Ermeni soykırımı uydurmalarına son verme çalışmaları gittikçe artmaktadır. Viennese Armenian-Turkish Platform yani VAT, Avusturyalı dört tarihçi tarafından kurulmuş olup "Ermeni-Türk Meselesi"ne sadece bilimsel yolların kullanıldığı, tarafsız bir Avusturya platformu olarak hizmeti hedeflemiştir. Kurucu üyelerinden biri Türk, biri ise Ermeni asıllıdır. Kurucu üyeleri: Univ. Prof. Dr. Wolfditer BIHL, Dr. Artem OHANDJANIAN, Dr. Kerstin TOMENENDAL ve Dr. İnanç ATILGAN'dır. Uluslararası Ermeni girişimleri, iddia edilen soykırımın 90. yıldönümünde iyice yoğunlaştı. AB-Türkiye üyelik müzakereleri başlaması öncesinde, hiçbir şekilde üyelik kriteri olmasa da, böyle asılsız iddialar, ortalığı bulandırmaya yönelik tuzaklardır. Dışişleri Bakanı Sayın Abdullah Gül, son günlerdeki açıklamalarında, 2004 senesinde kurulan ve iki taraf arasında ilk belge değişimini gerçekleştiren Viennese Armenian-Turkish Platform'a (VAT) değinerek, bu girişimi Türkiye'nin müspet bulduğunu söyledi. Ermenilerin hedefi, 90'ıncı senesinde soykırım iddiasını uluslararası platformda mümkün olduğunca dillendirmek, AB'yi de arkasına alarak büyük ve çok hızlı bir siyasi değişime giren Türkiye'ye, bu sıkışık şartlarda, bunu da kabul ettirmektir. 2015 tarihi, AB-Türkiye müzakerelerinin sona erebileceği bir tarihtir ve aynı zamanda iddia edilen sözde soykırımın 100. yıldönümüdür. Aslında Ermeni tarafı, Türk tarafı ile herhangi bir diyaloğa girme isteğinde değildir. Çünkü Türkiye ile olacak her nevi yaklaşma, Ermeni tarafı aleyhine bir gelişme olarak kaydedilecektir. Çünkü bu yaklaşma ile eller açılacak ve Türk belgeleri Soykırımın tam bir yalan olduğunu ispatlayacaktır. İddianın kışkırtıcıları, Ermenistan dışındaki Ermenilerdir. Ermeni meselesinin dayanakları yoktur. Kaynakları ise 1821'deki Mora Patras isyanlarının bazı Avrupa devletlerince desteklenmesi ve bir Yunanistan'ın ortaya çıkması, İngiliz destekli Ermeni komitacıları; neden bir de Ermenistan olmasın hevesine kaptırdı. Bilmiyorlardı ki, Ermenileri devlet kurmaya teşvik edenler, onları kendi emellerine kavuşmak için maşa olarak kullanıyorlardı. Böylece binlerce Ermeni gencini Osmanlı'ya isyana zorladılar. 24 nisan 1915 Tehcir Kararnamesi, sadece harekat bölgesindeki Türk ordusunun zararına çalışan Ermenilerin menzil sahasına çıkarılması olayı idi. Viyana'da kurulmuş olan VAT'ın girişimleri ile, her iki taraf, Temmuz 2004'te VAT'a yüzer adet arşiv belgesi göndermiştir. Bu belgeler VAT tarafından karşılıklı olarak değiş tokuş edilmiştir, yani Türklerin sunduğu belgeler Erivan'a, Ermenilerin belgeleri ise Ankara'ya gönderilmiştir. Alınan müşterek karara göre, her iki taraftan da, ilaveten cevabî seksener adet belge daha istenmiştir. Diyalog çerçevesinde bu belgeler, yani toplam 360 belge dışında hiçbir belge işleme konmayacaktır. Eğer birileri bu diyaloğu dinamitlemezse, belgeler ışığında varılan netice kamuoyu ile paylaşılacaktır. Türkiye'nin her zaman olmadığını savunduğu, böyle ne bir Ermeni, ne de başka birilerinin soykırımı hakkındaki saçmalıklar son bulacaktır.

.KERKÜK'E YAKILAN AĞIT

Bir Kerkük deyişi vardır: Kalamızı aldılar Balamızı çaldılar Daha can çeker iken Salamızı saldılar Ta Abbasiler zamanından beri öz be öz Türk yurdu olan Musul, Kerkük ve Süleymaniye bölgesindeki kardeşlerimizin 200 senelik ağıdı işte böyle. Bu yiğit insanların suçu nedir? Irak toprakları Moğol istilası tehdidi altında iken, Türkler bu toprakları korudular. Koca bir Irak'ta, el ayası kadar yer tutacak şimdiki vatanlarını çok görenleri ayıplıyorum. 1980'li senelerden itibaren binlerce Kerküklü, Saddam zulmünden kaçarak Türkiye'ye sığındı. BM Mülteciler Örgütü, bu insanların yurtlarına dönmeleri için Saddam nezdinde girişimlerde bulunacağı yerde, onlara az bir cep harçlığı vererek, Kanada'ya mülteci olarak gitmeleri için her şeyi yaptılar ve bunu başardılar. Kekük'ü boşalttılar. Yani Kerkük'ün Türk nüfusunu bilerek seyrelttiler, azalttılar. BM'nin hangi büyük devletlerin kontrolünde olduğunu bütün dünya biliyor. Şimdi de seçim, referandum gibi etkinliklerle, bu toprakların Türk toprağı olamayacağını tescile gayret ediyorlar. Türkiye Cumhuriyeti devleti bütün oyunları boşa çıkaracaktır. 30 Ocak günü adresime yollanan mailde yazılanlara bir göz atınız: KERKÜKTE SEÇİM BAŞLADI. IRAKLI KÜRTLER, SÜLEYMANİYE VE ERBİL'DEN KÜRT OLARAK OYLARINI KULLANDIKTAN SONRA; KERKÜK'E GELMEYE BAŞLADILAR. AYNI ZAMANDA KERKÜK SEÇİM BÜROLARI PEŞMERGELER TARAFINDAN YÖNETİLMEKTEDİR VE ULUSLARARASI SEÇİM MERKEZİNDE HİÇ GÖZLEMCİ YOK. Kerkük'ten Mektup: "Yüreğimin derin köşesinden vatan hasretiyle kopup kelimelerde hayat bulan, üzerine birkaç damla gözyaşımı eklediğim mısraları sizlere Kerkük'ten, Türk toprağından yazıyorum. Yüreğinde vatan hasreti, al bayrak gök bayrak sevdası taşıyan, anamın buram buran vatan kokan ninnileriyle gözlerini kapatırken bugün silah zoruyla elimizden alınmaya çalışılan Türk toprağı Kerkük'ün kaygısıyla babamın yüreğine akıttığı gözyaşlarını izleyerek, ata toprağını dili Türkçe, dini İslam, olan bağımsız Türk devletinin şefkatli kollarını uzatacağı, bize sahip çıkacağı günlerin hayallerini kurarak ümitleniyorum. ..... Bu mektubu size niye mi yazıyorum.. Sizler 600 yıl dünyanın üç kıtasına adaleti, hoşgörüyü, din ve vicdan hürriyetini sevgi ve saygıyı refahı ve mutluluğu, yani insanlığı götürmüş Osmanlı'nın torunları değil misiniz? Ey Osmanlı torunları! Tarih ve biz Kerkük halkı sizden dedelerinizin görevini yapmanızı bekliyoruz. Tarih sizden Osmanlı ruhunu yeniden canlandırmanızı bekliyor..." Mektup Anadolu'nun tozlu yolları gibi uzayıp gidiyor...

.İngiliz siyasetinden acı bir örnek

İngiliz siyaseti bütün insanlık için, zaman zaman büyük sıkıntılara sebep olmuştur. Hatta öyle ki kendi vatandaşları da bu acıdan paylarını fazlası ile almıştır. 1600'lü yıllardan beri İngiltere'ye bağlanmakta kurtuluşu arayan İrlandalılar da zulme uğramıştır. Hem de 3 senede 1 800 000 İrlandalı'yı ölümün kucağına atarak.. Hindistan'daki Gürganiye Türk devletini yıkarak; yüz milyonları sömürge ahalisi yapmalarının tek bir sebebi vardı: O da Bölgenin zenginliklerinin İngiliz'in emrine verilmesi!.. Kıbrıs'ın Osmanlı devletinden, tam bir gasp olayı ile alınması da yine bölgedeki İngiliz çıkarları içindi. Bu oyunların saymakla biteceği yok. Bugün sizlere, Osmanlı devletini yakından ilgilendiren; 1898'lerdeki bir İngiliz oyununu yazacağım. 1877-1878 Osmanlı-Rus Harbinin çıkmasının sebebi İngiliz siyasetidir. Hem Rusya'nın hem de Osmanlı devletinin birbirleri ile savaşması neticesinde, sonuç ne olursa olsun her iki taraf da hem ekonomik, hem de askeri gücünden çok şey kaybedecekti. Böylece de Arap yarımadası için İngiliz'in yaptığı müstakbel planlar, rahatça uygulama alanına getirilecekti. Öyle de oldu. Ruslar Osmanlı topraklarında, batıda Yeşilköy'e, doğuda ise Horasan'a gelinceye kadar, İngiliz bekledi ve sonra bir Türk kurtarıcısı tavrı ile ortaya çıkıp, sulhe yardımcı oldu. İşte bu savaşta doğu cephesi komutanı, Gazi Ahmet Muhtar Paşa idi. Osmanlı devletinde Sadrazamlığa getirilen ve oğlu da aynı kabinede bakan olan Muhtar Paşa'nın bu kabinesi, baba-oğul kabinesi olarak şöhret yapmıştı. Ahmet Muhtar Paşa, Padişah tarafından, Mısır'a "fevkalade komiser" olarak gönderildi. İngiliz'in birçok hile ve desiselerle el koymaya çalıştığı Mısır'da, kurt İngiliz siyaset adamları vardı. Bunların başında gelenlerden Lord Kictner ve Lord Balfur da Mısır'da idi. Şanlı komutan ve eski Sadrazam Muhtar Paşa'yı İngiliz padişaha karşı kullanacaktı. Bir fırsat arıyorlardı ve bu da düşüverdi! 1898'de İngiltere'de, Süveyş Kanalının 22'nci açılış yıldönümünde bir dizi etkinlik düzenlenmişti. Lord Balfur biraz merkeze kırgın olduğunu tahmin ettiği Paşa'yı, Londra'daki bu etkinliklere şeref misafiri olarak davet etti. Paşa, İstanbul'dan İngiltere'ye gitmek için izin istedi. Padişah bir geçerli bahane ile izin vermedi. İşte şimdi bundan sonraki şu gelişmelere bakınız: Lord Balfur, Muhtar Paşa'ya şöyle diyordu: "Siz çok meşhur bir komutan ve ilim adamısınız. Rusya sizlere rahat vermeyecektir. 25 senede bir mutlaka sizlerle savaşır. İç işlerinizi karıştırır. O zaman size güçlü bir müttefik lazım. Bu müttefik İngiltere olmalıdır. İki devlet arasındaki bu irtibatı da ancak siz kurabilirsiniz. Ben Süveyş törenleri zamanında, size Lord Askide ile, çok önemli hususi bir randevu ayarlamıştım. Bu herkese nasip olmaz. Padişah izin vermediği için bu mühim fırsat kaçtı. Önümüzdeki 15 sene içinde siz mutlaka Ruslar'la harbe girersiniz. O vakit kim, nerede ve neyle sizi savunacak?" Bu sözler 1898'de söylenmiştir. 1914'te yani 16 sene sonra Osmanlı Devleti, Rus, İngiliz ve Fransızlarla Birinci Dünya Harbine tutuşmuştur. İngiliz, Rus'un müttefikidir. Osmanlı devletini Birinci Dünya Harbi ateşine atanları mı arıyorsunuz? Halen açamadıkları İngiliz arşivlerine bakmak yeterli olacaktır

.Kıbrıs'taki İngiliz sömürgeciliği

Kıbrıs'ın Türk kesiminde 1974'ten, yani 32 senedir huzur ve barış hakimdir. 1960'lardan 1974'e kadar da, Londra ve Zürih Anlaşmalarına rağmen, oluk gibi Türk kanı akıtılmıştır. Rumlar ise emniyette idi. Bunu bütün dünya biliyor. Demek ki Türkiye'nin mecbur kaldığı barış operasyonu, yerinde ve zamanında yapılmıştır. Şimdi bazı Emperyalist güçler, başka yerlerde olduğu gibi Kıbrıs'ta da, Türkleri çok görmekte ve bu nimeti, Türk toplumunun elinden almaya çalışmaktadır. Kıbrıs adasının tamamı öz be öz Türk vatanıdır. İngilizlerin emperyalist düzen ve emelleri milletlerarası hukuka rağmen, Yeşil adayı yutmuştur. Milletlerarası hukuk terimi, Türk hukukunu neden kapsamaz. İngiltere 1878'de Kıbrıs'ı, bazı entrika ve tehditler kullanarak Osmanlı devletinden "geçici, emanet ve Türk menfaatlerine yardımcı olmak için" almıştı. Emanet sahibine iade edilmedi. Emanete ihanet edildi. Geçicilik, kalıcılığa dönüştü. Kıbrıs, Türkün aleyhinde, onu imha edici bir siyasete feda edildi. Kıbrıs'ın Yunanın kontrolüne devri ise tam bir hukuk katlidir. İngilizler bir zamanlar "Cezayir-i Seba" yani, "Yedi adalar"ı da aynen böyle yapıp Yunanistan'ı büyütmüştü. Hindistan-İngiltere sömürge yolunun, en önemli köprübaşı, kilit noktası Kıbrıs'tır. İngiltere Kıbrıs'ta yüzyirmi senedir, acımasız bir kültür emperyalizmi ve ekonomik sömürü düzeni uygulamaktadır. Mesela : 1) Kıbrıs'ta halen araç trafiği soldandır. Bu araçlar İngiliz imali veya montajıdır. Yani menfaat İngiliz ekonomisini beslemektedir. Diğer İngiliz sömürgeleri de bu sağdan direksiyonlu araçları kullanmaya mecburdur. Neden? 2) Elektrik tesisatındaki İngiliz tarzı prizler yine İngiltere'den ithal edilmektedir. 3) Devletin kara, deniz ve havayolu dahil kurum tabelaları İngilizce yazılı. Neden? 4) Kara yolu mesafe levhaları "km" yerine "mil" yani, İngiliz ölçü birimidir. Neden? 5) İngiliz Sterlini'nin saygın bir para birimi olması. Ekonomi haber ve programlarında döviz kurları açıklanırken Sterlin ilk sırada verilir. Yani İngiliz para birimi çok saygın. 6) KKTC'deki bütün bilgisayarlar Windows işletim sistemi İngilizce arabirimlidir. 7) Yabancı dilde eğitim Kıbrıs Türklüğünün aleyhinedir. Yabancı dil(ler) öğretmek başkadır ve teşvik edilmelidir. Yabancı dilde eğitim ise kişilerin düşünce tarzını alt-üst eder. İngilizler kendi düzenlerindeki Kast sistemi gibi, Kıbrıs Türk halkı ile Türkiye Türk halkı arasına bir zehirli kama gibi saplanmıştır. Türkiyeli-Kıbrıslı ayrımını getiren, kaynaşmanın önündeki en büyük engel de Kıbrıs Türk toplumundaki bu bölücü akım İngilizin işidir. 10) İngiliz sömürgesi havasında bir "taklitçi İngilizce konuşmak özentisi" üzüntü vericidir. Bir Türk'ün bir Türkle, bir Alman'ın bir başka Almanla vs. kendi dili dışındaki bir dille konuşmaya heves etmesi kadar gülünç, kişiliksiz ve aşağılayıcı bir durum olamaz. "Hello, By by, Sory, Auow, waoww" türevi ünlemlerin günlük hayatta sıkça kullanılması, üstelik Türkçe adların bile İngiliz aksanıyla telaffuz edilmesi de vardığımız vahameti göstermektedir. Şimdilik bu kadar yazıyorum... Bu yazıyı hazırladığım saatlerde, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde seçimler yapılmaktaydı. Seçimlerin bütün Türk dünyası için hayırlara vesile olmasını temenni ederim.

.Açe Osmanlı ilişkileri

Aralık 2004 sonunda Güney Doğu Asya'da çok şiddetli bir deprem oldu. Merkez üssü, denizde ve çok derinlerde olan depremlerin sonucunda, tsunami denilen deniz dibi dalgaları sahile yakın su yüzüne çıkarak, önüne geleni yutar. Bu son depremde maalesef milyonlarca insanı evsiz barksız bırakan ve 300 binden fazlasının ölümüne sebep olan acı bir felaket yaşandı. Bu felaketten en çok zarar gören de Endonezya'nın Sumatra adasının kuzey kısmında bulunan Açe'nin insanları oldu. Sumatra adasının yüz ölçümü Türkiye'nin toprakları kadardır. Avrupa devletleri Orta Çağda bir nevi milli soygunculuk olan sömürgeciliğe başlayınca, Portekizliler, Açe Sultanlığına saldırdılar. Bu ülke insanları Müslüman idi. Portekizliler hem sömürüyorlar hem de öldürüyorlardı. Açe Sultanı çok bunalmıştı. Kanuni Sultan Süleyman'ın son dönemlerinde, İstanbul'a bir elçilik heyeti gönderdi. Elçi İstanbul'a iki senede gelebildi. Ancak heyet geldiğinde, Kanuni bu dünyaya veda etmiş, yerine oğlu İkinci Selim geçmişti. Açe Sultanı mektubunda, Portekizlilerin halkına çok zulmettiğini, bunları def edebilmek için silah ve mühimmat ile askerî gemilere ihtiyaçları olduğunu, Java adalarındaki diğer toplulukların da sıkıntı çektiklerini bildiriyordu. Selim Han böyle bir isteği geri çevirmedi. 1567-1568'de, bir miktar silah ve askerî malzeme ile birlikte, onlara balık hediye etmek yerine balık tutmayı öğretircesine; teknik personel de gönderdi. 19 gemi dolusu top döküm malzeme ve kalıpları, gemi inşa alet ve edevatı ile birlikte 5000 kadar teknik personel, kurulan bir filo ile Kurdoğlu Hızır Reis'in emrinde, çok meşakkatli bir yolculuktan sonra Açe'ye ulaştı. Barbaros'un emrindeki komutanlarından Kurdoğlu Musluhiddin Reis'in oğlu olan Hızır Reis, bir müddet orada kalarak, askerî işleri, savunma mevzilerini düzene koydu. Açe ordusunun üst düzey kurmay heyeti, Türklerden kuruldu. Türk top döküm ve gemi inşa ustalarından isteyenlere de orada kalabilme izni verildi. Gidenlerin yarıdan çoğu orada kaldı. Evlendiler, çoluk çocuk sahibi oldular. Şimdi felaketten en çok zarar görenler işte bu subayların ve ustaların torunlarıdır. Türk basını ilk zamanlar bu konudan habersiz kaldı. Zira okullarımızda, ne Sumatra seferleri, ne Seydi Ali Reis'in Hind Denizi maceralarını okumamışlardı, okumamıştık. Mareşal Fevzi Çakmak'ın Genelkurmay Başkanı olduğu dönemde, Genelkurmay Başkanlığı Seydi Ali Reis'in mücadelesini anlatan bir askerî kitap bastırmıştı. Bu kitabı on sene öncesine kadar sahaflarda bulabiliyorduk. Şimdi o da kalmadı. Başta Hükumet olmak üzere bilhassa İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığının Açe çalışmalarını takdirle karşılıyorum. Gönül isterdi ki, İstanbul Belediye Başkanlığımız, basın mensuplarına bir Açe gezisi düzenlesin. Böylece halkımıza Açe'nin ne olduğunu daha güzel anlatalım. Bir TV yapımcısı olarak, bu ecdat yadigarı yerlerde çekimler yapıp Türk milletine sunmayı ne kadar isterdim... Zelzeleden bir hafta sonrasına kadar Türk basın yayın kuruluşları Açe adının doğrusunu yazamadık. Böyle bir gezi bundan sonra bu adı doğru yazmamızı sağlasa yine kârdır.

.Lübnan meselesi ve Orta Doğu'nun geleceği

Orta Doğu, dünyanın nüfus ve ekonomik zenginlikler yönünden, en çeşitli ve de kritik bölgesidir. Tarih boyunca çatışmasız geçen zamanı pek azdır. O huzur dönemi de, Türklerin idaresinde yaşanan tek örnektir. Yavuz Sultan Selim Hanın 1517'deki Mısır Seferi esnasında, hiçbir çatışma olmadan, bölgedeki çeşitli din ve ırklara mensup kimselerin, Osmanlı adaletine güvenerek peki demesi ile Lübnan ve Orta Doğu huzura kavuşmuştur. Bilhassa Lübnan önemli bir örnektir. Müslüman Araplar, Katolik, Ortodoks ve Gregoriyen Ermeniler, az miktarda Yahudiler, Rum Melkit ve Rum Katolikler, Dereziler, Mütevaliler, Nusayri ve İsmaililer olmak üzere 15'ten fazla inanç mensuplarını kavgasız, gürültüsüz bir arada yaşatabilmek Osmanlıya nasip olmuştur. Osmanlının zayıf düştüğü dönemlerde, 1850'lerden sonra, Fransa ve İngiltere buradaki din çeşitliliğini kendi çıkarlarına kullanmak için fırsat buldular. Derezi ve Maronileri silahlandırdılar. Yıllar yılı aynı toprağın insanını birbirine kırdırdılar. Böylece taraftarlarına silah verip, kendilerine Lübnan'da nüfuz bölgeleri açtılar. Doğu-batı arasındaki bu önemli ticaret köprüsünün gelirini, kendi ülkelerine akıttılar. Türkler, Yavuz Sultan Selim Han döneminde ve sonrasındaki Osmanlı idaresinde, bırakın bu insanları sömürmeyi, toprak idaresinde onlara en geniş ve özel hakları tanıdılar. Şöyle ki: Osmanlı'da toprak idaresi tımar sistemi ile işlenir ve yönetilirdi. Lübnan'da ise, veraset usulü vardı. Selim Han onların toprağında veraset usulünü bozmadı. Böylece koca Osmanlı devletinde toprağı tımara tabi olmayan tek ülke Lübnan idi. Son günlerde Lübnan'da siyasi krizlerde hızlı bir tırmanış başladı. Lübnan eski başbakanı Refik Hariri, pervasız bir suikast ile öldürüldü. Lübnan'da birileri düğmeye basmıştı. Ardından Suriye yanlısı olduğu yayılan yeni başbakan istifaya zorlandı. Ve istifa etti. Suikastın perde gerisinde Suriye'nin olduğu, açıktan söylenmeye başlandı. Suriye Lübnan'daki birliklerinin bir kısmını çekeceğini açıkladı. Ama İsrail ve ABD, bundan tatmin olmayıp hemen ve tamamen çekilmeyi şart koşuyorlar. Lübnan Osmanlı idaresinden sonra, İngiltere ve Fransa'nın ülkelerine bulaştırdığı, kumar, uyuşturucu ve beyaz kadın ticareti gibi yüz karaları ile şu anda topraklarını kaybetmek üzeredir. Yakın bir zamanda daha büyük karışıklıklar çıkabilir. 15 ayrı din ve ırktan olan insanlar arasında, çok kanlı ve acımasız soykırım uygulamaları başlayabilir. Lübnan Orta Doğu siyasi dengesinin, önemli ve hassas bir ayağıdır. Orta Doğu da, dünyanın siyasi denge merkezidir. Siyasi santraldir. Bu santrale elini veya burnunu sokanları, fena halde çarptığını yakın zamanda, yaşayanlarımız görecektir.

.18 Mart Çanakkale Zaferi

18 Mart yani iki gün sonra, Çanakkale Deniz Zaferinin 90'ıncı yıl dönümünü kutlayacağız. Bu zafer Osmanlı Devletinin son deniz zaferidir. Hem de YEDİ DÜVELE karşı elde edilmiş bir destandır... Şark meselesi parola adıyla Osmanlı Devletini parçalama kararı alan Avrupa'nın müstemleke zihniyetli devletlerinin, Türkün üzerine çullanmasıydı bu. Türk'ün başkentine kısa yoldan ulaşıp, 600 yıllık devletinin gırtlağına dalmaktı. Kovaladıkları iki Alman zırhlısının, Türk'e sığınmasını bahane edip; dünyanın son model zırhlılarını Çanakkale Boğazının ağzına yığıverdiler. 18 Mart 1915'teki Batının Çanakkale hezimeti için, zamanın ABD Londra Büyükelçisi Pedj şunları söylüyordu: "Çanakkale Faciasında, cihanın en modern teçhizatlı ve eğitimli askerleri, siyasilerin keyfine feda edildi." Aynı günlerde, Avustralya Genelkurmay Başkanlığı resmi bir tebliğ yayınlar. Tebliğde deniliyor ki: 'Çanakkale Seferi, Churchill denilen birisinin hayalhanesinden doğmuştur. Topçuluk mesleğinde kara cahil, beyni sulanmış birisi, ancak böyle bir felakete sebep olabilirdi'... Halbuki Çanakkale Harbinden yüz sene önce, Meşhur İngiliz Amirali Nelson, şu taktik kurala dikkatleri çekiyordu: "Müstahkem mevkilere, donanma ile hücum eden bir Amiral görür veya duyarsanız, o mutlaka kaçıktır." İşte Nelson'un Churchill ve Hamilton'a verdiği not, hem de yüz yıl evvel!.. 18 Mart 1915 günü sabah saat 11:00 sıralarında, 14 adet İngiliz harp gemisi, 4 tane Fransız zırhlısı ile bir Rus kruvazörü, suları mayınsız, "TEMİZ" raporu aldıkları Çanakkale Boğazına daldılar. Ancak onların bilmedikleri bir şey daha vardı: Türk donanmasına mensup "Nusret Mayın Gemisi" 18 Mart günü sabaha karşı "Karanlık Koy"a, 26 adet mayın döşemişti. Öyle sessiz bir çalışma idi ki, sanki her mayını, neferler elleri ile denize bebek taşırcasına yavaşça bırakıvermişlerdi. Ve bu mayın hattı, Çanakkale Boğazına enine değil, boyuna bir hat üzerine döşenmişti. Akşama doğru bu vahşi armadanın 8 adet zırhlısı ya batmış ya da yan yatıp harp edemez duruma düşmüştü. Neticede, garbın medeniyet canavarları, 1273 ölü 647 yaralı ile def olup gittiler. Türk donanmasının kaybı ise 5 subay ile 119 er şehid ve parçalanan 4 tane top. İşte Türk'e saldıranların hiç beklemedikleri bu yenilgidir ki, Churchill'i 25 sene devlet hizmetinden kendi milleti kovmuştur. Bu şanlı günün bütün milletimize kutlu olmasını dilerim. Ve her sene olduğu gibi kamu kuruluşlarımızca, şanına yakışır şekilde kutlama törenleri düzenlenmesini bekliyorum...

.Avrupalılar Ermenileri hiç sevmedi

Aşağıda yazacaklarımın, halen Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olan Ermeni, Yahudi ve Rumlarla herhangi bir ilgisi yoktur. Batının gelişmiş denilen devletleri bugüne kadar Ermenileri, Rumları (Yunanlıları) ve Yahudileri hiç sevmediler. Sever görünüp onları, kendi emellerine alet edip kullandılar. Bugünkü görüntü de bu hükme tıpatıp uyuyor. Hangi Avrupa ve Amerika ülkesinde seçim yaklaşmışsa, orada Ermenilere göz kırpılıp, yalan davaları gündeme taşınıyor. Bunlar hiç ciddi şeyler değildir. Ancak bunları yok ve olmamış sayamayız. Onlar iftira edecek, Türkiye yalanlayacak. Bu kısır döngü dış politikamız değişmelidir Türkiye, Avrupa devletlerinin, Ermeni ve sair ırkları kullanarak işlettiği cinayetlerin belgelerini, gözler önüne sermelidir. Mesela her fırsatta Türkiye'nin AB çalışmalarında, engelleme yapan Fransa'yı ele alalım: 1535 yılında Kanuni Sultan Süleyman'ın verdiği ekonomik imtiyazlarla belini doğrultan ve güçlü bir dost bulan Fransa, 1590 yılından itibaren Osmanlılar aleyhine çalışmaya başlamıştır. Papalıkla kurdukları ortak misyoner teşkilatları, "Osmanlı'yı yok etme" planını uygulamaya koymuşlardı. Bu planla Osmanlı tebaası olan gayri müslimleri ayaklandırıp, doğudan İran, batıdan ise İspanya ve Avusturya'nın birlikte hareket ederek kısa zamanda Türkleri Avrupa'dan atmalıydı. İstanbul'da 1768-1785 yılları arasında Fransa elçisi olarak görev yapan François de Pries'ye Versaille sarayından 17 Temmuz 1768'de verilen uygulama emrinde şunlar yazıyordu: 1- Osmanlı topraklarında yaşayanlar arasında Katolikliğin ve buna hizmet edecek misyonerlerin tam desteklenmesi. 2- Din ile ticaretin birbirinden ayrılmaz olduğunun, hep göz önünde bulundurulması. 3- Osmanlı devleti nezdinde düşen Fransız itibarının, yeniden kazanılmaya çalışılması. 4- Yakın ve uzak gelecekte Osmanlı ülke dahilinde, ihtilaller çıkarmaya gayret edilmesi. Bir başka Fransız iki yüzlülüğünün belgesi! 1802'de sahte İmparator Napolyon Bonapart'ın, İstanbul'daki elçisi Geeral Brune'ye verdiği emre bir göz atalım. "İstanbul'daki elçi, Suriye'de ve Çukurova'daki manastırları, Hıristiyanları ve özellikle kutsal yerlere giden kervanları, yeniden koruma altına almalıdır. Fransız İhtilalinin elebaşlarından Talleyran ise yine aynı elçi Brune'ye 1804 senesinde şu talimatı veriyordu: "Her zaman Fransız elçisinin elinde bulunan, Yakın Doğu HIRİSTİYAN KURUMLARININ KORUYUCULUĞU UNVANI, misyonerlerin etkisi güçlendikçe daha bir oturmuşluk kazanacak ve bu etki, Yakın Doğu'nun çeşitli ticaret merkezlerinde Fransızların çıkarlarını ve saygınlığını artıracaktır..." Fransızların kurtarıcıları Türklere ihanetinin iki küçük örneğini sütunlarıma alabildim. Gelelim Ermenilere: 900 yıldır ekmeğini yedikleri Türklere, 1821'den itibaren, tam yüz sene her türlü cinayet ve ihaneti reva gördüler. Tabii sırtlarını Batıya dayayarak. Binlerce olayda, yüz binlerce Türk, öz yurdunda şehit edildi. 1895'de, Kumkapı'da ayaklanan Ermeniler Hükümeti yani Bab-ı Aliyi bastılar. Ayaklanmayı önlemeye isyancılara nasihat için Sadrazamın gönderdiği Yaveri Türk subayı Yzb. Servet Beyi, isyancılar parçalayarak şehit ettiler. Yani Osmanlı başkentinde, ortada hiçbir sebep yokken Hükümete baskın yapıldı. İstanbul'da üç gün süreyle terör estirildi. Birlerce Türkün kanı döküldü. Lozan Konferansı esnasında Ermeni Patriği ve diğer cemaatlerin liderleri, İngiliz delegelerinden kendilerine muhtariyet istediler. Lozan'ı müteakip bu hainleri buldurup cezalandırmadık. İşte Türkün hoşgörüsü, işte Batının ihanetleri. Kararı dünya versin...

.Milletlerarası Dostluk ve İşbirliği; ama nasıl?

Ankara'da yayınlanmakta olan, "Öz Kaynak" dergisinin bir bülteni elime geçti. Bu bültende yazılan bir hatırada adı geçen emekli asker kişileri, mesleğim sebebiyle tanıyorum. Anlatılan konu ise, bugün dünyanın bazı bölgelerinde yaşananlarla örtüşmektedir. Belki sizler de ilgi duyabilirsiniz diye, sütunlarıma bazı bölümlerini alıyorum: "Dünya barışı, milletlerarası iş birliği, insan kardeşliği, saldırgana karşı barışı ve kurulu düzeni korumak için ittifaklar, haklı ve kutlu bir emel için silah arkadaşlığı güzeldir. Bilinen tanınan düşmana karşı tedbir, en menfi durumlarda bile yine de imkansız değildir. Ancak dost görünüp müttefik bilinip de; düşmanlık fikirleri taşıyanların şerrinden korunmak; pek zordur ve özel tedbirler gerektirir. Mesela NATO gibi kolektif güvenlik sistemine dahil müttefiklerin, bazı davranışları ibretlik ve de düşündürücüdür. Bu hatıra emekli Korg. Rahmetli Atıf Erçıkan'dan dinlenmiştir. Atıf Paşamız o sırada NATO Karargahında görevli, genç, iyi İngilizce bilen bir Kurmay albaydır. 1950'li senelerde yaşanan şu olay bir örnek olur sanırım; Yer Washington NATO merkez karargahı. Yeni atama mevsimsinde, kurmay başkanlığına bir Fransız generali getirilmiştir. O gün yapılan toplantıda, yeni kurmay başkanı, karargahtaki şubelerde görevli muhtelif milletlerden Kurmay subaylara, üzerinde çalışma yapmaları için, birer dosya dağıtır. Bir dosya da, Kur. Alb. Atıf Erçıkan'a verir. Toplantı bitiminde herkes çalışma odalarına dağılır. Bir saat sonra, iri yarı biri ABD'li biri İngiliz olan iki kurmay albay, Atıf albayın odasına hışımla dalarlar ve 'sana biraz önce başkan tarafından yanlış bir dosya verilmiş' derler. Türk albay gayet sakin; hemen masa üstündeki dosyayı çekmecesine kilitler ve 'hayır bana yanlışlıkla verilmiş bir dosya yoktur' der. Gelenler; 'bak o dosyada çok mühim bilgiler var. Üstün gizlilik derecesi taşıyor. Bu bilgiler dışarı sızdırılırsa bil ki ölürsün' derler. Atıf Alb. 'bunun sorumlusu benim' der ve gelenlere kapıyı gösterir. O dosyada; Sovyetlerin nasıl çökertileceği, dağılması halinde ise, 16 yeni devletin ortaya çıkacağı, bunlardan en az altı tanesinin Türk devleti olacağı..." detaylı bir şekilde anlatılmakta imiş?' Bülten devam ediyor ama geri kalanı yazamadım. Ne dersiniz. Türkiye'nin komşularındaki iktidar değişiklikleri, şimdi daha iyi anlaşılıyor herhalde.

.Yeni Papa nasıl seçilecek

Papa 2'nci Jean Paul, resmen 2 Nisan 2005'te gece 23.00 sularında öldü. Her fani bir gün ölecektir. Papa hayatında son 15 seneyi, birçok fizyolojik dertlerle dolu dolu geçirdi. Papa henüz resmen ölmeden, sağlığında iki ölümcül hastaya el sürdüğü ve onlar da iyileştiği için, ölümünden 10 sene sonra Aziz ilan edilebileceği, Vatikan'dan seslendirilmeye başlandı. Demek ki yapacaklar. 2'nci Jean Paul'den önceki Papa, 10 senedir cesedi çürümediği için, Aziz ilan edilmişti. (Halbuki önceki Papanın özel doktoru, Papanın gizli tembihi üzerine cesedine, vücut suyunu kurutan Formaldeit vs. gibi kimyasallardan 15 Kg. kadar doldurduğunu itiraf etmişti.) 2'nci Jean Paul zamanında birçok kilise ve görevlileri zor günler geçirdi. Yüzlerce papaz, sütunlarıma yazamadığım suçlardan dolayı, cemaatleri ile mahkemelik oldular. Hatta dava açılmaması için davacılarla, 60 milyon dolara sulh olmaya çabaladılar. Bu para ise, her ay cemaatten resmen kesilen Kilise parası idi. 2'nci Jean Paul Irak savaşına çok kızmış, ama binlerce insanın (Hıristiyanlar da dahil ) ölümünü neden durdurmadı. İstemedi mi?! Yapamadı mı? 1077'de Papa, Alman imparatorunu Aforoz etti. Affedebilmek için kilometrelerce kar üstünde, yalın ayak yürüyerek huzuruna gelip, kendisine secde etmesini istedi ve yaptırdı. Bu dünyaya gözdağı, ama insanlığa utanılacak bir haldir. 1309-1377 yılları arası Fransa'nın emrinde Avignon kasabasında Papa ve Papalık mahpus yaşadı. Napolyon'a taç giydirmek için Paris'e sürüklenen Papa, İhtilalcilerce orada senelerce hapsedildi. 1870'den 1929'a kadar İtalyanlar, Roma'yı Papa'ya vermedikleri için Papa küstü ve kendini Vatikan'a 59 sene hapsetti. 1929'da İtalyan hükumeti ile Papalık LATRAN anlaşmasını yaptı ve Papalık 400 dönümlük bir arazi parçasında "din devleti" oldu. Halen Papalar Roma'nın ellerinden gidişini hazmedemezler. Papalar Katolik devlet başkanlarının, İtalya cumhurbaşkanı, başbakanını Roma'da ziyaretlerini hiç istemezler. Çünkü Roma'yı kendi malları bilirler. Papanın Cem Sultan'ı parayla, Rodos Şövalyelerinden satın alması insan ticaretini de hatırlatıyor. Papaların huzurunda, herkes diz çöker ve ayaklarını öpmeye mecburdur. Allahın yer yüzünde vekili, hata ve kusurdan münezzeh sayılırlar! Kullardan oluşan Kardinaller Meclisi, Allah'ın vekilini nasıl seçerler diyebilirsiniz. Şöyle: Kardinaller bir binaya kapatılırlar. Seçim bitinceye kadar o mekandan dışarı çıkamazlar. Her geciken günde, kardinallere verilen yiyecek azaltılır. On günden sonraya kalırsa; sadece kuru ekmek ve su verilir. Diğerleri kesilir. Geçmişte bir Papa seçimi, iki sene sürdü. Bu sefer kardinallerin bulundukları bina dıştan kilitlendi, yani mahpus oldular. Yine seçim sonuçlanmayınca, binanın çatısı tamamen kaldırılıp kardinaller soğuk ve yağmurla yüz yüze bırakıldı. Birçoğu hasta oldu ve zorlama ile bir Papa seçilebildi. Papalığın bir muhafız ordusu vardır. Personeli sadece İsviçre ve Avusturyalılardandır. Bakalım yeni Papa seçimi ne kadar zamanda ve nasıl yapılacak.

