Hazret-i Alî radıyallahü anh, yumuşak huylu olup, hiç kızmazdı. Kamber adında bir kölesi vardı ki, severek yapardı her hizmetini. Bir gün odasında iken seslendi ona: - Kambeer! Cevap gelmeyince, sesini yükseltti: - Kambeeer! Yine cevap gelmedi. Halbuki Kamber işitiyor, ama bile bile cevap vermiyordu. Hazret-i Alî merak etti. Zîra biraz önce kapının önünde görmüştü onu. Yedi defâ çağırıp da bir cevap alamayınca, dışarı çıktı. Çıkar çıkmaz, donakaldı hayretten. Çünkü Kamber, kapının önünde fütursuzca oturuyordu. Üstelik korkmadı Onu gördüğünde. Hazret-i Alî sordu: - Kamber, beni duymadın mı? Umursamaz bir tavırla cevap verdi: - Duydum. - Peki niçin cevap vermedin? - Sizi imtihan ettim. Cevap vermeyince kızacak mısınız, diye denedim sizi. - Peki ya netîce? - Kızmadınız ve kazandınız imtihanı. Hazret-i Alî radıyallahü anh gâyet sâkindi: - Ey Kamber! Dünyâlık şeyler için kolay kolay öfkelenmem. Ama seni bu imtihana teşvîk edeni kızdırayım da gör, dedi ve; - Seni âzâd ettim. Hürsün artık! buyurdu. Onu, bu imtihâna teşvik eden, "Şeytân"dı. Onu âzâd ederek şeytânın belini kırmış oldu. YÜKÜNÜ KENDİ TAŞIRDI Hazret-i Alî "radıyallahü anh", çarşıdan bir şey alsa, eve kendi taşır, vermezdi kimseye. Hizmetçisi; - Siz halîfesiniz. Bu gibi basit işler, size hafiflik verir, dedi. Cevabında; - Hayır. Bir baba, helâlinden kazanıp aldığı bir şeyi kendi taşırsa, kemâlinden hiçbir şey kaybetmez. Hattâ her adımına sevap kazanır, buyurdu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 

.Resûlullaha benzerdi

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, orta boylu, nurlu ve sevimli bir zat idi. Mübârek sakalının beyazı daha çoktu. Yürümesi, ne hızlıydı, ne de yavaş. Güler yüzlü ve tatlı dilli idi. Konuşurken, yüzünü konuştuğu kimseye döndürür ve tâne tâne konuşurdu. Kahkaha ile gülmez, tebessüm ederdi. Kimseyi küçük görmezdi. Güler yüzle karşılardı herkesi. Ama celâllenip de kaşlarını çattığında, heybetinden kimse duramazdı karşısında. Şemaili aynen Resûlullah aleyhisselama benzer, her hâli Onun sünnetine uygun olurdu. Bir gün, günahlar içinde olan bir genç gelip; - Efendim, hiç huzûrum yok. İçim sıkılıyor, diye dert yandı. Büyük velî sordu: - Neden sıkılıyorsun oğlum? - Bilmiyorum efendim. Devamlı bir huzursuzluk var içimde. - Evlâdım, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına göre yaşarsan huzurlu olursun. Huzursuzluk, "günah işlemek"ten ileri gelir, buyurdu. Ve sordu ona: - Evinizde Ehl-i sünnet âlimleri'nin yazdığı "İlmihâl kitapları"ndan var mı? - Var hocam, olmaz mı. - Peki, okumuyor musun o kitapları? - Maalesef, okumuyorum. - Vah vah! Güzelim kitapları raflarda hapsettin öyle mi? Çok yazık. Senin ilâcın o kitaplardır işte, buyurdu. Ve sordu ona: - Bir hasta, ilâcını bilse ama kullanmasa, iyi olabilir mi? - Olamaz tabii efendim. - İşte senin hâlin de buna benziyor evladım. İlâcın var, kullanmıyorsun. Bir ilâç kullanılmıyorsa, evde bulunmasının ne faydası olur? O kitapları okuyup tatbik edersen, sıkıntıdan kurtulur, huzûra kavuşursun.

.Fakir, ama cömertti...

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin talebesi Alâeddîn-i Attâr hazretleri şöyle anlatıyor: Mübârek hocam o kadar fakir idi ki, kış günü, bir sergisi bile bulunmazdı evinde. Namazını, eski bir kilim üzerinde kılardı. Helâl'den kazanmaya çok dikkat eder, haramdan bir çekirdek bile girmezdi kazancına. Fakir olduğu kadar "cömert"ti de. Hediye getirene, kat kat verirdi. Nafakasını kendi te'mîn eder, tarlasını bizzat kendi eker ve kendi biçerdi. Her işinde sünnete uyardı. Bilhassa "yemek"te çok titizlik gösterirdi buna. Ekmeğini evde pişirttirir, misafirine bizzat kendi hizmet etmeyi severdi. Sevdiklerine; - Yemek yerken, edebi gözetin. Kendinizi, Allahın huzûrunda farzedin, buyururdu. Talebesiyle yemek yerken, birisi gafletle ağzına lokma alsa, onu hemen îkâz edip; - Evlâdım, Rabbinin huzûrunda olduğunu bil de öyle ye, buyururdu. Eğer bir yemek "öfke" ve "gaflet" ile pişmişse, onu anlar ve yemezdi. NİÇİN YEMEZSİNİZ? Bir gün, bir talebesinin evine gitmişti. Önüne yemek getirdiler. Ama yemedi. Talebe çok üzülüp; - Efendim niçin yemiyorsunuz? diye sordu edeble. Büyük velî; - Bu yemeği pişiren, gadaplı ve öfkeliymiş, buyurdu. Böyle pişen yemekte, hayır ve bereket olmaz. Hattâ şifâ değil, hastalık olur yiyene. BAŞARININ SIRRI Bir gün de nasîhat isteyen bir gence; - Evlâdım, Allahü teâlânın sana nasıl davranmasını istiyorsan, sen de Allahın kullarına öylece davran, buyurdu. Ve ekledi: - Muvaffak olmanın sırrı ikidir. Biri, günah işlememek, öbürü Allahın kullarına iyilik etmektir. Bunu yapabilirsen, her işinde muvaffak olursun. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalk ey Abdülmuttalip!"

Abdülmuttalip, bir gece rüyâda ses işitti: - Kalk! Zemzem kuyusunu çıkar! Uyandı, tekrar uyudu. Aynı sesi yine duydu: Üçüncü gece de aynı rüyayı görünce; - Zemzem nedir? diye sordu. - O, bir sudur ki, susuzları kandırır, açları doyurur, hastalara şifâ olur. Yeri, Kâbe'nin yanıdır. Yarın oraya kırmızı gagalı bir karga gelip, gagasıyla yeri eşeler. İşte orasıdır. Uyanıp; - Bu, ilâhî bir işaret, diye mırıldandı. Oğlu Hâris'i alıp, koştu o yere. Az sonra kırmızı gagalı bir karga gelip, başladı yeri eşelemeye. - Tamam! deyip başladı kazmaya. Çok geçmeden göründü kuyu ağzı. Çok sevinip; - Allahü ekber! diye bağırdı. Fakat Kureyşliler toplanıp; - Bu kuyuda bizim de hakkımız var! dediler. - Hayır! dedi. Bu, yalnız bana ihsan edilmiştir. - Ama sen yalnızsın. Bizimle baş edemezsin! deyip tehdit ettiler. İçi burkuldu. Kalbinden; "Yâ Rabbî! Bana on oğul verirsen, birini senin için kurban edeceğim" dedi. Ve bir teklifte bulundu onlara. - Gelin, hakeme gidelim. - Olur, gidelim. Şam'daki bir kâhinin hakemliğinde anlaşıp, düştüler yola. Ancak hava çok sıcaktı. Susuzluktan bir adım atamaz hâle geldiler. Hepsi de hayattan ümîdini kesmişti ki, Abdülmuttalip; - Koşun, Koşun! İşte size su! diye bağırdı. Evet, çöl ortasında, Abdülmuttalib'in ayağı dibinden bir su fışkırıyordu. Kana kana içip, hayat buldular. Ölümden kurtulmuşlardı. Boyunlarını büküp; - Ey Abdülmuttalip! Tamam. Zemzem kuyusu senindir, dediler. Ve geri döndüler. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Resûlullahı seviyordu

Dıhye-i Kelbî radıyallahü anh, îman etmeden önce, ticaret için uzak seferlere gider, dönüşte, kıymetli hediyeler getirirdi Efendimize "aleyhisselam". Çünkü Onu çok seviyordu. Hatta küçük Hasan'la küçük Hüseyin'i de çok seviyor, onlara da hediye getirmeyi ihmal etmiyordu. Kendisi çok güzel ve yakışıklıydı. Hattâ Cebrâil aleyhisselâm, çoğu zaman onun sûretinde gelirdi Resûlullaha. Bir gün yine Dıhye sûretinde mescid-i şerîfe geldiğinde, Hasan ve Hüseyin, mescidin bir köşesinde oynuyorlardı. Resûlullahın yanında Onu görünce çok sevindiler. Onu Dıhye zannetmişlerdi. Oyunu bıraktıkları gibi koşup kucağına oturdular. Ve; "Acabâ ne hediye getirdi?" diye minik ellerini Cibrîl'in ceplerine uzattılar. Çünkü Dıhye, cebinden çıkarıp da verirdi hediyelerini. Lâkin elleri boş çıkınca, Resûlullaha karşı mahcup oldu büyük melek. Oracıktan uzandı Cennete. Bir salkım üzüm koparıp, verdi birine. Sonra bir nar koparıp, uzattı ötekine. Çocukların işi görülmüştü. Koştular oyun yerlerine. Tam yemeğe başlayacaklardı ki, mescidin kapısında fakir kılıklı bir ihtiyar görünüp; - Ne olur, o meyvelerden bana da verin! diye seslendi. Çocuklar, ok gibi fırlayıp, bir anda ihtiyarın yanına koştular. Biri elindeki üzümü uzattı. Diğeri ise narı. Fakir, meyveleri tam alıyordu ki, Cebrail aleyhisselam; - Durun, vermeyin! O fakir zannettiğiniz kişi, şeytandır. Cennet meyvesi haramdır ona! diye seslendi. Bu îkazla geri döndü çocuklar. Şeytan ise rezil olarak terk etti o yeri. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 


.Bir hatâ mı işledim?"

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretlerinin, Melik Hüseyin adında bir sevdiği, bu zâtı evine yemeğe dâvet etti. Büyük velî teşrîf etti o eve. Yanında biri de vardı. Sofra geldi, yemekler kondu. Fakat mübarek zat elini uzatmıyordu yemeğe. Ev sahibi merak etti. Hattâ çok üzüldü. "Acabâ bir hatâ mı işledim?" diyordu içinden. Nihayet; - Efendim, yemeklerimiz, şahsî malımdan olup, helâl ve tayyibdir. Tek kuruş haram karışık değildir. Rahatlıkla yiyebilirsiniz, diye arz etti. Büyük velî; - Biliyorum, buyurdu. Yemekler helâldir. - Öyleyse niçin yemiyorsunuz efendim? - Bugün Hirat'ta öyle fakirler var ki, bir lokma ekmeğe muhtaçlar. Onlar bu halde iken, biz bu çeşitli ve lezîz yemekleri nasıl yiyebiliriz, buyurdu. Ve yemeden kalktı sofradan. ÖLÜMÜ ÇOK DÜŞÜN! Bir gün de sevdiği bir genç gelerek; - Efendim, çok yaşamak istiyorum, ne yapayım? diye sordu bu zâta. Cevâben; - Öyleyse "Ölüm"ü çok düşün, buyurdu. Ölümü düşünmek ömrü uzatır. Sordu yine: - Peki hocam, huzurlu olmak için ne yapayım? - Ölüme hazırlan. Genç şaşırdı: - Özür dilerim. Ben huzurlu olmanın yolunu sormuştum efendim. - Anladım evlâdım. Müslüman, ölümü düşündükçe rahatlar. Hele ölüme hazırsa, huzur dolar içine. Yüzü güler. Mutluluğu yüzünden okunur. - Peki hocam, bana son bir nasîhat edin de, onu küpe yapayım kulağıma. Buyurdu ki: - Her bir işi yapmadan önce; "Rabbim bundan râzı mı?" diye düşün. Râzıysa yap, yoksa yapma. www.gonulsultanlari.com Tel: (

.En büyük nîmet

Zindan Baba rahmetullahi aleyh, Lüleburgaz'da yetişen velîlerindendir. Derdi olan ona gider, onda bulurdu dermanını. Bir gün, bir talebesi; - Hocam, en büyük nîmet nedir? diye sordu. Cevaben; - Doğru bir îman'dır, buyurdu. - Ondan büyük nîmet yok mu hocam? - Hayır. Her nîmet bunun içindedir zâten. Allah, bir kuluna îman verdiyse, ona her şeyi vermiş demektir. Vermediyse de, hiçbir şey vermemiş demektir. - Anladım hocam. ÇOCUĞUMUZ KONUŞAMIYOR Bu zat, bir gün evinin önünde oturuyordu ki, bir kişi, hanımı ve bir çocuğuyla birlikte geldi bu zâtın yanına. - Selâmün aleyküm baba. - Aleyküm selâm. Yanlarındaki çocuğu göstererek; - Hocam, bu çocuğumuz dilsizdir. Bir duanızı almaya geldik, dedi. Mübarek zat, şefkatle baktı çocuğa. - Mâşallah! Çok da sevimli bir çocuk. - Evet ama konuşamıyor efendim. - Hiç mi konuşmuyor? - Maalesef. Bugüne kadar bir kelime bile konuşmadı. Büyük veli, çocuğun başını şefkatle okşayıp sordu: - Senin adın ne bakayım? - Ahmet. - Kaç yaşındasın? - On yaşındayım. Anne baba, hayretle birbirlerine bakıştılar. Şoka girmişlerdi sevinçten. Evet, çocuk konuşuyordu. Büyük velî döndü onlara: - Niçin çocuğa iftirâ ediyorsunuz? - Estağfirullah hocam. - Az önce konuşmuyor demediniz mi? Ne güzel konuşuyor işte. Evet, çocuğun dili çözülmüştü. Anne baba, sevinç gözyaşlarıyla döndüler evlerine. Allaha şükrederek. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 

.İnsan kimi çok severse...

Dâvud-i İskenderî rahmetullahi aleyh, bir gün sevdiği birine; - İnsan kimi çok severse, ondan çok bahseder, değil mi? diye sordu. O kişi; - Evet efendim, dedi. - İşte, "Allah" varken başka şeylerden bahsetmeyi bir türlü anlayamıyorum. Bizi yoktan var eden, bize türlü nîmetler bahşeden, sonsuz kudret sâhibi "yüce Allah" varken, insan başka şeyleri nasıl sevebilir? Adam sordu: - Peki efendim, evlâdımız var, ailemiz var. Bunları sevmeyecek miyiz? - Elbette seveceğiz. Ama bu sevgi, "Allah için" olacak. Nefsimiz için değil. Dünyâya da, "Allah emrettiği için" çalışacağız. O emrettiği için çalışmak, ibâdettir. KERAMET GÖRMEK İSTİYORDU Bir genç, bu zâtın büyük bir velî olduğunu işitip ziyaretine gitti bir gün. Sohbetini dinleyip çok istifâde etti. Ancak bir "kerâmet"ini görmek istiyordu. Yanında üç gün kaldığı halde hiçbir hârikulâde hâlini göremeyince; "Gideyim, bir daha da gelmeyeyim" diye düşünüyordu ki, mübarek zat genci çağırıp sordu: - Evladım, üç gündür sohbetimize geliyorsun. Lâkin murâdın nedir? Genç sükût edince; - Bak evlât! Bizim yanımıza "bir kerâmet göreyim" diye geliyorsan, bizde öyle şeyler arama, buyurdu. Delikanlı; "Ama evliyâ zatlarda kerâmet olur" diye düşünüyordu ki, sordu yine: - Sohbetimizi dinledikten sonra, kendinde müsbet bir değişiklik hissediyor musun evlâdım? - Evet efendim, hissediyorum. - İşte asıl kerâmet budur, buyurdu. Genç anladı hakikati. Ve bir daha ayrılmadı o kapıdan. www.gonulsultanlari.com T

.Namazdan zevk alamıyorum!"

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, hazretlerinin bir talebesi, bir gün bu zâta gelerek; - Efendim, namazlarımdan zevk alamıyorum. Tasavvuf hallerim de iyi değil. Bana ne tavsiye edersiniz? diye sordu. Cevabında; - Yediğin lokmalara dikkat et, buyurdu. Talebe yediklerini araştırdı. Helâldi hepsi de. Tekrar huzûruna gelip; - Efendim araştırdım. Yemeklerimiz helâl olup, bir kuruş bile haram karışmış değildir, dedi. Büyük velî; - Biraz daha araştır, buyurdu. Başka hususlarda bir hatâ yapılıyordur belki de. Çocuk tekrar araştırdı. Nihâyet farkına vardı bir şeyin. Ocakta "şüpheli" bir odun yakılmıştı. Koşup sordu hemen: - Bu olabilir mi efendim? - Evet, olabilir, buyurdu. Genç, bundan dolayı tövbe etti. Ve çabucak kavuştu iyi hallerine. EHL-İ SÜNNETİN MÂNÂSI Bir gün de, talebesinden biri; - Efendim, Ehl-i sünnet âlimlerinden çok bahsediyorsunuz. Ehl-i sünnet ne demektir? diye sordu. Cevabında; - "Ehl-i sünnet vel cemaat" demek, Resûlullah Efendimizin ve Onun Eshâbının gittiği yolda yürüyenlerdir, buyurdu. Ve ekledi: - Yetmişüç fırka içinde Cehennemden kurtulacak olanı, yalnız bu fırkadır. Genç sordu: - Ya diğerleri hocam? - Onlar, yanlış îtikatları sebebiyle Cehenneme gireceklerdir. - Orada sonsuz mu kalırlar hocam? - Hayır, çıkıp Cennete girerler sonunda. Cehennemde sonsuz kalmak, "kâfirler"e mahsustur. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hiç karşılık vermedi

Bir gün birisi hakâret etmişti Behâeddîn-i Buhârî hazretlerine. Ama hiç karşılık vermedi mübârek zat. Onu üzecek bir davranışta bulunmadı. Aradan bir müddet geçti. Birden hastalanıp, "ölüm" hâline geldi o adam. Hatâsını anlayıp, pişmân oldu yaptığına. Ve affetmesi için haber gönderdi bu "büyük velî"ye. Mübârek zat, merhamet etti yine. Ziyaretine gidip; - Nasılsın? diye sordu. Adam kendini zorlayıp; - Çok hastayım efendim, diyebildi. Büyük zat, onu tesellî edip; - Tek şifâ verici Allahü teâlâdır, buyurdu. İnşallah sana da şifâ verir. Duâsı kabul oldu. Ve ânında iyileşip kalktı adam. Hiçbir şeyi kalmamıştı. Ellerine yapışıp; - Sizi incittim efendim, ama çok pişmânım, ne olur beni affedin, dedi. Büyük velî gülümseyip; - Evet, o zaman kalbimiz incinmişti. Ama şimdi gönlüm size karşı tertemizdir, müsterih ol, buyurdu. Ve ilâve etti: - Şunu unutma ki, Allah dostları kınından çıkmış "Kılıç" gibidirler. Fakat o kılıçla kimseye vurmazlar. Belâsını arayanlar, kendileri gelip vururlar boyunlarını o kılıçlara. O kimse çok duygulanıp; - Bana nasîhat eder misiniz, diye ricâ etti. Büyük velî; - Nefsine, bir an bile fırsat verme, buyurdu. Dâima baskı altında tut, ez onu. Yoksa o, başkaldırıp seni ezer. Nefsine ne kadar muhâlefet edersen, o kadar iyi netîcelerine kavuşursun. Şöyle bitirdi: - Nefse uymamak, hep iyilik getirir. Her dert ve musîbet de, ona uymaktan gelir. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 2

.Hiç karşılık vermedi

Bir gün birisi hakâret etmişti Behâeddîn-i Buhârî hazretlerine. Ama hiç karşılık vermedi mübârek zat. Onu üzecek bir davranışta bulunmadı. Aradan bir müddet geçti. Birden hastalanıp, "ölüm" hâline geldi o adam. Hatâsını anlayıp, pişmân oldu yaptığına. Ve affetmesi için haber gönderdi bu "büyük velî"ye. Mübârek zat, merhamet etti yine. Ziyaretine gidip; - Nasılsın? diye sordu. Adam kendini zorlayıp; - Çok hastayım efendim, diyebildi. Büyük zat, onu tesellî edip; - Tek şifâ verici Allahü teâlâdır, buyurdu. İnşallah sana da şifâ verir. Duâsı kabul oldu. Ve ânında iyileşip kalktı adam. Hiçbir şeyi kalmamıştı. Ellerine yapışıp; - Sizi incittim efendim, ama çok pişmânım, ne olur beni affedin, dedi. Büyük velî gülümseyip; - Evet, o zaman kalbimiz incinmişti. Ama şimdi gönlüm size karşı tertemizdir, müsterih ol, buyurdu. Ve ilâve etti: - Şunu unutma ki, Allah dostları kınından çıkmış "Kılıç" gibidirler. Fakat o kılıçla kimseye vurmazlar. Belâsını arayanlar, kendileri gelip vururlar boyunlarını o kılıçlara. O kimse çok duygulanıp; - Bana nasîhat eder misiniz, diye ricâ etti. Büyük velî; - Nefsine, bir an bile fırsat verme, buyurdu. Dâima baskı altında tut, ez onu. Yoksa o, başkaldırıp seni ezer. Nefsine ne kadar muhâlefet edersen, o kadar iyi netîcelerine kavuşursun. Şöyle bitirdi: - Nefse uymamak, hep iyilik getirir. Her dert ve musîbet de, ona uymaktan gelir. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 2

.Kâbe duvarları yenileniyor

Kâbe-i şerîf'in duvarları, eskimiş, yenilenmesi gerekiyordu. Bunun için kabîleler toplanıp istişare ettiler. Biri bir teklifte bulundu: - Kur'a çekelim. Her duvarın örülmesini bir kabîle üstüne alsın. Râzı mısınız? - Tamam, râzıyız! dediler. Ve kur'a çekildi. Her kabîle, kendine çıkan duvarı, temele kadar yıkıp, yeniden örmeye başladılar. Ancak sıra "Hacer-ül esved"in yerine konmasına gelince problem çıktı. Zira her kabîle, bu şerefli işin kendisine âit olduğunu iddiâ ediyordu. Münakaşa kavgaya dönüşmüş, neredeyse kan akacaktı ki, güngörmüş bir ihtiyar; - Durun! Beni dinleyin! diye bağırdı. Kavgayı bırakıp, ona döndüler. İhtiyar devam etti: - Bir teklifim var. Yarın Benî Şeybe kapısından ilk girecek şahıs, "hakem" olsun. O nasıl söylerse öylece halledelim, kabul mü? Bir ağızdan; - Kabul ediyoruz! dediler. Ertesi gün, toplanıp merakla bekliyorlardı ki, "Fahr-i kâinat Efendimiz" girdi kapıdan. Onun teşrifiyle rahatladı herkes. Çünkü bu gelen, 'Muhammed-ül emîn'di. En âdil kararı Onun vereceğinden şüphesi yoktu kimsenin. Efendimiz "aleyhisselam", mübarek hırkasını çıkarıp yere serdi. Üzerine "Hacer-ül esved" taşını koyup; - Her kabîleden bir kişi gelsin! buyurdu. Dört kişi ileri çıktı. Onlara; - Her biriniz hırkanın bir ucundan tutarak kaldırın! buyurdu. Duvar hizasına gelince, mübarek elleriyle o taşı alıp yerine yerleştirdi. Mesele hallolmuştu. Herkes memnundu netîceden. Bu hârikulâde çözümle, Mekke'de bir iç harp önlenmiş, kan dökülmesi engellenmişti. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bu gece bu evde kalmayın!"

Anadolu'da yetişen ve Konya'da vefat eden Ahmet Eflâkî hazretleri, bir akşam vakti sevdiklerinden birinin evine gitmişti. Hoşbeşten sonra; - Bu eviniz çok eski galiba, buyurdu. Adamcağız; - Evet efendim, dedi. Dedemizden kalma eski bir yapıdır. - Bu gece bu evde kalmasanız iyi olur. - Nerde kalalım hocam? - Bize gidelim. Misafir edeyim sizi bu gece. Adam iyice meraklandı: - İyi de, niçin efendim? - Bu ev bu gece yıkılabilir. Kalbime öyle geliyor. Adamcağız mecbûren; - Peki efendim, dedi. Ve o gece, evi terk ettiler. Sabah gelip baktıklarında, evlerini yıkılmış gördüler. NİMETİN KIYMETİ BİLİNMEZSE Bu zat bir sohbetinde; - Bir nîmetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Üstelik o kişi acı azab görür, buyurdu. Sordular: - En büyük nîmet nedir efendim? - "Îman" ve "İslâm" nîmetidir. - Kıymetlerini bilmek nasıl olur efendim? - "Îman" nîmetinin şükrü, ibâdet yapmakla, "İslâm" nîmetinin şükrü, haram işlememekle olur. BU, BİR ŞANSTIR Bir gün de, bâzı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki; - Cenâb-ı Hak lutfetti, bizi insan ve Müslüman olarak yarattı. Üstelik de "Ehl-i sünnet îtikadı"nı nasîb etti, buyurdu. Dinleyenler; - Elhamdülillah efendim, dediler. - Ama bu, bir şanstır. Bir başkası bu şansa sâhip değilse ona kızılır mı? Bilmiyor çünkü. Sordular: - Peki ne yapalım efendim? - Bilmeyenlere anlatalım. Kitap verelim. Bir insanı kurtarmak, dünyâyı kurtarmak gibi sevaptır. www.gonuls

.Burada uyunur mu?"

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, talebesinden birini bir yere göndermişti. Talebe, işini halledip geri dönerken bir ağaç gölgesinde oturuverdi biraz. Fakat çok yorgun olduğu için, uyuyakaldı oracıkta. Derin bir uykuya dalmıştı ki, rüyâsında hocasını gördü. Mübarek zat hiddetle; - Oğlum, hiç burada uyunur mu? Hemen kalk, terk et burayı. Burası tehlikeli yer. Aç kurtlar dolaşıyor etrafta, buyurdu. Uyanıp, açtı gözlerini. Gördü ki, iki aç kurt, hızla kendisine doğru geliyor gerçekten. Korkuyla fırlayıp kalktı. Ve hızla uzaklaştı oradan. Hiç mola vermeden yürüdü devamlı. Akşam vakti vardı Kasr-ı ârifân'a. Bir de ne görsün. Hocası Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, yola çıkmış, merakla kendisini bekliyor. Koşup, hürmetle öptü elini. Büyük velî; - Bizi korkuttun, buyurdu. Tehlikeli yerlerde hiç yatıp da uyunur mu evlâdım? HASTALIKTA ŞİFA VARDIR Bu zât, hasta bir genci evinde ziyaret edip; - Hastalıkta şifâ vardır, buyurdu Delikanlı anlamadı. - Nasıl şifâ efendim? - Şöyle ki, hasta, hastalığından dolayı şikâyet etmez ve sabrederse, günahları affolur evlâdım. Ayrıca çok da sevap kazanır. Şöyle devam etti: - Hem hastanın kalbi kırık olur, duâları makbuldür. Hasta, günah işlemeyi düşünemez. Şifâ vermesi için Allaha yalvarır. Ayrıca hasta, ölümü daha çok hâtırlar, âhireti düşünür, günahlarına tövbe eder. Bu yüzden Allaha daha yakın hisseder kendini. Şöyle bitirdi: - Bütün bunlar şifâdır işte. Mânevî şifâ yâni. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Atla şu suya!"

Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, bâzı talebeleriyle yolculuğa çıkmışlardı. Yolda bir ırmağa rastladılar. Dinlenmek için oturdular o suyun kenarında. Su, şarıltılı ve heybetli akıyordu. Görünüşe bakılırsa, derindi de. Büyük velî, Emîr Hüseyin adlı talebesine bakıp; - Hüseyin! Kalk, şu ırmağa atla! diye seslendi. Emîr Hüseyin hiç tereddüt etmeden; - Peki efendim, dedi. Ve kalkıp atladı suya. Diğer talebeleri korkuya düştüler. Zîra Emîr Hüseyin kaybolmuştu azgın suyun içinde. Bir müddet sonra, Behâeddîn-i Buhârî hazretleri nehre doğru; - Ey Hüseyin! Çık sudan, gel yanımıza! diye seslendi bu defa. Emîr Hüseyin ânında çıktı sudan. Üzeri kupkuruydu. Büyük velî sordu ona: - Suya atladığında ne gördün evlâdım? Şöyle anlattı: Efendim, suya girince, kendimi bir oda'da buldum. Gâyet güzel döşenmiş, inci ve yâkutlarla süslenmişti her yeri. Ama hiç "kapı" yoktu. Kendi kendime; "Buradan nasıl çıkabilirim?" diye düşünürken, sizi fark ettim yanımda. Bana bir kapı gösterip; - İşte kapı! buyurdunuz. Halbuki az önce kapı yoktu orada. Açtığınız kapıdan, dışarı çıktım. Ve sizin huzûrunuzda buldum kendimi. ÂHİRETTE FAYDASI VARSA Bir gün de bu zata; - Efendim, başarı nedir? diye sordular. - Başarı, âhirette faydası olacak şeylerdir, buyurdu. Ve ekledi: - Kendisini Cehennemde yanmaktan kurtaramayan bir kimse, bütün dünyaya mâlik olsa bile, ne kıymeti vardır? www.gonuls

.Bu zâta tâbi ol!"

Irak velîlerinden Ebül Hasan Cüsûkî hazretleri zamanında bir genç, bir gece bu zâtı gördü rüyâsında. Ancak tanımıyordu kendisini. O sırada Peygamberimiz "aleyhisselam" da oraya teşrif edip; - Bu zâta tâbi ol! buyurdular kendisine. Delikanlı uyandı. Çok duygulanmıştı rüyâdan. İyi de kimdi bu zat? Nerede yaşardı? Hiçbir şey bilmiyordu. Bir sene sonra, bir iş vesîlesiyle bu zâtın beldesine gitmişti. Orada nur yüzlü bir zatı gördü yolda. Kendisine doğru geliyordu. Dikkatle bakınca; "Tamam, işte rüyâda gördüğüm nurlu zat, bu" dedi kendi kendine. Yaklaşınca göz göze geldiler. Büyük velî onu görünce durdu. Sevgiyle yaklaşıp, elini gencin omuzuna attı ve; - Bir senedir nerelerdesin? Sen beni arıyorsun, ben de seni, buyurdu. Genç ne diyeceğini bilemiyordu. - Haklısınız efendim, diyebildi. - O rüyâyı unuttun mu yoksa? - Hayır hocam, unutur muyum. - Hani beni bulacaktın. Ne oldu? - Siz beni buldunuz efendim, dedi. Ve hürmetle sarıldı ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından. GIYBET YAPANI SUSTURUN! Bir gün de sohbetinde; - Gıybet yapanı dinlemeyin, hattâ susturun, buyurdu. Ve ekledi: - Çünkü gıybet günahı, zinâ günahından büyüktür. Sordular: - Nasıl susturalım hocam? - Açıkça "Sus!" deyin. Böyle yapana "yüz şehid sevabı" verilecektir âhirette. Şaşırdılar: - Yüz şehid sevabı mı efendim? - Evet. Peygamber Efendimiz öyle buyuruyor. www.gonulsultanlari.com




.Bir merhamet örneği

Mekke'de büyük bir kıtlık vâki olmuş, herkesi geçim darlığına düşürmüştü. Ebû Tâlip de büyük ölçüde almıştı payını. Ebû Tâlip, Efendimiz "aleyhisselam"ın amcası oluyordu, hazret-i Alî'nin de babası. Merhamet deryası Peygamberimiz, onu düşünüyordu hep. Bir şeyler yapmalı, onu kurtarmalıydı bu mihnetten. Bu düşünce içinde gidip, öbür amcasının kapısını çaldı. Hazret-i Abbâs kapıda Efendimizi görünce; - O, hoş geldin yeğenim, dedi. - Hoş bulduk amca. Mühim bir iş için geldim. - Hayırdır, ne işiymiş bu? - Amcam Ebû Tâlip. Biliyorsun eli dar, nüfusu da kalabalık. Bu kıtlıktan çok muzdarip halde şu anda. - Evet, ama ne yapabiliriz ki? - Diyorum ki, çocuklarından birini sen alsan, birini de ben. Biz baksak onlara. Böylece hafifletmiş oluruz yükünü. Ne dersin? Hazret-i Abbâs; - Çok iyi düşünmüşsün, dedi. Kalk, hemen gidip halledelim bu işi. Birlikte gidip, söylediler bunu kendisine. Ebû Tâlib çok duygulandı. Teşekkürler edip; - Mâdem öyle, Ukayl ile Tâlib'i bana bırakın. Diğer ikisini siz bilirsiniz, dedi. Diğer ikisi Câfer ile Alî idi "radıyallahü anhüm". Hazret-i Abbâs, Cafer'i aldı. Efendimiz de hazret-i Alî'yi. Ebû Tâlip, minnettarlık duyguları içinde onlara bakıp; - Ne diyeceğimi bilemiyorum. Beni çok sevindirdiniz, dedi. Böylece hazret-i Alî, küçük yaşından îtibaren Resûlullah Efendimizin "aleyhisselam" yanında kaldı. Onun terbiyesiyle büyüdü. On yaşına gelince de îman etti. Çocuklardan "ilk îman eden kişi" olma şerefine kavuştu böylece. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212

.Sen niçin oynamıyorsun?"

Mısır'da yetişen velîlerden Ebül Hayr el Aktâ hazretleri, çocukları çok sever, ilgilenirdi onlarla. Bir gün oynayan çocukları gördü sokakta. Ancak bir tânesi köşeye çekilmiş, seyrediyordu sadece. Yanına gidip sordu: - Sen niçin oynamıyorsun evlâdım? - Ben oynamak istemiyorum. - Niçin yavrum? Kalk, sen de katıl oyuna. - Hayır amca, oynamayacağım. - Neden ama? Çocuk, vakûrâne bir edâ ile; - Biz oyun için yaratılmadık ki, dedi. Bu söz, çok hoşuna gitti mübarek zatın. - Peki, ne için yaratıldık yavrum? - Rabbimize ibâdet etmek için. - Evlâdım, sen henüz çocuksun. Günahın da yok. Şimdi oyna, büyüyünce ibâdet edersin. - İyi ama, babam ocağı yakarken, kalın odunları, "ince çırpılar"la tutuşturuyor. Ben, Cehennemde yanan ince çırpılardan olmak istemiyorum. Mübarek zat, araştırdı bu çocuğu. "Seyyit"lerden olduğunu öğrendi sonunda. UMUMİ AF GÜNLERİ Bu zat, bir kandil gününde sevdiği bir gence; - Bu günler, "umûmi af günleri"dir, buyurdu. Delikanlı anlamadı: - Nasıl yâni efendim? - Hani hükümetler, zaman zaman "genel af" çıkarıp, suçluları affederler ya. - Evet efendim. - İşte Allahü teâlâ da sevdiği kullarının birikmiş günahlarını bağışlamak için "umûmi af" îlân ediyor böyle mübarek günlerde. Fakat bir şartla. - O şart nedir efendim? - İnanmak. Yeter ki o gecenin "mübarek gece" olduğuna inanalım ve ümitli olalım. - İnanmayan istifâde edemez mi hocam? - Hayır. Büyüklerimiz; "İnkâr eden, mahrum kalır" buyurmuşlardır. www.gonulsultanlari.com Tel:

.İlk günden âşık oldum"

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretlerinin bir talebesi anlatıyor: Ben Semerkant'ta iken bir ara; "Buhara'da Behâeddîn-i Buhârî hazretleri var ki, büyük bir velî olup, çok da kerâmetleri var" diye işittim birinden. Onu görmek için Buhâra'ya gittim. Annem, harçlık olarak "dört altın" dikmişti gömleğime. Buhâra'ya varıp, o "büyük velî"nin sohbetine katıldım. Beni de talebeliğe kabul etmesini çok istiyor, ama söylemeye cesaret edemiyordum. Nihâyet kendisi kulağıma eğilip; - İsteğini yaparız, ama altın vermen lâzım, buyurdu. - Ben fakir biriyim, dedim. Bende altın ne arasın. Gülümseyerek; - Annenin, gömleğine diktiği dört altın var ya, buyurdu Çok utandım ve mecburen o altınları çıkarıp arz ettim. Onları alıp, uzattı bir çocuğa. Fakat almadı çocuk. Hattâ yüzünü buruşturdu. Ben ise sevinmiştim almadığına. Başka bir gün, bir fırsatını bulup; - Beni ne zaman talebeliğe kabul edeceksiniz? diye sordum. O zaman, o "dört altın"ı isteyip, çocuklarından birine verdi yine. Fakat o da reddetti. Ben ise sevinmiştim yine. Ben, bu olanlardan hatâmı anlar gibi oldum. Zîra kalbimde "altın sevgisi" vardı hâlâ. Ben böyle düşünürken, bana bakıp; - Evet öyledir, buyurdu. Kalbte altın sevgisi, bu yolda bulunmaya mânidir. "Ben bundan kurtulmak istiyorum" diye düşünürken, bir nazar etti bana. İşte ne olduysa o anda oldu. "Altın sevgisi" çıkıp gitti kalbimden. Yerine "Allah sevgisi" doldu. Ve o zaman talebeliğe kabul edildim elhamdülillah. www.gonulsultanlari.com T

.Onu nasıl tanıdım?"

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin sevdiklerinden Abdullah-ı Hâcendî, bu büyük velîyi tanımasını şöyle anlatıyor: Ben gençliğimde; "Bir mürşidim olsa da, kendisine hizmet etsem" diyordum. Bu arzum dayanılmaz hâl alınca, "Hakîm-i Tirmizî" hazretlerinin kabrine varıp, bu zâtın rûhundan yardım istedim. Sonra uyku bastırdı beni. Uyuyup, nurani "iki kişi" göründü rüyâda. Bir tânesi, bana bakıp; - Ben, Hakîm-i Tirmizî'yim, bu zât da Hızır aleyhisselâmdır, dedi. Sen, bir "mürşid" arıyorsun. Ama buralarda bulamazsın. - Nerede bulurum efendim? dedim. - On iki sene sonra, Kasr-ı ârifân'a git. Orada "Behâeddîn-i Buhârî" adında bir evliyâ gelecek ki, senin mürşidin o olacak, dedi. Uyanıp, o mürşidi beklemeye başladım. Birkaç sene sonra, iki kişiye rastladım ki, tasavvuftan konuşuyor ve; "İnsan, mürşitsiz olmaz" diyorlardı. Yanlarına sokulup; - Ben de mürşit arıyorum. Bana yardımcı olur musunuz? dedim. - Falan köyde bir mürşit var, dediler. O köye gidip, buldum o velîyi. Ama hiç ilgi göstermedi bana. "Niçin bana iltifat etmiyor?" diye düşünürken, bana bakıp; - Çünkü senin nasîbin, Buhâra'dan gelecek olan Behâeddîn-i Buhârî hazretleridir, dedi. Nihayet "on iki sene" geçmişti ki, Buhâra'ya gidip, o "büyük velî"nin huzuruna girdim. Beni görünce, tebessüm edip; - Hoş geldin, ey Abdullah Hâcendî! On iki senenin bitmesine daha üç gün var, sen biraz erken geldin, buyurdu. Daha ilk sohbette, "dünya sevgisi"ni çekip aldı kalbimden. Sonra da açıldı kalb gözlerim.

.Seyyitleri üzerdi, ama...

Bağdat evliyasından Da'lec bin Ahmed hazretleri zamanında biri vardı ki, seyyitleri üzüyordu. Bu evlâd-ı Resûl kişiler, bu zâta gelip; - Efendim, filân kişi bizi çok üzüyor! dediler. Mübarek zat, bir müddet önüne baktı. Sonra başını kaldırıp; - Rahat olun, buyurdu. O artık size zarar yapamayacak! Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar. İşte ne olduysa ondan sonra oldu. O gece, evi başına yıkıldı o adamın. Zor kurtardı canını. Ancak bu hâdise düşündürdü kendisini. "Bu, bana bir îkaz-ı ilâhîdir" dedi. Ve tövbe edip, bir daha incitmedi kimseyi ALLAH KİMLERİ SEVER? Bir gün de bazı gençler bu zâta gelerek: - Efendim, Allahın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular. Cevaben; - İki şeyle anlaşılır, buyurdu. - Onlar nedir efendim? - Birincisi, Allahü teâlâ ona ayıplarını gösterir. Yâni bir kimsede, kendi ayıp ve kusurlarını görme hassası artıyorsa, bu hâli, Allahü teâlânın onu sevdiğini gösterir, buyurdu. Ve ekledi: - Eğer kendi kusurunu görmeyip, başkalarının kusurlarını görüyorsa, Allahü teâlâ onu sevmiyor demektir. Sordular: - Sevdiğinin ikinci alâmeti nedir efendim? - İkincisi, ona dert ve belâ verir. - Sevdiği kuluna mı dert belâ verir efendim? - Evet. Görünüşte dert ve belâ ise de, aslında "Rahmet" olur onun için. Zira o belâlara sabredince, Allahü teâlâ günahlarını affeder. Böylece günahları biter ve âhirete günahsız gider. Şöyle bitirdi: - Unutmayın, her iş, netîcesine göre değerlendirilir.

.Melekler selâm verirdi

Efendimiz aleyhisselam otuz dokuz yaşlarında iken yalnız kalmak istiyor, yalnızlığı seviyordu. Yanına bir miktar yiyecek alıp "Hira mağarası"na gidiyor, o ıssız ve sessiz yerde ibâdetle geçiriyordu vaktini. Ancak bâzı fitneci kadınlar, Hatîce annemize koşup; - Bak Hatîce, sen bütün servetini Ona bağışladın. O ise senden uzaklaşıyor. Seni sevmiyor, dediler. Hazret-i Hatîce yüz vermedi. - Hayır, bilâkis saadet nişanları, Peygamberlik işaretleri görüyorum ben Onda. Çok yakında bütün cihan Onun dâvet nûruyla aydınlanacak, göreceksiniz, dedi. Fitneciler kös kös geri gittiler. Nitekim o senenin ramazan ayı ortalarında, bir gece Hira mağarasından eve dönüyordu ki; - Yâ Muhammed! Sen Allahın Resûlüsün! Ben de Cebrâil'im! sesiyle ürperdi. Başını kaldırdığında Cebrâil aleyhisselâmı gördü havada. İnsan şeklindeydi. Yol boyunca taşlar ve ağaçlar; "Esselâmü aleyke yâ Resûlallah!" diye selam veriyorlardı kendisine. Bu haller endişeye düşürdü Efendimizi. Bu korkuyla vardı eve. Hazret-i Hatîce sordu: - Yâ Muhammed! Yüzünde bir başka nur görüyorum. Bir şey mi oldu? - Evet yâ Hatîce, bugün bazı sesler işitiyor, ışıklar görüyorum. Acabâ cin midir bu görünenler? Hazret-i Hatîce; - Korkma! dedi. Allah, senin hakkında hayırdan başka bir şey dilemez. Benim ümîdim şöyledir ki, sen bu ümmetin Peygamberi olacaksın. Bu sözler rahatlattı Efendimizi. O günlerde ikinci bir dert ortağı, ondan başka destek veren bir kimse yoktu kendisine

.Peygamber âşığıydı

Manisa'da medfun Hak dostlarından İshak Çelebi, Peygamber âşığı bir zat idi. Efendimiz aleyhisselamı aşk derecesinde seviyordu. Bir sene, yine depreşti bu sevgisi. Hazırlığını yapıp çıktı yola. Medîne'ye gidiyordu. Nihâyet vardı kutlu beldeye. Fevkalâde bir edeble mescidden içeri girdi ve kabr-i şerîfe yaklaşıp; - Esselâmü aleyküm yâ Resûlallah! dedi. Kabr-i saadetten cevap geldi: - Aleyküm selâm! Çok duygulanmıştı. Edeble; - Yâ Resûlallah! Kabul edersen bu gece senin misafirin olmak istiyorum, diye arz etti. Kabr-i şeriften; - Peki, kabul ettim! sesini işitti. O hazla koydu başını Ravda-yı şerifin eşiğine, uyuyakaldı. Rüyâda Resûlullah aleyhisselamı gördü. Efendimiz bir ekmek ikram etti kendisine. Neşe içinde yerken uyandı. Fakat o da ne? Ekmeğin kalan kısmı elindeydi. BUGÜN BAYRAM Bu zat, bir bayram gününde sevenlerinin arasına gelip; - Bugün bayram. Hatta bir değil, birden çok bayram var bugün, buyurdu. Dinleyenler şaşırdılar: - Birden çok bayram mı efendim? - Evet. Hayatta olmamız bir bayram. Sıhhatte olmamız bir başka bayram. Hele Müslüman olmamız en büyük bayram, buyurdu. Ve devam etti: - Ehl-i sünnet olmamız, "Allah dostları"nı tanıyıp sevmemiz, hür olup, bir bayrak altında bulunmamız da birer bayramdır. Ve şu müjdeyi verdi: - Müslümanın yüzüne sevgiyle bakmak ibâdettir. Ben size sevgiyle bakıyorum. Siz de bana bakın. Bir mümin, bir müminin yüzüne muhabbetle bakarsa, Allahü teâlâ onun günahlarını affeder.

.Beni hâtırından çıkarma!"

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin genç bir talebesi vardı ki, bu zâtı çok seviyordu. Büyük velî, bu talebesine; - Her zaman beni yâd et, hâtırından çıkarma, buyurmuştu. O talebe şöyle anlatıyor: Bu emirle hocamı unutmamaya çalışırdım. Bir sene, babamla hac yoluna çıkmış ve Hirat'a ulaşmıştık. Orada iken bir ara unuttum hocamı. Unutmamla birlikte, bendeki bütün güzel haller ve mânevî hasletler gitti. Kendimi, kupkuru bir odun gibi hissettim. Ne aşk kalmıştı ne de muhabbet. Babam farkına varıp; - İstersen seni başka bir velîye götüreyim, dedi. - Hayır, bu hâl benim kusurumdan oldu, dedim. - Ne kusuru oğlum? - Ben hocamdan gâfil oldum. Bu yüzden bunlar oldu. Haccı eda edip dönünce, hocamın huzûruna vardım. Beni görür görmez; - Ey oğlum! Hirat'ta beni unuttuğun için üzülme. Çünkü biz kasıtsız yapılan kusurları görmeyiz. Ama dostu unutmak, dostluğa sığar mı evladım? Seven, sevdiğini unutur mu? buyurdu. Ve ekledi: - O velîye gitseydin, hiç faydası olmazdı. Çünkü sen, bu menbadan feyz alıyorsun. Benim talebelerim, sanki benim oğlumdur. Başkasının, onlara tasarruf haddi yoktur. ALTMIŞ YAŞINI DOLDURAN Bir gün, sevdiklerinden biri; - Efendim, ben şehit olmayı çok istiyorum, dedi. Acabâ nasîb olur mu? Cevâben; - Üzülme, buyurdu. Namazını kılan ve altmış yaşını geçen bir Müslüman, şehit olarak ölür. - Ya hanımlar efendim? - Hanımlar için yaş haddi yoktur. Namazını kılan, tesettüre riayet eden ve iffetini koruyan bir hanım, hangi yaşta ölürse ölsün, şehittir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hiç yüzüme bakmadı!..

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor: Nesef'te, biriyle münâkaşa etmiş ve kalbini incitmiştim o Müslümanın. Ayrıca özür de dilememiştim. Oradan ayrılıp hocamın huzûruna girdim. Fakat hocam yüzüme bakmıyor, hiç iltifat etmiyordu. Sebebini anlayamadım. Araya sevdiği talebeden bazısını koydum. Fayda etmedi. Çok üzülüyordum. Sonunda dayanamayıp; - Hocam, farkında olmadan bir hatâm olduysa özür dilerim, dedim. Bana bakıp sordu: - Nesef'te, bir Müslümanla münakaşa edip, kaba sözler söyledin. Üstelik özür de dilemedin, değil mi? Başımı önüme eğip; - Evet efendim, dedim. - Bir mümini incitmenin, "Kâbe'yi yıkmak"tan daha büyük günah olduğunu bilmiyor musun oğlum? Ondan özür dileyip, helâllik almadıkça, bizim sohbetimize gelme! buyurdu. - Başüstüne hocam, derhal gidip özür dileyeceğim, dedim. Ve sür'atle gidip buldum o kimseyi. Özür dileyip helâllik aldım. Bunu hocama söyleyince affettiler beni. Ondan sonra sohbetlerine dahil olabildim. HESABINI VERECEKSİN! Bu zat, bir gün içki içen bir genç gördü sokakta. Acıyıp yanına çağırdı onu. Genç adam koşarak geldi ve; - Buyur baba! dedi hürmetle. - Evlâdım, Allahü teâlâ hadîs-i kudsîde; "Hangi ameli yaparsan yap, bir gün hesabını vereceksin" buyuruyor, dedi. Delikanlı kızardı, bozardı. Ve bir "Aaah!" deyip yıkıldı yere. Ayıldığında nefret ediyordu içkiden. O günden sonra bir daha koymadı ağzına. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Selâmını geç almıştı

Hazret-i Osmân radıyallahü anh, bir akşam halîfe "hazret-i Ömer"i "radıyallahü anh" ziyâret için makamına gidip selâm verdi. Ancak halife, geç aldı selâmını. Hazret-i Osmân sebebini sorunca, îzah etti: - Yâ Osmân. Sen girip selâm verdiğin anda, ben devlet işiyle uğraşıyordum. Önümde devletin kandili yanıyordu. Acele bitirip onu söndürdüm. Şahsî kandilimi yakıp cevap verdim. Bu arada biraz gecikti, ne olur hakkını helâl et! dedi. Hazret-i Osmân; - Helâl olsun, sen de helâl et, dedi. Ve sevgiyle kucaklaşıp, sohbet ettiler uzun müddet. Bir gün de, bir Müslüman hanımına kızıp, geldi Hazret-i Ömer'in kapısına. Şikâyet edecekti onu Halîfeye. Lâkin tam kapıyı çalacaktı ki, içeriden bir kadın sesi işitti. Hazret-i Ömer'in hanımı bağırıp çağırıyor, Halîfe ise sükût ediyordu. O hazret-i Ömer ki, öfkelendiğinde vücudunun kılları cübbesinden dışarı fırlar, gadabına, meşhur kumandanlar bile dayanamazdı. Kafası karıştı adamın. Şikâyetten vazgeçip geri döndü. Ama hazret-i Ömer; - Ey Müslüman! Niçin gelmiştin? diye seslendi arkasından. Söylemek istemediyse de Halîfenin ısrarıyla mecbur kalıp; - Hanımımdan şikâyet edecektim, dedi. Hazret-i Ömer buyurdu ki: - Hanımların, beyleri üzerinde hakları çoktur. Hizmetimizi yapar, çocuklarımıza bakar, evimizi beklerler. Biz de onların kusûrlarını affetmeliyiz. Hem sonra Müslüman bir hanım "Cennet nîmeti"dir. Hiç üzmek olur mu? Adam Halîfeye minnetle bakıp; - Öyleyse ben de affettim hanımımı. Onu hiç üzmeyeceğim, dedi.

.İlk vahyin gelmesi

Sevgili Peygamberimiz'in Cebrâil aleyhisselâmı ilk gördüğü gecenin ertesi, Ramazan ayının 17'nci gecesiydi ki, seher vaktine yakın, mağara içini muazzam bir nur doldurdu birden. O Server başını kaldırınca Cebrâil aleyhisselâmı gördü. Çok güzel bir insan şeklindeydi ve; - İkra! "Oku" dedi. Efendimiz cevap verdiler: - Ben okumuş değilim. Kuvvetle sıkıp tekrar etti ilâhî emri: - Oku! - Ben okumuş değilim. Bir daha sıkıp tekrarladı emri: - Oku! Efendimiz aynı cevabı verdiler: Cebrâil aleyhisselâm üçüncü defa sıktı ve bırakıp ilk ayetleri okudu. Efendimiz, tekrar ettiler. Evet, yirmi üç yıl devam edecek olan vahiy böylece başlamış ve İslâm güneşi, batmamak üzere doğmuştu. Efendimiz "aleyhisselam" korku içinde mağaradan çıktı ve eve varıp; - Beni örtün! Beni örtün! buyurdu. Ve olanları anlattı hazret-i Hatîce'ye. Bu halin rahmânî mi, şeytânî mi olduğunu sormak için Varaka bin Nevfel'e gittiler. Varaka, Hazret-i Hatîce'nin amca oğlu ve ilim sahibi bir zattı. Hayli yaşlanmış, gözleri görmez olmuştu. Efendimizi dinledikten sonra; - Sana müjdeler olsun yâ Muhammed! O gördüğün, Cebrâil adındaki melektir ki, cenâb-ı Hak Onu Mûsâ ve Îsâ Peygamberlere göndermiştir. Yemin ederim ki sen Îsâ aleyhisselâmın müjdelediği son Peygambersin, dedi. Ve ilave etti: - Keşke genç olsaydım da, kavmin seni Mekke'den hicrete zorladıklarında yardımcı olabilseydim. Efendimiz sordu: - Beni Mekke'den çıkarırlar mı? - Evet, seni yalancılıkla itham eder ve Mekke'den çıkarırlar, dedi. Ve alnından öpüp, uğurladı. www.gonulsultanlari.com

Bir gün, Ebüdderdâ hazretlerinin ziyaretine bir genç gelip; - Efendim, sizden bir hadîs-i şerif öğrenmeye geldim, dedi. - Ne için öğreneceksin hadîsi? - Amel etmek ve başkalarına da öğretmek için efendim. - Pekâlâ, buyurup; "Bir kimse, sırf dînini öğrenmek ve başkalarına da öğretmek için birkaç adım yürürse, melekler, onun ayakları altına kanat gerer ve onun için duâ ve istiğfar ederler" hadîs-i şerifini nakletti. FİLANDAN DÂVÂCIYIM Bir genç de bu zatın huzuruna gelerek; - Efendim, ben filândan dâvâcıyım, dedi. - Niçin dâvâcısın? - Dişimi kırdı. Gence sevgiyle bakıp; - Onu affet evlâdım, buyurdu. - Hayır, aslâ affetmem. - Ama Peygamber Efendimiz; "Birinden zarar gören kimse onu affederse, Allahü teâlâ da onu affeder" buyuruyor. Gencin fikri değişti ve; - Öyleyse affettim, dedi. GIYBET HARAMDIR Yine birinin arkasından konuşup gıybetini yapıyorlardı ki, Ebüdderdâ hazretleri; - Gıybet haramdır, vazgeçin! diye ikaz etti. Ama vazgeçmediler. Bu defa sordu onlara: - O kişi bir kuyuya düşse, ne yaparsınız? - Koşup kurtarırız hemen. - Ateşte yandığını görseniz? - Canımız pahasına kurtarırız. - Peki, niye gıybetini yapıyorsunuz öyleyse? O zaman vazgeçtiler. KENDİNİZİ ÖLMÜŞ BİLİN! Bir gün de bâzı gençlere; - Kendinizi ölmüş bilin. Zîra ölüm muhakkaktır, buyurdu. Ve ekledi: - Ölümden sonra olacakları bilseydiniz, hiçbir şeyi severek yiyemez, isteyerek su içemezdiniz.

.Çok mu istiyorsun?"

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin talebelerinden Emîr Burhâneddîn şöyle anlatıyor: Bir gün, Hocamız bize teşrif etmişti. Baş başa sohbet ediyorduk. Mevlânâ Ârif diye bir arkadaşımdan bahsettim kendilerine. Çoktandır görmediğimi arz ettim. - Onu görmeyi çok mu istiyorsun? buyurdu. - Evet efendim, çok istiyorum, dedim. Ancak o, uzak bir diyarda yaşıyordu. Beni üzüntülü görünce kalkıp bahçeye çıktı ve; - Ey Mevlânâ Ârif, acele Buhâra'ya gel! diye seslendi. Sonra yanıma gelip; - Sesimi işitti, inşallah yarın gelir, buyurdu. Ertesi gün sabah erkenden çıkıp geldi hakîkaten. Kalkıp sarıldım kendisine. - Nasıl böyle çabuk gelebildin? diye sordum. Dedi ki: - Dün, bu saatlerde evimde oturuyordum ki, bir ara Hocamızın sesini duydum. İsmimle çağırarak, "Buhâra'ya gel!" diyordu bana. Ben de bu sabah yola çıktım. Bir anda burada buldum kendimi. BİR ŞARTLA!.. Bir gün sevdiği bir gence; - Emr-i mâruf yapan bir kişi, bu vazîfede Peygamberlere ortak olmuş olur, buyurdu. Ama bir şartla. Delikanlı merak etti: - O şart nedir efendim? - İhlâsla yapmaktır. Yâni sırf "Allah için". Dünyalık bir menfaat için olursa, hiç kıymeti yoktur. Ve ekledi: - Sabahları bu niyetle evinden çıkan bir Müslümana, melekler gıbta ederler. Hatta gidip kanatlarını o mücahidin ayakları altına gerer ve; "O mücahit, kanadımıza bassın da biz de şereflenelim" derler. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212

..Çocuk kokusu geliyor!"

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor: Biz önceleri Taşkent'te ikâmet ediyorduk. Hocamı görmek için Buhâra'ya giderdim bazen. Bir gün, yine içimden; "Hocana git!" diye bir ses duydum. Zîra çok özlemiştim kendilerini. O gün hazırlanıp çıktım yola. Yola çıkmadan, hanımım bir miktar altın getirip; - Bunları o zâtın önüne koy, dedi. - Niçin gönderiyorsun? dedim. - Şimdilik gizli kalsın, sonra söylerim, dedi. Isrâr etmeden aldım ve gidince hocamın önüne bıraktım onları. Hocam, tebessüm ederek; - Bu altınlardan "Çocuk kokusu" geliyor, buyurdu. Meseleyi anlamıştım. Sonra sözüne devamla; - Ümîd ediyorum ki, cenâb-ı Hak yakında size bir "erkek çocuk" verir, buyurdu. O duânın bereketini gördük çok geçmeden. Bize, bir "sâlih oğul" verdi Hak teâlâ. GÜNAHIN KÜÇÜĞÜ OLMAZ Bir gün de bâzı sevdikleri; - Efendim günahın küçüğü büyüğü olur mu? diye sordular bu zâta. Cevâben; - Günahlar, küçük ve büyük diye ayrılırsa da, aslında hepsi "büyük"tür, buyurdu. Ve ilâve etti: - Küçük de olsa günah günahtır. Allaha isyandır yâni. Âciz bir kulun, kendi Yaradanına isyan etmesi ne demektir, bir düşünsenize. Sözüne devamla; - Sonra küçük günah işleyen, yavaş yavaş büyükleri de işlemeye başlar, buyurdu. Büyük günahlara dalan da küfre girebilir. Onun için Müslüman çok korkmalıdır. Şöyle bitirdi: - Çünkü "Îman" bir kelimeyle kazanıldığı gibi, bir kelimeyle de kaybedilebilir. Titremek, korkmak lâzım. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454

.Ben ona ağlamıyorum ki..."

Semerkant'ta medfun bulunan Muhammed bin Fadl Belhî hazretleri, bir gün şunu anlattı sohbetinde: Nuh aleyhisselâm zamanında insanlar "bin sene" kadar yaşarlardı. O devirde bir kadının oğlu öldü. Kadıncağız iki gözü iki çeşme ağlıyordu ki, komşu bir kadın tesellî etti onu: - Niye bu kadar ağlıyorsun komşu. Allahü teâlânın takdîri böyleymiş. Dertli kadın; - Elbette, öyledir, dedi. Ama ben ona ağlamıyorum ki. - Ya neye ağlıyorsun? - Yavrum fazla bir gün görmedi de. Annelik şefkatiyle ağlıyorum işte. - Oğlun kaç yaşındaydı ki? - İki yüz yetmiş beş. - Vah vah! Gerçekten gençmiş. Ama yine de şükret kardeş. Sen böyle ağlarsan, âhir zamanda gelecek ümmet ne yapsın? - Onların ömürleri kısa mı olacakmış? - Evet. Ancak elli altmış sene. - Yaa, peki onlar bizim gibi ev de yapacaklar mıymış acabâ? - Hem de kaç tâne. Köşkleri, sarayları bile olacakmış. - Hayret, ben onların yerinde olsaydım, bu kadarcık kısa ömürde çadırımın kazığını bile değiştirmezdim. DOĞRUYU BULMAK İÇİN Bir gün bu zata gelerek; - Efendim, doğru yolu bulmak için, çok mu kitap okumak lâzım? diye sordular. - Hayır, çok kitap okumak değil, doğru kitabı çok okumak lâzım, buyurdu. Ve daha açıkladı: - Yâni rastgele "yüz kitap" okuyacağınıza, bir doğru kitabı "yüz defa" okuyun! MERTLİK NEDİR? Bir gün de; - Fütüvvet nedir? diye sordular bu zâta. - Fütüvvet, mertlik demektir ki, seni sevmeyene ihsanda bulunmak, sevmediğinle de tatlı konuşmaktır, buyurdu. - Bu, çok zor efendim, dediler. - Evet zor. Ama mârifet, zoru başarmaktır, buyurdu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Nasılsın yâ Resûlallah?"

Câfer bin Muhammed "radıyallahü anh" anlatıyor: Efendimiz "aleyhisselam" bir gün hasta olmuşlardı. Cebrâil aleyhisselâm ziyaretine gelip; - Nasılsın yâ Resûlallah? diye sordu. Efendimiz; - Biraz rahatsızım, buyurdular. Melek, getirdiği meyveleri çıkarıp arz etti. Efendimiz "aleyhisselam" meyveleri eline alır almaz zikre başladılar: Allah, Allah, Allah!.. Zikir sesleri rahatça duyuluyordu. SÂKİN OL YÂ UHUD! Enes bin Mâlik "radıyallahü anh" anlatıyor: Bir gün, Efendimiz "aleyhisselam" Uhud Dağına çıkmıştı. Yanlarında Ebû Bekir, Osmân ve Alî de vardı "radıyallahü anhüm". Dağ sallanmaya başladı birden. Efendimiz; - Sâkin ol yâ Uhud! Üzerinde bir Peygamber, bir Sıddîk, iki de Şehîd var! diye seslendiler. Sallanma ânında durdu. BU GELEN, O İDİ Yine Efendimiz "aleyhisselam" on iki yaşlarında iken Ebû Tâlip'le sefere çıkmışlardı. Busrâ denen yerde konakladılar. Burada, Bahîra adında bir râhip vardı ki, semâvî kitaplardan "âhir zaman Peygamberi"nin alâmetlerini ve bir gün buradan geçeceğini öğrenmiş, teşrifini bekliyordu. Çok kervanlar görmüşse de, hiçbirinde bu alâmetleri görememişti. Nihayet bir gün ufukta bir kervan göründü. Evet, bu, beklediği kervandı. Çünkü bir "bulut", kervanı tâkib ediyor, taşlar, kervandaki birine selâm veriyor, ağaçlar, Ona doğru eğiliyordu. Evet, bu gelen, O idi. Âhir zaman Nebîsi geliyordu. "sallallahü aleyhi ve sellem".

.Ayağa kalkmazlardı

Efendimiz aleyhissalatü vesselâm, eshabının yanına gelseydi, oturan sahabiler ayağa kalkmazlardı. Çünkü kalkmalarını istemezdi. Ayrıca, baş köşeye geçip oturmaz, boş gördüğü bir yere otururdu. Enes bin Malik radıyallahü anh diyor ki: - Resulullaha on sene hizmet ettim. Bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona hizmetimden daha çoktur. Her sabah namazından sonra, nur yüzünü eshaba döndürüp sorardı: - Hasta bir kardeşimiz var mı? Varsa, birkaç sahabi ile ziyaretine giderdi. Yoksa, sorardı yine: - Cenazesi olan var mı? Var denirse, yardımına giderdi. Yoksa, tekrar sorardı: - Bu gece, rüya gören var mı? Varsa, tabir ederdi. "HAREKETİN NE ÇİRKİNDİR" Yine o anlatıyor: Resulullah Efendimiz, bir gün gazilere ganimet dağıtıyordu ki, cahil bir köylü geldi ve Efendimizin yakasına yapışıp; - Yüklet benim deveme de. Nasılsa şahsi malından vermiyorsun, deyiverdi. Efendimiz üzülüp; - Senin şu hareketin ne çirkindir. Karşılığında ne yaparım dersin? buyurdular. Köylü büktü boynunu: - Affedersin. Çünkü sen, kötülüğe iyilik edersin. Efendimiz gülümseyip; - Ganimetten buna da bir şeyler verin! buyurdular. "HABİBİNİN HÜRMETİNE" Yine o naklediyor: Ensardan bir genç vefat etmişti. Peygamberimizle taziyeye gittik. Gencin cenazesi henüz defnedilmemiş, kenarda duruyordu. Gözü yaşlı annesi; - Yâ Rabbî, Habibinin hürmetine oğlumu bana geri ver! diye yalvardı. Duası anında kabul oldu. Delikanlı açtı gözlerini. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 2

.Onu geri götürün!"

Bir velî anlatıyor: Kıyamet günü, ameller tartılır. Bir kimsenin günahı ağır gelir. Melekler o kimseyi Cehenneme götürürler ama birden şaşırırlar. Çünkü kapı, bir kaya tarafından kapanmıştır. "Bu nedir?" diye düşünürlerken, taştan ses gelir: - Ey melekler! Onu geri götürün! Çünkü o, bir gün beni gösterip; "Şu taş şahidim olsun ki, Allah birdir ve Muhammed aleyhisselâm Onun Hak Peygamberidir" demişti. O anda hitab-ı ilahi gelir: "Ey melekler! Kulumu geri götürün! Onu, bu taşın şehadetiyle affettim." Bu kıssayı anlatıp; - Cenâb-ı Hak bir "taş"ın şehadetiyle Cehennemlik bir kulunu affeder de, Habibinin şefaati'yle affetmez mi? buyurdu. ELLERİMİZİ ATEŞE SOKALIM Sonra şunu anlattı: Bir Hıristiyan ile bir Müslüman, münakaşa ederler. Her biri kendi dininin hak olduğunu iddia etmektedir. Anlaşamayınca, Müslüman, döner Hıristiyana: - Peki, sana bir teklifim var. - Söyle, nedir? - Ellerimizi ateşe sokalım. Hangimizin eli yanmazsa, anlarız ki onun dini haktır. Hıristiyan; - Tamam, razıyım, der. Ve ateş yakıp, sokarlar ellerini. Fakat ikisinin de eli yanmaz. Müslüman hayretler içindedir. Niyaz eder kalbinden: "Yâ Rabbî, bu ne hâldir?" İlham olunur ki: "Senin elin, bana olan imanın hürmetine yanmadı." Mümin sorar: - Ya onunki yâ Rabbî? "Onun eli de senin hürmetine yanmadı." O veli bunu anlatıp; - Bir gayr-i müslimin eli, bir müminin hürmetine yanmazsa, Allahü teâlâ, nice günahkârları Habibinin hürmeti'ne elbette Cehennemde yakmaz, buyurdu. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 

.Niçin yolunu değiştirdin?"

İmam-ı âzam hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün evden çıkmış, dükkânına gidiyordu ki, karşıdan birinin geldiğini gördü. Fakat o da ne? İmamı görünce yolunu değiştirdi adam. Bu hâl, garip geldi İmam-ı âzama. Çağırıp sordu: - Niçin yolunu değiştirdin? - Size karşı mahcubum da efendim. - Neden? - Size olan onbin akçe borcumu bir türlü ödeyemedim. Elini adamın omuzuna koyup; - Borcun yok, buyurdu. Adam şaşırdı: - Nasıl yani, anlamadım. - Borcunu sildim kardeşim. Müsterih ol, buyurdu. Ve ayrılıp, dükkânına geldi. Ve o gün, tembih etti ortağına: - Son parti mal içinde kusurlu bir elbise var. Onu satacağın zaman kusurunu söylemeyi unutma sakın. Ortağı; - Peki olur, dedi. Ama unutmuştu. Akşam, sordu hazret-i İmam: - O elbiseyi sattın mı? - Evet, sattım. - Kusurunu söyledin mi? - Eyvaah! Unuttum. - Peki, bu partiden ne kadar kâr kaldı? - Doksanbin akçe. Buyurdu ki: - Bu paranın tamamını fakirlere dağıt. Haram girmesin kazancımıza. ALAY MI EDİYORSUN? Bir gün de, yaşlı ve fakir bir kadın geldi hazret-i İmamın dükkânına. Bir elbise beğenip sordu: - Şunun fiyatı ne kadar? - Mühim değil hanım. Al götür. Kadıncağız inanamadı: - Benimle alay mı ediyorsun? - Hayır hacı anne. Hediyem olsun. Bana dua edersin, buyurdu. Ve elbiseyi sarıp, verdi ona. Kadıncağız, dükkândan çıkarken İmam-ı âzam hazretlerine dua ediyordu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 2

.Dünyaya kıymet vermezdi

Seyyid Fehim Efendi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, heybetli bir zat idi. Sevimli, nurlu, vakar sahibiydi. Gölgesini gören; - Bu, Allahın velîsidir, derdi. Tefsirde, hadiste, kelamda, Fıkıh ve tasavvufta, Hatta siyasette, söz sahibiydi. Van valisi, Ona sorardı çözülmez zannettiği meseleleri. Hükümdar olsaydı, dünyada Onun gibi bir hükümdar daha bulunmazdı. Lakin kıymet vermezdi dünyaya. Gitmezdi dünya adamlarının yanlarına. Ömründe, cemaatsiz namaz kılmamıştır. Bir tek teheccüdü kaçırmamıştır. Bin âlim'in yanında, o idi en mükemmeli. Bin güzel'in yanında, o idi en güzeli. Abdullah adında Arvaslı biri anlatıyor: Hac için Arvas'tan çıktım. Mekke'de iken bütün paramı kaybettim. Geri dönemiyordum. Dertli dertli dolaşırken yeşil bir bahçe gördüm sokaklar arasında. Bir de cami vardı ortasında. Kendi kendime; "Mekke'de, böyle yer yoktu. Ya rüya görüyorum, ya da hayal" diye düşünürken, biri beni görüp sordu: - Sen nerelisin? - Arvaslıyım. - Burayı merak mı ettin? - Evet. - Burası evliyalara mahsus bir makamdır. Cuma günü, velîler burada toplanır, ikindi namazını cemaatle kılarlar. - İmamları kimdir? - Arvaslı Seyyid Fehim hazretleridir. Sevinip bekledim. Grup grup geldi velîler. Cami dolunca, Seyyid Fehim hazretleri teşrif etti nihayet. Elini öpüp derdimi arz ettim. - İfşa etmezsen olur, buyurdu. - Söz efendim etmem, dedim. - Pekâlâ yum gözlerini! buyurdu. Yumdum. Açtığımda Arvas'ta buldum kendimi. Hemen dergâhına koşup öptüm elini. Buyurdu ki: - Unutma dediğimi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Öfke, aklı örter!..

