.Londra Adalet Müşaviri kripto FETÖ’cü mü?
7 Aralık 2018 Cuma
Adalet Bakanlığı’nın firari FETÖ sanıkları hakkındaki iade talebini İngiliz Mahkemesi 28 Kasım’da görüştü ve reddetti.
Firarilerden Akın İpek, o dosyadaki bir metni sosyal medyada paylaştı ve, “Bu belge hapishaneleri boşaltır, işten atılanları görevine iade eder, davaların büyük kısmını düşürür niteliktedir” kehanetinde bulundu.
O “belge”nin ayrıntılarını ise Odatv, “İngiltere’ye böyle bir belge gönderildi mi, bakanlık neden sessiz” gibi sorular eşliğinde dolaşıma soktu.
İki gün boyunca tartışılan bu “belge” bizim de dikkatimizi çekti ve gerçek olup olmadığını araştırdık.
Doğru olduğu, ancak Ankara’dan gönderilen dosyada yer almadığı, Londra Adalet Müşavirliği tarafından eklendiği bilgisine ulaştık.
O “belge”de neler var?
Nitekim Adalet Bakanlığı da 3 Aralık’ta, Londra Adalet Müşaviri hakkında 30 Kasım’da inceleme başlatıldığını ve Ankara’ya çağrıldığını açıkladı.
Biz de, o evrakta yer alan hususları yargı mensubu ve hukukçuların değerlendirmesi ışığında haberleştirdik.
Özellikle “10 bin 657 FETÖ davasında beraat kararı verildiği, yerel mahkeme kararlarının yüzde 40’ını Yargıtay’ın bozduğu ve ByLock, hayati önemde bir suç işlemek için kullanılmadığı sürece kanıt olamayacağı” ifadelerinin, Türk yargısının; FETÖ mensuplarına önyargılı davrandığı ve ByLock kesin delil sayıldığı için, İngilizler nezdinde; firarilerinin iade edilmemesi gerektiği kanaati uyandırdığı yönündeki haberi 4 Aralık nüshamızda yayınladık.
Konu soruşturma aşamasında olduğundan; ilgili müşavirin kişilik haklarına saygı için kimliğini gizli tuttuk.
Diğer mecralarda da benzer haberler yer aldı.
Adalet’in görüşü farklı
Ancak, Adalet Bakanlığı yetkilileri o beyanların, Türk kamuoyunda oluşan algının aksine; İngiliz yetkililerde; “Türk yargısı FETÖ’ye karşı önyargılı davranmıyor ve oluşan haksızlar mutlaka ortaya çıkarılıyor” kanaatini oluşturduğunu, Abdullah Murat’ın, iade sürecini olumsuz etkilediği için değil, bireysel davrandığı için görevden alındığını ifade ettiler.
Mümkündür... Yarım bardağın “dolu” veya “boş” olarak telakki edilmesi gibi bir durum.
Beni daha çok rahatsız eden başka bir husus var.
Biz Star olarak, Sayın Müşavirin yazdığı metni değerlendirdik; asla şahsı ile ilgili herhangi bir itham veya imada bulunmadık.
Ama bazı meslektaşlarımızın kolay yargılaması neticesinde, “Londra Adalet Müşaviri Abdullah Murat’ın FETÖ’cü olduğu ve Akın İpek’in iadesini önlemek için (örneğine çok rastladığımız)‘kamikaze dalışı’ yaptığı” yönünde bir algı oluştuğunu fark ettim.
FETÖ tersten vurur
Ezber bozan FETÖ ihanetleri, millet için elzem olan “güven” duygusunu kökünden söküp götürünce, herkesin; herkesten kuşkulandığı bir ortam oluştu.
Nice dürüst insanların, “Yıllardır tanırım, benden daha güvenilir” diye referans verdiği kişiler FETÖ elebaşı çıktı.
Bu yüzden, gerçekten güvenilir insanlar FETÖ’nün operasyonuna maruz kaldı ama savunulamadı.
Hakeza, Abdullah Murat’ın FETÖ’cü olduğuna dair hiçbir bilgi olmadığı gibi namütenahi muteber isimler de net referans verdi.
Zaten kendince, firarilerin iadesine katkı yapmak için bu adımı attığı ifade edildi.
Aslında FETÖ’cü kaçakların, “Bu müşavir bize büyük iyilik yaptı, sayesinde hapishaneler boşalacak” yaygarası, “tercüme edilince” Sayın Murat’a inanılmaz bir kin besledikleri anlamı çıkıyor.
Dikkat, havada kumpas kokusu var.
.
“Köprünün ortasındayız…” Yani ya geçeriz, ya düşeriz
27 Kasım 2018 Salı
Önceki gün AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Numan Kurtulmuş ile kahvaltıda buluştuk.
Mekân Sarayburnu olunca sohbet de “İstanbul”dan başladı.
Kendisi, “Ankara durağandır; fikir üretilemez, oysa İstanbul canlı; düşündüren bir şehir” diyerek, “Ankara’nın en çok İstanbul’a dönüşünü seviyorum” diyen Yahya Kemal’den sonra duyduğum en güzel mukayeseyi yaptı.
Sohbetimize gelince…
Mahalli Seçimlerle ilgili en cazip soru, Bahçeli’nin, “İstanbul, Ankara ve İzmir’de AK Parti adayını destekleyeceğiz” açıklamasından hareketle, “Buna karşılık MHP’ye ne verildi” sorusuydu…
Sayın Kurtulmuş, “İki parti temsilcisi konuyu müzakere edip, liderlere taşıyacak ve ortaya çıkan tabloya göre olacak veya olmayacak” şeklinde “resmî” bir cevap verdi ama anlaşılan o ki, MHP ile işbirliği noktasına tekrar gelinmesinde, karşı taraftaki “kin cephesi” etkili olmuş.
Hac emniyeti yara alır
Kurtulmuş’un “Kaşıkçı cinayeti bütün ayrıntılarıyla aydınlatılmalı ki, benzer vahşeti bir daha kimse düşünememeli. Bunun için de Amerika’nın duruşu çok önemli” ifadeleri, Körfez kaynaklı; “Türkiye taviz peşinde” parazitlerinin aksine, Ankara’nın kararlı duruşunun sonuna kadar devam edeceğini gösteriyor.
Ve bu cinayetin sonuçları açısından çarpıcı bir değerlendirme:
“Kaşıkçı cinayeti tam olarak aydınlatılamazsa Haccın emniyeti meselesi gündeme gelir.”
Kurtulmuş, bunun dostça bir hatırlatma olduğu kaydını düşüyor ve “İnsanlar, ‘Dünyaca tanınan bir gazeteci, Suudi Arabistan’ın İstanbul’daki Başkonsolosluğunda buharlaşıyorsa kendi ülkelerinde neler olmaz’ diye düşünmeye başlarsa bu, Suudi Arabistan açısından en büyük kayıp olur” diyor.
Gerçi, özellikle Prens Selman’ın dönemine bakıldığında, böyle bir endişe taşıdıklarını söylemek pek mümkün değil ama ilerleyen süreçte; bu sıfatı layıkıyla taşıyan Osmanlı’dan gasp ettikleri “Hadim-ül Haremeyn” sorumluluğunu ne kadar hak ettiklerini birlikte göreceğiz.
Adaletsizlik huzursuzluktur
Sayın Kurtulmuş’un, “Zengin kuzey, yoksul güney” tasvirleri hep dikkatimi çekmiştir.
“Yüzde 10’luk bir kesimin, toplam varlıkların yüzde 90’ını elinde bulundurduğu bir dünya asla huzur bulamaz” gerçeği ile “Diktatörlere bal kovası taşıtıyor, arada bir parmak bal çalıyorlar” tespitini birlikte düşündüğünüzde, yıllardır bölgemizi kasıp kavuran sömürü fırtınasının ancak İslam coğrafyasının demokrasi ile tanışmasıyla son bulacağı net görülüyor.
“Peki yakın dönemde böyle bir şey mümkün mü” sorumu, Sayın Kurtulmuş, “Sonsuza kadar engelleyemezler, bir gün mutlaka…” diye cevaplıyor ama sanırım o “gün” oldukça uzak.
Zira, “Arap Baharı” adıyla başlayan ama baharı görmeden kışa dönüşen süreç bence, filizlenmekte olan demokrasi taleplerini kökünden kurutmak için kullanılmış bir “11 Eylül yöntemi” idi.
Ancak Sayın Kurtulmuş’un “Türkiye, bu kaos coğrafyasındaki ‘istikrar adası’ konumunu mutlaka sürdürmeli” uyarısı belki de sohbetin en can alıcı noktasıydı.
Zira söz buraya gelince, FETÖ, PKK/PYD ve DEAŞ gibi taşeronlara karşı verdiğimiz mücadelenin mahiyeti daha iyi anlaşılıyor.
Ne zaman bitecek?
Demek ki Türkiye, bu vekalet savaşını kazanarak bölgesi için “ümit” olma özelliğini de sürdürmek zorunda.
O halde soralım: AK Parti dışındaki bir iktidarın, “istiklal savaşı” diyebileceğimiz bu mücadeleyi aynen sürdüreceğini düşünüyor musunuz?
“Maalesef hayır… Köprünün ortasındayız. Siyasi teamüllerin yerli yerine oturması için bu yönetim bir veya iki dönem daha devam etmeli.”
Sayın Kurtulmuş’a son olarak da, “Cevaplamazsanız saygı duyarım” notuyla, Yeni Refah Partisi hakkında ne düşündüğünü sordum.
“Biz o defteri kapattık” diyerek konuyu kapattı.
.
CHP’nin, HDP ile “Yerel İttifak”ı, 24 Haziran’da başladı
23 Kasım 2018 Cuma
CHP yönetiminin, daha düne kadar “Gündemimizde ittifak yok” açıklamalarına rağmen, bendeniz; HDP flörtünün mahallî seçimlerde de devam edeceğini 24 Haziran’dan bu yana ısrarla tekrarlıyorum.
Özellikle HDP ittifakına dikkat çekmemin sebebine gelince...
CHP; 24 Haziran’da “meşru müttefikleri”ni aldatarak HDP ile gayrimeşru ilişkiye girdi.
Bugün devletin Güneydoğu’da yaptığı terörle mücadeleyi, 15 Temmuz gazisi Meclis’te, “işgal” diye niteleyen hainler, o birlikteliğin ürünüdür.
CHP temsilcileri, bu “günah”ın hatırlatılmasından hiç hoşlanmıyor. Bir tanesi, bir programda böyle söylediğim için üzerime yürüdü.
Efendim, “parlamentodaki bir partinin gerisi kurcalamak Kürtlere saygısızlık olur”muş...
Asla...
Eksik oyları, CHP telafi etti
CHP’nin TBMM’ye taşıdığı bu terör uşakları, Kürt iradesinin değil, Kılıçdaroğlu operasyonunun yansımasıdır.
Kürtler, PKK’yı; kendileri adına bağımsızlık mücadelesi veren bir örgüt olarak asla görmemiş, hep mesafe koymuştur.
Hendek terörü döneminde ise bütün baskı ve işkencelere rağmen bu mesafeyi daha da netleştirmiştir.
Dahası, aynı tavrı sergileyemeyen HDP’yi de reddetmiştir.
Demirtaş’ın defalarca tekrarladığı “Sokağa çıkın” çağrılarına kimse itibar etmemiş, Kobani bahaneli katliamların tekrarını önlemiştir.
Bu tutum 24 Haziran’da sandığa yansımış, HDP; “Kalemiz” dediği illerde yüzde 15’lere varan oy kaybetmiştir.
İşte bu kayıplar CHP’nin; “Her aileden bir oy HDP’ye” kampanyasıyla telafi edilmiştir.
Yani...
HDP Kürt oylarıyla değil, CHP’nin emanet oylarıyla Meclis’e girmiştir.
Şimdi sıra HDP’de!..
CHP bunu neden yaptı?
Gezi terörüne, “Demokrasi ve özgürlüğün yansıması” diyen Kılıçdaroğlu’na kalırsa “Demokrasiye hizmet için...”
Ama aslında o oylar, 31 Mart’ta fazlasıyla iade edilmesi için verildi.
Onun için bu bir “ittifak” değil, “operasyon”dur.
Nitekim şu sıralarda da CHP yoğun bir “ittifak” çabasında ama HDP’nin ismi hiç zikredilmiyor. Ama Kılıçdaroğlu, o gizli ilişkisini otel köşelerinde yine sürdürüyor.
Diğer taraftan, özbeöz CHP ürünü olan “Türk Andı” için başından bu yana tek kelime etmedi.
Neden acaba?
Evet, yine bütün Erdoğan düşmanlarını bir “cephe”de toplamak için yırtınıyorlar.
İşte bu çirkin oyunu gördüğüm için, (“ittifak düşmanı” iftirasıyla, hayatım boyunca mücadele ettiğim tiplerin bulunduğu listeye nasıl girdim bilmiyorum ama) Türkiye’ye çok şey kazandıran “Yenikapı Ruhu”nun, mahallî seçimlerde de devam etmesi gerektiğini 24 Haziran’dan bu yana dile getiriyorum.
Bu ittifakın daha çok işi var
Her şeyden önce 15 Temmuz’la mücadele henüz bitmemiştir, Yenikapı Ruhu devam etmelidir.
Oysa iki partinin karşılıklı yaptığı “Cumhur ittifakı sürüyor ama mahalli seçimde herkes kendi yoluna gidiyor” açıklamalarından sonraki sürecin, Cumhur ittifakını besleyip büyüttüğünü söylemek pek de kolay değildir.
Onun için mahallî seçimlerde; mevzî de olsa işbirliği ruhunun devam etmesi önemlidir.
AK Parti için özellikle İstanbul, Ankara ve İzmir hayati önem taşımaktadır.
Buralarda MHP’nin aday çıkarmaması, AK Parti’ye gelecek ilave desteğin yanı sıra, “kırgın AK Partililer”in gidebileceği kapının kapatılmış olması bakımından da önemlidir.
Bu ittifakın görevi, 31 Mart’tan sonra da bitmeyecektir.
İki taraf da bunun; her türlü siyasi ikbalin üzerinde olduğu bilinciyle hareket etmeli, bu birliği bozmak için “ant” içenlerin oyununa gelmemelidir.
.
Kılıçdaroğlu neden şimdi de “Gel buraya Ekrem İmamoğlu” diyor?
20 Kasım 2018 Salı
CHP, özellikle AK Parti döneminde siyasi bir bocalama yaşıyor.
Çünkü seçmendeki muhafazakârlaşma eğiliminin yanı sıra, çıtanın da yüzde 50’ye yükselmesi, partilere; toplumun tamamını kucaklama zorunluluğunu getirirken, Kılıçdaroğlu ise tam aksine CHP’yi kendisine sadık bir “Tunceli Partisi” konumuna düşürdü, sonra da karşı mahalleden kiraladığı adaylarla sonuca ulaşmaya çalıştı.
İlk defa şehre gelen amca, yaşlı bir teyzenin bindiği asansörden biraz sonra genç ve güzel bir kızın çıktığını görünce, “Tüh, keşke bizim kocakarıyı da getirip şuna bindirseydim” diye hayıflanmış.
Bu amcanın hesabı gibi Kılıçdaroğlu da kestirmeden sonuca ulaşmak istedi ama “Alt tarafı bağlar gazeli, üst tarafı bahar güzeli” bir ağaç misali, bu göstermelik gayretler, “ezan düşmanı parti” imajını değiştirmeye yetmedi!
Anlayacağınız, “Kem alet ile kemâlât olmuyor”du.
“Kem alet” malumdu ama “kemâlât”ın, çakma muhafazakar Muharrem İnce ile gelmeyeceği de malum oldu.
Tehlikeli rakip İmamoğlu mu?
Öte yandan Trabzonlu bir aileden olan Ekrem İmamoğlu, kökeni itibariyle; muhafazakarlık gibi sıfatların, (mevcut CHP yönetimi ve ortada görünen alternatiflerin aksine) üzerinde sırıtmadığı bir isim gibi görünüyor.
Nitekim 2014’te Beylikdüzü Belediye Başkanlığını, bu görüntüsü ile kazandığı biliniyor.
Zaten bu yüzden de, “Milletten nasıl oy alırız” toplantılarında İmamoğlu’nun fikirlerine başvuruluyor.
“Muhafazakârlık ve CHP” bizim için; cem-i zıddeyn anlamına gelse de, 90 yıldır “gizli iktidar” olmanın cazibesiyle, toplumdaki değişimi ıskaladığı için çakma ve ithal muhafazakârlardan bile medet uman bir parti için bir çözüm olarak görülüyor olabilir.
Gerçi, müteahhit olması sebebiyle gerek öncesi ve gerekse başkanlığı döneminde, özellikle imara dayalı rant konusunda, hakkında çok sayıda yolsuzluk iddiası bulunuyor ama bu durumun CHP için bir engel teşkil edeceğini sanmıyorum.
Neden İnce değil?
Kifayetsiz liderler “saltanatını yıkacak ‘Musa’ya engel olabilmek için, doğan bütün erkek çocukları öldürten Firavun” psikolojisiyle hareket eder.
***
Bugün hiçbir anket CHP’nin İstanbul’u alacağı yönünde bir veri ortaya koymuyor.
CHP boşuna düne kadar “Anayasaya aykırı” dediği ittifaklar peşinde koşmuyor.
Kaldı ki, liderliği kaçırmamak için Türkiye’yi bile gözden çıkarabilen bir Kılıçdaroğlu, koltuğuna yönelen bir “tehdidi” bertaraf etmek için İstanbul’u çok rahat feda edebilir.
“Yok artık” diyenlere, Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Muharrem İnce’nin; CHP’den fazla oy almaması için harcadığı çabayı hatırlatırım.
Ayrıca Kılıçdaroğlu gerçekten İstanbul’u almak istiyorsa, rüştünü ispatlamış olan Muharrem İnce’yi neden aday yapmıyor?
“Mindere gel Ekrem…”
Kılıçdaroğlu, FETÖ tarafından formatlanmış biridir, “tehlike”yi önceden sezmesini ve ezmesini iyi bilir.
Şimdiye kadar kendisine rakip olmayı bırakın, karşı çıkanlara bile neler yaptığını dikkate alırsanız, bu tespitimizin isabeti daha iyi anlaşılır.
O rahatlıkla, “İstanbul çok önemli, Ekrem kardeşim de çok değerli” diye peşrev çeker, sonra “Gel buraya Ekrem” der ve sonra da kazanamaması için elinden geleni yapar.
Böylece karşısına çıkma ihtimali olan bir ismi daha “ince ince” doğrayıp kenara atar.
Sahi, Muharrem İnce kıvrım kıvrım kıvranırken, Ekrem İmamoğlu neden böyle büyük bir fırsatı teperek, “Bana büyükşehir büyük gelir, Beylikdüzü yeterlidir” diyor acaba?
.
Vesayet kalıntısı operasyonlar bize bir şey anlatıyor
16 Kasım 2018 Cuma
Darbelerden muhtıralara bütün ulusal felaketler, toplumsal fitneler üzerine bina edilmiştir.
28 Şubat’taki dindar kıyımının “asıl kahramanları” sakallı Müslüm Gündüz ile başörtülü Fadime Şahin’dir.
Bu operasyonlar, millet iradesinin en büyük düşmanıdır.
Nitekim 2007’deki “vesayet cinneti”, millete “Yeter” dedirtmiş; vesayetin defedilmesine vesile olmuştur.
Kifayetsiz siyasetçiler; “Eski sisteme döneceğiz” türküsü çalsa da, halk fikrini değiştirmediği sürece kimse Türkiye’yi vesayet çukuruna tekrar yuvarlayamaz.
Onun için, son zamanlarda izlediğimiz bayat film sahneleri, “Eski Türkiye” alışkanlıkları kılcal damarlarına kadar işlemiş olan millet iradesi simsarlarının, ölmüş vesayete sun’i teneffüs çabalarıdır.
Atatürk darbeci mi!..
Öyleyse, bu eski alışkanlıkların gündemde yer etmesi ne anlama geliyor?
Bunun sebebi, bu vesayet yöntemlerine hâlâ “28 Şubat refleksi” vermemizdir. Bu travma psikolojisi, aslında fitneci güruhu motive etmektedir.
Bırakın; düştükleri çukurda debelensinler, artık bu fitneleri krize dönüştürecek bir vesayet sistemleri yok.
Bizim yapmamız gereken şey, tavizkar tavırlarla bu operasyoncuları cesaretlendirmek değil, münafıklıklarını ortaya sermektir.
Atatürk büstlerini “nişan taşı” yapan teröristlerin hamisi HDP ile işbirliğini “siyasi bekası” olarak görenlerin Atatürkçülüğü, çirkin bir istismardır.
Bu tartışmalarla ilgili önemli bir tespit yapan yazarımız Hüseyin Gülerce, 15 Temmuz dahil; bütün darbe ve muhtıralarda Atatürk’ün kullanıldığını ortaya koydu.
Atatürk’e “darbeci” demekten daha büyük hakaret olabilir mi?
Nurettin Sözen döneminde yağdırılan gecekondular yıkılırken, Atatürk posteri ile çatıya çıkanlar bile bu istismarcılardan daha masumdu.
Bu ucuz oyunları, “eski Türkiye”deki anlamda ciddiye almak, vesayetin öldüğüne inanmamak olur.
Saldırganı niye savunalım...
Bunlara malzeme verenleri savunmak da, operasyonlara damardan destektir.
Çarşaflı biri, elindeki çekici dev bir heykelin ayağına tıklatarak nasıl bir “taat” hedeflemiş olabilir ve biz bunun neyini savunacağız?
Bu tiplerin “konu mankeni” olmadığını varsaysak bile, bu bireysel eylemlerin faturasını, İslamiyet’e ve bütün Müslümanlara kesmek, sadece cehalet belirtisidir.
Bu tür taşkınlıkları savunmak veya “Atatürk ilahtır” diyenlerin dolaşıma soktuğu, “Atatürk ilah değildir” söylemlerinin peşine takılmak, fitnecilerin ekmeğine yağ sürmektir.
***
Bence asıl odaklanmamız gereken konu, bu operasyonlar karşısındaki tutumumuzdur.
“Beş benzemez” millet düşmanlarının, iftiralar üzerine kurduğu ittifakı, biz neden doğrular üzerinde sergileyemiyoruz?
Neden hep birlikte; ortak hedefimize doğru değil de kendi hedefimize koşuyor, asıl görevi hep başkalarına bırakıyoruz?
Vesayet gibi rehavet...
Bu ülke başından bu yana tam bir vesayet cehennemiydi.
Rahmetli Özal ile başlayan istiklal mücadelemiz, Sayın Erdoğan ile tamamlandı.
16 Nisan’daki karar, bu zaferin “tapusu”ydu.
Yani liderlik, görevini layıkıyla yapmıştır.
Bu “millet devrimi”nin, kalıcı hale gelmesi artık bizlerin sorumluluğundadır.
Üç-beş samimiyetsizin, tamamen operasyona yönelik yaygarası bugün hâlâ etkili olabiliyorsa, milleti temsil eden ana gövde olarak bizler, ciddi bir zaaf içerisindeyiz demektir.
Siyasetten medyaya, bireyden camiaya herkes, Allah’ın 200 yıl sonra verdiği bu fırsatı, iyi değerlendirmek için azami gayret sarf etmek mecburiyetindedir.
Bütün kazanımlarını, bu büyük yürüyüş için kullanması gerekirken; başka amaçlara hizmet edenler veya en ihtiyatlı ifadeyle; zaaflarına esir olanlar, asla bu vebalin altından kalkamaz.
Bunun tespiti de çok basittir.
Kendi hedeflerini, millet menfaatinin önüne koyanların vay haline...
.
Kürt seçmenler, terör hamisi HDP’ye mahkum edilmemeli
2 Kasım 2018 Cuma
Haçlı-Siyonist ittifakı, İslam coğrafyasını Araplar üzerinden böldü, güneyimizi de Kürtleri kullanarak istikrarsızlaştırıyor.
Kürtlerin yaşadığı bölgeyi bunun için 4 ayrı ülkeye pay edip, kulaklarına da “Büyük Kürdistan” hayalini fısıldadılar.
Ne gariptir ki devlet; uzun süre, tam da bu kirli oyunda, üzerine düşen rolü oynarcasına, “Kürt” kimliğini inkar eden politikalarla fitneyi körükledi.
Kürt çocuklarına zorla “Türküm...” dedirtenler, bunu; etnik kökenlere saygı duymakla beraber, Türkiye’de yaşayan herkesi kapsayan bir üst kimlik anlamında algılamak yerine, etnik kimlikleri inkâr ederek o hain plana taşeronluk yaptılar.
Bugün “Türk” ifadesinin, üst kimlik olarak kabul görmemesi, önceki yıllardaki bu inkâr ve “Kart, kurt” gibi aşağılamaların travmasıdır.
Bu fitne projesinin sahibi olan İngilizler Türkiye’yi yönetseydi, “sistematik zulümle Kürtleri; devlete düşman etme oyunu”nu, bu kadar başarılı uygulayamazlardı.
HDP, yanlışların ürünüdür
HDP ve öncekiler, bu yanlışların ürünüdür ve bu istismar siyasetinin parti kapatmakla önlenemeyeceği görülmüştür.
HDP’ye oy verenlerin, PKK bağlantısını tasvip ettikleri asla düşünülemez.
Özellikle “Hendek Terörü” döneminde, baskı ve tehditlere rağmen PKK’ya ve HDP’ye net bir mesafe koyan Kürtler, bu tepkisini 24 Haziran’da sandığa da yansıttı.
1 Kasım 2015’te aldıkları yüzde 11 oy ile 24 Haziran’ı mukayese ederek, “HDP’ye destek sürüyor” sonucunu çıkarmak çok yanlıştır.
24 Haziran’da HDP, “tabanım” dediği şehirlerdeki, yüzde 15’e varan oy kaybını, CHP’den aldığı “ödünç oylarla” telafi etmiştir.
O halde bölge halkı, terör destekçiliğini tasvip etmediği HDP’ye, hangi sebeplerle oy vermek zorunda kalıyorsa bunlar ortadan kaldırılmalıdır.
Bu yanlışların çoğu giderildi ama bu iyileştirmelerin mimarı olan iktidar, bölge halkına karşı; “Şunları yaptık, daha ne istiyorsunuz” anlamına gelen bir tavır içinde olmamalıdır.
Büyük yanlışların düzeltilmesi, “büyük iyilik” anlamına gelmemekte, devletin ayıbı giderilmektedir.
Kürt kimliğinin tanınması, terör örgütünün oluşturduğu harabelerin imarı ve kayyımların ortaya koyduğu performans gerçekten önemlidir.
Bunlara ilaveten, bölgede HDP’nin tek alternatifi olan AK Parti, neredeyse her seçimde görülen bazı yanlışları tekrarlayarak Kürtleri yine HDP’ye mahkum etmemelidir.
En önemlisi “aday” meselesidir
AK Parti, gücünü milletten alır, adaylarını; mutlaka milletin önceliklerine göre belirlemelidir.
“Millet” ise bölgeden bölgeye dokusu değişen bir varlıktır. AK Parti, bu değişime ayak uydurabilen bir politika izlemelidir. Tek ölçü, dinî ve millî konularda “doğru çizgi”nin zaafa uğramamasıdır.
Artık her il ve ilçede, (millî ve yerli olmak kaydıyla) halkın en fazla güvendiği ve inandığı muteber isimler, AK Partili olmasa da aday gösterilmelidir.
Milletin sevmediği kişiler, o yörede partinin ileri gelen ismi bile olsa (ki böyleleri var) “millete rağmen” aday yapılmamalıdır.
Bu bölgelerde halkın itibar ettiği isimlerin çoğu, siyasetle iştigal etmeyen; “Beni aday yapın” diye yalvarmayan kişilerdir. Asıl bu insanlar bulunup; “Millete hizmet için aday ol” diye yalvararak razı edilmelidir.
İkinci mesele ise bütün uyarılara rağmen, tevazu, adalet ve özellikle de liyakat konularındaki zaaflardır.
31 Mart asla bir “yerel seçim” değildir ve Güneydoğu’dan alınacak sonuçlar ekstra önemlidir.
Yapılacak her yanlışın HDP’ye yarayacağı unutulmamalıdır.
.
Ülküm; ileri gitmek için atılan her adıma engel olmaktır!
30 Ekim 2018 Salı
Dün “ilerici”lerin maskesi düştü ve ne kadar gerici oldukları, bir kere daha ortaya çıktı.
Zira, engellemek için yırtındıkları yeni havaalanı hizmete girdi.
***
Bu dünya harikasının Türkiye’ye kazandırılması kolay olmadı.
Bu tesis “dünyanın en büyüğü” olacaktı.
Ve o, sadece Türkiye’dekileri ilgilendiren bir alışveriş merkezi değil; bir havaalanıydı.
Hizmete girdiğinde özellikle Almanya’nın karizması yerle bir olacaktı.
O halde, bu havaalanı yapılmamalıydı!
Peki, bunu kim sağlayacaktı? Avrupalıların inşaata barikat kuracak hali yoktu.
Bu ihaleyi maalesef, lafın gelişi “bizim” dediğimiz, “bizden” olmayan “ilericiler” üstlendi.
İstismar cumhuriyeti
Bunların ilericiliği, Atatürkçülüğü, Cumhuriyetçiliği tamamen “istismar” üzerine kuruludur.
Önce bol edebiyat yapıp algı oluşturur, sonra keyiflerine bakarlar.
Bu “tılsım” bozulmasın diye, başkalarının iş yapmasına da engel olurlar.
Milletin, “yanlış yaparak” (!) iktidara getirdiği “gerici”ler (!), kanalizasyon; kaldırım yapabilir!
Ama Türkiye’yi ilerletecek bir eser yapmaya kalkarlarsa derhal engellenmelidir!
***
İstemediğiniz kadar örnek var.
Vatan ve Millet caddelerini geniş tutan Menderes’e; “Uçak mı indireceksin, milletin parasına yazık değil mi” diye hücum etmediler mi?
Boğaza ilk köprüyü yapanlar, “zenginlere özel köprü yapıyor” diye suçlanmadı mı?
Peki, köprünün ne kadar elzem olduğunu görünce ayıp ettiklerini anlayıp, ikinci ve üçüncü köprüler yapılırken sustular mı?
Marmaray’ı, Avrasya Tüneli’ni alkışladılar mı?
İş yapan herkese saldırdılar
Dün milletimizin hizmetine sunulan yeni havaalanı da bu “ilerici” takozlarından nasibini aldı.
Yapımını engellemek için “dış destekli senaryo”lar hazırlandı.
Gençlerin “çevre hassasiyeti”ni kullanarak, bütün Türkiye’ye yaydıkları terörü durdurmayı, havaalanı inşaatının durdurulması şartına bağladılar.
Bu “işgalci”leri karşısına alıp dinleyenler, “Mesajı aldık” diyenler de oldu.
7 Haziran 2013 günü Afrika’dan dönen Başbakan Erdoğan, Gezicilere meydan okumasaydı, dün bu açılış yapılamazdı.
Bu “ilerici (!) kafa”, Nuri Demirağ’ı engellemeseydi Türkiye’nin de bugün Airbus veya Boeing benzeri uçakları olurdu.
Daha 1930’lu yıllarda mühimmat ve silah fabrikası kuran Nuri Killigil, dünyanın birçok ülkesine ihracat yapar hale gelmişti.
İslam coğrafyasının ortasında kurulan İsrail fitnesini engellemeye çalışan Arap ülkelerine silah satmaya kalkması bardağı taşırdı (!) ve daha o yıllarda Türk savunma sanayii kurma hatasını (!) fabrikası ile birlikte havaya uçarak ödedi, cenaze namazı bile kılınamadı.
Bugünkü “İsrail vahşeti”nin vebali, Müslümanları; Haçlı-Siyonistlere mahkum edip savunmasız bırakan bu CHP patentli “ilerici kafa”nın omuzlarındadır.
Bu kafaya rağmen, savunma sanayiinde 60 yıl rötarla geldiğimiz seviyeye bakın ve Nuri Killigiller engellenmeseydi daha neler olurdu; anlayın…
.İhanetin yeni versiyonları
“İHA’lar sivil öldürüyor” diyenler, “Yerli silah üretiliyor” diye Silahtarağa’yı cehenneme çevirenlerin yeni versiyonudur.
Hiçbir “düşman”ın yapamadığı düşmanlığı yapan bu zihniyet asla değişmez.
Günlerdir “Andımızı istiyoruz” diye yaygara yapanlarla, “Ülküm yükselmek; ileri gitmektir” türküsü çalanlar da, aslında Türkiye’nin yükselmesi önündeki en büyük engeldir.
Biz bu istismarcıları iyi tanıyoruz.
Asıl, bu “millî münafıklığı” göremeyerek, bunların ihanet dolmuşuna binenlere şaşıyoruz.
.
Cumhur İttifakında oluşacak zaaf, MHP’ye de, Türkiye’ye de zarar verir
26 Ekim 2018 Cuma
Cumhur İttifakının Türkiye için önemini anlamak için, MHP lideri Bahçeli’nin; “İttifak bitti” açıklamasından sonra kimlerin; zil takıp oynadığına bakmak yeterlidir.
Gerçi iki liderin, “Cumhur İttifakına aynen devam” açıklamasından sonra sevinçleri kursaklarında kaldı ama yine de“Bu ittifak artık devam etmez” beklentisiyle ellerini ovuşturuyorlar.
Çünkü o “yıkım ekibi”ni “yıkan” reformlar bu ittifak sayesinde gerçekleşti.
***
7 Haziran öncesindeki tutumu sebebiyle çok eleştirdiğimiz Bahçeli, 15 Temmuz’dan sonra keskin bir tavır değişikliğiyle Erdoğan’a destek vermeye başladı.
CHP ve İyi Parti yöneticileri başta olmak üzere çokları bunu, MHP’deki muhalefet ayaklanmalarına, Bahçeli’nin yargıdaki imtihanlarına bağladı.
Yani “Bahçeli, Türkiye’nin bekası için değil, kendi siyasi bekası için Erdoğan’ın yanında yer aldı” dediler.
MHP desteği çok değerliydi
Bendeniz “Bahçeli, 15 Temmuz’da karşılaştığımız hıyanetin vahametini görerek, milliyetçilik hassasiyetinin gereğini yaptı” gerçeğini; başından bu yana dile getirenlerdenim.
Zaten, Ziya Paşa’nın, “Ainesi işdir kişinin lafa bakılmaz” düsturunca, Türkiye’nin vesayet çukurundan çıkmasını sağlayan sistem değişikliği bu sayede gerçekleşti.
Ancak, yeni sistemde, “yok” hükmünde olan vesayetçiler, ülkeyi tekrar o çukura sürüklemek için fırsat kolluyor.
Hatta bütün dış düşmanların desteğiyle, Mahalli Seçimleri, “vesayete dönüş” vesilesi yapabilmek için her türlü siyasi fedakârlığa (!) razılar.
Onun için AK Parti ve MHP, Mahalli seçimlerde ittifak yapmıyor olsalar da, birbirlerini hırpalayacak ve sadece yıkım ekibinin işine yarayacak hamlelerden kaçınmalıdır.
Yenikapı Ruhu hâlâ gerekli
Cumhur İttifakı, Cumhurbaşkanlığı Yönetim Sistemi müesseseleşinceye kadar devam etmelidir.
Bu anlayışla, 15 Temmuz’dan bu yana Yenikapı Ruhu’nu ve onun ürünü olan Cumhur İttifakı’nı çok önemsedik.
Bu çerçevede af ve mahalli seçim ittifakı gibi, her iki partiyi de doğrudan ilgilendiren konularda, tek taraflı; sürpriz açıklamaların, ittifakı olumsuz etkileyeceği belliydi ki, öyle de oldu.
Bu ittifakın en azılı düşmanı olan FETÖ’nün sosyal medyaya yerleştirdiği “maskeli FETÖ’cü” isimsiz ve karaktersiz bazı hesaplar, bazı operasyoncular tarafından harekete geçirildi ve ittifakın zarar görmemesine yönelik düşüncelerimiz, tam bir FETÖ taktiği ile “ittifakı bozmaya çalışıyor”a dönüştürüldü.
Ne gariptir ki, tavrıyla, tarzıyla, çirkin üslubuyla MHP ile asla ilgisi olamayacak bu operasyoncuların iftiraları ilgi görmüş olacak ki, tam sayfa “iftiracılar listesi”ne biz de girdik.
O “iftira”ları kabul etmem asla söz konusu olamaz.
Ama her şeyi yüreğime gömdüm, tek kelime etmedim.
Çünkü… Çoğunluğu “yıkım ekibi”nden oluşan o listeye beni kim; nasıl koyabildi bilemem ama ben, onlarla omuz omuza verip Cumhur İttifakı mensubu bir partiyi asla hedef alamazdım.
Bu ittifak milletindir
Bunları sadece, Cumhur İttifakının önemini vurgulamak için hatırlattım.
Çünkü bu ittifak bundan sonra daha önemli hale gelmiştir ama daha fazla hedef olacağı da bir gerçektir, tamamen bitirmek için ellerinden geleni yapacaklardır.
Çünkü o zaman, AK Parti hiçbir kanunu çıkaramaz demektir ki asıl hedefleri de budur.
Bu bakımdan, MHP grubunun bundan sonraki tavrı, Yenikapı Ruhu hakkındaki samimiyet testi olacaktır.
Elbette MHP’nin, “yıkım ekibi”nin yanına savrulmasını beklemiyoruz.
Nitekim Bahçeli, son icraatı ile kararlılığını ortaya koymuştur.
Zira Cumhur İttifakı’nın bitmesi sadece AK Parti’ye değil, MHP’ye ve millete de zarar verir.
.
Bu karar birlik ve bütünleşmeye değil, çatışma ve ayrışmaya hizmet eder
23 Ekim 2018 Salı
Danıştay’ın “Düğün değil, bayram değil...” dedirten kararı, bazı siyasi sonuçlar hedefleyen bir “vesayet operasyonu”dur.
Burada mesele “andımız metni” değildir.
Bu kararı, o metnin muhtevasına göre değerlendirmek, planlanan tuzağa düşmektir.
Hakeza, bu kararı eleştirenleri, “Türklük vurgusundan rahatsız olmak”la itham etmek, sinsi planı görememektir.
Şahsen Yörük’üm; soyadımla da, asırlarca İslamiyet’e hamilik yapan ecdadımla da onur duyuyorum.
Zaten Danıştay’ın bu kararına da, Türklüğün; “ulusalcı bir operasyon”a alet edildiği için karşı çıkıyorum.
Çünkü bu karar, etnik çatışmaları yeniden alevlendirmek için “Türklük” gibi değerli bir mefhumu, “bomba fitili” olarak kullanmaktadır.
“Sıra Türkçe ezanda” imiş!
Başörtüsü zulmünü; ağzından salyalar saçarak savunan bir “hukukçu”, aldığı “vesayet” kokusuyla coşarak, "1932 yılında Milli Eğitim Bakanı olan, 1933 yılında Andımız'ı yazan Reşit Galip, ezanı da Türkçeleştiren kişidir. Andımız'a kavuşmuşken elbette hiç kuşkusuz ki, bir gün Türkçe ibadete, Türkçe ezana da... diyelim" mesajını paylaşmış.
Bu kararın anlamını, bu “tecrübeli hukukçu”dan daha mı iyi bileceğiz?
Doğru söylüyor; bu andı yazıp okullarda okutanlar, diğer taraftan da ülkenin yarısını, çok sevdikleri (!) Türklüğe düşman etmek için ne gerekiyorsa yaptı, farklı etnik kökenleri inkar ederek, Türkiye Cumhuriyeti’ne ve “Türk”e karşı “iç düşman” ürettiler.
Hâlâ uğraştığımız PKK belası, o “CHP marifetleri”nin mirasıdır.
PKK’lı teröristlere “Arkadaşlar” diyen bu zihniyet, o hoşgörünün yüzde birini bile Kürt vatandaşlarımızdan esirgemişti.
Esad gibi, Kürtlerin varlığını dahi inkâr ederek, “Kürt, karda yürürken; kart-kurt seslerinden çıktı” diyeceksiniz ve sonra da Kürt çocuklarını; “Türküm, doğruyum...” diye bağırtarak, vatanı için canını feda etmeye hazır (!) bir nesil yetiştireceksiniz öyle mi?
“Milletin çimentosu”nu yok ettiler
Etnik farklılıkları izale ederek “millet” olmamızı sağlayacak tek “çimento” olan İslam dinine savaş açacaksınız, camileri ahır yapıp, Kur’anı-Kerim’i okuyan ve okutanı hapse atacaksınız. Sonra da milleti etrafınızda toplayacaksınız öyle mi?
Sizin Türklüğe ve Türklere yapacağınız en büyük iyilik, o zulümlerinizi hatırlatacak her şeyden uzak durmanızdır.
***
Türklüğün, bugün bütün etnik farklılıkların üzerinde bir “üst kimlik” olarak benimsenmemesinin müsebbibi de o metni yazanların, kendi vatandaşlarına yaptıkları zulümlerdir.
Onun için vesayet kalıntısı kafaların bu kararı, asla birlik ve beraberliğe hizmet etmeyecek, özellikle Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da yeni bir ayrışma için art niyetlilere malzeme olacaktır.
Türkiye’nin birliğini; bütünlüğünü önemseyenler bu kararı asla “iyi niyetli” göremez...
“...and içerim, 15 Temmuz tiyatro!”
Zaten sonuçları; bu kararın bir “operasyon” olduğunu açıkça ortaya koyuyor.
AK Parti ve Erdoğan’a en ağır eleştirileri yapan ama 15 Temmuz’daki yedi düvelin işgal teşebbüsünü görünce, siyasetinin odağına ülke bekasını koyan Bahçeli ve MHP ile o işgale “darbe” bile diyemeyen Kılıçdaroğlu ve CHP aynı “and”da buluşuyor!
Yani Bahçeli’nin “millî” siyasetini “saray yandaşlığı” olarak niteleyen CHP, ne hikmetse and için MHP’nin yanına koşuyor!
Hâlâ anlamadığımızı mı sanıyorsunuz ey vesayetçiler; sizin “Türklük” veya “ileri gitmek” gibi bir derdiniz yok.
Bu mefhumları ancak biz önemseriz.
Onun için de, bu ucuz istismarlarınıza artık pabuç bırakmayacağımıza and içeriz...
.
FETÖ ile kol kola, “Avrupa İslamı” taşeronluğuna...
19 Ekim 2018 Cuma
Geçen haftaki “Din simsarları…” yazıma, tahmin edemeyeceğiniz kadar olumlu tepki geldi. Meğer ne çok “muzdarip” varmış.
Bildik kesim de eleştirdi; haklarıdır.
Bunlardan birinin bana, “Dinî ilimleri tahsil etmemiş zat” demesi, aslında “tekelci” bir anlayıştır ama onu da dert etmedim.
Ancak “yalancı, müfteri ve istismarcı” ithamlarına da sükût etmek “hoşgörü” değil; zaaf olur ki, savunduğum değerler açısından bunu yapamam.
O beyefendi, bu çirkin sıfatları, “İlahiyatçıların tamamını itham ettiğim (!) için” bana layık görmüş!
Yılların “hoca”sı, “İlahiyatçı gibi sıfatlara bürünen sapık bir güruh” ifadesinden, ilahiyatçıların tamamını kastettiğim anlamını nasıl çıkardı bilmiyorum.
Neyse, bunu da geçelim.
Hangi reformcuyu dışladınız?
Bu profesör, “Kur’an’a ‘Yetersiz’ diyecek kadar sapmışlar, devede kulak değildir ve camiamız bunları dışlamaktadır” diyor.
Çok güzel... Peki, “camianız” şimdiye kadar hangi “sapmış”ı dışladı?
Mesela siz, reformculara karşı ne yaptınız?
Bilmiyoruz...
Ama parçası olduğunuz Abant Platformu ile ilgili güzellemelerinizi ve Dinlerarası Diyalog sapıklığına, Abduh destekli katkılarınızı iyi biliyoruz.
Bugüne gelelim.
Sizin bile “sapmışlar” dediğiniz kişiler, “İman Sempozyumu”na davet edildi, günlerce itirazlar yükseldi ama sizin; “Bu sapmışlar ‘iman’ı anlatamaz” dediğinizi duymadık.
“Camiamız”dan kastınız nedir bilmiyorum ama bu rezaletin altında “İlahiyat Fakültesi” imzası vardı…
Kadınlar istismar ediliyor
Kendileri, “Hz. Peygamber, kadınların mescide gelebileceklerini, ancak evdeki ibadetlerinin daha üstün olduğunu dile getirmiştir” diyor.
Ben de zaten, “bu iznin ilk yıllarda ilim öğrenmeye yönelik olduğu” notu ile aynı ifadeleri paylaştım.
O halde, bugün kadınların camiye gitmesine mani yokken bu yaygara niye?
Birden ortaya saçılan bol ünvanlı simsarların yaydığı “dinde reform” virüslerinin, kadınların camiye gitmesiyle ne ilgisi var?
***
Dikkat ederseniz kendi aralarında bile anlaşamıyorlar. Çünkü “Edille-i Şer’iyye” çerçevesini kriter olarak tanımıyorlar.
Her birinin, kendine göre islamı (!) var.
“Ehl-i Sünnet, mezhep...” diyeni linç ediyorlar. Değerli Yusuf Kaplan, bu programlardan birinde, “mezhep”ten bahsedince başına gelenleri köşesinde yazdı.
İlahiyatçı, Müslümanı aşağılar mı?
Biri diğerine, “İlmihal Müslümanlığı mı öneriyorsun?” diye kükrüyor, karşısındaki de büyük bir ithamı reddedercesine, “Hayır” diyor.
Bu nasıl bir hadsizlik yarışıdır?
Aşağıladıkları insanlar, dinini yaşamaya çalışan hakîkî Müslümanlardır.
İlm-i Hal, adı üzerinde “hal ilmi”dir; Peygamber Efendimizin (Sallallahü Aleyhi Vesellem) yaptığı ve yapmamızı istediği şeyleri öğretir.
Yani Kur’an-ı Kerim’in en kapsamlı “tercüme”sidir.
Müslümanları ilmihal bilgilerinden uzaklaştırmak, İslam’la hiç alakası olmayan bir toplum oluşturmaktır.
O zaman İslamiyet’i de, Hristiyanlık gibi sembolik hale getirmek çok kolaydır.
İlmihal, “Miftah-ul Cennet”tir
Bunun için asırlarca çaba sarf eden İngilizler, bir yandan Osmanlı’yı yıkarken diğer yandan da Vehhabilik vb. sapıklıkları “İslam” diye yutturarak hedefine ulaşmaya çalıştı.
Bu hain planı Abdülhamid Han, Kudbüddin-i İznikî Hazretlerinin Miftah-Ül Cennet (Cennet’in Anahtarı) kitabını, katır sırtında Anadolu’nun en ücra köşesine kadar dağıtarak önledi.
Rahmetli babam, itina ile sakladığı o kitaplardan birini bana verip, “Bunu oku, öğrendiklerini uygula; gerisine karışma” demişti.
Bana “Din tahsili yok” diyen “hoca”, gerçek cahilliğin İlahiyat okumamak değil, Ehl-i Sünnetten mahrum kalmak olduğunu da bilseydi keşke.
CHP’nin yıllar süren imha çabalarına rağmen, İslam’ın bize, “doğru” olarak ulaşmasında, “Mızraklı İlmihal” diye bilinen bu kıymetli eserin büyük katkısı vardır.
FETÖ’nün derdi de buydu
Bu İngiliz taşeronları, “La İlahe İlallah yeterli” derken, diğer taraftan da, “Başörtüsü furuattır, hizmet (!) için içki içmek caizdir” sapıklıklarıyla, anlamsız bir “Tanrı” mefhumuna indirecekleri “İslam”ı, Hristiyanlık ve Yahudilikle “eşitleyecek”lerdi, “Dinlerarası Diyalog” buydu.
***
Yapmayın “hoca”lar...
Bu gayretleriniz, Haçlı-Siyonist ittifakı ve FETÖ’cü uşaklarının, son yıllarda “Avrupa İslamı” diye tezgahladığı, “uygulanmayan İslam” çabalarıyla tıpatıp örtüşüyor.
Bu ihanetin içimizdeki uzantıları değilseniz, İslamiyet’in; asr-ı saadetteki gibi uygulanmasını istersiniz, bunun da sadece Ehl-i Sünnet akadine göre iman edip, dört hak mezhepten birinin kurallarını uygulamakla mümkün olacağını dürüstçe söylersiniz.
Yoksa, “Doğrudan Kuran’dan ilham almak” gibi aldatmacalarla İslam’ı yozlaştırma çabalarına devam ederseniz, Haçlı-Siyonist müttefikliğinizi ikrar etmiş olursunuz ki, bunu ifşa etmek de bizim boynumuzun borcudur.
.
Brunson davası, bu haliyle bile ABD’ye karşı en net yargı duruşudur
16 Ekim 2018 Salı
Bir “rahip” neden FETÖ ve PKK ile derin ilişkiye girer, Güneydoğu yollarını toz eder?
Neresinden bakarsanız bakın, Brunson’ın, Türkiye’nin birlik ve bütünlüğünü bozmak için çalışan bir ajan olduğu ortada.
Zaten ABD de Brunson bir “rahip” olmadığı için böyle zıpladı.
Kirli çamaşırları ortaya dökülmeden kapatmak istediler.
ABD’den gelen yoğun tehditler, mahkemenin vereceği kararın objektif değerlendirilme imkanını ortadan kaldırdı.
27 Temmuz tarihli yazımda bu noktaya dikkat çekmiştim ki, üç gündür buna şahit oluyoruz.
Daha dün, “Bir papaz yüzünden değer mi; verin gitsin” diyenlerin şimdi “Niye verdiniz” diye yaygara yapmasının bir değeri yok ama yine de bu tahliye 6 Kasım’dan sonra gerçekleşseydi, Trump’ın “iç siyaset” istismarlarına prim vermemiş olurduk.
Zira Trump, ABD’ye ayak bastığı andan itibaren, Brunson’ı Evanjelistlerin oyları için tepe tepe kullanarak, “meselenin papaz meselesi olmadığını” net olarak ortaya koymuştur.
Ajan Brunson hakkındaki kararın izahını yapacak olanlar bu kararı verenlerdir.
Umarım gerekçeli karar açıklandığında herkes kafasındaki soruların cevabını bulur.
Bu bir ‘ilk’tir
Her şeye rağmen, bir CIA ajanının cesurca deşifre edilerek, yıkıcı faaliyetlerine son verilmesi bile Türkiye için kazançtır.
Özellikle çıkarılan gürültünün, Türkiye’nin bu dava ile elde ettiği çok önemli kazanımları “gürültüye getirme” amaçlı olduğu kanaatindeyim.
Bir kere hem Trump, hem de akıl hocası Mike Pence “Hemen şimdi, derhal serbest bırakacaksınız” gibi üst perdeden talimat ve tehditlerin Türkiye’de işe yaramadığını anladı, susmasını öğrendiler. 12 Ekim duruşmasında, öncekiler gibi okyanus ötesinden gelen tehdit vs. pek duymadık.
Daha önemlisi Brunson netice itibariyle yargılanmış ve bize göre az da olsa “ceza”ya çarptırılmış ve 2 yılı aşkın süre gözaltında kalmıştır.
Onlar da Hakan Atilla’ya 95 yıl istemişti ama 32 ay ceza verildi ve muhtemelen çok daha kısa sürede tahliye edilecek.
Bunlar Türkiye’nin yeni geliştirmekte olduğu “emperyalizme karşı ulusal bağımsızlık duruşu” çerçevesinde, “küresel kabadayı”nın karizmasını çizen; çok önemli gelişmelerdir.
Yargılayan yanıyordu
Bu davayı eleştirenler, Türkiye-ABD ilişkilerinin bugüne kadarki işleyiş biçimi hakkında hiçbir şey bilmiyor sanırım!
Hatta geçmiş yıllarda ABD vatandaşlarının Türkiye’de nasıl yargılandığı (!) hakkında da...
İsterseniz bir-iki örnek verelim.
- Adana’da sarhoş halde kullandığı araçla kaldırıma dalarak, bir vatandaşımızın ölümüne 11 kişinin de yaralanmasına sebep olan Yarbay Morrison’ı Türk mahkemeleri yargılayamadı.
- Bir yiğit savcımız (Adana Cumhuriyet Savcısı Sacit Kayasu), 12 Eylül darbesini gerçekleştiren Evren ve arkadaşlarına ABD’nin neden “Bizim çocuklar” dediğini araştırmak istedi.
Bırakın ABD vatandaşını yargılamayı; “çocukları”nı bile yargılamaya kalkmanın cezasını görevinden kovulmakla ödedi, hatta avukatlık bile yapamadı.
- 1977’de MİT içindeki “yerli” bir CIA ajanını yargılamaya kalkanlar, “Biz her şeyi onlara sorarız, hatta maaşlarımızı bile CIA’dan alırız” ifadesi üzerine apar topar mahkemeyi bitirmek zorunda kaldı.
***
Bütün bu “gerçek”leri görmezden gelip Brunson’ın yargılanmasını, sıradan bir dava gibi “operasyon” malzemesi yapmak samimiyetsizliktir.
Bu fitnenin “körükçüleri” bilsin ki, arkasına gizlendikleri kalpak ve ay-yıldız motifleri, bu ucuz eleştirileri Amerika’nın kucağında otururken yaptıkları gerçeğini gizleyemiyor.
.
Din simsarları yine sahnede, Haçlı projesi devrede…
12 Ekim 2018 Cuma
İslamiyet’in kıyamete kadar sağlam kalacağını dinin sahibi tekeffül ediyor.
Her zaman bu dini himaye eden bir kavim mutlaka bulunacaktır ki, bunu 14 asırdır gözlüyoruz.
İslam nimetinin insanlıkla buluştuğu beldelerin bugünkü sahipleri, bırakın muhafazayı; ifsad için çalışıyor.
Bu konuda en şanslı kavim ise Türklerdir.
9. asırda Mısır’daki Tolunoğulları ile başlayıp; Karahanlılar, Gazneliler, Selçuklular ve Osmanlılarla devam eden bin yıllık sürede Türkler, Ehli Sünnet çizgisine özel hassasiyet göstererek İslamiyet’i orijinal haliyle muhafaza etti.
Bütün yöneticiler, her adımının İslamiyet’e uygun olup olmadığını sorgulamış, öldüğünde şeyh-ül İslamın verdiği fetvalarla birlikte defnedilmesini vasiyet eden padişahlar olmuştur.
Osmanlılarda bu “orijinal İslam’ın hayata geçirilmesiyle oluşan iklim”, özellikle Hristiyan zulmü altında inleyen insanları cezbetmiş, birçok belde savaşmadan fethedilmiştir.
Asıl hedef İslamiyet
Nitekim, dünyayı sömürmek isteyen Haçlılar, tek “engel” olarak gördükleri İslamiyet’i ortadan kaldırmak (!) için asırlar sürecek bir imha planı hazırladı.
Yani İngiliz Krallığı’nın 17. yüzyılda başlattığı fitne hareketinin tek amacı Osmanlı İmparatorluğu’nu yıkmak değildi.
Asıl hedef, İslamiyet’i yok etmekti.
(Bugün de durum aynı olup, Türkiye, İslam’ın bayraktarlığını yaptığı için hedef olmaktadır.)
***
Osmanlı’yı yıkarak Türklerin, İslamiyet üzerindeki bin yıllık “devlet himayesi”ne son veren Batılılar, yerine kurulan devletin ilk işinin İslam’la mücadele olmasını da kurguladılar.
Tek parti döneminde CHP’nin yaptığı tahribatı, en azılı İslam düşmanı olan İngilizler bile yapamadı.
Şükür ki milletimiz onları, geri dönmemek üzere postaladı.
Yerli Lawrence’ler iş başında
Ne var ki din düşmanları, her hezimetten sonra yeni bir yöntemle yeniden saldırıya geçiyor.
Nitekim, Osmanlı’dan kalan her parçayı, kendi kuklaları olan sinsi İslam düşmanlarına “emanet” ederek “mesele”yi çözdüklerini düşünen Haçlılar, Türkiye’de “aşı”nın tutmadığını, milletin yıllar sonra aslına rücu ettiğini görünce, İslamiyet’i bozma çabalarına yeni bir yöntemle devam ettiler.
Artık bu tahrifatı, Londra’da eğitip gönderdikleri casuslarla değil, içimizden dönüştürdükleri “yerli Lawrenceler”le yapıyorlar.
Nitekim 40 yıl emek verdikleri FETÖ’nün asıl görevi de buydu.
“Dinlerarası Diyalog” saçmalığının, Peygamber Efendimizi inkara kadar varan sapıklıkların tek amacı, İslamiyet’i de tahrif ederek Hristiyanlık mesabesine indirerek eşitlemekti.
FETÖ gitti ama içimizdeki tehdit bitmedi.
Özellikle “akademisyen, ilahiyatçı, din bilimci” gibi ambalajlara bürünmüş, kendisini İmam-ı Gazali ve İmam-ı Rabbani gibi önde gelen alimlerden bile üstün gören sapık bir güruh, her fırsatta ortaya çıkıp zehir saçıyor.
Her şeyi istismar ediyorlar
Bir süre önce Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “güncelleme” ifadesini fırsat bilerek, Ehli Sünnetin kalesinde “dinde reform” propagandası yapmaya kalktılar.
Aynı istismarcılar, son günlerde de, “Kadınlar camiye gelmeli” ifadesini kalkan yaparak saldırıya geçti.
İlk dönemde, İslamiyet’in doğru öğrenilmesi için Peygamber Efendimiz (Sallalahü Aleyhi Vesellem), kadınların da camiye gelmesine izin vermiş, ancak arka bölümde ayrı saf tutturmuş, dinî bilgilerin yayılmasından sonra da “Kadınların evinde kılacağı namaz, mescitte kılacağından daha hayırlıdır” buyurmuşlardır.
Buna rağmen asırlardır, isteyen kadınlarımız camiye gitmekte, kendilerine mahsus bölümde ibadet etmektedir.
Durum böyle iken, “Kadın-erkek karışık saf tutabilir” yaygarasının amacı nedir?
Din, ciddi bir müessesedir, akla gelen yorumun yapılacağı bir alan değildir, nakil esastır.
İsteyen uygular, isteyen uymaz ama asla yozlaştıramaz.
Bunlara destek büyük vebaldir
Bu tür tahrifat teşebbüslerine mani olması gereken Diyanet ise “İlmihal”de, “…kadınların, erkeklerle aynı safta bulunup bulunmayacakları konusunun, dinî bir mesele olmayıp, doğal ve örfî nedenlere dayandığı…” gibi ifadelerle, reformculara cesaret vermektedir.
CHP döneminde başlatılan “masa-sandalye ile camileri kiliseleştirme” çabasını, FETÖ artıkları şimdi Avrupa’da kadın imamlı “kilisecami”lerle devam ettiriyor.
“Kadın erkek aynı safta namaz” CHP’nin bile yapamadığı bir Haçlı operasyonudur.
Dinimizi ifsad, camilerimizi kiliseleştirme peşinde koşan bu istismarcılara fırsat verilmemelidir.
Dinde reformculara; milletin parası ile sponsor olup, dine hakaret ettiren belediyeler, İslam’a “Bölücü”, Kur’an’a “Yetersiz” diyen sapıklara “İlahiyatçı” payesi veren kurumlar vebal altındadır.
Bu istismarcıların böyle bir dönemde mantar gibi çoğalması ve böylesine itibar görmesi şaşılacak bir durumdur.
Milletimiz her şeyi affeder ama dinine saldıranları asla…
.
AK Partililerin “ağır” imtihanı
9 Ekim 2018 Salı
Kamplar, ittifaklar derken siyaset erkenden 31 Mart Seçimlerine kilitlendi.
Adı “yerel” olsa da bu seçimler, iktidar ve muhalefetin hayat-memat mücadelesi olacak.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “yeniden şahlanış”ı devam ettirebilmesi, AK Parti’nin bu seçimden hasarsız hatta kazançlı çıkmasına bağlı.
Öte yandan “Türkiye düşmanları” da, CHP’nin; özellikle İstanbul ve Ankara’yı almasını sağlayarak Erdoğan’ın önünü kesmeyi planlıyor.
Aslında CHP’nin terör uzantısı HDP’yi Meclis’e taşıması, planlanan bu “31 Mart Darbesi”nin başlangıcıydı.
Yoksa buna,“demokrasiye destek” demek, atık su ile elbise temizlemektir.
Ayrıca Kılıçdaroğlu, “demokrasi” diye bir derdi olmadığını, 15 Temmuz’a “Tiyatro” ve 20 Temmuz’a “Darbe” diyerek göstermiştir.
AK Parti ne yapacak?
AK Parti şimdiye kadar, CHP’nin planına değil; kendi yapacaklarına odaklanıp sonuç aldı.
Bu yüzden, mahallî seçimlerin geleneksel “zor”luğuna, 24 Haziran’daki “Kendinize çeki-düzen verin” mesajı da eklenirse, “AK Parti, en riskli seçimine gidiyor” denebilir.
***
Adayların belirlenmesi en kritik süreçtir.
AK Parti, birçok seçimde “yanlış aday” faturası ödemiş bir partidir. Umarım, Sayın Erdoğan’ın, AK Parti Genel Başkanı olarak yaptığı ısrarlı uyarılar dikkate alınır.
Zira vatandaşa temas eden “sinir uçları” olan “yerel adaylar” çok önemlidir.
Birilerinin değil; milletin adamı olan, millete karşı siyaset yapmayan, milletin sevdiği; harbî insanlar aday gösterilmelidir.
Yoksa düzenbaz, menfaatçi, riyakâr aday etrafta istemediğiniz kadar çoktur.
AK Parti’nin gücü millettir
“İsabetli aday” önemli ama yeterli değildir.
AK Parti’nin asıl başarması gereken şey, seçmeni; 24 Haziran’daki “mesaj”ın gereğini yaptığına inandırmaktır.
Zor olan “ev ödevi” budur.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, genel başkanlığa döndüğü gün, “metal yorgunluğu” uyarılarıyla bu probleme dikkat çekmişti ama millet, 13 ay sonra; “o arızaların giderilmediğini” söyledi.
Çünkü “lider”in yoğun uyarılarına rağmen hâlâ davranış ve uygulamalarıyla, partinin; milletten uzaklaştığı intibaını uyandıranlar var.
Oysa AK Parti için “millet” sandıktan çıkan oyun ötesinde, “asıl güç” demektir.
Her millî kıpırdanışı ezip geçen “vesayet silindiri”nin, 2003’ten bu yana etkili olamamasının sebebi bu “güç”tür.
Zira millet, AK Parti’yi kendisinden bir parça olarak görmektedir.
Onun için kimse, “güç zehirlenmesi”ne kapılarak, partisini; asıl “güç kaynağı”ndan koparmamalıdır.
Ayrıca, sahada hiç görülmemiş; nevzuhur insanlara yapılan namütenahi teveccühlerle, yıllardır dava uğruna bilabedel koşturanlar küstürülmemelidir.
Belediyelerde hâlâ millî ve yerli olmayan, hatta kripto FETÖ’cü olanların korunduğu iddiaları son derece rahatsız edicidir.
Yarım demokrasi olmaz
Türkiye, bu dönemde yüz yıllık esaretten kurtulma şansı yakaladı.
“İstiklal mücadelesi”nin tam ortasındayız. Şimdi oluşacak bir zaaf, “eskisinden daha beter bir Türkiye” demektir.
Kuyruğundan yakalanan vesayet canavarı tamamen etkisiz hale getirilmeden kurtulursa, daha da azgın olarak üzerimize çullanacaktır.
AK Parti, bu mücadelenin lideri ile “güç kaynağı” arasında “iletken” olmak gibi ulvî bir görev üstlenmiştir; tamamlamak zorundadır.
Bu, siyasî bir değerlendirme değildir.
Çünkü bu mücadeleyi devam ettirecek başka bir siyasi kadro görünmemektedir.
O halde “AK Parti gömleği” giyen her fert “kendisi” olmaktan çıkmış, “ağır” bir imtihana girmiştir.
Ya milletin dinî ve insanî hassasiyetlerine saygı göstererek, bu muhteşem yürüyüşün tamamlanmasıyla “tarihe geçecek”, ya da Sayın Erdoğan başta olmak üzere bu mücadeleye hayatını koyanların emeklerini boşa çıkardığı için “lanetlenecek”.
.
Erdoğan düşmanları, Kral Salman’ın yerinde olmak ister misiniz?
5 Ekim 2018 Cuma
Milletin 16 Nisan’da kabul edip, 24 Haziran’da da seçimini yapmasıyla başlayan “Başkanlık Sistemi” 1 Ekim’de “yeni tip parlamento”nun açılmasıyla yeni bir aşamaya girdi.
Bürokrasideki dönüşüm henüz tamamlanmasa da, “Yeni Yönetim Sistemi” ana müesseseleriyle tahakkuk etmiş oldu.
Artık hâlâ, “Parlamenter sisteme dönmeliyiz” gibi, hiçbir pratik anlamı olmayan aldatmacalarla kimse milleti oyalamasın.
Çünkü bu, bugünkü konjonktürde “imkansız”a yakın bir süreçtir.
Hatırlarsanız “kirli ittifak”ın tek motivasyonu bu idi ama takvimi bile açıklayamadılar, seçimden sonra da tamamen unuttular.
Ancak her olumsuzlukta, kabahati “yeni sistem”e yüklemek için bu “boş” cümleyi telaffuz ediyorlar.
Kaldı ki, hasretiyle yandıkları sistem de “Parlamenter Sistem” filan değildi, sadece kendilerine hizmet eden bir “Vesayet Sistemi” idi.
Ayrıca, kendi ulusal çıkarları için dünyaya tehditler savuran “küresel mafya”nın hedefindeki bir ülke olarak, hızlı karar alabilen dinamik bir sistemin önemi şimdi çok daha iyi anlaşılmaktadır.
Demokrasiye inanıyorsanız...
Beyler, hiç yalpalamayın... Millet, 2007’den bu yana defalarca önüne gelen bu konuda şuurlu bir irade ortaya koymuş ve ilk defa muhtırasız, darbesiz bir yönetim değişikliği yapılmıştır.
Demokrasiye inanıyorsanız, millet farklı bir irade ortaya koyuncaya kadar, bu “irade”ye tabi olmak zorundasınız.
Gerçekten iyi niyetli iseniz, “Yıkalım” yaygarası yerine, sürekli dilinize doladığınız “eksikliklerin” telafisi için çalışırsınız.
Bunun cevabını ezberledik artık:
“Nerede o diyalog zemini?..”
Oysa gerçek şu ki, katmerli başarısızlıkları, onları “siyaset dışında çözüm” aramaya sürüklemiş, bu yüzden müptela oldukları “Erdoğan düşmanlığı” ise artık “millet düşmanlığı”na dönüşmüştür.
İşbirliğine hayır, iftiraya evet...
İşte son örnek...
Cumhurbaşkanı Erdoğan, ilk grup konuşmasında, “Gelin birlikte milletimize hizmet edelim” çağrısı yaptı ama “öfkesinin sağırı” olan muhalefet hiç duymadı.
Tam aksine Amerika uşağı FETÖ ile bağını koparmak için yırtınan biri, “McKinsey”li komplo teorileriyle, düyun-u umumiye abukluğuna savruldu, diğeri ise BM’de “Bütün dünya arkasını dönse bile biz Filistinli kardeşlerimizi yalnız bırakmayacağız” diye meydan okuyan Erdoğan’a, “Amerika’da Filistin’i unuttu” diyebilecek kadar bayağılaştı.
Nerede o “Erdoğan ayrıştırıyor” diyenler?
Kimse Erdoğan’ı sevmek zorunda değil ama ülke ve millet için yapılan mücadeleye herkes katılmak zorundadır.
Sınırdaki terör kuşatmasından, ekonomideki dolar saldırısına kadar; bugün milletçe boğuştuğumuz her şey, hükümet meselesi değil, devlet mücadelesidir.
Bu yüzden, muhalefet başta olmak üzere toplumun bütün kesimleri destek vermekle yükümlüdür.
Mideniz bunu da kaldırır mı?
Destek verilmezse ne olur?
“Böylece Erdoğan’dan kurtulmuş oluruz” diye düşünen ahmaklar bilsin ki, bu mücadele, yeni istiklal harbimizdir.
Aksi takdirde, Haçlı-Siyonist ittifakın görünmeyen prangalarına geri döneriz.
Sayın Erdoğan’ı yalnız bırakarak, “Gitsin de biz gelelim” onursuzluğuyla, kenarda sinsi sinsi bekleyenler...
Diyelim ki bu aşağılık rüyanız gerçek oldu, bağımsızlığımızı feda pahasına, “vesayet koltuğu”na oturdunuz!
Bir gün “Başkan Trump” Mississipi’deki mitinginden, “Bizim sayemizde o koltuktasın, biz olmazsak iki hafta bile kalamazsın” diye haykırırsa ne yapacaksınız?
Bilemem; böyle bir zilleti sizin mideniz de hazmedebilir.
Ama bu millet asla...
.
Almanya “normalleşmeyi” gerçekten istiyor mu?
29 Eylül 2018 Cumartesi
-BERLİN-
Almanya’nın Türkiye’ye karşı, terörist ve darbecilere kucak açacak kadar hasmane bir tavır içinde olmasına rağmen, ilişkilerimizi düzeltme sürecine şahitlik etmek üzere Berlin’deyiz.
“Burada kuş uçurtulmuyor” desek yalan olmaz. New York’ta bütün dünya liderleri için alınan tedbirlerin benzeri Erdoğan için alınmış durumda.
Büyükelçiliğimizden verilen bilgiye göre, sadece Obama’nın ziyaretinde benzer tedbirler alınmış.
Başkan Erdoğan’ın“ilk devlet gezisi”ni buraya yapması, Almanya ile ilişkileri normalleştirme konusundaki güçlü iradesinin göstergesidir.
Ancak...
Almanya için aynı şeyleri söylemek mümkün değildir.
FETÖ ve PKK teröristlerini himayeyi sürdüren Almanya, diğer taraftan da Diyanet İşleri Türk-İslam Birliği (DİTİB) hakkındaki; “Ya benimsin, ya da kara toprağın” politikasını aynen devam ettiriyor.
Bugün bünyesinde bine yakın dernek barındıran DİTİB, kuruluş amacına uygun bir şekilde; Müslüman Türk toplumunun, radikal kesimler tarafından tahrik edilmesini önleyerek Almanya’nın huzuruna önemli katkı sağlamaktadır.
Ancak Almanya, bu kurumu Türkiye’den kopararak kendi amaçları doğrultusunda kullanmak için bitmeyen iftira kampanyalarıyla yıpratmaya çalışıyor.
Bu ziyaretin hemen öncesinde, Alman istihbarat kurumunun; bütün eyalet istihbaratlarına, “DİTİB, 900 camisine ait imamlara Türk devleti için gönüllü ajanlık yaptırıyor, yakından izleyin” talimatı vermesini nasıl değerlendireceğiz?
“DİTİB’i bırak, ruhsatı al”
Öte yandan Alman belediyeler, cami iznini, DİTİB’ten ayrılma şartına bağlıyor.
Bunun son örneği, Bergneustadt’ta yaşanmış olup, belediye meclisi, derneğin; “Türkiye ve AK Parti yanlısı DİTİB bünyesinden ayrılmasını” şart koşmak gibi bir skandala imza atmıştır.
Bunlar, sistemli yıldırma hareketleridir.
Alman devleti, “Türkiye imam göndermesin, DİTİB bize bağlı olsun ve bizim yetiştireceğimiz imamlar görev yapsın” istiyor.
Oysa onların yetiştirdiği “din adamları”nın halini görüyoruz.
Aslında Almanya DİTİB ile uğraşacağına, “çocuk tacizcisi olmayan papaz” yetiştirmenin yollarını arasa, hem Hristiyan dünyasına, hem de utanç içindeki Vatikan’a büyük iyilik yapmış olur.
Cami açılışında fitne tezgahı
Bugün Köln’deki cami açılışını Erdoğan’ın yapacak olmasını, DİTİB’i yıpratmak için gerekçe olarak kullanıyorlar.
FETÖ artıkları başta olmak üzere Almanya’daki bütün Erdoğan düşmanları, katılımı en alt seviyeye indirmek ve böylece DİTİB’i ayrıştırmak için yoğun çaba sarf ediyor.
Köln Belediye Başkanı Reker, davete icabet etmeyeceği gibi “Erdoğan Köln’e gelmesin” tavrıyla, ev sahibi nezaketini bile gösterememiştir.
Terörist ve darbeci hamisi devlet
Efendim, “Erdoğan’ın bu ziyareti DİTİB’in Türk hükümetinin uzantısı olduğunun bir kanıtı” imiş...
Bu zavallılar, Erdoğan’ın yüzde 52 ezici çoğunlukla seçilen bir devlet başkanı olduğunu hâlâ anlayamadı galiba.
Bunlar uzayda mı yaşıyor acaba?
Madem “bağ kurma” konusunda bu kadar mahirsiniz, PKK teröristlerini 30 yıldır besleyip üzerimize salmanızın, yüzlerce FETÖ firarisini hâlâ koruyup kollamanızın, sizi terör örgütünün ve darbecilerin işbirlikçisi bir devlet yaptığını neden hiç düşünmüyorsunuz?
Kılavuzu “hain olanın...
Almanya’daki fitne ateşi bununla da sınırlı değil.
FAZ’da yer alan habere göre, Cumhurbaşkanı Steinmeier, Başkan Erdoğan ile görüşmesinde, Can Dündar’dan aldığı “bilgi”lere dayanarak Türkiye’deki basın özgürlüğü ile ilgili problemleri (!) dile getirecekmiş!..
Günlerdir devam eden “Can Dündar Erdoğan’a soru soracak” hezeyanı, “Diplomatik krize sebep olmamak için basın toplantısına katılmıyorum” ucuz kahramanlığı, Alman yöneticiler için zuldür.
Türkiye ile ilişkiler zaten bu “enfeksiyonlar” sebebiyle bu hale geldi.
Almanya bu enfeksiyonları kurutmadıkça asla sağlıklı ilişki olmaz.
Normalleşme iddiasında olan Almanya’nın hâlâ “kılavuz” olarak kargaları kullandığı görülüyor.
Birisi onlara, “Kılavuzu karga olanın...” diye başlayan Türk atasözünün devamını öğretmelidir.
.
Muhaliflerin zor imtihanı: Fırat’ın Doğusu…
25 Eylül 2018 Salı
-NEW YORK-
Soçi Zirvesinde, İdlib’de savaşı ve yeni bir sivil katliamını önleyen Türkiye, büyük bir diplomatik başarıya imza attı.
O gün Soçi’de bu sonuç alınamasaydı bugün biz İdlib’de ölen çocukları, sınırımıza yığılan yeni yüzbinleri konuşuyor olacaktık.
Daha da kötüsü Türkiye, “Hatay” demek olan İdlib’e yapılan saldırıya seyirci kalamayacak, rejim ve Rusya ile karşı karşıya gelecekti.
Bu durumda asıl felaket; “koridor hezimeti”nin rövanşı için pusuda bekleyen Amerika, “kara gücü” PKK’yı devreye sokarak, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekatlarıyla oluşturduğumuz güvenli bölgeleri tekrar terör yuvası haline getirecekti.
Unutmayalım ki, biz bu adımları Rusya ile oluşturduğumuz işbirliği ikliminde gerçekleştirdik.
Yeniden karışacaktı
Yani Suriye yeniden karışacaktı.
Zaten İsrail ve Amerika başta olmak üzere bütün simsarların istediği de buydu.
O zaman Amerika, “Fırat’ın doğusundaki terör koridoru”nu “devletleştirmek” için aradığı ortama kavuşacaktı.
“Kimyasal silah kullanılırsa...” gibi; “Suyumu bulandırdın” kabilinden gerekçelerle İdlib’e müdahil olma sevdasının sebebi de buydu.
Siz bakmayın Amerikalıların, “Soçi’deki mutabakattan memnun olduk” açıklamasına.
Bu, sinirden dişlerini gıcırdatarak söyledikleri bir yalandır.
Bizim kifayetsiz muhterisler anlamasa da, Soçi’deki bu kritik başarı yeni felaketleri önlemekle kalmamış, işgalcilerin Suriye’de planladığı gidişatı tersine çevirmiştir.
Şimdi tek problem PYD
Başkan Erdoğan’ın sağladığı bu başarı sayesinde İdlib meselesi silahsız; çatışmasız çözülünce, Suriye’de siyasi çözüm süreci daha da belirginleşmiştir.
Türkiye, “terörist” kategorisine itilmeye çalışılan ılımlı muhaliflerin konumunu muhafaza etmenin ötesinde, Suriye’de siyasi çözümün parçası haline getirmeyi sağlamıştır.
Suriye’de İdlib karabulutlarının dağılmasıyla; tam da Türkiye’nin arzu ettiği, “Suriye’nin toprak bütünlüğüne dayalı kalıcı bir çözümün önündeki tek engel olan PYD/PKK terör yuvaları da temizlenmeli, peşinden de bütün yabancı güçler ülkeyi terk ederek Suriye, Suriyelilere teslim edilmeli” gerçeği, net olarak ortaya çıkmıştır.
Bundan sonraki tek gündemimiz budur.
Tahran ve Soçi zirvelerinde kalıcı barışın önündeki tek engelin Fırat’ın doğusundaki terör koridoru olduğunu dile getiren Erdoğan, buranın da “güvenli” hale getirileceğini dün TURKEN Vakfı’nın Gala Yemeğinde dünyaya ilan etmiştir.
Bugün BM Genel Kurulu’nda yapacağı konuşmada da bu hususu özellikle dile getirecektir.
Askere destek zamanı
Elbette bu, oldukça zor bir meseledir ama Türkiye’nin geleceği açısından da kaçınılmazdır.
İşte bu yüzden ülkenin birliğini bütünlüğünü önemsediğini iddia eden herkese şimdi tarihi bir görev düşüyor.
“PYD’ye ‘terör örgütü’ diyemeyiz” diyenlerden, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı harekatlarına, “İşgal” diyenlere, “Afrin’e girmeyin, Kandil’e gitmeyin” diyenlere kadar bütün muhalifler, ulusal meselelere bile Erdoğan düşmanlığı yordamıyla bakmayı bir kenara bırakarak destek olmalıdır.
Hepimizin tek vücut halinde, “PYD, PKK’nın Suriye versiyonudur ve Suriye’de yaşayan Kürtlerin temsilcisi değil, ABD’nin maşasıdır. Bu, asla Kürtlerin özgürlük mücadelesi değil, Amerika’nın emperyalist istismarıdır” gerçeğini haykırmamız çok önemlidir.
Bu tavrı koymadan Mehmetçik güzellemesi yapmak çirkin bir istismardır.
Askerimiz, kendi üzerine düşeni sahada; canını feda pahasına başarıyla yerine getirmektedir.
Ancak bu gayretin neticeye ulaşması, hep birlikte vereceğimiz diplomatik ve siyasi mücadeleye bağlıdır.
.
Türkiye Soçi’de hedefine ulaştı, sıra İdlib’de…
18 Eylül 2018 Salı
İdlib meselesi çok bilinmeyenli bir denklemdir.
Her ülkenin “çözümü” kendi çıkarlarını içeriyor, üstelik de bu “bencil çözümler”in tamamı, Türkiye için “büyük problem” anlamına geliyor.
Aslında Suriye’nin toprak bütünlüğünü ve Suriyelilerin güvenliğini korumakla yükümlü olan Esad, bütün muhalifleri topladıkları İdlib’i de dümdüz ederek “Suriye’nin tek hakimi benim” aldatmacasında kullanmak için can atıyor.
Sanki, “Suriye’nin en değerli bölümündeki PYD/PKK terörist işgali ne olacak” diye kimse sormayacak.
Rusya ve İran ise işgallerinin teminatı olan Esad’ı sağlamlaştırma derdinde.
Sırtlan gibi fırsat kollayan ABD ise ilk fırsatta İdlib’e çullanıp, terör koridorunu Akdeniz’e ulaştırma hayali görüyor.
Netice itibariyle Suriye krizi İdlib’e kilitlenmiş durumda.
Türkiye’nin inisiyatifi arttı
Oysa Esad ve işgalcilerin “çözüm” diye dayattığı saldırıların devam etmesi, bütün Suriye’yi tekrar ateşin sarması anlamına geliyor.
Maalesef Türkiye dışında Suriye’de huzur için çaba gösteren yok.
Her ne kadar içimizdeki yabancılar, sürekli olarak “Türkiye’nin Suriye politikası yanlış” sakızı çiğneseler de, sadece Türkiye, daima “insani” açıdan bakmış ve buna göre tavır belirlemiştir.
Tahran Zirvesi’nde dünyanın şahit olduğu “Ateşkes” ısrarıyla, Suriyelileri düşünen tek ülke lideri olduğunu gösteren Erdoğan, dün Soçi’de Putin ile tekrar görüşerek, Türkiye’nin İdlib’teki inisiyatifini güçlendirdi.
Erdoğan, önümüzdeki hafta bizim de izleyeceğimiz BM Genel Kurulu’nda ve sonraki Almanya temaslarında da bunu pekiştirerek meselenin kansız çözülmesine katkı sağlayacak.
İdlib, “Hatay” demektir
Rusya ve uydusu Esad’ın gerçekten amacı İdlib’deki teröristleri temizlemek ise Türkiye, bunun; hiçbir sivile zarar vermeden nasıl yapılacağını gösterdi.
***
İdlib’e saldırıda ısrar etmek vahim sonuçlar doğurur.
Doğu Guta’da yaptıklarını burada da tekrarlayabileceklerini düşünüyorlarsa yanılıyorlar.
Zira İdlib, Hatay demektir.
Suriye’de kanın durması ve herkesin evine dönmesi için gayret gösteren tek ülke Türkiye’dir.
Bunun önündeki en büyük engel ise koltuğunu korumak için ülkeyi emperyalistlere ve teröristlere peşkeş çeken Esad’tır.
Bir marifetmiş gibi, “Türkiye Esad ile görüşmeli” yaygarası yapanlar, Suriye’yi temsil vasfını kaybetmeden önce Esad ile en yoğun görüşen, reformlar için ikna etmeye çalışan tek ülkenin Türkiye olduğunu unutuyorlar.
CHP’nin Esad aşkı...
Bugün Esad’ı muhatap almak, yeni katliamlar için güç kazandırmaktır.
Ayrıca, işgalcilerin elinde “esir” durumunda olan bir kişi ile görüşerek neyi çözecekler merak ediyorum.
“Esad ile görüşülmeli” temposu tutan CHP yöneticileri, tam da oluk oluk masum kanı akıttığı bir dönemde, Şam’a gitmiş, “Katliamlarına devam et” mesajı vermişlerdir.
Tesadüfe (!) bakın ki aynı CHP, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekatlarına şiddetle karşı çıkmış, “Afrin’e girmeyelim” kampanyası yapmışlardı.
CHP’nin, bazı darbeci kalıntıları ile birlikte yürüttüğü bu kampanya, devlet kurumlarındaki FETÖ’cü satılmışların 15 Temmuz’a kadar ülkeyi mahkum ettiği, “sınırları dışında kendi aleyhinde olup bitenleri, sınırları içinden izleme çaresizliğini” sürdürme gayretleridir.
Suriye konusunda en büyük çelişkiyi yaşayan CHP’dir.
Kılıçdaroğlu, Suriyelilerin gönderilmesinde samimi olsaydı, Türkiye’nin politikasını bütün gücüyle desteklerdi.
“Bizim Suriye’de ne işimiz var” diyen Kılçdaroğlu anlamasa da yurtta sulh istiyorsanız, Suriye’de aktif olmak zorundasınız.
.
ABD YİNE 12 EYLÜL GÜNLERİNİ ARIYOR
12 Eylül 2018 Çarşamba
38 yıl önceki “12 Eylül Darbesi”ni iyi anlarsak, bugün ABD ile yaşadığımız sıkıntıların teşhisini de doğru koyarız.
Hatırlıyor musunuz; polisler doktorlar, öğrenciler hatta aile fertleri bile sağcı-solcu diye ikiye bölünmüş, birbirini öldürüyordu.
Her sabah helalleşirdik.
O süreci, 80 öncesi okuduğum Galatasaray Mühendislikte iliklerime kadar yaşadım.
Her tamirattan sonra tekrar bombalanan okulumuz, cam borcunu ödeyemez hale gelince bütün pencereler naylonla kaplanmıştı.
Kalorifersiz “Ecevit kışı”nda, paltolarla ders işliyorduk!
Bu şartlarda, mühendislik gibi ağır bir eğitimi 4 yılda tamamlamayı başarmıştım ama “Bitirme İmtihanları” yapılamadığı için mezun olamıyordum.
Derken 12 Eylül imdadımıza yetişti!
Olaylar bıçak gibi kesilmişti.
Herkes derin bir “Oh” çekti, “Dünya varmış” dedi.
Meğer hepsi yalanmış
Ama sonra gözümüzdeki perde kalkınca öğrendik ki hepimiz; uzun metrajlı bir “Amerikan filmi”nin figüranlarıymışız.
5 binden fazla gencimiz sırf bu filmin; “gerçekçi” olması için can vermiş.
Meğer işin aslı çok farklıymış.
Ambargo kararına rağmen geri adım atmayan Türkiye, bir de üsleri ABD’ye kapatma cüretinde bulunmuştu!
1979’da, bölgedeki “en sadık müttefiki” Şah Pehlevi’yi de kaybeden Amerika için, “Türkiye’yi yola getirmek” şart olmuştu!
Bunun için de uzun bir senaryo sahneye konmuştu.
Meğer o acıları bize sırf, “Yeter, asker gelsin” dedirtmek için çektirmişler.
Anarşiyi 12 Eylül’de bıçak gibi kesenler, onun için yıllarca uzaktan seyretmiş.
Hatta Maraş ve Çorum gibi illerimizde, halkı birbirine kırdırmak için cinayetler işlenmiş.
Asıl Amerika “Oh” dedi
Nitekim darbeden sonra biz, “eşeğini kaybedip tekrar bulunca sevinen gariban”ın hesabı, “Anarşi bitti” diye avunurken, asıl kazanan ABD olmuş; bütün istekleri derhal yerine gelmiş.
Darbecilerin ilk işi kapatılan üsleri açmak ve Yunanistan’a; NATO için destur vermek olmuştu.
Darbeden sonra CIA Şefi Paul Henze’in, Başkan Carter’a verdiği “Bizim çocuklar başardı” müjdesinin(!) hikmeti buydu.
Amerika’nın, Türkiye’de yaptığı bu “rot-balans ayarı” ilk değildi ve maalesef son da olmayacaktı.
Ülkeyi yönetenler ne zaman ABD’nin “stratejik çıkarları” yerine millî menfaatlerimizi öne alsa, CIA; içimizdeki “o çocukları”na sinyali çakıyor ve “aynı film” vizyona sokuluyordu.
Menderes Moskova’ya gidemedi
Hep böyle olmuştu…
1960 öncesi merhum Menderes, aynen şimdiki gibi Rusya ile ilişkileri geliştirmeye kalkınca, Moskova randevusuna birkaç gün kala, “don”dan bahanelerle indirildi ve asıldı.
(46 yıl sonra, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a da yine Moskova gezisi öncesinde 15 Temmuz darbesi yapıldı. Ama bu sefer, benim de takip ettiğim o gezi engellenemedi.)
1971’deki “ayar”ı, dönemin Dışişleri Bakanı Çağlayangil çok net anlatıyor, “ABD Büyükelçisi, ‘Haşhaş ekimini durdurun’ dedi. Demirel kabul etmeyince, ‘Bundan çok fena neticeler doğacak’ dedi. Üç ay sonra bizim hükümet (12 Mart muhtırası ile) devrildi” diyor.
Tesadüfe bakın ki, cunta başbakanı Nihat Erim’in ilk işi haşhaş ekimini yasaklamak oluyor.
28 Şubat’ın “patron”u da onlar
Merak etmeyin; 28 Şubat da “modern” bir Amerikan darbesiydi.
Dönemin Dışişleri Bakanı Cristopher’ın, 30 Ekim 1996 tarihinde Ankara Büyükelçiliğine gönderdiği belgede, “Refah-Yol hükümeti Batı’dan (yani ABD’den)koparak; Arap ve İslam dünyası ile bağlarını yeniden kuvvetlendirmeye çalışıyor. Bu, bizim menfaatlerimize aykırıdır, düşmancadır” deniyor ve “Türkiye, ABD’nin anahtar stratejik ortağı (!) olarak kalmak mecburiyetindedir. Türk askeriyesi, bu sonucu elde etmek için harekete geçmelidir. Bu konudaki aksiyon planlarınızı bekliyorum” talimatıyla, “Amerikan tarzı çözüm” süreci başlatılıyordu.
Bu sefer Amerika’nın; “medyadaki o çocukları” yüksek performans gösterince, hazırlık için 8 aylık süre yetmişti.
Anladınız mı şimdi “tırmanan irtica”yı?
Anladınız mı, bütün muhafazakâr kurumların ocağına incir ağacı dikilirken, FETÖ şirketlerine kapıların niye sonuna kadar açıldığını?
Darbelerin asıl mimarı gazeteciler
Geldik konunun “kilit taşı”na...
Bütün darbeler, muhtıralar askerin işi olabilir ama asıl ortamı hazırlayan, laf zamanında demokratlığı kimseye bırakmayan ama aslında “darbe şeriki” olan gazetecilerdir.
Dindarların tehdit oluşturduğunu iddia ederek, “Rejime ve laikliğe sahip çıkıyoruz” bahanesiyle, “darbelerin olgunlaştırılması” görevini hep onlar üstlendi.
Bu millet düşmanları, öyle yüzsüz ve küstah ki, Amerikan operasyonu olduğu ortaya çıktıktan sonra bile, hâlâ darbelere destek vermekle övünebiliyorlar.
Bu gazeteci kılıklı “darbecilerin amirali” Ertuğrul Özkök, özellikle AK Parti iktidarı döneminde yazdığı yazılarda, “28 Şubat’ı hâlâ destekliyorum, Kenan Evren’i açıkça savunacak cesarete sahip çok az yazardan biriyim” diyerek, demokrasiye ve darbelerin hedefi olan siyasetçilere meydan okumaya devam ediyor.
Yargı tescil ediyor, hesap sormuyor
Daha da garibi, 28 Şubat Davası’nın; 5 Temmuz 2018 tarihinde yayınlanan “Gerekçeli Karar” metninde, bu darbeciler için; “Genelkurmay’ın talimatları doğrultusunda; gerçek olmayan haberler ürettiler, sanal irtica haberleriyle gündem oluşturdular. Bu genel yayın yönetmenlerinin desteği olmasaydı, 28 Şubat darbesi gerçekleşmezdi. Bu gazeteciler Anayasa’yı ilga ve hükümeti düşürme suçlarının şerikleridir” denilmekte ve Ertuğrul Özkök’ün de içinde bulunduğu “darbeci gazeteciler” isim isim sayılmaktadır. (Bilmeyen varsa; “şeriki”, ortağı demektir...)
Ama bunlar hâlâ kuruldukları köşelerinde operasyonlarına devam ediyorlar.
Yargı “Bunlar darbeci” diyor ama gereğini yapmıyor.
Allah aşkına; Türkiye’de gazetecinin darbe yapması serbest de bizim haberimiz mi yok?
ABD ile niçin anlaşamıyoruz?
ABD ile ilişkilerimizin geldiği vahim noktayı bu “hatırlatmalardan” sonra değerlendirirsek, olup bitenlere daha sağlıklı teşhis koyabiliriz.
Başından bu yana, Türkiye’de; ABD’nin her zorlandığında kullandığı bu “İngiliz Anahtarı”, son yıllarda iş görmez oldu.
1 Mart 2003’te başlayan hayal kırıklığı (!) günümüze kadar; katlanarak devam etti.
Her fiyaskodan sonra “Türkiye’ye daha büyük bir ders verme” teşebbüsü, daha büyük bir hezimetle sonuçlanıyor.
***
Somutlaştıralım...
2007’de Erdoğan’ın, kendisine karşı oluşturulan “siyaset, yargı ve asker” şeytan üçgeninden “millet ile birlikte” çıkma taktiği, Amerikalılar için “alarm” oldu.
Bu kapı açılırsa, Türkiye’deki bütün operasyonlarının zemini olan “vesayet platformu” devre dışı kalacaktı!
Sensörler sökülmemeli!
Zira, “kuruluş” aşamasında yerleştirdikleri o “vesayet sensörleri” sayesinde, 1923’ten bu yana Türkiye’ye uzaktan kumanda edebiliyorlardı.
Halkın iradesini emperyalistlerin hizmetine sunan bu vesayet sistemi sürmeliydi!
Onun için 2008’de AK Parti’yi kapatarak meseleyi kökten çözmek (!) istediler, olmadı.
***
Sonra daha kapsamlı planı devreye soktular.
40 yıldır sinsice olgunlaştırılan FETÖ’ye “Yürü” denildi.
“17-25 Yargı Darbesi” bu amaçla tertiplendi ama o da amacına ulaşamadı.
Sonrasında Erdoğan’ın, “halkın seçtiği ilk cumhurbaşkanı” olmaması için FETÖ başta olmak üzere çok yırtındılar, yine engelleyemediler.
Ama 7 Haziran seçimlerinde görülmemiş bir operasyonla, FETÖ’nün yanı sıra iş adamlarından siyasetçilere ve medya mensuplarına kadar bütün Erdoğan karşıtları, “terörü bitirecek tek yöntem” aldatmacasıyla, HDP’yi Meclis’e taşıyarak; AK Parti’yi düşürmeyi başardılar.
İkinci adım ise “Büyük Koalisyon” ayağına, AK Parti’nin CHP ile hükümet kurmasını sağlayarak cenaze törenini tamamlamaktı.
Böylece Erdoğan’ın altındaki halıyı da çekmiş olacaklardı.
Ancak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın liderlik dehası sonucu 1 Kasım 2015’te bu senaryo da çöpe gitti.
15 Temmuz ‘Altın Vuruş’
Bu gidişattan hiç hoşlanmayan ABD, kabaran öfkesiyle bölgemizdeki bütün ekibine “Altın Vuruş” talimatı verdi.
PKK, tarihinde ilk defa; şehirleri işgal etmek için “hendek terörü”nü başlattı.
FETÖ’ye, istihbarat başta olmak üzere devletin bütün imkânlarını kullanarak, hendek terörünü desteklemesi talimatı verildi.
PKK, Doğu ve Güneydoğu’da hayatı zindan edecek, halk yine “asker gelsin” diyecek, peşinden de FETÖ devreye girecekti.
PKK, polis ve asker kılığındaki FETÖ’cülerin yoğun desteğine rağmen açtığı hendeklere gömüldü ama “son darbe”, planlandığı gibi 15 Temmuz 2016’da devreye sokuldu.
İlk hengâmede, sınırda hazır bekleyen PKK ve DEAŞ teröristleri açılan kapılardan silahlarıyla içeri dalacak ve FETÖ’cü yandaşlarıyla birlikte Türkiye’yi “Suriye”ye çevireceklerdi.
Böylece, Batılı müttefiklerimiz diktatör (!) Erdoğan’dan kurtulacak, “bir ülkeye daha demokrasi getirmekle” övünecekti!
Böylece, Türkiye’nin parçalanmasıyla kıyamete kadar savaştan kurtulamayacak olan bu bölge, “Büyük İsrail”e hazır hale gelecekti.
Ama yine olmadı.
Üstelik, ABD çok fena açığa düşmüş, suçüstü yakalanmıştı.
ABD beceremedikçe hırçınlaşıyor
Bu hezimet, Amerika’nın Suriye’deki planlarını da altüst etti.
15 Temmuz’dan sonra enfeksiyondan arınan TSK, düzenlediği iki harekâtla ABD’nin, PKK/PYD ve DEAŞ işbirliği ile Akdeniz’e kadar uzatmaya çalıştığı “Türkiye’yi by-pass koridoru”nu kalbinden hançerledi.
Bütün “vekillerinin” iflas etmesi üzerine, Amerika 15 Temmuz’dan sonra bizzat sahaya inmek zorunda kaldı.
Sürekli kaybetmekten kaynaklanan agresiflik, Trump’ın haydutluğuyla da birleşince Amerika, eline geçeni Türkiye’ye fırlatmaya başladı.
Hatta meseleyi, Türkiye ile Haçlı-Siyonist ittifakı arasında cereyan eden “din savaşı”na dönüştürdüler.
Önceki başkanların sürekli ertelediği İsrail Büyükelçiliğini Kudüs’e taşıma kararı, bu oyunun parçasıydı ama yine Türkiye’nin çabaları sonucunda BM’de, görülmemiş bir Kudüs hezimeti yaşadılar.
Son günlerde maruz kaldığımız dolar operasyonu da, “CIA papazı” meselesinden ziyade, bütün bu hezimetlerin rövanşını almak için Trump’ın; bizzat ön saflarda yürüttüğü bir saldırıdır.
***
ABD ile yaşadığımız bütün bu problemlerin sebebi ise “Bizim millî menfaatlerimizi de dikkate alan, karşılıklı ortak çıkarlar üzerinden yürüyen bir ilişkimiz olsun” talebimizdir.
Durum böyleyken, sırf Erdoğan düşmanlığının verdiği basiretsizlikle, “Yurtta sulh, cihanda sulh ilkesinden ayrılmasaydık başımıza bunlar gelmezdi” diyen içimizdeki Amerikalıların, aslında kiminle beraber oldukları net anlaşılmaktadır.
İşin özü, Amerika yine “o eski günleri ve o çocukları”nı arıyor.
Oysa Yıldırım Gürses’i dinleseler; boşuna beklemezlerdi:
Gelmez o günler,
Dönmez o günler,
Mazide kaldı hep...
.
Etiket anarşisi, “ulusal güvenlik” meselesi olarak değerlendirilmelidir
7 Eylül 2018 Cuma
Rusya’nın İdlib bombardımanı ile başlayan kaos sürecinde en kritik gündeyiz.
Türkiye, dünyanın kilitlendiği üçlü zirveden “insanî” çözüm çıkarmaya çalışıyor.
Ama bendeniz, içeride yaşadığımız “kriz”e dikkat çekmek istiyorum.
***
Malumunuz; ABD’nin dolar saldırıları başlar başlamaz devreye giren “etiket anarşistleri”ne karşı, geç de olsa tedbir alınmıştı.
Ancak dikkatler İdlib krizine çevrilince, meydan yine fırsatçılara kaldı.
Sonuçları itibariyle, İdlib’ten bize yansıyacak olumsuzluklardan geride kalır bir tarafı olmayan bu anarşinin peşi bırakılmamalı.
Etiketler hâlâ füze gibi
Dış kaynaklı olsun veya olmasın; fiyat artışları durmak bilmiyor.
Konuya duyarlı olduğumuz için vatandaşlarımız, karşılaştıkları anormallikleri sürekli bizimle paylaşıyor.
Akıl almaz önekler var. Sanırsınız maydanozu bile dolar tarlasında üretiyorlar.
Ticaret Bakanlığı el atmış olmakla birlikte, sahada hâlâ büyük bir başıboşluğun devam ettiği anlaşılıyor.
Bunu başından bu yana “fırsatçılık” olarak değerlendirdik, ahlaki boyutta çözüm aradık.
Doğrusu pek de umursayan olmadı.
Herkes kendinden öncekileri suçluyor ama “asıl suçlu” bir türlü ortaya çıkmıyor.
Ayrıca konu “para” olunca vatansverlik, muhafazakarlık, millî ve yerlilik gibi mefhumlar rafa kaldırılabiliyor.
Herkes, “maliyetsiz vatanseverlik” gibi bir “muhal”in peşinde koşuyor.
Gazete maliyeti de katlandı
Oysa dolar saldırıları sadece o firmaları etkilemiyor.
Mesela gazete, yüzde 50’den fazlası dövize endeksli bir üründür. Özellikle kâğıt fiyatları, daha bu saldırı öncesinde dolar bazında sürekli yükseldi ve maliyetler ikiye katlandı. Ama zaten yıllardır “kâr” mefhumunu unutan bu sektör, son tuz-biber saldırılardan sonra da, bu benciller gibi koşa koşa fiyat artırmadı.
Bu yaşananların bir ekonomik savaş olduğunu kabul ediyorsak, herkes gücü nispetinde elini taşın altına koymak zorundadır.
Özellikle AK Parti iktidarlarında devleşen firmalar bu konuda öncülük etmelidir.
İyi zamanda meydanı kimseye bırakmayıp, dar zamanda kaçanların, “fırsatçı” hatta “operasyoncu” diye yerdiğimiz “Soros tipi” dış fonlardan ne farkı kalır?
***
Bu mesele, “farklı” değerlendirmemizi gerektiren bir noktaya gelmiştir.
Amerika, ekonomik kriz ile Türkiye’yi sadece 3-5 milyar dolar zarara sokmayı hedeflemiyordu herhalde.
Asıl amaç bu krizin doğuracağı “sosyolojik patlama” idi.
CNN boşuna sokaklarda “kızgın kalabalıklar” aramadı!
İşte her gün tırmanan bu “etiket felaketi”ni de bu açıdan değerlendirmek gerekir.
Kadınlar öncülük etsin
Aç gözlü firmalar, bilerek veya bilmeyerek, Amerika’nın Gezi’de ve 15 Temmuz’da başaramadığı “kargaşa ortamı”na zorluyor.
Kadirşinas milletimiz elbette bu oyuna gelmedi, gelmeyecek.
Mesela İran halkı, “cep”ten vurmayı hedefleyen benzer ABD operasyonuna karşı, aynı dirayeti gösteremedi.
Ama geliri dar, vefası bol vatandaşlarımıza yapılan zulüm de karşılıksız bırakılmamalı, bu konu artık “ulusal güvenlik” boyutuyla ele alınmalı.
Türkiye, Suriye’deki kurtlar sofrasında; huzurumuz için çaba sarf ederken, içeride; “savaş kaçkınları” gibi kendini düşünenler cezasını görmeli ve kamuoyuna da ifşa edilmelidir.
Toplumumuz da, her türlü ulusal tehdit karşısında ortak bir dil geliştirmeyi artık başarmalı.
“Etiket anarşisi”nin azdırdığı ekonomik saldırının hedefi iktidar değil, Türkiye’dir.
Etiketi baş döndüren ürünleri hep birlikte birkaç gün boykot etmeyi başarabildiğimiz gün meseleyi çözeriz.
Çok daha duyarlı ve bilinçli olduklarına inandığım kadınlarımız, bu konuda öncülük yapabilir.
Haydi, hep birlikte; “toplumsal bilinç”e…
.nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
‘Millî İradenin Sesi’ olmak…
4 Eylül 2018 Salı
Basın demokrasinin bir ürünüdür ve gücünü milletten alır.
Gel gör ki, milletin oluşturduğu bu muazzam gücü, onlarca yıl; millete ve değerlerine yabancı hatta düşman olan kafalar yönetti.
“Abdest”i on farklı biçimde yazıp bir tanesini bile tutturamayan bu “içimizdeki yabancı” kafalar, her dönemde darbecileri ve onlara emir veren emperyalistleri desteklemeyi “kutsal görev” bildiler.
***
Ama şükürler olsun ki, bu lejyonerlere mahkûm değiliz artık.
Basınımız önemli ölçüde millîleşti.
Millet adına duyarlı bir sensor fonksiyonu üstlenen gazetelerimizin sayısı arttı.
Yıllarca fitne tohumlarını ekmek için kullanılan basın, şimdi artık bu ecnebi operasyonlarını; daha başlangıçta görüp deşifre ederek etkisiz hale getirmede de önemli görevler üstlenmeye başladı.
Bu bir “savaş”tır…
Millete hizmet, muhatap olduğumuz dış tehditlere karşı koymanın yanı sıra, aynı zamanda millete tercüman olmayı; sıkıntılarını ilgililere ulaştırmayı da gerektirir.
Amerika’nın, dolar kurunu bize karşı “dolar kurşunu” olarak kullandığı son dönemde, vatandaşlarımızdan yoğun şikâyetler aldık.
Kur saldırılarını fırsat bilerek; yerli yersiz zamlarla gâvurun ekmeğine yağ sürenler günden güne çoğalıyordu.
Oysa biz bir “savaş”taydık.
İstiklâl mücadelemiz sırasında ailenin silah tutan bütün üyeleri, geri dönmemek üzere cepheye koşmuştu.
Bugün yaşadıklarımız da farklı bir “İstiklâl Mücadelesi”dir.
Devlet bütün gücüyle bu saldırılara karşı koyarken, elbette millete de bazı fedakârlıklar düşmektedir.
Millet görevini yaptı
15 Temmuz’da hiç tereddüt etmeden darbeci hainlerin önüne dikilen milletimiz, şimdi de zaten taşımakta zorlandığı geçim yükünün üzerine binen ilave yükleri, “vatan borcu” niyetine sükûnetle taşımaya çalışıyor.
Ama milletin desteğiyle büyüyen bazı firmalar, bu dönemde iyi bir imtihan veremedi.
Kur artışlarından doğrudan etkilenseler bile milletin yükünü bölüşmek adına, hiç değilse bir süre durumu idare etmeleri gerekirken; fazlasıyla millete yansıttılar.
Hatta kurla, dolarla hiç alakası olmayanlar bile; kur artışını mumla aratan zamlar yaptı.
***
Bu vesileyle bir kere daha gördük ki, asıl imtihan “cep”te başlıyor.
“Muhafazakâr, millî, yerli” görünen nice firmalar, Trump’ın saldırılarını fırsat bilerek fiyat artırdı, o da yetmedi; gramaj düşürdü.
Demek ki Çanakkale Savaşı şimdi olsaydı; düşmana fazla iş kalmayacaktı!
Müdahalede geç kalındı
Milleti bu fırsatçıların; olmayan insafına bırakacak halimiz yoktu.
“Millî iradenin sesi” olmak da bunu gerektiriyordu.
“Fırsatçılık ve karaborsa” tanımına giren davranışları tespit ettik ve Ankara Haber Merkezimizden, bunlara karşı alınan tedbirleri araştırmalarını istedik.
Ancak, bayram tatilinin de etkisiyle, maalesef yetkililerden uzun süre cevap alamadık.
Nitekim bu gecikmenin, fırsatçıları daha da azdırdığı, millette ise; “Meydan insafsızlara kaldı” intibaı uyandırdığı kanaatindeyim.
Bu ortam, tam da algı operasyonu peşinde koşanların işine yaradı.
Neyse ki geç de olsa leş kargalarının üzerine kararlılıkla gidilmeye başlandı.
***
Bir üzücü tespit daha...
Medya; bu fırsatçılara karşı topyekun tavır koyabilseydi, çok daha erken sonuç alabilirdik.
Oysa mesele, “81 ilde birden kontroller başladı” noktasına geldikten sonra bile gereken ilgi gösterilmedi.
Neden acaba?..
.
Malazgirt ruhu”ndan kim; niçin rahatsız olur?
28 Ağustos 2018 Salı
Resmî tarih hipnotizmasından kurtulup gerçek tarihimizi öğrenmeye başlayınca, yeni bir “ayrışma alanı” ortaya çıktı.