.Yunan tarih kitaplarında Türkler

Bir okuyucumun verdiği bilgileri sizlerle paylaşmak istedim: "Halen Yunan ilkokullarında 3 tarih kitabı okutulur. 1'incisi Helenistik dönemi, 2'ncisi Roma ve Bizans dönemini, 3'üncüsü ise yakın tarih adıyla Osmanlı Dönemi ve 1821 Yunan İsyanları sonrasını işliyorlar. İlk iki kitapta Haçlı Seferleri kapsamında yapılan savaşların Türkler ile Hıristiyanlar arasında yapıldığı ve Türklerin, Hıristiyanları kadın-çocuk ayırımı yapmadan vahşice öldürdüğü yazılıyor. Yakın tarih kitabı, ilkokul dördüncü sınıftan itibaren okutuluyor. Türkiye aleyhinde birçok yerde yazılar ve resimler bulunmaktadır. Özetle şunların üzerinde duruluyor: 1- Bizans'ın başkenti Konstantinopol'ün Türkler tarafından işgal edilip, bununla Yunanlıların esaret ve kara günlerin başladığı, 2- Türklerin esir pazarı kurup, Anadolu'nun da Türkler tarafından işgaliyle, Hıristiyan halkın köleleştirilip zorla dinlerinin değiştirildiği, 3- Anadolu'da Hıristiyanların hayat şartlarının çok zor olduğu ve korku içinde yaşadıkları, 4- İzmir'in her şeyinin Yunan olduğu, bazı Rumların Türklerden korkmaları nedeniyle Türk adı taşımalarına rağmen gizli Hıristiyan oldukları ve gizli Rum adı taşıdıkları, 5- Trabzon'daki Sümela Manastırı'nın Türkler tarafından tahrip edildiği, 6- 1919-22 Küçük Asya felaketinde (15 Mayıs 1919'dan itibaren Yunan'ın İzmir'e çıkışı Anadolu'daki işgalleri kastediliyor.) Yunan varlığının Türkler tarafından yok edildiği, 7- İzmir'in yakıldığı, bu sırada binlerce Yunan'ın Anadolu'dan ve Pontus'tan kovulduğu, zulme uğratıldığı, esir edilip öldürüldüğü, 8-Kuzey Kıbrıs'ın Türkler tarafından işgal edilmiş olduğu, Kıbrıs'ta Rumların Türkler tarafından katledildiği, Kıbrıslı Rumların göçmen durumuna düşürüldükleri ve pek çok da kayıp olduğu, Girne ve Magosa'nın Türkler tarafından enkaz haline getirildiği, gibi iftiralar yer almaktadır." Mektup uzuyor. Ben bu kadarını aldım. Kokuşmuş ve yıkılmak üzere olan Doğu Roma'yı alarak Fatih, bütün insanlığa iyilik etti. Bizans esirlerinin kurtuluş akçesini Fatih cebinden ödedi. Böyle insan esir pazarı kurdurur mu? Fatih hapisteki Rum Patriğini serbest bırakıp, Osmanlı vezirine denk maaş vererek Patriklik makamına oturttu ve Osmanlı ülkesinde hudutsuz din hürriyeti tanıdı. Güzel İzmir'imiz, Aydınoğulları zamanından beri Türk yurdudur. Orada yaşayan Rum ve Yahudilere Türkler daima, huzurlu bir hayat temin etmişlerdir. Kuzey Kıbrıs'ta EOK'nın 50 senedir süren cinayetleri yenidir ve bütün dünya biliyor. Yunan milli eğitimi bu hatalı yolu derhal terk etmelidir!

.Bergama Tapınağının yurt dışına kaçırılışı!

Bazı Avrupa devletlerinin antik kentler ve eserlerle ilgili feryadının samimi olmadığını, birilerinin belki de, tarihî eserlerimizi bu gürültü arasında yurt dışına kaçırmaya çalıştıklarını bazı olaylardan anlamaktayız. Bunu ispatlayacak, yıllar önce yaşanmış bir örneği aşağıya aldım. İlgililer bilhassa Kültür ve Turizm Bakanlığımız yetkililerinin dikkatlerine arz ediyorum. Telif eserlerle yani, tarihî el yazması ve diğer kitapların alınıp satılması ile ilgili olan yasa halen çıkarılamadı biliyorum. Eğer Avrupa Birliği paketleri içinde, acele bir iki maddelik çıktıysa duymamış olabilirim. Bu yasa geciktikçe, Anadolu'nun tapu senedi olan nice Selçuklu el yazmalarımız, bazı yollarla Türkiye dışına gitmekte zannederim. 1879 yıllarında, Bergama'dan, Almanya'nın Berlin şehrine kaçırılan tapınağın hikayesini bilmem biliyor musunuz? İbretliktir: 1877'de Viyanalı Prof. Aleksandr Konze, Prusya Kraliyet Enstitüsü'nden bir görev daveti alır. Enstitüye bağlı bir müze ve heykel galerisi vardır. Bakar ki bunların çoğu orijinal değil kopya. Müzede böyle incelemeler yaptığı günlerden birinde bir köşede, "Ölen İskender" adı verilmiş bir mermer rölyef görür. Bu orijinaldir. Pek sevinir. Bu tablonun çıkış noktasını araştırır. Neticede İzmir'de, Osmanlı devletinin yol yapım işleri ile görevli mühendis Human'ın galeriye gönderdiğini öğrenir. İzmir'deki Alman konsolosu ile temasa geçip, Human'la mektuplaşmaya başlar. Bu Human maaşını Osmanlı devletinden almaktadır. Yolların inşa planını kendi yapmaktadır. Onun planındaki en önemli iş de, Bergama'yı sahile yani Dikili'ye doğru bağlayacak yoldur. Türk'ün parası ile bu yol çok çabuk yapılır. Human, Konze'ye yazdığı mektupta, Bergama'nın arkeolojik kalıntılar yönünden bir hazine olduğunu yazar. Konze, İmparator II. Wilhelm'in Veliahd Prensi Frederik ile görüşüp, sınırsız maddi destek sağlar. Yani Almanya devleti Türkiye'den tarihî eser kaçırılmasını emretmiştir! Human Bergama tepelerinde günlerce, Bergama Tapınağının kalıntılarını arar. Bir gün müjdeli mektubu Konze'ye ulaşır; Bergama tapınağı bulunmuştur. İzmir konsolosu vasıtasıyla, Vali beye değersiz bazı taşların merak saikasıyla Almanya'ya götürülmek istendiği söylenir ve sevk müsaadesi istirham edilir. Valinin sekreteri Ermeni Dikran Efendiye yüklü bir rüşvet de verilerek, valinin ikna edilmesi sağlanır. Bu arada İstanbul'daki elçileri vasıtasıyla sadrazam yani başbakana ulaşılıp, dostluk uğruna, bu birkaç taşa müsaade çıkartılır. Tabii orda da, sekreterlere bol bol bahşiş dağıtılır. Beri taraftan yol mühendisi Human, hızla kazıları başlatır. 36 adet 230x230 santimlik kare tapınak rölyeflerini meydana çıkartır. Devlerin savaşı panoları... Bunları dağdan indirmek aylar alır. Düze indikten sonra, kış bastırır. Yollar çamurlanır. Ağır mermer yükler yüklendikleri arabaların tekerlerini çamurlara gömer. Üç ayda bunlar limana Human'ın yaptığı yoldan taşıtılır. Alınan müsaade ile, bu değersiz mermer parçaları limana gelen bir Alman gemisine yüklenir. Hamburg limanından Berlin'e kadar kara yolu ile götürülür. Bugün Berlin'de 12 metre yüksekliğinde etrafı orijinal rölyeflerle donatılmış Bergama Tapınağı, gelen ziyaretçilere rehberlerce uzun uzun anlatılmaktadır. Türkiye çalıntı bu mabet kalıntılarını resmen talep etmiştir. Alman mahkemesi bunun Türkiye'ye iadesine karar vermiştir. Ancak yerine götürülmesi karar dışında bırakılmıştır. Yani Türkiye oradan söküp getirebilir. Bu eser halen de yerine getirilememiştir. Bakalım ne zaman ve kim getirtebilir!

.Ermenilerin davası asılsızdır

Asılsız Ermeni soykırımı iddiaları konusunda hükumetin, müşterek tarihçilerin konuyu incelemesi teklifini, Ermenistan başbakanı sebepsiz olarak reddetmiştir. Bu son olay gösteriyor ki, Ermenilerin asıl maksadı Soykırım olup olmadığı değildir. Bilime dayandırmaya korktukları yalanlarına siyasi destek aramaktalar. Batı dünyası da, sırf Türkiye'yi köşeye sıkıştırmak için bu yalanlara destek vermekte. Terörle başlayıp sahte heykeller dikmeyle devam eden iftiraların ardından, şimdilerde tazminat taleplerini gevelemeye başladılar. Devletimiz bu konuda ciddi adımlar atmaya başladı. Bu çalışmalar giderek hızlı ve kararlı bir hal alacaktır. İngilizlerin ısmarlama yazdırdığı 'Mavi Kitap'ın yazarı Arnold Toynbee, 1967'de kitabının propaganda maksatlı ve asılsız olduğunu itiraf etmiştir. Toynbee, 'Türklerin Ermenilere soykırım yapmadığını, tehcir yani göç ettirmenin temelinde ise memleketin güvenliğinin sağlanmasının yattığını söylemiş ve yazmıştır. Halen Türk vatandaşı olan Ermeni vatandaşlarımızın, bunca senedir devletimize bir zarar ve ihanetleri görülmemiştir. Ancak dış kaynaklı Daşnak ve Hınçak örgütlerinin zorladığı bu yalancı balonlara, Batı devletlerinin alet olması kendilerini yüceltmez, bilakis alçaltır. 1821'de patlak veren Mora'daki Patras Rum isyanından cesaret alan bazı ihtilalci Ermeniler, Osmanlı vatandaşı masum Ermenileri, ölümle tehdit ederek kavganın içine çektiler. İhtilale katılmayı reddeden yerli Ermenileri pusularla öldürüp; suçu Osmanlının üstüne attılar. Fatih'in İstanbul'u fethinden sonra, Osmanlı devletinde hep korunan ve gözetilen Ermeniler, Rusların tahrikiyle, 1828-1829 Osmanlı-Rus harbinde, velinimetlerine ihanet ettiler. 1877-1878 Osmanlı-Rus harbinde, Ruslar hesabına ve Osmanlı aleyhinde casusluk yaparak binlerce Türk'ü öldürttüler. 1911-1913 Balkan Savaşlarında Bulgarlarla el ele vererek, onların Çatalca'ya kadar gelmesine, binlerce Türk'ün de ölümüne sebep oldular. 1914-1917 tarihleri arasında bütün cephelerde Ermeniler, müstevlilere yardım için yarıştılar. Görülüyor ki yüz seneye yakın bir zaman aralığında, İhtilalci Ermeniler, Osmanlı'ya hep ihanet etmiştir. Bunlara yasal olarak verilecek karşılık elbette ölüm cezası idi. Osmanlı devleti hainlere yardımcı olanlara ölüm cezası vermediği gibi sadece savaş bölgesinin dışına çıkartılması, yani Tehcir emri vermiştir. Burada tehciri emredenler değil esas suçlular Ermenileri ihanete zorlayanlardır.

.Anzak koyunu Avustralya'ya vermek

Her sene 25 Nisanda İngilizlerin Gelibolu yarımadasına çıkarma yapmaya başlamalarının yıldönümü kutlamaları yapılıyor. Bunun neresi bizim için kutlama!. Ülkemi istilaya gelenler için kutlamalar; benim için, milletim için kara günlerin yıldönümüdür. Birinci Dünya Harbinde, İngilizlerin elinden kaçan iki Alman savaş gemisine, Osmanlı hükümeti Çanakkale boğazından giriş izni verince; İngiltere, Fransa ve İtalya Osmanlı ülkesine saldırdı. Bir milyona yakın gencimizi bu uğurda şehit verdik. Ülkemize saldıranlara dur demek içindi bu kayıplar. Şimdi bu şehitlerimizi anmak yerine saldıranların şafak ayinlerine katılıyoruz. Bu da yetmedi herhalde. Bu törenler için 10.000 km. uzaklardan kalkıp gelen Avustralya başbakanı, Türk yetkililerden Anzak koyunu bize verin diyerek toprak isteme cüretini gösteriyor. O koyun adı önce Anzak koyu değildi. Neden adı değişti. Bu ikramımız neyin uğruna. Şehitlerimizin ruhları azaba düçar oluyor. İngiliz saflarında ve İngiliz menfaati için ülkemize saldıranlar, binlerce gencimizi ölüme gönderenler, bu topraklardan parça talep etme cüreti gösteriyorlar. Halbuki onlar bizim canımıza, ırzımıza kastetmişlerdi. 1957'de ABD'de doktor olarak çalışmakta olan sayın Ömer Musluoğlu şu hatırayı nakleder: Ömer Bey, ABD'de çalıştığı hastanede kotrolünde olan bir hastanın kolunda, Türk bayrağı dövmesi görüp sebebini sorar. Hastası doktorun Türk olduğunu öğrenince şöyle anlatır: 1915'de gençtim. Ben Avustralyalıyım. Savaşmak için İngilizler memleketimizde asker topluyordu. Beni de silah altına aldılar. İngilizler bizi toplayıp dediler ki; Barbar Türkler, Hıristiyan dünyasını yakıp yıkacaklar. Bütün dünya bu barbarlara karşı cephe açtılar. Birlik olup üzerlerine gideceğiz. Bizi önce Mısır'a getirip üç haftalık savaş eğitimi yaptırıp Çanakkale'ye getirdiler. İlk çarpışmada ağır yaralandım. Kendimi kaybetmişim. İlk yardım istasyonunda gözlerimi açtığımda, etrafımdaki yabancıların Türk olduğunu anladım. Bunlar barbar değil, üstelik her şeylerini benimle paylaşan merhametli kimselerdi. İsteselerdi beni öldürebilirlerdi. Öldürmedikleri gibi ayağımı yere bastırmıyorlardı. İngilizlere lanet ettim. Ve beni el üstünde tutan bu Türklerin bayrağını koluma dövme yaptırdım ve ömür boyu bu insanlarla savaşmamaya yemin ettim. Şu talihin güzel cilvesine bakın ki o gün öldürmeye kalktığım buna rağmen yaralarıma merhem olan Türklerden birisi daha, şimdi tedavimle uğraşıyor der ve İslamı kabul eder. Sahi biz de bir zamanlar at koşturduğumuz Macaristan, Romanya, Avusturya gibi yüzlerce ülkede böyle savaş hatıralarını anma için gitsek bize ne işlem yaparlar?

.Saint Barthelmy katliamını yapanlar

Avrupa'nın birçok devletinin yasama organları, sanki kendi iç meselelerini halletmiş gibi, son yıllarda Ermenilerle can ciğerler. Halen birçok Avrupa ülkesinde, 13-16 yaş grubunda bulunan kız-erkek gençlerin % 35'i uyuşturucu bağımlısı haline gelmişlerdir. Bu yaş grubunun üstünde ise oran, % 50'leri bulmuştur. Bir millet için, bu yazdıklarım istikbal karartan manzaralardır. Milletlerine bu suçlarını unutturmak ve hedef saptırmak için, Osmanlı devleti Ermenilerin soyunu kırdı diye bir kampanya başlatanlara çanak tutuyorlar.. Böyle bir soykırım, 950 senelik Türk Ermeni ilişkilerinde hiçbir zaman yaşanmamıştır. Ruslar Ermenilere soykırım uyguladı. Ama tıs yok. Bizans Ermenilere soykırım yaptı hiç ses yok. Ermeni ihtilalci çeteleri, kendilerine peki demeyen kendi dindaşları binlerce Ermeni'yi vahşice öldürüp, mallarına kondular hiç gündeme gelmez. Öyleyse bu meselenin gündeme taşınmasının sebebi, Ermeni haklarını aramak değil, bu bahane ile Türkleri suçlamak. Papanın destek ve teşviki ile, 1572 senesinde Paris'te Ana Kraliçenin uygulamaya koyduğu ve bir gecede 40.000 Ortodoks'un katledildiği Saint-Barthelmy vahşetini ağzına alan hiç yok. Aynı Fransa neredeyse Ermeni heykeli dikmediği şehir bırakmadı. Sene 1572... Fransa tahtında genç kral IX Charles oturmaktadır. Annesi yani Ana Kraliçe Katherine, aynı zamanda, Roma'daki Papa XI'inci Leon'un kız kardeşidir. Koyu bir Katoliktir. Fanatiktir. Kendi yolundan başka hiçbir inanca hayat hakkı tanımamaktadır. Onun bu tutumunda sık sık yazıştığı ağabeyi Papa Leon'un büyük tesiri vardır. Papa özel müneccimini kız kardeşine gönderir. Müneccim Roccoyeri Ana Kraliçenin sözlerine inandığı tek insandır. Fransa'nın bir bölümünde etkili olan Navar Kralı Henry Ortodoks idi. Bu durum ise, Fransa'nın din bütünlüğünü zedeliyordu. Bu Ortodoksları ortadan kaldırmak için, ustaca planları Papa yapmıştı. Müneccim Roccoyeri günlerdir, gökyüzünde bir "işaret" arıyordu. Nihayet bir gün Ana Kraliçeye müjdeyi verdi: "Efendim yıldızlar size müzaheret ediyor. Ruhül Kudüs sizden yana!.." Ana Kraliçenin ekibi o gece Paris'teki bütün Ortodoks evlerini tesbit edip kapılarını işaretlediler. Mutaassıp Katolikler grubu iş başında idi. O gün 24 Ağustos 1572 ve Katoliklerin en mukaddes bildikleri Saint Barthelmy yortusu günü idi. Gece yarısını biraz geçe, Saint Germen Qukcer Kilisesinin çanları çalmaya başlayınca, sokaklarda ellerinde meşaleli binlerce insan beliriverdi. Bu meşalelerle, işaretli evleri tutuşturuyorlardı. Ev halkından korku ile sokağa fırlayanları ise en vahşi usullerle sokak ortasında katlediyorlardı. Bu cinayeti işleyenlerin arasında fanatik yaşlı hanımlar bile vardı. Victor Hugo'nun ifadesi ile "o sakin yaz gecesinde, gökteki yıldızlar sarı değil kızıl renkli görünüyorlardı. Saint nehri ise kıpkızıl bir renkte akmaya başlamıştı..." Protestan asilzadeleri, genç kral Charles'ın gözleri önünde parçalanıyordu. Bu manzaradan kral aklını yitirdi ve onbeş gün sonra deli olarak öldü. Bütün bu vahşet günlerinde, Paris nüfusunun beşte biri katledilmişti. Bu cinayeti planlayan Papa Leon'un, Ana Kraliçeyle yazışmalarının birer sureti Vatikan'da saklanmaktadır. Ortodoks olan Yunan, Ermeni ve Rusların; dinlerinin namusu uğruna bunu Papa'dan istemelerini beklemekteyiz.

.AİHM kararları ne kadar tarafsız?

12 Mayıs 2005 günü sabahı Türkiye, güne gergin başladı. Sebebi ise günlerdir beklenen AİHM kararları açıklanacaktı. Birçok basın yayın organı, bir siyasinin günler önce ortaya attığı iddiaları zaten tartışmaya başlamıştı. Sanki AİHM'den çıkacak kararlar daha alınmadan, resmileşmeden bir yerlere duyurulmuştu. Hangi mahkeme olursa olsun, ilerde vereceği kararını, önceden bir yerlere bilerek veya bilmeyerek sızdırırsa, bu olay büyük bir hukuk kuralı hatasıdır. Yargılamada usül hatalarından da çok ağırdır. AİHM, Türkiye'yi terörist başının yargılanmasında var saydığı eksikliklerden dolayı, "usül hatası" yapmakla suçlarken; bizzat kendisi daha büyük ve ağır bir suç işlemiştir. Ama buna da şaşmamak lazım. Birçok Batı ülkesinde, uyuşturucu ile mücadelede hukuken ve siyaseten çaresiz duruma düşmüştür. İnsanın en önemli ve kutsal hakkı yaşama hakkıdır. Uyuşturucu ise bu hakkın en acımasız düşmanıdır. AİHM kendi burunlarının dibinde ve kendi çocuklarına karşı işlenen bu suçlar için hangi kararı almıştır? Alamaz ki!. Yine kendi ülkelerindeki Türk vatandaşlarına karşı; Dazlak vesair fanatiklerce, kundaklama, yaralama ve öldürme olaylarında, hangi adil kararı almıştır. O da yok. Loizidu, Kıbrıs Türkünden davacı olursa, Türkiye hemen AİHM'ce mahkum edilir. AİHM'nin son kararına ilişkin, bakıyorum bizdeki Yüksek Yargı kurumları ilgililerinden, hiçbir hukuki açıklama, savunma ve yorum yok. Yani susarak zımnen kararı haklı buluyoruz denmektedir. Çıkması muhtemel bazı yasalar için, aylar önce görüş açıklamayı vatan görevi bilen ilgililer neredeler? Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Türkiye'nin meselelerinde tarafsız adil karar verebilir mi? Bu konuda bizlere yardımı olur diye, bazı Avrupalı yöneticilerin, son yüz yıl içinde Türkler için neler söylediklerini, kendi ağızlarından yazıyorum. Yani Batılı devlet adamları Türkleri nasıl biliyor: 1- Fransız fikir adamı Victor Hugo: Oradan Türkler geçti: Her şey harabe ve matem, diyor. 2- Bir Hristiyan din adamı ve milyonları etkileyen Alman Martin Luther: Bugün Türkler'in ayakları altında ezilip inleyen Hristiyanlar vakti gelince onları yargılayıp cezalandıracaktır. Türk Ordusu Şeytan'ın Ordusudur. 3- Fransa'nın zirvesinde senelerce devlet idare eden Valerie Giscard d'Estaing: Avrupalı yöneticilerin büyük bir kısmı, Türkiye'nin bu projede yeri olmadığını biliyorlar ve bir araya geldiklerinde bunu dile getiriyorlar, diyor. Yani bizim senelerdir uyum yasaları taklaları attığımız Avrupa Birliğine girme çalışmalarımızın üstüne bir sünger çekin diyor.

.İstanbul'un fethini kutlarken

29 Mayıs 2005 Pazar günü dünya incisi İstanbul'un Türkler tarafından Fethinin 553'üncü yıl dönümünü kutlayacağız. Peki bizler Fatih'in bu güzel yadigarına, ne kadar sahip çıktık? İtiraf edelim ki, hakkıyla sahip çıkamadık. 1453'lerde Batıda insanlara eşya muamelesi yapılıyordu. Onların görevi, kendilerini idare edenlere her şeylerini vermek zorunda idiler. Kayıtsız şartsız itaat ederlerdi. İdarecilerinin karşısında, hiç ama hiçbir hakları yoktu. Fatih 32 senelik iktidarı zamanında bütün vatandaşlarına, bu günkü manada insan hakları olarak, her türlü serbestiyi sağlamıştı. Topkapı sarayında, devletin en üst karar organı olan Kubbealtı divanında, bizzat başkanlık ederdi.. Haftada beş gün toplanan divanda, devletin her türlü işi müzakere olunurdu. Her Osmanlı vatandaşının bu divana baş vurma hakkı vardı. Yani bu günkü dilekçe hakkı. Topkapı Sarayını çevreleyen Surlarda, bir ana kapı vardır. Bab-ı Hümayun yani devlet kapısı. Bu kapının 3 metre kadar sol yanındaki mermer kitabede 'ya valiye külli mazlumün' yani 'kim ki hakkının elinden alındığına, kaybettiğine inanırsa bu kapıya baş vurabilir' yazılı idi. Batı medeniyetinin 1900'lü yıllarda ve kısıtlı şartlarda vatandaşlarına vermeye çalıştığı dilekçe hakkını, Fatih Sultan Mehmet Han 1453'lerde mermere kazdırarak dünyaya ilan etti. Bu levhada din, dil, cinsiyet, yaş ayrımı da yoktu. Bu kitabe, şimdilerde bir çok davalarımızda son merci olarak AİHM'den medet bekleyen Fatih'in torunlarına çok iyi bir ders olsa gerekir. Fatih Camiinin inşaatında yetkili Rum Mimar, ihanet ederek; Mermer sütunları bir bahane ile kısaltınca, Fatih kızıp onu şiddetle cezalandırdı. Mimar da haksızlığa uğradım diyerek, Fatih'i mahkemeye verdi ve Fatih o mahkemede mahkum oldu. Adalete bakınız. İstanbul'un fethi ile Balkanlardaki Ortodoks dünyasını himayesine alan Fatih, Dünya siyasetini dengeye getirdi. O tarihe kadar Roma'daki Papalar, Avrupa krallarını, Kudüs'ü Türklerden kurtarmak bahanesiyle 9 defa haçlı seferine teşvik ettiler. Milyonlarca Avrupalı genç, Kudüs yollarında heder edildiler. Katalanlar 1204'de İstanbul'u bastılar. Kırk seneyi geçkin bir süre idareye el koyup, Doğu Roma yani İstanbul halkına kan ağlattılar. Hatta bu Latin zulmünden kaçan bir kısım Rum, Trabzon'da Pontus devletçiğini kurdular. Bu hareketin ardında da yine Papalar vardı. Güçlü Türk devleti ve onun emsalsiz hükümdarı, dengeli siyasetle, Katolik ve Ortodoks gençlerin hiç uğruna birbirlerini kırmaktan kurtuldular. Bizans düştüğü günlerde, İstanbul'da tek kütüphane ve okul yoktu. Her şeyi Bizans Papazları biliyor, halk ise tam cahil idi. Fatih hemen bir medrese yani üniversite açtırdı. Bu Ayasofya medresesine büyük paralar harcayarak; İran, Taşkent, Semerkant ve Buhara'dan zamanın en büyük bilim adamlarını getirtti. Özet olarak Fatih İstanbul'u, dünyanın adalet, bilim ve idare merkezi yapmıştı. Zannederim esas bu yadigarlara sahip çıkmak işin esasıdır.

.Demokrasi ve milli çıkarlar

Demokrasi Yunanca bir kelime. İnsanların kendilerini idare edecek insanları seçmesi demektir. Demokraside kişi hürriyetleri geniştir. Ancak bir kişinin hürriyeti, diğer kişinin hürriyet sahasına yani onun özgürlüğünün başladığı yere kadardır. Ona kimse zarar veremez.. Bugün ülkemiz demokrasi ile yönetilmektedir. Biz bir milletiz. Milli çıkarlarımız söz konusu olunca, kişi hürriyetlerinin sınırları daralır. Bunu da Anayasa ve ona uygun kanunlar belirler. Mesela erkek Türk vatandaşları, milli görev olan askerlik yapmakla yükümlüdür. Her ne halde olursa olsun bundan kimse muaf olamaz. Milli her dava da böyledir. Son günlerde bir üniversite mekanında, bazı kimseler 1915 öncesi ve sonrası dönemini kapsayan Çöküş Döneminde Osmanlı Ermenileri, Bilimsel Sorumluluk ve Demokrasi Sorunları adlı bir bilimsel toplantı tertiplemiş, devlet de bunu yaptırmamıştır! O üniversite, Türkiyede ilk Bizantoloji kürsüsünü de kuran yerdir. Devletin bu yasaklamasını kınayan ve tertip heyetinde olan 43 kişinin adları da, bildirileri de yayınlandı. Bu kişilerden meşhur bazıları, son 10 senedir, ABD ve Avrupa'nın birçok ülkesinde, Osmanlıların Birinci Dünya Harbi sırasında, Ermenilere soykırım uyguladığını verdikleri konferanslarda gırtlağını yırtarcasına haykıran kimselerdir. Bunların bir kısmı, halen bazı öğretim kurumlarında rektör veya öğretim üyesidir. Asılsız "Ermeni soykırımı" iftiralarında, devletimizin net bir tutumu var. Ermenistan veya "diaspora" denilen dıştan gazel okuyan Ermenilere demişiz ki; gelin bu işi dünyadaki konuyla ilgili bütün arşivleri ortak bir heyete inceletelim! Verecekleri karar bizim kabulümüzdür. Ermenistan ise başbakanları ağzıyla, bu olumlu ve bilimsel teklifi, şiddetle reddedip; bunun kesin olduğu zaten belli gibi, mesnetsiz ve gerçekten korkan tarzda laflar ettiler. Şimdi bir grup üniversite görevlisi, Ermenistan başbakanına destek olurcasına, Osmanlı çöküş dönemi demokrasisi gibi; acayip bir konuda sempozyum düzenliyor. Evet Türkiye'de demokrasi geniş bir şekilde var. Ancak milli menfaatleri zedelemeye kimsenin izni olamaz. Savaşta taarruza kalkan birliğin bir neferi kalkıp, ben savaşa karşıyım. Bu olay insan haklarına aykırı gibi laflar ederse, onun yeri divan-ı harptir. Heyete bakıyorum yarıya yakını Ermeni adları veya kırma isimler. Heyette bulunanlardan acaba kaç tanesi, Osmanlı Arşivlerini okuyup anlayacak kadar Osmanlıca dil ve yazı biliyor. Kaç tanesi siyakat biliyor. Belli ki bildirileri bilimsel olmayacak, üfürükten yani ısmarlama şeylerin ispatına çalışılacak. Onlar da biliyor ki ciddi bir savunmaları yok . Ancak bunu yasaklayan devletimizi, AB nezdinde küçük düşürüp, böylece elini zayıflatmak ana maksatlarıdır. Genelkurmay Başkanlığının yayınladığı "Arşiv Belgeleri ile Ermeni Faaliyetleri 1914-1918" isimli 2 ciltlik ciddi araştırma, bütün soykırım iftiracılarına en güzel ve bilimsel cevaptır.

.Türkiye'nin kötü tanıtımı ihanettir!

Son birkaç senedir Türkiye'ye gelen yabancı turist sayısında, ciddi artışlar olmuştur. Turizm yatırımları ekonomiye olumlu katkılar sağlamaktadır. Avrupa'nın bazı devletlerinin turizm gelirleri senelerdir, Türkiye'nin yıllık ihracatının birkaç katıdır. Şimdi onlara giden turistlerin bir kısmı Türkiye'ye yönelince, çirkin oyunlara başvuruldu. Son şampiyonlar ligi finali esnasında, bir tanıtım kuruluşunun ülkemize gelen yabancılara broşürlü uyarıları üzüntüye sebep olmuştur. Adı geçen broşürlerde Türkiye bir yamyamlar ülkesi gibi anlatılmıştır! Bunu yapan kurumun Türkiye temsilciliği, basın mensuplarına yönelik bir özür dileme maili kampanyası başlattı. Bu mailde; söz konusu yanlışlığı yapan, kurumumuzun Avrupa koludur. Ancak bu rehber bilgileri dünyanın her tarafına yayılmaktadır denmektedir. Anlayabilen beri gelsin. Bazı okuyucularım konuya biraz daha geniş açıdan baktıklarında; atı alanın Üsküdar'ı geçtiğini şaşkınlıkla görmüşlerdir. Sultanahmet civarındaki kitap büfeleri ve bazı yayın evlerinin sattığı Türkiye'yi anlatan Turizm Rehberi kitaplarında korkunç yanlışlık ve iftiralara rastlanmıştır. Bu tanıtım kitaplarının çoğu Londra ve Paris merkezlidir. Londra'da basılan bir rehberde 2'nci Abdülhamid Han'ın elleri kanlı bir karikatürüne yer verilmiştir. Sultan 2'nci Selim ise ayyaş ve şarapçı olarak anlatılmaktadır! Türkiye'de güneydoğu ve güneye seyahat edeceklerin şalvar giymeleri tavsiye edilmektedir. İngiltere kaynaklı ve İngiliz Bernard McDonagh'ın yazdığı Turkey Blue Guide, yani Turkiye Mavi Rehberi isimli kitapta; İstanbul'un fethi bir facia ve Fatih Sultan Mehmet Han da eli kanlı bir katil olarak anlatılmaktadır. 55'inci sayfasında; Fatih'in, komutanlarına Bizans imparatorunun başını kesip getirmelerini emrettiği iftirası yazılmaktadır. Kıyım ve katliam çok büyük olmuştur. Bizans başbakanı Lukas Notarası, Fatih 14 yaşındaki oğlunu kendisine vermediği için öldürtmüştür, yazıyor. Mavi rehber kitabında, Kültür ve Turizm Bakanlığının ithal bandrolü olduğu görülmektedir. İşin doğrusu ise, Türk askerleri surlardan girmeden bir gün önce, Bizans İmparatoru askerlerinin çarpışmaktan kaçındığını görerek, onları surların arasındaki 20 metrelik boşluğa hapsettiği, iç taraf duvardaki kapıları kilitletip, deliklerine kurşun akıttırdığı, Bizans askerlerinin korku ve panikten birbirini öldürdüğü şeklindedir. Bunu o devrin Bizanslı tarihçisi Kritovulos, İstanbul'un Fethi kitabında yazmaktadır. Prof. Sayın Halil İnalcık ise eserinde, Türk askerleri surlardan akmaya başlayınca, Haliç'i gözetlemekte olan Türk nöbetçiler, Tekfur sarayından Ayvansaray'a doğru birinin hızla kaçtığını farketmişler ve yolunu kestiklerinde ise bunun koltuğunun altında altın dolu bir çekmece taşıyan üniformalı biri olduğunu görmüşler, kendilerine direnen kişiyi öldürdüklerini, sonradan bunun İmp. Kostantin Dragazes olduğunu yazmaktadır. İşte Türkiye'nin yabancılarca tanıtımı ve işte gerçekler. Kültür ve Turizm Bakanlığımızın konuya acilen eğilmesini beklemekteyiz.