Abdülaziz Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ bir gün sevdiklerine; - Öfke, aklı örter, buyurur. Ve bir menkıbe anlatır. Hadise şöyle: Hükümdar Me'mun, akşam eve gelir. Emreder hizmetçiye: - Bana yemek getir! Hizmetçi: - Baş üstüne efendim! der. Ve emri ifa eder. Daha doğrusu edemez. İnsanlık işte. Çorbayı getirirken ayağı kayar. Devirir sıcak çorbayı. Hem de Sultanın üzerine. Hükümdar fena hiddetlenir. Hizmetçiye bağırır, çağırır. Hatta dövmek için fırlar ayağa. Ama dövemez. Çünkü hizmetçi buna meydan vermez. Şöyle ki; O, hiddetle ayağa kalkınca; - Bir dakika sultanım! der. Acele etmeyin. Dinin emri üzere amel edin. Hükümdar duraklar: İndirir elini. Hizmetçi arz eder: - Bakın efendim, Hak teâlâ; "Takva sahibi kullar, öfkelenmezler" buyuruyor. Sultan biraz teskin olur. - Peki! Ben de öfkelenmiyorum, der. Geçer, oturur hemen. Vazgeçer dövmekten. Hizmetçi devam eder: - Sultanım! Âyetin devamı var. - Söyle nedir? - Allahü teâlâ; "Onlar, kusurları affederler" buyuruyor. Hükümdar az daha yumuşar. Öfkesini yener ve; - Peki öyleyse, ben de seni affettim, der. Ancak hizmetçi çok akıllıdır. Devam eder konuşmaya: - Sultanım! İş bitmedi. - Daha ne var? - Hak teâlâ ayrıca; "Biz, ihsan edenleri çok severiz" buyuruyor. Sultan başlar gülmeye. Huzur dolmuştur içine. Bir kese altın getirtir. Verir hizmetçisine. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Münakaşa zararlıdır

Abdülaziz Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün, sevdiklerine; - Münakaşa zararlıdır, buyurdu. Ve şunu anlattı: Vaktiyle bir genç medreseye gider. Gece gündüz çalışır. Ama ilerleyemez. Hocası, sorar bu gence: - Evlat! Çok çalışıyorsun. Ama ilerleyemiyorsun değil mi? - Evet hocam. - Sebebini biliyor musun? - Hayır efendim, bilmiyorum. - Dinle öyleyse. Sen buraya gelirken, yolda biriyle münakaşa edip, kalbini incittin. Halbuki, kalb kırana feyiz gelmez. - Peki ne yapayım hocam? - Gidip af dileyeceksin. Affederse, ilerlersin. Genç; - Baş üstüne hocam! der. Gider, adamla helallaşır. Birkaç günde, yüksek derecelere ulaşır. TAŞ KOYARDI AĞZINA Sonra şunu anlattı: Bir gün Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" ile hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü teâlâ anh", birlikte iken yanlarına biri gelir. Ama hayâsızın tekidir. Resulullaha hakaret eder. Peygamberimiz sabreder. Hazret-i Ebu Bekir de önce susar. Ama sonra sinirlenip; - Ey hayâsız! Utanmıyor musun? Allahın Resulüne hakaret ediyorsun, der. İşte o zaman Resulullah ayrılır oradan. Hazret-i Sıddık üzülür yaptığına. Koşup gider Resulün yanına: - Niçin ayrıldınız yâ Resulallah? Buyurur ki: - Ey kardeşim! O bize hakaret ederken, melekler bizimleydi. Ve ona, "Sen öylesin!" derlerdi. Ama sen sinirlenip cevap verince, melekler gitti. Şeytan geldi yerine. Hazret-i Sıddık çok üzülür buna. Ve lüzumsuz konuşmamak için, Taş koyardı ağzına. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Çok yaşamak için...

Anadolu velilerinden Cemal Halife hazretlerine rahime-hullahü teâlâ, bir gün, bir sevdiği; - Efendim, uzun ömürlü olmak istiyorum. Ne yapayım? diye sordu. Cevabında; - Din kardeşlerine yemek yedir, buyurdu. - O zaman ömrüm uzar mı efendim? - Evet. Allahü teâlânın kullarına yemek yedirenin ömrü uzun olur, buyurdu. Ve ekledi: - Din kardeşimiz her şeyin üstündedir, her şeyden aziz, her şeyden değerlidir. - Hikmeti ne efendim? - Çünkü onun duası, kurtulmamıza sebeptir de ondan. Bir gün de, nasihat isteyen komşu bir gence; - Sertlikten kaç! buyurdu. Yumuşak ol. Yumuşaklık, insanı süsler. Şöyle devam etti: - Peygamber Efendimiz de yumuşak huylu idi. Çünkü Allahü teâlâ; "Ey Habibim! Sen yumuşak davranmasaydın, tatlı dilli, güler yüzlü olmasaydın, yanında hiç kimse kalmazdı" buyuruyor. Ve ilave etti: - Eshab-ı kiram "aleyhimürrıdvan", Onun uğrunda mallarını, canlarını, her şeylerini feda ettiler. Delikanlı merak etti: - Neden efendim? - Güzel ahlakına âşıklardı çünkü. Güzel ahlakın en güzeli nedir, bilir misin oğlum? - Nedir efendim? - İnsanlara yumuşak davranmaktır. Sertlik, ne ailede, ne iş yerinde, ne de devlette geçer akçe değildir. Dikkat et, sert insanlar yalnız insanlardır. MÜMİNİN ALAMETİ Bir gün de, sevdikleriyle sohbet ederken; - Müminin alametlerinden birini söyleyeyim mi? diye sordu. - Söyleyin efendim, dediler. Buyurdu ki: - Mümin, verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kimsedir. www.gonulsultanlari.com

.Çiçeği niçin koparmamış?

Eşrefoğlu Rumi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, gençliğinde Hüseyin Hamevi hazretlerinin dergâhında iken bir ilk bahar günü, çevrede renk renk çiçekler açmıştı ki, seslendi hocası: - Canlarım! Çocuklar koşup toplandılar. - Buyurun hocam! - Her biriniz birer demet menekşe toplayıp getirin bakayım! Çocuklar, demet demet menekşeleri toplayıp yetiştirdiler hocalarına. Eşrefoğlu ise, sadece bir tek menekşe getirebilmişti. Üstelik kırıktı sapı da. Hocası sordu: - Ey Rumi! Sen bu yerin yabancısı olduğun için menekşelerin yerini bulamadın herhalde. - Buldum hocam. Ama koparamadım. - Neden yavrum? - Hangisinin yanına gittiysem; "Ne olursun, beni koparıp da zikrimden ayırma" diye yalvarıyorlardı âdeta. - Peki, sen ne yaptın? - Zikrini bitiren bir çiçek gördüm. Onu koparabildim ancak. Sonra uzattı o kırık çiçeği hocasına. EVLİYAYA HİZMET Bir gün de, sevdiği bir genç; - Efendim, evliya zatları tanıyıp sevmenin önemi nedir? diye sordu. Buyurdu ki: - Bir kimsenin bin senelik ömrü olsa. Bu bin seneyi hep ibadetle geçirse, ama bir evliya zatı sevmekle şereflenemese. - Evet efendim. - Bir başkası da bir evliyayı sevdiği gibi, Onun ufak bir işini görüp duasını alsa, bu ikincinin kazandığı sevap, birincinin sevabından kat kat çoktur. Ve sordu gence: - Bir hükümdara, "sadrâzam" da hizmet ediyor, dolaylı da olsa bir "köylü" de, öyle değil mi? - Evet efendim. - Peki, köylünün hizmetiyle sadrâzamın hizmeti bir olur mu? - Olmaz tabii efendim. - Şimdi anladın mı evlADIM

.Müslüman, örnek insandır

Kudüs'te medfun olan İbrahim bin Ali hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim, örnek insan olmaya bakın, buyurdu. Sordular: - Örnek insan kimdir efendim? - Eshab-ı kiramdır, İslâm âlimleridir. Onlar gibi olmaya çalışın. En kötü kimse, insanlara göre şekillenen kişidir, buyurdu. Ve izah etti: - Şöyle ki, bu gibiler, insanlara göre tavır alır, Allahın rızasını düşünmezler de insanların rızasını düşünürler. Halbuki Müslüman, her yerde Müslümandır. Altın, her yerde altın olduğu gibi. Ve sordu onlara: - Altın, kâfirin elinde de altındır, Müslümanın elinde de, öyle değil mi? - Evet efendim. - İşte Müslüman da hava ve su gibidir. Onsuz yaşanmaz. Şöyle devam etti: - Müslüman sevilir. Hatta âşık olunur ona. Çünkü onun maksadı dünya değil, Ahiret'tir. Ahirete döndürmüştür yüzünü. O, Müslüman olanlardan herkesi sever. Yalnız bir kimseyi sevmez. Merak ettiler: - Kimi sevmez efendim? - Kendisini. Kendini sevmediği içindir ki herkes onu çok sever. BİLMEK, YAPMAK İÇİNDİR Bir gün de sohbetinde; - Cenâb-ı Hak bizleri boş laftan kurtarıp, hayırlı işler yapmayı nasib eylesin, buyurdu. Ve ekledi: - Bu dünya ahiretin tarlasıdır kardeşlerim. Burada tohum ekmeliyiz. Tohumdan maksat, iyi iş ve ibadettir. Burada hayırlı iş yapılırsa, yarın mükâfatına kavuşulur. Ancak bir şartla. Sordular: - O hangi şart efendim? - Usulüne uygun yapmak. Yani ibadetleri emredildiği gibi yapmalıyız. Onun için de bilmemiz lazım. Bilmeden ve bildiklerini yapmadan Müslümanlık olmaz. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Takva nedir?

Allah dostlarından Ebu Bekir-i Kettani hazretleri rahime-hullahü teâlâ, sohbetlerinde; - Birbirinizi çok sevin, der, dargınları barıştırırdı. Bir gün, bu büyük zata; - Efendim, Müslümana su-i zan günahı ne kadardır? diye sordular. Derhal ciddileşip; - Müslüman, Allahü teâlânın sevdiğidir. Hiç ona su-i zan edilir mi? buyurdu. Ve kestirip attı: - Müslümanı sevmeye mecbur ve mahkumuz. Sonra şunu anlattı: Gençliğimde, bir arkadaşım vardı. Nedense ona karşı soğukluk duyardım. Sebebini bilmiyordum. Ama mümine soğuk durmanın felaket olduğunu iyi biliyordum. Bu halden kurtulmak için hem dua ediyor, hem de sebeplere yapışıyordum. "Hediye, muhabbeti artırır" düşüncesiyle kıymetli bir hediye alıp, ziyaretine gittim. Ama soğukluk gitmedi. Bu defa onu evime davet ettim. Leziz yemekler hazırlayıp, bizzat kendim hizmet ettim sofrada. Yine gitmedi o soğukluk. Çok üzülüp, kendi kendime; "Ey alçak nefsim, bu soğukluğun sebebini biliyorum. Sen, kendini ondan üstün görüyorsun. Ama bil ki, bu hâl kibirdir. Kibirli olan ise, Cennete giremez, ona göre!" dedim. Bu düşünceler içinde gidip yine çaldım kapısını. Tekrar yemeğe davet ettim. Kırmadı geldi. Leziz yemekler ikram ettim. O soğukluk gitmedi yine. Ama gitmeliydi. Çünkü buna izin yoktu dinimizde. Mümine soğuk durmak, felaketti. Bir seher vakti kalktım. Ve ağlayarak; - Yâ ilahi, sana sığınıyorum. Kurtar beni bu felaketten! diye yalvardım. Çok gözyaşı döktüm. O anda değişti kalbim. O soğukluk gitti. Çok sevinip, Rabbime şükrettim

.Asi gencin tövbesi

Ebu Türab Nahşebi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ evinin bitişiğinde bir kadınla oğlu yaşıyordu. Oğlu her gün içiyor, sarhoş dolaşıyordu. Mahalle halkı şikâyetçiydi ondan. Bir gün toplanıp, kapıyı yumrukladılar. Annesi çıktı kapıya: - Buyurun, ne istiyorsunuz? - Mahallemizde sarhoş istemiyoruz. Derhal çıkıp gidin! - Oğlum ağır hasta. İçeride yatıyor. - Biz anlamayız. Çıkıp gidin hemen! - Belki tövbe eder. Belki de ölür. Biraz mühlet verin. - Hayır, olmaz! - Söz veriyorum. Eğer tövbe etmez veya ölmezse, o zaman çıkar gideriz. Ebu Türab hazretleri, bu konuşmaları duyup, kadının yanına geldi: - Oğlunu görebilir miyim bacım? - Tabii efendim, buyurun. Genç, bu zatı görünce, ağlayarak; - Yâ Rabbî! Ne kerimsin ki, benim gibi bir âsinin duasını kabul ettin, dedi. Büyük velî sordu: - Ne dua etmiştin evladım? - Ölmeden sizi görüp, yanınızda tövbe etmek istemiştim efendim. Elhamdülillah sizi gördüm. Ama tövbem kabul olur mu ki? - Tabii kabul olur evladım. Allah tövbeleri kabul edicidir. Genç sevindi ve ağlayarak tövbe etti. Ebu Türab hazretleri çıkınca; - Anneciğim, beni yere indir, dedi. Sonra yüzünü gözünü toprağa sürerek; - Yâ Rabbî! Ebu Türab hazretlerinin hürmetine beni affet! diye yalvardı. Pişmanlık ateşiyle yüreği kavruluyor, gözyaşları toprağa akıyordu. Bu halde vefat etti. O gece, Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", bu velînin rüyasına girip; - Yâ Eba Türab! Dün senin yanında tövbe eden genç, bu gece vefat etti. Onun tövbesi kabul olundu ve velî kullardan oldu. O gencin cenaze hizmetlerini ifa et. Namazını kıl. Her kim onun cenazesinde bulunursa, Allahü teâlâ onu affedip, dualarını kabul edecektir, buyurdular... www.gonulsultanlari.com Tel: (0

.Sevmek böyle olur

Ebül Hüseyin Nuri hazretleri rahime-hullahü teâlâ Bağdat'ta yaşıyordu. İsfehan'da bir genç de işitti bu zatı. Hallerini öğrenip, bin canla âşık oldu. Ve koştu babasına: - Ben Bağdat'a gideceğim babacığım. - Bu da nereden çıktı oğlum? - Orada bir evliya zat varmış. Onu göreceğim. - Hayır gidemezsin! - Ne olur babacığım. - Hayır dedim. Adam, İsfehan'ın en zenginiydi. Metodu değiştirip, dünyalık serdi önüne. - Gitmezsen, sana bir köşk alırım. - İstemem. - İçini eşya ile donatırım. - Mühim değil. - Hizmetçilerin olsun. - Hiçbiri gözümde yok. Adam çaresizdi. - Pekâlâ, nereye istersen git! dedi. Genç, sevinçle çıktı yola. İçindeki aşk ile dere tepe koşuyordu. O esnada Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, dergahtaki talebelerine; - İsfehan'dan bize bir gelen var, buyurdu. - Kim geliyor efendim? dediler. - Genç bir âşık. Onun aşkı ibrettir hepimize. Kalkın, geleceği yolları süpürün, temizleyin ki incinmesin ayakları. Kalktılar, süpürdüler yolları. Az sonra genç geldi. Âşık, maşukuna kavuşmuştu. Sordu büyük zat: - Nereden geliyorsun oğlum? - İsfehan'dan efendim. - Ne zamandır yollardasın? - Üç gün, üç gecedir. - Peki, baban, gelmemen için sana köşk alsaydı, yine gelir miydin? Çocuk şaşırdı: - Teklif etti efendim, ama ben istemedim. - İçini eşya ile donatsaydı? - Söz verdi, kabul etmedim efendim. - Hizmetçilerin olsun, deseydi? - Ona da aldırmadım efendim, dedi. Ve başladı ağlamaya. Ellerine sarılıp; - Köşkü de, eşyası da, hizmetçisi de onun olsun efendim. Ben size geldim. Sizdedir benim ebedi saadetim, dedi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İkindiyi Mekke'de kılsak"

İmam-ı Süyuti hazretleri, rahime-hullahü teâlâ, yedi yaşına gelmeden Kur'ân-ı kerimi ezberledi. İslâm ilimlerinin hepsini öğrendi. Ve Şeyh-ül İslâm oldu en nihayet. Çok kerametleri görülmüştür. Ancak bunları gizler, belli etmezdi kimseye. Bir talebesi anlatıyor: Bir gün hocam bize gelmişti. Oturup sohbet ettik. İkindi yaklaşınca, bana dönüp; - Evladım! İkindiyi Mekke'de kılsak diyorum. Haydi kalk, beraber gidelim, buyurdu. Ve ekledi: - Ama başkası bilmesin. Evimizin önüne çıktık. Bana bakıp; - Yum gözlerini! dedi. Yumdum. Elimi tuttu. Beraber birkaç adım yürüdük. Sonra durup; - Gözlerini aç! buyurdu. Açınca afalladım. Zira baktım ki, Mekke'deyiz. Mualla kapısının tam önünde. Birlikte Sahabe-i kiramın kabirlerini gezdik. Birçok yerleri ziyaret ettik. Mescid-i haram'a yürüdük. Kâbe-i şerifi tavaf ettik. Zemzem suyundan içtik. Hurmalarından yedik. "Bu yerlerden hiç ayrılmasak" diyordum. Ama dönme vakti gelmişti. YUM GÖZLERİNİ! Hocam bana bakıp; - İstersen Mısır'a benimle gel. İstersen hac mevsimine kadar burada kal! buyurdu. - Sizinle gelmek isterim, diye arz ettim. - Pekâlâ, yum gözlerini! buyurdu. Yumdum. Az sonra; - Şimdi aç! buyurdu. Açtım. Gördüm ki Mısır'dayız. Tam da evimizin önünde. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sen bunun için yaratılmadın!"

Abdülkadir-i Geylani hazretleri kuddise sirruh, çocukken tarlada öküzün kuyruğundan tutunmuş gidiyordu ki, hayvan dile gelip; - Ey Abdülkadir! Sen bunun için yaratılmadın! diye seslendi. Korktu ve koşarak eve geldi. - Anneciğim! İzin verirsen, Bağdat'a gideceğim. - Neden oğlum? - İlim tahsil edeceğim. Annesi; - Çok iyi olur, dedi. Ve koltuğunun altına "kırk altın" dikip; - Haydi yolun açık olsun, dedi. Allaha emanet ol ve sakın yalan söyleme! Abdülkadir; - Peki anneciğim, deyip katıldı bir kervana. Az sonra eşkıyalar kestiler önlerini. Ve kervanda kimin nesi varsa gasbettiler. Sıra Abdülkadir'e gelince eşkıya sordu: - Senin neyin var çocuk? - Kırk altınım var. - Yaa, nerede peki? - Koltuğumun altında dikili. Adam koştu reislerine: - Reis! Bir çocuk, kırk altını olduğunu söylüyor. Reis gelip, sordu merakla: - Ey çocuk, kırk altının varmış, doğru mu? - Evet efendim, doğru. - Nerede peki? - Koltuğumun altında dikili. Söylediği yeri söküp, altınları buldular. Reis sordu: - Çocuk, niçin doğruyu söyledin? Demeseydin, biz bulamazdık. - Anneme söz vermiştim efendim. - Ne söz vermiştin? - Hiç yalan söylemeyeceğim, diye. - İyi ama, kaybettin altınları. - Olsun efendim. Birkaç altın için anneme verdiğim sözden dönmeye değer mi? Reis başladı ağlamaya. - Eyvaah! Ben de Rabbime söz vermiştim. Ona kulluk yapacaktım. Ama bunca yıldır eşkıyalık yaptım, dedi. Oracıkta tövbe etti. Adamları da onu görüp tövbe ettiler. Aldıkları malları iade edip, eşkıyalığı terk ettiler. www.gonulsultanlari.com Tel:

.Sadık kul ol!"

Maruf-i Kerhi hazretlerine rahime-hullahü teâlâ bir genç gelip; - Allahın sevgisine nasıl kavuşurum hocam? diye sordu. Cevabında; - Ona sadık kul olmakla, buyurdu. Ve onu alıp, padişahın kapısına götürdü. Kapıda biri duruyordu ki, iki ayağı da sakattı. Ama sadıktı o kapıya. Oradan bir yere ayrılmıyordu. Çünkü gidecek başka kapı yoktu. O kişiyi gösterip; - İşte bunun gibi olursan, Allahın sevgisine kavuşursun, buyurdu. İYİLERLE BERABER OL Biri de bu zata gelerek; - Ahirette kurtulmak için ne yapmalıyım efendim? diye sordu. Cevabında; - Tek bir şey yap, buyurdu. - O nedir efendim? - Kurtulanlarla beraber olmak. İyilerle beraber olursan, kurtulursun ahirette. DUA EDİN, BOĞULSUNLAR Bir gün de, bazı talebeleriyle Dicle'nin kenarında oturuyordu ki, az sonra, bir kayık yaklaştı. İçinde gençler içki içmiş, nâra atıyorlardı. Talebeleri üzülüp; - Efendim şunların haline bakın. Ne iğrenç, dediler. Büyük velî, - Evet, yanlış yapıyorlar, buyurdu. - Dua edin de boğulup gitsinler hocam. Büyük veli; - Peki edeyim, buyurdu. Ve ellerini açıp; - Yâ Rabbî, bunların neşesini daimi eyle. Dünyada neşeli oldukları gibi, ahirette de neşeli olsunlar! diye yalvardı. Talebeler şaşırdılar. O anda kayıktakilerin kesildi nâraları. Şarapları döküp, kırdılar sazları. Kıyıya yanaşınca, bu zatın huzuruna koştular. Ellerini öpüp, çok özür dilediler. Ve talebesi olmakla şereflendiler.

.Devemi kaybettim!"

Behlül Dânâ hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Harun Reşid zamanında yaşamış bir Allah dostudur. Bu zatı seven bir kişi, İslâma uymazdı ama her gece; - Yâ Rabbî! Bana Cennetini nasib eyle! der, öyle yatardı. Bir gece, yine böyle dua edip uyudu. Az sonra, damda tıkırtılar duydu. Uyanıp, çıktı dama. Rastladı bir adama. Seslendi: - Hey! Ne arıyorsun orada? - Devem kayboldu da, onu arıyorum. - Allah Allah! Yahu damda deve aranır mı? Ne garip şey. Damdaki, Behlül Dânâ hazretleriydi: - Haklısın, damda deve aramak garip şey. Ama senin yaptığın daha da garip. - Neymiş o ey Behlül? - Yatakta Cenneti aramak. - Ne demek istiyorsun? - Yahu sen, yattığın yerde Cenneti istiyorsun. Hiç ibadet yapmadan Cennete gidilir mi? Adam anladı hatasını. - Haklısın, dedi. BİL BAKALIM Bir gün de Behlül Dânâ hazretleri, halife Harun Reşid'e; - Sana bir sualim var, dedi. Bil bakalım, yerin üstünde, yerin altında ve göklerde en çok ne vardır? Harun Reşid; - Bunu bilmeyecek ne var? dedi. Yeryüzünde en fazla olan, bitki ve hayvanlar, yer altında ölüler, gökte ise meleklerdir. - Hayır, bilemedin. - Doğrusu ne peki? - Yer altında çok olan, ölüler değil, ölülerin pişmanlığıdır. "Âh! Keşke daha çok ibadet etseydim" diye yanar tutuşurlar. - Peki, yer üstünde çok olan nedir? - Yaşayanların "hırs" ve "tamahları"dır. - Göklerde en çok ne var? - Bu, seninle ilgili. - Ya, nedir o? - Âdil hükümdarların kazandığı sevaplar. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ölüm var, ölüm!.."

Harun Reşid, Behlül Dânâ hazretlerini rahime-hullahü teâlâ çok sever, nasihatlerinden hoşlanırdı. Bir gün yolda görünce; - Ey Behlül! Nicedir seninle görüşmek istiyordum, dedi. O ise hiç oralı olmadı: - Ben hiç istemiyordum. Harun Reşid kızmadı bu cevaba. - Nasihatine muhtacım, dedi. Konuştukları yer, "saray" ile "kabristan" arasıydı. Ona bu ikisini gösterip; - Bir şu sarayına bak, bir de kabristana, dedi. Bundan ibret almayan, başka neden alır ki. Yarın Allahın huzuruna çıkacak ve hesaba çekileceksin. Cevabın hazır mı? Harun Reşid, ağlayarak ayrıldı oradan. HER KOYUN KENDİ BACAĞINDAN... Behlül Dânâ hazretleri, kimin yanlışını görse, ikaz ederdi. Bazıları rahatsız olup, koştular Halifeye: - Behlül'den şikâyetçiyiz. - Neden? - İşimize karışıyor. Lütfen söyleyin, karışmasın bize. Harun Reşid, onu çağırıp; - Ey Behlül, halk senden şikâyetçi, dedi. - Neden şikâyetçiler? - İşlerine karışıyormuşsun. Bırak, ne yaparlarsa yapsınlar. Her koyun, kendi bacağından asılır. Behlül Dânâ, cevap vermedi. Gidip, birkaç koyun kesti. Ve her birini, bir sokağın başına astı. İnsanlar güldüler. - Ne olacak deli işte! dediler. Lakin birkaç gün sonra, etler kokmaya başlayınca, yine Halifeye koşup; - Behlül'e bir şey söyle, dediler. - Yine ne var? - Pis kokudan bizar olduk. Harun Reşid onu çağırıp; - Ey Behlül, mahalleli senden yine şikâyetçi, dedi. - Nedir şikâyetleri? - Astığın koyunlar kokmuş da... - Ben, senin dediğini yaptım. - Ne yaptın? - Her koyunu, kendi bacağından astım

.Hayrola, neyin var?"

Da'lec bin Ahmed hazretleri rahime-hullahü teâlâ, zengindi. İhtiyacı olana verir, dualarını alırdı gariplerin. Bir gün, camiden çıkıyordu ki, birinin direk arkasına gizlendiğini görüp yaklaştı: - Hayrola, neyin var senin? - Yok bir şey efendim. - Gizleniyor gibisin de. - E, evet, şeyy... - Çekinme kardeşim, söyle. - Size borcumu ödeyemedim de efendim. - Borcun ne kadardı ki? - Beşbin akçe efendim. Elini dostça omuzuna atıp; - Üzülme, unut onu! buyurdu. Ve koluna girip evine götürdü. Birlikte yemek yediler. Uğurlarken, eline "beşbin akçe" daha sıkıştırıp; - Al bunu. Bir ihtiyacın olursa, yine bana gel, buyurdu. Garip sevinçten uçuyordu. SENİN BİR SIKINTIN VAR Yine bir fakirin, "onbin dirhem" borcu vardı birine. Ama ödeyemiyordu. Bir gece, açtı ellerini; - Yâ Rabbî, borcumu ödemede bana yardım et! diye yalvardı. O sabah bindi katırına, çıktı evden. Ne yöne gideceğini bilmiyordu. Ama hem gidiyor, hem de; - Yâ Rabbî, sevdiğin birini rast getir de borcumu ödeyeyim, diye dua ediyordu. Serbest bıraktı katırın yularını. Hayvan, bir evin önünde durdu. Bu ev, Da'lec bin Ahmed hazretlerinin eviydi. Büyük velî, anladı derdini: - Senin bir sıkıntın var kardeşim. - Evet efendim, hem de çok. - Söyle, nedir derdin? - Birine borcum var. Ödeyemiyorum efendim. - Borcun ne kadar? - Onbin dirhem efendim. - Kolay, hallederiz, buyurdu. Ve kalkıp, mükellef bir sofra getirdi. Birlikte yediler. Sonra "onbin akçe" verip uğurladı kendisini. > www.gonulsultanlari.com 


.Amir nasıl olur?

İbrahim Havvas hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin talebesidir. Bir gün, birlikte hac yoluna çıktılar. Çıkmadan, üstadı sordu: - İbrahim! Yol boyunca, birimizin emir olması lazım. Sünnettir. Hangimiz emir olsun? - Siz olun efendim. - Ama itiraz istemem. - Estağfirullah hocam, ne haddime. - Emir ben isem, sen bana uyacaksın, tamam mı? - Tamam efendim. Ve yola çıkarlar. Bir müddet sonra yorulur, bir kuyu başında mola verirler. Üstadı, İbrahim Havvas'a; - Sen şu gölgede otur bakayım, der. Ve kendisi kalkıp çalı çırpı toplar. Ateşi yakar, kuyudan su çeker. İbrahim Havvas çok üzülür: - Efendim, ben de yardım etseydim. - Hayır, sen orada otur. Mecburen susar. Ama içi içine sığmaz. Çünkü bütün hizmetleri hocası yapmaktadır. Yemeklerini yer, yola devam ederler. Sonra bir yağmur başlar. Hocası, paltosunu çıkarıp onun üzerine tutar. İbrahim Havvas; - Efendim siz ıslanıyorsunuz, der. - Olsun, ben böyle istiyorum. Yine susar. Çünkü söz vermiştir. Hem üstada ne denir? Ama içinden; "Keşke emir ben olsaydım" diye geçirir. Haccı eda edip geri dönerler. Hazret-i Cüneyd, bütün bunları izah için; - Bak İbrahim, emir olmak böyledir işte. İleride sen de emir olursan, benim gibi yap! Her meşakkate sen göğüs ger. Her sıkıntıya sen katlan! buyurur. Ve ekler: - Unutma, idareci, hizmet gören değil, hizmet edendir. O, herkesten çok çalışır. Kızmaz, sinirlenmez. Maiyyetine yumuşak davranır. Anladın mı evladım? - Anladım efendim. www.gonulsultanlari.com


.Biraz bal getir!.."

Evliyanın büyüklerinden Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri kuddise sirruh, bir gün hizmetçisine; - Semerkant'a git, biraz bal getir, buyurdu. Hizmetçi; - Başüstüne efendim! dedi. Ve hazırlanıp çıktı yola. Semerkant'a varıp girdi bir dükkâna: - Bana şu kadar bal verir misin? Adam tarttı balı. Hizmetçi parayı verip tam çıkıyordu ki, dükkâna bir kadın girdi. Alımlı ve çok güzeldi. Dayanamayıp, şehvetle baktı bir an. Ve çıktı dükkândan. Taşkent'e vardı. Geldi üstadının huzuruna. Ancak büyük zatın suratı asıktı. Sertçe baktı hizmetçiye: - Ben senden ne istemiştim? - Bal istediniz efendim. - Sen ne getirdin? - Bal getirdim efendim. - Hani, çıkar bakalım. Kalkıp, açtı kutuyu. - "Bakın, bal!.." diyecekti ki, şaşırıp kaldı. Zira kutuda bal değil, "şarap" vardı. O kadına baktığını hatırlayıp, anladı hatasını. Özür dileyip çıktı huzurdan. HOCAMIN HÜRMETİNE Yine bir talebesi, Onun emriyle gittiği bir ticaretten dönüyordu ki, bir grup harami ile karşılaştılar. Kervan, kıymetli mallarla doluydu. Ama hiç endişe etmedi. - Beni üstadım gönderdi. Bir şey olmaz, dedi. Gözlerini kapayıp; - Yâ Rabbî, hocamın hürmetine bize yardım et! diye yalvardı. Sonra kılıcını çekip saldırdı onlara. O bir tek kişi, bir "Ordu" göründü eşkıyaya. Korkup, dağıldılar. Kervan kurtulmuştu. Nihayet üstadının huzuruna vardı. Büyük velî neşeliydi. - Geçmiş olsun evladım, buyurdu. Ve ekledi: - Allah diyen mahrum kalmaz. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Aklı o kadar çoktu ki...

Süleyman Sıdkı Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir gün Peygamber Efendimiz'den şöyle bahsetti sevdiklerine: Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, Sevgili Habibi'nde toplamıştır. Mesela, insanların en güzel yüzlüsü ve gayet nurani benizlisi idi. Mübarek yüzü, kırmızı ile karışık beyaz olup, Ay gibi nurlanırdı. Sözleri gayet tatlı olup, gönülleri alır, ruhları cezbederdi. Aklı o kadar çoktu ki, Arabistan'da, sert, kaba ve inatçı insanlar arasında gelip, çok güzel idare ederek, ve cefalarına sabrederek, onları yumuşaklığa ve itaate getirdi. ONUN UĞRUNA... Çoğu dinlerini bırakıp Müslüman oldu. Ve din-i İslâm yolunda babalarına ve oğullarına karşı harp ettiler. Onun uğrunda mallarını, yurtlarını feda edip, kanlarını akıttılar. O, yaratılmışların en güzel huylusu idi. Yumuşaklığı, Affı, sabrı, İhsanı, ikramı o kadar çoktu ki, herkesi hayran bırakır, görenler ve işitenler seve seve Müslüman olurdu. YUMUŞAK DAVRANIRDI Onun hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir. Herkese yumuşak davranır, kendisi için kimseye gücenmezdi. Velhasıl hiç kimsenin, Onu methetmeye, Hiç kimsenin de Onu tenkit etmeye, gücü ve kuvveti yoktur. Ve olamaz... >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir velînin gönlüne gir!'

Abdülhakim Arvasi hazretlerinin huzuruna rahmetullahi aleyh, bir gün bir genç gelir ve; - Efendim, ben bu yolda kemale gelmek istiyorum, der. Büyük velî; - Çok iyi, ama zor iş, buyurur. Genç arz eder: - Riyazet yapsam efendim? - Yine zor. - Peki, kolayı yok mu bunun efendim? - Var tabii. Bir evliyanın kalbinde yer almak. Yani bir velînin gönlüne girip, Onun sevgisini kazanacaksın. - Öyle zatlar yoksa efendim? - Onlar yoksa, kitapları var evladım. Eskiden yaşamış evliya zatların kitabını oku. Kitap okumak, sohbet etmek gibidir. Bir velînin kitabı edeble okunursa, o velînin kalbinden, okuyanın kalbine feyiz akar. - Feyz ne demek hocam? - Feyz, nur demektir. Yani o kalb nurlanır, temizlenir, parlar. Kalb temizlenince, haramlar çirkin gelir. İbadet yapmak zevkli ve kolay olur. DÜŞMANINDAN SAKIN! Bir gün de bir genç gelir selâm verir. Büyük velî selâmını alıp; - Buyur evladım, der. - Nasihatinizi almaya geldim efendim. Gence şefkatle bakıp; - Düşmanından iyi sakın! buyurur. Delikanlı arz eder: - Benim düşmanım yok ki efendim. - Olmaz olur mu evladım? Düşmanın dışarıda değil, senin içinde. Genç şaşırır: - İçimde mi efendim? - Evet. En büyük düşman, insanın nefsidir oğlum. Yani kendisidir. Nefis, Allaha da düşmandır. Bir tek arzusu vardır onun. - O nedir efendim? - Sahibini yakmak. Hem de ebediyyen. - Ondan nasıl korunurum hocam? - Arzularını yapmamakla. Yani İslâmiyeti öğrenip ona göre yaşarsan, nefsinin zararından korunmuş olursun. www.gonulsultanlari.

.Bir fakirin paltosu...

Hayyat-ı Vehbi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ, meşhur ismi Terzi Baba'dır. Her iğne batırışta, "Allah" dermiş. Çekerken bir daha. Allah! Allah! Allah! Bir gün, gayet fakir bir seyyah gelir Erzincan'a. Öyle ki, paltosu görünmez yamadan. Çok eski, yırtık ve lime lime. Tamir ettirmek ister. Ama bütün terziler; - İşimiz çok der, savarlar başlarından. Bir tanesi, Terzi Baba'nın dükkânını gösterir, - Şu terziye git! der. Ardından da güler. Garip gider ve çekinerek; - Şu paltoyu tamir eder misin? diye sorar. Terzi Baba hazretleri; - Hayhay! der. Hele içeri gir. Girince, kalkıp yer gösterir. Hâl hatır sorup gönlünü alır. Palto için de; - Merak etme! Akşama alırsın, der. O gidince, paltoyu bir güzel yıkayıp temizler. Yamar, diker, tamir eder. Üstelik para da istemez. Garip açar ellerini; - Yâ Rabbî! Aç bunun kalbini! diye yalvarır. O anda kalb gözü açılır. DÜNYA İÇİN ALLAH DEMEM! Bağdat'ta Mevlana Halid hazretleri bir talebesini, irşad için Anadolu'ya göndermiştir. O zat, doğruca Erzincan'a gelir. Ve Terzi Baba'yı bulup; - Sana bir teklifim var, buyurur. Dediğimi yaparsan, çok menfaate kavuşursun. Yapacağın iş, sadece, Allah demek. Ama O, anında reddedip; - Ben dünya için Allah demem! der. Çünkü menfaat kelimesinden, dünya menfaati anlamıştır. O gelen zat; - Hayır hayır. Allah demekle dünya sevgisinden kurtulacaksın, buyurur. - O zaman tamam, der. Ve onun irşadiyle büyük devlete erer. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir kimseyi sevindirmek...

Edirne velilerinden Şekmeti Mehmet Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir yıl bir grup talebesiyle hacca gider. Yolda küçük bir kızcağız görür. Üstü başı yırtık, perişan vaziyette. Çok fakir olduğu bellidir halinden. Yol kenarında ölmüş bir kuş görür. Eğilir alır. Belli ki rızık yapacaktır. Yaklaşıp, şefkatle sorar: - Evladım! Ne yapacaksın o kuşu? Kız utanır, sıkılır. Söylemek istemez niyetini. Israr edince mecbur kalır; - Efendim! der, biz iki kardeşiz. Bir de annemiz var. Üç gündür açız üçümüz de. Babamız vefat etti. Hiçbir gelirimiz de yoktur. Gözleri yaşarır büyük zatın. Döner yanındakilere; - Geri dönüyoruz! Nasılsa nafile hacca gidiyorduk, buyurur. Yol parasını verir kızcağıza. - Al yavrum! buyurur, bu parayı annene götür. Bir müddet bununla geçinirsiniz. Talebesine döner; - Evlatlarım! Onlar bu halde iken, bizim hacca gitmemiz uygun olmaz, der. Onları sevindirmek, nafile hacdan daha sevaptır. Unutmayın, merhamet etmeyene merhamet olunmaz. O BENİ GÖRÜYOR Bu zat, bir kış günü Edirne pazarında dolaşırken, birinin hizmetçisini görür. Sırtında tek bir gömleği vardır zavallının. Titremektedir soğuktan. Usulca yaklaşır yanına; - Evlat! Efendine söyle de, sana bir palto alsın! der. Hizmetçinin cevabı şaşırtır mübareği: - Lüzum yok. O beni, benden iyi biliyor. Hem görüyor bu halimi. Mehmet Efendi fevkalade duygulanır. Öyle ki, bayılıp yere düşer bu sözün tesirinden. Ayıldığında; - Ey insanlar! Allahü teâlâya tevekkül etmeyi, o hizmetçiden öğreniniz! buyurur. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 2

.Takva böyle olur...

Edirne velilerinden Nureddin Baba'nın rahime-hullahü teâlâ, bir talebesi vardır ki, güzel ve yakışıklıdır. Üstelik takva sahibi. Ahlaksız bir kadın âşık olur bu gence. Peşinde dolaşır. Ama genç, yüz vermez. Bir gece, delikanlı odasında ders çalışırken, çalınır kapısı. Açtığında bu kadını görür eşikte: - Ne var! Ne istiyorsun? Kadın bir şey demez. İçeri girip, kapıyı sürgüler arkadan. Sonra da; - Ya dediğimi yaparsın, ya da bağırır, seni âleme rezil ederim, der. Ama genç; - Ahirette rezil olacağıma, dünyada olayım, der. Aldırmaz bu tehdide. Yumar gözlerini; - Yâ Rabbî kurtar beni bu kadının şerrinden! Ben günaha girmek istemiyorum, diye yalvarır. O anda kapı açılır. Hocası girer içeri. Öyle heybetlidir ki, o kadar olur. Bir tek nazar eder o kadına. O nazar kâfi gelir ona. O anda kalbi değişir. Tövbe eder, sarılır ibadete. Öyle ki, iffet ve edebte, parmakla gösterilen bir hanımefendi olur o havalide. AHİRET DERDİ OLANIN Bu zat, sevdiklerine, ahireti hatırlatır sık sık. - Ahiret derdi olanın, dünya derdi olmaz der. Dünya derdi olanın da ahiretten haberi olmaz. Bir gün de; - Mümin, affedici insan demektir buyurur. Güler yüz, şiarıdır müminin. Müslüman, ya hayır söyler, ya da susar. Zira iyi bilir ki, her nefesin bir hesabı var. Ve şöyle devam eder: - Kardeşlerim! Bu dünya ahiretin tarlasıdır. Burada ne ekersen, ahirette onu biçersin. İyilik eden de kendine eder, kötülük eden de. 

.Saadetlerin başı...

Edirne evliyasından Ahmed Rıdvani isminde bir gönül ehli var ki, "Tütünsüz Baba" diye meşhur olmuştur "rahime-hullahü teâlâ". Sohbetlerinde; - Ey insanlar! Dünya ve ahiret saadetlerinin başı, Allahü teâlânın rızasına kavuşmaktır. Bu da, İslâmiyete uymakla olur, dermiş. Ve eklermiş: - İslâma tam uyan, dünyada da rahat eder, ahirette de. MALINIZ AZALIYOR Misafirsiz yemeğe oturmazmış. - Niçin? diye soranlara; - Kıyamet günü, misafirle yenen yemekten sual olmayacak, dermiş. Çok da cömertmiş ayrıca. Önüne gelene ikram edermiş. Öyle ki, yakınları akıl erdiremezmiş bu kadarına. Bir gün; - Efendim, iyi ama malınız azalıyor, demişler. Cevabında; - Malım azalıyorsa, ömrüm de bitiyor, buyurmuş. YAZIK OLDU ZAVALLIYA Bir zaman, kötü huylu bir kişi gelip gider bu zatın yanına. Sohbetten büyük zevk alır. Ancak bir müddet sonra sessizce ayrılır. Onun ayrılmasına çok üzülür mübarek. - Niçin bu kadar üzülüyorsunuz? dediklerinde; - Nasıl üzülmeyeyim. O bizden ayrıldı, ama kötü huyları ondan ayrılmadı. Yazık oldu zavallıya, buyurur. EN BÜYÜK KERAMET Bir sohbetinde; - En büyük keramet İstikamet'tir, demiş. - O nedir ki? diye sormuşlar. Cevabında; - Doğru yolda, hiç sapmadan yürümektir, buyurmuş. Talebesine sık sık; - Meşguliyet nimettir der, mutlaka bir işle iştigal etmelerini emredermiş. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kusuru kendinizde arayın!"

Edirne velîlerinden Ömer Baba rahime-hullahü teâlâ, sohbetlerinde; - Birine kızacaksanız, kendinize kızın! Kusuru kendinizde arayın. Böyle yaparsanız rahat edersiniz, derdi. Bir gün de; - İki şeyi unutun, ama iki şeyi asla! buyurdu. - Onlar nedir? dediler. - Yaptığınız iyilikleri ve size yapılan kötülükleri unutun, buyurdu. Ve ekledi: - Hiç unutmayacağınız şeylerden biri ölümdür, diğeri günahlarınız. KALKMAYAN ÇUVAL!.. Bu zatın bir dergâhı vardır, bir de erzak dolu ambarı. Hırsızın biri bir gece girer bu ambara. İçeride çuval çuval un vardır. Birini götürmeye niyetlenir. Kavrar bir çuvalı, ama kaldıramaz. "Allah Allah! Ben bu kadar yükü rahat kaldırıyordum" der. Anlamaz işin hikmetini. Neyse der, biraz eksiltir çuvalı. Yine kaldıramaz. Az daha azaltıp, dener. Yine kaldıramaz. Çuval yere yapışmıştır sanki. Bir milim oynatamaz yerinden. Şaşkınlık içinde kıvranırken, kapı açılır. Ömer Baba girer içeri. - Ne o evlat! Kaldıramıyor musun? Dur yardım edeyim! buyurur. Ve bir dolu çuvalı kolayca kaldırır, koyar adamın sırtına. - Al götür! der, ancak, bir daha ihtiyacın olursa, bana gel, ambara değil. Hırsız mahcup ve perişandır. Tövbe edip, müdavimi olur o dergâhın. EN AKILLI İNSAN Bir gün de bir kısım gençlere; - Evlatlarım! İslâmiyete uyan huzurlu olur, uymayanlar huzursuz, buyurur. Ve ekler: - Dünyada en akıllı insan, Allah'tan korkup günah işlemeyendir. En ahmak olan da, günah işleyip kendini Cehenneme atandır. Ateş deyip geçmeyin. Bir an dayanılmaz ona. > www.gonulsultanlari.com Te

.Kimseye söylemeyin!"

Edirne evliyasından Hırçın Baba rahime-hullahü teâlâ, bazı sevdikleriyle sohbet ederken hacdan bahseder. Zira hac mevsimidir. Kâb'eyi, tavafı anlatır. Dinleyenler çok duygulanır; - Ne güzel. Keşke biz de orada olsaydık, derler. - Çok mu istiyorsunuz? - Hem de pek çok efendim. - Ama bir şartla! Kimseye demeyeceksiniz, buyurur. Ve Allahü teâlânın izni ile, bir anda ulaştırır onları Beytullaha. Tavaf yapıp geri dönerler. ALLAH SENİ GÖRÜYOR Bir gün de, genç bir Müslüman; - Efendim! gözümü harama bakmaktan koruyamıyorum, diye dert yanar. Mübarek zat sorar: - Başkaları yanında da bakıyor musun evladım? - Hayır efendim. - Neden? - Onlar görürse, utanırım. - Evlat! Allahü teâlâ da seni görüyor. Bu söz, çok tesir eder genç adama. Bir daha bakamaz harama. ALLAHIN İZNİYLE KALK! Bir gün de bir kadın gelir ve; - Efendi Baba! Kötürüm bir oğlum var. Ne olur, dua buyurun da şifaya kavuşsun, diye yalvarır. Büyük velî; - Peki, çocuğu bir görelim, buyurur. Birlikte eve giderler. Çocuğun yanına yaklaşıp; - Uzat elini evladım! buyurur. Annesi girer araya: - Uzatamaz efendim! Kötürümdür. Mübarek zat, çocuğun elinden tutar; - Allahın izniyle kalk! buyurur. Çocuk kalkar ayağa. Ve başlar yürümeye. Kadın çok şaşırınca; - Bacım! Niçin şaşıyorsun? buyurur. Cenâb-ı Hak her şeye kadir değil midir? Çocuğuna O verdi şifayı, biz değil. www.gonulsultanlari.com Tel: (0

.Kalk! Üzme kocanı!"

Hıdır Baba rahime-hullahü teâlâ, Edirne'de yaşamış Allah dostlarındandır. Duası makbul bir kişidir. Sevenlerinden biri, hanımına kızar bir gün, beddua eder. Olacak bu ya, tutar bedduası. Aynı gün, kadın hastalanır. Ve ağırlaşır git gide. Adam bin pişmandır ama, ok yaydan çıkmıştır bir kere. Kadın son nefeslerini vermektedir ki, yalvarır Hıdır Baba'ya. - Efendim! Hanım ölüyor. Bir dua edin de iyileşsin. Büyük zat; - Peki! der. Ve açar ellerini, dua eder. Adam üzgün halde döner eve. Bakar ki, hanımı ayakta. Sevinçle sorar: - Hanım nasıl oldu? Anlatsana! - Ben de bilmiyorum. Sen evden çıkınca, olduğum yerde uyumuşum. Rüyamda Hıdır Baba'yı gördüm. Yanıma geldi ve; - Kalk! dedi bana. Üzme kocanı! Uyanıp kalktım. İşte bu kadar. KOPMAYAN MEYVELER O devirde bir kadın, bir meyve bahçesinin önünden geçerken durur birden. Dikkatini çekmiştir meyveler. Tamamı olgunlaşmış, neredeyse düşmek üzeredirler. "Birkaç tane koparsam mı?" diye düşünür. Ve uyar şeytana, asılır bir dala. Ama ne mümkün. Bir türlü kopmaz meyveler. O dalı bırakır, başkasını çeker. Yine koparamaz. O ağacı bırakır, başkasını dener. Ama durum değişmez. Kopmamak için sanki inat etmiştir meyveler. Kadın şaşkındır. O esnada biri gelir yanına. - Bacım! der, hiç zahmet etme. Bu bahçe Hıdır Baba'ya aittir. Koparamazsın. Kadıncağız mahcup halde uzaklaşır. www.gonulsulta

.Ben haklıyım demeyin!"

Ahmed Sarban Efendi rahime-hullahü teâlâ, Hayrabolu'da yetişen bir Allah dostudur. Bir gün bazı sevdiklerine; - Mütevazı olanı Allah da sever, kullar da. Ama kibirliyi kimse sevmez, buyurur. Ve ekler: - Bugün iki Müslüman bir ihtilafa düşse, her biri, "Ben haklıyım!" diyor diğerine. Halbuki haklı olsa ne geçecek eline? Yakında ikisi de ölecek. Kimin haklı olduğu orada belli olacak. ALIN YAZISI ANLAŞILIR MI? Bir gün de, bu zata; - Alın yazısı anlaşılır mı? diye sorarlar. Cevabında; - Evet, kim alın yazısını merak ediyorsa, yaptığı işlere baksın, buyurur. Herkesin gönlünde bir şey yatar. Kimi zengin olmak ister, kimi müdür, kimi de evliya. İşte kalbteki bu arzular, pusula gibi kullara yön verir. Bir suyun akış istikametinden, hangi noktada denize varacağı bellidir. HUYSUZ KADIN Bu zatın huysuz bir hanımı vardır. Geçimsiz mi geçimsiz. Ziyaret için gelenleri azarlar. - Siz bu heriften ne bekliyorsunuz? der, kovalar. Talebeleri üzülür; - Hocamız, bu kadının derdini niye çekiyor? derler. Büyük velî buna vâkıf olur ve; - İyi huylu ile geçinmek kolay. Asıl hüner, huysuzlarla geçinmektir, buyurur. Ve ekler: - Huysuz hanımıyla iyi geçinen, çok sevap kazanır. Vaktâ ki bu zat vefat eder. O hanım, ancak o zaman anlar beyinin kıymetini. Yaptıklarına bin pişmandır. Başını, mezar taşına koyar; - "Aah! Ben senin kıymetini nasıl da bilemedim" der. Çok gözyaşı döker. Ama nafile. 

.Merhametin böylesi...

Hasan Sezai hazretleri rahime-hullahü teâlâ kibar ve sevimli bir zattır. Edirne halkı, "Efendi Baba" derler Ona. O devirde bir kadın kötü yola düşer. Sonra pişman olup, evine çekilir. Günahlarına ağlar, sızlar. Ancak eski tanıdıkları rahat bırakmaz, tekrar o kötü yola çekmek için baskı yaparlar. Kadın çaresizdir. Gider, sığınır Hasan Sezai dergâhına. Odacığında ibadetle meşgul olur. Ama fitneciler boş durmaz. Bu defa Hasan Sezai hazretleri hakkında çirkin iftiralar uydurur, etrafa yayarlar. Daha da ileri gider, dergâh kapısına bir "geyik boynuzu" asarlar. Büyük velî önceleri sabreder. Ama iş çığırından çıkınca, incinir mübarek. Kırılır bunu yapanlara. Eh, Allah dostlarıyla uğraşan iflah etmez. Nitekim o incinir incinmez, bir "uyuz illeti" peydah olur Edirne'de. Ama enteresandır. Hastalık, herkese gelmez. Sırf iftiracılara musallat olur. Bir de bunları dinleyip susturmayanlara. Gün boyu kaşınıp dururlar. Edirneli perişandır. Çaresizdirler. Büyük velî yine acır bu zavallılara. Bir gece, tebdil-i kıyafetle çıkar evden. Girer bir kahvehaneye. Herkes uyuz illetinden dert yanmaktadır. Yanlarına sokulup; - Bu illetin ilacı Hasan Sezai Efendide. Siz ona gidin! diye fısıldar. Ertesi gün; Dergâhın önü ana-baba günüdür. Büyük velî, kapıya astıkları o geyik boynuzundan kazıyıp, birer parça "toz" verir bunu yapanlara. O toz, şifa olur onlara. Ondan bir defa süren kurtulur bu dertten. Netice mi? Fitneciler insafa gelir. Toplanıp huzuruna giderler. Af dileyip, talebesi olmakla şereflenirler.

.Allah, kalbe bakar!"

Hasan Sezai Efendi rahime-hullahü teâlâ, Edirne'de medfun bir velîdir. Bir gün, sevdiği bir gence; - Evlat! Bugün insanlar, yalnız zahirlerini süslüyorlar. Sen öyle yapma. Cenâb-ı Hak kullarının mal ve mevkilerine değil, kalblerine bakar, buyurdu. Delikanlı sordu: - En kıymetli şey nedir efendim? - Takvadır. Takva, Allah'tan korkup günah işlememektir. MÜMİN, İLAÇ GİBİDİR Bir gün de; - Mümin nasıl olmalı efendim? diye sordular bu zata. Cevabında; - Mümin, "ekmek" ve "su" gibidir, buyurdu. Yahut yumuşak bir "halı"ya benzer. Üzerinde yürüyenler hiç incinmezler. Sordular yine: - Nefis nasıl bir şeydir efendim? - Nefis, insanın en büyük düşmanıdır. İbadetten kaçar. Günahlara yanaşır. Gıdası, haram ve günahlardır. Onun şerrinden kurtulmak, ancak İslâma uymakla mümkündür. "PEKİ, ÖYLE OLSUN!" Bir grup genç, sepetlerini yiyecek ve içki ile doldurup, kıra gidiyorlanrdı ki, Hasan Sezai Efendi onları görüp sordu: - Evlatlar, nereye böyle? - Kıra gidiyoruz Efendi Baba. - Şişelerinizde ne var? - Şerbet var. Büyük velî; - Pekâlâ, öyle olsun! buyurdu. Gençler, yollarına devam ettiler. Biraz uzaklaşınca, muzipçe gülüşüp; - Nasıl da aldattık ihtiyarı, dediler. Ama kıra varıp da şişeleri açınca donup kaldılar! Zira şişelerde şarap değil, "şerbet" vardı. Bu, hidayetine sebep oldu gençlerin. O gün tövbe ettiler. Ve bu zata talebe olmakla şereflendiler. www.gonulsultanlari.com


.Bir kıza âşık oldum!"

Muhammed Şüreymi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ yanına bir gün, sevdiği bir genç geldi. Ancak üzüntülü bir hâli vardı. Mübarek zat bunu anlayıp sordu: - Sıkıntılısın evlat. - Evet efendim, hem de çok. - Hayırdır, ne derdin var? - Şeyy.. efendim. - Çekinme evladım, söyle. - Efendim, ben bir kıza âşık oldum. - Olabilir, kim bu kız? - Komşumuzun kızı efendim. Evlenme teklif ettim, reddetti. Delireceğim. - Ona kavuşmayı çok mu istiyorsun? - Hem de nasıl hocam. Dergâhın boş bir odasını gösterip; - Gir şu odaya! O kızın ismini tekrar tekrar söyle. Delikanlı girdi o odaya. Başladı kızın ismini söylemeye. Yemedi, içmedi, "Neriman! Neriman!" dedi durdu devamlı. Üçüncü günün akşamı, çalındı kapısı. İçeriden seslendi: - Kimsiniz? - Ben Neriman! Hiç önemsemedi: - Hangi Neriman? Kız sinirlendi: - Canım hangisi olacak? Ben, sevdiğin Neriman. Evlenmek istediğin Neriman. Tanımaya tanımıştı ama, ona karşı sevgi kalmamıştı ki kalbinde. Sordu içeriden: - Peki, ne istiyorsun? - Canım evlenme teklif etmiştin ya, kabul ediyorum! Genç, o anda zihninden; "Mademki insan sevdiğinin ismini çok söylemekle ona kavuşuyor. Öyleyse Rabbimin ismini çok söyler, Ona kavuşurum" diye düşündü. Ve kapıyı açmadan cevap verdi: - Ben vazgeçtim. - Sen neler söylüyorsun? - Evet, seninle işim yok artık. Kız, meyus hâlde geri döndü. O genç, o günden itibaren, "Allah" zikri ile meşgul oldu. Beşinci günde açıldı kalb gözü. Evliya oldu... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Resulullah hürmetine...

Allah dostlarından Hatim-i Esam hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün Resul aleyhisselâmın Ravdasına gelip; - Yâ ilahi! Resulünün hürmetine beni affet, diye yalvardı. O anda bir nida duydu. Gaibten gelen ses; - Habibullahın hatırı için, orada olanların hepsi affedildi! diyordu. İŞTE SENİN İLACIN İmam-ı Kastalani hazretleri de bir hastalığa yakalanmıştı. Doktorlar çare bulamadı. Nihayet Resulullahı araya koyup; - Yâ Rabbî! Habibinin hürmetine bana şifa ver! deyip yattı. Bir büyük zat göründü rüyasında. Elindeki reçeteyi uzatıp; - İşte senin ilacın! Bu reçete, Resulullahın emriyle yazılmıştır, dedi. Uyanıp, tatbik etti hemen. Ve kurtuldu o dertten. RESULULLAHIN ŞEFAATİ Bir velî de Efendimizden bahsederken; - Kıyamette, kabirden önce O kalkacak, üzerinde Cennetten elbise olacaktır. Burak adındaki bir Cennet hayvanına binip mahşer yerine gelecek. Liva-yı hamd denilen sancağı O tutacak ve her mümin, o sancağın altında bulunacaktır, buyurdu. Ve devam etti: - O, hesabın başlaması için şefaat edecek, önce Onun ümmetinin hesapları görülecek, Sırattan, önce Onun ümmeti geçecek, Cennete, önce Onun ümmeti girecektir. Şöyle bitirdi: - O, iki cihanın da sultanıdır. Onu sevmek, her Müslümana farzdır. Sordular: - Onu ne kadar sevelim efendim? - Canınızdan ve malınızdan daha çok sevin. - Onu sevmenin alameti nedir efendim? - Onun dinini öğrenip, ona göre yaşamaktır.

.Evliyayı sevmek...

Bekir bin Abdullah Müzeni hazretleri rahmetullahi aleyh, bir gün bir sevdiğine; - Son nefeste imanla gitmeyi ister misin? diye sordu. O kimse; - Tabii efendim, dedi. Kim istemez. Buyurdu ki: - Öyleyse Allah dostlarını çok sev. Zira Allahın velî kullarını sevenler, mutlaka iman ile giderler ahirete. - Ya son anda şeytan musallat olursa efendim? - Mühim değil. Sevdiği o büyükler yetişip şeytanı kovar ve o kimsenin imanla gitmesini sağlarlar. SANA İKİ NASİHATİM VAR Bir gün de bir gence; - Evladım, sana iki nasihatim var, buyurdu. Birincisi, "beş vakit namaz"ını mutlaka kıl. Zarurî haller haricinde kazaya bırakma. Genç sordu: - Zarurî haller nelerdir efendim? - "Uyku" ve "Unutmak" buyurdu. Ve ekledi: - İkinci nasihatim, annenin ve babanın duasını al. Hele baba duası, Peygamberin ümmetine duası gibidir. KİMLER İSTİFADE EDEMEZ? Bir gün de; - Efendim, velîlerden kimler istifade edemez? diye sordular. Cevabında; - Nefsini seven ve haramlardan sakınmayan kimse istifade edemez. Onun için kabınızı açık tutun, buyurdu. Ve sordu onlara: - Yağmur yağdığında açık kaplar dolar, kapalı ve delik kaplar boş kalır, öyle değil mi? - Evet efendim. - İşte nefsinden nefret edenin kabı açılır. Haramdan sakınanın da kabının deliği kapanır ve rahmet dolmaya başlar. - İstifade eden, nasıl olur efendim? - Kimseye yük olmaz. Herkesin yükünü çeker. >> www.gonulsultanlari.com Te

.En kıymetli ibadet

Konya evliyasından Çelebi Hüsrev hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdikleriyle sohbet ederken; - Allahü teâlânın en çok sevdiği ibadet nedir, biliyor musunuz? diye sordu. - Bilmiyoruz efendim, dediler. Buyurdu ki: - Müslümanların birbirini sevmesidir. Bu, imanın da şartıdır zaten. Sordular: - İmanın şartı altı değil mi hocam? - Evet. İman, Amentü'deki altı şeye inanmaktır. Ancak bu altı şeye inanmak da iki şarta bağlıdır. Bu şartlardan biri olmazsa, iman olmaz. Ve daha açıkladı: - Yani altı şeye inanan herkes Müslüman olmaz. Bunların geçerli olması için, ayrıca iki şart daha var. - Onlar nedir efendim? - Biri, gözden perde kalkmadan önce inanmak. İkincisi, "hubb-i fillah ve "buğd-i fillah'dır. Sordular: - Bunlar nedir hocam? - Yani Müslümanları Müslüman olduğu için sevmek, münkirleri inkârlarından dolayı sevmemektir. MÜMİN, DÜNYAYA BEDELDİR Sohbetine devamla; - Bir Müslüman, bir Müslümana, sırf Müslümanlığından dolayı düşmanlık beslerse, bu altı şeye inansa da Müslüman olamaz. Dinleyenler şaşırdılar: - Bu, çok tehlikeli bir şey efendim. - Elbette. Düşmanlık şöyle dursun, bir Müslüman bir yerden geçerken, duvarda bir din kardeşinin (ismini) yazılmış görse, ceketinin önünü ilikleyip öyle geçmelidir o yerden. Sordular: - Hikmeti ne efendim? Buyurdu ki: - Çünkü orada, Allaha ve Peygambere iman etmiş bir Müslümanın ismi var. Müslüman bu kadar kıymetlidir işte. Hatta Müslüman, dünyadaki her şeyden daha kıymetlidir. > www.gonulsultanlari.com 

."Niçin ağlıyorsun?"

Anadolu velilerinden Bahşi Halife hazretleri rahime-hullahü teâlâ anlatıyor: Bir gün Eshab-ı kiramdan "aleyhimürrıdvan" biri ağlıyordu ki, Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" onu görüp; - Niçin ağlıyorsun? diye sordular. O sahabi arz etti: - Yâ Resulallah! Sizi çok seviyorum. Bu dünyada huzurunuza rahatça geliyor, sohbetinizi zevkle dinliyorum. Ama ahirette bu öyle kolay olmayacak herhalde. Efendimiz sordular: - Neden? - Çünkü sizin Cennette makamınız çok yüksek olur yâ Resulallah. Orada size ulaşamam ve görmekten mahrum kalırım. Buna üzülüyorum. Bu ayrılık acısını şimdiden hissediyor, bunun için ağlıyorum. Buyurdular ki: - Üzülme. Kişi sevdiğiyle beraberdir. Sen Cennette benim yanımda olacaksın! DİN KİTABINA HÜRMET Bir gün de sohbetinde; - İnsan genç iken "Şehvet"inin, yaşlanınca da "Şöhret"inin esiri olur, buyurdu. Ve ekledi: - Bir İslâm âliminin kitabını alıp, hürmetle bir rafa koyana, Allahü teâlâ iman nasib eder. Sordular: - Efendim, imanın altı şartını kabul etmekle insan imanını koruyabilir mi? - Bir şartla. Küfre sebep olacak bir söz söylememeli ve iş yapmamalıdır. Bir de "Hubb-i fillah" ve "Buğdi fillah" var, buyurdu. Ve izah etti: - Yani Müslümanları, Müslüman olduğu için sevmek, münkirleri, inkârlarından dolayı sevmemek lazımdır. - Bu olmazsa iman olmaz mı efendim? - Olmaz. İmanın altı şartını kabul etse bile, "Hubbi fillah" ve "Buğdi fillah" yoksa, o iman geçerli değildir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ben hakimlik yapamam!"

Derviş Ahmed Semerkandi hazretlerini rahime-hullahü teâlâ, bir zaman "kadı" yapmak istediler. Ancak kabul etmedi. Kul hakkına girerim, diye korktu. Israr ettiler, yine kabul etmedi. Zorladıklarında; - Yeminle söylüyorum ki, ben hakimlik yapamam, buyurdu. Bu defa kızıp; - Yalan söylüyorsun! dediler. Buyurdu ki: - Pekâlâ, siz yalan söyleyen birini mi kadı yapacaksınız? Hayretle birbirlerine baktılar. Sonra lafı değiştirdiler: - Yok yok, doğru söylüyorsun. - Doğru söylüyorsam, inanın öyleyse. "Ben hakimlik yapamam" diyorum. Bir cevap veremediler. Ve vazgeçtiler kadı yapmaktan. SAADETLERİN BAŞI Bir gün de; - Efendim, dünya ve ahiret saadetlerinin başı nedir? diye sordular. Cevabında; - Allahü teâlânın rızasına kavuşmaktır, buyurdu. - Buna nasıl kavuşulur efendim? - Allahü teâlânın emirlerini yapmakla. Ama bunlar ihlasla yapılmalıdır. - İhlas nedir ki efendim? - İhlas, kalbin temiz olması demektir. Kalbin temiz olması da, o insanın İslâmiyete uyup uymamasıyla anlaşılır. - Bu ihlasa nasıl kavuşulur hocam? - Resulullah Efendimizi "aleyhissalatü vesselâm" ve Onun yolunda olan din büyüklerini çok sevmekle. BİRBİRİNİZİ ÇOK SEVİN! Bir gün de, bazı sevdiklerine; - Birbirinizi çok sevin. Allahü teâlâ, birbirini çok seven müslümanlara azab yapmayacak, buyurdu. Peşinden sordu: - Mümin ne demektir, bilir misiniz? - Ne demektir efendim? - Mümin, "affedici insan" demektir. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ölüm var evladım!"

Ebu Abdullah Mağribi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün nasihat isteyen bir gence; - Ölüme hazırlan! buyurdu. Bu nasihat, garibine gitti delikanlının. "Allah Allah!" dedi içinden, "Ölüme hazırlan diyor. Halbuki ben daha gencim. Niye böyle söylüyor ki? Hele bir yaşlanayım. Ölüme o zaman hazırlanırım..." O böyle düşünürken; - Evet, henüz gençsin evladım. Ama unutma ki, ecel genç ihtiyar tanımıyor, buyurdu. Ve sordu ona: - Sen genç iken ölenleri hiç görmedin mi? - Gördüm hocam. - Çocuk yaşta ölenleri? - Onları da gördüm efendim. - Bebek iken ölenler de var değil mi? - Evet efendim. - Bak evlat, genç yaşta ölenlerin sayısı, yaşlı iken ölenlerden daha çoktur. Bebek iken ölenler de, genç iken ölenlerden fazladır. Delikanlı etkilendi bu sözlerden. Beş vakit namaza başladı. Ve kılıp bitirdi kazalarını. Çok geçmeden vefat etti. Evet, ecel, genç iken yakalamıştı o delikanlıyı da. AKILLI İNSAN KİMDİR? Bir gün de bir talebesine; - Akıllı insan, kışın ihtiyacını yazdan hazırladığı gibi, "ahiret azığı"nı da dünyada iken hazırlar, buyurdu. Kış gelip çatmadan odun kömür almak, nasıl akıllılık ise, "Ölüm" gelmeden önce ölüme hazırlanmak da akıl icabıdır. Delikanlı sordu: - Hocam, sizi çok sevmek istiyorum, ne yapayım? - Öyleyse arkadaşlarını çok sev evladım. - Hocam, ben sizi çok sevmek istiyorum ama. Buyurdu ki: - Arkadaşını sevmeyen, hocasını sevemez evladım. 

.Gemi parçalanmak üzereydi ki...

Ahmet bin İbrahim el Vasıti hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün, deniz yolculuğuna çıktı. Ancak büyük bir fırtına koptu denizde. Dalgalar büyüdü. Gemi başladı sallanmaya. Tam parçalanmak üzereydi ki; - Yâ Rabbî! Sevdiğin kulların hürmetine dindir bu fırtınayı! diye yalvardı. Ellerini yüzüne sürerken dindi fırtına. Yolcular; - Nasıl dua ettin ki, fırtına durdu? dediler. - "Sevdiğin kullar hürmetine..." diyerek yalvardım, buyurdu. Cenâb-ı Hakkın öyle kulları vardır ki, onların hürmetine edilen duaları geri çevirmez. ALLAH KULUNU SEVERSE... Bir gün de sohbetinde; - Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. Birincisi, ona sevdiği bir kulunu tanıtır. Sordular: - Sevdiği kuldan murat nedir efendim? - Hakiki bir "İslâm âlimi" veya gönül ehli bir "Allah adamı"dır. Böyle bir zatı tanımak, nimetlerin en büyüğüdür. - Neden efendim? - Çünkü iki cihan saadetine kavuşmak, böyle bir zatı tanımak ve onu sevmekle olur ancak. - İkinci nimet nedir hocam? - İkincisi, ona hayırlı bir iş nasib eder. Daha çok severse, derd-ü bela verir. - Sevdiğine mi dert bela verir efendim? - Evet. Derd-ü bela, Allahü teâlânın kemendidir. Sevdiklerini, onunla kendine çeker. İYİ İNSAN NASILDIR? Bir gün de; - İyi insan nasıl olur efendim? diye sordular bu zata. Cevabında; - İyi insan, herkese güler yüzlü, tatlı dilli olur, buyurdu. - Farzları yapıp haramlardan kaçması da gerekmez mi hocam? - Elbette. Ama bunlar, her Müslümanın asli vazifesidir zaten. Tabii ki yapacaktır

.Ruhumu secdede al!"

Bağdat evliyalarından Ahmet bin Ebu Verd hazretleri rahime-hullahü teâlâ; - Yâ Rabbî! ruhumu secdede al! diye dua ederdi her zaman. Bir gece, namaza durdu. Son secdeye gittiğinde kalkamadı. Secdesi normalden fazla sürünce merak etti hanımı. Yanına vardığında vefat etmiş olduğunu gördü. Evet, secdede teslim etmişti ruhunu. Nitekim büyükler; "Kim neyi isterse, cenâb-ı Hak onu o şeye kavuşturur" buyuruyorlar. CENNETE GİRMEK İÇİN Bu zat, bir sohbetinde; - Cennetin kapısı, büyüklerin kalbidir! buyurdu. Ve izah etti: - Hani her eve bir kapıdan girilir ya, işte Cennete de büyüklerin kalbinden girilir. Yani Cennete girmek isteyen, önce büyüklerin kalbine girmelidir. Sordular: - Yani onları sevmek ve onlar tarafından sevilmek mi lazım efendim? - Evet, aynen öyle. - Peki büyüklerden maksat kimlerdir efendim? - İnsanın annesidir, babasıdır. En mühimi de hocasıdır. Yani ona dinini öğreten, dünya ve ahiret saadetine sebep olan rehberidir, üstadıdır, mürşididir. Ve ilave etti: - Hoca hakkı, anne-baba hakkından önce gelir. - Peki bunların kalbine nasıl girilir hocam? - Nasihatlerine göre yaşamakla, hizmet edip dualarını almakla ve kitapları varsa, dağıtmakla. Bunları yapan, onların gönlüne girmiş olur. Onların gönlüne giren de, Cennetin kapısından içeri girmiş demektir. Şöyle bitirdi: - Kim kimi severse, Cennette onunla beraber olacaktır. Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm" öyle buyuruyor. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ne yiyip ne içiyorsunuz?"

Ebu Bekir bin Abdurrahman Sekkaf hazretleri rahime-hullahü teâlâ zamanında birkaç genç, kıra gittiler bir gün. İçki içeceklerdi orada. Ancak tenha bir yeri seçtiler. Zira biliyorlardı fena iş yaptıklarını. Olacak bu ya, tam içki içerlerken, bu zat gördü onları. Ve yaklaşıp sordu: - Gençler! Ne yiyip ne içiyorsunuz? - Hiç, evden öteberi getirdik, onları yiyoruz bey baba. Sonra içki şişelerini gösterip sordu: - Şu şişelerde ne var? - Bal şerbeti. - Nasıl bir şey? Ben de içebilir miyim? Korku sardı gençleri. - Ee, şeyy, tabii buyurun. Ama biraz değişiktir tadı. Hoşunuza gitmeyebilir. Büyük velî; - Olsun, ben her şerbeti severim, buyurdu. Ve ellerinden alıp içti: - Oh! Çok da nefismiş, buyurdu. Gençler birbirlerine bakıştılar. Büyük zat, bu sefer kendisi doldurdu. Ve uzattı o gençlere: - Alın bakalım, siz de için! Gençler, o zatın elinden alıp içtiklerinde şaşkına döndüler. Zira içtikleri 'bal şerbeti'ydi gerçekten. Şarap, "Şerbet" olmuştu bir anda. Bunu görüp, çok duygulandılar. Hemen tövbe ettiler. Ve talebesi olmakla şereflendiler. EN BÜYÜK NİMET Bu zat, bir gün bazı sevdiklerine; - Nimetlerin en büyüğü nedir, biliyor musunuz? diye sordu. Cevaben; - Bilmiyoruz efendim, dediler. Buyurdu ki: - En büyük nimet, hakiki bir "İslâm âlimi"ni tanımak ve Onu sevmektir. - Hikmeti ne efendim? - Çünkü onları seven ve sözlerini dinleyen, hem dünyada rahat eder, hem de ahirette. www.gonulsultanlari.com Tel: 

.Biraz yeşil ot topla getir!