“Düzmece tarih” tahakkümünden kurtulmamızı istemeyen vesayet kalıntıları, yeni tanıştığımız eski destanlarımıza, düşmandan fazla düşmanlık besliyorlar.
Kut’ül Amare diye bir destanımız olduğunu yeni fark ettik.
Osmanlı’yı yıkmak için asırlarca yırtınan ve Ortadoğu’da Türklere atılan her taşın altından çıkan İngilizleri rezil eden bu büyük zafer neden yıllarca gizlendi acaba?
Dünyanın tanıdığı en müşfik insan olan Abdülhamid Han’ın, Filistin’i Yahudilere vermeyince; nasıl “Kızıl Sultan” oluverdiğini yeni öğrendik!
Emin Oktay’ın kitaplarından, “Zor durumdaki ülkesini bırakıp kaçtı” diye okuduğumuz Vahdettin Han’ın aslında, o kitabı yazdıranlar tarafından alçakça kovulduğunu öğrendik.
Ağustoslar da karıştı…
Eskiden “Ağustos” denilince aklımıza sadece “30 Ağustos Zafer Bayramı” gelirdi.
Okuldaki kısır tarih derslerinden bir “Malazgirt Meydan Muharebesi” başlığı hatırlamakla birlikte, ne anlamını bilirdik, ne de Ağustos’la birlikte bir “Malazgirt Coşkusu” hissederdik.
Oysa bu coğrafyadaki her şeyimizi Alparslan’a borçluymuşuz.
Bu nasıl bir mantık ki, Anadolu’yu fethettiğimiz muhteşem zaferi unutup, düşmana kaptırdıktan sonra geri almayı, “Büyük Zafer” olarak kutlamışız yıllarca.
Her neyse...
Şimdi biz diyoruz ki, “Ağustos bizim zaferler ayımız...”
26 Ağustos 1071’deki Malazgirt Zaferi, dünyanın göz bebeği Anadolu’nun kapılarını bize açtı.
30 Ağustos 1922’deki zafer de, Alparslan’ın emanetine göz dikeni denize dökeceğimizi bütün dünyaya anlattı.
Yani 26 Ağustos da bizim, 30 Ağustos da...
Peki, 26 Ağustos’u göstermeden 30 Ağustos’a atlamaya çalışanlara ne demeli?
İçimizdeki “rahatsızlar”
Önceki gün Malazgirt’te coşkulu bir tören vardı.
Tam da saldırıların hedefinde olduğumuz şu günlerde, oradan ilan edilecek birlik ve beraberlik mesajı büyük önem taşıyordu.
Muhalefet liderleri ve bütün kanaat önderleri Malazgirt Meydanında el ele tutup, “Bizi kimse yıkamaz” diye haykırsaydı, bu mesaj; Kuzey Kore füzelerinden daha fazla korkuturdu Amerika ve diğer Türkiye düşmanlarını.
Ama adliye önlerinde FETÖ’nün önüne yatan CHP, oy için oralarda ev tutan İP ve terörist leşlerine koşan HDP, ne hikmetse Malazgirt’te yoklardı.
Yenikapı’ya zoraki gelip sonra yediği fırça üzerine FETÖ avukatı kesilen Kılıçdaroğlu’nun Malazgirt’e gitmesi yürek ister elbette.
Medyanın Malazgirt kompleksi
Milli ve yerli medya ile “Haçlı-Siyonist müttefikleri”ni ayırmak için yeni kriter oldu Malazgirt ruhu.
Bazı tescilliler hiç görmemeyi becermiş!
Her millî dirilişi, değeri kendinden menkul “özel manşet” hilesiyle geçiştirmeyi adet edinen emekli amiral, dün de aynı numarayla Malazgirt’i yandan kaçırmış.
“Ulusalcı” geçinen bir “ulusal tehdit mecrası” da, özellikle “30 Ağustos” için tam sayfa “erken kutlama” yaparken, güncel Malazgirt kutlamasını sayfanın dibine gömerek, ulusal bütünlüğümüze fitne sokmuş.
FETÖ cumhuriyetini zaten hiç sormayın.
Bu da “Malazgirt intikamı”
Bu müstemlekecilerin ne yapsa boş, kervan muhteşem yolculuğuna devam ediyor.
Ama kimin; nerede durduğunu milletin bilmesi gerekiyor.
2013’te, “Ağaçlar katlediliyor” bahanesiyle Taksim’e çıkıp, “1453’ün intikamını alacağız” diye yırtınanlar da aynı kafaydı.
Rum torunları ve içimizdeki devşirmeler bilmez “Malazgirt Ruhu”nun ne anlama geldiğini.
Zaten bu aziz Anadolu, düşmandan çekmedi; bağrında beslediği nankörlerden çektiğini…
Gazetecilerin sırtındaki dayanılmaz Kılıçdaroğlu kamburu
24 Ağustos 2018 Cuma
Türkiye son yıllarda, sadece millî politikaları sebebiyle ciddi baskı, tehdit ve saldırılara maruz kaldı.
Son ekonomik saldırının bahanesi her ne kadar Ajan Brunson olsa da, ABD’nin; şimdiye kadar yaşadığı hezimetlerin rövanşını alma çabasından başka bir şey değildir.
ABD’nin gerekçeleri, derenin alt tarafındaki kuzuyu yemeyi kafaya koyan kurdun, “Suyumu bulandırıyorsun” sataşması mesabesindedir.
***
Bu saldırı her ne kadar ekonomi üzerinden yapılsa da asıl amaç toplumsal tahribattır.
Onun için dolar saldırılarıyla eş zamanlı olarak, zam bekleyen öğretmenlere kadar bütün kesimleri sokağa dökmeye çalışırken, diğer taraftan da Gezi kalkışmasında olduğu gibi Taksim meydanında “öfkeli kalabalık” aradılar.
Millet burada, muhalefet nerede?
Bu saldırılara karşı, devletin alacağı ekonomik tedbirler önemli ise de asıl belirleyici adım, toplumun da hep birlikte “Oyununuzu gördük, meydan okuyoruz” diyebilmesiydi.
Milletimiz, her halükarda sadece kendi menfaatini düşünen az sayıdaki “fırsatçı benciller” dışında bu duruşu başarıyla sergiledi.
Zaten “Küresel kabadayı”nın çılgına dönerek yeni tehditler savurma basitliğinin asıl sebebi de, sergilediğimiz bu dik duruştu bence.
***
Tabii ki böyle toplumsal tabanlı bir mücadelede, siyasi liderler başta olmak üzere bütün kanaat önderlerinin doğru yerde durması ve milleti doğru yöne sevk etmesi çok önemlidir.
Ama ne yazık ki muhalefet liderleri, “asrımızın kurtuluş savaşı” diyebileceğimiz bu mücadelede milletimizin yanında durmadı.
Aldıkları oy itibariyle toplumun yüzde 45’ini temsil eden CHP, HDP ve İP, maalesef bu mücadelede yüzde 1 bile sorumluluk alamadı.
Koltuk derdine düştüler
Amerika’nın beslediği katillerin emrindeki HDP’nin, tavır almasını zaten beklemiyoruz.
MHP’nin milliyetçiliğini beğenmeyenlerin “daha iyisi” iddiasıyla kurduğu İP ve “TC’yi kuran parti” olduğunu iddia eden CHP ise, Çanakkale savunmasından hiçbir farkı olmayan bu süreci, kişisel koltuk kavgalarıyla geçirdi.
***
Özellikle Kılıçdaroğlu, kendisini o koltuğa; pis bir paraşütle indiren FETÖ’den bağımsız tek adım atamamış, daima Türkiye’yi tehdit edenlerin yanında yer almıştır.
Her fırsatta Erdoğan’a saldırma saplantısı öyle noktaya geldi ki, ABD yöneticileri, “Türkiye’ye ekonomik savaş açtık” diye bas bas bağırırken, o çıkıp;“Bunun ABD ile ilgisi yok. Kriz zaten geliyordu” diyecek kadar saçmaladı.
Terör hendeklerinde, El Bab’da, Afrin’de hatta Kandil’de hep “terörist arkadaşları”nı savundu.
Hakeza 15 Temmuz gibi “satılmışlığın zirvesi”nde bile “sahibinin sesi” olmaktan asla geri durmadı, duramadı.
“Bütün bu rezaletlere rağmen hâlâ o koltukta nasıl oturuyor” derseniz, elbette dört elle sarıldıkları “vesayet sistemi” sayesinde.
Onlar için “milletin” değil,“delegenin” ne dediği önemlidir!
Bunlar nasıl gazeteci?
Herkesin bildiği bu gerçekleri, “mangalda kül bırakmayan, kılı kırk yaran (!), vatansever (!), dürüst (!), demokrat (!) gazeteciler” de biliyor mu acaba?
Yıllarca FETÖ satılmışlarının avukatlığını yaptı; görmediler, dilinden bırakmadığı “diktatör”ün nasıl olduğunu defalarca gözlerine soktu; görmediler!
Hatta Kılıçdaroğlu’nu eleştireni bile “düşman” bellediler.
Bir keresinde,“Çok tutarlı” diye programa çağırdıkları Baykal, Kılıçdaroğlu’nu eleştirince çok fena bozulmuşlardı.
***
Bu gazeteciler (!) bu “Kılıçdaroğlu kamburu”nu nasıl taşıyabiliyor bilmiyorum ama bu konuda bir şey söyleyemedikleri sürece, söyledikleri her şey bir “hiç”tir…
.
Nerede benim bayramlarım?..
21 Ağustos 2018 Salı
Geçmişi özlemek yaşlılık alameti olabilir ama ben de, “Nerede o eski bayramlar” diyenlerdenim.
Haksız da sayılmam…
Dünyanın kuruluşundan bu yana en hızlı ve en çarpıcı değişimi bizim kuşak yaşadı.
Rahmetli babamla birlikte tohumu karasabanla ekip, ekini orakla biçtiğimiz, kağnı ile harmana taşıyıp, günlerce düven sürdüğümüz, yel ile harman savurduğumuz, buğdayı değirmende öğüttüğümüz; rahmetli anamın hamur yoğurup ekmek yaptığı dönemi fiilen yaşadım, kendimce katkı sağladım.
Ocakta pişen yemeği yedim, kuzinede çay demledim, döşemeye uzanıp; gaz lambası ışığında ders çalışmakla nasiplendim...
Yanlış anlamayın, bin hanelik merkezî bir kasabanın şartlarından bahsediyorum ki, Anadolu’nun il ve ilçe merkezleri dışındaki genel görünümü buydu.
Her şey değişiyor...
Bizden öncekiler de asırlar boyunca öyle yapmış, aynı hayatı yaşamışlardı.
Ama sonrasında, dünyanın bile başını döndüren bir değişim fırtınasına şahit olduk.
Bu ortamdan o yıllara baktığımızda, sanki “cilalı taş devri”nden buraya ışınlanmışız zannedersiniz.
***
Ama bu arada; o günlerle birlikte birçok güzelliklerimiz de maalesef “tarih” oldu.
Hatta hızlı değişimle gelen bu “yozlaşma”nın, gelenek ve göreneklerimizi geçip, dinî değerlerimize kadar ulaştığını görüyoruz.
Hayatını ve münasebetlerini dine göre dizayn eden anlayışın, “sığ ve kolaycı” bir anlayışla, dini; kendi hayatına göre esneten bir tutuma evirildiğini üzülerek müşahede ediyoruz.
Karşı mahallenin “Türkiye muhafazakârlaşıyor” yaygaraları, konjonktürün de rüzgârıyla yaygınlaşan “muhafazakâr” görüntünün gerisindeki “nitelik” problemini perdeliyor.
Nerde eski bayramlar...
Neyse… Biz “eski bayramlar”a dönelim.
Bir çocuk olarak, çevremde ve ailemde günler öncesinden başlayan yoğun bayram hazırlığını yudum yudum hissederdim.
İlk adım, Amerika’nın hışmından dolayı sıkı kontrol ve bin bir güçlükle yetiştirdiğimiz haşhaşı, çarşıdaki yağhaneye götürerek “yağ çıkartmak”la başlardı.
Haşhaş yağı ve sadeyağı, bayramın hemen öncesinde hazırlanan çeşit çeşit yemeklere, içiyağlı böreklere ve tabii ki bayram bişilerine lezzet katardı.
Arefe günü evin erkekleri olarak bizim en önemli görevimiz de mezarlıklara gidip, büyüklerimize “bayram hediyeleri”ni vermekti.
Bayram heyecanını o akşamdan yaşamaya başlardım ama dürüst olmak gerekirse, “Gece yanımda yatırırdım” diyeceğim bayramlığım pek olmazdı.
Bayramla gelen barış…
Gün, bayram namazıyla başlardı. Hemen sonra da, önceden hazırladığım süslü torbamı ve “özel imalat bişiliğim”i kaptığım gibi “bayramlık” ordusuna katılırdım.
***
Ve hikmetini sonra anladığım bir bayram geleneğimiz...
Öğleye doğru bütün mahalle köy odasına toplanırdı.
Sinilerle getirilen yemeklerle dev salonda onlarca sofra dizilir, hep birlikte yemek yenir, sohbet edilirdi.
Bu basit gelenek aslında “bayram”ın tam tahakkukunu sağlardı.
Çünkü ev ve tarla komşuluğundan kaynaklanan kırgınlıklar, bu yemek ve muhabbet esnasında eriyip gider ve hayat; “beyaz sayfalar”la devam ederdi.
O bayramlara ihtiyacımız var
Şimdi ne köy odası kaldı ne de bayram sofraları...
Ama ben; “ihtiyaca binaen” bu geleneğimizi sık sık hatırlarım.
Ülke olarak birlik ve beraberliğe en çok ihtiyacımız olan bir dönemdeyiz.
Ortak tehditlere karşı, toplum olarak ortak bir tavır alamıyor olmamız, o tehditlerden daha büyük bir tehlikedir.
Bugün Amerika emperyalizmine ve köleleri FETÖ’ye, bütün siyasi ve etnik farklılıklarımızla birlikte karşı koyamamak millî bir zaaftır.
Bayramlar, bu birliğe vesile olabildiği sürece ”bayram” demektir.
Yoksa şimdiki gibi sadece “tatil”den ibaret kalır.
***
XXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.ABD saldırısına içeriden destek verenler, “Vatan haini” muamelesi görmeli
14 Ağustos 2018 Salı
Eskiden “akıl testi” için, şüphelinin önüne bir pösteki serilip “Kılları say” denir, “1, 2, 3…” diye başlarsa tedaviye gönderilirmiş.
Bu kur saldırılarına hâlâ “Yönetim hatası” diyenlere de aynı şey yapılmalı.
Elbette ekonomi yönetimi eleştirilebilir ama bu “savaş”ı, böyle örtmeye çalışmak öngörüsüzlük değil, kindar körlüğüdür.
Zira Trump ve yardımcısı Pence, “Türkiye’ye ekonomik savaş açtık” derken, içimizden birilerinin hâlâ “Olup bitenlerin ABD ile ilgisi yok” ısrarı, Türkiye düşmanlığının izharıdır.
***
Bunun Ajan Brunson ile de asla ilgisi yoktur.
Tam aksine; ev hapsi talebinin kabulünü, serbest bırakılmanın ön aşaması gibi değerlendiren Pence, “Kullanışlı bir malzemeyi kaçırıyoruz” diye paniğe kapılmış ve katıldığı Evanjelistler toplantısında ve sonra da sosyal medyada, “Brunson’u bırakmazsanız...” tehdidiyle süreci sabote etmiştir.
Başkan Erdoğan’ın, “Trump oyuna geliyor” uyarısı çok manidardır.
Haçlı şövalyesi Pence
Pence, Haçlı ruhunun Protestan versiyonu olan Evanjelistlerin lideridir ve Siyonistlerle birlikte, İslamiyet’e karşı savaş yürütmektedir.
Bu hain ittifak, İslam dünyasını hezimete uğratmanın, Türkiye’yi hezimete uğratmakla mümkün olacağını çok iyi bilmektedir.
Haçlı-Siyonist ittifakı, hiç olmadığı kadar açıktan saldırıya geçmiştir.
Bu saldırının, önceki ekonomik krizlerle hiç ilgisi yoktur.
Amerika, PKK maşasını elinden almamızın, büyük yatırım yaptığı PYD terör koridorunu dağıtarak; ABD’yi Suriye’de boşa çıkarmamızın, 15 Temmuz’da; o çocuklarıyla birlikte hezimete uğratmamızın, tehditlere rağmen S-400’lerde ısrar etmemizin ve yönetim sistemimizi değiştirerek uzaktan kumanda cihazlarını devre dışı bırakmamızın rövanşını almaya çalışıyor.
Ama Türkiye, artık kolay lokma değildir ve Allah korusun Türkiye nezle olursa Avrupa, hatta Amerika komaya girer.
Nitekim Merkel, Türkiye’yi çok sevdiğinden istikrar vurgusu yapmadı.
15 Temmuz’dan farkı yok
Ama Amerika’nın değil, bizim ne yaptığımız önemlidir.
Bu saldırıların etkisi, ulus olarak ortaya koyacağımız tavra göre ya minimumda kalır, ya da maksimuma çıkar.
Nitekim kur artışında da, bu artışın tahribatında da “içimizdeki Amerikalılar”ın etkisi olduğunu görüyoruz.
Amerikan uşağı FETÖ ile birlikte; bankaları BDDK’ya devreden (!), mevduata el koyan (!) içimizdeki hainler, batmamız için yırtınıyor.
Elbette biz yine güçlenerek çıkacak, bölgenin tartışmasız lideri olacağız.
Ama bugün kimin; nerede durduğunu da unutmayacağız.
Bu saldırıları, 15 Temmuz’dan farklı görenlere, bir FETÖ finosunun, Amerika’dan; “7/24 sala verin, belki dolardaki yangın söner” diye havladığını hatırlatmak isterim.
Herkes safını ilan etsin…
ABD’nin yaptığının, yüz yıl önce ağababalarının Çanakkale’de yaptığından hiç farkı yoktur.
Türkiye’de herkes, tutumunu buna göre belirlemelidir.
Şimdi siyasi veya ideolojik mücadele zamanı değildir.
Bütün kamu ve özel sektör yöneticileri, medya ve sivil toplum temsilcileri, oyunu gördüklerini ve yönetimle tek yürek olduklarını haykırmalıdır.
Devletin ve milletin yıllardır besleyip büyüttüğü koçlar, boğalar nerede?
***
Mücadeleyi zaafa uğratanların ise, Çanakkale’de İngiliz saflarına geçip bize kurşun sıkan vatan haininden hiç farkı yoktur.
Bizde cezası olmayan tek suç, “örtülü vatan hainliği”dir.
Oysa bu, en ağır ihanettir, asla karşılıksız kalmamalıdır.
Bu satırlar yazılırken gelen, “346 sosyal medya hesabı hakkında tahkikat” açıklaması önemlidir ama yargı; konuyu çok daha geniş kapsamda takibe almalı ve herkes hıyanetinin karşılığını görmelidir.
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Muhalefet etmek, millete hıyanet demek değildir
3 Ağustos 2018 Cuma
Batı’da muhalifler, ulusal konularda devletin yanında yer alırlar. Hele konu dış politika ise kim iktidar, kim muhalefet anlayamazsınız.
Ama sıra bize gelince, devleti hedef almanın adı “özgürlük” oluveriyor.
“İktidara destek” anlamına gelecek tutumun “ayıp” sayılacağı bir algı oluşturuluyor.
Mesela bizim meslekte ilk ders, “İyi haber, haber değildir”(!).
Genç gazeteci kardeşim iktidarın bir icraatını müspet bir üslup ile yazmaya görsün.
Haberi çöpe gider, kendisi de “Bundan gazeteci olmaz” damgasını yer.
Ana muhalefetin Grup Başkanvekili olan Engin Altay, “AKP hükümeti dünyanın en doğru işini yapsa bile desteklemeyiz. Milletin bize verdiği görev bu” demişti.
Oysa sayın vekil çok yanılıyor. Millet, “Benim adıma iktidarı takip et, doğruları destekle, yanlış yaptıklarında uyar” dedi.
***
Milletin; Erdoğan’ı kendinden bir parça olarak görmesi ve 16 yıldır başarılı bir iktidar sürdürmesi, muhalefetin işini zorlaştırdı.
Öte yandan, aynı dönemde, FETÖ’nün, siyasi kariyeri sıfır olan “kullanışlı” bir ismi, ana muhalefetin başına oturtması ve diğer muhalefet partilerine de yüz kızartıcı operasyonlar düzenlemesi muhalefetin etkili siyaset kabiliyetini ortadan kaldırdı.
Artık sonuca ulaşmanın tek yolunu operasyonel siyasette gören ana muhalefet, FETÖ suflesiyle hareket eden liderin peşine düştü.
Gözü dönmüş kindarlar
Aynı dönemde Batı, kapsama alanından çıkan Türkiye’yi tekrar “yola getirmek” üzere her türlü yönteme başvuruyordu. Terör örgütleriyle açıktan ittifak yapacak kadar gözleri dönmüştü.
Türkiye’yi böyle gereksiz (!) hedeflere yönelterek asırlık sömürü düzenlerini bozan Erdoğan’ı devre dışı bırakmak için çare arayan Haçlı-Siyonistler, siyaseten yenemeyeceğini anladığı Erdoğan’dan kurtulmak için çare arayan muhalefet ile aynı yerde buluştu.
17/25’te, olmadı 15 Temmuz’da tam “kurtuluyoruz” derken kabusları haline gelen Erdoğan’dan intikam alma hırsıyla kudurmuş olan “FETÖ yapıştırıcısı” ile birbirine kenetlenen “içten dıştan, tek düşman Erdoğan” koalisyonu oluşturuldu.
Bu koalisyon, farklı ortamlarda farklı şekle giren çok yönlü bir mücadele başlattı.
Ortak düşmanları Erdoğan
Nitekim öyle oldu.
Hendek terörü sürecinde PKK ile FETÖ’yü “partner” yapan da, 24 Haziran’da SP gibi “Milli Görüş’ün nüvesi” olduğunu iddia eden bir partiye, HDP’yi Meclis’e taşıtan da aynı şeytanın zekasıydı.
Bugün Erdoğan karşıtlarının oluşturduğu kırk yamalı bohçanın tek benzerliği “Erdoğan’dan kurtulmak”tır.
Bu asla meşru bir muhalefet yöntemi değildir.
Kimse kendini kandırmasın. Nurcan anne ile Bedirhan yavrunun masum kanı, terör örgütüne destek için imza veren akademisyenlerin, “özgürlük” adı altında PKK cinayetlerini meşrulaştıran gazetecilerin ve “demokrasiye destek” bahanesiyle Kandil uşaklarını milletin Meclis’ine taşıyan HDP hamalı siyasetçilerin eline bulaşmıştır.
Hiçbir polemik ve yüzsüzlük bu gerçeği değiştiremez.
Bu bir “kurtuluş” savaşıdır
Öte yandan Batı cephesinde Haçlı-Siyonist ittifakına karşı verilen mücadelenin, Kurtuluş Savaşı’ndan hiçbir farkı yoktur.
Bu mücadelemize destek vermediği gibi, alçakça entrikalarla engellemeye çalışan ABD uşakları, bu ülkede hâlâ önemli konumlarda milletin haklarını sömürmektedir.
Yasak savma babından yapılan basit açıklamalar ikiyüzlülükten ibarettir.
Muhalefet demek millet ve devlete ihanet demek değildir.
Kanında enfeksiyon bulunmayanlar ne kadar muhalif olursa olsun, dış düşmanlara ve terör, darbe gibi ortak tehditlere karşı milletin yanında durur.
Demokrasinin ve vatanseverliğin gereği budur.
Kişisel hırslarla emperyalistlere ve onların uşağı teröristlere destek vermenin, Çanakkale’de düşman saflarına geçerek Türk askerine ateş etmekten hiçbir farkı yoktur.
.
ABD’nin “o çocukları” günümüzde ne kadar da çoğalmış...
31 Temmuz 2018 Salı
Son yazımda ABD’nin son tehditlerini eleştirmiş, meselenin Brunson olmadığını ifade etmiştim.
Haklı olduğum ortaya çıktı ama bazıları yazdıklarımdan çok rahatsız olmuş.
12 Eylül darbesinden sonra, CIA Başkanı Henze’in; “Bizim çocuklar başardı” sözüne atıf yaparak “Türkiye’yi artık, ‘o çocukları’ yönetmiyor. ABD bağımsız bir ülke olduğumuzu anlamalı” ifademi, resmen, “O. Çocukları” şeklinde değiştirmişler.
Aslında bu sahtekârlık üzerine, “Tam kendilerine yakışanı yapmışlar” deyip geçmek lazım.
Ama işin içindeki yüzsüzlüğü ifşa etmem gerekiyor.
Bir kere bu fitne ocaklarının, bu “hassas” etik anlayışı (!), etraflarındaki küfürbazlar için neden çalıştırmazlar acaba?
Ulusalcı darbecilerden FETÖ işgalcilerine ve arkalarındaki değişmeyen emperyalistlere karşı duruşumuzdan rahatsız olan bu ABD uşaklarının, bizi asla susturamayacağını peşinen söyleyelim..
Çok ayıp Ertuğrul bey…
Ertuğrul Özkök’ün bu linç kampanyasının liderliğini yapmasının ise “özel gerekçeleri” olduğundan onun üzerinde “özellikle” durmamız gerekiyor.
Efendim, kendisi beni hiç tanımazdı.
Hatta İnternetHaber muhabiri, “Star Yayın Yönetmeni Nuh…” diye bir soru soracak olmuş, “Tanımıyorum, yazılarını da okumuyorum” diye susturmuş.
Fakat, ne zaman 28 Şubat darbesinde Hürriyet’in rolünü dile getirdik, Mesut Yılmaz’ın, yeni hükümeti Aydın Doğan’ın villasında 6 saatte kurduğunu ve Özkök’ün de, o kabineyi herkesten bir gün önce manşet yaparak medyayı nasıl atlattığını (!) ifşa ettim, ondan sonra Ertuğrul bey beni sık sık köşesinde ağırlamaya başladı!
Ama yazdığım şeylere cevap verdiğini zannetmeyin, pusuda bekler, fırsat bulunca çullanır.
Peki şimdi yazımdaki ifadeyi çarpıtarak, hatta hızını alamayıp “o”nun önüne bir değil, üç nokta koyarak, değil bir amiralin (!), stajyer gazetecinin bile tenezzül etmeyeceği bir “evrakta sahtekarlık” yaparak, “Hangisine ‘O… Çocuğu’ diyorsun” diye soracak kadar basitleştiren kin ve öfkenin sebebi, gerçekten yöneticilerimize saygı mı acaba?
Bu beyefendi madem Erbakan’a hakaret konusunda o kadar hassastı da neden o kadar zulmetti?
Star atlamadı, Özkök patladı
FETÖ sayesinde 20 yıl sürüncemede kalan 28 Şubat davasının takipçisi olduk ve özellikle medyanın fonksiyonunu ortaya koyduk, tamamlanmasına katkı sağladık.
Bu davanın, 25 gün önce yayınlanan Gerekçeli Kararı’nda, Özkök’ün bizzat ismi yer almış, “Genelkurmay’ın talimatları doğrultusunda gerçek olmayan haberler ürettiler, sanal irtica haberleriyle gündem oluşturdular. Genel Yayın Yönetmenleri Ertuğrul Özkök… desteği olmasaydı, 28 Şubat darbesi gerçekleşmezdi, Anayasa’yı ilga ve hükümeti düşürme suçlarının şerikleridir” denilmişti.
Kendisi de bunu inkar etmiyor, 2006 sonunda yazdığı “28 Şubat’ı neden destekledim” başlıklı yazısı “Hâlâ destekliyorum” cümlesiyle bitiyor.
Bu önemli gelişmeyi, yeni kabineye kilitlenen medya atladı ama Star, 5 Temmuz nüshasında, “Darbenin şerikleri” başlığıyla manşet yaptı.
Gerçi “Bu ifade avukata ait” diye kıvırmaya çalıştılar ama hiç kıvırmasınlar, o ifade avukatın dosyasında yer alsa da savcı isabetli bulmuş ve gerekçeli kararına aynen almıştır.
Anladınız mı Ertuğrul beyin Nuh Albayrak takıntısını…
Bu arada benim için köşesinde “arkadaş” ifadesini kullanmış, aman; Allah muhafaza, “El mer’u me’â men ehabbe…”
28 Şubat’ın da “o çocukları” var
Hayatım boyunca hiç kimse için kullanmadığım o ifadeyi Menderes, Demirel, Erbakan için kullandığımı iddia ederek, bütün yöneticileri; alamet-i farikaları ile zikreden bu beyefendi, “Barajlar yapan Demirel’e mi dedin” diye sormuş ama ne hikmetse, “Demirel’e darbe yapan Evren’i” hatırlayamamış!
Elbette Evren için de kullanmadım ama çok iyi biliyor ki, Evren’i hatırlatırsa, “o çocukları” da hatırlatmış olacak.
Bunu ister mi?
29 Nisan 2007’de, 28 Şubat darbesine yine “açıkça taraf olmak ve hâlâ desteklemekle” övündükten sonra hızını alamamış, “Evren’i açıkça savunacak cesarete sahip çok az yazardan biri” olduğunu dile getirmiştir!
Yani kendisinin de ABD’nin “o çocukları”ndan olduğunu bizzat ifade etmektedir.
“Netekim” Erbakan’ın, "28 Şubat MGK’sındaki maddelerin tümü ABD gizli belgesinde de var” ifadesi (Ekim 1996'da ABD Başkanı adına, Ankara Büyükelçiliği'ne ‘GİZLİ’kaydıyla gönderilen ve Erbakan’ın indirilmesi için her türlü eylemin yapılması istenen yazı) gösteriyor ki, ABD’nin “o çocukları” 28 Şubat’ta da aynen devredeydi.
Yani biz Ertuğrul beyin de nasırına basmışız…
Erdoğan’a gelince yok..
Bunların hepsi bir tarafa, Ertuğrul beyin “etik adına” bana çullanması tam bir ikiyüzlülüktür.
Yöneticilere karşı madem bu kadar hassastın da, aynı hassasiyeti yıllardır hakarete uğrayan Erdoğan için neden göstermedin?
Bana laf “sokuşturmak” için yazdığınız yazıda, keşke bir cümle de; o yazımın gerekçesi olan “ABD küstahlığı” hakkında yazsaydınız.
Almanya’da Türkiye’ye ve Erdoğan’a karşı en büyük fitne kazanını, senin yıllarca yazı yazdığın Bild kaynatır.
Mesut Özil’e yapılanlar konusunda da yine bu gazete başı çekti.
Bu kankalarına, bir kere “Ayıptır” dedin mi?
***
Yemişim senin ve avanelerinin etik anlayışını…
***
Hiç kıvırma Ertuğrul bey…
“Çok şey bildiğin için” gösterilen özen, hâlâ devam ediyor mu bilemem ama yıllarca altına gizlendiğin “medya” örtüsü, bu gerekçeli karar ile kalkmıştır.
Övünç duyduğun darbe destekçiliğinin hesabını vereceksin.
Lütfen sağlığına dikkat et ki, “ABD’nin diğer çocukları” gibi sen de hapisten yırtma...
.
Mesele Rahip Brunson değil...
27 Temmuz 2018 Cuma
Dün yine Trump’ın “Twitter krizi” tuttu ve ortalığı birbirine kattı.
Yardımcısı Pence ile birlikte, “Seni başkan yaptırmayacağız” diyen FBI’a karşı bile kullanamadığı bir üslupla Türkiye’yi tehdit ettiler.
“Rahip Brunson’ı derhal serbest bırakmazsanız size yaptırım uygularız, falan falan…”
FETÖ beslemesi senatörlerin hazırladığı ve uluslararası finans kuruluşlarına, “Türkiye, ABD vatandaşlarının tutukluluk haline son verinceye kadar kredi vermeyin, verdirmeyin” talimatı veren karar taslağı da, ABD Senatosu Dış İlişkiler Komitesinde aynı saatlerde kabul edildi.
Kudüs hezimetinin acısı...
Seçildiğinden bu yana asaletini tasdik ettiremeyen Trump, derin ABD nezdinde meşrulaşmanın; Yahudi lobisi ve Evanjelistlerin emrine girmekten geçtiğini bir süre önce keşfetti!
Onun için, yıllardır hiçbir başkanın kalkışmadığı Büyükelçiliği Kudüs’e taşıma harakirisine balıklama daldı.
Ama o iş, öyle Beyaz Saray’dan göründüğü kadar kolay değildi.
Trump, gerine gerine attığı o imza ile süreci başlattı, Netanyahu da; Müslümanlara ölüm kusan silah seslerine karışan kahkahalarla açılış yaptı ama bunlar her şeyin bittiği anlamına gelmedi.
Türkiye önce İslam İşbirliği Teşkilatı’nı topladı ve sonra da konuyu BM’ye taşıdı.
Bizzat Trump’ın ve bütün Yahudi lobisinin yoğun tehditlerine rağmen Türkiye’nin gayretleriyle, karizmalarını yerle bir eden yenilgiyi yaşadılar.
Türkiye dize getirilmeli!
Bu yenilgi, Siyonistleri çıldırttı. Çünkü bu sonuç, Türkiye engellenemezse, sırada bekleyen asıl hedeflerine asla ulaşamayacakları anlamına geliyordu.
Nitekim Başkan Erdoğan her vesileyle İsrail terör devletinin işgal ve zulümlerinin karşısına dikiliyor ve o hain planlarını asla uygulyamayacaklarını yüzlerine vuruyor.
***
Yani, Siyonizm altın çağını yakaladı ama Erdoğan bütün hesaplarını bozuyor. Her ne yöntemle olursa olsun dize getirilmelidir!
Hatırlatmak isterim, daha önce de konsolosluklarında çalışan bir FETÖ’cüyü bahane ederek kriz çıkarmış, vize işlemlerini bile durdurmuşlardı.
O rahibi bırakırsanız...
Şimdi de Brunson sadece bahanedir. Gerçekten bu papazın serbest bırakılmasını gerçekten isteselerdi asla böyle davranmazlardı.
Dikkatinizi çekerim, bu krizi, Brunson eve gönderildiği halde çıkardılar.
Asıl mesele Türkiye’yi dize getirerek Yahudi lobisine ve Evanjelist desteğin devamını sağlamaktır.
Ama madem ki tehdit bu papaz üzerinden yapılıyor, bütün bunlardan sonra, yargının doğal akışıyla bile olsa; Brunson’ın bırakılması, tamamen bu tehditlerin sonucu olarak algılanacaktır.
Ayrıca bu sipariş krizin özellikle, Trump’ın en çetin rakiplerinin düzenlediği BRICS Zirvesi’ne davet edildiğimiz, hatta Erdoğan-Putin zirvesinden birkaç dakika önce patlatılmasının da özel bir anlamı var.
***
Türkiye’yi artık “o çocukları” yönetmiyor.
Ne pahasına olursa olsun ABD, Türkiye’nin bağımsız bir ülke olduğunu öğrenmesi gerekiyor.
Ve öğrenecekler...
.
Yeni dönem Türk siyaseti, yeni muhalefetini arıyor
24 Temmuz 2018 Salı
Türkiye’deki sistem değişikliği önce, “vesayet siyasetini”ni bitirdi.
16 Nisan’da kabul edilen, “halka rağmen siyaset başarıya ulaşamaz” yöntemi, sistemin henüz devreye girmediği 24 Haziran seçimlerinde bile kendini hissettirdi. Onun için, sadece milletin hizmetinde olan AK Parti bile “başarı”da zorlandı.
“Ana muhalefet partisi” unvanlı CHP bu seçimlere de milletten uzak, “seçkin azınlığa” yönelik siyaset stratejisiyle girdi.
Yine milletin hassasiyetlerini bir kenara bırakarak, FETÖ aklıyla hareket etti, PKK uşağı HDP’yi Meclis’e taşıdı. Muharrem İnce’nin görece iyi bir performans ortaya koyması da vesayet siyasetini terk ettiği için değil, her şeyi istismara dayanan; kısa vadede sonuç almaya yönelik eski Türkiye siyaseti uyguladığı için idi.
Ucuz vaatler döneminin acı faturasını hatırlamayanları aldatmaya yönelik, her problemi çözen (!) ucuz bir stratejiydi ve alıcısı çıkmadı...
Düşmanlarla dost...
95 yıldır millete hizmet etmek gibi bir derdi olmayan CHP, devletteki vesayet kurumlarıyla paslaşarak sadece bu kesime yönelik siyaset üretmiş, böylece ülkede görünmeyen ve değişmeyen iktidarın sahibi olma stratejisini başarıyla (!) uygulamış bir partidir.
Bu kurumsal vesayete ilaveten müflis bir genel müdür olan Kılıçdaroğlu’nun, 2010 yılında zembille inmesiyle, CHP’de operasyonlar üzerinden sonuca gitme dönemini başlatmıştır.
Başarısının âmiri olamayanlar başkalarının esiri olmaktan kurtulamazlar.
“Erdoğan düşmanlığı” fanusunda sıkışıp kalan bu vizyonsuzluk, diğer şer ortaklarıyla birlikte yürütülen bir “Türkiye düşmanlığı”na dönüştü.
Bu tespiti abartılı bulanlar olabilir. Ama Türkiye’yi AB’ye şikayet etmek, PKK’lıya “arkadaşım”, PYD’ye “oluşum” demek, 15 Temmuz’a FETÖ ağzıyla, “Kontrollü darbe” derken, FETÖ ile mücadeleyi “Asıl darbe” olarak telakki etmek, sırf Erdoğan düşmanı olduğu için Esad’ın katliamlarına destek vermek Türkiye düşmanlığı değil de nedir?
Direksiyon kavgası
CHP’de şimdi “ateşli” bir hesaplaşma yaşanıyor. Ama bu “Vesayet alışkanlıklarımızı bırakalım, milleti tanıyalım ve kucaklayalım” mücadelesi değil. Sadece, köhnemiş aracın direksiyonuna geçme kavgası.
Diğer muhalefette de İP’ler koptu ama toplama araç gibi farklı yapılardan oluşan tek kullanımlık projenin akıbeti farklı olamazdı zaten. Ayrıntıları merak eden Lütfi kardeşimizin analizini okuyabilir.
***
Yeni sistemin, siyaseti iki güçlü partiye zorladığını, onun için bazı partilerin “muta yöntemiyle” birleşmek zorunda kaldığını 24 Haziran’da gördük.
İP’i geçin ama CHP de bu performansı gösterebilecek gibi görünmüyor.
Milli muhalefet
Güçlü muhalefetin iktidar kadar önemli olduğuna gönülden inanıyorum.
Etkili bir muhalefet olsaydı, AK Parti seçmenden mesaj alacak duruma düşmezdi.
Güçlü bir muhalefetin, sadece parlamentoda değil, başkanın icraatlarında da ciddi etkisi ve katkısı olacağı kanaatindeyim.
Ama burada can alıcı nokta millete değil, iktidara muhalif bir siyaset anlayışının oluşmasıdır.
“Millî ve yerli duruş”u AK Parti’nin tekelinden kurtaracak, Türkiye’nin menfaatlerini; “iktidar gibi” savunacak bir muhalefet aranıyor.
Kimse beni, AK Parti’ye oy vermeyen yüzde 50’den fazla kesimin, CHP gibi PKK ve FETÖ işbirlikçisi olduğuna inandıramaz.
Eski ideolojik tanımlar anlamını kaybetmiştir.
15 Temmuzu baz alan millî ve etkili bir muhalefet anlayışının kısa sürede ciddi bir alternatif olacağı kanaatindeyim.
Bu durumda mevcut iktidar millete karşı daha da hassas davranacak ve Türkiye kazanacaktır.
.
Bu kadar cahil olursa “dindarlar”, Çıkar daha nice FETO’lar Oktarlar…
20 Temmuz 2018 Cuma
Ne zaman sapık bir yapı deşifre olsa, etrafa; “dinî duyguları istismar edilmiş mağdurlar” saçılıyor.
Dinini yaşamak isteyen “makul” insanlar bu sapık örgütlerde, masum insanlara bomba yağdıran birer “mankurt”a dönüşüyor.
FETÖ yurtlarında kalan mazbut kızlarımız, Allah için taktıkları başörtüsünü “hizmet için”(!) fırlatıp atıyor!
Yıllardır gözümüzün içine baka baka İslamiyet ile alay eden başka bir örgüte de nihayet neşter vuruldu.
“Mağdur” işadamları zekat bahanesiyle soyulduklarından, genç kadınlar Mehdi’nin(!) emriyle soyunduklarından şikayet ediyor.
***
Bu istismarcıları elbette eleştirmeliyiz, yıllardır eleştiriyoruz, eleştirmeye de devam edeceğiz.
Ama bunlara bu kadar kolay yem olan Müslümanların hiç mi vebali yok?
İslam, haramı emretmez
Basiretli bir Müslüman, İslamiyet’in “başörtüsünü çıkarmak” gibi bir “haram”ı asla emretmeyeceğini bilir.
Zaten İslam dairesinin anahtarı olan Kelime-i Tevhidin bile yarısını yok sayarak, peygamberin yerine kendini koyan bir sapığı, hâlâ “rehber” olarak görmek, ebedî felakete razı olmak demektir.
O işadamı, “zekatın; fakirin hakkı” olduğunu, dolayısıyla bizzat fakire teslim edilmesi gerektiğini bilseydi bu kadar kolay sömürülmezdi.
Netice itibariyle, basit bir adrese ulaşmak için bile en isabetli navigasyona tabi olmaya çalışan “insan”, sonsuz saadetle veya sonsuz felaketle bitecek olan ahiret yolculuğunda, ilk rastladığı otobüse binerse, “bambaşka yerler”e gitmesi gayet normaldir.
Müslümanlara ağır yük?
En emin rehber ilimdir.
Ama burada da karşımıza farklı girdaplar çıkmaktadır.
Müslümanları bu simsarların kucağına iten en büyük sebeplerden biri, çoğunluğu ilahiyat eğitimi almış çevrelerin, “Dini, asıl kaynağı olan Kuran’dan öğrenin” saptırmasıdır.
İslamiyet’i “asıl kaynağından” öğrenmek demek, “doğrudan Kur’an’dan ilham almak” demek değildir ki zaten bu, Müslümanlara taşıyamayacakları bir yük yüklemektir.
Bu yönlendirme, nice kardeşlerimizin rotasını kaybetmesine sebep olan bir saptırmadır.
Kur’an-ı Kerim elbette bizim kutsal kitabımızdır ama Müslümanların, itikat ve amel bilgilerini doğrudan Kur’an’dan alarak dini yaşaması emredilmemiştir.
Anayasalar o ülkede yaşayan herkesi bağlamakla birlikte, bireyler; beşeri münasebetlerini anayasa maddelerine göre değil, “ehil” insanların anayasaya uygun olarak ürettikleri kanun, tüzük, yönetmelik ve genelgelere göre yürütür.
Onun içindir ki, “Örtünmenin Kur’an’da yeri yok” diyenler, “Tesettür furuattır” diyen sapık kafanın cahil versiyonlarıdır.
Doğru güzergah bu...
İnsanlar, İman ve İslam’ın Şartlarını veya Abdest ve Namazın Farzlarını, Kur’an’ın hangi suresinden öğrenecek acaba?
Elbette Kur’an-ı Kerim İslamiyet’in anayasasıdır. Ama her önüne gelen oradan kanun ve yönetmelik çıkaramaz.
Kur’an-ı Kerim’i açıklayan en yetkili merci Peygamber (Sallallahü Aleyhi Vesellem) Efendimizdir.
Peygamberimizin “Fırka-i Naciye” olarak tavsiye ettiği Ehl-i Sünnet alimlerinin, bu iki kaynağa ilaveten İcma-i Ümmet ve Kıyas-ı Fukaha ile çizdiği güzergah, bizi Allah’a ulaştıracak en emin yoldur.
Bu kaynaklar, Müslümanların ihtiyacına cevap verecek genişliktedir.
Bugün İslam’ın en temel emirlerini bile yerine getirmeyen insanlar, içtihattan bahsetmektedir ki bu, “yozlaştırma” yani “dinde reform” demektir.
Her Müslümanın bizzat bilmesi ve uygulaması gereken bilgileri ihtiva eden, ilmihal kitaplarının bu kadar yaygınlaştığı bir zamanda, “Ben bunları bilmediğim için din istismarcılarının oyununa geldim” demek asla mazeret olamaz.
.
FETÖ ile mücadele hızlanacak, firarilerde panik tavan yapacak
17 Temmuz 2018 Salı
Türkiye yeni bir döneme girdi.
Başkan Erdoğan, darbe defterinin bir daha açılmamak üzere kapandığını; 15 Temmuz gibi anlamlı bir günde ilan etti.
Her darbeyi, demokratik yöntemlerle bertaraf eden milletimiz, 15 Temmuz’da Haçlı-Siyonist emperyalistler adına tezgahlanan işgal teşebbüsü ile karşı karşıya kalınca, önce bu hain teşebbüsü bizzat meydanlara inerek durdurdu, sonra da kazandığı bu demokrasi zaferini, Anayasa değişikliği referandumunda ve 24 Haziran seçimlerinde ortaya koyduğu irade ile kendi üzerine tapuladı.
Bu değişimin hemen sonrasında idrak ettiğimiz 15 Temmuz Demokrasi ve Millî Birlik Günü’nde de milletimiz, bütün Türkiye çapında FETÖ’ye öfke olup patladı.
Bu öfke aynı zamanda FETÖ ile mücadele konusundaki güçlü iradenin tezahürüydü.
Rüyalar ters çıktı...
Elebaşlarının rüya palavralarının aksine, FETÖ ile mücadelenin çok daha hızlı ve etkili bir sürece girdiğini düşünüyorum.
Bu mücadele şimdiye kadar bürokratik engeller ve henüz ayıklanamamış FETÖ kriptolarının sabotaj teşebbüslerine karşılık, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın güçlü iradesi ile dürüst yargı mensupları ve bürokratların gayretleriyle devam edegeldi.
Ama artık devletin yapısı değişti.
Dolayısıyla FETÖ mücadelesinin, artık devletin bizatihi sahiplendiği sistematik bir çerçevede devam edeceği kanaatindeyim.
Daha güçlü halk desteği ve daha büyük yetkilerle tekrar seçilen Erdoğan’ın, uluslar arası ilişkilerde, ülkelerin FETÖ’ye karşı takındıkları tavrı belirleyici olarak görmesinin yanı sıra, 15 Temmuz’da Türkiye’nin tamamında ortaya konan yoğun irade, FETÖ ile mücadeledeki kararlılığımızı bütün dünyaya gösterdi.
Türkiye ile iyi ilişkiler kurmak isteyen hiçbir ülke, bu kararlılığı görmezden gelemez.
Nitekim bundan sonra çok daha hızlanıp yayılacağını tahmin ettiğimiz MİT operasyonları, örgüt ininde büyük paniğe sebep olmuş ve FETÖ elebaşı, “Aman dikkat edin, yolda giderken bir araba yanınıza yanaşır ve sizi alıp götürür” uyarısıyla, zaten panikleyen adamlarını iyice paranoyak yapmış.
Siyasete de yansıyacak
Daha da önemlisi, FETÖ ile “Erdoğan düşmanlığı” koalisyonu kuran Kılıçdaroğlu ve avanesinin de bu gerçeği artık net olarak gördüğünü düşünüyorum.
“15 Temmuz Hain Darbe Girişimi’nin ikinci yıldönümünde” diye başlayan paylaşımını, “Bu darbeye karşı koyan Meclis’in bir üyesi olmaktan gurur duyuyorum” diye bitiren Kılıçdaroğlu, 12 Haziran’daki açıklamasında da “Adalet Bakanlığı’nın gönderdiği kanıtlara göre ABD’nin FETÖ elebaşını bize iade etmesi lazım” demişti.
Bu iki açıklama birlikte değerlendirildiğinde Kılıçdaroğlu, 15 Temmuz’un “kontrollü bir operasyon” falan olmayıp, Fetullah Gülen’in azmettirdiği bir “darbe girişimi” olduğunu nihayet anlamış görünüyor.
Ayrıca artık Kılıçdaroğlu’nun “Esas darbe” diye hedef şaşırtmak için kullanacağı bir OHAL de yok artık.
Siyaset yapamazlar...
Kendilerinin bu gerçekleri görme halinin, yaklaşan zevaliyle bir ilgisi olup olmadığını bilmiyorum ama netice itibariyle önemsiyorum.
Elbette FETÖ’nün ne denli bir hıyanet örgütü olduğu konusunda Kılıçdaroğlu’nun şahitliğine ihtiyacımız yok. Ama, ana muhalefetin 15 Temmuz’u FETÖ darbesi olarak görmemesinin, dışardaki mücadelemizi olumsuz etkilediği bir vakıadır.
Kılıçdaroğlu başta olmak üzere bütün politikacılar şunu iyi görmelidir ki, FETÖ ve PKK ile mücadelede milletin hassasiyetini anlayamayan hiç kimse Türkiye’de siyaset yapamaz.
Bu kararlılığın önünde ne ABD durabilir ne de Avrupa.
Göreceksiniz, dünya FETÖ’ye dar gelecek...
.
Kucaklaşalım' diyorlar, 15 Temmuz hainlerinin avukatlığını yapıyorlar
15 Temmuz 2018 Pazar
Muhalif kesimlerin sürekli olarak toplumdaki kamplaşmadan yakındığını görüyoruz.
Genellikle toplumu Erdoğan’ın gerdiğini düşünen bu kesimler, yeni bir hezimet yaşadıkları 24 Haziran’dan sonra da “Artık çok yorulduk, huzur istiyoruz. Erdoğan’ın, bundan sonra 81 milyonun cumhurbaşkanı olmasını bekliyoruz” diyorlar.
Öte yandan Cumhurbaşkanı Erdoğan ise daha yeniden AK Parti Genel Başkanı seçildiği gün “Ben yüzde 50 oy almanın zorluğunu 2014 cumhurbaşkanı seçiminde ve 16 Nisan referandumunda gördüm. Yüzde 50 oy alabilmek için milletin tamamını kucaklamamız gerekir” diyerek, zaten siyasetteki tek rehberi olan “gönüllere hitap etme yöntemi”nin, yeni dönemde bir zorunluluk haline geldiğini ilan etmişti.
Hep “Kardeşlik Vakti” dedi
Nitekim Erdoğan, 24 Haziran sürecinde (her konuşmasında ayrı fitne tohumu eken rakiplerinin aksine), “81 milyonla helalleşmek istiyoruz. Bu topraklarda nefretin boy vermesine izin vermeyeceğiz. Bu yüzden ülkemizin dört bir köşesinde vakit kardeşlik vakti diyoruz” demiştir.
24 Haziran zaferinden sonraki “Balkon Konuşması”nda ise “Bu seçimin galibi 81 milyon vatandaşımızın her bir ferdidir” ifadesini kullanmıştır.
Yine Külliye'deki törende, “minyatür bir Türkiye” mesabesindeki katılımcı ve 50’den fazla ülke temsilcisinin huzurunda, “Sadece bize oy verenlerin değil, 81 milyonun tamamının cumhurbaşkanı olduğumuzun bilinciyle milletimize layık olmaya çalışacağız, bugün yeni bir başlangıç yapıyoruz” demiştir.
Yine samimiyetsizlik...
Toparlarsak...
Toplumdaki kamplaşmadan herkes şikâyetçi ve ayrışmayı körükleyen referandum ve seçim süreçleri de geride kaldı.
Adres gösterilen Erdoğan da, herkesin başkanı olacağını söylediğine göre, bundan sonra herkesin kucaklaştığı; huzurlu bir ülkede yaşamamızın önünde hiçbir engel kalmamış demektir.
Bu, Türkiye için büyük bir müjdedir.
Çünkü birbirimize düşürülerek tökezletmeye çalıştıkları ülkemiz, bu fitnelerden kurtulacak ve kısa süre sonra küresel bir güç olacak demektir.
Acaba gerçekten öyle mi?
Keşke bu kadar basit olsaydı...
Teşhis samimi tespitlere dayanmıyorsa tedavi hayaldir.
***
Bu toplumsal problemin altında da samimiyetsizliğin yattığını, kamplaşmadan şikâyet edenlerin aslında kamplaşmanın müsebbibi olduğunu görüyoruz.
15 Temmuz ölçüsü
Bizi “ayrıştırmakla” itham edip sürekli “toplumsal buluşma”dan bahseden bu samimiyetsizler, önce durdukları yere bakmalıdır.
Milleti, PKK ve FETÖ hainlerinin yanında buluşmaya çağırmak barış değil, şehitlere ihanettir.
15 Temmuz, satılmış bir güruhun; Haçlı-Siyonist emperyalistler adına işgal teşebbüsüdür.
O gece hedef, iktidarı ele geçirmek değil, Türkiye’yi iç savaşa sürüklemekti.
15 Temmuz’a “darbe” demek, hıyanetin üstünü örtmektir.
Bu hıyaneti, kahvesini yudumlayarak Hollywood filmi gibi ekrandan izlediği için “tiyatro” zanneden bir anlayışın Türk milleti ile ilgisi olamaz.
Zaten bu zavallılar onun için, o hainleri değil de onlardan hesap soranları hedef alıyorlar.
Bu FETÖseverleri kucaklamak, birlik-beraberlik adına bir fedakârlık değil, millete ihanettir.
***
15 Temmuz Türkiye için yeni kriterdir.
Bu kritere göre milliyetçiliğin ve vatanseverliğin tarifi yeniden yapılmalı. Bu yeni tanımın dışında kalanların, çok merak ettikleri (!) “FETÖ’nün siyasi ayağı”nın ta kendisi olduğu millete ifşa edilmelidir.
.
Brüksel’de NATO zirve, muhalefette nato kafa...
13 Temmuz 2018 Cuma
İki gündür izlediğimiz NATO Zirvesinin ABD-Avrupa çekiçmesi, dışarıya “kriz” olarak yansıyan pazarlıklar, Türkiye’yi köşeye sıkıştırma çabaları vs gibi yansımaların gerisindeki asıl gündem Türkiye idi.
Zira bir zamanlar “Seni başkan yaptırmayacağız” diye meydan okuyan kişi, kendisine verilen sufleyi tekrarlayan bir papağandı.
Onu söyletenler, hendek teröründen terör koridoruna kadar her türlü kirli operasyonun faili Batılı ülkeler ile 7 ve 24 Haziran seçimlerinde HDP’yi Meclis’e sokmak için kendini feda eden Batı maşası siyasetçiler idi.
Onun içindir ki bu zafer, sadece içerideki Erdoğan düşmanlarına karşı değil, onları Erdoğan’ın karşısına diken ve her türlü desteği veren Haçlı-Siyonist ittifakına karşı da kazanılmış net bir zaferdi.
Bu sebepledir ki, Erdoğan’ın bu zirveye, “Başkan” olarak katılması çok farklı bir anlam ifade ediyordu.
Zaferin ödül töreni
Bu zirve Cumhurbaşkanı Erdoğan için, 24 Haziran’da herkesin “ulusal” zannettiği ama aslında uluslararası derin anlam taşıyan büyük zaferin ödül töreni mesabesindeydi.
Onun için zirvenin ilgi odağı Cumhurbaşkanı Erdoğan idi.
NATO müttefiklerimizin(!), içerideki yandaşları ile birlikte yıkmak için bütün sufli yolları denedikleri Erdoğan, şimdi çok daha güçlü olarak karşılarına dikilmişti.
Ona olan kin ve nefretleri bittiği için değil (zira onların Erdoğan nefreti, Erdoğan’ın Türkiye aşkından kaynaklandığı için ikisi de asla bitmeyecektir) ama elleri mahkum olduğun için geçmişteki sabıkalarını sildirerek yeni bir sayfa açma telaşındaydı hepsi.
Yansıyan kareler bu telaşı net olarak ifade ediyor.
Paris’teki sarayından Türkiye ve Erdoğan’a karşı ucuz kahramanlıklar yapan Macron’un, Brüksel’de Erdoğan’ın iltifatına mazhar olmak için sarfettiği çaba, Almanya’daki G7 Zirvesinde Obama ile birlikte fotoğraf verme uğruna olmadık hallere giren Irak Başbakanı İbadi’yi hatırlattı.
Macron’un ‘çak’allığı...
Ama Erdoğan Obama gibi görmezden gelmedi, tam aksine, “Trump’tan sonra benimle de ‘çak’ yapsın” diye hazırlanan Macron’un omzuna elini koyarak, “Bak birader, sınırlarımızda operasyon yapmaya saçmalığına, terör örgütleriyle işbirliği ve hatta arabuluculuk teklif etme küstahlığına devam edersen böyle ‘çak’ılır kalırsın” mesajı verdi. Macron’un yüzünün haline bakılırsa mesajı aldığı anlaşılıyor.
Akar sürprizi
NATO Zirvesinde Türkiye bizatihi NATO münderecatı açısından da gündemin göbeğindeydi.
Zira, diğer üyelerin Savunma Bakanları tarafından temsil edildiği savunma toplantılarında Türkiye’yi temsil eden Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar da zirvedeydi ama Savunma Bakanı olarak…
Ve, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “Genelkurmay, Milli Savunma’ya bağlanacak” açıklaması da zirvede geniş yankı buldu.
Bu dev adımlar, Batı’nın darbe ve siyasi entrikalarla yıllardır engellediği çok önemli gelişmelerdi.
Haçlı-Siyonist ittifakı, yıllardır kullandıkları uzaktan kumanda aygıtlarını birer birer söküp atan Türkiye’yi, üzeri kaplı bir öfke ile izlerken, Türkiye’deki muhalefetin de bu adımları engelleme çabası çok manidardır.
“Türkiye’nin ebedi düşmanları bu gelişmelere bu kadar karşı çıkıyor ve engellemek için bu kadar yırtınıyorsa bunlar çok hayırlı adımlardır” çıkarımını yapacak akl-ı selimden bile yoksun olan bu zihniyetin, hâlâ“Bu sistemi geri döndüreceğiz” çabasında olmaları, sadece bir yanlış stratejiden ziyade, İttihat Terakki hıyanetinin yeni versiyonları ile hâlâ tedavülde olduğunu göstermektedir.
Ama unuttukları bir şey var, Türk milleti o Haçlı-Siyonist patentli entrikalara artık asla izin vermeyeceğini 24 Haziran’da dünyaya ilan etmiştir.
Bu “Nato mermer, nato kafa”lar anlamasa da...
.
Millet, cephedeki zaferinin tapusunu bir asır sonra aldı
10 Temmuz 2018 Salı
“Yeni Türkiye” ifadesi şimdiye kadar çok kullanıldı ama “Yeni Türkiye” dönemi asıl şimdi başladı.
***
Zaman zaman darbelere kadar uzanan ama her seferinde sandıkta bertaraf edilen vesayet kalkışmaları, AK Parti’nin parlamentoda en güçlü olduğu bir dönemde yeni bir “taarruz” başlatmıştı.
“367 yargı muhtırası”na TSK ve AYM’nin de açık destek vermesiyle bir “darbe”ye dönüşen son vesayet kalkışması milletin sabrını taşırdı.
Bu irade gaspçılarına artık kalıcı bir ders vermek gerekiyordu...
2007’de, cumhurbaşkanını halkın seçmesine karar veren referandum ile başlayan Millî İradenin İstiklal Mücadelesi, 16 Nisan 2017 referandumu ile nihai zaferini ilan etmiş ve dün de fiilen hayata geçmiştir.
Suçüstü yakalandılar
Bu süreç Türk siyaseti için de tam bir samimiyet testi oldu.
Millet iradesini gasp eden CHP ve yandaşları bu “bağımsızlık” çabalarından hiç hoşlanmadı.
Bu gidişi, her aşamayı engellemeye çalıştılar ama engelleyemediler ve yürüyen reform trenine hep arkadan asılmak zorunda kaldılar.
Anayasa değişikliğinden uyum kanunlarına kadar bütün yasama faaliyetlerinde, “vekili” oldukları milletin haklarını savunmak yerine, vesayeti korumak için yırtındılar.
Çünkü, millete hizmet zahmetine katlanmadan sürdürdükleri azınlık iktidarı bunu gerektiriyordu.
Ama bu sefer başaramadılar.
Millet, kanı pahasına düşman işgalinden kurtardığı bu vatanı, vesayet işgalinden de kurtarıp, tapuyu üzerine almakta kararlıydı.
Öyle de oldu...
Bu nasıl millete saygı
Ancak milletin 16 Nisan’da verdiği bu kararı beğenmeyen muhalefet, millet iradesine savaş açarak, “Biz bu kararı kabul etmiyoruz, sistemi geri döndüreceğiz” dediler.
Nitekim, 24 Haziran seçiminde, en güçlü argüman olarak millete; ”Bize yetki ver, seni tekrar vesayete esir edelim” vaadini (!) sundular.
Millet iradesinin özgürlüğü için mücadele veren Cumhurbaşkanı Erdoğan’a yönelttikleri “Kendisi için tek adam sistemi kuruyor” ithamlarıyla, aslında kendi “tek adam” düzenlerinin yıkılmasını önlemeye çalıştılar.
Sekiz yılda on defa kaybettikleri halde, aynı koltukta kalmalarını da bu statüko düzenine borçlular.
Zira yeni sistemde parti liderleri; liderliğini sürdürebilmek için iddialı olmak ve başarmak zorundadır.
Nitekim böyle bir yetenekten yoksun olan Kılıçdaroğlu, aday olmayarak bu kifayetsizliğini gizlemeye çalışmasına rağmen, deve kuşu misali; yeni Türkiye siyasetinde asla yeri olmadığının bütün çıplaklığıyla ortaya çıkmasına mani olamamıştır.
Asla geri döndüremezler
İşte bu kifayetsizler, milleti feda ederek kendi bekalarını kurtarmak için çok direndiler ama bu sürece engel olamadılar.
Milletin iradesi çerçevesinde devlet yeniden dizayn edildi ve resmen devreye girdi.
Bu süreç bundan sonra asla geri işlemez.
Seçim sürecinde, yapamayacaklarını bile bile tabanlarını, “Parlamenter sisteme döneceğiz” diye kandırdılar.
Nitekim, bütün ısrarlarımıza rağmen, nasıl döneceklerini söyleyemediler.
Çünkü kendileri de çok iyi biliyordu ki, böyle bir dönüş olamayacak.
Asla yapamayacaklar, milleti tekrar vesayet çukuruna atamayacaklar.
Millet, parlamenter sistemde bile yetki vermediği bu vesayetçilere, “Bizi tekrar işgalcilerin elinde oyuncak edin” diye anayasayı değiştirecek bir çoğunluğu asla vermeyecek.
Geriye, o çok iyi bildikleri “zorla alma” yöntemi kalıyor.
Ama unutmasınlar ki bu millet, artık o alçak yöntemin de işe yaramadığını 15 Temmuz’da net olarak gösterdi.
Gerçek iktidarın ve gerçek istiklâlin hayırlı olsun ey milletim.
.
İddialarınızın peşini bırakırsanız biz sizin peşinizi bırakmayacağız
6 Temmuz 2018 Cuma
Hızlı ve “ateşli” bir seçim süreci yaşadık.
Sonra da yeni dönemin heyecanı tuttu, geçenler unutuldu!
Unutmayın... Unuttukça yeniden tezgâhlıyorlar...
Akıl almaz vaatlerin yanı sıra, kabul edilemez ithamlarda bulundular.
Ama şimdi “Seçim bitti, konu kapandı” havasındalar.
Hayır… Yağma yok.
Meydanlarda, Erdoğan’a iftira yarışına girdiniz.
Şimdi dürüst olun, söylediklerinizin arkasında durun.
***Bize bir duyum geldi, umarım doğru değildir” takıyyesinin arkasına boş iddiaları sıralamayı adet edinen Akşener şimdi ortalıkta yok.
Seçime üç gün kala, “Damadınız AA’ya ‘21.30’da bizi % 52 olarak ilan edeceksiniz’ dedi mi?” diye soran Akşener şimdi neden bu iddiasının takipçisi olmuyor?
Ya o FETÖ ağzıyla savrulan 17/25 çamurları?
Erdoğan’ın yakınında olmaktan başka suçu (!) olmayan insanlara atılan o iftiralar ne olacak?
Belgeli yalan...
“FETÖ ile mücadele ettiklerini söylüyorlar ama Gülen’i istememişler bile” iddiası, Sayın Muharrem İnce’nin en önemli seçim kozuydu.
Bir CHP heyeti, evrakları inceledi ve “İade için belgeler yeteri” raporu verdi.
Hatta Kılıçdaroğlu, bu tespiti “Muharrem İnce boş konuşuyor” anlamına gelen bir üslupla açıkladı.
Ve o andan itibaren Muharrem İnce bu konuyu unuttu, her gün arayan o Amerikalı da kayboldu!
Buna ne diyorsunuz Sayın İnce?
Birkaç oy için böyle milli bir konuda yalan mı söylediniz?
Kim o adam?
Daha çarpıcı bir örnek…
“Bana yanındaki adam söyledi, Erdoğan Gülen’den icazet almış” dediniz.
Bunun üzerine Cumhurbaşkanı Erdoğan çok ağır karşılık verdi ve “Açıklamazsan namertsin” dedi.
Muharrem İnce klasik takıyye taktiğiyle, “O ismi seçimden sonra açıklayacağım” dedi.
Seçim bitti Sayın İnce, o ismi unuttunuz mu, yoksa bu da yalan mıydı?
***
Seçimden günler önce, “Oy çalacaklar” kampanyası başlattınız.
Seçim gecesi için Türkiye’yi ayağa kaldırdınız.
Artık “trafoya girecek kedi” bulamayınca bu sefer de YSK’yı, AA’yı suçladınız.
Hayatının en önemli zaferini kazandığı halde bir çocuğun yaralanması üzerine balkon konuşmasını bile iptal eden Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “insan”lığını anlayamadınız, “Kaybettiği için Ankara’yı iptal etti” dediniz.
Sözünüze sahip çıkın
Günlerce, “Oyunuza sahip çıkın” yaygarası yaptığınız. O gece seçmenleriniz size inandı sokaklara döküldü ama siz ortada yoktunuz.
Sonra resetlemiş ve yeni sürüm Muharrem’i yüklemiş olarak ortaya çıktınız.
“Seçmenleriniz sandık başında hâlâ sizi bekliyor, avukatlar YSK önünde sandalyede uyukluyor. Oylar çalınmış; haberiniz var mı” diye soranlara, “Ya, bunlar birkaç şizofrenin uydurması. Adam kazanmış kardeşim; ne oy çalınması. Arada 10 milyon fark var. Bu, çalınmış oylarla oluşturulacak bir fark mı? Ayrıca bizdeki ıslak imzalı tutanaklar ile YSK’nın (aynı zamanda AA’nın) rakamları örtüşüyor. Erdoğan’ı tebrik edeceğim” dediniz.
Çok garip…
O esrarengiz gece, Muharrem İnce’yi normalleştirmişti.
Belki dinlendi; beyin fonksiyonları yerine geldi!
Ya hesap sor, ya hesap ver
Sayın İnce, hiçbir şey olmamış gibi yolunuza devam edemezsiniz.
Kimsenin onuru sizin oyuncağınız değil.
El-kol hareketleri eşliğinde savurduğunuz iftiraların hesabını vermek zorundasınız.
O Amerikalıya ne oldu?
Seçimden sonra açıklama sözü verdiğiniz o isim kim?
Ve gerçekten oylarınız çalınmışsa neden peşine düşmediniz.
Seçimden önce söylediğiniz gibi o oy hırsızlarına (!) kim olduğunuzu göstermelisiniz.
Zira, bu iddialarınızın peşini bırakırsanız biz peşinizi bırakmayacağız…
.
Kimse unutmasın, HDP’nin Meclis’teki engellemelerinden CHP sorumludur...
3 Temmuz 2018 Salı
“Asrın Seçimi”ne bulaştırılan enfeksiyon, Türkiye’nin yeniden inşa edileceği Meclis’te, terörist eylem olarak sık sık karşımıza çıkacak.
7 Haziran’da, “Terörü önleyecekler” diye milleti kandırarak Meclis’e sokulan HDP’nin, Kandil’in emrindeki bir PKK uzantısı olduğu ortaya çıktı.
Deşifre olduktan sonra kendisini tamamen teröre adayan, devletin verdiği makam aracı ile teröristlere silah taşıyan, sivil ve masum insanları katletmek için teröristleri sokağa çağıran bu terör odağı halktan tamamen koptu.
Yıllardır, “Mağduriyetinizi gidereceğiz” diye istismar ettikleri Kürtler, mağduriyetlerinin asıl sebebinin PKK ve HDP olduğunu yakinen gördü ve bütün baskılara rağmen araya mesafe koydu.
Hatta, 54 masumun katledilmesinden sorumlu olan Demirtaş’ı cezaevinde unuttular.
24 Haziran seçimlerine bu ortamda geldiler.
İttifak yapamadılar
CHP, milletin hışmından korktuğu için HDP ile ittifak yapamadı.
Zira HDP ile yakınlığın halktan tepki göreceğini çok iyi biliyorlardı.
Fakat Kılıçdaroğlu, hıyanet pazarlığını gizlice sürdürdü.
Gül’lü çatının çökmesi üzerine aldığı, “HDP’nin Meclis’e girmesi için gereken her şeyi yap” talimatı, Erdoğan düşmanları cephesinin ortak stratejisi oldu.
Ama Demirtaş’ın, “asrın mağduru” ilan edilmesi de, hepsinin Edirne F Tipi önünde kuyruğa girmesi de asla Demirtaş için değildi.
Demirtaş sadece HDP’yi Meclis’e taşımak için kullanılan bir alet idi.
Dikkat ederseniz, HDP’ye talimatla oy veren CHP seçmenleri Demirtaş’a vermedi.
Aslında, HDP’nin barajı aşması için yırtınan CHP, ittifak ortaklarına da kazık attı.
“Ailenizdeki her 4 oydan birini HDP’ye verin” mesajını sağır sultan bile duydu.
Kürtler vermedi, CHP telafi etti
HDP, “oy deposu” olarak taktim edilen illerde yüzde 25’e varan şok kayıplar yaşarken, CHP’nin güçlü olduğu illerde aldığı “taşıma” oylarla barajı aştı.
Silivri’deki FETÖ’cü mahkumların ve polis-asker lojmanlarındaki FETÖ’cü kriptoların da HDP’ye oy vermiş olması operasyonun boyutlarını ortaya çıkarmaktadır.
Bu kirli oyunun ikinci perdesi, Mahalli Seçimlerde sahneye konacaktır.
Bunun travmalarını hep birlikte izleyeceğiz. CHP-HDP koalisyonu, “Büyük Türkiye”nin inşasını engellemek için her yola başvuracak.
Biz de CHP’nin bu hıyanetini hep yüzüne vuracağız.
Bunu çok iyi bilen medyadaki yandaşları, akademisyen kılıklı terörist avukatları, “HDP’nin halk iradesi ile Meclis’e girdiği” yalanına milleti inandırmak için yoğun bir meşrulaştırma kampanyası başlattı.
CHP artık HDP’dir...
Efendim, HDP’ye verilen oyların tartışılması, AK Parti dışından Erdoğan’a giden oyların da siyasi bir mühendislik olduğu anlamına gelirmiş!
Zaten, HDP’nin 1 Kasım’daki oyu ile 24 Haziran’daki oyu arasında bir fark yokmuş!
Bir kere bu FETÖ menşeli kirli işbirliği ile ittifakları aynı kefeye koymak insafın iflasıdır.
Ayrıca 1 Kasım-24 Haziran farkını sadece oy oranından okumak da hıyanet veya cehalettir.
HDP, Doğu ve Güneydoğu’da kaybettiği oylar sebebiyle barajda boğulacaktı.
CHP, kendi oylarını yönlendirerek HDP’nin kayıplarını telafi etti ama temiz oyların yerini zehirli destek aldı.
HDP Meclis’te terör estirdikçe CHP bu kamburun altında ezilecektir.
Bundan sonra HDP’nin her eyleminden sorumlu olan bu CHP, “ana muhalefet” vasfını kaybetmiştir, artık; HDP gibi muamele görmelidir
.
Millet gerektiğinde değiştirmeyi bilmeseydi bugün AK Parti olmazdı
29 Haziran 2018 Cuma
AK Parti, 28 Şubat’ın getirdiği maddi ve manevî çöküşü yaşayan milletimizin feryadına karşılık, yine milletin bağrından doğan bir harekettir.
Türkiye, samimiyetini İstanbul’da ispat eden Erdoğan’a, ülke yönetimini de teslim ederek, tıpkı CHP zulmetinden kurtaran Menderes’in dönemindeki gibi yeniden ferahladı.
AK Parti, bütün vahşetiyle üzerine çullanan vesayete rağmen çok önemli reformlara imza atmıştır.
Bu süre içinde zaruri altyapı problemlerini çözerek, milletin yaşam standartlarını yükselten AK Parti iktidarları, farklı hizmet taleplerine muhatap olarak görevini zorlaştırdı.
Öte yandan, iyileştirilmiş şartlarda büyüyenlerin, büyük reformları “standart hizmetler” olarak görerek yeni şeyler beklemesi de AK Parti’nin yeni zorluklarını oluşturdu.
Durum böyle olunca, bırakın arttırmayı; mevcut oy oranını muhafaza edebilmek bile sürekli güncellenmeyi ve yenilenmeyi zaruri hale getirdi.
7 Haziran anlaşılmadı
AK Parti, CHP gibi vesayet ürünü bir yapı değildir.
Onun için de, AK Parti açısından milletin memnuniyetsizliği, oy kaybından öte bir anlam taşımaktadır.
Bunu çok iyi bilen Erdoğan ilk günkü gayret, samimiyet, tevazu ve içtenliği ile liderliğini sürdürmektedir.
Milyonlarca Erdoğan aşığı hizmet gönüllüsü de hiçbir menfaat gözetmeksizin millet için çalışmaktadır.
Ancak iktidar süresi uzadıkça ve teşkilat büyüdükçe, fabrika ayarlarını korumak zorlaşıyor.
Oysa millet, kendisinin seçip yükselttiklerinin milleti küçük görmesini, verdiği yetkinin; farklı amaçlar için kullanmasını asla hoş karşılamamaktadır.
Nitekim, bu tür yanlış örnekler ve aday listelerinin yerel hassasiyetlerden uzak olması sonucu AK Parti 7 Haziran’da milletten ciddi bir uyarı aldı.
Ancak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın meseleye el koymasıyla bu yenilgi kısa sürede telafi edildiği için bazı AK Partililer “Millet kıymetimizi anladı” şeklinde değerlendirdi ve 7 Haziran’daki “uyarı” tam olarak amacına ulaşamadı.
Bu ikinci uyarı
AK Parti’nin, 24 Haziran’da da beklenen performansı ortaya koyamadığını bizzat Genel Başkan Erdoğan ifade etti.
Oysa 7 Haziran tam anlaşılsaydı 24 Haziran tekerrür etmezdi.
Üstelik, partinin “yenilenme” zaruretini çok iyi bilen Erdoğan, tekrar genel başkan olduğunda arınma seferberliği başlatmıştı.
Ancak 24 Haziran’daki sonuçlara bakılırsa bu yenilenmenin amacına ulaşmadığı anlaşılıyor.
Sayın Erdoğan’ın 24 Haziran öncesi çabasının, sadece ekranlara yansıyan kısmı bile (ki gerçek performans çok çok daha büyüktür) akıl almaz bir görüntüdür.
Sınırlı bir duyarsız kesimin, bu çabaları boşa çıkarmaya hakkı yoktur.
Ayrıca AK Parti, sadece AK Partililerin omuzlarında yükselen bir hareket değildir.
Millete dönülmeli
Seçim çalışması esnasında bile seçmeni azarlamak, evini; eşyasını aşağılamak, bu hareketin liderini öfkelendirecek davranışlardır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın; hayatını ortaya koyarak sürdürdüğü “Tam bağımsızlık seferberliği” partideki birkaç duyarsız yüzünden halel görürse, bu bedbahtların; Erdoğan’ın ve onun hamisi olan milletin vebalini taşımaları mümkün değildir.
AK Parti oylarındaki “Erdoğan etkeni” de dikkate alınırsa, rahatsızlığın boyutu daha iyi anlaşılacaktır.
Bu AK Parti’nin, daha zor bir imtihan olan 2019 Mahalli Seçimlerini hasarsız geçmesi mümkün değildir.
AK Parti yetkili kurullarında bu muhasebe süratle yapmalı, milletin rahatsızlık sebepleri cesurca tespit ve telafi etmeli ve milletin gönlü alınmalıdır.
***
Kimse unutmasın; millet gerektiğinde değiştirmesini bilmeseydi bugün AK Parti diye bir parti olmazdı.
.
Sandığın şifreleri
26 Haziran 2018 Salı
Yüzyılın seçimi, manipülasyonlara rağmen suhuletle gerçekleşti.
“2. tura kalacak” diyenlere, bu milleti tanımak için biraz daha çaba sarf etmelerini tavsiye ediyor, söylediğimiz doğruları beğenmedikleri için hakaret yağdıran Muharrem İnce ve yandaşlarına cevap vermeyi bile gereksiz görüyorum.
***
Sonuçlar, 24 Haziran’da, ikinci bir “7 Haziran Operasyonu” yapılacak endişelerimizi maalesef doğruluyor.
2015’te AK Parti’yi HDP ile iktidardan düşüren şeytani zeka, şimdi de aynı yöntemle Erdoğan’ın önünü kesmeye çalıştı.
HDP’nin, Kürt seçmenlerden oy kaybederken, Batı ve Orta Anadolu‘da hediye edilen CHP oylarıyla barajı aşması gösteriyor ki, CHP terör uşaklarını Meclis’e taşımıştır. Bu kambur CHP’nin sırtından kolay kolay inmeyecektir.
Titre Kemal Bey...
Muharrem İnce, demogoji ve istismar ürünü oylarla da olsa, Kılıçdaroğlu’na karşı net bir üstünlük sağladı.
Bu oy farkı sandıkta durduğu gibi durmayacak, önümüzdeki dönemde CHP fokur fokur kaynayacaktır.
Zaten Kılıçdaroğlu bunu önceden görmüş, dil ucuyla da olsa “Bundan sonra yokum” mesajı vermişti.
Bakarsınız FETÖ, CHP’deki operasyonuna bundan sonra ince ince devam edebilir.
Temel Bey de CHP’ye...
Bu seçimin müflisi SP’dir.
Karşı tribünlerin morfinli alkışlarıyla kendinden geçen Temel Bey, köklü bir yapıyı, FETÖ orjinli şer operasyonuna peşkeş çekti.
Karamollaoğlu’nun artık “Saadet, Milli Görüş, Erbakan” gibi mefhumları ağzına bile almaya hakkı yoktur.
Temel Bey'in bundan sonra yapacağı en dürüst hareket Bekaroğlu ve Şener gibi CHP saflarına katılmaktır.
Bahçeli hedefte...
FETÖ ve patronlarının Erdoğan’dan sonraki en büyük hedefi Bahçeli’dir.
Zira millet iradesinin hükümran olmasının stratejik mimarı Bahçeli’dir.
Erdoğan’ın Büyük Türkiye yolculuğunda Bahçeli’nin hâlâ önemli bir yeri vardır.
Haçlı-Siyonist ittifakı ve FETÖ, Erdoğan’ın yolunu kesmek için Bahçeli’yi devre dışı bırakmaya çalışacaktır.
Akşener evin döndükten sonra, İP’teki MHP orijinlilerle, MHP’deki FETÖ orijinliler, “Bahçeli’siz MHP” için tekrar harekete geçebilir.
Buna dikkat etmelidir. Bahçeli, Türkiye’nin geleceği için en kritik isimdir.
Toplumsal barış yalanı
Parlamento sonuçlarının, “AK Parti’yi mutabakat arayışına yönelteceği” analizleri, sığ ve haksız bir değerlendirmedir.
Sayın Erdoğan, en güçlü çıktığı seçimden sonra bile toplumsal mutabakat mesajları vermiş, “Balkon Konuşmaları”nda daima, “Herkesin cumhurbaşkanı” olacağını ilan etmiştir.
Bu hâlâ gerçekleşmemiş ise teşhisi doğru koymalıdır.
Kaybettikleri her seçimden sonra toplumsal barış türküsü çalanlar, dürüstçe “toplumsal buluşma”nın nerede yapılacağını da söylemelidir.
Ülkenin FETÖ ve PKK gibi can düşmanlarını “düşman” bellemeyen, ulusal güvenlik konusundaki baş ağrılarımızın baş mimarı olan Haçlıları “müttefik” gören bir kesim ile nasıl mutabakat sağlayabilirsiniz?
Şayet bir toplumsal mutabakat yapılacaksa bunun yeri, cezaevindeki terörist uşaklarının yanı değil, milletin yanıdır.
Yine İnce yalan
Nitekim dün “Hepimizin cumhurbaşkanı olun” ukalalığı yapan Muharrem İnce’nin, diğer taraftan, milletin ortaya koyduğu iradeye büyük bir saygısızlık yaparak, “Toplumsal barışımızı tehdit eden faktörler iş başındadır” şeklinde saçmalaması, toplumsal barış konusundaki samimiyetsizliğinin ispatıdır.
Halkın iradesini kabul etmeyi öğrenemediğiniz sürece demokrasiden bahsetmeniz, ucuz bir takıyyeden ibarettir.
***
Sonuçların, AK Parti için söylediklerini de bir sonraki yazımızda dile getireceğiz.
.
Söz; vicdanî tavsiyenize uyacağım, ben kime oy vereyim?
22 Haziran 2018 Cuma
Bendeniz zikzakları sevmeyen, “doğru” bir çizgide yürümeye çalışan biriyim.
Çizgimin oy pusulasına yansıması, bu “doğru” ile örtüşebilen partilere yönelik olmuştur hep.
Bekamızın teminatı olan bu çizgi, milletin vekâlet verdiği liderlerin omuzlarında bize ulaşan ve bizim vereceğimiz vekâletlerle yoluna devam edecek olan tarihî yörüngemizdir.
***
Cennetmekân Abdülhamid Han’ın, alçakça düşürülmesinden sonra, Beylerbeyi Sarayı’ndan; ağzı kapalı bir şişe ile boğaza bıraktığı bu millî davanın yolculuğu, 40 yıl sonra Adnan Menderes ile tekrar başladı.
Onun, bir süre “ölümüne” taşıdığı bu hassas emanet, 1980’de yerli darbeciler eliyle yine tarumar oldu ama Turgut Özal sayesinde küllerinden tekrar doğdu.
İhanetler bitmiyor
Değeri yüksek olanın düşmanı da çok olur.
Bekamızın teminatı olan bu kutsal emanet, Özal’dan hemen sonra, “modern” maskeli sinsi ve vahşi bir düşmandan; bin yıl sürecek (!) bir darbe daha yedi.
Üzerimize çöken 28 Şubat enkazının altında inim inim inlediğimiz günlerde, ümit kaynağımız olması gereken siyaset, o millî yolculuğun önündeki en büyük engeldi.
Ama Allah, “Artık bittiler” denen her dönemde yeni fırsatlar yarattı.
***
Nitekim siyasetin iflas ettiği bir dönemde milletin engin feraseti, “yeni bir başlangıç”ı keşfetmiş; aday listelerini bile dolduramayan bir partiyi ihya etmişti.
Sandığa her gidişimde aynı muhasebeyi yapmış, vekâletimi daima “bu emanete layık olan” kadroya vermişimdir.
Zira bu görev, gelecek nesillerimize olan en önemli borcumuzdur.
Seçimler milletin imtihanıdır
Şimdi yeni bir imtihanın eşiğindeyiz...
AK Parti’nin, 2002’deki fabrika ayarlarını aynen koruduğunu söylemek güçtür.
Gerçi hareketin lideri, ilk günkü gayret ve samimiyetini aynen muhafaza etmiş, hatta bu yüzden Haçlı-Siyonist ittifakı ve yerli işbirlikçilerinin boy hedefi olmuştur.
Ancak, uzun iktidar döneminin, partide birtakım yozlaşmaları beraberinde getirdiği de bir vakıadır.
Öte yandan, 2003’teki gibi “yeni bir başlangıç”a kapalı olmanın, “çelişki” demek olduğunun da farkındayım ama bendeniz, bu millî emanete; hâlâ AK Parti’nin layık olduğunu düşünüyorum.
Siz yine de “Türkiye neden yeni bir dönemin eşiğinde olmasın” diye sorabilirsiniz.
Neden hâlâ AK Parti?
Bir kere AK Parti’yi, 2003’teki müflis siyasetçilerle mukayese etmek insafsızlıktır.
Yine de prensip olarak; “Daha iyisi neden olmasın” diyebilirsiniz.
İşte vicdanınızın sesine kulak vermeniz gereken yer de burası.
Dürüstçe, “Milli ve manevi menfaatlerimizi bunlardan çok daha iyi korur ve üstelik AK Parti’deki olumsuzlukları da yoktur” diyebileceğiniz bir alternatif varsa şahsen; oy vermeyen namerttir?
“Denemeden bilemezsin” demek dürüst bir yaklaşım değildir, kaçamak cevap vermektir.
Her kutlu doğum, öncesinde nice alametler belirir.
Allah aşkına; ortada böyle bir emare var mıdır?
Hangisine oy vereyim?
Tek hedefi Öcalan’ın heykelini dikmek olan terör yandaşlarına mı?
“Bütün yatırımları durduracağız” diyen, savrulmuş hasetçilere mi?
FETÖ taktikleriyle milleti kandırmaya çalışan takıyyecilere mi?
Yoksa…
“Yerli” olmayı ineğin yediği yemde, yere döşenen mermerde arayacak kadar millete yabancı olan ve “ince” maskesinin altından, her gün yeni küfür ve tacizler sızan; geleneksel din düşmanlarına mı?
Hepsi bir tarafa…
Millet düşmanı FETÖ ve PKK hainleri ile mücadeleyi sürdürmeyi bırakın; engellemeye çalışan bu işbirlikçilere, millet adına ben nasıl vekâlet verebilirim?
O halde söyleyin, ben kime oy vereyim?
.
Kandil Operasyonu AKP’ye oy kazandırır” demek, teröre desteğini itiraf etmektir...
19 Haziran 2018 Salı
Yıllardır dil döküyoruz, “Terörle mücadele hükümetin değil, devletin meselesidir. Herkes ve özellikle de muhalefet bu mücadeleye; samimi destek vermelidir” diyoruz…
Hele Avrupa ve Amerika’nın son dönemde bizzat sahaya inmesiyle terör, bizim için “iç mesele” olmaktan çıkmış, bir ulusal tehdide dönüşmüştür.
Dolayısıyla artık terörle mücadeleye destek vermemek, “işgalcilerin yanında yer almak” anlamına gelmektedir.
Yani bugün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın önderliğinde yürütülen terörle mücadele seferberliğine muhalefet etmek, sadece Erdoğan’a düşmanlık değil bizatihi Türkiye’ye ve Türk milletine düşmanlık etmektir.
Bahçeli muhalefet değil mi?
Muhalif olmak, emperyalist uşaklığı yapmak değildir.
MHP lideri Bahçeli, vatan ve millet menfaatlerini koruyarak muhalefet görevi yürütmeyi göstermiştir.
Bahçeli, terörle mücadelede destek vermiş ama birçok konuda da iktidara kök söktürmüştür.
Ana muhalefet partisi CHP, Türkiye’nin adeta yeniden inşa edildiği son dönemde olup biten her şeyi kenardan seyretmiş, tren hareket ettikten sonra binmek için peşinden koşmuştur.
CHP’nin 3’te biri Meclis üyesine sahip MHP ise bu süreçte ciddi anlamda etkili olmuştur. Bu etki bence 24 Haziran’dan sonra çok daha belirgin hale gelecektir.
CHP’ninki muhalefet mi?
CHP ise bırakın mücadeleyi, Türkiye’ye karşı Haçlı-Siyonist ittifakın emperyalist savaşını yürüten PKK/PYD’ye yoğun destek vermiştir.
Bir taraftan PKK’nın siyasi aparatı olan HDP’yi meşrulaştırmak için (sanki kendilerinin böyle bir derdi varmış gibi) yırtınan CHP, diğer taraftan Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Kandil Harekâtı sırasında PKK/PYD’ye adeta kalkan olmuştur.
Teröre destek konusunda o kadar arsız ve fütursuz hareket ediyorlar ki, milletin karşısındaki seçim imtihanında bile bu tutumlarını değiştirme ihtiyacı duymadılar.
Beyannamelerde ve meydanlarda her konuda ölçüsüz vaatler yağdıran muhalefet adayları, FETÖ ve PKK ile mücadele konusunda boş vaatten bile kaçınıyorlar.
Saçma sapan sözler veriyorlar ama Türkiye’nin 30 yıldır boğuştuğu ve milletin en geniş ortak payda oluşturduğu PKK ve FETÖ ile mücadeleyi asla ağızlarına almıyorlar.
“Zafer”den korkuyorlar...
Sanki Türkiye’nin terör veya FETÖ diye bir problem yok!
Allah aşkına söyler misiniz; bu ülkeyi yönetmeye talip olanların, bu tutumu normal midir? Bunların, diğer konularda ne söylediğinin bir önemi var mıdır?
***
Teröristleri ve hainleri destekleyerek, emperyalist patronların teveccühüne kavuşacaklardı ama hesapları tutmadı.
Tuttukları kirli dal şimdi çatırdamaya başlayınca feveran ediyorlar.
Bizim köyde güzel bir söz vardır, “Harmanda izi olmayanın sofrada yüzü olmaz” derler.
“Konuyla ne ilgisi var” demeyin; “cuk” oturuyor.
Zira CHP, başından bu yana millete küfreder gibi PKK yandaşlığı yapmasaydı da; terörle mücadeleye dürüstçe destek verseydi, bugün “Kandil Operasyonu sandıkta AKP’ye yarar” diye bir endişe yaşamazdı.
Çünkü o zaman, bütün partiler teröre aynı mesafede olacak, terörle mücadele; partiler arasında bir tercih kriteri olmayacaktı.
MHP neden “Kandil’den alınan sonuç, AKP’ye oy kazandırır” diye bir endişe yaşamıyor?
***
Anlayacağınız, PKK ile birlikte olanlar, Mehmetçik Kandil’e ilerlerken PKK ile birlikte; korkmakta haklıdır.
Duydunuz mu; dün Münbiç’e de girdik.
Korkun beyler, hıyanetlerinizle yüzleşme vaktiniz...
.
Bayram gelmiş neyime, kan damlar yüreğime...
15 Haziran 2018 Cuma
Bugün bayram…
Ramazan’ı memnun uğurlayanlar başta olmak üzere her Müslümanın coşkuyu hak ettiği bir gün bugün.
Gel gör ki, her bayram sabahı olduğu gibi benim içime bir “sızı” saplanacak, neşem yarım kalacak.
Evet; bayramda elini öpecek ne anam var ne babam. Ama benim derdim çok daha büyük.
Elbette gidenlerin yeri dolmuyor ama çok şükür ağabeyim var, her bayram gidip; “baba” niyetine elini öpüyor, ilk kahvaltıyı birlikte yapıyoruz.
***
Evet, benim “sızım” çok daha derin…
Her yıl “Hüzünlü Bayram” manşetiyle paylaştığımız ortak derdimizdir benim sızım.
Çünkü, bugün yine “bayram sevincini” yaşayamayan yüz milyonlarca kardeşimiz var.
“Müslümanlar tek vücut”
Bir yandan“Abdestsiz mitinge çıkmadığını” iddia ederken, diğer taraftan,“Suriyelileri kovalım, bayram için gidenleri geri almayalım” diyerek, bırakın Müslümanlığı insanlığı bile uzaktan seyreden ikiyüzlüler dışında kimse, “Bize ne bayram yapamayan yüz milyonlardan” diyemez herhalde.
Peygamber efendimiz (Sallallahü Aleyhi Vesellem), “Müminler, birbirine muhabbet ve merhamette bir vücut gibidir. Vücudun bir yeri rahatsız olunca bütün vücut rahatsız olur. Müslümanların dertleri ile ilgilenmeyen onlardan değildir” buyurmuştur.
Yani, kardeşlerimizin sıkıntısını gidermek tercih değil, “emir”dir.
Hem de hiç gitmediğimiz Myanmar’daki, hiç tanımadığımız kardeşimizi; “yakın akrabamız” mesabesinde tutan bir emir.
Çünkü, “Hiçbir milletin diğerine üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takva iledir.”
O halde gel de bugün bayram yap…
Hüzünden öfkeye…
Her bayram “hüzün”le başlayıp “öfke”ye dönüşen bir duygu fırtınası yaşarım.
Benim öfkem, milyonlarca Müslümanı, emperyalist zalimlere peşkeş çeken aşağılık diktatörleredir.
Benim öfkem, yüz yıldır sömürülen ama birer Stockholm Sendromu vakası gibi Haçlı-Siyonizm uşaklığını sürdüren İslam dünyası liderlerinedir.
Benim öfkem, katillerine gösterdiği müsamahayı kardeşlerinden sakınan Müslümanlaradır.
***
Bütün İslam âleminin “gerçek bayramlar”a kavuşması dileğiyle
.
Bu, son bayramınız olmasın...
12 Haziran 2018 Salı
“Karga ile Tilki” hikayesini bilirsiniz.
Hani şu; karganın ağzındaki peynire göz dikerek, “Karga kardeş, sesine bayılıyorum, bir şarkı söyler misin” diyen tilkinin, iltifatlarla dolduruşa gelen karga ağzını açınca yere düşen peyniri sırıtarak kapması hikayesi...
Bu ara Türkiye’de tam da bu yaşanıyor...
***
Bir zamanlar,“Nüfusunun yüzde 95’i Müslüman” denen bu ülkede, kamu ve özel sektör programlarında, sanki Haçlı alemindeymişiz gibi namaz kılacak yer bulamazdık.
Şimdi bütün otellerde mescidler hazırlanmasına, sizi oraya götüren yön levhalarına bakmayın.
Sadece 10-15 yıl önce, aynı otelde “Namaz kılacak bir yer var mı” diye sorduğunuzda aldığınız cevap, “Maalesef…” idi.
“İkna odaları”nda “Ya okul, ya tesettür” diye tehdit edilen kızlarımızı, “peygamber ocağı”ndaki oğlunun yemin törenine katılamayan analarımızı hatırlıyor musunuz?..
Unutursak hatırlatırlar!
Bunlar o kadar gerilerde kaldı ki, neredeyse yaşanmamış gibi oldu.
“Başörtülülere ayarlı mayın tarlası” anlamına gelen “kamusal alan”da başörtüsü artık o kadar sıradanlaştı ki, özellikle yeni kuşaklarımız, bu ortamın “doğuştan” olduğunu zannetmeye başladı.
Hatta “tesettür modası” ve bazı tesettürlülerin şaşırtan yaşam tarzı, çok zor ulaştığımız bu nimetleri yozlaştırmaya bile başladı.
***
Çoğumuz “Verilen hak geri alınmaz” masallarına inanarak, o karanlık günlere artık asla dönmeyeceğimizi zannediyor ama çok yanılıyor.
Bizler kavuştuğumuz bu ortamın verdiği rehavetle kendimizden geçmiş olabiliriz ama yıllar boyunca bize; kendi ülkemizde “parya” muamelesi yapanlar hiç alışamadı.
Sadece dişlerini sıkarak “şartların değişmesini” bekliyorlar.
Milleti kandırıp yetkiyi ellerine geçirdikleri gün yapacaklarının hayaliyle yaşıyorlar.
. İnce’nin genleri mi değişti
Bugün devleti hukuksuzlukla itham edenlerin, hukuksuz düzenlerini kurmak için hukuku nasıl kullandıklarını hep birlikte görürüz.
Bütün bunlar için milleti bir kere kandırmaları yeterlidir.
Onun için meydanlarda sürekli, “karga kardeş” masalları anlatıyorlar.
Öyle özeniyorlar ki, neredeyse Müslümanlar; mevcut şartlardan çok daha iyisine kavuşacağını zannedecek.
Abdestsiz yere basmadığını, en az 50 defa namaz kıldığını (?) söyleyen, İslam düşmanı CHP’nin adayı Muharrem İnce, “Başörtüsünü yasaklayacağımı iddia ediyorlar, yok böyle bir şey” diyor ya…
Düzenbaz tilkinin hesabı yalan söylüyor.
Siyasi ömrü namaza ve başörtüsü ile savaşmakla geçen, “Başörtülüler davet edildi” diye Erdoğan’ın resepsiyonunu protesto eden İnce’nin sizce genleri mi değişti?
Sanki resetlenip yeni program yüklenen PC’den bahsediyoruz!
Şer cephesi nasıl birleşti?
Ya diğerleri?..
Siz bu “beş benzemez”i, Türkiye’ye olan ortak aşklarının mı bir araya getirdiğini zannediyorsunuz?
Onların tutkalı “Erdoğan düşmanlığı”dır.
Dışarıdan ve içeriden pompalanan, “Erdoğan olmasa her şey düzelecek” palavralarına inanıyor musunuz?
Bu düşmanlığın Erdoğan’ın ülkeye hizmetlerinden, Müslümanlar için sağladığı iyileştirmelerden kaynaklandığını anlamıyor musunuz?
Bütün bu entrikaların amacı, milletin oyunu kapmaktır.
Bu sırtlanların tuzağına düşen milletin vebalini alır.
Seçimin tatil riski
Seçimlerde nükseden bir hastalığımız daha var.
Meslek odalarında yıllardır; iyi organize olmuş yüzde 20’ler, boş vermiş yüzde 60’ları yönetmektedir.
Bu seçimin en büyük riski de okulların kapanmasıyla, uzun bayram için memlekete gidenler, tatil planını ertelemeyenlerdir.
Bayramlarımızı zehir eden karanlık günleri unutmayın ki bu, “son bayramınız” olmasın
.
Dürüst olun, vesayet sistemine nasıl döneceğinizi izah edin...
8 Haziran 2018 Cuma
Şer ittifakı çok önemli bir hususu, seçim hengâmesiyle milletin gözünden kaçırmaya çalışıyor.
16 Nisan referandumunda “Cumhurbaşkanlığı sistemi diktatörlüktür, ilk seçimden sonra bundan kurtulacağız” sözü vermişlerdi!
O “ilk seçim” geldi; çattı...
Harıl harıl çalışan muhalefet, meydanlarda her şeyi konuşuyor ama “parlamenter sisteme dönüş”ten hiç bahsetmiyor.
Hatta bırakın parlamenter sisteme dönmeyi, yeni yapıya öyle adapte olmuşlar ki, cumhurbaşkanı olabilmek için girdikleri vaad yarışı baş döndürüyor.
Baktık parlamenter sistemi hatırlayacakları yok; biz uyardık…
Yahu siz, “Seçimde halktan, tekrar parlamenter sisteme dönmek için oy isteyeceğiz” dememiş miydiniz?
Bu sınırsız vaadlerinizi, cumhurbaşkanının hiçbir icra yetkisi olmayan parlamenter sistemde mi gerçekleştireceksiniz?
Nihayet hatırladılar
Bu eleştirilerin yoğunlaşması üzerine sürdürülemez bir durumda olduklarını anlayan vesayetçiler, toplanıp; bir “çözüm” bulmaya karar verdi!
Kılıçdaroğlu ile Akşener bunun için bir araya geldi.
Samimiyetlerine (!) bakar mısınız?
Mitinglerdeki vaadlerine bakınca sanki padişah seçileceğini zannedeceğiniz Meral Hanım, “parlamenter sistem” görüşmesi yapıyor.
Kiminle?
Cumhurbaşkanı adayı bile olamayan Kılıçdaroğlu ile.
Şimdiden ulufe dağıtıp ferman vermeye başlayan Muharrem İnce’nin cumhurbaşkanı seçildiğini ve Kılıçdaroğlu’nun, “Bu yetkileri kullanma, parlamenter sisteme dönüyoruz” dediğini varsayın ve lütfen Muharrem İnce’nin, o ince (!) üslubuyla Kılıçdaroğlu’na vereceği cevabı tahmin edin:)
Nitekim, Muharrem İnce’ye bu toplantıdan bahsedilince verdiği “Kulağa hoş geliyor” cevabı her şeyi izah ediyor.
Komisyona havale…
Daha ilk adımda imza atılan bu skandalı not edip, varılan önemli (!) mutabakata geçelim…
Efendim, her iki lider de “Vatandaşın, demokratik parlamenter sisteme geçişin takvimini beklediğini” dile getirmiş ve “İyileştirilmiş parlamenter sisteme dönüş konusunda yol haritasını belirlemek için bir komisyon kuracaklarını” ifade etmişler.
Laf kalabalığını geçin, “Herkes parlamenter sisteme nasıl geçeceğimizi soruyor ama biz o işi komisyona havale ettik” diyorlar.
Anlayacağınız, unutturmaya çalışıyorlar.
Bu arada açıklamada bir “vurgu” dikkatinizi çekti mi?
95 yıldır bize “parlamenter sistem” diye yutturulan sistemin parlamenter sistem olmadığını nihayet onlar da anlamış ki, “iyileştirilmişini” vadediyorlar.
“Afedersiniz, bu ‘yeni sezon’ parlamenter sistem hangi markette satılıyor” diye sormak lazım.
Yüzleşmek zorundasınız
Unutturamayacaksınız…
Bu ucuz kahramanlığınızın hesabını vereceksiniz.
“İktidardan düşmeyen mutlu azınlık” olmanızı sağlayan bu vesayet sistemine olan aşkınızı; demokrasi kahramanlığı olarak yansıtırken, ülkeyi bu vesayetten kurtarmak isteyenleri de diktatörlükle itham ettiniz.
Şimdi ise, parlamenter sisteme nasıl döneceğinize dair tek kelime etmezken, yeni sistemin ilk cumhurbaşkanı olmak için yırtınıyorsunuz.
Hiiç kıvırmayın, bu yüzsüzlüğünüzle yüzleşeceksiniz.
Millete şu iki hususu, seçimden önce izah etmek zorundasınız.
1- Kaynak falan sonraki mesele. Önce bu vaadlerinizi hangi sistem ve hangi yetkiyle gerçekleştireceğinizi söyleyeceksiniz.
2- Söz verdiğiniz “parlamenter sisteme dönüş” eylemini, hangi takvim çerçevesinde ve nasıl gerçekleştireceğinizi deklare edeceksiniz.
Aksi takdirde bu çıkmazda boğulacaksınız.
.
Dikkat... Her “7 Haziran”ın, “1 Kasım”ı olmayabilir...
1 Haziran 2018 Cuma
Kısaca hatırlatalım, AK Parti’yi demokratik yöntemlerle yıkamayan Türkiye düşmanları, ince hesaplardan sonra keşfettikleri, “HDP Meclis’e girerse AKP düşer” formülünü 2015’teki 7 Haziran Genel Seçimlerinde uyguladı.
Yıllardır istismar siyaseti yapan HDP; FETÖ, Doğan medyası, bazı Gezi’ci iş adamları ve CHP tarafından yoğun biçimde desteklendi.
Çözüm süreci umutlarının söndüğü bir ortamda, Selahattin Demirtaş ve HDP, “terörden kurtulmanın tek yolu” olarak sunuldu.
“HDP Meclis’e girerse terör bitecekti!”
“PKK’ya silah bıraktıracak tek kişi Selahattin Demirtaş idi!”
Medyanın algı operasyonlarıyla ortaya bir “Türkiye kahramanı” çıkarıldı!
Ev ev dolaşan FETÖ ablaları, “Oyunuzu HDP’ye vermezseniz imanınız gider” diyerek, HDP’ye “hizmet” için yırtındı.
CHP, birçok ilde HDP’ye çalıştı, hatta CHP adayları bile HDP’ye oy verdi.
Hormonlu oylar
Ve “Birlikte iyi sallamışlardı!”
Hiçbir versiyonunda yüzde 7’yi geçememiş olan HDP yüzde 13’e ulaşmıştı.
Bu sonuç, büyük şehirlerdeki operasyonel oyların eseriydi.
Sonrası malum…
Sadece “yıkım” üzerine kodlanmış operasyon hedefine ulaştı ama oylar hormonlu olduğu için yüzde 60’a rağmen yerine bir şey konamadı.
İstikrar abidesi Türkiye bir günde “koalisyon çukuru”nda debelenmeye başlamıştı.
Öte yandan, son bulacak olan (!) terör hendeklerle şehre dalmıştı.
Demirtaş ve partisi ise “fabrika ayarları”na dönerek, Kandil’in uşağı olmuştu.
Bu operasyonun boyutlarını tam anlamak için, bugün bulundukları nokta ile 7 Haziran öncesini karşılaştırmak yeterli.
Önce Akşener’i denediler
Bunları neden ayrıntılı hatırlattık?
Çünkü aynı ihanet şimdi de tekrarlanıyor.
16 Nisan’da vesayetin çöpe atılmasına engel olamayanlar, yeni sistemi parlamentoda engellemek için kolları sıvadı.
Ancak, görevini tamamladığı için takıyyeye son veren HDP ve Demirtaş tekrar kullanılamayacak kadar defolu olduğu için daha “kullanışlı” olarak görülen Akşener’e İP uzatıldı.
Hatırlarsanız, 2015’te Demirtaş’ın yelkenlerini şişiren kim varsa o dönemde Akşener’i havalandırmaya çalışıyorlardı.
Ne var ki, tahrik, istismar, manipülasyon, fotomontaj gibi bütün FETÖ yöntemlerini kullanmasına rağmen İP bir taban oluşturamamıştı.
“Bahçeli iyi yönetemiyor” gerekçesiyle ayrılan ekibin kurduğu parti, her ideolojiden bir ölçek, ortaya karışık bir şey olmuştu.
Her ne kadar CHP İP’i Meclis’e uzatsa da, “yıkım ekibi”nin hükümran olması şansa bırakılamazdı; HDP de Meclis’e girmeliydi.
Oyun maşası yine HDP
Şimdi “mağduriyet” üzerinden defo tadilatı yapılıyor.
Eski partnerler, aynen 7 Haziran’da olduğu gibi HDP’ye yoğun destek veriyor.
Hâlâ Erdoğan düşmanları için bir işaret fişeği olan FETÖ yine “HDP” diyor.
CHP, aday belirleme sürecinde başlattığı desteği bütün hızıyla sürdürüyor.
***
CHP’nin geçmişi ırkçı sabıkalarla doludur, Dersim felaketi CHP’nin eseridir.
Zulümlerin doğurduğu “Kürt meselesi” CHP’nin mirasıdır.
Kürtleri; devletin kendileriyle bir derdinin olmadığına, “PKK sorunu”nun ise Kürtleri de mağdur eden ortak problemimiz olduğuna inandırmak kolay olmamıştır.
CHP’nin bu desteği de Kürtlere hizmet değil, bir operasyondur.
Amaç vesayeti geri getirmektir.
Bu operasyon, sonuçları itibarıyla 7 Haziran’dan çok daha derindir.
Amaç Erdoğan’ı değil, Türkiye’yi durdurmaktır.
Ama unutmayın ki, her “7 Haziran”ın “1 Kasım”ı olmayabilir...
