacak ve yükseltecek olan fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür yeni nesillerin 'tıynetini' ortaya koyuyor. Üst sınıfın kutlamalarına da ben katıldım. Bağdat Caddesi'nde. Doğrusu çok etkilendim, gururlandım, gözlerim doldu. Numara yapmıyorum, vallahi öyle oldu. Hele, Kadıköy Belediyesi'nin renklendirip canlandırdığı resimlerde Gazi Mustafa Kemal Paşa'nın yanında İsmet Paşa'yı görünce daha bir heyecanlandım.“ Avrupa Birliği, Türkiye’nin Bitişidir! Baştan beri Avrupalılar bize hep bizim kaldıramayacağımız yükler yüklemektedirler. Bunun en açık örneği, 1996’dan beri yani tam 9 (dokuz) yıldır Türkiye aleyhine uygulana gelen ‘Gümrük Birliği’ anlaşmasıdır. Bu anlaşma aracılığı ile Türkiye dokuz yıldır Avrupa ülkeleri tarafından sömürülüyor!.. Şimdi de ‘tam üyelik’ değil de, ‘imtiyazlı ortaklık’ gündemde! Bu imtiyazlı ortaklığın da pek gerçekleşeceği yok ya! Bir an için gerçekleştiğini kabul etsek bile, bu imtiyazlar sadece ‘AB için imtiyazlar’ içeren bir anlaşma olacaktır; aynen ‘Gümrük Birliği’ anlaşmasında olduğu gibi!.. İstiklâl Savaşı’nı kazanıp Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni kuranlar, Türkiye’ye bir misyon biçmişlerdi. 247 Afet Ilgaz / Milli Gazete / 6.11.2006 411 Bunları şöyle açıklayabiliriz. 1- Türkiye devleti millî devlet olacaktır. Millet din, dil, kültür ve inanç birliği olarak anlaşılıyordu. Din İslâm dini idi. Dil Türkçe idi. Kültür millî gelenekler idi. İnanç ise; “Ben Türküm/Müslümanım” deyip Türkiye devletinin yaşaması için canını vermek anlamındadır. Her ne kadar daha sonra Anayasadan “Devletin dini İslâm’dır.” sözü çıkarılmış ise de, bu lâik bir yönetim gereği olup, hiçbir zaman halkın İslâm dinini bırakması şeklinde anlaşılmamış, dinsizlik hedeflenmemiştir. 2- Türkiye devleti bağımsız olacaktır. Türkiye istiklâl-i tâmme içinde yaşayacak, ‘Ya istiklâl ya ölüm’ her zaman Türklerin ana şiarı olacaktır. Hiçbir başka devletin ve bloğun içinde olmayacaktır. Ne sosyalist ne de kapitalist ülke blokları içinde olmayacaktır. Ne batı bloğunda ne de doğu bloğunda yer almayacaktır. Türkiye millî devlet olmayı bu yolla tamamlayacaktır. 3- Türkiye devleti barışçı devlet olacaktır. Başka ülkelerden toprak istemeyecek, onların iç işlerine karışmayacak, onların savaşlarına yardımcı olmayacaktır. Kimseyi de kendi ülkesine karıştırmayacaktır. ‘Yurtta sulh cihanda sulh’ esastır. Ülkesine iltica edip Müslüman olarak Türklüğü kabul edenleri kabul edecektir. Türkiye’ye gelmeyenlerle genel dış politika ilkeleri çerçevesinde ilgilenecektir. 4- Türkiye devleti Avrupa uygarlığının icaplarını yerine getirecektir. Ancak asıl hedefi muasır medeniyetin üstüne çıkmak, daha doğrusu ‘yeni medeniyet’ kurmak olacaktır. Bunun için temel dayanak ‘müspet ilim’dir. Her şey müspet ilmin denetimi içinde olacaktır. Demokrasiyi tartışmamıştır. Demokrasi müspet ilme uygunsa kabul edilecektir. Müspet ilme uymuyorsa reddedilecektir. İslâmiyet de tartışılmamıştır. Din eğer müspet ilme uygunsa kabul edilecek, yoksa reddedilecektir. Bunları siyasiler değil âlimler tartışacaktır. Siyasilerin görevi sonuçları tespit etmek değil, ilim adamlarının çözüm üretmelerine imkân vermektir. Nitekim Anayasaları askerler kendileri yapmadı, oluşturdukları ilmî şûralara hazırlattılar. Türkiye işte böyle bir Türkiye’dir. Avrupa Birliği’ne girmekle, devletin bu temel dört direğini dinamitlemekteyiz. Bir de, kimi şuursuzlar veya budalalar; Avrupa Birliği’ne girmeyi Mustafa Kemal ve arkadaşlarının ideali olarak ortaya koymaktadırlar. Mustafa Kemal ve arkadaşları Türkiye’yi Avrupa’ya teslim edeceklerdi de, İstiklal Savaşı’nı niye yaptılar?.. Türkiye’den Hıristiyanları niye tehcir ettiler?.. Mübadelelerle Türkiye’ye Müslümanların göçünü niye kabul ettiler?.. Avrupa Birliği’ne girmek için mi?!. Türkiye’nin ‘olmazsa olmaz’ şartları vardır. Türkiye için yapılamayacak neler vardır? 1- Türkiye İslâmiyet’ten vazgeçemez. 2- Müslümanlara cephe alamaz, onlar savaşmadıkça Türkiye onlarla savaşamaz. 3- Türk ülkeleri ile ekonomik ve sosyal ilişkilerini kesemez. 4- Türkiye Türk ordusunu küçültemez, etkisiz hâle getiremez.248 248 Reşat Nuri Erol / Milli Gazete / 31.5.2005 412
ABD, KARADENİZ VE HAZAR'A YERLEŞİYOR ABD, Karadeniz ve Hazar’da kurduğu askeri birlikler sayesinde Hazar petrol yatakları ve boru hatları üzerindeki kontrol gücünü her geçen gün arttırıyor. ABD, bir yandan dünyanın gözünü terör olaylarına ve dünyanın birçok yerinde süren savaşlara çevirirken, bir yandan da sessiz sedasız Hazar Denizi’ndeki askeri varlığını büyütüyor. Daha önce Kırgızistan ve Özbekistan’da üs kurarak bölgeye yerleşen ABD, Gürcistan, Ukrayna ve Bulgaristan’da kurduğu üslerle de Hazar bölgesi çevresini tamamen kuşatmış durumda. ABD’nin İran’a askeri saldırılarının tartışıldığı ve Irak’ta devam eden savaşın ABD aleyhine gelişmesi ile birlikte, ABD yeni stratejiler üretmeye yöneliyor. Irak’ta umduğundan daha büyük bir direnişle karşılaşan ABD’nin yeni enerji arayışlarına geçtiği, söz konusu arayışın da özellikle Hazar Denizi Havzası’na yoğunlaşması, Hazar Denizi’nde suların ısınmasına neden oluyor. Hazar Denizi’nde tahminlere göre 200 milyar varillik bir petrol rezervi bulunuyor ve bu rezervin parasal değeri 4 trilyon dolar civarında bir rakama tekabül ediyor. Bu miktar ABD rezervlerinin 3 katından daha fazla ve ABD’nin söz konusu rezervi ele geçirmesi durumunda 30yıllık enerji ihtiyacını karşılayabileceği belirtiliyor. ABD, dünyayı yeni bir savaşa sürüklüyor Bu durum ABD’nin iştahını kabartıyor, ancak Hazar Denizi çevresindeki ülkelerden özellikle Rusya ve İran’ın Hazar Denizi’ndeki enerji rezervlerini ABD’ye kaptırmaya hiç de niyeti yok. Rusya, bir yandan Soğuk Savaş sonrasında Sovyetler Birliği’nden kopan devletleri tekrar Rusya liderliğinde toparlamaya çalışırken, bir yandan da ABD’nin bölgedeki askeri varlığını uzaklaştırmaya çalışıyor. Öte yandan ABD ise, Hazar Denizi çevresinde ve Orta Asya’da askeri varlığını güçlendirmek için özellikle de Kazakistan’a yönelik politikalar geliştirerek Rusya’nın arka bahçesinde kendi hâkimiyetini her geçen gün arttırmaya çalışıyor. ABD, bir taraftan Rusya’yı dışarıda bırakmayı öngören TransHazar projesini yeniden yapılandırmaya çalışırken bir yandan da Hazar çevresindeki askeri potansiyelini güçlendirmeye çalışıyor. 21’inci Yüzyılın Basra körfezi olarak adlandırılan Hazar Havzası çevresinde gelişen olaylar ABD’nin dünyayı yeni tehlikelere sürüklemesi olarak değerlendiriliyor. ABD, Karadeniz ve Hazar çevresine askeri yığınak yapıyor ABD hem enerji kaynaklarının kendi çıkarları doğrultusunda korunması, hem de bölgedeki askeri varlığını güçlendirmek için ilk olarak 100 milyon doları aşkın bir askeri yatırımla Azerbaycan enerji kaynakları ve petrol boru hatlarının korunması için Hazar Havzasına yerleşmeye devam ediyor. Daha sonraları bölgedeki askeri potansiyelini arttırmayı hedefleyen ABD, Hazar Muhafız Birliğini kurarak bölgedeki askeri varlığını da resmileştirdi. Söz konusu birlik, aynı zamanda bölgedeki yerel polis gücü ile de işbirliği içerisinde çalışmaya ve ABD adına çok önemli stratejiler geliştirmekle de yetkilendirilmiş durumda. Bu birlik aynı zamanda Hazar Denizi’nde ve Azerbaycan’da konuşlandırılan radar sistemlerinin kontrolünü de elinde bulunduruyor. ABD, Hazar’ı da kuşatma altına alıyor Başta Azerbaycan olmak üzere, Hazar çevresinde bulunan ülkelerdeki uzmanların büyük bir çoğunluğu, ABD’nin bölgede geliştirdiği ilişkilerin, yoğunlaşan temaslarının ve büyüttüğü askeri yığınağının arkasında ABD’nin İran’a saldırma niyetinin yattığı ifade ediliyor. ABD, Hazar’da kurduğu askeri birlikler sayesinde Hazar petrol yatakları ve boru hatları üzerindeki kontrol gücünü her geçen gün arttırıyor. ABD, bir yandan dünyanın gözünü terör olaylarına ve dünyanın birçok yerinde süren savaşlara çevirirken, bir yandan da sessiz sedasız Hazar Denizi’ndeki askeri varlığını büyütüyor. Daha önce Kırgızistan ve Özbekistan’da üs kurarak bölgeye yerleşen ABD, Gürcistan, Ukrayna ve Bulgaristan’da kurduğu üslerle de Hazar bölgesi çevresini tamamen kuşatmış durumda. ABD, Dünyayı yeni bir felakete sürüklüyor 413 ABD’nin İran’a askeri saldırılarının tartışıldığı ve Irak’ta devam eden savaşın ABD aleyhine gelişmesi ile birlikte, ABD yeni stratejiler üretmeye yöneliyor. Irak’ta umduğundan daha büyük bir direnişle karşılaşan ABD’nin yeni enerji arayışlarına geçtiği, söz konusu arayışın da özellikle Hazar Denizi Havzası’na yoğunlaşması, Hazar Denizi’nde suların ısınmasına neden oluyor. “James Wasley gibi bazı önemli stratejistlere göre, Orta Doğu ve Orta Asya da yapılan askerî operasyonlar 4.Dünya Savaşıdır. Bu süreç otuz kırk yıl kadar sürecek Avrasya'nın stratejik alanları ve enerji kaynakları ABD ile stratejik müttefikleri olan İngiltere ve İsrail arasında paylaşılacaktır.” M. Hakkı Casın’ın tesbitiyle: Çağdaş yaşam ve endüstriyel kalkınmanın vazgeçilmez girdisini teşkil eden hidrokarbon enerji kaynaklarının kontrol ve üretim rekabeti, XX'nci yüzyıl savaşlarının sıklet merkezini teşkil etmiştir. Bir başka ifade ile Yeni Dünya Düzeni hipotezi, değişen dünyada hayati çıkarları değişmeyen Washington ve Moskova'nın başlangıçta gözlemlenen romantik dış politika işbirliğinden, farklı ve pragmatik bir yol haritasına sürüklendiği söylenebilir. Başkan Putin, yeni Rus ekonomi politikasında enerji politikalarının esaslarını tespit ederken, küresel pazarda Rusya'nın Arap petrol ve gaz kaynaklarından sonraki en önemli tedarikçi ülke olarak, Moskova'nın gelecekteki yol haritasını dikkatle şekillendirmeye özen göstermiştir. Ancak, uluslararası toplum, ABD ve Rusya arasında giderek dozu artan İran gerginliği sonucunda yeni bir enerji krizinin tahmin edilemeyen güçlü akıntısına doğru sürüklenebilir mi ve varil fiyatı 75 Dolara yükselen petrol fiyatları, yaklaşan büyük kasırganın rüzgârları olarak okunabilir mi? ABD ve Rusya arasında yaşanan diplomatik ve ekonomik gelişmelerin arka planında yer alan siyasal ve askeri gelişmeler analiz edilerek, özellikle HazarKaradeniz bağlantılı enerji nakil hatları projelerinde, bölge dışı aktörlerin şiddetlenen rekabet girişimleri gözden kaçırılmamalıdır. Bu yeni eğilimden hareketle, Basra Körfezine hâkim petrol ve güvenlik dengelerinin, Hazar havzasındaki açılım projeksiyonları irdelenmeye çalışılmalıdır. Bu kritik coğrafyada Moskova ve Washington arasındaki bilek güreşinin, orta ve kısa vade kapsamında Türkiye dahil, bölge ülkeleri ile Çin-Rus ittifakına etkileri, uluslararası ilişkiler mantığı açısından okunmalıdır. Rusya cephesinde denge arayışları sürüyor II’nci Dünya Savaşı, ABD ve Sovyet askerlerinin Berlin'i işgali ile neticelenmiştir. Almanya galibiyeti, Avrupa cephesinde Kızıl Ordu ve ABD askerilerinin silah arkadaşlığının çok uzun ömürlü olmadığını ortaya koymuştur. Hitler Almanya'sının kayıtsız ve şartsız tesliminin ardından, süratle "ittifaktan-krize" dönüşen ABD ve SSCB rekabeti, Berlin'in "Demir Perde" ile ayrılması ile sonuçlanmıştır. Savaşın bölünmüş Almanya üzerindeki ağır cezası, 1991 tarihinde yine Berlin Duvarı'nın yıkılması ile sona ermiştir. Washington-Moskova hattında gerçekleşen tarihi Reykjavik Zirvesi ile şekillenen Reagan-Gorbaçov yakınlaşması, sonuçta Birleşik Almanya gerçeğine yön veren dış politika vizyonunu dünya gündemine taşımıştır. 11 Eylül sonrasında uluslararası terörle mücadelede pekişen Bush-Putin ittifakı, terör ve kitle imha silahlarının yayılmasının önlenmesi fenomeni etrafında şekillenmiştir. Oysaki 1830'larda ABD'li düşünür Alexis de Tocqueville, iki gururlu devlet Rusya ve ABD'nin birbirleri ile savaşa gireceğini öngörmüştür. Bu öngörüye rağmen, iki ülke, Avrupa'da yükselen Alman Nazi işgalini durdurmak için müttefik oldukları gibi, George Kennan'ın Soğuk Savaş süresince beklediği "Kartal ile Ayı'nın", nükleer silahlara dayalı kapışması yaşanmamıştır. Karadeniz’de ABD bayrağı, bölge ülkelerini ürkütüyor! Karadeniz'de NATO bayrağı altında olsa dahi, Amerikan askeri varlığının kalıcı mevcudiyetine Kremlin pek sıcak yaklaşmadığı gibi, 1936 tarihli Montreux Boğazlar Sözleşmesi'nin, mevcut sorunlarına rağmen, bölgesel güçler dengesini bozabileceği endişesini yansıttığı düşünülebilir. ABD donanmasına ait özellikle uçak gemileri ve füzesavar yetenekli modern ana muharebe gemilerinin Akdeniz'den bölgeye intikalinin Rus Deniz Gücünün mevcut caydırıcı potansiyelini ciddi ölçüde erozyona uğramasına yol açabileceği varsayımlarını halen muhafaza ettiği söylenebilir. Nitekim bu bağlamda, Rusya bir yandan Kafkasya'da konuşlandırdığı 58nci ordusu ile geçtiğimiz günlerde Gürcistan'ın Osetya sınırı yakınlarında düzenlediği 414 askeri tatbikat ile bu rahatsızlığını dile getirmiştir. Gürcistan'la varılan anlaşma gereğince Rus üslerin, 2007 yılı sonunda kapatılması planlanmaktadır. Antlaşma ayrıca, Batum'daki Rus askeri hava üssünün de 2008 sonunda kapatılmasını öngörmektedir. Bu cümleden olmak üzere, Rus birlikleri Gürcistan'da, Sovyet döneminden kalma bir askeri üssü boşaltarak, Ahılkelek'deki üste konuşlandırılmış bazı tank ve zırhlı personel araçlarını Rusya topraklarına geri çekmiştir. Ancak, Mart 2006 'da Rus ve Türk donanmaları arasında düzenlenen "Karadeniz'de Uyum" ortak tatbikatı sonrasında, Rusya Donanması Başkomutanı Amiral Masorin'in "Karadeniz, yalnız bölge ülkeleri tarafından kontrol edilmelidir. Bölge ülkeleri kontrolü bizzat gerçekleştirmek yeteneğindedirler. Kontrolün bölge ülkeleri olmayan, NATO devletlerinin gemileri tarafından gerçekleştirilmesi yakışık almaz şey olur." değerlendirmesinin Karadeniz'in kendine has sert dalgalarını yansıttığı yorumlarına neden olmuştur. Rusya'nın Karadeniz'in dalgalı sularında güçlü ABD Deniz Gücünü görmeye henüz hazırlıklı olmadığını bu sert tepki ile ortaya koyduğu düşünülmektedir. Ancak, ABD'nin, müttefiki Türkiye ile trene yeni takılan Bulgaristan, Romanya'nın yanı sıra, gelecekte NATO'ya katılmak arzusunda olan Ukrayna ve Gürcistan ile pazarlıklarını gelecek orta vade içerisinde masaya getirmesinin çok büyük bir sürpriz teşkil etmeyeceği düşünülmektedir. Ancak, gelişmelere Türkiye açısından bakıldığında, ABD resmen doğrulamasa dahi, 2006 sonbaharının sonlarında tırmanışa geçmesi beklenen olası bir İran krizinde, Tahran'ın balistik füzelerine karşı Trabzon, Urla ve İskenderun limanlarında yeni üs talepleri Pentagon'un füze savunma kalkanını güçlendirmeyi hedeflediği söylenebilir. Bu suretle, Beyaz Saray'ın bir süre daha Ankara ile yakın temaslarda bulunabileceği, Başkan Bush'un ise, DİB Rice'ın mesajları doğrultusunda halen alçak profilde yürüttüğü Türkiye ile diplomatik ilişkilerindeki ayak seslerinin dikkatle dinlenmesi gerektiği varsayılmaktadır. Bir başka ifade ile Türkiye, ABD, NATO, Karadeniz, Kafkasya, Ortadoğu eksenlerinde ortaya çıkan yeni denklemleri de hesaba katarak, farklı açılımları gündeme getirebilecek diplomatik hazırlıklarına hız vermesinin sürpriz olmayacağı düşünülmektedir. Dış Ticaret Müsteşarlığından Can Dizdar'ın gündeme getirdiği "Rusya ile ilişkilerin geliştirilmesi, Türkiye'nin önceliklerinden biridir. Rusya, Türkiye'nin en büyük ticari ortaklarından biridir" açıklamasının bir bakıma enerji ve sınır güvenliği alanlarında esen bahar rüzgârları olarak yorumlanabilir. Bu bağlamda, Rus doğal gazının, Kazakistan gaz ve petrolünün de naklini kapsamasına alması planlanan Samsun - Ceyhan hattının realize edilmesi yolunda atılan adımlar Ankara- Moskova ilişkilerinde tarihi bir adımdır. ABD'nin Karadeniz'de Bulgaristan-Romanya-Gürcistan-Ukrayna'da tetiklediği "Kadife Devrimler" in ardından, NATO ve ABD askeri gücünün artan baskısı, Kremlin'in post-modern bir "Containment-Çevreleme" politikası ile kuşaklandığı algılamalarında yükselişe neden olduğu söylenebilir. Moskova'nın, 2006 kışında mukabil atak olarak eski Doğu Avrupa ülkelerine sattığı doğalgazda kısıtlamanın yanı sıra, giderek fiyatlarda artırım yoluna gitmesi, Washington'un, demokrasiye müdahale tepkisi sonucunda Kremlin ile siyasal münasebetlerin giderek daha fazla gerilmesine yol açmıştır. Nitekim önce Başkan Bush, müteakiben Dick Cheney'in Litvanya'dan eleştiri topunu Kremlin Sarayına çevirmesi, "şişenin kırılması" ve "Çin'in şişeden çıkması"nı gündeme getirmiştir. Rusya, ABD'nin Rus demokrasini eleştirmesine karşı sessiz kalmayarak, kriz ortamını, çok sert bir zemine taşımıştır. Nitekim Başkan Putin'in ABD'ne yönelik olarak, "Herşeyi yiyen ve hiç kimseyi dinlemeyen aç bir kurt" olduğu yolundaki ağır suçlaması, dünya gündemine, soğuk bir bomba olarak düşmüştür. Rusya DİB Sergei Lavrov ise, ABD DİB C. Rice'ın Bulgaristan ile akd ettiği yeni askeri üs antlaşmalarını eleştirmiştir. Lavrov, NATO üyesi Bulgaristan'ın topraklarında askeri üsler kurabilmek hakkının kendi kararı olmakla birlikte, NATO İttifakı'nın uluslar arası hukukun öngördüğü kuralları çerçevesinde İttifak'a yeni katılan ülkelerin topraklarına ilave askeri güç konuşlandırılmaması gereğini dikkate alması gerektiğini vurgulamıştır. Başkan Putin ise, "Eğer burnumuzu başkalarının işine sokmazsak, tüm dünyayı kendi nüfuz alanımız olarak ilan etmezsek, güvenliğimizi de kesin olarak garanti altına almış oluruz” demiştir. Putin, ülkesinin Batı ile ilişkilerini sabırlı ve dikkatli bir biçimde geliştirmekte olduğunu belirterek, "Soğuk Savaş dönemine dönüşün söz konusu olamayacağını" kaydetmiştir. Bu tespitlerimiz ışığında, Rusya'nın son hamlesine yakından bakıldığında, Rusya Devlet 415 Başkanı Vladimir Putin ve AB liderleri enerji konusunda var olan zorlukları aza indirgemenin iki tarafın da çıkarına olduğu konusunda anlaşmaya vardıkları açıklamasının Kremlin'in farklı kulvarlarda ABD ile mücadelede kararlı bir tutum izlediği söylenebilir. Soçi'de yapılan Rusya-AB zirvesine Putin, Rusya Başbakanı Mihail Fradkov, Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov, AB Dış İlişkiler Sorumlusu Javier Solana, Avrupa Komisyonu Başkanı Jose Manuel Barroso, AB Dönem Başkanı Avusturya Başbakanı Wolfgang Schüssel, AB'nin dış İlişkilerden sorumlu Komisyon Üyesi Benita FerreroWaldner ve AB Komisyonu'nun ticaretten sorumlu üyesi Peter Mandelson katılmışlardır. Barroso, zirvenin ardından düzenlenen ortak basın toplantısında yaptığı açıklamada, "Ortak çıkarlarımızın farkındayız. Bizim istediğimiz birbirine bağlı bir ilişki ilkesi" görüşünü ileri sürmüştür. Doç.Dr. Yaşar HACISALİHOĞLU uyarıyor! “Karadeniz'de yaşananlar, Soğuk Savaş sonrası jeopolitiğinin Türkiye açısından geçmişten farklı yeni bir düzenin var olduğunun kanıtıdır. Bloklu dünyanın jeopolitik kodları ve denklemleri bozulmuştur. Yeni dönem yeni jeopolitik denklemlerin oluşum sürecini yaşamaktadır. Roller, ortaklıklar, karşıtlıklar ve çıkarlar yeniden gözden geçirilmektedir. Soğuk Savaş döneminin müttefiklik zemini bugünün işbirliği hedeflerini tariften uzaktır. Yeni jeopolitik mücadele alanları doğmaktadır. Mücadelenin tonu, rengi ve tarafları yeniden şekillenmektedir. Üstelik Atlantik ittifakında çatlaklar giderilememektedir. Aynı mekânlarda aynı nedenlerle egemenlik kurabilme çabaları, çatışmayı kaçınılmaz kılmaktadır. Orta Asya, Kafkaslar, Balkanlar ve Ortadoğu gibi Soğuk Savaş sonrasının "jeopolitik boşlukları" açısından Karadeniz Havzası özel bir yere sahiptir. Her şeyden önce Karadeniz tıpkı Akdeniz Havzası gibi Soğuk Savaş sonrasının "jeopolitik boşluklarının" bileşik kaplar düzeneğinde çalışmasına zemin hazırlamaktadır. Özellikle enerji kaynaklarının sadece bulundukları coğrafi bölgeler değil aynı zamanda bu kaynakların taşındığı coğrafi alanlarda aynı jeopolitik ilginin odağıdır. Bu durum söz konusu bölgelerin "bileşik kaplar" düzeneğinde işlemesinin temel nedenidir. Bu anlamda Karadeniz Havzası Doğu-Batı ekseninde jeopolitik eksenlerin kesişme alanıdır. Enerji jeopolitiğinin hem kaynak hem de erişim odağıdır. Çok taraflı mücadelenin sahnesidir. Soğuk Savaş döneminin iki süper gücünün yeniden eskiyi hatırlatırcasına doğrudan karşı karşıya geldikleri potansiyel çatışma alanıdır. ABD açısından Avrasya egemenliği hedefinin jeopolitik düğüm noktalarından biridir. Bu anlamda Karadeniz, Avrasya mücadelesinin en önemli sinir uçları arasındadır. Karadeniz jeopolitiğine odaklanan mücadele kabaca üç unsura dayalıdır. Üsler, boru hatları ve boğazlar olarak tanımlanabilecek bu üç unsur küresel ve bölgesel jeopolitiğin mücadele zeminidir. Sadece ABD-Rusya açısından değil aynı zamanda AB, Türkiye, Ukrayna, Gürcistan içinde Karadeniz jeopolitik çıkarların çatışma alanıdır. Tüm ülkeler içinde Türkiye'nin konumu çok daha özeldir. Türk boğazları bu çelişki yumağının odağındadır. ABD'nin Karadeniz hevesi, 1938 Montrö Boğazlar sözleşmesiyle dolayısıyla da Türkiye'nin çıkarlarıyla çelişmektedir. Ayrıca belirtilmektedir ki, ABD'nin Karadeniz hevesi, Avrasya egemenlik hedefinin en önemli tasarımı olan Büyük Ortadoğu Projesinin(BOP) bir parçasıdır. Buna göre BOP zemininde Türkiye'nin ABD ile çelişen çizgileri giderek daha da belirginleşmektedir. Karadeniz ve Türk Boğazları konusunda ABD kadar, Balkan ve AB ülkelerinin de tavrı Türkiye açısından giderek önem kazanmaktadır. Fransız parlamenterlerinin boğazların uluslar arası bir komisyon tarafından yönetimine ilişkin tasarı hazırlıkları, Montrö Boğazlar Sözleşmesini fesih hakkı bulunan" Montrö'ye akit devlet" sıfatına sahip Romanya'nın ABD'nin ilgisine mahzar olması, ABD’nin Karadeniz'e kıyısı olan Balkan ülkelerinde yeni üsler oluşturması küresel ve bölgesel rekabetin Karadeniz'e yönelen ilgisinden Türkiye'ye yansıyan jeopolitik sorunlara verilebilecek örneklerdir. Karadeniz konusuna NATO'nun da müdahil kılınma arzusu, Türkiye açısından bir başka açmazdır. 416 Görünen odur ki, Karadeniz ve Türk Boğazları Avrasya egemenlik arzularının mücadele sahası haline gelecektir. Bir kez daha Türkiye adına gerçekler tüm çıplaklığıyla ortadadır. Yapılması gereken öncelikle bu gerçeklerle zamanında ve doğru bir biçimde yüzleşmektir. Bununla eşzamanlı olarak ise gerçek dayanışmanın, ortaklıkların, stratejik birlikteliğin ve hedeflerin zeminini ve taraflarını netleştirmektir.” “ABD'nin Karadeniz Hesapları” kaygı veriyor! ABD, bir süredir Karadeniz'e açılmanın yollarını aramaktadır. Bu denize donanma çıkarmak yönündeki niyetini gizlememekte, bunun için Türkiye'nin 1936 Montrö Boğazlar Sözleşmesi'nde değişiklik yapmasını önermektedir. Türkiye, özellikle de ülkemizin milli politika yapan güçleri, ABD'nin bu taleplerine olumsuz yanıt verseler de, ABD ısrarını sürdürmektedir. Ve görünen odur ki, ABD'nin Büyük Ortadoğu Projesi sarpa sardıkça, Gürcistan, Ukrayna ve Kırgızistan'da gerçekleştirilen Soros destekli kadife devrimler (turuncu devrimler) tökezlemeye başladıkça, enerjiyi dış politikasında önemli bir koz, kaldıraç olarak kullanan Rusya, eski günlerine dönmeye başladıkça, ABD'nin Karadeniz'e yönelik ihtiyacı ve talepleri yoğunlaşacaktır. Türkiye, Karadeniz konusundaki duyarlılığında haksız da değildir, yalnız da. Rus diplomatların Montrö için, "Kutsal inektir. Dokunulamaz" şeklindeki şaka yollu yaklaşımları bir yana, bölgenin tüm sağduyulu ve milli güçleri, Washington'un Karadeniz'e açılmasının, telafisi imkânsız sorunlar doğuracağını bilmektedirler. Amerika, BOP'un başarısı, Avrasya'nın denetimi ve rakiplerinin çevrelenmesi için, Karadeniz'de bayrak göstermeye muhtaçtır. ABD açısından durum şöyle özetlenebilir: ABD'li uzmanlar, Karadeniz'in önemi arttığına, enerji geçiş yolu olarak bu denizi çok önemsediklerine, Rusya'nın enerji alanındaki (hem boru hatları, hem doğalgaz) tekelini kırmak gerektiğine dikkat çekmişlerdir. Azerbaycan'da ABD ile Rusya arasında rekabet vardır. NATO zaten Karadeniz'dedir, Romanya ve Bulgaristan NATO üyesidir ama Rusya'nın doğalgazda tekel olmasını ABD siyasal ve ekonomik açıdan tehlikeli bulmaktadır. Azeri doğalgazının yeni bir boru hattıyla Türkiye üzerinden Yunanistan ve İtalya'ya ulaşmasını çok önemli bulan Washington, Mavi Akım'la dünyaya verilen Erdoğan-Putin-Berlusconi fotoğrafından rahatsızdır. Karadeniz NATO Gölü olabilir mi? Türk-ABD ilişkilerinde İran, Irak, PKK, Karadeniz konuları öne çıkmaktadır. Yeni Romanya Başbakanı Karadeniz'i NATO gölü yapmak istemekte, bu da Rusya'yı rahatsız etmektedir. Rusya'nın Karadeniz'de meşru çıkarları vardır. Ankara bu konuda Rusya'yı rahatsız etmek istemezken, ABD Türkiye ile Karadeniz, Kafkasya, Orta Asya'da işbirliği yapmak istemektedir. Bir Taşla Çok Kuş Görüldüğü gibi ABD, Karadeniz'de Romanya'nın tam, Bulgaristan'ın yarım desteğine karşın, bütünüyle gerçekleşmesi olanaksız bir talepler listesine sahiptir. Türkiye'yi İran'a karşı zorlamak için, diğer kozlarının yanında kuzeyden, yani Karadeniz'den de baskı yapmak isteyen ABD, ciddi bir dirençle karşılaşmaktadır. Sadece güneyden baskı yapmanın, Kuzey Irak üzerinden Kürt kartına ve terör örgütü PKK'ya oynamanın Türkiye'nin direncini umulan ölçüde kırmadığını, tersine Türkiye'deki Amerikan karşıtlığını körüklediğini ve Attila İlhan'ın deyimiyle "dip dalgasını" güçlendirdiğini gören ABD, eğer Karadeniz'e çıkarsa, bir taşla birkaç kuş değil, çok kuş vuracağını bilmektedir. Zira bu hamlenin en önemli amaçlarından biri de, Rusya ile Türkiye arasına Karadeniz üzerinden de bir kama sokmaktır. Özetlemek gerekirse, Avrasya'nın önemli güçleri olan Rusya ve Türkiye'yi kıyıdan, Karadeniz'den, yani yakından, diğer önemli güçler olan Çin ve İran'ı ise gerilerden, yani biraz uzaktan çevrelemek isteyen ABD, diğer ataklarına koşut olarak, Karadeniz'de de etkili olmaya çalışmaktadır. Bölge Ülkeleri Direniyor Bölge ülkeleri ise ABD'nin ataklarına savunmayla değil, karşı ataklarla yanıt vermekte ve hem kendilerinin, hem de Türkiye'nin Karadeniz'de dâhil bu coğrafyadaki milli politikalarına zemin hazırlamaktadırlar. Bu bağlamda, beş üyeyle kurulan, daha sonra üye sayısı altı olan Şanghay İşbirliği Teşkilatı, etkileri Karadeniz'den de hissedilen önemli bir adımdır. Teşkilatın, Pakistan, Moğolistan, İran ve Hindistan ile ilişkilerinin gelişmesi ABD yönetimini düşündürmektedir. ABD'nin, hem İran'ı dengelemek, hem de teknoloji ve beyin gücünden yararlanmak için Hindistan'ı öne çıkarmaya çalışması da, bu sayede umduğu 417 başarıyı yakalayamamakta, aksine Hindistan- İran ilişkileri gelişmektedir. Şanghay İşbirliği'nin, 2006 Haziran ayında Asya ortak enerji birliğini oluşturmak için düzenleyeceği toplantı, Orta Asya ülkelerinin, Rusya ve İran'ın toplantıya verdikleri önem de dikkat çekicidir. Orta Asya ülkelerinin Rusya, Çin, Afganistan ve İran ile çevrili olmaları nedeniyle, Afganistan dışında, çevreden dilediği adımı atamayan ABD'nin, Karadeniz'den sarkma çabalarında başarısızlığa uğraması halinde, bölgede büyük güç ve zemin yitireceği açıktır. Şanghay İşbirliği'nin yanında, eğer bir de Türkiye'nin fikir babası ve öncüsü Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı, bölge merkezli, eşitlikçi ve dayanışmacı politikalarla öne çıkarsa, ABD'nin işi daha da zorlaşabilir.249 Bir ABD’li yetkili “montreux’ü delecek bir şey yapmak niyetinde değiliz. Rusya'yı da gerginleştirmek istemiyoruz” demiştir. Ama aynı müsteşar; “Karadeniz'de amaçlarımızı açıkça ortaya koyma ihtiyacımız vardır” demiştir. Demek ki ABD Karadeniz ve onun güvenliğini, barışını sağlayan Montreux ile yakından ilgilenmekte ve Türkiye ile bu konulara ilişkin ön görüşmeler yaparak zemin yoklamaktadır. Biz biliyoruz ki ABD ne Lozan'da nede Montreux'de ortaya çıkan boğazlar rejimini desteklememiştir. Bugünün koşullarında da gönül rızası ile desteklemesi olanaklı değildir. Türkiye bu açıdan ABD'nin olası baskılarına hazır olmalı ve Rusya'nın da desteğini alarak akıllı bir diplomasi ile direnmelidir. Montreux'nün feshi istenirse müzakere süreci gerçekleşmezse, ya da müzakerelerde anlaşma sağlanamazsa durum bir kaosa gidebilir. Bu ne Türkiye'nin, ne Rusya Federasyonunun, ne Karadeniz sahildarı diğer ülkelerin yararına olur. Bu denizdeki 70 yıllık barış ve güvenlik tehlikeye girebilir. Gerginleşebilecek ABD - Rusya Federasyonu ilişkileri en çok da Türkiye'nin ulusal güvenliğine, istikrarına tehdit teşkil eder. Doğaldır ki Karadeniz'e sahildar ülkeler ve Kafkas ülkeleri de bu gelişmelerden paylarına düşeni alırlar. Tadili önerisi ise Türkiye'nin ABD baskılarına ikna, gerekirse direnme yollarını kullanmasıyla, nihai aşamada veto hakkını yürürlüğe sokmasıyla önlenebilir. Bu konuda Rus Federasyonu güçlü desteği şarttır. Bu onlar için de yaşamsal bir konudur. Bu nedenlerle Türkiye tüm olasılıkları düşünerek hareket tarzlarını oluşturmalıdır. Hareket tarzlarının en doğrusu ve zararsızı statünün devamıdır. ABD'nin Rusya ile Türkiye arasında güvensizlik yaratmayı öngören talep ve telkinleri olabileceği gibi genişletilmiş Ortadoğu Planı çerçevesinde boşluktaki ülkeler olarak yorumladığı bölgenin gelişmekte olan ve ABD'nin kimi taleplerine direnen ülkeleri boşluktan merkeze dâhil etme operasyonlarında Karadeniz'in ve bu denizde donanma varlığının kullanımı baskısı da gündeme gelebilecektir. Burada aslolan ülkemiz yararına bağımsız iradenin ortaya konulmasıdır. Ankara'dan ve Karadeniz ülkeleri güvenliği ve yararına bakışla ABD'yi ikna ederek sağlıklı kararların alınmasıdır. Burada bölge ülkelerinin de çıkarlarının dayanışma ile korunup, savunulması ABD'nin tek hegemon güç olarak sürdürülebilir Dünya İmparatorluğu tasarımlarına da gerçekçi ve barışçı engeller koyabilir. Yeni ve tek yönlü olmayan akılcı değerlendirmelere yardımcı olabilir. Karadeniz'de bulunmalarının amacı ne olursa olsun, kıyıdaş olmayan devletlerin savaş gemileri bu denizde 21 günden fazla kalmayacaklardır. Türk Hükümeti, Boğazlardan geçiş ve Karadeniz'deki durumla ilgili istatistikleri toplamak, gerekli bilgileri vermek, ayrıca savaş gemilerinin Boğazlardan geçişine ilişkin her hükmün yürütülmesine nezaret etmekle yükümlüdür. Montreux Boğazlar Sözleşmesi, Türkiye'nin ve Karadeniz'e kıyıdaş devletlerin güvenliklerini ön planda tutarak hazırlandığından, Boğazlardan geçiş ve Karadeniz'e ilişkin hükümlerin tek nezaretçisi olan Türkiye, belirtilen bu miktarlar üzerinde bir ön bildirimle karşılaştığında, buna Sözleşme hükümlerine göre uygun cevabı verme hakkına sahiptir. Sözleşme hükümleri haricinde hangi şartlarda olursa olsun, özel bir uygulamaya gidilmesinin söz konusu dahi edilmemesi gerekir. 249 Barış Doster – Jeopolitik 418 Türkiye'nin savaşan olması durumunda, Sözleşmenin savaş gemilerinin barış zamanında Boğazlardan geçişini düzenleyen hükümleri yanında, savaş gemileri için Karadeniz ile ilgili getirmiş olduğu düzen de uygulanmayacaktır. Yeni Bir Soğuk Savaş mı?(yaklaşıyor?) Konu ile ilgili E. Tuğgeneral Nejat Eslen Paşa’nın şu yaklaşımı oldukça ilginç ve önemlidir: Ünlü 'CFR'nin (Council on Foreign wRelations) bağımsız Rusya görev grubunun hazırladığı ve 2006 yılının mart ayında yayınlanan geniş kapsamlı, 'Russia’s VVrong Direction: What the United States Can and Should Do?' başlıklı raporda Putin'in iktidardaki ikinci dönemi ile birlikte Rus toplumunun ve Rusya’nın dış politikasının ABD için sorunlar oluşturacak şekilde değişmeye devam ettiği ifade edilmiş ve şu hususlar vurgulanmıştı; Rusya ile işbirliğinin sürdürülmesi ABD için önemli olmaya devam etmektedir. Teröristlerin kitle imha silahlarını edinmelerinin önlenmesi, İran, enerji ve HIV/AIDS sorunları ile ilgili olarak Rusya'nın işbirliği yapması, ABD çıkarlarının geliştirilmesinde büyük önem taşımaktadır. Oysa birçok alanda ABD-Rusya ilişkileri ümitleri boşa çıkarmıştır. Rusya yanlış istikamete yönlenmiş durumdadır. Bütün bu nedenlerle de ABD'nin, Rusya ile ilişkilerinde, geniş kapsamlı 'ortaklık' yerine 'seçilmiş alanlarda işbirliği' ve 'seçilmiş alanlarda muhalefet' yapması daha uygun olacaktır. Yine 2006 yılının mart ayında, ABD Kara Kuvvetleri Komutanlığı'nın organı 'Strategic Studies Institute', Ricahard J.Krickus tarafından hazırlanan ve Rusya'yı ABD gözü ile inceleyen 'Iran Trıokas, The New Threat From The East' adlı raporu yayınladı. Rusya Niye Tehdit Sayılıyor? Krickus raporunda Rusya'yı tehdit olarak tanımlamaktadır. 11 Eylül 2001'den sonra küresel teröre yoğunlaşan ABD, güvenlik tehdidi oluşturan Rusya'yı ihmal etmiştir. Bu iki nedene dayanan bir yanılgıdır. Birincisi, Kafkaslardaki şiddetin, demografik ve sağlık krizlerinin, ekonomideki belirsizliklerin, gelir eşitsizliğinin ve otokrasiye dönüşün sorunlu bir Rusya oluşturacağına ilişkin bir algılama oluşturması ile ilgili idi. Algılamadaki ikinci yanılgı ise Rusya'nın yaşayan bir tehdidi oluşturması ile ilgilidir ve bu tehdit, Rusya'nın Merkezi ve Doğu Avrupa ülkelerinin güvenlik politikaları üzerindeki nüfuzunu yeniden gündeme getirmesi ile ortaya çıkmaktadır. Krickus'a göre Rusya'nın yeni tutumunun aktörleri ve şartları, 'Iron Trioka' (Demir Üçlü) şeklinde ifade edilebilir. Daha önceleri Rusya'nın egemenliğinde olan bölgelerde enerji zenginliğini istismar ederek Rusya'nın güvenlik çıkarlarını geliştirmeyi amaçlayan Putin gibi 'Güçlü Lider', 'Demir Üçlü'nün birinci unsurudur. Rusya’nın enerji kartını kullanan ekonominin diktatörleri, mafya ve hukuk dışı askeri personel 'Demir Üçlü'nün ikinci, Baltık Denizi doğusu bölgesinde Rusya'nın çıkarları için ortam oluşturan bölgesel aktörler, 'Yeni Oligarşi' ise üçüncü ayağını oluşturmaktadır. Krickus, Rusya'yı sadece askeri bir tehdit olarak değil, bölgeyi ve tüm Avrasya'yı istikrarsızlaştırabilecek bir unsur olarak görmekte ve tedbirler alınmasını istemektedir. Avrasya Haritası (Değiştirilmek mi isteniyor?) Avrasya haritasında Baltık Denizi'ni, Baltık Denizi'ne kıyısı olan Estonya'yı, Letonya'yı, Litvanya'yı, Polonya'yı, daha sonra Beyaz Rusya'yı, Ukrayna'yı, Romanya'yı, Bulgaristan'ı içine alan coğrafyayı bir çizgi ile birleştirelim. Bu bölgeye Karadeniz'i, Kafkasya'yı ekleyelim. Bölgeyi Hazar Denizi'ni, Orta Asya ülkeleri Kazakistan'ı, Özbekistan'ı, Türkmenistan'ı, Kırgızistan'ı, Tacikistan'ı içine alacak şekilde genişletelim. İşte bu coğrafya içinde ABD-Rusya güç mücadelesi cereyan ediyor ve bu mücadele şiddetlenerek gelişecek gibi görünüyor. ABD, Baltık bölgesinde, Rusya'nın denize açılmasını denetlemek; Doğu Avrupa ülkelerini demokratikleştirerek ve NATO içine çekerek Rusya'yı çevrelemek; Romanya ve Bulgaristan'da kuracağı üsler ile Karadeniz'i kontrol ederek ve NATO üzerinden Karadeniz'e girerek, Güney Kafkasya'ya yerleşerek çevreleme hattını genişletmek istiyor. Enerji zengini Hazar Havzası ve Orta Asya ülkeleri ise hem ABD'nin çevreleme hattının uzantısını hem de güç mücadelesindeki yaşam 419 sahasını oluşturuyor. Yani ABD, kaybettiği coğrafi bölgelere yerleşerek hem Rusya'yı çevrelemek hem de bu coğrafya üzerindeki enerji zenginlikleri kontrol ederek küresel üstünlüğünü sürdürmek istiyor. Putin'in gücü (siyonistleri korkutuyor!.) Demografik ve demokratikleşme sorunları olsa bile on beş yaşındaki Rusya artık çok daha güçlü. Putin, politik gücü merkezileştirdi ve istikrarı büyük ölçüde sağladı, ekonomiyi yeniden yapılandırdı ve canlandırdı. Yükselen petrol fiyatları Rusya'nın bilânçosuna büyük kazançlar olarak giriyor. Rusya'nın döviz rezervleri 180 milyar doları aştı. Rusya zengin stratejik kaynaklara sahip. En zengin doğalgaz rezervleri Rusya'da. Petrol rezervleri sıralamasında Rusya sekizinci sırada ve Rusya dünyanın ikinci büyük petrol ihracatçısı, gerektiğinde enerjiyi bir silah gibi kullanabiliyor. Rusya'nın yakın çevresinde daha fazla kaybetmeye ve ABD'nin kendisine daha fazla yaklaşmasına tahammülü yok. ABD karşısında Çin ile stratejik işbirliği Rusya'ya güç kazandırıyor. ABD askeri gücünün Afganistan'da ve Irak'ta tıkanması ve İran'ın meydan okumaları karşısında ABD'nin kafasının karışması Rusya'yı cesaretlendiriyor. Baltık'tan Kırgızistan'a kadar uzanan hattaki ABD-Rusya güç mücadelesi Soğuk Savaş dönemini hatırlatıyor. Akdeniz Amerika’nın, Sıra Karadeniz’de mi? Karadeniz’de NATO gerilimi tırmanıyor! Sea-Breeze 2006 tatbikatı Karadeniz’de gerilimi tırmandırıyor. Türkiye’nin de katılacağı tatbikat nedeniyle Rusya ve Ukrayna karşı karşıya geldi. Washington, Black Sea For’a katılmaya çalışırken Rusya, Türkiye’nin önderlik ettiği Uyum Harekâtına Sezer’in Rusya ziyaretinden önce katılmayı planlıyor. Ukrayna’nın 1997’den bu yana düzenlediği Sea-Breeze 2006 tatbikatı, Amerika’nın Karadenize ilişkin talepleriyle birleşince bu yıl gerilime neden oldu. 109 Amerikan askerinin Kırım’a gelmesi ve Advantage isimli yük gemisinin malzemelerle birlikte limana yanaşması gerilimi çatışmaya dönüştürdü. Amerikan askerlerinin kaldığı yerin çevresi halk tarafından kuşatıldı. Ukrayna Devlet Başkanı Yuşçenko, Rusları kastederek, gösterilere karışan tüm yabancıların sınırdışı edileceğini açıkladı. “Uluslararası Askeri Tatbikatlara Katılacak Yabancı Askeri Birliklerin Girmesi Hakkındaki Kararnamesinin Onayı Hakkındaki” kanun tasarısının Amerikan askerleri geldikten sonra Meclis’e gönderilmesi Ukrayna’daki tepkiyi daha da artırdı. Sea-Breeze 2006 tatbikatı 18 Temmuz’da başlayacak. NATO tarafından düzenlenen tatbikata Azerbaycan, Ermenistan, Yunanistan, Gürcistan, Makedonya, Moldavya, Almanya, Romanya, ABD, Türkiye, Ukrayna ve Hırvatistan katılacak. Danimarka, Rusya ve İspanya gözlemci gönderecekler. Tatbikat sırasında, faaliyetlerin büyük çoğunluğu denizde icra edilecek. Karadaki faaliyetlerin bazıları Eski Kırım askeri eğitim merkezinde yürütülecek. Tatbikat Rus üslerinin çevresinde yapılıyor! Tatbikat, Rus askeri üslerinin bulunduğu bölgede yapılacak. Filonun, 2017’de tamamen Ukrayna’dan çekilmesi gerekiyor. Ancak Ukrayna, Rusya’nın kullandığı deniz üsleri için ödediği kira miktarını yeterli bulmuyor ve yeni bir anlaşma yapılmasını talep ediyor. Rusya ise yeni bir anlaşmaya yanaşmıyor. Bu arada Rusya Savunma Bakanı Sergey Ivanov, Karadeniz’deki Rus Donanması’nın Suriye limanlarına transfer edileceği haberlerini yalanladı. Rus basınında çıkan haberler üzerine bir açıklama yapan Ivanov, içlerinde Rusya’nın Karadeniz kıyısındaki Novorossiisk’in de bulunduğu limanlarda, yeni deniz üsleri inşa edileceğini açıkladı. Ivanov, Rusya Federasyonu Hükümeti’nin, bu üslerin inşası için, yıllık 1 milyar rublenin üzerinde bir bütçe ayırdığını da ekledi. Amerikan yönetimi de boş 420 durmuyor. ABD Devlet Başkanı George Bush Rusya’nın Saint Petersburg şehrinde yapılacak G-8 toplantısına gitmeden önce Ukrayna’yı ziyaret edecek, Bush’un ziyaret kararı Ukrayna’nın politik durumu ve yeni hükümetinin oluşturulması ile ilgili olduğu tahmin ediliyor. Rusya “uyum harekatına” katılıyor! Rusya, Karadeniz’e ilişkin ABD’nin yarattığı huzursuzluğa çözüm bulmak amacıyla Türkiye tarafından hayata geçirilen Uyum Harekatı’na katılmak üzere. Rus diplomatik kaynakların verdiği bilgiye göre, Moskova çok kısa süre içinde Uyum Harekatı’na katılım belgesini imzalayacak. Belgenin Cumhurbaşkanı Sezer’in bu ay sonu Moskova’ya yapacağı ziyaret öncesinde imzalanacağı belirtiliyor. Uyum Harekatı, ABD’nin Karadenizde donanma bulundurma ısrarı karşısında Türkiye tarafından oluşturuldu. Harekatın oluşumunda Karadeniz’de yapılacak hareketler hakkında NATO’ya bilgi verilmesini öngörü yor. Türkiye de Rusya da ABD’nin Karadeniz taleplerine şiddetle karşı çıkıyor. Rusya, Karadenize ilişkin ABD’nin yarattığı huzursuzluğa çözüm bulmak amacıyla Türkiye tarafından hayata geçirilen Uyum Harekatına katılmak üzere.250 Bulgaristan’daki Amerikan üsleriyle Türkiye kuşatılıyor! ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice 25 Nisan 2006 tarihinde Türkiye’ye gelmiş ve bazı görüşmelerde bulunmuştu. Rice’ın ziyareti Türk basınında uzun süre tartışılmış, “acaba ne istendi, ne verildi?” yorumlarına neden olmuştu. “PKK’ya karşı İran” pazarlığı yapıldığına dair görüşler ağırlık kazanmış ama açık bir değerlendirme yapılmamıştı. Görüşmelerin en önemli sonucu ABD ve Türkiye arasında “Stratejik Ortaklık Vizyon Belgesi” hazırlanması kararıydı. Taraflar “stratejik ortak”lığın çapını ve içeriğini bu belgeyle netleştireceklerdi. Söz konusu “vizyon belgesi”, ABD Ankara Büyükelçisi’nin son demecinden anlaşıldığı kadarıyla “bitmek üzere”. ABD’li bakan daha sonra Yunanistan’a gitti. Yunan-Rum basınında Rice’ın “Türk tarafını kayırdığı” yolunda yorumlar yapıldı ve bunlar Türk basınına da yansıdı. Ardından 27-28 Nisan’da Sofya’da yapılan NATO Dışişleri Bakanları toplantısına katıldı. Hatırlayın, Rice’ın ziyaretini ve sonrasını Türk medyasında böyle okumuştuk. Tam bu noktada, yani Bulgaristan’daki NATO toplantısında başka bir şey daha oldu. ABD ve Bulgaristan Dışişleri Bakanları 28 Nisan 2006 tarihinde üç askeri üs konusunda anlaşma yaptılar. Bu anlaşmayla Bulgaristan’ın orta bölümünde yer alan Graf Ignatievo Havaalanı ile Türkiye sınırına yakın yerlerde bulunan Bezmer Hava Üssü ve Novo Selo Askeri Eğitim Üssü ABD kontrolüne verildi. Üs anlaşması basınımızda yer aldı ama hakkıyla yorumlanmadı kanaatindeyiz. “Bulgaristan’daki Amerikan üsleri neyi ifade eder?”, “Türkiye için anlamı nedir?” soruları pek fazla kafaları kurcalamadı. Çünkü o günlerde hala Rice’ın giyim-kuşamından söz edilmekteydi. Amerikan üslerinin taşıdığı mesaj algılanmıyor! ABD’nin yabancı bir ülkede üs kurması, kendi askeri hedefleri açısından mutlaka bazı planları ihtiva eder: “kriz bölgelerine yakınlık”, “acil müdahale”,”terörizmle savaş” vb. Nitekim Bulgar üsleri uluslar arası kamuoyuna böyle açıklandı. Lakin bir Amerikan üssü her şeyden önce siyasi anlam taşır. Bir zamanların İncirlik üssü, Irak-İran-Suriye ve elbette Türkiye için ne anlam taşıdıysa, tam olarak o anlamı taşır. ABD eski Dışişleri Bakan Yardımcısı (şimdi Dünya Bankası Başkanı) Paul Wolfowitz, Irak işgali öncesi New York Times’a verdiği bir mülakatta şunu söylüyor: “[Üslerin] fonksiyonu aslında askeri olmasından çok politiktir. ABD üsleri herkes için bir mesaj taşır: Geri dönme gücümüz var ve döneceğiz…”. Şimdilik bu sözlerin İncirlik’ten vazgeçen ABD’nin “geri dönme” ama “dönüşüm muhteşem olacak” anlamındaki “dönme” niyeti olduğunu tartışmayacağım. Evet, Bulgaristan’daki Amerikan üsleri bir mesajdır ama kime yönelmiştir, muhattabı kimdir? Karadeniz’de “Yeni Soğuk Savaş” Başlıyor Bir yönüyle mesajın alıcısı Rusya’dır. Karadeniz’i gittikçe ısıtan bir “Yeni Soğuk Savaş” gündemde. ABD Karadeniz kıyısı ülkelerde birkaç yıldır “operasyon” yürütüyor. Şöyle ki: 250 Aydınlık / 11.06.2006 421 – Ukrayna’da “renkli” bir sivil darbe tezgahlandı, yönetim “muhiplere” devredildi. – Gürcistan’da bir başka Amerikan muhibi Saakaşvili iktidara getirildi. – 2006 yılı başında Romanya ABD’ye Karadeniz kıyısında askeri üs verdi. Bulgaristan’da elde edilen üslerin ABD için bir sonraki hamle olduğu düşünülebilir. Yani Amerika Karadeniz’de Rusya’yı kuşatma uğraşı içindedir. Ukrayna ve Gürcistan’da etki elde eden ABD şimdi Balkanlar’da nüfuz artırma faaliyeti içerisindedir. Romanya’nın ardından Bulgaristan’da da “sevinçle” karşılanan ABD, “çevirme harekatı”nda ilerlemektedir. Rusya ise misilleme olarak Kırım’ı tartışmaya açtı. Halen Ukrayna’ya bağlı olan Kırım’ın kontrol altına alınması için Rus parlamentosu Duma’dan karar çıkarıldı. Bu kapsamda Rusya, Ukrayna ile arasındaki 10 yıllık sınır anlaşmasını önümüzdeki yıl geçerli saymayacağını ilan etti. Şüphesiz amaç Kırım’ı almak ve Karadeniz’deki Amerikan operasyonuna yanıt vermektir. Daha öncesinde Rusya’nın Ukrayna’ya verdiği doğalgazı keserek bu ülkeyi tehdit altında tutma niyetinde olduğunu biliyoruz. Bir başka karşı-girişim olarak Rusya’nın, “Türkiye’yi huylandırmadan Ermenistan’a yaklaşma” politikası izlediği görülüyor. Rusya, Türkiye ile “olası ortaklığı” zedelememeye özen göstererek, Ermenistan ile askeri ve ekonomik ilişkilerini güçlendirmeyi sürdürüyor. Montrö’ye “gol” atılıyor!. ABD-Rusya kapışmasının Türkiye’ye önemli etkileri olacağı kesin. Karadeniz merkezli yürüyen “Yeni Soğuk Savaş”, akıllara öncelikle 1936 tarihli Montrö Boğazlar Sözleşmesi’ni getiriyor. Sözleşmenin tanıdığı bir hak olarak 70 yıldır Boğazlar ve Boğazlardan savaş gemilerinin geçişi üzerinde söz sahibi olan Türkiye, bölgede dikkatle izlenen bir aktör. Yakın zamanda Blackseafor (Karadeniz Gücü) tatbikatı kapsamında ABD savaş gemilerinin Boğazlardan Karadeniz’e geçmesine izin vermeyen Türkiye, bu ülke gözünde “mimlendi”. ABD Montrö’yü ve dolayısıyla Türkiye’yi “aşmak” için özellikle Romanya ve Bulgaristan’daki üslerine büyük önem veriyor. “Amerikan savaş gemilerine Bulgaristan bayrağı takmak”, ABD’nin Montrö’yü aşma taktiği olarak uyguladığı bir yöntem. Amerikan ordu kaynakları 2001 yılındaki Kosova müdahalesinde Montrö’ye böyle bir “gol” attıklarını açıkça yazıyorlar. İlerleyen süreçte Türkiye’nin Boğazlar konusundaki tavrının ne olacağı hem Rusya hem ABD tarafından dikkatle takip ediliyor. Kuşatılan sadece Rusya sanılıyor! Bizce Bulgaristan’daki üslerin bir mesajı da Türkiye’ye yöneliktir. “Boğazları açmazsan ben de Bulgaristan ve Romanya’dan Karadeniz’e girerim” demeye getiren ABD “soğuyan” Türk-Amerikan ilişkilerinin altını bir kez daha çiziyor. ABD, Hazar enerji kaynaklarına giderken Türkiye’yi “yanında götürmeyeceğini” açıkça beyan etmiş oluyor. Başka bir açıdan bakıldığında ise bölgede kuşatılan sadece Rusya değildir. Aynı zamanda Türkiye de, Irak’tan sonra bir de Batı’dan, Balkanlar’dan çevrilmektedir. Bilhassa Bulgaristan’daki üslerin konumları bu yönüyle dikkat çekiyor (haritaya bakınız). Bezmer Hava Üssü ve Novo Selo Askeri Eğitim Üssü, Türkiye sınırına fazlaca yakın. Diğer bir üs olan Graf Ignatievo Havaalanı ise Bulgaristan’ın orta kısımlarında. Yani bu yeni üsler, ya da “Amerikan mesajları”, konumları itibarıyla Karadeniz ve Rusya’dan çok Türkiye’ye yönelik olduklarını açık ediyorlar. Mesela ABD doğrudan Karadeniz’i hesaba katsaydı, tam da bu amaca yönelik olabilecek, halen faaliyet dışı durumdaki Varna Askeri Havaalanı’nı yeniden kullanıma açmaz mıydı? Veya Romanya topraklarında yer alan, Karadeniz kıyısındaki ABD üsleri “amaç” için yeterli değil miydi? Ayrıca Bulgaristan’a da üs mü kurmak gerekiyordu? Elbette bunların bazı askeri gerekçeleri olabilir. Fakat üslerin taşıdığı mesajın yalnızca Rusya’ya dönük olduğunu düşünmek kanımızca “fazla iyimserlik” olur. Bulgaristan’da “tezkere engeli bulunmuyor! Bulgaristan üslerinde kısa vadede 2700 civarında Amerikan askeri konuşlandırılacak. Bu üslerde küçük ölçekli ama hareketli özel birliklerin eğitileceği, buradan “kriz bölgelerine” sevk edileceği ifade ediliyor. Fakat orta vadede asker sayısının artacağına kesin gözüyle bakılıyor. Resmi açıklamada söz konusu üslerin saldırı amaçlı kullanılmayacağı belirtildi, ama anlaşmada ilgi çekici bir madde var. O maddeye göre ABD, bu 422 üsler üzerinden üçüncü bir ülkeye saldırma kararı verirse, konuyu Bulgar makamlarına “danışacak”. “Danışma”nın biçimi tam anlamıyla bir muamma... ABD bu anlaşmayla muhtemelen, Türkiye’de olduğu gibi izin almak, tezkere çıkarttırmak zorunda kalmayacak, olasıdır ki doğrudan operasyona girişebilecek. Bu durumu, tüm yazdıklarımızdan sonra Türkiye için olumlu yorumlama imkanı var mıdır? ABD-Bulgaristan üs anlaşması 10 yıllık bir süreyi kapsasa da uluslar arası gözlemciler “ABD’nin buradan kolay kolay çıkmayacağı” yönünde. Ki Türkiye bunu kendi deneyimleriyle gayet iyi biliyor. ABD’nin 2003 yılındaki Irak işgalinden bu yana Avrupa’daki üsleri doğuya kaydırma stratejisi izlediğini görüyoruz. Hatta bu sürecin 1 Mart tezkeresinin TBMM’ye “gömülmesi”yle hız kazandığını söylemek mümkün. O dönemde ABD Savunma Bakanı Donald Rumsfeld’in “istenmediğimiz yerde durmayız” mealindeki sözlerini hatırlamamak ne mümkün? Rumsfeld’in demeci esas olarak Türkiye ve Almanya’yı işaret ediyordu. 2003 yılından sonra Türkiye ile ilgili olarak İncirlik “bitirildi”, Almanya’dan ise güçler başka yerlere kaydırılmaya başlandı. ABD kaynaklarından Almanya’daki üslerden 15.000 civarında (bazı kaynaklar 75.000’den söz ediyor) askerin Bulgaristan ve Romanya’ya kaydırılacağı açıklaması geldiğine göre sürecin sona yaklaştığını düşünebiliriz. Özet olarak ABD, Almanya ve Türkiye’den çekildi, Balkanlara yürüyor. Amerika’nın Türkiye’den çekilmesi, acaba yukarıda alıntıladığımız Wolfowitz’in sözünde ifade ettiği gibi “dönmek için çekilmek” değil mi? Olayları, sonrasıyla birlikte değerlendirmek gerekiyor! Tekrar en başa dönerek, ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın Türkiye ziyaretini bir kez daha değerlendirmeye çalışalım. Medyaya yansıyanlar ne olursa olsun, bir olayı değerlendirmek için sonrasında yaşanan gelişmelere bakmak, sanıyoruz çok daha anlamlı olur. “Diplomatik mesajların”, “resmi açıklamaların” ardındaki gerçeği kavramak için en iyi yöntem budur. Dolayısıyla ABD ile Türkiye arasındaki “Stratejik Ortaklık Vizyon Belgesi” içi boş kalacak bir belgedir. ABD hali hazırda başka cephelere yönelmiş durumdadır. Türkiye artık stratejik bir ortak olmayacaktır, saflar değişmektedir. Değişen saflarda Türkiye’nin yeri ABD’nin yanı değil, fakat ABD için “kriz bölgesi adayı” olmaktır. Bulgaristan’daki Amerikan üsleri, Türkiye’nin artık “safdaş” olmadığının açık kanıtıdır. “Gelişmeleri sonrasıyla birlikte değerlendirme” yöntemine, dilerseniz 28 Nisan 2006 tarihini esas alarak devam edelim. ABD-Bulgaristan askeri üs anlaşması sonrasında Türk-Bulgar ilişkilerinde neler oldu, yorumsuz olarak kısaca hatırlayalım: – Bulgaristan’ın aşırı milliyetçi ATAKA Partisi, sözde “Ermeni soykırımı”nın tanınması için Bulgar meclisine yasa teklifi verdi. Teklif oylamaya katılan 170 milletvekilinden 56 “evet”, 81 “hayır” ve 33 “çekimser” oy alarak ret edildi. (10 Mayıs 2006) – Bulgaristan İçişleri Bakanı Rumen Petkov, bakanlığın arşiv dosyalarında, Bulgaristan Müslümanları Başmüftüsü Mustafa Aliş Hacı, üyelerinin çoğunluğunu Türklerin oluşturduğu Hak ve Özgürlükler Hareketi (HÖH) milletvekili ve Parlamento Başkan Yardımcılarından Ünal Lütfi’nün sosyalizm döneminde “DS” adlı devlet istihbarat servisinde kadrolu ajan olarak çalıştıklarının görüldüğünü söyledi. (30 Mayıs 2006) – Yine ATAKA Partisi, Sofya’daki Banyabaşı Camii yanına çadır kurarak “Bulgar camilerinde ezan okunmasın” içerikli bir imza kampanyası başlattı. (31 Mayıs 2006) Ve bunlardan daha önemlisi 17 Mayıs 2006’da Alparslan Aslan tarafından gerçekleştirilen Danıştay saldırısı olayı. Bu olaydan sonra birçok şey yazıldı, söylendi, “dış güçler” konusunda fikirler ileri sürüldü. O sırada BBP lideri Muhsin Yazıcıoğlu ilginç bir açıklama yaparak “Bulgaristan’a bakmak lazım” dedi. Nitekim bazı “meşhur sivil istihbarat kaynakları” da Alparslan Aslan’ın Bulgaristan’da MOSSAD tarafından eğitildiğini açıkladı”. Türkiye nereye sürükleniyor? Tüm bunları toplarsak, acaba ABD’nin Bulgaristan üsleri saldırıya mı hazırlanıyor? ABD kısa vadede düşük yoğunluklu bir Türkiye-Bulgaristan gerginliği mi planlıyor? Sorularını değerlendirmemiz gerekiyor! Hala 423 hatırlardadır, Uğur Mumcu vb. “faili meçhul” suikastlerinde “bazı eller” sürekli İran’ı işaret ediyordu? Danıştay saldırısıyla başlayan yeni süreçte, başka saldırılar, suikastler olunca bu kez Bulgaristan mı işaret edilecek? Bu yolla, İran benzeri gerginlik, 1990’lardan sonra ilişkilerimizin hızla geliştiği Bulgaristan için mi oluşturulacak? “Yeni İran” bundan böyle Bulgaristan mı olacak? TürkBulgar gerginliği “oluşturulabilirse”, Türkiye’nin hemen dibindeki Bezmer Hava Üssü ve Novo Selo Askeri Eğitim Üssü’nde eğitilecek olan “özel kuvvetler” bu gerginliğe mi müdahale edecek? ABD “kriz bölgelerine yakın olmak” derken, kendi üreteceği krizlere yakın olmayı mı kast ediyordu? Bu sorularımıza şimdilik kaydıyla dilerseniz “komplo teorisi” deyip geçin. Yukarıda ifade ettiğimiz gibi, olaylar en iyi sonraki gelişmelerle birlikte değerlendirildiğinde anlam kazanır. Şu Bulgaristan’daki Amerikan üsleri meselesini de izleyelim ve görelim. Bakalım kısa ve orta vadede Türk-Bulgar ilişkileri nerelere “götürülecek”? En mühimi de Türkiye süreci izleyebilecek mi? Yunanistan’dan sonra Bulgaristan ile de oluşabilecek bir gerginliğe karşı hazırlıklı olabilecek mi, buna karşı ne gibi önlemler alacak?251 FİLİSTİN SORUNU VE İSRAİL’İN SONU Bir ara sürekli bastırmaya çalıştığı vicdanının ve Milli Görüşçü İza’nının etkisiyle ve biraz da; hayal kırıklığına uğrattığı tabanından ve teşkilatından aferin almak beklentisiyle “İsrail, Filistin’e karşı devlet terörü uyguluyor” şeklinde artistik çıkışını yapan, ardından gelen siyonist baskılar üzerine, özür dilemek ve kendisini affettirmek için İsrail’e koşan Recep T.Erdoğan, şimdi siyonist katillerin başlattığı kökten imha operasyonlarını “Orantısız güç kullanımı” olarak niteleyecek kadar ehlileştiğini gösteriyor. Bu güne kadar, Recep Bey’in “boşbakan” olmadığını sanan ve bazı girişimlerinde hayır ve hikmet arayan Gazeteci Hüsnü Mahalli bile, hayret ediyor! Çünkü Tayyip Erdoğan, İsrail’deki insaflı Yahudiler kadar bile olamıyor.. Sayın Başbakan, İsrail’in Gazze’ye yönelik son saldırılarını orantısız güç kullanımı (OGK) olarak niteliyor. Böylece hem insaf hem de iz’an ayarını ilan ediyor! Ve en azından, büyükelçimizi geri çekmek yerine, BM kararlarını bile takmayan İsrail’i durdursun diye Bush’a telefon ediyor!... Başbakan’a soruyorum: “22 Mart 2004’te Hamas kurucusu 77 yaşında ve sakat olan Şeyh Ahmed Yasin uçaktan atılan bir füze ile cami çıkışında paramparça edildiğinde Başbakan Erdoğan İsrail devletini ve hükümetini haklı olarak terörist ilan etmişti. Şimdi ise Sayın Başbakan, İsrail’in Gazze’ye yönelik son saldırılarını orantısız güç kullanımı (OGK) olarak niteliyor. Bir eylemin orantılı olup olmadığını söyleyebilmek için karşısında bir eylem olması gerekir. Oysa Gazze’de yaşananlar böyle değil. MOSSAD ajanları onlarca Nazi subayını bulundukları ülkelerden sandıklarda İsrail’e kaçırıp öldürmüşlerdir. MOSSAD ajanları Lübnan’da yüzlerce Filistinliyi öldürmüştür. Bu eylemleri yapanlardan biri de İsrail’in önceki başbakanı Ehud Barak’tır... İnanıyorum Sayın Başbakan bunların tümünü biliyordur. Ama İsrail bu yönteme başvurmadı ve Filistin halkına yönelik topyekün bir saldırıya geçti. Şimdi Sayın Başbakan’a soruyorum: ‘’Bunun neresinde orantı ya da orantısızlık var?’’ 39 yıldır işgalin en acımasızını yaşayan Filistin halkı İsrail’e hiçbir şey yapmadı. Sayın Başbakan, istemeyerek de olsa bu deyimi kullanacaksa bunu askeri kaçıran Filistinliler için kullanmalıydı. Çünkü asker kaçırılmadan bir hafta önce İsrail askerleri başta plajdakiler olmak üzere çoğunluğu kadın ve çocuk olmak üzere 45 Filistinliyi öldürmüştü. Bir hafta içinde. İşte bu öldürülenlerden birinin akrabasının İsrail askerini kaçırmış olduğunu düşünürsek burada bir orantısızlık var. Yani öldürülen yüzlerce Filistinliye karşı kaçırılan bir İsrail askeri. Gerçek orantısızlık budur. (04.07.2006 / Hüsnü Mahalli / Akşam) İsrail Terörüne Sağduyulu Yahudiler de Karşı Çıkıyor! 251 Milli Gazete / 19.06.2006 / Zafer Yılmaz 424 Kendilerine 'yeni tarihçiler' adını veren bir grup Yahudi akademisyen, 80'li yılların başından bu yana İsrail devlet politikasının üzerine kurulu olduğu sözde 'kutsal yalanları' dile getirmekte ve bu yalanlarla ilgili gerçekleri açıklamaktadır. Benny Morris, Ilan Pappe, Avi Shlaim, Tom Segev, Baruch Kimmerling, Simha Flappan ve Joel Miqdal gibi akademisyenlerin oluşturduğu bu grup, Siyonist düşünceye sahip Yahudilerden de tepki görmektedir. Arapların Yahudilerden aşağı bir ırk oldukları, İsrail'in düşmanlarla çevrili bir bölgede ayakta kalmaya çalışan küçük bir ülke olduğu, Filistinlilerin İsrail'i yok etmek isteyen teröristler olduğu ve bu gözü dönmüş teröristlerin her türlü müdahaleyi hak ettikleri gibi sözde 'kutsal yalanlar', bu kişilerin yıllardır üzerinde durdukları konulardır. Örneğin yeni tarihçilerin en önemli isimlerinden Tom Segev "bizim gerçek bir tarihimiz yok, sadece mitolojimiz var" şeklindeki sözleriyle İsrail Devleti tarafından oluşturulan tarihe bakış açısını ortaya koymaktadır.” Eskiden sadece İslam dünyası tarafından dile getirilen bu haklı eleştiriler, bugün tarihi tarafsız olarak değerlendiren pek çok Yahudi ve Hıristiyan akademisyen tarafından da yüksek sesle ifade edilmektedir. Siyonizm’i 19. yüzyılın ırkçılığa dayalı sömürgeci ideolojilerinden biri olarak gören ve Siyonist ideolojinin neden olduğu vahşetin izlerine şahit olan bu kişiler, 'İsrail'in kendisini yok etmek isteyen düşmanlarla çevrili, küçük ve yalnız bir ülke' olduğu efsanesinin hiçbir gerçeklik payı içermediğini dile getirmektedirler. Nitekim İsrail bugüne kadar uygulamaları ile pasif ve sadece kendisini savunmaya çalışan küçük bir ülke değil, son derece saldırgan ve baskıcı politikalar izleyen işgalci ve şiddet yanlısı bir devlet olduğunu ispatlamıştır. İsrail Ha'aretz gazetesi yazarlarından olan Gideon Levy, Profesör Benny Morris'in Correcting A Mistake: Jews and Arabs in Palestine/Israel, 1936-1956, (Bir Hatayı Düzeltmek: Filistin/İsrail'de Araplar ve Yahudiler, 1936-1956) adlı kitabı üzerine yazdığı makalesinde, İsrail'in 'kutsal yalanları'nın deşifre edilmesini savunmuştur. Morris'in kitabında dile getirilen ve şahitlerin ifadeleri ve gizli tutanak kayıtları ile ispat edilen Siyonist vahşetin detaylarını okuduktan sonra Levy duygularını şöyle dile getirmiştir: Biz çok iyiyiz (ve çok kötü şeyler yaptık). Biz çok haklıyız (ama pek çok haksızlığa sebep olduk). Biz çok güzeliz (ama icraatlarımız pek çok çirkinliğe aracı oldu). Ve bizler çok masumuz, ama çok fazla yalan söyledik – kendimize ve dünyaya yalanlar ve sadece yarı doğru bilgiler aktardık. Bizlere gerçekler söylenmedi, bize sadece iyi olan yönlerimiz öğretildi. Ama herşeyin ötesinde bizim hiç haberimiz olmayan pek çok karanlık bölüm var. Polonya doğumlu bir Yahudi olan ve 40 yıldan uzun bir süre İsrail'de yaşamış ve 2001 yılında hayatını kaybetmiş olan kimya profesörü Israel Shahak da, İsrail'in insan haklarını ihlal eden Siyonist uygulamalarını eleştiren ünlü yazarlardan birisidir. Shahak, Jewish History, Jewish Religion and the Weight of Three Thousand Years (Yahudi Tarihi, Yahudi Dini ve 3 Bin Yılın Ağırlığı) adlı kitabında Siyonizmin tüm dünya halkları için nasıl büyük bir tehdit unsuru olduğunu şöyle dile getirmektedir: Bir Yahudi devleti olarak İsrail sadece kendisi ve komşuları için bir tehlike unsuru olarak kalmamakta, dünyadaki tüm Yahudiler, Ortadoğu'da veya diğer bölgelerdeki tüm dünya ülkeleri ve milletleri için büyük bir tehlike içermektedir. "İsrail'de en nefret edilen İsraillilerdenim" diyen Ilan Pappe de yeni tarihçilerin görüşünü paylaşan ünlü Yahudi akademisyenlerden birisidir. Kendisi ile yapılan bir röportajda, İsraillilerin neden Filistin halkına yapılan zulmü fark edemedikleri sorulduğunda verdiği cevap oldukça düşündürücüdür: Bu aslında daha çocuk yuvalarında başlayan, Yahudi kız ve erkeklerini bütün hayatları boyunca takip eden, çok uzun bir fikir aşılama sürecinin meyvesidir. Böylesine güçlü bir aşılama mekanizması ile inşa edilen bir fikri söküp atmanız çok zordur. İlkel, neredeyse henüz var olmamış ve düşman olan diğer insanlara karşı faşist bir bakış açısı kazandırır. O bir düşmandır ve ilkel olduğu, Müslüman ve anti-semit olduğu için düşmandır, yoksa bizler onun topraklarını işgal ettiğimiz için değil. Tüm bu düşünür, stratejist ve yazarların tek ortak yönleri Siyonist ideolojiye karşı olan düşünce ve çalışmaları değildir. Bu kişilerin en önemli ortak paydalarından birisi de hepsinin antisemit olmakla suçlanmalarıdır. Bugüne kadar Filistin'de yaşananları tarihi gerçekler ve belgelerle ele alan ve Siyonizmi 425 eleştiren her türlü makale, kitap ve bu çalışmaları yapan kişiler antisemit olmakla itham edilmişlerdir. Bunun en son örneği de İngiliz BBC kanalı olmuştur. 1982 yılında Sabra ve Şatila kamplarında gerçekleştirilen katliamla ilgili bir belgesel yayınlayan kanal yöneticileri ve programı hazırlayan ekip, İsrail Devleti tarafından antisemitizmle suçlanmıştır. Aslında bu, Siyonistler ve Siyonizme sempati duyanlar tarafından kullanılan bir etkisizleştirme ve karalama yöntemidir. Hatta Siyonistler, Siyonizmi eleştiren Yahudileri karalamak için de bir kavram üretmişlerdir: 'Self-hating Jew' (Kendi benliğinden nefret eden Yahudi). İsrail'i eleştiren Yahudileri bu kavramla ifade eder ve böylelikle onları psikolojik olarak sorunlu birer "vatan haini" gibi lanse ederler. Bu suçlamaları öne sürerken Siyonistlerin amacı, kuşkusuz Siyonizm karşıtı çalışmaları baltalamaktır. Oysa bu gibi 'ırkçılık' temelli suçlamalar, özellikle Müslümanlara karşı yöneltildiğinde son derece yersiz ve mantıksız bir suçlama halini almaktadır. Çünkü Müslümanların inançları gereği herhangi bir ırkçı görüşü ve düşünceyi savunmaları mümkün değildir. Nitekim tarih de bunun kanıtıdır. Avrupa tarihinde görülen ve dini taassuptan kaynaklanan engizisyon uygulamaları veya ırkçı fikirlerden doğan antisemitizm hiçbir zaman İslam dünyasında görülmemiştir. Yahudilerle Müslümanlar arasında 20. yüzyılda Ortadoğu'da doğan çatışma ve huzursuzluk ise, bazı Yahudilerin din dışı, ırkçı bir ideoloji olan Siyonizmi benimsemelerinden kaynaklanmıştır ki, bunun sorumlusu Müslümanlar değildir. İsrail Askerleri İşgal Altındaki Topraklarda Görev Yapmayı Reddediyor 1967 Savaşı'ndan sonra İsrail'in önde gelen aydınlarından Yeshayahu Leibowitz, İsrail'in işgal ettiği topraklardan mutlaka çekilmesi gerektiğini, eğer bu gerçekleşmezse akan kanın hiçbir zaman durmayacağını belirtmişti. Leibowitz'e göre, işgal altındaki topraklarda görev yapan İsrail askerleri arasından 500 kişinin "biz burada görev yapmak istemiyoruz" diyerek geri çekilmeye cesaret edebilmesi, İsrail toplumuna yıkımdan başka bir şey getirmeyecek olan bu işgali sona erdirmenin belki de tek yolu idi. Aksa İntifadası'nın şiddetlendiği günlerde bir grup İsrail askeri, Leibowitz'in ortaya attığı bu fikri hayata geçirdi. Ocak ayının ortalarında, yaklaşık 25 askerin ortak imzası ile İsrail basınında yer alan bir açık mektup, bu askerlerin işgal altındaki topraklarda görev yapmayı reddettiklerini bildiriyordu. Aslında askerlerin bu çıkışı, İsrail ordusunda ilk defa rastlanılan bir durum değildi. 1982 yılında Lübnan'ın işgali sırasında yine bir grup -ancak sayıca bugünkünden daha az- asker Lübnan'da sivil halka karşı girişilen soykırımın bir parçası olmak istemediklerini söyleyerek İsrail ordusunda görev yapmayı reddetmişlerdi. Hareketlerini Yesh Gvul (Herşeyin Limiti Var) olarak adlandıran bu askerlerin girişimleri askeri cezaevine gönderilmeleri ile neticelenmişti. 2002 yılı Ocak ayında açıklamalarını yapan askerler ise henüz bir cezai müeyyide ile karşılaşmadılar ve Şubat ayı itibarı ile sayıları 250'yi buldu. Üstelik bu defa barış hareketlerinden, sivil toplum örgütlerinden, din adamlarından, İsrail ve Filistin halkından da büyük destek gördüler. 2004 Şubat ayı itibariyle ise, vicdanlarının sesini dinleyip işgal altında görev yapmayı reddeden İsrailli askerlerin sayısı 1200'ü geçti. Askerler yaptıkları açıklamada İsrail ordusunun işgal altındaki topraklarda yaşayan Filistinlilere acımasızca ve insafsızca davrandığını, yaşananların insanlık onuruna aykırı olduğunu ve üstelik bunun İsrail'i savunmakla hiçbir ilgisinin olmadığını söylüyor ve şöyle devam ediyorlardı: "1967'den sonra belirlenen sınırların ötesinde, işgal etmek, insanları yurdundan sürmek, onları açlığa mahkum etmek ve bir toplumun tümünü aşağılamak için görev yapmayacağız." Açıklamaya imza atan askerlerden Shuki Sadeh, bir İsrail gazetesine yaptığı açıklamada İsrail askerlerinin Filistinli çocuklara öldürmek için ateş ettiklerine şahit olduğunu anlatıyor ve bu olayı yaşarken hissettiklerini şu şekilde dile getiriyordu: "Beni asıl kızdıran şey, askerlerin 'İşte bir Arap daha temizlendi' demeleri oldu." Teğmen Ariel Shatil de, "önce Filistinliler ateş ediyor, İsrail askerleri ise kendilerini korumak için ateş ediyorlar" iddiasına, yaşadığı olayları anlatarak şöyle cevap vermekteydi: "Ateşi biz başlatıyorduk, onlar da 426 cevap vermek zorunda kalıyorlardı." Askerler bölgede görev yapmaya devam eden arkadaşlarını uyarmak için hazırladıkları broşürde ise onlara şöyle sesleniyorlardı: Yargısız infazlara (ordudaki deyimi ile buharlaştırmaya) dahil olduğunuz zaman, halkın evlerini yıktığınız zaman, sivil ve silahsız kişilere ateş açtığınız zaman, zeytin ağaçlarını söktüğünüz zaman, yiyecek ve ilaç teminine engel olduğunuz zaman, uluslararası kanunlarca suç olarak belirlenmiş eylemleri yapmış oluyorsunuz. Görev yapmayı reddetme kararını vermesi oldukça uzun bir süre alan Assaf Oron adlı asker ise, bu topraklarda görev yaptığı müddetçe çok vahşi uygulamalara tanıklık ettiğini belirtmekteydi. Oron yaşadıklarını ve çözümün ne olduğunu şöyle anlatmaktaydı: Gazze'ye giderken askerler otobüste, birbirlerine 'kahramanlık' hikâyeleri anlatıp İntifada'da hangisinin en iyi dayağı attığı konusunda (unutanlar için hatırlatmakta fayda var, dayak öldürene kadar dövmek anlamına gelmektedir) birbirleri ile yarışıyorlardı. Zaman geçtikçe mantıksızlıklar, nefret ve kışkırtma daha tırmanıyor, bunlar tırmandıkça İsrail ordusunun generalleri orduyu tam bir terör organizasyonuna çeviriyorlardı... Bir müddet sonra yalnız olmadığımı fark ettim... Bizler Allah'a inanıyoruz. Irk ayrımının dinde yeri olmadığını düşünüyoruz, ırk üstünlüğüne inanmak puta inanmak gibidir ve puta tapmak din dışıdır. Böyle bir puta tapanların saptıkları yol en sonunda kendilerini ateşe götürecektir. Dünya üzerinde farklı ırkların ve milletlerin bulunmasının amacı bir çatışma ve savaş değildir. Bu çeşitlilik Allah'ın yaratışındaki bir güzellik, kültürel bir zenginliktir. İnsanlar arasındaki fiziksel farklılıkların Allah Katında hiçbir önemi yoktur. İman eden bir insan tek üstünlüğün takva ile, yani Allah korkusu ve Allah'a imandaki üstünlükle olduğunu çok iyi bilir. Allah Hucurat Suresi'nde bu gerçeği şu şekilde bildirir: Ey insanlar, gerçekten, Biz sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık ve birbirinizle tanışmanız için sizi halklar ve kabileler kıldık. Şüphesiz, Allah Katında sizin en üstün olanınız, (ırk ya da soyca değil) takvaca en ileride olanınızdır. Şüphesiz Allah, bilendir, haber alandır.252 Kuran'da ırklar arasında en ufak bir ayrım yapılmadığı gibi, farklı inançlardaki insanların da aynı toplum yapısı altında barış ve huzur içinde yaşamaları teşvik edilir. Yine Kuran'da bizlere öğretilen temel bir bakış açısı da, insanlar hakkında belirli bir ırk, halk veya dinden oldukları için topluca hüküm vermemektir. Her farklı insan topluluğunun içinde iyiler de kötüler de bulunur. Kuran'da bu ayrıma dikkat çekilir. Örneğin Ehli Kitabın bir kısmının Allah'a ve dine karşı isyankâr oldukları anlatıldıktan sonra, bunun istisnası da belirtilir ve şöyle denir: Onların hepsi bir değildir. Kitap Ehlinden bir topluluk vardır ki, gece vaktinde ayakta durup Allah'ın ayetlerini okuyarak secdeye kapanırlar. Bunlar, Allah'a ve ahiret gününe iman eder, maruf olanı emreder, münker olandan sakındırır ve hayırlarda yarışırlar. İşte bunlar salih olanlardandır. Onlar hayırdan her ne yaparlarsa, elbette ondan yoksun bırakılmazlar. Allah, muttakileri bilendir.253 Sonuç olarak, Kuran'ın kıstaslarıyla düşünen ve Allah'tan korkup-sakınan biz Müslümanların, Yahudilere karşı, dinleri ve inançları nedeniyle bir husumet beslemeleri mümkün değildir. Dolayısıyla Filistin- İsrail arasındaki çatışma incelenirken de hep bu bakış açısı ile olaylar araştırılmış, Yahudi ulusu veya Yahudi dini değil ırkçı ve kan dökücü bir devlet kurmaya ve sürdürmeye yönelten Siyonist ideoloji hedef alınmıştır. Osmanlı İmparatorluğu'nun Filistin'deki Adaletli ve Hoşgörülü Yönetimi Aranıyor! 1514 yılında Yavuz Sultan Selim'in Kudüs'ü ve civarını fethi ile birlikte, Filistin'de yaklaşık 400 yıl sürecek Osmanlı yönetimi başladı. Bu dönem, Osmanlı'nın diğer eyaletlerinde olduğu gibi, Filistin'de de barışı, istikrarı ve 'farklı inançların birarada yaşaması'nı sağlayacaktı. Osmanlı İmparatorluğu, 'millet sistemi' adı verilen bir düzenle yönetiliyordu ve bu sistemin en temel özelliği, farklı inançlara sahip insanlara, kendi inançlarının ve hatta hukuklarının gerektirdiği şekilde yaşama imkânı tanımasıydı. Kuran'da "Kitap Ehli" olarak tanımlanan Hıristiyanlar ve Yahudiler, Osmanlı topraklarında hoşgörü, güvenlik ve özgürlük buldular. 252 Hucurat Suresi, 13 253 Al-i İmran Suresi, 113-115 427 Pek çok tarihçi ve siyaset bilimci de bu gerçeğe dikkat çekmektedir. Bu kişilerden birisi de dünyaca ünlü Ortadoğu uzmanı Edward Said'dir. Kudüslü Hıristiyan bir aileden gelen ve Amerikan üniversitelerinde çalışmalarını sürdüren Edward Said, İsrail'de yayınlanan Ha'aretz gazetesinin kendisiyle yaptığı bir röportajında Ortadoğu'da kalıcı bir barışın inşa edilebilmesi için 'Osmanlı Millet Sistemi'ni önermiştir. Said'in yorumu şöyledir: Arap dünyasında diğer azınlıklar nasıl yaşayabiliyorsa, (Araplar arasındaki) bir Yahudi azınlığın yaşaması da mümkündür... Bu, Osmanlı İmparatorluğu altında gayet iyi işlemiştir. Onların sistemi, şu an sahip olduğumuzdan çok daha insancıl gözükmektedir. Gerçekten de Filistin'in Osmanlı yönetiminden çıkmasının ardından, ülke bir daha 'insancıl' bir yönetim görmemiştir. İngilizler iki dünya savaşı arasındaki dönemde bir yandan Arapları böl-yönet stratejisiyle ezmiş, bir yandan da sonradan kendilerine de zarar verecek olan Siyonizmi güçlendirmişlerdir. Siyonizm Arapların tepkisiyle karşılaşmış ve Filistin 1930'lardan itibaren iki halk arasında çatışmalara sahne olmuştur. Siyonistler Araplara karşı savaşmak üzere terör örgütleri kurmuş, bir süre sonra bunlarla İngilizleri de vurmaya başlamışlardır. İngiltere başa çıkamadığı ülkeyi 1947'de terk etmiş, ardından 'çatışma' savaşa dönüşmüş ve halen sürmekte olan İsrail işgalleri ve katliamları başlamıştır. Oysa 'topraksız bir halk için halksız bir toprak' sloganı gerçek dışıdır: Siyonizm doğduğu dönemde ne Yahudiler "topraksız"dır, ne de Filistin 'halksız'... Yahudiler topraksız değillerdi, çünkü büyük bölümü dünyanın farklı ülkelerinde güvenlikli ve huzurlu bir yaşam sürüyordu. Özellikle sanayileşmiş Batı ülkelerindeki Yahudi cemaatlerinin hayatlarından hiçbir şikayetleri yoktu. Çoğunun, yaşadıkları ülkeyi terk edip Filistin topraklarına göç etmek akıllarına bile gelmiyordu. Niketim bu gerçek Siyonistlerin "Filistin'e göç" çağrılarının büyük ölçüde cevapsız kalmasıyla ortaya çıkacaktı. İlerleyen yıllarda söz konusu anti-Siyonist Yahudiler, kurdukları çeşitli dernekler yoluyla Siyonizme karşı aktif bir direniş başlatacaklardı. İşte ürkütücü tablo: Mültecilerin Sığındığı Yerler Kamplarda Kamplar Dışında Toplam Ürdün 238.188 1.050.009 1.288.197 Batı Şeria 131.705 385.707 517.412 Gazze 362.626 320.934 683.560 Lübnan 175.747 170.417 346.164 Suriye 83.311 253.997 337.308 Toplam 991.577 2.181.064 3.172.6414 Siyonistlerce Mescid-i Aksa'nın Yıkılması Hedefleniyor! İsraillilerin Mescid-i Aksa'ya ve Kudüs topraklarına verdikleri önemi anlayabilmek için, bu bölgenin Siyonistler açısından taşıdığı önem hakkında detaylı bilgi sahibi olmak gerekir. Radikal Yahudilerin inancına göre Siyonizmle başlayan süreç Mesih'in gelişi ile devam edecektir. Ancak bu hedefe varılabilmesi için radikal Yahudilerce Mesih'in gelişinden önce yerine getirilmesi gereken üç önemli görev vardır. Bu şartlardan birincisi Kutsal Topraklar'daki Yahudi nüfusunun artırılması ve bağımsız bir İsrail Devleti'nin kurulmasıdır. Kutsal Topraklara Yahudi göçü Siyonist hareketin önderleri tarafından bu yüzyılın başından beri sistemli olarak gerçekleştirilmektedir. İsrail Devleti ise 1948'de kuruldu. İkinci şart, yani Kudüs'ün ele geçirilmesi, 1967'deki Altı Gün Savaşı'nda yerine getirildi ve 1980'de Kudüs "İsrail'in ebedi başkenti" ilan edildi. Geriye tek kalan şart ise Tapınak'ın yeniden inşa edilmesiydi. 19 yüzyıldır yıkık olan ve sadece tek duvarı (Ağlama Duvarı) ayakta kalan Süleyman Tapınağı… Filistin Sorunu Nasıl Çözülür? Adalet, hakkaniyet ve insaniyet prensipleri içinde, son 50 yıldır Ortadoğu'yu kana bulamış olan Filistin sorununun çözümü de mümkündür. Bu konuda kurulması gereken barış, bizce şu iki şarta dayanmalıdır: 428 1) İsrail, Doğu Kudüs de dahil olmak üzere, 1967 Savaşı'nda işgal ettiği tüm topraklardan geri çekilmeli, o zamandan bu yana süren işgale bir son vermelidir. Bu, hem uluslararası hukukun, hem bu konuda yayınlanmış Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi Kararlarının, hem de adalet kavramının bir gereğidir. Tüm Batı Şeria ve Gazze, bağımsız Filistin Devleti'nin toprakları olarak resmen tescil edilmelidir.. 2) Her üç İlahi dinin de önemli mabetlerinin yer aldığı Doğu Kudüs Filistin yönetimine verilmeli, ancak bu şehir özel bir statüye sahip olmalı ve her üç dinin insanlarının rahatça, barış ve huzur içinde serbestçe ziyaret edebilecekleri, kendi mekanlarında ibadet edebilecekleri bir barış kentine dönüştürülmelidir. Bu şartlar gerçekleştirildiğinde, hem İsrailliler hem de Filistinliler bir diğerinin yaşama hakkını tanımış, Filistin topraklarını paylaşmış ve en büyük tartışma konusu olan Kudüs'ün statüsü de her üç dinin mensuplarını tatmin edecek şekilde çözülmüş olacaktır. Kitabın ilerleyen bölümlerinde, burada kısaca özetlediğimiz bakış açısını koruyarak, Filistin sorununu tarihten bugüne ele alacak ve analiz edeceğiz. Temennimiz; 50 yılı aşkın bir süredir kesintisiz devam eden husumetlerin, önyargıların, cinayetlerin, katliamların sona ermesi; mazlum Filistin halkının, hak ettiği barış, güvenlik ve refah içinde yaşamasını sağlayacak bir vatana kavuşması; İsrail'in de hem bölge halklarını hem de kendi Yahudi vatandaşlarını mağdur eden saldırgan, işgalci ve mütecaviz politikasından vazgeçerek, 1967 yılına kadar geçerli olan meşru sınırları içinde tüm komşuları ile barış yaparak güvenlik içinde yaşamasıdır. Sonuç Olarak: Dünyadaki tüm akılcı ve adil insanlar gibi bizim de temennimiz, Filistin'de her iki halkın da razı olacağı barış ve huzurun bir an önce kurulmasıdır. Ancak masum Filistin halkının tüm haklarını elinden alarak ve onları açlığa ve yokluğa mahkum ederek kurulacak bir barış, tek taraflı olur ve aldatmacadır. Daha da önemlisi böyle bir barış gerçek anlamda bir barış değildir. Çünkü böyle bir barış güvenlik ve huzuru hakim kılamaz, tam aksine karmaşa ve kaosun artmasına neden olur. Her iki halkın razı olacağı bir ortamın hakim olması ise ancak adaletin, eşitliğin ve insan haklarının her yönüyle gözetildiği bir barış planı ile mümkün olabilir. Bunun için İsrail'in 1967'de işgal ettiği topraklardan çekilmesi, Doğu Kudüs'ün Filistin egemenliği altında tüm toplumlara açık bir şehir haline gelmesi, Filistin Yönetiminin bağımsız bir devlet olarak tanınması ve topraklarından sürülmüş olan Filistinlilere geri dönüş hakkının sağlanması gereklidir. Nitekim BM'in 242 ve 338 no.lu kararnameleri de bu koşulları öngörmektedir. Filistinliler 1993 yılında yapılan Oslo görüşmeleri ile topraklarının %78'ini İsrail Devleti'ne bırakmayı zaten kabul etmiş durumdadırlar. Talepleri, kendilerine bırakılan %22'lik bölümde varlık haklarını devam ettirebilmektir. Oslo'da her iki taraf da 1999'a kadar bağımsız bir Filistin devletinin kurulması konusunda hemfikir olmuş, ancak bugüne kadar yaşanan gelişmeler İsrail'in Filistin üzerindeki baskılarını daha da artırması ile neticelenmiştir. İsrail BM kararlarına aykırı olarak yeni yerleşim yerleri inşa etmeye ve Filistin halkını yaşadığı yerlerden zorla çıkarmaya, Filistinlilerin hareket özgürlüğünü sınırlamaya devam etmektedir. Bu barışın mevcut yapısıyla İsrail yönetimi tarafından sağlanamayacağı kesinlik kazanmıştır. Çünkü mevcut yönetimin temelinde Filistinlileri "iki ayaklı hayvanlar" olarak gören ırkçı bir ideoloji vardır. Filistin tarafındaki şiddet yanlısı aşırı gruplar da barış önündeki bir diğer önemli engeldir. Bu durumda her iki taraftan da vicdan ve sağduyu sahibi kişilerin biraraya gelmesi, bu kişilere dünya çapında adaletten, eşitlikten ve barıştan yana olan kişilerin de destek vermesi gereklidir. İşte o zaman Filistin her milletten ve dinden insanın birarada, huzur ve güvenlik içinde yaşayabileceği bir toprak olacaktır. Ortadoğu'ya barış getirecek insanların, farklı insanları ve kavimleri Allah'ın yarattığı eşit kullar olarak gören, hiçbir soy ayrımı gözetmeyen, bireyleri ve milletleri sadece ahlaklarına göre değerlendiren bir anlayışta olmaları gerekir. Bu kimseler samimi olarak Allah'tan korkan kimselerdir. Çünkü bu üstte tarif edilen anlayış, Allah'ın insanlara emrettiği ahlaktır. Her üç İlahi dinin özünde kardeşlik ve sevgi vardır. Allah'a iman 429 eden ve Allah'ın kendileri için koyduğu sınırları koruyan insanların ittifakı yalnız Filistin'e değil, dünyanın diğer pek çok sorunlu bölgesine huzur ve istikrar getirecektir. Nitekim özellikle son dönemlerde Ortadoğu barışı için faaliyet gösteren Yahudi ve Hıristiyanların sayısında önemli bir artış olmuştur. Örneğin Amerika'da yayınlanan Tikkun dergisinin editörlüğünü yapan Haham Micheal Learner ılımlı görüşleri ile tanınan ünlü din adamlarından birisidir. İsrail işgalinin ahlak dışı olduğunu ve yalnızca Filistinlileri baskı altına almakla kalmayan aynı zamanda Yahudi inancına da zarar veren bir eylem olduğunu söyleyen Haham Learner, Ortadoğu'ya barışın gelmesinin hiç de zor olmadığı görüşündedir. Bunun için yapılması gereken, olayların kontrolünü radikal gruplara bırakmak yerine ılımlıların işbirliği yapmasıdır. Başta Kudüs'te yaşayanlar olmak üzere Hıristiyan din adamları arasında da Ortadoğu barışı için çaba gösterenler bulunmaktadır. Örneğin 12 Mart 2002'de Beytüllahim'de yaptığı konuşmasında Patrik Michel Sabbah, "İsraillilerin barış ve güvenliğinin Filistinlilerin barış ve güvenliğine bağlı" olduğunu söylemiş ve Şaron'un şiddete başvurmakla çok yanlış bir yola girdiğine dikkat çekmiştir. Bu durumda Müslümanlara da büyük bir sorumluluk düşmektedir. Müslümanlar konuya duyarlı, ama sağduyulu ve adaletli yaklaşmalıdırlar. Nitekim Kuran'da adaletin önemine dikkat çeken pek çok ayet vardır. Kuran'da Müslümanların düşmanlarına karşı dahi adaletle davranmaları emredilir. Allah "Sizi Mescid-i Haram'dan alıkoyduklarından dolayı bir topluluğa olan kininiz, sakın sizi haddi aşmaya sürüklemesin"254 buyurarak, Müslümanlara, savaş halinde bulundukları müşriklere karşı dahi adaletli olmayı emretmiştir. Bir diğer ayette aynı emir şöyle tekrarlanır: Ey iman edenler, adil şahidler olarak, Allah için, hakkı ayakta tutun. Bir topluluğa olan kininiz, sizi adaletten alıkoymasın. Adalet yapın. O, takvaya daha yakındır. Allah'tan korkup-sakının. Şüphesiz Allah, yapmakta olduklarınızdan haberi olandır.255 Ortadoğu'ya barışın gelmesinin tek yolu ayetlerde bildirilen prensiplere göre davranan bir yönetimdir. Bu yönetim, Filistin toprakları üzerinde koruyuculuk yapmalı, bu toprakları sahiplenip bir diğerini yaşadığı yerden çıkarmaya çalışmak yerine, her dinden ve milletten insanın bir arada yaşayabileceği bir model oluşturabilmelidir. Filistin toprakları Yahudilerin, Hıristiyanların ve Müslümanların birlikte yaşayabilecekleri kadar geniş ve hepsinin de refah içinde hayatlarını sürdürebilecek kadar bereketli topraklardır. Taraflardan birinin Filistin'in tek sahibi olduğunu iddia etmesi hem tarihi gerçeklere aykırı bir durumdur, hem de yıllardır yaşanan olayların da gösterdiği gibi sürekli savaş ve çatışmalara neden olmaktadır. Her üç İlahi din tarafından da kutsal kabul edilen bu topraklarda Yahudiler sinagoglarda, Hıristiyanlar kiliselerde, Müslümanlar camilerde diledikleri gibi ibadetlerini yapabilmeli, geleneklerini devam ettirebilmeli, saygı çerçevesinde ortak bir yaşam kurabilmelidirler. Maddi imkanlar silahlara, bombalara değil, okullara, üniversitelere, hastanelere harcanmalıdır. Bu, Osmanlı millet ve devlet anlayışının hakim olduğu, insanların dost ve kardeşçe yaşayabildiği, barış ve güven dolu bir ortamın yeniden oluşturulabilmesi, güçlü bir ekonomik ve siyasi birliğin tesis edilmesiyle mümkündür. Çünkü Osmanlı yönetimi ve tecrübesi, günümüzde çatışmaların merkezi haline gelmiş olan bu bölgeye huzurun ve barışın getirilmesinin mümkün olduğunu bizlere göstermiştir. Bu tür bir 'Yeni Osmanlı' birliği oluşturma yönünde atılacak somut adımlar, bölge devletleri tarafından da kabul görecektir. Üstelik bu birlik dünyanın en gelişmiş medeniyetini ve en zengin topraklarını içinde barındıran, 21. yüzyıla damgasını vuracak bir birlik olacaktır. Bu birliğin öncülüğünü yapabilecek tek millet ise, hiç şüphesiz Osmanlı'nın mirasçısı olan Türk Milleti'dir.”256 İsrail’in işi bu defa zor görünüyor! İsrail’in işi kolay görünmüyor. İsrail, kurulduğuından beri bu kadar uzun bir savaş yaşamamıştı. 