.İrlandalılara uygulanan soykırım

Birçok ABD ve Avrupa şehrinde, asılsız Ermeni soykırımı iddiaları adına çirkin heykeller dikilmektedir. Parlamentolarında bu iddialar, yasalaştırılmaya çalışılıyor. Türkiye seferberlik ilan edercesine, bu yalanlara karşı durmaktadır. Mücadele vermektedir. Şimdi de bu iftiralara öncülük eden Fransa'nın, Cezayir'de bir milyona yakın Cezayirliye nasıl bir soykırım uyguladığı gün ışığına çıkıverdi.. Bakalım bunu nasıl bir yolla örtbas edecekler? Ben sizlere İngilizlerin, kendi vatandaşları olan İrlandalılara, nasıl bir soykırım uyguladığının bir perdesini aktaracağım: İrlanda Kurtuluş Ordusunun terör eylemlerini asla tasvip etmiyorum. 1800'lü yıllara kadar müstakil olan İrlandalıların, toprakları fakirdir. Arazinin üçte ikisi kayalık ve ziraata elverişsizdir. Ziraata elverişli olan yerlerde de, ancak patates yetiştirilebiliyor. Balık ve patates tek gıdaları. Et, sebze tahıl tanımıyorlar. İş sahaları yok denecek durumda. Bari İngiliz hakimiyetine girelim de, insanlarımız orada iş bulur, karnını doyurur diye düşünerek; 1800 senesinde İngiliz hükümranlığına kendi istekleriyle girerler. İngiliz zenginler, İrlanda topraklarında 30-40 metrekarelik sosyal konutlar yaptırırlar. Bu evlerde kiracı kalan İrlandalılar, kira ödeyemeyince, zengin İngilizler haksız işgali önlemek için bu evlerden binlercesini kendi elleriyle yakarlar. 1845'te İrlanda patateslerine gelen hastalık, ürünü sıfırlar. İki sene devam eden bu kıtlıkta, birçok İrlandalı ölür. Binlercesi ABD ve Kanada'ya illegal yollardan, şimdiki "umuda yolculuk" yapanlar gibi, çürük gemilerle gitmeye çalışırlar. Gidenlerin yüzde yirmisi, yolculuk esnasında kitleler halinde ölür. Bu sığınmacıları taşıyan gemilere "tabut gemiler" denmiştir. Sene 1847. Bu krizden önce İrlanda'nın nüfusu 8.200.000 iken; kıtlıkta 1.700.000 kişi ölür. Yani, İrlanda nüfusu 6.500.000'e düşer. Bu faciaları haber alan Osmanlı hükümdarı Sultan Abdülmecid Han, İngiltere Kraliçesine başvurup, İrlandalılar için on bin sterlin yardım göndermek ister.. Kraliçe Viktorya çok kızar ve bin sterline razı olur. Abdülmecid Han bu sefer 5 büyük gemiyi tahıl ve diğer gıda maddeleri ile doldurup, binbir tehlike ile, İrlanda'nın başkenti Dublin'e yola çıkartır. Bunu haber alan Kraliçe Viktorya Türk gemilerinin yardımını engellemek için, Dublin limanını ablukaya aldırır. Türk gemileri bu sefer 70 mil yani 100 km kadar daha kuzeydeki, indirmeye elverişsiz liman Drogheda'ya yönelir. Gayri müsait şartlarda yükünü ihtiyaç sahiplerine ulaştırır. Droghedalılar Türkleri pek sever. Padişaha bir teşekkür mektubu gönderirler. Şimdi her sene bu şehir Belediye Meclisi, "Türklere Şükran Günü" tertiplerler. Padişaha gönderilen teşekkür mektubu, halen Topkapı Sarayı arşivindedir. İki sene gibi kısa bir zamanda, 1.700.000 İrlandalı'nın ölüme gönderilmesi, yardım etmek isteyenlere liman kapatılması tam bir soykırımdır. Bunun hesabı milletlerarası zeminde görülmelidir.

.Yargının bağımsızlığı adaleti tecelli ettirir

Mayıs 2005 günü birçok televizyon haberinde, İsrail'deki bir mahkemede, hem de duruşma salonunda, görevini yapmakta olan hakimin gözleri önünde; davalı ve davacı ile bunların yakınlarının, kıyasıya kavga ettiklerini gördük. Kavgacılar salonda ellerine ne geçerse, karşı tarafa kıyasıya fırlatıyorlar. Tabii bu arada hakim dahil adalet görevlileri de, can derdine düşmüşler. Bir yerlere sinmişler. Olay sonunda duruşma hakimi, bir daha iki tarafı aynı anda salona almayacağını söylüyor. Bu şartlarda görev yapan mahkeme ne kadar adil karar verebilir. Bana göre veremez. Çünkü hakim bile can derdine düşüyor. Ülkemizde duruşma salonlarında olmasa da, koridorlarda kıyasıya kavgalar olmakta ve hatta silahlar da patlamaktadır. Bir devlet adaleti ülkesinde tecelli ettirtmek ve hakim kılmak isterse, bunu aldığı tedbirlerle de sağlarsa; o ülke ve devlet uzun ömürlü olur. Aksi takdirde tarihte pek çok misalleri gibi tez elden yıkılır gider. Son İsrail olayı bana Fatih döneminde yaşanan bir olayı hatırlattı. İstanbul'un fethinden sonraki zamanlar... Devlet merkezi Edirne ve Enderun denilen saray okulu da Edirne'de. Bu okulda okuyan gençlere Enderun Ağası denir. Bir gün Yüce Fatih'e Edirne Kadısından bir şikayet gelir. Enderun ağalarından Davut isimli genç, Edirne Kadısına makamında bir tokat vurmuştur. Sultan derhal cezalandırılmasını emreder. Zira adaletin temsilcisine bir saldırı söz konusu. En ağır cezaya çarptırılacaktır! Bu Enderunlu genç istikbal vaat eden, zeki çalışkan birisidir. İlerde devlete büyük hizmetleri beklenmekte. Ama Kadıya tokat vurmuştur. Suçludur. Birçok aracılar sultana bağışlanmasını arz etseler de netice değişmez.. Bu arada Fatih'in huzuruna bir tanınmış fakih, yani fıkıh âlimi çıkar. Ve Sultana der ki: Efendim bu Davut, Kadı efendiye makamında tokat vurmamıştır. Kadı kendi makamında Davut Ağaya bağırmış. Davut da bunun uygun olmadığını ve Kadının hata ettiğini yüzüne söylemiş. Kadı efendi de makamından öfke ile kalkıp elindeki sopa ile Davut'un üzerine yürümüş, Davut da kapıdan çıkınca, Kadı efendiye bir tokat vurmuş. Yani tecavüz makamda olmamış. Kadı makamından çıkınca olmuş yani ceza icap etmez, der. Fatih, bakar ki olaya güzel bir "kılıf" bulunmuş, kendisine "peki" demek düşer! Aradan uzun zaman geçer. Enderunlu Davut, Padişaha bir hususu arz edecektir. Huzura kabul edilir. Koca Fatih, yanında sakladığı kızılcık sopası ile Enderunlu Davut'u huzurda evire çevire bir güzel döver. Zira adalete ve adamına tecavüz söz konusudur... Davut Ağa daha sonraları meşhur Koca Davut Paşa olmuştur. Fatih'in vefatından sonra, bu dayak olayını hatıralarında anlatıyor. "Bu dayak beni adam etti" diyor ve Fatih'e dualar ediyor. Davut Paşa, Fatih devrinde Anadolu Beylerbeyliği yapmış, Otlukbeli, Boğdan, Macaristan ve Arnavutluk seferlerinde bulunmuş ve büyük başarılar kazanmıştır. Bugün Fatih ilçesindeki Davutpaşa Mahallesini ve Külliyesini kesesinden yaptırmıştır. II. Bayezit zamanında, 1483'ten itibaren tam onbeş sene Sadrazamlık yapmıştır. Yani Osmanlının ikinci adamlığını... Adaletin kestiği parmak acımaz. Adaleti baş tacı eden devletler güçlü ve uzun ömürlü olurlar.

.Anadolu'daki insanlık mirasına eğilelim

Görevim icabı zaman zaman Anadolu şehirlerimizi dolaşmakta ve Türk tarihi eserlerinin çekimlerini yapmaktayım. Bazen gördüklerimden göğsüm kabarıyor, bazen de yeise düşüyorum. Elbette ki her şeyi her zaman başarmak mümkün olmayabiliyor. Onlara sözüm yok. Bazan da çok küçük ve ihmal edilmemesi gerekli şeyler var ki, buna her Türk vatandaşı eğilmeli sahiplenmeli diyorum. Mesela bir yerdeki tarihî köprüyü çekerken, o şehirden birileri yanıma gelip; abi bunu çek de televizyonda ilgililer görüp yaptırsınlar, diyorlar. Neden aksayan yanlarımızı, televizyonlar yolu ile şikayeti seviyoruz? Anlaşılmaz. Yani her şeyi devletten bekliyoruz. Bunda suçu hep vatandaşta aramak da insafsızlık olur. Adını vermeyeyim, İstanbul'un en merkezî yerlerinden birindeki tarihî bir caminin şerefesinin korkuluk mermer blokları yerinden oynamış, her an 70 metreden yere çakılabilecek duruma gelmiş. Cemaatten birileri baş tutup yaptırmak isteyince, önlerine anıtlarla ilgili bir kurul dikiliyor; yapamazsınız! Peki bu taşlardan biri düşse ve birkaç kişinin ölümüne sebep olsa, bu ihmal cinayetinin sorumlusu kim olacak? Böyle binlerce benzer eseri tek tek gösterebilirim. Eğer vatandaş yanlış ve hatalı yapar denirse, doğrusunu hızla kim yapacak? Tehlikeyi kim önleyecek? Mevzuat ve bürokrasi engellerini hangi kahraman temizleyecek? Söz tarihten açılmışken taze bir konuyu yazacağım. Osmanlı'nın çok önemli kültür merkezlerinden Amasya'da; hem Selçuklu, hem Beylikler dönemi, hem de Osmanlı'ya ait yüzlerce tarihî eser var. Bunlardan bir tanesi de, meşhur Taşhan... Aslı iki katlı olan bu han, üst katı harap olarak tek kata inmiş. O tek kattaki dükkanların içine girmeye cesaret ister... Her an çökebilecek durumda. Yapılışında vakıf eser olan taşhan, sonradan özel mülkiyete geçmiş... Sahibi bunu restore edecek güçte değil. Olsa da el sürdürmezler. Vakıflar Genel Müdürlüğü, bütün ülke çapındaki binlerce benzerinden, hangi esere yetişsin!.. İş adamlarının sponsor olarak yaptırmak istemeleri halinde, "mevzuat" isimli bir koca "kaya" önlerine dikiliyor! Kendi ayaklarımıza mevzuat prangasını vurmaktan artık kurtulma zamanı gelmiştir. En basit turistik tesisler için, "yap-işlet-devret" sistemini başarı ile uygulayan Türkiye, vakıf eserlerin kurtarılması için de "YAP-İŞLET ve BAK" sistemini getirmelidir. Bugün tarihî kıymeti çok yüksek olan binlerce eser, geceleri basit, paslı bir asma kilide emanet edilmemelidir. Yani gerekirse mülkiyeti vakıflarda olarak ve yapılış ana gayesine sadık kalınarak bir nevi özelleştirilmelidir.

.Terörizm insanlık düşmanıdır

Terözim belası, son günlerde gidip Avrupa'nın kapısına dayandı. 1967'de masum istekleri olan öğrenci hareketleri olarak Paris'te sokakta başlayan anarşi, kısa sürede Türkiye'nin İstanbul, Ankara gibi üniversite şehirlerine sıçradı. 30 senelik süreçte her gün sağ ve soldan tanınmış kişileri öldürme noktasına gelindi. Artık Türkiye'nin huzuru kalmamıştı... Türk silahlı kuvvetleri, iç güvenlik görevlerini alıyor ve üstesinden gelmeye gayret ediyordu... 1976-1980 yılları, anarşi ve terörizmin doruğa ulaştığı yıllar idi... Sokaklarda gezemez olmuştuk. Üniversitelerde okumak imkansız hale gelmişti. Binlerce gencimizi kaybettik. 1980 askerî hareketi ile sokaktaki kan durdu. Ancak bu sefer yeni bir dalga, yani bölücülük Türkiye'nin kapısına dayandı. 20 seneden çok bir sürede, Türkiye bu Terörde 30 bin evladını kaybetti. 100 milyar dolarlık ekonomik kayba uğradı. Türkiye'de terörizme bulaşanların hemen hepsi Türk ve hatta Müslümandı. Hiç kimse teröristin din ve milliyetini düşünmedi. Yapılan iş kanunsuz ve suç idi. 1990'lı senelerde Balkanlar karıştı. Bosna'da, Makedonya'da Türklere karşı binlerce cinayet işlendi. 11 Temmuz 2005'te Srebrenica da, 10 sene önce topluca öldürülen 8000 kişinin anma törenleri yapıldı. Avrupalı buna saygı duruşu yapmadı. Benzeri olaylar dünyanın birçok yerinde yaşanmaktadır. Hiçbir semavi din, mensuplarının ihkak-ı hak ile yani, kendi savcı ve hakim olarak hüküm verip infaz yapmasına izin vermez. Yakalama yargılama ve infaz hep devletin işidir. Aksi halde bir karşı terör ve anarşi doğar. Son olarak İngiltere'de, metro ve otobüslere yapılan bombalama saldırıları ile 60 kişiye yakın insan suçsuz yere öldüler. İçlerinde Türk de var. Böyle olayları hiçbir sebeple haklı ve meşru görmüyoruz. İnsanın en dokunulmaz hakkı, yaşama ve inanç hakkıdır. İkisi de din, dil, ırk ayrımı yapmaksızın mutlaka korunmalıdır. Türkiye'de senelerdir terörden ölenlere nasıl üzüldükse, 1995'te Bosna'da, en son İngiltere'de hayatını kaybedenlere de aynı derecede üzüldük. Ancak İngiltere'de son saldırıda ölenler için, dünyanın birçok ülkesinde Rusya hariç, aynı saatte 14 Temmuz 2005 günü iki dakikalık saygı duruşu yapıldı. Yaşayan her insanın hayatına saygı duyulur. Ölümleri halinde üzülürüz. Ancak gönül isterdi ki, bu saygı duruşuna, aynı günlerde Türkiye'de teröristlerin yola mayın döşemesi ile şehid olan askerlerimizin adı da katılmalı idi. Allahın kullarına saygı, bütün semavi dinlerin emridir. Ölen Türk ise ancak kendi milleti ağlar. Bir Avrupalı ise ona bütün dünya ağlar denirse; bu, barışa gölge düşürür. İngiltere'deki suçluların kimlikleri açıklanırken bilhassa, dinlerinin İslam olması sanki bilerek öne çıkarıldı. Halbuki suçlunun dini, ırkı, değil; mahkum edilecek şey işlediği suçudur. İşlenen suçlarda din unsuru öne çıkarıldıkça, bence barışa bomba konmaktadır. Yani din savaşlarına özendirilme teşvik edilmektedir. Avrupalı birçok devlet adamı Türkiye'ye geldiğinde, önce Fener Rum Patriğini ziyaret edip elini öpmektedir. Devlet adamları laik bir dünyada, böyle el öpme tavırlarını ortaya koyarsa; insanları din yoluna savaşa özendirirler. Bu da dünyamız için büyük tehlikedir.

.Daha kaç "El Kaide" var?

Temmuz 2005 Perşembe günü, İngiltere'nin başkenti Londra'da, metro ve bir otobüse bombalı saldırı düzenlendi. 700 kişi yaralı ve 57 ölü açıklandı. Çok acı ve üzücü bir olay. Geçen haftaki yazıda buna üzüldüğümü, ancak bu işi bir Müslüman saldırısı olarak açıklamanın çok yanlış olduğunu yazmıştım. Ölenler için neredeyse dünyanın büyük bir kısmında yaşayanlar, iki dakikalık saygı duruşu yaptılar. O tarihten bugüne kadar, 15 günde 15 civarında Türk subay, astsubay ve erbaşı şehit oldu. Hem de mayın taarruzları ile. Yine dünyada hiç kimsenin aklına, Türk görevlilere saygı duruşu yapmak gelmedi. Türkler İnsan değil mi? Yazıklar olsun. 20 Temmuz 2005 Çarşamba günü Londra Belediye Başkanı Ken Livingstone metro saldırıları ile ilgili bir açıklama yaptı: "Asıl sorun bizim sırf Rusları öldürsünler diye, uzun yıllar bu insanlara maddi yardımda bulunmamızdır. Rusları öldürmeyi bıraktıklarında, bizi öldürmeye başlayabilecekleri hiç aklımıza gelmemişti." Afganistan Devlet Başkanı Hamid Karzai ise aynı gün şunları söylüyordu: "El Kaide herkes tarafından desteklendi ve Afganları, masum zavallı Müslümanları öldürdükleri müddetçe kimse onları önlemeye kalkmadı." Londra Belediye Başkanının açıklaması, beni yüz elli sene öncesine kadar götürdü... Osmanlı devletini parçalamak için Lord Starford Canning'i görevlendirdiler. Balkanlar'da oluk gibi kan aktı. Yunan Bulgar'ı kırdı. Makedonya kan gölü. İngiltere Londra'da Daşnak ve Hınçak Ermeni terör örgütlerini kurdurdu ve bunun yüzlerce şubesini, Osmanlı şehirlerinde açtı. Ermeni-Türk çatışması başlatıldı. Türk ve Ermeni'den yüzbinden çok insan öldü. Sebebi krizde olan İngiliz dokuma sanayi mamullerine yani, meşhur İngiliz kumaşlarına Orta Asya'da pazarlar bulmak ve kurmak! Siyonist örgütleri destekleyerek, Filistin'de bir milyon insanın ölmesine sebep oldular. Halen de kanayan bir yaradır. İngiliz Binbaşı O'neil'i Güneydoğu Anadolu'daki aşiretlere göndererek, onların Türk kurtuluş savaşını sabote etmesini sağladılar. Doğu Anadolu'da çeşitli isyanlar çıkarttılar. Meşhur casus Lawrence'e senelerce Hicaz demiryollarını sabote ettirerek Orta Doğu'yu kan gölüne çevirdiler. Usame Bin Ladin'in mensup olduğu zengin ailenin en büyük iş ortakları İngilizlerdir. İngilizlerin şu anda dünya yüzünde, daha kaç tane El Kaide terör örgütü kurdurduklarını herhalde kimse tahmin edemez. El Kaide'yi Rusları öldürsün diye kurdurmuşlar. Rusları öldüren Müslüman isimliler. Öyleyse "Müslümanlar teröristtir" imajını dünyaya yaymak lazım. Bu tuzağı kurmak esas teröristlik değil midir? ABD'deki Dünya Ticaret Merkezinin vurulması da demek ki İngilizlerin işi! Yol üstüne diken eken, diken büyüdükçe en çok zararı kendisi görürmüş.

.Milenyum savaşı dünyanın felaketi olur

Milenyum, kitaplarda ve belgelerde yer aldığı şekliyle, "Hristiyanların Katolik kolunun, yani Papa'nın örgütünden bir tarikatın, ölmüş mensuplarından 400 kişilik bir grubunun; İsa aleyhisselamın doğumunun iki bininci yılında, gökten inerek yer yüzüne sahip olup, Katolik inancı ahkamına göre dünyaya hükmetmesinin başlangıcıdır." Gelmiş geçmiş Papalar, bu kehanet illüzyonunu, birinci bin yılın öncesinde de dile getirdiler. Şöyle ki: Güya bin yılında dünyada kıyamet kopacak. Bunun için insanların ahiret hayatına daha iyi hazırlanmaları, yani Kiliseye her türlü maddi, manevi yardımı yapmaları, yani Papaları görmelerinin icap ettiği anlatıldı. Birinci bin yıl geçti, bu olmadı. Söyleyenler yalancı duruma düştü. Elli yıl kadar da "eh biraz daha bekleyelim"le geçti. Yine kıyamet kopmayınca; bu sefer Orta Asya çöllerinden kopup gelen Müslümanların, mukaddes Kudüs şehrine yönelmelerini, kopan kıyamet olarak değerlendiren Papalar, o korkunç 9 tane Haçlı Seferi tertiplediler. Olanlar oldu ve Hristiyan âlemi çok büyük tabii afete uğramış gibi milyonlarca gencini, Papaların safsatasına feda etti. Şimdi iki bin yılı, yani milenyum yalanı, birinci sahtekârlığın yeni asır VERSİYONU olarak bütün insanlığa sunuldu. Aslında bu gün söyledikleri İsa aleyhisselamın doğum tarihinde, dört yüz yıl kadar yanlışlık da cabası. 2000 yılı yılbaşı kutlamalarında binlerce insan havada bulundu. Milenyumcular gökten geleceğine göre, onları yerden karşılamak elbette hürmetsizlik olacak! Öyleyse, onlar gelirken havada bulunalım dediler.. Şimdi ise dünyada bir Hristiyan hegemonyası rüzgarı estiriliyor. Başını kaldırana, sana demokrasi getiriyoruz diye bombalar yağdırılıyor. Petrol tröstlerinin kurdurduğu terör örgütlerinin, her tarafı yakıp yıktığını görüyoruz. Belki ozon tabakasının delinmesi değil ama, bazı para babalarının, din adına hareketle vicdanlarının delik deşik bir kevgire dönmesi, bu dünyanın altını üstüne getirecektir. Müslüman terörist değildir. İslam da terörizmi büyük suç sayar.

.Türk turizminin gözdesi Topkapı Sarayı

Topkapı Sarayı ve Müzesi, Türk turizminin gözdesidir. Burası yerli ve yabancı her gezginin uğrağıdır. İstanbul'daki, hatta Türkiye'deki tarihî ve turistik yerler bir kefeye konsa, diğer kefeye de Topkapı Sarayı konsa, onun kefesi çok ağır basar. Ziyaretçi sayısından zaten belli. 600 yıllık bir devlet idaresinin, Türk medeniyetinin önemli bir köprüsünü bütün dünya merak ediyor. Topkapı Sarayının kıymeti için ne yazsam az gelir. Topkapı Sarayı ve Müzesi Müdürlüğü, Kültür ve Turizm Bakanlığımızın önemli bir ünitesidir. Müze müdürlüğüne Prof. Dr. Sayın İlber Ortaylı getirilmiştir. Kendilerine hayırlı olsun diyorum. 2005 yaz sezonu yabancı turist gelişi yönünden, ülkemiz için rekor gibidir. Bu mevsimde Topkapı Sarayını birkaç defa ziyaret ettim. En son 20 Temmuz 2005 Çarşamba günü gittim. Saat henüz 10.00 olmamıştı ki, bilet alma gişesi önündeki kuyruklar, birinci avlunun yarısından fazlasına uzamıştı. Hem de yakıcı bir güneş altında. Gişeler yetmiyormuş. Neden bilet kesilen bilgisayar ve gişeler artırılmaz? Duvar dibinde yer yoksa Kabin gişeler kurulamaz mı? 35 derece sıcağın altında bir saat kuyrukta neden bu insanlar bekletilir? Babüsselam önünde biletle geçilen güvenlik noktalarındaki kuyruk, bilet almak isteyenlerin kuyruğu ile karışmıştı. Bir saat bilet almak, yarım saat de kapıdan bileti gösterip girmek için bu insanlara bunca eziyet neden reva görülür! Elbette ki emniyet önde gelmeli, ama önce insanlara eziyet etmeden. Lütfen sayın bakan ve İlber Hocamız erken bir saatte ve habersiz, durumu yerinde görsünler. Binlerce euro masraf ederek bizim tarihimizi tanımak isteyenlere, işte biz insanları böyle hizaya getiririz mi denmek isteniyor. Elbette değil ama lütfen yerinde görünüz de düzelsin bu durum. Senelerdir bazı şeyler dikkatimi çeker. Bu kadar ziyarete gittim. 50 bölümlük "Topkapı Belgeseli" yaptım. Neler mi dikkatimi çeker. İşte: Üçüncü avludaki arz odası ve 3. Ahmet Kütüphanesi, mukaddes emanetler dairesindeki dest-i mal odası, dördüncü avludaki Mustafa Paşa Köşkü, neden ziyarete açık olmaz. Cevabı herhalde personel azlığı veya yokluğuna gelip dayanacak. Böyle ziyaretçileri kuyruk olan müzenin, personel yokluğunu anlamak mümkün değil. Bu hususta acil tedbirler alınmasını bekliyoruz. Bab-ı hümayun yani birinci kapıdan, turist otobüslerinin girmesinde çok sakıncalar var. Kapının hem dış hem içteki mermer söveleri, otobüs çarpmalarından her gün ve yüzlerce defa, sanki tornalanmaktadır. Bu kapıdan yaya giren ziyaretçiler, her otobüsün arkasından, egzoz gazından zehirlenerek, burnunu tutarak, koşar adım geçmeye çalışıyorlar. Bu kapı yaya yolu mu, yoksa, motorlu araçların girip çıktığı kara yolu mu? Eğer illa birinci avluya otobüs girecekse, deniz tarafındaki otluk kapısından sokulmalı. Park ücretleri de ayrı bir yazı konusu! Topkapı sarayında zaman zaman bazı etkinlikler düzenleniyor. Böyle toplantılar Topkapı Sarayında yapılmamalıdır. Gözbebeğimiz bu müzenin fiziki emniyetini zedelemektedir. Avrupa'da bunun bir benzerini gören veya bilen varsa lütfen bildirsin. Hele 4. avludaki lokanta benzeri uygulama, herhalde dünyada tektir. Bir tüp patlaması veya elektrik kontağı bu tarih hazinesini Allah korusun bir viraneye çevirebilir.

.30 Ağustos Zaferi'nin düşündürdükleri

Ağustos ayı birinci haftasında, Yüksek Askerî Şûra, mutad toplantılarından birini daha yaparak, ordudaki tayin ve terfileri görüştü. Sırası gelen liyakatli personel terfi etti. Sırası gelen, süresini dolduran personel için de emeklilik kararı çıktı. Şûra toplantısı, Türk milletinin binlerce yıllık bir geleneğidir. Türk Silahlı Kuvvetleri'ni dimdik ayakta tutan bir gelenek. Bazı yayın organları, YAŞ kararlarını tenkid ve tahlil edercesine sütunlarına aktardılar. Böyle hassas konularda daha dikkatli olmalıyız... 26 Ağustos 1922'de Ulu Önder Atatürk'ün emri kumandasında başlayan Büyük Taarruz, 30 Ağustos'ta zafere dönüşmüştür. Yunan için de hezimete... 1921 Sakarya Harbi öncesi, İngiliz ataşesini, Ankara'da vereceği zafer balosuna davet eden Yunan kralı, neye uğradığını anlayamadan ülkesine kaçmış, komuta kademesinde büyük değişiklikler yapmaya mecbur kalmıştı. Kendi yaveri Haci Anesti'yi, kumandanlığa getirmesi, Yunan Silahlı Kuvvetleri'ni siyasetin içine iyice batırmıştı. 31 Ağustos'ta, beş gündür verdiği kanlı boğuşmadan yorgun çıkan 5'inci Kafkas Tümeni, 105 subay ve 1200 erini kaybetmişti. Toparlanıp tekrar Uşak istikametinde harekatına devam ederken, kolbaşı Karahisar'a yaklaştığında, Tümen Komutanı Albay Halid Atmansü'ye, bir köylü, 12000 kadar Yunan kuvvetinin, bütün köyleri yakarak batıya doğru kaçtığı haberini getirdi. Bu haberden bir saat kadar sonra, bir Yunan küçük zabiti (subayı) elinde bir beyaz bayrakla tümen komutanı Halid Beyin yanına gelerek "Ben General Trikopis'in emir subayıyım. Kendisi Türk ordusuna teslim olmak istiyor. Gelip teslim alsınlar dedi" diyor. Elmadağı Göyem köyü civarında cereyan eden bu olay üzerine, bir yüzbaşı komutasında gönderilen müfreze ile Trikopis ve kurmayları, perişan ve bitkin bir durumda, Albay Halid Atmansü'nün karşısına getirilir. Trikopis, Türk komutana, "Beni komutanınıza götürün" der. Halid Bey ise, Fransızca "Buyurun kumandan benim" der. Trikopis aldanmakta haklıydı. Albayımızın sırtında er üniforması vardır ve üstü başı dağınıktır. Süslü Yunan komutanı, karşısında kendi subayları gibi besili ve süslü birilerini göreceğini bekliyordu. Tanışma faslından sonra, bunların aç olduğunu fark eden Halid Bey, biraz önce Yunan askerlerinin yaktığı köye, bir çavuşunu gönderip; esir Yunan subayları için yiyecek bir şeyler istetti. Köyün muhtarı, "Bu zalimler biraz önce her şeyimizi yaktılar, ancak şimdi bize emanettirler. Biz emanete hıyanet etmeyiz. Neyimiz varsa verelim" diyerek, onlara yetecek kadar yiyecek gönderdi. Albay Halid Atmansü, Trikopis'e, neden teslim olma ihtiyacı hissettiğini sorduğunda, Trikopis'in cevabı çok ibretliktir: "Ordumuz yenilmeye başlamıştı. Bilecik, Bursa üzerinden Mudanya yoluyla kaçabilecektik. Ancak,Yunanistan'a vardığımızda, bu yenilgiyi kimseye izah edemeyeceğimi ve belki de kurşuna dizileceğimizi bildiğimizden, canımızı kurtarmak için, size teslim olmaya karar verdik" şeklindeydi... Bizlere bu vatanı, canları pahasına miras bırakanları rahmetle anıyorum.

.Kurtuluş Savaşımız Batının vahşeti ile mücadeledir

Tarihin tesbit edebildiği beş bin yıllık Türk varlığını, bir hamlede dünyadan silmeye heveslenen Batının müstevlileri, Büyük Taarruz'da başlarını taşlara çarptılar. 26 Ağustos l922'de başlayan Türk ileri hamlesi, 30 Ağustos'a gelindiğinde, Yunan'ı hezimete götürdü. Çapulcular da darmadağın kaçmaya başladılar. Bu bozgunla birlikte, vahşi niyetleri ve yüzleri de tam olarak ortaya çıktı. Terk ettikleri her şehri, köyü ve mezrayı yakıp yıktılar. İzmir'e çıktıklarında yaptıkları vahşet on misline katlanmıştı. Batı Anadolu'yu Yunanlıların istilasından 15 Mayıs 1919'dan, 9 Eylül 1922'de İzmir'den denize dökülmelerine, 17 Eylül 1922'de Mudanya'dan kovulmalarına kadar yaktıkları mesken sayısı 55.800'dür Dörtyüz elli sene Türklerin adil idaresinde, din, dil ve ticaretlerinde hürriyetin en genişini yaşattığımız toplulukların; Türke layık gördükleri vahşet. Bugün Türkiye'yi işkencecilikle suçlayan gafillere ilanen duyurulur... İşte bununla ilgili bir hatıra... E. General Nuri Berköz diyor ki: "Düşmanı kovalayan Türk kuvvetleri İzmir'e doğru akarken, beni Uşak mevki komutanı olarak görevlendirdiler. Orada binlerce Yunan esirinin ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyordum. Yunan başkumandan vekili Trikopis de Uşak'ta idi. Bir gün emir erim, Trikopis'ten Fransızca bir mektup getirdi. Mektupda esir general, "Dün yetkili bir subaydan, esir Yunan subaylarının Ankara'ya gönderileceklerini ve Uşak'tan Polatlı'ya kadar yaya götürüleceklerini öğrendim. Bu subaylarımız savaş sebebiyle yorgundurlar. Gıdasızlıktan düşkün ve halsizdirler. Ne kaput, ne battaniyeleri vardır. Birkaç kilometre yürüdükten sonra yıkılıp kalırlar. Bence ihtiyacı olanlara elbise ve ayakkabı verilmesi ve arabalar tahsis edilmesi iyi olur. Bu hususa nazarı dikkatinizi çekerim" diyordu. Trikopis'i çağırttım. Ve "Ben sizleri sizin yakamadığınız, ayakta kalan binalarda barındırıyorum. Altlarınızdaki yataklar, insanlarını diri diri öldürdüğünüz evlerden alındı. Daha dün evlerinin yanışını seyrettiğiniz insanlar, size daha nasıl davransın. Ankara'ya ulaşan demir yollarını siz tahrip ettiniz. Yol yok. Sekiz yaşındaki çocuklarımız bile, kilometrelerce mesafeye sırtlarında mermi taşıyorlar. Memleketim kan ağlarken; bu gösterdiğimiz lütufkarlığı dünyada hangi millet gösterebilir. Arkanızda bıraktığınız harabelerde ne koydunuz ki ne istiyorsunuz. Bir yıl önce subaylarınız, Uşak'tan Sakarya'ya koşarak gelmişti. O zaman nasıl yürüdülerse şimdi de öyle gidecekler. Buralara sizi biz mi çağırdık. Hangi yüzle bizlerden merhamet istiyorsunuz!" Bu sözlerimi gözleri yerde dinleyen Trikopis, utançtan dudaklarını ısırıyordu. Bana doğru zoraki bir bakışla, "Bazı subayların ısrarı ile o mektubu yazmıştım. Beni bağışlayın ve o mektubu yok sayın" dedi. Kurtuluş Savaşımıza katılan komutanlardan E. Orgeneral Abdurrahman Nafiz Gürman, o sıkıntılı günler için şunları anlatıyor: "Umumi taarruz başladığında 3'üncü Kolordu ile Kütahya'dan Bursa istikametinde yürüdük. İnegöl'e geldiğimizde düşmanın mevzilerini terke başladığını gördük. Ancak düşman Bursa'da direniyordu. Tam karşımızda Yıldırım Camii vardı. Yunan kuvvetleri makineli tüfeklerini bu camiye mevzilendirmişti. Topları da askeri lisenin bulunduğu tepeye yerleştirmişti. Bizi durmadan oyalama ateşine tabi tutuyorlardı. Biz ise cami ve liseye zarar vermeyelim diye ateşlerine karşılık veremiyorduk. Biraz sonra İtfaiye meydanından duman çıkmaya başladı. Maalesef kalleşler Bursa'yı yakmaya başlamıştı. Bir alayımı, Merinos istikametinden şehre sevk ettim. Bunu gören düşman selameti kaçmakta buldu. Halk korku içinde ışıklarını söndürmüş, evlerine saklanmıştı. Bizim dost mu düşman mı olduğumuzu seçemiyorlardı. Ancak bazı afacan çocuklar yanımıza gelince iş değişti. Çocuklar Türk olduğumuzu evlerine bağırmaya başlayınca; evlerden fırlayanlar sevinçle boynumuza sarıldılar. Bandırma ve Mudanya'ya birlikler sevk ettim.Yunan çok dağınık kaçıyordu.17 Eylül'de son Yunan askeri de Bandırma'yı terk etti." Necip milletimize bu zulmü reva görenlere, esir aldığımızda elimizdeki imkanlara göre çok iyilikte bulunduk. Doğru söze ne demeli?

.Sakarya Başkumandanlık Meydan Muharebesi

23 Ağustos 1921'de başlayan Sakarya savaşları, 22 gün ve gece devam etmiştir. Bugün bu zaferler silsilesinin seksen beşinci yılını kutluyoruz. Bu zafer, şanlı silahlı kuvvetlerimizin aziz milletimize hediyesidir. Üç sene Balkan ve Trablus Garp harpleri, Dört sene Birinci Dünya Barbi ile uğraşmış olan Osmanlı devleti, nihayet 30 Ekim 1918'de Mondros Mütarekesi ile çatışmayı ve akan kanı durdurabildi. İstanbul'un Türklerin elinde olmasını kabullenemeyen ve azılı Türk düşmanı olan İngiliz Başvekili Lloyd George, Yunanlılarla yaptığı gizli görüşmede, onları Anadolu'ya asker çıkartmaya ikna etti. Yunanlılara her türlü askeri yardımı vadetmiştir. Yani Yunan devletini piyon gibi kullanmıştır. Onlara Anadolu'dan büyük bir parça verileceğini garanti ederek tahrik etmiştir. İstanbul'da Bizans'ı ihya etme sözü de verildi. Bizans yani Doğu Roma imparatorluğunu ilk kuran Konstantin'di. Şimdiki Yunan kralı isminin Konstantin olmasını, ilahi bir rastlantı olarak milletine haykırıyordu. Bir çok Rum bu hayale inanmıştı. 9 Kasım 1918'den itibaren İngiliz ve Yunan harp gemileri İzmir limanına sık sık girip çıkmaya başladılar. Güya oradaki Rum halka, Türkler eziyet ediyordu. Bunlar da Rumların hakkını korumak için İzmir'e geliyorlardı. 15 Mayıs l9l9'da İzmir'e çıkarma yapacak Yunan kuvvetlerini, İzmir limanına kadar İngiliz harp gemileri taşıdı. İzmir Kordon boyu daha ilk çıkışlarında kana boyanmıştı. Daha sonraki günlerde, Bozüyük civarında cereyan eden İnönü savaşlarında bozgun korkusuna kapılan Yunan komutanlığı, Kütahya-Altıntaş'daki küçük başarıları ile tekrar ümitlendi. Kral Kostantin Kütahya'da bir harp meclisi topladı. Başbakan Gonaris, Savunma Bakanı Teodakis, Ordu Komutanı Papulas ve diğer kolordu komutanları katılmaktaydı bu toplantıya. Yunan kralı, zafere öyle inanmıştı ki, toplantıya girerken, kendisine saygılarını sunan İngiliz irtibat subayını, Ankara'da vereceği zafer balosuna katılmaya davet ediyordu. Ona göre bu ordu yüzlerce yıldır Anadolu'ya giren ilk Haçlı ordusu idi. Kutlu ve mukaddes bir ordum var diyordu. Mümkün ise Kudüs'e kadar gidilecekti..... Toplantıda Ordu Kur. Bşk. General Rallis, heyetin hayallerini yıkacak bir konuşma yaptı. Rallis, "Anadolu içlerine gidersek ikmal noktalarından hayli uzaklaşacağız. Değil yiyecek, içecek su bile bulamayız. Zafer yerine bizi hezimet bekliyor " diyordu. Sakarya Meydan Muharebesi öncesi, Ankara'da Millet Meclisi'nde durum karışıktı. Bir çok muhalifler türemişti. Söylenti ve dedikodular kol geziyordu. Gazi Mustafa Kemal Paşa, Sakarya batı kıyılarına ulaşmış olan düşmanla mücadele için, Meclisin yetkilerini de içine alan Başkomutan olabilmek için, Meclise talep önergesi verdi. 4 Ağustos'ta verilen bu önerge, saatlerce tartışıldı. Ve 5 Ağustos günü Başkomutanlık, Meclisin bütün yetkileri de dahil Mustafa Kemal Paşa'ya verildi. 23 Ağustos'a kadar hızla hazırlıklara devam edildi. Başkomutan cepheye geldi. Kafası o kadar meşguldü ki dalgınlığından müessif bir kaza geçirdi. Yanında Asım Gündüz olduğu halde cephede, mevzileri geziyordu. Meşhur beyaz atına bindiğinde sigarasını yakıverdi. Ateşten ürken at, birden hareket edince, Gazi attan yere yuvarlandı. Öyle şiddetli düşmüştü ki, uzun bir baygınlık geçirdi. İki kaburga kemiği kırılmıştı. Memleket içinde bir çok araç ve mala devlet el koymuştu. Kimin elinde ne varsa yüzde kırkı, savaş ihtiyacı olarak alınıyordu. Askerin ayağındaki çarıklar şap yerine tuz ile terbiye edildiğinden uzun süre giyilemiyordu. On günde yırtılıyordu. Ordunun su ihtiyacı için 3000 eşek Ankara'da Gençlik Parkı meydanına toplandı. Eşekler kafileler halinde trenle Polatlı'ya gönderiliyordu. Askere ekmek yerine, kavurga yapmak üzere, buğday veya arpa günlük birer avuç verilebiliyordu. 40 000 kişilik orduda, ancak 10 000 silah vardı. Çoğunun cephanesi yoktu. Tüfeklerin mekanizmaları eksikti. El tezgahlarında eğelerle, mekanizma imal ediliyordu. 100 kilometre genişliğindeki cephede, Türk kuvvetleri 22 gün, geceli gündüzlü çarpışarak neticede 13 Eylül sabahı Yunan bozgunu başladı. Sakarya savaşlarında Yunan ordusu 100 000 kişiden fazla idi. 300 top 20 uçakları vardı. Tabii ki İngilizlerin verdiği.... Türk ordusunda ise yokluklarla savaşan 40 000 asker, cephanesi yok denecek kadar az 170 tane top ve kanatları yumurta akı ve patates sıvanmış 2 adet uçak. Türk tarihinde ilk defa subaylardan kurulu birlikler, Sakarya savaşında çarpışmışlardır. Bu savaşta bin Subay ile 24 bin Erimiz şehit olmuştur. Vatan uğruna canlarını hiçe sayarak şehit olan bütün ecdadımıza, rahmetler diliyorum.