.
Bu vaatlerinizi hangi yönetim sisteminde icra edeceksiniz?
29 Mayıs 2018 Salı
Seçim beyannameleri açıklandı, heyecanı meydanlara kaydı.
AK Parti kısaca, “Yeni sistem ile prangalardan kurtulacağım ve bu icra gücü ile tecrübemi birleştirerek, bugüne kadar yapamadıklarımı da yapacağım” diyor.
Muhalefetin, “15 yıldır neden yapmadın” şeklindeki eleştirileri tam bir sorumsuzluk ve samimiyetsizlik örneğidir.
Mevcut yetki çerçevesinde ekonomik kalkınma ve demokratik gelişme yolunda büyük adımlar atmış bir iktidarın, darbe görünümlü işgal girişimine ve emperyalist kuşatmaya karşı verdiği mücadeleyi görmezinden gelmek, sarf edilen zaman ve enerjiyi yok saymak dürüst bir tutum değildir.
Millî muhalefet yok
Bu şaşı bakış muhalefetin ana problemidir.
Son yıllarda tırmanan üstü kapalı savaşı hiçbir zaman doğru teşhis edemeyen muhalefet, bu saldırıların Erdoğan’ı veya AK Parti’yi tehdit ettiği varsayımıyla düşmanla ittifak kurmuştur.
Seçim beyannamelerinde Türkiye’nin karşı karşıya kaldığı emperyalist kuşatma konusunda tek kelime etmemeleri, ABD uşağı FETÖ ile mücadeleyi laf olsun babından bile zikretmemeleri nasıl bir şer ittifakı içerisinde olduklarının açık delilidir.
Ülkenin bu varoluş mücadelesini yok sayarak milleti sadece maddi vaatlerle oyalamak, millete en büyük ihanettir.
Hakeza...
Seçim kararı alındıktan sonra tırmanmaya başlayan Dolar’ın 1.5 ayda tam yüzde 25 oranında yükselmesini sadece, “Ekonominin iyi yönetilememesi” ile izah etmeye kalkmaları da aynı kirli işbirliğinin tezahürüdür.
Oysa bilmiyorlar ki, bu samimiyetsiz yaklaşımları yüzünden, “Yalancı Çoban” misali; son derece yerinde olan eleştirileri de güme gitmektedir.
Açık artırmalı vaatler...
Muhalefetin, ağız birliği yapmışçasına, aynen Gezi’ci emperyalist uşakları gibi; iktidarın yaptığı her şeyi yıkmayı, bütün yatırımları durdurmayı vadetmeleri tesadüf değildir.
Öte yandan akıl almaz vaatlerde bulunuyorlar.
Adeta açık artırmaya çıkardılar; Demirtaş, “Benden maaşlara yüzde 50 artış” demiş!
Herkesin maaşlarının katlanacağı, bütün öğretmenlerin atanacağı, kimsenin işsiz kalmayacağı bir ülkeyi kim istemez ki?..
“Benden beş fazlası” hortladı
Bu hesapsız sallamalar beni çok endişelendiriyor.
Gençlerimiz, tıpkı “koalisyon hükümetleri” gibi “popülist politikalar dönemini” de hiç bilmiyor, olabilir.
Bilsinler ki, cazip gibi görünen bu ölçüsüz sallamaların her biri, geleceğimiz açısından pimi çekilmiş birer bomba gibidir.
Bunlar zaten hayal satmaktadır, bu vaatlerin yerine getirilmesi mümkün değildir.
İyi ki mümkün değil, yoksa ülkemiz için çok daha büyük felaket olurdu.
90’lı yılların “Beş fazlası” siyaseti Türkiye’yi 2001 krizine getirdi.
O popülizmin faturasını hâlâ ödüyoruz, daha da ödeyeceğiz.
Ayrıca muhalefetin içinde bulunduğu temel çıkmaz zaten bu beyannameleri anlamsız hale getiriyor.
AK Parti, icracı cumhurbaşkanı ve parlamentodaki grubunun desteği ile daha nitelikli hizmet etmeyi vaat ediyor.
Bu iş nasıl yürüyecek?
Ya diğerleri?..
Mesela ana muhalefet...
Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce her gün vaat rekoru kırıyor.
CHP’nin vaatleri de beyannamede sıralanıyor!
Peki, siz bu vaatleri hangi sistemde gerçekleştireceksiniz?
Çünkü döneceğiniz Parlamenter Sistemde cumhurbaşkanının icra yetkisi yok.
Hadi millet çıldırdı, İnce Cumhurbaşkanı oldu. “Bulmuşken bu sistemi biraz kullanalım” dedi!
Nasıl yürüyecek bu iş. Hanginizin vaatleri esas alınacak?
Sayın İnce, CHP beyannamesini mi uygulayacak?
Madem bu sisteme dört elle sarılacaktınız neden hep oyun dışı kaldınız?
Bu millet, iktidara “vagon” olan bir muhalefete asla ülkeyi teslim etmez.
.
FETÖ’nün siyasi ayağını kimse merak etmiyor mu?
25 Mayıs 2018 Cuma
2014’te MİT TIR’larına baskınla başlayan FETÖ kumpası, 29 Mayıs 2015’te Cumhuriyet gazetesinde devam ettirildi.
İstanbul 14. Ağır Ceza Mahkemesi, 14 Haziran 2017 günü, bu dosyayı Can Dündar’a veren Enis Berberoğlu’nu, 25 yıl hapis cezasına çarptırdı ve salonda bulunan Berberoğlu, Maltepe Cezaevi’ne gönderildi.
O gün kararı 24 TV’de değerlendirirken, “Enis beyin bu dosyayı Kılıçdaroğlu’nun talimatı ile Can Dündar’a ulaştırdığını düşünüyorum. 7 Haziran öncesinde de gördüğümüz gibi FETÖ ile yakın işbirliği içindeki Kılıçdaroğlu için bu çok normal” demiş, bu ucuz politikanın yakında deşifre olacağını ifade etmiştim.
Ramazan’da yollara düştü
Olağanüstü toplanan CHP MYK’dan, “Kılıçdaroğlu’nun, Enis Berberoğlu’na destek (!) için Maltepe Cezaevi’ne yürümesi” kararı çıktı ve Kemal bey, Ramazan’ın 20. günü yollara düştü.
Çünkü acelesi vardı.
Kararı duyan herkes, “Kılıçdaroğlu’nun bundan haberinin olmaması mümkün değil” diye düşünecekti.
Zihinler, acilen bu flaş karara (!) yönlendirildi.
Yandaş medya takviyeli yürüyüşün 19. gününde yine 24 TV’de “Bu konu araştırıldığında CHP’nin FETÖ bağlantısı ortaya çıkacak” demiş ve eşlik eden meslektaşlarımızın, “Kılıçdaroğlu’nun kaç ayakkabı eskittiğini” bırakıp, “O görüntüleri Berberoğlu’na kim verdi” diye neden sormadıklarını sormuştum.
Adaletin üzerine yürüdü…
Yürüyüş 9 Temmuz’da Enis Berberoğlu’nu cezaevinde ziyaretle sona erdi.
“Casusluk suçunu Enis Berberoğlu’nda sabitleyerek asıl suçluyu gizleme yürüyüşü”, yandaş medya tarafından “Ezber bozan eylem” olarak pazarlandı.
Bu gerçeği o gün, “Kılıçdaroğlu, ‘Enis Berberoğlu’na destek’ gerekçesiyle acilen başladığı bu yürüyüşle, aslında suçun Enis beyde sınırlı kalmasını sağladı” şeklinde tekrar dile getirdim.
12 Temmuz tarihli yazımda ise “üç hafta boyunca sadece bu yürüyüşün konuşulması için her şeyin yapıldığını ve ‘casusluk’ suçunun Enis Berberoğlu üzerinde sabitlendiğini” ifade ettim.
Açıkta duran bu bağlantıyı araştırmacı gazetecilerimiz nedense hiç kurcalamadı.
O’na dokunulamaz mı?
İşin garibi yargı da “azmettirici” ile ilgilenmedi.
Hatta, Cumhurbaşkanı Erdoğan, 17 Haziran günü TİM Genel Kurulu’nda Kılıçdaroğlu’na, “Yargı yarın sizi de bir yerlere davet ederse şaşmayın” dedi ama kimse davet etmedi.
Hani yargı, Erdoğan’ın talimatıyla hareket ediyordu?..
***
Şimdi her şey daha da netleşti.
Dünkü Star’da, Kılıçdaroğlu’nun bu dosya ile önce, aday yapılmayınca ötmeye başlayan Eren Erdem’in Karşı gazetesini, sonra Zaman’ı ziyaret ettiğini ve bundan 12 gün sonra da CHP’ye Karşı’dan gelen dosyanın, Cumhuriyet’te manşet olduğunu yazdık.
Ve tekrar soruyorum:
Enis Berberoğlu’nun yaptığı “suç” ise “asıl suçlu” neden yargılanmıyor ve “Bu FETÖ dosyasını kimden aldın” diye sorulmuyor?
FETÖ’nün siyaset ayağını neden kimse merak etmiyor?
.
CHP şimdi de solcu seçmenlerini HDP’ye kiralıyor
22 Mayıs 2018 Salı
İki gündür CHP listesi konuşuluyor, yaşanan krizden dem vuruluyor, Kılıçdaroğlu’nun partiyi dikensiz gül bahçesine çevirdiği söyleniyor.
Bence işin içinde iş var.
Defalarca dile getirdim; çatı çöktüğü gün cumhurbaşkanlığı seçimini bırakan muhalefet, “Kapısına kilit vuruldu” dediği parlamentoya odaklandı.
Yeni stratejiye göre hangi partinin kaç üye kazandığı değil, Meclis’teki muhalefet blokunun çoğunluk olması önemlidir.
Bunun için de, barajı aşması pek mümkün görünmeyen HDP’yi özel destekle Meclis’e sokmaya çalışıyorlar.
Zira çok istemelerine rağmen, PKK/PYD, Afrin Harekâtı ve Kudüs gibi en kritik konularda, Türkiye düşmanlarının yanında yer alması sebebiyle HDP’yi ittifaka dahil edemediler.
Onun için, 7 Haziran’da Doğan Grubu, FETÖ ve CHP’nin HDP’ye verdiği destek, bugün “kripto” bir yöntemle gerçekleştiriliyor.
Solcular HDP’ye gitsin
CHP’nin aday listeleri Kılıçdaroğlu’nun tasfiyelerinden ziyade, bütün muhalefeti birlikte dizayn eden şeytanî bir planın ürünüdür.
Bir süre önce 15 vekilini geçici kullanım için İP’e gönderen CHP, şimdi de solcu seçmenlerini HDP’ye kiralıyor.
Zaten “sol parti” özelliğini tamamen kaybetmiş olan CHP, SP’nin yoğun katkılarıyla tamamen “sağ”a kaydırılırken, eş zamanlı olarak, HDP’nin ise medyatik solcuları aday göstermesi tesadüf olamaz.
Solcu ve Kürt aday göstermeyen CHP seçmenleri HDP’ye yönlendiriyor.
Düne kadar “Sivas Katliamına ‘Gazanız mübarek olsun’ diyen başkan” dediğiniz kişiyi; avanesi ile birlikte ilk sıraya koyduğunuz bir listeye, ulusalcı CHP tabanı oy verir mi?
Kısaca, CHP, HDP, İP ve SP, toplumun bütün kesimlerini karşılayan bir gizli ittifak peşinde.
Tam bir “Hatt-ı müdafaa yoktur, sath-ı müdafaa vardır” anlayışıyla, Erdoğan karşıtlarının 301’in üzerinde vekil çıkarmasını hedeflemektedir.
Bu vekillerin CHP, HDP ve İP arasındaki dağılımının hiçbir önemi yok. Hatta seçimden sonra aynı grupta bile toplanabilirler!
Bu organizasyon, bunların hepsine söz geçirebilen şeytanî zekanın ürünüdür.
Bu taşeronların tav olduğu husus ise seçilmesine engel olamadıkları Erdoğan’ı kilitlemek suretiyle, yeni sistemin başarısızlığını(!) ortaya koyarak, uzun vadede vesayet sistemine tekrar dönme hayalidir.
Bir kere daha düşünün...
Bu operasyonun hedefine ulaşması için gerekli olan ikinci hayati(!) adım ise “Reis’i seçerim ama AK Parti’yi es geçerim” fitnesini körüklemektir.
Haklı olabilecek bazı gerekçeler üzerine bina edilen bu fitnenin sıcak tutularak sandığa yansıtılması, ABD güdümlü Şer İttifakı’nın hedefine ulaşması hususunda en kritik adımı oluşturuyor.
Onlar için önemli olan, AK Parti’nin Meclis’te azınlık durumuna düşmesidir. Engelleyemedikleri yeni sistemi sabote ederek, ülkeyi tekrar vesayetlere esir etmenin tek yolu budur.
Referandum sürecinde, “Cumhurbaşkanlığı sisteminde parlamento işlevsizdir” diyenlerin şimdi o parlamento için Türkiye düşmanları ile işbirliği yaparak, “Ben kaybedeyim ama Erdoğan düşmanlığı kazansın” diye her şeyini feda ederken, partinin kusuru için Erdoğan’ı ve Türkiye’nin geleceğini feda etmeyi göze alanlar, bu şeytani plan karşısında bir kere daha düşünsün...
..
BMM kurulsun, Kudüs; Mekke ve Medine’yi yönetsin
18 Mayıs 2018 Cuma
İslamiyet’in kıyamete kadar bozulmayacağı, bizatihi dinin sahibi tarafından garanti edilmiştir. Dolayısıyla Hristiyanlıktaki gibi bir iç çatışmanın asla teolojik tabanı yoktur.
O zaman İslam aleminin bugünkü içler acısı halini nasıl açıklayacağız?
Bu durum Haçlı Seferlerine karşı kahramanca direnen Müslümanların, İslam dünyasını içeriden çökertmeye yönelik Haçlı entrikalarına karşı aynı mukavemeti gösterememesinin vahim sonucudur.
Yani Müslümanlar arasındaki coğrafi ve siyasi parçalanmanın kaynağı dinî hassasiyetler değil, emperyalist fitnenin ürünüdür.
Bu tabloya İran gibi İslamiyet’i, ulusal hedeflerin Truva Atı olarak kullananları da eklediğinizde bugünkü perişan fotoğrafın flu bir tarafı kalmayacaktır.
Kılıçla değil, fitneyle…
1071’de Malazgirt’ten başlayan şanlı yürüyüşün Bizans’a ve Avrupa’ya kadar uzanacağını anlayan Hristiyan dünyasının can havliyle başlattığı Haçlı Seferleri, Osmanlı çınarının büyümesini engelleyemedi.
Türklerin cephede mağlup edilemeyeceğini anlayan İngilizler, yıllar süren araştırmalardan sonra belirledikleri fitne yöntemleriyle Müslümanları birbirine düşürdü.
Hempher’den Gertrude Bell’e; Lawrence’e kadar uzanan iki asrı aşkın süre içerisinde İngiliz İslam alimleri (!) ile Ortadoğu ve Arap dünyasını fitne yuvasına çevirerek Osmanlı İmparatorluğu’nu tarumar ettiler.
Bu şeytani strateji değişikliği ve sonuçlarının en çarpıcı örneği Kudüs’tür.
Kudüs’ü ele geçirmek için başlatılan Haçlı Seferleri ve 8 asır devam eden savaşlarla kalıcı bir sonuca ulaşılamamış ama bahsettiğimiz fitnelerle bu hedefe ulaşan İngilizler, Filistin’i ele geçirip Siyonistlere teslim ederek İslam dünyasının ortasına bir bomba yerleştirmişlerdir.
Asıl amaç Hilafet idi…
Burada dikkat edilmesi gereken nokta şudur.
Yüzyıllar süren bu yıkım operasyonunun hedeflerinden biri ve müşahhas sonucu Osmanlı’nın 70 parçaya bölünmesi olabilir ama asıl amaç Hilafetin kaldırılmasını sağlamak ve Müslümanları, bir daha birleşemeyecek şekilde parçalamaktı.
Ve maalesef başardılar.
Önce Vahhabilik gibi İslamiyet ile ilgisi olmayan sapık yollar dizayn edip adına “mezhep” dediler ve bu sapıklıklar üzerine kurdukları devletçiklerin başına “yerli Haçlılar”ı koydular.
Böylece hem “İslamiyet” demek olan Ehl-i Sünnet mezhepleriyle bu sapık düzenler arasında bir kavram kargaşası oluşturdular, hem de uzaktan yönlendirdikleri müstemleke valileri sayesinde İslam ülkeleri arasında güçlü işbirliklerinin oluşturmasını engellediler.
Bu sayede bütün İslam dünyasını iliklerine kadar sömürdüler.
Bu sayede Müslümanı; Müslümana katlettirdiler.
Balkanlarda, Afrika’da, Irak’ta, Suriye’de ve Filistin’de yıllardır devam eden kanlı oyunun başka izahı var mı?
Derhal BMM kurulmalıdır
Kendi siyasi bütünlüğünü korumak için olmayan Hristiyanlık üzerine kurulan Papalık müessesesinin üzerine titreyen Batı, Müslümanları her gün biraz daha parçalamaktan bıkmamıştır.
Yamalı bohçaya çevirdikleri Ortadoğu’yu şimdi daha da parçalarken, bağımsızlığını talep eden Katalonların üzerine nasıl çullandıklarını görmek bile aklımızı başımıza getirmemişse korkarım hâlâ çekilecek çilemiz var demektir.
İslam dünyası artık bu hipnotizmadan uyanmalıdır.
Bu gidişattan bütün Müslümanlar zarar görmektedir.
Saltanatını korumak için ülkesini Haçlı-Siyonist ittifaka peşkeş çeken üç-beş diktatörün bu onursuz istismarı daha ne kadar devam edecek?
Türkiye’nin gayretleriyle düzenlenen İslam İşbirliği Teşkilatı toplantısına bile gelemeyen bir liderin ülkesine ne faydası olabilir?
İslam coğrafyasındaki bütün onurlu liderler, sağlam bir irade ortaya koyarak en kısa sürede BMM (Birleşmiş Müslüman Milletler) teşkilatını kurmalıdır.
Bu ortak yapı Kudüs ve Mekke-Medine gibi kutsal beldelerin yönetimini üstlenmelidir.
.
ABD’yi, Afrin’de destekleyip Kudüs’te eleştirmek siyasî münafıklıktır...
16 Mayıs 2018 Çarşamba
Batı’nın Erdoğan düşmanlığı, son yıllarda millîleşen Türk dış politikasına tepkinin makyajlı halidir.
Çünkü bu bölgede uzaktan kumanda ile yönetemedikleri tek ülke Türkiye’dir.
Başından bu yana Türkiye’yi yönetenler ne zaman ABD kontrolünden çıkmaya kalkmışsa darbeyi yemiştir.
Rahmetli Menderes’in 58 yıl önce bu günlerde, hain bir CHP-asker darbesi ile düşürülüp; bilahare katledilmesinin tek sebebi, ABD’nin emperyalist buyurganlığı karşısında, dengeli bir dış politika izleme teşebbüsüdür.
1974’te gerçekleştirdiğimiz Kıbrıs Harekâtının hesabı, içimizdeki “ABD çocukları” tarafından ödetildi!
28 Şubat, Türk milletinin “özüne dönme harekâtı”na indirilmiş bir vesayet darbesidir.
ABD’nin FETÖ’yü yıllarca kucağında besleyip büyütmesinin amacı, devleti içeriden ele geçirerek tıpkı Mısır, Suudi Arabistan ve BAE gibi bir ABD-İsrail kuklası haline dönüştürmekti.
15 Temmuz; bu hain projenin 17/25’te fiyasko ile sonuçlanması üzerine, perde gerisindekilerin de sahneye inmesiyle girişilen bir “altın vuruş”tu.
24 Haziran finaldir
Ama bütün bu “süper güç entrikaları”na rağmen, gerçek güç sahibi olan Allah’ın hesabı galip gelmiş, Haçlı-Siyonizm ittifakı, amacına ulaşamamıştır.
2003’ten itibaren ise ABD emperyalizmine karşı gerçek bağımsızlık için, çok daha şuurlu ve kararlı bir dönem başlamıştır.
Sayın Erdoğan’ın, içimizdeki komplekslilerin bile yüreğini ağzına getiren; “One minute” çıkışı, bu kararlılığın en etkin ilanıdır.
***
Elbette küfür cephesi pes etmedi ve henüz tehlike bitmedi.
İki gündür Filistin’de yaşananlar, İslam dünyası adına da bu savaşı sadece Türkiye’nin verdiğini bir kere daha gösterdi.
Bu yüzden24 Haziran, sıradan bir genel seçim değil, 70 yıldır devam eden İstiklâl Mücadelesinin son virajıdır.
Dürüstlük testini kaybettiler
Haçlı ittifak, Erdoğan muhalifleri ile omuz omuza, her türlü yöntemi deneyerek, Türkiye’nin önünü kesmeye çalıştılar.
Kılıçdaroğlu, siyaseten hesaplaşamadığı Erdoğan’ı, bu kirli işbirliği ile yenmek gibi onursuz bir yönteme tevessül etti.
Bu nokta, bütün Erdoğan muhaliflerinin “dürüstlük testi”dir.
Türkiye’nin ortak menfaatleri söz konusu olduğu zaman, ülkeyi yönetenlere destek olmak standart bir vatanseverlik kriteridir.
Ama, Devlet Bahçeli dışında bu basit imtihanı geçen olmamıştır.
Düşmanla ittifak
FETÖ, DEAŞ ve PKK/PYD terör örgütleri vasıtasıyla içeriden ve dışarıdan boğulmaya çalışılan, Cumhurbaşkanı Erdoğan değil, Türkiye idi.
Ama “Erdoğan düşmanlığı”na kilitlenmiş olan bütün muhalifler, aslında bizatihi kendilerinin de kuşatılması anlamına gelen bu hain kalkışmalar karşısında, adeta bir Stockholm Sendromu sergileyerek işgalcilere ölümüne destek verdiler.
Ülkenin muhatap olduğu ulusal tehditler karşısında, ülkeyi yönetenlerin yanında değil; saldırganların yanında yer almak, Çanakkale savaşında İngiliz saflarına geçmek kadar vahim bir vatan hainliğidir.
Kudüs münafıkları...
Doğrudan ABD ile savaştığımız Zeytin Dalı Harekâtında, sırf “Erdoğan’a yazmasın” diye, utanmadan ABD’ye destek verenlerin, Haçlı-Siyonist ittifakının sergilediği faşist soykırıma karşı söyleyecek sözü olamaz.
Çünkü ABD’nin bölgedeki her operasyonu, İsrail odaklı planın parçalarıdır.
ABD’yi, Erdoğan’a/Türkiye’ye yönelik operasyonlarında ölümüne destekleyip, Kudüs’te kınamak siyasî münafıklıktır.
İki gündür meydanlarda ve TBMM’de ABD’ye meydan okuyan (!), “Bizim düşüncelerimiz gayet nettir, bugün-yarın değişmez” (!) diyen Kılıçdaroğlu, “Filistin konusunda sonuna kadar Erdoğan’ın yanındayım” diyen İnce ve diğerlerini izlerken acı acı gülümsedim...
***
Şunu da belirteyim ki, bu kişiler bundan sonra sadece “Filistin konusunda” değil de, Türkiye’ye saldırıları karşısında da ABD’ye aynı tavrı koyarlarsa, “Demek ki gerçeği Kudüs’te görebildiler” der; takdir ederim.
.
Bu fitneyi boşa çıkarmak AK Parti’nin elinde
15 Mayıs 2018 Salı
Türkiye’yi uzaktan kumanda ile yöneten Haçlı-Siyonist ittifakı, vesayet sisteminin devre dışı kalmasını asla istemez.
Hele son yıllarda, bütün İslam coğrafyasının ümidi haline gelen Türkiye’nin dizginlenmesi onlar için çok daha önemli hale gelmiştir.
Dün bütün dünyanın gözünün içine baka baka Kudüs’te yapılan katliam, işte bu Haçlı-Siyonist ittifakın barbarlığıdır.
Bu küresel kabadayıların rahatsız olduğu tek ülke Türkiye’dir ve bütün pisliklerini yüzlerine haykıran tek lider de Erdoğan’dır.
***
Onun için 16 Nisan’da “Hayır” için seferber oldular.
Milletin sağduyusu galip gelince de yeni stratejiyi devreye soktular:
Yeni sistemin ilk uygulamasını Erdoğan değil, “parlamenter sistem” yanlısı biri yapmalıydı ki, eski sistemin Türkiye için ne kadar ideal bir sistem olduğunu (!) gösterebilsin.
Gerekçeleri farklı olan bütün Erdoğan düşmanlarını, “Türkiye düşmanlığı” için bir çatı altında toplamaya çalıştılar.
Düşmanlar “müttefik” oldu
Bütün kişi ve kurumların zaaflarını, hırs ve öfkelerini öyle ustaca kullandılar ki, 2007’de Abdullah Gül’ün Çankaya’ya çıkamaması için karşısına asker diken CHP ile bu ihanete muhatap olan Gül’ü aynı safta toplamayı başardılar!
Ama niyetleri “hayr” olmadığı için başarılı olamadılar.
Çatı çökünce, vesayetçi bir cumhurbaşkanı seçtirme ümidini kaybeden şer ittifakı, “Erdoğan’ı parlamento üzerinden kuşatmak” için harekete geçti.
Bunu ise ancak AK Parti içerisinde oluşturacakları fitne sayesinde başarabileceklerini iyi biliyorlardı.
İşte, “Reise oy, partisine uyarı” fitnesinin asıl sebebi budur ve Haçlı-Siyonist oyununun yerli siyaset kamuflajlı halidir.
Hatalar telafi ediliyor
Peki, AK Parti’nin hiç hatası yok mudur?
Olmasaydı, Cumhurbaşkanı Erdoğan, partiye döndüğünde “metal yorgunluğu”ndan şikayet etmezdi.
Liderin bütün uyarılarına rağmen milletten uzaklaşan, siyaseti bir rant kapısı olarak görenlerden, hatta uhdesindeki imkan ve inisiyatifi yerli-milli ve liyakatli insanlar yerine, FETÖ kriptoları için kullananlardan bile bahsediliyordu.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bizzat takip ettiği kongreler sürecinde teşkilatın ciddi anlamda “yenilendiği” kanaatindeyim.
Partide ve bürokraside çok daha isabetli ve hızlı bir arınmanın ise sistem değişikliğinden sonra gerçekleşeceğini düşünüyorum.
Listeden fitne üretecekler
Dört gözle aday listelerini bekleyen 24 Haziran fitnecileri, listeyi didik didik tarayacak ve en küçük defolu isimler üzerinden operasyona başlayacaklar.
Adayların dürüst ve samimi isimlerden oluşması çok önemlidir.
Bu dönemde en önemli erdem sadakattir.
Yerel dinamikler dikkate alınmalıdır.
Bu seçimin kritik noktası Kürt oylarıdır.
AB militanları bile bunun için seferber olmuştur.
Aynı isimleri bir doğudan, bir batıdan aday göstermeye son verilmeli, özellikle doğu ve güneydoğu listeleri oluşturulurken etkin aşiretlerin görüşü alınmalıdır.
AK Parti'ye değil, ülkeye ihanet
24 Haziran asla parti içi hesaplaşma yapılacak bir platform değildir.
Tarih, küçük problemlerini başkalarıyla çözmeye kalkanların, duçar oldukları büyük musibetten sonraki pişmanlık feryatlarıyla doludur.
“Cumhur İttifakı” cumhurbaşkanlığı seçimine yönelik bir işbirliğidir, parlamento seçiminde her iki parti birbirinin rakibidir.
Yani bir AK Partilinin oyunu MHP’ye vermesinin, Cumhur İttifakı dışındaki herhangi bir partiye vermesinden farkı yoktur.
Şer cephesinin Erdoğan düşmanlığı için dizayn etmeye çalıştığı parlamentoda, daha da kritik rol kazanacak olan MHP’nin, AK Parti’yi ne kadar zorlayacağı son dönemlerde yaşananlardan rahatça tahmin edilebilir.
24 Haziran’da AK Partililerin kaprisi, vesayetçi emperyalistlerin hain emellerine hizmet edeceğinden dolayı, Türkiye için 7 Haziran’dan daha büyük bir ihanet anlamına gelir.
.
Erdoğan’a oy verip, AK Parti’ye vermemek, AK Parti’yi değil, Erdoğan’ı cezalandırmaktır
8 Mayıs 2018 Salı
“Hayır”cıların 16 Nisan Referandumundaki en önemli eleştirisi, “Parlamento işlevsiz hale getiriliyor” iddiasıydı.
Oysa tam aksine Meclis, iktidarın tahakkümünden kurtarılıyor, yasama “bağımsız” oluyordu.
Artık cumhurbaşkanı ve milletvekili seçiminde farklı tercih kullanma yolu açıldı.
Yani parti liderini yürütmenin başına getirmek için eskiden olduğu gibi partiye oy verme zorunluluğu ortadan kalktı.
“İşlevsiz parlamento” kıymetlendi!
Cumhurbaşkanlığı seçimini daha aday belirlerken kaybeden muhalefet, şimdi yeni sistemin getirdiği bu açılımı kullanarak Erdoğan’a parlamento üzerinden darbe yapmaya hazırlanıyor.
CHP, SP ve İP’in; HDP takviyeli son planı, “Ya 2. turda Erdoğan’ı devirmek, ya da parlamentoda çoğunluğu alarak etrafını çevirmek”ten ibaret bir “vesayet kamikazesi”dir.
Şer cephesinin bu “Erdoğan’ı devirme aşkı” kuru bir intikam hırsından ibaret değildir.
“Diktatör” zorlamalarının, Kılıçdaroğlu’nun diktatörlükleri yanında ne kadar absürt kaldığını dikkate alırsak, Erdoğan’ın şahsının değil, yürüttüğü milli seferberlik hamlesinin engellenmeye çalışıldığı daha iyi anlaşılır.
Asıl hedef İslam’dır
İngilizler Osmanlı İmparatorluğu’nu yıkmak için üç asır çalıştılar ama ancak içeriden satın aldıkları “bizden olmayan bizimkiler” sayesinde sonuca ulaştılar.
Sonrasında yaşadığımız bütün darbeler ve ulusal felaketler de yine Haçlı-Siyonist ittifakının uzaktan kumandalı operasyonlarıydı.
15 Temmuz’da hezimete uğrasa da, dışarıdan ve içeriden devam eden bu saldırılarda asıl hedef İslam’dır.
Zira, Müslüman Türkiye’nin, demokrasi ve kalkınmada da göz kamaştırması, Haçlı-Siyonist blokunun İslamiyet’i itibarsızlaştırma çabalarını boşa çıkarmaktadır.
Zaaf büyük vebaldir
Bu şer ittifakının bu dönemdeki hedefi Erdoğan ve AK Parti’dir.
Ama bu harekete milletin teveccühü devam ettiği sürece, “çatı” gibi “kapı” da sağlamsa ve düşmana kimse içeriden kapı açmazsa bu saldırıların hiç önemi yoktur.
Bu yüzden “en büyük istiklal harekâtının lideri Erdoğan’a yoldaşlık yapmak” gibi tarihî bir misyon yürüten AK Parti’nin, bu desteği zayıflatacak bir zaafa düşmesi de tarihî bir vebal olacaktır.
Lider ve parti ayrı değerlendirileceği için, artık liderin karizması partinin hatalarını örtemeyeceğinden, çıkarcı veya kripto enfeksiyonların ateşi partiyi yakar ve bu da istiklal mücadelesini zaafa uğratır.
AK Parti’nin imtihanı
Muhalefetin “Parlamentoya kilit vuruldu” yaygarasının aksine, tarihinin en kritik görevini yürütecek olan AK Parti grubunun oluşturulması da en hassas konudur.
Yeni FETÖ tehdidi, konumlarını korumayı başaran “ölü” FETÖ’cülerdir.
Onun için aday adaylarının özellikle 17/25’in çok çok öncesindeki duruşuna bakılmalıdır.
Her partilinin milletvekili olması mümkün değildir. “Dengeleri korumak” gibi eski Türkiye gelenekleri de bir kenara bırakılarak, hak edenler aday listesine alınmalıdır.
Zira, yeni sistemin parlamentosunda liyakata daha fazla ihtiyaç duyulacaktır.
Aday yapılmadığı için küsecek bir partili, ne kadar kısa sürede uzaklaşırsa parti için o kadar iyidir.
Uyarı değil, darbe...
Seçmenlere gelince...
24 Haziran, “AK Parti’nin kusurları” ölçü alınarak karar verilecek bir seçim değildir.
Basit sürtüşmeler sebebiyle 24 Haziran’da “Reis”e oy verip, partiyi cezalandırmaya (!) kalkanlar, aslında Türkiye’yi ağır cezaya çarptıranlardır.
Ancak AK Parti’de gizlenmiş FETÖ mankurtları ve kendi çıkarı için Türkiye’yi feda edecek kadar bencil olanlar böyle davranabilir.
Şer cephesi bütün hesaplarını, “AK Parti’deki küskünlerin oyunu almak” üzerine kurarken, bu ucuz oyuna teslim olmamak, her şeyden önce onur meselesidir.
.
Kılıçdaroğlu, Muharrem İnce’nin yüzde 25’i geçmemesi için çalışacak
5 Mayıs 2018 Cumartesi
Bir süreç ancak bu kadar kötü yönetilir.
Nereden başladılar, nerede bitirdiler.
CHP’de hiçbir stratejisiolmayan, deneme yanılma yöntemiyle yürüyen ve sık sık yön değiştiren bir aday belirleme süreci izledik.
“Madem Muharrem İnce aday olacaktı, bu gereksiz şeyler niye yaşandı”diyesim geliyor ama İnce’nin adaylığı biraz kayyum atamasına benziyor.
***
Kılıçdaroğlu’nun, “Elbette aday olabilirim”sözüyle başlayan süreç, bir süre sonraErdoğan düşmanlarını kapsayan “çatı aday”arayışına dönüştü.
Derken Kemal bey tam da“Gülen Türkiye” şarkıları söylerken çatı çöktü ve her partinin kendi adayı ileseçime girme zorunluluğu ortaya çıktı.
CHP’de yeni kriter
O andan itibaren de CHP’de “adaylık kriterleri” değişti.
Artık adayın, cumhurbaşkanlığına ne kadar uygun olduğu değil, parti içi dengeleri nasıl etkileyeceği önemliydi!
Ama Kılıçdaroğlu, inandırıcı olmak adına bu hedefe biraz “dolaşarak” gitmeliydi!
Önce, AK Parti’den de oy alabilecek, muhafazâkarbir isim zikredildi.
Kılıçdaroğlu’nun kamuoyu ile özellikle paylaştığı,“Ekonomi bilen, başarı öyküsü olan ve kavga etmeyen bir aday” tarifi tam da Sayın İlhan Kesici’ye uyuyordu.
Ama son andaki keskin dönüşle CHP’nin adayı Muharrem İnce oldu.
Ve manidardır; ilk kopyayı Kesici verdi.
Bence bu, bir sitemdi.
Sorular... Sorular...
Kılıçdaroğlu, kamuoyuna tarif edecek kadar kesinleştirdiği Kesici’den bu kadar keskin bir virajla Muharrem İnce’ye niçin döndüğünü izah etmek zorundadır.
Ayrıca bu karar, bir sürü soruyu da beraberinde getirdi:
*Bir kere bu “ince” bir rakip tasfiyesi değil ise, CHP’yi yönetmeye layık görmediği birisine Türkiye’yi nasıl emanet edeceğini açıklaması gerekir.
*Siyasi nezaketi zorlayan söylemleri dışında hiçbir özelliği olmayan bir kişi, sadece bir rozet değiştirmekle 80 milyonu kucaklayan birine nasıl dönüşecek acaba?
*Son aşamasına geldiği ve Perşembe günü açıklanacağı söylenen CHP, İP, SP, DP ve gizli ortak HDP ittifakındaki sessizliğin, İnce’nin adaylığı ile bir ilgisi var mı?
*Kılıçdaroğlu, bu ismi müstakbel ortağı Akşener ile paylaştı mı ve ne cevap aldı?
Son gülen kim olacak?
Netice itibariyle muhalefet, daha aday belirleme sürecinde, “Bizim hiçbir iddiamız yok” görüntüsü vermiştir.
Ama Kılıçdaroğlu şimdilik kârlı.
Milletvekilliğini kurtardığı gibi, ilk defa Erdoğan’a yenilme stresi yaşamayacağı rahat bir seçim geçirecek.
Partideki tek rakibinin, 24 Haziran’da sandığa gömüleceğinden de emin; daha ne olsun!
Ama bu oyunda son gülen kim olur henüz belli değil.
Zira Kılıçdaroğlu’nun, bütün adımlarında öne aldığı“koltuk güvenliği” pek de sağlanmış görünmüyor.
Artık karşısında, delege marifetiyle haddini bildirdiği biri değil, bir “cumhurbaşkanı adayı” var.
Kılıçdaroğlu’nun, bu statüyü,bütün Türkiye’nin önünde sergilediği, “Muharrem gel buraya”kabalığı ile dengeleyebileceğini hiç sanmıyorum.
Ayrıca bu “Gel buraya” kopyası, Muharrem İnce seçilebilseydi nasıl bir “cumhurbaşkanı” olacağını da bize çok net haber veriyor.
Kemal beyin kumarı
Ya Kılıçdaroğlu’nun, “Nasıl olsa kazanamaz” diye rahatlıkla aday gösterdiği Muharrem İnce, 24 Haziran’da yüzde 25’in üzerinde oy alırsa?..
Kemal bey işte o zaman yandı.
Çünkü, o oyların sandıkta durduğu gibi durmayacağını görecektir.
O zaman bu “ince” koltuk hesapları kökten değişir.
Onun için Kılıçdaroğlu, Muharrem İnce’nin yüzde 25’in altında oy alması için gece gündüz dua ederse, hatta “ince ince” çaba sarf ederse hiç şaşmayın.
.
Asıl risk dışarıdaki operasyonlar değil, içerideki hatalardır
1 Mayıs 2018 Salı
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Özbekistan ve Güney Kore gezisinin ilk ayağı olan Taşkent’teyiz.
Ekonomi ve yatırım ağırlıklı bir dış gezi ama uçaktan iş forumuna kadar her yerde yine seçim konuşuluyor.
Birileri seçimi Sayın Erdoğan’a komploya dönüştürürken iş dünyası ise, olmazsa olmaz “istikrar” ile “Erdoğan”ı bütünleştirmiş durumda.
Bu da çok doğal…
7 Haziran’da bu yönetimden sıkıldığı için “değişiklik” isteyenler, ülkenin üzerine kara bulut gibi çöken bir kaosa davetiye çıkardı.
Çünkü mevcut iktidar, olgunlaşan ve halkın teveccühünü kazanan yeni bir siyasi oluşumun devreye girmesiyle değil, yıkım ekibinin ortak operasyonu ile devrilmişti.
7 Haziran’ın yeni vizyonu
Şimdi de yeni bir yıkım operasyonu için yoğun çaba sarf ediyorlar.
İlk hamlede muvaffak olamadılar ama bu, artık seçimlerin temiz bir siyasi rekabet içerisinde geçeceği anlamına da gelmiyor.
FETÖ tarzı bir son perde henüz sahnelenmemiş olabilir.
Çünkü, eski Türkiye’nin gerilerde kalmasına engel olamayanlar, ne pahasına olursa olsun, yeni yönetim sisteminin ilk uygulamasını Erdoğan’ın değil; vesayet sistemi yanlısı bir devşirmenin yapmasını istiyorlar.
Ki, bunun ne kadar kötü(!) olduğunu gösterip, milleti tekrar vesayet sistemine dönmeye ikna edebilsinler!
Yalan, tahrik, abidik-gubidik
İşte bu şeytani hırs, “Erdoğan düşmanlığı” arkasına gizlenen “Güçlü Türkiye” düşmanlarını istikrarsızlık üzerinde yoğunlaştırmaktadır.
Bunu da dürüst bir siyasetle sağlamayı asla gözleri kesmediği için operasyonlarla sonuca gitmeye çalışıyorlar.
Bir taraftan “siyaset” perdesi gerisinde yine ellerinden gelen her türlü abidik gübidik işlere devam ederken, diğer taraftan da her kesimi tahrik ediyorlar.
Bol keseden vaatlerle popülizmi dibine kadar kullanacak, yaşanan her problemin tek çaresi olarak kendilerini gösteriyorlar.
Bol bol umut dağıtacaklar.
Orta yaş ve üzeri siyasetçilerimiz, “Kim inanır bu boş vaatlere” demesin sakın.
O günler unutuldu ve umut tacirlerine tekrar gün doğdu.
Kale içerden yıkılır
Ne yapsalar boş, bu yıkım müteahhitlerini millet artık çok iyi tanıyor.
AK Parti’nin asıl riski, kendi yapacağı hatalardır.
Bu operasyonlar bile, ancak bazı hatalar üzerine bina edilince etkili olabilir.
Emperyalist devşirmelerine malzeme vermemek için:
1- FETÖ ile mücadelede özellikle ilk dönemlerde oluşan ve büyük çoğunluğu telafi edilen mağduriyetler tekrar ince elenip sık dokunmalı. Böylece FETÖ’ye olan diyet borcunu ödemek için,“Mağdurlar var” yaygarasını devam ettirecek olan Kılıçdaroğlu ve benzer istismarcılara, “Mağduriyet yok, siz FETÖ avukatlığı yapıyorsunuz” diyebilmelidir.
Çıkar siyaseti kanser gibidir
2- 1950’den bu yana her özgürlük denemesinde yediği tekmeyle tekrar vesayet çukuruna yuvarlanan Türkiye, yüz yılda bir kere ciddi bir fırsat yakaladı.
DP, AP ve ANAP’ın ilerleyen iktidar dönemlerinde, siyaseti kendi çıkarlarına alet eden siyasetçiler, partilerinin millet nezdinde itibar kaybetmesine sebep olmuşlardır.
Vesayet bekçileri de bu zaafları art niyetle kullanmışlardır.
Aynı risk şimdi de söz konusudur.
AK Parti içerisinde küçük bir kesim olsa da çıkar siyaseti yapanların, milletin gözüne sokarcasına yaptıkları hatalar, FETÖ taktikli şer odakları tarafından abartılarak kullanılmaktadır.
Bu İstiklal Mücadelesi, böyle basit zaaflar yüzünden zaafa uğrarsa, müsebbipleri bu vebali nasıl ödeyeceklerini iyi düşünmelidir.
.
Asıl risk dışarıdaki operasyonlar değil, içerideki hatalardır
1 Mayıs 2018 Salı
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Özbekistan ve Güney Kore gezisinin ilk ayağı olan Taşkent’teyiz.
Ekonomi ve yatırım ağırlıklı bir dış gezi ama uçaktan iş forumuna kadar her yerde yine seçim konuşuluyor.
Birileri seçimi Sayın Erdoğan’a komploya dönüştürürken iş dünyası ise, olmazsa olmaz “istikrar” ile “Erdoğan”ı bütünleştirmiş durumda.
Bu da çok doğal…
7 Haziran’da bu yönetimden sıkıldığı için “değişiklik” isteyenler, ülkenin üzerine kara bulut gibi çöken bir kaosa davetiye çıkardı.
Çünkü mevcut iktidar, olgunlaşan ve halkın teveccühünü kazanan yeni bir siyasi oluşumun devreye girmesiyle değil, yıkım ekibinin ortak operasyonu ile devrilmişti.
7 Haziran’ın yeni vizyonu
Şimdi de yeni bir yıkım operasyonu için yoğun çaba sarf ediyorlar.
İlk hamlede muvaffak olamadılar ama bu, artık seçimlerin temiz bir siyasi rekabet içerisinde geçeceği anlamına da gelmiyor.
FETÖ tarzı bir son perde henüz sahnelenmemiş olabilir.
Çünkü, eski Türkiye’nin gerilerde kalmasına engel olamayanlar, ne pahasına olursa olsun, yeni yönetim sisteminin ilk uygulamasını Erdoğan’ın değil; vesayet sistemi yanlısı bir devşirmenin yapmasını istiyorlar.
Ki, bunun ne kadar kötü(!) olduğunu gösterip, milleti tekrar vesayet sistemine dönmeye ikna edebilsinler!
Yalan, tahrik, abidik-gubidik
İşte bu şeytani hırs, “Erdoğan düşmanlığı” arkasına gizlenen “Güçlü Türkiye” düşmanlarını istikrarsızlık üzerinde yoğunlaştırmaktadır.
Bunu da dürüst bir siyasetle sağlamayı asla gözleri kesmediği için operasyonlarla sonuca gitmeye çalışıyorlar.
Bir taraftan “siyaset” perdesi gerisinde yine ellerinden gelen her türlü abidik gübidik işlere devam ederken, diğer taraftan da her kesimi tahrik ediyorlar.
Bol keseden vaatlerle popülizmi dibine kadar kullanacak, yaşanan her problemin tek çaresi olarak kendilerini gösteriyorlar.
Bol bol umut dağıtacaklar.
Orta yaş ve üzeri siyasetçilerimiz, “Kim inanır bu boş vaatlere” demesin sakın.
O günler unutuldu ve umut tacirlerine tekrar gün doğdu.
Kale içerden yıkılır
Ne yapsalar boş, bu yıkım müteahhitlerini millet artık çok iyi tanıyor.
AK Parti’nin asıl riski, kendi yapacağı hatalardır.
Bu operasyonlar bile, ancak bazı hatalar üzerine bina edilince etkili olabilir.
Emperyalist devşirmelerine malzeme vermemek için:
1- FETÖ ile mücadelede özellikle ilk dönemlerde oluşan ve büyük çoğunluğu telafi edilen mağduriyetler tekrar ince elenip sık dokunmalı. Böylece FETÖ’ye olan diyet borcunu ödemek için,“Mağdurlar var” yaygarasını devam ettirecek olan Kılıçdaroğlu ve benzer istismarcılara, “Mağduriyet yok, siz FETÖ avukatlığı yapıyorsunuz” diyebilmelidir.
Çıkar siyaseti kanser gibidir
2- 1950’den bu yana her özgürlük denemesinde yediği tekmeyle tekrar vesayet çukuruna yuvarlanan Türkiye, yüz yılda bir kere ciddi bir fırsat yakaladı.
DP, AP ve ANAP’ın ilerleyen iktidar dönemlerinde, siyaseti kendi çıkarlarına alet eden siyasetçiler, partilerinin millet nezdinde itibar kaybetmesine sebep olmuşlardır.
Vesayet bekçileri de bu zaafları art niyetle kullanmışlardır.
Aynı risk şimdi de söz konusudur.
AK Parti içerisinde küçük bir kesim olsa da çıkar siyaseti yapanların, milletin gözüne sokarcasına yaptıkları hatalar, FETÖ taktikli şer odakları tarafından abartılarak kullanılmaktadır.
Bu İstiklal Mücadelesi, böyle basit zaaflar yüzünden zaafa uğrarsa, müsebbipleri bu vebali nasıl ödeyeceklerini iyi düşünmelidir.
.XXX
Seçime girme problemi yoksa, 15 CHP’li neden İP’e dizildi?
24 Nisan 2018 Salı
CHP’li 15 vekilin “zorunlu hizmet” için İP’e kiralanmasına gerekçe gösterilen “seçim yolu açma çabası”nın ucuz bir demokrasi şovu olduğu ortaya çıktı.
Çünkü YSK Başkanı Güven, partilerin seçime girme karnelerini Yargıtay’ın düzenlediğini belirterek, oradan gelecek tespitleri esas alacaklarını kameralar önünde deklare etmişti.
Yargıtay da İP’in seçime girebileceğini iki gün önce ilan etmiş, Meral Akşener de partililerine müjdeyi vermişti!
Buna rağmen “YSK farklı açıklama yapabilir endişesi” çok zorlamadır.
Kaldı ki, YSK “İP seçime giremez” dese bile, sonrasında 15’ler operasyonunun yine yapılabileceği, “grup kuran İP’in, oy pusulasının basımından önce yapacağı itiraz ile seçime dahil olacağı”, önde gelen hukukçuların açıklamaları ile sabittir.
Bu kadar nasıl değiştiler?
Yüz yıllık partinin bunları bilmemesi mümkün değildir.
Tam aksine YSK’nın, “İP seçime girebilir” diyeceğini iyi bildikleri için alelacele bu operasyonu yaptılar.
Çünkü asıl mesele Akşener’in cumhurbaşkanlığı adayı olabilmesi ve CHP ile bu konuda yapacakları işbirliğine zemin hazırlanmasıdır.
Daha 4 ay önce “CHP ile ittifak yapmam” diyen ve 40 gün önce ise “Grup kurmak için abidik gubidik işler yapmayacağız, 100 bin imzayla çıkacağız” diyen Akşener nasıl oldu da bu kadar çabuk fikir değiştirdi?
Peki, milletvekili transferini, “karaktersizlik” olarak tarif eden ve yasaklanması için kanun teklifi hazırlatan Kılıçdaroğlu, bunları nasıl unutuverdi de CHP, bir Pazar günü, 15 vekilini ağlata ağlata adeta gelin alayı gibi kendi elleriyle götürüp İP’in önüne diziverdi.
Asıl hedefleri ne?
Bu tespitlerden iki anlam çıkar:
1- Bu operasyon, “24 Haziran” kararından sonra kurgulanmış.
2- Kılıçdaroğlu ve Akşener, önceki açıklamalarının tamamen zıddı bir yöntemi uygulamak zorunda bırakılmış.
Bunu ise ancak her iki lider üzerinde “etkisi ve yetkisi olan” bir güç yapabilir.
***
Peki ne yapılmaya çalışılmaktadır?
Bütün çabalarına rağmen cumhurbaşkanlığı sistemini engelleyemeyenler, ilk uygulamasının Erdoğan tarafından yapılmasını mutlaka engellemek istiyor.
Amaç 7 Haziran operasyonunun 24 Haziran versiyonudur.
Kılıçdaroğlu’nun “Haziran ve kiraz mevsiminde gülen Türkiye” güzellemeleri boşuna değildir.
7 Haziran’da hedef Türkiye’yi daha iyi yönetmek değil, AK Parti’yi düşürmekti. Yani daha iyisini yapmak değil, siyasi desteği çekerek Erdoğan’ı yıkmaktı.
Amaç aynı, araç farklı
Şimdi de bu atraksiyonların amacı, yeni yönetim sisteminde Türkiye’yi Erdoğan’dan daha iyi yönetecek birini seçmek değildir.
Tek hedef, tıpkı 7 Haziran’da olduğu gibi “Erdoğan’dan kurtulmak”tır.
Bu seçim, Haçlı-Siyonist ittifak için son şanstır ve sonuç almak için etkili oldukları herkesi seferber etmişlerdir.
En kullanışlı taşeronları ise “varlığı, Erdoğan’ın yokluğuna bağlı olan FETÖ”dür.
“Hem Erdoğan cumhurbaşkanı olmamalı, hem de vesayet sistemine dönüşü sağlayacak bir parlamento oluşmalıdır!”
Bu ise seçimi ikinci tura bırakmak ve Milli Görüş’ten FETÖ ve PKK’ya kadar uzanan geniş bir “Erdoğan düşmanları ittifakı” kurmakla mümkündür.
AK Parti’nin yıllardır beslediği bazı “yandaş (!) beyinler”, muhalefete “birlik-bütünlük” dersleri veriyor.
Bir yandan CHP-İP konsorsiyumu çalışırken, diğer taraftan da, Erdoğan’ı yüzde 43’lere indiren ve ikinci turda Akşener ile yarışacağını (!) gösteren anketler (!) dolaşıma sokuluyor.
Bu tiyatroya Sayın Gül de sokulmak isteniyor ancak bendeniz, bu kadar “itinalı” bir ismin, bu kirli oyunda kendisini kullandıracağına asla inanmıyorum.
Çünkü “yerli ve millî” olan hiç kimse bu Haçlı oyununda yer alamaz.
.
‘Erken Seçim’in en büyük mağduru Erdoğan’dır
20 Nisan 2018 Cuma
MHP lideri Bahçeli erken seçim teklifini kamuoyu ile paylaşırken, “Türkiye’ye yönelik ciddi tehdit ve tehlikelerden” bahsetti.
Muhtemelen Külliye'deki görüşmede daha da ayrıntılandırmıştır.
Nitekim FETÖ’nün, Cumhur İttifakını; özellikle Anadolu’da ciddi zaafa uğratacak hazırlıklar içinde olduğuna dair duyumlar var.
Peki gerçekten seçimin erkene alınması, AK Parti ve MHP’nin siyasi hedeflerine yönelik “danışıklı bir operasyon” mudur?
Doğru cevabı bulmak için önce bu değişikliğin, mimarlarına ne kazandıracağına bakmak gerekir.
Düğmeye ilk basan Bahçeli açısından bakıldığında hayati bir kazanım görünmüyor.
Zira MHP zaten barajdan çıkmayı garantilemiş durumda.
Hatta İP’ten dönüşler dikkate alındığında, seçim zamanında yapılırsa MHP’nin oyları daha da artabilir.
AK Parti ne kazandı?
Seçimin öne alınmasının AK Parti ve Erdoğan’a nasıl bir getirisi olabilir?
Parlamento ve Cumhurbaşkanlığı seçiminin, mahalli seçimlerden sonra yapılmasının, AK Parti açısından siyasi risk taşıdığı sürekli dile getirildi ve doğrudur.
Ayrıca AK Parti bazındaki bu genel olumsuzluğa ilaveten, mahalli seçimlerde kafa kafaya gelen AK Parti ve MHP adaylarının yıpratıcı mücadelesinin tahribatı, ittifakı zedeleyebilirdi.
Ancak Sayın Erdoğan öngörülebilen bu riske rağmen seçimin zamanında yapılmasında ısrar etti.
Hatta bu güçlü irade AK Parti’de adeta bir “fikr-i sabit”e sebep olmuş ki, Bahçeli’nin fitili ateşlemesinden sonra, artık seçimin erkene alınması kaçınılmaz hale geldikten sonra bile hâlâ seçimin zamanında yapılması gerektiğini savunuyor, Erdoğan’ın Külliye'deki görüşmede Bahçeli’yi ikna edeceğini iddia ediyorlardı.
Aslında muhalefetin, “sistemi geri döndürmek” gibi bir “harakiri vaadi”yle seçime gitmesi, referandum sonuçları üzerine seçim stratejisi bina etmesi ve FETÖ/PDY ve PKK/PYD mücadele konularında milletten çok uzaklarda durması seçimin sonucunu büyük ölçüde tayin etti.
2. tura taşıyıp bütün Erdoğan düşmanlarını bir araya toplayarak sonuca gitme projeleri de, medya üzerinden operasyon yapma imkanını kaybetmeleri sonucu daha da berraklaşmıştır.
Böyle bir ortamda üstelik de bütün sermayesi açıklık olan Erdoğan’ın, “danışıklı yöntemler”e başvurması akla yatkın görünmüyor.
Ya Erdoğan ne kazandı?
Tarihin erkene alınması Sayın Erdoğan’ın şahsı açısından tamamen fedakârlık ürünüdür.
Seçimin Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hiçbir fiili katkı getirmeyeceği halde, 16 ay gibi uzun bir süreyi feda etmiştir.
Çankaya’yı emekli lokali gibi kullanan Sezer’i, aylarca koltuktan kaldıramadığımız hatırlanırsa, bu fedakarlığın değeri daha da iyi anlaşılacaktır.
Yönetim sisteminin değişmesinden sonra Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şahsı açısından değişen hiçbir şey olmayacak ama Türkiye açısından çok şey değişecektir.
Zira Erdoğan’ın güçlü iradesi artık eskisi gibi bürokrasinin karanlık koridorlarında kaybolup gitmeyecek, aynı güç ve tazelikte sonuca koşacaktır.
Onun için zaman kaybının önlenmesinden Türkiye kazanacaktır.
Bir Ali Binali oldu
Hakeza, bu seçim kararı ile Sayın Binali Yıldırım da bir daha hiç görüşemeyeceği başbakanlık makamına 16 ay önce veda edecektir.
Görev süresi boyunca yeni sisteme geçişi kolaylaştırmak için yetkilerinin büyük bölümünden feragat eden Yıldırım, siyasi tarihimizde müstesna bir yeri hak etmiştir.
Zira kendisi, “Kanunun bana verdiği bütün yetkileri, görev süremin sonuna kadar kullanırım” diye ısrar etseydi, görünüşte son derece doğal gibi görünen bu tutum, yeni sisteme yumuşak geçişe engel olacak ve nice krizlere yol açacaktı.
Bu “erken seçim” değil
Her şey bir yana, bu seçimin erkene alınması klasik bir “halkın verdiği yetkiyi, süresi dolmadan iade etme” olayı değil, bir sürecin tamamlanmasını hızlandırmaktır.
Çünkü, 16 Nisan’da hak kazanılan “Bağımsız Türkiye” tapusu henüz millete teslim edilmemiştir.
24 Haziran, “Tapu Teslim Töreni”nin 16 ay erkene alınmasından ibarettir.
Ve millet, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, kendi hakkından feragat etmesi sayesinde bu “tören” gerçekleşmektedir.
.
Bu operasyona değil, altına gizlenen oyunlara karşıyız
17 Nisan 2018 Salı
Operasyondan bir gün önceki yazımda, Esad’ın 7 yıldır Suriye’de katliam yaptığını, yüzlerce defa kimyasal silah kullandığını hatırlatarak, “Neden şimdi?” diye sormuş, ABD ve iki müttefikinin bu operasyonu Guta mazlumları için değil, kendileri için yapacaklarını iddia etmiş, kimin neyi hedeflediğini yazmıştım.
Ve vurdular.
Önce Macron, Putin’i aradı, “Sizi üzmeyecek sınırlı bir operasyon olacak” dedi ve vurulacak yerleri söyledi. Putin de bu bilgileri Esad’a verdi.
Atılan 100 füzeden, zararsız mekanlara düşen birkaç tanesi dışında kalanlar, SSCB’den kalma savunma sistemi ile imha edildi.
Ve hemen sonrasında en üst seviyeden özür diler gibi, “Devamı yok” açıklaması yapıldı.
Kahraman Trump!..
Dünyayı fethetmiş bir eda ile arz-ı endam eden Trump, buram buram kibir kokan bir ifade ile “Görev tamamlandı” dedi.
Partnerleri de Avrupa’da aynı zafer naralarını attı.
Hatta parlamentolarının, “Neden bizimle paylaşmadınız” eleştirilerine, Londra ve Paris’e yönelik düşman saldırısına karşı koymuş bir ciddiyetle (!) “Acil müdahale gerekiyordu, başkomutanlık yetkimizi kullandık” dediler.
Hangi acil müdahale ya… 7 yıldır Esad öldürüyor, siz de seyrediyorsunuz.
Ne işe yaradı peki? Cumartesi gününden bu yana Suriye’de ne değişti?
Esad’ın katliam kabiliyeti mi kırıldı, vatandaşına bomba yağdıran uçakları mı vuruldu?
Hayır, çünkü gelen tüyolar sayesinde her türlü tedbiri almışlardı.
Kimin işine yaradı?
“Ne işe yaradı” pek doğru bir soru olmadı.
Çünkü, vuran taraftan bakınca çok işe yaradı.
Bu operasyon, Suriye’de yıllardır kullandıkları DEAŞ’tan çok daha hızlı sonuç veren, çok daha kullanışlı yeni bir maymuncuk oldu onlar için.
Bir kere Trump zevkten dört köşe...
Rusya’nın desteği sayesinde seçim kazandı gerekçesiyle koltuğa oturduğu günden bu yana hırpalandığı, seçim kampanyası başkanını sorgulayan FBI’ın daha da tırmandırdığı krizde oldukça rahatladı.
Öte yandan ABD’nin, Ankara’daki 3’lü zirve sonrasında oluşan, Suriye’de barışı engelleyen bir terör destekçisi görüntüsü, Guta’daki mağdurları koruyan (!) kahraman görüntüsüne dönüştü.
Bu durumda ABD’nin Suriye’den çekilmesi de düşünülemezdi artık!
Asıl hedef Türkiye
Avrupa’daki yandaşlar da sonuçlardan çok memnun.
Hem yeni sezon füzelerini denediler hem de “Suriye’de biz de varız” dediler.
Her üç lider de bütün iç problemlerini operasyon örtüsü ile gizlediler.
Zafer (!) sarhoşu Macron’un, “Türkiye ile Rusya’nın arasını açmayı başardık” açıklaması ise hepsinin asıl karın ağrısının, yıldızı parlayan Türkiye olduğunu gösterdi.
***
Karşılayan tarafta da “kaybeden” görünmüyor.
Karşı mahallenin çekinilen kabadayısı Rusya’ya zaten “Hedef sen değilsin” mesajı verilmişti.
Operasyonun sonunda ise Esad’ın katliamlarının baş sorumlusu olan bir devlet, bütün tahrik rağmen ağır başlılığını muhafaza etmiş, “alacaklı” bir görüntüye büründü.
İran ise “Hristiyan emperyalistlerin hedefi” olmakla, bu bölgede başından bu yana kullandığı maskesini güçlendirdi.
En karlısı Esad
Esad da zevkten dört köşe. Hiç kayıp vermedi, katliamları yanına kar kaldı.
Guta’yı tamamen kontrol altına aldığını açıkladı.
Hatta mağduriyet (!) üreterek, yeni katliam fırsatı bile yakaladı.
Anlayacağınız, bu operasyon öyle ince hesaplandı ki, atan-karşılayan; herkes kazandı.
Bu kadar kazananın olduğu bir oyunda hiç “kaybeden” yok mu?
Bu operasyonun tek kaybedeni, operasyonun gerekçesi olan Suriyeli siviller ve çocuklardı...
“Yani... Sen bu operasyona karşı mısın?” diye soruyorsanız...
Hayır, Suriye’deki 7 yıllık katmerli katil Esad’a karşı olan her türlü operasyonu destekliyorum.
Sadece operasyon altındaki operasyonlara karşıyım.
.
Suriye’de kalıcı çözümün tek temsilcisi Türkiye’dir
13 Nisan 2018 Cuma
Suriye’de 7 yıldır devam eden kirli savaşta yeni bir aşamaya geçiliyor.
Trump’ın, Kasım’daki seçime yönelik, “Suriye’den çekileceğiz” açıklaması günlerce tartışıldı.
Oysa, hiçbir pratik anlamı olmayan bu algı operasyonu, Trump’ın yeni bir hayali ihracat hamlesinden ibaretti.
Batı’nın doğu cephesinde ise Suriye’de esamesi okunmayan Fransa, fotoğrafa dahil olmak için yırtınıyordu. Bunun için Macron, Suriye’deki terör örgütlerinin temsilcilerini sarayında ağırladı, “Türkiye ile PYD arasında arabulucu olabiliriz” diye saçmaladı.
Ortadoğu’daki fitnelerin mimarı İngiltere de Amerika’nın Suriye’deki, “Boynuz kulağı geçer” görüntüsünden rahatsız olmuş, biraz perde önüne çıkma ihtiyacı duymuştu.
Onun için İngiliz vekiller Kamışlı’da PYD temsilcilerini ziyaret edip, “Uzun dönemli; ciddi bir ilişki için buradayız” demişlerdi.
Suriye’den silinme telaşı
Haçlı müttefikler haksız değildi, Suriye’de durum aleyhlerine gelişiyordu.
Fırat Kalkanı Harekatı, “Akdeniz’e ulaşacak PYD koridoru”nun kalbine hançer gibi saplanmış, aynı zamanda DEAŞ ile nasıl mücadele edileceğini gösteren Türkiye, ABD’nin “15 yıl daha” kullanmayı planladığı maymuncuğu elinden almıştı.
Zeytin Dalı Harekatı ise Amerika’nın PYD ile olan beraberliğini sürdürülemez hale getirdi.
En önemlisi de Türkiye, terörden temizlediği bölgeleri tekrar ihya ederek asıl sahiplerine teslim etti.
Bu yolla 160 bin Suriyeli ülkesine döndü, yüzbinler ise Afrin’e gitmek üzere valizini topluyor.
Harabeye dönen Suriye’de sadece bu “saklı cennet”lerde hayat sürüyor. Bu yüzden Suriye’nin her yerinden “Bizi de kurtarın” çağrısı yağıyor.
Bizden olmayan bizimkiler “Bizim Suriye’de ne işimiz var” diyedursun, Türkiye’nin oluşturduğu bu fotoğraf Suriye’de maskeleri düşürdü, gidişatı değiştirdi.
Ayrıca Astana’da başlayan 3’lü inisiyatifi, “karşı cephenin diplomatik bir oyunu” olmaktan çıkarıp, güçlü bir oluşuma döndüren de Türkiye’nin katılımıdır. Hatta son Ankara Zirvesi’nde ortaya konan kararlılık ABD’yi çok rahatsız etti.
O “hayvan”ı kim besledi?…
Bu gelişmeler “Haçlıların Suriye’den dışlanma telaşı”nı arttırdı.
Onları bu telaştan Esad kurtardı.
Aslında, yüzlerce defa yaptığını tekrarladı.
Ama köşeye sıkışan Trump, bir çıkış yolu bulmuş olmanın sevinciyle bu son saldırıların üzerine atladı!
O çocukları öldüren “hayvan” ise onun arpasını yıllardır kim verdi acaba?
2011’de Türkiye’ye, “Esad ile görüşme, yakında gidiyor” diyen ABD değil miydi?
Peki, gönderemedikleri için mi Esad 7 yıldır kan dökmeye devam etti. Yoksa, hesapları örtüştüğü için mi?
Değişen bir şey yok, Suriye’deki hesabı bitmeyenler, kaybettikleri DEAŞ maymuncuğu yerine yenisini arıyorlar.
Samimiyseniz Esad’ı gönderin
Elbette Esad’ın saldırıları durdurulmalı. Keşke öncekiler de engellenseydi.
Bu katliamları destekleyen Rusya ve İran da, uzaktan kollayan Amerika da vebal altındadır.
Ayrıca dünyanın, “Kimyasal silahla öldürmediğin sürece katliam yapabilirsin” anlamına gelen tutumunu da kınıyorum.
ABD ciddi ise “Esad’ın gitmesi önceliğimiz değil” açıklamalarıyla katile cesaret vermeyi bırakmalı.
Ancak ABD’nin, “Operasyonun hedefi rejimi değiştirmek değil” açıklaması, asıl amacın farklı olduğunu göstermektedir.
ABD ve Rusya, sömürü kavgasına bölgeyi kurban etmemelidir.
Suriye’de kalıcı çözüm için çaba sarf eden tek ülke Türkiye’dir.
Sahada attığı adımlar bütün Suriyelilerin gönlünü fethetmiştir.
Çözüm konusunda samimi olanlar Türkiye’yi örnek almalıdır.
.
Maskeler düşüyor, Türkiye; geçmişindeki ihanetlerle yüzleşiyor
10 Nisan 2018 Salı
Yaşlanan dünyanın makyajları mı dökülüyor nedir, bütün değerlerin çiğnendiği bir dönem yaşıyoruz.
Gençlik yıllarımızda hayranlıkla izlediğimiz “Batı Medeniyeti” şimdi, “düşman”ı yenmek için her şeyin mubah sayıldığı bir benciller çöplüğüne dönüştü.
Batı medeniyetinin “süzme balı” Amerika ise adeta küresel bir mahalle kabadayısına dönüştü.
***
Ya İslam dünyası…
Musa Aleyhisselamın, Firavuna diz çöktürdüğü koskoca Mısır, şimdi “medeni”(!) bir darbe ile Amerika eyaletine dönüştü.
Ve Suudi Arabistan…
Gitmek için can attığımız, bağrında can vermeyi nimet bildiğimiz mukaddes belde.
Öyleydi de…
Üç kıtaya hakim olan şanlı padişahlar, o beldenin “hadimi” olmakla övünürdü.
Kalbimizden vurdular
Ama ne var ki, bu güzellik fazla sürmedi.
İslam’ı “kalbinden” vurmak için 200 yıl çalışan İngilizler, Osmanlı’dan kopardığı o beldeleri, (ilelebet orada kalamayacağını çok iyi bildikleri için) asla emirlerinden çıkmayacak bir kabileye emanet edip uzaktan yönetmenin daha sürdürülebilir olduğunu düşündüler.
Öyle de oldu…
İslam’ın “örtüsü” altında gizlenen bu Necd Bedevileri, kendilerine emanet edilen “Vahhabilik fitnesi”ni ve İngiliz menfaatlerini ölümüne korudular.
Bunların, İslam beldelerini işgal etmiş birer “Lawrence yetiştirmesi” olduklarını yıllarca kimseye anlatamadık.
Hac ve Umre için gidenlere yıllardır “İslam” diye, İslam ile ilgisi olmayan “Vahhabilik” sapıklıklarını şırınga ettiler.
Osmanlı’dan kalan her şeyi söküp atma gayretleri de İslam dünyasını gafletten uyandırmaya yetmedi. Hatta Suud’ların, “Osmanlı” perdesi altındaki bu İslam düşmanlığını alkışlayanlar bile oldu.
Maskeleri attılar
Ne zaman ki Haçlı-Siyonist ittifakı, Türkiye’ye karşı; yerli uşaklar üzerinden yürüttükleri vekalet savaşını kaybetti, o zaman patronlar bizzat sahaya inmek zorunda kaldı.
Ve bölgedeki eyalet valileri de maskelerini bırakıp gerçek kimlikleriyle birlikte patronlarının yanında yer aldı.
Yaptıklarının Müslümanlar tarafından nasıl karşılanacağı artık Prens bin Selman’ın umurunda bile olmaz. Çünkü onun ölçüsü, Müslümanlar değil, dedelerine o koltuğu bağışlayanlardır.
İslamiyet ile ilgisi olmadığı halde “takva” diye yutturdukları sapıklıkları şimdi “ısıtarak” yeni bir Haçlı oyunu sahneliyorlar.
Yıllarca “Mescid-i Haram imamlığı”ndan sonra “iskambil imamlığı” dönüşümü, size hiç tanıdık gelmiyor mu?
Beyaz Saray Prensi bin Selman’ın yaptıklarını takip ediyor musunuz?
Önce, İsrail için başlatacağı seferberliğin muhtemel muhaliflerine yüklendi.
İçerideki Türkiye yanlılarının başına gelenler, Katar’a yönelik eylemler, Türkiye’yi hedef alan söylemler hep bu çabanın eseriydi.
Bin Selman’ın tek hedefi…
Buckingham’da Kraliçe Elizabeth’ten, Beyaz Saray’da ise Başkan Trump’tan yeni talimatlar alan “blue jeanslı yeni” Prens bin Selman, “Vahhabiliği Amerika’nın emri ile dünyaya yaydık, Tedbir almazsanız 30 sene sonra bütün Avrupa Müslüman olacak” gibi “maskesiz” beyanlarda bulundu.
Siyonizm’in, İslam dünyasına uzanan kolu olan müstakbel Suud Kralı’nın bundan sonraki tek hedefi, Mısır, BAE ve Bahreyn eyalet valileri ile birlikte, İsrail teröristlerinin öldürmekle bitiremediği Filistinlileri Sina Çölü'ne sürmektir.
***
Etrafımızda olup bitenler asrın yüzleşmesidir.
Osmanlı bakiyesi Türkiye’de, Suud’la yarış edercesine, ecdadımıza ait her şeyden kurtulmaya çalışanların kimlere hizmet ettiği daha net anlaşılıyor.
***
Türkiye muhteşem bir “asla dönüş harekâtı” yaşıyor.
Haçlı dünyası da zaten bunun için telaşlanıyor.
Ama artık bundan sonra asla durduramayacaklar.
Çünkü Türkiye de geçmişindeki ihanetlerle yüzleşiyor.
.
Suriye’de Suriyelilerin de olduğunu Türkiye hatırlattı
6 Nisan 2018 Cuma
Suriye’de 7 yıldır tepişen emperyalist filler, “Suriyeli”yi hiç hatırına bile getirmedi.
Amerika’nın, “Suriyeli”den anladığı PKK/PYD teröristleridir.
Rusya ve İran’ın da Suriyeliler için Suriye'de olduklarını kimse iddia edemez.
Çakma medeni Avrupalılar ise yerlerinden-yurtlarından ettikleri bu zavallıları Avrupa’ya sokmamak için, sınırlarına kat kat duvar örmekten, denize dökmeye kadar akla ziyan yöntemlere başvurmuşlardır.
Ülkemizde de bu insanları bir “asalak” gibi gören Kılıçdaroğlu, “Size vermedikleri parayı Suriyelilere harcıyorlar” diyerek milleti tahrik etmiş, iktidara gelince hepsini kovacağını söylemiştir.
Ama devlet ve asil milletimiz, bu emperyalizm ve diktatör mağdurlarına, “mülteci” demeyi bile rencide edici bularak bağrına basmıştır.
Türkiye huzur götürdü
Suriyelilerin geleceği, rasyonel ölçekte ve bu derinlikte ilk defa Ankara’daki 3’lü zirvede ele alındı.
Her üç liderin de Suriyelilerin dönmesi için Suriye’deki bütün terör örgütlerinin bertaraf edilmesi gerektiğini vurgulamasından, konunun enine boyuna görüşüldüğünü gösteriyor.
Bu insanî yaklaşım tamamen Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın etkisidir.
***
“Türkiye’nin Suriye politikası yanlış” diyenlerin kulakları çınlasın; Suriye’de, başından bu yana sadece Türkiye “insan” odaklı bir politika izlemiştir.
Yine sadece Türkiye, Suriye’de adım attığı her yeri huzur ortamına dönüştürerek Suriyelilerin evine dönmesini sağlamıştır. Sadece Türkiye’nin kontrolündeki Cesablus, El Bab, Afrin ve diğer yerleşim yerleri, harabeye dönen Suriye’deki hayat merkezleridir.
Diktatör liderler ve emperyalist işgaller zulüm olup yağsalar da ülkelerin asıl sahipleri millettir.
Suriye’nin her yerinden Türk askerine yağan, “Gel bizi de kurtar” talepleri, bence Esad’ın Rusya’yı davet etmesinden çok daha anlamlıdır.
Meşruiyetin adı Türkiye
Türkiye’nin DEAŞ ve PYD ile gerçekten mücadele etmesi ve gittiği yere huzur götürmesi, bu ülkedeki istismarcı emperyalistlerin suçüstü yakalanmasına sebep oldu, oyunları bozdu.
Bundan sonra Amerika ne kadar “DEAŞ’la mücadele” masalı okursa okusun; kimseyi inandıramaz.
Suriye’de artık halkın nezdinde meşruiyetin tek göstergesi Türkiye’dir. Ve Türkiye bu avantajı “Suriyeli” için kullanmaktadır.
“Medeni Batı”nın (!) vahşi yüzünü ortaya çıkaran Suriye, bundan sonra yoğunlaşacak siyasi savaş döneminde de “Müslüman Arap liderler”in (!) gerçek yüzün görülmesini sağlayacaktır.
Diktatörler gidecek, işgal bitecek
Amerika, Almanya, Fransa ve İngiltere, özellikle Türkiye için tehdit oluşturan bütün terör örgütlerine yoğun destek vermektedir
Genellikle perde gerisinden iş yürüten İngiltere bile gözümüzün içine baka baka teröristlerle görüşmeler yapmaktadır.
Irak ve Suriye başta olmak üzere bütün İslam coğrafyasındaki zulüm, kan ve yağmalar Haçlı-Siyonist ittifakı ile yerli uşaklarının eseridir.
Suudi Arabistan ve uzaktan akrabası BAE ve Mısır, Suriye gibi ülkelerin “Müslüman” görünümlü koltuk tutsakları da, Afrin’de PYD’ye karşı verilen mücadeleyi engellemek için elinden geleni yapan içimizdeki “Türkiye muhalifleri” de bu ittifakın lejyonerleridir.
Türkiye’nin bu yerli ve yabancı Haçlı-Siyonist ittifakına karşı sürdürdüğü mücadele, İslam dünyasında yeni bir diriliş ve toparlanmayı da beraberinde getirecektir.
Uzun vadede, İslam ülkelerini işgal eden Amerikan uşağı diktatörlerin tamamı düşecek ve halk demokrasi ile tanışacaktır ki bu gelişme, Haçlı-Siyonist sömürüsünün sonunun başlangıcı olacaktır.
.Suud FETÖ’sü Vahhabilik’ İngiliz eliyle kuruldu, ABD emriyle yayıldı
3 Nisan 2018 Salı
FETÖ’nün, oluşum ve konuşlanma süreci tam bir İngiliz tarzıdır.
“İslamiyet’i bütün dünyaya yayan bir hizmet hareketi” gibi görüp, devletin en kritik kademelerine sızma sinsiliği, İngiliz Krallığı’nın; Osmanlı İmparatorluğunu yıkma sürecindeki strateji ile birebir örtüşüyor.
Batı ve uşakları 15 Temmuz’da finali alabilselerdi, İngiliz imalatı “Vahhabilik ve Suudi Arabistan”ın Türkiye versiyonu bir “Fetullahçılık ve Gülenistan” inşa edeceklerdi.
Böylece Türkiye de, Amerika’nın “muti müttefiki” olacaktı.
Suudi Arabistan’ın, İsrail zulmüne yoğun destek verirken, Türkiye’ye karşı bu kadar hasım politikalar izlemesi tesadüf değildir.
“Vahhabiliği Amerika’nın talimatı ile dünyaya yaydık” diyen Muhammed Bin Selman, aslında nasıl bir proje olduklarını da itiraf etmektedir.
O halde, Suudi yönetimin gen haritasını oluşturan Vahhabiliğin doğuşunu biraz yakından inceleyelim.
Osmanlı kapısına 'İngiliz Anahtarı'
16. asırda donanmasını güçlendirerek sömürge seferberliği başlatan “Birleşik Krallık”, karşısına çıkan Osmanlı engelini mutlaka ortadan kaldırmak istiyordu.
Hilafeti dağıtmadan Osmanlı’yı parçalamanın mümkün olmadığını da biliyorlardı.
O halde “tarihi hedef” belli olmuştu:
İslam’da fitne çıkararak Arap dünyasını Osmanlı’ya karşı kışkırtmaları gerekiyordu!
***
İlk iş olarak padişahı, şeyh-ül İslam, şah ve Şii alimi gibi kritik mevkideki şahsiyetlerin kopyalarını yetiştirip, asıllarının yaşam şartlarını oluşturdular.
Planlarını önce bu “kopyalar”da deniyor, onların verdiği tepkilere göre en uygun stratejiyi belirliyorlardı.
***
Bu çerçevede gönderilen onlarca İngiliz casusundan biri de “Mr. Hempher”dir.
1710 yılında “temel eğitim” için “Muhammed kod adı” ile İstanbul’a gönderilen Hempher; Kur’an’ı Kerim’i hatim edip, Osmanlıca ve Arapçayı da iyice öğrendikten sonra Irak’ta görevlendirildi.
Verilen hedef şuydu:
“Müslümanlar arasındaki Şii-Sünni-Alevi ihtilafını şiddetlendirebilirsen, İngiltere’ye en büyük hizmeti yapmış olacaksın. Osmanlı Devletini ancak böyle yıkabiliriz. Senin vazifen, ahaliyi isyana sevk etmektir! Tarih, bütün darbelerin, halkın ayaklanmasıyla başarılı olduğunu göstermiştir.”
Önce “en uygun aday”ı keşfetti
İlk durağı olan Basra’ya yerleşip, kamuflaj için Müslüman bir marangozun yanında işe giren “İngiliz Muhammed”, projesine uygun bir “başrol oyuncusunu” gözetlemeye başladı.
Hempher bu süreci hatıralarında şöyle anlatıyor:
Marangozhaneye arada bir, yüksekten konuşan, asabi bir delikanlı uğruyordu.
Sürekli Osmanlı’yı ve İslam alimlerini kötülüyor, “Kur’an’da dört mezhepten birine tabi olmak hakkında hiçbir delil yok” diyordu. Hatta Hadisleri ve Ebu Bekir, Ömer gibi sahabenin görüşlerini de hiçe sayıyordu.
Aradıklarımı bu gençte bulmuştum.
Zira dört Halifeye önem vermeyişi, Kur’an’ı ve Sünneti anlama hususundaki “müstakil” görüşleri en zayıf noktasıydı. Kendini beğenmişliğini iyi kullanarak onu elde edebilirdim.
***
Bu Necdli genç ile çok yakın arkadaşlık kurdum.
Onu daima övüyor, “İslam’ı cihana yayacak âlim sensin” diyordum, çok hoşuna gidiyordu.
Kur’an’ı, müfessirlere muhalif; kendi fikirlerimize göre tefsir etmeyi kararlaştırdık.
Zaman ilerledikçe, “sarhoş etmeyecek kadar içki içmenin haram olmadığını (!) oruç ve namazın farz olmadığını (!)” söyledim. İtiraz etti ama Kur’an’dan aktardığım (!) bazı mantık oyunlarıyla ikna ettim.
Bu konuları tefsirimizde bu mutabakatlarımıza göre işliyorduk.
Peygamberden mesaj getirmiş!
Hempher Necdli gence sürekli olarak, “doğrudan Kur’an’dan ilham alarak kendi anladıklarına göre hareket etmesi gerektiği”ni telkin ediyordu:
Kendisine, Sünnilik ve Şiilik haricinde bir yol tutması gerektiğini söyledim. Bu fikrime o da önem veriyordu, zira mağrur biriydi.
Ondan hiç ayrılmadım. Hiç yalnız bırakmıyor; konuştuklarımızı muhakeme fırsatı vermiyordum.
Sömürgeler Bakanlığı’na her ay gencin durumu ile ilgili rapor gönderiyordum.
***
Bir gün, şöyle bir rüya uydurdum:
Dün gece Peygamberimizi rüyada gördüm. Bir kürsüde oturuyordu, siz girdiniz. Yüzünüz nur gibi parlıyordu. Peygamber yerinden kalktı, iki gözünüzün arasını öptü ve “Sen benim adaşım, ilmimin vârisisin” dedi. Sen, “Ya Rasulallah, ben ilmimi insanlara açıklamaktan korkuyorum” dedin, “Sen büyüksün, hiç korkma” diye cevap verdi.
Sevincinden uçuyordu, yeni bir mezhep (!) kurmaya karar verdi ki, bu karar benim için kariyerimin zirvesi demekti...
***
Kısaltarak aktardığımız hatıralar uzayıp gidiyor...
Suudi Prens Muhammed bin Selman, ‘kral’ gibi prenslik döneminde, ilk fırsatta gittiği İngiltere’de Kraliçe Elizabeth önünde saygıyla şükranlarını sundu.
Kurdukları şey Vehhabilik idi
Hempher’in özenle yetiştirdiği genç “Muhammed bin Abdülvahhab Necdî” idi.
Birlikte kurdukları “mezhep”(!) ise yıllar sonra Suudi Arabistan rejiminin esaslarını teşkil edecek olan “Vahhabilik” idi...
***
Vahhabiliğin, her biri Hempher’in telkinleriyle oluşturulan ve (haşa) “Vahhabi olmayan kafirdir” diye başlayan 10 civarında “ilke”si var.
Basra’daki bu başarısı sebebiyle İngiliz Sömürgecilik Bakanlığı’nın gözdesi haline gelen Hempher, Londra’daki strateji merkezinden aldığı yeni emir ve taktiklerle, Kerbela ve Necef’’te Şiileri tahrik etmek üzere yeni bir görevle yola çıkar...
İngiliz desteğinde tebliğ
Biz burada Hempher’den ayrılalım ve Muhammed bin Abdülvahhab’ın, Suudi Arabistan’a uzanan yolculuğunu izleyelim.
Muhammed bin Abdülvahhab “tebliğ”e başlayacaktı ama korkuyordu.
İngilizlerle İsfehan’da yürüttüğü pazarlıklar sonucunda, “Müslümanları tekfir etmek, öldürmek, mallarına, namuslarına el koymak helaldir, Halifeye itaat caiz değildir, Mekke ve Medine’dekiler başta olmak üzere; bütün türbelerin yıkılması gerekir” gibi maddelerden oluşan 6 şartı kabul etmesi karşılığında, “Görüşlerini açıklayınca muhatap olacağı saldırılardan korunma garantisi” alan Necdli Muhammed artık “kendi mezhebini” yaymaya başlayabilirdi!
Bunun için memleketi olan Necd’e gitti.
İngiliz Krallığı, bu çalışmaların aksamadan yürütülmesi için Hempher’i de Necd’e gönderdi. Ve Muhammed bin Abdülvahhab, 1730’da Vahhabiliği tebliğ etmeye başladı.
Önce dar bir çerçevede başlayan bu çalışmalar yavaş yavaş genişletildi.
Hempher hatıralarında, bu süreci şöyle anlatıyor:
“Davet yayıldıkça, muhalifleri çoğalıyordu. Onu korumak için, etrafına muhafızlar koydum. Ve onlara istedikleri kadar para verdim. Fazla hücum yapıldığı zaman, davetten vazgeçmek istiyordu ama azmini kamçılıyordum, ‘Peygamber senden daha fazla eziyet gördü’ diyordum.”
İngilizler “devlet” sözü de verdi
Necdli Muhammed’e verilen “devlet kurma” sözünü yerine getirmenin zamanı gelmişti.
“Londralı Muhammed” Hempher bu ayrıntıyı da şöyle anlatıyor:
Sömürgeler Bakanlığı, Deriye Emiri Muhammed bin Suud’u, Krallığın desteğiyle, Muhammed bin Abdülvahhab ile Vahhabilik esaslarına göre bir devlet kurmaya ikna etti. Bana da bu iki “Muhammed” arasında muhabbet tesis etme görevi verildi.
Deriye şehrini merkez yaptık. Devletin resmi dini olarak da Vahhabiliği tesis ettik. Bakanlık, yeni hükümeti gizlice destekliyor ve takviye ediyordu.
Arapçayı ve çöl muharebesini çok iyi öğrenmiş 11 İngiliz subayı; köle ismi altında satın alındı. Planları, bu subaylarla beraber hazırlıyorduk.
***
Vahhabilik isyanlarının Osmanlılar için önemli bir mesele haline gelmesi üzerine Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa’nın oğlu İbrahim Paşa 1818’de, Deriye’yi bastı İbni Suud ve dört oğlunu esir alıp İstanbul’a gönderdi ve Vahhabilik isyanı sona erdi.
Ancak kaçarak kurtulmayı başaran Suud hanedanından Türki bin Abdullah, 1821’de yeniden faaliyete başladı.
Uzun mücadele ve çekişmeler ve İngilizlerin hiç kesilmeyen destekleri sonucu 26 Aralık 1916 tarihinde Abdülaziz bin Suud, Vahhabi devletini yeniden kurdu ve İngilizlerle yaptığı bir anlaşma ile hükümdarlığını ilan etti.
Bu anlaşmaya göre Abdülaziz’in seçeceği veliaht da İngilizlere bağlı kalacaktı.
Lawrence son darbedir
Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı’nın yenilmesini fırsat bilen Vahhabiler, Taif, Mekke, Medine ve Cidde'yi de ele geçirdi ve Abdülaziz bin Suud, 1926’da Necd ve Hicaz Kralı olarak kabul edildi.
Nihayet, Abdülaziz bin Suud, 20 Mayıs 1927 tarihinde İngiltere ile danışıklı olarak Suudi Arabistan Kralı ilan edildi. İngiltere’ye bağlılık şartı resmiyette kaldırıldı ise de vesayet sistemi ile devam etti.
Ortadoğu’yu Osmanlı’dan koparmak için çevirdiği entrikaların sembol ismi haline gelen Lawrence, aslında iki asır boyunca İngilizlerin İslam beldelerinde yüzlerce “Lawrence” ile ördükleri fitne kemerlerinin kilit taşıdır.
Suud ve diğer Arap yöneticilerin hiçbir zaman tebanın ne düşündüğü endişesi olmamıştır.
Tam aksine, reel olmayan politikalarını uygulayabilmek için halkın kapalı toplum olarak kalmasını yeğlemişlerdir.
Dolayısıyla, “Ilımlı Vahhabilik” söylemleri tamamen dış dünyaya yönelik politik bir adımdır.
İçerde ise, İsrail ile müttefiklik noktasına gelen savrulmanın halk nezdinde oluşacak travmalarını yatıştırmaya yönelik bir rüşvettir.
İslam’ın kalbi işgal altında...
Vahhabilik esasları üzerine kurulu Suudi Arabistan pratiğine bakıldığında bu sapık esasların halk nezdinde pek makes bulmadığı görülür.
İngilizlerin, kuruluş aşamasındaki yoğun destekleri karşılığındaki taleplerinden biri de “Vahhabiliğin bütün İslam ülkelerinde yayılması şartı” idi.
Prens Muhammed Bin Selman bu aşamada Amerika’nın da talimatı olduğunu açıklamış ise de zaten dünyadaki şeytani adımlarda, bu iki devleti ayrı olarak düşünmek gerçekçi bir tespit olmaz.
Suudi Arabistan yıllarca, petrol gelirinin büyük bir kısmını Vahhabiliği dünyaya yaymak için harcadı.
Bilhassa Müslümanların sağlam dini bilgilere sahip olmadığı bölgelerde Vahhabilik, İslamiyet olarak sunularak insanlar aldatılmaktadır.
Ancak bu sapık inanç, İslamiyet’in en doğru uygulandığı Türkiye’de, bir kısım “okumuş kesim” dışında asla karşılık bulmamıştır.
***
Suud yönetimlerinin bu inanç zaafına şimdilerde de çok sivri bir İsrail yandaşlığı eklenmiştir.
Bu gerçekler ortadayken İslam âlemi, Mekke ve Medine’yi daha fazla “işgal” altında bırakmamalı; yeni bir statü belirlemelidir.
.
Bizim neslin, “FETÖ ile mücadele bitti” müjdesini duyma şansı yok...
30 Mart 2018 Cuma
Son yazımda FETÖ ile mücadelenin sadece, “kriminal” çerçevede yürüdüğünü, oysa örgüt ideolojisinin de çürütülmesi gerektiğini ifade etmiştim.
Fakat bir de baktım ki, FETÖ ile mücadelenin tamamlandığı konuşuluyor.
Oysa kendisini bu işe adayan Cumhurbaşkanı Erdoğan, “Bu uzun vadeli bir mücadeledir, asla gevşemeye gelmez” diyor.
Hatta sadece hükümet ve devlet iradesi yeterli olmayıp, toplumun bütün kesimlerinin de, Türkiye’nin geleceği için bu mücadelenin kesintisiz devam etmesi gerektiğine inanması şarttır.
Bir sohbetimizde Başbakan Binali Yıldırım’a, “FETÖ ile mücadelenin, AK Parti iktidarlarından sonra da aynı güçlü irade ile devam edeceğini düşünüyor musunuz” diye sormuştum ve kendine has üslubuyla, “O iş biraz yaş” cevabını vermişti.
Ben bu satırları yazarken bile ekranda, “30 ilde FETÖ operasyonu” ve “MİT, Balkanlar’daki 6 FETÖ’cüyü Türkiye’ye getirdi” gibi KJ’ler akıyor.
Bu örgüte ta Amerika’dan ve sadece hukuki zaviyeden bakan avukat Amsterdam bile, “Mücadele uzun süre devam etmeli” diyor.
Çok yol alındı ama bitmedi
Elbette özellikle devlet kademelerindeki FETÖ yapılanmasının beli kırıldı.
Ama deşifre olan üyelerini açığa almakla, okulunu kapatmakla ve şirketine el koymakla FETÖ’nün biteceğini zannetmek büyük gaflet olur.
Ecnebi gizli servislerin gözetiminde, 40 yıl boyunca ilmek ilmek dokunan bu örgüt, ancak aynı süre boyunca devam eden “hibrit bir mücadeleler zinciri” ile bertaraf edilebilir:
1- Hukuki mücadele zaafa uğramadan tamamlanmalıdır.
2- FETÖ vb. istismar ürünlerinin tek panzehri, Ehl-i Sünnet kriterlerinin bütün topluma öğretilmesidir. Bu FETÖ mankurtları, Ehl-i Sünnet şuuruna sahip birer Müslüman olsalardı, hiç birisi Fetullah Gülen’in “din” diye sunduğu sapıklıkların hiçbirine inanmazdı.
3- 40 yıl boyunca, “hizmet” bahanesiyle millet ve devletten gördükleri namütenahi destek için kullandıkları yöntemler iyi incelenerek, benzer istismarlar önlenmelidir.
4- Aileden topluma uzanan bir normalleşmeye yönelik “rehabilitasyon süreci” uygulanarak, bu örgütün oluşturduğu travmalar bertaraf edilmelidir. Açığa alınanlar ve cezası bitenler topluma kazandırılmalıdır. Örgüt mensuplarının, örgüt ile hiç ilgisi olmayan çocuklarının/yakınlarının, toplum tarafından cezalandırılmasının önüne geçilmelidir.
Bütün bunlar demektir ki, bizim neslin “FETÖ ile mücadele bitti” müjdesini duyma şansı yok...
DÜZELTME:
Bahsi geçen son yazımda da, “Dönemin Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanı Mehmet Aydın’ın, talimatı ve Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu’nun imzasıyla müftülüklere gönderilen bir yazı ile ‘Allah indinde tek din İslamiyet’tir’ ayetinin hutbelerde okunması yasaklandı” şeklinde bir ifade yer alıyordu.
Genel prensibimdir, yazılarımda geçen isimlerden mutlaka teyit alırım ama o gün, yola çıkma telaşım ile “güvenilir kaynak” telakkim buna mani oldu.
Ancak, Şanlıurfa dönüşü uçakta yazımı okuyan değerli yazarımız ve dönemin parlamento üyesi Resul Tosun, bu yönde yoğun bir algı oluşması üzerine kendisinin konuyu bizzat araştırdığını ve doğru olmadığı sonucuna ulaştığını söyledi.
Gecikmeli olarak bilgisine başvurduğum Sayın Ali Bardakçı da kesinlikle söz konusu olmadığını ve Sayın Mehmet Aydın da kendisine, “FETÖ’ye destek” olarak değerlendirilebilecek bir talimat vermediğini ifade etti.
Düzeltir, özür dilerim.
.
En zaruri “güncelleme”, FETÖ enfeksiyonlarını temizlemektir
27 Mart 2018 Salı
28 Şubat alışkanlıklarıyla, arşivler didik didik edilerek dolaşıma sokulan kullanışlı malzemelerin ürünü olan “güncelleme” kavramını, “dinde reform” emelleri için kullananlar var.
Oysa, Ehl-i Sünnet çerçevesindeki güncelleme, dinimizi; bidat ve istismarlardan kurtarmakla mümkündür.
İslamiyet 40 yıldır, Fetullahçılık denen sapık örgütün sistematik saldırılarına maruz kalmıştır.
“Cemaat”ve “hizmet” gibi muteber mefhumların arkasına gizlenen bu örgütün varlık sebebi, Peygamber Efendimizi (sallallahü aleyhi vesellem) sıradanlaştırıp devre dışı bırakarak, İslamiyet’i Hristiyanlıkla aynı mertebeye indirmektir.
“Dinler Arası Diyalog” safsatası, bu amaca matuf bir Vatikan projesidir.
Fetullah Gülen boşuna, “Papa 6. Paul cenapları tarafından başlatılan dinler arası diyalog için Papalık Konseyi’nin bir parçası olmak üzere buradayız” dememiştir.
“Örgüt” oldukları, devlete saldırınca anlaşıldı
Ne yazık ki bu Haçlı lejyonerlerine, devleti devirme aşamasına gelinceye kadar müdahale edilmemiştir.
Tam aksine, Diyanet başta olmak üzere, bütün devlet kurumlarına sızan kriptolar vasıtasıyla, bu yıkım projelerine “devlet desteği” verilmiştir.
Topluma,“İslam’ın hoşgörüsü” olarak sunulan bu dinler arası diyalog fitnesine karşı çıkanlar sindirilerek, “herkes destekliyor” görüntüsü verilmiştir.
O dönem kadrosunda yer aldığım Türkiye gazetesinde, bunun İslam’ı Hristiyanlaştırma projesi olduğunu ısrarla dile getirdiğimiz için başımıza gelmeyen kalmadı.
***
Nihai amaçları iman esaslarını da çarpıtarak Hristiyanlaştırma operasyonunu tamamlamaktı.
Fetullah Gülen bu kopyayı, Ailem gazetesinde yayınlanan ve imanın 6 esasını hedef alan yazısında veriyor, “İman esasları, dört asla irca edilebilir” diyordu.
Nitekim iman etmek için “La İlahe İllallah” yeterli bulunuyor, Peygamber Efendimizin Allah’ın Resulü olduğuna inanma şartı unutturularak, İslamiyet; Hristiyanlığa, arka safları sabit kanepelerle doldurulan camiler de kiliseye benzetilmeye çalışılıyordu.
Öte yandan, her yıl “Kutlu Doğum Haftası” vesile edilerek, Ehl-i Sünnet itikadını temelden sarsan sapık söylemler, müftülüklerle işbirliği halinde milyonlara ulaştırılıyordu.
İslamiyet üzerinde bu cinayetler işlenirken dönemin ilahiyatçılarının bir kısmı Fetullahçıların şerrinden korktuğu için susuyor, bir kısmı da zamanın ruhundan istifade etmek için Pensilvanya’ya selam duruyordu. Mesela ilahiyatçı Prof. Dr. Suat Yıldırım, “İsa Aleyhisselamın, Fetullah Gülen’in şahsında ortaya çıkacağını” iddia ediyordu!
Örgüt ile mücadele şart
FETÖ ile mücadele sadece “kriminal” çerçevede yürütülüyor.
Yargı süreci sonunda gerçek mücadele bitmiş olmayacak, sadece birkaç sivrisinek cezasını bulacaktır.
FETÖ ile asıl mücadele, “hizmet” için yola çıkan insanları birer suç örgütüne dönüştüren büyüyü bozmaktır.
Bu ise, İslam ile çelişkilerini ifşa etmekle mümkündür.
İmam ve hatiplerin hâlâ anlamsız bir ürkeklik içerisinde olduğu gözlenmektedir.
FETÖ’nün, dini temelden sarsmaya yönelik sapıklıkları neden hâlâ bütün camilerde gümbür gümbür anlatılamıyor?
Teşhis tamam, sıra tedavide
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın, İstişare Toplantısı Sonuç Bildirisinde, FETÖ’nün, dini; süfli emellerine alet eden taşeron örgüt olduğu belirtilerek, “Diyanet İşleri Başkanlığı, her türlü vaaz, irşat, yayın ve iletişim imkânını etkili bir şekilde kullanmak suretiyle din istismarıyla mücadele edecek” deniliyor.
Diyanet rapor ve bildirileriyle, sapıklığını tescil ettiği bu örgüte karşı ilmî bir mücadele başlatarak geride kalmış hataları telafi etmelidir.
FETÖ enfeksiyonlarının temizlenmesi dindeki en önemli güncelleme olacaktır.
.
Sayın Kılıçdaroğlu, Afrin ile ilgili o bilgileri size kim verdi?
20 Mart 2018 Salı
Türkiye’nin Yeni Güvenlik Stratejisi, ancak TSK, FETÖ enfeksiyonundan kurtulduktan sonra hayata geçirilebildi.
15 Temmuz öncesinde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “terör tehdidini kaynağında yok etme” yönündeki bütün talimatları, TSK’daki FETÖ’cüler tarafından, “Bu bataklığa girersek çıkamayız” gerekçesiyle geri çevrilmişti.
Ne yapacaktı Sayın Erdoğan, kendisi mi Suriye’ye gidip terör kaynaklarını kurutacaktı?
***
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, 42. Muhtarlar Toplantısı’nda, "Kapımızı çalmalarını beklemeyeceğiz. Nerede yuvalanıyorlarsa gidip orada tepelerine bineceğiz" sözleriyle açıkladığı yeni stratejinin ilk uygulaması 24 Ağustos’ta başlayan Fırat Kalkanı Harekatı idi.
Gariptir, FETÖ lejyonerlerinin kullandığı argüman, o günlerde de “Bizim El Bab’da ne işimiz var, askerlerimiz niye ölüyor. Suriyeliler gidip ülkesini kurtarsın” gibi sorumsuz ifadelerle Kılıçdaroğlu tarafından seslendirilmişti.
Sınırımızdaki terör koridorunun, Akdeniz’e kadar uzanan ABD uydusu bir terör devletine dönüşmesi, o harekat sayesinde önlendi.
Afrin’in kaybedenleri
Erdoğan Doktrininin ikinci büyük icraatı ise Zeytin Dalı Harekatı’dır.
Çok daha zordu. Çünkü bu seferki hedef, Batının; şeklen de olsa “düşman” olarak nitelediği DEAŞ değil, “ABD’nin en önemli müttefiki, hatta kara gücü” olan PYD/PKK idi.
Bu ayrıntı, eski ruhuna kavuşan Türk askeri için çok önemli değildi ama siyasi ve diplomatik harekatı yürütecek olan devlet için ciddi problemdi.
En çok yüklenecekleri nokta ise “siviller katlediliyor” yalanı olacaktı.
Bu önemli ayrıntıyı, “Mehmetçik görevini yapar ama hedefe ulaşabilmemiz için Batı’dan gelecek saldırılara karşı hepimiz devletin yanında yer almalıyız” şeklinde defalarca dile getirdik.
“Destek” dediler, kösteklediler
Zeytin Dalı Harekatı öncesinde kamuoyunda oluşan ruh sebebiyle, bu sefer “Ne işimiz var” diyemeyen CHP yönetimi, kerhen destekledi.
Ama takıyye kokan bu açıklamalardan hemen sonra Kılıçdaroğlu, “Afrin’e girmeyelim” yaygarası başlattı.
Bu, sıradan bir açıklama değildi. Nitekim devamı da geldi.
CHP “ağır topları”nın, “ÖSO terör örgütüdür; onlarla gitmeyelim, PYD terör örgütü değil, BM’nin ateşkes kararı Afrin’i de kapsıyor” açıklamalarının asıl hedefi harekatı zaafa uğratmaktı.
Size, kimden geldi o bilgi?
Mehmetçik Afrin’in kapısındayken bile CHP’li Engin Altay hâlâ “Afrin’e girmemiz yanlıştır. Orası Sur’un on katı. Bize gelen bilgiler bu yönde” iddialarında bulundu.
Bu kişi CHP’nin Grup Başkanvekilidir. Bu ifade ise Kılıçdaroğlu’nun talimatıdır.
Bu arada…
Özellikle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “Bir gece Afrin’e gidebiliriz” dediği günlerde, “Kesin bilgi geldi, SİHA’lar sivil vuruyor” diye yaygara koparan CHP’li terör avukatını ve İHA’ların Afrin’de üstlendiği rolü de hatırlatmak isterim.
Şimdi…
CHP, zerre kadar sorumluluk taşıyor ve dürüstlükten bahsediyorsa, bu bilgilerin nereden geldiğini açıklamak zorundadır.
Yoksa boşluklar kamuoyu tarafından doldurulur ki çıkacak sonuç ortadadır.
Asıl kahraman başkomutan
Bu ulusal seferberlikte, berbat bir imtihan veren CHP, içine düştüğü çukurdan, yeni bir çirkin oyunla çıkmaya çalışıyor.
Kılıçdaroğlu’nun, “Mehmetçiğin büyük zaferi” açıklaması samimiyetsizliğin dibidir.
Utanın…
Mehmetçiği Afrin’e sokmamak için PYD bile sizin kadar uğraşmadı.
Ayrıca…
Hem Haçlı ordusunun, hem de içerideki sizin gibi müttefiklerinin karşısına dikilen “sarsılmaz irade”yi ve “muhteşem liderliği”, siz gizlemeye çalışsanız da Türk milleti ve Türk askeri çok iyi biliyor.
Bu zaferde en büyük pay, size rağmen hedeften şaşmayan “Başkomutan”ındır...
.
Diktatörlük karşısında susan samimiyetsizler...
16 Mart 2018 Cuma
Kurumların kalitesini, bireyler belirler.
İdeolojik ve siyasi bencilliğe esir olanlar, dürüst bir duruş ortaya koyamaz.
Nitekim günümüzde medyadan siyasete; her kesimin en büyük problemi “samimiyetsizlik”tir.
Toplumsal çatışmalar, ideolojik ve siyasi farklardan değil, samimiyetsiz yaklaşımlardan kaynaklanır.
Bugünkü iç ve dış sıkıntılarımızın kuluçka makinası olan FETÖ, samimiyetsizliğin kanserleşmiş hali değil midir?
Şahsen, yelpazenin öbür ucundaki dürüst muarızımla yüzleşmekten asla çekinmem ama samimiyetsiz fikirdaşlarımdan hep endişelenmişimdir.
Herkes fikrini dürüstçe savunmalı, asla menfaat rüzgarı önünde savrulmamalıdır.
Erdoğan mı değişti, onlar mı?
Nice duayen (!) meslektaşlarımı hatırlıyorum…
Bir zamanlar (Başbakan) Erdoğan’ın uçağında derin sohbetler eder, akıl verirlerdi!
Sayın Erdoğan’ın “ne kadar demokrat bir dindar” olduğunu anlata anlata bitiremezlerdi.
Ama uçaktan inince her şey değişti.
Sayın Erdoğan, “demokrat dindar”lıktan, bir anda “diktatör tiran”lığa dönüşüverdi!
Nice “yazar”lar var ki, yazdığı mecra değişince görüşleri de değişiyor!
Ve nice mecralar var ki, sırf Erdoğan’ı yıpratmak için gün geliyor, “PKK’dan kahraman (!) çıkarıyor”, gün geliyor “saadeti uzaklarda arıyor.”
Zaten, “kin ve öfke” sath-ı mailine taşınan kişi ve kurumların, hangi nefret çukuruna kadar yuvarlanacağını kimse tahmin edemez.
Siyaset de samimiyet fakiri
Siyasette de durum pek farklı değil.
Önlerinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan gibi bir samimiyet abidesi örneği varken, iktidar nimetlerinden pay almak için Ak Partili, hatta “konjonktürel dindar” olanlar var.
Ya CHP?..
Özellikle son günlerde, Kılıçdaroğlu liderliğinde samimiyetsizlik çukuruna düşmüş durumdalar.
22 Mayıs 2010 tarihinde, “CHP’yi iktidar yapmak” için yola çıkan Kılıçdaroğlu, o yönde pek mesafe kat edemedi ama iftira ve hakaret konusunda her gün yeni rekorlar kırdı.
Her seçimde oyunu arttıran Erdoğan’a, “Diktatör” diyordu.
AK Parti’deki siyasi bütünlüğü, “Tek seslilik” diye yerden yere vuruyor, kendi partisindeki derin çekişmeleri ise “Parti içi demokrasi” olarak savunuyordu.
Ayrıca ağzı laf yapan bütün CHP’lilerin, her akşam farklı kanallarda, aynı iftira ve hakaretleri tekrarlamalarını da “ifade özgürlüğü” olarak niteliyor, asla müdahale etmiyordu.
Hatta, “PYD’nin terör örgütü olduğu hakkında bilgimiz yok”, “ÖSO terör örgütüdür, TSK Suriye’ye yalnız gitsin”, “BM’nin ateşkes kararı Afrin’i de kapsıyor” gibi Türkiye’nin terörle mücadelesinin temeline dinamit koyan vekillerine bile “Susun” demiyordu.
