ehlisunnnetde - YUSUF KAPLAN 2018

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

YAZARLAR
İran’la ortaklaşa oynanan asırlık tehlikeli oyun!

Yusuf Kaplan

5/01/2018 Cuma

İran karıştı.

İran’da neler olup bittiğine ilişkin yapılan yorumlar, İran konusunda kafamızın bir hayli karışık olduğunu gösteriyor.

Amerika da, İsrail de, “terörü desteklediği” gerekçesiyle İran’a yönelik sert açıklamalarda bulunuyorlar zaman zaman. Hatta iş, İran’ın vurulması gerektiği, vurulacağı noktasına kadar götürülüyor bazen.

Ama ne hikmetse, bütün bu sözümona “tehditler” İran’ın önünün açılmasına yarıyor!
İRAN’I MAZLUM KONUMA DÜŞÜREREK İRAN’IN ÖNÜNÜ AÇIYORLAR 40 YILDIR!
Amerikan yönetimi uzun zamandır İran’a karşı ekonomik yaptırımlar uyguluyor ama hiçbir zaman İran’a savaş açma girişiminde bulunmadı.

Üstelik de, İran, 48 generali ölecek kadar Suriye’de fiilen savaş hâlinde olmasına rağmen İran’a Suriye politikasından ötürü bir müdahalede filan bulunmayı düşünmedi bile.
Ama Türkiye’nin güvenliğini ve geleceğini tehdit eden, bölgeyi kalıcı olarak istikrarsızlaştıracak son derece tehlikeli gelişmeler yaşandığı için Suriye içinde bizim herhangi bir şekilde önleyici askerî operasyonda bulunmamıza bile şiddetle karşı çıkıyor ABD ve 15 Temmuz darbe ve işgal girişimi gibi bir saldırıda aktif rol alabiliyor!

İran, Irak’a, Suriye’ye, Lübnan’a, Körfez’e ve Yemen’e fiilen, askerî olarak yerleşiyor. Amerika’nın da İsrail’in de aklına İran’a “ne yapmaya çalışıyorsun?” diye sormak gelmiyor ama Türkiye, güvenliğini garanti altına almak için sınırımızdan 20-30 km ötede PKK’nın uzantısı teröristlere askerî müdahalede bulunmaya kalkışınca hedef tahtasına yatırılabiliyor!
Nedir bu?

Türkiye’nin kapana kıstırılmaya çalışılması, İran’ın önünün alabildiğine açılmasıdır.
Olan, budur!

İyi de neden?

Ve bunun İran’da yaşanan karışıklıklarla nasıl bir irtibatı olabilir acaba?

HEDEF, EHL-İ SÜNNET OMURGA’NIN ÇÖKERTİLMESİ VE TÜRKİYE’NİN ÖNÜNÜN KESİLMESİ...
Ehl-i Sünnet’in üç önemli “kale”si var: Mısır, Pakistan ve Türkiye.
Mısır ve Pakistan çökertildi. Bir kaç yıldır, iç savaş kışkırtmalarıyla, terör hâdiseleriyle, darbe girişimleriyle Türkiye’yi çökertmeye, Türkiye’ye diz çöktürmeye çalışıyorlar.
Ama İran’ın önü açılıyor son 40 yıldır, özellikle de Soğuk Savaş’ın bitirilmesinden sonraki süreçte...
İkinci Dünya Savaşı’nın ardından yaşanan postkolonyal süreçte, Fas’tan Malezya’ya kadar İslâm dünyasının istisnasız her ülkesinde pompalanan uluşçuluk ve sosyalizan projeler kısa devre yapmaya ve İslâmî söylemler, Müslüman toplumların omurgası konumuna yükselmeye başlayınca, küresel sistemin lordları, Soğuk Savaş’ın bitirilmesine ve “yükselen İslâmî yönelişi” durdurmaya ve tersyüz ermeye karar verdiler.
Son yarım asırdır “Ortadoğu”yu cehenneme çeviren bütün büyük stratejilerin gerisinde yer alan Henry Kissenger’ın “İslâm’a karşı İslâm” olarak adlandırdığı İslâm’la savaş stratejisini küresel sistemin temel stratejisi olarak belirlediler.
İslâm’ın yükselişi durdurulamaz ve tersyüz edilemezse, İslâm dünyasının toparlanmasının, medeniyet sıçramasına soyunmasının önüne geçilemeyeceğini çok iyi biliyor küresel sistemin lordları.
Bunun için belirlenen “İslâm’a Karşı İslâm Savaşı” stratejisi çerçevesinde art arda bir kaç proje devreye girdirildi.

Öncelikli olarak İslâm, terörle özdeşleştirildi. Önce dünyanın İslâm’dan ve Müslümanlardan nefret etmesi sağlandı; böylelikle, İslâm dünyasındaki İslâmî söylemlerin yükselişinin önüne set çekildi.
İkinci olarak, İslâm dünyasında iki paralel din icat edildi: İlkin Arabistan yarımadasında Vehhabilik-Selefîlik-DEAŞ üzerinden hâricî mantığına dayalı “şiddetyüzlü ürpertici bir İslâm” anlayışı, ardından Hindistan’da Kadıyânilik, Türkiye’de FETÖ üzerinden Protestanlaştırılmış İslâm’ın önü sonuna kadar açıldı.
Üçüncü olarak da, Suudlarla İran karşı karşıya getirildi ve yapay bir Sünnî-Şiî çatışması icat edilmeye çalışıldı. Oysa Suud ideolojisi Vehhâbilik’tir ve Vehhâbilik, dolayısıyla Suudlar, Ehl-iSünnet’i temsil etmez hiçbir şekilde.
Ama Suudlarla İran karşı karşıya getirilerek, İran mağdur konuma düşürüldü, İran’ın Arabistan yarımadasını adım adım işgal girişiminin önü açıldı.
Suudlarla İran’ın karşı karşıya getirilmesinin birincil hedefi, Ehl-i Sünnet omurganın bin yıllık kurucu ve koruyucusu Türkiye’yi devre dışı bırakmak/tı.
Uzun vadede, İran’ın önünü alabildiğine açmak, bölgeye şu ya da bu şekilde yerleşmesini, çeki düzen vermesini sağlamak ve nihayetinde bölgenin en büyük tarihî gücü Türkiye’nin İslâm dünyasının toparlanmasında 50 ilâ 100 yıllık süreçte oynayacağı kilit rol şimdiden bitirilmek isteniyor.
Burada mezhepçilikyapmıyorum. İslâm dünyasının bu kadar perperişan olduğu bir zaman diliminde mezhepçilik yapmaktan Allah’a sığınırım. 100 yıl hatta 200 yıl sonrasına bakıyorum...

Başka bir ifadeyle, geçmişten geleceğe doğru bir tarih okuması ortaya koyarak zihnimizi açacak, gelecekte bizi bekleyen tehlikelerin neler olduğunu gösterebilecek bir tarih felsefesi yapıyorum burada.

Bin yıllık Ehl-i Sünnet omurganın nasıl adım adım çökertilmeye, İran’ın önümüzdeki 100 yıllık süreçte İslâm dünyasının kaderini şekillendirmesini sağlayacak yapı taşlarının nasıl birer birer döşenmeye çalışıldığına dikkat çekmeye çalışıyorum.
Bu zorunlu teorik gözlemlerden sonra İran’daki karışıklıkla ilgili olarak kısaca şu tespitleri yapmak istiyorum.

İRAN’DA NELER OLUYOR PEKİ?
* Emperyalistlerin bir ülkeyi karıştırması aslâ kabul edilemez!

* İran’da rejimi yıkmayacaklar. Muhaliflerin gazını alacaklar, “mıntıka temizliği” yapacaklar, rejimi sağlamlaştıracaklar.
* Ve İran’ı bir kez daha mazlum konuma düşürerek İran’ın önünü alabildiğine açacaklar: Irak, Suriye, Lübnan, Körfez ve Yemen’e boşuna yerleştirilmedi İran, değil mi?
* Ayrıcaİsrail varlığını İran’a, İran da varlığını İsrail’e borçludur.
* Bin yıl önce biz Haçlılarlarla savaşırken, Şia bizimle savaşmış, Selahaddin Eyyûbî, bozguncu Şia’yı taa Tunus’a kadar kovalamıştı.

* Bin yıl önceki senaryo, yeniden yazılmaya çalışılıyor ama Türkiye, basiretini kuşanacak ve hem İran’la ilişkilerini koparmayacak, İran’ı Batılıların kucağına itmeyecek, böylelikle İran’ın Batılılar tarafından ayartılmasını / kullanılmasını önlemeye çalışacak hem de yeniden Ehl-i Sünnet omurga üzerinden İslâm dünyasını yeniden toparlayacak önümüzdeki 50 ilâ 100 yıllık süreçte Allah’ın izniyle inşallah.Küresel zorbalığın, hukuk kılıfına bürün/dürül/mesi...

Yusuf Kaplan

7/01/2018 Pazar

Amerika’da düzmece bir davayla, özelde, Erdoğan devre-dışı bırakılmaya, genelde ise, Türkiye yargılanmaya, hizaya getirilmeye çalışılıyor.
Halkbank ve Hakan Atilla üzerinden aslında Türkiye siyaseten yargılanıyor, mahkûm edilmeye çalışılıyor!
Herkes de çok iyi biliyor ki, bu dava, hukukî bir dava değil, siyasî bir dava.
Hukuk, işin kılıfı, yalnızca.
Gerçekte yargılanan Türkiye: 17-25 Aralık’ın, destansı bir şekilde halkın tankların önüne yatmasıyla püskürtülen 15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin intikamı alınmaya, Türkiye’ye ekonomik ve dolayısıyla siyasî darbe vurulmaya çalışılıyor...
HUKUKUN ARAÇSALLAŞTIRILMASI VE SÖMÜRÜLMESİ
Amerika, Türkiye’ye diz çöktürmeye çalışıyor; bunu da, hukuk kılıfıyla yapıyor.
Burada insanlık çapında, insanlığın ve hatta Batı uygarlığının geleceği açısından çok esaslı bir sorun var: Hukukun, bir ülkeyi dize getirmek için sopa olarak kullanılması, araçsallaştırılması.
Oysa bu, Batı uygarlığının değerlerinin, kurumlarının ve yeryüzündeki hegemonyasının nasıl ayartıcı ve ürpertici yöntemlerle sürdürüldüğünü göstermesi açısından oldukça düşündürücü; ama dünyada da, bu ülkede de kimse çıkıp da hukukun böylesine araçsallaştırılmasını, dolayısıyla hukuk ve adalet fikrinin ayaklar altına alınmasını sorgulamıyor.

Hukukun ayaklar altına alınması, ürperticidir çünkü. Bir şekilde de olsa hukukun olmadığı, ayaklar altına alındığı bir dünya, yaşanılamayacak, orman kanunlarının hükümfermâ olduğu bir gücü gücü yetene dünyası’dır.
Tuhaf olan şey şu: Batı’da güçlü bir hukuk sisteminin varolduğu inancının çok yaygın olması, hatta bunun tartışılmayacak bir gerçek olarak benimsenegelmesidir.
Gerçekten öyle mi acaba?

Karşımızda gerçek anlamda hukukun egemen olduğu bir durum yok: Hukukun sömürüldüğü, hukukun her ne sûretle olursa olsun, gerektiğinde ayaklar altına alınarak bambaşka şeyler için kullanıldığı ürpertici bir durum var.
BATI’NIN KORKULARI VE SAHTE KUTSALLARA DAYALI ZORBALIĞI
Batı’yı ayakta tutan, ikili bir sistem var: Sermaye düzeni ve yargı sistemi.

Batı’da Tanrı yok; hiç bir zaman da olmadı.

O yüzden hep sahte tanrılar, sahte kutsallar icat ederek varlığını sürdürme savaşı veriyor Batı uygarlığı...

Sahte kutsalların başında güç geliyor.
Tarihlerinin başlangıcından itibaren gücü, dolayısıyla güç üreten araçları kutsadılar Batılılar.
İyi de, Batı uygarlığının gücü, dolayısıyla güç üreten araçları kutlamasının nedeni ne, peki?

Bunun temel nedeni, Batı uygarlığının umutlara değil korkulara dayanıyor olması ve varlığını hep ötekiler, düşmanlar, canavarlar icat ederek sürdürüyor olmasıdır.
Batı’da insan da yok; hiç bir zaman da olmadı. İnsan, önce tanrılaştırıldı; sonra aşağılandı. İnsanın tanrılaştırıldığı hümanizm yolculuğu, insan-ötesi (trans-human) ve insan-sonrası (post-human) olarak tanımlanan insansız ve ruhsuz bir dünyanın çıkmaz sokağına saplandı!
Niçin peki?

Batı uygarlığının gerçek anlamda Tanrı fikrinin olmayışı, hakikat fikrinin olmayışı, özgürlüğün korku ve çatışma medceziri olarak algılanmasına ve yaşanmasına yol açıyor.
Özgürlük, umutlara değil korkulara dayanan bir çıkmaz sokağa, kolaylıkla anlamını yitirecek bir ayartı biçimine dönüşüyor; kitlelerin ayartılması, sahte, din-dışı kutsallıkların, hızın, hazzın, arzuların ve tüketimin kölesine dönüşmesi özgürlük olarak algılanıyor.
Cins filozoflardan Kierkegaard, bu sorunu enfes biçimde şöyle izah eder: “Beden içine hapsolan, fizikî dünyanın nedensel yasalarına boyun eğen insan, dünyevî eğilim ve itkilerin ağırlığı altında ezilir. Dolayısıyla, özgürlük, çatışma ve korku olarak yaşanır.”
Ve şöyle noktayı koyar büyük düşünür: “Korku, insanın içindeki iki dünya, ruhun dünyasıyla tabiî dünya, Tanrı’nın dünyasıyla hayvanın dünyası arasındaki kesişme noktasıdır.”
Amerika’da yaşanan dava, ABD’nin, küre üzerindeki zorbalığını meşrûlaştırmak adına hukukun sömürülmesidir.
Bu, korku üzerinden, başkalarının kötü ve canavar ilan edilmesidir.

Oysa kötülüğün ve canavarlığın meşrûlaştırılması ve ta kendisidir.

Batı uygarlığının, varlığını ve küre üzerindeki hegemonyasını, başkaları üzerinden, sürgit hayalî “kötüler ve canavarlar icat ederek” sürdürmeye borçlu olduğunun bir kez daha ispatlanmasıdır.
Ama insanı tedirgin eden şeyse, birilerinin bu ülkede hâlâ Batı uygarlığının, özgürlüklerin, hukukun üstünlüğünün yurdu ve ufku olarak düşünebilecek bir zihnî felçleşme yaşıyor olmasıdır.Durduğunuz yer, bakışınızı da, akışınızı da belirler...

Yusuf Kaplan

8/01/2018 Pazartesi

Kitabımız, elbette ki, Müslümanların kitabı. Ama Kitabın hitabı, yalnızca Müslümanlara değil, bütün insanlığa ve varlığadır.
O yüzden bu hakikati her dâim gözönünde bulundurarak, bütün zamanlara ve mekânlara, bütün çağrılara ve çağlara ulaşmamızı sağlayacak o muazzam yer’imizi iyi belirlemeli, belirginleştirmeli ve dünyaya bir şey söyleyeceksek, yerel değil küresel ölçekte konuşabilmeli, bütün insanlığı ilgilendiren evrensel cümleler kurabilmeliyiz.
HAYATA AKTARILAMAYAN FİKİR, FELÂKET GETİRİR
Söyleyeceklerimiz, bütün insanlığın ve varlığın sorunlarını ihata edecek nitelikte ve kapsamda, bütün insanlığın sorunlarına cevap verebilecek derinlikte ve çapta olmalı.
Ancak bundan sonradır ki, yapacağımız köklü teşhislerin ve tespitlerin, sunacağımız uzun soluklu tahlillerin ve tasvirlerin, derinlikli tariflerin ve tekliflerin bir karşılığının olması sözkonusu olabilir.
Söylenen sözün bir karşılığı yoksa, olmayacaksa, bir değeri de, anlamı da, yeri de yoktur ve olmayacak demektir.

Zira hayata aktarılamayan, insanlığa ve bütün varlığa ruh üfleyemeyen bir fikrin, tatbiki, felâket getirir sadece.
Tatbikat imkânı ve “mekân”ı olmayan, insanı hakikatin çocuğu ve hakikatli bir hakikat yolcusu kılmayan ve insanlığa seslenemeyen, ses veremeyen bir fikriyat, insanın hakikat yolculuğunun önüne sadece aşılmaz barikatlar örer.
ÇAĞ’SIZ BİR ÇAĞRI, NEREYE ÇAĞIRIR İNSANI?
Mekke’de çağrı kuruldu. Medine’de çağrı çağ’ını kurdu. Mekke ve Medeniyet süreçlerinin hasılası olan medeniyet süreci ise bütün insanlığı hakikatin bütün susuzlukları gideren suyundan cömertçe sunduğu bir çağlayan oldu.
Çağrı, çağını kurabilmelidir. Bütün çağrı’lar, çağ’larını kurmak için vardır. Çağ’ını kurmayan bir çağrı yok olmaya mahkûmur... Çağ’ını kurmayan bir çağrının çağrısı, çağ’dan, çağın ağları’ndan başka nereye’dir ki?
Çağını kuramayan bir çağrı, mevcut çağın ağlarının ve bağlarının, bağlamlarının ve kavramlarının içinden konuşur: Bu kaçınılmazdır.

Kaçınılmazdır; çünkü yer’i olmayanın söyleyeceği her şey yersizdir, anlamsızdır; başka bir ifadeyle, hem dayanak’sızdır, hem de dayanak’sız, temel’siz, köksüz olduğu için de dayanık’sızdır. O yüzden en iyi bildiği ve yapabildiği şey, esen rüzgârların önünde sürüklenip durmaktır sadece...
İNSANIN VAROLUŞ SERÜVENİ, YER’İNİ BULMA SERÜVENİDİR
Durduğu yer, insanın bakışını da, gördüğü şeyi de belirler. İnsanın bakışı, yer-bağımlıdır. İnsan, bir yer’den başka bir yer’e gönderilmiştir.
İnsanın varoluş serüveni, yer’ini bulma, konumunu belirleme serüvenidir aslında. İnsan, yerini bulamadığı zaman yerlerde sürünür, esen rüzgârların önünde savrulur durur...
Yer’iniz ne kadar muhkemse, dayanma gücünüz, direnme gücünüz, rüzgârların önünde savrulmama direnciniz de o kadar sağlam olur.

Durduğunuz yer, gördüğünüz şeyi belirler. Yeri olmayanın değeri de olmaz. Yerini yitiren, değer üretemez, değerin kıymetini de, değerini de bilemez.
ÇAĞRI’NIN DEĞERİ, YERİ’NDE GİZLİ
Konum’unuz, konu’nuzu da belirler. Başka bir ifadeyle, mevzi’niz mevzu’nuzu da, muvazenenizi de belirler. Elbette ki, konu’nuz da hem konum’unuzu, konumlanmanızı veya konuşlandığınız yeri, hem de konuşmanızı ve konuştuğunuz şeyi belirler.
Konuşlandığınız yer, konuşmanızı ele verir, konuşmanızın dilini, yerini ve yönünü tayin eder. Konuşmanız, konuşlandığınız yerin ürünü, sesi ve nefesidir çünkü.
O hâlde, ne’yi nerede konuştuğuna, nerede durarak konuştuğuna, nereden konuştuğuna iyi bak.
Zira çağrı’nın bir çağı, konuşacağı ve konuşlanacağı bir yeri olmalıdır ki, hem değeri olabilsin, hem de değer üretebilsin. Öyleyse, çağrı’nın değeri, bir çağ kurabilmesinde, yani kendine özgü bir yeri olabilmesinde, kısacası yeri’nde gizli.

ENFÜS VE ÂFÂK: BÜTÜN VE PARÇA
Tam bu noktada sorulması ve izi sürülmesi gereken yakıcı soru şu: Herhangi bir meselede, karşılığı olabilecek dişe dokunur bir söz söyleyebilmek için, nasıl bir yol, yöntem veya usûl takip edilmeli?
Bu sorunun cevabını, Kerîm Kitabımız, çok sarih bir şekilde ve zihin açıcı bir dille veriyor bize: Fussilet Sûresi’nde, bizim bir şeyin hakikatini bihakkın idrak edebilmemiz için, hem âfâk’a, hem de enfüs’e b/akmamız emrediliyor.
Buradan çok açık bir şekilde çıkarılacak sonuç şu: Sadece âfâk’a ya da sadece enfüs’e bakarak hiçbir şeyin hakikati, mahiyeti bihakkın idrak edilemez.

O hâlde âfâk ne, enfüs ne peki? Bendeniz, âfâk’ı, bir şeyin dış yüzü, kabuğu, görünen hâli; enfüs’ü de, iç yüzü, öz’ü, bizatihî o şeyin hakikatinin bizatihî kendi’si -yani gizlenen, perdelenen, keşfedilmeyi bekleyen, mahcub boyutu- olarak tarif edebileceğimizi düşünüyorum.

Başka bir düzlemde bu meseleye bakıldığında da, âfak’ı, parça, yani atomların dünyası; enfüs’ü de “bütün” yani kozmos’un dünyası olarak görebileceğimize inanıyorum.
Başka bir ifadeyle, âfâk, bir hâdisenin geldiği son nokta yani önplan’dır; enfüs ise, bir hâdisenin bütününü ihata eden ama belli bir zikir (hatırlama) ve fikir (hatırlatma) çabasını ve yolculuğunu zorunlu kılan “arkaplan”dır.
BÜTÜN KAVRANMADAN, PARÇA’LARLA BİR YER’E VARILAMAZ
Sonuç: Bütün kavranmadan, parça’larla bir yere varılamaz: Parçalar’ı (kabuğu, görüneni, atom’ları) eksene alarak yapılacak bütün yolculuklar bizi kaos’un ve çıkmaz sokağın eşiğine fırlatır...
Parça, “a’raz”dır: A’raz, arızî’; bütün ise, aslî’dir.Aslî olan’ı bir kenara bırakıp da, arızî olan’ı eksene alarak yapılan bütün hakikat yolculukları, insanın idrak kapılarını kapatır, insanı, arızî olanın yol açacağı maraziliklerin taarruzuna maruz bırakır. Bu taarruz, bütün’ü parçalar, paramparça eder, aslî olan’ı da yerinden eder.
Sonuçta, insan, “yer”ini yitirir; bütün kurduğu cümleler, kelimenin iki anlamıyla da “yersiz”leşir; insanı da yersiz-yurtsuzlaştırır, yer’e, parça’nın hükümranlığının yol açtığı kaos’a mahkûm ve mahpus eder.

Sözün özü: İnsanın varoluş serüveni, yer’ini bulma, konum’unu belirleme, konu’sunu bilme, konuşması’nı gerçekleştirme ve hayata geçirme serüvenidir: Yer’iniz, bakış’ınızı da, akışınızı da belirler, yarın’ınızın tohumlarını eker, şarkısını besteler...
Vesselâm.Medeniyet perspektifi, medya dili ve TRT-Avaz Çalıştayı (1)

Yusuf Kaplan

12/01/2018 Cuma

Üç asırdır dünya tarihini Batılılar yapıyor; bütün insanlığın kullandığı kavramları ve kurumları yalnızca Batılılar üretiyor...
Batılıların dışındaki toplumlarsa, bu kavramları ve kurumları (Afrikalılar, Latin Amerikalılar ve kısmen Asyalılar gibi) ya tüketmekle; ya da (Çin, Hindistan, Japonya gibi) Batılı kodlar ekseninde yeniden üretmekle yetiniyor...
Bugün kullandığımız bilim, düşünce, sanat, siyaset, ahlâk, estetik ve medyaya ilişkin kavramlar da, kurumlar da Batılıların geliştirdiği kavramlar ve kurumlar. Dahası, burada zikrettiğim kategoriler de Batılılara ait kategoriler yine.

ÇAĞ KÖRLEŞMESİ’Nİ GÖRMEDEN ASLÂ!
Şöyle bir cümle kurabiliriz öyleyse: Bütün dünya, Batı’nın eseri; bütün dünya Batı’nın esiri.
Bendeniz, bu fenomeni, çağ körleşmesi olarak tarif ediyorum, biliyorsunuz.
Çağ körleşmesi iki şekilde tezahür ediyor: Bütün insanlığın Batı’ya mahkûmiyeti ve bütün insanlığın kendi’nden / kendi dünyası’ndan mahrûmiyeti.
Şunu söylemek istiyorum: Yalnızca Batı uygarlığının şekillendirdiği ve çeki-düzen verdiği bir dünyada yaşıyoruz.

Batı uygarlığının dışındaki hiçbir medeniyet, içinde yaşadığımız dünyanın şekillendirilmesinde belirleyici roller oynayabilecek konumda ve durumda değil.
Değil; çünkü Batı uygarlığının modernlikle birlikte başlattığı meydan okuma, bütün dinlere ve medeniyetlere saldırıya dönüştü; sonuçta, bütün medeniyetleri ya kendine benzeterek dönüştürdü; ya da kendi kalmak isteyen medeniyetleri yok etti, tarihten sildi.

Batı uygarlığının, bütün insanlığa ve varlığa, Tanrı’ya, tabiata ve diğer medeniyetlere bir saldırı olduğu, 1648 Westfalya Anlaşması’ndan itibaren her şeyi, bütün dünyayı kontrol ve kolonize edecek küresel bir saldırı gerçekleştirdiği yakıcı ve yıkıcı gerçeğini gözardı ederseniz, ülkede, bölgede ve dünyada yaşanan köklü sorunları anlamakta, anlamlandırmakta ve aşmakta hiç bir mesafe katedemezsiniz.
Soru şu: Batı uygarlığı, felsefî olarak daha derinlikli ve dolayısıyla daha üstün olduğu için mi, Batı dışındaki medeniyetler hiç bir alanda kendileri olarak ve kendileri kalarak hem varlık gösteremiyor hem de insanlığa özgün fikirler ve “ürünler” sunamıyor acaba?
Elbette ki, hayır.
Bunun nedeni, Batı uygarlığının tarihte eşi-benzeri görülmemiş bir şekilde saldırgan olması, başka medeniyetlere yaşama hakkı tanımaması gerçeğidir.
Bu dünya-tarihsel gerçeği anlatmakta çok zorlanıyorum bendeniz bu ülkenin insanlarına, özellikle de metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelerine!

Oysa Batılıların ürettiği, Tanrı’ya, hakikate, tabiata, bütün insanlığa yönelttiği saldırıya en başta Nietzsche ve Heidegger’den itibaren bütün birinci sınıf Batılı düşünürler dikkat çektiler
Bazı düşünürler, Nietzsche gibi, “çöl büyüyor, çöl büyüyor...” diyerek çığlık atıyor... Sözgelişi, yapısal-antropolojinin kurucusu Levi-Strauss, “kurtarılması gereken yok edilen kültürlerdir, kültürel çeşitliliktir” diye feryat etti -ta 1960’lı yıllarda, o zamanın en etkili iletişim aracı radyo radyo koşuşturarak...

FİÎLÎ SÖMÜRGECİLİK’TEN ZİHNÎ SÖMÜRGECİLİK’E...
Dün, elektronik devrim olarak adlandırdığımız İkinci Sanayi Devrimi’nden önce, Batılılar, bütün kıtaları işgal ettiler ve sömürgeleştirdiler. Buna, klasik ya da açık / fiîlî sömürgecilik biçimi diyoruz.
İkinci Sanayi Devrimi’nden sonra, medyaların yaygınlaşmasıyla birlikte, sömürgecilik, mahiyet değiştirdi: Eski, açık / doğrudan sömürgecilik, yerini, medyalar üzerinden gerçekleştirilen, hem medyaların hem de medyaya hâkim olanların zihnimizin efendileri, şekillendiricileri konumuna yerleştikleri, zihnî / kültürel sömürgecilik olarak da adlandırdığımız örtük / dolaylı yeni sömürgecilik biçimlerine terketti.
Burada dikkat çekilmesi gereken kritik sorun şu: Örtük / dolaylı sömürgecilik, doğrudan zihnimize, duygularımıza hitap ettiği, bilinçaltı dünyamızı delik deşik ettiği için, klasik / açık sömürgecilikten daha tehlikelidir.
O yüzden iletişimbiliminin pîrlerinden Arthur Asa Berger, Television as a Terror Apparatus (Bir Terör Aygıtı Olarak Televizyon) başlıklı bir kitap yazdı.
Yine o yüzden, Heidegger, “kamera, izleyiciye yöneltilmiştir silahtır” çarpıcı tespitini yaptı.
ÇAĞIMIZIN “KİLİSE”LERİ MEDYALAR, “PAPAZ”LARI MEDYATÖRLER
Meselenin felsefî (medya ontolojisi ve epistemolojisi) boyutlarını burada tartışmak değil niyetim. Geleceğim nokta, meselenin siyasî, kültürel, ekonomik ve teknik boyutları...

Batılılar, dünya üzerindeki hegemonyalarını medyalara borçlular.
Sözgelişi, Hollywood olmasaydı, Amerika, dünya üzerinde bu kadar etkin ve etkili olabilir miydi?
Amerika, dünya üzerindeki hegemonyasını, güçlü teknolojik silahlarına olduğu kadar, Hollywood’a da borçlu.
Çağımız medya çağı.

O yüzden, medyada yoksanız, yoksunuz ve yok olmaktan kurtulamazsınız.

Saint-Simon, Sanayi Devrimi’nin mimarları mühendisleri, “sanayi çağının papazları” olarak adlandırmıştı.
Hegel de, “gazete”yi, “modern insanın sabah ibadeti” olarak nitelendirmişti.
Çağımızın “kiliseleri”, bankalar, AVM’ler, müzikholler, stadyumlar; ama daha çok da, medyalardır.
Çağımızın “papazları” da, zaman zaman “gladyatör”lere dönüştüğü gözlenen “meyatörler” elbette!
Hayatımız, medyalaştı; dahası, medya, hayatımızı şekillendiren bir konuma ulaştı...
TRT’NİN GELİŞİ VE TRT-AVAZ ÇALIŞTAYI
Genelde Müslümanlar, özelde Türkiye olarak medyada varlık gösterebilmiş değiliz henüz.

Medyada varlık göstermeye, dünyaya kendi sözümüzü söylemeye, kendi hikâyelerimizi anlatmaya başladığımız zaman, dünyanın geleceğinin şekillendirilmesinde belirleyici roller oynamaya başlayacağımızı bilmiyoruz bile.

Medyaya gereğinden fazla önem atfetmekte, medyayı ihmal etmekte, elbette, yanlış.

Ama medyanın önemini; kitlelerin ruh ve hayal, duygu ve zihin dünyalarını nasıl şekillendirdiğini; dahası, bazı ülkelerin twitter vasıtasıyla nasıl kaosa sürüklendiğini görmezden gelemeyiz...
Bu gerçeği görmeye başladığımız anlaşılıyor. TRT, dizileriyle, medeniyet coğrafyamıza ve ötesine ses vermeye, sözümüzü söylemeye başladı -geç de olsa!
Bunda, TRT Genel Müdürü İbrahim Eren’in 4-5 yıldır -bütün engellere rağmen- geliştirdiği büyük projeler belirleyici oldu.
Konuyu, hafta sonunda Darıca’da düzenlenen, kanalın koordinatörü Sedat Sağırkaya’nın özenle gerçekleştirdiği TRT-Avaz Çalıştayı’na getireceğim.
Fakat yerim bitti. Genelde medyada ve TRT’de, özelde TRT-Avaz’da önümüzü açacak ne tür işlere imza atabiliriz, sorusunun izini, çalıştayda İlber Ortaylı’yla birlikte yaptığımız konuşmalar ekseninde, pazar günkü yazıda sürmeye çalışacağım...

.Medeniyet perspektifi, medya dili ve TRT-Avaz Çalıştayı (2)

Yusuf Kaplan

14/01/2018 Pazar

Medya, bir medeniyet meselesidir.

Medeniyetler, kendilerini formları vasıtasıyla yenilerler ve yeniden-üretirler.
Medeniyetler arasındaki ilişkiler, normlar üzerinden değil, daha ziyade formlar üzerinden gerçekleşir.
Medya, bir formdur. Her form gibi medya da, medeniyetin temellerini oluşturan normların hem vasatı hem de vasıtasıdır. Ve yine her form gibi, normunu dayatır.
İstanbul Boğazı'nı tamamen örttü
İstanbul Boğazı'nı tamamen örttü
İstanbul’da sabah saatlerinde sis etkili oldu. Boğazı adeta beyaz örtü gibi örten sis, kartpostallık görüntüler oluşturdu.

MEDYA ÇAĞINDA, İLETİŞİM, EN BÜYÜK SORUN!
Mevcut medyalar sözkosunu olduğunda, medya form’unun normunu şiddetli bir şekilde dayatma (çatışmacı, ayartıcı, algı operasyonları için uygun dilini, silah gibi kullanma) oranı bir anda tavan yapıyor...

Bunun nedeni medyanın çok güçlü olması, medyanın gücünün, gücün medyaları olarak kullanılmasıdır.
Çağımız, medya çağı.

Kültürel Araştırmalar Okulu’nun en parlak isimlerinden Stuart Hall (doktoradan hocamdır kendileri), medya’nın hayatımızdaki yeri ve işlevi konusunda en özlü tanımlamayı yapan kişilerden biridir.
Hall’e göre, medya, “mücadele mahalli”dir (site of struggle); siyasî, kültürel, sosyal mücadele vasatı ve vasıtası yani.
O yüzden, çatışmacı Batı uygarlığının felsefî dilini aynen yansıtan ve kullanan mevcut medyalar, esas itibariyle, iletişim aracı değildir; aksine, iletişim vasatını yok eden bir güç ve tahakküm kurma vasıtalarıdır.
İşte bu nedenle, medya çağında, en büyük sorun, iletişim sorunu!
MEDYA DİLİ KURMADAN ASLÂ!
Mevcut medyalara gereğinden fazla güç atfetmek de, ihmal etmek de sağlıklı değildir.

Mevcut medyalarla bir medeniyet filan inşa edilemez. Mevcut (çatışmacı ruha, ontolojik şiddete dayanan) medyalarla inşa edilecek medeniyetten bir hayır gelmez.

Bu süreçte, bizi bekleyen iki önemli iş var: Birincisi, mevcut medyaların dilini, doğasını deşifre etmek, bu medyaların Batı uygarlığının Tanrı, insan ve tabiat tasavvurunun hem ürünü hem de yeniden-üreticisi olduğu gerçeğini bütün boyutlarıyla kavramak...
İkincisi de, mevcut medyaları, bizim medeniyet ilkelerimiz ve ruhumuz çerçevesinde dönüştürmek, bizim Yaratıcı, insan, kâinât tasavvurlarımız ışığında kendi medya dilimizi geliştirmek...
Sinema üzerinden örnekleyeyim bu işi...

Sinema da, Batı uygarlığının ürünü. Ama farklı medeniyetlerin çocukları, başka bir kültürün ürünü olan film form’unu kendi normları doğrultusunda dönüştürmeyi başardılar. Bugün bir Çin sinemasının, Latin Amerika, Afrika, İran sinemasının, kendi düşünce birikimleri, kültürel ve estetik dinamikleri doğrultusunda, yepyeni film dilleri icat ettiklerini görüyoruz.

Aynı şeyi, özelde televizyonda, genelde bütün medyalarda da yapmak zorundayız.

Ancak bir sorun var televizyon sözkonusu olduğunda. Televizyon, aşırı-güçlü ve bütün kitlelerin yönlendirilmesinde küresel güçlerin, güçlerini pekiştirmelerinde âciliyet kesbeden ve silah gibi kullanılan bir araç.
O yüzden Batı dışı dünyalarda, televizyonda dil kurma kaygıları kolaylıkla ertelenebiliyor ve bir an evvel bu güçlü aracı Batılı formlarla da olsa kullanmak için çırpınıp duruyor Batı dışındaki ülkeler.
Oysa reality show’lardan yarışma programlarına, dizilerden haberlere kadar televizyonun bütün program türlerinde kullanılan dil, çatışmacı, ayartıcı, Aristo’cu dram geleneğinin dili.
Batı dışındaki dünyaların çocukları, özellikle de biz, televizyonu kendi normlarımız doğrultusunda dönüştürecek, taze bir dil geliştirecek entelektüel ve estetik bir çalışma için daha fazla bekleyemeyiz... Vakit geçiyor, geç kalıyoruz...
TRT’DEN VE TRT-AVAZ’DAN BEKLENEN ATILIM...
TRT, çok önemli bir imkân ama bu imkân bugüne kadar çarçur edildi hep...

Son 3-4 yıldır, İbrahim Eren’in yoğun gayretleriyle, kendine geldi, Yedi Güzel Adam, Diriliş Ertuğrul, Payitaht Abdülhamid gibi bütün dünyada ses getiren önemli dizilere imza atmaya başladı. (Bu dizilerde kullanılan büyük ölçüde Aristocu dram geleceğine dayanan dil, ayrı bir tartışma konusu elbette)

Her şeye rağmen TRT’nin bu atılımının hem nicelik olarak hem de nitelik kazanarak sürmesi gerekiyor.

Dünya, bizi bekliyor, söyleyeceğimiz sözü merak ediyor...
Ama bu konuda henüz işin başındayız. Altın vuruş’u yapabilmiş değiliz henüz.
Gerek haberde, gerekse dizilerde, belgesellerde, kültür, sanat ve düşünce programlarında dünyadaki BBC, CNN gibi televizyonların hegemonyasını kırabilmeliyiz.
İnsanlığın su kadar ekmek kadar ihtiyaç hissettiği medeniyetimizin adalet, hakkaniyet, sulh, selâmet, kardeşlik ilkelerini televizyonun bütün program türlerinde gergef gibi işlemeli, kodlarını deşifre ederek, bu evrensel ilkeleri, programlara, programların dillerine nakşetmeli, bütün dünyaya sunabilmeliyiz.

Medyayla kısa, orta ve uzun vadede yapmamız gereken üç önemli iş var:
Birincisi, medya üzerinden yapılan saldırılara, yine medyayla set çekmek...
İkincisi, ülkemizin ve medeniyetimizin önündeki engelleri kaldırmak...
Üçüncüsü de, dünya ölçeğinde, medeniyet coğrafyamızda ve Türk dünyasında, Gaspıralı’nın özlü bir şekilde formüle ettiği gibi, inançta, dil’de ve iş’te birliği, bütünleşmeyi sağlayacak yapı-taşlarını döşemek...
TRT’yi büyük bir iş bekliyor... Bütün kanallarıyla insanlığa ruh sunacak bizim hikâyelerimizi, hayat ve hakikat ilkelerimizi televizyon diliyle dünyaya ulaştırmaya soyunmalı TRT.

TRT’nin entelektüel, teknik ve ekonomik sermayesi, dünya ölçeğinde bir televizyon devrimi yapmamızı sağlayacak şekilde yeniden gözden geçirilmeli ve güçlendirilmeli.
TRT-Avaz da, Türk dünyasının atan kalbi, gören gözü, sesi ve nefesi olmalı. Ve bunun için güçlü bir şekilde yeniden yapılandırılmalı.
Burada genelde medya, özelde TRT üzerinden bazı gözlemlerimi ve önerilerimi paylaştım sizlerle. Yerim bitti yine.

TRT-Avaz’la ilgili ayrıca ayrıntılı olarak kafa yormak gerekiyor.

Hafta sonunda Darıca’da, TRT-Avaz’ın genel koordinatörü Sedat Sağırkaya kardeşimin özenle düzenlediği çalıştayda somut öneriler dile getirildi. Sedat Bey gerek teknik donanımı, gerek entellektüel ilgileri ve samimiyeti açısından TRT-Avaz’ın büyük atılım yapması için iyi bir isim.
TRT’den ve TRT-Avaz’dan altın vuruş’u yapacak, dünyaya söyleyeceğimiz sözü söyleyecek büyük işlere soyunmasını bekleyebiliriz artık...Sorun üreten değil sorun çözen âdil bir hukuk sistemi şart!

Yusuf Kaplan

15/01/2018 Pazartesi

Hukuk sistemi, bir toplumun değerleri, anlam haritaları ve yaşanan sosyal gerçeklikler üzerine inşa edilir. Hukuk sistemi, bir toplumun dünya görüşünün, medeniyet birikiminin yansımasıdır.
Her derde deva anne sütü
Her derde deva anne sütü
Anne sütü bir annenin bebeğine verebileceği en güzel armağan. Bebeklerde yaşam için en iyi başlangıç olan anne sütü, bebeğin sağlıklı büyüme ve gelişmesi için eşsiz bir fırsat. Anne sütü bebeğin tüm ihtiyacı olan besin maddelerini içermesinin yanı sıra bebeğin nörolojik ve duygusal gelişimi açısından da çok önemli.

Türkiye’de Batı’dan ithal edilen bir hukuk sistemi hükümfermâdır.

Mevcut ithal, seküler hukuk sistemi, milletin adamlarını asmaktan, toplumun önünü tıkamaktan, ülkenin yürüyüşünün önünde takoz gibi durmaktan başka bir işe yaramıyor...
Ülkenin önünü açacak, Osmanlı gibi, adaletin kaynağı olacak güçlü, bizim ruhköklerimizden, adalet timsali medeniyet dinamiklerimizden beslenen evrensel bir hukuk sistemi geliştiremezsek, iki asırdır yaşadığımız travmaların, anormalliklerin önünü alamayız.
HUKUKUN VARLIK NEDENİ: ADALETİN TESİSİ
Dünyanın her yerinde, her büyük medeniyet tecrübesinde, hukukun üç temel kaynağı vardır: Din, toplum-tarih, insan-psikoloji.
Bütün toplumlarda böyledir bu. En seküler, en din-dışı toplumlarda da; en dindar, muhafazakâr toplumlarda da geçerlidir bu gerçek.

Şöyle bir cümle kurabiliriz: Toplumlar varlıklarını, hayatlarını, geliştirdikleri hukuk sistemi ile sürdürürler.

O yüzden, toplumların en “muhafazakâr” kurumlarının başında gelir hukuk kurumu.

Hukukun temel hedefi, toplumda adaleti tesis etmektir. Özellikle de güçsüzleri, zayıfları güçlülere, güç ve çıkar odaklarına karşı koruyabilmek.
AVRUPA’DAN DAYATILAN HUKUK REFORMLARI, OSMANLI'NIN ÇÖKMESİYLE SONUÇLANDI
Türkiye’de, Tanzimat’la birlikte, hukuk sistemi de sekülerleştirilmeye çalışıldı: Osmanlı’nın son asrında hukuk sisteminin sekülerleştirilmesi, Osmanlı toplumunun ihtiyaçlarından ziyade, Avrupalı ülkelerin baskıları nedeniyle gerçekleştirildi.

Osmanlı hukukunun sekülerleştirilmeye çalışılmasının temel nedeni şuydu: Gayr-i müslim tebaa ile müslüman tebaayı eşit konuma getirmek.

Ama bu, gayr-i müslimlerin, özellikle de misyonerlerin ve kapitalistlerin Osmanlı coğrafyasına misyoner okulları ve ticarî imtiyazlar, kolonilerle derinlemesine nüfûz etmesini sağlamakla, dolayısıyla Osmanlı’yı içerden zaafa uğratmakla, dahası kaleyi içerden ele geçirilecek hâle getirmekle sonuçlandı.

Reformlar, -siyasî ve ticârî- hukuk sistemi üzerinden gerçekleştiriliyordu ve Osmanlı’ya diz çöktürmeyi amaçlıyordu.
Avrupa devletlerinin baskısıyla hayata geçirilen Reformlarla başlatılan bu girişimler, fiyaskoyla sonuçlanmaya mahkûmdu.
Osmanlı da olan tam da buydu: Sonuçta, Osmanlı dağıldı ve yok oldu.

İTHAL HUKUK SİSTEMİ SORUN ÇÖZMÜYOR, SORUN ÜRETİYOR SADECE...
Cumhuriyet’le birlikte, hukuk sisteminin sekülerleştirilmesi, deyim yerindeyse, “ışık hızıyla” sürdürüldü. Toplumun, sadece İslâm tarihini değil dünya tarihini yapan, dünyanın aşılamamış adalet sistemini kuran medeniyet birikimi, önce inkâr edilmeye, sonra yok edilmeye çalışıldı.

Türkiye’nin sekülerleştirilmesi, bütün kurumların İslâm’dan arındırılması, esas itibariyle, bu toplumun ruh kökleriyle, tarihî derinliğiyle, anlam haritalarıyla ilişkisi sıfırlanan, Avrupa’dan ithal seküler hukuk sistemiyle başarılmıştır!

Seküler devlet, seküler hukuk sistemi üzerine kuruldu; ithal / sömürgeci bir hukuk sistemi, eğitim sistemi, sosyal, siyasî ve ekonomik kurumlar, tepeden, monteleme yoluyla topluma dayatıldı!
Dikkat çekmek istediğim nokta son derece hayatî: Türkiye’nin medeniyet yürüyüşü, seküler hukuk sistemi ile durduruldu.
Türkiye’de yapılan bütün darbeler, işte bu ithal / sömürgeci seküler hukuk sistemiyle gerçekleştirildi ve meşrûlaştırıldı.
Dışardan ithal edilen, toplumun ruh kökleriyle, değerleriyle, anlam haritalarıyla hiç bir ilişkisi olmayan seküler / sömürgeci hukuk sistemi, sorunlarımızı çözebilecek bir sistem olmadı hiç bir zaman; sorunun kendisi olageldi...
ADALETİN ZİRVESİ OSMANLI ÇOCUKLARININ GÜÇLÜ HUKUK SİSTEMİ KURAMAMASI, TAM BİR TRAJİ-KOMEDİ!
Oysa sormamız gereken hayatî sorular, atmamız gereken önemli adımlar var tam da bu noktada.

Bütün medeniyet tarihçileri de, hukuk felsefecileri de, Osmanlı medeniyetinin en temel özelliğinin, insanlığa en büyük armağanının adalet sistemi olduğunda hemfikirdirler.
Başka dinlere, kültürlere mensup toplumları, Avrupa’da olduğu gibi dışlamak, zamanla yok etmek yerine, Osmanlı’da, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyan aşılamamış bir adalet anlayışının ve uygulamasının varlığından sözediyoruz.

Sorulması gereken soru şu öyleyse: Osmanlı’nın bu muazzam adalet sistemini hangi akla hizmet çöpe attık ve bu muazzam sistemi, güncelleyerek, yenileyerek nasıl geliştirebiliriz yeniden?
Bu tür soruları soran pek yok; varsa da, linç edilebiliyor kolaylıkla: Dünyada tarih bilinci linç edilmiş tek toplum olmanın yol açtığı traji-komedi bu!
ÜLKENİN ÖNÜNÜ AÇACAK GÜÇLÜ VE KÖKLÜ BİR HUKUK SİSTEMİ ŞART!
Gelinen noktada, Türkiye’nin hukuk sistemini bizim tarihî derinliğimizi, medeniyet dinamiklerimizi ve anlam haritalarımızı eksene alarak, tabiî bu arada da dünyada yaşanan hukukî gelişmelerden de yararlanarak bu toplumun ruhuna, dokusuna ve yapısına uygun, bizzat kendisi sorun olmayan, sorun çözen güçlü bir hukuk sistemi kurmak zorundayız.
Alelacele olacak iş değil bu, elbette ki.

Türkiye’nin hukuk sistemi, tam anlamıyla, serseri mayın’ı andırıyor: Toplumun altını oyuyor, milletin önünü tıkıyor, milletin adamlarını asmakta bir sakınca görmüyor...
Bu durum böyle gitmez, gidemez.
Her hâl ve şartta adaleti tesis edecek, farklı kesimlerin kendilerini güvende hissedebilecekleri, sorun üretmeyen, aksine, sorun çözen bir hukuk sistemi kuramazsak, mevcut hukuk rejimi, toplumun altını oymaya, Türkiye’nin önünde takoz gibi durmaya devam edecektir... Vesselâm.
Dünyanın, “Batı sapma’sı ve saldırısı” sorunu var!

Yusuf Kaplan

19/01/2018 Cuma

Amerika’nın Suriye’de, Irak’ta, Afganistan’da, Afrika’nın içlerinde, Latin Amerika’da ne işi var, arkadaş!
Amerikalılar, bütün gittikleri dünya coğrafyasına, dillerine pelesenk ettikleri, bütün dünyaya da ezberlettikleri, sözümona “evrensel Batılı değerleri”, sözgelişi, hukukun üstünlüğü, demokrasi, özgürlük filan mı götürüyorlar?
TSE'den 10 firmaya şok
TSE'den 10 firmaya şok
Türk Standardları Enstitüsü (TSE), çeşitli nedenlerle 10 firmanın TSE markasını kullanma hakkını veren sözleşmelerini feshetti.

Dünyaya adalet, barış, hak, hukuk ve kardeşlik mi armağan ediyorlar?
Yoksa dünyayı sömürgeleştirerek, dünyanın en zengin medeniyetlerinin köklerini kazıyarak, hiç birine hayat hakkı bile tanımayarak, dünyayı kan gölüne mi çeviriyorlar,her yeri cehenneme mi dönüştürüyorlar?
Bu soruları, bugün Rusya için de, Çin için de, İngilizler ve dünyayı köleleştiren “görünmeyen el” gibi dünyanın ekonomisine, dolayısıyla siyasî, kültürel gidişatına yön ve çeki düzen veren Yahudi gücü için de sorabiliriz.