.Vakıflar Genel Müdürlüğü tarihimizi şenlendiriyor

2005 yaz mevsiminde üç ay müddetle, Anadolu'da bir çok il ve ilçede,TGRT için Tarihin Belgeseli çekimleri yaptım. Çekim yapılan mekanların % 90'ı Vakıflara ait. Her gittiğimiz yerde, Vakıf Eserlerin onarımı için, tam bir seferberlik faaliyeti gördüm. Vakıflar Genel Müdürü sayın Yusuf Beyazıt beyi arayarak, tebriklerimi bildirdim. Ve sordum; bu çalışmalar dar bir bölgede mi yapılıyor? Lütfedip bana cevaben, 'Onarımda olan Vakıf eserleri Katalogu'ndan bir adet gönderdiler. Meğer Türkiye'nin her yeri şantiyeye dönmüş. İşte vakıfların çalışma kataloğundan bazı pasajlar: 2003 yılından önceki tespitler, ülkemiz genelinde yalnızca 9483 adet vakıf abide eserinin bulunduğunu göstermekte iken, 2003 yılı itibariyle yapılan tespit ve tescil çalışmaları sonucunda şu anda, 18 bin 500'ün üzerinde vakıf abide eserimizin bulunduğu tespit edilmiştir Yani bir senelik çalışma ile kayıtlara olmayan 9000 eser Vakıflar idaresince kayıt altına alınmış. Büyük başarı. 10 yıldır restorasyonları devam eden 116 adet eski eserin büyük bölümünün onarımları, 2003'ten başlayarak kısa bir sürede tamamlanıp, Türk vakıf ve kültür tarihine ve hizmetine kazandırılmıştır. Genel olarak; 2004'te 335 adet eski eserin onarım ve restorasyonu yapılmış, 2005'te ise 382 adet eski eser projelerinin çizilmiş, 503 adet eski eser de onarım ve restorasyon yapılması amacıyla yatırım programına alınmıştır. Programa alınan eserlerin projelerinin %70'ine ihale onayı verilmiştir. Özetle; geçmişte bir sene zarfında 2-3 eserin restorasyonu yapılmakta iken, 2003 ve 2004 yıllarında 400'ün üzerinde eski eserin onarımı yapılmış olup, bu sayının 2005 yılı itibariyle 600'e yaklaştırılması beklenmektedir. Vakıflar genel müdürlüğünün en temel hedeflerinden biri de, tarihi ve manevi değere sahip ecdat yadigarı abide eserlerimizi tek tek ayağa kaldırılmaktır. Üç senede 600 tarihi eser hayata kavuşturuluyor. Ocak 2003 tarihi itibariyle, Vakıflar Genel Müdürlüğüne bağlı 57 imaretin 21'inde 8.715 kişiye sıcak yemek, 36'sında ise kuru gıda dağıtımı yapılmaktaydı. Bugün, artık imarethane kuyruğunda insanlar beklemiyor. Sıcak yemekler ihtiyaç sahiplerinin evlerine götürülmektedir. Evlere sıcak yemek servisi ülkemizde ilk defa Genel Müdürlüğümüzce uygulanmaya başlandı. Son 2 yılda, sıcak yemek veren imaret sayısı 94'e çıkarılmış olup, 51000 muhtaç aileye sıcak yemek hizmeti verilmektedir. Sıcak yemek servisi uygulamasına ek olarak, Genel Müdürlüğümüz tarafından ihtiyaç sahiplerine 192 YTL muhtaçlık maaşı da verilmektedir. Bu kısa bilgiler ışığında Vakıflar Genel Müdürlüğünün iyi bir ekonomik imkanı olduğu anlaşılıyor. Peki bu imkan 2003'te yok muydu? Vakıf mallarının getirileri sıkı bir takibe alınınca; görülüyor ki fakir fukaranın ve tarihi eserlerin yüzleri gülmektedir. Emeği geçenleri kutluyorum. Hız kesmek yok aynen devam. Ben böyle gayretlerin hep yanındayım ve destekliyorum..

.Ermeni meselesinin 23 Nisan 1915 ve öncesi

Boğaziçi üniversitesince çok önceleri düzenlenen ama, Devletin siyasetine ters düşeceği düşüncesi ile ertelenen; Osmanlının Son Döneminde Ermeniler Paneli, hukuki bir engele takıldı. Kararı veren Bağımsız Türk yargısı. Karar Türk milleti adına veriliyor. Bu kararı maalesef açıkça tenkit ettiler ve hatta bazı yayın Organları 'Yassah Hemşerim' gibi laflarla mantıksız gösterdiler. Yargıyı böyle davranış ve sözlerle baskı altına alma teşebbüsleri Anayasaya aykırıdır. Her neyse. Tehcir diye dillerine doladıkları mesele, Osmanlı hükümetinin 24 nisan 1915'te, devam etmekte olan savaşın harekat sahası içinde meskun olan Ermenilerden, zararlı faaliyetleri görülenlerini, menzil sahası dışına nakil için kolordu komutanlarına kadar yetki vermesidir. Konu açıktır. Saptırmaya kalkanlar, bilimsel konumları ne olursa olsun gerçeği bilerek gizlemektedirler. A. Board misyoner örgütü, 1810'dan itibaren, Osmanlı topraklarında yaşayan Ortodoks Ermenileri, Protestanlığa döndürmek için 1921'e kadar çeşitli yollardan manevi ağır baskılara uğrattı. Yani tam 111 sene manevi baskı. 450 adet Misyoner okulu açıldı, 50.000 den fazla öğrenci okutuldu ve zihinler ifsat edildi. Tartışmalarda 23 nisan 1915 ve öncesini görüşmekten kaçınanlar, aslında gerçeklerden kaçıyorlar. Yüz sene içindeki Ermeni ayaklanma ve patırtılarını da konuşsunlar. 1820'lerde kurulan Surp Pırgiç Ermeni Vakfının hastane ve huzur evine, 1914 senesi kasım ayına kadar, her gün 100 kilo et ile 300 kilo ekmek Osmanlı Devleti bütçesinden verildi. Yani bu günkü Balıklı Rum Hastanesinin kurucusu vakfa ve 94 sene hiç kesinti olmadan. 1821 Rum Mora Patras İsyanından sonra, Rumlara Osmanlı devletinde daha az görev verildi. Ermenilere ise verilen görev çok artırıldı. Bu güvene rağmen, sadece Kahramanmaraş'ın Süleymani'ye yani Zeytununda 145 sene ara ara devam eden Ermenilerin devlete baş kaldırmaları bitmek bilmedi. Avrupa devletleri bu köyde Konsolosluklar açıverdiler. Panelde bir konuşmacı, Tehcirle Ermeniler açık av haline getirildi diyor.. 1877-1878 Osmanlı Rus harbinde, hem Tuna cephesinde, hem Doğu Anadoluda Rusların görevlendirdiği binlerce Ermeni Kızı ve erkeği Rus orduları hesabına casusluk yaptı.. Osmanlı cephaneliklerini sabote etti.. Erzak depolarını yağmalayıp, Türk birliklerini ölüm tuzağına düşürdü. Aziziye baskınında iki alayımızı topluca şehit ettiler. Bütün bu ihanetlere rağmen, 24 Nisan Tehciri ile, yollarda göç kafilerine tecavüze yeltenen 540 Türk suçlu yakalandı ve Osmanlı hükümetince ölüm cezasına çarptırıldı. O dönemde Kayseri Belediye Başkanı olan rahmetli Rıfat Çalıka'nın hatıralarında, Kayseri hudutları içinde göçün nasıl bir merhamet ve emniyetle uygulandığı çok güzel anlatılmıştır. Özetle bana göre bu Panelin ana maksadı, güya bilimsellik perdesi ardında; ülkemizi Soykırımı kabule ve neticesinde yıllar sürecek bir kan parası yani Tazminat ödemeye mahkum ettirmeye çalışmaktır. Kimse ekmek yediği tekneyi kirletmeye kalkmasın.

.Okmeydanları ve Türk okçuluğu

Bu köşede Türk okçuluğu ve okmeydanları, bilhassa İstanbul Okmeydanı hakkında defalarca yazı yazdım. İstanbul Okmeydanı, önce Fatih Sultan Mehmet Han'ın vakfı olarak kuruldu. Sonra gelen padişahlar yeni ilave vakıflarla burayı büyüttüler... Dünyada örnek ve tek hale getirdiler. Zamanla Osmanlı topraklarında, 33 Okmeydanı daha kuruldu. Şu anda bunların yerleri bellisiz, izleri silinmiştir. İstanbul Okmeydanı ise Vakıflar Genel Müdürlüğü tarafından, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığının olumlu çalışmaları ile kurtarılmaya çalışılıyor. Okçuluğumuzun kıymetli hatıraları olan 121 adet tarihi "menzil taşları" Okmeydanı mahallelerinin sokaklarındaki evler ve Kulaksız Mezarlığındaki kabirler arasında sıkışıp kalmıştır. Hiç olmazsa bu taşlar Okmeydanı'nda müsait durumda olan Fetih Mescidi, minberi ve minaresinin hudutlandırdığı bölgede, topluca yerleştirilirse; hem gençlerimiz hem de ülkemizi ziyaret eden yabancı turistlerce ziyaret edilebilir duruma getirilebilir... "Türk Okçuluğu" isimli, Sayın Ünsal Yücel'in yazdığı bir kitap elime geçti. Kitap, Atatürk Kültür Merkezi Başkanlığı tarafından yayınlanmış. Türk Okçuluğu tarihçesi ve teknolojisi çok açık bir dille anlatılmış. İşte kitaptan bir pasaj: "İmparatorluğun belli başlı bütün illerinde okmeydanları tesis olunmuştu. 1550'ye kadar açılan meydan ve menzilleri Bahtiyarzade'den öğreniyoruz. İstanbul Okmeydanı dışındaki meydan ve menzillerin sayısını sırayla tespit etmektedir: Mekke, Cidde, İskenderiye, Lazkiye, Şam, Maraş, Amasya, Tokat, Ankara, Kütahya, Tire, Akhisar, Gelibolu, Vardar Yenicesi, Avlonya ve İstanbul Kağıthane'de birer menzil; Konya, Bergama, Balıkesir, İpsala, Usturmca'da ikişer menzil; Halep, Ayazmend, Manisa, Sofya, Üsküp'te üçer menzil; Belgrad'da dört menzil; İstanbul'da Üsküdar ve Eyüp'te (İdris Köşkünde) beşer menzil; Bursa'da altı menzil; Bağdat ve Mısır'da yedişer menzil; Edirne'de onüç menzil ki toplam 34 meydan ve 90 menzil eder..." Bu kitab Türk okçuluğunu akıcı bir dille ve geniş bir şekilde anlatmaktadır. Bugün Okçuluk Federasyonumuz tarafından tarihi Türk okları ve okçuluğu hakkında çalışmalar yapılmalı ve bunun da bir takımı, yani Tarihi Türk okçuluğu takımı kurulmalıdır. Tarih boyunca Türk okçuluğuna emeği geçen kemankeş ve komutanları rahmetle anıyorum.

.Kardeş Pakistan'ın acıları yüreğimizde

8 Ekim 2005 Cumartesi sabahı, kardeş ülke Pakistan'ın başkentine fazla uzak olmayan bölgeden, Keşmir'e kadar geniş bir alanda 7.6 büyüklüğünde bir deprem yaşandı. Yazıyı hazırladığım 9 Ekim Pazar günü öğlen saatlerinde, ölü sayısının 30.000'i geçtiği haberlerini alınca donup kaldım. Ölen kardeşlerimize Cenab-ı Haktan rahmet niyaz eder, yaralılara acil şifalar dilerim. Pakistanlı kardeşlerime Allah sabırlar versin. Pakistan kardeşimiz ama, Pakistan'la ilgili bilgilerimiz pek sınırlıdır. Sahi okullarda okutulan tarih-coğrafya gibi anonim (ortak) derslerde, niye Pakistan'a bir ayrıcalık veremeyiz? Niye daha çok okumayız, okutmayız. Pakistanlılar, Timuroğulları zamanından beri Hint Yarımadasında mühim devletler kurup bölgeye medeniyet getirenlerin torunlarıdır. Ta ki 1840'lardan itibaren Gürganiye Türk devletini yıkmayı planlayan emperyalistler, bölgede yaşayan Hindu ve diğer bazı inanışlardaki insanları, bu Gürganiye Türkleri üzerine saldılar. Osmanlı devletinin zayıfladığı bir dönemde, maalesef onlara yardım edemedik. Hint Müslümanları garip ve yaralı idiler. Keşmir bir Türk toprağı olduğu halde, orada zorlamayla başlatılan Müslüman-Hindu çatışması, 150 senedir sürmektedir. İki taraftan da yüz binlerce insan öldü. Bunu körükleyen emperyalistler ise, bu kargaşada bölgenin ekonomik imkanlarını sömürmekle meşgul idi. 1947'de Pakistan adıyla bir bağımsız Türk devleti kuruldu. Zamanla Hindistan-Pakistan savaşları hemen hiç durmadı. Bu arada Doğu Pakistan zorla kopartılarak; Bangladeş isimli bir devlet daha kuruldu. Yani "parçala ve yut" taktiği. Bangladeş ve Pakistan'dan binlerce kardeşimiz hurda gemilerle ve hayvan nakleder gibi batıya ulaşmaya çalışırken yüz binler yollarda telef olmuştur. Sığınmacılar! Bunun sorumluluğu bölgenin ekonomisini sömürenlerdedir. Ekmeği elinden alınanların ümitsiz bir yaşama çırpınışıdır, bu sığınmacı göçleri. Yani bir manada kendi cellatlarına sığınmadır. Ekonomisi zayıf bir Pakistan'da, evlerin son model ve depreme dayanıklı olmasını bekleyebilir miyiz?!. Tabii ki hayır. İşte 7.6 'lık bir deprem için çok kolay bir hedef... Türk hükumeti anında yardım kafilelerini hazırlayıp; Pakistan'a en üst seviyede ihtiyaçları soruldu. Ancak o da ne!Pakistan'a gidecek Türk uçaklarına İran hava sahası kapatılmış! İran kim? O da temelde bir Türk ve Müslüman devleti. Hem de gerek Pakistan'a gerek Türkiye'ye hudut komşusu. Daha düne kadar Bağdat Paktı ve CENTO'da aynı paktın ortakları, mensupları! İran 9 Ekim saat 12:00 civarında lütfedip hava sahasını açmış. Peki cumartesiden beri serum beklerken ve kan kaybından vefat eden depremzedelerin vebali kimde? Son senelerde Türkiye, ABD'nin İran'a karşı sert tutumuna rağmen, İran'la sıcak temaslarına devam etmiştir... Sebep sadece doğal gaz müşteriliği değildir. Böyle temelde insanı ilgilendiren felaketlerde, hiçbir devlet aksi bir hesabın içinde olmamalıydı. Milli Mücadele yıllarında Hint Müslümanları yani Pakistanlılar, bütün yokluklara rağmen ellerinde avuçlarında ne varsa; Türk İstiklal Savaşı için1921'de teneke teneke altın liralar gönderdiler. Şimdi sıra bizde. Milletçe açılacak kampanyalarla, Pakistan'ın yaralarını sarmaya koşmalıyız. İran'ın Bem şehrinde iki sene önce yaşanan deprem için, Türkiye ve hatta gurbetteki Türkler seferber olmuştu.. Şimdi bu mübarek ayda hayır hasenat için bir kapı açıldı. Gayret bizden tevfik Cenab-ı Hak'tandır.

.Anzaklar Gelibolu Yarımadasını istiyormuş?!.

Yeni Zelanda Hükümeti Gelibolu Yarımadasını insanlığın kültür mirası alanı yapmak için Türkiye'den istiyormuş. Hatta nota bile vermiş. 4 mayıs 2005 tarihli bu köşedeki yazımdan bir bölümü aşağıya alıyorum: "Her sene 25 nisanda İngilizlerin Gelibolu Yarımadasına çıkarma yapmaya başlamalarının yıldönümü kutlamaları yapılıyor. Bir milyona yakın gencimizi bu uğurda şehit verdik. Ülkemize saldıranlara dur demek içindi bu kayıplar. Şimdi bu şehitlerimizi anmak yerine, saldıranların şafak ayinlerine katılıyoruz. Bu da yetmedi herhalde. Bu törenler için 10.000 km uzaklardan kalkıp gelen Avustralya başbakanı, Türk yetkililerden Anzak Koyu'nu bize verin diyerek toprak isteme cüretini gösteriyor. O koyun adı önce Anzak Koyu değildi. Neden adı değişti. Bu ikramımız neyin uğruna. Şehitlerimizin ruhları azaba düçar oluyor. İngiliz saflarında ve İngiliz menfaati için ülkemize saldıranlar, binlerce gencimizi ölüme gönderenler, bu topraklardan parça talep etme cüreti gösteriyorlar. Halbuki onlar bizim canımıza, ırzımıza kastetmişlerdi..." Gelibolu mezarlar bölgesi, güya Lozan ile teminat altındaymış. Batı bugün Lozan'ı dinlemiyor ki! Lozan'a göre TC vatandaşı olan Fener Rum Patriğini, Batı el ele verip; "ekümenik" ilan ediyorlar... Lozan'ı Türkiye delmedi. Ama birileri menfaatleri söz konusu olunca, delik deşik etmede tereddüt etmiyorlar. Yeni Zelanda Başbakanı Gelibolu Yarımadasının tümünü istiyor. Bu ortak kültür mirası alanını ilgili devletlerce dönüşümlü yönetelim diyor. İlgili ülkeler ise; İngiltere, Fransa, İtalya, Kanada, Avustralya, Yeni Zelanda ve Türkiye. Yani bu vatanın sahibi olan bize yedi senede bir sıra gelecek. Türkiye'nin hükümranlık hakları da güme gidiyor. Lozan'a göre bu hatıra alan 100 dönümdür. Türk Şehitliği de dahil. Gelibolu Yarımadasının tamamı ise 330 bin dönüm. Yani Lozan'a göre 3300 misli fazla. Merak ediyorum, Irak'tan da böyle ölenler için toprak isteyebiliyorlar mı? 1853-1856'da Kırım Harbinde ölenler için Haydarpaşa'da bir İngiliz mezarlığı var. Hiçbir Türk izinsiz olarak giremez. Aynı harpte Sivastopol'da ölen İngiliz askerleri için Rusya'dan böyle bir yer isteyebilirler mi? Belki de vardır. Bilmediğimi mazur görerek; İngiliz devlet yetkilileri açıklarlarsa iyi olur. Ama zannederim açıklayamazlar. Onlar daha 1900-1925 arası devlet arşiv belgelerini, yasal zamanından beş sene geçtiği halde açıklayamadılar. Kaldı ki bunu açıklayacaklar. Şehitlik bölgesi Çevre ve Orman Bakanlığına 4533 sayılı yasa ile verilmiştir. Şimdi ise Kültür ve Turizm Bakanlığına tahsisi gündemdedir. Neden? Neden? Yoksa oradaki yeni tanzimi başlayan Türk şehitliklerinin düzenlenmesini durdurmak isteyenler mi var. Bırakın şühedaya toprak altında eza etmeyelim!..

.Dünyanın bilim merkezi olamaz mıyız?

Bu gidişle Türkiye, dünyanın bilim merkezi olamaz. Hatta kendi insanı için de olamaz. Bir zamanlar, Edirne dünyanın bilim merkezi idi. İstanbul'un fethinden sonra, İstanbul dünyanın merkezi oldu. Ayasofya başta olmak üzere, kurulan yüzlerce medresede, zamanın modern fen, teknik ve ilahiyat konuları okutulmakta idi. Binlerce yabancı öğrenci de bu merkezlere akıyordu. Mesela tıp konusunda Amasya Medreseleri, Çin'e kadar uzanan bir coğrafyadaki insanlara tababet öğretiyordu. Astronomi dalında Kırşehir Cacabey Medresesi, Harran'daki Nizamiye Medresesi, dünyaca ünlü uzmanlar yetiştiriyordu. Bugün Türkiye'de özel üniversiteler var. Devlet üniversiteleri var. Özeller elbette ki paralı eğitim veriyor. Ancak bu ücretler YÖK tarafından belirleniyor. Bir özel üniversitenin 4 senelik fakültesi için toplam 40.000 dolar ücret belirlenmiş. Bunu Türk öğrencilerin karşılaması hayli zor. Dıştan gelecek yabancı öğrenci için de hiç çekici değil. YÖK bu ısrarından vazgeçip, hiç olmazsa 4 senesi 30.000 dolar deyiverse dışarıdan Türkiye'ye öğrenci yağacak. Bugün Avusturya'da, Almanya'da, Fransa'da, İngiltere'de, Ukrayna'da ve hatta Azerbaycan'da yüzbine yakın gencimiz okuma mücadelesi veriyor. Biz o devletlerin ekonomisine bir yolla katkı yapıyoruz. Bu para ülkemizde kalsa ne olur? Ankara ve İstanbul'dan sonra, taşrada açılan ilk üniversitemiz Erzurum'daki Atatürk Üniversitesidir. Yani ülkenin en köklü eğitim kurumlarından. Bu üniversite bölge insanının ihtiyaçlarına cevap vermek üzere kuruldu. Güçlü bir ziraat fakültesi var. İlk yıllarda bu fakülte tarla günleri adı altında köylü ile tarlasında buluşur ve onun ufkunu açardı. Ne olduysa oldu. Senelerdir bu tarla günleri terk edildi. Fakülte binasının duvarı dibinde birkaç seracıkla, öğrenciye uygulamalı eğitim verilmeye çabalanıyor. Aynı üniversitenin arazisi 55.000 (elli beş bin ) dönümdür. Üniversitenin kampüs alanı 1000 bilemediniz 2000 dönüm. Gerisi maalesef çayırlık. Ve her sene açılan ihale ile bu arazinin çayırlarının, yerinde satışı yapılır. Arazinin bu kadar büyük olmasının sebebi uygulamalar için idi. Şimdi ise çayır ihalesi ile uğraşıyoruz. YÖK'ün sayın başkan ve kurul üyeleri hazır Van'a kadar gitmişken, Erzurum'un bu konusunu da yerinde bir konuşsalardı. Son olayların siyasi yönünü bilmem. Ancak Anayasamıza göre hukuk önünde herkes eşittir. Kimse kimseye ayrıcalık tanıyamaz veya bunu isteyemez. Üstelik YÖK'ün konuya hışımla yaklaşması, Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Rektörü Prof. Sayın Yücel Aşkın için de bir eksi puan olmuştur. Ben hukuka değil savcıya söylüyorum lafının mantığı da anlaşılmıyor. Sayın Aşkın kendini savunmaktan aciz mi ki YÖK telaş ediyor. Bence YÖK bu işleri adalete bıraksa da şunlara eğilse ne faydalı olurdu: 1- Her sene açıkta kalan bir milyon yüzbin öğrencinin eğitime kazandırılması için; 2- Özel üniversite ücretlerini makul seviyeye indirerek, Türkiye'nin bölgenin eğitim çekim merkezi olması için, 3- Erzurum'daki çayır ihalesine son vermek ve "Tarla Günleri"nin bütün ziraat fakültelerinde yeniden getirilmesi için, 4- Yazdıkları kitaplarında İntihal yapmış bütün öğretim üyelerinin ve hatta bunlardan halen YÖK üyesi olanlar varsa, onların bile unvanlarını geri alarak, Türk yüksek öğretim hayatına hakiki bilim adamları kazandırması için, çalışmalar yapsa; Türkiye'nin geleceği garantilenmiş olacaktır.

.Patriğin 'Ekümenik' hastalığı!

Ortodoks kıskacının insafsız kollarına itilmek istenen Türkiye, gecikmeden, bu ihanet faaliyetlerine dur demelidir. Fener Rum Patriği, Lozan Anlaşmasına göre Türkiye'de ve sadece İstanbul'da oturan Ortodoks Rumların Patrikliğini yapar. 1924 Mübadelesine göre Rumlar ancak İstanbul'da oturabilir. Lozan böyle iken, Fener Patriği sık sık krizlere girerek; 'Ben Ekümenik Patriğim' haykırışları sergiliyor. Lozan'a imza atan birçok devlet, kendi ülkelerine ziyarete gelen Fener Patriğine tahsis ettikleri araçlara, çift başlı kartallı, Bizans forsu ve bayrağı takmasına seyirci kalıyor, hatta gizliden gizliye alkışlıyorlar. Güya Avrupa Birliği üyeliğine adayız. Türkiye'yi bölmeye çalışanlara, dostlarımız neden destek çıkıyorlar? Türkiye cumhuriyeti laik bir idaredir. Din ve devlet işleri ayrıdır. Buna rağmen 12-13 Aralık 2001'de Brüksel'de Yunan ve Türk iş adamlarının finansörlüğünde, Dinlerarası Diyalog Sempozyumu yapılır, hiçbir ilgilimizden tıs çıkmaz! Kınama bildirileri yayınlanmaz. 19 Ocak 2002'de, o günkü Turizm Bakanı, Türkiye'de kiliseler açılmasından korkmamak gerektiğini söyledi de, biz de korkmaktan kurtulduk! Ama bugün Göztepe parkına bir cami yaparsak o zaman korkmalıyız! 20 Ocak 2002'de Türk Ermeni Patriği Mesrop II, zamanın başbakan yardımcısı ve diğer bakanlarca kabul edildi. Patrik, Ermeni vakıflarına Türk Devletinin katkılarını talep etti. Yine aynı günlerde, Fener Rum Patriği Bartholomeos, Patrikhanede onursal bir ayin ve toplantı düzenledi. Türkiye'den ve Yunanistan'dan birçok televizyon kanalı bu ayinin görüntülerini aldı ve yayınladı. Yunan iş adamı ve siyasetçisi Kosta Karras ve bazı Türk zenginleri, Fener Patrikhanesini tepeden tırnağa yenilettiler. Görenlerin şaşıp kaldığı bu lüks ve şaşaanın masraflarını bu zenginler karşıladı. Eh yardımseverliktir dedik geçtik. Patrikhaneye bu ilgi ve cömertlik beni çok şaşırttı. Laiklikle nasıl bağdaşıyor. Yine kimseden ses yok. Kosta Karras'ın, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyetinin birinci Cumhurbaşkanı Sayın Denktaş'a, muhtelif tarihlerde, üç defa suikast düzenlettiği iddiaları var. Hem de Yunan komando subayları eliyle. Yine bu kişi, 1982'de Helmapa, yani Helen Temiz Deniz, 1993'de Cymepa, yani Kıbrıs Temiz Deniz sonra da Turmepa Temiz Deniz derneklerini kurmuştur. Bu temizlik aşkı acaba, bu denizlerdeki Türk hükümranlığını temizlemek işi midir? Ülke üç yönden Ortodokslarca çevrilidir. Ancak bu Ortodoksların hiçbiri, Fener Patriğini baş olarak tanımıyor. Rus, Yunan, Bulgar ve Ermeni Ortodoks kiliseleri Fener'e bağlı değildir. Hiç sevmezler. Fener bu kiliselere herhangi bir atama yapamaz. Bu Ekümeniklik çığlığı, Türkiye'yi bölmeye yöneliktir. Ülkeye ihanetle eş anlamlıdır. Bizans İmparatorluğunu hayata geçirme çalışmasıdır.

.Patrik tehlikeli oynuyor!

Çanakkale Deniz Zaferinin yıl dönümüne iki gün kala, böyle bir yazı yazmak planımda yoktu. Ancak Fener Rum Patriğinin ABD'ye yaptığı ziyaret ve oradaki politik sözleri, bu yazıya beni zorladı. Fener Rum Patrikliği; Fatih Sultan Mehmed'in bir ihsanı ile kurulmuştur. Ayasofya'dan başlayarak Fatih Camii yanı, Fethiye'deki yer, sonra Fener, sonra Balat ve en son yine Fener'de faaliyetine izin verilmiş bir dini kuruluştur. Lozan Konferansında yurt dışına çıkarılması gündeme gelmişken, Türk'ün engin hoşgörüsü ile, yerinde lütfen bırakılmıştır. Halen Diyanet İşleri Başkanlığının bütün kurumları devletimizin tam kontrolündedir. Ancak Patrikhane faaliyetleri maalesef böyle bir kontrolden uzaktır. Patrik son seyahatine 155 kişilik özel bir uçakla gitmiştir. Şu anda böyle bir özel uçakla seyahate çıkacak Türk iş adamı sayısı bir elin parmaklarının sayısını geçmez. Türkiye'nin sıkı bir krizden geçtiği şu dönemde, bu Türk vatandaşı patriğin, ülkenin sıkıntıları umurunda değil. Zira bir ay kadar önce Patrikhanede yaptırdığı yeniletme çalışmalarında, yüz milyara yakın bir masrafı da yapabilmişti. Patrikhane 1821'den bu yana bazı suçluların çıktığı bir sabıkalıdır.. Bu suçluların haklılığını savunur gibi, Patrikhane Orta Kapısı ısraren kapalı tutuluyor. İstanbul'un işgali günlerinde Patrik Meletyos, Yunan Kralı Kostantin'e Bizans bayrağını hediye götürmüştür. Patrik uçağı bir Ortodoks vatandaşın tahsisini söylüyor, ama ismini vermiyor. Ben söyleyeyim. Uçağı patrik için Yunanlı armatör Kosta Karras ve onun sevgili arkadaşı tahsis etti. Bu Kosta, Helmepa, Cymepa ve Turmepa gibi örgütlerin finansörüdür. Helmepa, Helen Temiz Deniz Örgütü, Cymepa Kıbrıs Temiz Deniz Örgütü, Turmepa da, Türk Temiz Deniz Örgütü'dür. Hani şu Türkiye'de düzenledikleri gösterilerde, Yunan'ın mahut gemisi ile Pontus'un eski merkezi Trabzon'a kadar Patriğin de bulunduğu ekibin, şatafatlı gidişleri vardı ya. Trabzon'da Ayasofya Camii'nin Ortodoks ibadetine açılması gayretleri, Sümela Manastırının inanç turizminin tetikleyicisi olma ifadeleri vardı ya. O gezinin, deniz temizden ziyade, İstanbul-Trabzon-Aynaroz üçgenindeki bir dini gösteri olduğu aşikardır. Patrik, Heybeliada Ruhban Okulu'nun açılmasını ABD başkanı ve dışişleri bakanından yalvararak istiyor. Ama uluslararası olsun diyor. Bu bölücülük değil midir?!. 1821'deki Patrik Gregoryus'un Sultan İkinci Mahmut Han zamanında, Yunan isyanını bizzat planladığı, isyancılar üzerinde patriğin el yazılı duaları bulunmakla, ihaneti sabit olmuştu. Cezalandı. İkinci Mahmud'un oğlu Abdülmecid Han zamanında, 1844'te Heybeliada'da bir ruhban okulu açılmasına izin verildi. Yüz sene bu okulda birçok Türk düşmanı yetişti. Bunların biri de Kıbrıs Piskoposu Makarios'tur. 1951'de Türk Milli Eğitim Bakanlığı bu okulu yüksekokul olarak kabul etti. 1971'de Anayasa Mahkemesi bu yüksekokulun, Türk Milli Eğitimi içinde ve ona bağlı olmasına karar verdi. Zira Türk eğitimi, devletin yönetim ve denetiminin dışında olamazdı. O zamanın patriği bu okulun Türk Milli Eğitimi'ne bağlı olmasını reddetti. Hem benim ülkemde ol, Türklerin verdiği vergilerle müreffeh yaşa, ama Türk Devletinin denetimini reddet! Ondan sonraki patrikler aynı yoldan gittiler. Şimdi eğer ruhban okulu açılırsa, Türk Milli Eğitimi karışamayacak mı? O zaman Heybeliada'ya Bizans bayrağı mı çekecekler?!. Uluslararası bir din eğitim kurumu olacakmış. Bunu öncelikle Yunan Ortodoks Kilisesi istemez. 1894 İstanbul Depreminde meydana gelen bir fay kırığı halen Heybeliada Ruhban Okulu'nun tam ortasından geçmektedir. Peki illa neden o bina. Eğitimi atalarımız çadırlarda bile yapmıştır. Aynaroz manastırları ile aralarındaki tepişmeye Türkiye alet olmayacaktır. Türkiye Cumhuriyeti hiçbir bölücülük girişimine müsaade etmeyecektir.

.Türkiye su zengini ama nasıl?