Anadolu Evliyasından Şeymer Hasan Dede rahime-hullahü teâlâ, henüz çocuktu ki, bir gün babası çağırıp; - Oğlum! Bahçeye git de, koyunlar için biraz yeşil ot topla getir! dedi. Küçük Hasan; - Peki babacığım! dedi. Ve koştu bahçeye. Ancak eli boş geri döndü. Babası sordu merakla: - Hayrola oğlum, ot yok muydu bahçede? - Vardı babacığım. - E, niye getirmedin öyleyse? - Koparmaya kıyamadım babacığım. - Kıyamadın mı, neden? - Bütün yeşil otlar "Allah! Allah!"diye zikrediyordu babacığım. Onun için koparamadım. Babası çok duygulandı. - Peki evladım! deyip alnından öptü. ÇOK SIKINTILARIM VAR Bir gün, sevdiği bir genç gelip; - Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu bu zata. Cevaben; - Çok istiğfar oku! buyurdu. Genç, istiğfara devam etti. Ve kurtuldu bütün sıkıntılarından. Başka gün de, bir genç gelip; - Efendim, işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı. Ona da aynı cevabı verdi: - Öyleyse çok tövbe et! O da çok tövbe etti. Ve muvaffak oldu her işinde. ÇOCUĞUMUZ OLMUYOR Bir gün de biri gelip; - Efendim, dua edin de çocuğumuz olsun, diye rica etti bu zata. Cevap aynıydı: - Öyleyse çok istiğfar eyle! Adamcağız; - Peki efendim, dedi. Ve devamlı istiğfar okudu. Çok geçmeden kavuştu muradına. Her sene çocukları oldu. Hem de ikiz. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Allah, iki korkuyu birden vermez

Denizli müftüsü iken vefat eden Ahmet Hulusi Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine; - Allahü teâlâ iki korkuyu bir kuluna vermez, buyurdu. Yani dünyada Allahtan korkan, ahirette korkmasın. Dünyada korkmayansa, ahirette çok korksun. Ve ekledi: - Ancak bu korkunun temelinde Sevgivardır. Allahtan korkmak, Onu sevmenin alametidir. Seven korkar çünkü. Sevmeyen korkmaz. Ve sordu onlara: - Talebe, hocasından korkar, değil mi? - Evet efendim. - Ama çok da sever, değil mi? - Doğru hocam. - İşte ondan korkması, sevgisindendir. Onu incitirim, kırarım diyedir. - Evladın babasından korkması da böyle midir efendim? - Evet. Onu üzerim diye korkar. Onu üzmek istemez. DÜNYADA EN ZOR İŞ Bir gün de sohbetinde; - Dünyada en zor iş karar vermektir, buyurdu. Ve izah etti. - Yani insan, her an bir karar vermek durumundadır. Ancak nerede "Peki", nerede "Hayır" diyeceğini iyi bilmesi lazımdır. Bu çok mühim. Merak ettiler: - Neden mühimdir efendim? - Çünkü bunun bir ucu Cennet, öbür ucu Cehennem'dir. Resulullah Efendimize "aleyhissalatü vesselâm" Eshab-ı kiram "Evet"dediler, yükseldiler. Ebu Cehil ve yandaşları ise "Hayır"dediler, ebedi felakete sürüklendiler. KÖTÜ HUYLU KİŞİ Bir gün de sohbetinde; - Kötü huylu kişi, parçalanmış testiye benzer, buyurdu. Ne yamanır, ne de eskisi gibi çamur olur, buyurdu. Sordular: - Kötü huylu kişi nasıl anlaşılır efendim? - Başkasının kötü huylu olduğunu söyleyen, kendisi kötü huyludur. www.gonulsultanlari.com 

.Meleklerin dua etmesi için

Ebu Hamza Bağdadi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, birkaç sevdiğiyle sohbet ederken; - Meleklerin size imrenmesini ve size dua etmelerini ister misiniz? diye sordu. - Evet efendim, çok isteriz, dediler. - Öyleyse şu iki şeyi yapın, buyurdu. Birincisi, birbirinizi çok sevin. İkincisi de bir araya geldiğinizde faydalı şeyler konuşun. - Ne konuşalım efendim? - Allahtan bahsedin. Yahut açın bir İlmihal kitabı okuyun. Üç beş kişi bir araya gelir de "dînî sohbet" ederlerse, gökteki melekler onlara imrenir ve dua ederler onlar için. KENDİNİZİ SEVMEYİN Bir gün de, bir genç gelip; - Efendim, ben Allahü teâlâyı sevmek istiyorum, ne yapayım? diye sordu. Cevaben; - Öyleyse kendini sevme, buyurdu. Çünkü kendini seven, Allahı sevemez. Allahı seven de nefsini sevemez. Ayrıca nefsini seven, büyüklerden istifade edemez. Genç sordu yine: - Büyüklerden istifade etmenin alameti nedir ki efendim? - Onlar, kimseye yük olmaz. Üstelik herkesin yükünü çekerler. O BEĞENSİN, YETER Bir gün de sohbetinde; - Her işi Allah için yapın. İnsanların takdirini değil, Rabbimizin rızasını düşünün, buyurdu. Ve ekledi: - İnsanlar bu gün över, yarın söverler. İnsanların takdirini bekleyenler, kime benzer, biliyor musunuz? - Kime efendim? - Alışveriş için pazara giden şu insana benzer ki, para kesesini açtığında, içinin "çakıl taşı"yla dolu olduğunu görür. Hiçbir işe yaramaz tabii. İşte "İhlassız ameller" de ahirette bir işe yaramayıp, "kirli paçavra" gibi sahibinin yüzüne çarpılır. www.gonulsultanlari.com Tel:

.Birşeye kavuşan, her şeye kavuşur

Ebu İshak-ı Şami hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün talebelerine; - Çocuklar, bir şey var ki, o şeye kavuşan, her şeye kavuşur. O şeye kavuşamayan, hiçbir şeye kavuşamaz, buyurdu. Merak ettiler: - O nedir ki hocam? - Hakiki bir İslâm âlimi'ni sevmek ve sohbetinde bulunmaktır. Çünkü o büyüklerin nasihatlarına göre yaşayan, dünyada huzurlu olur. Ahirette de sonsuz Cennet nimetlerine kavuşur. - Böyle bir zat yoksa efendim? - Onların kitabını okuyan da her nimete kavuşur. İYİLERLE BİRLİKTE OLUN Bir gün de sohbetinde; - Daima iyilerle beraber olun, kötülerden uzak durun, buyurdu. Ve izah etti: - Çünkü bir kimse, bir "cüzzamlı" hasta ile, bir evin aynı odasında yedi sene birlikte kalsalar, hatta aynı tabaktan yiyip aynı yatakta yatsalar, cüzzam çok bulaşıcı olduğu halde, yine de o sağlam adama bulaşmama ihtimali vardır. Ve ilave etti: - Fakat bir mahallede bir "kötü insan" olsa, onun kötülüğünün diğer insanlara bulaşmama ihtimali yoktur. HERKES PİŞMAN OLACAK Bir gün de; - Herkes öldüğünde pişman olup, "Eyvah!" diyecek, buyurdu. Ama kâfirlerin pişmanlığı daha çok olacak. "Aah! Keşke iman etseydim" diyecekler, ama nafile. Sordular: - Müslümanlar da pişman olacak mı efendim? - Elbette. Onlar da; "Aah! Keşke şu şu günahları işlemeseydim. Keşke şu iyilikleri de yapsaydım" diyecekler. Ama bu da nafile. Çünkü imtihan bitmiş, fırsat elden gitmiştir. Geri dönüş de yoktur oradan. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İnsan kanı sel olmuştu

Eshâb-ı kiramdan hazret-i Huzeyfe radıyallahü anh anlatıyor: Yermük harbi, kavurucu sıcak bir günde yapılmıştı. İnsan kanı, sel olup akmış, binlerce cesedi alıp götürmüştü. Yaralanan gaziler, sıcak kumlara seriliyor, kan kaybı ve susuzluktan tek tek ölüyorlardı. Ben de yaralıydım. Mataramda birkaç yudum su kalmıştı. Onu, amcaoğluna içirmeyi düşündüm. Bir kan seli içinde yatan yaralıları dolaşıp buldum kendisini. Dudakları sıcaktan kavrulmuş, son nefeslerini alıyordu. Suyu görünce sevindi. Mataramı dayadım ağzına. Tam içecekti ki, az öteden; - Su, Su! diye bir ses duydum. Dönüp baktım. İkrimeydi. Amcaoğlu da sesi duymuştu. Göz işaretiyle; - Suyu ona götür! dedi. Koştum İkrime'ye. Matarayı ağzına dayadım. Tam içecekti ki, bir başka inilti duyuldu: - Allah için bir yudum su! İkrime de içemedi suyu. Gözüyle işaret edip; - Suyu ona götür! dedi. Şehidler arasından ona koştum. Son anında yetişip, mataramı dayadım ağzına. Lakin geç kalmıştım. Vardığımda, Allah! deyip ruhunu teslim etti. Yüzüne baktım. Sanki gülüyordu. "Bari İkrime'ye içireyim" dedim. Ama yetişemedim. Çünkü nefes almıyordu. Yüzüne tatlı bir tebessüm yayılmıştı. Ne yapacağımı şaşırmıştım. "Bari amcaoğluna yetişeyim" dedim. Ona da yetişemedim. Hareketsiz yatıyordu. Dudaklarında tatlı bir tebessüm vardı onun da. Üçü de içememişti suyu. Ama daha tatlısını içmişlerdi. Şehadet şerbetini www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Neden yememiş?

Behaeddin-i Buhari hazretleri kuddise sirruh, yemek hususunda çok titiz idi. Bir yemeği pişiren, eğer öfkeliyse, yahut isteksiz idiyse, anlar yemezdi o yemeği. Nitekim bir gün yemeğe davet ederler. Gelir, sofraya oturur. Ama uzatmaz elini yemeğe. Ev sahibi üzülüp; - Efendim! Yemeklerimiz helaldir, niçin yemezsiniz? der. Büyük Velî; - Biliyorum, buyurur. Ama bunları pişiren öfkeliymiş. Öfkesi sinmiş yemeklere. LOKMANA DİKKAT ET! Yine sevdiği bir talebesi; - Hallerim iyi değil efendim. Ne yapayım? diye sorar. Cevabında; - Lokmana dikkat et, buyurur. Ve ilave eder: - Bir yemek, gafletle pişer, isteksiz hazırlanırsa, onu yiyenin halleri bozulur. Günaha girmesi kolay olur. - Ya istekli pişerse efendim? - O zaman şifa olur. Onu yiyen, zevk alır ibadetinden. EDEB, İNSANI SÜSLER Bir gün de sevdiklerine; - Karşılaştığınız her müslümana değer verin. Çünkü o kişi, Allahın sevgili bir kulu olabilir, buyurur. Ve şunu anlatır: Vaktiyle bir talebe çıkar evden. Medreseye gidecektir. Az sonra karşıdan yaşlı biri gelir. Genç, durup kenara çekilir. Yol verir ihtiyara. İhtiyar da durup, gence; - Haydi geç! buyurur. - Siz buyurun efendim! - Evladım yol senin. - Olsun efendim, siz buyurun. Evliyadan bir zatmış o meğer. Ona tek bir nazar eder. O nazarla çocuğa bir hâl olur. Kalb gözü açılır. Evliya olur. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tasavvuf nedir?

Anadolu Velilerinden Hacım Sultan hazretlerine rahime-hullahü teâlâ, bir gün; - Tasavvuf nedir? diye sordular. Cevabında; - Tasavvuf, kimseye eziyet etmemektir, buyurdu. Bir gün de sevdiği bir gence; - Evlat, Allahü teâlâ biz insanları, -hâşâ- lüzumsuz yaratmadı, buyurdu. Dünyaya gelişimizin bir maksadı var. Genç sordu: - O nedir efendim? - Allaha iman edip, Ona kullukta bulunmak. Unutma ki biz kuluz. Her istediğimizi yapmaya serbest değiliz. Ve ekledi: - Bizim bir Sahibimiz ve Onun bize emirleri var. Bu emirlere göre yaşarsak kurtuluruz ahirette. DELİRDİN Mİ BABA? Bu zat, İstanbula geldi bir defa. Üsküdara gidecekti. Ancak deniz çok dalgalıydı. Kayıkçılar kayıkları kıyıya bağlamış, sohbet ediyorlardı. Ama Onun mühimdi işi. Mutlaka geçmeliydi Üsküdara. Yaklaştı bir kayıkçıya. - Üsküdara gitmek istiyorum evlat! - Delirdin mi baba? Görmüyor musun denizin halini? Öbürüne rica etti: - Üsküdara gidebilir miyiz oğlum? - Git işine baba. Eceline mi susadın? Nihayet bir tanesi; - Olur baba. Hemen gidelim, dedi. Ve açıldılar denize. Gerçekten de insan boyunu aşıyordu dalgalar. Deniz delirmişti sanki. İyi de, niçin kabul etmişti bu kayıkçı? Çünkü tanıyordu bu zatı. Nitekim bir ok atımı gitmeden dindi fırtına. Deniz sakinleşti. Kayık, gelin gibi süzülüp yanaştı Üsküdara. Büyük zat ayağını karaya basar basmaz tekrar koptu fırtına. >

.İmtihan edeceklerdi, ama...

Pir Ali Efendi rahime-hullahü teâlâ, Balıkesir toprağını nurlandıran bir Velîdir. Bazı çekemeyenler, imtihan etmeye yeltendiler bu zatı. Tefsir ve hadis ilminden zor sualler tesbit edip yazdılar bir kâğıda. Bunları ona sorup, ilmi derecesini ölçeceklerdi güya. Nihayet gittiler bu zatın dergâhına. Büyük zat, iltifatla karşıladı onları. İçeri alıp yer gösterdi. Hoşbeşten sonra başladı sohbete. Ancak sohbet ilerledikçe ona karşı kalbleri değişti bu kimselerin. Çünkü suallerine bir bir cevap veriyordu. Hem de en mükemmel şekilde. Soluk almadan dinlediler sohbeti. Mest oldular adeta. Mahcubiyet içinde özür dilediler. Dahası, önünde diz çöküp, talebesi oldular aynı gün. HAKİKİ BAYRAMLAR Bir gün de sevdiği bir talebesine; - Müminin hakiki bayramı, Rabbinin huzuruna yüz akıyla çıktığı gündür. Ama hakiki bayramlar birden çoktur, buyurdu. Ve şöyle sıraladı: - Mesela günah işlemediği gün, bayramıdır. Günahlarının affedildiği gün bayramıdır. Bunlardan başka imanla öldüğü gün, kabirde, sual meleklerine doğru cevap verdiği gün, Mizan'da sevaplarının ağır geldiği gün, Sırat'tan selâmetle geçip Cennete girdiği gün ve nihayet Allahü teâlâyı gördüğü gün. Ve ilave etti: -Ama bu hakiki bayramlara kavuşmak, sağlam bir gemiye binmekle olur ancak. -O hangi gemi efendim? -Ehl-i sünnet gemisi evladım. Ehl-i sünnet âlimlerinden herhangi birini rehber edinen, onun sözünü dinleyen, onun kitaplarını okuyan, onun gemisine binmiş olur ki, mutlaka kurtulur ahirette. 

.Eyvah, ben ne yaptım!

Balıkesir erenlerinden Barak Baba'yı rahime-hullahü teâlâ sevmeyen biri vardı ki, çirkin şeyler söylerdi hakkında. Hatta hakaret dolu bir mektup yazıp, gönderdi bir gün. Barak Baba, okuttu onu bir talebesine. Sükunetle dinledikten sonra; - Yaz! dedi. Ve özetle şu mektubu yazdırdı: "Muhterem kardeşim. Evet, sizin de buyurduğunuz gibi ben Rabbimin beğendiği gibi bir kul olamadım. Halbuki en büyük arzum bu idi. Ne olur, dua edin de, bu arzuma kavuşayım, vesselâm". Sonra o talebeye; - Bu mektubu, o kimseye götür! buyurdu. Talebe götürdü mektubu. Adam açıp okuyunca; - "Eyvah!" dedi kendi kendine. "Ben ne yaptım? Bu zat, bizim gibi alelade bir insan değilmiş". Mahcup ve pişmandı. Dergâha koşup, diz çöktü önünde. - Affedin hocam, dedi. Hakkınızda yanlış fikre saplanmışım. Büyük Velî ona sevgiyle bakıp; - Sen çok iyi bir insansın, buyurdu. Adam daha da şaşırdı. - İyi insan mıyım efendim? - Evet. İyi biri olmasaydın, pişman olup bu kapıya gelmezdin, buyurdu. Ve söz aldı ondan: - Sen şimdi söz ver. Bana dua edecek misin? Ellerine sarılıp; - Hem de ömür boyu efendim, dedi. HUZURLU OLMAK İÇİN Biri de bu zata gelerek; - Huzurlu olmak istiyorum efendim. Ne yapayım? diye sordu. Cevabında; - Günah işleme, buyurdu. Huzursuzluk, günah işlemekten olur. Ayağımız taşa takılsa, evde tabak kırılsa, işlediğimiz bir günah sebebiyledir. Ve ekledi: - Ayrıca kendini beğenme. Kendini beğenen de huzurlu olamaz. www.gonulsultanlari.com T

.Bir Velîyi incitince

Manisa-Akhisar'da medfun Şeyh Ahmet Efendi rahime-hullahü teâlâ devrinde bir müslüman, iftiraya uğrayıp hapse atılmıştı. Bu zat, valiye gidip; - Bu kişi iftiraya uğramış. Onu serbest bırak, diye rica etti. Vali; - Peki efendim dedi. Ama sonra döndü bu sözünden. Büyük zat buna çok üzüldü. Kırıldı mübarek kalbi. Peki ya vali? Boynunda bir ur çıktı. Hangi doktora gittiyse çare bulamadılar. Bir kaç gün içinde ölüp gitti bu dertten. MÜMİN KÂBEDEN KIYMETLİ Bir gün de sohbetinde; - Bir kimse, bir müminin "ismini" duvarda görse, ceketini ilikleyip, o duvarın önünden saygı ile geçmelidir, buyurdu. Ve izah etti: - Çünkü orada, Allahü teâlâya iman etmiş birinin ismi yazılı. Müslümanın ismine bu kadar hürmet lazım gelirse, kendisine karşı nasıl davranmalı, düşünün artık. Müslüman, Kâbeden bile kıymetlidir. - Kâbeden de mi efendim? - Evet. Camilerde İmam efendiler selâm verince, yüzünü cemaate döndürüp oturur ya, bu da, müminlerin şeref ve kıymetini gösteriyor işte. ÖYLE YAŞAYIN Kİ... Bir gün de sohbetinde; - Öyle yaşayın ki, hiç kimse sizin yüzünüzden Cehenneme girmesin, buyurdu. Ve ekledi: - Yaşayışınızla örnek olun insanlara. Size gıbta ile bakıp; "Müslüman işte böyle olur" desin herkes. - Ya aksi olursa efendim? dediler - O zaman insanlar; "Şuna bak, bir de namaz kılıyor" der ve İslâmiyetten soğurlar. Ama buna siz sebep olduğunuz için, onlarla birlikte siz de yanarsınız. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İsmimi nerden biliyorsun?

Manisa'da yaşamış Allah dostlarından Darendeli Ömer Rızai hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ keramet ehli bir kişi olduğunu duyan Şeyh İbrahim adında bir hoca, Manisa'ya geldi bir gün. Bu zatı merak etmiş, tanımak istiyordu. Şehre varınca, evini sordu. Gösterdiler. Kapıyı çaldığında, bir delikanlı çıktı. Bu genç, o zatın oğluydu. İsmiyle hitab ederek; - Buyurun İbrahim amca. Babam da şimdi gelir, dedi. Misafir şaşırmıştı: - İsmimi nerden biliyorsun evladım? - Babam söyledi. Az önce evden çıktı ve "Şimdi Şeyh İbrahim adında bir hoca efendi ziyaretimize gelecek. Onu içeri al. Ben de az sonra gelirim" dedi. Şeyh İbrahim, şaşkınlıkla girdi içeri. Az sonra geldi büyük zat. Onu görünce sevindi ve; - Özür dilerim, geciktim, buyurdu. Şeyh ibrahim sordu: - Nereden geliyorsunuz hocam? - Mekkeden. Bir dostum az önce orada vefat etti de, onun cenazesine gitmiştim. Sonra koyu bir sohbete daldılar. Şeyh İbrahim, sohbetten büyük zevk almış, hiç duymadığı şeyleri öğrenmişti ondan. Sonra izin istedi. Ve elini öpüp ayrıldı huzurundan. EN BÜYÜK KERAMET Bir gün de; - En büyük keramet nedir? diye sordular bu zata. Cevabında; - En büyük keramet, dinde istikamet sahibi olmaktır, buyurdu. Sordular: - İstikamet nedir efendim? - İstikamet, bildiği hak yolda dosdoğru yürümek, hiç sağa sola sapmamaktır. Sordular yine. - İyi insan kimdir efendim? - İyi insan, kimseye yük olmayan, bilakis herkesin yükünü çekendir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dünyalık için ağlanır mı?

Ebu Abdullah Mehai hazretleri rahime-hullahü teâlâ çok merhametli bir zat idi. Öyle ki, insanların günah işlediğini görünce ağlardı. Bir gün, "hırsız"girdi evine. Bütün eşyasını alıp götürdü. Büyük zat eve girip vaziyeti görünce başladı ağlamaya. Hanımının garibine gitti bu hâl: - Efendi, hiç dünyalık için ağlanır mı? - Ben onun için ağlamıyorum ki. - Ya ne için ağlıyorsun? - Hırsız için ağlıyorum. - Hiçbir şey anlamadım bey. - Hanım niye anlamıyorsun? Bu adam hırsızlık yapmadı mı? - Evet yaptı. - Yaptığı günah değil miydi? - Elbette günahtı. - Peki, günahın karşılığı nedir ahirette? - Cehennem ateşidir. - İyi ya, nasıl yanacak o ateşte? Nasıl dayanacak. Ona ağlıyorum işte. İYİ İNSAN NASIL OLUR? Bir gün de; - İyi insan nasıl olur efendim? diye sordular bu zata. Cevabında; - İyi insan, güleryüzlü olur, kimseye yük olmaz, bilakis herkesin yükünü çeker, buyurdu. Sordular: - Ya namaz ve oruç efendim? - Bunlar, her müslümanın asli vazifesidir. Zaten yapacaktır. HARAM ATEŞTİR Bir gün de; - Hocam "Haram ateştir" deniyor. Bu doğru mu? diye sordular. Cevaben; - Elbette, buyurdu. Haramla beslenen vücudu Cehennem ateşi yakar. Sordular yine: - İmansız ölmemek için ne yapmak lazım efendim? - Korkmak lazım. İmansız ölmekten korkmayan, imansız ölür mazallah. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kul hakkı mühimdir

Semerkant'ta yetişen büyük Velîlerden Ebül Abbas Dineverihazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cuma namazı için çıktı evden. Ancak hava yağmurluydu. Yerlerse çamur. Biraz yürüyünce çamurlandı pabuçları. Temizlemek için bakındı etrafa. Bir bahçe duvarı gördü ve taşlarına sürerek temizledi pabuçlarını. Namaz kılarken; "Eyvaah!" dedi kendi kendine. "Ben ne yaptım? Başkasının duvarını kirlettim çamurla". Namazdan sonra sorup soruşturdu. Ve buldu ev sahibini. Meğer gayr-i müslimmiş adam. Durumu anlatıp; - Ne olur, hakkınızı helal edin! dedi. Adam şaşırdı: - Helallik isteyecek ne var ki arkadaş? - Duvarınızı kirlettim de. - Olsun, alt tarafı duvar. Zaten çamur içindeydi. - Doğru ama, bu kul hakkıdır. Lütfen helal edin. Adam çok duygulandı: - Peki, helal olsun. Ama bir şeyi merak ettim. - Neyi merak ettiniz? - Bu incelik ve insan haklarına saygı, nereden kaynaklanıyor? - Dinimizden. - Dininiz mi emrediyor bunu size? - Evet. İslâmda "kul hakkı" çok mühimdir. - Yaa, ne güzel! dedi. Ardından "kelime-i şehadet" yankılandı odada. EN KÖTÜ İNSAN Bir gün de sevdiklerine; - En kötü insan, yanına yaklaşılması en zor olandır, buyurdu. Ve ekledi: - Her halimizle dinimizi sevdirmeliyiz. Bunun için kendimizi sevdirmeli, bunun için de İslâmın ahkâmına uymalıyız. Ve özetledi: - Müslüman, "iyi insan" demektir. Onu herkes sever. www.gonulsultanlari.com 

.Bizim ev şu adrestedir

Hindistan Evliyasından Ahmet Şeybani rahime-hullahü teâlâ zamanında o yerin valisi rüya gördü bir gece. Nur yüzlü bir ihtiyar yanına gelip; - Evlat! Bizim ev şu adrestedir, gelirsen görüşür, sohbet ederiz, dedi. - Peki efendim! dedi. Uyanınca; "Allah Allah! Bu sevimli zat kimdi acaba?" dedi. Sabah erkenden çıktı evden. Evi bulup çaldı kapıyı. Rüyada gördüğü sevimli ihtiyar kapıyı açıp; - Hoş geldin evlat! dedi. Çağırmasak geleceğin yoktu. Oturup sohbet ettiler. Bir ara sinekler doluştu odaya. Vali rahatsız olup kovmak istedi. Ama ne mümkün. Binlercesi hücum edip, sıva gibi kapladılar yüzünü. Büyük zat, valinin aciz kaldığını görünce, pencereyi açıp; - Haydi, hepiniz dışarı çıkın! diye seslendi. Sinekler bir anda terkettiler odayı. Vali hayret içindeydi. Kalkıp hürmetle öptü elini. Dergâhın müdavimiydi artık. NİYETİNİZİ DÜZELTİN Bu zat bir sohbetinde; - Her işi Allah için ve güzel niyetlerle yapın, buyurdu. Sordular: - Bir şey yerken nasıl niyet edelim efendim? - İbadet için kuvvetlenmeği düşünün. - Giyinirken efendim? - Örtünmeye ve soğuktan sıcaktan korunmaya niyet edin. - Din kitabı okurken hocam? - İslâmiyeti öğrenip tatbik etmeye ve başkalarına da öğretmeye niyet edin, buyurdu. Ve ekledi: - Din öğretirken "dünya menfaati" düşünülürse, hiç faydası olmaz. Hatta zararı olur. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Gıybet, orucu bozar mı?

Bağdat Evliyasından Ebu Said-i Harraz hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ huzuruna bir genç gelip, bazı dînî sualler sordu. Ve aldı cevaplarını. Ancak suallerden birini unuttu. "Gıybet orucu bozar mı?" diye soracaktı. Ama bir türlü hatırlayamadı. Tam kalkıyordu ki, mübarek zat sordu: - Soracağın başka şey var mı evladım? - Var efendim. - Sor öyleyse. Delikanlı bir müddet düşündü. Ama hatırlayamadı. - Şey... unuttum efendim, dedi. Büyük zat sevmişti bu genci. - Az daha düşün evlat. Hatırlarsın belki. Genç az daha düşündü. Ama hatırlayamadı yine. Büyük zat döndü gence: - Gıybet hakkında mı soracaktın yoksa evladım? O zaman hatırladı: - Evet efendim. Gıybet orucu bozar mı? diye soracaktım. - Gıybet, orucu bozmaz, ama sevabını giderir, buyurdu. Genç adam çok duygulanmıştı. Sarıldı ellerine. Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından. DIŞARDA DÜŞMAN ARAMAYIN! Bir gün de talebelerine; - Çocuklar, kendinize dışarda düşman aramayın, buyurdu. En büyük düşman içinizdedir. Gençler anlıyamadılar: - Düşman içimizde mi hocam? - Evet. - O nedir ki efendim? - Düşünürseniz bulursunuz. O zaman biraz tahmin ettiler: - Yoksa nefis mi efendim? - Evet, kendi nefsimizdir, başkası değil. - Nefis, bize neden düşman hocam? - Çünkü öyle yaratıldı. Onun tek bir gayesi vardır ki, o da sahibini ateşe atmaktır. Bunun için insana hep kötülükleri yaptırır. İyiliklere ise mani olur. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Habbab'ın aşkı

Asr-ı saadette bir yahudi âlimi ve Habbab isminde bir oğlu vardı. Bu güzel yüzlü çocuk, bir gün babasının odasında kilitli bir sandık gördü. "İçinde ne var?" diye meraklandı. Kilidini söküp, açtı sandığı. Açar açmaz "nur" saçıldı etrafa. "Rüya mı görüyorum?" diye düşündü. Nur, bir kitaptan fışkırıyordu. İlk sayfasındaki; "Muhammed, Allahın habibi ve Peygamberidir. Ne mutlu onu görüp, iman edenlere" yazısını okudu. O anda âşık oldu o Resule. Kendi kendine; "Ey Allahın habibi! Sen şimdi neredesin? Ah seni bir görebilsem" dedi. Ve ağlamaya başladı. Sonra bayılıp düştü. Kendine geldiğinde, babası başucundaydı: - Oğlum, ne bu halin? - Ben âşık oldum baba. - Âşık mı oldun, kime? - Son Peygamber Muhammed aleyhisselâma. Adam beyninden vurulmuşa döndü. Şiddetle dövüp, hapsetti bir hücreye. Habbab, ağlayarak açtı ellerini. - Yâ Rabbî, beni Habibine kavuştur! diye yalvardı. Gaibden bir ses; - Onu görmek istiyorsan, şu yöne doğru yürü! diyordu. O yöne doğru yürümeye başladı. Sanki kuvvetli bir mıknatıs, onu Resulullaha doğru çekiyordu. Nihayet Medineye varıp, bir evin eşiğine çöktü. Yorulmuştu. Ev sahibi, çıktı kapıya: - Sen kimsin evladım? - Adım Habbab. Allahın Habibini arıyorum. O sahabi, kolundan tutup götürdü onu Resulullaha. Böylece âşık, mâşukuna kavuştu. Habbab, sevincinden ağlıyordu. Sonra "kelime-i şehadet"i söyleyip imanla şereflendi. "radıyallahü teâlâ anh www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir isteğin var mı?

Ahmet Eğribozi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ, Ahmet isminde çok sevdiği bir talebesi vardı. Bir gün abdest suyunu döküyordu ki, hocası muhabbetle baktı bu gence: - Ahmet evladım! - Buyurun hocam. - Bir arzun, isteğin var mı benden? - Hayır hocam, sağlığınız. - Çekinme evladım. Bir arzun varsa söyle ki, dua edeyim. O zaman arzetti: - Hocam, ben hafız olmak istiyorum. Ama hafızam çok zayıf, ezberleyemiyorum. Büyük Velî açtı ellerini; - Yâ Rabbî! Kendi kelâmını, akıt şu günahsızın göğsüne. Tez zamanda hafız olsun! diye yalvardı. Ve ekledi: - Vakıf eyle mânâsına dahi! Duası anında kabul oldu. Ve kısa sürede "hafız" oldu genç talebe. KURTAR BENİ BU İLLETTEN! Yine içkiye mübtela bir genç vardı. Bırakmak istiyor, ama bırakamıyordu. Açtı ellerini bir gün; - Yâ Rabbî! Kurtar beni bu illetten! diye yalvardı. Ve uyudu. Rüyasında bir ses duydu: - Sen Ahmet Eğribozi hazretlerine git. Senin işin o kapıda hallolur! diyordu. Uyanıp koştu o dergâha. Büyük Velî, genci görünce; - Evladım! Bırak şu içkiyi. İçme artık! buyurdu. Genç hürmetle eğilip; - Peki efendim! baş üstüne, dedi. - Söz mü? - Söz efendim. O anda içkiye karşı inanılmaz bir nefret duydu kalbinde. Öyle ki, istese de içemezdi artık. Tiksiniyordu çünkü. Bir tek söz, halletmişti işini. Ne demiş büyükler: - Evliyanın sözünde rabbani tesir vardır. İşte isbatı. www.gonulsultanlari.com 

.En şerefli şey

Allah dostlarından Esen Sofu hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün talebelerine; - Şu kâinatta en kıymetli ve en şerefli şey nedir sizce? diye sordu. Bunun üzerine düşünmeye başladılar. Az sonra biri kalktı: - En kıymetli şey Kâbe'dir hocam. - Bilemedin. Sonra bir başkası kalktı: - Hacer-ül evsettir efendim. - Hayır. - Cennettir hocam. - Değil. - Arş-ı âlâdır. - O da değil. Hiçbiri bilememişti. Buyurdu ki: - Kâinatta en kıymetli şey, şu anda Sevgili Peygamberimizin "aleyhissalatü vesselâm" mübarek kabr-i şerifinde, Onun mübarek bedenine temas eden "topraklar"dır çocuklar. Bu nasipli topraklar, Arş'dan, Kürsî'den ve Cennetler'den daha kıymetli ve şereflidir. HATIRINA BİRŞEY GELDİ Ahmed adında bir talebesi vardı. Bir gün, İslâmiyette hediyeleşmenin önemini okuyordu ki, hatırına bir düşünce geldi birden: "Şu yeni aldığım cübbeyi, hocama hediye edeyim. Duasını alırım" dedi. Acele hazırlanıp çıktı evden. Ama heyecandan unutmuştu cübbeyi. Hocası onu görünce; - Hoşgeldin evladım, ama boş geldin, buyurdu. Hani bizim cübbe? Delikanlı mahcuptu: - Eyvaah! Unuttum hocam. - Zararı yok evladım. Ama getirseydin dua ederdik. - Hemen gidip getireyim hocam. - Hayır hayır, şaka söyledim. Ama iyi düşünmüşsün. hediyeleşmek sünnettir. Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm"; (Hediyeleşiniz, sevişiniz!) buyuruyor. Ve ekledi: - Ayrıca hediye muhabbeti arttırır evladım. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Resulullaha âşık bir fakir

Bağdatta bir gurup zengin, Hac yoluna çıktılar. O yörede Resulullahın aşkıyla yanan bir fakir vardı ki, yıllardır kutsal toprakların hasretiyle yanıp kavruluyordu. Kafileyi görünce dayanamadı. Koşup katıldı o kervana. Ama ne bineği vardı, ne azığı. Zenginlerden biri farketti onu. Alaylı bir yüz ifadesiyle; - Ey fakir! Bineğin yok, azığın yok. Nasıl hacca gideceksin? dedi. Sonra bir kahkaha atıp ekledi: - Bari paran var mı? Fakirin parası da yoktu. Ama tevekkülü vardı kalbinde. Sonra Resulullahın muhabbeti vardı. Döndü o kendini bilmeze. - Allah bana yardım eder, dedi. Ve mahzun halde ayrıldı yanından. Hacdan sonra Medineye doğru yola çıktılar. Zengin, bu fakiri görüp sordu: - Komşu! Sahi sen haccı yapabildin mi? - Çok şükür. Bana da nasib oldu. - Peki, beratını aldın mı bari? - Ne beratı? - Cehennemden âzâd olduğuna dair berat. - Hayır. Ben öyle bir şey almadım. Zengin, cebinden çıkardığı herhangi bir kâğıdı gösterip; - Bak, Kâbeyi ziyaret edenlere böyle berat veriyorlar. Hepimiz aldık, dedi. Fakir buna inanıp koştu Kâbeye. Örtüsüne yapışıp; - Yâ Rabbî! O berattan ben de isterim, diye yalvardı. O anda eline bir kâğıt tutuşturuldu gaibten. O kâğıdı yüzüne gözüne sürdü. Sonra koşup yetişti kafileye. Zengin onu görünce sordu: - Ne oldu? Alabildin mi beratını? - Evet ya, bana da verdiler, işte! Adam misk kokulu, nur yazılı kâğıdı görünce aklı gitti. Bayılıp düştü atından. Kendine geldiğinde anlamıştı her şeyi. Ağlama sırası kendisindeydi artık. > www.gonulsultanlari.com 

.Söz dinleyen, kazanır

Anadolu Velîlerinden Muslihiddin bin Alaüddin hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir sohbetinde; - Söz dinleyen kazanır, buyurdu. Ve şunu anlattı: Bir gün hocamla otururken; - Beni dinleyen rahat eder. Ama dinlemiyorlar,buyurdu. Üzülmüştüm. Sonra bana bakıp; - Ama sen lâf dinlersin! buyurdular. O zaman sevindim. Bunu anlattıktan sonra; - Siz de bir iş yapacağınız zaman mutlaka büyüklere danışın. Ve nasıl söylerlerse öyle yapın, buyurdu. Siz kazanırsınız. ÇOK SEVİNÇLİYİM Bir gün de, cemaate bir müddet muhabbetle baktıktan sonra; - Şu anda çok sevinçliyim! buyurdu. Cemaat: - Neden efendim? diye sordular. - Günahlarım affoldu da onun için, buyurdu. Bir mümin, bir müminin yüzüne, sırf Allah için, sevgiyle bakarsa, cenâb-ı Hak onun bütün günahlarını affediyor. BUNLAR KİMLERDİR? Sonra şunu anlattı: Mahşerde, güneş iyice alçalacak. Herkes buram buram ter dökerken, bir gurup insanlar, Arş-ı âlâ altında, serin sular yanında gölgelenecekler. Mahşer halkı merak edip meleklere soracak: - Bunlar Peygamber midir? Melekler; - Hayır, diyecekler. - Evliya mıdır? - Hayır. - Ya kimdir bunlar? - Bunlar, ahir zaman ümmetinden olup, Allah için birbirini seven müslümanlardır. Ve şöyle bitirdi: - Allah için olan sevgide "birlik"vardır, "bereket"vardır, "kuvvet"vardır, "başarı" vardır, "her iyilik"vardır. > www.gonulsultanlari.com T

.Mümine bakmak ibadettir

İstanbul'da medfun bulunan Mehmed Emin Tokadi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine; - Bir mümin, bir mümin kardeşinin yüzüne muhabbetle baksa, hiç bir şey konuşmasa bile sevap kazanır, buyurdu. Şimdi ben size bakıyorum, siz de bana bakın. Hepimiz sevap kazanalım. Ve ilave etti: - Çünkü müminin yüzüne bakmak ibadettir. BU, BİR ŞANSTIR Bir gün de, bazı dostlarına; - Cenâb-ı Hak lutfetti, bizi insan ve müslüman olarak yarattı. Üstelik de Ehl-i sünnet itikadı'nı nasib etti, buyurdu. Ve ekledi: - Bu, bir şanstır. Bir başkası bu şansa sahip değilse ona kızılır mı? Bilmiyor çünkü. Sordular: - Peki ne yapalım efendim? - Bilmeyenlere anlatalım. Kitap verelim. Bir insanı kurtarmak, dünyayı kurtarmak gibi sevaptır. EN MÜHİM İŞ Bir gün de sohbetinde; - Yapılacak en mühim iş, imanı ve itikadı Ehl-i sünnete göre düzeltmektir. Çünkü iman doğru olmazsa, kurtuluş olamaz. Ama bu kâfi değil. Güzel ameller de yapmak lazımdır. Sordular: - Bu amellerin en mühimi nedir efendim? - Beş vakit namazdır ki, kadın erkek her müslümana farzdır ve mutlaka kılmalıdır. Ve ekledi: - Üç halde kazaya kalabilir. Birincisi "Uyumak", ikincisi "Unutmak"tır. Sordular: - Ya üçüncüsü efendim? - Üçüncüsü de "Ölmek"tir. Ne demek istediğimi anladınız değil mi? - Evet hocam çok iyi anladık. Yani yaşıyorsak, kılacağız demek istiyorsunuz. www.gonulsultanlari.com 

.Allah sana şifa versin

Ebu Bekir bin Ebu Vefa hazretleri rahime-hullahü teâlâ zamanında, fakir bir müslüman hastalandı. Kimsesi yoktu garibin. Hastalığı gün günden ağırlaştı. Çaresizlik içinde kıvranırken, bir gece rüyasında nur yüzlü bir kişi geldi yanına. Elini onun başına koyup; - Cenâb-ı Hak sana şifa versin! diye dua etti. O anda ağrıları dindi adamcağızın. Sevinçle baktı bu mübarek zata: - Siz ne iyi insansınız. - Estağfirullah. Ben günahkâr biriyim. Hasta olduğunu işittim de dua etmeye geldim. - İsminizi bağışlar mısınız? - Adım, Ebu Bekir, deyip kayboldu gözden. Uyandığında turp gibiydi. HUZURLU OLMAK İÇİN Bir gün de bazı sevdikleri; - Efendim, rahat ve huzurlu olmak istiyoruz, ama olamıyoruz. Sebep nedir? diye sordular. Cevabında; - Bunun bir tek yolu var, buyurdu. - O nedir efendim? - İslâmiyete uymak. - Onu biliyoruz hocam. - Bilmek kâfi değil. O ilacı kullanmak lazım. İslâma göre yaşamadıkça ne dünyada, ne de ahirette saadete kavuşulamaz. FEYZ, NUR DEMEKTİR Bir gün de; - Efendim, büyük zatların isimleri yazılı olan levhaların evde bulunması faydalı mıdır? diye sordular. Cevaben; - Elbette, buyurdu. - Ne faydası var hocam? - Levhaya bakılınca o zatlar hatırlanır. Onlar hatırlanınca, ruhları biiznillah orada hazır olur. Hazır olunca da feyz verirler. - Feyz nedir efendim? - Feyz, nur demektir. Kalbleri temizler. >> www.gonulsultanlari.com

.Allah sevgisi

Aşçı Yahya Baba rahime-hullahü teâlâ, Edirne toprağını nurlandıran gizli bir gönül eridir. Bayezid-i Velî devrinde, Tunca nehri kenarındaki külliyede aşçı başıdır. Ama kalb gözü açıktır. Bir gün, sevdiklerine; - Kardeşlerim! Helal lokma, insanı ibadete sevkeder, haramsa günaha, der. Ve devam eder: - Kendi karnınız doyarsa, başka açları düşünün ki, asıl hüner budur işte. Kendisi de buna dikkat eder. Yalnız insanlara değil, bütün mahlukata karşı engin bir şefkat besler. Her gün, yemek dağıtımından artan pilavı, Tunca nehrindeki balıklara serper. Ambar memuru durumu anlar. Artan pilav kadar kısar pirinci. Ama pilav yine artar. Yarıya indirir, bir şey değişmez. Pilav hep artmaktadır. Durum Padişaha arz edilir. Sultan Bayezid de merak eder bu işi. Kalabalık bir gurup devlet erkâniyle gelir, oturur sofraya. Ama pilav yine artar. Yahya Baba, her zamanki gibi alır balıkların nasibini, nehre varır. Padişah da ardındadır. Pilavdan ilk kepçeyi alıp da tam serpmek üzeredir ki, Seslenir ardından: - Dur Baba, ne yapıyorsun? Bu, israf değil mi? Ancak Yahya Baba'nın yerine, balıklardan cevap gelir. Şöyle ki; Binlerce balık, bir anda başlarını sudan çıkarır ve lisan-ı halleriyle; - Sultanım! Devletin artığını bize çok mu görüyorsun? derler sanki. Padişah duygulanır. Aşçı Baba secdeye kapanır. Secdede uzun süre kalır. Daha doğrusu kalkmaz secdeden. Zira ruhunu teslim etmiştir. "rahmetullahi aleyh" www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hırsızın tövbesi

Edirne Evliyasından Velî Dede'nin rahime-hullahü teâlâ bir çok kerametleri anlatılıyor bu yörede. Biri şöyle: Bir gece evine hırsız girer bu zatın. Ancak adam nerden bilsin, bu evin bir "Allah dostu"na ait olduğunu. Bir şeyler alıp götürmek ister. Ama hiçbir şey alamaz. Daha doğrusu eşyalar gelmez. En son büyük zatın cübbesi ilişir gözüne. Çeker, ama onu da alamaz. Sanki bütün eşyalar oldukları yere yapışmıştır. Şaşırır kalır. Hiç böyle şey görmemiştir ömründe. Çaresiz eli boş çıkıp giderken, Velî Dede seslenir arkasından: - Evlat! bir ihtiyacın mı vardı? Döner garip. Mahcup ve başı yerdedir. Büyük zat, ona cübbesini gösterip; - Al şunu! Sana hediyem olsun, der. Adamcağız ürkek adımlarla gider, tutar cübbeyi. Cübbe kolaylıkla gelir eline. Halbuki az önce, olanca kuvvetiyle asılmış, ayıramamıştır onu yerinden. İşte o zaman anlar bir "Evliya zat"ın evine girdiğini. Pişmanlık içindedir. Diz çöküp tövbe eder huzurunda. Ertesi gün dergâhta alır soluğu. Katılır dervişler arasına. ÖYLE YAŞAYIN Kİ... Sözleri çok tesirliymiş bu zatın. Bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim! Allahü teâlânın size nasıl davranmasını istiyorsanız, siz de Onun kullarına öyle davranın, der. Bir gün de; - Muvaffak olmanın sırrı ikidir buyurur. Biri, günah işlememek, öbürü, insanlara iyilik etmektir. Ve şöyle devam eder: - Öyle yaşayın ki, sizin yüzünüzden kimse Cehenneme girmesin. Bir gün de nasihat isterler bu zattan. Cevabında; - Her şeyin başı, Namaz'dır. Namazsız müslümanlık olmaz, buyurur. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ezana hürmet

Mevlana Celaleddin-i Rumi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, ezanı işittiğinde, hemen diz çöküp dinlerdi huşu içinde. Talebesine de böyle yapmalarını emreder; - Ezana saygılı olun. O, İslâmın bayrağıdır, derdi. Ve bir vaka anlattı onlara. Hadise şöyle: Belh şehrinde, salih bir müslüman vardır. Ezana çok saygılıdır. Ne zaman "ezan sesi" işitse, anında işini bırakır. Ne iş olursa olsun. Edeble, diz üstü oturur. Ezanı hürmetle dinler. Sonunda salevat okur. Sonra kalkıp, namaza durur. Bir ömür bu böyle gider. Nihayet ömrü biter. Ve vefat eder. Techiz ve tekfini yapılır. Namazı kılınır. Sonra, tabutunu omuzlayan cemaat, kabristana doğru yola koyulur. İşte o zaman enteresan bir şey olur. Tabut, eller üstünde giderken, ezan-ı Muhammedî okunur. Fakat o da ne? Müezzin ilk tekbiri okuyunca, tabut havada durur. Bir milim gitmez ileri. Cemaat şaşkına döner. Bu hâl, ezan bitene kadar devam eder. Bitince, yürür tekrar. Nihayet kabre varırlar. Defnini yaparlar. Cemaat içinde, hâl ehli bir zat vardır. Kalb gözü açıktır. Gönlünü çevirir mevtanın kabrine. Vakıf olur kabir ahvaline. Görür ki, Münker-Nekir hiddetle gelir. Şiddetle suale çekerler: - Rabbin kim? Dinin nedir? O anda, Hak katından bir hitab gelir: - Ey melekler! Bu kulumu incitmeyin. O, benim ismime hürmet ederdi. Siz de onu hiddetle sorguya çekmeyin! Şöyle biter hitap: - O, benim ismimi aziz tuttu, siz de onu aziz tutun! www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Vazifemden ayrılayım mı?

Hazret-i Mevlana'yı çok seven biri vardı ki, bir an olsun ayrılmak istemezdi yanından. Ama devlet memuru idi. Hep onunla olmak için, ayrılması gerekirdi işinden. Koştu hemen Hazret-i Mevlanaya: - Efendim, vazifemden ayrılayım mı? - Niçin ayrılacaksın? - Hep sizinle olmak için. - Olmaz, buyurdu. Ve şu menkıbeyi anlattı ona. İNZİVAYA ÇEKİLİR, FAKAT... Harun Reşid devrinde, bir kişi vardır. Zabıta amirliği yapmaktadır. İşini mükemmel yapar. Zayıfları korur. Zalimleri korkutur. Sayesinde rahat eder müslümanlar. Hatta, Hızır aleyhisselâmla sık sık birlikte olur. Bu, bir gün karar verir aniden. Ayrılır işinden. Maksadı, inzivaya çekilmek. Kendini ibadete vermek. Arzusuna kavuşur. Ama bir konuda huzursuzdur. Çünkü Hızır aleyhisselâmı göremez olur. Buna çok üzülür. Çok da merak eder. "Acaba ne hata ettim?" der. Ve bir gece, hazret-i Hızırı rüyada görür. Ve sorar hemen: - Artık bana gelmiyorsun. Sebep nedir? Buyurur ki: - Ben sana geliyor idiysem, ibadetinden dolayı değildi ki. - Ya niçindi? - İnsanlara hizmet ediyordun. Sayende halk rahattı. Ama istifa ettin. İnsanlara hizmeti terkettin. Yerine zalim biri geldi. Bozuldu halkın dirliği. O anda uyanır uykudan. - Eyvah! der. Anlamıştır hatasını. Koşar hükümdara, vazife ister. Ve tekrar başlar hizmete. İnsanlar "huzur"a kavuşur. Kendi de "Hızır"a. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dua almaya bakın!

Abdülhakim Arvasi hazretlerine rahime-hullahü teâlâ; - Muvaffak olmak için ne yapalım efendim? diye sorarlar. Cevabında; - İnsanların duasını alın! buyurur. Ve şunu anlatır: Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirecektir. Düğün günü gelir. Çok koyun ve inek kesilir. Ocaklar yanar, yemekler pişer. Et kokuları mahalleyi sarar. Ancak evin bitişiğinde, dört yetimiyle müslüman, dul bir kadın yaşamaktadır. Hepsi de günlerdir açtır. Kadıncağız gider, düğün evinin kapısını çalar. Açılınca, ateş ister. Halbuki ateş için gitmemiştir. "Belki yemek verirler" diye ümitlenmiştir. Fakat adam ateşperesttir. Niyetini anlasa da, birşey vermez. Kadın, az sonra bir daha gider. Yine eli boş döner. Üçüncüde yine öyle olur. Ama ateşperest bu defa kadına acır. Hallerini anlamaya çalışır. İner dehlize, kulak verir. Yetimciğin sesini işitir: - Anneciğim, ne olur bir daha gidiver. Belki bu sefer birşey verirler. - Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum. Adam bunu işitir. Merhamete gelir. Bir mükellef sofra hazırlatır. Evlerine gönderir. Ve dehlize inip konuşmaları dinler. Yetimlerin en küçüğü dua eder: - Yâ Rabbî! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona ikram et. İmanla şereflendir! Ardından; - Âmin! Âmin! sesleri yükselir. İşte o anda, ateşperestin kalbi değişir. Söyler şehadeti. İmanla şereflenir. E, ne demiş büyükler: - Sadaka, belayı önler. Ama dua, kaderi değiştirir. www.gonulsultanlari.com

.Kibirli hükümdar

Veliyyullah Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine;- Kibir felakettir, buyurur. Sonra şu menkıbeyi anlatır. Vaktiyle bir padişah vardır. Kibirli mi kibirli. Bu, bir gün azametle biner atına. Alır avanesini yanına. İhtişamla giderken, karşısına biri çıkar. Eski elbiseli bir ihtiyar. Yaklaşır, selâm verir. Ama o, kibrinden selâmı almaz. Seslenir ona ihtiyar: - Ey sultan! Seninle bir işim var! Sultan sinirlenir: - Kimsin, ne istiyorsun? - Seninle bir işim var! - Benimle ne işin var? - Gizlidir az eğil, der ona. Eğilince; - Ben Azrailim! diye fısıldar kulağına. Sultan bunu duyunca, fena bozulur. Eli ayağı soğur. Dizinin bağı çözülür. Kekeleyerek rica eder: - Az mühlet ver, ailemle görüşeyim. - Olmaz! der. Vermez izin. Ve alır ruhunu beklemeksizin. BEN DE SİZİ BEKLİYORDUM Ölüm meleği oradan ayrılır. Aynı kıyafetle salih bir müslümanın yanına varır. - Selâmün aleyküm! - Aleyküm selam! - Ey müslüman! Seninle bir işim var! - Hay hay! Baş göz üstüne. Melek tanıtır kendini: - Ben Azrailim! - Oo, hoş geldiniz, der. Ve rica eder: - Ben de sizi bekliyordum. Ne olur, çabuk olun. Bir an önce beni Rabbime kavuşturun. - Ruhunu nasıl almamı istersin? - Namaza durayım. Ben secdede iken ruhumu alın. Melek; - Peki, der. Secdeye inince, ruhunu kabzeder. www.gonulsultanlari.c

.Gönlü kırık olun!

Şah Kubad-i Şirvani hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir sohbetinde; - Allah, göğsü kabarık insanları sevmiyor. Başı önünde olanları beğeniyor, buyurdu. Ve misal verdi: Sahabeden biri, bir harp esnasında salınarak, heybetle yürür. Resulullah "aleyhissalatü vesselâm", onu böyle görür. - Bu, doğru değil! derler. Ardından; - Ama harpte caizdir, buyururlar. BİR ANLIK GAFLET Yine Huneyn harbinde, İslâm ordusu, onbin mücahittir. Bu, o gün için büyük bir kuvvettir. Mücahitler, bir an gaflete düşüp; - Bu ordunun önünde kim durabilir? derler. Yani biraz böbürlenirler. Ama ikaz tez gelir. Düşmanın karşısında dağılırlar. Kısa bir bozgun yaşanır. Ama Resulullah Efendimiz bir milim bile ayrılmaz yerinden. Hatta, atını mahmuzlayıp, sürer düşmana. Hem de tek başına. Hazret-i Ali ardından yetişir. Atının dizginine yapışır, - Gitme yâ Resulallah! der, hazretine zarar gelir. Onun bu ricasıyle durur. - Ben Abdullahın oğlu Muhammedim. Tek başıma da olsa, giderim, buyurur. Ama bir milim bile gerilemez. O sırada hazret-i Abbas da yetişir. O, sesi gür bir kişidir. Nida eder gazilere: - Ey Resulün eshabı! Nereye gidersiniz? Bakın burada yalnız kaldı Peygamberimiz! Gaziler bu sesi duyar; - Biz ne yapıyoruz? deyip toparlanırlar. Anlamışlardır hatalarını. Tevazu'ya bürünürler. Kırık kalb'le saldırırlar bu kere. Ve yardım gelir. Kavuşurlar zafere. www.gonulsultanlari.com 

.Gemi niçin yürümedi?

İlyas Çelebi rahime-hullahü teâlâ bir gün bazı talebesiyle deniz aşırı bir yere gidecekti. Rıhtıma geldiler. Ancak gemici onu almadı gemisine. Üstelik hakaret etti. Üzüldü büyük Velî. Kırık kalble ayrıldı rıhtımdan. O anda enteresan bir şey oldu. Gemici, hareket ettiremiyordu gemisini. Ne kadar uğraştıysa da nafile. Bir milim oynamıyordu yerinden. İşte o anda aklı başına geldi. Koşup yalvardı bu zata: - Lütfen buyurun gemiye. Sizden ücret de almıyorum. Büyük Velî bindi gemiye. Gemi başladı yürümeye. Gemici, talebesiydi artık bu Velinin. EN MÜHİM İŞ Bir gün bir sevdiğine; - İman ettikten sonra en mühim iş, o imanı korumaktır, buyurdu. Ve ekledi: - İman, "mum alevi"ne benzer. En ufak bir rüzgarla sönebilir. Sönmemesi için, cam bir fenerle etrafını çevirmek gerekir. Sordular: - Fenerden maksat nedir hocam? - İbadetlerdir. Namaz, bir fenerdir mesela. Oruç, hac, dînî sohbet, dînî kitap okumak, bunların hepsi imanı muhafaza altına alan "cam fener" gibidirler. MÜMİN DÜNYAYA BEDELDİR Bir gün de sohbetinde; - Müslümanın yüzüne bakmak ibadettir, buyurdu. Şaşırdılar: - İbadet mi efendim? - Evet. Müminin yüzüne sevgiyle bakana, cenâb-ı Hak "yüz ömre" sevabı verir. - Hikmeti ne hocam? - Çünkü müslüman, Allahın dostudur. Halis müslümana, gökteki melekler bile imrenerek bakarlar. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 

.Onu yakalayıp getirin!

Hacı Bayram-ı Velî hazretlerini, rahime-hullahü teâlâ bazı çekemeyenler, padişaha koşup; - Sultanım, Ankarada Hacı Bayram diye biri var ki, insanlar akın akın ona gidiyorlar. Korkarız, ilerde isyan bile çıkarabilir, dediler. Padişah emretti: - Yakalayıp, getirin onu bana! Ve ilave etti: - Gelmezse, zincire vurup zorla getirin! Askerler; - Ferman padişahımızındır, dediler. Ve yola revan oldular. Ankara girişinde bir kimseye rastladılar. Nur yüzlü, sevimli bir ihtiyardı bu. Askerlere sordu: - Evlatlar, böyle nereye gidersiniz? - Ankaraya efendi baba. - Niçin gidiyorsunuz? - Orada sultana baş kaldıran isyancı biri varmış. Onu tutup sultanımıza götüreceğiz. - Adı neymiş? - Hacı Bayram. - Peki gelmek istemezse? - Zincire vurup, zorla götürürüz. Büyük Velî gülümsedi: - Aradığınız benim evlatlar. Padişahın fermanı başım gözüm üstüne. Askerler mahcup olmuşlardı. - Olur mu efendim, aradığımız siz olamazsınız. Biz, devlete başkaldıran bir isyancı arıyoruz. - Haydi gidelim. Padişahı bekletmeyelim, buyurdu. Ve beraberce, geldiler Edirneye. Sultan, isyancı diye bir "eşkıya" beklerken, nur yüzlü "bir Velî" gördü karşısında. Baş köşeye oturtup, sohbetini dinledi. Onu ihsanlara boğmak istedi. Kabul etmeyince, ısrar etti. Hacı Bayram-ı Velî hazretleri; - Padişahım! Mutlaka bir ihsan gerekiyorsa, talebemiz vergi ve askerlikten muaf olsun, buyurdu. Padişah; - Emriniz olur, dedi. Ve bir "ferman" yazıp takdim etti. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Üzümleri bana sat!

Erzurum'da yaşamış olan Abdürrezzak Ali Efendi "rahime-hullahü teâlâ", bir gün yolda giderken bir hıristiyana rastladı. Adam üzüm götürüyordu pazara. Bir şarapçıya satacaktı onları. Büyük zat bunu anlayıp, bir teklifte bulundu hıristiyana. - Bu üzümleri bana satsana. - Neden sana satacakmışım? - Üzümler öyle istiyor da ondan. Adam sinirlendi: - Ne diyorsun yahu, kim ne istiyor? - Üzümler bana satılmayı istiyorlar. - Git be adam. Üzüm konuşur mu hiç? - Konuşuyorlar işte. - Ne diyorlar peki? - Bu adam bizi bir şarapçıya satacak. Bizse şarap olmak istemiyoruz. Ne olur satın al da kurtar bizi, diyorlar. Hıristiyan donup kalmıştı. Rengi kül gibi oldu. Ve bayılıp yere düştü oracıkta. Ayılınca seve seve müslüman oldu. Yakınları sordular: - Niçin müslüman oldun? Dedi ki: - Benim bu niyetimi kimse bilmiyordu. Bu zat bildiğine göre, dini haktır, diye düşündüm ve imanla şereflendim. MÜMİN NASIL OLUR? Bir gün bazı sevdikleri; - Mümin nasıl olur efendim? diye sordular. Cevabında; - Yumuşak halı gibi olur, buyurdu. Yumuşacık bir halıda çıplak ayakla dolaşan bir kimsenin ayakları incinir mi? - İncinmez tabii efendim. - İşte halis müminden de hiç kimse incinmez. O, "ekmek" ve "su" gibidir. Her zaman ihtiyaç duyulur ona. Ve ilave etti: - Mümin, güleryüzlüdür. Yüzü gülse de kalbi mahzundur. Ağlaması çok, gülmesi azdır. Gündüz, insanları ferahlatmak için gülse de, geceleri akıbetini düşünüp ağlar. Gözyaşlarından bir mendil ıslanır her gece. 

.Yatsıyı kılmadan yatma!

Bursa'da medfun bulunan Alaaddin Ali Fenari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi, yatsı namazını kılmadan yatmayı âdet edinmişti. Bir gün, bu talebeye; - Yatsıyı kılmadan yatma! buyurdu. Namazı kazaya bırakmak çok büyük günahtır. Delikanlı; - Peki efendim, dedi. Ama o gece yine kılmadan yattı. Ancak korku ile uyandı birazdan. Zira hocası rüyasında girmiş ve; - Hani söz vermiştin! Ne oldu? diye ikaz etmişti. Lakin tekrar uyuyakaldı. Az sonra korkuyla uyandı. Büyük Velî kızgındı bu sefer. - Haydi kalk! Kıl namazını! Uyandı, ama yine uyuyakaldı. Üçüncüde daha sert bir ikaz aldı. - Haydi kalk! Yatsıyı kıl da yat! Namazı kazaya bırakmak, çok büyük günahtır. Fırladı yataktan. Kıldı namazını. Ertesi gün gitti hocasının huzuruna. Büyük Velî onu görünce sordu: - Niçin sözünde durmazsın? Genç; - Bir daha olmayacak hocam, dedi. Ve tuttu bu sözünü. Şu nasihatı da unutmadı hayatı boyunca: "Namazı kazaya bırakmak, çok büyük günahtır". ÖNCE NEYİ ÖĞRETELİM? Bir gün de bir sevdiği; - Efendim, çocuklarımıza en önce neyi öğretelim? diye sordu. Cevabında; - Namaz kılmasını öğret, buyurdu. Sordu yine: - Dünya ve ahirette saadete kavuşmak neye bağlıdır efendim? - Doğru namaz kılmaya. - Hocam namaz bu kadar mühim mi? - Elbette. Namazsız müslümanlık olmaz. Müslüman demek, "Namaz" demektir. > www.gonulsultanlari.com 

.Söz dinlemeyenin hali

Manisa'da medfun Kadı Şeyh Efendi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gurup talebesiyle sefere çıktı bir gün. Dönüşte Manisaya yaklaşmışlardı ki, talebesinden biri; - Hocam, ben önden gidip, gelmekte olduğumuzu haber vereyim, diye arzetti. Kadı Şeyh Efendi; - Lüzum yok, buyurdu. Habersiz gidelim de sürpriz olsun. Ancak o talebe dinlemedi hocasını. Ondan habersiz düştü yola. Bir müddet gitmişti ki, yolda bir "yılan" çıktı önüne. Çok iri ve korkunçtu. Yolun tam ortasında heybetle durmuş, geçit vermiyordu talebeye. Yılan engeliyle karşılaşınca anladı hatasını. Pişman olarak geri döndü. Hocası onu görünce, mânâlı mânâlı gülümsedi: - Gidemedin mi evladım? Talebe büktü boynunu: - Göndermediniz efendim. - İzinsiz iş yaparsan böyle olur. Bir daha öyle şey yapma! - Başüstüne hocam. NAMAZIN ÖNEMİ Bir gün de Namaz'ın öneminden bahsederken; - Kardeşlerim, bir evde "kapı"neyse, bu dinde "namaz"odur, buyurdu. Ve izah etti: - İslâm binasının kapısı Namaz'dır. Namaz kılmayan, o evden içeri girip, içerdeki güzelliklere kavuşamaz. Evin etrafında dolanıp durur. Sonra sordu cemaate: - Temelsiz bina olur mu? - Olmaz efendim, dediler. Buyurdu ki: - İslâm binasının temeli de "namaz"dır işte. Temelsiz bina olmayacağı gibi namazsız da müslümanlık olmaz. Şöyle bitirdi: - Müslüman demek, "namazını kılan insan" demektir. www.gonulsultanlari.com T

.Bundan büyük keramet mi olur?

Bir gün, Aziz Mahmud Hüdayi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Padişahın davetiyle saraya gider. Oturup sohbet ederler. Az sonra büyük Velî abdest almak ister. Padişah ibrikle su döker. Sultanın annesi de, kafes arkasında elinde havlu, beklemektedir. Bu arada gönlünden; "Ne büyük Velî. Bir kerametini görsem" diye geçer. Abdest biter. Büyük Velî kurulanırken; - Hayret! diye mırıldanır. Padişah meraklanır: - Hayırdır hocam. - Bazısı keramet görmek istiyor, buyurur. Halbuki Padişah eğilmiş, elimize su döküyor. Annesi, havlu tutmak için ayakta bekliyor. Bundan büyük keramet mi olur? ÖLECEKLERİNİ BİLSİNLER Sohbete devam ederler. Padişah: - Efendim, Abdülkadir-i Geylani hazretleri, kendi talebelerine kıyamet günü şefaat edecekmiş, bu haber doğru mudur? diye sorar. Büyük Velî; - Doğrudur, buyurur. - Peki, zat-ı alinizin de bu hususta bir vaadi var mıdır acaba? O zaman büyük zat el kaldırıp; - Yâ Rabbî! Kıyamete kadar bize tâbi olanlar ve ömründe bir kere türbemize gelip bir Fatiha okuyanlar, denizde boğulmasınlar, fakirlik görmesinler, ahirete imanla gitsinler, öleceği günü bilsin ve haber versinler, diye dua eder. BİRBİRİNİZİ ÇOK SEVİN Bir gün de, sevdiklerine; - Birbirinizi çok sevin. Allahü teâlâ, birbirini çok seven müslümanlara azab yapmayacak, buyurdu. Peşinden sordu: - Mümin ne demektir, bilir misiniz? - Ne demektir efendim? - Mümin, "affedici insan" demektir. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yemeyin sultanım!

Sultan Ahmet Han, bir gün erkânı ile bir koruluğa gider, oturur. Hizmetçiler koyun keser kızartırlar. Sofrayı donatırlar. Padişah bir lokma koparır kızarmış etten. Tam ağzına götürecektir ki, biri tutar elini. Bakıp görür yanında Hüdayi hazretlerini. - Yemeyin sultanım! der. Bu et zehirli. Padişah; - Peki, der. Yemez. Ama kendisini bir daha göremez. Bir anda kaybolmuştur gözden. - Bu da, hocamın bir himmeti, der. O eti bir köpeğe verirler. Hayvanın yer yemez öldüğünü görürler. DENİZE DÜŞEN MÜHÜR Bir gün de Sultan Ahmet Han, bir vezirini azleder. Mührünü alır, yerine başkasını tayin eder. Mührü, bir vazifeliye verip; - Bunu, yeni vezire götür! diye emreder. Yeni vezir, Üsküdar yakasında oturmaktadır. Adamcağız çıkar yola. Gidip biner bir kayığa. Lakin tam binerken, elindeki mührü düşürür denize. Üzülerek geri döner. Ve Padişaha; - Mührü denize düşürdüm, diye arzeder. Sultan emreder: - Hüdayi hazretlerine git. O, bu işi halleder. Vazifeli; - Başüstüne sultanım! der. Gidip arzeder sultanın dileğini, Büyük Velî, seccadenin altına sokar elini. Mühürü çıkarıp, avcuna koyar. Öyle ki, keseden sular damlar. EN SON ALLAH DER Bu zat, vefat etmeden önce bütün sevdikleriyle helalaşır. Vasiyetini yazar. Kelime-i şehadeti söyler. Ve Allah! der, ruhunu teslim eder. Türbesi, Üsküdarda, kendi dergâhındadır. Ziyaret edenler, çok faydalanır. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 

.Bilin bakalım avucumda ne var?

Ahmed-i Kuddusi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Padişahın davetiyle İstanbul'a varır. Mecliste başka âlimler de vardır. Padişah, bir ara avucuna bir şey alır. Ve sorar: - Bilin bakalım. Avucumda ne var? Her biri bir tahminde bulunur: - Para var. - Hayır. - Şeker var. - Değil. Sultan, Ahmed Kuddusi hazretlerine; - Siz söyleyin! der. Buyurur ki: - Dünyaya göz gezdirdim. Bir balık, yavrusunu arıyorken gördüm. Padişahın avcunda, bir "balık yavrusu" vardır gerçekten. Firasetine hayran olur. - Hocam, sarayda kalsanız, der. Ama o nazikçe reddeder. Ve izin isteyip memleketine döner. Sultan, iki memur gönderir arkasından. Bilgi almak ister maddi sıkıntısından. Bir torba "altın" göndermiştir bunun için. Memurlar geldiğinde, O bahçe bellemektedir. Ama maksatlarını bilmektedir. Buyurur ki: - İstanbul'dan benim için geldiniz. - Evet efendim. - Ama bizim sizden yoktur bir isteğimiz. - Hocam, Padişah emriyle geldik. Size biraz altın getirdik. - Pekâlâ, açın eteğinizi, buyurur. Açarlar. Bir kürek "toprak" alır, eteklerine doldurur. Toprak, o anda "altın" olur. Memurlar şaşkın şaşkın bakınırken; - Onları yere dökün! buyurur. Dökerler. Altınlar, "yılan, çıyan" olur bu sefer. Daha da hayret ederler. Buyurur ki: - Dünya bize böyle görünür. Ama altınları yine alır. Hepsini fukaraya dağıtır. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Durun! Gelmeyin!

Ali Semerkandi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Ankara'nın Çamlıdere beldesinde yaşar. Oranın halkını irşad eder. Halk fakirdir. Hayvancılıkla geçinirler. Ve bir çobana ihtiyaçları vardır. Büyük Velî bunun farkındadır. - Ben size çobanlık yaparım, buyurur. - Sana verecek paramız yok, derler. - Mühim değil, duanız yeter. Köylüler; - Tamam öyleyse der, hayvanlarını getirip teslim ederler. Akşam hayvanlar dönerler geri. Bakarlar ki, sütle dolu memeleri. Hakikati biraz sezer; - Bu zat, bize benzemiyor, derler. EY KURT, MAKSADIN NEDİR? Büyük Velî, sığırları kıra salar. Bir kurt gelir, bir sığıra fena bakar. Büyük Velî seslenir: - Ey kurt, maksadın nedir? Kurt dile gelir: - Maksadım, parçalayıp yemektir. - Şimdi git, yarın gel ye! buyurur. Ve o akşam vaziyeti sahibine söyler. Ama inanmaz adam. Ertesi gün kurt gelir, o sığıra yakın durur. Büyük zat; - Ye ama, deriyi delme! buyurur. Kurt, sığırı yer, dokunmaz deriye. Akşam, yalnızca "deri gider geriye. Adam, bunu görünce deliye döner. Koşar kadıya, şikâyet eder. Kadı, iki tarafı dinleyip geçer zabta. - Şahidin var mı? diye sorar bu zata. - Ağaçlar ve taşlar şahidimdir, buyurur. O böyle söyler söylemez muazzam bir gürültü duyulur. Bayırdaki bütün ağaçlar ve taşlar, yerlerinden kopup mahkemeye doğru gelmeye başlar. Halk korkudan etrafa kaçar. Büyük Velî; - Durun! Gelmeyin! diye seslenir. O anda dururlar. Köylülerin hepsi görür bunu. İyice anlarlar "büyük Velî" olduğunu. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ey su, çık yerden!