Bu soruları, dünün İngiltere’si, Fransa’sı, Almanya’sı, Hollanda’sı, Portekiz’i, İspanya’sı için de sorabiliriz aynen, elbette ki.

BATI ÜLKELERİ DIŞINDA BAĞIMSIZ ÜLKE YOK!
Önce şu yakıcı gerçekleri Zihni’mize iyi kazıyacağız: Batı dünyası dışında, hiç bir medeniyetin çocukları kendi dünyasında yaşamıyor...
Batı ülkeleri dışında, hiç bir ülkenin gerçek anlamda bağımsız olduğundan filan söz edemeyiz.
Sözgelişi, Çin bağımsız mı, şimdi? Hindistan bağımsız mı?

Madagaskar ne kadar bağımsızsa, Fildişi Sahilleri ne kadar bağımsızsa, Çin de, Hindistan da o kadar bağımsız!
Çin’in ya da Hindistan’ın ekonomik açıdan dünyanın devleri arasında yer almaya başlamaları, bağımsız oldukları anlamına gelmez.

Çin de, Hindistan da, insanlığın en büyük, en zengin, en derinlikli medeniyet birikimlerine imza atmış aktörler.
Ama şu an köleler!
Medeniyet iddialarıyla değil kapitalistleşme yarışıyla tarihî intihara sürüklenen figüranlar sadece!
Çin de, Hindistan da, Madagaskar da, Fildişi Sahilleri de ontolojik olarak kendi dünyalarında yaşamıyorlar!

Dünyaya, eşyaya, ekonomiye, siyasete, eğitime kendi dünya görüşleri, kültürel dinamikleri açısından bakmıyorlar; kapitalist, seküler dolayısıyla Batılı gözlüklerle bakıyorlar!

Dolayısıyla kendi dünyalarında yaşamıyorlar; o yüzden kendi tarihlerini yapmıyorlar; Batılıların dünyasında yaşıyorlar, Batılı seküler-kapitalist zihinsel ve kültürel kodlarla dünyaya bakıyorlar, böyle olunca da, hayatı Batılıların karikatürleri olarak yaşıyorlar -tabiî buna yaşamak denirse!
BATI HEGEMONYASI, BAŞARI MI, YIKIM MI?
İçinde yaşadığınız çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız. Tanıyamadığınız bir çağı hem değiştiremezsiniz, hem de değiştirme iddiasında bulunamazsınız, diyorum.

İçinde yaşadığımız çağ, Batı uygarlığının kurduğu ve hükümran olduğu bir çağ.
Batılıların dışındaki toplumlar için yalnızca bir ağ.
Çünkü Batılıların dışındaki dinlerin, medeniyetlerin, düşünce geleneklerinin, içinde yaşadığımız çağın şekillenmesinde hiç bir rolleri yok. Bu, birinci nokta.

İkincisi de, Batı dışındaki bütün “dünya”lar, bütün toplumlar, bu durumun farkında bile değiller, esas itibariyle.

Batılıların “başarısı” burada gizli. Eğer buna “başarı” demek mümkünse, tabiī ki!
Şunu demek istiyorum: Batılılar hem -İslâm medeniyeti dâhil- bütün medeniyetleri durdurdular ya da kökünü kazıdılar, -İslâm hâriç- bütün dinleri fosilleştirdiler; hem de bütün insanlığın düşünme, duyma, yaşama biçimlerini yok ederek, bütün dünyayı kendilerine benzettiler, kendilerine boyun eğdirdiler.
“Başarı” mıdır; yıkım mıdır, bu?
BATI’YLA HESAPLAŞMADAN ASLÂ!
Batı uygarlığı, bir sapma’dır: Tanrı’ya, insana, tabiata, dünyaya ontolojik saldırı!
Tarihte hiç bir medeniyet, böylesine ürpertici ontolojik bir sapma’ya ve küresel bir saldırı’ya imza atmadı!

Öte yandan, tarihte hiç bir medeniyet, insanlığın ve hakikatin cellatlarına dünyayı âşık etmeyi başaramadı!

Eğer insanlar, yaşadıkları ülkelerin gerçek anlamda bağımsız olmadığını, Batılıların zihnen, kültürel olarak, ontolojik olarak kölesi olduğu yakıcı ve yıkıcı gerçeğini göremezler ve ıskalarlarsa, ardından da, öncelikli olarak, bu çok yönlü köleleşmeden nasıl kurtulabilecekleri meselesi üzerinde derinlemesine kafa patlatmazlarsa, karşı karşıya kaldıkları hiç bir köklü sorunu kalıcı olarak çözemeyeceklerini çok iyi bilmeliler.

Sözün özü: Dünyanın, Batı uygarlığı sapmasına ve saldırısına maruz kalmak gibi devâsâ bir sorunu var.
Bu temel varoluşsal mesele üzerinde kafa yoramazsak, Batılıların haksız, hukuksuz ve zorba hegemonyasından önce zihnen, sonra da fiilen kurtulmanın yolları üzerinde imal-i fikir yapamazsak, bir arpa boyu bile yol alamayız.

Özetle: Öncelikli olarak, Batı’nın zihnen ve fiilen işgalini görmek ve bu çifte işgali yok etmenin yollarını bulmak zorundayız.

O yüzden Batı’yla enlemesine ve boylamasına hesaplaşmadan aslâ, diyorum. Vesselâm.Türkiye’nin gelişi: Afrin ve ötesi...

Yusuf Kaplan

21/01/2018 Pazar

Savaş istenmez, elbette ki. Ama emperyalistler, etrafınızı kuşatmış, varlığınıza kasteder hâle gelmişlerse, sınır güvenliğiniz, dolayısıyla bağımsızlığınız tehlikede demektir.
İşte tam bu noktada, “bismillah” der, şer güçlerin oyunlarını başlarına yıkacak bir hazırlığa girersiniz...
Araç sahiplerine 30 haziran uyarısı
Araç sahiplerine 30 haziran uyarısı
30.11.2014 tarihinde Resmi Gazete'de yayınlanan Bakanlar Kurulu Kararı'na istinaden; Araç muayene gecikme ücretleri ise 6 ay uzatmayla, 30 Haziran 2015 günü mesai saati bitimine kadar bu düzenlemeye göre indirimli olarak hesaplanacak

İLK DEFA HEM SAHADA HEM MASADAYIZ...
Suriye krizinde, kritik eşiğe gelindi: Afrin operasyonu, dengeleri değiştirecek, tünelin ucunu görmemizi kolaylaştıracak, Türkiye’ye nefes aldıracak, önümüzü açacak, ötesine açılmamıza imkân sağlayacaktır...
Fırat Kalkanı operasyonu, ardından Astana süreci, Türkiye’nin stratejik manevra alanlarını genişleten önemli adımlar...
Bu adımlar, katlanarak artacak...

Afrin operasyonu, II. Fırat Kalkanı operasyonunun başlangıcı olacak...
Türkiye, sahada ortaya koyacağı performansla, Amerikalıların ve İngilizlerin kurdukları konjonktürü yıkacak, inisiyatifi ele geçirmeye başlayacağı, masada “ben de varım” diyebileceği bir güce, konuma ulaşacak, Allah’ın izniyle...
Türkiye, yüzyıldır hiç olmadığı kadar güçlü.
İlk defa hem sahada hem de masadayız zira.

Her ne sûretle olursa olsun tuzaklara karşı dikkatli olmak, bir kaç adım ötesine göre adım atmak zorundayız...

Sonrası, Allah kerimdir, yardımını esirgemeyecektir...

BATI BARBARLIĞIN SEMBOLÜ, TÜRKİYE MEDENİYETİN
Bölgede çeyrek asırdır yaşanan ve çıkmaz sokağa saplanan Batılıların stratejilerinin gerisinde tek hedef olarak Türkiye olduğu gerçeğini iyi görebilmeli ve ona göre güçlü stratejiler geliştirmeliyiz.
Batılıların hedefinde neden Türkiye var peki?
Bunun en temel nedeni şu: Batılılar, son çeyrek asırda bölgede attıkları her adımla, barbarlığın sembolü olduklarını ispatladılar...
Amerikalılar, İngilizler ve İsrail, haritaları yeniden çiziyor, bölgenin aktörlerini, bölgedeki bütün farklılıkları birbirine düşürüyor ve yalnızca işgal ediyor, katliam yapıyor, kan ve gözyaşı armağan ediyorlar bölgeye...

Barbarlık değil de, nedir bu?
Jean Baudrillard’ın, 1990’ların başlarında, Amerikalıların Irak işgalini, Irak’ta gerçekleştirdikleri, tomahawklar, “smart”, acıtmadan, bir düğmeye basarak yüzlerce masumu katleden saldırıları ve hegemonya kurma biçimlerini kastederek yaptığı “yeni-barbarlar çağı” tanımlaması, Batılı emperyalistlerin yeni-barbarlık biçimlerini iyi özetliyor.
Oysa biz, merhametin ve adaletin, kardeşliğin ve sulhün, tek kelimeyle, medeniyetin sembolü olduğumuzu gösterdik.
TÜRKİYE, PSİKO-KÜLTÜREL VE PSİKO-TARİHSEL DİNAMİĞİNİ HAREKETE GEÇİRDİ...
Altını kalın harflerle çiziyorum: Balkanlar’dan Kafkaslar’a, İç Asya’dan (Arakan’dan Moro’ya), “Ortadoğu”dan Afrika’nın içlerine kadar Batılılar, sadece son çeyrek asırda gerçekleştirdikleri işgallerle, işledikleri cinayet ve katliamlarla barbarlığın sembolü olduklarını ispatladılar.

Bizse, mazlumların sesi ve nefesi olduğumuzu gösteren girişimlerimizle, medeniyetin sembolü olduğumuzu gözler önüne serdik...

Dünya, 5’ten büyüktür, dedik...
Suriye’deki mazlumlara ev sahipliği yaptık...

Arakan’a, Filistin’e, Doğu Türkistan’a, Moro’ya, velhasıl dünyanın en ücra köşesindeki mazlumlara ses vererek, kol kanat gererek, dünyada adaletin, merhametin, sulhün, velhasıl medeniyetin sembolü, taşıyıcısı olduğumuzu gösterdik...
Emperyalistler de, mazlum dünya da bu mesajı aldı.

Medeniyet coğrafyamızdaki mazlumlarla, psiko-kültürel ve psiko-tarihsel dinamiklerimizi hayata ve harekete geçirdiğimiz için biz medeniyetin sembolü hâline geldik.
Üç kıtanın kesiştiği, dünya tarihinin yapıldığı Balkanlar, Kafkaslar ve “Ortadoğu”dan oluşan Osmanlı coğrafyasıyla psiko-kültürel ve psiko-tarihsel bağlara, müşterek tarih bilincine, medeniyet tecrübesine biz sahibiz sadece.
Ve Allah’a şükür bu psiko-kültürel ve psiko-tarihsel dinamiği dalga dalga bütün medeniyet coğrafyamıza yeniden yayabileceğimizi gösterdik.

Amerikalıların, Rusların ve Avrupalıların böyle bir dinamikleri ve tecrübeleri yok. Onların bu coğrafyada tek varoluş ve bulunuş biçimleri olageldi bugüne kadar: Sömürü, işgal ve katliam.
Barbarlık değil de, nedir bunlar!
O yüzden şunu görelim artık: Türkiye’nin toparlanışı, bölgeyi yeniden toparlayacak ve ayağa kaldıracak olma ihtimali, Batılıları çıldırtmaya, büyük hatalar yapmaya yetiyor!

Türkiye, ilk defa, tarihî bir fırsat yakaladı: Psikolojik üstünlüğe biz sahibiz...
Şimdi stratejik üstünlüğü ve inisiyatifi ele geçirme sürecinin eşiğindeyiz...
Afrin operasyonu ve ötesi, Türkiye’nin bölgeye güçlü bir şekilde gelişinin kilometre taşlarını oluşturacak...
O yüzden hem tuzaklara karşı dikkatli olmak, büyük hata yapmamak hem de operasyonu geciktirmeden ve derinleştirerek ilerletmek zorundayız...
Türkiye, bir asırdır Anadolu yarımadasına hapsolan ufkunu, yaklaşık on yılda, bütün medeniyet coğrafyasına yayarak genişletti muazzam bir şekilde..
Bunun meyvelerini alacağız inşallah...

Elbette riskler çok; ama risk almadan tarihî engelleri ortadan kaldırmak ve aşmak da çok zordur.

Allah, yardımını esirgemesin, diyorum.

Vesselâm.Oyunları boza boza, yörüngemizi bulacağız ve oyun kurmaya başlayacağız...

Yusuf Kaplan

26/01/2018 Cuma

Yaşadıklarımız, Türkiye’nin önce rotasını, sonra da yönünü ve yörüngesini bulma serüveni...

Türkiye, iki asır önce büyük sarsıntı geçirdi, rotasını kaybetti; fırtınalı denizde, oraya buraya sürüklendi ve sonunda “gemi” karaya oturdu.
İstanbul'da suç örgütü operasyonu
İstanbul'da suç örgütü operasyonu
İstanbul'da yolcu minibüslerinin sahipleri ve şoförlerini tehdit ederek, haraç aldıkları ve yaraladıkları iddia edilen organize suç örgütü üyesi 11 kişi yakalandı.

Yüzyıl önce, fırtınalı denizin ortasında bir “tahta parçası”na tutundu, karaya çıktı: Hayatını kurtardı ama dünyasını ve yörüngesini kaybetti; bedenini kurtardı ama ruhunu yitirdi.
Özetle: İki asır önce rotamızı, bir asır önce de yörüngemizi yitirdik ve tarihten çekildik.

ZİHNÎ SÖMÜRGELEŞME, FELÇLEŞME VE RÛHÎ KÖRLEŞME
Yüzyıldır kendi tarihimizi yapmıyoruz; daha doğrusu, yüzyıldır tarih filan yapmıyoruz; Batılıların yaptığı tarihte yaşama savaşı veriyoruz sadece...

Hem rotamızı bulma hem de tarihî yörüngemize yeniden kavuşma zorlu mücadelesi...

Ürpertici olan nokta, bu ülkenin entelijansiyasının, bu ülkenin rotasını da, yörüngesini de yitirdiği yakıcı ve yıkıcı gerçeğini görememesi...
Zihnen sömürgeleşmesi, yani bedenen burada yaşaması ama ruhen bu topraklarda yaşayan insanlarla da, bu topraklarda yaptığımız tarihle ve yeşerttiğimiz medeniyetle de zihnî, ruhî irtibatını tastamam koparmış olması...
Bu zihnî sömürgeleşme, beraberinde zihnî felçleşmeyi ve rûhî körleşmeyi de getirecekti kaçınılmaz olarak...

BATILILAR, TÜRKİYE’NİN MESELESİNİ BİLİYOR AMA BİZİM “AYDINLARIMIZ” BİLMİYOR!
Türkiye’nin sorunu ne?

Köklü bir varoluş meselesi var Türkiye’nin: Türkiye, yeniden medeniyet iddialarını kuşanarak taze bir medeniyet yolculuğuna çıkabilecek mi?
Türkiye’nin zihnen kendi kendini sömürgeleştiren, zihnî felçleşme ve rûhî körleşme yaşayan elitlerinin, aydınlarının böyle bir soru’ları da, sorun’ları da olmadı hiç bir zaman.
Ama Batılılar, bu soruları soruyorlar yüzyıldır sürekli olarak.

Daha doğrusu, Türkiye, resmen medeniyet iddialarını reddettiğini ilan etmesine, Batılı / seküler bir yörüngeye girmesine, bunun göstergesi olarak Batı ittifakının kurucu kurumları içinde yer almasına rağmen, Batılılar, acaba Türkiye toparlanarak yeniden medeniyet iddiasına sahip çıkacak bir yola girer mi, yeniden ruhköklerinden beslenerek yeni bir medeniyet yolculuğuna soyunabilir mi, sorusunu her dâim soruyorlar kendi kendilerine Türkiye’yle ilişkilerini sürdürürken...
BATILILARDA TARİH BİLİNCİ VE PERSPEKTİFİ VAR AMA “BİZDE” YOK!
Altını kalın harflerle çiziyorum: Batılılarda bir tarih bilinci ve perspektifi var; bir Batı uygarlığı bilinci ve perspektifi de var. Türkiye’yle ilişkilerini hep bu tarih ve medeniyet bilinci ve perspektifi üzerinden kuruyor, kurguluyorlar.

Ama bizde böyle bir tarih perspektifi ve bilinci de, medeniyet bilinci ve perspektifi de yok.

Yüzyıldır, Batılıların üzerinde kafa patlattıkları bütün mesele şu: Acaba Türkiye, “biz Batı ittifakının bir parçasıyız” diyerek bizi aldatıyor mu; Türkiye’nin yeniden ruhköklerinden beslenen bir medeniyet iddiasını sahiplenmesi, bu medeniyet iddiasını adım adım hayata ve harekete geçirmesi gibi gizli bir gündemi mi var?
Batı’da, gerek akademide gerek siyasa çevrelerinde gerekse think-tank kuruluşlarında yüzyıldır, özellikle de son 40 yıldır sorulan, cevabı bulunmaya çalışılan soru bu.

Batılıların tek derdi var: Türkiye’nin her ne sûretle olursa olsun, yeniden medeniyet iddialarını sahiplenmeye ve dolayısıyla yeni bir medeniyet yolculuğuna soyunmaya kalkışmasına aslâ göz yumulmaması!
O yüzden Batılılar, yüzyıldır, bütün stratejilerini, Türkiye’nin medeniyet iddialarını sahiplenmeye kalkışmasını önlemek için geliştiriyorlar.
Gelecek yüzyılı belirleyecek en büyük fenomenin, Türkiye’nin medeniyet iddialarını yeniden benimsemesi, bu iddiaları adım adım hayata ve harekete giydirecek geri-dönüşü imkânsız bir yöne ve yörüngeye girmesi gerçeği olduğunu bizden çok daha iyi biliyorlar.

O yüzden son çeyrek asırdır Türkiye’yi kuşatmaya, Türkiye’nin kontrolden (Batılıların yörüngesinden ve güdümünden) çıkmasını önlemeye çalışıyorlar.
TÜRKİYE, OYUNLARI BOZARAK GELİYOR...
Son on yıldır, Türkiye’nin Türkiye’den ibaret olmadığını, etki ve nüfûz alanının medeniyet coğrafyasını bile aştığını, bütün mazlum coğrafyalara ulaştığını gördü Batılılar ve düğmeye bastılar:

Hem içerden hem de dışardan Türkiye’yi durdurmaya karar verdiler.

Bunun için de terör örgütlerini harekete geçirerek Türkiye’yi önce kaosun, iç-çatışmanın eşiğine sürüklemek, sonra da Türkiye’yi parçalamak için savaşıyorlar vargüçleriyle...
Türkiye’nin sözümona seküler aydınları çoktan zokayı yutmuş olsalar da, Batılılar, Türkiye’de devletin, Batılıların Türkiye’yi önce içerden çökertme sonra da parçalama niyetlerini çok iyi anladıklarını gördüler ve şaşkına döndüler...
17-25 Aralık darbe girişimi, Gezi kalkışması provokasyonu, 15 Temmuz darbe ve işgal girişimi püskürtüldü. Kürt-Türk iç savaşı projesi püskürtüldü.

Tek ve son seçenekleri kaldı Batılı emperyalistlerin: Türkiye’nin parçalanması. Bu konuda onyıllar öncesine giden bir hazırlık içindeydi emperyalistler...
Terör koridoru, bir gecede oluşturulmadı, değil mi?
Türkiye, başından beri söylüyorum, Suriye ile ilişkilerini rayına oturtmak zorundadır: Suriye politikasıyla tuzağa düşürüldük: Esed’i göndereceğiz dediler, Türkiye’ye gaz verdiler; sonra da sipsivri ortada bırakıverdiler!
Türkiye’nin geldiği noktada, Afrin operasyonunun birincil hedefinin Suriye’nin toprak bütünlüğünün sağlanması olduğunu açıklaması, bunun, Suriye politikasının ana ekseni hâline gelmesi önemli.

Burada söylediklerim, Esed’in vahşî katliamlarını gözardı etmemizi gerektirmez.

Ehem’le mühim’i ayırt etmemizi gerektirir: Eğer Suriye’nin toprak bütünlüğü teminat altına alınamazsa, Türkiye’nin parçalanmasının önü de alınamaz -Allah muhafaza!
Sözün özü: Türkiye, rotasını ve yörüngesini bulma sürecine girdi. Önce Fırat Kalkanı, ardından Afrin operasyonuyla emperyalistlere ve kuklalarına anlayacakları dilden cevap verdi.
Ve mesaj alındı.

Şimdi bize düşen şey şu: Ülke içinde birlik, kardeşlik ve bütünleşme ortamını korumak ve pekiştirmek. Farklılıkları kaşımamak, asgarî müştereklerimiz üzerinde yoğunlaşmak...

Bazen zor zamanlar, toplumların önlerini açar...
Şimdi tam da böylesi bir süreçten geçiyoruz...
Kenetlenme, bütünleşme, kardeşlik ortamını büyütme zamanı şimdi...

.Türk askeri İslâmlaşıyor!” diye şikâyet eden celladına âşık tasmalı çekirgeler var bu ülkede!

Yusuf Kaplan

28/01/2018 Pazar

Bütün Türkiye biliyor artık Afrin’e savaşmaya giden askerle muhabir arasında geçen o özlü ve son derece anlamlı diyaloğu...

Muhabir, Mehmetçiğe soruyor:

-Nereye?

Mehmetçik: “Kızıl Elma”.
Muhabir: Ailene mesaj gönder...

Mehmetçik: “Beklemesinler!”
Muhabir: Türkiye’ye mesaj ver...

Mehmetçik: “Vatan bölünmez!”
Karabükspor'dan Bursaspor'a
Karabükspor'dan Bursaspor'a
Bursaspor geçtiğimiz sezon Kardemir Karabükspor takımında forma giyen defans oyuncusu Erdem Özgenç'i Bursa'ya getirerek, sağlık kontrolünden geçirtti.

Karşımızda herhangi bir asker var ilk bakışta.

Ama bu asker, herhangi bir asker değil aslında; kelimenin tam anlamıyla “Mehmetçik”: Ruhu olan, ruh köklerinin farkında olan, ölüme düğüne gider gibi koşarcasına giden bir İslâm askeri, İslâm’ın, yürek ülkesinin askeri. Anadolu çocuğu, masum ama asil çocuğu Anadolu’nun...
İKİ CEPHEDE MÜCADELE EDİYORUZ...
Kendinden geçen, bu dünyadan geçen, kendini ülkesi, ülküsü, Kızıl Elma’sı, Anadolu’nun herkese hayat hakkı tanıyan, meyvesi adalet, barış ve kardeşlik olan hakikat medeniyetinin yeniden yurdu olması için hayatını feda etmekten çekinmeyen böylesine gönlübol, fedakâr, cefakâr ve vefakâr bir askerle övüneceğimize, gurur duyacağımıza, aşağılamaya, “Türk ordusu İslâmlaşıyor” diyerek felâket tellallığı yapmaya, Türkiye’yi emperyalist Batılılara şikâyet etmeye kalkışan sözümona emperyalizm düşmanı celladına âşık tasmalı çekirgeler var bu ülkede!

İki cephede mücadele ediyoruz farkıysanız: Birincisi, Türkiye’yi parçalamaya ant içmiş, terör örgütleriyle iş tutan ve emperyalistlerin kuklalığını yapmakta bir sakınca görmeyen teröristlerle fiilî bir savaş veriyoruz.
İkincisi de, ülke içinde, bu ülkenin ruh kökleriyle kavgalı, bu ülkenin ruh köklerini kurutmaya adeta ant içmiş, bedenen burada zihnen Batı’da yaşayan, şizofren, zihinleri prangalı, celladına âşık sömürge aydını tasmalı çekirgelerle...

Ordusunun namaz kılmasından, savaş hâlindeyken, en azından manevî morali yüksek olsun diye tekbir getirerek komut almasından-vermesinden rahatsız olan türedi bir tür’le yani.
Kimseyi ötekileştirmek gibi bir niyetim yok. O yüzden “Türk askeri İslâmlaşıyor” diyerek karalara bürünecek, ülkeyi emperyalistlere şikâyet edecek kadar bu ülkenin insanıyla, ruh kökleriyle bağlarını yitiren, metamorfoz yiyen, bu ülkeye, insanına, kültürüne yabancılaşan yazılar yazan yazarların ismini bile vermek istemiyorum.
İSLÂM’IN ASKERİ, İSLÂM’IN SANCAKTARI
Yıllardır söylediğim şeyi bir kez daha söylemenin tam sırası: Bu ülke dışardan fiilen sömürgeleştirilemedi ama içerden zihnen sömürgeleştirildi. Türk askerinin, üstelik de savaş sırasında “tekbir getirerek komut veriyor, toplu namaz kılıyor” diyerek İslâmlaşmasından şikayet eden tip, bu ülkenin çocuğu olabilir mi? Böyle bir tipin bu ülkeye bir hayrı dokunabilir mi?

Oysa gerçek şu: Bu toplumun askeri, İslâm’ın sancaktarlığını yaptığı için değerlidir, önemlidir, kıymetlidir.
Bu toplumun askeri, bin yıldır, İslâm düşmanlarına karşı hakikatin, adaletin ve kardeşliğin yurdu, umudu ve ufku İslâm’ın bayraktarlığını yaptığı için bütün müslüman halklar, dua ediyor bu askere bugün bile...
Burkina Faso’dan Bosna’ya, Üsküp’ten Filistin’e, Arakan’a ve Moro’ya kadar dünyanın en ücra köşelerinde hem de...

Böyle bir askerden rahatsız olanlar ancak köle ruhlu, zihinleri prangalı türedi tipler olabilir yalnızca.Amerikan hegemonyasının yani Yahudi gücü’nün sonuna doğru...

Yusuf Kaplan

29/01/2018 Pazartesi
Suriye krizinde Amerika’nın terör örgütleriyle iş tutması, Batı ittifakının bir üyesi ve müttefiki olan Türkiye’yi parçalayacak bir planı devreye sokması, Türkiye’nin -haklı olarak- sert tepki göstermesine yol açtı: Türkiye, Afrin Harekâtı’nı başlattı...
Afrin Harekâtı, Türkiye’nin güney sınırına yerleştirilen terör kantonları yok edilinceye kadar sürmeli.
Milli boksörün ayağı kesilmekten kurtuldu
Milli boksörün ayağı kesilmekten kurtuldu
4 yıldır Buerger hastalığı ile mücadele eden Avrupa ve dünya şampiyonu Türk milli boksörü Ertuğrul Ergezen, Prof. Dr. Yusuf Kalko'nun başarılı ameliyatı sayesinde hastalığına karşı verdiği savaşı kazandı.

Aksi takdirde, orta ve uzun vadede, bunun faturası çok ağır olur Türkiye’ye ve bütün bölge ülkelerine...
Sıkı durun şimdi: Fırat Kalkanı Harekâtı ile başlayan ve Afrin Harekâtı’yla yeni bir ivme kazanan süreç, Amerikan hegemonyasının (dolayısıyla Amerika’yı kolonileştiren Yahudi gücü’nün egemenliğinin) sonunun başlangıcı olacak biiznillah.

Sadece bölge üzerinde değil, küre üzerinde de elbette.

YÜZYILLIK HEDEF: TÜRKİYE
Abartılı bir yorum mu bu?

Hayır.

Hayır; çünkü burada bir süreçten söz ediyorum: Amerikan / Yahudi hegemonyasının çöküşünün başlangıcı olacak -görece uzun- bir süreçten...
Yıllardır dikkat çektiğim temel mesele şu: Bölgede gerçekleştirilen bütün işgallerin, iç karışıklıkların hedefinde Türkiye var.
Batılılar, Batı ittifakının üyesi olmasına rağmen, Türkiye’nin kendi yörüngesini bulma mücadelesi vereceğini çok iyi biliyorlardı; bunu yalnızca biz bilmiyorduk, biz aklımızın köşesinden bile geçirmiyorduk...

“Batı ittifakına, Batı’dan gelecek saldırıları göğüslemek için dâhil oldu bu Türkler”, diye baktılar bize hep. Biz, bunu göremedik bile! Biz, derken, laik elitleri kastediyorum, daha ziyade.
Zihnen sömürgeleştirildiğimiz ve bu nedenle de zihnî felçleşme yaşadığımız için elbette ki.
Batılıların yüzyıllık stratejileri, Türkiye’nin toparlanması, yörüngesine kavuşması ve yepyeni bir medeniyet yolculuğuna soyunması ihtimalinin gerçeğe dönüşebileceği korkusu, dolayısıyla Türkiye’nin durdurulması fikri üzerine kurgulanmıştır.
Şunu Zihni’mize kalın harflerle kazımak zorundayız: Batılılar, Osmanlı’yı hangi gerekçelerle durdurdularsa, Türkiye’yi de aynı gerekçelerle kuşatıyor, karıştırıyor ve hedef tahtasına yatırıyorlar!
Bu yakıcı gerçeği göremezsek, bizi bekleyen tehlikeleri aslâ göremez ve geleceğe emin adımlarla yürüyemeyiz!
O yüzden İngilizler, Yahudilerle birlikte Osmanlı’yı durdurdular. Osmanlı coğrafyası ve kaynakları yağmalandı, paramparça edildi: Bütün Avrupalı emperyalistler, Osmanlı coğrafyasına üşüştü!

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Osmanlı coğrafyasına “Amerika” yerleşti.

AMERİKA NE, PEKİ: YAHUDİ GÜCÜNÜN KOLONİSİ
Amerika ne, peki?
Bu sorunun cevabını doğru veremezsek, hem küresel ölçekte yaşanan sorunu hem de bizi kimlerin, nasıl hedef tahtasına yatırdıkları sorununu aslâ kavrayamayız.

Amerika, Yahudi hegemonyası demektir. Amerika, Yahudi gücü’nün kolonisi...
Yahudilerin vatanı yoktur; sermaye ve beyin güçleri vardır.

Yarın, Çin’e yerleşmek gerekirse, Çin’e göçmekte ve yerleşmekte tereddüt etmeyecektir bu Yahudi sermayesi ve beyni.

Amerika, Yahudilerin umurunda bile değildir.
O yüzden Amerika’yı, her şeyini -finansını, medyasını, akademyasını, Silikon Vadisi’ni, Hollywood’unu, popüler kültür endüstrisini, silah endüstrisini, istihbarat teşkilatını, Pentagon’unu- işgal etmiş durumdalar!
Amerika’da yaşanan kriz, Yahudi gücü ile WASP’tan (Amerika’yı kuran Beyaz, Anglo-Sakson, Protestan Anglo-Amerikan gücünden) oluşan iki güç arasındaki iktidar savaşıdır.
Trump, Yahudi gücüne darbe vurmak için getirildi işbaşına. Yahudilerin çok güçlü olduğunu bildiği için onları memnun edecek işler yapıyormuş gibi hareket ediyor.
Bu arada, Trump’ı filan savunduğum sanılmasın. Bu kadar ruhsuz, döküntü birini savunamam. Bana ne, bize ne Amerikan başkanından filan!

Geçtiğimiz hafta Erdoğan-Trump telefon görüşmesinden sonra yaşanan açıklama krizinin gerisinde işte bu Yahudi gücü ile Anglo-Amerikan gücü arasındaki iktidar savaşı yatıyor.
ABD’NİN 28 ŞUBAT’I: İKİ AMERİKA’NIN SAVAŞI
Amerika’da bir tür 28 Şubat benzeri bir olay yaşanıyor...
Amerika’da yaşanan derin devlet krizinin sonuçları hem Türk-Amerikan ilişkilerine hem bölgeye hem de küresel sorunlara da aynen yansıyor...
Özelde Amerika’da, genelde küresel sistemde Yahudilerle İngilizler arasında bir savaş yaşanıyor.
Bunu yaklaşık yirmi yıldan bu yana sadece bendeniz yazıyorum bu ülkede...

Bugüne kadar körkütük ne kadar saldırıya uğradım bu nedenle!

Yaşanan son hadiseler, 20 küsur yıldır yazdıklarımı doğruluyor...

Çin’in İpek Yolu projesinin gerisinde de İngilizlerin olduğunu unutmayalım. İpek Yolu projesi, küresel dengeleri alt üst edecek bir proje.
Her zaman söyledim, bir kez daha tekrarlıyorum burada: İngilizlere güvenilmez. Çok dikkatli olmak lazım. Ortak stratejik adımlar atılacaksa, iki kez, üç kez dikkatle düşünerek adım atmak zorundayız.
Söylediklerimi doğrulayan bir başka gelişme de, İngiltere’nin Türkiye’nin Afrin harekatını desteklediğini açıklaması!
Sözün özü: Yahudi gücünün kontrolündeki Amerikan hegemonyasının çöküş sürecine tanık oluyoruz. Rusya da, İngiltere de, Çin de bu nedenle Türkiye’nin yanındalar...
Türkiye, uzun yıllar sonra, nihayet tarihî bir fırsat yakaladı: Siyonistler, Osmanlı’yı çökertmelerinin, sonra da bölgeyi cehenneme çevirmelerinin bedelini ağır ödeyecekler!

Türkiye, Afrin Harekâtı’nı hızla sürdürmeli. Ama stratejik zekâyı ihmal etmeden ve bütün tuzaklara karşı dikkatli, hazırlıklı olarak her dâim.

Vesselâm.Çanlar, Amerika için çalıyor...

Yusuf Kaplan

2/02/2018 Cuma

Türkiye, Yahudi gücü’nün kolonisi olan Amerika’yla savaşıyor aslında. Uzun vadede asıl hedefi Türkiye’yi parçalamak, mazlumların umudunu söndürmek olan, zorbalığın ve haydutluğun sembolü bir güçle!

Yunanistan küresel bir krize sebep olur mu?
Yunanistan küresel bir krize sebep olur mu?
Türkiye, psiko-kültürel ve psiko-tarihsel dinamiklerini ilk defa aktive etti, hayata ve harekete geçirmeye başladı ve şu hâliyle bile, en zor şartlarda, hâlâ adaleti, hakkaniyeti elden bırakmıyor: Afrin Afrinlilerindir başlıklı bildiriler dağıtıyor Suriye’de!
Batılıları korkutan şey bu işte: Ruhun dirilişidir bu! Biz gelince, Batılı emperyalistlerin bölgeden kaçınılmaz olarak gidecekleri gerçeği!
MADDÎ GÜÇ YIKAR, MANEVÎ GÜÇ YAPAR...
Tarihi, maddî güce dayalı uygarlıklar yapmaz. Onların yaptığı şey, yakmak, yıkmak ve yağmalamak yalnızca.
Roma uygarlığı, Firavunlar Mısır’ı, bunun en çarpıcı örnekleri.

Maddî güç, maddeyi, gücü, araçları kutsar; bir hegemonya üretebilir elbette ama sonuçta insanlığa kan kusturur maddî gücü kutsayan pagan uygarlıklar. Ama âkıbetleri hüsrandır bunların!
O yüzden Roma da, Firavunlar Mısır’ı da mezarlık şimdi.
Tarihi yapan medeniyetler, insanlığa anlam katan, değer katan, ruh sunan medeniyetlerdir.
Bu medeniyetler, fiilen / bedenen yok olsalar bile, ruhen yaşarlar. Başka bir ifadeyle, kendileri, tarihten bedenen silinse bile, ilkeleri, insanlığa armağan ettikleri değerler ve sundukları ruh, yaşar.

Osmanlı medeniyeti gibi meselâ!

İnsanlar, dünyanın dört bir tarafında bunun için dua ediyorlar bize!

Bugün insanlığın sahip olduğu, insanca bir hayat sürdürülmesini mümkün kılacak bütün köklü ilkeler, değerler ve ruh, peygamberlerin öncülük ettiği vahiy medeniyetleriyle, bilge insanların temellerini muhkem bir şekilde attığı kadîm medeniyetlerdir.

O yüzden şöyle bir cümle kurabiliriz: Uygarlığın özü şiddettir; medeniyetin özü hikmet.
Hikmeti yakalayabilen medeniyetler, yeniden insanlığın önünü açabilecek yolculuklara öncülük edebilirler...

Amerika, maddî gücü kutsayan pagan bir uygarlık.
Fernand Braudel, Roma’nın kurduğu Pax Romana düzenini, “silahlı barış düzeni” diye tarif etmişti.
Pax Americana, silahlı da olsa barış düzeni kurmayı başaramadı bile!
DEVÂSÂ BİR ÇÖL: AMERİKA!
Amerika üzerinde düşünmek gerekiyor...

Amerika ne?

Kofluğun adı ve adresi...

Köksüzlüğün...

Ruhsuzluğun...

Sığlığın...

Devâsâ bir çöl Amerika!

O yüzden haydutlaşıyor...

O yüzden önüne gelen yeri işgal ediyor, yakıyor, yıkıyor, harabeye çeviriyor...

Çölleştiriyor dünyayı...

Bir zamanlar “Amerikan rüyası” diye bir masal vardı: Onyıllarca anlatıldı, insanlığın beyni yıkandı.
ABD, her yere, “özgürlük getireceğiz”, diyerek giriyor ama girdiği her yeri cehenneme çeviriyor sonunda!
Irak, Suriye, Somali, Afganistan, Latin Amerika ülkeleri bunun ürpertici örnekleri.

ABD’nin hegemonya kurma stratejisi: İstikrarlı istikrarsızlık oluşturmak.

Dünya ABD’den kurtulmadıkça günyüzü göremeyecek!

Amerika’nın, dünyaya -tıpkı Osmanlı gibi- adalet, sulh ve selamet armağan edememesinin nedenleri burada gizli.

Ruhsuz çünkü. Ruhsuz ve Köksüz!
Birinci sınıf düşüncesi, kültürü, sanatı yok Amerika’nın... Tarihi, hafızası, derinliğin müzikalitesi de yok.
Ayartıcı, tüketici, tüketeni de tüketen sığ popüler kültürü var sadece...
Köksüzlükten ve ruhsuzluktan devrilecek Amerika...
ABD, ÇÖKÜŞÜNÜN

DİNAMİTLERİNİ DÖŞÜYOR...
“Amerika, aşırı şişmiş bir balon gibi... 1 iğne patlatmaya yetecek!” demişti cins adam Jean Baudrillard.
ABD, Bosna katliamından bu yana,çöküşünün dinamitlerini döşüyor...
İşgal, katliam, kan ve gözyaşı, “Amerikan rüyası”nı, kâbusa dönüştürdü!
Türkiye’nin gelişi, ABD hegemonyasının sonunun başlangıcı olacak...
50 yıl içinde yeni bir dünya kurulacak, Türkiye, yeni bir dünyanın kurulmasında kurucu rol oynayacak...
O yüzden iyi hazırlanmamız gerekiyor: Hem maddî hem de daha çok da manevî (fikir, sanat, eğitim, gençlik ve medyada) köklü, uzun soluklu atılımlar yapmamız şart.
İki cephede de çok iyi hazırlanırsak; etrafımızı kuşatan emperyalistlere, tuzaklarına karşı dikkatli olursak ve büyük hata yapmazsak, dünya tarihinin yapılmasında yeniden belirleyici, kilit roller oynayabiliriz -Allah’ın yardımıyla.

Sözün özü: Çanlar, Amerika için çalıyor...
Canlar, mazlumlar Türkiye için duaya duruyor...Türkiye’nin yanında mısın, karşısında mı?

Yusuf Kaplan

5/02/2018 Pazartesi

Emperyalistler, ne yapıp edip Türkiye’ye diz çöktürmek istiyorlar!

Amerikalıların 4.500 TIR silahı sadece bir terör örgütüne vermeleri boşuna değil!

Türkiye, ölüm-kalım mücadelesi veriyor...

Uzun soluklu bir istiklal ve istikbal mücadelesi bu!

İstanbul'da 9 ilçede elektrik kesintisi
İstanbul'da 9 ilçede elektrik kesintisi
İstanbul Anadolu Yakası'nda Ataşehir, Beykoz, Çekmeköy, Kadıköy, Sancaktepe, Kartal, Şile, Tuzla ve Üsküdar'ın bazı mahallelerine 26 Haziran'da elektrik verilemeyecek.

Ayrıca bu istiklal ve istikbal mücadelesi sadece bizimle de sınırlı değil; medeniyet coğrafyamızın mukadderatıyla doğrudan irtibatlı.
Türkiye’nin geleceği, İslâm dünyasının, mazlum dünyasının geleceğidir.
O yüzden yol ayırımının eşiğine gelip dayandık.
Bu ülkede yaşayan herkesin, kendisine sorması gereken soru şudur artık: Türkiye’nin yanında mısın, karşısında mı?
Bu soru, kelimenin tam anlamıyla, turnusol kâğıdı işlevi görecek önemli bir sorudur.
AHMAKLIKLA İHANET ARASINDA GİDİP GELMEK!
Türkiye’de bazı çevreler, olayın vahametinin, ne kadar hayatî olduğunun ya farkında değiller ya da -söylemeye dilim varmıyor ama- ya da ihanet içindedirler.

Düşünsenize... Bir partinin genel başkan yardımcısı, Türkiye’nin Afrin Harekâtı’nda Mehmetçik'le omuz omuza “savaşan” Özgür Suriye Ordusu ÖSO’nun El-Kaide’yle, DEAŞ’la filan bağlantısı olduğunu söyleyebiliyor!

Düşünsenize... Batılı emperyalist ülkeler, YPG / PKK da dâhil bu tür örgütleri kullanarak, “vekâlet savaşları” veriyorlar! Batılılar, haritaları yeniden çizmek, Müslüman halkları birbirine düşürmek, birbirine kırdırmak ve kendi emperyalist çıkarlarını korumak, kollamak için terör örgütlerini tepe tepe kullanıyorlar!
Türkiye’deyse, muhalefet partilerine mensup önde gelen bazı kişiler, Suriye muhalefetinden oluşan, Suriye’nin bağımsızlığı için mücadele veren, bu arada Türkiye’nin parçalanması için emperyalistlerle yan yana, omuz omuza savaşan terör örgütlerinin önüne set çeken meşrû bir oluşumu, “terör örgütü bunlar!” diyecek kadar ahmaklaşabiliyorlar!
Ahmaklığın, basiretsizliğin bu kadarına da pes doğrusu!
Eğer bu tür yaftalamaları yapanlar, Suriye’de yaşananları, örgütlerin emperyalistler tarafından nasıl maşa olarak kullanıldığını bile bile bu şekilde konuşuyorlarsa, sadece ahmaklık değil ihanet içindedirler.

EMPERYALİSTLERN UŞAKLARI, SELAHADDİN’İN ÇOCUKLARI OLAMAZ!
YPG / PKK kökenli tipler, sosyal medyada üstelik de İngilizce JihadistTurkishState başlıklı bir etiket açıyorlar!
“DEAŞ’la savaşmak dururken, Türkiye, YPG ile savaşıyor” (!) türünden mesajlar gırla gidiyor!

İnanılır gibi değil gerçekten!

Bunlar Selahaddin’in çocukları olamaz!
Bunlar sömürgecilerin, emperyalistlerin uşakları olabilir yalnızca!
Unutmayın: Selahaddin’in çocuklarıyla Selçuk çocukları omuz omuza verdikleri için Haçlı saldırılarını püskürtmüşlerdi!
Şimdi Haçlıların çocukları emperyalistlerle omuz omuza vererek, mazlumların umudu olan ve bunu da bütün yaptıklarıyla ispatlayan Türkiye’ye karşı savaşanlar, Selahaddin’in çocukları olamazlar!
EMPERYALİSTLERİ, OMUZ OMUZA VEREREK PÜSKÜRTECEĞİZ…
Şunu zihnimizin bir köşesine kalın harflerle yazmamız gerekiyor: Türkler, Kürtler, Araplar ve diğer Müslüman halklar, emperyalistlerin saldırılarını püskürtmek için omuz omuza verirlerse, emperyalistleri bölgemizden defedebiliriz ancak!
Özetle: Türkiye, bir bekâ mücadelesi, uzun soluklu bir istiklal ve istikbal veriyor. O yüzden Balkanlar’dan Afrika’nın içlerine kadar bütün Müslüman halklar, Türkiye için, Mehmetçik için dua ediyor...
Çünkü bütün Müslümanlar da çok açık ve net bir şekilde görüyor ki, Türkiye, son kale’dir. Mazlumların umududur. Dünyanın ruhu, emperyalistlerin kâbusudur.
Türkiye düşerse, mazlumların umutları suya düşer.

O yüzden Türkiye’den yana olmak, mazlumlardan, umuttan yana olmaktır.
Türkiye’nin karşısında olmak, emperyalistlerin ekmeğine yağ sürmek ve tarihe ihanet etmektir.
Vesselâm.

.Üç Abdülhamid: Mü’min, Mürîd, Sultan

Yusuf Kaplan

11/02/2018 Pazar

Sultan II Abdülhamid Han’ın vefatının yüzüncü sene-i devriyesini idrak ediyoruz...

Devlet-i Âliye’nin düvel-i muazzama tarafından dört bir taraftan kuşatıldığı, çökertilmeye çalışıldığı o ölüm-kalım mücadelesi ânında, o dondurucu kış mevsiminde, en zor zamanlarda devleti ayakta tutan, ayağa kaldırma iradesi ortaya koyan, her alanda büyük düşünürler ve sanatçılar yetişmesine imkân tanıyan bugün bile seviyesine ulaşamadığımız büyük bir entelektüel devrim yapan, bütün İslâm âlemini ittihad-ı İslâm fikri etrafında toplayan büyük bir dehaydı Sultan Abdülhamid Han.

Rahmetle, şükranla ve minnetle anıyoruz.

SULTAN ABDÜLHAMİD: GELECEĞİN ŞİFRESİ!
Abdülhamid Han’ın boğuştuğu sorunlarla bizim son dönemde boğuştuğumuz sorunlar, nasıl da örtüşüyor öyle!

Öyleyse, Sultan Abdülhamid’i, dönemini, mücadelesini bütün yönleriyle çok iyi tanımak zorundayız.

İşte tam da bu nedenle, üstad Necip Fazıl, o güçlü sezgisi, derin basîreti ve zekâsı ile “Sultan Abdülhamid’i anlamak, her şeyi anlamak olacaktır,” demişti.

Gerçekten de Sultan Abdülhamid, hem yüzyıl öncesini hem de bugünü anlamak ve yarınlara daha muhkem bir şekilde hazırlanabilmek için, pek çok açıdan deşifre edilmesi gereken büyük bir şifre!

Sultan Abdülhamid sadece geçmişe değil geleceğe de ışık tutan bir şahsiyet zira!

TAM BİR ASIR NİÇİN AŞAĞILANDI SULTAN ABDÜLHAMİD BU ÜLKEDE VE NEDEN ŞÜKRANLA ANILIYOR DÜNYANIN EN ÜCRA KÖŞELERİNDE?
Neredeyse tam bir asır hep aşağılandı Abdülhamid Han bu ülkede!

Bir insana, bir sultana yüklenebilecek ne kadar olumsuz sıfat varsa hepsi yüklendi!

Abdülhamid’e yüklenen bütün olumsuz sıfatlar bu toprakların dâhilî ve hâricî düşmanları tarafından icat edilmiş, uydurulmuştu: Bir asır, bu ülkenin çocukları Abdülhamid’den nefret ederek yetiştirildi!

İyi de, Abdülhamid ne yapmıştı da bu kadar nefrete ve hakarete maruz kalmıştı?

Abdülhamid, emperyalistlere Osmanlı’yı peşkeş çekmemiş, emperyalistlerin ve yerli işbirlikçilerinin bütün oyunlarını bozmuştu!

Kurtlarla dans etmişti büyük Sultan!

Hem kurtların oyunlarını başlarına yıkmış hem de ittihad-ı İslâm fikri etrafında bütün mazlum müslümanları toparlamayı başarmıştı!

Sultan Abdülhamid’in mücadelesi öylesine güçlüydü ve öylesine etkiliydi ki, bugün bile dünyanın en ücra köşelerinde şükranla ve minnetle anılıyor...

Niçin?

Sultan Abdülhamid bütün mazlumlara el uzattığı, Endonezya’dan Doğu Türkistan’a, Yemen’den Güney Afrika’ya kadar bütün mazlumların yardımına koşuşturduğu için...

Niçin?

Çin’in başkenti Pekin’de bile İslâm Üniversitesi açtıracak kadar geleceği inşa etmeye ant içmiş büyük bir dehâ olduğu için...

Öyle ki, Malezya’da adına açılan Abdülhamid Koleji, ülkeye Başbakanlık yapacak, küresel sömürü düzenine savaş açacak Mahatir Muhammed gibi isimlerin yetişmesini sağlayacak kadar çağının çok çok ötesinde ileri görüşlü bir zekâ olduğu için...

İşte bu yüzden, daha 15-20 yıl öncesine kadar bazı Afrika ülkelerinde, Asya’nın en ücra köşelerinde Sultan Abdülhamid adına hutbe okunuyordu.