1967 254 Maide Suresi, 2 255 Maide Suresi, 8 256 Harun Yahya 430 ve 1973 savaşları en fazla birer hafta sürmüştü. Ve her defasında İsrail iki veya üç ülkeyi teslim almıştı. İsrail’in şehirleri karşı tarafın hava kuvvetleri tarafından ciddi bir şekilde tehdit edilememişti. Buna karşılık İsrail hem Mısır’ın başkenti Kahire’yi hem de Suriye’nin başkenti Şam’ı istediği gibi evire çevire vurabilmişti. Geçmişteki bu savaşlar sonucunda yenilmezlik (invincibility) ünvanı kazanan İsrail, astığı astık davranmaya başlamıştı. Hasım Arap ülkeleri sürekli geri sayarken İsrail bir yandan konvansiyonel silahlarda bir yandan da kimyasal ve nükleer silahlarda büyük atılım gerçekleştirmişti. Gerçekten de, şu anda Araplarla kıyaslandığında İsrail hava kuvvetleri ile baş edebilecek bir ülke görünmüyor. Kara ve deniz kuvvetlerinde durum aynı. Öte yandan İsrail orduları bölgenin en disiplinli ve en iyi eğitimli güçleri. Arap ülkelerinde adam kayırma sistemleri yaygın olduğu için bilhassa silahlı kuvvetlerde profesyonelleşme katsayısı oldukça düşük. Ayrıca bu ülkelerin pek çoğundaki silahlı kuvvetlerin İsrail’e karşı değil; içerde olması muhtemel ayaklanma ve/veya kargaşalara karşı elde tutulduğu açık. Bu sebeplerden dolayı İsrail son yıllarda kelimenin tam anlamıyla mahallenin dayısı olmuştu. Ama iyi eğitim görmüş ve İsrail’in muhtemel zaaflarını iyi incelemiş; bu arada kendi topraklarını ölümüne savunma azmiyle savaşan bir Hizbullah, İsrail’e, tabir caizse, kök söktürüyor. İsrail hava kuvvetlerinin yaptığı saldırılar vahşice can almaya devam ediyor. Bu saldırılarda ağzı emzikli çocukların toprak altında can vermesi artık olağan hadiseler haline geldi. Ancak bu saldırıların Hizbullah’a ne kadar zarar verdiği sadece Ortadoğu’da değil; aynı zamanda, CNN gibi İsrail propagandası yapan kanallarda bile sorgulanmaya başladı. Başlangıçta İsrail askeri sözcüleri ve dışişleri bakanlığı yetkilileri operasyonların bir kaç gün içerisinde tamamlanacağına dair konuşmalar yapmaktaydılar. Söylediklerine göre, Hizbullah bu hava harekâtıyla bir kaç günde Lübnan’ın güneyinden sökülüp atılacak; sonra İsrail komandoları, adeta eğitim yaparcasına bir kaç harekât düzenleyecek ve Hizbullah’ın bütün güçleri Levitan nehrinin kuzeyine yani yaklaşık olarak şimdiki mevzilerinden çıkarılıp, kırk ila elli kilometre kuzeye çekilmeye zorlanacaktı. Bundan dolayı da hemen bir ateşkes çağrısı uygun görünmüyordu. İsrail işini bitirdiği zaman ağabeyi Amerika’ya durumu bildirecek; Amerika da Güvenlik Konseyi’nden o zaman bir ateşkes kararı çıkaracaktı. Ateşkes kararında kuzeye atılan Hizbullah ile İsrail sınırları arasındaki kırk ila elli kilometrelik bölüme bir uluslararası barış gücü yerleştirilmesi de söz konusu olacaktı. Zaten Hizbullah’ın elindeki roketlerin menzilleri de bu civarda olduğundan, artık İsrail’in kuzeyindeki toprakları tehdit altında olmayacaktı. Hizbullah’ın destekçisi İran büyük bir darbe yiyecek. Geleceğini tamamen Amerika’ya bağlamış olan Arap ülkeleri ‘biz dememiş miydik’ havasına girecekler ve ardından da İran’ın üzerine çullanılacaktı. Ama askeri planlar masada iyi görünmesine rağmen, uygulamada hiç de öyle çıkmadı. İsrail sürekli askeri kayıp verirken, karşısında muazzam bir savaşma azmiyle harbeden Hizbullah militanlarını buldu. İsrail şehirleri sürekli olarak roket yağmuruna tutuldu. Yani İsrail açısından hiç istemediği ve beklemediği bir durum ortaya çıktı. Şimdi Amerika bir ateşkes tezgâhı içinde. Ama bu ateşkes İsrail’e yığınak yapması için zaman kazandırmayı amaçlıyor. Bu yüzden de gerek Lübnan hükümeti gerekse Hizbullah ateşkesi tanımayacaklarını şimdiden açıkladılar. Bu savaşın siyasi açıdan İsrail ve Amerika’nın bölgede zaten olmayan itibarına muazzam darbeler vurmakta olduğu da bir gerçek. 257 İsrail’de “S300” korkusu! İngiliz gizli servisi MI-6’e göre Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad, 2004 yılında Moskova ziyareti sırasında Rusya’dan tam 20 bin S300 füzesi satın aldı. (Türkiye kamuoyu S300’leri Kıbrıs dolayısıyla çok iyi biliyor. Rusya, Kıbrıs Rum Yönetimi’ne S300’lerden sattığı zaman Türkiye ile Rusya arasında büyük bir kriz yaşanmıştı. Çünkü bu füzelerin menzili Türkiye’nin büyük bir bölümünü kapsamı alanına alabilecek 257 Hasan Ünal / Milli Gazete 431 büyüklükteydi) Esad bu füzelerin alımı için yanında tam 2 milyar dolar cash (nakit) para götürdü. Banka transferinin kullanılmadığı bu alışveriş MI-6’e göre Suriye açısından pahalı bir alışverişti. Ancak, Suriye sadece 20 bin adet S300’ü almakla kalmamış, S300’lerin ‘pin kod’larını yani şifrelerini de almıştı. Anlayacağınız füzelerin kullanımına ilişkin teknoloji de tamamen kendilerinin kontrolüne geçmişti. İsrail’in böyle bir saldırıya geçeceğini daha önceden gören Suriye bu silahları almıştı. Hariri suikasti sonrasında Amerika’nın baskısıyla Suriye ordusunun Lübnan’dan zorla çekilmesi de bu gelişmelerin detaylarından birisi. Hatırlayacaksınız Türkiye de Suriye’ye Lübnan’dan çekilmesi için Amerika’nın isteklerini iletme rolünü üstlenmişti geçtiğimiz aylarda. Ve MI-6’e göre Suriye Lübnan’dan çekilirken elindeki S300’lerin tam 13 binini Hizbullah’a bırakmıştı… CIA ise İngiliz gizli servisinin sahip olduğu bu bilgilerin doğruluğuna inanmıyordu. Oysa Suriye resmi haber ajansı SANA Esad’ın Moskova ziyaretine ilişkin silah antlaşması yapıldığını da dünyaya duyurmuştu.. Tüm bu bilgilerin ışığında (Suriye Lübnan’dan çekildikten sonra) İsrail’in saldırı planları yapılmıştı. Ancak İsrail ve Amerika bir şekilde MI-6’in kendilerine verdiği bilgiyi de doğrulamak istiyordu. İşte bu nedenle İsrail uçaklarının taciz uçuşları planlandı. Plan çerçevesinde tam 7 kez İsrail savaş uçakları Suriye’yi taciz etti. Hatta Esad’ın sarayının üzerinden alçak uçuş dahil yapıldı… Bu plan çerçevesinde Suriye ya da Hizbullah’tan S300 füzelerinin fırlatılması bekleniyordu. Böylece S300’lerin var olup olmadığı da tespit edilecekti. Ancak bu füzeler pin kodlarıyla birlikte alındığı için otomatik ateşleme gerçekleşmedi. Amerika ve İsrail teknolojisi de S300’lerin varlığına ilişkin herhangi bir sinyal tespitinde bulunamadı. Ve Amerika ve İsrail Suriye ve Hizbullah’ın elinde S300 bulunmadığı kanaatine varınca İsrail Lübnan’a saldırıya geçti… İsrail buna benzer testi 1973’ndeki İsrail-Arap savaşında da yapmış ve o dönemde İsrail Banyas Limanı ile Lazkiye şehri arasında tam 24 Suriye MİG uçağını düşürmüştü. Suriye o zaman da Sam5 füzelerini ateşlememişti. Ve gerçek savaş başlayınca bu füzeler savaşın en sürpriz unsuru olmuştu… İsrail’in bu hava sahasını ihlal ve taciz uçuşları sırasında varlığı konuşulan S300’lerden birisinin fırlatılması bir başka amaç için de istenilen bir şeydi. Eğer S300’lerden biri fırlatılmış olsaydı İsrail 7 gün içerisinde bu füzelerin Patriot’u yani pan-füzesini yapacak ve 20 bin S300 füzesi işlevsiz hale getirilmiş olacaktı. Tüm bu bilgileri şimdi diplomatik gelişmeler ışığında değerlendirelim. Suriye Enformasyon Bakanı Muhsin Bilal bir İspanyol gazetesine verdiği demeçte mealen şunları söylüyordu: “Biz İsrail’in deli olduğunu biliyoruz. Olmert deliliği pahasına bize saldırırsa cehennemin kapılarını kendisine açmış olacak.” Yine Hizbullah lideri Nasrallah da El Cezire Beyrut temsilcisinin ‘Sizin elinizde daha güçlü silahlar varsa Tel-Aviv’i vurmak için neyi bekliyorsunuz?’ sorusuna şu ilginç cevabı veriyordu: “Savaşı biz yönlendireceğiz, İsrail değil. Elimizdeki gücün nasıl, ne zaman ve hangisini kullanacağımızı biz biliriz”… Ve meşhur G-8 toplantısı. Hani Bush’un kör kütük sarhoş olduğu toplantı. Ve o galiz küfür: “Suriye ve Hizbullah bütün işi b..k etti”. Önemli kaynaklara göre Bush’un ağzından çıkan bu küfre neden olan bilgi; Putin’den S300’lerin Suriye’ye pin kodlarıyla birlikte verildiği bilgisiydi… Bu bilgi Bush’un moralini bozmuş ve tepkisini de işte bu küfürle dile getirmişti… Zira G-8 toplantısından önce ABD ve İsrail sözcüleri mangalda kül bırakmayan açıklamalar yapıyordu. İsrail Genel Kurmay Başkanı “Hizbullah’ın kemiklerinin kıracağız” derken, ABD Dışişleri Bakanı Rice da İsrail’in önünü açacak demeçler veriyordu. Ancak G-8’den sonra, bu demeçlerin yerini ateşkes ve barış söylemleri alıyor hatta bölgeye uluslararası güç getirilmesi istenmeye başlanıyordu… İşler İsrail için yolunda gitmiyordu anlayacağınız. İsrail’de onbinlerce Yahudi’nin ülkeyi terk etmek için havaalanlarında kuyruklar oluşturması da olayın bir başka boyutu. Amerika ve Fransa’nın hazırladığı tasarı ile İsrail’e şimdi yeni bir koruma kalkanı oluşturulmak 432 isteniyor. İsrail bu tasarıyı olumlu bulurken, Lübnan ve Hizbullah karşı çıkıyor. Bölgeye uluslararası güç getirilmesi çalışmalarına da büyük hız verilmiş durumda… İsrail’de moraller bozuk, Hizbullah’ta ise aksine güçlü. Sanırız bunda varlığı konuşulan S300’lerin büyük payı var…258 TÜRK ORDUSU, İSRAİL’İN KORUCUSU MU YAPILACAK? Başbakan Recep T. Erdoğan “ateşkes sağlamadan bölgeye birlik yollamayız. Askerlerimizi tehlikeye atmayız” diyor. Bunun tersinden okunması: “İsrail hedefine ulaştıktan, Lübnan ve Gazze’yi yakıp yıktıkta sonra, kendi keyfince ateşkes başlatırsa, biz de o zaman İsrail adına, Hizbullah ve Hamas’a jandarmalık yapsın diye asker göndereceğiz” anlamını taşıyor. Sabahtan Erdal Şafak; bu tuzağı bir fırsat gibi sunuyor: “Ürdün, Mısır, Suudi Arabistan ve elbette Lübnan. Ürdün, Mısır ve Suudi Arabistan, bu kez geçmişteki Arap-İsrail çatışmalarından farklı tutum izlediler: Üçü de Hizbullah'a tavır aldılar. Dahası, Hizbullah'ın çökertilmesi umuduyla İsrail operasyonuna sessiz onay verdiler. Hatta ardından sıranın Hamas'a gelmesi için dua ettiklerini bile söyleyebiliriz. Peki, Roma'da kimler yok? Hizbullah'ın iplerini elinde tutan İran ile Suriye. Bir de Türkiye! Başbakan Erdoğan -haklı ve meşru- kaygılarla bu krizi gündeminin ilk sırasına alıp mesaisinin büyük bir bölümünü ayırmasına rağmen Türkiye! Hayır; hiçbir şey ima etmiyoruz. Sadece, hem Lübnan'da görevlendirilecek Uluslararası Barış Gücü'ne Türkiye'den önemli asker katkısı istenmesini, hem de o gücün de yardımıyla Ortadoğu'nun yeniden biçimlendirilmesi çalışmalarından Türkiye'nin uzak tutulmasını içimize sindiremediğini belirtmek istiyoruz. Roma'da Türkiye de ya olmalı, ya olmalı...” diyerek, Türk Ordusunun İsrail’in Korucusu olmasını istiyor! Hürriyetten, İsrail havarisi Cüneyt Ülsever ise Yahudi ağzıyla konuşuyor. Türkiye, Ortadoğu’da yeni bir fırsat yakalayabilir TÜRKİYE 1 Mart Tezkeresi’ni reddederek önlenemez ve durdurulamaz "21. yüzyılın yeniden inşası" meselesinde kendi kendini pasifize etti. Komşusundaki yangını uzaktan seyretmeye kalkınca yangının kendi evine sıçramasına engel olamadı. Bugün evdeki yangını (PKK) durdurmak için başkalarından (ABD) medet ummak zorunda. Başbakan, aklına estiği gibi davrandığı için ABD ve AB’de büyük çapta güven erozyonuna uğramış vaziyette. Başbakan’ın Doğu eksenine kayıp kaymadığı, ABD ile ortak yeni açıklanan Stratejik Vizyon Belgesi’ni ne kadar hazmettiği açıkça tartışılıyor. Ama... Yine de soğukkanlı davranmayı becerebilirsek; geleceğin yazılım şartları Türkiye’ye "21. yüzyılın yeniden inşası"na katılabilmek için önemli bir fırsat sunuyor: Türkiye; BM’nin İsrail-Lübnan Savaşı’na doğrudan müdahale etmesi durumunda yeniden şekillenmekte olan Ortadoğu’da etkin ve aktif bir rol alabilir. Nitekim Irak üzerine yoğunlaşmış ABD’nin Lübnan’a doğrudan askeri müdahalede bulunamayacağı, Türkiye ve Fransa’dan BM şemsiyesi altında önderlik beklediği, bu durumu İsrail’in de kabullenmeye başladığı Amerikan gazetelerinde yazılmaya başlandı. Lübnan’ın da zaten Türkiye’den aktif müdahale beklediği biliniyor. Tüm Arap ülkelerinin Lübnan’da olan bitenleri kendi köşelerinde seyrettikleri ancak yine de hem ABD’nin, hem İsrail’in oldukça yalnız kaldığı bir ortamda Ortadoğu’yu ve Batı’yı aynı mesafede kucaklayan bir Türkiye, 21. yüzyılda yeni yerini alabilir.259 Yine sabahtan Fatih Altaylı tezkere tersliğinden tövbe etmek için bir fırsat yakalandığını söyleyecek kadar zırvalıyor! 258 Kulis Ankara / Milli Gazete 259 Hürriyet / 23.07.2006 433 Neredesiniz anti tezkereciler! 1 Mart Tezkeresi öncesi, "Bu tezkere geçmeli" diyen ya iki gazeteci vardı, ya da üç. Biri de bendim. Bu tavırdan ötürü az eleştirilmedim, az küfür yemedim. Ve o dönemde hep şunu yazdım: "Türkiye tezkereye evet demezse bölgedeki kontrolünü ve gücünü kaybeder. PKK yeniden ortaya çıkar. Türkiye'nin müdahale gücü kalmaz. Kürt Devleti'nin kuruluşunu engelleyemez. Öyle bir an gelir ki, Türk askeri ile ABD askerleri karşı karşıya gelir, çatışmak zorunda kalır." Bu yazıların hepsi arşivlerde duruyor. Bu arada bir grup "entel", bir grup "ulusalcı", bir grup "İslamcı" biraraya gelmiş "Tezkere geçmesin" yaygarası yapıyorlardı. "Askerimiz Irak'ta çatışmak zorunda kalır" diyorlardı. Ben de onlara "Tezkere geçmezse kendi topraklarımızda çatışmak zorunda kalırız" diyordum. Sonunda "onların" dediği oldu. Tezkere Meclis'ten geçmedi. Geldiğimiz nokta ortada. Abdullah Öcalan'ı yakalayıp paket teslim yapan ABD'yi PKK'nın hamisi ilan ediyoruz. Geçmişte hergün girip çıktığımız Kuzey Irak'a girebilmek için kıyamet koparıyoruz (Girince bütün sorunu çözecekmişiz gibi). O gün "Tezkere geçmesin" diyenlerle, bugün hükümeti "bir şey yapmamakla" suçlayanlar da aynı kişiler işin garibi. O günün "Retçileri" gelinen noktanın "Sorumluları". Ama Türkiye ne geçmişi, ne geleceği düşünmeyen insanların ülkesi olduğu için kimse bunlardan hesap sormuyor. Ama tarih soracak. Umarız tarih hesap sorarken, Türkiye'nin bölünme sürecinin başlangıcını hazırlayanlar olarak yargılanmazlar.” Amerika Bastırıyor! “Lübnan'a Türklerin asker göndermesi bekleniyor!” Washington yönetimi, Lübnan'a gönderilmesi düşünülen Uluslararası Barış Gücü'ne Irak ve Afganistan'da devam eden operasyonlar nedeniyle asker vermeyecek, ancak Fransa ve Türkiye'nin öncülüğünde 10 ila 20 bin kişilik bir askeri güç öngörülüyor. Amerikalı yetkililer, Lübnan'a gönderilmesi düşünülen uluslararası güç çerçevesinde ABD askeri gönderemeyeceklerini ancak, Türkiye ve Fransa'nın asker verebileceğini duyurdu. Washington Post gazetesinin haberine göre Amerikan Savunma Bakanlığı yetkilileri, ABD askerlerinin zaten Irak ve Afganistan'da operasyonlarını sürdürdüğünü belirterek, bu nedenle Lübnan'a gönderecek birlikleri olmadığını savunuyor!.. Türk askerini Ortadoğu’ya çekmek isteyen Amerika, Anadolu’ya Kendi askerini yerleştiriyor! ABD ve İsrail savaşı yaymak için bölgeye güç yığıyor. Bir süre sonra Suriye ve Türkiye’nin Güneydoğusu için de “uluslararası güç” isteyecekler. Türkiye-Suriye sınırı boyunca ve İskenderun Körfezi’ne “çokuluslu güç” adı altında Amerikan askeri yerleştirmek isteyecekler. İsrail’in Lübnan saldırısını, ABD ve İsrail üst yönetimi birlikte planladı. 17-18 Haziran tarihlerinde ABD Başkan Yardımcısı Dick Cheney, İsrail eski Başbakanı Benjamin Netanyahu, Bush’un akıl hocası Natan Şaransky arasında Colarado’da yapılan toplantıda bütün ayrıntılar netleştirildi: İsrail Gazze ve Lübnan’ı işgal edecek. Suudi Arabistan’ın, Mısır’ın, Ürdün’ün, Türkiye’nin Lübnan’a NATO gücüne onay vermeleri bu ülkelerin tuzağa düştüklerinin ya da ABD-İsrail planlarına iştirak ettiklerinin göstergesi. Afganistan ve Irak işgalinden sonra Lübnan’ın işgali de bölge ülkelerinin desteğiyle gerçekleşiyor. Lübnan’a gelecek NATO gücü, ateşkesi hedeflemeyecek. İsrail ve ABD için savaşacak. Kendilerine yönelecek direnişi kırma görevi üslenecek. Bu NATO gücü değil, Amerikan gücü olacak. Plana destek veren ülkelere şunu soralım: Tamam; NATO gücü gelsin ama içlerinde ABD askeri olmasın! ABD ve İngiltere bakalım bu planı kabul edecek mi? Bölge ülkeleri kabul edecek mi? Etmeyecekler! Çünkü amaç saldırıların durdurulması değil. Amaç, ABD-İngiliz emperyal gücünün Lübnan’a yerleşmesi. Bu yeni bir işgal. Bir ülkenin daha ABD-İngiliz-İsrail cephesine kurban edilmesi.. Uzun bir savaş olacak. ABD ön hazırlık olarak bir yandan İsrail’in ateş gücünü kullanırken diğer yandan Arap ülkelerini hizaya sokuyor, büyük istila harekâtı için onlara talimatlar yağdırıyor. Hem İsrail saldırganlığına karşı seslerini kesmelerini istiyor hem de ABD ve İsrail’e yönelen kitlesel öfkeyi bastırmalarını. Bunun için en iyi çözümü buldular. Şii-Sünni ayırımı. Başarıyla uyguluyorlar. ABD ve İsrail bölgesel müttefikleriyle birlikte kitleleri büyük bir tuzağa sürüklüyor.. Irak işgalinden bu yana, 434 İsrail’i hazırlıyorlardı. Bölgenin en büyük ateş gücüne sahip ülkesine Suriye ve İran’a saldırı hazırlıkları kapsamında yığınak yapıyorlardı. ABD yapımı yüzlerce GBU–28 bunker buster bombaları, Hizbullah menzillerini vurmak için değil, doğrudan Suriye ve İran hedeflerini vurmak için verildi. Lübnan bombardımanı başladıktan sonra askeri mühimmat nakliyatı hızlandı. Şu anki silah yığınağı Lübnan için değil, Lübnan sınırlarının ötesine yapılacak saldırılar için. ABD Dışişleri Bakanı’na göre, Lübnan’a “uluslararası” Amerikan gücü yerleştirme planı 60 ile 90 gün içinde gerçekleştirilecek. Not edin: Bir süre sonra Suriye için de “uluslararası güç” isteyecekler. Suriye topraklarını parçalara ayırmak için önce krizler çıkartacaklar, bazı yerlerini bombalayacaklar. Ardından çatışmaların önüne geçmek için ABD askeri ya da ABD kontrolündeki birlikleri yerleştirecekler. Şunu da not edin: Çok geçmeyecek, Türkiye’nin Güneydoğusu için de benzer senaryolar yüksek sesle dile getirilmeye başlanacak. Türkiye-Suriye sınırı boyunca ve İskenderun Körfezi’ne “çokuluslu güç” adı altında Amerikan askeri yerleştirmek isteyecekler. Ahmet Şah Mesud suikastini kimse sorgulamadı. İki gün sonra 11 Eylül oldu ve Afganistan işgal edildi. Irak işgali öncesi İngiliz silah denetcisi David Kelly, öldürüldü, intihar dendi ve düzmece bir soruşturmayla dosya kapatıldı. Gerçekler gizlendi. Refik Hariri suikastine bir kez daha dikkat çekmek istiyorum. Onun imar ettiği Beyrut’u şimdi yıkıyorlar. Sonuçlarını nasıl devşiriyorlar, görüyor musunuz? Kendi dostlarını, müttefiklerini kurban ederek hedeflerine ulaşıyorlar.260 ABD, AKP Amigosuyla Alay Ediyor “PKK vahametini kavradık! Washington ile Ankara arasında PKK’ya karşı işbirliği diplomasisi sürerken. Bush Erdoğan’ı, Rice’da Gü’lü arayarak “durumun vahametini kavradıklarını” söylüyor! Terör örgütüne karşı elimizden geleni yapacağız sözü veriliyor! Başbakan Tayyip Erdoğan, 3 gün içinde iki kez ABD başkanı George Bush ile telefonda görüşüyor. Bush’la Erdoğan arasındaki telefon görüşmesinin arkasında ABD dış işleri bakanı Condolezza Rice’da dış işleri bakanı ve başbakan yardımcısı Abdullah Gül’ü telefonla arıyor. Her iki görüşmede de PKK konusu ele alınıyor. Bush, Erdoğan’a PKK konusunda Türkiye ile çalışma sözü verirken Rice, Gül’e PKK ile mücadele konusunda ne gerekiyorsa yapacakları mesajını iletiyor!.. Bu arada Bağdat’ta ve özellikle K. Irak’ta PKK bürolarının kapatılmadığı ve Türk kamuoyunun aldatıldığı ortaya çıkıyor. İşimiz NATO’ya kaldıysa!? Bütün bunlardan çok daha talihsiz ve tehlikeli olan gelişme, Recep T. Erdoğan’ın PKK ile mücadele için NATO gücü istemesidir. Erdoğan’ın PKK ile mücadele için NATO gücü istemesi en kibar ifadeleriyle talihsiz ve ibretamiz bir açıklamadır. İbretamizdir; çünkü Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı’nın ne söylediğinden haberi yoktur. Talihsizdir; çünkü emrinde bu kadar büyük, güçlü ve iyi eğitimli terörle mücadele birlikleri bulunan bir Başbakan, Amerika bir tarafa bırakılacak olursa, gerisi askeri manada hiç bir şey ifade etmeden NATO üyelerinden yardım dilenmektedir. Eğer bu söz ciddiyetle söylenmişse, Türk gaflet tarihinde bir dönüm noktası olarak yerini alacaktır. Konuyu kısaca ele alırsak, NATO’nun buraya geldiğini düşünelim. Tabii ki burasının ne olduğunu da izah etmek gerekir. Buradan kasıt sadece Kuzey Irak olmayabilir. Bunun içerisinde Türkiye’nin güneydoğusu da yer alabilir. Önce Kuzey Irak senaryosundan başlayalım. Eğer bu bölgeye bir NATO birliği gelirse, bunun asli görevinin PKK ile mücadele etmek yerine orada kurulan Kürdistan devletini korumak ve kollamak olacağı kesindir. Acaba Erdoğan, ABD çekilince, Kürt devletinin korunması için mi NATO birliği istemektedir? Irak’taki Amerikan askerleri İran’ın bombalanmasından evvel kuzeye çekilerek kendilerini NATO gücü haline 260 26.07.2006 / İbrahim Karagül / Yenişafak 435 mi getireceklerdir? Bu soruların cevaplandırılması gerekir; çünkü vaktiyle Erdoğan, Kıbrıs konusunda bir ‘kuzu kuzu’ açıklaması yapmış ve baklayı ağzından kaçırmıştı. Eğer AB’ci yani teslimiyetçi politikalar uygulanmasaymış, tıpkı Suriye’ye yapıldığı gibi bize de ‘Kıbrıs’tan çıkın’ derlermiş ve o şartlarda ‘kuzu kuzu’ çıkmaktan başka çare kalmazmış. Bu açıklamanın, Başbakan’ın o zaman içinde bulunduğu psikolojiyi yansıttığına şüphe yoktu. Acaba NATO konusunda söyledikleri de böyle bir durumu mu ifade ediyor? Kuzeye çekilecek Amerikan askerlerinin oradaki konumuna gerekçe bulmak için böyle bir tezgah mı oluşturuluyor? Kuzey Irak’a yerleşecek olan NATO gücü sadece orada mı kalacak; yoksa PKK’nın güvenlik kuvvetlerine yönelik Türkiye içerisindeki saldırılarının artması üzerine o bölgeye de mi genişleyecektir? İstenen acaba bu mudur? Bu arada Ankara’da son günlerde tezgâhlanan bir oyunu da izah edelim. Amerikalılar PKK ile mücadele ediyor gibi yapmak istiyorlar. Böylece Türk halkında arttığı her vesile ile gözlenen Amerikan karşıtlığının önüne geçeceklermiş. Acaba ne yapacaklar? Her halde PKK ile ciddi ciddi mücadele etmeyecekler. Washington’dan gelen sesler de bir şeyler yapılacağına dair Bush’un Başbakan Erdoğan’a söz verdiği yönünde... İşin doğrusu, yapılması gerekenlerin öncelikle ve sadece Türk Silahlı Kuvvetleri vasıtasıyla yapılmasıdır. Ancak ve ancak TSK tarafından yapılacak tatminkâr açıklamalar Türk halkının infialini yatıştırabilir. TSK, Kuzey Irak’a operasyon yapmalı ve bu işte Amerika tarafından istihbarat ve lojistik düzeyinde desteklenmelidir. Ayrıca, eğer Amerikalılar sık sık söyledikleri ‘dost ve müttefik’ ülke kavramlarına gerçekte inanıyorlarsa, o zaman PKK liderlerini kulaklarından tutup, bize verebilirler. PKK’nın bütün faaliyetlerini durdurabilirler. Banka, hastane işlerini yapmalarına mani olurlar. Bütün lojistik ihtiyaçlarını ve eğitim faaliyetlerini yapmalarına son verirler. Kuzey Irak PKK için yaşanması imkânsız bir bölge haline gelir. Türk Ordusu da PKK’ya hak ettiği dersi hem Kuzey Irak’ta hem de Türkiye sınırları içerisinde verir. Amerika da Türkiye’nin terörle mücadelesine siyasi ve diplomatik alanlarda destek olur. Bu arada Türkiye, Kuzey Irak’ı gerekirse yol geçen hanına çevirir. Hem PKK’yı ezer hem de TalabaniBarzani ikilisini hizaya getirir. İşte o zaman kamuoyunda Amerika’ya karşı duyulan infial azalabilir. Gerçi İsrail’in densizlikleri dikkate alındığında, o zaman bile infialin çok ciddi oranda azalacağını beklemek yanlış olabilir. Ama, eğer doğru yolda adım atılması söz konusuysa, başlangıç budur. Gerisi lafı güzaf ve göz boyama…” diyen Hasan Ünal elbette haklıydı. Ö.Vehbi Hatipoğlu’nun Şu tespitleri de önemlidir: İsrail zorlanıyor... Barış gücü tezgâhına dikkat! Asrın en vahşi ve şımarık terör devleti olan İsrail, ateşkes çağrısına kulaklarını tıkamış adeta bir histeri nöbetine tutulmuşçasına yakıp yıkıyor, ortalığı kan gölüne çeviriyor. Filistin'de sergilediği vahşetten sonra Lübnan'ı karadan ve havadan bombardımana tabi tutarak âdeta bir enkaz yığınına çevirmiş durumda. Ancak burada dikkat çeken bir husus şudur ki; bunca bombardıman ve askeri harekâta karşın, Hizbullah ciddi bir yara almamış, İsrail birliklerine karşı ciddi bir direnç sergilemiştir. Hatta birçok cephede İsrail'i önemli ölçüde kayıplara uğratmış ve geri püskürtmüştür. İsrail'in Hizbullah değil de neden sivil hedefleri bombaladığı, cami, kilise, okul, iş merkezleri dâhil her yeri saldırı hedefi haline getirdiği sorusunun cevabı çok nettir. İsrail bu saldırıları ile Lübnan'da Hizbullah'a karşı bir muhalefet oluşturmak ve Lübnan'da iç çatışma çıkarmak stratejisini uygulamaktadır. Amaç, Lübnan'daki Hıristiyan, Dürzî ve Sünni Arapları Hizbullah'a karşı kışkırtmak, Hizbullah'ı bu yıkımın sorumlusu olarak görmelerini sağlamak ve Hizbullah'a yönelik halk desteğini kırmaktır. Oysa Lübnan'dan gelen haberler bu stratejinin tutmadığı, saldırılar karşısında Lübnan'daki Hıristiyanlar 436 dâhil tüm dini ve etnik unsurların Hizbullah etrafında daha da kenetlendiği yönündedir. Hizbullah'ın bilinen askeri gücünün 18.000 civarında olmasına karşın 850 bin kişiyi harekete geçirecek bir etkinliğe sahip olduğu bilinmektedir. Saldırıdan bu yana İsrail'e duyulan öfke nedeni ile bu sayının giderek artış gösterdiği de bir gerçek. Hizbullah'ın bu savaşta İsrail'e karşı iki önemli avantajı da elinde bulunduruyor olması İsrail açısından önemli bir handikap durumundadır. Bunlardan ilki Hizbullah'ın yapısı gereği gerçekleştirdiği gizli örgütlenme ve karargâhlarının nerede olduğunun bilinmemesi. Hizbullah Lübnan'da, Afganistan'daki Taliban güçlerinin aksine sığınaklara gizlenmiş değildir. Tabiri caizse her yerde varlar ve gerektiğinde hiç bir yerde yoklar. İkinci önemli avantaj da Hizbullah'ın düzenli bir ordu olan ve düzenli ordularla savaşma eğitimini alan İsrail'e karşı gerçekleştirdiği gerilla savaşı... İsrail birlikleri nerede ne zaman Hizbullah güçleri ile karşılaşacaklar kestirememekte ve çok ciddi kayıplar vermektedirler. Bu tabloya bir de Hizbullah'ın elinde 175 km. Menzilli füzelerin bulunduğu ve Tel Aviv başta birçok İsrail kentinin bu menzilin içinde bulunduğu gerçeği ilave edildiğinde, savaşın hiç de İsrailABD ikilisinin arzu ettiği sonucu doğurmayacağı ortadadır. İşte bu nedenledir ki; şimdi ABD Dışişleri bakanı Rice, bir barış gücünün devreye girmesi zamanının geldiğini vurgulamaktadır. İsrail yakıp yıkacak, sonra çekildiğinde, onun güvenliğini sağlayacak ve onu koruyacak bir barış gücü... Aslında barış gücünün en önemli görevi ise Lübnan Suriye sınırını kapatarak, Hizbullah'ın Suriye üzerinden İran’dan alacağı lojistik desteği kesmek, O'nu silahsızlandırmak ve sonra da yok etmektir. İsrail-ABD ikilisi bu 'barış gücü' denilen İsrail’i Koruma Ordusu'na, Türkiye ve Pakistan'ın da asker vermesini önermektedir. Böylece saldırgan ve terörist İsrail askerlerinin korunması ve Hizbullah'ın ablukaya alınması işi bize gördürülmek istenmektedir. Türk ve Pakistan güçleri bu alanda konuşlandırılırken inisiyatif sahibi kılınıp kılınmayacağı, pasifize edilip edilmeyeceği de ayrı bir soru olarak ortada durmaktadır. Elbette Türkiye bu oyuna gelmemelidir. Öncelikle oluşturulması düşünülen uluslararası gücün nereye konuşlandırılacağı, Suriye-Lübnan sınırını kapatıp kapatmayacağı, İsrail'in saldırganlığım önleme gücüne sahip olup olmadığı ve İsrail'in işgal ettiği topraklardan çekilip çekilmeyeceği meselesi açıklığa kavuşturulmalıdır. Buna ilaveten İsrail'in gerek Filistin'de gerekse Lübnan'da sebep olduğu tahribatı tazmin etmesi gerekmektedir. Biz en halisane duygularla AKP Hükümeti'ni bu Siyonist tezgâha karşı uyarma görevimizi yapıyoruz. Hizbullah'ı abluka altına almaya yönelik bu teşebbüs, aynı zamanda Suriye'yi de işgal etmenin ilk basamağıdır. Irak sınırı nedeni ile zaten ABD ordusu ile karşı karşıya olan Suriye, şimdi Lübnan sınırına yığılacak bir sözde barış gücü ile de ABD inisiyatifinde bir askeri güçle daha muhatap olmak dayatması ile yüz yüze gelecektir. Türk askerinin Lübnan’a gitmesinde bazı sakıncalar vardır: Bu barış gücünü ancak, İsrail ve Lübnan kadar Hizbullah da kabul ederse bir işe yarar, yoksa boş bir çalışma olur, Şu anda bu BM gücü bölgede daha çok İsrail’e yardım için gelmiş bir güç olarak görülmektedir ve hedef olabilir. Buraya katkı sebebiyle Türkiye, bölgede yalnızlığa itilebilir ve düşman gözü ile görülebilir çünkü İsrail bu gücün Hizbullah’ın silahsızlandırılmasında kullanılmasını istemektedir. Böyle bir girişim, tüm barış gücünü çok zor bir durumda bırakır. 273 milletvekiliyle İsrail Dostluk grubuna üye olmuş olan bir ülke kesinlikle bi-taraf olarak kabul edilemeyecektir. Dolayısıyla burada bulunmak Türkiye’yi zor durumda bırakabilir. Yine ovalarında ve dağlarında İsrail uçak ve komandolarına talim imkanı veren ve buna da “stratejik ortaklık icabı” diyen bir ülkeye, kiç kimse “tarafsız” gözü ile bakmayacak ve Türk askeri hedef haline gelecektir. 437 Lübnan’da tanınmış bir araştırma kurumu olan Beyrut Stratejik Araştırmalar Merkezi Başkanı Prof. Dr. Muhammed Nureddin, adeta resmi düşünceyi dile getirerek Başbakan Erdoğan’a açık mektup yollamıştır. Bu mektupta, “aman ha, sakın gelmeyin” denilmekte ve yukarıdaki bir çok maddeye benzer sebepler sıralanmaktadır. Kim ne derse desin, önemli olan millet ve vatanımız için doğru olanı yapmaktır. Kararı başkaları istedi diye değil, kendimiz uygun gördük diye vermeliyiz. Bu şartlarda çocuklarımızı ateşe atmamalıyız. Askerimizi hedef olmaya yollamamalıyız.261 SEZER’İN İSRAİL ZİYARETİ OLUMLU MU? Sezer’den İsrail’e güvence: “Hamas’ı devlet değil, AKP çağırdı!” Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in Ortadoğu ziyaretine HAMAS’a karşı tavrı damgasını vurdu. İsrail Cumhurbaşkanı’na “HAMAS’ı devlet değil AKP çağırdı” diyerek sanki özür dileyen Sezer, teamülleri değiştirerek Filistin hükümeti ile görüşmedi. Buna karşılık İsrail Meclisi’nde konuştu, İsrail Başbakanı’nı kabul etti. Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer, 1999 yılında Süleyman Demirel’in ziyaretinden sonra İsrail’e giden ilk Cumhurbaşkanı oldu. 7-8 Haziran tarihlerinde gerçekleşen ziyaret, HAMAS tartışmaları gölgesinde yapıldı. Sezer, Filistin’le ilişkilerine HAMAS düzenlemesi getirdi. HAMAS’ın Ankara ziyaretine ABD’nin ve İsrail’in tepki göstermesi üzerine yapılan düzenleme, Filistin’de seçilmiş hükümeti yok saydı. Programın belirlenmesi aşamasında Ankara’da yoğun tartışmalara neden olan HAMAS görüşmesi, teamüllere aykırı şekilde programdan çıkarıldı. Protokol kurallarının değiştirildiği ziyarette, Sezer, Filistin tarafından sadece Devlet Başkanı Mahmut Abbas’la (Ebu Mazen) görüştü. İsrail tarafında ise Cumhurbaşkanı, Meclis Başkanı ve hükümet ile görüşme yapıldı. Cumhurbaşkanı Sezer, İsrail Cumhurbaşkanı Moşe Katsav’a “Hamas’ı devlet değil, AKP çağırdı. Şu anda iktidar olsa bile bu, devletin politikasını yansıtmıyor” diyerek, Siyonist katillerin gönlünü aldı. İsrail’de yoğun ilgiyle karşılanan Sezer’in İsrail parlamentosu Knesset’teki konuşması alkışlandı. Sezer’in ziyaretine geniş yer veren İsrail medyası da Sezer’i “Türkiye’nin çağdaş yüzü” olarak tanımladı.!? Türkiye’de Laiklik konusunda ve başörtüsü karşısında çok titiz olan Sn. Sezer’in Kabala şeriatına bağlı bir din devleti olan İsrail’e hayranlığı ve hürmetkârlığı dikkatlerden kaçmadı. Derin ilişkiler ağı! Türkiye ile İsrail arasında çok boyutlu, derin ilişkiler bulunduğunu öne süren Cumhurbaşkanı Sezer: “Ziyaretim sırasında bu ilişkilerimizin ve işbirliğimizin yeni bir değerlendirmesini yapacağız, bölgesel sorunlar hakkında görüş alışverişinde bulunacağız. Bu görüşlerimizi, başta Sayın Katsav olmak üzere diğer İsrailli yetkililerle paylaşacağız. Türkiye ile İsrail arasındaki bu çok yoğun, çok boyutlu ilişkilerin ve işbirliğinin bölgenin barış ve güvenliğine katkı sağladığına inanıyorum.” Açıklamasını yapmıştı… İsrail Cumhurbaşkanı Katsav ise, ziyaretin iki ülke arasında var olan güçlü, istikrarlı, verimli ilişkiler ve iki halk arasında bulunan dostluk ilişkilerinin simgesi olduğunu savundu. “İsrail Türkiye’yi müttefik bir ülke olarak görüyor ve inanıyor. Her iki ülkenin çıkarları için, bütün bölge için bu karşılıklı işbirliği çok önemlidir” iddiasını tekrarlamıştı… Heyetler arası görüşmelere (sabataist asıllı ve gölge Cumhurbaşkanı olduğu söylenen) Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreteri Kemal Nehrozoğlu, Dışişleri Bakanlığı Müsteşarı Ali Tuygan ve Türkiye’nin Tel Aviv Büyükelçisi Feridun Sinirlioğlu ile öteki ilgililer katılmıştı. Sezer’in ziyaretinden sonra, İsrail’in iyice azgınlaşıp Filistin’e saldırması ise şimdi kafalarda soru işaretleri oluşturmaktaydı. İsrail bununla da yetinmeyip “iki askerim kaçırıldı” (oysa bunlar savaş esiridir) bahanesiyle Lübnan’ı işgale başlamıştı… 261 Milli Gazete / 16.08.2006 / O. Akgönenç 438 MHP’nin İsrail sevdası MHP’nin resmi yayın organı olarak bilinen Ortadoğu Gazetesi Cumhurbaşkanı Sezer’in İsrail ziyaretine geniş yer ayırdı. Gazetenin 8 Haziran tarihli haberi, “Dünyanın gözü bu buluşmada” başlığıyla birinci sayfadan verildi. Gazete, iç sayfalar da ise ‘Sezer’e büyük karşılama” başlığını kullandı. Gazete, HAMAS lideri Halid Meşal’in Türkiye ziyaretiyle bozulan Türkiye-İsrail ilişkilerinin Sezer’in ziyaretiyle düzeldiğini savundu. Sezer’in “Türkiye ile İsrail arasında çok boyutlu derin ilişkilerin bulunduğu” yönündeki açıklamaları ile İsrail Cumhurbaşkanı Katsav’ın “Türkiye müttefik ülke” sözlerini öne çıkardı. Ortadoğu gazetesi, iki cumhurbaşkanının bölgesel sorunlara dikkat çektiklerini belirterek, Sezer’in “iki ülke ulusları arasında 500 yılı aşkın tarihsel dostluk bağının olduğu” yolundaki sözlerine yer verdi. Sezer’in tavrı ve tarafı! Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in İsrail ve Filistin ziyaretleri, Türkiye’nin dış politika vizyonunda yaşadığı tüm sıkıntılara ayna tutar nitelikteydi. Sezer, bulunduğu yerden kimi ve dünyadaki hangi çizgiyi muhatap aldığını net bir tavırla ortaya koyarken, Filistin halkının temsilcilerini yok saymaktan da çekinmedi. “Kırmızı çizgi”ler üzerinden “savaş sebepleri” ilan edip, ardından her türlü rengi kabul etme konusunda inanılmaz kıvraklıklar gösteren dış politikamızın, Filistin konusunda düştüğü durum gerçekten içler acısı. Sezer’in “Türkiye’nin Filistin’in haklı davasına yönelik tutumu açık ve içtendir. Filistin halkının önderi Sayın Mahmut Abbas’la yararlı görüşmelerde bulunduk” sözlerinin hangi Filistin’i muhatap aldığı çok açık. Oysa daha yakın gelecekte “kırmızı” ilan edilen isimlere kutlamalar gönderiliyor, hatta uygun şartlarda onları Ankara’da ağırlamaya hazırlık yapılıyor. Filistin Başbakanı İsmail Haniye’nin açıklamasını da hatırlatalım: “Türkiye Cumhurbaşkanı, yasal ve demokratik yollardan Filistin halkı tarafından seçilen Hamas hükümetine olan tutum ve tavrını gözden geçirmelidir.” Ziyaret öncesinde Hamas hükümetinden gelen görüşme talebi, Sezer tarafından reddedilmişti. Cumhurbaşkanı Sezer’in gayet açık bir tavırla Arafat sonrasında “sistem”in muhatabı olarak şekillendirilen Mahmud Abbas’ı tercih etmesinin, iç politikadaki duruşuyla da hayli uyumlu olduğunu gözden kaçırmamak gerekiyor. Hamas’a yönelik bu tavrın son intihar saldırılarıyla bağlantılı olduğunu söylemek çok akıllıca görünmüyor. Burada Sezer’in içinde yer aldığı denklemin dünyaya bakışını okumak zorundayız. En başta Türkiye’deki mevcut hükümet olmak üzere, dünyadaki pekçok iktidar dengesinin değişmesi üzerine hamle yapan bu “siyasi akıl”, bizde de sanıldığından çok daha güçlü bir taraftar ve desteğe sahip. Bu ne demek, açıkça şu demek: ABD’de başkanlık seçimleri için geriye sayım çoktan başlamış durumda. Türkiye’de cumhurbaşkanlığı seçimleri hemen her tartışmanın merkezine yerleşti. Erken seçim olmazsa, cumhurbaşkanlığının ardından da genel seçimlere gidilecek. İşte Sezer’in İsrailFilistin ziyaretlerinde gösterdiği duruş ve attığı adımlar, yakın gelecekteki bu seçimlerin ve kurgulanan muhtemel iktidar değişimlerinin kodlarını ifade ediyor. Sezer’in temsil ettiği ekolün gereği olarak yaptığı “kipa giymeme” eyleminin, İsrail’e ya da yahudilere yönelik bir tavır olmadığını; “bütün dinlere eşit uzaklıkta olma” felsefesini yansıttığını da tespit edelim. Dış politikada beliren bu çok başlılığın, Türkiye’ye asıl faturası İran meselesinde olacak. İran’da Azeri muhalefetini örgütlemeye çalışan Mahmut Çöhregani ile ilgili yaşananlara bakılınca bunu şimdiden görmek mümkün. Çöhregani, İnterpol tarafından aranırken rahatlıkla Türkiye’ye geliyor, karargah kuruyor ve İran aleyhinde faaliyetlerinin merkezi olarak İstanbul’u seçiyor. Son dakikada Dışişleri Bakanlığı tarafından yapılan bir uyarı ile gözaltına alınıyor ve sınırdışı edilmesine karar veriliyor. Ancak malum medyada bu konuyla ilgili tuhaf senaryolar okuyoruz, bunların ayrıntıları çok da önemli değil. Çöhregani’yi alıp İstanbul’a yerleştiren gücün de Türkiye’de bir karşılığı olduğunu unutmayalım. Üstelik ortaya atılan senaryolara bakılırsa, bu karşılık “resmi” özellikler taşımaktadır. Şu halde Sezer’in duruşuna tekrar dönersek, İran meselesinde sıcaklık arttıkça Türkiye’de beklenmedik saflaşmaların olacağını şimdiden 439 söylemek gerekiyor. Bugün İran konusunda “Türkiye’nin savunması hattı İran’dan başlar” gibi süslü laflar edenleri, o gün geldiğinde ara ki bulasın. Cumhurbaşkanı’nın ziyareti son derece “aydınlatıcı” olmuştur. Hamas’a gösterilen tavır, bizim coğrafyamızın yabancısı olduğu bir bakış değil. Tuhaf olan, Hamas’ı doğru dürüst muhatap alma konusunda sorumluluk sahibi olanların yaptıkları.262 Sezer’in İsrail gezisi hukuksuzluk klasiğidir” Özgür-Der Genel Başkanı Hülya Şekerci, Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’in İsrail gezisini eleştirerek, “Sezer’in İsrail gezisi bir hukuksuzluk klasiğidir” dedi. Şekerci, “Cumhurbaşkanı Sezer’in son İsrail gezisi ile ortaya çıkan tablo bildik ‘bir devlet klasiğidir’ ve ‘rutin dışı’ değildir. Sezer’in işgal, katliam ve ambargo politikaları ile özdeş Siyonist İsrail’e olan dostluk ve muhabbeti tarihe kaydedilmiştir. Aynı şekilde bu politikaların kurbanı Filistin halkına ve meşru temsilcisi Hamas’a karşı gösterdiği yok sayış politikası da tarihe kaydedilmiştir.” diye konuştu. Sezer’in, İsrail ziyaretiyle üç temel çelişkiye imza attığını söyleyen Şekerci, “Birincisi; ırkçılık ve ayrımcılık üzerine yükseltilen bir işgal devletine herhangi bir itiraz ve eleştiri yöneltmeden dostluk mesajları veren Sezer, insanlık düşmanı çeteci bir devlete destek verdiğini bütün dünyaya ilan etmiştir. İkinci olarak; toprakları işgal altında tutulan ve sağlık, beslenme, eğitim gibi en temel yaşam haklarından dahi mahrum edilen Filistin halkının meşru temsilcisi Hamas Hükümeti’yle görüşmemek için Sezer ne hukukla ne de diplomatik nezaketle asla bağdaştırılamayacak bir yok sayışa imza atmıştır. Sezer, Filistin halkının meşru temsilcisini yok saymakla tek kelimeyle Filistin halkını yok saymıştır.” şeklinde konuştu. ‘Yahudi Kippası’na hoş görülü Sözlerine devam eden Şekerci, “Üçüncü olarak; Sezer’in Laiklik ve Kamusal Alan tabularını İslam inancı ve Müslümanların hakları söz konusu olduğu zamanlarda bir dayatmaya, açıkça bir zorbalığa dönüştürdüğü İsrail gezisiyle bir kez daha teyid edilmiştir. Dini sembollerden mesela Müslüman kadının başörtüsüne karşı maksimum derecede hazımsızlık duyan Sezer, mesela Yahudi Kippa’sına maksimum düzeyde esnek ve hoşgörülüdür. Bu da gösteriyor ki Sezer’in temsil ettiği laiklik misyonunun temel derdi İslam’ın ve Müslümanca yaşamanın Türkiye’de sosyal-siyasi hayattan silinmesi, bu başarılamadığı taktirde minimize edilmesidir. Bu çizginin mesela İsrail’deki laiklik dışı pratiklerle bir meselesi yoktur.” ifadelerini kullanmıştı. Financial Times’ın Ortadoğu uzmanı Henry Siegman: Sorun Hamas değil, İsrail! “Hamas’ın İsrail’e var olma hakkı verip vermemesi fark etmez. İsrail var, var olmayan Filistin devleti. Burada şaşırtıcı olan Hamas’ın İsrail’in dikte ettirdiklerini kabul etmemesi değil, uluslararası toplumun özellikle de AB’nin Hamas’ı tecrit çabalarına destek vermesi.” Ortadoğu uzmanı Henry Siegman, Financial Times gazetesinde yayımlanan makalesinde Hamas’ın durumunu irdeledi. Siegman: “Sorun Hamas’ın İsrail’i tanıması değil, İsrail’in Filistin’i tanımasıdır. Filistin devleti için hala bir umut varsa bu referandumda değil, Hamas Hükümeti’nin oyunu İsrail’in kurallarıyla oynamama ısrarındadır. Siegman görüşlerini, İsrail istihbaratı Mossad’ın eski başkanı Efraim Halevy’nin görüşleriyle desteklemiş. Hamas rejimini devirmeye veya etkisiz kılmaya yönelik girişimlerin yanlış olduğunu, örgütün Filistin toplumunun dokusunu yansıttığını belirten Halevy, “Hamas’ın söylemine değil yaptığına bakın” diyor: “Hamas 18 ay önce ateşkes ilan etti ve Başbakan İsmail Heniye bakanlarına İsrail ile uygulamaya yönelik temas yollarını araştırma talimatı verdi. Hamas’ın İsrail’e var olma hakkı verip vermemesi fark etmez. İsrail var, var olmayan Filistin devleti. Burada şaşırtıcı olan Hamas’ın İsrail’in dikte ettirdiklerini kabul etmemesi değil, uluslararası toplumun özellikle de AB’nin Hamas’ı tecrit 262 Nasuhi Güngör / Milli Gazete / 15.06.2006 440 çabalarına destek vermesi. İsrail Hükümeti referanduma sunulacak plan onaylansa da bunu barış sürecine zemin olarak görmeyeceğini açıkladı. Bu durumda Avrupa liderleri Washington’un iflah olmaz İsrail yanlısı siyasetlerini desteklemeyi sürdürecekler mi, yoksa Filistinlilerle yeniden temasa geçecekler mi? Bölgenin geleceğini bu soruya verilecek cevap belirleyebilir.” İsrail sorununa tek çözüm: Tarih bilgisi “İsrail-Filistin ziyareti” başlıklı insanın nefesini daraltan yazının müellifini merak ediyorsanız hemen söyleyelim: Resul Tosun!.. Daha birkaç yıl öncesine kadar, bu coğrafyanın insanlarına ‘yörünge’ çizme sevdasında olan ve hali hazırda iktidar partisi saflarında milletin vekilliğini(!) yapan bir köşe yazarına ait. İşte sayın vekilin yazıdan bazı satırlar... “Cumhurbaşkanımız Sayın Ahmet Necdet Sezer İsrail ve Filistin'e gidiyor. İyi de ediyor. Politikalarını beğenmesek de eleştirsek de İsrail ile köklü devlet geleneği olan bir ülke olarak ilişkilerimizin ölçülü ve dengeli biçimde devam etmesi isabetlidir”, “Bölgenin en köklü devletlerinden biri olarak devletlerarası ilişkilerin devam etmesi gayet tabiidir.”, “58 yıl önce kurulmuş bir devlet olarak Türkiye ile doğrudan sorun yaşamamış İsrail ile Türkiye'nin ilişkilerini sürdürmesi de devletlerarası ilişkiler göz önünde bulundurulduğunda gayet normaldir.” Türkiye ile İsrail’in arasında “sorun yaşanmadığını”, “İsrail’in bölgenin en köklü devletlerinden biri” olduğunu söylemek en iyimser yaklaşımla hafıza kaybı olarak tanımlanabilir. Hafızasını yitirmiş; İsrail’in sorunun nasıl başladığını hatırlamayan bir kişinin/toplumun taşları doğru yere yerleştirmesi ve hakikati gün yüzüne çıkarması elbette düşünülemez. Bu sebeple yapılması gerek ilk şey unuttuklarımızı yeniden hatırlamaktır. İsrail, 1948’de yani bundan yalnızca 58 yıl önce, işgal edilmiş topraklar üzerinde kurulmuş bir gecekondudur. “Barbarlığa karşı uygarlığın ileri karakolu” olarak kurulan bu gecekondunun harcı kan ve gözyaşı, tuğlaları insan bedenidir. İsrail, bayrağı olan ama vatanı olmayan, ordusu ve konvansiyonel silahları olan ama halkı olmayan bir işgalcidir. Hakikat böyle iken, “İsrail’in bölgenin en köklü devletlerinden biri” olduğunu söylerseniz; Amerikan dışişleri eski bakanlarından birinin “Filistin meselesi tarihin en eski sorunlarından biridir” dediğinde, Edward Said’in dışişleri bakanına İsrail sorunun sadece 50 yıllık bir sorun olduğunu hatırlatarak alay ettiği gibi, alay konusu olursunuz. Eğer sayın vekil Filistin’in Türkiye’ye ne kadar yakın olduğunu göremiyorsa kendisine, XVII. yüzyıl Kudüs şer-i kayıtlarını incelemesini tavsiye ederiz. Eminiz ki, Nablus beylerbeyinin önceki görev yerinin Erzurum ve Diyarbakır olması, milletin vekiline unuttuğu bir çok şeyi hatırlamasında yardımcı olacaktır. Yetmiş, seksen sene insan ömrü için uzun bir zaman olsa da, devletler için çok kısa bir zaman dilimidir. Hatırlayın, bundan yalnızca seksen sene evvel, Siyonistler İngilizlerle işbirliği yaparak bir “İsrail devleti” kurabilmek için bizi “İstiklal Harbi” yapmaya mecbur bırakmadılar mı? Türkiye’nin ilk Cumhurbaşkanı “Filistin Cephesinde” kiminle ve ne için savaşmıştı? Birinci Cihan Harbinde General Albeny komutasındaki İngiliz ve Siyonist birlikleri Kudüs’e girdiklerinde, tam dört asır Osmanlı hakimiyetinde huzur içerisinde yaşamış, şehrin Yahudi sakinleri “Türkler kaçıyor”, “Kurtuluş günü geldi” diye haykırmıyorlar mıydı? Endülüs’te katliamlar başlayınca Osmanlıya sığınarak canlarını kurtaran Yahudilerin, İsrail devletini kurabilmek için Osmanlı Devletinin parçalanmasında İngilizlerle yaptıkları işbirliğini, başta liderleri Ben Gurion’un hatıraları olmak üzere bir çok kaynakta görmek mümkündür. İngiliz askerleri Kudüs’ü işgal ederken Yahudi kızları da yüzlerindeki tebessüm ile alkış tutuyorlardı. Ancak Kudüs’te yaşayan Filistin halkının gözlerinde ise yaş vardı. Onlar düşman İzmir’de denize dökülünceye kadar gözlerinden bu yaşı eksik etmediler. Düşmanın denize döküldüğü haberiyle birlikte Nablus’ta Gazze’de bayraklar asıp, el-Aksa başta olmak üzere tüm camilerde şükür namazları kıldılar. Başından beri yaptığımız tüm tarih okumaları göstermekte ki; İsrail, bölgenin en köksüz devletlerinden ve Türkiye’nin Anadolu coğrafyasına sıkıştırılmasının en önemli müsebbiplerindendir. Sayın vekil gibi taşları doğru yere yerleştirmekte zorlananlar da farkında olmadan; İsrail’in, Nil’den 441 Fırat’a kadar uzanan Arz-ı Mevud hayalini gerçekleştirmek için, Türkiye topraklarını elde etmesinin taşlarını döşemesine yardımcı oluyorlar. İsterseniz burada sözü ünlü Arap şairi Nizar Kabbânî’ye verelim ve Kudüs Fatihi Selahaddin Eyyubi’ye; "Seni ve bizi sattılar ey Selahaddin" diye seslendiği, “Hâlid bin Velîd’in işten çıkarıldığının resmidir” şiirinden birkaç mısra ile yazımızı sonlandıralım: “Öyle bir zaman mı geldi ki / Gülle karşılıyoruz İsrail’i / Binlerce güvercinle, millî marşla / Hiçbir şey anlamadım yavrum / Hiçbir şey anlamıyorum!”263 Timsah gözyaşları mı? Bir taraftan Başkent Ankara’da Yahudilerle kol kola girip Glocal Forum’lar düzenleyip maddi ve manevi desteklerinizi esirgemeyeceksiniz, bir taraftan da Gazze’de yaşananları kimsenin görmezlikten gelemeyeceğini söyleyip İsrail’in yaptıklarının çok yanlış olduğunu ifade edeceksiniz! Bunlar timsah gözyaşları mı acaba diye kendimize sormadan edemedik! İsrail böyle bir saldırıyı ilk defa mı sergiliyor? Bugüne kadar hep barışçı davrandı da bugün mü böyle saldırıya geçti? Siz, eli kanlı bir devletin mensupları ile Başkent Ankara’da kol kola girerken bu ülkenin daha önceki icraatlarından hepten habersiz miydiniz? Kippalı adam ve 1 Şabat Şeriatı!? Masa oldukça kalabalık.. David Kimche. Dünya Glokal Forum Başkanı.. Glokal’in Başkanı olmadan önce Mossad’ın Başkanıydı... Hemen yanında İsrael Singer.. Dünya Yahudi Kongresi Politika Konseyi Başkanı.. Sonra Walter Kasper… Kardinal… Papa’nın sağ kolu… Ve daha bir sürü isim… 4 gün boyunca Ankara Sharaton Hotel’de Medeniyetler Buluşması yaptılar… Aynı 4 gün boyunca, İsrail yönetimi füzelerle Batı Şeria ve Gazze’ye saldırdı.. Filistin’li 8 Bakanı tutukladı. Filistin Başbakanı Haniye’nin ofisini bombaladı. Glokal Forum’a, Melih Gökçek ve Ankara Büyükşehir Belediyesi ev sahipliği yaptı. Açılışını ise hiçbir medeniyetler buluşması toplantısını kaçırmayan Başbakan Tayyip Erdoğan yaptı.. İşte bu medeniyetler buluşmasından Cumartesi günü ilginç bir olay yaşandı. Sunucu İsrael Singer’i anons etti. Anonsla birlikte salondaki bütün gözler kürsüye yöneldi. Çünkü sunucu "Bütün mikrofonların kapatılacağını ve İsrael Singer’in mikrofonsuz konuşacağını" söylemişti. Önce herkese şaka gibi geldi. Ama mikrofonlar gerçekten kapatıldığında ve İsrael Singer başında kippa’sıyla, konuşmasını gerçekten mikrofonsuz yapınca ciddiyeti anlaşıldı. Mikrofon kullanmadığı için tercüme yapılamadı. Hiç kimse hiçbir bir şey duymadı ama yine de İsrael Singer mikrofonu eline almadı. Peki neden? Çünkü o gün Cumartesi günüydü. Yani Yahudi inancındaki Şabat Günü.. Şabat günü Cuma gecesi başlar ve Cumartesi gecesi yıldızların belirmesiyle sona ererdi. Yahudilere göre Şabat haftanın kraliçesiydi. Şabat kutsal gündü. Ve her Yahudi Şabat’a saygı göstermek zorundaydı. İşte sorunun cevabıda buradaydı: Özellikle "Radikal Yahudiler!" Şabat’a saygısızlık olarak gördükleri için cumartesi günleri teknolojik alet kullanmazdı! Bu yüzden İsrael Singer, mikrofonları kapattırmıştı!. İnsan merak ediyor, acaba aynı toplantıda, bir konuşmacı "Ezan okunuyor" diye konuşmasına iki dakika ara verse ne olurdu? Gerici olurdu, irticacı olurdu, radikal olurdu, fundamentalist olurdu, hatta "Medeniyetler buluşmasını sabote eden" provakatör olurdu! Peki bu durumda İsrael Singer ne oluyor? Herhalde cevabını medeniyetler buluşması için seferber olanlara sormak lazım.. 263 Ayhan Demir / Milli Gazete / 13.06.2006 442 Ne dersiniz Tayyip Bey, Melih Bey… AKP iktidarında kilise patlaması! Son üç yılda 300’den fazla kilise açıldığını… Sadece İstanbul’da 126 kilise, 4 dergi, 7 gazete, 12 internet sitesi, 6 radyo, 6 şirket, 44 vakıf ve 2 yayınevinin misyonerlik faaliyeti yürüttüğünü… Ülkemizdeki misyonerlerin Güney Kore, ABD, İngiltere, Yeni Zelanda, Avusturya, Almanya, İsveç ve Romanya gibi ülkelerden geldiğini… İlk misyoner Aziz Pavlus’un ilk misyonerlik faaliyetlerini Anadolu’da yaptığını… Bu yüzden misyonerlerin en fazla önemi Anadolu’ya saydığını biliyor musunuz?264
.SORUN PKK MI, AKP Mİ? Bir geminin yakıtı azalmış olabilir. Motorları ve makine aksamı arızalanabilir. Tayfaları yetersiz ve beceriksiz davranabilir... Bazı tecavüz ve tehditlere maruz kalabilir. Bunların hiç birisi; karşı konulmaz ve başa çıkılmaz tehlikeler değildir. Ama, gafletle, cehaletle veya hıyanetle, kaptan makamında oturan kimsenin, gemiyi kayalıklara, buzdağlarına veya hayali heves ve hesaplar uğruna, derin dalgalı deryalara doğru sürmesi kadar tehlikeli ve endişe verici değildir. İşte bu yüzden diyoruz ki, Türkiye için asıl tehlike PKK değil, AKP’dir. R. Tayyip Bey “K. Irak’a gireriz haa!” şantajıyla İsrail’e hava atıyor gibi davranırken; Başdanışmanı Cüneyt Zapsu ABD’nin Ankara Büyükelçisi Ros Wilson’a öğle yemeği yediriyordu. Zapsu İsrail Büyükelçilik yetkilileri ve Almanya Büyükelçisi ilede bir araya gelip talimat ve tavsiyelerini dinliyordu. Sınır ötesi operasyon tartışmalarının ve Ortadoğu krizinin tırmanmasını gündeme oturduğu bir dönemde Cüneyt Zapsu, acaba bu krıtik temaslara niye ihtiyaç duyuyordu? Aynı zamanda AKP MKYK üyesi olan Zapsu, Almanya’nın Ankara Büyükelçisi Dr. Eckart Kuntz ilde bir görüşme gerçekleştiriyordu. Daha sonra AKP Genel merkezinde, İsrail Büyükelçiliği birinci müsteşarı Emmanuel Moshon ve İsrail Büyükelçiliği müsteşarı Sharon ile bir araya gelen Cüneyt Zapsu ardından son günlerde Ankara’da eleştirilerin odağındaki diplomat olan ABD’nin Ankara büyükelçisini ziyaret edip, herhalde Tayyip Beyin çıkışlarının, “tabana ve topluma yönelik olduğunu ve anlayışla karşılanacağının umulduğunu ve stratejik patronlarına bağlılık çizgisinin korunduğunu” vurguluyordu!? Sanki sınır içinde operasyon yapabiliyoruz da...!? Yeri gelmişken soralım: PKK ile mücadelede askerimiz sizce kendi sınırları içerinde ne kadar rahat operasyon yapabiliyor? Yapamıyor. Yasalar izin vermiyor çünkü ve bu koşullarda sınır ötesine yapılacak operasyon hiçbir anlam taşımıyor veya sınır ötesine bir operasyon düzenlense bile gerçekten sonuç alınması mümkün gözükmüyor. Mesala; Mehmetçik operasyon yapacak, plan hazır, terörist karşısında duruyor, ama bu operasyon planına, AB uyum yasaları gereği valilik onayı şart. Plan valiliğe onaya gidiyor, peki terörist bu sürede beklemeye devam mı ediyor? Mehmetçiği Güneydoğu’da vuran Siyonizm’dir! Güneydoğu’dan her gün şehit cenazeleri geliyor. İsrail, Filistin ve Lübnan’ı kelimenin tam anlamıyla bir insan mezbahasına çevirmiş durumda. Peki bu iki hadise arasında bir ilgi var mı? Olmaz olur mu? Irak’ın kuzeyinde bir “Yahudi Kürdistanı” kurulmak istendiği için dün Bekaa ve Suriye’de PKK’ya hamilik yapılıyordu bugün Kandil Dağları’nda hamilik yapılıyor. Çünkü bu tuzağı bozabilecek tek güç Türkiye. Onun için Türkiye’nin bileklerine PKK kelepçesi vuruluyor ey millet… İsrail, Türkler Irak’a kuzeyden girerse savaşabilsin diye Barzani peşmergelerini eğitiyor, onlara Amerikan F16’larını kullanabilmesi için savaş pilotları yetiştiriyor… Kandil Dağları’nı binlerce defa bombaladık, PKK hâlâ var, çünkü İsrail Arz-ı Mev’ud, çünkü küresel sermaye ve onun silahlı gücü ABD ve İngiltere öyle istiyor… “Bir Türk öldür rahat et!” İsrail atasözüdür.. Belki de Atatürk’ü ilaçlarla öldürterek Filistin halkının elinden toprağını aldılar... İşte Mehmetçiğin gerçek katilleri bunlar. PKK sadece bir taşeron. Teröristler Kandil’i çoktan boşalttı. Şimdi belki bir iki uçuş yapılacak, halkın gazı alınacak, AKP kahraman, ABD “dost ve müttefik” olacak… Uyan millet, uyan…265 İsrail, AKP’yi nasıl susturdu! İsrail Filistin’i ve Lübnan’ı bombalarken PKK saldırıları anında şiddetlendi. Bitlis ve Siirt’teki saldırılar ile İsrail’in bombardımanı aynı anda gerçekleşti. Türkiye’nin dikkati içeriye yöneltildi. Ardından Kuzey Irak’a 265 20.07.2006 / Hasan Demir / Yeniçağ 444 girme tartışması alevlendi. ABD’nin Türkiye’ye tavrı ise net oldu: Hayır! PKK saldırılarıyla Lübnan saldırıları arasında bir bağlantı var mı? Ya da bu saldırıları gerçekten PKK mı yaptı? Neden aynı anda Türkiye’de çatışma tırmandı ya da tırmandırıldı? İsrail’in Kuzey Irak yönetimi üzerindeki etkisini, Irak işgalinden bu yana İsrail’in bölgedeki ağırlığının ne kadar arttığını herkes biliyor artık! İşte bu çalışmaların sonucunu şimdi Türkiye topraklarında görüyoruz. Lübnan saldırılarına karşı yükselen Türkiye tepkisi, anında söndürüldü. PKK üzerinden. Yani PKK İsrail’i kurtardı! Gerçekten PKK mı? Yoksa İsrail’in Barzani için eğittiği birlikler ya da kurduğu istihbarat teşkilatı mı? Kuzey Irak’a girme meselesini dar anlamda PKK meselesine indirgemek son derece yanlıştır. Önceki gün savaşın Anadolu topraklarına sıçradığını yazdım. İsrail ve ABD, sadece Lübnan’ı vurmadı, aynı anda Türkiye’yi de vurdu. Vurmaya da devam edecek. Yoğun hazırlık ABD’nin Türkiye’yi Irak batağına çekme manevrası olabilir mi? Ya da şu ölümcül ihtimale ne dersiniz? Aynı güçlerin Lübnan’da bir işgal başlatmaları, Suriye topraklarına müdahale etmeleri halinde Suriye’deki Kürtler ayaklanacak, ülke parçalanacak, Kuzey Irak bağımsızlığını ilan edecektir. Türkiye, bu büyük korkuya hazırlık yapıyor olabilir mi? PKK İsrail’in Kuyruğudur! İsrail’in Gazze ile başlayıp Beyrut’a uzanan saldırıları bütün dünyanın gözü önünde cereyan ederken, bu terörün çok önceden plânlanmış ve bugünlerde yürürlüğe konulmuş bir proje olduğu ortaya çıktı. İngiliz ve Amerika destekli terör devleti İsrail emeline ulaşmak, Beyrut’u boşalttırıp dirençsiz ve savunmasız kılarak kendi topraklarına katmak için bütün gücünü seferber etmiş durumdadır. Yaşanan bu süreçte, bölge devletlerinden ve AKP’den cılız sesler yükselse de dış destekli bu terör organizasyonunun önüne kimseler geçememekte, dünya adeta İsrail’in merhamet göstererek bu saldırıyı sona erdirmesini beklemektedir. Önce İstanbul’dan, sonra Diyarbakır’dan, şimdi de Trabzon’dan yükselen bir iman sesi bu teröre dur demek, işgali ve saldırıyı önlemek için gür bir biçimde haykırmaktadır. Türkiye, Milli Görüş gayretiyle bu zulmü sona erdirecek, mazlumların yüzünü güldürecek tek ülkedir. 11 Eylül’den bu yana Afganistan ve Irak’ı işgal eden bu şer üçgeninin nihai hedefi, 1. Cihan Harbinde yarım kalan bir projeyi tamamlamak, Türkiye’yi nasıl Kudüs’ten, Şam’dan, Bağdat’tan kısaca Ortadoğu’dan çıkardılar ise, bugün de tamamen içe çekilmesini sağlayarak bu bölgelerin yeni kurulacak devletçikler eli ile yönetimini kendilerine hizmet eder bir hale sokmaktan ibarettir. İsrail terörü ile birlikte tırmanışa geçen PKK saldırıları, şüphesiz Türkiye’yi oyalama taktiğinden başka bir şey değildir. Türkiye ne zaman İsrail’e dur demeye başladıysa birden bire de PKK saldırıları artmış, Türkiye’nin gerek devlet yönetimi gerekse de millet nezdinde bir anda gündemine PKK terörü oturmuş, böylece İsrail devam ettiği terör eylemleri için zaman kazanmıştır. Türkiye bundan sonra bilhassa uluslar arası arenada hızla yalnızlığa itilecek, gerek İsrail gerekse de PKK terörü için kendini savunamaz, bu teröre bir direnç gösteremez hale sokulacaktır. Bu mesele ne dünün ne de bugünün meselesidir. Bu mesele şüphesiz asla Kürt meselesi de değildir. Irak’a demokrasi getiren Amerika’nın İsrail’den hiçbir farkının olmadığına, sürekli Şiileri ve Sunnileri karşılıklı olarak öldürerek Müslümanları önce mezhep olarak sonra da ülke olarak birbirine düşman ettiğine şahit olduk. Bütün bunlar gösteriyor ki, şer ittifakının işgal ettiği bir bölgede barıştan söz etmek, ancak en uzak bir hayalden söz etmek gibidir. Türkiye, icazetini hiçbir devletten almayan bölgesinde kendi doğrularını Osmanlı, Atatürk ve Refah-yol döneminde hakkaniyetle uygulamış bir bağımsız ülke olarak bugün doğru bir tercih yaparak hem kendisinin hem de bölgesinin güvenliği için en doğru adımı atmalı, gerekirse İngiliz, Amerikan ve İsrail ittifakına karşı tek başına mücadele etmesini bilmelidir. Kudüs, Beyrut, Bağdat elimizden alınmış ve bizden kopartılmış şehirler olarak yeniden bizim göstereceğimiz dirence ve kararlılığa muhtaçtır. Bu topraklarda yeniden bir kurtuluş savaşı başlatılmalı, bölgenin bütün halklarının kendi onurları ile emperyalizmi reddetmesi sağlanmalıdır. İsrail, terörüne bugün için son verse bile ilerisi için çok daha etraflı bir operasyon ile Suriye’nin de 445 hesabını görmek yoluna gidecektir. Türkiye, maket devlet olmadığını dosta düşmana göstermeli, bölgede şer ittifakının PKK ile beraber kurduğu ateş çemberinden, önce kendisini, sonra da bölgenin mazlum milletlerini kurtarmalıdır. Aksi halde bu ateş çemberi iyice daralacak bir gün bizim de sonumuzu hazırlayacaktır.266 Çare Milli Görüştür, Erbakan’dır... Çare; yeni Bir Kuvayı Milliye şahlanışıdır. Kıbrıs’ı kim kurtardıysa, D-8’leri kim kurduysa, Filistin’i O kurtaracak, PKK’nın kökünü O kurutacaktır. Bakınız: Veli Kabaağaç, Ali Kemal Bozkurt, Mehmet Sözen. Yusuf Alp, Şeref İmalı, Mustafa Kilit, Tahsin Cirik ve Hasan Baştürk isimli Kıbrıs Gazileri, Milli Savunma Bakanlığına açık mektup yazarak Milli Görüş Lideri Prof. Dr. Necmettin Erbakan’a Kıbrıs çıkartmasında gösterdiği başarıdan dolayı, cesaret ve kahramanlık madalyasının verilmesini istediler. Milli Savunma Bakanlığı’ndan, 1960 Antlaşmalarını ihlal ederek Kıbrıs’ta Müslüman Türkleri yakan ve diri diri kuyulara atıp katliam yapan EOKA’cı vahşetine karşı Kıbrıs Barış Harekatı’nın emrini veren Millî Görüş Lideri ve 54. Hükümetin Başbakanı Prof. Dr. Necmettin Erbakan’a, milli menfaatlerimizi koruduğu için cesaret ve kahramanlık madalyası verilmesini isteyen Gaziler, bunun geç kalmış olsa da Türkiye Cumhuriyeti’nin manevi kişiliğinin bir saygı ifadesi olacağını kaydettiler. Mektupta şöyle deniliyor: “EOKA’cı Rumların 1974’ün 15 Temmuz’unda Müslüman Türkleri adadan tamamen yok etmek planlarına karşı Sayın Başbakan Ecevit’i İngiltere’ye gönderen ve Kıbrıs’a çıkarma ve hava indirme hazırlıkları yaparak, II. Kıbrıs Barış Harekâtını başlatıp destanlar yazan CHP ve MSP koalisyon hükümetinin Başbakan yardımcısı Prof. Dr. Necmettin Erbakan’a milli menfaatlerimize ve çıkarlarımıza saygı gereği geç kalmışlığını göz önüne alarak özür dileyerek muhteşem bir törenle cesaret ve kahramanlık madalyasının tarafınızdan verilmesine arz ederiz.” Evet Gaziler çareyi biliyor!... Yazıklar Olsun Ankara’da “Siyonizme Hizmet” Kongresi ve Glocal Hezimet Toplantısı! Filistin’de müslümanlara yaptıkları zulüm ile tüm dünyanın tepkisini çeken İsrail’in parmağı şimdi de Ankara’da. Seçilmiş Filistinli iktidar partisinin üyeleri ile görüşmeyi kabul etmeyen, ancak parti adına AKP genel merkezinde Dışişleri bakanı ile görüşmelerine ‘izin’ veren Erdoğan bu kez, kanlı eylemleri ile tanınan İsrail gizli servisi Mossad’ın bulunduğu toplantının açılışında konuşma yaptı. İsrail istihbarat örgütü MOSSAD’IN eski ikinci adamı David Kimche yönetimindeki Glocal Forum toplantısı Ankara’da başladı. Kamuoyuna "Medeniyetler Ankara’da buluşuyor" şeklinde takdim edilen toplantının arkasında neler olduğu merak ediliyor. Dinlerarası diyalog, medeniyetler ittifakı gibi öğeler üzerine kurul 5. Glokalizasyon Toplantısı Ankara Sheraton Hotel’de yapıldı. Asya ile Avrupa, Batı ile Doğu, Tahran ile Washington’un arasında bir ülke olarak Türkiye’nin bu toplantıya ev sahibi olarak seçildiği vurgulanan toplantıya Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’da katılarak bir konuşma yaptı. Erdoğan konuşmasında medeniyetler ittifakının eşbaşkanı olduklarını hatırlattı, adeta Büyük Ortadoğu Projesi’nin sözcülüğünü üstlenip, "İnsan hakları, özgürlük ve adaleti sadece kendimiz için değil, tüm insanlık için istemek zorundayız" sözlerini tekrarladı. Antalya, Urfa, Hatay derken şimdi de dinler arası diyalog konulu son toplantı Başkent Ankara’ya kadar taşındı. Yöneticilerinin ağırlıklı olarak İsrail’in önde gelen diplomatları ve Mossad’ın yöneticilerinden oluşan Glocal Forum adlı kurumun düzenlediği ve Ankara Büyükşehir Belediyesi’nin organize ettiği Glokalizasyon Konferansı’nda çok ilginç konuklar yer aldı. HAMAS’A arka kapı, İsraillilere açış konuşması! “Barışın tesisi ve medeniyetlerin işbirliği” kılıfıyla; İsrailli yöneticilerin Glocal formuna Başbakan Tayyip Erdoğan koşarak katıldı. Hamas’ın yöneticilerini davet ettikten sonra partisinin genel merkezine garaj 266 21.07.2006 / Osman Toprak / Milli Gazete 446 kapısından alan Erdoğan’ın İsrail’in önde gelen diplomatlarının düzenlediği toplantıya koşması ise dikkatlerden kaçmadı. "Ankara’nın bugüne kadar tanışmadığı büyüklükte bir organizasyon" olarak sunulan 5. Glocal Forum yıllık toplantısına Dünya Bankası, BM, UNİCEF, HABİTAT gibi 40 uluslar arası örgütün temsilcisi, 100 civarında sanatçı, işadamı ve sivil toplum örgütü temsilcisi katılıldı. Aralarında Washington, Roma, Viyana, Yeni Delhi, Lefkoş Rum ve Türk belediye başkanlarının da bulunduğu 44 belediye başkanı da toplantıda yer alldı. Konferansa, Papa’nın sağ kolu Kardinal Walter Kasper, Yahudi Konseyi Başkanı Hahambaşı Israel Singer de katılacak. Eski İsrail Başbakanı Simon Peres de katılımcılar arasındaydı. MOSSAD’ın 2. Başkanı Türkiye’ye övgü yağdırıyor. Glocal Forum’un Yönetim Kurulu Başkanı İsrailli David Kimche’den Türkiye’ye “ılımlı İslam” övgüsü geldi. Türkiye’nin medeniyetler buluşması için önemli bir konuma sahip olduğuna dikkat çeken Kimche, “Türkiye ılımlı İslam konusunda en hayranlık duyulan ülkelerden bir tanesidir, medeniyetler buluşması hususunda mükemmel bir köprü olabilir” dedi. Mossad’in ikinci adamı olarak bilinen Glocal Forum Yönetim Kurulu Başkanı David Kimche konferansın açılış konuşmasını yaptı. Glokalizasyon formunun ana temasının medeniyetler buluşması olduğunu vurgulayan Kimche, bu ifadenin batıda kullanılan medeniyetler çatışması yerine daha sıklıkla kullanılması gerektiğini belirtti. “Çatışma” ifadesinin negatif, “buluşma” ifadesinin ise olumlu, umut verici bir çağrı akla getirdiğini dile getiren Kimche, “Türkiye bulunduğu nokta itibari ile medeniyetler buluşması için önemlidir. Türkiye ılımlı İslam konusunda en hayranlık duyulan ülkelerden bir tanesidir. Türkiye batıya açık bir ülkedir. Bu açıdan medeniyetler buluşması hususunda mükemmel bir köprü olabilir” şeklinde övgüler dizdi. Son yıllarda batıda İslam ile ilgili olarak cehalet, şüphe, güvensizlik hatta korkunun hâkim olduğunu bildiren Kimche, Müslümanların da önemli bir bölümünün batıyı kötülüğün merkezi olarak gördüğünü iddia etti. Glocal Forum’un Başkanı Siyonist Savir saçmalıyor: İsrail barış istiyor(muş)!.. Terörü yapan, işgali sürdüren, evleri okulları santraları bombalayarak Filistin halkını susuzluğa, açlığa mahkûm eden İsrail’in barış için çalıştığını öne süren Glocal Forum Başkanı Savir, olayların temelinde demokratik bir seçim kazanan Hamas’ın olduğunu iddia etti. Barışçı (!) İsrail askerleri Filistin topraklarındaki işgaline ve zulmüne devam ederken Başkent Ankara’da İsrailliler, olanlardan Filistinlileri sorumlu tutuyor… Ankara’da başlayan Glokalizasyon toplantısını düzenleyen Glocal Forum’un Başkanı Uri Savir Milli Gazeteden Ali Cura’nın sorularını cevaplandırdı. Savir, İsrail’in Gazze saldırısına yönelik kaçırılan bir askeri bahane gösterdi ve olayın çözülmesini istediklerini söyledi. Zaten yeni hükümetin Gazze’den asker çektiğini ileri süren Savir, bu çatışmanın neden sona ermediğini anlamadığını iddia etti. Savir, İsrail hükümetinin barıştan yana olduğunu, ancak sorunun kökeninde demokratik yollarla seçime giden ve seçimi kazanarak hükümet olan Hamas’ın yattığını öne sürdü. Sayın Savir, Glocal Forum Türkiye’de yaptığı bu çalışmayla neyi amaçlıyor? — Ben günümüzde dünyanın çok tehlikeli bir durumda olduğunu düşünüyorum. Batı ve Doğu arasında bir takım husumetlerden kaynaklanan bir bölünme var. Bence bunu aşabilmek için en uygun ülke Türkiye’dir. Yani bu çalışma bunun için mi yapılıyor? — Birçok ülke arasında medeniyetler köprüsü kurulabilir, ama bence bu günümüzde en büyük ihtiyaç olarak Batı ve İslam Dünyası arasındaki kurulabilmesidir. İsrail’in Gazze saldırısını nasıl değerlendiriyorsunuz? — Olayın bir an evvel çözülmesini istiyoruz tabii. Ancak orada bir asker kaçırıldı. O serbest kaldığında hepimiz için olumlu bir gelişme olacağına inanıyorum. Peki, Sayın Savir İsrail’in öldürdüğü Filistinli müslümanlar hakkında bir değerlendirmeniz olmayacak 447 mı? — İsrailli olsun, Filistinli olsun, herkes için üzülüyoruz tabii. Ama benim siyasi olarak anlayamadığım şey şu: Biz zaten Gazze’den çıktık, gittik. Neden bu çatışma bir türlü bitmek bilmiyor? Peki, bunun için İsrail üstüne düşeni yapıyor mu acaba? — Yeni bir hükümetimiz var. Çekilmeyi taahhüt eden ve barıştan yana bir hükümet... Ama bence asıl problem Hamas. Sorunun kökeninde Hamas’ın yattığına inanıyorum. Çünkü Hamas teröre devam ediyor. Yeniden konumuza dönersek, Glocal Forum kurucularının İsrail kökenli olması nedeniyle Siyonist emeller taşıyor olabilir mi? — Biz dünya çapında 150 belediye başkanıyla çalışıyoruz. Ulusaldan yerele kayıyoruz yani. Önemli olan şey şudur; biz uluslararası temelli çalışıyoruz. Yani Siyonist emeller taşımıyor mu? — Ben gerçekte Şimon Peres Kültür Merkezinin başkanlığını yapıyorum. Ama Glocal Forumun İsraille hiçbir ilgisi yoktur. Ankara’da üç gün devam eden Glocal Forum’da AKP, eli kanlı Siyonist, Sırp ve Rumları ağırladı: Katiller barışı konuşuyor! Avrupa’nın ortasında 250 bin Müslümanı katlederek toplu mezarlara gömen Sırplardan, Kıbrıs’ta Müslümanlara karşı katliamlar yapan Rumlara kadar insanlık tarihine kara leke olarak geçen saldırıların failleri Ankara’da “Barış” nutukları attı. Ortadoğu’da Filistinlilere yönelik soykırımına devam eden İsrail de, AKP iktidarından bulduğu cesaretle, başkentte arzı endam ederek “sözde barış maskesiyle kirli savaşlarına destek isteme” küstahlığını yaptı. Dinlerarası Diyalog ve Medeniyetler İttifakı gibi konuları ele almak üzere Ankara’da toplanan 5’inci Glokalizasyon toplantısında, dünyayı kana bulayanların sözde barış mesajları dikkat çekti. Barışın tesis edilmesi başlıklı oturumda İsrail, Sırbistan ve Güney Kıbrıs Rum Yönetimi temsilcileri “barış”ı anlattı. Eski bir İsrail askeri olarak birçok saldırıya katılan Rosh Ha’ayin Belediye Başkanı Moshe Sinai, “Barış için bir defalık eylem yetmez. Sürekli ve bütünsel bir eylem gerek” dedi. Siyonist Sinai, Ankara’da barış nutukları atarken, İsrail Filistin’de saldırılarına devam ediyordu. Türkiye’nin havaalanı ve limanlarını açmadığı için baskıya maruz kaldığı Güney Kıbrıs Rum Yönetimi Temsilcisi, Türklere yönelik baskı ve tecridi gözardı ederek “barış” nutukları attı. Üstelik de Türkiye’nin başkentinde. Sırp Belediye Başkanı Blaziç, Bosna’da yaptıkları zulmü bir kenara bırakarak “diyalog” maskesine sığındı. Dinler arası Diyalog ve Medeniyetler İttifakı gibi konuları ele almak üzere toplanan 5. Glokalizasyon Toplantısı’nda ilginç konuklar ilginç konuşmalar yaptı. Barışın tesis edilmesi oturumunda İsrail’den, Sırbistan’dan ve Güney Kıbrıs Rum Yönetimi’nden temsilciler ‘barış!’ yönünde görüşlerini aktardılar. Eski bir asker olan İsrailli Sinai, barış sürecinde geri düşüşlerin normal olduğunu, Avrupa’nın göbeğinde bir gecede binlerce müslümanı katleden Sırbistan’ın temsilcisi Blazic, ülkesinin Balkanlar’da barış ve refahın sağlanmasında önemli bir rol üstlenebileceğini, her fırsatta KKTC’yi yok sayarak oyunbozanlık yapan Güney Kıbrıs Rum Yönetimi’nden Drakos da adanın birleşmesi için çaba gösterdiklerini savundu. Ankara Sheraton Hotel’de düzenlenen 5. Glokalizasyon Konferansı içerisinde Barış’ın Tesisi konulu oturumu eski bir İsrail üst düzey askeri yetkilisi şimdi ise Rosh Ha’ayin Belediye Başkanlığı yapan Moshe Sinai yönetti. Barışın tesis edilmesi yönünde asker olduğu dönemde barış güçleri ile çalıştığını, özellikle Suriye ve Filistinli yetkililer ile bu yönde temasları olduğunu aktaran Sinai, bu çalışmalar esnasında barış konusunda pek çok deneyimi olduğunu ileri sürdü. Barışın geliştirilmesi için bir defalık eylemin yeterli olmayacağını, sürekli ve bütünsel bir eylem olarak bunun gerçekleştirilmesi gerektiğini vurgulayan Sinai, barış sürecinde geri düşüşleri sürekli olarak ortaya çıkan sorunlar olarak değerlendirdi. 448 Sırbistan Kikinda Belediye Başkanı Bransiav Blazic, Sırbistan halkının savaş altında büyük bir felaketten geçtiğini savunarak, bir savaş yapmanın hiçbir nedeninin olamayacağını, bir şekilde savaşın engellenmesi gerektiğini söyledi. Meydana gelen savaşların demokrasinin eksikliğinden ve bir dizi tarihsel ilişki sonucu ortaya çıktığını ifade eden Blazic, Sırbistan’ın bu savaştan dolayı ekonomik ve siyasi anlamda çok zor günler yaşadığını belirtti. Blazic, “ulusal liderler toplumun dönüşümünü sağlayan Avrupa ve dünyanın kurumları ile açık bir diyalog gerçekleştirmek zorundadırlar” iddiasında bulundu. Türkiye çok önemli bir tarihsel role sahip olduğunu söyleyen Blazic,Batı ile doğu arasında istikrar faktörü ve barışı tesis edici rolün Türkiye’nin olduğunu bildirdi. Blazic, Sırbistan’ın da balkanların ortasında aynı rolü oynaması gerektiğini ve Balkanları barış ve refah bölgesi haline getirmeye muktedir olduğunu iddia etti. Kabil Belediye Başkanı Ghulam Sakhim Nurzad, Medeniyetler Arası Buluşma Konferası’nın şehirlerarasında köprü sağlayacak nitelikte olduğunu savunarak, dünyanın her yerinde savaşların geride sadece yıkım, çaresizlik, fakirlik ve ruhsal çöküntü bıraktığını ifade etti. Kabil’in barış ve emniyet konusunda hala sıkıntıları olduğunu kaydeden Nurzad, terörizm konusunda kesin çözümler beklediklerini, bu felaketten uluslar arası camianın yardımı ile bu sıkıntıların aşılabileceğini dile getirdi. Nurzad, Glocal Forum’un dünya barışının sağlanmasında çok önemli bir yer edineceğini de sözlerine ekledi. Güney Kıbrıs Rum Yönetimi Lefkoşe Belediye Meclis üyesi Antonis Drakos, dünyada barış kavramının istismar edildiğini savundu. Özellikle belediyelerin yurttaşlara çok yakın kuruluşlar olarak farklılıkların üstesinden gelerek ve halkları birleştirmek bakımından çok önemli roller oynayabileceğini söyleyen Drakos, “Bence güven ve barış içinde bir arada yaşamayı değişik toplumlar arasında yerleştirmek için bir anahtara sahibiz. Belediyelerin köprü oluşturmak ve toplumlararası diyalogu geliştirmek için bir katalizör rolü oynayabileceğinden eminiz. Özellikle Lefkoşe’de bu köprü muazzam bir öneme sahip. Kıbrıs Türkleri ile Rumları arasında köprü oluşturmak bakımından yerel yönetimler önemli rol oynayabilir. Biz bunun bilincindeyiz. Var olan bölünmeye rağmen kentimizi yeniden birleştirmek ve adamızı yeniden bir araya getirmek için elimizden geleni yapıyoruz. Lefkoşe’nin bütün yurttaşları açısından eskiden insanların kafasında yer bulmuş olan yanlış anlamaları kaldırmak için çaba gösteriyoruz. Lefkoşe’nin Kıbrıslı Rum ve Türk hemşehriler olarak bir ortak anlayış, paylaşılmış hedefler ve özlemler yaratmaya çalışıyoruz” diye konuştu. MOSSAD ile “Glocal” diyalog kuruluyor! Filistin’deki yangından birinci derecede sorumlu olan bir istihbarat kuruluşunun adamları ile diyalog kurmak sadece AKP’nin değil, Türkiye’nin de birlik ve bütünlüğünden bir şeyler eksiltecektir! Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Melih Gökçek’in ev sahipliğinde “The Glocal Forum” tarafından düzenlenen 5. Glokalizasyon Konferansı, “medeniyetler buluşması” ve “dinlerarası diyalog” ana fikirleri ile tanıtıldı. Saadet Partisi Genel Başkanı Recai Kutan, Glokal Forum Yönetim Kurulu Başkanı David Kimche’nin, “İsrail Gizli Servisi MOSSAD’ın ikinci başkanlığına kadar yükselmiş ünlü bir istihbaratçı olduğunu” belirtti… Serdar Kuru da, ASAM’ın Türkiye’ye 3 Mayıs 2006’da davet ettiği Profesör Martin Rudner’in Kanada istihbaratı, CIA, MOSSAD ve İngiliz MI6 servislerine analiz hizmetleri veren bir istihbarat uzmanı olduğunu yazdı… Bu durumda, Ankara’da yapılan iş nedir? MOSSAD ile diyalog değil mi? Demek ki istihbaratçılar artık Türkiye üzerinde aleni çalışıyor!.. MOSSAD’ın eski ikinci başkanı David Kimche de “Türkiye’nin, ılımlı İslam’ın en hayranlık duyulan temsilcisi olduğunu” söyleyerek “Ilımlı İslam” kavramının arkasında kimin bulunduğunu itiraf etmiş oldu! İsrail uçakları, Filistin’i bombaladığı sıralarda toplantı devam ediyordu ve bazı İsrail şehirlerinin belediye başkanları, “Türkiyeli” katılımcılara şehircilik dersleri veriyordu! Aynı saatlerde Irak’taki Amerikan askerlerinden bir grup, sokakta rastladıkları bir Iraklı kadını evine götürüp defalarca 449 tecavüz ettikten sonra kadını ve ailesini öldürdüklerini itiraf ediyordu. “Dinlerarası diyalog”, “Medeniyetler Buluşması” ve “Ilımlı İslam” öyle mi? (Arslan Bulut / Yeniçağ / 03.07.2006) Yahudi gazetesi bile isyan etti! İsrail’in yanlış tutumu kınanıyor! İsrail, yıllardır Filistin liderlerinin konuşulacak kimseler olmadığında ısrarlı. Tüm liderlerinin aşağılanması ve seçilmiş Hamas hükümetinin yarısının kaçırılması, Filistinlilerle diyalog kurulmasını geciktiriyor İsrail'in planına göre, Gazze'deki liderlerin kaderi suikast. Yaser Arafat, diyalog kurmanın mümkün olmadığı ilk Filistinli liderdi. Arafat'ın Halefi Mahmud Abbas'a ise hemen çaresiz ve cılız bir adam damgası vurulmuştu. Heniye, İsrail istihbaratının Filistin Yönetimi'nde bir sözle her şeyi yapabileceğine inandığı Halid Meşal'in tuttuğu bir kukla gibi resmediliyor. Yani, bir kez daha konuşacak kimse yok. Filistin liderlerini böylesine küçük düşürmek, onları daha uzlaşmacı insanlara dönüştürecek mi? Başbakan Ehud Olmert, gücün sarhoş ettiği yaklaşımının uzun vadede etkili olacağını umuyor. Ama Olmert'in yanıldığı ortaya çıkabilir.267 Siyonist işgal güçleri, tüm dünyanın gözü önünde Filistin’de sivillere kan kusturmaya devam ediyor Dünya bu vahşete seyirci kalıyor! Filistin topraklarında terör estiren Üsrail ordusu, 25 Haziran’dan beri abluka altına aldıkları Gazze’ye kuzeyden de girdi. Üsrail ordusu, dün ilk kez 20 tank ve buldozer ile Gazze’nin kuzeyindeki Beyt Hanun bölgesinden kente girdi. Filistinliler bu küçük grubun büyük bir saldırının öncüsü olmasından endişe ediyor. Öte yandan İsrail helikopterleri, Gazze Şeridi’nde bir hayır derneğini vurdu. Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ın El Fetih örgütünün silahlıkanadı El Aksa Şehitleri Tugayı’nın medya sorumlusu Macit Hıdır, İsrail helikopterlerinin vurduğu binanın ikinci katında El Aksalı gençlerin oluşturduğu hayır derneğinin bulunduğunu söyledi. Hıdır, ‘’İşgal kuvvetleri artık nereyi vuracağını bilmiyor, hayır kuruluşlarını hedef alıyor’’ dedi. Gazze Şeridi’nin ana caddelerinden El Vahde’deki binaya iki füze atıldığı, saldırıda 2’si çocuk 3 kişinin yaralandığı bildirildi. Başka yetkililer ise binanın ikinci katında örgütün medya merkezinin bulunduğunu iddia etti. Bu arada İsrail helikopterleri Gazze Şeridi’nin kuzeyindeki Beyt Lahiya’ya da füze saldırısı düzenledi. Füzelerin boş araziye düştüğü belirtildi. Gazze’nin özellikle orta ve kuzey bölgeleri üzerinde çok sayıda İsrail helikopteri dolaşıyor. Alman Berliner Zeitung: Bu bir İsrail terörüdür! Avrupa basınında İsrail’in, bir askerinin 25 Haziran’da Filistinli gruplarca esir alınmasını gerekçe göstererek Gazze’de başlattığı geniş çaplı saldırıda sivil hedefleri vurmasına tepki gösterildi. BBC’nin Türkçe internet sitesi “http://www.bbc.co.uk/turkish/” adresinde yer alan basın özetlerine göre, Almanya’dan Süddeutsche Zeitung gazetesi İsrail Ordusu’nu, Gazze’ye yönelik muhtemel bir kara harekâtına karşı uyardı. Bu durumda Filistinliler’in Hamas etrafında kenetleneceğini belirten gazete, barış planlarının da çöpe gideceğini vurguladı. Ayrıca gazeteye göre, bölgeye yönelik saldırıların resmi gerekçesi esir alınan asker olsa da, İsrail’in Hamas ile ödeşmek niyetinde olduğu da açık. Benzer görüşlere yer veren Der Tagesspiegel de, “Gazze’deki harekatın amacı askeri kurtarmak değil, bölgenin altyapısına zarar vermek. İsrail’in her eylemi Ortadoğu’yu, Irak’taki duruma bir adım daha yaklaştırıyor” ifadelerine yer verdi. Yine Almanya’dan Berliner Zeitung ise, Filistin Başbakanı İsmail Haniye’nin Gazze’deki bürosunun bombalanmasını kınadı ve bunu “uluslararası hukukun ihlali” ve “terörizm” olarak niteledi. İngiliz Independent gazetesi, İsrail’in 267 Uzi Benziman / Haaretz / Radikal / 03.07.2006 450 birkaç kişinin eylemi nedeniyle tüm Filistin halkını cezalandırdığını vurguladı. BM. TÜRKİYE’Yİ DEĞİL, PKK’YI MUHATAP ALIYOR! Bitlis'te 5 askerimizin kahpe mayın tuzağıyla şehit edildiği gün, Kandil'de ne oluyordu biliyor musunuz? Güya bir sivil toplum kuruluşu olan İsveç merkezli "Cenevre Çağrısı" ile PKK arasında törenle, "Anti personel Kara Mayınlarını Yasaklama Deklarasyonu" imzalanıyordu. Bu örgüt nedir, Kandil'e giden yöneticileri kimdir, açıklayalım: Evvel emirde BM'nin desteklediği bir örgüt. Yöneticisi ise İsviçre'nin Cenova Kantonu Parlamento Başkanı ve Nobel Barış Ödülü görevlisi Elisabeth Reusse-Decrey. İşte PKK ile o sözleşmeyi imzalayan bu bayan. Yanında örgütün Program Direktörü Paascal Bongard ile raportör Anki Sjöberg de bulunuyordu. Yeni PKK olan Halk Savunma Güçleri(HPG)'nin Ana Karargâh Komutanı Bahoz Erdal, imza töreninde bir konuşma da yaptı. Mayınlardan başta kadın ve çocuklar, sivil halkın çok zarar gördüğünü belirtip, "Bundan dolayı bu mayınları ortadan kaldıracak olan tüm uluslararası anlaşma ve sözleşmeleri halkımız sevinçle karşılayacak" diyordu. PKK pek çok ilk uluslararası anlaşma yapmış! İsviçreli Parlamento Başkanının açıklamaları ise daha önemli ve vahim. Önce HPG'nin attığı imzanın çok önemli olduğunu vurguladı. Ardından, "Hareket olarak bu sizlerin ilk uluslararası anlaşmanız değil. 1995 yılında da Cenevre Savaş Hukuku'nu imzalamıştınız" açıklamasını yaptı. Yetmedi, "HPG'nin insani yaklaşımını önemsediğini" zırvaladı. Heyy; Ankara'da kimse var mı? Bunlar ne demek oluyor? Türkiye'nin taraf olduğu Cenevre Sözleşmesi'ni, hem de 1995'te PKK'nın da imzaladığı doğru mu? Bundan haberiniz var mı? Doğru değildir diye umuyoruz, ama şu hususlar midemizi iyice bulandırıyor: -AB 2004'te birden bire Türkiye'nin bu sözleşmedeki, "coğrafi sınırlama" çekincesini kaldırmasını, yani Doğu'dan da mülteci kabul etmesini şart koştu. -BM'ye bağlı Birleşmiş Kentler ve Yerel Yönetimler Teşkilatı bünyesinde, "çatışma tehdidi altında olan kentlerle" ilgilenmek üzere bir Kent Diplomasisi Komitesi oluşturuldu. Başkan Yardımcılığına da Osman Baydemir seçildi. Komite bu yılki toplantısında, "çatışmalı bölgelerin haritasının çıkarılması için Görev Gücü" kurdu ve ne tesadüf 5 kişilik ekipte yine Baydemir'e görev verildi. Bu grup ne mi yapacak; o şehirlerde çatışmaların önlenmesi ve barışın tesisinde yerel yönetimlerin rolünün arttırılmasını sağlayacak. Baydemir'in ABD dönüşünde ayağının tozuyla önce Nevruz, ardından PKK'lıların cenazelerindeki kanlı kalkışmada arabuluculuğa soyunması ve iktidarın teşvik etmesi acaba bundan mıydı? -Cenevre Sözleşmesi, savaşta sivillerle, savaş esirlerine yapılacak muameleleri düzenliyor. Mayıs ayında, PKK terörünün yoğunlaştığı sırada Kandil'deki Karayılan, "savaşta uyulması gereken kuralları" açıkladı. "Kürt tarafının savunma savaşının, BM'nin kararlaştırdığı meşru müdafaa hakkına göre yürütülmesini esas aldıklarını" duyurdu. -Ve yine BM'ye bağlı UNICEF'in Yardımcı Direktörü Gul Gautam, "Türkiye'de Kürt çocuklara Kürtçe eğitim verilmesini" istedi.. Büyük kısmı BM yörüngesinde gelişen bu olaylar için "tesadüf" ve Irak'ta uçan kuştan bile haberdar "ABD'nin ilgisi, bilgisi dışında" denebilir mi? Hazırlıklar 2001'de başlamış! Bayan Elisabeth Kandil'de, PKK ile bu konuda görüşmeye 5 ay önce başladıklarını da açıkladı. Sonuca ulaşmaktan mutluymuş. Ama doğru söylemiyor. Çünkü 5 ay önce değil, tam 5 yıl önce PKK'yla görüşmeyi kararlaştırdı. Hem de Avrupa Parlamentosu'yla birlikte. Onu da anlatalım. AP, Eylül 2001'de "anti personel mayınlarının etkisiz hale getirilmesi" kararı alındı. Görüşmeler sırasında bir önergeyle, "mayınların önemli kısmının merkezi devletlerle çatışan örgütlerce döşendiği" hatırlatıldı ve karara, "örgütlerin de sürece dahil edilmesi" ifadesi eklendi. Bu 451 karar da, AB Komisyonu, üye ülkeler, BM, ABD, Rusya ve Çin'e gönderildi. İşte bu operasyonun arkasında da aynı bayan vardı. Dahası AP'de düzenlediği basın toplantısında ilk sözü, "PKK yetkilileri ile de ilişki içindeyiz ve önümüzdeki aylarda Başkanlık Konseyi ile bir anti mayın anlaşmasını imzalamak için görüşeceğiz" oldu. Hemen harekete geçti ki, 4 ay sonra 28 Ocak 2002'de PKK Başkanlık Konseyi üyesi Rıza Altun, kendisine, "mayınları yasaklamaya hazırız" şeklinde bir mektup yazdı. Acaba Elisabeth’in ve AP'nin hayali niye 5 yıl gecikti? Herhalde başka hesapları vardı. Belki PKK'yı zoraki de olsa terör listesine aldıkları için HPG'leşmesini beklediler!.. Türkiye PKK'yı örnek alacakmış! BM destekli bu operasyonun dahası da var. PKK'yı kutlayan Elisabeth, hayasızlıkta sınır tanımaksızın şunları söyledi: "İnanıyoruz ki, imzaladığımız bu sözleşme etrafınızdaki devletler için iyi bir örnek olacaktır. Biz de baskı uygulayarak, onların da bu anlaşmaya bağlı kalmaları için çalışacağız. Sizlerin bu insani kararınızda sizlere yardımcı olacağız. Sadece burası ile sınırlı kalmayacağız. Amacımız ve isteğimiz odur ki, mayınsız ve özgür bir Kürdistan olsun." Baskı yapılacak ve PKK'yı örnek alacak devlet hangisi, belli. Peki AB'nin yine 2004'ten beri "sınırdaki mayınları temizleyin" demesini ve bu arazilerin yabancı güçlere kiralanması teşebbüslerini de tesadüf mü sayacağız? Hayır, zira aynı bayan daha Haziran 2002'de PKK'nın ajansı Mezopotamya Haber'e, "Bugüne kadar Türkiye'nin mayın kullanımını azaltma yönünde bir girişimi olmadı. Bu konuda acil bir girişim gerekiyor" diye demeç vermişti. Bu tabloyu bir de, teröristbaşı Roma'dayken, AB Dışişleri Bakanlarının Aralık 1998 Brüksel zirvesinde aldığı, "Kürt sorununun uluslararasılaştırılması ve halklar hukuku çerçevesinde çözümü" kararıyla birleştirelim. Etrafımızdaki çemberin ne kadar daraldığının resmidir!.. Ama ABD ve AB'nin yalanları dinlenip, rica-minnet-temenniyle, "boş ve dış gebeliklerle" gün geçiriliyor. Taşları bağlayıp, köpekleri "uluslararası tasmayla" üzerimize salmaya başladıkları görülmüyor mu?268 Wilson, BOP’un Türkiye Valisi Gibi Davranmış! Amerika Birleşik Devletleri'nin Ankara Büyükelçisi Ross Wilson'un, Türk gazetecilerin sorduğu; “İsrail'in kendisini savunması için düzenlediği saldırıları haklı gören uluslararası toplum (tabii başta ABD), Türkiye'nin Kuzey Irak'ta PKK'ya karşı operasyon düzenlemesi durumunda aynı anlayışı gösterecek mi?” sorusuna verdiği cevap tam bir iki yüzlülük örneği sergiliyor. Çoğu çocuk olmak üzere binden fazla masum sivilin kanını akıtmaktan kaçınmayan İsrail'in Lübnan’ın işgaline dönen saldırılarını, haklı gördüğünü açıklayan Wilson, “Bu şiddetin nasıl başladığını bilmek lazım. Şiddet, İsrailliler'e karşı Gazze'den yapılan roket saldırıları ve İsrail askerlerinin kaçırılmasıyla derinleşti. İsrail'deki insanların kendilerini savunmaya hakkı olduğunu düşünüyoruz” cevabını veriyor. ABD Büyükelçisi Wilson’un Türkiye’nin PKK ile mücadelesi konusundaki düşünceleri ise şöyle: “Türkiye ile PKK terörizmine karşı birlikte çalışıyoruz. PKK'nın Avrupa'daki finans kaynaklarına karşı mücadele ediyoruz. Aynı zamanda Kuzey Irak da, Türkiye ile birlikte çalışmak istediğini belirtti. IrakABD ve Türkiye'nin bu konuda işbirliği yapması tek taraflı davranmaktan daha verimli olacaktır.” ABD’nin Ortadoğu ve Türkiye’ye bakışını yansıtan bu açıklamalar, Afganistan'da, Irak'ta veya dünyanın bir başka yerinde kendine, terörü vurma meşruiyeti veren ABD’nin, Türkiye’ye gelince teröristi himaye edip, Türkiye’yi engellemesine güzel bir örnek. Terörle mücadele için devletleri işgal eden ABD, Türkiye'nin terörle mücadelesine yardım etmek bir yana basına da yansıdığı gibi yıllardır terör örgütünü Kuzey Irak’ta himaye ediyor. Irak'tan Türkiye'ye girip 268 18 Temmuz 2006 / Yeniçağ / Sadi Somuncuoğlu 452 askerlerimizi şehit eden her teröristin elindeki kanda ABD'nin de payının bulunduğuna dikkat çekilirken, Gazze ve Lübnan’da başlayıp tüm Ortadoğu’ya yayılmak istenen BOP ateşinin çemberinde Türkiye’nin de bulunduğu unutulmamalıdır. ABD Büyükelçisi Wilson’un, İsrail'in kendisini savunması için düzenlediği saldırıları haklı görmesi ve Türkiye'nin K.Irak'ta PKK'ya karşı operasyon yapmasının yanlış olacağını açıklaması, Wilson’un, ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi’ndeki Türkiye’nin valisi gibi davrandığı yorumlarına neden oldu. Vatandaşlar, “BOP, sadece İsrail'in haklarını korumak mı demektir?” diye soruyor. Celallenmek yetmiyor... (Kanı durdurmaya çalış!) “PKK'nın kendi kendine ilan ettiği ateşkesi kaldırdığı 1 Ocak 2005'ten beri yaşananlara ve onlar karşısında bu hükümetin izlediği politikalara, "aldığını iddia ettiği" önlemlere bakınca itiraf edelim ki iyimser olamıyoruz. Daha da açıkçası, bu hükümetin veya Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) iktidarının bu soruna çözüm bulabileceğini sanmıyoruz. Bu iktidar döneminde bu sorun derinleşecek, terör nedeniyle ödediğimiz fatura her gün daha fazla kabaracaktır. Önce belirtelim ki PKK'nın ateşkesi kaldırdığı tarihten Haziran 2006 başına kadar geçen 17 ayda 17 polisimiz öldürüldü, 484'ü yaralandı. Aynı şekilde şehit düşen askerimizin sayısı 146'yı, yaralı asker sayısı 495'i buldu. Koruculardan 18'i öldü, 52'si yaralandı. Sivil halktan ölenlerin sayısı 72, yaralananların sayısı 634 oldu. Bu sırada öldürülen PKK'lı sayısı 286, yaralı olarak ele geçenler ise 15 olarak saptandı. Demek ki terörden doğruca zarar gören veya hayatını kaybeden insanımızın sayısı 1918'i bulmuş. Teröristlerin bilinen kayıp ve yaralı sayısı ise 301'de kalmış. Rakamlar, terörün toplumumuzu çok ağır şekilde mağdur ettiğini buna karşılık terörü önleyecek çare bulmakta bizim (daha doğrusu hükümetin) aciz kaldığını açık şekilde ortaya koyuyor.”269 “Bayrağa sarılı tabutlar” da Artış!.. Kaç gündür yine sıra sıra tabutlar taşınıyor Anadolu'nun yoksul, bakımsız köylerine. Tüm bunlar "normal" bir şeymiş gibi geliyor artık insanlara. Birazdan "dizi" başlayacak... En güzel dizi "Kurtlar Vadisi" idi. Polat Alemdar çuvalı geçirmişti Amerikalının başına da yüce milletimiz sevinmişti. Nasıl koşmuştu halkımız sinemalara; gururumuzun sinema filmi ile kurtarıldığını görmek üzere... Ve alkış kopuyordu sinema salonlarında. Siz Başbakan "Alt kimlik, üst kimlik" diyerek teröre "Galiba başarıyoruz" umudunu verirken de alkışladınız. Bir Başbakan'ın yapabileceği en büyük hataydı bu. Ama AKP'nin oyları arttı. Muhtemelen BM'nin, AB'nin, tüm Batı'nın ve Türkiye Cumhuriyeti'nin "terörist" kabul ettiği El Kadı'ya Başbakan "Kefilim" dediğinde de fazla önemsemediniz... Şimdi BM, AB ve Batı dünyasına gidip "terörden yakınma" hakkının durup durmadığını da belki aklınızdan dahi geçirmiyorsunuzdur. Keza Ordu'nun yıpratılması, askerlerin sindirilmesi için yapılan operasyonları "demokrasi" sandığınız gibi... Biz biliriz sizi... (18 078 2006 / Hürriyet / Bekir Çoşkun) Düşmandan izin alınarak düşmanla mücadele edilmez! (Tavrınız da tabiatınız gibi yanlış!..) “İsrail'in, bir askerini kaçırdığı için Filistin'i; iki askerini kaçırdığı için de Lübnan'ı bombalaması örneği, 269 18 Temmuz 2006 / Hürriyet / Oktay Ekşi 453 Türkiye açısından model değildir. Çünkü, Türkiye'nin karşısında Filistin ve Lübnan değil, terör örgütünü destekleyen ABD vardır! Türkiye elbette kendi kararı ile terörü kaynağında kurutmalıdır. Fakat bu operasyon, ABD ve Irak'ı uyarmakla mümkün olamaz. Aylar önce sınıra asker yığılmış, örgüt herhalde tedbirini almıştır. Şimdi de devletin zirvesinde konuşulanlar, karşı tarafa duyurulduğu için operasyon yapılsa bile etkisiz kalacaktır. Çünkü terör örgütü kamplarını boşaltacaktır. Operasyon yapılacaksa, bu bütün dünyaya ilan edilmeden yapılır. İsrail'in örnek alınacak tek tutumu budur! Düşmandan izin alınarak düşmanla mücadele edilmez? Bu tür girişimlerle Türk halkını değil, ancak kendinizi kandırırsınız! Ne hazindir ki, Türkiye Cumhuriyeti Devleti ile yaşıt olan Cumhuriyet gazetesinin ilgili manşeti, "ABD'den izin yok" şeklindedir. ABD Büyükelçisi Wilson da "Türkiye'nin Irak'ın kuzeyinde tek taraflı hareket etmemesi" için uyarı üzerine uyarıda bulunuyor! Gazeteye sitem etmiyorum, durumun fotoğrafı budur! Öte yandan, Türkiye'nin Yüksek Askeri Şura kararlarının uygulanacağı 30 Ağustos'tan önce bir operasyon yapmasının zor olduğu da bütün basının dilinde! Genelkurmay Başkanlığı makamı için ülkede fırtınalar kopuyor! Böyle bir durumda, Türk Milleti'nin teminatı olan Türk Silahlı Kuvvetleri'nin mevcut komutanları, bu kargaşaya son verecek bir yetkinliği gösterebilmelidir. Türk Silahlı Kuvvetleri, Türk Milleti'ne tarih boyunca yönelmiş en sinsi ve en tehlikeli saldırı ile karşı karşıyadır ama bunun da üstesinden gelebilecek birikime, kadroya ve millet desteğine sahiptir. Kurmaylık asıl bu zamanda belli olur!”270 Türkiye savaşa giriyor Son günlerde Türkiye’ye yönelik PKK terör örgütü saldırılarının tırmanması, kamuoyunu “sabrımız taştı” noktasına sürüklerken, Hükümetten de cılız ve pasif açıklamalar yapılıyor. Kuzey Irak’ta bulunan PKK’ya karşı sınır dışı operasyon düzenlemeyi gündemine alan Ankara, sınıra asker sevkıyatına devam ediyor. Bolu ve Kayseri'den gelen komando birlikleri Şırnak'a, Hakkâri Yüksekova’daki 21. Jandarma Tugay Komutanlığı'na bağlı askeri birlikler ise Irak sınırına kaydırılıyor. Dağlık bölgelerin havadan ve karadan bombalandığı operasyonların genişleyeceği ve Türk askerinin tamamen Kuzey Irak’a girmesi bekleniyor. Peki, Türk askeri Kuzey Irak’a nasıl ve kim ile girecek. ABD, Ankara Büyükelçisi Ross Wilson aracılığı ile sürekli Türkiye’ye ABD’den bağımsız hareket etmemesi yönünde telkinde bulunurken, Türkiye ise sınırın öte tarafında bağımsız hareket etmekten yana. Bundan sonraki sürecin nasıl gelişeceğini ve bu operasyonların Türkiye’ye etkilerini Eski MİT başkanı Mahir Kaynak ise “Bu süreç nasıl işlerse işlesin Türkiye bu savaşa girecek.” Diyor!. ABD “Benim komutamda olun” diyor ABD’nin, “Irak’a operasyon yapmayın” demediğini ve ABD’nin tavrını iyi okumak gerektiğini kaydeden Kaynak, ABD’nin Türkiye’nin kendisi ile birlikte hareket etmesini istediğini, Kuzey Irak’taki müdahalenin kendi kontrolünde olmasını istediğini belirtiyor. Kaynak: “ABD söylemlerinde “Irak, Türkiye ve ABD ortak bir operasyon yapalım” diyor ama, esas itibari ile Irak’taki en küçük hareketin dahi kendi kontrolünde olmasını istiyor. ABD ile danışılarak birlikte yapılmasını istiyor. Herkes ABD’nin karşı çıktığını zannediyor ama durum böyle değil” değerlendirmesini yapıyor. Türkiye’yi İran’la karşı karşıya getirecekler Türkiye’nin uzun yıllardır Orta Doğuda yaşananlarda aktif olarak görev almasını isteyen bir takım güçlerin olduğunu söyleyen Kaynak, “Bazı güçler tarafından savaşa sürüklenmek istiyoruz. Ve Türkiye bu savaşa girecek. Kuzey Irak’a girecek. PKK vesilesi ile bu müdahale gerçekleşecek. Türkiye’den asıl beklenen ise İran’ın o bölgeye müdahalesi halinde bir engelleme görevi yapmasıdır. 270 19 Temmuz 2006 / Yeniçağ / Arslan Bulut 454 Bu güçler Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirmek istiyorlar. En azından yapmak istedikleri, Türkiye’den bekledikleri şey İran’a karşı o bölgede caydırıcı olmak. İran’ın, Irak’a müdahalesinden önce Türkiye’nin orada bulunmasını sağlamaktır.” şeklinde konuşuyor. Saldırıları İsrail mi yaptı? “Kuzey ırak’a girmeli miyiz?” sorusuna, “Girmek zorunda kalacağız.” diye cevap veren Kaynak, “PKK Terör örgütü saldırdı diyorlar. ‘Neden bu gün saldırdı?’, sorusunun ise şuan için cevabı yok. Hatta bir takım şüpheler de var. İsrail’in bu saldırıları yaptığı iddiaları, koruyucuların patlayıcıları yerleştirdiğine dair şüpheler var. Gerçeği nasıl öğreneceğiz gerçekleri kim açıklayacak bilmiyoruz.”dedi. İktidarın çok önemli bir süreçten geçtiğini kaydeden Kaynak, “İktidar çok önemli bir süreç yaşıyor. Hem kendi kaderini hem de Türkiye’nin kaderini belirleyecek bu dönemde dikkatli adımlar atmak zorundadır. Hükümet bu müdahaleden çok büyük bir darbe alacaktır. Parçalanmalarla karşılaşıp ve dağılma süreci yaşayacaktır” iddiasında bulunuyor.271 BAŞBAKAN BOŞUNA HAVA ATIYOR! Beyhude Açıklamalar! AKP Genel Başkanı Erdoğan partisinin il kongrelerinde yaptığı konuşmalarda İsrail’e verip veriştiriyor, ABD’ye mesajlar yolluyor ve İsrail’in durdurulmasını istiyor! Hatta üstü kapalı tehditleri (!) bile savunuyor.. Ve zaten savurmaktan hiç yorulmuyor. “Biz BOP’a barış için girdik, İsrail durdurulmazsa şimdi bize düşen durumumuzu gözden geçirmektir” diyor! İktidara yakın bir gazete bu sözleri manşetine “İsrail’i durdurun yoksa BOP biter” şeklinde taşıyor! Bizce bu açıklamalar beyhude açıklamalar! Bize göre AKP Genel Başkanı Erdoğan’ın “Bize düşen durumumuzu gözden geçirmektir” şeklindeki açıklaması da ayakları yere basmayan açıklamalardır! Zira BOP konusunda iş işten çoktan geçmiştir. Atı alan Üsküdar’ı çoktan geçmiş ve şimdi bunun rahatlığı içinde istediği gibi zulmetmektedir! Kimse bize AKP Genel Başkanı Erdoğan’ın BOP konusunda Amerika ile flört ederken meselenin ciddiyetinin farkına varamadığını söylemesin! Söylemesin çünkü asla inandırıcı olamaz! Zira AKP Genel Başkanı Erdoğan, ülkemizde ABD’nin ve İsrail’in gerçek niyetlerini en iyi bilen kişilerin başında gelecek isimlerinden biridir! İktidara gelmek için bu ülkeler ile iyi ilişkiler kurması gerektiğine inandırıldığı güne kadar bizimle birlikte Amerika ve İsrail hakkında aynı kanaatleri paylaşmıyor muydu? Paylaşıyordu!272 Başbakan, “tabana selam, talana devam” cinsinden, İsrail’e hava atarken, gizli genelgelerle topraklarımız İsrail’e satılıyordu: İsrail İçin Gizli Satış Genelgesi AKP yabancıya toprak satışındaki ısrarını sürdürüyor. İçişleri Bakanı Abdülkadir Aksu’nun imzasıyla yayınlanan “gizli genelge” ile İsrail’in Türkiye’den toprak satın alabilmesi kolaylaştırıldı. 19 Temmuz 2003 ile 19 Nisan 2005 tarihleri arasında toplam 7 milyon 889 bin 406 metrekarelik 13 bin 31 adet taşınmaz satıldı. İçişleri Bakanlığı yayınladığı gizli genelge ile İsraillilerin mülk edinmeleri için gereken “ikamet izni”ni devre dışı bıraktı. 1 Haziran 2006 tarihli genelge, Başbakanlık, Milli Güvenlik Kurulu, Genelkurmay Başkanlığı ile ilgili bakanlıklara da gönderildi. Genelgeye göre İsraillilere ikamet 271 20.07.2006 / Milli Gazete 272 Zeki Ceyhan / Milli Gazete / 19.07.2006 455 tezkeresinin verildiği tarihten itibaren üç aylık süre içinde gayrimenkul edinimi ile ilgili işlemleri tamamlamaları gerektiği hususunda bilgilendirilecek ve bu süre içinde tapu kayıtları istenecek. AKP döneminde arttı 7 Temmuz 2006 tarihli son rapora göre, Türkiye’de 61 bin 803 yabancıya toplam 56 bin 953 adet taşınmaz mal satıldı. Bu taşınmazların toplam alanı 178 milyon 702 bin metrekare. AKP iktidarına rastlayan 19 Temmuz 2003 ile 19 Nisan 2005 tarihleri arasında toplam 15 bin 482 yabancıya, 7 milyon 889 bin 406 metrekarelik 13 bin 31 adet taşınmaz satıldı. İsraillilerin, sahip oldukları taşınmazların yarısından fazlasını AKP iktidarı döneminde alması ise dikkat çekici. AKP iktidarında 23 İsrailli, toplam 47 bin 897 metrekarelik 68 taşınmaz satın aldılar. Yabancıların aldığı taşınmaz sayısı, Türkiye genelinde 50 bini aşmış durumda. Yabancılar arasında Yunanlılar da önemli bir ağırlık teşkil ediyor. Yunanistan’ın ardından ikinci sırada Almanlar yer alıyor. En çok satış yapılan il ise İstanbul. İstanbul’u Antalya takip ediyor. GAP’ı Yahudiler kapattı Toprak satışı ile ilgili tartışma ve uyarılara Rahşan Ecevit de katılmış ve şunları söylemişti: “Yabancılar arazi satışıyla Türkiye’yi içeriden ele geçirmek amacındalar. Bir ”işgal haritası“ sözkonusu. Bütün Trakya’yı Yunanlılar aldı. Hatay elden gitmiş durumda. GAP topraklarını Yahudiler kapattılar. Ani Harabeleri’nin etrafını da İngiliz şirketleri ele geçirdiler.” Rahşan Ecevit’e göre Türkiye tapuyla işgal edilmiş, aylardır bu konu tartışılıyor olmasına karşın sağlıklı veri bulunamıyordu. Toprak satışlarında dikkat çeken istatistiklerden biri de Suriye’nin Hatay’a olan ilgisi. Hatay’ı haritasına dahi alan Suriye’ye de 4 bin 621 taşınmazın satıldığı kayıtlara geçti.273 Dönme Mason İttihatçı Cemal Paşa’nın torunu ise sol gösterip sağ vuruyordu! “Kurmayca Düşünmek! Terör ve şiddete karşı kendini korumak için İsrail'in sınır ötesi operasyon yapma hakkı var da Türkiye'nin yok mu? ABD'ye göre yok. Öyle anlaşılıyor. Başkan Bush yönetimi, İsrail'in Ortadoğu'yu yeni bir cehennemin kıyısına iteleyen Lübnan saldırısına yeşil ışık yakabiliyor; ancak Türkiye'nin Kuzey Irak'ta PKK'ya karşı askeri bir operasyonuna kırmızı kart gösteriyor. Yeni de değil bu. Amerika özellikle Irak Savaşı'nın patladığı 2003 yılı mart ayından beri Türkiye'nin Kuzey Irak'ta PKK'ya karşı operasyon düzenlemesini istemiyor. Çifte standart değil mi bu? Evet öyle. Hem de daniskası! Amerika'nın kendi çıkarları açısından İsrail'i kollaması, buna karşılık yine aynı gerekçeyle Türkiye'ye hayır demesi elbette bir çifte standart örneğidir. Ama sormak gerekiyor: Bugüne kadar PKK'ya karşı Kuzey Irak'ta yürütülmüş olan sınır ötesi operasyonlarda alınan sonuçlar nedir? Askeri bakımdan PKK'ya büyük bir darbe indirmenin yolu acaba böylesi operasyonlardan mı geçiyor? İkinci konu: Böyle bir operasyona yalnız Amerika'nın değil, Avrupa Birliği'nin, Irak Kürtlerinin, Irak'ın, hatta birçok Arap ülkesinin de karşı çıkacağı anlaşılıyor. Ayrıca, Türkiye'nin kendi Kürtleri arasında da rahatsızlık yaratacağı sır değil böyle bir askeri 273 Yeni Çağ / 19.07.2006 456 harekâtın... Bir de ekonomik fatura konusu var tabii. Bütün bunları alt alta sıraladıktan sonra, bir noktayı daha özenle göz önünde tutmak şart: PKK'ya karşı mücadele tek boyutlu bir askeri mücadeleden ibaret değildir ve olamaz. Geçen yıllar bu gerçeği çok acı biçimde ele güne göstermiştir. PKK'ya karşı haklı ve meşru olan mücadele dün olduğu gibi bugün de hiç kuşkusuz devam edecek. Ama bunun sadece askeri boyutla sınırlı kalması, sorunun demokrasi ile, hukuk ile, insan hakları ile, aş ve iş ile ilgili boyutlarının göz ardı edilmesi çok büyük bir yanlıştır. Bu yanlış anlayışın yeniden sırıtmaya başladığına dair işaretler var. Unutulmasın lütfen: Bu yanlış, yıllar içinde Türkiye'yi maddi ve manevi bakımdan çok fena kanatmıştır. Evet, şehit cenazeleri hepimizin yüreğini acıtıyor. Bu olağanüstü sıcak ortam, dileriz, soğukkanlı kurmay düşüncesini sekteye uğratmaz.”274 Serdar Turgut’ta Amerikan ağzıyla savunuyordu! “Asker Haklı Çıktı! Askerlerin uzun vadeli tahminlerinde ne kadar isabetli oldukları da görüldü. Kuzey Irak’ta ABD’nin kontrolünde bir Kürt oluşumu oluştu ve bu oluşum devletleşme sürecinde hızla adım atmaktadır. Tezkere oylamasının hemen sonrasında bir konuşma yapan Orgeneral Hilmi Özkök “Bugün onaylanmayan bu tezkerenin, uzun vadede bizi müttefiğimiz ABD ile karşı karşıya gelmek zorunda bırakabileceği bilinsin” demişti. Türkiye tezkerenin reddedilmesiyle birlikte Kuzey Irak’ta manevra kabiliyetini fena halde kaybetmiş ve ABD’yle ortak hareket edip bölgede oluşan oluşumları etkileme ve kontrol etme şansını da kaybetmiştir. Bunun dışında ABD ile neredeyse düşmanlık düzeyine varan karşı karşıya gelmeler olmuştur. Türkiye’nin gücünün bölgede azalmasıyla birlikte ABD’nin stratejik çıkarları nedeniyle üzerine gitmediği PKK, uzun aradan sonra tekrar hareketlenmeye başlamıştır. Gayet tabii ki dünyanın en büyük militer gücü olan ABD ile karşı karşıya gelmek hiçbir ülke için iyi olmayabilir ancak bu tür bir ortamın ABD için de hayırlı olmayacağı kesindir. Çünkü Türk Silahlı Kuvvetleri de bölgede büyük deneyime sahiptir ve Kuzey Irak’ta savaşma koşullarını en iyi bilen ordudur. Terörle savaşa kendini adamış olan ABD’nin PKK’ya müdahalesinin önünde hiçbir engel bulunmamaktadır ve bu yapıldığı takdirde hem Türkiye’ye huzur daha kolay gelecek hem de bölgede barışa giden yol açılabilecektir.”275 Ve Engin Ardıç’ın “kirli mahiyetini gizlemeyen mertliği” sırıtıyordu! “Ben şunu söylüyorum (öff, sıkıldım ha): Türk, bir Yahudi-Arap kavgasında taraf tutmak zorunda değildir. Daha doğrusu, imparatorluğun kurucusu ve yöneticisi “merkez halkı”, imparatorluğun “periferi” halklarından birini ya da ötekini, birine ya da ötekine karşı kayırmakla yükümlü de değildir, zorunlu da. Öte yandan “arabuluculuk çabası” da abestir, çünkü taraflardan hiçbiri bizi iplemez. Yapacak tek şey var, karışmayacaksın. Bir İran atasözüne göre “selamet der kenar est”. Türk dış politikası ayrı konu ama, Türk kamuoyununun genel bakışı, elbette Deniz Akkaya’nın, Reha Muhtar’ın ve Hülya Avşar’ın aşk serüvenlerinden başını alabildiği ölçüde, “Araplar’ı tutma” yönündedir. Bunun da duygusal temeli “din kardeşliği” sayılıyor. Bu “akılcı olmayan” tutum, “dinci” olarak nitelenen bazı vatandaşlarımızı, örneğin 9 Eylül 2001 274 Hasan Cemal / Milliyet / 19.07.2006 275 Serdar Turgut / Akşam / 19.07.2006 457 saldırısında “bizim çocuklar öyle kaka şeyler yapmazlar” diyebilecek noktaya götürüyor. Bazı Sünni vatandaşları da, düne kadar şiddetle karşı oldukları Şii politikasını beğenmeye başlamaya... Gülünç oluyorlar. Çünkü “ideoloji” gözlerini köreltiyor. O zaman, Kürt terörüne kızıp Arap terörünü “tutmaya” başlarsın ki, bu, “İsrail Lübnan’a girmesin ama biz Irak’a girelim” cümlesiyle özetlenen şaşkın ördek politikasıyla aynı dalga boyuna gelir! Oysa, siz Arap’a tutkulu bir aşkla bağlı olsanız bile, Arap sizi sevmiyor. Korkuyor, çekiniyor, ama sevmiyor. Yahudi’nin bizimle bir sorunu yok. Bizim de onunla olmamalı. Tekrar söyleyeyim: İster Arap ister Acem olsun, “İslam dünyası” İsrail devletinin varlığını kabul etmediği ve artık tartışma konusu yapmayacağını da kanıtlamadığı sürece bu savaş bitmeyecektir. İsrail devleti de, varlığının ortadan kalkacağını sezerse nükleer silah kullanmaktan da, dünya savaşı çıkarmaktan da, hatta gezegeni bile yoketmekten de çekinmeyecektir. Biz o devleti daha 1948 yılında tanıdık ve kabul ettik. Tartışma konusu yapmayı da hiç düşünmedik. Bizim bakışımız budur.” BOP’u da Eş Başkanlığı da Bırakın İşgal ettiği topraklarda devlet kurarak sadece kendi çevresine değil, bütün insanlığa zarar veren, tüm yeryüzünü sömüren, Allah’a bile harp ilan etmiş bir kavimle, dünyada barış ve huzuru sağlayan İslâm’ın 600 yıl sancaktarlığını yapmış bir milleti kıyaslamak doğru değildir. “Doğru değildir”den de öte, böyle bir kıyaslama akla ziyandır. Önceki gün kimi gazetelerde ABD elçisinin küstah açıklamalarına atfen, hükümet çevresinden bazılarının “İsrail yapınca iyi de biz yapınca mı kötü” şeklinde değerlendirmelerin yapıldığına dair haberler çıktı. Biz inanmak istiyoruz ki bu tür kıyaslamalar gazetelerin kendi yakıştırmalarıdır. Zira PKK’nın Türkiye’ye yönelik hareketi tamamen terörist ve bölücü bir kalkışmadır. Oysa İsrail’e karşı direnen insanlar işgal edilen topraklarını kurtarmak, ellerinden alınan yaşama haklarına yeniden kavuşmak için direniyorlar. Yukarıda sözünü ettiğimiz haberlerden sonra dün bir gazete, bu kıyaslamanın doğruluğunu kabul ederek “Türk milletinin İsrail vahşetine içten içe hayranlık duyduğu” iftirasını manşet yapmıştır. Böyle bir bakış, bu millete yapılacak en büyük bühtandır. Bu millet Güneydoğu Anadolu bölgemizde her gün tabut tabut dizilen şehitlerimizi katledenlerin arkasında İsrail’in olduğunu bilmeyecek kadar saf mıdır? Akıl sahibi herkes bugün şu soruyu soruyor: Neden düzine düzine askerimizin şehadetiyle İsrail saldırıları aynı zamana denk geldi? Bunun altında ne yatmaktadır? Bizim burada en büyük uyarımız Türkiye’yi yöneten iktidaradır. Bu zihniyet sürdükçe, gidilen bu batıl yoldan dönülmedikçe istediğiniz kadar Kuzey Irak’a girip harekat yapın, terör belasından kurtulamazsınız. Cinayetler K. Irak’ta değil bizim topraklarımızda işleniyor. Yıllarca söyleyip duruyoruz; bunların arkasında ABD, İsrail ve Avrupa vardır. Siz bu gerçeği kabul etmediğiniz sürece, tıpkı bugün olduğu gibi, yarın da sınırlarımızdan elini kolunu sallayarak gelip sıra sıra askerimizi şehit eden katilleri durduramazsınız. İsrail’e yalvar yakar bir dille söylenen, “yapmayın, etmeyin.. yoksa BOP’taki vazifelerimizi yeniden gözden geçiririz” demek ne çaredir, ne de devlet adamına yakışır. Bilmiyor musunuz ki bütün bu katliamlar zaten BOP için yapılıyor. Yapmanız gereken şey, BOP’taki vazifelerinizi gözden geçirmek değil, bu şer projesini derhal ABD ve İsrail’in başında parçalamaktır. Bu millete, bu devlete karşı olan sorumluluğunuzu yerine getirmek istiyorsanız bundan başka çıkar yol kalmamıştır. Kim İsrail’in giriştiği son katliamın Filistin ve Lübnan’da rehin alındığı iddia edilen üç askerle ilgili olduğunu zannediyorsa, yanılmaktadır. Hafızanızı kontrol edin. İşgalci siyonistler Haziran ayının başında sahilde dinlenen sivil 458 Filistinlilere karşı bir katliam gerçekleştirdi. Daha sonra bunu defalarca tekrar etti. Filistinlilerin bu katliamlara karşılık direnişe geçmeleri ise Haziran ayının son haftasına denk geliyor. Kaçırıldığı söylenen askerler siyonistlerin kullandığı bir maskedir sadece. ABD ve İsrail, Türkiye’yi komşu Müslüman ülkelerle bir savaşa tutuşturarak BOP’da son noktayı koymak istiyor. Artık bu gerçeği görün ve işe “eş başkanlık” sevdasından vazgeçerek başlayın. Veya soysuzluğun cezası olan acı aldatıcı sona hazırlanın!” PKK PEŞMERGELEŞİYOR!.. Peşmerge Rüstem ve Hülâgû NATIONAL GEOGRAPHIC France dergisinin Ocak 2006 nüshasında Amerikalı bir gazetecinin, güneyimizde kurulan Kürdistanla ilgili uzun yazısını okuyoruz: Yazıda, o bölgenin taçsız kralı General Rüstem Hamid Rahim’den bahsediliyor. Yazar onun için “Bu kaotik krallığın savaş senyörü General Rüstem Hamid Rahim’dir” diyor.276 Rüstem 1990’ların ortalarında ağır yaralanmış, Peşmergeler tarafından Almanya’ya tedaviye gönderilmiş, tedavisi bir sene sürmüş. Dönüşte hastahaneden çıkarken bir takım sorulara yazılı olarak cevap vermesi istenmiş. Birinci soru: Önceki mesleğiniz? Generallik... İkinci soru uzmanlıkla ilgili imiş. Buna da: “Düşmanlarımı öldürmek” cevabını vermiş. Amerikalı gazeteci General Rüstem’i yakından tanımak fırsatını bulmuş. Devamlı olarak muazzam miktarda (énormes quantités) alkol alıyormuş. Uzun bir akşam ziyafetinde tek başına bir şişe viski ve yarım düzine bira şişesini midesine boşaltıyormuş! Peşmerge Generalin dikkat çeken özelliklerinden biri de şu: “Bana, kahraman ve modelinin Hülâgû olduğunu itiraf etti. Cengiz Han’ın torunu olan Hülâgû, 1258’de Bağdad’ı yağmalatmış ve 800.000 Arabın katlini emr etmişti.” Biz Müslümanları, General Rüstem’in bu sözleri çok yakından ilgilendirmektedir. Çünkü onun “800 bin Arap” dediği nüfus aslında Müslümanlardır. Zaten o tarihte Bağdad’ta çok sayıda Arap asıllı olmayan Müslüman da yaşamaktaydı. Rüstem Hamid Rahim... Bu bir Müslüman ismidir. Peki bir Müslüman nasıl olur da, tarihin en büyük Müslüman katilini kendisine kahraman ve model olarak kabul edebilir? Çünkü O Yahudi kökenli bir peşmergedir. Güneyimizde bağımsız bir Kürdistan’ın kurulması İsrail’in ve dünya siyonizminin işi ve eseridir. Yahudiler asırlar boyunca, içlerinde yaşadıkları toplumların dinlerini ve kimliklerini yalancıktan benimsemişler ve sivrilerek köşe başlarını ele geçirmişlerdir. Bundan yüz sene öncesine kadar Kürdistan’da, Musevî kimliklerini koruyan Yahudiler olduğu iyi bilinmektedir. Şu anda bunlar kaybolmuşlardır? Nereye gittiler. İsrail’e mi? Yoksa bir kısmı arada kimlik değiştirerek (tabiî ki, yalancıktan) hâkim halk faktörünün arasına mı karıştı? Zaman zaman internet sitelerinde Kürt istiklâl hareketi ile ilgili bazı şahsiyetlerin Yahudi kökenli olduğuna dair yazılar okuyorum. Bunları ceffelkalem reddetmek doğru olmaz. Kaynak gösteriyorlarsa dikkate almak, araştırmak gerekir. İsrail ve onun Evangelist dostları (Bütün Hıristiyanları kasd etmiyorum, İsrail’i Yahudilerden fazla seven ve destekleyen agresif Evangelist kiliseleri kasd ediyorum) Ortadoğu’daki bütün Müslüman ülkeleri parçalamaya karar vermişlerdir. Irak işgal edilmiş ve parçalanmıştır. Orada Kürtler, Sünnî Araplar, Şiî Araplar birbirlerine düşman edilmiştir. İsrail ve Evangelist Amerikan rejimi İran’ı parçalama planlarını çoktan yapmıştır. Ankara’daki birtakım kişiler “Bush beni çok seviyor, son ziyafette bana çok iltifat etti, kendi eliyle bana bonbon verdi...” gibi konuşmalar yapadursunlar, maalesef Türkiye’nin de parçalanma planları hazırdır, hatta bunların bir kısmı tatbikata geçirilmiştir. Yahudi kökenli peşmerge Generali Rüstem’in “BENİM KAHRAMANIM VE MODELİM CENGİZ HAN’IN 276 Sf: 48 459 TORUNU HÜLAGÛ HAN’DIR. BAĞDAT’I YAĞMALATMIŞ VE 800 BİN ARABIN KATLİNE EMİR VERMİŞTİR” cümlesi, Türkiye’yi kendisine getirmelidir. Çünkü, 800 bin Arap veya Müslüman katilini kendisine kahraman ve model olarak kabul eden bir kişi Müslüman olamaz ve zaten yahudidir. Ey akıl sahipleri! Düşünün, aklınızı çalıştırın... Yarın, Türkiye ile Rüstem kuvvetleri arasında savaş olursa bu İsrail destekli peşmergeler kahramanları ve modelleri Hülâgû Han gibi, Müslümanları öldüreceklerdir.277 Ve zaten 100 bin peşmerge, Türkiye’ye karşı kullanılmak üzere eğitilmektedir. Ve işte ABD ve AKP’nin PKK ile ortak mücadelesi PKK’yı peşmergeleştirmeye yöneliktir. Çağdaş Hülâgû Miloseviç’in ölümü nasıl yorumlanmalı? On yıl önce sona eren savaşta, Bosna Hersek’te, 250 bin kişi öldürülmüş bir o kadarı da sakat kalmıştı. Savaş Dünya kamuoyuna Yugoslavya’daki bir iç çatışma olarak gösterilmeye çalışılmıştı. Hâlbuki bu savaş: Bizzat egemen güçler tarafından desteklenip yeni dünya düzenlerine uygun bir Yugoslavya haritası ortaya koymak ve Avrupa’nın ortasındaki Müslüman varlığını bitirmek için yapılmıştı. Bu savaşın en büyük suçlusu Miloseviç’ti fakat Miloseviç bu projenin en büyüğü değildi. Bu projenin en büyüğü: Miloseviç’e de Eski Yugoslavya’nın dağılacağını söyleyen ve pastadan en büyük payı alabilmesi için onu destekleyen, hayallerinde kendilerine yeni bir dünya kuran emperyalistlerdi. Miloseviç de onların en büyük piyonuydu. Miloseviç, zaten yaptığı her şeyi bu egemen güçlerden destek alarak yapmıştı, bu yüzden de korunacağını düşünüyor olmalıydı ama Lahey’den bir türlü çıkamadı. Artık Lahey’de durmaktan sıkılan ve oradan kurtulmak isteyen Miloseviç bu isteğini dillendirmiş ve hatta birilerine (Siyonist patronlarına) "Serbest kalmazsam sizi ve sırlarınızı ifşa ederim" demiş olabilir mi? Bunun üzerine tarihte de çok defa şahit olduğumuz gibi kamuoyuna onun öldüğünü söyleyip ardından da ona verilen yeni bir kimlik ve yeni bir yüzle Güney Afrika’da ya da başka bir yerde yaşamasına izin verilmiş olabilir mi? Ya da Miloseviç’in, sırlarının açığa çıkmamasını isteyen birileri tarafından öldürüldüğü düşünülemez mi? Nitekim Miloseviç’ten on beş gün kadar önce, canilikte Miloseviç’ten daha aşağı bir mertebede olmayan Milan Babiç de intihar etmişti. (Ya da ettirilmişti) Babiç: Savaş esnasında bugün Hırvatistan bölgesinde kalan Sırpların lideriydi ve savaşta birçok infaz emri vermişti. Bundan yaklaşık beş yıl önce de Arkan lakaplı Jeliko Rajatoviç kimler tarafından düzenlendiği belli olmayan bir baskın sonucu kendi otelinde öldürülmüştü. Arkan da: Bosna’da on binlerce sivilin katledilmesi emrini veren Sırp paramiliter grubunun lideriydi. Bütün bu ölümleri yan yana koyduğumuzda ve özellikle de Babiç ile Miloseviç’in çok yakın zamanlarda ölmüş olmaları akıllara gelen "öldürüldüler mi" sorusunu belki de kuvvetlendiriyor. Lahey Uluslararası Savaş Suçları Mahkemesinde, Eski Yugoslavya’da işlenen insanlık suçlarına dair zanlıların yargılandığı bu mahkemede, suçluların konuşması; Bosna’da insanlık suçlarının işlendiğini hatta bir soykırım yapıldığını tescilleyecekti. Ama yaşayan en büyük tanıklar (deliller) birer birer ölüyorlar. Hem de asıl öneme haiz bulunan kişiler, emir verenler… Emir verenler öldükten sonra emri uygulayanların aslında pek bir önemi kalmıyor. Emri verenlerin ölmesi Lahey’deki bu mahkemenin düşmesine yönelik bir çalışma olabilir mi? O kadar çok soru var ki akla gelen ama en hazini belki de Miloseviç’in en fazla gerektiği dönemde ölmüş olması. Müslümanlar ferasetli olmalı; meseleleri, çok ince nüansları bile kaçırmadan takip etmeli. Miloseviç’in ölümü de bu minvalde yorumlanmalı. Her ne kadar siyasi açıdan bu yorumlar çok mühim olsa da, Bosna’nın geleceği bakımından Lahey’deki bu dava çok önemli olsa da Miloseviç kaçırıldı, öldü veya öldürüldü… Ne diyebiliriz ki: "Zalimler için yaşasın Cehennem!"278 277 Milli Gazete / 11 Mart 2006 / M. Şevket Eygi 278 Milli Gazete / 13 Mart 2006 / M. Yahya Coşkun 460 Hesaplaşma (mı?) Kabul edelim ki Şemdinli iddianamesi ortalığı hem karıştırdı, hem de renklendirdi. Mesela savcının “devlet içinde gizli yapılanmalar”la ilgili III. Selim’e kadar gitmesi son derece dikkat çekiciydi. İsmi açıklanmayan bir askeri kaynağa göre bu hatırlatma anlamlıymış: “Çünkü III. Selim döneminde Yeniçeri Ocağı’na alternatif olarak Nizam-ı Cedid adıyla yeni bir silahlı kuvvet kurulmuştur. Bir de o dönemde uygulananları aynen uygularız gibi bir gözdağı mı verilmek isteniyor?”279 Haberde bu değerlendirmeyi yapan kaynağın Jandarma Genel Komutanlığı olduğu da vurgulanıyor. Bunlar ucu açık ve tehlikeli tartışmalar. Ancak öyle görünüyor ki Türkiye’nin kendi tarihiyle hesaplaşmasından daha fazla kaçacak takati de kalmadı. 28 Şubat döneminde “ordu-emniyet” üzerinden başlatılan tartışmanın bugün ulaştığı nokta düşündürücüdür. “Yargıyla ordu ya da hükümetle filanca kurum arasında gerilim isteniyor” diyenler, biraz geç kalmış görünüyor. Bu arada son derece önemli bir başka gelişme oldu ve Lahey’deki Savaş Suçluları Mahkemesi’nde dört yıldır yargılanan Miloseviç, hücresinde ölü bulundu. Bu gelişmenin yaşadığımız coğrafyadan bağımsız olduğunu düşünenlere buradan seslenelim. Bu ölüm ki en kötü ihtimalle bilinçli bir ihmalin sonucudur, küresel gücün önemli bir mesajıdır. Hadisenin eski Yugoslavya topraklarında üreteceği sonuçlar olacaktır. Ancak asıl önemli olan, “küresel adalet”in şimdilerde bağımsızlık için çırpınanlara verdiği mesajdır. Bunu anlamak için, “sistem”in onu bize hangi etiketlerle sunduğu, Yugoslavya’nın nasıl parçalandığı ve bu süreçte hangi aktörlerin rol oynadığı üzerinde yeniden durmak gerekiyor. Bu değerlendirmeye mesela Miloseviç’in daha mahkemenin başında söylediği “Bizden sonra (parçalanma sırası) sıra Kemal’in ülkesinde” (yani Türkiye’de) sözleri üzerinden başlayabiliriz Yoksa memleketimizde birdenbire açılan “savaş suçluları” başlıklı pankartların ne olduğunu anlamak mümkün olmaz. Sözü tarihten açmıştık, öyle devam edelim. Bu tartışmalara başka bir katkı sunmak için şöyle bir geçtiğimiz yüzyılın başlarına uzanalım: “1917’de II. Wilhelm’in İstanbul’da yaptığı ziyarete ait bir fotoğraf vardır. Fotoğrafta Kayzer’in karşısında hazırol vaziyette durup onu dinleyen kişi Osmanlı Devleti’nin Harbiye Nazırı ve başkumandan Vekili Enver Paşa’dır. Liman von Sanders dahil tüm Alman komutanların ‘gözü pek ve cahil’ diye niteledikleri Enver Paşa, Almanların Şark’taki sarsılmaz müttefikidir. Ülkeyi Birinci Büyük Savaş’a, kabine üyelerinin çoğunun haberi olmaksızın sokan triumvira’nın başında o vardı.”280 Aradan geçen bunca zaman ve eşiğinde korkuyla beklediğimiz yeni bir savaş. Kim kimi nereye isterse oraya oturtabilir ya da benzetebilir. Belirsizliğin ve tedirginliğin o günkünden daha az olduğunu kim söyleyebilir ki. Ama asıl soru şu: Daha seksen küsur yaşındaki bir cumhuriyet, neden hep kendi geçmişindeki “çöküş”ün tartışmalarını bugüne taşıma ihtiyacı hissediyor? Bunun cevabı var aslında. Sözgelimi “Medrese cehaleti bilime karşı” diye başlık atarak AKP’nin Milli Eğitim Bakanı’nı “medrese” safına koyanlar, onu “bilim düşmanı” ilan ediyor.281 Ne medresede okutulanlara İnce’nin aklı yeter, ne de zannettiği gibi AKP böyle bir saflaşmada “bilim”in karşısında yer alır. Hatta birlikte, aradan geçen bunca zamana rağmen “çöken” medreseyi niçin muhatap almak zorunda kaldıklarını bile konuşabilirler. Artık anlaşırlar mı, ağlaşırlar mı onu bilemeyiz. 282 Miloseviç deyince, Kuduz Köpekleri ve Yerli örneklerini hatırlıyoruz: Kuduz Köpek Sendromu! Kuduz köpek kapıya bağlanmaz! Çünkü kuduz köpeğin kimi ısıracağı belli olmaz! Önüne kim çıkarsa ısırmaya çalışır! Adeta beyninin taa içine kadar işlemiş kuduz mikrobunu herkese bulaştırmak ister gibidir. 279 Hürriyet / 12 Mart 2006 280 Osmanlı İmparatorluğu’nda Alman Nüfuzu, İlber Ortaylı, Kaynak Yayınları, sayfa: 133 281 Hürriyet / 12 Mart 2006 / Özdemir İnce 282 Milli Gazete / 13 Mart 2006 / Nasuhi Güngör 461 “Madem ben kuduz oldum, öyleyse herkes kudursun” der gibidir. Kuduz köpeğe karşı yapılacak tek şey vardır. Kafasına bir kurşun sıkarak onu yok etmek! Bu nedenle de kuduz köpeğe kızmanın, öfkelenmenin, bağırıp çağırmanın bir yararı yoktur! Eğer kızılması gereken biri ya da birileri varsa, o da kuduz köpeği serbest bırakan ve sahip çıkan kimselerdir. “Hazır bir kuduz köpek bulduk, kaç kişi ısırttırsak kârdır” diye düşünenler aslında büyük yanılgı içindedir. Bugün kuduz köpeğe birkaç hasmınızı ısırttırabilirsiniz ama yarın aynı kuduz köpek sizin de katiliniz olabilir!... Türkiye’nin en stratejik bölgesi peşkeş mi çekiliyor? Suriye ve Irak sınırındaki 6 ilde yapılacak mayın temizliği işi ihale şartları, İsrail’in iştahını kabartacak nitelikte Türkiye’deki ‘Golan’a dikkat!.. Suriye ve Irak sınırındaki 6 ilde mayın temizleme işini yapacak firmaya temizlediği arazinin 49 yıllığına kiralanacak olması; geçtiğimiz yıllarda Manavgat nehrinin suyunun satışı görüşmelerinde AKP hükümetine resmi olarak ‘kibbutz’ teklifi getiren İsrail için ‘arazi’ üretiliyor iddiasını gündeme taşıdı. Ottowa Anlaşması olarak bilinen Mayın Yasaklama Antlaşması'na 3 yıl önce imza atan Türkiye’de, Suriye ve Irak sınırındaki 6 ilde mayın temizleme için yapılacak ihalelerin şartnamesindeki ilginç ‘şartlar’ gözleri İsrail’e çevirdi. Mayın temizleme işini yapacak firmaya temizlediği arazinin 49 yıllığına kiralanacak olması; geçtiğimiz yıllarda Manavgat nehrinin suyunun satışı görüşmelerinde AKP hükümetine resmi olarak ‘kibbutz’ teklifi getiren İsrail için ‘arazi’ üretiliyor iddiasını gündeme taşıdı. İsrail, eskiden beri GAP bölgesinde organik tarım yapma gerekçesiyle Yahudi ailelerini kibbutz denen çiftliklere yerleştirmeyi planlıyor. İsrail’in devlet oluşum süreci de bu, kibbutzlarla başlamıştı. Türkiye 2003 yılında uluslararası mayın yasaklama anlaşmasına imza attıktan sonra stoklarındaki 2 milyon 973 bin 481 mayının 2008 yılına kadar imhasını, sınırlarda gömülü bulunan 920 bin 80 adet mayının ise 2014 yılına kadar temizlenmesini kabul etti. Buna göre, Türkiye-Suriye sınırında 615 bin 449 adet gömülü mayın var. 519 kilometre uzunluğu olan sınırda, mayınlanmış alanın genişliği ise 306 milyon metrekare. İsrail, mayın temizleme işini alırsa, bu bölgeyi İsrail, verimli toprakları tıpkı işgal ettiği Suriye’nin Golan Tepesi’ndeki araziler gibi tarım arazisi ve besin deposu haline getirebilecek. Süreç gizli başlayınca... Mayınların temizlenmesi ile ilgili süreci başlatan AKP hükümeti, buna ilişkin aldığı kararı gizli tuttu. Konuyu Bakanlar Kurulu gündemine taşıyan AKP hükümeti, 27/06/2005 tarihli ve 2005/9076 Sayılı Bakanlar Kurulu kararı ile, mayın temizliği için düğmeye bastı. Ancak alınan karar, kamuoyuna açıklanmadığı gibi Resmi Gazete’de de yayınlanmadı. Bunun için de mayın temizliği işinin kimler tarafından nasıl ve hangi şartlarda yapılacağı, kamuoyu tarafından öğrenilemedi. İsrail’in Kibbutz projesi Öte yandan araziyi mayından temizleyecek firmanın 49 yıllığına kiralanmasının şartnameye konulması ve yabancı firmaların ihaleye girmesine izin verilmesi, gözleri İsrail’e çevirdi. Çünkü GAP bölgesinde yıllardır organik tarım yapma bahanesiyle bölgeye yerleşmeyi bazen resmi olarak bazen de gayri resmi yollardan gündeme getiren İsrail, en son AKP Manavgat nehrinin suyunun satışı görüşmelerinde bölgede Yahudi çiftçilerin kalabileceği ‘kibbutz’lar için arazi istemişti. Ancak bu istek kamuoyuna duyurulmamıştı. Gül’ün son İsrail ziyaretinde de bu konu gündeme getirilmişti. Bu istekler unutulmadan GAP bölgesindeki illerde çıkılan ihaleler, akıllara bu kibbutz projesini getirdi. Gizliden gizliye İsrail’in Avrupalı şirketler aracılığıyla bu ihalelere girdiği veya girmeye çalıştığına ilişkin duyumlar ise, endişeleri iyice artırdı. Çünkü Fırat nehrine kadar olan toprakları vaat edilmiş toprak statüsünde gördüğü için bir şekilde bu bölgeye yerleşmeye çalışan İsrail’in bu tür 462 fırsatları kaçırmayacağına dikkat çekiliyor. Öte yandan Kibbutz, kolektif çiftlik anlamına geliyor. İsrail devleti kurulmadan önce bu kibutzlarla Filistin’e yerleşen Yahudiler, kiraladıkları bu arazileri zaman içerisinde baskıyla ve yüksek miktarlardaki paralarla satın aldılar. Böylece İsrail devletinin alt yapısını oluşturdular. Kibbutzlar, asgari 100 dönüm arazi üzerine kuruluyor. Eski vali’nin endişesi Sınır bölgesinde mayın temizliği yapılacak illerden Kilis’in eski Valisi Aslan Kütük de, kısa süre önce bu konuya dikkat çekmiş ve şu önemli açıklamaları yapmıştı: “Bölgenin temizliğinin yabancı şirketlere verilmesi için ihaleler başladı. İsrail firması gelecek, burnumuzun dibinde genetik deneme çiftlikleri kuracak. Hem topraklarımızı kirletmelerine izin vereceğiz, hem de denetimi kaçıracağız. Arazilerin başka ülke şirketine tahsisi girişimini, ülkem yararına değil, zararına görüyorum. Milli menfaatlerimize aykırı buluyorum. Böyle bir şey olamaz. Dünyanın hangi yerinde yabancı bir şirket böyle bir işi yapmış ki. Bu iş yerli firma eliyle yapılmalı, kullanım hakkı da mutlaka Türk vatandaşlarına verilmeli.” SP’de uyarmıştı Konuyu ilk kez gündeme getiren Saadet Partisi Genel Başkanı Recai Kutan ise, yabancı firmaların ihaleye girmesinin önemine işaret ederek, “Özellikle ihale şartnamesinde bu topraklarda organik tarımsal faaliyet yapılacağı hususuna yer verilmesi, organik tarımsal faaliyetlerde ise İsrail’in çok mahir olduğunun bilinmesi, şayet bu ihaleler İsrail firmalarına verilirse kırkı dokuz yıl dahi geçmeden – bu topraklar BOP veya AB’nin baskıları sonucu ya Büyük İsrail’in toprakları arasına katılır veya zaman zaman bazı Batı ülkelerinin çizdiği haritalarda görüldüğü gibi Türkiye’den koparılmak istenen bir çerçeve içinde kullanılıp vatanımızın parçalanma yolu açılmış olur” uyarısında bulunmuştu. Ziraat Odaları Bölge Başkanı Halil Dolap: “Temizlenen arazi halka verilmelidir” Türkiye ile Suriye Arap Cumhuriyeti sınırında bulunan mayınlı arazilerin ekonomiye kazandırılması için başlatılan çalışmalara destek veren bölge çiftçisi, arazilerin çiftçilere verilmesini istiyor. Ziraat Odaları Bölge Başkanı Halil Dolap, 180 bin dekar arazinin bölgedeki 20 bin aileye geçim kapısı olacağını söyledi. Mayınlı arazilerin temizlenmesi için başlatılan ihale hazırlıklarını olumlu bulduklarını, ancak temizlik çalışması yapan firmalara arazilerin verilecek olmasını doğru bulmadıklarını belirten Bölge Ziraat Odası Başkanı Halil Dolap, “Mayın temizliği için ihale olması doğru. Ancak mayından temizlenen arazilerin firmalara değil de bölge insanına verilmesini istiyoruz. Bizim bölgemiz olan Şırnak, Mardin ve Şanlıurfa'da güvenlik bandıyla birlikte yaklaşık 180 bin dekar arazi bulunuyor. Bu arazilerin oluşturulacak kooperatiflerle bölge insanına sözleşmeli olarak verilmesi gerekir. Şayet böyle olursa bölgede 20 bin aileye geçim kaynağı sağlanır” dedi. PKK PAZARLIĞI VE HIYANET MEZARLIĞI 09 Şubat 1995 tarihli Hürriyet Gazetesinde, yani on bir sene önce manşetten şu haber veriliyordu: “Büyük kurtarma!? Yahudi Kürtler uçaklarla İsrail'e taşınıyor! İsrail, Talabani ve Barzani'ye bağlı grupların çatıştığı bölgeden, Kuzey Iraklı 1000 kadar Yahudi'yi bir ay kadar önce gerçekleştirdiği 'gizli bir operasyon'la İsrail'e taşıdı. Son derece gizli tutulan operasyona, Kürt gruplar arasındaki çatışmaların giderek ciddileşmesi nedeniyle karar verildi. Taşıma işlemi Türkiye toprakları üzerinden yapıldı. Ankara'nın onay vermesi ile bölgede belirlenen Yahudiler, önce karayolu ile Diyarbakır'a getirildi. Yahudiler buradan uçakla İstanbul'a ve ardından İsrail'e taşındı. İsrail, 1950 ve 60'lı yıllarda Suriye'deki Yahudilerin kurtarılması için, iki kez Türk topraklarını kullanarak operasyon düzenlemişti. İsrail hükümeti bir süre önce de Saraybosna ye Grozni'deki Yahudileri de İsrail'e taşımıştı. İsrail yasaları, baskı altında olan tüm Yahudilerin bulundukları bölgeden kurtarılarak güvenli bir barınağa kavuşturulmalarını öngörüyor. Bu yasa uyarınca İsrail hükümeti, kuruluşundan bu yana tehlike içerisindeki tüm Yahudileri, 463 hangi ülkede olurlarsa olsunlar İsrail'e taşıyor. Tehlikede yada baskı altında bir tek Yahudi bile bulunsa, İsrail operasyon düzenlemekten kaçınmıyor. Bu arada istenmesi halinde İsrail'e götürülecek Yahudi'nin, Yahudi olmayan akrabaları da taşınıyor. Ve yine 23 Mart 1995 tarihli Milli Gazete Dünya sayfasında şu bilgiler aktarılıyordu: ve bazıları, bu gerçeklere kulaklarını tıkıyordu.. Uluslararası “Casusluk ve Karşı Casusluk” dergisinin iddiası: İsrail, K.Irak'la yakından ilgileniyor ve Yahudi asıllı Barzani'leri destekliyor!.. Amerikalı gazeteci Jack Anderson'un CIA kaynaklarına dayanarak, kaleme aldığı yazıdan şu alıntılara yer veriliyor: “Her ay gizli bir İsrail kuryesi, Kuzey Irak'taki dağları aşarak, Molla Barzani'ye 50 bin dolar teslim etmektedir. İsrail eski başbakanlarından, Manehem Begin 1980'de ülkesinin Kürtlere “para, silah ve eğitimci” verdiğini itiraf etmiştir…” Uluslararası Casusluk ve Karşı Casusluk (İnternational Journal of İntelligence and Counter İntelligence) dergisinin iddiasına göre, İsrail'in Kürtlere olan ilgisi daha İsrail Devleti'nin resmen kurulmadığı 1948 yılının öncesine gidiyor. Michael Gunter imzasıyla yayınlanan araştırmada İsrail'in “Düşmanımın düşmanı benim dostumdur” anlayışıyla Müslüman dünyasına “muhtemel müttefikler” arayışında olduğu belirtiliyor. “Yahudi Ajansı”nın İsrail devleti kurulmadan önce, Bağdat'ta faaliyette olduğunu hatırlatan Gunter, şunlan açıklıyor, “Buğrada 1931 yılından başlamak üzere, daha sonra İsrail istihbarat Teşkilatının kurucusu olan Revven Shiloah'ın “gazetecilik maskesi” altında “Kürdistan dağlarını adım adım gezmiştir.” “1960'lı yıllar boyunca, İsrail askeri danışmanlar, Kürt gerillalarını eğitmeye başlayarak, hem Irak askeri tehdidini azaltma yolu ve hem de Irak Yahudilerinin İsrail'e kaçmalarına yardım etmelerini hedeflemişlerdi. Bu eğitim operasyonunun kod adı ise “Marvad (Halı) olarak belirlenmişti” “1960'ların ortalarında o zaman İsrail Savunma Bakanı Yardımcısı, daha sonra başbakan olan Şimon Perez, 1940 ve 50'll yıllar boyunca Yahudiler için casusluk yapan Kürt Lideri Kumran Ali Bedir Han ile gizlice görüşmüştü. 1966'da, İsrail kabine üyesi Aryen (Lo va) Eliav, bizzat katır sırtında dağlık arazide seyahat ederek, “arazi hastanesini” şahsen Kürtlere teslim etmişti.” Araştırma raporunda özetle şunlara da yer veriliyor: “1966'nın Ağustos ayında bir Irak hava pilotunun, 'Son derece gizli” M 16-211 uçağıyla ülkeyi terk etmesinde, Kürt gerillalarının büyük yardımı olmuştu. Pilot ve uçağın İsraillilerin eline geçmesi. 1967'de 6 gün savaşlarında, Yahudilere büyük menfaat sağladı. Ancak böylelikle, İsrail Hava Kuvvetleri Galile denizi üzerinde karşılaştığı altı Suriye M 16-21 uçağını, tek kayıp vermeden düşürebilmişti. Bugün, hala bu kaçırılan orjinal Irak M l6 uçağı, Negev çölündeki Hatrezim'de İsrail hava kuvvetleri müzesinde sergilenmektedir…” “Bu olaydan sonra İsrail'in Kürtlere olan yardımı daha da arttı. Eylül l967'de. İsrail'i ziyaret eden Barzani, Savunma Bakanı Moshe Dayan ile görüşmüş ve kendisine, “Kürt bıçağı” hediye etmişti. Bu ziyaretin ardından üstün İsrail askeri malzemeleri, Kürt gerillalarına teslim edildi. 1969 Martında, petrol rafinelerine yapılan başarılı Kürt saldırılarında, bu yardımın büyük etkisi olduğuna inanılıyor…” Dergide, Amerikalı gazeteci Jack Anderson'un CIA kaynaklarına dayanarak, kaleme aldığı yazıdan şu alıntılara yer veriliyor: “Her ay gizli bir İsrail kuryesi, Kuzey Irak'taki dağları aşarak, Molla Barzani'ye 50 bin dolar teslim etmektedir. İsrail eski Başbakanlarından, Manehem Begin 1980'de ülkesinin Kürtlere “para, silah ve eğitimci” verdiğini itiraf etmiştir..” “Barzani Kürtleriyle İsrail arasın da gelişen bu yakın ilişkinin en açık belirtisi, Barzani'nin, İsrail Binbaşısı Arik Regev'in ölümüne gösterdiği tepkidir...” Pek çok kere Kürtlere gizli ziyaretlerde bulunmuş bu binbaşı, Filistinlilerle yapılan mücadelede öldürülünce, Barzani İsrail Genelkurmayına şu telgrafı çekmişti: “Böylesine mükemmel bir subayın kaybı karşısında, en içten taziyetlerimi arzediyorum”. Dergi, MOSSAD'ın Kürtlere olan bu yakın ilgisinin son zamanlara kadar hala devam ettiğinin, bilindiğini söyleyerek, makaleye son veriyor. Aynı tarihlerde Siyonistlerin güdümündeki “Dünya Af Örgütü” çocuk katili PPK'yı bağımsızlık 464 mücadelesi veren bir “Gerilla Hareketi” olarak değerlendiriyordu. İşte 9.Şubat.1995 tarihli Hürriyetin 32. sh. Gündem haberi: Uluslararası Af Örgütü PKK'lılara “Gerilla” diyordu! Uluslararası Af Örgütü'nün Türkiye konulu raporuna Dışişlerinden yanıt geldi. Bakanlık raporda, insan haklarına yaklaşımda “önemli hukuki hatalar” yapıldığını savundu. Dışişleri Sözcüsü Ferhat Ataman yaptığı açıklamada, Af Örgütü'nün PKK'yı terörist bir örgüt olarak görmemesini eleştirerek, “Af Örgütü, hiçbir raporunda çoluk çocuğu öldüren, köy yakan PKK'ya terörist teşhisini maalesef koyamamış, ancak terörü genel ifadelerle kınamakla yetinmiştir” dedi. Raporda, PKK'lı teröristlerin gerilla olarak tanımlanmasının yanlışlığına dikkat çeken Ataman, bu durumun açık bir hukuk ihlali olduğunu söyledi. Dışişleri Sözcüsü Ataman, Türkiye'nin, Af Örgütü'nün raporlarındaki iddiaların tümünün yanıtlandığını ve bu nedenle Türkiye'ye karşı daha önce açılan dosyanın 1992 yılında kapandığını belirtti. Ataman, şunları söyledi: “İşkence iddialarının ispatı mümkün değildir. Türkiye'de yılda 185-210 bin kişi gözaltına alınır. Buna karşın, işkence konusunda Türkiye'yi ziyaret eden heyetler, sadece 10-15 kişi ile temas ederler. Hal böyle olunca, işkencenin yaygın olduğu şeklinde bir sav nasıl ileri sürülebilir?” ABD'nin ırkçılık Karnesi, mide bulandırıyordu: BM insan Hakları Komisyonu'nun hazırladığı rapora göre, ABD ırk ayrımı yapıyor. ABD'de her alanda siyah-beyaz eşitsizliğini inceleyen rapor büyük tepki uyandırdı. BM İnsan Hakları Komisyonu, ırkçılığı da bir tür insan hakları ihlali sayan kararı çerçevesinde ilk kez bir Batı ülkesini, ABD'yi hedef aldı. Komisyon, Washington'un her alandaki ırkçı uygulamalarını gündeme getirdi. Şubat 1993'te ırkçılığın da bir insan hakkı ihlali olduğuna ilişkin sonuç bildirgesine göre atanan raportör Maurice Glele-Ahanhanzo, işe ABD'den başladı. BM raportörü, geçen yıl bu ülkede ırkçılıkla ilgili araştırmalarına ilişkin raporu Cenevre'deki 51'inci olağan toplantısında sundu. Raporun ardından, BM İnsan Hakları Komisyonu'nun Washington'u yakın takibe alacağı belirtiliyor. Almanya, Brezilya, Fransa, İngiltere'de incelemelere hazırlanan Maurice Glele-Ahanhanzo'nun geniş yankılar uyandıran “ABD'nin ırkçılık karnesi” raporu şu sosyal başlıklarda toplanıyor: Sağlık: Siyah erkeklerin kalp ve damar hastalıklarında ölüm oranı beyazlara göre yüzde 29 daha fazla. Aynı oran siyah kadınlar için iki misli. Siyah çocuk, ölümleri de beyazlara göre yüzde 50 fazla. Eğitim: İstatistikler, siyah çocukların büyük bölümünün okul öncesi eğitim görmediğini ortaya koyuyor. Siyahların okullardan atılma oranı yüzde 17,7. Konut: ABD'de 1990'da yapılan bir araştırma 30 milyon siyahın 1960'ların başında olduğu gibi, ayrı bölgelerde yaşadığını belirliyor. ABD'de sokakta yaşayan insan sayısı 6 milyon. Siyahların nüfusun yüzde 12'sini oluşturmasına karşın sokakta yaşayanların yüzde 48'i siyah. İstihdam: İşsizlik oram yüzde 5.6, Siyahlardaki işsizlik oranı yüzde 26, Siyahi gençlerde bu oranın yüzde 58'e ulaştığı görülüyor. Siyasi katılım: Siyahlar seçilmiş yönetim kademelerinde yüzde 5'ilk bir temsil sağlarken, ABD Senatosu'nda ise bu oran yüzde 1 olarak görülüyor. Aynı Suça Farklı Ceza Adalet: Amerikan adalet sisteminin temeli olan jürilerde, beyazların çoğunlukta olmaları nedeniyle azınlıklara aynı suç için verilen cezalar, beyazlara göre 2-3 kat daha ağır oluyor. Ülkede uyuşturucu kullananların yüzde 80'i beyaz olmasına karşın, uyuşturucu bağlantılı suçlardan tutuklananların yüzde 28'i siyah, yüzde 7'si beyaz. Polis şiddeti: Los Angeles'ta son 7 yılda polis şiddetine ilişkin 47 bin başvuru var. Irkçı Nefret: kayıtlara geçen 4 bin 755 ırkçı saldırıdan yüzde 75'inin siyahları hedef aldığı belirlendi. Ülkedeki 3 bin yüksekokul ve üniversite kampusunun yüzde 70'inde, yılda en az bir kez ırkçılık saldırısı meydana geliyor Yabancı işçiler: Rapordaki en çarpıcı örnek Meksika'dan yasadışı göçü önlemek amacıyla Kaliforniya 465 Eyalet Meclisi'nin çıkardığı yasa çerçevesinde, yasal durumda olmayan yabancıların çocuklarına eğitim, sağlık ve sosyal hizmetlerin kısıtlanması olayı gösteriliyor. Kadınlar ve ırkçılık: ABD'de azınlık durumunda 32 milyon kadın yaşıyor. Bir başka deyişle, ülkedeki her dört kadından biri azınlık mensubu. 1980'lerde alınan bazı tedbirlere rağmen kadınlara karşı ücret ayrımcılığı yapılıyor. Günümüzde erkeklerin kazandığı her dolara karşı kadınların kazancı 72 sent. Irkçılık ve çevre: ABD'deki azınlıklar ve yerliler genellikle zehirli atıklara yakın mahallelerde yaşıyorlar.283 Ve 11 yıl sonra, işgal edilmiş Irak'ta yine aynı Siyonist güçler at oynatıyor, Yakıp yıkanların direnişçiler değil, CIA olduğu ispatlanıyordu. ABD medyası kamuoyunu direniş ve 'terör saldırıları'na dair haberlerle 'oyalarken', CIA Irak'ı karıştırıyor: Tıpkı Latin Amerika'daki gibi ölüm timlerini silahlandırarak Irak'ı çıkarları doğrultusunda bölmek istiyor. New York Hilton'daki asansörde CNN yayını yapılıyordu ve kimse izlemekten kaçınamıyordu. Haberlerin ilk sırasında Irak vardı; sürekli olarak 'iç savaş' ve 'mezhepler arası şiddetten' söz ediliyordu. Sanki ABD Irak'ı hiç işgal etmemiş ve on binlerce sivili öldürmesi gerçeküstü bir kurgudan ibaretmiş gibi. Iraklılar şuursuz Araplardı, dine, etnik gerilime ve kendi kendilerini havaya uçurmaya kafayı takmışlardı. Kukla politikacılar resmigeçit yaparken, bürolarının bir Amerikan kalesinde olduğuna dair tek bir imada bulunulmuyordu. Asansörü terk ettiğinizde o laflar, odanızda, otelin jimnastik salonunda, havaalanında ve bir sonraki ülkede peşinizi bırakmıyordu. İşte bu ABD'nin propagandasının gücü; Edward Said'in 'Kültür ve Emperyalizm' adlı kitabında dediği gibi, bir partinin çizgisi gibi, 'elektronik olarak hayatlarımıza sızan' bir güç. Parti çizgisi bir sonraki gün değişiveriyordu. Üç yıldır 'isyanın' arkasındaki güç, kana susamış bir Ürdünlü olarak Saddam'ın tahtının yeni adayı Ebu Musab Zerkavi liderliğindeki Kaide'ydi. Zerkavi'nin bir kez bile canlı görülmemesinin ve 'direnişçi'lerin sadece bir kısmının Kaide yanlısı olmasının önemi yoktu. Şimdi Zerkavi'nin yerine 'mezhepler arası şiddet' ve 'iç savaş' kondu; büyük haber artık Sünni ve Şii hedeflerine düzenlenen saldırılar. CNN 'ana akımında' verilmeyen gerçek haber ise Irak'ta 'Salvador Seçeneği'nin gündeme getirildiği. Yani ABD'nin silahlandırıp eğittiği, Sünni-Şii ayırmadan herkese saldıran ölüm timlerinin terör kampanyası. Hedef, iç savaş çıkarmak ve Irak'ı parçalamak. Zaten Bush yönetiminin baştaki hedefi de buydu. Bağdat'ta CIA'nin idare ettiği İçişleri Bakanlığı başlıca ölüm timlerini yönlendiriyor. Bunların çoğunluğu Şiilerden oluşmuyor. En acımasızları eski Sünni Baasçılarca yönetilen Özel Polis Komandoları. Bu birimi CIA'nin uzmanları kurdu ve eğitti; o uzmanlar arasında, 1980'lerde, El Salvador da dahil, CIA'nin Orta Amerika'daki operasyonlarına katılmış emektarlar olduğu söyleniyor… Şimdi Amerikan kamuoyu İran'a yönelik bir saldırıya hazırlanıyor; tıpkı Irak'taki kitle imha silahı yalanları gibi gerekçeler öne sürülüyor. Üstelik bu saldırı, hiçbir uyarı, savaş ilanı ve gerçek olmaksızın gerçekleşecek.284 Kaide liderleri, Bush'u haklı çıkarmak için kuruluyor ve kullanılıyordu: ABD, Ortadoğu siyaseti yüzünden ne zaman baskı altıda kalsa, 'terörle savaş'ın ana nedeni olarak gösterilen Kaide'nin bir lideri, Batı'ya gözdağı veren videokasetleriyle ortaya çıkıveriyor. ABD Başkanı George W. Bush ve Britanya Başbakanı Tony Blair zor durumda kaldığında, Kaide liderlerinden birinin ikisine de can simidi oluşuna alıştık; böyle zamanlarda videokasetlerin ortaya çıkıp durması tesadüfi değil. İkili göreve geldiğinden beri halk destekleri en düşük seviyede seyrederken, bin Ladin'den Zerkavi ve Zevahiri'ye kadar bütün Kaide liderleri, Bush ve ABD'ye karşı çok sert açıklamalar yapmaya adeta gönüllü. Bush, 'Kaide tehdidinin özellikle Irak'ta olmak üzere hâlâ devam ettiğine, bu yüzden de terörle mücadele için orada kalınması gerektiğine' halkını ikna etmek için bu tür kasetlere ihtiyaç duyuyor… 283 Fatih Özbatur / Cenevre 284 J. Pilger - Newstetesman / Radikal / 08.05.2006 466 Dünya hiç bugünkünden daha tehlikeli olmamıştı ve birçok Amerikalı uzmanın da itiraf ettiği gibi, Bush, 'ABD kurulduğundan bu yana gelmiş geçmiş en tehlikeli başkan'. Kaide ve ABD yönetimi, bölgedeki şiddetten birlikte besleniyor. Çünkü ikisi, paranın iki ayrı yüzü gibi. Tıpkı The Washington Post'un dediği gibi: 'Amerikan ordusu savaş ile Kaide arasında bağlantı kurmak amacıyla, Irak'taki Kaide rolünü abartıyor'. İşte Kaide'nin Irak'taki varlığının temel amacı bu.285 PKK pazarlığı neyi amaçlıyordu? Erdoğan'ının talimatıyla, Apo'nun F tipi bir cezaevine nakli gizlice tartışıldı. Ve hayır kararı çıktı! Hükümet; Kürt sorununu hal yoluna koymak için gizli adımlar atıyor. Başbakan Erdoğan, Apo'nun İmralı'dan naklini Genelkurmay, MİT ve Emniyet'in temsilcileri ile tartışmak için Adalet Bakanı'na talimat bile vermiş. Üç güvenlik teşkilatı da nakli, “sakıncalı” bulmuş. Devletin derinliklerindeki hassas tartışmayı açıklıyoruz. Bilindiği gibi Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne üyeliği, terörle mücadele etme zorunluluğu devam ederken demokrasinin tam anlamıyla yerleşip yerleşmeyeceği, Kürt sorununun 1980'li ve 1990'lı yıllardaki gibi küçük çapta kontgerilla eylemleri veya askeri tedbirlerle mi, yoksa siyasi hoşgörü ile mi çözüleceği devletin derinliklerinde en çok görüş ayrılığı yaratan sorunlar. Siyasi irade ile güvenlik ya da yargı bürokrasisi bu çetrefil konularda farklı yaklaşımlar geliştirebiliyor. Bu da Şemdinli olayları sonrasında olduğu gibi devlet içinde çatışmalara sebebiyet veriyor. Başbakan Recep T. Erdoğan' in geçtiğimiz Ağustos ayında Diyarbakır'a yaptığı ziyaretin ardından; devletin zirvesinde, Kürt sorunu ile doğrudan ilgili “radikal” bir öneri büyük bir gizlilik içinde tartışıldı. Bu öneri devlet içinde görüş ayrılıklarına yol açtı. Haftalık, basına yansımayan bu ilginç tartışmayla ilgili detaylara ulaştı. Edindiğimiz bilgilere göre bu öneri bizzat Baş bakan Recep Tayyip Erdoğan tarafından ortaya atıldı. Başbakan, PKK Lideri Abdullah Öcalan'ın İmralı'dan F tipi bir cezaevine naklinin; Adalet Bakanlığı, Genelkurmay Başkanlığı, Milli İstihbarat Teşkilatı ve Emniyet Genel Müdürlüğü arasında “sessiz sedasız” tartışılmasını öneriyordu. Erdoğan, Diyarbakır'da verdiği ılımlı ve demokratik mesajların altını doldurmak ve Kürt sorununun siyasi yollardan çözümüne yönelik somut bir adım atmak için Abdullah Öcalan'ın naklinin güvenlik açısından ne gibi sonuçlar doğuracağının değerlendirilmesini uygun buluyordu. Başbakan'ın önerisi doğrultusunda Genelkurmay MİT ve Emniyet yetkilileri Adalet Bakanlığı'nda bir araya gelecek ve Apo'nun İmralı'dan naklini tartı şıp bir karara varacaktı. Öcalan'ın bir başka cezaevine nakli İmralı Adası'nda “tecrit” sisteminin uygulandığını ileri süren PKK çevrelerinin uzun yıllardır çeşitli vesilelerle dile getirdiği bir öneriydi. Ancak hem hükümetler, hem de Genelkurmay başta olmak üzere güvenlik bürokrasisi Apo'nun avukatları ile örgütün bu talebine kulak asmamıştı. Başbakan Erdoğan'ın Diyarbakır gezisinin hemen ertesinde verdiği talimat, kimilerine göre “gereksiz bir tabu”, kimilerine göre ise “güvenlik açısından bir gereklilik” olan Apo'nun İmralı'daki varlığının devletin zirvesinde ilk kez tartışılmasına yol açtı. Genelkurmay, güvenlik nedeniyle Öcalan'ın “normal” bir cezaevine naklinden yana değildi. MİT ve Emniyet'te ise görüş ayrılıkları vardı. Genelkurmay, güvenlik bürokrasisinin Adalet Bakanlığı'nda yapılacak zirvede ortak bir tavır belirlemesi için Milli İstihbarat Teşkilatı ve Emniyet Genel Müdürlüğü'nden yetkililerle önceden görüşmeyi uygun buluyordu. Bu nedenle Genelkurmay'dan bir yetkili MİT'i ve Emniyet'i arayıp “güvenlik nedeniyle Apo'nun İmralı'da kalmasından yana olduklarını” açıkladı ve “Siz de İmralı'da kalması yönünde fikir beyan edin” telkininde bulundu Hem MİT, hem de Emniyet bu öneri doğrultusunda Öcalan'ın İmralı Cezaevi'nde kalmasının doğru olacağı yönünde rapor verdi. Böylece Başbakan Erdoğan'ın önerisi, güvenlik bürokrasisi 285 8.5.2006 / Fevziye Reşid / Haliç 467 “yeşil ışık” yakmadığı için Adalet Bakanlığı'nca rafa kaldırıldı. Başbakan gizlice tartışılmasını istedi Devletin güvenlik teşkilatlarının kimi kademelerinde Erdoğan'ın önerisini olumlu karşılayanlar ve Apo'ya “normal mahkum” muamelesi yapılması için “İmralı'dan nakil” fikrine sıcak bakanlar vardı. Ancak öneriyi güvenlik açısından “sakıncalı” ve “radikal” bulanlar çoğunluktaydı. Bu nedenle öneri, yine büyük bir sessizlik içinde devletin gündeminden çıkarıldı. Başbakan Erdoğan Avrupa Birliği ile uyum ve demokratikleşme kapsamında “Kürt sorununun halli için 2005 yılında radikal söylemlerde bulunmuş, bu söylemler ulusalcı/milliyetçi, AB yanlısı, liberal ya da PKK yandaşı sol kesimlerde çeşitli tepkilere neden olmuştu. Erdoğan, Ağustos 2005'te Diyarbakır'da, “Kürt sorunu milletin bir parçasının değil, hepsinin sorunudur. Kürt sorunu herkesten önce bu ülkenin Başbakanı olarak benim sorunumdur” açıklamasını yapmıştı. Erdoğan'ın “Kürt sorunu” sözünü telaffuz etmesinin üniter devlet yapısını tehdit ettiğini düşünenler olduğu gibi, “Sorun demek yetmez, çözüm ortaya koymak lazım” diyenler de çıkmıştı. Başbakan'ın, Kürtlüğü “alt kimlik”, Türkiyeliliği ise “üst kimlik” olarak tanımlama önerisi de hem olumlu, hem de olumsuz tepkilere yol açmıştı. Erdoğan, Kürt sorununa çözüm arayışı içinde olduğu işte bu dönemde Apo'nun İmralı'dan çıkarılıp çıkarılamayacağının tartışılmasını da istedi. Ancak bu hassas tartışmanın kamuoyunun bilgisi dışında yapılması gerekiyordu. Bu yüzden konunun gizlilik içinde ele alınması istendi. Hükümet, nakilde “güvenlik” yönünden bir sakınca olmadığının bildirilmesi durumun da olayın siyasi sorumluluğunu üstlenecek ve Öcalan'ı uygun görülecek bir F tipi ceza evine gönderecekti. Ancak Genelkurmay, MİT ve Emniyet'in vetosu nedeniyle belki de en başta Öcalan'ın hoşuna gidecek bu proje rafa kaldırıldı. MHP lideri Devlet Bahçeli bile “Öcalan F tipine gönderilsin” demişti Erdoğan'ın geçtiğimiz aylarda devletin güvenlik kurumlarınca ele alınmasını istediği nakli fikri daha önce PKK yanlısı kesimler tarafından dile getirilmişti. ilginç olan, aynı önerinin bundan dört yıl önce MHP Lideri Devlet Bahçeli tarafından ortaya atılmasıydı. Bahçeli, Hürriyet Gazetesi'nin haberine göre Mayıs 2002'de, hem de Başbakan Yardımcısı iken Öcalan'ın özel koşullarda tutulmasına gerek kalmadığını belirtmiş ve F Tipi cezaevine sevk edilmesini istemişti. Bahçeli'nin bu önerisine MHP Genel Başkan Yardımcısı Şefkat Çetin de destek vermiş, ancak Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk İmralı Adası'nın kendine has koşullarından dolayı seçilmiş bir mekan olduğunu belirterek nakli fikrine karşı çıkmıştı. Mudanyalı balıkçılar da, Apo cezaevinde yattığı için İmralı çevresinde balık avının yasak olmasından ötürü balıkların sahile vurmasından hoşnut olduklarını bildirmiş ve “ naklinden yana değiliz” demişlerdi. 15 Şubat 1999 tarihinde yakalandıktan sonra İmralı Cezaevi'ne konulan Abdullah Öcalan yedi yıldır bir hücrede, sıradan mahkumlar için lüks denilebilecek koşullarda, ama tam anlamıyla tecrit edilmiş bir halde yaşıyor.286 Devlet Bahçeli'ye hem Amerika, hem PKK, niye iltifat ediyor? Wilson'dan MHP'ye sır gibi ziyaret ABD Büyükelçisi Wilson önceki gün MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli'yi ziyaret etti. Bahçeli ile Wilson'un görüşmesi 1 saat 20 dakika sürdü. Görüşmeye, MHP Genel Sekreteri Cihan Paçacı ile Genel Başkan Yardımcısı Oktay Vural da katıldı. Türkiye ve dünyadaki gelişmelerin tüm detaylarıyla ele alındığı görüşmede, Kuzey Irak konusu da gündeme geldi. Büyükelçinin ziyareti MHP'de sır gibi saklanırken, görüşmenin içeriği hakkında da hiçbir bilgi verilmedi. Wilson önceki gün ayrıca AK Parti Genel Merkezi'ni de ziyaret etmişti.287 Mesajın Anlamı: ABD sefiri Wilson, Ankara'ya atanır atanmaz, MHP lideri Devlet Bahçeli'den de 286 Ferhat Ünlü / Haftalık 287 Akşam / 24.04.2006 468 randevu ister. Bahçeli, şu haberi gönderir: "Bizim siyasi geleneğimize göre, öncelikle Meclis'te grubu bulunan siyasi partilerin ziyaret edilmesi beklenir." Wilson, bu öneriyi dikkate alır, ziyaretlerini tamamlar. Geçen hafta MHP Genel Merkezi'ne gider. 70 dakikayı aşan görüşmeden ayrılırken Büyükelçi'nin, "Sayın Genel Başkan, sizinle daha uzun yıllar birlikte çalışacağız" dediği duyulur.288 Baydemir: Bahçeli takdire değer Diyarbakır Belediye Başkanı DEHAP'lı Osman Baydemir, MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli'nin "Sokaklarda ülkücü görmek istemiyorum. Ülkücülerin ellerinde silah değil, bilgisayar olacak" sözlerini 'takdire değer' buldu. Gazetecilerle sohbet toplantısında PKK'yı "savaşan taraf" olarak tanımlayan Baydemir, "PKK 20 yıldır çatışmanın tarafıdır. Kim ki silahtan arınmak istiyorsa, bizim buna zemin hazırlamamız lazım" dedi. Baydemir, "Siz 'İçinde yaşadığımız yüzyıl, ne inkâr etmenin, ne de isyan etmenin dönemidir' derseniz, bir kucaklaşmayı sağlarsınız, bu insanların ellerinden silahlarını alabilirsiniz. Bu tamamen genel af olmayabilir. Buna aftan ziyade bir kardeşleşme yasası denilebilir. Üst yönetici dahil olmazsa, altındakilere izin vermez" diye konuştu.289 Apo: En büyük tehlike irtica! Avukatlarıyla yaptığı görüşmede, Türkiye'deki tüm gelişmeler hakkında bilgiler veren, PKK ve yandaşlarına talimatlar yağdıran Apo; irticadan, 28 Şubat sürecine, AB ile görüşmelerden Fethullah Gülen Hocafendi'ye kadar çok geniş yelpazede görüşlerini aktarıyor. Apo'nun en dikkat çekici sözleri, 13 Mayıs 1999 tarihinde yani 28 Şubat sürecinin en etkin olduğu dönemde, avukatlarıyla yaptığı görüşmede ortaya çıkıyor. Apo, 13 Mayıs tarihli görüşmesinde avukatlarına aynen şu cümleleri söylüyor: “En büyük tehlike irticadır. İrticacı kesim, bizim için çok büyük tehlikedir. MHP, kesinlikle onlar kadar tehlikeli değildir. Hatta MHP, kendi içindeki şahinleri tasfiye ediyor. MHP, idamı da onaylamayacak. Hep birlikte göreceğiz, iddia ediyorum, MHP'de sertlik yanlıları dışlanacak. MHP ve MHP'lilere kimse karışmasın. MHP kesinlikle idamı kaldıracak. Burada yapılan görüşmelerden edindiğim izlenim bu yönde. Avrupa'nın Türkiye üzerinde etkisi fazla yok. Değişmeleri Avrupa için yapmıyorlar. Bu devlet bizim için imha kararı almışsa, Avrupa dikkate alınmaz, gizli yapılır. Kaldı ki, biz deli miyiz deniliyor.”290 Ahmet Türk: Bahçeli, Baykal'dan sağduyulu CNN TÜRK'teki Ankara Kulisi programının dünkü konuğu DTP Eşbaşkanı Ahmet Türk'tü. 'Bahçeli sağduyulu'! Türk, program sırasında söylemeye zaman bulamadığını belirterek, son olaylar karşısında MHP lideri Devlet Bahçeli'nin söylem ve tutumunu takdirle karşıladıklarını vurguladı. Türk, şöyle konuştu: "Olaylarla ilgili en makul açıklamayı MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli yaptı. Bu tutumunu takdir ediyoruz. Devlet Bahçeli, Deniz Baykal'dan daha sağduyulu davrandı. Bir sosyal demokrat lider olarak Deniz Baykal'dan daha yapıcı, daha sağduyulu açıklamalar yapmasını, sağduyulu davranmasını beklerdik."291 Kuzu Kurda, Anadolu Gavura (mı) Emanet… "2011/Türkiye İç Savaş" başlıklı rapor, Yürükel'in verdiği şifâhî bilgilere nazaran, arkasında AB ve ABD'nin bulunduğu güçlerin, Türkiye'nin kademeler hâlinde bir iç savaşa sürüklenmesinin mükemmel bir planı niteliğinde olup, bu savaşa müdâhale etmeyi planladığı belirtilen "batılı" güçler eliyle Türkiye'nin haritasının değiştirilmesi, küçültülmesi ve etkisizleştirilmesi hedefleniyor. Sefa Yürükel'in anlattıklarından çıkar sayabildiğim kadarıyla, Rapor, PKK'nın -daha doğrusu, bugüne kadar PKK'yı kullanan ve var eden güçlerin- ciddî bir strateji değişikliğine gittiğini yöneldiğini gösteriyor ki o da kısaca: "Türk Devleti''ne Karşı Savaş"tan "Türk Milleti''ne Karşı Savaş"a geçiş 288 Sabah / 24.04.2006 289 Milliyet / 21.04.2006 290 Vakit / 17.04.2006 291 Fikret Bila / Milliyet / 03.04.2006 469 olarak özetlenebilir. Gazetecilerle sohbet toplantısında PKK'yı "savaşan taraf" olarak tanımlayan Baydemir, "PKK 20 yıldır çatışmanın tarafıdır. Kim ki silahtan arınmak istiyorsa, bizim buna zemin hazırlamamız lazım" dedi. Baydemir, "Siz 'İçinde yaşadığımız yüzyıl, ne inkâr etmenin, ne de isyan etmenin dönemidir' derseniz, bir kucaklaşmayı sağlarsınız, bu insanların ellerinden silahlarını alabilirsiniz. Bu tamamen genel af olmayabilir. Buna aftan ziyade bir kardeşleşme yasası denilebilir. Üst yönetici dahil olmazsa, altındakilere izin vermez" diye konuştu.292 Türkiye'nin üzerinde kara bulutlar dolaşıyor; vaziyet her bakımdan daha bir ciddiyet arzeder hâle geliyor. Tempo dergisinde,293 İskandinavya Türk Dili Konuşulan ve Komşu Ülkeler Araştırmalar Enstitüsü (ITAE/FITON, Oslo) Direktörü Sefa M. Yürükel, Norveç Uluslararası İlişkiler Enstitüsü'nde terörizm uzmanı Prof. Toje Bjorge tarafından, Şubat 2003'te, kendisine okuması için verilen otuz sayfalık bir rapordan söz ediyor. Bu raporun niçin aradan ikiyıl yedi ay geçtikten sonra gündeme taşınmış olduğunun bahse konu edilmemesi ve ayrıca, okunmasına izin verilmesine rağmen kopyasının çıkarılmasına izin verilmediği ileri sürülen raporun, bu yüzden belge niteliğinde sunulamayıp yalnızca Yürükel'in şifâhî anlatımıyla yetinilmesi birer soru işâreti olarak kalıyor ve doğrusu güvenilirliğini ciddî sûrette zedeliyor ve bu zaafları yüzünden de ihtiyatla karşılanmayı gerektiriyor; ama yine de doğrusu, her şey "gidişata uygun" görünüyor; lâfzen aynen öyle olsa da olmasa da, Avrupa Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri'nin Bölge ve Türkiye üzerindeki emellerinin rûhuna birebir uyuyor. Hazırlayıcılarının isim ve kariyer olarak kimler olduğunun yer almadığı ifâde edilen "2011/Türkiye İç Savaş" başlıklı rapor, Yürükel'in verdiği şifâhî bilgilere nazaran, arkasında AB ve ABD'nin bulunduğu güçlerin, Türkiye'nin kademeler hâlinde bir iç savaşa sürüklenmesinin mükemmel bir planı niteliğinde olup, bu savaşa müdâhale etmeyi planladığı belirtilen "batılı" güçler eliyle Türkiye'nin haritasının değiştirilmesi, küçültülmesi ve etkisizleştirilmesi hedefleniyor. Gündüz Aktan, "Kürtlerin güçlerini yanlış hesapladıklarını" söylüyor;294 el-hak doğru! Ancak, fikrimce, Sayın Aktan bir yerde hatâ yapıyor; hesâbı yapan "Kürtler" değil, kendi emellerinin tetikçisi olan PKK vâsıtasıyla Kürt kitleyi araç olarak kullanmak isteyen "büyük güçler" ve onların beynini yıkadığı sokaktaki/dağdaki ekipler. Bunlar kendi güçlerini biliyorlar ve hesapları ise kendi güçleri üzerine değil işte bu güçler üzerine kuruyorlar. Yani dış güçlere güveniyorlar. En kötünün en kötüsü ihtimâli düşünerek, farz-ı muhâl, nüfûsun ancak yüzde onunu teşkîl eden bir etnik kitlenin tamâmının homojen ve kaskatı bir birlik içerisinde ayaklansa dahi ki böyle bir şey aşırı derecede zordur - yüzde doksan çoğunluk ve Nato'nun ikinci büyük askerî gücü karşısında hiç şanslarının olamayacağı gibi, beri yandan da Türkiye'nin ne Irak, ne de Yugoslavya olduğunu; buraya gelecek bir müdâhale gücünün ise Irak gibi öyle 150.000 filân değil birkaç milyon olması ve onun da en az yarısı kadar tabut hazırlaması gerekeceğini söyleyebiliriz. İşte "el-hak doğru!" dediğim burası; ne var ki, böyle bir kanlı çatışma Türkiye'nin, bitmese bile, bitkin düşmesi demektir. İşte bu noktada, bütün vatanseverlere çok önemli bir vazîfe düşüyor: En basit bir harp literatürü okuyanın dahi bilebileceği gibi, "düşman kuvvetler"i -bu terimi bilerek kullanıyorum- mümkün olduğunca küçültmek, "dost, müttefik ve tarafsız kuvvetler"i mümkün olduğunca büyütmek” gerekiyor. Bunun da ilk şartı ise, Türkiye Kürtleri'nin tamamını hedef alan her şeyden, çok büyük bir dikkat ve ihtimamla kaçınmaktır. Dinine, devletine ve ülkesine bağlı Kürt kardeşlerimizin hepsini potansiyel tehlike görmek gafletinden kurtulmalıdır. 