Bir yaz günü, Ankara-Çamlıdere beldesinde kadınlar tarlada çalışmakta, Ali Semerkandi hazretleri ise sığır otlatmaktadır kırlarda. Ancak namaz vakti geçmek üzeredir. Büyük Velî abdest almak ister. Ama su yoktur. Asasını yere vurur. - Ey su! Çık yerden! buyurur. O anda gövde kalınlığında bir su çıkar. Süratle yayılmaya başlar. Kadınlar telâşlanır. - Bu su da nerden çıktı? Ekinler zarar görecek, derler. Büyük Velî, suya bakarak; - Ey su! Şöyle belli belirsiz ak! diye seslenir. O anda suyun hızı kesilir. Öyle ki, aktığı belli belirsizdir. ÇEKİRGE ÂFETİ Bursa'da bir "çekirge afeti" zuhur eder. Hububata çok zarar verirler. Uğraşır, netice alamazlar. Ali Semerkandi hazretlerine gelir; - Çare nedir? derler. O, asasıyla çıkardığı "su"dan verir. - Bundan serpin, kâfi, buyurur. Hakikaten o sudan serperler. Çekirgeler, orayı terkederler. Padişah çok sevinir. Büyük zatı Bursa'ya davet eder. Kendi bizzat karşılar, iltifat eder. Büyük Velî; - Bana müsaade, der, izin ister. Padişah üzülür: - Az daha kalsaydınız, der. Lakin O; - Mazur görün sultanım, buyurur. Padişah; - Bir emriniz varsa yapalım, der. Buyurur ki: - Çamlıdere insanı fakirdir sultanım. Onlara bir ihsanda bulunsanız. - Hayhay efendim, ama nasıl? - Mesela, askerlikten af, vergiden muaf olsalar. - Emriniz olur efendim, der. Ve bir ferman yazdırıp, arzeder. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kibirli adamın akıbeti

Abdülmecid Şirvani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Tokat'ta mütevazı bir hayat sürer. İnsanları irşad eder. Bir gün, bu şehre makam sahibi biri gelir. İnsanlar, ziyaretine gider; - Hoşgeldiniz, derler. Ancak adam kibirlidir. Ziyarete gelenlerin sayısı ona az gelir. Asık bir suratla; - Bu şehrin ahalisi bu kadar mı? der. - Evet, derler. - Başka kimse yok mudur? - Takva sahibi bir zat var ki, dışarı çıkmaz pek. İlimle uğraşır. Adamın sinirleri gerilir. - O, eceline mi susamış ki bana gelmiyor, der. Cevap vermezler. Daha da sinirlenip; - Haydi ne durursunuz! der. Gidin zorla getirin ki, cezasını yanınızda vereyim. Beni karşılamamak neymiş, ona göstereyim. Derler ki: - Efendim, burada bir âdet vardır ki, buraya kim gelirse, önce Ona gider, elini öpüp duasını alır. Lâyık olan, sizin ona gitmenizdir. Elini öpüp duasını alırsınız. Daha da hiddetlenir. - Tamam, yarın gideyim de cezasını vereyim. Herkese ibret olsun, der. Bu zatı sevenler koşar; - Efendim, bu çok zalim biridir. Gitmezseniz, zarar verebilir, diye arz ederler. Cevabında: - Üzülmeyin, buyurur. O bize değil, kendine zarar verir. Ertesi gün, adam kibirle çıkar yola. Bu Allah dostunun dergâhına gidecek, cezalandıracaktır güya. Ancak tersi olur. Zira atı huysuzdur. Kendisi gururludur. At huysuzlanıp, adamı yere vurur. Bir "Allah adamı"nı uğratmak isterken zarara, tepe taklak olur. Kendi girer mezara. www.gonulsultanlari.com 

.Kibirli adamın akıbeti

Abdülmecid Şirvani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Tokat'ta mütevazı bir hayat sürer. İnsanları irşad eder. Bir gün, bu şehre makam sahibi biri gelir. İnsanlar, ziyaretine gider; - Hoşgeldiniz, derler. Ancak adam kibirlidir. Ziyarete gelenlerin sayısı ona az gelir. Asık bir suratla; - Bu şehrin ahalisi bu kadar mı? der. - Evet, derler. - Başka kimse yok mudur? - Takva sahibi bir zat var ki, dışarı çıkmaz pek. İlimle uğraşır. Adamın sinirleri gerilir. - O, eceline mi susamış ki bana gelmiyor, der. Cevap vermezler. Daha da sinirlenip; - Haydi ne durursunuz! der. Gidin zorla getirin ki, cezasını yanınızda vereyim. Beni karşılamamak neymiş, ona göstereyim. Derler ki: - Efendim, burada bir âdet vardır ki, buraya kim gelirse, önce Ona gider, elini öpüp duasını alır. Lâyık olan, sizin ona gitmenizdir. Elini öpüp duasını alırsınız. Daha da hiddetlenir. - Tamam, yarın gideyim de cezasını vereyim. Herkese ibret olsun, der. Bu zatı sevenler koşar; - Efendim, bu çok zalim biridir. Gitmezseniz, zarar verebilir, diye arz ederler. Cevabında: - Üzülmeyin, buyurur. O bize değil, kendine zarar verir. Ertesi gün, adam kibirle çıkar yola. Bu Allah dostunun dergâhına gidecek, cezalandıracaktır güya. Ancak tersi olur. Zira atı huysuzdur. Kendisi gururludur. At huysuzlanıp, adamı yere vurur. Bir "Allah adamı"nı uğratmak isterken zarara, tepe taklak olur. Kendi girer mezara. www.gonulsultanlari.com 

.Çocukken belliydi

Mevlana hazretleri'nin "rahime-hullahü teâlâ" ismi Celaleddin'dir. Belh şehrinde dünyaya gelir. Sonra Anadoluya, yani Rum diyarına hicret eder. Bunun için, Rumi diye anılır. Henüz çocukken manevi halleri vardır. Babası da farkındadır. Ancak endişe eder. Zira henüz çocuktur. Nitekim talebeden birine; - Sen oğlum Celaleddini gözet, buyurur. - Neden efendim? deyince; - Çünkü onu, melekler ziyaret ediyor, melekut aleminde onu gezdiriyorlar, der. BUNU KEDİLER DE YAPAR Ve ilave eder: - Bunlar iyi güzel. Ama o henüz küçüktür. Korkarım aklına zarar gelir. Celaleddin henüz beş yaşındadır ki, bir gün çıkar evlerinin damına. Başka çocuklar da gelirler yanına. Biri, diğerine sorar: - Bu damdan diğerine atlayabilir misin? - Atlarım. - Hayır atlayamazsın. - Atlarım. Celaleddinin araya girer: - Hey, arkadaşlar! Bu dediğiniz bu şeyi kediler de yapabilir. - Ne demek istiyorsun? - Ruhani kuvvetiniz varsa, melekler alemini dolaşalım, der. Ve göğe doğru uçmaya başlar. Çocuklar korkup bağırışırlar. Feryat, figan, çığlıklar. Celaleddin tekrar aşağı iner. Ve arkadaşlarına; - Korktunuz mu? der - Evet. Çok korktuk. - Niçin korktunuz. Ben yalnız değildim ki. - Biz kimseyi görmedik. Kim vardı yanında? - Bilmiyorum. Sizinle konuşurken yeşiller giymiş kimseler geldi yanıma. Beni kucaklayıp semaya çıkardılar. Melekler alemini dolaştırdılar. Sizin çığlıklarınızı duyunca indirdiler. 

.Sanki sen de bizimleydin

Mevlana hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün camide, hazret-i Musa ile hazret-i Hızır'ın meşhur kıssasını anlatmaktadır. Ancak cemaatte garip bir kimse vardır ki, hem dinler, hem de; - Sanki sen de bizimleydin, diye mırıldanır. Yanındaki adam bunu duyar; - Sen herhalde Hızırsın, der. Lütfen bana ihsan et. O kimse, gerçekten Hızırdır. - Mevlana varken benden istemen, su yanında teyemmüm almaya benzer, buyurur. Ve gözden kaybolur. LÂ İLÂHE İLLALLAH! O devirde yine bir âlim vardır ki, hazret-i Mevlananın kıymetini bilmez. Bir gün, âlimler bir evde toplanır. Bu toplantıda bu âlim de vardır. Hazret-i Mevlana'yı kastederek; - Bu mecliste o ne derse, ben tersini söyliyeceğim, der. Sadreddin-i Konevi hazretleri; - Öyle yapma! der. O, Allahın sevgili kuludur. Sen mahcup olursun. Ancak adam inatçıdır. Bu fikrinden vazgeçmez. Derken hazret-i Mevlana teşrif eder. Herkes, meraklı gözlerle Ona döner. Öyle ya, acaba ne söyleyecek, o alim nasıl cevap verecektir? Büyük zat, o âlime döner; - Lâ ilâhe illallah. Muhammedün Resulullah! der. Ve ekler: - Haydi, cesaretin varsa, tersini söyle! Adam hayrette kalır. Ne diyeceğini şaşırır Tersini söylese, küfre girecektir. Mahcup olur, utanır. İşte o zaman Hazret-i Mevlana'yı iyi tanır. Yapacağı bir tek şey vardır artık. O da onu yapar. Elini öpüp affını diler. Dahası, hizmetine girer. Onun himmetiyle tasavvuf yolunda hızla ilerler. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Merhamet edene merhamet olunur

Mevlana hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün eline bir Ekmek alır. Bir viraneliğe vardır. Sevdiklerinden biri Onu görür. Ne yapacak diye meraklanır. O yerde bir anne köpek vardır. Hazret-i Mevlana, o ekmeği lokma lokma ona yedirir. Sonra o kimseye dönüp; - Ey filan! Yedi gündür bu hayvan aç. Yavruları da var. Bir yere ayrılmıyor. Bir anne şefkatiyle onlara bakıyor, buyurur. Ve ilave eder. - Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm"; "Merhamet edene merhamet olunur" buyuruyor. BİR GECEDE KIRK YERDE Bir gün, birbirinden habersiz "kırk kişi", hazret-i Mevlanayı evlerine davet ederler. Hiçbirini kırmaz. Kırkının da evine teşrif eder. Gece boyu sohbet ederler. Ertesi gün, o kırk kişiden ikisi karşılaşır. Biri diğerine der ki: - Dün gece hazret-i Mevlana bizdeydi. Öbürü şaşırır: - Olur mu, dün gece bizdeydi. - Hayır, bizdeydi. Halbuki hiç birinde değildi. Geceyi, evinde yalnız geçirmişti. NEREDEN GELİRSİNİZ? Bir gün de Hazret-i Mevlana'yı ev halkı evde göremez, merak ederler. Nihayet geç vakit kapı vurulur. Gelen, Hazret-i Mevlanadır. Hanımı, ayakkabılarını çevirirken kenarlarında Mekke'nin kumlarını görüp sual eder: - Nereden gelirsiniz? - Kumları mı merak ettin? - Evet. - Mekkeden geliyorum. Bir dostumu ziyarete gitmiştim. Mübarek hanım; "Bu kısacık zamanda Hicaza gidip gelinir mi?" diye düşünürken; - Veliler ruh gibidir. Bir anda uzak yerlere gidip gelebilirler, buyurur.

.Kapat aç gözlerini

Hazret-i Mevlana "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir genç, bir Hac kafilesine katılır. Öğle vakti bir sahrada mola verirler. Bu genç, dinlenirken uyuyakalır. Uyandığında kafileyi göremez. Issız sahrada yapayalnız kalır. Ne yapacağımı şaşırır. "Yâ Rabbî, sevdiğin bir kulunu yardıma gönder" diye yalvarır. O anda bir "Çadır" görür ilerde. Yaklaşıp görür ki, içerde biri Helva yapmaktadır. - Yalnız mısın? der. - Hayır. Hocamız var. Az sonra gelir. - Hocanız kim? - Hazret-i Mevlana. Az sonra Hazret-i Mevlana gelir. O helvadan yer ve ona da yedirir. O genç derdini anlatınca da; - Üzülme, kapat aç gözlerini, buyurur. - Başüstüne efendim, der. Kapatıp açar gözlerini. Bulur kafilesini. BİZDEN SELAM SÖYLE Bu zatı çok seven bir tüccar, İstanbul'a gitmeye niyet eder. Hazret-i Mevlanaya sorar: - Bir emriniz var mı efendim? - Falan camide genç bir abid olacak Ona bizden selâm söyle. - Başüstüne efendim, der. Gidip o abidi bulur. Ve hazret-i Mevlananın selâmını söyler. Fakat birden şaşırır. Zira hazret-i Mevlana, abidin yanındadır. Bayılır, yere düşer. Ayıldığında abid yalnızdır ve; - Siz de Mevlanaya selâm söyleyin, der. Tüccar Konya'ya döner. Abidin selâmını Hazret-i Mevlanaya söyler. Fakat yine hayrette kalır. Zira bu defa abid Hazret-i Mevlananın yanındadır. Hayretinden bayılıp düşer. Ayıldığında hazret-i Mevlana yalnızdır. - Ben hayatta oldukça bu gördüğünü kimseye söyleme! buyurur. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kurdun boğazını tutup sıkar!

Akşemseddin hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", İstanbul'un manevi fatihidir. Babası Şeyh Hamza da velidir. Keramet sahibidir. Şöyle ki; O zamanlar o beldenin kabristanında bir kurt peydahlanır. Ne vakit biri vefat edip gömülse, o gece kabrini açar. Ölüyü çıkarıp parçalar. Bunu herkes bilse de, mani olamazlar. Nihayet Şeyh Hamza vefat eder. Kabrine defnederler. O gece aynı kurt gelir. Mezarı eşelemeye başlar. Bedenini çıkarıp parçalayacaktır güya. Ama yapamaz. Zira mübarek bedenine ulaşınca, Şeyh Hamza tutar kurdun boğazını, sıkmaya başlar. Kurt kurtulmaya çabalar. Ama kurtulamaz. Zira mengene gibi sıkılmaktadır boynu. Az sonra canı çıkıp oraya serilir. Ertesi gün, insanlar, kabri ziyarete gelirler. Ancak hayrete düşerler anında. Zira bir "kurt ölüsü" vardır kabrin yanında. Şeyh Hamza'nın eli de dışarıdadır. Eh, manzara her şeyi anlatmaktadır. - Bu, Şeyh Hamza'nın bir kerameti, derler. Ve hürmetle kolunu içeri çekerler. İşte Akşemseddin hazretleri, bu velînin oğludur. İlim öğrenmeye genç yaşta başlar. Zeki ve kabiliyetli olduğundan akranlarını çabuk geçer. Osmancık'ta yerleşip, halkı aydınlatır. Fen ve tıp üzerinde de derin bilgisi vardır. Zahiri ilimleri bitirince batıni ilimlerde yükselmek ister. Bunun için rehber arar. Ona, Hacı Bayram-ı Velî hazretlerini işaret ederler. - Senin aradığın o zattır, derler. O da; - Peki der, düşer yollara. (Devamı yarın) 

.Zincirle gelen, böyle ağırlanır!"

Akşemseddin, Ankara'ya varır. Hacı Bayram-ı Veli hazretlerini "rahmetullahi aleyh" bulur. Ancak aradığını bulamaz Onda. Zira görünüşe bakıp aldanmıştır. Başka "rehber" bulmak için oradan da ayrılır. Halep'e varır. Zira Halep'te bir evliya olduğunu söylemişlerdir kendisine. O gece bir rüya görür. Şöyle ki; Boynuna nurdan bir "zincir" geçirilmiş, zorla Hacı Bayram-ı Velî hazretlerinin yanına çekilmektedir. Zincirin ucu da, bu velinin elindedir. Çekile çekile bu büyük velînin kapısının eşiğine kadar gelir. O anda uyanır. Rüya gayet açıktır. Anlar hata ettiğini. - Ben o zatı tanıyamadım, der. Ve Ankara'ya geri döner. Gönlüne bu velînin aşkı düşmüştür. Ankara'ya vardığında, Hacı Bayram-ı Velî hazretleri, talebesiyle tarlada çalışmaktadır. Bunu öğrenip tarlaya koşar. Ama ilgi görmez bu büyük velîden. O böyle yapınca talebeleri de yüz göstermezler. Ama o, kararlıdır. Onlar gibi çalışmaya başlar. Yine ilgi göremez. Az sonra yemek vakti gelir. Yemekler getirilir. Büyük velî onu görmezden gelir. Yemeği talebelerine taksim eder. Artanı köpeklere gönderir. Herkes yemek yerken, o bir kenarda mahzun kalır. Kalbi kırıktır. Ama kendi kendine; "Ey nefsim! Senin saadetin bu kapıdadır. Sen kıymetini bilmedin bu zatın. Öyleyse köpeklerle yemeye müstehaksın" der. Ve köpeklerin kabına yanaşır. Tam elini uzatmıştır ki, büyük velî; - Ey köse! Tez girdin kalbimize. Gel, yanıma otur! diye seslenir. Ve ekler: - Zincirle gelen, böyle ağırlanır... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Mütevazı hayat yaşıyordu

Bursa'da medfun olan Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" babası, Seyyid Ali isminde, hâl ehli bir mübarek kimse idi. Herkese yardım etmesiyle meşhurdu. Küçük kulübesinde, mütevazı bir hayat yaşıyordu hanımı ile. Her gün ormana gidip, odun keser, onları yüklenip köye getirir, fakirlere dağıtırdı. Yine bir gün, bir yük odunu sırtlayıp, dolaştı fakirleri tek tek. Çaldı bir kapıyı: - Odun ister misiniz? - Allah razı olsun baba. Bu gecelik var. Başka kapıyı çaldı: - Odununuz var mı? - Bu gecelik var. Olmayana ver. Bir tek odun alan olmadı. Yorulup, oturdu bir ağacın altına. - Ey Rabbimiz! Bollukla yaşatırsın bizi. Sana sonsuz hamdederiz, dedi. O esnada hanımı geldi. Ve bir sepet hurmayı önüne koyup; - Bunları talebeniz verdi, dedi. - Niçin kabul ettin. Evimizde hurma var. - Ne yapayım peki? - Fakirlerine dağıt hepsini. - Peki bey, dedi. Taktı koluna sepeti. Ev ev dolaştı: - Hurma ister misiniz? - Sağol teyze. Hurmamız var. Başka kapıyı çaldı: - Şu hurmayı alınız. - Allah razı olsun. Bu gecelik var. Bütün köyü dolaştı. Ama alan olmadı tek bir tane. Eve dönüp durumu söyledi beyine. Seyyid Ali, açtı ellerini; - Yâ Rabbî, bana bir oğul ver ki, bir ömür boyu senin kullarına hizmet etsin, diye yalvardı. Hanımı da can-ü gönülden; - Âaamiiin, dedi. Rabbimiz, bir oğul ihsan etti onlara. O çocuk büyüyünce, Emir Sultan hazretleri oldu. Ve ömür boyu hizmet etti insanlara. >

.Ben hallederim"

Allah dostlarından Abdülehad Efendi "rahime-hullahü teâlâ" bir gün talebelerine seslenir: - Evlatlarım! Gençler, bir ağızdan cevap verirler: - Buyurun hocam! - Üsküdar'da görülecek bir işimiz vardır. Hanginiz bu işi yapabilir? Talebeden ses çıkmaz. Çünkü denizde çok şiddetli fırtına vardır. Dalgalar, sıra dağlar gibi gelip kıyıya çarpmaktadır. Bunun için çalışmaz kayıkçılar. Talebeler bunun için peki diyemezler. Yoksa hocalarını çok severler. Ama içlerinde biri vardır ki; - Başüstüne efendim! der. Abdülehad Efendi, memnun olur. - Peki evladım! Selâmetle git gel, buyurur. Delikanlı, duasını almıştır mürşidinin. Koşar hemen. İyi de yüze yakın kayıkçı vardır. Ama hiçbiri kalkmaz yerinden. - Delirdin mi? derler. Baksana şu rüzgara. Ve eklerler: - Bu fırtınada kim geçer Üsküdar'a? Ama o duymaz hiçbirini. Zira yapmaya kararlıdır hocasının işini. İçinden; "Bu işi hocam istedi. Öyleyse Rabbim yardım eder" der. Kendine değil, Rabbine güvenir. Üstadının himmet edeceğini iyi bilir. O böyle düşünürken kayıkçılardan biri; - Haydi gel de gidelim! diye seslenir. Delikanlı sevinçle koşar. Kayığa biner binmez fırtına yavaşlar. Ve henüz bir ok atımı yol almamışken iyice durur. Deniz âdeta sütliman olur. Kısa zamanda gidip gelirler. Ne bir üzüntü olur yolda, ne de keder. Gelip bilgi verir üstadına. Büyük velî çok memnun olur. Açar ellerini. - Yâ Rabbî! Aç bu gencin kalb gözünü, diye yalvarır. Dua anında kabul olur. Kalb gözü açılır, evliya olur. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Mevlana bizi bıraktı!"

Şems-i Tebrizi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" Konya'ya gelince, hazret-i Mevlana Onu görüp âşık oldu. İkisi bir odaya kapanıp sohbet ediyorlardı. Fakat talebeleri, sevenleri ve şehrin ileri gelen âlimleri, bu hâli beğenmediler. Ve bir cuma gecesi Konya'yı terk edip, Denizliye gittiler. Sultan Alaaddin, çok üzüldü. Sadreddin-i Konevi hazretlerini çağırıp; - Âlimler Konya'yı terk etmiş, dedi. - Evet sultanım, haberim var. - Bu yaptıklarına çok içerledim. - Ne yapmamı istersiniz sultanım? - Diyorum ki, Denizli'ye gidesin. Onları toparlayıp, Konya'ya getiresin. - Hemen mi sultanım? - Evet. Cuma namazına burada olsunlar. - Başüstüne sultanım, dedi. Ve bindi katırına, düştü Denizli yoluna. Konya-Denizli arası, üç günlük yoldu. Cuma namazına ise birkaç saat kalmıştı. Büyük veli, Allahın izniyle, bir anda vasıl oldu Denizli'ye. O âlimleri bulup: - Sultan sizi cuma namazına bekliyor, dedi. Âlimler şaşırdı: - Cuma namazına mı? - Evet. - Ama bu imkânsız. Konya üç günlük yol, cuma namazına ise iki saat var. Buyurdu ki: - Siz peki deyin. Hak teâlâ her şeye kadirdir. - Amenna, ama... - Haydi hazırlanın. Vaktimiz yok. - Pekâlâ, dediler. Ve tereddütle bindiler hayvanlarına. Henüz bir iki konak gitmişlerdi ki, Konya göründü karşıdan. Evet, Konya'ya varmıştı kafile. Hatta cuma ezanı okunmamıştı bile. Padişah çok sevindi. Teşekkür etti Sadreddin Konevi hazretlerine. Âlimler mi? Onlar da görünce bu harikuladeyi, daha iyi anladılar Sadreddin Konevi'yi. www.gonulsultanlari.com 

.Yâ Rabbî, şifa ver!"

Abdülehad Nuri hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir kadı vardı. Evi, bu velînin evinin yanındaydı. Bir gün nefes nefese geldi bu zata: - Hocam duanıza muhtacız. - Hayrola ne oldu? - Oğlumuz tauna yakalandı. Dua edin de kurtulsun. - Ben, aciz bir kulum. Allahın dediği olur, buyurdu. Sonra el kaldırıp yalvardı: - Yâ Rabbî hastalığı da veren sensin şifayı da. Şifa ver bu çocuğa. Ellerini yüzüne sürerken; - Oğlunuz iyileşti, buyurdu. Şimdi ev içinde dolaşıyor. Kadı Efendi, sevinçle koştu evine. Gördü ki oğlu iyileşmiş. Şükretti Rabbine. DENİZ DE MAHLUKTUR Bir talebesi de çalışıp kadı oldu. Tayin ettiler onu bir yere. Oraya gitmek için bindi gemiye. Sonra bir fırtına, bir rüzgâr. Ne yapacağını şaşırdı insanlar. Feryat figan sesleri sardı gemiyi İşte o sırada yetişti büyük velî. - Ey insanlar! diye seslendi. Deniz de bir mahluktur, emredileni yapar. Sonra nida etti: - Ey fırtına, ey rüzgâr! Sakin olun ki, kurtulsun insanlar! O anda durdu rüzgâr. Kunrtuldu yolcular. ALTINLAR TOPRAK OLDU Bir gün de vezirlerden biri, bir kese "altın" alıp, hediye etti bu velîye. Sonra kendi kendine böbürlendi. İçinden; "Bu kadar kıymetli hediyeyi kimse kimseye veremez" dedi. Büyük velî döndü vezire; - Bu altınlarla mı bize minnet ediyorsun? Bunlar, bizim gözümüzde "toprak"tan farksızdır, buyurdu. Sonrası malum. Altınlar "toprak" oldu!.. > www.gonulsultanlari.

.Şu adamı susturun!"

Mevlana Seyyid İbrahim Efendi "rahime-hullahü teâlâ" Allah adamlarındandır. Sevenleri olduğu gibi sevmeyenleri de vardır. Nitekim biri vardır ki bu zata dil uzatır. Gıybetini yapar. Allahtan da korkmaz. Ama büyük zat aldırmaz. Hatta cevap bile vermez. Bir gün sevenleri gelirler; - Efendim şu adamı susturun, derler. Ama O; - Hayır, buyurur. Eden kendine eder. - Efendim izin verin, biz söyleyelim, derler. - Hayır, buyurur yine. Bırakın söylesin. Her kaptan içindeki dışarı sızar. İyi de, o kimse ahlaksızdır. Meydanı boş bulunca iyice azıtır. Kötülüklerini daha da artırır. Hakaretinde gider çok ileriye. Gelip haber verirler bu büyük velîye. O zamana kadar sabreden İbrahim Efendi bu defa çok üzülür. Kalbi incinir derinden. Ve gadaba gelir birden. Döner sevdiklerine; - Onun dili, bir daha döner mi? O hakaretlerine devam edebilir mi? buyurur. Eyvah! Ok yaydan çıkmıştır. Allah dostu kırılmıştır. İşte ne olursa o anda olur. Adamın dili tutulur. Hem de o anda. Yani böyle buyurduğu zamanda. Bir kelime konuşamaz olur. Nitekim büyüklerimiz; "Evliya, açıkta duran kılıç gibidir. Onlara sataşanlar, o kılıca boyunlarını vururlar" buyurur. Onu bu halde görenler; - Bir velîyi incitenin hâli işte böyle olur, derler. Gönlü kırık velînin bir cümlesi, ne hâle soktu adamı. Ve dua ederler: - Yâ Rabbî! Evliyayı üzmekten koru bizi. Evet velîler, Allahın dostudurlar. Onların hürmetine yağdırılır yağmur, kar. Onların kalblerinden, kalblere feyiz akar. www.gonulsultanlari.com 

.Şimdi ne yapacağız?"

Merkez Efendi "rahime-hullahü teâlâ" büyük velîlerdendir. Bir gün, Yavuz Sultan Selim Hanın kızı ve efendisi sadrâzam Lütfü Paşa, Yanya'dan İstanbul'a doğru yola çıkarlar. Ancak yolda eşkıya pusu kurmuştur. Aniden baskına uğrarlar. Kurtulmaları zordur. Zira hem yalnız, hem de silahsızdırlar. Birbirlerine bakıp; - Şimdi ne yapacağız? derler. Çaresizdirler. İşte bu korkulu ve heyecanlı anda, Merkez Efendi belirir yanlarında. Şaşırırlar. Mübarek zat, inanılmaz bir heybet ve azametle ortaya çıkar. Eşkıyalar onu görür. Her biri bir yana kaçar. Hatta korkudan titrer bedenleri. Bir anda terk ederler o yeri. Lütfü Paşa ve hanımı kurtulmuşlardır. Ama ne olduğunu anlayamazlar. Öyle ya, Merkez Efendi nasıl ve nerden gelmiştir oraya? Bunu düşünürken, onu göremezler. Zira kaybolmuştur gözden. Onlar bu hadiseyi görür, daha çok severler bu büyük velîyi. Ve İstanbul-Bahariye'de bir cami inşa ettirirler. Camiye, onun ismini verirler. Yanına bir büyük medrese yaptırır, baş müderris yaparlar oraya bu velîyi. SİZE İMAM OLAYIM Bu zat, ömründe hiç cemaatsiz namaz kılmamıştır. Hem de büluğ çağından ölünceye kadar. Şöyle ki; Eğer cemaate yetişemezse, namazı cemaatle kılanlara; - Gelin, size imam olayım. Benimle bir daha kılın, der. Sorarlar: - Olur mu böyle? - Olur olur, buyurur. Benimki farz olur, sizinki nafile. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kapıyı açmaz, ama...

Allah dostlarından Merkez Efendi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", küçük yaşta başlar ilim tahsiline. Aklı, fikri, zekâsı, İlme karşı hevesi, Öyle çoktur ki, şaşırtır herkesi. Vakta ki tahsilini bitirir. Sümbül Sinan ismini işitir. Aldırmaz ama. Zira bazı dedikodular duymuştur hakkında. O gece, rüyasına girer büyük velî. Şöyle ki; Rüyasında kapısı çalınır. Görür ki, gelen Sümbül Sinan hazretleridir. İstemez içeri girmesini. Yığar kapı ardına eşyasının hepsini. Kendi de çıkıp oturur üzerine. Ama Sümbül Efendi kapıyı açar yine. Ve Merkez Efendi eşyalarla birlikte, yerde bulur kendini. Uyanıp, anlar hata ettiğini. Sabahı zor bekler. Ve erkenden çıkar evden. Sümbül Sinan hazretlerine gider hemen. Büyük velî, o esnada kürsüde vaaz etmektedir. O da içeri girip, kürsüsünün arkasına usulca çömelir. Güya Ona görünmeden. Ama o görmüştür kendisini. Zira bekliyordur gelmesini. Bir surenin tefsirini yapmaktadır o ara. Nihayet tefsir biter. - Bu tefsiri hepiniz anladınız, der. Ve ekler: - Merkez Efendi de anladı. Sonra daha yüksek mânâlar vererek devam eder. Ama anlamamıştır cemaat bu bahsi. Sümbül Sinan hazretleri, dersine yine ara verip; - Bunu anlayanınız olmadı, der. Ve ekler: - Hoş, Merkez Efendi de anlamadı. Merkez Efendi almıştır alacağını. Düşünür ki: "O rüya doğru çıktı vallahi. Girdi gönül evime, ben istemesem dahi." www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Evlenmek istiyordu...

Merkez Efendi hazretleri, hocası Sümbül Sinan Efendi'nin "rahimehümallahü teâlâ" bir defa sohbetinde bulunmakla âşık olmuştu Ona. Hatta birinci talebesi olmuştu. Hocası da Onu çok sevdi. Ve mutlak icazet verdi kendisine. Her şey yolundaydı. Her şey tamamdı. Ama bir şey hariç. Yaşı yirmidokuza geldiği halde bekârdı henüz. Evlenmek istiyordu. Ama kiminle? Hocasının kızını düşünüyordu. Ama nasıl söyleyecekti bunu Ona? Bir aracı koyarak arz etti nihayet. Ertesi gün hocası Sümbül Sinan Efendi çağırıp sordu: - Sen evlenmek mi istiyorsun evladım? - İzin verirseniz hocam. - Peki kiminle evleneceksin? Mahcubiyetinden önüne baktı. - Şeyy...efendim... Büyük zat gülümsedi: - Anladım, bizim kıza talipsin. Onu sana veririm, ama bir şartla. - Her şartı kabul ediyorum hocam. - Şartım biraz ağırdır. Yapabilecek misin? - Himmetinizle inşallah efendim. - Pekâlâ, "bir yük altın" getir bizim eve. Hiç tereddüt etmeden; - Baş üstüne efendim, dedi. İyi de, nereden bulacaktı bir yük altını? Hemen geçti faaliyete. Önce üç-beş çuval buldu. İçini "toprak"la doldurdu. Ağızlarını dikip, gönderdi hocasının evine. Sonrasını tahmin edersiniz. Evde çuvallar açıldı. Çil çil "altınlar" ortalığa saçıldı. Hocası hiç hayret etmedi. - Evladım! Benim muradım altın değildi, buyurdu. Ve ekledi: - İstedim ki, hanım da tanısın seni, o da seve seve versin kerimesini. Ve evlendiler. Cenâb-ı Hak şefaatlarına kavuştursun. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Rüyanın tabiri nedir?"

Padişah Sultan Ahmet "rahime-hullahü teâlâ", rüya görür bir gece. Uyanınca üzülür. Zira rüyasında, bir küffar kralıyla güreşe tutuşmuş, ama kendisi sırtüstü yere düş-müştür. Görünüşte korkunç bir şey. Ama bu, bir rüyadır. Ve her rüya tabire muhtaçtır. Kim yapabilir bu tabiri? Adres bellidir. Aziz Mahmud Hüdayi hazretleri. Acele mektup yazıp gönderir bu velîye. "Rüyamızın tabiri nedir?" diye. Haberci, dergâha varır. Kapı vurmadan açılır. Hazret-i Hüdayi, elinde zarfla çıkar. Padişahın mektubunu alır, kendi mektubunu memurun eline tutuşturup; - Bu, Padişahımızın mektubuna cevaptır, buyurur. Haberci zarfı alır. Acele sultana ulaştırır. Mektup şöyle: "İnsan vücudunda, en kuvvetli olarak "sırt" yaratılmıştır. Cansızlarda ise "toprak". Rüyada bu iki kuvvet bir araya gelmiştir ki, bu da rüya ilminde "kuvvet'e işarettir. Yani padişahımız "galip gelir" demektir. Padişah rahat eder. Döner vezirlerine; - Rüyamızın tabiri budur. Hüdayi'ye, "bin altın" götürülsün! diye emreder. Vazifeli memur, bir torba altınla düşer yollara. Bu esnada... Hazret-i Hüdayi'nin zevcesi "el darlığı"ndan yakınmaktadır beyine: - Ay efendi, yakında çocuğumuz olacak. Bir bez parçası bile yoktur yavrumuzu saracak. O anda çalınır kapıları. Memur arz eder altınları. Tam "bin altın". Mübarek alır onu eline. Getirip koyar hanımın önüne. - Al hanım, buyurur. İşte sana dünyalık. Ve ekler: - Padişah göndermiş, üzülme artık. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Alacaklı sıkıştırıyordu!..

Şaban-ı Velî hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" zamanında birinin, bir kimseye borcu vardı. O günün parasıyla, beşyüz akçe. Bir türlü ödeyemiyordu. Ama alacaklı bu. Bekler mi? Sıkıştırıyordu zavallıyı. Bir gün yine gelip istediğinde; - Biraz mühlet ver, diye yalvardı. Ancak mühlet vermeyince, koştu bir velînin türbesine. - Yâ Rabbî, bu velî hürmetine, bana borcum kadar akçe gönder, diye yalvardı. Dönüşte, Şaban-ı Velî hazretlerini hatırladı. Ve koştu bu zatın evine. - Selâmün aleyküm hocam. - Aleyküm selâm evlat. Hoş geldin. Daha o bir şey söylemeden büyük velî minderini gösterip; - Bunun altındakileri al! buyurdu. Adamcağız minderin ucunu kaldırdı. Altında bir miktar para vardı. Utana sıkıla biraz aldı. Ama onun, beşyüz akçeye ihtiyacı vardı. "Bunlar yetmez" diye düşünürken, büyük zat; - Sıkılma evlat, buyurdu. Ne varsa al! Adam biraz daha aldı. Ama yine hepsini alamadı. Şaban-ı Velî hazretleri; - Onlar senindir, buyurdu. Hepsini al! - Başüstüne efendim, dedi. Ve aldı hepsini. O zaman Şaban-ı Velî hazretleri, kaldırdı ellerini. - Yâ Rabbî! Bu kulunu bir daha darda koyma! diye yalvardı. Adamcağız "Amin" dedi içten. Uçuyordu sevinçten Zira işi görülmüştü. Para'yı ve Dua'yı alıp sevinçle eve döndü. İyi de, bu para, borcunu ödemeye yetecek miydi? Acele saydı, şaşırıp kaldı. Zira tamı tamına borcu kadardı. Koşarak gitti alacaklısına. Borcunu ödeyip, şükretti Mevlasına... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hazreti Hızır'ı görmek istiyordu...

Kanuni Sultan Süleyman Han zamanında, Yahya Efendi "rahime-hullahü teâlâ" vardı ki, Sultan, Ona "Ağabey" diye hitab ederdi. Dahası, hürmet ederdi. Bu zat, hazreti Hızır ile sık görüşüyordu. Sultan da bunu biliyordu. Bir akşam, kayıkla gezintiye çıkmıştı ki, Yahya Efendi'yi hatırlayıp, yanaştırdı kayığı Ortaköy'e. Ve birisiyle; - Ağabey, gel de beraber dolaşalım, diye haber saldı. Niyeti, Onun bereketiyle hazreti Hızır'ı görmekti. Büyük velî, gelip bindi kayığa. Ama yalnız değildi. Biri daha vardı yanında. O kişi, sultanın parmağındaki "yüzüğe" dikkatlice bakıyordu ki, Sultan bunu fark edip, çıkardı yüzüğü parmağından. Ve o kişiye uzatıp; - Galiba merak ettin. Al yakından bak, dedi. Aldı o da yüzüğü. Evire çevire baktı, baktı. Ve kaldırıp denize attı. Padişah üzüldü. Ama hiç kızmadı. Zira çekinirdi Yahya Efendi'den. O kişi, biraz sonra; - Ben ineyim dedi. Denizden bir avuç su aldı. Uzattı padişaha. Ve yürüyüp gitti. Onu göremediler bir daha. Padişah "Neler oluyor?" diye düşünürken avcundaki suda, "yüzüğünü" gördü. Evet, neler olduğunu anlamıştı. Ama geç kalmıştı. Tutmak istediyse de "o kişi"nin elinden, olmadı. Zira kaybolmuştu gözden. Sordu hemen Yahya Efendi'ye: - Ağabey, neler oluyor? Buyurdu ki: - O kişi, hazreti Hızır'dı sultanım. - İyi ama neden önce söylemedin. - O, kendini tanıttı hünkârım. Ama siz geç kaldınız, ne yapayım? 


.Sultanlar rikâbında yürüsün!"

Aziz Mahmud Hüdayi hazretleri, hocası Üftade hazretlerine rahmetullahi aleyhima çok hizmet eder. Ne emrederse, yerine getirir. Çok duasını alır. Üç sene sonra icazet alır. İnsanlara ilim ve feyiz saçar. Daha sonra hocası hastalanır. Üstadına severek hizmet eder. Hocası çok memnun olur. Bir gün açar ellerini; - Sultanlar, rikâbında yürüsün! buyurur. Yani; "Sen, at üstünde giderken, Padişah ardınca yaya yürüsün" demek ister. Çok geçmez, hocası vefat eder. Ondan sonra insanlar Ona gelir. Zengin fakir... Yaşlı genç... Hatta sultan ve vezir... İstifade etmeye Ona gelir. Sultan birinci Ahmed Han, Üçüncü ve Dördüncü Muradlar, Sultan İkinci Osman, Bu velîyi "gönül sultanı" olarak bilir. Duasını isterler. Nitekim bir gün; Sultan Ahmed Han, gider Üsküdar'a. Bu velîyi görür bir ara. Kendisi at üstündedir, O ise yaya. Edebinden yere iner. Hürmetle yaklaşıp; - Ey kıymetli üstadım! Lütfedip binseniz, der. Bakar ki, Cihan Sultanıdır böyle diyen. Hocasının sözünü hatırlar hemen. "Sultanlar rikâbında yürüsün!" buyurmuştur kendisine. Padişah, bindirir Onu atına. Kendi düşer rikâbına. Hüdayi hazretleri, at üstünde az gider. Sonra durup, Padişaha; - Bu teklifinizi bir sebeple kabul ettik, buyurur. - Hangi sebep efendim? - Üstadım, bir gün bana; "Sultanlar rikâbında yürüsünler" diye dua buyurmuştu. Hocamın o sözü yerine gelmiş oldu. Sonra attan iner. Yaya olarak evine gider...

.Sakın terk-i edebten!..

Nabi Efendi "rahime-hullahü teâlâ", Osmanlı devletinde yetişen bir şairdir. Kafile ile hacca gitti bir sene. Devlet ricalinden kişiler de vardı. Vekiller, subaylar, paşalar... Nabi Efendinin Resulullaha "aleyhissalatü vesselâm" sevgisi, aşk derecesindeydi. Bu aşk ile Hicaz yollarında uyumadı. Medine, uzaktan göründü nihayet. O zaman zirveye çıktı bu muhabbet. Kalbi, bu aşkla yanıyordu. O, böyle yanarken, bir de ne görsün. Biri yatmış uyuyor, ayakları kıblede. Üzüldü, kederlendi. Gayr-i ihtiyari bir şiir döküldü dudaklarından. Yüksek sesle okuyordu. Muhatap, o uyuyan adamdı. Maksat hasıl oldu ve adam uyandı. Şiirin bir dörtlüğü şöyle: Sakın terk-i edebten, Kûy-ü mahbûb-u Hüdâdır bu. Nazargâh-ı ilâhîdir. Makâm-ı Mustafâdır bu. Gafil adam, hızla doğruldu. Ve Nabi'ye sordu: - Ne zaman yazdın bunu, başkası da duydu mu? - İlk defa söylüyorum. Sizi böyle görünce içimden geldi. - Aman Nabi, duymasın başka biri. Ve vardılar Medine'ye. Fakat o da ne? Mescid-i Nebîde bütün müezzinler, bu şiiri okuyorlardı. Hem bütün minarelerden. Şaşırıp sordular müezzinin birinden. - Bu şiiri nereden öğrendiniz? - Efendimizden. - Nasıl? - Rüyada. Meğer Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" bütün müezzinlerin rüyasına girip bu şiiri okumuşlar ve; - Ümmetimden Şair Nabi Efendi geliyor. Onu, ezandan önce bu şiirini okuyarak karşılayın! buyurmuşlar. 

.Dua et, zengin olayım!"

Ubeydullah Hakkâri hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir sohbetinde; - Allahtan her şeyin hayırlısını isteyin. Israrcı olmayın, buyurur. Ve şu menkıbeyi anlatır. Asr-ı saadette bir kişi vardır. Adı, Salebe. Bu, bir gün Resulullaha gider. - Yâ Resulallah! Dua et de zengin olayım, der. Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" ikaz ederler: - Hayırlısını iste! Salebe: - Hayır der. Dua et, zengin olayım. Eyvaah! Resulullaha "Hayır!" demek küfürdür esasen. O, bu sözüyle küfre düşer zaten. Efendimiz ikinci defa ikaz eder: - Hayırlısını iste! O diretir: - Dua et, zengin olayım. Efendimiz son kere ikaz ederler: - Bak! Ben Peygamberim. Dua edersem, kabul olur. Ama ola ki sen sıkıntıya girersin. Hayırlısını iste. Ama o söz dinlemez: - Dua et, zengin olayım. Eh, kendi istemiştir. Resulullah dua buyurur. Zengin olur. Malları katlanarak artar. Öyle ki, sürülerini almaz olur ağıllar. Şehir dışında bir çiftlik açar. Artık namazlara da gelmez olur. Ve o sene "zekat" farz olur. Resulullahın emriyle zekat memuru gider. Salebeden zekat ister. Ancak o; - Bir düşüneyim, der. Memur gider, dolaşır, tekrar gelir. Ama Salebe'nin niyeti bozuktur. - Ne zekatı! der. Siz düpedüz haraç istiyorsunuz. Ben bu malı sizin için mi kazandım? Ve mürted olur, yıkar ahiretini. Sonsuz ateşe atar kendini. Memur döner, Resulullaha arz eder. Ve hazin cevap: - Salebe'ye yazıklar olsun! www.gonulsultanlari.com

."Sıhhatinizi koruyun!"

Allah dostlarından Hasan Hamdi Efendi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" bir sohbetinde; - Sıhhatinize dikkat edin. Sıhhati korumak, dinimizin emridir, buyurur. Ve şu menkıbeyi anlatır: Peygamber Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", Rum İmparatoru ile mektuplaşırlardı. Hediye gönderirlerdi birbirlerine. Bir gün Herakliyus'tan bazı hediyeler gelir. Hepsi de kıymetlidir. Ama farklıdır biri: Hekim Herakliyus, bir "doktor" göndermiştir. Bu kişi Resulullahın huzuruna gider; - Efendim, İmparator beni size hizmet için gönderdi. Hastalarınıza bedava bakacağım, der. Resulullah Efendimiz memnun olur. - Hoş geldiniz! buyurur. Sonra emreder Eshaba. Ona bir ev verirler. Her gün nefis yiyecekler getirirler. Adam yer, içer, hasta bekler. Ama gelen olmaz. Günler, hatta aylar geçer. Kimse uğramaz. Artık canı sıkılmaya başlar. Gider Resulullah Efendimize; - Efendim! Buraya hizmet için geldim. Çok da rahat ettim. Ama bugüne kadar tek bir hasta gelmedi. Sıkılmaya başladım, der. Ve ardından; - Müsaadenizle gidebilir miyim? der. Efendimiz "aleyhisselam"; - Sen bilirsin! Daha kalırsan, sana hizmet ederiz. Gidersen de uğurlar olsun. Ama şunu bil ki, yıllarca kalsan, sana hasta gelmez, buyururlar. Doktor sorar: - Neden efendim? - Çünkü Eshabım hasta olmaz. - Hiç mi hasta olmazlar? - Evet. Dinimiz, bize hasta olmamak yolunu göstermiştir. - Nedir o efendim? - Birincisi, Eshabım temizliğe çok dikkat eder. İkincisi, acıkmadan sofraya oturmaz, doymadan kalkarlar..

.Senin bir derdin mi var?"

Emir Sultan hazretleri, "rahime-hullahü teâlâ" Buhara'da birkaç kişiyle sohbet ediyordu ki, yanlarına biri geldi. Perişan bir hali vardı adamın. Büyük veli sordu: - Hayrola kardeşim, bir derdin mi var? - Evet üstadım, sormayın. - Hayrola, ne oldu? - Küçük bir bahçem var benim. Onun mahsulüyle geçinip gidiyorduk. Ama bu sene şiddetli kuraklık sebebiyle bütün ağaç ve sebzelerim kurudu. Aile efradım da kalabalık. Bu halde nasıl geçiniriz? dedi. Ve yalvardı: - Ey Resulün evladı, ferahlığımız için, dua edin bu garibe. Emir Sultan hazretleri; - Üzülme kardeşim, Allah rızıklara kefildir. Seni de bu beladan kurtarır inşallah, buyurdu. Adamcağız; - İnşallah hocam, dedi. Ve ayrılıp gitti. Emir Sultan hazretleri çok üzüldü. O gece adamın bahçesine gidip; - Yâ Rabbî, bu bahçedeki ağaç ve nebata canlılık ver. Yeniden hayat bulsunlar! diye dua etti. Bu halis duası kabul oldu. Ve ağaçlar birden canlanıp, dalları meyve doldu. RÜYA MI GÖRÜYORUM? Ertesi gün, bahçe sahibi gelip de vaziyeti görünce, çok şaşırıp; - Aman yâ Rabbi, rüya mı görüyorum? dedi içinden. Sonra ellerini kaldırıp; - Ey rızıklara kefil olan Allahım! Yoksa hazreti Hızır mı geldi bu bahçeye? Bildir bu hakikati bu biçareye, diye yalvardı. Başını kaldırdığında, Emir Sultan hazretleri'ni gördü bahçenin öbür ucunda. Dünkü olanları hatırladı. - Allah rızıklara kefildir, diye mırıldandı. Kalktı ve elini öpmek için Ona doğru koştuysa da göremedi Onu bir daha. Kaybolmuştu gözden. >> www.gonulsultanlari.

.Yirmi kişiye, yedi yüz kişi!

Penç kalesi, müminler tarafından muhasara edilmişti ki, yirmi mücahit, azık getirmek için biraz uzaklaştılar. Az sonra önlerine düşman askeri çıktı. Hem de "yedi yüz" kadar. Yirmi kişiye, yedi yüz kişi. Kâfirler, yirmisini de esir alıp, on günlük mesafedeki bir kaleye hapsetti onları. Gündüz kale dışında zorla çalıştırır, gece zincire vururlardı. BİZİM DİNİMİZE GİRİN! İçlerinde Emir Sultan hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" çok seven Ahmet isminde biri şöyle anlatıyor: Beni, altı arkadaşımla birlikte bir papazın hizmetine verdiler. Papaz teklif etti bize: - Bizim dinimize girin! - Hayır, girmeyiz. - Eğer kabul ederseniz, size eziyet yapılmaz. Hatta hepinizi evlendirir, çok da para verip, zengin ederiz. Yine reddedince, papaz; - Peki, siz bilirsiniz, dedi. Bir daha bu teklifi yapmadı. Nihayet "yortu günü" geldi bu kâfirlerin. Hepsi içki içip sızdılar. Ben, zincire bağlı vaziyette uyuyordum ki; - Emir Sultan geliyoor! diye bir ses duydum. Büyük veli yanıma geldi. Zincirlerimi çözüp; - Kalkın, terk edin bu yeri! dedi. Uyandım ki, zincirlerim çözülmüş gerçekten. Kalkıp, sessizce dışarı çıktım. Diğer arkadaşları da uyandırdım. Hepsinin zincirini çözüp, anlattım olanları. Nöbetçiler sızmış, uyuyordu. Onların kılıçlarını alıp, sessizce çıktık hapishaneden. Deniz kıyısına vardık hemen. Kıyıda bir sandal vardı. Ona binip, acele açıldık denize. Sağ salim geldik evimize. Sonra Bursa'ya gittik. Bu büyük velîyi ziyaret edip, "Fatihalar" gönderdik mübarek ruhuna. www.gonulsultanlari.com 

.Niçin imana gelmezsin?"

Bir Hıristiyan rahip vardı ki, Bursa'da, bir dağın mağarasında tek başına yaşardı. Senenin son ayında, Bursa'ya iner, bir ay kadar tenha bir yerde inziva ederdi. Emir Sultan hazretlerinin Bursa'ya geldiği sene, yine mağaradan çıkıp, doğruca Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bulunduğu yere geldi ve; - Safa geldin yâ Emîr! dedi. Büyük velî sordu: - Benim "Emir" olduğumu nereden bilirsin ey rahip efendi? - Rüyada öğrendim. - Kimden? - Senin büyük ceddinden. O büyük Resul haber verdi. - Öyleyse niçin iman etmezsin? - Ben, o büyük Peygamberin huzurunda iman ettim, dedi. Ve ayrılıp gitti. EVİNİ SATMIYORDU, AMA... Bayezid Han, Bursada, Ulu Camiyi yaptırmaya karar vermişti. Ancak arsada bir yaşlı kadının evi vardı ve bir türlü satmıyordu. Padişah, bizzat gidip rica ettiyse de, kadın; - Olmaz! dedi yine. Yıldırım Bayezid Han çaresizdi. Emir Sultan hazretlerine gidip; - Aciz kaldık hocam, himmetinize muhtacız, dedi. Emir Sultan hazretleri dua etti. O gece, rüya gördü kadın. Şöyle ki; Kıyamet kopmuş, halk mahşer meydanında toplanmış, hesapları görülmüş, Müslümanların hepsi Cennete gitmiş, sadece o kalmıştı meydanda. Melekler sordular kadına: - Sen de Cennete gitmek ister misin? - Elbette isterim. - Öyleyse sat evini sultana. Bırak inadı. O anda uyandı. Anlamıştı hatasını. Sultana koştu hemen. - Evim senindir, dedi. Ve ekledi: - Para da istemem. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sen kimsin yabancı?"

Emir Sultan hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" gençliğinde Mekke'ye geldi. Haccı eda edip, Medine'ye yöneldi. Büyük ceddini ziyaret edecekti. Misafirhanede boş bir oda görüp süzüldü içeriye. Lakin bir vazifeli gördü onu: - Kimsin sen yabancı? - İsmim Emir Buhari. Buhara'dan geliyorum. - İyi ama bu odada kalamazsın. - Neden? - Bu oda, seyyidlere ayrılmıştır! Kendisi de seyyid idi. Ama söylemek istemedi. - İzin verin kalayım lütfen. - Hayır. Sana izin verirsek, başkaları da ister. Düzen bozulur. Mecbur kaldı söylemeye. - İyi ama ben de seyyidim. - Seyyid mi? Peki kim bilir senin seyyid olduğunu? - Buralarda beni kimse tanımaz ki. - Peki nasıl isbat edeceksin bunu? - Resulullaha "aleyhissalatü vesselâm" selâm verelim. Kimin selâmına cevap verirse, onun seyyid olduğu anlaşılsın. Memur dudak büktü: - Garip bir iddia. Ama kabul ediyorum. Haydi selâm verelim. Ravdaya döndüler. Önce memur selâm verdi: - Esselâmü aleyke yâ ceddî! Cevap gelmedi Ravdadan. Sıra, Emir Sultan hazretlerine gelmişti: - Esselâmü aleyke yâ ceddî! O anda Efendimizin mübarek sesi işitildi. - Aleyküm selâm yâ veledî! Bunu duyan memur; - Tamam, dedi. İstediğiniz odada kalabilirsiniz. Emir Sultan hazretleri, o gece hazret-i Ali'yi "radıyallahü anh" gördü rüyada. Hazret-i Ali kendisine; - Ey oğlum! Ceddin Resulullahın dinini tebliğ için, Rum diyarına (Anadolu'ya) git, buyurdu. Uyanıp; - Hayırdır inşallah! dedi. Ve o sabah çıktı yola. Bursa'ya geldi. Ve yıllarca oranın halkını irşad eyledi. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tam üstüne atılacaktı ki!..

Kureyş müşrikleri, Efendimiz aleyhisselamı ne kadar öldürmeye kalkmışlarsa da, başaramamışlardı. Bir müşrik de kalkıştı bu işe. Gizli gizli takib etti. Ve bir gün tenhada buldu Efendimizi. Arkasından sessizce yaklaştı. Tam üstüne atılacaktı ki, karardı ortalık. Zifiri karanlık oldu her yer. Aslında karanlık filan yoktu. Günlük güneşlikti. Ama o, görmüyordu artık. "Kör" olmuştu. ATEŞ ÇUKURU Şeybe bin Osman da büyük düşmandı Efendimize. Müşrik saflarında müminlere karşı dövüşüyor, özellikle de "Resulullah"ı gözetliyordu hep. Çünkü babasını ve amcasını kaybetmişti o harpte. Onların intikamını alacaktı güya. Nihayet bir fırsatını buldu. Resulullahın yanında Eshabtan kimsecikler de yoktu. Sessizce yaklaşıp, içinden; "Tamam, şimdi işini bitireceğim!" dedi. Kaldırdı kılıcını. Tam savuracaktı ki, hızla uzaklaştı. Çünkü bir "ateş çukuru" belirmişti önünde. Bir adım atsaydı, içine düşecekti. Ama Efendimiz; - Yâ Şeybe! Yanıma gel! diye seslendiler ona. Bu ulvi davete icabet etmemek elinde değildi. Mıknatıs gibi çekildi. Az önce "öldürmek için" yaklaştığı şahsa, şimdi "köle gibi" yaklaşıyordu. Sevmişti çünkü. Hatta âşık olmuştu. Efendimiz, ona; - Haydi, sen de bizim safta savaş! buyurdular. - Emredersin yâ Resulallah! dedi. Ve kılıcını kaldırıp saldırdı kâfirlere. Çünkü o, bir "Sahabi" idi artık. Resulullahla omuz omuza çarpışıyordu. Öyle kararlıydı ki; - Önüme babam çıksa, öldürürüm! diyordu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir mendille sardı yarasını

Emir Sultan hazretleri, "rahime-hullahü teâlâ" Bursa'ya teşrif ettiğinde, Yıldırım Bayezid Han Avrupa'da küffarla çarpışıyordu. Osmanlının, bu harpte, çok zayiatı vardı. Kimi "şehid" oluyor, kimi de "yara" alıyordu. Bu esnada "bir genç" peydah oldu. Dolaşıp, yaraları sarıyordu. Bir ara Sultan da yaralandı. Ve yarayı sarsın diye, çağırdı o genci. Emir Sultan hazretleri geldi. Ve cebinden "bir mendil" çıkarıp sardı Sultanın yarasını. Sabahleyin baktılar ki, tamamen iyileşmiş o gencin sardığı yaralar. Sultan da, merakla açtı yarasını. Evet, iyileşmişti. Ama birden gözüne o "mendil" ilişti. Dikkatle baktı mendile. Gördü ki, hanımının, tâ nişanlıyken kendisine verdiği mendilin yarısıydı bu. Çok şaşırdı. "Bu, nasıl olabilir?" dedi kendi kendine. Emretti hemen: - O genci bulup getirin acilen! Çok aradılar. Ama bulamadılar. Kaybolmuştu ortadan. Sultan çok merak etmişti onun kim olduğunu. TİZ O GENCİ BULUP GETİRİN! Yine, Niğbolu'da da, Yıldırım Bayezid Han, kaleyi almak için şiddetli savaşıyor, peş peşe hücum etseler de kale bir türlü düşmüyordu. Bayezid Han, üzüldü. Şiddetli bir hücum anında "aynı genç" peydah oldu yine. Kalenin kapısını, içeriden açtı. Mücahitler içeri daldılar. Ve kâfirler teslim oldular. Kale fetholmuştu. Kapıyı, Emir Sultan hazretleri açmış, sonra kaybolmuştu yine. Emretti Padişah: - Tiz o genci bulup getirin huzuruma! Herkes seferber oldu. Ama yine ortalarda yoktu... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Kırk deve yükü altın getirirse..."

Padişahın kızı, Bursa'da, Sevgili Peygamberimizi aleyhissalatü vesselam gördü rüyasında. Efendimiz, kendisine: - Sen, benim evladımdan Muhammed Buhari ile evlen! buyurdular. Emir gayet açıktı. Hindu Fatıma Sultan, bu rüyayı, edebinden açamadı kimseye. Sonra gizlice hizmetçisine açıp; - Git, bu rüyayı anlat kendisine. Bakalım ne cevap verecek? dedi. Emir Sultan hazretleri, cevaben; - Malumumuzdur. Nikahımız rüyada kıyılmış, dinimiz üzre de kıyılmalıdır, buyurdu. Ve dünür gönderdi saraya: Lakin Valide Sultan, dünürcülere hemen "Evet" demedi. "Hayır" da demedi. İşi yokuşa sürüp; - Kırk deve yükü altın getirirse, olur bu iş, dedi. Bu, "Vermem" demenin öbür adıydı. "BİR FAKİR DERVİŞ..." Gelip haber verdiler bunu Emir hazretlerine. - Pekâlâ, develeri göndersinler! buyurdu. Valide Sultan inanmadı. - Nasıl olur? Bir fakir derviş, kırk deve yükü altını nereden bulacak? dedi. Ama söz vermişti. Dönmedi sözünden. Ve kırk deveyi gönderdi hemen. Emir Sultan hazretleri, devecilere yerdeki kumları gösterip; - Haydi, çuvalları doldurun! buyurdu. Şaşırdılar: - Şu kumları mı dolduralım? - Evet. Onları doldurun! Denileni yapıp, vardılar saraya. Saray halkı meraklı gözlerle bakarken emretti Emir Sultan hazretleri: - Boşaltın çuvalları! Çuvallar açılıp boşaltıldı hemen. "Çil çil altınlar" döküldü içlerinden. Valide Sultan mı? - Evet! dedi mecburen. >> www.gonulsultanlari.com 

.Mendil ve yanan köz!..

Hemen bir bohça hazırlattı. İçine mendil ve gömlek koyup gönderdi damadına. O esnada Emir Sultan hazretleri, mangalını yakmış, odasında oturuyordu ki, çalındı kapısı. Vazifeli, girip arz etti bohçayı: - Valide Sultanın hediyesidir efendim. Emir Sultan hazretleri, teşekkür edip, yer gösterdi gelene. Sonra açtı bohçayı. İçinden bir mendil çıkardı. Arasına, mangaldan bir adet "Köz" koyup uçlarını kapattı. Ve o gelene uzatıp; - Valide hanıma selâmımı söyleyin. Biz fakir dervişin hediyesi de bu olsun, buyurdu. Adam şaşkınlık içinde aldı mendili. "Ne acayip şey" diye düşünerek ayrıldı oradan. Ama çok merak ediyor, "Köz, o mendili nasıl yakmıyor?" diyordu içinden. Saraya kadar zor tuttu kendisini. Nihayet varıp arz etti valide sultana. Mendil merakla açıldı. İçinde, "Köz" yerinde, gözleri kamaştıran bir "Elmas parçası" vardı. Saray halkı çok şaşırıp; - Bu, onun büyük bir kerameti, dediler. Ama bütün bu haberleri, bazı kötü niyetli kimseler Bayezid Hana kasten yanlış aksettirdiler. Hakan da, gerçeği bilmediği için; - Bak hele! diye kükredi birden. Kızımız bir dervişe verilirmiş! Emretti bir paşasına: - Derhal Bursa'ya git! Kızım Hindu Sultanla o dervişin başlarını al getir! Süleyman Paşa, kırk erle koştu Bursa'ya. Ama Valide Sultan izin vermedi. - Bu iş, sandığınız gibi değil, dedi. Dinlemeyip, zorla girdiler saraya. Tam "Emir Sultan" ile "Hindu Fatıma Sultan"a yaklaşmışlardı ki, gaibten kırk adet ok atıldı. Ve o kırk sipahi, cansız olarak yerlere serildiler. Bizimkiler mi? Kıllarına bile zarar gelmedi. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Resulullah ile dünür oldunuz"

Molla Fenari hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" hadiseyi haber alınca, derhal bir mektup yazıp, gönderdi Padişaha. Mektup şöyle: (- Devlet-i âl-i Osman, kıyamete kadar pâyidar olsun. Şunu, arz edeyim ki, öldürülmesini emrettiğiniz o zat, Resul-i kibriya'nın "aleyhissalatü vesselam" soyundan, asil, temiz, hürmete lâyık bir ulu kimsedir ki, bu zamana kadar böyle olgun evliya, Anadolu'ya ayak basmamıştır. Şöyle devam ediyor: - Böyle bir zatı, siz davetçi göndererek, Buhara'dan getirtseydiniz, sizin için büyük şan ve şeref olurdu. Böyle yapmadığınız halde, ilahi irade ile buraya geldi bu zat. Hem böyle bir seyyide kızınızı vermekle, Resul-i ekrem ile akraba oldunuz. Şöyle bitiyor: - Şunu da arz edeyim ki, eğer o zatın kılına zarar gelseydi, değil gönderdiğiniz o kırk sipahi, cümle ordularınız mahvolurdu. Bu, böyle biline ki, hiç şek ve şüphe yoktur. Ferman, Sultanımızındır, arz olunur.) Sultan, mektubu okuyunca; - Eyvaah! Biz ne ettik? dedi. Kendi elimizle kırk sipahimizi oklara hedef ettik. Başını istediğimiz o er, Resulün evladından bir velî imiş. Savaş, zaferle bitti. Ve ordu dönüşe geçti. Yıldırım Bayezid Han, zaferle Bursa'ya girerken, halk karşılamak üzere toplanmış, kendisine tezahüratta bulunuyorlardı. Aralarında Emir Sultan da vardı. Padişah, Onu tâ ileriden görüp, damadının bu kimse olduğunu anladı ve; "İşte o, yaraları saran, Niğbolu'da kapıyı bize açan o" diyordu içinden. İyice yaklaşınca; - Evet, sendin! dedi. Sen de bizimleydin! Emir Sultan hazretleri; - Gazânız mübarek olsun sultanım! Allah, sizi başımızdan eksik eylemesin! buyurdu. Padişah sevinçle indi attan. Sarıldı damadına. Gözünden yaşlar aktı yanaklarına... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Başka harbe gitme!"

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Yahya adında bir talebesi, yaşadığı bir hadiseyi şöyle anlatıyor: Küffar ile cenk yapılacaktı. Hocama koşup, bu cenge katılmak istediğimi arz ettim. - Olur, ama başka harbe girme! buyurdu. Kazanmamız için de dua etti. Ellerini öpüp veda ettim. Savaşa katılıp, küffara galip geldik. Çok da ganimet aldık. Ardından bazı arkadaşlarım gelip; - Yine cenk var. Haydi gel, ona da katılalım, dediler. - Olmaz, dedim. Şaşırdılar: - Neden? Hem ganimet de alırız. - Hayır, olmaz dedim. - Neden ama? - Hocamın izni yok. - Canım ne var bunda. Eğlenmeye gitmiyoruz ya. Kâfirlerle savaşa gidiyoruz. Onların ısrarıyla kabul ettim. Hazırlanıp yola koyulduk. Ama mağlub olduk. Kimimiz şehid oldu, kimimiz esir. Ben esir olmuş, bir zindana konulmuştum. Orada hocamı düşünüp; "Yâ Rabbî! Emir Sultan hürmetine beni buradan kurtar!" diye dua ettim. Duam kabul oldu. Hemen ertesi gün kurtuldum. Şöyle ki; O gün zindanda oturuyordum. Birden bazı gürültüler duydum. Sanki bir alay asker, bana yaklaşıyordu. Sanki ruh âleminden, yardım erişiyordu. O sırada, biri tuttu kolumdan. "Kimdir bu?" derken, baktım ki Bursa'dayım. Ama hiç şaşırmadım. Hocamın himmetiydi bu. Günlerden Cuma idi. Müslümanlar camiye gidiyorlardı. Ben, hocamın kapısına koştum. Eşiğine yüz sürdüm. Hürmetle ellerini öptüm. Ve bir daha ayrılmadım o kapıdan. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalas havada kaldı!..

Hacı Bayram-ı Velî hazretleri, Emir Sultan hazretleriyle görüşmeye gitti bir gün. O gün, Emir Sultan hazretlerinin harabe evi tamir ediliyordu. Ustalar çalışıyor, koca koca kalasları yukarı taşıyorlardı. Derken bir kalası aşağı düşürdüler. Altta ise çocuklar oynuyordu. Emir Sultan hazretleri bunu gördü. Ve içinden dua etti o arada. Kalas, kalakaldı havada. Bir müddet öylece durdu. Sonra yavaşça süzüldü zemine. Sessizce ve zarar vermeden. Hacı Bayram-ı Velî hazretleri; "Kerametinizle çocuklar kurtuldu" diye geçirdi içinden. Emir Sultan hazretleri; - Hayır, buyurdu. Rabbimiz kurtardı onları. ONLARIN BAKIŞLARI DEVADIR Emir Sultan hazretlerinin Yahya Halife adındaki bir talebesi de şöyle anlatıyor: Ben, gençliğimde, ne zaman; - Şu yerde bir velî var, diye duysam, hemen hizmetine koşar ve bunu büyük kâr sayardım. Çünkü velîler, kararmış gönülleri temizler, diye biliyordum. Yine bilirdim ki; Onların bakışları bile devadır. Sözlerinde Rabbani tesir vardır. Bir gün de, Sinan Halife ismini işittim. Hemen yanına koşup; - Bana himmet ediniz, diye rica ettim. Sordu bana: - Nedir muradın? - Efendim, tek muradım, nefsimin şerrinden kurtulmaktır, dedim. - Öyleyse Emir Sultan hazretlerine git. Onun nurlu kabrinde tövbe et. Onun himmetiyle muradına kavuşursun, buyurdu. - Peki efendim, dedim. Ve o büyük velinin kabrine vardım. Rabbime yalvardım. Çok da ağladım. Elhamdülillah, azgın nefsim yola geldi. Hasıl oldu muradım. >> www.gonulsultanlari.com T

.Yalnız yaşar, yalnız ölür

Seyyid Harun-u Velî hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün Efendimizden "aleyhissalatü vesselâm" bahsederken şunları anlattı sevdiklerine: Efendimiz, bir gün Eshabtan Ebu Zer-i Gıfari "radıyallahü anh" hazretlerine bakarak; - Bu, yalnız yaşar, yalnız ölür, buyurdular. Hakikaten öyle oldu. Ömrünün sonlarında yalnız yaşadı. Yalnız olarak da öldü. Bir tek hanımı vardı yanında. EN CÖMERT OLANINIZ Bir gün de hanımları hakkında; - En cömert olanınız bana önce kavuşur, buyurdular. Vefatlarından sonra, zevcelerinden ilk vefat eden hazret-i Zeyneb oldu "radıyallahü anhâ". - Hikmeti ne efendim? dediler. Buyurdu ki: - Çünkü o, hepsinden ileriydi cömertlikte. ELİ KOPUP, YERE DÜŞTÜ Bir gün de Sahabeden Zeyd bin Sühan "radıyallahü anh" hazretlerine bakarak; - Bunun âzası, kendinden önce Cennete girer, buyurdular. Bu sözün hikmeti o gün anlaşılamamıştı. Ama aradan yıllar geçti. Bir savaşta eli kopup yere düştü bu sahabinin. Harpten sonra şehidler defnedilirken, onun eli de birlikte defnedildi. SUİKAST DÜZENLEDİ, AMA... Yine müşriklerden Hakem bin Ebil As, bir gün suikast düzenledi Efendimize. Bir grup müşrikle faaliyete geçtiler. Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" o esnada Kâbe yanında namaz kılıyordu. Secdeye gittiğinde saldıracaklardı. Fakat yapamadılar. Zira o esnada çok şiddetli bir ses işittiler. Öyle ses ki, yerlere serildiler korkudan. Kendilerine geldiklerinde gece yarısıydı. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Taht sana kalacak!.."

Yıldırım Bayezid Han, vefat edince, bir belirsizlik oldu. Şöyle ki; taht kime kalmıştı acaba? Oğlu Çelebi Mehmet, Molla Ali'yi çağırıp; - Malum pederimiz vefat etti. Kardeşlerim Musa ve İsa Çelebiler tahta geçmek isterler. Gel ikimiz Allah için Hacca gidelim, dedi. Ve o gece bir rüya gördü. Baktı ki, dedeleri Murad Hüdavendigar, yanında da Emir Sultan hazretleri. Büyük velî, kendisini çağırdı. Ve bir "Kılıç" verdi eline. Bir de eyerlenmiş "At". Peşinden; - Dinle evlat! buyurdu. Babandan sonra taht sana nasib olacak. Haydi, kılıcını kuşan. Din-ü devlet hizmet bekliyor! Uyanıp koştu Molla Ali'ye. Rüyayı anlatıp sordu: - Nedir bunun tabiri? - Tabiri, şudur ki, sen yakında padişah olursun. Gerçekten de öyle oldu. Çelebi Mehmet tahta oturdu. EŞREFOĞLU'NUN SELÂMLARI VAR İznik'te medfun Eşrefoğlu Abdullah hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün Bursa'ya gitti. Ancak Emir Sultan hazretlerinin kabrini ziyaret edemeden, geri döndü. Yolda İbrahim Paşaya rastlayıp sordu: - Yolculuk Bursa'ya mı paşam? - Evet efendim. - Öyleyse sizden bir ricam var. - Emriniz olur efendim. - Estağfirullah. Emir Sultan hazretlerini ziyaret ederseniz, "Size, Eşrefoğlunun selâmları var" der misiniz? - Tabii, başüstüne efendim, dedi. Ve ayrılıp Bursa'ya vardı. Büyük velinin ruhuna Fatihalar okuyup; "Eşrefoğlunun size selâmları var" diye arz etti. Kabr-i şeriften; - Aleyküm selaam! diye ses geldi. Ama öyle heybetliydi ki, duygulanıp bayıldı. Akşama doğru ayılabildi ancak. 