ABDÜLHAMİD, ERBAKAN VE ERDOĞAN
Yine bu yüzden dünyanın neresine giderseniz gidin, insanlar Sultan Abdülhamid’e de, onun izinden giden, onun verdiği mücadeleyi veren rahmetli Erbakan’a ve Erdoğan’a da dualar ediyorlar, bu üç şahsiyeti takdirle anıyorlar...

Tam da bu ve benzeri nedenlerle, Erbakan, 1996 yılında başbakan olduğunda “Osmanlı’nın Gelişi!” gibi manşetler attılar...

Yine bu nedenlerle Tayyip Erdoğan’a ve Türkiye’ye bütün emperyalistler savaş açtılar dört bir cepheden!

Bugün, pek çok bakımdan dünden daha güçlüyüz...

Elbette fikir, eğitim, sanat, kültür, şehircilik ve gençlik alanlarında atmamız gereken dev adımlar var. Yeri geldi bir daha söyleyeceğim -affınıza sığınarak-: 10 yılda 100 yılın tohumlarını ekemezsek, yok olmaktan kurtulamayız.

İŞTE ÜÇ ABDÜLHAMİD
Peki 10 yılda 100 yılın tohumlarını nasıl ekeceğiz?

Her alanda yeni Abdülhamid’ler yetiştirerek...

Soru şu o hâlde: Andülhamid, kimdi peki?

Kısaca, özlü bir şekilde cevap vereyim bu soruya...

Üç Abdülhamid vardı:

1-Ruh ve Asalet sahibi: Mü’min.

2-Kalp ve Basîret sahibi: Mürîd.

3-Akıl ve Feraset sahibi: Sultan.

Abdülhamid’i geleceğimize de ışık tutan bir öncü yapan işte bu üç muhkem özelliğiydi.

Sözün özü: Sultan Abdülhamidsiz yüzyıl, çok çetin geçti...

Abdülhamid Han gitti, Osmanlı bitti.

Osmanlı gitti, dünyadan ruh çekildi, dünya cehenneme çevrildi!

Sonuçta, İslâm dünyası paramparça edildi... Fakat teslim bayrağı çekmedik... Hamdolsun, yeniden umudu yeşerttik...

Abdülhamid Han öldü ama Abdülhamidler ölmez!

Aslâ unutulmayacaksın büyük Sultan!

Rahmet Sana! Şükran Sana! Selâm Sana!
İslâm’la postmodern savaş süreci, muhasebe ve yarma harekâtı...

Yusuf Kaplan

18/02/2018 Pazar

Küresel sistem, adına “terörizmle savaş” dediği stratejiyle, kendi icadı terör örgütlerini tepe tepe kullanarak çeyrek asırdır İslâm’la savaşıyor, postmodern, sinsi, iki yüzlü yöntemlerle...

Müslümanların, tarihlerinde karşı karşıya kaldıkları en sinsi, en tehlikeli, en yıkıcı saldırı bu.

Bu saldırıyı püskürtmenin yolu, dikey ve yatay muhasebe ve yarma harekâtı gerçekleştirmekten geçiyor...

Ramazan bizi değiştirmeli, biz Ramazanı değil
Ramazan bizi değiştirmeli, biz Ramazanı değil
Diyanet İşleri Başkanı Prof.Dr.Mehmet Görmez, 2014 yılı Ramazan ayı temasını açıklamak üzere düzenlediği basın toplantısında önemli açıklamalarda bulundu.

TERÖRLE SAVAŞMIYORLAR, İSLÂM’LA SAVAŞIYORLAR POSTMODERN / SİNSİ YÖNTEMLERLE...
Doğrudan bir savaşla değil dolaylı bir savaşla karşı karşıyayız...

Doğrudan İslâm’a saldırmıyorlar; dolaylı olarak saldırıyorlar.

Böylelikle hem hedef saptırıyor Batılılar; hem de hedeflerine daha kolay ulaşma imkânlarına kavuşuyorlar...

Adına ayartıcı bir şekilde “terörizmle savaş” diyorlar bu postmodern savaşın.

Terörizmle savaşmıyor, İslâm’la savaşıyorlar oysa.

İslâm’ı canavarlıkla özdeşleştiriyor, bunun için de önce terör örgütlerini kendileri icat ediyor, bu örgütleri ayartıcı bir şekilde, vahşice kullanıyorlar...

Sonra da bütün İslâmî oluşumları, cemaatleri, hareketleri ve müslümanların yaşadığı ülkeleri terörize ediyor ve vuruyorlar teker teker...

HEGEMONYALARINI “CANAVAR” İCAT EDEREK SÜRDÜRÜYORLAR...
Küresel sistemin terörle, terörizmle savaşmak gibi bir derdi yok.

Küresel sistemin tek sorunu var: Her şeye rağmen küresel sisteme boyun eğmemekte direnen müslüman toplumları cezalandırmak, daha önemlisi de, müslüman toplumlara direniş ve diriliş ruhu veren İslâm’ı şeytanlaştırarak dize getirmek, fosilleştirmek, dönüştürerek ruhunu çalmak, böylelikle protestanlaştırılmış, hayattan uzaklaştırılmış, direniş ve diriliş ruhu yok edilmiş sahte bir din icat etmek!

Ve küresel kapitalist sistemin her şeyine itiraz eden tek din, tek dünya tasavvuru, tek medeniyet kaynağı İslâm’ın yeniden tarih yapmasını mümkün kılacak uzun soluklu bir yolculuğa soyunmasını her ne sûretle olursa olsun engellemek ve böylelikle önündeki en büyük engeli bertaraf etmek.

Şeytanca, sinsi bir savaş bu.

Terör örgütleri üzerinden hem İslâm’ı bertaraf etme hem kendi ömürlerini uzatma hem de kimliklerini yeniden icat etme ve hegemonyalarını meşrûlaştırma savaşı veriyor Batılı emperyalistler...

İSLÂM’I DÖNÜŞTÜRÜP FOSİLLEŞTİREMEDKLERİ İÇİN ÇILDIRIYORLAR!
Batılılar, önce bütün dünyayı fiilen sömürgeleştirdiler; dünyanın bütün coğrafyalarını işgal ettiler, bütün medeniyetlerine, dinlerine saldırdılar.

Şimdi de bütün dünyayı medyalar vasıtasıyla zihnen sömürgeleştiriyor ve köleleştiriyorlar...

Hedefte İslâm’ın dize getirilmesi var.

O yüzden bütün savaşlarını İslâm dünyası üzerinde sürdürüyorlar.

Niçin?

Çin’i, Hindistan’ı, Japonya’yı dönüştürüp dize getirdiler.

Yalnızca İslâm’ı dönüştürüp dize getiremediler, yalnızca İslâm’ı fosilleştiremediler, yalnızca İslâm’ın direniş ve diriliş ruhunu yok edemediler.

Şu yakıcı gerçeği görebilmiş değiliz henüz: Ortadoğu’ya sadece petrol ve doğal gaz yataklarını kontrol etmek için değil küresel sisteme boyun eğmemekte direnen İslâm’ı dönüştürmek, müslüman toplumların direniş ve diriliş ruhunu yok etmek için var güçleriyle çöreklenmiş durumdalar.

DİKEY VE YATAY MUHASEBE VE YARMA HAREKÂTI YAPILMADAN ASLÂ!
Tam bu karmaşık, postmodern süreçte Müslüman toplumların, cemaatlerin yapmaları gereken tek şey var: Güçlü bir muhasebe yapmak.

Burada muhasebeden sözederken, eziklik ve aşağılık duygusuyla, “İslâm terör dini değildir” türünden Batılıların oluşturdukları sahte ve aşağılayıcı ajandalara ajanlık yapma aymazlığından sözetmiyorum.

Burada sözettiğim muhasebe, bir yarma harekâtı inşa edecek çok yönlü ve kapsamlı bir dünya ve İslâm dünyası okuması ve Müslümanlıkla ilişkimizin nasıl aşındığının sorgulanması ve yeniden muhkem bir şekilde kurulması çabası.

Meselâ, cemaatlerin varlık nedeni, dikey ve yatay oluş ve varoluş yolculuğu geliştirebilmek olmalı.

Dikey eksen, oluş cehdidir; doğrudan öncü insan yetiştirmeyi hedeflemelidir.

Yatay eksen, varoluş cehdidir; doğrudan toplumun islâmîleşmesinin kalitesini yükseltmek olmalıdır.

Cemaatlerin, gelinen nokta itibariyle dikey ekseni de, yatay ekseni de büyük ölçüde ıskaladıklarını gözlemliyorum.

Cemaatler, 1980’li liberalizm politikalarından bu yana, önce STKlaşma, STKlaştıkça ruhsuzlaşma, sonra da siyasaya ve piyasaya eklemlenerek insanı da toplumu da, dikey ekseni de yatay ekseni de, oluş sürecini de varoluş sürecini de terketme eğilimi gösteriyorlar, ne yazık ki.

Oysa başta cemaatler olmak üzere bütün müslümanların, küresel sistemin tam da Müslüman toplumları terörize ederek İslâm’ı protestanlaştırma, konformizm, oportunizm, sekülerizm çukuruna yuvarlayarak hayattan uzaklaştırma projelerine hizmet ettiklerini görmeleri, silkinip insana ve topluma dönmeleri gerekiyor.

İKİ TEMEL MESELE: TESLİMİYET VE TEMSİLİYET
Özetle, müslümanların iki asırdır karşı karşıya kaldıkları en temel iki yakıcı mesele var: Teslimiyet ve Temsiliyet.

Cemaatler ve cemaatlerle bağlantısı olmayan müslüman fertler, bu iki sorun üzerinde kafa patlatmak zorundalar.

İslâm’a hakkıyla teslim olamadığımız, aksine siyasaya ve piyasaya kilitlendiğimiz için, İslâm’ı hakkıyla temsil edemiyoruz, meselelerimizi konuşabileceğimiz ve hâl yoluna koyabileceğimiz müşterek kurumlar, organlar geliştiremiyoruz, diyerek toplumun yeniden Müslümanlaşması, dikey ve yatay eksenlere yoğunlaşılması için bir yarma harekâtı gerçekleştirmeliler...

Bunun için de çaplı insan yetiştirmeye, insan yetiştirebilmek için de güçlü, köklü, ufuk açıcı eğitim modelleri inşa etmeye ve toplumun İslâmî zihne, zemine ve zamana kavuşması için gecelerini gündüz etmeye ihtiyaçları var...

Bizi kendimize getirerek kendimizden geçirecek ve insanlığın önünü açacak bu varoluşsal muhasebe çabasını ve ardından geliştirilecek yarma harekâtı yolculuğunu ihmal edersek, bir daha toparlanamayız.

Ancak o zamandır ki, hangi şartlar altında olursa olsun, sistem / cârî seküler hayat bizi dönüştüremez; biz hayatı / sistemi dönüştürecek çaplı bir müslüman zihne ve zemine kavuşmuş oluruz.Direniş ve diriliş ruhuyla donanmadan aslâ!

Yusuf Kaplan

19/02/2018 Pazartesi

Yaşadığımız büyük paradoks şu: İslâm, küresel sistem tarafından dönüştürülemedi; ama Müslümanlar, küreselleşen izâfîleştirici, ayartıcı seküler postmodern kültür tarafından dönüştürülüyor hızla...

Müslümanlar, sekülerleşerek, konformistleşerek İslâmî duyarlıklarını yitirdikçe ve dönüştükçe, İslâm’ın protestanlaştırılması, sahte, paralel dinlerin icat edilmesi, meşrulaştırılması gibi tehlikeli bir süreç var önümüzde.

Hakkari'de ilk teravih
Hakkari'de ilk teravih
Hakkari, Van, Bitlis ve Muş'ta Ramazan ayının başlamasıyla birlikte camilere akın eden vatandaşlar, ilk teravih namazını kıldı.

MÜSLÜMAN, BULUNDUĞU YERİN ŞEKLİNİ ALAN DEĞİL, BULUNDUĞU YERE ŞEKLİNİ VEREN KİŞİDİR
Müslüman, bulunduğu yerin şeklini alan kişi değil, bulunduğu yere şeklini veren kişidir.

Hep böyle olageldi...

İslâm’ın doğduğu ve yayıldığı zamanlardan yakın zamanlara kadar yaşanan bir gerçektir bu: Tüccarların ticarî faaliyetler için gittiği yerlerde, doğuşunun ilk yarım asrında İslâm hızla yayılmaya başladı, Doğu’da Hindistan ve Çin’den, Batı’da İspanya ve Portekiz’e kadar bütün küre çapında...

İlk yarım asırda tüccarların ticarî faaliyetleri sırasında sergiledikleri yüksek ahlâk, fazilet, adalet, hak-hukuk, infak, dayanışma, kanaatkârlık, fedakârlık, paranın değil sembolik sermayenin yani araçların değil amaçların öncelenmesi, bir yandan İslâm’ın hızla yayılmasını sağladı, öte yandan da farklı kültürlerle, coğrafyalarla, düşüncelerle, inançlarla besleyici bir temasın, alış-verişin gelişmesine imkân tanıdı.

Müslüman olarak sınırları aşınca, ufukları açıldı, müslümanlar umut kaynağı oldu insanlığın ilk bir asırlık süreçte.

ÜLKESİZLEŞEN VE İLKESİZLEŞEN ZİHİN, KÜLTÜR VE EKONOMİ
Bugüne gelelim.

Özellikle üçüncü ve dördüncü endüstri devrimleriyle birlikte, teknoloji küreselleşti ve dünyanın küreselleşmesinin temellerini inşa etti.

Ve sınırlar ortadan kalkmaya başladı.

Türkiye’de de entelektüel, kültürel, ekonomik sınırlar aşıldı ve ortadan kalkma eğilimi gösterdi.

Sonuçta, ekonomi de, kültür de ülkesizleşti ve varolduğu toprakların dokusuyla ve ruhuyla varoluşsal bağlarını yitirdi, küresel sistemin, güç odaklarının çıkarlarını koruyacak, pekiştirecek kadar ilkesizleşti.

Ülkesizleşme ve ilkesizleşme yalnızca ekonomiyle ve kültürle sınırlı değildi elbette.

Önce zihnî / entelektüel bir ülkesizleşme ve ilkesizleşme, yersizleşme / yurtsuzlaşma yaşandı: Zihnî bir metamorfoz yedik, celladına âşık bir zihnî dünya ve entelijansiya icat ettik bu ülkede...

Batı, Türkiye’de olduğu kadar mitleştirilmedi, kutsanmadı dünyanın hiç bir yerinde.

Batılı değerlerin “evrenselliği”, Batı’da nerdeyse yüzyıldır kıyasıya sorgulanırken, dışardan sömürgeleştirilemeyen ama içerden kendi-kendini sömürgeleştirilen Türkiye’de tartışmasız kabul ediliyor ve kutsanıyor hâlâ!

Eğer zihnimiz ülkesizleşmeseydi, Batı’ya açılmak, ufkun genişlemesiyle sonuçlanabilirdi; zihnin ülkesizleşmesi, yerini, dilini ve yönünü yitirmesine yol açacaktı ve böylelikle mitleştirilen Batı, dilsizleşen Türk entelijansiyasının dili, yersizleşen Türk etelijansiyasının yeri, yönünü yitiren Türk entelijansiyasının yönü olup çıkıvermişti.

Jean Baudrillard’ın yerinde ifadesiyle, “kimliğini yitiren bir toplum, kendisine yeni bir imaj edinir,” tespitinin gerçeğe dönüşmesiydi bu.

BATI’YA AÇILMAK, BATI’YA KAPATILMAKLA SONUÇLANDI
Batı’ya açılmak, lokal sınırların aşılması, küresel ölçekler kazanması ve başka dünyalara ulaşılması, Gadamer’in deyişiyle “ufukların buluşması” gibi bir zenginleşme ve derinleşmeyle sonuçlanmadı, sonuçlanmazdı da.

Aksine Batı’ya açılmak, Batı’ya kapatılmakla sonuçlandı.

Zihnin ülkesizleşmesi, varlık nedenini, yerini terketmesiyle, iddialarını yitirmesiyle, açılmanın kapatılmaya, zihnî körleşmeye dönüşmesi gibi bir ilkesizliğin (=dilsizleşmenin, yersiz-yurtsuzlaşmanın, yön ve yörünge yitiminin) neşvünemâ bulmasıyla sonuçlandı.

Oysa tarihte müslümanların geliştirdikleri tarihin tanık olduğu ilk küreselleşme tecrübesinde, İslâm medeniyetinin başka medeniyetlerden, başka medeniyetlerin de İslâm medeniyetinden imajinatif şekillerde beslenebildikleri verimli bir vasat ve bunun vasıtaları inşa edilmişti.

İslâm medeniyeti, iki asırdır, ikinci büyük varoluşsal bunalımını yaşadığı için, küreselleşme süreci, müslümanların ufuklarının genişlemesine değil, zihinlerinin, kültürlerinin, ekonomilerinin ülkesizleşmesine, ilkesizleşmesine, dolayısıyla İslâmî duyarlıklarının hızla aşınmasına yol açıyor...

DİRENİŞ VE DİRİLİŞ RUHUYLA DONANMAK...
Modernleşme, küre ölçeğindeki ilk ülkesizleştirme, ilkesizleştirme ve ruhsuzlaştırma tecrübesidir.

Küreselleşme ise, ülkesizleşme, ilkesizleşme ve ruhsuzlaşmanın izafîleştirici, ayartıcı nitelikler kazanarak postmodern şekillerde gerçekleşmesine neden oluyor...

Batılılar, insanı, insanın kurdu olarak gördüler; bugün de öyle görüyorlar hâlâ.

Bizde insan insanın kurdu değil, umudu, ufku ve yurdudur; dün böyleydi bu, yarın da böyle olacak inşallah.

Bunun olabilmesi için, müslümanların, sistemin dönüştürdüğü ülkesiz / yurtsuz ve ilkesiz / ruhsuz kitleler olmaktan kurtulup, bu ülkeye, sisteme ve dünyaya ruh üfleyecek, dolayısıyla sistemi dönüştürecek köklü ve güçlü bir direniş ve diriliş ruhuyla donanmakzorundalar.

Direniş ve diriliş ruhu, dünkü yazımda da dikkat çektiğim gibi, dikey ve yatay eksenlerde gerçekleştirilecek oluş ve varoluş yolcuğuna çıkmaktan, bunun yolu da, hem bizim hem insanlığın önünü açacak öncü insanlar yetiştirmekten ve bu öncüleri çıkaracak örnek bir müslüman toplum inşa etmekten geçiyor yeniden, taze bir ruhla.

Zorlu bir yolculuk bizi bekliyor. Vesselâm.

.Yaşadıklarımız, büyük doğum’un sancılardır...

Yusuf Kaplan

25/02/2018 Pazar

Dünyanın en güzel yerlerinden biriydi Doğu Guta.

Cennet gibi bir yerdi adeta.

Doğu Guta’yı cehenneme çevirdiler bir kaç haftada...

Doğu Guta, yeni Srebrenitsa’dır: Çoluk çocuk, genç yaşlı, kadın-erkek demeden yüzyılın en büyük katliamlarından biri yaşanıyor Doğu Guta’da!

Arda’dan transfer açıklaması
Arda’dan transfer açıklaması
Atletico Madridli futbolcu Arda Turan, hakkında çıkan transfer iddialarına yanıt verdi. Arda, Madrid'den ayrılıp ayrılmama konusunda da net konuştu.

“CANAVAR” BATILILAR VE KÖLE RUHLU APTALLAR
Tam da böylesi felâket durumları için devreye girmesi gereken Birleşmiş Milletler, hiç bir şey yapmıyor, yapamıyor:Ölmek üzere olan, mazlumların kanıyla beslenen bir canavar gibi...

Tam da böylesi durumlarda devreye girmesi gereken İslâm İşbirliği Teşkilâtı denen kurum, eli-kolu bağlı seyrediyor katliamı sadece! Kendi sonunu hızlandırıyor böyle yapmakla!

Tam da böylesi durumlar için devreye girmesi gereken ama Arap dünyasının bütün krizlerinde Batılıların haydutluklarını meşrûlaştırmaktan başka bir işe yaramadığı test edilen Arap Birliği denen şebeke, Türkiye’nin Zeytin Dalı Harekâtı’na dil uzatıyor!

Köle ruhluluk başa belâ!

Ne denebilir ki, başka?

“İSLÂM DÜNYASI”, HASTA; YOĞUN BAKIMDA...
Daha önce de yazmıştım: “İslâm dünyası” diye bir yer yok iki asırdır: “İslâm dünyası”, iki asırdır hem fiilen hem de zihnen işgal altında!

Dolayısıyla “İslâm dünyası”, İslâm’ın şekillendirdiği bir dünya değil, sömürgecilerin şekillendirdiği bir coğrafya!

O yüzden “İslâm dünyası” diye bir yer yok; Müslüman halkların yaşadığı fiilen işgal edilmiş topraklar; sömürgeciler tarafından icat edilmiş uydu-devletçiler, diktatörlükler ve zihnen felçleştirilmiş, köleleştirilmiş, celladına âşık edilmiş sömürge kafalı elitlerin yaşadığı mazlum bir coğrafya var, yalnızca.

İşte bu nedenle, kimse, “İslâm dünyası”ndaki herhangi bir ülke ile bir Batı ülkesini bilim, teknoloji, gelişmişlik vesaire düzeyi açısından karşılaştırmasın.

İki asırdır hem fiilen işgal edilerek paramparça edilen hem de zihnen köleleştirilen bir coğrafyanın bilimde, düşüncede, sanatta atılım yapmasını beklemek, olmayacak duaya âmin, demektir!

Zira “İslâm dünyası” denen nâ-mevcut coğrafya, iki asırdır ağır hasta; yoğun bakımda...

KRİZİ NASIL AŞABİLİRİZ?
Önce, bir medeniyet krizi yaşadığımızı bilelim, bu krizin felsefî nedenleri üzerinde kafa patlatalım; sonra da bu krizi nasıl aşabileceğimiz meselesini mercek altına alalım.

Yani, coğrafyamızın “hastalığı”nın ne olduğunu derinlemesine tahlil edelim, teşhis edelim; sonra “hastalık”tan nasıl kurtulabileceğimiz meselesi üzerinde yoğunlaşmamızı mümkün kılacak tarihî tespitlere, entelektüel önerilere vesaire sıra gelsin.

Sorunu tespit etmeden, soru soramayacağımızı da, sorunun nasıl üstesinden gelinebileceğini sarahatle açıklığa kavuşturamayacağımızı da iyi bilelim.

Özetle “İslâm dünyası” iki asırdır hem fiilen hem zihnen köle!

“İslâm dünyası”nın fiilî ve zihnî bağımsızlığına, özgürlüğüne nasıl kavuşabileceği yakıcı sorunu üzerinde enlemesine ve boylamasana, bütün boyutlarıyla kafa patlatmadan, “İslâm dünyası” hakkında bol keseden ahkâm kesme tuzu kuruluğu sergilemeyelim.

Yaşadığımız şey, ikinci büyük medeniyet krizidir. Coğrafyamızın işgal edilmesi ve parçalanması; zihnimizin felçleştirilmesi ve köleleştirilmesidir.

Başka bir ifadeyle hem Müslümanca duyma ve düşünme melekelerimizin yani Müslüman zihninin yitirilmesi hem de Müslümanca yaşama zeminlerimizin yerle bir edilmesidir.

Burada sadece Batılıları suçluyor değilim. Bu kadar basitleşemem.

Ama Batılıların hem bizim yaşadığımız medeniyet krizindeki hem de dünyanın eşiğine sürüklendiği ontolojik felâketteki rollerini gözardı edemem, edemeyiz; aksi takdirde, hiç bir şeyi tam olarak idrak edemez, çıkış yolları üzerinde sarih ve önümüzü açacak çapta ve derinlikte fikirler geçiştiremeyiz.

DÜNYANIN YOKOLUŞ FELÂKETİNİN EŞİĞİNE SÜRÜKLENDİĞİNİ GÖREBİLİYOR MUYUZ?
Büyük bir krizle karşı karşıyayız.

Böylesine büyük bir krizi, sadece İslâm coğrafyası yaşamıyor.

Çin de, Hindistan da, Japonya da, Rusya da, Latin Amerika kıtası da köklü bir medeniyet krizi yaşıyorlar ama onlarla İslâm dünyası arasındaki fark çok hayatî: İslâm dünyasının dışındaki hiç bir coğrafya, kıta ya da ülke, insanlığa yeni bir medeniyet fikri sunabilecek imkânlara sahip değil.

Başka bir ifadeyle, Batı uygarlığı, üç asırda bütün medeniyetlerin kökünü kazıdı, hayat damarlarını kuruttu ve fosilleştirdi.

Ama aynı şeyi İslâm dünyasında yapmayı başaramadı.

İslâm’ı fosilleştiremedi; Müslüman halkların zorbalıklara direnen ve insanlığın onurunu koruyan diriliş ruhlarını öldüremedi.

YAŞADIKLARIMIZ, DOĞUM SANCILARIDIR...
Tarihî, zorlu, çileli bir varoluş süreci bu...

Sancılı bir süreç...

Ama unutmayalım: Sancısız doğum olmaz.

Yaşadıklarımız, doğum sancılarıdır. Ve büyük doğumlar, büyük sancıların çocuğudur.

Bu süreçte, Batılı emperyalistlerin, yüzyıllık projelerini, Türkiye’yi durdurma stratejisi üzerinden hayata geçirme savaşı verdiklerini iyi bilelim ve bunun hiç de tesadüfî ve boşuna olmadığını zihnimize iyi kazıyalım, derim.

Türkiye, sadece kendisi için değil, bütün mazlum coğrafyamızın yeniden ayağa kalkmasını sağlayacak, uzun vadede, insanlığın önünü açacak yorucu, zorlu ama umut dolu bir istiklâl ve istikbal mücadelesinin öncülüğünü yapıyor...

Batılıları çıldırtan bu işte!

Her zaman söylediğim gibi: Biz gelince, onlar gidecekler çünkü.

Biz geliyor muyuz ya da nasıl gelebiliriz peki?

Yarınki yazıda bu soruların cevaplarının izini süreceğim...

Yalnız şu kadarını söylemeden de geçemeyeceğim: Türkiye, hiç olmadığı kadar güçlüdür ve yüzyıllık travmatik tarihi boyunca hiç olmadığı kadar kendine gelmiş, yitirdiği özgüvenine kavuşmuştur.

Büyük hata yapmaz, tuzaklara karşı dikkatli olur, ülke içinde hem farklı kesimler arasında kenetlenmeyi sağlar hem de eğitim, düşünce, kültür, şehircilik ve gençlikte geleceğimizi inşa edecek büyük atılımları gerçekleştirirsek bizi kimse durduramaz.

Vesselâm.Türkiye’nin ve coğrafyamızın istiklâl ve istikbal mücadelesi...

Yusuf Kaplan

26/02/2018 Pazartesi

Yaşadığımız sorun, ikinci büyük medeniyet krizidir: Coğrafyamızın işgal edilmesi, parçalanması; zihnimizin felçleştirilmesi, köleleştirilmesi ve donması.

Başka bir ifadeyle, hem Müslümanca duyma ve düşünme melekelerimizin yani müslüman zihninin yitirilmesi hem de Müslümanca yaşama zeminlerimizin yerle bir edilmesi.

Uzanlar için '15 kritik gün'
Uzanlar için '15 kritik gün'
"Zimmet" ve "dolandırıcılık" suçundan yargılanan Yavuz Uzan ve Murat Hakan Uzan, 15 gün içinde mahkemeye başvurmadıkları takdirde kaçak sayılacak ve Türkiye'deki mallarına el konulabilecek.

Bu yazıda, bu krizi nasıl aşabileceğimizi, insanlığın önünü nasıl açabileceğimizi kısaca göstermeye çalışacağım.

BATI SALDIRISINI GÖZARDI EDERSEK HİÇ BİR ŞEYİ GÖREMEYİZ...
Bu çift yönlü krizin, bizden çok, Batılıların bütün dünyayı sömürgeleştirmelerinden ve zihnen felçleştirmelerinden kaynaklandığını bilelim.

Batı saldırısı, bütün medeniyetlerin kökünü kazımakla sonuçlandı. Bunu tarihçiler, tarih felsefecileri ve düşünürler de açıkça dile getiriyorlar.

Sözgelişi, Toynbee, “3 asır gibi kısa bir sürede, toplam 26 medeniyetten 16’sını yok ettik, 9’unu fosilleştirdik” diyerek bu gerçeği itiraf etmişti.

Batı saldırısı, bütün medeniyetlerin zihin yapılarını ve varoluş zeminlerini yerle bir etti, toparlanmalarını neredeyse imkânsız hâle getirdi.

Bugün Çin, Hindistan, Japonya ekonomik açıdan büyüyorlar ama kendi zihinlerini ve varoluş zeminlerini yok etme pahasına bu işi yapıyorlar.

Bu yüzden Japonya’nın, Hindistan’ın ya da Çin’in gelişinden değil, yok olmaya gelişlerinden sözedebiliriz: Çin de, Hindistan da, Japonya da, insanlığa, insanlığın önünü açacak yeni bir medeniyet tasavvuru sunmuyorlar; aksine yeni bir medeniyet tasavvuru sunamayacaklarını ilan etmiş oluyorlar!

Japonya, her bakımdan bitmiştir. Hindistan ile Çin ise bedenen yok olmamak için ruhen yokoluş sürecine giriyor...

O yüzden önümüzdeki çeyrek asırda dünyanın en büyük ekonomik gücü olacağı bizzat Batılılar tarafından itiraf edilen Çin’le, dolayısıyla Hindistan ve Japonya’yla uğraşmıyorlar; İslâm dünyasıyla uğraşıyorlar. İslâm’ın yeniden gelişini imkânsızlaştırmak için İslâm dünyasını kan gölüne çeviriyorlar.

Batılıların, İslâm dünyasına yerleşmelerinin temel nedeni, petrol ve doğal gaz yatakları değil; İslâm’ın yeniden gelişini durdurmaktır!

Ama başaramayacaklar bunu.

NEDEN GÜÇLENEN ÇİN’LE DEĞİL DE, PERPERİŞAN İSLÂM DÜNYASIYLA UĞRAŞIYORLAR?
Neden İslâm dünyası peki?

İslâm dünyası, iki asırdır köle olsa da, Batı emperyalizmine karşı direnen tek coğrafya hâlâ!

Batılıları çıldırtıyor bu!

Çıldırtıyor; çünkü Latin Amerika medeniyetlerini tarihe gömdüler; Afrika’yı canlı cenazeye dönüştürdüler; Asya’nın büyük medeniyetlerini fosilleştirdiler, kendilerine benzeterek yeniden tarih yapma imkânlarını yok ettiler.

Ama aynı şeyi İslâm dünyasına yapamadılar. Onca kana, işgale, soykırıma, gözyaşına rağmen

İslâm dünyası hâlâ direnmeye devam ediyor!

Daha da önemlisi, İslâm’ı dönüştüremediler, fosilleştiremediler.

O yüzden İslâm dünyasının İslâm’ın diriltici ruhuyla donanarak yeniden toparlanması her zamankinden daha fazla mümkün!

ÇİFT YÖNLÜ SALDIRIYI NASIL PÜSKÜRTEBİLİRİZ?
İslâm’ın yeniden gelişini ertelemek için iki yola başvuruyorlar: İslâm dünyasını dışardan işgallerle, iç-savaşlarla perperişan etmek istiyorlar.

İkinci olarak da, İslâm’ın içerden dönüştürülmesi ve İslâm’ın ana kaynakları hakkında şüphe oluşturmak için her yolu deniyor, her tür adamı, akımı, öne çıkarma, parlatma, kısacası paralel dinler icat etme mücadelesi veriyorlar!

Müslümanlar, çift yönlü bir saldırıyla karşı karşıyalar...

Ama boş durmuyorlar, yan gelip yatmıyorlar yine de. Hem emperyalistlere direniyorlar, Filistin’de olduğu gibi insanlığın onurunu koruyan ve kurtaran destansı bir direniş mücadelesi veriyorlar hem de 15 Temmuz örneğinde olduğu gibi bütün müslümanlara ve mazlumlara umut aşılayan bir diriliş ruhu sergiliyorlar.

Bu bir istiklal ve istikbal mücadelesidir. Sadece Türkiye’nin değil bütün müslüman ve mazlum coğrafyaların istiklal ve istikbal mücadelesi.

Ama henüz işin başındayız...

Dalga-kırma, çakıl taşlarını temizleme aşamasındayız. Dalga-kurma, yapı taşlarını döşeme süreci sonraki adım.

Önce zihnî işgali temizleyeceğiz, zihnî prangaları kıracağız, fiilî engelleri ortadan kaldıracağız.

Bu da geleceği inşa edecek köklü, güçlü bütün dünyalara açılabilecek bir fikrî yolculuğa soyunmakla mümkün...

Öncelikle çağı iyi tanıyacağız; çağı, iyi tanıyamadığımız sürece, bırakınız çağı değiştirme iddiasında bulunmayı, tanımlanmaktan kurtulamayacağımızı çok iyi bileceğiz -iki asırdır ürpertici bir şekilde yaşadığımız zillet hâli bu.

Bu zillet hâlini aşmak için bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, bu dünyayı aşacak her alanda çaplı öncü kuşaklar yetiştireceğiz; kendi kavramlarımızla kendi dünyamızın inşası için eğitim, kültür, sanat, şehircilik hayatında fikrî bir atılım gerçekleştirecek kurumları daha fazla geç olmadan hayata geçireceğiz...

TÜRKİYE’NİN GELİŞİ DURDURULAMAZ ARTIK!
Türkiye, bu yolculuklara soyunacak maddî kıvama ulaştı.

Bundan sonra, öncü kuşakları yetiştirecek köklü, devrimci adımlar atmak zorundayız...

Türkiye, hiç olmadığı kadar güçlendi, kendine geldi, özgüvenine kavuştu, içerdeki virüslere neşter vurdu...

Türkiye’nin gelişi durdurulamaz artık -Allah’ın izni ve keremiyle..

O yüzden üç hayatî noktaya dikkat kesilmeliyiz:

Birincisi, operasyonlarda Türkiye’nin her an tuzağa düşürülebileceği ihtimalini aslâ göz ardı etmeyeceğiz. O yüzden aktif denge stratejisini elden bırakmayacağız...

İkincisi, ülke içinde farklı kesimleri kucaklayacak, kenetleneceğiz...

Üçüncüsü ve önemlisi, eğitim, düşünce, kültür, şehircilik, medya, sanat ve gençlik alanlarında 10 yılda 100 yılın tohumlarını ekecek adımları atmakta gecikmeyeceğiz...

Artık ok yaydan çıktı... Allah (cc) yolumuzu açık, yolculuğumuzu hayırlı eylesin, yardımını esirgemesin... Vesselâm.Bütün darbeler İslâm’a karşı yapılmıştır

Yusuf Kaplan

2/03/2018 Cuma

28 Şubat’ın üzerinden 21 yıl geçti; ama bu ülkede yol açtığı yıkım hâlâ sürüyor...

Ülke soyuldu; kaynakları talan edildi. Darbenin kendisi de “laiklik elden gidiyor” diye yapıldı; ülke de her fırsatta “laiklik, Kemalizm” sloganları atan tipler tarafından soyuldu.

Şunu artık herkes dürüstçe itiraf etmeli: Bu ülkede güçlerini korumak ya da güce ulaşmak için insanların tepe tepe kullandıkları aparatlardan biri laiklik, diğeri de Kemalizm olmuştur.

Bu konuyu, ülkemizin birliğe, dirliğe, kenetlenmeye ihtiyaç hissettiğimiz kritik günlerden geçtiğimiz şu günlerde daha fazla uzatmak istemiyorum.

28 ŞUBAT BİTTİ GÜYA; BAŞÖRTÜSÜNÜ KAZANDIK AMA “TESETTÜRÜ” KAYBETTİK!
Öte yandan 28 Şubat’ın asıl yıkımı, manevî-kültürel-zihnî ve siyasî alanlarda oldu: “İrtica” diye bir heyûlâ icat edildi; hatta irtica, Milli Strateji Konsepti’nin birinci maddesine yerleştirilerek, “birinci tehdit” ilan edildi ve böylelikle toplumun İslâmî kimliği, duyarlıkları aşındırıldı; toplum hızla sekülerleşme biçimlerinin eşiğine sürüklendi; toplum sekülerleştikçe İslâmî duyarlıklarını yitirdi; sonuçta etnik kimlikler, toplumun yegâne sigortası, en geniş ortak paydası İslâmî kimliğin önüne yerleşti.

İslâmî kimlik bastırıldı, etnik kimlikler kışkırtıldı: Türkiye’yi hem bölünmenin eşiğine sürükleyecek yapı-taşları döşenmiş oldu hem de İslâmî geleceği bir kez daha ipotek altına alındı.

Tam da küresel sistemin, İslâm’ı küresel sistemin önündeki en büyük tehdit ilan ettiği bir süreçte, Türkiye’de, imparatorluk bakiyesi, 30 küsur etnik unsurun yaşadığı bir ülkede, en güçlü ortak paydanın yani İslâmî kimliğin ve duyarlıkların daha da güçlendirilmesi gerekirken, İslâmî kimlik ve duyarlıklar hedef tahtasına yatırıldı ve bölücü terör örgütünün önü sonuna kadar açılmış oldu...

BASÎRETSİZLİK Mİ, İHANET Mİ?
Bu basiretsizlik midir, ihanet mi? Bu sorunun cevabını siz verin artık!

Burada üzerinde durulması gereken ikinci hayatî nokta şu: 28 Şubat postmodern darbesi İslâmî kesimlerin İslâmî duyarlıklarını terketmesine, hızla sekülerleşmesine yol açtı.

28 Şubat sürecinde İmam-Hatipler kapatıldı; Kur’ân Kursları kapatılmaktan beter edildi: 15 yaşından küçük çocukların Kur’ân Kurslarına göndermeleri yasaklandı. Başörtüsü yasağı, en ürpertici, ilkel şekillerde uygulandı!

28 Şubat’ı sivil ve askerî oligarşi en ilkel şekillerde uyguladı ama İslâmî kesimler de ürpertici şekillerde uyum sağladı çabucak...

Sonuçta, 28 Şubat bitti ama bizi de bitirtecek kadar meyvelerini verdi: Rotamızı bulduk ama istikametimizi yitirdik. Yörüngemizi bulduk ama kıblemizi yitirdik. Başörtüsünü kazandık ama “tesettürü” kaybettik. Tesettürü, yani hayayı, ahlâkı, bizi haramdan koruyan ölçülerimizi yitirdik...

Başörtüsü, laikçiler tarafından da İslâmî kesimler tarafından da aslâ bir bez parçası olarak algılanmadı. Toplumun İslâmîleşmesinin göstergesi / göstereni olarak algılandı; gösterilen İslâm’dı.

28 Şubat, aslâ tesadüfî değildi. Bir gün gerçekleşecek bir müdahaleydi. Türkiye’de “ipler” bu ülkenin has çocuklarının elinde değildi çünkü.

15 Temmuz darbesi de olabilecek bir şeydi bu nedenle.

Bundan sonra da darbe tehlikesi ortadan kalkmış değil. Belki azaldı ama bütünüyle ortadan kalkmadı darbe tehlikesi.

BÜTÜN DARBELER İSLÂM’A KARŞI YAPILDI!
Darbe tehlikesinin ortadan kalkması, bu ülkede bütün “ipler”in bu ülkenin has çocuklarının eline geçmesiyle mümkün olabilir ancak. Bu konuda ciddî mesafe katedildi ama henüz bu ülke gerçek anlamda istiklaline kavuşabilmiş değil. O yüzden yaşadığımız şey, Türkiye’nin istiklâl ve istikbal mücadelesidir.

Şunu söyleyebilecek durumdayız artık: Bu ülkede, bütün darbeler, laiklik adına ve İslâm’a karşı, toplumun İslâmî ruhköklerine sahip çıkmasını önlemek aracıyla yapılmıştır.

O yüzden 15 Temmuz darbe ve işgal girişimi, 28 Şubat’ın uzantısıdır.

İslâm, 28 Şubat’ta “irtica” denilerek hedef tahtasına yatılmıştı; 15 Temmuz’da ise gerçek bir “cemaat”el ilgisi olmayan, hırsızlık, yolsuzluk, montaj, şantaj, kasetlerle mafyavârî bir örgüt öne sürülerek, bütün cemaatler hedef tahtasına yatırıldı; hedef bütün gelenekleri, temelleri yerle bir edilen İslâmî duyarlıkların ve hayatın sigortası olan cemaatlerin şeytanlaştırılması ve böylelikle toplumun İslâm’la ilişkisinin sıfırlanma noktasına ulaştırılmasıdır.

Ne yazık ki, toplumun büyük bir kesimi bu zokayı yutmuştur.

Oysa iki asırdır Müslümanların İslâm’la ilişkilerini sürdürmesini sağlayan devletler değil cemaatlerdir.

Yine sömürgecilere karşı direnenler Afrika’dan Kafkaslar’a, İhvan’dan Cemaat-i İslâmî’ye kadar Müslüman cemaatlerdir. Mesela küresel sistemin lordları, Mısır’la savaşmıyor; İhvan’la savaşıyor...

Cemaatlerin bu zor süreçteki sorunlarını, zaaflarını konuşmaya gerek bile yok; bunları yazıyorum zaten. Ama cemaat olmadan İslâm yaşanamaz! Rahmet Elçisi peygamberimizin emri ve uygulaması bu şekildedir.

Vesselâm.

Arapça Kitap ve Kültür Günleri: Sessiz bir devrimin ayak sesleri...

Yusuf Kaplan

5/03/2018 Pazartesi
İki asır önce gökkubbemiz çöktü: Temeller sarsıldı, sütunlar yıkıldı; İslâm dünyası, tarihinin en büyük buhranlarından birinin, belki de en büyüğünün eşiğine yuvarlandı...

İkinci büyük medeniyet buhranıydı bu.

Bunun, elbette ki, iç ve dış nedenleri vardı.

GÖKKUBBEMİZ ÇÖKTÜ AMA TESLİM BAYRAĞI ÇEKMEDİK...
Öncelikle, Modern Batı uygarlığının bütün medeniyetlerin kökünü kazıyan saldırısından biz de nasibimizi aldık: Neredeyse her şeyimizi yitirdik... Ama her şeye rağmen Çinliler, Hintliler, Japonlar gibi teslim bayrağı çekmedik...

Sömürgecilere karşı destansı bir direniş mücadelesi verdik.

Çinliler, Hintliler, Japonlar bütün direnç noktalarını da yitirdikleri için, insanlığın o derinlikli, soylu, çaplı medeniyet birikimlerini hem yenileyemediler hem de koruyamadılar.

Biz de, müslümanlar olarak, bizim devâsâ medeniyet birikimimizi yenileyemedik ama fosilleştirilmesine, yok edilmesine izin vermedik...

Direndik...

Topraklarımız işgal edildi, kaynaklarımız talan edildi, İslâm dünyası paramparça edildi ama İslâm’ın dönüştürülmesine karşı iyi-kötü mücadele ettik...

Bu mücadele sürüyor hâlâ!

Şundan hiç şüphem yok: Daha önce de zaman zaman dikkat çektiğim gibi, İslâm, 21. Yüzyılı belirleyecek; 22. Yüzyıl İslâm’ın yüzyılı olacak inşallah...

Bu iş, elbette ki, kolay olmayacak.

Zorlu, yorucu ama umut ve ufuk sunacak verimli bir direniş, diriliş ve varoluş yolculuğu bizi bekliyor...

İslâm dünyasının toparlanabilmesi, ayağa kalkabilmesi, insanlığın önünü açacak bir yolculuğa önayak olabilmesi, her zamankinden daha fazla imkân dahiline girecek önümüzdeki on yıllarda...

Böylesi bir yolculuk zor ama imkânsız değil.

İnsanlığın önünü açacak hakikat, adalet ve hakkaniyet medeniyeti yolculuğunu bizden başka yapabilecek aktörler kalmadı: Bütün diğer medeniyetler, metamorfoz yedi / başkalaştı, mutasyona uğradı / ruhlarını yitirdi.

İslâm medeniyeti, bedenen / fiilen çöktü ama ruhen canlılığını sürdürüyor; kurucu kaynaklarını koruyor, direniş ruhunu koruyor, diriliş ve varoluş yolculuklarının nasıl gerçekleştirilebileceği üzerinde kafa yoruyor...

Bunları söylerken, şu aşamada, İslâm dünyasını harekete geçirecek, dünyaya umut ve ufuk bahşedecek çapta güçlü bir fikir hareketinin varlığından elbette söz edemeyeceğimizi söylemek bile gerekmiyor...

Ama Batı uygarlığının felsefî olarak tıkanması, diğer medeniyetlerin mezarını kazması, insanlığın önünde müslümanların ortaya koyacakları fikrî atılımdan başka bir seçenek bırakmadı...

Bunu Batılılar, Batılı düşünürler görüyor ama biz zihnî felçleşme yaşadığımız için göremiyoruz...

İnsanlığın önünde İslâm’ın dışında başka bir çıkış yolunun kalmadığını görebilirsek, ilk adımı atmış oluruz.

DÜNYANIN VE BİZİM SORUNLARIMIZI DOĞRU TEŞHİS ETMELİYİZ...
Bu süreçte atılması gereken bir kaç köklü adım var...

Birincisi, içinde yaşadığımız çağı, enlemesine ve boylamasına, bütün imkânlarıyla ve zaaflarıyla felsefî olarak çok iyi tanımak zorundayız.

Her zaman söylediğim gibi, içinde yaşadığınız çağı iyi tanıyamazsanız, tanımlanırsınız. Tanıyamadığınız bir çağı değiştirme iddiasında bulunamazsınız.

Tanıdığınız zaman, tanımlamaya başlayabilirsiniz... Yoksa havanda su döversiniz, bu dünyaya hiç bir şey söyleyemezsiniz...

İkinci olarak, başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız... Yeni bir dünyayı ancak kendi kavramlarınızla kurabilirsiniz...

Peki nasıl olacak bu iş?

Önce dünyanın, sonra da bizim coğrafyamızın temel varoluşsal sorunlarını görebilme, tanımlayabilme çabası ortaya koyabilmeliyiz.

Batı uygarlığı, hem kendisini hem de dünyayı ontolojik bir felâketin, yokoluş serüveninin eşiğine sürüklüyor...

Nietzsche’nin pasif ve aktif nihilizm diye ikiye ayırarak bir asır önce haykırdığı nihilizm felâketi bu.

Bu, ayrıca ele alınması gereken bir yazı konusu.

Sadece şu kadarını söyleyeyim: Tanrı fikri yitirildi, hakikat fikri yitirildi, tabiat delik deşik edildi, dünya cehennemin eşiğine sürüklendi...

Müslüman toplumlar, üç büyük sorun yaşıyorlar: 3 Z formulü olarak adlandırıyorum bunu.

Birincisi, Müslümanca duyma ve düşünme melekelerini kaybettiler. Yani Müslüman Zihni’ni yitirdiler...

İkincisi, Müslümanca yaşama Zeminlerini kaybettiler.

Üçüncüsü, hayat ruh üfleyen, hayatın her alanına sinen Müslüman Zamanı’nı yitirdiler...

İNSANLIĞIN ÖNÜNÜ“BİZ” AÇABİLİRİZ YALNIZCA...
Şu ân bu üç temel varoluşsal mesele üzerinde derinlemesine kafa patlatmak zorundayız...

Bu konuda kat edeceğimiz mesafe, sadece bizim değil dünyanın önünü açacaktır...

Bunun için asırlık eğitim, düşünce, sanat kurumlarına ihtiyacımız var.

İlim, fikir ve ruh atılımına yani...

İşte İstanbul’da Haşimî Yayınları’nın öncülüğünde, Türkiye Yazarlar Birliği, Albayrak Medya gibi kurumların desteğiyle üçüncüsü düzenlenen Arapça Kitap Ve Kültür Günleri, bu atılımın tohumlarını ekiyor, sessiz ve derinden ilk defa...

Arapça, Kur’ân’ın dili; medeniyetimizin ruh köklerinin dili.

Arapça olmadan hiçbir şey yapamayız. Türkçeye derinliğini kazandıran Kur’an Arapçasıydı...

Dil Devrimi’nden sonra Türkçe’nin İslâmî ruh kökleri kurutuldu.

Sosyal medyada “ne işimiz var Arapçayla, Arapçadan bize ne?” gibi sarsak tepkiler verildi fuara.

Bu tepkiler, söylediklerimi doğrulamaya yarıyor sadece...

Dilimiz çeviri, konuşmalarımız dublaj, fikir, sanat ve kültür dünyamız ve hayatımız Batı’dan montaj olunca, nasıl yıkıcı, yok edici bir zihnî felç geçirdiğimizi görmemiz, elbette ki, zor olacaktır.

Sadece şunu söyleyeyim son olarak: Fransızcadan, Almancadan, İngilizceden Grekçe ve Latince kelimeleri çıkarın, bu diller biter, ortada Fransızca, Almanca ve İngilizce diye bir şey kalmaz...

Grekçe ve Latince, Batı uygarlığının kök dilleridir çünkü.