292 Milliyet / 21.04.2006 293 (13 Eylül 2005, Sayı: 37/927; s.22-27) 294 ["Simetri"., Radikal., 12 Eylül 2005, Pazartesi, s.7] 470 AKP ÖNÜNÜ GÖREMİYOR! Türkiye, Temelinden Tahrip Ediliyor! Şu anda Türkiye’de aileler dağılıyor, çocuklar suç makinesi haline geliyor. Uyuşturucu ve fuhuş ilköğretim okullarına kadar yaygınlaşıyor. Kapkaç çeteleri, hırsız şebekeleri cirit atıyor. İcra ve iflaslar, her gün insanları intihara sürüklüyor. Bu tahribatın tesadüfî değil dış mihrakların planlı bir şekilde yürüttüğü stratejilerle gerçekleştiriliyor. Özellikle tahribatın arkasında Büyük İsrail’i kurmak, Süleyman mabedini inşa etmek ve bunu yapacak Mesih’in gelmesini bekleyen şartları oluşturmak isteyen emperyalist güç olduğu biliniyor. Kabala öğretisi ve bu yanlış inançlarından dolayı tarih boyunca yeryüzünü ifsat eden bu güçlerin dünyanın her tarafındaki insanları Filistin’deki gibi kan ve gözyaşı ile köle haline getirmek istiyor. Türkiye’deki manevi tahribatın arkasında Güneydoğu’nun parçalanıp Arz-ı Mev’ud’a katılması suretiyle, Büyük İsrail’in emniyetinin sağlanması, yani ikinci Sevr amaçlanıyor. Lozan’ın mimarlarından Hayım Nahum’un dördüncü doktrininin insanları dinden uzaklaştırmaktır. Bu doktrine göre millî ve manevî değerlerin planlı ve programlı bir şekilde nasıl tahrip edildiği ve AKP hükümetinin buna nasıl katkıda bulunduğunu artık görmemiz gerekiyor. Manevî tahribatın arkasındaki gücün uyguladığı stratejik metotlar ise, euro-islam, ılımlı İslam ve dinlerarası diyalog ve tolerans çalışmaları. Bunun için de, din eğitiminin engellenmesi, laikliğin dine baskı olarak uygulanması ve medyanın silah olarak kullanılması sağlanıyor. AKP’nin tahribata yaptığı katkılar Daha işe başlarken Abdullah Gül, Fazilet Partisi I. Kongresinde dağıttığı broşürde “Bizim medeniyetimiz, batı medeniyeti karşısında mağlup düşmüştür” demekten utanmadı. Başbakan Erdoğan; Irak’ı işgal eden, Müslümanları katleden ABD’li askerlere ülkelerine sağ salim dönmeleri için dua yaptı. Misyonerlik faaliyetlerinin önü açılırken, İmam-Hatip Liseleri ve Kur’an Kursları ile ilgili hiçbir düzenleme yapılmadı. “Hükümetin bedel ödemeye hazır olmaması” gerekçesi ile üniversite imtihanlarında katsayı adaletsizliğini gidermeye çalışmadı. Başörtüsü konusunda masum bir tavır takınır, hatta şikâyetçi olurken Leyla Şahin davasında üniversitelerdeki yasağın doğru olduğunu savunmaktan sakınmadı. Başörtüsü probleminin çözülmesi bir yana AKP hükümeti Özel Dershanelere ve Sürücü Kurslarına da başörtüsü yasağını genişletecek adımlar attı. Hükümeti kötüleyen imam ve müezzinlere iki yıldan üç yıla kadar ceza AKP hükümeti döneminde çıkarıldı. İçkili mekânların ilk ve orta dereceli okullara olan mesafesi azaltıldı veya bazı hallerde tamamen sıfırlandı. Ezan sesinin kısılmasına ses çıkarmadı. İmar yasasında “Cami yerlerinin”, “İbadethane” olarak değiştirilmesine imza attı. Dinlerarası diyalog ve dinler bahçesi adı altında Hıristiyan ve Yahudi nüfusu olmayan bölgelerde Kilise ve Havra’ların inşası yaygınlaştı. Nüfus cüzdanlarında din hanesinin çıkarılmasına, şimdilik isteğe bağlı olarak, imkân tanınması sağlandı. Türk Ceza Kanununda zina suç olmaktan çıkarıldı. Son yıllarda manevi tahribat planları çerçevesinde ne yapıldı? BOP’un kutsal kitabı başlığı ile yayınlanan ve üç dinin kitabı olarak tanıtılan Kur’an ayetlerinin de tahrif edildiği ve surelerin isimlerinin kullanıldığı “Kutsal Furkan” isimli kitap piyasaya 471 çıkarıldı. Misyonerlik faaliyetlerinin önünün açılması için gerekli yasal düzenlemeler yapıldı. Fener Rum Patriğine Ekümeniklik statüsü verilmesinin alt yapısı hazırlandı. Daha da ileri gidilerek Cuma Hutbelerinde “Allah İndinde Tek Din İslam’dır” ayeti kerimesinin okunması yasaklandı. Hıristiyan ve Musevi kalıntılarının ihyası için izin ve destek sağlandı. Ahlakî değerlerin yozlaştırılması ve ailenin tahribi için “zinanın suç sayılmaktan çıkarılması” dayatıldı. Homoseksüellik ve lezbiyenlik serbest bırakıldı. Domuz etinin kasaplık hayvan sınıfına dahil edilmesi için kanuni girişim başlatıldı. AKP’nin Borç Devrimi Ürkütüyor! Dış borçlanmada Cumhuriyet tarihinin 58 hükümetini solladılar. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın, “İstersek IMF’ye olan borcumuzu öderiz. İki-üç taksit yapar, yine öderiz” şeklindeki sözleri iş dünyasında yeni bir tartışmaya yol açtı. Ancak hemen akabinde Maliye Bakanı Kemal Unakıtan tarafından yapılan açıklama, hükümetin IMF’ye olan borcu erken ödeme niyetinin olduğu yönündeki yorumları boşa çıkardı. Unakıtan, “Başbakanın sözleri ekonominin bu olanağa kavuştuğunu gösterme amacı taşıyordu. Erken ödeme konusunda Başbakandan gelen bir talimat yok” diyor. AKP dış borcu 110 milyar dolar arttırdı Prof. Dr. Osman Altuğ ise, Başbakanın açıklamasının gerçeği yansıtmaktan çok bir temenniyi ifade ettiğini belirterek, “2002 sonu itibariyle Türkiye’nin dış borcu 90 milyar dolardı. Bugün ise 200 milyar dolar. Cumhuriyet tarihinde ülkenin başına geçmiş olan 58 hükümet boyunca ülkenin toplam dış borcu 90 milyar dolarken, 59’uncu hükümetle beraber bu borç 200 milyar dolar oldu. Sadece bu hükümet döneminde toplam borç artışı 110 milyar doları buldu. Yani cumhuriyet tarihi buyunca 58 hükümetin getirdiği toplam dış borç, AKP hükümetinin son 3 yılda getirdiği borç miktarından daha az. Ülkeyi 80 yıllık Cumhuriyet boyunca en çok borçlandıran hükümet bugünkü hükümettir” açıklamasını yapıyor. Borcu borçla ödüyorlar Borcu borçla ödeme yöntemini eski hükümetlerin uygulaması gibi AKP hükümetinin de uyguladığını kaydeden Altuğ, “Türkiye’nin IMF’ye ödeyemeyecek kadar büyük bir borcu yok. Ama IMF Türkiye’ye borç veren öteki kurumlara öncülük ediyor. IMF raporlarında Türkiye’nin kredibilitesinin yüksek olmasının söylenmesi başka borç vericilerin tereddüt etmeden Türkiye’ye borç vermesini sağlıyor. Tabi bu borçlar da çok yüksek bir faiz uygulamasıyla veriliyor. Sayın Başbakan IMF’ye olan borcumuzu ödeyebilecek durumda olduğumuzu söylüyor. Tabi eğer borcu borçla öderseniz her türlü borcu ödeyebilirsiniz. Bunun anlamı Sultan Ahmet Camii’nde dilenilerek elde edilen parayla Valide Sultan Camii’nde borç ödemek demektir. A Bankası’ndan alınan borçla B Bankası’na olan borcun ödenmesine benziyor bu iş. Kullanılmayan paranın faizi ödeniyor Türkiye’de sözü edilen yüksek döviz rezervlerinin de borçlanma ile oluşturulduğunu ifade eden Altuğ, şöyle konuşuyor: “Türkiye’de döviz rezervleri yüksek. Ancak bir ülkede döviz rezervlerinin yüksekliği o ülkenin itibarını mı yoksa itibarsızlığını mı gösterir mali açıdan? Şayet döviz rezervlerini daha fazla ihracat ve daha az ithalat yaparak kazancınızdan oluşturduysanız, bu makbul bir döviz rezervidir. Ama döviz rezervini borç alarak oluşturduysanız, kullanmadığınız paraya bir de faiz ödersiniz. Türkiye’de ki döviz rezervleri alınan borçlardan oluşmuştur. Dolayısıyla Başbakanın “IMF’ye borcumuzu ödeyebiliriz” şeklindeki sözleri gerçekten ziyade, sadece bir temenniyi ifade ediyor aslında.” Üretim Düşüyor, İthalat Patlıyor! İhracat rakamlarının artıyor olmasına karşılık işsizliğin de artışının sürmesi birbiri ile çelişir bir gelişme olarak görülmesine karşılık ekonominin giderek tehlike işaretleri verdiği artık daha çok ekonomist ve ilgili tarafından kabul edilmeye ve dillendirilmeye başlandı. Söz gelimi enflasyonun tek rakamlı hanelere inmesi elbette iyi bir gelişme olmakla birlikte ekonominin durumunu enflasyon rakamlarına dayanarak izah edip, 472 “Bakın gayet iyi yoldayız” şeklindeki bir değerlendirme ve takdim gerçek ile uyuşmuyor. Pek çok üretime dönük tesisin tek tek kapandığını, çok büyük bir bölümünde ayakta kalabilmek için işçi azaltmasına gidildiğini biliyoruz. Halinden memnun olanlar ise sadece piyasayı finans kurumları ve medya ile birlikte ellerinde tutan holdinglerden ibaret. Bu ise işsizliğin ve dış ticaret açığının azalmasına yetmiyor. Bilakis ülkemizde işsizler ordusuna hergün yeni işsizler katılıyor, ihracattaki artışa karşılık ithalat rakamlarındaki artış çok büyük oranlara ulaştığı için dış ticaret açığımız giderek büyüyor.. Dış ticaret açığının 45 milyar dolara ulaştığını hatırlatacak olursak tehlikenin büyüklüğü daha iyi anlaşılacaktır. Peki dış ticaret açığının büyümesi ne demektir? Dış borç yükünün hızla artmaya devam etmesi ve ülkemiz üzerindeki IMF hakimiyetinin daha pekişmesi anlamına geliyor.. Böyle bir ülkenin bağımsızlığından söz etmek mümkün olabilir mi? Öte yandan ülkemizdeki sıcak para miktarı artık 60-70 milyar dolar olarak ifade ediliyor.. Sıkıntıyı gördüğünde çekip gidecek bir yabancı para.. Elbette bu miktardaki bir yabancı para bir gecede ülkemizi terkedecek değildir ama, 20-25 milyar dolarlık bir operasyon ile ülkemiz ekonomisini krize sokabilirler. Bu sadece benim düşüncem değil, ekonomiyi bilen ilim adamı ve uygulayıcılar da bunu söylüyorlar. Bu arada 130 milyar dolar civarında değer biçilen İMKB’nin yüzde 60’dan fazlasının yabancıların eline geçtiği de belirtiliyor. Bankaların birkaçı hariç zaten yabancıların elinde.. Kısacası, finans sektörü hemen hemen tamamen yabancıların elinde. Bütün bunlara karşılık ithalatta büyük bir patlama var.. Yani dışarıdan aldıklarımız ile sattıklarımız arasındaki fark giderek artıyor.. Şimdilerde bu fark 45 milyar dolar, yarın nereye ulaşacağı bilinmiyor. Yani yabancılar hem ülkemizi bir pazar olarak kullanıp mallarını satıyor, kar ediyor hem de finans sektörünü ele geçirmek suretiyle bu kanaldan da büyük karlar sağlıyorlar.. Diyebiliriz ki ülkemiz yabancılar tarafından yağma ediliyor.. Böyle diye yabancılara kızmanın, sövmenin de elbette bir anlamı olamaz.. Onlara beceriksiz yöneticiler sebebiyle bu imkânın verilmiş olması üzerinde durmamız ve bu yanlış gidişi engellememiz gerekiyor. Dış borç yükü ve bu sebeple ödenen yıllık 46 milyar dolar olarak ifade edilen faiz ödemeleri üzerinde durmuyorum. Peki ekonominin böylesine berbat bir noktada olmasına karşılık medya niçin bu gerçeği görmezden geliyor ve sadece laiklik ve başörtüsü gibi konularla toplumu oyalıyor? Ve dahi, tam bu sırada Danıştay cinayetini kimler tezgâhlıyor? Bunun tek sebebi vardır; medya yukarıda sözünü ettiğim birkaç holdingin eline geçmiştir ve ülke ekonomisi, ne kadar kötü durumda olursa olsun bu holdingler tatlı karlarını hala sürdürmektedir. Bunu çoğu zaman yabancılarla işbirliği halinde yapmaktadırlar. AKP iktidarı bu gidişatı tersine çevirebilir mi? Bu da mümkün görünmüyor. Çünkü onlar iş başına geldikleri günden beri birtakım kurumlarla mutabakat arıyor.. Mutabakat aranan kurumlar birtakım imkânlarının ellerinden çıkacağını bile bile gönüllü mutabakata yanaşmıyor!295 AKP Süleyman Sami’nin Masonluğunu Hatırlatırken, Kendi Masonlarını unutuyor. AKP yönetimi, Demirel’den intikam almak için “Türkiye’nin Büyük Masonları” adlı kitabı teşkilatlara gönderecekmiş. Daha bu duyulur duyulmaz kitap yok satmaya başlamış. 2001 yılında çıkmıştı. Çıkar çıkmaz alıp, kütüphanemize koymuştuk. Kim derdi ki gün gelecek yok satacak. Şimdi birçoğunuz bulamazsınız. O’nun için merakınızı biz giderelim. Kitapta Demirel’in, yani; “Yahya Çavuş’un oğlu Süleyman Sami’nin, Ankara Vadisi Bilgi Locası’nın 15. sahife, 43 numara ve 48 matrükül kaydıyla 1956 yılında kaydolduğu, 15 Şubat günü Loca’da tekris edildiği, 27 Mart 1957 295 Abdülkadir Özkan / Milli Gazete/ 06.05.2006 473 tarihinde ‘kalfa’ derecesine oybirliği ile yükseltildiği” yazıyor. Fakat kitapta sadece Demirel yok. “Türkiye’nin Büyük Masonları” arasında sayılan ve hayatta olan-olmayan birçok isim var. Başbakan, bakan, gazeteci, akedamisyen… Reşat Nuri Güntekin, Fahrettin Kerim Gökay, Ahmet Emin Yalman, Halide Edip Adıvar, Ziya Gökalp, Nadir Nadi, Enver Ziya Karal, Turhan Feyzioğlu, Ferit Melen, Ayhan Işık… Cefi Kamhi, Özer Çiller, Sinan Erdem, Güneri Civaoğlu, Ali Koçman, Erol Simavi, Faruk Komili. Feridun Cemal Erkin, Kenan Mortan, Yunus Nadi, Selim Edes, Feyyaz Tokar, Zeki Alasya… AKP’nin bu kitap dağıtım işine Demirel’den çok bu isimler bozulabilir.. Ha bu arada bir gazetecinin de “AKP’nin içindeki büyük masonları” konu alan bir kitap yazdığını duyduk. Yakında piyasaya çıkacakmış. Bakalım onda hangi kahraman Müslümanların masonluğu belgeleniyor?.. Ve AKP’yi hangi masonlar yönetiyor? Kulis Ankara gibi bizde merakla bekliyoruz… T. Erdoğan Amerika’ya Sığınıyor!? ABD bastırınca Erdoğan randevu istiyor! Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, ABD’nin bölgede etkinliğini arttırmak üzere son bir buçuk yıldır düzenlediği diplomatik baskı üzerine Başkan Bush’la görüşme kararı aldı. ABD yolculuğu için henüz randevu alamayan Erdoğan’ın bu girişimi bölge açısından kritik görülüyor. Erdoğan’ın ilişkileri korumak adına yaptığı bu ziyaret ile Bush’a İran konusunda ne gibi taahhütlerde bulunacağı bilinmiyor. Ancak, ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın ziyaretinde gündeme gelen stratejik vizyon belgesi göz önüne alındığında Türkiye’nin ABD’nin talepleri dışında farklı bir politika izlemeyeceği muhtemel gözüküyor. İran’ın nükleer teknolojiyi geliştirme yönündeki çalışmalarına devam etme kararında ısrarlı olması ve ABD’nin de bunu bahane ederek bölge üzerinde Irak’tan sonra olası bir harekât düşüncesi gittikçe belirginleşiyor. Bu arada Türkiye bu harekât sırasında nerede duracağını belirlemek üzere ABD ile olan ilişkilerini daha sıcak tutma gayreti içerisine girdi. Bir yandan hükümet yetkilileri ABD ilişkilerinin daha da ilerlemesi yönünde beyanatlar verirken, diğer yandan Başbakan Recep Tayyip Erdoğan da ABD Başkanı George Bush ile görüşmeyi gündemine aldı. Erdoğan’ın Bush ile görüşme talebine ise henüz ABD net bir cevap ve tarih vermedi. Erdoğan’ın bu ziyaret talebinin ise ABD’nin Türkiye ile yürüttüğü mekik diplomasinin sonuç vermesinden kaynaklandığı ifade ediliyor. Bir buçuk yıldan bu yana en alt seviyeden en üst seviyeye askeri ve diplomatik temasların ardından son olarak ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın Türkiye ziyareti ile ilişkiler bazında yeni bir dönem yaşanması Erdoğan’ın ziyaretini gerekli kıldı. Şimdi Recep T. Erdoğan Amerika’ya Ziyaret İçin Sıra Bekliyor. Zaten AKP iktidarı, bir vesile bulup, Türk kamuoyu önünde İran’ı kabahatli çıkarmak için kendisini zorluyor. Bütün dünyanın nefretini kazanmış olan Bush’un yanında olmak veya yanında görünmek gibi bir büyük günahı kamufle etmenin sıkıntısını çekiyor. Bütün bunları niçin yazıyorum? Erdoğan- Bush randevusunun, bizim kamuoyumuz nezdinde de faydadan ziyade zarar getireceğini vurgulamak için. Bu mülakatı önerenler Sayın Başbakanı uyararak onu, olmayacak duaya amin demek kabilinden boşa kürek çektirecek bu girişimden vazgeçirmelidirler. Aksi halde, Erdoğan’ın ABD macerası, Nasreddin Hoca merhumun fillerin tahribatından Akşehir halkını kurtarmak için, Timur’un karargâhına kadar gitmesi olayına benzeyecektir. Bilindiği gibi Akşehir halkı Hoca efendiye gelerek: — Hoca, Timur senin ahbabın, amma Akşehir’e bir fil getirmiş, bostanlarımızı çiğniyor, evlerimizi yıkıyor, kuyularımızı dolduruyor. Ne olur hep birlikte Timur’un karargâhına gidelim. Sen bizim sözcülüğümüzü yap, bu fili buradan defetsin, diyorlar. 474 Hoca efendi de hay hay olur diyor, halkın önüne düşüyor. Velâkin karargâha yaklaşırken, kalabalıktan birer ikişer, üçer kişilik çözülmeler başlıyor. Çünkü Timur’un şerrinden korkuyorlar. Kimi annem hastalandı, kimi taşradan yolcum geldi, kimi hoca sen zaten bu iş için yetersin de artarsın diyerek, sonunda Hoca efendi tek başına çadıra girmiş oluyor. Meğer Timur aksilik bu ya o gün çok öfkeli imiş. Hoca efendiyi azarlar gibi karşılamış. Hoca bakmış ki durum vahim, hemen sözü çevirmiş: Efendim ziyaretimin sebebi, Akşehir’e bir fil daha gönderilmesidir diyerek sözünü değiştirmiş. Sanıyoruz ki, en doğru davranış, filleri ikiye üçe çıkartmaktan vazgeçip haklının yanında yer almaktır. Bunlar cesur bir Katolik kadar olamıyor. Hugo Chavez: “ABD, Kâğıttan Bir Kaplandır” Diyor! Venezüela Devlet Başkanı Hugo Chavez, ABD’nin “iktidarsız imparator” olduğunu söyledi. Londra’da bulunan Chavez BBC’ye açıklamasında, ABD’nin ülkesine silah ambargosu kararına burun kıvırarak “Kuzey Amerika imparatorluğu kâğıttan bir kaplan” dedi. “İmparatorluğu bize karşı yaptırım uygulayacağı doğruysa en başta bu emperyal suistimalin, emperyal çaresizliğin göstergesidir. İkincisi, biz bunu dikkate almayacağız. Bu, iktidarsız bir imparatorluktur.” Diye konuştu. ABD, “teröre karşı savaşta yeterince yardım etmediği” gerekçesiyle Venezüela’ya tüm silah satışlarının durdurulması kararı alındığını açıklamıştı. ABD’nin, Chavez’in Küba ve İran’la dostça ilişkisinden kaygı duyduğu belirtilmiştir, Chavez yönetiminin Kolombiyalı solcu gerillaların Venezüela topraklarını kullanmasını önlememesi de yatırım kararının diğer gerekçesi olarak gösterilmişti. Mekke kuşatmasında, Mekke’nin ileri gelenlerinden Ebu Süfyan, Peygamber Efendimizle görüşmek için gelir. Efendimizin çadırına girerken yanına Peygamber Efendimizin çok sevdiği Aiz b. Amr’ı alır. Efendimizin yanına girerlerken “ya Resulullah Ebu Süfyan’la Aiz bin Amr geldi” derler. Efendimiz “Aiz bin. Amr’la Ebu Süfyan geldi” diye uyarır. Yani iman etmiş fakir bir mümin de olsa kâfir bir kralın, sultanın, şahın adının önüne alınmasını istedikten sonra: “İslam yücedir. Üzerine çıkılmaz” buyurmuş.296 AKP’liler gözünü Harun’a değil, Karun’a dikti. Hatay Milletvekili Fuat Geçen: AKP’yi tuz sandık ama o da kokuyor Kesin ihraç istemiyle AKP Müşterek Disiplin Kurulu’na sevkedilen Hatay Milletvekili Fuat Geçen, Müşterek Disiplin Kurulu Başkanı Hakkı Köylü’ye savunmasını vermiş. Savunmasında Hatay’daki yolsuzluk iddialarını tekrarlayan Fuat Geçen, “Bu millet AKP’ye oy verirken tuz nazarıyla bakmıştır. Ama maalesef tuz da kokmaya başlamıştır” demiş. Fuat Geçen, Müşterek Disiplin Kurulu’na verdiği savunmayı, yazılı olarak basın mensuplarına da dağıttı. Savunmasında yolsuzluğun gün geçtikçe derinleşen, kökleşen bir kültür olmaya başladığını vurgulayan Fuat Geçen, yolsuzlukla mücadale talebinin hükümet tarafından layıkıyla yerine getirilmediğini anlatmış. AKP’nin seçim öncesinde yolsuzlukla mücadele konusunda halka taahhütte bulunduğunu ve bu taahhüdü nedeniyle önemli bir destek aldığını dile getiren Geçen, “Ancak ilerleyen süreçte yolsuzluk konsundaki tavır zamanla kararlılığını kaybettiği gibi AKP yöneticileri ile ilgili çok önemli bilgi ve gelgeler ortaya konularak yolsuzlukla ilgili iddia ve isnatlar başlamıştır”. Fuat Geçen, AKPli bakanlarla ilgili gensoruların verildiğini, parti olarak diğer iktidarların da düştüğü hata tekrarlanarak, bu iddiaların toptan reddine gidildiğini belirterek, “Muhalefet iktidarı yıpratmak istiyor mantığıyla gensoruların red edilmesi sağlanmıştır. ‘Ya iddia edilen şeyler doğruysa’ ihtimali hiç değerlendirilmemiştir” 296 Beyheki, Sünen 6/205 Feth-ul – Bari 3/220. Darakutniden ve fevaidi Ebi Ya’ladan naklen. 475 Bu tutumun, parti mensupları ve teşkilatlarında, ‘ne yapılırsa yapılsın iktidar gücüyle bunu redederiz’ rahatlığına neden olduğunu, bunun sonucunda da birçok teşkilat ve bakanlıkla ilgili yolsuzluk iddialarının gündeme geldiğini anlatan Fuat Geçen, “AKP yönetimi yolsuzlukların üzerine kararlılıkla gitme yerine iddia ve isnatları minimize etme, olayları iftira gibi görme ve zamana yayma eğilimine girmiştir. Yolsuzlukla mücadelede halkın istediği sonuç alıcı, teşhir edici bir çalışma yapılamamıştır” şeklinde konuştu. Fuat Geçen, parti içinde yolsuzlukla ilgi bilgi ve belgeleri ortaya koyan kişilere suçlu gözüyle bakılmaya başlandığını, bilgi ve belgelerin görmezden gelindiğini ve bu gidişle çöküşe yaklaşıldığını” açıklamış. TÜRKİYE BİZANSLAŞIYOR! Yunanistan’ın resmi devlet bankası ve devletin stratejik ve siyasi bir kararı ve programı olarak gelip Türkiye’de Banka satın alıyor… Ve Yunan Bakan televizyona çıkıp kendi halkına “adım adım amaçlarına yaklaştıklarını” gururla anlatıyor. Bankalar bir ülkenin ekonomik kalbi, şube ve faaliyetleri ise, damarları gibidir. Kalp ve damarlarımızı ele geçirenlerin, beyni (yani siyasi merkezleri) etkileme fırsatları doğmaktadır. Finans kurumlarımıza ve Bankalarımıza yabancıların sahip olması bizim özel veya resmi, finans sırlarımıza sahip olmaları anlamındadır. Bu durum istedikleri şirketleri ve ihaleleri, devre dışı bırakma imkânları sunmaktadır. Arjantin, ülkesine böyle özelleştirme palavrasıyla sızan dış bankaların bir anda bütün paralarını dövize çevirip yurt dışına kaçmasıyla, bildiğimiz, o hala belini doğrultamadı ekonomik krizin ve iflasın tuzağına itilmişti. Bu Yunan Milli Bankasının ortaklarından birisi Selanik’teki Pontus Soykırım anıtını açan ve 12 Mayıs tarihini sözde katliamı anma günü olarak açıklayan Ortodoks kilisesi var. Bu banka daha önce yayınladığı bir broşürde İstanbul dâhil bütün Marmara, Ege ve Karadeniz bölgelerini Pontus ve yeni Bizans (Yunanistan) sınırları içerisinde gösteriyor. Baklavayı kaptırmayalım derken bankalarımız gidiyor! Gerçekten acaip şeyler oluyor. Son dönemde tam 24 banka yabancılara satılmış. İçlerinde Türkiye’nin en büyük bankaları var. Sonunda Denizbank da yabancılara satıldı. Bu yabancılardan biri de Yunanistan. Hani şu üç günde bir it dalaşına girdiğimiz ülke. Türkiye’nin ilk 10 büyüğü arasında yer alan Finansbank’ı Yunan Milli Bankası aldı. Yunan Milli Bankası’nın en büyük hissedarı Yunan Milli Kilisesi! Yine Türk Tekfenbank’ı Yunan EFG Bank’ı alıyor. Tam da bugünlerde ilginç bir tartışma patlak veriyordu. Baklava “Sizin mi-Bizim mi?” Yunanlılar işi azıtmış ve utanmadan “baklava bizimdir” diyorlardı. Ve bu baklava dalaşı ve “canbaza bak!” telaşı içinde, bankalarımız gidiyordu! Bütün bunlara gözünü ve kulağını tıkayan Başbakan, Atatürk’ün evindeki anı defterine AKP aleyhine yazılan sayfaları koparıyor. Ve tam bu sırada, AB Genel sekreterliği Türkiye ile müzakere metnine: “Türk eğitim sistemi laiktir” maddesini sokuşturuyor. Türkiye zaten laik bir ülke olduğuna göre, bu madde dini eğitimi yasaklamayı amaçlıyor. Korktuğumuz Başımıza Geliyor Önce Reuters Yunanistan’dan EFG Eurobank’ın Tekfenbank ile anlaştığını duyurdu. Geçen hafta Yunan basınında çıkan haberlere göre Yunan bankalarından Alfabank ile Eurobank’ın yağma Hasan’ın böreği mantığıyla Türkiye’deki bankacılıktan hisse kapmaya çalıştıklarını yazmaktaydı. Yine geçen hafta Yunanistan’ın devlet kanalı NET’te yayımlanan bir sabah programında Yunan 476 dışişleri bakan yardımcısı bu banka alımlarını teşvik ettiklerini söylüyor ve bu alımların Yunan devletinin stratejik girişimleri olduğunu ifşa ediyordu. Hem kendisine soru soran program yapımcısına hem de muhalefet partisinin temsilcisi eski bakan Çohacopoulos’a verdiği cevaplarda Yunan Milli Bankası’nın Finansbank’ı almasını teşvik ettiklerini hem de başka özel bankaların Türkiye’ye yerleşmesini desteklerini ifade ediyordu. Tartışma, Türkiye’nin AB çizgisinden uzaklaşması halinde ne olacağı sorusu üzerinde yoğunlaşmıştı ve bakan yardımcısı Stylyanidis’in, hükümetin B planı olup olmadığını açıklaması isteniyordu. Stylyanidis ise, Türkiye ile AB arasında bir krizin sonbahardan itibaren muhtemel olduğunu; krizin ardından Ankara’nın AB sürecinden kopabileceğini; bunun örneklerinin geçmişte de yaşandığını; böyle durumlarda Ankara’nın Atina’nın beklentilerine karşılık vermediğini; ancak bu defa durumun farklı olduğunu; zira Yunanistan’ın Türkiye’nin finans ve bankacılık sektöründe etkili bir konum elde etmeye başladığını; Ankara, AB sürecinden kopsa bile Atina’nın taleplerine karşı artık kayıtsız kalamayacağını ifade etti. Aslında Yunan Milli Bankası’nın Finansbank’ı alması sırasında da Yunan basınında çıkan pek çok haber ve analizde, bu alımın bir devlet kararı olduğu; devletin kontrolündeki Yunan Milli Bankası’nın Finansbank’ı yaklaşık üç misli fiyatla almasına ilişkin kararın bizzat Başbakan Karamanlis tarafından verildiği belirtilmişti. Yunan Milli Bankası’nın ardından irili ufaklı başka Yunan bankaları da geliyor ve Türkiye’den banka alıyorlar. Bankacılık ve finans sisteminin bir devletin kalp ve damar sistemi ile beyni kadar önemli olduğunu vurgulayalım. Bir ülkenin bankaları yabancıların eline geçtiği zaman bütün finansal veriler, bilgiler ve gizlilik içeren konular yabancıların eline geçer. Bu bankalar istedikleri kişileri zengin ederler, istemediklerini ise batırabilirler. Bir kriz anında ülkenin finansal varlıklarını yurt dışına çıkartarak krizi derinleştirirler. AKP hükümeti zamanında neredeyse bütün bankaların yabancılara satılması için hummalı bir gayret sergilendiğini ibretle izlemekteyiz. Bu arada Vodaphone’u alan İngiliz şirketinin Yunanistan’da Amerika adına casusluk yaptığını Yunan basınında çıkan bilgilerle sizlere aktarmıştık. Bu şirketin Telsim’i alarak Türkiye’ye gelmek istediğini ve Telsim’in böyle bir şirkete devrine ilişkin olarak AKP hükümetinin hiç bir güvenlik kaygısı duymamakta olmasının ayrıca ibretlik bir vaka olduğunu belirtmiştik. Yaptığı casusluk faaliyetlerinden dolayı Yunanistan hükümeti ve telefonu izlenen kişiler tarafından mahkemeye verilen bu şirket sanki Yunan devletiyle Türkiye üzerinden bir anlaşmaya gidiyor gibi. Çünkü Telsim’in yüzde onluk hisselerini bu şirket Yunanlı bir şirkete satıyor. Sattığı şirketin sahibinin Yunan devletiyle içli dışlı ilişkiler içinde olması kuvvetle muhtemel. Bu Yunan şirketi bilhassa KKTC’deki Telsim hatlarıyla ilgileniyor. Bu arada Finansbank’ın da KKTC’de şubeleri olduğunu hatırlatalım. Yunanistan’da casusluk yapan Vodaphone Türkiye’ye sadece Yunan ortak getirmiyor. Ayrıca Yunan yöneticiler de getiriyor. Ve Yunan bankaları Türkiye’ye doluşuyorlar. Bütün bunları normal ticari faaliyetler olarak değerlendirmek için herhalde Tayyip Erdoğan ve/veya Ali Babacan olmak gerekiyor. Vodaphone, Yunan hükümetiyle Türkiye’nin telefon dinlemelerinden Atina’ya doğrudan pay verme konusunda anlaşmışsa, hiç şaşırmam. Bu arada Türk Telekom’un arka planından da İngilizlerin çıktığını ilave edelim O zaman ülke satılıyor ve bu satışlar artık bir milli güvenlik meselesi olmuştur diyenler haklı değil mi? Her Taşın Altından İngiliz ve Amerikalılar Çıkıyor! Son haftalarda bir yandan Vodafone’un Telsim’i alarak Türkiye’ye gelmek istemesi; İngiliz menşeli bu şirketin Yunanistan’da muazzam bir telekulak skandalına karıştığının tespit ve tescil edilmesi, Yunan bankalarının Türkiye’de bankalar almaya hız vermesi kafaları karıştırıyor.. Bunların genel ve birlikte bir değerlendirmesini yapmakta fayda var. Çünkü bu konularla ilgili bilgiler Yunan ve Batı basınında çıkmaya devam ediyor. Bu arada meselenin bir de Amerika ayağı oluştu. Amerika’da geçen hafta patlak veren izinsiz telefon dinleme skandalının içerisinden de Vodafone çıktı. Çünkü Amerika’daki istihbarat örgütlerinin çatı kuruluşu olan Ulusal Güvenlik Ajansı (National Security Agency) ile işbirliği içinde; ama mahkeme kararı olmaksızın milyonlarca telefonun yıllardır izlendiği ortaya çıktı. Toplamda 200 milyon civarında telefon dinlenmiş. Bunun bir kısmında da Verizone adlı Vodafone’un Amerika’da faaliyet gösteren şirketi bulunuyor. 477 Yunan basınında geçtiğimiz aylarda çıkan bilgiler, Vodafone’un oradaki dinlemelerinin Amerikan büyükelçiliği adına yapılmış olduğunu ortaya koymaktaydı. Dinlenen telefonların sistem içerisine yerleştirilen düzeneklerle Amerikan büyükelçiliğinin binasına doğrudan yansıtıldığı bilgileri soruşturmayı sürdüren Yunan savcılığı tarafından basına aktarılmıştı. Son haftalarda gelen bilgiler bu yansıtmaların doğrudan doğruya Amerika’ya da yapıldığına işaret ediyor. Ve Amerika’da bu telefon bilgilerinin düzenli yansıtıldığı yer Amerikan istihbarat kuruluşlarının çatısı konumundaki Ulusal Güvenlik Ajansı, yani şimdi Amerika’da illegal telefon dinletme işlemini yaptıran kuruluş. Bu kuruluşla Vodafone’un Amerika’daki şirketi olan Verizone tam bir işbirliği içinde. Ne tesadüf değil mi? Bu tesadüflere AKP ve Unakıtan türü insanlardan başkası zor inanır... Vodafone Yunanistan’da mahkemelik. Büyük tazminata mahkûm olması muhtemel. Ama bu Vodafone’u Türkiye’ye davet edip, Telsim’i vermeye çalışıyoruz. Yani adamlara bir manada, ‘gelin Türkiye’ye ve bizi de dinleyin’ demek ister gibi bir halimiz var. İşin daha da kötüsü, Vodafone Türkiye’ye gelirken, yanına bir Yunan ortak ve Yunan yöneticiler alıyor. Adeta Yunan devletine, ‘siz bizi bu mahkemeden kurtarın biz de Türkiye’nin dinlemelerinden size hisse verelim’ der gibiler. Bütün bunlara Türk Telekom’da olanları da eklersek, durumun ne kadar ciddi ve vahim olduğu daha iyi anlaşılıyor. Çünkü, bu köşede defalarca ele aldığımız gibi, Türk Telekom bir kaç yıllık kârına denk gelen bir fiyatla Lübnanlı Hariri ailesine satıldı; ama işin altından yine İngilizler çıktılar. Hassas bölgelerde çalışan Türk mühendislere işten el çektirdiler ve yerlerine İngiliz mühendisler yerleştirdiler. Bu kişilerin istihbarat elemanları olduğunu Emin Şirin Bey Meclis’te açıkladı. Normalde herhangi bir ülkede bütün bunlar ortaya çıktığı zaman hükümet hemen vaziyete el koyar ve Vodafone’un Türkiye’ye gelmesine mani olurdu. Hatta normal bir devlette Türk Telekom’un bu şekilde satılması söz konusu olmazdı. Tıpkı Yunanistan’da olduğu gibi hisselerin önemli bir kısmı bu satıştan katbekat daha yüksek bir fiyata halka satılabilir; ama yönetim devletin kontrolünde kalırdı. Şimdi bu İngilizler ve Amerikalılar, başbakan, bakanlar, TSK ve diğer herkesin telefonlarını dinliyorlarsa buna şaşırmam.297 Türk-Yunan İlişkilerinde Garip Olaylar Yaşanıyor! Olaylar o kadar garip bir hava içinde cereyan ediyor ki bazen, “acaba ben mi olayları anlamıyorum?” yoksa “bunları garip bulan tek kişi ben miyim?” diye merak ediyorum. Sanki ortada acayip bir senaryo, görünmeyen bir rejisör, şaşkın oyuncular ve hiçbir şeyi anlamadan seyreden seyirciler var. Oyunun yazarı ve idarecileri ise dışarıdan oyunu idare edip, garip bir şekilde nerede olduklarını belli etmiyorlar. Neden mi bahsediyorum? Tabii ki, epeydir garip bir minval üstünden devam eden Türk-Yunan ilişkilerinden. Bugün, birlikte olayların bir listesini yapalım ve parçaları yan yana koyalım istedim. Bakalım durum bize ne gösterecek? Psikolojik Alt Yapı, Sanat ve Spor Alanları: Farkındaysanız son zamanlarda Anadolu’dan göçen Rumlar hakkında veya burada kalıp da Müslüman insan şeklinde ömrünü devam ettiren ama Kripto Hıristiyan olanlar hakkında yazılan roman veya öyküler bir hayli arttı. Yani, kişiler aslına rücu ederlerse şaşmamak lazımdır mı deniliyor acaba? Yoksa başka bir şeye mi zemin hazırlanıyor? İstanbul ve İzmir gibi daha kozmopolitan atmosfere sahip şehirlerde açılan tavernalarda “Yunan müziği” dinlemek, “sirtaki yapmak” ve “tabak kırmak” epeydir moda oldu. Eurovision şarkı yarışmasına gidecek olan şarkıcımız kendi tanıtım turlarına ilk olarak Yunanistan ve Kıbrıs Rum Kesimini ziyaret ederek başladı ve hatta aşka gelip, hiçbir hakkı olmadığı halde Rum tarafından müzisyenleri Türk televizyonlarında program yapmaya davet etti!!! “Yabancı Damat” gibi diziler halkımızı iyice Yunanlılarla yakınlaşma fikrine alıştırmaya başladı. Ama bu dizide, dikkat edilmesi gereken hayli ilginç bir taraf var: İyi, zengin ve kibar olan taraf Yunan tarafı, yani 297 Hasan Ünal / Milli Gazete / 16.05.2006 478 oğlan tarafı. Kız ise; her türlü yasağı, örf ve âdeti hiçe sayan bir Türk. Yunan tarafı eğitimli, yüksek gelirli hatta milyoner ve görgülü. Türk tarafı orta yaşantılı bir esnaf ailesi. Kız tarafı, oğlan tarafı kadar eğitimli, zengin ve görgülü değil. Nedense, hep kavga eden, saçma, sapan sahnelere sebep olan, tam bir “dağdan inme”, “kaba, yontulmamış” imajı verilen taraf da kız tarafı. Bu dizi Yunanistan’da müthiş popüler olmuş, yüzde 50’nin üstünde izlenme rekorları kırıyormuş hatta Yunan turizm bakanı, Atina’da yapılan bir törende, filmin Türk yapımcısı ve direktörüne ödül vermiş. Niye vermesin? Onların istediğinin daha da alasını bir Türk yapmış. Kendi insanını küçülttükçe, küçültmüş. Tam bir yabani görgüsüz tablosu çizmiş. Yunan daha ne istesin? Zaten onların da gayreti her zaman Türklerin olay ve zorluk çıkartan taraf olduğunu dünyaya kanıtlamak. Diğer bir dizi de “Kırık Kanatlar”. Bu oldukça iyi bir dizi olması ve Kurtuluş Savaşı’nı konu alması sebebi ile halktan büyük ilgi gören bir hikaye ama burada da garip olaylar var. Mesela, ülkenin birçok yerinde zaten Yunanlıların yaşamakta oldukları ve bu topraklarda onların da hakkı olduğu “çaktırılmadan işleniyor”. Filmde kahramanca vatan görevi yapan ailenin bir genç kızının “bir Yunan gencine aşık olması” ana temalardan biri olarak işleniyor. Bu bir Yunan asker kaçağı. Onu gizlemek için kaç kişinin kendi namus ve canlarını tehlikeye atmaları da ayrı bir olay. Amaç belli değil. Şimdi aynı konularda Yunanistan’da nasıl bir tutum var diye bakalım: Yunanistan şu ana kadar yukarıda bahsedilen benzer konularda hiçbir film yapmadı. Eurovision için Türkiye’ye gelip, kulis çalışmasında da bulunmadı. Kaç defa ziyaret ettiğim Yunanistan’da, sadece tarihi mekânlarda “Türklerin nasıl tarih ve arkeolojiye zarar verdiğinin” söylendiğini duydum ve müdahale etmek durumunda kaldım. Tavernalarda da, Türk müziği çalıp, Türk dansı yaptıklarını duymadık. Yoksa basınımız böyle olayları göklere çıkartırdı. Spor alanını ele alalım. Yapılan her maçta, eğer maç Yunanistan’da oluyorsa mutlaka büyük terbiyesizliklere sahne olmuştur. Sporcularımıza kötü muamele yapılmıştır. Bize sıra gelince “centilmenlik” gösteriyoruz ve misafirperverlik yapıyoruz ama bu Yunanlılara asla bir ölçü veya ders olmuyor. Yunan bildiğini okuyor. Ticaret ve İşbirliği konusunda: Heyecanla Atina’da toplantı yapmaya karar veren TÜSİAD’ın son toplantısında yaşanan sıkıntılar malum. Yunan polisi ünlü iş adamlarımızı korumakta zorlanmıştır. Nedense Yunanlılar hiç de misafirperver davranmamışlardır. TÜSİAD, bilindiği gibi Refah Partisi’ne karşı bazı protestoları başlatmadan önce tüm planlarını Atina’da yapılan bir toplantıda hazırlamıştır. Bunda bir gariplik var mıdır, yoksa sadece bir tesadüf müdür? Buna sizler karar verin. Son günlerde Türkiye’deki büyük özelleştirme furyasından faydalanan Yunan işadamları Türk pazarına iyice giriyorlar. Mesela Telekom satışları içinde dolaylı olarak Yunan telefon şirketini alan firmalar mevcut. Bu demektir ki, nasıl Yunanistan’da her iletişim özel aletler sayesinde İngiltere ve Amerikan elçiliğine yönlendirildi ise aynı şey Türkiye’de de olacaktır. Yani Yunanistan, İngiltere ve ABD, tüm konuşma ve haberleşmelerimizden haberdar olacaktır. Acaba bu kimseleri rahatsız etmiyor mu? Belki de bazıları, “ne yapalım, küreselleşmek budur, bizim gizlimiz, saklımız mı var?” diyecektir. Onlara da uygun bir cevabı vermek artık size düşecek bir görevdir. Bu kadarla kalsa iyi, yine özelleştirmeden yararlanarak Yunan bankaları, Türkiye’de bankaları satın almaya başladı. Finansbank artık Yunanlıların. Hem de büyük bir payı Yunan Kilisesi’ne ait. Diğer alımlar da yolda. Bu demektir ki, Türk halkının çalışıp, kazanıp, bu bankaya yatırdığı paralar artık bu yeni sermaye sahipleri tarafından kullanılacak. Elde edilen kârlar rahatça yurt dışına götürülecek. Evet, bankanın Türk sahibi iyi bir kar etti, o da bu paraları başka alanlara yatırıp, daha çok kar edecek. Peki, kim kaybedecek? Türk milleti ve Türk halkı. Herhalde, yine bazıları, “ne yapalım, küreselleşme bu. Karşı duramayız” diyecekler. Eh, hele, hele, sual sorulduğu zaman, “babalar gibi satarım!” diyen bakanlarımız da olduktan sonra. O halde bizim gibi sade vatandaşa sual sormak düşmez, herhalde. Böylece Türk ekonomisinin ana damarlarından olan bankacılık ve finans sektörü de başkalarının olmuş olur. Yani; alan memnun, satan 479 memnun, söz-sual bize mi kalmış? Din ve Kültür konuları: Yeni çıkartılan Vakıflar yasası ile azınlık vakıflarına büyük imkânlar tanınıyor. Patrikhane etrafı zaten tamir ediliyor ve güzelleştiriliyor. İstanbul Büyükşehir idaresi bu konuda çok hassas. Cömert zenginlerimiz de var, Balat’ta birçok binayı satın alıp, iyi niyet jesti olarak patrikhaneye bağışlıyorlar. Dış ülkelerde (AB ülkeleri) Ayasofya’nın Hıristiyan ibadetine açılması için imza kampanyaları var. Patrikhanenin Ekümenliği için dayatmalar var, yani Lozan’ın delinmesi için talep ve dayatmalar mevcut. Buna karşın, tüm baskı ve taleplere rağmen Atina’da bir cami inşaasına bile izin verilmedi. Verildi de tam sanayi bölgesinde yapılması istendi. Şehrin iyi bir yerinde değil. Batı Trakya ve Kıbrıs: Buna karşın Batı Trakya Türklerinin “Türklükleri” Yunanistan tarafından asla kabul edilmemektedir. Burada sadece “Müslüman Yunanlılar” sıfatı kullanılmaktadır. Türkiye’de eski kiliseler tamir ettirilirken, Yunanistan’da ve Türklerin yaşadığı Batı Trakya’da, hiç bir yeni camii inşaatına izin verilmemekte, tamir için bile birçok bürokratik engel çıkarılmaktadır. Trakya Türklerine Türkiye’nin müftü göndermesi (anlaşmalara rağmen) engellenmektedir. Yunanlılar, kendi yetiştirdikleri ve İslam’ı ona göre yansıtan müftüleri oraya tayin etmektedirler. Türklerin, Türk dili hocası göndermesi de engellenmekte, Türkçe ve Yunanca’yı karıştırarak öğreten dil hocalarını Yunanistan tayin etmektedir. Yani, tedricen Türk dili öldürülmektedir. Kıbrıs’ta durum içler acısıdır. Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat hala “Annan Planı” sevdasındadır. Rum tarafı bile bu plandan vaz geçmiş ve bizzat Kofi Annan dahi “o plan öldü artık” demektedir ama Kıbrıs Türk cumhurbaşkanı bu plandan vazgeçmemektedir. KKTC’de aynı hükümetin başbakanı durumunda olan kişi ise, adadaki milliyetçi Türklerin feryat ve üzüntülerine karşın aynen şöyle bir ifade kullanmaktadır: “Çatlasanız da, patlasanız da bizler, Kıbrıs’ı birleştirmek için çalışacağız”. Bu arada AB’nin vaatlerine kanarak “evet” diyen Türkler hiçbir şey elde edemedikleri gibi, problemi de çözememiş durumdalar. Olay hala çözümsüzdür. Acaba, Kıbrıs’ta bu hükümeti ve yöneticilerini destekleyen, AKP hükümeti bu durumlara nasıl bir izah getirmektedir? Yoksa, “zaten beklenilen oluyor” deyip, olayları seyrine mi bırakmaktadır? Bunun sonu ne olacaktır? Kıbrıs’ın “Yes, be Annem!” diye, diye referandumda “Evet” bastıran ve AB’nin aldatmalarına kanan Türk halkı, şu anda Güney Rum Kesiminde, M.A. Talat’ın da kendi ifadesi ile “ikinci sınıf işçi olarak çalışmaya gitmektedir” ve “hiç bir sosyal güvence ve haklara da sahip değildir”. Kısacası, Rum, kendisi AB’ye girip, daha çok para kazanırken, turistlerle güzel vakit geçirirken, pis ve ağır işleri ve ayak hizmetlerini de Türklere yaptırtmaktadır. Hem de bunu “yes, be annem” diye bağıra, bağıra kabul edenlere. Bizlere acaba ne demek düşer ki? Belki de “Yabancı Damat” yapımcısının bir bildiği vardır da, biz henüz anlayamıyoruz. Bu olayları alt alta dizdik, parçaları yan yana koyduk. Nasıl bir resmin ortaya çıktığını görmek ve çözümlemek her okuyucunun kendisine kalmış bir olaydır.298 Ve Bilderbergciler Kanada’da Toplanıyor Bilderberg’e 8 kişi katılıyor! ‘Dünya Hükümeti’ olarak bilinen ve Siyonist kuruluşlarının önemli ayaklarından Bilderberg’in bu yılki toplantısı 8-11 Haziran 2006 tarihleri arasında Kanada’da yapılıyor. Çok gizli ve içeriği hiçbir şekilde açıklanmayan konferansların Ottowa’daki toplantısına bu yıl Türkiye’den 8 kişi davet edildi. Dünyadaki ekonomik ve siyasi olayların görüşülüp global kararların alındığı konferansa, iş dünyasından 4 isim katılacak. AKP’den yine bir temsilcinin katılacağı toplantıya 2 gazeteci ve bir sivil toplum hareketi temsilcisi katılacak. Siyonizm’in etkin kuruluşlarından Dış İlişkiler Komitesi (CFR)’nin Avrupa ayağı olan Bilderberg, kurulduğu 1954 yılından bu yana 52. toplantısını gerçekleştiriyor. Yine 28 ülkeden 130 temsilcinin davet 298 Doç. Dr. Oya Akgönenç / Milli Gazete / 18-19.05.2006 480 edildiği toplantıya, Türkiye’den bu yıl da tanıdık isimler katılıyor. AKP’den bu yıl İstanbul Milletvekili ve Başbakan Erdoğan’ın dış politika danışmanı Egemen Bağış davet edildi. Daha önce 3 defa Bilderberg toplantılarına katılan Devlet Bakanı Ali Babacan, bu yıl davet edilmedi. Bilderberg toplantılara geçtiğimiz yıllarda katılan Kemal Derviş’in yakın arkadaşı Arı Grubu Hareketi Başkanı Mehmet Köprülü de bu yılki davetliler arasında yer alıyor. Bilderberg’in Türkiye temsilcisi Koç grubundan ise Koç Holding Yönetim Kurulu Başkanı Mustafa Koç, Sabancı Holding Yönetim Kurulu Başkanı Güler Sabancı, Boyner Holding Yönetim Kurulu Üyesi Ümit Boyner de toplantıya davet edildi. İşadamı Selahattin Beyazıt, daimi üye sıfatıyla her yıl toplantılara katılıyor. Ottowa’ya davet edilenler arasında iki gazeteci de yer alıyor. Bunlardan birisi Sabah Gazetesi Yazarı Soli Özel. Özel, ünlü spekülatör George Soros’un desteklediği Açık Toplum Enstitüsünün faaliyetlerine destek veren Bilgi Üniversitesi’nde öğretim üyeliği de yapıyor. Bu yıl Bilderberg’e davet edilen sürpriz isim, gazeteci-yazar Fehmi Koru oldu. Defalarca Bilderberg hakkında eleştirel ve olumsuz yazılar yazan Koru’nun toplantıya katılması da İslamcı entellerin nasıl siyonizme kiralandıklarının ve satıldıklarının resmidir. Daha önce bir yazısında “Dünya üzerinde kararlaştırdıklarını hayata geçirebilecek güçte tek bir örgüt adı ver deseler, hiç tereddütsüz Bilderberg derim. Pek çok dünya liderinin bahtı Bilderberg’in her yıl yapılan toplantılarına katıldıktan sonra açıldı. Bosna’dan Irak’a pek çok ihtilaf bu toplantılarda masaya yatırıldı. Bizler oradan çıkan sonuçlarla yetindik” diyen Fehmi Koru, başka bir yazısında yine geçtiğimiz yıl şöyle yazmıştı: “…İster inanın ister inanmayın: Bilderberg’e çok sayıda gazeteci katıldı bugüne kadar; içlerinden bir teki bile, toplantı sonrası, kendi sütunlarında, içinde ‘Bilderberg’ sözcüğü geçen tek bir yazı yayımlamadı. Gazete yönetmeni Bilderbergçiler de, yayın organlarında, bu konuyu gündeme getirmeyi düşünmemiştir bile. Bir tek biz. Bilderberg için özel bir durumuz, buna emin olabilirsiniz... Ara sıra, “Acaba beni ne zaman davet ederler?” beklentimin depreşmesinin sebebi bu işte. Öyle ya, üç yıldır üzerindeki ‘esrar perdesi’ Türkiye sayesinde hafifçe aralanıyor Bilderberg’in, aranızda kabul etmeyenler çıksa bile, ben bu gelişmeyi biraz da kendime bağlıyorum... Eğer bu bir hüsn-ü kuruntu değilse, adamlar belki de, “Onu da çağıralım da ilgisi iyice pörsüsün” diyebilirler...” Daha önce kimler katıldı? “Bundan önceki yıllarda başta Bülent Ecevit ve Süleyman Demirel gibi ünlü siyasilerin katıldığı bilderberg toplantılarına Türkiye’den rekor sayıda katılım 4 kez ile Gazi Erçel’e ait. AKP’den Devlet Bakanı Ali Babacan, 3 defa katıldığı Bilderberg toplantılarından sonra AB baş müzakerecisi oldu. Diğer isimler şunlar: Eski başbakanlardan Mesut Yılmaz, İşadamı Selahattin Beyazıt (Daimi üye), eski bakanlar İsmail Cem, Hikmet Çetin ve Kemal Derviş, Suna Kıraç, Dinç Bilgin, Nuri Çolakoğlu, Sedat Ergin, TÜSİAD eski Başkanı Erkut Yücaoğlu, Vahit Halefoğlu, Sinan Tara, Meral Gezgin Eriş, Uğur Bayar, Cüneyt Ülsever, Şerif Mardin.” KIBRIS, İÇİN İÇİN KANIYOR! Kıbrıs Yeni Parti Genel Başkanı Nuri Çevikel: “Kıbrıs sorunu, Yeniden Büyük Türkiye olma sorunudur” Kıbrıs Yeni Parti Genel Başkanı Nuri Çevikel, Kıbrıs sorununun çözümünün ancak Türkiye’nin belirleyeceği politikalar sonucu çözüleceğinin altını çizerek, “Çözüm temelde Türkiye’nin çizeceği Yeniden Büyük Türkiye mi, yoksa bu şekilde günü birlik politikalarla mı devam edilecek sorunudur. Türkiye’nin Osmanlı devletinin mirasçısı bir dünya gücü olarak hareket etmesi gerekir. AB’nin kapısında bekleyerek hiçbir sorun çözülmez, nitekim son dönmede bunu Kıbrıslı olarak gördük. Türkiye’yi kendilerine bağlı bırakarak kendi sorunlarını çözüyor, bizim hiçbir sorumunuz çözülmüyor” diyerek gerçeği ortaya koydu. Aynı zamanlarda, Kıbrıs İkinci Cumhurbaşkanı adaylarından Dr. Nuri Çevikel: “Adadaki kaos ortamına son vermek üzere Türkiye müdahale kararı almış adaya müdahale etmiştir. Batı bunu 481 kendine karşı yapılan bir harekat olarak görmüştür. Çünkü, Viyana kuşatmasından bugüne ilk defa toprak kazanımı şeklinde değerlendirilebilecek bir davranış ortaya konmuştur” şeklinde konuştu. Kıbrıs konusunda en önemli görüşmelerin 2002’de başlanan Annan Planı olduğunu söyleyen Nuri Çevikel, “Annan Planı ile halkın, sanki AB herkes para verecek gibi düşündürülüp oyuna getirilmek istendiğini” belirtti. Referandumda evet oylarının çoğunluk çıkmasının arkasındaki nedenin Türkiye Başbakanının 2003’de iktidara gelince Kıbrıs konusunda politika değiştirmesinin yattığını belirten Çevikel, “En az dört kere değiştirilmiş Annan Planı’nı masaya getirdiler. Türkiye tarafı evet, Rum tarafı yüzde 74 oranında hayır dedi. Rumlar bilmeyerek hayır oyu vererek, oyunu bozmuştur. AB duruma çok kızdı. Rumlar AB’ye biz adayı hemen almayı düşünüyoruz. Zamana ihtiyacımız yok denildi. Türklere ise ‘siz dünyaya açılacaksınız. Baskılar kalkacak AB’ye üye olacaksınız, haklarınız geri verilecek’ denilmiştir. Ondan sonra kısa sürede görüldü ki bunlar havada kalmıştır. AB, anlaşmalara rağmen Rum kesimini üye olarak almıştır. Cumhurbaşkanı Talat bu plana en çok destek verendi, ama şimdi durum değişti. Artık en fazla tepkiyi kendisi göstermeye başladı” değerlendirmesinde bulundu. Top Türkiye’de Türkiye Ankara Anlaşması’nın ek protokolünü imzalarsa durumun daha vahim bir hal alacağını ifade eden Çevikel, “AB, Yunanistan ve Rumlara bir şey diyemeyince Türkiye ve Türk tarafına baskı uyguluyor. Bu anlaşma ile Türkiye sıkışmıştır, eğer bu AB’ye yeni üye olacak on ülkeyi kabul edersen kabul edersen bunlardan biri de Kıbrıs Rum kesimidir. Rum tarafını tanımış olacaksın. Ayrıca ek protokolü getirip Kıbrıs adasına kabul ettirmek istiyorlar. Türkiye adadaki haklarını kaybedecektir. Ada, Kıbrıs Cumhuriyeti olarak AB’ye alındığından Türk tarafına da özel durum atfedilmiştir. Çözüm yanlılarının halkları kardeşliği tezleri çürümeye başladı. Papadopulos EOKA başkan yardımcılığı yapmış biri olarak bunların sözlerine nasıl güvendiler anlamadım” dedi. Çevikel, “Türkiye de şok halinde. 2002’deki heyecan bitmiştir. Artık Rumların ne olduğunu anladılar. Bizimkiler Rum tarafına gidiyor ve gelince dayak yemişler, hor görülmüşler. Ne olduğunu yeni anladılar. Rum’un mezalimin bilmeyenler evet demişti, şimdi onlar da tecrübe edindiler” değerlendirmesinde bulundu. Herkes Taksimden yana Bütün kesimlerin ‘Taksim Planı’nın uygulanmasından yana tavır takındığını belirten Çevikel, “Top artık Türkiye de, alacaksa da Türkiye alacak, satacaksa da Türkiye satacak. Bu tarihi kararı Türkiye verecek. AB insan hakları mahkemesinde Rumların tazminat hakları verilecek. Kıbrıs tarafı bir komisyon oluşturdu. Rumlar akın akın gelip haklarını ve tapuların yanı sıra 30 yıllık tazminatlarını da istiyorlar. Adadaki Ulusal Birlik Partisi bu yasanın iptali için Anayasa Mahkemesi’ne dava açtı. Ama Türkiye Hükümeti Başbakanı telefonla arayarak bu davanızdan vazgeçin diyor. Kıbrıs konusunda artık herkes Türkiye’ye bakıyor. Çünkü Türkiye’nin alacağı tavır, bundan sonraki süreci etkileyecek en önemli unsur. Tabi burada Yunanlılar ve Rumlar, Türkiye’nin AB’ye üyeliğine tam destek oluyorlar. Çünkü AB çatısı altında daha rahat istediklerini alacaklar” dedi. ABD Kıbrıs’da çözümsüzlük istiyor ABD’nin Kıbrıs konusunda takındığı tavrın çözümsüzlük getirdiğini ifade eden Çevikel, “Şu halde bölünmüş bir Kıbrıs ABD için stratejilerini önemli ölçüde etkiliyor. Bu durum ABD’nin lehine bir durum. Bütünleşmiş bir Kıbrıs kendi işlerine gelmez. Ayrıca İsrail içinde önemli bir konu. Şimdi İsrailli tüccarlar Kıbrıs’da toprak satın almaktadırlar. Bir yerine on vererek topraklarımızı alıyorlar. ABD’nin Karpaz bölgesinde üs kurma çalışmaları var. Çünkü Kıbrıs’ın konumunun bulunduğu stratejik nokta İsrail’in güvenliği için çok önemlidir” diye konuştu. Batı, samimiyetten yoksun” Rum kesiminde yapılan anketlerin sonuçları da bu fikrinizi doğruluyor… Evet, anketlerin sonuçlarına göre; Rum gençlerinin yüzde 86’sı Türklerle yaşamak istemiyor. Referandumda çıkan oran da yüzde 76 dolayındaydı. Diğer başka araştırmalar da, Rum halkının yarısından 482 fazlasının, Türklerle birlikte yaşamak istemediği sonucunu ortaya koydu. Rum kesiminde, iki devletli bir yapı istendiği ortaya çıkmışken, AB’nin ısrarla Kıbrıs’ı birleştirme isteğini anlamak mümkün değil. SırbistanKaradağ’da gördüğümüz gibi, hatta Doğu Timor’daki yaşananlar gibi, Hıristiyanların yaşadığı yerlerde bölünmeler teşvik ediliyor. AB’nin, sürekli, “Sizi ayıralım; ayrı devletler halinde bize katılın,” diyerek sorunları kolaylıkla çözerken, Kıbrıs’ta, dini, dili, kültürü farklı olan iki ayrı milleti birleştirmeye, daha doğrusu, Kıbrıs Türk halkını Rumların içinde bir azınlık haline getirmeye çalışması kötü niyetlerini açıkça ortaya koyuyor. Tarihte yaşanan bütün planlar aynen devam etmektedir. Burada bir samimiyet olmadığı açıkça görülüyor. Samimiyetleri olsaydı, Sırbistan ile Karadağ’ı ayırmaya çalışmazlardı. “Talat ve Soyer hayal kırıklığı yaşıyor” KKTC’deki yeni hükümet de gelişmelerden pek memnun görünmüyor… Ben Mehmet Ali Talat’ın partisinden milletvekili seçildim. Ama kısa sürede istifa ettim. Halkı ve bizleri kandırdıklarını anladım. Değiştim deyip durdular, meğerse bütün bunlar oy toplamak içinmiş. Daha iyi bir hükümet kurmak için seçim ittifakı yaptığımız Mehmet Ali Talat ile şu andaki Başbakan Sami Soyer’in durumunu ‘şok’ olarak niteleyebiliriz. Duvara toslamış bir haldeler. Ne diyeceklerini, nasıl bir açıklama yapacaklarını bilemez bir durumdalar. Yaptıkları son açıklamalarda, içinde bulundukları zor durumun farkında olduklarını belli ediyorlar. Eskiden bu ikili, Denktaş’ı, Rumlara sataşıyor diye eleştiriyorlardı, ama şimdi kendileri Denktaş’tan daha ileri gidiyorlar; sürekli Rumlara sataşıyorlar. Çünkü bütün hayalleri suya düştü. Bütün bunları açıklamalarında, tutum ve davranışlarında rahatça görmek mümkün. Halka yapacakları hiçbir açıklama yok. Halk, bu hükümetin söylemini hiç de hoş karşılamıyor; insanları siyasetten soğuttular.. 25 Haziran’da belediye seçimleri var ve binlerce insanın oy kullanmayacağı söyleniyor. İnsanlar artık oy kullanmanın hiçbir faydası olmadığını düşünüyor. “Kimi getirsek başa, barış, AB üyeliği gibi konulara çözüm bulunamıyor,” görüşünde. İnsanlar, Kıbrıs sorununu çözecek mercinin Türkiye Cumhuriyeti olduğu inancında. Ayrıca muhalif kesimde şöyle bir söylem var: “Biz size söylemiştik. Hiçbir şey farklı olmayacak.” Ana muhalefet partileri şu anda politikanın değiştirilmesi gerektiğini söylüyor. Biz bunu çok daha önce, 2005’teki milletvekili seçimlerinde dile getirmiştik. Referandumdan sonra politikamızın değişmesi gerektiğini, günübirlik politikalarla bir yere varılamayacağını söylemiştik. Bugün her şey ortaya çıktı. Rumlara devamlı surette bir şey vererek bir yere ulaşamayacağımız anlaşıldı. Türkiye’nin, aslında KKTC’nin tanınmasını istemediği yönünde iddialar var. Bu iddialar doğru mu? Tabii ki her zaman farklı görüşler mevcuttur. Bence bu konuda ne kadar çalışılıp çalışılmadığına bakmak gerekir. Türkiye gerçekten sahip olduğu konumu ve gücünü kullanarak, Kıbrıs’ın tanınması için İslam ülkeleri Türki cumhuriyetler içinde yeterince çalışma yapmış mıdır? Bu bir soru işareti. Devletlerarasında resmi olarak ciddi bir çalışma olmadığı görülüyor.299 Aynı tiyatro, ama kazanan hep Rumlar oluyor! Bu yazı yazılırken AB tiyatrosunun ilk haberleri geliyordu. Her zaman olduğu gibi yine bir kriz havası, gergin geçen saatler ve hatta günler ama sonunda çözülen düğüm.(!) Düğüm mü çözülüyor yoksa Türkiye’yi mi çözüyorlar, bunu siz gayet iyi biliyorsunuz. Görünen o ki, ortada bir salam politikası var ve adım adım uygulanıyor. Bu krizlerde aktörler değişiyor. 3 Ekim’de Avusturya öne çıkmıştı. Viyana hükümeti Türkiye konusunda hazmetme kriterlerini dinamik bir kriter haline getirdikten sonra belgenin nihai şekline onay vermişti. Ortalama düzeyde AB yanlısı olan herhangi bir hükümetin reddetmesi gereken 3 Ekim Müzakere Belgesi bir dünya şartla doluydu ve Türkiye’nin AB’ye nasıl üye yapılacağını değil; adeta nasıl üye yapılmayacağını izah eder gibiydi. Bu defa da Rumlar sorun olmuş görünüyorlar. Sanki diğer ülkelerin hepsi Türkiye’nin üyeliği için can 299 13.06.2006 / Röportaj: Hüseyin ALTINALAN / Milli Gazete 483 atıyorlarmış da, sadece Rumların ikna edilmesi lazımmış gibi bir hava oluşturmaya çalışan müzakere/mütareke basını her zamanki gibi yine devrede. Bu satırlar yazılırken AB tarafından sorunun çözüldüğüne ve Abdullah Gül’ün bir saat içinde Lüksemburg’a hareket edeceğine dair haberler geliyordu. Ancak dakikalar sonra gelen haberlerde Ankara’nın önerileri inclemeye aldığı ve henüz karar verilmediği yönünde bilgiler gazetelerin internet sitelerini doldurmaya başlamıştı. Muhtemelen Abdullah Gül sonuçta gidecek ve önüne konulan bütün şartları da kabul edecektir. Bunun aksine bir durum beni memnun eder ama aynı zamanda da oldukça şaşırtıcı olur. Burada esas mesele gidip gitmemek değil hangi şartlarda nereye gittiğimizin anlaşılmasıdır. Rumların bilim-araştırma faslında fiili müzakerelerin başlatılması için ortaya koydukları şartlar belliydi. Türkiye limanlarını ve havaalanlarını Rum gemi ve uçaklarına derhal açmalı, Ek Protokol’ü AB’nin istediği tarzda Meclis’e onaylatarak yürürlüğe koymalı ve Rum tarafıyla ilişkilerini normalleştirmeliydi. Rumlarla ilişkilerin normalleştirilmesi tanıma anlamına geliyor ve Rumlar bu konuda Ankara’nın adımlar atmasını talep ediyorlardı. Brüksel’den gelen haberler Rumların bu taleplerinin büyükçe bir kısmını elde ettikten sonra nihai belgeye onay verdiklerini ortaya koyuyor. Rumların belgeye Türkiye’nin liman ve havaalanlarını açmak zorunda olduğuna dair hükümleri yazdırdıklarını, ayrıca Türkiye’nin bu konuda gerekenleri yapmadığı takdirde bilim-araştırma faslının açılmamış kabul edilerek, yeniden aynı dosyaya dönülebileceğine dair hükümleri de belgeye koydurdukları anlaşılıyor. Rumlarla ilişkileri normalleştirme konusundaki hükümler de aynen orada. O halde Abdullah Gül’e sormak lazım: Kıbrıs konusunda Ocak 2005’te başlattığınız diplomatik girişim AB’nin kapılarında reddedildi. Sonra AB tarafı Papadopoulos’un bütün önerilerini kendi politikası olarak kabul etti. Bu arada Papadopoulos nasıl bir çözüm istediğini L’Express dergisine verdiği mülakatta ortaya koyarak, kendilerinin bir üniter Rum devleti istediklerini, Türklerin azınlık olarak bu devlete yamanmak zorunda olduklarını vurguladı. Bütün bunlardan sonra bu toplantıya nasıl gideceksiniz? Her mini krizde Türkiye’ye dayatılan şartlar ağırlaştırılıyor ve uygulanan prosedür acımasız hale getiriliyor. Türkiye’ye dayatılan belgelerle başka aday ülkelerin belgeleri arasında dağlar kadar fark var. Bu arada dostunuz Amerika’nın, Bakan Rice’tan sonraki en yüksek yetkilisi Kıbrıs’ta sadece bir Rum devleti tanıdıklarını ve bunun dışında hiç bir şey yapmadıklarını ve yapmayacaklarını söylüyor. Aynı Amerika gelip size, İran konusunda bizimle tam işbirliği yapın diye bastırıyor. Görünen o ki, kazan-kazan siyaseti de ritmik siyaset saçmalıkları da iflas etti. Ne kadar verecek görünürseniz, daha fazlasını içeren taleplerle karşınıza dikiliyorlar. Bu uykudan uyanmaya yüzde bir oranında bile niyetiniz varsa veya olacaksa, bu, ne zaman olacak???300 Eşkıya ve Çete emretti... Hava Kurumu Kapatıldı... Şimdi yasayı Anayasa Mahkemesi’ne götürecek bir STÖ, ya da 9 ‘onurlu vekil’ aranıyor... Anayasalar; devletin halkı ile arasındaki bir sözleşmedir ve devletin alanını sınırlar. Yasama, yürütme ve yargı ise KKTC’de bağımsızdır, ya da bağımsız olması gerekir... Ancak Yasama Meclisi, Yürütme ile kol kola girerek hem YARGI ERKİ’ni ‘by-pass’ etmiştir, hem de kendi kendilerini inkar... Bu rezalet ancak ÇETE ve EŞKIYA’nın talebi ile yaşanabilirdi ve öyle de oldu... KKTC’de iktidar olmasına rağmen ‘muktedir’ olamayanlar, KKTC Halkının ‘kendi Kaderini Kendisinin Belirlemesi’ hakkını, ÇETE ve EŞKIYA’ya devretti. Sorun, Kuzey Kıbrıs Türk Hava Kurumu’nun kapatılması sorunu değildi. Sorun; HUKUK’un ve DEMOKRASİ’nin, ÇETE ve EŞKIYA karşısındaki konumuydu. Ne yazık ki, talimatla ‘parmak kaldırıp-parmak indirenler’ bu gerçeği görmediler, görmek de istemediler. Sükut ikrardan mıdır? Kaç gündür yaptığımız yayınlarda sorduğumuz onlarca sorudan bir tanesine dahi cevap verebilme 300 Hasan Ünal / Milli Gazete / 13.06.2006 484 medeni cesaretine ve onuruna sahip olamayanlar, sonunda kendilerini ÇETE ve EŞKIYA’nın ‘kuması’ haline getirdiler... Yasanın gerekçesine bakan her aklı başında insan, birazcık mürekkep yalamış bir garip dahi, gerekçenin bir acz ve edilgenlik örneği olduğunu görecektir. İşte o Genel Gerekçe: “KKTHK’nun mevcut yapısı itibarı ile amaçlarını gerçekleştirme yönünde olumlu çalışmalar içerisinde bulunmadığı, kurumun işlevselliği(nin) kalmadığı ve varlığının gerekliliği uzun süreden beridir kamuoyunda tartışılır olmuştur. KTHK’nun, amaçlarını gerçekleştirmesinin olanaksız hale gelmesi nedeniyle fesh edilmesi ve feshinin sonuçlarının belirlenmesi amacıyla bu yasa tasarısı hazırlanmıştır” KKTC’nin çete ve eşkıya’ya teslim-tesellüm belgesi İşte anlamayanlara ve beyin yerine ‘bıngıldak’ taşıyanlara; ÇETE ve EŞKIYA’nın maşası olanlara; devletin imkan ve güçlerini ‘devlet ve milletin bekası pahasına’ şahsi menfaatleri için kullananlara; ülkesini ve milletini herkesten daha çok sevdiğini iddia eden hukuk, demokrasi ve insanlık düşmanları için Genel Gerekçe’nin tercümesi: ‘Ey KKTC halkı ve KKTC Cumhuriyet Meclisi Milletvekilleri, bizler yasama organı olarak, Kuzey Kıbrıs Türk Hava Kurumu’nu şahsi menfaatleri için kullanmak üzere, bütün güçleri ile saldıran ÇETE ve EŞKIYA karşısında ‘çaresiz’ ve ‘acz’ içindeyiz. Kuzey Kıbrıs Türk Hava Kurumu defalarca, statü ve rolleri malum eşkıyalar ve onların fersudeleri, kiralık katilleri, emir kulları tarafından işgal edilen tesisleri, yönetim merkezi; el konulan teçhizatları, sistemleri ile faaliyetlerini yapamaz hale gelmiş, getirilmiştir. YARGI erkimiz, bu işgal olaylarında üzerine düşeni ‘bir kez hariç’ olmak üzere ‘onurla’ yerine getirmiş, ancak, asla ÇETE ve EŞKIYA’ya teslim olmamıştır. ÇETE ve EŞKIYA’nın ‘emir büyük yerden’ kartvizitine asla aldırış etmemiştir. Anayasa, yasalar ve sair mer’i mevzuat dahilinde yönetime gelen Kuzey Kıbrıs Türk Hava Kurumu yetkili kurulları, maalesef, tarafımızdan korunamamış, kollanamamış, EŞKIYA ve ÇETE’nin baskı, zulüm ve tahakkümünden kurtarılamamıştır. Bizler yürütme erki olarak görevimizi yerine getiremediğimiz gibi, yasama organı da Egemenlik Hakkı’nı kullanamamış ve yasama ile yürütme adeta ÇETE ve EŞKIYA’yı amaç ve hedeflerinden, zulmünden vazgeçirememiş, mağlubiyeti kabul etmişlerdir. Diğer taraftan, ‘bizim olmayacaksa kimseye de yar etmeyiz ‘ diyenlerin oyunları karşısında, devletin yüksek denetim organları da maalesef görevini yapamamış; AB’den önce İnsan Hak ve Özgürlükleri’nin teminatı olan güçlü bir Sivil Toplum Örgütü’nün, ‘DEMOKRASİ’ oyunu ile ÇETE ve EŞKIYA’nın isteği, emri doğrultusunda ‘YOK EDİLMESİ’ zarureti doğmuştur. Gelinen bu nokta, aynı zamanda Merhum Kutlu ADALI’nın katledilişinin de gerekçesidir. Bu katliamlar, maalesef sürecektir. Engel olmamız mümkün değildir. Her şeye rağmen, Kuzey Kıbrıs Türk Hava Kurumu, Uluslararası yarışma ve gösteriler düzenleyerek; yine uluslararası katılıma açık yamaç paraşütü ve yelken kanat kursları açarak, KKTC’nin ‘izolasyon’unun çözülmesine katkıda bulunmuş, turizm gelirlerini arttırmışsa da bütün bu faaliyetlerin ÇETE ve EŞKIYA’nın kazancına yansımamış olması, bizlerin ‘kurumun işlevselliğinin kalmadığı’ bahanesini ortaya atmamıza temel teşkil etmiştir. Yukarıda sayılan nedenlerle ve daha net ifade ile; ÇETE ve EŞKIYA’nın KKTC’de her türlü yasa ve hatta anayasanın üzerindeki konumu nedeniyle, KKTC Türk Hava Kurumu amaçlarını gerçekleştiremez hale getirilmiş bu nedenle de bir ‘evladımızın’ daha ‘infazı’nı kendi ellerimizle ‘boğmak’ suretiyle yapılmasına, karar verilmiştir. Bu nedenle de YASA TASARISI adı altında bu KILIF hazırlanmıştır’ şeklinde midir? Savaş bitmedi yeni başladı İşte bu ONURSUZLUĞA hayır diyecek 9 ONURLU VEKİL aranıyor. Ey ÇETE ve EŞKIYA, sanmayınız ki duracağız, sanmayınız ki susacağız. 485 Sizlerin leş kokulu bağırsaklarınızı yerle bir edinceye kadar SORU’larımızı sormaya devam edeceğiz. Bu savaşı yıllar önce SAMPSON ve GRIVAS denen alçaklara karşı nasıl kazandıysak sizler karşısında da kazanacağız. Bu savaş, KKKTC’nin ve halkının ‘RÜŞTÜNÜ İSPAT’ savaşıdır. Bu savaşta yanımızda yer almayan her kim olursa olsun, ne ULUSALCI’dır, ne MİLLİYETÇİ’dir, ne DEMOKRAT’tır ne de İNSAN. Faili Malum, faili meçhuller ortaya çıkıncaya kadar bu savaş sürecektir.301 KIBRIS LOKMA LOKMA GİDİYOR! Dışişleri: Karar KKTC Hükümeti’ninmiş!.. Dışişleri Bakanlığı, Lokmacı’daki üst geçidin kaldırılması kararına ilişkin siyasi değerlendirmesini KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’a ilettiğini ve bu konudaki nihai kararın KKTC makamlarına ait olduğunu bildirdi. Bakanlıktan yapılan açıklamada, “Talat’ın 5 Ocak 2007 tarihinde Ankara’ya yaptığı ziyaretin ardından bazı basın yayın organlarında Lefkoşa’nın Lokmacı mevkiindeki kapının açılması konusunda gerçeği yansıtmayan haber ve yorumların Genelkurmay Başkanlığı’nın 6 Ocak 2007 tarihli açıklamasına rağmen maalesef devam ettiği” ifade edildi. “KKTC Cumhurbaşkanı Sayın Talat’ın, Lokmacı kapısındaki üst geçidin kaldırılması kararını tarafımıza bildirmesinden sonra hükümetimiz, konunun güvenlik boyutunu da göz önünde bulundurarak askeri makamlarımızın görüşünü almış ve siyasi değerlendirmesini Sayın Talat’a iletmiştir” denilen açıklamada, “bu konudaki nihai karar ve inisiyatifin KKTC makamlarına ait bir husus” olduğu belirtildi.302 Millet uyanmasın diye papazla görüşme iptal edilmiş!... KKTC Din İşleri Başkanı Ahmet Yönlüer, Rum Ortodoks Kilisesi Başpiskoposu 2. Hrisostomos ile bugün yapacağı görüşmenin, Başpiskopos Hrisostomos’un barışa ve dinler arası diyaloga zarar verici açıklamalarda bulunması ve radikal bir politikacı gibi davranması nedeniyle iptal edildiğini bildirdi. Ahmet Yönlüer, Başpiskopos Hrisostomos’un, kendisiyle yapacağı görüşme arefesinde yaptığı açıklamanın “bardağı taşırdığına” işaret ederek, Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat ve Başbakan Ferdi Sabit Soyer ile de görüştükten sonra görüşmeyi iptal ettiklerini söyledi. Yönlüer, iptal kararının Başpiskopos Hrisostomos’a da iletildiğini kaydetti. Daha önceki açıklamalarında, görüşmede ön yargılı olunmaması, siyasi konuların gündeme getirilmemesi, dinler arası diyalogun ön plana çıkarılması, iki toplumun barışına din adamları olarak nasıl katkı konulacağının görüşülmesini istediğini sürekli gündeme getirdiğini kaydeden Yönlüer, KKTC’deki kiliselerin kendisinin yetki alanında olmadığını açıkladığını, bu konunun Vakıflar İdaresi ile Eski Eserler ve Müzeler Dairesi’nin yetkisi alanında olduğunu hatırlattığını belirtti. Başpiskopos 2. Hrisostomos’un radikal bir siyasetçi gibi konuştuğuna işaret eden Yönlüler, şunları söyledi: “Marjinal bir politikacı gibi, radikal söylemli bir politikacı gibi, ‘işgal kuvvetleri Kıbrıs’tan gitsin’, ‘yerleşik’ diye adlandırdığı soydaşlarımız için ‘çekilip gitsin’ diyor. Bunlar din adamlarının işi değil. Bizim işimiz, Allah’ın bize emrettiği, dinler arası diyalog ve hoşgörüyü toplumlarımıza anlatmalıyız. Biz bu mesajı vermek amacıyla ve hedefiyle bu toplantının gerçekleşmesine onay verdik.” Yönlüer, Başpiskopos 2. Hrisostomos’un, Rum yönetimi lideri Tasos Papadopulos gibi açıklama yaptığını ifade ederek, “Ha Hrisostomos ha Papadopulos” dedi. Yönlüer, Türk Ajansı-Kıbrıs’a (TAK) yaptığı açıklamada ise ziyaretin iptal edilme gerekçeleriyle ilgili olarak şunları kaydetti: “Geçişlerin metodu konusunda mutabakata varmamıza rağmen Hrisostomos’un bu konuyu Türk 301 Cem Yaren / 13.07.2005 / Anayurt Gazetesi 302 (a.a) 486 makamlarını rencide edici şekilde sürekli gündemde tutması nedeniyle ziyaret iptal edildi.” Hrisostomos’un Kuzey Kıbrıs’a geçişlerle ilgili söylediklerinin ve görüşmeyi ısrarla amacından saptırmasının iptal kararını getirdiğini vurgulayan Yönlüer, Başpiskopos’un bir din adamı gibi değil de marjinal bir politikacı gibi açıklamalar yapmaya devam etmesinin, Kıbrıs’ta dinler arası diyalogu başlatacak olan böylesi bir görüşmenin ileride yapılmasını imkânsız kılacağını ifade etti. Yönlüer, “Kuzey Kıbrıs’taki kiliselerle ilgili KKTC’deki yetkili idarenin Vakıflar ve Eski Eserler İdaresi olduğunu açıklamama rağmen, Hrisostomos’un bu konuyu buluşmamızın ana maddesi haline getirmeye çalışmasına anlam verememekteyiz” dedi. Hrisostomos’un, buluşmanın ana temasının dinler arası diyalogu başlatmak ve barışa katkı koyacak bir girişim başlatmak olduğunu göz ardı etmesinin düşündürücü olduğunu dile getiren Yönlüer, “Hatta bu konuyla ilgili tek bir kelime dahi söylememesi düşündürücüdür” diyerek üzüntülerini belirtti. KKTC feda edilemez, Talat derhal istifa etmelidir KKTC Cumhurbaşkanı Talat’ın Türkiye’ye gelerek Genel Kurmay Başkanı ile görüşmesine sebep olan Lokmacı Köprüsü krizine ilişkin bir açıklama yapan Türkiye Sağlık İşçileri Sendikası Genel Başkanı Mustafa Başoğlu, KKTC Cumhurbaşkanı Talat’ın KKTC’nin değil kendi geleceğinin peşinde olduğunu belirterek, “Sayın Talat bir an önce istifa etmelidir” dedi. Geçtiğimiz günlerde KKTC Cumhurbaşkanı Talat’ın Türkiye’ye gelerek Genel Kurmay Başkanı ile görüşmesine sebep olan Lokmacı Köprüsü krizine ilişkin bir açıklama yapan Türkiye Sağlık İşçileri Sendikası Genel Başkanı Mustafa Başoğlu, KKTC Cumhurbaşkanı Talat’ın KKTC’nin değil kendi geleceğinin peşinde olduğunu belirterek, “Sayın Talat bir an önce istifa etmelidir” dedi. Başoğlu, açıklamasında; KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’ın Lokmacı Üst Geçidi’ni Rumlara açma isteğinin Kıbrıs sorununa çözüm değil, daha çok çözümsüzlük getireceğine olan inancını dile getirdi. Kıbrıs’ın herkesin siyasi veya iktisadi çıkarlarının üstünde olduğunu kaydeden Başoğlu, Talat’ın da KKTC’yi kendi siyasi geleceği için feda edemeyeceğini vurgulayarak, “Çünkü eldeki kozlar tek tek karşı tarafa üstelik hiçbir pazarlık yapılmadan verilmekte, Türk tarafının eli zayıflatılmaktadır. Sayın Talat ya derhal istifa etmeli ya da Türk devletinin temel politikasına ters düşmeyecek şekilde kendisini yenilemelidir. Sayın Talat unutmamalıdır ki KKTC üzerinde Türkiye, kendisinden daha fazla hakka sahiptir. O yüzden önemli konularda Türkiye’ye sormadan, Rumlar’a yaranmak için kendi kendine hareket etmesi, hiçbir şekilde kabul edilemez” dedi. Denktaş: Devlet olduğumuzu göstermeliyiz KKTC’nin 1. Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş, son günlerin tartışma konusu Lokmacı Barikatındaki üst geçitle ilgili olarak, “Uzlaşma istiyorsak kim olduğumuzu bilerek ve devletimize sahip çıkarak konuşmalıyız. Lokmacı Barikatında devlet olarak var olduğumuzu kanıtlamalıyız” ifadesini yineledi. Rauf Denktaş, yaptığı yazılı açıklamada, “eş zamanlı harekette ısrar edilmesi ve bu kabul edilinceye kadar köprüye dokunulmaması gerektiğini” belirterek, “geçitleri engelleyenin köprü değil, Papadopulos’un Kıbrıs’ın tümüne sahip çıkma sevdası olduğunu” kaydetti. “Egemen bir devletin kendi giriş kapılarını tayinde serbest olduğunu; limanların da bu nedenle egemenlikle bağlantılı olduğunu” kaydeden Denktaş, Kıbrıs’ta ateşkes anlaşmasının hüküm sürdüğüne dikkati çekti. “Rum tarafının, Kıbrıs’ın tümüne sahip çıkma iddiasından vazgeçmediğini, adanın tümünün sahibiymiş gibi konuştuğunu, sınırlarda kapı açılmasını kendi egemenliğini kuzeye yayma eylemi olarak görüp, bu görüşe göre şartlar ileri sürdüğünü” kaydeden Denktaş, Lokmacı Barikatından geçiş şartlarının bundan önce, askeri devriye durumu da göz önünde tutularak bir köprü inşasıyla halledilmek istendiğini ve bunun karşılığında Rum tarafının da eş zamanda kendi tarafındaki duvarı kaldırmasının iletildiğini söyledi. Rauf Denktaş, şöyle devam etti: “Şimdi tek taraflı köprüyü kaldırma eyleminden bahsediliyor. Yani Türk tarafı bir defa daha dünyaya şık görünmek ve Rum liderinin uzlaşmazlığını yeniden kanıtlamak düşüncesiyle devlet 487 olarak verdiği sözden geri adım atıyor, Rum tarafı gerilemeden ve ‘egemen güç olarak’ şartlarını yüzsüzce yükseltirken. Kendimizi dünyaya şirin göstermek eyleminde gerileyen hep biz olmaktayız. Bunun nedeni devlet olduğumuzu bir kenara iterek sırf ‘isim yapmak, hoş görünmek, puan kazanmak’ düşüncesiyle hareket etmemizdendir. Karşı taraf her attığı adımda ‘devlet benim, egemen benim ve bunlardan taviz vermeyeceğim’ diyerek yürümektedir. Bunu gözden kaçırdığımız içindir ki gerileyen taraf biz oluyoruz.”303 Lokmacı barikatı ile neler yıkılacak? Lokmacı Barikatı’nın açılması ne anlama geliyor? Mesele, buranın sadece bir geçiş kapısı haline getirilmesi olsa, itiraz etmeye gerek olmayabilirdi. Kaldı ki, o zaman bile Kıbrıs’ta iki taraf arasındaki geçişler fevkalade azalmış ve güneye geçen Türkler çeşitli bahanelerle tutuklanıp içeriye tıkılırken, yeni kapılar açmaya neden gerek duyulduğunu sormak gerekirdi. Genelkurmay Başkanlığı’nın açıklamasında da anıldığı gibi burası askeri yasak bölge ve Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kontrolünde. Geçiş kapısı olarak açılması isteniyorsa, burada da bir devletten ötekine geçişleri düzenleyen kuralların aynen uygulanması lazım. Rumlar kuzeye geçerken mutlaka pasaport göstermeliler; pasaportlara ya da başka bir kağıda giriş-çıkış işlemlerinin yapılması ve bunlar KKTC bilgisayarlarına işlenmesi gerekli. Aksi takdirde KKTC’nin egemen olma iddiaları bundan büyük zarar görecektir. Oysa AKP destekli Mehmet Ali Talat önce geçişlerin sağlanması için buraya 500 milyar lira harcayarak bir köprü yaptırdı. Köprü ve geçiş noktaları ile buralarda yapılacak kontroller Papadopoulos’un hoşuna gitmedi; çünkü, Papadopoulos bir devletten ötekine geçişi istemiyor. Ona göre KKTC toprakları da ‘Kıbrıs Cumhuriyeti’ adıyla hareket eden Rum devletinin işgal altındaki arazileri. Eğer geçiş noktalarında kontroller olur ve bu kontroller bir devletten ötekine geçişi andırırsa o zaman iki devlet görüntüsü ortaya çıkar. İşin garip tarafı Papadopoulos itiraz edince AKP destekli Talat’ın hemen geri adımlar atarak, köprüyü yıktırmaya kalkışması ve bölgenin askersizleştirilmesini istemesi oldu. Öteden beri Rumların iddiası Kıbrıs’ın askerden arındırılmasıdır. Kendileri Türk nüfusunun dört katı oldukları ve kendi silahlı kuvvetleri de Kıbrıs Cumhuriyeti’nin meşru kuvvetleri olduğuna göre, ada silahtan arındırıldığında çıkacak olanlar Türk Silahlı Kuvvetleri olacak. Talat, Lokmacı bölgesinin ve Lefkoşa’nın silahtan arındırılmasından ve yeni yıl demecinde bütün adanın silahtan arındırılmasından bahsederken, Rumların bu tezlerine destek vermiş oluyor. Bunda çok şaşırılacak bir taraf da yok doğrusu. Çünkü Talat’ı eskiden beri bilenler onun her halükarda Türkiye’yi adadan çıkartma mücadelesi verdiğini bilirler. Talat bilhassa muhalefetteyken bu tezleri defalarca dile getirmişti. Şimdi de yarı açık yarı gizli şekillerde benzeri politikaları uyguluyor. AKP’ye gelince, onların bu politikalara hala ve canı gönülden destek vermelerini; kendi yapmak istediklerini bir şekilde Talat’a yaptırmaya çalışmalarını anlamak mümkün değil. Çünkü bu saatten sonra, hala Türkiye’nin AB’ye girebileceğini düşünüyor olamazlar. AB’nin Kıbrıs konusunda izlediği politikaların ne kadar ikiyüzlü ve ne kadar Hıristiyan merkezli olduğunu görmemiş olmaları da düşünülemez. O halde hala KKTC’yi tasfiye etmek ve KKTC’nin egemenliğini sulandıracak adımlarla kendi elimizle kurduğumuz devleti tahrip etmek için neden bu kadar cüretkar olabiliyorlar? Mesele sadece Lokmacı Barikatı’nın yıkılması demek değil. 