Maske düştü, “diktatör” göründü
Ama ne zaman ki CHP’deki eleştiriler kendisine yöneldi, Kılıçdaroğlu 8 yıldır gizlediği yüzünü açıverdi:
“Partide benden başka kimse konuşamaz arkadaş. Tek sesli olacağız. Benden izinsiz bir TV ekranına çıkanın bu partide yeri olmaz…”
***
TV’lerde bülbül gibi şakıyan CHP’liler birden ortadan kayboluverdi.
Daha da ilginci, CHP’nin sosyal medya yıldızları otomatiğe bağladı, “tek sesli” mesajlar paylaşmaya başladı.
Başkalarını ağır eleştiren o özgür (!) CHP’liler, nasıl oldu da bu kadar kolay “biat ehli” oluverdi?
Nerede samimiyet?
Ya bizimkiler?..
Nerede o objektif (!) meslektaşlarımız?
CHP’deki bu sansürü hiç mi kayda değer bulmadınız?
Ne oldu tarafsız parametreleriniz?
Bundan sonra anlattıklarınızı biz artık “masal” olarak dinleriz.
Zira biz, samimiyeti olmayanın fikirlerini de “yok” kabul ederiz.
.
Bu fitneyi körüklemek sadece Haçlılara ve içimizdeki uzantılara yarar
13 Mart 2018 Salı
Yine onlar yazdı, biz oynuyoruz.
Zeytin Dalı Harekâtı ve devamındaki beka mücadelemizde “zafer”in sırrı, milli bütünlüğümüzde gizlidir.
Nitekim bu bütünlük, CHP’nin zehirleme çabalarına rağmen bir miktar ortaya kondu ve Afrin’e yansıyan çarpıcı sonuçları görüldü.
***
İlginç bir rastlantıdır ki (!) harekâtın en kritik aşamasına gelinen şu günlerde, en önemli çimentomuz olan İslamiyet üzerinde “derin” bir tartışma başlatıldı.
Bu fitnenin fitilini de yine, her zaman“Erdoğan ayrıştırıyor” diye yakınan (!) ama tek işi ayrıştırmak olan “yıkım ekibi” ateşledi.
Yıpratmak istedikleri ne varsa gündeme taşıyor ve fitne ateşi yangına dönüşünceye kadar kaşıyorlar.
Heyhat ki, bu çirkin oyunlardan birinden kurtulsak diğerini yiyoruz. Bir türlü yaktıkları fitne ateşi ile kendilerini baş başa bırakarak sinsi planlarını ademe mahkum edemiyoruz.
28 Şubat yöntemlerinden sonuç alamayınca fitne ateşini Müslümanların arasına taşıdılar.
Sanki İslamiyet, hayatlarının herhangi bir döneminde umurlarında olmuş gibi, cımbızladıkları bazı gereksiz beyanları dolaşıma soktular ve maalesef Müslümanlar arasında bir tartışma başlatmakta başarılı oldular.
Herkes konuşuyor
Ekranların haline bakar mısınız?
Bugüne kadar Müslümanlardan uzak görünmeyi kendisi için “beka meselesi” sayan tipler şimdi İslam’ı tartışıyor.
Din gibi ciddi bir konuda ahkâm kesiyor, devşirme paslarıyla gol atmaya çalışıyorlar.
“İslam’da kadına şiddet” gibi, algılar üzerinde tepinen bu saygısızlar, İslamiyet’te; kadını dövmeyi bırakın, en iyi ekonomik ve sosyal şartlarda yaşatma sorumluluğunun erkeğe verildiğini, buna karşılık, mesela; ilim öğrenmeye gitme konusunda kocasının iznine ihtiyaç duymayacak kadar da özgür bırakıldığını biliyorlar mı acaba?
***
Kur’an-ı Kerim, İslam dininin anayasasıdır.
Müslümanların uyması gereken hükümler Peygamber Efendimiz “Sallallahü Aleyhi Vesellem” tarafından açıklanmıştır. Sonra gelen müçtehitler de bunları daha ayrıntılı olarak hayata uyarlamış, Müslümanların bütün sorularına cevap verebilecek binlerce eser oluşmuştur.
Dört mezhep, bu içtihatların kayıtlara geçmiş halidir.
Bunları yok sayarak, “Herkes doğrudan Kur’an’a uysun” demek, Müslümanları, yapamayacakları bir külfete sürüklemektir.
Anayasa’ya, yasalarla uyulur
Anayasa da herkes için bağlayıcıdır ama bu yükümlülük kanun ve yönetmeliklere uyularak sağlanır.
İslam’da da durum gayet nettir.
Naklî İlimleri oluşturan itikat ve ibadet bilgileri Kıyamete kadar aynen geçerlidir, asla değişiklik yapılamaz.
Geriye kalanlar, “Aklî ilimler”in konusudur. Fert, cemiyet ve devlet bazında bütün Müslümanlar, yaşadıkları dönemde en ileri seviyesindeki ilim ve teknolojiyi yakalamakla yükümlüdür.
Nitekim, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın özel gayretleri ile yürütülen savunma sanayiinden dev projelere kadar bütün hamleler, aynı zamanda İslamiyet’in de emridir.
Güncelleme budur.
Yoksa camilerin, sandalye hatta kanepelerle doldurulması, ihtiyaca göre güncelleme değil, yozlaştırma olur.
Sinsi bir operasyon
Ekranlarda İslam’a karşı günlerdir “at” üzerinden yürütülen, “Ayette, ‘Savaş için güçlü atlar hazırlayın’ deniyor, şimdi de savaşa atlarla mı gideceğiz” iftirasına karşı en çarpıcı cevap, Türkiye’nin kendi ürettiği modern silahlarla kazandığı başarıdır.
***
Çok sinsi bir operasyon yürütülüyor.
Tam bir İstiklal Mücadelesi finaline dönüşen 2019 seçimleri öncesinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a karşı, özellikle dindar kesimde muhalefet oluşturmaya çalışarak, FETÖ destekli büyük bir fitnenin tohumunu saçıyorlar.
Aklımızı başımıza almalıyız.
Yıkım ekibinin yaktığı bu fitne ateşini körüklemek Müslümanlara değil, sadece Haçlılara ve içimizdeki uzantılarına yarar.
.
Mesele taciz, tecavüz değil, hâlâ anlamadınız mı?
10 Mart 2018 Cumartesi
Üzeri gazetelerle örtülmüş bir fosseptik çukurdan yine pis kokular geliyor.
“Şortlu kadına tekme, açık kıyafete saldırı...” komedileriyle, “Erdoğan yaşam tarzımıza müdahale ediyor” masalına milleti inandırmaya çalışıyorlar.
Peşinden eskiden çok işlerine yarayan “taciz” iddiaları...
“Ensar Vakfı’nda Kuran Kursu hocasından cinsel taciz...”
Akıllara Müslüm Gündüz, Ali Kalkancı gibi “verimli malzeme”leri getiren “cazip madenler...”
Aylarca üzerinde tepindiler...
Ve, “vur-kaç” taktiğiyle, peş peşe servis edilen “çocuğa taciz” haberleri.
Ensar Vakfı’na operasyon için kullanılan olayda hâlâ hüküm kesinleşmedi.
Ayrıca kesinleşse ne olacak? Hani “Suçun bireyselliği hukukta temel kaide” idi?
Kim olursa olsun; suç işleyen en ağır cezayı görsün.
Ama CHP otobüsündeki tacizi “Bir otobüste taciz yapan bir kişi tutuklandı” şeklinde yayınlayan gazetelerin, başka bir bireysel olayı, bütün dindarları dövmek için sopa yapması da, çirkin bir “toplu taciz” değil mi?
28 Şubat hastalığı...
“28 Şubat” sabıkalı medya dinozorları, bütün ekibe, “Anadolu’yu tarayın, en küçük taciz vakasını gönderin” talimatı verdi.
Sadece taciz mi?
Arşivlerde onlarca yıl gerilere gidip, “tahrik için kullanışlı” ne bulurlarsa tekrar piyasaya sürüyorlar.
Nasıl olsa yargıda, bunların yumurtladığı her “yalan”dan civciv çıkarmak için bekleyen işbirlikçiler hâlâ mevcut.
“Efendim taciz hakkında farkındalık oluşturmanın neresi kötü?” diyorlar.
Ne farkındalığı?
Bunların tek derdi, “taciz ve istismar” üzerine bina edecekleri algı operasyonları ile kendi çirkin emellerine ulaşmak.
“Farkındalık” değil “teşvik”
Ayrıca “farkındalık oluşturarak” neyi çözdünüz ki?
Yıllardır dikkat çektiğimiz “Kadına Şiddet”, Kadınlar Günü’nde bile kesilmeyen bir hıza ulaştı.
Eskiden toplumdan ciddi tepki gören bu çirkin eylemleri olağanlaştırdınız.
Yönettiğim gazetelerde, “Kırık karne ölüm getirdi” türü haberlere ambargo uyguluyorum. Zira, şuur altına yerleştirdiğiniz bu ibare, kırık karne alan öğrenciler için adeta “mecburi istikamet” etkisi yapıyor.
Bu nasıl “farkındalık” ise, kırsal kesimlerde bazı eğitimsizlerin işlediği cinayetler, metropollere taşındı. Eğitim seviyesi ise üniversiteyi de aşıp “prof” seviyesine yükseldi.
Siz “farkındalık” oluşturdukça, çirkinlikler sıradanlaştı; farkında mısınız?
Magandalar sokak ortasında kadına onursuzca şiddet uyguluyor, kimse dönüp bakmıyor.
Bu mu farkındalık?
Eskiden; bir evden cenaze çıksa, o mahallede bir hafta radyo açılmazdı.
Boşuna çabalamayın...
Artık sizi iyi tanıyoruz.
Asıl tacizci sizsiniz.
Ne zaman devlet-millet kaynaşsa, hemen bu “enfeksiyonları” şırınga ediyor, müdahale için, “ateşin “yükselmesini” bekliyorsunuz.
Ama farkında mısınız, artık bu kokuşmuş yöntemleriniz işe yaramıyor.
Çünkü bu millet, artık sadece size mahkum değil. Yalanlarınızı suratınıza çarpıyor, milleti zehirlemenize izin vermiyoruz.
Din sizin bostan tarlanız mı?
Bunların ağzına sakız veren bazı “din adamları”na (!) da birkaç sözüm var.
İslamiyet sizin bostan tarlanız mı ki, canınız istediğinde girip tarumar ediyorsunuz?
Din hakkında kimse kafasından konuşamaz, sadece Kur’an-ı Kerim ve Hadis-i Şeriflerin tefsiri mahiyetindeki muteber kaynaklardan aktarabilir.
Zamanımızda din adamlarının en büyük problemi, çok konuşup az uygulamaktır. Onun için vaazlar camide ağlatır, çıkınca unutulur.
***
Son sözüm de bu medya operasyonlarına, balıklama atlayan kompleksli meslektaşlarıma.
Yalan katarına vagon olmak, sadece bu darbecilerin değirmenine su taşımaktır.
Hâlâ anlayamadınız mı, mesele taciz ve istismar değil...
.
O partiler, “Erdoğan’dan uzak durmayı vatana ihanet sayarız” diyor
7 Mart 2018 Çarşamba
Hendek ihaneti ile başlayan terörle mücadele süreci ve 15 Temmuz, kişi ve kurumların “konum” bilgisini güncellemeyi zorunlu kıldı.
Daha önce “dindar” diye tanımlanan kesimlerden bir kısmı, FETÖ denen en büyük din istismarcısı karşısında bir duruş sergileyemedi.
Hendeklerden asker ve polisimize ölüm yağdıran PKK katillerine “Arkadaşlar” iltifatı gönderen, “YPG terör örgütü değil, vatanını kurtarmak isteyen bir oluşumdur” diyebilecek kadar küçülen Kılıçdaroğlu CHP’si, öte yandan “FETÖ bağlantısı” iddialarını boşa çıkarma ihtiyacı duymadığı gibi, iltisaklı bir siyaset yürütmekte de beis görmedi.
Zeytin Dalı’na darbe
Zeytin Dalı Harekatı ise çok daha net bir samimiyet test oldu.
O kesim, milletin yoğun desteği karşısında harekata açıktan muhalefet edemedi.
Aslında onları ne Kilis’teki çocukların güvenliği ilgilendiriyordu, ne de yedi düvelin kuşatması. Tam aksine; “ortak düşman Erdoğan” parolasıyla, bütün şer güçlerle işbirliğinde beis görmüyorlardı.
Zeytin Dalı’nın ilk günlerinde, “Biz de destekliyoruz” takıyesi yaptılar.
Ama peşinden, “Afrin’e girmeyelim (Kemal Kılıçdaroğlu), ÖSO terör örgütüdür; TSK yalnız gitsin (CHP Genel Başkan Yardımcısı Öztürk Yılmaz), PYD’nin terör örgütü olduğuna dair bir bilgimiz yok (CHP PM Üyesi Selin Sayek Böke), BM’nin ‘Ateşkes’ kararı bütün Suriye’yi kapsar (CHP Mersin Milletvekil Atıcı)” gibi söylemlerle Zeytin Dalı’nın dibine dinamit koymaktan da geri durmadılar.
Hatta “Ne gerek vardı, bu kadar şehide değer miydi?” gibi en ucuz istismarlardan bile çekinmediler.
Neyin ittifakı veya ihtilafı?
Böyle bir ortamda yürüyor “ittifak” tartışmaları.
Onun için de kimin; nerede durduğu siyasetten öte bir anlam taşıyor.
Siyasi partiler elbette “siyaset” hesabı yapacaktır. Ama bu hesap, ülke çıkarlarının önüne geçerse, siyasetçiyi, terör destekçilerinin yanına sürüklerse bunun adı “siyaset” değil, “ihanet” olur.
Gerçekten Türkiye çok kritik bir dönemden geçiyor ve bu süreç 2019 seçimlerini daha önemli hale getiriyor.
Türkiye’yi uzaktan kumanda ile yönetenler ve içerideki maşaları çok iyi biliyor ki, milliyetçi ve muhafazakarları bölemezlerse başarı şansları “sıfır” olacak.
Bunu çok iyi bilen şer ittifakı, bütün gücüyle milli blokta zaaf oluşturmaya çalışmaktadır.
Onun için herkes, kimin değirmenine su taşıdığına dikkat etmeli, fitneye fırsat vermemelidir.
.Biz vatana ihanet etmeyiz”
Bir süre önce, şer ittifakının sözcüsü olan kanallardan birinde, merkez sağ bakiyesi AP, DYP, ANAP ve HAP’ın; İP ile ittifak yapacağı yönünde bir haber yayıldı.
Gerçi tam bir “Himmete muhtaç dede, kime himmet ede” durumu...
Barajı aşamayan bir İP, başkalarını barajdan nasıl çıkaracak acaba?
Ama bu yalanı yayınlayanlar, “İsimleri bir anlam ifade eden bu partiler de Cumhur İttifakı’na katılmıyor” algısını yayma peşindeler elbette.
Nitekim, etkili de olmuşlar ki, bu partileri, bu kararlarından(!) dolayı eleştiren yazarlar oldu.
Oysa, bendenizi arayan Adalet Partisi Genel Başkanı Vecdet Öz, “Bu dönemde Erdoğan’dan uzak durmayı vatana ihanet sayarız. AP, DYP, ANAP ve HAP olarak yoğun bir çalışma içerisindeyiz, desteğimizi yakında açıklayacağız” dedi.
Algı operasyonları bundan sonra çok daha yoğunlaşacaktır, şimdi dik durma ve uyanık olma zamanı...
.
Kirli darbe'nin ispiyoncusu FETO, tetikçisi medyadır
28 Şubat 2018 Çarşamba
Yediğimiz her darbenin millete ağır faturaları oldu ama öncekiler, siyasi iktidarı devirip yönetimi ele geçirmeye yönelikti.
28 Şubat’ın da görünüşteki hedefi siyasiler ise de asıl hasım, onların sembolize ettiği din ve inanç değerleridir.
Atatürkçülüğü ve laikliği koruma maskesi altında Müslümanlara karşı yürütülen operasyonlara, Fetullah Gülen ve müstemlekeci medya, derin menfaatler karşılığında yoğun destek verdi.
Hizmetlerinin (!) mükafatı olarak birine Türkiye’nin kadroları, diğerine ise kaynakları peşkeş çekildi.
Bu sebeple 28 Şubat, 15 Temmuz hıyanetinin “anası“dır.
'Rakı-şarap'la mesaj
“Amiral Gemisi” önderliğindeki 28 Şubat manşetleri dikkatle izlenirse, medyanın askere, adeta emrivaki yaptığı görülür.
8 Temmuz 1996’da güvenoyu alan RP-DYP koalisyonu daha ayını doldurmadan, generallerin “alkollü uyarı”sına muhatap oldu.
3 Ağustos akşamı Başbakan Erbakan’ın ev sahipliğindeki yemekte içki verilmediğini öğrenen Deniz Kuvvetleri Komutanı Erkaya emirerine rakı getirtmişti.
Genelkurmay Başkanı Karadayı ise portakal suyu ikram eden garsona, yüksek sesle “Ben şarap içeceğim” demişti.
Bir “başbakan” karşısında sergilenen bu nezaketsizlikle açıkça, “Biz savaşacağız” diyorlardı.
Birkaç gün sonra “70 yıllık imajımız güme gidiyor” manşeti atan Hürriyet ise askerlere, “Yanınızdayız, yürüyün” mesajı veriyordu.
Askerin 'düşman'ı değişti
Bir anda her kesimden irtica ve laiklik demeçleri yağmaya başladı.
Türkiye bir anda savaş ortamına girmişti.
“Dış düşman”a değil, “millet iradesi”ne karşı yürüyen bir savaş vardı.
30 Nisan 1997 tarihli Sabah gazetesi askerin bu kararını, “Genelkurmay’da düşman değişti” manşetiyle duyurmuştu. “Türkiye’nin savunma anayasası yeniden yazıldı: Tarihte ilk kez dış düşmanın yerini, “İrticai faaliyetler aldı” açıklaması, bu gerçeğin tesciliydi.
28 Şubat yaklaştıkça manşetlerin dozu da artıyordu.
Medyanın algı operasyonu, durumu öyle bir noktaya getirmişti ki, asker o kalkışma yapmasaydı “vatan haini” olabilirdi!
Askerden medyaya: Birlikte salladık
28 Şubat’ta demokrasiye karşı elde ettikleri zaferde (!) medyanın çok büyük payı oluğunu itiraf eden Genelkurmay Başkanı, 6 Mart 1997 tarihli Hürriyet’in manşetinde yer alan “Basınımızla iftihar ediyoruz” ifadesiyle bu kirli işbirliği için teşekkür ediyordu.
Hükümete 28 Şubat darbesi vurulmuştu ama medya tatmin olmamıştı.
“Savaş”, REFAHYOL sona erinceye kadar devam etti.
Ve medya, bu hizmetlerine (!) karşılık, yeni hükümeti kurdu ve yönetti.
18 Nisan 2015 tarihli, “Mesele pijama değil Ahmet Hakan” başlıklı yazımda (http://www.star.com.tr/yazar/mesele-pijama-degil-ahmet-beyyazi-1021783/) anlattığım bu süreci kısaca özetleyelim:
Asker ve medyanın karşılıklı baskıları sonucu bunalan Başbakan Erbakan, görevini Çiller’e devretmek üzere 18 Haziran’da istifa etti.
Demirel ise görevi Çiller’e değil, askerle omuz omuza çalışan Mesut Yılmaz’a verdi.
29 Haziran Pazar günü Aydın Doğan’ın villasındaki 6 saatlik mesaiden sonra Ankara’ya giden Yılmaz, Demirel’e sunduğu kabine listesini 30 Haziran’da açıkladı.
Ama o da ne? Açıklanan kabine, Doğan Grubuna ait Hürriyet ve Milliyet’in o günkü manşetlerinde yer almaktadır.
Büyük bir skandal, tartışması yıllardır süren, “Pijama”nın altına ustaca gizlenmişti.
Ayrıca gerçekten Aydın bey pijamalı değildi. Bu kadar uzun güren bir görüşmenin “rahat” bir kıyafetle yapılmasından doğal ne vardı ki?..
Başbakan Ertuğrul Özkök!..
28 Şubat’taki medya desteği işte bunun için çok kirli.
O medyanın patronları, milletin oyuyla seçilmiş hükümeti düşürmenin mükafatı olarak servetine servet kattı.
Laikliğin amansız bekçileri (!), verdikleri “savaş”ın ganimeti olarak, en büyük petrol şirketlerini ve bankaları, devlet kredisiyle; sudan ucuza aldı.
Hürriyet Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök’ün, 22 Ekim 1998 tarihinde Ekonomi Bakanı Güneş Taner ile “Ya şimdi Güneş, bir teşvik başvurumuz var” diye başlayan çok ilginç ve çok uzun telefon diyaloğu medyanın, iş başına getirdiği hükümeti nasıl yönettiğini ortaya koyuyor.
FETÖ’nün temeli atıldı
28 Şubat’ın asıl gizli kahramanı, kendisine “düşman” seçtiği dindarlar hakkında hiçbir bilgisi olmayan darbecilere “ispiyonculuk” desteği veren Fetullah Gülen’dir. Kendi yapılanma planları için rakip gördüğü bütün dindarları ve muhafazakar kurumları, darbeci generallere fısıldayarak “irtica” sıvamasıyla tasfiye edilmelerini sağladı.
Bu “stratejik hizmet”i karşılığında, TSK ve bürokrasiden kovulan dindarlardan boşalan bütün kritik kadrolar, İslamiyet’i inkar noktasına varan takıyye yöntemleri uygulayan Fetullahçılar tarafından doldurularak, FETÖ örgütünün temelleri atıldı.
Yani, 17/25 ve 15 Temmuz FETÖ darbelerini, 1997’de hamile kalan “28 Şubat” doğurmuştur.
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Bu CHP’ye, HDP angajmanları uygulanmalı
24 Şubat 2018 Cumartesi
Şartlar ne olursa olsun sonucu, “insan” belirler.
En çarpıcı örnek Kurtuluş Savaşı’dır.
Milletimizin kahramanlığı, iman gücü ile birleşince, dünyayı şaşırtan bir sonuç ortaya çıktı.
Bu çarpıcı zaferin sırrı, bütün farklılıklarımızı unutarak “tek vücut” olabilmemizde saklıdır.
Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır.
Beraberliği sürdürmek için küçük fedakârlıklara katlanmayan, ayrılıktan sonra büyük acılara katlanmak zorunda kalır.
Toplumun çekirdeği olan “aile”de de böyle.
Eşler, “kolay”ı seçip ayrılmakta ama sonrası, bilgisayarı resetleyip yeni bir program yüklemek kadar kolay olmamaktadır.
Gücümüz birliğimizdir
Bütünlüğümüzü muhafaza edebildiğimiz zaman neler başarabileceğimizi İstiklal mücadelemizde yakinen gören yedi düvel, sonraki dönemde hep bu “güç kaynağı”mızı hedef aldı.
Nitekim “Batılı” olma adına, Millî Mücadeleye can veren “millet ruhu”, devlet dizaynında dışlandı.
Daha da vahimi, devlet; milletin değerlerini asıl tehdit gören bir paranoya üzerine bina edildi.
Birlik ve beraberliğin dibine bundan daha büyük bir dinamit konabilir mi?
Asker artık, hâlâ gözü Anadolu’da olan düşmanla değil, milletin değerleriyle savaşıyordu.
“Yeni millet” dizaynı
Devlet, “Türk Milleti”ni oluşturan bütün değerleri yok ederek, “yeni bir millet” oluşturmak için ülkenin en değerli yıllarını heba etti.
TSK, siyaset, yargı, medya, üniversiteler başta olmak üzere, kamu-özel demeden; bütün etkin noktalara, o “yeni millet”in prototipleri yerleştirildi.
Bugün “devleti kuran parti” olmakla övünen CHP, sadece bu “yeni tip” seçkin kesime yönelik bir siyaset stratejisi oluşturdu.
“Yüzde 25’i geçemedi” diye eleştirdiğimiz CHP, aslında bilinçli bir yöntem izliyordu.
İktidar olup, milletin bitmeyen dertleriyle uğraşmaktansa, kim “iktidar” olursa olsun, devlette değişmeyen “muktedir” CHP oldu.
Üstelik bu muktedirler, bütün kritik süreçlerde, milletin yanında değil, millete darbe vuranların yanında yer aldı.
Devlet milletiyle barıştı
Öte yandan millet, kendi devletine sahip çıkmak istedikçe “darbe” yedi ama “İnadına demokrasi” diyerek her darbeyi “sandık”lara gömdü.
Devleti yıllarca gasp eden o elitler (!), artık devletten uzaklaştı.
Ama ne gariptir ki, devlet; milleti ile bütünleştikçe iyot gibi açığa çıkanlar, “Toplum ayrıştırılıyor” diye feryat ediyor.
***
Birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyulan bir dönemdeyiz.
Sürekli dile getiriyorum, biz terör örgütleri ile değil, yedi düvelle savaşıyoruz.
Hiç önemli değil, Mehmetçik yine görevini yerine getirecektir.
Ama Zeytin Dalı’nın nihaî hedefine ulaşması için Suriye dışındaki “cephe”lerde de başarılı olmamız gerekir.
Batı’dan gelen kirli taarruzlara karşı koymak, milli görevimiz ve şehitlerimize olan borcumuzdur.
Bu bir seferberliktir
Zeytin Dalı Harekatı, terörle mücadelenin ulusal seferberliğe dönüşmüş halidir.
Bu seferberliği devlet planlar ve yürütür. Geriye kalanların görevi destek vermektir.
Bu, ortada tartışılacak bir konu değildir. Bir fikri olan gider; ilgililere söyler.
TSK ne yapacağını, ortada konuşulanlara göre belirlemez.
Bir “siyasi müflis” olan Kılıçdaroğlu, parti içinde de iyice köşeye sıkışmıştır.
Tek çıkış yolu “kaos”tur.
Çünkü huzurlu bir Türkiye, yolun sonuna gelen Kılıçdaroğlu için “kabus” demektir.
Böyle birine devlet sırrı emanet edilemez.
Devlet, HDP ile paylaşmayı sakıncalı bulduğu hiçbir ayrıntıyı, TSK’nın müttefikine “Terörist” diyen CHP’ye vermemelidir.
“Türkiye’yi, birlikte sallayanları” devlet de birlikte değerlendirmeli, CHP’ye de, HDP angajmanlarını uygulamalıdır.
.
'Esad’la görüşün' demek, Zeytin Dalı’nı kesmektir
21 Şubat 2018 Çarşamba
Birileri, Suriye’de katliam ve zulmün ayyuka çıktığı dönemlerde Şam’a kadar giderek üzerlerine sıçrattıkları kanı, şimdi başkalarına bulaştırmaya çalışıyorlar.
Kılıçdaroğlu ve Perinçek öncülüğünde sürdürülen “Esad ile diyalog” kampanyası, son günlerde “PYD, Afrin’i rejime teslim ediyor” dedikoduları ile çok daha vahim bir anlam kazandı.
Türk askeri karşısında asla varlık gösteremeyeceğini anlayan PYD, çok umut bağladığı kirli kampanyalardan da beklediği etkiyi göremeyince farklı entrikalara başvuruyor.
Bir kere Afrin’i kimsenin teslim aldığı filan yok.
Göstermelik birkaç sevkiyat ile böyle bir algı oluşturmaya çalışıyorlar.
Böylece aynı teröristler, aynı silahlarla saldırmaya devam edecek ama Mehmetçik ve ÖSO, (Suriye’nin toprak bütünlüğü hassasiyetinden dolayı) karşılık veremeyecek!
Yerseniz...
'Çözüm'ü Esad zehirledi
Oysa...
Mart 2011’de muhalif gösteriler başlayınca hemen “baba mirası” yöntemi hatırlayan Esad, Kandil’den getirdiği “seçme” teröristleri Türkiye sınırına yerleştirdi.
Önce Esad’a karşı olan Kürtlerin sesi kesildi, sonra da yeni takviyelerle, PKK’nın Suriye uzantısı olan PYD oluşturuldu.
Esad, bu teröristlere silah yağdırdı.
O günler, “Çözüm Süreci” çabalarının sahaya yansımaya başladığı bir dönemdi.
Esad, PKK’ya; Suriye’nin kuzeyinde “özerk bir yapı” sözü vererek, “çözüm fidesi”nin köküne siyanür sıktı.
Nitekim “silah bırakmayı” tartışan PKK, fikir değiştirerek, siyasi iradenin “çözüm” için sergilediği müsamahayı, FETÖ’cü garnizon ve mülki amirlerin de katkılarıyla yeni saldırılara hazırlık için kullandı.
PYD Kürt temsilcisi mi?
Şimdi PYD’yi, Suriye’deki Kürtlerin temsilcisi olarak sunup, "Kuzey Irak’taki gibi bir yapı”dan bahseden yerli ABD maşaları, Kuzey Irak’taki özerk yapının, Kürt halkına zulmederek hakimiyet kuran ve bunu da emperyalist canavarlar için kullanan bir terör örgütü olmadığını hatırlamalıdır.
PYD/PKK Esad’ı, ilerleyen süreçte daha cazip tekliflerle gelen Amerika ile aldatmış olsa da “ortak düşman” motivasyonlu ilişki aralıksız sürmüştür.
Nitekim şimdi Afrin’de sıkışan terör örgütü, ‘eski göz ağrısı’ Esad’dan yardım istedi.
Ama 2011’deki Esad’ın yerinde yeller esiyordu.
O artık şimdi iki kocalı bir kuklaydı...
PYD’ye hangi güçle ve hangi iradeyle yardım edecekti ki?
Afrin’deki feci akıbetini iliklerine kadar hisseden PYD, Türkiye’nin hızını kesmeye çalışıyor.
Ancak...
“Afrin, Suriye rejimine teslim edilirse Türkiye giremez” diyenlere sormak lazım; Türkiye’ye karşı terör örgütü ile ittifak kuran Esad bizim sınır güvenliğimizi nasıl sağlayacak?
Afrin’i PYD’ye kim verdi?
Esad rejimi, güvenilebilecek bir “devlet” olsaydı, 2012’de PKK/PYD teröristlerinin, tamamen Arapların yaşadığı Afrin’i işgal etmelerini önlerdi.
Onu bırakın, harekat başladığından bu yana Afrin’e terörist ve silah desteği yine rejimin hakim olduğu bölgelerden gelmiyor mu?
Bugün Suriye’nin toprak bütünlüğü karşısındaki en büyük tehdit Esad’ın kendisidir.
Bir taraftan TSK’ya övgü yağdırırken diğer taraftan da Esad’ı pazarlayanlar millî çıkarlarımızı ateşe atıyor.
Türkiye’nin rejimle anlaşılması, Esad’ın “terörist” dediği ÖSO ile ortak operasyon imkanını kaybetmesi ve Suriye’de “işgalci” durumuna düşmesi demektir.
Esad ile görüşülmesini isteyenlerin, Afrin Harekatı ile birlikte “ÖSO terör örgütüdür” demeye başlaması da tesadüf değil zaten.
Bu kirli ittifakta yer alan CHP ve yanındakilerin, “Zeytin Dalı Harekatı’nı destekliyoruz...” cümlesinin hiçbir önemi yoktur.
Çünkü, “ama”dan sonrası Mehmetçiğe ihanettir.
.
Artık 'Ne kadar icraat, o kadar ittifak...'
17 Şubat 2018 Cumartesi
Amerika ile yaşadığımız problemler, önceki gün iki önemli bakanın açıklamalarıyla zirve yaptı.
ABD Savunma Bakanı, Türk muhatabı Canikli ile yaptığı görüşmede, “PYD’yi PKK’dan ayrıştırıp, PKK’ya karşı savaştıralım” dedi.
Bu ciddiyetsiz teklifi konuşmaya bile gerek yok ama bu beyan ile feci bir “Şecaat arz ederken...” durumu oluştu ve ABD yine suçüstü yakalandı.
Çünkü bu ifade, hem PYD’nin PKK ile iç içe olduğunu doğruluyor, hem de ABD’nin, terör örgütlerini istediği gibi kullandığını kendi ağzından itiraf ediyordu.
Bu ahlaksız teklif, bizim yıllardır dile getirdiğimiz, “DEAŞ ‘İslamcı radikal bir örgüt’ değildir. ABD’nin, Irak ve Suriye’de, göz koyduğu stratejik yerleri işgal etmek için kullandığı bir maymuncuktur” gerçeğini kabul etmiş oluyordu.
***
Ya Tillerson?..
Beyrut’ta yediği “Mişel tokatı”ndan sonra beyni mi sarsıldı, yoksa kabine arkadaşı Mattis ile saçmalama yarışına mı girdi bilmiyorum, tam Ankara’ya gelirken, “Biz PYD’ye ağır silah vermedik, geri alacak bir şey yok” deyiverdi.
Demek ki, 'Tamam...'
Amerikalı iki yetkili kısaca, “Biz Türkiye ile anlaşmak istemiyoruz” diyorlardı.
Yapacak bir şey yok. Bizde yürümeyen ilişkiler için, “Zorla güzellik olmaz” diye bir söz vardır.
Demek ki, Bakan Çavuşoğlu’nun dile getirdiği ihtimallerden ikincisini tercih ediyor ve “Tamam” diyorlardı.
Yeri gelmişken, ikide bir “NATO’dan çıkma” tartışması yapanları da kınıyorum.
Biz ABD ile eşit statüde bir üyeyiz. NATO müttefikine karşı, terör örgütü ile ittifak yapan biz miyiz ki, NATO’dan çıkalım.
İlla da biri çıkacaksa, NATO’yu terör örgütleriyle aldatan Amerika çıksın.
.Ya yine aldatırlarsa
Amerika ile “Tamam mı, devam mı?” sorusunun cevap bulacağı zirveyi bu halet-i ruhiye ile izlemeye başladık.
Görüşmenin, beklenenden de uzun sürmesi benim için ilk olumlu sinyal oldu.
“Biten” bir ilişkinin 200 dakika boyunca neyi konuşulur ki?..
Demek ki, hasarlar tamir ediliyor ve tekrarlamaması için tedbirler konuşuluyordu.
Nitekim gelen ilk bilgiler ve dün yapılan açıklamalar, ABD ile yeni bir dönem başladığını gösteriyor.
“Yeni dönem” dediğiniz anda ilk akla gelen şey “Ya Amerikalılar bizi yine aldatırsa” endişesi oluyor.
Ben de tam onun için “yeni dönem” diyorum zaten.
Yeni dönem, yeni yöntem
Yine her şeyi kabul edip hiçbir şey yapmayacaklarsa bunun neresi “yeni” olur ki?..
Bence bu uzun toplantıların ana konusu da zaten tekrar aldatılma ihtimaline karşı alınması gereken tedbirlerdi.
Çavuşoğlu’nun açıklamaları gösteriyor ki, bundan sonra ilişkiler söylemler üzerinden değil, eylemler üzerinden yürüyecek.
Hayata geçirilmesine karar verilen “ortak mekanizma”nın asıl amacı, sözlerin fiiliyata geçmesini sağlamaktır.
Mesela önce Münbiç’e bakılacak. Amerika defalarca verdiği “PYD’yi çıkaracağız” sözünü yerine getirirse ilişkiler devam edecek.
Öyle olmalı?..
ABD’nin samimiyet testi
ABD’nin, FETÖ konusunda bundan sonra takınacağı tavır, ilk samimiyet testi olacaktır.
Şayet bu darbeci hainlerin iadesi konusunda hiçbir adım atmayıp, “Sarraf Davası skandalları”na rağmen, hâlâ “Bağımsız yargı” masalları anlatmaya devam ederlerse, hâlâ ellerinde “rehine” bulundurma ihtiyacı duyuyorlar, yani hâlâ niyetleri bozuk demektir.
***
Ayrıca biliyoruz ki, ABD’nin bir de Pentagon gerçeği var.
Başkanını dinlemeyen bir yapı, bakanının verdiği sözleri ne kadar dikkate alır bilmiyorum.
O bakımdan, bu işbirliği bundan sonra “hakediş raporları” çerçevesinde yürümelidir.
Artık ne kadar icraat, o kadar ittifak...
.
Abdülhamid Han’a yapılanları doğru anlayan yeni oyunun şifresini de çözer
14 Şubat 2018 Çarşamba
Son dönemdeki en önemli kazanımlarımızdan biri, Abdülhamid Han’a boca edilmiş çamurun altına gizlenen “Frenk” oyunlarının ortaya çıkarılmasıdır.
Çünkü o “Kızıl” iftiraların sebebi, tam yutmaya hazırlandıkları Osmanlı İmparatorluğu’nu yeniden şahlandıran hamleleriydi.
Her şeyi devşirmelere bırakıp keyfine baksaydı bunlar başına gelmez, hatta “kahraman” olurdu!
Oysa o, her ânını ümmete ve millete hizmetle geçiren; gerçek bir kahramandı.
Mabeyn Başkâtibi Esad Bey hatıralarında anlatıyor:
Sultan, acil iş zuhur edince gece de olsa uyandırılmasını isterdi.
Bir gece imza için yatak odasının kapısını çaldım. Açılmadı. Bir daha çaldım. Yine açılmadı. Tekrar çalacağım sırada, kapı açıldı. Karşıma çıkan Sultan yüzünü siliyordu. "Evlât, kusuruma bakma! İlk çalışta kalktım. Gece yarısı, mühim bir imza için geldiğini anladım. Bu milletin hiçbir evrakını abdestsiz imza etmedim. Abdest almak için geciktim” dedi, sonra besmele ile imzaladı.
Neden 'Kızıl' oldu?
Böyle bir insan için İngiliz Gladstone ile Fransız Vandal’ın başlattığı, “Kızıl Sultan, katil, diktatör, tiran” iftiraları, ne vahimdir ki, içeride dışarıdan daha fazla alıcı buldu.
Osmanlı’nın kötü gidişini durduracağını iddia eden “Batılı aydın”lar, makam hırsları uğruna Abdülhamid Han’a “savaş” ilan ettiler ve darbe ile tahttan indirip İstanbul’dan sürdüler.
Vefatının 100. yılında “Hanedan” üyelerinin, kendi milleti ile Fransızca konuşması, hıyanetin boyutlarını ortaya koyan en çarpıcı örnektir.
Haçlıyı kovduk ama ruhu kaldı
“Osmanlı’yı kurtarmak için önce Abdülhamid’ten kurtarmak lazım” diyen ilericilerimiz (!) sayesinde Haçlılar amacına ulaşmış, “son kale”miz olan Anadolu bile paylaşılmıştı.
Çok şükür ki bu asil millet, Batılı sırtlanları geldikleri yere gönderdi.
Gel gör ki, Haçlıları Çanakkale’den sokmamış, Anadolu’dan kovalamıştık ama içimizden atamadığımız zihniyetleri, Abdülhamid Han hakkındaki iftiraları maalesef “yeni devlet”e de taşımıştı.
“İngiliz kapanı” ders kitaplarımıza kadar girdi, nice nesiller zehirlendi.
Böylece, Osmanlı’yı cephede yıkamayan Haçlılara kapıyı içeriden açan darbecilerin, “İttihat, terakki, demokrasi” gibi yaldızlı söylemlerle milleti nasıl kandırdıkları, bu “kızıl perde” sayesinde bizden gizlendi.
Çünkü bu yöntem Türkiye’yi yıkmak için de kullanılacaktı, deşifre olmamalıydı!
Aynı oyun tekrarlandı
Dikkatinizi çekti mi bilmiyorum, Osmanlı’ya ve Abdülhamid Han’a uygulanan uzaktan kumandalı “imha planı”, Türkiye ve Erdoğan’ın muhatap olduğu kuşatma ve iftiralarla tam örtüşüyor.
Aynı plan tatbik edildi.
Hedef sadece Türkiye de değildi.
Yüz yıllık Batı anestezisinden uyanan Türkiye’nin, Osmanlı coğrafyası ile gönül köprülerini yeniden kurması kâbuslarını geri getirdi.
Türkiye mutlaka tökezletilmeli, böylece İslam coğrafyasındaki kalkışma da büyümeden önlenmeliydi!
Aslında işin sonuna da gelmişlerdi.
15 Temmuz başarılı olsaydı; ikinci bir “31 Mart Vakası” olarak tarihte yerini alacak ve Abdülhamid Han’ın yanına yeni bir “diktatör” (!) daha gönderilecekti.
'Kızıl perde' yırtıldı
Çok şükür ki bu sefer hesap şaştı.
Ama işler daha da karıştı.
Uzaktan kumandaları devre dışı kalan emperyalistler bizzat sahneye indi.
Nitekim bugün Türkiye, Kurtuluş Savaşı’ndakinden çok daha kapsamlı ve karmaşık bir kuşatma altındadır.
Ama çok şükür ki milletimiz oyunu çözdü, içimizdeki figüranları da arkasındaki ecnebi oyuncuları da gördü.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Abdülhamid, Osmanlı’nın Cumhuriyet ile barışmasıdır” ifadesinin önemini tam kavrayabilmek için Batı’daki etkisine bakmak gerekir.
Çünkü Abdülhamid Han’a yapılanları anlamak, bugünkü büyük oyunun şifresini çözmek demektir.
.
Bu ABD, özgüven zehirlenmesinden komaya girebilir
10 Şubat 2018 Cumartesi
ABD’nin Suriye’deki omuzu en kalabalık komutanının, PYD teröristleri ile verdiği fotoğrafı dün bütün gazeteler kullandı.
Gerçi bu karelerin pek haber değeri kalmadı ama dünkü fotoğraf, yeri ve zamanı bakımından dikkat çekiciydi.
ABD’nin Suriye operasyonları sorumlusu Paul Funk, “özel” gazetecilerle Münbiç’e gidiyor ve “Bir yere gitmiyoruz. Saldıran olursa da haddini bildiririz” diyor. Funk, PYD’li teröristleri de, “Rakka’yı IŞİD’den geri alan(!) kahramanlar” olarak tanımlıyor.
ABD’li komutanın, “Münbiç’i terk edin” diyen Türkiye’ye gönderdiği tehdit o kadar açıktı ki, herkes anladı.
Zamanlama manidar
Ama asıl konumuz bu tehdidin zamanlaması...
Çünkü Türkiye Afrin’i temizledikten sonra Münbiç’e yönelecektir.
Oysa General Funk’un acelesi vardı.
ABD Dışişleri Bakanı Tillerson ve Güvenlik Danışmanı McMaster Türkiye’ye gelmeden önce bu çarpıcı (!) mesajı vermesi gerekiyordu!
Komutan, “Beyaz Saray’ın ne yapacağı belli olmaz” endişesiyle, Tillerson’a bir çerçeve gönderme peşinde değilse, bu çarpıcı kare ile Ankara’da yapılacak kritik görüşmelerde ABD’nin elini güçlendirmeyi planlıyordu kendince.
Değiştir Paul, yemedi...
Problem de burada zaten.
Uğruna nice fedakarlıklar yaptığımız bu değerli müttefikimizin benzer emrivakileri yüzünden, son yıllarda bir türlü anlaşamıyoruz.
ABD’nin, bu ve benzeri yöntemlerle şimdiye kadar çok önemli sonuçlar alması bundan sonra da öyle olacağını göstermez.
“Süper devlet” diye pazarlanan ABD’nin son yıllarda Ortadoğu’da izlediği politika, kimse kusura bakmasın ama “süper statüko” örnekleriyle dolu.
Artık “Biz yaptık, oldu” olmuyor
ABD, tek kutuplu, az gelişmiş bir dünyada, yıllar boyunca; ormanın tek kralı gibi davranmanın getirdiği “Biz yaptık; oldu” alışkanlığını ısrarla sürdürmeye çalışıyor ve çoğunlukla da çarşafa dolaşıyor.
Çünkü, günü kurtarmaya yönelik bu ilkesiz, sığ ve bencil adımların kötü kokusu kısa vadede etrafa yayılıyor ve tiksinenler her gün artıyor.
ABD, ilerlemiş bir miyop illetine yakalanmış olacak ki bölgedeki değişimi, uzaktan düzgün göremiyor ve kendini güncelleyemiyor.
Yok, bu sendelemeler görme bozukluğundan kaynaklanmıyorsa problem beyinde demektir ki, o zaman durum daha da vahimdir.
ABD, Türkiye’yi net göremiyor...
Türkiye konusunda ise daha derin bir gözlem zaafı yaşıyorlar.
Ortadoğu’daki Müslümanlar, Haçlı sömürgecileri hakkında yeterince bilinçlendi ama ülke yönetimleri hâlâ ABD kuklası diktatörlerin işgalinde olduğu için bu kokuşmuş yöntemler oralarda işe yarıyor olabilir.
Ama ABD’nin, aynı yöntemlerle Türkiye’den de sonuç alabileceğini düşünmesi, aramızdaki bütün problemlerin kaynağını oluşturmaktadır.
Bu da yine gelişmelere göre stratejilerini güncelleyemeyen ABD’nin, artık uygulamadan kaldırdığımız eski bir Türkiye aplikasyonunu kullanma ısrarından kaynaklanıyor.
Evet ABD, o müstemleke yöntemleriyle, Türkiye’de de, tıpkı diktatörlüklerde olduğu gibi halkın iradesini gasp eden vesayetler üzerinden yıllarca sonuç almıştır.
Ama artık Türkiye, o Türkiye değildir.
Anlayamazsa anlaşamaz...
Amerika bu gerçeği anlamak zorundadır.
Anlayamadığı sürece Türkiye’yi yanında bulamayacaktır.
Oysa, bu bölgede kalıcı ve sağlıklı ittifak kurabilecekleri tek ülke Türkiye’dir.
Zira, teröristlerle olan gayrimeşru birlikteliklerini bırakın, ABD uydusu diktatörlerle yürüttükleri o güçlü(!) işbirlikleri bile aslında gün sayıyor.
O ülkelerde halkın iradesi yönetimde etkili olduğu gün, ABD’nin işinin bittiği gündür.
İşte o zaman ABD, özgüven zehirlenmesinden komaya girebilir.
.
Hâlâ PYD ile mücadele ettiğimizi zannedenler gözlüğünü değiştirsin
7 Şubat 2018 Çarşamba
Bu operasyona çok meraklı değildik. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Bir gece ansızın gelebiliriz” kararlılığı, aslında gitmemize gerek kalmaması içindi.
Ama biz, “Yapmayın” dedikçe ABD inadına TIR gönderdi.
Sonunda Türkiye, meşru müdafaa hakkını kullanarak Afrin ve Münbiç’i terörden temizleyerek asıl sahiplerine teslim etmek için harekete geçti.
Fırat Kalkanı ile kurtarılan bölgeler, harabeye dönen Suriye’de birer vaha gibi yeşerdi.
Ama Suriye’nin normalleşmesini inanın sadece biz istiyoruz ve bu istek, emperyalistlerin hiç hoşuna gitmiyor.
Onun için Zeytin Dalı, Suriye’yi parselleyenleri çok rahatsız etti. 7 yıldır burayı karıştıranlar Türkiye’ye, “Hemen çıkın” baskısı yapıyor.
Avrupa’da “Haçlı” görüntüler
Hiç ölmeyen Haçlı ruhu, yeni kıyafeti ile tekrar sahnede.
Yıllardır besledikleri PKK’lı hainler, meclislerinin önüne kamp kuruyor, kardeşlerimize saldırıyor ama medeni Avrupalıların kılı bile kıpırdamıyor.
Bırakın müdahale etmeyi, toplu halde “terörist kılığı”na bürünen parlamenterler, lisan-ı hâl ile “Türkiye’ye zarar veren her türlü aşağılığı desteklemek bizim ulusal görevimizdir” diyor, PKK’ya her türlü desteği veriyorlar.
Amerika ise arkasına gizlendiği terör örgütleri üzerinden Türkiye’ye karşı korkunç bir savaş yürütmektedir.
Rusya’nın yakınlığı da sadece “menfaat” üzerinedir, her an bitebilir.
Nitekim “kiralık katili” Esad üzerinden bizi sık sık tehdit etmektedir.
Son dönemde “en yakın müttefikimiz” gibi görünen İngiltere ise İsrail hançeri dahil, etrafımızda olup biten her hıyanette parmağı olan ezeli düşmandır.
Üzerimize çullandılar
Bunlar “komplo teorisi” filan değil.
Bugün Türkiye kapsamlı bir kuşatma altındadır.
Yeniden şahlanmakta olduğumuzu gören emperyalistler üzerimize çullanmıştır.
Çünkü Türkiye’nin kontrolden çıkması onlar için “ölüm” demektir.
Ama bunlardan korkmanın anlamı yoktur.
Dip noktada iken giriştiğimiz Kurtuluş Savaşı’nda karşımızda tutunamayanlar bugünkü güçlü Türkiye’ye ne yapabilir?
Ama...
O günkü zaferin de sırrı olan birlik ve beraberlik ruhunun tekrar tesis edilmesi şartıyla...
***
En ağır görevi yine Mehmetçik üstlenmiş ve başarıyla yürütmektedir.
Ama bugünkü İstiklal Mücadelesi sadece “cephe” ile sınırlı değildir.
Hatta bu sefer sonucu, “cephe” dışındaki mücadele belirleyecektir.
Bunun için, yürütülen yoğun diplomasinin yanı sıra, medya ve siyaset dünyamız başta olmak üzere bütün kesimlere görev düşmektedir.
Bu bir millî imtihandır
Bu alan “muhalefet”e kapalıdır.
Bu, her türlü iç çekişme ve farklılıkların üzerinde olan bir ölüm-kalım mücadelesidir.
Siyasi veya ideolojik kavgasını bugünkü nazik durum üzerinden sürdürmeye kalkmak, düşmanın kılıcını sallamaktır.
Bu tür satılmışlıklar, bütün sevdiklerini bırakıp Suriye’ye giden kardeşlerimize karşı en büyük nankörlüktür.
Kimse Erdoğan’ı desteklemek zorunda değildir. Ama bu ulusal mücadelede devletin yanında olmak her Türk vatandaşının görevidir.
Sizi temin ederim; bugün Türkiye’yi, millet için tek hayır soluk soluduğuna inanmadığım Kılıçdaroğlu yönetiyor olsa (Allah muhafaza) yine aynı şeyi söylerdim.
Herkesin görevi var
Bu harekata her alanda samimi destek vermek, her şeyden önce muhterem şehitlerimize ve onların mahzun sevdiklerine karşı sorumluluğumuzdur.
Kimse “Ben ne yapabilirim ki” demesin.
Bütün dünya karşımıza dikilse de bizim için asıl tehdit, milli bütünlüğümüzde oluşacak zaafıdır.
Bu harekatı doğru anlamak, yalan ve iftiralara inanmamak, Zeytin Dalı’na en büyük katkıdır.
Zira, “PYD’yi dost, ÖSO’yu terörist” gösterenleri bırakın, Türkiye’nin sadece terör örgütleri ile mücadele ettiğini zannedenler bile yanılıyor.
“Yerli gözlük”le bakanlar, PYD/PKK’nın arkasındaki “yedi düvel”i görüyor.
.
CHP’den askerimize çirkin operasyon
31 Ocak 2018 Çarşamba
HDP adlı terör payandasını saymazsak, Zeytin Dalı Harekatını herkes destekliyor!..
Teröre karşı samimi olsalardı, şimdi böyle bir harekata gerek kalmazdı.
Çünkü, bu probleminin bu noktaya gelmesi, PYD çapulcuları ile baş edemediğimizden filan değil, ABD’nin desteğini kesemediğimizdendir.
Bunun yolu ise ABD’yi, PYD’nin; PKK ile olan bağına inandırmak değildir.
Sizi temin ederim ABD bunları bizden daha iyi biliyor. Çünkü ikisi de onun veletleri…
Türkiye, PYD koridoruna asla izin vermeyeceği konusunda bundan yıllar önce bütün kesimlerinin samimi destek verdiği kararlı bir duruş sergileyebilseydi, bugün bu operasyona gerek kalmazdı.
Yine teröriste can simidi
Ama Erdoğan düşmanları asla bu duruşu sergilemediler.
O günlerde utanmadan terör örgütlerine ve onların hamisine destek verenler, bugün diyalog ve diplomasiden bahsediyorlar.
Bu, daha önceki teröre verdikleri desteğin şimdiki versiyonudur.
Her gün biraz daha zelil olan teröristlere can simidi uzatma derdindeler.
Terörün “diplomasi” ile çözüleceğini zanneden ahmaklar, aslında teröre destek verdiğini açıkça ifade edemeyen alçaklardır.
Amaçları teröristleri kurtarmaktır.
İtlaf edilen terörist sayısı arttırdıkça bunlarda da panik artıyor.
Bu sahtekarlıkları 15 Temmuz sonrası zikzaklarından çok iyi biliyoruz.
Sevsinler sizin cumhuriyetçiliğinizi, halkçılığınızı.
Hendekteki hainlerle “arkadaş” olan, “YPG terör örgütü değil, vatanını kurtarmak için örgütlenmiş bir oluşum” diyen biri şimdi Afrin’e operasyonu gerçekten destekliyorsa geçmişini inkar ediyor demektir.
Onun için bu “destek” beyanı, nereden baksanız sahtekarlık kokuyordu zaten.
Ya buna ne dersiniz?
Türkiye DEAŞ ile mücadele ederken, “Bizim, Suriye’de ne işimiz var” diyen biri, şimdi kendi “kankaları”na karşı yapılan süpürme operasyonunu desteklediğini söylüyor.
Geçiniz beyler, biz sizi iyi biliriz.
Daha ilk gün, “Bu; hormonlu bir destektir, ilerleyen günlerde gerçek yüzlerini herkes görecektir” dedim.
Nitekim bir hafta zor sürdürdüler.
Yan çizmek için bir bahane bulamayınca da kendileri ürettiler.
Efendim, “operasyonu destekliyorlarmış ama askerimizin başarısının ÖSO ile bölüşülmesine gönülleri razı olmuyormuş. Bu El Kaide uzantısı ÖSO’ya ne gerek varmış. Mehmetçik kendi başına gerekeni yaparmış”
Askere hıyanet
Bu söylem, MİT tırları ihanetinin yeni versiyonudur ve aynı hain kafanın üretimidir.
Askerimizi savunuyormuş gibi sunulan bu şeytanlığın tek amacı, Türkiye’yi Suriye’de işgalci durumuna düşürmektir.
Be hey Esad bülbülleri, madem ÖSO DEAŞ’ın versiyonuydu da Fırat Kalkanında bu sivri zekanızı neden öttürmediniz?
Zeytin Dalı Harekatını zehirlemek için ÖSO’yu DEAŞ’laştırmaya çalışan deve kuşlarının tek amacı, PYD hainlerini kurtarmak.
Al birini, vur öbürüne…
Eli kınalı biri de önce “Afrin Harekatını destekliyoruz” diyor, arkasından da, “Benim kınalı kuzularımın tırnağına zarar gelirse burnundan getiririm” diyor.
Bu ne çirkin ve ucuz bir istismar siyasetidir ya Rabbi…
Bu hanımefendi, askerlerimizin kılına zarar gelmeden, terör ordusu ile nasıl mücadele edileceğini biliyor da söylemiyorsa şehitlerimizin vebalinin altında kalsın.
Ayrıca, askerlerimizi gerçekten önemsiyorsa bunu patronu ABD’ye söylesin.
Vesayetin son sahnesi
Bunlar asla yerli olamadılar, olamazlar.
Bunlar, millete endeksli siyaset yapmadıkları için milletin gönlünü fethetmeyi becerememiş vesayet türevleridir.
Ama milletin “kendi yurdunda parya” yapıldığı günler geride kalmıştır.
Ecnebi uşağı vesayet odaklarının gizli iktidar dönemi bitmiştir.
Bundan sonra milletin yanında olmayanlar, iktidar yerine sadece milletin ayakkabı numarasını göreceklerdir.
Bugün devletin yanında durmayan yarın milletin tokadını yer
24 Ocak 2018 Çarşamba
Zeytin Dalı Harekatı başarıyla sürüyor ama Afrin’e ilerledikçe “çukur hıyanet” de artacaktır.
Ancak esas olan “insan”dır ve onun için de sonucu Türk askeri belirleyecektir.
Kısa sürede bitmeyecek ama o çapulcular zorladığı için değil, sivilleri korumak için uzun zaman alabilir.
Zira bu onursuzlar, kadın kıyafetine girip sivillerin arkasına gizleniyorlar.
Mehmetçik, bu alçaklıkları Sur’dan, Şırnak’tan, Cizre’den, Nusaybin’den ve El Bab’dan çok iyi biliyor.
Yine, büyük bir ustalıkla masumları ayırıp sifonu çekecekler.
Onun için kimsenin Afrin’den yana endişesi olmasın. Mehmetçik oradan da yüzünün akı ile çıkacaktır.
Batı zıplayacak
El Bab’da DEAŞ’a karşı yürütülen operasyonun da benzer zorlukları vardı.
Ama ABD başta olmak üzere bütün Batı, içleri kan ağlasa da Türkiye’nin DEAŞ’ı temizlemesine açıktan yoğun tepki gösteremediler. Zira bu durumda, yıllardır dünyayı uyuttukları, “DEAŞ ile mücadele için Suriye’deyiz” masalı bitecekti.
Ama Batı’nın, PKK/PYD’ye olan zaafının derinliğini, “Öcalan’ın kalbimde çok özel bir yeri var” diyen eski First Lady’lerden biliyoruz.
Onun için ilerleyen günlerde bu operasyonun ağırlık merkezinin Afrin’den Avrupa’ya kaydığını görürsek hiç şaşırmayalım.
15 sene çok mu kısa?
Türkiye’nin, “tehdit” aşamasını çoktan aşan bu terörist yapılanmaya karşı, BM meşruiyeti içerisinde başlattığı bu operasyona Batı açıktan karşı çıkamıyor ama amacına ulaşamadan bitmesi için de çaktırmadan ayaklarımıza sıkmaya çalışıyor.
Irak’ı, Suriye’yi, Afganistan’ı yıllardır işgal altında tutan Amerika, masum sivil halkı, terör örgütünün zulmünden kurtarmaya çalışan Türkiye’ye “Uzun sürmesin” diyor.
Aslında ortaya koydukları karmaşa, haksızlıklarından kaynaklanan tutarsızlıklarını net olarak gösteriyor.
“30 bin kişilik Sınır Muhafaza Gücü kuruyoruz” açıklamasından itibaren Amerika’nın farklı devlet kurumlarından gelen açıklamaları alt alta dizin ve ortaya çıkan manzaraya bakın. İnanın “Bremen Mızıkacıları”nın bile onlardan daha tutarlı ve ahenkli olduğunu göreceksiniz.
Destek sürmeli
O halde Mehmetçiğin Afrin’de canı pahasına ortaya koyduğu çabanın amacına ulaşması için medya, iş dünyası, siyaset ve toplumun bütün kesimleri de bu operasyonda yerini almalıdır.
Evet, bu günlerde herkes bunun millî bir mesele olduğunu, iç siyaset malzemesi yapılmaması gerektiğini dile getiriyor ve bu çok değerlidir.
Ancak unutmayalım ki, daha askerimiz sınırdan çıkarken başlayan “Türk askeri Kürtleri katlediyor” yaygarası, operasyon ilerledikçe daha da artacaktır.
Onun için içerdeki bu duruşun ilerleyen günlerde de devam etmesi hayati önem taşımaktadır.
Daha dün “Bizim Suriye’de ne işimiz var” diye El Bab’daki askerimizin moralini bozan Kılıçdaroğu şimdi samimi ise ortaya koyduğu olumlu tutumunu sonuna kadar sürdürmelidir. Tabi, “Kilis’e düşen füzeler Türkiye’den atıldı” türü açıklamalarıyla Amerika’nın sözcülüğünü yapan CHP üyelerine de dikkat etmelidir.
Millî olmayan kaybediyor
Kobani ve çukur siyaseti sonrasında oylarının büyük kısmını hendeklere gömen HDP, terör yalakalığına bakılırsa hâlâ akıllanmamış. Ama hiç önemli değil, artık onları kimse ciddiye almıyor. Bütün çağrı ve tehditlerine rağmen yine yalnız kaldılar, yine rezil oldular.
Tıpkı, 15 Temmuz öncesi PKK/PYD’yi, sahipleri ABD’nin direktifleri doğrultusunda verdikleri yoğun destek ile azdırıp, Türkiye’nin başına bela eden FETÖ hainleri gibi...
Artık Türkiye’de var olmak isteyen “millî” olmak zorundadır.
Milletin yanında durmayan yok olmaya mahkumdur.
.
Kürtlerin önündeki en büyük engel PKK ve PYD’dir
20 Ocak 2018 Cumartesi
Yahudi baba, oğlunu çatıya çıkarmış ve “Atla; seni tutacağım” demiş ama “Paat...” diye yere düşerken kılını bile kıpırdatmamış ve öfkeyle kendisine bakan oğluna, “Hayatta babana bile güvenmeyeceksin” demiş.
Bu anlayış güvensiz ve bencil bir dünya oluşturur.
Unutmayalım ki, devletleri de bireyler yönetiyor.
Bunun en çarpıcı örneğini bir yıllık Trump döneminde gördük.
“Dünyanın süper gücü” Amerika’yı, “Benim masamdaki daha büyük ve daha iyi çalışıyor” seviyesinde yönetmeye çalışıyor.
Trump’a teşekkür edilmeli
Ama Amerika’nın gerçek yüzünü ortaya çıkardığı için bütün dünya Trump’a teşekkür etmeli. Bu tipsiz kovboyun yaptığı tek şey, kendinden öncekiler gibi ikiyüzlülük yapmayıp, “oldukları gibi görünmek”tir bence.
Bu da İngiliz atalarından gelen genetik bir hastalıktır.
Dünyadaki her şey ve herkes onların refahı için vardır!
Afrika’dan Asya’ya, G. Amerika’ya kadar uzanan sömürü haritasının temelindeki mantık budur.
Çünkü dünyanın asıl sahibi İngilizler ve onların şımarık çocuğu Amerikalılardır! Geriye kalan herkes onlara hizmet için vardır!
Bunun gerçekleşmesi için her yol mubahtır!
İngilizler, Osmanlı’yı yıkmak için 3 asır boyunca usanıp bıkmadan ince ince entrika dokudular.
Amerika ise atalarının ilkel sömürü düzenini, “demokrasi ve medeniyet” kılıfına kaplayarak aynen sürdürdüler.
Sadece Ortadoğu’da onlarca, “Babana bile güvenmeyeceksin” türü vukuatları vardır.
Ama ne gariptir ki, damdan düşenler; sırayla kuyuya atlayan koyunlar gibi, kendilerinden önceki kurbanların akıbetini göre göre pitonla yatağa giriyorlar.
Acı örnekler bitmiyor
ABD büyükelçisinin, “Girebilirsin” anlamına gelen sözüne güvenen Saddam, Kuveyt’i işgal etti ama hemen sonra Amerika, Irak’ta “Çöl Fırtınası” estirerek, “Kuveyt’e girdiği için (!) Saddam’a haddini bildirdi!
Olanlardan ders almayan Iraklılar, 2003’te de “Sizi Saddam diktatöründen kurtaracağız” diyen ABD’yi bağırlarına bastılar.
Ama bu sefer de petrollerini, medeniyetlerini, devletlerini kaybettiler.
Yine ders almadılar...
“Bağımsızlık” şarkılarıyla uyutarak yıllardır İsrail’e peşkeş çektikleri Kuzey Irak Kürtlerine, “Vaktidir, hadi atlayın; sizi tutacağız” dediler.
Onlar da atladılar ama öyle düştüler ki, hâlâ yerlerde sürünüyorlar.
PYD’nin sonu ne olacak?
Asıl sözü getirmek istediğim yer, ABD’nin yeni gözdesi PYD’nin akıbetidir...
ABD’nin, hiçbir “hukuk” ve “etik” endişesi yok. Dünyayı kendi ormanı gibi görüyor ve “orman kanunu”yla yönetmeye kalkıyor.
DEAŞ’a en büyük darbeyi vuran Türkiye’ye, “DEAŞ’a destek veriyorsun” diye iftira atarken, kendi terör listesinde bile yer alan teröristlere, kimseye vermediği desteği veriyor.
Bunları çok konuştuk, konuşmaya da devam edeceğiz ama meseleye, PYD tarafından kimse bakmıyor.
ABD aşkının sarhoşluğundan olsa gerek ki, bu gidişi kendileri de hiç sorgulamıyor.
Amerika’nın kendilerine, ne zamana kadar hamilik yapacağını zannediyorlar acaba?
Ve Amerika’dan sonra bu bölgede nasıl yaşamayı planlıyorlar?
Türkiye’ye rağmen açılan bir koridorun, sonunda nereye çıkacağını tahmin etmekte zorlanıyorlarsa etraflarına iyi baksınlar.
Yoksa, “aldatılanlar çukuruna” düştükleri zaman uyanacaklar ama anlamı kalmayacak.
***
Beni asıl şaşırtan şey ise gerçekten “Bağımsızlık” hayali kuran Kürt önderlerinin, önlerindeki en büyük engelin PKK/PYD terör örgütü olduğunu görememeleri ve karşısına dikilememeleridir.
.
Türkiye’nin yanında olmayan, ABD’nin terörist ordusunda demektir
17 Ocak 2018 Çarşamba
Osmanlı’yı yıktılar ve sahipsiz kalan Müslümanların yaşadığı coğrafyayı parsel parsel bölerek her birine farklı fitne tohumları ektiler ve her parseli, kendi tayin ettikleri devşirmeleriyle yönettiler.
Türkiye gibi kendi kendini yönettiğini zanneden ülkeleri ise vesayet odakları üzerinden kontrol ettiler.
Bugün Suudi Arabistan, Mısır, BAE, Bahreyn ve diğerlerinden asla Amerika, İngiltere ve hatta İsrail aleyhine bir tutum sadır olamaz.
Çünkü hiçbir diktatör, sırtını dayadığı velinimetine kafa tutamaz. Gücünü kendi halkından almayan liderler, güç kaynaklarının uşağı olmaya mahkumdur.
Onları orada tutanlar, yanlış yapana (!) derhal haddini bildirir.
Oyunu tam görebilmek için, Saddam ve Kaddafi’nin başına gelenlerden ziyade, Irak ve Libya’nın ne hale geldiğine bakmak gerekir.
Bizi de yıllarca yönettiler
Türkiye’de de durum farklı değildi. Marshall yardımı, stratejik ortaklık, NATO’da müttefiklik gibi görüntülerin arkasına hep ABD çıkarları vardı.
ABD’nin kontrolünden çıkan, koltuğundan hatta canından oldu.
Geçmişteki ambargolar, muhtıralar ve darbeler ABD’nin ülkemize yaptığı rot-balans ayarlarından başka bir şey değildi.
Onun için darbelerle yönetime gelenlerin ilk işi, ABD’nin bekleyen taleplerini yerine getirmek olmuştur.
Bu ülkeyi yıllarca, koltuğu uğruna ABD uşaklığı yapan lejyonerler yönetmiştir.
Hatta, “İslam’a hizmet ediyoruz” diye milletin iliğini emen FETÖ hainlerinin bile Amerika’nın hizmetçisi olduğu ortaya çıkmıştır.
Şimdi ne değişti?
Ama ellerindeki uzaktan kumanda cihazı yıllardır Türkiye’yi kumanda edemiyor.
En son 28 Şubat’ta, NATO’daki “mesai arkadaşları” vasıtasıyla haddimizi bildirmiş, “Etkisi bin yıl devam edecek” olan sağlam bir ayar vermişlerdi!
O “bin yıl” için ilk adımı da atmış, beynine “çip” takamayacaklarını anladıkları Tayyip Erdoğan’ı, ilerde tehlike oluşturmaması için “Muhtar bile olamaz” hale getirmişlerdi!
Oysa Allah, Erdoğan liderliğinde yeniden şahlanmamızı dilemişti.
Nitekim Amerika, bütün kaos yöntemlerini Türkiye üzerinde denedi, sonuç alamadıkça daha da marjinalleşti.
Sonunda, dev cüssesiyle bizzat sahaya indi.
15 Temmuz, mutlaka sonuç alacakları düşüncesiyle maskelerin atıldığı bir işgal teşebbüsüydü. Ama Allah, hainlerin o kusursuz (!) planlarını da boşa çıkardı.
Onursuz bir savaş tarzı
Suçüstü yakalanan Amerika, Türkiye’ye karşı savaş ilan etmiş durumdadır.
New York’taki dava komedisini, Suriye sınırındaki ABD entrikasını, bu savaşın uzantısı olarak görmeyen bir TC vatandaşı, milli duygularına format atmalıdır.
Kendi terör listesinde “terörist” olarak yer alan bir örgütü silaha boğarak, bu teröristlerden “ordu” kurmak, Türkiye’ye karşı tercih edilebilecek en onursuz savaş biçimidir.
Oysa Türkiye sadece, ilişkilerin iki bağımsız ülke olarak sürdürülebilmesi için sabırla davranmış, diplomasinin bütün imkanlarını kullanmıştır.
Umarım Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu görüşmelerde ABD temsilcilerinin ortaya koyduğu onursuzlukları bir gün kamuoyu ile paylaşır.
Peki siz neredesiniz?
“DEAŞ’ı bertaraf ederek Suriye’nin toprak bütünlüğünü korumak için” gelen (!) ABD, Suriye’yi bölmek isteyen “terörist ordusu” kuruyor.
Kılıçdaroğlu ABD’yi, göstermelik bir tepki (!) ile geçiştirip, değişmeyen hedefine kilitleniyor ve hâlâ yanlış dış politikadan, diplomasinin sonuna kadar (?) zorlanmasından bahsediyor.
Gelinen nokta her türlü iç çekişmenin üzerinde yer alan bir beka meselesidir.
Bu ülkede yaşayan herkes, kendisini; dünyanın sahibi zanneden bu küstahlara karşı tavır almalıdır.
Durum bu noktaya geldiği halde, bu ülkede yaşayıp da hâlâ bu milletin yanında yer almayan herkes, ABD’nin kurduğu terör ordusuna destek veriyor demektir, buna göre muamele görecektir.
Bahçeli’nin kararı 'Hayır' cephesinin kimyasını bozdu
13 Ocak 2018 Cumartesi
Anayasa Referandumu sonuçları onları çok ümitlendirmişti. Ellerinden gelse, “16 Nisan’ın haftasında da cumhurbaşkanlığı seçimlerini yapalım” diyeceklerdi.
Nitekim Kılıçdaroğlu, ümidini; yüzde 48,5’lik “Hayır” blokunu 2019’a taşımaya bağlamıştı. Hatta bunun için adaylıktan da feragat edebilirdi.
Onlara, referandumdaki her “Hayır”ın, 2019’da “Erdoğan’a hayır” anlamına gelmediğini kimse anlatmamış olacak ki, bu blok üzerine ince stratejiler bina ettiler.
Bu bloku 2019’a taşıyabilecek “ekmel” bir aday bulacak, AK Parti’den de yüzde 2-3 oranında oy kopararak seçimin 2. tura kalmasını sağlayacaklardı.
Nitekim Kılıçdaroğlu, önceki gün görüştüğü AB büyükelçilerine de “2. turda kenetlenerek sonuca ulaşacağız” demişti.
Meral Akşener’in İP’i de o projede kullanılmak üzere üretilmişti.
Feveranın sebebi
Bütün mesele AK Parti’den 2-3 puan koparabilmekti.
Zira, çok iyi biliyorlardı ki, 2019’da cumhurbaşkanlığı seçiminin sonucunu sadece yüzde 2-3 gibi cüz’i bir oran belirleyecekti.
Bu ince hesaplarla seçimi 2. tura bıraktırmak ve orada oluşturulacak “Erdoğan Düşmanları İttifakı” ile sonuca ulaşılacaktı!
Bunun için ilk turda her parti ayrı ayrı aday göstermeliydi.
Nitekim Meral Hanım, beklentilerin tam tersine, adaylığını erkenden açıkladı. Amaç Bahçeli’yi tahrik ederek, “Madem öyle ben de adayım” dedirtmekti.
Ama Bahçeli bu oyuna düşmedi. Hatta o da aday olmayacağını erkenden açıklayarak “Hayır” blokunun hayallerini suya düşürdü.
Feveranın sebebi budur.
Kürt oyları düşmez
Oyunu bozulan muhalefet, şimdi bu mutabakata çamur atmakla meşgul.
Efendim, bu ittifak Kürt seçmenleri kızdıracakmış.
Galiba Kürt vatandaşlarımızı da kendileri gibi kış uykusunda zannediyorlar.
Referandumda “Evet” sonucu çıkmasında Kürt oylarının kritik bir rol üstlendiğini biliyorsunuz ama bu teveccühün sebebini doğru izah edemiyorsunuz.
15 Temmuz gecesi de FETÖ hainlerinin önüne dikilen Kürt vatandaşlarımıza “İŞİD’ciler” diyen Demirtaş da anlayamamıştı orada olup bitenleri.
MHP ve Kürtler, 15 Temmuz sonrasında oluşan Türkiye’nin en geniş ortak paydasında buluştu.
Asıl tehlike iç çürüme
AK Parti’nin, MHP ittifakı sebebiyle Kürt oyları hakkında endişe etmesine gerek yok.
Yeter ki özellikle doğu ve güneydoğuda yönetim kadrolarını belirlerken ve adaylık süreçlerinde yerel dinamikleri dikkate alsınlar.
Öte yandan Sayın Erdoğan’ın sürekli dile getirdiği “siyasi gücü kişisel çıkarlar için kullanma hastalığı”nın da bir kanser gibi AK Parti bünyesini içerden çürüteceği akıldan çıkarılmamalıdır.
KAFAMA TAKILANLAR
Özel 'Mor Beyin'ler ne olacak?
“Bu adamlar FETÖ’cü ise Türkiye’de FETÖ’cü olmayan yoktur, burada bir problem var” diye aylarca dil döktük ama yargımızdaki “katı FETÖ düşmanları”na (!) anlatamadık. Neyse ki, şimdi kamudaki “Mor Beyin” mağdurları görevine iade edildi. Peki, özel sektörden olup da daha ilk anda “Aman bize bulaşmasın” diye kapı önüne konan insanların mağduriyetleri ne olacak?
Bu AYM üyeleri nerede yaşıyor?
Kılıçdaroğlu’nun yoğun baskı ve hakaretlerinin AYM’de karşılık bulamayacağını düşünüyordum, yanılmışım...
AYM’nin, FETÖ lejyonerleri hakkında aldığı “hak ihlali” kararının, FETÖ hakimleri Metin Özçelik ve Mustafa Başer’in kamikaze kararından ne farkı var?
Dikkat ederseniz bu kararın ardından yoğun bir “emsal” muhabbeti başladı.
Peki, Can Dündar hakkındaki “hak ihlali” kararının hesabını kim verecek?
15 Temmuz yokmuş gibi davranan bu AYM üyelerinin kararı da millet nezdinde “yok” hükmündedir.
.
Kimin 'Tasfiye tabelası' asacağını 4 Kasım 2019’da göreceğiz Sayın Özel
10 Ocak 2018 Çarşamba
Hendekten atlarken kuyruğu havalanan koyunun arkasındaki keçi gülmeye başlamış. “Hayrola dostum” diye soran koyuna, bilgiç keçi, “Kuyruğun yükselince hassas yerlerin ortaya çıktı da, kendimi tutamadım” diye cevap vermiş.
Bunun üzerine koyun da “Ama seninki hep ortada” demiş...
Konuya bu mabat muhabbeti ile girmemin sorumlusu; CHP’nin uzun dilli sözcüsü Özgür Özel’dir...
Bahçeli’nin, “2019’da Erdoğan’ı destekleyeceğiz” açıklamasından sonra kameralar karşısına geçen Özel, “Bahçeli, MHP’nin kapısına 'tasfiye sürecindeyiz' diye asmış. 'Patron çıldırdı, kapatıyoruz, kapış kapış malları dağıtıyorlar' O yüzden Devlet Bahçeli’nin yaptığı açıklamaları, ibret alınacak bir tükenişin geldiği son nokta olarak görmek lazım” dedi...
İşte bu açıklama düşürdü aklıma o fıkrayı.
Oysa asıl siz hiç kapatamıyorsunuz sayın Özel, hep açığa düşüyorsunuz.
Erdoğan düşmanlığı ile zehirlendiniz
“Tükenişin son noktasında”diye dalga geçtiğiniz Bahçeli, bence son yılların siyasi dehasıdır.
Neden?
7 Haziran 2015 öncesinde, FETÖ’nün “Ortak düşman Erdoğan” zokasını yutan Bahçeli, sizinle ve daha da garibi, “aynı çatı altında bulunmaya bile tahammül edemediği” HDP ile omuz omuza bir mücadele yürüterek, Demirtaş’ı milli kahraman ve HDP’yi de “Türkiye Partisi” yapmayı başarmıştı!
Nitekim, hep birlikte “iyi salladınız” ve AK Parti’yi iktidardan düşürdünüz.
Ortaya çıkan vahim tablo Bahçeli’yi biraz düşündürmüş olacak ki, koalisyonda yer alarak; yıkım ekibine payanda olmayacağını açıkladı.
Peki, o günlerde sizin CHP’niz ne yaptı sayın Özel?..
“Yurt dışına kaçacak ama geri getirip hesap soracağız” dediğiniz Erdoğan’ın AK Parti’si ile koalisyon kurabilmek için tam 32 gün çabaladınız.
Kendi çabanızla ulaşamayacağınızı anladığınız “iktidar koltuğu”na ulaşmak için, liderinin; “Sizi istemiyoruz” dediği bir partinin peşinde dolaşmanız, siyasi tasfiye değil de nedir Sayın Özel?
MHP’nin kollarını, CHP’nin kafasını kestiler
FETÖ 2010’da Bahçeli’nin kollarını budadı ama CHP’nin kafasını uçurdu.
17/25’te ise ağzınıza birer “yolsuzluk sakızı” verdiler meydanlarda o sakızı çiğnettiler.
Ama MHP’nin, FETÖ operasyonundan beynini kurtarmış olması büyük avantajdı.
Bahçeli’nin, 15 Temmuz hıyaneti karşısında titreyip kendine gelmesi bu sayede mümkün olabildi.
Ama kafasını FETÖ’ye kurban veren CHP aynı şansa sahip değildi. Hiçbir şey sizi FETÖ hipnotizmasından uyandırmaya yetmedi.
Oysa FETÖ-MONTAJ beyniniz; “Yenikapı Ruhu”nu reddederken, 15 Temmuz’a “Kontrollü darbe” dedi ve CHP’yi FETÖ’ye feda etti.
***
Gördüğünüz gibi son yılların en etkili partisi MHP’dir.
Gelecek yüzyıllarımız dizayn edilirken, siz kenardan seyrettiniz ama çeyrek porsiyonunuz olan MHP neredeyse iktidar partisi kadar etkili oldu, Türkiye’nin geleceğine damgasını vurdu.
Bahçeli yeni çıkışı ile referandum sürecindeki adımın devamını getirmeye kararlı olduğunu göstermiştir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın dünkü açıklamalarına bakılırsa MHP’nin, uyum kanunlarının düzenlenmesinde de etkili olacağı anlaşılıyor.
Özellikle, “tek taraflı ve şartsız” olarak açıklaması, bu desteğe değer katan bir adımdır.
Ama öte yandan da, MHP’nin bu kritik desteği, 2019 seçimlerinden sonra, yeni yönetimin oluşumunda da dikkate alınacaktır.
Hatta bu işbirliği önümüzdeki mahalli seçimlere de yansıyabilir.
Yani, CHP’nin “Çıldırmış” dediği Bahçeli, mevcut siyasi potansiyelinin çok çok üzerinde etkili bir adım atmıştır.
Hangi partinin kapısına, “Patron çıldırdı, tasfiye halindeyiz” tabelası asacağı 4 Kasım 2019 günü belli olacak Sayın Özel.
..
Obez fare, son parçayı kemiriyor ey gafiller...
3 Ocak 2018 Çarşamba
İran kendi teröristlerini, meydanlara kurduğu vinçlerde sallandırırken, bize musallat olanları el üstünde besledi.
Türkiye, İran için sıkıntıya girerken onlar Türkiye’ye hep sıkıntı verdi.
Bize, “Batıyı aramıza sokmayalım” dediler ama “batı”yı hiç aratmadılar.
Ama şimdi İran’daki operasyon karşısında sessiz kalmak, Türkiye’nin muhatap olduğu dış kaynaklı operasyonları da tasvip etmektir.
Çünkü gerekçe gösterilen pahalılık ve işsizliğin olaylardaki rolü, Gezi Parkı’ndaki ağaçların rolünden ibarettir.
İran halkının çoğunluğunu, petrol ve doğalgaz üzerinde yüzen fakirlerin oluşturduğu bir gerçektir.
Ama Amerika’nın istismar ettiği bu mağduriyetin asıl sorumlusu da kendisidir.
İsrail’e nükleer silahı teşvik ederken İran’a nükleer teknoloji bile çok görüp ambargo uyguladılar.
Sonra Suudi Arabistan’ı dövmek isteyen Obama İran’a; “Gelin anlaşalım” dedi.
Tahran’ı yanına çekip S. Arabistan’a çullandı, “Siz terörist devletsiniz, 11 Eylül mağdurlarına milyarlar ödeyeceksiniz” dedi.
“Büyük şeytan”ın ıslah olduğuna inanan İran, Ortadoğu’ya azgın boğa gibi daldı.
Ama Trump, kum saatini ters çevirerek İran’ı rüyadan uyandırdı.
Gelecek milyarların hayaliyle bölgede Şii hilalleri çize çize salınan İran, Trump’ın bu kararından sonra veresiye satan esnafa benzedi, faturayı da vatandaşa yükledi.
Ezcümle, İran bugün varlık içinde yokluk çekiyorsa bu ortamı hazırlayan Amerika ve yandaşlarıdır. Ama bu gerekçeleri kullanarak isyan başlatan da yine Amerika’dır.
Polis öldürme özgürlüğü
İran’da olup bitenler bizimkilerin de yarım kalan Gezi sevdasını depreştirmiş olacak ki, “özgürlük nakaratları”na 2013’te kaldıkları yerden tekrar başladılar.
Meğer İran halkı ile ne kadar yakından ilgileniyorlarmış.
Polis merkezine ateş açmanın, silah deposunu basmanın, “Ruhani’ye ölüm” sloganı atmanın veya İran bayrağı yakmanın; ekonomik mücadeleye nasıl katkı yaptığını da izah edebilirler mi acaba?
Veya, Beyaz Saray önünden isyana tempo tutan “evlad-ı diktatör”ün, İran’daki demokrasi mücadelesine (!) nasıl destek verdiğini...
Trump “İran’da devrim” tweetleriyle küresel kampanya başlattı.
Hadi enayiye yatalım, “İran’a demokrasi geliyor” tempolarına inanmaya çalışalım.
ABD demokrasi ister mi?
Ama ne kadar zorlasak da gitmiyor.
Bir kere ABD, bu bölgeye demokrasi gelmesini asla istemez.
Çünkü, “demokrasi içeri, ABD çıkarları dışarı” kuralı geçerlidir.
Körfez’in eyalet valilerini neden bu kadar çok sevdiklerini (!) zannediyorsunuz?
Veya en önemli müttefikleri olan Türkiye’den neden bu kadar nefret ettiklerini?..
Madem bölgenin demokratikleşmesini bu kadar çok istiyorlardı da “Arap Baharı” diye uzattıkları demokrasi havucunun peşine düşenleri neden acımadan biçtiler?
Neden Mısır’da halkın seçtiği Mursi’ye bir yıl bile sabredemediler?
Ayrıca bu yöntemle nereye demokrasi gelmiş ki İran’a gelecek?
Yaptıkları şey sadece bölüp yutmaktır.
Soros’un demokrasi vaatleri ne oldu?
Bizi arkadan kuşatıyorlar
Ben asıl bu ninnilerle uyuyanlara şaşıyorum.
Fareler, burun-kulak kemirirken “hissetmesin” diye bir taraftan da üflermiş.
Siz hâlâ kendinize gelemezseniz, “özgürlük” masalının son kurbanı İran olmayacak, sıra bize de gelecek.
FETÖ’ye vekalet vererek denediler olmadı; “Yeter” deyip kendileri daldılar; olmadı, güneyimizi teröristlerle sardılar; yine olmadı!
Şimdi İran’ı da parçalayıp Türkiye’yi arkadan kuşatmaya çalışıyorlar.
Yıllardır sınırlarımızı, kemiren obez fare, şimdi son parçaya çullandı.
Hâlâ uyanmazsanız artık özgürlüğe ihtiyacınız kalmayacak.
.
Bugün 236 ziyaretçi (406 klik) kişi burdaydı!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.
FETÖ hainleri, mağdurların arkasına gizleniyor...
30 Aralık 2017 Cumartesi
FETÖ ile mücadele halkın desteği ile yürür.
Buna en güzel örnek Ergenekon’dur.
“Vesayetle mücadele”iken güçlüydü, “FETÖ Operasyonu” olunca çöktü.
Kumpasa kumpas kuran böyle bir örgüt ile mücadele elbette çok zordur.
Çünkü, kırk yıldır hukukun ırzına geçmek için hukukçu yetiştirenlere karşı, adil bir mücadele yürütmeye çalışıyorsunuz.
Nitekim, sürekli sabote ediyor, mücadeleyi sulandırarak çok önemli olan toplum desteğini zayıflatmaya çalışıyorlar.
Bir taraftan sistematik olarak her şeyi inkar ediyor, diğer taraftan da kendileri ile hiç alakası olmayan insanları FETÖ’cü göstererek mağdur edip arkalarına gizleniyorlar.
FETÖ’den, FETÖ’cü listesi
Bürokrasideki FETÖ temizliği sırasında maalesef, FETÖ’cü (!) listesini, kripto FETÖ’cülerin düzenlediği kurumlar oldu.
Böylece kendilerini aklayıp, masum insanları yaktılar.
Diğer taraftan da 7/24 mağduriyet yaygarası yaparak, bir adet isabetsiz uygulamayı köpürtüp, binlerce isabetli tasfiyeyi zehirlediler.
Devletin ağır işleyen mekanizmasında bunların görülüp düzeltilmesi kolay olmadı.
Başbakan Yıldırım o dönemde, açığa alınanlardan daha fazla itiraz dilekçesi verildiğini söylemişti.
ByLock kumpası
Derken mücadele zemini “dijital” platforma kaydı.
Devlet kanallarından çıkarılan FETÖ’nün, örgüt içi iletişim için oluşturduğu ByLock uygulaması deşifre edilmiş ve kayıtsız şartsız FETÖ’cü kriteri olarak yerini almıştı.
Fakat, “Aşırı güven, zaafın ikizidir” kuralı burada da işlemiş, FETÖ’cü ile FETÖ düşmanı aynı listeye girmişti.
Mağduriyet öyküleri birbirini izledi.
“Garip şeyler oluyor”diyenler, “Artık hiçbir şey sizi şaşırtmasın” cevabını alıp sustu.
Öte yandan, FETÖ’cünün dibi de “Benim FETÖ ile hiç alakam yok” diyor, hatta FETÖ’ye küfrediyordu.
Hainlerin feveranı, dürüstlerin iniltisini örtüyordu.
Ama zaten yargının görevi de masum ile suçluyu ayırmak değil mi?
Bu şeytanlar elbette yargıyı da yanılabilir. Ama önünüzdeki dosyada, daha herkes “cemaat güzellemesi” yaparken bunları yerden yere vurduğu için, Celal Kara gibi FETÖ cellatlarının hışmına uğradığına dair belgeleri görünce, bir kere daha düşünmeniz gerekmez mi?
Uyarılar işe yaramadı
FETÖ’nün cezalandırılması iradesi, dinini ve milletini seven herkesin hassasiyet göstermesi gereken bir zorunluluktur.
Nitekim 15 Temmuz hıyanetinden bir hafta sonra, “AK Parti dahil hiçbir yerde FETÖ’cü bırakmayın ama mazlum ahı da almayın...” başlıklı yazımla bu zarureti dile getirmeye çalıştım. (http://www.star.com.tr/yazar/ak-parti-dahil-hicbir-yerde-fetocu-birakmayin-ama-mazlum-ahi-da-almayin-yazi-1127830/)
Bu hassasiyet ancak, mağduriyetler asgariye indirilerek canlı tutulabilir.
En küçük şüpheyi gerçek kabul edip cezalandırmak “ihtiyatlı davranmak” değildir.
Gerçek ihtiyat, sadece gerçek FETÖ’cülerin cezalandırılması için azami gayret sarf etmektir.
Burdur Ağır Ceza Mahkemesi'nin mahkumiyet kararını, Yargıtay’ın, “Örgüt üyeliği, hiyerarşik gücün emrine girmeyi, verilen talimatları teslimiyet duygusuyla yerine getirmeyi ifade eder”gerekçesiyle bozmasının, FETÖ yargılamalarına yeni bir bakış açısı getirebileceği ümidiyle, 15 Kasım 2017 günü, “Gelin yeni bir toplumsal mutabakat yapalım” dedim. (http://www.star.com.tr/yazar/gelin-yeni-bir-toplumsal-mutabakat-yapalim-yazi-1275282/)
Ama 11 bin 480 kişinin ByLock mağduru olduğunu duyuran Başsavcılık, o gün Yargıtay’ın bu kararını doğru bulmadıklarını ve dikkate almayacaklarını açıklamıştı.
En büyük destek adalettir
Bu mücadelenin Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın güçlü iradesi sayesinde yürüdüğü bir gerçektir.
Ama bu güçlü irade, sahadakilere, “garantici”, kolay kararlarla “mağdur” üretme hakkı vermez.
Bilakis o “güçlü irade”ye verilebilecek en büyük destek, masum insanları mağdur etmeden bu mücadeleyi yürütmektir.
Öte yandan, mağdurların; Cumhurbaşkanı Erdoğan’a sitem etmesi de, en az onların uğradığı haksızlık kadar haksız bir tutumdur.
***
Yine Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın hassasiyeti ile ByLock mağdurlarının işe iadesinin sağlanacak olması çok önemli bir adımdır.
Böylece, mağdurların arkasına saklanan FETÖ hainleri açığa çıkaracak ve güçlenen toplum iradesiyle, bu fitne kanserinin kökü daha güçlü kazınacaktır.
.
FETÖ ve Kemalistlerin 'darbe' tahterevallisi...
27 Aralık 2017 Çarşamba
Bütün darbelerin sorumlusu olan “genetik darbeciler”le yandaşlarının, 15 Temmuz sonrasında FETÖ’ye, “Amerikan uşağı darbeciler” diye tempo tutmaları kafaları karıştırmıştı.
İyi de, sözcülüğünü yaptığınız ulusal darbeciler “kimin çocukları”ydı?..
Derken 15 Temmuz’dan sonra ilan edilen OHAL sayesinde, devletteki FETÖ enfeksiyonu kurutulmaya başlayınca, 28 Şubat davalarının nasıl sabote edildiği de ortaya çıktı.
Meğer genetik darbecilerin hesap vermesini FETÖ militanı yargı mensupları engelliyormuş.
“60 müebbet”ten, hormonlu “FETÖ kumpası” üretmeye çalışan darbeci kalıntıları, alın size “organik FETÖ kumpası...”
Bunlar unutulur mu?
Gelelim, unuttuğunuz 28 Şubat’a!..
Hani şu, gerçek vatansever insanlara etmedik zulmü bırakmadığınız günlere...
Siz orduevlerinde kadeh tokuştururken, vatan uğruna canını veren kahramanları doğuran anaları, sırf “başörtülü” diye oğlunun törenine sokmadığınız günler.
Bırakın TSK’yı, kamu-özel demeden her köşeye zulüm olup yağdırdığınız, sizden brifing almayan gazetecileri işten attırdığınız, size yandaşlık yapmayan kurumları “yeşile boyayıp” harcadığınız günler.
Bunları hatırlamıyor musunuz?
Bunların hesabını sormak niye “FETÖ kumpası” oluyor?
Zaten sırf “Kudüs Müslümanlarındır” dediler diye Sincanlıların üzerine tankları da ben yürüttüm!
Siz, FETÖ partnerinizin himayesinde soruşturmalardan sıyırırken, 20 yıl önce kumpasla hücreye attığınız masumlar hâlâ gün ışığına kavuşmayı bekliyor, farkında mısınız?
“Cemaat”i görmediler!
Geç de olsa bu hıyanetlerinizden hesap sorulması “FETÖ kumpası” öyle mi?
Peki...
Düşmanları bırakıp dindarlara “düşman” diye sardığınız, din ve dindarlık adına en küçük kırıntı gördüğünüz herkesi ezip geçtiğiniz o günlerde, adını “cemaat” koyan, “hizmet” adına milleti soyan, “himmet”le holdingler kuran ve devleti örümcek gibi saran bu gerçek mürtecilere neden dokunmadınız?
Onu bırakın, linç edeceğiniz dindarların listesini kimden aldınız?
Bu nasıl bir “irtica ile mücadele” ki, sadece dinini yaşayan insanları boy hedefi seçtiniz ama dini alet ederek orduyu ele geçirmek isteyen gerçek mürtecileri himaye ettiniz.
Dindarların yedi ceddini araştırırken, elinde rakı şişesi ve kolunda “furuattan kurtulmuş” gözdesiyle salına salına önünüzden geçip; dindarlardan boşalttığınız yerlere yürüyen takıyyecileri görmediniz mi?
Yoksa, “Beceremediniz, artık bırakın” manşetlerine yansıyan “ılımlı ilişki”niz öyle mi gerektiriyordu?
Darbeci kardeşler...
Boşuna çabalamayın, daha ilk samimiyet testinde çuvalladınız.
15 Temmuz’dan sonra “darbeci FETÖ’cüler” nutku atanlar şimdi utanmadan kırk yıllık darbecileri savunuyor.
Bugün, “28 Şubat engellendiği için FETÖ azdı” diyenler, baş mürteci Gülen’e neden dokunmadılar ve iki yıl uzaktan himaye ettikten sonra ABD’ye teslim ettiler?
Bu mu sizin FETÖ karşıtlığınız?
Hâlâ farkında değilsiniz ama millet artık bu ucuz oyunları yemiyor.
FETÖ ile “darbe tahterevallisi” oynuyorsunuz.
28 Şubat’ta, masum insanları atarak boşalttığınız yerleri, FETÖ darbecileri doldurmuştu, siz de 15 Temmuz’dan sonra FETÖ hainlerinden boşalan yerleri doldurma derdindesiniz.
Nitekim 15 Temmuz’dan sonra, yerine göz diktiğiniz nice masum insanları, FETÖ’cü damgasıyla atmaya çalıştınız.
O medya yine aynı...
Bu arada...
28 Şubat’taki operasyonların medya ayağı, şimdi de yargıyı engellemeye yönelik bu çirkin kumpası görmezden gelerek desteğini sürdürüyor.
Bu kumpası görmüyorlar (!) ama 15 Temmuz kahramanlarına getirilen yargı kalkanını delmek için kampanya yapıyorlar.
Neden acaba?..
Milletin gözünü korkutarak, genetik darbecilere karşı koymalarını engellemek için olmasın...
.
Zoraki 'Evet' diyen Körfez vesayetçileri zor durumda
23 Aralık 2017 Cumartesi
Trump’ın ‘küresel kabadayı’ tarzı tehditlerine rağmen dünya, ABD ve İsrail’e ders verdi.
ABD sömürgesi birkaç çakma ülkecik ile bazı ‘AB küskünleri’ dışında hiçbir ülke Trump’ın tehditlerine kulak asmadı, yanında yer almadı.
Bu sonuç, bu yüzden çok güçlü ve değerlidir.
Kim demiş “Fonksiyonel bir karar değil” diye.
Bu kararı, İsrail zulmünün vicdanlardaki tepkisini tatmin için alınan “Sen bize bakma, aynen devam et” anlamındaki laf ola kınamaları ile karıştırmayın.
İçimizdeki İsrailliler üzülecek ama bu sonuç, Trump’ın, arı kovanına çomak sokan açıklamasından sonra Erdoğan’ın yoğun çabasıyla gelen diplomatik zaferdir.
Küreciler kerhen evet dedi
Peki, “ABD ve İsrail karşısındaki özellikle İslam dünyasının ortaya koyduğu ortak duruş, bundan sonra da devam eder mi” diye sorarsanız, böyle boş hayallere hiç kapılmayın derim.
Tam aksine Türkiye’nin, Kudüs davasını; bu süreçte olduğu gibi “Üç dinin ortak değeri” argümanı üzerinden yürütmesinin çok daha güçlü ve sonuç odaklı olacağı kanaatindeyim.
Körfez liderleri bu oylamada zoraki “Evet” dedi.
Sizi temin ederim, halkın ayaklanmasından ve İslam dünyasında Erdoğan’ın daha da güçlenmesinden endişe etmeselerdi, ABD ve İsrail’in yanında yer alırlardı veya en azından “çekimser” kalırlardı.
BAE Dışişleri Bakanı Abdullah bin Zayed’in, asırlık iftirasını özellikle bu günlerde kusması, Türkiye’nin çabaları yüzünden mecbur kaldıkları bu tutumu dengelemek içindi.
Trump efendilerini daha fazla kızdırmamak için önümüzdeki günlerde, özellikle Suudi Arabistan kaynaklı benzer “dengeleme” adımları gelebilir.
Bölgenin enfeksiyonları
“Vekaleten” yönetilen bir Arap dünyasından, ABD ve İsrail’e karşı kalıcı bir tavır beklenemez.
Yüz yıl önce İngilizlerin “inanç farkı” fitneleriyle Osmanlı’dan kopararak kurdukları “devletçikler”in başına bela ettikleri vesayet urları temizlenmedikçe kalıcı tedavi mümkün değildir.
İngiltere’de formatlanmayan hiç kimse o coğrafyada yönetime gelemez.
Mesela, Osmanlı’ya “Hırsız” diyen BAE Prensinin dedeleri, kutsal mekanları yağmalayan İngiliz çapulcularına tercümanlık ve mihmandarlık yapmış, kendisi ise Londra’da yetiştirilmiş bir devşirmedir.
Sisi’yi sorarsanız, lisansüstü eğitim için iki yıl İngiltere’de kalmıştır.
Kral Abdullah ortaokuldan itibaren İngiltere’de okumuş ve Britanya Ordusunda görev yapmıştır.
Esad’ın, babasının ölümü üzerine İngiltere’den getirildiğini bilmeyen yok.
Bugün bu coğrafyadaki Müslümanları yönetenler, Mescid-i Aksa’nın etrafından ev-arazi alıp İsrail’e hediye edecek kadar İslamiyet’ten uzaktır.
***
Bu “müstemleke valileri”nin, son dönemde ABD’ye tabi görünmesi sonucu hiç değiştirmiyor.
Kayıkçı kavgalarına aldırmayın, küresel fitnenin üretim merkezi İngiltere, taşıyıcı anası Amerika’dır.
Vesayetçilerin işi zorlaştı
Ama bu vesayet bekçilerinin, İslam İşbirliği Teşkilatı Zirvesi’nde ve BM Genel Kurulu’nda karşı karşıya kaldıkları “Kırk katır mı, kırk satır mı” durumu yoğunlaşarak devam edecektir.
İsrail ile yürüttükleri gizli ilişkilerini tam da gün yüzüne çıkardıkları bir süreçte, Türkiye’nin başlattığı yoğun diplomasi sonucunda bütün dünyaya yayılan dik duruş ile koltuklarının güvenliğini sağlayan Amerika’nın beklentileri arasında her gün biraz daha sıkışacaklar.
Ve bu gidiş, Arap coğrafyasında Haçlıların tayin ettiği vesayetçilerin yerini, halkın seçtiği milli ve yerli yöneticilerin alacağı bir sürecin başlangıcıdır.
Önceki gece titreyen Amerika ve İsrail asıl o zaman korksun...
.
Necip Fazıl Ödülleri, kültür sanattaki kuşatmayı kıracak
16 Aralık 2017 Cumartesi
Artık “geleneksel” bir Star klasiği haline gelen Necip Fazıl Ödülleri’nin dördüncüsünü dün akşam muhteşem bir final ile tamamladık.
Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan’ın da onurlandırdığı gecede, adeta kültür sanat ziyafeti verildi. Üstad yad edildi, ruhuna dualar gönderildi.
Necip Fazıl, son yıllarda çok daha yoğun biçimde ihtiyaç duyduğumuz milli ruhun en önemli mimarlarından biridir.
Nitekim, içinde yaşadığı dönemi, “İşgal ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, madde plânında kurtarıldıktan sonra ruh plânında ebedi helake mahkumiyet...” olarak tarif eden Necip Fazıl, beklediği “nur infilakı yeni bir şafak fışkırışının” da, ancak “Dininin, dilinin beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin dâvacısı bir gençlik...” tarafından gerçekleştirilebileceğini ifade ediyordu.
Üstad, uğrunda, kendi gençliğini, özgürlüğünü hatta ömrünü feda ettiği o gençliği de, "Kim var?’diye seslenilince, sağına ve soluna bakmadan fert fert ‘ben varım!’cevabını verici, her ferdi ‘benim olmadığım yerde kimse yoktur!’fikrini besleyici bir dâva ahlakına kaynak bir gençlik...’olarak tarif ediyordu.
15 Temmuz’u tarif etmiş
Nitekim, “İşgâl ordularının bile yapamayacağı cinayet”i de, bu “cinayet”e göğsünü geren, “Can taşıma liyakatini, canların canı uğrunda can vermeyi cana minnet sayacak kadar gözü kara” gençliği de biz; 15 Temmuz gecesi görmedik mi?
O gece, milletin geleceğini katletmeye kalkan o hainleri durduranlar, Üstad’ın,“Bu gençliğin ilk filizlerini karşımda görüyorum” ifadesiyle müjdelediği “filizler”den oluşan çınarlardı.
Oysa biz bu güzide coğrafyada yaşadıkça, milli ruh taşıyan böyle çınarlara hep ihtiyaç duyacağız.
İşte Necip Fazıl Ödülleri, bu ruhun inşası ve muhafazası için başlatılmış önemli bir hizmettir.
Türkiye’nin bekası için yürütülen yeni İstiklal Mücadelesinde, “Milli İradenin Sesi” olarak çok kritik görevler ifa eden Star gazetesi, Necip Fazıl Ödülleri ile hem önemli bir boşluğu doldurdu hem de bu milli ruhun oluşmasına ciddi katkı sağladı.
Necip Fazıl Ödülleri, bu milli hassasiyeti taşımayanların, kültür ve sanattaki, yıllardır milletin değerlerini esir alan hegemonyasına son verecek, kendi değerlerine bağlı kalanların da değer üretebildiğini gösterecektir.
Ödüllere “gençlik aşısı”
Her yıl biraz daha zenginleşen edebiyat dünyamızda parlayan yıldızları sayı ile sınırlamak elbette mümkün değil. Her şeye rağmen, titiz ve yorucu bir çalışma ile en adil seçimi yapmak için elinden gelen gayreti gösteren jüri üyelerimize teşekkür ediyor, böyle bir jürinin listesine girmeyi başaran ödül sahiplerini gönülden kutluyorum.
Bekamızın teminatı olduğunu 15 Temmuz’da gösteren gençliğimize hürmeten, Necip Fazıl Ödülleri’ne eklediğimiz, “İlk Eserler” kategorisi büyük ilgi gördü, genişleyerek devam ediyor.
Sınırları aştık
Bu yıl Türkiye sınırlarını aşarak uluslararası bir boyut kazanan Necip Fazıl Ödülleri, önümüzdeki yıllarda bizim için anlam taşıyan diğer coğrafyaları da içine alacak şekilde yoluna devam edecek.
Çünkü son yıllarda yaşadığımız acı gerçekler, Türkiye’nin sadece Türkiye sınırları içerisinden savunulamayacağını bize öğretti.
Ayrıca, 48 sayfalık Özel Ekimiz, zengin muhtevası ile Necip Fazıl Ödülleri’ne derinlik kattı. Editörümüz Muharrem Coşkun başta olmak üzere emeği geçen ekip arkadaşlarımıza teşekkür ediyorum.
Ayrıca dün geceki muhteşem organizasyonu organize eden Kurumsal İletişim Direktörlüğümüz başta olmak üzere emeği geçen bütün ekibimize ve özellikle de bizi yalnız bırakmayan davetli ve izleyicilerimize şükranlarımı arz ediyorum.
Milli ruhla, ödül dolu nice mutlu yarınlara..
.
Mekke ve Medine’yi kurtarmadan Kudüs’ü kurtaramayız
13 Aralık 2017 Çarşamba
Bugün kritik bir zirveye ev sahipliği yapıyoruz.
İslam ülkeleri, İİT Dönem Başkanı Erdoğan başkanlığında toplanacak ve ABD’nin Kudüs kararını görüşecek.
Sayın Erdoğan’ın kararlılığına rağmen buradan İsrail’i durduracak bir sonucu kimse beklemiyor.
Peki neden?..
17 Aralık FETÖ ihanetinin, yüz yıl önceki 17 Aralık felaketi ile bir ilgisi var mı bilmiyorum ama İngilizler Kudüs’ü, 17 Aralık 1917’de Siyonistlere vatan yapmak için işgal etti.
Nitekim, 2 Kasım 1917'de yayınlanan ve İngiltere Dışişleri Bakanı Balfour'un adıyla anılan bildiri, Yahudilerin Filistin'de yurt edinmelerini garantiye alıyordu.
Onun için Trump’ın, işgalin 100. Yıldönümündeki bu kararı asla tesadüf değildir.
Ya Arabistan ve Ürdün?..
İngiliz casusu Hempher’in desteğiyle kurulan Vehhabilik adlı sapık tarikatı devlete dönüştürme çabaları, yıllar sonra yine İngilizler sayesinde amacına ulaştı.
Zira Abdülaziz bin Suud, 1924’te Mekke ve Taif'i, bir yıl sonra da Medine’yi İngilizlerin desteğiyle aldı ve İngiliz egemenliği altında kurduğu Hicaz Krallığı, 1932’den sonra da İngiliz vesayeti altıda Suudi Arabistan Krallığı olarak devam etti.
***
Ürdün ise ilerde İsrail devletine yer açmak için, Filistinlileri sürmek üzere yine İngiliz aklıyla kurulmuş bir uydu devletidir.
Diğer körfez ülkelerinde de durum farklı değildir.
Haçlılar, Osmanlı’dan; Lawrence yöntemleriyle kopardıkları her parçaya bir “çip” yerleştirmiş ve “uzaktan kumanda” ile yönetmişlerdir.
Yani buraları yönetenleri de İngilizler ve onların küresel zabıtası Amerika yönetmektedir.
İsrail’e çalışıyorlar
Bu tarihi gerçek ışığında bakılırsa, bugünkü yaşananlar normal görünür.
Kudüs’ü işgal etme küstahlığına kalkışan İsrail’in önüne ilk önce Arap dünyasının öncüleri olan Suudi Arabistan ve Mısır’ın dikilmesi gerekmez miydi?