Avrupa ve ABD basınından bazı tercüme ve alıntılara bakıyorum, Türkiye hemen her şeyde fakir; hatta onlara göre demokraside bile; ancak su varlığında zengin. Bizim gibi nehirleri olan birçok ülke için kullanılmayan bu zengin sıfatı, Türkiye'ye layık görülüyor. Peki gerçekten biz su zengini miyiz? Bence değiliz. Niye adımız zengine çıkmış acaba. İşte orası karışık. Günlük hayatta, bir kimseden bir şeyler istemeye niyetlenenler; onun zengin, cömert ve iyiliksever olduğunu kulağına söyler durur. Sahi batı dünyası suyla ilgili, bizden ilerde neler talep edecekler? Ne işler açacaklar başımıza? Bana göre gelecekte, suyumuzun insanlığın ortak malı olduğunu, yardımlaşmanın ne erdemli bir şey olduğunu, Türk'e de böyle davranmanın atasından miras olduğunu söyleyip; sırtımızı sıvazlayarak, suyumuza ortak olacaklar. Olmak için uğraşacaklar. Buna yanaşmazsak, o zaman ne barbarlığımız, ne insan hakları düşmanlığımız kalır, ortaya dökülmedik. Şaka bir tarafa, şimdiden suyumuza sahip çıkmalıyız. Bir zamanlar Osmanlı toprağından gelen petrol kokusu, İngilizin başını döndürmüştü. Birinci Dünya Harbinin ana sebebi de buydu. Binlerce İngiliz askerinin ölümüne de razı olarak Orta Doğu topraklarını Osmanlı'dan koparttılar. Petrolün getirisini de, iki büyük petrol tröstünün eliyle İngiliz kasalarına akıttılar. Şimdi ise, öldü bitti dedikleri Türklerin elinde, su nehirleri ve deryaları olduğunu görerek kur yapmaya başladılar. Biz sizin petrol nehirlerinize bir şey dedik mi? Onların dergi ve gazeteleri, sık sık "Su Savaşları"ndan bahseder oldu... Bu demektir ki ileriye yatırım yapılıyor. Savaşa alıştırılıyoruz. Türkiye su gücünü çok akıllı kullanmalıdır. Biz kaynakların yeryüzüne çıktığı noktayız. Öncelikle İstanbul Boğazının doğu yakasından, Rus hududundaki (yani Ermenistan) Arpaçay'a kadar, bütün nehirlerimizi akıllı bir proje ile birbirine bağlamalıyız ve de bağlayabiliriz. Yani Karadeniz'den Karasu ağzından Sakarya Nehrine giren bir deniz vasıtası, Fırat veya Dicle yoluyla Basra Körfezine geçebilmelidir ve geçer... Bu teknik bakımdan mümkündür. Devlet bütçesiyle yapılabilecek kadar az masrafla da olur. Nakliyede demir ve kara yollarının yükü %75 azalır. Birbirlerine bağlanan nehirlerin kıyılarına kurulacak dinlenme tesisleri, zaten masrafını kısa zamanda amorti edip, on senede kâra geçecektir. Bazı Türk firmalarına, Yap-İşlet-Devret usulüyle belli süreliğine ihale edilir. Çok değil üç sene içinde bütün nehirlerimiz birbirlerine bağlanmış olacaktır. Kanuni Sultan Süleyman Han zamanından başlayarak; İkinci Selim ve bilhassa Üçüncü Murad Han zamanında doruğa ulaşan ve fikir babası rahmetli Sokollu Mehmet Paşa olan, 1575'lerin cesur Türk projesini, biz uygulamaya koymazsak; bir gün birileri yapar biz de seyrederiz. İstanbul Boğazının sıkışık gemi trafiği, bir gün bir trajediye sebep olursa, zararı kimleri yakar bilemem. Atalarımızın elinde bugünün, inşaat teknik araç parkı yoktu. Ama görüş ve cesaretleri vardı. Tek başına bu proje, 21'inci asrı Türk asrı olarak isimlendirmeye yetecektir.

.Kanuni Sultan Süleyman Han

Kanuni Sultan Süleyman Han, babası Yavuz Sultan Selim Han'ın vefatı ile iktidar emanetini devraldı. Selim Han'ın kısa fakat başarılı döneminin ağırlığı omuzlarına çökmüştü. 1520'de başa geçer geçmez, devlet işlerinde adaletin hükümran olması için ne gerekiyorsa onu yapmaya koyuldu. Kanuni ilk defa kanunlar hazırlatarak, devlette kendisi dahil herkesin bunlara uyması gerektiğini ilan etti. İğneyi de, çuvaldızı da önce kendine batırmıştı. Ve bundan sonra da batıracaktı. Bunları yaparak halkının gözüne girmeye çalışmıyordu. Buna ihtiyacı yoktu. Babadan kalan bir iktidar vardı. Kendini oradan uzaklaştıracak bir seçmen kitlesi de yoktu. Davranışı insanı eşref-i mahlukat bilmesinden, ona saygısından ve inançlarından kaynaklanıyordu. Babası Selim Han, onu göreve çok iyi hazırlamıştı. Nasıl mı? Kendinden önceki bütün halefleri gibi. Sahi bir hükümdar nasıl yetiştirilirdi, onu anlatmalıyım: Bir hükümdarın bir çocuğu dünyaya geldiğinde, hemen eğitim ve öğrenimi başlardı. Cinsiyetine bakılmaksızın bu çocuklar, 0-7 yaş grubunda, yaşına uygun eğitim ve öğrenimde, sarayda görevli cariyeler tarafından özenle yetiştirilirdi. Cariyeler bazı tarih cahillerinin dillendirdiği gibi, padişahların eğlenceliği insanlar değildi. Bunlar 8-10 yaşlarında saraya alınır ve cariyeler mektebi adındaki, Kadınlar Yüksek İdari Bilimler Akademisi'nde yetiştirilirdi. Ve müstakbel padişahlar bunların eline teslim edilirdi. 7-14 yaş grubunda çocukların eğitimleri yine cariyelerin sorumluluğunda, öğretimleri ise erkek çocuklar için Şehzade Hocalarına bırakılırdı. 14 yaşında ise her erkek çocuk bir sancak beyliğine gönderilir, orada devlet işlerini öğrenmesi sağlanırdı. Her insanın kabiliyetleri, zekası ve bilgileri elbette farklı idi. Kanuni Sultan Süleyman'ın 8 oğlu oldu. Bunlardan üçü, Murat (1520), Mahmud (1521) ve Abdullah (1526) daha çocuk iken vefat etti. Geriye kalan 5 oğlu ise doğum tarihlerine göre; Mustafa (1515) Mehmet (1521) Selim (1524), Bayezit (1525) ve Cihangir (1530 ) idi. Bütün çocukları güçlü şair idi. Bunlardan Şehzade Mehmet, babasının seçimine göre, devlet yönetmeye en layık olanı idi. Padişah onu Manisa'ya sancak beyi yapıp, kendine veliaht seçti. Şehzade Mehmet 22 yaşında iken Manisa'da vefat etti. Kanuni henüz 49 yaşındadır. Küçükleri hariç, Mehmet'in vefatı ilk evlat acısıdır. Ve kendisi 10'uncu seferi hümayundadır. 16 Kasım 1543'te Bayezit Camii'nde cenaze namazı kılındı ve bugünkü Şehzade Camii'nin avlusu olacak yere defnedildi. Cami inşaatı da 1544 yılında başladı, 1548'de bitti. Kabrin üstüne de türbe yapıldı. Sanduka üstüne de ahşaptan minik bir taht kondu. Şehzade Mehmet'in bir ağabeyi 28 yaşındaki (Mustafa) vardı. Babası Süleyman Han'a karşı asker topladığı için 1553 senesinde, 38 yaşındayken cezalandırıldı. Cihangir ise Mehmet'in vefatında henüz 13 yaşındadır. O da 1553'te anlaşılmayan bir hastalıktan vefat etti. Yani Şehzade Mehmet'in önünü kesmek için ağabeyi bir tek Mustafa vardı ki, o da Mehmet'in vefatından sonra babasına ayaklandı. Şehzade Mehmet'i, Bizans entrikalarıyla ağabeylerinin harcadığı sözlerinin; gerçekle yakından uzaktan alakası yoktur. Şehzade Bayezit ise babasına karşı, İran Şahı Tahmasp'a sığındı ise de; yine Tahmasp'ın emriyle 1561'de İran'da idam edildi. 46 senelik başarılı bir iktidar dönemi yaşayan Kanuni Sultan Süleyman'ı, saray kadınlarının oyuncağı gibi anlatmak ancak Türk tarihini bilmeyenlerin işidir.

.Kemikler mi, yoksa Pamuklar mı doğru söylüyor?

15-16 Aralık 2005 günlerinde İstanbul Teknik Üniversitesi rektörlüğü ve sivil toplum kuruluşları birliği platformunun ortaklaşa düzenlediği; "Türk Ermeni İlişkilerinde Tarihî Gerçekler" konulu bir sempozyumu takip ettim. Konuşmacıları zevkle dinledim. Salonda canlı şahitlerin de bulunması ayrı bir renk katmıştır. Tertipleyenleri candan kutluyorum. Mesela salonda Ermenilerin işgal kuvvetlerine İstanbul'da astırdığı, Boğazlayan Kaymakamı ve Yozgat Mutasarrıf Vekili Mehmet Kemal Beyin oğlunun bulunması. Erzurum'un batısındaki Alaca köyünde 287 kişinin Ermeniler tarafından topluca şehit edildiği olayda, daha çocuk yaşta olan bir dadaşın oğlu olan Dr. Ali Gürcan beyefendinin, babasından dinlediklerini takdimi hepimizin gözlerini yaşarttı. Hele hazırlanan bandın seyri ayrı bir hüzündü. Bu 'vcd'de, Dr. Ali beyin babasının, görüntü eşliğinde, kendi annesi ile birlikte, Ermenilerce birer bez parçası ile elleri bağlanıp köy halkının tıkıldığı Merek'te nasıl silahlarla tarandıklarını ve sonra da aralarında ölmemişler kalabilir diye süngü ile tekrar delik deşik edilişlerini anlatışını, Merek yerini göstermesi ve o yerde yapılan kazıdan görüntüler vardı. İnsanlar öylesine üst üste yığılarak şehit edilmişti ki çoğunun kalıntılarının havasızlıktan çürümediği görülüyordu. Yaşlı teyzelerin, genç gelinlerin ve çocuk yaştaki kız çocuklarının saçları örgü ve uçlarına bağladıkları bezleri ile birlikte dipdiri kazıdan çıkmıştı, görünüyordu. İhtiyar amcaların ayaklarındaki mestlerinin de orijinal yırtıkları ile sapasağlam durduğunu gördük. Sahi ne istediniz bu masumlardan. Hele kalıntıları görünen başörtü parçalarının şekli ve mestler; bu cenazelerin ve kemiklerinin Müslümanlara ait olduğunu haykırıyordu. Müslümanlar mest kullanırdı. Biz görüntülere kendimizi gözleri yaşlı kaptırmışken; Dr. Ali Gürcan beyin dinleyicilere haykırışı ile kendimize geldik. Ali Bey, "Şimdi soruyorum. Kemikler mi doğru söylüyor, yoksa Pamuklar mı?" diyordu. Elbette ki kemikler, örgülü saçlar, yırtık mestler gerçeğin ta kendisi idi. Pamuklar mı? Onlar ne söylediğini fark etmeyecek kadar tarih bilgisinden yoksun, milletinin bir ferdine düşen ateşin herkesi yakma hissinden mahrum zavallılardı. Öyle ki Türkiye'de yüzlerce basın mensubu ya hapislerde ya da hapis istemiyle mahkemelerde sürünürken, basın özgürlüğü adına Avrupa basınının ve siyasilerinin, Pamuk mahkemesine gözlemci gönderecek kadar sahiplenmesi, aklı başında insanlara çok mühim mesajlar vermektedir. Bir Türk için anlayana züldür. Bu sempozyumun bildirileri inşallah yakın zamanda yayınlanır da, Türklerin soyunu kurutmaya çalışanların kimler olduğunu Pamuklar da anlar. Sovyet Rusya Ermeni devlet adamı Karinyan diyor ki: "İngiltere Türkiye'deki azınlıkların memnuniyetsizliklerini sömürerek, Ermenilerden, Suriyelilerden ve Rumlardan Özel gönüllü birlikleri kurdu. Bu politika İngilizler için oldukça kârlıydı, öyle ki karşılıksız (bedavadan) etten toplar ve mahalli (yerel) halktan hazır askerler elde ediyorlardı. İngiliz hükümeti Ermenilere boş ve asla bağlı kalmayacakları sözler vererek kendileri bir şey kaybetmiyordu. Ama bu şekilde Türkiye'yi daima baskı altında tutmayı başarıyorlardı. Fransızlar da Çukurova bölgesinde İngilizlerin taktiğini aynen uyguladılar. Her ikisi de Ermenileri kullanarak kendi sömürge siyasetlerini başarıyla yürüttüler..." Bu Ermeni soykırım iftiraları, yakın bir zamanda, Ermenilerin Türklere uyguladıkları katliamı ve batının provokasyonunu bütün açıklığı ile ortaya çıkarmaya yarayacaktır.

.Yeni yıla girerken

Hepimizin bildiği gibi kullandığımız takvime göre 31 Aralık Cumartesi gecesi, 2005 senesi bitip 2006'ya gireceğiz kısmetse. Yeni yılın ülkemize, insanımıza ve bütün insanlığa hayırlara vesile olmasını dilerim. Okuyucu, seyirci ve dinleyicilerimin yeni yıllarını kutlarım. Avrupa yani Hristiyan âleminde yılbaşı, öncesinde yapılan ayin ve dini ritüellerle kutlanıyor. Miladi takvim başlangıcı, İsa aleyhisselamın doğum günü olarak kabul edilmiş. Bu birçok kitaba göre en az 378 yıllık gecikmeli ve hatalıdır. İşte size bazı bilgilerin dökümü: 21/12/1993 tarihli Milliyet ve 24/12/1993 tarihli Türkiye gazetelerinde, İngiliz Durkan Paşpiskoposu Dr. Davit Jenkis "İncilde geçen Noelle ilgili sözler birer Peri masalı, efsanedir" diyor. İngiliz St. Albans Başpiskoposu John Taylor ve zamanın çevre bakanı John Gummer "Kilisenin öğrettikleri çok açık. Dünyadaki milyonlarca insan, İncildeki masallarla uyutulmaya çalışılmaktadır" diyor. New York üniversitesi Tarih Prof. Waelangi Fenguson "Hristiyanların yortuları, Putperest yortuları ile aynı tarihe rastlar. Mesela, Noel tarihi ile İran ve Roma'da Güneş tanrısı Mitharas'ın doğum tarihidir" diyor. Burhan-ı Katı' kitabında "hazreti İsa ile Muhammed aleyhisselam arasında en az bin sene vardır" diyor. Ermeniler Noeli hiç kabul etmezler. Gregoriyen Ermeniler Ruslarla beraber 13 gün sonra kutlarlar. Eski Mısırlılar ve Yahudiler yaprak dökmeyen ağaçları ölümsüzlük işareti bilirler. Çin, Hollanda ve İngiltere'de Noel kutlanmaz. Yani özet olarak kendi aralarında da birlik beraberlik yoktur. Olabilir. Birkaç defa görev dolayısıyla gittiğim Avrupa'da, bazı yılbaşlarını oralarda yaşadım. Şaşırdım! Bizdeki yılbaşı heyecanı orada yok. Herkes evinde. Yılbaşının yaklaştığı, sadece balkonlarına asılı Noel kuklaları ile belli oluyor. Kiliselere bir hücum yok Zaten diğer zamanlarda pazarları kiliseye gidenler % 5'ten az kalmış. Birkaç havai fişek partisinden başka bir şenlik de yok. Avrupalılara şöyle haykırasım geldi: "Ey Batının medeni insanları! Yılbaşı böyle mi kutlanır. Hiç mi görgünüz yok. Gelin de benim ülkemde yılbaşının nasıl kutlandığını görün ibret alın!.." Ama diyemedim. Bir hafta önce TOKİ'de uzun vadeli ucuz ev kampanyası için kuralar çekilirken; ismi kurada çıkmayan bir yaşlı kapıcı, üzüntü ve heyecandan oracıkta vefat etti. Allah rahmet eylesin. Yılbaşı eğlencelerinde bir lüks daire alacak kadar eğlence masrafı edenlerin vicdanı acaba bu haberi okurken, seyrederken sızladı mı ki. Sızlar mı? Yılbaşı gelirken sahte ve kaçak içki işiyle uğraşanlar sanki bayram ediyor. Okullar yoksul çocuklarla dolu. El işi ödevi için yapıştırıcı parası bulamayanlar, beslenme çantasını okula boş götürüp getirenler, ayakkabısından kar suyu girip karın ağrısı çekenler de bizim insanımız. 25 Aralık 2005 Pazar günü, Sarıkamış faciasının 91'inci yıl dönümü idi. Orada şehit olanların torunlarının çocukları yine delik ayakkabı ile okula gidiyor. Kar altında dedelerinin anma töreninde idiler. Bazılarımız ise yoksul çığlıklarına kulaklarımızı kapamış veya yılbaşı eğlencesi salonundaki orkestranın nağmelerinden bu feryatları duyamıyoruz. Yoksulu unutanlar bir gün unutulmaya mahkumdurlar...

.Adalet Mülkün Temelidir

TBMM salonunda kocaman harflerle yazılı bu söz, mülkün yani devletin hür ve bağımsız olmasının, istiklalinin, bölünmezliğinin temelinin "Adalet" olduğunu anlatır. Demokrasilerde kuvvetler ayrılığı prensibi esastır. Yani Yasama (Kanun koyma),Yürütme (Hükümet etme) ve Yargı (Hukuk dağıtımı) birbirlerinden ayrıdır. Birbirinin sahalarına hiç girmezler. Halk ve sivil toplum örgütleri de dahil kimse bunlara karışamaz. Zira her üç kuvvetin de Anayasa önünde hayati sorumlulukları vardır. Şu anda eskiden üst kademe yöneticilikte bulunmuş birçok devlet adamı, yüce divanlarda yargılanıyor. Öyleyse bırakalım serbest seçimlerle başımıza getirdiğimiz kimselere müddetleri dolana kadar karışmayalım. Adalet nazlı bir gelin, ürkek bir Anka kuşuna benzer. En ufak bir hareketten rahatsız olur ürker ve yuvasından uçuverir. Bu yaşıma kadar senelerdir, adaletin ürkütüldüğünü defalarca gördüm. Sonuçları da acı oldu. Son bir aydır Yücel Aşkın, Orhan Pamuk, Hirant vs. isimlerle ilgili davaları televizyonlarda seyretmekten, gazetelerde görmekten gına geldi. Sarıkamış Şehitleri anmasına bir dakika, Yücel Aşkın'a bir saatlik görüntüler, hatta saatler süren açık oturumlar. Türkiye üniversiteleri rektörlerinden, partilerin milletvekillerinden büyük grupların, Yücel Aşkın davası ile ilgili Van çıkarmaları. Ama Sarıkamış'ta kimse yok. Hazır Van'a kadar gitmişken; Sarıkamış pek uzakta değildi. Bir uğrayıverselerdi. Halbuki Sarıkamış milli davadır. Ama Aşkın olayı bir suiistimal suçlaması ile açılan özel hukuk ve ceza davasıdır. Sahi birileri bana söyleyebilir mi? Yücel Aşkın tutuklandıktan sonra, Türkiye'de kaç mahkemece kamu görevlisi kaç Türk vatandaşı, hangi suçlardan tutuklandı ve kaç gündür mahkemeye çıkmadan içerde yatıyorlar. Onların hakları için kimleri nasıl harekete geçireceksiniz. Onların hepsi kesinkes suçlu mu yoksa. Yoksa en büyük memur bizim memurumuz mu? Bir hukuk profesörü Aşkın davası hakimleri için alenen, "bu konuda verecekleri karar hukuki geleceklerini etkiler" diyor Bir hakimin hukuki geleceğini belirleyecek tek şey, Yargıtay'ın vereceği temyiz kararlarıdır. Fatih Sultan Mehmet İstanbul'u aldıktan üç sene sonra bugünkü Fatih semtine parası cebinden bir cami yaptırmaya karar verir. Bizans kalıntısı bir Rum Mimarı çağırtır. Kubbe yüksekliği; yeni camiye çevrilmiş olan Ayasofya'dan daha fazla olmalı der. Kubbeyi tutacak Bazalt sütunları da çok uzaklardan getirtir. Rum mimar kendi dini uğruna bir bahane ile bu uzun sütunların boyunu Ayasofya'dan küçük kalacak şekilde kestirir. Bunu tespit eden Fatih kusur ve ihmal değil, ihanetten suçlayarak Mimarın bir elini kestirir. Mimar, Sultanı mahkemeye verir ve davacı olur: Ben evimin rızkını temin etmekten aciz kaldım diye. Kadı, Fatih'i mahkemeye celp eder. Sadrazam dahil kimsede tık yok. Fatih, kadı karşısında divana oturmaya yeltenince; Kadı "Beyim ayağa kalkın" der. Sultandan yine tık yok. Kadı der ki: Sen bu adamın elini Padişahlık yetkine dayanarak kestiremezsin. Çünki yetkin yok. Buna hukuk karar vermeliydi. Bunun karşılığı, senin de elin kesilecek. Mimar korkar üzülür. Onun davası ekmek davasıdır. Başlar kadıya yalvarmaya. Kadı Rum mimara, bunu ancak senin razı olman durdurur der. Mimar Rum'dur ve Hristiyandır. Kadı ve Fatih ise Türk ve Müslümandır. Mimar davadan vazgeçmeye kalkar. O zaman kadı, Fatih'i, ömür boyu bu Rum Mimar ve ailesinin geçimlerini cebinden sağlamaya mahkum eder. Bu adalet şaheseri karşısında, Rum Mimar oracıkta Müslüman olur. Adı da Sinan'dır. Sene 1457. Yani Koca Mimar Sinan'ın Osmanlı başmimarı olmasından tam yüz sene önce. Koca Sinan parlayınca, bu "fetih zamanının Sinan'ı", kitaplarda "Sinan-ı Atik" yani "eski Sinan" olarak anılır. O adalete kimse karışmadı, karışamadı ve Türk devleti dünyanın zamanında bir tanesi oldu.

.Psikolojik harbin göbeğindeyiz

2000'li yılların gelişini, Batı âlemi "Milenyum" alkış ve naraları ile karşıladı. Dünya Ticaret Merkezi'ne yapılan saldırılarda, bilhassa adı verilerek Müslümanlar suçlandı. Peş peşe birçok Müslüman ülkesinde bölgesel harpler başladı. Halen devam ediyor. Dünya devletleri, iki ana kamp manzarası gösteriyor: Birisi tokların yaşadığı, diğeri de aç ve çıplakların yaşadığı memleketler. Tokların eli, hep Afrika fakirlerinin yani açlar ülkelerinin ekmeğinde aşında madeninde, ormanında idi. Böyle olunca da açların açlığı artıyor, hatta hiç bitmeyeceğe benziyordu. Çünkü hep sömürülüyorlardı. Havuzun dibini hırsızlar delmişti. Salgın ve ölümcül hastalıklar hep fakirlerin ülkesinde idi. Onlara göstermelik gıda yardımı yapanlar, tıbbi destek verenler de hep sömürgecileri idi. Türkiye toprakları, şimdiki 75 milyonluk nüfusun beş mislini geçindirecek zenginliktedir. Ama Türkiye tarım ürünleri fazlasını, kendi başına, istediği fiyatla ve tercih ettiği ülkeye satmakta sınırlandırmalarla karşı karşıyadır. Hatta bir soya üretiminde, dış müdahalelerle karşı karşıyadır. Son kuş gribi vakası, birdenbire ve Türkiye genelinde görünüverdi. Anadolu binlerce yıldır göçmen kuşların göç yolları üzerindedir. Şimdi de göçmen kuşlardan kuş gribinin geçmesi tehlikesi ile karşı karşıya geldik. Bunca senedir yoktu da şimdi niye var? Bu uğurda canlar kaybettik. Kaybettiğimiz yavrulara rahmetler diliyorum. Kuş gribi son salgında, Iğdır ili Aralık ilçesinde görüldü. Kısa sürede Doğubayezid'e atladı. Sanki elle taşınmış gibisine!! Aralık ilçesi Türkiye'nin en doğu ucundadır. Burada Dil bölgesi denilen, kuzeyi Ermenistan'a sınır, güneyi İran'a hudut olan yerlerde kuş gribi ilk görüldü. Ne İran'da ne de Ermenistan'da böyle bir salgın duyulmadı. Bunlar nasıl göçmen kuş ki sadece Türkiye'ye gelmiş?. Geçen senelerde de, bilgisayar üretim teknolojisinde Batılıları sollayan Çin'de; SARS ve kuş gribi vakaları başlayıvermişti. Çin hem kanatlı hayvan üretimi, hem de turizmde milyarlarca dolar kayba uğradı. Türkiye'miz de, son biyolojik saldırıda, milyarlarca dolarlık ihracat kaybına uğradı. "Gayri Nizami Harp" usulleri Türkiye üzerinde de denenmeye başlandı anlaşılan. Gözdağları verilmektedir. Türkiye Orta Doğu'da, lider olmaya en yakın, imparatorluk tecrübesi olan tek ülkedir. Dünyadaki birçok devlet, son iki senede, aralarında gizli anlaşmalar yapmışlar ve halen de yapmaktalar. Bu muhtemel genel bir çatışmanın habercisidir. Türkiye'yi su zengini ilan edenler, böylece bizi gelecek çatışmalar için, saldırı hedefi olarak göstermekteler. Türkiye'nin, bu sinsi saldırıları atlatabilmesi için, milli birlik ve beraberliği pekiştirmesi şarttır. Ülkemizdeki mevcut misyoner faaliyetleri, "ne yapalım ülkede demokrasi var" bahanesiyle asla geçiştirilemez. İnsanlar Hıristiyanlaştırılarak; muhtemel saldırılara karşı milli direncimiz kırılmak istenmektedir. Şu anda psikolojik, biyolojik ve gayri nizami harbin bütün yollarından saldırılara uğramaktayız. Dışarı salınan bir "sabıkalı"ya, komşu bir devletin başı veya önemli bir kişisi öldürtülürse hiç şaşmayacağım!

.Divriği Ulucami ve YÖK

Gazetelerde ve televizyon ekranlarında bir feryat ve serzeniş var: Sivas'ın Divriği ilçesindeki Ulucami, acil tedbirler alınmazsa, kısa zamanda yıkılabilirmiş. Sivas'ın tarihsever sayın valisi, bu dünya incisini kurtarmak için çırpınıyor. Seneler önce bu kıymetli eseri gördüm, gezdim, inceledim. Bu eser Mengücek Oğulları zamanında inşa edilmiş, şu anda dünyada bir eşi, benzeri daha olmayan hazinedir. Bana göre dünyanın gelmiş geçmiş yedi harikasından birincisidir. Bu eserin kıymetini, tarihî eser kaçakçıları, hepimizden iyi biliyor. Utanmaz, tarih düşmanı eller, ahşap ana kapıyı seneler önce kaybettiler. Beş altı sene kadar evvel de, nadide minberinin inci gibi kapılarını çaldılar. O zamanın Sivas valisi ve Jandarma teşkilatının, insanüstü gayretleri ile hırsızlar bu kapıları, Ankara'da bir viraneliğe bırakmaya mecbur oldular. Bunları gazetelerden okuduk. Ama suçluları her nedense senelerdir aranamadı arandı ise bulunamadı. Sahi kimler çaldırmıştı bu kapıları? Belki de çok sürpriz isimler bu suçu işletmişlerdir. Benim bugün anlatmak istediğim bunlar değildi. Ama hatırlanmakta da fayda gördüm... 800 senelik bir eser, mimari konularda acilen bakıma muhtaç hale gelmiştir. Olabilir. Nihayet kul yapısıdır. Onarım için ödeneği de hazır imiş. Ancak onarım projesi yokmuş. İhaleye en az iki proje girmeliymiş. Ama bir tek proje varmış. Yani bu eseri kurtarmak için, Türk mimarın hazırladığı bir tek proje var. Bir ikincisi yok. Türkiyede 70'ten fazla üniversite var. Hemen hepsinin İnşaat Mühendisliği ve Mimarlık Fakülteleri var. 70 x2=140 fakülteden iki proje çıkamıyor. Bine yakın öğretim görevlisi var. YÖK'ün başkanı Sayın Erdoğan Teziç'ten beklerdik ki; bu haber üzerine yerinden fırlayıp -en az bir rektör tutuklandığında yaptığı kadar- haykırmalıydı! Divriği'ye hemen bir Ulucami'yi kurtarma gezisi ve harekâtı düzenlemeliydi. Şu ana kadar böyle bir reaksiyon duymadık. Olacağı da yok. Türkiye'de adli konularda en üst kurum Yargıtay'dır. Kamu yönetiminde ise Danıştay'dır. Bilimsel konularda ve Türkiye'nin Yüksek Öğretiminde ise en üst kurul YÖK'tür. Bu kurumlar herhangi bir uyarı ve ihbarı beklemeksizin, bağımsız olarak kendi konularına müdahale ederler. Bu Anayasal sorumluluklarıdır. Divriği Ulucami için yurt dışı proje ihalesi açılırsa, bu Türk mimarları için utanç vericidir. 4 Ocak 2006 tarihli yazımda, Sarıkamış harekâtının yıl dönümünde, "YÖK'ten niye kimse yok" diye yazmıştım. Van'a giden YÖK heyetinden bir sayın öğretim üyesi, bana meil göndermiş. Ve "ben hem Van'a hem de Sarıkamış'a gittim" diye yazmışlar. Kendilerine bu hassasiyetlerinden dolayı saygı ve teşekkürlerimi cevaben arz ettim. Ya Ulucami için bir onarım projesi daha çıkar ya da Türk mimar eğitimi konularında YÖK hakkında meclis araştırması açılır. Ancak Vakıflar Genel Müdürü Sayın Yusuf Bayezit'in bu konuyu ele alması ile mesele kolayca hallolabilir. Geçende bir üniversitede işletme mastırı yapmakta olan üniversite mezunu birisi, sorulara karşı, Sivas'ta liman olup olmadığını bilemedi. Bir üst ihtisas yapan Türk, Sivas'ın haritadaki yerini bilmiyor! Sayın yetkili ve ilgililer, bu bilimsel yetersizlikle mi Avrupa Birliğine gireceğiz?!. Almanya'nın 2'nci Dünya Harbinin yıkımını atlattığı yıllarda, senede 20 bin Alman bilim adamı, beyin felcinden ölüyordu. Dikkat buyurun viski içmekten değil; insanüstü çalışmaktan, bu insanlar ülkeleri için canlarını seve seve feda ediyorlardı.

.Vakıf eserlerin onarımları

Bir okuyucumdan, İstanbul'un Fatih ilçesinde bulunan Sultan Selim Camii ile ilgili bir mail aldım. Maili kısaltarak sütunlarıma aktardım. Okuyucumun ismi bende mahfuzdur. Daha önce de, bazı seyircilerimden aynı caminin şadırvanı, iç ve dış avlusu, türbe ile caminin son durumu ile ilgili çok telefon ve mektup almıştım. Vakıflar Genel Müdürü Sayın Yusuf Bayezit Beye, bu konuyu Ağustos 2005'te, telefonla aktarmıştım. Kendileri de, bu türbe ve caminin onarımı için, bir kamu kurumunca Vakıflardan yetki istendiğini, bu yetkinin verildiğini, aradan iki sene geçtiği halde hiçbir şey yapılmadığını ve Vakıflar olarak bu yetkiyi kaldırdıklarını ve onarım için gerekli ihaleyi yaptıklarını söylemişti. Şu anda Şubat 2006 gelip çattı. Vakıflar Genel Müdürlüğümüzün, kısa zamanda bu işin üstesinden geleceğine inancım devam etmektedir. İşte bana gönderilen okuyucu mektubu: "Geçenlerde Yavuz Sultan Selim Hanın kabrini ve camiini ziyaret etmek İstedim. Fakat nelere şahit oldum anlatmak zor. Ne kadar üzüldüğümü anlatamam. Bilmem yakın zamanda oralara hiç uğradınız mı? Öncelikle girişten itibaren caminin durumu içler acısı. Zemin mahvolmuş bir vaziyette. Duvarlar artık 'bizden bu kadar' der gibi. Hele şadırvan artık yok gibi. Üst kısmı tamamen yıkılmış, abdest alma yerleri yine perişan vaziyette. Şadırvan demeye bin şahit lazım. İç avlu virane gibi. Caminin içine girince yine öyle ilgi ve alakasızlıklar var ki anlatamam. Kubbe sanki yıkılma vaziyetinde, çatlaklar çökme sinyalleri veriyor. Malumunuzdur rahmetli Yavuz Sultan Selim Han; Çaldıran, Mercidabık ve Ridaniye Zaferlerinin sahibi, yani 'Mısır Fatihi'dir. Bu büyük hükümdarın kabrini de ziyaret etmek istedim. Fakat ne mümkün kabre ulaşmak; ne mümkün paslanmış kilitleri aşıp da sandukanın başına varmak? Tabii ki kilitler o mübareğin ruhuna okumama engel değildi. Ayak ucuna varabilsem ne olurdu? Efendim oraların vaziyetini anlamak ve anlatmak için resimlemek daha güzel olurdu, ama o gün öyle bir şansım olmadı İstanbul'un göbeğinde en gözde semtlerinden olan, Fatih'te o güzel Haliç'e ve Boğaz'a kuş bakışı olan ve tarihi İstanbul'un Yedi tepesinden 5'incisi olan bu mekanda, böyle görüntülerin olması ne kadar acıydı. Bu terk edilmişlik görüntülerini Fatih Camii'nde göremezsiniz. Komşusu Sultan Selim Camii'ne bu ihmal neden reva görülüyor? Kanuni Sultan Süleyman Hanın yaptırdığı Osmanlı devletinin iki büyük hükümdarının kabrinin bulunduğu türbe, yanındaki cami ve külliyenin diğer unsurları kurtarılamaz mı? Eğer bu işi Anıtlar Kurulu yapamıyorsa eminim belediyeler ve sivil toplum kuruluşları bunu pekala ve severek yaparlar. Hayırseverlere fırsat ve izin verilirse bu ecdat yadigârları da kurtulur diye düşünüyorum. Bu cami benim rastlayıp gördüğüm. Belki bunun gibi daha nice tarihî kıymetlerimiz zayi olup gitmekte. Sizin bu konulardaki gayretlerinizi TGRT televizyonundaki sabahları 09:30'da yayınlanan, Tarihin Belgeseli programınızdan görüyorum ve biliyorum. Bundan cesaret alarak size yazdım. Umarım yazılarınızda bunlara da değinirsiniz. Ne olur bu güzel vatanı bize miras bırakanların hatıralarına sahip çıkalım. Bir okuyucunuz..."

.Saint Barthelmy Katliamı

AB'nin birçok devleti, kendi aralarındaki meselelerinin kördüğüm haline geldiğini görünce; bunu gündemden düşürmek, unutturmak, hatta aralarında kenetlenebilmek için; son "Karikatür krizi"ni çıkarttılar. Bu bir duvar pasıdır. Öncelikli hedefleri Müslümanları tahrik etmek; onların protestoları yıkıcı bir hal alabilirse, Hristiyanlık elden gidiyor diye feryatla, kendi aralarında dayanışma sağlamak idi. AB'nin ilk kurucuları, ne kadar laik ve demokratız deseler de, bayraklarındaki onüç yıldız, fikirlerinin ne olduğunu açıkça anlatıyor. Önce Ermeni soykırımı yalanını kaşıdılar olmadı. Dazlaklığı desteklediler tutmadı. Kıbrıs'ı bahane ettiler elleri boşa çıktı. Karikatür 4'üncü safhadır. Türkiye bu oyunu da bozmuştur. Başbakan 171 devlete, bir mektupla sükunet çağrısı yaptı. AB'liler istiyor ki, Türkler ve diğer Müslüman ülke insanları, bizim her türlü hizmetimizi yapsınlar, ama hep ikinci hatta, üçüncü sınıf kalsınlar. Biz patronuz. Onlar ise işçimiz olsun. Alın teri döken, her zaman kıymetlidir. Ve insan olan herkes alın terine saygı duymalıdır. Tarihte geçen bir olayı yorumsuz olarak aşağıya yazıyorum: Sene 1572... Fransa tahtında genç kral IX'uncu Charles oturmaktadır. Annesi yani Ana Kraliçe Katherine, aynı zamanda, Roma'daki Papa XI'inci Leo'nun kız kardeşidir. Koyu bir Katoliktir. Fanatiktir. Katoliklikten başka hiçbir inanca hayat hakkı tanımamaktadır. Onun bu inanç ve tutumunda; sık sık yazıştığı ağabeyi, Papa Leo'nun büyük tesiri vardı. Papa özel müneccimini kız kardeşinin emrine gönderdi. Ana Kraliçenin müneccimliğini üstlenen Roccoyeri, onun inandığı ve itimat ettiği tek insandır. Fransa'nın bir kısmında otoriter olan Navar Kralı Henry, Ortodoks idi. Bu durum ise, Fransa'nın din bütünlüğünü bozuyordu. Bu Ortodoksları ortadan kaldırıp, Fransa'da Katolik birliğini sağlamak için; Papa Leo planlarını çoktan yapmıştı. Müneccim Roccoyeri Ana Kraliçenin emrinde günlerdir, "gökyüzünde" bir işaret arıyordu! Nihayet bir gün Ana Kraliçeye müjdeyi verdi: "Efendim yıldızlar size müzaheret ediyor. Ruhül kudüs sizden yana!.." Ana Kraliçenin ekibi o gece Paris'teki bütün Ortodoks evlerini tespit edip kapılarına özel işaretler koydular. Mutaassıp Katolikler grubu iş başında idi. O gün 24 Ağustos 1572 ve Katoliklerin en mukaddes bildikleri Saint Barthelmy Yortusu günü idi. Saatler gece yarısını biraz geçmişti ki, Saint Germen Qukcer Kilisesinin çanları çalmaya başladı. Sokaklarda ellerinde meşaleli binlerce insan beliriverdi. Bu meşalelerle, kapıları önceden işaretlenmiş evleri tutuşturmaya koşturdular. Tutuşan evlerden korku ile sokağa fırlayanları ise, en vahşi usullerle sokak ortasında katlettiler, parçaladılar. Bu cinayeti işleyenlerin arasında Fanatik yaşlı kadınlar da vardı. Katolik caniler, Protestan asilzadelerini, genç Kral Charles'ın gözleri önünde parçaladılar. Bu manzaradan Kral aklını yitirdi ve olaydan onbeş gün sonra deli olarak öldü. Victor Hugo'nun ifadesi ile "o sakin yaz gecesinde, gökteki yıldızlar sarı değil kızıl renkli görünüyorlardı. Saint Nehri ise kıpkızıl bir renkte akmaya başlamıştı..." Bütün bu vahşet günlerinde, Paris nüfusunun beşte biri, yani en az yirmi bin kişi Katolik olmadıkları için katledildi. Bu cinayeti planlayan Papa Leo'nun, Ana Kraliçeyi cinayete azmettirici yazışmalarının birer sureti Vatikan'da halen saklanmaktadır. Danimarka Başbakanı vakit kaybetmeden ve basın özgürlüğü zırvasını bir kenara bırakarak; hemen bütün dünya Müslümanlarından, resmen özür dilemelidir!