.O hadis, sahihtir"

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi, bir gün kitaplarda bir hadis-i şerif gördü. Kendi kendine; "Hocama gideyim. Bu hadis sahih midir, değil mi, öğreneyim" diye düşündü. Ve bu fikirle geldi huzura. Tam soracaktı ki, Emir Sultan hazretleri; - O hadis, sahihtir! buyurdu. Ve şunu anlattı: Bir gün kâfirler, ceddim Resulullaha gelip; - Eğer hak Peygambersen, senin bir işaretinle şu Hacer-ül esvedin içinden bir yiğit çıksın. Hem o yiğit güzel yüzlü ve şirin, hem de sarışın olsun, dediler. O gece Hak tealadan; - Ey habibim, sen dua et. Celalim hakkı için biz o genci o taştan çıkarırız! diye vahiy geldi. Ve sabah oldu. Kâfirler, Beytullaha toplandılar. Efendimiz taşa işaret buyurunca taş iki parça oldu. Ve içinden bir genç çıktı. Güzel yüzlü ve şirin. Hem de sarışın. Bazısı bunu görüp, inandı. Bazısı ise "Sihir" deyip dalalette kaldı. Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" Eshaba dönüp; - Ey eshabım, bu gencin üç günlük ömrü var. Onu, bir kız ile evlendirin ki, ondan yüksek bir zürriyet kalsın, buyurdu. Evlendirdiler. Üç gün geçti aradan. Lakin gencin ölüm haberi gelmedi. Eshab-ı kiram "aleyhimürrıdvan"; - Yâ Resulullah! Sizden, yalan söz sadır olmaz. Ama o genç ölmemiş, yaşıyormuş, dediler. Efendimiz cevaben; - O, vahiy değildi. O haberi Cebrailden öğrenmiştim, buyurdu. O anda Cebrail aleyhisselâm geldi ve; - Yâ Resulallah, Rabbimiz selâm eder ve buyurur ki: "Ey Habibim! O gencin evine, düğün gecesi bir fakir gelip, ekmek istedi. Onlar da önlerindeki ekmeklerin hepsini fakire verip, aç olarak yattılar. Biz de, ona otuz sene ömür ihsan eyledik" diye arz etti.

.Pişmanlık ateşi!..

İmam-ı Gazali hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün sevdiklerine; - Günah işlenince, kalbe siyah bir leke gelir. Bu lekeyi, tek bir şey temizler, buyurdu. - O nedir efendim? dediler. - Pişmanlık ateşidir, buyurdu. Ve şunu anlattı: Resulullah aleyhissalatü vesselâm; - Öyle kul vardır ki, günahı sebebiyle Cenneti kazanır, buyurdular. Eshab-ı kiram sordu: - Bu, nasıl olur yâ Resulallah? Buyurdu ki: - Günahına öyle pişman olur ki, o günahı silinip, yerine "Sevap" yazılır. Hatta şeytan bile hayret edip; "Keşke onu günaha sokmasaydım" der. ALLAH BENİ AFFEDER Mİ? Sonra şu menkıbeyi anlattı: İsrailoğulları zamanında bir kişi vardır. Fasık olup, her işi günahtır. Ama bir gün pişman olur. Günahlarına tövbe etmek ister. Gider, sorar bir âlime. - Doksandokuz kişi öldürdüm. Tövbe etsem kabul olur mu? - Hayır, kabul olmaz! Kızar, onu da öldürür. Gider başka âlime sorar: - Yüz kişiyi öldürdüm. Tövbem kabul olur mu? - Olur. Ama sen terk et bu diyarı. Falan köye git. İnsanları iyidir. Sevinip, hemen tövbe eder. Ve o köye doğru yola çıkar. Ama yarı yolda vefat eder. Azab ve rahmet melekleri, ruhunu götürmeye gelirler. Ama anlaşamazlar. Zira iki taraf da; - Bu mevta bize ait, demektedir. Hak teâlâya arz ederler. Ferman-ı ilahi gelir: - Ölçün iki tarafı. Nereye daha yakın? Ölçerler. İyi köye, bir karış daha yakındır. Durum anlaşılır. Ruhunu rahmet melekleri alır. www.gonulsultanlari.com 

.Ehl-i bid'ate saldıran at!..

Sultan ikinci Murad Han, Emir Sultan hazretleri için "rahime-hullahü teâlâ" bir at almıştı. Çok kıymetli ve cins bir attı. Ama huysuzdu. Yanına, kimseyi yaklaştırmıyordu. Halis müminler hariç. Murad Han, büyük veliye; - Efendim, sizin için bir at aldık. Ama yanına kimseyi yaklaştırmıyor. Birini verseniz de, onu size getirse, diye arz etti. Emir Sultan hazretlerini çok seven ve daima yanında bulunup özel hizmetlerini gören, Hacı Baba bunu işitince; - Aah, keşke hocam bu işi bana verse, dedi içinden. Bu düşüncesi malum oldu büyük veliye. Ve ona dönüp seslendi: - Heey Hacı Baba! - Buyurun hocam. - Git o ata de ki: "Senin sahibin, Rabbinin emrine itaat ediyor. Sen de sahibine öyle itaatkâr olacak mısın?" Hacı Baba gitti. Ve bunları söyledi ona. At, başını üç defa öne doğru eğdi. Sanki "Evet" diyordu. Gelip, bu hali arz edince, hazreti Emir; - Tamam öyleyse. Sen şimdi korkmadan yanına var. Onu al, buraya getir! buyurdu. - Başüstüne efendim, dedi. Ve gidip getirdi o atı. Ama at, aynı attı. Bazı adamları görünce, yine huysuzlanıyor, onları kovalıyordu. İnsanlar da bunu merak ediyor; - Bu at, kimlere saldırıyor? diyorlardı. Araştırdılar. Gördüler ki, özellikle "bid'at sahiplerine" saldırıyordu. "Ehli sünnet" birini görünce ise sakinleşirdi. Hatta yüzünü ona doğru çevirir, başını öne eğer, Sanki selâm verirdi. Bu hali, o kadar meşhurdu ki, insanlar; - Bu atın manevi halleri var, derlerdi. Velhasıl kim doğru imanlıdır? Kim ehl-i bid'attır? Davranışıyla ayırırdı. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hocasının sözünü dinlemeyince...

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" Bursa'da şeyhülislâmlık yapan bir talebesi, Ulu Camide vaaz ediyordu bir gün. O esnada Emir Sultan hazretleri, dergâhında bir talebeye; - Çarşıya git. Şu şu şeyleri al, getir! buyurdu. Genç talebe; - Başüstüne hocam! dedi. Ve çıkıp gitti. Buraya kadar güzel. Ancak talebe, Ulu Caminin önünden geçerken, içeride şeyhülislâmın vaaz ettiğini öğrenip, kendi kendine; - Girip vaaz dinleyeyim, ilim ve feyz edinirim, dedi. Ve girdi camiye. O anda kuvvetli bir "zelzele" oldu. Cemaat zor attılar kendilerini dışarıya. Fakat çıkınca şaşırdılar. Zira dışarıda zelzele yoktu. Normal hayat devam ediyordu. Tekrar camiye girdiler. Ama zelzelenin devam ettiğini görünce tekrar kaçtılar dışarı. Çıkınca, yine şaşırdılar. Çünkü dışarıda hiçbir şey yoktu. İnsanlar sakin ve rahattı. Bu hali şeyhülislâm da görüp; - Bu işte başka iş var, dedi içinden. Bir müddet murakabe edip; - Ey insanlar! İçeride, hocamızı dinlemeyen biri var. Emir Buhari hazretleri, onu çarşıya gönderdi. O ise gelmiş vaaz dinliyor. Hemen dışarı çıksın! Yoksa bu zelzele bizi helak edecek! diye seslendi. O talebe bunu duyup dışarı çıktı hemen. O çıkınca, zelzele durdu. Çarşıdan alacağını alıp acele döndü dergâha. Ama çok mahcuptu. Büyük veli, bir nazar etti ona. Talebe, o dehşetten bayılıp düştü. Bir müddet kendine gelemedi. Hocası yine merhamet edip; - Ey oğlum! Dünyevi ve uhrevi hangi ihtiyacın karşılanmadı ki, başka yerden yardım istiyorsun. Bu, hiç talebeliğe yakışır mı? buyurdu. Bu, büyük bir ders oldu ona. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Şehit olmak isterim"

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ", vefatına birkaç gün vardı ki, insanlar akın akın sohbetine geliyordu. O günlerde bir talebesi gelip; - Hocam, memleketime gitmek istiyorum, diye arz etti. Cevaben; - Selâmetle git. Ama seninle bir daha görüşemeyiz, buyurdu. Bunu duyan talebeler ağladılar. Vefatı iyice yaklaşmıştı ki, talebeyi son defa toplayıp; - Kalbimden her neyi geçirdim ve hangi nimete kavuşmak istedimse, Hak teâlâ hepsini ihsan etti. Beni, her arzuma kavuşturdu. Ama biri hariç, buyurdu. Gençler; - O nedir hocam? dediler. - Şehitlik, buyurdu. Şimdi en büyük arzum, şehitlik rütbesine kavuşmaktır. Sonra bir Âh! Çekip; - Hocalarımın çoğu, şehid olarak vefat ettiler, buyurdu. Ama ben yaşlandım. Vücudum zayıf düştü. Cihad edecek güç ve kuvvetim de kalmadı. Bu durumda nasıl şehit olabilirim? Nihayet binyediyüz seksenbir miladi senesinin, Muharrem ayının, yedinci gecesi, hanesinin önü hiç tanınmayan "yabancı kimselerle" doldu bir ara. Bunlardan üçü içeri girmek için ısrar ediyorlardı. Nihayet izin alıp girdiler. Bunlar Moğol kâfiriydi. Ve Mecusi idiler. Üstelik tanımıyorlardı bu "Allah dostu"nu. Karşısına geçip; - Mazhar-ı Can-ı Canan sen misin? dediler. - Evet, benim, buyurdu. O anda hücum edip, hançerle vurmaya başladılar. Mübarek, ağır yaralanıp, yere yıkıldı. Eşkıyalar kaçıp izlerini kaybettiler. Üç gün sonra, Rabbine kavuştu büyük veli. Aşure günü ve Cuma akşam vaktiydi. Kavuştu çok istediği "şehitlik rütbesi"ne. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yerin karnı acıktı!.."

Hazret-i Mevlana'nın "rahime-hullahü teâlâ" vefatı yaklaşınca, sevenlerini bir "Firak heyecanı" sarar. Ev içinde bir telâştır başlar. Yanına yanaşıp; - Efendim, siz vefat ederseniz kime tâbi olalım? diye sorarlar. Büyük velî; - Hüsameddin Çelebiye tâbi olun. Vekilim Odur, buyurur. - Cenaze namazını kim kıldırsın? derler. Sadreddin-i Konevi hazretlerini işaret eder. O anda hafif bir "zelzele" olur. Ev halkı korkuya kapılır. Hazret-i Mevlana; - Korkmayın! Yerin karnı acıktı, yağlı bir lokma ister, buyurur. Vefatı iyice yaklaşır. Hazret-i Mevlana'nın yanında sadece Hüsameddin Çelebi vardır. O ara içeriye bir "delikanlı" girer. Hazret-i Mevlana, Onu görünce yatağından fırlar hemen. O yiğidi ayakta ve hürmetle karşılar. Ve Hüsameddin Çelebiye; - Döşeğimi kaldır! diye emreder. Hüsameddin Çelebi; - Peki efendim! der. Ve emri ifa eder. Ancak bu gelen yiğit kimdir? Bunu çok merak eder. Ve edeble yaklaşıp sorar: - Siz kimsiniz efendim? - Ben Azrailim. Geldim ki, Mevlana'yı Hak teâlâya davet edeyim. Hazret-i Mevlana bunu işitir. Ve ölüm meleğine dönerek; - Ey Azrail! Çabuk ol, beni Rabbime çabuk kavuştur, diye rica eder. Beş Cemaziyel-ahir, Günlerden pazardır. İkindi ezanları okunurken, Odada, "Kelime-i şehadet" yankılanır. Hazret-i Mevlana dünyadan ayrılır. Rabbine varır. Gaslini yaparken, gaibten; - Âşık maşukuna kavuşmuştur! Bugün, Onun bayramıdır. Artık Ona korku ve hüzün yoktur, diye bir ses duyulur. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bitmeyen akçe...

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" çok talebesi vardı. Çoğu fakir olduğu için geçimlerini de kendisi sağlardı. Uzak yerlerdeki talebeleri, her hafta sonu gelir, ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi. Yine bir hafta sonu, bir talebesi geldi. Büyük veli sordu gence: - Öbür kardeşlerimiz nasıllar? - Himmetinizle hepsi afiyettedir efendim. Zat-ı alinize duacıdırlar. - Pekâlâ, buyurdu. Sonra ona "bir akçe" verip; - Arkadaşlarına selâmımı söyle. Bu "bir akçe"yi iyi muhafaza edin. Her ne lazım olursa, hep bununla alın, buyurdu. Ve ekledi: - Biz dünyada olduğumuz müddetçe, bu size kâfi gelir. Bununla rahatça geçinin. Kimseden bir şey istemeyin. Genç talebe; - Başüstüne hocam, dedi. Ve ellerini öpüp ayrıldı. Döndüğünde sordu arkadaşları: - Hocamız nasıllar? - Çok iyiler. Size selâmları var. Hocalarının selâmını işitince, hep birden ayağa fırlayıp; - Aleyküm selaam! dediler. Ve sordular: - Bir şey buyurdular mı? - Evet. Çok mühim bir şey buyurdular. Meraklanmışlardı: - Çabuk söyle, ne dediler? Talebe, Emir Sultan hazretlerinin verdiği o "bir akçe"yi cebinden çıkarıp; - Şu akçeyi gönderdiler ve "Bu, öyle bereketli akçedir ki, ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçe ile alın. Kimseye muhtaç olmayın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez" buyurdular, dedi. Çok sevinmişlerdi. Bir kutuya koydular o "bir akçe"yi. Her şeyi o akçe ile alıyorlardı. Ama hiç tükenmiyordu. Zira harcadıkça, yerine başkası geliyordu. Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan, Tükendi o zaman... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yâ Ali, ikindiyi kıldın mı?"

Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm" bir gün evlerinde otururken hazret-i Ali de "radıyallahü anh" yanlarındaydı. O esnada bir vahiy geldi. Efendimiz, vahyin ağırlığından mübarek başlarını hazret-i Ali'nin dizine koydular. Vakit, ikindiyle akşam arasıydı. Ve hazret-i Ali ikindiyi kılmamıştı. Efendimizi "aleyhissalatü vesselam" rahatsız etmemek için de hareket etmiyordu. Namazı ima ile kılmayı düşündü. Güneş tam batmak üzereydi ki, Resulullah uyanıp sordular: - Yâ Ali, ikindiyi kıldın mı? - Kılmadım yâ Resulallah! - Kalk! Kıl hemen namazını! Ancak namaz kılacak kadar vakit yoktu. Efendimiz dua buyurdu. Güneş yerinde durdu. Bir müddet batmadı. Hazret-i Ali "radıyallahü anh" namazını kılıncaya kadar bekledi. Selâm verip namazdan çıkınca, battı birden. KOLUM KOPTU YÂ RESULALLAH Bedir cengiydi. Ensarın gençlerinden hazret-i Muavvez'in kolu, bir kılıç darbesiyle koptu ve yere düştü. Genç sahabi, kolunu yerden alarak, koştu Resulullaha. - Kolum koptu yâ Resulallah! Alemlerin Efendisi, kesik kolu yerine bitiştirip, dua buyurdular. Kol bir anda kaynadı. Hem öyle sağlam oldu ki, öbür kolu zayıf kaldı onun yanında. BİR ANDA İYİLEŞTİ Hudeyd adında bir mücahid de, boynundan derince bir yara almıştı. Neredeyse başı kopup düşecekti. Elleriyle başını tutup koştu Efendimize. Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm" o gencin başını mübarek elleriyle tutup, yarasını sıvazladılar. Yara bir anda iyileşti. Öyle ki; Sanki hiç yara almamış gibiydi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Nereye gidersiniz?"

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi anlatıyor: Gençliğimde bir rüya gördüm. Bir grup insan bir yere gidiyorlardı. Yaklaşıp sordum: - Nereye gidersiniz? - Bursa'ya. Orada bir evliya zat var. Onu göreceğiz. - Nasıl bir kimsedir o? - Seyyiddir. Yani Resulün "aleyhissalatü vesselâm" evladındandır. Çok tesirli nasihatleri var. Sözleri, kalpleri temizliyor. Görmeden sevmiştim o zatı. Rüyada düşündüm ki: "O velîye ben de gideyim. Beni de talebeliğe kabul etsin diye yalvarayım." Velhasıl onlara katıldım. Bursa'ya vardım. - Beni de talebeliğe kabul edin, diye yalvardım. Bana şefkatle bakıp; - Kabul ettik, buyurdular. Yanlarına oturtup mübarek eliyle sırtımı sığadılar. Heyecan içinde uyandım. - Tabiri nedir? diye sordum babama. - Derhal o velînin huzuruna git. Hizmetine girip hayır duasını al. Zira bu, manevi bir ikazdır, dedi. - Peki babacığım, dedim. Ve veda edip çıktım evden. Yolda bir grup adama rastladım. Rüyadakilere çok benziyorlardı. Sordum onlara: - Nereye gidersiniz? - Bursa'ya. Orada bir evliya zat var, onu göreceğiz. - Nasıl bir kimsedir o? - Seyyiddir. Yani Resulullahın evladındandır. Çok tesirli nasihatleri var. Sözleri, kalpleri temizliyor. Her şey rüyadaki gibi oluyordu. Onlara katıldım. Bursa'ya vardım. Huzuruna girip; - Beni de talebeliğe kabul edin, diye yalvardım. Bana şefkatle bakıp; - Kabul ettik, buyurdular. Yanlarına oturtup mübarek eliyle sırtımı sığadılar. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yüzü nurlu ve sevimliydi...

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" talebesinden Şeyh Sinan adlı biri şöyle anlatıyor: Yaşım küçüktü henüz. Babamla beraber bahçemize kavun karpuz ekiyorduk. Ama yetişmiyordu. Bu yüzden üzülüyorduk. Bir gün, bostanda, tek başıma oturuyordum ki, at üzerinde bir kimseyi gördüm birden. Yeşil elbiseliydi. Yüzü nurlu ve sevimliydi. - Bana biraz tohumluk çekirdek verir misin, dedi. Kavun ve karpuzların çekirdeklerinden bir avuç alıp arz ettim. Onları tarlaya saçtı. Baktım, tohumlar birden olgunlaştı. Tarlamız kavun karpuzla doldu. Hayret içinde Ona bakarken; - Bana bir tane karpuz getir, dedi. İrisinden koparıp götürdüm. İkiye bölüp, yarısını yedi. Diğer yarısını bana verip; - Bunu, babana götür. Beni merak ederse, ismim Emir Sultan, yerim Bursa'dır. İkinizi de Bursa'ya bekliyorum, dedi. - Baş üstüne efendim! dedim. Bir daha da göremedim. Kaybolmuştu gözden. Az sonra babam geldi. Bostanı görünce hayretle sordu: - Tarlaya hazreti Hızır mı geldi oğlum? - Bilmiyorum baba. Az evvel çok nurlu ve sevimli bir zat gelip, tohumluk çekirdeklerden istedi. Bir avuç verdim. Onları eliyle tarlaya saçtı. O tohumlar, bir anda yetişip kavun karpuz oldular. - Peki kimmiş bu zat? - Adı "Emir Sultan"mış. Sana selâm söyledi ve "İkinizi de Bursa'ya bekliyorum" dedi ve kayboldu gözden. Babam; - Emri olur, diye mırıldandı. Hiç vakit geçirmedik. Hemen Bursa'ya gittik. O zatın sohbetiyle şereflendik. Babam izin alıp geri döndü. Ben o dergâhtan ayrılamadım.

."Gerçekten peygamber isen!.."

İstanbul'da yaşamış âlim ve velîlerden Ahmet Mekki Efendi "rahime-hullahü teâlâ" hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Kureyş müşriklerinden Velid bin Mugire ile bazı müşrikler, bir gece vakti Efendimizin "aleyhissalatü vesselâm" huzuruna geldiler. Hava gayet açık, Ay, tepsi gibiydi. - Yâ Muhammed! Gerçekten Peygamber isen şu gökteki Ay'ı ikiye ayırıver de görelim, dediler. Efendimiz sordu: - Bunu yaparsam iman eder misiniz? Birbirlerine baktılar. - Ee.., tabii...inanırız. O zaman Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" mübarek elini kaldırıp, şehadet parmağıyla Ay'a doğru işaret buyurdular. "Dolunay" iki parçaya ayrıldı o anda. Yarısı Ebu Kubeys, diğer yarısı Kuaykıan Dağının üzerine kadar inip, orada durdular. Efendimiz müşriklere dönüp; - İşte, hepiniz şahit olun! buyurdular. Müşriklerde çıt yoktu. Dinleyenler sordular: - Peki, iman etmediler mi efendim? - Hayır. Bu apaçık mucizeyi de inkâr ettiler. - Ama söz vermişlerdi. - Evet, buna rağmen inanmadılar. - Peki ne dediler efendim? - Sihir dediler. Bu da, Muhammed'in bir sihri işte. Araştıralım, eğer Mekke dışındaki insanlar da görmüşlerse, sihir değildir. O zaman inanırız, dediler. - Soruşturdular mı bari? - Evet. Mekke'ye gelen yabancılara sordular. Dışarıya adamlar salıp sordurdular. Hepsinin beyanı aynıydı: "Evet, filan gece hava açık, Ay tepsi gibiydi. Bir ara Ay ikiye ayrıldı, gözlerimizle gördük" diyordu herkes. Ebu Cehil; - Sihir diyor, başka şey demiyordu. Üstelik alaylı bir eda ile; - Muhammed'in sihri, yerden sonra göklere tesir etmeye başladı, deyip gülüyordu. www.gonulsultanlari.com

.Bizim için ne diyorlar?"

Emir Sultan hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" bir gün abdest alıyordu ki, yanına şehirden bir talebe geldi. Emir Sultan hazretleri sordu: - Nereden geliyorsun evladım? - Şehirden efendim. - Şehirde bizim için ne diyorlar? - Kimyaya maliktir diyorlar efendim. Büyük veli; - Kimya odur ki, akan su altın olur, buyurdu. O anda akan sular "Altın" oldu. Mübarek zat bunu görünce; - Bu kelamımız murad değil, hikâye içindi, buyurdu. Böyle deyince, altın yine "Su" oldu. CEBİNDEKİ PARAYI SAY! Yine Emir Sultan hazretlerini çok seven bir tüccar, bir gün bu büyük velîye güzel bir "Sarık" hediye etti. Emir Sultan hazretleri teşekkür edip, bir miktar para verdi kendisine. Tüccar, parayı aldı. Ve elini öpüp ayrıldı. Giderken bir kalabalık gördü ileride. Meğer çok kıymetli bir "Elmas" satılıyor, insanlar da toplanmış ona bakıyormuş. Yaklaşıp sordu fiyatını. - Otuzbin dirhem, dediler. Bu fiyat, çok aşırı geldi ona. Parası olsaydı, alacaktı. O esnada gaibten; - Cebindeki parayı say! diye bir ses duydu. Sayınca, hayrette kaldı. Zira "otuzbin dirhem"den de fazlaydı. Sevinip, satın aldı o elması. Bir Yahudi tüccar onu görüp; - Bunu bana satar mısın? dedi. - Olur, satarım. Elması alıp, tam "yüzotuzbin dirhem" verdi karşılığında. Tüccar çok sevindi. Elması verip, yüzotuz bin dirhemi aldı. Kendi kendine; - Vallahi bu, Emir Sultan hazretlerinin bir kerameti, dedi. Ve Onun için bir "dergâh" bina etti.

.Bu, benim tesbihimdir"

Emir Sultan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sevdiği talebesinden bir Ali Efendi vardı ki, başından geçen bir vakayı şöyle anlatıyor: Hocam, çağırdı bir gün beni. - Ali Efendi! - Buyurun hocam. - Balıkesir'e git. Orada falan camide bir imam vardır. Ancak itikadı bozuk. Allah için git onu ikaz eyle! - Başüstüne efendim! dedim. Elini öperken; "Yolda ne ile meşgul olmam uygun olur?" diye sormak geldi içimden. Anladı düşüncemi. Kalktı ve kendi tesbihini bana uzatarak; - Bunu al, buyurdu. Bu, benim tesbihimdir. Yol boyunca zikirle meşgul olursun. Alıp koydum cebime. Ama bir korku düştü içime. "Ya bu kıymetli tesbihi kaybedersem" diyordum. Velhasıl Balıkesir'e vardım. O İmamla görüştüm. Bir şeyler söyleyip ayrıldım. Akşam vakti, bir dere kenarında abdest alıyordum ki, ayağım kumlardan kaydı birden. Ve tesbihi düşürdüm elimden. Çok aradım, bulamadım. Öyle çok üzüldüm ki, yol boyunca ağladım. Hocamın tesbihiydi çünkü. Gidince ne diyecektim kendilerine? O üzüntü ile Bursa'ya dönüp sessizce hocamın huzuruna girdim. YOLCULUK NASIL GEÇTİ? Çak mahcuptum. Sordular: - Yolculuk nasıl geçti oğlum? - İyi geçti efendim, ama tesbih hocam. Abdest alırken dereye düşürdüm tesbihi. Büyük velî gülümseyip; - Biz de seninleydik oğlum. Ama biz onu tutup düşürmedik, buyurdu. Sonra, o tesbihi cebinden çıkardı ve - Al, buyurdu. Kullan ömür boyu. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Öldürmek istedi, ama...

Füdale bin Amr adında biri vardı ki, iman etmeden önce kin besliyordu Efendimize "aleyhissalatü vesselâm". Tek gayesi Onu öldürmekti. Kılıcını eteğinin altına gizleyip dolaşıyordu peşinde. Tenha yerleri kolluyordu hep. Bir gün, erken saatte Efendimiz aleyhisselam Kâbe-i şerifi tavaf yapıyordu ki, Füdale görüp; "Tam fırsat!" dedi içinden. Arkasından sessizce yaklaştı. Birkaç adım kalmıştı ki, Efendimiz birden geri dönüp sordular: - Sen Füdale misin? - Evet. - Doğru söyle, ne yapmak istiyordun şimdi? Füdale ne diyeceğini şaşırdı. Umursamaz bir tavırla; - Hiiç! dedi. Güya gizliyordu niyetini. Âlemlerin Efendisi tatlı tatlı gülümseyip; - Vazgeç bu işten. Muvaffak olamazsın! buyurdular. Sonra da hidayeti için dua ettiler. O anda Füdale'nin kalbi değişti. İmanla şereflendi. Hazret-i Füdale oldu. "radıyallahü teâlâ anh". "SENİN RABBİN KİM?" Bir gün de Fahr-i kâinat Efendimiz, üç beş Eshabıyla otururken bir köylü çıkageldi. Elindeki kertenkele'yi Resulullah Efendimize gösterip; - Şu hayvan seni tasdik ederse, ben de tasdik ederim, dedi. Efendimiz sordular hayvancağıza: - Senin Rabbin kim? Kime kulluk edersin? Fasih bir lisanla cevap geldi: - Rabbim Allahtır. Ancak Ona kulluk ederim. - Peki ben kimim? - Sen, Allahın kulu ve Resulüsün. Mahluklar içinde senden şereflisi yoktur. Köylü şaşkınlıklar içindeydi. Gayr-i ihtiyari diz çöktü. Ve haykırdı "Kelime-i şehadet"i. www.gon

.Hafız, benden bu kadar!"

Osman Bedreddin hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" dokuz yaşında hafız oldu. Meşhur lakabı "Hafız"dır. Gençliğinde bütün vakitlerini, ilim öğrenmeye tahsis etti. Zahiri ilimleri öğrendi. Tefsir, fıkıh, hadis. Ve diğer ilimler. Hocası Mehmet Tahir Efendi Onu çok seviyordu. Ne biliyorsa, öğretti kendisine. Sonunda çağırdı bir gün onu: - Hafız evladım! - Buyurun hocam. - Sana, bütün bildiklerimi öğrettim. Bendeki bilgilerin hepsini aldın. Benden bu kadar, dedi. Ve ekledi: - Sana tavsiyem, kendine daha "büyük bir âlim" bul, Onun dersine devam et. Hafız Osman üzüldü. - Sizden ayrılmak istemiyorum hocam, dedi. Hocası ısrar edince; - Peki, dedi mecburen. Elini öpüp ayrıldı medreseden. İyi de, o "büyük âlim"i nerede bulacaktı? Bulmak için ne yapacaktı? DERTLİYİM, DERDİM DERİN Odacığında için için ağlıyor; - Dertliyim, derdim derin. Derdime derman için sana geldim ya Muîn! diye Rabbine yalvarıyordu. İşte O, tenha köşesinde kendisini yetiştirecek bir âlimi bulması için Rabbine yalvarırken, Hak teâlâ, Onun bu dileğini "gönül ehli" birine duyurdu. Buhara'da, Seyyid Ahmed Merami hazretlerine "rahime-hullahü teâlâ". Büyük velî, camide ders verirken duymuştu bu içli yakarışı. Bildiğimiz kulakla değil tabii. "Kalp kulağı"yla işitmişti. Ve bıraktı dersi. O gün ayrıldı Buhara'dan. Manevi işareti almıştı çünkü. Sessizce çıktı yola. (Devamı yarın) 

.Onu bir bekleyen vardı...

Seyyid Ahmed Merami hazretleri, Hafız Osman Bedreddin'i yetiştirmek için, İlahi irade ile Buhara'dan çıkmış, Erzurum istikametine doğru gidiyordu. Çünkü Osman Bedreddin Onu orada bekliyordu. Onun bu ani ayrılışına, sohbetinin müdavimleri çok üzüldüler. Zira çok seviyorlardı kendisini. Anlayamadılar niçin gittiğini. Lakin kalp gözü açık olanlar; - Hak dostlarının işlerine akıl ermez. Onların her işinde bir hikmet vardır. Hocamız da mutlaka manevi bir işaret almıştır, diyerek teselli ettiler onları. Bu zat, ince, uzunca boylu, beyaz sakallı, sevimli bir zattı. Uzun bir yolculukla vardı "Hasan Kale"ye. Oradan da "Bevel Kasım" köyüne. Osman Bedreddin işitti Onu birinden. Sevgisi, kalbine işledi. Bir an önce gidip görmek istiyordu. Ama O, Bevel Kasım köyünde, kendisi Erzurum'da oturuyordu. Nihayet gidip gördü kendisini. MERHABA HAFIZ OSMAN! Ahmet Merami hazretleri, çok sevdi onu görünce. Sanki tanıyordu daha önce. Kendi kendine; "Aradığım budur" dedi. Ve ismiyle seslendi: - Merhaba Hafız Osman Bedreddin! Gözlerim yoldaydı, safa geldin! Hafız Osman hem şaşırmış, hem de çok sevinmişti. Çünkü ismiyle hitab etmişti. Ne tatlı, ne yumuşak sesi vardı öyle. Kalbine tesir etmiş, sevgisini kalbinin derinliklerinde hissetmişti. Yaklaşıp, hürmetle öptü elini. Ve arz etti hemen: - Efendim, sizden ders almak isteriz. Büyük velî; - Tabii, buyurdu. Tâ Buhara'dan kalkıp senin için geliriz de, ders vermez miyiz! (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com 

.Hak şerleri hayreyler...

Erzurum'dan, Bevel Kasım köyü, üç saatlik yoldu. Gece yarısı çıkıyordu Erzurum'dan. Sabah namazı vakti derse yetişiyordu. Sıcak soğuk, yaz ve kış, fırtına, yağmur, tipi. Aksatmadan devam etti. Bir gün, çıktı yine erkenden. Yarı yolda şiddetli bir tipiye yakalandı. Bir adım ilerisini göremiyordu. Çaresiz, bulunduğu yere oturup annesinden duyduğu ilahiyi söylemeye başladı gayri ihtiyari: Hak şerleri hayreyler. Zannetme ki gayreyler. Ârif ânı seyreyler. Mevlâ görelim neyler. Neylerse güzel eyler... O anda bir genç peydah oldu önünde. Beyaz bir at üzerindeydi. Onu terkisine alıp, şerbet ikram etti meşin kırbasından. Sonra erzak torbasını uzatıp; - Ye bundan da, dedi. Nasibinde ne varsa. O, bir tek hurma aldı torbadan. Bu esrarengiz genç, Hızır aleyhisselâm'dı. Bu kanaatkâr hali hoşuna gitti. Sırtını okşayıp; - Ey Bedreddin! Nasibin açık, evin bereketli olsun. Haydi, selâm söyle hocana, buyurdu. Baktı ki köye gelmişler. Sıçrayıp indi attan. Hızır da kayboldu ortadan. Üstadı da onu düşünüp üzülüyordu ki, o esnada çalındı kapısı. Karşısında onu görünce çok sevindi. Gerçi malum olmuştu Ona bu hadise. Yine de sordu: - Hafızım! Nerde kaldın? Anlattı olanları. - Peki kimdi o atlı? - Bilmiyorum hocam. - O genç, Hızır aleyhisselâmdı, dedi. Ve tembih etti kendisine. - Gizle bu şeyi. Anlatma kimseye. (Devamı yarın) > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Allahü ekber! Allahü ekber!

Ruslar Erzurum'a saldırmıştı. Bu, gayrete getirdi Erzurum halkını. Yediden yetmişe silahlandılar. O gece, gümbür gümbür davullar çalıyor, halk Cihad için harbe çağrılıyordu. Henüz tanyeri ağarmamıştı ki, kahraman dadaşlar fırladılar yataktan. Ve kazma kürek ne varsa aldılar. Şehrin orta yerinde toplandılar. Yaşlı genç, Kadın, erkek, Tek yürek olmuşlardı. O ara garip bir şey oldu. Tanyeri yeni yeni ağarıyordu ki, bir "Ezan sesi" duyuldu birden. - Allahü ekber Allahü ekber! Aman Allahım, nasıl sesti bu? Bir anda doruğuna çıktı herkesin heyecanı. Çünkü Osman Bedreddin okuyordu bu ezanı. Öyle bir aşkla, Ve öyle ihlasla okuyordu ki, Dadaş halkını kendinden geçiriyordu. Hatta Erzurumun dağı, taşı, tepesi, dile gelmiş, tekrar ediyordu bu sesi. Öyle bir "Ezan"dı ki, gönüllere nur taşıyordu. Şüheda ruhlarını cenge çağırıyordu. Allahü ekber! sesleri dalga dalga yayılırken, bir cesaret, bir şevk geldi dadaş halkına. Ve zirvesine çıkmıştı ki bu heyecan. Mehter de vurmaya başladı tam o zaman. Gönüller, "vatan" için, çarpıyordu. Yürekler "din" için atıyordu. Gözler, "savaş" için emir bekliyordu. Nihayet Miralay Bahri Beyin sesi duyuldu: - Hücuuum! Ve bir savaş başladı Moskofa karşı. Aslan kesilmişti Erzurumun dadaşı. Haykırırdı Bahri bey: - Urun hâ gardaşlarım! Urun kahraman dadaşlarım! Allah yardım etti. Kovdular Moskofu. Peki o gün Erzurum halkı niçin yekvücut olmuştu? Çünkü o sabah, bir "ezan-ı Muhammedi" okunmuştu. Osman Bedreddin okumuştu. Devamı yarın >

.Taş atıyordu düşmana

Kurt İsmail Paşa, Ahmet Muhtar Paşaya anlatıyor: Paşam! O sabah, ezanı okuyan fedai, Miralay Bahri Beyin birliğinden bir yiğitti. Düşmana, bir hırs ile saldırırdı. Elinde silah bile yoktu. Taş'la kovalıyordu düşmanı. Ve her taş, bir moskofu haklıyordu. Gözlerime inanamıyordum. Şaşılacak bir şey daha var paşam. Paşa merak etti: - Nedir o? O, kendisi eğilip de taş almıyordu yerden. Elindeki taşı fırlatınca, yerden ikinci bir taş yükseliyordu elinin hizasına. Taş, havada duruyor, o da onu alıp, düşmana vuruyordu. "Bu, alelade bir insanın yapacağı iş değil" diye düşünüyorum. Ahmed Muhtar Paşa göz yaşlarını tutamadı. Ağlamaklı bir sesse; - Bire gardaş desene, erenler de bizimle birlikte cenk ederlermiş, dedi Ve emir verdi derhal. Osman Bedreddini, "tabur imam-lığı"na tayin ettiler. O, artık "İmam Efendi"ydi. ARADIĞINA PALU'DA KAVUŞTU Bu vazifede iken bazı Velîlerle tanıştı. Oturup sohbetler etti. Ama aradığı bunlar değildi. Aradığına Palu'da kavuştu ki, o büyük Velî, Mahmud Samini hazretleriydi. Henüz Osman Bedreddin Palu'ya gelmeden, talebesine Ondan bahsediyordu. Ancak açıklamıyor, işaret veriyordu. Mesela; - Dokuz yaşında hafız oldu, diyordu. Bir gün de dedi ki: - Onun ilim gayreti, hocalarını bile gayrete getiriyordu. Başka bir gün de; - Onun yetişmesi için Buhara'dan hususi bir üstad geldi ve bütün bildiklerini ona öğretti, buyurdu. Ve ekledi: - Kıymetini anlayın o kişinin. Devamı yarın. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ah çabuk gelse, diyordu

Mahmud-u Samini hazretleri rahimehümullahü teala, talebelerine hep Osman Bedreddin'den bahsediyor, gelmesini dört gözle bekliyor; - Ah, çabuk gelse, diyordu. Osman Bedreddin ise, bir üstad arıyor, ama bu üstadın Mahmud Samini hazretleri olduğunu bilmiyordu. Erzurumda rüya gördü bir gece. Tanımadığı nurlu bir zat (Mahmud Samini hazretleri); - Hafız kurban! Bende, sana verecek bir manevi emanet var. Çabuk gel ki, teslim edeyim onu sana. Zira bu yük altında azaldı kuvvetim, dedi. O anda uyandı. İyi de kimdi bu zat? Çok merak etti. Ertesi gece yine bir rüya gördü. Yanında dört büyük evliya zat vardı. Ali Sebti, Hayyat-ı Vehbi, Mevlana Halid-i Bağdadi ve Behaeddin-i Buhari hazretleri "rahime-hümullahü teâlâ". Bu büyükler sordular ona: - O zatı çok mu merak ediyorsun? - Evet efendim, kimdir o zat? - Mahmud-u Saminidir. - Şimdi nerdedir efendim? - Paludadır. Onun davetine icabet eyle. Zira senin nasibin o Velîdedir. Almıştı işareti. Düştü Palunun yoluna. Bu, o "büyük Veli"ye malum oldu. Talebesini toplayıp; - Beklediğim genç geliyor, buyurdu. Haydi çıkıp karşılayalım kendisini. Zira sabrım kalmadı. Ve çıktılar yolu üzerine. Az sonra göründü uzaktan. Ve yaklaşıp indi attan. Mahmud Samini hazretleri yaklaştı. Ve muhabbetle bağrına bastı onu. Ama Osman Bedreddin, Onu ilk gördüğünde, "çapak" vardı gözünde. Bir de "tütün" içerdi büyük zat. Bu ikisi, perde oldu ona. Büyüklüğüne inanıyor, ama bir türlü teslim olamıyordu. Devamı yarın. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tam bağlandı hocasına

Mahmut Samini hazretleri rahimehümullahü teala, Osman Bedreddin'i kastederek; - Seven, sevdiğini bırakıp gider mi? buyurdu. Sonra odasına çekildi. Ve akşama kadar hiç çıkmadı. Osman Bedreddin hatasını anladı. Giderse, kendine zarar olacağını bildi ve "Hocamdan hiç ayrılmayacağım", diye kesin karar verdi. Tam bağlandı hocasına. Ertesi gün, Samini hazretleri mescide geldiğinde neşeliydi. Seslendi: - Hafız kurban! Osman Bedreddin telâşla koştu. Sevgi ve hürmetle öptü elini. Bildirdi teslimiyetini. Büyük Veli, ona bir kapıyı gösterip; - Gir şuraya! buyurdu Bu oda, riyazet odasıydı. Tam girerken, durdurup; - Hafızım! Hızır'dan şerbet içmen faziletine, Seyyid Ahmed Merami ise ilminin artmasına sebep oldu. Rüyada gördüğün Velîler, buraya gelmeni işaret eylediler, buyurdu. Osman Bedreddin ağlıyordu: - Evet hocam. - Ruslar, Erzuruma hücum ettiğinde, o sabah minarede ezan okuyan sendin. O ezanınla, "Evliya ruhları"nı cihada çağırdın. Bütün Evliya ve şüheda ruhları, Erzurum semasında toplandı. Biz de oradaydık, buyurdu. Ve sordu: - Sen, moskofu taşa tutarken sana o taşları veren kimdi? Osman Bedrettin hıçkırıyordu. - Sizdiniz hocam. - Bunlar, evliyalığın cilveleridir. Ama aranan şey değildir. Asıl maksat başka şeydir, dedi. Ve elinden tutup soktu odaya. Orada onsekiz gün kaldı. Mutlak icazet aldı. Sohbetinden ikiyüz bin müslüman faydalandı. Kabri Harput'dadır. Ziyaret eden, çok faydalanır. www.gonulsultanlari.com

.Gülmenize sebep nedir?

Ümmü Hiram adında bir hanım sahabi vardır ki, Efendimizin süt teyzesidir. Resulullah sık sık ziyaretine giderlerdi bu hatunun. Yine bir gittiklerinde bir miktar uyuyup, gülerek uyandılar. Ümmü Hiram sordu: - Gülmenize sebep nedir yâ Resulallah? - Rüya gördüm, buyurdular. - Hayırdır inşallah, ne gördünüz? - Ümmetimden bazısı gazaya gidiyordu. Ama gemilerle, denizden. Ümmü Hiram kaçırmadı fırsatı. - Yâ Resulallah! Dua buyur, ben de onlardan olayım, dedi. Efendimiz kırmadılar. - Yâ Rabbî! Bunu da onların arasında bulundur! diye dua buyurdular. Aradan yıllar geçti. Hazret-i Osmanın "radıyallahü anh" hilafeti zamanında bir sefer düzenlendi Kıbrısa. Eshab-ı kiram ilk defa denize açılacaktı. Ümmü Hiram da katıldı sefere. Yıllar öncesini hatırlayıp, gözleri yaşardı. Seksenaltı yaşındaydı. Ama elinde kılıç, atını koştururken, gençler imrenirdi ona. Tek gayesi vardı o gün: Şehid olmak. Ve birazdan kavuştu muradına. Larnaka yakınlarında atı tökezledi. Ve yere düştü. - Allah! dedi son olarak. Şehit olmuştu. BU SU TATLIDIR Bir gün de Efendimiz "aleyhisselam" bazı sahabilerle bir kuyu başına geldi. Hepsi de susamıştı. O havalinin halkına sordular: - Bu su nasıldır? - Tuzludur içilmez, dediler. Efendimiz; - Bilakis, güzel ve tatlıdır, buyurdular. Kuyunun suyu tatlılaştı anında. İçip kandılar. O günden sonra öyle meşhur oldu ki, uzak yerlerden su almak için o kuyuya gelirdi insanlar. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tabut eller üstünde parçalanır

Mevlana hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" vaktâ ki vefat eder. Anında duyulur acı haber. Büyük küçük, Genç ihtiyar, Haberi duyan koşar. insanlar, akın akın Konya'ya akar. Meydan hınca hınç dolar. Öyle ki, Konya halkı böylesi kalabalığa az şahit olmuştur. Gayri müslimler de koşarlar. Hatta cenazeye sahip çıkarlar. Onun şiirlerini, yanık sesle okur, feryad figan ederler. Yerden toprak alır, başlarına saçarlar. Dövünür, üstlerini yırtarlar. Bundan, müslümanlar rahatsız olur. Fakat mani olamazlar. Nihayet Hazret-i Mevlananın sevdiklerinden Muinüddin Pervane, onların önde gelenlerden birine gider; - Bu çılgınca hareketleri yapmayın. Yeter artık! der. Ve ona sorar: - Hazret-i Mevlana müslümandı. Sizinse dininiz farklıdır. Böyleyken sizin Onunla ne ilginiz vardır? O kişi cevaben; - Hazret-i Mevlana, bizim de üstadımızdı. O, müslim-gayri müslim ayırmaz, ilmiyle bizi de aydınlatırdı, der. Velhasıl cenaze namazı kılınır. Tabut omuzlara alınır. Fakat Onu taşımayı herkes arzu etmektedir. Tabuta yaklaşmak için halk hücum eder. Çoğu insan ayaklar altında ezilir. "Hiç olmazsa bir adım taşıyayım" diyen, tabutu kendine çeker. Tabut, eller üzerinde bir o yana, bir bu yana gider. İş kontrolden çıkar. Ve olacak olur. Tabut, eller üstünde parçalanır. Yerine, yenisini getirirler. O da dayanmaz, kırılır. Bir daha, bir daha... Altı defa tabut değiştirilir. Altıncıda kabre varırlar. Dualarla defnini yapar, sessizce ayrılırlar. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Beni ele verdiniz

Yıldırım Bayezid Han Niğbolu seferinden dönünce, Bursada "Ulu cami"yi inşa ettirdi. Cami tamamlandı. Bir Cuma günü açılış yapılacaktı. İnsanlar akın akın geliyordu. Yıldırım Bayezid Han. Damadı Emir Sultan hazretleri, Molla Fenari ve sair alimler. Hocalar, hafızlar, Veliler. İyi de hutbeyi kim okuyacaktı? Padişah, Emir Sultan hazretlerine verdi bu emri. O ise, Somuncu Baba'yı "rahime-hullahü teâlâ" gösterip; - Sultanım, hutbeyi okumaya şu zat lâyıktır, dedi. O da kalktı ayağa. Emir Sultan hazretlerinin yanına geldi. Kulağına eğilip; - Beni ele verdiniz? dedi. Cemaat olanları görüyor, neticesi çok merak ediyordu. Zira Somuncu Baba, ekmek satan bir ihtiyardı onların nazarında. "O, Cuma hutbesini nasıl okur?" diyorlardı. Büyük Velî çıktı minbere. Fatiha'nın, yedi türlü tefsirini yaptı. Birinci tefsiri herkes anladı. İkincisini, bir kısmı anladı. Üçüncüsünü çok azı anladı. Dördüncü ve sonraki tefsirleriyse hiç kimse anlayamadı. Molla Fenari hazretleri; - Onun büyüklüğüne, bu hutbesi şahittir, demiştir. Namaz bitti. Cemaat üç kapıdan çıkıyor, her çıkan; - Somuncu Baba'nın elini öptüm, diyordu. Bu büyük zat; - Bu şehirde sırrım fâş oldu, diyerek terketti Bursa'yı. Molla Fenari hazretleri, arkasından yetişip, "bir çınar"ın dibinde, geri döndürmek için çok dil döktüyse de, kabul ettiremedi. Büyük Velî, çevirdi yüzünü Bursa'ya. Dua etti Bursa'ya ve Bursalılara. İşte o çınara, Bursalılar, "Dua çınarı" diyorlar. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Ankara'da genç bir âlim var

Hamid-i Aksarayi hazretleri rahimehümullahü teala, bir gün, bir talebesine: - Ankara'da, Numan adında genç bir âlim var. Onu bul, buraya davet eyle! diye emretti. Talebe; - Başüstüne efendim, dedi. Ve o gün gitti Ankara'ya. O âlimi bulup, hocasının emrini bildirdi. Numan, zahiri ilimleri bitirmişti. Birlikte Kayseri'ye döndüler. Ancak genç Numan, kendisini çağıran zatı çok merak ediyordu. Kurban Bayramı günü, girdi huzuruna. Hamid-i Aksarayi hazretleri, Onu çok sevdi ve bu yüzden, "Bayram" diye hitab etti kendisine. İşte bu Numan, yetişip "Hacı Bayram-ı Velî" hazretleri oldu. KENDİSİNİ GİZLERDİ Hamid-i Aksarayi hazretleri Bursa'da, insanlardan gizlerdi kendini. Dağlardan merkebiyle odun getiriyor, pişirdiği ekmekleri bir küfeye doldurup, "Somun! Somun!" diye bağırıp satıyordu sokaklarda. Bursalılar, kapışırdı ekmeklerini. Zira bir başkaydı o ekmeklerin lezzeti. İşte bu büyük Velî; - Somun! somun! diye bağırıp ekmek sattığından, "Somuncu baba" diye tanındı halk arasında. ŞUNU PİŞİRİR MİSİNİZ Bir gün, fırından çıkarken, Emir Sultan hazretleriyle karşılaştı kapıda. Hazret-i Emir, elindeki çömleği uzatıp; - Şunu pişirir misiniz, dedi. O da; - Peki olur, buyurdu. Çömleği alıp sürdü fırına. Ve hemen çıkarıp, verdi Ona. Emir Sultan hazretleri, böyle çabuk piştiğine çok şaşırmıştı. Eğilip, şöyle bir baktı fırının içine. Bir de ne görsün. Hiç ateş yoktu fırının içinde. 

.Dergâhı terk edip dağa çıktı

Yunus Emre, hocası Tapduk hazretlerine (rahimehümullahü teala) otuz yıl hizmet ettiği halde, hiç istifade etmediğini düşünüp, bu üzüntüyle terk etti dergâhı. Çıktı dağlara. İki kişiye rastladı oralarda. Oturup sohbet ettiler. Acıkınca, onlardan biri dua etti. Gökten "bir sofra" geldi önlerine. Akşama, öbürü dua etti. Yine bir "Sofra" indi gökten. Ertesi gün, o iki yabancı; - Sıra sende, dediler. Dua et, sofra gelsin! Yunus Emre; - Mümkün değil. Benim duamla ne yaprak kıpırdar, ne sofra gelir, dedi. - Hayır hayır, dua etmen lazım. Bu, bizim usulümüz, dediler. O zaman ellerini kaldırıp; - Yâ Rabbi! Onlar, kimin hatırı için dua ettilerse, o makbul zat hürmetine bize bir sofra gönder! diye yalvardı. Gökten iki sofra indi. Onlar, hayretle sordular: - Arkadaş! Hani senin duan kabul olmazdı. Sen, kimin hürmetine dua ettin? - Evvela siz deseniz. - Biz, "Taptuk dergahında hizmet yapan Yunus Emre hürmetine..." diye dua ettik. - Ben de; "Yâ Rabbî! Arkadaşlarım kimin hürmetine dua ettilerse, o makbul zatın hürmetine..." diye dua ettim. Bir tanesi; - Bir garip insansın. İsmin ne senin arkadaş? diye sordu. Yunus Emre; - Şaşkın Yunus! dedi. Ve ayrıldı onlardan. Çok pişmandı dergâhı terk ettiğine. Gelip boylu boyunca uzandı dergâhın eşiğine. Hocası onu fark edince; - Senin yerin kalbimizdir, ne ararsın burada? buyurdu. Ve elinden tutup kaldırdı. İşte hazret-i Yunus, Yunusluğunu o gün aldı. Yüzyıllar geçse de unutulmadı. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İstanbul yeni fethedilmişti...

Fatih Sultan Mehmed Han, hocası Akşemseddin hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" ziyarete gitti bir gün. Ve arz etti ki: - Elhamdülillah hocam, himmet ve yardımınızla İstanbul'u fethettik. - Allahın yardımıyla. - Evet hocam. Şimdi sizden bir ricam var. - Buyurun sultanım. - Beni de talebeliğe kabul etseniz, diyorum. Akşemseddin hazretleri, başını olumsuzca iki yana salladı: - Olmaz sultanım. Padişah hiç böyle bir cevap beklemiyordu. - Olmaz mı, neden? - Çünkü siz bu "manevi lezzeti" tatmış olsanız, devlet işlerini aksatırsınız. "İslâma hizmet" işi yapılmaz olur bu ülkede. Halkın huzur içinde yaşaması için, sizin devletin başında kalmanız lazım, buyurdu. Ve ekledi: - Şunu da arz edeyim ki, "dervişlik" ile "sultanlık" bir arada yürümez. Genç padişah boynunu büküp; - Pekâlâ hocam, dedi. Siz bilirsiniz. NİÇİN GÜLERSİNİZ? Akşemseddin hazretleri, gençlik senelerinde seyahat ederken yolu "Göynük"e düştü bir defa. O beldede, "Göl özü" diye bir yer vardı. Çimenlik, su kenarı, Cennet gibiydi. Gönlü, bu şirin yere meyletti. Otuz sene sonra Göynük'e geldi yine. Maksadı, o şirin yerde temelli yerleşmekti. Aynı gün, zengin biri geldi yanına. Ve beğendiği bu yeri, hediye etti Ona. O zaman tebessüm etti büyük zat. Adam sordu: - Niçin gülersiniz efendim? Buyurdu ki: - Otuz yıl önce gönlüm bu yere meyletmişti. Tâ o zaman, bu şirin yerde yerleşsem derdim. - Evet hocam. - Şimdi gerçekleşti, ona gülerim. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir şeyi merak ediyorum!"

Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul'u fetihten sonra, bir gün hocası Akşemseddin hazretlerine "rahime-hullahü teâlâ"; - Bir şeyi çok merak ediyorum, dedi. - Nedir o sultanım? - Sahabe-i kiramın büyüklerinden, mihmandar-ı Resul, Eba Eyyüb Ensari hazretlerinin "radıyallahü anh" kabr-i şerifi, İstanbul surlarına yakınmış. - Evet öyledir. - Zat-ı alinizden bu yerin tesbitini istiyorum hocam. Hocası cevaben; - Ben, şu karşıki tepenin eteğinde, devamlı bir nur görürüm. Kabr-i şerif o mevkide olmalı, buyurdu. Ve kalkıp o bölgeye gittiler. Orada bir Çınar ağacı vardı. Büyük veli, çınardan iki dal kopardı. Onları, eliyle az aralıkla dikti ve; - O mübarek kabir, bu iki dal arasında olabilir, buyurdu. Padişah, bu tesbite inanmıştı. Ama içi rahat etsin istiyordu. Emretti silahtar ağasına: - Gidiniz! O dalların yerini, bu gece değiştiriniz! Silahtarağa, emri yerine getirdi. Ertesi gün, üçü geldiler aynı yere. Lakin büyük velî dalları görünce; - Dalların yeri değişmiş, buyurdu. Ve asıl yeri göstererek; - O kabrin yeri, işte burasıdır, buyurdu. Genç Fatih sevinip; - Hocam, bir alamet daha istiyorum, dedi. Büyük velî; - Bu yeri iki arşın kazın. Mübarek mezar taşını görürsünüz, buyurdu. O yeri kazdılar hemen. Mezar taşı göründü gerçekten. Hatta üzerinde; "Bu yer, Halid bin Zeyd'in kabridir" yazıyordu. Genç Padişah; - İstanbul'un fethine sevinmiştim. Ama şimdi daha çok sevinçliyim, dedi. - Neden sultanım? dediler. - Çünkü benim zamanımda böyle keşif sahibi "bir velî" bulunuyor, dedi. Ve şükrü için, kabr-i şerif üstüne "bir türbe" bina etti. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Cenazemi Akşemseddin yıkasın!"

Hacı Bayram-ı Velî hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", vefatı yaklaşınca, yakınlarını çağırıp; - Cenazemi Akşemseddin yıkasın. Namazımı da o kıldırsın! diye vasiyette bulundu. Biraz sonra vefat etti. İyi de Akşemseddin hazretleri neredeydi? Kimse bilmiyordu yerini. Herkes bir şey söylüyor, her kafadan bir ses çıkıyordu ki, o esnada; - Akşemseddin geliyooor! diye bir ses duyuldu. Koşup karşıladılar kendisini. Ve bildirdiler hocasının vasiyetini. Akşemseddin hazretleri; - Başüstüne! dedi. Ve başladı hizmete. Gaslini yaptı. Namazını kıldırdı. Defnetti mübarek kabrine. Ve sordu, ne kadar borcu olduğunu. - Doksan bin altın, dediler. Bunu da insanlara hizmet için almıştı. Otuzbin altın'ı kendi üzerini aldı. Kalanını yakınları üstlendiler. Akşemseddin Efendi, bu otuzbin altının, yirmidokuzbinini peşin ödedi. Bin altın kaldı. Ama alacaklı hemen istiyordu. Rica etti ondan: - Bir iki gün müsaade etsen. - Hayır, hemen istiyorum. Akşemseddin hazretleri üzüldü. Küçük bir bahçesi vardı evinin önünde. O bahçeyi gösterip; - Şu bahçeye gir de topla! buyurdu. Adam kızdı: - Benimle alay mı ediyorsun? - Hayır kardeşim. Gir de topla. - Nereden? - Yaprakların üzerinden. Adam girer girmez hayrette kaldı. Zira ağaçların her yaprağı üzerinde "bir altın" duruyordu. Başladı toplamaya. O aldıkça, yerine başka "altın" geliyordu. Çok mahcup oldu. Birkaç altın almıştı ki, vazgeçti hemen. Şaşkın halde çıktı bahçeden. - Özür dilerim, dedi. Kalsın kalanı. > www.gonulsultanlari.

.Resûlullaha benzerdi

Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, orta boylu, nurlu ve sevimli bir zat idi. Mübârek sakalının beyazı daha çoktu. Yürümesi, ne hızlıydı, ne de yavaş. Güler yüzlü ve tatlı dilli idi. Konuşurken, yüzünü konuştuğu kimseye döndürür ve tâne tâne konuşurdu. Kahkaha ile gülmez, tebessüm ederdi. Kimseyi küçük görmezdi. Güleryüzle karşılardı herkesi. Ama celâllenip de kaşını çattığında, heybetinden kimse duramazdı karşısında. Şemaili aynen Resûlullah aleyhisselama benzer, her hâli Onun sünnetine uygun olurdu. Bir gün, günahlar içinde olan bir genç gelip; - Efendim, hiç huzûrum yok. İçim sıkılıyor, diye dert yandı. Büyük velî sordu: - Neden sıkılıyorsun oğlum? - Bilmiyorum efendim. Devamlı bir huzursuzluk var içimde. - Evlâdım, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına göre yaşarsan huzurlu olursun. Huzursuzluk, "günah işlemek"ten ileri gelir, buyurdu. Ve sordu ona: - Evinizde Ehl-i sünnet âlimleri'nin yazdığı "İlmihâl kitapları"ndan var mı? - Var hocam, olmaz mı. - Peki, okumuyor musun o kitapları? - Maalesef, okumuyorum. - Vah vah! Güzelim kitapları raflarda hapsettin öyle mi? Çok yazık. Senin ilâcın o kitaplardır işte, buyurdu. Ve sordu ona: - Bir hasta, ilâcını bilse ama kullanmasa, iyi olabilir mi? - Olamaz tabii efendim. - İşte senin hâlin de buna benziyor evladım. İlâcın var, kullanmıyorsun. Bir ilâç kullanılmıyorsa, evde bulunmasının ne faydası olur? O kitapları okuyup tatbik edersen, sıkıntıdan kurtulur, huzûra kavuşursun. www.gonulsultanlari.com

.Efendimiz çok mütevazı idi

Sevgili Peygamberimiz aleyhissalatü vesselâm, çok mütevazıydı. Şöyle ki; Hizmetçisiyle oturup yer, Pazardan öteberi alıp, torba içinde evine kendi taşır, kimseye taşıttırmazdı. Hayvanına kendi ot verir, devesini bağlar, koyununu sağar, evini süpürürdü. Onun nazarında efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüğü yoktu. Kim davet etse, kabul edip gider, önüne konan şey az da olsa, basit ve aşağı görmezdi. Allahın Sevgilisi güler yüzlü idi. Ama söylerken gülmezdi. Üzüntülü görünürdü. Ama çatık kaşlı değildi. Heybetliydi. Ama kaba değildi. Cömertti. Ama israf etmezdi. Mübarek başı önüne az eğikti. Enes bir Malik "radıyallahü teâlâ anh" anlatıyor: Resulullaha on sene hizmet ettim. Bana bir defa "Üf" demedi. "Bunu niçin yapmadın?" buyurmadı. Bir gün, beni bir yere gönderdi. - Vallahi gitmem! dedim. Ama gidecektim. Nitekim hemen çıktım. Çocuklar sokakta oynuyordu. Bir ara arkama baktım. Resulullah tebessüm ederek; - Ya Enes! Dediğim yere gittin mi? diye seslendiler. - Evet yâ Resulallah! Canım sana feda olsun, dedim. O, HERKESE RAHMETTİR Bir gün de kâfirlerin helak olması için dua etmesini istediler. - Ben, lanet emek için gelmedim. Rahmet olarak gönderildim, buyurdu. Velhasıl yer ve gökler, Arş ve Kürsî, Kâinatın cümlesi, hep Onun şerefine yaratılmıştır. "Sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem". www.gonulsultanlari.com Tel:

.Peki şahidiniz var mı?"

Bir gün, Resulullah Efendimiz aleyhissalatü vesselâm bir yerde duruyorlardı ki, yanlarına develi bir köylü geldi. Ardından kalabalık bir grup sökün etti. Ve o köylüyü göstererek; - Yâ Resulallah! Bu adam hırsız. Bizim devemizi çalmış. Lütfen ondan al, bize ver devemizi, dediler. Efendimiz sordu: - Peki şahidiniz var mı? - Var tabii, deyip, birilerini gösterdiler. Resulullah Efendimiz tam onları dinleyecekti ki, o köylünün hali dikkatini çekti. Zira bir şeyler mırıldanıyordu kendi kendine. Ona doğru bakarak; - Bu kimseler, senin için hırsız diyorlar. Doğruysa develerini geri ver. Yoksa kendini müdafaa et! buyurdular. Adam fevkalade sakin ve rahattı. "Ne diyeyim?" gibilerden omuzlarını kaldırdı. O sırada deve konuşmaya başlayıp; - Yâ Resulallah! izin verirseniz ben söyleyeyim, dedi. - Peki konuş! buyurdular. Deve, o köylüye doğru bakarak; - Ben bu zatın yanında dünyaya geldim. Bugüne kadar da hep bunun yanındaydım. Beni büyüten, yemimi veren budur. Öbürleri iftira ediyorlar, dedi. O kimseler mahcup oldu. Başlarını öne eğdiler. Efendimiz o köylüye dönüp; - Sen haklı çıktın, buyurdular. Ardından sordular: - Az önce neler mırıldanıyordun? - Dua ediyordum yâ Resulallah. - Nasıl dua ediyordun? - Yâ Resulallah! Bir iftira ile karşı karşıyaydım. İçimden; "Yâ Rabbî! Suçsuz olduğumu yalnız sen biliyorsun Habibin hürmetine bana yardım et" diyordum. Efendimiz öbürlerine dönüp; - Haydi gidiniz, dâvânız boş çıktı! buyurdular. İftiracılar, perişan vaziyette terk ettiler orayı. www.gonulsultanlari.com

.Bunun malını ve evladını çoğalt!"

Fahr-i âlem Efendimiz aleyhissalatü vesselam, bir gün Enes bin Malik "radıyallahü anh" için; - Yâ Rabbî! Bunun mal ve evladını çoğalt! Ömrünü uzun et! Günahlarını affeyle! diye dua buyurdu. Bu duadan sonra günden güne zenginleşti bu sahabi. Hangi taşı tutsa, "Altın" oluyordu. Mal, mülk, servet. Ağaçlar, bağlar, bahçeler... Evlat deseniz, "Yüz" çocuğu oldu. Yaşı "Yüz"ü geçti. Açtı ellerini bir gün: - Yâ Rabbî! Habibinin, hakkımda ettiği üç duanın ikisi kabul oldu. Üçüncüsü ne olacak? diye niyazda bulundu. O anda gaibten bir ses duygu: - Üzülme! Bütün günahlarını affetti Hak teala! SEKSEN OĞLU OLDU Malik bin Rebia hazretleri de "radıyallahü anh" bir gün; - Yâ Resulallah! Dua buyurun, erkek evlatlarım çoğalsın, diye rica etti. Efendimiz aleyhisselam; - Yâ Rabbî! Bunun erkek evlatlarını bereketli kıl! diye dua buyurdular. Dua kabul olundu. "Seksen" oğlu oldu. SERT YATAKTA YATARDI Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", sıkıntı ile yaşamayı severdi. Günlerce az yer, sert yatakta yatardı. Bazan bu yatağa, bazan "Hasır" veya "Keçe" üzerine, bazan da "Kuru toprak" üzerine yatardı. Aişe validemiz "radıyallahü teâlâ anha" bir gece yumuşak yatak sermişti. Ama Efendimiz o sabah üzgündüler. Çünkü teheccüde uyanamamışlardı. Bu sebeple hazret-i Âişeye; - Bu yatağı bir daha sermeyiniz. Bu gece teheccüde kalkamadım, buyurdular. 

.Beni Rabbim kurtarır"

İslâmın ilk günlerinde iman edenler pek az olup, müşrikler Efendimizi "aleyhissalatü vesselâm" öldürmek için fırsat kolluyorlardı. Bir gün, Efendimiz tenha bir yerde, bir ağaç altında yatmışlardı. Müşriklerden biri Onu gördü. Güçlü kuvvetli bir pehlivandı üstelik. "Tamam, bu fırsat kaçmaz" dedi. Kılıcını kavrayıp sessizce yaklaştı. Ayak ucuna gelince, kılıcını kaldırıp haykırdı: - Seni benim elimden kim kurtarır? Efendimiz sakin ve soğukkanlıydı. - Beni Rabbim kurtarır! buyurdu. Adam kılıcını tam savuracaktı ki, göğsüne yediği bir darbeyle yere yıkıldı. Elindeki kılıcı öteye fırladı. Vuran, Cebrail aleyhisselâmdı. Efendimiz kalktılar ve o kılıcı yerden alıp, müşrikin boğazına dayadılar: - Seni benden kim kurtarır? Müşrik, yalvaran gözlerle bakıp; - Sen kurtarırsın. Ben ettim, sen etme! dedi. Kâinatın sultanı kılıcı indirip; - Kalk! Serbestsin, buyurdular. Müşrik bu merhametten çok duygulandı. Peygamber olduğuna inandı. Kelime-i şehadeti söyleyip imanla şereflendi. BANA İLK GELECEK OLAN Efendimiz aleyhisselam; - Ehl-i beytimden bana önce Fatıma gelir, buyurdular. Hakikaten altı ay sonra hazret-i Fatıma "radıyallahü teâlâ anha" vefat edip kavuştu babasına. Bir gün de; - Benden sonra hilafet otuz yıldır, buyurdular. Buyurdukları gibi gerçekleşti. Veysel Karani hazretlerini görmedikleri halde, bulunduğu yeri ve şemailini eshaba bildirdiler. Sonra hırkalarını çıkarıp; - Bunu ona veriniz! buyurdular. Giden sahabiler, Onu o yerde ve belirtilen şekilde bulmuş ve hırkayı vermişlerdir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Efendimizi öldürecekti, ama...

Bir gün, Amir ve Erbed adında iki müşrik, Medine'ye geldiler gizlice. Gayeleri, Efendimizi aleyhisselam öldürmekti. Planı yaptılar. Amir, Resulullahın önüne gelip iman ettiğini söyleyecek ve bazı sualler sorarak oyalayacaktı. Öbürü arkadan gelip kılıç vuracaktı. Yapabilirse tabii. Nihayet Efendimizi dışarıda gördüler. Amir, sahte bir edeble yaklaşıp; - Ben yeni iman ettim, dedi. Sonra bir şeyler sormaya başladı. Erbed, kılıç vurmak için arkadan yaklaştı. Ama bir türlü vurmuyordu. Amir, kaş-göz işaretleri yapıyor; "Haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu. Ama o, bir türlü vurmuyordu. Sonra ayrılıp ötede birleştiler. Amir çıkıştı arkadaşına: - Ne konuşmuştuk. Niye vurmadın? Erbed; - Sorma, vuramadım, dedi. - Niçin vuramadın? - Çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem, Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim. BUYURDUKLARI GİBİ OLDU Efendimiz aleyhisselam, hazret-i Ali'ye; - Sen, namaz kıldırırken şehid olacaksın! Hazret-i Osman'a da; - Seni Kur'ân-ı kerim okurken şehid edecekler, buyurdular. Bu sözleri aynen geldi yerine. Bir gün de Eshab-ı kiramdan dört kişiye bakarak; - Sizin en sona kalanınız, yanarak vefat eder, buyurdular. Aradan yıllar geçti. Üçü çeşitli şekillerde vefat ettiler. Sonuncusu Semüre bin Cündeb idi. Soğuk bir kış günü iyice sokuldu ateşe. Daha çok ısınmak istiyordu. Farkına varmadan tutuştu elbisesi. Ve yanarak şehid oldu oracıkta. "radıyallahü teâlâ anhüm"... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Niçin iltifat etmemiş?

Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul'u fethettikten sonra, hocası Akşemseddin hazretlerini ziyarete gitti bir gün "rahmetullahi aleyhima". Fakat o da ne? Hiç ilgi göstermedi kendisine. Hiç iltifat etmedi. Halbuki fetihten önce ne zaman gitse, hemen ayağa kalkar, iltifat ederdi. Üzüldü genç padişah. Sebebini merak etti. Kendi kendine; "Niçin bana iltifat etmiyor, niçin ilgi göstermiyor? Yoksa farkında olmadan, hocama karşı bir hata mı işledim" diye geçirdi içinden. O gün hep bunu düşündü. Sonra, bu hali Akşemseddin hazretlerinin yakınlarından birine anlatıp; - Hikmeti ne olabilir? diye sordu. O da cevaben; - Ben bunu öğrenirim, dedi. Ve gitti o büyük veliye. Vaziyeti arz edip; - Hikmeti nedir efendim? diye sordu. Büyük velî cevaben; - Hak teala Ona, "Feth-i mübin"i nasib etti. Bu, eski padişahlara nasip olmayan büyük bir devlettir. İşte bu sebeple, kendisinde olabilecek muhtemel bir "gurur"a mani olmak istedim, buyurdu. - Bunun için mi efendim? - Evet. Onun iyiliği için böyle davrandım. Hikmeti budur. O kimse sevinçle çıktı huzurdan. Sultana koştu hemen. Cihan Sultanı bu haberi işitince rahatladı. Çok sevindi. Öyle ki, kendisi bu hususta; "İstanbul'un fethine bu kadar sevinmedim" demiştir. İşte "Hoca sevgisi" bu olsa gerek. Böyle olur üstada muhabbet. Nitekim o gün, bazı yakınlarına: - Beni böyle sevinçli görünce, İstanbul'un fethine sevindiğimi zannetmeyin, dedi. Merak ettiler: - Ya niçin sevinçlisiniz sultanım? - Akşemseddin hazretleri gibi büyük bir velî, bizim zamanımızda geldi. Asıl buna sevinirim. Düşündürücü değil mi? www.gonulsultanlari.com 

."Halının ucunu kaldır!"

Bir gün saray nazırı, Kutbüddin Bahtiyar Kâkî hazretlerinin rahmetullahi aleyh huzuruna gelerek; - Efendim, falan falan köylerin bütün gelirlerini, izniniz olursa size bağlamak istiyoruz. Siz de bol bol talebenize sarf edersiniz, dedi. Ancak kabul etmedi büyük veli. Nazır şaşırdı: - Neden istemiyorsunuz efendim? - İhtiyacım yok da ondan. - Olur mu hocam, para herkese lazımdır. O zaman mecbur kalıp; - Oturduğun halının ucunu kaldır, buyurdu. Kaldırınca, hayretten gözleri faltaşı gibi açıldı nazırın. Zira halının altında, nehir gibi "Altın" akıyordu. Kutbüddin hazretleri; - Biz, bunu bile istemezken, o dediğin köylere mi iltifat edeceğiz. Haydi şimdi gidin de, bir daha böyle bir teklifle karşımıza gelmeyin! buyurdu. Vezir mahcup olmuştu. - Peki efendim, dedi. Başı önünde ayrıldı huzurdan. Gördüklerini, anlattı sultana. Sultan, o günden sonra daha çok kıymet verdi bu "Allah dostu"na. HAYIR, ALAMAM! Bir gün de Kutbüddin Bahtiyar Kâkî hazretlerine, bir kimse bir hediye getirip arz etmişti. Ancak büyük veli reddedip; - Alamam! buyurdu. Israr edince de; - Hayır, ısrar etme! buyurdu. Adam çok şaşırdı: - Niçin almıyorsunuz efendim? - Bizim büyüklerimiz, kimseden bir menfaat kabul etmediler ki, ben de alayım, buyurdu. Ve ekledi: - Eğer kabul edersem, yarın, mahşer gününde, büyüklerimizin önünde mahcub olmaz mıyım? O kimse mahcub olup; - Haklısınız, dedi. Ve getirdiği o şeyi alıp geri gitti. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kuş ve ayakkabı...