Kur’an Arapçası da bizim medeniyetimizin kök dilidir; Türkçe’nin ruh kökleri Kur’ân Arapçasından gelir...

Şunu aslâ unutmayacaksınız: Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz.

22 ülkeden 55 yayınevini, 300’den fazla ilim, fikir adamı ve yazarı bir araya toplayan, müslümanların temel varoluşsal sorunlarını konuşan, tartışan böylesine güzel bir sessiz devrime imza atan kardeşlerimi yürekten kutluyorum.

.İnsan yetiştirmeden ve dünyasını inşa etmeden aslâ (1)

Yusuf Kaplan

9/03/2018 Cuma

Bir yerde yanlış yapıyoruz: Hem önümüzü açacak çaplı insanlar yetiştiremiyoruz hem de sadece madde planında elde ettiğimiz başarılara bel bağlıyoruz.

Toplumun geçici, hatta yapay ideolojik fay hatlarını aşarak kenetlenebileceği ve potansiyel olarak büyük atılımlara soyunabileceği tarihî bir imkân yakaladı Türkiye.

KADER ANLARI...
Bu tür ânlar toplumların kader ânlarıdır, kaderlerinin belirlendiği kritik zamanlar...

Emperyalistlere karşı sadece güney sınırımızda askerî bir savaş vermiyoruz. Neredeyse her alanda, siyasette, ekonomide, teknolojide, stratejide vesaire adı konulmamış ama gözlerimizin önünde cereyan eden çok yönlü bir savaş veriyoruz aslında.

Böylesi kritik zamanlarda, yalnızca ortak idealler etrafında kenetlenmesini bilen toplumlar, bütün engelleri aşma iradesi ortaya koyarlar.

Önce, ülke içinde birliği, dirliği, kardeşliği tesis edecek, farklı ideolojik kesimlerin farklılıklarını derinleştirmek yerine, daha yüksek idealler etrafında bütünleşmelerini sağlayabilecek bir çaba ortaya koymak zorundayız.

TEKLİFSİZ TENKİT TAHRİPLE SONUÇLANIR
Burada eleştirmek için eleştiri yapmıyorum. Böylesi bir tavır ham insanların işidir.

Daha bilgece yaklaşımları benimsemek zorunda olduğumuz zorlu bir süreçten geçiyoruz.

O yüzden her tenkit, teklifi de beraberinde getirmelidir. Teklif sunmayan bir tenkit tahriple ve her şeyi tahrif etmekle sonuçlanır.

Burada yaptığım tenkit, bu nedenle, beraberinde teklifi de takdim edecek elbette.

KUCAKLAYICI MEDENİYET PERSPEKTİFİ
Toplumu germeden, toplumun fay hatlarını derinleştirmeden, toplumdaki gerilim alanlarının ötesine taşacak, yapay olarak icat edilen sahte engellere takılmadan, kuşatıcı, kucaklayıcı, önaçıcı, yol açıcı bir perspektif geliştirerek bu yolculuğu başarılı bir şekilde hayata ve harekete geçirebiliriz ancak.

Bu nokta, ülkemizin ve medeniyet coğrafyamızın geleceğinin sözkonusu olduğu, kaderinin şekillendiği şu zorlu, kritik eşikte son derece önemli.

Sözünü ettiğim perspektif, bütün zoraki icat edilmiş ideolojilerin sınırlayıcı, boğucu, bizi birbirimize düşürücü, önümüzü tıkayıcı dar perspektiflerini aşan, mü’min’in güven adası olduğu Nebevî şiarını, şuurunu ve şiirini harekete geçirme kaygısıyla herkese kucak açabilen hakikat medeniyeti perspektifidir.

Günübirlik, bizi birbirimize düşürücü, toplumdaki farklı kesimlerin aslında geçici ideolojik farklılıklarını derinleştirici, pekiştirici yaklaşımlar, önümüzü tıkamaktan başka bir işe yaramaz.

Bu ideolojileri aşabilecek kadar derin nefes alabilmeli, geniş gönüllü olabilmeli, yürek ülkesinin çocukları olduğumuzu dünya âleme gösterebilmeliyiz bir kez daha. Tarihin gündönümü vaktinde bunu yeniden gerçekleştirebilmeliyiz.

Medeniyet perspektifinin bize kazandıracağı en önemli imkân, hem sorunlarımızı daha geniş bir perspektiften görebilmemizi sağlayabilmesi hem de gelip geçici ideolojik kamplaşmaların ve kapışmaların ötesinde sorunlarımızı kökten, bütün boyutlarıyla ele alabilme, değerlendirebilme, tartışabilme, müzakere ve mütalaa edebilme özgüveni ve iradesi sunabilmesidir bize.

MÂNÂ PLANINDA BÜYÜK ADIMLAR ATMALIYIZ
Madde planında büyük başarılar elde edebilirsiniz. Madde planında elde edilen başarılar, mânâ planındaki atılımların sonucu değilse, bumerang etkisi yapar: Toplumu yokoluş çukuruna yuvarlar sonunda, kaçınılmaz olarak.

Öyleyse her dâim mânâ planındaki atılımlar üzerinde kafa yormak zorundayız öncelikle.

Şunu söylemeliyiz topluma: İnsanlığın önünü açacak, insanlığı eşiğine sürüklendiği çıkmaz sokaktan çıkaracak, insanlığa yeniden adalet ve hakkaniyet, sulh ve selâmet armağan edecek, yeni Gazâlîler, İbn Arabîler, Yunus’lar, Mevlânâ’lar, Büyük Sinan’lar, Itrîler yetiştirecek bir hakikat medeniyeti yolculuğunun yapı taşlarını döşemek zorundayız.

Perspektifimizi genişletebilmemiz, şu zor zamanlarda toplumun bütün kesimlerini bu öncü ve zirve insanlar üzerinden bütünleştirebilmemiz ve kenetleyebilmemiz için birazcık basiret yeterlidir.

Unutmayalım: Bu derinlikli, kuşatıcı, bilgece perspektif sadece bu topraklara özgü zaten dünyada.

İçerden düşman aramak yanlış bir stratejidir; düşman dışardadır: Bizi kuşatan, bizimle her alanda savaşan, bize diz çöktürmeye çalışan dışardaki düşman’a yoğunlaşmalıyız.

Pazar günkü yazıda mânâ planındaki adımları nasıl atabileceğimizi, kısacası nasıl insan yetiştirebileceğimizi, kendi dünyamızı nasıl inşa edebileceğimizi göstermeye çalışacağım.İslâm’ın güncelleştirilmesi” ne demek?

Yusuf Kaplan

11/03/2018 Pazar

Batılılar, bütün diğer dinleri fosilleştirdiler ama İslâm’ı fosilleştiremediler.

Bu nedenle İslâm’ı içerden “çökertmek” için iki asırdır -özellikle akademide- İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin temellerini atıyorlar...

İşte Falcao'nun yeni takımı
İşte Falcao'nun yeni takımı
Chelsea, Monaco'nun Kolombiyalı forveti Radamel Falcao'yu transfer ettiğini açıkladı. Londra ekibinde 1 yıllık kiralık olarak forma giyecek olan golcü oyuncu önümüzdeki günlerde Chelsea ile sözleşme imzalayacak.

Bu proje, son çeyrek asırdır da, bir yandan Vehhâbîlik / Neo-selefîlik üzerinden hâricî mantığının icat edilmesi, dolayısıyla İslâm’ın terörle özdeşleştirilmesi, buna mukabil olarak, müslüman toplumlara, daha kolayca kabul ettirebilecekleri protestanlaştırılmış, peygambersiz bir İslâm anlayışının yerleştirilmesini amaçlıyor...

Tam böylesi bir zaman diliminde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “İslâm’ın güncelleştirilmesi” ifadesi, İslâmî kesimlerde büyük bir tedirginliğin oluşmasına yol açtı.

ASIL TEHLİKE: İSLÂM’IN PROTESTANLAŞTIRILMASI
Asıl tehlike, hâricî mantığının icat edilmesi değildir. Bu görülen ve mücadele edilebilecek bir sorundur. Görülemeyen asıl uzun vadeli tehlike, ölüm (hâricî mantığı) gösterilerek, müslüman kitlelerin sıtmaya (protentanize / reforme edilmiş, peygambersiz sahte bir İslâm anlayışına) razı ve mahkûm edilmesidir; böylelikle İslâm’ın dönüştürülmesi ve dize getirilmesidir.

Selefsizlik demek olan neo-Selefilik üzerinden hâricî mantığının, dolayısıyla DEAŞ türü terör örgütlerinin icat edilmesinin nedeni, protentanlaştırılmış İslâm anlayışının zemininin oluşturulması, önünün açılmasıdır. 20 küsur yıldır dikkat çekiyorum bu tehlikeye.

Terörle özdeşleştirilen hâricî mantığına dayalı İslâm anlayışı veya algısı, bütün dünyanın İslâm’dan nefret etmesini sağlamaya dönüktü ve bunu başardı Batılılar.

Protestanlaştırlmış İslâm anlayışı ise İslâm’ı hayattan (hayatın her alanından) uzaklaştırıp bireysel bir inanç meselesine indirgemeyi, ehlileştirmeyi ve hormonlu müslümanlar icat etmeyi hedefliyor...

ERDOĞAN: YÜREĞİ YANGIN YERİNE DÖNEN ADAM
Erdoğan’ı iyi tanıdığımı sanıyorum: Yüreği yangın görüne dönmüş biri o. Bütün mazlumların yükünü sırtında taşıdığı bilinciyle nefes alıp veren biri.

Bu ülkenin, medeniyet coğrafyamızın ne tür büyük travmalarla boğuştuğunun farkında olan biri.

Kendimizi toparladığımız zaman, insanlığı toparlayacak bir büyük yolculuğa soyunabileceğimizin, insanlığın bize, hakikat medeniyetinin hakikatli çocuklarına gebe olduğunun şuûrunda olan biri.

Erdoğan’ın ilk günkü açıklaması, sorunlu bir açıklamaydı, bunu kendisi de görecek ve düzeltecektir, dedim ve ikinci gün, yaptığı konuşmayla meseleye açıklık getirdi.

Tayyip Bey, benim makam-mevki, para-pul gibi düşük hesapların peşinde olmadığımı bilir. O yüzden söylediklerimi, hakikat neyse, o olduğu için söylediğimi de bilir.

TEDİRGİNLİĞE YOL AÇTI
İslâm’la hiç bir sahici ilişkisi olmadığı hâlde, uluorta İslâm’ın reforme edilmesi gerektiğini söyleyen sığ ve ezberci kişilerin ağzına pelesenk oldu bu açıklama.

İkinci olarak, toplumun kendisini yürekten destekleyen geniş kesimlerinde, modernistlerin, dolayısıyla protestanlaşma projesinin önü mü açılıyor acaba, diye bir tedirginliğin oluşmasına neden oldu.

Üçüncü olarak, her bakımdan kendisini destekleyen, 15 Temmuz gecesi daha 22.00 sularında meydanları dolduran insanlara öncülük eden ilim adamlarının ötekileştirilmesi, bu geniş kitleleri fenâ hâlde üzdü.

28 ŞUBAT BENZERİ OPERASYON KORKUSU!
Elbette ki, bazı hocaların yaptığı bazı açıklamalar, İslâm’a hiç bir şekilde faydası olmayacak, İslâm’ı ayağa düşüren hatta zarar veren, gençlerin İslâm’dan soğumasına, deizm çukuruna yuvarlanmasına yol açan sorunlu açıklamalar. Erdoğan, bu Hocaları davet edip ikaz edebilirdi. Böylelikle kendisine gönül vermiş kitleleri tedirgin etmemiş olurdu.

Erdoğan’ın da, istikamet üzere olan hocaların da, diyanetin de yıpratılmaması gerekiyor.

Birileri 28 Şubat sürecine benzer bir ortam oluşturmak, operasyon çekmek istiyor olabilirler.

Fikirlerine katılın katılmayın, İhsan Şenocak’ın ardından Nureddin Yıldız’ın linç edilmeleri, sonra da resmen görevden uzaklaştırılmaları, yargılanmaları “acaba birileri 28 Şubat benzeri bir operasyon mu çekiyor?” kuşkusunu uyandırıyor.

Ayrıca geniş kitlelerde Ehl-i Sünnet’e karşı bir tavır mı, geliştiriliyor, korkusu da var. Erdoğan, “marjinal hocalar” dedi ama birilerinin Erdoğan’a, bu hocaların marjinal değil Ehl-i Sünnet’in, ana omurganın temsilcileri olduğunu, yapılan çıkış’ın Ehl-i Sünnet düşmanlarının ekmeğine yağ sürdüğünü hatırlatması gerekiyor.

KİMSEYİ ÖTEKİLEŞTİRMEYELİM
Bu tartışmalar, fitne ateşini körüklemekten, bizi asıl meselelerimizle uğraşmaktan alıkor.

Cuma günkü yazımda, düşmanı içerde aramayalım, düşman dışarıda; içerde kenetlenmeye ihtiyacımız var, demiştim. Erdoğan’ın doğal tabanını yabancılaştırması, ötekileştirmesi, bu sahipsiz kitleleri hayal kırıklığına uğratması sonucunu doğurabilir.

Bırakınız İslâmî kesimlerin yabancılaştırılmasını, ötekileştirilmesini, toplumun bütün farklı kesmlerinin kenetlenmesi, kucaklanması gereken kritik ve çok yönlü bir varoluş savaşı veriyoruz içerde ve dışarda.

Hunharca gerçekleştirilen Özgecan cinayeti sonrasında, Özgecan’ın Alevî kökenli babasının şu bilgece sözü hepimiz için kılavuz olmalarıdır: “Anadolu, Nuh’un gemisidir.”

Yerim kalmadı. “İslâm’ın güncellenmesi” meselesini yarınki yazıda işleyeceğim.

Ama yarınki yazıya giriş cümleleriyle bu yazıyı sonlandırayım:

Önce birbiriyle irtibatlı, zihnimizi açacak üç cümle:

1-Çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız. Tanıyamadığınız bir çağı değiştirme iddiasında bulunamazsınız.

2-Kendi dünyanızı başkalarının kavramlarıyla, başkalarının bakış açılarıyla kuramazsınız.

3-Bütün insanlığı ilgilendirecek evrensel cümleler kurmak zorundayız.

Müslümanların direniş, diriliş ve varoluş yolculuğu...

Yusuf Kaplan

12/03/2018 Pazartesi

Müslümanlar, modernlikle yüzleşmeden ve hesaplaşmadan, postmodernliğe yakalandılar, demiştim.

Sadece Müslümanlar değil, Batı dışındaki bütün dünya için de geçerli bu yakıcı sorun.

Arada bir fark var: Batı dışındaki dünyanın çocukları, -Çin, Hint, Japon, Latin Amerika-, Batı uygarlığının fiilî ve zihnî saldırısına teslim oldular.

Ama Müslümanlar teslim olmadılar.

Olmadılar; çünkü “her imtihan bir imkândır” demiştim.

O yüzden Müslümanlar, iki asır boyunca ortaya koydukları direnişle, Batı uygarlığının teorik ve pratik saldırılarına aslâ teslim olmayacaklarını, yeniden toparlanabileceklerini ispatladılar.

İşte bu nedenle İslâm dünyasının üzerine “çullanıyor” Batılılar.

BİLİMİ, TEKNOLOJİYİ DEĞİL, KENDİMİZİ KAYBETTİK BİZ ASIL!
“İslâm’ın güncelleştirilmesi” tartışmasının, Batı’da, öncelikle akademide, İslâm’ın reforme edilmesi, bunun yolunun da İslâm’ın protestanize edilmesi, sekülerleştirilmesi projesinde karşımıza çıktığını bilelim. Bu konuyu dünkü yazımda yazdım.

Buradan gidersek, hiçbir mesafe katedemeyiz. Buradan çıkmalı, kendi meselelerimizi kendi bakış açılarımızla mercek altına almalıyız.

Üzerinde yoğunlaşmamız gereken asıl meselemiz, Müslümanların direniş, diriliş ve varoluş yolculuğudur...

Bu yolculukta mesafe katedebilmemiz için hem dünyanın hem coğrafyamızın hem de ülkemizin karşı karşıya kaldığı temel felsefî / varoluşsal sorunları enlemesine ve boylamasına çok iyi kavramamız gerekiyor.

Batı uygarlığı, bilimle, teknolojiyle büyük bir güç elde etti. Ama Tanrı fikrini, hakikat fikrini kaybetti; tabiatı delik deşik etti; dünyayı yaşanılamaz bir yere çevirdi...

Yanlış sorular soruyoruz: Diyoruz ki, Batı bilimini, teknolojisini neden kaybettik, takip edemedik.

Asıl soru/n şu: Biz, kendimizi kaybettik.

Kendi olamayan, kendini tanıyamayan toplumlar, başkalarını nasıl tanıyabilir ki?

Önce yaşadığımız temel ontolojik sorunu tespit edelim, başımıza ne geldiğini görelim; sonra kendimize gelme ve bütün dünyalara açılma mücadelesi veririz biz.

Sorunumuz şu: İslâm dünyası, tarihinin ikinci büyük medeniyet krizini yaşıyor.

Yaşadığımız bu ikinci medeniyet krizi üç alanda tezahür ediyor:

Birincisi, Müslüman zihni’nin, Müslümanca duyma, düşünme biçimlerinin melekelerinin yitirilmesi.

İkincisi, Müslümanca yaşama zemin’inin yerle bir olması.

Üçüncüsü, çağa İslâm’ın diriltici soluğunu nakşeden Müslüman zamanı’nın (zeitgeist’ın) yok olması.

ÇAĞ DIŞINDAYIZ; ÇAĞRI’NIN ÇAĞINI KURMASINI SAĞLAYACAK BİR YOLCULUĞA SOYUNMALIYIZ...

Medeniyet buhranını anlama, anlamlandırma ve aşma konusunda yapacağımız zorlu ve verimli yolculukta zihnimizi açacak birbiriyle irtibatlı üç cümle kurayım:

Çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız. Tanıyamadığınız bir çağı değiştirme iddiasında bulunamazsınız.

Kendi dünyanızı başkalarının kavramlarıyla, başkalarının bakış açılarıyla kuramazsınız.

Bütün insanlığı ilgilendirecek evrensel cümleler kurmak zorundayız.

Bu üç cümlenin de karşılığı yok bu ülkede.

Çağı tanımıyoruz; o yüzden sürekli tanımlanıyoruz. Ama bunun farkında bile değiliz.

Kendimizi de tanımıyoruz. Kendimizi de başkalarının kavramlarıyla, başkalarının bakış açılarıyla tanımlıyoruz sürekli olarak. Ama bunun da pek farkında değiliz.

Dolayısıyla kendimizi de, çağı da tanıyamadığımız için bütün insanlığı ilgilendirecek evrensel cümleler kuramıyoruz doğal olarak.

Bunlar yakıcı gerçekler.

Çağın dışında yaşadığımızın, bu çağa bir şeyler söyleyebilecek durumda, konumda, donanımda olmadığımızın farkına varmalıyız öncelikle.

Bizim entelijansiyamız, çağı da, çağın temel felsefî sorunlarını da, insanlığın başına açtığı ontolojik felâketleri de tanımadıkları için İslâm’ı çağa uyduruyorlar...

Tam bir eziklik psikolojisiyle, yenilgi psikolojiyle, yamama/ yamanma psikolojisiyle hareket ediyorlar.

O yüzden Çağ’a da, İslâm’a da nüfûz edemiyoruz.

O yüzden Çağı da, İslâm’ı da hakkıyla tanıyamıyoruz.

O yüzden Çağ konusunda da, derinlikli bir bilince, donanıma sahip değiliz; İslâm’ın, İslâm dünyasının yaşadığı temel varoluşsal sorunlar konusunda da.

Müslüman zihni’n çöktüğü, Müslümanca düşünme melekelerini yitirdiğimiz, seküler zihnin, zihnimizi felç ettiği bir süreçte, İslâm’ın güncellenmesinden sözetmek İslâm’ı tahriple ve tahrifle sonuçlanır.

İslâm’ın değil, bizim güncellenmeye ihtiyacımız var. Kendimize gelmeye ve çağ’a rengimizi vermeye, diriltici bir ruh üflemeye...

Şu sorunun cevabını verelim önce: Kim, hangi meşrû/ şer’î otorite, hangi zihinle İslâm’ı güncelleyecek?

Çağı tanımadan, İslâm’a seküler/ modernist bir zihinle yaklaşarak Müslümanların da, insanlığın da karşı karşıya kaldığı sorunları tanıyabilmek de, tanımlayabilmek de, çözebilmek de çok zor.

Kaldı ki, basit, yapay, sahte sorunlarla uğraşarak İslâm’ı tecdit edemeyiz.

10 YILDA YÜZ YILIN TOHUMLARINI EKECEK BİR TECDİT HAREKETİ ŞART!
Müslümanların bir varoluş sorunları var: Yaşadığımız, zihnimizi felç eden, dünyamızı yok eden, zaman’a/ çağ’a İslâm’ın diriltici soluğunu nakşedebilmemizi imkânsızlaştıran, bizi çağın duyma, düşünme ve yaşama biçimlerine hapseden iki asırlık medeniyet buhranının nereden kaynaklandığını, temel sorunlarını ve bu buhranı nasıl aşabileceğimiz meselesi üzerinde kafa yormalıyız.

Asıl tecdit, Müslümanların da, insanlığın da önünü açacak fikrî, zihnî bir atılım gerçekleştirebilmekle ve uzun soluklu bir medeniyet fikrinin yapı taşlarını döşeyebilmekle olabilir.

Erdoğan asıl bu yakıcı meseleyi görmeli, bizim önümüzü açacak, çağrısı çağını kuracak öncü kuşakları yetiştirmemizi mümkün kılacak bir eğitim sisteminin geliştirilmesi, fikir, sanat ve kültür hayatının inşa edilmesi gibi geleceği getirecek hayatî meselelerle ilgilenmeli; bu meseleleri devlet içinde ve devletin dışında nasıl halledebileceğimiz hayatî meselesini gündemine almalı, her zaman söylediğim gibi- 10 yılda 100 yılın tohumlarını ekecek büyük adımlar atmalı -daha fazla geç olmadan.

Batı’yı da, kendini de tanımayan, o yüzden sürekli tanımlandığının da, zihninin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüğünün de farkında olmayan, Batılı perspektiflerle bizim meselelerimize -şaşı- bakan mevcut akademik kadrolarla İslâm’ın tecdit edilmesi, fikrî atılım yapabilmesi çok zor.

Özetle: Tecdit, geleceğimizi inşa edecek öncü kuşakları yetiştirecek kurumların inşasında ve önümüzü açacak köklü bir medeniyet fikrinin geliştirilmesi meselesinde karşımıza çıkıyor.

Yapay, basit meselelerde değil, köklü, temel, varoluşsal meselelerde tecdit konusu söz konusu edildiği zaman zihnimiz de, önümüz de açılacaktır...

Belki bu tartışma, bu noktaya kayarsa, çok hayırlı olacaktır.

Vesselâm.

Hem çağ’ı tanıma! Hem de tefessüh etmiş bir çağa göre Kur’ân’ı yorumla! Felâket, bu!

Yusuf Kaplan

16/03/2018 Cuma

Yazının sonunda kuracağım cümleyi, yazının başında kurayım: Kur’ân, çağa göre yorumlanamaz! Çağ, Kur’ân’a göre yorumlanır.

Çağ, geçicidir... Kur’ân, çağlar üstüdür çünkü.

Copa America'da üçüncü Peru
Copa America'da üçüncü Peru
Güney Amerika Futbol Konfederasyonu (CONMEBOL) tarafından düzenlenen 2015 Copa America'da Paraguay'ı 2-0 yenen Peru, 3'üncü oldu.

KÜRESEL ONTOLOJİK VE SİYASÎ FELÂKETİ GÖRELİM ÖNCE...
Daha da vahimi, biraz da bilimsel keşiflerin tavan yapmasından ötürü kitlelerin zihninde oluşturulan imajın aksine, içinde yaşadığımız çağ, hem büyük bir felsefî / ontolojik felâketle karşı karşıya hem de bunun kaçınılmaz sonucu olarak tam anlamıyla cehenneme dönüştürüldü: Batılılar, büyük bir bilimsel atılım yaptılar, uzaya filan uzandılar ama uzayı okuyamadılar, insanın yok olmanın eşiğine sürüklendiği, dünyanın yaşanılamaz bir yer hâline geldiği, tabiatın delik deşik edildiği bir dünya sundular insanlığa.

O yüzden içinde yaşadığınız çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız, diyorum.

Hele de insanlığı ve tabiatı ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürükleyen, felsefî olarak büyük bir tıkanma yaşayan çağın bakış açılarıyla Kur’ân’a bakmaya, İslâm’ı veya Kur’ân’ı yorumlamaya, İslâm’ı güncelleme aymazlığına soyunmaya kalkışırsanız, hem çağın ağları, bağları, bağlamları sizi yutar hem de İslâm’ın çağlar ötesi mesajı tanınamaz hâle gelir, buharlaşır...

Tam da insanlığın İslâm’ın herkese hayat hakkı tanıyan, herkesi neyse o olarak gören çağlar ötesi, beşerüsütü mesajı, herkesi sarıp sarmalayıcı kozmolojik âlem, insan ve hakikat tasavvuru insanlığa ulaştırıl/a/mamış olur.

Çağı tanıyamadıkları için tanımlandıklarının bile farkında olamayacak kadar “akılsız” adamlar “akıl akıl” diye duygularını konuşturuyorlar yalnızca! Sonra da “Kur’ân’ı akla göre yorumlamalıyız”, diye çocuk gibi çırpınıp duruyorlar!

Akılsızlık başa belâ!

Biraz zekâ, biraz basiret, biraz çağ bilinci lütfen!

ÇAĞ BİLİNCİ LÜTFEN!
Çağ bilinci, dedim.

Çağ, insanlığın felsefî olarak ulaştığı en derinlikli, çaplı, ufuk ve umut vadeden, pratikte de adaletin, hakkaniyetin, sulhün ve selâmetin aşılamaz bir noktaya ulaştırıldığı aşılamaz, zirve bir noktada değil ki!

Aksine.

Hem teorik / felsefî hem de pratik olarak tarihte yaşanan en büyük felâketlerin yaşandığı bir donma, tıkanma noktasına saplanıp kalmış durumda.

Bundan ötesi yok.

Bundan ötesi, herkesin de az çok gördüğü ve sezinlediği gibi, benzeri görülmemiş teknolojik savaşların yaşanabileceği büyük bir felâket...

Bu felâketi, biz sınırlarımızda ve bütün bir coğrafyamızda iliklerimize kadar yaşamıyor muyuz?

HUSSERL’E GÖRE İKİ BÜYÜK FELÂKET: POZİTİVİZM VE TARİHSELCİLİK
Çağımızın en cins düşünürlerinden Husserl, Descartes’ın modern felsefeyi kuran rasyonalist çıkışıyla başlayan, Kant’la senteze, Hegel’le ayartıcı, sahte birliğe ulaşmasının Batı düşüncesini tam bir donmanın, çıkmaz sokağın eşiğine fırlattığını görmüştü.

Modern Batı düşüncesinin eşiğine fırlatıldığı çıkmaz sokakta düşünceyi bitirme, insanın düşünme faaliyetini dondurma tehlikesi taşıdığını söylediği iki büyük felâketle başedilmesi gerektiğine dikkat çekmişti Husserl: Pozitivizm ve tarihselcilik.

Husserl, Avrupa bilimlerinin karşı karşıya kaldığı felsefî krizi enfes bir şekilde tartışmış, çıkış yolu olarak “kesin bilim” olarak tanımladığı fenomenolojiyi icat etmişti.

Fenomenoloji, başta öğrencisi Heidegger’in nefes kesici çabasıyla, ardından Derrida gibi düşünürlerle putkırıcı bir yolculuğa bürünerek, düşünme faaliyetine taze ufuklar sundu.

Ama bir yerde, bir noktada durdu.

Günümüzde yeniden, yeni şekillerde keşfediliyor olsa da, fenomenolojinin nefesi, yaşanan felsefî / ontolojik krizin aşılmasına yetmedi.

Fakat Husserl’in, pozitivizm ile tarihselciliğin, düşünceyi ve düşünme faaliyetini bitireceği öngörüsü, tazeliğini koruyor ve üzerinde hakettiği ölçüde kafa patlatmayı intaç ediyor bize.

ZİHNÎ FELÇLEŞME YAŞAYAN SIĞ, ÇAPSIZ VE PROJE TİPLER BİZİ FELÂKETE SÜRÜKLER...
Sadece yaşanan çağın zihin kalıplarını aklamaktan, her şeyi tanımlayarak sınırlamaktan, (bin yıl önce Gazâlî’nin, yedi asır önce Molla Sadra’nın ve İbn Arabî’nin; Batı’da ise ancak yüz yıl önce Nietzsche’nin, Husserl’in ve Heidegger’in büyük bir vukûfiyetle dikkat çektikleri gibi) düşünme faaliyetini bitirmekten başka bir işe yaramadığı ispatlanan aklı, Kur’ân’ı anlama çabasının yegâne aracı olarak görmek, felâketi görememek demektir.

Hocaların hocası, felsefecilerin felsefecisi Süleyman Hayri Bolay Hoca’mızın da büyük bir vukûfiyetle haykırdığı gibi, çağı tanımayan, çağı, çağın sorunlarını hakkıyla tanıyamadığı için de sürekli olarak tanımlandığını da anlayamayan, Kur’ân’a ve İslâm’a bizim bakış açılarımızla bakamayacak kadar zihnî felçleşme ve aşağılık kompleksi yaşayan sığ, çapsız ve proje tiplerin tam da insanlığın İslâm’ın çağlarüstü mesajına ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği bir zaman diliminde, bizi çıkmaz sokakların eşiğine sürüklemekten başka bir şey yapamadıklarını, Kur’ân’ın mesajını tahrif ve tahrip etmekten başka bir işe yaramayacaklarını Pazar günkü yazıda göstereceğim.

Kur’ân’ın kuşatıcılığını, aklın sınırlayıcılığına hapsetmek!

Yusuf Kaplan

18/03/2018 Pazar

Batılıların, modern meydan okuma sonrasında bütün dünya üzerinde hegemonya kurmaları, bütün insanlığın hem kendi sorunlarına Batılı seküler zihin kalıplarıyla bakmalarına hem de Batı’nın geldiği noktanın ulaşılabilecek en zirve nokta olduğu yanılsamasına kapılmalarına yol açtı...

Oğulcan'a devler talip
Oğulcan'a devler talip
Spor Toto Süper Lig'den PTT 1. Lig'e düşen Kayseri Erciyesspor'da genç futbolcu Oğulcan Çağlayan'ı transfer etmek için Türkiye'den ve yurt dışından üst düzey kulüplerin çalışma yaptığı bildirildi.

Bu da Batı dışındaki toplumların aydınlarının Batı’yı kutsamalarıyla, dolayısıyla zihnî felçleşme ve aşağılık kompleksi yaşamalarıyla sonuçlandı.

Fiīlî sömürgecilik, zihnî sömürgeciliğe dönüştü.

Her şeyi Batı kültürünün ve düşüncesinin ajandalarına göre gören gönüllü acentalar cirit atıyor her yerde; özellikle de Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen ama kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığı sergileyen Türkiye’de.

O yüzden zihni, Batılı zihin kalıplarıyla işliyor Türkiye’deki bütün kesimlerin aydınlarının.

O yüzden hadislere, mezheplere saldırıyor, “Peygambersiz İslâm” projesinin ajandasını oluşturuyor, acentalığını yapıyorlar.

Tehlikeli bir süreç bu.

KUR’ÂN’IN HAKİKATİ VE AKLIN SEFALETİ
Kur’ân hem Hakikat kitabıdır hem de Hakikat’in nasıl hayat bulacağını, hayat olacağını ve herkese hayat sunacağını gösteren zamanlar ve mekânlar üstü, çağlar ötesi İlâhî Hitap.

Kur’ân, bütün’ü verir bize. Aslî olan’ı.

Akıl, zaman’la ve mekân’la kayıtlıdır; bağlıdır.

Akıl, bütünü değil parça’yı, aslî olan’ı değil arızî olan’ı idrak edebilir sadece.

Sadece akıl’la bütün kavranamaz.

Kavranamaz; çünkü akıl, tanımlar ve sınırlar.

Akıl, tek başına Hakikat’i kavrayamaz. Hakikat’in görünümlerini görebilir yalnızca, Hakikat’i değil.

Eğer akıl, tek başına Hakikat’i kavramaya muktedir olsaydı, Kitaplar da, Peygamberler de gönderilmezdi.

Bir başka hayatî mesele de şu bu noktada: Kur’ân, sadece okunup anlaşılacak kuru bir bilgi kitabı değildir; hayata hem mânâ hem de ruh kazandıracak bir Hakikat ve Hayat Kitabı’dır.

Hakikat’e kuru bilgiyle ulaşılmaz. Mesele bilmek değil olmak’tır.

DİN’İN AKLI, AKL’IN DİN’İ
Din / İslâm, tanımların ve sınırların ötesine uzandığı için hayatımıza hem mânâ hem de ruh katar.

Akıl’sa, hesap yapar; ölçer-biçer, kesip atar, indirger...

Din, hiç bir hesaba gelmez.

Akıl hesabîdir; din hasbî.

Din’in akla, akılla sınırlı bir olguya indirgenmesi, dini ruhsuzlaştırır ve hayattan uzaklaştırır...

Batı’da Protestanlıkla / Modernlikle birlikte yaşanan felâket budur işte.

Kişinin, din’i, kafasına göre, işine nasıl geliyorsa öyle yorumlaması ve sonuçta dine uyacağına, dini kendisine uydurması kaçınılmaz sondur...

O yüzden önüne gelen İncil yazıyor Batı’da.

Feministler, eşcinseller, hatta “ateist papazlar” kafalarına göre incil yazıyorlar...

Bizde de, böyle giderse, olacağı budur -Allah göstermesin.

DİN’İ HURAFELERDEN KURTARMAK MI, ÇAĞDAŞ HURAFELER ÇÖPLÜĞÜNDE DEBELENMEK Mİ?
Dini hurafelerden temizleyeceğiz diye yola çıkan insanlar, en büyük hurafeye dönüşen akılcılığa, bilime göre dini silbaştan kodlama savaşı veriyorlar.

O yüzden önce hadislere, mezheplere saldırıyorlar, sonra herkes Kur’ân’ı anlayabilir diyerek Hz. Peygamber’i (sav) devre dışı bırakacaklar.

Hz. Peygamber'in (sav) devre-dışı bırakıldığı bir din, kısa devre yapacaktır.

Sıra sonunda Kur’ân’a gelecek... Âyetler tartışılmaya başlanacak...

Başladı da nitekim...

Bazı profesörler, “filan âyet kafama yatmadı benim” diyebiliyorlar!

Sen kafanı değiştir önce, diyorum ben de bu sığ, çapsız kişilere.

Bazı profesörler de, “Kur’ân’da değiştirilmesi gereken âyetler var,” demeye başladılar bile.

Batı’da bu tür proje tipler tonla...

Bizde de çıkmaya başlayacak zamanla...

Kur’ân’ı sadece akıl’la, bilimle anlamaya çalışmak, aklı da, bilimi de vahyin önüne geçirmektir.

Daha da vahimi, Müslüman zihninin buharlaştığı, Batılı / seküler modern veya postmodern zihin kalıplarına göre işlediği bir zaman diliminde, Kur’ân’ı, aklı veya bilimi eksene alarak yorumlamak dini din olmaktan çıkarır, hayattan uzaklaştırır.

Her iki durum da, İslâm’ın tahrif ve tahrip edilmesiyle sonuçlanır.

KANT’IN TEOLOJİ VE AKIL’LA MÜCADELESİ
Zihinlerinin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüğünü ve aklın, yalnızca mevcut çağın algılama ve düşünme biçimlerini aklamaktan başka bir işe yaramadığını göremeyecek kadar sığ, yüzeysel ve çapsız kişilere -damarlarında Gazalî’nin dolaştığı- Kant gibi çaplı düşünürler esaslı cevapları verirler.

Ne demişti Kant şaheseri Saf Aklın Kritiği’nde: “Din’i kurtarmak için, teolojiden kurtulmak gerektiğini anladım.”

Ve ilâve etmişti: “Din’in önünü açmak için aklı(n alanını) sınırlandırdım.”

Kant’ın modern düşüncenin kurucu babası olduğunu hatırlatmaya gerek yok burada.

Felâketin büyüklüğünü gördü ama önüne geçemedi Kant.

Bizim entelijansiyamız, neyin ne olduğunu görebilecek durumda bile değil henüz!

RUHSUZ DİN VE ÇÖLE DÖNEN İNSAN
Mesele, köken / mebde meselesidir.

İnsanın ne olduğunu, nereden gelip nereye doğru ve nasıl yol alması gerektiğini köken tasavvuruna sahipseniz idrak edebilirsiniz; değilseniz, yola çıkamazsınız; yola çıksanız bile yoldan çıkmanız muhtemeldir.

2500 yıllık Batı uygarlığının seyrüseferi, akılla yapılan yolculuğun, insanın hakikatle buluşmasını mümkün kılmaya yetmediğini çok iyi gösteriyor bize.

Akılla çıkılan yolculuk, akıldışılıkların hükmünü icra ettiği bir felâketin eşiğine sürükledi Batılıları ve bütün insanlığı...

Akıl, hesap-kitap yaptı; Heidegger’in “başıboş canavar” diye tarif edeceği, insanlığı, dünyayı bir düğmeye basarak yok edecek, insanı kölesi hâline getirecek, hayatı mekanikleştirecek ruhsuz teknolojilerin, teknolojik silahların üretilmesine yaradı.

Ruhsuz bir dünya icat etti.

Sadece Batılıları değil, Batılıların bütün diğer medeniyetlerin kökünü kazımaları ve Batılı hayat tasavvurunu bütün dünyaya dayatmaları gibi bir saldırganlığı akladı / meşrûlaştırdı; bu nedenle hızla sekülerleşen dünya, insanlığı, tabiatı ontolojik yokoluş felâketinin eşiğine getirip bıraktı.

Çanakkale ruhunu diri tutabilirsek, tarihi biz yaparız yeniden...

Yusuf Kaplan

19/03/2018 Pazartesi

Çanakkale ruhu diye bir şey var.

Bu ruh bazı çevrelerde aşınmış gibi olsa da, hâlâ diriliğini koruyor ve bize ilham vermeye devam ediyor...

İslâm dünyasının kalbi, hilâfetin merkezi İstanbul düşmesin diye, bütün Müslümanların yekvücut oldukları ve Çanakkale’ye koştukları bir ruh bu...

Ümmet şuuru, direniş ve diriliş ruhu...

İşte bu ülkede bu ruh yok edilmeye çalışıldı.

Belli bir süre de olsa başarıldı da!

Kız çocuğunu PKK'ya kaçırıyorlardı
Kız çocuğunu PKK'ya kaçırıyorlardı
Hakkari'de yaşı küçük bir kız çocuğunu terör örgütünün dağ kadrosuna götürmeye çalışan 2 kişi yakalandı.

Ama en sert kayaları aşarak gürül gürül akan ilâhî kaynaktan beslenen ümmet şuurunun, direniş ruhunun yok edilebilmesi, diriliş tohumunun çilesini çekerek, zamanını bekleyerek topraktan fışkırmasının önüne geçilebilmesi mümkün değildi elbette!

Bugün Çanakkale Zaferi’nin yıldönümü vesilesiyle, daha önce bu sütunda yayımlanan bir yazımı bazı değişikliklerle sizlerle paylaşma ihtiyacı hissettim.

Çanakkale ruhunun ne anlama geldiğini, bu ruhu yitirdiğimiz zaman bu toprakları yitirmemizin mukadder olacağını ama bu ruhu diri tutarak yeni ufuklara taşıdığımız zaman ise tarihi bizim, biz müslümanların yapmaya başlayacağını göstermeye çalışan bu yazımla sizi baş başa bırakıyorum.

ÇANAKKALE, BİR ULUSUN KURTULUŞ SAVAŞI DEĞİL, BİR ÜMMETİN DİRENİŞ VE DİRİLİŞ RUHUDUR
Çanakkale savaşı, yalnızca bir ulusun kurtuluş savaşı değildi.

Çanakkale savaşı, mazlum ümmetin çocuklarının hilâfetin düşmemesi için verdiği bir ölüm-kalım savaşıydı.

Hilâfet, İslâm’ın bayrağı, İstanbul bayraktarıydı.

Osmanlı da, Ahmet Cevdet Paşa’nın ifadesiyle, “insanlığın son adasıydı.”

Osmanlı, 3 kıtada 6 asır barış yurdu inşa etmeyi başarmıştı.

Sonunda, İstanbul düştü, dünya bir asırda cehenneme dönüştü.

ÇANAKKALE DESTANI VE RUHU
İslâm’ın bayrağının yere düşmemesi için dünyanın dört bir tarafından Çanakkale’ye koşan genç-yaşlı, erkek-kadın bütün ümmetin müştereken verdiği bir direniş destanıdır Çanakkale.

Diriliş ruhunun tohumlarının ekildiği, o ruh’la donanılınca yeniden yazılacak, bitmeyen ve bitmeyecek Bedir’in ruhunun yeşertildiği ve yeşerttiği muazzez bir destan...

Osmanlı’nın dört bir cephede ölüm-kalım savaşı verdiği dondurucu kış mevsiminde, bütün İslâm coğrafyasının hakikatli çocuklarının hilâfetin düşmemesi, İstanbul’un düşürülmemesi için karda-kışta, binlerce kilometre yol katederek nefes nefese Çanakkale’de soluğu aldığı, yedi düvele karşı Boğaz’da tarihin en büyük direniş destanlarından birini yazdığı, bütün Haçlılara, emperyalistlere, İslâm’ın bayrağının düşürülemeyeceğini haykırdığı diriltici bir ruhtu Çanakkale ruhu.

İSLÂM DÜNYASININ AYAĞA KALKMASI, İSTANBUL’UN AYAĞA KALKMASINA BAĞLI!
O yüzden Çanakkale’de sergilenen ümmet şuuru, direniş ve diriliş ruhu diri tutulduğunda, İstanbul, yeniden tarihin yapılmasında, insanlığın susuzluğunun giderilmesinde, dünyanın barış yurduna dönüştürülmesinde o tarihî rolünü oynayacak biiznillah...

Bu ruhu yeniden kuşanabilirsek, tarihi yeniden biz, Müslümanlar olarak biz yazarız ve biz yaparız Allah’ın izni ve keremiyle...

Bu gerçeği, bugün, İslâm dünyası idrak etmiş durumda ve iliklerine kadar yaşıyor...

Yemen’de, San’a’da karşılaştığımız yaşlı bir Yemenli bizi durdurmuş ve aynen şunları söylemişti bize:

“İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü. İslâm dünyasının ayağa kalkması, İstanbul’un yeniden ayağa kalkmasına bağlı.”

İşte bu ruh yok edilmeye çalışıldı bu ülkede.

Bu tarih şuuru, bu ümmet şuuru, bu direniş ve diriliş ruhu.

Bunun en ürpertici örneklerinden biri, Çanakkale’nin, yalnızca bir ulusun kurtuluş savaşı olarak zihinlere kazınması oldu.

Oysa Bosna’dan Beyrut’a, Gazze’den Halep’e, Müslüman Hindistan’dan Kudüs’e kadar bütün Müslümanlar, hilâfetin merkezi İstanbul düşmesin diye Çanakkale’ye koşmuştu.

Neydi bu?

Altını kalın harflerle çizerek tekrar etmekte yarar var: Bir ümmetin emperyalistlere karşı ümmet şuuruyla yekvücut olarak gerçekleştirdiği, bizi yarın da ayağa kaldıracak yegâne direniş ve diriliş ruhuydu bu.

ÇANAKKALE RUHU’NU DİRİ TUTARSAK, TARİHİ BİZ YAPARIZ YENİDEN...
Bu ruhu yitirdiğimiz zaman, ne bu toprakları koruyabiliriz; ne de mazlum İslâm dünyasının umudu olabiliriz.

Bunu aslâ unutmamak gerekiyor.

Nitekim Çanakkale’de toprağa düşürdüğümüz, tarihe kaydettiğimiz bu diriltici ruh, 15 Temmuz’da hatırlandığı ve şahlandığı içindir ki, bu toplum, son kale düşmesin, mazlumların umudu sönmesin diye göğsünü tanklara siper etti ve yeni bir destan yazdı.

Bize düşen, bu ümmet şuurunu, direniş ve diriliş ruhunu diri tutmak; fikir ve sanatın, kültür ve hayatın her alanına yaymak, gergef gibi işlemek ve gelecek kuşaklarımızı bu ruhla yetiştirmek...

İşte o zaman bu toplum yeniden toparlanacak ve mazlum halkları yeniden toparlayacaktır inşallah...

.İşte bir maarif inkılabı taslağı...

Yusuf Kaplan

25/03/2018 Pazar

Önce zihin açıcı iki aforizma:

Birinci aforizma: Okumak’tan maksat, bilmek değil, olmak’tır. Bilmek, İlim yolculuğunun, olmak’sa Hikmet yolculuğunun meyvesidir.

İkinci aforizma: Kuru bilgi, zihni dondurur, kalbi durdurur, ruhu soldurur...

Bize zihni açacak ilim, kalbi arındıracak irfan, ruhu kanatlandıracak hikmet pınarları gerek...

Bu yazıda, bir hadis-i şerif üzerinden nasıl bir “maarif” sistemi inşa edebileceğimizin özlü bir şekilde yol haritasını vereceğim, sütunlarını dikmeye çalışacağım...

Burada çok özlü bir şekilde yazacaklarımın, kitapta (Fütûhât-ı Medeniyye’de) uzun uzadıya işlendiğini hatırlatmakla yetineyim yalnızca.

İLİM, İRFAN, HİKMET SÜTUNLARI: MAARİF İNKILABININ YOL HARİTASI
Gazâlî’nin Cevâhirü’l-Kur’ân başlıklı son dönemine, olgunluk devrine ait kitabında okumuştum:

“Âlim” diyordu Gazâlî, “aslında avam’dır”.

Bir anda irkildiğimi hatırlıyorum bu kısacık ama kitaplar dolusu mânâ yüklü hikmetli cümleyi okuduğumda.

Nasıl yani, diye soracak oldum kendi kendime; ama hemen model insan karakterlerini hatırlayınca, zihnimde şimşekler çaktı, yerimden fırladım, “eyvallah üstad!” diyerek...

Tasavvuf fikriyatımızın ve hayatımızın üç mertebeden oluşan model insan tasnifi ve tarifi vardır.

İlk sırada, “avam” yer alır.

İkinci sırada “havass”.

Üçüncü sırada ise “havassü’l-havass”. Model insan tipolojimizin zirvesidir bu.

Bunlar, sırasıyla ilim, irfan ve hikmet yolculuklarına denk gelir.

Gazâlî, en temel düzemde ilimle uğraşan kişiyi “avam”, irfan’la hemhâl olan kişiyi, havass; hikmet mertebesine ulaşan kişiyi ise “havassü’l-havass” olarak tarif ediyordu.

İLMİYLE AMEL EDENE HİKMET LÛTFEDİLİR...
Burada hem zihnimizi hem de önümüzü ve ufkumuzu açacak, insanlığın insanca bir hayat sürdürmesini mümkün kılacak yegâne yol haritasının sütunlarıyla karşı karşıyayız.

Bizim geleneğimizde, tefekkür tarihimizde, kişi, irfan mertebesine vasıl olmak için önce ilim talim eder.

İrfan mertebesi, ilmin amele dönüştürülmesi, hayata aktarılması, kişinin kendisinin ve muhitinin hayatında karşılık bulması için gayret sarfedilmesi sürecidir.

Kişi, ilmini, irfan’la amele dönüştürdüğü zaman, bilgi, kuru bilgi olmaktan kurtulur, kurucu, koruyucu ve hatta kurtarıcı bilgiye dönüşmeye başlar.

Önce kişinin kendisi için geçerlidir bilgi’nin kuru bilgiden kurtarılıp, kurucu, koruyucu ve kurtarıcı kuşatıcı bir bilgiye dönüşmesi, dolayısıyla hayat hâline gelmesi.

Hikmet mertebesi, Rahmet Peygamberi Efendimiz’in (sav), “kişi, ilmiyle amel ederse, Allah (cc), o kişiye bilmediklerini de öğretir / lûtfeder” diye buyurduğu, bu son aşamaya tekabül eder.

Eğer AK Parti hükümetleri, bize, bu ilkeler ışığında, sadece bizim değil insanlığın önünü açacak yeniden Gazâlî, Râzî gibi ilim adamları; İbn Arabî, İmam Rabbânî gibi irfan adamları; Yunus, Mevlânâ, Fuzûlî, Sinan, Itrî ve Şeyh Galip gibi hikmet adamları yetiştirmemizi, bunun için de pergelin sâbit ayağını İslâm’a basacak, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, bütün medeniyetlere, bütün düşünce, sanat ve bilgelik birikimlerine açılmamızı sağlayacak köklü, güçlü ve özgüveni yüksek bir “maarif sistemi”nin her düzeyde tohumlarını ekecek esaslı bir işe imza atmış olsaydı, hem kendi geleceğimizi kurtarırdık hem de insanlığa umut ışığı olurduk.