."Türkiye AB'ye ait değil?"

Yazıma başlık olarak koyduğum bu söz bana ait değil. Bu zırvayı, 16 Şubat 2006'da Fransa İçişleri Bakanı Nicolas Sarkozy söylemiş. Gazetelerde bu konudaki haber şöyle: Almanya'nın başkenti Berlinde, Başbakan Merkel ve Federal İçişleri Bakanı Wolfang Schaeuble ile görüşen Fransa İçişleri Bakanı Nikolas Sarkozy, Avrupa'nın sınırlarının nerede bittiği konusuna açıklık getirilmesi gerektiğini belirterek; "Türkiye Avrupa'ya ait değil. Birçok Avrupalı böyle bir Avrupa'yı tehdit olarak görüyor. AB sınırları görülemeyecek kadar büyüdü..." demiş. Haber daha uzun ama gerisini tahmin etmek zor değil. Bunu söyleyen kimse, Fransa'nın bir hükümet üyesi hem de İçişleri Bakanı. Fransa'nın nüfusunun %25'ten fazlası yabancı. Türk nüfus hatırı sayılır bir rakamda. Bu bakan haklıdır. Demek istemiş ki: "Türkiye AB'ye ait değil. Ama Avrupa Türkiye'ye ait!.." Bugüne kadar, Türkiye Cumhuriyeti hiçbir zaman emperyalist emeller taşımadı. Milletlerarası ilişkilerde, hep "yurtta sulh, cihanda sulh" düsturu ile hareket etti. Tarih sürecinde, bugün Avrupa denilen toprakların %60'ı Osmanlı ülkesi idi. %20'si de ilaveten Osmanlı siyasi kontrolünde idi. Alman İmparatoru Charlequint, 1'inci François'yı "şamar oğlanı"na, topraklarını da "yolgeçen hanı"na çevirdiğinde; Fransa'nın imdadına Osmanlı devleti yetişmişti. Venedik devleti, Nice şehrini Fransa'dan alınca, imdadına rahmetli Barbaros Hayreddin Paşa yetişti. Nice'i kurtarıp ellerine verdi. Bunun şükranesi olarak, Fransa Toulon şehrini, Osmanlı'ya hediye etti. Barbaros Hayreddin Paşanın donanması, Marsilya limanına girerken; tam beş kere 101 pare top atışı ile selamlandı. Fransa Osmanlıdan bir milyon lirayı borç isterken yüzü kızarmadı. Kanuni Sultan Süleyman Handan "Kapitülasyon" hakkını elde etmek için kralları ne taklalar atmıştı. Paris'e görevli giden Osmanlı elçisinin kıyafeti, hemen moda oldu. Hatta iç çamaşırlarını yıkamakla görevli çamaşırcı kadın, Türklerin ne kadar temiz çamaşır giydiğini Paris sosyetesine el altından parayla gösteriyordu. Kahve içmeyi Türklerden öğrendiler. Şimdi sorarım kim kime ait? Türk insanı 600 yıllık imparatorluk kültürüne sahiptir. Ama Avrupalılar gibi sömürge kültürümüz yoktur. Alnımızda böyle bir kara leke hiç olmadı. Fransızlar ise, bu kadar hayati yardımlarını gördükleri Osmanlıya; Fas, Tunus, Cezayir, Suriye gibi topraklarını, Anadolu'daki güneydoğu şehirlerimizi oluk gibi kan dökerek istila ettiler. Libya'yı, Antalya'yı Habeşistan'ı istila eden İtalyanlar da dostluğu bilemediler. Osmanlı devletini parçalamak için, bütün Arap Yarımadasını İsyan ettiren İngilizler de öyle. Fransız bakan haklıdır.. Türkiye böyle bir Avrupa'ya ait olamaz. İtalya'da olduğu gibi, bu Fransız bakan da, başbakanları tarafından istifaya davet edilmeli; etmezse o zaman azledilmelidir. Dağılma sürecindeki AB böyle densizlikler edecekse, ben almıyayım!..

.Karikatürcüleri protesto nereye kadar!

Danimarka'da densiz bir gazetenin, saygısız bir karikatürcünün çizdiğini, tümüyle reddediyor ve şiddetle kınıyorum. Bu karikatür Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamı terörist biri olarak gösteriyormuş. Danimarka başbakanı bunu yapan gazeteye karışamayacaklarını, ülkelerinde basın özgürlüğü olduğunu, sıkılmadan söyledi. Basın özgürlüğüne evet. Peki ya din özgürlüğü? İki özgürlük karşı karşıya geldiğinde, hangisi tercih edilecek?. Demek ki Danimarka ve benzeri devletler, din özgürlüğüne inanmıyorlar. Bu anlaşıldı. Ancak demokrasilerde din özgürlüğü, zurnanın son deliği değil, üstelik önde gelen konudur. Dünyadaki meşhur teröristlerin hemen hepsi, Batılı devlet vatandaşı idi. Mesela mütevazı birkaç örnek: İtalya'daki Kızıl Tugaylar, Yunanistan'daki Kara Eylül örgütlerinin mensupları, eylemleriyle dünyayı huzursuz eden Çakal Carlos... vs. Hristiyan idi. Hiçbir Müslüman ülkesinde, bu kanun tanımazların dini Hristiyan olduğu için, İsa aleyhisselam veya Hristiyanlar karikatürlerle terörist gösterilip aşağılanmadı. Hiçbir zaman da gösterilmez. Üstelik İsa aleyhisselam, Musa aleyhisselam ve diğer peygamberler; Müslümanlar tarafından hep saygıyla, tazim ifadeleriyle anılırlar. Peki Batılı hiçbir fikir adamı, din adamı veya herhangi bir Hristiyan, Muhammed aleyhisselamı hürmetle bir defa bile anmışlar mıdır?. Hayır. O halde terörist kim?. Selçuklu ve Osmanlı Türk-Müslümanları üzerine ve sırf Müslüman oldukları için, 9 defa resmi Haçlı Seferi düzenlendi. Fakir Papaz Pierre L'Ermite in başlattığı, "Doğunun zenginliklerine kavuşma seferleri" din kılıfına sokuldu! İşte bu terörizmdir. Son karikatür krizinde, Papa çıkıp bu işe son noktayı koyup, Danimarka'yı kınasaydı puan toplardı. Bunu biliyordu. Ancak hem ilgili kendi kitaplarında, hem ayinlerinde, Müslümanlar için kullandıkları ifadeleri yalanlamış olacaktı. Bunu yapamadı. Ben bu konuyu ne için yazdım? Şunun için: Sevgili Peygamberimiz Kâbe yakınında namazda secdede iken; Ebu Cehil, tam fırsatıdır diyerek, dolu bir deve işkembesini kafasının üzerine atmak yani öldürmek üzere iken, korkuyla gerisin geri kaçtı. Habibullah onun bu hareketinden dolayı Eshabına, "gidin Ebu Cehil'i öldürün" diyebilirdi. Ama demedi! Yine Uhud Harbinde yanaklarına düşman oku saplanıp, bir dişleri kırıldığında, Eshab-ı kiram çok üzüldüler. Ağladılar. Ve "Ya Resulallah bunlar size zarar veriyorlar. Siz peygambersiniz. Cenab-ı Hak duanızı kabul eder. Ne olur düşmanların mahvı için bir dua edin" diye yalvardılar. Allahın sevgilisi buyurdular ki; "Onlar hakikati bilmiyorlar. Bilseler böyle yapmazlardı. Ben lânet etmek için gönderilmedim" buyurdular. Hem O'nu sevip, yolunda bulunup, hem de bazı Müslüman memleketlerinde olduğu gibi, kilise yakıp, Hristiyan öldürmeye kalkışmak çok hatalı bir davranıştır. Avrupa İnsanını maalesef bazı çıkarcılar, materyalist yaptılar. Onlara acıyorum. Hristiyanlardan kanun zoruyla kestikleri Kilise vergilerini, ne uygunsuz yerlere harcadıkları gazetelerde boy boy yazılıyor. Sütunlarıma almaktan utanıyorum! Müslüman terörist olmaz. Kul hakkına riayet eder. Gayrimüslim hakkının, Müslüman hakkından da önde olduğunu bilir. Devletimizin yöneticileri bu konuda, milletlerarası alanda faydalı çalışmalar yapıyorlar. Bunun ötesindeki eylem ve hareketler, bizi dünya gözünde suçlu duruma düşürür. Türkiye'yi seven bu işi sokağa dökmemelidir.

.Çanakkale deniz zaferi ve müstevliler

Bugün sizlere Kasap Slobodan Miloseviç'i yazmak istedim. Ama Çanakkale deniz zaferinin yıl dönümü için yazmazsam, kendimi suçlu hissedecektim. Bu yazımda klişeleşmiş şeyler de yazmamalıydım. Birilerinin bu saldırıların hesabını vermeleri lazımdı. Yazımın başlığındaki "Müstevli" kelimesini belki genç okuyucularım bilemeyebilir. Kusur değil. Müstevli, herhangi bir canlını yurdunu yuvasını zorla elinden alana, almaya kalkışana denir. Yazıya konu Müstevliler de İtilaf Devletleri, yani İngiliz, Fransız, Rus ve yardakçıları Yunanlılardır. Yurdunu almaya evini başına yıkmaya kalktıkları da rahmetli dedelerimiz. Bugün 1900-1925 yıllarını içine alan dönemin İngiliz arşivleri, halen açılamamıştır. Kendi yasalarına göre 2000 senesinde açılması lazım idi. Altı sene geçti. İnsanın içine bir şüphe düşüyor? Acaba bu zaman dilimi içinde İngilizler, devletleri eliyle hangi büyük insanlık suçlarını işlediler diye! Bugün Türkiye'ye asılsız Ermeni soykırımı iftiraları çamurunu atanlar, heykeller diktirenler, kendileri ne gibi soyların kökünü kuruttular? Arşivlerini açsalar da okusak, anlasak. Çanakkale Harbinin ardından, devletin politikasını bir konuşma ile acı acı tenkid eden avam kamarası üyesi Genovorziye, zamanın başbakanı Lloyd George'un geniş bir konuşması var. İşte bunun kısa özeti: "Sekiz sene önce İngiltere bir ölüm kalım mücadelesinde iken, Türkiye düşmanlarımızın tarafını tutmuştur. Çanakkale ve İstanbul Boğazlarını bize kapatmıştır. 1914 Ağustosunda İngiltere ve Fransa hayat ve ölüm arasında mücadele ederken; bu iki dostuna yardım edeceği yerde, bu devletlerin en büyük düşmanı ile iş birliği yaparak en büyük fenalığı yapmıştır. Türkiye'nin bu hareketi, Cihan Harbinin birkaç yıl daha uzamasına, Rusya'nın hezimetine sebep olmuştur. Yunanistan'ın İzmir'i işgalinin kararını İngiltere vermedi! Bunu Paris'te; Fransız, İtalyan, Amerikan ve Japon delegelerden meydana gelen bir heyet kararlaştırdı. Eğer biz Osmanlı başkentini korumamış olsaydık, Yunanlılar İstanbul'u birkaç saat içinde işgal ederdi. Yunan ordusunun yüzlerce mil uzağa, yolları olmayan bir memlekete girmesi yani Anadolu içlerine kadar ilerleyebilmeyi başaracağına inanmıyordum. Ama bu cesurane bir hareket idi. Anadolu'da son birkaç ay içinde yaşanan olaylar gösterdi ki Anadolu Hristiyanlarının can ve mallarını korumak lazımdır. 2'nci Abdülhamid zamanında milyonlarca Ermeni katledilmişti. Bu Rumlar için de aynen uygulandı..." Azılı Türk düşmanı İngiliz Başvekili, hem Yunan'ı Anadolu'ya, Yunan Kralını tehdit ederek gönderdi Anadolu'yu yangın yerine çevirtti, hem yüz binlerce insanımız şehit edildi, binlerce Yunan da öldü, hem de Anadolu'daki Yunan harekâtının başarısına inanmıyor. Yani iki milleti birbirine kırdırıp kendisi parsayı topluyor.. 18 Martta Çanakkale'de tokatı yiyenler, bükemedikleri bilek karşısında, iftira ve zırvayı seçmişlerdir.

.Avrupa'ya uyum veya asimilasyon

Avrupa'nın önde gelen 6 ülkesi, memleketlerinde bulunan yabancıların, kendi toplumlarına uyumlarını zorunlu kılmak için yeni bir kanun çıkarma hazırlığında... Senelerdir bu konuda gizlice yapılan zorlamalar, bundan böyle kanuni ve güya demokrasilerinin gereği olarak yapılacak. Türkiyenin büyük kitleler halinde yurt dışına iş gücü ihracı, 1960'larda başladı. Başta Almanya (o zaman için Batı Almanya) olmak üzere, Fransa, Hollanda, Avusturya ve Belçika'ya gönderilen Türk gençlerini, gittikleri devletlerin ve belediyelerin coşkulu karşılama törenleri ile kurtarıcı gibi bağırlarına bastılar. İkinci Dünya Harbinden harabe halinde çıkan Avrupa'da, o dönemlerde 45 metrekarelik evlerde, ikişer aile kalıyordu. Banyo ve hela işleri apartman denirse büyük evlerde ortak kullanılan mekanlardı. Bunlar dairelerde yoktu. İnşaatlarda çalışan Avusturyalıların yevmiyeleri, sadece bir sefer tasında tek çeşit yemek idi. Viyana'daki Saint Stephan meydanında yayaların bile yürümeleri çok zordu ve keçi yollarından gidilebiliyordu. Daha neler neler. 65 senedir Avrupalıların kendi aralarındaki harplerle harap ettikleri şehirlerinde olan yolları, ev ve fabrikaları, başta Türkler olmak üzere, yabancı işçiler onardı veya yeniden inşa etti. Şu anda sadece Almanya'da 60.000 Türk, iş adamı olarak, Alman devletine vergi vermektedir. İşveren olarak, Almanya'nın iş gücü istihdamına büyük katkı yapmaktadır. İki sene öncesine kadar, adını soyadını ve oturduğu adresi Almanca, Fransızca, Flamanca yazabilenler, ilgili devletlerce kendi vatandaşı yapılıyordu. Bugün ise, kendi kültürlerini bu insanlara dayatıp, uymayanları yurt dışına atmakla tehdit ediyorlar. Türkiye cumhuriyetinin bu konudaki ana prensibi; her Türk'ün bulunduğu ülke yasa ve kuralları ile entegre olması ama Türk'ü Türk yapan değerlere de sahip kalmasıdır. Yani entegrasyona evet, ama asimilasyona hayır şeklindedir. Şimdilerde sinsice hazırlığı yapılan adına uyum dedikleri asimilasyon yasası çalışmaları antidemokratiktir. Avrupa'nın kendi bindiği dalı kesmesidir. Zaten büyük kriz yaşayan Avrupa devletlerinin Sosyal Güvenlik kurumları, seneye emeklilerine, emekli maaşı ödeyemez duruma düşecektir. Türkler ve diğer yabancılar olmasa; çalışan iş gücü Avrupa'da yok denecek kadar azdır. Çalışan azalınca, prim girişleri de çok düşük olmaktadır. Şimdilerde bazı Avrupa devletleri, işsizlik maaşlarının nasıl bir bütçe canavarı olduğunu görerek; işsizlik maaşı alanlar için; gündelik bir eurodan, aşağılayıcı işlerde çalışma mecburiyeti getiriyorlar. Yani işsizlik maaşı kendi vatandaşlarınca kötüye kullanılmaktadır. Daha dün davulla zurnayla karşılananları, uyum yasaları kılıfı ile sınır dışı edenler, edecek olanlar, yerine kimi, hangi genç nüfuslarını koyacaklar! Düşüncesizce kalkışılan bu teşebbüs, bir gözdağından ileriye gidemeyecektir.

.Slobodan Miloseviç'in niyeti neymiş?

Sırbistan Devlet Başkanı Slobodan Miloseviç, savaş suçlusu olarak Lahey'de yargılaması devam ederken, tutuklu bulunduğu cezaevindeki hücresinde, "bilinmeyen bir sebepten" 11 Mart 2006'da öldü. 18 Mart 2006'da da doğum yeri Pozerevaç'ta gömüldü. Ailesi bile törene katılmadı. Bu kimse devlet başkanı olunca bir tarihî beyanat verdi. Beyanatından kısa bir alıntıyı aşağıya aldım: "Büyük Sırbistan ve Sırp İmparatorluğunun kurulmasına, kısadan da kısa bir zaman kaldı. Tam 1389 Kosova Meydan Muharebesi'nden bu yana büyük Sırbistan kurulamadı. O gün artık gelmiştir. Dünya basınına sizler bakmayınız. Batılılar üzerimize toparlanıp gelemezler. Aldıkları kararlar ve uyguladıkları ambargo dünya kamuoyunu oyalamak içindir. Aslında onlar da gizlice bizi destekliyorlar. ABD, AT ve Güvenlik Konseyi Balkan Savaşı çıkmasından korkar. O halde biz, Büyük Sırbistan'ın doğması için en kısa yoldan, hareketimizi sürdürmeliyiz. Tek çare Büyük Sırbistan'ın doğmasını bugüne kadar önleyenlerin tasfiye edilmeleri ve bu suçluların faturasını kanları, malları, mabetleri ve ırzları ile ödemeleridir. Faturayı biz ödeyecek değiliz. Yugoslavya'nın tarihî birliğine ve Büyük Sırbistan'ın kurulmasına varlıkları ile engel olan bazı Hırvatlar, Müslümanlar, Kosova ve Makedonya'daki Arnavut ve Türkler bu faturayı ödeyeceklerdir. Bu büyük ideal peşinde koşulurken en büyük zaaf, acıma hissine kapılmaktır. Büyük Sırbistan'ın varlığına tahammül gösteremeyenlere, biz de hoşgörü ile bakmayız. Bu bir kurtuluş savaşıdır. Ve buna engel olanlar cinsi ve yaşı ne olursa olsun etnik temizliğe tabi tutulacak. Engel olanları, kökleri ile sökmek birinci vazifemizdir. Ya geçmişe bağlılık hayallerini bırakıp, Sırp ve Ortodoks olurlar; ya da yok edilirler. Hiç merak etmeyiniz. Batı kendini toplayıp göstermelik hareket edinceye kadar bu temizliği, imhayı bitireceğiz. Bu tarihî fırsatı kaçırırsak 500 sene daha parçalanmış olarak yaşarız. Bu engellerin, her türlü silahla, topla, kişisel gayretlerle kaldırılma faaliyeti sürecektir. Acımak yok! Büyük Sırbistan'a mani olan kim olursa olsun faturasını en ağır biçimde ödeyecektir. Bana gülmeyen başkan diyorlar. Son Müslüman engel de ortadan kalktıktan sonra ben de güleceğim!.." Miloseviç'in bir de ülkesinden zimmetine geçirdiği 103 milyon dolardan bahsediliyor. Ucu Türkiye'den birilerine de dokunur mu bilemem! Türkler ve Müslümanlar, Sırpları Papalığın ezici pençesinden 600 sene korudu. Onları her işlerinde serbest bıraktı. Sırplara, Hırvatlara, Bulgarlara, Arnavutlara, Macarlara engel de olmadı, hem de onları korudu. Bu kadar azılı Türk düşmanı, bu yalan dünyadan gülemeden gitti.

.Vakıf eserlerin onarımı ve YÖK

Son üç senedir, Türkiye'de bulunan binlerce vakıf eserine insan eli değmiş ve heder olmakta iken yeniden hayata döndürülmüştür. İlgilileri kutlarım. Vakıflar Genel Müdürlüğünün bu görevi yaparken, işinin ehli sanatkar bulmakta zorlandığını sanıyorum. Bunda da haksız değiller. Bugün 71 ilave 14 yenisi dahil 85 üniversitemiz var. Bunların her birinin 85 adet mimarlık, 85 adet de inşaat mühendisliği fakültesi var kabul ediyorum. Ülkemizde üniversite eğitiminde, modern mimari ve inşa tarzı öğretilmektedir. Bu da çok doğaldır. Ancak ülkemizde mevcut tarihî eserlerin de betonarme mimariye dönüştürülmesini, herhalde kimse istemez. Abes olur. Bir Süleymaniye, Selimiye veya Sultanahmet Camilerinin kubbeli mimariden çatılı düzene dönüştürülmesi mantıksızlık olur. Hatta bunların, betonarme sisteminden daha sağlam olduğunu, son senelerde başımıza gelen deprem afetlerinde yakinen gördük. Böyle bir ciddi durumla karşı karşıya olduğumuz halde, ilgili fakültelerimizde tarihî eserlerle ilgili mimar ve mühendislik eğitimi, bildiğim kadarı ile verilemiyor. Statik hesapları yapılamıyor. Tarihî eserlerin onarımlarında, imza yetkisi sahiplerinin yetkileri, ancak betonarme ile sınırlıdır. Eğer ilgili mühendis, bazı tarihî eserlerin onarımında herhangi bir şekilde çalışmışsa, görevbaşı eğitimi ve olsa olsa usulü ile sınırlı şekilde başarılı olmaktadır. Fakültelerimizde tarihî eserlerimizle ilgili bir ana bilim dalımız hatta tarihî eserler onarım fakültemiz neden yok. Topkapı Sarayı Bağdat Köşkü'nü, seneler önce sponsorluk yoluyla onarıma kalktılar. Onarım esnasında çeşitli kimyasalların zararları konusunda, ikaz ettiğim halde yine kullanıldı. Çalışanlar mimarlık fakülteleri son sınıfı stajyerleri idi. Bugün Bağdat Köşkü'nün revaklarının sütun başlarından, paslar yol yol olmuş aşağılara akmaktadır. Güzelim kalem işleri mahvolmuştur. Aynı dönemde yine dördüncü avludaki İftariye Köşkü'nün varak kaplamaları, bakılamaz durumda. Yeşil küflere dönüşmüştür.. Yabancı turistler, ziyaretçiler, fıskiyeli havuzun önünde illa bir resim çektirirler. Bu uygunsuz görüntü de böylece sınırlarımızın dışına taşınmaktadır. YÖK ilgililerinin 2006-2007 senesi için tarihî eserlerin onarım ve bakımı için, diplomalı mühendis, mimar ve ara eleman yetiştirilmesini programa almalarını bekliyoruz. Hatta Vakıflar Genel Müdürlüğümüz bir vakıf üniversitesi kurarak; bunun fakültelerini vakıf eserlerin kurtarılmasında hizmet verecek mimarı, mühendisi, hattadı ve hatta teknikerine kadar yetiştirilmesini üstlenmesini beklemekteyim. Böylece yetişenler hat yazılarının eksiklerini tamamlar, çinileri usulüne göre onarır, horasan harcının özelliklerini, onun demlenmesini bilir. Hatta öğrenciler tamamen burslu okutularak, iş hayatlarında da vakıflarla çalışması sağlanır. Osmanlı'nın bir zamanlar hükümran olduğu 20 milyon kilometre karelik bir coğrafyada mevcut milyonlarca eserin uzmanlarca kurtarılması sağlanmış olur. İnsanlığa hizmet olur.

.Çanakkale'deki kutlamaların anlamı!

Her sene 25 Nisan'da Çanakkale, Gelibolu kıyılarında, Gelibolu yarımadasındaki bilhassa yabancı mezarlıklarında, anma törenleri ve şafak ayinleri düzenlenir. Böyle bir günde, Çanakkale adıyla yapılan bu etkinliklerin manasını hep düşünmüşümdür. Bilhassa Avustralyalılar, Yeni Zelandalılar kalabalık kitleler halinde, 10 bin kilometre uzaktan gelirler. Aslında Çanakkale savaşları, İtilaf Devletleri adlı saldırganlar ordusunun, Türk topraklarına ateş ve kan kusmalarıdır. İngilizlerin yanında Fransızlar, İtalyanlar, Yunanlılar hatta 500 kişilik bir Yahudi birliği bile vardı. İngiliz ordusu olarak gelenlerin içinde, Hintliler, Mısırlılar, Avustralyalılar ve Yeni Zelandalılar vardı. Şimdiki anmalara Fransızlar gelmez, Yunanlılar katılmaz, İngilizler görünmez, Hintliler hiç yok. Amma illa Avustralya ve Yeni Zelandalılar her sene gelirler. Çanakkale'nin bar ve meyhanelerini doldururlar. Şafak vaktinde de kendi inanışlarına göre ayinler yaparlar. Şafak vakti saldırının başladığı vakittir. Son birkaç senedir Avustralya'dan devlet üst düzey yöneticileri de gelip, anmalara katılıyor. Tabii onlar için milli mesele. Başbakanları kafası yukarıda, Gelibolu'daki bu mezarlıkların, hatta Gelibolu yarımadasının milletlerarası bir heyet tarafından idare edilmesini teklif etmekte; dahası bunun için resmi notalar da vermektedir. Yarın Ruslar da Birinci Dünya Harbi'nde, Kars, Doğubayezit, Ağrı, Sarıkamış, Erzurum ve Erzincan'da ölen askerlerinin anısına o bölgelerin milletlerarası kurul tarafından idaresini istemezler mi? Ermeniler de bu yola giderse. Kore Harbi sırasında verdiğimiz şehitleri bizler nasıl anıyoruz. Böyle anmıyoruz. Sonra Çanakkale anması neden 25 Nisan'da?. Buna biz nasıl izin veririz? Saldırganlar 18 Mart 1915'te Çanakkale deniz saldırısında, Türk Silahlı Kuvvetleri'nden acı bir tokat yedi. Osmanlı'nın başkenti İstanbul'u güya ellerini kollarını sallayarak gidip alacaklardı. Başarılı olamayınca karadan saldırı planlarını yaptılar. Kara savaşı çok riskli idi. Bu çıkarmalarda, Mısır'ın İskenderiye şehrinde iki aylık savaş eğitiminden geçirilen zavallı, Mısırlı, Hintli, Yeni Zelandalı ve Avustralyalı gençleri ateşe attılar. İşte bu çıkarma 25 Nisan'da başladı. Yani yurdumuza saldırı günü. Gözümüze baka baka böyle bir günün, hem de ülkemizde kutlanması bizi aşağılamaktır. Gitsinler kendi ülkelerinde yapsınlar. Türkiye şu anda Gelibolu yarımadasında bir km'lik küçük bir yol çalışması yapsa, hemen karışıyorlar, nota veriyorlar. Neymiş Avustralyalıların mezarları zarar görürmüş. Türkiye'de yeni şehirleşmeler için, yol ve cadde açmak için binlerce kendi mezarlıklarımız tamamen söküldü ve sökülmekte. Varın siz hesap edin. Madem Çanakkale'de kutlama yapacaklar, 25 Nisan yerine, 8/9 Ocak gece yarısı yapsınlar. Zira bütün hınçları ile Türk'ün hayat ve istiklaline kastedenler, kara muharebelerinde de hezimete uğrayınca 8/9 Ocak 1916 gecesi gizlice Gelibolu'dan, çekilmediler kaçtılar. Bazı subayları üniformalarını giyemeden pijamaları ile, bazıları çorbalarını tabakta yarım bırakarak kaçtılar. Hadi hep beraber gelsinler her 9 Ocak'ta kutlama yapalım.

.Meğer tuz da özelleşebilirmiş!

Benim yaşımda olanlar çok iyi hatırlarlar, tuz üretiminin özelleşmesi; güneş tutulmasından, İkinci Dünya Harbinden ve daha başka birçok şeyden pek önemli bir hadisedir. Bu özelleşme haberlerini medyadan okuduğumda şaştım. Ve hatıralarım beni 60 sene öncesine götürdü. Önceleri Reji sonraları Tekel kelimeleri sıra oldular. Anadolu insanı reji diyemezdi, RECİ derdi. Bu reciden pek korkulurdu. Reci memurlarının önünden geçilmezdi. Kazara geçilirse, köylü kasketini eline alıp, düğmeleri dökülmüş soluk sakosunun (ceketin o günkü adı) önünü kavuşturup, temenna ile geçerdi. Recinin adamı isterse bir köyün altını üstüne getirirdi. Nasıl mı? Anlatacağım. Reji idaresi Osmanlı'nın son dönemindeki büyük ve uzun harpler sebebiyle, milletlerarası borçlanmadan dolayı, hazinece ödeme güçlüğü çekilince; Avrupa devletleri Osmanlı'nın bazı kaymaklı devlet gelirlerine el koydular. İstanbul'da bir Düyun-u Umumiye İdaresi kuruldu. Odalar büyüklüğünde para kasaları yaptırıldı. Hatta bunların bir kısmı halen İstanbul'da bir lisenin bazı sınıflarında mevcuttur. Halkın ve devletin geliri Batılılar tarafından yıllarca sömürüldü.. Cumhuriyet idaresi kurulunca, bu Düyun-u Umumiye de kalktı, ardından Tekel idaresi kurulmuş oldu. Tütün, her türlü alkollü içkiler, pompalı gaz ocağının mavi ispirtosu, kutu kibritler ve hassaten tuz tekel malı idi. Kırşehir'in Mucur ilçesi köylerinden Seyfe'de, bir göl vardır. Halen Türkiye'de flamingoların konakladığı nadir bir iki sudan birisidir bu Seyfe Gölü. Sığdır, suyu tuzludur. Yazın sıcaklarda suyu azalır bütün kıyıları bembeyaz kalın bir tuz tabakası ile kaplanır. Aynı ilçenin güneyindeki bazı köylerden de yer altından kaya tuzu elde edilir. Bu iki yerin tuzlarını devlet çıkartır ve Tekel İdaresi de yüksek fiyatla satar. Tuz her insanı yakından ilgilendiren bir ihtiyaç maddesi. Fiyatı çok pahalı. İkinci Dünya Harbi sırası, herkes fakir elde avuçta yok. İnsanlar ot, süpürge tohumu yiyor. Tuza para vermemek için Seyfe Gölü kıyısından küreklerle tuz kazınır. Heybelere doldurulur. Merkeplerle taşınır. İşte tam bu sırada "Reci kolcuları" yani "tuzla güvenlikçileri" ortaya çıkar. Köylü korkudan küreğini kapar kaçar. Merkep kalır. Bunlar o zamanki yasalara göre müsadereye tabidir. Bazen kaçan merkepleri yaralayarak durdururlar. Yaralı ve sağlam merkepler heybeler, kürekler, yine yasaya göre ilçe pazarında açık artırma ile satılır. Rahmetli babam açık artırmadan böyle bir merkep almıştı. Anlatılan acımasız müsadere hikâyeleri çocuk kafamda nice korku senaryolarına dönüşürdü. Geceleri rüyama girerdi. İşte böyle. Köylü kıyısında hayvan otlattığı gölün toprağa karışmış tuzunu değil almak, dili ile bile yalayamazdı. Bu köylü kolculara nasıl eğilmesin! O zamandaki köylünün evindeki tuz bilgileri komşulardan devlet sırrı gibi saklanırdı. Bir ihbar olursa evinde tuz yakalananın ocağı sönerdi. Şimdi tuzlaların özelleşmesine ben şaşırmayayım da kimler şaşırsın. Tekel sistemi bir savaş zamanı bazı maddelere uygulanabilir. Ama niye tuz Tekel'e dahil edildi hâlâ anlamış değilim. Yine de özelleştirmeyi başaranları tebrik ediyorum.

.Şehitliğe susayanların yüceliği

Osmanlı devletinin yıkılışından önceki son iki yüz senesi, devleti yıkmaya çalışan dış güçlerin ihanet ve saldırıları ile geçti. 1774 Kaynarca Anlaşması sonrasında, Türkleri artık yenebileceklerine inanan emperyalist devletler, Osmanlı vatandaşları arasına ayrılık tohumları ekmeye başladılar. 1820'lerden itibaren, başta İngilizler olmak üzere batının sömürgecileri, Osmanlı ülkesinde giderek artan misyonerlik faaliyetlerine giriştiler. Zaman geldi topraklarımızda kurdukları okulların sayısı 55.000'e ulaştı. Bu okullarda okuttukları gayri Türk öğrencilere ders olarak; Osmanlı'ya isyan yolları öğretildi. İlk denemeyi 1821'de Mora'nın Patras şehrindeki kanlı isyan ile Yunanlılara yaptırdılar. Osmanlı devleti elebaşıları yakalayıp isyanı bastırdı. Başta Fener Rum Patriği olmak üzere birkaç kişinin cezaları infaz edildi. Ancak Mora'daki elebaşılara sıra gelince İngiltere, Fransa ve Rusya Adriyatik sularına müşterek bir donanma göndererek oradaki cezalandırmayı engellediler ve infazı savaş sebebi saydılar. Demek ki ortaktılar! Yunan isyanı bundan böyle senelerce devam etti. Girit isyan ettirildi. Türk silahlı kuvvetleri yine müdahale etti. Suçlular yakalandı. Girit asilerine silah taşıyan İngiliz ve Fransız gemileri idi. Yine infaz engellendi. İşte bir ortaklık daha. 1897'de Yunan isyanına karşı zamanın padişahı, Edhem Paşa komutasında bir ordu sevk etti. Bu ordu aylarca geçilemez dedikleri Termopil Geçidi'ni, 24 saatte geçti. Atina'nın alınması an meselesi iken, yine İngiliz ve Fransızlar Osmanlı'ya notayı dayadılar. Böylece Yunan'ın yanında oldular. İşte bu savaşta Tugay Komutanı Konyalı Abdülezel Paşa 70 yaşın üstünde olmasına rağmen, at üstünde askerinin önünde düşmana kahramanca saldırıyordu. Kendisine "Aman paşam, size bir şey olursa biz ne yaparız!" diyenlere; "Evlatlar, ben senelerdir cepheden cepheye hep böyle savaştım. Hep şehitliği aradım. Keşke burada nasib olsa" derdi. Bir gün askerlerine şu vasiyette bulundu: "Hedefimiz olan şu karşıdaki Pırna Tepe'yi üç gündür alamadık. Bugün de alamazsak ve tepe alınamadan ben vurulup şehit olursam cenazemi ortada bırakın, tepeyi alıncaya kadar defnetmeyin. Tepeyi alırsanız beni oraya defnedin" dedi. Gerçekten paşa o gün şehit oldu ancak askeri canını dişine takarak Pırna Tepe'yi aldı ve paşalarının vasiyetini yerine getirdiler. Şimdi Türk silahlı kuvvetleri, yine ülkeyi bölmeye kalkışanlara, canını dişine takarak şanlı bir mücadele vermektedir. Şimdi de şehitleri Pırna Tepe'lere defnetme zamanındayız!.. Son şehitlerimizden yani "zamanımızın Abdülezel Paşası" şanlı Yarbay Alim Yılmaz rahmetlinin, şehadet öncesi aile efradına vasiyetleri şehitliğe susayanların bitmediğini düşmanlarımıza bir kere daha haykırmıştır. Avrupa Birliğinde bizimle aynı çatı altını paylaşacaklar, artık perde arkası işleri bırakınız. Çekin artık elinizi bu milletin; hatta insanlığın yakasından. Bu millet Ulu Önderin "Yurtta sulh, cihanda sulh" ilkesini benimsemiştir. Ya sizin ilkeniz nedir?