2004 yılı Nisan ayındaki referandumlardan bu yana KKTC’nin egemenlik iddialarının ortadan kaldırılması için sistemli bir politika uygulanıyor. Referandumlardan bir ay sonra BM Genel Sekreteri Kofi Annan, Türklerin bu plana büyük bir çoğunlukla oy vermiş olmalarının, artık egemenlik iddiasında olmayacakları anlamına geldiğini söylüyordu. O günden beri, gerek AB’nin gerekse ABD’nin izlediği bütün politikalar bu amaca yönelik. KKTC’nin egemen bir devlet olmadığını; KKTC topraklarının bir şekilde ana gövdeden ayrılmış işgal bölgeleri olduğunu göstermeye 303 (a.a) 488 ve uygulamaya yönelik. Ardından da KKTC’deki devlet otoritesi yok edilmek suretiyle Batı Almanya’nın Doğu Almanya’yı yutmasına benzer bir oyun oynanmak isteniyor. Ama Almanyaların ikisi de Almandı. Burada bir taraf Müslüman ve Türk, öteki de Ortodoks ve Rum. AKP bunu bile göremiyor artık. Yazıklar olsun...304 Irak, petrol, Somali ve (sonrası!) Amerikan ve İngiliz şirketleri Irak petrollerinin % 75’ine 30 yıl süreyle el koyuyor. Irak’ın dünya petrol rezervinin neredeyse % 15’ine sahip olduğunu bilenler de bu gerçeği daha iyi anlarlar. Üstelik Irak, benzer rezerve sahip İran’a komşu ve dünya petrol rezervinin %70 ine sahip bölgenin en önemli ve stratejik ülkesidir. Bu bölgenin petrolü ise ağırlıklı olarak Amerikan ve İngiliz şirketleri tarafından önce Hürmüz Boğazı’ndan sonra Aden Körfezi ve Süveyş Kanalı’ndan geçerek bu ülkelere taşınmaktadır. Hürmüz Körfezi’nin bir tarafında Birleşik Arap Emirlikleri ve Umman öbür tarafında ise İran var. Batı’nın İran ile sürtüşmesinde zaman zaman çekingen davranmasının bir diğer nedeni (Diğer neden Şiiliği kullanma) de işte İran’ın bu stratejik konumudur. Yani nükleer programından dolayı İran’ı tehdit eden ABD ve müttefikleri Hürmüz’ün yani petrolün geçiş güvenliğini düşünerek tereddütlü davranıyor. Oysa aynı ülkeler hiç çekinmeden Etiyopya’nın komşusu Somali’yi işgal etmesine ses çıkartmadı. Çünkü Somali, Aden Körfezi’ni ve dolayısıyla buradan geçerek Süveyş Kanalı’na doğru ilerleyecek petrol tankerlerini tehdit edebilecekti. Üstelik Somali’de İslamcı bir hükümet Eylül’de işbaşına gelmiş ve bu hükümet Somali’deki çok zengin doğalgaz ve petrol yataklarının işletilmesi için Çin ile anlaşmalar imzalamaya başlamıştı… Sudan’da da Somali gibi çok zengin pertol yatakları bulunmuş ve bu yatakların işletilmesi için Çin ile anlaşmalar imzalanmıştı. Çin ise kendi petrol gereksinimin %60 nı Sudan’dan karşılıyordu. Sudan da Somali gibi Kızıldeniz’e uzun kıyısı olan bir ülke ve yine Somali gibi dünyanın en zengin petrol ülkesi olan Suudi Arabistan’ın karşı kıyısında bulunuyor. Görüldüğü gibi ABD, İngiltere ve yandaşlarının öncelikle hedefi petrol. Çünkü bu coğrafyada yaklaşık olarak 800 milyar varil petrol ve 2.2 trilyon metreküp doğalgaz var. Batı’nın bu iki enerji kaynağına olan gereksinimi bir yana bıraksak bile petrol şirketlerinin bu alandan sağladığı ve sağlayacağı trilyonlarca dolarlık kârdan vazgeçeceğini hiç kimse beklememeli. Bu şirketler böyle bir kâr için bırakın 650 bin Iraklıyı, gerekirse on binlerce Amerikalı ve İngiliz askerinin ölümünü bile görmezlikten gelir. PKK, Kerkük, Şii-Sünni çatışması, Kürt-Arap ya da Kürt -Türkmen düşmanlığı onlar için amaca giden yolda kullanılması gereken birer malzemeden başka bir şey değildir. Bu nedenle hiç kimse yukarıda saydığım konularda yakın gelecekte çözüm beklemesin.305 Lokma Lokma Gidiyor Erbakan Hoca buna “salam” politikası derdi. Salam dilimler gibi Kıbrıs’ın elimizden yavaş yavaş çıkarılacağını bu benzetmeyle anlatırdı. Lokmacı köprüsünün durup dururken yıkılmasının Lefkoşa’nın yavaş yavaş bir Rum bölgesi haline getirilme operasyonunun başlangıcı olduğunu söyleyenler, bu benzetmenin haklı çıktığını gösteriyorlar. Papadopulos’un, askerimizin ve sembollerin (bayrakların) de çekilmesini istemesi ve ondan sonra, keyifleri isterse duvarı yıkacaklarını bildirmesi ise her zamanki kibirlerinin yeni bir örneği. Bizi aşağılayan başka biri, adını söylerken dilimin dolandığı papazdı “Biz kiliselerimizi geri istiyoruz.” Biz camilerimizi geri isteyemiyoruz ama. Üstelik bu laflar, onlarla dinler arası diyalog yapmaya giden din görevlisine söyleniyor. İnşaallah bu aşağılanmalar faydalı olur da aşağılana aşağılana yaptığımız şeyin, sadece topraklarımızı geri vermek olduğu anlaşılır. O kadar tokatlandığı halde topraklarını “kaybetmek” isteyen başka bir ülke şimdiye kadar tarih sahnesine çıkmamıştır. Talat’ın Kıbrıs devletinin kuruluş yıldönümünde önünden geçen KKTC TürkBirliği’ni alkışlaması için 304 09 Ocak 2007 / Analiz 305 09 Şubat 2007 / Hüsnü Mahalli / Akşam 489 kendisini uyaran karısına, soğuk bir yüzle: “Alkışlamayacağım” demesinin anlamı yavaş yavaş daha da netleşiyor. Prof. Ercan Çitlioğlu’ndan öğrendiğimize, göre aynı törende KKTC’nin kendi askeri birliğinin, Harbiye Marşı’nı söyledikleri için haklarında soruşturma açılmasını emretmesi de şaşkınlık verecek bir şeydir. Harbiye marşında bir mısra vardır: “Kanla irfanla kurduk biz bu Cumhuriyeti.” Prof. Çitlioğlu: “Evet”, diyordu, “biz bu Cumhuriyeti kanla irfanla kurduk.” Bu marştaki “kan” lafından hoşlanmayanlar her zaman emperyalistlerin döktüğü ve halen Müslüman ülkelerde dökmekte olduğu kanları unutuyorlar. İstiklal Savaşımızı da unutuyorlar. Kıbrıs Barış Harekatı sırasında dökülen Mücahid, Mehmetçik ve sivil halk kanlarını da unutuyorlar. Şimdi siyasette yalan söylemek de moda oldu. Talat’ın: “Askerler de bu işe razı” sözlerini söylemediğini Genelkurmay Başkanı yalanladığında, kimsenin sesi çıkmadı. KKTC anayasasına göre korunan Türk topraklarından askerin çıkmasını isteyenler, daha doğrusu askerin artık Türkiye’nin ve Kıbrıs’ın güvenliği için bir şey yapmamasının daha doğru olduğunu düşünenler, Kıbrıs’taki Yunan askerlerini, İngiliz ve Amerikan üslerini, Ege’deki silahlanmayı unutmuş görünürler. Üstelik Irak’ta kan döken ABD’nin ve koalisyonun, bu işleri, asker gücüyle yaptığını da unuturlar. Ne diyeyim, Allah, bunu, çok acı bir biçimde hatırlatmaktan bizi esirgesin!306 Lokmacı Köprüsü, kafa karıştırıyor! "Yapın" diye, kim verdi parayı? Türkiye. "Yıkın" diye, kim verdi parayı? Avrupa Birliği. Hadiseyi kavramak için başkaca soru ve cevaba gerek yok bana göre. Ama çok kısa bir köşe yazısı olur bu haliyle... Malum, köşe dediğin uzun olur... Ne yapmalı? Çekelim kelimelerin ucundan biraz, uzasın madem. Niye yapıldı bu köprü? Rumlar geçsin diye. Geçtiler mi? Geçmediler. Niye yıkıldı bu köprü? Rumlar geçsin diye. Geçiyorlar mı? Geçmiyorlar. E aferin o zaman. Yalakalık hatırası yanımıza kâr kaldı en azından. Nerede bu Lokmacı? Lefkoşa'da. Şu soru sorulmuyor mesela... Lefkoşa'da kapı yok mu? Öyle ya... Öyle bir hava estiriliyor ki, sanırsın orada kapı mapı yok... Mutlaka açılmalı! Peki gerçek ne? Bir değil, iki gerçek var. Çünkü Lefkoşa'da iki kapı zaten var. Biri, Ledra Palas, yayalar için, açık... Biri, Metehan, otomobiller için, açık... Bunlar söylenmediği için, hiç kimsenin aklına şu soru da gelmiyor doğal olarak... Zaten açık olan iki tane kapıdan geçmiyorsa adam, üçüncü kapıdan neden geçsin kardeşim? Dar mı öbürleri? Ve, deniyor ki... Lokmacı esnafı zor durumda. Eğer buysa sorun... Kolay. Paraya sıkıştılarsa, Rum'a yalvarmaya gerek yok, bizim Beşiktaş Çarşı'dan toplarız üç beş kuruş... Can verdik sizin için, evelallah, para da veririz. Borç da değil hem... Hibe. Canlarımızın bedelini istedik mi ki, paramızı geri isteyelim? Özetle... Neydi bizim Kıbrıs politikamız? Kazan-Kazan. Bir alacak, bir verecektik. Eşzamanlı. Ne yapıyoruz? Söke söke aldığımız yerlerden, köprüleri söke söke çekiliyoruz. Neden? Önce verelim, sonra belki alırız diye. Umut yani... O halde adını da doğru koymak lazım. Kazan-Kazan olamaz bu... Kazı- Kazan'dır olsa olsa, Kazı-Kazan.307 306 10 Ocak 2007 / Afet Ilgaz / Milli Gazete 307 10 Ocak 2007 / Yılmaz Özdil / Sabah 490 KARANLIK SENARYOLAR VE SORUMSUZLAR Danıştay saldırısı, maalesef sulandırıldı, suni gündemler ve sahte gerekçelerle saptırıldı… Tetikçilerin ve tahrikçilerin hayat hikâyeleriyle uğraşılıp, Siyonist tertipçilerin asıl hedefleri bir nevi saklanmaya çalışıldı. Oysa bu olayda kullanılan kiralık failler şeriatçı değildi (olsalardı fark etmezdi), Laik düzen falan da hedef alınmamıştı… AKP iktidarının yıpratılması ve yıkılması da amaçlanmamıştı… Tam aksine AKP; Hem, saldırının sırlarını birkaç günde çözen ve şer şebekesini çökerten kahraman (!) konumuna taşınmıştı. Hem de, dinsiz kesimlerin hırçın hücumuna uğramış “mağdur Müslüman” olarak siyasi rant toplamıştı. Asıl hedef: Atatürk’ten hemen sonra İnönülerle, Mendereslerle, Demirellerle, Özal Kardeşlerle sürdürülen “Türkiye’yi, adım adım Sevr’e yaklaştırmak ve bu sonuca razı olsun diye, Müslüman halkı laytlaştırmak” hıyanetine en yatkın iktidar olan AKP’nin işini kolaylaştırmaktı… Laikçiler de gönüllü figüran olarak bu senaryoya katıldı… AKP’liler ve dindar kesimler bu oyunda ayrı bir piyon olduklarını anlayamadı. Ne AKP hükümeti, ne laiklik, ne Atatürk ilkeleri; bunlar dış güçlerin (ABD, AB ve İsrail’in) umurunda mıydı? Onlar toprakları parçalanmış, halkı palyaçolaşmış, İslam’ı laytlaştırılmış ve BOP kapsamında Büyük İsrail’e vilayet olmayı, yani sinsi bir mandacılığı tek kurtuluş yolu saymış bir Türkiye oluşturmak sevdasındaydı… Aslında Cumhuriyet gazetesinde yayınlanan şu taziye ilanı bile her şeyi açıklamaktaydı… ******************************* “Bütün düşünce ve inançlara saygılı, hoşgörülü, sevgi dolu yürekleriyle bilimin aydınlattığı aklın yolunda yürüyen, laiklik, Atatürk ilke ve devrimlerini bütün içtenliği ile benimsemiş ve bunları yaşam biçimi olarak kabul etmiş, Derneğimiz Üyeleri; menfur saldırı sonucu vefat eden Danıştay 2. Daire Üyesi Sayın Mustafa Yücel BİLGİN Beyefendiye Tanrı’dan rahmet, yaralı olarak kurtarılanlara acil şifa ve tüm adalet camiası ile halkımıza başsağlığı dileklerini sunarlar. Hür Ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük Locası Derneği” **************************** Ya hu! Allah aşkına, artık kafalarımızı kumdan çıkaralım… Akıllarımızı başımıza toplayıp biraz çalıştıralım: Atatürk; Dış güçlerle gizli ve kirli ilişkileri ve hıyanet girişimleri yüzünden bu mason localarını kapatmamış mıydı? Hem mason, hem Atatürkçü olmak, tam bir sahtekârlık sayılmaz mıydı? Atatürk camileri kapatmadığı Kur’an’ı ve türbanı yasaklamadığı halde bugün Atatürkçülük kisvesiyle din düşmanlığı yapanlar; Atatürk’ün bizzat tehlike sayıp kapısına kilit astırdığı kapattığı mason localarıyla sıkı- fıkı olmalarından dolayı hiç utanmazlar mı? İşte bu noktada, Türkiye dertlisi ve milli düşünceli aydınlarımızdan Doç. Dr. Yaşar Hacısalihoğlu’nun, şu tarihi tesbitleri üzerinde kafa yormanın tam zamanıdır: Bu Oyun Bozulmalıdır... Her geçen gün Türkiye, sıkıntılı bir geleceğe süratle sürükleniyor. Değerlerin yıpratıldığı, ortak yaşam kültürünün dağıtıldığı, yabancılaşmanın öne çıkartıldığı yeni bir sosyal atmosfer, Türkiye'nin üzerine bir kara bulut kümesi olarak yerleşik kılınmaya çalışılıyor. 491 Batı emperyalizmi birinci dünya savaşı sonrası Ortadoğu'ya bıraktığı mirası yeniden harekete geçirerek, bölgenin kaderini yine belirlemeye çalışıyor. O miras ki, her şeyden önce masada çizilerek yapay sınırlarla oluşturulmuş ülkelere dayanıyordu. Sınırların oluşumunda özel bir strateji güdülmüştü. Buna göre; uluslaşmaya engel olacak şekilde etnik çelişkileri kalıcılaştıracak bir siyasal yapılanma öngörülüyordu. Çünkü günün birinde aynı coğrafi bölgelere ve ülkelere geri dönülebilirdi ve bu çelişkilerden yeniden yararlanılması gerekebilirdi. Bu hesabın başarısı için yerel çelişkilerin çeşitliliğine de dikkat ediliyordu. Bir coğrafi alandan doğan bir kaynağın aynı coğrafi alan içinde sonlanmaması için özen gösteriliyor ve ülke sınırları çizilirken bu durumda dikkate alınıyordu. Batı için yerel çelişkiler, küresel egemenliğin sağlanabilmesi ve Batı çıkarlarının yerleşik kılınabilmesi için araç olarak görülüyordu. Bugün de böyle görülüyor. Yine etnik yapı üzerinde oynanıyor. Etnik yapıyı çelişkiler yumağına dönüştürmenin yolları döşeniyor. Millet ve ulus devlet kavramları yıpratılıyor. Batı ülkeleri için post modern zenginlik olarak görülen etnik farklılıklar Ortadoğu için ayrışmanın, bölünmenin, iç çatışmanın nedeni ve zemini haline getirilmeye çalışılıyor. Yeni haritalar oluşturulmaya yeni devletçikler yaratmaya, federatif modeller özendirilmeye çaba harcanıyor. Bu stratejik çabaların ekonomi politik arka planını "dünyayı tek Pazar haline getireceksek parçaları küçük olmalı" hedefi oluşturuyor. Dirençleri kırılmış, büyüklükleri zayıflatılmış, atomize edilmiş bir siyasal atmosfer yaratılmaya gayret ediliyor. Çünkü bölgenin su, enerji/doğal kaynaklarına hükmedilmeye çalışılıyor. Tüm bunların yaşatılmaya çalışıldığı coğrafi bölgede Türkiye ise, tarihsel birikimiyle, bir antitezi oluşturuyor. Batı emperyalizmine karşı verilmiş olan milli kurtuluş mücadelesinin sonunda sınırları kanla, alın teriyle, bir bedel ödenerek çizilmiştir. Kurulan Türkiye Cumhuriyeti; inancın, direncin kararlığın simgesidir. Tüm mazlum milletler için emperyalizmden, sömürgecilikten kurtuluşun ilham ve cesaret kaynağıdır. Türkiye bu birikimiyle bir harman yeri, bir sentez ülkesidir. Yüzyıllardır üst üste biriken değerlerin alaşımıdır. "Cumhuriyet" onun son harman yeridir. Milli devletinin ve Milli kimliğinin saptandığı yerdir. 'Türkiye Cumhuriyetini kuran Türkiye halkına Türk Milleti denir" denkleminin kurulduğu yerdir. “Türk Milleti" kavramı dışlayıcı değil birleştiricidir, Anadolu'nun sentezidir. Ortak yazgının, direncin, alın terinin, birlikte yaşama iradesinin adıdır. 'Türk Milleti" kavramı anti-emperyalizmin, teslim olmamanın, inanan, azmin ve "kurda kuşa" yem olmamanın adıdır. Ufalanmanın, teslimiyetin, emperyalizmin oyuncağı olmanın, aldatılmanın, ihanetin karşısında durmanın adıdır. Anadolu'nun havasının, suyunun, taşının, toprağının, kurdunun, kuşunun, halayının, horonun, semahının, zeybeğinin adıdır. Birlikte ağlamanın birlikte gülmenin, iç içe geçmenin, kız alıp kız vermenin, et tırnak olmanın adıdır. Etnik kimlik yarışının, yapay farklılıklar yaratmanın, "Yugoslavyalaştırma" oyununun bozulmasının adıdır. Tarihsel, kültürel ve coğrafi birikimin, harman yerinin adıdır. Bugün Türkiye üzerinde hesaplar, bu harman yerinin dağıtılmasına, Anadolu'nun mayasının ve hamurunun bozulmasına dönüktür. 2005 Türkiye İlerleme Raporu Avrupa Birliği Komisyonu tarafından her yıl düzenli olarak yayımlanan "İlerleme Raporu", aday ülkenin kaydettiği gelişmelerin, Avrupa Birliği müktesebatına uyum düzeyinin, aday ülkeden beklenenlerin, eleştirilerin ve dolaylı olarak taleplerin dile getirildiği bir belgedir. İngilizce 146 sayfa, Türkçe 162 sayfadan oluşan 2005 Türkiye İlerleme Raporu'nun 6 sayfalık özetinde, ön plana çıkartılması gereken ve kamuoyunun hassas olduğu unsurları bulacaksınız. İlerleme Raporu’ndan önemli bölümler şöyle: 1) Asker-Sivil İlişkileri: “Türk Silahlı Kuvvetlerinin rol ve görevlerini tanımlayan ve Ordu'ya geniş bir manevra sahası tanıyan hükümleriyle Türk Silahlı Kuvvetleri İç Hizmet Kanunu değiştirilmemiştir. Askeri Ceza Yasası'nın sivillerin askeri mahkemelerde yargılanmasına izin veren hükümleri hakkında 492 ilave bir gelişme kaydedilmemiştir. Jandarma, askeri görevleri itibariyle Genelkurmay Başkanlığına, kolluk kuvveti işlevi itibariyle İçişleri Bakanlığına bağlıdır. İç güvenlik politikası üzerinde tam sivil denetim sağlanması için, İçişleri Bakanlığının, valilerinin ve kaymakamların Jandarma üzerindeki denetimi güçlendirilmelidir. Silahlı Kuvvetler kayda değer siyasi nüfuz kullanmaya devam etmektedir. MGK’nın askeri üyeleri ve diğer kıdemli silahlı kuvvetler personeli, iç ve dış politika konularındaki görüşlerini kamuoyuna yaptıkları konuşmalar ve basın toplantıları vesilesiyle düzenli olarak ifade etmeye devam etmişlerdir. Bu açıklamalar özellikle Irak, Kıbrıs, terörizm, laiklik ilkesi ve Türkiye-AB ilişkilerine ilişkin olarak yapılmıştır. Avrupa Birliği üyesi devletlerin uygulaması doğrultusunda askeriyenin tamamıyla sivil kontrol altında olmasını temin etmek konusunda daha fazla çaba gerekmektedir. Silahlı kuvvetler Türkiye'de resmi olmayan yöntemlerle nüfuzunu kullanmaya devam etmektedir.” Avrupalı dostlarımızın (!) bizden istedikleri: Bağımsızlık ve bekamızın sigortası olan ordumuzun, milli savunma ve ülke çıkarlarına sahip çıkma konusundaki etkinliğini ve yetkinliğini törpülemek ve güdük hale getirmektir. 2) Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Kararları: “Yargılamanın yenilenmesine imkan veren hükümler, Öcalan davası dahil, 4 Şubat 2003'ten önce Avrupa İnsan Haklan Mahkemesi’nde bulunan davalara hala uygulanmamaktadır. Öcalan davası konusunda, AİHM Büyük Dairesi Mayıs 2005'te Türkiye'nin adil yargılanma hakkına dair hükümleri ihlal etmekten sorumlu olduğuna ilişkin bir karar almıştır. Bu kararla, düzeltme önlemlerinin yeniden yargılamayı veya davanın yeniden açılmasını içerebileceği belirtilmiş, ancak konu hakkında verilecek karar büyük ölçüde Türk makamlarına bırakılmıştır. Bugüne kadar Türk makamlarının karara uymak için ne gibi önlemler alacakları acık değildir.” Yani gavurların beklentisi: Apo’yu kahraman gibi salıvermemiz ve PKK’ya siyası kılıf geçirilmesine müsaade etmemizdir. 3) Dini Özgürlükler: “Mevcut yasal çerçeve, dini toplulukların, dinlerini tanıtmak ve korumak amacıyla hukuki bir kişilikle dernek kurma hakkını hala tanımamaktadır. Uygulamada, gayrimüslim topluluklar önemli sorunlarla karşılaşmaya devam etmektedirler: Bu topluluklar tüzel kişilikten yoksundurlar, sınırlı mülkiyet hakkına sahiptirler, vakıflarının yönetiminde müdahaleyle karşılaşmakta ve bunların kendi din adamlarını eğitmelerine izin verilmemektedir. Din adamı eğitimi konusundaki süregelen yasak, gayrimüslim dini toplulukların, mevcut kuşağın ötesinde, topluluklarını sürdürebilmelerinde güçlüklerle karşılaşacakları anlamına gelmektedir. Ekim 2005'te, Eğitim Bakanı'nın, 1971 yılından bu yana kapalı olan Heybeliada Rum Ortodoks Ruhban Okulu'nun süregelen kapalılık durumuna karşı olduğunu belirtmesine rağmen, Okul'un yeniden açılışını hızlandırıcı hiçbir adım atılmamıştır. Vatandaşlık koşulu, Süryaniler ve Keldaniler gibi Türk olmayan din adamlarının bazı kiliseler için çalışabilmelerini kısıtlamaktadır. Ekümenik Patriğin dinsel unvanının kamusal kullanımı hala yasaktır ve bazı dini azınlık kiliselerinin başkanlarının seçimi katı koşullara tabidir. Türk olmayan Hıristiyan din adamları, vize alma ve yenileme ve oturma ve çalışma izinleri konularında güçlükler yasamaya devam etmektedirler. Bazı gayrimüslim dini topluluklar geçen yıldan bu yana özellikle aşırı gruplar tarafından şiddet ve tehdit edici tacizlere maruz kalmaktadırlar. Örneğin Ekim 2004'te İstanbul'daki Patrikhane bombalı saldırıya uğramış ve şans eseri bu saldın ölüm ve yaralanmayla sonuçlanmamıştır. Ocak 2005'ten bu yana Protestan kiliselerine karşı çok sayıda saldırı gerçekleşmiştir. Diyanet İsleri Başkanlığı Mart 2005'te misyoner faaliyetlerine karşı olan bir hutbeyi onaylamıştır.” Bu ifadelerden açıkça anlaşılıyor ki, Avrupa Birliği, “dini özgürlük” diye sadece ülkemizdeki gayrı Müslimleri kollayıp kışkırtmayı düşünmekte, Müslüman halkımızın başörtüsü, Kur’an kursu ve imam hatip konusunda uğradığı haksızlıkları görmezlikten gelmekte ve hatta Diyanetin hutbelerine müdahale etmektedir. 4) Azınlık Hakları: “Türkiye'nin, Birleşmiş Milletler Medeni ve Siyasi Haklar Sözleşmesi'ne, azınlıkların 493 hakları konusunda koyduğu çekince ve BM Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar Sözleşmesi'ne, eğitim hakkı konusunda koyduğu çekince, endişelere neden olmaktadır. Bu çekinceler azınlık haklarının korunması konusunda daha fazla ilerleme kaydedilmesini engellemek amacıyla kullanılabilir. Özellikle, Türkiye'nin bu İkiz Sözleşmelere koyduğu çekincelerin, bu maddelerle güvence altına alınan hakların sadece çekincelerde atıfta bulunulan hüküm ve kurallarda adı geçen cemaatlerle sınırlı olduğu anlamına gelmeyeceğini umut edilmektedir. Türkiye, Avrupa Konseyi Ulusal Azınlıkların Korunması Çerçeve Sözleşmesi’ni veya Avrupa Bölgesel ve Azınlık Dilleri Şartı'nı imzalamamıştır. Türkiye'ye göre azınlıklar, Lozan Antlaşması'nda adı gecen Yahudiler, Ermeniler ve Rumlardır. Bununla birlikte, ilgili uluslararası standartlar ve Avrupa standartlarına göre Türkiye'de azınlık olarak nitelendirilebilecek başka topluluklar da mevcuttur. Yahudi, Rum ve Ermeni okullarındaki çifte müdürlük uygulaması (bu okulların, Milli Eğitim Bakanlığı'nı temsil eden Müslüman müdür yardımcıları müdürden daha fazla yetkiye sahiptir) konusunda resmi makamlarla başlatılan diyalogda gelişme kaydedilmemiştir. Rum cemaati yeni eğitim malzemelerinin onaylanması ve yurtdışında eğitim görmüş öğretmenlerin tanınmaları konusunda sorunlarla karşılaşmaya devam etmektedir. Ayrıca, Rum azınlık öğretmenlerine, 2003 İş Kanunu'na aykırı olarak ve Türk kökenli meslektaşlarının durumlarıyla çelişen biçimde, hala sadece bir okulda eğitim verme izni tanınmaktadır. Ermenice dil öğretmeni yetiştirilmesi halen mümkün değildir. Bu konuda Türk makamlarınca İstanbul'daki üniversitelerden birinde Ermeni dilinin öğrenimine olanak verecek bir Ermenice bölümü açılmasına onay verilmesi beklenmektedir. Resmi makamlar tarafından genellikle Lozan Antlaşması kapsamında değerlendirilmeyen Süryaniler gibi Müslüman olmayan azınlıklara hala okul açma izni verilmemektedir. Gökçeada'daki (Imvroz) Rum azınlık bir dizi sorunla karşılaşmaya devam etmektedir. Bunlar özellikle tapu sicili işlemlerinden ve arsa ve binaların "doğal veya kültürel varlık" olarak gösterilmesinden -ki bu mülkiyete el konulmasıyla sonuçlanmıştır- kaynaklanmaktadır. Haziran 2005'te Avrupa Konseyi Parlamenter Meclisi’nin bir Türk ve bir Yunan üyesi adayı ziyaret etmişler ve Rum azınlığın bir dizi sorunla karşılaştığı sonucuna varmışlardır. Roman (Çingeneler) kökenlilerin Türkiye'ye göçmen olarak girmesini yasaklayan mevzuat hala yürürlüktedir. Roman kökenlilerin uygun ikamet, eğitim, sağlık ve istihdama erişimde güçlüklerle karşılaştıkları bildirilmektedir. Roman kökenlilerin nüfusu tahminen 500.000 ve 2.000.000 arasındadır. Şubat 2005'te AGİT Milli Azınlıklar Yüksek Komiseri, Türkiye'nin daveti üzerine Ankara'yı ziyaret etmiştir. Fakat komiserin Türkiye'nin Güneydoğusu'nu ziyaret etme önerisi kabul edilmemiştir.” Bu sinsi tespit ve temenniler: Türkiye’deki Kürt, Alevi ve çingene vatandaşlarımız da azınlık kapsamına alıp, farklı kimlik ve kökenleri öne çıkarıp, Milli birlik ve dirliğimizi dinamitlemeye yöneliktir. 5) Kürtler: “Yargının Kürtçenin kullanım hakkını güvence altına almaktaki rolü karışıktır. Siyasi partilerce Türkçe dışındaki dillerin kullanımı konusunda hala kısıtlamalar mevcuttur. Çoğunluğun Kürt kökenli olduğu Doğu ve Güneydoğu’daki durum konusundaki ilerleme yavaş ve düzensiz olmuştur. Hatta bazı hallerde durum daha da kötüye gitmiştir. Olağanüstü Hal uygulaması kaldırılmış olmasına rağmen, yolların kapatılması ve kontrol noktaları kurulması gibi bir dizi güvenlik önlemi, Güneydoğu'daki bazı illerde yeniden uygulamaya konulmuştur. Bu durumun halkın yaşantısına etkileri olmuştur. Kültürel hakların kullanımı hala kritik bir durumdadır. Kürtçe yerel yayına henüz izin verilmemiş, Kürtçe dil kursları kapanmıştır. Siyasetçiler, belirli çerçevelerde Kürtçe dilini kullandıkları için mahkûm edilmeye devam edilmiştir. Türkiye, azınlıklar ve kültürel haklar konusunda kısıtlayıcı bir yaklaşım benimsemeyi sürdürmektedir. 494 Türk makamlarının 2000 yılından beri hiçbir köy korucusu atanmadığı yönündeki açıklamalarına rağmen, sivil toplum örgütlen, güvenlik güçleri ile yasadışı silahlı gruplar arasında artan sayıdaki çatışmalara tepki olarak yeni köy korucularının istihdam edildiği tahmininde bulunmaktadırlar. Köylere dönüş izninin bazen sadece geri dönenlerin köy korucusu olmayı kabul etmeleri durumunda tanındığına dair bilgiler bulunmaktadır. Bu yıl izin verilen Mart ayındaki Nevruz kutlamaları birçok ilde barışçı geçerken, Mersin'de iki çocuğun Türk bayrağını yırtması olayı bazı milliyetçi tepkileri ateşlemiştir.” Bu sözler, Kürtler üzerinden Türkiye’nin bölünmeye doğru sürüklendiğinin göstergesidir. Batılıların gayesi ve gayreti, Kürtlere sahiplenmek değil, Türkiye’yi Sevr’e sürüklemektir. Saddam’ın zulmünden kaçıp Türkiye’ye sığınan yüzbinlerce kürdün bir tanesi bile ülkelerine kabul etmemişler, tek kuruş yardım göndermemişlerdir. 6) Yunanistan "Casus Belli": “Nisan 2005'te, Meclis Başkanı, Türkiye'nin, Yunanistan'ın karasularını muhtemel genişletmesi bağlamında 1995 yılında Türk Meclisi tarafından kabul edilen kararda belirtilen, Yunanistan'la ilgili "casus belli'ye ilişkin ifadeden vazgeçebileceği görüşünü beyan etmiştir. Dışişleri Bakanı Gül, söz konusu atfın çıkarılmasına herhangi bir itirazı olmadığını dile getirmiştir. Ancak, daha sonra bu konuda bir gelişme olmamıştır.” Yani, AKP’ye kalsa, AB’nin uşaklığına çoktan hazır, biz AKP’li kurmaylardan razıyız… Ancak milli güçler bize direnmektedir. 7) Kıbrıs: “Türkiye, Kıbrıs'ın bazı uluslararası örgütlere üyeliğini, ayrıca Konvansiyonel Silahlar ve Çift Kullanımlı Malzeme ve Teknolojinin İhracat Denetim Kurallarına ilişkin Wassenaar Anlaşması'na katılımını veto etmeye devam etmiştir. Gemi ve uçakların faaliyetlerine yönelik kısıtlamalar, Türkiye ile Kıbrıs arasında malların serbest dolaşımını engellemektedir. Kıbrıs bandıralı gemi veya uçaklara yönelik kısıtlamalardan kaynaklanan malların serbest dolaşımına ilişkin mevcut engellerin kaldırılması gerekmektedir.” Bu sözlerin anlamı: “Kıbrıs’ı tamamen Rumların yönetimine devretmedikçe, AB üyeliğimiz gerçekleşmeyecektir.”  Türkçe Dışındaki Dillerde Yayın: “TRT'nin Radyo–1 ve TRT–3 televizyon kanalında Boşnakça, Arapça, Çerkezce, Kirmence ve Zazaca yayınlar yapılmakta, ancak bu yayınlar süre ve kapsam olarak sınırlı kalmaktadır. Televizyondaki yayınların süresi haftada toplam dört saati, radyodaki yayınların süresi ise haftada beş saati geçememektedir. Bu yayınlar sadece haber, müzik ve kültürel programlardan oluşmakta, örneğin çocuk programlarını kapsamamaktadır. Yerel ve bölgesel düzeyde ise 11 özel yerel televizyon ve/veya radyo istasyonu Türkçe dışındaki dillerde yayın yapmak için gerekli izni almak amacıyla başvuruda bulunmuştur. Ancak, hem usule ilişkin geniş kapsamlı düzenlemelerin varlığı, hem de RTÜK'ün lisans vermeden önce Türkiye'nin değişik bölgelerinde yerel dillerin kullanımına ilişkin ulus çapında bir "Profil Çalışması"nın tamamlanmasında ısrarlı davranması, herhangi bir yerel yayının gerçekleştirilmesini önlemiştir. Mahkemelerde, Türkiye'de Türkçe konuşmayan etnik grupların kullandığı diller arasında hukuki tercüme konusunda eğitim görmüş tercüman bulunmadığından, Türkçe konuşmayan nüfus için etkili tercüme sağlanmasında halen zorluklar olabilir.” Kürtçe, Çerkezce, Ermenice, Süryanice… dillerinde yayın ve eğitim özgürlüğünün, Türkiye’yi fikren ve fiilen çözülmeye götüreceğini anlamamak için, ahmak olmak gerekir. 9) Askerlik Hizmeti: “Türkiye mecburi askerlik hizmetine karşı vicdani ret hakkını tanımamakta ve vicdani redde ilişkin ilkeleri belirleyen Avrupa Konseyi tavsiyelerinde yer alan alternatif sivil hizmet imkânını sağlamamaktadır.” Gençliğimizin askerlik ruhunu, kutsal vatani görev şuurunu körletmek için yapılan tavsiyelerdir. 495 10) Yabancılara Mülkiyet Hakkı: 2003 yılında yabancılarca mülk edinilmesine imkân sağlayacak şekilde değiştirilen Tapu Kanunu'nun 35. maddesi, ulusal güvenliğe ve devletin birliğine ilişkin kaygılar nedeniyle Nisan 2005'te Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edilmiştir. Temmuz 2005'ten bu yana yabancılara gayrimenkul satışı gerçekleşmemiştir. Uygulamada Yunan uyruklular Türkiye'de miras yoluyla mülk edinme hususunda sorunlarla karşılaşmakta, Türkiye dışında yerleşik ve Türk vatandaşlığı bulunmayan Süryaniler de Güneydoğu'daki mülklerini tescil ettirememektedirler. Gayrimüslim dini topluluklar, mülkiyet haklarıyla bağlantılı bir takım sorunlarla karşılaşmaktadırlar. 11) Avrupa Birliği Vatandaşlarına Seçme ve Seçilme Hakkı: Anayasa'ya göre sadece vatandaş olanlar oy kullanma hakkına sahiptir. Zamanı geldiğinde ülkede yerleşik ve Türk uyruklu olmayan Birlik vatandaşlarının, Avrupa Parlamentosu seçimleri ile belediye seçimlerinde oy kullanmalarına ve aday olmalarına izin verilmesi gerekecektir. Avrupa Parlamentosu ve belediye seçimlerindeki oy kullanma haklarına ilişkin ilgili müktesebatın aktarımını sağlayacak yasal düzenlemenin yapılması icap edecektir. Yerleşme haklarına ilişkin olarak, kişilerin serbest dolaşımını, özellikle Birlik vatandaşlarının ülke topraklarına giriş ve kalış formalitelerini ve koşullarını düzenleyen müktesebatla uyumunu sağlayacak yasal değişikliklerin, biran önce yapılması gerekecektir. 12) Ermenistan: Ermenistan konusunda sınır hala kapalı ve diplomatik ilişkiler henüz kurulmamıştır. İki ülke arasında işbirliği ve uzlaşmaya dönük şekilde yoğunlaştırılmalıdır. Türk Başbakanı ile Ermenistan Cumhurbaşkanı arasında resmi bir mektup teatisi gerçekleşmiştir. Birçok Türk şehrinden Erivan'a doğrudan uçuşlar devam etmektedir. 1915 yılı trajik olaylarının 90. yıldönümü arifesinde, Türk akademisyenleri Erivan'daki konferanslara katılmışlardır.308 13) Cumhurbaşkanı'na Dolaylı Eleştiri: Üçüncü Yasama Yılı'nın Ekim 2004'te başlamasından bu yana, Cumhurbaşkanı, 13 kez kanunları tekrar görüşülmek üzere Parlamento'ya iade etme hakkını kullanmıştır. Sekiz kez, Parlamento tarafından ikinci görüşmede aynen kabul edilen kanunların bazı hükümlerinin iptali için Anayasa Mahkemesi'ne başvurmuştur. Cumhurbaşkanı, mevcut Hükümetin işbaşına geçmesinden bu yana yapılan 2340 atamadan 306'sına onay vermemiştir. Hükümet idari kadroları doldurmak için, Cumhurbaşkanınca veto edilmeyen atamalar da dahil olmak üzere, geçici atama yöntemini giderek daha fazla kullanmıştır. 2004'te kabul edilen Kamu Sektörü Reformu Çerçeve Yasası, Devletin üniter yapısına dair Anayasa hükümleriyle çeliştiği gerekçesiyle Temmuz 2004'te Cumhurbaşkanınca veto edilmiştir. Bu kanun, reform sürecinin ana unsuru olarak tasarlanmıştı. 14) Dış, Güvenlik ve Savunma Politikası: Türkiye, komşularıyla ihtilaf kaynağı olan konuları ele almalı ve sınır sorunlarının barışçı çözüme kavuşturulması sürecini olumsuz etkileyecek her türlü hareketten kaçınmalıdır. Türkiye Kıbrıs ve Malta'nın Avrupa Birliği-NATO stratejik işbirliğine iştirak etmesini engellemeye devam etmektedir. Aynı şekilde, Türkiye Kıbrıs'ın Wassenaar anlaşmasına katılımına halen karşı çıkmaktadır. 15) Diğer: Başta sivil havacılık, deniz taşımacılığı, radyo ve televizyon yayıncılığı ve enerji alanlarında olmak üzere diğer sektörlere özgü mevzuatta, yabancıların mal edinimi konusunda önemli kısıtlamalar devam etmektedir. Sermaye hareketlerini engelleyen tüm sektörel ve yapısal engellerin belirlenmesi ve ortadan kaldırılması gerekmektedir. —Sektörel mevzuatta yabancıların yerleşme hakkını sınırlayan kısıtlamalar hala mevcuttur. Belirli sektörlerde, yabancı ülke vatandaşları şirketleri Türkiye'de kurulmuş olsa dahi hizmet sunumunda bulunamamaktadır. Belirli meslekler yabancı ülke vatandaşlarına kapalı kalmaya devam etmektedir. —Avrupa Birliği vatandaşları ve firmaları tarafından Türkiye'de taşınmaz mal edinilmesini etkileyen tüm kısıtlamaların kaldırılmasında ilerleme kaydedilmesi gerekmektedir. 308 Yazarın notu: Soykırımı savunan akademisyenlerden söz ediliyor. 496 Posta sektöründeki tekel varlığını sürdürmektedir. Posta hizmetleri pazarının kademeli olarak serbestleştirilmesi için büyük çaba gerekmektedir. Dünya çapındaki posta hizmeti sunucusuna tahsis edilebilecek hizmetlerin azami sınırı belirlenmelidir. Posta Direktifine uyulmasını sağlamak ve posta sektöründe rekabeti teminat altına almak için bir ulusal düzenleyici makam oluşturulmalıdır. —Kalibrasyon, test ve muayene laboratuarları, kalite kontrol sistemleri (ISO 9000) ve ürün sertifikasyonları alanlarında, Akreditasyon İşbirliği Alanında Avrupa İşbirliği çok taraflı anlaşmasına henüz imzacı statüsü verilmeyen Türk akreditasyon kurumu TURKAK'ın akreditasyonu, Avrupa Birliği tarafından tanınmamaktadır.309 —Çelik sektörüyle ilgili olarak, Türk yetkililer sektöre verilen devlet yardımında 1996 AKÇT-Türkiye Serbest Ticaret Anlaşmasında öngörülen tatmin edici şeffaflık düzeyini henüz sağlamış değildirler. Bu alanda ilerleme sağlanması, yalnızca çelik sektörünün genel durumu açısından değil, Erdemir özelleştirmesinin çerçevesinin açıklığa kavuşturulması açısından da aciliyet taşımaktadır. —Türkiye için kısa vadeden orta vadeye kadar geçen sürede temel öncelik, tarım sektörünü yeniden yapılandırıp, modernize etmek ve kırsal kesimde alternatif istihdam olanakları yaratmaktır. Bu alandaki ilerlemeye özellikle kırsal kalkınma stratejisinin sonuçlandırılması, kırsal kalkınma planı oluşturulması ve Katılım Öncesi Kırsal Kalkınma Aracı bağlamında ivme kazandırılmalıdır. Çiftçilerin ve ekili alanların kaydedilmesi işlemi tamamlanmalıdır. —Kıyı ticareti (kabotaj) pazarına girişin Türk bayraklı gemilere münhasır tutulması sürdürülmektedir. Kıbrıs bayraklı ve Kıbrıs'la ticaret yapan gemilere uygulanan kısıtlamaların kaldırılması yönünde bir gelişme kaydedilmemiştir. Kamu İdaresi Reformu Kanunu, 2004 yılında yeniden gözden geçirilmek üzere Cumhurbaşkanı tarafından Türkiye Büyük Millet Meclisi'ne iade edilmiştir. Halen kanunlaşması beklenmektedir. Belediyeler Kanunu, Büyükşehir Belediyeleri Kanunu ve İl Özel İdaresi Kanunu olmak üzere geriye kalan üç yasa, Temmuz 2005'te kabul edilmiştir. Türkiye Cumhuriyeti, ekonomik kalkınmada katılımcı yaklaşımlar konusunda sınırlı deneyimi olan, oldukça merkeziyetçi bir devlettir, Bölgesel Kalkınma Ajansları kurulmasına ilişkin yasal çerçeve konusunda dile getirilebilecek herhangi bir gelişme kaydedilmemiştir. Su Çerçeve Direktifi ve Topluluğun taraf olduğu uluslararası sözleşmeler doğrultusunda sınıraşan sularla ilgili işbirliğinin geliştirilmesi henüz başlangıç aşamasındadır. Çevreyle ilgili müktesebatta ve Birliğin taraf olduğu uluslararası sözleşmelerde belirtilen sınıraşan sorunlara özel önem verilmesi gerekmektedir. Hibe şeklindeki yardımlar alanında 2005 yılı Katılım Öncesi Mali Yardım Programı, ülke programı ve TAIEX veya SIGMA, iletişim ve yönetim gibi çoklu-ülke programlarına bağlı harcamalardan oluşmakta olup, bunun toplamı 300 milyon Euro'yu bulmaktadır. Avrupa Yatırım Bankası'nın uzun vadeli uygun finansmanlarla ülkenin ekonomik kalkınması ve Avrupa entegrasyonuna verdiği desteğe olan taahhüdünün niteliğindeki kredilerin toplam tutarı 3,6 milyar Euro'dur.310 İşte üyeliğe kabul edilince, dünya cennetine erişeceğimizi sandığımız Avrupa Birliği, bu yaldızlı sözler ve beklentiler içerisinde, bağrımıza çuvaldızını sokarak; egemenliğimizden, milli ve manevi kimliğimizden ne denli vazgeçebileceğimizi test etmektedir. KİRLİ DERİN DEVLETİN, PİSLİK GELİRLERİ KONUŞULUYOR Derin Devlet’in “PİSLİK” Kısmının Finans kaynağı? Yer Ankara. Sıhhiye’nin eski Etibank karşısı. Devlet’e “12 Eylül ile ilgili bir kitap çıkartacağım, bütün Türkiye karışacak” diyerek şantaj yapan ve bunun sonucunda sözde sağcı bir partinin başına 309 Yazarın notu: bu nedenle her yıl on milyonlarca Euro Avrupalı akreditasyon şirketlerine akmaktadır 310 Yazarın notu: Avrupa Birliği konusunda "hakim medya" tarafından uygulanan bilgi karartması ve çarpıtması nedeniyle, diğer belgelerde olduğu gibi, 9 Kasım'da yayımlanan belgelerde de, ülkemizin geleceğini yakından ilgilendiren konular, kamuoyunun büyük bir bölümünce fark edilemedi. Kendi yorumumu katmadan, bazen açıkça, bazen diplomatik bir dille, bazen de satır aralarına gizlenmiş unsurları bulup çıkarmaya özen gösterdim. Konuyla ilgilenenlerin yararlanacağı bir çalışma olduğunu umuyorum. 497 oturtulan M.K.A. iki koruması ile birlikte bir avukatlık bürosunun kapısından içeri girer. Avukat sekreteri, bu tanıdık simayı ayakta karşılar, ama efendi ona yüz bile vermez. Avukat, odasındadır ve bir müvekkili ile görüşmektedir. Kapıyı dahi çalmadan içeri dalarlar ve avukatı ile konuşan müvekkil dışarı çıkmak zorunda kalır. M.K.A. söze girer: “Kardeşim Can, bizim türkücüyü, “PKK’ya yardım ve yataklıktan” dolayı neden dava ettin? Çocuk, emrimizde. Şu an da oğlu ile birlikte paşamın yanında (E. Tuğg. V.K. yı kastediyor). Paşama diyor ki; ‘emret evladımı sana kurban edeyim. Ne isterseniz vereyim, yeter ki beni bu davadan çekip çıkartın’. Yapma kardaşım, seninle bir hukukumuz var. Bu davayı geri çek. Çocuk bize söz verdi. Her ay 80 bin USD, yurtdışındaki okullarımız için yardım edecek.” Sonunda Avukat Can, davasını geri çeker. Türkücü de o günden beri ilk altı ay 80 bin USD ödedikten sonra ödeme miktarını ayda 230 bin USD çıkarır. Yer İstanbul. Sivil General Üzeyir GARİH, MOSSAD içindeki şahinlerden sıkıntılıdır. Korumalığını yaptıkları GARİH’ten yıllık vergisini 4 kat; aylık koruma bedelini 3 kat arttırmasını istemektedirler. Bu şartların altından kalkamayacağını düşünen GARİH, yine yukarıda belirtilen M.K.A.’ı arar ve kısa sürede buluşurlar. Durumu özetleyen GARİH, eski ödeme şartları ile yani bedeli MOSSAD tarafından üç kata çıkarılmadan önceki bedelle koruma ister. M.K.A.: “Tamam, ancak ilk zamanlar masrafları da ekstradan karşılarsınız” der. Anlaşma yapılır. Aradan kısa bir süre geçer ve GARİH, bu koruma sisteminin neredeyse MOSSAD’ın artırarak istediği bedele yaklaştığını hesaplar. M.K.A. ile konuşur: “Bu koruma bana, neredeyse bizimkilerin arttırdığı bedele malolmaya başladı. Böyle konuşmamıştık, altından kalkamaz oldum…” M.K.A. yanıtlar: “Beyefendi, bu işi tek başımıza yaptığımızı mı sanıyorsunuz. Sizden aldığımızın üçte ikisini MOSSAD’a ödemezsek ne bize bu işi yaptırırlar, ne de sizi yaşatırlar.” GARİH, bu gelişmelerden kısa bir süre sonra ve “ibretlik” bir tarzda infaz edilir. Derin Devlet’in “PİSLİK” kısmının finansı için kullanılan yollardan biri de şans (!) ve bahis (!) oyunlarıdır. Türkiye’de de bu tür oyunların bilgisayar yazılımları ve/veya kaynak kullanım kodları CIA’nin paravan şirketlerinin elindedir. Bu sayede, yapılan çekilişlerde belli aralıklarla CIA-MOSSAD uzantıları ile NATO-Gladio örgütleri ikramiye kazandırılarak finanse edilir. Bu finansmanın yapılabilmesi için, bilgisayar üzerinde yapılacak çalışmaların tamamına gerekli zaman, yaklaşık 20 dakikadır. Ama, bizimkiler bu süreyi, kasalar kapandıktan sonra 90-120 dakikaya kadar taşımaktadırlar. Derin Devlet’in PİSLİK kısmı tarafından kullanılan bir başka finans kanalı ise ‘organ ticareti’dir. Bu konuda adeta uzman olan bu ekip, organları da İsrail’e göndererek MOSSAD’a yıllık vergilerini böylece ödemektedirler. Nicedir, defalarca sorduğumuz ancak, kimselerden cevap alamadığımız MARMARA depremleri esnasında ortadan kaybolanların başına gelenler de bu kapsamdadır. Bu nedenledir ki, gelişmekte olan ülkeler içinde olup da gerçek nüfusunu bilmeyen (!) tek ülke Türkiye’dir. Doğal olarak Derin Devlet’in PİSLİK kısmının finansı için sadece bunlar kullanılmamaktadır. Bunların dışında da pek çok yol vardır. Ancak, şimdilik bu konuları bilmeniz önümüzdeki günlerde meydana gelmesi muhtemel pek çok “gizemli” (!) olayı çözebilmeniz için yeterli olabilecektir.”311 Şu anda İsrail’in kontrolündeki organ mafyasının, Irak’ta gözüne kestirdikleri genç ve dinç insanları, suçsuz yere katledip organlarını pazarladıkları bilinmektedir. Keşmir- Van / Kudüs -Washington Ekseninde Nükleer Şebekeler Ağı? Uzun zamandır; Türkiye'nin güvenlik kurmaylarının, "İran daki gizli Yahudi şebekesi ile Anglo/Sakson Siyonist Cephe" arasında bir kontrollü savaş senaryosunun gündemde olabileceğini, olasılık matrikslerine dahil etmeleri gerektiğini hatırlatıyoruz. "Olasılık Matriksi" tanımını özellikle vurgulamak gerekiyor. Çünkü bu yazılarda öne sürülen tezi; "The Doğru" olarak değil; "Olası Doğru" olarak ortaya koyuyoruz ve bu "Olası Doğru"'nun dikkate alınmasının maliyetsiz; ama alınmamasının ülkemizin geleceği açısından çok maliyetli olacağının bilincinde 311 www.acikistihbarat.com / 06.05.2006 / H.Hüseyin Memiş 498 olarak bu yazıları kaleme alıyoruz. Sözkonusu dizinin son yazısında şöyle bir cümleyi dikkatinize sunmuştuk: "Aşırı dindar (Ortodoks) İsrailli; nükleer silah yapımında kullanılabilecek malzemeleri; ABD'deki bir Türkün firması aracılığı ile Pakistan üzerinden İran'a satıyor. Hakkında tutuklama kararı çıkarılmasına rağmen; kış tatili için gittiği Denver'da tutuklanan İsrailli; daha sonra yerel bir hahamın gözetiminde kalmak şartı ile serbest bırakılıyor." Siyonist bir İsrail'li ile İran'ı nükleer silah ticareti piyasasında; ABD üzerinden bir araya getiren bu cümlenin ayrıntılarına girelim. Hatırlarsanız; bir ara Sibel Edmonds isimli ABD'li bir Türk Bayan; FBI'ın 11 Eylül saldırılarından önceden haberdar olduğunu açıklayarak ABD kamuoyunda dikkatleri üzerine çekmiş ve daha sonrasında bir çok soruşturmanın hedefi olmuştu. Sibel Edmonds'un bu çıkışı doğrultusunda verdiği onlarca beyan arasından bizim sulandırılmış basın şu cümleyi manşetlerine çekmişti: FBI’da Sabataist-Türk Ajanı! MİT'in; FBI'a sızması ile ilgili haberleri hatırlarsınız. İşin aslı, FBI’da görevli ve sebataist kökenli Sibel Edmonds'ın o günlerde yayınlanan demeç fırtınası içerisinde bir husus özellikle gözlerden kaçırıldı. Edmonds; FBI'ın 11 Eylül saldırılarını önceden bildiğinin yanısıra; Azerbaycan, Üzbekistan, Türkmenistan, Kazakistan, Tacikistan, Pakistan ve Türkiye ekseninde faaliyet gösteren bir uyuşturucu/nükleer ticaret şebekesine dikkat çekiyordu. Pakistan-El-Kaide-Bush-Ladin Ailesi-FBI'yı birbirine bağlayan Edmonds'ın hikayesi daha sonra gündemden düşürüldü ve hem anlattıkları, hem de anlatacakları ile ilgili yapılan soruşturmalar bizzat ABD Adalet Bakanı tarafından "devlet sırrı" ilan edilerek, üstü örtüldü. Edmonds'ın üzerinde şu an konuşma yasağı mevcut ve bizim aklımızda sadece "FBI'da Çalışan Türk Kadın", "MIT; FBI'a sızdı" gibi başlıklarla duruyor. Edmonds'un o ilk günkü demeçlerinde dikkat çektiği nükleer/uyuştucu ticaret şebekesine dair bir ayrıntı yine aynı günlerde su yüzüne çıktı : ABD'nin sulandırılmamış medyasında çıkan başlıklardan biri şuydu: ABD; İsrail'liyi Pakistan'a Nükleer Tetik Mekanizmaları Satmakla Suçluyor. Tabi tahmin edersiniz ki; geçen senenin ortasında kamuoyuna sızan bu haber de örtbas edildi. Hikayenin merkezindeki isim: Asher Karni 50 yaşındaki, Güney Afrika'da yaşayan bu İsrail vatandaşının işi pek de öyle insanın kişisel özgeçmişine yazabileceği cinsten değil: Nükleer silah parçası ticareti. Asher Karni; siyonist bir Yahudi ve Denver'a kayak tatili için gittiğinde, FBI tarafından tutuklanmasına ve daha sonra federal bir hapishaneden alınıp, bir kasabanın küçük hapishanesine koyulmasına ve sonrada o bölgenin hahamının gözetiminde serbest bırakılmasına sebep olan olaylar zinciri hayli ilginç.. (Bu dünyaya; nükleer silah ticareti yapan İsrail'li olarak doğmak varmış dedirtecek kadar güzel bir yargı silsilesi ile karşı karşıyayız) Asher Karni; Pakistan ordusu ile bağlantısını saklamayan, Pakistan'lı müşterisi Humayun Khan'ın isteği üzerine 200 tane "yüksek gerilim kıvılcım tetiği" (spark gap) satın almak için harekete geçiyor. Bu cihazların özelliği; hem hastanelerde böbrek taşı cihazlarında kullanılabilmeleri, hem de nükleer silahlarda patlamayı gerçekleştiren tetik işlevi görmeleri. Karni'nin bu iş için temasa geçtiği ABD'li firma; sözkonusu cihaz üzerindeki ihracat sınırlamaları nedeniyle belli belgeler isteyince; Karni bu sefer ABD'de yaşayan bir Türk'ün firması olan Giza Technologies ile bağlantıya geçiyor ve Karni için; yaklaşık 10 nükleer bomba yapmaya yetecek sayıdaki tetiği bu firma satın alıyor ve Karni'nin Güney Afrika'daki firmasına yolluyor. Bizim siyonist İsrail'li ise; Güney Afrika'ya gelen bu malları önce Dubai'de bir serbest bölgeye ihraç ediyor ve oradan Pakistan'daki müşterisinin verdiği adrese. 499 Pakistan'ın başta İran olmak üzere; Kore'den Çin'e bir çok merkeze nükleer teknoloji satmak konusundaki marifetini söylemeye gerek yok sanırım. İşin ilginci; 15 yıl İsrail ordusunda görev yapıp Binbaşı olan; Museviliğin şeriatı Talmud uzmanı; Musevi bir kuruluşun isteği üzerine ailesi ile birlikte Güney Afrika'ya taşınacak kadar siyonist bir kafa yapısına sahip olan Karni'nin; İran-Pakistan eksenindeki bu ticareti gerçekleştirmesi. Karni'nin aynı zamanda; roket motorları ile ilgili parça peşinde olan Hindistan'lı bir müşterisi olduğunu da bilmek, resmimizi zenginleştirecektir. Bir haham gözetiminde ve bileğinde bir elektronik takip cihazı ile serbest bırakılan Karni'nin; Pakistan'daki müşterisi Humayun Khan'ın da ilginç bir özgeçmişi var. Babası olan Akram Khan'ın, 1957 yılında Nazi nükleer silah tüccarı ve şebeke işleticisi Alfred Hempel ile nükleer silah malzemesi ticareti yaptığı mektuplarla kanıtlanmış durumda. 1989 yılında ölene kadar nükleer silah teknolojisini yaymak için uğraşan Nazi Hempel; dünyada bu şebekenin kurucu babalarından. Dolayısı ile önümüzde; İran'dan Kore'ye uzanan bir çok müşterisi olan Pakistan'lı bir "Müslüman" ABD'den aldığı teknolojiyi Pakistan'dan İran'a bir çok noktaya satan İsrail'li bir "Yahudi" İhracat sınırlamalarını aşmak için şirketini paravan olarak kullandıran ABD'li bir "Türk" ve tarihin karanlık sayfalarından çıkagelen Alman bir "Nazi" var. Bu arada az kalsın söylemeyi unutuyordum: Karni'nin Pakistan'daki müşterisi; sözkonusu cihazların amacının saklanması için, Pakistan'a kimin adına yollanmasını istiyor biliyor musunuz? Ağa Khan Vakfı Üniversiteleri ve Hastaneleri!? Evet; İran merkezli Şii'liğin ezoterik bir kolu olan Hasan Sabah'ın temsil ettiği İsmaili tarikatının günümüzdeki temsilcilerinden sözediyoruz. Sülalecek Oxford gibi okullarda okuyan, aristokrat Aga Khan sülalesinin iki merkezleri var: İngiltere ve Pakistan. "Tanrısal Ruhbanların (İmam & Haham) Tarihsel İşbirliği" başlıklı yazıda; Kudüs'ü korumakla başladıkları görevlerini, ezoterik bir tarikata dönüşerek dünya çapında egemenlik hayalleri kurma yolunda geliştiren Tapınak Şovalyeleri ile; Alamut merkezli kurduğu tarikatını genişleten Sabah'ın ezoterik öğretisi arasındaki tarihsel işbirliğini gözler önüne sermiştik. Sözkonusu İsmaili tarikatının günümüzdeki uzantısı; siyonist bir Yahudi'nin, Pakistan'a nükleer malzeme sattığı şebeke çerçevesinde yine karşımıza çıkıyor. Tabi bu şebekenin; FBI'dan çalışırken, yaptığı açıklamalar sonucu işinden olan ve Adalet Bakanlığı'nın açıklamalarına bizzat yasaklama getirdiği Sibel Edmonds'ın dikkat çektiği Afganistan-Türkiye ekseninde faaliyet gösteren uyuşturucu/nükleer şebeke ile paralellik göstermesi fazlası ile dikkat çekici. Tarihin tekerrür edip etmediğinden emin olmak bize bir şey kaybettirmez. Ama emin olmamak; bize çok şey kaybettirebilir. Millet adına bu senaryonun doğru olma olasılığını araştıracak olanların dikkat etmesi gereken bir kaç soru daha var: 1) Türkiye'de hangi aşiretvari yapılar uyuşturucu/nükleer kaçakçılık işinde; Afganistan-İranTürkiye ekseninde faaliyet gösteriyor? 2) Polisten adam kaçırmakla gündeme gelen ve Türkiye Cumhuriyetine kafa tutan Bayram sülalesi ve Van'daki şebekeleri; CIA tarafından İran-Azerbaycan ekseninde; özellikle İran'ın kuzeyindeki Azeri bölgede kullanılıyor mu? Bu sülaleyi; sözkonusu bağlantıları mı bu kadar dokunulmaz kılıyor? 500 3) Pakistan'la Hindistan arasındaki tartışmalı bölge Keşmir; dünya uyuştucu/silah ticareti açısından nasıl bir ağırlığa sahip? Ağa Khan sülalesinin bu bölgenin yönetiminde rolü ne oluyor? 4) Biraz arşivlerde kaybolmanıza neden olabilir ama eliniz değmişken şu sorunun da cevabını bir araştırırsanız hayli aydınlatıcı olabilir: İran Hizbullah'ının kurulmasında dönme hahamlar nasıl bir rol oynuyorlar? HAMAS'ın İsrail'in denetiminde, ilk ofisini İsrail'de açtığını (ama sonradan Siyonist güdümünden kurtarılmaya çalışıldığını ve başarılı sonuçlar alındığını) biliyorsanız bu soru o kadar da saçma gelmeyecektir. İran’daki gizli yahudilerle-İsrail ekseninde oluşabilecek perde arkası işbirliklerine karşı uyanık kalmaya devam etmeliyiz. Dünya jeo-politiğini; ABD'nin resmi yayınlarındaki ve resmi-yarı resmi şahsiyetlerinin söylemlerine bakıp; "ABD şunu yapmak istiyor" seviyesinde değerlendirmekten bir zarar gelmez; Fakat dünyaya bakışınızı sadece o seviyede tutup; Sözkonusu söylemlerin daha makro bir planı perdelemeye hizmet etme olasılığını gözardı etmek; ABD'nin; içinde farklı çıkar odaklarının egemenlik savaşı verdiği bir kabuk devlet olduğunu unutmak; ve ülkemizin gelecek projeksiyonlarını tekdüze ve sığ bir stratejik anlayış üzerinden kurgulamak çok büyük zararlar verebilir. Bir yönde endoktrine edilmiş (şartlandırılmış) beyinler; nihai tahlilde, doktrinasyona hakim olanların makro planları çerçevesinde çözüm setleri oluşturabilir. (Farkında bile olmadan hain güçlerin hizmetcisi haline gelebilir.) Bu açıdan bakıldığında; "anti-Amerikancılık" bile, ABD'nin elinde çıkarına kurgulayabileceği bir karşı dinamik haline dönüşebilir. Zaman masayı devirip; Kendi kurallarımızı ve kendi oyunumuzu kurma zamanıdır. Birilerinin kurduğu satranç tahtası ve kuralları üzerinden; ancak şah-matı nasıl geciktireceğimizin stratejisini kurgulayabiliriz. Bu ise vatanseverler için asla bir seçenek değildir. 312 ZERKAVİ KATLOLUNDU, IRAK KURTULDU MU? Asıl adı Ahmet Fazıl Nazzal El Halayleh olan ve 1966 yılında Ürdün’de doğan, Ebu Musab El Zerkavi’nin öldürülmesiyle Siyonist destekli Amerikan basını ve dünyadaki uzantıları onun ölümünü bir bayram havasında dünyaya duyurdular. Öyle ki, Irak’ta meydana gelen tüm pis işlerden, katliamlardan, hatta İstanbul’da ve Amman’da sahnelenen saldırılara kadar onu sorumlu tuttular. İmajı: acımasız bir kasaptı. Ve tabi bunların hepsi yalandı, plandı. Elbette savaşta dahi olsa masum insanlara yönelik katliam ve cinayetler savunulamazdı. Fakat işin ilginç yanı Filistin, Kerkük, Telafer ve Felluce’de kardeşlerimiz hunharca katledilirken, kadınlarımızın ırzına geçilirken, “katil İsrail, katil Amerika” diye manşet atmayan gazeteler, “Celladın sonu”, “Katilin sonu” türünden manşetler atarak Zerkavi’nin öldürülmesine Amerika ve İsrail’den daha çok sevindiklerini ortaya koydular. Zerkavi hakkındaki gerçeği tam olarak bilemiyoruz, çünkü haberler Batı ve ABD kaynaklı. Ancak kesin bildiğimiz, Zerkavi üzerinden gizlenen ve kamuoyunu aldatmaya yönelik bir gerçek vardır ki o da; Irak’ta meydana gelen tüm insanlık dışı hadiselerin, işkence ve toplu katliamların tek ve gerçek sorumlusunun sömürgeci Amerika ve İsrail olduğudur. Yani Zerkavi ve Eymen Zevahiri vs. türünden yaratılan ve insanlara dehşet saçan Frankeştayn’larla, esas cani olan, 312 www.acikistihbarat.com / 23.02.2005 501 insanlık düşmanı sömürgeci ve işgalcilerin masum konuma indirgenmeleridir. Amerika ve İsrail güdümlü medya, Usame Bin Ladin, El Zerkavi gibi şahsiyetleri kendi sömürgeci ve katil yüzlerini gizlemek için kullanmada mahirdirler. “Bu nasıl oluyor” derseniz, çok basit: “Efendim, biz Irak’a barış, demokrasi, özgürlük için girdik ve halk bizi çiçeklerle karşıladı; fakat El Zerkavi denen adam birden bire Irak’ın huzurunu bozdu, barışı sabote etti, katliamları başlattı ve ortalık kan gölüne döndü. Biz Irak ve halkının barışı ve selameti için çalışan Hz. İsa’nın havarileriyiz! Bizim bu noktada hiçbir suçumuz yok! Bizim tarihimiz barış ve kardeşlikle doludur! Hatta Kızılderilileri, Vietnamlıları, Kübalıları, Almanları, Japonları, Afganlıları biz katletmedik; Delta Force’da eğittiğimiz birçok ajan dünyanın her yerinde siyasi ve adi cinayetlere imza atmadı, bütün bunları ismini bilemediğimiz hayalet El Zerkaviler yaptı! Biz masumuz! Eğer El Zerkavi olmasaydı, Iraklı kadınların ırzına geçmeyecektik, tonlarca bombayı İslam’ın kutsal yerlerine atmayacaktık, Felluce’de, Telafer’de, Bakuba’da, Basra’da camilerde katliam yapmayacaktık, Irak petrollerine el koymayacaktık, bütün bunların tek bir sorumlusu vardır, o da cellat El Zerkavi! O bizi işbirlikçiler gibi çiçekle karşılaması gerekirken askerlerimize saldırıyor ve bize lojistik destek veren araçların önünü kesiyordu, bundan dolayı ülkeyi işgal etmek zorunda kaldık.” Evet, ne müthiş bir hedef saptırmadır bu. Sen bir ülkeyi işgal edeceksin ve direnenleri de terörist, asi, cellat ilan edeceksin! Düşünebiliyor musunuz; faraza Amerika, İsrail, Yunanistan gelip ülkemizi işgal etsin, camilerimize varana kadar katliam yapsın, kadınlarımızın ırzına geçsin ve sonra yerli işbirlikçiler vasıtası ile uşak bir hükümet kursun ve kendilerine karşı direnenleri de terörist ve cani ilan etsin ve sonra da tıpkı İstiklal Savaşında olduğu gibi yapılan tüm cinayet ve pis işlerin sorumlusu, halk direnişinin sembolü Kuvayı Milliye’dir desin, Sütçü İmamlar, Nene Hatunlar da El Zerkavi olsun. Var mı bunun bir mantığı? Elbette El Zerkavi’nin kural dışı masum sivillere karşı, İslam’ın ve Peygamberinin yasakladığı, bir Müslüman’ın savaşta dahi olsa asla yapamayacağı bir takım eylem ve cinayetleri varsa, asla kabul edilemez ve bu meşru gösterilemez. Zira Müslüman savaşçı, kafirlerin yaptığı insanlık dışı savaş anlayışını benimseyemez, benimserse onlardan bir farkı kalmaz. Ancak Irak’ta ve hakeza İslam coğrafyasında yapılan işgal ve katliamların gerçek sorumlusu olan Siyonist güdümlü Amerike görmemezlikten gelinerek yapılan tüm insanlık dışı uygulamaları vatanını, namusunu, dinini, onurunu savunan mücahitlere yüklemek düpedüz emperyalistleri masum gösteren, onları meşrulaştıran adi bir yalandır. Çok adice bir iki yüzlülük ve ihanettir. Evet, şimdi Zerkavi’nin ölümü ile Irak barışa mı kavuşacak? Direniş sona mı erecek? Irak’a huzur ve selamet mi gelecek? Masum insanların katledilmesinin önüne mi geçecek? İşgalci güçler ülkelerine geri mi dönecek? Bundan sonra ortaya çıkacak bazı direniş liderlerinin imajı sabote edilerek, yeni inşa edilmiş Zerkavi tiplemesinin yarattığı dehşetin bahanesi ile işgal ila nihaye devam mı ettirilecek? Yeni inşa edilmiş ve ortaya sürülecek Zerkavi’lere Amerika ve İsrail’in yaptığı tüm katliam ve pis işler fatura edilip işgalin ve katliamların gerçek amacı manüple mi edilecek? İnsanlık tarihinde bilinen bir gerçek vardır ki, işgalcilerin ve kafirlerin çizmeleri altında ezilen, aşağılanan, sömürülen hiçbir ülkede barış ve huzur olamaz, zira bu eşyanın tabiatına aykırıdır. Bundan dolayı eğer samimi isek, tüm insanlığın ve özellikle İslam dünyası’nın Irak’taki bu alçaltıcı işgale dur demesi hem kaçınılmazdır, hem de insanlığın bir gereğidir. Yaşanılan tüm olumsuzlukları Zerkavi türünden direnişçilere fatura etmek, hem meseleyi saptırmaktır, hem de siyasal, toplumsal ve tarihsel anlamda yüzeysellikten başka bir şey değildir. (Lütfü Özşahin / Milli Gazete / 11.06.2006) “Amerika için her şey mübah” mantığı, uşaklık ruhunu yansıtıyor! Yeryüzünü adeta bir ‘kan okyanusu’ haline dönüştüren Amerika, ‘kin ve nefret tohumları’ üzerine inşa ettiği küresel saltanatını devam ettirebilmek için, 400 milyon dolar ödenek ayırdığı işbirlikçi medyayı ‘beyin yıkama’ aracı olarak kullanıyor! ‘İstinye sırtlarındaki’ karargahtan aldıkları talimatlara göre hareket eden işbirlikçi hainlere göre, Amerika için her şey mübah!.. İstediği nükleer silahları istediği gibi üretebilir!.. İstediği yere istediği gibi atom 502 bombası atabilir!.. İstediği ülkeleri istediği gibi işgal edebilir!.. İstediği ülkelere istediği yönetimleri atayabilir!.. İstediği kaynakları istediği gibi sömürebilir!.. İstediği yerde istediği kadar adam öldürebilir!.. İstediği kişilere istediği işkenceleri yapabilir!.. İstediği gibi yaşamak, istediği gibi zengin olmak, istediği gibi mutlu olmak sadece ve sadece Amerikan vatandaşlarına mahsus bir haktır!.. ‘Amerika dışındaki’ herhangi bir ülkenin bu hakları kullanmaları asla ve katiyen yasaktır!.. Diğer insanlar, ‘Amerika’nın gösterdiği istikamet’ doğrultusunda hareket etmeye mecburdurlar!.. Aksi takdirde, sonuca katlanırlar!.. Amerika’nın ‘demokrasi’ ve ‘insan hakları’ götürmek bahanesiyle işgal ettiği Irak topraklarında ortaya çıkan ‘şanlı direniş’ her geçen gün biraz daha artarak devam ediyor!.. Amerikalı katillerin, yaptıklarını görmezden gelen işbirlikçi medya, bu direnişi kamuoyuna ‘terörizm’ olarak lanse etmeye çalışıyor!.. Çirkin yönlendirme, Ebu Musab El Zerkavi operasyonunda iyice belirginleşti!.. İşbirlikçiler, Amerikan bombardımanından yaralı kurtulan Zarkavi’nin 10 dakika sonra öldüğünü belirtip şu başlığı atmışlardı: - “Celladın sonu!..” Irak’taki ABD askerlerine erzak taşırken öldürülen kamyon şoförlerinin ailelerini konuşturup, “Oh olsun iyi ki Zarkavi öldürüldü!..” propagandası yapmaya kalkıştılar!.. Amerikalı katiller, ‘Büyük İsrail’in önünü açmak için Irak’ta dünyanın gözü önünde köyleri, kasabaları bombalamayı, çoluk çocuk demeden suçsuz günahsız insanların üzerine kurşun yağdırmayı sürdürüyorlar!.. İşbirlikçi medya da ‘misyonunun’ gereğini yerine getiriyor?..313 “Bush’la mı haşr olunmak istersiniz, Zerkavi ile mi?” sorusu, niye hırçınlaştırıyor? Zerkavi, Bushseverlerin söylediği gibi bir ‘cellat’ mı, yoksa bir ‘Şehit’ midir?” Ya da şöyle soralım:”- İkisinden biri ile haşr olunmak gibi bir mecburiyetiniz olsa hangisini tercih ederdiniz? Bush’u mu, Zerkavi’yi mi?” Rabbim şahit olsun, ben hiç tereddütsüz, Zerkavi’yi tercih ederim. Neymiş efendim Zerkavi binlerce kişiyi öldürmüşmüş. Türkiye’deki mâlum gazetelerin bir zil takıp oynamadıkları kaldı o gün. Haber ellerine ulaşır ulaşmaz sanki kulaklarına bir yerden üfürülmüş gibi, “Celladın sonu” manşetini döşenen o kafalar, o gün bugündür CIA tarafından servis edilen Zerkavi haberlerini zevk duyarak bu millete aktarmayı sürdürüyorlar. Meselâ, Zerkavi’nin öldürüldüğü mekânda leopar desenli kadın donu bulunasıymış… Hatta belki de, “Elleriyle koymuş gibi” bulmuşlardır, ne dersiniz?! Zerkavi binlerce kişinin katiliymiş! Beyefendi, Bush on hatta yüz binlerce kişinin katili. Bush, “Haçlı seferi başlattım!” demiş ve Irak’taki camileri Haçlı kışlası haline çevirmiş, Mehmetçiğin başına çuval geçirmiş, Kerkük, Musul ve Telafer’de binlerce Türk’ü katletmiştir. Niçin bir kez olsun bu Bush için “cellat” demediniz, diyemediniz? Zerkavi İstanbul’da eylem yapmış, yaptırmış.. Ben de buna inandım öyle mi? Diyelim ki, doğru.. İyi de Bush’un hamiliğini yaptığı PKK hemen her gün Türkiye’de birkaç can almayı, karakol basmayı, mayın patlatmayı, ilkokula öğrenci taşıyan servisleri havaya uçurmayı sürdürmüyor mu?.. Amerikalı generaller yazdıkları kitaplarda Türk milletine en galiz küfürleri etmiyor mu? Sen cellat başı Bush’a cellat demeyeceksin, hatta onu, “Canım stratejik ortağım” diye göklere çıkartacaksın, yahut Demirel gibi, “Amerika Türkiye’nin dostudur, ben bunun şahidiyim!” diyebilecek ve Irak’ta 100 binden fazla Müslüman ve Türk’ü katleden, zevk için Müslüman kurşunlayan, Ebu Garip’teki işkenceleri, ‘İşkenceler Tarihinde’ katran harflerle yer alacak, tecavüzlerin en iğrencini Müslüman kadın, kız ve çocuklarına reva gören işgalci Bush’un kâbusu haline gelmiş Zerkavi’ye “cellat” diyerek, İsrail ve ABD’ye yaranmaya, yaltaklanmaya çalışacaksın.. Geçtiğimiz cumartesi günü Kemal Aydın Beyle bu konuları konuşurken Kemal Bey hiddetlendi, “Hasan Bey” dedi, “Yarın Allah korusun Türkiye işgal edilse bunlar bize de ‘cellat’ diyecekler. Çünkü biz elbette bu işgale karşı geleceğiz ve Zerkavi’nin Irak’ta yaptığını Türkiye’de yapacağız!” 313 İsrafil Kumbasar / Yeniçağ / 19.06.2006 503 Yazılıp çizilenlere baktıkça,”İşgal edilen sadece Irak değil, Türkiye de müstevlilerin çizmesi altında sanki!” demekten kendimi alamıyorum. Ve ben bir tercihe zorlanırsam Bush’la değil, Zerkavi ile haşrolunmak istiyorum…314 İran’daki nükleer çalışmaları, Zerkavi mi yürütüyor? Bu sefer bütün dikkatler İran’ın gelecekte sahip olması muhtemel nükleer silahlarına odaklanmış durumda. Oysa biliyoruz ki, nükleer silahları Dünya’nın başına musallat eden “medeniyet” de, bu silahların en gelişmiş modellerine en fazla miktarda sahip olan “demokrasiler” de aynı istikamette. Greenpeace'in hazırladığı bir rapora göre nükleer silahların Avrupa’da konuşlanmasına gerekçe teşkil eden Soğuk Savaş’ın üzerinden geçen 16 yıl bile NATO kapsamında ABD’ye ait 480 adet nükleer silah hâlâ İtalya, Almanya, Hollanda ve Türkiye’de tutulmasına engel değil. Yine Greenpeace’ın raporundan öğrendiğimize göre, İncirlik’teki nükleer silahların her birinin Hiroşima’ya atılan bombalarından on kat daha fazla zarar verici özelliğe sahip ve bu bombaların tümünün toplam gücü bütün Avrupa’yı haritadan silebilir ve ABD Başkanı’nın istediği zaman, nükleer silah bulunan ülkelerin izni olmadan silahları kullanabiliyor. Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Başkanı Muhammed El Baradey, 10 Aralık 2005’te Nobel Barış Ödülü’nü kabul konuşmasında, bugün dünyada gezegenimizi birkaç kez ortadan kaldıracak güçte olan 27 bin nükleer başlık bulunduğunu söyledi. Görünen o ki milyonlarca insanın hayatını ve aynı topraklarda daha sonra yaşayacak pek çok kuşağın sağlığını tehdit eden silahlara gelince “demokrasi” susturuluyor. Rakamlar böylesi astronomik boyutlarda olduğu için şunu rahatça ifade edebilirim: Nükleer Silahların Yayılmasını Önleme Anlaşması, bu silahları insanlık için bir tehdit unsuru olmaktan çıkarmayı değil, mevcut nükleer statükonun devamını öngörüyor. Tıpkı Birleşmiş Milletler’in Dünya’da barışın temininden ziyade İkinci Dünya Savaşı galibi olarak ABD başta olmak üzere Güvenlik Konsey’inde veto hakkına sahip beş ülkenin hegamonyasını devam ettirmeye yaraması gibi… Şu anda nükleer silahlara sahip olan ülkelerin durumu ise hiçbir zaman sorgulanmıyor. Yani amaç, insanlığı nükleer silahların sebep olduğu tehditten korumak değil varolan hegamonyanın devam etmesinden ibaret. Richard Falk’ın Yırtıcı Küreselleşme adlı kitabında işaret ettiği gibidir herşey: “Yayılmayı engelleme şu büyük yanlış anlaşılma üzerine kurulmuştur. Nükleer silahlarla ilgili en büyük tehlike yüzlerce ve bazı hallerde binlerce nükleer savaş başlığı barındıran cephanelerin yanı sıra, bunları büyük uzaklıklara gönderebilecek teknik imkanlara sahip devletlerden değil de şu anda bunlara sahip olmayanlardan yada küçük bir cephane envanterine sahip olanlardan gelmektedir. Tam tersine başıbozuk devletler tek bir nükleer savaş başlığı gönderseler ya da bu yönde ciddi bir tehdide başvursalar bile ellerindeki birkaç nükleer silahla kendi intiharına davetiye çıkaracaklardır.” Varolan adaletsiz “Dünya düzeni” sorgudan o derece varestedir ki herkesin bildiği çarpıklıklar, uluslararası kamuoyunun gündemine soru olarak bile gündeme gelememektedir. Mesela hiç kimse yüzlerce nükleer başlık sahibi Ortadoğu ülkesi İsrail’e Nükleer Silahların Yayılmasını Önleme Anlaşmasına imza atmadığı için hesap soramıyor. Altı milyon nüfusuyla Dünya’nın en küçük nüfusa sahip ülkeleri arasında yer alan İsrail’in, nükleer silah sayısı ve gelişmişliği açısından dünya sıralamasında beşinci sırada olması kimseyi şaşırtmıyor. Güçlünün haklı addedildiği bir Dünya’da “Eşref-i mahlukat nedir” sorusuna kim cevap verebilir ki?315 KEŞKE, KENAN EVREN KADAR KARARLI VE HUGO CHAVEZ KADAR İNANÇLI OLSANIZ!.. Katillerin durmaya hiç niyeti yok, gittikçe kuduruyor! 314 Hasan Demir / Yeniçağ / 12.06.2006 315 Milli Gazete / 11.06.2006 / Suavi Kemal 504 İsrail Başbakanı Ehud Olmert, Lübnan'daki ana hedeflerine ulaşmadan ateşkes ilanı için acele etmeyeceklerini söylüyor. Olmert, "Önceden belirlediğimiz hedeflere ulaştığımızı söyleyebilecek duruma gelinceye kadar ateşkes ilan etmek için aceleci olmayacağız. Bu hedefler, siyasî sürecin olgunlaşması ve çok uluslu gücün hazırlanmasını içeriyor" diyecek kadar şımarık davranıyor. Olmert'in bu açıklamayı ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice'la görüşmesinden bir gün sonra yapması dikkat çekiyor. BM'in ateşkes çağrısı yapmasını engelleyen ABD, Hizbullah'a saldıran İsrail'e daha fazla zaman tanınmasını istiyor. İsrail'in Lübnan'a 19 gündür düzenlediği saldırılarda büyük çoğunluğu sivil olmak üzere yaklaşık 1200 kişi hayatını kaybetmiş bulunuyor. Öte yandan, Fransa Cumhurbaşkanı Jacques Chirac, Lübnan'da siyasi anlaşmaya dayalı bir ateşkes olmadan, bu ülkeye, BM tarafından görevlendirilmiş bir uluslararası güç gönderilmemesi gerektiğini savunuyor. Baş eşkıya “2 hafta daha bombalayalım” diyor! İsrail başkanı Ehud Olmert, ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’a, Lübnan’daki saldırının durması için yaklaşık iki haftaya ihtiyaçları olduğunu bildiriyor. İsrail hükümetinden bir yetkili, Olmert’in İsrail’de bulunan Rice ile görüşmesinde, saldırıya son vermek için “10 gün ya da 2 hafta” süreye ihtiyaçları olduğunu söylediğini aktarıyor. Cağdaş Necaşi Hugo Chavez: ABD’ye karşı birlik çağrısı yapıyor! Venezualla Devlet Başkanı Hugo Chavez, Beyaz Rusya, Rusya ve Katar'dan sonra İran'ı da ziyaret etti. Chavez, İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinecad tarafından resmi törenle karşılandı. Chavez, "Biz, her zaman ve şart altında İran'ın yanında yer alacağız. Sadece birlik ve beraberlik içinde olduğumuzda emperyalizmi yenebiliriz. Ayrılırsak, onlar bizi yener. Tarih bize bunu göstermiştir" dedi. Chavez, Ahmedinecad'la yaptığı görüşmenin ardından, İran'ın dini lideri Ayetullah Ali Hamaney ile de bir araya geldi. Chavez bu görüşmede de, "Amerikan muhalifi olan ülkelerin ortak tutum ve dayanışma içerisinde olmaları zaruridir. Amerikan muhalifi ülkeler işbirliğini artırarak, güçlerini ortaya koymalı, Amerikan tehditlerini etkisiz hale getirmelidirler" dedi. Bize Hz. Peygamberimizin gıyabi cenaze namazını kıldırdığı Necaşi’yi hatırlatan Hugo Chavez gibi onurlu Hıristiyanlar ılımlı İslamcı münafıklardan elbette şereflidir. Lübnan Başbakanı Fuad Sinyora: Savaş suçlularıyla görüşmeyeceğim! Sinyora, “İsrail'in Lübnan'daki katliamlarıyla ilgili uluslararası soruşturma açılmadan müzakerelerden bahsetmenin yeri yok” diyerek Rice’yi geri çeviriyor!. İsrail'deki temaslarının ardından Lübnan'ın başkenti Beyrut'a geleceği açıklanan ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice'ın randevusu iptal edildi. Lübnanlı yetkililerin verdiği bilgiye göre, Lübnan hükümeti Rice'a ateşkes sağlanmadan kendisiyle görüşmeyeceklerini bildirdi. Bunun üzerine, İsrail'de temaslarda bulunan Rice da Beyrut'a gelmekten vazgeçti. BM’nin ateşkes çağrısı yapmasını engelleyen ABD, Lübnan’a saldıran İsrail'e daha fazla zaman tanınmasını istiyor. Öte yandan, Lübnan Başbakanı Fuad Sinyora, İsrail'in 55 sivilin ölümüne neden olan saldırısından sonra, koşulsuz ve acil ateşkes sağlanmadan bu ülkeyle müzakerelerde bulunmayacağını söyledi. Başkent Beyrut'ta basın toplantısı düzenleyen Sinyora, "Koşulsuz ve acil ateşkes sağlanmadan ve İsrail'in Lübnan'daki katliamlarıyla ilgili uluslararası soruşturma açılmadan müzakerelerden bahsetmenin yeri yok" dedi. “Yahudi tarihi ve Yahudi dini” bu vahşeti doğuruyor! İsrail’in Filistin ve Lübnan topraklarında sürdürdüğü vahşi işgal, şüphesiz ki Siyonist ideolojinin kaynağını bizatihi Ortodoks Yahudilik’ten alan karakterinin bir yansıması. İsrailli hahamların savaş sırasında masum kadın ve çocukların öldürülebileceğini hükme bağlayan fetvası bu açıdan şaşırtıcı değil. 505 Dünyanın gözü önünde sergilenen vahşet örnekleri, “On Emir” içinde yer alan “öldürmeyeceksin, çalmayacaksın…” gibi hükümleri, “Yahudi’yi öldürmeyeceksin, Yahudi’nin malını çalmayacaksın” tarzında yorumlayan Talmud’un tesis ettiği inanç, düşünce ve algı sisteminin pratik yansımasından başka bir şey değil. İsrail Ordusu Merkez Komutanlığı’nca yayımlanan bir kitapçıkta yer alan –komutanlık baş vaizine ait– bir pasajı birlikte okuyalım: “Askerî birliklerimiz, bir savaş, sıcak bir takip ya da baskın sırasında sivillere rastladığında, eğer bu sivillerin bizim birliklerimize zarar verip veremeyeceği konusunda bir netlik yoksa halacha’ya göre onlar öldürülebilir, hatta öldürülmelidir… Hangi koşul altında olursa olsun, bir Arap’a güvenilmemeli, velev ki o kişi sivilleştiği izlenimi vermiş olsa dahi… Bir savaş sırasında birliklerimiz düşmana saldırdığında, onlara halacha tarafından kendi halindeki sivilleri dahi öldürme izni ve hatta emri verilmiştir…”(Buradaki “halacha”, yüzyıllardan bu yana korunan ve uygulanan Yahudi yasal sisteminin adıdır.) Zira bir “gentile” (Yahudi olmayan kişi) öldüren Yahudi için somut herhangi bir müeyyidenin söz konusu olmadığı, hele bunu –altındaki merdiveni çekmek gibi– “dolaylı” yoldan yapmışsa, bu fiilinin günah bile sayılmayacağı bir sistemde, “Şimdi git, Amalek’i (Amalikalılar’ı) vur, ve onların her şeylerini tamamen yok et, ve onları esirgeme: ve erkekten kadına, çocuktan emzikte olana, öküzden koyuna, deveden eşeğe kadar hepsini öldür” (I. Samuel, 15/3) emrinin Araplara da uygulanması gerektiğini öğütleyen bir inanç yapısında “savaş durumu”nun getirdiği sıra dışılığın çok da sözü edilmez değil mi?!316 Türk askeri Ortadoğu batağına çekiliyor! Kurulması muhtemel bir barış gücünde Türkiye yer almamalı. Zira bölge halkıyla Türkiye'nin geçmişi zaten sorunludur. Türk askeri kısa sürede hedef haline gelebilir. Kurulması muhtemel barış gücünde ise Türkiye'nin “etkili koordinatörlük” dışında herhangi bir görev üstlenmemesi yerinde olacaktır. Zira bölge Türkiye'nin Arap halklarıyla yaşadığı tarihsel geçmiş tecrübe açısından oldukça sorunludur. Lübnan Ermeniler de sahil olmak üzere Ortadoğu'nun tüm etnik ve dini unsurlarını içinde barındırmaktadır. Türkiye'nin kendi ülkesinde terörle mücadele ederken, İsrail'i terörden koruma adına sıcak çatışmaların merkezi olan Lübnan'a asker göndermesinin riski hayli yüksektir. Zira orada Türk askerinin kendisinin de kısa sürede hedef olma durumu vardır ki, bu da Türk kamuoyunu tedirgin edecektir. Kaldı ki, yeni bir Ortadoğu için 'zamanın geldiğini' itiraf eden ABD Dışişleri bakanı Rice'ın açıklamaları ve Amerikan Ordu Dergisi'nde yayımlanan yeni Ortadoğu haritaları ABD'nin bölgeye ilişkin niyetleri konusunda ciddi kaygılar uyandırmaktadır. Sonucu öncen bilinemeyen girişimlere destek vermek ise Türkiye açısından maceracılık olacaktır. Lübnan'a asker gönderme karşılığında 'PKK Kartı'nı masaya koyuyorlar. Şimdiden söylüyorum: ''Eğer herhangi bir neden ve hesapla Türkiye oyuna getirilir ve Amerikan planlarının bir parçası olursa her iki alanda hiç kimsenin hayal edemeyeceği kadar sıkıntı ve tehlikelerle karşı karşıya kalacaktır.'' Bana göre bölgedeki ABD ve İsrail planlarının son hedefi Türkiye'dir. Irak'tan gelen haber ve değerlendirmelere bakılırsa katliam şeklinde devam eden Sünni-Şii çatışmanın büyük bölümünde CIA, MOSSAD parmağı ve Amerikan yanlısı bazı Körfez ülkelerinin gönüllüleri ve parası var. ABD ve İsrail bu coğrafyanın her şeyinden nefret ediyor. Bu coğrafya yok edilmediği sürece rahat edemeyecekler. Türk askeri Lübnan'a gitmesin! Türk askerinin Lübnan'a gitmesine karşıyız. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, Türk askerinin Lübnan'a gitmesi için çeşitli şartlar ileri sürmüş. Biz bu aşamada o şartların oluşacağına inanmıyoruz, kaldı ki şartlar oluşsa dahi asker göndermeye karşıyız. Amerika, Lübnan'a bir 'istikrar gücü' yerleştirilmesini istiyor. 316 (Ebubekir Sifil) 506 Üstelik bu gücün Türkiye, Mısır gibi Sünni ülkelerce oluşturulmasını da istiyor. Yani, Sünni ülkeler Lübnan'da Şii Hizbullah'la çatışacak. Herkes saf, bir Amerika akıllı. Pes doğrusu!? Hizbullah'ın arkasındaki ciddi halk desteği unutuluyor veya görmezden geliniyor. Şimdi o Hizbullah'la Türkiye'nin savaşması isteniyor veya istenecek. Olmayacak şeyler. Başbakan Erdoğan'ın Lübnan'a asker göndermek için saydığı şartlar, İsrail ve Amerika'nın en azından şimdilik gerçekleşmesini istemediği şartlar. Başbakan da belki o yüzden bu şartları öne sürüyor, asker gönderilemeyeceğini biliyor çünkü. Millet parası ve devlet ağzıyla İsrail propagandası Her gazete, her televizyon İsrail saldırılarındaki vahşeti kendi meşrebince değişik tonlarda okuyucularıyla paylaştı. Zaten başka türlü de yapamazdı. Ama dikkat ediniz bunların gerçekten bağımsız, gerçekten milli olanlarının dışında kalanlarının tamamı manşet haberlerine hep, “Hizbullah militanlarının iki İsrail askerini kaçırması üzerine İsrail’in Lübnan’a başlattığı saldırıların birinci gününde..” cümlesi ile girdiler. Bu saldırıların ikinci günü de böyleydi, altıncı günü de, onuncu günü de. Üzülerek ifade edelim ki milletin vergileri ile finanse edilen TRT de bile durum aynıydı ve İsrail saldırılarının 12. gününde bile TRT konuyla ilgili haberlere, “Hizbullah militanlarının iki İsrail askerini kaçırması üzerine” diye giriyordu.. Bunun iki anlamı vardı. 1. Fitili ateşleyen İsrail değil Hizbullah’tır. Yani İsrail ABD, İngiltere ve İsrail’in dediği gibi “Kendini savunma hakkını” kullanmaktadır. 2. Hizbullah bir terör örgütüdür. Görüldüğü gibi Evanjelik zihniyetin şefliğinde teşekkül ettirilmek üzere olan “tek kutuplu”, “tek hukuklu dünya” zihinlerin ve haber merkezlerinin Siyonistleştirilmesi neticesinde aynı zamanda “tek sesli” bir dünya haline gelmiş, kelimenin tam anlamıyla bir “terörist devlet olan” İsrail kendini mazur göstermeyi ve aslında meşru ve milli müdafaa halindeki Hizbullah’ı da “terörist” örgüt olarak takdim etmeyi başarmıştır.”317 ABD’yi fiilen İsrail lobisi yönetiyor! Son birkaç on yıldır ve özellikle 1967’deki ‘Altı Gün Savaşları’ndan bu yana, ABD’nin Ortadoğu politikasının merkezinde İsrail bulunuyor. İsrail’e verilen şartsız destek ve bölgede “demokrasiyi” yayma çabaları Arap ve İslam dünyasını öfkeye boğdu, aynı zamanda sadece ABD’nin değil, dünyanın geri kalanının da güvenliğini felce uğrattı… 1973 yılındaki savaştan bu yana ABD, İsrail’e hiçbir devlete yapmadığı ekonomik yardımları yaptı. 1976 yılından bu yana İsrail, en fazla ekonomik ve askeri yardım alan ülke oldu. Bu rakam 140 milyar doları aştı. İsrail, her yıl 3 milyar dolar direkt yardım alıyor ve her İsrailli için bu, yıllık 500 dolar anlamına geliyor. Rakamın büyüklüğü, İsrail’de kişi başına düşen gelirin İspanya ve Güney Kore gibi ülkelerinkine eşit olmasından da anlaşılabilir. Başka ülkelere askeri amaçlarla verilen yardımın ‘ABD içinde harcanması’ gibi bir şart var; ancak İsrail’e, yardımın yüzde 25’ini kendi savunma sanayi için kullanma izni veriliyor ki, paranın Batı Şeria’da yerleşim alanları inşa etmek gibi, ABD’nin karşı çıkacağı amaçlar için kullanılmasının önü de açılmış oluyor. Dahası, ABD, İsrail’e silah sistemini geliştirmesi için yaklaşık 3 milyar dolar sağladı; bunlar arasında Blachawk helikopterleri ve F–16 jetleri bulunuyor. Nihayet, Washington, İsrail’e diğer NATO ülkelerine vermeyi reddettiği istihbarata erişim imkânı sunuyor. Filistin direnişi gelişigüzel bir biçimde İsrail’e ya da “Batı’ya” yöneltilmiş bir şiddet değil, aksine İsrail’in Batı Şeria ve Gazze Şeridi’nde sonu gelmeyen işgaline karşı bir tepkidir. İsrail’i desteklemek sadece Amerika karşıtı terörizmi beslemekle kalmıyor aynı zamanda teröre karşı savaşı kazanmayı da zorlaştırıyor… İsrail ile ilişkiler, ABD için bu devletlerle diyalog kurmayı engelliyor. İsrail’in sahip olduğu nükleer silahlar nedeniyle bu komşular da silah istiyor. 317 26.7.2006 / Hasan Demir / Yeniçağ 507 İsrail genelde güçsüz tasvir edilir. Ama bilinenin aksine, Siyonistlerin askeri teçhizat ve donanımı Arap ülkelerinden çok daha iyidir. Örneğin 1956 yılında Mısır’a, 1967 yılında ise Ürdün ve Suriye’ye karşı kolay bir zafer kazandılar ki ABD yardımlarının akmaya başlamasından çok önceye dayanır. Bugün, İsrail, Ortadoğu’daki en güçlü askeri yapı… Tartışmayı kontrol etmek, ABD desteğini garantilemek için hayati öneme sahiptir. Lobinin etkinliğinin en önemli ayaklarından biri de Kongre’dir ve İsrail burada eleştiriden muaftır. Hatta Kongre üyesi Dick Armey, 2002 yılı Eylül’ünde, “Benim bir numaralı önceliğim İsrail’i korumaktır. Birileri, kongre üyesinin ilk hedefinin Amerika’yı korumak olduğunu söyleyecektir. ABD’nin İsrail’e desteğini sağlamak için çalışan Yahudi kongre üyeleri ve senatörler de vardır.” demiştir. 318 İsrail tarihî bir hatadır! Onu düzeltmek gerekiyor! Lübnan’ın İsrail tarafından işgali, zannedildiği gibi ilk değildir. Hafızalar o kadar hızla kurtlanmaktadır ki, binlerce masum insanın kıtır kıtır kesildiği Sabra ve Şatilla katliamları bile çoktan unutuldu gitti. ABD’nin fikir tanklarından Richard Cohen, 18 Temmuz 2006 tarihli Washington Post’da çıkan lafını budaktan esirgemeyen yazısında, İsrail’in yapabileceği en büyük “hata”, kendisinin bir hata (mistake) olduğunu unutmaktır diyor. İsrail kuzeyde Hizbullah’la, güneyde Hamas’la savaşıyor olabilir ama en amansız düşmanının “tarih” olduğunu unutmamalıdır, diye ekliyor Cohen. Nedir bu hata? Cohen’e göre bu hata, etrafı Müslüman ülkeler ve halklarla çevrili bir coğrafyaya Avrupalı Yahudilerin göç ettirilerek bir millet ve devletin kurulabileceğine inanılmış olmasıdır. Osmanlı-Türk Yahudileri bugün İsrail’de üvey evlat muamelesi görürler. Yani Avrupalı Yahudi olmak ile Avrupa dışından gelen Yahudi olmak bile farklılık doğurmaya yetmektedir İsrail’de. Kuzey Afrika’dan İsrail’e göç eden Yahudiler, kendi sözde yurtlarında gördükleri ikinci sınıf vatandaş muamelesi karşısında ne yapmışlardır biliyor musunuz? Bir siyasî parti kurarak haklarını savunmak zorunda kalmışlardır… Cohen, İsrail’in “tarihî bir hata” olduğunu söylemişti. Bu sonu olmayan savaş, İsrail’in yalnız ArapMüslüman ülkelerden değil, insanlığın diğer kısmından kopartan devlet terörü bataklığına saplanmasından, daha fazla kan ve gözyaşı akıtmasından, bilimsel ve teknolojik başarılarına rağmen ‘çağdışı’ kalmasından başka bir kapıya çıkmayacaktır. ABD’nin İsrail’e desteği, tıpkı bir zamanlar İngiltere’nin desteği gibi, petrolün varlığına ve bölgedeki stratejik hesaplarına bağlıdır. Bu hesapların değişeceği bir dünya ihtimalidir İsrail’i asıl korkutan. Nitekim 1989’da Demir Perde çökünce Başkan Regan’ın, tıpkı bir zamanlar İngiltere’nin Yahudi göçmenlerin yüzüne kapısını kapattığı gibi, ABD’nin Sovyet vatandaşı Yahudilere vize vermeyeceğini ilan etmesi İzak Şamir’i fena halde panikletmişti…319 Kenan Evren Kadar Kararlı olunmuyor! Hatırlanırsa, Kenan Evren Paşa 12 Eylül’den sonra, İsrail büyükelçimizi geri çağırmış, orada sadece bir maslahatgüzar bırakmıştı. Ardından kutsal yolculuk için Arabistan’a uğurlanmıştı. Bu gelişmeler üzerine İsrail Türkiye’nin peşinde kuyruk sallamış ve bayağı uysallaşmıştı Kenan Paşa’nın Amerika’nın Irak işgaliyle ilgili sözleri de oldukça çarpıcı ve çaplıydı. “ABD’nin Irak’taki yanlış kararı, bizim de başımıza bela oldu” 7. Cumhurbaşkanı Kenan Evren, “ABD’nin Irak’taki yanlış kararı, Türkiye’nin de başına bela oldu” denmişti. Evren, Alaşehir’den Marmaris’e giderken Denizli Valisi Gazi Şimşek’i makamında ziyaret ederek, bir süre görüştükten sonra bunları söylemişti. Ziyarette gazetecilerin sorularını cevaplayan Evren, Türkiye’de son dönemlerde yaşanan olayların, 12 Eylül’de yaşanan olaylara kıyasla çok küçük kaldığını belirtmişti. Bu olayların eskiden de yaşandığını ifade eden Evren, şöyle devam etmişti: “Bir kısmınız o dönemleri yaşamadınız. Türkiye’nin bulunduğu jeopolitik ortam çok kritiktir. Biz bir İtalya, Fransa değiliz. Bizde 8 komşu ülke var, hepsi de problemli ülkedir. Hepsi de bizi kıskanan ülkeler, imparatorluğumuz zamanından beri bizi kıskanırlar; bizim kalkınmamızı, gelişmemizi istemezler, çeşitli eylemlere girişiyorlar. 318 (30.7.2006 / J. Mearsheımer & Stephen Walt ) 319 (30.7.2006 / Mustafa Armağan / Zaman) 508 Güneyde Irak başımızın derdi. ABD’nin yanlış bir kararı, bizim de başımıza bela açtı. Kendisi de pişman, ama geri adım atamıyor. Vietnam’da da yaptı bu hatayı, sonunda çekilmek zorunda kaldı, şimdi de burnunu Irak’a soktu, bir türlü çıkaramıyor. Tabii bize de başka bir dert... Barzani ve Talabani bağımsızlık istiyor. Talabani devlet başkanı olunca büsbütün şımardılar.” (a.a) "19 Mayıs 2004 tarihinde, Irak'ın Süleymaniye kentinde yaşanan "çuval olayı" Türk-Amerikan ilişkilerinde hiç bir zaman telafi edilemeyecek bir kırılmaya neden oldu. Türk Özel Kuvvetleri karargâhı basıldı. 11 asker, kafalarına çuval geçirilerek gözaltına alındı ve sorgulandı. Bununla da kalmayıp onur kırıcı, aşağılayıcı uygulamalara maruz bırakıldı. Bu sefer de MİT’cilerin başına çuval geçiriliyor. Bu olay "yeni bir çuval olayı"ndan farklı değil. Bu sefer Özel Kuvvetler'e mensup askerler değil, Türkiye'nin Milli İstihbarat Teşkilatı'na (MİT) mensup istihbaratçılar benzer bir olay yaşadılar. Bu sefer kafalarına çuval geçirilmedi ama ellerine kelepçe takıldı. Olay Mayıs ayı başlarında meydana geldi. Şöyle: Milli İstihbarat Teşkilatı'na mensup 2 istihbaratçı, bir iddiaya göre 4 istihbaratçı, akşam saatlerinde Silopi'nin doğusunda Habur çayı üzerine Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından yaptırılan demir köprüden geçerek Zaho'ya girdi. İstihbaratçılar Zaho girişinde bulunan peşmerge kontrol noktasında durduruldu. Bölgeye girişlerinin yasadışı olduğu söylendi. Kimlik bilgilerini sorup iki istihbaratçıyı gözaltına almak istediler. Peşmergeler ile Türk istihbarat personeli arasında yaşanan tartışma sonrasında peşmergeler, bu kişileri tartaklayarak ellerine kelepçe taktı ve gözaltına aldı. Ardından Zaho'da bir yere götürülen Türk istihbaratçıları uzun süre burada sorgulandı.320 İncirlik’teki askeri malzeme İsrail’e taşınıyor: Geçen haftalar, Adana İncilik Hava Üssünden yüzlerce TIR askeri teçhizatın büyük bir gizlilik içinde, Mersin Taşucu Limanına oradan da; önce hedef saptırmak için Güney Kıbrıs’a, sonra da İsrail’e taşınacağı anlaşıldı. Yani Başbakan Tayip Efendi, bir yandan İsrail’i kınıyor havaları takınırken, diğer taraftan masum ve mazlum insanları katleden ve bizleri kahreden bombalar ve zehirli silahlar İncirlik’ten İsrail’e yollanmaktaydı.