Biz, hakikate teslim olmuş insanlar, vâkî olanda hayır vardır, diye inanırız.

O yüzden şikâyet etmek yerine, bir hikâye, bir gelecek inşa edecek zorlu ama umut dolu yolculuğun yapıtaşlarının neler olduğunu göstermekle ve elimizden geldiğince bu yapıtaşlarını hayata geçirecek kısa, orta ve uzun vadeli adımlar atmakla mükellefiz karınca kaderince...

KURU BİLGİ, BİLİNCİ LİNÇ EDER...
Batı’da bilim tavan yaptı: Genetik mühendisliği ve yapay zekâ transhumanizm olarak tanımlanan robotların, makinaların hayatımıza çeki düzen vereceği ruhsuz bir dünyanın eşiğine doğru sürükleniyor insanlık...

Bilgi’yi, kişinin kendini, dünyayı, doğayı, eşyayı, hakikati bilme, idrak etme yolculuğu olarak değil, doğaya ve insana hâkim olma saldırısı olarak gören Batı uygarlığı, gelinen noktada, araçların amaçların önüne geçtiği, hayatın anlamını yitirdiği, orman kanunlarının güç üreten teknolojik silahların tehdidiyle dünyayı cehenneme çevirdiği bir çıkmaz sokağın eşiğine getirip bıraktı hepimizi.

Bilim, düşünemez, demişti büyük düşünür Heidegger.

Bilim araçtır çünkü.

Aracı, amacın önüne geçirirseniz, insan düşer, düştüğü yerden de kalkamaz kolay kolay.

BİZ BESMELE’Yİ ÇEKELİM, RAHMET TECELLÎ EDECEKTİR...
İşte tam da Gazâlî’nin “âlim”i “avam” olarak gördüğü, irfandan, hikmet’ten nasibini almayan kuru bilginin, kör bilinç ürettiği, kör bilincin bilincine insanı linç ettiği, dünyayı çölleştirdiği bir cehennemin ortasında, bizim inşa edeceğimiz ve insanlığa hediye edeceğimiz muhkem ilim, irfan ve hikmet sütunları üzerinden geliştireceğimiz hakikat medeniyeti tasavvuruna insanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç duyduğu bir zaman diliminde, daha fazla geç olmadan bu üç sütun üzerinden kendi kuşatıcı ve kucaklayıcı, hayata anlam ve ruh katıcı, insanlığın zihnini ve ufkunu açıcı o muazzez ve leziz maarif modelimizi adım adım hayata geçirmek boynunuzun borcudur.

İnsanı insanın kurdu yapan seküler-kapitalist saldırının inşa ettiği Darwinyen orman kanunlarının bütün insanlığı eşiğine sürüklediği cehennemden çıkaracak, insanı insanın kurdu değil, insanı insanın yurdu, umudu ve ufku olarak gören hakikat medeniyetinin maarif sisteminin tohumlarını model okullarla hayata geçirmek için kollarımızı sıvamak zorundayız...

Biz niyetlenelim, besmeleyi çekelim, rahmet tecellî edecek, tohum toprağa düşecek ve meyve verecektir Allah’ın lütfu ve keremiyle.

O yüzden her zaman söylediğim -affınıza sığınarak bir kez daha paylaşma ihtiyacı hissettiğim- şu cümleyle bitireyim yazıyı: Eğer 10 yılda, gelecek 100 yılın tohumlarını ekemezsek, yok olmaktan kurtulamayız.

Vesselâm.Hedef Mısır değil, İhvan!

Yusuf Kaplan

30/03/2018 Cuma

Mısır diktatörü Sisi, sinsi sinsi Firavunluğunu sağlamlaştırıyor...

Katılım oranının % 38 olduğu bir “seçim”de, diktatör Sisi, %92 gibi absürd bir oranla yeniden Mısır Devlet Başkanı seçildi!

Karikatür bu!

Bolu'da deprem
Bolu'da deprem
Bolu'da merkez üssü Kozlu Köyü olan 3.3 büyüklüğünde deprem meydana geldi. Kent merkezinde hissedilen deprem, hasara yol açmadı.

Bunun adına demokrasi diyorlar!

Kuklaları ayakta tutmanın en iyi yolu, “demokrasi oyunu”!

Demokrasinin çöküşüdür bu aynı zamanda.

Arap dünyasının lideri bir ülkenin yaşadığı komediye bakar mısınız!

Mısır halkıyla dalga geçiyor emperyalistler!

Ama kendi zorba hegemonyalarının sonunu hızlandırmış oluyorlar, özelde Mısır halkını, genelde İslâm dünyasını aptal yerine koyarak...

Ortaya çıkan manzara, gerek Mısır’ın, gerekse “İslâm dünyası”nın geleceği açısından ne anlam ifade ediyor peki?

İHVAN, MISIR’DAN DAHA FAZLA BİR “ŞEY”DİR
Öncelikle, ezberlerimizi çöpe atalım.

Bu durum, özelde İhvan’ın, genelde Mısır’ın ve Arap dünyasının geleceği açısından zorlu da olsa, hayra alâmettir.

Nasıl mı?

Şöyle izah etmeye çalışayım.

Önce şu: Batılıların hedefi, Mısır değil, İhvan’dır.

Şunu iyi biliyor Batılılar: İhvan, Mısır demektir. Dahası, İhvan, Mısır’dan daha fazla bir “şey”dir; Mısır’dan daha etkili, kalıcı ve köklü bir “gücün” adı ve adresidir.

İhvan, bir cemaattir; ama Mısır toplumu sosyolojik olarak da, İslâmî dinamikler ve ruh açısından ayakta tutan yegâne güç, İhvan’dır.

Bir cemaat olarak İhvan, köklü bir sosyal harekettir: Mısır’da dullara bile “maaş” bağlayan; yetimlere, kimsesizlere kol kanat geren; eğitim faaliyetlerine büyük yatırım yapan, böylelikle Mısır’ın İslâmî omurgasını ve ruhunu diri, canlı ve ayakta tutan muazzez bir harekettir.

Bir cemaat olarak İhvan, güçlü bir siyasî harekettir: Mısır’daki sömürgecilerin ülkeden kovulmasında, Mısır’ın bağımsızlığına kavuşmasında kilit rol oynamıştır.

Bir cemaat olarak İhvan, hem köklü hem güçlü bir entelektüel harekettir; bir fikir hareketidir. Nasıl bir İslâmî geleceğin inşa edilebileceği meselesi üzerinde yaklaşık bir asırdır kafa patlatan düşünürlerin yetiştiği ve bütün bir İslâm dünyasını şu ya da bu şekilde beslediği bir medeniyet hareketidir.

O yüzden Batılılar, Mısır’a değil, İhvan’a saldırıyorlar; kapsamlı bir hareket olarak İhvan’ın Mısır’a sadece tabandan değil tavandan da çeki düzen verecek bir konuma ulaşmaması için inanılmaz bir çaba gösteriyor ve Mısır’ın başına yerleştirilen diktatörlerin ve köle ruhlu elitlerinin ayakta durabilmeleri için büyük maddî yardımlar yapıyorlar.

İSLÂMÎ HAREKETLER, CEMAATLER SİYASAYA VE PİYASAYA EKDEKSLENİRSE BİTERİZ...
“Arap baharı” denen ama benim sürekli olarak Arap sonbaharı diye adlandırdığım, bu yüzden de linç edildiğim dalga, emperyalistlerin, İslâmî hareketleri bir şekilde sekülerle kesimlerle birlikte iktidara sürükleyerek tepeden tırnağa sekülerleştirmeyi (özelde İhvan üzerinden Mısır’ın, genelde bütün İhvan hareketlerimin en güçlü hareketler olduğu Arap dünyasının İslâmî ruhunu çürütmeyi ve bitirmeyi) amaçlıyordu.

Durumun kontrolden çıkacağı düşünüldüğü için, adına ayartıcı bir şekilde “Arap baharı” denen dalga derhal bitirildi.

Geleceğim nokta, sadece Mısır açısından değil Arap dünyasının ve İslâm dünyasının geleceği açısından hayâtî.

Yazının başında Sisi’nin dalavereyle, tastamam karikatüre dönüşen “demokrasi oyunu”yla yeniden seçtirilmesi, kısa vadede değil ama uzun vadede hayra alamettir, diye düşünüyorum.

Biz Müslümanlar, vâki olanda hayır vardır, diye inanırız.

Bizim bir hesabımız olabilir ama Kadir-i Mutlak’ın da bir hesabı vardır.

O yüzden hayır zannettiğimiz şey, şerre, şer zannettiğimiz bir şey hayra dönük olabilir.

Yaşanan bölgesel ve küresel konjonktür, İslâmî hareketlerin, müslüman toplumlarda iktidara gelmeleri durumunda, kısa bir sürede hızla bütün İslâmî masumiyetlerini ve ruhlarını yerle bir edecek berbat bir konjonktür.

Eğer bugün Mısır’da İhvan iktidarda olsaydı, fazla değil 5 sene içinde İhvan biterdi.

Niçin?

Mısır’da yolsuzluk dizboyu.

Eğer İhvan 5 yıl filan iktidarda olsaydı, bu iğrenç, çarpık devlet yapısı, İhvan’ın hızla çürümesi, çözülmesi ve sonuçta Mısır’ın İslâmî iddialarını su gibi harcaması, İslâmî ruhunu bitirmesi anlamına gelirdi.

Tamam; Mısır’ı, İhvan’ı zorlu günler bekliyor ama şundan kesinlikle eminim: Allahu Teâlâ, bu bozuk, çarpık iktidar çarkından İhvan’ı, dolayısıyla Müslümanları uzak tutarak koruyor.

İhvan iktidarı tecrübesi sırasında bizzat İhvan yöneticileriyle yaptığım görüşmelerden kısa süreli İhvan iktidarının bile bu çarpık ve iğrenç yapının neden olduğu yolsuzluklar sebebiyle İhvan yöneticilerini ve Mısır halkını “nereye sürükleniyoruz böyle” diye kaygılandırdığını yakından biliyorum çünkü.

İSLÂMÎ HAREKETLER, CEMAATLER TAVANDAN DEĞİL TABANDAN GELMELİ...
Küresel sistem, İslâmî söylemleri benimseyen oluşumları iktidara sürükleyerek İslâmî söylemleri iktidarda bitirmek istiyor.

Şu konjonktürde, çarpık, laik çarkların müslümanlar tarafından döndürülmesi, Müslümanlar için büyük ahlâkî çözülmeyle sonuçlanır.

Hem Türkiye’de hem de İslâm dünyasının her bir köşesinde, Müslümanların siyasaya ve piyasaya ekdekslenmekten şiddetle kaçınmaları gereken kritik bir eşikten geçiyoruz.

Tavandan seküler, kukla ve çarpık yapılara eklemlenerek değil, tabandan, kendi geleceklerini adım adım inşa ederek, kendi öncü kuşaklarını kendileri yetiştirerek, silbaştan yeniden Müslümanlaşarak gelmeli müslümanlar.

Aslolan iktidar olmak değil; İslâmî kimliğimizi, iddialarımızı, ruhumuzu ve masumiyetimizi korumaktır ve Müslümanca bir gelecek inşası çabasına soyunmaktır...

Seküler, çarpık, küresel sistemin pek çok bakımdan kontrolündeki laik sistemlere eklemlenerek İslâmî bir gelecek inşa edeceğimizi düşünüyorsak büyük bir yanılgı içinde olduğumuzu bilelim, derim.

Mısır’daki son seçimlere bu açıdan bakmakta yarar var, diye düşünüyorum.

Allah (cc) mazlum Müslümanların masumiyetini korusun, sahici ve sahih bir geleceğin inşası için gösterdikleri gayretlerde önlerini açsın. Vesselâm.

Maddî bakımdan büyürken, İslâmî bakımdan kan kaybetmemizin önüne nasıl geçebiliriz?

Yusuf Kaplan

2/04/2018 Pazartesi

Türkiye, herhangi bir ülke değil.

Bunu, en az Batılıların bildiği kadar biz de bilemezsek, önümüzü göremez, geleceğe emin adımlarla yürüyemeyiz.

Son iki yüzyıl hâriç, bin yıldır, dünya tarihini, bu toprakların çilekeş çocukları olarak biz yapıyoruz.

Batılı emperyalistler, bizi devre-dışı bırakmak için en az üç asır üzerimize üzerimize geldiler...

Sonunda Osmanlı’yı durdurarak amaçlarına ulaştılar.

TARİH, BURADA VE BURADA/N YAPILIYOR...

Batılıların, özellikle de kapitalist sistemi -Yahudilerle birlikte- kuran İngilizlerin, dünya hegemonyasının önünde “engel” olarak Müslümanları temsilen “biz” vardık: İngilizlerin -Doğu Afrika’dan Hindistan’a kadar- sömürgeleştirdikleri coğrafyanın kahir ekseriyeti Müslümanlardan oluşuyordu.

İngilizlerin İslâm coğrafyasına yerleşmelerinin nedeni, görünüşte, İslâm coğrafyasının zengin doğal gaz ve petrol yataklarına sahip olmasıydı; ama gerçekte, dünya tarihinin yapıldığı merkez coğrafya olmasıydı.

Bu merkez coğrafyaya hâkim olursanız, dünya üzerinde kesinkes hâkimiyet kurabilirdiniz. Bu yakıcı gerçeği en iyi İngilizler biliyordu.

Unutmayalım: Son üç asra kadar tarih, burada, merkezinde bizim bulunduğumuz, üç kıtanın kesişme noktasını oluşturan Osmanlı coğrafyasında yapılmıştı. Son üç asırdan bu yana BURADA yapılmıyor ama BURADA/N yapılıyor dünya tarihi.

MÜSLÜMANLARI İSLÂM’DAN UZAKLAŞTIRMAYI AMAÇLAYAN ÜÇ İNGİLİZ STRATEJİSİ
İngilizler, Osmanlı’yı durdurduklarında, bin yıldır dünya tarihini yapan Selçuklu ve Osmanlı çocukları, tarihten uzaklaştırılmış olacaklardı.

Bunun için Şark Meselesi üzerinden iki strateji belirlediler:

Birincisi, tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ı tarihten uzaklaştırmak.

İkincisi de, Müslümanları İslâm’dan uzaklaştırmak.

Osmanlı’nın durdurulması, Arap dünyasının ve Müslüman Hindistan’ın parçalanmasıyla birinci hedeflerine ulaştılar.

İkinci hedeflerine ise, üç yolla ulaşmaya çalışıyorlar:

Birincisi, Vehhâbîliğin icadı, hâricî mantığının İslâm dünyasının omurgası hâline getirilmesi. Bunu büyük ölçüde başardılar.

İkincisi, iki asır önce Hindistan’da icat edilen Kadıyânīlik ve Kur’ân İslâmı (=Peygambersiz İslâm) ile başlayan, FETÖ’yle zirveye ulaşan Protestanlaştırılmış, içi, ruhu boşaltılmış, hayattan uzaklaştırılmış seküler İslâm anlayışı.

Üçüncü olarak, Osmanlı’nın yerine seküler Türk devletinin kurulması.

Seküler Türk devletinin kurulmasında, İngilizler, doğrudan değil, dolaylı olarak rol oynadılar.

Yunanlar üzerimize salındı.

Sevr gösterilerek, Lozan imzalatıldı. (Ölümü göstererek sıtmaya razı ettiler bizi!)

Hilâfet kaldırıldı.

Sonuçta, Jakoben, tepeden monteleme yöntemiyle işleyen, önce devleti, sonra toplumu sekülerleştirmeyi yani İslâm’dan arındırmayı, uzaklaştırmayı hedefleyen kapsamlı bir proje hayata geçirildi.

TÜRKİYE’NİN PRANGALARI KIRMA MÜCADELESİ...
Yeni kurulan Türk devleti, medeniyet iddialarını reddederek, Batılılaşma projesi başlattı.

En iyimser ifadeyle, bu, dört bir taraftan üzerimize gelen emperyalistlerin saldırılarını önlemek için bir zaman kazanma çabasıydı.

Öyle zannediyorum ki, Türkiye’de devlet, şu ân, bizi medeniyet iddialarımızdan da, tarihten de uzaklaştıran, Anadolu yarımadasına hapseden, bizim birbirimizle boğuşmamıza, uğraşmamıza, enerjimizi su gibi harcamamıza neden olan, kökleri iki asır öncesine giden yüzyıllık prangaları birer birer kırmaya çalışıyor...

Şu ân Türkiye, stratejik, siyasî ve ekonomik olarak olmadığı kadar güçlüdür. Etki ve hareket alanını handiyse bütün medeniyet coğrafyamıza yaymayı başarmıştır.

TÜRKİYE’NİN GELİŞİ... AMA İSLÂM’IN KAN KAYBEDİŞİ...
Türkiye’nin gelişidir bu.

Bu mesaj, mazlum coğrafyamızın halkları tarafından da, emperyalistler tarafından da çok iyi alınmış durumdadır.

O yüzden medeniyet coğrafyamızın halkları bize umutla bakarken, emperyalistler korkuyla bakıyorlar...

Türkiye’nin etrafının kuşatılmasının nedeni, Türkiye’nin, -medeniyet iddialarına sahip çıkan bir Türkiye’nin- bir şekilde gelişinin, gelmekte olduğunun görülmesidir.

Erdoğan, bu süreçte, tarihî bir rol oynadı, oynuyor hâlâ da.

O yüzden küresel şer güçler de, içerdeki işbirlikçileri de bütün okları Erdoğan’a yöneltmiş durumdalar.

Türkiye’nin bu düzlemde elde ettiği başarılar, madalyonun bir yüzüdür.

Bir de madalyonun diğer yüzü var: Türkiye, güçleniyor ama Türkiye’nin varlık nedeni olan İslâm bu ülkede kan kaybediyor: Bir yandan İslâmî kesimler hızla sekülerleşiyor, oportünizm ve konformizm vürüsü tarafından canlı cenazeye dönüştürülüyor; öte yandan genç kuşağın bu ülkeye, bu ülkenin kültürüne, medeniyet birikimine aidiyet biçimleri süratle buharlaşıyor...

Özetle, Türkiye maddî bakımdan güçlenirken, manevî (kültürel, entelektüel, rûhî) bakımdan fena hâlde çözülüyor, güç kaybediyor...

Eğer bu mesele üzerine gidilmezse, elde ettiğimiz maddî başarılar, bumerang etkisi yapabilir, bizi ürpertici bir çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyebilir -Allah muhafaza.

Peki, bu yönelimi nasıl tersine çevirebiliriz?

Sonraki yazılarda, üzerinde kafa patlatmaya çalışacağım meseleler, bu soruya cevap verecek meseleler olacak...Türkiye, yeni bir eksen oluşturamadığı sürece...

Yusuf Kaplan

6/04/2018 Cuma

İçerde köklü sorunlarla boğuşuyoruz ama şu gerçeği teslim edelim: Türkiye, Cumhuriyet tarihi boyunca ilk defa bölgesel ve küresel güç olma emareleri göstermeye, dolayısıyla “birinci lig”de oynamaya başladı.

İçerde yaşadığımız, bizi perişan eden köklü sorunlar, biraz da, Türkiye’nin bölgesel ve küresel güç olmaya başlamasından kaynaklanıyor aslında.

ÇİFTE KUŞATMA VE YARMA HAREKÂTI...
Batılı emperyalistler, Osmanlı’yı tarihten uzaklaştırdıklarında ve bizi tarihin akışını şekillendiren medeniyet iddialarımızı terketmeye zorlayarak Anadolu yarımadası’na hapsettiklerinde, “bu iş”in bittiğini, Türkiye’nin bir daha ayağa kalkmasını mümkün kılacak iddialarını yitirdiğini, Türkiye’yi Batılıların güdümüne girdirdiklerini düşünmüşlerdi.

Ama her şeye rağmen gelinen nokta itibariyle, şunu gösterdik: Türkiye, laik / Batılı cendereye girdirilmesine rağmen kendi medeniyet yörüngesine doğru adım adım ilerledi...

Türkiye, teslim bayrağı çekmedi, bundan sonra da çekmeyecek.

Ne demek bu?

Bunun çok iyi anlaşılması lazım.

Şu demek: Türkiye, bütün emperyalistlerin topyekûn üzerimize üzerimize gelmelerine rağmen bedenini (Osmanlı’yı ve topraklarını) kaybetti; ama ruhunu yitirmedi. Aksine, içerdeki devşirmelerin ve Batıcı zihnî sömürgecilerin bütün baskılarına rağmen, ruhunu korudu, diri tutma mücadelesi ortaya koydu ve toparlanmaya başladı...

Gelinen nokta, tam da burası işte: Türkiye, iyi-kötü ruhköklerini hatırlamaya, bütün stratejilerini bu çerçevede -medeniyet coğrafyasına açılacak şekilde- hayata geçirmeye başladı.

Bu, zorlu bir yolculuktu: Türkiye’nin yeniden medeniyet yörüngesini bulma yolculuğu...

İşte bu, Batılıları fena hâlde ürkütmeye yetti!

Yüzyıl önce “bu iş”in bittiğini, Türkiye’nin bir daha medeniyet iddialarını kuşanamayacak kadar hadım edildiğini, kimliksizleştirildiğini, yönünü de, yörüngesini de yitirdiğini düşünen Batılı emperyalistler, “bu iş”in bitmediğini, Türkiye’nin küllerinden doğarak gelmeye başladığını görünce paniklediler -bir kez daha!

Ve Türkiye’yi içerden ve dışardan kuşattılar: İçerde, kardeşi kardeşe kırdırmayı denediler, terör belasını başımıza musallat ettiler.

Bununla yetinmediler: Protestanlaştırılmış, ruhu çalınmış, içi boşaltılmış, hayattan uzaklaştırılmış, küresel güçlere boyun eğecek sahte bir İslâm anlayışını -FETÖ üzerinden hem içerden hem de dışardan- besleyip büyüttüler ve sonra da üzerimize saldılar.

OYUNLARINI BOZDUK!
Allah’a şükür ki, bu millet, bu iki oyunu da bozdu, püskürttü: Emperyalistlere de, kuklalarına da unutamayacağı bir ders verdi.

İşte tam bu andan itibaren Türkiye, dışarıya aktif olarak açılmaya, Batılıların, bu kez, Türkiye’yi dışardan kuşatma operasyonlarını püskürtecek tarihî adımlar atmaya başladı: Nihayet, Fırat Kalkanı operasyonunu ve ardından Zeytindalı Harekâtını başlattı.

Sonunda, Batılıların içerden ve dışardan Türkiye’yi kuşatma operasyonlarını yerle bir etti Türkiye.

DEAŞ tezgâhını bozdu! Batılı emperyalistlerin DEAŞ gibi örgütleri maşa olarak kullandıklarını bütün dünya âleme ispat etti. Hatta daha da ileri gitti ve Erdoğan gibi güçlü bir liderle, Batılı emperyalistlerin gerek DEAŞ’ı, gerek PKK/YPG gibi örgütleri nasıl maşa olarak kullandıklarını, “terör örgütleriyle bölgeyi ve özellikle de Türkiye’yi dizayn etmeye çalıştıklarını” yüzlerine haykırdı!

Şok oldu bütün emperyalistler!

Oyunları deşifre olmuş ve bozulmuştu çünkü!

O yüzden ABD Başkanı Trump, resmen Suriye’den -hem de en kısa sürede- çekileceklerini zorunda kaldı.

Fransa, “boşluğa” dalmaya kalkıştı ama o da cevabını aldı!

İşte Ankara’da düzenlenen Erdoğan-Putin-Ruhani zirvesi, Türkiye’nin gerçekleştirdiği yarma harekâtlarının meyvesi.

Soru şu burada: Türkiye, burada/n nereye gidebilir?

AVRASYACILIK, BİR MASKEDİR!
Buradan bir Avrasyacılık çıkmaz. Avrasyacılık bir maskedir çünkü.

Rusya da bu maskeyi, Batı hegemonyasını geriletebilmek, mümkünse kırabilmek için kullanabildiği ölçüde kullanacak.

Şunu Batılılar da, Ruslar da çok iyi biliyor ama bizim Avrasyacılar göremiyor: Maske düşünce, altından kapitalizm çıkacaktır.

Avrasyacılık, fiîlî bir güç değil; kullanım süresi sınırlı, ipleri Batılıların elinde olan ayartıcı, içi boş bir söylem sadece.

KALICI ÇIKIŞ YOLU: TÜRKİYE’NİN EKSEN OLUŞTURMASI
Türkiye’nin orta ve uzun vadede önünü açacak, bölgenin de nefes almasına yol açacak ve sonuçta bütün emperyalistlerin buradan kovulmasını sağlayacak yegâne çıkış yolu, Türkiye’nin bölgede medeniyet dinamikleri, tarihî derinliği ve bölgenin gerçekleri ışığında eksen oluşturmasıdır.

Şu ân henüz erken bunun için. Ama hedef bu olmalı. Türkiye yeniden eksen oluşturan ve bölgenin kaderini şekillendiren yegâne aktör olma mücadelesi ortaya koymalı adım adım...

Böyle bir eksenin kurulabilmesinin yolu, bizim medeniyet dinamiklerimize sahiplenmemizden, bunun için de öncelikli olarak Türkiye’de, eğitim, düşünce, kültür, sanat ve medyayı kuşatıcı ve kucaklayıcı ruhköklerimiz ve medeniyet ilkelerimiz ışığında önümüzü açacak şekilde yeniden yapılandırmamızdan geçer...

Şunu aslâ unutmayalım: Asıl savaş, emperyalistlere ve kuklalarına karşı verilen savaş değildir.

Asıl savaş eğitim cephesinde, düşünce, kültür, sanat, medya ve gençlik cephesinde verilecek savaştır.

Türkiye ancak ondan sonra gerçek bağımsızlığına kavuşacak ve eksen oluşturmaya başlayacaktır.

Sözün özü: Türkiye, bu toplumdan intikam alan, hâriciyeden ekonomiye, medyadan kültür hayatına kadar her yeri ele geçiren devşirme urlarından kurtulamadığı, tarih bilincine kavuşamadığı, ruhköklerine sahip çıkamadığı, medeniyet iddiasıyla kuşanamadığı, pozitivist, sığ, ezberci, mankurtlaştırıcı eğitim, kültür ve sanat hayatını yıkamadığı ve yerine bizim ruhköklerimize dayalı bütün fırtınalara dayanan, bütün susamışları sulayan, gönülleri fetheden diriltici bir ruh sunan köklü ve güçlü bir eğitim ve düşünce, “kültür” ve sanat hayatı kuramadığı sürece iki asırdır “debelendiği” bizi yokoluşun eşiğine fırlatan cendereden çıkamaz. Vesselâm.ki büyük tehlike: Deizm ve ateizm dalgası

Yusuf Kaplan

8/04/2018 Pazar

Türkiye’de genelde İslâmî kesimlerde, üstelik de bütün kuşaklarda, ama özellikle genç kuşakta bir deizm dalgası yayılıyor hızla.

Seküler kesimlerin çocuklarının arasındaysa, ateizm yayılıyor dalga dalga...

Her şeyi sınırlı akılla, geçici, görece bilimle açıklayabileceğini düşünen sığ, felçleşmiş bir kafa, fenâ hâlde revaçta.

Erdoğan'a hakarete hapis cezası
Erdoğan'a hakarete hapis cezası
Facebook üzerinden yaptığı paylaşımlarla başbakanlığı döneminde Cumhurbaşkanı Erdoğan'a hakaret ettiği iddiasıyla yargılanan sanığa, 1 yıl 2 ay 17 gün hapis cezası verildi.

Burada gençleri suçlamanın anlamı yok: Suçlu bizleriz; sorumluluklarını hakkıyla yerine getiremeyen biz yetişkinler -toplum, cemaatler, aileler ve devlet elbette.

İSLÂMÎ KESİMLERDE PATLAYAN DEİZM DALGASI...
Deizm dalgasının, özellikle bazı ilâhiyat profesörleri ile ilâhiyatla ilgisi olmayan proje sözde-bilim adamları, felsefeciler tarafından yayıldığı gözleniyor -kitlesel televizyonlar üzerinden hem de!

İlahiyatları töhmet altında tutmak, hedef tahtasına yatırmak çok yanlış.

Bir kaç sığ, çapsız profesörün -Kant’ın deyimiyle- “ergenlik” sorunları, deizm, modernlik, tarihselcilik vesaire.

Ama deizm, ilâhiyatlarda öğrenciler arasında, imamhatiplerdeyse hem öğretmenler hem de öğrenciler arasında süratle yayılıyor; ki, bu oldukça düşündürücü!

Bu okullarda ne tür önlemler alınabilir, bunu başka bir yazıda tartışmak, bu yazıda, meselenin hem küresel hem de yerel sosyo-kültürel boyutlarını mercek altına almak istiyorum.

HIZ, HAZ VE AYARTI REJİMİ, DROMOKRASİ’NİN ZAFERİ!
Deizm dalgası da, ateizm dalgası da, doğrudan Batı’dan yayılıyor bütün dünyaya: Özellikle de kültür endüstrisi aracılığıyla. Deizmin de ateizmin de yayılmasını sağlayan şey, fikir ya da felsefe değil, aksine kültür: Ayartıcı, ruhsuz postmodern popüler kültür.

Film, müzik, kültür ve medya endüstrileri, bütün dünyaya deist ve nihilist bir kültür yayıyorlar...

Dromokratik bir dünya ve kültür bu.

Dromokrasi, hız, haz ve ayartı rejimi, demek.

Bu konuları yıllar önce yazmıştım ama pek ses veren olmamıştı. Ama şimdi iş çığırından çıkmak üzere...

Şu an küresel ölçekte inşa edilen, hepsi birbirinin neredeyse kopyesinden öteye geçemeyen insan türü, insanaltı bir varlık: Düşünme melekelerini yitiren, hız, haz ve ayartının, dolayısıyla nefs-i emmare’sinin kölesine dönüşen zavallı, acınası bir yaratık.

Öylesine zavallı ki, hız, haz ve ayartı’nın kölesi olmayı, özgürlük sanıyor!

Ama bilge adam Goethe’nin yerinde ifadesiyle, “asıl kölelerin kendini özgür zanneden kişiler olduğunu” göremiyor!

Düşünme melekelerini yitiren, hızın, hazzın, ayartının kölelerine dönüşen bu insan türü, çareyi, film, müzik, spor, finans, medya, sanal medya endüstrisinin zihni körleştiren, beyni felçleştiren ve ruhu çölleştiren pornografisine kaçmakta buluyor yalnızca!

Bir yandan kültür endüstrisi hapishanesi, öte yandan bilimsel, özellikle de genetik mühendisliği ve yapay zekâ alanındaki hızlı gelişmelerin başdöndürücü sürati, anlamı anlamsızlaştırıyor; değeri değersizleştiriyor; teknolojik aygıtlarla, oyuncaklarla insanı hayattan uzaklaştırıyor; hayatı ruhsuzlaştırıyor; kitleleri, özellikle de genç kuşakları, çareyi hız, haz ve ayartıya kaçmakta buldukları büyük bir nihilizmin eşiğine fırlatıyor...

DEİZM, ATEİZM VE NİHİLİZMİN TÜRKİYE’DE YAYILMA NEDENLERİ...
Bundan Türkiye de nasibini alıyor...

Medeniyet kimliğini, iddialarını ve ruhunu yitirmiş Türkiye gibi ülkelerde, deizm, ateizm ve nihilizm dalgasının çok daha hızlı yayılacağını bundan tam 17-18 yıl önce haykırmıştım bu sütunda aylarca...

O zaman öngörüydü yazdıklarım; şimdi yaşadığımız, acıtan gerçeklere dönüştü, ne yazık ki.

Deizmin, zamanla ateizmin, dolayısıyla nihilizmin Türkiye’de daha hızlı yayılmasının bu ülkeye özgü nedenleri de var: Pozitivist ezberci, sığ eğitim sistemi; yabancılaştırıcı kültür dünyası, mankurtlaştırıcı ve yozlaştırıcı medya rejimi, özellikle genç kuşağın nihilizmin, dolayısıyla deizmin ve ateizmin eşiğine sürüklenmesinde çok belirleyici roller oynuyor...

Bunlarla hem ilintili hem de ilintisiz bir başka neden de, Türkiye’de genelde bütün eğitim kurumlarının özelde ise İslâmî eğitim kurumlarının ve cemaatlerin çağı iyi tanıyabilecek, çağla yüzleşebilecek, genç kuşağın sorularına ikna edici cevaplar verebilecek nitelikten, çaptan ve derinlikten yoksun olması.

Bunun yanısıra da yine İslâmî eğitim kurumlarının (medreseler, ilâhiyatlar vesaire) ve cemaatlerin genç kuşaklara İslâm itikadı, fıkhı, tasavvufu, ahlâkı, düşüncesi, sanatı eğitimi ve derinlikli, kuşatıcı medeniyetler, düşünce, siyaset, bilim, kültür, sanat tarihi birikimi verebilecek düzeyde, yetkinlikte olmamaları.

Genç insan, kendini, kendi dünyasını da, başka dünyaları da -özlü bir şekilde de olsa- iyi tanıyacak ki, hem bocalamasın hem de yolunu bulsun, esaslı sorular sorsun ve sorduğu cevaplara ulaşsın.

Bu mesele üzerine çokça kafa yormak zorundayız. O yüzden deizmin ve ateizmin, dolayısıyla nihilizmin felsefî ve tarihî köklerine ineceğim yarınki yazıda.

Sorunu iyi tanıyamazsak, doğru sorular soramayız; yanlış sorular sorarız, yanlış soruların da doğru cevabı olmaz, hiç bir zaman.

Daha da önemlisi, eğer gerekli önlemleri hem devlet hem de toplum, cemaatler ve aileler olarak alamazsak, korkarım, -daha önce de dikkat çektiğim gibi- bu ülkede, İslâm, bir kuşaklık bir zaman dilimi içinde azınlıkların dini hâline gelebilir.

Emperyalistlerin iki asırdır dışardan fiilen işgal edemedikleri ülke, içerden zihnen ele geçirilebilir böylelikle -Allah muhafaza.

.Deizmin kökleri ve nasıl önlenebileceği...

Yusuf Kaplan

9/04/2018 Pazartesi

Batı’da din bitti. Toplum bitti. Aile bitti. Hukuk makinası ve para politikasıyla ayakta duruyor Batılı toplumlar.

Ekonomi, orta ölçekli bir kriz yaşasın, birbirlerine girer, birbirlerini yer Batılılar.

Aynen böyle söylemişti purolu mağrur adam Churchill.

Kılıçdaroğlu: Vallahi bıktım
Kılıçdaroğlu: Vallahi bıktım
Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, “Sayın Cumhurbaşkanı'nın bir an önce görevlendirmeyi yapması lazım. Türkiye'nin uzun süre geçici hükümetle yönetilmesi doğru değil. Eğer bir koalisyon kurulamazsa, hızla seçime gidilir, gereği yapılır” dedi. Kılıçdaroğlu, Meclis Başkanlığı seçimine ilişkin ise, "Meclis Başkanı seçilmiştir. Meşruiyeti tartışılıyor mu? Hayır. Mesele bitmiştir. Vallahi bıktım, dedikodudan bıktım" diye konuştu.

DEİZMİN KAYNAĞI: MODERNİTE VE SEKÜLERLEŞME
Batı’da din’in bitmesi mukadderdi zaten: Avrupa’da her alanda otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynağını oluşturan din/ Kilise, yaşanan sorunları anlamlandıracak ve aşacak, İslâm medeniyetinin geliştirdiği meydan okumayı göğüsleyecek felsefî derinlikten yoksundu çünkü.

Avrupalılar, İslâm medeniyeti üzerinden, iki bin yıl öncesine, Greklere gittiler; pagan köklerine döndüler o yüzden.

Tanrı’yı/ Kilise’yi devre dışı yaparak insanı tanrılaştırdılar: Artık otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynağı insandı.

İnsan, Heidegger’in deyişiyle, “her şeyin ölçüsü ve ölçütü”ydü.

Batı’da deizmi de, ateizmi de, nihilizmi de doğuran süreç, yani modernite yolculuğu böyle başlamıştı.

Modernite, paganizmin yeniden keşfiydi. Cins sosyal teorisyen Peter Gay, modernite sürecini, “modern paganizmin yükselişi” diye tarif etmişti.

İKİ TÜR SEKÜLERİZM BİÇİMİ
Modern paganizmin felsefî ve sosyolojik temellerini sekülerleşme/ dünyevîleşme süreci belirlemişti.

İki tür sekülerleşme süreci yaşanmıştı Avrupa toplumlarında. Bu iki sekülerleşme süreci bütün dünya toplumlarında yaşanıyor aynıyla...

Modern sekülerleşme süreci, dinin dünyadan uzaklaştırılmasıyla sonuçlandı.

Postmodern sekülerleşme süreci ise, dünyevî olanın dinselleştirilmesi, dolayısıyla film, müzik, spor ve medya endüstrisi yoluyla din-dışı kutsallıklarda patlama yaşanmasına neden oldu.

Esas itibariyle insanın tanrılaşması demek olan hümanizmle başlayan modern sekülerleşme süreci, tanrı fikrinin ve hakikat fikrinin yitirilmesini, yerine önce insanın, sonra da gücün, güç üreten bilim, teknoloji gibi araçların kutsanarak yerleştirilmesini doğurdu.

Batılı toplumlar, sonuçta, araçları amaçların önüne geçirdiler ve dünyayı orman kanunlarının hâkim olduğu bir cehenneme çevirdiler.

Postmodern sekülerizm süreci, neo-paganizm ve tekno-paganizm olarak adlandırdığım pagan biçimler alarak hakikat fikrinin olmadığı, tanrı’yla şeytanın eşitlendiği, izafileşmenin/ geçici olan’ın, yegâne hakikat olarak benimsendiği deizm, ateizm ve nihilizm biçimlerinin sadece Avrupa’da ve Amerika’da değil, bütün küre ölçeğinde, yaygınlaşmasına yol açtığı neo-pagan ve tekno-pagan hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi’nin küresel düzenin adını oluşturacak bir noktaya ulaştı.

“TANRI YOKSA, HER ŞEY MÜBAHTIR”
Bütün dünyada film, müzik, spor ve medya ikonlarının kutsandığı, putlaştırıldığı neo-pagan ve tekno-pagan din-dışı kutsallıkların ve nihilizm biçimlerinin insanlığın başına gelen en büyük ontolojik felâket olduğu konusunda bütün büyük düşünürler, sanatçılar hemfikirdir.

Örneğin Dostoyevski, “Tanrı yoksa herşey mübahtır” diyerek bu tehlikenin boyutlarına işaret etmiştir.

Yine psikanalist düşünür Jacques Lacan, “Tanrı inancını yitiren bir insan, Tanrı inancını yitirdiği anda artık her şeyi tanrılaştırmaya başlamış demektir” demiştir.

Batılı düşünürlerden daha fazla alıntı yapmak istemiyorum. Yaşanan tehlikenin küresel boyutlarına ve felsefî-tarihsel temellerine dikkat çekmek için yaptığım bu alıntıları, bir başka psikanalistten, Erich Fromm’dan bir iktibasla bitireyim.

“Gerçek günah, insanın kendine yabancılaşmasıdır” der Fromm ve burada neo-paganizm ve tekno-paganizm olarak tanımladığım felâketi şöyle izah eder: “İlkel toplumlardaki putlara tapınma ve totemcilik, günümüzde de devletin, başarının, paranın ve maddî olan her şeyin yüceltilmesi ve bunlara tapınılması biçiminde devam etmektedir.”

TÜRKİYE’NİN SORUNU VE ÇIKIŞ YOLU
Görüldüğü üzere, küresel bir sorunla karşı karşıyayız.

Sefih sekülerleşme biçimleri, hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi’nin ürünleri deizmin, atezimin ve nihilizmin Türkiye’de de hızla yayılmasına yol açıyor...

Türkiye’de bu sefih sekülerleşme biçimlerinin yanısıra, hem İslâm’ın temel kaynaklarının tartışmaya açılması, hem de İslâm’ı ayağa düşüren olur olmaz açıklamalar yapılması deizm, ateizm ve nihilizm dalgasının kontrolden çıkmasına neden oluyor.

İslâm’ın temel kaynaklarını tartışan tipler, İslâm’ı Protestanlaştırmayı, içini boşaltarak hayattan uzaklaştırmayı amaçlayan proje tipler. Burada televizyonların bu tipleri zırt-pırt ekranlara çıkarmalarının tehlikenin kitleselleşmesine imkân tanıdığını hatırlatmak istiyorum.

İşin insanı tedirgin eden yanı, bu proje tiplerin, profesör filan olmalarına rağmen Batı’yı da,

İslâm’ı da derinlemesine kavramaktan uzak sığ ve çapsız tipler olmaları.

Burada televizyonları daha özenli olmaya, devleti, toplumu, cemaatleri ve aileleri de genç kuşaklarımıza sahip çıkmaya davet ediyorum.

Genç kuşaklarımıza, akaidden sanata, bilimden düşünce hayatına kadar medeniyet dinamiklerimizi öğretecek, özgüven kazandıracak, pergelin sabit ayağını kendi medeniyet dinamiklerimize basmalarını, pergelin hareketli ayağıyla da bütün dünyalara açılmalarını sağlayacak köklü bir eğitim sistemi, düşünce hayatı, kültür, sanat ve medya dünyası inşa etmekten başka çıkar yolumuz yok.

O yüzden çok yönlü, ufuk ve zihin açıcı bir eğitim, düşünce, kültür, sanat ve medya devriminin temellerini daha fazla geç kalmadan atamazsak, geleceğe emin adımlarla yürüyemeyiz; başka alanlarda elde ettiğimiz başarılar da bumerang etkisi yapar, ülkenin ve toplumun altını oyar.

Sözün özü: İnanç temellerini, düşünce ve sanat geleneklerini tanımayanların, geleceklerini tarumar etmeleri kaçınılmazdır. Vesselâm
İsrâ ve Mirac: “Lâ”dan “illâ”ya... İki “gece yolculuğu”…

Yusuf Kaplan

13/04/2018 Cuma

Suriye’de Doğu Guta’ya atılan kimyasal bombalardan sonra Doğu Akdeniz’de sular ısınmaya başladı...

İngiliz hükümeti, Cuma akşamı, deyim yerindeyse, “savaş kabinesi”ni topladı, savaş filosunu Doğu Akdeniz’e gönderme kararı aldı.

Fransızlar da deniz filolarını Doğu Akdeniz’e yönlendirdi.

Ruslar ve Amerikalılar zaten oradalar...

Fransızlar, kimyasal bombaların kim tarafından yapıldığını araştırdıklarını açıklarken, bazı tarafsız gözlemciler, Trump’ın, kötüleşen durumunu düzeltmek için fırsat kolladığını, Tomahawk füzelerini bölgeye gönderme kararı almasının nedeninin bu olduğunu söylüyorlar.

Türkiye, büyük ölçekli bir savaş tehlikesine karşı Amerikalılarla Ruslar arasında arabuluculuk yapıyor...

Bütün bu gerilimlerin, bir oldu-bittiye getirerek Türkiye’yi köşeye sıkıştırmak ve vurmak, emperyalistlerin Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı harekâtlarının intikamını almak amacıyla çıkarılmış olma ihtimalini gözardı edemeyiz.

Bu yazıda, bu mesele hakkında bu kadar yazmakla yetinmek ve manevî bir atmosfere, kardeşlik iklimine her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyduğumuz bir zaman diliminde Allah’ın bir lûtfu olarak bahşettiği İsrâ ve Mirac hadisesini yazmak istiyorum.

YENİDEN DOĞUŞ VE YENİLENEREK DOĞRULUŞ
Âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz (sav), bu gece iki aziz ve leziz yolculuk gerçekleştirdi: Önce Kudüs’e götürüldü. Ardından Arş-ı A’lâ’ya, Sidretü’I-Müntehâ’ya, yani, nihâi, “son nokta”ya...

Kudüs’e yapılan ilk yolculuk, yani İsrâ hâdisesi, Hakikat Yürüyüşü’nün başlangıç noktası’ydı. Yol’a çıkıştı. Yol’a çıkılmıştı...

İkinci hâdise, yani Mirac, İlâhî Huzur’a Yüksel/ti/liş’ti. Yolculuk’tu. Asıl yolculuk buydu.

İki hâdise de, olağanüstüydü, beşerüstüydü; zamanlar ve mekânlarüstüydü. Mülk âleminden melekût âlemine yapılan yolculuklardı.

İnsanı, beşerî putlardan ve dünyevî kirlerden arındırarak, insanlığa insanlığını hatırlatacak, bütün varlığa ve insanlığa İslâm’ın rahmet kanatlarını gerecek yeniden doğuş ve yenilenerek doğruluş yolculuğuydu Efendimiz’in bu iki beşerüstü, zamanlar ve mekânlarüstü yolculuğu.

Bu iki yolculuğun bize öğrettiği ve hediye ettiği şey, Yol ve Yolculuk hakikatleriydi.

Yol’un adı: Hakikat’ti. Yolculuğun adı, Hakikat Yolculuğu. Meyvesi ise Yükseliş’ti.

Beşerî olan’dan İlâhî olan’a, mülk âlemi’nden melekût âlemine yükseliş. Ve melekût âleminden süt emerek yenileniş, arı-duru, tertemiz bir kişiliğe bürünüş. Yeniden doğuş ve yenilenerek doğruluş.

Deyim yerindeyse, Kudüs yolculuğu, yeniden doğuş’un başlangıcı, Mirac yolculuğu ise yenilenerek doğruluş’un adıydı.

ÖNCE “LÂ”, SONRA “İLLÂ”
Başka bir ifadeyle, Efendimiz (sav), İsrâ / Kudüs Yolculuğu’nda, “Lâ” demiş, bütün beşerî ve dünyevî putları elinin tersiyle itmiş ve yeniden doğuş’un formülünü vermişti; Mirac Yolculuğu’nda ise, insanın nereye ve nasıl yönelebileceğine işaret etmiş, “İllâ” demiş yani “yalnızca O’na” yönelinebileceğini göstermiş, O’na yükselmiş ve yenilenerek doğruluş’un yüce formülünü ilan etmişti.

Önce “Lâ”/ “Hayır!” diyerek bütün putları reddedeceksin ve ayartıcı mülk âlemi’ni terkedeceksin ki, yeniden doğuş gerçekleşsin. Melekût âlemi’ne açılan kapılar, sonuna kadar önüne serilsin!

Sonra, “İllâ”/ “Yalnızca O’na!” yönelmek imkân dâhiline girsin, insan, zaman-mekân sınırlarını aşsın, İlâhî Kaynak’a ulaşsın, orada yunsun, yıkansın, arınsın ve yenilenerek doğrulsun, melekût âleminden devşirilen leziz ve diriltici meyveleri bütün insanlığa sunsun, insanlığa ve varlığa hakikat aşısı yapsın.

İSRÂ VE MİRAC, NAMAZ’DA ÖZETLENMİŞTİ
Mirac’da, Efendimiz’e ve ümmetine namaz hediye edilmişti. “Namaz, mü’min’in miracı”ydı.

Aslında, bu iki gece yolculuğu, namaz’da özetlenmişti: Namaz’a başlarken alınan iftitah tekbiriyle mü’min, beşerî ve dünyevî olan herşeyi “Lâ” diyerek eIinin tersiyle iter: Sanki Kudüs / İsrâ Yolculuğu’nu tekrar eder; bütün putları reddeder.

Secde’de ise, “illâ” / “yalnızca O’na” yönelir ve yalnızca O’na secde ederim, der: Böylelikle, miracını / yükselişini gerçekleştirir. Sağa ve sola, meleklere selâm vererek dünyaya arınmış, temizlenmiş ve dirilmiş olarak döner, yenilenerek doğrulur ve hayatın hakikatle buluşması yolculuğuna bizzat tanıklık eder.

Namaz, hakkıyla ve huşû ile kılındığında, kişiyi, bütün kötülüklerden uzaklaştırır ve mülk âlemi’nde, melekût âlemine ulaştırır ve dolayısıyla Rabbine yaklaştırır. Ne büyük lütuf ve kerem bu!

Mirac’ımız, yükselişimiz olsun; Rabbimiz, bu mübarek gecede hepimize rahmetiyle muamele etsin ve yüreğimizi öyle bir genişletsin ki, bize kem gözle bakanları bile yürek ülkesi’nin rahmetiyle kuşatsın. VesselâmSuriye vuruluyor ama hedef Türkiye kuşatılmasıdır!

Yusuf Kaplan

15/04/2018 Pazar
ABD, İngiltere ve Fransa tomahawk’larla Suriye’ye saldırdı!

Hem de Miraç Gecesi’nde!

“Kimyasal silah” bahanedir; vurulan Astana sürecidir. Cenevre sürecini işletecekler.

Bunu açıkça söylediler zaten.

Görünüşte, Suriye rejimi ve Rusya cezalandırılıyor ama gerçekte Türkiye kuşatılıyor!

ABD ile Rusya, “danışıklı dövüş” oynuyor olabilir!