Ama tam aksine, damat Kushner’in akıl hocalığını yaptığı Muhammed bin Selman, Sisi ve BAE Başkanı, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’a “Kudüs İsrail’in başkenti olacak, Yahudi yerleşim yerleri kalacak, İsrail’e komşu bir Filistin devleti olmayacak” diye baskı yapıyor ve bunları kabul etmezse yerine satılmış Dahlan’ı getirmekle tehdit ediyorlar.
Zaten bu şeytan üçgeninin, bugün İstanbul’daki zirveye yaklaşımları da durumu net olarak açıklıyor.
Küreden neler çıktı
Trump’ın, Beyaz Saray’daki o uyduruk masa üzerinde, Ortadoğu için bu kadar tehlikeli bir imzayı kendi başına atması mümkün değildir.
Riyad gezisindeki “Kılıç Dansı”na, birkaç yüz milyar dolarlık anlaşmanın hatırına katlandığını zannediyorduk ama meğer çok daha pahalı bir dansmış.
Bakalım o falcı küresinden daha neler çıkacak neler...
Biz, Kudüs’ün düşmanlarını çok uzaklarda arıyoruz.
Bugün karşı karşıya olduğumuz acı gerçeği, “Kahpe içerden olunca kapı kilit tutmaz oğul…” diyen Dede Korkut yıllar önce dile getirmiş aslında.
Ya halklar, ya Haçlılar
İslam dünyasını vesayet işgalinden kurtaramadığımız sürece, Filistin’i çözemeyiz.
Mekke ve Medine özgürlüğüne kavuşmadan Kudüs huzur bulamaz.
Bu coğrafyayı halkın seçtiği kişiler yönettiği gün, İslam dünyasında yeni bir dönem başlar.
Bir an için bu zirveye katılanların Erdoğan gibi özgür ve güçlü olduğunu düşünün…
Batı bunun ne anlama geldiğini çok iyi biliyor. Onun için Mısır’da yeşeren demokrasi fidanını apar topar biçtiler.
Niçin darbeci Sisi’nin ilk işi, Gazze’nin nefes borularını kapatmak oldu acaba?
İslam dünyasını ya halkları yönetecek, ya da Haçlılar yönetmeye devam edecek.
Haçlıların yönettiği sürece de bu zulüm bitmeyecek.
.
Kudüs’ü İsrail’e, 'küresel müttefikler' verdi
9 Aralık 2017 Cumartesi
Trump’ın, “derin Amerika” çukurundan kurtulmak için Kudüs’ü ateşe atmasına kızıyoruz.
Elbette kızacağız.
Peki, bu “ tecavüz”ün tek sorumlusu Amerika ve İsrail mi?
Dürüst olalım, Ortadoğu’daki emperyalist talanın asıl sorumlusu, Körfez’deki “eyalet valileri”dir.
Bakmayın göstermelik kınamalara. Trump Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri ve Mısır gibi “İslam ülkeleri”nin başındaki “küresel kuklaları”nın desteğini almadan asla böyle bir adım atamaz.
Nitekim, Arabistan’dan yayılan, “Filistin bizim meselemiz değil, İsrail’in bize ne zararı var” gibi söylemler bu “satış”tan sızan çirkin kokulardır.
İtiraz edemezler...
Varlığını Amerika’ya borçlu olan hiçbir Arap lider İsrail karşısında dik duramaz.
Bırakın karşı durmayı, “İsrail ile savaşmak caiz değildir” diye fetva(!) verdirirler adama.
Trump’ın o akşamki artistliklerinin, gücünden kaynaklandığını mı zannediyorsunuz?
O küstah tavırlar, kaleyi içten fethetmiş olmanın rahatlığıdır.
Haçlı sömürgeciler karşısında sadece halkının serbest iradesi ile seçilen liderler “dik” durabilir.
Kukla liderler ise “koruma hizmeti” aldıkları “güç”lü devletlerin absürt talimatlarını yerine getirebilmek için kendi halklarına karşı “diktatör” olurlar.
Suudi Arabistan’da bir süredir olup bitenlerin, Kral Selman’ın; ülke menfaatleri doğrultusunda aldığı kararlar olduğunu söyleyebilecek tek kişi var mı?
Tek Türkiye var...
Defalarca yazdım; İslam coğrafyasında, Türkiye dışında hiçbir devletin Filistin ve Kudüs diye bir derdi yoktur.
Var gibi görünenin derdi de istismardır.
Mesela, İran’ın “İsrail düşmanlığı” ne hikmetse Filistin’e değil, hep İran’a kazandırmıştır.
Büyük şeytanın oyununu göremeyen basiretsiz liderler hâlâ kardeş kanında ulusal çıkar arıyor.
Yemen’deki Müslüman kanı akıtma yarışının Müslümanlara nasıl bir faydası olabilir.
Sırf Gazze’de kardeşlerimizin “Refah”ını kesmek, nefes borularını kapatmak için darbe yaptırılan Sisi’den nasıl bir Kudüs duruşu bekleyeceğiz?
Müslümanların başına bela edilen bu kuklalar Filistin ve Kudüs’ü verip kurtulacaklarını zannediyorlar.
Huzuru, düşman ile işbirliğinde arıyorlar.
Filistin’den sonra sıranın kendilerine geleceğini bilmiyorlar.
Bölüp yutuyorlar...
Özellikle son asırda iliklerine kadar sömürülen İslam dünyası, bölünüp parçalanmaları sonucu bu felaketi yaşadığını hâlâ anlayamamıştır.
Bu birlik sağlanamadığı takdirde, bugün “güçlü” gibi görünenler de parçalanıp yutulacaktır.
Diktatörlerin koltuk hırsının faturasını Müslümanlar ödemektedir.
Gösteriler, kararlılığımızı göstermesi bakımından elbette önemlidir.
Ama bu çerçevede kalan tepkiler sadece İsrail’in ekmeğine yağ sürer.
Çünkü İsrail, kurulduğu günden bu yana bu yöntemle hedeflerine ulaşmaktadır. Olan sadece Müslümanlara olmaktadır.
Doğru teşhis olmadan köklü çözüm bulunamaz.
İslam coğrafyasının yaşadığı felaketin sebebi, Hilafet şemsiyesinin kaldırılmasıdır.
Batılı emperyalistler bu sayede, dünyanın ağırlık merkezi olan İslam coğrafyasında istedikleri gibi at oynatmaktadır.
Çözüm ümmet birliği...
Bu birlik, yeni bir anlayışla tekrar sağlanmadıkça Müslümanlara huzur yoktur.
Müslümanları Trump ve onun uşaklarının elinden oyuncak olmaktan kurtaracak tek çözüm, İslam dünyasındaki her türlü farklılığı ihtiva eden bir çatı müessesesi oluşturmaktır.
Asıl mağdur durumdaki Müslüman milletlerin çoktan hazır olduğu, bütün ümmeti kapsayacak bir “İslam Birliği”nin önündeki tek engel, batı kuklası diktatörlerdir.
Oysa bütün İslam ülkelerinin; nüfusları oranında temsil edildiği bir “Ümmet Meclisi” oluşturulabilir ve bu kurum, sömürgeci batıya karşı İslam ülkelerini koruyan bir paratoner vazifesi görebilir.
.
Sarraf davası” ABD’nin 15 Temmuz itirafıdır…
6 Aralık 2017 Çarşamba
Günlerdir izlediğimiz tek kişilik Acem tiyatrosunun açılış sahnesini hatırlıyor musunuz?
Üzerine 17 Aralık operasyonu bina edilen Rıza Sarraf 28 Şubat’ta serbest bırakıldı ama FETÖ peşini bırakmadı.
Zira bu örgüt, operasyon üzerine operasyon bina eder ve kurbanlarının ölüsünü bile kullanır.
Nitekim, “rüşvetçi” diye ifşa ettikleri Sarraf’a bu sefer de “kurtarıcı” gibi yaklaşarak operasyonu sürdürdüler.
İran’daki ortağı Babek Zencani ile aynı akıbetin kendisini de beklediğini söyleyip Sarraf’ı işbirliğine zorladılar.
Özellikle ABD Konsolosluğundaki FETÖ’cü Metin Topuz ile olan görüşmeleri, bugünkü tablonun şifresidir.
Zira Yakup Saygılı ve Yasin Topçu ile New York Savcısına bilgi aktardıklarını da itiraf Metin Topuz, Halkbank üzerinden yapılmak istenen operasyonun kilit isimlerindendir.
Bilahare Dubai’deki pazarlıklarla işin ABD etabı da netleştirildi ve Sarraf’a garanti verildi.
Derken, ortağı Zencani’nin 6 Mart 2016’da idama mahkum edilmesi katalizör etkisi yaptı ve Sarraf hemen valizini hazırlayarak 19 Mart günü Miami’ye tatile çıktı!
Kuşu kim uçurdu?
Burada biraz duralım…
Sarraf gibi kullanışlı bir malzeme neden bu kadar başıboş bırakılır, bu pazarlıklar neden izlenmez?
Kıbrıs çıkarması için “Ayşe tatile çıksın” parolasını kullanan devlet hafızası, “Sarraf’ın tatile çıkması” numarasını nasıl bu kadar kolay yutar ve kozları ABD’ye teslim eder?
İhanet buradan başlamıştır, sorumluları bulunmalıdır.
***
Operasyonun ABD aşamasında, öfkesinin esiri olan, FETÖ kumpaslarından medet umacak kadar küçülen; zavallı bir Amerika izledik.
Hele Sarraf’ın, “Kurtulmak için yalan söylediğini” itiraf etmesinden sonra bu kumpas çökmüştür, çıkacak kararın hiçbir anlamı yoktur.
***
Ama bu dava burada bitmemelidir.
Bir kere, “Erdoğan para kaçırdı” palavralarıyla New York’taki FETÖ kumpasına Ankara’dan destek veren Kılıçdaroğlu’nun peşi bırakılmamalı, zamanlamanın ne anlama geldiğine dikkat edilmeli ve Sarrafvari yalancı şahitliğin hesabı sorulmalıdır.
15 Temmuz için hazırlık…
Bu dava, 15 Temmuz’un asıl mimarının derin Amerika olduğunun da itirafıdır.
17 Aralık 2013 sabahı ABD Büyükelçisi Ricciardone’nin AB’li meslektaşlarına, “Bir imparatorluğun çöküşünü izleyeceksiniz” diye hava atması ve Hürriyet Gazetesinin, bakanların rüşvet alması gibi çok cazip(!) bir konu dururken bir hafta boyunca attığı Sarraf manşetlerinin, New York’taki tiyatroya platform yapılması, bu davanın köklerinin nerelere uzandığını göstermektedir.
Sarraf operasyonu 17/25 meşrulaştıracak ve 15 Temmuz’a da hukuki dayanak olacaktı!
19 Mart’ta Amerika’ya götürülen Sarraf 4 ay boyunca “olgunlaştırılacak” ve 15 Temmuz’un hemen sonrasında, “devrik iktidarın yolsuzluklarını”(!), FETÖ kumpasları eşliğinde çarşaf çarşaf ifşa edecekti.
Böylece darbeci Amerika’nın bize ne kadar büyük bir iyilik yaptığı ortaya çıkarılacaktı!
Bugün Dubai’ye yerleşme planları yapan Sarraf, o zaman FETÖ’cü firarilerle birlikte birer kahraman olarak dönecekti.
Tabi eş zamanlı olarak, Türkiye’de de Kılıçdaroğlu öncülüğündeki “hesapçılar” Erdoğan ve ailesinin yurtdışına gönderdiği paraları(!) gülümseyerek anlatacaktı. Bu müflis siyasetçi, bunun provasını 19 Mart 2014 günü FETÖ’nün kanalında yapmıştı zaten.
Serseri kurşuna döndü
15 Temmuz fiyaskosu bu davanın da motivasyonunu bozmuş, nereye gideceği belli olmayan bir serseri kurşuna döndürmüştür.
Ama, müttefikini terör örgütleriyle aldatan ABD’nin ne yaptığı hiç önemli değil.
Hatta, “gelişmiş batı”nın ne kadar alçalabileceğinin görülmesi bakımından hayra vesile olabilir.
Ama hâlâ, “Türkiye, Zarrab Davası’na hukuki olarak yaklaşmalı” muhabbeti yapan medya gruplarına, “Yolsuzlukları yargılayalım” diyerek FETÖ değirmenine su taşıyan erdem tacirlerine dikkat etmelidir.
.
FETÖ’ye hâlâ inanan varsa 'Diyanet yok' demektir
29 Kasım 2017 Çarşamba
FETÖ’nün, Diyanet’i nasıl ablukaya aldığını, 13 Mayıs 2015 tarihli yazımda ayrıntılı anlatmıştım. (http://www.star.com.tr/yazar/diyanetin-infazina-boyle-karar-verildi-yazi-1028365/)
Bu kuşatma, bu yapının dini sapıklıklarını ilk ortaya koyması gereken tek kurum olan Diyanet’in, 17/25’ten sonra bile neden sessiz kaldığını izah ettiği gibi, “Görmez bizi neden savunmuyor” diyecek seviyedeki tahakküm duygusunun sebebini de açıklıyordu.
Sonra FETÖ’nün, Çanakkale’den geçemeyenleri; kapıyı içeriden açarak sokmaya kalkıştığı 15 Temmuz’u yaşadık.
Ve 17/25’te başlayan FETÖ ile mücadele, o gece daha güçlü ve yaygın bir aşamaya geçti.
Ancak bu, sadece suç işleyen mensuplar üzerinden yürüyen kriminal bir mücadeledir ve sulanmadan bitse bile, sadece “derin” FETÖ bataklığındaki birkaç sivrisineği bitirir.
Bu da, bütün pisliklerini onlara yükleyip rahatlayacak olan FETÖ’nün işine gelir.
Raporu Görmez mi götürdü?
Oysa FETÖ ile gerçek mücadele, insanları İslam dairesinin dışına çeken itikadî sapıklık ve din istismarlarını anlatmakla mümkündür.
Bunun sorumlusu ise Diyanet’tir.
Ama Diyanet “derin” sessizliğini 15 Temmuz’dan sonra da bozmadı.
Eski başkan Görmez, kendi ifadesiyle “Gecikmiş” bir FETÖ Raporu’nu, 15 Temmuz’dan tam bir yıl sonra kamuoyuna sundu ve gitti.
Geç kalmış kifayetsiz bir rapor da olsa FETÖ’nün sapıklıklarını Diyanet’in tescillemesi bakımından önemliydi.
Yeni başkan ile birlikte Diyanet’in de bu mücadeledeki önemli yerini alacağını bekliyorduk.
Ama Diyanet’in tavrına bakılırsa sanki Görmez o raporu da beraberinde götürmüş.
Sadece başkan değişti
Başkan Ali Erbaş hakkında, Adil Öksüz’ün tez hocalığından, dinler arası diyalog meftunluğuna kadar birçok iddialar ortaya atıldı ama bendeniz, Ziya Paşa’nın “Ayinesi iştir kişinin; lafa bakılmaz” kriterince sayın başkanın icraatlarını beklemeyi uygun gördüm.
Aradan üç ay geçti...
Maalesef, İhsan Şenocak’ı operasyon medyasına yem etmekten başka bir icraat (!) görmedik.
Görmez’e kilitleneler “Başkan gitti, mesele bitti” diye düşünüyor olabilir ama asıl mesele hâlâ ortada duruyor.
FETÖ’nün İslamiyet’e, DEAŞ’tan daha fazla zarar veren sapık bir örgüt olduğunu anlatma yolunda tek adım görmedik.
Oysa, FETÖ’nün iç yüzünü bütün millete anlatarak tamamen ayrışmasını sağlayacak kılcal damarlar Diyanet’tir.
Her şeyin anlatıldığı Cuma Hutbelerinde, FETÖ’nün hıyanetine ne zaman sıra gelecek acaba?
İmamlar neden korkuyor?
Bırakın merkezî bir iradeyi, imam ve vaazlar bu konuda konuşmaktan bile korkuyor.
Onlara, FETÖ hakkında konuşmayı “mayınlı tarla” gibi hissettiren şey nedir acaba?
70-80 bin imam ve hatip, hutbe ve vaazlarında FETÖ melanetini, Diyanet’in hışmından korkmadan cemaate anlatırsa, devletin yürütmekte olduğu mücadeleye en büyük destek verilmiş olur.
Bu mücadele Diyanet’in varlık sebebidir.
Ayrıca teşkilat mensuplarının üzerinde de bir vebaldir.
Çünkü milletin vergileri ile beslenip, milletin dünya ve ahiretine yönelen en büyük tehdidi görmezden gelen her Diyanet mensubu, maaşını hak etmemiş demektir.
Diyanet’in bu konudaki vurdumduymazlığı, Diyanet mensuplarını vebalden kurtarmaz.
Susan dilsiz şeytandır
Bu sapık yapıya karşı zaten her Müslüman elinden gelen mücadeleyi vermekle mükelleftir.
“Başıma bir şey gelir”endişesiyle geri durmak bir inanç zafiyetidir.
Bu sapık yapı ile mücadele, Çanakkale’deki İngiliz askerleri ile veya içimizdeki PKK hainleri ile yapılan mücadeleden daha önemsiz değildir.
İmam ve hatiplerimiz de İslamiyet’in korucularıdır.
Ömrünün baharında solan fidanlarımız şehadete koşarken, “Başıma bir şey gelir” diye FETÖ’nün İslamiyet konusundaki melanetlerini anlatmaktan imtina eden imam ve hatipler bilsin ki, başlarına gelebilecek hiçbir şey, içinde bulundukları felaketten daha kötü olamaz.
***
Sadece Allah’tan korkan gerçek müminlerin Mevlîd Kandilini tebrik eder, saygılar sunarım.
.
Dikkat... NATO karşıtlığını da hormonladılar...
22 Kasım 2017 Çarşamba
Siz bu satırları okurken biz, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Rusya Devlet Başkanı Putin ve İran Cumhurbaşkanı Ruhani ile yapacağı önemli zirveyi izlemek üzere Soçi’de olacağız.
Türkiye’nin Rusya temasları, Amerika’yı her zaman yakından ilgilendirmiştir ama Norveç’teki NATO skandalından sonra gerçekleşen bu zirve sanırım çok daha yakından izleniyor.
Hele önce Putin-Esad görüşmesi ve üç ülkenin genelkurmay başkanlarının zirve yapması Amerika’yı meraktan çıldırtmıştır.
***
Bizi koruması için üye olduğumuz NATO, bizim için sadece problem kaynağı olmuş.
Gönderdiğimiz “seçme” kurmayların nasıl birer “millet düşmanı”na dönüştürüldüğünü iki hafta önceki yazımda dile getirmiş, “Bu darbeci imalathanesine artık asker göndermeyelim” demiştim.
Çünkü “son dönem mezunları” 15 Temmuz’da başarılı olamayınca (!) sahaya kendileri indi. Hatta o satırların yazıldığı günlerde Girit’te icra edilen tatbikatta “Doğudaki düşman” olarak Türkiye’yi hedefe koymuşlardı.
Ama skandalı, manşetine taşıyan Star’dan başka kimse fark etmedi.
Beklediği tepkiyi göremeyen NATO da aynı tahriki daha agresif bir yöntemle Norveç’te tekrarlandı.
Son skandalın iki FETÖ’cüye yüklenmesi ve özür dilenmesi tamamen aldatmacadır.
Gerçekten uyumuşlarsa durum daha vahimdir.
Zira bu kurum, bu kadar kolay sabote edilebiliyorsa yarın, bir başka FETÖ haini, füzeleri Türkiye’ye kilitlerse ne olacak?
Ayrıca, onlara yıllardır “Akrepleri beslemeyin, sizi de sokar” dedik ama “Onlar bizim mesai arkadaşlarımız” deyip darbecileri kucakladılar.
Onun için bu özürlerin hiçbir anlamı yok.
NATO’cular da NATO’yu kınıyor!
Gelelim tepkilere…
Türkiye’yi dışarda; bulduğu herkese şikayet eden, 15 Temmuz’da bile dik duramayan Kılıçdaroğlu bu skandalı şiddetle kınadı, “Türkiye’nin yöneticilerine kimse hakaret edemez” dedi.
HDP’liler hatta NATO’nun Türkiye temsilcisi Meral Akşener bile NATO’yu kınadı!
Bir kere bu tepkiler samimi ise çok çirkin bir samimiyetsizlik anlamına gelir.
Zira o kınadıkları çevreler şimdiye kadar Cumhurbaşkanı Erdoğan’a her çirkinliği yaptılar, tehdit ettiler, öldürene ödüller vadettiler ama hiç sesleri çıkmadı.
Bu nasıl bir samimiyetsizliktir?
1. Cumhurbaşkanı Türkiye’yi temsil ediyor da 12. Cumhurbaşkanı etmiyor mu?
Bu nasıl bir ikiyüzlülük ki, Atatürk’e yapılan saygısızlığa güya tepki gösterenler, Erdoğan’a yapılan saygısızlığı “iç politika malzemesi” olarak değerlendiriyor, mağduru suçluyor.
NATO’ya tepkileri de hormonludur. Bu göstermelik tepki ile batının Türkiye’yi tahrik çabalarına destek veriyorlar.
Bu rüzgar NATO’ya yarar
Tek kriteri Türkiye’nin ve Türk milletinin menfaatlerini korumak olan bizler NATO’nun, başından bu yana Türkiye için hayır soluk solumadığını söylüyoruz.
Türkiye’yi saldırılardan koruması gereken bu örgütün teröristlere müttefiklik yaptığını, ilişkilerimizi bu gerçekler ışığında yeniden gözden geçirmemiz gerektiğini dile getiriyoruz.
Ama son günlerde farklı bir rüzgar esmeye başladı.
Bu sıralı skandalların bireysel hatalardan ibaret olması mümkün değil.
Rusya ile işbirliği yapmamızdan, S-400’leri almamızdan aşırı rahatsız olan ABD ve NATO’nun, bu tahriklerle Türkiye’yi bir yere sürüklemeye çalıştığı kanaatindeyim.
Düne kadar Erdoğan’a düşmanlık için NATO avukatlığı yapan çevrelerin bugün birden bire tepki göstermesinin de o sürüklemeye destek verdiğini düşünüyorum.
Artık Amerika’nın tehdit gücü olmaktan başka bir fonksiyonu kalmayan NATO’dan bize hiçbir fayda gelmeyeceğine inanıyorum.
Ama son günlerde oluşturulan “NATO’ya hayır” rüzgarı, NATO’nun yelkenlerini doldurmaktan başka bir işe yaramayacaktır.
Bu çevreler, bu tepkilerinde samimi iseler, ülkeyi yönetenlerin; NATO içerisindeki Türkiye’nin milli menfaatlerini koruma çabalarına destek versin.
.Sarraf davası ABD operasyonu' ise o manşetleriniz ne?
18 Kasım 2017 Cumartesi
Gazetecilik ulvi bir meslektir.
Daha pikajörlük yıllarımda, yaptığım sayfaya uzun uzun bakar, “Benim yerleştirdiğim şu başlığı yüzbinlerce insan okuyor ve istifade ediyor” diye düşünür, büyük haz alırdım...
Kendi vicdanında, “Ben milletim için hayırlı bir iş yapıyorum” diyebilen her meslektaşım da bu mutluluğu yaşamayı hak ediyor bence.
Ne var ki, günümüzde böyle gazeteciliğin azaldığını düşünüyorum.
Zira meslektaşlarımızın çoğu “gazetecilik” adı altında, dedelerini şehit eden yedi düvelin değirmenine su taşıyor.
Haçlı ittifakının ülkemize yönelik yoğun operasyonlarının Türkiye ayağı, maalesef siyaset ve medyadaki “muhalifler” üzerinden yürütülüyor.
DEAŞ’ı kim destekliyormuş?
DEAŞ’ın bir ABD projesi olduğuna hâlâ inanmayan varsa en yakın akıl hastanesine başvursun.
İlk günden bu yana söylüyorum, Amerika bu örgütü bir maymuncuk gibi kullanarak, Suriye ve Irak’ta üs kurmak istediği bütün stratejik bölgeleri işgal ederken, diğer taraftan da Hollywood stüdyolarında üretilen kafa kesme sahneleriyle İslamofobya operasyonu yapmıştır.
Öte yandan da, “En iyi savunma taarruzdur” taktiğiyle, (bütün engellemelerine rağmen) DEAŞ ile en etkili mücadeleyi yapan Türkiye’yi, “DEAŞ’a yardım eden ülke” ilan ettiler.
Ve maalesef bir kısım medya bu iftira kampanyasına; köküne kadar destek verdi.
Kilis’teki asfalt makinalarının, Suriye’deki yardım konvoylarının görüntülerini, “Türkiye’nin IŞİD ile petrol ticaretinin resmi” diye çarşaf çarşaf yayınladılar.
Şimdi ise Amerika, DEAŞ hainlerinin aslında birer ABD askeri olduğunu, son PYD/PKK korumalı DEAŞ servisi ile kör meslektaşlarımızın gözüne soktu...
Bu müstamel arkadaşlarda zerre kadar meslek onuru kalmışsa bir özür borçları yok mu?
Bu “Gemi” kime çalışıyor?
Bir başka örnek...
Dün akşam CNN Türk’te, yaptıkları derin analizler sonucunda “Rıza Sarraf davasının Türkiye’ye yönelik bir operasyon olduğuna” sözbirliği ile karar verdiler!
Çok doğru söylediler.
2010’da ABD’nin, Hazine Bakan Yardımcısı Daniel Glaser vasıtasıyla ilettiği “İran ile ilişkiyi kesin” talimatının dikkate alınmamasıyla başlatılan, 17/25 ile olgunlaştırılan ve bugün de Rıza Sarraf üzerinden bitirilmeye çalışılan bir operasyon...
Bu objektif (!) Doğan kuşları, Rıza Sarraf olayının bir Amerikan projesi olduğunu anlamışlarsa, 18, 20, 21 ve 22 Aralık 2013 tarihli manşetlerine bakabilirler mi acaba?
Şimdi bu “Amiral Gemisi”nin kaptan ve mürettebatına soruyorum.
İlk gününden itibaren Rıza Sarraf’a kilitlenen o manşetleriniz de, her hafta ballandıra ballandıra anlattığınız Hürriyet’in objektif haberciliğinin eseri mi acaba?
Yoksa, ABD Büyükelçisi Ricciardone’nin, 17 Aralık 2013 sabahı bazı AB Büyükelçilerine, “Halkbank konusundaki uyarımızı dikkate almadılar. Şimdi bir imparatorluğun çöküşünü izleyeceksiniz” sözleriyle ilan ettiği; ‘FETÖ Truva Atı’na gizlenmiş ABD operasyonunu, bugünlerde izlediğimiz finale taşımak için döşediğiniz taşlar mıydı?
Gazetecilik artık bir cephedir
O manşetleri ne amaçla attığınızın bir önemi yok zaten.
Madem gerçek ortaya çıktı (!), ister bilinçli bir ittifaka hizmet etmiş olun, ister bizim görüp tavır aldığımız bu operasyonu göremediğiniz için (!) FETÖ yandaşlığı yapmış olun; milletten özür dilemeniz geremiyor mu?
***
Ulvî bir meslek olan gazetecilik artık milli mücadelenin de yeni cephesi olmuştur.
Bu cephede milletinin yanında yer alan meslektaşlarımıza helal olsun.
Ama medya silahını, kendi milletine çevirenlere de yazıklar olsun.
Bu ihaneti yönetip, sonra da işportacı uyanıklığı ile devlet büyüklerinin yanı başında fotoğraf vererek durumu idare eden Biladerlere de selam olsun.
.
Gelin, yeni bir toplumsal mutabakat yapalım
15 Kasım 2017 Çarşamba
Haçlı Seferlerinin sarsamadığı Osmanlı İmparatorluğu, içerdeki ihanet ve işbirlikleri sonucu yıkıldı.
Küllerinden yeni bir devletin doğması ise Anadolu’da sergilenen birlik ve beraberlik ruhu sayesinde oldu.
Bugün de Türkiye işgal dönemini aratmayan bir muhasara altındadır.
Hatta özellikle FETÖ’nün hain işbirlikleri bu kuşatmayı daha karmaşık ve tehlikeli hale getirmiştir.
Oysa bugün o yıllarla mukayese edilemeyecek kadar gelişmiş bir ülkemiz var ama aynı düzeyde bir toplumsal barıştan bahsetmek mümkün değil.
Başka bir ifade ile toplu iğnesi bile olmayan bir milletin, birlik ve beraberlikle neler başardığını dikkate aldığımızda, bugün aynı ruhun sağlanması durumunda neler yapabileceğimizi hayal etmek bile mümkün değildir.
Onun içindir ki düşmanlarımız, yıllardır bu birlik ve beraberliğimizi hedef almaktadır.
İlk yıllarda, “dinsizlik” olarak uygulanan Laiklik, 1980 öncesinde gençliğimizi kırıp geçiren sağcılık-solculuk, her fırsatta piyasaya sürülen Alevilik-Sünnilik bu birlik ve beraberliğimizi bozmaya yönelik fitnelerdi.
FETÖ kanser gibidir
“Gezi” ülkeyi iç savaşa götürmesi için çakılmış bir kıvılcımdı ama çok şükür fazla yayılmadan söndürdük.
Sonrasında ise yıllardır içten içe yanan bir İngiliz fitnesi patlatıldı.
Devleti yıkmayı veya iç savaş çıkartmayı başaramadılar ama karıyı kocadan, oğlunu babadan ayırarak toplum sağlığımızı tehdit eden bir kanser ürettiler.
Türkiye düşmanlarının yıllardır tepe tepe kullandığı bu “İngiliz Anahtarı” şimdi iç barışa ağır hasar veren bir dinamit olmuştu.
Yedi düvelin maşası olan bu örgütü bertaraf etmek, “asrın İstiklal Mücadelesi”dir.
Ancak, kriterlerin yanıltıcı etkileri ve FETÖ’nün yoğun manipülasyonları bu mücadeleyi zorlaştırdı, iç barışı zedeleyen yeni travmalar oluşturdu.
Bu ulusal mücadelede devletin ve milletin yanında yer alması gereken muhalifler ise ucuz istismar yöntemini tercih etti.
15 Temmuz hedefine ulaşsaydı bugün Türkiye’de ne demokrasi vardı, ne iktidar ne muhalefet ne de medya...
Bu çarpıcı gerçek ortada iken, “Erdoğan’dan kurtulmak için” 2019 seçimlerini son şans olarak gören muhalifler FETÖ’nün yanına savrulmaktan bile çekinmediler.
Bu siyasi mücadele değil, bindiği dalı kesmektir.
İstismarı önleyelim
Yeniden bir toplumsal mutabakat zamanıdır.
Toplumsal risklerimizi yeniden tarif etmeli ve herkes duruşunu buna göre güncellemelidir.
FETÖ ile mücadelede toplumsal desteği zedeleyen istismar gerekçeleri ortadan kaldırılmalıdır.
Her şeyin “meşru” olduğu bir dönemde çocuğunu FETÖ okuluna veren veli, turizm şirketlerinin talebi doğrultusunda Asya Finans’a para yatıran umreci, mazbut bir yer aradığı için yurtlarında kalan öğrenci istenirse “FETÖ’cü” ilan edilebiliyor.
Hâlâ deşifre olmamış hakim ve savcıların, bu tür kriterlerle yaptığı “meşru manipülasyonlar” yargıya güveni de zedelemektedir.
Yargıtay’ın, Burdur’daki bir davaya “Sempati duymak FETÖ üyeliği için yeterli değildir” gerekçesiyle verdiği bozma kararı ve bazı bilirkişi ve hukukçuların, “ByLock programına yönlendiren uygulamalar” gibi uyarıları dikkate alınarak “gerçek FETÖ’cülerin”, daha güçlü bir irade ile yargılanması sağlanmalıdır.
Bütün bu adımlara rağmen, hâlâ PKK/PYD, DEAŞ ve FETÖ’yü terör örgütü olarak tanımayan kişi ve kurumlar, onlarla aynı muameleyi hak etmiş demektir.
***
Öte yandan Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın milli mutabakat için attığı adımlar, bağlamından koparılarak istismar malzemesi yapılmamalıdır.
Ayrıca, siyasi gücünü kişisel çıkarları için kullanarak toplumsal mutabakatın dibine dinamit koyan menfaatçiler de ayıklanmalıdır.
.
Kılıçdaroğlu, çok saçma olsa da ‘diktatör’e sarılmak zorunda
11 Kasım 2017 Cumartesi
Süleymanpaşa’nın CHP’li belediye başkanı, kısa yoldan popüler olmak için Cumhurbaşkanı Erdoğan’a“Faşist diktatör” dedi.
“Adil Öksüz” gafından tanıdığımız, havada gördüğü her topa atlayan Bülent Tezcan da bu “ucuzluğu” “şeddeli” buluşuyla(!) tekrar etti.
Salıyı iple çeken Kılıçdaroğlu ise CHP’de herkesi Erdoğan’a “diktatör” demeye davet ederek “liderliği” sağlama aldı!..
Böyle mi düşünüyorsunuz?..
Olup bitenleri geniş objektifle değerlendirdiğinizde, kendi başına çok önem arz etmeyen parçaların, büyük fotoğrafı çok anlamlı hale getirdiğini görürsünüz.
Gelin şimdi şu son “Diktatör” filmini yerine yerleştirelim ve ortaya çıkan görüntüye tekrar bakalım.
“Gezi”den diktatör çıktı
2013 yılında, 27 Mayıs utancının 53. yılının telin edilmesi gereken bir günde, “yeni bir darbe” için start verdiler.
Bu, FETÖ’nün “paralel devlet katkılarıyla” organize ettiği “hibrit” bir işgal girişimiydi.
Başbakan Erdoğan’ın yokluğunda, muhatap alınmanın da küstahlığıyla şartlarını sıraladılar:
“Vandalları serbest bırakın, AKM’yi yıkmayın, 3. Köprü, 3. Havalimanı ve Kanal İstanbul ile bütün NES ve HES projelerini durdurun, uygun göreceğimiz bütün illerin vali ve emniyet müdürlerini derhal görevden alın...”
“Gezi bir çevreci eylemidir”diyenlere selamlar...
Kısaca, “Türkiye’nin anahtarını istiyoruz” diyorlardı.
Ve ne gariptir ki, Cumhurbaşkanı Gül ile Başbakan Vekili Arınç “mesajı almışlardı!..”
Neyse ki, 7 Haziran akşamı Tunus’tan dönen Başbakan Erdoğan, “Kışlayı da yapacağız, AKM’yi de yıkacağız” diyerek, “son mesaj”ı vermişti.
Al sana diktatör...
Tam o günlerde Mısır’da da halkın oylarıyla seçilen Mursi’yi devirmek için peş peşe “Gezi”ler düzenleniyordu.
Ve o zamana kadar pisi gibi Mursi’nin gölgesinde gezen Sisi, 3 Temmuz 2013 günü kanlı bir darbe ile yönetime el koydu.
Bir Ortaçağ diktatörüne dönüşen Sisi, camiden çıkan insanları, aynen 15 Temmuz 2016’da FETÖ katillerinin yaptığı gibi yaylım ateşine tuttu.
Yüzlerce Müslüman şehit olmuştu.
‘Diktatöre kınama...’
Bu kanlı darbeden sonra İngiltere’nin “amiral gemisi” The Times’ta, tam sayfa bir ilan yayınlandı.
Bir ülkede sivil halka uygulanan “insanlık dışı müdahaleler” kınanıyor ve o ülkenin yöneticisi “diktatör” ilan ediliyordu.
Mısır’daki darbeci diktatörü kınadıklarını düşünüyorsunuz değil mi?
Havanızı alırsınız...
“Gezi Kalkışması”ndan sonuç alamayanlar, “Gezi’yi dağıtan” Erdoğan’a yeni bir taarruz başlatmak için “diktatör” ilan etmişlerdi.
Yerseniz...
Diktatör Sisi için kırmızı halı siparişi verilmiş ama demokrasi aşığı Erdoğan “diktatör” ilan edilmişti.
İngiliz oyunu Türkiye’de...
“Kim takar Times’ı”demeyin.
Çünkü o ilan, şebekenin ulusal ve küresel unsurlarına “Buradan saldırın” diyordu.
Nitekim o talimatı alan gazeteci ve siyasetçiler hemen kolları sıvadı.
Mesela, 31 Temmuz 2013 tarihli Aydınlık gazetesinde Kurtul Altuğ diye biri, “Kime ‘diktatör’ denir” başlıklı yazısında, “demokratik rejimleri kullanarak seçimle de tiran ve sultan olunabileceğini”söylüyor, “sosyal demokrat” Hitler’in “faşist lider”e nasıl dönüştüğünü anlatıyordu.
Ergün Poyraz’ın “Takunyalı Führer” isimli utanç vesikasını da koyunca operasyon tamamlanmış, Times’ın iftirası Türkiye’de de dolaşıma sokulmuştu.
“Demokrasi düşmanı vesayetleri halkın gücü ile aşmaya çalışan bir lider Hitler’e benzetilebilir mi”diyorsanız, bunların akıl hocasının, algı operasyonu silahı hakkında bilginiz yok demektir.
Bu arada, yazıda geçen “Tiran” ifadesini de not edin; biraz sonra lazım olacak.
“Diktatör”ün anası ortaya çıktı?
The Times’ın bu “saldırı talimatı” diğer bildik ecnebi mecralarda da sürekli tekrarlanıyor, canlı tutulmaya çalışılıyordu.
Ne tesadüftür ki, 17 Aralık 2013’teki darbe teşebbüsünde rezil olan FETÖ mankurtları da her yere, “Tiran ve Firavun” bonusu eklenmiş “diktatör” çamuru saçıyorlardı.
Bunlar da üst akıl hocaları gibi, “hıyanet treni”ni, “vekalet lokomotifi”ne çektirmeyi iyi biliyorlardı.
İhanet zincirine FETÖ üzerinden bağlanan Kılıçdaroğlu da bir gerekçeye de ihtiyaç duymadan aynı fitne ateşine sürekli odun taşıyordu.
Mesela 13 Mayıs 2014 günkü grup konuşmasında Erdoğan’a, “17 Aralık sürecini niye ‘darbe’ olarak yorumluyorsun. Sen diktatör bozuntususun” demişti.
Topunu sandığa gömdü ama...
Derken yine sandık görünmüştü.
FETÖ ve yandaşları 10 Ağustos için çok çalışmıştı, sonuçtan emindi.
Hatta kulaktan kulağa “Abbas yolcu” fısıltısını yaymaya başlamışlardı bile...
Ama hepsinin çullandığı “diktatör”(!) Erdoğan; tek başına yine oyların yüzde 52’sini almıştı.
Kılıçdaroğlu rezil olmamak için aday bile olamamış, adını söylemekten aciz olduğu birinin arkasına sığınmıştı.
Olsun... Erdoğan yine diktatördü!..
Çünkü öyle demesi gerekiyordu...
Hitler’in torunları, “Erdoğan’a ‘diktatör’ diyebilmek için” Kılıçdaroğlu’ndan gerekçe istiyorlardı.
11 Mayıs 2016 tarihli BILD manşetinde, “Erdoğan’ın en büyük rakibi:)” diye sunulan Kılıçdaroğlu, “Erdogan is a dictator!” diyordu.
15 Temmuz bile değiştiremedi
Bu manşetten sadece iki ay sonra, FETÖ hainlerinin maşa olarak kullanıldığı bir işgal girişimine maruz kaldık ve tankların arasından sıvışan Kılıçdaroğlu; saklandığı evde darbeyi TV’den “kontrol ederken”, Erdoğan; milleti ile birlikte demokrasiyi kurtardı.
Hatta FETÖ’nün “Adalet Yürüyüşünü beceremedi” fırçasına bakılırsa, bence Kılıçdaroğlu; koltuğunu bile Erdoğan’a borçlu.
Sakın, “Artık bütün bunlardan sonra bu ‘diktatör’ lafını, asla ağzına almaz” diye düşünmeyin.
Çünkü bir yerinden; bir yerlere bağlı olanlarda irade olmaz.
FETÖ imalatı koltukta oturan Kılıçdaroğlu da, İngiliz imalatı FETÖ de bu iftiralarına devam etmek zorundadır.
Çünkü, “büyük patron” öyle istiyor.
İngilizlere göre ikisi de diktatör!
Türkiye bugün, aynen Abdülhamid Han “cennetmekan” döneminde olduğu gibi yedi düvel ve içerdeki maşaları tarafından boğulmaya çalışılmaktadır.
Erdoğan gibi Abdülhamid Han da, etrafını kuşatan hainlerden dinini ve vatanını korumak için insan üstü gayret gösterdi.
O zaman da İngilizler (Gladstone), Abdülhamid Han’ı, “Le Sultan Rouge-Kızıl Sultan” ve “The Great Criminal-Büyük Cani” olarak nitelemiş, “müstebid, zalim, katil, diktatör” hatta “tiran” gibi iftiralar atmışlardı.
İngilizlerin yoğun desteği ile Abdülhamid Han’ı tahtından indirilmiş ve “yeni Abdülhamidler” yetişmesin diye de bu iftiralar ders kitaplarına kadar sokulmuştu.
Doğrusunu söylemek gerekirse başarılı da oldular.
Bizim için kendini feda eden bir kahramanı, yıllarca “Kızıl Sultan” ve “Diktatör” olarak tanıdık.
Vatansever olmak için Abdülhamid’e düşman olmamız gerekir sandık.
Ama büyük şeytan ve içimizdeki uşaklarının anlayamadığı bir şey var.
Artık büyüleri bozuldu...
Ama yine de iyi oluyor.
Onlar abandıkça, millet düşmanlarını daha iyi tanıyor.
.
NATO denen 'darbeci fabrikası'na asker göndermeyelim
8 Kasım 2017 Çarşamba
NATO, “Doğu Bloku”ndan gelecek saldırılara karşı kurulmuş bir savunma örgütüdür.
“Kars ve Ardahan benim”diyen o bloka komşu olan Türkiye de, ABD’ye ödediği “Kore rüşveti”nden sonra NATO’ya girdi.
Ancak, kısa süre sonra görüldü ki ABD, bizi SSCB’den korumak için değil, kontrolde tutmak için NATO’ya almıştı.
Nitekim, NATO çerçevesinde Türkiye’de kurulan üslerde binlerce ABD askeri konuşlandırırken, NATO merkezlerine gönderilen binlerce Türk kurmay subayın da, eğitim adı altında beyinlerini yıkadılar.
Amerika, bu yerli ve yabancı NATO’cular sayesinde Türkiye’yi daima kontrol etmiş, NATO; bizi savunan bir “zırh” değil; karıştıran bir “kepçe” olmuştur.
Yaşadığımız bütün darbe, muhtıra ve iç karışıklıklarda ciddi payı olan NATO, SSCB’nin dağılmasıyla ise tamamen ABD’nin ulusal çıkarlarına hizmet eden meşru bir silahlı örgüte dönüşmüştür.
Son görev Türkiye mi?
Cumhurbaşkanı Erdoğan’a, “Ya adam gibi gidersin ya da gitmek zorunda kalırsın” diyecek kadar küstahlaşan FETÖ’cüler, acaba kime güvenerek “dış müdahale” tehditleri savurdu?
Bugün bu konuyu seçmemize sebep olan NATO tatbikatı ise “bardağı taşıran son damla” mesabesindedir.
“Türkiye’ye haddini bildirmek”için yırtınan Amerika ve Almanya, NATO’ya dönüşünü bize borçlu olan Yunanistan’ın ev sahipliğinde, “Doğudaki düşmanı ezme” tatbikatı düzenledi.
15 Temmuz’daki “kontrolden çıkan Türkiye’yi tekrar kontrol edilebilir hale getirme” teşebbüsünden sonuç alamayan NATO, son görev olarak; Türkiye’ye müdahale yetkisini kullanacak galiba!
Batı’nın, kabile devletlerini hatırlatan marjinal uygulamalarla kendini gösteren “Erdoğan öfkesi”nin asıl sebebi de budur.
“NATO’ya hayır” diyorlardı...
Ne garip bir çelişkidir ki, gençlik yıllarımızda “NATO’ya hayır” naraları atanlar şimdi birer Amerika avukatına dönüştü.
Son yıllarda“Erdoğan karşıtlığı”na kilitlenen solcu ve liberaller, Erdoğan’ın ezber bozan politikaları ile ABD ve FETÖ müttefikliği gibi gülünç noktalara savruldu.
Bakmayın birilerinin göstermelik tepkilerine. Yarım asırdır hayatımızı zindan eden ulusalcı darbecileri kim yetiştirip başımıza sardı acaba?
TSK’daki “temizlik”ten (!) sonra, alnı secdede kurmaylar diye NATO’ya gönderdiklerimiz ise bırakın darbeciyi, birer işgalci olup döndüler.
1980 darbesinden sonra “Bizim çocuklar başardı” diye övünen, 15 Temmuz hainleri için ise “Arkadaşlarımız içeri atıldı” diye dövünen Amerikalılar değil miydi?
NATO yerine PYD ve DEAŞ
Son dönemde ise artık derenin taşı ile derenin kuşunu vurma stratejisi uygulayarak, asker ve kaynak kullanmadan dünya jandarmalığı yapmanın yolunu keşfeden ABD’nin, askeri operasyonlar için NATO’ya ihtiyacı kalmadı.
Bölgemizi hallaç pamuğu gibi atarken kendi askerini mi kullandı?
Tatbikat yapar gibi, işgal etmek istediği bölgeye önce “kırmızı” terör örgütünü gönderdi, sonra da “yeşil” terör örgütü ile bölgeyi “kurtardı”(!).
Trump’ın ifadesiyle ABD için NATO, “Aidatları ödenmeyen ve işlevini kaybetmiş demode bir örgüt”e dönüştü.
Netice itibariyle hiçbir hayrını görmediğimiz ve artık uzatmaları oynayan bu “sabıkalı” kurumda kalıp kalmayacağımıza elbette devleti yönetenler karar verir.
Ama bizi koruması için girdiğimiz NATO’nun, korunmamız gereken bir örgüt olduğunu artık öğrendik.
“Vatansever Kemalist”maskeli ulusalcıdan da, “muhafazakar” maskeli FETÖ’cüden de darbeci üretebilen bu acayip “imalathane”ye, “Türk askeri” gidip “Amerikan uşağı” dönmeyecek “Millî” subaylarımız devreye girinceye kadar asker göndermeyelim.
.
Ülkesini seven bu yargılamalara destek vermelidir
4 Kasım 2017 Cumartesi
Önceki gün Silivri’deydik.
ESMEDYA’nın organizasyonu çerçevesinde Star, Akşam, Güneş, 24 TV ve 360 TV ve kurumsal kadromuz olarak, FETÖ konusunda başından bu yana sergilediğimiz dik duruşu, FETÖ ile mücadelenin sembolü haline gelen Silivri Ceza İnfaz Kurumları Kampüsü’nde tescilledik.
17/25 Yargı Darbesi ile mücadele sürecinin hızlandığı dönemden bu yana Star’dayım.
Başından beri FETÖ ile mücadeleyi, vatan ve millet sevgisinin şartı bildik, elimizden gelen gayreti gösterdik.
Nitekim o dönemlerdeki özel haberlerimiz, tam yerine rast gelen manşetlerimiz FETÖ kurmaylarını çıldırtmıştı.
Yayın yoluyla iftiralarla, hatta tehdit ve saldırılarla bizi susturmaya çalıştılar.
Elbette bunlar bizim için sürpriz değildi ve yolumuzdan dönmedik.
Ama o dönemde bizi “kraldan kralcı” bulan ve “Bu kadar da abartmayın” diyenlerin, 15 Temmuz’dan sonra nasıl “ateşli FETÖ düşmanı” oluverdiklerini de hayretle izledik.
“Neyse ki artık herkes bunların ne olduğunu anladı ve geç de olsa karşılarında tavır aldı”demeyi çok isterdim.
Ama çok üzgünüm...
Salonda tank faresi vardıSilivri’deki canlı yayından sonra ekip halinde mahkeme salonuna girdik.
15 Temmuz gecesi, kendisini açığa alan İstanbul Emniyet Müdürlüğü’nü işgale giden Mithat Aynacı’nın duruşması vardı.
Dosyasındaki dudak uçuklatacak ayrıntıları okudum.
HTS kayıtlarına göre, o gece onlarca FETÖ’cü ile görüşmüş ve hepsi de tutuklu.
Sanık ifadelerine göre bu Aynacı o gece, “Ankara ve İzmir’i ele geçirdik. Sadece burası kaldı, hava desteği lazım” demiş, askerlere emirler yağdırmış.
Tabii ki bu tank faresi hepsini inkar ediyor. “Darbeyi duyunca ‘yapabileceğim bir şey var mı’ diye Emniyet önüne geldim, hatta ofis telefonlarından Emniyet’teki yöneticileri aradım” diyor.
O numaraların zihninde kayıtlı olduğunu söylüyor ama ne hikmetse kendi telefonunun açılış şifresini hatırlamıyor!
Yani, bütün örgüt mensupları gibi bu arsız FETÖ’cü de duruşmayı tiyatroya çeviriyor ve dört saat boyunca herkesle dalga geçiyor.
Millet destek vermeli
Alınan bütün tedbirlere rağmen, Pensilvanya’dan gönderilen CIA taktikleri, hâlâ koğuşlara kadar ulaşıyor ve mahkeme salonlarında uygulanıyorsa, FETÖ’nün “küresel bir suç örgütü” olduğunu anlamak için başka delile ihtiyaç var mı?
FETÖ davalarını yürüten hakim ve savcılara, şeytanın bile tırstığı bu örgütün hile ve entrikalarına karşı destek verilmelidir.
Bu salonlar, bence olmaması gerektiği kadar demokratik bir ortam.
Bu hakimler, önlerindeki dosya; “bu adam bir vatan hainidir” diye bas bas bağırdığı halde, o hainin yalan ve saçmalıklarını saatlerce sabırla dinliyorlar.
Bu yargı mensupları sürecin sonunda kahraman ilan edilmelidir.
Asıl önemlisi, bu ağır yük sadece onların omuzlarına yüklenmemelidir.
Yargı sürecinin başarıyla sonuçlanması, kamuoyunun desteğiyle mümkündür.
O hakimler hükümeti değil, milleti temsil ediyor. Bu sebeple ancak milletin desteğini arkalarında hissedebildikleri sürece, FETÖ’nün baskısından etkilenmez; adaletli olabilirler.
Unutmayalım ki hakimler de insandır. Onların da aileleri ve duyguları var.
Karşısındaki terörist, “Bir gün devran dönecek ve bugünlerin hesabını vereceksin” diye hayasızca tehdit ederken, o hakimin tek gücü milletidir.
İşte bunun için ESMEDYA grubunun bu duruşu çok değerlidir.
İşte bunun için ülkesini seven herkes orada boy göstermelidir
.
Atatürk darbeci de olamaz, FETÖ’cü de...
1 Kasım 2017 Çarşamba
Eski alışkanlıklarının hortlamasına bakılırsa yine köşeye sıkıştılar galiba.
Şu çelişkiye bakar mısınız?..
“Laikliği ve Atatürk ilkelerini koruyup kollamakla görevli” olduklarını iddia eden birileri, Mustafa Kemal’in kurduğu Türkiye Cumhuriyetini yıkar, TBMM’yi devre dışı bırakırdı.
Türkiye, son yıllarda enerjisinin büyük kısmını bu vesayet odakları ile mücadeleye harcadı.
Elbette kolay olmadı.
Haçlı emperyalistleri, Türkiye’yi sürekli kontrol altında tutabilmek için, zaman ve zemine göre farklı versiyonlarını devreye soktukları “hibrit” bir darbe mekanizması kullanmıştır.
1960, 72, 80 ve 97’de ihaleyi silahlı darbeciler üstlenmiş, 2007’de ise siyasi lejyonerler kullanılarak bizzat parlamentoda “darbe” tezgahlanmıştır.
Düşünebiliyor musunuz?
“Ülkeyi, irtica karanlığına götürmek isteyenlerden kurtararak Atatürk ilkelerine sahip çıkıyoruz” diyenler, aslında Türkiye Cumhuriyeti’ne cephede engel olamayan yedi düvelin işgal planlarına hizmet etmiş.
İşgalciler at değiştirdi
Sonra ne oldu?..
“Atatürk’ü koruma ve kollama” gerekçesinin son kullanma tarihinin dolduğunu gören “büyük patronlar” yeni bir buluşla FETÖ projesini devreye soktu.
Gezi kalkışması gibi zaman zaman geleneksel darbecilerle de ortak çalışan yeni lejyonerler, son bir “altın vuruş” olarak 15 Temmuz’u gerçekleştirdi.
Bu, FETÖ’nün Truva Atı olarak kullanıldığı bir işgal teşebbüsüydü.
Ama Çanakkale’den bu yana bir türlü başedemedikleri Türk milleti, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın önderliğinde, “Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti”ni yıkılmaktan kurtardı.
Düşünsenize...
CHP gibi bir partinin lideri (yani Atatürk’ün temsilcisi) olarak o koltukta oturan ama o gece “güvenli bir eve”sığınarak darbeyi ekranlardan kontrol eden ve ertesi gün de FETÖ firarisi gibi ezik bir biçimde tekneyle kaçan Kılıçdaroğlu ve avanesi “Atatürkçü” olacak, F16 ve tanklara meydan okuyarak canı pahasına bu cumhuriyeti kurtaranlar “Atatürk düşmanı” ilan edilecek öyle mi?
“Atatürk düşmanı” arayanlar, onun kurduğu partiyi; kaset kumpasıile işgal ederek FETÖ’ye peşkeş çekenlere baksın.
Maymuncuk gibi kullandılar
Atatürkçülük kadar istismar malzemesi yapılan bir unsur yok.
Hatırlar mısınız, bir zamanlar gecekondu şehri olan İstanbul’da hemen her gecekondunun önünde bir Atatürk büstüvardı.
Buna rağmen gecekondusunu kurtaramayan uyanıklar, yıkım ekibi geldiğinde büyük bir Atatürk afişini kaptığı gibi çatıya çıkarak dozerleri püskürtürdü.
Bu da oldu...
Seydişehir’de okuduğum yıllarda Alüminyum Tesisleri’nde çalışan bir işçi, amirlerinden bir hafta izin istemiş ama alamamış.
Bunun üzerine fabrika önündeki dev Atatürk heykeline bir selam çakmış ve “Paşam, bir hafta izne ihtiyacım var ama vermiyorlar” demiş ve memleketine gitmiş.
15 gün sonra döndüğünde, hakkında işlem yapıldığını öğrenince heykele selam çakarken çektirdiği fotoğrafı göstermiş ve “Siz bir hafta vermediniz ama paşam 15 gün izin verdi. Sıkıyorsa işlem yapın, koskoca Atatürk’ün bana 15 gün izin verme yetkisi yok mu”demiş.
İnanmayacaksınız ama bu kardeşimiz, hiçbir şey olmamış gibi işine devam etti.
Samimiyseniz susun...
Bu örnekler, son dönemde şahit olduğumuz istismarların yanında çok masum kalır.
Meşru yolla başarıya ulaşamayanlar ucuz yollara başvuruyor.
Bu ülkenin en büyük problemi samimiyetsizliktir.
Darbeciliğin adını “Kemalizm” koyan istismar abideleri ile İngiliz imalatı FETÖ bukalemunları “Atatürkçü” oluyor, milli şahlanışın liderine ise “diktatörlük”diyorlar.
Yeter beyler...
Zerre kadar samimiyetiniz kaldıysa lütfen “Atatürkçüyüz” demeyin.
Zira Atatürk darbeci de olamaz, FETÖ’cü de...
.
Resepsiyon değil, toplumsal motivasyon
30 Ekim 2017 Pazartesi
Dün akşam Beştepe Külliyesi’ndeki 29 Ekim Resepsiyonu’nda, gayriihtiyari gerilere gittim, Çankaya’daki “resepsiyon savaşları”nı düşündüm.
Gerginlik, günler öncesinden başlardı.
Daha vahimi ise gerginliğin kaynağı, “ev sahibi”nin ta kendisiydi.
Milletin “hamisi”(!), milletin mekanına; milleti sokmuyordu.
Dedelerin şehadetleriyle kurulan cumhuriyetin kutlamasına, torunlar sokulmuyordu.
Kendi mezuniyet töreninde birincilik ödülünü alamayan kızlarımızla, asker oğlunun yemin törenine giremeyen analarımızın yaşadığı dramın Çankaya versiyonu...
“Bay dürüst”ün davetiye oyunu...
Bakın eskiden Türkiye’nin cumhurbaşkanı nelerle uğraşırdı.
Başörtülü vatandaşlarımızı bu resepsiyona sokmamak için her yıl yeni yöntemler geliştiriyorlardı.
Öyle abarttılar ki, neredeyse kişiye özel davetiye hazırlıyorlardı.
Tehdit olarak görmedikleri için CHP’li bütün vekillere “eşli” davetiye, AK Partili kadın vekillere (kocaları başörtülü gelemeyeceği için) “eşli” davetiye ama AK Partili erkek vekillere “eşsiz” davetiye...
Cumhurbaşkanı değil, bölücülüğün “eşsiz” kralı...
Kamusal alan, kişisel işgal...
Bu kendinden menkul cumhuriyet bekçileri, işgal ettikleri birkaç dönümlük “kamusal alan”dan bütün millete meydan okurlardı.
2002’de, milletin AK Parti’ye gösterdiği teveccühü önceden gören Sezer, 29 Ekim Resepsiyonu’nda, “Kimin başbakan olacağına ben değil de, milletvekili bile olamayan bir parti başkanı mı karar verecek” sözüyle, milletin iradesine ipotek koyacağını daha seçimden önce ilan ediyordu.
Nitekim öyle de yaptı.
Ülke yönetiminde “yok” hükmünde olan o silik şahsiyet, millet iradesini işgal konusunda aslan gibiydi.
Hatta hızını alamadı, görev süresi dolduğu halde “Kamusal alan”ı aylarca kişisel işgali altında tuttu.
Ve... Korktukları oldu!..
Nihayet millet duruma el koydu ve o işgalleri bitirdi...
Köşk’teki birkaç saatlik misafirliğini bile ulusal tehdit gördükleri başörtüsü, o makamı tamamen ele geçirdi!
Ama onların dediği gibi ne cumhuriyet elden gitti ne de laiklik.
Peki ne oldu?
Bu makamlardaki işgal sona erdi, cumhur; yıllardır başkanıyla doya doya kucaklaşıyor.
Daha da önemlisi, bu resepsiyonlar; milletimizin her bakımdan gelişmesi için bir motivasyon merkezine dönüştü.
Millet tehdit değil; teminattır
Hayvan sevgisi simsarlarına ders veren Rizeli Sena, “insan hakları” istismarcılarına inat, kopardığı eriğin parasını dala asarak “insan hakkı”na saygının ne olduğunu gösteren Soner Kaya, “kirlenmesin” diye boş koltukların önünde dikilerek, “kamusal alanın nasıl korunacağını” gösteren Zonguldaklı madencileri, temizlik işçisi olarak çalıştığı fabrikayı “kopyalayarak” vatanseverlik örneği veren Şehriban Şahin bu yılki resepsiyona özel davetli olarak katıldılar.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan gördükleri teveccüh, bütün Türkiye’yi imrendirdi.
Ekonomik kalkınmaya, sosyal ve kültürel olgunlaşmaya teşvik etmenin en etkili yolu...
***
Lafı hiç uzatmayacağım...
Milleti, devlet için tehdit görenler, o “işgal dönemleri” ile milletin; devletiyle kenetlendiği bugünü mukayese etsin ve devletin ne zaman daha güvende olduğuna karar versin.
Tabii ki milletin gücü onlar için bir anlam taşıyorsa...
.
Ilımlı Vehhabilik, ‘Sihirli Küre’nin yeni oyunudur
28 Ekim 2017 Cumartesi
Suudi Arabistan’ın gizli Kralı Muhammed Bin Selman, “Ilımlı İslam’a dönüyoruz” açıklamasına akla ziyan yorumlar yapıldı.
“Bize yaklaşıyorlar”diyen de oldu, “Atatürk’e de dönecekler” diyen de...
Selman’ın algı operasyonunun etkisi dışına çıkarak, şümullü bir değerlendirme yapan olmadı.
Bir kere bu Haçlı söylemi, FETÖ eylemi “Ilımlı İslam” ifadesini kimse sorgulamadı.
Herkes Selman’ın oltasına takılarak, “Radikal olmayan, soft; hoş bir şey...” gibi algıladı.
Oysa, telif hakları sadece Allah’a ait olan bir kavramdan bahsediyoruz.
Picasso’nun tablosunu görünce, “Aynısını ben de yaparım” dediği için Kenan Evren ile yıllarca alay edenler, İslamiyet’i; canlarının istediği gibi değiştirebilecekleri yazboz tahtası zannediyor.
Selman’ın “Artık terk ediyoruz” dediği neymiş; önce ona bakalım, sonra da, “Ilımlı”dan neyi kastediyor; onu anlamaya çalışalım.
Suudi Arabistan, Muhammed İbni Abdulvehhab'ın kurduğu Vehhabilik adlı sapık tarikatın, daha sonra kayınbiraderi Muhammed İbni Suud tarafından 1821’de devletleştirilmiş halidir.
Bu uğurda binlerce Müslüman’ın kanına girildi, Hicaz bölgesi bile işgal edildi.
İngilizler, İslamiyet'in kalbi olan bu bölgeyi Osmanlı İmparatorluğu'ndan koparmak için Suudları kullandı.
Bizde şart, onlarda şirk...
Vehhabilik, İslam’a karşı bir başkaldırı hareketidir.
Nitekim, mukaddes beldeleri eline geçiren Suudların ilk işi (bugünkü DEAŞ teröristlerinin yaptığı gibi) asr-ı saadetle fizikî irtibatı kesmek için bütün sahabe-i kiram kabirlerini yerle bir etmek oldu.
Aslında hac ve umreyi de tasvip etmemektedirler.
Onun için turistik gelir kapısı olarak gördükleri bu ibadetler esnasında, mübarek mekanları ziyaret eden Müslümanlara her türlü engeli çıkarıyorlar.
Çünkü, İslamiyet’in ta kendisi olan Ehl-i Sünnete göre “Meşru” olan her şey Vehhabilere göre “Memnu”dur.
Mesela tek görevi, Hücre-i Saadetin önünde, yüzünüzü Peygamber Efendimize (Sallallahü Aleyhi Vesellem) dönmenizi, "Şirk... Şirk..." ithamlarıyla engellemek olan Suud askerleri vardır.
Oysa Müslümanlar, ziyaret ettikleri mezara tapmıyor, Allah’ın rızasına kavuşmak için o sevgili kulunun ruhunu vesile ediyor.
Vehhabiliğin ılımlısı nedir?
Hakeza...
Kendilerini mukaddes beldenin hadimi olarak gören Osmanlıların kazandırdığı güzide eserleri yok etmek için özel gayret sarf ediyorlar.
Hemen her hac sezonunda, saçma sebepler yüzünden binlerce Müslümanın can vermesi Vehhabilerin Müslümanlara karşı olan bu duyarsızlığın sonucudur.
Oysa aynı Suudi Arabistan, sapık Vehhabilik ilkeleriyle dünyadaki bütün Müslümanları zehirlemek için milyarlarca dolar harcamaktadır.
Vehhabilik, İslam dünyasına ekilip özenle büyütülmüş bir İngiliz fitnesidir.
Demek ki, Suudi Arabistan’ın mevcut çizgisi öyle İslamiyet’in tavizsiz uygulandığı bir “Radikal İslam” yönetimi filan değilmiş.
Suudi Arabistan’ın Vehhabilik uygulamalarını İslamiyet zannetmek, cehaletin dibidir.
“Ilımlı İslam” aldatmacası, sapıklık treninde bir kompartıman değişikliğinden ibaret siyasi bir adımdır.
Türkiye’den rol çalma çabası
Bu “ılımlı” oyunu, Amerika’nın yeni bir Türkiye’yi kuşatma adımıdır.
Gerçek İslam’ın yaşandığı Türkiye, aynı zamanda demokratik ve laik yönetimiyle İslam dünyasındaki liderliği sürekli güçlenen bir ülkedir.
“Ilımlı İslamcı FETÖ”satılmışlarının kullanıldığı operasyonların asıl amacı iç savaş çıkartarak bu gidişi engellemekti.
PYD koridoru, Türkiye’yi Anadolu’ya hapsetme çabasıdır.
Türkiye’nin İslam dünyasındaki rolünü Ürdün’e vermek için çok uğraştılar ama olmadı.
Şimdi ise, Türkiye-İran yakınlaşması gibi gelişmeleri de kullanarak, Suudi Arabistan’ı öne çıkarmaya çalışıyorlar.
Bu, “Küreciler”in yazıp oynadığı bir Bizans oyunudur.
Oysa bu Haçlı güruhu ve müttefiklerinin anlayamadığı bir şey var.
Ülkelerin asıl sahipleri milletlerdir ve İslam coğrafyasının kalbindeki millet; Osmanlı bakiyesi Türklerdir ve gelecek de Türkiye’nindir...
.Millî ve yerliyim” diyenlerin 2019 imtihanı
25 Ekim 2017 Çarşamba
Batı emperyalizminin Haçlı Seferleri ile başlayan yürüyüşü, günümüzde algı operasyonlarıyla devam ediyor.
Hedef ülkelerdeki ideolojik, siyasi veya kişisel zaafları kullanarak oluşturulan lejyonerler, bu yeni savaştaki en önemli müttefiklerdir.
Emperyalistler, diplomatik hamlelerine ve Soros tipi ekonomik saldırılarına, içerdeki bu lejyonerler vasıtasıyla toplumsal karşılık oluşturarak sonuca gidiyorlar.
Bu yöntemin ağırlıklı savaş alanı ise sosyal medyadır.
Etrafımızda gerçekleşen turuncu darbeler, Arap Baharı diye başlayıp ABD aparatına dönüşen toplumsal hareketler, hep bu sosyal medya hakimiyetinin getirileridir.
***
Ülkemizde ise AK Parti iktidarlarının gidişatından; “Türkiye etki alanımızdan uzaklaşıyor” sonucunu çıkaran batı, bu duruma müdahale etmek istedi.
Gezi Kalkışması ile başlayıp 15 Temmuz’a kadar tırmanan bu süreç, FETÖ’nün devlet içerisindeki hain şebekesinden yoğun destek alarak yürütülen “Haçlı Müdahale”nin, zirve yaptığı dönemdir.
Etnik ve dîni ayrıştırma, rüşvet, cinsel saldırı ve dramatik (!) mahalle baskısı öyküleri ile iç kargaşa üretmeye çalıştılar.
Yine aynı hikayeler
Son dönemlerde yine bu kokuşmuş yemeklerin ısıtılarak servis edildiğine şahit oluyoruz.
Her türlü hassasiyeti tahrik etmeye çalışıyorlar.
Bu fitne tohumlarını önce sosyal medyada çimlendiriyor, sonra da “taşıyıcı anne”ler vasıtasıyla ülkenin en ücra köşesine kadar yayıyorlar.
***
Ne hikmetse yine birdenbire çakı bıçağıyla Atatürk heykellerine saldıran “Don Kişot”lar türedi.
Orhan Pamuk, Fazıl Say gibi laik mahallenin kadrolu bekçilerine, Meltem Cumbul gibi yeni sezon ürünler eklendi.
Şortlu kıza tekme, başörtülüye yumruk... Aynı amaca hizmet eden zıt yöntemler.
İşportacı tipi ucuz gazeteciler yine dağ tepe; “muhafazakar cinsel istismarcı” peşinde.
Ahlaksızın muhafazakarı, laiki olur mu Allah aşkına?
Bir şerefsizliği, faile göre değerlendirmek de çok şerefli bir tutum değildir.
Böyle bir istismarı, savaşına malzeme yapmak da aynı çirkinlikte bir istismardır.
Laikliği rahat bırakın
Zerre kadar etik değeriniz varsa dürüst olun, her türlü terbiyesizliğe karşı durun.
Milletin değerleri ile dalga geçerek, ecdadın ibadet için kullandığı mekanlarda terbiyesizlik sergilerken neden kılınız kıpırdamıyor?
Tam aksine, bu terbiyesizliği savunuyorsunuz?
Müftülerin nikah kıyması tek probleminiz oldu!
Canınız kimi istiyorsa nikahınızı ona kıydırın.
İlginiz olmayan bir konu sizi neden bu kadar geriyor?
Bu ülke ne çekmişse kendinden menkul laiklik bekçilerinden çekmiştir.
Lütfen ülkemizi de laikliğimizi de rahat bırakın.
Yeni Demirtaş kim?
Öte yandan Kandil sözcüsü Selahattin Demirtaş’ı “Bizi terörden kurtaracak tek adam” diye pazarlayanlar şimdi de aynı oyunu farklı figüranlarla tekrarlamaya çalışıyor.
7 Haziran’da HDP’ye verilen “Ne pahasına olursa olsun AK Parti’yi devirme” ihalesini, 2019’da Akşener üstlenmiş görünüyor.
Bahçeli’nin milliyetçiliğini beğenmediği için MHP’den ayrılanlar, CHP ve HDP sentezinden nasıl bir milliyetçilik çıkarmayı planlıyor?
Emperyalistler ve yerli lejyonerleri için 2019 gerçekten son ümittir.
Hiçbir etik kural tanımadan, her türlü siyasi ve toplumsal operasyonu deneyecekler.
Zira, 16 Nisan’da alınan yetkilerin, bu millet için kullanılmasını önleyemezlerse, bu ülkeyi bir daha asla durduramayacaklarını çok iyi biliyorlar.
Ama onların değil, bizim ne yaptığımız önemli.
Bireysel hesaplar ve iç çekişmeler bana, buzdağına hızla yaklaşan Titanik’teki çılgın eğlenceleri hatırlatıyor.
Millî ve yerli duruş hiçbir dönemde bu kadar değerli ama bu kadar da zor olmamıştı...
.
Vize biter, kriz bitmez
21 Ekim 2017 Cumartesi
Amerika ile ilişkilerimize “ortaklık” demişiz ama hep onlar “patron” olmuş.
Arada itiraz etmişiz ama her seferinde haddimizi bildirmiş; “pardon” demişiz!
Mesela Rumların Kıbrıs’taki katliamına müdahale etmek istemişiz. Ama Başkan Johnson’ın tehdit mektubu üzerine, “Peki” deyip vazgeçmişiz.
“Peki” demediğimiz de olmuş.
Mesela “Haşhaş ekmeyin” uyarısına Demirel kulak asmamış ama 12 Mart 1971’de şapkasıyla birlikte kaçmak zorunda kalınca “talimat”ın gereği yapılmış.
Daha fazla direnmenin faturası daha da ağır olmuş.
Mesela merhum Menderes, Rusya’ya yapacağı ziyarete günler kala “darbe” yemiş ve bu hatasını (!) canıyla ödemiş.
1974’te biz, “Yeter artık” deyip, Kıbrıs’a gidince, Amerika da ambargo silahını çekmiş.
Biz de “Pilavdan dönenin kaşığı kırılsın” deyip, İncirlik dahil 22 ABD üssünü kapatmışız.
Kapatmışız ama değerli müttefikimizi öyle kızdırmışız ki, 1978’de fiili kullanıma izin vermemize rağmen bizi “çocuklarına havale” etmesini önleyememişiz.
Onlar da görevi “başarıyla” yerine getirmiş.
Ve 12 Eylül 1980’de yönetimi ele geçirenlerin ilk işi, üsleri ABD’ye iade etmek olmuş.
'Kazan-kazan' da ne demek!
İlerleyen yıllarda yönetime gelen liderler, “21. Asır, Türk asrı olacak” “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar...” gibi büyük laflar edince, değerli müttefikimiz “modern” ama etkisi bin yıl sürecek şekilde (!) tekrar uyarmış!
“28 Şubat” denen bu müdahale, ülkedeki mevcut fitnelere, laik-dindar gibi yeni faylar eklemiş, ekonomimizi renklere ayırarak; ‘yeşil’e “dur” demiş.
***
Ve Erdoğan dönemi...
Sayın Erdoğan’ın başlangıçtaki yoğun işbirliği arzusu, batılı dostlarımızı çok memnun etmişti.
“Bizden vize almadan Türkiye’de siyaset yapılamayacağını Erdoğan da anlamış” diye düşündüler.
Erdoğan’ı öve öve bitiremiyorlardı.
“Vizyoner ve demokrat liderin yönettiği Türkiye çok şanslıydı...”
***
Bir süre sonra Erdoğan’ı yanlış anladıklarını fark ettiler.
Bu “Kazan-kazan” da ne demek oluyordu?
Türkiye hiç alışık olmadıkları adımlar atıyor, hatta almış başını gidiyordu...
Bu gidişe derhal “dur” demeleri gerekiyordu!
Birden 'diktatör' oluverdi
Ve üzerimize çullandılar.
Nasıl olsa algı operasyonları ile istediklerini yapıyorlardı...
Mısır’da demokrasiyi katleden Sisi darbecisini, demokrasi kahramanı olarak karşılayıp, kırmızı halıda yürütmediler mi?
Kapımızın önünü terörist cehennemine çevirip, sonra da bizi “terör destekçisi” yapmadılar mı?
İçerde ise Gezi, 12 Şubat, 17/25, Hendek terörü gibi hain işbirlikleriyle yolumuzu kesmeye kalkmadılar mı?
***
Ama her tezgah ellerinde patlıyordu.
Sebebini çözdüler.
“Erdoğan devre dışı bırakılmalıydı!”
“Demokrat Erdoğan”bir anda “diktatör” oluverdi!
Tek hedef Erdoğan idi
15 Temmuz’un tek hedefi Erdoğan’ı bertaraf etmekti.
Yine başaramadılar...
Ve ifşa olan ABD, bizzat sahaya inmek zorunda kaldı.
Suçüstü sonucu girdikleri dönülmez yol, onları vize yasağına kadar götürdü.
Bakmayın “Olumlu geçti” mesajlarına.
Amerika bel altı vuruşlara devam edecektir.
Ama uluslararası ilişkilerde “öfke” en büyük zaaftır.
Nitekim Türkiye hâlâ serinkanlılıkla işbirliği imkânı aramakta ama elbette ülke menfaatlerini savunmaktan da geri durmamaktadır.
Her şeye rağmen, belirleyici olan batının Haçlı planları değil, içerde ortaya koyacağımız görüntüdür.
Kimse “AK Parti Genel Başkanı Erdoğan”ı sevmek zorunda değildir.
Ama bu ülkede yaşayan herkes, “Cumhurbaşkanı Erdoğan”ın liderliğinde yürütülen mücadelede milletimizin yanında yer almak zorundadır.
Siyaset, millete hizmet aracıdır. Tarihimizin en büyük İstiklal Mücadelesi olan bu süreci, siyasete alet etmek millete ihanettir.
.
Avrupa’nın sinir uçlarına önemli temaslar...
18 Ekim 2017 Çarşamba
-VARŞOVA-
Batı, günbatımına koşarken, Avrasya güneşi her gün biraz daha parlıyor. Avrasya’nın merkezi Türkiye’dir, ‘kuzey yıldızları’ ise Ukrayna ve Polonya’dır.
Bu ülkelerden Ukrayna, Rusya travmasını arlatmaya çalışıyor.
Batıya meftun politika ve adımları sebebiyle Rusya’nın hışmına uğrayan Ukrayna, “Korkma, arkandayız” diyen Avrupa’dan pek bir hayır görmedi.
Polonya ise “Beni buraya kim itti” diyen AB üyelerinden.
Aslında Polonya AB’ye girmedi, AB; Polonya’yı gözetime aldı. Polonya’dan fersah fersah ilerde olan Türkiye’ye duvarlar ören AB’nin, Polonya’yı; bazı kriterlerini esnetme pahasına niye üyeliğe kabul etti dersiniz?
Çünkü Almanya’nın, Sovyetler Birliği mirasçısı Rusya ile arasında tampon olan Polonya’yı kontrol altına alması gerekiyordu.
Almanya ve Rusya arasında çekiştirilmekten bıkan Polonya ise kendi geleceğini önceleyen yeni bir açılım peşinde.
Türkiye’yi çok seviyorlar.
Geçen yüzyılın başında, Avrupalı dostları(!) Polonya’yı yok etmeye çalışırken Osmanlı sahip çıkmış. Toplantılarda masaya, olmayan Polonya temsilcisi için daima boş bir sandalye bırakmış. Bunu bize Polonyalılar anlatıyor. Merkel’in kulakları çınlasın.
Polonya 2023 partnerimiz
Türkiye için ise Polonya’nın önemi çok büyüktür.
2023 stratejimizde, Türkiye merkezli Avrasya stratejimizin Orta Avrupa ayağını Ukrayna ve Polonya oluşturmaktadır.
Malumunuz Cumhurbaşkanı Erdoğan geçen hafta Ukrayna’ya çok sayıda bakan, bürokrat ve iş adamı eşliğinde önemli bir ziyaret gerçekleştirdi.
Sıcak bir havada geçen ziyarette 9 önemli anlaşma imzalandı.
Bugün (dün) de AB’nin gözetimli üyesi Polonya’dayız.
Burada da çok sıcak karşılandık. Yine anlaşmalar imzalandı, ortak iş forumunda önemli bağlantılar yapıldı.
Ama Almanya’nın baskılarına rağmen Polonya’nın, Türkiye ile ilişkileri geliştirme iradesi göstermesi çok daha önemlidir.
Sırbistan Türkiye’yi keşfetti
Bitmedi...
Malumunuz Cumhurbaşkanı Erdoğan geçen hafta, AB üyeliği için tarih bekleyen Sırbistan’ı da ziyaret etti.
Haçlı ittifakın; Bosna’daki müslüman soykırımına uzanan eli olan, Avrupa’nın kışkırtması ile Türkiye’yi “düşman” gören, yoldan geçen gurbetçilere bile eziyet eden Sırbistan.
Oysa, geçen hafta Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ziyaret ettiği ülke sanki başka bir Sırbistan idi.
Cumhurbaşkanı Vucic, Erdoğan’ı karşılamaya bütün kabinesi ile birlikte geldi. “Hiçbir konuğum bu kadar yoğun program yapmadı” dediği gezinin, tamamında Erdoğan’a eşlik etti, övgüler yağdırdı.
Çünkü Almanlar’ın bitmez tükenmez kazığı dışında Avrupa’nın hiçbir hayrını görmeyen Sırbistan, geleceğin Türkiye’de olduğunu görmüştü.
Türkiye de İpek Yolu güzergahındaki Sırbistan ile ilişkileri geliştirme arzusundaydı. Bu aynı zamanda, Boşnak kardeşlerimizin huzuruna katkı demekti.
O camiye gizlice gitmiştik
2009 yılında Cumhurbaşkanı Gül’ün Belgrad gezisine ben de iştirak etmiştim.
O seyahatte, Sırbistan’da bulunan 200 adet Osmanlı eserinden ayakta kalan tek yadigar olan Bayraklı Camii’ne “sessizce” gitmiştim. Cumhurbaşkanı Erdoğan o camiye gitti, namaz kıldı ve Kuran-ı Kerim okudu.
Bizim o gezide gidemediğimiz Yeni Pazar bölgesine geçen hafta Erdoğan, Sırbistan Cumhurbaşkanı Vucic’in eşliğinde gitti ve Erdoğan’ı bağrına basan vatandaşlarını gıptayla izledi.
Bir hafta içinde ziyaret edilen bu üç ülke de Almanya ve Rusya’ya binek taşı olmaktan yorulan, onun için de yeni bir açılım adına Türkiye’nin dostluğuna dört elle sarılan ülkelerdir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan liderliğindeki Türkiye, bu temaslarla 2023 hedeflerine hızla ilerlerken Avrupa’nın da Alman hegomonyasından kurtularak sağlıklı bir yapıya kavuşmasına da katkı sağlamaktadır.
Ama karşı taraftan bakıldığında da bu adımların, Almanya’nın sinir uçlarını çok fena etkilediği de bir vakıadır.
Yerli ahmakların dediği gibi, “Bu yönetimin dış politikası iflas etti”yse, Haçlılar neden çıldırıyor?
.xxxxxxxxxxx
1 Mart Tezkeresi’ne kim; neden 'Hayır' dedi?
14 Ekim 2017 Cumartesi
Milli Görüş orijinli AK Parti, daha ilk günden itibaren batıya karşı önyargılı olmadığını, tam aksine; yoğun işbirliğini hedeflediğini ortaya koydu.
Henüz parlamentoya giremeyen Erdoğan, AK Parti Genel Başkanı olarak, neredeyse bütün batı başkentlerini dolaştı ve “geçmişte ne olup bittiğine bakmadan iyi ilişkiler kurmak” için sağlam temeller attı.
Nitekim ilk el atılan konu üyelik sürecinin hızlandırılması oldu.
ABD ile işbirliğinin de geliştirilmesi gerekiyordu.
İlk önemli adım 1 Mart Tezkeresi oldu.
AK Parti iktidarının daha 3. ayında ABD Irak’a saldırmıştı. Erdoğan, Türkiye’nin güvenliği için bizim de orada olmamız gerektiğini düşünerek, tezkerenin Meclisten geçmesini istiyordu.
Bir risk görülmediği için de tezkerenin diğer unsuru olan “ABD askerlerinin Türkiye’ye gelmesi” konusunda önemli adımlar atılmıştı.
Ancak 1 Mart 2003 günü TBMM’de yapılan oylamada, AK Parti’den önemli sayıdaki vekilin yanı sıra CHP’nin de “Hayır” oyu kullanması sonucu Kuzey Irak’a Türk askerinin gitmesine izin çıkmadı.
Her ne kadar o oylamada “Hayır” diyenler, “ABD’yi dize getirmiş gaziler” gibi davransa, CHP; “İktidarı kurtardık” açıklamaları yapsa da, aslında ayaklarımıza kurşun sıkmışlardı. Ve yıllar ilerledikçe kangrene dönüşen; en sonunda ayağımızı kestirecek hale getiren bir yara açmışlardı.
Barzani mi engelledi?
Bu meseleyi referandum oyunu ile birlikte sürekli gündeme getiriyorum.
Çünkü 13 yıl boyunca güneyimizde olup bitenleri uzaktan seyrederek bu dayatma ile karşı karşıya kalmamızın sebebi bu tezkeredir.
Öte yandan, Fırat Kalkanı da çok daha önceden planlandığı halde, TSK’daki FETÖ’cü kriptoların, “Aman ha, Suriye bataklığına girersek bir daha çıkamayız” türü raporları yüzünden gerçekleştirilemedi.
Nitekim 15 Temmuz’dan sonra, TSK’daki bu ifrazat temizlenince, üstelik de “Komutan kalmadı” dedikleri sırada başlatılabilmişti.
Bu hainler, bu harekatı; herhalde kişisel sebeplerle yıllarca engellemedi.
1 Mart Tezkeresi, bu açıdan bakılarak yeniden sorgulanmalıdır.
Mesela Barzani’nin, oylamadan bir hafta önce “Meclis’te 70 adamım var, Türk askeri Kuzey Irak’a giremeyecek” dediği doğru mudur?
Öte yandan, batılı kaynakların bile “Kemalist Sezer ile İslamcı Arınç’ı bir araya getiren tuhaf ittifak” şeklinde dikkat çektiği bu engelleme motivasyonu nedir?
15 günde ne değişti?
Kafaları karıştıran bir husus da şudur.
Bu oylamadan sadece 15 gün sonra 59. Hükümeti kuran Başbakan Erdoğan’ın ilk işi tezkereyi tekrar meclise getirmek oldu ve 20 Mart’ta onaylandı.
Ancak Bush, “Kürt dostlarımız Türk askerini K. Irak’ta istemiyor” diyerek Irak’a gitmemize izin vermemiştir.
Madem ABD, 1 Mart öncesi hazırlıklarının boşa gitmesine öfkelenmişse, Erdoğan’ın ilk karardan sonraki tutumu ve attığı adım, kısa sürede durumun değişeceğini gösteriyordu.
Nitekim Erdoğan 2005’te CNN’den Wolf Blitzer'a verdiği bir röportajda, “Başbakan olduktan sonra Başkan Bush yardımcı olmamı istedi ve ‘Güvenoyunu aldıktan sonra tekrar parlamentoya getireceğim’ dedim” ifadesiyle bunu net olarak ortaya koyuyor.
Sadece iki haftada ne değişti ki ABD’nin “K. Iraklı dostları”, karar değiştirdi?
Ayrıca Amerika, ne zamandan beri Ortadoğu politikasını Barzani’ye sorar olmuştu?
Oysa Amerika tıpkı 11 Eylül saldırısını, bu bölgeyi dizayn etmek için bahane ettiği gibi “1 Mart”ı da Türkiye’ye karşı yıllarca kullandı.
O halde, 20 Mart’ta kararını değiştiren vekillerin, 1 Mart’ta neden “Hayır” dediği iyi araştırılmalıdır.
Vize şantajı, kirli çamaşırları örter mi?
11 Ekim 2017 Çarşamba
ABD’nin başlattığı vize ambargosunun bahanesi olan, “Elçilik çalışanımızın niye tutuklandığını tespit edemedik” gerekçesi koca bir yalandır.
Bize, müstemleke gibi davranan ve her dediklerine inanmamızı bekleyen ABD, aklımızla alay etmeyi bırakmalıdır.
Yıllardır bize müttefik masalı anlatıyor ama arkamızdan çevirmedik entrika bırakmıyor.
Amerika Suriye’de yıllardır sadece Türkiye’yi terör örgütleriyle kuşatmak için çalışıyor.
DEAŞ kurup üzerimize saldı, sonra da “Türkiye DEAŞ’ı destekliyor” yaygarasını yaydı.
PKK’nın Suriye koluna alenen silah yağdırdı.
“Yapmayın, bunlar terörist”diyoruz, kabul etmiyorlar. “Bakın; verdiğiniz silahlar PKK’dan çıkıyor, sivillere karşı kullanılıyor” diyoruz, umursamıyorlar.
Sufle geldi, “rehine” dedi...
Mehmetçik, ABD’nin oyunlarına engel olmak için Suriye’ye gidiyor, içimizdeki avukatları, “Orada ne işimiz var?” diye zıplıyor.
Hatta daha da alçalarak, “Onların çocukları Amerika’da geziyor, sizinkiler El Bab’da ölüyor” diye milleti tahrik ediyor.
Ama bu arada, kendi torunu olmadığı için Kilis’te ölen çocuğu umursamadığını da ortaya koymuş oluyor.
“Maceracı dış politika”sakızı çiğneyen bu gafiller, Amerika’nın entrikalarını görmüyor, hatta “Erdoğan düşmanlığı” uğruna destekliyor olabilir.
Nitekim, “Türkiye, ABD ile olan problemlerini ‘rehine’ yoluyla çözmeye çalışıyor” demek, Bass’ın bile aklına gelmeyen bir FETÖ refleksidir. Meğer Kılıçdaroğlu, birkaç gündür Pensilvanya’dan sufle gelmediği için susuyormuş.
“FETÖ’cüye dokunmayın...”
15 Temmuz ile ilgisi yoksa ABD, Türk adaletine neden yardımcı olmuyor?
Bırakın yardımı; devletin bütün ‘derin’ imkanlarını hainler için kullanıyor.
Buna rağmen istihbarat, emniyet ve yargı kurumlarımız canla başla çalışarak hain işbirliğini adım adım deşifre ediyor.
Bass’a göre, FETÖ’cü elemanlarını tutuklamamız ilişkilerimizi bozmuş.
Bu, Türk milletine hakarettir.
Fellik fellik aranan Adil Öksüz ile, hiç kimsenin bilmediği hattan görüşmeniz ilişkilerimize katkı sağlamak için miydi?
O halde,“Vize bilgilendirmesi” diye yutturduğunuz (!) görüşmenin ayrıntıları ortaya çıktığında ilişkilerimiz daha da gelişecek!
TC’nin devlet memurunu, ülkenizde tutuklamanız veya FETÖ’nün çöpten çıkarıp verdiği 17/25 kumpaslarıyla bakanımızı tutuklamaya kalkmanız da ilişkilerimizi bozamaz, çünkü siz güçlüsünüz, size her şey mubah!
Ülkeyi Kılıçdaroğlu yönetseydi...
Türkiye’yi, Erdoğan düşmanlığı uğruna, düşmanla dost olmayı bile göze alacağından endişe ettiğim sorumsuzlar yönetiyor olsaydı, acaba hangi entrikaları “serinkanlı” karşılayacaklardı ve “ABD karşılıksız bırakmaz; görmeyelim” monşerliğiyle nereye kadar içlerine sindireceklerdi?
***
Oysa Amerika FETÖ bağlantısı konusunda daha da köşeye sıkışacağını iyi biliyor.
Onun için Türkiye’nin yürüttüğü yargı sürecini şantajla durdurmaya çalışıyor.
Damdan düşer gibi gelen vize askısının amacı, mağdur olan etkin kesimlerin Türkiye’ye baskı yapmasını sağlamaktır.
ABD’nin gerçekten FETÖ ile organik bağı yoksa bu tedirginlik çok anlamsız olur.
O durumda nasıl olsa elemanları suçsuz çıkacak ve Türkiye mahcup olacaktır!
15 Temmuz’u unutmayın...
“FETÖ’cü çalışan hassasiyetiniz”bizim “250 şehit hassasiyetimiz” yanında sinek vızıltısıdır.
Türkiye’yi ‘stratejik müstemleke’ olarak görmekten vazgeçin artık.
Türkiye’yi, koltuk bekçiliğinize karşılık iradelerini satın aldığınız Ortadoğu şeyhleri yönetmiyor.
Burası demokratik bir ülkedir ve milletten gelen “süper güç” ile yönetilir.
Cephede yakından tanımadığınız için Türk milletini tam anlayamamış olabilirsiniz.
Bu milleti, kucağınızdaki FETÖ satılmışları gibi zannediyorsanız yanılıyorsunuz. Onlar, “guguk kuşu” misali; aramızdan çıkan ucubelerdir.
Modern göçmen kampı ülkenizde görmemiş olabilirsiniz ama biz, vakti gelince “tek yürek” olmayı iyi biliriz.
Bu milleti 15 Temmuz’da tanımış olmanız gerekir.
.
Nasıl başladığınız değil, nasıl bitirdiğiniz önemlidir
7 Ekim 2017 Cumartesi
AK Parti’deki yenilenme süreci, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Metal yorgunluğu” söyleminden hemen sonra başlamıştı ama yukarılara çıktıkça daha çok konuşulur oldu.
Bu süreç devam edecek. Belki de 2019 yaklaştıkça daha da sancılı hale gelecek.
Herkesin malumudur ki, iktidarlar yıpratıcıdır. Gelmek mi zor, kalmak mı; tartışılır.
Bu da ancak siyasetçilerin; başlangıçtaki niyet, samimiyet ve ilkelerini, makam ve mevkilere geldikleri zaman da sonuna kadar muhafaza etmeleriyle mümkündür.
Bu bakımdan, uzunca bir süredir iktidarda kalmayı başaran AK Parti’nin yıpranma oranı da doğal olarak oldukça yüksektir.
Buna ilaveten, 2019’da mevcut partileri geçen değil, yüzde 50’nin üzerinde oy alan kazanacaktır.
Yani, Kılıçdaroğlu’nun beceriksizliği artık AK Parti’yi kurtarmayacak, kazanmak istiyorsa başarılı sonuç alması gerekecektir.
Görüldüğü gibi 2019’da işi en zor olan AK Parti’dir.
Muhalefetin işi kolaydır. Hele “Ekonomiyi de, terörü de 4 (yani 5:) yılda çözerim” diyen bir muhalefetiniz varsa Allah yardımcınız olsun.
Bütün bunları, “Ben yüzde 50 oy almanın ne kadar zor olduğunu 10 Ağustos 2014’te ve 16 Nisan 2016’da gördüm” şeklinde dile getiren Cumhurbaşkanı Erdoğan bunun için, 2019’daki zorlu yolculuktan önce bu güncellemeyi yapmaya çalışıyor.
Siyaset zor zanaat...
Siyaset gerçekten son derece meşakkatli ama o kadar da değerli bir meşgaledir.
Ülkeye hizmetin en belirgin yoludur. Ama asla bir “meslek” olarak görülmemelidir.
Çünkü hayatını kazanmak için siyaset yapılmaz. Tanıdığım erdemli siyasetçiler genellikle aktif siyaset döneminde maddi bakımdan geri gitmişlerdir.
Zaten, siyasete “para kazanmak, köşe dönmek” niyetiyle giren, daha baştan yanlış başlamış demektir.
Elbette siyasetçinin de kariyer planının olması doğal hatta zaruridir. Ama asıl bu, her şeyden önce geliyorsa durum vahim demektir.
Ayrıca, kariyer yolunda durağa gelenler de inmesini bilmelidir.
Göreve davet edilmesini “Çok isabetli” bulurken, teşekkür edilmesini, “Çok yanlış bir karar” olarak değerlendirmek, başlangıçtaki ilkelerin oldukça yıprandığını gösterir.
İnsanın ‘imtihan’ı, ‘imkan’ı nispetinde zorlaşır. İnsanın kalitesini, ‘güçlü’ olduğu zamanındaki davranışları belirler.
Onun için siyasete adım atılan zamanki tevazu ve dürüstlüğün, iktidar dönemlerinde de aynen muhafaza edilebildiği zaman değerlidir.
Siyaseti AK Parti zorlaştırdı
Önceki yıllarda ülkede altyapı problemlerimiz yoğun olduğu için vatandaş, belediye başkanını, kendisine nasıl davrandığıyla değil, evinde suyun akıp akmadığıyla değerlendiriyordu.
Ama Türk seçmeninin standardı da beklentisi de değişti.
Özellikle yerel seçimlerde, siyasetçilerin bireysel kalitesi ciddi kriter haline geldi.
Bütün bu risklerin yanı sıra en büyük avantaj da yine AK Partili siyasetçilerin.
Zira, bahsettiğimiz birey endeksli siyasette bir başarı abidesi olan çok çarpıcı bir örnek var.
Kaldı ki, lidere samimi sevginin alameti, ona benzemeye çalışmaktır.
Ülkeyi hem en kritik badirelerden selametle geçiren hem de hayal edemeyeceğimiz seviyelere getiren AK Parti’de siyaset yaparak bu onura ortak olanlar, şimdi de milletin ümidini muhafaza vebali ile karşı karşıyadır.
Elbette zamanı gelince iktidar el değiştirmelidir. Ülkemiz, AK Parti hizmetlerine de, ‘yeni bir parti’ ile kavuştu.
Ama bugün ortada böyle bir alternatif yok. Kimse “Denemeden bilemezsin” demesin. Deneme tahtasına döndüğümüz yıllarda çok şey öğrendik.
Onun için, leş kargalarının etrafımızda dolaştığı bir dönemde, bireysel hata ve hırslarının faturasını bu millete ödetenler, tarihimizin kara sayfalarında “siyasi darbeciler” başlığı altında yerini alacaktır.
.
AK Parti bu sefer fire vermedi ama imtihanı daha bitmedi
4 Ekim 2017 Çarşamba
Kuzey Irak’taki fitnenin asıl hedefi Türkiye’dir.
Uzun vadeli bir ‘bölünme riski’nden bahsetmiyorum.
Asıl tehlike, bu fitnenin toplumumuzu daha da ayrıştırmasıdır ve fiilen başlamıştır.
Bu ‘Proje’yi yürütenler, içimizdeki bu fitneyi de yönetiyor.
CHP ve yandaşları, milletimiz arasında yeni bir fay oluşturmak için “Kürtlere bağımsızlık” kılıfını kullanıyor.
Bunun için tezkereyi bile kullanıyorlar. Dikkat ederseniz, “Biz tezkereyi destekledik” diye başlayıp, taban tabana zıt şeyler söylüyorlar.
Maalesef CHP’nin bir ‘millî refleks’ geleneği yok.
Tam aksine, Haçlılarla dolaylı ittifak, bu zihniyetin genetik problemidir.
Oysa bu belanın kapımıza dayanmasında CHP’nin büyük vebali vardır.
2003’te “Hayır” dediler...
Irak’ın işgalinden bu yana, o bölgede aleyhimize döndürülen dolapları uzaktan seyrediyoruz.
Çünkü 23 Eylül tezkeresine, desteğine ihtiyaç olmadığı halde “Evet” diyen CHP, 2003’teki hayati öneme haiz 1 Mart Tezkeresi için “Evet”ine ihtiyaç varken “Hayır” dedi.
14 Mart’ta 59. Hükümet’i kuran Başbakan Erdoğan’ın ilk işi 1 Mart Tezkeresi’nin rövanşını almak oldu.
20 Mart’ta yeni tezkere kabul edilmişti ama bu sefer de ABD, “Kürt dostlarımız Türkiye’yi Irak’ta istemiyor”, yani kibarca, “Geçti Bor’un pazarı...” demişti.
Ve yıllar sürecek bir oyun başlarken biz, sırtımızdaki ABD öfkesi kamburumuzla tribünlerin yolunu tuttuk.
Irak ve Suriye’deki olumsuzlukları kastederek, “Hükümet sınıfta kaldı” diyenler, aslında bu sonucu hazırlayanlardır.
O tarihte, ABD’nin Ankara Büyükelçiliği’nde siyasi müsteşar olarak görev yapan John Kunstadter, 20 Şubat’ta Washington’a gönderdiği değerlendirmede, “Kemalist Devlet’in anahtar unsurları, Irak meselesini iç politika amaçları uğruna, AK Parti hükümetini zayıflatmak için kullanıyorlar”diyor.
AK Parti de fire verdi
Elbette AK Parti’deki fireler de görmezden gelinemez.
Ancak iktidar partisinden birilerinin yanlışı, CHP’yi aklamaz. Çünkü bir iç icraattan değil, ulusal çıkardan bahsediyoruz.
O AK Partililerin de, bu tecritte nasıl bir ‘milli menfaat’ gördüğü, netice itibariyle kimlere destek verdiği sorgulanmalıdır.
ABD Büyükelçiliği’nin iki numarası Robert Deutsch, oylanmadan birkaç saat önce Washington’a gönderdiği mesajda, tezkereye karşı ‘yargı’ kalkanını kullanan iki isim için, “Kemalist Sezer ile İslamcı Arınç arasındaki tuhaf ittifak...” yorumunu yapmıştı.
Nitekim önde gelen ‘Hayırcılar’ın, sonraki yıllarda izlediği yörüngeye baktıkça insan “Keşke...” demekten kendini alamıyor.
Daha büyük imtihan...
AK Parti bugün de, tezkere için ‘Evet’ oyu vermekle bitmeyen bir imtihan ile karşı karşıyadır.
Bölgeden en çok oy alan AK Parti’deki Kürt siyasetçiler yoğun baskı altındadır.
Sadece siyasetçiler değil, Kürt kardeşlerimizi temsil veya himaye ettiğini düşünen yazarlar, yorumcular STK temsilcileri hatta muhtarlara kadar herkes, bu konudaki en küçük popülizmin, sadece istismarcıların işine yarayacağını iyi bilmesi gerekir.
Hele bu milletin tamamını temsil etme şerefine nail olanların, “Bu ülkede de Kürtler var” türü beyanlarının ülkemize de, Kürt kardeşlerimize de hiçbir faydası yoktur.
Aksi duruş, Kürtlerin istismarına katkıdır, vebaldir.
Elin bayrağı ile ‘bağımsızlık yürüyüşü’ mü olur?
Bugün,“Bağımsızlık Kürtlerin de hakkı” diye başlamak ilk düğmeyi yanlış iliklemektir.
Çünkü mesele, Kürtlerin bağımsızlığı değildir.
.
Millî mutabakat şimdi değilse ne zaman?
30 Eylül 2017 Cumartesi
Kuzey Irak’taki “referandum” dümeni bir özgürlük hareketi değil, ABD’nin; İsrail’in talepleri doğrultusunda bölgeye son şeklini verme projesidir.
(Bu iddiamı, bugünkü manşet haberimizle ispatlayan Dış Haberler Servisimize teşekkür ediyorum.)
***
ABD, 1991’de başlayıp 2003’te tamamladığı Irak işgali ve 2011’den bu yana Suriye’de; özellikle DEAŞ üzerinden yaptığı operasyonlarla ilk aşamayı bitirdi.
Hollywood’un “yaratık” filmlerini aratmayan bir senaryo ile üretilen DEAŞ sayesinde Irak ve Suriye’deki bütün stratejik noktalar ele geçirilirken, PYD/PKK terör örgütüne de bir barış gücü(!) misyonu yüklenerek bölge dizaynının son aşaması için zemin hazırladı.
“Bonus” olarak da DEAŞ’a sipariş ettikleri dehşet sahnelerini, tarafsız(!) batı medyası ile bütün dünyaya servis ederek, İslamafobia operasyonları için malzeme ürettiler.
Bu yalan ve iftiralarla, inanmayanın hakkını inanandan daha önce savunan İslamiyet’i, “Allahü Ekber diyerek kafa kestiren bir din” olarak tanıttılar.
“Çözüm” ama kimin için?
Artık yeni aşamaya geçmek için her şey hazırdı...
Dikkat ederseniz her yerden “Suriye’de çözüm zamanı geldi” sesleri yükselmeye başladı.
Acaba bu “çözüm zamanı” neden şimdi geldi!
Mesela beş sene önce çözüm daha mı zordu?
Ayrıca süper güçlere kök söktüren(!) DEAŞ sanki buharlaştı.
Muhtemelen bundan sonra büyük çaplı DEAŞ operasyonları duymayız.
Çünkü ABD bölgede uzun süredir kullandığı bu “İngiliz Anahtarı”nı değiştiriyor.
Artık, yıllardır kenarda beklettiği yedek “İngiliz Anahtarı” olan “Büyük Kürdistan”ı kullanacak.
Bağımsızlık hayali peşinde koşanlar da bu oyunu inkar edemiyor. Ama kafalarını kuma gömerek hayallerini yaşatmayı tercih ediyor.
Bilmiyorlar ki, gerçekleri gördükleri zaman geri dönüş mümkün olmayacak.
Suriye bize ibret olmalı
Defalarca Suriye’ye gittim, birçok şehrini gezdim.
Esad ile röportaj yapan gazeteciler arasında ben de vardım.
İftar sofrasında Esad’ın ‘off the record’ sohbetini dinledim.
Sonuç:
Ne Esad, ne de Suriyeliler, sadece bir yıl içinde her şeyin değişeceğini asla tahmin etmiyorlardı.
Üstelik Suriye, yedi düvelin; yetmiş yıldır ağzının suyu akan bir ülke de değildi.
Oysa kurulduğu günden bu yana saldırıların her türüne maruz kalan Türkiye’nin sadece son 4-5 yıldır yaşadıkları, bir ülkeyi değil; bir kıtayı tarumar edecek türdendi.
Hatta bence Suriye bile, Türkiye’nin altını boşaltmak için kurban edildi.
Zira, “Son dönemde kontrolden çıkan Türkiye”yi “hizaya getirmek” için her şeyi deniyorlar.
En büyük desteği ise FETÖ gibi, içimizden devşirdikleri lejyonerlerden alıyorlar.
Ve, 15 Temmuz fiyaskosunda ifşa oldukları için artık açıktan savaşıyorlar.
Kuzey Irak’ta atılan adım, Türkiye’ye karşı hilal harekatıdır.
“Büyük Kürdistan”hayali, “Arz-ı Mev’ud” için kullanılan Truva Atıdır.
Asıl hedef Türkiye
Meselenin “Kürtlere özgürlük” ile hiçbir ilgisi yoktur.
Mesela Türkiye Cumhuriyeti’nin bir Kürt vatandaşına, emperyalist-terörist konsorsiyumundan nasıl bir “yeni özgürlük” çıkabilir ki?
“Zor şartlarda yaşayalım ama bağımsız olalım”söylemi, bu emperyalistlerin Kürt kardeşlerimizin ağzına verdiği alkollü bir sakızdır.
Operasyon bittiğinde bağımsızlık masalının ardından “pişmanlık” çıkacak ama ne yazık ki o zaman sığınabilecekleri bir Türkiye de kalmayacak.
“Erdoğan düşmanlığı”nın sarhoşluğuyla, 15 Temmuz ihanetini bile kucaklayanlar artık aklını başına almalı.
Bu ortamdan siyasi rant çıkarmaya çalışanlar, millî mutabakatı bugün bile bu millete çok görüyorlarsa acaba kime hizmet ediyorlar?
Öyle ya... Yedi düvelin üzerimize çullandığı bugün millî mutabakat olmayacaksa ne zaman olacak?
.
Endişeli gittik ama ümitli dönüyoruz
23 Eylül 2017 Cumartesi
Daha İstanbul’da başlamıştı bu gezinin gerginliği.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan hiç ayrılmayan Koruma Müdürü Muhsin Köse ve ekip arkadaşlarının bu sefer havaalanından dönmeleri bile anormallik sinyalleri veriyordu.
Teamüle aykırı olarak, herkesin tek tek giriş yapacağının duyurulması da sinir harbinin; daha ülkeye girişte başlayacağı anlamına geliyordu.
Sevdiklerimizle vedalaşırken çaktırmadan hellallik alma gayretimiz de, adı konmamış bir endişenin alametiydi.
Bütün dünya burada...
Elbette riskli bir organizasyondu.
200’e yakın ülkenin başkan veya başbakanı, binlerce bakan ve üst düzey yöneticisi burada toplanmıştı.
İstihbarat başkanlarını, binlerce ajan ve korumayı da ilave edersek, her ihtimale karşı tedbir zorunluluğu daha iyi anlaşılıyor.
Zira terörün sınır tanımadığı bir dönemdeyiz. Ayrıca, devletler arasındaki istihbarat savaşları ve suikast türü yansımalarının, sadece film sahnelerinden ibaret olmadığını da biliyoruz.
Özellikle 15 Temmuz’dan sonra en medeni zannedilen Amerika ve Avrupa’nın bile, planlarını bozan Türkiye’ye karşı ne kadar marjinal ve agresif davrandıklarını dikkate alırsak, neler olabileceğini daha kolay tahmin ederiz.
Netanyahu çilesi...
.Normalde İstanbul’u aratmayan New York trafiği, böyle zirvelerde daha da çekilmez oluyor.
Nitekim, uçaktan indikten sonra otelimize yerleşmemiz 4 saati buldu.
İki yıldır, İsrail Başbakanı Netanyahu ile aynı otelde kalıyoruz.
Bunun ne demek olduğunu tahmin edemezsiniz. Otelin önüne geldiğiniz andan itibaren içeriye girmeniz en az yarım saat sürüyor. Valiziniz, çantanız, cebiniz; velhasıl her şeyiniz kontrol ediliyor.
Ve bu işkence, her girişinizde tekrarlanıyor.
Nitekim İsrail ekibi bizden iki gün erken ayrıldı, herkes bayram etti.
***
Bu günlerde New Yorklular yürümeyi yeniden keşfetti! Çünkü neredeyse Manhattan tamamen trafiğe kapalıydı.
Tecrübeyle sabittir, yürüyerek 10 dakikada gidebileceğimiz bir yere, şoförümüzün; ön camdaki “PRESS” tabelasını kullanmasına rağmen yarım saatte gidebildik.
Hatta bazen yürümenize bile izin verilmiyor. Polis, sık sık yolunuzu kesiyor, “Öbür taraftan…” diyor.