Cezayir'de yetişen velîlerden Muhammed Ezheri hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir sohbetinde; - Hak teâlâ Sevgili Habibini her türlü zarar ve ziyandan korumuştur, buyurdu. Ve şunu anlattı: Bir gün, Fahr-i âlem Efendimiz "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" sahrada abdest alacaklardı. Ayakkabılarını çıkarıp bir kenara koydular. Buraya kadar tamam. Ancak abdest alıp da, tam ayakkabılarını giyeceklerdi ki, bir kuş, yukarıdan ani bir iniş yaptı. Ayakkabının birini kaptı. Ve hızla havalandı. Dinleyenler merak etti: - Sebep nedir efendim? - Resulullah da merak edip, kuşun peşinden bakıyordu ki, ayakkabı içinden "bir yılan"ın yere düştüğünü gördüler. - Yılan mı efendim? - Evet. Kuş vazifesini yapmıştı. Ani bir dalış daha yaparak ayakkabıyı aldığı yere bırakıp, tekrar havalandı. MELEKLER DUA EDER Bir gün de "Salevat" okumanın faziletinden bahsederken şunu anlattı sevdiklerine: Bir gün, Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" buyurdular ki: - Bir kimse ne zaman bana bir salevat getirirse, Hak teâlâ o salevattan bir melek yaratır ve ona; "Senin işin, bu kula dua etmektir" buyurur. Ve o melek, tâ kıyamete kadar ona dua eder. Yine Efendimiz "aleyhissalatü vesselam" buyurdular ki: - Ey Eshabım! Kıyamet gününde bir kısım Müslümanlar hesaba çekilir. Sevapları ağır gelince, onlara; - Siz Cennete girin! denir. Onlar Cennete giderken yollarını şaşırırlar. Eshab-ı kiram sordu: - Hikmeti nedir Yâ Resulallah? Buyurdular ki: - İsmimi duyarlardı da, bana bir salevat okumazlardı. 

.Sen olmasaydın..."

Behaeddin Veled hazretleri rahmetullahi aleyh, bir gün Efendimizle aleyhissalatü vesselam ilgili şu bilgileri verdi: Muhammed aleyhisselam Allahü teâlânın sevgilisidir. Her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinden, her bakımdan üstündür. Bizim Peygamberimiz ise, her zamanda, her memlekette, yani dünya yaratıldığı günden, kıyamet kopuncaya kadar gelmiş ve gelecek bütün varlıkların, en üstünüdür. Hiç kimse, hiçbir bakımdan, Onun üstünde değildir. Çünkü dilediğini yapan, her istediğini yaratan Allahü teâlâ, Onu böyle yüksek yaratmıştır. Hiçbir insanın, Onu methedecek gücü yoktur. Hiçbir insanın, Onu tenkit edecek iktidarı yoktur. Allahü teâlâ; "Sen olmasaydın, gökleri yaratmazdım!" buyuruyor. CEHENNEMDEN KURTULANLAR Bir gün de sohbetinde; - Bir hadis-i şerifte; (Ey Eshabım! Siz öyle bir zamanda geldiniz ki, Allahü teâlânın emirlerinden onda dokuzunu yapıp, birini yapmazsanız, helak olursunuz! Bir zaman gelecek ki, o zamanın müminleri, emirlerin birini yapabilip, dokuzunu bıraksalar, Cehennemden kurtulurlar. O zamanda imanı olanlara müjdeler olsun!) buyuruluyor, dedi. Sordular: - Bu hangi zamandır efendim? - Şu içinde bulunduğumuz zamandır. - Onları Cehennemden kurtaracak olan o "bir emir" nedir Efendim? - "Doğru iman"dır. Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi iman eden, Cehennemden kurtulacaktır. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Az mühlet ver bana!"

Şam evliyasından Muhammed Hani hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün şunu anlattı cemaatine: Efendimizin "aleyhissalatü vesselâm" âzâdlı kölesi Zeyd bin Harise hazretleri "radıyallahü teâlâ anh", bir defa kira ile katırcı tutup sefere çıkmıştı. Medine'den ayrılıp vurdular sahraya. Şehirden uzaklaşınca, katırcı asıl yüzünü gösterip, hazret-i Zeyd'i öldürmeye kalkıştı. Zeyd bin Harise hazretleri; - Dur! Şuracıkta iki rekat namaz kılayım da öyle öldür! dedi. Adam kabul etti: Zeyd namaza durdu. Selâm verip açtı ellerini ve; "Yâ Rabbî! Resulünün hürmetine bu adamın şerrinden beni kurtar!" diye yalvardı. O anda bir kişi peydahlandı. Ve kılıç vurup öldürdü katırcıyı. Ama kimdi bu kişi? Sordu hemen: - Siz kimsiniz? - Ben bir meleğim, dedi. Yerim, yedinci kat göktür. Böyle darda kalan kullara biz yardıma yetişiriz. Sen dua ettiğinde yerimdeydim. Rabbimin emriyle bir anda buraya geldim. Biz her şekle girer, insanlara böyle yardım ederiz. O, ŞURADA ÖLDÜRÜLÜR Bedir Harbinden bir gün önce idi. Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", Eshabın büyükleriyle harp sahasını gezdiler. Ertesi gün, tarihin en ibretli savaşı yapılacaktı o meydanda. Resulullah Efendimiz eğilip, mübarek parmağıyla bir noktaya işaret ederek; - Yarın, filan kâfir burada öldürülür, buyurdular. Sonra başka noktayı gösterip; - Burası da, falan kâfirin öldürüleceği yerdir, buyurdular. Böylece azılı Kureyş müşriklerinden her birinin öldürüleceği noktaları, santimi santimine gösterdiler. Ve aynen vaki oldu. Hem de milim şaşmadan. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Efendimizin ismini işitince...

Eshabtan Sefine hazretleri "radıyallahü anh", Efendimizin aleyhissalatü vesselam hazır bulundukları bir sefere katılmıştı. Ancak bir molada ayrıldı ordudan. Ve esir düştü Rumlara. Sonra fırsatını bulup kaçtı. Ve İslâm askerlerini aramaya başladı. O sırada bir "arslan" çıktı karşısına. Çok iri ve korkunçtu. Kükrediğinde yer sarsılırdı sanki. Sefine hazretleri Allaha sığınıp; - Ey hayvan! Ben, Muhammed aleyhisselâmın Eshabındanım. Ordumuzu kaybettim, onu arıyorum! dedi. Resulullahın mübarek ismini duyan o korkunç arslan, bir anda "kuzu"ya döndü. Mahcubiyeti belli oluyordu. Dostça yaklaştı. Ve yüz sürdü ayaklarına. Belli ki, özür diliyordu. Sonra kalktı. Birlikte orduyu aradılar. Ne zaman ki İslâm mücahidleri göründü, o zaman ayrıldı yanından. Hem de geri geri. Ve edeble. "KABINDAN BOŞALTMASAYDIN..." Bir gün de fakirin biri, Efendimiz'den buğday istedi. Ekmek yapacaktı garip. Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" bir ölçek buğday verip gönderdiler. Adamcağız o buğdayın yarısını öğütüp ekmek yaptı. Bir müddet sonra kalan kısmıyla ekmek yapacaktı ki, buğdayın azalmamış olduğunu gördü. Kap, "dolu" olarak duruyordu. Tekrar yarısıyla ekmek yaptı. Üçüncü defa lazım olduğunda, kabın "dolu" olduğunu gördü yine. Halbuki çoktan bitmiş olmalıydı. Velhasıl o buğdayı başka kaba boşaltıp, Efendimize geldi ve arz etti durumu. Efendimiz aleyhisselam; - Eğer kabından boşaltmasaydın, o buğdayı senelerce yiyecektiniz de yine bitmeyecekti, buyurdular. 

.Mahşerde insanlar çıplak haşrolunur!

Aliyyül Mürteza'nın annesi Fatıma hatun "radıyallahü anhüma", bir gün Efendimiz aleyhisselamı ziyarete gelmişti. Efendimiz, Kur'ân-ı kerim okuyordu. O gelince okumaya sesli olarak devam ettiler ki, bir âyet-i kerimede mealen; "İnsanlar mahşerde çıplak olarak haşr olunurlar" buyuruluyordu. Fatıma hatun bunu duyunca; - Yâ Resulullah! O gün bizim halimiz nice olur? diye arz etti. Resulullah Efendimiz; - Üzülme! Şu gömleğimi kefen olarak giyersen, o gün açık olmazsın, buyurdular. Kadıncağız gömleği aldı. Ama işi de sağlama bağladı. - Siz kefilsiniz değil mi? - Evet, ben kefilim, buyurdu. Sonra Münker ve Nekir'i anlatıp; - Mezarda korkunç şekilde gelir, herkesi sorguya çekerler, buyurdu. Kadıncağız yine çok üzülüp; - Korkuyorum yâ Resulallah. Bana da öyle korkunç gelirlerse ne yaparım? dedi. Efendimiz aleyhisselam; - Korkma! Sana korkunç gelmezler, buyurdular. Ve ellerini açıp; - Yâ Rabbî! Münker ve Nekir'i korkunç surette gönderme Fatıma'ya. Güzellikle gelsinler. Mezarı geniş ve rahat olsun, diye dua ettiler. Fatıma Hatun müsterih oldu. Sevincinden güldü ve; - Şimdi rahatladım yâ Resulallah! dedi. Yıllar geçti aradan. Fatıma Hatun vefat etti. Resulullah mahzun oldu, ve; - Üzerimde hakkı çoktur. Ben küçükken bana analık yaptı, buyurdular. Namazını bizzat kıldırdılar. Elleriyle kabre indirdiler. Orada biraz bekleyip; - Yâ Fatıma, sana kefil olduğum hususlar gerçek oldu mu? diye seslendiler. Cevap net geldi: - Evet yâ Resulallah! İkisi de gerçekleşti. Kabrim de geniş ve rahat. Rabbim mükâfatını versin sana. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dur! Sakın kırma onu!"

Osman bin Affan hazretlerinin radıyallahü teâlâ anh şehid edildiği gün bir mucize gerçekleşti. Şöyle ki; İsyancılardan gözü dönmüş iki kişi, hızlarını alamayıp delice, Halifenin evine girdiler. Ve intikam hırsıyla sağa sola saldırdılar. Kendisini şehid ettikleri yetmiyormuş gibi, eşyasına zarar vereceklerdi bu defa da. Ve bir "Asa" gördüler köşede. Bu Asa, Efendimiz aleyhisselamın hediyesiydi hazret-i Osman'a. İşte bu mübarek asayı, o bedbahtlardan biri alıp tam kırmaya yeltenmişti ki, öbürü tanıyıp; - Dur! Sakın kırma! dedi. Öbürü hiddetle sordu: - Neden kırmayacakmışım? - Çünkü o, Resulullahın asasıdır. Kırma sakın! Ancak adamın gözü dönmüş, aklı örtülmüş olduğundan, hiç kimseyi dinleyecek halde değildi. Ve yaptı yapacağını. Dizine karşı verip, kırdı mübarek Asa'yı. Kırdı ama, şişmeye başladı o dizi. Kısa zamanda "deve boynu" gibi oldu. Ağrı ve sancıdan yerleri tırmalıyordu. Çok acı ve ızdırap çektikten sonra ölüp gitti bu dertten. AĞAÇ İKİYE AYRILDI Taif seferinden dönülürken vakit gece oldu. İslâm askeri karanlıkta yol alıyordu. Çok yorgun ve uykusuzdular. Orduda Efendimiz de vardı. Ve O da aynı durumdaydı. Öyle ki, uykusuzluktan mübarek gözlerini zor açıyordu. İşte böyle yorgun ve uykusuz vaziyette giderken, önlerine "bir ağaç" çıktı. Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" tam ağaca çarpacaktı ki, koca ağaç yukarıdan aşağıya yarılıp ikiye ayrıldı. Efendimiz arasından geçip gittiler. Ağaç, o haliyle uzun seneler kaldı. Hâlâ da o vaziyettedir. Ve ziyaret ediliyor bilenlerce. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dağ konuşuyor!..

Eshab-ı kiramdan Ukayl bin Ebi Talip hazretleri radıyallahü teâlâ anh, Efendimizle birlikte sefere çıktı bir gün. Hava aşırı sıcaktı. Ve çok bunaltıcıydı. Bir dağın eteğine geldiklerinde, susuzluk had safhaya vardı artık. Hazret-i Ukayl; - Çok susadık yâ Resulallah, diye arz etti. Efendimiz aleyhisselam; - Git şu dağa söyle, sana su versin! buyurdular. Hazret-i Ukayl, tereddüt etmedi. Ve dağa doğru dönüp; - Ey dağ, Resulullah Efendimiz bana su vermeni emrediyor! diye seslendi. Dağdan cevap geldi: - Resulullahın emri başım gözüm üstüne. Ancak Ona arz et ki, maalesef hiç suyum kalmadı. Hazret-i Ukayl şaşırdı: - Suyun kalmadı mı, neden? - Hani bir âyet-i kerime nazil olmuştu ya, orada; "Ey insanlar, o ateşten korkun ki, onu tutuşturanlar müşriklerle taşlardır" buyuruluyordu. İşte orada bahsi geçen o taşlar, benim taşlarım olursa, diye ağlamaktan hiç suyum kalmadı. SAÇLARINI OKŞADILAR Yine Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalatü vesselâm", çocuk sahabilerden hazret-i Umeyr'in "radıyallahü teala anh" saçlarını okşadılar bir gün. Yaşı seksenlere ulaştığı halde saçları hâlâ siyahtı mübarek zatın. Bir tek bile ak düşmedi o saçlara. YÜZÜNÜ OKŞAMIŞTI Son olarak Efendimiz aleyhisselam çocuk sahabilerden hazret-i Katade'nin de "radıyallahü anh" yüzünü sevgiyle okşamışlardı bir gün. O anda yüzüne bir parlaklık geldi. Öyle ki, akranı arasında hemen fark edilirdi. O parlaklık, ölünceye kadar da hiç gitmedi Ondan. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."İmdat yâ Resulallah!"

Eshab-ı kiramdan Ukayl bin Ebi Talip "radıyallahü anh" ile, Resulullah Efendimiz aleyhissalatü vesselam, birlikte sefere çıkmışlardı bir gün. Bir müddet sonra mola verdiler. O esnada karşıdan bir devenin koşarak kendilerine doğru geldiğini gördüler. Hayvan can havliyle gelip, Efendimizin önünde diz çöktü ve dile gelip; - İmdat yâ Resulallah! beni kurtar! dedi. Ardından bir köylü geldi telâşla. Elinde bıçak vardı üstelik. Efendimiz aleyhisselam sordu: - Ne istersin bu biçare deveden? - Yâ Resulallah! Bu, bana itaat etmiyor. Asi oluyor. Keseyim de kurtulayım dedim, kaçtı elimden. Deve konuştu bu defa: - Yâ Resulallah! İzin verirsen ben arz edeyim, dedi. Ve şöyle anlattı. Yâ Resulallah! Bu kabile insanları, yatsı namazlarını kılmıyorlar. Halbuki sen; "Yatsıyı kılmayanlara azab iner" buyurdun. Ben de bunların arasındayım. "O azab bana da gelir" diye korktum ve kaçtım o kabileden. Efendimiz köylüye döndüler: - Doğru mu söylüyor? Köylü boyun büküp; - Evet yâ Resulallah, dedi. Ve ekledi: - Ama söz veriyorum, bundan sonra yatsı namazlarını hiç terk etmeyeceğim. Bunun üzerine deve; - Tamam! Madem öyle, ben de ona artık isyan etmeyeceğim, dedi. DAL PARÇASI FENER OLDU Bir gün de Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", yatsı namazını kıldılar bir sahabi ile. O kişinin evi uzaktı. hava ise kapalı ve karanlıktı. Ona, bir hurma dalı verip; - Bu, senin yolunu aydınlatır, buyurdular. O sahabi o dalı alıp, düştü yola. Eve gidinceye kadar o dal "fener" gibi aydınlattı yolunu.

."Bizim sakayı istediler"

Mevlana hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün dergâhında sohbet ederken içeri üç kişi girer. Hazret-i Mevlana'nın karşısında edeble oturur, alçak sesle bir şey sorarlar. Hazret-i Mevlana; - Uygundur, buyurur. Bunun üzerine veda edip ayrılırlar. Oğlu Sultan Veled sorar: - Babacığım, o gidenler kimlerdi? - Onlar, rical-i gaybdendi evladım. Halk arasında bunlara "kırklar" denir. - Size ne sordular ki? - Kırklardan biri vefat etmiş. Benden, "bizim saka"yı istediler. Ben de "Uygundur" dedim. MEVLANA HÜRMETİNE Yine hazret-i Mevlana'yı çok seven bir Müslüman, ölüm hastalığına yakalanır. Vefat edeceğini anlayınca yakınlarına; - Ben ölürsem, hazret-i Mevlana, kabrimde biraz dursun. Affım için, Allaha niyazda bulunsun, der. Ve vefat eder. Durumu, hazret-i Mevlana'ya bildirirler. - Memnuniyetle, buyurur. Ve gidip kabir başında durur. O zatın affı için yalvarır. Ölen kişinin fazla bir ameli yoktur. Ama hazret-i Mevlana'ya sevgisi çoktur. Çocuklarından biri, rüyasında onu yüksek bir mertebede görüp sorar: - Babacığım, sen bu yüksek makama nasıl kavuştun? - Fazla bir amelim yoktu evladım. - Öyleyse babacığım? - Ama hazret-i Mevlana'yı çok severdim. Ben kabre girince, Münker-Nekir melekleri çok korkunç şekilde gelerek; - Rabbin kim, dinin nedir? diye sormaya başladılar. O sırada yanımıza çok güzel ve pek sevimli iki melek gelip; - Bunları, bu kimseye sormayın! Çünkü Allahü teâlâ, hazret-i Mevlana hürmetine bunu affetti, dediler. Münker Nekir bana dönüp; - Sen müsterih ol. Rahatça uyu! deyip, geri gittiler. > www.gonulsultanlari.com 

.Etin en lezzetli yeri...

Hazret-i Mevlana "rahime-hullahü teâlâ" zamanında, bir kimse bu zatın büyüklüğüne inanmaz. Aleyhinde konuşur. Kendisini ikaz eder; - O, Allah dostu bir velîdir, derler. Ama aldırmaz. Konuşmalarına devam eder. Bir gece Resulullah Efendimizi "aleyhissalatü vesselâm" görür rüyada. Hem de hazret-i Mevlananın dergâhında ve Onun minderinde oturmuş, bazı eshabı ile sohbet buyurmaktadır. Az sonra bir sofra gelir ortaya. Sofrada "et yemeği" vardır. O da yanlarına gitmek ister. Ama cesaret edemez. O sırada Efendimiz onu davet eder, yanlarında yer verirler. Ve kendi tabaklarındaki bir Et'i mübarek elleriyle alıp buna ikram ederler. Alıp yer ki, çok lezzetlidir. - Yâ Resulallah! Etin en lezzetli yeri neresidir? diye sorar. Efendimiz aleyhisselam; - Kemiğe bitişik olan kısmıdır, buyurur. O sırada uyanır. Görür ki, rüyanın tesiriyle kalbi bir hoş olmuştur. İçi, Hazret-i Mevlanaya karşı sevgiyle dolmuştur. Onu görmek için duramaz daha. Koşar dergâha. Görür ki, gece Resulullahın oturduğu yerde, "Hazret-i Mevlana" oturmuş, bazı talebesiyle sohbet etmektedir. Az sonra bir sofra gelir ortaya. Sofrada "et yemeği" vardır. O da yanlarına gitmek ister. Ama cesaret edemez. O sırada hazret-i Mevlana onu görüp, davet eder ve yanında yer verir. Hatta kendi tabağından bir Et'i kendi eliyle alıp ona ikram eder. Adam alıp yer ki, çok lezzetlidir. Hazret-i Mevlana ona döner; - Etin en lezzetli yeri, kemiğe bitişik olan kısmıdır, buyurur. Adam mest olmuştur. Sonra mı? En sevdiği talebesi olur. 

.Tabut havada durdu!..

Hazret-i Mevlana, "rahime-hullahü teâlâ" ezana çok hürmet eder. Ne zaman ezanı işitse, hemen diz çöküp, huşu ile dinlerdi. Talebesine; - Siz de böyle yapın! diye emrederdi. Bir gün şunu anlattı onlara: Belh şehrinde bir kimseyi tanırım ki, "Ezan"ı işitse, hemen işini bırakır, diz üstü çöküp, hürmetle dinlerdi. Bir gün vefat etti bu zat. Tabut, eller üstünde giderken, "Ezan sesi" geldi minareden. Fakat o da ne? Daha ilk "Tekbir"de tabut ağırlaştı birden. Ve durdu. Bir milim gitmedi. İnsanlar şaşırıp; - Ne oluyor böyle? dediler. Ezan bitince yine hareket etti. Mevtayı kabre indirdiler. Münker-Nekir gelip sordular: - Rabbin kim, dinin nedir? O anda Hak teâlâdan; - Ey melekler! Bu kul benim ismimi aziz tuttu. Siz de onu aziz tutun! diye hitab-ı İlahi geldi. Melekler bu hitabı işittiler. Geri dönüp gittiler. DÜNYA SEVGİSİ Selçuklu padişahı Sultan Rükneddin, bir adamıyla hazret-i Mevlana'ya bir kese "Altın" hediye gönderdi. Büyük velî, onu getirene; - Onları şu çamurun içine at! buyurdu. Adamcağız; - Başüstüne efendim, dedi. Ve saçtı altınları o çamura. Bunu duyan, koştu oraya. Bir "altın" bulmak için battılar çamurlara. Hazret-i Mevlana, talebelerine onları gösterip; - İşte dünya sevgisi de böyledir, buyurdu. Girdiği kalbi böyle berbat eder. Gençler sordu: - Dünyaya çalışmayalım mı efendim? - Hayır, öyle değil. Bilakis Müslüman çalışkan olur. Dünyaya çalışın. Ama sevgisi olmasın kalbinizde. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Hidaye kitabına bak!"

Hazret-i Mevlana'nın "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi, dergâhtan çıkmış evine gitmektedir ki, yolda, tanıdığı yaşlı bir Müslümanla karşılaşır. Adam onu görüp şaşırır: - Ben de sana geliyordum oğlum. - Hayrola amca. - Fıkıhtan bir şey soracaktım, der. Ve sualini sorar. Ama talebe cevabını bilemez. - Akşam kitaplara bakayım, yarın söylerim, der. Ve eve gider. Saatlerce araştırır. Çok kitaplar karıştırır. Bir türlü bulamaz cevabını. Sonunda yorulup uyuyakalır. Rüyada Hazret-i Mevlana; - Hidaye kitabının filan sayfasına bak, buyurur. Uyanıp, açar o kitabı. Orayı okur, öğrenir cevabı. İLİM, AMEL, İHLAS O devirde Bedreddin-i Tirmizi adında biri "simya ilmi" ile uğraşır. Yani altın yapar. Bir ara hazret-i Mevlana'yı işitir. Ziyaret etmek ister. Bu, Mevlana'ya malum olur. Ve o kimsenin evine varır. Adam Hazret-i Mevlana'yı görünce; - Buyurun efendim, der. İltifat eder. Ancak kalbinde meslek icabı biraz "gurur" vardır. Hazret-i Mevlana, kurtarmak ister onu bu gururundan. Yerde "paslı bir demir" görüp eline alır. Evirir, çevirir. Paslı demir, elinde "altın"a çevrilir. Adam hayretler içinde! "Bu nasıl oldu?" diye düşünürken; - Gayet kolay, buyurur. Zor olan başka şeydir. Adam sorar: - O nedir efendim? Buyurur ki: - İlim, amel, ihlas. Bu üçüne kavuş ki, "simya" budur esas. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yanmayan hırka!..

Hazret-i Mevlana rahmetullahi aleyh zamanında kırk rahip birleşir, Konya'ya gelirler. - Şu Mevlana'ya haddini bildirelim, derler. Şöyle ki; Kırk sual seçmişlerdir İslâmiyetten. Güya imtihan edeceklerdir bu büyük velîyi. Yola çıkıp, Mevlana dergahına yönelirler. Yoy boyunca; - Bu sualleri cevaplaması imkânsız, derler. Derken bir "fırın"ın önünde karşılaşırlar. Ne diyeceklerini şaşırırlar. - Ee şey, der biri. Sizi ziyarete geliyorduk. Büyük velî; - Hoş geldiniz, niyetinizi biliyorum, buyurur. Ve ekler: - Haydi sorun suallerinizi. İlk darbeyi yemişlerdir. Ayaküstü sorarlar: - Kur'ânda; "Her nefis, Cehennemden geçecektir" buyuruluyormuş, öyle mi? - Evet, öyledir. - Yani "kâfir" de, "Müslüman" da Cehennemden geçecek öyle mi? - Elbette. - Peki, Müslümanlar da Cehennemden geçecekse, "İslâmın üstünlüğü" nasıl belli olacak? - Cehennem ateşi, Müslümanları yakmayacak ki. Müslümanlar Sırattan geçerken, Cehennem; (Ey müminler, çabuk geçin ki, nurunuz ateşimi söndürüyor!) diye seslenecek ve ateş, o nurlara dayanamayıp sönecek. Ama aynı ateş, kâfirleri yakacaktır. Rahipler itiraz ederler: - Hayır, olmaz öyle şey. - İsterseniz deneyelim. İşte fırın. Çıkarın gömleklerinizi. Çıkarırlar. Hazret-i Mevlana, onları top yapar. Üzerine kendi hırkasını sarıp fırına atar. Az sonra çıkarıp birlikte bakarlar. Hırkada yanıktan iz bile yokken, içindeki gömleklerin hepsi yanmıştır. Bunu görüp, hepsi insafa gelir. Kırkı da "iman ile" şereflenir. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Aklı o kadar çoktu ki...

Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, Sevgili Habibi'nde toplamıştır. Şöyle ki; İnsanların en güzel yüzlüsü ve gayet nurani benizlisi idi. Mübarek yüzü, kırmızı ile karışık beyaz olup, "Ay" gibi nurlanırdı. Sözleri gayet tatlı olup, gönülleri alır, ruhları cezbederdi. Aklı o kadar çoktu ki, Arabistan'da sert, inatçı insanlar arasında gelip, çok güzel idare ederek ve cefalarına sabrederek, onları itaate getirdi. Çoğu dinlerini bırakıp Müslüman oldu. Ve din-i İslâm yolunda babalarına ve oğullarına karşı harp ettiler. Onun uğrunda mallarını, yurtlarını feda edip, kanlarını akıttılar. Yumuşaklığı, affı, sabrı, İhsanı, ikramı o kadar çoktu ki, herkesi hayran bırakır, görenler ve işitenler seve seve Müslüman olurdu. YUMUŞAK DAVRANIRDI Hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir. Herkese yumuşak davranır, kendisi için kimseye gücenmezdi. Ama din düşmanlarına karşı, sert ve şiddetliydi. Herkese karşı yumuşak olmasaydı, Peygamberlik heybetinden, kimse yanında oturmaya ve sözünü dinlemeye takat getiremezdi. Velhasıl hiç kimsenin, Onu methetmeye, Hiç kimsenin de Onu tenkit etmeye, gücü ve kuvveti yoktur. Ve olamaz.

.Savaşı biz kazandık"

Hazret-i Mevlana'nın "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi vardır ki, mesleği at alıp satmaktı. Hazret-i Mevlana bir gün ona; - Bana bir at getir! buyurur. O talebe; - Başüstüne efendim, der. Kuvvetli bir at seçer. Lakin eğerlemekte zorluk çeker. Zira at huysuzdur, çok zahmet verir. Birazdan hazret-i Mevlana oraya gelir. O hırçın at, bir anda sakinleşir. Büyük velî, bir sıçrayışta ata biner. Süratle bir yöne gider. Akşam, tozlar içinde geri döner. Ertesi gün, yine bir at ister. Genç seğirtir, kuvvetli bir at getirir. Büyük velî ona biner, hızla aynı yöne gider. Akşam, tozlar içinde geri döner. Üçüncü gün de; - Bana bir at getir! buyurur. Cins bir at getirip arz eder. Hazret-i Mevlana ona biner, süratle aynı istikamete gider. Akşam döndüğünde sevinçlidir artık. - Elhamdülillah, buyurur, Savaşı kazandık. Hiçbir şey anlamazlar. - Niçin? diye de soramazlar. Üç gün geçer aradan. Konya'ya bir kafile gelir Şam tarafından. Moğollarla yaptıkları savaşı şöyle anlatırlar: Kâfirler kalabalık, biz zayıftık. Neredeyse mağlub olacaktık. Ne yapacağız? derken, hazret-i Mevlana yetişti imdada. Üç gün geldi ard arda. "Allah Allah!" diyerek hücum ediyor, düşman askerini kırıp geçiriyordu. Onu görüp moral bulduk, güçlendik. Toparlanıp hücuma geçtik. Düşman komutanına bir kılıç çaldı Mevlana. O yerde can çekişirken, askerleri kaçıştı dört bir yana. Halbuki sayıca biz azdık. Ama elhamdülillah! Hazret-i Mevlana geldi, savaşı biz kazandık. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com


.Mahcup etmek ister, ama...

Hazret-i Mevlana "rahime-hullahü teâlâ" zamanında ilim sahibi biri vardır ki, bu zata düşmanlık besler. Bir türlü sevemez bu büyük velîyi. Her fırsatta küçük düşürmek ister. Aleyhinde sözler söyler. Bir gün de toplar talebesini, - Haydi kalkın, Mevlana'ya gidelim. Çetin sualler sorup Onu mahcup edelim, der. Ve kollarını sıvar, zor sualler hazırlarlar. Kendi de çalışmaya koyulur. Fakat bir ara karşısında Hazret-i Mevlana'yı görür gibi olur. Gözlerine inanamaz. Derken büyük velî kaybolur. Herhalde hayal gördüm, der. Çalışmaya devam eder. Talebelerine seslenip; - Siz de gördünüz mü? der. Gençler şaşırır: - Neyi efendim? - Yok yok, der. Vazgeçer sormaktan. Ama içi rahat değildir. Çözemez bu muammayı. Zira gözleriyle görmüştür hazret-i Mevlana'yı. Tekrar başlar çalışmaya. Çetin sualler bulmak için uğraşırken, büyük zatı yine görür. Bu defa gençler de görmüştür. Büyük velî, bütün heybetiyle karşılarında bir müddet durur, sonra yine kaybolur. Evet, bu hayal falan değildir. Gördükleri, bu büyük velîdir. Derken namaz vakti girer. Namaz için yan odaya geçerler. Fakat o da ne? Odanın dört duvarında yazılar vardır. Merakla okurlar ki, hazırladıkları suallerin cevaplarıdır. Hepsi dehşete düşer. O âlimin de kalbine bir pişmanlık çöker. Yapacağı tek şey vardır artık. Özür dilemek. Alır talebesini, dergâha gider. Elini öpüp, affını diler. Talebesi olur, bu yolda ilerler...

.Bir tepsi helva...

Hazret-i Mevlana'nın rahmetullahi aleyh talebesinden biri, bir sene hacca gider. Hanımı da mübarek bir hatundur. Hazret-i Mevlana'yı çok sever. Medresede okuyan talebeye, ara sıra yemek yapıp gönderir. Beyi hacda iken, bir gün yine "helva" basar bir tepsiye. Arefe gecesi, gönderir medreseye. Hazret-i Mevlana, tepsiyi alır. Bütün talebeye dağıtır. Yüzlerce talebesi vardır. Doya doya yer hepsi de. Ama helva azalmaz tepside. Sonra hazret-i Mevlana, elinde tepsiyle dışarı çıkar. Onu Beytullaha doğru uzatıp, içeri girer. Talebelerine; - Tepsiyi sahibine gönderdim, buyurur. Ertesi gün, hanım medreseye gider. Helva tepsisini ister. Ancak talebeler tepsiyi ararlar. Bulamayıp, merakta kalırlar. Nihayet hac mevsimi biter. Hacılar döner birer birer. Hanımın beyi de avdet eder. Kadıncağız adamın eşyalarını çıkarırken, tepsiyi görür. Hayretler içinde; - Efendi! Ben bu tepsiye helva basıp medreseye göndermiştim. Burada ne arıyor? der. Beyi de şaşırmıştır. Der ki: - Biz arefe gecesi, arkadaşlarla çadırda oturmuş, haccın erkânından okuyorduk. Hanımı merakla dinler: - Evet!.. - O sırada birisi, helva dolu "bir tepsi" uzattı çadırdan içeriye. Ama kim uzattı, görmedik. - Evet! - Çok açtık, oturup yedik. - Hiç merak etmediniz mi? - Etmedik. "Komşu çadırdan biri uzattı" diye düşündük. Öyle zannettik. - Peki araştırmadınız mı? - Hayır. O bunu anlatınca, hakikat ortaya çıkar. Hazret-i Mevlana'ya sevgileri kat kat artar. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İzinsiz sefere çıkınca!..

Hazret-i Mevlana'yı rahmetullahi aleyh çok seven genç bir tüccar, Mısır'a gitmek için bu zattan izin ister. Ancak hazret-i Mevlana; - Gitme! buyurur. Ama o dinlemez. Gizlice yola çıkıp gemiye biner. Tam Mısır'a yaklaşırken, kâfirler saldırır, gemi halkıyla birlikte onu da esir alırlar. Ağır işlerde çalıştırırlar. Genç tüccar, açar ellerini; - Yâ ilahi! Pişmanım vallahi. Hazret-i Mevlana hürmetine bu esaretten kurtar beni, diye dua eder. Çok gözyaşı döker. Ve bir gece hazret-i Mevlana'yı görür, himmet diler. Büyük velî; - Yarın bu kimseler bir hasta için senden bilgi isterler. Şu şu otları, şu oranda karıştır, hastaya yedir, buyurur. Hakikaten o sabah gence sorarlar: - Senin doktorlukla bir ilgin var mı? - Evet var. - Ağır bir hastamız var. Onu iyi edebilir misin? - Allahın izniyle. Sevinip genci hükümdara iletirler. Meğer hasta olan hükümdarmış. Genç tüccar, mütehassıs bir doktor edasıyla; - Üzülmeyin! Bana, şu şu otlardan getirin, der. Koşup getirirler. Onları karıştırır, hükümdara yedirir. Yer yemez şifa bulur hemen. İyileşir tamamen. Sevinçle döner ona: - Dile benden ne dilersen. - Hiçbir şey istemem. - Lütfen, kırma bizi. - Ey hükümdar, ben doktor değilim, der. Hocamdan izinsiz sefere çıktığım için esir edildim. Pişman olup, hocamdan himmet diledim. O da rüyama girip, bu ilacı tarif etti bana. Hadise budur. - Peki hocan kim senin? - Mevlana hazretleri. Hükümdar hakikati öğrenir. Kendisine yüklü bir para verir. Memleketine gönderir. www.gonulsultanlari.com

.Kalbi nurla doldu

Muinüddin-i Çeşti "rahime-hullahü teâlâ" hazretleri, seyyid, yani evlad-ı Resul'dür. Henüz çocuk iken babası vefat etti. Mirastan bir "üzüm bağı" düştü kendisine. Muinüddin bir gün bu bağda otururken, bir "Hak âşığı" teşrif etti yanına. O zata hürmeten fırlayıp kalktı. Elini öpüp, bir gölgeye oturttu. En güzel üzümlerden ikram etti. Ancak O, rağbet etmedi üzümlere. İç cebinden bir lokma "kuru ekmek" çıkarıp yemeğe başladı. Muinüddin'in ağzına da koydu bir lokma. O anda ne olduysa oldu. Muinüddin'in kalbi nurla doldu. Kalbinden dünya sevgisi çıktı. Yerine, "muhabbet-i ilahi" girdi hemen. Bütün malını fakirlere dağıtıp, Kur'ân-ı kerimin tamamını ezberledi. Artık o, "bir mürşit" arıyordu ki, "Osman-ı Haruni" rahime-hullahü teâlâ hazretlerini görüp, Ona tâbi oldu. Yirmi yıl hizmet etti kendisine. O da, onu yetiştirdi. Ve mutlak icazetini verdi eline. O esnada önlerinde "bir kerpiç" duruyordu. Hocasının emriyle onu eline alır almaz, kerpiç bir anda "Altın" oldu. Hocası bunu görüp; - Yâ Muinüddin! Senin işin tamamdır. Bu din senden hizmet bekliyor, buyurdu. O günden sonra kime şefkatle baksaydı, manevi ihsanlara kavuştururdu o kimseyi. BAŞARILI İNSAN KİMDİR? Bu zat bir gün, talebelerine: - Başarı nedir? diye sordu. Gençler boyunlarını büktüler. - Asıl başarı, öldükten sonra, yani ahirette işe yarayan şeydir, buyurdu. Ve izah etti: - Yani bir şey, ahirette işe yaramayacaksa, ona başarı denmez. Başarılı insan, kendisini ateşten koruyandır. Kendisini "Cehennem ateşi"nden koruyamayan insan, ne yaparsa yapsın muvaffak olmuş sayılmaz.

."Muinüddin'i çağırınız!"

Evliyanın büyüklerinden olan Muinüddin-i Çeşti hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" yedi günde bir lokma kuru ekmeği, suya batırıp katıksız yer ve şükrederdi. Hırkası eskiseydi, kendisi yamar, sonra yine eskiyince yama üstüne, tekrar yama yapardı. Bir seyahatte Beytullah'a uğradı. Kâbe'yi tavaf edip, dua etti. Oradan, Medine'ye geldi. Ve Ravda-yı şerifte Resul-i müctebayı "aleyhisselam" baş gözüyle gördü. Şöyle ki; Mescid-i Nebî'ye girirce, Ravda'dan; - Yâ Muinüddin, gel! diye bir ses duydu. Bu ses, bizzat Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" kendi sesiydi ve; - Bana, Muinüddin'i çağırınız! diyordu. Türbedar, cemaate doğru; - Muinüddin! Muinüddin! diye seslendi iki defa. Birkaç yerden; - Buyur! Buyur! diyenler olunca, şaşırıp Ravda'ya geri geldi ve; - Hangisi gelsin? diye sordu. Edeble cevap beklerken; - Çeştî olanı gelsin! buyurdu Efendimiz. O zaman cemaate hitaben; - Efendimiz, Muinüddin Çeşti'yi çağırıyor! diye seslendi. Büyük veli, edeble Ravda'ya yaklaştı. Ve baş gözüyle gördü Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" ÖYLEYSE ÖLÜME HAZIRLAN! Bu zat, nasihat isteyen bir gence; - Evladım, Azrail "aleyhisselâm" ruhunu almaya gelirse, kov gitsin! buyurdu. Delikanlı şaşırdı: - Nasıl olur efendim? Melek hiç kovulur mu? - Öyleyse şimdiden ölüme hazırlan! buyurdu. Ve ekledi: - Mezarda, Münker-Nekir melekleri gelince, onları da kov. Seni suale çekmesinler. - Onları da kovamam efendim. - Öyleyse kabir suallerine cevap hazırla. www.gonulsultanlari.com

.Acele Hindistan'a git!"

Muinüddin-i Çeşti hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Resulullahın aleyhissalâtü vesselâm Ravda'sını ziyarete gittiğinde, kendilerini görmekle şereflendi. Efendimiz kendisine; - Yâ Muinüddin! Acele Hindistan'a git. Orada, benim evladımdan Hüseyin adında biri, küffarla savaşırken şehid düştü. Bu diyar neredeyse kâfirlerin eline geçecek. Ama sen oraya varınca, kâfirler mağlub olur ve o diyar İslâmın nuruyla aydınlanır, buyurdu. Sonra ona bir "Nar" verip; - Buna bakıp, Hindistan'ın yolunu bulursun, buyurdu. Muinüddin-i Çeşti hazretleri, - Başüstüne yâ Resulallah! dedi. Ve mübarek elinden aldı o narı. Dikkatle inceledi. Üzerinde dağlar, ovalar ve nehirler vardı. Mükemmel bir haritaydı yani. Resulullahın mübarek ruhuna bir "Fatiha" okudu. Ve "kırk kişi" ile birlikte düştü yola. Hindistan yollarına... Dağlar, tepeler aştılar. Selâmetle, Ecmir'e ulaştılar. Yorgun ve açtılar. Ancak yiyecekleri yoktu. Bir inek satın aldılar orada. Onu kesip, etinden yemek yapıyorlardı her gün. Ancak bir şey vardı. O yerin halkı ineğe tapıyorlardı ve bunu öğrenince çok kızdılar. Bir meydanda toplanıp, taşlarla, sopalarla bunların üzerine saldırdılar. Ancak bir şeyi bilmiyorlardı. Karşılarında Muinüddin-i Çeşti hazretleri gibi bir büyük evliya vardı. "rahime-hullahü teâlâ". Büyük veli, yerden bir avuç "toprak" alıp, saçtı o kâfirlerin üzerine. O topraktan kime isabet ettiyse, anında "taş" kesilip, olduğu yerde kalakaldı. Bir santim bile yürüyemiyorlardı. Aciz kalıp geri döndüler. Gidip, bu harikulâde hâli, meşhur "Cin"lerine haber verdiler. Ve onu, kendilerine başkan seçip, müminlere bir daha saldırıya geçtiler. (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Titremeye başladı!..

Lakin o Cin, Muinüddin-i Çeşti hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" görünce, yaprak gibi titremeye başladı. Sonra hürmetle kapandı ayağına. Huzurunda imanla şereflendi. Diğerleri dönüp, hükümdara geldiler. Gördüklerini ona haber verdiler. Hükümdar müşrik idi. Duyduklarına inanamadı. Hayretler içinde kaldı. O devirde sihirbazlık işinde çok meşhur olan, "Ecipal" adında bir kimse vardı. Hükümdarın ümidi, bu sihirbazdaydı. O da, kendisine çok güveniyordu. Hükümdarın huzuruna çıkıp; - Hükümdarım, bu işi bana bırak. Onlar, benim sihrimin karşısında tutunamaz, giderler, dedi. Sonra topladı avanesini. Kendisi de bir ceylan postuna oturup, büyük gürültülerle, bağırıp çağırarak geldiler. Kendisi, uçarak geliyordu. Muinüddin-i Çeşti hazretleri, gelenleri görünce, müminlerin etrafına "bir çizgi" çizdi ve; - Bu çizgiden dışarı çıkmayın! buyurdu. Sihirbaz ve avanesi geldiler. Ama çizgiden içeri giremediler. Çok uğraştılar. Muvaffak olamadılar. Halbuki bu Ecipal sihirbazı, dünyaca meşhurdu. Bu hali görünce şaşırdı. Hiç böyle şey görmemişti. Hayretinden; - Hayır, hayır, olamaz! Dünyada benim gibi bir sihirbaz yokken, bir insanın karşısında nasıl mağlub olurum, dedi. Şaşırmakta haklıydı. Zira hiçbir şey yapamıyordu bu "büyük veli"nin karşısında. Bütün sihirlerini denedi. Hiçbiri kâr etmedi. Dağlardan, milyonlarca "yılanlar"ı, sihir yaparak gönderdi bu müminlerin üzerine. Yılanlar, sürüler halinde dere tepe aştılar. Sular gibi akarak, onlara ulaştılar. Ama, o çizgiye gelince "zınk!" diye durdular. Bir santim bile ilerleyemediler. (Devamı yarın) www.gonulsultanlari.com Tel: 

.Bu sihir de tutmadı!..

Bu sihir de tutmamıştı. Bunda da aciz kalınca, bu defa sihirle, üstlerine "ateş" yağdırmayı denedi. Dört bir yandan "ateşler" gönderdi üzerlerine. Ama tek bir kıvılcım bile giremedi o çizgi'den içeriye. Meşhur sihirbaz şaşkındı. Hiçbir şey anlayamadı. Mağlup ve me'yus halde geri döndü. Ve hükümdara gelip; - İzin ver, tek başıma gideyim, dedi. Hükümdar çaresizdi. - Peki git! dedi. Ecipal, bir "ceylan derisi"nin üstüne oturup, havada uçarak geldi müminlerin üzerine. Ve Muinüddin-i Çeşti hazretlerini tehdit etmeye başladı havadan. Çıldırmıştı âdeta. Hiçbir şey anlamıyordu. Bu haliyle, aynen hırlayan bir köpeğe benziyordu. Büyük veli ise gayet sakindi. Zira Rabbine güveniyordu. O sihirbaza dönüp; - Sen, yerde ne yaptın ki, havada ne yapacaksın? diye seslendi. Bu söz üzerine sihirbaz, postunun üzerinde göğe doğru yükselmeye başladı. Tâ ki görünmez oldu. O zaman Muinüddin-i Çeşti hazretleri, pabucunu çıkardı. Ve havaya fırlatıp; - Haydi sen de çık, o sihirbazı, başına vura vura aşağı indir! buyurdu. Pabuç, sür'atle yükseldi. Ve yetişti o kâfire. Başına vura vura indirdi onu yere. Ecipal perişandı. Sihir yapmaya mecali kalmamıştı artık. Pişmanlık duygusu kapladı içini. Üzüldü, mahcup oldu. Bu duygular içinde geldi. Ve kapandı bu "büyük veli"nin ayağına. Muinüddin-i Çeşti hazretleri onu kaldırıp, bir bardak su ikram etti. Ecipal alıp içti hemen. Kalbi "İslâm"a döndü birden. Hidayet nuruyla aydınlandı. (Devamı yarın) www.gonulsultanlari

.İmanla şereflendi...

Sihirbaz Ecipal'in yapacağı tek iş vardı artık. "Kelime-i şehadet"i söyleyip, imanla şereflendi. Muinüddin hazretleri, ona; - Bir arzun varsa söyle, buyurdu. Ecipal, fevkalade hürmet göstererek; - Tek arzum var, dedi. - O nedir? - Sizin gibi üstün insanların, riyazetler çekerek en son ulaştıkları en üstün makama kavuşmak istiyorum. Büyük veli; - Pekâlâ, buyurdu. Ve bir nazar etti kendisine. O nazarla çıkardı onu tasavvufun en yüksek mertebesine. Ecipal, yine hürmet göstererek; - Efendim, münasip görürseniz şöyle merkezi bir bölgede ikamet eyleseniz de, insanlar size daha kolay gelip istifade etseler, diye arz etti. Büyük veli uygun gördü bunu. Ve şehrin tam merkezine taşındı o gün. Sonra da yanındaki müminlere; - Gidiniz, şu gafil hükümdara putperestliği bırakmasını söyleyiniz! buyurdu. Onlar da gidip; - Ey hükümdar, Muinüddin-i Çeşti hazretleri, sizin için; (Eğer putperestliği bırakıp iman etmezse, ahirette çok pişman olur, ama bu pişmanlığın faydası olmaz) buyuruyor, dediler. Ama yine imana gelmedi. İnad etti küfründe. Geri dönüp durumu söylediler. Büyük veli gadaba geldi. Gayretine dokundu. O gece, bir İslâm hükümdarının rüyasına girerek; - Ey sultan! Askerinle bu diyara gel ki, Hindistan sultanlığı sana müyesser olacak, buyurdu. Sultan uyanıp, âlimleri çağırdı. Gördüğü rüyayı anlatıp; - Bunun tabiri nedir? diye sordu. Âlimler; - O zatın isteğini yapınız, dediler. Sultan sürdü ordusunu Hindistan'a. Koca ülkeyi fethetti hemen. Ve bu topraklar, İslâmın nuruyla nurlandı tamamen. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Biraz mühlet ver!"

Muinüddin-i Çeşti hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün bir kimse ile yolda yürüyorlardı ki, karşıdan bir kimse hiddetle gelip, bu velinin yanındaki adamın yakasına yapıştı ve; - Çabuk borcunu öde! diyerek tehdit etti. Ancak ödeyecek parası yoktu adamcağızın. Mahcup oldu bu zata karşı. Ne yapacağını şaşırdı. Muinüddin-i Çeşti hazretleri, o kimseye, kibarca; - Biraz mühlet veremez misin? buyurdu. Adam, kabaca; - Hayır veremem, dedi. Hemen ödesin. - Ama parası yokmuş. Bir iki gün beklesen. - Hayır olmaz! O zaman büyük veli, cübbesini çıkarıp yere serdi. Cübbenin içi "Altın" ve "Gümüş" paralarla doldu bir anda. O kimseye dönüp; - Alacağın ne kadarsa, al! buyurdu. Ama hakkından fazla alma! Adam çil çil altınları görünce faltaşı gibi açıldı gözleri. Unuttu her şeyi. Hırsa kapılıp, alacağından kat kat fazlasını aldı. Doldurdu ceplerini. Ama tanımıyordu bu zatı. Bilmiyordu velî olduğunu. Ve olacak oldu. Bir anda eli kurudu. Öyle ki, cansızdı, tutmuyordu artık. Pişman oldu yaptığına. Anlamıştı kimin karşısında olduğunu. Pişmanlık duygusu içinde; - Tövbe ettim efendim. Ne olur, dua buyurun da iyileşsin elim, diye yalvardı. Büyük veli merhamet etti yine. Şifa vermesi için, dua etti. Yalvardı Rabbine. Adamın eli bir anda iyileşti. Hatta eskisinden daha kuvvetli olmuştu. Eğilip, hürmetle öptü ellerinden. Ertesi gün dergâhta aldı soluğu. En kıymetli talebesi olmuştu artık. Bir daha ayrılmadı yanından. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Haydi ne yapacaksan yap!"

Bir gün, Muinüddin-i Çeşti hazretlerine, bir kimse gelip, karşısında edeb ve hürmetle durdu ve; - Efendim, çoktandır zat-ı âlinizi görmek istiyordum. Çok şükür, bugün sizi görmekle şereflendim, dedi. Ama büyük zat, hiç iltifat etmedi bu sözlere. Ve ona sertçe bakıp; - Haydi ne için geldiysen, onu yap! buyurdu. Adamın hâli değişti birden. Kızardı, bozardı. Bütün âzâları titremeye başladı. Ve ağlayarak; - Efendim, asıl niyetim sizi öldürmekti. Lütfen affedin, çok pişmanım, dedi. Sonra elini iç cebine soktu. Bir "Bıçak" çıkardı. Ve bu velinin önüne koyup; - Suçluyum, nasıl isterseniz, cezamı öyle verin, dedi. Büyük veli cevaben; - Bu yolda, kötülük edene de iyilik yapılır, buyurdu. Ve ellerini kaldırıp; - Yâ ilahi! Bunu da sevdiğin kullarından eyle! diye dua etti. Anında kalb gözü açıldı adamın. Evliya oldu. BİLE BİLE KILINMAZSA... Bir gün, sevdiklerine; - Namaz, çok mühim ibadettir, buyurdu. Ve ekledi: - İbadetler imandan değildir. Yani bir ibadeti terk etmek, imanı gidermez. Ama namaz için hüküm böyle değildir. Sordular: - Onun hükmü nasıldır efendim? - Birçok büyük âlimler; "Bile bile namaz kılmayan ve namaz vakti geçerken üzülmeyen kimsenin imanı gider", buyuruyor, dedi. Ve daha açıkladı: - Yani namazı vazife kabul etmeyen, hiç özrü yokken kılmayan, kılmadığı için de üzülmeyen kimsenin imanı gider. - Ya üzülüyorsa efendim? - Üzülürse, imanlı olduğu anlaşılır. www.gonulsultanlari.com

.Ateş sizi yakacak!"

Muinüddin-i Çeşti hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" zamanında, Bağdat'ta yedi kişi vardı ki, "Ateş"e tapıyorlardı. Sıkı riyazetler çekiyor, uzun süre aç kalıyor, böylece nefislerine eziyet ediyorlardı. Böyle günlerce açlık, susuzluk çekerek sonunda "İstidrac"a kavuştular. Yani harikulade işler yapabiliyorlardı. Fakat cahil halk, bunların yaptığı işlere "keramet" diyordu. Ve bunları "Evliya" zannediyordu. Bu yedi kişi, Muinüddin-i Çeştî hazretlerini işitip, görüşmek istediler kendisiyle. Bağdat'tan Hindistan'a geldiler. Evini sorup öğrendiler. Fakat Onu görür görmez büyük bir dehşete kapıldılar. Sonra bir titreme aldı bedenlerini. O büyük zat, onlara heybetle bakıp; - Siz Allah'tan utanmaz mısınız ki, O dururken, ateşe tapıyorsunuz! buyurdu. Şaşırdılar. Zira gizliyorlardı ateşperest olduklarını. - Ee şeyy, biz ateşe, ahirette bizi yakmasın diye tapıyoruz, dediler. Büyük veli; - Ey ahmaklar! Ateşe tapanlar, ahirette yanmaktan kurtulamazlar. Allah'a inanmayanlar muhakkak yanacaktır. Siz de yanacaksınız! buyurdu. Ve ilave etti: - Ben Allah'a inanıyorum. Bu yüzden ateş beni dünyada da yakmaz, ahirette de. Onlar, hemen itiraz edip; - Hayır, öyle şey olmaz! dediler. Muinüddin-i Çeşti hazretleri, içi "kor ateş"le dolu mangalı getirip, Allah'a sığınarak o "kızgın közler"i avuçladı. Onlar, hayret ve dehşetle bakarken, kor ateş sönüverdi Onun avcunda. Bunu gözleriyle gördüler. O anda kalbleri değişti. İslâmın sevgisi doldu gönüllerine. O esnada gaibten; - Ateş, halis mümine zarar veremez! diye bir ses işittiler. Artık bahaneleri kalmamıştı. Oracıkta Müslüman oldular. Ve Cehennemden kurtuldular. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kurtulan gemi

Ebül Feth hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", büyük velilerdendir. Kendisi anlatıyor: Bir iş için Mısır'a gitmem gerekiyordu. Hocamın huzuruna varıp, izin istedim. Bana cevaben; - Deniz yolculuğu tehlikelidir, buyurdu, Gitmesen olmaz mı? Ama gitmem gerekiyordu. Mutlaka gitmeliydim. Çok istekli olduğumu anlayınca; - Peki git, ama başın dara düşerse, şu duayı okuyup, beni hatırla! buyurdu. Ve bir dua öğretti bana. Sonra ellerini açıp çok dualar etti. Yol arkadaşlarımla Antakya'ya gidip, bir gemiye bindik. Ve yolculuk başladı. İlk zamanlar bir tehlike yoktu denizde. Ama gece olunca, iş değişti. Çok şiddetli bir rüzgâr çıkıp, sallanmaya başladı gemimiz. Bir sağa yatıyorduk, bir sola. Neredeyse su alıp batacaktı gemi. Büyük bir endişeye kapılmıştık. Yolcular, tövbe istiğfara başladılar. Ben de korkumdan bayılır gibi olup kendimden geçmiştim ki, birden hocamın gür sesiyle irkildim. - Ey Ebül Feth! Sana ne demiştim? Ne çabuk unuttun nasihatimi. Hani dua okuyup beni hatırlayacaktın! diyordu. Bu ikazla kendime geldim. Hocamın öğrettiği duayı okuyup; "İmdat ey hocam! Himmetinize muhtacız!" diye geçirdim içimden. O anda, tâ uzaklardan birisinin su üstünden yürüyerek bize doğru gelmekte olduğunu fark ettik. Yolcular hayretle Ona bakıyordu. İyice yaklaşınca, hocam olduğunu anladım o gelenin. Gemiye yaklaşınca, ellerini açıp; - Yâ Rabbî, lütfet deniz durulsun. İnsanlar kurtulsun! diye dua etti. O anda durdu dalgalar. Deniz sakinleşti. Hocamın sayesinde kurtulmuştuk. Yolcular teşekkür için yanına geliyorlardı ki, kayboldu ortadan. Göremedik bir daha. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tam koparıp yiyecekti ki!..

Feridüddin Genc-i Şeker hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", devrinin bir tekiydi. Henüz doğmamıştı ki, kerametleri görüldü. Şöyle ki; Annesi ona hamile iken, bir komşusunun erik ağacına uzanmıştı bir gün. Bir tane erik koparıp yiyecekti. Canı çekmişti zira. Ancak elini uzatıp da tam koparacağı anda, şiddetli bir ağrı duydu karnında. Büyük bir acı hissetti. Ve vazgeçti onu koparmaktan. Çok da memnun olmuştu koparmadığına. Zira haram olurdu koparıp yeseydi eğer. Ferideddin büyüyüp de delikanlı olunca, bir gün konuşuyorlardı annesiyle. Kadıncağız; - Oğlum, sana hep helal lokma yedirdim. Bana da haramdan tek bir lokma yemek nasib olmadı, dedi. O zaman gülümsedi Ferideddin: - Anneciğim, hani sen bana hamile iken komşunun erik ağacına uzanmıştın da, tam koparacağın anda karnında bir ağrı hissedip vazgeçmiştin, hatırladın mı? Annesi düşünüp; - Evet, dedi. Öyle bir şey olmuştu gerçekten. - O ağrının sebebi neydi, anlamış mıydın peki? - Hayır oğlum, nereden bileyim. - Öyleyse ben söyleyeyim anneciğim. Sana o rahatsızlığı ben vermiştim o gün. Haram yemeni istemediğim için karnında iken acı verdim sana. Sen de vazgeçtin. Annesi şaşırdı: - Öyle mi güzel oğlum. - Evet anne. Bu, Rabbimizin büyük ihsanı olmuştu bize. TAŞLAR ŞEKER OLURDU Bu büyük zat, uzun yaz günlerinde her gün oruç tutar, çoğu zaman yiyecek bulunmazdı evinde. Açlığı artınca, ağzına küçük "taşlar" doldurur, o taşlar, hikmet-i ilahiyle bir anda çok lezzetli ve tatlı "Şeker" olurlardı. Hocası bunu görmüş ve; - Bizim Ferid, şeker hazinesidir, buyurmuştu. >

.Öyleyse şeker olsun!"

Ferideddin Genc-i Şeker hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" zamanında bir tüccar, şeker yüklü bir kervanı Delhi'ye götürüyordu ki, bu büyük zat onu görüp; - Çuvallarda ne var? diye sordu. Tüccar sinsi sinsi gülerek; - Tuz var, dedi. Güya alaya almıştı bu Hak dostu'nu. O büyük zat da; - Madem tuz var diyorsun, öyleyse çuvalların içindekiler "Tuz" olsun, buyurdu. Ve yürüyüp gitti. Bu sözün hikmetini anlamamıştı tüccar. Tâ ki, Delhi şehrine gidip de çuvalları açıncaya kadar. Oraya varıp da çuvalları açtığında bir de ne görsün? "Tuz" ile dolu bütün çuvallar. Şaşırıp kaldı tabii. Ve hatırladı yoldaki hadiseyi. Anlamıştı hatasını. Oradan döndü geri. Ve arayıp buldu bu büyük veliyi. Çok çok özür dileyip; - Efendim! Kusuruma bakmayın. Size karşı edebsizlik ettim. Zira çuvallarda şeker varken, "Tuz var" diyerek size yalan söyledim, dedi. Mübarek zat sordu: - Şeker mi vardı çuvallarda? - Evet efendim, şeker vardı. - Pekâlâ, madem şeker vardı diyorsun, öyleyse "Şeker" olsunlar, buyurdu. Adam gelip merakla açtı çuvalları. Bir de ne görsün? Bütün tuzlar "Şeker" olmuş bu defa. PİŞMANLIK DUYARSA Bu zat, bir sohbetinde; - Bir Müslüman bir günah işlediğinde, eğer pişmanlık duyarsa, bu pişmanlığı onun için bulunmaz nimettir, buyurdu. - Neden efendim? dediler. - Çünkü bu pişmanlığı, "tövbe" demektir. Allah korusun, eğer üzülmek olmaz ve günah işlemek tatlı gelirse, bu, günaha ısrardır ki, çok tehlikelidir. - Nasıl tehlike efendim? - Yani imanına zarar verebilir maazallah. >

.Gaibden gelen tokat!..

Feridüddin Genc-i Şeker hazretleri zamanında Delhili bir genç, Acuzan vilayetinde evliya bir zatın bulunduğunu işitti. Araştırdı kim olduğunu. - Onun ismi Feridüddin Genc-i Şeker'dir, büyük bir velidir, dediler. Kendi kendine; "O zata gideyim. Yanında tövbe edip, talebesi olayım" diye düşündü. Ve bu niyetle çıktı yola. Önce bir kasabaya uğradı. Orada bir "kötü kadın", o genci görüp, âşık oldu. Zira yakışıklı bir gençti hakikaten. Onu aldatmak için çok uğraştıysa da, genç iltifat etmedi ona. Sonunda hiyleye başvurdu kadın. Aldatıp, bahçesine sokmaya muvaffak oldu. Ve türlü cilveler yaparak meylettirdi genci kendisine. Delikanlı tam elini kadına uzatıyordu ki, gaibten kuvvetli bir "tokat" patladı suratında. Ve bir ses işitti ardından. - Sen kime gidiyordun? Niçin bu kadına aldanıp da nefsine mağlub oldun! diyordu. Bu ikazla çok mahcub oldu. İçinden; "Çok doğru, ben nasıl harama el uzatıyorum?" dedi. Ve çekti elini kadından. Hızla uzaklaştı oradan. Devam etti yoluna. Ve nihayet varıp kavuştu Feridüddin Genc-i Şeker hazretlerinin huzuruna. Büyük veli onu görünce, yanına çağırıp, kulağına; - Ey oğlum, sen buraya gelirken bir "kötü kadın"a rastlayıp, onun hilesine aldanmıştın. Ama şu tertemiz elin ona dokunmadan, cenâb-ı Hak kurtardı seni o haramdan, buyurdu. Genç, sesinden tanıdı bu zatı. Ellerine sarılıp; - Sizdiniz, dedi. Bana tokat vurup o günahtan meneden sizdiniz! Mübarek zat gülümseyip; - Bu, Rabbimizin bir ihsanıydı evladım. Kimseye söyleme! buyurdu. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir nazarı kâfiydi...

Zengi Ata "rahime-hullahü teâlâ" zamanında dört arkadaş, zahiri ilimleri bitirince, bir ateş düştü içlerine. Tasavvufa girmek istiyorlardı. Aralarında konuşup, bir "mürşid-i kâmil" bulmak için düştüler yollara. Bunlardan biri "Seyyid Atâ" idi ki, evlâd-ı Resul'dendi. Semerkant yakınından geçerken bir ihtiyarı görüp, yaklaştılar: - Selâmün aleyküm baba. - Aleyküm selâm evlatlar. Nereye böyle? - Biz bir mürşid arıyoruz. - Nasıl bir mürşit? - Bizi tasavvufta yetiştirecek ve Allah'a yaklaştıracak bir evliya zat. Meğer o ihtiyar, "Zengi Atâ" namında, bir evliya zatmış. O gençlere sevgiyle bakıp; - Aradığınız benim, buyurdu. Gitmeyin başka yere. - Peki efendim, deyip orada kaldılar. Onlardan üçü inandı bu zata. Seyyid Atâ ise pek itibar etmedi. Kendi kendine; "Ben seyyidim, ilmim de var. Bu siyahi kişi mi beni irşad edecek?" diyordu. Öbürleri, her gün ilerliyor, Seyyid Atâ'da ise hiçbir ilerleme olmuyordu. Artık o da inanmaya başlamıştı. Ama feyz gelmiyordu kalbine. Sonunda bu zatın validesi Anber Ana'ya gidip; - Anacağım, aylardır buradayım. Ama hiç ilerleyemedim, diye dert yandı. Anber Ana farkındaydı işin. - Bu gece, siyah bir keçenin içine sarılıp, dergâhın eşiğine uzan. Seni bu halde görürse, işin hallolur, dedi. Seyyid Atâ, girdi siyah bir keçenin içine. Uzandı dergâhın eşiğine. Zengi Atâ hazretleri, sabah namazı için eşikten geçiyordu ki, Seyyid Atâ, sarılıp öptü üstadının ayağını. Büyük veli sordu: - Kimsin sen? - Seyyid Atâ'yım efendim. Himmetine muhtacım. - Kalk yerden! buyurdu. Acıyarak bir kere baktı. Ve Onu, tasavvufun zirvesine çıkardı. >

.Uzlet yapmak istiyorum"

Nizameddin Evliya hazretleri "rahmetullahi aleyh" zamanında Nasirüddin-i Mahmud adında biri vardı ki, küçük yaşta kaybetmişti babasını. Annesi ilgilendi onun yetişmesiyle. Nihayet Nizameddin Evliya hazretlerini bulup, Onun teveccühü ve himmetiyle kalb gözü açıldı. Onun bir teveccühü, yetmişti saadetine. Zira O, tek bir nazar etmişti kendisine. İşte, ne oldu ise, o anda oldu. Kiri pası temizlendi kalbinin. İçi nurlarla doldu. Halbuki daha önce, kırk üç sene uğraşıp nice mücahedeler yapmış, ama yine de maksadına ulaşamamıştı. Zira sırf ilimle olmuyordu bu iş. Bir "Allah adamı"na ihtiyaç vardı. Nasirüddin-i Mahmud, bir süre sonra üstadından izin alıp memleketine geldi yine. Lakin hayranlarının çokluğundan, günlük vazifelerini yapamıyordu. Bir gün hocasının huzuruna varıp; - Efendim, izniniz varsa, insanlardan ayrılıp, uzlete çekilmek, tenhada ibadetle vakit geçirmek istiyorum, diye arz etti. Hocası, cevaben; - Hayır, buna iznim yok. İnsanlardan ayrılıp, uzlet etme, buyurdu. Nasirüddin Mahmud; - Başüstüne hocam, dedi. Ancak hikmetini merak etmişti. Hocası bunu anlayıp; - Çünkü insanlar arasında bulunup, onlara hizmet etmen, tenhada yapacağın yıllarca ibadetten kat kat daha kıymetlidir, buyurdu. Ve ekledi: - İnsanlara hizmeti ganimet bil. Büyüklerimiz, hizmet varken, uzleti reva görmezler. Zira çoğu veliler "rahime-hümullahü teâlâ" ve bilcümle Nebîler "aleyhimüssalevatü vetteslimat", ömürlerini insanlara hizmette geçirdiler. Hatta sana cefa ve sıkıntı verseler de, yine de onlara hizmetten ayrılma. Senin saadetin buradadır. Nasirüddin; - Başüstüne efendim, dedi yine. Ve vakfetti hayatını kulların hizmetine. > www

.Salih bir Müslümandı...

Timur Han'ın babası, Emir Toragay Han olup, salih bir Müslümandı. Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin talebesiydi hem de. Ondan, çok istifade etmişti. O da, oğlu Timur'u çok iyi yetiştirmiş, büyüklerden Şemseddin-i Gilal'i ona hoca tayin etmişti. Kendisi vefat edince, yerine oğlu Timur hakan oldu. Belh'in emiriydi yani. O da babası gibi âlim ve velileri çok sever ve sayardı. Bir gün, hocasıyla birlikte Seyyid Emir Külal hazretlerinin ziyaretine gittiler. Yolda, koyun götüren birine rastlayıp, onu da aldılar yanlarına. Meğer o da aynı zata gidiyormuş. Ve hediye olarak koyun götürüyormuş. Nihayet o köye vardılar. Ama o zatın evini bilmiyorlardı. Sormak için kimsecikler de yoktu ortalıkta. "Ne yapalım?" diye düşünürlerden, "nurlu bir zat" geldi yanlarına. Ve onları alıp götürdü dergâha. Meğer o nurlu zat, Seyyid Emir Külal hazretlerinin kendisiymiş. Onlar bunu öğrenince, çok üzülüp; - Affedin efendim, sizi tanımadık, dediler. Büyük velî onlara sevgiyle bakıp; - Bir Müslümanı Allah için ziyarete çıkanlara, Allah yardım eder, buyurdu. Oturup sohbet ettiler. Hediye getirilen koyun, kapıda dururken kaçıp gitmiş o arada. Sahibi, onu yakalamak için gidiyordu ki, büyük velî; - Dur, gitme! buyurdu. Adam şaşırdı: - Neden efendim? - O kendisi gelir. Adamcağız; - Peki efendim, dedi. Sonra cemaatle namaza durdular. Namazdan sonra yine koyu bir sohbete koyuldular. Onlar sohbet ederken, koyun gelip, kapı önüne yatıverdi birden. Hazret-i Emir Külal o kimseye dönüp; - Kim Hak teâlâya itaat ederse, hayvanlar da ona itaat eder, buyurdu. >> www

.Çok mütevazıydı...

Timur Han, gayet sade, mütevazı ve dervişane bir hayat yaşardı. Bir gün, adamlarıyla bir yerde oturmuş, âlim ve velilerin halinden konuşuyorlardı ki, ileriden bir grup insanın geçtiğini gördüler. Ve Bunlar kimdir? diye merak ettiler. Sorup araştırınca, Hak dostlarından Seyyid Emir Külal hazretleri ve talebeleri olduğunu öğrendiler ahaliden. Timur Han bunu öğrenince, koşup yetişti bu zata. Ve edeble yaklaşıp; - Efendim, duanıza çok muhtacım, dedi Ve kavuştu müstecap duasına. ÂLİMLERİ SEVERDİ Timur Han, Seyyid Emir Külal hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" bir başka gün yine yolda görüp, duasını istemişti. O büyük zat da dua edip; - Sana, ileride çok mühim işler olacak. Hepsinde muvaffak olacaksın ve bu ülkeyi baştan başa mülküne katacaksın, buyurdu. Ve yoluna devam etti. Bir molada namazını kıldı. Sonra bir talebesini çağırıp; - Evlâdım, sür'atle Emir Timur'a git. Oturuyorsa kalksın, ayaktaysa, ordusunu alıp hızla Hârezm'in fethine gitsin. Oradan da Semerkant'a yürüsün! buyurdu. Ve ekledi: - Velilerin ruhları onunla beraberdir. Talebe; - Başüstüne efendim, deyip fırladı. O geldiğinde, ayakta duruyordu Timur Han. Bu haberi alır almaz; - Emri başım gözüm üstüne! dedi. Ve ordusunu alıp, harekete geçti. Önce Hârezm'i fethetti. Ardından Semerkant'ı kattı ülkesine. Hiç de zor olmadı. Çünkü bir "Allah dostu"nun duasını almıştı. O velînin himmetiyle başarmıştı. Nitekim büyüklerimiz; "Evliyânın himmeti, dağı bile devirir" buyurmuşlardır. > www.gonulsultanlari.com 

.Çok âdil ve dindardı

Timur Han "rahime-hullahü teâlâ", kendi yazmış olduğu kanun ve tüzüklerle düzeni sağlıyordu devletinde. Zamanındaki müminler; - Timur Han, çok âdil ve dindar bir Müslümandır, diyordu Onun hakkında. Gerçekten de öyledir. Zira o, âlimleri sever, hürmet gösterirdi. Hatta hep yanında bulundurur, özel değer verirdi onlara. Özellikle "Seyyidler"e saygılı davranır, "Evliya türbeleri"ni ziyaret ederdi. Büyük veli Ahmed-i Yesevi hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" kabri üzerine, mükemmel bir türbe yaptırmıştır mesela. Evliyânın büyüklerinden Behaeddin-i Buhâri hazretlerini de "kuddise sirruh" çok sever, istifade etmeye çalışırdı kendisinden. Şöyle ki; Bir gün, Buhara caddesinden geçiyordu ki, bazı kimselerin halı silkelediklerini gördü ileride. Merak edip; - Bu silkinen halılar kimindir? diye sordu. Onlar da; - Behaeddin-i Buhâri hazretlerinin halılarıdır, dediler. Bunu öğrenince çok duygulandı. Bir "hazine" bulmuş gibi sevindi hatta. İndi atından. Edeble yaklaşıp, girdi o tozların içine. "Misk" ve "Anber" sürünür gibi yüzüne gözüne sürdü o tozları. Ve büyük zevk aldı bu işten. İşte "Evliya sevgisi" bu olsa gerek. Ancak başkaları bu işe bir mâna veremediler. Hatta hayretle Ona bakıp; - Koca sultan böyle ne yapıyor? dediler. Ama O, ne yaptığını çok iyi biliyordu. Çünkü "Allah dostları"nı çok seviyordu. İşte Onun, bu velîlere gösterdiği bu hürmet ve onlara beslediği muhabbet sayesindedir ki, zaferle çıktı girdiği her savaştan. Ayrıca vefat ettiğinde, o devrin velilerinden biri; - Timur öldü. İmanı da birlikte götürdü, demiştir Onun hakkında. Ne büyük şeref... >> www.gonulsultanlari.