.TÜRKİYE-ABD İLİŞKİLERİ VE MİLLİ ÇIKARLARIMIZ “Amerika-Türkiye savaşı ve önleyici savunma” hazırlığı niye hesaba katılmıyor? Dünyada çok tanınmayan bir siyaset bilimci, ülkelerin en beklenmedik ve en uzak senaryolara hazır olması gerektiğini, yoksa varlığını sürdüremeyeceğini, aşağıdaki cümleler ile ifade etmiştir: “En uzak senaryolara hazır olmayan bir devlet, uzun süre varlığını sürdüremez.” Dünyada öngörmediğimiz gelişmeler birbiri ardına gerçekleşirken, akıl almaz bir teknolojik gelişme ve değişim süreci içinde küreselleşmeyi yaşıyoruz. Küreselleşme çağında (!) ülkelerin ulusal çıkarlarının öncelikleri değişti, yeni ittifaklara yol göründü ve kırk yıllık düşman olan ülkelerin ulusal çıkarları kesişmeye başladı. Türkiye ve Rusya, ABD’nin Karadeniz planlarından rahatsız olmaya başlarken, ABD emperyalizmine karşı Çin-Hint-Rus ittifakının yolu göründü. Arap coğrafyasında emperyalist bir saldırı başlatan İngiliz-ABD demokrasisi (!), petrol kuyularını güvence altına almaya çalışan bir petro-demokrasi kurma yolunda Afganistan ve Irak’dan sonra İran ve Suriye üzerinde de planlarını uygulamaya dökme aşamasına geldi. Bütün bu değişim ve gelişim sürecinde Türkiye’de terör saldırıları artmakta, terörün finansmanı batı demokrasilerinde gerçekleşmekte, terör örgütünün propaganda etkinliklerine batı demokrasileri evsahipliği yapmaya devam etmektedir. Dün solcu bir örgüt olmak iddiasıyla yola çıkan terör hareketi, bugün emperyalizmin kucağında yuvalanan ve batı emperyalizminden beslenen bir emperyalist uzantıya dönüştü ki, bugünün batılı sağcılarının maşası durumuna geldi. Bütün bu değişim, elbette, Türkiye’nin ulusal çıkarları ve önceliklerini de değiştirmek durumunda kalacaktı. Türkiye, ABD-İngiliz emparyalizminin Irak planları ve Kürt devleti kurma gayretlerinin arkasında olabilir miydi? İran halkına karşı girişilecek bir petro-demokrasi hareketini destekleyerek kurulacak Kürt devletinin sınırlarını genişletebilir mi? Türkiye’nin ulusal çıkar ve öncelikleri konusunda olumlu hiç bir adım atmamakta direnen, ancak sözde Kürt Devleti Başkanını Beyaz Saray’da ağırlayan bir emperyalist saldırgan ile aynı saflarda bulunabilir mi? Kendi büyüttüğü canavarları bir bir yıkarak işbirlikçi yönetimler ile Arap ülkelerini sömürgeleştirmeye koyulan emperyalizme güven duymaya devam edebilir miyiz? Bugün Amerikan ve Batı emperyalizmi ile Türkiye’nin ulusal çıkarları farklılaşmıştır. Bu çıkar farklılaşması, her an Türkiye ve Batı emperyalizmini bir sıcak çatışmanın eşiğine getirebilir. Özellikle Batı emperyalizminin ön saflarında hareket eden ABD ile Türkiye, beklenmedik bir anda karşı karşıya gelebilecektir. Bütün bu nedenler ve küçücük bir olasılık bile, Türkiye’nin ABD ile karşı karşıya gelebileceği bir sıcak çatışma ortamına şimdiden hazırlanmamızı zorunlu duruma getirmektedir. Türkiye, bir emperyalist saldırı olasılığına karşı, uzun bir dönem içinde ve çok dikkatli biçimde hazırlıkları tamamlanabilecek bir eylem planı oluşturmak durumundadır. Bu plan, halkın seferber edilmesi, yaşamsal kaynakların korunması, azami güvenlik, saldırı olasılığında düşmanın beklemediği hazırlıklar ile savunma, düşmanın saldırı yeteneğini zayıflatacak saldırı planları ve yeni ittifaklar ile böylesi bir olasılığa hazırlıklı olmak durumundadır. Acaba, Türkiye’nin böyle bir planı var mıdır? Yoksa eğer, acilen ve bütün kaynaklar seferber edilerek böyle bir planın ve uygulama araçlarının oluşturularak hazır duruma gelinmesinde zorunluluk bulunmaktadır. Bilinmesi gerekir ki, savunma, saldırı durumunda zafer kazanmaktan çok, saldırıyı engellemeye yönelik bir eylem planına dayanmalıdır ki, savaşsız bir çözüm bulunabilsin. Önleyici Savunma diyebileceğimiz bu yaklaşım, Türkiye’nin bütün saldırı olasılıklarını hazırlıklı olmasını anlatan çok gerekli ve yararlı bir strateji olacaktır. Önleyici Savunma, “yurtta ve dünyada barış” anlayışının da bir gereği olarak savaşı önelemek amacıyla benimsenmesi gereken yeni bir yaklaşım olarak önümüzde durmaktadır.321 70 Bin kişilik Sınır Muhafız Teşkilatı Niye Kuruluyor? 321 Milli Gazete / 29.04.2006 / Yrd. Doç. Dr. Birol Ertan 510 Türk Ordusu sınırlardan niye uzaklaştırılıyor!? AKP hükümeti “entegre sınır yönetimi” stratejisinin uygulanmasına yönelik AB destekli bir eylem planı hazırladı. 70 bin kişiden oluşacak Sınır Muhafız Teşkilatıyla, Türk Ordusu’nun sınırlardaki denetimi ve kontrolü kaldırılmış olacak. AB birçok belgesinde Adalet ve İçişleri başlığı altında Türkiye’den sınırlar konusunda bir düzenleme yapmasını dayatıyor. Türk Silahlı Kuvvetleri iç Hizmet Kanunu’nun 35’inci maddesine göre Silahlı Kuvvetlerin vazifesi; Türk yurduna ve anayasa ile tayin edilmiş olan Türkiye Cumhuriyeti’ni kollamak ve korumak. AB sürecinde Türkiye, öyle bir noktaya getirildi ki, en sonunda Türk Silahlı Kuvvetleri’nin bu görevi de değiştirilmek isteniyor. Avrupa Birliği’ne uyum çalışmaları kapsamında Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK) sınırlardan uzaklaştırılıyor! AKP hükümeti “entegre sınır yönetimi” stratejisinin uygulanmasına yönelik AB destekli bir eylem planı hazırladı. AB Genel Sekreterliği yetkilileri, bu eylem planını, “Türkiye’nin AB yolundaki en kapsamlı çalışması” olarak niteliyor. Eylem planını İçişleri Bakanlığı’na bağlı “Entegre Sınır Yönetim Proje Uygulama Müdürlüğü” hazırladı. Buna göre, Jandarma Genel Komutanlığı, Kara Kuvvetleri Komutanlığı ve Sahil Güvenlik Komutanlığı’nca sağlanan sınır güvenliğinin tek elde toplanması hedefleniyor. AB dayatmaları sonucu kara ve deniz sınır güvenliği askerden alınarak 70 bin kişilik Sınır Muhafız Teşkilatı’na devredilecek. Başında bir vali bulunacak! Bu ne anlama geliyor? AB her belgesinde sınır muhafız teşkilatını niye dayatıyor İçişleri Bakanlığı’na bağlanacak bu teşkilat, Sınır Muhafaza Genel Müdürlüğü yada Sınır Muhafaza Daire Başkanlığı adıyla yapılandırılacak. AB Genel Sekreterliği’nden yetkililerin verdiği bilgiye göre AB’nin başlangıç olarak 685 bin Euro destek sağladığı projenin toplam maliyeti 3 milyar 700 bin Euro. Bunun yaklaşık yüzde 60’ının AB tarafından karşılanacağı belirtildi. Muhafızlar, AB’nin desteğiyle açılacak Sınır Muhafız okullarında özel eğitimden geçecekler. Genelkurmay Başkanlığı ve Emniyet Genel Müdürlüğü başta olmak üzere, Kara Kuvvetleri Komutanlığı, Jandarma, Sahil Güvenlik, Adalet, Sağlık, Ulaştırma, Çalışma ve Sosyal Güvenlik, Milli Savunma Bakanlıklarının da hazırlıklara destek verdiği iddia ediliyor. AB birçok belgesinde Adalet ve İçişleri başlığı altında Türkiye’den sınırlar konusunda bir düzenleme yapmasını dayatıyor. Türk Ordusu etkisizleştirilmek isteniyor Konuyu Aydınlık’a değerlendiren Onursal Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı Vural Savaş, Terörle ve özellikle PKK ile yapılan mücadelede sınır güvenliğini sağlamanın birinci derecede önem taşıdığını belirtti. Özal hükümeti döneminde benzer bir girişimin söz konusu olduğunu ifade eden Savaş, o dönemde Türk Ordusuna karşı başka bir güç oluşturma girişimlerinin Genelkurmay’ın girişimiyle engellendiğini söyledi. Savaş, bu projenin hayata geçirilmemesi için milli güçlerin geç kalmadan harekete geçmesi gerektiğini vurguladı.322 Sınırda yığınak ve ABD’nin İran’a operasyon hazırlığı hızlanıyor! Türkiye, ABD’yle hem beraberlik hem çatışma içinde, nasıl oluyor? Türkiye kritik günler yaşıyor. Bir yandan ABD’nin İran’a yönelik saldırı hazırlıkları ve Türkiye’ye bu konu da yaptığı baskı, bir yandan PKK teröründeki artış, iç kargaşalık ve çatışma tezgahı, öte yandan ekonomide kronikleşen krizin patlama noktasına yaklaştığı yönündeki sinyaller... Tam bu günlerde Türk Silahlı Kuvvetleri’nin doğu ve güneydoğu bölgesine yoğun bir şekilde, zırhlı araçların da ağırlıkta bulunduğu birlik kaydırması gündeme geldi. Yaklaşık bir ayı aşkın süredir bölgede dikkat çeken hareketlilik son günlerde iyice belirginleşti. Zırhlı araçlarla takviye edilen birlikler, İran ve Irak sınırlarının kesiştiği Yüksekova bölgesinin yanı sıra, Irak sınırına 322 Aydınlık / 09 Nisan 2006 511 sevk edildi. Hareketliliğin nedeni Sevkıyatın nedeni konusunda resmi yetkililerce bir açıklama yapılmadı. Basına yansıyan iddia, Türkiye’nin hem içeride hem de sınır ötesinde kapsamlı bir operasyona hazırlandığı yolunda. Bu bilgi resmi kaynaklarca doğrulanmadı. Genelkurmay’a yakın kaynaklar, Türkiye’nin 3 kolordu büyüklüğünde bir kuvvetle harekata hazırlandığı bilgisini veriyor. İhtiyat ve destek kuvvetlerinin de hazırlandığı belirtiliyor. Bu büyük çaplı harekat için Şırnak’ta bir operasyon karargahı kurulacak. Öte yandan Dışişleri’nden bir yetkilinin, askeri kaynaklara dayandırdığı bilgiye göre, hareketliliğin nedeni “hem içeriye, hem de dışarıya gözdağı vermek”. “İçeri”den kastedilen PKK... Peki, “dışarı” kim? Bu sorunun yanıtı, o kadar net değil. Bilgiyi veren yetkili, “dışarı”dan, ABD ve Kukla Devlet yöneticilerinin kastedildiğini vurguluyor. Ancak aynı yetkili ekliyor: “ABD ile ilişkileri düzeltmek zorundayız!”. ABD’yle birlikte mi? Dışişleri Bakanı Bayan Rice eliyle ABD dayattığı anlaşmayı kabul etmezsek için, terörü tırmandırma ve Batı illerine yayma tehdidinde bulunuyor. Büyük bir aldatma ve yalan kampanyası eylemlerle atbaşı gidiyor. Kampanyanın amacı, “ABD ve Kukla Devlet’le anlaşmaktan başka çare olmadığına” ikna etmek. ABD’nin dayattığı anlaşmanın iki yönü var: 1- Kuzey Irak’ta göstermelik kontrol ve PKK’nın askeri gücünün denetim altına alınmış gösterilmesi. 2- İçeride PKK’ya af ve kapsamlı reform getirilmesi. Bütün bunlar Kukla Devletin himaye altına alınması koşuluyla yapılacak. DTP’nin “Kürtlerin temsilcisi olarak” kabul edilmesi ve masaya oturulması dayatmanın bir başka parçası. Barajın indirilmesi ve DTP’nin TBMM’ye sokulması arkasından gelecek gibi gözüküyor. Kamuoyu Başbakan Recep Tayip Erdoğan’dan şu sorunun cevabını bekliyor: “IMF ve ABD, hangi milli çıkarımıza uygun” bulunuyor? ‘İstesek IMF’ye borcumuzu iki taksitte öder kapatırız. Milli çıkarımıza uygun geldiği için IMF ile çalışıyoruz’ diye konuşan Başbakan Recep Tayip Erdoğan’dan “IMF ile çalışmak hangi milli çıkarımıza uygun geliyor?” sorusunun yanıtı merak ediliyor. Başbakan Erdoğan’ın son günlerde ekonomik rakamlar üzerinde yaptığı konuşmalar dikkat çekiyor. Seçimlerin yaklaşmasından olsa gerek IMF vurgusuna da önem veren Erdoğan’ın bu konuşmaları ‘Demirel tarzı siyaseti’ tekrar gündeme getirdi. Erdoğan’ın ‘İstesek IMF’ye borcumuzu iki taksitte öder kapatırız’, ‘Milli çıkarımıza uygun geldiği için IMF ile çalışıyoruz’, ‘Bizden önce hükümete gelen bütün partiler de IMF ile çalışmıştı’ ve ‘Merkez Bankası’nın rezervi 60 milyar doları devirdi’ şeklindeki söylemleri gerçeği yansıtmazken, bütün bu ifadeler seçim yatırımı olarak değerlendiriliyor. Kamuoyu şimdi, Erdoğan’dan şu sorunun yanıtını bekliyor, “IMF ile çalışmak hangi milli çıkarımıza uygun geliyor?” Ekonomist Uğur Civelek, Hazine’nin teknik olarak IMF’ye olan borçlarını ödeyecek güçte olduğunu ancak hükümetin böyle bir siyasi karar alma gücünün bulunmadığını kaydetti. ‘Milli çıkarlarımıza uygun geldiği için IMF ile çalışıyoruz’ Bu sözler muhalefette iken IMF’yi yerden yere vuran Başbakan Erdoğan’a ait. Seçimler yaklaştığından olsa gerek Erdoğan’ın, son günlerde katıldığı programlarda IMF üzerine vurgu yapması dikkat çekiyor. Türkiye’nin milli çıkarlarına uygun düştüğü için IMF ile çalıştığını ileri süren Erdoğan, bu sözleri ile hangi milli çıkardan söz ettiği ise soru işaretlerine neden oldu. Refahyol Hükümeti’ni görmezden geliyor Erdoğan, AKP’den önceki bütün hükümetlerin de IMF ile çalıştıklarını belirterek bir anlamda kendisini aklamaya çalıştığı kaydediliyor. “Bütün hükümetler IMF ile çalışmıştır. IMF ile çalışmayan tek bir hükümet var mıdır?” diyen Erdoğan, bu sözleri ile ‘IMF ile çalıştıkları için muhalefet tarafından eleştirilmelerinin anlamsız olduğunu’ vurgulamaya çalışıyor. Bu sözleri ile Refohyol gerçeğini görmezden gelen Erdoğan, bütün partilerin ismini verirken 54’ncü hükümetin ismini ağzına alamaması ise manidar bulundu. 512 Sonuç: Bu kafayla Türkiye rahata kavuşamaz. Çünkü: “Açız” diyen millet, idare, “taşı sık suyunu iç” diyebilmektedir. “Ücretim az, geçinemiyorum” diyen çalışana , idare, “çık git o zaman, o paraya çalışacak çok adam var” diyebilmektedir. “Özgürlük” talep eden millete, idare, “sen ne konuşuyorsun, ben ibadetleri bile yasaklayabilirim” diyebilmektedir. “IMFye hayır” diyenlere, idare, “memurlara maaş ödeyemez isem sen o zaman görürsün” diyebilmektedir. Askerinin başına çuval geçirilen idare, “şaka yapmışlardır, bunlar bizim stratejik müttefikimizdir” diyebilmektedir. Bu örnekleri daha da çoğaltabiliriz. Görüldüğü gibi, millete aşılanan “yenilmişlik psikolojisi” baştaki idarecilerden pompalanmaktadır. Ve AKP, artık kendisi sorun halini almıştır. ENERJİ SORUNLARIMIZ VE ÇIKIŞ YOLLARIMIZ Enerjisiz Türkiye Türkiye, enerji tercihlerini yaparken dışa bağımlılığı o derecede artırdı ki kendimizi muhtaç duruma düşürme tehlikesiyle karşı karşıya kaldık. İran ve Rusya’dan gelen doğal gazın hiç hesapta olmayan bir şekilde azalması –ki bunun hesap edilmemiş olması başlı başına bir yanlışlık- zaten petrol dolayısıyla dış kaynaklara burnundan bağlı bir ülke portresi çizen Türkiye’nin manzarasını daha da içler acısı hale getiriyor. Bizzat Enerji ve Tabi Kaynaklar Bakanı Hilmi Güler bile Türkiye’nin enerjideki dışa bağımlılığının hazin tablosunu ortaya koymaya yetecek kadar trajik. Güler, Türkiye’nin 2004 yılında 87.8 milyon ton petrol eşdeğeri olarak gerçekleşen birincil enerji talebinin ancak yüzde 28’inin yerli kaynaklarla karşılandığını kaydetti. Güler, bu oranın, 2010 yılında yüzde 29’a, 2020 yılında ise yüzde 32’ye ulaşmasının beklendiğini ifade etti. Bu da, Türkiye’nin enerji kaynaklarını çeşitlendirmesini zorunlu kılacak. Çünkü elektrik enerjisini de büyük ölçüde doğal gazla üreten -hem de pahalı fiyata aldığı doğal gaz ile- bir ülke olan Türkiye söz konusu çeşitlendirmeyi gerçekleştirmezse temel ihtiyaçlarını karşılamak için bile zorluk çeken ülkeler ligine düşme “başarısını” gösterebilir. Zira Türkiye doğal gaz tüketiminin yaklaşık yüzde 7’sini kendisi üretmektedir. Son yıllarda Trakya, Mersin ve İskenderun civarlarında yeni doğal gaz yatakları bulunmuş olsa da yeni kaynaklar Türkiye’nin ihtiyacını karşılamaktan uzak. İstanbul Ticaret Odası Başkanı Murat Yalçıntaş ise alternatif enerji kaynaklarının öne çıkarılmasının şart olduğunu söylüyor: “Türkiye’nin doğal gazda Rusya’ya bağımlılığı yüzde 66.3 ile yüzde 67 arasındadır. 25 senelik anlaşmalarla kayıt altına alınan bu bağımlılık, önümüzdeki yıllarda yüzde 70’e tırmanacaktır. Biz Türkiye’nin enerji ihtiyacının riskten uzak ve ucuz bir şekilde temin edilmesini arzu ediyoruz. Bu yüzden de ülkemizin hidroelektrik santrallerini tam ve verimli bir şekilde kullanmasının, sayılarını artırmasının gereğine inanıyoruz. Enerji meselesinin iki boyutlu olduğunu düşünüyoruz. Bir bugünü ilgilendiren, iki de yarını ilgilendiren boyutu. Bugün için dışa bağımlılığı, makul seviye olan yüzde 20’lere düşürmeliyiz. Bu hedefi gerçekleştirmek için, hidroelektrik santraller, jeotermal kaynaklar ile ülkemizde bol miktarda bulunan kömür ve yenilenebilir enerji kaynaklarından rüzgâr ve güneşe yönelik yatırımlar yapmalıyız. Bu yatırımlar, gelecekteki enerji ihtiyacımızın karşılanmasına yönelik de çözümler üretecek. Ayrıca, yine bu amaçla hidrojen, bor ve benzeri geleceğin enerji kaynakları hakkında araştırmaları yoğunlaştırmalıyız. Tabii ki, bu arada, nükleer enerji seçeneğini de göz ardı etmemeliyiz.” “Hal gidiş böyle iken Türkiye, enerji politikalarını belirlerken günü birlik ihtiyaçlarını bile hesaplamaktan uzak bir tutum izliyor. Çünkü doğal gaz ihtiyacını karşılaması için kısa vadeli bir çözüm olarak görülmesi gereken yeterli doğal gaz depolama tesislerine bile sahip değiliz. Yani Türkiye’nin doğal gaz 513 ihtiyacını karşılaması Türkiye’ye gelen boru hatlarının bir sebeple devre dışı kalmasıyla anında köşeye sıkışma tehlikesiyle karşı karşıya kalırız. Doğalgaz tüketen ülkelerin birçoğunda yüzde on civarında depolama tesisi bulunmasına karşılık bu oranın Türkiye için sıfır olması tehlikenin ve tedbirsizliğin boyutları hakkında yeterince fikir verebilir herhalde.”323 Orta Asya Gazı Orta Asya dünya sahnesinde sadece jeopolitik bakımdan değil jeoenerji bakımından da öne çıkmaya, önem kazanmaya başlıyor. Rusya’nın başta Ukrayna olmak üzere bazı komşuları ile Avrupa arasında son günlerde yaşadığı doğalgaz krizinin sonucu olarak bugün Orta Asya doğalgazı tahmin edilemeyecek bir önem kazanmış bulunuyor; zira Rusya’nın hem Ukrayna ve hem de başkaları ile yaptığı son doğalgaz anlaşmaları Orta Asya doğalgazı sayesinde hayata geçebilecek; başka bir deyişle Rusya, Orta Asya ülkeleri ile ucuz doğalgaz bağlantılarına sahip olmasaydı ne Ukrayna ne de başkaları ile anlaşmalar yapabilirdi ve bu yüzden söz konusu krizlere çözüm de bulunamazdı. Rusya malum kendi doğalgazını devlet kontrolünde olan dev Gazprom şirketi vasıtasıyla satıyor. Gazprom da sattığı doğalgazın büyük bölümünü Rusya’daki doğalgaz sahalarından elde ediyor; ama bu arada Gazprom kendi üretimini Türkmen doğalgazı ile destekliyor, meydana gelen açıkları bununla kapatıyor ve böylece taahhütlerini hem kendi hem de Türkmen doğalgazıyla yerine getirmiş oluyor. Rusya’nın kendi doğalgazı artı Türkmen doğalgazından meydana gelen bu toplam sevkıyatı artık değişen şartlar sonucu başka bir mahiyet kazanmak üzere; zira Gazprom hem içte ve hem dışta da giderek artmakta olan ihtiyacı kendi kaynaklarıyla karşılayamama durumuna yavaş yavaş geliyor. Gazprom, Rusya içinde Rus tüketicisine dış piyasalardan çok ucuza, devlet destekli fiyatlardan büyük miktarda doğalgaz satıyor. Bu miktar 2004 yılında 258 milyar metreküp, 2005 yılında ise 325 milyar metreküp civarındaydı ve Gazprom bu ucuz fiyatlardan dolayı yaklaşık 1 milyar dolarlık bir zararı üstlenmek zorunda kalmıştı. Diğer yandan, Gazprom dış piyasalara bu yıl 151 milyar metreküp doğalgaz satmayı hedefliyor ki bunun 2008 yılında en az 163 milyar metreküpe ulaşması bekleniyor. Gazprom’un bu artacak olan miktarları sadece kendi üretimiyle karşılamasının mümkün olmadığı, bu yüzden açığı kapatmak için başta Türkmenistan olmak üzere Özbekistan ve Kazakistan gibi Orta Asya ülkelerine daha çok dayanmak, onlardan daha fazla doğalgaz almak zorunda kalacağı bugünden tahmin ediliyor ve bunun da şüphesiz bu Orta Asya ülkelerinin jeoenerji bakımından yeni bir önem kazanmalarına yol açacağına bugünden muhakkak gözüyle bakılıyor. Gazprom bu gelişmelerden dolayı son günlerde gözünü Türkmenistan ve Özbekistan’a eskisinden daha çok çevirmiş bulunuyor. Nitekim, bu yüzden Gazprom’un Özbekistan ile 2006 yılında 9 milyar metreküp, Türkmenistan ile ise 30 milyar metreküp doğalgaz alım anlaşması yaptığı bildirilirken Türkmenistan’dan alacağı doğalgazın 2007-2008 yıllarında 70-80 milyar metreküpü bulacağı tahmin ediliyor. Bu arada, Gazprom’un Orta Asya’dan almayı planladığı bu büyük miktarlardaki doğalgazın daha kolay sevkıyatı bakımından mevcut Orta Asya merkezi doğalgaz hattının kapasitesini yükseltmek için planlama yapmaya başladığı söyleniyor. Buna göre, Gazprom, Türkmenistan doğalgazını Özbekistan ve Kazakistan üzerinden Rusya’ya bağlayan merkezî hattın bugünkü yılda 42 milyar metreküp kapasitesini yılda 55 milyar metreküp kapasiteye yükseltmeye hazırlanıyor. Ayrıca, Gazprom’un bu kapasite yükseltmesine ek olarak Orta Asya’yı Rusya’ya bağlayacak olan yıllık 30 milyar metreküp kapasiteli yeni bir doğalgaz hattını da ciddi şekilde düşündüğü ve Rusya’nın Orta Asya’daki güçlü müttefiki Özbekistan’da önümüzdeki yıllarda 1,5 milyar dolarlık enerji yatırımı planladığı da söyleniyor. “Kısacası Rusya, kendi doğalgaz sahaları yaşlandığı, ihtiyaca cevap vermemeye başladığı için Orta Asya’ya enerjik bir biçimde yönelmiş bulunuyor. Bazı uzmanlar, Rusya’nın önümüzdeki yıllarda Orta Asya ülkelerinden yılda 100 milyar metreküp doğalgaz almasının söz konusu olduğunu bugünden söylüyorlar. 323 Suavi Kemal / Milli Gazete / 27.01.2006 514 Orta Asya’nın doğalgazı dünya jeopolitiği ve jeoekonomisi bakımından işte böyle önem kazanıyor.”324 M. Ali Birand bile insafa gelmiş soruyor: İran Gaz Anlaşmasını İlk Biz Bozmadık mı? Bizler, Erbakan’ın tamamen İran rejimine sempatik görünmek için bu anlaşmayı yaptığını ileri sürüp, konuyu çarpıttık. Washington da memnuniyetsizliğini hep belirtti. Zaten bir süre sonra 28 Şubat patladı ve iktidar değişti. Kısacası, doğru dürüst anlaşma yapamayan taraf İran değil, bizleriz. Gazetelerimizde çıkan haber ve yorumlarda, İran ile yapılan anlaşma tartışılır oldu. Anlaşmada, İran’ın gereken gazı vermemesi durumunda hiçbir yaptırımın bulunmadığı ve işin Allah’a bırakıldığı yazıldı. Ancak, İran gazı konusunda bazı hatırlatmalar yapmak istiyorum. Erbakan’ın Başbakanlığı döneminde, İran Cumhurbaşkanı Rafsancani’nin resmi ziyareti sırasında, İran Gaz projesi büyük ümitlerle imzalanmıştı. İran, Türkiye’nin Doğu ve Güneydoğu bölgesinin ihtiyaçlarını karşılayacak, Ankara’ya kadarki bölgeyi besleyecekti. İran’ın dev doğal gaz rezervleri vardı ve bundan bizim yararlanmamız da son derece doğaldı. Ekonomik açıdan bakıldığında, akılcı bir projeydi. Kimin nereye kadar boru hattı döşeyeceği dahi belirlendi ve bir anlaşma imzalandı. Boru hatlarının ne zamana yetiştirileceğinden tutun, alınacak gaza kadar her şey saptandı. Ardından sorunlar başladı. Bizler, Erbakan’ın tamamen İran rejimine sempatik görünmek için bu anlaşmayı yaptığını ileri sürüp, konuyu çarpıttık. Sanki doğalgaz değil, İran rejimini ithal edecektik. Zaten Amerikalılar bizim İran ile böyle bir anlaşma yapmamıza ters bakmışlar, izin bin bir zorluklarla alınabilmişti. Washington da memnuniyetsizliğini hep belirtti. Zaten bir süre sonra 28 Şubat patladı ve iktidar değişti. Ecevit- Yılmaz- Cindoruk iktidarı bu projeye soğuk baktı. Ayrıca, yeterli fon bulunamadığından dolayı, Türkiye içindeki boru hatları gecikti ve anlaşmaya göre gazın akması gereken tarihe yetiştirilemedi. Oysa anlaşmada bir de tazminat maddesi vardı. Durum böyle olunca, Tahran’ın kapısını çaldık. Sürelerle oynandı, tazminat azaltıldı ve proje küçültüldü. İranlılar bu konuda -enerji bakanlığı eski yetkililerine göre- Türkiye’ye anlayışlı davrandılar. Anlaşmanın bozulmasına göz yumdular. İşte bugünlere böyle geldik. Kısacası, neyi ne kadar isteyeceğini tam hesaplayamayan, planlaması tutmayan ve doğru dürüst anlaşma yapamayan taraf İran değil, bizleriz. Birilerini suçlarken madalyonun öbür yüzünü de bilmekte yarar var. Bu konuda Milli Gazete’de, İslam Arslan’la yapılan Röportaj oldukca önemlidir: Rusya Doğalgazı Nasıl Kullanıyorsa Biz De Bor’u Öyle Kullanalım... — Bor Türkiye için neden önemli? Bor madenleri dünyada birkaç ülkede bulunmaktadır. Bor madenleri ticari olarak üçe ayrılmaktadır. Kolemanit (kalsiyum boratlar) madeninin neredeyse tamamı sadece ülkemizde bulunmaktadır. Çok az bir kolemanit ABD’de var, lakin yeraltı işletmeciliği ile çıkarılması gerektiğinden bizim kolemanitlerle rekabet etmesi mümkün değil. Tinkal, (sodyum boratlar) büyük oranda iki ülkede bulunmaktadır. Türkiye ve Amerika’da. ABD tinkali (bu maden de aslında kernit adlı başka bir bor türünden elde edilerek ticari hale getiriliyor) 125 yıldır işletiliyor ve madenden ürün eldesi artık çok pahalı almaya başladı. Başka anlatımla 1 ton bor elde edebilmek için 28 – 30 ton toprak örtüsü kaldırmak gerekiyor. Bizde ise bu 1/3 – 1/6 arasında değişiyor. 125 yıldır işletilen ABD tinkalinde rezervlerde oldukça azalmış durumda. Bu madende de Türkiye çok kısa bir süre sonra (10-15 yıl) rakipsiz kalacak. Son yıllarda Çin’in kalkınma hızının artması bor madenlerine olan dış talebini de artırdı ve bildiğim kadarıyla son yıllarda Çin’e Türkiye’den her türlü bor ürünleri ihraç edilmeye başlandı. Dolayısıyla dünyada tartışmasız şekilde net bir rezerv üstünlüğü sağladığımız ikinci bir madenimiz yoktur. Diğer yandan bor madenleri “Sanayinin Tuzu” olarak adlandırılmaktadır. 4.000’e yakın üründe hammadde olarak kullanılmakta ve bunların önemli bir kısmında da 324 Fikret Ertan / Zaman / 02.02.2006 515 ikamesiz özelliğe sahip bulunmaktadır. Son yıllarda alternatif enerji arayışlarında hidrojen enerjisinin kullanım sürecinde önemli bir rol oynayacağının anlaşılması bu madeni daha da önemli hale getirmiştir. Bor pazarında dev firmalar var — Borla kim ilgileniyor? Bor madenleri ile rakip Rio Tinto/US Boraks başta olmak üzere pek çok büyük firma ilgilenmektedir. US Boraks’ın bor madenlerine doğrudan talip olması mümkün değildir. Dünya ölçeğinde büyük bir tekel oluşturulmasına rekabet yasaları ve konjonktür müsaade etmemektedir. Bunun nedenle, Rio Tinto eski çalışanlarına İngiltere’de kurdurduğu bir şirket kanalıyla Kazakistan’daki İnderbor bor madenlerini ele geçirmiştir. Şu günlerde Kosova’daki küçük bir bor rezervini benzer bir metod ile kontrol altına almak için görüşmeler yapmaktadır. Türk borları için ise US Boraks/Rio Tinto’nun bilgisi dâhilinde büyük firmaların bor madenleri ile ilgilenmesi beklenilmektedir. Nitekim Dış Ticaretten Sorumlu Devlet Bakanı Kürşat Tüzmen, BHP Billiton isimli firmanın bor madenleri ile ilgilendiğini kendilerinin de buna sıcak baktıkları yönünde açıklamaları olduğu bilinmektedir. BHP Billiton ilginç bir firma. Rio Tinto gibi Avustralya–İngiltere merkezlidir. Şu anda dünyanın en büyük madencilik firması durumundadır. Yıllık cirosu yaklaşık 25 milyar dolardır. 2004 kârı da yaklaşık 6 milyar dolardır. Aynı zamanda hakkında pek çok şikâyetler ve yolsuzluklara karıştığı iddiaları eksik olmayan bir firma. Dünya’nın pek çok yerinde madencilik yapmaktadır. Rio Tinto ile ortaklıkları olduğu gibi birçok organizasyonda da birliktelikleri mevcuttur. Bildiğim kadarıyla bor konusuyla bu güne kadar ilgili değillerdi. Bor konusunda herhangi bir teknolojileri ve bilgileri olmadığı da bilinmektedir. Burada asıl ilginç olan, BHP Billiton–Shell bağlantısı. BHP ve Billiton birleşmeden önce Billiton, Shell’in madencilik grubu ile birleşmiştir. Hidrojen enerjisinin giderek bor bazlı bataryalara yönelmesi ve BHP Billiton firmasının bor ile ilgilenmeye başlaması aynı zaman dilimine denk gelmektedir. Özelleştirmenin alt yapısı hazırlanıyor — Türkiye’deki neptünyum, toryum ve bor madenleri konusunda ortaya çok ciddi oranlar ve rakamlar çıkıyor. Bu rakamlar ne derece doğru? Bu madenlerin elimizdeki rezervleriyle mevcut toplam borcumuzun binlerce kez ödenebileceği belirtiliyor? Bu doğru mu? Bor’un önem ve değeri açıkça ortada, fakat diğer ikisi için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Ülkemizde önemli bir varlığının olduğu bilinmektedir. Toryum ruhsatları bor madenini işletmekle görevli Eti Maden’indir. Toryum’da ikinci kuşak, temiz (radyasyonsuz) nükleer enerjinin hammaddesi olarak görülmektedir. Fakat şu anda ticari olarak işletilmemektedir. Bilimsel araştırma seviyesindedir ve gelecekte önemli bir enerji kaynağı olması kuvvetle muhtemeldir. Neptünyum konusunun spekülatif bir konu olduğunu düşünüyorum. Maden sahalarını ya da madenleri ham cevher olarak satarak, borç ödense ve kalkınılabilseydi, dünyanın en zengin ülkeleri Afrika ve Güney Amerika ve ülkeleri olurdu. Bor madenleri dünyanın yüzyıllarca ihtiyacını karşılayacak miktardadır. Fakat rezerv miktarı çarpı fiyat = değer formülü madenlerde geçerli değildir. Hiçbir firma trilyon dolarları madenlere bağlayamaz. Bu şekilde madenlerimizi satalım borçlarımızdan kurtulalım mantığı ile bir takım yalan yanlış bilgilerle özelleştirmenin alt yapısı hazırlanmaya çalışılmaktadır. Abartılı değerlendirmelerle doğru bilgilerden yanlış sonuçlar elde edilmek istenmektedir. Önemli olan sat-kurtul mantığı değil, bu madenlere dayalı sanayilerin geliştirilmesi ve çalışmak, çalışmak, çalışmaktır. Allah vergisi madenleri mirasyedi gibi satıp, harcayarak kalkınmak mümkün değildir. Pazar ağı oluşturulmazsa Eti Maden yutulacak — Etibank’ın dünyadaki rakipleri aynı zamanda müşterisi konumunda… Önümüzdeki günlerde Eti Maden’in maden konusundaki faaliyetleri ile ilgili ne gibi düzenlemeler yapılabilir, neler olabilir? Dünya’da bor konusunda iki kuruluş var Eti Maden ve US Boraks. Bildiğim kadarıyla US Boraks kendi ürünlerini kendisi pazarlıyor. 125 yıldır bu sektörde faaliyet gösteriyor. US Boraks’ın pazarlama sistemi ana kuruluşu Rio Tinto’nun da dışında. Bu da bor madenlerine verdikleri önemi gösteriyor. Eti Maden ise kısmen Avrupa’ya ve Baltık ülkelerine kendi firmaları ile pazarlama yapıyor. Son yıllarda ABD ve Rusya’ya satışlara yönelik firmalar kurduğu bilinmektedir. Uzakdoğu pazarlama ayağı ise halen bahsettiğiniz türden aracılar 516 eliyle yapılıyor. US Boraks’ın pazarlama faaliyetleri oldukça başarılı. Bunun sebebi de pazarlama sistemlerinin yaygınlığıdır. Bor rezervlerimiz dünya ihtiyacını yüzyıllarca karşılayacak büyüklüktedir. Teknolojik gelişmeler daha çok bor madeni tüketileceğini göstermektedir. Bu bağlamda Eti Maden’in tüm dünyaya yayılmış, etkin bir pazarlama ağı oluşturması gerekmektedir. Aksi takdirde, bu değerli madenler için yabancı madencilik firmalarının büyük bir iştahla saldırması ve Eti Madeni yutması kaçınılmaz olacaktır. Ülkeler artık sadece askeri yöntemlerle sömürülmüyor. Uluslar arası firmalar denilen ve sürekli olarak büyüyen yapılar eliyle sömürülmektedirler. Madenlerin “insanlığın ortak malı” olarak ilan ettirip peşinden serbest ekonomik düzen, gümrük birlikleri, teşvikler vs. şeklinde söylemlerle, kendi ülkenizde, firmasının isminin başına da genellikle TÜRK (diğer ülkelerde o ülkelerin hassas olduğu kelimeleri) kelimesini yerleştirerek sömürmektedirler. Bor kimyasallarında daha iyi bir yere gelmeliyiz — Bor, Toryum ve Neptünyum’u Türkiye’de işleyebilecek teknoloji mi yok yoksa bu teknolojiyi kullanabilecek beyinler mi yetişmedi? Bor teknolojisinde ülkemiz oldukça iyi bir durumdadır. Bu teknolojiyi de kendisi yeniden üretmiştir. Şöyle ki yabancılara bedeli karşılığı kurdurulan tesisler ya çalışmamış ya da çok düşük kapasitelerde kalmıştır. Bu sektörde teknoloji alabileceğiniz başka bir firma yoktur. Türk mühendislerinin gayretleri ile pek çok makine ekipman değiştirilerek veya yeniden dizayn edilerek verimli çalışır hale getirilmiştir. Şu anda tesisler bildiğim kadarıyla tam kapasite ile çalışmaktadır. Daha da önemlisi, önceki yıllarda ısrarla vurguladığımız rafine ürünlere geçişin % 90 oranında sağlanmasıdır. Katma değeri daha yüksek olan rafine ürünlere yönelinmesi, Eti Maden’i, ham cevher üretip satan bir madencilik kuruluşu olmaktan çıkarıp kimya tesisine dönüştürmüştür. Rafine ürünlere yönelinmesi ile 180– 190 milyon dolar civarında olan ihracat 300 milyon dolar mertebesine çıkmıştır. Bu yeterli mi? Bence bu da yeterli değil. Türkiye bor kimyasallarında daha iyi bir yere gelmelidir. Toryum yukarıda da bahsettiğim gibi şimdilik ciddi projeler kapsamındadır ve nükleer enerji politikaları ile ilgilidir. Türkiye öncelikle nükleer enerjiye sahip olmalıdır ki toryum gündeme gelebilsin. Bor ve toryum stratejik madenlerdir — Bu madenlere ‘stratejik madenler’ deniyor. Bu konudaki görüşleriniz nelerdir? Bor ve toryum madenleri stratejik madenlerdir. Bu sadece rezervlerinin piyasayı tam kontrol edecek oranlarda ülkemizde olmasından kaynaklanmıyor. Stratejik maden olmasının başka sebepleri de var. Bu maden sanayinin birçok alanında kullanılıyor ve alternatifi yok. Birçok ürünün bu maden olmadan üretilmesi mümkün değildir. Bugün Avrupa bor madenlerine bağımlılığı azaltmak için ciddi çalışmalar yürütüyor, önemli miktarda paralar harcıyor. Bunun sebebi yakın bir gelecekte ‘Bora bağımlılık = Türkiye’ye bağımlılık’ olacak olmasıdır. Rusya’nın halen yaşanan Ukrayna örneğinde de olduğu gibi doğalgaz politikalarını hatırlarsak. Avrupa’nın Türkiye’ye bakışını göstermesi bakımından bor madenlerine karşı aldığı tavır ilginç bir göstergedir. Bor madenlerinin alternatif enerji kaynaklarında önemli bir ürün olarak ön plana çıkması stratejik olma özelliğini pekiştirmektedir. Hidrojen enerjisinde kullanılan bilgi teknoloji ve bor dışındaki diğer ürünler pek çok kaynaktan temin edilebilirken borun sadece Türkiye’den temin edilebilecek olması bor madenlerini stratejik olmasının da ötesine taşıyacaktır. Binbir güçlükle kurduğumuz tesisler kapatıldı — Bu madenler özelleştirmenin kurbanı olacak deniyor. Sizce özelleştirmeden başka çözüm yok mudur? Ne yapılmalıdır? Bor madenleri 2001 yılında özelleştirmeye hazırlanmak için Özelleştirme İdaresine devredilmişti. Bu konuda DENETDE olarak bizim de katkımızla kamuoyunun haklı ve yoğun baskıları sonucunda bu yanlıştan dönüldü. Ancak bu dönüş samimi bir dönüş olmadığı için bor madenlerine yönelik stratejik görüş ve planlar oluşturulmadı. Örneğin hükümet programına, acil eylem planına almasına rağmen Eti Maden’in özerkleştirilmesi yönünde adım atmadı. Yüzlerce yıl dünyanın temel bir ihtiyacını sağlayacağı tek kaynağı kontrol eden bir firmanın bu şekilde elinin kolunun bağlı bırakılması doğru değildir. Hükümet bürokrasi ile 517 mücadele ettiğini her fırsatta açıklamakta, pek çok olumsuzluğu bürokrasiye yüklemektedir. Eti Maden gibi yatırımcı kuruluşların gelişmesini sağlayacak tedbirleri almakta ise hiç de istekli davranmamaktadır. Küçük bir tesis yatırımının bile bürokrasi sebebiyle en az 4 yıl sürdüğü düşünülürse ve bürokrasinin bu hükümet döneminde daha da artırıldığı hatırlanırsa hükümetin bor madenleri ile ilgili görüşünün daha çok özelleştirmeye yönelik olduğu ifade edilebilir. Özelleştirme madencilikte hiçbir tesis için çare olmamıştır. Bakır, Çinko-Kurşun, Ferrokrom tesislerinde yapılan özelleştirmeler sonucunda bu madenlerde ham cevher satışına geri dönülmüş, bin bir güçlükle kurulan metalürji tesisleri –hem de fiyatların oldukça yüksek olduğu bir dönemde- kapatılmıştır. Yakın zamanda özelleştirilen alüminyumu da benzer bir akıbet beklemektedir. Politika belirlenmezse tehdide dönüşür Hükümetin; acil eylem planında ve hükümet programında bahsettiği gibi, Eti Maden’i, hızlı karar üretecek, uluslar arası pazarda daha etkin olmasını sağlayacak şekilde özerkleştirmesi gerekmektedir. Özerkleştirme yapılırken etkin bir denetim yapısının oluşturulması da gerekmektedir. Bu stratejik madene özel bir yaklaşım kaçınılmazdır. Sonuç olarak Topraklarımızda çıkan bu stratejik madenler bizim için çok büyük bir fırsat olacakken ulusal politikalar belirlenmez ve takip edilmez ise tehdide de dönüşebileceği unutulmamalıdır. Kamu Yönetim Reformu, ‘Denetim’i kaldıracak — Bu dönemde özelleştirme çok ciddi bir şekilde yapılıyor. Dolayısıyla pek çok konuda olduğu gibi madenlerimiz konusunda da AKP Hükümeti teslimiyetçi tavrını sürdürüyor. Size göre çare nedir? Elbette, Cumhuriyetin ilk yıllarındaki politikalar neyse bugün de öyle olmalı. Her şey millileşmeli. Milli ekonomi, milli sanayi (Burada millileştirmenin devletleştirme ile eş anlamlı olmadığını belirtmek isterim)… Bakın burada dikkat edilmesi gereken bir şey var. Türkiye’de denetim sistemi milli karakterli, ulusal karakterli olduğu için hedef oluyor. Teftiş kurullarını kapatmak gibi önerilerin sebebi bu. Teftiş ve denetim kurulları milli hafıza niteliğindedir. Bu hafızayı yok etmeden yeni bir şeyleri kurulamayacağı, devletin ve milletin aleyhine işler yürütülemeyeceği için. Bu kurullar direnç noktalarıdır. Bir ülkenin dış tehdide karşı savunma birimi nasıl silahlı kuvvetleri ise iç tehditlere karşı emniyet güçleri ise, bürokrasideki, idaredeki savunma gücü de teftiş ve denetim kurullarıdır. Denetimin kriterleri nedir? Anayasa, yasalar, tüzükler ve yönetmeliklerdir. Dolayısıyla ülkede anayasaya, yasalara ve devlet yapısına aykırı uygulamalar ve getirilmek istenen bir takım değişiklikler bu mekanizma tarafından engelleneceği için, teftiş ve denetim kurulları kaldırtılmak ve kaldırılmak istenmektedir. Küresel sermaye, hakimiyetini pekiştirmek milli yasalardan bağışık olmak isteklerini yerine getirecek bürokratların çekincelerini ve hesap sorulmasını, yargıya sağlam delillerle intikalini önleyerek takipsiz kalmalarını, bu bürokratların kendi lehlerine daha rahat çalışmalarını temin etmek ve tamamen devletin kontrolü dışında kalmak amacındadır. Yani Türkiye tarlasında da hasadı sorunsuz yapmayı amaçlıyor. Teftişi ve denetimi de bu tarlanın dikeni olarak görüyorlar. Onlara göre de dikenlerin temizlenmesi temizlettirilmesi lazım. Kamu Yönetim Reformu kapsamındaki yapılmaya çalışılanlar kısaca bu şekilde özetlenebilir. SİYONİZME KARŞI: İSLAM DÜNYASI-RUSYA İŞBİRLİĞİ VE AKP’NİN BECERİKSİZLİĞİ Rusya’yı Türkiye’yle yakınlaştıran jeopolitik durum tartışılıyor! Rusya’nın önemli strateji yorumlarının yer aldığı gazetelerden Nezavisimaya gazetesi, Moskova’nın Kafkaslar’daki stratejik ortakları Ermenistan ve Azerbaycan’ı kaybedebileceğini ve Rusya’nın bu kayıpla oluşacak boşluğu Türkiye’yle doldurabileceğini yazdı. Gazetede, “Rusya’nın Ankara’ya Hediyesi” başlığıyla yer alan haber-yorumda, NATO yetkililerinin “Barış için Ortaklık” programı çerçevesinde Erivan’da bulundukları ve kriz döneminde yönetimle ilgili eğitim tatbikatları düzenlendiği hatırlatıldı. Yakın bir gelecekte NATO üyesi olması beklenen Gürcistan ve NATO’ya sempatisini gizlemeyen Azerbaycan’ın da benzer eğitim tatbikatları yaptığı belirtilen yorumda, Rusya’nın Azerbaycan ile son dönemde yaşadığı sorunlara vurgu yapıldı. Rusya’nın Kafkas ülkeleriyle yaşadığı sorunlara ek olarak, Rusya’daki pazarlarda yabancı işçi çalıştırma yasağının 15 518 Ocak 2007’de yürürlüğe girmesiyle yüz binlerce Azeri’nin işsiz kalacağını kaydeden gazete, “Bunların hepsi Azerbaycan’a dönecek ve ortaya yeni bir sorun çıkacak. Azerbaycan’da şimdiden Moskova’nın Bakü’ye baskı yaptığı konuşulmakta” diye uyardı. Rusya’nın Yukarı Karabağ sorununun çözümündeki etkisinin de çok azaldığını savunan gazete, daha sonra şu görüşlere yer verdi: “Bakü, bundan sonra Moskova’nın görüşlerini dinlemeyecek. Moskova, Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatındaki (AGIT) Kafkas Grubu önderliğini Fransa ve ABD’ye kaptıracak. Azerbaycan, kendisi için tek geçiş ülkesi olan Gürcistan ile işbirliğine büyük önem vermekte. Gürcistan ile işbirliği Bakü’yü Batı politikasına uymaya itecek. Böylece Tiflis ve Bakü, ortak ekonomik, askeri ve jeostratejik politika yürütmeye başlayacak. Erivan böylesi bir durumda Rusya ile sorunları bulunan Gürcistan ve Azerbaycan ile yan yana yaşamanın çok zor olacağını iyi anlıyor.” Kendini ablukaya alınmış hissedecek olan Ermenistan’ın ise bu durumda Moskova’nın önemli desteğine karşın Batılı müttefikler arayacağı ileri sürülen haber-yorumda, “Bu gelişmeler, Yukarı Karabağ sorununun çözüm sürecini hızlandıracak ve bunun başlıca şartı da Türkiye, Ermenistan ve Azerbaycan sınırının açılması olacak. Ankara ile Erivan arasında ilişkiler kurulacak. Tüm bunların sonucu olarak da Rusya Güney Kafkasya’da kendi gücünü azaltarak, Türkiye’nin jeopolitik gücünün kuvvetlendirilmesini sağlayacak” denildi. 325 Bush’un felaketle randevusu yaklaşıyor. Bu arada Saddanm’ın asılmasıyla daha da şiddetlenen Irak’taki direnişin yoğun olduğu orta bölgeden çekilme planları yapan Washington yönetimi karar sürecine dışlanan seçkinler de dahil, seslerini yükseltenleri de katarak olası radikal bir toplumsal muhalefetin önünü kesmeye çalışıyor… Bu amaçla bir Irak çalışma grubu kuruldu. Bu grubun hazırladığı rapora göre Amerikan karşıtı İran ve Suriye yönetimleri yanında bazı Şii liderlerle de ilişki kurulması öneriliyor. Baba Bush döneminde dışişleri bakanlığı da yapan James Baker ve eski kongre üyesi Lee Ham öncülüğünde hazırlanan rapora göre Suriye’nin yardım etmekten başka seçeneği olmadığı belirtilirken İran’ın sürece desteği konusunda garanti verilemiyor. Şam ve Tahran’ın ABD’ye yardımı şüpheli İsrail’in işgal altında tuttuğu Golan Tepelerinin Suriye’ye geri verilmesi karşılığı Şam’ın Hizbullah’a desteğinin çekilmesi istenebilecek; fakat İsrail’in Golan Tepeleri konusunda ne diyeceği henüz belli değil. Raporda İran ve Suriye’nin Irak’ta istikrar sağlanmasından menfaati olduğu belirtilse de Lehigh Üniversitesi’nden Henri Barkey’e göre ABD’nin Irak’ta çıkmaza girdiğini görmekten memnun olan Şam ve Tahran yönetimlerinin ABD’ye yardım edecekleri şüpheli. Raporda yaklaşık 60 bin kişilik silahlı gurubu olan ve Sünni Müslümanlara saldırı düzenleyen milis kuvvetlerinin lideri Mukteda eI-Sadr ile görüşülmesi de öneriliyor. Artık Irak’ta durumun son derece kötü olduğu ve bu nedenle ABD askerlerinin buradan çekileceği mesajını veren Bush yönetimi karşısında Tahran ve Şam’ın işbirliği için önemli tavizler istemesinin de önü açılmaktadır. John Hopkins Üniversitesi Toplum Sağlığı Okulu’nun yaptığı bir araştırmaya göre ABD ve müttefiklerinin Irak’a saldırısı sonucu Mart 2003’ten bu yana 655 bin kişi hayatını kaybetti. Yaklaşık 2 milyon Iraklının ülkesini terk ettiği, yine şimdiye kadar yaklaşık 3 bin ABD askerinin öldüğü ve 21 bininin yaralandığı bu işgalde ABD 400 milyar dolar harcamış. Emperyalizm yeni bir Vietnam’la daha karşı karşıya. Komünizmin bölgeye yayılma riskini ortadan kaldırmak için Vietnam’a saldıran ABD, alternatif güç merkezlerinin petrol kaynaklarına hakim olmasını ve Irak’ın ABD kontrolü dışına çıkmasını engellemek için Irak’ı yıktı fakat istediği kontrolü sağlayamadı. Dünyaya verdiği mesaj ise kendisinin ekonomik olarak sistemin kontrolünü de kaybetmekte olduğundan öteye geçemedi. Irak global istikrar için hayati önemde 325 10 aralık 2006 / Aydınlık 519 Washington Irak’ta sünni bölgeden çekilecek fakat burasının Kuzey ve Güneye saldırı merkezi haline gelmesini engelleyecek tedbirleri almadan bunu yaparsa Irak’ın petrol sanayisi çalışamaz hala gelir Bunu engellemek için kendi güçlerini Kuzey’e çekebilir. Bunu yaparsa Türkiye ile anlaşmak zorunda aksi taktirde Ankara Washington arası gerginlik kaçınılmaz olur. Güney’de Sistani liderliğindeki Şiilerin kontrolünü nasıl sağlayacağı ise henüz belli değil. Bunlara petrol gelirlerinden önemli bir pay vermezse İngilizler burada da kontrolde sıkıntı yaşayabilir. NATO’nun Afganistan’da geleceğini belirleyecek bir görev üstlenmiş olması ve burada yaşanan sıkıntılar, Latin Amerika’nın kontrolden çıkması gibi gelişmelere Irak felaketi eklenince, Bush yönetimi yüzde 66’ya varan bir oranla kamuoyunun savaşla ilgili çabalara onay vermemesine de cevap vermek zorunda. Eğer geri adım atılmasaydı ABD’de toplumsal muhalefetin sokaklara yansıyacağı endişeleri vardı, Eğer ABD Irak’ın yeniden Düzenlenmesinde başarılı olamazsa uluslararası alanda önemli bir prestij kaybedecek ve bölgeden dışlanma riski artacaktır, Bu da hegemonyanın çöküşü demektir. Bu riski azaltmak için Ankara’dan yeni bir düzeyde destek arama durumuna gelebilir. Moskova Şarkiyat Enstitüsü’nde Rusya ve İslam Dünyası sempozyumu ‘Rusya ve İslam Dünyası işbirliğine mecbur’ bulunuyor! Rusya Bilimler Akademisi Moskova Şarkiyat Enstitüsü, 27-29 Kasım 2006 tarihlerinde “Tarihsel Geçmişiyle ve Güncel Eğilimlerle Rusya, İslam Dünyası ve Küresel Süreçler” başlıklı bir sempozyum düzenledi. Sempozyuma Türkiye’den Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Öğretim Üyesi Doç. Dr. Erel Tellal ve İstanbul Üniversitesi Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Enstitüsü Araştırma Görevlisi Mehmet Perinçek de birer bildiriyle katıldı. Birçok ülkeden bilim adamlarının katıldığı uluslararası sempozyumda Türkiye, İran, Afganistan ve Hindistan üzerine özel oturumlar gerçekleştirildi. Ayrıca Orta Asya, Kürt meselesi üzerine de tebliğler sunuldu. Sempozyumda 80’in üzerinde bildiri sunulurken, Türkiye oturumunda 18 bilim adamı Türk-Rus ilişkilerini güncel ve tarihsel olmak üzere değişik boyutlarıyla ele aldı. Prof. Dr. S. F. Oreşkova, Osmanlı İmparatorluğu’nda İslam ve Ortodoksluk arasındaki işbirliği üzerine bir tebliğ sundu. Doç. Dr. Erel Tellal “Rus-Türk İlişkilerinde Din Meselesi (1992-2006)” başlıklı bildirisinde, ikili ilişkilerdeki din faktörünü ele alırken bu ilişkilerin gelişmesine yönelik açılımlar da ortaya koydu. Bulgaristan’dan gelen Y. Bibina ise Rusya ve Türkiye’nin AB ile ilişkilerini karşılaştırmalı olarak inceledi. Kafkaslar, Boğazlar, Türk-Rus ekonomik ilişkileri, Türkiye-Orta Asya ilişkileri gibi birçok konunun tartışıldığı oturumda İstanbul Üniversitesi Araştırma Görevlisi Mehmet Perinçek de, “Transkafkasya’da Türkiye ve Sovyet Rusya Arasındaki Siyasi ve Askeri İşbirliği (1920-21)” başlıklı bir tebliğ sundu. Kürt meselesiyle ilgili oturumda Kuzey Irak’tan gelen “Kürt” temsilcilerinin Rusya’yı, Türkiye’yi, İran ve Suriye’yi suçlayıcı tutumları dikkat çekti. Özellikle bir temsilcinin “Kürdistan”ın Kuzey Irak’ta sınırlandırılmayacağını, Orta Asya’da, Afganistan’da, Kafkasya’da Kürtlerin yaşadığı bölgelerin de buraya dahil edilmesi gerektiğine ilişkin sözleri şaşkınlık yarattı. Karadeniz’de güç mücadelesi Kırım’daki gelişmeler, Türkiye’yi Rusya ile işbirliğine zorluyor Bir tarafta Kırım’ın bağlı olduğu Ukrayna’nın Batı yanlısı yönetimi, diğer tarafta yarımadada iki askeri üssü bulunan Rusya. Ve 300 bin Tatar’ın yüzünü döndüğü Türkiye. Karadeniz’in bu stratejik coğrafyasında yaşanan gelişmeler Rusya ile Türkiye’yi ittifaka zorluyor. Kırım Tatarları işte bu ortamda kurultaylarını topluyor. Kırım; yüzölçümü 26140 kilometrekare. Nüfusu 3 milyona yakın. Başkenti Akmescit. Ukrayna’ya bağlı muhtar bir Cumhuriyet. Karadeniz’in kuzeyinde bir yarımada. Kırım’daki güç mücadelesinin üç ana aktörü var: Kırım’ı yöneten Ukrayna, yarımada üzerinde iki önemli askeri üssü bulunan Rusya ve tarihi bağları nedeniyle Türkiye. Kırım’da resmi rakamlara göre, Ruslar iki milyona yakın nüfusları ile ilk sırada yer alıyor. Ukrainler ise 700 binlik nüfuslarıyla ikinci sırada gelmekte. Kırım Tatarları ise uzun yıllar 520 yaşadıkları sürgünün ardından 1989 yılından bu yana anavatanlarına dönüyorlar. Bugün Kırım Tatarlarının sayısı Kırım Tatar Milli Meclisi’nin rakamlarına göre, 300 binin üzerinde. Yönetim şekli ve siyası yapı Kırım, Ukrayna’ya bağlı bir muhtar cumhuriyet. Özerk yönetimi var. Yönetimde ağırlık Ruslarda. Parlamentosu 96 üyeli, Kırım Tatarları 7 üyeyle temsil ediliyor. Bu üyelerden ikisi Mustafa Cemiloğlu ve Rifat Çubarov, aynı zamanda Ukrayna milli parlamentosu üyesi. Cemiloğlu ve Çubarov, Batı yanlısı ve Devlet Başkanı Yuşçenko’nun yakın adamları. Kırım Tatar Milli Meclisi (KTMM), Kırım Tatarları ile Kırım muhtar yönetimi arasında bir konumda bulunuyor. Resmi statüsü Kırım Vakfı olarak kabul edilmiş. Ukrayna Meclisi statüsüz olarak muhatap kabul ediyor. Kırım’daki Ruslar, Ukrayna yanlısı hareket etmesi nedeniyle KTMM’ye karşı. Meclis 33 üyeli. Üyeleri, kurultay denilen ve her 100 Tatar’ın bir kişiyle temsil edildiği sistemle belirleniyor. 260 delege 33 kişiyi ve Meclis Başkanı’nı ayrı ayrı seçiyor. Seçimler ve delegelerin belirlenmesi konusunda tereddütler var. Çeşitli bölgelerden delegelerin bugünkü Meclis Başkanı Mustafa Cemiloğlu ve yandaşları tarafından masa başında belirlendiği şikayeti toplumda ağırlıklı görüş. Tatarlar üç parça Kırım Tatarları, yönetimle ilgili konularda ilk olarak KTMM’ye başvuruyorlar. Muhtar cumhuriyetin yönetimi ile bu konularda KTMM muhatap oluyor. Bu açıdan seçimler önemli. Kırım Tatarları siyasi olarak üç parçaya bölünmüş durumda. Bir tarafta KTMM Başkanı Mustafa Cemiloğlu ve taraftarları, diğer tarafta KTMM içinde 7 üyesi bulunan Milli Fırka ve başkanı Nadir Bekir, diğer tarafta Milli Hareket. Bunların yanında Fethullahçı Maarif Teşkilatı Başkanı Safure Kocaahmetov da siyasi bir figür olarak yer alıyor. Mustafa Cemiloğlu ile Nadir Bekir Ukrayna ile birlikte hareket etmeyi savunuyor. Toplum içinde Cemiloğlu’nun giderek azalan bir popülaritesi var. Bu durum nedeniyle Ukrayna Parlamentosu’ndaki diğer Tatar milletvekili Refat Çubarov’un yeni dönemde ön plana çıkarılacağı belirtiliyor. Soros’un ders kitapları Orta Asya cumhuriyetlerine sürülen Kırım Tatarlarının sayısının bugün 300 binin üzerindeki kısmı Kırım’a döndü. Kırım dışında 300 bin Tatar eski Sovyet coğrafyasında dağılmış bir vaziyette bulunuyor. Bunların 150 bini Özbekistan’da, 100 bini Rusya Federasyonu topraklarında, 50 bini değişik cumhuriyetlerde yaşıyor. KTMM’nin verilerine göre her yıl ortalama 2 bin Tatar Kırım’a dönüyor. Kırım’da Tatar dilinde 14 okul var. Okullarda 5 binin üzerinde öğrenci okuyor. Tatarca yayımlanan tüm ders kitapları Soros Vakfı tarafından basılmış. Tatar dilinde Kırım televizyonunda haftada 3 saat, radyoda ise bir saat yayın yapılıyor. Haftada bir çıkan ‘Kırım’ ve ‘Yeni Dünya’ gazetelerin tirajı toplam 6 bin civarında. İki ayda bir çıkan ‘Yıldız’ adlı derginin tirajı ise bin civarında. ATR özel televizyonu günde 6 saat Tatarca yayın yapıyor. Eylül ayından bu yana yayın yapan televizyonun, Kiev’in oluru ile KTMM tarafından yürütülmekte. TRT ve Fetullahçı Samanyolu TV’den bazı programlar ATR televizyonunda gösteriliyor. Tatarların talepleri Kırım Tatarları, Ukrayna hükümetinden taleplerini şu başlıklar altında dile getiriyor: 1- Kırım Tatar halkının ayrı statüsünün resmen kabulü. Mevcut durumda statüleri belli değil. Tatarlar Ukraynalı sayılmakta. 2- Rehabilitasyon: Tatar halkının haklarının iade edilmesi. Sürgün öncesi toprakların geri verilmesi, emeklilik haklarının tanınması, vakıf arazilerinin geri verilmesi, belli başlıklar. 3- Devlet yönetiminde temsil kotalarının tanınması. 4- Sürgünün tazmin edilmesi. 521 5- Milli devletin tanınması: Bu konuda Tatarlar 1921 yılındaki muhtar cumhuriyet haklarının tanınmasını istiyorlar. Üç dini akım ve sonuçları Kırım Müslümanlarının dini idaresi resmi olarak tanınan Kırım Müftüsü tarafından yürütülüyor. Müftü Emir Ali Ablayev, 1990’ların ortasından itibaren üç dini dalganın Kırım’da etkili olmaya çalıştığına dikkat çekiyor. 2000 yılından sonra İngiliz-Amerikan destekli Vahhabi vakıfların faaliyetleri ve 2002 yılından bu yana ise yine İngiliz destekli Hizb-ut Tahrir etkili olmuş. Vahhabi vakıflarından bugün sadece Erraid faaliyetlerini sürdürüyor. Vakıf; para ve iaşe yardımları, kurban bağışları gibi isimler altında halka maddi yardımlar dağıtıyor. Müftü Erraid’le 9 maddelik bir anlaşmaları olduğunu söyledi. Medrese denilen ve camilerin bünyesinde bulunan merkezlerde dini eğitim veriliyor. Türkiye’den de 20 imam Diyanet kadrosundan Kırım’da din işlerine destek oluyor. 2002’den bu yana etkili olan Hizb-ut Tahrir’in faaliyetlerine Ukrayna tarafından izin verilmesi dikkat çekici. Kırım Müftüsü, Hizb-ut Tahrir’e Kırım Din İşleri Yüksek Komitesi Başkanı Yahudi asıllı Vladimir Antonoviç Maliborsky’nin yardımcı olduğunu belirtiyor. Müftü, Aluşta ve Yalta’daki bazı camilerin imam ve cemaatlerinin birlikte Hizb-ut Tahrir’e katıldığını söyledi. Camilerin ele geçirilmesinde en büyük destek Ukrayna polisinden gelmiş. Müftü’nün Hizb-ut Tahrir’e geçtiğini söylediği Aluşta Camisi İmamı Elvin İskenderoğlu, Hizb-ut Tahrir’in yanı sıra Vahhabiler, Salahilerin ve Azerilerin çok sayı da teşkilatı olduğunu belirterek, “hepsinin çalışmalarına yardımcı oluyoruz” dedi. Rusya ile işbirliğinin zorunluluğu Kırım konusunda Ukrayna ve Rusya ile Tararlar karşı karşıya. Rusya’nın Kerç ve Sivastopol’da bulunan askeri üsleri başta ABD olmak üzere Batı’nın hedefinde. ABD, Rusya’nın Kırım’dan çıkarılmasını ve Ukrayna’nın NATO’ya üyeliğine hayati derecede önem veriyor. Böylece Karadeniz’e girişinde Kırım önemli bir sıçrama tahtası olabilir. Bu durum 2004 yılındaki Batı yanlısı Turuncu darbe ve sonrasında Ukrayna’yı bölünmenin eşiğine getirmişti. Türkiye’nin Ukrayna politikası ile Karadeniz politikası çelişiyor. Ukrayna’nın Batı yanlısı yönetimini destekleyen Türkiye, ABD’nin Karadeniz’e girmesine şiddetle karşı çıkıyor. İşte bu nedenle Kırım’daki mevcut durum ve muhtemel gelişmeler Türkiye’nin Rusya ile işbirliğini zorunlu kılıyor.326 Bir casus gazetecinin ölümü niye Putin’e yıkılıyor? Bizdeki haberlere göre Rus casus-gazeteci Litvinenko'yu (ne ilginç bir görev tanımı değil mi ey okur, anlayana...) PUTİN zehirletti. Ama, her şeyin bir de görünmeyen tarafı vardır, mesela?! Cevabı Moskova'da yaşayan araştırmacı-yazar Suat Taşpınar'ın yorumuyla alalım, aynen aktarıyorum; İşte 'Aslında ne oldu?' sorusuna olası cevaplar, Kremlin cephesi; 'Litvinenko 35 yaşında KGB'den atılmış, hiçbir önemli sır bilmeyen, bize zarar verme kapasitesi olmayan sıradan biriydi. Üstelik son dönemde ilişkilerini kullanıp ticaret yapmaya çalışıyordu. Putin'le giriştiği siyasi mücadele yüzünden ülkeden kaçan 'Yahudi işadamı Berezovski' (Bu ismi kayda geçiniz), Londra'da, casus-gazeteci Litvinenko'yu yanına alıp kullandı. Kendisi söylediğinde ciddiye alınmayacak dayanaksız suçlamaları, eski KGB ajanı sıfatından yararlanarak ona söyletti, yazdırdı ve Batı'da daha fazla ses getirmeye çalıştı. Tam da AB-Rusya ilişkileri pürüzlü bir dönemdeyken, Helsinki zirvesi öncesi Litvinenko'yu öldürenler, Putin'in Batı'daki imajına ağır darbe vurmayı amaçladılar. Gazeteci Politkovskaya cinayeti de farklı değildi. Litvinenko'yu kimin öldürdüğünü bulmak için, 'Bu cinayetten en fazla kim kazançlı çıkar' sorusuna bakmak lazım. Putin ve Rusya'nın karlı çıkmayacağı kesin. Ama Putin'in 'eli kanlı infazcı' olarak dünyaya sunulmasından kazançlı çıkan birileri ellerini ovuşturuyordur! Yahudi-Rus işadamı Berezovski de onların 326 10.12.2006 / Özer Çetinkaya / Aydınlık 522 arasında olabilir mi? ' Şimdi de ilginç dosyanın içinde yer alan bir başka önemli habere bakalım; 'casus-gazeteci Litvinenko'nun, zehirlenmeden birkaç hafta önce İsrail'e giderek Rus enerji devi Yukos'un eski 2 numaralı adamı Leonid Nevzlin'e, şirketin Putin yönetimi tarafından ele geçirilmesine ilişkin bazı belgeler verdiği ortaya çıktı.' Rus petrollerinin dörtte üçüne sahip olan Yukos şirketini devletten satın alan (yine bir Yahudi işadamı olan) Kodorkovsky'i, bu stratejik şirketi gizlice (dünyanın gerçek efendilerinden ABD eski bakanlarından Kissenger'in aracılığıyla) Amerikalılara devretmeye kalkınca (2 yıl önce) Putin derhal Yukos'u devletleştirip, Kodorkovsky'i de hapse atmıştı. Casus-gazetecinin gerçek patronu (bakınız üst paragraflara) işadamı Berezovski de Yukos' operasyonunda yer almıştı. Bu arada aynı gazete haberine bakılırsa YUKOS'un şu anda Sibirya'da sürgünde olan Kodorkovsky'den sonraki en büyük hissedarı Nevzlin, patronunun tutuklanmasından kısa bir süre önce İsrail'e kaçmıştı. 2004'te rakip bir petrol firmasının sahibini öldürtmek istediği gerekçesiyle hakkında soruşturma açılan Nevzlin, halen İsrail'de yaşıyor. Öte yandan ismi açıklanmayan bir Rus gazeteci, Litvinenko'nun kendi yandaşları tarafından, Putin'in itibarını sarsmak amacıyla öldürüldüğünü ileri sürdü. Gazeteci, Londra'da sürgün hayatı yaşayan Rus işadamı Boris Berezovski'nin kendisine, 'Putin'in popülaritesini azaltmak için bir plan var. Demokrasi için birisini kurban etmeliyiz' dediğini iddia etti, diğer bir deyişle casus-gazeteci belki de kurban edildi. Evet, bir casus-gazetecinin ya da diğer tanımla 'köstebeğin gözünün' cinayet dosyası giderek ilginçleşiyor. Size bir sorum var ey bilen okur; yazımın başlığını okuyunca ilk aklınıza ne geldi? 327 Ama AKP hala bunları görmeyip Washington eksenli İran ve Suriye ziyaretleri yapıyor! Başbakan Tayyip Erdoğan, Washington’un Irak politikasında hazırladığı taktik değişikliklerin netleşmeye başladığı günlerde İran ve Suriye’ye birer gün arayla gitti. Apar topar yapılan ziyaretlerin zamanlaması bu açıdan dikkat çekiciydi. Washington yönetimi Irak’ta planladığı taktik değişiklik için hazırladığı raporu açıklamadan hemen önce Erdoğan Tahran ve Şam’a gitti. Rapordaki tavsiyeler arasında Irak konusunun İran ve Suriye ile görüşülmesi yer alıyordu. 4 Aralık’ta Tahran’a giden Erdoğan’ın gündeminde de Irak vardı. Cumhurbaşkanı Yardımcısı Perviz Davudi, Irak’ın toprak bütünlüğünün bölgenin yararına olduğuna işaret etti ve “İşgalciler terk edince Irak huzura kavuşacak” dedi. Erdogan’ın İran’ın dini lideri Ayetullah Ali Hamaney’le görüşmesinde de Irak gündemdeydi. Hamaney, Irak’ın bölünmesinin bölge için büyük tehlike olacağını belirtti ve Bush’un Irak tan çekilmemesi halinde bunun bir sonraki başkana kalacağını söyledi. Erdoğan 6 Aralık’ta bu kez Şam’a gitti. Erdoğan’ın Cumhurbaşkanı Beşar Esad’la görüşmesinde Irak ve Lübnan’da yaşanan gelişmeler ile İsrail-Filistin sorunu da ele alındı. Esad, iki ülkenin pek çok konuda “ortak düşündüklerini” belirterek, ziyaretinden dolayı Erdoğan’a teşekkür etti. Esad, Türkiye ve Suriye’nin Irak konusunda ortak tavır sergilediğini dile getirdi. Erdoğan’sa, Irak’ın toprak bütünlüğünün korunması konusunda İran, Suriye ve Türkiye’nin aynı inancı ve kararlığı taşıdığını belirtti. Erdoğan, İran ziyaretinden sonra yaptığı “daha önce görüşmemizi istemeyenler şimdi destekliyorlar” sözleriyle Amerika’yı işaret etti. Kürdistan’da oluşturulan Peşmerge ordusu, Türkiye’ye karşı hazırlanıyor! Neçirvan Barzani Bağdat Hükümetinin talep etmesi doğrultusunda peşmerge güçlerini yardımcı olmak için Bağdat’a gönderebileceğini söyledi. Barzani “ancak bize Bağdat’ta ne görevlerde bulunacaklarını ve ne tür operasyonlar yapacaklarını bildirmeleri halinde yaparız bunu” dedi. Irak Cumhurbaşkanı Celal Talabani’nin lideri olduğu Kürdistan Yurtsever Birliği’nin internet sitesinin haberinde de, Kuzey Irak’taki peşmergelerin tek çatı altında toplanması için başlatılan çalışmalar 327 05.12.2006 / G.Kömürcü / Akşam 523 tamamlanma aşamasına geldiği belirtildi. Hazırlanan yasa tasarısı, güçlerin komutasının, Kürdistan Demokratik Partisi lideri Mesud Barzani’ye verilmesini ve Irak Savunma Bakanlığı’ndan emir almamasını öngörüyor. Taslakta Kürdistan Yurtsever Birliği’ne bağlı 80, Kürdistan Demokratik Partisi’ne bağlı 100 bin peşmergenin iki komutanlık halinde Kürdistan Genel Komutanlığı ve Birleşik Peşmerge Ordusu bünyesinde birleştirilmesi öngörülüyor. Irak hükümetinin peşmergeye ihtiyaç duyması halinde, Kürdistan Bölge Başkanlığı’ndan talepte bulunması öngörülüyor. Yasa taslağı bu hafta Bölge Başkanı Mesud Barzani’nin onayına sunulacak. Tasarı, Barzani’nin onayının ardından, yerel Kürt Parlamentosu’nda da onaylanırsa yürürlüğe girecek. Bayrak ve ordudan sonra milli marş da hazırlanıyor. Irak KDP lideri Barzani, Amerika hamiliğinde varlığını sürdüren Kuzey Irak’taki özerk yönetimi adım adım devlet ilanına doğru götürüyor. Bölgede gayrı resmi marş olarak kullanılan “Ey Rakip” yerine yeni bir milli marş hazırlandı. Yeğeni Neçirvan Barzani tarafından seçilen marşın Mesut Barzani’ye sunulduğu öğrenildi. Marş bölge parlamentosunda kabul edilmesinin ardından kullanılacak. Oysa Wilson’un yemeğine AKP’liler dışında kimse katılmıyor! ABD büyükelçiliğinin 4 partinin gençlik kollarına yaptığı davete AKP dışında katılan olmadı. Edinilen bilgilere göre ABD’nin Ankara Büyükelçisi Ross Wilson geçtiğimiz hafta çarşamba günü için AKP, CHP, DYP ve ANAVATAN Partisi gençlik kolları başkan ve yöneticilerini öğle yemeğine davet etti. Büyükelçi Wilson, davetin Türkiye’yi ziyaret etmek amacıyla gelen "ABD Genç Siyasi Liderler Konseyinden" bir heyetle tanışma amacı taşıdığını belirtti. Çarşamba günü Büyükelçilikte gerçekleşen yemeğe, CHP, DYP ve Anavatan gençlik kolları yöneticileri, mazeret bildirerek katılmadılar. AKP Gençlik Kolları Başkanı Hakan Tütüncü ve Başkan Yardımcısı Mehmet Turan, partilerini temsilen yemeğe katıldılar. Diğer üç parti gençlik kolları yöneticilerinin katılmaması nedeniyle davet ABD’lilerle AKP’liler arasında baş başa yemeğe dönüştü. Yemekte, ABD’den gelen heyetle Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın son zamanlarda 25 yaşa seçilme hakkı veren düzenlemeyle de sürekli öne çıkardığı AKP gençlik kolları yöneticilerinin karşılıklı işbirliği arayışları ele alındı. Bu çerçevede önümüzdeki dönem ABD’den "genç siyasetçilerin" AKP’nin davetlisi olarak Türkiye’ye ziyarette bulunacakları, yine AKP’li gençlerin de ABD gezileri gerçekleştirebilecekleri belirtiliyor. Fetullahçı-Amerikancı Zaman: 'Rusya yönetimi gizli servise emanet' diyerek Siyonist sömürü sermayesine savaş açan Putin’e ateş püskürüyor! “Rusya'da son atamalarda KGB kökenli üç elemanın üst düzey görevlere getirilmesi, gizli servisin güçlenerek ülkenin bütün idari yapısında etkin olmaya başladığı inancını kuvvetlendirdi. Washington Post'ta yer alan habere göre, Rusya İçişleri Bakanlığı ve Gazprom'a üç atama gerçekleşti. İçişleri Bakan Yardımcılığı'na getirilen Oleg Safanov, Ekonomik Güvenlik Bölümü Başkanlığı'na getirilen Yevgeny Shkolov ve Gazprom Başkan Yardımcılığı'na getirilen Valery Golubev, KGB'de yetişen bürokratlardan. Üç üst düzey bürokrat da Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin'in Almanya'da görev yaptığı yıllarda ve sonrasında birlikte çalıştığı ekipte yer almış. Rusya'nın siyasi ve ekonomik elitinde son günlerde daha fazla gizli servis geçmişine sahip insanların yer almaya başladığının belirtildiği haberde, Moskova'da faaliyette bulunan Elit Çalışma Merkezi direktörü Olga Kryshtanovskaya'nın çalışmasına yer verildi. Kryshtanovskaya, bin civarında siyasette ve bürokraside görevli elitin yüzde 26'sının KGB geçmişine sahip olduğunu tespit ettiğini ifade ediyor. FSB'nin tüm siyasi kurumlarda yer aldığını kaydeden direktör, "Sovyet döneminde eski KGB elemanları güvenlik konuları ile ilgili çalışmalarda yer alırken, FSB şimdi yarı kadrosunu güvenliğe, yarı kadrosunu da iş hayatı, siyasi partiler, sivil toplum örgütleri, yerel hükümetler, hatta kültürel faaliyetlere ayırıyor." açıklamasında bulundu. FSB Başkan Yardımcısı Yuri Gorbunov'un Rossiiskaya Gazeta'da yer alan röportajında, "Batılı ülkeler sürekli olarak demokrasi konusunda Rusya'ya saldırırken terör bahanesi ile kendi özel birliklerinin ve 524 güvenlik güçlerinin sınırlarını vatandaşlarının aleyhine genişletmekten çekinmiyorlar." savunmasında bulundu. Rusya'nın genişleyen güvenlik servisinin, Putin döneminde merkezileşerek daha iddialı ve geniş enerji kaynakları üzerine inşa edilen dış politikanın da savunucusu konumuna dönüştürüldüğünün belirtildiği haberde, "FSB'nin enerji kaynakları konusunda genişleyen görevi de Rus medyasına yapılan açıklamalarda yer alıyor. " denildi.328 Fetullahçı Gülen kukla Kürdistan’la işbirliği yapıyor! Fettullahçılar, Irak kuzeyinde, Kukla Devlet’in başkenti olarak tanıtılan Erbil’de hastane açtı. Eksen İnşaat’ın yaptığı hastane, yaklaşık 2 milyon dolara mal olurken, hastanenin başhekimi Ali Çolak, “Irak’ın yeniden inşası için üzerimize düşen görevi yapmaya çalışıyoruz” dedi. Zaman gazetesi de 7 Aralık günlü nüshasında, hastane açılışını birinci sayfadan duyurdu. Fethullahçılar’ın açtığı hastane, Irak’ın kuzeyindeki ilk yatırımları değil. Fethullah tarikatı, Irak’ın kuzeyinde 1991 yılından sonra Kuzey Irak Özel Işık Koleji, Kuzey Irak Türk Dil Merkezi ve Kuzey Irak Nilüfer Koleji adlı okulları açmış 2000 yılında da üniversite kurmak için girişimde bulunmuştu. Fethullah Gülen ve Bilkent Üniversitesi’nin kurucusu İhsan Doğramacı’nın Irak’ın kuzeyinde üniversite kurma girişimleri sonuçsuz kaldı. Hem Fethullah Gülen, hem de İhsan Doğramacı, 2000 yılında Kuzey Irak’ta üniversite kurmak için Kukla Devlet yönetimine başvurmuş ve izin almıştı. İhsan Doğramacı, Yüksek Enstitü inşa etmek için Kuzey Irak’ta vakıf kurdu. 6 yıldır Amerika’da yaşayan Fethullah Gülen, 26 Ocak 2005’te Milliyet gazetesine verdiği mülakatta bu girişimlerinin askerler tarafından desteklendiğini iddia etmişti. DOĞU DAYANIŞMASI VE İSLAM’IN UYANIŞI Sünni ve Şii Din Adamları Beraber Namaz Kılarak Birlik Mesajı Verdi Irak’ın Basra kentinde Sünni ve Şii liderler bir araya gelerek önce toplantı yaptı, sonra da hep birlikte namaz kıldı. Yapılan saldırılar, Irak’ta Şiilerle Sünniler arasındaki tansiyonu yükseltmişti. Sünni ve Şii din adamları, birlik mesajları vererek Irak’ta g erilen ortamı yumuşatmaya çalışıyor. Basra kentinde Sünnilerin gittiği Basra Kebir Camii’nde toplanan Sünni ve Şii liderler, önce basına kapalı toplantı yaptı, sonra da hep birlikte namaz kıldı. Yapılan görüşmeler ve ardından birlikte kılınan namaz sonrası Sünni, Şii din adamları ve parti başkanları güler yüzle basının karşısına çıkarken, basın toplantısında görüşmeden çıkan 10 maddelik karar metni okundu. Toplantıda alınan kararları okuyan Şii lider Abdulaziz El Hekim’in temsilcisi Abid El Musevi, yapılan saldırılar ve meydana gelen olayları konuşmak için bir araya geldiklerini belirterek, “Bizim buradan söylediklerimiz dini mercilerin sözleridir. Kan dökülmesini istemiyoruz. Sünni ve Şiiler, kardeştir ve beraberdir. Bu yaşananlardan işgal güçleri mesuldür. İstikrarsızlığın sebebi işgal güçleridir. Kim fitne çıkarıyorsa onu cezalandıracağız. Hükümet hemen teröristleri yakalamalı ve cezalarını vermelidir. Ayrıca kim suçsuz olduğu halde hapishanede tutuklu bulunuyorsa hemen serbest bırakılmalıdır. Halkın fikrine saygı gösterilmelidir. Irak’ta hemen bir hükümet kurulması ve işgal güçlerinin çıkması gereklidir. Basra’da çalışan istihbarat güçleri ve polisler Şii, Sünni ayrımı gözetmeden işlerini yapmalıdır. Tahkikatlar yapılarak Basra’da bombalı saldırı gerçekleştirenler, kötü işler yapanlar cezalandırılacaktır. Sünni ve Şiiler bir araya gelerek görüştü. İnşallah artık bu fitne bitecektir” şeklinde sıraladı.329 SANAYİ VE ENERJİ İHTİYAÇLARI NEDENİYLE DAYANIŞMAYA MECBURLAR Çin ve İran: Birbirlerini Tamamlayan İki Ülke Çin'in uluslararası yayın organlarında, ABD'nin Ortadoğu'daki stratejik çıkarları gereği, İran’ın nükleer çalışmalarda bulunmasını bir tehdit olarak gördüğü, bu ülkenin bütün nükleer tesislerini tamamen ortadan kaldırmak için çaba harcadığı belirtiliyor ve bunun "hegemonyacılık" olduğu vurgulanıyor. 328 (13/12/2006) 329 (iha) 525 Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Konseyi'nin 2 Şubat'ta Viyana’da yapılan olağanüstü toplantısı öncesinde Çin, İran’ın nükleer çalışmaları konusunun diplomasi yoluyla çözülebileceği yönündeki ısrarlı tavrını sürdürdü. Başta ABD olmak üzere, İran’la uzun süredir AB adına görüşmelerde bulunan İngiltere, Almanya ve Fransa gibi Batılı ülkelerin, sorunu Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'ne taşıma ve İran’a ekonomik yaptırımlar uygulama çabalarına başından beri karşı çıkan Çin, "ilgili bütün tarafların ortak çabaları sayesinde müzakerelere ve barışçı çözüm yoluna yeniden dönülebileceğini düşünüyor ve arzuluyoruz" diyor. Çin'de konuyla ilgili olarak yapılan yorumlarda, çok zikzaklı biçimde ilerleyen ve karmaşık bir sürece dönüşen İran nükleer sorununun, "büyük güçler arasındaki mücadeleyi" yansıttığı görüşü hakim. İran dahil, hiçbir ülkenin nükleer enerjiyi barışçı amaçla kullanma hakkından mahrum edilemeyeceğinin dile getirildiği yorumlarda, sorunun bu derece büyümesinden ve uluslararası ortamın gerginleşmesinden ABD sorumlu tutuluyor. Dikkati çeken bir diğer nokta da Çin'in, Rusya'nın "İran’ı koruyan" tutumuna ve Putin'in konuyla ilgili çözüm önerilerine de son derece sıcak bakıyor olması. "Çin'le Hemfikiriz" İran Ulusal Yüksek Güvenlik Konseyi Genel Sekreteri ve nükleer sorunla ilgili baş temsilci Ali Larijani, 26 Ocak'ta Pekin'e bir günlük ziyaret gerçekleştirmiş, Çin Dışişleri Bakanı Li Zhaoxing'le görüştükten sonra yaptığı açıklamada Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı Konseyi'nde ele alınacak İran nükleer dosyasıyla ilgili olarak Çin'le her konuda hemfikir olduklarını açıklamıştı. Görünen o ki Çin, uzun süredir devam eden Kore Yarımadası nükleer sorunuyla ilgili tavrı ve arabuluculuk çabalarının ardından, İran nükleer krizi konusunda da "sesini fazla yükseltmeden" ama hayli belirgin biçimde ABD karşıtı bir rol üstleniyor ve bunun dünya barışı için gerekli olduğunu söylüyor. Öte yandan, sorunun Çin'in ulusal çıkarları açısından da önemi çok büyük. Hürmüz Boğazı'nın Güvenliği Çin'in bir süredir yaşanan nükleer sorunla ilgili olarak İran’dan yana tavır almasının ardında, bu ülkeyle hafif sanayi ve tüketim mallarına dayanan 6 milyar dolarlık ticaret hacminin yanında, öncelikle silah ve enerji alanlarındaki yoğun ilişkisinin büyük payı var. İran, Çin açısından oldukça stratejik bir ülke. 1980'lerin başındaki İran- Irak savaşından bu yana İran’a silah satan Çin, silah teknolojisi transferi ve ortak üretim programları konusunda da geniş işbirliği içinde. Sünni nitelikli Doğu Türkistan sorununda Şii İran’ı yanına çeken Çin, İran’la bölgesel ve küresel askeri dengeleri etkileyebilecek pek çok anlaşmaya imza atmış bulunuyor Başta ABD olmak üzere Batılı ülkelerin tepkilerine rağmen "şer ekseni" içinde tanımlanan İran’a silah satmak, Çin açısından her şeyden önce ekonomik kazanç demek. Ama aynı zamanda da İran, Taiwan sorununda hep karşı karşıya gelinen ABD'ye karşı önemli bir bölgesel koz niteliğinde. 25 Yıllık Anlaşma Enerji ihtiyacı her geçen gün daha da büyüyen, petrol rezervlerinin 15 yıl içinde tükeneceği söylenen Çin'in, günlük 2. 4 milyon varillik ham petrol ithalatının yüzde 15'ini İran karşılıyor. Bir başka açıdan da bakıldığında Çin, İran’ın en fazla petrol ihraç ettiği ülke. 2004'te gerçekleşen ve boyutunun 100 milyar dolara vardığı söylenen enerji anlaşması uyarınca Çın, İran’dan 2030'a kadar her yıl 10 milyon metreküp sıvılaştırılmış doğal gaz alacak, petrol ithalatını artırarak sürdürecek ve Çin petrol şirketleri İran’a yatırım yaparak petrol arayacak. 25 yıl sonra Çin ve İran arasındaki enerji alışverişinin 200 milyar dolara ulaşacağı tahmin ediliyor. İran ve ÇHC arasında 6 milyar dolarlık ticaret hacminin yanı sıra silah ve enerji anlamında da yoğun ilişki var. RUSYA VE ABD'NİN FİLİSTİN, İRAN VE KIBRIS'A FARKLI BAKIŞI Putin Ve Bush'un "Soğuk Savaşı" Rusya Devlet Başkanı Putin ve ABD Başkanı Bush son bir haftadır dünya gündemine ilişkin yaptıkları açıklamalarla adeta "soğuk savaş" yapıyorlar. Filistin, İran, Kıbrıs konularında açıklamalarda bulunan liderler her konuda karşıt görüşler dile getirdiler. Her bir açıklama birbirlerine "yanıt" niteliğinde. Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, 1 Şubat 2006 günü düzenlediği basın toplantısına "tüm füze 526 savunma sistemlerini delecek kapasitede füzeleri bulunduğunu" söyleyerek başladı. Rusya, dünyada kimsenin sahip olmadığı füze sistemini geçen yıl test ettiğini açıklamıştı. Rusya'nın test ettiği füzenin "herhangi bir füze savunma sistemine karşı geliştirilmediği, ancak her türlü füze savunma sistemini alt edebilecek kapasiteye sahip olduğu" bildirilmişti. Putin'in sözünü ettiği füzelerin, sesten hızlı olduğu belirtiliyor. Dünya'daki en gelişmiş füze savunma sistemi ise ABD'nin elinde. Putin'in Filistin Yorumu Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, Hamas örgütünden barışçı diyaloga girmesini istedi ve Rusya'nın Ortadoğu konusundaki tutumunun, ABD ve Avrupa'nınkinden farklı olduğunu söyledi. Putin, Batı'yı, "Hamas'ın yakın zamandaki seçim zaferinden dolayı Filistinlilere destek vermeyi reddetmemesi" yolunda uyardı. İran konusuna da değinen Putin, "uluslararası toplumun İran hakkında acele etmemesi gerektiğini" vurguladı. Putin, "Tahran yönetiminin söyledikleri de dikkate alınmalı. Biz İran’a sıcak bir teklif götürdük cevabını bekliyoruz. Topraklarımızı İranlı dostlarımıza açmaya hazırız. BM Güvenlik Konseyi'nin içinde biz de varız ve Çin'le birlikte hareket ediyoruz bu iki oy demek" diye konuştu. Rusya Devlet Başkanı, yabancı destekli sivil örgütlere yönelik eleştirilerini yineleyerek, "Sivil örgütler, yurtdışındaki kuklacıların kontrolünde olmamalı" dedi. Kuzey Kıbrıs'a Destek Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, basın toplantısında Kıbrıs'a da değindi. Putin, KKTC'nin Kıbrıs sorununun çözümü konusunda izlediği politikanın açık ve takdire şayan olduğunu belirtti ve KKTC'nin son dönemde aktifleştiği izleniminin oluştuğunu söyledi. Bush Tam Tersi Putin Moskova'da basın toplantısını yaptığı gün ABD Başkanı Bush Kongre'de "Birliğin Durumu" konuşmasını yaptı. Bush, ABD'nin dünyada diktatörlükleri sona erdirme hedefine bağlı olduğunu öne sürdü. ABD Başkanı, "teröristlerin sürekli çaba harcadığı bir dönemde" Amerika'nın taahhütlerinden vazgeçip sınırları içinde kendini dünyadan tecrit etmekle güven içinde olamayacağını belirtti. Bush hedeflerini şöyle sıraladı. "Suriye, Burma, Zimbabwe, Kuzey Kore ve İran gibi ülkelerde yaşayanları unutmayacağız. Bu dünyada barış ve adalet için o insanların da özgürlüğe kavuşması şarttır." Bush ABD'nin Ortadoğu'da "demokratik reformları" desteklediğini vurguladı. ABD Başkanı İran ve Suriye'den söz ederken, İran’ın terörü desteklemeye devam ettiğini, Suriye'de demokrasi olmadığını öne sürdü. Bush’un İran ve Filistin Yorumu Bush dünyanın İran’ın nükleer silah sahibi olmasına izin vermemesi gerektiğini vurguladı; İran’ın din adamlarından oluşan küçük bir grup elitin elinde rehin olduğunu ve Amerika'nın İran halkının kendi geleceğini tayin hakkına saygı duyduğunu bildirdi. Bush, Filistin seçimlerini kazanan Hamas örgütünün İsrail’i tanıması, silahlarını bırakması, terörizmi reddetmesi ve kalıcı barış yönünde çalışması gerektiğini ifade etti.» Putin'den Hamas'a Destek Hamas'a ilk ciddi destek Rusya'dan geldi, Batı'ya seslenen Putin, Hamas'ı bahane edip Filistin halkına yardımı reddetmenin hata olacağım söyledi Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin, Kremlin'de düzenlenen basın toplantısında, Hamas'ın Filistin seçimlerini kazanmasının ardından dünyanın Filistinlilere yaptığı yardımı kesmemesi gerektiğini söyledi. Putin, Filistin'de Hamas'ın seçilmesini, "Ortadoğu'daki Amerikan çabalarına büyük bir darbe" olarak niteledi. Ortadoğu Dörtlüsü'nün bir üyesi olarak, Hamas'ın İsrail’in varlığını kabul etmesini ve radikal tutumundan vazgeçmesini umduklarını kaydetti. AB ve ABD, Hamas'ın şiddetten vazgeçmemesi ve İsrail’i tanımaması halinde Filistin yönetimine yapılan yardımı kesebileceklerini bildirmişti. Londra'da önceki gün toplanan Ortadoğu dörtlüsü, BM, ABD, AB ve Rusya, Hamas'tan silah bırakmasını ve İsrail’i tanımasını istemişti. Rusya ile Suriye Arasında Askeri Görüşme 527 Suriye ile Rusya arasında, askeri ilişkileri güçlendirme konusunu ele alan üst düzey bir görüşme yapıldı. Suriye haber ajansı SANA, Şam'ı ziyaret eden Rusya Genelkurmay Başkanı Yuri Baluyevski ile Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esad'ın bir araya geldiğini duyurdu. Haberde, Baluyevski İle Esad’ın, "Suriye ve Rusya arasındaki tarihi ilişkileri değerlendirdikleri, iki ülke orduları arasındaki dostluk ilişkileriyle bu ilişkilerin güçlendirilip geliştirilmesi yollarını ele aldıkları" belirtildi. Baluyevski'nin, ziyareti sırasında Suriye Savunma Bakanı Hasan Türkmeni ve Genelkurmay Başkanı Ali Habib ile de görüştüğü kaydedildi. Öte yandan Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, Lübnan'ın İsrail sınırında gözlemci olarak görev yapan BM barış gücü UNIFIL'in görev süresini 6 ay daha uzattı. Güvenlik Konseyi'nde oybirliğiyle kabul edilen kararda, 2000 kişilik UNIFIL'in görev süresi 31 Temmuz 2006'ya kadar uzatılmış oldu. Chavez'den ABD'ye "Casusluk Yapma" Uyarısı Venezüella Devlet Başkanı Hugo Chavez, ABD'yi, casusluk yapmaması konusunda uyardı. Chavez, katıldığı bir toplantıda, ABD büyükelçiliğine casusluk yapmayı bırakmasını tavsiye etti ve ajanlarının ABD büyükelçiliğine sızdığını söyledi. Hugo Chavez, şöyle konuştu: "ABD büyükelçiliğine, casusluk yapmayı bırakmasını tavsiye ediyorum. Etrafta fazla dolaşmayın çünkü sizi izliyoruz. Büyükelçilikteki Amerikan askeri yetkilileri casusluk yapıyor. Onların arasına sızdık. Gringoların bayıldığı 'Arepas reina pepeada'larını (Venezüella’nın geleneksel mısır yemeği) nerede yediklerini bile biliyoruz." BU MAZLUM MİLLETLERİN ve BÜTÜN DOĞU’NUN DAVASIDIR Doğu Milletlerini Ayırma Çabaları Boş! "Türkiye halkının Doğu milletleriyle Rusya, Azerbaycan, Afganistan ve İran ile bağları yalnız hissiyat üzerine kurulu değildir. Aralarında hakiki, maddi ve değiştirilemez esaslar vardır." İlk Türk operası İran onuruna besteleniyor. Operanın konusu, bizzat Mustafa Kemal Atatürk'ten: "Türk milletinin doğuşu, İran ve Türk milletlerinin kardeşliği ifade edilmeli!" İçimizde hakikaten büyük bir boşluk vardı. O da İran milletinin temsilcisinden mahrumiyet!" Mustafa Kemal Atatürk, 1922 yılında İran elçisini böyle candan karşılıyordu! Aynı konuşmada, "Türkiye halkının Doğu milletleriyle Rusya, Azerbaycan, Afganistan ve İran ile bağlarının yalnız hissiyat üzerine kurulu olmadığını, Doğu milletleri arasında hakiki, maddi ve değiştirilemez esaslar bulunduğunu" vurguluyordu: "Düşmanların içimize girerek bu bağı sarsmasını hayal bile etmek olanaksızdır!" "Türkiye'nin bugünkü mücadelesi yalnız kendi adına ve hesabına olsaydı, daha kısa, daha az kanlı olurdu. Savunduğu dava bütün mazlum milletlerin, bütün Doğu’nun davasıdır." Sonuca ulaşana dek bütün Doğu milletleriyle birlikte yürünecektir. Oysa bu zamana dek gelişen olaylar halkların gerçek fikir ve hareketlerini yansıtmamıştı. Doğu milletlerinin kendi irade ve duygularıyla hareket etmesine imkân verilmemiş; çünkü başta bulunan çarlar, hükümdarlar yalnız hırslarını tatmine çalışmışlardı, İran’ın milliyetperver, fevkalade kahraman milleti artık emin olabilir, Türkiye'nin başında bulunanlar aynı adamlar değil. Tarih değişecek; hepsi yırtılacak, yeni bir tarih yapılacak! HAMAS İslami Direniş Hareketi (Hamas) 14 Aralık: 1987'de Şeyh Ahmet Yasin tarafından kuruldu. Ağustos 1988’de yayınladığı bildirisinde, Müslüman Kardeşler örgütünün Filistin kolu olarak tanımlıyordu kendini. İsrail tarafından FKÖ'yle (Filistin Kurtuluş Örgütü) karşı karşıya gelir düşüncesiyle desteklendiği, Arafat tarafından da ileri sürülmüştü. İntifada'nın 1987'de başladığı yılda kurulması ise bu açıdan önemli. Bu hareket zamanla güçlendi ve kontrol dışına çıktı. Arafat'ın güçlenen ve taban bulan Hamas'a karşı tutumunu değiştirmesine rağmen, Hamas liderliği bu öneriyi reddetmişti. İsrail'e İlk Yaklaşan Arap Lider 1967 savaşı akabinde Hartum'da toplanan Arap Zirvesi'nde İsrail konusunda temel bir karar çıkmıştı: Tanıma yok, uzlaşma yok, görüşme yok. Fakat İsrail'le süren gerginliğin ekonomik ve siyasi yükünün arttığı konusunda şikâyetler de gelmekteydi. 1967 ve 1973 savaşları İsrail'in bölgeden tasfiyesinin zor olduğunu göstermişti. Mısır devlet başkanı Sedat, İsrail'e ilk yaklaşan Arap lider olmuştu. 1977'nin başında Mısır'da 528 ekmek fiyatları nedeniyle meydana gelen olaylardan üç ay sonra Nisan 1977'de Mısır cumhurbaşkanı Sedat'ın, zamanın ABD başkanı Carter'dan bir anlaşma isteğinde bulunduğu açıklanmıştı. Bunun sonucu Eylül 1978’de Camp David'de Begin ve Sedat, Carter'ın gözetiminde barış için bir çerçeve anlaşması imzaladılar. Mart 1979'da ise Mısır-İsrail barış anlaşması imzalandı. Sedat'ın Kasım 1981'de öldürülmesinden sonra göreve gelen Hüsnü Mübarek ise Mayıs 1987'de şöyle diyordu: "Filistinli kardeşlerimden Mısır'ın bir zamanlar bölgenin en zengin ülkesi olduğunu hatırlamalarını isterim. Bugün savaş nedeniyle en yoksulu durumuna gelmiştir". "Hamas FKÖ’ye Düşman Örgütlenme" FKÖ 1968'de kuruldu. 1974'te Arap ülkelerince tanındı. 1973 savaşı sonrası, orta bir yol izlemesi için FKÖ üzerinde Arap yönetimlerinin baskısı artmaya başladı. Çünkü maliyeti bir oranda bu ülkeler de ödüyordu. FKÖ, batı desteğini alan İsrail karşısında Arap ülkelerinin gücünün sınırlarını görmeye ve buna göre yeni adımlar atmaya zorlandı. FKÖ'nün lideri Arafat, Kral Hüseyin ve Hüsnü Mübarek'le birlikte 1985'te İsrail'le barış görüşmelerinin yolunu aramaya başlamışlardı. Bu dönemde Washington yönetimi FKÖ yöneticileriyle görüşmeyi istemiyor, onları terörist saydığı için Kral Hüseyin aracılığıyla Ürdün'deki Filistinlilerden oluşan bir heyetle görüşmeye açık duruyordu. Fakat FKÖ'nün İsrail'e karşı tutumundaki değişime göre zamanla bu tutumu değiştirdi. Arafat 2001'de İsrail'in politikalarının Hamas'ı güçlendirdiğini, şiddete yönelmesinin engellenemediğini ifade ediyordu. Hamas'ın şiddet eylemleri yanında eğitim ve sağlık hizmetleri sağlaması ve yoksul Filistinliler arasında desteğinin artması Arafat'ı rahatsız ediyordu. Arafat 19 Aralık'ta (2001) L Espresso'ya verdiği mülakatta, Hamas'ın FKÖ'ye düşman bir örgütlenme olduğunu, İsrail'in izniyle fabrika kurduğunu, kendilerine ise izin verilmediğini ifade etmekteydi. FKÖ Tecrübesi ve Hamas Eylül 1993'te İsrail-Filistin Kurtuluş Örgütü karşılıklı tanıma kararı aldılar. Liderlik terörü kınamayı kabul etti. Ayrıca FKÖ kuruluş belgesindeki İsrail'in yok edilmesi bölümünün çıkarılması da kabul edildi. 1993'teki Oslo Anlaşması Hamas liderliğince ölümcül günah olarak adlandırılmıştı. Hamas lideri Yasin şöyle diyordu: "İslam düşmanla kısa dönem ateşkese izin veriyor fakat sürekli ateş kese hayır” Aradan zaman geçti. İsrail Arafat'tan kurtuldu fakat yerinde FKÖ'nün ilk kuruluşundaki gibi taviz vermeye karşı olan bir Hamas örgütü var. Bu örgüt iktidara geldi. En radikal örgütlerden sayılan Hamas'ın görüşme masasına çekilmesi önemli bir kazanım olacak Tel Aviv açısından. Bunu başarmak için Filistin yönetimine verilmekte olan ekonomik destek kullanılacak. Taviz karşılığı desteğin artırılması önerilecek. Aksi takdirde Arap ülkelerinden gelen desteğin de engelleneceği mesajı verilecektir. Washington yönetimi burada İsrail'in de bazı olası tavizlerini gündeme getirecektir. Hamas yönetiminin ekonomik yardım olmadan hükümet hizmetlerini sürdürme imkânı azalacak ve bu da FKÖ'ye karşı umut bağlanan Hamas'a karşı toplumsal desteğin temelli yok olmasına yol açacaktır. Hamas ilk başta eski söylemlerini sürdürse bile eğer iktidarda kalmak istiyorsa taviz vermek zorunda kalacaktır. Fakat tavizde ölçüyü kaçırırsa tabanda dışlanması olasıdır. FKÖ'nün tarihi buna örnektir. Hamas yönetiminden gelen Ankara ziyareti ise Hamas'ın bölgesel ve uluslararası gelişmeleri yoklamak ve Washington'la Filistin-İsrail ilişkileri konusunda Ankara aracılığıyla yapılan mesajlaşmakla ilgilidir.330 SİYONİST ÇETE İKİYE ÇATLADI! ABD'nin sürekli destek verdiği İsrail'in Lübnan saldırılarının ardından Amerikan Yahudi toplumu arasında İsrail-ABD ilişkileri üzerine hararetli tartışmalar başladı. Ve tarihinde ilk defa Siyonist lobinin kurmayları ve Gizli Dünya Devleti’nin Yahudi patronları ikiye ayrıldı. İngiliz Financial Times gazetesi, İsrail'in Lübnan'ı yerle bir etmesine izin veren Washington'a kızan Amerika'daki bazı Yahudi çevrelerin, İsrail ile Filistin arasında barışın sağlanması için çalışacak yeni bir 330 Emin Gürses 529 Yahudi lobisini örgütlemeye çalıştığını açıkladı. Gazete, "Yeni İsrail Projesi" adı verilen örgütlenmeye, ABD Başkanı George Bush'a karşı çıkışlarıyla tanınan dünyaca ünlü Yahudi asıllı milyarder işadamı George Soros'un da destek vereceğini yazdı. Gazetede yer alan haberde, Amerika'daki Yahudi toplumu içinde, bazı Filistinliler ve Soros'la birlikte barış için lobi faaliyetinde bulunacak yeni bir girişimin başlatıldığı vurgulandı. ABD'deki diğer Yahudi lobilerine alternatif olacak bu grubun, ABD'nin Ortadoğu'da devreye gireceği ve iki devletli bir çözüm için lobi faaliyetlerinde bulunacağı anlatıldı. Yeni yapının, Amerika'daki en etkili lobi kuruluşlarından biri olan Amerikan İsrail Kamu İşleri Komitesi'ne (AIPAC) rakip olabileceğini ileri süren Financial Times, ancak yeni oluşumun liderlerinin, şimdilik bunu reddettiğini yazdı. Gazeteye konuşan Yeni İsrail Projesi'nin yöneticilerinden Jeremy Ben-Ami, "Lübnan krizi bu tartışmalara aciliyet getirdi. Tartışmalar, İsrail'in güvenliğinin Filistin krizini barışçıl bir yolla çözmekten geçtiği görüşünü Yahudi toplumuna benimsetme çabasını içeriyor. İsrail’in geleceği ve güvenliği için derin endişe duyuyoruz. Lübnan savaşı, İsrail'in karşı karşıya kaldığı tehlikeyi gösteriyor ve bunun için mümkün olan en kısa zamanda barışa ihtiyaç var." Diyerek dolaylı biçimde Bush yönetimini ve onu destekleyen Yahudileri suçladı. Financial Times, projeye destek verenler arasında ABD Yahudi Kongresi'nden David Elcott, ABD'nin eski dış politika planlamacısı ve Soros'un başkanı olduğu Açık Toplum Enstitüsü yetkililerinden Morton Halperin ve “Barış hemen Şimdi” örgütünün Başkanı Debra DeLee gibi isimlerin yer aldığını kaydetti. İsrail'in Hizbullah'a karşı kullandığı taktikleri eleştiren ve Filistinlilerle siyasi bir çözüme ulaşılmasını isteyen George Soros'un da projeye destek vermesi bekleniyor. ABD-İsrail ilişkilerine yönelik tartışmalar, Chicago Üniversitesi'nden John Mearsheimer ve Harvard Üniversitesi'nden Profesör Stephen Walt'ın mart ayında yayınladıkları "İsrail lobisi" araştırmasında; “İsrail'in Amerika'yı her alanda ablukaya aldığını ve Amerikan yönetimlerinin İsrail'in çıkarına olmayacak hiçbir eyleme imza atamadıklarını” kaydetmeleri üzerine alevlenmişti.331 Bu Siyonist çetenin ikiye çatlaması ve aralarında ciddi görüş ayrılıklarının başlaması, Deccalizmin (emperyalizmin) yıkılış habercisidir. Henry Kissinger teklif ediyor: ABD ile İran anlaşsın!? Bu Siyonistlerin amacı: Milli Görüş merkezli D-8’lere ve Türkiye öncülüğündeki Yeni Bir Dünya projesine karşı, İran’ın Amerikan safına katılmasıdır. Bakınız, Kissinger’in kiralık kalemi Cüneyt Ülsever ne hikmetler yumurtluyor. “20. yüzyılın 21. yüzyıla emanet ettiği en büyük beyinlerden birisi olduğuna inandığım Henry Kissinger, geçenlerde yaptığı bir kısa konuşmada aynı konuya değindi. Kissinger, ABD-İran çatışmasının bir yere gitmediğini, iki tarafın da denetimi dışında bir sürü patlamalara yol açabileceğini, bundan tüm Ortadoğu devletlerinin zarar görebileceğini, ideoloji ihraç etmeye çalışmak yerine dünyadaki mümtaz yerini almak için çaba sarf edecek bir İran yönetiminin Batı’da kabul görebileceğini söylüyordu. ABD, İngiltere, Almanya, Fransa gibi ülkeler, denetim dışı altüst olacak bir Ortadoğu haritası yerine, bölgede bugünkü yerleşik devletlerin çıkarlarını koruyan bir harita üzerine anlaşabilirler ve bu haritanın karşılığında da İran’ı dünyadaki yerleşik düzenin mümtaz bir temsilcisi olmaya davet edebilirlerdi. Konuşma sırasında ortaya çıktı ki; Henry Kissinger benzer görüşlerini daha önce yazılı olarak da, benim daha evvel görmediğim bir makalesinde ifade etmişti: "The Next Steps With Iran: Negotiations Must Go Beyond the Nuclear Thret to Broader Issues" İran’la Atılacak Sonraki Adımlar: Görüşmeler Nükleer Tehditten Daha Geniş Meseleleri Kapsamalı- (Washington Post- 31.08.2006) İran’ın Ortadoğu’da "emperyal egemenliğinin" sadece bölgede değil, dünyada kabul görmeyeceğinin altını çizdikten sonra bana göre makalenin en can alıcı noktasında Kissinger diyor ki: "(İran’ın global dünyaya davet edilmesi) şeffaf olarak doğrulanabilir objektif politikalarla 331 25.10.2006 / Zaman 530 anlatılmalıdır. Bir jeopolitik diyalog, nükleer zenginleştirme krizine getirilecek erken bir çözümün yerini tutmaz. Bu iki konu birbirinden ayrı ve ivedilikle ele alınmalıdır. Ancak, (nükleer tehdit ile ilgili) müzakerelerde alınacak sonuçların İran’ın geniş (global) dünyaya kabulü için ilk adım olduğuna dair güçlü duruşun açıkça anlaşılması gerekir." "İran’ın geniş (global) dünyaya kabul edilmesinin" ne anlama geldiği, nasıl tarif edileceği makalede açık değil. Toplantıda bu meseleyi; "Peki İran böyle bir anlaşma için ne alacak, onun çıkarı ne olacak?", şeklinde yönelttiğimde Kissinger’den detaylı bir cevap alamadım. Benim 30 ve 31 Ağustos’ta yayınlanan makalelerimde ifade ettiğim korkum, İran’ın Ortadoğu’da daha etkin bir role sahip olmadan ABD ve Batı ile bir anlaşmaya razı olmayacağı noktasında toplanıyor: Barış ama nasıl bir barış? Henry Kissinger, makalesinde İran’ın Ortadoğu’da emperyal rol oynamasına asla müsaade edilemeyeceğini söylüyor ama bu kaygı "İran’ın ideolojik dürtülerinden", açıkçası Ortadoğu’da kendi hükümranlığı altında "İslami bir düzen" kurması korkusundan kaynaklanıyor. Ancak, her anlaşma "optimum bir nokta"da karşılıklı anlaşmayı içerir. Ya İran, Batı’yı devrim ihracatı yapmayıp Ortadoğu’da klasik ve Batı ile ortak sürdürülecek bir hegemonyayı kabul ettiğine ikna ederse? O zaman Türkiye’nin bölgede "önemi" ne şekil alır? Barışsever her ulusalcı, bu ihtimali hesaba katmak zorundadır. Görünen o ki, ABD’de bazı beyinler bu konuda beyin jimnastiği yapmaya başlamışlar bile.332 Wilson'un kakofoni çıkışı neocon Rubin'i çıldırttı? Çünkü Wilson siyonistinin sinsi değil hissi davranıp, Genel Kurmayımızı hedef alması, akıl ve vicdan sahiplerinin gözünü açmaktaydı. Amerika'da AK Parti karşıtlığıyla bilinen neocon (yeni muhafazakar) Michael Rubin, ABD'li diplomatların Türkiye'deki irtica iddialarını önemsememesine sert tepki gösterdi. ABD'nin Ankara Büyükelçisi Ross Wilson'ın, "Türk medyası ve iç politikasında daima belirli bir kakofoni (kuru gürültü) olduğu" yönündeki açıklaması Rubin'i çileden çıkarttı. Wall Street Journal gazetesinde "Erdoğan'ın Türkiye’si" başlıklı bir yazısı yayınlanan Rubin, Cumhurbaşkanı Sezer ve Genelkurmay Başkanı Org. Büyükanıt'ın irtica açıklamalarından yola çıkarak Türkiye'de İslamî rejim tehdidi olduğunu iddia etti. ABD'de liberal eğilimli akademik çevrelerce eleştirilen American Enterprise Institute'un araştırmacısı olan Rubin, Türk siyasetçileri ve yetkililerinin işinin anayasayı savunmak olduğu bir vakitte ABD'li diplomatların Türk endişelerini görmezden geldiğini ve İslamî tehlikeyi hafife aldığını öne sürdü. Rubin, "Yönünü Batı'ya çevirmiş laik Türkiye devleti risk altında." ifadesini kullandı. Michael Rubin, Türkiye'de rejim endişesi olmadığını ifade ederek, "Türkiye, güçlü, istikrarlı ve laik bir demokrasidir." diyen Wilson'un bu görüşünün ABD Dışişleri tarafından da desteklenmesine büyük tepki gösterdi. İmam-hatip, başörtüsü, Suudi sermayenin Türkiye'ye gelişi ve YÖK'le tartışmaları örnek gösteren Rubin, "Demokratlar sistem içinde değişiklik için mücadele ederken, İslamistler rejimi değiştirmeye çalışıyor." iddiasında bulundu. AKP'nin anti-laik hedefleri olduğunu ve bunların iyice belirginleştiğini öne süren ABD'li yazar, Başbakan Erdoğan'ın kendisini AB'ye adamasının hedefinin esasında Türk ordusunun siyaset üzerindeki etkisini kırmak olduğunu savundu. Amerikan yönetimini âdeta göreve çağıran Rubin, "Diplomasi sadece müspet yönleri öne çıkarıp olumsuzlukları görmezden gelmemeli. En azından, ABD'li diplomatlar liberalizm uğruna bu duruma aracı olmamalı." diye yazdı. Aralık 2005'te ABD'ye ziyarette bulunan Org. Büyükanıt'ın AK Parti karşıtlığıyla bilinen American Enterprise Institute'un davetini kabul ederek burada Türk gazetecilerle sohbet toplantısına katılması tartışmalara neden olmuştu.333 Bush, Irak'ın Vietnam'a benzediğini kabul etti… Bu ABD’nin insafsızlığının ve iflasının ilanıydı! ABD Başkanı George Bush, ilk kez Irak Savaşı ile Vietnam Savaşı arasında benzerlikler olduğunu kabul etti. Beyaz Saray ise Bush'un sözlerini düzeltti. 