Hemen karşıdaki sokağa gitmek için sizi ters yöne çevirip iki üç blok dolaştırıyor ama çok ilginç; kimse itiraz etmiyor.
İnsan, “Demek ki böyle ‘Özgürlükler ülkesi’ olunuyormuş” diye düşünmeden edemiyor.
FETÖ’nün panzehri TURKEN
Daha önceki gezilerimizde FETÖ lejyonerleri sürekli etrafımızda dolaşıyor, fırsat buldukça sataşıyordu.
Geçen yıl Erdoğan’ın programlarına, polis desteğiyle girmek için yırtınan “acar gazeteciler” mesleği mi bıraktı bilmiyorum; bu sefer hiç ortalıkta göremedik!
***
New York’ta çok sayıda Türk var ama milli bir idealler etrafında tam olarak bütünleşmiş bir görüntü vermiyorlar. Bu dağınıklıkta FETÖ fitnesinin de etkisi olabilir.
Ama TURKEN Vakfı, Yönetim Kurulu Başkanı Behram Turan’ın; Amerikan aksanlı Türkçesine bile yansıyan özgüvenli ve güçlü yönetiminde, bu boşluğu doldurma yolunda hızla ilerliyor.
Manhattan’ın göbeğinde açılacak olan öğrenci yurdu bu anlamda çok hayırlı gelişmelere vesile olacak.
Hiç de geç sayılmaz...
Önemli olan çürük yumurtalardan arınmış; sağlıklı bir başlangıç olması.
Umarım bu hayırlı hizmetlerin de, kripto FETÖ’cüler tarafından zehirlenmesine izin verilmez.
Kılıçdaroğlu güldürdü
New York’tan ayrılmadan önce Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan geniş bir değerlendirme dinledik. Trump görüşmesi dahil, her konuda planlanandan daha iyisinin gerçekleştiği izlenimini aldık.
Bir güne on görüşme sığdırdıklarını anlatırken, Kılıçdaroğlu’nun, “Erdoğan ile kimse görüşmek istemiyor” sözü salonda gülüşmelere sebep oldu.
Çünkü Kılıçdaroğlu Fatih Altaylı’ya bunu söylerken Erdoğan, Trump ile görüşüyordu:)
Sayın Kılıçdaroğlu, biraz “Kandıralı” misali olacak ama yandaki fotoları sırf sizin için tekrar yayınlıyoruz.
Netice itibariyle, endişeli başlayan New York gezisinden ümitli ve Kılıçdaroğlu sayesinde de neşeli dönüyoruz.
.
BM, Erdoğan’ı 'gergin' dinledi
20 Eylül 2017 Çarşamba
NEW YORK
Görevim gereği birçok ülkeye gittim ama sevenlerimin, son iki seyahatimdeki kadar tedirgin olduğunu hiç hatırlamıyorum.
Bunlardan ilki Kudüs yolculuğuydu ve tedirginlik normaldi.
Ama dünyanın en medeni (!) ülkesine gelirken daha çok “Aman dikkat edin” uyarısı aldım.
Üstelik de tedirginliğin asıl sebebi Cumhurbaşkanı Erdoğan için duyulan endişeydi.
Özgürlükler ülkesi (!) ABD’nin değerli yöneticileri bunu iyi okumalı.
Bu endişe, Türkiye’yi müstemleke yerine koyan tutumlarının ürünüdür.
Batılı liderler, Türk milletini hiç tanımıyor.
“Kılavuzu karga olanın…” hesabı, işbirlikçi FETÖ’nün dümen suyuna kapılarak, “Biz Türk halkını çok seviyoruz, sadece Erdoğan ile anlaşamıyoruz” diyorlar.
Bir kere Türk milleti, onların Erdoğan’a, savunduğu milli politika sebebiyle düşman olduklarını çok iyi biliyor.
İkincisi de, onlar bilmiyor olabilir ama Türkiye’deki yöneticileri millet seçiyor. “Biz Türk halkını seviyoruz ama onları Erdoğan yönetmesin” demek, diktatörlük değil de nedir?
Batı’nın çok sevdiği politikacılar
Bu noktada, bu modern Haçlıların, Türkiye’yi yönetmesini istediği isimlerin, bu isteğin ne anlama geldiğini iyi düşünmesi gerekir.
Şu dönemde “Batı ile iyi geçinen”in gerçek anlamı, “Türk milletinin milli menfaatlerine ihanet eden” demektir.
Uzak ve yakın muhalifler, Erdoğan’a muhalefet hırsıyla “Batı ile uyum” derken, FETÖ ile aynı saflardaki bir “Haçlı İttifakı”nın malzemesi olmamaya çok dikkat etmelidir.
***
Milletimiz, ABD ve Avrupa’nın, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a karşı izlediği bu düşmanca politikayı aynen kendisine yapılmış olarak görmekte ve endişelenmektedir.
Batının bunu iyi anlaması, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın burada verdiği önemli mesajların doğru algılanması açısından da çok önemlidir. Çünkü Erdoğan’ın, özellikle BM konusundaki tespitleri, bireysel veya sadece Türk milleti adına değil, bütün İslam coğrafyası hatta bu beşli global çetenin sömürdüğü bütün mağdur coğrafya adına ifade edilen önemli gerçeklerdir.
Bu BM, beşli çetenin fedaisidir
Meslek hayatım boyunca BM’nin, mağdur üyelerini koruyan hiçbir kararını hatırlamıyorum.
Sayın Erdoğan bu gerçeği, 2011’den bu yana izlediğim bütün BM Genel Kurullarında gözlerinin içine baka baka haykırmaktadır.
Dün yine Suriye ve Arakan başta olmak üzere dünyanın her yerindeki mağduriyetleri ve BM’nin vurdumduymazlığını; üzerine basa basa dile getirdi.
Bu gerçeklerin bizzat BM duvarlarında yankılanmasından hiç hoşlanmıyorlar, gerginlikleri suratlarına yansıyor.
***
BM, “insan” mefhumu ile hiçbir ilgisi yoktur.
Sömürdükleri coğrafyalarda, hemen kapısının önünde insanların açlıktan öldüğü bir ortamda lüks içinde yaşayan BM görevlilerinin, dağıtma zahmetinde bulunmadığı yüzlerce ton gıdanın depolarda çürümesi sıradan bir vakadır!
Hatta 2011 yılında, Somalili çocukların, “doku örneği alıyoruz” yalanıyla çalınan organlarının, BM gözetiminde batılı zenginlere aktarıldığını, gazeteci arkadaşım Osman Sağırlı’nın fotoğraflarıyla dünyaya ifşa etmiştik.
Onun için net olarak bilinmelidir ki, BM’nin tek amacı ABD ve müttefiklerinin ulusal çıkarlarını kollamaktır.
Zulüm payidar olamaz
Savaş galibiyetini kalıcı kılmak için kurulmuş bir düzenden başka ne beklenebilir ki?
Ama ebediyen bu böyle gitmeyecektir.
“Erdoğan yıllardır bunları dile getiriyor da ne değişiyor” diye düşünenler olabilir?
İnanın çok şey değişiyor.
Bakmayın sömürge coğrafyanın güdümlü liderlerinin, bu gerçekleri Erdoğan kadar yalın ifade edemediğine.
Geçen yılki genel kurul yazımda, “BM güven oylaması yapsın” demiştim. Bu kendiliğinden olmakta ve BM hızla aşınmaktadır.
İsrail’i doğurup büyüten ve bütün zulümlerine karşı “sevimli şımarık çocuk” muamelesinden başka hiçbir adım atmayan ama Kuzey Kore ABD’yi kızdırdı diye dünyadan tecrit etmeye çalışan bir BM asla “Birleşmiş Milletler” teşkilatı olamaz.
BM, bu çelişkiler yüzünden hızla, kimsenin itibar etmediği bir azınlık kulübüne dönüşmektedir.
Dahası, dünyanın bütün kan ve ateşi, sadece İslam coğrafyasında toplanırken, BM’nin 5 patronu içerisinde hiçbir İslam ülkesinin bulunmaması çok ilginçtir.
BM isimli global diktatörlüğün sonu yaklaşmıştır.
Zira, zulüm asla payidar olamaz.
.
Yargıya müdahale mi demiştiniz Sayın Kılıçdaroğlu?
16 Eylül 2017 Cumartesi
Aydın Doğan’ın yargıya; tepeden müdahalesinin resmidir...
Neredeyse her ay bir darbe yıldönümü telin ediyoruz. Önceki gün 12 Eylül’ü konuştuk, yarın ise milletin seçtiği ilk başbakanın, “darbe ve yargı” isimli bir cinayet planı ile nasıl katledildiğini konuşacağız.
Darbeler, halkın sandık darbeleri sayesinde kalıcı olamamış ama farklı senaryolarla aynı oyun hep tekrarlanmıştır.
Bunun sebebi ise azmettiricilerin sorgulanmamasıdır.
En çarpıcı örnek olan ve “dindarların siyasî ve iktisadî bakımdan bin yıl kendine gelememesi”ni hedefleyen 28 Şubat, askerlerin sadece figüran olduğu bir medya darbesidir.
Ama meselenin bu kısmı hiç sorgulanmamıştır.
Bunu sorgulayıp cezalarını verebilseydik, Sayın Erdoğan’ı “muhtar bile olamayacak” hale getirme çabalarını ve bunu yapamayınca da gemiyi olduğu gibi batırmaya kalkmalarını da önleyebilirdik.
Bu hıyanet filosunun “amiral gemisi” Hürriyet, başından bu yana fi tne ateşinin çırası olmuştur.
Aydın Doğan döneminde ise buna, grup menfaatlerini koruyup kollama görevi (!) de eklenmiştir.
28 Şubat bir medya darbesidir
28 Şubat bu görevin başarıyla(!) ifasıdır.
O dönemdeki manşetleri incelendiğinde, ülkenin nasıl ilmek ilmek işlenerek 28 Şubat’a getirildiği görülecektir.
Peki, manşetlerin darbesi, 28 Şubat’tan sonra bitti mi?
Kesinlikle hayır...
Tam aksine, asıl işleri ondan sonra başlıyordu.
“Görev” devam etti ve merhum Erbakan’ın, ortağı Çiller’e verilmek üzere iade ettiği başbakanlık görevinin Mesut Yılmaz’a verilmesi sağlandı.
Nitekim Yılmaz, Hürriyet’e atılan ses bombası için 29 Haziran 1997 Pazar günü, Aydın Doğan’ın Beykoz’daki malikhanesine “Geçmiş olsun” ziyaretine gitti.
Fakat ne hikmetse bu “geçmiş olsun” ziyareti 6 saatten fazla sürdü.
Asıl ilginci, Yılmaz direk Ankara’ya gitti ve yeni kabineyi Cumhurbaşkanı Demirel’e sundu.
Aynı liste, ertesi günkü Hürriyet Gazetesi’nde “Hükümet tamam” manşetiyle yayınlandı. Galiba bir de Milliyet’te “Muhtemel kabine” başlığıyla yer almıştı.
Ben o meşhur “Pijamalı ziyaret” muhabbetinin arka planını 18 Nisan 2015’te yazmıştım. (www.star.com.tr/yazar/mesele-pijama-degil-ahmet-bey-yazi-1021783/)
Yıllardır “pijama” ile örttükleri bu skandalı karşılarında bulunca şoka giren Doğan Grubu, günler sonra Ahmet Hakan vasıtasıyla, “Öyle olsaydı Hürriyet’in yayınladığı liste ile Yılmaz’ın açıkladığı liste aynı olurdu” gibi gülünç bir açıklama yayınlamıştı.
Askerlere yıktırılan hükümetin Mesut Yılmaz’a hediye edilmesinde o kadar önemli payı olan Demirel’in üç tane bakan kontenjanı da mı olmayacaktı ki?..
“Bağımsız yargı” diyenler nerede?
Aydın Doğan bu demokrasi ayıbı ile hiçbir zaman yüzleşmedi.
Üstelik bu “Eski Türkiye” alışkanlığını, onların manşetleriyle çarpışa çarpışa gelen Erdoğan’ın döneminde de aynen sürdürdüğü ortaya çıktı.
Önceki gün Türkiye Gazetesi’nde Batuhan Yaşar’ın yayınladığı “Skandal Mektup”, Aydın Doğan’ın; kapıdan sokmasanız bile bacadan girerek yürütmeyi ve yargıyı nasıl etkilediğinin tescilidir.
Bu, sessiz kalarak geçiştirilebilecek bir olay değildir.
Ve bu mektup, bağımsız yargı simsarları için de bir “samimiyet testi” olacaktır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’a ait bir suç duyurusu evrakını sallaya sallaya yargıya müdahale nutku atan Kılıçdaroğlu, nedense bu skandal mektup hakkında ağzını bile açmadı.
Elbette şaşırtmadı. Yoksa asırlık atasözü yalancı çıkardı...
Ama yandaşları sussa da bunun ve bugüne kadar “pijama muhabbeti” altına gizlenen darbelerin hesabı artık sorulmalıdır.
Bu mektup sebebiyle hangi değişiklikler yapılmıştır, aynı “Ahmetciğim” yöntemiyle başka hangi talepler karşılanmış ve Doğan hatırına ülke ne kadar zarara uğratılmıştır?
Bunların hesabı sorulmazsa daha çook “Cambaza bak” oyunu seyrederiz.
.
Artık ‘o çocuklar’ı da, sizi de iyi tanıyoruz...
13 Eylül 2017 Çarşamba
O yıllarda biz Anadolu gençleri için üniversite, büyük şehirlere kapak atma fırsatıydı.
Ben de kimseye çaktırmadan bütün formu İstanbul’daki okullarla doldurmuştum. (O zaman okullar, imtihandan önce seçilirdi.)
Meslek lisesi mezunu olarak mühendislik kazanamazmışım, İstanbul’un en belalı okulunu yazmışım kimin umurunda...
Nitekim sonuçlar açıklandığında İstanbul beni çağırıyordu.
Hevesle kaydımızı yaptırdık. Hatta aynı binada kimya mühendisliği de olduğunu duyunca, bu okulu seçtiğimize sevindik.
Kısa süre sonra eğitim başladı ve gerçekle yüzleştik.
Aman Allah’ım... Biz nereye gelmiştik...
Çok ısrar etmeyip, “hayırlısını” istemek gerektiğini o zaman öğrenmiştim.
Okulu tanıdıkça şaşkınlığım arttı.
Kantin ve koridor duvarları, bize “küfür” gibi gelen sloganlarla ve 70x100 “devrim şehitleri”yle doluydu.
Sağcı mıyım, solcu mu?
Binlerce genç gibi, ülkeyi kurtarmak için sağ veya solda çatışmak yerine, bir an evvel okulu bitirip millete hizmet etmek gerektiğine inanıyordum.
Ama nasıl?..
Kucak dolusu sopalarla sınıfımıza gelen militanlar arka sıralarda öğrenci gibi oturup hocadan sonra öbür derse kadar “devrim dersi” vermeye kalkıyorlar.
“Sınıfımızı terk edin, biz okumak istiyoruz”dediğimizde derhal masa altındaki sopalar ortaya çıkıyordu. Ve çok ilginçtir; bu “vatansever”lerin(!) ilk hedefi, cam-çerçeve oluyor, hatta tavandaki lambaları bile kırıyorlardı...
Birkaç günde bir, “Forum var, herkes konferans salonuna” diyor ve saatlerce kafamızı şişiriyorlardı…
Bu işkenceyi sadece bizim kuşak bilir.
Her an patlayacak bir kavgayı beklerken ne öğrenebilirsiniz?
Sadece okulda değil, yolda, durakta, otobüste hatta kaldığınız yurtta her an saldırıya uğrayabilirsiniz. Nitekim çok arkadaşımız bu hain saldırıların hedefi oldu.
Cam bitti, muşamba gerdik
Dört yıl boyunca, kesintisiz eğitimle geçen bir hafta hatırlamıyorum.
Bir sabah okula gidersiniz, bütün camları yerde görür; geri dönersiniz.
Bu artık bizim için sıradan bir durum haline gelmişti.
Hatta, okulumuz haber konusu olmuş ve “Okulda para, fabrikada cam kalmadı” şeklinde trajikomik bir açıklama yayınlanmıştı.
Ama sonra başımıza gelenler hiç de komik değildi.
Camsız kalan bütün pencereler naylonla kapatıldı.
Üstelik de İstanbul sert bir kış yaşıyordu.
“Sert kış” ifadesi durumu tam izah etmemiş olabilir, “Ecevit kışı” dersem daha iyi anlaşılır.
Hani şu, fuel oil olmadığı için kaloriferlerin buz gibi demir yığınlarına dönüştüğü, duvardan fırlamış soba borusundan duman tüten evlere imrenerek baktığımız yıllar...
Sınıfta parkalarla oturuyoruz ama yine de tir tir titriyoruz...
Sert rüzgara karşı koyamayan muşambanın sinir bozucu patırtıları, ders anlatmaya çalışan hocanın titrek sesini bastırıyor ve sanki; “Ben, sizin geleceğinizi uçuran poyrazım” diyordu.
Kanlı 1 Mayıs’ta Taksim’de yoklama
Okulu sanki Maocu militanlar yönetiyordu. Canları ne isterse onu yapıyorlardı. 1 Mayıs 1977 günü Taksim’de yoklama yapmaya kalktılar.
Dört yıl aynen böyle geçti.
79-80 dönemi, okul bitti ama bitirme imtihanları yapılamadığı için mezun olamıyorduk.
12 Eylül “hızır” gibi imdadımıza yetişmişti! Hemen imtihanlara girdik ve 30 Eylül’de mezun olduk!
Anarşi ve terörden bağrı yanan bütün Türkiye’de böyle düşünmüştü, Evren ve arkadaşlarına teşekkür etmişti.
Ama meğer hepsi “kontrollü anarşi” imiş, bütün bu işkenceler “darbenin olgunlaşması” için çekilmiş.
***
Ve bugün görüyorum ki, 12 Eylül çabuk unutulmuş...
Sanki “11 Eylül” ile “12 Eylül” birbirine karıştı.
Herkes New York’taki 11 Eylül saldırısını konuştu.
Hâlâ kimin neden yaptığı belli olmayan ama Amerika’nın nasıl kullandığı ortada olan terör saldırısı kadar ehemmiyeti yok muydu 12 Eylül’ün?
Kimse kusura bakmasın, bu mukayeseyi yapacağım; acaba 12 Eylül, kaç tane 11 Eylül eder, hiç merak ettiniz mi?
12 Eylül, gerilerde kalmış kötü bir hatıradan ibaret değil, asla unutmamalıyız.
12 Eylül’ü unutursak daha çok ‘15 Temmuz’lar yaşarız...
12 Eylül / 15 Temmuz çocukları
12 Eylül 1980’de darbeciler yönetimi ele geçince, Başkan Carter’a “Bizim çocuklar başardı” diye müjde veren CIA ajanı (Paul Henze) ölmüş olabilir ama “bizim çocuklar yöntemi” aynen devam ediyor.
Sadece “çocukları” değişiyor.
Nitekim 15 Temmuz’da da Başkan Obama’ya “Bizimkiler yine başardı” diyebilmek için İstanbul’da kamp kuran eski ve yeni CIA şefleri gece geç saate kadar “kontrollü darbe”yi izlediler ama bu sefer o müjdeyi(!) veremediler.
Ama yine bitmedi…
Amerika, kendisine uşaklık eden “o çocuklar”ı bulduğu sürece de 12 Eylül’ler bitmeyecek.
Şimdi yine kendilerine sığınan “o çocuklar”ın kumpaslarını kullanarak, uzaktan kumanda ile Ankara’da darbe yapma peşindeler.
Ama unuttukları bir şey var.
Artık onları da “o çocuklarını” da çok iyi tanıyoruz...
.
Kabul edin; Türkiye’yi durduramadınız…
9 Eylül 2017 Cumartesi
Geçmişini yok sayan, ecdadına savaş açan bir anlayışla kuruldu son Türk devleti.
Amerika okyanusları aşarak, hiçbir bağı olmayan toprakları işgal ederken, biz yüzyıllarca birlikte yaşadığımız kardeşlerimizi inkâr ettik, “Başka kapıya” dedik.
600 yıllık bir çınara gençlik aşısı yapmak yerine, cılız bir dal dikerek, Batı’nın bizimle istediği gibi oynamasına imkân verdik.
On yıllarca bizi istedikleri gibi yönlendirdiler.
“Batılı” olmamız için bizi Ortadoğu’dan; hatta burnumuzun dibindeki komşulardan uzaklaştırmaya çalışırken, kendileri İslam coğrafyasını dibine kadar sömürdü, hatta “devlet başkanı” zannedilen Haçlı uşaklarının yatak odalarına kadar girdi.
Geç de olsa gücü keşfettik
Köksüz, kişiliksiz bir Türkiye’yi ancak “uşak” olarak içeri alabileceklerini geç de olsa anladık.
Devletlerin asıl gücü milletidir.
Ve ülkeleri yönetenler, vesayet odaklarına değil de milletine yaslanmayı becerebilirse, hiçbir entrika ve kumpastan etkilenmezler.
Nitekim Türkiye’de de öyle oldu.
Artık “stratejik ortak” masallarıyla avunan bir Türkiye yok.
Batılı liderlerle birlikte fotoğraf vermeyi başlı başına bir başarı olarak sunan anlayış gerilerde kaldı.
Yine Batı’yı önemseyen ama Doğu’yu da ihmal etmeyen, ilişkileri “uşak” olarak değil, “ortak” olarak sürdürmek isteyen bir dönem var artık.
Normal hayatında “kibir” endişesiyle bacak bacak üstüne atmayan ama “Kibirliye karşı kibirli görünmek sadaka vermek gibi sevaptır” düsturunca, kendisini “müstemleke valisi” gibi görenler karşısında mütekabiliyet esasına göre oturan bir anlayış yönetiyor artık Türkiye’yi.
Bize ders vermeye kalktılar
Bu değişiklik Batılı efendilerimizi (!) kızdırdı.
İçte ve dışta bütün müttefiklerini devreye soktular.
2007’deki parlamento darbesi, 2008’deki kapatma davası hep Türkiye'yi durdurmaya yönelik teşebbüslerdi.
Mayıs 2013'te ise Haçlı uzantıları sahaya indi ama bertaraf edildi.
Daha da öfkelendiler.
Eskiden üfleyince yön değiştiren Türkiye, şimdi bütün yöntemleri denedikleri halde yoluna devam ediyordu.
Çok güvendikleri “son koz”u devreye soktular.
17/25, Erdoğan’ı hedef alan bir “Yargı Darbesi”dir, “yolsuzluk soruşturması” olarak gören ya ahmaktır ya da alçak.
Bu teşebbüsleri de hezimetle sonuçlanınca öfkeden kudurdular.
Yedi düvel ve yerli hainler bir türlü hedefe ulaşamadı!
Peş peşe tattıkları ve hiç alışık olmadıkları bu hezimetlerden daha da beteri (!) artık maskeleri düşmüş, hain yüzleri ifşa olmuştu.
Bükemediniz, öpün...
Madem suçüstü yakalandılar, ne pahasına olursa olsun, Erdoğan’ı bertaraf edip eski Türkiye’yi geri getirmeleri gerekiyordu!
15 Temmuz, Amerika ve Avrupa’nın, FETÖ hainlerini koçbaşı olarak kullandığı bir işgal teşebbüsüdür ve bütün hesaplar “kesin sonuç” üzerine yapılmıştır.
Ama yine olmadı…
Dedik ya, Hakk’a ve halka yaslananlar için şeytana taş çıkartan entrikaların bile bir anlamı yoktur.
***
Haçlılar, her yenilgiden sonra biraz daha hırçınlaşıyor.
Ama Türkiye yoluna devam ediyor.
Mesela, Türkiye’ye gelmek isteyen turistleri neredeyse “hain” ilan edecek kadar ileri gittiler ama Antalya altın yılını yaşadı.
Dışarda ise dev adımlarla ilerleyen bir Türkiye var.
Bakmayın içimizdeki Haçlıların “Yalnız kaldık” yaygaralarına.
Sadece Katar ve Myanmar Krizleri bile Türkiye’nin gücünü anlamak için yeterlidir.
Ey Batılı dostlarımız!
Beceremiyorsunuz, Türkiye’yi durduramıyorsunuz…
Merak etmeyin, biz intikamcı Haçlılar gibi değiliz, uzatılan eli havada bırakmayız.
Ama bizi hâlâ ayaklarınızın ucunda aramayın, bakın; karşınızdayız…
.CHP’yi yüzde 50’nin üzerine sadece AK Parti taşıyabilir
23 Ağustos 2017 Çarşamba
2019, Türkiye’yi daha ileri götürmek isteyenler için de, tekrar vesayet çukuruna yuvarlamak isteyenler için de çok önemli.
Vesayetin tasfiyesini hazmedemeyenler 2019’daki seçimi “tek şans” olarak görüyor.
Bunun ise referandumdaki “Hayır” bloğunu her ne pahasına olursa olsun muhafaza edip, üzerine de “Evet” cephesinden ilave etmekten geçtiğini düşünüyorlar.
Elbette 2019 bir referandum değil. “Hayır” oyu kullanan herkes CHP’ye “Evet” demeyecek. Ama bütün “Evet”lerin AK Parti oyu olmadığı da bir gerçektir. Mesela “MHP’nin referandumda hiç ‘Evet’ oyu yok” düşüncesinin, vahim sonuçlar doğurabilecek bir hata olduğu kanaatindeyim.
Ancak CHP’nin, referandum sonuçları üzerine bir strateji bina etmesi çok anormal sayılmaz.
Nitekim, 2019 için bu stratejiye abanmış görünüyorlar. “Hayır” bloğunu “Erdoğan düşmanlığı” ile konsolide ederek, “Evet” bloğundan birkaç puan koparabilecek bir muhafazakarı aday yapabilirler.
Yani, çok önemli olan bu 2019’u, sadece 3-5 puan belirleyecek.
Ancak bu seçim sisteminde, FETÖ ve CHP’nin önderliğindeki cephenin hedefe ulaşması, sadece AK Parti’den oy koparmasıyla mümkündür.
Yani, CHP bloğu ipi göğüslerse bunu “AK Parti’nin hataları”na borçlu olacaktır.
AK Parti’nin iki büyük riski
Peki AK Parti, CHP’yi nasıl zafere taşıyabilir?
İki tür kategorik hata 2019’da AK Parti’ye kötü bir sürpriz yaşatabilir.
Birincisi, iktidar yozlaşması ve FETÖ ile mücadele travması.
15 Temmuz işgal girişiminden sadece bir hafta sonra; 23 Temmuz 2016 tarihli Star gazetesinde, “AK Parti dahil hiçbir yerde FETÖ’cü bırakmayın” başlıklı bir yazı yazmıştım.
Bugün gelinen noktadan geriye baktığımızda sürecin pek de oradaki temennilerimize uygun ilerlemediğini, “aman ha” dediğimiz bazı şeylerin maalesef gerçekleştiğini görüyoruz.
AK Parti geneliyle, yereliyle önce kendi etrafından başlayabilseydi vicdanlarda taht kurardı ama olmadı.
Allah’tan Genel Başkan Erdoğan’ın “Kibirli, defolu ve FETÖ bağlantılı partilileri” mutlaka ayıklayacaklarını ısrarla dile getirmesi milleti tekrar ümitlendirdi.
Önemli olan bu değişimin sağlıklı işlemesidir. Kripto FETÖ takıyyeleri ve bildik siyasi entrikalarla gelen gideni aratmamalı…
Asıl tehlike, vicdanlarda kirlenmek…
Gelelim ikinci büyük tehlikeye…
FETÖ ile mücadele için OHAL kaçınılmazdır.
Ancak FETÖ ve yandaşları, bu mücadeleyi sulandırmak için elinden geleni yapmakta, her bir FETÖ’cü onlarca kanaldan “mağduriyet” algısı pompalamaktadır.
FETÖ ile mücadele doğru yapıldığı sürece AK Parti’ye oy kaybettirmez, oy getirir.
Yeter ki AK Parti’ye veya hatırlı kişilere yakınlığına bakılmaksızın bütün FETÖ’cülerle layıkıyla mücadele edilsin.
Ancak FETÖ ile mücadele adı altında gerçekten “mağdur” oluşturuluyorsa, sayısı az bile olsa endişelenmek gerekir.
Çünkü gerçek anlamda bir tanecik “mazlumun” ahı, arşı titretir.
Bu mücadelenin, “yoğurtla pekmezi ayırmak” kadar zor olduğunu kabul etmekle birlikte, maalesef makul yanılma payını fazlasıyla aşan “gerçek mağdurlar” olduğu da bir vakıadır ve bence AK Parti için asıl tehlike de bu sessiz kesimin kırgınlığıdır.
Mücadeleyi kirletmeye çalışıyorlar
Bu mağduriyetlerin oluşma biçimi muhteliftir.
Emniyet ve yargıda, “FETÖ ile mücadele” kararlılığının arkasına sığınan kripto FETÖ’cüler, özellikle aşırı mağduriyetler oluşturarak, gerçekten insan üstü bir gayret ve titizlikle yürütülen mücadeleyi tartışılır hale getirmek istiyor.
Bir de, ne kadar amansız mücadele ettiğini(!) göstermek isteyen; her devirde yükselme uzmanı bir kısım bürokratlar da “konjonktürü kariyere çevirmeye” çalışıyor olabilir.
Sebep ne olursa olsun millete yansıyan görüntü şudur:
Eskiden beri tanıdığı FETÖ’cü “abi” ve “abla”lar hâlâ küstahça yoluna devam ederken, yol haritası FETÖ ile hiç kesişmemiş hatta mücadele ile geçmiş nice masum insan, ilginç senaryolarla cezalandırılıyor.
Bu hatalar, FETÖ’nün mağduriyet algısı ve CHP’nin “Adalet arayışı”(!) için malzeme yapılıyor ve faturası da doğrudan Sayın Erdoğan’a kesiliyor.
2019’da millî zafer için temiz bir AK Parti ve millî bir bürokrasi kaçınılmazdır.
.
Dikkat… Kılıçdaroğlu tutuklanmak istiyor
16 Ağustos 2017 Çarşamba
Kılıçdaroğlu’nun siyaset sahnesine nasıl indiğini hepimiz biliyoruz.
Rahmetli meslektaşımız Savaş Ay’ın programındaki ezik genel müdürün, “Benim adım Kemal’e nasıl dönüştüğünü de…
Dolayısıyla, siyaset birikimi olmayan, milleti hiç tanımayan bir emekli genel müdür bir de Erdoğan gibi bir rakiple karşı karşıya kalınca mecburi istikamet olarak, kendisini oraya getirenlerin stratejik ve lojistik desteğiyle siyaset yapmaya yöneldi.
Bir ana muhalefet partisi liderinin, 17/25 FETÖ darbesinden aylarca sonra seçim meydanlarında Cumhurbaşkanı Erdoğan için yaptığı, “Darbeci, hırsız” yakıştırması FETÖ’ye hizmetten başka bir şey değildir.
FETÖ ile entegre siyaset aynen devam etmiş ve Kılıçdaroğlu, “15 Temmuz kontrollü darbedir” söylemi ile çıkmaz sokak öncesindeki son çıkışı da kaçırmıştır.
FETO’nun, “suikast talimatı” veren son kasetindeki 15 Temmuz sulandırmalarını dinlerken, Kılıçdaroğlu konuşuyor sanırsınız.
Suçüstü yakalandı
Cumhuriyet gazetesinde yayınlanan ve “Devlet aleyhine casusluk” olarak kabul edilen haberle ilgili olarak, CHP milletvekili Enis Berberoğlu’na 25 yıl ceza verildi ve 14 Haziran’da cezaevine gönderildi.
Oysa bu görüntüleri Enis Berberoğlu’na, Kılıçdaroğlu’nun verdiği iddia edilmektedir.
Ancak Kılıçdaroğlu, iki aydır bu hususta tek kelime etmedi.
Son günlerde Cumhurbaşkanı Erdoğan özellikle üzerine gitmekte ama Erdoğan’ın bir lafına beş katı cevap veren Kılıçdaroğlu bu konuda nedense dilini yutmuş görünmektedir.
***
Öte yandan sadece vesayetçilerine yönelik olarak yürüttüğü gizli iktidar politikası dönemi de 16 Nisan itibariyle sona ermiştir.
Yüzde 50’nin üzerinde oy gerektiren yeni sistemde Kılıçdaroğlu’nun hiçbir karşılığı yoktur ve zaten kendisi de bunu çok iyi bildiği için milleti kucaklayıp yüzde 50’nin üzerinde oy almak gibi bir hedefi de yoktur.
Bu yüzden, parti içindeki bütün baskılara rağmen, “2019’da adayım” diyememiştir.
Kendisinin yeni sistemde “lider” olamayacağı konusundaki parti içi hesaplaşma da başlamış ancak nasıl biteceğini iyi bildiği için derin dondurucuya kaldırmıştır.
Nitekim, HDP’lilerden bile destek istedikleri, “geniş taban” endişesiyle, kendilerini protesto için gelen şehit yakınlarını bile destekçi gibi gösterdikleri o meşhur yürüyüşe, parti içi muhalefet liderlerinden kimse katılmadı.
Bu vahamete ilaveten Kılıçdaroğlu’nun FETÖ ile entegre siyaset çemberi de iyice daralmış ve Kılıçdaroğlu’nun FETÖ aşkı konusunda partide de isyanlar başlamıştır.
Ucuz yoldan 'kahraman'
Velhasıl, nereden baksanız durum pek iç açıcı değildir.
FETÖ çıkmazından kurtulup, imajı düzeltmiş bir lider olarak yoluna devam etmesi hiç de kolay görünmemektedir.
O halde Kılıçdaroğlu’nun, ucuz yoldan “kahraman” olmaktan başka çaresi yoktur.
Bu ise kısa bir süre de olsa tutuklanmakla mümkündür.
Bütün malzemeyi bitiren yerli ve yabancı yandaşları da, üzerinde tepinebilecekleri bir eylem istemektedir.
Onun için bütün ısrarlara rağmen, “Evet o görüntüleri ben verdim” diyerek, böyle bir malzemeyi ucuz harcamak istememektedir.
Böyle bir fırsat yakalayabilirse hem zevahiri kurtarır, hem de 2019’da meydanlarda bozdurup bozdurup harcayabilir.
Nitekim dün bu satırlar yazılırken, “CHP Antalya Milletvekili Mustafa Akaydın’a soruşturma” haberi geldi.
Kılıçdaroğlu, Akaydın’ın ifadelerinin ne kadar problemli olduğunu bildiği halde bilinçli olarak desteklediğini söyledi.
Hatta Akaydın’ın, “Katil devlet” ifadesini daha da tırmandırarak; darbeyi önlemek için halkı meydanlara davet eden Cumhurbaşkanını “katillikle” itham etti.
Çünkü Kılıçdaroğlu, savcıların kendisi hakkında işlem yapmasını istemektedir.
Hatta birkaç saatlik bir “bilgisine başvurma” işlemi bile ilk domino taşını devirecek ve Türkiye’ye çullanmak için fırsat kollayan dış ortakları harekete geçecektir.
.
Devlet, 10 Ağustos 2014’te ‘yenilendi’ zaten
10 Ağustos 2017 Perşembe
Vesayetle başı doğuştan dertli bir cumhuriyetimiz vardı.
Onun için herkesin gönlünde başka bir devlet yatar, sık sık “2. Cumhuriyet” tartışmaları çıkardı.
Çünkü “millete rağmen” milletin gönlünde yer almak mümkün değildi.
Bu nasıl bir devletti ki, milletini; darbelerle ya da oligarşik yöntemlerle sürekli kontrol altında tutmaya çalışıyordu.
Merhum Özal ve Erbakan dönemlerinde olduğu gibi bu “esaret”ten kurtulma teşebbüsleri olsa da farklı yöntemlerle durduruluyordu.
Dünya “milenyum”u kutlarken bizdeki vesayet kafası, gün geçtikçe daha da geri gidiyordu.
Sadece 2007’deki Cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında yaşananlar bile devletimizin; nasıl bir vesayet tutsağı olduğunu anlamak için yetiyordu.
Seçimlere az bir süre kala, vesayetin yargı kanalından, parlamenter sistemimizin önüne uzatılan “şaka gibi” bir çelme gerçek olmuş ve 360’tan fazla milletvekiline sahip bir parti, kendi adayını Cumhurbaşkanı seçememişti.
Kısaca hatırlatalım…
Sabih Kanadoğlu adlı bir emekli, “Toplantı yeter sayısı 367 olmalı” şeklinde; kendinden menkul bir kriter ileri sürmüştü.
27 Nisan 2007 günü yapılan ilk oylamada, diğer partiler Genel Kurul salonuna sokulmayarak 367 oyununa pas atılmıştı.
CHP de aynı gün konuyu Anayasa Mahkemesi’ne götürerek, kendisine verilen rolü yerine getirmişti.
Aynı günün gecesinde ise Genelkurmay'ın internet sitesinde yayınlanan muhtırada, “Askerin bu seçimde taraf olduğu” ilan edilerek, demokrasiye vurulmak istenen darbe için güçlü (!) bir destek verilmişti!
CHP Genel Başkanı Deniz Baykal işi sağlama almak için, “AYM ‘367’ye gerek yok’ derse Türkiye ciddi bir çatışmaya sürüklenir” bile demişti.
Bakar mısınız şu devletin haline…
Ana muhalefet lideri, yargının en üst makamına, “Demokrasiye darbe oyunumuzu bozarsan…” diye parmak sallıyor ve onlar da bu parmağa boyun eğerek, ülkenin tepesinde örülen vesayet kemerinin kilit taşını yerine koyuveriyor…
Şaka gibi…
Kanadoğlu’nun göle çaldığı “saçma” maya tutmuştu!
Tabii ki işin aslı böyle değildi, Kanadoğlu sadece bir maşaydı.
Zaten emekli olan yargıç ve paşaların, muvazzaflar adına konuşması, vesayet sisteminin çok yaygın olarak kullandığı bir eski Türkiye geleneğiydi.
Zaferleri, krizler doğurur
Gecenin en karanlık bölümünün aslında sabahın habercisi olduğu gibi, vesayetin bu cinneti de zevalinin başlangıcı oldu.
Zira bir devletin, bir demokrasisinin, bir parlamentonun böyle bir “işgal”i ilelebet taşıyabilmesi mümkün değildi.
Bu yüzden “Türkiye iyi ki bu 2007 darbesini yaşamış” diye düşünmüşümdür hep.
Çünkü 10 Ağustos 2014, bu “işgal”e karşı milletin ilan ettiği bir “milli seferberlik”tir ve 16 Nisan 2017’de milletin zaferi ile sonuçlanmıştır.
Çanakkale’den geçemeyen Haçlı güruhunun, 1923’te kurduğumuz devlete, uzaktan kumanda için yerleştirdiği “vesayet çipleri” ancak 16 Nisan’da temizlenebilmiş ve devletimiz ondan sonra, “milli” bir nitelik kazanabilmiştir.
Bundan daha yeni, bundan daha kaliteli bir “devlet” kurulabilir mi?
Cumhuriyetimizin olgunlaştığı, millet ile bütünleştiği bir dönemde “yeni bir devlet” arayışında olmak, yıllardır vesayete karşı verdiğimiz ve 15 Temmuz 2016’da finalini yaşadığımız bu İstiklal Savaşını anlamamak demektir.
Oysa bunu en iyi anlayan biziz.
Çünkü biz defalarca “iktidar” olduk ama asla “muktedir” olamadık.
Çünkü biz devlet kurumlarında itelenip kakalandık, “mürteci” damgasıyla sokağa fırlatıldık.
Çünkü biz kıyafetimiz, ibadetimiz sebebiyle kendi yurdunda “parya” yapıldık.
Bu öfkenin sebebi var
Ama artık milletin iradesini çalan bütün simsarlar boşluğa düşmüştür.
Zaten bu öfkenin sebebi de budur.
Bu yüzden vesayetçi azınlık, kaybettiği iktidara tekrar kavuşabilmek için önüne gelen her şeyi kullanmaktadır.
Ey vesayet dinazorları…
Her şeye rağmen biz intikam peşinde değiliz. Yaptıklarınızı unutup birlikte kardeşçe yaşamaya hazırız.
“Yeter ki terör, darbe ve FETÖ gibi; bir ülkenin başına gelebilecek en büyük musibetler karşısına, bizimle beraber dikilin”diyoruz ve bunu istemeye de hakkımız olduğunu düşünüyoruz.
Anlamsız ve karşılıksız bir “yeni devlet” lafına günlerce çullanırken, yanı başınızdan yükselen “katil devlet” yaygarasını bir türlü duyamıyorsanız, yanlış yerdesiniz demektir.
O halde hiç kusura bakmayın, bu yeni devletimizde millet katillerine ve vesayetçi yandaşlarına asla yer yoktur…
.
Bu ‘devlet’ meselesine Kılıçdaroğlu ne diyor acaba?
9 Ağustos 2017 Çarşamba
Huzurumuza dinamit yerleştirilen “Gezi” sürecinde başlatılan bir yaygara var.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, toplumu kamplaştırıyormuş!..
Oysa asıl toplumsal barış katliamını, bireysel eylemler üzerinden kitleleri suçlayarak kendileri yapıyor.
Her kesimden çıkabilecek bireylerin taciz ve benzer sapıklıklarını, milletin bir bölümüne mal ederek daha büyük bir sapkınlığa imza atıyorlar.
Aynı kesimler, işlerine geldiği zaman “suçun ve cezanın bireyselliği”ni savunurken mangalda kül bırakmıyorlar.
***
Son günlerde de farklı bir ayrıştırma operasyonunu tırmandırıyorlar.
Efendim, AK Parti eski MKYK Üyesi Ayhan Oğan “Yeni devlet kuruyoruz” demiş...
Şahsen katılmıyorum…
Darbeciliği, Kemalistlik ve Laiklik zanneden millet düşmanlarının geçmişteki bütün engellemelerine rağmen, İslamiyet’in en doğru ve en rahat yaşandığı ülkenin Türkiye olduğunu düşünüyorum.
Hele 16 Nisan’daki referandum ile üzerindeki vesayet ve işgallerin de kalktığı böyle bir devleti yıkıp da yerine neyi koyacak muhafazakarlar?
Allah aşkına faşist Avrupa, emperyalist Amerika dahil; bizden daha kaliteli bir devlet modeli mi var ki?
Oğan’ın ifade özgürlüğü yok mu?
Bununla birlikte Sayın Oğan’ın bu ifadesinin dünyanın sonu olduğunu da düşünmüyorum.
Aynı yaygarayı diğer bir AK Partilinin “Reklam arası” ifadesi üzerine de koparmışlardı ama devletimiz hâlâ ayakta!..
Çocuklarımızı teslim ettiğimiz “hoca”ların, terörist PKK’ya destek vermesine “ifade özgürlüğü” diyenler, Ayhan Oğan’ın fikrini ifadesi karşısında neden bu kadar köpürüyor?
Yoksa Ayhan Oğan, onların üzerine titrediği (!) bu devlet için, PKK’dan daha mı tehlikeli?
Hele hele AK Parti ile uzaktan akraba olan birinin bir sözü hakkında, başbakandan cumhurbaşkanına kadar herkesi sorumlu tutmak ayrıştırmanın cinnet halidir.
***
Her şeye rağmen AK Parti sözcüsü bir açıklama yaparak Oğan’ın ifadesini reddediyor ama yetmiyor! Ki, bence yeterliydi…
Buna ilaveten Başbakan Binali Yıldırım da oldukça sert bir açıklama ile “yeni devlet” ifadesini reddediyor.
Ama beyler yine tatmin olmuyor.
Bu arada Sayın Bahçeli de bu art niyetli tartışmaya üst perdeden dalarak Kılıçdaroğlu’nun susuz değirmeninin imdadına yetişiyor.
Ama Kılıçdaroğlu bir türlü ikna olmuyor (!), “Bunlar yetmez, Erdoğan da cevap versin” diyor...
Bu 'devlet' iddiasına ne diyorsun?
Tam bu günlerde çok daha vahim bir “devlet” tartışması daha var…
CHP Antalya Milletvekili Mustafa Akaydın, “15 Temmuz’da ölen 250 kişinin katili devlettir” diyor.
Ayhan Oğan’ın sıradan bir beyanı cumhurbaşkanını bile bağlıyorsa, CHP’li vekilin; FETÖ’yü aklamak için devleti “katil” ilan etmesi Kılıçdaroğlu’nu hiç mi ilgilendirmiyor?..
Ama Kılıçdaroğlu, üzerine titrediği(!) devletin “katil” ilan edilmesini hiç önemsemedi ki tek laf etmedi.
Belki duymamıştır, biz soralım…
Sayın Kılıçdaroğlu, vekilinizin; “Katil devlettir” sözü için, “Akaydın halt etmiş” diyebilir misiniz?..
Yalnız dikkat edin, “Katil devlettir” sözü, “15 Temmuz kontrollü darbedir”in Türkçesidir.
***
Geçin beyler…
Bunlar, milletimizin çok iyi tanıdığı ilkel yöntemlerdir.
Gerçekten “toplumsal barış” istiyorsanız, bu tür “toplumsal imha” alışkanlıklarını bırakınız.
Artık bu milletle barışın ön şartı, 15 Temmuz’u doğru okumaktır.
15 Temmuz’a “Devletin, 250 kişiyi katlettiği kontrollü darbe” deyip, FETÖ ile mücadelenin başladığı 20 Temmuz’u “Asıl Darbe” ilan eden FETÖ yandaşları, bu milletle asla barışamaz.
.
Millet yutmuyor, şansınızı zorlamayın…
2 Ağustos 2017 Çarşamba
“Gıybet”, İslamiyet’te en ağır suçlardan biridir. Çünkü kanser gibidir, girdiği bünyeyi felç eder.
Ve gıybet, doğru bir bilginin yayılmasıdır.
Yoksa bir kişi veya kesim hakkında doğru olmayan şeyler yaymak “iftira”dır ve cezası daha ağırdır.
“Algı operasyonu”ise bir amaca yönelik olarak yürütülen sistematik iftira kampanyasıdır ve Türkiye’de sürekli başvurulmuş yaygın bir yöntemdir.
Mesela her darbe öncesinde mutlaka farklı fitne tohumları atılarak algı operasyonları yapılmıştır.
Ve maalesef bu fitne tohumlarının taşıyıcı anneliğini hep medya yapmıştır.
Ama bu çirkin yöntemi FETÖ kadar sinsi, yaygın ve ustaca kullanan olmamıştır.
Sözüm ona İslâm’a hizmet için yola çıktığını iddia ederek, 40 yıl boyunca Müslümanların himmetleriyle büyüyen bu hıyanet örgütü, destek aldığı kişi ve kurumlara yönelik çevirdiği entrikalarla hedefine ulaşmaya çalışmıştır.
Balyoz ve Ergenekon birer algı operasyonu şaheserleridir (!)
Yargı ve TSK başta olmak üzere devletin en hassas noktalarına nüfuz etmelerinde bu algı operasyonlarının büyük desteği olmuştur.
Senaryo aynı, oyuncular farklı
Şimdi FETÖ’nün ifşa olması, algı operasyonlarının bittiği anlamına gelmemektedir.
Her ne kadar, bu operasyonları gerçekleştirdiği medya platformlarını; sosyal medya hariç kaybetmiş ise de “Erdoğan Düşmanlığı” gibi sinsi bir oyunla kavuştuğu medya gücünü kullanmaktadır.
Yani din, vatan ve millet düşmanları artık dindar (!) FETÖ ile tam ittifak halindedir ve bu işbirliği, algı operasyonlarında da köküne kadar kullanılmaktadır.
Fitne-fesat rüzgârlarının farklı yönlerden estiğine bakmayın.
Bazen Atatürk’e, bazen yaşama, bazen inanca, bazen masumiyet karinesine müdahale ediliyormuş gibi gösterilen şeyler aynı kalemin senaryosu, farklı tiyatrocuların oyunudur.
“Diktatör, DEAŞ’a destek, kontrollü darbe, adaletsizlik, mağduriyet, tutuklu gazeteciler, El Kaide’ye destek”gibi geleneksel algı operasyonları sırayla sahnelenirken, arada da “irtica ve yaşam tarzına müdahale” gibi 28 Şubat kalıntısı; kokmuş soslar kullanıyorlar.
O kadar suni ki, buldukları Don Kişot dev bir Atatürk heykeline “orak”la saldırıyor (!), aracılar algı operasyonunu “tahra” diye başlattığı için öyle devam ediyor.
Millet artık oralı bile olmuyor
Bu ülkenin gerçek sahibi olan milletimiz farklı etnik köken, inanç ve siyasi yapılardan oluşmaktadır ve farklı yaşam tarzlarına sahiptir ve bu farklılıklarla hiçbir derdi yoktur.
Anadolu, farklılıkların; göz yaşartan ahengi ile doludur.
Kaldı ki, her kesimden radikaller çıkabilir. Bunların yaptığı aşırılıkları genellemek, “suç ve cezanın şahsiliği” ilkelerine aykırı; daha beter bir radikalliktir.
Kimin ne giydiğiyle hiçbir derdim olmadığı halde, ne idüğü belirsiz birinin, yaptığı bir saçmalığı neden ben üstlenmek zorundayım ki?
Ayrıca bu ülkede bir “kıyafet mağduriyeti”nden bahsedilecekse bunun hâlâ tek muhatabı dindarlardır.
“O mesele kapandı”filan demeyin. Kamusal alan saçmalığı büyük ölçüde bitmiş olabilir ama eski simsarlar fitne ateşini körüklemeye devam ediyor.
O parkta sahnelenen “tek kişilik oyun” sonrasında, “kıyafetimize karışmayın” diye bağıranlar, başörtüsü zulmünün sembolü haline gelen Merve Kavakçı için de “Türkiye’yi temsil edemez” diye yaygara koparıyor.
Merve Hanımın o göreve yeterli olmadığı için mi böyle zıpladılar dersiniz?..
***
Be hey algı simsarları, hâlâ milleti kandırabildiğinizi zannediyorsunuz ama inanın etrafınızdaki bir avuç yalaka dışında artık kimse sizi ciddiye almıyor.
Her şeyine yabancı olduğunuz bu milletin hâlâ birlikte yaşamayı kabul etmesi, layık olduğunuzdan değil, milletin büyüklüğündendir.
Şansınızı zorlamayın...
.
Diyanet’in işi şimdi çok daha zorlaştı…
29 Temmuz 2017 Cumartesi
Görevi “din müessesesini korumak” olan Diyanet, geçmişte de İslamiyet’in ana omurgası olan Ehl-i Sünnetle çelişen uygulamalarıyla dikkat çeken bir kurumdu.
Nitekim, karar alma mekanizmalarını yıllar önce ele geçiren FETÖ’nün, bütün rakip camia ve cemaatleri bertaraf etmek için Diyanet’i kullandığı anlaşıldı.
Ancak, geçmişte hangi kurum FETÖ’ye karşı net tavır koydu ki, ilk işgal edilen Diyanet’ten bekleyeceğiz…
Ama bir devlet kurumunun, 17 Aralık 2013’ten sonra da FETÖ ile mücadelede yerini almaması farklı anlam taşır.
Hele bu, Diyanet gibi, FETÖ’nün din istismarını tescil edecek bir kurum ise, sessiz kalması bile hayati destek anlamına gelir.
Üstelik sadece Kutlu Doğum sayesinde bile, FETÖ’nün Peygamber Efendimizi inkar eden sapık söylemlerini milyonlara yayan Diyanet’in ödemesi gereken büyük kefaretler bulunmaktadır.
Bütün bunlara rağmen kılını kıpırdatmayan Diyanet’i elbette eleştirdik.
Diyanet bizi raporla doğruladı
Nitekim Diyanet’in raporu, ne kadar haklı olduğumuzu ortaya koydu.
Hatta istismar ve çarpıtmanın boyutları, bizim zannettiğimizden çok daha büyükmüş.
Daha yıllar önce bütün Türkiye “Dinler Arası Diyalog”un barışçıl bir şey olduğunu zannedip; bu sapığı Mevlana’ya benzetirken, biz ısrarla bunun dinsizlik olduğunu yazdığımız için, “Ayrımcılık yapmak”la suçlanmıştık.
Ama uluhiyet iddiasına varan firavunluklarını Diyanet’in raporundan öğrendik.
Şimdi…
Bu din istismarı 40 yıldır devam ediyorsa Diyanet buna neden mani olmadı?
Biz “Dinler Arası Diyalog, Papalığın İslamiyet’i yıkma projesidir” dediğimiz için FETÖ’nün hışmına uğrarken Diyanet neredeydi?
40 yıldan geçtik, Sayın Erdoğan dört yıl önce; Diyanet İşleri Başkanlığı’nın "Yüzyılın İslam Kültür Hizmeti Ödülleri" töreninde FETÖ elebaşını, “İlmi güç, şantaj ve örgütlenme için istismar aracı olarak kullanan bir yalancı peygamber” olarak ilan etti, Diyanet neden bu önemli tespitlerin altını doldurmadı?
Diyanet artık sessiz kalamaz
Bu rapor, FETÖ’nün dini sapıklıklarının altını çizmesi bakımından elbette önemliydi. Ama çok geç kaldıklarını, bizzat Başkan Görmez de sunumunda itiraf etti.
Geciken tavır, tavır değildir.
Buna rağmen, bu gecikmiş raporu biz manşetten paylaştık.
Çünkü bu rapor, FETÖ ile mücadelede Diyanet’in yer almasının çok önemli olduğu yönündeki iddialarımızın; zannettiğimizden daha önemli olduğunu ortaya koyuyordu.
Ve Diyanet, “FETÖ sapık bir din istismarcısıdır, bununla mücadele bizim varlık sebebimizdir” demiş oldu.
İşte bu gecikmiş savaş ilanını manşetten kayda geçirdik.
Böylece, “Diyanet, FETÖ ile mücadele etmeli” kısmını kapatmış olduk.
Artık nasıl mücadele ettiğine bakacağız, etmiyorsa bu manşeti hatırlatacağız.
Mesele Görmez değil…
Başkan Görmez’in ayrılacağı artık kesinleşti.
Biz Diyanet’i eleştirdikçe bazıları bu eleştirilerimizi Sayın Görmez’in şahsına teksif ederek, anlamsız bir “Görmez’i yedirmeyiz” kampanyası başlatmışlardı.
Oysa bizim eleştirilerimiz kurumsaldı.
Elbette Diyanet’in, FETÖ görmezliğinde Sayın Görmez’in ciddi payı vardı.
Bu yapının bütün şantaj ve kumpaslarına rağmen sessizliğini bozmadı. Sadece “Kutlu Doğum”u canhıraş savunurken sesini duyabildik!
Ama bizim için asıl ölçü, Diyanet’in FETÖ’ye karşı eylemsel tavrıdır.
Bu görev değişikliği umarım Diyanet’e bir itibar iadesi getirir ama bu kolay değildir.
Yeni başkan gerçekten FETÖ ile mücadeleyi hayat-memat meselesi yapan Cumhurbaşkanı Erdoğan’a katkı verme niyetinde ise önce Diyanet’i 40 yıllık FETÖ işgalinden kurtararak, Ehli Sünnet hassasiyetine sahip İslami bir kurum haline getirmelidir.
.
Siz Erdoğan’a değil, Türkiye’ye düşmansınız…
26 Temmuz 2017 Çarşamba
Türkiye, cephesi belli olmayan bir “İstiklal Mücadelesi” yürütmektedir.
PKK’dan FETÖ’ye her cins terör örgütünü destekleyen ve organize eden Haçlı ruhu, Çanakkale’de yapamadığını vekâlet yoluyla yapmak istemiştir.
Ancak, Türkiye’nin her türlü barikatı aşarak yoluna devam ettiğini gören bu şer ittifakı, özellikle 15 Temmuz fiyaskosundan sonra maskeleri atarak sahaya inmiştir.
Haçlı seferlerinin yöntemi ve yönetimi zamanla değişse de küfür tek millettir.
Nitekim “müttefikimiz” Almanya, elinde-eteğinde olan her şeyi sahaya sürmüştür.
Çünkü, bu kadar ifşa olduktan sonra “ne pahasına olursa olsun” sonuç almak istiyorlar.
Girmek için ömrümüzü verdiğimiz AB de “özgür” batı medyası da birer Haçlı birliğine dönüşmüştür.
Her gün Türkiye’ye saldıran bu medya görünümlü Haçlı güruhu, kendi kıtalarında gözlerine sokulan ırkçı ve faşist tutumları görmemeyi başarmaktadır!..
Var güçleriyle Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hücum ediyor, “Türkiye ne çekiyorsa Erdoğan yüzünden çekiyor” algısı oluşturulmaya çalışıyorlar.
Bu, çok bilinçli ve çok şerefsiz bir kampanyadır.
Batılı politikacı, yönetici ve gazetecilerin, belki de hiç tanımadıkları Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şahsına bu kadar düşman olmalarının mantıklı bir gerekçesi asla olamaz.
Bu düşmanlığın asıl muhatabı, şaha kalkan Türkiye’dir.
Sayın Erdoğan’a düşmanlıkları da, onun liderliğindeki Türkiye’nin, “işe alınmak için kapıda bekleyen uysal eleman” modundan, “ortak” moduna geçmesidir.
Batının Haçlıları tamam da…
Sömürge ruhunu hiçbir zaman terk etmeyen batının, bu saldırıları bizi asla şaşırtmamaktadır.
Asıl garip olan içimizdekilerin Haçlı ordusunun uç beyleri gibi davranmasıdır.
İlginçtir, bunların da tek hedefi Erdoğan’dır.
Türkiye’nin imkânlarıyla Türkiye’ye düşmanlık için yaşayan mecralar vardır.
Almanya’nın Türkiye’ye taarruzlarını, “Zafere az kaldı” coşkusuyla yayınlayan bu paçavraların, İzmir’i işgal eden Yunan askerini, “Hoş geldin dost” başlıklarıyla selamlayan mütareke basınından ne farkı var?
Bunun adı ifade özgürlüğü değil, ihanet özgürlüğüdür.
Basit bir empati…
Almanya’da bir gazete, bırakın bizimkilerin satılmışlığını, birazcık objektif olsa ve teröristlere nasıl kucak açtıklarını anlatsa, hatta sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıklamalarını haber yapsa acaba başına neler gelir?
***
Burada yapılanın, Erdoğan’a muhalefetle falan ilgisi yok.
Kimse Erdoğan’ı sevmek ve desteklemek zorunda değil.
Ama bu milletin bir ferdi olduğunu iddia eden herkes, bu istiklâl mücadelesinde milletin yanında durmak zorundadır.
Bu savaşta ölçü millettir
15 Temmuz’dan sonra “Millî ve yerli olmak” bütün kriterlerin önüne geçmiştir.
Hangi etnik kökene, siyasi düzene ve yaşam biçimine sahip olursa olsun, bu savaşta doğru yerde duran bu milletin bir parçası olduğunu ispatlamış demektir.
Artık kategorik ayrımlar da tek başına ölçü değildir.
CHP’li vekilin, partisinin muhalefetine rağmen Tunceli’de teröre karşı net tavır koyması değerlidir.
Hakeza AK Partili olmak da tek başına bu milli duruşu tanımlamak için yeterli değildir.
Millet için yapılması gereken siyaseti, iktidar gücünü şahsi menfaatler için kullanmak, “Erdoğan düşmanları” cephesine dolaylı destek olmaktır.
***
Bu savaşta ölçü Türkiye’nin ve Türk milletinin yanında yer almaktır.
Zaten bu şer ittifakı da Erdoğan’a, milletinin önünde yer aldığı için düşmandır
.
Dikkat… Erdoğan’ı, sevgimizden ürettikleri öfkede boğmak istiyorlar
19 Temmuz 2017 Çarşamba
Hatırlıyor musunuz, bir zamanlar her taşın altından “Diktatör Erdoğan” sözü çıkıyordu.
7 Haziran kaosu, FETÖ’nün bu söylemle oluşturduğu “ortak cephe”nin ürünüdür.
Batı medyası ve Haçlı şürekası da, “Erdoğan’ın zulmü altında inleyen Türk halkı” için hep endişelenmiştir!
Bu “diktatör” muhabbeti, 15 Temmuz yaklaştıkça dozunu daha da arttırmıştı.
Onların hesaplarına göre kimse sokağa çıkmayacak ve o hain plan, tereyağından kıl çeker gibi uygulayacaktı
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı ortadan kaldırabilselerdi, “Diktatör Erdoğan” algı operasyonlarının semeresi görülecek, batılı dostlar(!), bir “diktatör”den kurtulduğumuz için bizi kutlayacaktı.
Yani Türkiye’ye, Çavuşesku’dan kurtulan Romanya muamelesi yapılacaktı.
Çok mu abartılı buldunuz?
Sanırım, yüzde 52 oyla seçilen Mursi’yi diktatör, diktatör Sisi’yi ise demokrat yaptıklarını unuttunuz.
Oyunun bozulduğu an
Farkında mısınız, o “diktatör” fırtınası artık uzun zamandır esmiyor.
Bu operasyonun çöktüğü an, Erdoğan’ın, “Ben bugüne kadar halkın gücünün üstünde bir güç tanımadım. Halkı, demokrasiye sahip çıkmaya davet ediyorum” dediği andır.
Erdoğan, zulmettiği(!) halkı ölüme çağırıyor ve duyan da soluğu dışarda alıyordu.
FETÖ ve Haçlı müttefikleri, planlarını alt üst eden bu tepkiye çok kızdılar.
Ama yine de pes etmediler.
Siyasetteki taşeronları ile birlikte, bir yıl boyunca 15 Temmuz’un, “kontrollü bir darbe” olduğu, “başkanlık için halkın feda edildiği” yalanını pompaladılar.
Ama bu yıl da halk aynı kararlılıkla meydanlara koştu.
Kaldı ki çoğu da, yaşadıkları aksaklıklar sonucu canından bezip geri döndü.
Yeni bir hıyaneti pişiriyorlar...
Ama unutmayın ki Haçlı birikimini kullanan FETÖ’de oyun bitmez.
Halkın desteği yüzünden Erdoğan’ı ortadan kaldıramayanlar, yeni bir taktikle; halkın teveccühünden üretecekleri öfkede boğmaya çalışıyorlar.
Aman dikkat…
Sevgi, istismara en açık duygudur.
Bu milletin Sayın Erdoğan’a olan tutkusunu kullanarak, Erdoğan’ı vurmalarına izin vermemeliyiz.
Sabır taşıran FETÖ himayeleri, sürekli sinir uçlarımıza çalışan darbe güzellemeleri hep bu öfkenin üretilmesine yönelik tahriklerdir.
Mahkeme salonlarındaki şovlar, milletin yargıdan ümidini kesme çabalarıdır.
Şehit ve gazilerimiz dışında kalan herkes için “E5’te Adalet” projesinin asıl amacı, darbe mağdurlarının da sabrını taşırıp sokağa dökmektir.
Çünkü, onların arzu ettiği çatışma ortamı ancak o zaman oluşacaktır.
Yargı şimdi daha adil…
Bu millet, ölüm yağdıran hainlere, mantar tabancası bile patlatmadan karşı koymayı başarmış bir demokrasi abidesidir.
Bu hesabın görülebilmesi için, halk demokratik olgunluğu sonuna kadar muhafaza etmelidir.
Asıl güç budur ve bu büyü bozulmamalıdır.
FETÖ hainlerine hesap sorulacak tek yer, Sayın Erdoğan’ın daha ilk gece işaret ettiği mahkemelerdir.
Ergenekoncu FETÖ yargısına övgüler yağdırırken, bugünkü yargıyı “güvensiz” bulmak, halkı sokağa dökme planının bir parçasıdır.
Normalleştikçe daha da ‘adil’leşen yargımız her türlü desteği hak etmektedir.
İdam, kimi idam edecek?
Hakkaniyet ve adalet çıkışlı “idam” taleplerinin de artık yeniden gözden geçirilmesi gerektiği kanaatindeyim.
Gelse bile darbeciler için uygulanamayacağına göre bu ısrar niye?
Can Dündar haininin son dönemdeki “Neden idamı geri getirmiyorsunuz” tepinmelerini iyi okumalıdır.
Bugün “idam referandumu” yapılsa, FETÖ’nün “Evet” için yırtınacağından hiç şüpheniz olmasın.
Neden acaba?
.
FETÖ ile mücadeledeki acı gerçekler
15 Temmuz 2017 Cumartesi
Satılmışların bomba olup yağdığı “ihanet gecesi” üzerinden tam bir yıl geçti.
Bu sene-i devriye münasebetiyle, 17/25 kalkışması ile başlayan ve OHAL ile kurumsal bir boyut kazanan “FETÖ ile mücadele”yi masaya yatırmakta fayda var.
Genel görüntüye bakıldığında ‘iltisak’lıların devletten ayıklandığı, ‘suç’luların yargılandığı “kriminal” bazlı bir mücadele yürütüldüğü görülmektedir.
Bu, elbette en etkin mücadeledir, FETÖ’nün zehirlemesine izin verilmeden bitirilmelidir.
Zira 17/25, hukuki mücadelede bir milat olarak kabul edilebilir.
Ama kişilerin bu yapı ile ilişkilerinde 17/25 sonrasını esas almak, sekerat-ı mevtte kelime-i şahadeti muteber saymaktır.
Asıl 17/25’ten önce kimin nerede durduğu önemlidir ama bu da, şimdi herkesin amansız FETÖ düşmanı kesildiği beyanlarla değil, devlet hafızasının verileriyle ortaya koymalıdır.
Geçmişte FETÖ’ye karşı olanlara yapmadığını bırakmayan ama şimdi FETÖ düşmanı kesilen(!) karaktersizler devlet kademelerinde hâlâ bol miktarda varlığını sürdürmekte hatta gün geçtikçe tekrar cesaretlenmektedir.
Nice eski militanlar, 17/25'ten sonra, FETÖ'den uzaklaşarak(!) kendisini kurtarmıştır.
Ki, bu zaten FETÖ'nün talimatıdır.
Bu tür bukalemunlar toplumun her kesiminde vardır.
Her dönemin adamı olmasını bilen ve hızlı yükselen bazı kişilerin geçmişine gidildiğinde nice iltisakları ortaya çıkacaktır.
Hukuki mücadele yeterli mi?
Hukuki süreç en adil biçimde sonuçlansa dahi, FETÖ ile mücadele bitmiş demek değildir.
Zira, sadece “suç” ve “suçlu” üzerinden yapılacak bir mücadele, bataklıktaki birkaç sivrisineği etkisiz hale getirmekten öte bir anlam taşımamaktadır.
Topyekûn ve istikrarlı bir mücadele ile bataklık kurutulamadığı sürece bu beladan kurtulmak mümkün olmayacaktır.
Bu, partiler üstü; millî bir konudur.
Önceki gün “15 Temmuz”u konuştuğumuz, o gecenin en önemli isimlerinden Başbakan Binali Yıldırım’a, “FETÖ ile mücadelenin kurumsal bir kimlik kazandığına inanıyor musunuz, ‘AK Parti’den sonra da bu mücadele aynen devam eder’ diyebiliyor musunuz?” diye sordum.
“Bu defterin AK Parti döneminde kapanması lazım”dedi ve bu büyük ihanetin, siyasi rant için nasıl istismar edildiğine dair örnekler verdi.
Oysa ben, hukuki mücadelenin kesintisiz devam edeceğini varsayarak, ayrıca bu yapıyı doğuran istismar yöntemlerinin, manevî tahribatların ve sosyolojik travmaların da tamirine yönelik milli bir seferberlikten bahsediyorum.
Böyle bir mücadeleyi ancak bütün kurumlar ve bireyler, her türlü farklılığı bir kenara bırakarak yapabilir.
FETÖ’nün Erdoğan düşmanlığını dikkate alarak, “Düşmanımın düşmanı dostumdur” anlayışı ile bu yapıyı desteklemek, kendi celladını beslemektir.
Sayın Kılıçdaroğlu başta olmak üzere FETÖ ile ittifak kuran herkes, meşru görünümlü takıyye dönemlerinde desteğini gördükleri Erdoğan’a bu kadar düşman olabilen bir karakterin, sırası gelince onlara ne yapabileceğini çok iyi düşünmelidir.
Diyanet Teşkilatına çok iş düşüyor
Bu yapı, bütün süflî emellerine ulaşmak için bir Truva atı gibi kullandığı İslamiyet’e ve Müslümanlara büyük zarar vermiştir.
Bu istismarın önlenmesi ve tahribatın giderilmesi Diyanet’in görevidir.
Böylece hem yürütülmekte olan mücadeleye büyük destek verilecek, hem de tabandaki sempatizan ve destekçilerin bu yapıdan neden uzaklaşmaları gerektiğini en yetkili ağızdan ilan etmiş olacaktır.
Diyanet teşkilatı; ferden ferda bu mesuliyeti hissetmek ve kürsüde, kahvede; her yerde ifa etmek mecburiyetindedir.
Zira millet, dinini bu tür simsarlardan korumaları için maaş ödemektedir.
Hakeza sivil toplum örgütlerinin, kanaat önderlerinin artık ana konusu “FETÖ ile mücadele olmalıdır. Gerisi lafügüzaftır…
Bugün FETÖ ve Haçlı müttefiklerine karşı, İstiklâl Harbi’nden daha zor ve daha önemli bir millî mücadele yürütülmektedir.
Atacak tek taşı olup da bunu FETÖ için atmayanın, onursuzca saklanan Kurtuluş Savaşı firarilerinden farkı yoktur.
FETÖ’yü suçsuz bulduğu veya korktuğu için bu mücadeleye katılmayanlar, bu hain örgüt ile gizli ittifak yapmış “sessiz şeytan”lardır.
Artık, millî ve dinî hassasiyetin tek alameti FETÖ ile mücadeledir.
.
FETÖ’nün siyasi ayağı çözüldü ve siyasi odağı göründü
12 Temmuz 2017 Çarşamba
CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu’nun yürüyüşü, “2019 İçin Strateji Planı”nın ilk etabıydı ve “Adalet ve Kalkınma Partisi”nin, “Adalet” ayağının çalınması hedefleniyordu.
(İktidar partisinin, neden özellikle “Adalet ve Kalkınma Partisi”ni telaffuz ederek bu hırsızlığa karşı tedbir almadığını da anlamış değilim.)
Bu plan çok önceden hazırlanmış, start için en uygun zamanı bekliyordu.
Nitekim Sayın Kılıçdaroğlu, Şirin Payzın’a “Bu fikri ilk duyduğumda çok hoşuma gitmişti” dememiş miydi?..
Ayrıca hoşuna gitmesi de çok doğal.
Hezimetle çıktığı her seçim sonrasındaki değişmez kaderi haline gelen parti içindeki “muhalefet kıskacı” 16 Nisan’dan sonra çok daha kararlı biçimde boğazını sıkmaya başlamıştı.
Daha beteri. “FETÖ ile iltisak” çemberi de hızla daralıyordu.
Zira, Enis Berberoğlu’nun mahkum olması durumunda, partinin bu “suç”taki rolünün tartışılması da kaçınılmazdı.
O zaman, “FETÖ’nün siyasi ayağını bulun” diye nasıl haykıracaktı?
Velhasıl, bu mahkeme kararından hemen sonra “İşte beklediğimiz an” dediler ve derhal, Kılıçdaroğlu, “Enis Berberoğlu’na adalet için” yollara düştü!
Üç hafta boyunca sadece bu yürüyüşün konuşulması için her şey yapıldı. Bu konuda CHP yandaşı medyaya da yoğun iş düştü.
Acar gazeteciler Kılıçdaroğlu’nun peşinde ayakkabı eskittiler ama sadece kemerinde yeni açılan delikle ilgilendiler, “Genel Yayın Yönetmenleri” için tek soru dahi sormadılar.
“Reklamın kötüsü olmaz” diyen CHP, bu “Adalet arayışına” alkış tutan Kandil’e, Pensilvanya’ya “Eyvallah” dedi, yürüyüşü kirleten PKK ve FETÖ temsilcilerine teşekkür etti.
Bu zehirli PR desteklerinin yetersiz kaldığı günlerde ise, bütün muhafazakar birikimini CHP emrine veren Bekaroğlu, “Peygamber yürüyüşü” gibi kasıtlı çıkışlarla yürüyüşü gündemde tutmak için yoğun destek verdi.
Nitekim, “liderlik” pekiştirilmiş, parti içindeki rakipler sindirilmişti.
“Casusluk” suçu ise Enis Berberoğlu üzerinde sabitlenmiş, etrafa yayılması engellenmişti.
Enis Berberoğlu bu yürüyüş için bal gibi kullanıldı. Hatta kurban edildi.
Nitekim bu “eylem”den sonra Can Dündar ne yazdı?
Kılıçdaroğlu “Adalet”i sahiplendi. Sıra, “Kalkınma”da. Şimdi de bu koz AKP’den alınmalı. İktidarın sırrı bu iki kavramda…
Kimler için adalet istendiğini aslında Can Dündar çok güzel anlatmış!..
Ama bütün “şer” odaklarına mavi boncuk dağıtmaları “Hayır” bloğunu 2019’a asla taşımaz…
Kılıçdaroğlu, kendisini 2010’da Genel Başkan, şimdi de “Lider” yapan FETÖ’ye fatura ödüyor olabilir. Ama bilsin ki, FETÖ’ye yaklaştıkça milletten uzaklaşmaktadır.
“15 Temmuz”gibi milletin en büyük ortak paydasında bile yer almayıp, FETÖ ile mücadele başlangıcını “alternatif darbe” ilan etti.
AK Parti’de, kokusunu gizlemeye çalışan FETÖ ayakları olabilir.
Muhalefetteki CHP ve MHP’nin tepesini gözüne kestiren bir örgüt iktidar partisini pas geçer mi?
Ama bir işgal girişimi olan 15 Temmuz’u, “Darbeye karşıyız” yuvarlamalarıyla geçiştirirken, darbecilerle mücadelenin başlangıcı olan 20 Temmuz’u “Darbe” diye nitelemek ve OHAL’in önüne gerilmek FETÖ’ye verilebilecek en hayati destektir.
Bırakın ayağı-bacağı; bu CHP, “FETÖ’nün odağı” olmuştur.
Referandumda “Hayır” diyen herkesin FETÖ’ye “Evet” diyeceğini düşünmek siyasi iflastır.
İpotekli kafaların bunu anlayabileceğini sanmıyorum ama…
Artık FETÖ’ye yüzünü dönen millete sırtını dönmüş demektir.
.
Bu gidişle torunları da bunlardan utanacak...
8 Temmuz 2017 Cumartesi
HAMBURG
Devletleri yüceleştiren de, cüceleştiren de güçleri değil, hür vicdanlardaki yeridir. Bunun dışındaki her üstünlük bir süre sonra yok olmaya mahkûmdur.
Süper güç SSCB bir anda dağıldı, bir zamanlar dünyayı titreten komünizmden ise sadece nefret kaldı.
Aradan asırlar geçti ama “Bizans” hâlâ entrika ve vahşeti çağrıştırırken, “Osmanlı” dendiğinde, adalet ve huzur hatırlanmaktadır.
Aynı vicdanî genler Türk milletinde de varlığını sürdürmektedir.
Herkes Suriye'yi talan etmek için mevcut yangını daha da körüklerken, sadece Türkiye “insan” odaklı bir duruş sergilemiştir.
***
Amacım, sözü Almanya’ya getirmektir.
Bu garip ülke bir taraftan Nazi utancını üzerlerinden atmak için azami gayret gösterirken, diğer taraftan da Türkiye'ye karşı yeni tip bir Nazizm yolunda hızla ilerlemektedir.
Her şeyden önce "insan" kıymeti bilmeyen bir devlet AB değerlerinden bahsedemez.
Milli ve manevi kayıplar pahasına en zor, en ağır ve en pis işleri üstlenerek, Almanya’yı kalkınmaya taşıyan milyonlarca Türk’ü, işi bittikten sonra “yük” hatta “yok” sayan bir devlet anlayışı asla vicdani olamaz.
Bölücü ve terör sevici
Yıllar boyunca doğu bölgelerimizde "Federal yapı" propagandası yapan, PKK'yı büyütüp besleyen, eğitip donatan ve üzerimize salan devletlerin başında yine Almanya gelmektedir.
Ayrıca, FETÖ ile ne kadar derin bir işbirliği yaptıkları, o hainleri korumak için gösterdikleri çabadan bellidir.
Öte yandan Türkiye'de faaliyet gösteren Alman vakıfları da adeta"terör koordinasyon merkezi" gibi çalışmaktadır.
Gezi olayları başta olmak üzere bütün toplumsal tahriklerin altından vakıf görünümlü fitne yuvaları çıkmaktadır.
Son dönemde ise bizzat sahaya inen Almanya Türkiye'ye karşı adı konmamış bir savaş yürütmektedir.
Almanya'nın bu tutumunu "intihar" olarak yorumlayan Cumhurbaşkanı Erdoğan'a Hamburg yolunda, Merkel'e ne diyeceğini sorduk.
Bütün siyasi hayatı boyunca hiçbir düşüncesini içinde saklamadığını belirten Erdoğan, "Merkel, odasının karşısında bir set üzerine konulan o arabayı ve 'Erdoğan'ı öldür, bu arabayı al' afişini görmedi mi acaba? Şayet haberi yoksa çok daha vahimdir. Varsa neden müdahale etmiyor? Tabii ki bunu soracağım" diye cevap verdi ve bir şey daha ekledi:
"Her görüşmemizde, bizim canımızı yakan terör örgütlerine verdikleri desteği önlerine koyuyoruz ama hiçbir şey değişmiyor..."
Türkiye'deki tutuklu teröristi kurtarmak için seferber olurken, Almanya'da cirit atan teröristler hakkında verdiğimiz 4 bin 500 dosyanın kapağını açmayan bir devlet bu terör şaşiliği ile mutlaka yüzleşecektir.
Almanya Ortadoğu ve Afrika'da, kendisine en büyük engel olarak Türkiye'yi görmektedir.
Erdoğan düşmanlığı marjinalleştirdi
Bu yüzden yıllardır Türkiye'yi tökezletmek için, terör örgütlerini destekleyip üzerimize salmak dahil; elinden gelen her şeyi yapmaktadır.
Buna rağmen önlerinde diz çökmediğimiz gibi her gün biraz daha yüksek sesle meydan okumamız onları daha da çileden çıkartmakta, Türkiye'nin gür sesi olan Erdoğan'ı susturmak için bir savaş yürütülmektedir.
Bu tutum yeni tip faşizmden başka bir şey değildir.
Bir zamanlar Hitler de her şeyi Almanya için yaptığını düşünüyordu ama kısa bir süre sonra bizzat Almanlar için utanç kaynağı oldu.
Bugünkü Almanya'nın bize karşı yürüttüğü bu kirli savaş da, ilerleyen yıllarda, gelişen dünyanın değişen tanımlarına göre "ırkçılık" olarak tescillenecek ve o dönemin Almanları da tıpkı şimdikiler gibi atalarının yaptıklarından utanç duyacaklardır.
Yolun sonu görünüyor
Nitekim daha şimdiden terör örgütleriyle sarmaş dolaş olmanın faturasını ödemeye başladılar.
G20 Zirvesi'nin yapıldığı Hamburg savaş alanına döndü. Şehirde hayat durdu. Gün boyunca sadece ambülansların acı sireni duyuldu.
Oysa bu zirve "ekonomik ve sosyal dengesizliklerin giderildiği huzurlu bir dünya" için düzenlenmişti.
Gelin görün ki dün Avrupa'nın en gelişmiş ülkesinin en güvenli şehrinde bize, "Sokağa çıkarsanız güvenliğinizi sağlayamayabiliriz" uyarısı yapıldı.
Oysa, "Sırf ortak düşman hırsıyla terörü bu kadar beslemeyin, size de dönebilir" diye çok dil döktük.
.
Katar kuşatması, 15 Temmuz'un ikinci aşamasıdır
5 Temmuz 2017 Çarşamba
Trump ilk dış seyahatini 22 Mayıs’ta Suudi Arabistan’a yapmıştı.
Ivanka Trump’ın kıyafeti, kılıç dansı ve takılan nişanlar çok konuşulmuştu ama geziye, Trump, Kral Selman ve darbeci Sisi'nin dünya küresini kuşatan fotoğrafları damgasını vurmuştu.
Bir gezi magazini gibi kullandığımız bu kareyi, iki hafta sonra Suudi Arabistan, Mısır ve BAE öncülüğünde Katar’a karşı lönk diye başlatılan boğma girişiminden sonra tekrar hatırladık.
Daha doğrusu bu fotoğrafın gerçek anlamını o zaman anladık.
Biz Katar ablukası haberini, bu fotoğraf eşliğinde “Küresel kuşatma” manşetiyle verdik.
Zira Katar'ın boğazını sıkan eller, o küreyi kuşatan ellerin ta kendisiydi.
Bu kuşatmayı Türkiye’den bağımsız olarak düşünmek mümkün değildi.
Zaten ablukacılar da, "Katar, Türk üssünü derhal kapatsın" diyerek bunu doğrulamışlardı.
Bu istek, "Katar’dan bize ne" diyen çokbilmiş analistlerimizin yüzüne tokat gibi inen bir cevap oldu.
15 Temmuz'da sahnelenen işgal oyununun ikinci perdesiydi Katar ablukası.
Bu bağlantıyı kuramamak, 15 Temmuz'u hiç anlamamak demektir.
“Darbe” demek, FETÖ’yü aklamaktır
Defalarca söyledik; 15 Temmuz, Türkiye'de iktidarı ele geçirmeyi amaçlayan bir darbe teşebbüsü değil, FETÖ rehberliğindeki bir işgal denemesiydi.
15 Temmuz'a "darbe" demek, yüz yıldır işgal planı yapan ezeli düşmanlarımızı ve onlara kapıyı açan hainleri aklamak demektir.
Daha doğrusu bu kalkışma, bölgeyi ulusal çıkarlarına göre dizayn etmek isteyenlerin, sürekli önlerine çıkan Türkiye engelini ortadan kaldırma teşebbüsüydü.
Zira tarih boyunca hiç vazgeçmedikleri bu bölgede emellerine ulaşmalarını hep Osmanlı devleti ve onun devamı olan Türkiye Cumhuriyeti engellemiştir.
Aslında Türkiye onların şeytani planlarının karşısına dikilmekle, bölgeye de dünyaya da çok değerli bir istikrar hizmeti sunmaktadır ama gel gör ki, istikrar ve düzen; emperyalistlerin en büyük düşmanıdır.
İşte bu “istikrar engeli”ni aşmak için, içimizdeki işbirlikçileriyle birlikte kırk yıldır tezgahladıkları 15 Temmuz işgal harekatı ile Türkiye'den ve Erdoğan'dan kurtulmuş olacaklardı.
Amaçlarına ulaşabilselerdi, “Türkiye, batı ile ilişkileri son derece uyumlu hale gelen, İsrail'in "yakın dostu" olan bir stratejik ortak” olacaktı!..
Ama yapamadılar…
Bir geceye sığdırdığımız ikinci bir “İstiklal Savaşı” hezimeti yaşadılar ve Türk milletinin; bir avuç hain işbirlikçileriyle hiç ilgisi olmadığını gördüler.
İşgal planı yön değiştirdi
Bir asırlık kurgu iflas etmiş ve yine başa dönmüşlerdi.
Kısa bir şaşkınlık ve öfke döneminden sonra ihanet planlarını güncellediler.
Haçlı navigasyonu tekrar devreye girmiş, uzun ve dolambaçlı da olsa yeni bir “işgal rotası” oluşturmuştu.
Bu sefer "Türkiye’nin etrafını boşaltma yöntemi" uygulanacaktı.
Emperyalist devletler, diğer ülkelerin sınırlarını kendi eyalet sınırları gibi görürler ve sömürüde sınır tanımazlar.
Yani onlara göre, güçlü devletler için her şey mubahtır.
Türkiye'deki operasyondan sonra yavaş yavaş ölüme terk etmeyi planladıkları Katar’ı hedef aldılar.
Böylece hem Türkiye, bölgedeki en önemli desteğini kaybetmiş olacak, hem de Katar üzerinden Türkiye'ye ulaşılacaktı.
Nitekim, FETÖ’nün ABD papazı Rubin’in, Cumhurbaşkanı Erdoğan'a hitaben söylediği, “Katar gidince ne yapacaksın” sözü de bu planın dışavurumuydu.
Anlayacağınız Katar’ı boğma operasyonu, Türkiye’yi işgal girişiminin iflası üzerine devreye sokulan “B Planı”dır.
xxxx
.Kılıçdaroğlu'nun sarıldığı teşekkür listesi sapır sapır dökülüyor...
28 Haziran 2017 Çarşamba
Casusluk suçunu Enis Berberoğlu'nun üzeride sabitleyip kendisine uzanmasını engellemek için yollara düşen Kılıçdaroğlu, “Pensilvanya’ya kadar yolun var” diyen Bahçeliye, “Ben Pensilvanya'ya gitmedim. Geçmiş olsun bile demedim, teşekkür listesine de girmedim" mealinde bir cevap vermişti.
Ben de, o listenin nasıl hazırlandığını bizzat kendi üzerimden anlatarak, FETÖ’ye can simidi olan birinin, sadece o listede yer almamakla kendisini savunmaya kalkmasının çok ucuz bir manipülasyon olduğunu yazmıştım.
***
Evet, telefon açıp "Geçmiş olsun" dilenmek oldukça garip bir emrivaki idi.
Elbette, “Kabul etmeseydin” diyebilirsiniz, saygı duyarım.
Ancak, o ilandan günler sonra Başbakan Erdoğan'ın uçağında çekilen fotoğrafta da görüldüğü gibi herkesin yüzüne gülüp; hıyanetlerini kalplerinde besledikleri bir dönemde nasıl "Hayır" diyebilirdim ki?
Nitekim hayatım, her insanı "insan" olarak görüp, haketmeyenlere de insan gibi davranmaktan dolayı ödediğim faturalarla doludur ama ben yine de "insan" olmaktan şikayetçi değilim, fatura ödemeye razıyım.
O zaman da Ekrem Dumanlı’yı arayıp, "Bu yaptığın ayıp değil mi” diye sormadım.
Bu çirkin istismarı sîneye çektim ve kimseye durumu izah etme ihtiyacı bile duymadım.
Ne zaman ki, Ekrem Dumanlı, ilerde lazım olunca kullanmak üzere istif ettiği bu istismar ürünlerini, ifşaat gibi pazarlamaya kalkıştı, ben de bu uculukların iç yüzünü anlatarak, mütebessim yüzlerin arkasında saklanan şeytanî kumpasları ortaya serdim.
"Bazen kabalaşmak lazım"mış...
Bu teşekkür meselesini kısaca anlattığım cumartesi günkü yazım önemli gelişmelere sebep oldu.
Olup bitenler bende ilginç bir örneği çağrıştırdı.
Hani tacize uğrayanlardan biri cesur davranınca peşinden yeni mağdurlar sökün eder ya, bu durum da biraz öyle oldu:)
Meğer o listede yer alan ve almayan nice kumpas mağduru varmış...
***
Benim yazı üzerine değerli dostum Fatih Altaylı, çirkin teşebbüsü püskürtmüş olmanın da rahatlığıyla, Ekrem Dumanlı’nın, kendisine de emrivakiyi yapmak istediğini ama reddettiğini yazdı.
Fatih bey, "Bazen kabalaşmak mı lazım" başlığıyla, benim en büyük eksiğime de dikkat çekmiş oldu.
Bakan Bozdağ'ı da zorlamışlar...
Yazımın yayınlandığı gün Adalet Bakanlığı’ndan aradılar. Ankara Temsilcisi Mustafa Ünal’ın defalarca, “Ekrem Dumanlı şu an Pensilvanya’da, Bakan bey geçmiş olsun demek isterse Ekrem beyin telefonundan görüştürebilirsiniz” dediğini, Bakan Bozdağ’ın, bu ısrara sinirlenip, “Zorla geçmiş olsun mu denir” tepkisi üzerine listeye dahil edemediklerini ilettiler.
İzin alarak sosyal medyada paylaştığım bu ayrıntıyı, Yeni Şafak yazarı değerli kardeşim Hüseyin Likoğlu da önceki gün yazdı.
Hüseyin bey, “Gülen’in geçmiş olsun listesi nasıl oluştu” başlıklı yazısında, görev yeri olan Ankara’dan ilginç bir ayrıntı daha paylaştı; aynen aktarıyorum:
Ankara Temsilcileri listeye nasıl girdi?
“Dönemin AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Ahmet Edip Uğur şimdiki Balıkesir Büyükşehir Belediye Başkanı, Ankara temsilcilerini yemekte bir araya getirir. Yemekte Zaman Gazetesi Ankara Temsilcisi Mustafa Ünal’ın telefonu çalar Arayan Ekrem Dumanlı. Dumanlı, elebaşı Gülen’in yanında. Ünal, Dumanlı’ya Ankara Temsilcileri ile yemekte olduğunu ve onların da “Hoca Efendiye! geçmiş olsun dileklerini ilettiklerini” söyler. Bir kaç gün sonra masada olan bütün temsilcilerin ismi teşekkür listesinde...
O zaman Radikal’in temsilcisi olan Deniz Zeyrek ve Hürriyet’in temsilcisi Metehan Demir, rahatsızlıklarını Mustafa Ünal’a iletir ancak iş işten geçmiştir.”
O ilan bir "örgütsel doküman"dır
Ben, o listede adı geçen diğer Ankara Temsilcilerinin de “mevkidaş mağduru” olduğuna inanıyorum ama tabii ki doğrusunu kendileri bilir.
***
Görüldüğü gibi o liste, o günkü insanî davranışlara insanî bir teşekkür ilanı değil, ilerde kullanılmak üzere hazırlanmış örgütsel bir dokümandır.
Nitekim bugün FETÖ destekçileri aklanmak için o listeye atıf yapmaktadır.
O ilanın iç yüzünü yazdığım için başlatılan linç kampanyası da, benzer ayrıntıların ortaya çıkmasını engellemeye yöneliktir.
Onun için o listeye emrivakiyle sokulan bütün siyasetçi, işadamı ve gazeteciler maruz kaldıkları kumpası açıklamalıdır.
Unutmayın, gizli kalan her suç, suçluya; yeni suçlar için verilen güç demektir.
.
FETÖ’nün teşekkür ilanında Kılıçdaroğlu neden yer almadı?
24 Haziran 2017 Cumartesi
Çölde ab-ı hayat arayan adamın hesabı, yolda adalet arayan Kılıçdaroğlu’na, MHP lideri Bahçeli, “Mahkeme keyfine göre karar verince ‘Adalet mülkün temelidir’, vermeyince ‘Adalet dinamitlenmiştir’. Bu ikiyüzlülük değil mi?” diye sormuş ve“Pensilvanya’ya kadar gidin, geri gelmeyin” demişti.
Eleştirilerin odağı olan, “Keyfine uygun adalet arıyor” kısmıyla hiç ilgilenmeyen Kılıçdaroğlu, “Pensilvanya’ya kadar git” sözüne cevap vermeyi tercih etmi ve“Ne Pensilvanya'ya gittim, ne konuştum, ne Pensilvanya bana teşekkür etti. Fetullah Gülen rahatsız olduğu zaman gazetelerde yayınlanan teşekkür ilanında genel başkan olarak sadece benim adım yok”dedi.
(Yanlış hatırlamıyorsa çarpıtıyor, Bahçeli’nin de adı yoktu.)
Sanki ByLock listesi…
Kılıçdaroğlu’nun, FETÖ ile mesafesini teşekkür ilanı ile ispatlamaya çalışıyor.
Bu liste, FETÖ ile iltisak kriteri oldu da biz mi duymadık acaba?
Sayın Kılıçdaroğlu, “Kesin şu kaset-kumpas muhabbetini, ben bu koltuğa alnımın akı ile oturdum. FETÖ’nün hiçbir dahli yok” diyemediği, grup kürsüsünden yayınladığı meşru hükümete operasyon kumpaslarını nereden aldığını söyleyemediği ve çok daha önemlisi, “Enis Berberoğlu’nun Can Dündar’a verdiği fotoğraflarla benim ve partimin hiç ilgisi yok” diyemediği sürece “Pensilvanya kamburu”ndan kurtulamaz.
15 Temmuz yerine, FETÖ ile mücadelenin miladı olan 20 Temmuz’a “darbe” derken, bir kere bile “FETÖ terör örgütü” diyemedikten sonra o ilanda yer alsanız ne olur, almasanız ne olur?
O ilanı kriter kabul ediyorsanız, orada adı geçen ve uğruna yollara düştüğünüz Enis Berberoğlu’nun da FETÖ iltisaklı olduğunu söylemiş olmuyor musunuz?
O ilanda ben de varım…
Tam aksine, Kılıçdaroğlu’nun o listede olmaması ve bunu da özellikle vurgulaması oldukça manidar değil mi?
FETÖ isteseydi Kılıçdaroğlu’na, “Geçmiş olsun” dedirtir ve o listeye ismini yerleştirirdi.
“Öyle şey olur mu” demeyin; tecrübeyle sabittir.
Fetullah Gülen’in kalp problemi sebebiyle 12 saat müşahede altında kaldığı, Cumhurbaşkanı Gül ve Başbakan Erdoğan’ın arayarak “Geçmiş olsun” dedikleri haberinin Zaman’ın sürmanşetinde yayınlandığı gün Ekrem Dumanlı beni aradı, “Bir vesile ile Pensilvanya’ya gelmiştim, hocaefendinin yanındayım, geçmiş olsun demek ister misin?” dedi.
Biraz garip bir istek idi ama nezaket gereği “Peki” dedim.
İki gün sonra yayınlanan ilanda, “Fetullah Gülen’i arayarak ‘geçmiş olsun’ dediğim” için(!) teşekkür ediliyordu.
Meğer bu bir organizasyonmuş. Ekrem Dumanlı o gün rahmetli Hasan Karakaya dahil; birçok meslektaşımızı arayıp listeye eklemiş.
İş adamı ve siyasetçileri de o kesimlerin sorumluları aramış.
Anlayacağınız; o listedekilerin çoğu, 17/25 darbesinin son hazırlıkları çerçevesinde, “Bütün kesimler yanımızda” algısı için oraya sokulmuş.
Artık Gül ve Erdoğan’ın hangi yöntemle o ilana dahil edildiğini bilmiyorum.
Acaba neden?..
Şimdi…
Ana muhalefetin lideri, hangi sebeple bu operasyonun dışında kalmış olabilir?
1- Bu ilanda yer almasını önemsememişlerdir!
Listedeki siyasetçilere bakıldığında öyle olamayacağı anlaşılır. En azından, Gürsel Tekin’in yerinde Kılıçdaroğlu’nun olmasını isterlerdi.
2- Yer almasını istemişlerdir ama başaramamışlardır!
FETÖ sayesinde CHP Genel Başkanı olan Kılıçdaroğlu, dosyaların gelip gittiği, işbirliğinin zirve yaptığı bir dönemde, üstelik o kadar ısrara rağmen “Geçmiş olsun” dememek için sonuna kadar direnecek!
Hiç mantıklı görünmüyor.
O halde Kılıçdaroğlu o ilanda neden yok?
Nitelikli işbirliğinin selameti ve ihtiyaç durumunda Kılıçdaroğlu’nun; “O ilanda sadece ben yokum” diyebilmesi için olmasın…
.
Millî duruş ve medya münafıklığı
21 Haziran 2017 Çarşamba
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın geçen cumartesi akşamı Tarabya Köşkü’nde medya patron ve yöneticilerine verdiği iftar epeyce konuşuldu.
Kimi gelenlerden-gelemeyenlerden bahsetti, kimi ikram edilen yemeklerden, kimi de görünen yüzünde sakal bırakıp, görünmeyen yerlerde sigara içenlerden…
Bendeniz de, konuşmada yer alan bir cümleden hareketle medya-iktidar ilişkileri hakkında birkaçkelam etmek istiyorum.
Önce davetli kesitini kısaca hatırlatmak gerekirse, “yandaş”larla sınırlı bir iftar değildi. Bu davetlere katılanları “yandaş” olmakla suçlayan “candaş”ların da çoğu oradaydı.
Mesela Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı bütün siyasi hayatı boyunca en usturuplu ama en ağır yıpratıcı muhalefeti yürüten Doğan Grubu’nun Onursal Başkanı Aydın Doğan da oldukça geniş bir yönetici ve yazar ekibi ile bu iftara katılmıştı ve Erdoğan’a en yakınında yer almıştı.
Gerçi, bu tür gruplara mensup gazetecilerin, iktidar temsilcilerinden yoğun ilgi ve itina görmesi, onlara daha itinalı davrananlar tarafından hep garip karşılanmış ve eleştirilmiştir ama bendeniz, Aydın Doğan’ın Erdoğan’a yakın oturtulmasını bu tür bir rahatsızlık sebebiyle zikretmedim. Tam aksine, bu nazik davranışıne kadar anlayabildiklerini sorgulamak için hatırlatmak istedim.
Yandaş değil, millî olun…
Gelelim o cümleye…
Cumhurbaşkanı Erdoğan, o akşam yaptığı konuşmanın bir bölümünde, “Benimle aynı şeyi konuşmak zorunda değilsiniz. Ama ülkemizin ve milletimizin menfaatleri söz konusu olduğunda yerli ve millî olmanız gerekir”dedi.
Medyamızdaki yaygın problemi teşhis eden bir cümle bence…
Kimsenin “yandaşlık” gibi bir zorunluluğu olmadığı ama milletimizin ortak çıkarları konusunda “milli” bir duruş sergilemek zorunda olduğu gerçeğini dile getirerek, “muhaliflere baskı” istismarlarını kökten kurutuyor.
Zira, kendileri gibi düşünmeyenlere en ağır muameleyi reva görenler, “dur, yapma” diyenleri de istibdatçı olmakla suçladılar.
Ve bu çarpıtmalar yüzünden, basın özgürlüğü önündeki gerçek problemleri hiç konuşamadık.
Terörüve teröristi desteklemeyi basın özgürlüğü olarak gören bu çarpık anlayış, ifade özgürlüğümüze en büyük darbeyi vurmuştur.
İngiliz medyası baskı altında mı?
Cumhurbaşkanı Erdoğan işte bu meslektaşlarımıza en yalın ifadeyle, “Bana muhalif olabilirsiniz ama milletin yanında yer almak zorundasınız” dedi.
Gerçekten, Türkiye düşmanlarına müttefik olanlar, kendilerini patron yapan bu millete karşınasıl bu kadar nankör davranabiliyorlar.
Saldırgan kişi İngiliz, mağdurlar da Müslüman olunca teröristi “mağdur” gibi sunan batı medyası kadar milliyetçi(!) olmalarını istemiyoruz ama darbeci ve teröristlerin de avukatlığınıyapmasınlar.
Bu patronlar, “Valla ben gazetecilerin işine karışmıyorum” diyerek kurtulamazlar.
Gazetecilerin işine gerçekten karışmasınlar ama “gazeteci” diye FETÖ ve PKK tetikçilerine de kurumlarında barındırmasınlar.
Uyarı işe yarayacak mı?
Peki, Sayın Erdoğan’ın bu “millî duruş” uyarısı etkili olacak mı dersiniz?
Hiç sanmıyorum.
“Nerden biliyorsun” demeyin, bu filmi çok izledik…
Seyahat ve toplantılarda son derece “uyumlu” davranan, Erdoğan konuştukça başını sallayan bazı meslektaşlarımız, kendi mahallelerine döndüklerinde arenaya çıkmış kaplan kesiliyor, önce tasvip, tasdik hatta taltif ettikleri şeyleri ekranlarda yerden yere vuruyorlar.
Bu dostlarımız ya tribüne oynuyor veya mahallelerindeki acımasız baskısının kurbanı oluyorlar.
Ama kesin olan bir şey var ki, medyadaki asıl problemin muhaliflik değil, münafıklık olduğunu ortaya koyuyorlar.
.
Al sana yeni çözüm süreci
17 Haziran 2017 Cumartesi
İftar sonrası Mardin'in kalbi Cumhuriyet Caddesi'ni gezerken Vali Yaman'a vatandaşların ilgisi bu işin görev değil gönül işi olduğunu ispatlar nitelikteydi.
-MARDİN-
Cumhurbaşkanı Erdoğan, son ABD gezisinde, PYD-PKK ilişkisini gözlerinin önüne sermek için Trump’a verdiği Polis Akademisi raporunun Türkçesi, Mardin’de benim de katıldığım bir Terör Çalıştayı’nda açıklandı.
Polis Akademisi Başkanı Yılmaz Çolak'ın yönettiği çalıştayın ikinci bölümünde ise Orhan Miroğlu, Yaşar Hacısalihoğlu, Mehmet Şahin, Oral Çalışlar ve yazarımız İlhami Işık gibi bölgeyi iyi tanıyan ve terörle mücadeleyi yakından izleyen isimlerle raporu değerlendirdik, PKK ile mücadelede gelinen noktada nasıl bir strateji izlenmesi gerektiği konusunda fikirler dile getirdik.
PKK terörünün de PYD-ABD ilişkilerinin de artık siyasi bir mesele olarak görülmesi ve buna göre strateji belirlenmesi gerektiği konusunda neredeyse bütün katılımcılar mutabık kaldı.
Peki çözüm ne?
Özellikle örgütün bölgesel motivasyonu dikkate alındığında sadece askeri çözümün yeterli olmayacağı dile getirildi ve “Unutmayalım ki çözüm süreci, (yarı yolda kalmasına rağmen) Kürt halkının terör örgütü ile duygusal bağının kopmasını sağladı” hatırlatması yapılarak, coğrafi sınırlarımızla sınırlı olmayan ve doğrudan Kürt halklarını muhatap alan yeni bir çözüm sürecinin gerekliliği vurgulandı.
Gerçekten, Kürtlerin PKK ve siyasi uzantılarından ümidini kestiği bu dönemde, FETÖ’nün zehirleyemediği yeni bir çözüm süreci tartışılmalıdır.
Ancak bu “doğrudan Kürtlerin muhatap alınması” meselesinin nasıl uygulanacağı pek de aydınlatılabilmiş değildir.
'Mardin kriterleri' örnek olsun
Silah tünelleri ve terör hendekleri ile birlikte kimsenin uğramadığı bir ölü şehir döneminden sonra Mardin’e ilk defa gelmiştim.
Çalıştaydan sonra Vali Mustafa Yaman’ın davetlisi olarak Mardinlilerin toplu iftar yaptığı şehir meydanına gittik.
Vali Yaman Mardin’e bir yıl önce gelmiş ve 17 Kasım’da Ahmet Türk’ün görevden alınması ile Mardin Büyükşehir Belediye Başkan Vekili olarak yerel hizmetleri de yürütmeye başlamış.
Sohbet ettiğimiz AK Parti İl Başkanı Mehmet Ali Dündar başta olmak üzere birçok Mardin ileri geleni, Vali Yaman’ın bu kısa sürede belediye hizmetlerinde büyük bir dönüşüme imza attığını söyledi.
Fakat bence asıl değişim Mardin ahalisi ile olan münasebetlerde gerçekleştirilmiş, halkın gönlü fethedilmiş.
Vali beyin, toplu iftar meydanındaki halini hayranlıkla izledim.
Çoluk-çocuk, yaşlı-genç, yerli-yabancı herkes vali beyin önüne çıkıyor. Kimi hal hatır soruyor, kimi de talepte bulunuyor.
Vali bey hepsi ile yakından ilgileniyor, sohbet ediyor, gönüllerini alıyor. Suriyelileri, yanından hiç ayrılmayan tercümana havale ediyor.
Ahali ile hasbihal etmekten, resim çektirmekten iftar meydanından yarım saatte çıkamadık.
Mardin’de gece turu
Sonra Mardin’in kalbi olan Cumhuriyet Caddesi’ne gittik.
İftardan sonra hayat yeniden başlamış, Mardinliler; cadde üzerindeki kaldırım kafe ve meşhur çardaklarda ramazan muhabbetine koyulmuştu.
Vali Yaman ile birlikte caddeyi yaya dolaştık.
Bizi gören bütün esnaf, dükkanının önüne çıkıyor, muhabbetle karşılıyordu. Vali bey ise her birine ismi ile hitap ederek hatırlarını soruyordu.
Israrlı davetlere kibarca vaktimiz olmadığını söylememize rağmen kaç defa duraklayıp çay-kahve içtiğimizi hatırlamıyorum.
İşin daha ilginci Vali Yaman, cadde üzerinde karşılaştığı insanlara da ismiyle hitap ediyor, bazılarına “O iş noldu” babından sorular soruyor, o kişi de ya, “Halloldu” diyor, teşekkür ediyor veya durumu söylüyor, Vali bey de hemen yanındaki yardımcılarına not ettiriyordu.
Uzatmayalım; bizim cadde turumuz geç saatlere kadar devam etti ve vali bey ancak misafirlerle birlikte sahur yaptıktan sonra evine gitti.
Vali Yaman’a, gördüklerimi sordum. “Buraya gelince gördüm ki, gönüllerdeki tahribat, kazılan hendeklerden, patlayan bombalardan daha fazla yaralamış. Gönülleri yapmak, beldeyi imar etmekten daha zaruri hale gelmiş. Biz ikisini de birlikte yürütmeye çalışıyoruz” dedi.
Gün boyu süren yakın gözlemlerimden çıkarttığım sonuç da şuydu:
Vali bey bütün bunları görevden değil, gönülden yapıyordu.
Yani samimiydi ve bence işin sırrı da buydu.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı, bütün iç ve dış engellere rağmen başarıdan başarıya koşturan sır da bu değil miydi?
***Çalıştayda tartıştığımız, “Doğrudan Kürt halkını muhatap alan bir çözüm süreci nasıl yürütülebilir ki” sorusunun cevabı, Mardin sokaklarında sonucunu gördüğümüz; gücünü samimiyetten alan “Erdoğan Modeli” idi.
.
İngiliz taktikleri ve FETÖ’nün “sarı yılanları”
10 Haziran 2017 Cumartesi
Genç tarihçilerimizden Koray Şerbetçi, “Osmanlı’nın İngiliz’le İmtihanı” kitabında, İngilizlerin; koskoca imparatorluğu savaşmadan nasıl yıktığını anlatmış.
Özetlemeye çalışayım…
Dünyayı sömürmelerine engel olan Osmanlı İmparatorluğu’nu tasfiye etmek istiyorlardı ama çelimsiz bir krallık olarak bunu, savaş meydanlarında başarmaları mümkün değildi.
Yeni bir strateji geliştirip işe “sıfırdan” başladılar.
William Harborne, 1578’de bir Osmanlı beyefendisi kıyafeti ile İstanbul’a geldi.
Zamanla güvenini kazandığı Sultan III. Murat’tan, İngiliz iş adamlarının(!) Osmanlı devletinde her çeşit ticareti yapmalarına imkân tanıyan bir mektup alarak ülkesine döndü.
Bu mektup sayesinde, Krallığın gözetiminde uyguladıkları “Osmanlı kıyafetine bürünme” yöntemiyle iki asır boyunca, bütün Osmanlı coğrafyasında cirit attılar.
Burada “Osmanlı kıyafetine bürünme” metaforunu biraz açmakta yarar var.