.Başarının sırrı

Timur Han'a "rahmetullahi aleyh", bazı sevdikleri; - Bu başarılarınızı neye borçlusunuz? diye sordular. Cevabında; - Bir karıncaya borçluyum, dedi. Şaşırdılar: - Karıncaya mı efendim? - Evet, dedi. Ve şöyle anlattı: - Bir savaşta yenilmiştik. Ordum dağılıp perakende olmuştu. Ben de gerilere çekilip, yıkık bir duvarın dibinde neticeyi bekliyordum ki, gözüm bir karıncaya ilişti birden. Hayvancağız, ağzına koca bir "buğday tanesi" almış, onu duvar üstünden aşırmaya çalışıyordu. Ama muvaffak olamıyordu. Şöyle ki; duvarın yarısına kadar çıkıp, yere düşüyordu her defasında. Ama pes etmiyor, tekrar o taneyi alıp tırmanıyordu duvara. Dikkatimi çekmişti ufacık karıncanın bu inatçı hali. Daha doğrusu "sabır" ve "gayret"i. Merak edip saydım. Tam yetmiş kere düşürmesine rağmen, yine de hedefinden vazgeçmedi. Ve başardı sonunda. Yetmişbirinci denemede aşırdı duvardan o buğday tanesini. Bu, bana ibret oldu. Ders aldım bu inatçı karıncadan. Kendi kendime; "Şu karıncadaki sabır ve gayret bende olmalı" diye düşündüm. Gayrete geldim yeniden. Topanlandım. Umutla doldum. O günden sonra bir işe karar verip başlasaydım, onu başarıncaya kadar yılmadan çalışırdım artık. Bir şey daha var tabii. - O nedir efendim dediler. - Sormadan iş yapmazdım. - Nasıl yani? - Şöyle ki, bir işe başlamadan önce "âlimler"e sorar, onların tasvibini ve duasını alıp öyle girişirdim o işe. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kendisinden razıyız..."

Timur Han, dünyanın en büyük devlet adamlarındandı. Büyük velilerden Seyyid Emir Külal hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetinde bulunmuş, manevi evlatlığa kabul olunmuştu. Buhara'da yaşayıp, sonradan Semerkant'a yerleşti. Orada iken, Buhara'ya gitmeyi arzu etti. Bu büyük veliye birini gönderip; - Buhara'ya gelmemize müsaadeleri var mıdır? Eğer izinleri yoksa, lütfedip kendileri gelseler olur mu acaba? Zira çok özledik. Nasıl uygun olursa, emirlerini bekliyoruz, diye arz etti. Büyük veli, oğlu Emir Ömer'i Semerkant'a gönderip; - Ey oğlum, git Timur Hana söyle ki: "Biz ondan razıyız ve duacıyız. Lakin buraya gelmesi uygun olmaz. Biz de oraya gidemeyiz. Allah'ın rızasını istiyorsa, adalet ve takvadan ayrılmasın" buyurdu. Ve ekledi: - Eğer dünya malına meylederse, bizim dualarımızın ona hiç faydası olmaz. Emir Ömer Semerkant'a gelip, babasının bu sözlerini nakletti Timur Hana. Koca sultan; - Emirleri baş göz üstüne, dedi. Ardından; - Buhara'nın mülkünü babanızın emrine vermek istiyorum. Lütfen kabul buyursun, diye rica etti. Emir Ömer; - Babam bunu kabul etmez, dedi. - Öyleyse, filan şehri ona bağışlayayım. Kabul ederse, bizim için büyük nimet olur. - Bunu da kabul etmez. Çünkü babamın gözünde dünya malının zerre kadar kıymeti yoktur. - Hiç olmazsa ikamet ettiğiniz köyü bağışlayayım. Lütfen bunu kabul etsin. - Bunu da kabul etmez. - Peki, benim için bir şey buyurdu mu? - Evet. "Timur Han'a söyle, ölmeden ahirete yarar iş yapsın!" diye tembih etti. - O yarar iş nedir ki? - Babamdan duymuştum. "En kârlı iş, Resulullah'ın yolunda yürümektir. İslâma uyan, dünyada da, ahirette de rahat eder" buyurmuştu

.Fatiha-i şerife...

Yusuf Mahdum "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin hizmetlerini gören bir Mehmet Dede vardı. Ancak yaşlanmasına rağmen hiç çocuğu olmamıştı. Hanımıyla birlikte buna çok üzülüyor; - Hak teâlâ, bize de bir çocuk verse, diyorlardı. Bir gün, bu büyük veliye; - Efendim, otuz yıldır bu evde hizmet ediyorum. Malumunuz çocuğumuz olmuyor, diye dert yandı. Büyük veli sevgiyle baktı ona: - Üzülüyor musun? - Evet efendim. Hanım da ben de çok üzülüyoruz. Bir dua etseniz de, Rabbimiz, bir oğul verse bize. Ben ölürsem, bu oğlum baksa hizmetinize. O anda yağmur yağıyordu. Yusuf Mahdum hazretleri; - Bana bir bardak yağmur suyu getir, buyurdu. Koşup getirdi hemen. O suya, Fatiha-i şerife okudu ve; - Fatiha, her derde devâdır. Bununla nice kapılar açılır. Nice dertli insanlar, Fatiha ile muradlarına kavuşurlar, buyurdu. Ve o bardağı Ona uzatıp; - İkiniz de bu sudan üçer yudum için. İnşallah sizin de muradınız hasıl olur, buyurdu. İkisi de içtiler bu sudan. Ve çok geçmeden bir oğulları oldu. Fakat "âmâ" idi çocuk doğuştan. Çok üzüldü. Ve getirip arz etti bunu da hocasına. Hazret-i Yusuf Mahdum; - Ey Mehmet! Bu, benim evladımdır. Üzülme, sabret, buyurdu. Ve ekledi: - Bu çocuk büyüyünce, büyük bir "âlim" olur ve ilmiyle irşad eder nice insanları. Sonra o çocuğu kucağına alıp, sağ kulağına "Ezan", sol kulağına ise "İkamet" okudu. Okuma bitince, Mehmet Dede'nin gözleri sevinçle açıldı birden. Zira iki gözü de açılmıştı çocuğun. Hakikaten büyüdüğünde, büyük bir "âlim" oldu. Ve ilmiyle feyz saçtı binlerce insana. >> www.gonulsultanlari.com 

.Bir mürşit arıyorlardı

Kadı Muhammed Zahid hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", şöyle anlatıyor: Talebelik çağında bir arkadaşımla konuşup anlaştık ve Semerkant'tan Hirat'a doğru yola çıktık. Maksadımız, bizi tasavvufta yetiştirecek "bir mürşit" bulmaktı. Derken bir köye varıp, orada konakladık. Günlerce o köyde kaldık. Ve bir gün, o köye Ubeydullah-ı Ahrar adında çok büyük bir evliya zatın geldiğini öğrenip çok sevindik. Hemen koştuk ziyaretine. O zat bana bakıp; - Sen neredensin? diye sordu. - Semerkant'tan geliyoruz, dedim. Çok güzel, tesirli ve fasih konuşuyor, kalbimden geçenleri dile getiriyordu. Onu çok sevmiştim. Ama biz Hirat'a gidecektik. Ben Hirat'ı düşünürken, bana bakıp; - Hirat'a gitmekten muradın nedir? diye sordu. Öyle heybetliydi ki, korkumdan cevap veremedim. Benim yerime, arkadaşım; - Onun maksadı, tasavvufa girmekti efendim, diye arz etti. O zaman bana bakıp gülümsedi ve; - Öyleyse, mübarek olsun, buyurdu. Sonra elimi, eli ile tutup kendine çekince, ben bayılmışım. Ayıldığımda, Hirat fikri hâlâ silinmemişti kalbimden. Bu hâlimi anlayıp; - Madem çok istiyorsun, git bakalım, buyurdu. Ben bunu izin sayıp, yola çıktım. Ama az sonra hayvanım hastalandı. Öyle ki, tek adım bile atamıyordu. Hayvanımdan inip, yürüdüm. Bu sefer de gözlerim başladı ağrımaya. Gözüm iyileşirken "sıtmaya tutuldum" bu defa da. O zaman anladım işin aslını. "O büyük veli gitmemi istemiyor" deyip geri döndüm. Beni görünce; - Gidemedin mi evlâdım? buyurdu. - Siz göndermediniz, dedim. Ve bir daha ayrılmadım yanından. >> www.gonulsultanlari.com

.Ölecek hâle gelmişti!..

Muhammed Sıbgatullah hazretleri, Muhammed Masum Faruki hazretlerinin oğlu, İmam-ı Rabbani hazretlerinin de sevgili torunudur (rahmetullahi aleyhim ecmain.) Bu çocuk doğduğunda, dedesi İmam-ı Rabbani hazretleri yüzünü görür görmez; - Esselâmü aleyküm yâ molla Sıbgatullah! buyurdu. İsmini koymuş oldu böylece: "Sıbgatullah" Sonra müjdeler fısıldadı kulağına. Henüz süt emmeyi öğrenmeden, dedesinin mübarek sesine alışmıştı. Muhammed Sıbgatullah, henüz beş aylık olmuştu ki, ağır bir hastalığa yakalandı birden. Tabipler, çare bulamadılar. Hatta; - Bugün yarın vefat eder, dediler. Hastalığın şiddeti, giderek arttı. Nabzı, hissedilmez olmuştu artık. Anasıyla babası, hayatından ümitlerini kesmiş, hatta cenazesi için hazırlığa girmişlerdi ki, İmam-ı Rabbani hazretleri teşrif etti o eve. Ve eliyle yüzüne dokunup; - Ey oğlum, yetişir bu kadar naz. Yeter bunca üzüntü. Haydi aç gözünü, bana bak. Gözünü aç ki, annen baban birazcık sevinsin ve şöyle huzur içinde biraz yemek yesinler, buyurdu. Ölüm derecesinde iken açtı gözlerini. Ve baktı dedesine. Hareketlenip, şifaya kavuştu. Annesi babası sevinçten ne yapacaklarını bilemediler. Dedesi, onlara bakıp; - Siz bundan ümidinizi kesmiştiniz değil mi? buyurdu. - Evet efendim, dediler. Büyük velî; - Ama ben bu çocuğu, saçları, sakalları ağarmış, ilim ve tasavvufta yetişip kemal bulmuş ve binlerce talebesi, huzurunda edeble oturmuş, nurundan istifade ediyor, diye görüyorum, buyurdu. Onun bu sözleri, seneler sonra hakikat oldu. Evet, insanlar ileride olacakları bilemese de, Hak teâlâ, o büyüklere bildiriyor. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Niçin puta tapıyorsun?"

Şakik-i Belhi "rahime-hullahü teâlâ", gençliğinde tüccarlık yapıyordu. Bir zaman mal almaya Türkistan'a gitmişti. Orada dolaşırken bir puthane görüp içeri girdi. Baktı ki, yaşlı bir adam, bir putun önünde ibadet ediyor. Yanına yaklaşıp; - Niçin cansız bir puta tapıyorsun? Bu putun, ne kendine faydası olur, ne de sana. Halbuki seni yaratan bir ilah var ki, Ona tapan, her türlü muradına kavuşur. O hakiki ilah, Allahü teâlâdır, dedi. Putperest cevaben; - Peki, bahsettiğin o Allah sana rızık verirken, sen niçin yurdundan çıkıp da rızkını tâ buralarda arıyorsun. Sana yazıklar olsun, dedi. Hazret-i Şakik, çok haklı buldu adamın sözlerini. Ve oradan ayrılıp, tuttu Belh'in yolunu. NEREDEN GELİYORSUN? Bu defa da bir Mecusi'ye rastladı yolda. Mecusi sordu kendisine: - Buraya niçin geldin? - Ticaret için. - Nereden geliyorsun? - Belh şehrinden. - Bunun için geldiysen sana yazıklar olsun. Rızık için Belh'ten kalkıp da tâ Türkistan'a gelinir mi hiç? Kısmetinde olmayan bir rızkın peşindeysen, yıllarca gezsen de, ele geçiremezsin. Kısmetini arıyorsan, niçin arkasında koşuyorsun? O, senin için ayrılmıştır. Aramana lüzum yok. O seni bulur, dedi. Onun bu sözlerini de çok beğendi. Ve o gün soğudu dünyadan. Ahirete çevirdi yüzünü. Kendi kendine; "Bana, önce ahiret lazım. Öyleyse önce dinimi öğrenmeli, sonra öğrendiklerimle amel etmeliyim. Zira Hak teâlâ beni, ibadet etmek için yarattı", dedi. Böyle düşünüp, ilme verdi kendini. İslâm ilimlerini öğrendi. Ve büyük bir "âlim" oldu. Sonra büyük "evliyâ" oldu. Ve kararmış gönülleri, "iman nuru"yla doldurdu. >> www.gonulsultanlari.com 

.Köleden alınan ders!..

Şakik-i Belhi "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde tüccarlık yapıyordu ki, bir ara şiddetli bir "kıtlık" başgösterdi Belh şehrinde. Bu yüzden, suratları asıktı herkesin. Açlıktan kimsenin yüzü gülmüyordu. Bir gün, neşeli bir köleye rastladı. Hayret etti haliyle. Ve "Bu köle, nasıl böyle neş'eli?" diye merak edip, sordu: - Bu kıtlıkta, herkes üzüntülüyken sen neş'elisin, hikmeti nedir acaba? Cevabı hazırdı kölenin. - Niçin üzüleyim ki? Çok varlıklı ve zengin bir efendim var benim. Şefkatli, merhametli, çok da cömerttir. Böyle iken kıtlığı niye dert edineyim? dedi. Bu cevabı işitince; - Aman yâ Rabbî! Ben ömrümde böyle güzel söz duymadım. O, bir kula güvenip neşeli oluyor da, benim Rabbime karşı onunki kadar güvenim yoktur, dedi. İLK SUAL NAMAZDAN Bu zat bir gün sohbetinde; - Namaz, dinin direğidir. Namaz kılan, dinini doğrultmuş, kılmayan yıkmış olur, buyurdu. Ve ekledi: - Kıyamet günü iman'dan sonra ilk sual, namazdan olacaktır. Nitekim Allahü teâlâ mealen; "Ey kulum, namaz hesabının altından kalkarsan, kurtuluş senindir. Öteki hesapları kolaylaştırırım!" buyuruyor. Dinleyenler duygulandılar. O devam etti: - Hadis-i şerifte mealen; "Bir namazı, bile bile, özürsüz kılmayan kimse, bir hukbe Cehennemde kalacaktır!" buyuruldu. Sordular: - Bir hukbe, ne kadar zamandır efendim? - Seksen ahiret senesidir. - Ahiret senesi ne kadardır efendim? - Ahiretin bir günü, bin dünya senesi kadardır ki, bir namazı özürsüz terk eden bir kimse, tövbe etmeden ölürse, seksen kere üçyüzaltmışbin sene Cehennemde yanacaktır!.. >> www.gonulsultanlari.com Tel: 

.Gençlerin reisiydi...

Şakik-i Belhi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde, gençlerin reisiydi. Mecusilerin tapınağına gitti bir gün. Arkadaşlarına; - Haydi içeri girip bakalım. Ateşe nasıl tapıyorlar? dedi. Ve birlikte girdiler tapınağa. Gördüler ki, genç biri önünde ateş yakmış, ona karşı secde yapıyor. Yanına yaklaşıp; - Bu ateşe niçin ibadet ediyorsun? Allah'a iman et ki, ahirette azaptan kurtulasın, dedi. O böyle dediyse de, genç aldırmadı. Hatta sinirlenip, kuvvetli bir tokat attı suratına. Hazret-i Şakik, çok üzüldü. Hemen tapınağın dışına çıkıp; - Arkadaşlar, o Mecusi genç, benim halimin bozukluğu sebebiyle iman etmedi, dedi. Tövbe edip, için için ağladı. Sel gibi gözyaşları aktı yanaklarına. O gün İslâm ilimlerini öğrenmeye başladı. Ve büyük bir "âlim" olup, Belh'e geldi tekrar. Fakat uzun seneler geçmişti aradan. Talebesiyle birlikte o tapınağa geldiler. Gençlere; - Gelin şu tapınağa girip ateşe tapanları görelim de Rabbimize şükredelim, buyurdu. Ve girip, ateşe tapınan yaşlı birinin önüne gelerek; - Bırak bu ateşe tapmayı, Müslüman ol! buyurdu. Yaşlı adam; - Peki olur, dedi. Ve Şehadet'i getirip Müslüman oldu. Hazret-i Şakik sordu: - Yıllar önce, burada bir genç vardı. O şimdi nerededir, yaşıyor mu acaba? - O genç benim, dedi. Hazret-i Şakik şaşırdı: - Peki, ben o zaman da sana Müslüman olmanı teklif etmiştim. Kabul etmemiştin. Şimdi neden kabul ettin? - Bilmiyorum. O zaman sana inanmamış, hatta kızmıştım. Ama şimdi sözün kalbime işledi ve seni çok sevdim, dedi. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Peki ya ölürsen!"

Şakik-i Belhi hazretlerine "rahime-hullahü teâlâ", bir gün, zengin bir adam gelip; - Efendim, ben zenginim. Her ihtiyacınızı karşılamak isterim, diye arz etti. Büyük veli; - Olabilir, buyurdu. Ama bir şartla. - Şartınız nedir efendim? - Bana verince, malın noksanlaşır veya hırsız gelip malların çalınırsa veya ileride bu fikrinden vazgeçersen veya benim bir kusurumu görüp bu niyetinden dönersen, yahut da ölürsen, o zaman ne olacak? Bana, bütün bu hususlarda teminat verirsen, bu teklifini kabul ederim. Zengin adam, şaşkındı! Hazret-i Şakik devam etti: - Şu anda benim rızkımı öyle kerim bir zat veriyor ki, bütün bu hususlarda bana kefildir. Yalnız benim değil, bütün mahlukatın rızkını verir de yine hazinesinde bir azalma olmaz. Hem öyle merhametlidir ki, kulları çok kabahat yapsalar da, rızıklarını kesmez, devamlı verir. Ve ilave etti: - Hem de O, ölümsüzdür. Hiç ölmez. Ne olursa olsun, va'dinden dönmez. Böyle bir kerim zat, rızk için bana kefilken, Onu bırakıp da başkasına gitmek bana yakışır mı? Zengin Onu dinleyince; - Çok haklısınız. Ne olur affedin beni. Büyük hata ettim, dedi. Ve artık talebesiydi bu büyük velînin EĞER ÇOCUKSANIZ... Bu zat, bir gün bazı gençleri gördü ki, vakitlerini boş şeylerle geçiriyor, günahlar içinde gençliklerini heba ediyorlardı. Onları böyle görünce; - Eğer çocuksanız, mektebe gidin. Yok eğer deliyseniz, tımarhaneye gidin! buyurdu. Ve ekledi: - Hasta iseniz, tabibe görünün. Ölü iseniz, kabirlere gömülün. Yok eğer Müslüman iseniz, o zaman Müslüman gibi yaşayın ki, öldüğünüzde, sizi Müslüman olarak karşılasın ve Müslüman gibi muamele yapsın melekler... www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Susuzluktan ölecek olsan!"

Halife Hârun Reşid, bir gün Şakik-i Belhi hazretlerine "rahime-hullahü teâlâ" gelerek; - Bana nasihat eder misin, diye rica etti. Ona cevaben; - Ey Harun, düşün ki, bir çölde günlerce yalnız kaldın. Hararetten için yanıyor. Susuzluktan ölmek üzeresin ki, biri serin su ile yanına gelip; - Bu suyu satıyorum, dese, ona ne kadar mal verirsin? Harun Reşid; - Ne isterse veririm, dedi. O anda mal düşünülür mü? - Mesela servetinin yarısını istese, verir misin? - Elbette veririm. Zira ben ölürken, servetin adı mı olur? Hazret-i Şakik sordu yine: - Pekâlâ, suyu içtin ve kandın. Fakat dışarı atamıyorsun. Yani bir damla bile idrar yapamıyor, şiddetli sancıyla kıvranıp duruyorsun. O sırada yanına biri gelip; - Ben bunun çaresini biliyorum, dese ve karşılığında servetinin öbür yarısını istese, verir misin? Halife tereddüt etmeden; - Gayet tabii, dedi. Seve seve veririm. Zira ben sancıdan ölürken, o servet neye yarar? BİR İÇİMLİK SU KADAR Buyurdu ki: - Öyleyse servetinle övünme ki, bir içimlik su kadar bile kıymeti yokmuş. Harun Reşid ağlayıp; - Biraz daha söyle, dedi. Buyurdu ki: - Ey Harun, Allah'a isyan etme. Tövbeyi de bir an geciktirme ki, istiğfar edemeden ölebilirsin. Tövbeyi geciktirenler çok pişman olurlar. Zira ecel çok zaman ani gelip yakalar. Halife sordu: - Halis Müslüman nasıl olur? Cevabında; - Halis mümin, kimseye eziyet etmez, buyurdu. Nitekim büyüklerimiz; "Gerçek mümin, elinden ve dilinden kimseye zarar gelmeyen kimsedir" buyuruyorlar. >> www.gonulsultanlari.com 

.Belh'in köpekleri de..."

Şakik-i Belhi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Mekke'ye gitmişti bir zaman. Biri Onu tanıyıp; - Efendim, bana nasihat eder misiniz? diye rica etti. Büyük velî sordu: - Geçimin nasıldır? Yiyecek bir şey bulamayınca, ne yaparsın? Adam cevabında; - Bir şey bulunca şükrediyor, bulamayınca sabrediyorum, dedi. Buyurdu ki: - Belh'in köpekleri de öyle yaparlar. Bir şey bulunca yer, bulamayınca sabrederler. Adam şaşkın halde sordu: - Peki efendim siz ne yaparsınız? Buyurdu ki: - Biz, elimize bir şey geçerse, onu bir din kardeşimize veririz. Geçmezse, hiç üzülmez, Rabbimize şükrederiz. Bu cevap, çok hoşuna gitti adamcağızın. Hemen boynuna sarılarak; - Efendim, vallahi siz çok mübarek bir zatsınız. Hak teâlâ feyzinizi arttırsın, dedi. BELAYA SIZLANMAYIN! Bir gün de nasihat istediler bu zattan. Cevaben onlara; - Belaya sızlanmayın. Yoksa Hak teâlâya isyankâr olursunuz. Hem sızlanmakla bela geri çevrilmez. Üstelik böyle yapan, sabır sevabından da mahrum kalır, buyurdu. Ve ekledi: - Belaya sabretmenin mükâfatını bilen, ondan kurtulmayı istemez. FIRSAT ELDEYKEN Bir gün de sohbetinde; - Allahü teâlâdan korkmanın alameti, her türlü günahı terk etmektir. Rahmetinden ümitli olmanın nişanı da, fırsat eldeyken çok ibadet yapmaktır, buyurdu. Ve izah etti: - Bir kimse, "Allah affeder" diyerek çekinmeden günah işler veyahut "Sonra tövbe ederim" deyip, tövbeyi geciktirirse, bunlar büyük bir gaflet içindedirler. Zira umumiyetle ani gelir eceller. www.gonulsultanlari.com 

.İlim aşkı olursa...

Hakim-i Tirmizi "rahime-hullahü teâlâ", gençliğinde ilim öğrenmek için kalbi yanıyor, ilim tahsil etmenin yollarını arıyordu. İki de arkadaşı vardı. Bir gün, üçü uzun uzun konuşup; - İslâmiyeti öğrenebilmek için sefere çıkmalıyız, diye karar verdiler. Hakim, koşarak geldi annesine: - Anneciğim, biz sefere çıkıyoruz. - Ne seferi oğlum? - İlim öğrenmeye anne. Bir âlim bulup dinimizi öğreneceğiz. - İyi de yavrum ben hastayım, sen de biliyorsun. Beni kime bırakıp da gidiyorsun? Annesi üzülünce, vazgeçti gitmekten. Ama "ilim aşkı" silinmedi kalbinden. İki arkadaşı gittiler. O ise, tenhalarda için için ağlıyor, gözyaşı döküyordu. Bir gün, kendi kendine; "Onlar gitti. Yakında âlim olarak dönecekler. Ben ise cahil kaldım. Yâ Rabbî, din ilmini bana da nasib et!" diye dua etti. Ağlayıp, gözlerinden kanlı yaşlar akıtıyordu ki, "sevimli ve nur yüzlü bir ihtiyar" geldi yanına. Ve yaklaşıp sordu: - Oğlum, niçin ağlıyorsun? - Arkadaşlarım ilim öğrenmek için sefere çıktılar. Ben gidemedim. Onun için ağlıyorum efendim. - Niçin gidemedin oğlum? - Annem hasta. Onu yalnız bırakamadım efendim. - Madem annene hizmet ediyorsun. Allah seni mahrum etmez evladım. - Sahi mi efendim. Mahrum etmez mi? - Evet yavrum. İster misin her gün gelip, din bilgilerini sana ben öğreteyim? - Hem de çok isterim efendim. - Pekâlâ, hemen bugün başlayalım öyleyse. Ve başladılar derse. Üç sene devam etti bu dersler. Üç yılın sonunda "Hızır aleyhisselâm" olduğunu öğrendi bu zatın. Soranlara; - Anneme hizmetimin mükâfatı olarak bu büyük nimete kavuştum, buyururdu. www.gonulsultanlari.com

.Hayvana şefkat

İmam-ı Tirmizi "rahime-hullahü teâlâ", büyük hadis imamıdır. Tasavvufta da yüksekti derecesi. Tevazu sahibiydi. Kaçardı dünyadan. Herkese karşı çok şefkatliydi. Hatta hayvanlara bile. Ev olarak küçük bir kulübesi vardı ki, kapısı bile yoktu bu yerin. Bir "perde" asılıydı kapı yerinde. Bir sene hac için terk etmişti bu kulübeyi. O ayrılınca, "bir köpek" birkaç yavrusuyla mekân tuttu burayı. Mübarek zat hacdan döndüğünde kulübesinin işgal edildiğini gördüyse de merhametinden ilişmedi hayvana. Rahatsız etmek istemedi. Oynatmak istemedi onu sıcak yerinden. Ancak kendisinin de sığınacak bir yeri yoktu bu kulübeden başka. Köpeği kovmak da içine sinmiyordu. Belki kendi kendine çıkıp gider diye ümit ederek bekledi biraz oralarda. Fakat çıkmıyordu hayvan. Gitti, dolaştı bir müddet. Dönüp geldiğinde, çıkmadığını gördü yine. Az daha dolaştı. Ancak hiç çıkmaya niyeti yoktu köpeğin. O gece, tam "seksen defa" gitti geldi. Yine de ilişmedi o köpeğe. Sabaha karşı kendiliğinden çıktı hayvan. O zaman girebildi kendi kulübesine. RÜYADAKİ İKAZ O devirde abid ve zahid birisi vardı ki, inanmazdı bu zatın büyüklüğüne. Aleyhinde konuşurdu üstelik. Tâ ki Resulullah Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" o kimseyi ikaz edene kadar. Şöyle ki, bir gece Efendimiz bu kişinin rüyasına girerek; - Tirmizi'nin kıymetini bil. Ebedi saadete kavuşmak istiyorsan, Onun hizmetine koş, vakit geçirme! buyurdu. Uyanıp anladı hatasını. Sabah erkenden koştu huzuruna. Af dileyip, talebesi oldu aynı gün. Ve ayrılmadı bir daha... >> www.gonulsultanlari.com 

.Kızdığı oluyor mu?.."

İmam-ı Tirmizi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", kusuru daima kendinde bilir, kimsede hata kusur aramazdı. Birine darılsaydı, daha iyi davranırdı o kimseye. Herkese ihsanda bulunur, kendini üzenlere daha çok ihsan yapardı. Komşuları da bilirdi bunu. Bir gün hanımına gelip; - Hakim-i Tirmizi'nin hiç kızdığı oluyor mu? diye sordular merakla. - Elbette, oluyor, dedi. - Peki, kızdığını nasıl anlıyorsun? - İki şeyden anlıyorum. Birincisi, kızdığı zaman bize karşı daha iyi davranır, daha çok iyilik ve ihsan yapar. İkincisi de kızdığında daha çok ibadete sarılır, dedi. Ve ekledi: - Ayrıca biz bir kusur yaptığımız zaman kabahati kendinde bilir, "Ben iyi olsaydım, onlar bunu yapmazlardı" diye düşünür. İŞİN BAŞI MUHABBET Bu zat bir sohbetinde; - Bir kimsenin kalbinde "Allah dostları"na karşı muhabbet varsa, o büyüklerin kalbinden onun kalbine "feyiz" ve "hikmet" akar, buyurdu. Ve ekledi: - Onların kitabını severek okuyan da bu feyizden nasiplenir. Merakla sordular: - Kitap okumakla da feyiz gelir mi efendim? - Elbette. Kitap okumak, sohbet etmek gibidir ve çok mühimdir, buyurdu. Ve ekledi: - Zira hiç kitap okumadan bir ömür geçiren kimse, mahşer günü ne bahane bulacak ve ne özür söyleyecektir? "Haberim yoktu" demek, insanı kurtaramaz. "Bilmiyordum" demek de geçerli özür değildir. Sordular: - Hikmeti ne efendim? - Çünkü dinimizi öğrenmek, bizim ilk ve en mühim vazifemizdir. Yani Allahın emridir. Buna önem vermeyen, zor kurtulur âhirette. www.gonulsultanlari.com 

.Öyleyse atmamışsın!.."

Hakim-i Tirmizi hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" tasavvufla ilgili bir kitabı vardı ki, çok önemli ilimlerle doluydu içi. Bu kitabı, bir gün bir talebesine verip; - Bunu, götürüp Ceyhun Nehrine at! diye emretti. Talebe; - Peki efendim, dedi. Ve kitabı alıp çıktı oradan. Vardı Ceyhun kenarına. Ancak atmaya kıyamadı. Zira içinde çok kıymetli bilgilerin olduğunu biliyordu. Geri gelince, hocası sordu: - Kitabı attın mı evladım? - Attım efendim. - Peki, ne gördün atınca? - Bir şey görmedim hocam. - Öyleyse atmamışsın. Kıymetini düşünüp, atmaya kıyamadın değil mi? Genç mahcup bir vaziyette; - Öyle oldu efendim, dedi. Büyük veli; - Haydi tekrar git evladım, o kitabı suya at! Peki de, söz dinle, buyurdu. Genç talebe; - Peki hocam, dedi yine. Ve kitabı suya atıp geri döndü. Hocası sordu yine: - Attın mı oğlum? - Evet hocam, attım. - Peki ne gördün? - Atar atmaz, bir "sandık" çıktı sudan. Kitap, o sandığın içine düştü ve kapakları kapanıp suyun dibine doğru indi. Sonrasını göremedim. Hocası bunları dinleyince; - Tamam, şimdi atmışsın, buyurdu. Delikanlı sordu: - Hocam, bunun esrarını biz de öğrenebilir miyiz? Buyurdu ki: - Tasavvuf'la ilgili çok önemli bilgileri toplayıp, bir risale yazmıştım. Fakat onlar öyle "ince bilgiler"di ki, bu zamanın insanları bunları anlamaktan acizdiler. Bu kitabı "Hızır aleyhisselâm" istedi benden. Sen onu suya atınca, vazifeli bir balık onu alıp, "hazret-i Hızır"a teslim etti. Şimdi anladın mı? - Anladım hocam. Bağışlayın. www.gonulsultanlari.com 

.Diyar diyar dolaştı...

Abdullah-ı Ensari "rahime-hullahü teâlâ", Hanbeli mezhebinde büyük hadis âlimidir. Nesebi, Ebâ Eyyüb-i Ensari hazretlerine ulaştığı için "Ensari" ismiyle meşhur olmuştur. Herat şehrinde, seksenbeş yaşlarında vefat etti. Dört yaşında iken ilim tahsiline başlayıp, bütün din ilimlerine vâkıf oldu. "Üçyüzbin"den fazla hadis-i şerif ezberledi. Bütün vakitlerini ilimle geçirir, bu yüzden yemek yemeye bile vakit bulamazdı. Annesi, lokma lokma yedirirdi eliyle. Hadis-i şerif toplamak için diyar diyar dolaşıp, nice sıkıntılara katlandı. Mesela bir gün, ders notlarıyla bir yere gidiyordu ki, şiddetli bir yağmura tutuldu birden. Ders notları ıslanmasın diye rüku vaziyetinde gitti uzun yolları. Çünkü o notlar, canından kıymetliydi onun için. Kendisi anlatıyor: Kışın, cübbem yoktu. Hele bizim diyarda, havalar çok soğuk olurdu. Evimde, tek bir "hasır" vardı. Bir de "kerpiç". Bir de yorgan olarak kullandığım bir "keçem" vardı ki, o da kâfi gelmiyordu. Başıma çeksem, ayağım açılır, ayaklarıma çeksem, başım açık kalırdı. Ama dert değildi bunlar. Asıl dert, "günah işlemek"ti bizim için. MÜRŞİDİNİ İNCİTİRSE... Bu zat, bir sohbetinde; - Bir hakiki mürşidin sohbetine kavuşmak, en büyük nimettir, buyurdu. - Neden efendim? dediler. - Çünkü o büyüklerin bir şefkatli nazarı, kalbteki karartı ve pasları temizler. Kâbe, Mina, Arafat her zaman bulunsa da böyle "mübarek bir zat" her zaman ele geçmez. Bu yolda ilerleten vasıta, böyle kâmil bir zata "sevgi" ve "itaat"tir, buyurdu. Ve ekledi: - Ama o mürşidin kalbi incitilirse, bundan büyük "felaket" olmaz işte. >> www.gonulsultanlari.com 

."Bir oğlun olacak!.."

Abdülhalık-ı Goncdüvani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", evliya-yı kiramın en büyüklerindendir. Babası da mübarek bir kişiydi. Şöyle ki; Hızır aleyhisselâm zaman zaman bu zata gelir, oturup sohbet ederlerdi. Bir gün, yine hazret-i Hızır gelerek; - Yakında bir oğlun olacak. İsmini Abdülhâlık koy! dedi. Abdülhâlık henüz beş yaşındaydı ki, babası ilim öğrenmesi için Buhara'ya gönderdi bu oğlunu. Hocası, Hace Sadreddin isminde bir zat idi ki, bunun üstün hallerini aklı almadı. Zira o yaşta öyle sualler soruyordu ki, aciz kalıyordu cevabında. Nihayet bir gün; - Ey oğlum! Sana cevap vermekten aciz kalıyorum. Zira bu sordukların, "kalb ilmi" ile ilgilidir. İnşallah böyle yüksek bir zata kavuşursun, dedi. O günden itibaren, böyle "kâmil bir rehber" arar oldu artık. Hızır "aleyhisselâm", bir gün gelip, zikir tâlim etti Ona. Ve manevi evlatlığa kabul edip, tasavvufta üstad oldu kendisine. VASİYETİM ŞUDUR Kİ... Kendisi anlatıyor: - Yaşım, yirmi ikiyken bir gün hazret-i Hızır yanıma geldi ve Yusüf-ü Hemedani adında bir velîye götürdü beni. Cemalini görür görmez çok sevdim o zatı. Ve çok istifade ettim Ondan. Vefatı yaklaşınca, beni çağırdı. Ve bana vasiyyet olarak; - Ey oğul, sana vasiyetim şudur ki, "ilim", "edeb" ve "hayâ" üzere olasın. İslâm âlimlerinin eserlerini okuyup, onların sözlerini gönlüne sindiresin. Çalışıp, fıkıh, tefsir ve hadis öğrenesin. Zira insan, "ilim"le aziz olur, buyurdu. Ve ilave etti: - Sana yakışacak şey, "edeb", "hayâ" ve "tevazu"dur. Zira su, yükseklerden aşağıya doğru akar. Dünya düşkünleriyle arkadaş olma ki, o, seni felakete sürükler. >> www.gonulsultanlari.com 

.Belh emirinin kızı...

Ahmed bin Hadraveyh "rahime-hullahü teâlâ", evliyanın büyüklerindendir. Hâl ehli bir zat olup, kerametleri vardı. Belh şehrinde yaşayıp, İbrahim Edhem hazretleri ile sohbet etti. Belh emirinin kızı Fatıma, çok güzel, ihlas sahibi ve saliha bir hanım olup, bu zatın Hak dostlarından olduğunu öğrenmişti. Biriyle haber gönderip; - Beni babamdan iste! diye ricada bulundu. Kabul etmeyince üzüldü. Bu defa başka biriyle; - Ben seninle, nefsim için değil, "Allah için" evlenmek istiyorum. Seni ben, "Yol kesici" değil, Hak yolunu gösteren bir "rehber" biliyordum, yoksa yanılıyor muyum? diye haber gönderdi. Ahmed bin Hadraveyh hazretleri bu haberi alınca kabul etti. Ve gidip istedi bu kızı babasından. Babası, memnuniyetle verdi kızını bu "Allah dostu"na. Ve evlendiler. Sonra hanımını alıp Nişabur'a yerleşti. MERKEBİ NİYE KESTİRMİŞ? Bir gün, devrin evliyasından, Yahya bin Muaz-ı Razi hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" geldi bu zatın ziyaretine. Uzak diyardan gelmişti. Hanımı Fatıma buna o kadar sevindi ki, o zatın şerefine birçok koyun kesip ziyafet verdi o yörenin halkına. Evini, şamdanlarla donattı. Sonra da; - Merkebi de kesin! diye emretti hizmetçisine. Beyi bunu öğrenince; - Yâ Fatıma, merkebi niçin kestiriyorsun? diye sordu. Cevaben; - Kerem sahibi bir "Allah dostu", kerem sahibi bir "Allah dostu"nu ziyarete gelmiş. Bu, ne büyük şeref, dedi. Ve ekledi: - Biz insanlar bayram yaptığımız gibi, "köpekler" de bayram etsin istedim. >> www.gonulsultanlari.com

.Biraz namaz kılsana!"

Ahmed bin Hadraveyh hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" hanesine, hırsız girdi bir gece. Fakat götürecek bir şey bulamadı. Üzüntülü ve meyus halde geri dönüp gidiyordu ki, büyük veli seslendi arkasından: - Dur, gitme hemen! Zira üzülmüştü eli boş geri döndüğüne. Ona şefkatle bakıp; - İstersen şurada abdest alıp, biraz namaz kıl. Sabah bir şey gelirse, onu veririm, götürürsün, buyurdu. Genç hırsız; - Peki efendim, dedi. Ve abdest alıp durdu namaza. Sabaha kadar bu zatla birlikte ibadetle meşgul oldu o evde. O sabah, zengin biri gelip "ikiyüzelli altın" hediye etti bu büyük veliye. O da, bu altınları hırsıza verdi hemen. Bu ihsan karşısında, ne yapacağını, ne söyleyeceğini bilemeyen genç hırsız, bütün yaptıklarına tövbe etti. Hatta bu zatın sohbetleriyle, evliyalığın yüksek derecelerine kavuştu. Bir şeyler çalmak için girmişti bu eve. Ama kendi kalbini çaldırdı bu zata KABİR HAYATI NASILDIR? Bu zat bir sohbetinde; - İnsanlar ölüm anında, yani can verirken çok şiddetli acı duyar, buyurdu. Şöyle ki, dünyadaki bütün acılar bir araya gelse, "can acısı" yanında hiç kalırlar. Sordular: - Kabir hayatı nasıldır efendim? - Kabir, karanlık, dar bir yerdir, buyurdu. Mevtanın yanında kimse olmaz. Münker-Nekir melekleri, korkunç şekilde gelip; "Rabbin kim, dinin nedir?" diye suale çekerler. Ve ekledi: - Günahı nisbetinde, mezarı sıkar onu. Böcekler ve akrepler kemirir vücudunu. - Ya mahşer efendim? - "Mahşer azabı" da gayet zor ve çetindir. İnsanlar, hesab için nice bin yıl beklerler o izdihamda. Kabir azabı da, bu azabın yanında hiç kalır. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hızır'ı gördü, ama...

Ebu Bekr-i Verrak "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin gençliğinde çok istediği bir şey vardı. Hazret-i Hızır ile görüşmek. Bunu çok arzu ediyor, nasib etmesi için Rabbine yalvarıyordu. Ayrıca bir âdeti vardı ki, her gün evliya kabirlerini ziyaret için kabristana gider ve her gidip gelişte "Kur'ân-ı kerimden bir cüz" okurdu. Bir gün, yine bu niyetle çıkmıştı ki, nur yüzlü "bir ihtiyar" yanına gelip; - Nereye gidiyorsun? diye sordu. - Kabristana gidiyorum. - Ben de o tarafa gidiyorum. İstersen beraber gidelim. - Olur, gidelim, dedi. Ve başladılar birlikte yürümeye. Çok sevmişti bu ihtiyarı. Sohbet ederek gidip, yine sohbet ederek döndüler. O ihtiyar ayrılırken; - Çok görmek istediğin Hızır benim. Beni gördün. Ama benim yüzümden her gün okuduğun bir cüz Kur'ân-ı kerimi okuyamadın, dedi. Ve ekledi: - Hızır ile sohbetin zararı bu olursa, kötü arkadaşlarla konuşmanın, kötü kitapları okumanın zararını düşün artık. Tam cevap verecekti ki, göremedi Onu bir daha. Kaybolmuştu gözden. ALLAH KİMLERİ SEVMEZ? Bu zat, bir sohbetinde; - Ey insan! Alçak gönüllü ol ki, Rabbimiz seni sevsin, buyurdu. Zira Allah, kibirli kulları sevmez. Halis Müslüman, edebli ve mütevazı olur. Dinleyenler sordu: - Edeb nedir efendim? - Edeb'in bir tarifi, itiraz etmemek, yani büyüklerin emrine hemen "Peki" demektir, buyurdu. Ve ilave etti: - Zaten bu nefsi en ziyade tahrib eden şey de "Peki" demektir. Zira bu azgın nefis, hep "Hayır" demek ister. Ama mütevazı olursa, "Peki" deyip söz dinler.

.Korkudan vefat etti!..

Ebu Bekr-i Verrak hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" çok temiz kalbli bir oğlu vardı. İlmihalini öğrenmesi için bir hocaya gönderdi onu. Çocuk akşam eve geldiğinde, yüzü solmuş, dudakları titriyordu. Çok üzülüp; - Evladım neyin var, niçin sararıp soldun böyle, bir şeyden mi korktun? dedi. Çocukcağız; - Bir şeyden korktum, dedi. - Hayrola neden korktun oğlum? - Bugün hocam, Müzzemmil suresinin onyedinci âyetini okuttu babacığım. Bu âyette Allahü teâlâ mealen; (Siz bugün küfür ve günahtan kurtulmazsanız, yarın kıyamet gününde Cehennem ateşinden nasıl kurtulacaksınız? O günün dehşeti, nice gençleri ak saçlı ihtiyara döndürür) buyuruyormuş. Bundan korktum, dedi. Ve korku hali artarak devam etti. Yemekten içmekten kesildi. Günden güne eridi âdeta. Ve o korkuyla vefat etti. Definin ertesi günü, babası ziyaret etti bu mübarek çocuğu. Kabri başında çok ağladı. Gözyaşları içinde; - "Ey nefsim!" dedi kendi kendine. "Bak şu oğlun, bir âyet-i kerime işitmekle korktu, hastalandı ve bu dertle öldü. Sen ise, aynı âyeti yıllarca okuyorsun da hiç korku gelmiyor kalbine. Taş mıdır senin kalbin?" KALBİ KARARTAN ŞEYLER Bu zat bir sohbetinde; - Kardeşlerim, çok uyumak, çok konuşmak ve çok yemek, gönlü karartan, kalbi katılaştıran şeylerdir, buyurdu. Dinleyenler; - Kalbi katılaştıran konuşmaktan murat nedir efendim? dediler. - Hiç günah karışmayan konuşmalardır. - Ya günah karışırsa efendim? - Günah ve bid'at karışan konuşmalarla kalb önce "katılaşır", sonra da "ölür" mazallah. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hıçkırarak ağlıyordu!..

Ebu Bekr-i Verrak hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" öldükten sonra, bir sevdiği Onu rüyada gördü. Baktı ki, hıçkırarak ağlıyor. Yanına yaklaşıp; - Niçin ağlıyorsunuz? diye sordu. Cevaben; - Öldüğüm günden beri, hep böyle ağlıyorum, buyurdu. Adam merak etmişti: - Ama neden efendim? - Burası Müslüman kabristanı kardeşim. Ama iman ile gelen pek az maalesef. Şöyle ki, on kişiden, ancak bir kişi imanla geliyor buraya. Nasıl ağlamayayım, buyurdu. İLİM, AMEL, İHLAS Bu zat, bir gün de sohbetinde; - Dinimiz üç esas üzerinedir, buyurdu. İlim, amel ve ihlas. - İlimden maksat nedir efendim? dediler. - İslâmiyeti öğrenmektir, buyurdu. - Amel nedir hocam? - Öğrendiklerini tatbik etmektir. - Ya ihlas efendim? - İhlas, samimiyet demektir. Bir iş, "Allah için" yapılmazsa, hiç kıymeti olmaz. Bir amelin Allah indinde makbul olması için, mutlaka ihlasla yapılması lazımdır, buyurdu. Ve daha açıkladı: - Bir amelin, bir işin halisi ile bozuğu birbirine çok benzese de, ayrıdır. Nitekim "hakiki çiçek" ile yapma, yani "sun'i çiçek" ne kadar benzeseler de ayrıdırlar, öyle değil mi? - Evet efendim. - Hakiki çiçeği koklayın, hoş kokar. İşte bunun gibi halis ibadet de mis gibi kokar. ÖYLE PİŞMAN OLUR Kİ... Bir gün de sohbetinde; - Öyle zaman olur ki, cenâb-ı Hak, kulunu ibadetle meşgul eder. Fakat şeytan o kimseyi "ucb" ve "kibr"e itip, felakete sürükler, buyurdu. Ve ilave etti: - Yine öyle olur ki, Hak teâlâ, kuluna günah işletir. Ama o, öyle pişman olur, öyle üzülür ki, bu pişmanlığı, derecesinin yükselmesine sebep olur.

.Kabir konuşuyor!..

Ebu Ali Cürcani "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerine, bir gün; - Efendim, insan kabre girince, hâli nasıl olur? diye sordular. Şöyle anlattı: Bir kimse vefat edince, onun için değişik bir hayat başlar. Defin bitip, cemaat dağılırken, gidenlerin ayak seslerini işitir. Mezarında yalnız başına kalır. Amellerinden başka kimse olmaz yanında. O esnada mezarı seslenir ona. Der ki: - Ey Âdemoğlu! Nihayet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduğunu biliyor muydun? Yoksa öğrenmek lüzumunu hissetmedin mi? İşte görüyorsun ki, burası hem dardır, hem de karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık. Şöyle devam eder: - Üstümde, çok günahlar işledin de tövbe etmedinse, şimdi benim içimde azabtan kurtulamazsın. Eğer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların. ÖLÜME HAZIR OLUN! Bir gün de genç birisi nasihat istedi bu büyük velîden. Ona cevaben; - Ölüme hazırlıklı ol ki, ecel gelince geri döndüremezsin, buyurdu. Ve ekledi: - Kötü sözlerden de dilini koru ki, mahşerde seni mahcub etmesin. Şöyle devam etti: - Bir sözü söylemeden, sonunu düşün. Zira senden, onun hesabı sorulacak ahirette. Cevabını verebileceksen, onu söyle, yoksa kapat ağzını. Hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü teâlâ anh", ağzına taş koyardı. Sordular: - Neden efendim? - Lüzumsuz bir şey konuşmamak için, buyurdu. Nitekim Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir hadis-i şerifinde; "Susan kurtuldu" buyurmuştur. >> www.gonulsultanlari.com T

.Onu tahkir eyleme!"

Ebu Ali Cürcani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Salih bir Müslüman ölüp de kabrine konulduğu zaman, gaibten bir ses; - Ey kabir! Bu, salih bir Müslümandır. Onu sakın tahkir eyleme! O, Rabbine inanıp, ibadetlerini yaptı. Hep İslâma uygun yaşadı. Emr-i maruf yaparak dinine hizmet etti. Onun için bu mümine en ufak bir sıkıntı gösterme! diye nida eder. Bu sesin ardından kabri genişler. Cennetten yaygılar serilir. Sonra çok güzel bir kimse gelir yanına. O bunu görünce; - Sen kimsin ki, bu tenha yerde gelip beni sevindirirsin? diye sorar. O sevimli kişi; - Ben, senin dünyada yaptığın "iyi ameller"im. Hak teâlâ beni o amellerden halketti. Seni burada garip ve yalnız bırakmamak için vazifeli geldim, der. O ameller, dört yandan kuşatır ve onu gelecek zararlardan muhafaza ederler. AKILLI İNSAN KİMDİR? Bir gün genç biri bu zata gelip; - Akıllı insan kimdir efendim? diye sordu. Cevabında; - Ben bu suali tam yedi yüz âlime sordum, buyurdu. Hepsi de ittifak halinde; "Akıllı adam, dünyadan soğumuş ve ahiret hazırlığı içindedir. Dünya işleriyle uğraşsa da bunların sevgisini kalbine sokmaz" dediler. Ve ekledi: - Velhasıl akıllı Müslüman, yüzünü dünyadan, ahirete çevirmiştir. Gece ve gündüzünü ibadetle geçirir. GÜNAHI KÜÇÜK GÖRMEK Bir gün de sohbetinde; - Günahı küçük görmek, o günahı yapmaktan daha fenadır. Günahın küçüklüğüne değil, onu kime karşı işlediğinize bakın, buyurdu. Ve ilave etti: - Allahü teâlâdan öyle hayâ edin ki, daima "korkulu" ve "boynu bükük" olarak hayat sürün bu dünyada. >> www.gonulsultanlari.com Tel

.Bir nazarı kâfi geldi!..

Ebül Feth-i Serahsi "rahime-hullahü teâlâ", her veli gibi hocasını çok sever, her kavuştuğu şeyi Onun bereketinden bilirdi. Bir gün bazı dostları; - Efendim, bu yüksek mertebeye nasıl yükseldiniz? diye sordular. - Hocamın sayesinde, buyurdu. Ve şöyle anlattı: Bir gün, bir derenin kenarında yürüyordum. Hocam Ebül Fadl da su üstünden bu tarafa doğru geliyordu. Bana şefkatle bir kere baktı. İşte ne olduysa o bakışla oldu. O bir nazar, alçaklardan yükseğe kaldırdı beni. Maddî ve manevî ne kazandımsa, hocamın bereketidir. Bir gün de sohbetinde; - Kimde hakkınız varsa, şimdiden helal edin. Zira alacağınız ahirete kalırsa, orada hakkınız kadar alırsınız. Ama helal ederseniz, "bin katı" alırsınız ahirette, buyurdu. Ve ekledi: - Ters bile dönebilir hesaplar. - Nasıl ters döner hocam? - Orada borçlu çıkabilirsiniz. Zira nice alacaklılar vardır ki, o gün "borçlu" hale düşüp helak olacaklardır. Öyleyse yarın mahşer yerinde üzülmek istemiyorsanız, "kul borcu"yla gitmeyin ahirete. ZİKİR NEDİR? Bir gün de sohbetinde; - Vakit, büyük nimettir, buyurdu. Hele sıhhatle geçiyorsa, bulunmaz ganimettir. Her saati, Allah'ı hatırlayarak geçirmeli ve İslâma uygun işler yapmalıdır. Şöyle devam etti: - Her hareket, her duruş, hatta oturup kalkmak bile dine uygun yapılırsa, "zikir" olur. Yani kul, her işinde Rabbimizin emrini düşünüp, ona göre yaparsa, Allah'ı unutmuyor demektir ki, "zikir" de budur işte. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sakal-ı şerif hürmetine...

Ebül Abbas Seyyari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" babası ölünce, büyük bir servet kalmıştı kendisine. Ama O, Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" iki telcik "sakal-ı şerifi"ni alabilmek için servetinin tamamını vermiş, elinde hiçbir şey kalmamıştı. Ama "manevi servet"e kavuşmuştu bu defa. Onun bereketiyle tövbe nasib oldu kendisine. Peşinden Ebu Bekr-i Vasıti hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetine kavuştu ki, bu nimet yanında o büyük servetin hiç kıymeti yoktu onun nazarında. Bütün bunlar, bu sakal-ı şerif'in hürmetine nasib olmuştu kendisine. BİRİNCİ VAZİFEMİZ Bir gün bazı dostları; - Bir mümine, en fazla lazım olan ameller nedir efendim? diye sordular bu zata. Cevabında; - Hak teâlâ biz kullara ne emrettiyse, onlara titizlikle uymalıdır, buyurdu. Ve ekledi: - Her müminin birinci vazifesi budur. Bu babta az ihmali olanın, yarın mahşer gününde hali yaman olur. Şöyle devam etti: - Emir ve yasaklara uymakta, az gevşeklik yapanlar, mahşer günü çok pişman olacaklardır. Çünkü emirleri yapmak ve haramlardan kaçınmak, Allah'ın emridir, yani "farz"dır. Müslümanın yapması gereken ikinci mühim şey, salih kullarla birlikte bulunmaktır. Sordular: - Salih kullar kimlerdir efendim? - Ehl-i sünnet âlimleri ve evliya zatlardır. Kim bu büyüklerin sohbetine devam ederse, "doğru iman"a ve "ihlas"a kavuşur. Çünkü onlar, Allah'ın müttaki kullarıdır. Onlarla bulunanlar, fasık ve şaki olmazlar. Şöyle bitirdi: - Allah adamlarının, bir şefkatli nazarı, kalbteki karartı ve pasları temizler. "Salihler sohbeti"ne devam edenlerin gönüllerine ilahi feyiz ve ilham dolar.

.Sağ ayakla girmişti...

Seyyid Nur Bedevani hazretleri, Seyfeddin-i Faruki hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetlerinde yetişip bir kâmil-i mükemmil oldu. Devamlı surette Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" hayatını okur, her iş ve ibadetini ona göre yapardı. Bir gün, sağ ayakla girmişti helaya. Dalgınlığına gelmişti. Ama bu sebeple tasavvufi halleri bağlandı birden. İlerlemesi durdu. Buna o kadar pişmanlık duydu ki, o gün devamlı ağlayarak tövbe etti. Gözyaşlarıyla yalvardı Rabbine. Ve önceki hallerine kavuştu yine. Dünya düşkünleriyle görüşmez, her günkü yiyeceğini helalinden seçerdi. O kadar çok ibadet yapardı ki, çok ayakta durmaktan, beli bükülmüştü. NE BULURSA ONU YERDİ Bir gün sevdiklerine; - Otuz yıldır, herhangi bir yemeği kalbimden geçirmedim ve onu pişirttirip yemeyi düşünmedim, buyurmuştu. Ne zaman acıksaydı, gönlünün istediğini değil, yanında bulunanı yerdi. Günde, sadece bir defa. O da helal olmalıydı muhakkak. Bir yemek şüpheliyse, elini sürmezdi o yemeğe. Bir gün, zenginin biri yemek ikram etmişti bu zat ile talebelerine. Ancak bir bahane ile yemedi. Talebeler de yemediler. Zengin adam; - Efendim, yemeğimiz helaldi, acaba niçin yemezsiniz? diye sordu. Cevabında; - Yemekte zulmet vardı, onun için yemedim, buyurdu. Talebeler gizlice araştırıp, yemeğin malzemesinin hep "helal"den olduğunu gördüler. Gelip hocalarına söylediklerinde; - Evet, malzeme helaldi. Ama niyeti bozuktu, buyurdu. Halis niyetle değil, "riya" ve "gösteriş" için yapmıştı bu ikramı. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kızımı kurtarın!.."

Seyyid Nur Bedevani "rahime-hullahü teâlâ", evliyanın büyüklerindendir. Başı dara düşen, Ona koşuyordu o devirde. Bir gün, yaşlı bir kadın geldi huzuruna. Ağlayıp, inliyordu. Büyük veli sordu: - Hayrola hanım ne oldu? - Cinler, kızımı kaçırdılar efendim. Çaresiz buraya geldim. Ne olur, bir himmet edin de kurtarın kızımı. Büyük veli biraz tefekkür ettikten sonra; - Allah'ın izni ile kızın kurtulacak, müsterih ol, buyurdu. Teşekkür edip ayrıldı huzurdan. Evine geldiğinde, kızı oturuyordu odada. Koşup sarıldı kızına: - Söyle hele, nasıl kurtuldun onların elinden? Kız anlattı: - Anneciğim, beni yakalayıp bir ata bindirdiler. Kendileri de at ile günlerce yol gittik. Bir sahrada ellerimi bağlayıp, hapsettiler. Annesi merakla dinliyordu. - Sonra kızım? - Biraz önce yanıma, nur yüzlü bir zat geldi. Ellerimi çözüp çıkardı dışarıya. - Evet? - Bir de baktım ki evdeyim. Ben de anlamadım buraya nasıl geldiğimi. Annesi anlamıştı ama. - Kızım, o "Allah dostu"nun himmetiyle geldin, dedi. Cenâb-ı Hak böyle zatları başımızdan eksik etmesin. - Âmin anneciğim. SEVİLMENİN ALAMETİ Bu zat bir sohbetinde; - Rabbimiz, bir kuluna acır ve onu severse, ona iki şey verir, buyurdu. Birincisi, sevdiği bir kulunu, mesela bir "evliya zat"ı tanıtır ona. Ve Onun vasıtasıyla onu kendine çeker. - İkincisi ne efendim? dediler. - İkincisi de, ona "hayırlı bir iş", bir meslek nasib eder, buyurdu. Ve ekledi: - Allah'ın, bir kulunu sevdiğinin alameti, onun hayırlı işlerle meşgul olmasıdır. www.gonulsultanlari.com Tel

.Önce doğru itikat

Bir gün Seyyid Nur Bedevani hazretlerine iki kişi gelerek; - Efendim, bizi, talebeliğe kabul eder misiniz, dediler. Ancak itikadları bozuktu bu kimselerin. Ehl-i sünnet değillerdi yani. Bu hallerini o zattan gizlemeye çalıştılar. Ama o büyük veli, kalblerini görüyordu onların. Cevap olarak; - Her şeyden evvel "doğru itikad" lazım, buyurdu. Ve ekledi: - Önce bu bozuk itikadınızdan vazgeçin. Sonra talebe olmayı düşünürsünüz. Eh, her şey ortadaydı. Derhal rücu ettiler o bozuk itikaddan. Ve talebe olmaya hak kazandılar. O SİZİN İŞİNİZ DEĞİL Biri de, evinin yakınında bir dükkan açmıştı. Sonra, "içki" de satmaya başladı bu dükkanda. Ancak bu zatın talebeleri bundan rahatsız oldular. Ve bir gün birkaçı bir araya gelip, harab ettiler adamın dükkanını. Yakıp yıktılar. Büyük veli bunu işitince çok üzüldü. Onları çağırarak; - Ona ceza vermek size düşmezdi. Bu, hükümetin vazifesidir. Niçin bana sormadan böyle iş yaptınız? buyurdu. Gençler pişmandı yaptıklarına. - Özür dileriz efendim, dediler. Büyük velî; - Bu yetmez, buyurdu. - Ne yapmamızı emredersiniz hocam? Onlara bir kese dolusu "altın" verip; - Bu altınları o kimseye götürüp verin ve bu yaptığınız işten ötürü ondan özür dileyin, buyurdu. Gençler; - Başüstüne efendim, deyip gittiler. Altınları verip özür dilediler. O da çok memnun olup; - Hakkımı helal ettim, dedi. Ve o gün, Seyyid Nur Bedevani hazretlerine talebe olmakla şereflendi. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir kıza âşıktı!..

Bediüddin-i Seharenpuri hazretleri, gençliğinde İmam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetlerine gelir, ama pek uymazdı dinin emirlerine. Mesela namaz kılmaz, haram işler yapardı. İmam-ı Rabbani hazretlerini çok sever, sohbetlerine katılır, ama sohbetten çıkınca mahalleden âşık olduğu "bir kız"a giderdi hemen. Bir gün yine sohbete gelmişti. İmam-ı Rabbani hazretleri ona şefkatle bakıp; - Evladım, niçin namaz kılmıyorsun? Ve niçin günahlardan sakınmıyorsun? buyurdu. Bediüddin cevaben; - Ben böyle sözleri çok dinledim. Bana, öğüt nasihat pek tesir etmiyor. Bana hususi bir teveccüh buyurursanız, belki o zaman düzelebilirim, dedi. Büyük veli; - Öyleyse yarın bu niyetle gel, buyurdu. - Peki efendim, deyip ayrıldı. Ertesi sabah tam sohbete gidecekti ki, "sevdiği kız" misafirliğe geldi onlara. O gelince iş değişti. Ve o kızdan ayrılıp gidemedi İmam-ı Rabbani hazretlerine. Üç gün sona, utanarak gitti. Büyük imam; - Niçin gelmedin Bediüddin. Üç gün önce ne sözleşmiştik? buyurdu Bediüddin boynunu büktü. Hazret-i İmam; - Ama madem geldin, abdest al, iki rekat namaz kıl, sonra bana gel, buyurdu. Buyurdukları gibi yapıp, geldi Hazret-i İmamın huzuruna. Niyeti halisti bu sefer. Onu hususi odasına alıp bir teveccüh etti kendisine. O anda işi bitti. Bu manevi tesirle, bayılıp düştü. Kaldırıp, evine götürdüler. Yirmidört saat kendinden geçmiş halde kaldı öylece. Kendine geldiğinde, yokladı kalbini. "O kızın sevgisi" tamamen silinmişti kalbinden. Yerine "Allah sevgisi" dolmuştu. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.İstifa edeyim mi?"

Bediüddin-i Seharenpuri hazretleri, İmam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetlerine giderken memurluk yapıyordu bir devlet dairesinde. Bir gün; - İşimden istifa edeyim mi efendim? diye sordu İmam-ı Rabbani hazretlerine. Hazret-i İmam cevaben; - Hayır, işine devam et! buyurdu. Ve ayrılmadı işinden. Böylece büyük nimetlere kavuştu. Kendisi anlatıyor: Sılaya gitmek için, İmam-ı Rabbani hazretlerinden izin istedim. - Peki git, buyurdular. Ayrılıp, yola koyuldum. Ancak Burhanpur'a gidinceye kadar O da ruhen yanımdaydı. Hiç ayrılmadı yanımdan. Yolda "Cuki" denilen bir Hind sihirbazının yanına gittim. Bu kişi kâfir olup, sihirle harikulâde işler yapıyor, insanların takdirini topluyordu. Ancak beni görür görmez; - Ey Bediüddin! İmam-ı Rabbani'yi bırakıp niye geldin? O, öyle büyüktür ki, Onun gibi bir veli bugün yeryüzünde yoktur, dedi. Ben buna hayret edip; - Madem öyle, sen niçin o büyük zatın sohbetine gelmiyorsun? dedim. Cevabı enteresandı: - Ben de olgunlaştım artık. Ona ihtiyacım yoktur, dedi. Ve devam etti küfür ve inadına. EĞER CAİZ OLSAYDI Bu zat, bir gün sevdiklerine; - Beyinin hukukunu gözetmeyen kadın, Allahü teâlânın hakkını gözetmemiş sayılır, buyurdu. - Ya rızasını kazanırsa efendim? dediler. - O zaman Cennete kolay girer, buyurdu. Ve ilave etti: - Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalâtü vesselâm"; "İnsanın insana secde etmesi caiz olsaydı, hanımların beylerine secde etmelerini emrederdim" buyuruyor. www.

.Bir arslan gördü ki...

Bediüddin-i Seharenpuri hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" şöyle anlatıyor: Birinin ısrarı üzerine, bir şeyhin kabir ziyaretine gidiyorduk. Ancak üstadımın o şeyhe "kırgın" olduğunu biliyor, ısrar üzerine kerhen gidiyordum. Yani istemeyerek gidiyor, hem de, "Üstadım bana kırılır mı?" diye de endişe ediyordum. Nihayet kabre vardık. Sandukanın yanına tam oturmuştum ki, "koca bir arslan"ın etrafımda dolaştığını gördüm. Şöyle bir göz ucuyla baktım. Kızgınlıkla o da bana bakıyordu. Dikkat ettim. Gözleri, hocamın gözleriydi aynen. Üzerinde, çok büyük "kızgınlık" ve "heybet" hali vardı. Titremeye başladım. Zira hocamın öfkeli halini, o arslanda görmüştüm açıkça. Artık bir saniye bile duramayacaktım. Kalkıp hızla uzaklaştım oradan. BABAMIN HALİ NASILDIR? Bu zat İmam-ı Rabbani hazretlerinden "rahime-hullahü teâlâ" icazet alıp, kulları irşad için memleketine yeni dönmüştü. O günlerde bir ahbabı gelip; - Efendim, geçen gün babam vefat etti. Halini çok merak ediyorum. Acaba nasıldır? diye sordu. Bediüddin hazretleri gözlerini yumdu. Biraz sonra açıp; - Müjde! Babanın hali çok iyidir, buyurdu. Adamın gözleri parladı sevinçten. - Sahi mi efendim. İyi mi? - Evet. O şu anda Cennette. Beyaz bir elbise giymiş, (Rahatım çok iyi. Büyüklerin sohbetindeyim. Çağırmasaydınız gelmezdim) diyor. Sonra eşkalini tarif edip sordu: - Şöyle şöyle birini görüyorum. O mudur? Adam sevinçle cevap verdi: - Evet efendim. Aynen babamı tarif ettiniz. Allah sizden razı olsun. - Âmin, cümlemizden. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Büyük evliya idi

Muhammed Baki Billah hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", gençliğinde ilim aşkıyla yanıyor, kendini bu yolda yetiştirecek bir "üstad" arıyordu. Ama ne aramak. Bu yoldaki gayreti, herkesi şaşırtıyordu. Öyle ki, daha fazlasına bir insanın takati yetişmezdi. Velhasıl bir "mürşid" bulmak için çırpınıp duruyor, yaşlı annesi de onun bu haline çok üzülüyordu. Gece yarılarında sahralara çıkıp dua ediyordu oğlu için. Bir gece yine sahraya çıkıp, ağlayarak; - Yâ Rabbî, oğlumun muradı neyse, sevdiğin kullarının hürmetine ihsan et. Ya onu muradına kavuştur, ya da benim canımı al ki, tahammülüm kalmadı artık, diye yalvardı. İşte o gece bir rüya gördü oğlu. O zamanın en büyük mürşidi olan Muhammed İmkenegi hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" görmüştü. Büyük veli kendisine; - Ey oğlum! Sen beni arıyorsun, ben senin yolunu bekliyorum, buyurdu. Uyanınca sevince garkoldu. Zira aradığı mürşid bu olmalıydı. O gün Buhara'ya varıp, sevinçle huzuruna girdi. Evet, rüyada gördüğü, bu zattı. Büyük veli, Onu iltifatlarla karşıladı ve birlikte bir odaya çekilip, baş başa sohbet ettiler. Üç gün içinde en yüksek mertebeye çıkardı onu tasavvufta. Sonra da; - İşiniz tamam oldu. Şimdi Hindistan'a avdet edin, buyurdu. Ve ekledi: - Öyle görüyorum ki, Hindistan'da "çok büyük bir Evliya" zuhur edecek. O zat, sizi bekliyor. Sizden feyz alarak zamanın "kutbu" olacak ve cümle âlem, Onun irşadiyle nurlanacak. Muhammed Baki Billah hazretleri Serhend'e vardığında, gaibten bir ses geldi kulağına. - O kutb'un diyarına geldin! diyordu. Derken İmam-ı Rabbani hazretlerini yetiştirdi ki, bu dünya, böyle yüksek bir veli görmemişti. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sultan hürmet ederdi...

Seyfeddin-i Faruki hazretleri, İmam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-humallahü teâlâ" torunudur. Zamanın sultanını, dini yönden terbiye için, emirle Delhi'ye gitti bir gün. Tam şehre girecekti ki, kapının iki yanında puta benzer "heykeller" görüp durdu. Ve yanındakilere dönüp; - Gidiniz, sultana haber veriniz. Bu heykeller buradan kalkmadıkça bu şehre girmeyiz, buyurdu. Zamanın sultanı Âlemgir Han idi. Derhal tâlimat verdi ilgililere. Ve kaldırttı o putları oradan. Hatta talebesi olup, çok saygı ve hürmet gösterdi kendisine. Yetki ve salahiyet verdi dini sahada. Hindistan'da yayılmış ne kadar "bid'at" varsa, Onun bereketiyle ortadan kalktı tamamen. Unutulmuş sünnetler çıkarıldı ortaya. Velhasıl İslâmiyet yeniden ihya oldu. Devlet adamları, kumandanlar, vezirler, Onun sohbetleriyle hidayete kavuştular. Ona, öyle saygılı davranırlardı ki, O otur demedikçe oturmaz, ayakta beklerlerdi. Sohbetinde, binlerce fasık, facir ve kâfir hidayete kavuştu. ŞEHZADE ZOR GİRDİ Sohbetleri öyle kalabalık olurdu ki, içeri girmek kolay olmazdı izdihamdan. Hatta bir gün, Sultanın oğlu Şehzade A'zam, babasının emriyle bu zatın sohbetine geldi bir gün. Ancak kolay giremedi. Zira kapıda büyük izdiham vardı o geldiğinde. Kalabalık içinden zor sıyrılarak, güçlükle içeri girebildi ve şereflendi bu zatın sohbetiyle. Hatta öyle oldu ki, başından sarığı düştü. Kaftanı çıkacak gibi oldu arkasından. Akşam eve gelince, yaşadıklarını anlattı sultan babasına. Sultan, üzüleceğine çok sevinip; - Allahü teâlâya şükürler olsun. Bize öyle "büyük bir veli" nasib etti ki, biz bile huzuruna zor girebiliyoruz, dedi. >>

.Bekçiler niye dövmüş?