.Vakıf eserlerin kurtarılması

2006 senesi Vakıflar Genel Müdürlüğünce "Vakıflar Yılı" ilan edildi. Buna bağlı olarak mayısın ilk haftasında geniş vakıf etkinlikleri yapıldı. Bunun bir kısmına davetli olarak katıldım. 6 Mayıs 2006'da Adana Yağ Camii'nden basılan düğme ile, 1111 (Bin yüz on bir) adet onarımı bitirilmiş vakıf eseri kullanıma alınmış oldu. Yani içine insan girer hale geldi. Sivas'ta çok kullanılan bir atasözümüz vardır: "Binaların direği, içinde yaşayan insanların nefesidir". Çok isabetli bir ifadedir. Bir yaz tatiline çıktığımızda bile, 15-20 gün için evimizi kapatsak, hemen bazı yerlerinde bakım işleri çıkıverir. Yüzlerce yıldır ayakta duran vakıf eserlerinin de içine mutlaka insan konmalıdır. Şimdi medreseleri ayakta tutmak için, medreseler açalım demiyorum. Ama o mekana, yapılış maksadı ile çatışan ve çelişen bir konu olmamak şartıyla, yeni bir işe tahsisi bence pek faydalı olur. Manisa'nın Karaköy semtinde bir İvaz Paşa Külliyesi var, yani vardı. Ama tarihin derinliklerinde, bu külliyenin elemanlarının bazı unsurları ortadan kalkmış. Hamam ve cami ise zaman içinde hep kullanıldığından ayakta kalabilmiş. Hamamı bir kişi senelerce işletmiş.. Ama şimdilerde işler kötü gidip hep zarar edince, hamam kapanmış. Vakıflar idaresi bu bina harap olmasın diye, Manisa Türk Ocaklarına cüzi bir bedelle kiralamış. Türk Ocakları başkanı bir profesör kardeşimiz halkın katkılarıyla bu hamamı tam bir kültür merkezi haline getirmiş. Lokal yapmış. Bu değişiklik semte bir canlılık getirmiş. İstendiğinde beş dakikada bir konferans salonu oluveriyor... Gönül ehilleri için bir sayfiye haline getirilmiş. Bu küçük bir misaldir. 1940'larda binlerce vakıf cami, hamam, taşhanlar, kervansaraylar özel şahıslara bazı yollarla verilmiş.. Kastamonu'da bir cami 20 liraya satılmış. Ya tamir et kullan, ya da yık der gibi, Amasya Taşhan'ı ve Bedesten'i konumu bunun pek açık örneğidir. 55 dükkanlı Bedesten, bir Ermeniye havale ile, "tamir et 49 sene kullan" denmiş... Yeşil Irmak'ın sahiline kadar uzanan bu bedestenden şimdi geriye üç beş dükkanlı 20 m'lik bir bina kalmış. Amasya Taşhan'ı ise, içine girmeye insan korkar hale gelmiş ve özel mülkiyette. Mülk sahibi onarım için gücüm yok diyor. Vakfa da devretmeye yanaşmıyor. Buyurun size bir vakıf eser kıyımı! İşte bunları yerinde gören biri olarak, Vakıflar Genel Müdürlüğünün 1111 adet eser açışını büyük bir sevinçle karşıladım. Ama iş bununla bitmiyor. Yüzbinlerce tarihî eser daha sırada. İlgililere şevk, gayret ve destek vermeye mecburuz. Yoksa bu vakıf eserleri insanlığa kazandıranların kabirleri başına gidip, "ey kıymetli insanlar neden bu kadar çok vakıf yapıp da bizleri böyle yük altında bıraktınız" diye sitem mi edelim?!. Şu günlerde Vakıflar'la ilgili kanun TBMM'nin ilgili komisyonlarında görüşülmektedir. Vakıf eserlerinin kurtuluşu ile ilgili bir teklifimi de haftaya yazmaya niyetliyim...

.Tarihî eserleri vakıf üniversiteleri kurtarır

Geçen haftaki yazımda Vakıflar Genel Müdürlüğünün, ecdat yadigârı tarihî eserleri kurtarabilmek için nasıl gayret gösterdiğini yazmıştım. Bugün bu gayretin temel taşlarından bir teklifi sunmak istiyorum... Konuyu birkaç defa yazdım ama, herhalde böyle mühim konuları, devam üzere işlemekle hedefe varılabilecek. Avrupa'yı gören, gezen ve halen oralarda bulunan okuyucularım pekala bilir ki; o memleketlerde ufacık bir tarihî taş parçası bile, korumaya alınır. Hemen üzerine allı pullu bilgi levhaları konur, kimseye el sürdürülmez.. Bizde tarihî eserlerden Vakıflar'a ait olanların korunması ve hasarlılarının yeniden hayata kazandırılması Vakıflar Genel Müdürlüğünün görevidir. Takdir edilir ki sayıları yüzbinlerle ifade edilen bu eserlerin bakımları özel uzmanlıklar ister. Bir kubbenin kurşunla kaplanmasının bile ne incelikleri vardır. Yeni yapılan betonarme kubbeli bir caminin kubbesi, kurşunla kaplatılıyor. Ancak betonun içindeki kumlar kurşuna sürtündükçe, onu çizip sonunda yırtılmasına sebep oluyor. Yeniden kaplanıp yine yırtılıyor. Halbuki Osmanlı kubbe kaplama teknolojisinde, kubbenin üstü ince toprakla sıkılaştırılınca, üstüne kaplanacak kurşun da hiçbir zaman çizilmez ve yırtılmazdı. Bu bir örnektir. Tarihî eserleri onarıp yeniden hayata kazandırmak için, birçok dalda uzman personele ihtiyaç vardır. Bunlar bugünkü mevcut eğitim kurumlarında yetişemiyor. Veya sayıları kâfi gelmiyor. Halen birçok tarihî mekanlardaki kazıları yabancı ekipler yapmaktadır. Acıdır, İzmir-Selçuk ilçemizdeki İsa Bey Hamamlarının kazılarını, Avusturyalı bilim heyeti ve arkeoloji öğrencileri yapmaktadır. Avusturya kendi kazılarını bitirmiş, dışa açılmış. Vakıflar Genel Müdürlüğünün kendi elemanını kendinin yetiştirmesi, hem bilimsel açıdan hem de ekonomi sebebiyle çok gereklidir. Bunu sağlayabilmek, kurulacak özel vakıflar üniversitesinden geçer. Bu üniversite kurulmalıdır. Hazır vakıflar kanunu TBMM Komisyonlarında görüşülürken küçük bir ek ile bu iş halledilebilir. Kurulacak Üniversitelerde; tarihî eser inşa teknolojileri, taş mimarisi, ahşap mimarisi, hat sanatı teknolojisi, ebru, kalem işleri ve tezhip sanatlarının mühendis ve teknikerleri yetiştirilmeli. Hatta Harran toprak evleri bile okutulmalı. YÖK'ün de bu konuya çok olumlu yaklaşacağını umuyor ve bekliyorum. Bugün Türk tarihi eserleri, sadece Türkiye cumhuriyeti topraklarında değildir. Balkanlar'da, Romanya, Macaristan, İran Orta Doğu ve Arabistan'da milyonlarca tarihî eser, kurtuluşu bekliyor. Bu da uzman elemanlarla olacaktır. Tarihî eserler ortak insanlık mirasıdır. Bunu kurtarmak hepimizin insanlık görevidir..

.Türk Mimarisini tartışmaya açmak

Gerek Selçuklu gerekse Osmanlı Mimari tarzını tartışmaya açma zamanı geldi. Eline kalem alanın yazacakları ile kamuoyu konuyu doğru anlayamayabilir. Bu konudaki haber şöyle: En son Mimarlar Odasının ev sahipliğinde, Denizli Ticaret odasının konferans salonunda, ülkemiz mimarlığı, ibadet yapıları, TBMM Camii ve kentlerimizin bugünkü durumu, konulu bir konferans tertiplendi. Ağa Han Uluslararası Mimarlık Ödülü sahibi ünlü Mimar sayın Behruz Çinici bu konferansa konuşmacı olarak katıldı. Sayın Çinici yaptığı konuşmada özetle şöyle dedi: "İbadet yapılarının, camilerin hâlâ kubbeli ve minareli yapılması çağdaş mimariye ve İslama uygun değildir. Çünkü minare İslamın değil, Suriyeli Hristiyanların çan kulelerinden bize geçen bir mimari elemandır. Ezan için yüksekçe bir yer yeterlidir. Günümüzde ezanın duyurulması için daha çağdaş teknolojik araçlar varken, hâlâ iki üç şerefeli minareler yapmak komiklikten öteye bir şey değildir..." ODTÜ kampüs binası TBMM Camii ve milletvekili lojmanları gibi önemli yapıların mimarı olan ve Ağa Han Uluslararası Mimarlık Ödülü sahibi Çinici, Denizlili yatırımcılardan mimarlara şans tanınmasını, mimari eserler oluşturulmasına katkı sağlamalarını istedi. Sayın Çinici konferansından sonra, mimarlarla birlikte Denizli Tenis Kulübünde akşam yemeği yedi. Çinici yemekte tamburu eline alarak mimaride olduğu kadar müzikte de ne kadar usta olduğunu gösterdi. Benim dikkat çekmek istediğim hususlar ise; Gerçekten İslamın ilk döneminde minare yoktu. Ezan yüksekçe bir yere çıkılarak okunurdu. Sonradan daha yüksekçe ve ezana mahsus minareler yapılmaya başlandı. Bunun dine bir ekleme olduğunu söyleyen çok kıymetli din ilim adamları konuyu tasvip etmediler. Ancak bu konuda; minarede okunabilir. Olabileceği fetvaları da verildi. Suriye veya başka coğrafyalarda kiliselerde minare yoktur. Çan kuleleri var. Viyana Saint Stephan Kilisesinin yüksekliği ve mimarisi ile Avusturyalılar dünyaya övünüyor. Onda da minare yok. İslamda olmadığı ifade edilen minareler yerine, çağdaş ezan duyurma elektronik aletleri de minareler gibi İslamın ilk döneminde yoktu. Bu aletlerin tavsiye edilmesini tam anlayamadım. Kubbeli yapılar gözü yormayan çizgiler taşıdığı gibi, bütün dünyada statik hesaplar ve yıkılmazlık bakımından en sağlamlarıdır. Kubbenin yıkılması için önce düzlem konumuna gelmesi, sonra da kırılması gerekir. Düzlem mimaride ise ufak bir dengesizlikle kırılma ve yıkılma gerçekleşmektedir. Bunun son örneğini Düzce depreminde gördük: Düzce Kaynaşlı beldesi Ankara yolu kenarındaki camiyi örnek vereceğim. Caminin alt katı tuvaletler ve kahvehane idi. Deprem yatsı namazının bitiminden beş dakika sonra oldu. Cemaatin çoğunluğu alt kattaki kahvehaneye çay içmeye indiler. Depremde kahvehanenin lento ve kolonları kırıldı. Aynı yerde 70 kişi vefat etti. Caminin beton kubbesi ise ters bir tencere gibi yıkıntının üstünde sapasağlam duruyordu. Keşke imam efendi cemaatini beş dakika daha oyalayabilseydi, 70 insanımız kubbenin altında dipdiri kalacak ve kaybetmeyecektik onlara rahmetler diliyorum. Saygı değer mimarımızın teşebbüsleri ile, mimari yönünden Türk kubbe ve minare mimarisinin masaya yatırılmasını bekliyorum.

.Her şeyi devletten beklemek olur mu?

Milletin fertlerinin bir araya gelerek; bizi bizim adımıza idare etsin dedikleri teşkilata, devlet denir. Yani kısaca devletin tarifi bu. Birkaç kişi bir araya gelip; ticari bir şirket kursalar, ortaklar ticari veya özel masraflarının tümünü bu şirkete fatura etseler, bu şirket kısa zamanda iflas bayrağını çeker. Son günlerde trafik kazaları, kapkaç ve soygun olayları, hatta kişilerin kavgalarında, hesap devlete kesiliyor. Haberlere bir bakalım. Mesela: -Karakola 50 m mesafedeki bilgisayar mağazası soyuldu. Yani polis 50 metre dibindeki olayı göremiyor, suçlaması. -Hastaneye 100 metre mesafede, yarım saat ambulans beklendi. Bu ne rezalet bindirmesi. -İtfaiyeye, 500 m uzaklıktaki yangına, yarım saatte müdahale edilemedi yüklenmesi. -Bu kadar trafik polisine rağmen, TEM yolunda trafik yarım saat kilitlendi, kabahati... Benzerlerini saysam bu sütunlar yetmez. Evet devlet her şeyimiz ama, biz de ona zorluk çıkartmayan, işlerini kolaylaştıran vatandaşlar olursak. Polis karakolu veya bugünkü adıyla merkezleri işlem ve operasyon yerleridir. Yakınındaki mağaza, banka vs. iş yerlerine giren çıkanların kimlik kontrolünü yapacak değildir. Öyle bir davranışta zaten hemen; ticaretim engelleniyor feryadını basarız, basıyoruz. Hastaneye değil 100 m hastanenin içinde her gün insanlar çeşitli sebeplerden ölüyor. Sen 400 promil alkolle araba kullan, zincirleme kazaya sebep ol. Arabandan yollara yedek içki şişeleri saçılsın, sonra da bu ambulans nerde diye ağzın dolu suçlamada bulun. Sen içki içerek kanunları çiğnerken gelip devlete haber verdin mi? TEM yolunda 4 normal bir de emniyet şeridi var. Normal bir trafikte emniyet şeridini uyanıklık uğruna kullan. Git bir araca vur. Trafik dursun. Binlerce araç ve sürücüsü sıcakta veya tipide yollarda perişan olsun. Ölüm tehlikeleri atlatsın. Sen de feryadı bas: "Nerde bu polis?" Emniyet şeridini ihlal ederken o suçladığın polise sordun mu?!. Bunlar birer misal. Vatandaş kendine düşen görevleri yapmakta ihmal gösterirse, her dükkanın önüne bir bekçi, kara yolunun her metresine birer trafik polisi, her sokak başına bir itfaiyeci dikmeye imkân var mı? Dikilse de çözüm değildir. Devletten bunları beklerken, gelen ambulansa, itfaiyeye ve trafikçilere yapılan masraflar için bir ödeme yapıyor muyuz?Yok... Eee bu değirmenin suyu nereden gelecek Hizmet bekle hem de parasız. Vergilerimizi zamanında ve tam olarak ödeyebiliyor muyuz? Nerde... Osmanlıdan bir misal vermek istiyorum. Herhangi bir yerde yangın çıktığında İstanbul'da ise sadrazam, taşrada ise oranın en büyük mülki amiri söndürme çalışmalarına bizzat katılırdı. Ancak yangın söndükten sonra, yangına sebebiyet verene, söndürme masrafları ödettirilirdi. Sözün sonu: Devletten feryat figan görevini yapmasını isterken; bunun bir maliyeti olduğunu da bilelim...

.Müzeler ve arşivler

Selçuklu devleti, Anadolu Türk Beylikleri ve Osmanlı Devletinin hüküm sürdüğü Anadolu'da bu gün, Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Dünya Türklüğünü temsil etmektedir. Bulunduğumuz coğrafya, insanlık tarihi yönünden çok mühim bir bölgedir. Yani insanlık tarihi kadar eskidir. Bu bölgedeki tarihi kalıntılar, Dünya Kültür Mirasının en mühim örnekleridir. Yani ülkemiz tam bir tarihi eser zenginidir. Bu zenginliği bizden sonrakilere aktarmanın yolu iyi bir müzecilikten ve arşivcilikten geçer. Türkiye'de müze kurma ve açma Kültür ve Turizm Bakanlığımızca sağlanmaktadır. Bunun dışında çalışmalar yapan bazı kurumlarımız da var. Bunlardan Türk Silahlı Kuvvetleri ön sırayı alır. Harbiye'deki Askeri Müze dünyadaki benzerlerinin en başta gelenidir. Ancak bana göre bir tek İstanbul Askeri Müzesi, binlerce yıllık Türk Tarihi için yetmez. Gönül ister ki, İstanbul'a ilave olarak; Ankara, Samsun, İzmir, Adana, Erzurum ve Diyarbakır'da da askeri müzeler açılsın. Böylece halkımızın elindeki, tarihi vasfı olan binlerce eşya ve silahlar, sahiplerince seve seve müzelerimize bağışlanacaktır. Neticesinde ise kısa sürede zengin müzelere kavuşacağız. Bunu komutanlarımızdan bekliyoruz. Yurt içinde yaptığım son gezilerimde, Vakıflar Genel Müdürlüğünün müze çalışmalarını görmekten mutlu oldum. Aldığım bilgiye göre; Ankara, İstanbul, Tokat, Kastamonu, Bursa, Gaziantep, Konya ve Antalya gibi on ilimizde müzeler kurup, tarihi eser tespit ve tasnif çalışmaları başlatlatılmış. Bu müzelerde, halı, şamdan, kandil, el yazma bazı eserler ve diğer teberrükat eşyası ile Cihazyar-ı Güzin levhaları sergilenecekmiş. Benim buna bazı ilaveler yapılması teklifim var. Bir çok tarihi camimizde, cümle kapısı, pencere kapakları ve minber kapıları gibi, kündekâri tekniği ile yapılmış ahşap eserlerin maalesef bir çok iç ve dış düşmanları var. Her ne kadar bunlar Dünya kataloglarında kayıtlı olsa da, yine çalma teşebbüslerini sık sık gazetelerden okuyoruz. En azından bu şaheserler durduk yerde tahrip oluyor. Mesela Kastamonu Kasaba köyündeki Çivisiz Mahmud Bey Camii'nin cümle kapısı birkaç defa çalınmış ve şimdi aslı Kastamonu Etnoğrafya Müzesine alınmış, yerine de tıpkı benzeri, imitasyonu konmuştur. Her ne kadar her eserin yerinde kalması daha uygun ise de, kimin ne zaman zarar vereceği bilinemeyen bu eserler, böylece korunmaya alınmış olacaktır. Bu tip cami eserlerinin de yeri, yeni kurulacak bu Vakıf Müzeleridir.Camilerimizin bir çoğu Vakıflar Genel Müdürlüğü'nün malıdır. Kendi malını kendi müzesinde sergilemek en tabii uygulamadır. Bunun bir örneği de Edirne'de II. Bayezit Külliyesi bünyesindeki Darüşşifa'da var. Trakya Üniversitesi Rektörlüğü'nce ziyarete açılan Tıp Müzesi binlerce ziyaretçi tarafından görülmektedir. Bunun yanında, Vakıflar Genel Müdürlüğü'nün kurmasının çok faydalı olacağına "İnandığım Vakıf Eserler Üniversitesi'nin" bir kürsüsünün de müzecilik olmasını bekliyorum.

.Patrik Karakin'in iftiraları

Ermeni Patriği Karakin, haziranın son haftasında ülkemize gelerek bazı testler yapmaya çalıştı. Yoklamalar çekti. Reaksiyon ölçmeye çalıştı. Türkiye gibi laik Cumhuriyetle idare bir ülkede, Hıristiyan din adamlarının son günlerde sık sık boy göstermesi bana göre anormaldir. Dini kılık içinde 5 gün, her yere girip çıkmaları, Adalarda kiliselede ayinlere katılmaları, Ruhban okulu açılması ile ilgili ahkam kesmeleri anlaşılır gibi değil. Avrupa Birliği ile kritik günlerin yaşandığı bu devrede, ülkemizi karıştırmaya yönelik zararlı çalışmalara izin verilmemeli. Türk Diyanet İşleri Başkanı, hangi Hıristiyan ülkesinde, Dini kisve ile dolaşmıştır. Hatta sayın Ali Bardakoğlu ekseri sivil kisve ile göreve gidip gelmektedir. Karakin veya Fenerli Bartholomeos bazen Adalarda, bazen Hilton salonlarında boy gösteriyorlar. Fenerli Patrik Ekümenik olmaya kalkınca, Karakin de Genel Ermeni Patriği oluvermiş. Din adamı Karakin bir kara kinini de ortaya döküvermiş: Ermeni soykırımı münakaşa edilecek bir şey değildir. Olmuş bitmiş bir şeydir... Türkiye tarafından tanınmalıdır. Tanınmazsa Türkiye çözüme ulaşamaz. Ermenistan başbakanı da aynı mavalı okumuştu. Türkiye hükumeti, gelin ortak bir bilimsel heyet kuralım. Konunun uzmanları müştereken Arşivleri incelesin, verecekleri kararı her iki taraf da kabul etsin dedikçe, Ermenistan bundan kaçınıyor. Bu minderden kaçmaları bile Türkiyenin haklılığını ispata yeter . Birinci Dünya harbi, İstiklal harbimiz ve Lozan görüşmeleri sırasında, hem Fener Patriği, hem Ermeni Patriği; İngiliz, Fransız, Rus devlet adamlarının peşinden koşarak, kendilerine birer devlet kurulması için çırpındılar. Eğer Türkler Soy kırmış olsaydı, Avrupa Lozan'da bizim gırtlağımıza sarılırdı. Lozan'ın üzerinden neredeyse seksenbeş sene geçmiş, şimdi bunlar bize bizim topraklarımızda hakarete yelteniyor. Türkiye Cumhuriyeti'ni şikayet etmek için Avrupa ve Amerika'da kapı kapı dolaşan, Fener Rum Patrigi, Ermeni Patriği Karakin ile Türkiye'de Turkiye'ye karşı cephe mi kuruyor! Ulu Önder, Patrikhane için 'fesat ve hıyanet ocağı' demişti. Lozan'a göre, Patrikhane'nin "siyasi işlerle uğraşmaması" şartıyla İstanbul'da kalabilmesine izin verilmişti. Patrik de sade bir T.C. vatandaşı olarak kalacaktı. Şimdi Fener Rum Patriği yurt dışı gezilerinde bindiği araçlara Çift başlı Bizans bayrağı çektiriyor. Şu sade vatandaşa bir bakar mısınız. AB'nin böyle bölücü faaliyetleri destekler görünmesi, birliğe büyük zarar verecektir.

.Tuzaklara dikkat!

Türkiye siyasi ve ekonomik engelleri aşmaya başlayınca; birileri yeni oyunlar peşine düşüyorlar. Demek ki bir önceki tezgâhları boşa çıkmıştır. Son iki yüz elli senedir Türk'ün önünü kesmeye, bütün şer güçler; varları yoklarıyla gayret sarf ediyorlar. 1774 Kaynarca Anlaşmasının ardından, Avrupa'nın sömürgecileri Türk varlığını, Avrupa'dan, Anadolu'dan hatta, yeryüzünden kazımaya karar verdiler. İki yüz elli senedir uğraşıyorlar ama beceremediler. İnşallah hiç beceremeyecekler... Peki Türk milleti onlara ne yapmıştır. Papalar krallara, karlar üzerinde yalın ayak kilometrelerce yürümeye mahkum edip ayaklarını öptürüyorlardı. Derebeyleri emri altındaki insanlara zulmediyorlardı. Papazlar hasta veya münkirler Hristiyanları yakma infaz memurları idi. Türkler Avrupa'ya adım atınca bunlar ortadan kalktı. Son günlerde yurdumuzun Karadeniz'e sahil bazı yerleşim yerlerinde, kim ve ne oldukları kamuoyunca bilinmeyen bazı gruplar; durup durup bildiri dağıtıyorlar. Bir şeyleri protesto ediyorlar. Halk bunları engellemeye çalışıyor. Bazı yayın organları da bildiri dağıtanları hiç incelemeden, irdelemeden halkın linç girişiminden dem vuruyorlar. Bu bölgedeki Pontusçuluk faaliyetlerinin sıkı takibi gerekir. Bunun ucu Fener'deki şer yuvalarına kadar uzanır. Bu fesat yerleri 2'nci Mahmud Han zamanından beri sabıkalıdır. Osmanlıdaki Pontusçuluk faaliyetleri aslında yeni değildir. 1865'te İstanbul'da kurulan bir "College", 1904 senesine kadar tam 40 sene, okula Türk öğrenci kaydı yapmadı. Bu kırk sene içinde mezun ettiği öğrencilerin %65'i Bulgar %30'u Ermeni %5'i de Avrupa'nın muhtelif ülkelerinden getirtilen gençler idi. Bunlar Müstakbel Hür Bulgaristan'ın ve Balkanlar'da kurulacak Avrupa Ermenistan'ın üst düzey yöneticileri olacaktı. Aynı senelerde Merzifon'da da bir misyoner okullar kompleksi kuruldu. Merzifon'da misyoner okullarındaki öğrenci yapısı ise şöyle idi: %60 Rum, %35 Ermeni %5 Türk. Dikkat edildiğinde Rum sayısı hayli yüksek. İstanbul'daki Kolejde Rum yoktu. Sebebi Karadeniz kıyısında, eski Pontus'u hortlatmak ve o hayal devletin üst düzey idarecilerini şimdiden hazır etmek idi. Ermeni çocukları ise, Doğu Anadolu'da 6 vilayetin yerinde kurmak için çırpındıkları Büyük Ermenistan'ın devlet adamları olacaktı. Olamadı hevesleri kursaklarında kaldı. Kıyamete kadar da kalacaktır. Şanlı İstiklal Harbinin başlaması ile Merzifon'daki misyoner koleji, 1921'de tası tarağı toplayıp Yunanistan Selanik'e taşındı. Şimdi Pontusçuları orada yetiştiriyorlar. Karadeniz kıyılarına "İnanç Turizmi" adı altında seyahatlerin ve bildiricilerin sık sık boy göstermelerinin sebebi bunlar olmasın?!.

.Müdahalede geç kalınıyor!

Orta Doğu kan gölüne döndü. Dünyanın kılı kıpırdamıyor. Sanki yaklaşan genel felaket karşısında donup kalmış gibiyiz. Dünyanın tarih boyunca iki hassas bölgesi olmuştur. Birisi Orta Doğu ve Arap yarımadası. Diğeri de Balkanlar. Bu iki bölgedeki en küçük kıvılcım, kısa sürede, dünyayı yakacak ateş topuna dönüşebilir. İşte bu nazik dengenin şimdi, Filistin ve Lübnan'da aşırı şekilde ve aniden bozulduğu görülüyor. İsrail Ordusu, kaçırılan bir askerini bahane ederek Temmuz ayı başında başta Gazze olmak üzere Filistin topraklarına acımasız bir askerî harekât başlattı. Son onbeş günde, tank, top ve roket saldırılarıyla, iki yüz masum Filistinli sivil öldürüldü. Bu kadın, çocuk ve yaşlı sivillerin suçu nedir. Sadece ana vatanlarının Filistin olması. Herhalde öyle!.. İsrail devleti, 12 Temmuzda bu sefer Lübnan topraklarına askerî saldırı düzenledi. Yine 200'den fazla sivil bir hiç uğruna bu saldırılar altında eridi gitti. Binlerce insan hudutlara yığıldı. Hızla Lübnan'ı terk ediyor. Yine de İsrail, Lübnan'a hava ve roket saldırılarından önce bölge insanına, filan yere saldıracağım diye haber veriyormuş. Doğrusu çok insanî bir davranış!.. Orta Doğu ve Mısır toprakları, 1500'lü yılların başında Osmanlı idaresine geçti. Türkler bölgeyi, 410 sene huzur ülkesi yaptı. Müslümanı Hristiyanı, Yahudisi, Yezidisi, Süryanisi ve bunların çeşitli kolları gül gibi geçinip gittiler. Ta ki 1900'lü senelerin başında İngilizler Yezidileri, Fransızlar da Marunileri silahlandırıp Osmanlıya isyan ettirinceye kadar. İngilizler 1850'lerden sonra, Yemen'de Zeydileri, Arabistan'da da Vehhabileri de Osmanlıya karşı isyan ettirmişlerdi. Bunların neticesinde bu ülkelere huzur mu götürdüler? Ne gezer. İngilizler ancak ve ancak, bölgenin ekonomik değerlerini sömürmek için oradaydı. İşte Irak'ın, Suriye'nin Yemen'in hali. Bir tek huzurlu devlet kalmadı. Yani "parçala ve yut" sistemi yürüyor. Balkanlar'dan Türkleri çıkartmayı kendilerine Anayasa bilen yedi düvel, yani medeniyetin tek dişi kalan canavarı, bugün Balkanlar'ı kan ağlatıyor. Toprak üstünde dökülen kanı emer, emer, emer. Nasıl deniz bir canlı boğulduktan sonra, cesedini kabul etmez kenara çıkarırsa, toprak da bir gün emdiklerini, o kan döktürenlerin topraklarında yer yüzüne kusuverir. İşte o yerlerde oluşan kan gölleri suçluları kollarına alır ve onları kusmamacasına yutar. Senelerdir Filistin-İsrail anlaşmazlığında şunları yazdım: İki tarafın anlaşması an meselesidir. Ancak birileri çıkarları uğruna her iki ülkenin insanını, kan, barut kokuları arasında ölüm korkusu ile yaşamaya mecbur ediyor. İsrail ve Filistin vatandaşları arasında ruh hastalıkları çok yaygın bir halde ve o ortamdan uzaklaşmak isteyenler, zorla alıkonuluyor. Her ikisine de ellerindeki topraklar yeter. Bu zulüm ve işkence niye. Çocukların, kadınların yani tüm masumların suçu ne? İnsan olarak o topraklarda doğmaları mı? Bunların akıllı hiç kimseleri yok mu? Birleşmiş Milletler örgütü, sömürgecilerin avukatı veya vekili olmayı bir kenara bırakmalı. Dünyayı çok büyük bir savaş tehlikesi bekliyor. Birçok devletin sorumluları halen aralarında gizli anlaşmalar yapıyor. Bu genel savaş habercisidir. Çıkacak bir genel harpte, en az 600 milyon insanın ölmesi ihtimali vardır. Bugünkü olaylara göz yumanlara sıra, belki de herkesten önce gelir.

.İnsani yardım koridoru mu?

Müjdeler olsun ki; İsrail kuvvetleri her gün binlerce ton bomba yağdırdığı Lübnan'da, "İnsani Yardım" koridoru açılmasına izin vermiş. Artık ne gam! Varsın bombalar artarak devam etsin. İnsani yardım koridoru var!.. Bazen gazetelerde okuruz. Bilmem hangi şehirde bir eve yılan girmiş. Ev halkı yılanı arıyor. Ama yılanı bulmak için evini yıkmıyor. Dünyanın birçok ülkesinde teröristler var. Eylemler yapılıyor. Polis bunların inlerini bulmak için, bir bölgeyi ablukaya alıp havadan imha etmiyor. İsrail ise birkaç Hizbullah militanı bahanesiyle, Filistin'in Gazze başta bütün şehirlerini, Lübnan'ın da Beyrut başta her tarafını hâk ile yeksan, yani yerle bir ediyor. Tren istasyonları, yollarda ana arterler, su, kanalizasyon, elektrik ve haberleşme merkezleri toptan imha ediliyor. Lübnanlı 500.000'den fazla insan kendi öz yurdunda, evinden ocağından kaçmak ve kuzey bölgelere sığınmak zorunda bırakılıyor. Huzur onlara yasaklanıyor. Bir insanın bir geceliğine yatacak yeri olmaması ne zordur, ne ıstırap vericidir. Bunu en iyi İsrail idarecilerinin bilmesi lazım. İspanyollar 1500'lü senelerde, 500.000'den fazla Yahudiyi kapı dışarı etmek veya öldürmekle kaşı karşıya bıraktığında, Osmanlı tahtındaki 2'nci Bayezid Han, "bunlar insandır, onlar da Allahü tealanın bir kuludur" diye onlara yurt verdi. Birçok yardımlarda bulundu. Şimdi de aradan beş asır geçti, yine iş bize düştü. Bu sefer İsrail'in acımasız saldırıları ile yuvaları dağılan binlerce İnsan, yine Türkiye'ye akıyor. Batılıların barbarlık suçuyla suçladıkları Türk evlatları, gelenleri karanfillerle karşılıyor... Okullarını, spor salonlarını, konutlarını onlarla paylaşıyor. Gemilerden inen insanların bakışlarını inceledim. Korkarak gökyüzüne bakıyorlar. Tepelerine yine mi bomba yağacak diye. Sonra karanfilleri görünce acı bir tebessüm. Nerede Türklere Ermeni soykırımı iftirası atanlar, nerede şerefsiz kin heykelleri diktirenler. Nerede Türkiye'nin başını ağrıtmak için her türlü terörist faaliyetlere finansörlük yapıp silah sağlayanlar. Değil 5000 kişi bütün Lübnan Türkiye'ye sığınsa,Türkiye Cumhuriyeti hükumeti tık demeden, kimseden yardım istemeden hepsini güllerle karanfillerle karşılar ve bağrına basar. İşte Türk budur. Türklük budur. 15 gündür insanların evlerini başına yıkanların zulmü, 9 ölçeğindeki depremden, tsunamiden, vebadan, koleradan daha acımasız, daha dehşet vericidir... Nerede Batının karaya vuran balinaları kurtaran kahramanları? Nerede petrole bulaşmış martılara acıyanlar? Nerede başıboş köpekler için uygulama yapan belediyeleri taşa tutanlar. Filistin ve Lübnan'da binlerce âdemoğlu kan ağlıyor. Yurdu yuvası dağılmış. Bunların sizin kuçularınız kadar değeri yok mu? Elinizi olmadı dilinizi, o da yoksa ne olur kılınızı oynatın. Yoksa sıra bir gün siz gafillere de gelir. Zalimlerin sonunu Cenab-ı Hak bilir. Şaron'un elan bulunduğu durumunu, her zalim gün gelir yaşayabilir. Zalim de mazlum da elbet bir gün bu dünyadan göçüp, ahirette hesap yerinde karşı karşıya geleceklerdir. Neyse ki İsrail, Lübnan'da, Beyrut'ta insani koridor açılmasına izin vermiş! Hadi canım! Zâlim yine bir zulme giriftar olur âhir/ Elbette olur ev yıkanın hanesi vîrân...

.Kültür Bakanlığının başarısı

Seneler önce Kültür Bakanlığı olarak kurulmuştu. Ancak Turizm faaliyetlerinin Kültür Bakanlığı görev sahasıyla kesişmeler göstermesi bu iki bakanlığın tek isim altında teşkilatlanmasını zorunlu hale getirdi. Faydalı da oldu. İleride daha verimli neticelerini de göreceğime inanıyorum. Kültür ve Turizm Bakanlığının önemli konusu; Türk kültürünü diğer istilacı kültürlerin saldırısından korumaktır. Elbette ki her millet kendi kültürü ile vardır. Dünyadaki kültür farklılıkları bu işin faydalı bir çeşnisidir. İnsanlığın daha ilerilere gidebilmesi için önemli bir itici güçtür, bu farklılık. Beni ben yapan elbette ki kültürümdür. Kültürün ithali olmaz... İhracı da faydasızdır. Bugün kültürlerini ihraca yeltenenlerin derdi ise bambaşkadır. Kültür aktarımı yaparak asıl mesele o milleti esir alma vatanını istila etme gayretidir. Bu sütunlarda 12 senedir haftalık yazılar yazmaktayım. Topkapı Sarayı ve Müzesi ile ilgili 45 bölümlük Belgesel yapmak kısmet oldu. Topkapı'nın Türk kültür ve turizminin göz bebeği olduğunu, çalışmalarım sırasında apaçık gördüm. Türkiye'ye gelen yabancılar Türk'ü ve medeniyetini tanımaya geliyorlar. Türkiye'ye gelen turistin %70'i mutlaka Topkapı'yı görmek istiyor. Biz tarihimizi, kültürümüzü yani medeniyetimizi onlara nasıl anlatabiliriz. Ancak Topkapı ile anlatabiliriz, tanıtabiliriz diye düşündüm. Tamamıyla yapıcı bir yol izleyerek, Topkapı Sarayı ve Müzesi hakkında 50'ye yakın yazı yazdım. İstedim ki bu insanlık mirasını bizim insanımıza ve yabancılara iyi tanıtalım. Topkapı Müze İdaresinden her zaman anlayışlı karşılıklar gördüm. Temmuz ayının son haftasında Baba-ı hümayundan motorlu araç giriş çıkışının yasaklandığını televizyon ve sonrasında gazete haberlerinden öğrendim. Buna çok sevindim. Birinci avludaki otobüs otoparkının gereksizliğini, Bab-ı Hümayunun; geçen kamyon ve otobüslerce, tahrip edildiğini, egzoz gazının geçen ziyaretçilere çok zarar verdiğini ve hatta bu kapıda devamlı nöbet tutan Mehmetçiklerin bile bundan olumsuz etkilendiğini herkes görüyordu. Nihayet on bir kültür bakanının başaramadığı işi, Sayın Atilla Koç 2006 Temmuzu son haftasında başardı ve kestirip attı. Bu tarihî bir gündür. Kendilerini candan tebrik etmek istiyorum. Ayrıca TGRT'de sabahları yayınlanmakta olan "Tarihin Belgeseli" programımın çekimleri için Anadolu'nun muhtelif şehirlerine gitmekteyim. Oralardaki başta müzeler olmak üzere, Kültür ve Turizm Bakanlığı üniteleri idareci ve personelinden anlayış ve kolaylıklar görmekteyim. Bakanlıktan çekim izni almak çok kolaylaştırılmıştır. Bugünkü yazılı faksımıza, ertesi gün olur alıyoruz. Anlaşılıyor ki Bakan Sayın Atilla Koç, bakanlığında bürokratik engellerin belini bükmüştür. Her gittiğim yerde müzelerimizin daha zenginleştiğini görerek iftihar ediyorum. Avrupa Birliğine girmenin eşiğinde, Türk kültür bilgi ve faaliyetlerinin insanımıza ne kadar lüzumlu olduğunu anlayan ve uygulayan idarecilerimize başarılar diliyorum.

.Kumruların yuvaları darmadağın!