332 24.09.2006 / Cüneyt Ülsever / Hürriyet 333 21.10.2006 / Zaman 531 ABC News'e bir röportaj veren Bush, Irak ile Vietnam Savaş'ında önemli bir dönüm noktası olan Tet Saldırısı'nın birbirine benzeyip benzemediğinin sorulması üzerine "Doğru olabilir." cevabını verdi. "Irak'ta kesinlikle daha fazla şiddet var." diyen Bush, "direnişçilerin, Irak'tan ayrılmaları için yetecek kadar zarar vermeye çalıştıklarını" savundu. Bush'u düzelten Beyaz Saray sözcüsü Tony Snow ise Irak'ın, 1968 Vietnam’ının tersine dönüm noktasında olmadığını söyledi. Show, "Başkan, Teröristlerin ABD kamuoyunu etkilemek amacıyla medyayı ve olayları kullanmaya çalıştığını söylemek istedi." dedi. 1968 başlarında Vietnam Savaşı'nda yaşanan ve savaşın kaderini değiştiren Tet Saldırısı, ABD'nin Kuzey Vietnamlıları ağır kayıplar verdirerek geri püskürtmesiyle sonuçlanmıştı. Ancak bu saldırının ardından birçok kişi, zaferin "kazanılamaz olduğunu veya çok pahalıya patlayacağını" düşünmeye başlamıştı.334 Amerika itiraf etti: Irak'ta küstahça ve aptalca davrandık! ABD Başkanı George Bush'un, "Irak da Vietnam" itirafının ardından ABD Dışişleri Bakanlığı'nın üst düzey bir yetkilisinden de Irak'ta başarısızlık itirafı geldi. ABD Dışişleri Bakanlığı Yakındoğu İşleri Bürosu Kamusal Diplomasi Yetkilisi Alberto Fernandez, ülkesinin Irak'ta "aptalca ve kibirlice davrandığı durumlar olduğunu" söyledi. ABD için son durak: Irak Her geçen gün daha da derinleşen Irak bataklığından kurtulmaya çalışan ABD, çırpındıkça batmaya devam ediyor. ABD’nin Irak’ta bozguna uğradığı gerçeği, ABD müttefiki ülkeler tarafından da artık yüksek sesle dile getiriliyor. Kerkük politikası da iflas etti Öte yandan, Irak’ın geleceği ile ilgili planlarını, Irak direniş gücünün giderek artması dolayısıyla sürekli değiştirmek zorunda kalan ABD, bu kez de Kerkük’ün statüsünün belirleneceği 2007 referandumunun daha ileriki bir tarihe ertelenmesi kararını almak üzere. ABD kongresinin telkiniyle, Irak'taki durumu araştırmak ve makul önerilerde bulunmak üzere kurulan bağımsız Irak Çalışma Grubu'nun raporunda, Irak anayasasında öngörüldüğü gibi 2007 yılı sonundan önce Kerkük'ün geleceğiyle ilgili referandum düzenlenmesinin bölgeyi şiddete boğabileceği kaydedildi. Independent'de, işgalci kadronun itirafları Baskı, şiddet tecavüz ve işkence ile yeryüzünde bir korku imparatorluğu kurmaya çalışan ABD’nin Irak politikasının iflas ettiği, ABD’nin yüksek tirajlı gazetelerinden Independent tarafından da manşetten atılan "birer birer gerçekleri söylüyorlar" başlığıyla duyuruldu. Independent gazetesinin dünkü manşet başlığının altında Irak'ın işgalinde rol oynayan, bu işgali savunan ABD’li üst düzey bürokratların isimleri, fotoğrafları ve aradan geçen yıllarda değişen ifadeleri yer alıyor. İşte Yeni İsrail Projesini destekleyen Bush Karşıtı Siyonistlerin itirafları: Colin Powell: 2003 yılında Birleşmiş Milletler'e Saddam Hüseyin'in kitle imha silahları olduğunu söyleyen Powell, 2004 Mayıs'ında bu bilgilerin doğru olmadığını itiraf etti. Paul Bremer: Geçici Irak Yönetimi'nin Başkanı, 2006 yılının Ocak ayında işgalin beklediğinden daha zor geçtiğini belirtip, "Direnişle karşılaşacağımızı göremedik" dedi. Zalmay Halilzad: Irak Büyükelçisi, genelde izlenen olumlu havaya ters olarak Mart ayında "Pandora'nın kutusunu açtık. Eğer şiddet durmazsa, Afganistan ve Taliban Irak'ın yanında bir hiç olarak kalacak" dedi. Richard Perle: Savaşın planlayıcılarından birisi olarak görülen Perle, Kasım ayında 'Irak'ta büyük hatalar yapıldığını' söyledi. Donald Rumsfeld: İstifa eden Amerikan Savunma Bakanı'nın bir iç yazışması bu hafta basına sızdı. Bu notta Rumsfeld "Amerikan birliklerinin Irak'ta yaptıkları bir işe yaramıyor" diyor. Robert Gates: Savunma Bakanlığı'nın müstakbel ismi Gates, dün Senato'da 'Irak'taki savaşı 334 20.10.2006 / Zaman 532 kazanıyor muyuz?' sorusunu "Hayır" diye yanıtlamıştı. Bush ve Blair'in kutuları boş Independent'ın "Birer birer gerçekleri söylüyorlar" manşeti atılan kapak sayfasında iki kutu ise boş bırakılmış. Bu kutulardaki isimler 'Tony Blair' ve 'George Bush'. ABD Başkanı George Bush, Irak'ın üç özerk bölgeye bölünmesine kesinlikle karşı olduğunu söylüyor, ama İsrail güdümündeki bir Kürdistan için var gücüyle çalışıyor!. Bush, Amerikan Fox News televizyonuna demecinde, Irak'ta üç özerk bölge kurulması durumunda bunun, hem Sünnileri Şii radikallerle yarışma ortamına sokacağını hem de Kürtlerin Türkiye için sorun yaratacağını kaydederek bu durumda da bölgede şimdikinden çok daha büyük bir karışıklığın çıkacağını belirtti. Bush, Irak Başbakanı Nuri el-Maliki ile dün yaptığı telefon görüşmesine ilişkin Fox News'un sunucusu Bill O'Reilly'ye bilgi verirken önemli açıklamalar yaptı. O'Reilly'nin, Irak'taki sorunun çözümü için ülkenin üç özerk bölgeye bölünmesi ve taraflara petrol verilmesi karşılığında çatışmamalarının istenmesi konusunda ne düşündüğünü sorması üzerine Bush, "Bunun doğru yol olduğunu sanmıyorum. Bu, şiddeti artırır ve durumu daha tehlikeli hale getirir. Başbakan El Maliki de aynı şekilde düşünüyor" dedi. Bush, El Maliki'nin, ülkenin üçe bölünmesine kesinlikle karşı çıktığını ve kendisinin de, tamamen aynı görüşü paylaştığını vurguladı. Federalizmin, yerel yönetimle merkezi hükümet arasında bir görev bölümü niteliği taşıdığını anlatan Bush, "Ancak ülkeyi bölmek ve 'üç özerk bölge olacak' demek; hem Sünnileri, Sünni ülkeleri, Sünni radikalleri Şii radikallerle bir yarışma içine sokar hem de Kürtler, Türkiye ve Suriye için sorun yaratır. Bu da, şimdikinden daha büyük bir karışıklığın çıkması anlamına gelir" diye konuştu. Bush, Irak petrolü konusunda da "Ben, petrolün halka ait oluğuna inanıyorum ve Iraklıların bunu anladığı ölçüde, petrol ülkenin birleştirilmesine yardım eder" dedi. Irak'ta “Müslüman Barış Gücü” oluşturulup Yahudi ve Hıristiyan emellerine alet edilecek Barzani, Washington'da törenlerle karşılandı, Beyaz Saray'da ağırlandı. Başkan Bush, aynı ilgiyi, hatta fazlasını Talabani'ye de göstermişti. Biri Irak'ın, diğeri Kürdistan'ın devlet başkanı… Bu arada Türkiye, Kuzey Irak'a açılan Habur sınır kapısının karşı tarafına "Kürdistan Bayrağı" çekilmesini protesto ediyor. İyi de, bu yeni değil ki. 1995'te yazmışım "Kürdistan fiili olarak kuruldu" diye. 1995 yılında Habur'dan geçerken pasaportuma "Kürdistan" mührü vurulmuştu Ancak Barzani'nin ABD ziyaretinin, Kürdistan meselesiyle alakası yok. . Barzani ABD'ye Irak'a yönelik ABD planları ile ilgili olarak konuşmak için çağrıldı. ABD Irak'tan artık çıkmak istiyor. Ancak arkasında kaotik bir ortam bırakmak niyetinde değil. ABD'nin geliştirdiği çözüm ülkedeki ABD ve İngiliz askerlerinin yerine "Müslüman Barış Gücü" yerleştirmek.. Baştan beri ABD'nin aklında olan bu çözüm giderek netleşiyor. Amerikalılar ve İngilizler gidecek, yerine Türkiye, Mısır, Pakistan askerlerinden oluşan Müslüman Barış Gücü konuşlanacak. Hatta bu güce birkaç Müslüman ülkenin daha asker vermesi planlanıyor ama ağırlık bu üç ülkede olacak. Dahası ABD bu gücün asıl unsurunun Türk askerinden oluşmasından yana. Yani Kürdistan’ı koruma görevi Türk askerine düşüyor!.. ABD'nin bu planının son ABD gezisi sırasında Tayyib Erdoğan'a "çıtlatıldığı", Erdoğan'ın da askerlerle görüştükten sonra "olabilir" mesajı yolladığı konuşuluyor. Dışişleri'nden bir yetkili, "Bize ulaşmış resmi bir plan yok ama bu konunun çok konuşulduğunu biliyoruz" dedi. Tabii bu resmi bir açıklama değil. Barzani'nin ABD ziyaretinin ardında bu plan var. Daha önce Irak'ta Türk askeri görmek istemediklerini söyleyen Barzani'ye, Bush'un "Göreceksin şaşırma" demek için Beyaz Saray'a çağırdığı belirtiliyor... 335 Soros: “Bush görevi bıraksın, servetimden vazgeçerim!” Diyor. Çünkü dünyayı gizlice ve ABD 335 27.10.2005 / Fatih Altaylı / Sabah 533 eliyle sömürelim diyen Siyonistlerin safında yer alan Soros, Büyük İsrail hayalcilerini körükleyen Bush’un kendi başlarına bela açacağını düşünüyor!.. Dünyaca ünlü Yahudi asıllı spekülatör George Soros, ABD Başkanı George W. Bush'un görevini bırakması durumunda tüm servetinden vazgeçeceğini söylüyor. Soros, uluslararası terörizmi Bush liderliğindeki Amerikan politikasının ürettiğini belirtti. Amerikan PBS televizyonunda The Charlie Rose Şov'a konuk olan Soros "Age of Fallibility: Consequences of the War on Terror" (Yanılgılar Çağı: Terörizmle Savaşın Sonuçları) adlı son kitabı ve ABD dış politikası hakkında değerlendirmelerde bulundu. "11 Eylül saldırılarından sonra terörizmle mücadele yolumuzu kaybettik." diyen Soros, bunun neticelerinin büyük bir yıkım oluşturmakta olduğunu savundu. Irak savaşının bir hata olduğunu kamuoyunun kabullendiğini öne süren George Soros, Irak'ın işgalinin "masum kurbanlar" ürettiğini öne sürdü. ABD'li milyarder, dünyadaki Amerikan nefretinin arkasında Irak'ın işgalinin önemli rolü olduğunu kaydetti. Terörizmin ana kaynağının işgal ve insanları rencide etme olduğunu dile getiren Bush karşıtı Soros, İsrail'in Gazze Şeridi'ni işgaliyle Hamas'ın; Lübnan'ı işgaliyle de Hizbullah'ın kendini gösterdiğini belirtti. Terörü doğuranın asıl Amerika'nın terörle mücadele politikası olduğuna işaret eden ABD'li milyarder George Soros, "Irak'ı işgal ettiğimiz için Sünni direnişi var, Mehdi ordusu var. Suudi Arabistan'da birlik konuşlandırdığı için El Kaide, ABD'ye sırt çevirdi." diye konuştu. Terörü, Amerikan politikası üretiyor ABD işgallerinden sonra buradaki halkın potansiyel direnişçi ve terörist konumuna düştüğünü savunan Soros, "Bu insanların yüzde 80'i masum. Onları bu hale biz getirdik. Biz orayı işgal edinceye kadar onlar terörist değildi. Oraya girilince kardeşlerinin direnişlerine destek verdiler." şeklinde konuştu. "Bush, görevini bırakırsa servetinizin yüzde 90'ından vazgeçer misiniz?" şeklindeki soruyu Soros şöyle cevaplandırdı: "Yüzde yüzünü. Çünkü bu insanlığa büyük bir hizmet olur. Bush'un yanlış planları nedeniyle dünya kötü yöne gidiyor." Soros'un kişisel malvarlığının 12 milyar dolardan fazla olduğu belirtiliyor. İsrail Büyükelçisi: “İran'a saldırı hata olur!” demişti… Herhalde sonlarını sezmişti!.. Fatih Altaylı Anlatıyor: İsrail'in Ankara Büyükelçisi Avivi cuma günü ziyaretime geldi. Hamas liderinin Türkiye ziyaretine tepkisini sordum. "Basın abarttı. Bence çok da mühim bir şey değil. Biz sizin kadar tepki göstermedik" dedi. Oysa Metehan Demir'in konuştuğu İsrail Cumhurbaşkanı, Hamas liderinin Türkiye ziyaretinden çok da mutlu olmadıklarını söylemişti. Şaşırdım. İran'ın nükleer güce sahip olması konusunda "İsrail'den daha çok çevre ülkeler, hatta Avrupa için tehlike" dedi. "Peki İran vurulmalı mı?" diye sordum. "Hayır vurulmamalı. Çok yanlış olur" dedi ve anlattı: "Zaten isteseniz de vuramazsınız. Irak'taki nükleer reaktörü biz vurmuştuk. Hatırlarsınız... Ama İran Irak değil. Hem vurmak güç, çünkü çok yaygın bir tesisler ağı var, hem de vurmaya gerek yok. İran'ı vurmak çok daha komplike sorunlara yol açar." "Peki ne yapmak gerek" dedim. "Uluslararası camia el ele vermeli" dedi. "Birleşmiş Milletler öncülüğünde bir siyasi baskı kurmak gerekiyor. İran'ı siyasi olarak köşeye sıkıştırmak lazım. Gerekirse çok sıkı bir ambargo uygulanmalı. Dayanamayacakları bir uluslararası baskı gerek. Türkiye burada çok önemli" diye anlattı. "Herkesin nükleer silahı var. İran'ın da olsa ne olur?" dedim. "İran'ın bu silahı uzağa yollama kapasitesi de var. Madrid'le Pekin arasında her yere fırlatabilirler. Bu bir risktir" dedi. "Fırlatacaklarına inanıyor musunuz?" diye ısrar ettim. "Asıl mesele bölge dengeleridir. İran bu silaha sahip olursa, bölgede herkes ya yapmak, ya da satın almak zorunda kalır. İran nükleer güce sahip olursa, mesela Suudi Arabistan da mutlaka edinir. Nükleer yarış 534 bölgede başlar" dedi. Türk-İsrail ilişkilerine de değindik. "İlişkiler iki yıl önce biraz sallandı. Ama şimdi çok çok iyi. Ticaret hacmimiz tarihin en yüksek düzeyine geldi. Türk firmalar İsrail'de pek çok iş aldı. Bizim Türkiye'den aldığımız işler var. Sorunlu günler geride kaldı" dedi. "Ya Kuzey Irak. Oradaki faaliyetleriniz rahatsızlık yaratıyor" dedim. "Bizim orada bir faaliyetimiz yok. Bizim orada faaliyetimiz olduğu iddiası tamamen bir Suriye propagandasıdır. Irak'ta Türkiye'nin ve İsrail'in çıkarları ortak. Bölünen bir Irak istikrarsızlık yaratır. Bundan en fazla zararı ise siz ve biz görürüz" diye fikrini belirtti. "Ama bilim adamlarınız makalelerinde Irak bölünmeli diye yazıyorlar" diye itiraz ettim. "O onların fikri olabilir. Bizim politikamız değil. Fikirleri de yanlış" dedi. Bu sohbetin en ilginç tarafı Büyükelçi Avivi'nin, kendi Cumhurbaşkanı ile tam ters bir fikre sahip olmasıydı.336 Evet, Siyonist çetenin ikiye çatlaması, çok önemli ve tarihi bir olaydır. Şimdi sömürü baronları biri biriyle uğraşmaktadır ve şeytanın şatosu sarsılmaktadır. Bu gelişme, elbette Müslümanların ve mazlumların da işini kolaylaştıracaktır. Çünkü, “Artık Vakit Tamamdır.” Ve Allah nurunu tamamlayacaktır!.. İsrail’de, Siyonistler arasındaki anlaşmazlık büyüyor! İsrail’de, Başbakan Ehud Olmert ile Savunma Bakanı Amir Peretz arasında ipler geriliyor. Savunma Bakanı Amir Peretz’in, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ı telefonla arayarak, Gazze’den atılan Kassam füzelerini durdurması istemiyle iyice su yüzüne çıkan gerginlik, Olmert’in Peretz’i görevden alacağı veya bakanlar kurulunda bir başka göreve kaydıracağı yolundaki iddiaları da gündeme taşırken, Peretz’in yerine atanacak muhtemel isimler de telaffuz ediliyor. İşçi Partili bakanların bir kısmı, Olmert’in Peretz’i görevden alması halinde hükümetten ayrılacakları tehdidinde bulundu. İsrail Radyosu, Peretz’in savunma bakanlığından istifa etmesi halinde, Ehud Barak’ın İşçi Partisinin muhtemel savunma bakanı adayı olduğunu duyurdu. Peretz’in savunma bakanlığına atanması yerine, yetkileri genişletilmiş sosyal-ekonomik bir bakanlığı almasını savunanlar da var. Peretz’i istifa etmemesi halinde, Olmert ve Peretz’in, en azından 2007 Mayıs ayında yapılacak İşçi Partisi genel kuruluna kadar birlikte çalışabilecekleri de belirtiliyor. Ekim ayı sonunda İsrail Evimiz Partisi Başkanı, aşırı radikal görüşleriyle bilinen Avigdor Lieberman’ı hükümete Başbakan Yardımcısı ve Stratejik Tehditlerden Sorumlu Bakan olarak katan, İsrail Evimiz Partisinin 11 milletvekili ile Knesset’teki milletvekili desteğini 78’e çıkaran Başbakan Ehud Olmert ise koalisyonunu daha da genişletme peşinde... Olmert’in, halen boş olan sosyal güvenlik bakanlığını, koalisyona katmayı planladığı Birleşmiş Tevrat Yahudiliği partisine verme niyetinde. Olmert ile İşçi Partisi arasında, Avigdor Lieberman ve partisinin hükümete katılması sırasında da gerginlik olmuş, İşçi Partililer koalisyondan ayrılma tehdidinde bulunmuş, ancak Peretz, koalisyonda kalınması yönünde tavır almıştı. İşçi Partili Bilim, Kültür ve Spor Bakanı Ofir Pines-Paz ise bu katılıma karşı çıkarak, bakanlık görevinden ayrılmıştı. “Ne barıştan, ne Abbas’tan umudumu keserim” Peretz ise ismi savunma bakanlığı için geçen eski Başbakan Ehud Barak ile ilgili olarak Yediot Ahronoth gazetesine yaptığı açıklamada, “Barak savunma bakanı mı olmak istiyor? O Lübnan’dan kaçısın mimarıydı” diye kinayeli bir cevap verdi. İşçi Partisince düzenlenen bir konferansta ise Peretz, Başbakan’la olan anlaşma uyarınca Birleşmiş Tevrat Yahudiliği partisi sosyal güvenlik bakanlığını almazsa, bunu başka bir bakanlıkla değiş tokuş ederek kendilerinin alacağını söyledi. Peretz, “Size söz veriyorum; gelecek hafta bu makamı Başbakan’dan alacak ve bu koltuğa kimin oturacağına karar vereceğim” dedi. Kendisini hedef alanları da şiddetle eleştiren Savunma Bakanı, “Üstlendiğim yurttaşlık görevine çok önem veriyorum. Eğer sorumsuzca yapılan bir şey 336 02.04.2006 / Hürriyet 535 varsa, bu da şahsıma karşı içeriden ve dışarıdan yöneltilen eleştirilerdir. Çünkü bunlar ulusumuzun moralini yıpratıyor” diye konuşmuştu. BU ÜLKE SAHİPSİZ Mİ? Bu Neyin Gerginliği?! Kaos gelip birdenbire üzerimize yıkılmadı. Türkiye 28 Şubat’tan beri adım adım bu noktaya yaklaştırıldı. Bütün mesele; zulüm sisteminin, yani kapitalizmin sürmesi için Türkiye’nin yutulacak lokma haline getirilme projesidir. Dış mihraklar bu projenin yürütülmesinde bu kadar başarılı olamazlardı; başarılarını Millî Görüş’ü parçalayarak gerçekleştirmek istediler. Bu yolda önemli mesafe katettikleri de söylenebilir. Şimdi yeniden paldır küldür taze bir kaosun içine sürüklendik. Ne yazık ki ne sokakta, ne de sokağa hakim olması gereken çevrelerde en azından şimdilik akl-ı selimi görmek mümkün değil. Yargı organlarımıza hayasız, pervasız bir saldırı gerçekleştirildi... Saldırıyı hangi katil yaparsa yapsın senaryo belliydi: Başörtüsü üzerinden bir kez daha inançlı milleti töhmet altına sokup cendereyi biraz daha daraltmak. İlk yorumlarda deniliyor ki “Başörtüsü gerginliğinin tırmandırılması bu sonucu getirdi.” İnsaf sahibi herkes AKP iktidarıyla birlikte bu konunun rafa kaldırıldığını biliyor. Bunlar iktidara geldi geleli toplumun ümidini sömürerek başörtüsünün bir hak olduğu inancıyla hareket eden herkesi evlerine tıktılar. Hiç kimse, son üç yıldır sokakta bir tane başörtüsü eylemi olduğunu iddia edemez. Başörtüsü tahriklerinin bu cinayete yol açtığını iddia etmek, en azından cinayetin üzerini örtmeye çalışmakla eş anlamlıdır. Yaşanan kaos ortamında iktidar bütünüyle iflas etmiştir. Umud edilirdi ki hiç değilse diğerleri sağduyuya sahip çıksın. Ne gezer! Düşünme melekelerini yitirmiş bir yığın devletli, uluorta beyanatlar vererek insanların sokağa dökülmesini istiyor... Emperyalistlerin, BOP’u en sıcak günlere taşımaya hazırlandıkları böyle bir dönemde Türkiye’nin emin ve ehil ellerde olması gerekiyor. Böylesine kritik ve kaotik bir ortamda: “Danıştay’a yapılan saldırı tamamen gerici, terörist, silahlı bir eylemdir. Bu eylemi gerek yapanları, gerek eylemi, gerekse bu eylemi yapan kişiyi oluşturan zihniyeti tamamen kınıyoruz. Bunu Sayın Cumhurbaşkanımız çok güzel bir şekilde dile getirdi. Dilerim, bu gibi olaylar tekrar olmaz. Gösterilen reaksiyon halkın duyarlılığı, hakikaten taktir edici… Ancak bu bir tek güne, bir tek olaya bir reaksiyon olarak kalmamalı, daimilik kazanmalı, devamlı olarak herkes tarafından takip edilmeli. Olayı Silahlı Kuvvetler olarak şiddetle tekrar kınıyoruz.” Şeklinde, “kamplaşmaya ve kışkırtmaya davetiye” olarak algılanmaya müsait biçimde demeçler veren, Kurmay Başkanlarının… Ve “ülkücü, içkici, PKK, Hizbullah ve İsrail’le ilişkili” olduğu söylenen, ama aslında MOSSAD tarafından Bulgaristan’da eğitilen bir katilin menfur eylemini bahane edip yetmiş milyon Müslüman milletimizin tamamını rencide etmekten ve potansiyel tehlike olarak göstermekten utanmayan Ana muhalefet Başkanlarının… Ve yine, kendi milletini, tarihi ve vicdani mesuliyetini, üç günlük koltuk sevdasına satan ve dış güçlerin kendilerini kurtaracağını sanan başbakanların ülkesinde, artık: O ülkeyi ve devleti, yine kendi öz milletinden başka, bir makam ve merci kalmamış demektir. CHP’nin Tükenişi ve Cumhurbaşkanlığı Seçimi Bu meclis Cumhurbaşkanını seçerse, sine-i milletle döneceklermiş. Gerçekte, sine-i milletin kendisini 536 var kılan tarihsel ve toplumsal değerlerinin tam karşıtı bir politika yapan, bu milletin varoluşsal kimliği olan her masum dini tezahürü devlet için tehlike sayan ve bu düzlemde anlamsız bir şekilde yaygara koparan, hatta darbe iması yapan bir siyasal akıl, bir siyasal parti, sine-i millete dönse ne olur ki? Sineden uzak olanın sineye dönmesi biraz ironik bir manzara ortaya koyuyor. Bütüncül olmayan, orman tablosundaki bir tek ağaca odaklanan, ancak hakikatte ormanı orman yapan kahir çoğunluğu temsil eden ağaçları yok sayan, insanı çevreleyen tüm anlam ve kavram çerçevelerini kuşatamayan, kategorik indirgemeci, ayrıştırıcı, çözücü, monist, jakoben ve totaliter yaklaşımlar ve siyaset anlayışları bizatihi insan doğasına ve yaratılış olgusuna aykırı olduğu için artık iflas etmiştir. Fakat öyle anlaşılıyor ki, CHP kurmayları ya bu gerçeğin hala farkında değiller ve bundan dolayı büyük bir gafletin içerisindedirler. Ya da “battı balık yan gider” özdeyişi doğrultusunda böyle bir siyaset tarzından medet ummaktadırlar; bundan dolayı gerçekte kutsal-din karşıtlığını ifade eden, sözüm ona aydınlanmacı, dayatmacı, jakoben, monist-tek tipçi ve otoriter anlayışı bilinçli bir şekilde sürdürmektedirler. Zira anlaşılmaktadır ki; halen CHP kurmayları, yaşadığımız çağda, bizzat Avrupalı filozof ve düşünürler tarafından düşünce çöplüğüne atılan 18. yüzyılın özellikle Diderot, De Allembert, Baron De Holbach gibi ateist, Volter, Hume gibi deist ve yine 19. yüzyıl “Tanrıyı neşterin altında görmezsem inanmam” diyen sığ ve yüzeysel, laikliği Tanrıyı yeryüzünden kovma harekatı olarak anlayan pozitivist bir mantalite ile düşünmektedir. Çünkü bu meclis, en azından bu milletin inancına tehlike gözü ile bakmayacak, halkla bütünleşecek, başörtülü şehit analarını gerekirse köşkte kabul edecek, üniversitede tesettüre sıcak bakacak birisini cumhurbaşkanı seçecek diye sine-i millete dönme kararı almak, Demirel tipi makyevelist siyasetçilerle ve İlhan Selçuk gibi yazarlarla aynı safı paylaşmak, millete yabancılaşmak değil de nedir? Bu cumhuriyeti, Atatürk’ün önderliğinde kuran milletin inançları ne zamandan beridir devlet için tehlike kategorisine konulmuştur? Ne zamandan beridir bir takım layüsel kurumlar, Millet Meclisinin iradesine ipotek koymaktadır? Hâlbuki en güçlü devlet Millet iradesine tabi olan ve hiçbir ayrım yapmadan kendi vatandaşlarının inançları ve kültürü ile uyum ve ahenk içerisinde olan devlettir. Bu temelsiz düşünüş tarzı ülkemize Abdullah Cevdet, Baha Tevfik, Ahmet Nebil ve bilahere Nurullah Ataç gibi toplumuna tamamen yabancılaşmış, (alinasyon), yukarıda saydığımız Avrupalı düşünürlerin sofralarındaki kırıntıları tüketen zevat tarafından taşınmıştı ve halen ilkel uzantıları da devam etmektedir. İşin ilginç yanı, CHP’nin bugün Türkiye’de cereyan eden olaylar ve İslam söz konusu olduğunda göstermiş olduğu refleksin, Baha Tevfik, Abdullah Cevdet ve Nurullah Ataç gibi tiplerden daha arkaik, daha totaliter, daha sığ ve provakatif olduğudur. Neden efendim, Cumhurbaşkanın eşi tesettürlü olursa, oraya bir molla çıkmış olurmuş ve molladan da Cumhurbaşkanı olmazmış. İnsaf, Atatürk’ün eşi cumhuriyetin ilk yıllarında, annesi ise ölene kadar tesettürlü olmuştur, şimdi bundan dolayı “Atatürk molla idi” mi diyeceğiz. Veyahut İmam Hatipli molla dediğiniz biri Başbakan oluyor da, Cumhurbaşkanı niye olamıyor? Var mı bunun bir mantığı? Aristo dahil tüm mantık kitaplarına göre bu bir saçmalıktır, çelişkidir. Ya da siz molla deyince ne anlıyorsunuz? Ali okulundan mezun cahil biri mi aklınıza geliyor? Maalesef, bu laikçiler, henüz tarihimizde molla diye anılan bireylerin, o dönemler de sadece dini değil, aynı zamanda matematik, astronomi, fizik, mantık ve felsefe gibi insan hayatında ve medeniyetin gelişmesinde son derece önemli olan disiplinleri temsil ettiklerini dahi bilemeyecek kadar cehalete saplanmış bulunmaktadır. İddia ediyorum; tüm CHP’liler en entelektüel adamları ile birleşseler, Osmanlının ilk Şeyhülislam’ı olan ve Batıda ünlü Alman filozof Hegel dahil, eline su dökebilecek çok az sayıda filozof bulabileceğimiz Mola Fenari gibi tartışmasız ilim, mantık, felsefe ve düşünce devinin, varlık anlayışının (ontoloji) bir sahifesini dahi okuyamaz ve anlayamazlar. Filhakika Molla Cami’den, Molla Hüsrev, Molla Gürani’ye, çağ kapatıp çağ açan Fatih Sultan Mehmet’in manevi Hocası Akşemseddin’e, Molla Sadra ve sonrasına ve dahi Molla Said’e (Bediüzzaman) kadar uzanan yüzlerce molla vardır ki, bu bireylerin ilmi, felsefi, sosyal ve siyasal muhayyileleri asla ve kat’a CHP’nin şu anda temsil ettiği anlamlar ve kavramlar çerçevesi ile kıyası dahi mümkün değildir. 537 Bilmezler ki, hayranı oldukları Batıyı etkileyen, rönesans ve reformasyon sürecini tetikleyen şahsiyetler Farabi, İbni Sina, İbni Hazm, İbni Bacce gibi “molla” bilgelerdir. İslam’a olan vukufiyetleri ile ve özellikle Batı’yı İbni Rüştçü olanlar ve olmayanlar şeklinde ikiye bölecek kadar etkili olan felsefe dehası İbni Rüşt, Kadı olması ve İslam hukukundaki otoritesiyle birer molla alimlerdir. Cumhurbaşkanının hanımı tesettürlü olamazmış! Bilmezler mi ki, Cumhuriyetin kuruluşunda ve İstiklal Savaşı’nın kazanılmasında “molla” diye aşağıladıkları insanlar ne büyük gayretler göstermiş ve yüzlercesi şahadete ulaşmıştır. İlk meclis Kur’an ve dualarla açılmıştır. Bilmezler mi ki, Çanakkale’de Atatürk’ün deyimi ile ağzında dua ve elinde Kur’an’la siperlere koşarak, gözünü kırpmadan şehit düşen Mehmetçiklerin annelerinin saçları röfleli, etekleri mini değildir, istisnasız Alevisi ve Sünnisi ile hepsinin başı örtülüdür. Bilmezler mi ki; ilk Cumhurbaşkanı Atatürk’ün eşi ve annesi tesettürlüdür. Babaları da silindir şapkalı olmadığı gibi, sarıklıdır yahut feslidir (Bu paragraftan mutlaka başı açık kadınlar zorlanarak kapanmalı, erkekler fes ve sarık giymeli anlamı çıkarılmamalıdır. Bu bir vakayı tespit etmektir. Zira dinde zorlama yoktur ve yine yüce Kur’an’ın ifadesi ile isteyen inanır, isteyen de inkâr eder. İsteyen de toplumun ahlaki vasatına göre istediği şekilde giyinebilir. İnandıkları sürece başı açık olan hanımlar da dinden çıkmış değillerdir.) Böyle olmaları, dedelerimizin, ninelerimizin insani ve gerçek medeniyet değerlerine sahip olmalarına engel teşkil etmemiştir. Hatta Batıya, kula kulluğu reddeden, adalet ve merhameti merkeze alan, ilahi ve tabii hukuka dayanan temel insan haklarını, bütün ırklar, diller ve dinler için kutsal sayan hakiki medeniyetin nasıl olacağını göstermişlerdir. Yine bilmezler mi ki, esasen laiklik kutsalı-dini hakikatları kabul etmemek ve bütün mukaddesleri tepelemek değildir. Asıl laiklik hukukun üstünlüğü, bireysel hak ve özgürlükleri garanti altına alma ilkesinden hareketle, tüm inanç, düşünce grupları ve değerleri karşısında, biri birlerine hukuk dayatmasını önlemek suretiyle eşit ve adil durmak, onlara dinlerini ve hayata ilişkin felsefi kanaatlerini özgürce yaşama olanağını sağlamaktır. Ve nihayet bilmezler mi ki, bu topraklarda, hatta dünyanın her ülkesinde, kendi milletinin sosyal muhayyilesinden (Social İmagination) kopuk, kültürüyle tarihiyle, sanatıyla edebiyatıyla, diniyle irfanıyla, velhasıl diyalektiğiyle çelişki içerisinde olan “Siyasal Aklın” temsilcilerinin ülkelerine ve millete verecek hiçbir şeyleri olmadıkları gibi, darbeler hariç, uzun süreli iktidar olma şansları da yoktur. Zira, Siyaset Felsefesi ve Sosyolojisi açısından iyi bir analiz yaptığımızda görülecektir ki, kendi toplumunun sosyal ve siyasal muhayyilesinden, tarihsel ve toplumsal yürüyüşünden kopuk, “montaj siyasal akılların”, hareketlerin ve partilerin, bütün çabaları; gerçekte Ağrı Dağı’nın tepesinde muz, kutuplarda karpuz yetiştirmeye çabalamakla eş bir anlamlıdır. Son olarak artık kabul edelim ki, oğullarını bu millet ve aziz vatan için feda eden şehit annelerini ve onların kızlarını başı örtülü oldukları gerekçesiyle, bir utanç abidesi olarak üniversitelerin kapılarından kovmak, eşi tesettürlü olan yahut dindar mütedeyyin Cumhurbaşkanı adaylarını tehlike kategorisine sokmak ve sine-i millete döneriz tehdidi ile zinde güçlere gönderme yapmak, en hafifiyle bu millete kötülük etmekten başka bir anlam taşımaz. Sadece ülkeyi kaosa, istikrarsızlığa (destabilizasyon) ve çatışma ortamına sürükler. Artık bunu anlamanın zamanı gelmedi mi? Daha önce bu filmi defalarca beraber izlemedik mi?”337 Danıştay Cinayeti ve AKP’nin Vebali Başörtüsü/türban konusunda üzerine düşenleri yapmadığından olmamasından dolayı AKP hükümetinin bu saldırıdan dolaylı olarak sorumlu olduğunu vurgulamak isterim. Bu köşede Leyla Şahin’in AİHM’ye başvurusu üzerine söz konusu mahkemenin verdiği kararın sokakta da başörtüsü/türban yasağına yol açabileceğine işaret etmiştik. Daha önceki yazılarımızda defalarca ele aldığımız bu konuları özetlersek, öncelikle AKP’nin, dini özgürlükleri Avrupa Birliği yoluyla elde etmeye yönelik siyaseti kelimenin tam anlamıyla iflas etmiştir. Başörtüsü/türban özgürlüğünü elde edeceğiz derken AİHM’nin Leyla Şahin davasında verdiği kararla birlikte bu konu daha da içinden çıkılmaz bir hale gelmiştir. AKP hükümetinin AB 337 Dr. Lütfü Özşahin / Milli Gazete / 20.05.2006 538 yolunda gerçekleştirdiği uyum yasaları ise, meseleyi iç hukuka taşımış ve daha da karmaşıklaştırmıştır. AKP uyum yasaları çerçevesinde Anayasanın 90. maddesine bir paragraf eklemiş ve buna göre, Türkiye’nin imzaladığı ikili anlaşmalar, taraf olduğu uluslararası anlaşmalar ve AİHM’nin kararları anayasamızla eşdeğer hukuk metinleri haline getirilmiştir. Bu arada AİHM, Leyla Şahin’in başvurusu üzerine başlayan mahkeme sürecini tamamlamış ve karar temyizden de geçerek nihai şeklini almıştır. Mahkeme, kararında Türkiye devletinin üniversitelerde başörtüsü/türban yasağı uygulamasını haklı bulmuş ve Türkiye’nin yaptığı savunma doğrultusunda karar vermiştir. Abdullah Gül’ün başında bulunduğu dışişleri bakanlığı tarafından yapılan savunmada Türkiye gibi laik bir ülkede, başörtüsü/türban gibi bir giysinin kesinlikle siyasi bir simge olduğu ifade edilmiş; bunun arka planındaki kafa yapısının da demokrasi ve laikliği ortadan kaldırmayı amaçladığı iddia edilmiş; dolayısıyla bunun, toplumun büyük bir kesimi tarafından yakın tehlike olarak algılandığı belirtilmiş ve Mahkeme de bu savunmaları haklı bulan bir karar almıştır. Bu sebeple Mahkeme’nin kararının giderek sokakta da başörtüsü/türban yasağı getirebileceği bu köşede defalarca belirtilmişti. Nitekim okuluna gidip gelirken başörtüsü/türban takmakda ısrar eden bir anaokulu öğretmeninin davasında Danıştay 2. Dairesi, öğretmenin disiplin cezasına çarptırılmasını uygun bulan bir kararı benimsedi. O tarihte başta Başbakan olmak üzere hükümet çevreleri ve başka bazı muhafazakar/İslâmi gazeteler Danıştay’ı ve bilhassa ilgili dairenin yargıçlarını suçlayan açıklamalar yapmışlardı. Bu tavır doğru değildi ve 14.02.2006 tarihli yazımızda bu konuları uzun uzadıya ele almıştık. Anayasanın ilgili maddesi değiştirilip, AİHM kararları anayasa hükmü haline getirildikten sonra, Danıştay’ın neden bu kararı verdiğini sorgulamak çok tuhaftı. Başbakan ve AKP üst yönetiminin Danıştay’ı suçlayan açıklamalar yapması bu açıdan kabul edilemez nitelikteydi. Ayrıca tipik bir iki yüzlülük içeriyordu. Meseleyi açıkça ortaya koymak gerekirse, hükümetin yapması gereken başörtüsü/türbanın üniversitelerde eğitim yapılırken giyilmesini mümkün kılacak anayasa değişikliğidir. Anayasayı değiştirmek için yeterli çoğunluğu vardı; ama yapmadı. Şimdilerde Anavatan Partisi bu konuda eksik kalan sayıyı tamamlamak konusunda hükümete tam destek vereceğini söylüyor. O halde hükümet neden gerekli adımları atmıyor? Ama bu arada başörtüsü/türban yasağından sürekli şikayet ediyor. Bu, tam bir takiyye ve iki yüzlülüktür. Bu tavır ve Danıştay’ın hedef gösterilmesi dünkü menfur hadisenin meydana gelmesinde ne kadar etkili olmuştur? Bunu bilemeyiz; ama açık olan bir şey var ki, bu hükümet sorunu çözmek istemiyor. Bu da akıllara başka sorular getiriyor: Acaba AKP, Amerika’daki Yahudi lobilerine ve Avrupa Birliği’ne Batı karşıtı bir İslâmi anlayışın sembolü olduğu gerekçesiyle başörtüsü/türbana destek olmayacağı konusunda garantiler mi vermiştir? Ben iddia ediyorum ki, bu sebeplerden dolayı adım atamıyorlar; ama sanki sorun Danıştay’dan kaynaklanıyormuş gibi ikiyüzlü bir tavır sergiliyorlar. Bunun sonucunda kendilerine bel bağlayan geniş muhafazakâr kitleleri kaybetmeleri söz konusu olacak; ama umarız, Türkiye’yi bir gayya kuyusuna atmazlar.338 AKP’nin mecliste yeterli sayısı var; Ama ağırlığı ve saygınlığı yoktur! Milletimiz kendilerine iktidar fırsatı ve ruhsatı verdi, ama AKP’nin inancı, davası ve sevdası yoktur! Oysa: Yüz kiloluk sütün içine bir avuçluk yoğurdu koyduğunuz zaman sabah kadar o bir avuçluk yoğurt, yüz kiloluk sütü yoğurda dönüştürür. Yoğurt, azlığından korkmaz. Kabın dibine çöker ve kendine değeni kendine benzetir. Dünya genelinde zalimlerin sayısı mü’minleri korkutamaz! Küçücük bir mum, kocaman salonun içindeki karanlığı kovmaya ve köşe bucak gizlenmeye mecbur 338 Hasan Ünal / Analiz / 18.05.2006 539 ediyor. Mum, yanacağı vakit salonun kendisinden binlerce kat büyüklüğünden korkarak yanmazsa kendisi de karanlıkta kalır. Işığın saniyede üç yüz bin kilometre hızla geldiğini biliyoruz. Peki karanlığın hızı ne kadar? Karanlığın hızı da saniyede üç yüz bin kilometredir. Işık bir yerden ne kadar hızla çekilirse karanlıkta o hızla gelir. İbrahim suresinin beşinci ayetinde imanı nurla, kafirliği de karanlıkla tarif etmiş Rabbimiz. Demek ki insanları sapıtan yollar çok ama insanları iki dünyada da mutlu edecek yol tek o da insanların çizdiği yol değil, Allah’ın indirdiği kitap da belirtilen yoldur. Azlığımıza ve zayıflığımıza bakıp ümitsiz olamayız, kâfirin güçlü olması da bizi faaliyetimizden alıkoyamaz. Son günlerde bazı yazar-çizer, uyur-gezer insanlarımız bilerek veya bilmeyerek, gafilce veya haince dinin düşmanlarını büyüterek insanımızın direncini yok etmeye çalışıyor. MOSSAD VE MOSHA’YA TAVSİYEMİZ! Kıvanç Değirmenli’nin önemli tesbitlerinden kesitler vermeden önce, bazı gerçeklerin daha rahat anlaşılmasına yardımcı olmak üzere, Erbakan Hoca’nın şu sözlerini hatırlatalım: “Yanlışın en tehlikelisi, doğruya en yakın olan yanlıştır. Çünkü doğru diye algılanma ve aldatma riski çok yüksek bulunmaktadır.” Bu arada, İslam hukukunun a) Eksik anlatılan doğruların b) İlave katılan anlatımların c) Kasıtlı olarak bazı gerçekleri gizlemeye ve üstünü kapatmaya çalışmanın da “yalancı şahitlik” saydığını da hatırlatalım. İsrail kanadından ilginç bir dezenformasyon esintisi başlatıldı. Bu durum aynı zamanda “gerileme ve savunmaya geçme” anlamı taşımaktaydı. Önce ABD'de yönetimin Yahudilerle bir sorunu olduğu ve yönetimde Yahudilere yönelik bir tepkinin olduğu yönündeki söylentiler yaygınlaştı…. ABD'deki devlet yapısında Yahudiler ve İsrail yüzünden derin çatlaklar olduğu doğru fakat bu iç savaşın İsrail aleyhine geliştiği kısmı yoruma açıktı… Ayrıca MOSSAD'ın çok ilginç bir huyu vardır : Anti-İsrail bilgilerini, kendi elleri ile Anti-İsrail yazarlar üzerinden beslemeye bayılırlar. Yanlışın da; doğrunun da bu kadar çok kulvarının olduğu bir dünyada; önemli olan insanların doğruyu öğrenmesi değil; kendi bulundukları doğru kulvarının EN DOĞRU zannetmeleridir. Hassas ve karmaşık operasyonlar; EN DOĞRU'yu bildiklerini zannedenlerin; DAHA DOĞRU şeridi üzerinden sollanıp yaya bırakılması sonucu gerçekleşir. Veri ve bilgi kanallarının bu kadar çeşitlendiği bir dünyada; Dezenformasyon Sanatı; Yanlış Besleme Değil; “Eksik Doğruyu, En Doğru Zannettirme” Ve Eksik Doğru Üzerinden Yanlış Kulvarda Harekete Geçirme Sanatıdır: MOSSAD'a hakkını vermek lazım, uzun zaman bunu iyi yaptı, ama artık çuvallamaktadır!... Türk basınında ve Internet gruplarında belli köşelerden sahneye sürülen; "ABD İsrail'le cepheleşiyor" DEZENFORMASYONU doğru test edilmez ve Milli Çözüm adresi gösterilmezse, iki şeytanlığa yarar: 1- AKP hükümetinin; ABD kadroları ile manevra alanını genişletir (Tabana; "Ortadoğu'da İsrail'e karşı ABD ile işbirliği yaparak; İsrail'i sıkıştırıyoruz" mesajı çok daha inandırıcı olur) 2- Güvenlik bürokrasisinde İsrail'e soğuk bakanların ABD'ye olan eğilimleri artar ve dolaylı yoldan yine İsrail'in eline düşürür. 540 Bakınız, bir Musevi vatandaşımız; Türkiye - İsrail arasında son zamanlarda soğuyan ilişkileri kendisine dert edinmiş ve kendi deyimi ile: "az buçuk soğumaya yüz tutan ilişkileri daha düzgün bir zemine oturtmak için" ISRATURK isimli bir e-posta grubu kurmuş. Bu Musevi vatandaşımız hakkında henüz elimizde bir bilgi olmadığı için; kendisinin kaygıları konusunda samimi olduğunu varsaymak ve inancı itibarı ile kendini yakın hissettiği İsrail'le Türkiye arasındaki; "az buçuk soğuyan" ilişkileri düzeltmeyi dert edinmesini normal karşılamak durumundayım. Kurduğu grubu; "TÜRKISRA" değil de, "ISRATURK" olarak adlandırmasının psikolojik zemin analizlerine girmeyeceğim. Şimdilik gereksiz. "ISRATURK" grubunun konumuzla bağlantılı posta trafiği ise hayli ilginç. Grubun sahibi; İsrail hakkında Türk kamuoyunda yeralan ve "İsrail Devleti olarak nerede ise tepkisiz kaldığınız veya tepkilerinizin basına aksetmediği konuları" açıklığa kavuşturması için; adeta "bir şeyler söyleyin; ben İsrail'in böyle şeyler yaptığına inanmak istemiyorum" diye bas bas bağıran bir ruhla yazılan yazıyı; cevaplanmasını istediği iddialar ile birlikte İstanbul Başkonsolos Yardımcısı Moshe Kanfi'ye yollamış Sorular şöyle: 1) “İsrail Kuzey Irak'ta ne yapıyor hakkaten? Kürt birlikleri Türkiye'ye karşı eğitiyor veya başka işlere karıştırıyor musunuz?" 2) "Türk Basınında gün geçmiyor ki İsraillilerin ve İsrailli şirketlerin GAP bölgesi ve Mardin Diyarbakır ,Urfa bölgelerinde büyük miktarda arazi satın aldıkları ve bu arazileri satın almalarının ardında ise BUYUK ISRAIL PROJESI ve Tevrat’ta sözü edilen Fırat ile Dicle'nin çıktığı yerden Nil Nehrinin denize döküldüğü yer'e kadar kurulması öngörülen bir İsrail Devleti hülyasının yürürlüğe konması hedeflendiği iddia edilmekte ve İsrail devleti ile İsrailli işadamları Türkiye’nin topraklarının çalınması ile suçlanmaktadır. İsrail Devleti olarak bu sizi hiç rahatsız etmiyor mu?" 3) Bir başka iddia ise İsrailli Hamile kadınların Urfa'ya doğurmak için gittiklerini ve son bir yılda 20 bin'e yakin İsrailli kadının doğum maksadı ile Urfa'ya geldiği yazılıp iddia ediliyor. Elinizde bu konuda bildiğiniz rakamlar var mı? İsrailli kadınlar ne diye Urfa'ya çocuklarını doğurmaya gelirler? Bu sorular şeytanı bile şaşırtan bir şarlatanlık içermektedir!... Şunu özellikle belirtelim. Üçüncü maddede yeralan haber; Kolay Yalanlanabilir ve Kolay Damgalanabilir Özelliği İle Kamuoyunda İsrail'le İlgili İddiaları sulandırmaya yönelik sinsi bir hamledir. Bu haberin yayılması ile birlikte; "İsrail'le ilgili her şeye inanmaya hazır hale gelmiş" kitleler bir anda ofsayta düşürülmüş ve haberin yalan çıkması ile birlikte; "acaba İsrail toprak alıyor iddiaları da mı sahte" imajı oluşturulmuştur. Böylece; doğru bilgiler sürüsü; yanlış ve abuk subuk bir bilginin hırçınlığı üzerinden dezenformasyon alanına doğru sürülmüştür. Zaten ISRATURK grubunun sahibi bu iddiayı sona yerleştirip; yazıyı; "Güldüğünüzü ve benimle dalga mı geçiyorsun dediğinizi görür gibiyim. Ama Türk basınında bu haberlerin dolaştığını ve Türk Halkının büyük bir kısmının bu hikayelere inandığını sizde biliyorsunuz. Lütfen bu soruları büyük bir ciddiyet ve resmi verilerle cevaplandırmanızı rica ederim." cümlesi ile bitiriyor. Soruların içeriğinden çok; gösterilen çabanın naifliğine... Ne kadar masum bir çaba değil mi... "Hikayelere inanan Türk halkı"... lütfen bizi "ciddiyet ve resmi verilerle" bu hikayelerden kurtarın diye yalvarıyor... Ama kahkahanızı sona saklayın... İstanbul Başkonsolos Yardımcısı bakın bütün ciddiyeti ile neler yazmış... neler yok ki. “İsrail Irak'ın hiç bir bölgesinde bulunmamaktadır!?.. En güvenilir ve bilgi sahibi kurumlara danıştıktan sonra sizi temin ederim ki İsrail'in katiyyen bu bölgede mevcudiyetine rastlanmamıştır!?.. İsrail vatandaşlarının toprak satın almadıklarını ve bölgede yabancılar tarafından alınan toprağın %90 ının Suriyelilere ait olduğu saptanmıştır!?.. 541 Yaptığımız Medya Operasyonundan Sonra, Tapu ve Kadastro Genel Müdürü Zeki Adlı bir basın toplantısı düzenleyerek bölgede hiç bir İsraillinin toprak almadığını resmi kaynaklara dayanarak açıklamıştır!?.. İNSAF!. Bir YALAN ancak bu kadar fütursuzca söylenebilir ve insanın bilinçaltı ancak bu kadar net konuşabilir: "Yaptığımız Medya Operasyonundan Sonra!?” İsrail Büyükelçisi Mosha Kanfi; Medya çalışmasını OPERASYON olarak tanımlamakla kalmıyor bir de utanmadan "en güvenilir ve bilgi sahibi kurumlara" (MOSSAD diyememiş) danıştığını belirttikten sonra buyuruyor: "İsrail Irak'ın hiç bir bölgesinde yoktur." MOSSAD'ın kamuoyunu dezenforme etmekten; kendi diplomatlarını dezenformasyon sanatı konusunda eğitmeyi ihmal ettiğinin daha net bir kanıtı olabilir mi? Türk kamuoyunun zeka seviyesini ABD kamuoyu ile karıştıran Mosha Kanfi'nin durumuna gerçekten çok üzüldüm. Halbuki biz ona; MOSSAD'ın Bağdat'ın zenginlerin oturduğu semtteki kullandığı villadan; Kuzey Irak'taki mekanlarına kadar söylerdik nerede olduklarını... Ya da Tapu Kadastro müdürünün bilgilerini değil ama; İsrail'in emekli generallerinin Türkiye'de hangi isimler üzerinden Güneydoğu'da dönüm dönüm arsa aldığını da iletirdik kendisine... Niye öyle; "en güvenilir ve bilgi sahibi kurumlara" başvurup zaman kaybediyor...”339 Büyükelçi Mosha'ya ve MOSSAD'a bir tavsiyemiz var: Bu numaraları Amerikalı ve Avrupalı civcivler yutuyor. Artık, Erbakan Hoca’nın başlattığı Milli şuurla dirilen Müslüman Türk Milleti ve Kuvayı Milliye erleri, bu basit balonlara kanmıyor!.. Yani sizi çok acı ve aldatıcı bir gelecek bekliyor!.. Şeytani Şebekeler!.. Bugün Barzani ve Talabani'nin kardeşleri ve yeğenlerine bağlı kulvarlardan Türkiye'ye ne kadar para sokulduğu; bu paraların hangi döviz büroları (Üsküdar'dan Silopi'ye), hangi mafya/işadamı vari tipler aracılığı ile aklandığı, hangi şirketlerin finanse edildiği ve bu para akışının iktidar ve bürokrasi kadrolarında kimlere ulaştığı bilgisi; seyrettiğimiz rezalet tablosu ile doğrudan bağlantılıdır. Kürtçü-siyonist işbirliğinin haritası üzerine serpiştirilen yüzlerce döviz bürosu ve onlarca şirket; bir çete başının hem de kendi ekranlarımızdan bize meydan okumasına fırsat tanımaktadır. Bu iki sürübaşının temsilcilerinin bürolarının hala Ankara'da açık olması; Türkiye Cumhuriyeti'nin geldiğimiz noktanın en hazin göstergelerinden biridir. Böyle bir ortamda; Ankara'da bu iki çetebaşının bürosunu kapatamayanların; Kerkük'e müdahale edip edemeyeceklerini tartışmak komediden başka bir şey değildir. Böyle bir ortamda; ABD'ye sürekli çağrıda bulunup, kaygı dile getirmek; önce milleti, sonra kendini salak yerine koymaktır. İran'ın Casusları ile İsrail'in Casusları Kolkola! CIA ve MOSSAD'ın maşalığını yaparak elde ettikleri servetlerinin çapı ne kadar büyük olursa olsun; nihai tahlilde çapları 7.65 mm olan iki tane çete başına takıldık diye dün başlattığımız alternatif senaryo çalışmasını unuttuk sanmayın. Geçen sene Harp Akademileri'nde 2000 NATO personelinin katıldığı bir savaş oyununda; NATO'nun etnik çatışma çıkan bir "Ada"'ya müdahalesinin konu edildiği ve bu adanın aslında "Kerkük" olduğunu vurguladıktan sonra; Uluslararası politika düzlemine, gazete sayfalarından lanse edilen "monoblok devletler" düzleminde 339 Kıvanç Değerli / http://www.acıkistihbarat.com / 24.12.2004 542 değil de; kendi çıkarları doğrultusunda şebekeleşen devlet altı ve devlet üstü grupların çıkar çatışması ve işbirliği olarak bakmanızı ve bu filtreleri uyguladığınızda önünüzdeki tablonun farklı bir şekle bürünebileceği konusunda uyarmıştık. Ve temel soru şuydu: Ya İran'daki Mollalar arasındaki “Farisi-Şii görüneni gizli Yahudiler, Anglo-Sakson/Siyonist cephe ile kontrollü bir savaş senaryosu üzerinde anlaştı ise? Evet, "Savaşma" konusunda anlaşma!? Önce; Türkiye'ye ziyareti gündeme gelen isimleri hatırlamakla başlayalım: Douglas Feith; Condoleeza Rice, İsrail Genelkurmay Başkanı... Bunlar bildikleriniz. Ankaralı dostlarımın kulağıma fısıldadığı; üst düzey Rus yetkililerin de bu ziyaretler sırasında Ankara'da bulunduğu yolundaki bilgileri şimdilik "şüpheli bilgi" kategorisinde tutalım. ABD'nin siyonist cephesinin Pentagon'daki kilit adamlarından Douglas Feith'in kim olduğunu biliyorsunuz. Fakat hatırlamamız gereken kişi Larry Franklin. Larry Franklin; FBI'ın, Pentagon'dan gizli bilgileri İsrail'e sızdırdığı için suçladığı isim. Harold Rhode ile birlikte Douglas Feith'in ekibinde. Pentagon'un demirbaşı bu iki isim başka neyle suçlanıyor: 2001 yılında Fransa ve İtalya'da Manuçer Gorbanifar'la gizlice görüşmeler yapmakla... Hani şu ortaya çıkınca; Dışişleri Bakanı Powell'ı bile çileden çıkaran ve Savunma Bakanı'ndan açıklama yapmasını istemesine neden olan gizli zirve. Malum kendisi şu sıralar emekli ve yerini başka bir kuş beyinli (malum şahin olur kendileri); Condoleeza Rice almış durumda. Manuçer Gorbanifar kim? "İran-Kontra" skandalında; İsrail ile İran arasındaki silah trafiğini yöneten; İran yahudisi bir zat. Peki Manuçer Gorbanifar ile Ahmed Çelebi arasındaki ortak özellik ne? Biri Irak'taki uranyumları İran'a satmakla; diğeri İran'a gizli bilgileri aktarmakla suçlanıyor ve ikisi de Pentagon'daki siyonist cephe (Perle, Douglas Feith, Larry Franklin, Harold Rhode gibilerin alt kadroyu oluşturdukları ekip) ile çalışmayı sürdürüyor. İran'a casusluk yapmakla suçlanan Ahmed Çelebi ile İsrail'e casusluk yapmakla suçlanan Larry Franklin; savaş öncesinde koparılan "Saddam kitle imha silahları üretiyor" yaygarasının baş mimarlarıydı. Ve tabi bütün bu yaygarayı Londra'dan yönetiyorlardı. Ne hoş bir tablo değil mi... İsrail'e casusluk yapanlarla; İran'a casusluk yapanlar kolkola çalışıyorlar ve haklarındaki suçlamalara rağmen konumlarında pek bir değişiklik olmuşa benzemiyorlar!? En azından bu tablo; bir sonraki yazımızda, İran-İsrail-İngiltere-ABD-Rusya köprüsünü kurduğumuzda; "Olur mu canım; baksana adamlar saldırmakla tehdit ediyor" gibi uluslararası politikayı holding medyası köşe yazarı düzeyinde yorumlayanları biraz frenler. Artık, devletlerin; kendi milletinin kontrolünden çıkıp, çıkar ve rant şebekelerinin eline geçmeye başladığı bir dönemde; medya üzerinden oynanan küresel ve yerel perde oyunlarına karşı çok daha temkinli olmak zorundayız. Bu perde üzerinde; hem ABD, hem de, İran siyonizmin hakimiyeti hesabına bütün insanlığın feda edildiği, uyutulduğu sahnede bir gölgeden ibarettir. Kuklacılar bu gölgeleri perde üzerinde çatıştırırken arka plandaki ilişkiler ağı üzerinden devletler üstü, küresel oyunu kurgularlar. Bu perde üzerinde; ABD Başkanı'nın İran'ı; İran'ın da ABD'yi "şeytan" ilan ettiğini görürsünüz ama arka planda "şeytanlar" sofrasında milletlerin kaderi meze olarak çoktan servis edilmiş bulunmaktadır. Devletimizi; böyle bir perde üzerinde milletinden soyutlanmış bir gölge haline dönüştürmemek dışarıdaki şebekeler ve içerideki uzantılarının oyunlarını, bütün olasılıkları ile hesaba katıp tedbir almamızla mümkün olacaktır. 543 Anglo-Sakson/Siyonist cephe ile İran’daki hıyanet şebekesi arasındaki kontrollü savaş senaryosu bu çerçevede değerlendirilmesi gereken bir olasılıktır.”340 Yahudilerle Savaş Hadisi ve Bir Yanılgı Hüseyin Hatemi’nin yazdığı ve Yeni Şafak’ta yayımlanan bir makalede,341 yazar tarafından “doğru değil” ve “hadis külliyatına sokuşturulmuş” diye nitelendirilip “yüce sevgili böyle bir söz söylemez” yargısıyla reddedilen “sahih” hadisin, bir cümle daha ilaveli şekli Mişkâtü’l-Mesâbih’in Fiten bölümü, Melâhim konusunda, birinci fasılda (Sıhah) 5414 numara ile yer almaktadır. Hz. Ebû Hüreyre’den rivayet olunan bu hadis-i şerif’te Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmaktadır: “Müslümanlar Yahudilerle savaşmadıkça kıyamet kopmaz. Bu savaşta müslümanlar Yahudileri öldürürler. Hatta bir Yahudî taşın, ağacın arkasına gizlenir. Bunun üzerine o taş, o ağaç, “Ey müslüman, Ey Allah’ın kulu! İşte arkamda bir Yahudi. Gel, onu öldür” der. Yalnızca garkad bir şey söylemez. Zira o, Yahudilerin ağaçlarındandır.”342 Kaynakları Hadis-i şerif, “muttefakun aleyh” yani Buhârî(v. 256) ve Müslim’in (v. 261) Sahih’lerinde bulunan bir rivâyettir. Ayrıca Abdurrezzak b. Hemmam’ın (v. 211) el-Musannef’i,343 Ahmed b. Hanbel’in (v. 241) Müsned’i,344 Tirmizî’nin (v. 279) Câmi’i345, İbn Hıbbân’ın (v. 354) Sahih’i346, Taberâni’nin(v.360) el-Mu’cemü’levsat’ı347 gibi tasnif devri hadis kaynaklarında ya aynen ya da sonucu değiştirmeyen ve fakat hadisteki asıl mesajın anlaşılmasını kolaylaştırıcı biraz farklı ifadelerle yer almaktadır. Ayrıca pek tabiî olarak, bu kaynaklardan seçmelerle gerçekleştirilmiş olan el-Beğavî’nin (v. 516) Mesâbihü’s-sünne’si,348 ve Şerhu’ssünne’si349, en-Nevevî’nin (v. 676) Riyâzü’s-sâlihin’i,350 M. Ali Nasıf’ın, et-Tâcü’l-câmi’i351 gibi sonraki dönem ve çağdaş hadis kitaplarında da hadisimiz yerini almış bulunmaktadır. Diyanet Yayınlarındaki Tercümeleri Hadis, Türkiye Büyük Millet Meclisi kararıyla Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından tercüme ve şerh ettirilip resmen yayımlanan Sahih-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarih Tercümesi’nde352 Abdullah İbn Ömer radıyallahu anhümâ’nın rivayeti olarak yer almış ve şöyle Türkçeleştirilmiştir: “(İleride) Müslümanlar Yehûd ile harb edecek (ve onları tamamıyla kırıp mahvedecek). Hattâ onlardan bir Yehûdî, taş arkasına saklansa (da sağ kaldığı farz edilse) taş parçası da (dile gelecek) ey Allah’ın kulu, şu arkamdaki Yehûdîdir, onu da öldür! diyecektir.” Mütercim Prof. Dr. Kâmil Miras merhum, daha sonra yukarıda mânasını verdiğimiz “Yalnızca garkad bir şey söylemez. Zira o, Yahudilerin ağaçlarındandır” cümlesi bulunmayan Ebû Hüreyre rivayetine atıfta bulunmakta, onun da anlamını özetlemekte ve başkaca bir açıklama yapmamaktadır. Yine Diyanet İşleri Başkanlığı’nın bir başka resmi yayını olan Riyâzü’s-sâlihin’de353 de eski başkanlardan rahmetli Hasan Hüsnü Erdem tarafından Ebû Hüreyre rivayeti, -Müslim’in rivayeti esas alınarak- şöyle tercüme edilmiş bulunmaktadır: “Müslümanlarla Yahudiler arasında bir harb olmadıkca kıyamet kopmaz. (Bu harbte müslümanlar, yahudileri tamamiyle mahvedecek) Hatta Yahudilerden biri taş ve ağaç arkasında gizli kalsa bile (Allah’ın izniyle) o taş ve ağaç (dile gelerek): Ey müslüman! Arkamda saklanan yahudidir.Gel onu da öldür, diyecektir. 340 www.temizeller.com / 14.05.2006 341 Bk. Hüseyin Hatemi, “Yazgı mı, Yalan mı?”, Yeni Şafak, 30 Nisan 2006; 342 Buhârî, Cihâd 94, Menâkıb 25; Müslim, Fiten 82. Ayrıca Müslim, Fiten 79-81. Rivayetler de aynı konudadır. 343 X1, 399; 344 Bk. II, 67, 131, 135, 149, 417, 530; 345 VIII, 183; Mubârekfûrî, Tuhfetü’l-ahvezî, VI, 21; 346 XV, 217 (Şuayb Arnaud neşri, Beyrut, 1993) 347 IX, 74 (Thk. Tarık b. Avdullah, Kahire 1415); 348 III, 478 (H.N. 4172); 349 Bk. Şerhu’s-sünne, XV, 37 350 S. 526 (Tahkik, Heyet, Daru’l-hayr neşri, 1990); 351 et-Tac, V, 335; 352 Bk. VII, 341-342; 353 H.H. Erdem, Riyazü’s-salihin ve Tercemesi, III, 331, hadis no: 1852, Ankara, 1995, Onbeşinci baskı; 544 Yalnız (Beyt-i Mahdis’de ma’ruf) Garkad denilen dikenli ağaç müstesnâdır. Çünkü o, şecere-i Yahuddur.” Çağrı/Teşvik Değil, Haber Hadisin bazı rivayetlerinde, değerlendirmede dikkate alınması gerekli önemli ifadeler bulunmaktadır. Ahmed b. Hanbel’in Müsned’indeki üç rivâyette (II, 131, 133, 149), Buhârî’de (Menâkıp 25, babu alâmâti’nnübüvve fi’l-İslâm) ve Müslim’de (Fiten 81) “tükâtilükümü’l-yehûdu fetüsellatûne aleyhim = Yehûdiler sizinle savaşacak. Siz onların üzerine gönderilecek, galip geleceksiniz” ifadesi; yine Müslim’de, (Fiten 80) “ Taktetilüne entüm ve yehûd = Siz ve Yehûdiler savaşacaksınız” kayıtları bulunmaktadır. Bu farklı ifadeler, bir taraftan hadisten anlaşılması gereken asıl anlamı açıklamakta bir yandan da bir hadîs-i şerîf’i değerlendirirken o hadise ait tüm rivayetlerin görülmesi gerektiğini, bilimsel bir gereklilik ve yöntem olarak ortaya koymaktadır O halde Hz. Peygamber’in uygulamaları ve tarihî süreç içinde ehl-i kitaba ve özellikle de Yahûdilere yönelik İslam yönetimlerinin tavırları dikkate alınınca bu hadis-i şerîf, kesinlikle bir “soykırım çağrısı ve teşviki” değildir. Sadece, Yahudilerin sebep olacakları, müslümanların da mecbur kalacakları bir son hesaplaşmayı, bir büyük olayı haber vermektedir. Bu çerçevede hadis-i şerif, esasen Yahudilere bir uyarı niteliği taşımaktadır. Yahudi vatandaşların kendi kitaplarındaki kimi haberleri “emir” telakakki etme alışkanlıkları, büyük bir ihtimalle bu hadis-i şerifteki haberi de “soykırım çağrısı ya da emri” olarak algılamalarına sebep olmuştur. Bu, onların sorunudur. Kur’an-ı Kerîm’le Uyumu Öte yandan hadis-i şerif, bize göre,354 Kur’ân-ı Kerîm ile de tam bir uyum içindedir.. Zira İsrâ Suresi’nin 4-8. âyetlerinde şöyle buyrulmaktadır: “Biz, Kitap’ta İsrâiloğullarına; ‘Sizler yeryüzünde iki defa fesat çıkaracaksınız ve azgınlık derecesinde bir kibre kapılacaksınız’ diye bildirdik. Bunlardan ilkinin zamanı gelince, güçlü kuvvetli kullarımızı gönderdik. Bunlar, evlerin arasında dolaşarak (sizi) aradılar. Bu yerine getirilmiş bir vaad idi. Sonra onlara karşı size tekrar (galibiyet ve zafer) verdik; servet ve oğullarla gücünüzü arttırdık; sayınızı daha da çoğalttık. Eğer iyilik ederseniz kendinize etmiş, kötülük ederseniz yine kendinize etmiş olursunuz. Artık diğer cezalandırma zamanı gelince, yüzünüzü kara etsinler, daha önce girdikleri gibi yine Mescid’e (Süleyman Mâbedi’ne) girsinler ve ellerine geçirdikleri her şeyi büsbütün tahrip etsinler (diye, başınıza yine düşmanlarınızı musallat kıldık). Belki rabbiniz size merhamet eder, fakat siz eğer yine (fesatçılığa) dönerseniz, biz de sizi yine cezalandırırız. Biz cehennemi kâfirler için bir hapishane yaptık.”355 Hadîs-i şerif’te Hz. Peygamber, Yahudilerin (âyette şart cümlesiyle ifade buyrulan) eski fesatçılıklarına bir kez daha döneceklerini, bunun sonucunda da bu defa müslümanlar vasıtasıyla ilâhî cezaya çarptırılacaklarını haber vermektedir. “İçlerinden zulmedenleri bir yana, ehl-i kitapla ancak en güzel yoldan mücadele edin!”356 âyetindeki en güzel yolla mücadele ilkesi, nasıl Hz. Peygamber zamanından beri özenle uygulanmış ve bu uygulama nasıl Kur’an-ı Kerîm’e uygun ise, hadisin verdiği haberin gerçekleşmesi de aynı şekilde “siz eğer yine (fesatçılığa) dönerseniz, biz de sizi yine cezalandırırız” âyetinin kapsamı içindedir. Yani hadisin Kur’an-ı Kerim’e aykırılığı iddia edilemeyeceği gibi “metin tenkidi esasları”na göre de reddi yoluna gidilemeyeceği ortadadır. Bu durumda hadis-i şerif, ne sened ne de metin tenkidi yönünden “uydurma, yalan” sayılabilecek bir kusur 354 Baskı yeri ve tarihi belli olmayan el-Advâu’l-Kur’aniyye adlı eserin (hayatı hakkında bilgi bulunmayan) müellifi esSeyyid Sâlih Ebubekr dışında bu son makaleye kadar hiçbir kimse hadisin Kur’an’a aykırı olduğunu iddia etmemiştir. Bu zât da hadisteki taşın konuşması kısmına kendince itiraz etmekte olayın aslına yönelik herhangi bir eleştiride bulunmamaktadır. (S. 202, 204) Bu sebeple hadis şarihleri bu nokta üzerinde durmamışlardır. Biz anılan makalede belki en ciddi red gerekçesi olarak “Kur’an’a aykırılık” iddiasını gördüğümüz için bu noktaya işaret etmek ihtiyacını duyduk, bu sebeple de “bize göre” kaydını koyduk.; 355 Bu meal, aralarında İstanbul müftisi sayın M. Çağrıcı’nın da yer aldığı M.Ü. İlahiyat Fakültesi hocalarından oluşan bir heyetin hazırladığı ve Diyanet İşleri Başkanlığı’nın yayımladığı Kur’an-ı Kerim ve Açıklamalı Meâli adlı eserden aynen alınmıştı. 356 el-Ankebut (29), 46. 545 taşımamaktadır. Esasen uydurma rivayetler ile ilgili hiçbir kitapta da bu hadise yönelik hiç bir iddia yer almamıştır.357 Hadisin Mesajı Hadisin tüm rivayetlerindeki ifadeler dikkate alındığı zaman, “ortak anlam ve vurgu olarak” Yahudilerin zulüm ve fesat çıkarmakta çok aşırı davranacakları ve bu sebeple yeryüzünde onlara arka çıkacak herhangi bir milletin kalmayacağı anlaşılmaktadır. Hatta daha ötede onların yapıp ettiklerinden doğal çevre, taşlar, ağaçlar bile iyice rahatsız olacak ve onlar da Yahudilere karşı cephe alacak duruma gelecektir. Yahudiler, Filistin’de bol bulunan dikenli bir ağaç çeşidi olan garkad dışında sığınacak herhangi bir ağaç ya da taş bile bulamayacaklardır. Zulümleri sebebiyle onlara karşı böylesine küresel bir nefret oluşacaktır. İsrail’in, Filistin halkına karşı uygulamakta olduğu akıl almaz, sürekli, çok yönlü ve planlı zulüm ve yok etme politikası, kendilerini böyle bir küresel yalnızlığa doğru götürmekte olsa gerektir. Öte yandan, hadiste haber verilen Müslümanlarla Yahudiler arasındaki bu harbin, Hz. Îsâ’nın yeryüzüne inmesinden sonra meydana geleceği –konuyla ilgili rivayetlerdeki kimi ifadelerdenanlaşılmaktadır.358 Netice Yahudi vatandaşlarımızın bu hadîs-i şerîfi “soykırım çağrısı” gibi algılayıp üzülmeleri yerine, hadiste haber verilen olayın sebebi olmama noktasında dikkatli ve uyanık davranmaya bakmaları herhalde daha isabetli bir tutum olacaktır. Bu hadîs-i şerîf’i birilerinin “doğru” kabul etmemesi ya da “Hz. Peygamber tarafından söylenmemiş” ilan etmesi, gerçeği değiştirmeye yetmez. Bu tür bireysel ve bilimsel dayanaktan yoksun beyanlardan rahatlama duymak, gerçek anlamda aldanmak demektir. Asıl sorumluluk, yeteri kadar araştırma yapmadan hadis-i şerif’e yalan ve uydurma nitelemesinde bulunanlara aittir. Hadis-i şerîfin hadis ilmi nokta-i nazarından durumu ve mesajı bundan ibarettir. Yani hadis, bilgi ve belge niteliği açısından sağlamdır. Hatta İmam Buhârî’ye göre, bu ve benzeri haberler İslam’da nübüvvet/peygamberlik göstergelerindendir.359 Bundan sonra, bu nevi bilgi ve belgeleri kabul edip etmemek, kullanıp kullanmamak, birilerini üzmemek için hadisi reddedip etmemek ve tabiî tüm sorumluluğu yüklenip yüklenmemek şahısların bileceği bir iştir. Ne gazete sütunu ne de herhangi bir makam, böylesi bir bilgi ve belgeyi reddetmek için sebep olamaz, olmamalıdır. Hz. Ömer’in ifadesiyle söyleyecek olursak, “Biz, rab olarak Allah’tan, din olarak İslâm’dan, peygamber olarak Muhammed’den hoşnut ve râzıyız.”360 Hıristiyan-Yahudi Kaynaklarına Göre Melhame-i Kübra-Armagedon İslami kaynaklarda Melhame-i kübra olarak adlandırılan, Müslümanlar ile Yahudiler arasında yaşanacağı ifade edilen söz konusu büyük savaş, Yahudi ve Hıristiyan kaynaklarında Armagedon olarak ifade edilmektedir. Eski Ahit'e göre, kıyametten bir süre önce, Mesih'in gelişiyle birlikte Mesih'e tabi olan Yahudiler ve onların düşmanları arasında büyük bir savaş yaşanacaktır. Eski Ahit'te, Yahudilerin büyük kayıplar verecekleri buna rağmen bu savaşı kazanacakları kehaneti yer almaktadır. Yeryüzünün cennet olması için önce üzerindeki kötü insanlar ortadan kaldırılmalıdır. (Mezmur 37:38) Bu, kötülüğe son verme amacı güden Tanrı’nın Armagedon savaşında yapılacak. Ondan sonra Şeytan 1.000 yıl boyunca hapsedilecek. Bu, kötülerin dünyayı bozmasına izin verilmeyeceği anlamına gelir. Hayatta kalanlar yalnızca Tanrı’nın kavmi olacak.–Vahiy 16:14, 16; 20:1-3. “ABD'nin etkin gruplarından olan, bir çok bürokrat, istihbaratçı ve uzmanın yanısıra eski ABD Başkanı Ronald Reagan ve Bush'un da mensubu olduğu Evanjelikler de, Armagedon'un çok yakın olduğunu, bu 357 Genelde müşeddit bir münekkit olarak tanınan rahmetli Nâsıruddin el-Albânî de hadisin herhangi bir rivayeti için “uydurma” iddiasında bulunmamış, sadece Müsned’deki bir rivayet (II,67) için “isnadı zayıf” demiştir. 358 Aslında bu durum, hadis üzerinde polemiğe sebep olan kitapçıkta mütercim tarafından Said Havva’dan yapılan nakillerle yansıtılmış bulunmaktadır. 359 Bk. Buhârî, Menâkıp 25. 360 Buhârî, İlim 26, Mevâkît 11; Daavât 34; Fiten 15; İ’tisâm 3; Müslim, İman 56; Salât 13; Sıyâm, 195-196; Fedâil, 134, 136, 127. 546 büyük savaşın içinde bulunduğumuz insan nesli tarafından görüleceğine inanırlar. Onlara göre, bugünkü İsrail ordusu, yakında Armagedon'da "goyim" (yahudi olmayanlar) ile savaşacak olan ordudur. Dolayısıyla İsrail'in askeri gücünü artırmak ve korumak için ellerinden geldiği kadar çalışırlar." Bu anlayışa göre Evanjelikler, Tanrı kelamı olarak Kitabı Mukaddesin edebi manasına inanıyor ve Kitabı Mukaddes’te geçen belli bazı bölümleri İsrail’deki Megiddo ovasında yapılacak olan son büyük savaşı önceden bildirdiği şeklinde yorumluyorlar. Bu son savaş, Kitabı Mukaddes’te İbranice Armagedon diye geçiyor. Armagedon ‘Megiddo tepesi’ anlamına geliyor. Yani bu savaşın İsrail’deki Megiddo ovasında gerçekleşeceği iddia ediliyor. Bu inanışa göre: Armagedon, ancak ve ancak Yahudilerin bir millet olarak “Eretz İsrail” (Vaat edilmiş toprakları kapsayan büyük İsrail)de yeniden bir araya gelmelerinden sonra gerçekleşecektir... Evanjelikler, Yahudilerin Tanrı’nın tek seçilmiş kulları olduğuna ve onlara Tanrı’nın dünyevi iyilik, kendilerine ise uhrevi saadet vaat ettiklerine inanıyorlar. Tanrı kendilerine uhrevi saadet vaat ettiği için bu Hıristiyan siyonist gruplara mensup olanlar kendilerini Yeniden Doğmuş Hıristiyan olarak tanımlamakta ve Armagedon’u görmeyeceklerine, ve bu dönemdeki acıların hiçbirini çekmeyeceklerine inanıyorlar. Çünkü onlar kendilerinin Tanrı tarafından gökyüzüne yükseltileceklerine inanıyorlar. Aynı zamanda bu Hıristiyan gruplar kendilerini Armagedon savaşı öncesinde, o zamandaki felaket ve acılardan ayrı tuttukları, kendilerinin muaf tutulduklarına inandıkları için onlara Türkçe’de “muafiyetçi” denilmesi uygun görülüyor. Kitabı Mukaddes’te bildirildiğine inanılan, yedi aşama şunlar: - Yahudilerin Filistin’e geri dönmeleri. - Yahudi Devletinin kurulması. - Dünyanın, İsrailoğulları dahil, tüm uluslarına İncil’in vaaz edilmesi. - Rapture (Vecd). Kilise’ye iman edenlerin Cennet’e yükseltilmesi. - Turbulasyon (Felaket dönemi). Yedi yıl sürecek olan felaket dönemi. Bu dönemde, Yahudiler ve diğer imanlılar zulüm görecekler. Ancak yine bu dönemde iyilerle Deccal önderliğindeki kötüler savaşacaklar. - Armagedon savaşı. İsrail’deki Megiddo ovasında yapılacak savaş. - Deccal ve ordusunun yenilmesi ve Mesih’in krallığını kurması. Krallığın başkenti Kudüs olacak. Krallık Yahudiler tarafından yönetilecek. Bu Yahudiler Mesih’e bağlanacaklar ya da Hıristiyanlığa dönüş yapacaklar. İSRAİL’İN GERÇEK HEDEFİ İRAN MI, TÜRKİYE Mİ? Türkiye, tabii ve tarihi olarak İslam Âleminin beyni ve bedeni konumundadır. Bu nedenle Osmanlı’nın son döneminde ve Cumhuriyet sürecinde, çok yönlü bir takibat ve tahribata uğramıştır. Ama gövdesi ve kültürel kökleri sağlam ve derin olduğu için; bunca askeri, siyasi, ekonomik ve ahlaki saldırılara rağmen yine ayakta kalmış, hatta yeni bir dünyaya öncülük yapacak dinamiklerini diriltmeyi başarmıştır. İşte bu yüzden, siyonist Yahudi sermayesinin güdümündeki emperyalist Batı Dünyası (AB ve ABD) bu gövdeyi (Türkiye’yi) yeniden dağıtmak için önce kollarını bacaklarını felce uğratmak üzere, Irak’ı ve Afganistan’ı işgal altına almıştır, şimdi ise İran’a saldırmaya hazırlanmaktadır. Sert ve sağlam tomrukları parçalamak için, önce dallarının budaklarının koparılması ve kenarlarından yontulması taktiğini uygulayan; bu hedefle ve BOP hıyanetiyle yirmi iki İslam Ülkesinin sınırlarının değiştireceğini resmen açıklayan ABD’nin, asıl amacı, İran’dan sonra Türkiye’yi etkisiz kılmaktır. Ve zaten hala Lozan anlaşmasını ve bugünkü sınırlarımızı tanımayan tek ülke Amerika’dır. ABD eliyle Kuzey Irak’a aktarılan, ama 380 bin kadarı, sözde kaybolan ve pek çoğunun Türkiye’ye sokulduğu; bunların Trabzon’daki Papaz cinayetinde, Hirant Dink suikastında ve İzmir’de iki polisimizin şehit edilmesinde kullanılmış olduğu anlaşılan silahların da, tetikçi ve taşeron olarak yararlanıldığı kişi ve oluşumların da arkasında, hep ABD ve İsrail sırıtmaktadır. Bu nedenle İran’a yönelik her türlü saldırı, bizzat Türkiye’ye yapılmış sayılmaktadır. Irak işgalinin, aslında Türkiye’yi parçalamaya hazırlık olduğunu sezemeyen AKP ve destekçilerinin, şimdi İran saldırısına zağarlık yapmaları, bunların gaflet değil, bilinçli hıyanet içinde olduklarının kanıtıdır. 547 Vatanını seven, vicdanının sesini dinleyen, onurlu yaşamayı ve gelecek kuşakları düşünen, sivil – asker herkesin ve herkesimin; artık her çareye başvurarak bu gidişatı durdurması ve sadece hükümetten değil, hatta bu teslimiyetçi ve batı taklitçisi zihniyetten de ülkenin kurtarılması lazımdır. Bazı azgın ve sapkın siyonist ve Avengelistlerin, gizli ve şeytani bir hesabı da, Türkiye ile İran’ı kapıştırmak ve İran’ı kahramanlaştırmaktır. İyi niyetli Yahudiler de, Hıristiyan kesimler de, Müslümanlarla birlikte 3. Dünya Savaşını başlatacak bu çılgınlıklara karşı çıkmalıdır. Çünkü bu dünyada, hem Yahudi ve Hıristiyanlara, hem Müslümanlara hem de diğer bütün insanlara yetecek kadar imkân ve fırsat vardır. Ve Kur’anın dediği gibi, “kesinlikle; barış savaştan hayırlıdır.” ABD: “İran’ın tatbikatı savaş hazırlığı” demişti ABD Dışişleri Bakanlığı, İran’ın Basra Körfezi’ndeki askeri tatbikatını, ‘’savaş tehdidi’’ olarak değerlendirdi. ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Sean McCormack, yaptığı açıklamada, ‘’savaş tehdidi’ gibi görünen bu tarz bir hareketin, böyle bir zamanda böyle bir rejimle bölgede bir istikrar kaynağı olmadığını gösterdiğini’’ söyledi. Sözcü, bu tatbikatın bir istikrarsızlık kaynağı ve ters yönde bir hareket olduğunu bildirdi. İran Devlet Televizyonu, ‘’Büyük Peygamber-2’’ tatbikatının, Basra Körfezi’nde devrim muhafızları komutanı Yahya Rahim Safevi ve bazı üst düzey komutanların katılımıyla başladığını ilan etmişti. Şahab-2 ve Şahab-3 füzelerinin fırlatılmasıyla başladığı belirtilen tatbikatta ayrıca Skad-B, Zülfikar-73, Fatih-110, Z-3 ve Zilzal füzelerinin de başarıyla denendiği kaydedilmişti. Rice, İran’ı tehdit etmişti ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice, uzun menzilli füze denemeleri yapan İran’ı tehdit etmişti. Rice, İran’ın dayanıklı görünmek için böylesine bir faaliyette bulunduğunu ancak “başına gelecekleri göze alması gerektiği” şeklinde küstahça ifadeler dillendirmişti. Uzun menzilli füze denemeleri konusunda açıklamada bulunan ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice, İran’ı tehdit ederek, bu füzelerin kötü amaçla kullanılması halinde, İran’ın başına gelecekleri iyi hesaplaması gerektiğini söylemişti. “Sanıyorum ki İran, ne kadar güçlü ve sağlam olduğunu göstermeye çalışıyor. Ancak İranlılar bir şeyin farkında değiller ya da gözardı ediyorlar; herhangi bir olumsuz durumda başlarına gelecekleri göze almaları gerekiyor” şeklinde konuşan Rice, İran’ın BM Güvenlik Konseyi kararına karşı tutumuna değinerek: “Sanırım İran, tehditlerini sürdürüyor ve işte bu nedenle uluslararası kamuoyu İran’ın bu yöndeki tutkularına karşı dayanıklı olmalıdır” demişti. İran'a saldırı tatbikatı mı gerçekleşmişti? Doğu Akdeniz'deki devasa askeri yığınağın sebebi neydi? Yüzlerce Amerikan savaş gemisi Ortadoğu'nun stratejik sularında toplanıp iki önemli askeri tatbikat düzenlenmişti. İkisinin de amacı, “İran nükleer varlığına yönelik saldırıya hazırlık ve petrol kaynaklarını korumak” şeklinde özetlenmişti. Lübnan'ı tamamen kontrol etmenin çok ötesinde deniz gücünün biriktiği bölgede İsrail savaş uçaklarının Alman gemilerine ateş açmasından daha önemli gelişmeler beklenmektedir. ABD savaş filolarının yanı sıra Avrupa ülkeleri D. Akdeniz'e, 2. Dünya Savaşı'ndan sonraki en büyük askeri yığınağını yaptı. 75 savaş gemisi, casus uçakları, helikopterler taşıyan iki uçak gemisi, 15 savaş gemisi, binlerce asker ve bu sayı artıyor. ABD yüzlerce gemisiyle Doğu Akdeniz, Basra Körfezi ve Kızıldeniz'de toplanıyor. ABD Başkanı George Bush'un Fransa Cumhurbaşkanı Jaques Chirac'a söylediği; “İsrail İran nükleer tesislerine önleyici saldırı yaparsa bunu anlayışla karşılarım” ifadesini son derece ciddiye almak gerekiyor… Tatbikatın bir diğer amacı da, “bölgeye girecek nükleer malzemenin geçişini engellemek” olarak gösteriliyor. Bu amaç, her ne kadar El Kaide'nin yakında S. Arabistan ve Körfez bölgesinde saldırı yapmasının önüne geçmek olarak ifade edilse de aslında doğrudan İran'ı hedef alıyor. Tatbikata katılmayan S. Arabistan bütün güçlerini alarma geçirmiş bulunuyor. Dünyanın en büyük petrol terminalini barındıran bölgelerde olağanüstü önlemler alınıyor. Bu çerçevede askeri yığınak yapılan yerlerden birinin de Kızıldeniz olduğu biliniyor. 548 ABD'nin nükleer uçak gemisi USS Eisenhower da bu görevle Süveyş Kanalı'nı geçip 31 Ekim'de Kızıldeniz'e girdi. Şu Türkiye'de gazetecilerin davet edildiği, fotoğraflarının birinci sayfalarda yayınlandığı, hakkından övgüler düzülen uçak gemisi. Suudi Arabistan kıyılarında bekleyen bir diğer uçak gemisiyle buluştu. Bunlar olurken ABD'nin istihbarattan sorumlu ismi John Negroponte ise, S. Arabistan, Mısır ve İsrail başkentlerinde görüşmeler yapıyor. Doğu Akdeniz, Kızıldeniz ve Arap denizindeki askeri yığınak hayra alamet görülmüyor. Terör ihtimali, petrol ulaşımı ve Lübnan'da ateşkesin korunması gibi gerekçeler, devasa yığınağın sebebini yeterince açıklamıyor. Çünkü bütün bunlara göre oldukça orantısız bir güç birikimi var bu bölgelerde. Irak'ta ve Afganistan'da devam eden savaş da yeterli gerekçe değil. Bu ülkeler için çok özel araçlarla donatılmış mayın gemilerine ihtiyaç bulunmuyor. Dünya petrol akışının yüzde 20'sinin yapıldığı Basra Körfezi diken üstünde. Her an öngörülmeyen bir gelişme yaşanabilir. Doğu Akdeniz, Basra Körfezi ve Kızıldeniz'de biriken stres bir şekilde patlayacak. Şaşırtıcı gelişmeler yaşayabiliriz. Vietnam savaşı Ağustos 1964'te Tonkin Körfezi'ndeki bir destroyerine yönelik saldırı iddiasıyla başladı. Bu iddia üzerine ABD Vietnam'a saldırı kararı aldı. Ama zamanla ortaya çıktı ki, aslında böyle bir saldırı olmamıştı. Savaşı başlatmak için bir mizansendi. Bu senaryo milyonlarca Vietnamlının, on binlerce ABD askerinin ölümüyle sonuçlandı. Şimdi gözler Basra Körfezi'nde. Olmaz demeyin! Güce dayalı politikalar, güvenlik stratejileri ve aptallık bu kadar öne çıkmışken olmayacak bir şey yok…361 Ama bunlardan daha vahimi, emperyalist ABD ve AB ülkeleri ve İsrail’in, asıl hedefinin İran değil Türkiye olduğu gerçeği görmezden geliniyor ve AKP iktidarı şeytani senaryolara taşeronluk yapmaktan sakınmıyor! Erdoğan’ın ortağı Zapatero, “Ortadoğu için uluslararası müdahale” istemişti! Hatırlanacağı gibi Erdoğan ve Zapatero, yaklaşık bir buçuk yıldır eşbaşkanlığını birlikte yürüttükleri 'medeniyetler ittifakı raporu'nu BM Genel Sekreteri Kofi Annan'a sunmak için bir araya geldi. Görüşmenin ardından düzenlenen basın toplantısında Gazze'de yaşananların bölge coğrafyasına olumsuz etkilerini gündeme getiren Zapatero "Yaşanan felakete artık seyirci kalamayız. AB de sessiz kalamaz ve bu durum uluslararası toplumun müdahalesini gerektiriyor." dedi. Facianın barışçı bir gelecek için durdurulması gerektiğini vurgulayan Zapatero, "Bu duruma sessiz kalınmamalı. AB ve İspanya sessiz kalmayacak eminim Türkiye de sessiz kalmayacak. Yeni girişimlerde bulunulmalı. İlk girişimi de AB'deki ortaklarımızla başlatmak istiyoruz." şeklinde konuştu. Zapatero şöyle devam etti: "AB şunu bilmeli ki, Birlik geleceğe yönelik önemli aktör olmak istiyorsa kültürler arası farklılıktan korkmamalı. Bu konuda cesur adım atmak durumundadır. Bizim amacımız barış ve güveliği sağlamaktır." Türkiye'nin AB'ye üyeliğine desteklerinin devam edeceğini ifade eden Zapatero, aralık ayında yapılacak toplantıda da müzakereler önüne hiçbir frenin konulmaması taraftarı olduğunu açıkladı. Türkiye'nin üyelik için büyük çaba harcadığının altını çizen konuk başbakan, Fin planının çözüm getirmesini umut ettiğini vurguladı. Konuşmasında Kıbrıs sorununun çözümü için BM'nin öne sürdüğü plana KKTC'nin evet dediğini hatırlatan Erdoğan, bu durumun unutturulmaya çalışıldığını söyledi. Erdoğan, "Biz umuyoruz ki burada aklıselim galip gelir. Tek isteğimiz var, KKTC'ye uygulanan izolasyon kalksın biz limanları da havaalanlarını da açacağız." dedi. Liderler iki ülke arasında ekonomik, kültürel, sosyal ve ticaret alanında yeni gelişmeleri sağlayacak olan 'Strateji Belgesi'ni imzaladı. Bu kapsamda önde gelen 15 firma temsilcisi bir araya gelerek ekonomik ve ticari ilişkinin geliştirilmesi için çözümler arayacak. Başbakan Erdoğan, Zapatero ile yaptığı görüşmenin ardından BM Genel Sekreteri Cofi Annan'la bir araya geldi. Basına kapalı yapılan görüşmenin ardından iki lider, Feriye Lokantası'nda yine basına kapalı olan akşam yemeğine geçti. Başbakan Zapatero da yemeğe eşiyle birlikte katıldı. İsrail’in İran saldırısı Batı için de felaket olur Batı, İran ile sonu kestirilemeyen, ancak korkunç sonuçlara neden olacağı kesin bir askerî 361 3.11.2006 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak 549 karşılaşmaya doğru süratle götürülüyor. Sorunların asıl kaynağı ise İsrail! Ehud Olmert, Tahran'ın nükleer tutkularını sakatlamak için İsrail'in nükleer bir saldırı planladığını inkâr ediyor. Bu inkâr, sızdırma ile aynı amaca hizmet ediyor: Batı kamuoyunu savaş olasılığına alıştırmak ve düzenlemek. Eğer saldırı gerçekleşirse, kaçınılmazlık havası verilerek kutsanacak. Irak'ta olduğu gibi, çerçeve şöyle olacak: Başka alternatif yoktu. İran'ın nükleer tesislerine yönelik bir İsrail saldırısı, 1981'de Irak'ın nükleer tesislerine saldırmasındaki gibi stratejik olarak basit olmayacaktır, en azından bu tesislerin dağınık ve yeraltında olması nedeniyle. Ancak bu lojistik sorunlardan daha da önemli olan şey, bir saldırıdan doğacak muhtemel bir radyoaktif serpinti… Batı, Müslümanların demokratik bir devlet olarak gördüğü İran'da, bir saldırıya bulaşırsa gerilimin hayal edilemeyecek bir şekilde yükselmesine hazır olmalıyız. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin yakın zamanda aldığı ambargo kararı İran'ın meydan okumasını durduramadı. Görünen o ki, Batı, Tahran'a yaklaşımında diplomatik seçeneklerin tümünü tüketmedi henüz. İsrail, askerî bir meydan okuma yoluna doğru daha fazla ilerlemeden, diplomasiye daha fazla zaman ayırmak durumunda. Aksi, hepimiz için bir felaket olur. Çünkü İran saldırısı Türkiye üzerinden yapılmaya çalışılıyor. Böylece İran’ın İsrail’den önce Türkiye’ye vurmasına zemin hazırlanıyor. Yani İsrail ve Batı, İran eliyle Türkiye’yi hizaya getirmek istiyor. MİT Müsteşarı hangi tehlikeye dikkat çekmişti? AKP borazanı Yeni Şafak’ın yazarı İbrahim Karagül bile isyan ediyordu: Yakın bir geçmişte yaşadığımız ekonomik krizlerin arkasında kimler vardı? Yanı başımızdaki etnik ve mezhep savaşlarının arkasında kimler durmaktaydı? 2007 yılında Türkiye sınırlarını zorlayacak krizlerin arkasında kimler sırıtmaktaydı? Dünya tehlikeli şekilde bölünüyor, kutuplaşıyor. Türkiye için bir Ürdün vizyonu, bir Yemen vizyonu öngörülüyor. Soğuk Savaş bittiğinde küresel ve bölgesel güçler pozisyonlarını yeniden tanımladı. Güvenlik stratejilerini yeniden belirledi. Türkiye ise, kendini bu güçlerin güvenlik konseptlerine hapsetti. Ne yazık ki, 1990'da hatta daha önce görmesi gerektiği gerçekleri ancak Irak işgal edildikten sonra fark edebildi. Şimdi büyük bir şok yaşıyor. 1996'da İsrail ve ABD ile birlikte bugün kurulan yeni Ortadoğu için gücünü seferber eden Türkiye, birkaç yıl sonra aslında kendi ayaklarının altını boşalttığını, kendini hedef aldığını, kendini Anadolu topraklarına hapsettiğini, üstelik bu toprakların bile güvenliğinin kalmadığını anladı. Ama çok geç anladı. On yıl önce bütün komşuları düşman olan Türkiye, şimdi sorunların kaynağının kendi dostları olduğunu, güvenlik tehditlerinin kendi müttefiklerinden geldiğini görmenin şaşkınlığı içinde bocalıyor… Son birkaç yıl içinde, Ortadoğu'da atabildiğimiz birkaç önemli adımın dışında, 15 yıldır bütün bu krizleri besleyenlerle aynı cephede değil miyiz? Orta Afrika'dan Orta Asya'ya yayılan kriz kuşağındaki çatışmaların daha ilk dönemini yaşanıyor. Daha büyük felaketler yaklaşıyor. Hal böyle iken, en basit PKK sorununda bile müttefiklerimize bir adım attıramazken, nasıl oluyor da, bu ülkenin bütün geleceğini, kaderini hâlâ o müttefiklerin inisiyatifine terk etmeye, yarın bizleri saracak ateşi başımız önümüzde beklemeye devam edebiliyoruz? Tarihten hiç ders alınmıyor mu? AKP iktidarı bakar-kör ülkeyi nereye sürüklüyor? Çok geriye gitmeyelim: Birinci Dünya Savaşı bize ne öğretti? Ondan sonra kurulan bölgesel düzen bize ne öğretti? Bu uyarılar çok önemli. Geç ama anlamlı. Türkiye, 90'larda yapamadığını şimdi yapabilmeli. Bütün geleceğini birkaç ülkenin bölgesel politikalarına endekslememeli. Galiplerin safında yer almış olmak bugünün dünyasında yeterli değil. Dünya tehlikeli şekilde bölünüyor, kutuplaşıyor. Bölgenin en güçlü ülkesi olan Türkiye için bir Ürdün vizyonu, bir Yemen vizyonu ölümcül sonuçlar doğuracaktır. Türkiye parçalanacaktır. Kendi siyasi ve stratejik programımızı başkalarının dış politikalarına hasretmek, işbirlikçiliktir, teslimiyetçiliktir. CIA Ahmedinecad’a destek mi, köstek mi? CIA öyle büyük bir operasyon yaptı ki, Aralık ayında (2006) Ahmedinecad’ı protesto gösterisine ancak 70 kişi toplayabildi! Acaba CIA: “Bütün İran Ahmedinecad yandaşı” dedirtmek için mi bunu tezgahlamıştı? Bakınız CIA’nın destek ve teşvikine rağmen sadece 80 kişi katıldı” dedirtmeye mi çalışmıştı? Öyle ya, Bir mahalle bakkalı bile böyle bir girişim başlatsa Ahmedinecad aleyhine yüzlerce insan koşacaktı!... Tahran yönetimi uzun süredir hazırlandığı iç güvenlik operasyonlarını yazın tamamladı.. Önemli 550 ölçüde temizlik yaptı!? İran’dan ulaşan bilgilere göre, 5 Temmuz’da (2006) doruğa çıkan özel operasyonlarda, ABD ajanı olduğu veya CIA’ya yardım ettiği gerekçesiyle şu ana kadar gözaltına alınanların sayısı, 1.500 civarında. 300 civarında kişi ise (Önemli bir bölümü Musevi asıllı) MOSSAD ajanı oldukları öne sürülerek gözaltına alındı. Operasyonların ağırlıklı olarak Urumiye, Tebriz ve İsfahan’da yapıldığı açıklandı. Ahmedinecad, olası İsrail-ABD saldırısı öncesi büyük bir iç düzenleme yaptı. Böylece 50 yıldır ülkeye çöreklenen İsrail-ABD istihbaratına karşı tarihin en ağır darbesi vurulduğu havası veriliyor. Tahran yönetiminin operasyonlar sırasında eski KGB’nin bazı mensuplarıyla da işbirliği yaptığı söyleniyor. Washington yönetimi aylarca İran’ın güçlü hava savunma sistemini nasıl alt edeceğini düşünüp duruyormuş!.. Çünkü Zayiatın hayli fazla olacağından korkuyormuş!.. Şimdi ise Amerikan uçaklarının bombalayacağı öngörülen hedeflere, füzeler için sinyali yapıştıracak adamların ve kadınların çoğu gözaltına alındığından Pentagon yönetimi kara kara düşünüyormuş!.. Füzeyle öpüşecek tespit mekanizması olmadan nereyi nasıl bombalayacağını bilemiyormuş!.. Kısacası “Kızılderililer, Şerif’in adamlarını fena harcıyor.”muş.. Üstelik Jeopolitik’in Ahmedinecad bu dönemde Ankara’nın gönlünü kazanıyormuş. Sadece İran topçusunun isabetli atışlarıyla yetinmedi, doğrudan Kuzey Irak’a girip PKK’yı vurmuş ve Türkiye’ye verdiği sözleri tutmuşmuş.. Şimdi İranlı turistleri Türkiye’ye yönlendirecek, O da Samand’ı (İran’ın ünlü otomobil, markası) Türkiye’ye sokacakmış.. İlişkiler en üst seviyedeymiş.. ABD-İsrail şimdilik sessiz bekliyormuş. Siyonist Meir Dagan İran’daki MOSSAD ajanlarının tam listesinin Tahran yönetiminin eline teknik bir aksilik sonu geçtiği iddiasına hala inanmıyormuş… Hala MOSSAD’da kendince derin sızıntıyı arıyormuş.. Demek sadece uydularla, teknik üstünlükle olmuyormuş!.. Bütün bunlar, İsrail’le İran’ın, girift ve gizemli işbirliğini saklamaya ve İran’ı kışkırtarak Türkiye’ye saldırtmaya yönelik sinsi ve Siyonist senaryolar olmasın!? Jeopolitik Dergisi Ekim 2006 tarihli sayısındaki Nejat Tarakcı’nın yazısı da, şayet bilgi eksikliğinden ve yanlış yönlendirmeden kaynaklanmıyorsa, kasıtlı bir çarpıtmaca ve saptırmacadır. Çünkü Ehli Sünnet İslamlığına karşı Şii ittifakını kurmaya ve kullanmaya çalışan, ama bunu doğrudan değil dolaylı yoldan sağlamaya uğraşan bizzat İsrail olduğu sıradan araştırmacıların dahi bildiği bir hakikattir. Aşağıdaki yazı bu dikkatle okunmalıdır: ABD ve İsrail’in Lübnan stratejisi: Şii zincirini kırmak Soğuk Savaş sonrası askeri ve siyasal ittifakların dağılması yanında, bu gün, dünyamızı en derin ve en geniş kapsamlı etkilemeye devam eden olgu, BM’lere kayıtlı 160’dan fazla ülkenin ideolojilerini kaybetmesi olmuştur. Böylece, Komünist-Emperyalist Üçüncü Dünya olarak şekillenen siyasal bölünme ve ideolojik kamplaşma ortadan kalkmıştır. Şimdi ülkeler, kaygan bir küresel ekonomik zeminde, kendi ideolojilerini yaratmaya çalışmaktadırlar. Kalkınmış ve demokratik bir yapıda olmalarına rağmen, ülkelerin çoğunluğunda dini ideolojiler ulusal ideolojilerin üzerine çıkmaya/çıkarılmaya başlamıştır. Bu uygun ortamda, dini ideolojiler ve ortak inanç değerleri, küresel güçler tarafından siyasal bir güç unsuru olarak kullanılmaya başlanmıştır. Dünyamız sanki yeniden Ortaçağ’daki dini bloklaşmalara doğru kaymaktadır. Şu farkla ki, Hıristiyanlık ideolojisi kendi arasındaki mezhep ve fraksiyonlardan kaynaklanan gerilim ve çekişmeleri bir yana bırakarak, Ötekilere (Müslümanlık ve Yahudilik) karşı kültürel ve ideolojik bir ittifak içine girmek niyetindeymiş izlenimi vermektedir. 11 Eylül saldırısı bu süreci hızlandırmış ve Hıristiyan dünyasındaki İslam imajı korku, şiddet ve insan hakları ihlalleri ile özdeşleşir hale getirilmiştir. Maalesef Papa’nın Bavyera’da yaptığı son konuşması da dünya çapında tepki alan politik ve ideolojik bir yaklaşım olarak kabul görmüştür. ABD’nin Irak’a girmesi ve Yeni Ortadoğu Projesi ile birlikte, Lübnan’daki Müslüman-Yahudi çatışması da yeni 551 bir boyut kazanmıştır. Anti-Semitizm’de öne çıkan ülkelerden olan İran, 1980’den bu yana devam eden ABD karşıtlığına nükleer faaliyetleri de eklenince ABD’nin birinci derece politik hedefi haline gelmiştir. Lübnan’daki İran destekli Hizbullah’ın İsrail’e yönelik saldırılarını artırarak İsrail’in Lübnan’a girmesine neden olduğu bu ortamda, gelişmeleri birbirinden bağımsız düşünmek mümkün olamamaktadır. Bu makalenin amacı, ABD, İsrail ve İran’ın Lübnan’daki savaşla birlikte artık su yüzüne çıkan ve saklanamayan gerçek hedeflerini ortaya koymaya çalışmaktır. İran’ın Geçmişi ve Geleceği