Ali Ağa’nın İngiliz oğlu…
Britanya’dan devşirilen zeki çocukları her yıl Osmanlı’dan Hindistan’a kadar bütün stratejik devletlere gönderdiler ve İngiliz büyükelçisine zimmetleyerek; birer “yerli” gibi yetiştirip devletin kritik noktalarında istihdam ettirdiler.
Bir örnek...
Dönemin İngiliz büyükelçisi, elçilik görevlisi Ali Ağa’yı çağırır ve yanındaki devşirme John’u göstererek, “Ali Ağa, bu çocuğun adı İbrahim’dir ve senin oğlundur. Bu çocuğu tıpkı kendi çocuğun gibi yedirecek, giydirecek; âdet ve geleneklerinize göre yetiştireceksin. Para derdin olmayacak. Ayda bir, gece bana getireceksin”der ve teslim eder.
Aynen büyükelçinin dediği gibi yetiştirilen İbrahim, 30 yaşına geldiğinde ana dili(!) Türkçenin yanı sıra, Arapça, İngilizce ve Fransızcayı da çok iyi bilen bir müderristir artık!
Bu süre içerisinde her ay büyükelçiye götürülmüş ve babasına(!) verilen bol harçlıklarla eve dönmüştür.
Her yere “çip” yerleştirdiler
İnce siyaseti sebebiyle etrafındakilerin “Sarı Yılan” dediği İbrahim, Hariciye Nâzırlığında mütercim olarak göreve başlar.
(Bu görevlendirme üzerine İngiliz büyükelçisinin, Osmanlı sadrazamı Mustafa Reşit Paşa’ya, “Ali Ağa’nın oğlu İbrahim’in Bâb-ı Âli’de görevlendirilmesine çok sevindim, teşekkürlerimi arz ederim” demesi de çok ilginçtir.)
İngilizler, Osmanlı’nın en hassas noktalarına “John İbrahim” gibi binlerce “çip” yerleştirdiler.
Daha neler neler…
Kuş aşkıyla kendini dağlara vuran(!) ama ne hikmetse; kuşlardan ziyade kritik bölgelerin haritasını çıkarmakla meşgul olan ilim adamı Mr. Bury’lerden takva ehli bir şeyh(!) olarak cami cami dolaşıp fitne tohumları eken Lawrence’lere kadar, farklı zamanlarda farklı biçimlerde uyguladıkları, “Osmanlı kıyafetiyle serbest faaliyet” yöntemi sayesinde 6 asırlık devleti savaşmadan yıkılmanın eşiğine getirdiler.
“Vekalet” sistemine geçtiler
Bu yöntem size de çok tanıdık gelmedi mi?
FETÖ’nün 40 yıllık hıyanet yolculuğu da, İngilizlerin bu sinsi yöntemine benzemiyor mu?
Benzeme değil, ta kendisi.
Takıyeciliğin anavatanı olan İngiltere hâlâ aynı taktikleri uyguluyor ama artık “vekalet sistemini” kullanıyor.
Artık “devşirme John”ların yerine, yerinden devşirmeleri kullanıyor; çayın taşı ile çayın kuşunu vuruyor.
Sanki parçalar şimdi daha iyi oturuyor.
Sevgili Koray’ın kitabını okurken, 25 yıl önce bir büyüğümün, dünyamıza hışımla dalan bu “yeni tip dindarlar” hakkındaki, “Nasıl bir İngiliz oyunu oldukları, zamanla anlaşılır” sözü aklıma geliyor.
.
Haçlı kabadayı'nın 'Hilalli' fedaileri
7 Haziran 2017 Çarşamba
Haftaya şok bir “küresel kriz” ile başladık.
7 Arap ülkesi, Katar ile her türlü ilişkiyi kestiğini açıkladı!
İleri sürülen gerekçeler, derenin üst tarafındaki kurdun, alttaki kuzuya “Suyumu bulandırıyorsun” muhabbeti türünden.
Bu, kendini “global patron” olarak gören Amerika’nın, dünyayı; kendi çıkarlarına göre dizayn etme çabalarının geldiği son noktadır.
Her gün biraz daha kötüye giden Amerikan ekonomisini, dünyaya salma salarak düzeltmek isteyen küresel kabadayı, “Sınır duvarının maliyeti Meksika’dan, NATO masrafları Almanya’dan...” diye başladığı haraç listesinin devamında 19 trilyon dolarlık borç yükünü de Körfez ülkelerine yüklemişti.
Çünkü, “Onlar olmasa Körfez ülkeleri asla ayakta duramaz”dı!
Bunların, bütün dünyayı o küçük adaya taşıyan sömürgeci atalarından ne farkları var ki?..
O kılıcı kime salladı?
Trump ilk dış seyahatini neden S. Arabistan’a yaptı dersiniz?
İki gün dişini sıkarak katlandığı bu gezinin hasılatı olan 350 milyar dolar sadece bir başlangıçtı.
Devamı için bölgede “bağımsız” takılan bazı ülkelerin de hizaya sokulması gerekiyordu!
Aslında Trump o burnunu kıvırarak yer aldığı seremonide salladığı kılıçla sinyali vermişti.
Bunu nasıl yapacağını da “o sihirli küre” fotoğrafında gösterdi.
Mahalleyi, mahalleli fedaileriyle korkutacaktı.
Nitekim dün bütün gazeteler, anlamını bulan o fotoğrafı tekrar kullandı.
Çünkü, Suudi Arabistan ve Mısır’ın başını çektiği 7 Arap ülkesinin operasyonu, o gün “patron”un o karede talimatını verdiği bir “KÜRESEL KUŞATMA” idi.
Ne gariptir ki, ramazan ve bayram tarihlerinde bile mutabakatı bulamayan Arap ülkeleri, ABD’nin fedailiği ve İsrail’in güvenliği konusunda, din kardeşlerine karşı bu kadar katı ve kararlı bir tutum sergilediler!..
İhvan terörist ise PYD nedir?
Efendim “Katar, Müslüman Kardeşler’i himaye etmemeli”ymiş.
Kırk yıldır Müslümanları öldüren PKK/PYD canilerine silah yağdıran ABD’ye tek kelime etmeyen Suudi Arabistan ve Mısır, silahla işi olmayan İhvan’ı ve İsrail’i rahatsız eden Hamas’ı koruyor diye Katar’ı boğmaya çalışıyorlar.
Velhasıl Katar, bir “Koltuk-Kasa” ittifakının taarruzuna maruz kalmıştır.
Daha vahimi, büyük yatırımlara imza atan, en zor günlerimizde yardımımıza koşan Katar’a, vekalet yoluyla ayar veren ABD, Türkiye’yi de hizaya çekmeye çalışıyor.
ABD’nin maskesiz yüzü Michael Rubin paylaştığı, “Acaba Erdoğan Katar parasıyla ödeme yapamadığı zaman gerçekte kaç kişi kendisini izleyecek?” tweetiyle, bugünkü Katar operasyonunun Türkiye boyutunu aylar önce dile getirmiş zaten.
Hilafet gitti, huzur bitti…
Defalarca yazdım, bugün İslam dünyasının emperyalistlerin elindeki bir oyuncağa dönüşmesinin asıl sebebi sahipsizliktir.
Haçlı ittifakının Osmanlı’yı yıkma çabasının altında da, bütün İslam coğrafyasını bir arada tutan Hilafet müessesesini lağvetme çabası yatıyordu.
O günden bu yana acımasızca sömürdükleri İslam coğrafyasından, “Osmanlı gitti huzurumuz bitti” feryatları boşuna yükselmiyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’a gösterilen teveccüh de bu özlemin dışa vurumudur.
Skandallar diyarı Vatikan’a toz kondurmayanlar, “Hilafet”ten bahsedilmesini insanlık suçu gibi gösteriyorlar ama Müslümanlar bu gerçeği dile getirmekten artık korkmamalıdır.
İslam dünyasının Haçlı zulmünden kurtulmasının tek yolu, Hilafet Müessesesinin tekrar hayata geçirilmesidir.
Bunun önündeki tek engel ise İslam ülkelerindeki iktidarını “Haçlı korumalar”a borçlu olan diktatörlerdir.
.
Şimdi de Avrupa’da ‘nokta’ koyma zamanı…
24 Mayıs 2017 Çarşamba
-BRÜKSEL-
Siz bu satırları okurken biz de Allah izin verirse; Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ülkemizi temsil edeceği NATO Zirvesi’nde olacağız.
Bu gezi, batı kaynaklı; “Hayır çıkacak, Erdoğan bitecek” algı operasyonlarını yerle bir eden 16 Nisan zaferinin hemen peşinden başlayan, “Evet, nerede kalmıştık” turunun son durağıdır. Ve her biri ayrı stratejik öneme haizdir.
Özellikle ABD gezisi, muhatabı ve muhtevası açısından en çok konuştuğumuz gezi oldu.
Sayın Erdoğan’ın, “Virgül değil, nokta koymaya gidiyoruz” açıklaması geziyi çok daha önemli hale getirdi.
Nitekim ABD tarafının “Taktiksel ve geçici bir destek” ifadesi dışında tatmin edici bir açıklama getiremediği PYD terör örgütünü destekleme ısrarı karşısında, Sayın Erdoğan Türkiye’nin olmazsa olmazlarını net ve çarpıcı ifadelerle dile getirdi.
Yüzeysel değerlendirmelerin aksine, bu kararlı duruş gerçekten “nokta” koymaktır.
Zira, Türkiye’nin; daha önce ilan ettiği yeni güvenlik doktrinini PYD’ye de aynen DEAŞ’a olduğu gibi uygulayabilmesi, şu ortamda ABD karşısındaki en büyük diplomatik zaferi demektir.
Şimdi sıra Avrupa’da
Hareketli gündemimizden dolayı fazla gündem oluşturmadı ama bence ABD gezisinden daha kapsamlı ve daha belirleyici bir geziye çıkıyoruz.
Çünkü, savunmamızı güçlendirmesi için girdiğimiz ama tam aksine, her dönemde darbecilere verdiği destek ile gündeme gelen NATO hakkında söyleyecek çok şeyimiz var.
Ayrıca ev sahibi Avrupa ile de 15 Temmuz’dan kalan ve 16 Nisan öncesinde iyice kabaran bir hesabımız var.
Her iki süreçte de yanlış yerde durdular.
Hem 15 Temmuz işgal teşebbüsünün tam göbeğinde yer aldılar, hem de 16 Nisan öncesinde, iç işimiz olan referanduma bodoslama müdahil olarak, “Hayır” için kendilerini paraladılar.
Sonuçtan çok emin oldukları(!) için de “sonra Türkiye’nin yüzüne nasıl bakarız” diye düşünme ihtiyacı duymadılar; her şeyi kırıp döktüler.
Ama hesapları tutmadı, hain müttefikleri FETÖ ellerinde patladı.
Kurtulmaya çalıştıkları Erdoğan, şimdi çok daha güçlü bir biçimde karşılarına dikildi.
Gerçi onlar 60 yıldır yaptıkları gibi, “Birkaç ‘fasıl’ dinletir, bir-iki söz verir yine hiçbir şey olmamış gibi kapıda bekletmeye devam ederiz” diye düşünüyorlar ama artık “virgül” ile yetinmeyeceğimizi, “nokta” koymadan dönmeyeceğimizi görecekler.
Yerini onlar belirleyecek
Bizim bazı sivri akıllılar bu “nokta” meselesini çok yanlış anlıyor, AB (veya ABD) ile bütün ilişkileri kesmekten bahsettiğimizi zannederek alakasız yorumlar yapıyorlar.
Oysa Cumhurbaşkanı Erdoğan bu konuyu Pazar günkü AK Parti Kongresi’nde, son derece açık ve net biçimde tekrar dile getirdi.
Hatırlatmamız gerekirse Erdoğan, “AB'nin, ülkemizin onurunu hiçe sayan ikiyüzlü tavrına artık daha fazla tahammül etmek zorunda değiliz. AB ya bize verdiği sözleri tutar ya da herkes kendi bildiğini yapar. Bizim tercihimiz her şeye rağmen yolumuza AB ile devam etmektir. Burada kararı verecek olan AB'dir" dedi.
Görüldüğü gibi, şimdiye kadar sürdürdükleri oyalama ve sömürgeci tavırlarına “nokta” koyup, dürüst bir ilişki sürecini başlatmak da onların elinde, “Sepeti koluna, herkes yoluna” anlamına gelen “son nokta”yı koymak da…
Ama bu sefer AB ile de bir “nokta“ konacak.
.
Geçmişte yalnız bırakanlar şimdi yol arkadaşı olamaz...
22 Mayıs 2017 Pazartesi
-ANKARA-
Dünkü kongreyi, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın AK Parti Genel Başkanı olmasını sağlayan bir prosedür olarak görmek, Türkiye’de olup bitenleri anlayamamak demektir.
Bu kongre, 16 Nisan’da sandıktan çıkan Anayasa reformunu, sahaya taşımak için çıkılan yolun ilk adımıdır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan hem AK Parti’yi hem de Türkiye’yi, yeni dönemi başlatacak olan seçime götürecek.
Bu süreç kazasız belasız sonuçlanırsa, vesayetlerden arınmış tam bağımsız yepyeni bir Türkiye’ye “Merhaba” diyeceğiz ki, bence bunun adı “Yeni Cumhuriyet”tir.
Ama başarılı bir şekilde tamamlanmazsa hiç tahmin etmediğimiz bir yere çıkabiliriz.
Kurtuluş Savaşı bitmedi
Çünkü bu dönem, Kurtuluş Savaşı’nda başlattığımız İstiklal mücadelemizin finalidir ve Türkiye düşmanları, 16 Nisan’da yapılan sistem değişikliğinin hayata geçmemesi için elinden geleni yapmaktadır.
Onun içindir ki, dün çıkılan bu yolculuğun tamamlanması her zamankinden çok daha önemlidir ve bu zor ve meşakkatli süreç ancak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın liderliğinde aşılabilir.
***
Çıkılan yol ve menzil bu kadar önemli olunca, yol ve yolculuk hakkındaki ayrıntılar da önem kazanmaktadır.
Bu açıdan bakıldığında Sayın Erdoğan’ın işinin çok zor olduğu görülmektedir.
Zira, Türkiye’ye hizmet için yola çıktığı ilk döneme göre bugün içeride ve dışardaki düşmanları kat kat artmıştır.
Çünkü geçen süre içerisinde, kendisine kayıtsız şartsız tabi olan bu millet ile birlikte neler yapabileceğini gördükleri için şimdi çok daha fazla korkuyorlar.
Onu engellemek için terör örgütleriyle işbirliği yapma alçaklığını bile göze almalarının sebebi bu korkudur.
Ya gerçek dostları?
Peki buna mütenasip olarak, Hakk davasında destek için gözünü budaktan sakınmayan can dostlarının da aynı ölçüde arttığını söylemek mümkün mü acaba?
Korkarım buna “Evet” demek pek de kolay değildir.
Gerçi, ölçü; davetlerine koşmak ve ona övgü yağdırmaksa elbette kırılması zor bir rekora sahiptir. Sadece görünmek, bir kere dokunmak için bile nice “önemli” şahsiyetin birbirini ezen bir yarış içinde olduklarını görüyoruz.
Ama korkarım ki bunların çoğu, “kendi ikbal savaşını” veriyor.
Onu, hiçbir menfaat gözetmeksizin; dava için ölümüne destekleyenler; tıpkı milleti gibi uzaktan izlemektedir.
Sayın Erdoğan sayesinde, hayal bile edemeyecekleri yerlere gelenler, desteğe en çok ihtiyacı olan bir dönemde yalnız bırakanlar, yeni başlayan bu çetin süreçte asla yol arkadaşı olamazlar.
Nitekim önümüzdeki günlerde başlayacak olağan kongre sürecinde, bu tür öncelik sapması yaşayanların, partinin bütün kademelerinden büyük ölçüde ayıklanacağını tahmin ediyorum.
Millet temizlik bekliyor...
Aynı şekilde, üst bürokraside ve özellikle yargıda da benzer bir güncelleme kaçınılmazdır.
FETÖ ile mücadelenin en kritik dönemlerinde verdikleri güdümlü kararlarla, bu kritik mücadeleyi sulandıranlar, elindeki yetkiyi; iktidarın ve özellikle de sayın Erdoğan’ın zor durumda kalması için kullanan zehirlenmiş bürokratlar, bu millete layık değildir, saha kenarına çekilmelidir.
Bu temizlik layıkıyla yapılabilirse milletin AK Parti’ye teveccühü artarak devam edecektir.
Aksi taktirde 2019’da kötü bir sürprizle karşılaşılabilir.
Bu meyanda Sayın Erdoğan’dan çok şey beklenmektedir.
Yolun açık olsun sayın başkan…
***
(Bu arada Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmadaki en çok alkışlanan ifade, “Kim dönerse dönsün, biz dönmeyiz bu yoldan” cümlesiydi…)
.
Sizce bu gezi hangi durumda ‘başarılı’ sayılırdı?
20 Mayıs 2017 Cumartesi
Planlanan süreyi çok çok aşıp üç saate yaklaşan bir görüşmeyi, “Girdisi-çıktısı 23 dakika” şeklinde sunarak, önyargılarının koordinatlarını verdiler.
Bu da yetmedi, sinsi sinsi mesajlarla, “verimsiz bir gezi olduğundan, Türkiye’nin; istediğini alamadığından” dem vurdular.
Hatta, “Bu işler noktayla virgüle olmaz” imalarıyla, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a ders verme küstahlığına bile kalkıştılar.
***
Bu müstemleke güruhu, acaba şu sorunun cevabını verebilir mi?
“Başarılı”olarak nitelemeniz için nasıl bir sonuç ortaya çıkmalıydı?
Bu görüşme sonrasında Trump, “Biz halt etmişiz, PYD bir terör örgütüymüş, özür diliyoruz” mu demeliydi?
Yoksa, “FETÖ bizi çok fena kandırmış. Meğer o bir hain imiş. Arkadaşlar paketliyor, alın; götürün” mü demesini bekliyordunuz?
Allah aşkına siz nerede yaşıyorsunuz?
Erdoğan düşmanlığı gözünüzü mü kör etti, yoksa kin ve öfkenizin askeri mi oldunuz?
Trump çok itinalıydı…
Bir kere Trump, ilk defa “adam gibi” bir konuk ağırladı.
Son derece itinalıydı, tepeden bakan bir tavır içinde olmadı. Zaten karşısındaki de tepeden bakabileceği biri değildi.
Her bakımdan eşit şartlarda gerçekleşen bir görüşme oldu.
***
Gelelim nasıl bir sonuç aldığımıza?..
Önce, bu görüşmenin yapıldığı süreci hatırlayalım.
Amerika, yeni başkan ile onu hazmedemeyen vesayet odaklarının kıyasıya savaştığı bir dönem yaşıyor.
Ve Trump’ı püskürtmeye çalışanlar sadece Demokratlar ve derin uzantıları değil. “Amerika’nın PDY’si” haline gelen FETÖ de bu cephede aktif biçimde yer almaktadır.
Bu sebepledir ki Türkiye’yi, Amerika’daki “iç savaş”tan ayrı düşünmek doğru değildir.
Bu derin ittifakın ortak hedefi; Trump ile birlikte Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Türkiye’dir.
Aradan çekil Amerika…
Gelelim Türkiye cephesine…
Türkiye geçen yıl ilan ettiği “Yeni Güvenlik Stratejisi” çerçevesindeki Fırat Kalkanı ile Suriye’nin derinliklerine kadar süpürdüğü DEAŞ’ı tehdit olmaktan çıkardı.
Ama PKK/PYD tehdidi güçlenerek devam ediyor.
O halde Türkiye’nin bu tehdidi de kaynağında kurutması gerekmektedir.
Oysa hem Rusya, hem de ABD, yeni “kalkan” operasyonumuzun hedefi olan PYD’ye kalkan olmak için yarışıyor.
Yani, PYD’ye karşı yapılacak bir operasyonu; süreç ve sonuç itibariyle, DEAŞ’a karşı yapılan Fırat Kalkanı ile aynı şey gibi görmek ahmaklıktır.
***
Bendeniz, günler öncesinden itibaren bunun için, “Türkiye’nin, PYD’ye de DEAŞ muamelesi yapmayı ABD’ye kabul ettirmesi ulaşabileceği en büyük sonuç olur” diyorum.
Onun içindir ki, son derece verimli bir görüşme gerçekleştirilmiş ve bu kararlılık, “Vurduk, yine vururuz” seviyesinde gösterilmiştir.
Siz bile göreceksiniz…
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 15 Temmuz’da yedi düvelin işgal edemediği Türkiye’nin lideri olarak, Hindistan ve Rusya’ya yaptığı önemli gezileri Çin’deki kıskandıran ilgi ile taçlandırmış, Washington’daki muhteşem final ile de küresel başarısına “kilit taşı” koymuştur.
Türkiye 16 Nisan’da kazandığı tam bağımsızlığını, 16 Mayıs’ta; Beyaz Saray’dan dünyaya ilan etmiştir.
Bu tarihi sürece bizzat şahitlik etmeyi çok isterdim.
İçimizdeki İrlandalılar, istedikleri kadar çamur atsın; bu gezi(ler) son derece başarılı geçmiştir ve bunu onlar bile görmek zorunda kalacaklardır.
.
Zirvenin kesin galibi Türkiye’dir
17 Mayıs 2017 Çarşamba
Günlerdir konuştuğumuz bu görüşme için ABD medyası, “Trump’ın en zor randevusu” yorumunu yaptı.
Tedirgin olan sadece medyaları değildi.
Aylardır onay bekleyen “PYD’ye silah verilmesi” kararını, bu görüşme öncesinde apar topar Trump’a onaylatmalarının da bu “korku”dan kaynaklandığı ortaya çıktı.
Zira bu tasarı geçen yıl kongreden geçmiş ve aylardır imza bekliyordu. Kaldı ki, PYD’ye silah vermek için bu imzaya da ihtiyaçları yoktu. Nitekim, bu kararın Kongre’den geçmesinden hemen sonra; başkanın imzasını filan beklemeden 7 helikopter dolusu Stinger füzesini PYD terör koridoruna boşaltmışlardı.
Ama derin devletçi bürokratlar Erdoğan’ı çok iyi tanıdıkları için, bu görüşmeden sonraya kalması halinde, Trump’ın bu kararı hiç imzalamayabilir diye endişe ettiler.
***
ABD’nin, mevcut pozisyonundan çarpıcı bir değişiklik yapacağı beklenmese de Beyaz Saray’daki bu ilk zirve çok önemliydi.
Çünkü bu iş çok uzamıştı, artık nokta konulmalıydı.
Ama o noktanın; nereye konacağı, sadece Türkiye ve ABD için değil, Ortadoğu, Avrupa hatta Asya için de çok önemliydi.
Onun için dünya bu görüşmeye kilitlendi.
Böylesi ilk defa yaşandı
Şimdi herkes elini vicdanına koyup düşünsün, düne kadar hangi liderimizin, hangi ABD Başkanı ile yaptığı görüşme bu kadar büyük bir hassasiyetle izlendi?
Eskiden bir Türkiye temsilcisinin, ABD başkanı ile görüşmesi başlı başına büyük bir olaydı. Burada kesinlikle eski liderlerimizi küçümseme gayreti içinde değilim. Böyle anlaşılmasını şiddetle reddederim.
Bu değişim Türkiye’nin gücü ile ilgilidir.
Bugün bütün dünya ajansları saatler öncesinden bu görüşme hakkında “son dakika” muhabbetine başlamışsa, ne kadar gizlemeye çalışsalar da Türkiye’nin küresel etkisini görmezden gelemedikleri içindir.
Aslında Amerikalıların, ileri sürdükleri bütün sun’i gerekçeleri yerle bir olduğu halde hâlâ “İşinize gelirse” cüretkârlığıyla PYD’yi destekleme çabası da Türkiye’yi ciddiye almadıklarından değil, tam aksine; ne pahasına olursa olsun, Türkiye’nin önünü kesme çabalarından kaynaklanmaktadır.
Haklı olan güçlüdür…
Bir kere bireysel bazda Cumhurbaşkanı Erdoğan, muhatabı Trump’tan kat be kat güçlü durumdadır. Çünkü hem “saha”dan gelmektedir hem de Trump’ın halen boğuştuğu; yerleşik sisteme kendisini kabul ettirme sürecini on yıl önce aşmış, onun şimdi uğraştığı vesayetle savaşı; yıllar önce kazanmış bir liderdir.
Ayrıca, haklı olduğu için masadaki güçlü olan taraf da yine Türkiye idi.
Çünkü ABD bu görüşmeye, yanlışı savunmanın dayanılmaz ağırlığı altında ezilerek girdi.
PYD’ye verilip PKK’dan çıkan silahların dökümünü masaya koyan Erdoğan, “PKK terör örgütü diyorsunuz ama ‘Suriye Şubesi’ne silah veriyorsunuz. Ayrıca amacınız gerçekten DEAŞ ile mücadele ise bunun nasıl yapılacağını gösterdik. Bu nasıl müttefiklik” diye sorduğunda, acaba Trump ne cevap vermiştir?
***
Avrupa ve Amerika suçüstü yakalanmıştır.
Hem PKK/PYD, hem de FETÖ terör örgütleri ile yaptıkları işbirlikleri Amerika’yı, “Türkiye düşmanlarının hamisi” haline getirmiştir.
Oysa asıl güç, “haklı” olmaktır.
Tarihin akışı hep bu tür kritik virajlarda değişmiştir.
ABD’nin terör yandaşlığında ısrarı, Türkiye’nin önünü açmıştır.
Ne yaparlarsa yapsınlar; önümüzdeki asır Türk asrıdır...
.
Bağımsız Türkiye şimdi daha güçlü...
10 Mayıs 2017 Çarşamba
- KUVEYT –
Hatırlıyor musunuz, “Bu referandumdan ‘Evet’ çıkarsa ülke krize girer, Türkiye’nin itibarı biter” diyorlardı.
Ama milletimiz, eski fotoğraf makinaları gibi bunların negatif çalıştıklarını" iyi bildiği için mesajı doğru anladı ve Türkiye için “Evet” dedi.
Peki sonra ne oldu?..
Yeni sistem tam olarak yeni seçimle devreye girecek ama sürecin başlaması bile içerde ve dışarda çok önemli değişikliklere sebep oldu.
Ekonomik verilerdeki iyileşmeler her gün daha belirgin hale geldi ve istikrarın kokusunu alan yabancı yatırımcılar rotayı Türkiye’ye çevirdi.
Dışarda ise iddiaların aksine, daha güçlü bir Türkiye algısı oluştu.
***
Bir an için referandumdan “Hayır” sonucu çıktığını düşünün ve şimdi nasıl bir Türkiye'de yaşadığımızı tahayyül edin.
İçerdeki durumumuz, CHP gibi olurdu.
Ya dışarda?..
Türkiye üzerindeki vesayet iktidarını perçinleyen batı boğazımızı her gün biraz daha sıkacaktı.
Oysa 16 Nisan’dan sonra daha sağlam basan Türkiye, PKK’nın kalbi Sincar’a operasyon yaptı, “Çatışmasız bölgelerin” hayata geçmesinde çok önemli rol oynadı.
Hakeza "Hayır" öncülüğü yapan Avrupa, frene basmaya; manevra için müsait yer aramaya başladı.
Çünkü, gücünü doğrudan milletten alan, uzaktan kumandalara kapıyı kapatan milli ve güçlü bir Türkiye vardı artık.
Kuveyt'te en büyük temel...
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 16 Nisan’dan hemen sonra Hindistan’a gerçekleştirdiği önemli gezi ile başlayan dış maratonu, 3 Mayıs’ta Rusya ile devam etti. Erdoğan, Putin ile yaptığı görüşmeler sonucunda 24 Kasım 2015’te kucağımızda bulduğumuz uçak krizini bitiren ve Suriye’de çatışmasızlık dönemini başlatan çok önemli anlaşmalar imzaladı.
***
Bugün de Kuveyt’teyiz.
Cumhurbaşkanı Erdoğan burada bir Türk firmasının (Limak) yurtdışında tek başına kazandığı en büyük ihale olan Kuveyt Havalimanı Terminali'nin temel atma törenine katıldı. Ayrıca Kuveyt Emiri Şeyh Sabah El Ahmed El Cabir El Sabah'la iki ülkeyi ve sancılı bölgemizi ilgilendiren konuları görüştü.
Dünyanın gözü o zirvede...
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 15 Mayıs’ta Çin’e gidecek ve oradan da ABD’ye geçecek ve bütün dünyanın dikkat kesildiği görüşmeyi yapacak.
Türkiye bu görüşmeye çok önem veriyor. Nitekim, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın en yakın çalışma ekibinden dış politika konusundaki birikimi iyi bilinen İbrahim Kalın, Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar ve MİT Müsteşarı Hakan Fidan günlerdir Washington’da görüşmeler yapıyor.
Adalet Bakanı Bekir Bozdağ da FETÖ davalarının en önemli üç savcısıyla bu ekibe dahil oldu.
Bu ziyarette, Obama döneminde ciddi hasar gören Türkiye-ABD ilişkilerinin sürdürülebilir çerçeveye çekilmesi için gayret sarf edilecek.
Bundan sonraki durak ise 25 Mayıs’ta Brüksel’deki NATO Zirvesi…
Burada da kendi ulusal çıkarları için Türkiye’ye karşı yürüttükleri çirkin savaşta NATO’yu sopa olarak kullanmaya çalışan bazı AB liderleriyle yüzleşecek olan Erdoğan, meydanlardan haykırdığı gerçekleri gözlerinin içine bakarak tekrarlayacak.
'Evet'in gücü...
Bu küresel maraton tamamlandığında Türkiye özellikle FETÖ konusunda şu anda bulunduğu noktadan çok daha ileri gitmiş olacak.
Referandumdan önce “Erdoğan gidiyor” diyenler şimdi, “Dünyanın gidişatına yön verecek üç büyük liderden biri Erdoğan’dır” diyorlar.
Bu, Türk milletinin gücüdür.
Milletimiz, cephede kazandığı büyük başarının tapusunu ancak şimdi alabilmiştir. Türkiye gerçek bağımsızlığa şimdi kavuşmuştur.
Artık uzaktan kumandalar çalışmayacak, millet ne isterse o olacaktır.
Milleti tekrar vesayete mahkûm etmek için milletten yetki istenir mi?
6 Mayıs 2017 Cumartesi
Referanduma giderken, “Evet” kararının en fazla CHP’yi ve özellikle de Kılıçdaroğlu’nu etkileyeceğini defalarca dile getirdik.
Ama bu kadar hızlı etkileyeceğini düşünmüyordum.
Bunun sebebi, yüzde 48 “Hayır” oyunu kaybetme korkusudur.
Her ne kadar başlangıçta “Yüzde 48 sadece CHP’nin oyu değil” gerçeğini dile getirseler de bu kadar çok yenilmişliğin getirdiği ezilmişliğin etkisiyle bu bloka mal bulmuş mağribî gibi sarıldılar.
Hatta medyadaki uzantıları, “Deniz Bey, bırakın da şu 24 milyonun keyfini çıkaralım” başlıklarıyla, CHP’de arı kovanına çomak sokan Baykal’a öfkelerini dile getirdiler.
Size yine hüzün, yine gam…
Aslında, yüzde 48’in tadını çıkarmak isteyenler çok haklı. Çünkü bu sonucu kalıcı hale getirmek veya bir sonraki sandığa taşımak pek gerçekçi görünmüyor.
Bu öngörüye nasıl ulaştığımı sorarsanız iki önemli gerekçe arz edebilirim:
Birincisi, referandum süreci sonrasında ulaşılan “Hayır” oylarının; büyük şehirlerdeki sonuçların, cumhurbaşkanı seçimine de aynen yansıyacağını düşünmek yanlıştır.
Dolayısıyla, başka değişen bir şey olmayacaksa Kılıçdaroğlu da olsa, Baykal da olsa değişen bir şey olmaz.
Kaldı ki Sayın Baykal’ın, 2010’da kendisini yakanlara karşı sergilediği “Stockholm Sendromu” ve 2007’de “Olmasın, oldurmayın” 2017’de ise “Olabilir, olmalıdır” çelişkisini millete izah etmeden bırakın yüzde 48’i, CHP’nin kemik oylarını bile cumhurbaşkanlığı sandığına taşıması mümkün değildir.
“Köklü çözüm” şart…
Referandum öncesinde de defalarca dile getirdiğimiz gibi, bireysel başarıya odaklı yeni sistem, siyasetteki bütün ezberleri bozacak. Artık hiçbir lider kifayetsizliğini, parti koridorlarında gizleyemeyecek.
Ancak CHP’de köklü bir değişim olmadıkça direksiyona kim geçerse geçsin, eski kısır döngüsünün dışına çıkaramaz.
Çünkü CHP şimdiye kadar “Halkçılık” odaklı bir politika üretmemiştir.
Toplumun genelinin nabzını tutmak, değerlerine sahip çıkmak yerine sadece yüzde 20-25’lik bir kesimi kaçırmamaya özen göstermiştir.
Doğrusunu söylemek gerekirse bu strateji, o vesayet döneminde Türkiye’nin kesintisiz “gizli iktidarı” olmayı sağladığı için kendileri açısından bir realitesi vardı.
Şimdi durum değişti.
Zaten CHP’de de bu değişimin sancıları başladı.
Ancak, CHP’nin iktidarı da muhalefeti de bu sancılara doğru teşhis koymaktan çok uzak görünüyor.
Çünkü hâlâ eski aşkları olan vesayet sistemine geri dönmenin hesabını yapıyorlar.
İçine düştükleri şu vahamete bakar mısınız?
Millete, “Bize yüzde 50’nin üzerinde oy ver, biz de eski sisteme dönelim, seni yine vesayete mahkum edelim” diyorlar.
Ama tekrar altını çizmek istiyorum, yukardaki gerçekle yüzleşerek A’dan Z’ye her şeyi tekrar ve özellikle de “millete göre” dizayn etmedikleri sürece patinaja devam edeceklerdir.
Araç rektifiye istiyor…
Yürümeyen kamyona kaliteli şoför ne yapabilir ki? Önce statükonun merkezi olmuş CHP’nin, bir rektifiyeden geçirilerek dinamikleştirilmesi gerekir.
Mesela milletin, “Acaba CHP gelirse yine ezanımızla oynar mı, başörtümüzü çıkartmaya kalkar mı” endişesinden kurtulması gerekir.
Böyle bir normalleşmeye sadece CHP için değil, Türkiye için de çok ihtiyacı vardır.
Artık yeni sistemin şifreleri doğrultusunda siyaset parametreleri de değişmek zorundadır. Bütün partiler milletin tamamını kucaklamayı hedeflemeli, milletin bütün değerleri ile barışmayı öğrenmelidir.
Vesayet tiryakileri bu alışkanlığını değiştirmelidir.
Unutmayın, artık tek “vesayet” milletin iradesidir.
.
Dün, Türk siyasetinin 'kanserini' yendiği gündür
3 Mayıs 2017 Çarşamba
Siyasi tarihimizde, güçlü liderlerin partileri ne kadar güçlü olursa olsun “lider gider, parti biter” gerçeği hiç değiştirilemedi.
Kurulur ve büyürler, tek başına iktidara gelirler, çok önemli reformları gerçekleştirirler. Ancak, aile şirketleri gibi liderini kaybettikleri andan itibaren partiler de inişe geçer, bir süre sonra da partiler mezarlığına giderlerdi.
Artık yeni bir “lider” doğup, yeni bir parti kuruncaya kadar geçen istikrarsız, bazen yamalı yönetim dönemlerinde krizler sıraya girer, ülke güçlü lider döneminde kazandığı her şeyi kaybederdi.
Bu, bizim defalarca yaşadığımız bir kısır döngüdür.
Oysa ülkeler yap-boz oyunlarıyla değil, aynı hedefe kilitlenmiş güçlü kadroların bayrak yarışıyla ilerler. Bu da kökleşmiş siyasi partilerle mümkündür.
ABD’yi yöneten iki partinin biri 163, diğeri de 189 yaşındadır.
“Bizde de 98 yaşında CHP var” diyenler olabilir ama bendeniz, “gelişmiş ülke” hedefine, farklı yollardan gitmeye çalışan partilerden bahsediyorum.
Ayrık otları temizlenecek
Recep Tayyip Erdoğan yönetimindeki AK Parti 2002’den itibaren, bütün engellemelere rağmen çok önemli bir kalkınma hareketini gerçekleştirmiş, demokrasi kalitesini ve insan hakları çıtasını oldukça yükseltmişti.
Ancak, 17 Ağustos 2014’te Köşk'e çıkan Erdoğan’ın Anayasa gereği ilişkisini kesmesinden sonra AK Parti için de o kaçınılmaz “kanser” dönemi başlamıştı.
Nitekim bu sürecin getirdiği 7 Haziran hezimeti, bazı AK Partililer tarafından bile “o kaçınılmaz sonun başlangıcı” olarak telakki edilmişti.
İşte 16 Nisan’daki değişiklik, AK Parti’yi o değişmez akıbetten kurtarmıştır.
Sayın Erdoğan’ın kesintisiz olarak devam eden doğal liderliğine rağmen AK Parti’nin, 27 Ağustos 2014 tarihinde bıraktığı AK Parti olmadığı bir vakıadır.
Bu dönemde oluşan ayrık otları, Erdoğan başkanlığında yapılacak olağan kongre sürecinde temizlenecek, tazelenen 2002 ruhu üzerine kurulacak yeni stratejilerle yola devam edilecektir.
İlk parlamento seçimleri için adayların belirlenmesiyle tamamlanacak olan bu süreçte çok önemli temizlikler yapılmış olacaktır.
Yüzde 51.4’ün sırrı
Bu “Evet” oranı aslında çok anlamlıdır.
Halk hem sunulan teklifi onaylamış hem de AK Parti’yi masaya yatırıp narkozunu vermiş ve Sayın Erdoğan’a “Hasta, ameliyata hazır” demiştir.
Yüzde 55-60 “Evet” oyu alan bir AK Parti’de, özellikle FETÖ temizliği yapmak hiç de kolay olmayacaktı.
“AK Parti’de FETÖ var mı”sorusunun bile anlamsız olduğunu düşünüyorum.
15 Temmuz’dan sonra yaptığı bir değerlendirmede, “17-25 Aralık darbe girişiminden sonra her şey ortadayken, birçok arkadaşlarımız yine inanmıyordu. 'Bunlar böyle şey içine girmez. Etmeyin' diyorlardı. Hâlâ inanmayanların da olduğunu biliyorum. Hâlâ maalesef bakıyor ama görmüyor olanları da görüyorum” demiştir.
O günden bu yana AK Parti’de herhangi bir temizlik yapılmadığına göre, “Hâlâ inanmayanlar var” cümlesi bugün de aynen geçerlidir.
Nitekim Sayın Cumhurbaşkanı dünkü AK Parti Genel Merkezinde yaptığı konuşmada bu örgütün görülmemiş takıye yeteneğinden bahsetti.
Önümüzdeki dönemde parti teşkilatında ve yerel yönetimlerde önemli düzenlemelere şahit olabiliriz.
Bu temizlik, birkaç FETÖ’cünün uzaklaştırılmasından çok daha anlamlı bir gelişme olacaktır.
FETÖ’ye kalkan olanların bahanesinin de ortadan kalkması ile birlikte, mücadelenin en güçlü iradesinin, icranın başına geçmesiyle de dünya FETÖ’ye cehennem olacaktır.
İşte, ilk seçimlerden sonra, ayağındaki bütün vesayet kelepçelerinden kurtulmuş bir lider ile FETÖ kamburunu sırtından atmış ve 2002 ruhuna dönmüş bir AK Parti Türkiye’yi uçuşa geçirecektir.
Dün atılan adım bu sürecin başlangıcıdır.
.
‘Kutlu Doğum’ önce Mevlîd-i Nebeviye layık hale getirilmeli
29 Nisan 2017 Cumartesi
Başbakan Yardımcısı Numan Kurtulmuş, Kutlu Doğum Haftası’nın Hicrî Takvime endeksleyeceğini açıklayarak “Mevlîd unutturulacak mı” endişesi taşıyan Müslümanları rahatlattı.
Bu hassasiyet için teşekkür ediyoruz.
Bu değişikliği teşvik edenlerden biri olarak, bir hususu da paylaşarak vebalden kurtulmak istiyorum.
Kutlu Doğumun Hicri takvime göre icra edilmesini isteyen diğer bazı dostların “Bizim, Kutlu Doğum'un içeriği ile bir problemimiz yok” ifadesine ben katılmıyorum.
Bazı yanlışlar aynen aktarılırsa, ilerleyen süreçte Mevlîd-i Şerif ile bütünleşmesi anlamına gelir ki, şimdiye kadarki “alternatif” görüntüden çok daha sakıncalı olur.
Bir kere “Mevlîd” ile mevcut “Kutlu Doğum” anlayışı arasındaki en önemli fark şudur:
Bu doğumu “kutlu” kılan şey, doğum esnasında vuku bulan ve peygamberlik dönemine kadar da devam eden nübüvvet müjdecisi olağanüstü hallerdir.
Yani, Kutlu Doğum Haftasında sık kullanılan “insan olarak” vurgularıyla, Peygamberimizi sıradanlaştırarak, Dinler Arası Diyaloga destek vermekten kaçınılmalıdır.
Oysa peygamberlerin “İsmet” sıfatı vardır, yani günah işlemezler, yani hiçbiri bizim gibi “normal” insan değildir.
En çok FETÖ “kutluladı”
Mesela, FETÖ’nün ileri gelen tahrifatçılarından Reşit Haylamaz’ın, peygamber efendimizi sıradanlaştırarak, “Dinler Arası Diyalog” saçmalıklarına hizmeti amaçlayan; şeytanî bilgilerle dolu kitaplarından milyonlarcası Kutlu Doğumlarda dağıtıldı.
Bu sapığın, 2013 yılında Eskişehir Müftülüğü, Milli Eğitim Müdürlüğü ve FETÖ’cü dernekler tarafından düzenlenen kitap okuma yarışması için dağıtılan “Gönül Tahtımızın Eşsiz Sultanı Efendimiz” kitabının 252. sayfasında “O’nun hedefi, Kelime-i Tevhidin ikinci yarısını söylemekten kaçınarak La ilahe illallah diyen herkesi buraya getirmekti. Çünkü o, ‘Kim La ilahe illallah derse Cennete girer’ buyuracaktı” gibi, insanı; iman dairesinin dışına iten ifadelerle dolu.
Kutlu Doğum, Mevlîd-i Nebevi haftasında da böyle cereyan edecekse bu tarih değişikliği ne işe yarayacak? Yanlış, Hicri takvime göre de yanlıştır.
***
Ayrıca, kadın erkek karma korolarla, Jackson konserleriyle, rockçı imamlarla, pop starlarla idrak edilen bir “Kutlu Doğum”un, Mevlid ruhuna ne derece uygun olduğunu irdelemek asıl Diyanet’in görevidir.Diyanet dezenfekte edilmeli
Cumhurbaşkanlığından bile hâlâ temizlenmeye çalışılan FETÖ’nün, Diyanet’te hiç kalmadığını ve faaliyetlere yansımadığını kimse iddia edemez.
Nitekim Diyanet Dergisi’nin bazı sayılarında rastlanan “Kuransal çehreyi; Peygambere saygı ve hürmet ile örttüler. Kuranı getirmiş olmak, Peygambere yeterli bir şereftir. O’na yeni nitelikler vermek, mucizelerinden, sıfatlarından bahsetmek mitoloji ve cürettir” gibi ifadeler, Dinler Arası Diyalogun Diyanet’te ne kadar etkili olduğunu ortaya koymaktadır.
Vatikan’ın emrindeki batının, Türkiye’ye olan öfkesinin asıl sebebi, İslamiyet’i yozlaştırmak için FETÖ’ye ihale ettikleri Dinler Arası Diyalogu çökertmemizdir.
Nitekim bir “Haçlı Projesi” olan Dinler Arası Diyalogu devam ettirmek için Mısır’da yeni bir “Fetullah Gülen” buldular. Papa dün Mısır’a giderek kendisi ile görüşmüş ve İslamiyet’i imha planının ikinci startını vermiştir.
Onun için diyoruz ki, bu bir milat olmalı, Diyanet bir temizlik kampanyası başlatarak FETÖ ve diğer unsurlar tarafından sokuşturulan bütün bidatleri kararlılıkla ayıklayarak Müslümanların güvenini tazelemelidir.
Camiler kiliseye benzetiliyor
Mesela Diyanet’in, “Sandalye ile namaz olmaz, kaldırın” talimatlarına rağmen bu bidat tırmanarak devam etmektedir.
Bu da Dinler Arası Diyaloga destektir. Bazı camilerin arka bölümleri, “özenle hazırlanmış” sabit sıra ve sandalyelerle adeta kiliseye benzetilmiştir.
İslamiyet her türlü insanî durum için çözüm üretmiştir ve bu yapılanlar İslamî bir çözüm değildir.
Amaç gerçekten ibadet yapmaksa makbul olan bu yapılanlar değildir.
Hakeza, camilerimizin birer festival alanına çevrilmemesi, ezanın usulüne uygun okunması gibi hususlarda da Diyanet’in etkin ve kararlı uygulamalarını bekliyoruz.
.
Paralel Diyanet’in ‘Paralel Mevlid’i…
26 Nisan 2017 Çarşamba
13 Mayıs 2015 tarihli yazımda FETÖ’nün Diyanet’teki güçlü yapılanmasından aldığı güçle, şantaj ve tehditle Diyanet’i, kendilerine yoğun destek vermeye nasıl zorladığını anlatmıştım.
Çünkü FETÖ ilk “paralel” yapılanmasını Diyanet’te uygulamış, kendisine rakip olarak gördüğü dini grupların önünü kesmek için bu yapıyı da kullanmıştı.
Nitekim 17/25’ten sonra bile, Görmez’in odasındaki en mahrem görüşmeler iki saat geçmeden Pensilvanya’nın “kulağına gidiyordu.”
Zaten FETÖ’nün, Diyanet gibi bir kurumdan, Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı gibi çalışmasını isteme cüreti de Diyanet’teki bu hakimiyetinden kaynaklanıyordu.
Diyanet’i de CHP gibi uzaktan yönetmek istediler.
Mesela, 25 Ocak 2014’te düzenlenen Yüzyılın İslam Kültür Hizmeti Ödülleri Töreni’nde konuşan Başbakan Erdoğan’ın, Fetullah Gülen’i tarif eden, “Bu medeniyet yalancı peygamberleri, alim müsveddelerini reddetmiştir. Bunlar, ilmi güç ve şantaj için kullanıyor” ifadelerine, Görmez’in (FETÖ adına) cevap vermemesine çok kızmış, kalemi kırmıştı!
***
Bununla birlikte elbette Diyanet gibi bir kurum, cinnet noktasına gelen bu taleplere karşılık vermemekle, FETÖ ile mücadelede görevini yapmış olamaz.
Böyle bir konuda Diyanet’in “sessiz” kalması, FETÖ’ye büyük destek anlamına gelir.
Zira Diyanet, dini istismar ederek büyüyen bir örgütü, çok daha net ifadelerle ifşa etmeli, korkunç boyutlardaki din istismarını ortaya sermeliydi.
Paralel Mevlid mi?
İşte son günlerde tartışma konusu olan “Kutlu Doğum Haftası” da FETÖ’nün, Diyanet’te en güçlü olduğu dönemde, tescilli FETÖ’cü olarak yargıda hesap veren bazı isimlerin tavsiyesi ile başlatılan bir uygulamadır.
“Diyanet başlattı” savunmaları, “17/25 operasyonu Emniyet’in başlattığı meşru bir faaliyetti” demek gibi bir şeydir.
“Dinler arası diyalog”un, “Peygamberimizi fonksiyonsuz hale getirerek İslamiyet’i de diğer tahrif edilmiş dinlerle aynı mesabeye indirmeyi amaçlayan, Vatikan güdümlü bir proje” olduğu artık herkesin kabul ettiği bir gerçektir.
Kutlu Doğum Haftası da bunun bir parçasıdır.
Nitekim yıllardır uygulanan yoğun programlarla “Kutlu Doğum Haftası, yeni nesillerin zihninde, Mevlid Kandili'nin yerini almaya başladı bile.
***
İslamiyet 14 asırdır Hicrî takvime göre uygulanmaktadır.
Din, önüne gelenin mantık yürüteceği bir konu değildir, tek kriter “nakil”dir.
Yozlaştırmanın “güzel”i olmaz. Dine yapılacak en küçük müdahale, ilk halinin “eksik” olduğu anlamına gelir.
'Kutlu Doğum' ne zaman?
FETÖ Diyanet’te etkili olmaya devam etseydi, Peygamberimizi; Miladi Takvime göre uygulanan Kutlu Doğum Haftası ile iyice bütünleştirildikten sonra, Ramazan’ın da “daha sağlıklı ibadet için (!) uygun bir aya” sabitlenebileceği tartışmaları gündeme gelseydi…
Bir de o dönemde ülkeyi, en büyük partnerleri olan “Türkçe ezancılar” yönetiyorsa Allah muhafaza...
FETÖ’nün bu en sinsi tahrifatını, bir ibadet gibi kutsallaştırmak ve savunmak çok vahimdir.
***
Kutlu Doğum Haftası'nda yapılan bütün faaliyetleri gerçek “Kutlu Doğum” haftasında yapmanın, Peygamber Efendimizi gençlere, Mevlid Kandili'ni izleyen günlerde anlatmanın ne gibi bir sakıncası var ki, böyle gerekçesiz ve anlamsız bir tarihte anlatma ihtiyacı duyuluyor ve bunda ısrar ediliyor?
Bu uygulamaya son verilmeli ve Kutlu Doğum Haftası’ndaki faaliyetler, Mevlid haftasına aktarılmalıdır.
.
CHP, hangi ‘millet’in sînesine dönecek?
22 Nisan 2017 Cumartesi
2011 seçimlerinin mottosu “Yeni Anayasa” idi. Bütün partiler millete “Darbe anayasasından kurtulma” sözü verdi.
Ama Kılıçdaroğlu, “Onlar yoksa ben de yokum” diyerek ipe un serdi.
1 Kasım’dan sonra ise, “Anayasa değişikliği için elimizden geleni yaparız ama sistem meselesi de gündeme gelecekse kapımızın önünden bile geçmeyin” dediler.
Türkçesi, “Biz, Türkiye’nin en büyük krizden çıkması konusunda hiçbir katkı vermeyeceğiz” demektir.
Çünkü…
CHP ve vesayetçi yandaşları, 2007’de; sırf “Çankaya’ya başörtüsü çıkmasın” diye yaptıkları zorlama müdahalelerle, zaten ite kaka giden hormonlu parlamenter sistemi tamamen işlemez hale getirmişti.
Kendi eserleri olan bu krize çözüm getirmeyen bir anayasa değişikliği “yok” demekti.
Başbakan Binali Yıldırım, “Bizim teklifimize katkı sağlamayacaksanız siz de bir değişiklik paketi hazırlayın, ikisini de millete sunalım, hangisi onaylanırsa onu uygulayalım” dedi ama üzerinde bile durmadılar.
15 Temmuz felaketi bile bu tutumlarını değiştirmedi.
Neyse ki, o işgal girişimi, Bahçeli’nin aklını başına getirmişti de “Getirin çözelim” demişti ve MHP’nin önceliklerini de dikkate alan bir anayasa değişikliği paketi hazırlandı.
Keşke CHP de bu yönetim krizi konusunda samimi davransaydı ve alternatif teklif sunsaydı.
Ama, bırakın katkıyı, “Kan dökmeden yapamazsınız” dediler.
Hani 'Millet en büyük hakem' idi?
Teklif Genel Kurulda yoluna devam ederken eski alışkanlıklarını hatırlayarak AYM’ye gitmeyi düşündüler.
CHP’li vekiller hafiyeliğe soyundu, oylama kabinleri önüne kamplar kuruldu, “Evet” oylarının geçersiz sayılması için deliller uyduruldu.
Ama AYM’ye güvenemediler.
Kılıçdaroğlu, CHP milletvekillerine, “Anayasa Mahkemesi siyasallaştı, götürsek de sonuç alamayız” dedi.
Ama 2007’de “Toplantı yeter sayısı 367’dir” gibi bir cinneti, Baykal’ın “AYM bizim talebimize uygun karar vermezse Türkiye’yi tehlikeli bir çatışmaya sürükler” tehdidi eşliğinde götürmüşlerdi. Aynı gece gelen sipariş e-muhtıranın da desteğiyle AYM hemen ertesi gün CHP’nin talebini kabul etmişti ve o zaman Anayasa Mahkemesi “çok demokratik bir karara imza atmıştı!”
HDP’lilerin dokunulmazlığının kaldırılmaması ve KHK’ların iptal edilmesi gibi başvuruları reddedilince Anayasa Mahkemesi birden siyasallaştı!...
İşte bu yüzden anayasa değişikliği paketini AYM’ye götürmekten vazgeçtiler ama Kılıçdaroğlu kamuoyuna, “AYM’ye niye götürelim ki? Halka gidiyoruz. En büyük hakeme başvuruyoruz. Halkın egemenliği yargı kararları ile korunamaz. Koruyacak olan halkın kendisidir. Böylece bir daha bu Türkiye’de tartışılmasın”dedi.
Millet size ne der?..
Halka gidildi…
Kılıçdaroğlu’nun ifadesiyle, “Millet egemenliğini göstermişti” ama Kılıçdaroğlu, “Bir daha bu Türkiye’de tartışılmasın” sözünü unutmuştu.
Çünkü millet iradesi onların istediği gibi tecelli etmemişti.
Hemen harekete geçildi ve “şer ittifakı”nın sürdürmesi için her şey yapıldı.
Zaten YSK da tıpkı AYM gibi siyasallaşmış (!) CHP’nin “iptal” talimatını yerine getirmemişti!
O halde Haçlı ve FETÖ suflelerine kulak verilecek; Gezi’ye çıkılacak, AYM’ye gidilecek, oradan da AİHM’e geçilecekti…
Hatta “sîne-i millete bile gidilecek”ti…
Pardon… Hangi “millet”e?..
Hani şu, iradesini itibarsızlaştırmak için kapı kapı dolaştığınız “millet”e mi?
Valla siz bilirsiniz ama bu durumda milletin “sinesine” mi girersiniz yoksa “sillesini” mi yersiniz bilemem.
.
YAZARLAR
Köşe Yazarları ve Köşe Yazıları
Nuh ALBAYRAK
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Gerçek mutabakat milletin iradesidir Sayın Kılıçdaroğlu…
19 Nisan 2017 Çarşamba
Yıllardır izlemekten bıktığımız sahneler yine gösterime sokuldu.
CHP, sandıkta elde edemediği sonuca, algı operasyonları ile ulaşmaya çalışıyor.
Gerçi yöntemi baya geliştirmişler! Önceki seçimlerde kullandıkları “Trafoya kedi girdi, oylar çöpten çıktı” gibi söylemler yerine, “Zarflar mühürsüz, 2,5 milyon oy geçersiz” gibi daha nitelikli (!) yöntemlere başvurdular.
Garip bir demokrasi anlayışları var, “Yüzde 51,4 yeterli değil, referandumun iptal edilsin” diyorlar!
Mesela, yüzde kaç oyla muteber olacaktı?
Bundan önceki anayasalar halkın yüzde kaçının mutabakatıyla hazırlandı?
Deniz Baykal yüzde 70 dedi ama CHP’nin başka bir “denizci” vekili, herkes “Evet” dese bile sonucun geçerli olmayacağını söyledi.
“Köylüler, bilmeden” Evet demiş!
Meğer bir bildiği varmış!
“Şehirli, okumuş ve kültürlüler ‘Hayır’ demiş. ‘Evet’ diyenler ise kırsal kesimdeki sıradan insanlarmış…”
Eyvahlar olsun, ben; demokrasi yolunda epeyce mesafe kat ettiğimizi zannediyordum ama maalesef sadece “Göbeğini kaşıyan adam”ın etrafında dolaşıyormuşuz.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Doğan Grubu’na 15 Temmuz’un “İstiklal Madalyası”nı taktı ama milletin kararına rağmen onlar vesayet hamiliğine devam ediyor.
A be arkadaşım, İstanbul ve Ankara’daki yüzde 1 farkla çıkan “Hayır”ı ölçü alarak bu değerlendirmeyi yapıyorsun da, aynı şehirlerdeki “Evet” oyu veren yüzde 49’u ne yapıyorsun?
Yine aynı kanalda, "Evet diyenlerin yüzde 80’i neye evet dediğini bilmeden oy verdi" tespiti yapıldı!
Bu da başka bir “Göbeğini kaşıyan adam” sendromudur. Millete hakarettir, bölücülüktür.
Halkın kararını hazmetmeyi bir türlü öğrenemeyen bu kafanın sosyal medya versiyonları da, “Yerini bile bilmediğimiz birkaç il 'evet' dedi diye başkanlık kabul ediliyor. Al o illeri, onlara başkanlık yap” diyecek kadar savrulmuş durumdalar.
Kılıçdaroğlu’nun işi bu sefer zor…
Değerli dostlar, bütün bunlar sekiz seçimdir ezberlediğimiz, “Cambaza bak” oyununun farklı sahneleridir.
Pazar akşamı “Evet” kararı netleşmeye başlayınca CHP Genel Merkezi önünde “Kemal istifa” sloganları yükselmeye başladı.
Tam da bu sıralarda Kılıçdaroğlu, “YSK maç ortasında kural değiştirdi” açıklamasını yaptı ve kurmayları da “Referandum iptal edilmeli” buyurdu!
Bu yaygara arasında “İstifa” çağrıları kaybolup gitti.
“Cambaza bak” taktiği şimdilik işe yaramış oldu!
Ama ne hikmetse propaganda sürecinde en çok çalışan Deniz Baykal, Kılıçdaroğlu’na barikat görevi yapan bu meşruiyet tartışmasına hiç girmedi.
Mutabakatı halk yaptı…
Bu referandum, zaten bu tür masa başı yöntemlerinizi bertaraf etmek için yapıldı.
Gündemi bir süre saptırabilirsiniz ama bu sefer durumu kurtaramazsınız. Kılıçdaroğlu’nun siyasi ömrü ilk seçime kadardır.
Sayın Kılıçdaroğlu bunu anlamış olacak ki “yeni anayasa için toplumsal mutabakat”tan bahsetmeye başladı.
Madem mutabakatı bu kadar önemsiyordunuz da beş yıldır nerelerdeydiniz? Anayasa Mutabakat Komisyonlarında neden ipe un serdiniz?
Neden, Türkiye’nin asıl problemini tartışmaya ambargo koydunuz, “Yönetim sistemi varsa biz yokuz” deyip komisyonu terk ettiniz?
Bugün de bu mutabakat iddianızda samimi iseniz halkın kararına saygı duymayı öğrenmeniz gerekir Sayın Kılıçdaroğlu.
Çünkü, gerçek mutabakat millet iradesidir
.
Bu değişimi herkes iyi anlamalı ve kendini güncellemelidir
17 Nisan 2017 Pazartesi
15 Temmuz gecesi hain kalkışmanın daha yeni fark edildiği sıralarda kaleme aldığım, “Bu gece çok büyük hayırlara vesile olacak” başlıklı yazımda, “Bu gece Türkiye için bir milat olacak. Gerçek demokrasi yanlıları ile işgüzarlar net olarak ayrılacak” demiş, 15 Temmuz’un bir turnusol kâğıdı olacağını ifade etmiştim.
Tam da öyle oldu.
Dünkü dönüşüm, o gece başlayan sürecin sonucudur.
Çünkü 15 Temmuz, sinsi bir işgal ihanetinin suçüstü yakalandığı gecedir.
O gece yaşananlardan sonra iç ve dış ihanet şebekeleri çok daha netleşmiş ve bunlara karşı başlatılan milli mücadele bu sonucu ortaya çıkarmıştır.
Allah’ın bu millete bahşettiği bu ihsanı, “Kontrollü Darbe” saçmalıklarıyla izah etmeye kalkanlar, aslında kendi ihanetlerini ortaya koyuyorlar.
FETÖ hainleri ile işbirliği yapanlar, bu ihanet şebekesini kuran ve 40 yıl boyunca sinsice kucağında besleyen, şimdi de yardım ve yataklık yapan Türkiye düşmanlarıdır.
'Kontrollü Demokrasi' dönemi bitti
15 Temmuz’un sebep olduğu bu dönüşümde illa da bir “hikmet” arayanlar, “Onların bir planı varsa Allah’ın da bir planı vardır” Ayet-i Kerimesinde ve “Allah bu dini, facirlerin eliyle de güçlendirir” Hadis-i Şerifinde aramalıdır.
15 Temmuz’daki hain teşebbüs, Kurtuluş Savaşı’nda “yarım kalan” hain planlarını tamamlamak isteyen Haçlı ittifakının, bir asırdır ince ince işlediği “yavaşlatılmış işgal hareketi”nin “son adımı” idi.
Ama Kurtuluş Savaşında da 15 Temmuz’da da millet o hain planlara izin vermedi.
İşte 16 Nisan, Kurtuluş Savaşında ve 15 Temmuz’da sahada elde edilen zaferlerin tapu töreniydi.
Zira bu asil milletin elde ettiği bütün başarılar, bu vesayet düzeni içerisinde hep heba olmuş, kısa süre sonra millet yine sistemin kölesi durumuna dönmüştür.
Ama artık bu kısır döngüye, bizzat milletin kendisi son noktayı koymuştur.
Artık “Kontrollü Demokrasi” dönemi sona ermiş, Türkiye’de yeni bir dönem başlamıştır.
Siyasetin kitabı yeniden yazılacak
Bu, sıradan bir referandum değildir.
Bunun en bariz göstergesi Doğu ve Güneydoğu’dan gelen “Evet” oylarıdır.
Bu oylar, bölgede PKK ve siyasi kanadı olan HDP’nin baskısının azaldığını ve seçmen önceliklerinin önemli ölçüde değiştiği anlamına gelir.
Çok daha önemlisi, bölgedeki ecnebi istismarların da etkisiz kaldığı görülmektedir
Değişim Doğu’dan başlamıştır.
Siyasetin sosyolojisi de değişmek zorundadır.
Siyasi partiler de bu değişime uygun olarak kendini güncellemelidir.
Hangi etnik kökene ve ideolojiye sahip olursa olsun bütün vatanseverlerin kendisine yer bulabileceği bir tanım geliştirilmelidir.
“İslamcı” veya “Milli Görüş” diye isimlendirilen hatta bu büyük dönüşümün mimarlarını yetiştiren bir yapı bu yeni çerçevenin dışında kalabilmekte ama öte yandan CHP ve HDP’nin önemli bir kesimi bu yeni duruşta yerini almıştır.
Yani, yeni vatanseverlik anlayışında, dar çerçeveli etnik ve ideolojik tabanlı kriterler devre dışı kalmaktadır.
Bu yeni birlikteliği “Millî Duruş” olarak isimlendiriyor isek de “Milli Duruş” ile “Milli Görüş”ün birbirine karıştırıldığı bir toplumda bu tarif tam kucaklayıcı olmamaktadır.
Milletin ortaya koyduğu bu değişim iyi anlaşılmalı ve kendisini “elit” zannedenler de bu değişime ayak uydurmalıdır.
.
‘Hayır’ demek, nelere ‘Evet’ demektir?
15 Nisan 2017 Cumartesi
Yarınki sonuç ister “Evet, ister “Hayır” olsun yeni bir dönem başlatacak.
Anayasa paketinin kabul edilmesi durumunda (ki bendenizin “güçlü bir evet” çıkacağı kanaatindeyim) nasıl bir süreç başlayacağını biliyoruz.
Gerekli kanun ve mevzuat değişiklikleri yapıldıktan sonra seçilecek cumhurbaşkanı ve parlamento ile yeni sistem yürürlüğe girecek ve vesayetten beslenen mutlu azınlık iyot gibi açığa çıkacak.
Bunlar, kendilerini ülkenin asıl sahibi olarak gören irade işgalcileridir.
Sistemin değişmesine direnmelerinin asıl sebebi budur.
Bunun için, Türkiye’nin DNA’sına uymayan “Eyalet Sistemi”nden bile medet umuyor, her gün yeni bir yalan uydurarak bu düzenin devam etmesi için yırtınıyorlar.
Yarın sandıktan “Hayır” çıksın, vesayet düzeni sürsün istiyorlar...
Yani milletin nişangâhına oturtulan “vesayet canavarı” sandığa gömülemezse, yaralı bırakılan yılan hesabı; bugüne kadarkinden çok daha tehlikeli hale gelecek, milli irade üzerindeki işgalini güçlendirecektir.
Teklife 'Hayır', krize 'Evet'…
Peki bu, Türkiye için ne demektir?
Bir kere “Hayır” sonucu, “siyasi istikrarsızlık” olarak tezahür edecek ise de asıl büyük kriz, bu istikrarsızlığın evrileceği sistem karmaşasıdır.
Zira…
“Hayır” sonucu; mevcut yönetime güvensizlik olarak değerlendirilecek ve “seçim” beklentisi devreye girecektir.
Ayrıca referandumda mevcut yönetime güven yüzde 50’nin altına düşmüşse, bu durum seçimlere de yansıyacak demektir.
Bu ise, mevcut sistemin vahim sonuçlarını bertaraf eden uyum ikliminin de son bulması anlamına gelmektedir.
Allah böyle bir tecrübeyi bize nasip etmesin ama o zaman Türkiye kendisini, “kitapçık faciası”nı mumla aratan bir yönetim krizi içinde bulacaktır.
Bugün, kişilerden kaynaklanan uyumu sistem güzellemesi olarak kullananlar, o zaman Türkiye’nin gerçekten sağlıklı bir yönetim sistemi bulunmadığını kabul etmek zorunda kalacaktır.
Bu gerçekle yüzleşildiği zaman, “Parlamenter Sistem” için şu andakinden çok daha kapsamlı bir anayasa değişikliği zarureti de görülecektir.
Zira yönetim biçimimizin “Parlamenter Sistem” olabilmesi için cumhurbaşkanını parlamentonun seçmesi ve mevcut yetkilerinin alınması gerekecektir.
'Hayır'ın getireceği 'şer'ler
Öte yandan “Hayır”ın şerleri hemen hissedilecektir.
CHP’nin 657 diktatörlüğü sayesinde iktidarını kesintisiz sürdürdüğü TBK (Türkiye Bürokrasi Kuvvetleri) derhal pasif direnişe geçecek, artık iktidarın telefonlarına bile cevap vermeyecektir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ne kadar kararlı olursa olsun, FETÖ ile mücadele büyük ölçüde zaafa uğrayacaktır. Bugün, yüksek bürokraside ve yargıda “kendini FETÖ ile mücadeleye adayan nice amansız FETÖ düşmanı”nın (!) nasıl birdenbire tutum değiştirdiğini hep birlikte görürüz. Buna bağlı olarak 15 Temmuz, hızla “Kontrollü Darbe”ye (!) dönüşecek, o gece millete kurşun sıkan hainler birer birer tahliye edilecek.
TSK’da “siyasi iradeye bağlı, ülke savunması ile görevli devlet memurluğu” anlayışı sona erecek, ülkeyi yönetenleri bile sigaya çekme hakkını kendinde gören “fabrika ayarları”na geri dönülecektir.
Bunun ilk etkisi terörle mücadelede görülecek, PKK ve DEAŞ bayram edecektir.
Fırat Kalkanı başta olmak üzere terörle mücadelede kesin sonuç almaya yönelik “Erdoğan Doktrini” bitirilecektir.
Zaten istihdam, büyüme, dev projeler, yabancı yatırımlar hayal olacaktır.
Velhasıl Türk milleti yarın ya milli iradenin tapusunu alacak veya vesayet çukuruna tekrar yuvarlanacak.
.xxxxxxxxxxxxx
.Sayın Kılıçdaroğlu’na ilk defa hak veriyorum
12 Nisan 2017 Çarşamba
Bizim ideal bir parlamenter sistemimiz hiç olmadı, 10 Ağustos 2014’ten sonra ise “çakma”sı bile kalmadı.
Fiili yönetim biçimimiz yarı başkanlık sisteminin ta kendisidir.
Parlamenter sistem de demokratik bir çözüm olmakla birlikte, hem Türkiye için ideal bir sistem değildir hem de çok daha büyük anayasa değişiklikleri gerektirir.
***
CHP, olmayan parlamenter sistemi cansiperane savunuyormuş gibi görünerek, yüzde 25 oy ile sürekli iktidarını sürdürmeye çalışıyor.
Bunu sağlayabilmek için önemli miktarda “Hayır” ithal etmeleri gerekiyor.
Kılıçdaroğlu “Made in FETÖ” takıyelerle CHP’nin vesayet iktidarını ve kendi parti diktatörlüğünü sürdürmeye çalışıyor.
Ve...
Emeklerinin boşa gitmediğini, “Evet” cephesindeki birçok seçmenin kafasını karıştırmayı başardıklarını iddia ediyorlar!
Bir AK Partili, Kılıçdaroğlu’na neden inanır?
Bu iddianın irdelenmesi gerekir.
Çünkü bu referandumda insanlar, değişiklik maddelerini değil, “Evet” ve “Hayır”ı savunanların güvenilirliğini oylayacak.
Bu iddiaya göre bazı muhafazakarlar, Kılıçdaroğlu’nu Tayyip Erdoğan’dan, Binali Yıldırım’dan ve Devlet Bahçeli’den daha güvenilir buluyor demektir.
“Bu memlekette darbe olursa tankın üzerine önce ben çıkarım”diyen ama 15 Temmuz gecesi kapıdaki tankın çekilmesi için darbecilere yalvaran, öte yandan, bir kere olsun “Bu hıyanet FETÖ işidir” diyemediği gibi, tam aksine FETÖ’yü savunmak için “Kontrollü darbe” safsatasını uyduran birine nasıl inanılabilir ki?
MHP’deki kafa karışıklığı izah edilebilir.
Partideki “Hayır” fitnesi, FETÖ’nün daha önce başlattığı operasyonun devamıdır. Yoksa hiçbir ülkücü, PKK katillerinin tercih ettiği renkleri yanına bile yaklaştırmaz.
Ama AK Parti’deki “kafası karışanları” anlamak çok daha zordur.
Zira, yıllardır birlikte nice badireler atlattığı, kader arkadaşlığı yaptığı Erdoğan’a güvenemediği için Kılıçdaroğlu’nun uyarılarını (!) ciddiye aldığını söyleyebilecek bir AK Partili olamaz.
'Evet' diyen CHP’liler, 'Hayır' diyen AK Partililer
Çok sayıda CHP’li seçmenin hatta kadın kolları genel başkanının bile “Evet” dediği bir anayasa paketine, bir AK Partili'nin “Hayır” demesi eşyanın tabiatına aykırıdır.
O halde gerçekten bir kafa karışıklığı varsa sebebini paketin dışında aramak gerekir.
***
Siyasetin ülke ve millet için yapılması gerektiğini düşünürüm.
Bireysel hedefleri de anlayabilirim ama ülke menfaatlerine ters düşen bir hedefi asla anlayamam.
Bu değişikliğin, birçok AK Partili'nin kariyer planlarını altüst ettiğini, onları; “bakanlık beklerken vekillikten olmak” gibi zor bir akıbetin beklediğini biliyorum.
Ama bu yüzden “kafası karışan” bir AK Partili varsa, yeni sistemde milletvekili bile olamayacağı için “Hayır” diyen Kılıçdaroğlu’ndan ne farkı kalacak?
FETÖ'den ne farkınız var?
Veya…
Kırgın, küskün olanlar hatta vefasızlığa maruz kalanlar, “mağdur oldukları” için “Hayır” diyeceklerse, bitmeyen isteklerini yerine getirmediği için Erdoğan’a savaş açan FETÖ hainlerinden ne farkları kalacak?
16 Nisan, bir parti kongresi, bir iç hesaplaşma arenası değildir.
Peki 16 Nisan nedir?
Kılıçdaroğlu, “16 Nisan Milli Kurtuluş Savaşı’nın ikinci adımıdır” diyor.
Kılıçdaroğlu’na ilk defa katılıyorum, 16 Nisan İstiklal Savaşı’nın finalidir.
Millet, cephede kazandığı zaferin tapusunu 16 Nisan’da alacaktır.
16 Nisan’da ya millet kazanacak, iç ve dış vesayet odaklarının bu devlete uzaktan kumanda için taktığı ‘çip’ler sökülüp atılacak.
Ya da vesayet perçinlenecek, Haçlı&FETÖ ittifakı, yüz yıllık rövanşı alacak.
***
Hâlâ kafasını toparlayamayanlar varsa, “Hayır” desin ve bu “İstiklâl Savaşı”nda yer aldığı cephenin hesabını versin.
.
Trump Suriye’de kimin için operasyon yaptı?
8 Nisan 2017 Cumartesi
Asrın katili Beşar Esad’a yapılan her operasyon elbette bizim için olumlu bir gelişmedir.
Ama bu operasyonu, “İdlib’deki katliama kızan Trump’ın gösterdiği insani bir refleksin sonucu” olarak görmek çok sığ bir değerlendirme olur.
Zira ABD dış politikasını, insanî refleksler değil, ulusal çıkarlar şekillendirir.
O bakımdan bu operasyonun, son derece planlı bir eylem olduğunu düşünüyorum. ABD, uzun süredir PYD koridoruna sıkışıp kaldığı Suriye’de, kuracağı yeni oyunlarının startını vermiştir.
Esad’ın İdlib’de gerçekleştirdiği tarifsiz vahşette maalesef ABD’nin de payı var. Bu saldırıdan hemen önce Trump yönetiminin yaptığı, “Önceki hükümetin yaptığı gibi Suriye’de Esad’ın gitmesine odaklanamayız. Esad’ın geleceğine Suriye halkı karar verir” açıklamalarını Esad, “Kim tutar seni, katliamlarına devam et” şeklinde algılamış ve İdlib’deki korkunç katliamı gerçekleştirme cesareti bulmuştur.
Durum böyle iken Trump’ın, İdlib saldırısından hemen sonra yaptığı, “Suriye’de Esad’a ve rejime karşı tavrım çok değişti” açıklamasını samimi bulmak çok zor.
Suriye’de ölen çocukların ABD için gerçekten bir anlamı varsa bu 6 yıldan bu yana böyle devam ediyordu. Ölümleri de kategorize ediyor ve “Kimyasal silahla ölmeyenler bizi o kadar ilgilendirmiyor” diyorlarsa Esad bunu da defalarca yaptı.
İdlib’e niyet, nereye kısmet?
Netice itibariyle bu operasyonun, İdlib’deki vahşetten sonra ani gelişen insani refleks sonucu düzenlendiğine inanmak için hiçbir sebep görünmüyor.
Mesela bu operasyonun Trump ve Çin devlet başkanının yapacağı görüşme öncesine rastlaması ve sonuçlarının neredeyse Suriye’den çok Kuzey Kore üzerindeki etkilerinden bahsedilmesi size de pek manidar gelmiyor mu?
Yine bu operasyonun İsrail’e etkisi değerlendirmeleri bir paranoyadan mı ibaret?
Sanki Trump, bir taşla birkaç kuş vurmaya çalışıyor.
Yine bu operasyon, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “Trump’ın tepkisi lafta kalmasın, icraat bekliyoruz” ifadelerinin karşılığı değildir.
Zira Sayın Erdoğan bu temenninin devamında, “Amerika başta olmak üzere, tüm koalisyon güçleri bir araya gelelim. Dost kimdir, düşman kimdir, bölgedeki virüs kimdir, bunu artık lütfen öğrenelim, ona göre de artık adımımızı atalım"dedi.
Öte yandan Trump da, operasyon sırasında yaptığı açıklamada, “Tüm medeni ülkeleri, Suriye'deki katliamı ve her türlü terörizmi durdurmak için ABD'ye katılmaya davet ediyorum” dedi.
O halde PYD’den başlayalım
Önemli olan bu adımların sonrasında ABD’nin geldiği yerin, Trump’ın Washington’dan ilan ettiği “Her türlü terörizmi durdurma” sözü ile mütenasip olmasıdır.
O halde buyurun, DEAŞ, PKK/PYD ve Haşdi Şabi başta olmak üzere Suriye’nin huzurunu bozan bütün terör örgütleri ile topyekun bir mücadele başlatılsın.
Nitekim Türkiye bunu fiilen yapıyor. Terör örgütlerinden temizlediği bölgeleri, evinden barkından edilen asıl sahiplerine teslim ediyor.
Türkiye bu normalleşme ve huzur operasyonunun bütün Suriye’ye yayılmasını istiyor.
Türkiye’nin Suriye politikasında çamura saplandığını iddia edenlerin kulakları çınlasın ama Suriye’de başından bu yana insani bir politika izleyen tek ülke Türkiye’dir.
Amerika, Rusya, İran ve diğerleri hep ulusal çıkarlarının gösterdiği yönde hareket etmişlerdir. Aslında zaman zaman meseleye geçici bir süre için de olsa insani açıdan baktıkları zaman Türkiye’nin, Esad’ın gitmesinden güvenli bölge oluşturulmasına kadar bütün politikalarının doğruluğunu itiraf etmek zorunda kalmışlar ama asıl amaçları Suriye’nin bütünlüğü ve huzuru olmadığı için lafta bırakmışlardır.
Suriye’de gerçekten huzur isteyenler Türkiye’nin politikasını destekler.
.
ehit yakınları Kılıçdaroğlu’nu bekliyor...
6 Nisan 2017 Perşembe
İZMİR
Başbakan Binali Yıldırım’ın Amasya ve Bayburt mitinglerini izlemiştim. Batı cephesindeki durumu yakından görmek için İzmir’e geldim..
Bu arada, “Evet”ten şüphemiz olmadığına göre, elimizi çabuk tutarsak belki denize dökülecek düzgün bir yer buluruz diye düşündüm:)
Hatta ne olur ne olmaz; “GDO’lu Bozkurt”lar mesaiye erken başlar diye tedbir aldım, sosyal medyadan “İzmir’e gidiyorum, dönmezsem beni denizde arayın” diye duyuru yaptım:)
Neyse, kamyonculardan ödünç aldığımız, “Kaderimse çekerim” ifadesiyle bu konuyu kapatalım, günün nabzını tutalım.
Dün İzmir’de Menemen, Karşıyaka ve Karabağlar’da temel atma, açılış ve mitingler vardı.
Coşkuya bakılırsa İzmir’de çok şey değişmiş gibi görünüyor ama rahmetli Osman Bölükbaşı’nın dediği gibi kalabalıklara bakarak sandık tahmininde bulunmak hiç doğru olmaz.
Berberin dediği gibi 16 Nisan akşamı saçlar öne düşecek, rengi yakından görülecek.
Bu arada İzmir asıl, Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Başbakan Yıldırım’ın birlikte katılacağı 9 Nisan’daki büyük gövde gösterisine hazırlanıyor.
Densize haddini bildirin
Dediğimiz gibi İzmir’de ana konu, CHP’lilerin “Evet”çilerin denize dökülmesi muhabbeti.
İzmir’liler denize girmek için 16 Nisan’ı bekliyormuş!
Başbakan Yıldırım, “İzmir düşmanı denize döktü. Ama bir densiz çıkmış, ’Evet’ diyenleri denize dökeceğiz diyor. İzmir o densizlere asıl cevabı 16 Nisan’da verecek” dediğinde milletin öfkesi kükredi kalabalıktan.
Kendisi gibi düşünmeyenlere, işgalci Yunan askeri muamelesi yapılması milleti çok kızdırmış.
Başbakan Yıldırım’ın, “İzmir vatanseverleri değil, FETÖ’yü, PKK’yı denize döker” ifadeleri, milyonların tercümanı oldu.
O çirkin sözlerin sahibi olan Hüsnü Bozkurt’un, “Sözlerim çarpıtıldı” manevrası milleti daha da kızdırmış, “Bir daha dolduruşa gelip arkasında duramayacağın sözü söyleme” diyorlar.
Söz mü suçlu, söyleyen mi?
Kılıçdaroğlu’nun, “Bu sözler kabul edilemez” şeklinde geçiştirmeye çalışması, halka enayi muamelesi yapmaktır. Gerçekten kabul etmiyorsa gereğini yapmalıdır.
Kılıçdaroğlu’nun tek baş ağrısı deniz tutkunu vekilleri de değil.
İtinayla sürdürdüğü “Kontrollü algı operasyonu”ndaki bir anlık gafleti, başına epeyce iş açmışa benziyor.
15 Temmuz’dan itibaren bir kere olsun “Bu hıyanet girişimi FETÖ hainlerinin işidir” diyememesinin izahı beklenirken, tam aksine o hainleri perdelemeye kalkması halkta infiale sebep olmuş.
Bu FETÖ ağzı, milleti çok incitmiş.
İnanın bu “Kontrollü darbe” safsatasını, her vatandaş farklı çürütüyor. Kimi, “Madem senaryo, o kadar FETÖ’cü neden aşağılık bir biçimde kaçıyor” diyor, kimi, “Uyduruk olduğunu 17 Temmuz’da duymuş da niye Yenikapı’ya gidip ikiyüzlülük yapmış” diyor.
Hele şehit yakınlarımız…
Şehitlerimiz hepimizin kutsalıdır ama ateş düştüğü yeri yakar.
Hain darbeye “danışıklı dövüş” diyerek aşağılık katilleri kollaması bu kardeşlerimizi çok kızdırmış.
“Zerre kadar ciddiyeti ve cesareti varsa karşımıza çıkıp bizim canlarımızın nasıl bir ’Kontrollü darbe’ ile heba olduğunu anlatsın” diyorlar.
Buyrun Sayın Kılıçdaroğlu, şehit yakınları sizi bekliyor...
.
Muharrem İnce'ye göre CHP de ‘Evet’ için çalışıyor!
5 Nisan 2017 Çarşamba
Şimdiye kadar “başarısız liderliği” sürdürmeyi başarmıştı.
Bu sistemde seçimdeki hezimet değil, kurultaylardaki performans önemliydi!
Şimdi düzen değişiyor, başarı kriteri bireyselleşiyordu.
Üstelik de cumhurbaşkanı seçilemeyen, milletvekili de olamıyordu.
Her ne pahasına olursa olsun bu değişiklik engellenmeliydi!..
Hıyanetini 40 yıl gizlenmeyi başaran takıye üstatları taktik verdi:
“Sürekli yalan söyle ama hep aynı şeyi söyle. İtirazlara cevap vermeyi bırak, çamur atmaya bak”
Bu “çok tanıdık” taktik ve mağduriyet pozlu, düşük tonlu yine iyi tanıdığımız “ağlak” üslupla en çirkin yalanları sıralıyor, önüne gelene hakaret yağdırıyordu.
Tıpkı, gülümseyerek küfreden problemli karakterler gibi…
Konuştuğu herkese, “Evet” derseniz Erdoğan sizi pişman edecek” diyordu.
Muhtarlara, “Muhtarlıkları kaldıracak”, minibüsçülere, “Hatlarızı dağıtacak”, esnafa da “Lokantaları kapatacak” yaygarası yapıyordu.
Coştukça coşuyor; Kuranı Kerim’i ve Hadis-i Şerifi bile “Hayır” için kullanıyordu.
FETÖ’ye kalkan oldu…
“Her ne pahasına olursa olsun ‘Hayır’ olsun”saplantısı onu öyle savurdu ki, “15 Temmuz bir kontrollü darbeydi” deyiverdi.
Bu ifade de“15 Temmuz tiyatrodur” hıyanetine ne kadar benziyor değil mi?
FETÖ’nün 40 yıldır “Hizmet” diye yutturduğu “Hıyanet”i ortaya çıkaran 15 Temmuz, Kılıçdaroğlu’nun FETÖ partnerliğini de açık etmişti.
Hatta Kılıçdaroğlu, Yenikapı’ya da,“15 Temmuz’un kontrollü darbe olduğunu bilerek”(!) gitmiş, yani takıye yapmıştı.
Düşünebiliyor musunuz… Cumhurbaşkanı Erdoğan, göz göre göre bütün Türkiye’yi tehlikeye atmış, 250 vatan evladının şehit olmasına, binlerce kişinin yaralanmasına sebep olmuştu!..
Sanki o gece tank üzerindeki askere selam çakıp gizlendiği evde darbenin sonuçlanmasını bekleyen Erdoğan idi.
Cumhura Hakaret Partisi
Kılıçdaroğlu, dürüst siyaset ile sonuç almaktan ümidini kesen CHP’de, yalan ve iftira liderliğini layıkıyla yapıyordu!
Nitekim Hüsnü Bozkurt diye biri, “Deki Evet çıktı. Kimse heveslenmesin. Ulan sizi İzmir’e kadar kovalayıp yedi sülalenizle birlikte denize dökmezsek ana….” dedi.
Aman Allahım… Kaybetme korkusuyla, kendileri gibi düşünmeyen herkesi “Yunan gavuru” olarak görmeye başlamışlardı.
Biz,“Bu partide aklı başında kimse yok mu” diye hayıflanırken, Deniz beyden de bir “deniz” lakırdısı geldi.
Sayın Baykal, “Bu referandumdan ‘Hayır’ çıkarsa, düşmanı İzmir’den denize dökmüş gibi sevineceğiz” dedi.
Partinin vicdanı(!) da kurumuştu…
Hayırdır inşallah…
Türkiye’nin kapılarını, ecnebi yandaşlarına açmaya kalkan FETÖ’ye tek kelime edemeyenler, Türk milletine savaş açtı da haberimiz mi olmamıştı?
Zahir, Kılıçdaroğlu da bir ara “Bu referandum, Kurtuluş Savaşı’nın ikinci aşamasıdır” diye bir şey söylemişti de anlayamamıştık. Sanırım şimdi anlaşıldı!
Muharrem İnce liderini solladı!
Bir de “Kılıçdaroğlu’nun alternatifiyim” diye geçinen ama liderinin izleyen Muharrem İnce var.
Her maddeyi çarpıtan Muharrem İnce, “Bunlar hangi maddede gösterir misiniz” diye sorunca da, “Bana AK Parti’deki FETÖ’cülerin listesini vermişlerdi ama evde unuttum” diyen liderini gerçekten gölgede bırakan bir cevap verdi.
Ahmet Hakan'ın programına bir çuval kupürle çıkan İnce, "Yerini göster" sözü üzerine önce gayr-i ihtiyari olarak anayasa taslağının da bulunduğu evrak çantasına doğru döndü. Sonra kısa bir süre öyle hareketsiz kaldı. O kısa çaresizlikten sonra aklına liderinin çözümü geldi ve Ahmet Hakan'a dönüp, “Metin yanımda yok” dedi!..
Bu İnce, Avrupa’nın tavırların tıpkı 15 Temmuz gibi “danışıklı dövüş” olduğunu iddia ediyor ve “Çok büyük bir oyun tezgahlanıyor. Aslında batı, ‘Evet’ için çalışıyor” diyor.
Oysa kendilerinin tavrı da batı ile tam olarak örtüşüyor.
Hatta bu ittifak, Avrupa’da salonlara yansıyor.
Bu durumda Sayın İnce, acaba siz de bu “büyük oyun”un içinde batı ile beraber, aslında “Evet” için mi çalışıyorsunuz?..
.
Hayır' için çocuk istismarına hayır
1 Nisan 2017 Cumartesi
Referandum sürecinin başlaması ile birlikte ekranlara yansıyan, “Ben de ‘Evet’ diyorum” görüntülerinde çocukların da yer almasını etik açıdan problemli bulmuş ve tepkimi sosyal medyada paylaşmıştım. (Sosyal hizmet ve eğitim dışında hiçbir reklam filminde çocuklara rol verilmemesi gerektiği kanaatindeyim.)
Ben “Evet” diyen çocuk görüntülerini eleştirirken bir baktık ki, CHP, “Hayır”ı kız çocukları üzerinden anlatmaya kalkmış.
Afişlerinde sevimli bir yavrumuz, “Geleceğim için hayır…” diyor…
Siz, kendi menfaatiniz için, o çocuğun geleceği için ne kadar hayırsız bir şey yaptığınızı biliyor musunuz?
Efendim, çocuk masumiyetinden istifade etmek için bu konsepti seçmişler!
Zulmü, yasağı çağrıştıran bir imajın, “masumiyet” ile nasıl bir uyumu olabilir ki?
***
Size bu fikri veren kim?
Kendi süfli menfaatleri için insan, vatan, din, iman, ahlak; aklınıza gelen her şeyi kullanan dizaynırınız FETÖ’nün aklı mı bu?
İstismar, en büyük çelişkidir
Bir taraftan 18 yaşındakilere seçilme hakkı verilmesine ateş püskür, öbür taraftan da çocuğu “Hayır” için kullan.
En büyük probleminizin samimiyetsiz siyaset olduğunu ne zaman öğreneceksiniz?
7 Haziran öncesinde, iktidara geldiğinizde ilk işinizin, muhalif medyaya el koymak olacağını ilan ettiniz.
Böyle düşünmeniz normal, bir kapta ne varsa dışına o sızar. Anormal olan, bu dışavurumdan sonra Kılıçdaroğlu’nun “basın özgürlüğü”nden, “tutuklu gazeteci”den filan bahsetmesidir.
Samimiyetsizlik çukurundaki istismar patinajınız bunlarla da sınırlı değil.
“Madem bu millet muhafazakarlığa prim veriyorsa onu da buluruz”dediniz ve belediye başkanı, milletvekili hatta cumhurbaşkanı yapmak için “en seçkin ve kullanışlı” muhafazakar adaylar ithal ettiniz!
Bu imajı desteklemek için de yine FETÖ tarzını taklit ederek çarşaflı kardeşlerimize törenle CHP rozeti taktınız.
Sonuç ne oldu peki?..
Kullanım süresi dolan muhafazakarlar şimdi nerede?
CHP’nin replika siyaseti
Bütün bunlar size “Samimi olun, inandığınızı söyleyin, söylediğinizi de yapın” diye bas bas bağırıyor ama siz bunu bir türlü duymuyorsunuz.
Referandumda da “Evet”i gördünüz ve çareyi yine istismar çöplüğünde arıyorsunuz.
Sayın Erdoğan genel başkan olduğu yıllarda ısrarla, “Bizim partimizin adı AK Parti’dir, böyle zikredilmelidir” dedi ama siz ısrarla, “AKP” demeyi, Erdoğan düşmanlığının parolası haline getirdiniz; inadına AKP dediniz.
Ama referandumda bütün parti örgütünüzü toplayıp, “Kardeşim partinin adı Adalet ve Kalkınma Partisi, başka bir isimle anmanın ne anlamı var. Bundan sonra AKP demek yasak” dediniz!..
Ayet, hadis, inşallah, maşallah gibi söylemleri hatta “hayır” demeyi referandumda hatırladınız.
Sayın Kılıçdaroğlu “Hayır” oyu verilmesi için üç dakikada üç ayet meali, bir hadis ve bir de Hz. Ali’den delil getirdi!..
Bu kadar ucuz istismarlara başvurmakla aslında iflasınızı ilan ettiğinizi düşünemediniz.
Karşınızda, ağzınızdan çıkan her yalanı aynen yutan bir millet olduğunu mu zannediyorsunuz?
***
Sayın Kılıçdaroğlu, rakipleriniz bu replika siyasetinizden çok memnun olduğu için ses çıkarmıyor olabilir ama ben size bir iyilik yapayım, gerçeği fısıldayayım.
Konu dürüstlük, dindarlık, samimiyet ve doğallık ise gerçeği varken sahtesini kimse almaz…
.
Hayır sonucu, parlamenter sistem değil, kaos getirir
29 Mart 2017 Çarşamba
“Hayır çıkarsa, Türkiye parlamenter sistemle yoluna devam eder…”sözü doğru değildir…
Evet çıkarsa değişiklik takvimi işleyecek ve yeni sistem devreye girecek.
“Hayır”sonucu ise milletin “Başkanlık” sistemini kabul etmediği, “Parlamenter Sistemi” tercih ettiği anlamına gelir.
Gel gör ki, mevcut durum bir “Parlamenter Sistem” olmadığı için bu karar da Türkiye’yi parlamenter sisteme götürmez.
Kuruluş aşamasında, batının telkin ve tavsiyeleriyle kategorik olarak “Parlamenter Sistem” tercih edilmiş ise de, uygulamada ecnebiyi “partner”, kendi milletini ise potansiyel tehlike gören garip bir yapıya dönüştürüldü.
1950’de halkın bu çarpık duruma el koyması üzerine 1960’ta, zor kullanılarak yeniden dizayn edilen bu “garip parlamenter sistem”, bir “anayasal vesayet”e dönüştü.
Zira “Özgürlükler Anayasası” diye yutturulan 1961 Anayasası, yeni “1950”lerin yaşanmaması için alınan tedbirlerden(!) oluşuyordu.
Milletin seçtikleri sadece yol, su, kanalizasyon gibi işlerle uğraşmalı, devlete doğru yaklaşmamalıydı!
Yani millet, kimin iktidar olacağına karar verebilir ama kimin muktedir olacağına sadece “onlar” karar vermeliydi!..
Kumalı parlamenter sistem…
Bugün problemimiz sadece bu yozlaşmadan ibaret de değildir.
1961 Anayasası’nda devleti milletten korumak için oluşturulan Yargıtay, Danıştay, Sayıştay ve Anayasa Mahkemesi gibi “bariyer”lerin yetersiz kalması durumunda, darbeden önce devreye girecek “son bariyer” cumhurbaşkanlığıydı.
Büyük yetkilerle donatılan bu makam, gerektiğinde siyaseti yönlendirerek ve seçilenlerin, devletin vesayetçi yapısını yıpratmadan sürelerini doldurmalarını sağlayacaktı.
Bu makam 1982 Anayasası’nda, darbeci başı Evren’in talimatıyla daha da güçlendirildi.
Oysa “Parlamenter Sistem”in ruhu, cumhurbaşkanının sembolik olması ve icra yetkisinin; halkın seçtiği parlamentodan çıkan başbakan tarafından kullanılmasıdır.
Dolayısıyla, sisteme dominant bir “kuma” sokan 1961 Anayasası’nın ve onu daha da güçlendiren 1982 Anayasası’nın dizayn ettiği bu yapı nasıl “Parlamenter Sistem” olabilir?
Bu kadar da değil…
Bu çarpık yapının en önemli himayecisi olan cumhurbaşkanlığı makamına, 2007’de milletten biri olan bir adayın yaklaştığını gören işgalci azınlık, yukarda sıraladığımız vesayet mekanizmalarını çalıştırarak bu tehlikeyi (!) savuşturdu!
Ama bu sefer, yaptıkları yanlarına kalmadı ve AK Parti bu vesayet darbesini halka götürdü.
Halkın, yüzde 70’e yakın bir çoğunlukla “Cumhurbaşkanını bizzat ben seçeceğim” kararı, yönetim sistemindeki bu güçlü ortağı birincil hale getirdi ve “vesayet tipi parlamenter sistem” pert oldu.
“Vekil” milletin kararını tanımadı
Aslında parlamento gerçekten “milletin vekilleri”nden oluşsaydı, bu ezici kararın gereği derhal yapılır ve şu anda uğraştığımız sistem tadilatı tam on yıl önce tamamlanırdı.
Bu durumda, FETÖ, PKK ve diğer terör örgütleri ile mücadele zaafa uğramaz ve 15 Temmuz yaşanmazdı.
Fırat Kalkanı çok önce başlar, PYD; bir terör koridoru oluşturmaya fırsat bulamazdı.
Başa dönelim…
16 Nisan’da çıkacak “Hayır” sonucu, halkın “Parlamenter Sistem”i tercih ettiği anlamına gelebilir ama bu, çok daha zor bir “anayasa değişikliği” demektir.
Birinin; cumhurbaşkanını seçme yetkisinin tekrar parlamentoya verilmesi gerektiğini halka anlatması gerekir.
Bu da yeterli değildir. Cumhurbaşkanının bütün yetkileri budanarak parlamenter sisteme uygun hale getirilmelidir.
Bunu halka anlatacak bir yiğit yoksa, “Hayır” sonucu, karmaşa ve kaos demektir…
.
Makyajlar dökülüyor, gerçekler görünüyor…
25 Mart 2017 Cumartesi
Dünya denen “küresel devremülk”ün çok kritik bir dönemindeyiz.
Modernizmin zirvesinde yaşıyoruz ama aynı zamanda, dünyaya damgasını vuran medeniyetlerin iflasına da şahit oluyoruz.
Zira gerçek medeniyet, “Tamir-i bilad ve terfih-i ibad” yani, “modern bir dünya oluştururken insanları da mutlu etmek”tir.
Oysa günümüzde, “medeniyet”in sadece “madde” kısmına yoğunlaşılmış ama asıl “mana”sı unutulmuştur.
İkiyüzlülük, bazı kesimlerin baskın karakteri haline gelmiştir.
40 yıldır “din, hizmet” diyenlerin gerçekte bu değerleri sinsi amaçları için istismar ettiğini görüyoruz.
Diğer taraftan, bize yıllarca demokrasi veren devletlerin, vahşi tarihlerine dönüşünü dehşetle izliyoruz.
Artık hiçbir “değer”in, hiçbir değerinin kalmadığını hayretle müşahede ediyoruz.
Kısaca, münafıklığın; “ekmeliyet”, ikiyüzlülüğün ise “medeniyet” olarak yutturulduğu bir dönem yaşıyoruz.
“Cemaat”ten canavar çıktı…
Takva ehli bir “cemaat” olarak ortaya çıkanlar, milletten ve devletten devşirdikleri gücü, milleti ve devleti yok etmek için kullanmaya kalkabiliyorlar.
Munis ve mütevazı görünen bu güruhun içindeki canavarın dehşeti, kimliklerini gizledikleri zaman ortaya çıkıyor.
Nitekim bu çakma mütevazılık üstadı teröristler, “Alınları secdeye giden; dürüst insanlar” diye verilen namütenahi makam ve yetkileri düşmanlarımızın hizmetine sunuyor, uçak, helikopter ve tanklarla millete saldırıyor, yedi düvel adına işgale kalkışıyorlar.
Peki bunlar kime hizmet ediyorlar?
Darbeye kalkışmış, masum insanların üzerine mermi yağdırmış, parlamento bombalamış bu darbeci örgütün baş ve beyin takımını koruyup kollayan Amerika, “Size yaptıkları bizi hiç ilgilendirmiyor. Bizim işimize geldiği sürece FETÖ masumdur” diyor.
Dünyaya demokrasi ihraç eden aynı Amerika, Türkiye’de 30 yıldır kan döken teröristleri silahlandırıyor. “Bu bir terör örgütüdür” diyorsunuz, “Saygı duyuyorum” diyor ve silah sevkiyatına devam ediyor.
“Dünyanın en gelişmiş demokrasisi”diye pazarlananların geldiği noktayı uzun uzun anlatmaya gerek yok. Bir ülkenin başbakanına, “Aslında sizin ülkenizi işgale devam etmemiz lazımdı” diyebildiği bir devlet…
Avrupa harakiri yaptı…
Gelelim Avrupa’ya…
Son kızıl elmamızdı “Avrupalı” olmak.
Osmanlıyı bu sevda uğruna feda ettik. Avrupa’nın hıyanet planlarını uygulayıp, padişahı, halifeyi hain ilan edersek bizi içlerine alacaklarını zannettik.
Cumhuriyet tarihimizde “Avrupalı” olabilmek için kendimize ait ne varsa resetledik.
“Biz artık Avrupa Medeniyeti için yaşayacağız” dedik.
Ama bugün, başladığımız yerden daha gerilere, “Haçlı” dönemine geri döndük.
Uğruna her şeyimizi verdiğimiz “Avrupa Medeniyeti” bugün ihanet, hakaret, husumet hatta vahşet olarak karşımıza dikildi.
Aman Allah’ım; biz bunlar için mi her şeyimizi feda ettik?..
Bu nasıl bir medeniyetmiş ki, çocuk katili bir örgütü 30 yıldır kucağında besliyor, Kandil’de eğitiyor, silahla donatıp katliam için Türkiye’ye gönderiyorlar.
Türkiye’deki vahşi eylemlere karşı kıllarını kıpırdatmıyor, Suriye’ye gönderdikleri radikallerinin, Avrupa’daki göstermelik eylemlerini, “Türkiye’nin desteklediği DEAŞ yaptı” algısına dönüştürüyorlar.
Milletimize darbe yapmak için yerden-gökten mermi yağdıranları bağırlarına basıyorlar, Suriyeli masum yavrulara göstermedikleri şefkati, darbecilere boca ediyorlar.
Kısaca, dünyada; ulusal menfaatlerin çatışması sonucu maskelerin düştüğü, makyajların döküldüğü ve her şeyin aslına rücu ettiği ilginç bir dönem yaşıyoruz.
Atılan çamurlar dökülüp, sular durulduğunda gerçek medeniyetin İslam’da ve gerçek tezahüratının da Türkiye’de olduğu ortaya çıkacaktır.
.
Hepimiz suçluyuz
22 Mart 2017 Çarşamba
Türk çocuklarını sudan bahanelerle ailelerinden kopararak bin bir eziyet ve işkence altında Türk düşmanı birer Hristiyan olarak yetiştiriyorlar.
Günlerdir manşet yapıyoruz ama medeni (!) Avrupa’nın göbeğinde 50 yıldır devam eden bu Haçlı zulmünün; inanın yüzde birini bile dile getiremedik.
“Evde çok sabun kullanıyorsunuz, ekmeği ince doğruyorsunuz, kızınızın başkasının evinde kalmasına izin vermiyorsunuz…”gibi saçma sapan bahanelerle, (tıpkı masum insanları kaçırarak esir pazarlarında satan vahşi ataları gibi) çocuklarınızı, devlet zoruyla alıp, ‘meçhul’ bir geleceğe götürüyorlar.
Gözünüzden sakındığınız ciğerparenizi, ya kiliselerin yönettiği Hristiyan yurtlarına veya ne idüğü belirsiz Alman ailelere teslim ediyorlar.
Evladınız bu haydut sürülerinin elinde her türlü kötü muameleye maruz kalıyor, maddi-manevi işkence görüyor, hatta tecavüze uğruyor. Ama bunları yapanlar, en küçük ceza görmediği gibi Bosnalı kadınlara tecavüz eden Sırplar gibi taltif ediliyor, korunuyor.
Türkçe konuşmasını yasaklıyor, aklınıza gelmeyecek iftiralarla çocukların beynini yıkayarak, koyu bir Türk ve Türkiye düşmanı Hristiyan olarak yetiştiriyorlar.
Ölüm Allah’ın emri ama…
Evet; evlat acısı, dayanılması en zor acılardan biridir, Allah hiç kimseyi bu imtihan ile denemesin.
Ama yukarıda bir nebze aktarmaya çalıştığımız Haçlı zulmünü yaşayanlar, inanın o dayanılmaz evlat acısını bile bir nimet gibi görüyor.
“Hiç değilse, ‘Allah verdi, yine o aldı’ dersiniz, mezarının başına gider dua edersiniz, tekrar buluşacağınız ve hiç ayrılmayacağınız günü bekleyerek kendinizi teselli edersiniz”diyorlar.
Ya onlar…
Evlatlarının nerede ve ne halde olduğunu bilmiyor ama iyi bir halde olmadığını çok iyi biliyorlar.
Onu, koyu bir Türk ve İslam düşmanı yetiştirdiklerini biliyorlar ve ne yaparlarsa yapsınlar; buna mani olamıyorlar.
Bu nasıl bir vicdan azabıdır Ya Rabbi…
İçlerindeki kor her gün biraz daha harlanıyor ve mağdur anne babaları her gün biraz daha fazla yakıyor.
Sizin en değerli varlığınızın bu dünyası da öbür dünyası da gözünüzün önünde mahvedilmekte ve buna kimse mani olmamaktadır.
İnsanlık öldü mü?
Nerede batı medeniyeti, nerede inanç özgürlüğü, hepsinden geçtik; nerede insanlık?..
Hadi bunlar, leş gibi pislik konan şövalye çullarını çıkarıp takım elbise giymenin dışında hiç değişmemiş.
Peki, “dostlar” nerede?..
Elbette konu ile yakından ilgilenen meslektaşlarımız ve farklı kesimlerden duyarlı insanlarımız oldu.
Ama Türkiye’nin gürültülü gündemleri arasında eriyip gitti bu cılız sesler.
Hepimiz suçluyuz…
Feryadını gerektiği gibi duyamadığımız gurbetçi anne ve babalardan özür diliyoruz.
Bu vahşeti kamuoyuna ısrarla ve inatla taşıyarak gündem yapamayan medyamız, gurbetçileri emanet ettiğimiz ama birbirleri ile uğraşmaktan bu işlere vakit bulamayan STK’larımız ve kariyerinin selameti için Ankara’ya “Her şey yolunda” mesajları gönderen kamu görevlilerimiz…
Keşke biz bu ısrarlı yayınları, bu insanlık ayıbına “dur” demek için yıllar önce yapsaydık…
Yaptıkları Avrupalı Haçlıların yaptığı bu insanlık ayıbı sebebiyle dünyayı ayağa kaldırsaydık ve gerekiyorsa çok daha önce gerginleşseydik.
***
Neyse ki, gurbetçilerimizin dayanılmaz feryadı, artık devletin uçsuz bucaksız lâbirentlerinde kaybolup gitmeyecek.
Meğer, içerde ve dışarda “başkan”ı bekleyen ne kadar çok meselemiz varmış…
.
Gittim, gördüm; millet ‘Evet’ diyor
18 Mart 2017 Cumartesi
GÜMÜŞHANE-BAYBURT
Maşallah bu ne tempo…
Ben bir gün eşlik edeyim dedim, Sayın Başbakan lütfedip beklemeselerdi daha havaalanından geri dönecektim.
Gerçi sağanaklı bir cuma sabahı, Beylikdüzü’nden Sabiha Gökçen’e gitmek de her yiğidin harcı değildir.
Evet dün Başbakan Binali Yıldırım’ın temel atma ve miting programlarına eşlik ettim.
Önce Trabzon ve oradan da Zigana çıkışına gittik.
Bizim Maçka’dan itibaren dağları aşarak ulaştığımız Zigana’dan Maçka'ya, birkaç yıl sonra 14 km'lik bir tünel aşılarak birkaç dakikada ulaşılabilecek.
Temel atma töreninden sonra Torul’da Cuma ve karayolu ile Gümüşhane ve Bayburt mitingleri… Ve Trabzon’da bıraktığımız uçağı Erzurum’da bulduk.
Kim demiş “Coşku yok” diye?
Gelelim tespitlere…
Bu programa katılmamın en önemli sebebi referandum süreci başladığından bu yana “AK Parti teşkilatında rehavet var. Bu da tabana olumsuz yansıyor. Mitingler yapılıyor ama meydanlardaki zoraki coşku dışında bir hareket yok” yorumlarını yerinde tetkik etmekti.
Bu yüzden özellikle karayolu güzergahı uzun olan, vatandaşla en fazla diyalog kurulma ve nabız tutma imkanı bulunan bir programı tercih ettim.
Gün boyunca güzergahımız üzerindeki insanların vücut dilleri ile söylediklerini anlamaya çalıştım.