Seyfeddin-i Faruki hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" Evliyanın büyüklerindendir. Ancak her devirde olduğu gibi, bu büyük Veli'yi sevmeyen de vardı az da olsa. Mesela bir kimse vardı ki, Onun büyüklüğünü anlamıyor, aleyhinde sözler sarfediyordu orda burda. Kendini bir şey sanıyordu. Ama o da yola geldi. Şöyle ki, bir gece rüyasında bekçiler bunu yakalayıp, sopalarla bir güzel dövdüler. Onlara; - Beni niçin dövüyorsunuz? diye sordu. Bekçiler cevaben; - Sen Allah'ın sevgili bir kulunu nasıl inkâr edersin, dediler. - Ben kimi inkâr ediyormuşum ki? - Seyfeddin-i Faruki hazretlerini. Korkuyla uyandı. Gördü ki, o zata karşı duyduğu "düşmanlık" silinmiş kalbinden. "Sevgi" dolmuş yerine. Hemen huzuruna koştu. Ve bir daha ayrılmadı hizmetinden. KIZIM NİÇİN AĞLIYORSUN? Bir hanım bu zata gelerek; - Ben Allah'ın rızasını kazanmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu. Cevaben; - Beyinin rızasını kazan, buyurdu. Ve şunu anlattı ona: Fatıma validemiz "radıyallahü anha", bir gün Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" hanesine gelip ağlamaya başladı. Efendimiz "aleyhisselam" sordular: - Kızım niçin ağlıyorsun? - Bu sabah Ali ile konuşuyorduk. Bir kelimem yüzünden kırıldı bana. Ben de çıkıp buraya geldim, dedi. Buyurdular ki: - Hemen evine dön kızım! Beyinden özür dile. Bir hanımın beyi ondan razı değilse, Allah da razı olmaz. Ey kızım, kadın için en üstün amel nedir biliyor musun? - Nedir babacığım. - Kocasına itaat etmektir. Beyini razı eden kadına müjdeler olsun. Onun bu hali, "bin yıllık ibadet"ten üstündür. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dinin güneşi idi

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, üstadı Seyyid Nur'dan "rahime-humallahü teâlâ", feyz alarak tasavvufun en yüksek zirvesine yükseldi. Ve bir gece rüyasında; - Ey Mazhar! Seninle yapacak çok işimiz var! denildi kendisine. O, "Ne gibi bir iş?" diye düşünürken; - İnsanların hidayete kavuşmaları, senin vasıtanla olacak! dediler. Hocası Seyyid Nur hazretleri Onu çok seviyordu. Bir gün kendisine; - Ey Mazhar! Senin, Allah ve Resulüne karşı çok muhabbetin var. Bu din, senin vasıtanla yayılacak, buyurdu. Ve ekledi: - Bunun için sana "Dinin güneşi" lakabını münasip görüyorum. SENİNLE İFTİHAR EDİYORUZ Bir gün yine üstadı, tevazu göstererek, eğilip bu talebesinin pabucunu önüne çevirdi. Ve Ona sevgiyle bakarak; - Ey Mazhar! Senin gibilerle iftihar ediyoruz, dedi. Bir başka gün de; - Cenâb-ı Hak, senin gibi kullarını çoğaltsın, buyurdu. EN AKILLI, EN AHMAK Bir gün de bazı sevdikleri; - En akıllı insan kimdir efendim? diye sordular bu zata. Cevaben; - En akıllı insan, ölüme hazırlanandır, buyurdu. - Peki, en ahmak kimdir efendim? - Dünyaya tapandır. Sordular yine: - İhlas nedir hocam? - İhlas, her şeyi "Allah için" yapmak, halis niyete dünya menfaati karıştırmamaktır. Mesela bir sürahi zemzem suyuna, bir damlacık idrar karışırsa, o su içilir mi? - İçilmez elbette efendim. - Şimdi anladınız mı? - Çok iyi anladık efendim. www.gonulsultanlari.com T

.Mazhar'ın selâmı var!

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, İmam-ı Rabbani hazretlerini "rahime-humallahü teâlâ" çok sever, kendisini uyanıkken görürdü çoğu zaman. Bir gün, bir tanıdığı Serhend'e gidiyordu. Sordu ona: - Serhend'e niçin gidiyorsun? - İmam-ı Rabbani hazretlerinin mübarek kabr-i şerifini ziyaret edeceğim. Ona rica edip; - Oraya varınca, "Mazhar'ın size selâmları var" der misin? O kimse; - Elbette efendim, başüstüne, dedi. Ve çıkıp Serhend'e vardı. Mübarek kabri ziyaret esnasında; - Efendim, sizi seven bir kimse size selâm gönderdi, diye arzetti. O anda bir ses duydu kabirden. İmam-ı Rabbani hazretleri, kendi sesiyle; - O, hangi âşığımızdır bize selâm gönderen? diye soruyordu. Arzetti hemen: - Mazhar-ı Can-ı Canandır efendim. Yine kabirden; - Aleyküm selâm! sesini duydu. MÜLK DEDİĞİN NEDİR Kİ? Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, dünya düşkünleriyle görüşmez, kaçardı onlardan. Öyle birisinden bir hediye gelseydi, kabul edip aldığı nadir olurdu. Aldığı zaman da muhtaçlara verirdi hemen. Bir gün, zamanın Sultanı, bu zata; - Efendim, Allah bana, geniş mülk nasib etti. Mübarek hatırınızdan her ne ki geçiyorsa, hemen göndeririz, yeter ki isteyiniz, diye arzetti. Büyük Veli cevaben; - Mülk dediğin nedir ki? Dünya mülkünün, Rabbimizin katında bir zerrecik değeri yoktur. Hatta dünyanın tamamının bir kıymeti yoktur ki, onun bir parçasının değeri olsun, buyurdu. Sultan sordu: - Peki kıymetli olan nedir efendim? - Bizce en kıymetli şey, "Allah Sevgisi"ni kazanmaktır. www.gonulsultanlari.com 

.Çocukken belliydi

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", henüz çocukken rüşd ve hidayet nurları parlıyordu alnında. Ne zaman Ebu Bekr-i Sıddîk'ın "radıyallahü teâlâ anh" ismini ansaydı, karşısında görürdü kendisini. İmam-ı Rabbani hazretlerini düşünse, Onun ruhaniyeti gelirdi karşısına. Babası, bir gün Ona; - Ey oğlum! Sen dünyaya gelince, ben dünyadan soğudum, demiştir. Mazhar-ı Can-ı Canan onaltı yaşındayken, babası ölüm hastalığına yakalandı. Vefatı yaklaşınca; - Ey oğlum! Ömrünü boş şeylerle heba etme! diye vasiyet etti. O da, bu vasiyetine uyup, "Allah dostları"nın sohbetine gitmeye başladı. Lakin akrabaları; - Sen ne yapıyorsun? Ecdadın mevki sahibi kimselerdi. Biz, senin de mevki makam sahibi olmanı istiyoruz, dediler. Hoşuna gitmedi bu sözler. O gece, bir Evliya zat girdi rüyasına. Ona şefkatle bakıp; - Sen akrabalarına bakma! Bu dünya vefasızdır. Sen, ahirete yönel. İnsan, cam parçasıyla, elması değişir mi? buyurdu. Sabah uyandığında, kalbinde mevki, makam sevgisinin tamamen silinip gitmiş olduğunu gördü. Ve dünyayı bir tarafa bırakarak, kendisini yetiştirecek bir "mürşit" aramaya başladı. DÖRT BÜYÜK ACI Bir gün bazı dostları; - Ölüm acısı ne kadardır efendim? diye sordular bu zata - Yetmiş kılıç darbesinden fazladır, buyurdu. - Kabir azabı nasıldır efendim? - Ölüm acısı, kabir azabı yanında hiç kalır. - Peki mahşer azabı efendim? - Kabir azabı da mahşer azabı yanında hiçtir. - Ya Cehennem hocam? - O, hepsinden şiddetlidir. Oranın bir kıvılcımı, bütün dünyayı yakar, yok eder. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalbim Ona tutuldu

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri anlatıyor: Yaşım onsekizdi ki, Seyyid Nur hazretlerinden "rahime-hullahü teâlâ" bahsetti bir arkadaşım. Bu ismi işitince, kalbime bir hâl oldu. Bir ferahlık ve sevinç kapladı içimi. Henüz görmeden, kalbim tutuldu Ona. Büyük bir iştiyakla huzuruna vardım. Daha ilk görüşümde, "büyük bir zat" olduğunu anlamıştım hemen. Mübarek cemalinden sanki "nur" akıyor, sohbetinin feyzleri, cana can katıyordu. İyice anladım ki: Rabbini arayanlar, Onun himmetiyle muratlarına çabucak kavuşurlar. Kendi kendime; "Kalbi hasta olanlar, Onu bir defa görse, kalbi nur ve feyizle dolar" diyordum. GAİBTEN GELEN SOFRA Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri bir gün, bazı talebeleriyle yolculuğa çıktılar. Bir miktar yol gidince, yorulup acıktılar. Ama çok da yolları vardı henüz. Yanlarında yiyecek olmadığı gibi, etrafta hiç ev de yoktu misafir olmak için. Açlıktan, takatları kalmamıştı. Güçlükle yürüyorlardı yollarda. Talebeler; "Acaba hocamız bu konuda ne düşünüyor?" diye merak etmeye başladılar. Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri anladı onların düşüncelerini. İçinden; "Yâ Rabbî, bize sonsuz hazinenden yiyecek gönder" diye yalvardı. O anda "bir sofra" geldi önlerine. Üstünde, çeşitli ve nefis yemekler vardı. Afiyetle yiyip, yollarına devam ettiler. Ancak bir müddet sonra acıktılar yine. Büyük Veli dua etti. Bir sofra daha geldi gaibden. Velhasıl yolculuk boyunca ne zaman acıksalar, önlerine sofra gelir, yiyip devam ederlerdi yollarına. Bunları yaratan Allahü teâlâdır ki, böyle harikulade işlere "keramet" denir. O, herşeye kadirdir. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 21

.Dua edin, oğlum olsun

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" çok sevdiklerinden biri, bir gün huzuruna gelerek; - Efendim, dua edin de Hak teâlâ bana bir oğul versin, diye yalvardı. Ve kaftanına yapışıp; - Vallahi bana bu konuda bir müjde vermedikçe eteğini bırakmam, deyiverdi. Büyük Veli kapadı gözlerini. Bir müddet murakabeye daldı. Sonra başını kaldırıp; - Üzülme, Hak teâlâ sana, yakında bir erkek evlat verecek, buyurdu. Aradan bir sene geçti. Bir erkek çocuğu oldu adamcağızın. Sevinçten uçuyordu. İNANMAYAN DA VARDI Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri, zaman zaman talebesine bazı müjdeler verirdi. Ve buyurduğu şeyler, aynen gerçekleşirdi. Ancak bazıları inanmaz, yalanlarlardı bu büyük zatı. Bir gün, bir müjde vermişti yine. O inanmayanlar yine yalanlayıp; - O söylediğin imkânsız, dediler. Büyük Velî üzüldü. Ve o kimselere karşı; - Eğer inanmıyorsanız, önceki Velilerden bir hakem seçelim. Bizim sözlerimizi o Velî doğrulasın, buyurdu. Onlar hemen; - En büyük hakem Resulullahtır "aleyhissalâtü vesselâm". O tasdik ederse, biz de inanırız, dediler. Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri; - Pekâlâ, buyurdu. Ve bir "Fatiha-i şerife" okuyup, gönderdi Peygamber-i zişanın mübarek ruhuna. O anda fevkalade bir şey oldu. Resulullah Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" ordakilere göründü ve kendi sesleriyle; - Evet, Mazhar'ın müjdeleri doğrudur! buyurdu. Eh, bahaneleri kalmamıştı. Gözleriyle görmüş, kulaklarıyla işitmişlerdi zira. Çok mahcup oldular ve elini öpüp, talebesi olmakla şereflendiler. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Şehit olmak isterim

Mazhar-ı Can-ı Canan hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" vefatına birkaç gün vardı ki, insanlar akın akın sohbetine geliyordu devamlı. O günlerde talebesinden biri gelip; - Efendim memleketime gitmek istiyorum, diye arzetti. Cevaben; - Selâmetle git. Allah'a emanet ol. Ama seninle bir daha görüşemeyiz, buyurdu. Diğer talebeler bunu duyunca ağladılar. Vefatı iyice yaklaşmıştı ki, talebeyi son defa toplayıp sohbet etti onlarla. Sonra da, - Kalbimden her neyi geçirdim ve hangi nimete kavuşmak istedimse, Hak teâlâ hepsini ihsan etti. Beni her arzuma kavuşturdu, bir tanesi hariç, buyurdu. Gençler; - O nedir hocam? dediler. - Şehitlik, buyurdu. Şimdi en büyük arzum, "şehitlik rütbesi"ne kavuşmaktır. Sonra derin bir "Âh!" Çekip; - Hocalarımın çoğu, şehadet şerbetini içerek bitirdiler nefeslerini. Ama ben yaşlandım. Vücudüm zayıf düştü. Cihad edecek güç ve kuvvetim kalmadı. Bu durumda nasıl şehit olabilirim? buyurdu. O günlerde her taraftan insanlar gelip istifade etmek istiyorlardı. Nihayet binyediyüz seksenbir miladi senesinin, Muharrem ayının yedinci gecesi, hanesinin önü hiç tanınmayan "yabancı kimseler"le doldu bir ara. Bunlardan üçü, içeri girmek için ısrar ediyorlardı. Nihayet izin alıp girdiler. Bunlar "Moğol kâfiri" ve "mecusi" kimselerdi. Üstelik tanımıyorlardı bu Allah dostu'nu. Karşısına geçip; - Mazhar-ı Can-ı Canan sen misin? dediler. - Evet, benim, buyurdu. O anda hücum edip, hançerle vurmaya başladılar. Mübarek zat ağır yaralanıp, yere yıkıldı. Eşkıyalar kaçıp izlerini kaybettiler. Üç gün sonra, Rabbine kavuştu. Aşure günü ve Cuma akşam vaktiydi. Kavuştu çok istediği "şehitlik rütbesi"ne. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sertçe baktı ona!..

Bir gün, Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" talebeyle sohbet ediyordu ki, bir ihtiyar geldi huzuruna. Ancak inanmıyordu büyüklüğüne. Talebesi arasında iken; - Bu hocanın halleri rahmani mi, yoksa şeytani midir? deyiverdi. Bu sözler talebeyi çok üzdü haliyle. Büyük veli de müteessir olmuştu. Hiddetle dönüp, "sert bir nazar" etti ona. O anda yere yıkılıp, çırpınmaya başladı yaşlı adam. Anlamıştı sert kayaya çarptığını. - Ne olur, Allah için affet! diyordu yerde çırpınırken. Merhamet etti yine. Elini uzatıp, kaldırdı onu yerden. Hiçbir şey olmamıştı sanki. Ellerine kapanıp, talebesi olmakla şereflendi. NİÇİN SUSTUNUZ? Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Resulullah Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir gün bir kabileye vardı. Yahudiler toplanmış, Tevrat okuyorlardı. Resulullah gelince, okumayı kestiler. Efendimiz aleyhisselam sordu: - Niçin sustunuz? Kimseden ses çıkmıyordu. Nur yüzlü bir ihtiyar ayağa kalktı. - Ben söyleyeyim mi? O ihtiyara döndüler: - Peki söyle bakalım! - Tevrat'ta, ahir zaman Peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı. Siz gelince sustular. Sevgili Peygamberimiz "aleyhissalâtü vesselâm"; - Pekâlâ, kaldıkları yerden sen oku! buyurdu. İhtiyar okumaya başladı. Ancak okurken, göz altından Resulullah Efendimizi süzüyordu gizlice. O sayfayı bitirince dayanamadı artık. Efendimize sevgi ve saygıyla bakıp; - Vallahi o zat sensin! deyiverdi. Sonra şehadeti okuyup teslim etti ruhunu. Ne güzel son! www.gonulsultanlari.com 

.Uykusu kaçardı...

Mazhar-ı Can-ı Canan "rahime-hullahü teâlâ", yediği lokmalarda titiz davranır, şüpheli bir yemeği yemezdi. Bir gün nasıl olduysa Allah'tan gafil birinin ekmeğini verdiler kendisine. Aldı ve yedi bilmeyerek. Ama hemen fark etti gerçeği. Zira kalbinin karardığını hissetti o anda. O gafil kimsenin zulmeti basmıştı kendisini. Pişman olup çok istiğfar etti. Yalvardı Allah'a. Ve kurtuldu o lokmanın zulmetinden. Bu hususta sevdiklerine; - Kulun yediği yemek, ona faydalı olmalıdır. Yemenin de bir âdâbı vardır, buyurdu. Sordular: - Yemeğin âdâbı nedir efendim? - Önce helalinden yemelidir. Ayrıca, acıkmadan sofraya oturmamalı, doymadan önce sofradan kalkmalıdır, buyurdu. Ve ekledi: - Böyle yemek, nefsi ezmekte, hiç yememekten çok daha faydalıdır. İSTİĞFARA DEVAM Bir gün de huzuruna biri gelip; - Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu. Cevaben; - Sıkıntın varsa, çok istiğfar oku! buyurdu. Adam istiğfar okuyup, bütün sıkıntılarından kurtuldu. Başka gün de, bir genç gelip; - Hocam, işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı. Ona da; - Öyleyse tövbe et, buyurdu. Genç tövbe edip, muvaffak oldu her işinde. Bir gün de biri gelip; - Efendim, dua edin, çocuğumuz olsun, dedi. Cevap aynıydı: - Tövbeye devam et! Adam denileni yaptı. Her sene çocukları oldu. Hem de ikiz. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.On yedi yaşındaydı...

Kutbüddin Bahtiyar Kaki "rahime-hullahü teâlâ", büyük velilerdendir. Delhi'de yaşayıp, orada vefat etti. Bir buçuk yaşındayken, babası ayrıldı dünyadan. Onun yetişmesiyle annesi meşgul oldu. Daha sonra Muinüddin-i Çeşti adında bir evliya zat, bir gün, bir vesileyle oraya gelmişti. Kutbüddin, on yedi yaşındaydı o zaman. Bu zatı görünce, gayri ihtiyari kalbi meyletti bu büyük veliye. Talebesi olmayı istedi. Bu niyetle huzuruna gidip yalvardı bunun için. O da kalb gözüyle bakıp, Onun yüksek istidadını gördü ve kabul etti bu dileğini. O büyük evliyanın feyiz ve himmetiyle tasavvufun yüksek makamlarına yükseldi. Bir gün, huzuruna bir genç gelip; - Hocam, "Cehennemde ateş yoktur" deniyor, bu doğru mu? diye sordu bu zata. Ona cevaben; - Evet, doğru, buyurdu. - Peki ateş yoksa nasıl yanacak bu insanlar efendim? - Herkes ateşini dünyadan götürecek evladım. Dünyada işlenilen "küfür" ve "günahlar" var ya, işte bunlar, ahirette "ateş" olup, sahiplerini yakacak. - Ya iyi iş ve ibadetler hocam? - Onlar da âhirette birer "Cennet nimeti" olacak sahibine. Köşk, huri, ırmak ve ağaç gibi. - Anladım efendim. HUZURLU OLMAK İÇİN Bir gün de; - Huzurlu olmak için ne yapalım efendim? diye sordular bu zata. Cevaben; - Günah işlemeyin! buyurdu - Günah işlememek için ne yapalım efendim? - Ölümü düşünün. "Ölüm"ü düşünen, günah işleyemez... www.gonulsultanlari.com 

.Akrep ve yılan!..

Kutbüddin Bahtiyar Kaki hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Bir arkadaşımla sefere çıkmıştık bir gün. Bir nehrin kenarında mola verip oturduk. Ancak garip bir hadise oldu. Şöyle ki; biz orada otururken koca bir "akreb"in hızlı hızlı gittiğini gördük. Ben arkadaşıma; - Bak, bu akrep sür'atli gidiyor. Onun bu gidişinde bir hikmet olsa gerek, dedim. O da hak verdi bana. Birlikte takip ettik hayvanı. İleride büyükçe bir "yılan" dikkatimizi çekti o arada. Merakla baktığımızda, o akrebin, o yılanı sokup öldürdüğünü gördük. Şaşırmıştık ikimiz de. Koca yılan, anında kıvrılıp ölmüştü. Biz, bunun hikmetini düşünüyorduk ki, az ötede bir adamın yatmış uyuduğunu görüp, hayretimiz daha da arttı. Ne akrepten haberi vardı adamın, ne de yılandan. Ben arkadaşıma dönüp; - Bu kişi, mübarek biri olsa gerek, dedim. Çünkü akrep, o yılanı öldürmek suretiyle hizmet etti bu adama. Arkadaşım, - Doğru söylüyorsun, dedi. Ancak fena bir koku hissettik adamın üzerinde. Şarap koksuydu bu. Meğer şarap içip, sızmış o yere. İkimiz de çok şaşırmış, bütün bu olanlara bir mânâ arıyorduk ki, gaibden bir sesle irkildik. - Allahü teâlâ lütfunu hep iyi insanlara saçsaydı, böyle günahkâr kullara kim bakardı? diyordu. O adam, bu sesle uyandı. Yılanı da görünce, sarardı korkudan. Sonra biz olanları kendisine anlatınca, çok duygulandı. Nedamet yaşı doldu gözlerine. O gün içkiyi bıraktı. Ve ibadete başladı hemen. Yaya, yetmiş defa hac yaptı. Dahası; İlim ve ibadete sarılıp, o zamanının "en büyük âlimlerinden" oldu. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir iftira!..

Kutbüddin-i Bahtiyar Kaki "rahime-hullahü teâlâ", bir gün o yerin sultanı ile kol kola dolaşıyorlardı. Devlet erkânı da az geriden takib ediyordu onları. Derken önlerine ağlayıp feryad eden bir kadın çıktı birden. Ve sultana yaklaşıp; - Ey efendim! Lütfen bizi nikâh edin. Çok zor durumdayım, diye dert yandı. Hükümdar sordu şaşkınlıkla: - Kiminle nikâhlanmak istiyorsun? Kadın, Kutbüddin-i Bahtiyar hazretlerini göstererek; - İşte şu kimse ile, dedi. - Onunla niçin nikâhlanmak istiyorsun? - Çünkü ben, gayrimeşru olarak hamile kaldım ondan. Bu sözler karşısında, hem Kutbüddin-i Bahtiyar hazretleri, hem de sultan ve adamları hayretten donakaldılar! İnanmadılarsa da, temizlemek lazımdı bu iftirayı. Kutbüddin hazretleri, hocasının memleketi olan Ecmir'e doğru dönüp, kalben imdad istedi hocasından. Zira hocası Muinüddin-i Çeşti hazretleri Ecmir'de bulunuyordu o esnada. Ecmir ile o yer arasında iki yüz elli sekiz kilometre mesafe vardı. Neticeyi merakla beklerken, Muinüddin-i Çeşti hazretleri göründü ileriden. Hızlı adımlarla onlara yaklaşıyordu. Herkes onu görünce, daha da şaşırıp, tazim ve hürmetle Onu karşıladılar. Büyük veli, iftiracı kadına dönüp; - Ey bu kadının karnındaki çocuk! Şu ahlâksız kadının iddiası doğru mu? Değilse sen söyle, nedir bu işin esası? diye sordu. O anda kadının karnından şu sesi duydular. - Benim annem olacak bu şerefsiz kadının sözleri iftiradır, sakın inanmayın. Zira Kutbüddin Bahtiyar'ı bazı çekemeyenler, Onu halkın gözünden düşürmek için, bu kadını alet ettiler ve ona yaptırdılar bu alçak planlarını. Hakikat anlaşılmıştı. Kadın, utancından kıpkırmızı oldu. "Âh, yer yarılsa da..." diyordu içinden. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hediye almazdı...

Kutbüddin-i Bahtiyar Kaki "rahime-hullahü teâlâ", çok ibadet yapar, bir an gafil olmazdı Allahü teâlâdan. Fakirane bir hayat yaşardı. Halbuki zamanın sultanı bile emrini bekliyor, "Bir işaret buyurun, kâfi" diyordu kendisine. Buna rağmen, kimseden bir şey istemez, fakirlikle yaşamayı severdi. Mübarek hanımı, bakkaldan borç olarak bir şeyler almak istediğinde, bakkalın hanımı, onu üzecek şeyler söylemiş ve üzmüştü kadıncağızı. Akşam, beyine anlattı bu olanları. Büyük veli; - Üzülme hanım, buyurdu. - Nasıl üzülmeyeyim bey. O zaman mübarek zat kalktı ve; - Biraz şu odaya gelir misin, buyurdu. Ve birlikte girdiler odaya. Sonra odanın köşesini gösterip; - Bak hanım! Ne zaman istersen, Besmele okumak şartıyla burada istediğin kadar "kâk" bulursun, buyurdu. Onun "kak" dediği şey, bizim bildiğimiz "kek", yani "ekmek" idi. İsminin sonundaki "Kaki" kelimesi de bu vak'a üzerine söylenmiştir. BİLMEDEN İBADET OLMAZ Bir gün sevdiklerinden biri; - Bir Müslüman için en mühim iş nedir efendim? diye sordu bu zata. - En mühim iş, İslâmiyeti öğrenmektir, buyurdu. - Ya ibadet yapmak efendim? - Önce bilgi lazım. Bilmeden ibadet olmaz çünkü. Cahil sofu, şeytanın maskarasıdır, buyurdu. Ve ekledi: - Unutmayın. Bir saat ilim öğrenmek, bir sene nafile ibadet etmekten faziletlidir. Bir başkası sordu: - Kalb nasıl temizlenir hocam? - Allah dostlarının sohbetiyle. - Peki, onlar yoksa efendim? - Onlar yoksa, kitaplarını okumak lazımdır. Nitekim büyüklerimiz; "Kitap okumak, sohbet gibi feyz verir" buyurmuşlardır. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Muhabbet şehidi"

Kutbüddin Bahtiyar Kaki "rahime-hullahü teâlâ", ömrünün son yirmibeş yılında rahatça yatıp uyumadı yatağında. Âşıkları kendisini görmeye gelseydi; - Allah'tan çok korkunuz. Resulünü de çok sevip Ona tâbi olunuz. Zira bütün saadetlerin başı, o Resule uymaktır, buyururdu. Onlara böyle der, tekrar "aşk-ı ilahi" ile kalbini dağlardı. Sonra bu muhabbetle, geçerdi kendinden. Bu iki sevgiyle yanıp kavrulurdu. Bir gün, yine bu "aşk" ve "muhabbet"le kendinden geçmişti ki, bu halde iken ruhunu teslim etti. Rabbine "bu aşk"la kavuştuğu içindir ki, "muhabbet şehidi" denilir kendisine. *** Bir gün nasihat istediler bu veliden. Cevaben onlara; - Ey insanlar! Çok yemek yemeyin ki, ağırlık basar. Çok az da yemeyin ki, ibadet yapamazsınız, buyurdu. Sordular: - Yemek hususunda tavsiyeniz nedir efendim? - Her şeyin hayırlısı, orta olandır. - Ortası nasıldır hocam? - Acıkmadan sofraya oturmayın. Doymadan kalkın sofradan. - Giyimde de böyle midir efendim? - Evet. Giyinirken de, orta yolu seçiniz. Gösterişten kaçıp sade giyininiz. Faydasız işlerle uğraşmayınız. KİMSEYE YÜK OLMAYIN! Bir gün de islâm ahlakından bahsediyordu ki, cemaatten bir genç; - İslâm ahlâkı kısaca nedir efendim? diye sordu. Cevaben; - İslâm ahlâkı, kimseye yük olmamak, bilakis herkesin yükünü çekmektir, buyurdu. Sordu yine: - Muvaffak olmanın sırrı nedir hocam? - "Sabır" ve "Güler yüz"dür. >

.Nefsinizle uğraşın!.."

Bir gün Ahmet Mekki Efendi hazretleri, Bayezid-i Bistami hazretlerinden "rahime-humullahü teâlâ" bahsederken şunu anlattı: Bu zat, nefsini ıslah için gündüz gece çalıştı. Onu öldürmek için, nice mücahedeler yaptıysa da, ölmedi yine nefsi. Çok üzülüp baktığında, hâlâ "gurur" ve "kibir" gördü nefsinde. Halbuki ömür boyu Rabbine kulluk etmiş, Ona lâyık ibadet yapmayı çok istemişti. Buna kavuşmak için, sabahlara kadar namaz kılmıştı çok geceler. Ama yine de Ona lâyık olmamıştı namazları. Sonunda Allah'a boyun büküp; - Yâ Rabbî, bunca yıldır gayret ettimse de, yine sana lâyık ibadet yapamadım. Namazlarım, hep Bayezid'e yakışır oldu, dedi. Kendisi anlatıyor: Kırk sene, riyazet yapıp nefsimle uğraştım. Onu öldürmek için, yıllarca çile çektim. Rızasına kavuşabilmek için Rabbime yalvardım. O anda gaibten; - Şu testinle şu aban gönlünde bulundukça, bana kavuşman olmaz! diye bir ses geldi. O testiyle abayı çıkardım kalbimden. Ancak kazanabildim Rabbimin rızasını. İMAN NASIL KUVVETLENİR? Bir gün de sevdiği bir gence; - Hayat, hayaldir evladım. Dün öldü, yarın belli değil. Öyleyse bugünü değerlendir, buyurdu. Delikanlı sordu: - Nasıl değerlendireyim efendim? - Dinini öğren ve öğrendiğinle amel et. Sordu yine: - Hocam, iman ne ile kuvvetlenir? - Allah adamlarının sohbetiyle. - Böyle zatlar yoksa hocam? - Onlar yoksa, onların kitabını oku. O büyüklerin kitabını okursan, hem dinini doğru olarak öğrenirsin. Hem de kalbin temizlenir. >

.Kara kara düşünürken!..

Ali Ramiteni "kuddise sirruh" hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. Dokumacılıkla iştigal ederdi. Bir gün, hanesinde hiç yiyecek kalmamıştı. Misafir gelse, ikram edecek bir şey yoktu evinde. Nitekim de misafiri geldi o gün. "Ne ikram edeyim?" diye kara kara düşünürken, talebeden biri vakıf oldu bu hale. Hemen bir piliç kesti. İçini pirinçle doldurup pişirdi. Ve götürüp takdim etti hocasına. Hocası çok memnun olmuştu. O akşam ikram etti onu misafirine. Sonra o talebeyi huzuruna çağırıp; - Evladım, akşamki ikramın çok makbule geçti. Allah senden razı olsun. Bir muradın varsa, söyle. Şimdi hacet kapısı açıktır, buyurdu. Talebenin bir tek dileği vardı. Hocasına cevaben; - Benim bir tek arzum var efendim, dedi. - Söyle oğlum, nedir o? - Sizin gibi olmak istiyorum hocam. Büyük veli şaşırdı. - İyi de evladım bu, çok ağır bir iş. Bu sıkleti çekmeye senin gücün yetmez. Altında ezilirsin. Sana tavsiyem, başka şey iste, buyurdu. Ancak genç ısrar etti. - Bundan başka bir muradım yoktur hocam, dedi. Hocası çaresizdi. Mecburen; - Peki evladım, buyurdu. Ve oracıkta kuvvetli bir teveccüh etti kendisine. Allah'ın izniyle muradı hasıl oldu gencin. Hocasının derecesine yükseliverdi. Ama geçmişti kendinden. Gerçekten de o sıkletin altında ezilmişti. Nitekim o günden sonra kırk gün yaşayabildi ancak. Kırkıncı gün, "Allah" deyip teslim etti ruhunu. Velhasıl genç, bir anda yükselmiş, hocası gibi "aziz" olmuştu. Bunun içindir ki büyüklerimiz, "iki aziz" mânâsına, "Azizan" dediler bu büyük zata. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Nasıl kurtuldu?

Ali Ramiteni "kuddise sirruh" hazretleri zamanında Seyyid Ata adında salih bir kimse vardı ki, bu velinin büyük bir zat olduğunda şüphesi vardı biraz. Tâ ki bir güne kadar... O gün, dağdan haydutlar gelip, oğlunu kaçırdılar. Seyyid Ata, çok üzüldü. Ancak bu belanın kendisine nereden geldiğini tahmin etmişti. Önce tövbe istiğfar etti. Sonra bu büyük veliden özür dilemek için büyükçe bir ziyafet tertib etti kendi evinde. Gayesi, o velinin gönlünü almaktı. Şehrin eşrafını da çağırmıştı. Sofralar kuruldu, hazırlıklar tamamlandı. Bütün davetliler geldi. Sonra Ali Ramiteni hazretleri de teşrif etti nihayet. O gelince, Seyyid Ata kalktı ayağa. - Ey davetliler! Hepiniz hoş geldiniz. Allahü teâlâya hamdolsun ki, Pirimiz Ali Ramiteni hazretlerinin şerefine bir araya geldik. Evvela Pirimiz yemeğe başlamadan, hiçbirimiz yemeğe el uzatmayalım! diye seslendi. Onun bu sözleri, Ali Ramiteni hazretlerini çok memnun etmişti. Şefkatle ona dönüp; - Ey Seyyid, senin oğlun şu kapıdan içeri girmedikçe, ben de elimi yemeğe uzatmayacağım, buyurdu. O anda Seyyid Ata'nın oğlu girdi kapıdan. Onu gören davetliler, hayret ve sevinçle tekbir getirdiler. O da çok sevinip, sarıldı oğluna. Ve nasıl kurtulduğunu sordu. Çocuk şöyle anlattı: - Buradan onbeş günlük mesafede olan bir yerde, ellerim bağlı vaziyette hapis bulunuyordum. Bir de baktım ki buradayım. Ama nasıl geldim? Kim çözdü ellerimi? Ben de bilmiyorum. Seyyid Ata, sevinçle kalktı ayağa. - Rabbimize sonsuz hamd ve şükürler olsun ki, böyle "büyük bir veli" ihsan etti bize. Oğlumun kurtulması, yüksek üstadımızın himmetiyle olmuştur, dedi. Ve ellerini öpüp, özür diledi bu büyük veliden. > www.gonulsultanlari.com Tel:

.Sohbetimize gelin!.."

Ali Ramiteni "kuddise sirruh" hazretleri, yakınlarını alıp, Harezm vilayetine gitti ve kenar bir mahalleye yerleştiler. Sonra iki talebesini gönderdi Harezm sultanına. Gençler gidip; - Sultanım! Fakir bir dokumacı sizin topraklarınıza geldi. İkamet için izninizi istiyor. Eğer izin verirseniz, bu hususta mühürlü bir belge istiyor, dediler. Sultan kırmadı bu iki delikanlıyı. - Tamam, oturabilir, dedi. Ve mühürlü belgeyi verdi ellerine. Büyük veli, bu belgeyi sakladı cebinde. Sonra pazar yerinde bir iki işçiye sordu: - Sizin yevmiyeniz ne kadardır? Söylediler. - Size bir teklifim var. Bugünkü ücretiniz benden olsun. Bizim eve gidip, sohbet edelim. İkindi vakti ücretinizi öderim, buyurdu. Teklif, cazip geldi işçilere. - Tamam, memnuniyetle, dediler. Ve birlikte eve gittiler. Ancak sohbetten öyle tad aldılar ki, ikindi geçti, akşam oldu, bir türlü ayrılamıyorlardı bu zatın yanından. Ve günden güne artıyordu gelenler. Öyle ki, dolup dolup taşıyordu hanesi. Bazı kötü niyetli memurlar, derhal koşup; - Sultanım, şehrimize bir hoca geldi ki, insanlar sohbetine gitmek için can atıyor. Hatta ona hizmet için yarışıyorlar. Bize öyle geliyor ki, bu hoca ileride Harezm'e sultan olabilir, dediler. Sultan heyecanlanıp; - Öyleyse derhal şehri terk etsin! diye tâlimat verdi. Bir de mühürlü bir ferman yazıp, verdi o memurlara. Büyük veli, bu fermanı alınca, cebinden önceki fermanı çıkarıp; - Bunu da, o vermişti. Eğer imzasını inkâr ediyorsa, hemen terk ederiz, buyurdu. Bu cevabı sultana ilettiler. Başını eğip, düşünceye daldı. "Bu, nasıl bir kimse?" diye merak etti. Sohbetini dinlemek için tebdil-i kıyafetle gidip oturdu bir kenarda. Sohbetini dinleyince hayran oldu. Dahası, talebesi olmakla şereflendi. 

.Üstada sevgi...

Emir Hüsrev Dehlevi "rahime-hullahü teâlâ", Hindistan'da yetişen büyük velilerdendir. Çocukken bile dinine çok bağlıydı. Babası, elinden tutup büyük velilerden Hace Nizameddin hazretlerine götürdü onu bir gün. Tam dergâhın önüne gelince; - Babacığım, siz girin, dedi. Kendisi girmedi. Babası içeri girince, yanık çocuk sesiyle şu beytleri okudu kapı önünde. Âşık Hüsrev, şu an kapınızdadır. İçeri girmeye izin var mıdır? İzniniz olursa, girer içeri. Yoksa ağlayarak dönecek geri. Nizameddin Evliya hazretleri içeriden duydu bu sesleri. Hizmetçisine; - Kapıdaki âşığı içeri al! buyurdu. Koşup kapıyı açtı hizmetçi. Emir Hüsrev, edeble içeri girdi. Büyük velinin elini öpüp oturdu huzurunda. O gün girdiği kapıdan, seneler sonra "Evliya" olarak çıktı. İMAN NASIL GİDER? Bir gün bazı gençler; - Efendim, hangi hallerde iman gider? diye sordular bu zata. Cevabında; - Bir kimse, dinimizin emir ve yasaklardan birini bile hafife alır, uymadığına üzülmez, hatta bu haliyle öğünürse, Peygamber aleyhisselama inanmamış olur ve imanı gider, buyurdu. - Ya üzülürse efendim? dediler. - Üzülürse, yani bunun için Allahü teâlâya karşı mahcup ve boynu bükük olur, kalbi sızlarsa, imanının kuvvetli olduğu anlaşılır. - Yani amel ve ibadetlerdeki bozukluk, insanı dinden çıkarmaz mı hocam? - Hayır. Günah işlemekle iman gitmez, fakat o işin günah olduğuna inanmayarak yapar veya inanıp da ehemmiyet vermeyerek, aldırmayarak yapar ve günah işlediğine üzülmez, umursamaz, azabından da korkmazsa, o zaman imanı gider. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Eski ayakkabı!..

Hindistan'ın köyünden çok fakir bir Müslüman, Hace Nizameddin hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" cömertliğini duyup huzuruna geldi bir gün. Ve arz etti hâlini. Ancak bu büyük velinin, o an için "bir çift eski ayakkabı"dan başka yoktu bir dünyalığı. Zira eline geçeni başkasına verirdi hemen. O "eski ayakkabı"yı verdi o fakire. Ancak az buldu fakir bu ihsanı. Zira daha çok şeyler bekliyordu Ondan. Kendi kendine; "Böyle cömert ve yüce bir kimseden, bu da çok az" diyordu. Meyus olarak geri döndü. Ve konakladı bir handa. O gece Emir Hüsrev hazretleri de ticaretten dönerken aynı hana indi tesadüfen. Mücevherat işiyle uğraşırdı. Çok zengindi yani. Gece yatıp da sabah uyandığında; "Allah Allah! Bu handa hocamın kokusu var" dedi kendi kendine. Ne olabilirdi ki? Hanın odalarını tek tek dolaşıp, o kokunun hangi odadan geldiğini tesbit etti. O fakirin odasından geliyordu bu koku. Kapıyı tıklatıp girdi içeri: - Selâmün aleyküm. - Aleyküm selâm. - Nereden geliyorsunuz? - Nizameddin Evliya hazretlerine uğradım. Fakat bir çift eski pabuçtan başka bir şey alamadım maalesef. Hocasının aşkıyla yanan Hüsrev Dehlevi hazretleri; - Bu pabucun değeri çok yüksektir, dedi. - Nasıl yani? - Sen onu bana ver. Karşılığında bütün mallarımı, altın ve mücevherlerimi, velhasıl dünyalık neyim varsa hepsini sana vereyim. - Şaka yapıyorsunuz herhalde. - Hayır, çok ciddiyim. - Ama nasıl olur. Bir çift eski pabuç, hiç bu kadar kıymetli olur mu? - Âh, ah! Sen bunun kıymetini bilseydin, bu pabuçları almak için bundan daha fazlasını verirdin, dedi. www.gonulsultanlar

.Büyük zat idi

Mahmud-u İncirfagnevi hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. Hocası, Arif-i Rivegeri hazretleridir "rahimehumullahü teâlâ". Bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim, gaflete dalmayın. Zira hepimize ölüm var. Belki de ecelimiz çok yakın, buyurdu. Sonra bir Âh! çekti ve; - Dünya, bir imtihandır kardeşlerim. Ölümle sona erer. Ve ecel, bizi peşimizden takib eder, dedi. Dinleyenler; - Bize ne tavsiye edersiniz efendim? dediler. - Ölüm uyandırmadan uyanalım. Dinimizi güzelce öğrenip, öğrendiklerimizle amel edelim. Yoksa âhirette çok pişmanlık çekeriz, buyurdu. - Dinimizi nereden öğrenebiliriz efendim? - Ehl-i sünnet âlimlerinden. - Onlar yoksa hocam? - Onlar yoksa, kitapları var. O kitapları okuyun. Rastgele kitap okursanız, yanlış şeyler öğrenir, imanınızı bile kaybedebilirsiniz. DÜNYAYI SEVMEYİN Bir gün de sohbetinde; - Bu dünyaya muhabbet beslemeyin. Zira onu Rabbimiz de sevmiyor, buyurdu. Ve ekledi: - Allah'ın kullarına merhamet edin ki Allah da ahirette size merhamet etsin. Talebesi içinden, Ali Ramiteni'yi çok severdi. Onu tasavvufta çok iyi yetiştirdi. Ve Resulullahtan "aleyhissalâtü vesselâm" kendi kalbine akıp gelen feyzleri, aynen Onun saf kalbine akıttı. Bir gün, Ali Ramiteni hazretleri zikrederken, yanına Hızır "aleyhisselâm" geldi. Onu hürmetle karşılayıp; - Bu zamanın en büyük velisi kimdir? diye sordu. Hazret-i Hızır, cevabında; - Senin hocandır. Onun kıymetini iyi bil. Her kim Ona uyarsa, gafletten uyanır ve dünyaya muhabbetten kurtulur, buyurdu. >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bir koku duyuyorum!"

Muhammed Baba Semmasi hazretleri, Ali Ramiteni hazretlerinin "rahime-humullahü teâlâ" sohbetinde yetişti. Kasr-ı hinduvan diye bir köy vardı ki, Behaeddin Buhari hazretleri bu köyde doğmuştur. Muhammed Baba Semmasi hazretleri ne zaman bu köyden geçecek olsa; - Bana, buradan güzel bir koku geliyor. Bu köyden çok büyük bir evliya zuhur eder ve bütün cihana nur ve feyiz saçar, derdi. Bir gün, yolu bu köye düşmüştü yine. Yanındakilere dönüp; - O koku fazlalaşmış. Öyle zannederim ki, o cevher dünyaya gelmiştir, buyurdu. Gerçekten de doğmuştu Behaeddin. Üç gün olmuştu dünyaya geleli. Dedesi, onu kucağına alarak, Muhammed Baba Semmasi hazretlerine götürdü doğruca. Büyük veli onu görünce çok sevinip; - Biz bunu evlatlığa kabul ettik, buyurdu. Sonra Emir Külal'e dönüp; - Ey oğlum! Bunun yetişmesini, sana ısmarlıyorum, buyurdu. Behaeddin Buhari, evlenme çağına gelince, hocası Muhammed Baba Semmasi hazretlerinin dergâhına geldi. Huzuruna çıkmadan önce mescide girdi. Orada secdeye kapanarak; - İlahi, belalara, sıkıntılara sabredebilmem için, bana güç kuvvet ver, diye dua etti. Sonra girdi üstadının huzuruna. Hocası Onu görünce; - Evladım, öyle dua edilmez, buyurdu. Allah'tan bela değil, afiyet istenir. Beraber yemek yiyip, çok iltifatına kavuştu. Gözü, Ondan başkasını görmüyordu. Giderken, Hocası ona bir ekmek verip; - Bunu al, yolda lazım olur, buyurdu. Behaeddin; "Yemeği yemiştik. Bu ekmek niye lazım olsun ki?" diye düşündü. Yolda misafir oldu bir fakirin evine. Öyle ki, bir ekmek dilimine muhtaçtı zavallı. Ekmeği ona verip, anladı bu işin hikmetini. Üstadına sevgisi kat kat oldu böylelikle. www.gonulsultanlari.com T

.Güreşiyorum, ama!.."

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde güreşirdi. Güreş minderlerinde geçerdi bazı vakitleri. Bir gün yine çıkmıştı er meydanına. Güreşirken, tanıdı Onu seyredenlerden biri. Ve beğenmedi bu işi. Kendi kendine; "Bu seyyid delikanlı güreşle uğraşıyor. Halbuki faydalı bir işle uğraşsa daha iyi olurdu" diye geçirdi kalbinden. Böyle düşünürken uyukladı o ara. Rüyasında, çirkef dolu "bir çukur"a batmış gördü kendisini. Tam boğulacaktı ki, Emir Külal yetişip, çıkardı onu o pisliğin içinden. Ve uyandı. Gördü ki güreş bitmiş. Emir Külal, doğruca bunun yanına geldi. Kulağına eğilip; - Güreşiyorum ama güreşmekte maksadım, senin gibilerini çirkef çukurlarından kurtarmaktır, diye fısıldadı. O, hatasını anlamıştı zaten. - Özür dilerim, dedi. ÖLÜM MELEĞİ GELİNCE Bir gün, gencin biri; - Efendim, Azrail "aleyhisselâm" geldikten sonra tövbe etsem, kabul olur mu? diye sordu bu zata. Büyük veli sordu ona: - Senin mesleğin ne evladım? - Terzilik efendim. - Terzilikte en kolay şey nedir? - Kumaş kesmektir. - Kaç senedir kumaş kesiyorsun? - Yirmi senedir hocam. - Peki Azrail "aleyhisselâm" ruhunu almaya geldiği zaman da kumaş kesebilir misin? - Hayır, bu mümkün değil efendim. - Neden? - Ölüm anında hiçbir iş yapılamaz. - Peki yirmi senedir yaptığın bir şeyi o anda yapamazsan, hiç yapmadığın şeyi nasıl yapacaksın oğlum? - Anladım efendim. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Göz göze geldiler!..

Seyyid Emir Külal hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün meydanda güreşiyor, çok insanlar da toplanmış, onu seyrediyordu. O esnada büyük veli Muhammed Baba Semmasi hazretleri geçiyordu oradan. Kalabalığı görünce durdu. Ve seyretti bu seyyid genci uzun uzun. Talebeler şaşırdılar. Her biri; "Acaba ne hikmeti var ki, güreş tutanları seyrediyor hocamız" diye geçiriyordu kalblerinden. Zira güreşi, malayani iş biliyorlardı. Hocaları, onlara dönüp; - Şu güreşenler içinde bir pehlivan var ki, Onun bereketiyle, çok insanlar hidayete kavuşup evliyalık yolunda yükseleceklerdir, buyurdu. Bunları söylerken, Seyyid Emir Külal ile göz göze geldi birden. Genç seyyid, bu büyük evliyayı görünce, manevi bir hâl kapladı kendisini. Muhabbetini kalbinde hissetti. Ve Onun cazibesine kapılarak, gayri ihtiyari Ona doğru yürümeye başladı. Hem de hızlı hızlı. Elinde olmayarak ve heyecanla. Gelip elini öptü. Ve katıldı sohbet halkasına. BU DÜNYA İMTİHAN Bu zat, zaman zaman sevdiklerine; - Sakın gafil olmayın, der ve İslâmiyeti öğrenmelerini tavsiye ederdi. Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" haber verdiği azap ve acıların elbette bir gün olacağını hatırlatırdı yakınlarına. Bir gün de nasihat isteyen bir gence; - Evladım, bir yanda "nefis, şeytan", bir yanda "kötü arkadaşlar" insanları aldatıp dururken, bu akıntıya kapılmamak çok zordur, buyurdu. Ve ekledi: - Bu dünya, imtihandır oğlum. Hem öyle çabuk geçer ki, bir de bakarsın ki bitmiş. Sanki tatlı bir rüya. Nasıl ki geçen günler çabuk geçtiyse, bundan sonrakiler de öyle sür'atli geçer.

.Onu düşünün, yeter!"

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ" zamanında genç bir âlim bir yerde sohbet ediyor, cemaat dinliyordu. Tasavvuf ehli velilerden, onlarda hasıl olan kerametlerden bahsedip; - Ama bu gün böyle veliler kalmadı. Keşke olsaydı da huzurunda diz çöküp istifade etseydik, dedi. Cemaatin içinde, Seyyid Emir Külal hazretlerinin bir talebesi vardı. Müsaade isteyip; - Bugün öyle büyük bir veli var ki, Onun feyz ve bereketleri bütün cihanı sarmıştır, deyiverdi. O âlim, merakla sordu: - Nerede bu zat? Söyle de gidip ayağına yüz sürelim. - O, benim üstadım Seyyid Emir Külal hazretleridir. Onu görmeyi istiyorsanız, O da sizi görmek ister. - Onu görmek için ne yapalım? - Kalbinizden Onu geçirin kâfi. Âlim gözlerini kapayıp, düşündü bu büyük veliyi. Gözlerini açınca, bütün cemaat ayağa kalktılar birden. Zira büyük veli girmişti içeri. Yüzü nur saçıyordu. O âlim, Onu görür görmez âşık oldu bir anda. Seyyid Emir Külal, o âlime dönerek; - Kardeşim, sizin içinizdeki bu muhabbet, bu arzu, bizi çekip buraya getirdi, buyurdu. Genç âlim; - Efendim! Talebeniz olmayı can-ü gönülden istiyorum. Lütfen kabul buyurun, dedi. Büyük velî cevaben; - Seni evlatlığa kabul ettik, buyurdu. Ardından bir nazar etti ona. Tasavvuf'ta ne kadar makam varsa, hepsini bir anda geçirtip, bitirdi işini. Öbürleri; - Efendim, hocamız bunca sene çalıştı, gayret etti, yine de varamadı gayesine. Ama şimdi bir tek nazarınız ona yetti. Hikmeti nedir? dediler. Cevaben; - Onun her şeyi hazırdı. Sadece bir teveccüh ve bir nazar lazımdı ona. Biz de onu yaptık, buyurdu. www.gonulsultanlari.com

.Siz Onu tanıyor musunuz?"

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", ilim ve marifette devrinin bir tekiydi. Sayesinde çok insan kavuştu hidayete. Daha doğmadan görülürdü kerametleri. Bir gün, Medine'den bir grup insan geldi o beldeye. Hepsi de ilim ehli kişilerdi. Maksatları, Emir Külal hazretlerini ziyaret etmekti. Buhara'ya gelince; - Suhari beldesine nasıl gidebiliriz? diye sordular ahaliye. Zira bu beldede otururdu büyük veli. Ancak halk, bunları ilk defa görüyorlardı o beldede. Onlara bakıp; - Suhari beldesinde sizin ne işiniz var? diye sordular. - Emir Külal hazretlerini ziyaret edeceğiz. - Siz onu tanıyor musunuz ki? - Elbette. Bizim hocamız olur kendileri. Onlar, Emir Külal hazretlerinin vefat ettiğini söyleyince, çok üzüldüler. Keder kapladı içlerini. Sordular hemen: - Ne zaman vefat etti? - Bir ay önce. - Oğullarıyla görüşebilir miyiz peki? - Tabii, niçin olmasın. - Madem hocamız vefat etmiş, bari oğullarıyla görüşelim, deyip ayrıldılar oradan. Suhari beldesine gidip oğullarıyla görüşüp, sohbet ettiler. Bir ara sordu o gençler: - Sizler Medine'den geliyorsunuz değil mi? - Evet. - İyi ama babamız Medine'ye hiç gitmedi ki. Böyleyken nasıl sizin hocanız oluyor? Cevap olarak; - Emir Külal hazretleri o yerlerde meşhurdur. Bizden başka binlerce talebesi var oralarda. Babanız, bizim diyarda çok sevilir ve tanınır, dediler. Çocukları şaşırdılar: - Öyle mi? - Evet. Hele hac mevsiminde muhakkak gelirdi Medine'ye, görüşür, sohbet ederdik. Bu sene gelmeyince, merak edip de geldik buraya.

.Hacıları görüyorum!.."

Seyyid Emir Külal hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" bir gün bazı sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, manevi bir hâl kapladı kendisini. Hac mevsimiydi o ara. - Şu anda bütün hacıları görüyorum, buyurdu. Hacılar ne yapıyorsa, bir bir anlatmaya başladı oradakilere. Ancak içlerinde biri vardı ki, inanmadı söylediklerine. "Hiç buradan Kâbe görülür mü?" diyordu içinden. Büyük velî, onu yanına çağırıp; - İstersen gözünü yum. Bak, sen de göreceksin, buyurdu. O kişi, kapadı gözlerini. Beytullah'ın yanında buldu kendisini. Hacılar Kâbe'yi tavaf ediyorlardı. Hatta Emir Külal de vardı aralarında. Uzun müddet seyretti onları. Gözlerini açınca, Emir Külal hazretlerinin yanında olduğunu gördü yine. Ellerine kapanıp, af diledi. Ve bir daha ayrılmadı yanından. LÂFLA MÜSLÜMANLIK OLMAZ Bu zat, bir gün bazı gençlere; - Evlatlarım, laf ile Müslümanlık olmaz. İslâmiyet, bilmek dinidir, mutlaka bilmemiz lazım, buyurdu. Gençler; - Neyi bileceğiz efendim? dediler. - Önce "iman bilgileri"ni, sonra da "ibadet bilgileri"ni öğrenmemiz gerekir. Allahü teâlânın emir ve yasakları da iki türlüdür. Birisi, açıkça bildirilmiştir ki, bunları kabul etmeyenin imanı gider. - Hangisi mesela efendim? - Mesela "beş vakit namaz" açıkça emredilmiştir ki, her erkek ve kadının kılması "farz"dır. Namaz kılmamak da iki sebeple olabilir. Ya tembellikle kılmıyordur, ya da ehemmiyet vermiyordur. Tembellikle kılmıyorsa büyük günaha girer. - Ya ehemmiyet vermiyorsa hocam? - O zaman büsbütün felaket olur. Yani ehemmiyet vermediği için kılmıyorsa, imanı gider. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Evliyayı üzmek...

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", bir gün talebeleriyle kabir ziyaretine gidiyordu ki, yolda, koca bir "arslan" çıktı karşılarına. Talebeler korkup yana çekildiler. Ancak Emir Külal hiç korkmadı. Talebeye dönüp; - Korkmayın, o bize bir şey yapmaz, buyurdu. Sonra yaklaşıp, tuttu yelesini hayvanın. Arslan başını eğip, çıkarmadı sesini. Hatta hürmet gösterir gibi hareketler yaptı ve ayrılıp gitti hemen. Sanki mahcub olmuştu. Talebeler, bu hale taaccüb edip; - Efendim, bu nasıl iş? dediler. - Hangi iş? - Arslan, sizi görünce, âdeta mahcub oldu, utandı. Bir vahşi hayvanken, çekindi sizden. Hatta korktu sanki. Buyurdu ki: - Kim Allah'tan korkarsa, Onun mahlukları da Ondan korkar. Aksine kim Allah'tan korkmazsa, Onun mahluklarına karşı korkak olur. FEYZİN KAYNAĞI NEDİR? Bir gün, genç birisi bu zata gelip; - Evliyadan feyz almak için ne yapmak lazımdır efendim? diye sordu. Cevabında; - İsimlerini anmak kâfidir, buyurdu. - Kimlerin isimlerini? - Evliya zatların. - Hiçbir şey anlamadım hocam. - Bak evladım, Allahü teâlâ, bu dünyada her şeyi bir sebeple yaratıyor, öyle değil mi? - Evet efendim. - Mesela açlığımızı gidermek için "ekmek", sesleri duyabilmek için "hava", etrafımızı görebilmek için de "ışık" lazım, değil mi? - Öyle hocam. - İşte evliyadan feyz alabilmek için de o büyük zatların isimlerini anmak lazım. Ama "sevgi" ve "hürmet"le tabii. Hadis-i şerifte mealen; "Evliyanın anıldığı yere rahmet yağar" buyuruldu. Şimdi anladın mı? - Anladım hocam. 

.Onu sevmiyordu, ama...

Seyyid Emir Külal hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün, talebesiyle camiye giderlerken, bir çocukla babasını gördüler az ileride. Onlara doğru geliyorlardı. Çocuk, Emir Külal hazretlerini görünce çok sevdi bu zatı. Çok sevimli geldi kendisine. Babasına dönüp; - Babacığım, bu zat kimdir? diye sordu. Ancak babası, sevmiyordu bu zatı. Bu yüzden ileri geri konuşmaya başladı bu büyük veli hakkında. Emir Külal hazretleri de duymuştu konuştuklarını. Ona doğru dönüp; - Bana değil, kendine zarar verdin. Zira bir Allah adamına hakaret eden iflah olmaz, sonu feci olur, buyurdu. Ancak aldırmadı adam. Yine öyle konuşmaya devam etti. Ve ayrılıp gitti. Fakat aradan çok zaman geçmemişti ki, "uyuz" oldu o kimse. Kime gittiyse çare bulunamadı. Sonunda aklı başına geldi!.. Nereden geldiğini anladı bu illetin. Yakınlarına; - Çabuk beni Emir Külal'e götürün! dedi. Götürdüler hemen. Ancak iş işten geçmişti. Büyük veli; - Maalesef o iyi olmaz. Ben helal etsem de, önceki evliyalar helal etmezler, buyurdu. - Neden efendim? dediler. - Çünkü o, büyüklerin ok'unu yedi bir defa. Ne yapsa da çare olmaz artık. Me'yus halde geri döndüler. Yolda tökezleyip düştü ve öldü. DÜNYAYI SEVMEYİN! Bu zat, bir gün sevdiklerine; - Kardeşlerim, bu dünyayı sevmeyin ve Allahü teâlâyı hiç unutmayın. Bir günah karşısında, Allah'tan korkup titreyin ki, dinimizde bundan büyük ibadet yoktur, buyurdu. Ve ekledi: - Kim Allah'tan korkuyorsa, siz de ondan korkun. Onu üzmekten, kalbini kırmaktan çok sakının.

.Biz de talebesiyiz..."

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", bir gün talebesiyle bir yerde oturmuş sohbet ediyorlardı ki, bir ara kapı açılıp, güzel yüzlü bir genç girdi içeri. Selâm verip, edeble diz çöktü. Emir Külal hazretleri döndü o gence: - Hoş geldin evladım. - Hoş bulduk hocam. - O iş ikmal oldu mu? - Gece gündüz çalıştık efendim. Elhamdülillah, himmetinizle tamam oldu. - Çok iyi, hayırlı olsun. Delikanlı izin isteyip kalktı. O gidince, Emir Külal hazretleri devam etti sohbetine. Ancak merak etmişti talebeler. Öyle ya, kimdi bu gelen? Onu ilk defa görüyorlardı. Üstelik "hocam" diye hitab etmişti. Biri koşup yetişti gencin arkasından: - Arkadaş sen kimsin? - Emir Külal hazretlerinin talebesiyim. - Nereden geliyorsun? - Rumeli'den. - Niçin geldin peki? - Bizim diyarda bir cami inşa ediliyor, inşaatla da bizzat hocam ilgileniyordu. Bize; "Cami biterse, bana haber verin" buyurmuştu. Onu haber vermeye geldim, dedi ve gitti. Talebe; - Peki, selâmetle git, deyip dergâha döndü. Ama allak bullak olmuştu kafası!.. Zira Buhara nere, Rumeli nereydi? NASIL SABAHLADINIZ? Bir gün de bazı dostları; - Bu gece nasıl sabahladınız? diye sordular bu zata. Ağlamaya başladı mübarek. Soranlar şaşırdı: - Efendim iyi misiniz? - Ölümü unutmuş, günahı da çok olan bir kimsenin hali nasıl olur? buyurdu. Gözyaşlarını silip; - Ömrümüz azalıyor, günahımız artıyor. Akıbet "Cennet" midir, "Cehennem" mi, o da belli değil. Bu halde olan bir insan, ağlamasın da ne yapsın, buyurdu... 

.Onlar, rical-i gaybdendi!"

Seyyid Emir Külal hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" talebesinden biri, bir gece yattıysa da uyuyamadı. Hocasını düşünüyordu. Kendi kendine; "Hocamıza gideyim de, 'Bana bir emriniz var mı?' diye sorayım" diye düşündü. Ve fırladı yataktan. Gece yarısı gidip girdi hocasının odasına. Ancak gördüğü manzara karşısında çok şaşırdı. Zira kalabalık bir cemaat vardı içeride. Kıyafetlerinden ve yüzlerinin nurundan âlim ve veli zatlara benziyorlardı. Başları önlerinde, sessizce oturuyorlardı hocasının karşısında. Odada ruhani bir hava hakimdi. Hem öyle kalabalık idiler ki, oturmaya güçlükle yer buldu odanın bir köşesinde. O da onlar gibi başını eğdi, gözlerini kapayıp beklemeye başladı. Az sonra başını kaldırıp baktığında o cemaatin gitmiş olduğunu gördü hayretle. Odada, kendisiyle hocası vardı yalnızca. Huzuruna gidip; - Efendim, bu gördüğüm hâl nedir? Az önceki cemaat kimlerdi? diye sordu. Hocası; - O zatlar, "rical-i gayb"dendi, buyurdu. Yani geçmiş evliyaların ruhaniyetleriydi. Onlar öyle büyüklerdir ki, öldükten sonra bile dine hizmet ederler. - Niçin gelmişlerdi hocam? - Dinimize hizmet konusunda müşavere edip, bazı kararlar aldık. Onların meclisinde sen de bulundun. Bu, çok büyük nimettir, sana müjdeler olsun. NASIL YAŞARSANIZ... Bu zat sık sık; - Hayat, hayaldir, derdi. Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz. Bir gün de; - Dün öldü. Yarın henüz doğmadı. Öyleyse bugünü değerlendirin, buyurdu sohbetinde. Ve ilave etti: - Her günü, "son gün"ünüz bilin. Böyle olan kimse, Allah'tan korkar, günah işleyemez. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Dünya ve âhiret saadeti için...

Seyyid Emir Külal "rahime-hullahü teâlâ", ölüm hastalığında bir gün talebeyi toplayıp; - Aranızdan ayrılma vakti yaklaştı. Size vasiyetim şudur ki, her şeyden önce dinimizin emirlerini iyice öğrenin. Zira bilmeden Müslümanlık olmaz, buyurdu. Ve açıkladı: - Yani dünya ve ahirette rahat etmek, saadete kavuşmak için, dinimizin bildirdiği, inanılacak ve yapılacak şeyleri öğrenmek, bilmek ve bunların gereğini yerine getirmek mecburiyetindeyiz. Eğer Resulullaha "aleyhissalâtü vesselâm" tâbi olmazsanız, yarın mahşer gününde çok pişmanlık çekersiniz. HELAL LOKMA YİYİN Bir başka vakitte de; - Kalbinizin temiz olmasını istiyorsanız, temiz ve helalinden yiyin. Bir lokma haramdan yiyenin duası kabul olmaz, buyurdu. Ve ekledi: - Hadis-i şerifte mealen; (Bir kimse, haram karıştırmadan kırk gün helal yerse, Allah, onun kalbini nur ile doldurur ve kalbinden dünya muhabbetini giderir) buyuruldu. Şöyle devam etti: - Nasıl ki, beldeleri ayıran hudutlar varsa, dinin hududu da "haram ve günahlar"dır. Ve hududu geçenlere nasıl ceza verilirse, günah işleyenlere de Allah ceza verir ahirette. İHLASSIZ AMELLER Bir gün de bu zata gelip; - Kalbin gıdası nedir efendim? diye sordular. - Kalbin gıdası, "ilim"dir, buyurdu. - İlim'den maksat nedir efendim? - İslâmiyeti öğrenmektir. Ama her bilgi insana bir vebaldir. Bildiğiyle amel eden, kurtulur vebalden. Ama o da yetmez. Amelin de "ihlas"la yapılması gerekir. - Ya ihlasla yapılmazsa hocam? - İhlassız amelin hiç faydası olmaz. "Eski paçavra" gibi sahibinin suratına çarpılır. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Rehbersiz olmaz...

Ahmed Abdülhak Raduli "rahime-hullahü teâlâ", gençliğinde İslâmiyeti öğrenip ona göre yaşamayı çok istiyor, ama bu işin rehbersiz olmayacağını iyi biliyordu. Onun için bir mürşid aramaya başladı. Bir gece rüyasında; - Aradığın rehber, Pani-püt şehrindedir, denildi kendisine. Sevinç içinde uyandı. Ve Ona kavuşmak için çıktı yola. O mürşit, Celaleddin-i Pani Püti hazretleriydi ve bu gencin yola çıktığı, keşfolundu kendisine. Talebesini toplayıp; - Çocuklar! Nefis yemekler yapın ve mükellef bir sofra donatın ki, kıymetli bir misafirimiz geliyor, buyurdu. Sofra hazırdı az sonra. Ve beklenen misafir geldi. Kendisini iltifatlarla karşıladılar. Ancak o, kendisine gösterilen bu ilgi ve tezahüratı görünce, atını döndürüp, hızla uzaklaştı oradan. "Aradığım bu değil" dedi içinden. Mürşidini başka yerlerde arayacaktı. O gün akşama kadar at sürdü bu niyetle. Akşam vakti, bir yerleşim birimine gelince sordu ilk rastladığı adama: - Burası neredir? - Pani-püt şehridir. - "Allah Allah! Pani-püt şehrinden ayrılalı saatler oldu" dedi içinden. O gece dinlenip, sabahleyin yola çıktı tekrar. At koşturdu saatlerce. Yine akşam üzeri bir yere gelip sordu birine: - Bu şehrin adı nedir? - Pani-püt. Şöyle etrafına bir bakındı. Bir de ne görsün? Celaleddin-i Pani Puti hazretlerinin dergâhı önünde değil mi. O zaman anladı işin hikmetini. "Aradığım, galiba bu zat. Çünkü beni bırakmıyor. Ben uzaklaşmak istedikçe, O manevi bir bağ ile kendine çekiyor" dedi. Büyük bir iştiyakla girdi içeri. Bir zaman sonra "evliya" olarak çıktı o dergâhtan. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Büyüklere "Peki" demek...

Alaüddin-i Attar "rahime-hullahü teâlâ", büyük bir veli idi. Çok zengin ve soylu bir aileye sahipti. Genç iken Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" huzuruna edeble girerek; - Efendim, beni de talebeliğe kabul eder misiniz? diye rica etti kendisine. Büyük veli; - Kabul ederiz, ama bir şartla, buyurdu. Alaaddin sevindi: - Ne emrederseniz yaparım efendim. - Pekâlâ, bir sepet elma alacaksın. Bu elmaları, kendi mahallende bağırıp satacaksın. - Başüstüne efendim, dedi. Ve o gün bir sepet elma alıp, taktı koluna. Bir köşe başında durup, akşama kadar gelen geçen adamlara sattı o elmaları. Akşam, hocasının huzuruna varıp; - Emrinizi yerine getirdim efendim, dedi. Büyük veli memnun olmuştu. - Çok iyi, bir sepet daha al. Bunları da kardeşlerinin dükkanı önünde durup sat! buyurdu. Alaaddin yine; - Peki efendim dedi. Gerçi kardeşlerinin bu işe razı olmayacaklarını iyi biliyordu. Zira zengin bir ailedendi. İhtiyacı yoktu elma satmaya. İşin inceliğini ise bilemezlerdi kardeşleri. Ama hocasının emri mühimdi Onun için. Düşünmeden gitti kardeşlerinin dükkanı önüne. Orada akşama kadar bağırıp sattı gelen geçene bir sepet elmayı. Gerçekten de kardeşleri anlamıyorlardı işin inceliğini. Kendisine kızıyor; - Bizi rezil ettin. Maksadın para ise, ne kadar istiyorsan verelim. Çok şükür zenginiz. Elma satacak kadar düşmedik. Senin yüzünden rezil oluyoruz, dediler kendisine. Fakat o duymuyordu bunları. Onun tek gayesi, o büyük veliye talebe olabilmekti. Ve kazandı imtihanı. O zata "Peki" dediği için, kabul olundu talebeliğe... >> www.gonulsultanlari.com 

.Alaeddin kalk!.."

Behaeddin-i Buhari hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" talebesi içinden en fazla Alaeddin-i Attar'ı seviyordu Diğerleri, bunu merak ediyor; "Hocamız, niçin onu bizden çok seviyor?" diyorlardı içlerinden. Bir gün, birlikte bir nehir kenarına gittiler. Hocaları bir ara Alaeddin'e bakıp; - Alaeddin kalk! diye seslendi. O, bu emirle fırlayıp kalktı. Bütün talebeler dikkat kesilmişti o anda. Acaba ne diyeceklerdi Alaeddin'e? Onlar merakla beklerken; - Atla şu nehre! diye emretti ona. O, hiç düşünmeden; - Başüstüne efendim, dedi. Ve attı kendini azgın nehrin sularına. Hocaları, hiçbir şey olmamış gibi devam etti kalan sohbetine. Ancak talebeler şaşkınlık içindeydi. Zira Alaeddin kaybolmuştu su içinde. Hem üzülüyor, hem de "Bunun bir hikmeti olsa gerek" diyorlardı içlerinden. Birkaç saat böyle geçti. Herkes, "Alaeddin boğulup gitti" diyordu ki, hocaları; - Alaeddin gel! diye seslendi bir daha. Bu emirle, Alaeddin çıktı nehirden. Gelip oturdu hocasının önünde. Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile. Talebeler o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini. MUTLAKA HELALLEŞİN! Alaeddin-i Attar hazretleri bir sohbetinde; - Kardeşlerim, "kul hakkı" mühimdir. Ahirete kalırsa, ödemesi çok çetin olur, buyurdu. Dinleyenler; - Ne tavsiye edersiniz efendim? dediler. - Helalleşin, buyurdu. - Kiminle helalleşelim efendim? - Önce hanımınızla. Çünkü en çok münasebette olduğunuz kişi hanımınızdır. Her gün onunla helalleşmeden evden çıkmayın, buyurdu. Ve ekledi: - İslâmın emirlerinde hassas davranılırsa, bir kırgınlık, üzüntü olmaz. Dikkat edin, nerede bir ihtilaf, bir anlaşmazlık varsa, İslâmiyete uymamaktan oluyor ekseriya... >> www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tuğladan yastık!..

Alaeddin-i Attar hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" babası, çok zengin biriydi Buhara'da. Öldüğünde, çok mal ve para bırakmıştı. Ama Alaeddin, hiçbir şey almadı bunlardan. Gidip, Behaeddin-i Buhari hazretlerine talebe oldu. Ne yorganı vardı odasında, ne de yatağı. Bütün dikkatini, derslerine vermişti. Hocası da onun kalbindeki cevheri görüp, bir akşam eve geldiğinde hanımına; - Kız büluğa erince haber ver, dedi. Ve bu haberi alınca, Alaeddin'e gitti. O esnada Alaeddin, küçük odacığında bir hasırın üstünde ders çalışıyordu. Hocasını görünce fırladı ayağa: - Buyurun hocam. Mübarek zat içeri girip etrafa baktı. Bir "kırık testi" vardı odanın köşesinde. Onu abdestte kullanıyordu. Bir de "tuğlası" vardı ki, geceleri yastığıydı Onun. Sonra döndü bu çok sevdiği talebesine: - Alaeddin, sana bir teklifim var. - Estağfirullah hocam, emredin. - Eğer kabul edersen, seni kızımla evlendirmek istiyorum, ne dersin? Alaeddin şaşırdı. Zira hiç beklemiyordu böyle bir şey. Ne diyeceğini bilemedi. - Efendim, bu, benim için çok büyük lütuf olur. Fakat maddi yönden imkânım yok. Gördüğünüz gibi bir hasırım, bir tuğlam, bir de kırık testim var dünyalık olarak. Başkaca bir şeyim yoktur, diye arz etti. Büyük velî; - Biliyorum evladım. Ama evlenmek için dünyalık şart değil ki. Rızkınıza gelince, Allahü teâlâ herkesin rızkına kefildir, buyurdu. - Peki hocam, diye mırıldandı Alaeddin. Ve düğünleri yapılıp evlendiler. Behaeddin-i Buhari hazretleri ve bütün talebeler, birlikte çalışarak onlar için "bir ev" yaptılar. Her gün öğleye kadar çalışır, öğle sıcağında gölgeye çekilirlerdi. Ama Alaeddin hariç. Zira o, "Cehennemin yanında, bu sıcak ne ki?" diye düşünüp, sıcakta da devam ederdi çalışmaya. www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com