. a- Şeriat Rejimine Geçiş ABD destekli Şah rejimi, İran’da müşterek bir milli ülkünün oluşturulmasını ve toplumun dokusunu yeniden düzenleyen reformları başaramamıştır. Atatürk Türkiye’sinde olduğu gibi topyekün bir kalkınma stratejisi ortaya koyamamıştır. Bu nedenle toplumda geniş sosyal ve ideolojik etkileri olan dini liderler (Mollalar) tamamen pasifize edilememiş ve refahın tabana yayılması sağlanamamıştır. Bu politik ve sosyal yapı içinde İran, uzun yıllar ABD kontrolünde modern bir sömürge gibi yönetilmiştir. 1979’da Mollaların liderliğindeki ezilen geniş toplum kesimleri, entellektüel ve aydınların da desteği ile Şahın diktatörlük rejimine son vermeyi başarmışlardır. Kısa süre sonra entellektüel ve aydınlar tasfiye edilerek Mollaların kontrol ve denetiminde bu günkü dine dayalı İran devleti kurulmuştur. 1979’a kadar Batılı bir çizgide süren İran’ın uluslararası ilişkileri de şeriat düzeni ile birlikte yeni bir mecraya girmiştir. Uluslararası politik ve ekonomik konjonktürün uygun olması, yeni yönetimin şeriat hükümlerine dayalı dini uygulamalarını kolaylaştırmıştır. Daha sonra petrol gelirleri sayesinde çevre ülkelere devrimi ihraç etme ve bu ülkelerdeki Şii grupları destekleme stratejisi uygulamaya konmuştur. Çin’den alınan roket teknolojisi ile silahlanma kapsamını geliştiren İran, Batı’nın karşı çıkmasına rağmen şimdi Rusya’dan alınan nükleer teknoloji ile uranyum zenginleştirme programına devam etmektedir.. Ayrıca Irak, Tacikistan, Suriye, Ürdün, Lübnan ve bölgedeki diğer ülkelerdeki Şii grupları destekleyerek politik etki alanı genişletmeye çalışmaktadır, ABD karşıtlığı politikasını Rusya ve Çin ile ilişkilerini geliştirerek dengeleyen İran, bu sayede global politik baskılardan korunmayı hedeflemektedir. b- Yahudi Karşıtlığı Stratejisi Şeriat devletinin fikir babası ve devrimin lideri Ayetullah Humeyni, İsrail’i ortadan kaldırmayı hedefleyen stratejisinin ismini “Büyük Şeytanla Savaş” olarak belirlemiştir, Cevabını bulmakta zorlandığımız soru şudur. Ortadoğu’daki Müslüman dünyasına Batı tarafından monte edilen Yahudi devleti, Müslümanlar için ortadan kaldırılması gereken bir tehdit midir? Büyük Şeytan İsrail’in Yahudi halkı, 15. yüzyılın sonlarında Müslümanlarla birlikte İspanya’dan Hıristiyanlar tarafından atılmışlar ve ortak bir kaderi paylaşmışlardır. Büyük bir kısmı Osmanlı ve Garp Ocakları Donanması tarafından kurtarılarak Kuzey Afrika’ya tahliye edilmişlerdir. İran’ın İsrail karşıtı katı politikasının, inanç farklılığından ziyade, gerek kuruluş öncesi gerekse, daha sonraki genişleme sürecinde İsrail’in Müslümanlara karşı insan haklarını ihlal eden uygulamalarından kaynaklandığını söylemek mümkündür. İran’ın Ortadoğu’da bunca Müslüman ülke varken İsrail karşıtı politikalarda liderliğe soyunmasının altında, dini ve politik etki alanını genişletme amacını taşıdığı söylenebilir. Bu kapsamda mücadelenin etkinliği açısından, dine dayalı Yahudi karşıtlığı stratejisi uygun bulunmuş ve İsrail Büyük Şeytan olarak nitelendirilmiştir. İran’ın stratejisinin birinci ara hedefi, Lübnan’da Şii bir İslam devleti kurarak İsrail sınırlarına dayanmaktır. İkinci ve ana hedef İsrail’in Ortadoğu’dan atılmasıdır. Bu doktrine ve konsepte uygun olarak Hizbullah adlı militan örgüt, İran askeri istihbaratının desteğiyle 1982 yılında Lübnan’da faaliyete geçmiştir. Örgüt İran ile bağlarını, Şii dünyasının lideri olan bu ülkenin İsrail işgaline karşı yürüttüğü mücadelesine verdiği destekle açıklarken, İran Devrim Muhafızlarından aldığı desteği de gizlememektedir. Hizbullah’ın siyasi doktrini de Humeyni söylemi üzerine kurulu: Büyük Şeytan’la Savaş... Günümüzde Rus yapımı Katyuşa roketlerine ilave olarak İran yapımı menzili 200 kilometreye varan füzeleri de kullanarak güney Lübnan’daki İsrail mevzilerine ve menzil dahilindeki İsrail yerleşim yerlerine saldırılar düzenleyen Hizbullah’ın, 70 binin üzerinde sempatizan kitlesi olduğu sanılmaktadır. Hizbullah’ın, güney Lübnan’da 4 binin üzerinde silahlı milis gücü olduğu değerlendirilmektedir. Lübnan’daki en güçlü örgüt 552 konumundaki Hizbullah, İsrail’e karşı ortaya konan stratejinin bir numaralı kuvvet unsurudur. Hizbullah bir aydan fazla süren çatışmada İsrail’in hedeflerine ulaşmasını engelleme başarısını göstermiştir. İran’ın şeriat devleti haline gelmesi ile birlikte, Filistin’de de İslami cihada dayanan anti siyonizm direniş örgütleri ortaya çıkmıştır. Bu oluşumlarda İran’ın maddi ve manevi desteğinin önemi bilinmektedir. Filistin için cihad anlayışına dayalı İslami hareketler 1981’de oluşturulan Cihad Ailesi ve 1983’te Şeyh Ahmet Yasin’in oluşturduğu cemaat ve daha başka oluşumlarla başlatılmıştır. 1987’de Filistin’deki Müslüman Kardeşler cemaatinin özet bir kolu olan Filistin İslami Direniş Hareketi (HAMAS) ortaya çıkmıştır. Her iki örgütte seçimlere katılarak yönetimde hukukilik sağlamışlardır. HAMAS Filistin’de hükümet etme yetkisini alırken, Hizbullah Lübnan parlamentosunda temsil edilmektedir. Ancak ABD ve İsrail, terör örgütü olarak kabul ettikleri her iki oluşumu da demokrasi kapsamında yasal olarak tanımamaktadır. Buradan çıkan sonuç şudur. Irak’ta olduğu gibi her seçim demokrasi demek değildir. Esas olan uygulamalardır. Zafiyet İçindeki Devlet: Lübnan 1926’da kurulan Lübnan’da yönetim, yarım asır boyunca sürekli sorun olarak devam etmiştir. 1975’te din ve mezhep esasına dayalı bir yönetim şeklinde anlaşma sağlanmıştır. Buna göre Cumhurbaşkanı Hıristiyan, Başbakan Sünni ve Meclis Başkanı Şii olacaktı. Bu çözümde 1932 nüfus sayımı esas alınmıştı. Bu sayımda Hıristiyanlar %52, Müslümanlar %48 nüfusa sahipti. Yeni sayım yapılmamakla birlikte, Müslüman nüfusun Hıristiyan nüfusu geçtiği bilinmektedir. Basta ABD ve AB olmak üzere Lübnan’ın şeriatla yönetilen Müslüman bir ülke haline gelmesi, Batı için Akdeniz’in bu çok önemli stratejik bölgesinde kontrolün kaybedilmesi anlamına gelecektir. BM’e kayıtlı bir devlet olan Lübnan, dini ve mezheplere dayalı idari ve politik yapısının acı ve sıkıntısını çekmektedir. Hizbullah gibi Şii kökenli militarist grupları kaçınılmaz olarak ülkesinde barındırmakta ve yasal güvenlik güçlerinin çok üstünde silahlanan bu oluşumla baş edememektedir. Burada Atatürk’ün Cumhuriyeti kurarken laiklik prensibini kabul etmesinin ve Hilafeti kaldırmasının ne kadar isabetli ve çağdaş bir yaklaşım olduğunu hatırlatmama lütfen müsaade ediniz. 21. yüzyılın ilk çeyreğinde Doğu Akdeniz de müstesna bir konuma sahip olan Lübnan için artık tarafsız ve bağlantısız kalmak mümkün değildir Bu söylemi ABD’nin Irak a girdiği 2003’te de dile getirmiştim Bir ülke kendi topraklarında kesin politik ve askeri kontrolü sağlamak zorundadır Son 50 yılda bu ülkenin yaşadıkları, kuruluşundaki hatalı prensiplerin sonucudur. Lübnan gibi bitaraf bir ülkenin bertaraf olması kaçınılmazdır. Yaşadığımız olaylar bunun kanıtıdır. ABD ve İsrail’in çağrısı ile Lübnan’a yerleştirilecek askeri güç bunu sağlayabilecek midir? Türk askerinin de görev alacağı bu ülkede Hizbullah’ın silahsızlandırılması mümkün olsa bile, Lübnan’ın bunu devam ettirmesi mümkün görülmemektedir. O halde ne olacaktır. BM yönetimindeki uluslararası askeri gücün çok uzun vadeli görev yapamayacağı dikkate alındığında, Lübnan, güvenliğini ikili bir anlaşma ile stratejik ortak olarak kabul ettiği güçlü bir ülkeye veya NATO gibi askeri bir kuruluşa devredecektir. Bu ülkeler ABD-İngiltere koalisyonu veya daha fazla katılımlı olabilir. Böylece Lübnan mevcut demografik yapısı ile Batı’nın politik kontrolüne sokulacak veya demografik yapısı değiştirilerek Hıristiyan devleti haline getirilecektir İsrail’in Kuşatılma Korkusu İsrail üç semavi dinden biri olan Yahudilerin kurduğu ilk ve tek devlettir Dünyada onlarca Müslüman ve Hıristiyan devlet olmasına rağmen tek Yahudi devleti vardır. Ortaçağdan 20. yüzyılın ortalarına kadar dünyanın her yerinde ezilmiş ve kıyıma uğramış bir halkın büyük ve uzun mücadelelerden sonra kurmayı başardıkları bu devletin Yahudiler için ne anlama geldiği açıktır. Bu nedenle İsrail’in bekası her türlü düşünce ve hareketin üzerinde sayılır. Hem İsrail halkı, hem de Yahudi diaspoarası bu yönde şartlandırılmıştır. Kurulduğundan beri İsrail bütün devletlerin yaptığı gibi Jeopolitik Bütünlüğe ulaşma çabası içine girmiştir. Yani, gıda yönünden kendi kendine yeterli hale gelmek, etkin ve kolay savunabilir ulusal sınırları gözetmek, bölgede stratejik madde olan su kaynaklarını kontrol etmek gibi hedeflere ulaşmak için büyük çaba sarf etmiştir. Bu kapsamda Suriye’nin Golan Tepelerini, Kudüs’ü Batı Şeria’yı işgal etmiştir. Denizden kıyı şeridini emniyete alırken, Kibbutz adı verilen özel üretim merkezleri ile tarımda büyük atılımlar yapmıştır. Su kaynakları kıt bölgede damlama ile sulama tekniğini keşfederek tarımda yüksek verime ulaşmıştır. Savunma 553 alanında yüksek silah teknolojisine ve nükleer silaha sahip olmuştur. Sayıca az ancak etkin bir ordu kurmuş Beka ve güvenlik öncelikleri nedeniyle, İsrail devleti başlangıçtan bu yana idari ve sosyal yapısı ile süratle seferber olmaya ve ani reaksiyon göstermeye hazır askeri bir devlet statüsüne girmiştir. İsrail’in, birçok kesim tarafından kınanan ve eleştirilen orantısız güç kullanma nedeninin, ilk ve tek Yahudi devletinin korunmasındaki kararlılık ve hassasiyetten kaynaklandığını söylemek mümkündür. (Jeopolitik yazarı, masum ve makul bir gerekçe bulmaya çalışsa da, Siyonist Yahudilerin, Türkiye’yi de kapsayan Büyük İsrail hedefi, artık herkesin bildiği bir şeytanlıktır A.A.) Ancak bu uygulamaların bölgedeki bu günkü İsrail karşıtlığını ve şiddet yöntemlerini doğurduğunu söylemek de yanlış olmayacaktır. İngiltere’ye karşı milliyetçiliğe dayanan gerilla ve terörist eylemlerle kurulan İsrail devleti, şimdi dini ideolojik yanı ağır basan aynı eylemlerle karşı karşıya. Suriye ve Lübnan üzerinden kendisine ulaşan Iran destekli Şii militarist saldırılar bir yandan insan ve altyapı zayiatına neden olurken, bir yandan da İsrail milliyetçiliğini psikolojik yönden zayıflatmaktadır. Hizbullah’ın giderek askeri ve teknik yönden güçlenmesi, İsrail’in güvenliğini ciddi biçimde tehdit etmeye başlamıştır. Bu oluşum, Avrupa’da yükselen Anti-Semitizm ile birleşince İsrail’in bölgede yalnız bırakılma/kalma endişeleri de buna eklenmiştir. Bu korku ve endişenin boyutları, tamamlandığında uzunluğu 700 kilometreyi bulacak olan duvarın inşaatında kendini göstermektedir. Duvarın kuzey bölümü hemen hemen bitmiş bulunuyor ve bu bölüm sayesinde intihar saldırıları da hemen hemen durmuş görünüyor. Avrupa’nın İsrail-Filistin anlaşmazlığındaki rasyonel yaklaşımı, ABD baskısı ile frenlenebilmektedir. İsrail, Hizbullah ve Hamas vasıtasıyla kuzeyden ve Batıdan tehdit altında kalma korkusu yaşamaktadır. Şüphesiz bölgede orta ve uzun vadede İsrail’i işgal edebilecek bir askeri güç ve/veya devlet bulunmamaktadır. Ancak Batılı standart- (arda bir yaşam şekline ve tutucu bir sosyal yapıya sahip İsrail halkının, devamlı bomba ve roket tehdidi altında yaşamaya da tahammül etmesi beklenemez. Diğer taraftan İslami cihada dayalı örgütlerin giderek daha fazla tahrip edici silahlara sahip olma olasılığı (buna nükleer taktik bombalar da dahildir) tehlikeyi bölge dışına çıkarabilecek boyuttadır. İslami para-militer grupların giderek politik alanda güç kazanmaları ve yönetime gelmeleri İsrail ve ABD’yi endişelendiren başka bir oluşumdur. Bu nedenlerle Hamas’ın son seçimlerde hükümete gelmesi de, İsrail’i orta ve uzun vadede endişelendirmektedir. Öte yandan yaklaşık 60 yıldan buyana savaş hali koşullarında yaşayan İsrail halkı ve ordusunda bir kanıksama ve psikolojik bir yorulma yaşanmaktadır. Özellikle hükümetler kuruluş aşamasındaki güçlükleri yaşamamış yeni kuşağı, uzun vadeli güvenlik endişelerinden kaynaklanan bir savaşa inandırmakta güçlük çekmektedirler. Savaşmayı reddeden yedek askerler de bulunmaktadır. Bir ayı aşkın savaştan sonra Lübnan’a BM askerlerinin konuşlanması talebinin İsrail’den gelmesinin nedenlerinden en önemlisi kanaatimizce kısmi personel zafiyetidir. Şii Zincirini Kırmak ve Lübnan’ı Yeniden Yapılandırmak Ortadoğu’da ABD çıkarlarını ve İsrail’in güvenliğini tehdit eden Şii Militarist tehdit, Tahran merkezli olarak kabul edilmektedir. Doktrini ve stratejisi bu ülke tarafından belirlenmiştir. Personel de dahil olmak üzere lojistik ve teknik destek İran coğrafyasından Irak, Türkiye, Suriye ve Lübnan kanalıyla hedefteki İsrail’e ulaşmaktadır. ABD’nin Irak’a yerleşmesi İsrail’in güvenliği açısından çok radikal avantajlar sağlamıştır. İranIrak-Suriye-Lübnan Şii militarist zinciri kırma stratejisi hemen yürürlüğe konmuştur. Öncelikle kuzey Irak’ta kurulan Kürdistan Devleti vasıtasıyla İran-Irak karayolu irtibatı denetim altına alınmıştır. Kürt güvenlik güçlerinin eğitiminde ABD personeli yanında İsrailli uzmanlar da görev atmıştır. Daha sonra sıra Suriye’deki Şii zincirine gelmiştir. Önce, Hariri suikasti bahane edilerek BM kararı ile Suriye askerleri Lübnan’dan çıkarılmıştır. Bu operasyon, zincirin en operatif ve fonksiyonel halkasını teşkil etmektedir.. Çünkü böylece, Suriye Hizbullah’a doğrudan askeri destek verme imkanından mahrum edilmiştir. Buna ilave olarak Suriye’deki Kürt azınlık kullanılarak Türkiye’dekine benzer bir girişim başlatılmıştır. Bunun amacı İran’la ilişkilerin devam etmesi halinde, iç karışıklıkların artabileceği mesajını vermekti.(İsrail hesabına ABD’nin Irak işgalini ve vahşetini mazur gösterme münafıklığı kokuyor A.A.) Bu girişimlerden sonra Suriye büyük ölçüde pasifize edilmiş gözükmesine rağmen, İsrail’e yönelik politikalarında önemli bir değişiklik olmadığı gözlenmektedir. Suriye, stratejik öneme sahip Golan Tepelerinin 554 işgali son bulmadan İsrail ile barış görüşmelerine başlamayacağını her fırsatta dile getirmektedir. Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad, Hizbullah’ın zaferi ile gurur duyduğunu belirterek İsrail’i düşman olarak tanımlamış ve İsrail ile barışın söz konusu olmadığını bildirmiştir. Kısaca, Iran ve Suriye’nin İsrail’e karşı ortak bir politika izledikleri görülmektedir. Suriye askerlerinin Lübnan’dan çıkmasına rağmen Lübnan’ın sınırlarını kontroldeki zafiyet nedeniyle, Suriye üzerinden Hizbullah’ın desteklenmesi kolaylıkla mümkün olabilir. Suriye limanlarına deniz yolu ile ulaşabilecek Iran kaynaklı yardım ve destek malzemesi buradan Lübnan’a ulaştırılabilir. BM askeri gücünün Lübnan-Suriye sınırını kontrolü yanında, Suriye limanlarına yönelik deniz ulaştırmasını da kontrol etmeleri son derece önemlidir. Türkiye üzerinden yapılan hava ulaştırmasının kontrolüne da devam edilmesi gerekebilir. Zincirin son halkası olan Hizbullah, Lübnan’ın doğal bir parçasıdır ve kırılması en zor olanıdır. İsrail bir ayı aşkın süren savaşta Hizbullaha yönelik hedeflerine ulaşamamıştır. Son zincirin son halkasının kırılması veya çözülmesi görevi BM yönetimindeki askeri güce verilmiştir. Açıkça söylenmese de BM’in son kararı, Hizbullah’ın askeri ve politik alandan uzaklaştırılmasını amaçlamaktadır. Bunun kolay olmayacağı direnişin çok kanlı olabileceği söylenebilir. ABD ve Batının Lübnan’daki nihai hedefi Lübnan’ın bir din devleti haline gelmesini ve Batının kontrolü dışına çıkmasını önlemektir. Lübnan’da görev alan Türk askerinin ABD ve İsrail’in orta vadeli bu tehlikeli stratejisindeki yerinin, ulusal çıkarlar perspektifinden yeniden değerlendirilmesinde fayda mütalaa edilmektedir. Masonik medyanın tiyniyeti Bush gibi bir başkan dahi artık yanılgıları üstüne konuşmak zorunda kalıyor. Medya adeta “günah çıkarma” forumuna dönüşüyor ABD’de. Siz burada, o utancın kırıntısını paylaşan birilerini gördünüz mü! En az 60 bin ABD askeri Türkiye'ye girsin çıksın diye tezkere yazan tiyniyetsizleri hatırlayın. “Lüküs hayat” bu işte: Utanma duygusunu yitirmek yahut hiç edinmemek. Dünyayı darmadağın edebilen "Süper güç", Irak'ı allak bullak ederken kendisi de batağa saplandı. ABD'de; Askerler, danışmanlar, siyasiler, bakanlar, kamuoyunun ciddi kısmı ile medya, evet gazetecilerin "hatırı" sayılır kısmında bu sorgu, utanma, sıkılma duygusu görülmeye başladı.. Siz Türkiye’de, o utancın kırıntısını paylaşan birilerini gördünüz mü! Bir dönem ABD Büyükelçisi'nin katibi gibi yazıp çizenler mesela… Irak füzelerinin Ankara'yı nasıl vuracağı, Irak'a girmek, topraklarımızı ABD askerlerine açmak, ABD için Irak'ın çocuk işi olduğu" üstüne haber, manşet, yorum, tehdit, manipülasyon inşa eden kiralık soytarılarda bir utanma ve günah çıkarma tavrı görüyor musunuz?. Birisinin utandığını, sıkıldığını, vicdanının cücüğünden bir özeleştiri çıkardığını, sadece yanıldığı için değil, yanıltmak uğruna şeyini yırttığı için de azıcık yerin dibine girdiğine şahit oluyor musunuz? Demek bunlar, gavurdan da aşağı… "Bu kadar ölü, bu kadar kan gölü nedenmiş?" diye içinden dahi geçiren birini biliyor musunuz? Sırf gazeteciler değil elbet. ABD'nin stratejik uşaklarında ve iktidar koltuklarında utanmadan kurulanlarla böyle bir pişmanlık ve vicdani rahatsızlık seziyor musunuz? Bizi oraya sokanlar, en az 60 bin ABD askeri Türkiye'ye girsin çıksın diye tezkere hazırlayanlar; Mesela ABD'lilere devlet yetkilisi sıfatıyla vaatler veren siyasiler, subaylar, başbakan danışmanları, diplomatlar, işadamları. Gördünüz mü, utanan, sıkılan birini. Hiç olmazsa, "ABD'liler beni de yanılttı" diye itiraf edeni!. Medeniyetler komedisi İsrail, Lübnan'a 33 gün boyunca bomba yağdırırken sesi çıkamayan, kınama kararı alamayan, sonra Beyrut'ta bombalanmış mahalleden yuhalanarak kovulan Kofi Annan, ve şimdi Koreli Siyonist kuklası, Mason Moon gibileri Medeniyetler İttifakı'nın değerlendirme makamındaki kişiler, gerisini siz hesap edin. 'Medeniyetler çatışması' masalına karşı icat edilen ('medeniyetler diyaloğu' çabaları çerçevesinde oluşturulan) 'Medeniyetler İttifakı' inisiyatifinin son toplantısı geçtiğimiz günlerde, İstanbul'da yapıldı… Medeniyetler Diyaloğu/Buluşması/İttifakı/vb. adına bu kaçıncı 'müsamere' hatırlamıyorum, ama her sefer altını çizmeye çalışıyorum. Dünya çapında ve özellikle Ortadoğu'daki gerilim ve çatışmaların nedeni medeniyetler çatışması değil ki, çözümü, çaresi medeniyetler ittifakı olsun. Hadi anlıyoruz, böyle bir müsamere tertip edildikten sonra, bir Müslüman ülkenin başbakanı olmazlanamaz, 'Yok, benim aklım 555 yatmadı' diyemez, mazallah adamı köktendinci ilan ederler. Yani bu müsamere şöyle veya böyle devam edecek, Türkiye, şu veya bu düzeyde bu müsamerede yer alacak. Ama bundan bir adım ötede, bu çabanın samimiyetine veya tesirine inananın aklına şaşarım… Lütfen ciddi olalım, çatışma ve gerilimin söz konusu olduğu alanda oluk oluk kan akıyor, iyiye gidişe dair hiçbir işaret yok. Afganistan, Irak, Filistin ortada, Lübnan'da ateşkes pamuk ipliğine bağlı, mevcut hükümetin dörtte biri istifa etti, Hizbullah'ın önderliğindeki koalisyon ile karşıtları arasındaki ipler her gün daha fazla geriliyor. Bunların çıkış ve gelişme nedeni dini hoşgörüsüzlük veya 'aşırılık' mı? Bir ülkeyi işgal etmek aşırılık değil, direnmek 'aşırılık' öyle mi?362 İsrail’in asıl hedefinin İran değil, Türkiye olduğunu hala anlamayanlar, ahmaktan da ileridir… O çocukları kim öldürdü? “İsrail ordusunun “Güz Bulutları” adlı saldırıları ve onlarca çocuğun katledildiği Beyt-i Hanun'daki apartman saldırısı Amerikan askerleri komutasında gerçekleştirildi.” İsrail ordusunun çekildiğini açıkladıktan sonraki sabah beşte Beyt-i Hanun'da bir aile apartmanına yönelik saldırısındaki trajik görüntüler unutulmadı. Aynı aileden 13 kişinin tank ve Apache helikopterleriyle katledilmesini, birkaç aylık ya da bir yaşındaki bebeklerin annelerinin kucağında cansız yatışını, 15 dakika arayla altı top mermisi atılan binadan 20 cesedin çıkarılmasını unutmak mümkün mü..? Filistin halkına yönelik yeni kıyımın niteliğini anlamak için bir ayrıntının üzerinde durmak gerekiyor. Çocukların katledildiği saldırıdan 3 gün önce, 5 Kasım'da bir iddia atıldı ortaya. Birleşik Arap Emirlikleri'nde yayınlanan El-Beyan ve El-Halic gazeteleri, İsrail ordusunun “Güz Bulutları” adlı saldırılarının ve Beyt-i Hanun'daki apartman saldırısının Amerikan askerleri komutasında gerçekleştirildiğini yazdı. El Beyan gazetesinin “Amerikalı subaylar Gazze'ye saldırıyı yönetiyorlar” başlığıyla verdiği haberde, İsrail ordusunun Lübnan'da Hizbullah karşısında aldığı yenilginin Gazze'de tekrarlanmaması için ABD'nin operasyona yardım ettiği bildirildi. El-Halic ise, aynı haberi, “İsrail, saldırının ABD yönetiminde olduğunu açıklıyor” başlığı ile verdi. ABD'nin İsrail'i destekleme politikasını siyasi destekten askeri operasyonları yönetme seviyesine çıkardığını belirten gazete, son saldırıların bu işbirliğinin ürünü olduğuna işaret etti. İsrail kaynaklarına dayandırılan haberde, İsrailli subayların Washington'da Amerikalı subaylarla bir araya geldiği ve Gazze'deki saldırıların planlanıp yönetilmesi konusunda Amerikalı subayların İsrail'e gönderilmesinin talep edildiği bildirildi… Lübnan savaşından önce İsrail savaş gemilerinin Gazze plajında dokuz çocuğu katleden saldırısından bu yana devam eden operasyonlara ABD askerlerinin katıldığı yönünde bir çok iddia ortaya atıldı… BM Güvenlik Konseyi'nde İsrail aleyhine hazırlanan kararı veto eden ABD'nin aynı zamanda o masum çocukların da katili olduğunu neden kimse söylemez? Kıyamet savaşı, ırkçılıkla karışık seçilmişlik düşüncesi ve talan kültürünün ürettiği çarpık zihniyet, bu coğrafyanın her köşesinde aynı cürümleri işliyor. Irak'ta ölen çocukların katili kimse, Filistin'de ölen çocukların katili de o! Cephe ortak, kurbanlar ortak. Kullanılan silahlar ortak, uygulanan yöntem ortak, acımasızlık ortak!363 diyen İbrahim Karagül AKP’nin ortak olduğu günahları hiç hatırlamıyor. Lübnan'ın istikrarı dış güçlere ‘emanet’ Lübnan hükümetinin yaptığı görüşmeler topsuz bir futbol maçını andırıyor. Gerçek hiçbir şey yok. Herkes bir şey gizliyor, suçu diğer tarafa atmaya çalışıyor. Geniş bir hükümet formülünün hayata geçirilmesi krizi sadece sokaktan saraya taşıyacak… NATO'nun Lübnan'ı işgal ettiğini ispatlamak için ülkeye kuşbakışı bakmak yeterli. Lübnan Lübnanlıların kontrolünden çıktı. Bu yüzden de panzehir, tabii bir panzehir varsa, eski ABD Dışişleri Bakanı James Baker'ın Irak-Ortadoğu girişimiyle dışarıdan gelecek. Bu girişim ocakta Kongre'ye sunulacak ve sonrasında Pentagon tarafından değerlendirilecek. Böylelikle, İran ve Suriye'ye de açık olan 'pazar' formülü berraklaşacak. Lübnan da, Irak ve Suriye'yle bağlantısı sebebiyle bu ajandanın başında yer alacak. Bunlar ABD'nin 1989'da yaptığı gibi Lübnan'ı Irak karşılığında Suriye'ye 'satması' 362 16.11.2006 / Nuray Mert / Radikal 363 15.11.2006 / Yeni Şafak 556 anlamına gelmez. Fakat, Şam'a Lübnan'a yeniden giriş izni verilecek… Böylece adım adım Türkiye Siyonist kuşatma çemberine girecek! “Lambeth Konferansı” ve “Medeniyetler İttifakı” Türkiye’nin İspanya ile birlikte eş başkanlık görevini yürüttüğü “Medeniyetler İttifakı Projesi”nin İstanbul’da yapılan toplantıları ve sonucunda açıklanan raporu bir kez daha gösterdi ki, küresel düzende “güçlülerin hukuku” hüküm sürmekte ve egemenliğini de giderek pekiştirmektedir. Büyük Ortadoğu Projesi’nin bir parçası olan ve Birleşmiş Milletler Teşkilatı eliyle kotarılma çalışılan “Medeniyetler İttifakı”, ABD’nin emperyal hedeflerine hizmet etmektedir. Dini, dış politikasının ana eksenine oturtan Bush yönetimi, uygulamalarında siyasal Hıristiyanlığın izlerini giderek derinleştirmektedir. Siyasal Hıristiyanlığın Birleşmiş Milletler Teşkilatı eliyle yaygınlaştırılması ve dış politikanın önemli bir unsuru haline getirilmesinin tarihi kökleri de mevcuttur. 1920 yılında Anglikan Piskoposlarının katılımıyla toplanan “Lambeth Konferansı”nda alınan kararlar ve Birleşmiş Milletler Teşkilatı’na yapılan atıflar dikkat çekicidir. Bu konferansta alınan kararlardan iki-üç tanesi özetle şöyledir: “Bizler Lambeth Konferansı’na katılan piskoposlar olarak, dünyanın tehlikeli bir dönemden geçtiği bir noktada Tanrı’nın kilisesine tüm dünya uluslarının adalet ve barış hedefleri doğrultusunda tek bir aile gibi birleşeceği bir İlahi Krallık tesis etme vizonu vermesini memnuniyetle karşılıyoruz. Konferansımız, bir Milletler Cemiyeti’nin kurulması için İsa’nın kilisesinin Milletler Cemiyeti’nin prensiplerine tüm dünyayı uymaya davet edecek şekilde bir işbirliğine olan inancını ortaya koymaktadır. Hıristiyanlığın prensiplerinin bir gereği olarak, Almanya’nın ve diğer tüm ulusların koşullar mümkün kıldığı ölçüde Milletler Cemiyeti’ne kabulünü talep etmekteyiz. Konferansımız, Uluslararası İlişkiler Komitesi’nin hazırladığı ve Anglikan cemaati kiliselerinin görüşleri dikkate alınarak hazırlanan rapordan memnuniyetle bahsetmekte ve tüm kilise üyelerini Milletler Cemiyeti fikrinin önemine inanmaya davet etmektedir…” Evet, bu uzun alıntı da gösteriyor ki; eski adıyla Milletler Cemiyeti, bugünkü ismiyle Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nın mayasında kilise ruhu vardır, “Lambeth Konferansı”nda alınan kararlarda açıkça belirtildiği gibi “ilahi krallık tesis etme” hedefi ile yola çıkılmıştır. Birinci dünya savaşı sonrası dünyanın yeniden şekillendiği bir dönemde yapılan ve piskoposların katıldığı Lambeth Konferansı’nda alınan kararlar, “Haçlı zihniyeti”nin bugünkü temsilcileri tarafından biraz daha geliştirilerek uygulanmaktadır. 1920 yılındaki “Lambeth Konferansı”nda piskoposlar “ilahi krallık” kurmaktan söz ediyorlardı, bugün Bush “Amerikan İmparatorluğu” kuracağını ilan ediyor. Piskoposlar seksen yıl önce kilise mensuplarını Milletler Cemiyeti fikrine destek vermeye çağırıyorlardı; Amerikan yönetimi ise bugün Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nı İslâm Dünyası’nın kaynaklarını sömürecek projelerde aracı olarak kullanıyor. İşte Medeniyetler İttifakı projesi, piskoposların 1920 yılında Lambeth Konferansı ile temelini attıkları fikriyatın bugüne yansımasıdır. Böyle bir zihniyetten “Filistin sorununa çözüm” beklemek, barış ve işbirliği masallarına inanmak fazla safdillik olmaz mı?364 Siyonist ve emperyalist Batı medeniyetinde yamyamlığın ve vahşetin dinsel temelleri “Çok düşmanları cayır cayır yaktım. Bazılarını da hayatta bıraktım, Keserek kollarını yahut ellerini Kiminin de burnunu kulağını kesip” (Asur Kralı’nın mezar taşından) “Bir Dinler Tarihçisi olarak belirteyim ki, aslında vahyi olmayan bütün ilkel dinlerde insan kurban etme, kan içme, yamyamlık olaylarının kutsal bir temelinin olduğunu biliyoruz. Fakat maalesef bu ilkel yamyamlığın, 364 17.11.2006 / Dr. Abdullah Özkan / Milli Gazete 557 katliamın, kan içiciliğin izlerini vahyi olan ama sonra insan müdahalesi sonucunda bozulmuş, muharref Yahudi kutsal kitabı Tanah-Tora-Tevrat ve Hıristiyanların kutsal kitabı İncil’de bulmak mümkündür. Çünkü bugünkü Hıristiyan ABD’nin ve Avrupa’nın dünya ölçeğindeki yaptığı sömürgecilik, vahşet ve katliamlar Putperest-Pagan Asur, Babil, Pers, Roma ve Moğol imparatorluklarından kat kat fazla olduğu gibi ABD başkanlarının prototipleri de –ki başkan Bush’un dedesinin Apachi reisi Geranimo’un kafatasının koleksiyonunda sakladığı bir gerçektir– Cani, acımasız Asur krallarının mezar taşında yazan şiirin betimlediği Kral tipinden farklı değildir. Bırakın burun, kulak kesmeyi, göz çıkarmayı bunlar Batılılar için sıradan şeyler sayılır. Daha 18. yüzyılda bugün Almanya’da filozoflar şehri olarak adlandırılan Haidelberg’de insan etleri çengellere asılıp yiyecek et olarak satılıyordu. Bunlar bir hayal değil 30 yıl savaşlarında ateşe verilen, kesilen, etleri satılığa çıkarılan 20 milyon Alman kökenli Protestanizm mezhebinin inananlarını tarih kitapları bütün açıklığı ile yazmaktadır (Bu konuda Heidelberg Üniversitesi arşivlerinde çok fazla malumat mevcuttur.) Zira Kolibalizm yani yamyamlık Batı medeniyetinde görülen, insanlığın en büyük utancı olan hastalıklardandır. (F. Engels gibi bir komünist bile, özellikle Germen halklarında olan bu yamyamlık olayını, Aile, Devlet ve Özel Mülkiyetin Kökeni adlı eserinde itiraf etmiştir.) Zira bu et yeme ve kan içme kültürünün, sembolik olarak ifade edilse bile, onu besleyen, tetikleyen dini bir alt yapısı ve Carl. G. Jung’cu bir ifade ile Batının “kolektif şuurunda” varlığını sürdüren, dayandığı referanslarla daima canlılığını koruyan bir kutsal temeli olduğunu düşünüyorum. Öyle ki bu yamyamlığın ve vahşetin kutsal temeli Avrupa’nın Hıristiyan döneminde muharref İncil’den kaynaklandığını söylemek abartı olmaz. İşte dini alt yapıya ilişkin İncil’den en çarpıcı bir örnek, İsa-Mesih Yahudilerin çok büyük bir küfür addetmelerine rağmen Yuhanna İncili’nde şöyle konuşur: “Bunun üzerine Yahudiler kendi aralarında çekişmeye başladılar. Bu adam yiyelim diye öz bedenini nasıl bize verebilir diyorlardı. İsa onlara “size önemle belirtirim” dedi, İnsanoğlu bedenimi yiyip kanımı içmedikçe sizde yaşam olmayacak. Bedenimi yiyip kanımı içenin sonsuz yaşamı vardır. Son gün onu ben dirilteceğim. Çünkü bedenim gerçek yiyecek, kanım da gerçek içecektir. Bedenimi yiyip kanımı içen bende kalır; ben de onda kalırım”365 Şimdi Batı medeniyetindeki bu vahşetin ve yamyamlığın dinsel temelini oluşturan, İncil’deki (New Testamentum) bu sembolik anlayışın tarihsel ve reel temellerini destekleyen Tanah-Tevrat-Tora (Old Testamentum) bölümünden de bir örnek vererek “yamyamlığın” kutsal temellerini daha da netleştirmiş olalım. Zira hem Katoliklere göre, hem de Ortodoks ve Protestanlara göre Tanah'ı (Tevrat-Tora, Ketubim ve Neviim bölümlerinden oluşan, Yahudi kutsal kitabının tamamı) kabul etmeyen bir birey Hıristiyan olamaz. Evet, onlarca örnekten tüyleri ürperten bir tanesi yeterlidir sanıyorum. Ne diyor Yahudi kutsal kitabı muharref Tanah “... Et yiyin ve kan için, yiğitlerin etini yiyeceksiniz ve dünya beylerinin kanını içeceksiniz. Ve atlara ve cenk arabalarına, yiğitlere ve bütün cenk erlerine soframda doyacaksınız, rab Yehova’nın sözü.”366 Evet Kilise’ye göre bu ifadeler sembolik dahi olsa-ki Batının dinsel yapısının bir ayağını oluşturan Yahudi inancı için Hezekielde geçen, yukarıda alıntıladığımız dehşet verici ayetler sembolik değildir, radikal Ortodoks, Fundamentalist Yahudiler için mutlaka harfi harfine uyulması gereken emirlerdir. Sadece Hıristiyanların kilisede yaptığı Komünyon ayininde yenilen kuru ekmek İsa’nın etini, içilen kırmızı şarap Rab İsa’nın kanını sembolize eder-Batının şuuraltı yapısını çok etkilemiş olacak ki, beyaz perdede kan içen vampir filmlerinin sık sık vizyona girmesi, arenalarda hayvanların işkence ile öldürülmesi, savaşlarda Müslüman çocukların Kudüs tapınak şövalyelerinin yaptığı gibi ateşte kızartılması, Batı kaynaklı sporlarda, örneğin boks ve pankreas gibi faaliyetlerde şiddet ve vahşetin ön plana çıkması, insan etlerinin bir dönem Avrupa’da çengellere asılıp satılması, arenalarda boğaların matadorlar tarafından hunharca öldürülmesi, Irak’ta masum bebeklerin kurşuna dizilmesi, herhalde her hafta düzenli olarak Kilisede düzenlenen Komünyon ayininde sembolik bile olsa, kendi tanrılarının etini yiyen, kanını içen bir medeniyet için normal olsa gerektir. 365 (Bakınız: Yuhanna, bab: 6, 52-56) 366 (Bakınız: Hezekiel, Bab 39, 17-20) 558 Zira sembolik dahi olsa kendi Tanrısının etini yiyen, kanını içen bir kültürden uygun koşullarda örneğin savaş ortamında her şey beklenebilir. Şimdi Hıristiyanlar diyecekler ki, efendim Komünyon ayininde kuru ekmeğin Tanrı İsa’nın etini, kırmızı şarap’ın kanını temsil etmesi yukarıda da belirttiğimiz gibi semboliktir. Doğru ama semboller Jung gibi psikologların da vurguladığı gibi bireylerin şuur altı yapısına yerleştiği zaman yukarıda verdiğim örnekler gibi uygun koşullarda şuur üstüne çıkarak fiilen kan içmeye, et yemeğe, insan kızartmaya kafatası koleksiyonu yapmaya dönüşebilir. Eğer öyle olmasa tüm Hıristiyanlık tarihi boyunca böylesine büyük katliamlar, cinayetler, kan içmeler, soykırımlar, engizisyonlar, cadı yakmalar siz Avrupalılar tarafından işlenir miydi? Şüphesiz Kur’an’ı Kerim’in bahsettiği İsa’nın bozulmamış gerçek öğretisini devam ettiren NasaraHıristiyanlar ve Tevhit merkezli, üçlü ilah anlayışına ve pagan değerlere karşı mücadele eden İsa’yı Tanrı değil sadece Allah’ın bir Rasul’ü olarak kabul eden, pagan kökenli Komünyon Ayinini reddeden gruplar bu yorumumuzun dışındadırlar. Örneğin Hz. İsa’nın irtihalinden sonra Pavlus’cu Hıristiyanlığa karşı, yine İsa’nın üvey kardeşi Yakup önderliğinde mücadele eden Ebionitler ve büyük ölçüde onların geleneğini sürdüren günümüz İspanya’daki tevhit merkezli üniteryen cemaatler gibi.367 Demek ki, Batı’nın işlediği tüm cinayet, soykırım ve katliamlarda inançlarından beslendiğini ve sembolik kabul edilen pagan-putperest kökenli “Komünyon Ayini’nin şuur altı bir etkiyle, Hıristiyan ABD’nin ve Avrupa’nın işlediği bu vahşetleri ve insanlık dışı cinayetleri tetiklediğini söylemek bir abartı sayılmaz. PUSULASIZ VE PROJESİZ TÜRKİYE ABD, PKK'yı da PJAK gibi koz olarak tuttuğuna göre, bu örgüte bağlı silahlı gruplar Bağdat'ta ABD adına savaştığına göre, iki örgütte de ABD silahları olduğuna göre, ABD Türkiye'nin hedefindeki bir örgütle İran'a karşı birlikte savaştığına göre, Türkiye'nin öncelikli tehdit olarak gördüğü bir yapıyla müttefik olduğuna göre Türkiye ne düşünmeli?.. Kürt kartının bazı ülkelere karşı nasıl kullanıldığına, küresel düzeyde “terörle mücadele” yürüten Amerika'nın, terör üzerinden nasıl oyunlar oynadığına, terörden nasıl medet umduğuna, terörle nasıl işbirliği yaptığına, nasıl terör örgütleri kurup düşman ilan ettiği ülkelere saldırttığına ilişkin, ders almamız gereken olaylar yaşanıyor. Washington yönetimi, bir terör örgütü kurarak, eğiterek, silahlandırarak, eline hedef listesi tutuşturarak İran'la savaşıyor. ABD-İran çatışması olmadığını, olmayacağını söyleyenler öncelikle Irak'a, sonra Lübnan'a sonra da özellikle İran içlerindeki çatışmalara bakmalı. Terörden, terör üzerinden savaş yürütme ABD için yeni değil. Irak işgalinin ilk döneminde İran'a karşı mücadele eden Halkın Mücahitleri Örgütü'ne destek verildi. Bir ara terörist örgütler listesine alınan, sonra çıkarılan, Washington'da merkez açmasına izin verilen örgütle ABD arasında resmen anlaşma yapıldı. Washington'ın böyle bir örgütle masaya oturması, anlaşma yapması, ileride İran'a karşı kullanmak için koruma sağlaması pek dikkat çekmedi… Ama daha önemlisi, bizzat ABD tarafından İran'a karşı yeni bir örgüt kuruldu. Irak'taki ABD ordusu ve istihbaratı bu örgütü eğitti, kadrolaştırdı, silahlandırdı, finansal desteğini sağladı hatta İran içlerinde nerelere saldıracaklarına, kimleri hedef alacaklarına, neler yapacaklarına ilişkin ellerine listeler bile verdi. O günden bu yana, PKK'nın yan kolu olan, İran ve bölgedeki Kürtler'den oluşturulan PJAK, İran'da çok ciddi saldırılara imza attı. Çok sayıda İran askeri öldürüldü. Çatışmalar hâlâ devam ediyor. Buna bağlı olarak İran hem kendi topraklarında bu örgütle savaşmaya hem de Kuzey Irak'ta PKK mevzilerine saldırmaya devam ediyor. ABD bununla da kalmadı. İran içindeki Arapları harekete geçirdi. Irak'tan İran içlerine sızmaya, belli hedefleri varmaya, bombalama eylemleri yapmaya başladı. Saldırılar aralıklarla devam ediyor. İran bugünlerde yeniden operasyonlara başladı. Türkiye-İran sınırında çatışmalar yaşanıyor… Türkiye Kürtlerle masaya otururken İran, ABD-İran krizine paralel biçimde, PJAK üzerinden cepheye çekilirken Türkiye ile İran arasındaki işbirliği ne olacak? İran'ın da Türkiye'nin de Kürtlerle çatışma istediğini 367 (Bakınız: Lütfü Özşahin, Ebionizm, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Subrosa yayınları, Tel: 0212 635 08 97. Ayrıca bakınız: Ekrem Sarıkçıoğlu, Başlangıçtan Günümüze Dinler Tarihi, sayfa 220.) 559 söyleyemeyiz. Ancak, Türkiye'deki pazarlık, masaya oturma sürecinin daha çok ABD tarafından yönetildiğini düşününce, sağlıklı sonuçlara ulaşılacağı umudu azalıyor. ABD'nin, Türkiye'yi masaya oturturken İran'ı savaştırması Türkiye-İran arasında gerilime neden olacaktır. Bölgesel kamplaşma ve İran'ın hedef alınmasıyla birlikte bu gerilimin ne kadar vahim olabileceğini kestirebiliyoruz. Gelişme, Türkiye-İran arasında varolan işbirliğini tamamen ortadan kaldırabilir. Başbakan Doğru Okuyamıyor! "Keşke geçseydi" diyen Başbakan tezkere gerçeklerini maalesef hâlâ doğru okuyamıyor. Türkiye'nin tezkereyi reddederek elde ettiği itibar ve konumun keyfini sürmeye devam eden bir Başbakan'dan bahsediyoruz! 1 Mart’ta Erdoğan, Beyaz Saray'a söz verdiği üzere tezkerenin geçmesi için çalışmış ancak arzu ettiği sonucu alamamıştı. Önden üslerin modernizasyonu tezkeresini geçiren hükümet finalde ABD'ye karşı zor durumda kalmıştı. Oysa, o günlerde de yazdığımız gibi, "Tezkere'ye Hayır"da, çok büyük hayır vardı... Tezkereyi reddederek Kuzey Irak'ta söz sahibi olma şansımızı çöpe attığımıza ısrarla vurgu yapanlar" bu kararla Ortadoğu'da aktif bir aktör olmaktan vazgeçtiğimizi bütün dünyaya ilan etmiş olduğumuzdan" dem vuruyorlardı... Gerçekte ise tezkere öylesine hayati bir dönüm noktası oldu ki, bu reddediş Ankara'yı sadece Ortadoğu'da değil bütün İslam dünyasında bambaşka bir yere konuma yükseltti. Ankara'nın ABD'nin doğrultusunda karar almaya mecbur ve mahkum bir başkent olmadığını cümle aleme gösterdi... Tezkerenin kabulü durumunda Türkiye'ye yerleşecek 150 bin civarındaki ABD askerinin varlığı her bakımdan çok zararlı olacaktı. Karadeniz'e üs kurulmasından tutun, her türlü örtülü operasyona açık bir pozisyona gelecektik... Tezkerecilerin iddia ettiğinin tersine K.Irak'ta söz sahibi de olamayacaktık! Oraya girecek askerlerimizin arkasında ve önünde işgal kuvvetlerinden oluşan bir hat yer alacak ve bize fazla bir hareket alanı bırakmayacaklardı. Askerlerimiz hedef olacak, aynen ABD gibi Irak Batağı'na saplanacaktık; çok ciddi kayıplar verebilecektik. Savaşa bütünüyle sürüklenme riskimiz büyük ölçüde artacaktı...368 İşbirlikçilik veya teslimiyetçilik psikolojisi Prof. Dr. Arif Ersoy’un aşağıdaki tespitleri oldukça önemlidir: İnsanların irade ve rızaları ile diğer insanlarla anlaşarak dayanışma ve yardımlaşma içinde olmaları ve karşılaştıkları sorunları ortaklaşa çözmeleri doğaldır, fıtridir ve gereklidir. Bu tür yardımlaşma (taavün) ve dayanışma güzeldir. Yeryüzünde meydana gelen bütün müspet değişme ve gelişmeler karşılıklı yardımlaşma ve dayanışma sayesinde gerçekleşmiştir. Kur’an insanları, “iyilikte” ve “takvada”(hak ve adalette) yardımlaşmaya (taavüne) ve “kötülükte” ve “düşmanlıkta” ise yardımlaşmamaya davet etmektedir. “İşbirlikçilik”, güçlü olan tarafın kendi istek ve menfaatini zayıf olan tarafa zorla veya menfaat vaadiyle kabul ettirmesi ve boyun eğen tarafın egemen güçlerin her istediğini yapması durumunu ifade eden bir kavramdır. Sömürgeci güçler “işbirlikçiliği”, XV. Yüzyıldan itibaren bir kurum haline getirdiler. Bu kurum yoluyla dünyanın büyük bir bölümünü sömürgeleştirdiler. İşbirlikçilik bir bakıma süfli bir ticarettir. İşbirlikçiler, topluma ait büyük değerleri, hakim çevrelere çok basit menfaat, makam ve mevki karşılığında vermekten çekinmeyen menfaatperestlerdir. Onlar, kitlelerden zorla ve hile ile aldıklarını efendilerine az bir menfaat karşılığında (semenen kalil) vermekten tereddüt etmezler. İşbirlikçilik olgusu ile işbirlikçiler arasındaki fark ve ilişkilerin net belirlenmesi gerekir. İşbirlikçilik bir sosyal, itikadi, ahlaki ve psikolojik boyutları olan bir sorundur. Sorunun çözümü neşv- ü nema bulduğu ortamın ve sistemin düzeltilmesi ile mümkündür. Delegeler, işbirlikçiliğin üç kategoriye ayrılabileceğini ileri sürdüler: 368 02.03.2007 / Tamer Korkmaz / Zaman 560 a. Kendi toplumunun değer ölçülerini, sömürgecilerin değer ölçülerinden daha aşağı olduğuna ve sömürgecilerin kültür ve değer ölçülerinin üstün olduğunu inananlar. b. Kendi toplumunun değer sistemine bağlı olup güç ve izzeti sömürgeciler nezdinde arayanlar. c. Dahildeki gaddar zalimlerin zulmünden sömürgecilerin insafına sığınanlar. Çok az insan, bu zalim yerli despotların sömürgeciler tarafından iş başına getirildiklerinin farkındadır. Türkiye’de ve İslam dünyasında işbirlikçi çevreler, kendi görüş ve düşüncelerine resmi ideoloji kisvesi giydirmekte ve hile ve desiselerinin ortaya çıkmasını engellemek için zaman zaman rejimlerinin ve Türkiye Cumhuriyeti’nin tehlikede olduğu yaygarasını koparmak suretiyle sömürü düzeninin devamını sağlamaya çalışırlar. İşbirlikçi çevreler, İstiklal Savaşını zaferle neticelendiren ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasına ortam hazırlayan dünya görüşü ve değer ölçülerine sahip olan kitleleri Cumhuriyet düşmanı ilân etme pervasızlığını bile göstermektedirler. Bugün küresel emperyalizmin sömürü ve talanını, işbirlikçilerin iktidar getirilmesiyle dayanılmaz boyutlara ulaştırmıştır. Bu sömürgeciliğe karşı mücadele gerçekleri fark eden kitleler ile sömürgecilerin emrinde olan yerli işbirlikçileri arasında cereyan etmektedir. Yerli işbirlikçileri iktidardan uzaklaştıracak olan ülkeler yakın gelecekte ülkelerini küresel sömürü ve talandan kurtulacaklardır. Yerli işbirlikçileri iktidara getiren ve onların yalan entrikaya dayanan politikalarına boyun eğen uluslar, hem bağımsızlıklarını, hem de haysiyet ve şereflerini kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyadırlar. İşbirlikçi zihniyet ve İslâm alemi Zalim emperyalistlerle bilerek veya bilmeyerek işbirliği yapan Müslüman ülkelerin yöneticileri, gerçekleri fark eden şuurlu Müslümanlar üzerindeki baskılarını giderek arttırmaktadırlar. Sömürgecilerin menfaatine hizmet edenler, sömürüye karşı çıkanları potansiyel tehlike gibi göstermektedirler. Irkçı-tekelci emperyalizm, küresel sömürüsüne süreklilik kazandırmak amacıyla II. Dünya Savaşı’ndan sonra dünyada birçok uluslararası kuruluş kurmuş ve küresel bazda işbirlikçiliği bu kurumlar yoluyla sürekli kılmaya gayret etmektedir. Türkiye ve İslam coğrafyası, doğal (yeraltı ve yerüstü) kaynaklar, genç nüfus, işgücü ve sermaye açısından oldukça zengindir. Müslümanlar kendi dünya görüşleri ve değer ölçülerine göre yönetilmedikleri ve işbirlikçi zümreler tarafından idare edildikleri için kitleler halinde yoksul ve işsiz bırakılmıştır. İslâm aleminin kaynakları ırkçı ve tekelci mihraklar tarafından talan edilmektedir. İşbirlikçiler, bu talana zemin hazırlamakta ve talancıların istedikleri politikaları, yalan ve hile yöntemleriyle uygulamaktadır. Post Modern Sömürgeci politikalar kitlelere anlatılmalı ve vakit kaybedilmeden yukarıda belirtilen üç grup işbirlikçiye karşı ayrı yol ve yöntemlerle mücadele edilmelidir. İşbirlikçiler ve mandacılar (sömürgecilere teslimiyeti savunanlar), son üç yüz yıl boyunca İslam coğrafyasına baskı, zulüm, yoksulluk, gözyaşı ve tahribattan başka bir şey getirmediler. Zalimlerle işbirliği yapanlara boyun eğen mazlumların nasibi zillet ve sefalettir. Küresel sömürü çarklarının işleyişini fark eden ulusların işbirlikçilerle başlattığı mücadeleler dünyanın birçok yerinde zaferle neticelenmektedir. Zalimler ve işbirlikçilerin kaleleri kartondan yapılmıştır. Mazlumların uyanışıyla bu kaleler hâk ile yeksan olacaklardır. Teslimiyetçilik ve Taklitçilik; Aşağılık Kompleksidir. İşbirlikçilik kurumu, insanların toplum halinde teşkilatlanmaya başladıkları dönemlerden beri varola gelen bir kurumdur. Belli bir inanç, düşünce ve amaç için organize olmuş insan toplumları arasında çatışma, işbirlikçilik kurumunun doğmasına ortam hazırlamıştır. Rakip toplumu yenemeyen veya kolayca yenmek isteyen taraf, karşı toplumun içinde menfaat, mevki veya makam karşılığında işbirliği yapacak kişi veya kişilere kendi istek ve planlarını kabul ettirmesi ile işbirlikçilik süreci başlamıştır. İşbirlikçilik zihniyetine sahip olanlar, servet, mevki ve makam ihtiraslarını tatmin etmek için mensup oldukları toplumu veya devleti felaket ve badirelere sürüklemekten tereddüt etmemişlerdir. 561 Bilerek veya bilmeyerek işbirlikçilerin peşine takılanlar, mensup oldukları toplumun veya devletin yıkılmasına yol açtıkları gibi kendi geleceklerini de karartmış olurlar. Çünkü işbirlikçiler mensup oldukları toplumun menfaatini değil, kendi şahsi menfaatini öne çıkarırlar. Tarih boyunca işbirlikçiler nice toplumları ve devletleri felakete sürüklemişler; yıkılıp tarihin karanlıklarına gömülmesine ortam hazırlamışlardır. Sömürgecilik felaketi işbirlikçiliğin ürünüdür 1683 Viyana kuşatmasında Tatar ağalarının karşı tarafla işbirliği yapmaları Osmanlı Ordusu’nun yenilmesine ortam hazırladı. Bir avuç İttihat ve Terakki Fırkasına mensup komitacının Batılı emperyalist mihraklarla işbirliği yapmaları ve onların güdümüne girmeleri, bir cihan devleti olan Osmanlı Devleti’nin önce zayıflaması ve borçlandırılmasına, daha sonra parçalanıp yıkılmasına ortam hazırlamadı mı? İngilizlerle işbirliği yapan bazı Arap kabile reislerinin yanlış tutumu, Filistin’in işgalini kolaylaştırmadı mı? Eğer Anadolu halkı, feraset ve dirayetiyle emperyalizme karşı Milli Mücadele Hareketi’ni başlatmasaydı, mandacılar (emperyalizme teslim olmak isteyenler), Sevr antlaşmasına razı olmayacaklar mıydı? İnsanlık tarihi boyunca işbirlikçilik kurumunu en fazla kullanan ve bu kurum sayesinde dünya üzerindeki sömürü ve hakimiyetini sürdüren ırkçı-tekelci mihraklardır. Sömürgecilik bir bakıma işbirlikçiliğin yol açtığı bir felakettir. Bu felakete maruz kalan ülke ve toplumların kurtuluşu, ancak işbirlikçileri tanımaları ve onları iktidardan uzaklaştırmalarıyla mümkün oldu. İşbirlikçileri tanımak, işbirlikçi zihniyetin belirgin özelliklerini bilmekle mümkündür. Burada bu menhus zihniyetin bazı özelliklerine işaret edilecektir. Bu özellikler anlatılırken salt bir ülke, bir kişi veya kişiler hedef alınmış değildir. Bugün baştanbaşa yarı sömürge haline getirilen ülkelerde işbirlikçi zihniyet adeta normal zihniyet sayılmakta ve bu zihniyete karşı gelenler, kurulu düzeni bozmakla itham edilmektedir. Cezaevini normal bir hayat gibi görenler, gardiyanlarının insaflı olması için uğraşırken cezaevinin kaldırılmasını ve herkesin özgür olmasını isteyenleri anlayabilirler mi? İşbirlikçi zihniyetin bazı özellikleri Bu zihniyete sahip olanlar, kendi toplumlarının değer ölçü ve kültürlerini aşağılarlar. Teslim olduklarının değer ölçü ve kültürlerini üstün görürler. Mensup oldukları toplumun kültür ve değer ölçülerini belirleyen inancı ve tarihiyle kavgalıdırlar. Kendi toplumlarının inanç, kültür ve tarihlerine sahip çıkmalarından korkarlar ve endişe duyarlar. Hatta kitlelerin kendi değerlerine ve tarihlerine sahip çıkmalarını potansiyel bir tehlike olarak görürler. Hizmet ettikleri mihrakların değer ölçülerini kitlelere zorla ve baskıyla kabul ettirmeye çalışırlar. Onlara göre gelişme ve ilerleme; ancak efendilerinin değer ölçülerini benimsemekle mümkündür. Firavuna teslim olanlar için Hz. Musa’nın (as) özgürleştirici mesajı tehlikeli sayılır. İşbirlikçi zihniyet çifte standartlıdır. Halkı yalan ve hile ile kandırılmaya çalışırlar. Ülkenin ve halkın menfaatinden bahsedilir. Fakat asıl gayretleri halkın menfaatini koruma ve halka hizmet etmeye yönelik değildir. Efendileri memnun etmek ve onların menfaatlerini korumak temel hedefleridir. Sahibi halk olan devletin imkânlarını halka karşı kullanırlar. Devletin ve ülkenin imkânlarını efendilerine peşkeş çekmekten zerre kadar tereddüt etmezler. Halktan vergi alır, efendilerinden de emir alırlar. Köklü bir sanayi politikaları yoktur. Benimsenen sanayileşme politikası daha çok montaj sanayidir. İleri ve yüksek teknolojiyi hayal bile edemezler. İhracat arttıkça, ithalatı daha fazla artar. Ülkede sanayileşme arttıkça işbirliği yaptıkları tekeller gelişir ve güçlenir. İş ve dış borçlanma temel politikalarıdır. Bütün hedefleri rantiyecilerin payı olan faiz dışı fazlalık hedefini tutturmaktır. Borçlanarak ülkelerini kalkındıracaklarını savunurlar. Halbuki borçlanma ülkeden hizmet ettikleri çevrelere kaynak aktarma yoludur. Ülke geliştikçe borç artar. Borç arttıkça halk yoksullaşır. İşsizlik artar. Artan milli gelirde halkın payı değil, hizmet ettikleri tekelci-ırkçı mihrakların payı artar. Reel politikadan söz edilir. Bu politikadan başka izlenecek yol olmadığına kitleler inandırılmaya çalışılır. Aslında reel politika dedikleri politika tekelci-ırkçı mihraklara teslim olma politikasıdır. Milli değerlere sahip çıkmak ve milletin menfaatini savunmak gerici girişimler olarak değerlendirilir. 562 Savundukları serbest piyasa rekabetin yaygın olduğu piyasa değildir. Tekellerin hakim olduğu piyasadır. Tekelleşme arttıkça belli mihrakların desteği ve övgüleri de artar. Tekelci ve ırkçı mihrakların sevdiği ve büyük devlet adamı diye vasıflandırdıkları insanlar, onların emir ve isteklerini harfiyen yerine getirenlerdir. Bu mihraklar, kendilerine hizmet etmekte kusur edenleri veya misyonu bitenleri, bir anda yerin dibine batırır ve tasfiye etmekten asla tereddüt ermezler. Zalimlere hizmet edenlerin akıbeti hüsrandır. Bu yazıyı, sömürgecilerin son üç yüzyıllık dünyada sömürgeleştirdikleri ülkelerin tarihini kısaca gözden geçiren ve düşünenler daha iyi anlayacaklardır. Adil Yeni Bir Dünya’yı sömürgecilerin hile ve desiselerini fark eden, zulme ve haksızlığa karşı yardımlaşma ve dayanışmayı bir insanlık görevi sayanlar kuracaklardır.369 Ölecek Ama Öldürmeyeceksin, Öyle mi? Son günlerin öne çıkan konularından biri de, bir dernekte, emekli bir subayın eşliğinde yapılan yemin töreni. Yemin, “gerekirse ölmek ve öldürmek” diyor. Gümbürtüyü kopartan da, ölmek değil, öldürmek bahsi. Hâkim medya, bir anda bu yemini manşetlere taşıdı; hâkimliğin yanı sıra, savcılık, yargıçlık gibi görevlere de soyundu. Belki olaya yanlış bir yerden yaklaşıyorum, olabilir, ama bu tepki bana çok manidar geliyor. Soğuk Savaş bitip de namlu Müslümanlara dönünce, beraberinde, şöyle bir kampanya da yapıldı: İslamiyet sevgi dinidir, barış dinidir, Müslüman hoşgörülüdür, uysaldır vs. Hepsine eyvallah. Ama düşman gelip alnımıza silah dayadığında, vatanımıza göz diktiğinde de mi, sevgi ve barıştan söz edeceğiz? Yapılan insanlık dışı muameleler karşısında hoşgörülü mü olacağız? “Dernekte yapılan yemin töreni ile bunun ne ilgisi var” diye sorabilirsiniz. Böyle bir soruyu sorduğunuzu farz ederek, yazımıza devam edelim. Anlaşılan o ki, birtakım mahfiller, Müslümanların bazı hassasiyetlerini köreltmek, sinirlerini almak, reflekslerini yok etmek istiyor. Bir anlamda, ileride yaşanacak bazı gelişmeler/olaylar karşısında, Müslümanları tepkisiz hale getirmeye çalışıyorlar. Bunu, ülkemizden örnekler vererek biraz açalım: Halkımız için önemli olan değerlerin başında vatan sevgisi, namus, aile, kutsal beldeler vb gelmektedir. Bizler, “vatan sevgisi imandandır” kuralı uyarınca, vatanseverizdir. Özellikle Hrant Dink cinayeti sonrasında, öyle bir kampanya tezgâha konuldu ki, ‘vatanseverlik eşittir kafatasçılık’ oldu. Daha önce de ‘dindarlık eşittir gericilik’ olmuştu. Yine, “başörtüsü namusumuzdur” diyerek oy toplayıp iktidar olmuş bu hükümet döneminde, bir Milli Eğitim müfettişi, “namus bekçisi” olduğu gerekçesiyle sürgüne gönderiliyor. Yine, İsrail işgal devletinin Mescid-i Aksa’da arkeolojik kazı çalışmaları(!?) yaptığı bir sırada, bu devletin başbakanı Türkiye’de ağırlanıyor. Bu ve buna benzer örnekleri yan yana koyduğumuzda, ortaya çıkan tablo, en azından bizlerin aklına masum şeyler getirmiyor. Şunu da belirtmekte fayda var: Yemini ettiren kişinin de sağlam biri olduğunu iddia edemem. Bir anlamda, kutsal değerlerin içinin boşaltılması kampanyası için özenle seçilmiş birine benziyor. Televizyon dünyasının vazgeçilmez ismi olan Beyaz Hoca(!) gibi… Aile konusunda önemli mesajlar(!) veren dansözden bozma şarkıcı gibi… Sanki konuyu da, kahramanı da, sözünü ettiğimiz mahfiller seçiyor. Tabii tepkinin nasıl olacağını da… Tekrar, “vatan için” ölmek ve öldürmek bahsine dönelim. Bakışlarımızı Türkiye’nin dışına kaydırarak… Son yirmi yıla dönüp baktığımızda, Müslümanların öldürülmesi normal karşılanıyor, fakat öldürmeleri, 369 24.11.2006 / Milli Gazete 563 özellikle kendilerine düşmanlık edenleri öldürmeleri iyi karşılanmıyor. İsrail, hapishanelerinde binlerce Müslüman’ı esir tutarken bir şey olmuyor; ama Müslümanlar iki İsrail askerini esir alınca kıyamet kopuyor. İsrail, iki askerini kurtarmak için Lübnan’ı yerle bir ediyor, özürlü çocukların sığındığı binayı bile bombalamaktan çekinmiyor. Aynı durum Irak ve Afganistan için de geçerli. Irak’ta şöyle veya böyle, öldürülenlerin sayısı 1 milyonu aştı. Yine, 2 milyon Müslüman, vatanını terk edip komşu ülkelere sığınmak zorunda kaldı. Hep birlikte seyrediyoruz: Falanca tayfunundan korunmak için evlerini geçici bir süreliğine terk eden bir avuç Amerikalı, Iraklılardan daha fazla haber değeri taşıyor. Irak’ta 1 milyon asker ölmüşken, konuşulan ne? Konuşulan, Müslümanlar tarafından tek tük öldürülen Amerikan askerleri… Sonuçta, aynı kişiler, bir yandan Müslümanları öldürüyor, bir yandan da “İslamiyet barış dinidir, sevgi dinidir, yaşasın hoşgörü, diyalog” gibi kampanyalara öncülük ediyorlar. Bana öyle geliyor ki, dernekte yaşanan yemin olayı da bu kampanyanın bir parçası. Elbette insanların öldürülmesine karşıyız. Fakat sopaya sürtünene gereken iyiliği yapmak, insanoğlunun vazifelerinden biridir…370 “Dindar Kindar Olmaz” Ama “Mizansız Merhametten Maraz Doğduğunu ve Akrebin Huyunu da Unutmaz!.” Allah’tan af talebinde bulunan kişinin kendisi de afvedici olmalıdır. Bir ismi “Afüv” olan afvedici Allah’a iman edenler gönüllerinde afvı besleyip büyütmeli. Cezalandıran bakışlarla değil de, afveden bakışlarla bakmalı. Hak yolda yürürken, yol kenarında onlara taş atan, sataşan, hakaret edenlere aldırmadan, onlara da ekmek atmaya, iyilik yapmaya, yanmasınlar diye yüreklerine imanı tebliğ etmeye devam etmeli. Bütün sıkıntılara rağmen Hak yolun yolcusu yolundan kalmamalı. Ağız dalaşlarına dalmamalı. “Neme lazım” dememeli. Altı milyar insan “Bana lazım” demeli. Eski sayfalara bakarak kin üretmemeli. Allah, gözümüzü hep ön tarafta yarattığından hep öne bakmalı. Arkada kalan kötülüklere geri dönüp bakmamalı. Bakarsak da af gözüyle bakmalı. Rabbimiz Bakara 52’de buzağıya tapınan beni İsrail’i afvettiğini, Ali İmran 152’de Uhud Savaşı’ndan kaçan Müslümanları affettiğini haber verir. Puta tapınmak, harpten kaçmak en büyük suç olduğu halde suçu işleyenler pişman olunca Allah onları cezalandırmak yerine afvediyor. Bizlerin de afvedici olmasını istiyor ve insanları afvedenler övülüyor.371 Yakınlarımızın katilini bile afvetmemiz tavsiye edilir.372 Rabbimiz afvedicidir, afvı sever öyle ise biz de afvedici olmalıyız. Suçluların tevbe etmelerine, özür dilemelerine yardımcı olmalıyız. Rabbimiz, Mü’min insanı tarif ederken: “Onlar, bollukta ve darlıkta (Allah için) harcayanlar, öfkelerini yutanlar ve insanları afvedenlerdir. Allah iyilik yapanları sever.”373 buyurur. İşte örneğimiz Hz. Ali; kendisine karşı kılıç çeken en yakın arkadaşları olan Talha ve Zübeyr, karşı safta öldürüldüklerinde aşağıdaki sözü söylemiş: Hz. Ali’nin torunu Ebu Ca’fer Muhammed b. Ali el-Bakır der ki: Hz. Ali (ra) “Umarım ki, ben, Talha ve Zübeyr, Allah’ın “Biz onların göğüslerinde kinden ne varsa çıkarttık, kardeşler olarak (Cennette) koltuklar üzerinde birbirlerine karşı oturmuşlardır.”374 buyurduğu kimseler oluruz” dedi. 375 Kendisine kılıç çeken en yakın arkadaşları için böyle düşünen bir Allah aslanına gönül verenler ve onu 370 İbrahim Taşköprülü / Milli Gazete / 19.02.2007 371 Ali İmran: 134 372 Bakara: 178 373 Al-i İmran: 134 374 Hicr: 47 375 (Zehebi, Tarih’ül-İslâm, M. Can tercemesi 6/214, Tarihi Bağdad 18/423; İbni Sa’d 3/113; İbni Ebi Şeybe 15/269, 282) 564 örnek alanlar, akrabaları, dostları, arkadaşlarının yaptıkları ve söyledikleri nedeniyle onlara kötü söylemez ve kötü davranmaz. Mezhep, meşrep farkı nedeniyle aralarındaki farkı düşmanlık sebebi yapmazlar. Rabbimiz, mü’minleri överken: “Onlardan (Muhacir ve Ensar’dan) sonra gelenler: “Rabbimiz, bizi ve bizden önce imanla geçip giden kardeşlerimizi bağışla. İman edenlere karşı gönlümüzde bir kin bırakma. Rabbimiz, şüphesiz sen şefkatlisin merhametlisin” derler.”376 buyurur. Bu duayı ezberleyip devamlı okuyalım ve içimizdeki kini kurutalım. Hemen bu gün, küs olduğunuz yakınlarınızdan biriyle barışınız. Çeşitli gruplardan olan ve de küs olduğunuz insanlara elinizi uzatınız ve “Merhaba” deyiniz. Büyük Oyun’un yeni süvarileri Afganistan işgalini (2001), Irak’ın (2003) takip etmesi, İran’a muhtemel askeri operasyon için geri sayılması, yeni seride sıranın yine Türkiye’ye geldiğini gösteriyor. Büyük Oyun, 150 yıl sonra yeniden sahneye konuluyor. Bakalım yeni rol dağılımı nasıl olacak? Genelkurmay Başkanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt, ABD’de dedi ki: "Çok büyük bir oyun başlamak üzere. Belki ilk defa söylüyorum. Sahnenin perdeleri kapalı. Sahneyi açacak oyuncular ipleri elinde tutuyor. Perde açılmak üzere. Önemli olan oyunu iyi okumak." Bu ifadedeki "Büyük Oyun" vurgusunu işitince, "Acaba Paşa da hafıza mı tazeliyor" diye düşündüm. Çünkü Ortadoğu’yu sarsan her fay hattı hep Büyük Oyun denklemiyle izah edilir. Asya’da iki asır süren Hindistan odaklı İngiliz-Rus rekabeti, üç ülkeyi öne çıkardı. Osmanlı (Türkiye), Afganistan ve İran. (Irak o tarihte Osmanlı toprağıydı.) Tıpkı fay hattı gibi bu ülkelerden birindeki kırık diğerlerini de tetikledi. İran İslam Devrimi (1979), Afganistan’ın Ruslar tarafından işgali (1979), Türkiye’de 12 Eylül darbesi (1980), Irak’ın İran’a savaş açması (1980). Hepsinin sıraya girmesi sadece rastlantıdan mı ibaret? Elbette ki değil. Ve Afganistan işgalini (2001), Irak’ın (2003) takip etmesi, İran’a muhtemel askeri operasyon için geri sayılması, yeni seride sıranın yine Türkiye’ye geldiğini gösteriyor. Türkiye, Büyük Oyun denklemine iki parametreyle katılıyor. PKK ile mücadele için Kuzey Irak yönetiminin üstündeki baskı artıyor. Ankara’nın bu iki eksenli politikasındaki riskleri de sayarsak; PKK’nın tek taraflı ateşkesi çatışma riskini azalttı. Ama baharla birlikte terörist faaliyetin artması Türkiye’yi sınır ötesi operasyona bile zorlayabilir. Sözde Ermeni soykırım yasasının ABD Kongresi’nde ele alınması, Genelkurmay ile Pentagon arasında yeniden canlanan ilişkiyi kopma noktasına getirebilir. Kürt ve Ermeni ipoteğine giren Türkiye-ABD ilişkilerinde İran dosyası sahipsiz kalabilir. Koordinasyon eksikliği sadece ABD değil Türkiye açısından da faturayı büyütebilir.377 Neden Washington Paşam?.. Genelkurmay Başkanı neden Washington’dan “çok net ve sert” bir dizi açıklama yaptı? Sözde Ermeni Soykırımı Karar Tasarısı, şayet, Temsilciler Meclisi’nden geçerse bunun yaratacağı sosyal, siyasal vibrasyonun şok dalgalarını kim neye nasıl tahvil etmeyi planlıyor? PKK’nın siyasallaştığı 1999 yılından beri bilinen bir gerçek. O sürece karar veren mega dinamikler çekiç gücün konuşlanmasından bu yana ve 1 Mart tezkere reddinden itibaren zaten “de facto” kararlar almıyorlar mıydı? Neden, Genelkurmay’ın internet sitesinde Rusya lideri Putin’in ABD ve NATO’yu eleştiren Münih konuşmasının tam metnine yer verildi? Şimdi bu soruları bir yana bırakıp “sanal” ajandaya bir kez daha bakalım... Sözde Ermeni Soykırımı Karar tasarısının oylanması ile Cumhurbaşkanlığı seçimi arka arkaya... PKK silahlı eylemlerine, yıllardır şaşmayan örüntüsü (paterni) ile aynı tarihlerde başlayacak. Sözde Ermeni Soykırımı Karar tasarısı onanırsa 376 Haşr: 10 377 Enis Berberoğlu / Hürriyet / 18.02.2007 565 Türkiye’deki anti ABD görüşün taban alanı genişleyecek ve derinleşecek… Genelkurmay Başkanı’nın son açıklamasında “Sınırın öte tarafı PKK’dır...” ve “Perde kalkmak üzere siyasi askeri bir pozisyon almalıyız...” demesi AKP’nin son pozisyonuyla örtüşmüyor. Bence Sayın Büyükanıt elindeki kartları masaya fiilen koydu, “rest” dedi. Bu arada bu pozisyon sadece AKP’nin değil mesela MİT’in yeni pozisyonuyla da örtüşmüyor. Amerika’nın bölgesel politikalarıyla da örtüşmüyor. Büyükanıt Paşa’nın bu çok açık ifadelerine gelecek tepkilere iyi bakmak gerek. Türkiye kritik bir kavşağa hızla yaklaşıyor...378 Büyükanıt Çıtayı Çok Yükseltti Kuzey’deki bölgesel yönetimin başbakanı Neçirvan Barzani İstanbul’a geleceği ve burada Gül’le görüşeceği ileri sürülüyordu. Nitekim Erdoğan da Türkmenistan yolunda Irak Kürtlerini sevindiren ılımlı mesajlar verdi. Ne var ki Org. Büyükanıt daha Washington yolunda, uçakta Neçirvan Barzani hakkında çok sert ifadeler kullandı. Ardından Salı günü “dinamik güçler”in Türkiye’nin bölünmesine izin vermeyeceğini söyledi. Nihayet basın toplantısıyla noktayı koydu. Org. Büyükanıt “Ben görüşmem, isteyen görüşsün” dedi ama bu o kadar kolay mı? Washington gezisi süresince Kürt sorununda çıtayı o kadar yükseğe çekti ki son dönemde kırmızı çizgileri pembeleştirme yolunda atılan adımları büyük ölçüde etkisizleştirdi. AKP hükümeti, tam seçim yılında bu çıtayı aşmak isteyecek, istese bile aşabilecek mi? Irak Kürtleri’ne yönelik açılım iradesi gösterebilecek mi? Bunlar hayati ve zor sorular. Öğrendiğimize göre Neçirvan Barzani ziyareti ertelenmiş. Kısa vadede benzer temasların olması imkansız değilse de epey zora benziyor. Peki Türkiye ne yapacak? Org. Büyükanıt’a şu soruyu sordum: “Irak’ın toprak bütünlüğünü savunuyor ve Iraklı Kürt gruplara güvenmiyorsunuz. Ama Irak’ın bütünlüğünün sembol makamı olan Cumhurbaşkanlığında Talabani oturuyor. Bu paradoks nasıl aşılacak?” Bir müddet duraksadı ve şu cevabı verdi: “İktidar olmak muktedir olmak demek değildir.” Ardından bir soru ekledi: “Açıklayıcı oldu mu?” Evet, hem de çok.379 Besle Kargayı... Genelkurmay Başkanı açıkladı. Tablo, gayet net... Türkiye'yi hedef alan terör örgütünün en büyük destekçisi, Barzani ile Talabani. Doğal olarak şu soru dillendiriyor... Irak'a girelim mi? Girmeyelim mi? a, girelim. b, girmeyelim. Peki, c şıkkı yok mu sizce? Mesela... Çok değil, bir ay kessen ticareti... Sınırları her tarafa kapalı olan Barzani ile Talabani, düşmeyecek mi?380 Yeni Osmanlıcılığın iki kurumu: Ekümenikleşmiş Patrikhane ve İslam Halifeliği Papa’nın Kasım 2006’nın sonunda Türkiye’ye yaptığı resmi ziyaret, güncel basında daha çok, Sultanahmet Camii’nde kıyama durması, Efes’te Türk bayrağını bizzat elinde dalgalandırması, başbakana “Türkiye’nin AB’ye girmesini destekliyorum” demesi, Türkiye dönüşü Vatikan’da ise Türklere dua etmesiyle değerlendirildi. Oysa Papa’nın Türkiye’yi resmen ziyaret etmesi bile, prosedür gereği gerçekleştirilmiş bir etkinliği işaret etmekteydi. Zira, Fener Rum Patrikhanesi’nin Papa’yı resmen davet etmesi, hukuken mümkün değildi. Oysa Patrikhane kendisini Fener Patrikhanesi olarak görmeyip, Ortodoksların ekümenik (evrensel) lideri olarak gördüğünden, de facto yaratarak, Türkiye’nin de fiilen, söz konusu statükoyu kabul etmesini istiyordu. Böylece bir taşla iki kuş vurularak, hem Katolik ve Ortodoks mezheplerinin, evrensel açıdan ayrılıklarının giderilmesi için önemli bir adım atılacak, hem de Türkiye’nin Lozan’daki statükodan vazgeçerek, Rum Patrikhanesi’ni Fener sıfatıyla değil, ekümenik sıfatıyla tanıması sağlanacaktı. Türkiye bu oldubitti girişimine müdahale ederek, Papa’nın aynı zamanda devlet başkanı olma konumundan dolayı, ancak devlet davetiyle ziyaretini gerçekleştirebileceği, burada muhatabın Türkiye olacağını ortaya koydu. Böylece Türkiye 378 Serdar Akinan / Akşam / 18.02.2007 379 Ruşen Çakır / Vatan / 18.02.2007 380 Yılmaz Özdil / Sabah / 18.02.2007 566 açısından önceden planlanmamış bir ziyaret, Papa tarafından gerçekleştirilmiş oldu. Konuya Papa’nın ziyareti üzerinden, Ekümenik Patrikhane ve İslam Halifeliği özlemleri çerçevesinde eğileceğiz. AB’nin her ilerleme raporunda yinelediği Ekümenik Patrikhane talebi, ulus- devlet içinde, İslam hilafetinin muhatabı olacak bir girişimin de öncüsü konumundadır. Bu yüzden Türkiye’deki siyasal İslamcılar, ister ılımlı, ister radikal olsun, Patrikhane taleplerine zaman zaman olumsuz ifadelerle yaklaşsalar da, orta yarayacak bir sürecin tetikleyicisi olarak bakmaktadırlar. (Yazarın bu sözleri yanılgıdır ve yanıltmacadır. Çünkü yanlış anlaşılmaya müsait bulunmaktadır. Halbuki Milli Görüşçülerin hiçbirisi bu tür hıyanet girişimlerini onaylamamaktadır ve şiddetle karşı çıkmaktadır.) Bu arada Genel Kurmay’dan sızdırılan olumlu ve sorunlu gazeteciler listesi de oldukça ilginç bulunmaktadır. Genelkurmay Başkanlığına akredite gazete ve TV’lerle ilgili “değerlendirme raporu” basına sızdı. TSK yanlısı ve karşıtı yazar listesinde içeren raporun sızması Genelkurmay’ı karıştırdı. Karargah soruşturma açtı, kurum içinde köstebek avı başladı. Genelkurmay İkinci Başkanlığı’na Kasım 2006’da sunulan, hangi medya kuruluşları ile hangi gazetecilerin Türk Silahlı Kuvvetleri’yle (TSK) ilgili haberleri izleyebileceğini belirleyen, medya kuruluşları hakkında ayrıntılı değerlendirmeler yapan raporu Nokta dergisinden Ahmet Şık ele geçirdi. “Akredite Basın ve Yayın Organları Yeniden Değerlendirmesi”ni amaç edinen belgede, medya kuruluşları ile gazeteciler “TSK yanlısı” ve “TSK karşıtı” olarak sınıflandırılıyor. Uzan Grubu’ndan TMSF’ye geçen ve daha sonra AKP’ye yakın işadamlarınca satın alınan Star gazetesi ile milliyetçi yayınlarıyla dikkat çeken Yeni Çağ gazetesi hakkında özel bilgi notlarının bulunduğu raporda, Yeni Şafak, Vakit, Zaman, Evrensel, Birgün gibi gazetelerle Samanyolu ve Kanal 7 televizyonları zaten akredite olmadıkları için değerlendirme dışı tutuldu. Raporda Radikal’den 4 (Hasan Celal Güzel, Murat Belge, Yıldırım Türker ve Nuray Mert), Habertürk’ten 2 (Ufuk Güldemir ve Erol Mütercimler), Takvim (Nazlı Ilıca), SKY Türk (Nihat Genç), Jane’s Defense Weekly (Lale Sarıibrahimoğlu) ve Kanaltürk’ten birer gazeteci olmak üzere toplam 10 kişinin akreditasyonunun iptali istendi. Tercüman ve Star gazeteleri ile TGRT (Fox), Kanaltürk televizyon kanallarının bir müddet izlendikten sonra akreditasyon durumları hakkında karar verilmesi isteniyor. TSK Karşıtı Yazarlar Mehmet Ali Birand, Cüneyt Ülsever, Hadi Uluengin, Ece Temelkuran, Çetin Altan, Hasan Cemal, Can Dündar, Nuray Mert, Yıldırım Türker, Murat Belge, Hasan Celal Güzel, Soli Özel, Ergun Babahan, Umur Talu, Mehmet Altan, Engin Ardıç, Faruk Mangırcı, Ömer Lütfi Mete, Oral Çalışlar, Hikmet Çetinkaya, Alican Satılmış, Lale Sarıibrahimoğlu, Derya Sazak, Taha Akyol, Nazlı Ilıcak, Ufuk Güldemir, Şakir Süter, Güngör Mengi, Bilal Çetin, Ruhat Mengi, Okay Gönensin ve Nihat Genç. TSK Yanlısı Yazarlar Ertuğrul Özkök, Özdemir İnce, Fatih Çekirge, Bekir Coşkun, Mehmet Y. Yılmaz, Fikret Bila, Melih Aşık, Semih İdiz, Doğan Heper, Güneri Cıvaoğlu, Nail Güreli, Yasemin Çongar, Güngör Uras, Güler Kazmacı, Yazgülü Aldoğan, Hakan Çelik, Kurtul Altuğ, Saygı Öztürk, Mehmet Türker, Rahmi Turan, Hüseyin Avuç, Ali Öztürk, Fatih Altaylı, Erdal Şafak, Aslı Aydıntaşbaş, Muharrem Sarıkaya, Hakkı Yalçın, İlker Sarıer, Mehmet Çetingüleç, İsmail Küçükkaya, Güler Kömürcü, Ali Saydam, Servet Kabaklı, Sırrı Yüksel Cebeci, Deniz Ülke Arıboğan, Deniz Som, Ali Sirmen, Emekli Tümgeneral Doğu Silahçıoğlu, İlhan Selçuk, Yılmaz Öztuna, Nuri Elibol, Fuat Bol, İsmet Giritli, Taylan Sorgun, Yıldıray Çiçek, Necdet B. Sivaslı, Ali Öncü, Orhan Karataş, Sadi Somuncuoğlu, Hayri Köklü, Altemur Kılıç, Yavuz Selim Demirağ, Altan Öymen, Behiç Kılıç. DYP Lideri Ağar: Rapor Tutmak Yanlış “Böyle bir rapor tutulması doğru bir şey değil. Türkiye’de değerlendirmenin ne gibi yansımaları oluyor, onu ben bilemiyorum. Türkiye’de aklı başında olan hiç kimse ordusunu karşısına almamalı. Bu coğrafya güçlü bir coğrafya, güçlü bir orduyu her zaman gerektirmektedir ve Türkiye bu gücünü de demokrasi içinde güçlendirerek yoluna devam edecektir.” 567 Gazeteciler Cemiyeti’nden Açıklama “Genelkurmay’ın medya değerlendirmesi adıyla haber portallarına düşen rapor, son derece ilginç ve demokrasimiz adına da o ölçüde üzüntü vericidir. Düşünce ve ifade özgürlüğü önüne konulan yeni bir engeldir. Umalım ki Genelkurmay’dan sızan bu haber değerlendirme raporu da sadece bir iç hizmet değerlendirmesi olarak kalsın ve uygulamaya konulmasın. Cemiyet olarak habere ulaşmada gazetecilere çıkarılan güçlüklere, akreditasyon gibi engellemelere hangi makamdan gelirse gelsin karşıyız.”381 Irak'ı karıştıran İran mı? Birleşik Devletler'in, sınırlarından binlerce mil uzaktaki Irak'ı işgal eden 140 bin askeri bulunuyor. İran, Irak'la sınır ülke. Hangi ülkenin Irak'ın geleceğiyle ilgili daha fazla çıkarı var? ABD medyasına, Bush yönetimine ve pek çok Demokrat'a göre, cevap binlerce mil uzakta olan bir ülkenin çıkarlarının daha fazla olduğu yönünde. Ve, Amerika Iraklıları öldürmek, bombalamak ve bu ülkeye müdahale etmek konusunda özgürken, çoğu kişi İran'ın komşusunun işlerine "karışmasının" bu ülkenin ABD tarafından bombalanmasını haklı çıkardığına inanıyor. Uluslararası hukuk, ABD'nin tek taraflı olarak canının istediği yere müdahale etmesine izin vermiyor; ancak diğer ülkelere sınırlarını koruma hakkı tanıyor. Gerçek şu ki, Amerikalılar şu an neden Irak'ta batağa battığımızı ve neden İran'ın potansiyel bir tehdit olduğu konusunda başka türlü açıklamalara inanıyor. Amerikan medyası İran'ın Irak'ın işlerine "karışıp" karışmadığı üzerine bir kanıt olup olmadığına odaklanmışken, bu ülkenin Irak'taki 140 bin askerini şiddeti önlemek için gerekli olarak tanımlaması, Amerika'nın Tanrı tarafından verilen kendi uluslararası kurallarını tesis etme hakkı düşüncesine düzülen bir övgüdür. Irak ile sınırları ve ortak bir dini paylaşan İran'ın bu ulusun işlerine müdahil olma hakkının Birleşik Devletler'e oranla daha az olduğu düşüncesi, yüzyıl başındaki "Amerika her zaman haklıdır" propagandasının şaha kalkışı olarak kabul edilebilir sadece. 2006 yılında Meksika'da düzenlenen tartışmalı başkanlık seçimlerini hatırlayın. İran'ın, PAN partisinin Meksika seçim yasalarını ihlal ettiğine, demokrasiyi altüst ettiğine inandığına ve resmî olarak kazanan Felipe Calderon yerine başkan olarak Lopez Obrador'u yerleştirmek için askerî operasyonun gerekli olduğuna karar verdiğini varsayın. Meksika'yı bombaladıktan ve müdahale ettikten sonra, sadece Lopez Obrador'u başkan olarak yerleştirmek için değil aynı zamanda direnişçilere karşı demokratik süreci korumak için işgalci bir güç olarak İran'ın ordusunu bu ülkede muhafaza ettiğini düşünün. Ve, İran'ın bu gücü dört yıl boyunca Meksika'da tutmasının yanı sıra, şiddeti azaltma stratejisi olarak askerî varlığını "artırma" kararı aldığını varsayın. Bu durumda kimse Amerika'nın İran'ın eylemlerini önlemek için Meksika'ya müdahale etmediğini düşünebilir mi? Ve Amerikalılar da, ABD müdahalesinin Meksika'nın işlerine "karşın" İran'a bizi bombalama hakkı verdiğini mi düşünecekti? 1823'te tek taraflı ilan edilen, Avrupalıların Amerikan kıtalarına ait işlerin dışında kalması gerektiği yönündeki Amerika'nın "Monroe Doktrini"ni hatırlarsınız. Doktrin, sadece Kuzey Amerika'ya değil aynı zamanda Güney Amerika'ya da uygulandı. Ancak, Amerika kendi yarımküremizdeki müdahalelere karşı çıkarken ABD askerleri diğer ülkelere saldırmak ve hükümetlerini devirmek için dünyayı turladı. Bizim CIA'imiz, 1954 yılında demokratik yollardan seçilmiş İran hükümetini devirmede rol oynadı -bu belki Amerika'nın İran'da neden popüler olmadığını açıklayabilir-. Şimdi dünya, Amerikan medyasındaki İran'ın Irak'ın işlerine "karışıp" karışmadığı yönündeki tartışmaya ve herhangi bir karışmanın ABD askerî müdahalesini mazur gösterip göstermeyeceğine bakıyor. Temel sorun, Amerika'nın İran'a kıyasla Irak'ın iç işlerine karışma hususunda ahlaki ya da yasal açıdan neden daha fazla hak sahibi olduğu meselesinin hiçbir zaman gündeme getirilmemesidir. Acaba medya, ABD'nin İran ile aynı çizgideki bir rejimi Irak'ın başına getirdiğini ve bunun Amerika'nın bölgesel istikrar getirme çabalarının altını oyacağını Amerikan halkına hatırlatıyor mu? Amerikalıların tarihi olmayan bir halk olduğunu biliyorum; ancak milyonlar şimdiden Saddam Hüseyin'in baş düşmanının İran olduğunu ve onun 381 Akşam / 09.03.2007 568 devrilmesiyle heyecanlananın da yine İran olduğunu unuttu. Emin olduğumuz bir şey var. Eğer Bush İran'ın bombalanması emrini verirse, tüm Cumhuriyetçiler, bazı Demokratlar ve tüm DC uzmanları Kongre'nin İran savaşı için fon ayırmamasının askerlerimize karşı bir sadakatsizlik olduğu yönünde uyarılar yapacaktır. Bu, Bush başkanlığının Amerika'ya armağan ettiği bir akıl hastalığıdır. Stanley Kubrick'in Dr. Strangelove'u bir hicivden çıkıp gerçekliğe dönüştü.382 İmparatorluk hayaliyle Patrikhane özlem çakışıyor AB’nin Türkiye hakkında Kasım 2006’da yayınladığı ilerleme raporunun 15. sayfasında, Heybeliada Ruhban Okulu’nun eğitime başlaması ve Fener Rum Patrikhanesi’nin ekümenik olarak tanınması talep edilmektedir. Söz konusu talep, 2005 ilerleme raporunda ve daha önceki belgelerde de yinelenmişti. AB perspektifinin kimi yazarlarca modernitenin ve çağdaş uygarlığın Türkiye açısından temel ekseni gösterilmesi, AB’nin gerek din, gerekse de etnik konularla ilgili talepleri çerçevesinde çelişkiler barındırmaktadır. Türkiye, başbakanlıktaki kimi akademik danışmanlarca, pergel teorisinin merkezinde değerlendirilmektedir. Bu bağlamda, Türkiye’de konumlanan pergel, Balkanlar, Ortadoğu ve Kuzey Afrika ekseninde bir yay çizecek, söz edilen yay, Türkiye’nin etki alanını ifade edecektir. Ele alınan yay, Osmanlı coğrafyasını işaret etmektedir. Böylece adı konmadan, Osmanlı özlemi, siyasal iktidarın teşvikiyle, resmi olmasa da, fiili bir devlet politikası olarak yorumlanmaktadır. Bununla birlikte, Türkiye’nin işaret edilen coğrafyada, kimin adına hareket edeceği sorusu gündeme gelmektedir. ABD’nin Yeni Ortadoğu haritasıyla, AB’nin resmi belgelerinde, Türkiye’den beklediği görevler, aynı eksende çakışmaktadır. (İlerleme Raporunun 31. bölümünde Dış, Güvenlik ve Savunma Politikaları başlığında, Türkiye’den Ortadoğu Barış Süreci’nde, Suriye, Iran, Irak ve Ermenistan’la ilişkilerde görevler beklendiği ima edilmiştir. Ülkemizin Afganistan’daki misyonu övülmüştür.) O halde, Yeni Osmanlıcılık başlığı altındaki hedefler, ABD ve AB’yle çelişmemektedir. Batı eksenli Yeni Osmanlıcılık aynı zamanda siyasal iktidarın, ülkemizin laik ve demokratik yapısını hiçe sayarak, Sünni Bloğu düşüncesini de beslemektedir. İran merkezli, Irak, Lübnan, Körfez Ülkeleri ve hatta Azerbaycan’a ulaşan bir Şii eksenine karşı, siyasal iktidar, Lübnan’daki Sinyora hükümeti, Ürdün, Suudi Arabistan yayında konumlanacak ABD destekli Sünni bloğu, İslam halifesiyle, ABD’nin beklediği manevi gücü de sağlayacaktır. Ülkemizde siyasal iktidarın, Irak’taki Türkmenlerle ilgilenmekten çok, Sünni Arap kesimiyle ilişkisi, söylediğimiz sayı güçlendirmekte, Türkmenler ağırlıklı olarak Şii olduklarından dolayı dışlanmaktadırlar. Dönemin cumhurbaşkanı Özal da, Azerbaycan için, “Onlar Şii, biz Sünniyiz” dememiş miydi? O zaman, bu taleplerin karşısında, en önemli engel, dil, din, cins, ırk, mezhep farkı tanımaksızın, yurttaşlarına eşit birer muhatap olarak bakan, laik cumhuriyettir. Ilımlı İslam, öncelikle laikliği sulandırarak, sosyolojik ulus zemini yerine, mezhepsel, etnik ayrımları siyasallaştırarak, ABD’ye hizmet etmektedir. Ilımlı İslam Türkiye için bir irtica modelidir. Kemalist Cumhuriyet, ekümenik Patrikhane’ye de karşıdır, halifelik makamına da.. Her iki makam yaratılarak ya da güçlendirilerek, ABD’nin Büyük Ortadoğu amacı, ilahi hale getirilerek meşrulaştırılmaya çalışmaktadır. Ekümenikleşmiş Patrikhane ve hilafet kimin hizmetinde Anlattığımız yüzeyde, Ekümenikleşmiş Patrikhane, öncelikle Lozan’ın delinmesi anlamına gelmektedir. Patrikhane’nin öngörülen yeni statüsü, Hilafet için emsal olacaktır. Papa’nın Ayasofya’yı ziyaretinde, Ayasofya’nın tekrar Cami olması için yapılan gösteriler, çelişik gibi gözüken heveslerin, birbirlerini nasıl beslediklerini teyit etmektedir. Papalık ya da Patrikhane resmen olmasa da, Ayasofya’nın kilise olmasını, irticai gruplar da Cami olmasını düşünebilirler. Ancak laik Cumhuriyet, Ayasofya’nın tarihi birikimini müze olarak değerlendirmektedir. Öte yandan Ekümenikleşmiş Patrikhane, Ortadoğu başta olmak üzere, Ortodoks dünyası üzerinde, ABD ve AB ekseninin etkisinin artmasını sağlayacaktır. Ekümenik Patrikhane ve İslam Halifesini yanında tutan ABD, özellikle Ortadoğu’da önemli bir manevra alanı kazanacaktır. Söz edilen her iki kurum, laik bir ulus-devlette değil, imparatorluk içinde yaşamışlardır. Birtakım 382 (Global Research (Kanada merkezli düşünce kuruluşu) RANDY SHAV / 24.02.2007/ Zaman) 569 tarihçiler, Patrikhane’nin Osmanlı döneminde bile, ekümenik olmadığını ileri sürmektedirler. Osmanlı uygulamalarını da aşan bir biçimde, Yeni Osmanlı siyaseti, Ekümenikleşmiş Patrikhane üzerinde yükselmeyi kabul etmektedir. Siyasal iktidarın Sünni Bloğu siyaseti, söz edilen hedeflerle örtüşmekte, ABD patentli ikinci nesil bir federasyon olmak, (Kürtler’i de bu zeminde değerlendirerek), imparatorluk etiketiyle süslendirilmektedir. Çare: Milli Devlet’e ve Laik Cumhuriyete sarılmak Kabus gibi senaryolardan etkilenmemek olanaksız gözükmektedir. Ne yazık ki, altını çizdiğimiz gelişmeler, bu tür uçuk yaklaşımları tetiklemektedir, ABD, Aralık 2006’da yayınlanan Baker raporuyla, 2003’den beri Irak’ta yaptıklarını sorgulamaya başlamış, İran ve Suriye’yle diyalog kurma yollarını ima ederek, bir çıkış yolu beklentisi içine girmiştir. İlginç olan nokta, ABD’nin Irak işgaliyle, İran, hem Irak’ta, hem Lübnan’da hem de Filistin konusunda, adeta anahtar konumuna gelmiştir. Irak’ta alt kimliklerin siyasallaştırılarak bölünme noktasına gelinmesi, Türkiye’nin laik Cumhuriyet rejimini, yurttaşlığa dayanan ulusal yapısının varlığını, daha da anlamlı kılmaktadır. Papa’nın ziyareti, Katolik ve Ortodoks kiliseleri arasında, 1054 yılından beri var olan ‘şizma’yı yani kiliseler arasındaki ayrılığı ortadan kaldıracak bir girişimin parçası olarak değerlendirilmiştir. Anılan ziyaret ‘medeniyetler arası diyalog’ adı altında, İslam ve Hıristiyanlık arasındaki ilişkiler zemininde de yorumlanmıştır. Bu tür yorumlar, siyasal iktidarın işine gelmektedir. Laik Cumhuriyet’e atıflar azaldıkça, siyasal İslam’a mevzi kazandırılmakta, tarikat baronlarının Papa’yla ilişkisi çağrıştırılmaktadır. Laik Cumhuriyet, Kemalist düşünce, bağımsız yaşayan ulusların, kardeşçe ve akılcılık temelindeki dayanışmalarını, emperyal güçlere karşı dirençlerini, evrensel bir zeminde ortaya koymaktadır. İmparatorluk hayaliyle fitili ateşlenen Ekümenikleşmiş Patrikhane ve İslam Halifeliği egzersizleri, ABD-AB eksenine yaramak tadır. Oysa en büyük baskı yapılan odaklardan biri Rus Ortodoks patrikhanesidir. Türkiye, bu gelişmelere seyirci kalarak, bölgede işbirliği yapacağı ülkelerin de mevzi kaybetmelerini engelleyememektedir. 2007 laik Cumhuriyetin bekası için, stratejik açıdan önemli bir yıl olacaktır. Laik Cumhuriyet değerlerine her zamankinden daha fazla sahip çıkmak, bu zeminde ulusal bir görev niteliği taşımaktadır.383 Türkiye’nin Ortadoğu politikası ve projesizliği Türkiye, II.Dünya Savaşı’ndan sonra NATO’ya alınırken, Marshall yardımları çerçevesinde başlatılan planlı propagandalarla (NATO literatüründe bu tür propagandalara psikolojik harekat denilmektedir) sadece ekonomik, siyasi ve askeri yönden değil, uygulayacağı dış politikalar yönünden de ABD’ye bağımlı hale getirilmiştir. Türkiye; günümüzde de halen sürdürülen bu bağımlılıkla, kendi çıkarlarından daha çok ABD ve batılı ülkelerin çıkarları doğrultusunda hazırlanan uluslar arası politikalara gözü kapalı olarak destek vermektedir. Batılı ülkelerin II. Dünya Savaşından sonra Ortadoğu’yu kontrol etmek için kurdurdukları İsrail’i hemen tanıyan Türkiye’nin, Fransa’nın sömürgesi olmaktan kurtulmak için mücadele veren Cezayir’in bağımsızlığını tanımaması gibi tarihi ve çıkarları ile çelişen kararları hala tartışıl maktadır. Türkiye; sonraki yıllarda Ortadoğu’da sadece İsrail’in gözeterek uyguladığı politikaları sürekli desteklemiş ve bölge deki çatışmaları ve gelişmeleri seyretmekle yetinmiştir. ABD ve batılı ülkelerin desteğiyle Orta doğuda sürekli güçlenen İsrail’in Siyonist inanca dayalı hedeflerini dikkate alma yan Türkiye; üstüne üstlük bu ülke ile savunma işbirliği gibi anlaşmaları da imzalamıştır. Bölgenin en güçlü ülkesi olarak kabul edilen Türkiye’nin, Ortadoğu’da hangi ülkeden gelebilecek saldırıya karşı İsrail ile birlikte kendini nasıl savunacağını hala kimse bilmemektedir. Dolayısıyla bu anlaşmanın Türkiye’yi değil, İsrail’i savunmak için yaptırıldığı da açıkça anlaşılmaktadır. ABD ve İsrail’i değişmez ve kadim dost olarak gören Türkiye, bu iki ülke tarafından hazırlanan Büyük Ortadoğu Projesinin açıklanmasından sonra nasıl bir tehdit altında olduğunu nihayet fark edebilmiştir. Afganistan, Irak ve Lübnan’da uygulamaya konulan projeyle Türkiye dahil çoğunluğu Müslüman olan 383 Ocak 2007 / Deniz Tansi / Jeopolitik 570 ülkelerin etnik ve mezhep farklılıklarına göre bölüneceği, aralarında kışkırtılarak iç savaş çıkartılacağı ve insanların birbirine boğazlatılacağı çok açık görülmeye başlanmıştır. Projenin sırayla Iran ve Suriye’de, daha sonra Pakistan ve Türkiye’de, sonra da Endonezya ve Malezya ile Kuzey Afrika’daki diğer Müslüman ülkelerde uygulamaya konulacağı ABD’de çeşitli gazetelerde yayınlanan haritalar ve açıklamalardan anlaşılmış tır. George Bush’un İslam’a karşı yeni bir “Haçlı Seferi” olarak Dünya kamuoyuna açıkladığı bu proje ile kendilerini Neo-Con olarak tanımlayan Yahudi-Hıristiyan ittifakına dayalı Evangelistler’in, kendileri için en büyük düşman gördükleri İslam’ın ortadan kaldırılması için insanlık dışı da olsa gereken her türlü saldırıda bulunacağı İsrail’in Lübnan’da uyguladığı sivil katliamlardan iyice anlaşılmıştır. ABD ve İsrail’in ortaklaşa hazırlayıp, uygulamaya koydukları Büyük Ortadoğu Projesinde; Afganistan, Irak ve Lübnan’da gerçekleştirdikleri insanlık dışı sivil katliamları bütün Dünya seyrederken, başta Türkiye olmak üzere diğer Müslüman ülkeler de (İran dışında) ileride başlarına gelebilecek benzeri olaylar için kaderlerine boyun eğmek ten başka bir şey yapmaya niyetli görünmemektedirler. Irak’ın işgalin den sonra ABD’nin bu ülkede yaptırdığı katliamlarla birlikte ülkeyi üçe bölmesi ve İsrail’in Kuzey Irak’ta kurulacak Kürt devletine büyük destek verdiğinin iyice ortaya çıkması sonucunda; Türkiye’nin gelişmesi ve güçlenmesine engel olan siyasi Kürtçülük ve PKK terörünün de ABD ve İsrail tarafından yıllardır gizlice desteklendiği artık iyice anlaşılmıştır. Bu desteğin Türk kamuoyundan yıllardır gizlenmesinde, birden bire zenginleştirilerek gazete ye televizyon patronu yapılan ABD ve İsrail yanlısı şahısların büyük rolü vardır. Türkiye’nin Ortadoğu politikaları konusunda çeşitli gazetelerde görüşlerini yayınlayan Koç Üniversitesi’nden Fuat Keyman 20.08.2006 tarihli Radikal İki Gazetesinde; “11 Eylül sonrası Irak savaşı ile birlikte Ortadoğu’da eskiye dönülmeyecek bir değişim ve yeniden yapılanma sürecine girildiğini, bu sürecin güç-iktidar-çıkar çatışmalarıyla savaş ve şiddet içerdiğini, ABD’yi yöneten Yeni muhafazakarların İran’a saldırmak için ön hazırlık olmak üzere İsrail ile birlikte Lübnan’a saldırdıklarını, bu saldırının önceden planlandığını, bu durumu batılı bir çok araştırmacının da tespit edip çeşitli basın organlarında yazılarıyla açıkladıklarını, İsrail’in Lübnan saldırısını “Önceden planlanmış ve insanlığa karşı işlenmiş bir suç niteliği taşıdığını” ABD’nin Afganistan ve Irak’ta uyguladığı politikaları bu ülkelerde istikran yok ettiği gibi iç savaş sürecini de başlattığını bu şartlar içinde bir taraf da insanlık trajedisi yaşandığını diğer tarafta güç-iktidar- çıkar oyunu oynandığını, böyle bir Orta Doğu içinde Türkiye’nin dış politikasının Irak savaşında olduğu gibi “Taraf tutucu değil”, “Aktif ve yapıcı tarafsızlığı” içeren özgün ve çok taraflı bir nitelikte olması gerektiğini, Türkiye’nin İslam konferansı örgütüne gerçek dışı bir önem vermek yerine BM, NATO ve özellikle ABD barış istikrar ve demokratikleşmeyi sağlayacak politikaların üretilmesini zorlamasını gerçekçi bir dış politika anlayışı olacağını, Türkiye’nin böylece Orta Doğunun dinsel-etnik-milliyetçilik ekseninde saldırgan ve çatışmacı durumundan kurtulması için katkıda bulunabileceğini bunun içinde Türkiye’nin demokratikleşme, sürdürülebilir ekonomik kalkınma, hukukun üstünlüğü temeline dayalı olarak iyi yönetilmesi gerektiğini” belirtirken, Türkiye’nin 1923-1924 dönemindeki başarılı dış politikasından örnek vermiş bununda hızlı modernleşme ve uluslaşmayla sağlandığını öne sürmüştür. Fuat Keyman dışında bir çok eski Büyükelçi veya Dışişleri Bakanlığı yapmış kişiler de çeşitli gazetelerde yayınlanan yazılarında; eksik ve yanlış bilgilerle ABD ve İsrail’in politikalarını kabullenmekten başka politika üretilemeyeceği yönünde yazılar hazırlayarak Türk kamuoyunu şartlandırmaya çalışmaktadırlar. Çeşitli akademik unvan veya diplomatik sıfatlarla dış politika yazıları hazırlayan bu kişiler her nedense Atatürk döneminde uygulanan ve tamamen Türkiye’nin çıkarları gözetilerek geliştirilen dış politikaların günümüzde de uygulanabileceğinden hiç bahsetmedikleri gibi, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin; II. Dünya Savaşı’ndan sonra Atatürk’ün yerleştirdiği bağımsız dış politika uygulamalarından hızla vazgeçtiğini, tamamen ABD’nin ve batılı ülkelerin güdümünde hareket ederek kendi bölgesindeki etkinliğini de kaybettiğini anlatmaktan ve çekinmektedirler. Fuat Keyman da söz konusu yazısında; 1923-1929 yılları arasında modernleşme ve uluslaşma sayesinde Türk Dış Politikasının başarılı olduğunu anlatırken,(şimdi de AB uyum yasalarını aynı şekilde yorumlamaktadır) o dönemde Türkiye’nin NATO veya AB benzeri her hangi bir ittifaka üye olmadığı gibi borç alan ülke yerine, aksine önceden devreden borçları ödeyen bir devlet 571 olduğunu, ülkeyi yönetenlerin bugün olduğu gibi kimlik arayışında değil, kişilikli ve ilkeli olduklarını ve ülkenin çıkarları doğrultusunda bağımsız dış politikalar uygulamaktan asla taviz vermediklerini, ülke savunmasını asla bugün olduğu gibi ABD ve İsrail ile yapılan savunma ve işbirliği anlaşmalarına dayandırmadıklarını anlatmak ve yazmak yerine, hala Ortadoğu’yu kana bulayan politikalara destek veren NATO, BM ve AB örgütleriyle işbirliği yapılarak hareket edilmesini tavsiye etmektedir. Sonuç olarak; II. Dünya Savaşı’ndan bu yana Türkiye’nin kendi çıkarlarını gözeterek içinde bulunduğu Ortadoğu bölgesiyle ilgili herhangi bir politika geliştiremediği açıkça görülmekte ve bilinmektedir. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin tarihine ve geçmişine yakışmayan böyle bir duruma düşürülmesi; yönetenlerin bilgi ve beceri eksikliğinden daha çok, NATO ve benzeri ittifaklar dolayısıyla ülkenin ekonomik, siyasi,askeri ve hatta kültürel olarak ABD ve batılı ülkelere aşırı derecede bağımlı hale getirilmesinden kaynaklanmıştır. Türkiye; özellikle içinde bulunduğu Ortadoğu bölgesi ile ilgili olarak ABD ve İsrail ile ortak hareket etmekten hemen vazgeçip, Cumhuriyetin ilk yıllarında olduğu “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” prensibine dayanarak, bölgede barışın sağlanması yönünde yeni politikalar geliştirmek zorundadır. Çünkü ABD’nin, batılı ülkelerin de desteğini alarak İsrail ile ortaklaşa uyguladığı Ortadoğu politikasının temelini barış değil, sürekli çatışmalara dayanan savaş ilkesi oluşturmaktadır. Zaten Ortadoğu’da barış sağlandığında ABD’nin ve batılı ülkelerin hiç bir etkinliği, dolayısıyla bölgeyi kontrol etme imkan ve fırsatları kalmayacaktır. Ancak, ABD’nin halen taviz vermeden Afganistan, Irak ve Lübnan’da uygulamasını sürdürdüğü Büyük Ortadoğu Projesi karşısında, bugünkü hükümet ve Türkiye Cumhuriyeti Devletinin en üst yöneticilerinin herhangi bir karşı proje ve politika geliştiremedikleri, şaşkın ve çaresiz bundan sonra olacakları bekledikleri açıkça görülmektedir. Afganistan, Irak ve Lübnan’ı kan ve gözyaşına boğan bu projenin ileride diğer İslam ülkeleri ile Türkiye’de de uygulanacağı düşünüldüğünde batının haçlı ruhuna yakışan bu barbarca ve ahlaksızca saldırılarını Fuat Keyman gibilerin tavsiye ettiği gibi yine batının kurduğu BM, NATO ve özellikle de AB gibi örgütlerle işbirliği yaparak durdurmak mümkün değildir. Nitekim batı medyasının da yayınladığı İsrail’in Lübnan’daki sivil katliamı karşısında BM, NATO ve AB’nin tavrı ve kararlarının İsrail yanlısı olduğu da açıkça görülmüştür. Çünkü bu örgütler sadece Hıristiyan ülkelerin ve toplumların çıkarlarını korumak ve gözetmek için kurulmuşlardır. Dolayısıyla batı için diğer insanların modern silahlarla ve füzelerle katledilmesi, Roma Arenalarında kölelerin Aslanlara parçalattırılması veya gladyatörlerin birbirlerini boğazlattırmasından başka bir şey değildir. Netice olarak; Türkiye’nin acilen ABD ve batılı ülkelerin güdümünden çıkarak, Ortadoğu bölgesi için vakit geçirmeden BOP’a karşı etkin ve kalıcı bir proje geliştirip, bunu İsrail de dahil, bölge ülkeleriyle paylaşması gerekmektedir. Öncelikle çatışmaların bölgede yaşayan insanlara ne kadar zarar verdiği, bu çatışmalardan sadece emperyalist batılı ülkelerin ve silah tüccarlarının karlı çıktıkları hatırlatılmalı, barış sağlandığında bölgenin ekonomik, siyasi, kültürel ve refah yönünden nasıl gelişeceği batıdan örnek verilerek (mesela AB gibi) anlatılmalıdır. Türkiye’nin derhal bölge ülkelerindeki barış yanlısı, savaş karşıtı aydınları bir araya getirecek konferanslar ve toplantılar tertipleyerek işe başlaması gerekmektedir. Bu toplantı ve konferanslardan geliştirilen fikirlerden tüm bölge halkının haberdar olabilmesi için öncelikle ABD ve İsrail bağımlısı medya patronları karşısında barış yanlısı ve bağımsız medya kuruluşlarının da güçlendirilmesi gerekmektedir. 572 AHMET AKGÜL KİMDİR? Araştırmacı-Yazar, Düşünür ve Siyaset Bilimci olarak tanınan Ahmet Akgül, Milli Görüş çizgisinde önemli bir fikir adamıdır. Olaylara insan eksenli ve İslam endeksli yaklaşmaktadır. 2004 Ocağında, arkadaşlarıyla birlikte İstanbul’da aylık olarak yayınlanan “Milli Çözüm” Dergisini çıkarmaya başlamıştır. Uzun süreli, ciddi ve çileli bir mücadele dönemi yaşamış ve bu duyarlı, tutarlı ve kararlı tavrını hiç bırakmamıştır. Bu yüzden pek çok sıkıntı ve saldırılara uğramış, defalarca mahkeme açılıp tutuklanmış ve hapis yatmıştır. İnancımız ve ihtiyacımız olan evrensel hukuk kurallarının; bütün insanlığın ortak değeri ve hayat düzeni haline getirilmesi, “Demokrasi, Laiklik ve özgürlükler” gibi çağdaş kurum ve kavramların; ilmi ve insani temellere göre yeniden şekillenmesi… Ve Türkiye’nin yeni bir barış ve bereket medeniyetine öncülük etmesi konularında yoğunlaşmıştır. Üstadımızın, başta “İnsanın Yozlaşması”, ardından “Adil Düzen ve Yeni Bir Dünya” ve yine “Barış ve Bereket Nizamı İslam Davası ve Yozlaştırılan Cihat Kavramı” gibi birçok kitapları İngilizce’ye çevrilip merkezi Londra’daki Cagaoglu Yayıncılık organizesiyle; Amazon ve Bornes&Noble (bn.com) gibi dünya genelinde dağıtım yapan yüzlerce online sitesinde ve dijital (e-kitap) sayesinde 20 kadar ülkede yayınlanıp okunmaktadır. Milli siyaset ve sorumluluk düşüncesini farklı bir boyutta ele alan ve yorumlayan Hocamız; yaklaşık 40 yıldır Türkiye’mizin her yerinde, Avrupa’da ve İslam ülkelerinde, önemli seminer ve konferanslara katılmaktadır. Mili Görüş’e çöreklenmiş bazı şaibeli kişilerin gizli niyet ve tertiplerini haber vermesi, uzun vadeli hedefler ve stratejik tavizler sonucu Partiye girdiklerini sezmesi ve söylemesi nedeniyle, Ahmet Akgül’ün teşkilatlarda ve Milli Görüşçü kuruluşlarda hizmet vermesi engellenmeye çalışılmış; Erbakan Hoca ise, kendisinin daha bağımsız davranabilmesi ve nifak çarkı içinde körletilip kirletilmemesi için bu girişimlere karşı çıkmamış, ama kendisini uzaktan destekleyip yönlendirmekten de geri durmamıştır. Erbakan’ın “Adil Düzen” projeleri, AKP’nin siyasi hileleri ve karanlık ilişkileri, Fetullahçı Cemaatin gizli mahiyeti konularında sayılı uzmanlardandır. 1949 Elazığ doğumlu olan, çeşitli konularda yayınlanmış ve hazırlanmış altmış kadar eseri bulunan yazarımız, evli ve beş çocuk babasıdır. Hocamız’ın Başlıca Kitapları: ■Milli Sorunlarımız ve Sorumluluklarımız. (2 Cilt) ■İnsan’ın Yozlaşması. ■İslam Davası ve Cihat Kavramı. ■Kur'an-i Kavramlar ve Yorumlar. (3 Cilt) ■Ruhlar, Sırlar ve Uzaydaki Yaratıklar. ■Dünyanın Değişimi ve Erbakan Devrimi. ■Bizim Atatürk. ■AKP ve Akıbeti. ■AKP İntihara Gidiyor. ■Türkiye Uçuruma sürükleniyor. ■Dünya Dönüşüme Hazırlanıyor. ■Cumhuriyet Türkiyesinde Nifak Hareketleri. ■Küresel Fesatçıklık ve Fetullahcılık. ■Osmanlıdan Cumhuriyete Kripto Yahudiler ve Pakraduniler. ■Bir Devrim Yaşanıyor. ■Gönül Seması ve Tasavvuf Kapısı. ■Mesaj ve Metot. (İletişim ve İşbirliği Sanatı). ■Dış Politikamız. (1. Cilt) BOP’un Temelleri. ■Dış Politikamız. (2. Cilt) Tarihin En Talihli Değişim Süreci. ■Din, Devlet ve Demokrasi. ■Medeniyet Mücadelesi ve Mehdiyet Müjdesi. ■Siyaset ve Strateji Dersleri. ■Başörtüsünün İnkârı ve İstismarı. ■Ergenekon Senaryosu, “At Değiştirme” Operasyonu mu?. ■Adil Düzen ve Yeni Bir Dünya. ■Ah-u Figan’ım (Şiir Kitabı). ■Cezaevinde Yazdıklarım. ■Din Dengedir, İslam İlericiliktir. ■Hikmet Çiçekleri (Şiir Kitabı). ■Milli Görüş’ün Marazlıları. ■Refah-Yol'la Rantiye Savaşı. ■Tarikat Terbiyesi ve Ahlâk Tedavisi. ■Terör–Masonluk ve Mafia Medeniyeti. ■Yakın Tarihimizde Yüceler ve Cüceler. (3 Cilt) ■Zafer Müjdeleri. ■Bir Devrin Bitişi ve Bir Devrimin Gelişi. ■Osmanlı Sistemi ve Abdulhamit Siyaseti. ■Erbakan’a Son Darbe ve Milli Görüş’ün Parazitleri. ■Deccalizm: Siyonist Yahudi Şebekesi. ■Sözün Çözüme Dönüşmesi (Hazırlanıyor). ■BDP’nin Özerklik Ezanı ve Türkiye’nin Cenaze Namazı ■Türkiye Tarihi Dönemeçte, Ya Yıkılacak, Ya Şahlanacak!. ■Sabah Yakın Değil mi? ■Rüyaların Öğrettikleri ve Yakın Çevremizden İlginç Örnekleri ■Tuz Kokarsa… ■Bilge Erdoğan’dan, İlkeli Numan’a ■Dilin Düğümü Çözüldü (Şiir Kitabı) ■Türkiye Büyüyor mu, Bölünüyor mu? ■Katı Ulusalcıların ve Ilımlı İslamcıların Din Tahribatı. ■Amik Ovası ve Armegedon Savaşı. ■Devrim Simsarları ve Din İstismarcıları. ■Dert Söyletir, Aşk İnletir. (Şiir Kitabı) ■Cemaatın Cılkı, Erdoğan’ın Çarkı, Erbakan’ın Farkı. ■Türkiye Kuşatılırken, Kuklaların Kapışması. ■Yeni İstiklal Savaşında Milli Şuur ve Ordu. ■Türkiye Dağılacak mı, Doğrulacak mı? (Ahmaklar Okumasın). ■İslamcı Münafıklar. ■Hayatın Gerçeği ve İnsanlığın Gereği (Hazırlanıyor) 573 ARKA KAPAK YAZISI BİZDEN SÖYLEMESİ -2 TÜRKİYE UÇURUMA SÜRÜKLENİYOR Ahmet AKGÜL Bu Kitabın İçinde: Aşağıdaki Konuları Bulacaksınız… ABD Türkiye’yi Kuşatıyor Siyonist Sömürüye Yeşil Sermaye kılıfı Geçiriliyor İran Viran Olursa, Sıra Türkiye’ye Geliyor ABD Şahinleri Türkiye’de Şerif mi Değiştiriyor? İbrahim Yolu mu, Abraham Oyunu mu? NATO’dan Çıkmayı Tartışmak Gerekiyor! Türk ve Amerikan Ekonomilerinin Birlikte Çöküşü Hızlanıyor! AKP’nin Akrepliği ve Patrik’in Ekümenliği Ürkütüyor! Türkiye Kuzey Irak Batağı ve “Türk Saddam” Oluşturma Hazırlığı Sürüyor Derin Devlet Senaryosu ve Hamas Konularında Hedef Saptırılıyor İran Turandır. Türkiye Arkadan Bıçaklanıyor ABD, Karadeniz’e Yerleşiyor Sorun PKK mı AKP mi? AKP Önünü Göremiyor Karanlık Senaryolar Hazırlanıyor Türkiye-ABD İlişkileri ve Milli Çıkarlarımız Çelişiyor Milli Bir Devrim ve Değişim Bekleniyor!
. |
| Bugün 182 ziyaretçi (690 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
.
|
| Bugün 573 ziyaretçi (1479 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