Karadeniz ikliminde dolaştığımız için mi bilmiyorum ama hiç de öyle sönük bir ahali filan görmedim. Konvoyu gören herkes Başbakan Binali Yıldırım’ın aracını selamlamakla, el sallamakla kalmıyor, olduğu yerde zıplayarak coşkusunu dile getiriyor.
Herkes; kendine has üslubuyla “Evet” kararını ilan ediyor...
Bu tespitleri kimse küçümsemesin, ben 7 Haziran mitinglerini de izlemiştim...
Millet, samimiyete "Evet" diyor
Günümüzde hemen her kesimde olduğu gibi siyasette de samimiyet problemi yaşandığını düşünüyorum. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başarısında bu hasletinin çok büyük payı vardır.
Başbakan Binali Yıldırım’ın da doğal ve samimi duruşunun halk tarafından fark edildiğini düşünüyorum.
Nitekim, ilk günlerde “Davutoğlu’ndan sonra hiç şansı yok” değerlendirmesini yapan bazı meslektaşlarım bir süre sonra aynı gerekçelerle fikirlerini değiştirdiler.
Anadolu’da artık puşi takıp traktör kullanarak oy alma dönemi bitmiştir. Vatandaş, gözünün içine bakan, kendisini ciddiye alan; içten davranan, olduğu gibi konuşan, konuştuğu gibi olan siyasetçi arıyor.
Sayın Yıldırım onun için başarılı oluyor. Ve yine aynı sebeplerle Sayın Kılıçdaroğlu kendini yırtıyor ama kimse oralı olmuyor. Çünkü millet doğal olanı da “Hayır” için yapanı da iyi biliyor.
"Karın üzerine in kardeşim"
Eski mesai arkadaşım Başbakanlık Basın Danışmanı Sinan Çetin, Muş’ta mahalleye inen helikopterin perde arkasını anlattı.
Kaptan pilot uzun denemelerden sonra, “Efendim, inmemiz imkansız, geri dönelim” şeklinde kararını bildirmiş ama Sayın Yıldırım, “Sen dalga mı geçiyorsun. Bu insanlar soğukta saatlerdir beni bekliyor. Nereye inersen in” cevabını veriyor.
Bunun üzerine, altında nasıl bir zemin olduğunu bilmedikleri bir metreden fazla karın üzerinde, hafif dokunuşlarla tabiri caizse “yoklayarak” o malum inişi yapmışlar.
İşte bu samimiyettir Sayın Yıldırım’a gösterilen coşkunun sebebi.
Millet tek adam muhabbetlerine filan pek kulak asmıyor.
Gün boyunca insanlarla sohbet ettik, (hatta Turgay Güler kadar olmasa da, tek tük de olsa beni tanıyan da çıktı:) Ama 18 maddeden bahsedene pek rastlamadım.
Görünüşe bakılırsa 16 Nisan’da siyasetçilerimize güven oylanacak.
O halde sonuç belli demektir...
.
Hollanda vahşetine destek, Türkiye’ye öfkenin tezahürüdür
15 Mart 2017 Çarşamba
Hollanda’da yaşananlar ancak kabile devletlerinde görülebilecek şeylerdir.
Bırakın bir bakanı, bir kadına hatta herhangi bir insana reva görülemeyecek bu zorbalıklar, Avrupa’nın göbeğinde sahnelendi.
“Türk vatandaşı” dememizi bile kıskandıkları kendi vatandaşlarını(!); Hollanda için askerlik yapmış insanları, polis nezaretinde köpeklere parçalattılar.
Bütün bunlar dünyaya adalet dağıtacak(!) olan “Adalet Divanı”nın burnunun dibinde ve hem de devletin talimatıyla gerçekleşti ve bu küstahlıklara, Avrupa hiçbir tepki göstermedi.
Bırakın tepkiyi, Hollanda şu anda kahramandır ve bütün Avrupa’dan tebrik yağmaktadır.
Nitekim İngilizler bile Hollanda’yı çok kıskanmış olacak ki, asırlardır sürdürdükleri “her şeyi perde arkasından yönetme” politikasını bir kenara bırakıp, (İngiliz Parlamentosu) “Türklere karşı sertleşelim” çağrısı yaptılar.
Birkaç bin oy uğruna “Avrupa”ya kıydılar
Hollanda Başbakanı Rutte, birkaç bin oy için faşizme teslim olmuştur.
Zira bu ucuz politika, bugünkü seçimlerde muhtemelen prim yapacak ve hangi partinin oyu artarsa artsın faşistler kazanacaktır.
Bu hastalık, bütün Avrupa’ya sıçrayacak ve radikalleşme hızlanacaktır.
Avrupalı politikacıların Erdoğan’a çullanması da siyasi iflaslarının sonucudur.
AK Parti’nin ilk yıllarında öve öve bitiremedikleri “demokrat” Erdoğan’ın bugün “diktatör” oluvermesi çirkin bir siyasi oyundur.
Yoksa Avrupai diktatörlükleri alkışlayanların, Türkiye için gerçekten bir “diktatörlük” endişesi taşıdıklarını düşünmek ahmaklıktır.
Tıkanan Avrupa, İslamiyet ve Erdoğan üzerinden halkı konsolide etmek gibi çok ucuz bir yönteme tenezzül etmiştir.
Haberlerin yüzde 70'ini Türkiye ve Türklere saldırılar oluşturmaktadır.
Suriyeli mültecilerin işgalinden korkmasalar çoktan ipleri koparacaklar.
Avrupalı liderler, siyasi çıkmazdan geçici bir çıkış uğruna bütün kıtayı, aşırı milliyetçilik çukuruna atmaktan çekinmemiştir.
FETÖ, Haçlıların yeni müttefiki
7.5 asırdır bastırılan Haçlı ruhunun bugün hortlamasında, uzun zamandır birlikte çalıştıkları FETÖ’nün tahrik ve desteklerinin büyük payı vardır.
Avrupa basınını boğan Türkiye ifşaatlarında (!) ve Nazi vahşetlerinde bu vatan hainlerinin doğrudan desteği vardır.
Avrupa caddelerinde sergilenen darbe sevici iğrenç sahnelerin senaristi FETÖ kaçaklarıdır.
Yıllarca Türkiye’de devlet içinden verdikleri istihbarat desteği şimdi Haçlı müttefikliğine dönüşmüştür.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bütün uyarılarına rağmen FETÖ ile yatağa giren Avrupa, damarlarında soktuğu bu şeytan ruhunun tahribatını elbette bir gün fark edecek ama o zaman iş işten geçmiş olacaktır.
Avrupa’daki TV ekranlarında, kravatlı Haçlı komutanları ile birlikte Türkiye’ye alçakça saldıran hainler, bu şerefsizliği kendi vicdanlarına nasıl izah ediyor acaba?
Durum böyle iken hâlâ Türkiye’de Avrupa saldırganlığının avukatlığını yapanlar ve Hollandalı yetkilileri yayına bağlayarak algı operasyonlarına alet olanlar da aynen kravatlı Haçlılar gibi Erdoğan öfkesine esir olmuş zavallılardır.
Zira içerdeki ve dışardaki Erdoğan düşmanlığı, onun şahsına değil, Türkiye kazandırdıklarına duyulan öfkedir.
Bir Türk’ün, Hollanda vahşetini “Evet-Hayır” penceresinden değerlendirerek, buna göre pozisyon alması bu ülkeye yapılabilecek en büyük nankörlüktür.
Bu tipler, Allah korusun düşmanın işgal girişiminde de nerede duracaklarının işaretini vermiş oluyorlar.
Kısaca, Erdoğan düşmanlığı aslında Türkiye düşmanlığıdır ve “içimizdeki Hollandalılar”ın, bu saldırılara farklı gerekçelere verdiği destek de bu düşmanlığın sonucudur.
.
Berbat bir skandala imza attınız sayın yönetmen...
11 Mart 2017 Cumartesi
Sayın Ulf Poschardt,
Yayın yönetmenliğini yaptığınız Welt Gazetesi’nde Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hitaben bir mektup yayınladınız.
Mektubunuzda Deniz Yücel’in Türkiye’yi çok seven bir gazeteci olduğunu, tutuklanmasını anlayamadığınızı ve çok endişelendiğinizi belirtiyor, “Bir hukuk devleti olan ülkenizde adil yargılama yapılacağına” inancınızı dile getiriyorsunuz.
Devamında ise Cumhurbaşkanı Erdoğan’a, “Deniz Yücel’in serbest bırakılmasını sağlayarak, Türkiye Almanya ilişkilerini iyileştirme yönünde bir sinyal verebilirsiniz” diyorsunuz.
Kısaca, “Almanya ile ilişkileri düzeltmek istiyorsanız Deniz Yücel’i serbest bırakın” diyorsunuz.
Bu arada Cumhurbaşkanı Erdoğan’a “1999’da politik karşıtlarınız sizi orada görmek istediği için hapse girdiniz. Böyle bir cezanın ne anlama geldiğini biliyorsunuz” diyerek, Deniz Yücel’in de “politik karşıtları tarafından haksız yere tutuklandığını” ima ediyorsunuz.
Son bölümde ise Kur’an’dan yaptığınızı belirttiğiniz kendi amacınıza yönelik alıntı ile “adil karar” telkininde bulunuyor ve mektubunuzu, “Beni sevindirecek cevabınızı bekliyorum” cümlesiyle bitiriyorsunuz.
Bu hatayı nasıl yaptınız Herr Ulf?
Sayın meslektaşım, her şeyden önce; Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan böyle bir talepte bulunmanız büyük bir hatadır.
Zira bu talebiniz, “Bizim ülkemizde de ‘Yargı bağımsız’ filan derler ama ülkeyi yönetenler gerek gördüklerinde müdahale ederler. Siz de müdahale edin ve Deniz’i gönderin” veya “Almanya hukuk devleti ama siz müstemlekesiniz, kitabına uydurun Deniz’i gönderin” anlamına gelir ki, her biri diğerinden beter bir skandaldır…
Sürekli “hukuka saygı”dan bahseden medeni (!) Avrupa’nın önde gelen şahsiyetlerinden biri olarak, yargıya intikal etmiş bir konuya müdahale edilmesini istemeniz çok düşündürücü.
Deniz Yücel gerçekten objektif bir gazeteci ise ilk duruşmada serbest bırakılacaktır.
Suçsuz olduğu halde serbest bırakılmazsa Türk meslektaşlarınız olarak ilk önce bizim itiraz edeceğimizden hiç şüpheniz olmasın.
Bu telaş neyin nesi?..
“Deniz Yücel dürüst bir gazeteci” diyorsunuz ama buradan hiç öyle görünmüyor değerli mevkidaşım. Siz başka bir Deniz’den bahsediyor olabilirsiniz.
Teröristi savunan, devlete “katil” diyen bu kişi ancak Kandil’in elemanı olabilir.
Ayrıca bir “muhabir”i Alman Büyükelçiliği 40 gün boyunca neden saklar ki?..
Şansölyeniz Merkel, Deniz Yücel’in serbest bırakılması için elinden geleni yapacağını söylerken diğer taraftan da “Umarım mesleğini ifa etmek dışında bir şey yapmamıştır” diyorsa sizce bir anlamı yok mu?
Dışişleri Bakanımız Çavuşoğlu, DW muhabirinin, “Deniz Yücel konusunda Türkiye adım atacak mı?” sorusuna, “Bu tür durumlarda Almanya'nın çok klasik bir cevabı var; yargımız bağımsız. Türkiye'de de yargı var. Ve Deniz Yücel, Almanya'nın da çok iyi bildiği bazı illegal faaliyetlerden ötürü tutuklandı” şeklinde cevap verdi.
“Almanya’nın çok iyi bildiği” ayrıntıları siz duymadınız mı sayın yönetmen?
Siz ne kadar objektifsiniz?
Bu arada Türkiye için söylediklerinizi kendi ülkeniz için de tekrarlayabiliyor musunuz?
Almanya da bir hukuk devleti mi?
Bakanlarımıza uygulanan akıl almaz yasaklamaları hukuk ve demokrasi ile bağdaştırabiliyor musunuz?
Ülkenizde, Türkiye düşmanı FETÖ ve PKK teröristlerine yardım ve yataklık edilmesine ne diyorsunuz?
Almanya'yı Almanya yapan Türklerin maruz kaldığı sistematik baskılara ne kadar tepki gösterdiniz?
Ve...
"Nazi" deyince kızıyorsunuz ama Neonazi katilleriniz 8 masum Türk’ü hunharca katletti. Bu cinayetlerle ve devamındaki hukuk cinayetleriyle ne kadar ilgilendiniz?
***
NOT:Mektubunuzdan bunaltıcı bir takıye kokusu geliyor. Hangi FETÖ’cüden kopya aldınız?
Merkel’e ve Haçlı müttefiklerine teşekkür borçluyuz…
8 Mart 2017 Çarşamba
1 Kasım seçimlerine 15-20 gün kalmıştı.
Birkaç yüz Suriyeli mülteci kendilerine doğru yönelince bütün Avrupalılar, “Bütün bunlar senin yavan politikan yüzünden başımıza geliyor. Kurduğumuz medeniyet(!) yerle bir olacak” diye Merkel’e yüklenmişlerdi. Merkel de can havliyle Türkiye’ye koşmuş ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a “Elini ayağını öpeyim, şu Suriyelileri bize göndermeyin” diye yalvarmıştı ya…
Bizdeki bir grup sivri zekalı akademisyen de Merkel’e, “Gelişin seçimde Erdoğan’a destek yazar, sakın gelme” diye bildiriler yayınlamış, imzalar atmışlardı.
Daha da ilginci, Almanya’nın Türkiye temsilcisi bir grubun yazarı, bir Alman gazetesinde yayınlanan makalesinde, "Ziyaret 100'e yakın insanın öldüğü bombalı saldırıdan bir hafta sonra gerçekleşecek. Bu da Başbakan Merkel'i daha güç bir duruma sokacak” diye uyarmış(!) ve ‘Barış eylemcilerinin ve Erdoğan karşıtlarının öldüğü olay yeri’nden bahsederek, Türkiye’yi bir savaş alanı, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı ise savaş yanlısı olarak göstermiş ve Merkel’in kesinlikle gelmemesi gerektiğini söylemişti.
Bunun kim olduğunu merak ediyorsanız, 15 gün sonra AK Parti’nin yüzde 50 oy alması üzerine “Şimdiye kadar iktidarın yaptığı iyi şeyleri yazmaya elim gitmiyordu. Bundan sonra söz veriyorum, yazacağım” diyen ve bu manevrasını da “Kıvırtmıyorum, fabrika ayarlarıma dönüyorum” başlığı ile açıklamaya çalışan bir zamanların “Özköşk”ü zattır.
Derdim, çaptan düşen ve 16 Nisan’dan sonra da tamamen tedavülden kalkacak olan bir eski Türkiye kalıntısını zikrederek prim vermek değil.
Vesayetin son kalıntıları…
Bu kafa, asıl problemimiz olan vesayet zihniyetinin prototipidir.
Ulusal menfaatlerimizin söz konusu olduğu her yerde önce bu zihniyet karşımıza dikilmektedir.
Bakmayın öyle güç karşısında onursuzca eğilip büküldüklerine, bu takiyeci kafa hiç değişmemiş, her zaman, “Yeter ki bunlar gitsin, isterse Türkiye bitsin” zihniyetinde olmuştur.
“Erdoğan’ın Almanya’da miting yapması, Esad’ın Türkiye’de konuşması gibidir”diyen kafanın Merkel’den veya “Münbiç’te ne işimiz var, kime sordunuz” diyen ahmak zihniyetin, Türkiye’yi oraya sokmamak için direnen yedi düvelden ne farkı var.
Türkiye’nin en büyük handikabı olan bu nankör güruh bu hain amaç için düşmanla işbirliği yapmaktan hiç çekinmez.
Almanların, firari vatan hainlerini neden sarıp sarmaladığını zannediyorsunuz.
Bugün, Türkiye’ye karşı sergilenen küstahlık, Almanların kucağına oturan vatan hainlerinin suflesidir.
Peki Almanya öncülüğündeki bu Haçlı seferberliğinin hedefi nedir?
Hâlâ anlamayan var mı bilmiyorum ama “16 Nisan’a kadar bütün Türk bakanları istenmeyen adam ilan edelim” diyen Avrupalı yöneticiler, referandumdan “Hayır” sonucu çıkması için yırtındıklarını başka nasıl anlatsın!
Avrupa neden “Hayır” diyor?
“Hayır” sonucu çıkması için FETÖ’nün ve Kandil’in seferber olmasından hâlâ bir sonuç çıkaramayanlar, bütün Avrupa’nın bütün uluslararası hukuk kurallarını çiğneyerek “Hayır” için savaşmasının ne anlama geldiğini biraz düşünürler umarım.
Ayrıntıların hiç önemi yoktur. Haçlı ittifakının bu değişikliğin kabul edilmemesi için gösterdiği yoğun çaba bile bu referandumun Türkiye’yi, gerçek bağımsızlığa taşıyacağının açık göstergesidir.
.Avrupa amacına ulaşabilecek mi?
Sanırım Avrupalılar, yarım asırdır birlikte yaşadıkları Türk milletini hiç tanıyamamış. Türkleri, üç beş bin Euro için çalışan robotlar zanneden Nazi kalıntısı kafalar, ne kadar yanıldıklarını 16 Nisan akşamı anlayacak.
Çünkü bu millet faşist yöntemleri asla affetmez.
Şayet, bakanlarımızı engellemeselerdi ve onlarca Avrupa kentinde miting düzenlenseydi samimi söylüyorum gurbetçilerimizi bu oranda “Evet”e ikna edemezlerdi.
Yani Merkel, asıl şimdi Erdoğan’a destek veriyor, malum kafa niye uyarmıyor!
.
Bana kimse, 'Avrupa medeniyeti, AB kriteri...' demesin
4 Mart 2017 Cumartesi
“Alamancı”lığın revaçta olduğu yıllarda Berlin’de çekilen “Acı Vatan” filmi gurbetçilerimizin dramını, filmin logosu kadar başarılı yansıtamasa da, Almanların, bir kadını hayatı; işinden ibaret bir robota çevirdiğini yansıtması bakımından önemliydi.
Harabe Almanya’yı “Almanya” yapan, çoğu Türk olan yabancı işçilerdir.
Gel gör ki Almanya, bu velinimetlerini her vesileyle aşağılamış, Avrupa’nın göbeğinde sömürgeciliğin en çirkin örneğini sergilemiştir.
Türk çocuklarını saçma bahanelerle ailelerinden koparıp, ırkçı Almanların elinde İslam düşmanı birer Hristiyan olarak yetiştirme alçaklığı; bütün tepkilere rağmen sürdürülmektedir.
Medeniyetin “M”si, insanların inanç ve değerlerine saygı duymaktır.
Bizans İmparatorlarının baskısından bunalan Hristiyanlar, İstanbul’un Fethi’nden sonra rahat nefes almış ve Fatih Sultan Mehmet Han’a medyûn-i şükran olmuştur.
Almanya, yedi asır önceki bu gerçek medeniyetin bile fersah fersah gerisindedir.
Daha da beteri Türklere karşı uygulanan ırkçı katliamlar, bizzat Alman devleti tarafından himaye hatta teşvik edilmektedir.
Terörizm beşiği medeni Almanya
Teröre karşı olmak insanlığın gereğidir. Oysa Almanya, bu konuda da ikiyüzlülüğün sembolüdür.
“Kendi teröristleri” olan RAF üyelerini, yargısız infazlar ve sahte otopsi raporlarıyla ortadan kaldıran Almanya, “Rakibimin teröristi benim müttefikimdir” anlayışıyla, PKK’yı 30 yıldan bu yana kucağında beslemektedir.
***
Öte yandan Almanya’nın on parmağı, Türkiye’nin içindedir ve her şeyi karıştırmaktadır.
Ülkemizde faaliyet gösteren vakıfları, medya mensupları Alman istihbarat elemanı gibi çalışmaktadır.
Bergama’daki siyanür bahaneli eylemlerden Gezi’ye kadar bütün kalkışmalarda, Alman parmağı vardır.
FETÖ, Almanların eli-ayağıdır
Almanların Türkiye’deki bu yıkıcı faaliyetleri, son yıllarda FETÖ vatan hainleri tarafından devlete sızdırılmıştır.
“FETÖ Türk Düşmanlarına Hizmet Hareketi”, Alman devletine, kritik kişilerin dinlenmesinden, gizli evrakların servis edilmesine kadar her türlü hizmeti vermiştir.
Bugün Almanya’nın bütün FETÖ’cü eziklere kucak açmasının ve Türkiye ile ilişkilerin bozulması pahasına yardım ve yataklık yapmasının bir sebebi vardır. Zekeriya Öz’ün sürüyerek götürdüğü valizin large beden gömleklerle dolu olduğunu mu zannediyorsunuz?
Bu yapılanlar savaş finalidir
Peki bütün bunların sebebi nedir? Almanlar, gurbetçi kardeşlerimize gıcık oldukları için mi böyle davranıyor?
Hiç ilgisi yok…
Almanlar, “sinsi” İngilizlerin “patavatsız” kardeşleridir. Onlar kadar derinden gitmeyi beceremeseler de ülkeleri söz konusu olduğu zaman milyonları kesmekte bir an bile tereddüt etmeyen ırkçı canavarlardır.
Onlar için insan, hak, hukuk, medeniyet gibi teferruatlar (!) yoktur, sadece menfaatleri vardır.
Ve Türkiye, Almanların bu bölgedeki gelecek planlarını bozan tek ülkedir, mutlaka tökezletilmelidir!
Almanya’nın, bir teröristi bahane ederek Türkiye’ye karşı sergilediği küstah tavır sinsi bir savaşın finalidir.
Ayrıca Almanya varken, AB’ye üye olabileceğimizi zannedenlerin aklına şaşarım.
***
Peki biz daha ne kadar “Batı medeniyeti, AB kriteri” morfiniyle kendimizi uyutacağız.
İçimizdeki gizli Haçlı şakşakçıları da artık kararını vermelidir.
Ya bu gerçekleri görüp, yaşadığı ülkeye daha fazla nankörlük etmemeli ya da FETÖ’cü sığınmacı kardeşleriyle birlikte “düşman” saflarında yerini almalıdır.
.
O başlığı ancak ‘medyanın 28 Şubat mimarları’ atabilir
1 Mart 2017 Çarşamba
Referandum vesilesiyle “vesayet kâbuslarımızı” yeniden hatırladığımız şu günlerde ve tam da “28 Şubat” yaklaşırken, sabıkalı bir gazetede, sabıkalı “KARARGÂH RAHATSIZ” başlığı herkesi ürküttü.
“Rahatsızlık” ifadesi toplumda da devlette de çok büyük rahatsızlığa sebep oldu. Ancak, Genelkurmay’ın açıklamasında, Akar’ın onayladığı metinde bu ifadenin yer almadığı belirtiliyor.
İstanbul’a geçilen metinin başlığı, büyük ihtimalle manşetteki “7 ELEŞTİRİYE 7 YANIT” idi. Çünkü bir ‘gazeteci’nin, bu metinden çıkarabileceği başlık budur.
Peki, iç sayfadaki korsan başlık nereden çıktı?
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile umre yapan, aynı safta namaz kılan bir Genelkurmay Başkanına hiç alışık olmayan, TSK’da başörtülü askerleri düşündükçe kanı beynine fırlayan CHP ve yandaşları “ulaşamadıkları ciğere” sürekli saldırıyor.
Onun için bu haberde illa da bir “rahatsızlık”tan bahsedeceksek, normalleşen TSK’yı artık “emir eri” gibi kullanamadığı için yerden yere vuran CHP’ye karşı bir “rahatsızlık”tan söz edilebilir.
TSK bu eski yöntemleri bırakmalı
Öyle de olsa, askerin böyle bir cevap verme gereği duyması son derece yanlıştır.
TSK, kendisini yıpratan bu eski Türkiye alışkanlıklarını unutmalıdır. Asker bir “memur” olarak görevine yoğunlaşmalı, bu savunmaları, artık askerine sahip çıkmasını çok iyi bilen siyasi iradeye bırakmalıdır.
Nitekim bu çıkış, Suriye bataklığındaki ve Doğu Anadolu’nun karlı dağlarındaki çok değerli fedakarlıkları gölgeleyen eleştirilere sebep olmuştur.
Fakat bu açıklamalardan ziyade, Hürriyet mutfağındaki derin operasyon problem olmuştur.
İç sayfadaki başlık, Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök’ün, 20 Mayıs 2003’te Başbakan Erdoğan ile yaptığı görüşmede, “Orduyu yıpratmak isteyenleri cesaretlendiriyorsunuz, rahatsızız” dediğini ileri sürerek, 23 Mayıs 2003 tarihli Cumhuriyet Gazetesinde yayınlanan “Genç subaylar tedirgin” manşetini özellikle hatırlatmak için atılmıştır.
Eleştirilerin muhatabı CHP ve yandaşları iken, bu başlıkla hepsi devlete ve millete döndürülmüştür.
O halde böyle sabıkalı bir başlık, feci bir gazetecilik hatası da göze alınarak neden atılır?
Gazetenin yayın yönetmeni Sedat Ergin, “Editör böyle bir hata yapmış, işten çıkardık” demiş. (Teyit için Sedat Bey'i aradım, cevap vermedi ama kaynağım sağlam.)
Bu çok ucuz ve problemli bir izahtır. Doğru olduğuna kesinlikle inanmıyorum. Ayrıca onların bu tür “problemli (!) elemanları” nasıl uzaklaştırdıklarını Bülent Mumay’dan çok iyi biliyoruz.
Ayrıca varsayalım ki değerli meslektaşım doğru söylüyor!
Eğer, Hürriyet gibi bir gazetede bir editörün attığı böyle bir başlık, salına salına okuyucuya gidiyorsa değerli mevkidaşımın hâlâ o koltukta oturması çok daha vahim bir durumdur.
Asıl mesaj 'Genç Subaylar'a!..
Tabii ki işin aslı öyle değil. Bu başlığı atmak, herhangi bir editörün düşünemeyeceği kadar derin bir iştir.
Tasarlanarak atılan bu başlığı, Ertuğrul Özkök gibi 28 Şubat darbesi kalıntılarının veya uzantılarının katkısı olmadan kimse düşünemez.
Burada asıl amaç, “Genç subaylar”ı uyarmak, “Genelkurmay başkanınız ihramla tavaf yapıyor, TSK’ya başörtüsü geliyor, ne duruyorsunuz” mesajı vermektir.
Bu başlık Hürriyet’te yönetim değişikliğine sebep olabilir. Ama Aydın Bey, Özkök gibi darbeci zihniyetleri orada tuttukça başı bu tip belalardan kurtulmaz.
Haber üzerine açılan soruşturma da ayrı bir vahamettir.
Bir soruşturma açılacaksa kesinlikle Hürriyet operasyonu hakkında olmalıdır.
Bu anlamsız soruşturma, TSK içindeki gerçekten yapılanmaya çalışan genetik darbecileri de perdeleyecektir.
Medyadaki vesayet ne olacak?
Sonuç…
Devlet yapısındaki vesayet unsurları 15 yıldır epeyce hırpalandı ve Allah’ın izniyle 16 Nisan’da çelik kasaya kilitlenecek.
Peki, sivil vesayet ne olacak?
Siz şayet medyadaki vesayete 28 Şubat’ın hesabını sormazsanız böyle hiç ummadığınız bir zamanda hortlar.
Hürriyet 1997’de “28 Şubat”ı manşetleriyle ilmek ilmek örmüş ve bunun karşılığı olarak da Mesut Yılmaz, kabineyi 29 Haziran Pazar günü Aydın Doğan’ın Beykoz’daki villasında kurmuştur. (Konunun ilginç ayrıntılarını merak edenler 18 Nisan 2015 tarihli yazımdan okuyabilir.)
28 Şubat’ın yargılanması savsaklanmış, medya ve sivil kanada ise hiç dokunulmamıştır.
Oysa 28 Şubat’ta Ergenekon ve Balyoz’un tohumları atılmıştır.
O dönemde bütün muhafazakar kişi ve kurumlar mağdur oldu ama FETÖ’nün önü açıldı.
28 Şubat davasının savcı ve hakimlerinin 15 Temmuz’dan sonra FETÖ’den tutuklanmasının bir anlamı yok mu?
***
O halde devlet, bütün mağdurların hesabını sormak yerine, FETÖ ve darbeci kardeşleri arasındaki “al gülüm, ver gülüm” katakullisine göz yumarsa, bırakın 2017’yi, 2023’te de Cumhuriyet’in 100 yıldönümü yerine yeni “28 Şubat”ları konuşursak kimse şaşırmasın.
.
AK Parti’nin başarısını, CHP 'Hayır' için kullanıyor
25 Şubat 2017 Cumartesi
Son günlerde herkes, “Referandumdan ‘Evet’ de çıksa ‘Hayır’ da çıksa halkın kararıdır; saygı duyulmalıdır" diyor.
Bunun aksini söylemek abesle iştigaldir.
Ama bunun, çok önemli bir “ama”sı var.
Halk önce “Evet” veya “Hayır” diyeceği şeyin ne olduğunu doğru anlamalıdır.
Peki süreç böyle mi yürüyor?
Maalesef hayır.
Sandıktan "Hayır" çıkması için her türlü hile ve entrikaya başvuruluyor.
"Hayır" sonucunun kendileri için sonun başlangıcı olduğunu çok iyi bilen FETÖ, bütün şeytani birikimini seferber etmiş durumdadır.
Bir taraftan CHP’ye sinsi takiye taktikleri verilirken, diğer taraftan da “farklı kesimlere mensup memnuniyetsizler" görüntüsünde sahaya yayılmış, akıl almaz dedikodular yaymakta, fitne tohumları ekmektedirler.
Mesela son günlerde bütün Anadolu’ya, “Evet çıkarsa AK Parti, teşkilatların yüzde 80’ini yenileyecek” söylentisini yayıyorlar.
CHP ise değişiklik paketinin bütün maddelerini çarpıtarak, halkı tedirgin etmek için elinden geleni yapıyor. Gazeteci, akademisyen ve aydın kılığındaki CHP yandaşları da bu yalanları doğrulamak için yırtınıyor.
Stratejileri “yalan” oldu
Elbette seçmeni bu yalanlardan koruması gereken kurum AK Parti’dir.
Gerçi AK Parti henüz bugün sahaya iniyor ise de CHP ile kumpasçıların yaydığı yalan ve iftiraları bertaraf etmek kolay olmayacaktır.
Baştan itibaren oyunu AK Parti'nin sahasına hapseden CHP, sürekli "AK Parti'deki kafası karışıklar"dan bahsederken, bazı partililerin sergilediği dağınık görüntü de bu algıyı güçlendirmektedir.
AK Parti seçmeni, Türk milleti için istiklal tapusu mahiyetindeki bu referandum öncesinde, sergileyeceği birlik-beraberlik görüntüsü ile bu kirli operasyona mani olmalıdır.
***
AK Parti yönetiminin bu süreçteki en önemli görevinin ise bu değişikliği halka doğru anlatmak olduğunu düşünüyorum.
Zira bu referandumu asıl önemli kılan, yönetim sistemi değişikliğidir.
Demokrasiyi, her seferinde farklı görüntülerle ortaya çıkan vesayetçilerin esaretinden kurtarmaktan yorulan halkımızı, gerçek ve tek irade sahibi yapacak olan bu sistem değişikliği, “asalak muktedirler” tarafından sürekli çarpıtılmaktadır.
Doğru görünen yanlışlar
Bu en zaruri anayasa değişikliğini halkımıza “zararlı” diye yutturmak için diyorlar ki:
- “Bu değişiklik istikrar getirecek”deniyor. Zaten Türkiye’yi 15 yıldır AK Parti tek başına yönetiyor.
- “Vesayetler son bulacak”deniyor. Türkiye’de vesayet mi kaldı? Hele 15 Temmuz’dan sonra bütün kurumlar iktidar tarafından teslim alındı.
- “Çift başlılık sona erecek”deniyor. Bugün icrada tek yetkili Erdoğan’dır. Türkiye’de iki başlılık denebilecek bir durum yoktur.
***
Bu iddialar ilk bakışta doğru gibi görünüyor.
Zira bugünkü Türkiye'de bu problemlerin hiçbiri yaşanmıyor.
Ancak bu, bünyenin bu hastalıktan tamamen kurtulduğu anlamına gelmiyor.
Çünkü Star’ın da her gün hatırlattığı gibi, “Vesayet ölmedi, sadece pusuya çekildi.”
Bunları ve parlamenter sistemin mevcut haliyle bir çift başlılık riski oluşturmadığı iddialarının asıl dayanağı Cumhurbaşkanı Erdoğan ve AK Parti’nin fiiliyatta oluşturduğu durumdur.
Yukarıda AK Parti’nin halka sunduğu teklifi çürütmek için ileri sürülen “tespitler” aslında mevcut yöneticilerin uyum, gayret ve marifetleriyle, tehlikeyi geçici olarak bertaraf etmelerinden başka bir şey değildir.
AK Parti bu ayrıntıyı halka çok iyi anlatmalı. Başarılarının, başlarına çorap örmek için kullanılmasına izin vermemelidir.
.
Kafası karışan” AK Partililere Bahçeli reçetesi...
22 Şubat 2017 Çarşamba
Kamuoyu araştırmalarında “AK Partili kararsızlar”dan bahsediliyor.
Bunlar genellikle, “Erdoğan için tamam da, ya ondan sonra bu yetkiler ehil olmayan birinin eline geçerse?” endişelerini(!) dile getiriyorlarmış!..
Bu FETÖ patentli CHP takiyesinin, AK Parti’de karşılık bulacağı hiç aklıma gelmezdi doğrusu.
Böyle ucuz bir kumpastan etkilenmek hem demokrasiye, hem Türk milletine, hem de “doğal liderimiz” dedikleri Erdoğan’a inanmamak anlamına gelir.
Demokrasi yolundaki en kritik viraj öncesinde ortaya çıkan bu motivasyon problemi, sıradan bir fikir ayrılığı veya ifade özgürlüğü meselesi değildir.
16 Nisan muhafazakârların, AK Parti yönetiminin ve Erdoğan’ın yanlışlarını sorgulayacağı herhangi bir seçim de değildir.
Çünkü bu referandumdaki firenin sonucu AK Parti’yi değil, doğrudan milleti etkileyecektir.
Özellikle AK Partililerin, onları 15 yıldır iktidara taşıyan milleti, kendi iktidar ve istiklal mücadelesinde yalnız bırakması büyük bir vefasızlık olur.
Bir de buradan bakın
Bu referandum, en sinsi vesayet örgütü olan FETÖ ile mücadeledeki en kritik aşamadır.
Zira bu mücadelenin, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın iradesi ve ısrarıyla yürüdüğünü herkes biliyor.
Öte yandan, “16 Nisan’da hangi sonuç çıkarsa çıksın her şey aynen devam edecek” sözü büyük bir yalandır.
“Evet” çıkarsa her şey aynen devam edebilir ama “Hayır” çıkması durumunda, 17 Nisan’dan itibaren hiçbir şey aynen devam etmeyecektir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın daha 2.5 yıl önce, yüzde 52 oyla seçildiğini filan hatırlamayacaklar, “Çok önemsediğiniz halk size güvensizlik oyu verdi, derhal gitmelisiniz” diyeceklerdir.
Bu ortamın ilk etkileneceği süreç ise terör örgütleriyle, özellikle de FETÖ ile mücadeledir.
Yargıda, bürokraside, medyada, iş dünyasında ve siyasette; gizlenmiş olan FETÖ unsurları gerçek yüzünü ortaya çıkaracaktır.
“15 Temmuz bir tiyatroydu”söylemi hızla yayılacak, algı operasyonları artacaktır.
“Evet” sonucu ise FETÖ’nün bütün umutlarının bittiği andır.
Bu yüzdendir ki, 16 Nisan FETÖ için, “Mezardakileri bile getirdikleri (!)” 2010 referandumundan da, 30 Mart, 10 Ağustos, 7 Haziran ve 1 Kasım’dan da önemlidir.
FETÖ sufle veriyor, CHP seslendiriyor
Onun için FETÖ bu referandum için her şeyini ortaya koymuştur.
Bu sefer ev ev dolaşamasalar da “Şer Cephesi”nin başarılı olması için çok derin bir çaba sarf ediyorlar.
Bugün Star’ın manşetinde yer alan “CHP’nin referandum takiyeleri”, tıpkı montaj kaset şovları gibi FETÖ kokmaktadır.
Daha da beteri, batı himayesindeki FETÖ kalıntıları, 15 Temmuz öncesinde PKK, DEAŞ ve Türkiye için bunlardan farklı düşünmeyen istihbarat örgütleriyle her türlü işbirliğini yapmaktan geri durmayacaktır.
Bu fitne fırtınası, sağlam durmayanları farklı yerlere savurmaktadır.
Herkes, basit mantık oyunlarına kapılarak çıktığı itiraz yolculuğunun sonunda, kimlerin ve hangi örgütlerin yanına savrulduğuna dikkat etmelidir.
İşte böyle bir referandumda özellikle AK Parti içinde “armudun sapı, üzümün çöpü” misali basit gerekçelere dayanan kafa karışıklıklarının “Hayır” oyuna dönüşmesi, bu hain değirmene su taşımaktır.
Ayrıca hangi gerekçe ile olursa olsun, AK Parti’deki fire, içerideki FETÖ kriptolarının fitnesi olarak değerlendirilecektir.
Meselenin ciddiyetini hâlâ anlayamayanlar varsa, daha bir yıl öncesine kadar başkanlık sisteminin en ateşli düşmanı olan MHP lideri Bahçeli’nin, dünkü Grup konuşmasında geçen, “Niye evet diyormuşuz? Ne yapacağız, FETÖ'nün yanında mı duracağız?” cümlesini bir kere daha düşünsün yeter.
Devletin bekası ile ilgili endişe dışında hiçbir şey, Sayın Bahçeli’nin bu tutumunu değiştiremezdi.
Bırakın yeniden hortlamak için fırsat kollayan onlarca vesayeti, sadece 15 Temmuz bile hiç düşünmeden “Evet” demek için yeterlidir.
.
Ne kadar çok değişmişiz, sonunda normalleşmişiz…
18 Şubat 2017 Cumartesi
Dört günde altı şehri kapsayan yoğun bir geziydi.
15-20 yıl önce bu bölgeye yapılan gezilerde sadece “kardeşlik” mesajları verilir, durum idare edilirdi.
Çünkü bu tarafta batıya ram olmuş, siyah köpekleri özellikle “Arap Arap” diye çağırtan bir Türkiye, öbür tarafta ise sömürgeci batının etkisiyle Türkiye’yi “düşman” gören bir Arap dünyası vardı.
Basit bir örnek…
Yaklaşık 20 yıl önce ziyaret ettiğim Cidde başkonsolosluğumuzda üst düzey görevli bir hanımefendi, yarım saatlik ziyaretim süresince esir gibi yaşadığından; feracesiz dışarı çıkamadığından dert yanmıştı.
Böyle birisi, bırakın Araplarla ilişkileri geliştirmeyi, ülkeye girişte problem yaşayan Türk hacılara bile yardımcı olmaz.
Oysa şimdiki Basın Ataşesi Bahattin Akyön, “edeb şehri”nde Allah’ın bir lütfu” olarak gördüğü hacılarımıza hizmet için kendini parçalıyor. Akıcı Arapçası bir tarafa o bölge insanı ile aynı değerleri paylaşıyor, aynı dili konuşuyor.
Rahmetli Özal ile başlayan bu anlayış dönüşümü, Sayın Erdoğan ile sahaya yansıdı..
Bu dönüşüm nasıl oldu?
Artık, doğuya sırtımızı dönmekle batıya yaranamayacağımızı, tam aksine; İslam dünyası ile ilişkilerimiz güçlendikçe batıda da itibarımızın artacağını öğrendik.
Bahsettiğimiz şey aslında bir dış politika reformu filan değil, sadece normalleşmedir.
Bu da devletin zirvesindeki normalleşmenin bir sonucudur.
Eskiden bazı siyasi liderler kendisini laikliğin bekçisi ilan ederken, Silahlı Kuvvetler ise ülkeyi düşmanlardan değil, dindarlardan korumaya çalışıyordu!
O rejim tacirlerinin kenara çekilmesiyle, böyle bir tehlike olmadığı, dindarların da en az onlar kadar cumhuriyetçi olduğu ortaya çıktı.
Bu tecrübe, bahsettiğimiz değerli normalleşmenin en büyük motivasyon kaynağı oldu.
Artık devlet ve millet kucaklaşarak tek vücut halinde dış tehditlere karşı durabiliyor, güçlü Türkiye için çaba harcayabiliyor.
En büyük değişimi Mekke’de gördük
Gezideki şu ayrıntıdan bahsetmeyecektim ama gün boyu TV ekranlarında izlediğim için fikrimi değiştirdim.
Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar ve MİT Müsteşarı Hakan Fidan da kafiledeydi.
Ravza-i Mutahhara’da birlikte namaz kıldık, el açıp yalvardık. Kabe’yi birlikte tavaf ettik, Safa ile Merve arasında birlikte gidip geldik, duaları birlikte tekrarladık.
Aslında bu, bana göre burada zikretmeye bile gerek olmayan bir ayrıntıdır.
Bu kişilerin de her Müslüman gibi ibadetini yapmasından daha normal ne olabilir?
Anormal olan şu ki, bu durum “Eski Türkiye”de, büyük bir suç hatta ihanet gibi algılanıyordu.
.Rejim bekçileri ayağa kalkardı, ülkede yer yerinden oynardı.
Sanki Genelkurmay Başkanı Kabe duvarında değil, Ağlama Duvarı’nda görüntülendi.
***
Tabii ki önemli olan, bu değerli normalleşmenin, “konjonktüre dayalı bir davranış” olarak kalmayıp, kurumsallaşmasıdır.
Genelkurmay başkanlarına umre zorunluluğundan filan bahsetmiyorum. Sadece, namaz kılanlar, rejim düşmanı gibi görülmesin diyorum.
Evet diyelim, tescilleyelim…
İşte bu değerli normalleşmenin kalıcı olması için “tescillenmesi” gerekir.
Bu referandum ile Türk milleti ilk defa haklarını tescil etme fırsatını yakalamıştır.
Maddelerin ayrıntılarından ziyade, sistemin değişiyor olması ve vesayet düzeninin son bulması önemlidir.
Geçmişte yaşadıklarımızı unutarak, fiiliyattaki bu normalleşmenin hep böyle devam edeceğini zannetmek, bedeli çok ağır bir gaflet demektir.
Çünkü, şeytan önce unutturur, sonra yanıltır.
.
AK Partililer değil, 'millî'ler 'Evet' diyecek
15 Şubat 2017 Çarşamba
-RİYAD-
"Hayır"lı referandum tahminlerini ve gerekçelerini izliyor musunuz?
Evet ve Hayır oyları birbirine çok yakın görünüyormuş. Bu da her iki partiden önemli oranda fire olacağı anlamına geliyormuş. Bu yüzden de "Hayır" garantiymiş...
Bu hesabı doğrulamak için de “AK Parti’den yüzde 10 fire bekleniyor" diyen bazı doğan kuşlarını şahit gösteriyorlar.
Bozacı, şıracı meselesi yani...
Bir kere bu bir seçim değil, referandum.
Hem de "milli" bir referandum.
Diktatörlük dönemini DP ile, 1960 darbesini AP ile, 1980 darbesini ANAP ile, 28 Şubat bilmem ne darbesini AK Parti ile ve 2007 Parlamento darbesini de 21 Ekim Referandumu ile bertaraf eden Türk milleti, "Artık Türkiye'de darbe olmaz" derken, 15 Temmuz 2016’da daha önceki darbe ve vesayet operasyonlarının tamamına taş çıkartan bir işgal girişimine muhatap oldu.
Çok şaşırtıcıydı ama "Olmaz" oluyordu az daha...
***
Koynunda yılan besleyen bu sistem yüzünden darbecilerle uğraşmaktan geleceğe hazırlanmaya fırsat bulamayan milletimiz, bu kısır döngüye son vermek istiyor.
İşte 16 Nisan, milletin önüne ilk defa gelen, Kurtuluş Savaşı’nda kanla kazandığımız vatanın tapusunu vesayetçilerin elinden kurtarma fırsatıdır.
Millî olmak herkesin hakkıdır...
Böyle bir millî mücadelede parti tabanlı bir tasnif yaparak, bu reforma sadece AK Parti ve MHP’nin “Evet” diyeceğini düşünmek, diğer seçmenleri gayr-i milli ilan etmektir.
Zira “Millî duruş” siyasi, ideolojik veya etnik kalıplarla sınırlandırılacak bir kavram değildir.
Terör örgütü ile arasına mesafe koyarak devletinin yanında yer alan Kürt kardeşlerimiz en büyük milliyetçilik örneğini göstermiştir.
Etnik kökeni, inancı, siyasi ve ideolojik görüşü çok farklı olan birçok insan darbe, terör, dış müdahale gibi ortak tehditler karşısında ortak bir duruş sergileyebilmekte ve bu tehditlere karşı ortak mücadele verebilmektedir.
Dolayısıyla, acımasız mahalle baskısından dolayı şu anda sesini çıkaramasa da, Kurtuluş Savaşı'na anlam kazandıracak olan bu en büyük milli mücadelede "Evet" demeye hazırlanan her siyasi görüşe mensup milyonlarca demokrat seçmen olduğunu kimse unutmasın.
Bu referandum milli duruş turnusoludur.
FETÖ ile mücadelede ettiğini söyleyenlerin şimdi FETÖ ile omuz omuza "Hayır" savaşı vermesinin tek izahı milli duruş zaafıdır.
Bahçeli milli duruş sembolü oldu
MHP Lideri Bahçeli ise bahsettiğimiz milli duruşu, kendisine kesilecek faturayı da bile bile tercih eden bir liderdir.
Özellikle 15 Temmuz'dan sonra ortaya çıkan tabloyu çok iyi analiz eden Bahçeli bu değişikliğe destek vereceğini açıklamış ve sözünü tutmuştur.
Bu destek neticesinde hezimete uğrayan şer şebekesi MHP'ye bir operasyon yapıyor, iç muhalefeti tahrik ederek partiyi parçalamak istiyorlar.
PKK ile mücadeleyi varlık sebebi sayan Ülkücüleri, can düşmanları PKK ile aynı cepheye itmeye çalışıyorlar.
Vatanı için gerektiğinde canını feda etmekten çekinmeyen bu onurlu camia, bu çirkin oyuna gelmeyecek ve liderinin yanındaki milli çizgisini muhafaza edecektir.
Netice itibariyle, "Demokratik Türkiye mi Vesayetik Türkiye mi" kararının verileceği 16 Nisan yaklaştıkça bu gerçek daha iyi anlaşılacak ve bütün partilerdeki ve farklı kesimlerdeki "Millî ruh" sahibi kişilerin "Evet" tercihi ile tahminlerin çok ötesinde bir sonuç çıkacaktır.
Araştırma şirketlerinden de bu millî ruhu yakalayabilenler en başarılı tahmini yapacaktır.
.
Haysiyetsiz linçler karşısında susan dilsiz şeytanlar...
11 Şubat 2017 Cumartesi
Dürüst olmak gerekirse bu taktikleri çok kullandılar ve sonuç aldılar.
Şimdi de benzer bir çaba içerisindeler.
Vesayet odaklarının pabucunu dama atacak ve millet iradesini ipotekten kurtaracak olan bir sistem değişikliğini CHP elbette istemiyor, çünkü gizli koalisyon ortaklarını kaybediyor.
Hele siyasette kalitenin öne çıkacağı yeni dönemde iktidarı rüyasında bile göremeyeceğini iyi biliyor.
CHP lideri Kılıçdaroğlu bu yüzden, “Sistemi değiştirmeye kalkarsanız kan akar” demişti.
“Birlikte salladıkları”yandaşı da bu değişimin Erdoğan için yapıldığı iddiasıyla, “Seni başkan yaptırmayacağız” diyerek destek verdi.
Paket Meclis’e sunulduğunda ise Kılıçdaroğlu, “Görün bakın nasıl engelleyeceğiz” dedi ve CHP grubu da “canını dişine taktı, dişini kalkan yaptı” ama süreci engelleyemedi.
Bu, CHP ve yandaşları için alarm zillerinin çaldığı andır.
Çünkü CHP’nin hayat felsefesi, “Zaferi ancak vesayette yakalarsın, halka gitme; yanarsın” kriteri üzerine kuruludur.
Ve hep öyle olmuştur.
CHP’nin, bürokratik oligarşi, yüksek yargı ve asker desteğiyle siyaset yapmak gibi bir alışkanlığı vardır.
Bakmayın oklarına “Halkçılık” adı taktıklarına, CHP’ye “ab-ı hayat” halktan değil, Anayasa Mahkemesi’nden gelir.
Şu sıralarda da “AYM’ye şikayet etsek, halka gitmeyi engelleyebilir miyiz acaba” diye kara kara düşünüyorlar.
Umarım giderler…
Baskıya hayır, ‘Evet’i bastır
Meclis’in “referandum” kararı, CHP ve yandaşları için sonun başlangıcı anlamına geliyor.
Zira, halktan hiçbir zaman yüz bulamayan CHP, ilk defa vesayet simsarlarından kurtulma fırsatının yakalandığı referandumdan nasıl zafer bekleyebilir ki?..
Onun için “Hayır” şebekesi harekete geçti ve durduk yerde, “Hayır diyenlere baskı yapılıyor” yaygarası başlattı.
Oysa, onlardan çok daha demokrat olan Türk halkı, her seferinde son derece olgun ve hassas bir şekilde görevini yapmıştır, yine yapacaktır.
İktidarın, oyları baskı yoluyla etkilemek gibi bir yola girmesi ise bugüne kadarki bütün demokratik birikimini silmesi anlamına gelir. Ayrıca Türkiye’yi yönetenler, bu tür baskıların halkta alerjiye sebep olduğunu iyi bilir.
Burada asıl amaç “Evet”i baskı altına almaktır.
Bunun için farklı kumpas yöntemleri de denenebilir, hatta Kılıçdaroğlu’nun öngörüsü gerçekleşir; kan bile dökülebilir.
Ama kullanım süresi dolmuş bu FETÖ taktikleri hiçbir işe yaramayacak, millet; önüne gelen “asrın fırsatı”nı iyi değerlendirecektir.
Ya değişirsiniz, ya da silinirsiniz
Değişin beyler…
Bir avuç vesayetçi ve ecnebi ortaklarının, geleceğimizi ipotek altına alan manipülasyonları artık tarihe karışıyor.
Siz de ya değişir; ülkemiz ve milletimizin geleceği için kafa yorarsınız, ya da o köhnemiş yöntemlerinizle birlikte siz de yok olur gidersiniz.
***
“Evet” cenahına da bir çift sözüm var…
Türkiye’nin üzerindeki kara bulutlar kalkacak, millet; Kurtuluş Savaşı’nda; kanı ile kazandığı vatanın tapusunu şimdi alacak.
Statükocular, kurdukları istismar düzenini devam ettirmek için her türlü entrika ve aşağılık saldırıları peş peşe sıralıyor.
Bu tetikçilerin, “Baskı” oyununa teslim olup suskunluğa bürünmek, vesayete can suyu vermektir.
“Güçlü Türkiye için Evet”dedikleri için itibar katillerinin hışmına uğrayanları yalnız bırakmak, linç mangalarına destek olmak demektir.
O “kadın hakları”ndan bahsedenler, dernekler bilmem neler…
Altı asırlık bir hanedan olarak, yarısını fethettikleri dünya küresinde mezar bile bulamazken, bıraktıkları topraklarda, hak etmediği refah denizinde yüzen nankörlerin, Osmanlı torunu bir kadına reva gördüğü aşağılık hakaretler karşısında susan dilsiz şeytandır.
.
Siyasete kalite gelecek, çapsızlar kıyıya vuracak…
8 Şubat 2017 Çarşamba
Kimi akademik kariyerinin zirvesinde, kimi mimar, kimi mühendis, kimi de esnaf. Yıllarca, “Çıkarılan kanunların neden ayağının yere basmadığını, bürokratik problemler yüzünden neden piyasanın kan ağladığını, ülkeyi uçuracak projelerin neden uygulanamadığını” sormuş, “Giden burayı unutuyor” diye dert yanmışlardı.
Ülkeye siyaset yoluyla hizmet etmeye, bu gidişi değiştirmeye karar verdiler.
Kıyasıya mücadeleden sonra büyük bir hevesle Ankara’nın yolunu tuttular.
Bu yüzden, onlara göre “komik” denebilecek bir maaşa razı olmuş, kurulu düzeni bozmuşlardı.
Birikimlerini ülkenin hizmetine sunmak istiyorlardı.
Çok önemli projeler sunacak, memlekette “Budur işte…” dedirtecek işler yapacaklardı.
Ankara ayrı bir dünya…
Ancak ne gariptir ki Ankara’da işler, uzaktan göründüğü gibi yürümüyordu.
Ülkenin en birikimli bireylerinden seçilen milletvekilleri, komisyon ve genel kuruldaki grup talimatlı rolleri oynamanın dışında kalan zamanlarını, bürokrasi labirentlerinde ‘seçmen ricalarını’ kovalamakla geçiyorlardı.
Ne dertlerini anlatacak kimse bulabiliyor ne de “bir şeyler yapma” teşebbüslerinden sonuç alabiliyorlardı.
Bakmayın parlamentonun çok yoğun olduğuna. Burası, belli kişilerin belli işleri yürüttüğü büyük bir ofisti.
Kürsülerdeki ateşli eleştiriler, gensorular, teklifler de seçim bölgesinde zevahiri kurtarmaya yönelikti.
Başka bir şey yapamıyorsanız, kavga etmek, kürsüyü işgal etmek hatta alıp götürmek sizi aktif gösterebilirdi!..
***
Etkinlik konusunda iktidar partisine mensup milletvekilleri için de durum farklı değildi.
Bazı vekiller, kanun teklifi sunuyorsa ya görev verilmiştir ya da tüyo…
Nice değerli vekillerimizin, “Çok önemli bir teklif hazırladım, kimseye derdimi anlatamadım” veya “Koskoca dönem bitti, bir projeyi başbakanımıza genişçe anlatma fırsatı bulamadım” şeklindeki samimi sitemlerine defalarca şahit olmuşumdur.
Ne kadar vahim bir durumdur ki, bazı parlamento üyeleri, projesini ilgili mercilere duyurma konusunda medyadan katkı istemiştir.
Bu ayıp o idealist vekillere değil, parlamenter sisteme aittir.
Bu sistemde en rahat olanlar, bir şeyler yapma kaygısı taşımayanlardır.
Onların tek derdi, tekrar seçilebilmektir.
Bu da genel başkanla çözülebilecek bir meseledir!
Yeni sistem “lider” ister…
Yeni sistemde ise parlamenterler “gerçekten” millet tarafından seçilecek ve “gerçekten” milletin iradesini kullanacak, millet adına görev yapacak.
Artık, kimin aday olacağına da, kimin vekil olacağına da millet karar verecek.
Ama Kılıçdaroğlu, “Getirdikleri sistemde vekillerin hiçbir etkinliği kalmayacak” diyor…
Siz hâlâ anlamadınız mı?..
Onun derdi “lider”ler...
Aslında mevcut sistemin adı “parlamenter” değil, “partimenter sistem” olmalıydı.
CHP gibi ideolojik bir partinin liderlik koltuğuna kapağı atarsanız, 7 değil, 27 yıl iktidara gelemeseniz de o koltukta kalırsınız.
Yapacağınız tek şey, delegelerinizle “kazan-kazan modeli” oluşturmaktır.
İktidarda memleketin bir sürü işiyle uğraşıp, üzerine bir de muhalefetin eleştirilerine katlanmaktansa, kendi küçük dünyasının başkanı olmak ve üstüne üstlük iktidara da hesap sormak elbette şayan-ı tercihtir…
Ama yeni sistemde “parti zırhı” beceriksiz liderleri korumaya yetmeyecek.
Başarısız ve çapsız kişiler, kasetle veya vinçle liderlik koltuğuna oturtulsa bile, yeni sistem bu tür hormonlu siyasetçileri bünyesine kabul etmeyecek, ilk seçimde evine gönderecektir.
.
Parlamentoyu millet seçiyor ama başkaları kullanıyor
4 Şubat 2017 Cumartesi
Bizim köye henüz asfalt, otobüs gibi şeylerin çok uzak olduğu yıllarda, nadiren şehre inen komşumuz Mazbut Emmi, işi bitince bir lokantaya gitmiş.
“Değişik bir şey”yeme niyetindeymiş. Garsonun “Ne verim hacıma” diye başlayıp hızlıca saydığı yemek çeşitlerinden, o güne kadar hiç duymadığı “Menemen”i istemiş.
Merakla beklediği yemek önüne gelince, “Ya bu bizim gafete aşı” diye zıplamış…
***
Son dönemdeki ateşli sistem tartışmaları bana hep bu nostaljiyi hatırlatıyor.
Bu parlamenter sistem meğer ne mükemmel bişeymiş!.. Biz galiba haksızlık etmişiz!..
Ya siz nerede yaşıyorsunuz?..
Bu, gerçekten bu kadar mükemmel bir sistemse bize yaklaşık bir asırdır patinaj çektiren, koynunda bin bir çeşit entrika besleyen şey neydi o zaman?
Parlamentoyu bile kullandılar
“Sistemli” yıllarımızın başına dönersek, zaten ilk 27 yıllık “CHP devleti” döneminde, demokratik bir parlamentodan bahsetmek kadar saçma bir şey olamaz.
1950’den itibaren ise parlamento ne zaman “milletin meclisi” olmaya teşebbüs etse iç ve dış vesayet odakları devreye girmiş ve sistemi hizaya sokmuştur! Daha da olmadı (1960 ve 80’de olduğu gibi) sistemi resetleyerek; zoraki fabrika ayarlarına döndürdü!
Milletin, ülkeyi oylarıyla demokrasiye götürme çabaları her seferinde açık ve ambalajlı darbelerle, muhtıralarla, siyaset müessesesine yargı yoluyla verilen ayarlarla, medya üzerinden gönderilen “Ya bizim olur, ya da kara toprağın” misali mesajlarla bertaraf edildi.
Hatta kendilerine has bu “ucube parlamenter sistem”i muhafaza etmek için parlamentoyu bile vesayet aracı yapacak kadar ileri gittiler.
Nitekim 2007’de, “Çankaya’ya başörtüsü çıkmasın, sistem bizden uzaklaşmasın” diye, uydurdukları bir “367 vesayeti” ile parlamentoyu etkisiz hale getirdiler.
Ancak bu “367 harakirisi”ne büyük bir tepki gösteren halk, ağır yaralı bu parlamentoyu kızağa çekti, cumhurbaşkanını seçme görevini de kendi üzerine aldı.
Durum böyle iken, "Bizim yüz yılda olgunlaştırdığımız bir parlamentomuz var" diyen kişinin aklından zoru olmalı.
Be hey zemberek zekalı, bahsettiğin “olgun parlamento” çürüdüğü için halk onu tekavüte ayırdı, sen uzayda mı yaşıyorsun?
Bu kimin sistemi?
Son günlerde çok duyduğumuz ambalajlı yalanlardan biri de "Parlamentoyu da bu millet seçiyor" sözüdür.
Görüntü olarak millet seçiyor da, o parlamento kimin amaçlarına hizmet ediyor, o önemli…
Çanakkale’de Kilitbahir’i aşamayanlar yüz yıl boyunca parlamenter sistem denilen “vesayet evi”ni İngiliz anahtarı ile açarak amaçlarına ulaşmaya çalıştılar.
Bu İngiliz buluşu “ithal sistem”i millileştiremediğimiz için halkımız, “parlamento oyunları” için oyuncu seçip gönderen zavallılar konumunda kalmıştır.
Öte yandan hesap vermek zorunda olduğu halk ile, değiştiremediği vesayet senaryoları arasında tost olan parlamenterlerimiz de bu sistemin en büyük mağdurlarındandır.
Durum böyle iken, "Bu parlamentoyu da millet seçiyor" demek, yüz yıldır devam eden bu sömürünün bir parçası olmaktan ibarettir.
***
Bu değişiklik Türkiye’yi ilk defa milli bir yönetim sistemine kavuşturacak, yedi düvele ve içerdeki devşirmelerine sistemin kapılarını kapatacaktır.
.
Türk milleti, İstiklal Savaşı’ndaki zaferini şimdi tescil ediyor...
1 Şubat 2017 Çarşamba
Yeni yönetim sistemi, Türkiye halkının Kurtuluş Savaşı’nda elde ettiği zaferin, çok gecikmiş bir tapulama işlemidir.
Halk bu finale kolay gelmemiştir.
Kurtuluş döneminin bütün yükünü taşıyan Türkiye mozaiği, “kuruluş” sürecinde, dini ve etnik blokajlara maruz kalmış, dışlanmıştır.
Devşirilen zeki çocuklar köy enstitülerinde, milletten kopuk bir nesil olarak yetiştirilmiş ve “milleti hizaya getirmek için” bürokrasiye yerleştirilmişlerdir.
27 yıl boyunca, yabancı bir ülkede, en temel hak olan inanç özgürlüğünden bile mahrum kalan bir mülteci muamelesi gören bu gazi millet, çok partili seçime izin verilen 1950’de oyları ile “Beyaz İhtilal” yapmış ve bu zalimlerin pabucunu dama atmıştır.
Ne var ki, milletin bu demokrasi balayı kısa sürmüş, zalim zihniyet, on yıl önce sandıkta kaybettiği iktidarı 1960’ta silahla geri almıştır.
Ama bu asil millet yine “Darbeye karşı inadına demokrasi” demiş ve sadece beş yıl sonra DP’nin devamı olan AP’yi iktidara getirmiştir.
Darbecilere sağlı-sollu kroşeler...
.Millet, darbeciler karşısında siyaset üstü bir duruş sergiliyordu. 60 darbesine “sağ iktidar” diye nitelendirilebilecek bir kadroyu kalkan yapan halk, 1972 muhtırasına ise Bülent Ecevit’in şahsında ve demokratik sol platformunda bir blok oluşturmuştu.
CHP, 1973’te yüzde 33, 1977’de ise yüzde 41 oy ve 213 milletvekili çıkardı.
12 Eylül 1980’deki zalim darbeyi ise halkımız, sadece üç yıl sonra yine tek silah patlatmadan; oylarıyla tepetaklak etmiş, büyük reformcu Turgut Özal’a “Buyur, meydan senin” demiştir.
Firavun’un, “Musa kabusu” gibi...
Sonrası çok daha ilginçtir…
1997’de, “Etkisi bin yıl devam edecek” dedikleri ve post modern darbeye kalkışan darbeciler, halktan; “bin yıl unutamayacakları” bir ders aldılar.
Hem de Hazreti Musa’dan kurtulmak için yeni doğan bütün erkek çocukları Nil Nehri'ne attıran Firavun’u hatırlatırcasına, zorlama gerekçelerle hapse attıkları, “Muhtar bile olamaz” hale getirdikleri (!) Tayyip Erdoğan’ın liderliğiyle…
Bu dönemde de iktidardaki partiyi gazete kupürlerine istinaden kapatmaya varan vesayet cinnetlerine rağmen bu kadro çok önemli reformlar gerçekleştirdi. Alevi. “Aleviyim” diyebildi, sadece Kürtçe konuştuğu için kimseye “Vay şerefsiz” denemedi.
İsteyen istediği gibi inandı, inandığı gibi yaşadı.
Ancak, millet düşmanları bu gidişattan çok tedirgindi.
Bu millileşme rüzgarından rahatsız olan yerli ve yabancı hainler ittifakı, 15 Temmuz’da tam bir işgal girişimi başlattılar.
Çanakkale’de hezimete uğrayan yedi düvel, içerideki satılmışların öncülüğünde bir asır önceki hezimetlerinin rövanşını almaya kalkıştılar.
Bu asil millet ise bu seferki kalkışmanın birkaç yıl sonra sandıkta halledilecek türden olmadığını çabuk kavramış ve hem Çanakkale kalıntılarına hem de içerdeki vesayet ve vekalet uşaklarına, unutamayacakları bir ders vermişlerdir.
Hem de böyle bir gözü dönmüş hain sürüsünün kendisine çevirdiği ölüm kusan namlulara sadece demokrasi duvarı olmuş, bir tek sivil silahla mukabele etmemiştir.
Darbecilere demokrasi darbesi...
Bu demokratik devrim, her darbeye sandıkta verilen reddiyelerle uslanmayan vesayetçilere, “Artık yeter… Söz de yetki de kesinlikle benim” cevabıdır.
Bu anayasa değişikliği, yönetim sistemimizdeki çift başlılığın telafisine ilaveten, 15 Temmuz’daki “halk darbesi”nin kaçınılmaz sonucudur.
TV ekranlarında utanmadan “Durup dururken anayasa değişmez” demeye cüret eden sivil cuntacıların kulakları çınlasın.
Bu cunta endeksli hukukçular, yeni anayasa için illa da bir “darbe” istiyorsa, işte bal gibi halk darbesi…
Netice itibariyle, her darbeye, sandıkta darbe vuran Türk milleti, artık defalarca kazandığı bu demokrasi zaferlerinin tescillenmesini istemektedir.
Bu referandum ile halk, defalarca inşa ettiği demokrasinin tapusunu üzerine alacaktır.
.
Kamplaşmaya yeni çözüm; “Vicdan Hareketi”
28 Ocak 2017 Cumartesi
Son yıllarda çok gergin yaşıyoruz.
Bırakın gerginliği her gün biraz daha kamplaşıyoruz.
Bu kamplaşma yüzünden en kritik meseleleri layıkıyla tartışamıyor, olgunlaşmış sonuçlara varamıyoruz.
Milletçe muhatap olduğumuz ortak tehdit ve tehlikelere karşı bile, ortak tavır belirleyemiyoruz.
Medenî tartışma yöntemini, farklılıklarımızla birlikte, ortak noktalarımız üzerinden beraber yaşama kültürünü içselleştiremiyoruz.
Daha da vahimi bu problemin, köy kahvelerindeki diyaloglarda değil, entelektüel olduğunu düşünen “elit” kesimler arasında yaşandığını görüyoruz.
“İmama kızıp cami yakan meczup”misali, yöneticilere kızdığımız için ülke ve milleti hedef almaktan çekinmiyoruz. Bu tür kin ve nefret türevi tutumlardan dolayı “darbe” ve “terör” gibi, en büyük ulusal felaketler karşısında bile tek vücut olamıyoruz.
“O gidecekse, huzur, refah, demokrasi hatta egemenlik de gidebilir”tutumu nasıl izah edilebilir?
Peki, neden bu hallere düştük.
Sanırım beşeri ilişkilerdeki en önemli kıstas olan “vicdan” mefhumunu kaybetmenin sıkıntılarını yaşıyoruz.
Zira vicdan, yalın bir acıma duygusu değil, toplumsal mutabakatın zeminini oluşturan, “empati” dediğimiz; “meseleye karşı taraftan bakabilme” yeteneğinin de kaynağıdır.
Vicdan o kadar ehemmiyetli bir haslettir ki, “Vicdanlı düşman, vicdansız dosta tercih edilir.”
Lütf-ü vicdan = çare-i figân…
O halde ne mutlu bize ki, çare yanı başımızda…
O, hayatı boyunca “vicdanın sesi” oldu.
Bu “ses” bazen mahrumları sevindiren “Yeryüzü Sofraları” olarak sokaklara yayıldı, bazen de, kimsesiz ve çaresiz hastaların yattığı hastane duvarlarında yankılandı.
Bu ses öyle ulvî bir hasletti ki, sahibini “efsaneleştirdi” ve herkes ona “Efsane İnsan Lütfü Oflaz” dedi.
Zira vicdan, gönülleri fetheden bir kuvvettir.
Nitekim bu kıymetli haslet onu, “Gönüllerin Cumhurbaşkanı” makamına yükseltti.
Lütfü Ağabey, tam bir gönül ehlidir.
Star sayfalarını zînetlendirmeye başladığı, 26 Mayıs 2016 günü de sizleri “Gönüller dolusu muhabbetle…” selamlamıştı.
Gençliğinden bu yana zamanının önemli bir kısmını hastane köşelerindeki kimsesiz ve çaresiz insanlara ayıran, onlara ümit ve güç olmaya çalışan Lütfü Oflaz Ağabey, yukarda dile getirmeye çalıştığımız toplumsal çürümeye çok hayıflanıyordu. Zira bu gidiş, onun felsefesiyle hiç bağdaşmıyordu.
O, “Fikirler ve zikirler ayrı olabilir ama kişiler, bunların üzerinde bir irade ortaya koyarak gönüllerde buluşabilmeli” diyordu.
Gelin, gönüllerde birlik kuralım…
Ve o “efsane” bir kere daha zuhur ederek, “Vicdan Hareketi”ni başlattı.
Efsane adam, “Dünyevi zaafları aşalım, vicdanlarda buluşalım. Kırık gönülleri tamir edelim, komadaki duyguları canlandıralım, kalplerde nice “kabe”ler inşa edelim” diyor.
Lütfü Oflaz, bir ömür bahşettiği o bireysel vicdan hareketini şimdi genelleştirmeye niyetlendi.
İstiyor ki, hiçbir dünyevi kazanımla hissedilemeyecek olan bu sonsuz hazzı, hep birlikte yaşayalım.
Başkalarına faydalı olmak, “Sizin en hayırlınız, insanlara en faydalı olanınızdır” Hadis-i Şerifi mucibince, Peygamber Efendimizin övgüsüne mazhar olmaktır.
Dünyada bundan daha büyük bir mevki ve mertebe yoktur.
Lütfü ağabeydiyor ki:
“Yeryüzünde bireycilik yerine toplumculuk hakim olsun. Bencil insanların yerini fedakar insanlar alsın. Herkes paylaşsın, insanlaşsın. Herkes kimsesizlerin kimsesi, çaresizlerin çaresi olsun.”
Bu çağrının karşılık bulduğunu, özellikle ülkemizde herkesin bu güzel hasletlere uyduğunu düşünün…
Canımıza tak eden ayrışmalardan, inatlaşmalardan, gerginlikten eser kalır mı?..
O halde buyurun Lütfü Ağabeyin çağrısına uyalım.
“Vicdanları ayağa kaldıralım…”
Referandumda ‘Hayır’ demek FETÖ’ye bayram ettirmek ve Fırat Kalkanı’nı kevgire çevirmektir
26 Ocak 2017 Perşembe
İngiliz buluşu”parlamentarizmin, siyasi istikrar getirmediği gibi her türlü manipülasyona imkan sağlayan bir sistem olduğunu dün arz etmiştik.
Zaten bugünkü değişiklik de, 2007’de “başörtüsünü Çankaya’ya sokmak istemeyen” vesayetçilerin tezgahladığı, bir parlamento entrikasının doğurduğu bir zarurettir.
O zamanki tıbbi müdahale sonucu, Ağustos 2014’te sisteme kalp nakli yapılmıştı. Ancak arızalı kalp de yerinde bırakılmıştı. Bugün yapılan, yarım kalmış o ameliyatın tamamlanmasından ibaret olan gecikmiş bir tedavidir.
Bütün bunlara rağmen, bu değişikliği, “durup dururken Erdoğan’a daha fazla yetki vermek için yapılan keyfi bir düzenleme” gibi yansıtmak büyük yalandır.
Kaldı ki, 61 Anayasası’nda özel yetkilerle donatılmış bir vesayet kurumu olan ve 1982’de daha da güçlendirilen cumhurbaşkanlığının, “sorumsuz ve sonsuz” yetkilerini bir kenara bırakıp, “sınırlı ve sorumlu” bir şablona girmek nasıl bir yetki artırımıdır?
Bu algı operasyonlarıyla millet şaşırtılmaya çalışılmaktadır.
7 Haziran öncesi derin aklın, FETÖ koordinatörlüğünde kurduğu ve HDP, CHP’den PKK, DHKP-C ve DEAŞ’a kadar uzanan “Yıkım İttifakı” rektefe edilerek “Hayır Cephesi”ne dönüştürülmüştür.
(“Bu ‘her telden terör kulübü’ne CHP’yi niye dahil ettin” derseniz, bu haklı sorunun muhatabı ben değil, Türkiye’nin en köklü partisini “FETÖ römorku” haline getiren Sayın Kılıçdaroğlu’dur.)
‘Hayır’ aslında neye ‘Evet’ demektir?..
Bu referandum, çıkan her sonuca saygı duyulması gereken bir “seçim” değildir. “Geminin tipi, sokağın adı ne olsun” gibi sorulara cevap arayan bir anket de değildir. Hatta bu referandum, daha önceki anayasa değişikliği referandumlarından da çok farklıdır.
Bunu sıradanlaştırmaya çalışanlar, “Hayır çıkarsa kıyamet mi kopar, şimdi nasılsa öyle devam eder” diyorlar.
Evet… “Hayır” çıkarsa Türkiye’nin kıyameti kopar ve hiçbir şey şimdiki gibi devam etmez. Nokta…
***
Bir an için “Evet” oylarının yüzde 49.99 çıktığını düşünelim…
Şimdi, “Böyle devam edelim” diyenler, o zaman kesinlikle “böyle” devam etmeyecek.
Yine şu anda, “Diğer yüzde 50’yi yok sayıyorsunuz” diye, yok yere yaygara koparanlar, asıl o zaman “Evet” diyen “Diğer yüzde 50”yi sinek gibi görecek.
Hiçbirisi, “Bu sadece bir referandum idi” demeyecek, cumhurbaşkanının ve hükümetin meşruiyeti (!) tartışılacak, istikrar mumla aranacak. “Ekonomik işgal” meraklıları için gün doğacak.
7 Haziran sonrasındaki gibi bürokratlar da asker de bu iktidarı “gidici” olarak görecek, yine telefonlarına bile cevap vermeyecek.
Peki bu ortamda terörle nasıl mücadele edilecek?
Terörle mücadelede siyasi irade, askeri mücadeleden önce gelir.
Sayın Numan Kurtulmuş, referandumun en can alıcı noktasına parmak bastığı için “Hayır”cılar hep birlikte zıpladı.
Oysa Sayın Kurtulmuş az bile söyledi.
Sonuç “Hayır” çıkarsa Fırat Kalkanı kevgire döner. DEAŞ ve PKK yine sınırlarımızda cirit atmaya, Kilis’e yine füzeler düşmeye başlar.
Ya FETÖ…
Bazı FETÖ soytarılarının “Evet diyeceğim” şeklindeki operasyonlarını ciddiye alanların aklına şaşarım.
Bu referandum, FETÖ’nün ölüm-kalım savaşıdır. Ellerinden gelse mezardakileri bile çıkarıp “Hayır” dedirtirler.
“Hayır” sadece FETÖ’nün hayrına olur, gidenler geri gelir.
Geçmişte yaşanan bu kadar tecrübeye rağmen kimse “Bu nasıl olur” diye sormasın.
“Hayır”dan sonra, yargı ve bürokrasideki kriptolar nasıl hortluyor, hatta şimdiki nice azılı FETÖ düşmanları (!) nasıl hızlı FETÖ’cü oluyor görürsünüz.
Gerçek demokrasiye ‘Evet’ diyeceğiz
Evet, terör belasıyla etkili mücadelenin devamına da evet demektir.
Türkiye’nin; kur artışından işsizliğe, bütün problemlerini sıralayıp, “Başkanlık bunlara mı çare olacak” diyenler, aslında bir perdeleme peşindeler.
Bu değişikliğin en önemli kazanımı, şimdiye kadar sadece meclis duvarını süslemeye yarayan “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” sözü, ilk defa “gerçek” olacak.
Millet yasamayı da, yürütmeyi de dolaylı değil, direkt seçecektir. Bu bir millet için en büyük kazanımdır.
Ülke, her an ciddi krizlere sebep olabilecek çift başlılıktan kurtulacak, geminin tek kaptanı olacak, dış politikadan ekonomiye her konuda hızlı karar alınıp uygulanabilen dinamik bir yönetim sistemine kavuşacak.
Ayrıca bu kararları da “Siz yolcu, ben hancı” zihniyetiyle hareket eden bürokratlar değil, kaderi de kariyeri de halkın emrindeki yöneticilere kelepçelenmiş ekipler uygulayacak.
Kısacası millet, ilk defa “milli devlet” fırsatının yakalamıştır, iyi değerlendirecektir.
.
Parlamenter sistem ‘tek adam’ için mi değiştiriliyor?
25 Ocak 2017 Çarşamba
Geçen hafta sonu Orman ve Su İşleri Bakanı Sayın Veysel Eroğlu’nun ev sahipliğinde Afyonkarahisar’da düzenlenen “Anayasa ve Hükümet Sistemi Çalıştayı”na katıldım.
Moderatörlüğünü Gazi Üniversitesi Öğretim Görevlisi Doç. Dr. Mehmet Şahin’in yürüttüğü çalıştaya Anayasa Komisyonu Başkanı Mustafa Şentop ve eski başkan Burhan Kuzu, AK Parti Genel Sekreteri Abdülhamit Gül, Cumhurbaşkanlığı Başdanışmanları Mehmet Uçum ve Şükrü Karatepe ile Kamu Diplomasisi Koordinatörü Ali Osman Öztürk’ün yanı sıra bazı rektörler, STK temsilcileri ve kanaat önderleri katıldı.
Medya dünyasından ise yazarımız ve Açık Görüş Koordinatörümüz Halime Kökce, Yeni Şafak Yazarı Erol Göka ve bendeniz katıldık.
Üç gün aralıksız devam eden oturumlarda, taslağın mimarları bu değişikliğin gerekçe ve amacını açıkladı. Sayın Şentop, komisyon ve genel kurul sürecinden önemli ayrıntılar paylaştı. Sayın Kuzu ise ömrünün büyük bir kısmını uğrunda harcadığı Başkanlık Sistemi ve Özal’dan Demirel’e; Türkiye’yi yöneten her liderin neden “Başkanlık olmadan olmaz” noktasına geldiğini anekdotlarla aktardı.
Bu değişikliğin halka en isabetli biçimde nasıl anlatılabileceği tartışıldı.
Biz ise sahada hangi maddenin nasıl algılandığını ve eleştirileri aktardık.
Tam da o sırada genel kurul aşaması da tamamlandığından artık bu değişiklik teklifini daha yoğun tartışacağımız bir dönem başladı.
Bu sebeple ben de, bu değişikliğe neden ihtiyaç duyulduğunu ve “Hayır” veya “Evet”in, ne anlama geleceğini kendi zaviyemden iki bölüm halinde arz etmeye çalışacağım.
Sistem niye değiştiriliyor?
Parlamenter sistem bir “İngiliz buluşu”dur.
.Uygulandığı ülkede iç ve dış kaynaklı manipülasyonlara imkan tanıyan bir yapıya sahiptir. “Yasama ve yürütmeyi halkın iradesiyle yöneten bir sistem” olarak takdim edilirse de fiiliyatta parlamento hükümeti asla denetleyemez. Gensorular sadece muhalefetin tribün şovundan ibarettir.
Bu sistemi uygulayan ülkeler, kendi eli ile devletin beynine “uzaktan kumandalı bir çip” yerleştirmiş demektir.
Amerikalılar, neden çok iyi bildikleri “ata yadigarı” parlamenter sistemi değil de, hiç denemedikleri başkanlık sistemini tercih ettiler acaba?
Çünkü bir süre sonra “İngiliz Anahtarı” ile cıvataları sökülen bir devlet istemiyorlardı.
Nitekim, Amerika’yı yöneten başkanların sayısını 4’le çarparsanız yaklaşık olarak ABD’nin yaşını bulursunuz. Türkiye’yi yöneten hükümetlerin sayısını da 4’le çarpın ve kaç yüz yıllık bir cumhuriyet olduğumuzu görün bakalım!..
Bendeniz bu ülkede, icraatı “devir-teslim, hayırlı olsun ve tekrar devir-teslim”den ibaret olan hükümetler biliyorum…
Bir ülke için savaştan sonraki “en büyük bela” olan koalisyon hükümetleri, parlamenter sistemin ağır travmalarından sadece biridir...
Oysa sadece bu bile; bizi yıllarca tökezleten bir Haçlı prangasıdır.
‘Güneş Motel’ bu sistemin ürünüdür
Koalisyon pazarlıkları çok çetin geçerdi. En çok bakanlığı kapmak bir hünerdi. Güvenoyunu sağlamak için ihtiyaç duyulan “anahtar” partiler bazen vekil sayısı kadar bakanlık isterdi.
Yine de yetmezse eksik kalan vekiller, diğer partilerden “bakanlık karşılığı” transfer edilirdi.
“Güneş Motel Olayı”bu tür “parlamenter sistem nimetleri”nin bir sembolüdür.
1977’de Ecevit 226’ya ulaşmak için eksik kalan sayıyı, 12 bağımsız milletvekili ile Florya Güneş Motel’deki pazarlıklar sonunda 11 vekile birer bakanlık vererek tamamlamıştı!
Milletin vermediği başbakanlık koltuğuna, parlamenter sistemin imkanlarını!) kullanarak ulaşmaya çalışan muhteris siyasetçiler bu işi yeni bakanlıklar ihdas ederek çözerlerdi!
Ben, “devlet bakanlığı” belasının 33’e kadar yükseldiğini hatırlıyorum. Her yeni bakanlığın, merkez ve il teşkilatlarıyla “minyatür bir devlet”, daha da beteri, yeni bir bürokrasi ve vesayet anlamına geldiğini de unutmayalım.
Gülmeyin ama sadece “hava durumu”ndan sorumlu devlet bakanlığı vardı. Yukarda bahsettiğimiz 11’lerden merhum Ali Rıza Septioğlu, “Meteoroloji’den Sorumlu Devlet Bakanı” idi. Hatta görevini; gökyüzü ve termometreden mülhem, “Hava ile cıva” diye tarif ederdi.
Bu sistemde istediğiniz hükümeti kurabilir, istediğinizi de yıkabilirsiniz.
Siyasi tarihimiz benzer örneklerle dolu ama yerim müsait değil.
Mesela “28 Şubat ve Yalım Erez” yazıp arama tuşuna basın bakalım ne çıkacak.
Halk seçti ama hiç ‘halkın’ olmadı
Merhum Erbakan’ın, Çiller ile nöbeti değişimi için Demirel’e iade ettiği başbakanlık görevinin, Mesut Yılmaz’da zuhur edivermesi de parlamenter sistemin bir cilvesidir!
Hatta bugünkü süreci yaşamamızın sebebi de, parlamenter sistemin elastikiyetlerini kullanma tüyosu alan CHP’nin, 2007’de AYM ve asker gibi yandaşlarıyla parlamentoda sahnelediği “367 entrikası”dır.
Bu güdümlü sistemin önemli bir arızası ise bürokrasimizin DP, AP ve ANAP gibi güçlü iktidar dönemlerinde, hatta AK Parti döneminde bile “milletin memurları” haline getirilememiş olmasıdır.
Netice itibariyle parlamenter sistem, özellikle Türkiye’de halkın, sadece oyuncuları seçtiği bir “vesayetler tiyatrosu”dur. Ne zaman “milletin parlamentosu” olmaya yeltenmişse, iç dinamiklerle veya 1960’ta olduğu gibi dış müdahalelerle tekrar “asıl yörüngesi”ne oturtulmuştur.
Kaldı ki bu tür entrikaların olmadığı dönemlerde de, bakanların; “seçmen baskısı”ndan kurtularak sadece milli hedeflere odaklanamadığı da bir vakıadır.
İlk defa yasama, yürütme ve bürokrasiye hakim olma fırsatı yakalayan milletimiz, bunu iyi değerlendirmelidir.
***
Bir sonraki yazımızda da “Referandumdan ‘Hayır’ kararının çıkması ne demektir, ‘Evet’ sonucu neler getirir?” bölümünü arz etmeye çalışacağız.
.
Reina katili yakalandı, sıra yerli işbirlikçilerinde…
18 Ocak 2017 Çarşamba
Reina katilinin sağ yakalanacağından şahsen hiç ümidim yoktu. “Ya yurt dışına kaçırırlar veya ortadan kaldırırlar” diye düşünüyordum.
Nitekim katilin, sahte evraklarla Suriye’ye kaçırılmak üzere olduğu ortaya çıktı.
İstanbul Emniyeti’ni gönülden kutluyorum…
Kurumlarımız, FETÖ tahakkümünden kurtulunca neler yapabileceğini bir kere daha gösterdi.
Bu operasyonda polis kılığındaki FETÖ’cü hainler devrede olsaydı, o katili özellikle öldürür ve polis aracına bağlanmış cesedini; İstanbul caddelerinde sürükleyerek götürürlerdi. Böylece hem katilin konuşmasını önler hem de algı operasyonu için ağzı açık bekleyenlere süper (!) malzeme verirlerdi.
197 bin dolarlık ‘radikal’
Bu hunhar saldırının, zamanı, mekanı, yöntemi ve sonuçları itibariyle, Diyanet’in hutbesiyle dolduruşa gelen bir radikal Müslümanın işi falan olmadığını söylemekten dilimizde tüy bitti.
Ayrıca böyle bir müptezel(!) 197 bin ABD dolarını nereden bulmuş acaba?
Ben terörle mücadele uzmanı olan Mustafa Çalışkan’ın yönetimindeki İstanbul Emniyeti’nin, uzun zamandır devam eden çalışmalarını yakından takip ediyorum.
Aynı patrona hizmet eden “hibrit” terör örgütleri, İstanbul’a o kadar abanıyorlar ki, bu “Çalışkan ekip” olmasaydı durum çok farklı olurdu.
Böyle bir kurumun, akıl almaz tedbirleri devreye soktuğu yılbaşı gecesi, bir teröristin; çuval dolusu silah ve mühimmat ile İstanbul’un göbeğine kadar gelmesi olacak iş değildir.
Reina’nın sahibi Mehmet Koçarslan ile defalarca konuştum. O gece, uygulanan ve adeta cinnet noktasına gelen güvenlik tedbirlerini, Reina yolunda kendisinin ve kızının; elindeki sandviç paketine varıncaya kadar nasıl arandığını, bagajların didik didik tarandığını anlattı.
Bu katliam, derin yapıların yoğun destek verdiği bir eylemdir.
DEAŞ olsa olsa tetikçi olabilir. “DEAŞ üstlendi” haberi, FETÖ ile ilişkisi çok derinlere dayanan İngiltere’nin, uluslararası algı operasyonlarını üstlenen ajanslarından birinin ortaya attığı bir şaşırtma bombasıdır.
Katile kalkan olan ‘yaşamcı’lar!..
Bu katili ve arkasındaki derin işbirliklerini asıl perdeleyenler ise olaydan hemen sonra, düğmeye basılmış gibi zıplayan “Yaşam tarzına müdahale” simsarlarıdır.
Bu çirkin yalan ile bu sinsi eyleme “çelik kafes” oldular, katile yardım ve yataklık yapmaktan utanmadılar.
Sadece “Yılbaşı bize uymaz” diyen insanları, utanmadan; bu cinayetin azmettiricisi ilan ettiler ve kopardıkları yaygara ile bu katliamın kurcalanmasını engellediler.
Koskoca ana muhalefet partisinin lideri bile bu şer korosuna yüksek sesle destek verdi ve komedinin sınırlarını zorlayarak, on yıllardır “laik” olan Türkiye’de laikliği, “katliama çözüm” diye önerdi?
Bir sotada üç kadınla yakalanan bu katilin gerçekten dini hassasiyetleri sebebiyle 39 kişiyi öldürdüğünü, yüzlerce yuvayı; din için söndürdüğünü düşünmek ancak o katil gibi “mankurt” olmakla mümkündür.
O halde bu operasyonun, “katliam sonrası tetikçiler”i olarak onlar da sorumludur.
Katil “Maşa”ripov hesap verecek ve müstahakkını görecektir.
Elbette “maşa”ları kullanan hain ellere ulaşmak kolay değil ama İstanbul gibi bir okyanustan bu küçük yılanı bulup çıkaranlar, sahibine de gidecek.
Ya bu operasyonun silahsız tetikçileri ne zaman hesap verecek
.
Kılıçdaroğlu’nu Anayasa Paketi ve Erdoğan kurtardı
16 Ocak 2017 Pazartesi
O koltuğa nasıl oturduğunu aslında herkes biliyordu.
CHP gibi lider değişikliklerinin kurultay savaşlarına sahne olduğu bir partide, bir gün önce ‘aday bile olmayan’ silik bir isim bir gecede genel başkan olmuştu.
Bırakın CHP’yi, tabela partilerinde bile benzer bir ‘nöbet değişimi’ yoktu.
Bir kaset oyunu yapılmıştı ama tezgah iyi kurulmuştu.
Bu operasyonun mağduru olan Sayın Baykal suçu Erdoğan’a atarak ipini çekene selam çakmış, hatta 15 Temmuz’dan sonra bile ortaya çıkan bütün gerçeklere gözünü kapatarak, adeta bir Stockholm Sendromu örneğiyle, “Sorumlu Erdoğan’dır” demeye devam etmişti.
Ya hiç susmayan demokrat vicdan sahibi araştırmacı, cevval gazetecilerimizin bu konuda ağzını bıçak açmamasına ne demeli?
Mesela AK Parti’de benzer bir genel başkan değişikliği yaşansaydı, o “Gandi Kemal”ciler acaba yine aynı böyle mi davranırlardı?
15 Temmuz bile uyandıramadı
15 Temmuz’da devlet üzerindeki takıyye örtüsü kalktı, birçok faili meçhul hıyanetin faili ortaya çıktı.
FETÖ hıyanet örgütüne, kendi rezilleri ile borçlu sefilleri dışında herkes ateş püskürüyordu.
Peki bu süreçte Sayın Kılıçdaroğlu ne yaptı?
İlk günlerde“Darbeye karşıyım”gibiFETÖ’yü drekt hedef almayan yuvarlak beyanların dışında hiçbir tavır ortaya koymadı.
“Yenikapı’ya gitmeyeceğim” dedi. Kulağı çekildiği için mecburen gitti ise de sadece görüntü verdi ama asla ruhunu vermedi.
Taksim’de saatlerce darbe aleyhine esti gürledi(!) ama “FETÖ” bile diyemedi.
Sonra da 15 Temmuz’u tamamen unutup istismar rüzgarları estirdi.
Mağduriyet bahanesiyle “OHAL kalksın” kampanyalarıyla FETÖ’ye can simidi verdi.
“Darbe ile mücadele edecekseniz o gece halka ateş edenleri yargılayıp cezalandırın. Hakimle, savcıyla, öğretmenle ne işiniz var” dedi.
Oysa bu söylem, “tetikçi”yi feda edip, asıl örgüt olan FETÖ’yü kurtarma çabalarının ta kendisiydi.
Son olarak, “15 Temmuz bir kontrollü darbedir” şeklindeki rezil beyanıyla, darbe liderinin Pensilvanya’dan şeytani müttefik batı medyası vasıtasıyla yaydığı, “15 Temmuz bir tiyatrodur” ciddiyetsizliğine ciddi destek verdi.
Bu rezaletin zirvesiydi
Türkiye’de son dönemde neredeyse ittifak edilen tek konu 15 Temmuz kalkışmasının bir FETÖ ihaneti olduğudur.
Oysa Kılıçdaroğlu bu ulusal ittifakın bile dışında kalan bir tavır sergiliyordu. Bu, cumhuriyetçilerin genel tavrı olamazdı. Nitekim çoğu gemiyi terk etti, kimi de ya sabır çekti.
Çünkü onu oraya oturtanlar öyle konuşmasını istiyordu. Aksi taktirde olup biten herşeyi açıklar, onu sokağa bile çıkamaz hale getirirlerdi.
Ve bitmeyen bu istekler Kılıçdaroğlu’nu da bunaltmıştı. Arada bir Erdoğan’a hakaret ederek durumu geçiştire geldi ama artık bu da işe yaramıyordu.
Tam bu sıralarda “Anayasa Değişikliği Paketi” imdadına yetişti.
Eline altın bir fırsat geçmişti.
Bu malzemeyi kullanarak gerebileceği kadar gerer, kendi vehametini de onun içine gizlerdi.
“Bizi iyi izleyin, bu değişikliği nasıl engelleyeceğimizi öğrenin” dedi.
?..
Acaba CHP’nin oyları ikişer mi sayılacaktı; nasıl engelleyeceklerdi.
Ve gördük nasıl engellediklerini!
Yumruklar, ısırıklar, kırılan burunlar, işgal edilen kürsüler…
İyi iş çıkarmışlardı!
Gündem değişmiş, Kılıçdaroğlu’nun kara bulutları dağılmıştı.
Hatta “uçan yumruk” arkadaşlarına heyet halinde teşekkür ziyareti bile yapmışlardı.
Ama gerçeklerin er geç ortaya çıkmak gibi bir adeti vardı. Nitekim Haber Türk gazetesinde yayınlanan bir haber her şeyi ortaya çıkardı.
Aynen dediğimiz gibi “FETÖ senaryoyu yazmış, Ankara’daki mankurtları bu rezalet filmini çekmiş, Pensilvanya “kalite kontrolü” yapıldıktan sonra “Vizyona sokun” talimatını verilmiş…
Kılıçdaroğlu’na da faturayı göndermiş…
***
Olsun yine de sorumlu Erdoğan’dır!..
.
İhbar ediyorum; şer ittifakının yeni hedefi MHP ve tabanıdır…
11 Ocak 2017 Çarşamba
Ankara’da Anayasa değişikliği savaşlarını izliyoruz!..
CHP, bu pakete engel olamayacağını anlayınca terör dahil her yöntemi deniyor, sokakta “çözüm” arıyor.
Hatta, bir zamanlar Doğan Grubu (CNN Türk) tarafından “Gandi Kemal” diye servis edilen Kılıçdaroğlu, bu çaresizlik psikolojisiyle ağzına geleni söylüyor, “Değişikliği destekleyen haindir, beni desteklemeyen gazeteciler de PKK’lıdır” diyor.
Peki nedir bu telaş?..
Gerçekten AK Parti ve MHP ele ele vermiş, sırf “Erdoğan’ı diktatör yapmak için” bu ülkeyi uçuruma mı götürüyor?
MHP, memlekete ihanet etmiş, CHP ise canını dişine takmış demokrasiyi mi koruyor?
Devlet sadece onların olmalı!
1923 Anayasası o dönemin şartlarına göre “ehven” bir metin olsa da tek partili; diktatör döneminin millete meydan okuyan uygulamaları bu ehveniyetin tabana yansımasına mani oldu.
1950’de yönetime gelen muhafazakarların, “ezanı aslına çevirmek”le başlayan “milletin değerlerinin iadesi” süreci, bu devletin “kurucusu ve korucusu” olduğunu zanneden azınlığı teyakkuza geçirdi.
Uzun bir hazırlık döneminden sonra gerçekleştirilen darbe ile birlikte, bir daha muhafazakarların iktidar olsalar bile, asla “muktedir” olamamaları, hükümet olsalar da devlete asla yaklaşamamaları için “Anayasal tedbirler” alındı.
Millete vurulan bütün darbeler bunun sonucudur. 1982 Anayasası da aynı anlayışın muhkemleşmiş halidir.
Önemli olan, “Yüzde 90 bile olsa, bizden olmayan devlete ulaşamaz” anlayışının sürmesidir.
Yargıtay, Danıştay, Anayasa Mahkemesi, Cumhurbaşkanlığı ve “son çare” TSK bunun için dizayn edilmiştir.
Kendi uydurdukları saçma tarifle güya devletini sevenler “ulusalcı, laik” olmuş(!), İstiklal Harbi’nden bu yana vatanı için gözünü kırpmadan canını verenler hep “sakıncalı” görülmüş, bir türlü “vatansever” olamamışlardır!
Kim bunlar, bu ülke için şimdiye kadar ne yapmışlar?
En son 15 Temmuz’da nerde kuyruğa girmişler, günlerce neden ortaya çıkmamışlar?
Ayrıca laiklik bir yönetim tarzı ise ancak devletler laik olabilir, bireyin “laikliği” ne demek oluyor?
Laiklik, “Başkasının inanç ve yaşam tarzına karışmamak”sa, bu tür laikler, buralara hiç uğramadı.
Bizim “laikler” her fırsatta milletin inancına ve egemenlik hakkına tecavüz ettiler.
Sonra, “Sizi tecavüzcülerden kurtaracağız” diyen farklı bir alçaklar güruhu çıktı. Dindar göründüler, milletin teveccühüne mazhar oldular. Ama biraz semirdikten sonra da bu takıyye ordusu milletin değerlerine tecavüze kalkıştı.
Artık yağma yok beyler…
Bu millet 15 Temmuz’da “Yeter… Söz benim” dedi ve duruma el koydu.
Şu anda esas itibariyle,
15 Temmuz’da milletin ortaya koyduğu iradenin gereği yapılmaktadır.
İlk defa millileşme fırsatı yakalandı
İlk defa, milletin egemenliği devletin yönetimine hakim kılınıyor. Ve ilk defa devlet millileşiyor.
Devleti, daha ne kadar milletten kaçıracaksınız?
Asker, vesayet gücünü kaybettikçe Kılıçdaroğlu zıplıyor; neden acaba?
Bu düzenlemenin maddeleri tartışılabilir ama önemli olan, milletin gücünün esas alınmasıdır.
Şayet milletin teveccühü Erdoğan’a ise bu suç mudur?
Sayın Kılıçdaroğlu, statükoya sarılıp; “Değiştiremezsiniz” diye feveran edeceğine, milletin teveccühüne kavuşmayı öğrenmelidir.
Bugünkü telaş, devleti işgal eden azınlıkların kaybetme korkusudur.
Bu işgalin devamı için her şeyi yapacaklarından kimsenin şüphesi olmasın.
İhbar ediyorum; bundan sonra MHP’ye yönelik algı suikastları düzenleyecekler, referandumda “Hayır” demeleri için her türlü rezilliğe tenezzül edecekler.
.
DEAŞ’ın panzehiri laiklik değil, dindarlıktır…
7 Ocak 2017 Cumartesi
Yıllarca izlediğimiz bayat bir film, yılbaşındaki Reina katliamından sonra tekrar vizyona sokuldu.
Efendim bu saldırı, yaşam tarzına müdahalenin sonucuymuş, çözüm de laiklikmiş…
Af edersiniz ama biz laikliği kaldırdık da benim haberim mi yok?..
Kaldırmadıysak bu tantana neyin nesi?
Laiklik, üzerinde tepinmeyince çalışmıyor mu yoksa?
Bir zamanlar her Allah’ın günü, “Laiklik elden gidiyor” yaygarası yapılırdı.
CHP’nin birinci vazifesi iktidar olmak değil, laikliği korumaktı!
Sayın Baykal, her grup konuşmasında bir laiklik uyarısı mutlaka yapardı!
Sonra bu tartışmaları unuttuk.
Artık CHP’de genel başkan değiştiği için mi laiklik uyarısı bitti, yoksa “uyarı”lar kesildiği için mi tehdit ortadan kalktı bilmiyorum ama bir gerçek vardı ki, ne rejim tehlikeye girmişti ne de bir kesimin yaşam tarzı…
Zaten, karşısındakinin inancına saygı duymayı emreden bir dinin mensuplarının, gerçek laiklikle herhangi bir problemi olmayacağı gibi aslında gerçek laik de Müslümanlardır.
İstanbul’un fethinden sonra Fatih’in himayesine giren Hristiyanların rahat nefes alması buna en güzel örnektir.
Ama bu gerçekler onlar için bir şey ifade etmiyordu.
Ülkeyi karıştırmak için yine laiklik malzeme yapılıyordu.
15 Temmuz’un da çaresi laiklikmiş…
Gerçi 15 Temmuz’dan sonra da, “Laikliğin değerinin anlaşılması için halkın üzerine bomba mı yağması gerekiyordu?” gibi çok sığ yorumlar yapıldı…
Bir kere bu FETÖ ve 15 Temmuz’un asıl sebebi, laiklikten uzaklaşmamız değil, tam aksine; aşırı ve samimiyetsiz “laiklik” baskısıdır.
Unuttunuz mu, darbeyi sürükleyen hainler “dindarlar” değil, laik görünerek sizi kandıran takiyyecilerdir.
Silahlı Kuvvetleri “Peygamber Ocağı” bilen, vatanı için canını vermeyi mertebelerin en büyüğü gören askerleri, içkili sofralarınızda bulunmadığı, eşi başörtüsü taktığı için “hain” damgasıyla ayıkladınız.
Ama öte yandan örgüt talimatıyla hareket eden, size göstermek için içki içen, laik görünmek için(?) eşinin başını açan “hain”leri bağrınıza bastınız; füze hızıyla TSK’nın en üst rütbelerine zıplattınız.
Bu “laik görünümlü hain” dostlarınız da ülkeyi, dışardaki hain işbirlikçilerine satmaya kalktı.
Ama ülkeyi de laikliği de yine asker evladının diploma törenine bile layık görmediğiniz başörtülü bacılar ve sakallı amcalar kurtardı…
DEAŞ da bu zihniyetin ürünüdür
DEAŞ’ın üstlendiği söylenen Reina saldırısından sonra Sayın Kılıçdaroğlu “Bunları laiklikle önleyeceğiz” dedi.
Size hezimetler yaşatanlara karşı beslediğiniz intikam hırsına her şeyi alet etmek zorunda mısınız?
Sizin saçma ve sığ entrikalarınızla daha fazla zaman kaybetmeye niyetimiz yok.
Zaten bize yurttaşlık bilgisi derslerinde “Din ve devlet işlerinin birbirinden ayrılması” diye öğretilen laikliği, “dinsizlik ve İslam düşmanlığı”naçevirdiniz.
Şimdi de “DEAŞ’ın panzehri” olarak yutturmaya kalkıyorsunuz.
Bir kere DEAŞ ile Müslümanlık doğu ile batı gibidir; birine yaklaşan öbüründen uzaklaşır.
Cihad, sadece devlet kararıyla olur ve bugün dünyada “cihad” kararı alabilecek evsafta bir İslam devleti yoktur, bunları yaptığı düpedüz terördür.
Ayrıca İslamiyet’te gayrimüslimlerin hakkını korumak, Müslümanlardan önce gelir.
Reina’daki katliamı “radikal” bir Müslümanın yaptığını düşünmek DEAŞ’ı da İslamiyet’i de hiç tanımamaktan kaynaklanır.
Bu örgütün gelişmesini önlemek sadece İslamiyet’in iyi anlaşılması ve anlatılması ile mümkündür.
Yoksa bu istismar cinayetlerinin sonu gelmeyecektir.
.
Tebrikler!.. ‘Yaşam tarzı’ yaygarasıyla katili de katliamı da unutturdunuz…
4 Ocak 2017 Çarşamba
Neyi denemediler ki...
Alevi-Sünni çatışması başlatmak için karşılıklı katliamlar yaptılar.
Kürt-Türk savaşı için PKK doğurup üstümüze saldılar.
Hiç birinden sonuç alamayınca FETÖ tarzını devreye soktular.
Gezi kalkışması, yeşil masumiyetle başlayıp polis mağduriyetiyle tırmandırılarak toplu isyana yaklaştırılan bir iç savaş denemesiydi. Taksim’deki çadırları ateşe veren polislerin FETÖ elemanı çıkması çok manidardır.
Yasin Börü gibi onlarca masumun hunharca katledildiği Kobani terörü de FETÖ ve PKK’nın bir iç savaş denemesiydi.
Bu sıkı işbirliği ile gerçekleştirilen hendek terörünün amacı da “Kobani Süreci”ni bütün bölgeye yaymaktı.
Hiçbirinden sonuç alamayınca 15 Temmuz’da “Z Planı” devreye sokularak, “garantili iç savaş” için düğmeye basıldı.
Nitekim bunu sağlamak için daha ilk saatlerden itibaren, en küçük bir karşı saldırı teşebbüsü olmayan sivil kalabalıklara yaylım ateşi açtılar.
Ancak millet, tam aksine kucaklaşarak bu hainlerin önüne dikildi ve o “mükemmel” planlarını da başlarına geçirdi.
Onlar okyanus ötesinden ve saatler öncesinden “Türk milletinin birbirine girişini” kutlamıştı ama Türkiye; o geceden daha da bütünleşerek çıktığı gibi OHAL ve Fırat Kalkanı Operasyonu ile şer ittifakına meydan okumuştu.
Hele bir de Meclis’teki “Sistem Reformu” gerçekleşirse artık Türkiye’yi asla tutamazlardı.
Bu gidiş mutlaka engellenmeliydi!..
Bu tespitleri “ütopik” bulanlara, Kayseri saldırısından hemen sonra Almanya’nın resmi hesabından yapılan, “Uzmanlara göre Suriye iç savaşı Türkiye’ye sıçradı” paylaşımını hatırlatırım.
***
Bütün alternatifler boşa çıkınca “Yaşam tarzımıza müdahale ediliyor” filmini tekrar vizyona soktular.
Önce şortlu hemşire ve hamile kadını tekmeleyen şehir magandalarını, milyonlarca Müslümanla örtüştürüp günlerce üzerinde tepinerek, kendi mahallelerinde bile kaybolan “Yaşam tarzına müdahale” refleksini uyardılar.
Şimdi sıra “muhteşem final”deydi!..
İstismara uygun bir eylem ile “Yaşam tarzına müdahale endişeleri” zirve yaptırılmalı ve üzerine bir iç gerilim inşa edilmeliydi.
Operasyonun ilk aşaması “en uygun oyuncu ile en uygun zamanda ve en uygun yerde” gerçekleşti.
Artık top, “artçı timler”deydi…
Aynı “bant kaydı” binlerce ağızdan; aynı anda yayınlandı…
“Yaşam tarzına müdahale katliama sebep oldu... Günlerdir sürdürülen yılbaşı aleyhtarı propagandaların sonucunda radikaller dolduruşa geldi, eğlenenlere ölüm yağdırdı…”
Bu masal üç gündür pompalanıyor.
Zaten bu ülkede her yılbaşı gecesi, bu eleştiriler yüzünden dolduruşa gelen bir “salak” çıkar ve rastladığı ilk eğlence mekanını basar!..
***
Siz, bu milleti ahmak mı zannediyorsunuz ey zavallılar…
DEAŞ kankanızı milletin tanımadığını mı sanıyorsunuz?
Din, DEAŞ için sadece bir silahtır.
Mesela, altı ay önce Mekke ve Medine’de de yaşam tarzına mı saldırdılar?
Şimdiye kadar bu ülkede sizin hangi yaşamınıza müdahale edildi?
“Bu davranışlar dinimize uymaz” demek müdahale mi oluyor?
Peki, Müslümanların yaşam tarzı özgürlüğü yok mu?
Kurban kesen Müslümanları aşağılamak bırakın yaşam tarzını, inanç ve ibadet özgürlüğüne müdahale olmuyor mu? Göstere göstere gittiğiniz o “steakhouse”lardaki et uzaydan mı geliyor?
Her yıl yapılan bir eleştiriyi nasıl olur da bir terörist katilin saldırısına gerekçe saymaya kalkarsınız?
Bu yaptığınız, bir terör işbirliğidir. DEAŞ’ın katliamına anlam katmak, etkisini kat kat arttırmaktır.
Dindarları kullanarak terörü ve teröristi unutturdunuz, sizi kutluyorum!..
|
| Bugün 228 ziyaretçi (428 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
|