Hedef, Türkiye’nin kuşatılması, köşeye sıkıştırılmasıdır!

Suriye’ye saldırı konusunda Türkiye’nin izlediği strateji doğrudur: Türkiye’nin kuşatıldığı gerçeğini görüp, bu oyunu bozmak, püskürtmek.

AKTİF DENGE STRATEJİSİ’NE DEVAM...
Türkiye’nin “aktif denge stratejisi” izlemesi gerektiğini, yaklaşık üç yıl önce, Fırat Kalkanı’ndan önce söylemiştim.

Aktif denge stratejisi’yle kastettiğim şey, Türkiye’nin gücüyle orantılı olarak aktif stratejiler geliştirmesi, dalga kıracak, oyun bozacak adımlar atması, zamanla oyun kuracak konuma ulaşmasıdır.

Türkiye, o zamandan bu yana bu aktif denge stratejisini temel stratejisi olarak benimsemiş görünüyor.

ABD, İngiltere ve Fransa’nın Suriye’ye düzenledikleri saldırı konusunda Türkiye’nin izlediği strateji işte bu denge stratejisinin kaçınılmaz sonucudur.

Türkiye, Fırat Kalkanı ve Zeytindalı harekâtlarından sonra bölgede stratejik üstünlüğü ele geçirmeye başlamış, DEAŞ ve YPG gibi terör örgütleriyle Batılıların, Rusların ve İran’ın önalma girişimlerine darbe vurmuştu.

Ruslar da, Batılılar da, İran da aslında DEAŞ ve YPG gibi terör örgütlerini kullanarak Türkiye’yi köşeye sıkıştırmışlardı.

Türkiye’nin art arda gerçekleştirdiği askerî harekâtlarla bu oyun bozuldu, hatta püskürtüldü izlediğimiz aktif denge stratejisi nedeniyle.

HEDEF, TÜRKİYE’DİR!
Türkiye’nin önalması, askerî harekâtlar yapması, oyunlarını deşifre etmesi ve püskürtmesi, Batılıları çıldırttı!

Türkiye’nin Rusya ve İran ile Astana sürecini başlatması, Batılıların “Türkiye’nin hem oyun bozucu hem de oyun kurucu” olduğunu görmelerini sağladı. Ve bu da Batılıları tedirgin etti.

Burada karmaşık bir süreç var. Fenâ hâlde kafa karıştırıcı, anlaşılması zor bir süreç bu.

Rusya ve İran ile birlikte hareket ediyoruz biz. Ama bir yere kadar.

Daha da önemlisi ve Türk entelijansiyasının aslâ göremediği karanlık nokta şu: Batılılar, İran’ın önünü açıyorlar! Aynı zamanda Suudların da önünü açıyorlar. İran ve Suud’u rakip olarak konuşlandırıyorlar. Hedef, Şiî-Sünnî çatışması icat etmek! Ama sonuçta İran’ın önünü açmak!

Niçin?

İslâm dünyasının bin yıl Ehl-i Sünnet omurga üzerinden kurulan düzenini yerle bir etmek için.

İran ne kadar güçlenirse -ki, inanılmaz bir şekilde güçleniyor, Arap yarımadasına hâkim kılınıyor- Ehl-i Sünnet omurga o kadar kolay çatırdar ve İslâm dünyası da bir daha toparlanamaz kolay kolay.

Bunun için Türkiye’yi hem saf dışı bırakmaya, “rakip kardeşler” / “maşalar” olarak İran ve Selman Suudunun önünü açmaya çalışıyor Amerikalısı da, Rus’u da!

O yüzden, bölgede, asıl hedef Türkiye’dir: Türkiye’nin önce devre-dışı bırakılması, sonra kuşatılması, köşeye sıkıştırılması ve diz çöktürülmesidir.

“KARDEŞİM İÇİN DER’A” FİLMİ
Esed zulmüne başkaldırının etkileyici ve destansı hikâyesi Kardeşim İçin Dera filmi sinemalarda gösterime girdi...

*

Murat Onbul’un yönetmenliğini, Halis Cahit Kurutlu kardeşimin yapımcılığını üstlendiği, TRT ortak yapımı filmin galasını Salı günü Suriye Rai’de Çobanköy’de yaptık.

İzleyince, Esed zulmüne siz de isyan edeceksiniz!Asıl hedef Türkiye!

Yusuf Kaplan

16/04/2018 Pazartesi

ABD, İngiltere ve Fransa üçlüsünün Suriye saldırısı, hedef saptırtan bir saldırı.
Saldırının kısa, orta ve uzun vadeli üç hedefi var.

Kısa vadede, Astana süreci, dolayısıyla Türkiye, Rusya ve İran ittifakı vurulmak isteniyor. Bu gerçeği, ABD’li yetkililer açık açık dillendirdiler bile: “Astana süreci bitecek, Cenevre süreci işletilecek” dedi Amerikan dışişleri.

Orta vadede, Suriye üzerinden asırlık hayalini gerçekleştirerek sıcak denizlere, Akdeniz’e açılan Rusya’yı cezalandırıyorlar.

TÜRKİYE, ABD’Yİ FİLAN DESTEKLEMİYOR, ÜZERİNE GELEN SALDIRIYI PÜSKÜRTÜYOR!
Uzun vadede hedef Türkiye’dir; Türkiye’nin durdurulması, kuşatılması ve Türkiye’ye diz çöktürülmesidir!

O yüzden Suriye saldırısında, mesele, Türkiye’nin ABD’yi desteklemesi değil, üzerine gelen saldırıyı püskürtmesidir!

Burada haklı olarak şöyle bir soru beliriveriyor insanın zihninde: Mademki, uzun vadede hedef Türkiye… Türkiye neden ABD’nin başını çektiği emperyalist Batılıların Suriye saldırısını destekledi, öyleyse?

Dün de yazdım ama biraz daha açılması gerekiyor bu meselenin: Eğer Türkiye, burada ABD’yi desteklemeseydi, ABD, Türkiye’yi açık hedef hâline getirebilirdi. Türkiye, uzun vadede, örtük olarak asıl hedefin Türkiye’nin durdurulması, kuşatılması ve diz çöktürülmesi olduğunu gördüğü için, belâyı üzerinden defetmiş oldu –şimdilik elbette.

Şunu unutmayalım: Yaşadıklarımız Birinci Dünya Savaşı öncesinin şartlarına çok benziyor. Türkiye’yi tuzağa düşürmek için kırk takla atıyorlar! Osmanlı, Birinci Dünya Savaşı’na, tuzağa düşürüldüğü için sürüklendi. Ve koskoca devleti kaybetti.

Şunu da unutmayalım: ABD, 15 Temmuz’la birlikte hedef hâline getirdi Türkiye’yi zaten. ABD, Türkiye’nin ABD’nin müttefiki olduğunu söylüyor hâlâ; ama 15 Temmuz darbe ve işgal girişimi, ABD destekli bir NATO operasyonuydu. Burada kullanılabilecek en uygun “asset” FETÖ’ydü; FETÖ’yü kullandılar. FETÖ olmasaydı bazı Kemalist generalleri kullanmaktan çekinmezlerdi. Nitekim 1960’tan itibaren maruz kaldığımız bütün darbeler Kemalist generaller kullanılarak gerçekleştirilmişti, öyle değil mi?

Türkiye’nin ABD tarafından açıkça hedef tahtasına yatırılması çok zor. Bunun faturası çok ağır olur: Amerika’nın kendi ayağına kurşun sıkması anlamına gelir bu. Soğuk Savaş’tan itibaren bir “cephe ülkesi” olarak Türkiye’yi kullanıyor Amerika.

Ama Türkiye, özellikle “one minute” sürecinden itibaren ABD’nin, dolayısıyla Batı ittifakının uydusu olmayacağını, kendi kaderini kendisinin çizeceğini, Washington’dan, Londra’dan, Tel Aviv’den ve Brüksel’den bağımsız stratejiler izleyeceğini açıkça ilan edince, ABD, Türkiye’yi örtük hedef hâline getirdi.

Bunun en somut ve en ürpertici göstergelerinden biri, Türkiye’nin güneyine terör koridoru inşa etmesi, YPG’yi bölgeye yerleştirmesiydi.

DEAŞ da, uzun vadede, sahte aktörlerinin Suud ve İran olduğu yapay bir Sünnî-Şiî çatışması icat etmek, böylelikle, bin yıldır Sünnî omurganın ana aktörü olan Türkiye’yi, bölgenin tarihinin yapılmasında yeniden kilit rol oynamaya kalkışmaktan alıkoymaktı.

Türkiye, burada kendisine kurulan tuzakları iyi gördü; hem YPG’ye hem de DEAŞ’a karşı Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı harekâtlarıyla birlikte ölümcül darbeler vurdu ve emperyalistlerin oyununu bozdu.

Özellikle Zeytin Dalı harekâtıyla ABD, tam anlamıyla bozguna uğradı, bütün hesapları yerle bir oldu.

İşte Suriye’nin vurulması ondan sonra söz konusu oldu.

Burada sorulması gereken hayatî sorular var: Eğer ABD’nin derdi, Esed rejiminin kimyasal silah kullanması idiyse, neden daha önce Suriye’yi vurmadı ABD? Esed, ilk kez, kimyasal silah kullanmıyor ki! İki yüzden fazla kimyasal silah kullanmış bir rejimi vurmak, neden şimdi aklına geldi ABD’nin?

TÜRKİYE’Yİ KORUMAK ZORUNDAYIZ
Şunu iyi bilelim: ABD’nin derdi, Suriye filan değil. ABD’nin derdi Rusya filan da değil aslında.

Elbette Rusya’nın bölgede güç kazanması, Amerikalıları da, İngilizleri de, Fransızları da rahatsız ediyor.

ABD’nin de, diğer emperyalistlerin de asıl derdi, tasası, korkusu, Türkiye’nin beklenmedik bir şekilde inisiyatifi ele geçirmesi, art arda etkili iki büyük operasyon gerçekleştirmesi, YPG ve DEAŞ’ı yerle bir etmesi, böylelikle emperyalistlerin bütün oyunlarını bozması.

Bundan sonrasını düşünmek bile istemiyor emperyalistler!

Türkiye’nin durdurulmaması, Rusya da dâhil bütün diğer emperyalistlerin gelecek planlarının suya düşmesi anlamına gelecek.

O yüzden, Suriye saldırısının, Rusya ile ABD arasında bir danışıklı dövüş olma ihtimali yüksek.

Her ne sûretle olursa olsun, Türkiye’nin kendini koruması gerekiyor.

Türkiye düşerse, umutlar suya düşer ve İslâm dünyasının toparlanma ve zamanla ayağa kalkabilme hayali biter.

Bunları yazarken, ABD’nin Suriye saldırısını desteklemediğimi, böyle bir şeyin söz konusu bile olamayacağını hatırlatmak isterim.

Lanet olsun Amerika’ya da, Rusya’ya da!

Burada mesele, ABD’nin saldırısının desteklenmesi değil, Türkiye’nin korunması, hedef hâline getirilmemesi meselesidir.

Eğer buradaki önemli farkı göremiyorsak, nasıl bir kurtlar sofrasının kurulduğunu göremiyoruz, demektir.Suud ve İran: İki püsküllü belâ!

Yusuf Kaplan

23/04/2018 Pazartesi
Önceki gece, Suudi Arabistan “kaynadı”: Ülkede darbe söylentileri yayıldı bir anda Amerikan medyası tarafından.

Ülkede “darbe” çoktan yapıldı, işin aslına bakarsanız: Veliaht Prens Bin Selman, ülkede her şeyi kontrol edecek konuma yerleştirildi ABD’deki Yahudi gücü tarafından.

Ülke eksen değiştiriyor: İngilizlerin kontrolünden çıkıyor, Yahudilerin kontrolüne giriyor güle oynaya!

İngilizler de taşeron olarak kullanmışlardı Suudları, Yahudiler de taşeron olarak kullanacaklar: Taşeronluk sürecek; ama kılık değiştirecek...

SALDIRGAN CÂZİBE BİN SELMAN’A DİKKAT!
İngilizler, yaklaşık iki asır önce, Vehhâbiliği icat ettiler, Vehhâbileri Osmanlı’nın durdurulmasında tepe tepe kullandılar!

Son çeyrek asırdaysa, Vehhâbīlik üzerinden selefsizlik demek olan neo-selefīliği kullanarak terör örgütlerini icat ettiler, böylelikle hem terör örgütleriyle, (İslâm dünyasının yeniden ana-aktörü konumuna yükselen) Türkiye’yi durdurmayı hem de hâricî mantığını Suudlar üzerinden İslâm dünyasına dalga dalga yayarak terörle İslâm’ı özdeşleştirmeyi ve İslâm’ın küresel sisteme yönelteceği itirazı bu şekilde püskürtmeyi amaçladılar...

Kanaatime göre bu süreç büyük ölçüde tamamlandı ama alttan alta sürdürülecek...

Yeni başlayan süreç, Suudların Yahudiler tarafından bu kez “ılımlı İslâm” projesinde taşeron olarak kullanılacağını gösteriyor...

Bu işi, bin Selman denen “türedi”ye havale ettiler.

Bin Selman, önce Kudüs’ü “sattı”; şimdi de Türkiye’nin durdurulması sürecinde kilit rol oynamak üzere konuşlandırıldı.

Bin Selman, çok tehlikeli, ruhsuz, fütûrsuz bir adam: Üç hafta ABD ziyareti gerçekleştirdi. ABD’de bütün derin güçlerle görüştü.

Bu üç haftalık ABD ziyaretini Time dergisi kapak yaptı. Time’ın kapağı “Saldırgan Câzibe” / Charm Offensive” başlığıyla yayımlandı.

Kapak dosyasını hazırlayan Karl Vick, dosyanın spotuna şu cümleyi taşımış aynen: “Ortadoğu’yu altüst edecek adam: Bin Selman”!

Dosyayı da buraya kadar söylediklerimi doğrulayacak bir cümleyle bitirmiş: “Ortadoğu’da tek yeni şey, yeni Suudi Arabistan” (!)

Suudi Arabistan’ın ne’si yeni peki?

Kılık değiştiren taşeronluk rolü, elbette ki: Ilımlı İslâm projesinin taşeronluğunu nasıl yapacağını ballandıra ballandıra anlatıyor türedi adam Time’ın dosyasında!

YAŞANAN KARMAŞIK SORUNLARI ANLAMA KILAVUZU
Burada altı çizilmesi gereken nokta şu: “Ortadoğu” yeni depremlere, yeni altüst oluşlara gebe...

Kim kiminle dans ediyor, ne tür pazarlıklar peşinde koşturuyor anlaşılması, ilk bakışta çok zor!

Ama bütün yaşananlara derin nefes alarak, belli bir tarih felsefesi perspektifiyle bakılınca yaşananları da, yaşanması muhtemel gelişmeleri de deşifre etmek kolaylaşabilir...

Bunun için zihnimizi açacak, yaşananları kavramamızı kolaylaştıracak bir kaç tespit yapalım:

Öncelikli olarak, İslâm dünyası iki asırdır köle; bağımsız değil. O yüzden İslâm dünyasının kendi ayakları üzerinde durmasını, bağımsız kararlar almasını, müşterek bir yolculuğa soyunmasını -en azından kısa ve orta vadede- beklemek, bölgede ve küre ölçeğinde yaşanan yakıcı gerçekleri, tarihî hâdiseleri bilememek demektir.

İkinci olarak, tam da bu nedenle, Batılı emperyalistlerin İslâm dünyasının sinir uçlarını kaşıyarak, İslâm dünyasının toparlanmasını bir süre daha erteleyecek stratejiler geliştireceğini iyi bilmek gerekiyor.

Üçüncü olarak, Batılılar, Çin’i, Hindistan’ı, Japonya’yı her bakımdan hizaya getirdiler; ama paramparça bir manzara arzetmesine rağmen İslâm dünyasını hizaya getiremediler. Yine Çin’in, Hindistan’ın ve Japonya’nın ruhköklerini oluşturan Konfüçyanizm’i, Taoizm’i, Hinduizm’i, Budizm’i ve Şintoizm’i fosilleştirdiler ama İslâm’ı fosilleştileremediler.

Dördüncü olarak, İslâm dünyasını toparlayıp ayağa kaldıracak gücün yeniden medeniyet iddiasıyla kuşanacak Türkiye olduğunu çok iyi biliyor Batılılar.

Onun için her ne sûretle olursa olsun hem Türkiye’nin kuşatılması ve durdurulması için büyük çaba gösteriyorlar hem de Türkiye’nin İslâm dünyasını toparlayacak gücünün Selçuklular, Eyyûbîler ve Osmanlılar’la birlikte kurulan, hayata geçirilen Ehl-i Sünnet omurgayı yeniden harekete geçirmesinde gizli olduğunun bilincindeler.

İşte dananın kuyruğu tam da bundan sonraki süreçte kopuyor.

Ehl-i Sünnet omurganın üç sacayağından Pakistan ve Mısır bunun için hadım edildi, uyutuldu.

Türkiye yalnız bırakıldı.

Ve bu süreçte İslâm dünyasının kaderini şekillenecek iki aktör olarak İran ve Suudlar sahneye sürülüyor sürekli olarak...

Suudların Ehl-i Sünneti temsil ettiği fikri kökleştiriliyor, Suudlarla İran karşı karşıya getiriliyor...

Burada tam bir karartma operasyonu işletiliyor: İran, mağdur konuma sürükleniyor ve sürekli olarak İran’ın önü açılıyor...

Burada iki şey amaçlanıyor: Birincisi, sahte bir Sünnî-Şiî çatışması icat etmek, böylelikle İran’ın İslâm dünyasına yerleşmesini sağlamak ve meşrûlaştırmak: İran, Irak başta olmak üzere, Suriye’ye, Lübnan’a, Körfez bölgesine ve Yemen’e boşuna yerleştirilmedi, değil mi?

İkinci olarak da, kısa ve orta vadede Türkiye’yi devre dışı bırakmak, uzun vadede ise İran ile Türkiye’yi kapıştırmak!

HEDEF, İSLÂM DÜNYASINI TOPARLAYACAK BİR TÜRKİYE’NİN GELİŞİNİN DURDURULMASI!
Türkiye, bu oyunu gördü ve püskürttü Rusya ve İran’la stratejik ittifak yaparak.

Ama kısa ve orta vadede başka bir hazırlık da yapılıyor İslâm dünyasını orta ve uzun vadede ayağa kaldıracak Türkiye’yi durdurmak için: Arapları Türkiye’ye karşı kışkırtmak ve Türkiye’nin Araplarla bağını kopartmak!

Hâsılı kelâm: İslâm dünyasının kaderini de, dolayısıyla uzun vadede küresel sistemin alacağı şekli de İran, Suudi Arabistan ve Türkiye belirleyecek...

Yakın zamanlara kadar Arap dünyasının lokomotifi işlevi gören Mısır, bu karenin içinde yer almayacak -en azından belli bir süre daha!

Mısır, uyutuldu; komada! Mısır’ın “komadan çıkması” istenmiyor; anlaşılan ve karar verilen manzara bu şekilde.

İslâm dünyasının kaderini, İran ve Suudlardan oluşan iki yapay aktör, iki püsküllü belâ üzerinden ve yapay çatışmalar icat ederek şekillendirmek istiyor küresel sistemin lordları.

Bunlar komplo filan değil. Yaşadığımız acı ve yakıcı gerçekler!

Bu hesapları sadece biz bozabiliriz. Bu anlaşıldı artık.

Ama hangi “biz”?

İçerdeki sorunlarını halletmiş, medeniyet iddialarını eğitim başta olmak üzere, fikir, sanat, kültür, şehircilik ve stratejik alanlar dâhil her alanda hayata ve harekete geçirmeye başlayan, dalga-kıracak ve dalga-kuracak bir Türkiye...

O yüzden birbirimizle uğraşmayı bırakıp “üzerimize gelen tehlikeleri hep birlikte nasıl bertaraf edebiliriz” yakıcı meselesi üzerinde yoğunlaşmak zorundayız. Vesselâm.Hakikat şarkısı bitmesin diye uykuyu kendilerine haram edenler var olduğu sürece...

Yusuf Kaplan

29/04/2018 Pazar

Sancısız “doğum” olmaz. Bütün “büyük doğumlar” sancılıdır.

Büyük çileler üzerine bina edilmeyen “doğumlar”, “erken doğumlarla”, felâketle sonuçlanır...

Aşkla benimsenen.. çileyle büyütülen.. şevkle, zevkle, özene bezene hayata geçirilen iddialar, rüyalar ve hayaller leziz meyveler verebilir ancak.

HAKİKAT AŞISI...
Aşk, bir çile işidir.

Çile, kalbe değer; gider kalbe yerleşir; kalbe hayat verir, harekete geçirir kalbi...

Aşkla çıkılan, çileyle kalbin ritimleri gibi kişiyi adım adım olgunlaştıran yolculuklar, insanı ta derinden yakalar...

İnsana hakikat aşısı yapar...

Hakikat aşısı, yer’le gök arasında sarsılmaz bir bağ kurar...

İşte o zaman, aşkla çıkılan bu yolculuk ışık saçar bütün insanlığa ve varlığa; dolayısıyla açılamayan kapıları açar...

İnsan, işte o zaman beşer’likten insan’lığa ulaşmaya başlar: yeri aşar, kendini aşar, engelleri aşar, göklerin çağrısına koşar, şevkle, zevkle ve vecdle...

Bu şiirsel tabloları niçin çiziyorum peki?

İLÂHÎ ŞİAR, NEBEVÎ ŞUUR, BEŞERÎ ŞİİR...
Hakikatin şaşmaz, zamanı-mekânı aşan ulvî şiarlarıyla donanan kişi, insan olduğu şuuruna ulaşır...

Şiir, Hakk’ın rahmetinin eseri hakikat şiarlarıyla kuşanan insanı, âlemlere rahmet olsun diye gönderilen Kainâtın övüncünün muazzez timsalini, yegâne misalini oluşturduğu Nebevî şuurla donatır...

Nebevî şuurla donanmanın meyvesidir beşerî şiir.

Kişi, beşerlikten, emaneti üstlendiği şuuruyla nefes alıp veren, insanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinciyle yaşayan hakikat insanı derecesine ulaşır; ama yine de beşerdir.

Hakikat insanı olma özelliği, kişinin beşer-şaşar olma özelliğini iptal etmez; aksine hakikatin şiarlarının kişiye nasıl bir ubûdiyet şuuru verdiğini bilfiil tecrübe ettirir.

En büyük şiir budur işte: Kişinin, beşer’likle insan’lık arasında gidip gelmesi, dolayısıyla ubûdiyet şuurunu yitirmeme medcezirini her dâim bütün hücreleriyle yaşıyor olmasıdır.

Kişi, yalnızca beşerken, fırtınalı bir denizin ortasındadır adeta. Fırtınalı denizde, dalgalara karşı direnebilmesi, dalga-kıran rolü üstlenebilmesi, emaneti üstlendiği şuuruna eren hakikat insanının işidir.

Hakîkî şiir, has şiir, saf şiir, Hakk’ın şiarlarını hakikate ulaşma şuuruyla terennüm etmesidir kişinin.

Şiir, şarkının, hakikat şarkısının bitmemesini sağlar...

Hakikat şarkısının her dem yeni, her dem yenileyici ve diriltici bir ruhla bestenlemesidir şiir yani...

Tıpkı Yunus’un dilinde, gönlünde ve ruhunda ifadesini bulduğu gibi.

“Bir ben vardır bende benden içeru” diyebilecek bir kıvama ulaşması, hakikat şuurunu diri tutması, hakikat insanını vecdle donatması...

ÇİLEMİZİ DOLDURUYORUZ BİZ İKİ ASIRDIR... DAHA DİRİ BİR RUHLA GELMEK İÇİN...
İki asırdır yaşadıklarımız, bizi bunalıma sürüklememeli, çıkmaz sokaklara fırlatmamalı, umudumuzu yitirmemize yol açmamalı.

Aksine, bizim çilemizi, çile bilincimizi büyütmeli...

Yaşadıklarımız, bizim çilemizi doldurma, zaaflarımızı bihakkın tanıma ve hakikatten süt emerek Hakk aşkı ve hakikate ulaşma çilesiyle bizi kendimize getirmeli, bizi kendimizden geçirecek şuurla donatmalı, aşkla, çileyle çıkılan yolculuğun şiire durmasına imkân tanıyacak bir kıvama ulaştırmalı bizi...

Teslim bayrağı çekmek yok.

Eğer yanlışlarımızın, yalpalamalarımızın, savrulmalarımızın üzerini örtersek, teslim bayrağı çekmiş oluruz.

Ama yaşadıklarımızı bir imtihan olarak görüp, bütün imtihanların bir imkân olduğu gerçeğiyle hareket ederek yük olmak yerine yük alma erdemini gösterebilirsek, hafifleriz; Rahmân’ın rahmetiyle tecellî etmesi işte o zaman mukadder olacak, hakikatin herkesi kucaklayan, herkese hayat hakkı tanıyan dünyasına kavuşmamız imkân dâhiline girecektir biiznillah...

İnsanlığın, İslâm’ın sarıp sarmalayıcı, diriltici, silkeleyip kendine getirici; adaleti, hakkaniyeti, sulhü selâmeti vadeden hakikatine her zamankinden daha fazla ihtiyaç hissettiği bir zaman diliminde, hakikat şarkısını hep birlikte yeniden bestelememizin, insanlığa sunmamızın yolu açılmış olacak böylelikle...

Çıkarperest Batı uygarlığının dünyayı cehenneme çevirdiği, Çin, Hint, Japon medeniyet tecrübelerini fosilleştirdiği bir zaman diliminde, insanlığın hakikatin diriltici sesine ve şiirine gebe olduğu bilinciyle yaşarsak, Rahman, rahmetini esirgemeyecektir üzerimizden...

Yeter ki biz, günübirlik, ayartıcı, ruhumuzu delik deşik edici çekişmeleri elimizin tersiyle itip yalnızca İlâhî şiarların inşa ettiği Nebevî şuuru, beşerî şiire durdurma gayreti içinde olalım...

Ve şunu aslâ unutmayalım: İnsanlığın hakikatin sesine ve diriltici nefesine her zamankinden daha fazla ihtiyaç hissettiği bilinciyle yaşayan, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan nice gönül insanı, hakikat insanı var bu ülkede aşkla ve çileyle gözyaşı döken, geleceğimizin yapı-taşlarını döşemek için kendilerine uykuyu haram eden...

Vesselâm.

.Osmanlı ruhu ve modeli: İnsanlığın geleceği

Yusuf Kaplan

30/04/2018 Pazartesi

Bütün yabancı büyük tarihçiler Osmanlı’yı adalet ve hakkaniyet timsali olarak görürler. Ama bu ülkede Osmanlı, zâlim ve emperyalist olarak görülebiliyor hâlâ!

Celladına âşık tasmalı çekirge değil de nedir bu tür tipler, siz söyleyin lütfen...

Oysa tarihin kırılma ânındayız: Tarihin kırılma ânları, yeniden kurulma zamanlarıdır aynı zamanda.

Dünya, yeni oluşumlara, özellikle de Osmanlı modeline ve ruhuna gebe...

Fazla değil, önümüzdeki yarım asır içinde, bambaşka bir dünya ile karşı karşıya kalacağız.

Eğer büyük hatalar yapmazsak ve geleceğe iyi hazırlanırsak, tarihi, biz yapabiliriz yeniden.

SEKÜLER ULUSÇULUKLAR, OSMANLI’YI ÇÖKERTTİ!
Avrupa’da 19. yüzyılda gelişen ulus-devlet anlayışı, hızla ve biraz da içerdeki laikleşme / Batılılaşma akımının güçlenmesi ve dışardan desteklenmesiyle Osmanlı’yı paramparça etti. Dahası, Osmanlı’yı çökerten ulus devlet anlayışı, iki büyük paylaşım savaşından sonra Avrupa’yı da çökertti.

Edgar Morin, ulus-devlet’in dayandığı modern / seküler paradigmaların, “ulusçuluk ideolojisiyle bir din hâline getirildiğinden” sözeder. Irk eksenli ulusal siyasî, kültürel ve zihinsel oluşumları kutsayan ulusçuluk ideolojisi, Avrupa’da imparatorluklar çağının sonunu getirdi.

OSMANLI MODELİ VE AMERİKAN TECRÜBESİ
Batı uygarlığını -bir asır daha çökmekten- kurtaran, Amerikan tecrübesi oldu. Amerikan tecrübesi, ulus-eksenli bir siyasî ve kültürel örgütlenme tecrübesi değil, aksine, imparatorluk tecrübesini andıran, farklı ırkları bünyesinde eriterek de olsa barındırabilen ulus-ötesi, ulus-üstü (supra-national) bir tecrübedir.

Modern tarihteki en yakın örneği ve modeli, Osmanlı “millet sistemi”dir.

Amerikalıların Osmanlı’yla son 50 yıldan bu yana derinlemesine ilgilenmelerinin ve Amerikan üniversitelerinde art arda güçlü “Osmanlı kürsüleri” kurmalarının nedeni burada gizlidir.

Ancak Amerikan tecrübesi, bütün dünyayı sekülerleştirme ve kapitalistleştirme projesinden başka bir şey öneremediği; seküler-kapitalizm de, bütün diğer kültürleri ve dinleri birlikte yaşatabilecek çok boyutluluğa ve derinliğe değil, fizik gerçekliğin ve bu dünyanın kutsanmasına, sömürülmesine ve yağmalanmasına dayanan, tek boyutlu, sığlaştırıcı, düzleştirici, çıkarcı, tektipleştirici, çözücü, kendini dayatan, başkasına hayat hakkı tanımayan bir algılama ve varolma biçimine dayandığı için, bugün dünyanın yaşanılamaz bir yer hâline gelmesine yol açmıştır.

Oysa Osmanlı tecrübesi, hem ırk ötesi; hem de farklı dinlere ve kültürlere mensup toplumları birlikte ve kendileri olarak yaşatma iradesi geliştirebilmiş en kuşatıcı ve kucaklayıcı yegâne küresel medeniyet tecrübesidir; bu gerçek belli başlı yerli ve yabancı büyük tarihçilerce kabul edilmiştir.

OSMANLI, NEDEN İNSANLIĞIN GELECEĞİDİR?
Amerikalıların Osmanlı modelini ve ruhunu tam olarak kavrayabilmeleri ve uygulayabilmeleri mümkün değil.

Osmanlı ruhu, Mekke’den ve Medine’den süt etmiş, önce Dârü’l-İslâm’ı hayata geçirmiş özgün bir ruhtur. İşte bu ruh, dünya tarihinde yalnızca Osmanlı’nın üç kıtada Dârü’s-Selâm (Barış Yurdu) ve ardından da Dârü’l-İnsan (İnsanlık Yurdu) kurmalarını mümkün kılmıştır.

Çinliler de, Hintliler de, Ruslar da, Avrupalılar da, Amerikalılar da, dünyada Dârü’s-Selâm (Barış Yurdu) ve Dârü’l-İnsan (İnsanlık Yurdu) kurmayı başaramadılar hiç bir zaman. Tarihte gelmiş geçmiş belli başlı bütün medeniyetlerin üzerine oturan; bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan; hepsinden beslenen, hepsini besleyen; hiçbirini yutmayan, hiç biri tarafından yutulamayan tek küresel medeniyet tecrübesini ve dünya düzenini yalnızca Osmanlı medeniyeti armağan etmiştir insanlığa.

Batılılar, önce Avrupa, sonra Amerikan tecrübesiyle, bütün dünyaya hâkim oldular. Osmanlı’nın tam altı asır barış yurdu inşa ettiği üç kıtayı bir asırda cehenneme çevirdiler sadece!

İşte bu nedenledir ki, Arnold Toynbee, “Osmanlı, insanlığın geleceğidir” diyebilmiştir.

Osmanlı kapitalizme direndiği için bilfiil / bedenen çöktü. Osmanlı kapitalizme direndiği için bilkuvve / ruhen yaşıyor...

Bu ruhu yaşlı bir Yemenli aynen şöyle dillendirmişti bize: “İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü. İslâm dünyasının toparlanabilmesi, İstanbul’un ayağa kalkabilmesine bağlı.”

Mazlum dünyanın çocuklarının, mazlumları yeniden toparlayacak aktörün Osmanlı ruhu ve modeli olduğu gerçeğine inanması boşuna değil.

OSMANLI RUHUYLA DONANIRSAK KİMSE DURAMAZ KARŞIMIZDA!
Peki, biz ne yapıyoruz? Bizse, bu ülkede Osmanlı’nın izlerini silmek, kökünü kazımak, ruhunu yok etmek için Batılılara bile rahmet okutacak büyük bir cinayete imza atmakla meşgulüz bir asırdır! Olacak iş değil!

Gelecek, Osmanlı modelinindir. Irk eksenli, Batı-merkezci seküler projeler, Osmanlı’yı çökertmişti. Türkiye de, sekülerliği din katına yükseltmekle kendi varlığının altını oyduğunu ve geleceğini bizzat kendi elleriyle yok ettiğini artık görmek zorundadır.

Dünyanın küreselleştiği bir zaman diliminde, ırk-merkezli seküler projelerin, dünyayı yaşanılamaz bir yer hâline getirdiği artık fark edilmeli, dünyanın ancak farklı kültürlere, dinlere ve medeniyetlere hayat ve varolma hakkı tanıyabilen Osmanlı modeli gibi projelere ihtiyaç hissettiği artık görülmelidir.

Amerikalıların gördüğü şeyi, bizim görmemekte inat ve ısrar etmemiz, zihnen körleştiğimizin ve köleleştiğimizin bir göstergesidir.

Eğer Türkiye, Osmanlı modelini vareden ruhu, bizzat kendisi bütün dünyaya sunabilecek kadar içselleştiremez ve geliştiremezse, Osmanlı’yı çökerten seküler projelerin, Türkiye’nin de çöküşünü hazırlaması ve hızlandırması önlenemeyecektir.

Adaletin, hakkaniyetin ve çok kültürlülüğün hâkim olabileceği geleceğin dünyasını, yeniden icat edilecek, bütün medeniyetlere hayat hakkı tanıyabilecek Osmanlı modeli belirleyecek.

Osmanlı durduruldu, dev uyutuldu; dev uyanırsa kimse duramaz karşısında.

Türkiye’nin içerden ve dışardan kuşatılmasının nedeni burada gizli işte.

Uzun yolculuğa çıkmaya hüküm giyme zamanı şimdi...

O yüzden büyük hatalar yapmamak ve kısa, orta, uzun vadeli köklü hazırlıklar yapmak zorundayız.

Su akacak, yatağını bulacak... Vesselâm.Anadolu’da fırtınaya direnen ve yeşeren tohumlar...

Yusuf Kaplan

6/05/2018 Pazar

Türkiye, en büyük tarihî dönüşümlerinden birini yaşıyor: Bir yandan ürpertici sefih bir sekülerleşme / dünyevîleşme süreci bütün kesimlere hızla sirayet ediyor... İslâmî duyarlıklarımızı aşındırıyor, aidiyet biçimlerimizi, değerlerimizi, anlam haritalarımızı buharlaştırıyor...

Özal’la birlikte başlayan ve sürgit tırmanan neo-liberalizm süreci, toplumun altını oyuyor...

Bu sefih sekülerleşme, dünyevîleşme sürecini ise, özellikle Amerika’da üretilen pespaye, ruhsuz, pagan popüler kültür ile hakikat fikrini yok eden, insanı insanaltı bir varlığa dönüştüren, dünyayı orman kanunlarının hükümfermâ olduğu yeni, ayartıcı barbarlık biçimlerinin eşiğine sürükleyen her şeyi izafileştirici, insanı korunaksız hâle getirici postmodern kültürün küre ölçeğinde hızla yaygınlaşması, dolayısıyla bütün insanlığın kültürü hâline gelmesi de tetikliyor süratle...

Öte yandan bu değerleri çözücü, her şeyi çürütücü sekülerleşme, oportünizm ve konformizm biçimlerine karşı, özelde Anadolu’da, genelde ülke genelinde gözle görülür bir tedirginlik ve direniş de gözlemleniyor.

ANADOLU DİRENİYOR... YOL FENERLERİ’Nİ ARIYOR...
Son bir hafta içinde mini bir Anadolu turu yaptım: Aksaray, Çankırı, Erzincan ve Konya’da art arda konferanslar verdim.

Gördüğüm manzara, bir kez daha umudumu tazeledi: Anadolu’da yetenekli gençler var. Bir şeyler yapmak için çırpınıp duruyorlar. Zaman zaman çok güzel işler yapıyorlar ama çoğu zaman bocalıyorlar.

Bir şeyler yapmak istiyorlar ama ne yapacaklarını, nasıl yapacaklarını, ülkenin eşiğine sürüklendiği sefih sekülerleşme sürecinin İslâmî duyarlıkları hızla aşındırma tehlikesinin önüne nasıl geçilebileceğini bilemiyorlar; yol fenerlerini arıyorlar.

Ama yol feneri olabilecek insanları bulamıyorlar...

Buna rağmen direniyorlar; dalga-kırmak için mücadele ediyorlar...

AKSARAY’DAN ÇANKIRI’YA, ERZİNCAN’DAN KONYA’YA GAYRETLİ GENÇLERİN DİRENİŞİ VE GELİŞİ...
Sözgelişi Aksaray’da “irfan mektebi” gençliği olarak isimlendirilen güzel bir oluşum başlatan bir grup genç arkadaşla muhabbet ettik; her kesimden, her cemaatten, her siyasî oluşumdan gençler var bu oluşumun içinde; kendilerine göre programlar yapıyorlar; bendenizin geçen yıl yayımlamaya başladığım 100 Okuma Listesi’ni okuyor ve kendi aralarında mütalaa ediyorlar...

Aksaray’a Kitap Fuarı’nda gitmiştim; böylesine dertli gençlerle karşılaşınca sevindim.

Aksaray’dan sonra Çankırı’ya geçtim.

Çankırı’da, dertli, yürekli, gençlerin elinden tutan, önlerini açan, her tür desteği sağlayan Çankırı Belediye Başkanı İrfan Bey’in yüreklendirmesi ve GençMemursen Başkanı Mehmet Akif Demirelli kardeşimin öncülüğünde, harıl harıl okumalar yapıyor genç arkadaşlar.

Okuyor, yazıyor, oluş ve fikir çilesi çekiyorlar...

Dergiler çıkarıyor, ortak okuma programları düzenliyor, müşterek bir rüyayı birlikte büyütüyorlar coşkuyla...

Çankırı’dan sonra Erzincan’da aldım soluğu. İlahiyat Dekanı Mustafa Alıcı Hoca, gençlerle ilgileniyor, heyecanı, birikimi ve dinamizmiyle onların ellerinden tutuyor. Erzincan’da, üniversitenin girişimiyle dikkatle dinlenen, bitmesin istenen bir konferans verdim. Erzincan’da üniversitedeki genç arkadaşları sevdim.

Erzincan’da bir de Yakup Mete kardeşimin “Ucuz Roman Kitabevi”nin açılışını yaptık: Erzincan’da ilk kez bu kadar zengin içerikli bir kitabevi açılmış oldu. Üniversitedeki hoca ve öğrenci arkadaşlar başta olmak üzere, bütün genç arkadaşlara, bu kitabevini gerçek üniversite olarak görmelerini, kitabevinden hakkıyla beslenmelerini tavsiye ediyorum.

Son olarak Konya’daydım. Konya’nın çalışkan ve özgün projelere imza atan İl Kültür Müdürü Abdüssettar Bey, güzel bir festivale imza attı bu yıl da: Sufisinema başlığıyla paneller, film gösterimleri, konferanslar düzenledi: Festivale ülkemizden ve dünyanın belli başlı ülkelerinden film yönetmenleri, eleştirmenleri ve fikir adamları katıldı.

Bendeniz de, Sadık Yalsızuçanlar kardeşimin başkanlık ettiği, Nazif Tunç, Nurullah Koltaş ve Enver Gülşen kardeşimin katıldığı bir panelde bir medeniyet meselesi olarak sinemayı ve nasıl özgün bir film dili geliştirebileceğimiz meselesini anlattım.

Konya’ya yaraşır bir festival oldu. Bir ilkti. Her yıl devam ettirileceğini söyledi Abdüssettar Bey.

ANADOLU, UMUDUMU TAZELEDİ...
Anadolu, popüler kültürün sığlığına ve yüzeyselliğine teslim bayrağı çekmeyecek, direnecek: Fokur fokur kaynıyor çünkü... Kozasını örüyor çileyle ve yılmadan...

Eğer önümüzdeki süreçte eğitim, kültür, sanat, fikir, gençlik, şehircilik ve medyada devrim yapamazsak, bu sefih seküler popüler kültür ve nihilizmin yapıtaşlarını döşeyen pagan postmodern kültür bizi yutabilir...

Ama Anadolu yüreğiyle ve beyniyle direniyor...

Anadolu’ya her açılışımda taze heyecan devşiriyorum, umudumu yeniliyorum.Haçlı ruhu hortladı: Hz. Peygamber’den sonra Kur’ân’a saldırmaya başladılar!

Yusuf Kaplan

7/05/2018 Pazartesi

Fransa’da 300 civarında yazar ve siyasetçi, Kur’ân’dan bazı âyetlerin çıkarılması kampanyası başlattı.

Gürûh bunlar! Bu gürûhun arasında, Fransa eski Cumhurbaşkanı Sarkozy de var!

Bu gürûhun, Kur’ân’dan bazı âyetlerin çıkarılması kampanyası başlatmalarının gerekçesi, “Kur’ân’da Yahudi düşmanlığı ve şiddet içeren âyetler olduğu” iddiasıymış!

KUR’ÂN, KİMSENİN YAZ-BOZ TAHTASI DEĞİLDİR. ONU İNDİRENİN KORUMASI ALTINDADIR!
Önce şunu söylemek gerekiyor burada: Kur’ân, kimsenin yaz-boz tahtası değildir. Kimse Kur’ân’la kafasına göre, heva ve hevesine göre oynayamaz!

Kur’ân, sonsuza dek Allah’ın koruması altındadır. Bunu kafanıza yazın.

Bunlar, İncil’le keyiflerine göre oynadılar! Protestanlık diye sahte bir din icat ettiler. Tanrı’yı hayatlarından uzaklaştırdılar. Kendilerini tanrılaştırdılar. Sonra da keyiflerine göre İncilleri paçavraya çevirdiler!

Önüne gelen İncil yazmaya başladı: Feministler, keyiflerine göre İncil yazmaya başladı!

Eşcinseller, keyiflerine göre incil yazmaya başladı!

Ateist papazlar, kafalarına göre İncil yazmaya başladı!

Aynı şeyi Kur’ân’a yapacaklarını sanıyorlar!

Beyinsiz bunlar, diyeceğim ama hafif kalır bu!

İslâm nefreti, hücrelerine kadar nüfûz etmiş, kompleksli, ikiyüzlü aşağılık yaratıklar bunlar!

İSLÂM’DAN NEFRET EDİYORLAR; ÇÜNKÜ İSLÂM BARBARLIKLARINI GÖSTEREN BİR AYNA İŞLEVİ GÖRÜYOR!
İslâm’dan nefret ediyorlar; çünkü İslâm, onların ne denli ikiyüzlü, barbar, sömürgeci, emperyalist olduklarını gösteren bir ayna işlevi görüyor Batılılar için!

Tarihte, başka dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan yalnızca İslâm oldu. Kur’ân’ın inşa ettiği dârülislâm, aynı zamanda herkes için, bütün dinler için darüsselâm (sulh ve selâmet yurdu) oldu.

Tarihte başkalarına, başka dinlere yalnızca İslâm hayat hakkı tanıdı, Kur’ân’ın, “Bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir; bir insanı dirilten bütün insanlığı diriltmiş gibidir” mübarek âyetinin emri gereğince.

Batılılar, Endülüs’ü tarihten sildiklerinde, Engizisyon mahkemeleri kurdular, “Hıristiyan olmayanı yakarız” dediler! Hıristiyan olmayan Yahudileri, Müslümanları kitleler hâlinde katlettiler, cayır cayır yaktılar ya da sürgün ettiler.

Yahudilere ve Hıristiyanlara Osmanlılar kucak açtı.

Niçin?

Kur’ân’ın ilkeleriyle yönetilen Osmanlı, insanlığın güven adası olduğu için.

Aynı zaman dilimlerinde, Fatih, 1463’te Bosna’yı fethettiğinde, bir emanname yayınladı ve “Hıristiyana, Yahudiye dokunanı ‘yakarım’, karşısında beni, yani Osmanlı’yı bulur!” dedi.

Yine Batılılar, bütün dünyayı sömürgeleştirirken, bütün kültürlerin, medeniyetlerin kökünü kazırken, Luther, “7 maddelik Yahudileri imha planı” hazırlarken, Yahudileri fırınlarda yakarken, Kur’ân’ın emriyle hareket eden Osmanlı’da ve diğer Müslüman coğrafyalarda Yahudilere ve başkalarına sadece Müslümanlar hayat hakkı tanıdılar.

Niçin?

Kur’ân’ın ilkeleriyle yönetilen başta Osmanlı olmak üzere, diğer bütün Müslüman coğrafyalardaki Müslüman devletler, her inançtan ve kültürden insan için yegâne güven adası olduğu için.

Hıristiyanlar, Haçlı saldırıları sırasında Kudüs’ü işgal ettiklerinde sadece Müslümanları değil Yahudileri de kılıçtan geçirdiler kitleler hâlinde! “Kudüs, kızıla boyandı”, diye yazar tarihçiler.

Öyle bir aşağılık insan tipi vardı ki Haçlılarda, Müslümanları “şiş kepap yapıp yediklerini” de yazar tarih kitapları!

Ama Selahaddin, Kudüs’ü fethettiğinde, aslâ intikam duygusuyla hareket etmedi.

BATILILARIN SON ÇIRPINIŞLARI BUNLAR: BİZ GELİNCE, ONLAR DEFOLUP GİDECEKLER...
Batılıların Hz. Peygamber’den sonra Kur’ân’ı hedef tahtasına yatırmaları, emperyalist, barbar geçmişlerini hatırlatan İslâm’ın yeniden tarih sahnesine çıkmasından korkmalarından kaynaklanıyor.

Şu ân yakın gelecekte, Müslümanların toparlanmaları zor gibi gözükse de, zulme sadece Müslümanların direniyor olmaları, yine Budizm’in, Hinduizm’in, Taoizm’in fosilleştilmesine rağmen İslâm’ın kaynaklarının sapasağlam duruyor olması ve Müslümanların zamanla kurucu kaynaklarının ışığında yeniden toparlanmaları ihtimali bile Batılıların kâbus görmelerine ve İslâm’ın kaynaklarını tanınamaz hâle getirme pespayeliği sergilemelerine yetiyor!

Her zaman söylediğim gibi, Batılılar, şunu çok iyi biliyorlar: Biz gelince, onlar defolup gidecekler! Bizim gelmemizin yegâne yolu, Kur’ân’ın diriltici ruhunu ve âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamberimizin (sav) herkese kol kanat gerici merhamet ufkunu karartmaktan, Müslüman kitleleri Kitap’tan ve Peygamberimizin sünnet-i seniyyesinden uzaklaştırmaktan, yani İslâm’ı protestanlaştırarak hayattan kovmaktan geçiyor!

Ama başaramayacaklar!

Bunlar kâbus dolu son çırpınışları olacak inşallah.

Allah, kitabını koruyacak, çilesini dolduran mazlum Müslümanların önünü açacak lütfu ve keremiyle...

İşte burada Türkiye, orta ve uzun vadede, yeniden kurucu, kilit rol oynayacak...

O yüzden önümüzdeki süreçte Türkiye bütün Batı dünyasında ürpertici bir şekilde hedef tahtasına yatırılacak. Bunu bir kenara yazın. Yazın çünkü İslâm dünyasını yalnızca Türkiye ayağa kaldıracak Allah’ın izniyle. Buna bir Yemenli, Güney Afrikalı inanıyor ama biz inanmıyorsak, bizde bir sorun var demektir.

Ama sonuçta, bütün bunlar, bizim, silkinip kendimize gelmemize yol açacak inşallah.

Batılılar, yüzyıllık hesaplarını Türkiye üzerinden yapıyorlar!

Yusuf Kaplan

11/05/2018 Cuma

Batılılar, yüzyıllık stratejilerini Türkiye’yi durdurmak için geliştiriyorlar.

İki yüzyıllık tarihe dönüp bakın, göreceksiniz bu yakıcı gerçeği.

Türkiye, bin yıldır, eksen ülkeydi; bundan sonra da öyle olacak inşallah.

Tek şartla: Yörüngemizi bulabilirsek...

Bunun için de geleceğimizi inşa edecek mütevazı (başka dünyalara açık, başkalarına saygılı) ve özgüveni yüksek (medeniyet fikriyle donanmış, dünyayı iyi tanıyan) önümüzü açacak öncü kuşaklar yetiştirebilirsek ve tabiî kendimizi eleştirmesini ve yenilemesini bilebilirsek...