Bugün sizlere kumrulardan bahsedeceğim... Onlar insanlara en yakın duran ve fakat evcil olmayan hayvanlar yani kuşlardır. İnsanlara itimat ederler. Yuvalarını evinizi paylaşırcasına en olmaz yerlere kurmaktan çekinmezler. Bu sıcaklık, insana yakınlık onların genlerinde var. 12 Temmuz günü balkondaki saksılarımızdan biri böyle bir tatlı istilaya uğradı. Kovsak da gitmedi. O gün yani İsrail'in Lübnan'a bilmem kaç bin kilo bomba yağdırmaya başladığı saatlerde, bir kumru balkonumda kuluçkaya yattı. Lübnan'da da o saatte kimbilir kaç bin kumru balkonlarda kuluçkaya yatmıştı. Bizim kumru mutluydu. Lübnan'dakiler ise bombalar altında. Yuvasına yeni bıraktığı yumurtaları, şarapnel parçaları ile darmadağındı. Yuvasını bırakamayan annelerin kanatlarından gagalarından kan sızıyordu. Her gün huzurla uçtukları gökyüzü, canavarlarca işgal edilmiş, uçacakları gökyüzü artık yoktu. İsrail jetlerinin egzozları kanatlarını kavuruyordu. Kumrular yollarla dökülen ufak tefeklerle geçinir. O kırıntıları da ekseri küçük çocuklar dökerler. Ama artık yollara kırıntı dökecek Lübnanlı çocuklar da yoktu. Çocukları da İsrail bombaları paramparça etmişti. Binlerce anne adayı, bomba seslerinin dehşetinden yavrularını "erken" dünyaya getirmişti. O prematüre tazeleri, düşman bombaları kuvözlerinde bulup hayattan kopartmıştı. Lübnan'ın Kana şehrindeki barınağa sığınan 35 çocuğun 25 kadarı bedensel ve hassaten yürüme özürlü idi. Bombalar onları da buldu. Göz göre göre, bile bile, bir bedensel engel sebebiyle kaçamayıp ölümü tatmayı hiç düşündünüz mü? Kana'da sığınaktakiler bunu İsrail sayesinde yaşadılar. İsrail'in başkent yapmaya çalıştığı mübarek şehir Kudüs... Haçlılar sefer üstüne sefer tazeliyor. Kudüs'ün bir muhasarası esnasında, binlerce Türk, "Arslan Yürekli" dedikleri "kedi kalpli" İngiliz Kralının kuvvetlerince, zalimane bir halde muhasara edildi. Selahaddin-i Eyyubi yetişip, o da Haçlıları muhasara etti. Üç halka iç içe olmuştu. Kudüs şehrindeki Türkler açlıktan ölüyorlardı. Onlara imdat gerekirdi. Karargahta ölümüne bir plan ve taarruz çalışması yapılırken, bir kadıncağız komutan Eyyubi ile görüşmek istedi. Komutan ona dedi ki: "İçeride binlerce kardeşimiz imdat bekliyor. Sen yarın gel, işini senin arzuna uygun yapayım..." Kadın dikildi komutanın karşısına. Elleri böğründe ve dedi ki: "Madem bizim işimizi vaktinde yapmayacaktın neden Sultan oldun?!." Sultan Selahaddin sanki heykel gibi dondu kaldı. "Peki hanım bıraktım her şeyi, senin işini halledeceğim" dedi ve onun işini gördü. Aynı Kudüs'te bugün devlet idare edenlere sesleniyorum: Siz iki Hizbullah üyesini gizli örgütlerinizle kuş gibi toplardınız. Neden Lübnan ve Gazze'yi topyekun imhaya giriştiniz? Kininiz kime? Üç günlük bebek anne kucağında süt kokarken ölüyor. Sizin hiç çocuğunuz torununuz olmadı mı? Onlarda süt kokusu duymadınız mı. Yoksa onlar süt kokuyor da, siz kan mı sandınız?!. Bizim kumru 26 Temmuzda yavrularını çıkarttı. Şimdi onları huzur içinde büyütmeye koşturuyor. Lübnan'dakilerin ise ne yuvaları ne yavruları kaldı. Soyları kurudu. Bu işin üstesinden gelecek, bu kanı durduracak insan kalmadı mı? Hani Birleşmiş Milletler. Ne oldu. Killeşmiş Milletler mi oldu. Hani demokrasi âşıkları? Aşklarına kan bulaştı. Kanı kan temizlemez. Kanı insanlık ve adalet temizler. Töre cinayeti nöbeti tutanlar! Neden sesiniz çıkmıyor. Kaleminiz yazmıyor. İşte bakın, asıl "töre cinayeti" milletler arasında işleniyor!..

.Faşistler var, ama kim?!.

İsrail'in Gazze ve Lübnan'a hava saldırıları acımasızca 40 gündür devam ediyor. Sadece Lübnan'da ve sadece parçalanarak ölenlerin sayısı 1600'ü geçti. Bütün savaşlarda ölü/yaralı kıyaslaması bire dörttür. Yani 25 ölen varsa 75 de yaralı olurdu. İsrail saldırılarında ise ölen/yaralı kıyaslaması bire bir görünüyor. Bu da kullanılan silahların çok öldürücü olduğunu ve de hedeftekilerin çaresiz ve topluca yakalandıklarını gösteriyor. Sanki ördek avındalar. Acıdır bu insanlar neden öldürüldüklerini de bilmiyorlar. Bağımsız bir devlet, göz göre göre işgal ediliyor. Hem de davullu zurnalı ve Birleşmiş Milletler'in gözüne baka baka, alkışlarla. Birleşmiş Milletler ise bırakın müdahaleyi, ateşkese bile karar alamıyor. Ancak devlet kimliği olmayan ve terörist dedikleri Hizbullah'ın dikkatini çekerek, saldırıları durdurması çağrısı yapmaya gayret ediyor. Onun bile kararı alınamıyor. Çok yakın bir zamanda bu Birleşmiş Milletler, daha önceleri varken ortadan silinen Cemiyet-i Akvam'dan beter hale gelecek. Darmadağın olacak. Şimdi de İngiltere'de 11 Eylül saldırısına benzer bir toplu terörist taarruzunun suçluları yakalanmış. Yakalananlar 24 kişi. Hepsi İngiliz vatandaşı ve hepsi Pakistanlı Müslümanlar. Hemen akabinde "İslamcı faşist saldırıları" beyanatlarını dinledik, okuduk. Ortada faşistlik var ama kim faşist?!. 2 askerini kurtarmak için binlerce İnsanı öldüren, yaralayan, bir buçuk milyon insanı öz yurdunda mülteci durumuna düşüren İsrail'in saldırıları faşistlik değil mi? İnsanların yaptıklarını anlatırken dinlerini öne çıkarmak, bence çok hatalıdır. İyi niyetli bir davranış değil aksine faşistliktir. İngiltere'de yakalananların hepsi İngiliz vatandaşı. Ama Pakistan kökenli ve Müslüman oldukları ön plana çıkarılıyor. Bu işte bence planlı bir fesat var. Yine kanaatim o dur ki, bu son olay, İsrail'in saldırılarını gündemden düşürmek içindir. Şimdi dünyaya bu tarafa bakın denmeye çalışılıyor. Dikkatler dağıtılıyor. Pek uygun saymadığım ve sevmediğim bir tekerlemeyi düşündürdü bu: İngiltere "Cambaza bak" oyunu oynamaktadır. Batılılar insanlığa yaptıkları kötülüğün, zulmün pek farkındadır. Bu hal canilerde korkudan paranoya hasıl eder. Geçen seneki metro istasyonlarına saldırılarda da hiçbir ceset resmi görememiştik. Bunlar düzmece işlerdir. Gelelim gerçeklere. İşte sizlere bir haber: "10 Ağustos 2006 tarihli Yedioth Ahranoth gazetesinin bildirdiğine göre, Afganistan ve Çeçenistan savaşlarına katılmış olan Rus askerler, şimdi de Lübnan'da İsrail saflarına katılmış. Gazetenin açıkladığına göre aslen Yahudi olan bu Rus askerler birkaç seneden beri Filistin'de yerleşimci olarak bulunuyorlar. Kanas (diye bilinen keskin nişancı silahı) üzerinde çalışan bu askerler, Güney Lübnan'daki savaşta (ön plana çıkan) Golan Tugaylarına destek olmak için çağırıldılar. Gazete, İsrail kuvvetlerinin iki hafta önce Hizbullah üyelerinden gördükleri direnişten sonra Bint Cubeyl'deki savaşa katılmak için çağrılan bu sniperların yaşlarının 35 ila 40 arasında değiştiğini belirtti." Rusya'daki Rus Yahudisi keskin nişancılar, Ruslar tarafından Afganistan ve Çeçenistan'da Müslümanlara karşı kullanılmışlar. Şimdi de Lübnan'da Hizbullah'a karşı kullanılıyorlar. Bu "faşizm"in adını siz okuyucularıma bırakıyorum.

."İsrail-Hizbullah savaşının 'diğer' boyutu!"

Bu hafta Sakarya ve Büyük Taarruz'u yazmak istiyordum. Zira bu ikisi de necip milletimizin istiklalini boğmaya çalışan Batılıların, mübarek topraklarımızdan kovulmasının temel taşlarıdır. Ne kadar yazılsa azdır. Ancak mail kutuma 18 Ağustos 2006 günü, İsrail İstanbul Başkonsolosluğu'nun adıyla, iki mail düştü. Mailler her ne kadar, isimsiz ve imzasız ise de bunun bir "unutma" olacağını düşündüm. Eğer bu mailler başkonsolosluğun değil ise ayrı bir açıklama beklerim. İsrail İstanbul Başkonsolosluğu'nun birinci maili aynen şöyle: "İSRAİL-HİZBULLAH SAVAŞININ 'DİĞER' BOYUTU İsrail'in Yediot Ahronot gazetesinde yayınlanan istatistiki bilgiler, bugüne dek medyamızda pek yer almayan ve sadece Lübnan tarafının kayıplarını veren bilgilere karşın İsrail tarafının kayıplarını gösteriyor. Objektif ve her iki tarafa da yer vermesi gereken ilkeli haberciliğin gereği bu bilançoyu okurlarınızla paylaşmanızı diliyoruz. Saygılarımızla, İsrail Başkonsolosluğu/İstanbul ..... Savaş süresi: 33 gün İsrail'e atılan füze/roket sayısı: 3970 Açık alana düşen füze/roket sayısı: 3069 Evlere zarar veren füze/roket sayısı: 901 Ölen asker sayısı: 117 Ölen sivil sayısı: 39 Yaralı sayısı: 5.000 Hastaneye kaldırılan yararlı sayısı: 311 Zarar gören ev sayısı: 12.000 Yanan ağaç sayısı: 750.000 Ölen Hizbullah militanı sayısı: 500 Savaşa katılan asker sayısı: 30.000 Yapılan uçak sefer sayısı: 15.000 Vurulan hedef sayısı: 7.000 İmha edilen füze rampası sayısı: 126 Düşen helikopter sayısı: 1 Füzelerin/roketlerin İsrail şehirlerine düşme dağılımı: "Füzelerin düştüğü köy ve kasabaların adları ile atılan füze sayıları" (Füzelerin atıldığı yerler ve sayılarının listesi sütunlarıma sığmadığı için almadım.) Ben bir basın mensubu olarak bilgilerimi, dünya ve Türkiye'deki basın yayın kurumları ve haber ajanslarından alabilirim. Bir gazete yazarının özel istihbaratı olması beklenemez. Olursa da çok yanlıştır. Türkiye'deki CNN, NTV başta olmak üzere ve diğer kanallarda benim yazdıklarım defalarca yayınlandı. Gönül isterdi ki sayın başkonsolos bütün kanallara da bu açıklamaları gönderse idi. Belki de gönderildi, ama onlar yayınlamadılar. İşte bizim gazetecilikteki farkımız bu!.. Ben son olaylarla ilgili yazılarımda, bir an önce akan kan dursun, yıkım bitsin tezini savundum. Halen de savunuyorum. Her ne sebeple olursa olsun, değil insanın hiçbir canlının yuvası başına yıkılamaz.. Yıkılmamalı. Ecdadımız bunu hiç yapmadı...

.Haçlı seferleri ve papalar

Gönül istiyor ki, dünyanın gündemi insanlığın barışı ve ilerlemesi üzerine kurulsun. Gönül böyle istiyor ama insanlara huzuru çok görenler bunu istemiyor. Ölüme ve bunalıma sevinenler herkes bilir ki cenaze levazımatçılarıdır. Bunlardan biri de papanın bahtsız konuşmasıdır. 12 Eylül 2006'da Papa 16. Benediktus, memleketi Almanya Bavyera'da, Regensburg üniversitesinde, zoraki toplanan bir kalabalık önünde yaptığı konuşma ile Müslümanları aşikare rencide etmiştir. Kardinaller meclisi üyesi iken, meclis tarafından Papa seçilen Benediktus, İslamiyet ve Hıristiyanlık tarihi hakkında, bu kadar bilgisiz olamaz. Bu sözlerin kasten söylendiği inancındayım. Bu bir yanlış anlaşılma olayı da değildir. Papa derhal kendi ağzından ve açıkça, Müslümanlardan özür dilemelidir. Nasıl hakareti kendi ağzından çıkan sözlerle yapmışsa, bunun özrü de yine kendi ağzından olmak zorundadır. İki ay kadar önce bir Hıristiyan devlet adamı "Faşist Müslümanlar" diye zırvalamıştı. Bu hakaret kimvurduya gitti. Papa güya savaş karşıtlığı kahramanlığına soyunmuş. 12 Temmuz 2006'da Gazze bombalanırken, Lübnan misket bombaları ile viraneye çevrilirken Papa nerde idi. Bu operasyonlar yavaşlatılmış şekilde elan devam ediyor. Papadan tık yok. Halbuki Yahudilere, Avrupa'nın her devleti soykırım ve sürgün uyguladı. Bu soykırımcılar Papanın dininden idi. Miladi 1092'den itibaren, resmi sekiz Haçlı seferi, Müslümanlar üzerine papalarca teşvik edildi. İlk Haçlı seferinin düzenleyicisi Papaz Pierre L'Ermeitte idi. Fransa'dan başladı. Yol boyunca İstanbul'a kadar, önlerine gelen Hıristiyan köylüleri soydular ve katlettiler. Sekiz Haçlı seferinde milyonlarca Müslüman ve Hıristiyan genci çarpışarak öldüler. 1., 2. Kosova, Niğbolu ve Varna savaşları hep papaların tertiplediği, teşvik ettiği, Haçlı seferleridir. Müslümanlar barış sevmezmiş. Papa asılsız konuşuyor. 2. Murat Han Macar kralı ile 10 senelik Segedin saldırmazlık anlaşmasını yaptı. Hemen tahtını, 11 yaşındaki oğlu Fatih Sultan Mehmed'e devretti. Ve Manisa'ya çekildi. Olayı öğrenen zamanın papası, yardımcısı kardinal Sezerani'yi hemen Macar kralına gönderdi. Kardinal papanın temsilcisi olarak, Macar kralına "Papanın senden isteği şudur. Türk tahtı 12 yaşında bir çocuğa kaldı. Hemen asker topla ve Türkleri Avrupa'dan atalım. Geldikleri Orta Asya'ya gönderelim" dedi. Kral ise "Efendim ben Segedin anlaşmasını, kutsal İncil üzerine yemin ederek imzaladım. Eğer bozarsam Allah bana belalar gönderir" dedi. Kardinal de, "Papa buyurdu ki, Müslümanlara karşı edilen yeminler yemin sayılmaz. Yeminini bozsun" diye cevap verdi. Zavallı kral yemini bozdu. Bulgaristan tarafından Osmanlı toprağına tecavüz etti. Murat Han hemen Manisa'dan gelerek Varna'da Haçlıların karşısına çıktı. Ve Segedin anlaşması sayfalarını mızraklara taktırarak "Siz bu anlaşmayı deldiniz artık bizden kabahat gitti" dercesine düşmanı topraklarından kovdu. Zavallı Macar kralı papanın sözlerine uymasının cezasını, atıyla bataklıkta boğularak ödemeye başladı. Papalar Ortodoks olan Güney Slavları denen Sırp ve Hırvatları, Katolik olan Macarlar'a ezdirmek için hep savaşları körükledi. Müslüman Türk hükümdarı Fatih 32 sene Sırpları Macar saldırılarından korudu. Daha binlerce saldırı misali tarih sayfalarında boy gösterirken; Müslümanlara hakarete kalkışan Papa derhal özür dilemeli ve Türkiye ziyaretinden vazgeçmeli. Ziyarette ısrar ederse, bu tamamen provokatif bir davranış olur.

.Türklüğe hakaret suçtur

Hele Türk olan birisinin Türklüğe hakareti, önemli bir sağlık sorununun olduğunu gösterir. Sade Türklüğe değil, hiçbir millete hakaret edilemez. Bu da insanlık suçu olsa gerek. Yaratan insanları çeşitli milletler ve kavimlere bölünmüş olarak yaratmıştır. Bir zenciye, renk ve ırkından dolayı hakareti sevgili peygamberimiz aleyhisselam men yani yasak etmiştir. Türk vatandaşı bir yazar, bir kitap kaleme almış. Kaleminde Türklüğe hakareti içeren kelimeler bulunmasından dolayı Türk mahkemelerine dava açılmış. Davanın karar günü öncesi, Türkiye'de yer yerinden oynadı. Bir çok televizyon kanalında haberler bunun üzerine odaklandı, ekrandaki bilim adamları tartışmaları da öyle. Zannetmeyelim ki Türklüğe nasıl hakaret edilir tartışıldı. Türk medyasında Türklüğe hakaret ettiği iddia edilen yazarın neden mahkemeye verildiği sorgulandı. Affedersiniz. Avrupa birliği, duruşma günü, duruşma salonuna üst seviyeden gözlemci gönderdi. Evet Türk mahkemeleri hürdür. Ancak kamu oyu fikren öyle bir baskı altına alındı ki, beraat kararı vermeyecek hakimi sanki saldırı bekliyordu. Ortada kanunlarımıza göre bir suçlama vardır. Mahkeme bunun olup olmadığını serbestçe yargılayacaktır. Gelin görün Adliye önü ana baba günü. Böyle bir atmosferde siz hakim olsanız ne yapardınız. Fatih Sultan Mehmet, Fatih Camii'nin Rum olan mimarını, görevini kasten eksik yapmakla suçlar ve hükümdar olarak onu cezalandırır. Rum Mimar da mahkemeye Fatih aleyhinde dava açar. Duruşma günü Fatih yaya ve yalnız olarak mahkeme karşısına çıkar. Salon içinde ve dışında ne aleyhte ne lehte bir gösteri ve tavır yoktur. Fatih ordusunu mahkeme önüne dizmemiştir. Yanına Vezir-i Azamını almamıştır. Silahsızdır. Duruşma başında Fatih, bir yere oturmaya yeltenince; kadı efendi sertçe "Beyim ayakta duracaksın" der. Karar: Rum mimara padişahın verdiği ceza haksızdır. Böylece haksız ceza veren Padişah da, aynı cezaya çarptırılacaktır. Rum mimarın aklı gidecek gibi olur. Zira mimar ellerini kaybettiği için bir miktar tazminat peşindeydi. Şimdi ise gidişat değişti. Kadıya yalvarmaya başladı. Padişah evimi geçindirecek bir şeyler versin yeter der. Sonra da bir Rum için İstanbul Fatihinin ellerinin kesilmesine karar veren adalete hayran hayran kelimei şehadet getirir. Yine Fatih Edirne kadısına makamında, tokat atan bir Enderun ağasına, ölüm cezası verir. Adalete ve Adalet dağıtıcılara saygıda kusur etmeyelim. Muasır medeniyet seviyesine ulaşmak budur. Türklüğe hakaret ise anlaşılır gibi değil. Bu ülkenin ekmeğini ye, suyunu iç, sonra da aşağıla. Madem öyle terk et bu sevmediğin kimseleri. Öğrenci öğretmene, evlat ebeveyne veya ebeveyn evlada, ast üstüne, memur amire, futbolcu hakeme asla hakaret edemez hatta aşağılayıcı, sert bakamazken, gel sen 5000 yıllık tarihi olan Türklüğe hakaret et. Bu da hiçbir ahlak kuralına sığmaz. Akla da aykırıdır.

.Avrupa'nın cici demokrasisi

Fanatik zihniyetli bazı Avrupa devletleri, açık vermeye başladılar. Türkiye'nin AB üyeliğinin kesinleşmesine doğru, kimbilir daha ne oyunlar göreceğiz. Zira onların cici demokrasileri var. Ermeni soykırımı hezeyanları, bir salgın halinde, ihtiyar Avrupa'yı sarmışa benzer. Mayıs 2006'da Türkiye'de yapılan milletlerarası toplantıda, Ermeni soykırımı söylemlerinin hiç aslı olmadığı kesin olarak ortaya kondu. Bazı Ermeni dernekleri lobi çalışması yalanları ile, son olarak Hollanda'da seçimlere girecek Türk adaylara resmen sorgulama yaptırdı. Ve Ermeni soykırımına inandığını söyleyen değil, bu soruya susanları bile adaylıktan kovdular. O partilerde aday olma şartları içinde böyle bir şart yasal olarak halen de yok. Türkiye'de Hırant Dink adlı bir yazar mahkemeye verilir. Avrupa müstakbel ortağı Türkiye'yi suçlar. Zira Avrupa Birliğinde fikirler hürdür. Bir kadın yazar Türklüğe hakaret suçlamasıyla kitap yazar, Avrupa Birliğinden, duruşmaya müşahit komiser gönderilir. Fikirler mahkemelerle boğulamaz derler. Zira fikir hürdür. Sanık beraat eder, bu sefer beyler beraat etti ama, 301 durduğu müddetçe Türkiye antidemokratiktir derler. Almanya'da bir opera gösterimi, bir dinsel saldırı ihtimaline karşı oyununu sahneden kaldırır. Almanya başbakanı dahil birçok eyalet bakan ve yetkilileri; "nasıl böyle bir oyun durdurulur. Böyle giderse, yazarlar, fikir adamları; fikirlerini özgürce. açıklama yeteneğini kaybedecekler" diye feryadı bastılar. Ki adı geçen oyunun bir sahnesinde, İsa aleyhisselamın ve Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamın kesik başları, bir çuvaldan sahneye yuvarlanıyormuş. Bu kesik başlar mı Avrupa'nın fikir özgürlüğüdür? Bu açıkça din düşmalığıdır. Şimdi Hollanda'da aslen Hollandalı bir Flaman da, "Ermeni soykırımı iftiradır. Uydurmadır" dese suçlu oluyor. Hele Türk kökenli olursa, asılsa yeridir herhalde! Hani Fikirler hürdü? Şu anda bütün Türk adaylar sorgulanıyor! Peki o seçimlerde oy verme hakkı olanları, verecekleri de sorgulasalar ya. Hollanda iş yerlerinde, işe alacakları Türkleri de bu konuda sorgularlarsa hiç şaşmayalım. Peki Türkiye Avrupa Birliği kapısında ellerini kavuşturup ve ovuşturup beklemeyi hak ediyor mu? Sömürgeci Avrupalı devletler arasında ön sırayı kimseye kaptırmayan Hollanda mı bize soykırım hesabı soracak. Onların sömürgelerindeki insanlara uyguladıkları zulümlerin ortaya dökülme zamanı gelmiştir. Tarihçi akademisyenlerimize görev başı daveti yapıyorum.

.Fransa gittikçe batıyor

Fransa kendi iç meselelerini çözmüş gibi, Ermeni soy kırımı yalanı için, Ermeniler lehine şahitlik etmeye kalkışıyor. Son birkaç senedir Fransa'nın bir çok şehrinde, kendi Milli kahramanlarının heykellerinden daha çok Ermeni soy kırımı heykelleri diktirdiler ve halen devam ediyorlar. Cumhurbaşkanları heykel kurdelesi kesmekten yazık ki iş yapamaz olmuştur. AB içindeki en büyük çatlağın Fransa cephesinde belirdiğini artık herkes anlamıştır. Fransa ekonomisi çökmektedir. Silahlı kuvvetleri büyük disiplin zaafı içindedir. Fransa'da daha bu yaz, öğrenci kıyımları yaşandı. İç işleri bakanları Müslüman öğrencilere pislik adını layık gördü. Fransız askerlerinin; Fas, Tunus ve bilhassa Cezayir'deki son dönemde işlediği toplu cinayetlerin adını koyma zamanı geldi de geçiyor. ABD başkan Roosevelt De Gaule'ü, bilhassa Cezayir katliamından dolayı hiç sevmez, ona sinsi General derdi. De Gaule'ü Fransa'nın başına, İngiliz başvekili Churchill getirmiştir. Gayesi İngiltere'ye köle bir Fransa istiyordu. Oldu da. Şimdi de Almanya'nın dümen suyunda görünen Fransa, Ermenilerden korktuğu için bu aşikar yalana arka çıkıyor. Fransa'da yaşayan Ermenilerin büyük dedeleri, kanunsuz yollardan kaçarak, Amerika'ya giderken, İzmir'den sonra ilk durakları Marsilya limanı idi. Bu limanda aylarca ahırdan beter hanlarda konaklamaya mecbur tutulan Ermeni sığınmacıları, Fransızlar soyup soğana çevirdiler. Fransızların Madagaskar ve güneyindeki La Reunion adasındaki yerlileri, nasıl toptan katlettikleri unutulmadı. Fransız İhtilali de bir demokrasi hareketi gibi kamufle edilmiş, dindar soykırımı idi. General Napoleon Bonaparte 1799 Mısır seferi ve devamındaki Akka kalesi muhasarasında, ihtiyar kurt Cezzar Ahmet paşaya kaleyi teslimi için rüşvet teklif etti. Cezzar "hadi oradan toy delikanlı" deyip de huruç harekatında Fransa'yı ve komutanını perişan edince; Süslü İmparator bölgeden çabuk kaçabilmek için, kendi askerlerinden yaralı ve hasta, güçsüz 5000 kişiyi afyonlu iğnelerle öldürttü. Çünkü bu askerler yavaş hareket ettiği için, İmparatorun kaçış hızını düşürüyordu. Şimdi bu suçtan Bonaparte milletlerarası hukuk kurumlarında yargılanmalıdır. Efendim o birinci cumhuriyetti derlerse, Ermeni iftirası Osmanlı devleti zamanı değil mi? Bütün bu benzeri lekelerle iyice kirlenmiş bir Fransa'nın parlamentoya Türkiye aleyhinde kanun sevk etmesi anlaşılır gibi değil. Bu kanun çıktığı takdirde, Türkiye aleni olarak Fransa ile ilişkilerini kesmelidir. Efendim AB üyeliğimiz tehlikeye girer diyenlere sözüm o ki; böyle düşman ortaklarla bir arada olmamız zaten mümkün görünmüyor.

.Soykırım uzmanı Fransa

Fransa devlet olarak Dünyanın gözüne baka baka Ermeni soykırımı iftirasını yalanlamayı yasakladı. Bir konunun kanunla korunmaya çalışılması ya kamu düzeni için zorunludur. Ya da birilerinin korunmaya ihtiyacı vardır. Yani yalanın ortaya çıkmasından Fransa'nın bir zararı olmalıdır. Ne gariptir ki Fransızların kendi yaptıkları soy kırımları yazmak, konuşmak Fransa'da halen serbesttir. Aralık 2005'te Fransız As. Mahkemesi, 1994'te Ruanda'da 1milyon Tutsi'nin öldürüldüğü soykırıma doğrudan katıldıkları belirlenen Fransız ordusu hakkında soruşturma açtı.. Askeri mahkeme bazı Askeri yetkililerin engelleme çaba ve çalışmalarına rağmen soykırımdan sağ kurtulan altı Ruandalı'nın ifadelerine dayanarak soruşturmayı resmen başlattı İddiaya göre o tarihte Ruanda'da Tukuaz operasyonu başlatan bir Fransız birliği katliamlarda doğrudan rol aldı. Tecavüze uğrayan tanık Aurea Mukakalisa Fransız savcıya yaşadıklarını şöyle anlattı: "Hutu milisler, Fransız askerlerinin kontrolündeki Murambi kampına geldi. Onların gösterdikleri Tutsileri, Fransız askerler zorla kamptan çıkardılar. Ondan sonra tecavüz ve katliam başladı Fransız askerler de onlara katıldı. Onlar da tecavüz ediyor, uzun parlak bıçakları ile Tutsileri acımasızca öldürüyorlardı." Bu haber soruşturmanın başladığı tarihte, Fransa'nın büyük gazetelerinde yayınlandı. Fransa Tutsi soykırımı ile suçlanıyordu. Gelelim Cezayir'e. Sinsi General Charles De Gaulle1954-1962 yılları arası görevli bulunduğu Cezayir'de, 1 milyon Cezayirli'nin ölümü veya kaybından sorumludur. 1945-1954 arası ise 500 bin Cezayirli öldürülmüştü. Yani 18 senede Birbuçuk milyon insan ölüyor. 1942'de Alman işgalinden kurtulan Cezayirliler, bağımsızlıklarına kavuştuklarını sanarak ellerinde bayraklar kutlama şenlikleri için sokaklara dökülmüştü. Halbuki kazın ayağı hiç de öyle değildi. Bu masum sevinci Fransızlar kanlı bir operasyonla dondurdular. Setif katliamı olarak bilinen bu vahşette, 45 bin Cezayirli vatansever katledildi. Fransa'ya bu işinde İsrailliler de yardım etti deniyor. Cezayirli on binlerce aydın cezaevlerine dolduruldu. Ve bu insanlar bir daha gün yüzü göremediler. Çürüyüp gittiler. Cezayirliler 1962'de bağımsızlıklarına kavuştu ama Milyonlarca vatanseverini kaybetmek uğruna. Şimdi bu Fransa, Ermenilere arka çıkma bahanesiyle, soykırım olmadı diyeni cezalandırmak üzere yasa çıkartıyor. Fransa bu işte geri adım atsa bile, bu lekeyi çok uzun zaman alnından silemeyecektir. Kanuni Sultan Süleyman Hanın, kralını hapisten kurtardığı, Kapitülasyonlar sebebiyle ekonomik ayrıcalık tanıdığı, İspanya-Almanya birlikteliğinin Canavar ellerinden kurtardığı Fransa, Türkiye'yi karşısına almakla büyük hata işlemiştir. Bunu zaman gösterecektir.

.Ermeni soykırımı yalandır!"

Yazımın başlığı, bir Ermeni tarihçi yazara aittir. Aşağıdaki satırlarda geçen hafta Ermeni Tarihçi-Yazar Levon Panos Dabağyan'ın, 3 Kasım 2006 tarihinde, İstanbul'da düzenlenen "Gün Işığında Ermeni Meselesi" konulu toplantıda yaptığı konuşmadan alıntılar bulacaksınız... Panos Dabağyan; Ermenilerin 1915'te Batılıların dediği gibi soykırıma değil, tehcire tabi tutulduklarını belirterek, "Tehcir, Ermenistan ile Türkiye'yi ilgilendiren bir konu değil, Türk Ermenisi ile Türkiye'yi ilgilendiren bir konudur" dedi. Dabağyan, Türkler ile Ermenilerin bin yıl beraber yaşadıklarını, 1. Dünya Savaşı sırasında ise birbirlerine düşürüldüklerini söyledi ve "Osmanlı'nın direklerinden biri Ermenilerdir. O direği nasıl kırdılar? Tabii ki Ermenilerin arasına Katolikliği ve Protestanlığı soktular. Katolikliği Fransızlar soktu. Protestanlığı da İngilizler soktu. Bunu Protestan misyonerler eliyle, diliyle yaptılar" diye konuştu. Dabağyan, Ermenilerin aslının ise Gregoryan olduğunu savundu. Ermenilerin, Selçuklular zamanında 1071 Malazgirt Meydan Savaşı sırasında, Türklerin tarafında yer aldığını ifade eden Dabağyan, tüm bunların, tarih kitaplarında yer almasına rağmen, her iki halka da anlatılmadığını, daha sonra da Türkler ile Ermenilerin çeşitli oyunlarla birbirlerine düşürüldüklerini anlattı. Devamla "Ermeniler, 1915'te tehcire tabi tutuldular. Ama Batılıların dediği gibi soykırım diye bir şey yoktur, tehcir vardır" diyen Dabağyan, "Tehcir sırasında dönemin İttihatçı çetelerinin Ermenileri öldürdüğünü" savundu. Dabağyan, hatta evlerinde Ermenileri korumak maksadıyla gizleyen Türklerin de kötü muamele gördüğünü sözlerine ekledi. Dabağyan, "Sen Türk değilsin" demenin kendilerine bir hakaret olduğunu ifade ederek, "Mademki Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyım, o zaman Türk'üm. Amerika'daki Ermeniler Amerikalı oluyor da niye Türkiye'deki Ermeniler Türk olmuyor?" diye sordu. Yukarda görüldüğü gibi Osmanlı devletinin ne 1915'te, ne 1915 öncesi yüzlerce senede, ne de 1915 sonrası yıllarda Ermenilere soykırım uygulamadığını, konunun uzmanı, tarihçi bir Ermeni bilim adamı yazmaktadır. Peki Fransa, Belçika, İsviçre vs. Avrupa devletlerindeki soykırım olduğunu savunma telaşı niye? Onu da yazacağım. Bekleyiniz.

.İngilizlerin "bebek çöp kutusu!"

14 Kasım 2006 günü bazı gazetelerde acaip bir habere rastladım! İngiltere'de birçok kadın doğurduğu bebeğini hastaneden ayrılırken, yakındaki çöp kutularına bırakmakta imiş. Bu çocukların konması için hastanenin bahçesinde özel bebek kutuları konmaya başlanmış. Hani çöpleri tasnif ederler ya... Mesela şişeleri atmak için ayrı kutu. Piller için ayrı kutu. Şişeler yeniden değerlendirilmek için. Piller ise herhangi bir radyasyon yayma ihtimaline karşı ayrılırlar. Hastane çöpleri zaten enfeksiyon taşıma riski sebebiyle belediyece ayrı araçlarla toplanır. İngilizler bebeklerini bu enfekte olmuş ortamlara terk ediyorlarmış. Haberde ayrıca bu uygulama ile İngiltere'nin 16'ncı yüzyıllara geri döndüğünün görüldüğü kaydediliyordu. Sade İngiltere değil Avrupa'nın her devletinde yüzlerce senedir, çocukların kilise önlerine terk edildiği tarih kitaplarında yazılıdır. Daha başka şeylerini de kilise meydanlarına bırakanları biliyoruz. Bu bilgiler tarafsız tarihlerde bol bol bulunabilir. Kâinatta hiçbir canlı yavrusunu doğurup, terk etmez, edemez. İnsanlarla beraber yaşayan kediler, köpekler hatta fareler, bırakın yavru terk etmeyi, onları çevreden korumak için hırçınlaşır ve birçok mücadeleler verir. Farelerin ömrü yer altında, kanalizasyonlarda geçer. Birazcık sular yükselip de yuvalarını tehdide başlayınca, yavrularını yeni yerlerine sırtlarında teker teker taşırlar. Bizim belki de tiksindiğimiz bu hayvanlar da, şimdi İngilizlerin bu bebek kutularından tiksiniyorlardır! Vahşi hayvanlar yavruları için ne fedakârlıklara katlanırlar. Mesela vahşi çakallar yavrularını beslemek için ava çıkar, yakaladığı avını yer. Ama midesi "yavrularının hatırı için", sindirimi durdurur. İnine gelir ve yediklerini midesinden çıkartarak o minikleri beslerler. İngiliz annelerin, evleri, arabaları, villaları, gardıroplarında onlarca elbiseleri, kilolarını vermek için yürüyen bantları, yine çeşit çeşit makyaj malzemeleri ve daha da neleri neleri var ammaaa, bir çakal kadar merhametleri yok. AB devletleri senelerdir Türkiye'ye kriterler şart koşarlar. Bizi "hizaya getirmek" onlar için bir idoldür, hatta zaferdir. Biz de bazı insani değerler için kriterler dayatsak ne olur?!. Geçen senelerde Belçika'nın bir şehrinde, bir Türk kardeşimin evinde 20 gün kadar misafiri oldum. Hemen evinin yanında, Belçikalı bir aile otururdu. Evin ön bahçesinin bir bölümü tavuk kümesi teli ile bir odacık haline getirilmiş. En büyüğü 6 yaşında üç çocuk, sabahtan akşama kadar o kümes teli içindeki alanda, mevsim kış olmasına rağmen burunları akarak güya oynarlardı. Oyun değil de gelecek anne babalarını böyle bekleşirlerdi. Onlara hep acımışımdır. İngilizlerin senelerdir sömürgelerinde uyguladıkları insanlık dışı zulümleri, bugün geri tepmektedir. Dedelerinin yaptıklarının cezasını torunları bulmaktadır. Yazık o masumlara. Biz Türkler bırakın insanı, hayvan yavrusunun bile eziyet çekmesine razı olmayız, (pardon) bir zamanlar razı olamazdık!..

.