BATI UYGARLIĞI’NIN KISACA KURULUŞ VE ÇÖKÜŞ HİKÂYESİ...
17. yüzyıldan itibaren dünya tarihinin akışını şekillendiren pagan modern Batı uygarlığı, kontrol ve kolonizasyon güdüsü tarafından güdüldü: Hem Tanrı fikrine, hakikat fikrine ve tabiata hem de başka medeniyetlere saldırıya dönüştü.

Sonuçta, Tanrı’nın yerine azmanlaşan insanı, kilisenin yerine de siyaseti (politika’yı) yerleştirdi.

İnsanın tanrılaşması aklın putlaştırılmasıyla sonuçlandı; siyasetin otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynaklarını tanımlayan bir konuma yerleştirilmesiyse, bir araç olarak siyasetin putlaştırılmasına yol açtı.

Modern pagan insan, sınırlı aklına sınırsız güçler atfetmekle ve araçları (güç üreten siyaseti, bilimi, teknolojiyi vesaire) amaçların önüne geçirmekle, bir yandan hem tabiat üzerinde hem de dünya üzerinde hegemonya kuracak gözkamaştırıcı bir atılım gerçekleştirdi ama öte yandan da, bu maddî atılımı mümkün kılan dinamikler, modern Batı uygarlığının altını oyan dinamitlere dönüştü.

Sınırlı akla sınırsız güçler yükleyince ve kurucu değil yol açıcı işlev görmesi gereken siyasete, dolayısıyla araçlara (ama güç üreten araçlara) taşıyamayacağı ontolojik işlevler verince, modern pagan uygarlık, bu yükün altında kaldı ve ezildi.

Felsefî olarak, entelektüel olarak, kültürel olarak ve tabiî ahlâkî ve sosyolojik olarak bu azmanlaşmanın faturası çok ağır oldu; yalnızca modern pagan uygarlık için değil; dünya üzerinde kontrol ve kolonizasyon güdüsü üzerinden hegemonya kurduğu, köklerini kazıldığı bütün diğer medeniyetler, dolayısıyla insanlık için de çok pahalıya patladı modern pagan uygarlığın dünya üzerinde kurduğu azman hegemonyası.

POSTMODERN FELSEFE: ÇÖKÜŞ FELSEFESİ
Gelinen nokta yalnızca Batılılar için değil, bütün dünya için ürperticidir ve yol ayırımıdır:

Tanrı fikri yok edildi; önce Batı’da; sonra da zamanla küre ölçeğinde.

Tabiat önce düşman ilan edildi; sonra da ele geçirildi ve delik deşik edildi.

İnsanın varlığı tehlikeli bir sürece girdi.

Humanizm’le başlayan ve insanı her şeyin merkezine yerleştiren modern pagan yolculuk, gelinen noktada adına post-humanizm denilen (insansız bir dünyanın ve dünyasız bir insan tipinin insanı tefessüh ettirdiği, ruhunu yitiren ve gürûha dönüşen yığınlar tarafından özgürlük olarak algılanan hız, haz ve ayartının kölesi hâline gelerek hayatı çölleştirdiği) bir çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı bütün insanlığı.

Modern pagan Batı uygarlığı felsefî olarak çöktü; yüzyıl önce hem de.

Bu çöküş, önce Nietzsche tarafından ilan edildi ve olabildiği ölçüde yüksek bir sesle haykırıldı: Nietzsche, modern pagan uygarlığı çarmıha gerdi.

Modern pagan uygarlık felsefî olarak çöktü ama felsefe çökmedi; çöküş felsefesine dönüştü.

Nietzsche’nin haykırışına çöküş felsefesi olarak nitelediğim postmodern filozoflar ve sosyal teorisyenler güçlü ses verdiler:

Heidegger, varlığın, dolayısıyla hakikatin unutulduğunu söyledi.

Weber, modernliğin, “demir kafes” ürettiğini; Foucault “hapishane”ye, Derrida bir şekilde “hayalet”e dönüştüğünü, Baudrillard simülasyondan ibaret olduğunu ve buharlaştığını söylediler.

Çöküş filozofları, postmodernliği bir çıkış olarak sunmadılar.

Bu çıkmaz sokaktan tek çıkış yolunun, Hâkim paradigma’nın dışına çıkmak, hâkim paradigmadan kurtulmak olduğunu itiraf ettiler. Foucault, aynen böyle söylemişti; üstadı Nietzsche’nin izinden giderek.

Ne demişti Nietzsche: “Artık söyleyebileceğimiz tek yeni şey, yeni bir şey söyleyemeyeceğimiz gerçeğidir.”

YENİ BİR “SÖZ”Ü KİM SÖYLECEK?
Yeni bir şeyi kim söyleyecek?

Çinliler, Hintliler, Japonlar mı?

Elbette ki, hayır.

Hayır; çünkü hepsi de kapitalistleştirildiler; uyutuldular ve yutuldular.

Söylenecek tek yeni şeyi müslümanlar söyleyebililirler.

Baudrillard, bu gerçeği, Batılıların İslâm’ı terörle özdeşleştirmeleri üzerine, “insanlığın önündeki tek seçeneği yok ediyoruz” diyerek telaffuz etmişti.

Batı uygarlığı, söyleyeceği şey olmadığı için, o ürpertici gücüne sarıldı: Sadece işgal ediyor, yakıp yıkıyor her yeri: Söyleyeceği bir sözünün olmamasının en önemli göstergesi, Baudrillard’ın “yeni barbarların gelişi” diye tasvir ettiği bu saldırganlığı işte.

DALGA-KIRMA SÜRECİNDEYİZ... DALGA-KURMA SÜRECİNE İYİ HAZIRLANMALIYIZ...
Bat uygarlığı hem kendisi felsefî olarak çöktü hem de İslâm dışındaki diğer medeniyetleri fosilleştirdi ve kapitalistleştirerek bitirdi.

Ama İslâm’ı fosilleştiremediği için çıldırıyor. O yüzden yüzyıllık stratejilerini, İslâm’ın gelişini önlemek için geliştiriyor: İslâm’ın tarih sahnesine çıkışının Türkiye’nin yeniden medeniyet iddiasıyla donanmasıyla mümkün olabileceğini bizden çok daha iyi bildiği için de yüzyıllık stratejilerini münhasıran Türkiye üzerinden, her ne sûretle olursa olsun, Türkiye’nin toparlanmasını ve ayağa kalkmasını, medeniyet coğrafyasını toparlamasını ve ayağa kaldırmasını önlemek amacıyla geliştiriyor.

Şunu çok iyi biliyor Batılılar: İslâm dünyasını toparlayabilecek ve ayağa kaldırabilecek hem tarihî derinliğe hem köklü medeniyet tecrübesine sahip tek ülke Türkiye.

Türkiye, bu yükü taşıyabilecek durumda mı?

Şu hâliyle, hayır.

Ama bu yola girdi; Ak Parti, kendisini köklü bir özeleştiriye ve yenilenmeye tabi tutarsa, muhalefet partileri de, medeniyet fikri etrafında “önce Türkiye!” diyebilecek bir noktaya ulaşırsa ve önümüzdeki 10 yıllık süreçte eğitim, düşünce, sanat, kültür, şehircilik, medya ve gençlikte devrim niteliğinde adımlar atabilirsek, evet.

Asıl yolculuk, o zaman başlayacak... Dalga-kurma süreci bu.

Şimdilik, dalga-kırma süreciyle boğuşuyoruz... Oyunları bozmakla, püskürtmekle uğraşıyoruz... Mesafe de alıyoruz...

Dalga-kurma süreci ondan sonra başlayacak inşallah.Genç kuşak, yoz popüler kültürün pençesinde kıvranırken...

Yusuf Kaplan

13/05/2018 Pazar

Bütün dünya bir anda Los Angeles’tan dalga dalga yayılan film, müzik ve dijital kültürün istilası altında.

Bütün dünya, ilk kez gerçek anlamda Amerikanlaştı, çöle mahkûm oldu ve ruhsuzlaştı.

Oysa Amerikan kültürü, hem pagan hem de pornografik bir kültür: Hem sahte, din-dışı kutsallar üretiyor hem de ayartarak genç kuşakların düşünme melekelerini yok ediyor...

Postmodern popüler ve vulger Amerikan kültürünün dünyaya sunduğu insan tipi, hız, haz ve ayartı peşinde koşturan, hayattan kaçarak hayata tutunan, duyargalarını yitirmiş, düşünme melekeleri dumura uğramış, yerini, yönünü ve ruhunu kaybetmiş, yerkürede yerkörü hâline gelmiş egosantrik, hazcı, nefs-i emaresinin kölesi insan-altı bir insan tipi.

POPÜLER KÜLTÜR VE NİHİLİZM
İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra hiç olmazsa, güçlü bir karşı kültür hareketi vardı bütün dünyada ve Amerika’da. Rock müzik’te, Elvis Presley’de popüler ifadesini bulan bu karşı kültür hareketi, kapitalist endüstriyel (üretim ve tüketim) mekanizmalarının ürünü olduğu için, sonuçta, gelinen noktada protest özelliğini kaybetti; bütün popüler müzik kültürü, az çok protest olanları da dâhil Frankestein’a dönüşen kapitalist makina tarafından önce üretiliyor sonra da çabucak sisteme eklemlenerek tüketiliyor / yutuluyor ve kolayca buharlaşıyor...

Kültür, özellikle de gençleri hedef alan kültür, demokrasinin de katkısıyla dromokratik’leşiyor hızla ve tam gaz!

Anlamı anlamsızlaştıran, değerleri değersizleştiren, insanı dünyasızlaştıran, dünyayı insansızlaştıran ironiyi kutsayan, hayatı umursamayan ruhsuz bir kültür bu: Belki de hayatın çölleşmesine ve insanın manevî boşluğun eşiğine fırlatılmasından ötürü de ruhsuzlaşmasına bir başkaldırı bu kültür.

Bu popüler kültürün varacağı yer, nihilizm.

POPÜLER KÜLTÜR, EN BÜYÜK “KÜFÜR”
Aslında bu nihilizm bir yandan mevcut kapitalist ilişki biçimlerini ironik bir dille protesto eden, kapitalist hayatı ciddiye almayan ama paradoksal bir şekilde kapitalist kodlar üzerinden işleyen, varolabilen mevcut dünyaya, ilişki biçimlerine bir başkaldırının adı ve biçimi.

Hayatı “makaraya alarak” eleştirisini yapıyor, hiç bir şeyi ciddiye almıyor; “anything goes” / “her şey mübah” diyerek genç kuşakları ve yığınları nihilizm çukuruna yuvarlıyor...

Popüler kültür, plastik olduğu için ruhsuz...

Popüler kültür, pornografik olduğu için ayartıcı ve düşünme melekelerini buharlaştırıcı...

Popüler kültür, aslında en büyük “küfür”: Yakıcı, acı gerçekleri örttüğü için; cinselliği bile dinselliğin karikatürü bir coşkuyla kutsayarak sahte ikonlar, din-dışı kutsallıklar, neo-pagan, tekno-pagan nihilizm biçimleri ürettiği için en büyük “küfür”.

BU YOZ KÜLTÜRÜN ÖNÜNDE “BİZ” DURABİLİRİZ SADECE!
Genç bir nüfusa sahibiz ama genç kuşak esen sert ama ayartıcı rüzgârların önünde sürükleniyor...

Yoz ve yozlaştırıcı, sığ ve sığlaştırıcı, hız, haz ve ayartıyı kutsayıcı bu postmodern popüler, nihilist kültürün önünde savrulup duruyor...

Bu kültürün önünde kimse duramıyor dünyada.

Bütün ülkeler, bütün kültürler bu kültür tarafından istila ediliyor ve dönüştürülüyor...

Sığ ve ayartıcı bu kültür, dünyanın köklü kültürlerini tuzla buz ediyor, genç kuşaklarını kölesi hâline getiriyor...

Bu kültürün önünde sadece Müslümanlar durabilir.

Sadelikle derûnîliği aynı anda mezceden Yunus’un gönülleri fetheden -derece derece de olsa herkese hitap eden- dili, şiiri ve irfanî dünyası, bu kültüre “dur!” diyebilir sadece.

Kaynak bizde, hazine bizde; ama biz bizde değiliz...

Düşünürlerimiz, sanatçılarımız, edebiyatçılarımız elbirliğiyle, işbirliğiyle bu irfan dünyasının şifrelerini deşifre etmeli, genç kuşakların genç dünyalarına, manevî ihtiyaçlarına cevap verecek bir “kültür” inşa etmek için seferber olmalı.

Kültür Bakanlığı ne işe yarar, ne iş yapar, ne için var arkadaş?

İyi niyet ve samimiyet, yetenek ve birikim, bu iş için yeterli.

Bu ülkenin en önemli meselesi en geniş anlamıyla kültür meselesidir.

Kültür cephesinde savaşı kazanamayan toplumlar, savaşı, dolayısıyla genç kuşaklarını kaybetmeye mahkûmdur.

Her zaman söylediğim gibi: Gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler. Genç kuşaklarını kaybedenler, geleceklerini kaybetmeye mahkûm olurlar..

.Köklü sorunlara köklü çözümler gerekir...

Yusuf Kaplan

14/05/2018 Pazartesi

Türkiye, çok önemli bir seçim sürecinin içinden geçiyor...

Neresinden bakarsanız bakın, bu seçimler, pek çok bakımdan tarihî seçimler olarak tarihe geçecek...

CUMHURİYET TARİHİNİN EN ÖNEMLİ SİSTEM DEĞİŞİKLİĞİ
Her şeyden önce, önemli bir sistem değişikliği olacak.

Cumhuriyet tarihinin, kendisine biçilen rol-oynamaya mahkûm edildiği için vaziyeti idare eden, Türkiye’yi küresel sistemin ileri karakolu hâline getiren, halkı tepeden jakoben yöntemlerle şekillendiren her bakımdan bağımlı bürokratik ve ideolojik vesayet rejimi tarih olacak.

Bundan böyle halkın iradesinin vaziyeti idare etmek yerine idareye vaziyet edeceği bir sisteme kavuşacak Türkiye.

Cumhuriyet tarihi boyunca, halk vesayet rejimi tarafından nesneleştirildi; hiç bir zaman gerçek anlamda özneleşemedi.

Bundan böyle halkın özneleşeceği bir süreç yaşanacak...

Cumhurbaşkanlığı sisteminde, referandum tartışmalarında da dikkat çektiğim gibi, cumhurbaşkanının yetkilerinin fazla olduğu, kritik durumlarda sistemi tıkayabileceği söylenebilir teorik olarak. Bu konuda dikkatli olunmalıdır.

Ama bu sistemin en önemli tarafı, halkın iradesini doğrudan yönetime yansıtmasının yanısıra, ülkenin hızlı karar alan, alınan kararları küresel ve ulusal bürokratik / ideolojik engellere takılmadan hayata geçiren bir özelliğe sahip olması.

Bu, öyle basitçe geçiştirilecek bir değişim değil: Türkiye’nin gerçek anlamda istiklal ve istikbaline kavuşmasının yapı-taşlarını döşeyecek, ülkenin enerjisini sığ ve kör ideolojik tartışmalarla boş yere tüketmeyecek bir sistem.

Bu sistemle birlikte, Türkiye, kısa, orta ve uzun vadeli planlar yapabilecek, bu planları daha hızlı hayata geçirme imkânına kavuşacak, kısacası, önünü, imkânlarını ve zaaflarını daha iyi görecek: Türkiye’nin önü açılacak ilk defa...

Türkiye’nin şimdiye kadar kangrene dönüşen kısa, orta ve uzun vadeli sorunları, daha iyi tespit edilecek ve daha köklü, kalıcı çözüm önerileri geliştirilmesi imkân dâhiline girecek...

TÜRKİYE’NİN SORUNLARI VAROLUŞSAL
Tam bu noktada Türkiye’nin temel sorunlarının varoluşsal sorunları olduğu gerçeğinin altını çizmek istiyorum: Türkiye, her alanda gerçek anlamda bağımsızlığına kavuşma savaşı vermek zorundadır.

Türkiye’nin bağımsızlığının yalnızca teritoryal (toprak eksenli) bir bağımsızlık olduğu gerçeğini görmek zorundayız artık.

Türkiye eğitimde, düşüncede, kültürde, sanatta, medyada, hâriciyede, ekonomide kapsamlı bir bağımsızlık mücadelesi veremezse, kısa vadeli sorunları, kalıcı olarak çözebilmesi de çok zorlaşır.

Türkiye’nin kangrene dönüşen devâsâ bir eğitim sorunu var meselâ. Varoluşsal bir sorun bu. Kendi medeniyet dinamiklerini yitirmiş, Batı’da bile çoktan terkedilmiş pozitivist, sığ, ezberci, mankurtlaştırıcı seküler eğitim sistemiyle bir yere gidilemeyeceği anlaşıldı artık.

Bir eğitim sistemi, o toplumun medeniyet dinamiklerini eksene almazsa, o toplumu yok edecek, çürütecek, zihnen sömürgeleştirecek dinamitleri döşer...

İki asırdır yaşadığımız, son yıllarda apaşikâr bir şekilde günyüzüne çıkan felâket bu, eğitimde. Ne müfredat bizim medeniyet dinamiklerimize ve ruhköklerimize ait, ne de eğitim kadrosu bizim medeniyet dinamiklerimizi özümsemiş bir kadro.

Eğitimde devrim niteliğinde kararlar alamazsak, hiç bir alanda başarılı olamayız.

Önümüzü açacak, özgüveni yüksek, dünyayı iyi tanıyan öncü kuşaklar yetiştiremeyiz.

Yine adalet sisteminde büyük sorunlar var. Seçimlerin kaderini belirleyecek kadar köklü sorunlar bunlar.

Dahası şehirlerimiz yok oluyor... Dünyanın en güzel, en şirin şiir şehirlerini insanlığa armağan etmiş bir medeniyetin çocukları için ürperticidir bu.

Son olarak ekonomide, yeni, teknolojik alanlarda köklü yatırımlar yapmak zorundayız.

Ekonomik dengelerin korunmasına özen göstermek zorundayız.

Ve ekonomideki gelir dengesizliği ve adaletsizliğini behemehal çözmek zorundayız.

Kısaca dikkat çektiğim eğitim, kültür, adalet, şehircilik ve ekonomik sorunların hepsi varoluşsal sorunlar. Bu nedenle de bu sorunlar, palyatif, geçici tedbirlerle önlenemez, aksine daha da kangrenleşir.

Köklü sorunlara, köklü çözümler gerekir.

Bu da donanımlı, ehliyet, liyakat ve yüksek ahlâk sahibi vefakâr, fedakâr ve cefakâr kadrolarla gerçekleştirilebilir.

Hasılı kelam, sistem değişikliğiyle, Türkiye’nin bu köklü sorunlarının her birinin hızla ve derinlemesine mercek altına alınıp, köklü çözüm yolları üzerinde kafa patlatılmasının söz konusu olacağını düşünüyorum.

Eğer böyle bir şey olmazsa, toplum, uzun vadede, hem belini doğrultamaz hem de mazlum halkların umudu olamaz. Vesselâm.Yahudiler dünyayı esir aldılar: Dünyanın bir Yahudi Sorunu var

Yusuf Kaplan

18/05/2018 Cuma

Tam Ramazan arefesinde Kudüs’ü kana boyadı Yahudi ruhsuzlar!

Bilanço ağır: Resmî rakamlara göre 70 civarında şehit, 3 bin civarında yaralı var.

Filistinlilere yine Türkiye sahip çıkıyor: Bir yandan diplomasi trafiği hızlanırken öte yandan da protestolar da çığ gibi büyüyor...

Piştiği gün yenmeli
Piştiği gün yenmeli
Bakla'nın vitamin ve protein açısından son derece zengin bir besin olduğunu dile getiren Uzman Diyetisyen Pınar Kural Enç, “İçeriğinde A,B,C, B1, B2, B6 ve K vitaminlerinin yanı sıra potasyum, kalsiyum, demir ve magnezyum mineralleri bolca mevcut. Ancak baklayı pişirdiğiniz gün tüketmelisiniz" dedi.

Bugün Cuma.

Acımasız, ruhsuz Yahudiler, Türkiye’de ve dünyada da kınanacak şiddetle.

DOĞU SORUNU, BATI SORUNU, YAHUDİ SORUNU
Bacaklarını yitirmesine rağmen tekerlekli sandalyesinden İsrailli askerlere sapanla taş atmaktan vazgeçmeyen ve sonunda şehit edilen Ebu Salah, bu son saldırının sembol ismi oldu: Her ne sûretle olursa olsun, Filistin direnişi de, dünyanın dört bir köşesinde emperyalistlere karşı verilen Müslümanların direniş mücadelesi de bitmeyecek, en zor şartlarda bile, elimizi kolumuzu yitirsek bile pes etmeyeceğiz, demektir bu.

Das Kapital’in yazarı Marx, bambaşka saiklerle de olsa, yaklaşık 2 asır önce Doğu Sorunu diye bir şey yazmıştı. Doğuyu mercek altına alarak dünyanın eşiğine sürüklendiği çıkmazı okumaya çalışmıştı. Marx’ın neden Doğu Sorunu diye bir şey icat ederek, üzerinde kafa yorma ihtiyacı hissetmişti peki?

Dünyanın sorunu, Doğu Sorunu mu yoksa Batı Sorunu mu acaba?

Bu soruyu sormak bile saçma aslında.

Asıl üzerinde kafa patlatılması gereken sorun, Batı Sorunu oysa: Dünyanın kaynaklarını tepe tepe kullananlar, dünyanın kaynaklarını tekellerine almak için dünyaya kan kusturanlar Batılılardır.

Ama insanlık Batı istilasının, yol açtığı saldırı ve tecavüzleri konuşmuyor bile: Medyatik ayartı, medyanın her yerde olmasına rağmen, insanların her şeyden haberdar olmalarını zorlaştırıyor.

Yahudiler, masum, mazlum ve çilekeş Filistinlilere kan kusturuyorlar yine.

Hem kan kusturuyorlar hem de şımardıkça şımarıyor, azdıkça azıyorlar.

Sonlarını hazırlıyorlar aslında.

Batı Sorunu, zamanla Yahudi Sorununa dönüşecek...

Belki de bizim Batı Sorunu olarak düşündüğümüz sorunun gerisinde, temelinde, kökünde Yahudi Sorunu olduğunu daha sonra daha net olarak anlarsınız.

DÜNYANIN BİR ‘YAHUDİ SORUNU’ VAR!
Amerikan yönetiminin İsrail’deki büyükelçiliğini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıması, haklı olarak Filistin’de yoğun bir şekilde protesto edildi.

Yahudiler, Hıristiyanlığın doğuşu sırasında Hıristiyanlara kan kusturdular.

Kapitalizm’in doğuşu sürecinde de, Hıristiyanlığa görünmeyen bir darbe vurdular ve Avrupalıları, tamahkâr Yahudi zihniyetine sürükleyerek her bakımdan kuşattılar ve kapitalizmle birlikte teslim aldılar.

Burada körkütük bir Yahudi düşmanlığı geliştirmiyorum. Yahudilerin, dünya üzerinde hegemonya kurmak için önce Avrupalıları, sonra da Amerikalıları nasıl esir aldıklarını; tamahkâr, açgözlü Yahudi zihniyetine köle yaptıklarını hatırlatmış oluyorum.

Yahudiler, ABD’ye her bakımdan hâkimler.

Amerikan derin devleti, Yahudilerin kontrolünde: Finans, ekonomi, medya, akademya, CIA, silikon vadisi, Hollywood, Pentagon ve silah endüstrisi Yahudilerin tekelinde.

Yahudilerin bir vatanı yok. Tek Tanrıları var: Sermaye/Para, dolayısıyla Güç. Sermaye, nereye giderse, Yahudiler orayı vatanları bellemekte tereddüt etmezler.

Şu ân ABD’nin bir Yahudi sorunu var. Sadece ABD’nin değil, bütün dünyanın aslında. “Tanrı’yı kıyamete zorlayan” ürpertici bir insanlık sorunu bu.

Bu sorunun farkında olanlar ya da bunu açıkça dinlendirenler ve bu zorbalığa dünyanın dört bir köşesinde karşı çıkanlar yalnızca Müslümanlar şu çivisi çıkmış dünyada.

O yüzden Yahudiler, kendilerini soykırıma tabi tutan Batılılara değil, Yahudilerin dünyayı nasıl cehenneme çevirdiğini haykıran (üstelik de tarih boyunca kendilerine kucak açan!) Müslümanlara kan kusturuyorlar!

YAHUDİLER DURDURULMALI!
Yahudiler durdurulmalı derhal. Gemi azıya aldılar çünkü. Böyle giderse bu gemi batar...

Allah zâlimlere karşı intikam sahibidir. Cehennemin varlık nedeni ve değeri bu tür zamanlarda daha iyi anlaşılıyor.

Zâlimlere sadece Türkiye ses veriyor.

Bugün Türkiye’de başta Yenikapı Meydanı olmak üzere bütün ülke genelinde İsrail şiddetle kınanacak, protesto edilecek.

Protestoları küçümsemeyelim. Protestodan sonra, arkası da gelecektir... İsrail terör devletinin uykularını kaçırmak gerekir...

Dünyaya bir Batı Sorunu, bir Yahudi sorunu olduğunu anlatmak boynumuzun borcu.Pornografik” ve pagan libido düzeni dünyayı zihnen köleleştiriyor!

Yusuf Kaplan

20/05/2018 Pazar
Parayı/ gücü kontrol eden, dünyayı kontrol eder.

Libido’yu (cinsel dürtü’yü) kontrol eden, insanı kontrol eder.

Çağımızın, daha spesifik olarak da sanayi devrimleri sonrası Batı uygarlığının iki âmentüsü bu.

Osmanlı’nın durdurulmasından sonra dünyanın çivisinin çıkmasının nedeni de, işte bu insanlık ve hakikat düşmanı sapkın âmentü!

Bu iki pagan âmentüyle özetlediğim yeni bir barbarlık düzeniyle karşı karşıyayız.

Bu düzenin kurucuları, dünyanın başbelâsı, İngilizler ve Yahudiler.

Bugünkü yazıda bu ayartıcı yeni-barbarlık düzenini mercek altına alacağım; yarınki yazıdaysa İngiliz ve Yahudi psikolojilerinin kazısını yaparak soykütüğünü çıkaracağım...

AYARTICI YENİ-BARBARLIK BİÇİMİ ESKİSİNDEN TEHLİKELİ!
Para, güç demek çağımızda.

Paranın kutsanması, gücün, güç üreten araçların (güç üreten bilim, teknolojinin) kutsanması; bu da, insanın aşağılanması, ilkelerin, ahlâkın ve hakikatin buharlaşması demek, elbette.

Parayı kutsayan, beş para etmez; parayı kutsayan insanlığa hiçbir şey veremez -katliamlardan, işgallerden ve gözyaşından başka.

Paranın, dolayısıyla gücün kutsanması, niteliğin, dolayısıyla hakikatin sırra kadem basması, niceliğin, dolayısıyla sahte’nin krallığını ilan etmesiyle sonuçlanacaktı: İnsanlık yeni-barbarlık çağını yaşıyor yaklaşık iki asırdır!

Klasik barbarlık biçimlerinden daha tehlikeli bir barbarlık biçimi bu.

Klasik barbarlık, açıktı, belirgindi: Onunla bir şekilde mücadele edebilirdiniz.

Oysa çağdaş barbarlık biçimi, tastamam ağ’daş, ağ’daş olduğu için de ayartıcı ve gözboyayıcı!

Ağlarına hapsediyor insanlığı ama öylesine ayartarak yapıyor ki bunu, Aldous Huxley’in Cesur Yeni Dünya’da enfes bir şekilde tasvir ettiği gibi, kitleler kendilerine yapılan ayartıcı zulümden müthiş haz ve keyif alıyorlar!

Çağdaş ya da ağdaş barbarlık, “pornografik” yöntemlerle hükmünü icra ediyor: Medya, müzik, film, spor velhasılı kültür endüstrisi üzerinden algılar imparatorluğu kuruyor; insanın düşünme melekelerini iptal ediyor, duygularını sonuna kadar sömürüyor, sahte-sanal bir dünya icat ediyor ve algılarla üretilen sahte gerçeklerle kitleleri estetize yöntemlerle uyuşturuyor, uyutuyor ve yalana teslim ediyor!

Sonuçta, insanın aklı çarmıha geriliyor, algı tek gerçek katına yükseltiliyor... Böylelikle mutlak sahte hükümranlığını ilan ediyor, hükmünü icra ediyor...

İKİ TÜR NİHİLİZM: HAYATIN VE HAKİKATİN İNKÂRI
Nietzsche, iki tür nihilizm’den / hiçleşme’den söz eder.

Kendi sözcülerimle ifade etmem gerekirse...

Birinci tür nihilizm, hayatın inkârıdır: İnsan, gücün, güç üreten araçların, arzularının, hazlarının kölesine dönüşür; dünyaya, dünyanın sorunlarına yabancılaşır, duyarsızlaşır, libidosunun kölesi olur çıkar...

İkinci tür nihilizm ise birincisinin nihâî ve kaçınılmaz sonucudur: Hakikatin, dolayısıyla Tanrı fikrinin inkârıdır bu.

İnsanı da, hakikati de yok edeceğini düşündüğü için, Nietzsche, iki tür nihilizmi de lanetler.

Yeni-barbarlık çağı, önce, esas itibariyle İngilizlerin gerçekleştirdiği ilk iki sanayi devrimiyle birlikte aracı, parayı ve gücü kutsamış, birinci tür nihilizmin temellerini atmıştır.

Yahudilerin gerçekleştirdiği üçüncü ve dördüncü sanayi devrimleriyle (bilgisayar ve dijital devrimlerle) birlikte, sürgit baştan çıkarıcı din-dışı kutsallıklar üreten, insanın düşünme ve duyma melekelerini iptal eden neo-pagan, tekno-pagan ayartıcı pornografik libido düzeni kültür endüstrisi üzerinden küre ölçeğinde hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi’nin zaferini ilan etmiştir.

Parababaları, sanal dünyanın ağ’babalarına, sonra da dünyanın ağa’babalarına dönüşüyor artık!

Ağ’babaları da, zihin ve duygu melekelerini yitiren, aynı tepkileri veren, aynı duyguları yaşayan, dünyanın sorunlarına duyarsızlaşarak robotlara dönüşen kitleleri libidonun (ayartıcı dürtülerin) kölesine dönüştürüyor.

Kapitalizmin bir yüzü paranın hükümranlığını ilan ederken, kapitalizmin diğer yüzü liberalizmin libidocu pornografik hükümranlığını pekiştiriyor, kitleleri ağ’daş yaparak, sanal ağ’lara hapsediyor...

PARANIN VE LİBİDONUN YENİ-BARBAR DÜZENİ YIKILMALI!
Libidonun ayartıcı pornografik ve pagan düzenine bütün dünya teslim olmuş durumda.

Dünyayı elinin tersiyle iterek olgunlaşma tecrübesinin en derin örneğini insanlığa armağan eden Çin medeniyetinin Çin seddi çoktan yıkıldı.

Hind’in nefs terbiyesinin mertebelerini sistemleştiren kadim kast sisteminin yerinde yeller esiyor. Japonların aynı zamanda bir ibadet olarak, insanlar ve diğer varlık âlemleri arasındaki sarsılmaz irtibatı, dengeyi ve muhabbeti diri tutan, yaşatan ve huşû ile gerçekleştirilen kutsal çay seremonisi’nin yerini, ruhsuz robatlar aldı, Japon ruhunu çoktan mezara gömdü bile.

Libidonun ayartıcı düzenine karşı direnen, tek dünya, uyutulamayan, onca zulme, onca katliama, onca gözyaşına rağmen diriliğini koruyan müslüman dünya yalnızca.

İngilizler, dünyanın kimyasını bozdular; Yahudiler, ruhunu çaldılar ve sonuçta insanlığı uyuşturarak, düşünme melekelerini ve duyma yetilerini iptal ederek kitleleri kölelere dönüştürdüler.

İnsan hiç bir zaman, paranın ve libidonun kölesi olmamıştı.

Bu ayartıcı kölelik düzeni yıkılmalı.

İngilizlerle Yahudileri çözmeden bir mesafe katedemeyiz!

Yusuf Kaplan

21/05/2018 Pazartesi
2500 yıllık Batı uygarlığı, özlü bir şekilde özetlemek gerekirse, Atina’da kuruldu, İskenderiye’de dağıldı, Roma’da toparlandı ve iki asır önce, sanayi devrimleriyle birlikte Londra’da yeniden kuruldu.

İNSANIN EKONOMİYE İNDİRGENMESİ: CEHENNEMDE BİR MEVSİM’İN HABERCİSİ
Kapitalizm, Batı uygarlığının son evresi.

İngilizler, ekonomi-politik bir devrim gerçekleştirdiler: İnsanı, ekonomiye indirgediler; homo-economicus (ekonomik-insan) denen, insanın aşağılanmasından başka bir anlam ifade etmeyen maddeyi kutsayan din-dışı bir düzen inşa ettiler.

Bu kapitalist düzene, en güçlü ekonomi-politik eleştiriyi Marx yaptı: Dinin, önce, ruhsuz dünyanın ruhu olduğunu, ardından da, kapitalist düzenin dini, kitlelerin afyonuna dönüştürdüğünü, insanı metalaştırdığını söyledi.

En güçlü sosyolojik eleştiriyi Weber yaptı: Modernliğin, ürettiği ruhsuz, mekanik, rasyonalist dünyayla, insanı “demir kafes”e tıkadığını, bunun da, özgürlük kaybı ve anlam krizinin yaşanmasına yol açtığını hatırlattı.

Bu kapitalist-modernist pagan düzene, en güçlü felsefî eleştiri Nietzsche’den geldi: Tanrı’nın öldürüldüğünü, insanın nihilist bir çöle mahkûm edildiğini söyledi ve “çöl büyüyor, çöl büyüyor, insanlığı büyük bir yok oluş felâketi bekliyor!” diye haykırdı.

SİSTEMİ, İNGİLİZLERLE YAHUDİLER BİRLİKTE KURDULAR!
Küresel sistemi, iki asır önce, dört sanayi devrimine imza atan İngilizlerle Yahudiler kurdular.

Küresel sistem derken, kontrol ve kolonizasyon saldırısıyla dünyayı istila eden, medeniyetlerin köklerini kazıyan, başka dinlere ve medeniyetlere hayat hakkı tanımayan pagan Batı uygarlığının son evresinden söz ediyorum.

Kapitalizmle, dünya üzerinde “mutlak” hâkimiyet kuran, ayartıcı yöntemlerle gerçekleştirilen yeni-barbarlık biçimleriyle hâkimiyetini küre ölçeğine yayan ve meşrûlaştıran, gelinen nokta itibariyle hem “serseri mayın”ı andıran, keyfine göre istediği yeri işgal eden, istediği lideri alaşağı eden ama hem de kendi sonunun dinamitlerini de döşeyen karmaşık, ontolojik olarak zayıf temeller üzerinden işleyen bir düzen bu.

Tarihte ilk defa, din-dışı maddeci, pagan temeller üzerinde/n yükselen, o yüzden de hem fiilen hem de ontolojik olarak saldırgan bir uygarlığın sonunun başlangıcı bu düzen.

KÜRESEL SİSTEMDE İNGİLİZLERLE YAHUDİLER ÇARPIŞIYOR!
Hâlihazırda son yarım asırdır, küresel sistem, İngilizlerin kontrolünden Yahudilerin kontrolüne geçmiş durumda; son çeyrek asırdır spesifik olarak ABD’de, genelde ise İslâm dünyası merkezli dünya ölçeğinde yaşanan kavga, küresel sisteme İngilizlerin mi, Yahudilerin mi çeki düzen vereceği sorunu etrafında odaklanıyor.

İngilizler de, Yahudiler de, Çin’in, Hindistan’ın ve Japonya’nın kapitalizme boyun eğdirildiği için küresel sistemin önünde tehlike teşkil etmediğini, küresel sistemin önündeki en büyük tehlikenin, dönüştürülemeyen İslâm, teslim bayrağı çektirilemeyin Müslüman halklar olduğu konusunda hemfikirler.

İslâm’ın kurucu kaynaklarını kim daha sarsıcı şekilde paçavraya çevirerek İslâm’ı dönüştürebilirse, İslâm dünyasının geleceğini onun şekillendireceğini çok iyi biliyor İngilizler de, Yahudiler de.

Küresel sistemin geleceğini belirleyecek yakıcı sorun bu işte.

İslâm dünyasında Türkiye üzerinden yaşanan İngiliz-Yahudi çekişmesinin nedeni de burada gizli yine.

İNGİLİZ VE YAHUDİ ZİHİN PORTRELERİ
İngilizler, bölgenin tarihî derinliğini, halkların kültürel özelliklerini Yahudilerden daha iyi biliyorlar.

O yüzden, hem Vehhabiliği ve terör örgütlerini hem de İslâm’ı protestanlaştırma projesinin truva atı olarak kullanılan Kadıyaniliği ve son versiyonu Fetöcülüğü onlar kurdurdular.

Ancak Yahudiler, özellikle de Amerika’daki Yahudiler çok güçlüler. Hem paranın hem de her tür gücün kontrolü Yahudilerde.

Bu din-dışı pagan düzeni kuran, gelinen nokta itibariyle bu düzenin iplerini eline alma savaşı veren İngilizlerle Yahudilerin hem yukarıda özetlediğim kapitalist pagan düzeni kurucu rollerini hem de kültürel-psikolojilerini ve bu psikolojilerin nasıl işlediğini çözemezsek, bırakınız yeni bir dünya kurmayı, dünyanın yaşadığı temel felsefî, ekonomi-politik ve kültürel sorunları anlamakta da zorlanırız.

İngilizler de, Yahudiler de açgözlüdür.

“Adalı” psikolojisiyle hareket eden İngilizler, son derece soğukkanlı ve sinsi özelliklere sahiptir: O yüzden sağ-gösterip sol vurmakta ya da ölümü (terörü) gösterip, sıtmaya (protestanlığa) razı etmekte, dolayısıyla kontrol ettikleri halkların kimyasını bozarak ruhunu yok etmekte ve celladına âşık etmekte son derece mâhirdir.

Yahudilerse, azınlık psikolojisiyle hareket ettikleri için, gücü kutsarlar önce; sonra da gücü ele geçirmek için inanılmaz şekillere girerler, takiyyenin, kendilerini gizlemenin ustasıdır Yahudiler. Gücü ele geçirince, bu gücü acımasız bir şekilde uygulamakta kimse yarışamaz Yahudilerle.

Ama her daim güçlü bir paranoya ile hareket etmekten de uzak durmazlar. Yahudileri canlı ve diri tutan şey, işte bu paranoya’dır.

Burada Yahudileri hedef göstermiyorum.

Ayrıca Siyonist ayrı Yahudi ayrı zokasını yutmadığımı da hatırlatmak istiyorum: Her Yahudide siyonist bir tohum gizlidir.

Dediğim gibi, suçsuz, masum hiç kimseyi hedef gösteremem; biz ki, bu Yahudileri Avrupalıların her tür işkenceye maruz kıldıkları bir cehennemden kurtarmış bir medeniyetin çocuklarıyız.

Bu notu özellikle düştüm; çünkü bu konuyla ilgili yazdığım cuma günkü ilk yazım, Amerika’daki -tam da Yahudi psikolojisiyle hareket eden- Fetöcü siteler tarafından hedef hâline getirilmeme yetti. Neden acaba?

Yahudilerin tasmalı çekirgeleri misiniz siz?

Sonra dünyadaki Yahudi yayın organları topyekûn saldırıya geçti!

Paranoyak bunlar, diye boşuna demedim.

Tezgâhlarını bozan, deşifre eden herkesi hedef hâline getirmekten çekinmezler, o yüzden.

Bu dünya, böyle gitmez.Askerî darbe girişiminden sonra şimdi de ekonomik darbe...

Yusuf Kaplan

25/05/2018 Cuma

Seçimlerin kaderini, ağırlıklı olarak, ekonomi belirleyecek...

Ekonomideki değerlerin ve dengelerin sarsılması, bunlarla oynanması, ekonomiyi kontrolden çıkarır.

YAHUDİ FAİZ LOBİSİ TÜRKİYE’YE OPERASYON ÇEKİYOR!
Türkiye seçimlere girerken, Türkiye’ye ekonomik operasyon çekiliyor, dengelerle oynanıyor, dövizde dramatik bir patlama yaşanıyor...

Kim çekiyor bu ekonomik operasyonu? Amerika’ya her bakımdan hâkim olan, faiz lobisini kontrol eden Yahudi lobisi ya da Yahudi gücü.

Ya da şöyle diyelim: Bir NATO-FETÖ operasyonu bu.

Yeminli İslâm ve Türkiye düşmanlarından Michael Rubin, dolardaki ânî artış patlak vermeden bir kaç gün önce, şöyle bir tweet attı:

“1 dolar 5TL ne zaman olur? Haftaya? 1 dolar 10 TL hemen seçimden sonra mı olacak? Erdoğan’ın cehaleti ve egosu, Türk halkının alım gücünü ve ekonomik birikimlerini bitiriyor.”

Tweetin dili Türkçe, ayrıca!

Bu nasıl bir şeydir peki? Birilerinin ülkeyi seçimlerden önce de sonra da karıştırmak istediğinin küçük ama önemli bir göstergesi bu tweet.

Seçimlerden önce bu işi hızlandırmak ve seçimlerin kaderini değiştirmek istiyorlar.

Dün yayınlanan Fransız Le Point dergisi Diktatör Erdoğan kapağıyla çıktı...

“Erdoğan daha ne kadar ileri gidebilir?” diye soruyor pespaye dergi.

Sıyırmış bunlar!

Gavur, gavurluğunu yapacak elbette.

İyi de biz ne yapıyoruz?

Biz de birbirimizle kavga edip duruyoruz.

Hatta doların yükselmesinden ötürü bayram yapan insanlar var bu ülkede.

İnsan mu bunlar şimdi?

Sosyal medyada çok ürpertici bir sosyal medya operasyonu gözleniyor: Bu ekonomik saldırıyı Erdoğan’ı devirmek için bir fırsat olarak gören ve tweetleri katlayanlar var.

Bir arkadaş, “bir kişinin 17 sahte hesabı olduğunu tespit ettik” dedi.

17 hesap! Bunlar ulaşılanlar, bir de ulaşılamayan hesapları düşünün!

HÜKÜMETİN ALMASI GEREKEN ÖNLEMLER
Seçimlere tam bir ay var. Son iki hafta kritik. Dikkatli olmak gerekir.

(Kurduğum cümleye bakar mısınız: “Son bir hafta kritik. Dikkatli olmak gerekir” diye yazıyorum).

Sanki seçimler değil de savaş oluyor gibi yaşanıyor seçimler çünkü.

Emperyalistler, seçimlerin iç çatışmalara, sosyal ve siyasî kaosa dönüşmesi için ellerinden geleni yapıyorlar.

Ama asıl mesele şu, bu dolar krizinde:

Emperyalistler, askerî darbeyle yapamadıklarını ekonomik darbeyle yapmaya çalışıyorlar!

Hükümet âcil tedbirler almalı!

Ekonomi Bakanı, neden açıklama yapmaz, finans kurmayları neden ateşi düşürücü girişimlerde bulunmaz ve kamuoyunu sürekli olarak bilgilendirmez, anlayamıyorum doğrusu.

Hükümetin, ekonomi ve para politikalarını yönlendiren kurmayların atması gereken en önemli adım,“ekonomik kriz mi geliyor?” veya “bu duruma ne zaman be nasıl müdahale edilecek acaba?” soruları çerçevesinde toplumda oluşan belirsizliği, panik ve korku havasını gidermek olmalı.

İkinci olarak, sosyal huzurun, kardeşlik ortamının pekiştirilmesi, bu konuda zaaf gösterilmemesi gerekiyor.

Üçüncü olarak, özellikle yöneticilerin, küresel şer odaklarının Türkiye’yi açık hedef hâline getirmelerine neden olabilecek ya da para dengelerini, ekonomik dengeleri alt üst edebilecek açıklamalardan kaçınmaya özen göstermeliler.

TOPLUM, FERASETİNİ KUŞANMALI!
Topluma gelince... Toplum, panik havası oluşturmaya, ülkeyi kaosa sürüklemeye çalışanlara fırsat vermemeli ve ferasetini kuşanmalı.

Şunu aslâ unutmamalı:

Zor zamanlarda kenetlenemeyen, birbirine düşen toplumlar, tespih taneleri gibi dağılırlar... kolay kolay toparlanamaz, un ufak olurlar, leş kargalarına yem olmaktan kurtulamazlar!

Emperyalistler, Türkiye’ye diz çöktüremeyecekler! Buna toplum olarak izin vermeyeceğiz.

Benim derdim parti, siyaset filan değil.

Derdim Türkiye benim.

Türkiye’nin apaşikâr bir saldırıya maruz kaldığı bir zamanda toplum topyekûn olarak dimdik duramazsa, toplum olma vasfını yitirir, kurda-kuşa yem olur!

Vesselâm..

.Bernard Lewis: İslamofobinin fikir babası

Yusuf Kaplan

27/05/2018 Pazar

Oryantalizmin son temsilcilerinden Bernard Lewis bir asır gibi uzun bir ömür sürdü ve 101 yaşında öldü geçen hafta.

Gereken ilgiyi göremedi Lewis’in ölümü Türkiye’de, Türk medyasında.

Herhangi bir oryantalist değildi Bernard Lewis: Son yarım asırda İslâm dünyasının kan gölü haline gelmesinde, İslâm nefretinin Batı’da yayılıp kökleşmesinde Lewis’in yazdıklarının, yöneticilere yaptığı danışmanlıkların çok belirgin rolü olmuştu.

Bernard Lewis’in kişiliğine, kimliğine, tarihçiliğine ve yaptıklarına birazdan geleceğim. Ama önce oryantalizme, medyayla birlikte değişen çehresine biraz yakından bakalım.

ORYANTALİZM: ZİHİNLERİ SÖMÜRGELEŞTİRME BİÇİMİ VE YOLU
“Sömürgeciliğin keşif kolu” diye tarif etmişti, Cemil Meriç oryantalizmi yani şarkiyatçılığı.

Cemil Meriç’in oryantalizm tarifini, zihinleri sömürgeleştirme yolu, diye değiştirebiliriz; özellikle de gerek sömürgeciliğin gerekse oryantalizmin geldiği noktayı göz önünde bulundurarak.

Oryantalizm, Batılıların zihinlerde tahakküm kurma biçimleri, yöntemleri, stratejileri.

Sömürgecilik, toprakların işgal edilmesi.

Oryantalizm’se, zihinlerin sömürgeleştirilmesi.

Yakın zamanlara kadar birbirinin önünü açan iki tahakküm biçimiydi bunlar.

Şimdi, araya medyanın girmesiyle birlikte, sömürgecilik de, oryantalizm de medyatikleşti.

İki anlamıyla da medyatikleşti.

Hem medya üzerinden işlemeye başladı ikisi de; hem de medyayla ilişkinin verdiği sığlaşmadan nasibini aldı.

Sığlaşma hem basitleşme / basitleştirme hem de basitleştikçe, dolayısıyla basitleştirdikçe, hedef saptırma, ayartma, çarpıtma işlemlerinin kolaylaşması.

Bütün bu söylediklerim şu anlama geliyor: Akademik oryantalizm bir şekilde bitti. Yerine, akademik oryantalizme rahmet okutacak medyatik oryantalizm yerleşti.

Sömürgecilik de, medyatik kolonyalizme dönüştü; oryantalizm ve kolonyalizm medya üzerinden daha etkin bir şekilde üretilmeye başlandı.

Akademik oryantalizmin bir namusu vardı her şeye rağmen; bir kamusu da vardı.

Medyatik oryantalizmin namusu da, kamusu da yok.

Namlusu var yalnızca: Kamera.

İnsanı öldürmek için değil, yaşarken öldürmek için insanı.

Acı çekerek değil baştan çıkararak, haz duymasını sağlayarak öldürmek...

Başka bir ifadeyle, zihnini dönüştürerek, ruhunu, ruh köklerini yok ederek insanı yaşarken öldürmekte, canlı cenazeye dönüştürmekte kullanılıyor kamera. İnsanın kullandığı bir silah değil, insana / izleyiciye yöneltilen bir silah bu.

BERNARD LEWIS: HEM İNGİLİZ HEM YAHUDİ SİNSİ BİR TARİHÇİ
Rastgele biri değildi Bernard Lewis: İngiliz Yahudisiydi.

Hem İngiliz hem de Yahudi, bir kişide vücut bulmuştu: Bir beyinde.

O yüzden kapılar sonuna kadar açılıvermişti Lewis için.

Hem İngiltere adına (MI6 için) casusluk yapıyordu hem de bütün Amerikan başkanlarına danışmanlık hizmeti sunuyordu.

Bernard Lewis, çok iyi bir tarihçi değildi; çok velûd ve çalışkan bir tarihçiydi.

Derdi iyi tarihçi olmak değildi muhtemelen. Asıl derdi (ya da “görevi”) İslâm dünyasının toparlanmasının, Türkiye’nin İslâm dünyasını toparlamasının önünü kesmekti; bu iki hedefi de adım adım yerine getirmeyi başardı.

Türkçe, Arapça ve Farsça’yı iyi biliyordu. Fransızca ve İngilizce’yi de.

Önce, 1960 yılında Chatham House’un teklifiyle The Emergence of Modern Turkey kitabını yayımladı. (Modern Türkiye’nin Doğuşu başlığıyla İş Bankası’ndan basılmış bu kitap -Türkçesini görmedim).

Kitap, bütün dünyada Türkiye ile ilgili araştırmalarda ilk kaynak kitaptır. Çok etkili ve belirleyicidir. Bu kitabı ayrıca derinlemesine yapı-sökümüne tabi tutmak iyi olur. Fırsat olursa...

Sadece şu kadarını söyleyeyim: Bir İngiliz ve Yahudi bir adamın elinden çıkmış bir metin var karşımızda: Sinsilik, hedef saptırıcılık, yanlış yönlendirme çabalarını iyi görmek şart. Türkiye’nin sekülerleşmesini, Batı uygarlığı yörüngesine girmesini, bunun zorunluluk olduğunu uzun uzun anlatıyor. Darbelerin, Türkiye’de demokrasinin, laikliğin garantörü olduğunu söylüyor.

“Sağ gösterip sol vuran” biri var karşımızda. Meselâ Ermeni meselesinde Türkiye’nin tezlerini destekliyor açık açık. Ama Türkiye’nin yörüngesini yitirmesini, medeniyet iddiasını terketmesini alkışlıyor. Bizim seküler, ulusalcı çevrelerimiz, Ermeni meselesi nedeniyle söylediklerinden ötürü yere göğe sığdıramadılar Lewis! Zokayı yutmak böyle bir şey işte!

O yüzden bizim seküler / Batıcılarımızın, Lewis’in kalbimize hançeri nasıl sapladığını görebilmeleri çok zor. Celladına âşık tasmalı çekirgelerden böyle bir şeyi beklemek abes zaten.

Bu kitabı aşacak, daha doğrusu bu kitabı tahtından edecek, yerini alacak çapta bir Cumhuriyet Tarihi kitabı yazamadığımız sürece, işimiz zor.

Lewis daha sonra İslâm dünyasının gelişinin önünün kesilmesi, bunun için de İslâm’ın terörle özdeşleştirilmesi stratejisini geliştiriyor. Bütün yarım asırlık mesaisini bu meseleye hasrediyor.

Ahmed Çelebi’yi “Irak’ın Atatürk’ü” olarak pazarlıyor.

500 bin satan, dünyanın -dünyayı yöneten mahfiller üzerinde- en etkin aylık düşünce dergilerinden The Atlantic Monthly dergisinde, 1980’lerin başında “The Muslim Rage” (“Müslüman Öfke”) başlığıyla yayınladığı makale İslamofobinin, İslâm nefretinin tohumlarını ekiyor hâlâ...

İslâm’a Karşı İslâm savaşı olarak bilinen stratejinin temellerini de Bernard Lewis atıyor...

Ruh atılımı olmadan aslâ!

Yusuf Kaplan

28/05/2018 Pazartesi

Türkiye’nin uzun soluklu, köklü, çok yönlü, kalıcı ve sarsıcı bir ruh atılımına ihtiyacı var.

Ruh atılımını gerçekleştirebilen toplumlar, her türlü zorluğa göğüs germesini de bilirler.

Ruh atılımını gerçekleştiremeyen toplumlarsa -tıpkı bizim bir asırdır yaşadığımız gibi- esen rüzgârların önünde sürüklenirler...

HAYATIN İKİ CEPHESİ: MADDE VE RUH CEPHESİ
Hayatın iki cephesi var: Madde cephesi ve mânâ / ruh cephesi. Biri olmadan diğeri de olmaz.

Ruh cephesi, adı üstünde, bir toplumun varlık nedenini ve varoluş zeminini oluşturur.

Bir toplumun yaratıcı ruhunun ve kurucu iradesinin temellerini döşer ruh cephesi. Ve fikir, dil, eğitim, kültür, sanat, ahlâk gibi kurucu temellerden vücut bulur.

Madde cephesi ise, bu kurucu temellerin köksalmasını, kalıcılaşmasını, sürgit yaşamasını ve insanı yaşatmasını sağlayan ekonomi, bilim, teknoloji ve siyaset gibi sütunlardan teşekkül eder.

Ruh / mânâ cephesi temelleri döşer; madde cephesi ise sütunları diker.

Ruh cephesi, kurucu; madde cephesi ise koruyucu işlev görür.

TÜRKİYE’NİN SORUNLARI VAROLUŞSAL
Madde cephesinde ne kadar başarılı olursanız olun, mânâ / ruh cephesini ihmal ederseniz, elde ettiğiniz maddî başarılar her şeyi imha eder, sizi de zihnî-ahlâkî ve sosyo-kültürel intiharın eşiğine sürükler...

Türkiye’nin sorunları hem manevî hem de maddî boyutları olan, gelip-geçici, günübirlik değil köklü sorunlardır.

Başta eğitim olmak üzere, düşünce, kültür, sanat, şehircilik, gençlik sorunları, varoluşsal problemlerdir.

Köklü meseleler.

O yüzden uzun vadeli hazırlıkları, köklü çözümleri gerektiren büyük sorunlar.

Bu sorunlarımızı hâl yoluna koyabildiğimiz zaman bizi kimse durduramaz zaten.

Bunu bütün dünya biliyor: Batılılar da biliyor, umutlarını bize bağlayan mazlum dünya da. Biz farkında değiliz bunun yalnızca.

EĞİTİM DE, SANAT DA, BİLİM DE BİR MEDENİYET MESELESİDİR
Türkiye, Tanzimat’la birlikte rotasını, Cumhuriyet’le birlikte bir medeniyet değiştirme macerasına soyunarak mecrasını ve yönünü yitirdiği için, temel sorunlarının neler olduğunu görecek bir perspektiften, yaşananları anlayabilecek, anlamlandırabilecek ve aşma iradesi geliştirebilecek bakış açılarından da yoksun.

O yüzden yaşanan sorunların gelip-geçici, günübirlik sorunlar olduğunu zannediyor.

En büyük sorunumuz, sorunumuzun ne olduğunu kavrayamayışımız ve sorunlarımızı kavramamızı mümkün kılacak kapsamlı bir perspektife, bakış açısına sahip olamayışımız.

Yaşadığımız sorunlar, medeniyet çapında sorunlar: Medeniyet iddiasını yitirmiş, başka bir uygarlığı tepeden, Jakoben yöntemlerle zoraki olarak benimsemeye zorlanmış bir toplumun yaşadığı köklü, varoluşsal ve travmatik sorunlar.

Yaşadığımız sorunların bu toplumun rotasını bulma, yönüne ve yörüngesine kavuşma sürecinde karşılaştığımız sorunlar olduğunu göremiyoruz; göremiyoruz, çünkü bunu mümkün kılabilecek bir medeniyet perspektifinden yoksunuz.

O yüzden meselâ eğitim gibi köklü, varoluşsal sorunlarımızı kavramakta ve çıkış yolu bulmakta zorlanıyoruz.

Çünkü eğitim meselesi bir medeniyet meselesidir.

Medeniyet meselesi ise bütüncül bir Yaratıcı, insan ve kâinat tasavvuruna sahip olmayı zorunlu kılan büyük bir meseledir.

Eğer siz, böyle bir perspektife sahip değilseniz, eğitim sorunlarımızın temelde medeniyet krizinden kaynaklandığını göremez, kalıcı, köklü çözüm önerileri geliştiremezsiniz.

Türkiye’de iki asırdır yaşanan ve bizi her defasında eğitimi yap-boz tahtasına çevirmeye zorlayan temel çıkmaz da bu.

RUH ATILIMI OLMADAN ASLÂ!
Bize ait bir medeniyet fikrimiz yok. O yüzden güçlü, çağdaş bir eğitim sistemi inşa edemiyoruz.

Daha da vahimi, hem mevcut eğitim sisteminin iddia edildiği gibi Batı’da bir benzeri yok; son derece sığ, ezberci; eleştirel, analitik düşünme melekelerini iptal eden; yozlaştırıcı, yabancılaştırıcı, kimliksizleştirici, çözücü bir eğitim sistemi bu; hem de bizim medeniyet dinamiklerimizle ilişkisi sıfır.

Oysa bir eğitim sistemi, toplumun medeniyet dinamikleri ekseninde inşa edilir. Genç kuşaklarına ancak o zaman güçlü bir tarih bilinci, çağ bilinci, kimlik bilinci kazandırabilir. Düşüncede, bilimde, sanatta yapılacak hamlelerin, atılımların kurucu temellerini sunabilir.

Mevcut sığ, pozitivist eğitim sisteminin büyük düşünürler, büyük sanatçılar, büyük bilim adamları çıkaramamasının nedenleri burada gizlidir.

Mevcut eğitim sisteminden Kant da yetişmez, Hegel de; Beethoven da yetişmez, Mahler de; Picasso da yetişmez, Cezanne da.

Mevcut eğitim sisteminden, elbette ki, Ebû Hanife ya da Gazâlî, İbn Arabî, Sinan veya Itrî yetişmesini beklemek ham hayalden başka bir şey değildir.

Bana ne lazım? Kant’ı, Hegel’i, Nietzsche’yi, Mozart’ı, Chopin’i, Wagner’i, Manet’yi, Dali’yi, Kandinsky’yi de tartışacak, yorumlayacak ve aşacak bir noktaya ulaşacak yeni Gazâlîler, yeni İbn Haldun’lar, yeni Yunus’lar, yeni İbn Sinâ’lar, yeni Sinanlar ve Itrîler lazım.

Çağı iyi anlayacak, içinde yaşadığı çağı iyi tanımadığı zaman yalnızca tanımlandığını, çağı tanımadan çağı değiştirme iddiasında bulunamayacağını kavrayacak, zamanla çağı, çağın kurucu kişiliklerini tartışacak, aşacak, başka çağlara ulaşacak, çağrı’sı çağını kuracak çaplı öncü kuşaklar yetiştirmeden ruh atılımı yapamayız.

O yüzden ruh atılımı olmadan, aslâ, diyorum. Vesselâm.Bin yıllık omurga: Ortak tarih şuuru ve medeniyet tasavvuru

Yusuf Kaplan

1/06/2018 Cuma

Bin yıldır, İslâm dünyasını hem küresel bir güç olarak kuran hem de her tür saldırıya karşı koruyan ana omurgayı biz inşa ettik. Biz, yani bugün Balkanların, Kafkasların, Türk ve Arap dünyasının çocuklarını aynı tarih şuuru ve medeniyet tasavvuru etrafında toplayan Anadolu kıtası’nın çilekeş insanları.

KURUCU MELİKŞAH, UYGULAYICI NİZAMÜLMÜLK, TEMELLERİ KOYUCU GAZÂLÎ
Bu bin yıllık omurga, Melikşah’ın kurucu liderliğinde, Nizamülmülk’ün uygulayıcı maharetinde ve Melikşah’la Nizamülmülk’e yürünecek yolun haritasını çıkaran Gazâlî’nin temelleri koyucu öncülüğünde gerçeğe dönüştürülen Ehl-i Sünnet Omurga’dır.

Burada mezhepçi bir okuma yapmadığımı, stratejik değeri yüksek tarihî bir tespitte bulunduğumu özellikle hatırlatmak istiyorum.

İslâm dünyasının perperişan olduğu, böylesine zorlu ve kritik bir zaman diliminde mezhepçilik yapamam. Allah’tan korkarım.

Yapmaya çalıştığım şey, bugün yaşadığımız temel, varoluşsal sorunlarımızı kavramamızı kolaylaştıracak, geleceğe ışık tutacak bir alan açma, ufuk çizgisi çizme çabası.

GAZÂLÎ’NİN DİKTİĞİ OMURGA’NIN 3 SÜTUNU
Ehl-i Sünnet’in, sadece İslâm tarihini değil dünya tarihini yaklaşık bin yıl yapmasını mümkün kılan kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu üç hayatî işlev gördüğünü söylüyorum.

Gazâlî, çeyrek asırda, bin yılın tohumlarını eken bu Omurga’yı üç muazzam sütun üzerinde/n yükseltti:

Önce, akîde muhkemleştirildi.

Sonra, fikrî yörünge kökleştirildi.

Son olarak da, siyasî bütünleşme gerçekleştirildi.

Bu üç muhkem sütunun hayata geçirilmesiyle birlikte, İslâm dünyasındaki akîdevî tartışmalar aşıldı, özgün İslâm düşüncesinin güzergâhları belirginleştirildi ve İslâm dünyasının her anlamda bütünleşmesi sağlandı.

Akîdevî temel, sağlam kurulduğu, fikrî yörünge kıvamını bulduğu ve siyasî bütünleşme nihâî noktasına ulaştığı için, müslümanlar, hem dışardan gelen bütün büyük ölçekli saldırıları kolaylıkla püskürtebildiler hem ilim, fikir, ahlâk, sanat, estetik, siyaset, iktisat gibi hemen her alanda büyük atılımlar yapacak, bütün medeniyetlerden beslenecek, hepsini besleyecek ve küresel ölçekte dünya tarihinin akışını şekillendirecek tarihî eksen konumuna yükseldiler.

OMURGA’NIN ÇÖKERTİLMESİ...
Yüzyıllık insanlık tarihini, bu omurganın çökertilip çökertilememesi belirleyecek.

İki asırdır, Batılı emperyalistlerin şekillendirdikleri dünya tarihinin ana yörüngesini işte bu omurga’nın önce dağıtılması, sonra da İslâm’ın protestanlaştırılarak dönüştürülmesi ve hayattan uzaklaştırılması stratejisi oluşturuyor.

Toynbee, ülkemizde hiçbir tarihçinin, sosyal bilimcinin ya da fikir adamının dikkatini çekmeyen çok önemli bir tespitte bulunur ve “son asırda İslâm dünyasına vurulan en büyük darbe Ehl-i Sünnet’in dağıtılması oldu” der; Osmanlı’nın çökertilmesi ile Müslüman Hindistan’ın parçalanmasının bunun en önemli ve 20. yüzyılın tarihini belirleyen göstergesi olduğunu söyler. Tabiî buna Türk dünyasının da, Arap dünyasının da paramparça edilmesini eklemek gerekir.

Sadece Müslümanların geleceğini değil, dünya tarihinin akışını şekillendirecek temel itici güç, bu Ehl-i Sünnet Omurga’nın yeniden tesis edilmesi ihtimalidir.

Çünkü Ehl-i Sünnet Omurga, mezhebî bir yönelimin adı değil, ortak tarih şuurunun yeni bir medeniyet atılımına öncülük edecek yegâne adresi ve kaynağıdır.

BATILILARIN YÜZYILLIK STRATEJİSİ: OMURGA’NIN DİRİLTİLMESİNİN ÖNLENMESİ
O yüzden asıl mesele omurganın korunabilmesi ve yeniden kurucu roller üstelenebilmesi meselesidir.

İşte tam da bu nedenledir ki, İngilizler, son iki asırda, bu omurgayı çökertecek iki büyük strateji geliştirdiler.

Birinci strateji, tarih yapan bir aktör olarak İslâm’ın tarihten uzaklaştırılması: Bunu Osmanlı’yı, Müslüman Hindistan’ı, Türk ve Arap dünyasını -diğer emperyal güçlerle birlikte- parçalayarak başardılar.

İkinci büyük strateji, müslüman toplumları İslâm’dan uzaklaştırma yani bir yandan Vehhabilik projesiyle hâricî mantığının müslüman toplumların omurgası hâline getirilmesi, öte yandan da iki asır önce Hindistan’da Kadiyânîlik’le başlatılan, Türkiye’de Fetö ile nihâî noktasına ulaştırılan İslâm’ı Protestanlaştırma, böylelikle İslâm’ı müslümanların hayatında merkezî rol oynayan bir konumdan uzaklaştırma stratejisi.

Ehl-i Sünnet Omurga, bizim sadece müslümanların tarihini değil, dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan ortak tarih şuurunun adı, adresi ve kaynağıdır. Eğer Müslümanlar yeniden toparlanıp tarih yapacaklarsa, bu omurga’nın oluşturduğu ortak tarih şuurunun hayata ve harekete geçirilmesiyle mümkün olacak bu.

Bu omurga’nın, dolayısıyla inşa ettiği ve hayata geçirdiği ortak tarih şuurunun ve medeniyet tasavvurunun merkez üssü Türkiye’dir.

İşte Türkiye, tam da bu nedenle Batılı emperyalistlerin yüzyıllık stratejilerinin yegâne hedefidir.

Bu nedenle yaşananlara parti politikaları açısından bakarsanız hiç bir şeyi tam olarak göremezsiniz.

Ama yaşananlara ortak tarih şuuru ve bu tarih şuurunun ana kaynağı omurga’nın yeni bir medeniyet atılımına kaynaklık edecek tarih yapıcı bir dinamik olarak bakarsanız, neden Türkiye’nin durdurulmaya çalışıldığını görebilirsiniz.

Sözün özü: Türkiye’nin ortak tarih şuurunu harekete geçirecek bu omurga, ne kadar canlı ve diri olursa, Türkiye’nin toparlanması ve mazlum dünyayı toparlaması da o kadar kolaylaşır.

Biz bu omurga’nın inşa ettiği ortak tarih şuuruna henüz hakkıyla sahip miyiz, bu, tartışılabilir.

Ama İslâm dünyası, bu ortak tarih şuurunun ne demek olduğunu iyi biliyor.

Yaşlı bir Yemen’linin şu sözünü daha önce de hatırlatmıştım: “İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü. İslâm dünyasının ayağa kalkabilmesi İstanbul’un yeniden ayağa kalkabilmesine bağlı.”

Eğer bu muazzam ortak tarih şuuruyla donanabilirsek, farklı dinlerin, farklı mezheplerin, farklı dünyaların nefes alabilecekleri kuşatıcı medeniyet fikrini yeniden biz sunabiliriz dünyaya. Vesselam.

Süleymaniye, Sinan’ın ibadeti; senin ibadetin ne, peki?

Yusuf Kaplan

4/06/2018 Pazartesi

Piyer Loti Tepesi, İstanbul’un temâşâ edileceği en iyi yerdir. Tarihî Yarımada’dan Üsküdar’a, Haliç’in sırtlarından Kağıthane’ye ve Sütlüce’ye kadar İstanbul avucunuzun içindedir adeta Piyer Loti Tepesi’nde.

SÜLEYMANİYE BİR RUHTUR, SÜKÛT SÛRETİNDE KONUŞUR...
Süleymaniye bize ne söyler, bilen var mı; İstanbul’un sesini, seslenişini, serzenişini, ne dediğini duyan?

Oysa Süleymaniye bir ruhtur: Çileyle ve cehdle, aşkla ve şevkle silbaştan adım adım inşa edilen; umutla dikilen her bir ağaçla, ufuk çizgisinin işareti gibi yerleştirilen her bir taşla her karesine İslâm’ın diriltici nefesi nakşedilen; herkese, her inanca, her duyuşa kulak kesilen bir şehrin, bir Müslüman şehrin kanatlandırıcı, kucaklayıcı, sarıp sarmalayıcı ruhu.

Süleymaniye, bir medeniyet rüyasının çağlaya çağlaya nasıl kanatlandırıcı ulvî bir ırmağa dönüştüğünün, çağ kurucu yılmaz bir ruhun çağları aşarak, zamana-mekâna meydan okuyarak en güzel Müslüman şarkısını bestelediğinin göstergesi, hakikat medeniyeti şiirinin ete-kemiğe bürünüşü, terennümü, dile gelişidir.

Süleymaniye, Sinan’ın ibadetidir, yaptığı, insanlığa bıraktığı şeydir.

Konuşmadan konuşan şehirdir İstanbul.

Sükût sûretinde konuşan, sustukça konuşan, sustukça hakikate daha bir susayan, sustukça büyük biri diriliş ve varoluş şarkısı besteleyen...

Tevazu anıtıdır, Süleymaniye, özlü bir ifadeyle.

Taştan tevazu çıkarmak, tevazunun şiirini taşla yazmak bizim medeniyetimizin çocuklarının marifeti ve mahareti olabilirdi ancak.

İNGİLİZ FİLM YÖNETMENİ: “SÜLEYMANİYE’NİN ŞİİRİ, ÜÇ GECE UYUTMADI BENİ!”
Bu şehrin şiirini, dünyanın en görkemli, denizle ve denizde havanın ve suyun ve yerin ve göğün semâ ettiği bu büyük varoluş şarkısının terennümlerini bu şarkının bestecilerinin çocukları bizler duymuyoruz, göremiyoruz, hissetmiyoruz bile!

Ne kadar ürpertici, değil mi?

Ama bu muazzez tevazu şiirini başkaları, başka dünyaların insanları dinliyor, görebiliyor. Bu Süleymaniye’nin şiiri karşısında uykuları kaçabiliyor başka dünyaların çocuklarının...

Sally Potter, sözgelimi.

İngiliz film yönetmeni, Piyer Loti’den üç gece Süleymaniye’yi temâşâ eylemiş.

Çarpılmış!

Şöyle anlatıyor yaşadığı sarsıntıyı: “Üç gece Süleymaniye’yi seyre daldım. Süleymaniye’nin o muazzam şiiri üç gece uyutmadı beni.”

Türkiye’de sinemacı yok mu?

Süleymaniye’nin şiirini onlar neden göremezler, neden yaşayamazlar iliklerine kadar?

Sahi, bu ülkede kaç yönetmenin, sanatçının, ressamın hatta müzisyenin uykuları kaçmıştır Süleymaniye’nin o muazzam tevazu ve ilâhî aşk şiiri ve bestesi karşısında?

Bizim dediğimiz sanatçıların, kaçı, kaçta kaçı, Süleymaniye’nin şiirini duyabilecek, kendinden geçerek dinleyebilecek ve oradan bambaşka bir şarkı besteleyebilecek durumdadır?

Biz şehrin başına ne geldiğini bilmiyoruz; şehrin ne olduğunu bilmiyoruz; bizim ne olduğumuzu bilmiyoruz ki, şehrin ne olduğunu bilebilelim.

Şehir, insandır.

Şehir, insana konuşur, insanla konuşur.

İnsan varsa, şehri de vardır.

İSTANBUL KURTULURSA, TÜRKİYE DE KURTULUR!
Şehir harabeye dönüşmüşse, yok olmanın eşiğine sürüklenmişse, insan öldüğü içindir, çoktan sırra kadem bastığı için.

Şehrin bir suçu yok.

Suçlu insan.

Azman insan.

Kapitalizmin kölesi ruhsuz, fütursuz türedi tür!

İstanbul ruhuna kavuşmalı, bu katliamdan kurtulmalı.

İstanbul kurtulursa Türkiye kurtulur, Türkiye kurtulursa dünya kurtulur. Bunu aslâ unutmamalı.

İstanbul kendine gelirse, dünya kendine gelir İstanbul aşkıyla yanıp tutuşan, dört nala insanın önce kendini fethe çıkacağı günleri bekleyen akıncıların, alperenlerin, dervişlerin, öncü kuşakların diriltici ruh atılımlarıyla...

İsmail Hakkı Bursevî Hazretleri, Esmâü’l-Hüsnâ (Allah’ın Güzel İsimleri) üzerinden şehirleri okuyarak muazzam bir tarih felsefesi yapar. İstanbul, “el-Câmî’” (Toplayan, Toparlayan, Koruyup Kollayan) ism-i şerîfinin mazhargâhıdır, der.

İstanbul, ayağa kalkacak ve ayağa kaldıracak dünyayı yeniden taze bir ruhla -Allah’ın izni ve keremiyle...

SENİN İBADETİN NE, SEN NE YAPTIN?
Tanpınar, “Müslüman sanatçı, inşa etmiyordu, ibadet ediyordu,” demişti.

Ve “Süleymaniye, Sinan’ın ibadetidir” diye örneklemişti, kurduğu bu güzel cümleyi.

Hüdayi Vakfı’nın Fatih’teki Gazanferağa Medresesi’nde Medeniyet Okumaları dersleri yapıyoruz. Çok iyi yetişiyor arkadaşlar, şükür.

Gazanferağa’da, Arapça dersleri de veriliyor. Bir gün Suriyeli Arapça hocası yanıma geldi ve şöyle bir şey söyledi: “Yusuf Hocam, müslümanların güçlü olduğu bir zamanda yaşasak ne güzel olurdu, değil mi?” dedi.

“Hayır,” dedim. “Bak güzel kardeşim! Allah’ın bizi nasıl sevdiğini, bize ne büyük lütuflar ikram ettiğini görmüyor musunuz? Biz, ibadetimizi yerine getireceğiz. Biz, kuracağız, her şeyi yeniden inşa edeceğiz. Bundan büyük lütuf olur mu?”

Adamcağız, “eyvah, ne yaptım ben, Allah affetsin beni” dedi, gitti.

Ey Hakikat yolcusu!

Her dem taze bir ruhla şu soruyu sor kendine: Süleymaniye, Sinan’ın ibadeti. Senin ibadetin ne, peki? İstanbul’u ayağa kaldıracak, Türkiye’yi toparlayacak, Türkiye’nin mazlumları toparlayıp ayağa kaldırmasını sağlayacak cehdin, gayretin, ibadetin ne?Çağ körleşmesi ve ruh üşümesi: Sûr'a üfleme vakti şimdi...

Yusuf Kaplan

17/06/2018 Pazar

Çağdaş insan’dan sözedip duruyoruz da; yok öyle biri!

Çağ da yok; insan da artık.

Çağ, bir ağ!

Devâsâ bir ağ hem de!

Çağdaş insan’sa, ağdaş sadece!

Kendi’nin, kendi hakikatinin, kendini hakikate irtibatlayan ulvî bağ’ın önünde bir takoz, ayartıcı ve saptırıcı bir ağ’a dönüşen çağ da; sürgit ayartılan ve hakikatten kaçan ağdaş insan da.

ONTOLOJİK VOYERİZMİN ZAFERİ: İNSANIN ONTOLOJİK FELÂKETİ!
İşte çağdaş insan, kendini hakikate rapteden, bütün âlemleri temâşâ ettiren, gezdiren, yaşatan ulvî bağ’ı yitirdiğinden bu yana devâsâ bir ağ’da debelenip duruyor, fırtınalı bir denizin ortasında oraya buraya sürükleniyor yalnızca...

Çağdaş insan, ulvî bağ’ı, ulvî kaynakla bağlantısını yitirdiği için, kanatlandırıcı, bütün dünyaların meyvelerini tattırıcı bir çağ ruhundan da, bu lezzetli yolculuğu yaptıracak, insanı âlem içre âlemlerde gezintiye çıkaracak pusulasından da, ulvî çağrı utkusundan ve tutkusu’ndan da yoksun.

Çağdaş insan, kalbini körleştiren, zihnini felçleştiren, ruhunu çölleştiren, böylelikle insanı ayartıcı, baştan çıkarıcı bir sürgüne mahkûm eden devâsâ bir ağ’da mahpus.

Ama bunun farkında bile değil.

Değil; çünkü ağ’da sürükleniyor ve ağ son derece pornografik ve pagan, ayartıcı ve saptırıcı yani.

İnsanın ontolojik ölümü bu: Bütün insanî özelliklerini yitirmesi ama bunu bile farkedememesi, görememesi, bilememesi, idrak edememesi.

Ontolojik voyerizmin (dikizciliğin) zaferi: İliklerine kadar soluduğu; ama bir ağa, sanki Eflatun’un mağarasına hapsolmuşçasına yaşadığı, bu ayartıcı ağ’da, bu karanlık mağara’da oraya buraya sürüklendiği için göremediği ürpertici ontolojik felâketi bu şimdi, çağdaş insanın.

AĞDAŞ İNSAN: ÜZERİNDE “SÖRF YAPILAN” BİR “NESNE”!
O yüzden çağdaş insan, taşlaşmış bir “nesne” “gibi”...

Çağdaş sanal dünya, sörf yapılan yer değil de, ağdaş insan, üzerinde “sörf yapılan” bir “nesne” artık sanki...

O yüzden çağdaş insan taşlaşmış bir nesne “gibi”, dedim; çünkü çağdaş insan ne tam tamına insan ne de tam olarak nesne; aksine, hem insan hem de nesne aynı zamanda; -kültür, müzik, film, spor endüstrisinin ayartıcı tamtamlarıyla hayattan ve hakikatten kaçan bir pagan!

ÇAĞ KÖRLEŞMESİ VE RUH ÜŞÜMESİ: SİMÜLASYONLARINAĞDAŞ İNSANDAN İNTİKAMI!
İnsansız bir dünya ve dünyasız bir insan’dan sözediyoruz artık...

İnsan, dünyasızlaştıkça; dünya insansızlaştıkça azalıyor insan: Rakam’laşıyor... Rakam’dan, dijit’ten ibaret bir nesne olup çıkıyor...

İnsan azaldıkça, azıyor, azmanlaşıyor; duyargalarını yitirerek duyarsızlaşıyor... Ruhsuzlaşıyor...

Çağ, ağ’a dönüşüyor sürgit... ve çağ, ağ’a dönüştükçe körleşiyor insan...

Ürpertici bir çağ körleşmesi yaşıyor...

İnsan ruhsuzlaştıkça, ruh üşüyor... Ölümcül bir ruh üşümesi yaşıyor çağdaş insan.

Simülasyonların (=gibi’lerin) intikamı mı bu ruh’tan; ruhuyla varolan, ruhu diri olduğu ölçüde diriltici bir soluğa sahip olabilen ağdaş insan’dan?

İSYAN / DEKADANS HÂLİ DEĞİL, NİSYAN / DEKADANSLA DANS HÂL-İ PÜR MELÂLİ!
Çağ, tastamam bir ağ’a, uçsuz-bucaksız ama daracık, ışıltılı ama kaskatı ve kapkaranlık, herkesi içine alan ama herkesi yutan, herkesi boğan küre ölçeğinde devâsâ bir ağ’a dönüştüğünden beri simülasyonlar intikam alıyor insan’dan adeta...

Dedim ya: Taşlaşmış, kalbini, kalp gözünü yitirmiş bir nesne insan bu ölümcül ağ’da: Ölümü bile bitiren, insanı canlı cenazeye dönüştüren ürpertici bir çöl çağ da, çağdaş dünya da, bu ağ’a mahkûm ve mahpus olan sözümona insan da!

İnsan, ulvî bağ’la ünsiyetini yitirdiği zamandan bu yana bu ayartıcı ağ’da nisyan’da / kendini de, hakikati de unutma girdabında!

Nisyan’da insan! İsyanda bile değil!

İsyan, dekadans (tefessüh, çözülme) hâlidir.

Nisyan’sa, dekadansla dans hâl-i pür melâli!

Bu gidiş, nereye peki? Ne’ye?

Özetle: Çağ körleşti, ruh üşüdü... İnsan, ruhu kendine getirecek İsrafil’in diriltici sûr’una gebe şimdi...

İNSANLIĞI DİRİLTİCİ SÛR’A ÜFLEME ZAMANI ŞİMDİ...
Ey hakikat yolcusu!

Bu sûr’a sen üfleyeceksin, sen sadece!

Sen kimsin peki?

Neresi’sin, nerelerdesin, hangi derelerde debelenmedesin?

Ne zaman kendine geleceksin?

Ne zaman üfleyeceksin bu diriltici sûr’a?

Unutma: İnsanlık sana gebe, sen hakikate...

Sen kendine gelince, ulvî bağ’la sarsılmaz bir şekilde irtibata geçince, leş kargaları kaçacak delik arayacak her yerde...

Yeter ki, sen, ayartıcı, baştan çıkarıcı siyasete kilitlenme; aksine, ayıltıcı, kanatlandırıcı hakikate demirlen ve siyasetin de hakikatten süt emsin, bizi kendimize getirsin, diriltici sûr’a üflesin yeniden -tıpkı bin yıldır yaptığımız gibi...

İşte o zaman, çağ, ruhuna kavuşacak; öncü kuşak ayağa kalkacak, yola çıkacak, hiç bir kınayıcının kınamasına aldırmadan yalnızca hakikat şarkısını bestelemek ve ağ’a hapsolan insanı hakikatle buluşturmak için cehd edecek...

İşte o zaman, insan ayartıcı / pornografik ve saptırıcı / pagan ağ’dan kurtulacak, ulvî hakikatle bağ kuracak, çağrı çağına kavuşacak, insanlık nefes almaya başlayacak bir kez daha tâ derinden inşallah...

.Çağ körleşmesi ve ruh üşümesi: Sûr’a üfleme vakti şimdi... (2)

Yusuf Kaplan

18/06/2018 Pazartesi

Doğu da yok, Batı da aslında.

Batı bir inşa; Doğu’ysa bir kurgu, bir Batı kurmacası

yalnızca.

BATI, HAKİKAT’İ YİTİRDİ; DOĞU, DERİN BİR UYKUYA GÖMÜLDÜ...
Batı, hakikati yitirdi; yetmedi, insanın hakikat arayışını da bitirdi: İnsanı çöle mahkûm etti; ayartıcı / pornografik ve saptırıcı / pagan bir açmazın, film, müzik ve spor endüstrisinin neo-pagan âyinlerinde kaybolan baştan çıkarıcı bir çıkmaz sokağın eşiğine sürüklüyor insanlığı...

Doğu’ysa, hakikatin üzerinde derin bir uykuya gömüldü: Batı’nın ayartıcı ve saptırıcı zamanının ve mekânının kölesi olmak için can atıyor adetâ...

İnsan, hiç bu kadar yitirmemişti insanlığını; düşünme melekelerini, düş görme yetilerini bu denli kaybetmemişti.

Başına ne geldiğini, nasıl bir ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürüklendiğini göremeyecek kadar kalben, zihnen ve ruhen bu kadar körleşmemişti!

Öyleyse, insanı, insanın durumunu, ontolojik yok oluş felâketini konuşmanın tam zamanı şimdi...

ZAMAN AYAKBAĞI, MEKÂN DUVAR İNSANIN ÖNÜNDE!
Zaman ayakbağı, mekân’sa duvar ağ’daş insanın önünde!

Zaman, ruhunu yitirdi; insan çöle, dipsiz bir kuyuya, ayartıcı bir labirente mahkûm edildi, insanın rahmet kaynağı ve pınarı hakikat’in soluğu dünyadan çekilince...

Ruhsuz, saptırıcı / pagan zamanı aşmadıkça, baştan çıkarıcı devâsâ ağ’a dönüşen duvarı yıkmadıkça, diriltici hakikat yolculuğuna çıkamayacağını bilmeli insan.

“Zaman bendedir ve mekân bana emanettir” şuuruna ermeli; emanet bilinciyle donanarak kendi zamanının, hakikatin insanlığın susuzluğunu giderecek ulvî zamanının izini sürmeli; insanlığı zulüm’den / karanlıktan nûr’a / aydınlığa ulaştıracak yeniden doğuş ve yenilenerek doğruluş mekânını, diriliş dünyasını inşa etmeli taze bir ruhla, kanatlandırıcı bir umutla ve çığır açıcı bir ufukla kuşanarak...

ÇAĞ KÖRLEŞMESİ VE RUH ÜŞÜMESİ NE, PEKİ?
Manzaranın tasviri böyle.

Bu manzaranın tarifi, nazariyesi de kısaca şöyle:

İnsanlık, bir çağ körleşmesi ve ruh üşümesi yaşıyor...

Çağ körleşmesi, bütün insanlığın Batı’ya mahkûmiyeti, kendi’nden (kendi zamanından, kendi mekânından, kısacası kendi dünyasından) mahrûmiyeti...

Ruh üşümesi ise, insanın mâverâsını kaybetmesi, mâsivâya gömülmesi, ruhunu yitirmesi...

HEPİMİZ YER-KÜRE’DE YER-KÖRÜ’YÜZ...
Dünya tek bir küre’den ibaret; gökle irtibatını koparan yer-küreye mahkûm insan.

Hepimiz yer-küre’de yer-körü’yüz: Yerimizi de, yönümüzü de yitirmiş vaziyetteyiz ama bunun farkında bile değiliz.

Zaman durduğu, mekân donduğu, insan ruhsuz bir çöle mahkûm olduğu için.

Bu yazı bir çığlık... Bir haykırış...

Neredesin ey insan?

Ne’sin sen?

Nesne mi sadece!

Yer-küre’de yer-körü’sün; ama körleştiğin için, yersizleştiğin için, yerini ve yurdunu, diriltici umudunu ve ulvî ufkunu yitirdiğin için, başına gelen ontolojik felâketi görebilecek durumda bile değilsin.

Sörf yapmıyorsun devâsâ bir ağ’da yalnızca; üzerinde sörf yapılan bir ağsın sen.

Ne zaman ayıkacaksın?

Ne zaman, kendinin farkına varacaksın?

Ne zaman fark olacaksın?

Firak ateşinde yanmaya başladığın andan itibaren tabiî ki!

İyi de, firak ateşi, ne ki?

Ateşten neden korkuyorsun öyle, söylesene...

NÂR YAKAR, NÛR YIKAR...
Ateş var, ateş var!

Biri nûr, diğeri nâr!

Nâr yakar; nûr yıkar, arındırır, tertemiz yapar...

Nâr karanlığa mahkûm eder; nûr arındırır, aydınlığı yaşatır, kendine getirir ve kendinden geçirir insanı.

Nâr bitirir, nûr diriltir...

İnsan, ulvî bağ’la ünsiyetini, melekût âlemi’yle irtibatını yitirince, çağ, insanı da, hakikati de yutan ayartıcı devâsâ bir ağ’a, saptırıcı pagan bir canavara dönüştü.

Oysa melekût âleminden süt emdiği ölçüde ulvî bağ’la irtibat kurabilir insan ve meleksi melekeleri gelişir.

Melekût âleminden süt ememeyen beşer, şaşar; mülk âlemine, bu dünyaya hapsolur, her şeye mâlik olma güdüsü, insanı güder, ruhsuz bir ağ’a mahkûm eder, köleleştirir...

DİRİLTİCİ SÛR’A ÜFLEME VAKTİ ŞİMDİ...
Ey insan!

Bil ki, Hakk sana hakikati lûtfetti.

Sense hakikati setretmekten / örtmekten, hakikatten kaçarak kendini bu geçici dünyaya sürgün etmekten keyif alıyor, ayartıcı nefsinin ve mülk âleminin kölesi oluyorsun...

Hakikati seyretmek, temâşâ eylemek, böylelikle bütün âlemlere gezintiye çıkmak gibi ulvî bir zevkten kendini mahrum etmek niye?

Evet, Çağ körleşmesi, ruh üşümesine dönüştü...

Sen, hakikat çağ’ının ulvî çağrısının izini sürersen, çağ körleşmesini aşar.. ruh üşümesini, İsrafil’in “kalk!” sûr’una üflercesine bir diriliş çağına dönüştürür.. şu çivisi çıkmış, ruhunu yitirmiş dünyaya diriltici bir ruh üflersin yeniden... her dem yenileyici, her dem taze, her dem diri bir ruh...

UNUTMA: DÜNYA SANA GEBE, SEN HAKİKATE...
Yeter ki sen, çağ’ın nasıl ayartıcı bir ağ’a dönüştüğünü fark et; farkı fark etmeyi mümkün kılacak tefrik melekelerini yeşert, farkını fark et; firak ateşinde yanarak, ruhun kanatlandırıcı soluğunu üfle insanlığa...

Yeter ki, sen, siyaseti hakikatin önüne geçirme; hakikatten beslenen, hakikatten süt emen hakikat medeniyetinin siyasetinin yapı-taşlarını döşe...

Yeter ki, sen, pes etme; devâsâ ağ’ın ayartıcı câzibesine yenik düşme!

Yeter ki, sen, sığlığa, çıkarperestliğe, dünya-perestliğe prim verme; aksine, melekût âleminden süt em, meleksi melekelerini geliştir, derin nefes al ve derin nefes üfle bütün insanlığa ve varlığa kalbinle ve yüreğinle...

İçinin pas tutmasını, ruhunun çölleşmesini önle ve diriltici sûr’a üflemeye ayarla saatlerini dikkatle ve rikkatle, aşkla ve şevkle...

Aşkla çıkılan bir yolculuktan yansıyacak ışığının, ağ’da sürüklenen çağdaş insana aydınlık, apaydınlık bir dünya armağan edeceğini, yok edici nâr’dan kurtarıp diriltici nûr’a / aydınlığa / hakikate kavuşturacağını unutma, ağacın meyveye durmasını, şarkının insanı aşka getirmesini, ulvî yolculuklara çıkarmasını bekle...

İşte o zaman, çağ, ruhuna kavuşacak.. bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan öncü kuşakların vefakâr, cefakâr, fedakâr ve çilekeş yolculukları taze, taptaze, diriltici meyveler sunacak.. insanı hakikatle buluşturma aşkıyla yanıp tutuşan hakikat insanının üfleyeceği sûr’un diriltici sesi her tarafta yankılanacak, insanlığın nefesi olacak, çağrı çağını kuracak biiznillah...

Unutma: Dünya sana gebe, sen’se hakikate...

Vesselâm.Tarihin nasıl yapılacağına karar vereceğiz...

Yusuf Kaplan

24/06/2018 Pazar

Bugünkü seçimde, tarihe karar vereceğiz: Sadece ülkemizin değil, yakın gelecekte bölgemizin ve dünyanın alacağı şeklin ne olacağına...

Bu kadar önemli olacak seçimimiz.

TÜRKİYE, VESAYET REJİMİYLE DURDURULDU!
Türkiye, iki asır önce rotasını, bir asır önce de yörüngesini kaybetti.

Türkiye’nin bu iki asırlık travmatik serüvenini, önce sürükleniş, sonra yok oluş, son olarak da toparlanış serüveni olarak tarif etmiştim.

Türkiye, diğer ülkeler gibi, dışardan fiilen sömürgeleştirilemedi ama içerden Batıcı elitler tarafından zihnen sömürgeleştirildi.

Ülkede bir vesayet rejimi icat edildi: Askerî ve sivil oligarşi, toplumu tepeden Jakoben yöntemlerle dizayn etmeye kalkıştı.

Toplum, medeniyet dinamiklerinden ve ruhköklerinden uzaklaştırılmaya çalışıldı.

Bin yıl dünya tarihini yapan bir toplumun medeniyet iddiaları önce inkâr edildi, sonra reddedildi. Bu toplumun medeniyet dinamiklerinin ruhunu, omurgasını oluşturan İslâm, hayatın her alanından uzaklaştırıldı: İslâmî her kıpırdanma, “irtica” olarak nitelendirildi, “laiklik elden gidiyor!” denilerek askerî ve sivil bürokratik vesayet rejimi tarafından cezalandırıldı.

MİLLETİN ADAMLARI DURDURULDU; AMA MİLLET, ADAMLARINA SAHİP ÇIKTI…
Toplum, her on yılda bir “laiklik adına” darbe üstüne darbe yedi!

Bu gidişin intihar olduğunu gören, yeniden ülkeyi rotasına oturtmak için yarma harekâtları gerçekleştiren milletin adamları ürpertici şekillerde cezalandırıldı:

Menderes asıldı!

Özal, şaibeli bir şekilde öldürüldü!

Erbakan, tarihimizin belki de en sarsıcı darbesine maruz kaldı ve yaşarken ademe mahkûm edildi!

Erdoğan’ın yemediği darbe kalmadı!

17-25 Aralık darbesi, Gezi kalkışması, 15 Temmuz işgal ve darbe girişimi, küresel sistemin lordlarının Türkiye’yi içerden ve dışardan terörle, ekonomik darbelerle cezalandırma girişimleri...

Allah’a şükür, Erdoğan, yılmadı, bu saldırıların hepsinde de dik durdu, devletin haysiyetini, milletin izzetini korudu, ülkeyi kaosun ve sonra da parçalanmanın eşiğine sürükleme savaşı veren lokal ve küresel teröre ağır darbe vurdu...

ÜÇ TARİHÎ KARAR
Böylesine zorlu bir istiklal ve istikbal mücadelesi verdiğimiz bir süreçte, Türkiye, bugün tarihî bir seçim yapacak ve üç şeye karar verecek:

1-Sistem değişikliğiyle birlikte vesayet rejimi sona erecek, Milletin devleti, gerçeğe dönüşecek. Artık Londra’dan, Telaviv’den, Washington’dan, Brüksel’den emir almayacak, istiklal ve istikbaline doğru tarihî bir adım atacak bu ülke...

2-Osmanlı’nın tasfiyesinden sonra cehenneme çevrilen bölgemizin bütünleştirilmesinde, sömürgecilerin defedilmesinde ve kaderinin şekillendirilmesinde tarihî yükümlülüğünü yeniden yerine getirecek bir karar verecek.

3-İnsanlık hakikate, adalete ve hakkaniyete gebe... Uzun soluklu hakikat medeniyetinin tohumlarını ekecek zorlu bir yolculuğa soyunmaya başlayacak Türkiye...

TARİHİ YENİDEN BİZİM SÜRÜKLEMEMİZİ SAĞLAYACAK BİR SEÇİM...
Bu ülkede iki asırdır bürokratik ve kültürel bir vesayet sistemi hükümfermâ. Bu ülkenin kaderine devleti ele geçiren, devletin bütün ideolojik iktidar aygıtlarını kontrol eden Batılılar ve Batıcılar çeki düzen veriyor.

Bu toplumun Allah’tan başka sahibi yok iki asırdır.

İtilip-kakılıyor, şekillendirilmeye, ruh kökleri yok edilmeye çalışılıyor o yüzden.

Ama millet, derin ferasetiyle olup bitenleri sabırla izliyor ve adım adım püskürtme mücadelesi veriyor...

Artık tarihî bir dönemecin eşiğine gelindi: Millet, bütün “haşeratı” temizleyecek, asırlık prangaları kıracak ve kendi öz-devletini kurmaya başlayacak... Nihayet. Allah’ın izniyle.

Bugün yapacağımız seçim, hem milletin özne olmasını, kendi öz-devletine kavuşmasını sağlayacak; hem bölgenin geleceğinde yeniden kilit ve kurucu rol oynamasına imkân tanıyacak; hem de Batılıların baskısından kurtulacak ve Türkiye’nin gerçek anlamda istiklal ve istikbal mücadelesi vermesini engellemek için terör örgütlerini destekleyen, içimizdeki asalakları besleyen, bin yıllık Haçlı ruhunu hortlatarak Türkiye’yi bir kaşık suda boğmak için -tıpkı 15 Temmuz’da olduğu gibi- kelimenin tam anlamıyla pusuda bekleyen Batılılara “Türkiye, kendi yörüngesini bulacak, yeniden adaletin, hakkaniyetin ve kardeşliğin hâkim olacağı bir dünyanın kurulması, herkese hayat hakkı tanıyan bir hakikat medeniyetin inşası yolculuğuna soyunacak” diyerek tarihin akışını değiştirecek bir cevap olacak. İnşallah.

TARİHE KARAR VERECEĞİZ...
Özetle: Bugünkü seçim, pek çok bakımdan tarihî bir seçim olacak.

Bizim tercihimiz, yalnızca ülkemizle, ülkemizin geleceğiyle ilgili olmayacak; bölgenin hatta dünyanın önümüzdeki yüzyıllık süreçte alacağı şeklin tohumlarını ekecek, yörüngesini belirleyecek kadar tarihî bir tercih olacak.

Seçimimiz, aynı zamanda, bize bakan, bize dua eden mazlumların umudunun sönmemesi yönünde olmalı. Bu bilinçle ve yükümlülükle mühürlerimizi basmalıyız.

Evet, tarihe karar vereceğiz: Bölgenin ve dünyanın alacağı şeklin ne olacağına...

Bu kadar önemli olacak seçimimiz.

Allah (cc) bu aziz, çilekeş millete yardım etsin, önündeki engelleri kaldırsın, önünü açsın, insanımızın, bölgemizin ve zamanla insanlığın yüzü gülsün yeniden…

Vesselâm.Besmele, hamdele ve salvele’yle çıkacaksın yola...

Yusuf Kaplan

25/06/2018 Pazartesi

Büyük düşünür Heidegger, “tefekkür etmek, teşekkür etmektir” (“Denken ist danken”) demişti.

Bizim irfânî geleceğimizin tam ortasından konuşuyor gibidir Heidegger burada.

En önemli esin ve besin kaynaklarından birinin Sühreverdî olduğunu bizzat kendisi itiraf ettiğine göre, bunda şaşılacak bir şey olmasa gerek.

İNSAN, “BAĞIMLI” VE “BORÇLU” BİR VARLIKTIR...
Teşekkür etmek, şükretmek demek.

Hayatın, sadece kişinin kendisinden ibaret olmadığını, hayatta başkalarının, başka insanların, başka varlıkların da varolduğu hakikatini bilerek nefes alıp vermek...

İnsan, tekbaşına yaşayamaz.

Dahası, bu dünya hayatında, her şey, insanın elinde değil. Doğumu da, ölümü de, nefes alıp-vermesi de, kendi elinde değil kişinin.

İnsan, bağımlı bir varlık: Alıp-verdiği nefesle yaşıyor.

Nefes deyip geçmeyelim.

Hakk’ın lûtfettiği varoluş hakikatinin ses’i, işareti nefes.

Tabiatın bir parçası insan.

Tabiatla irtibatını kopardığı ân, insan hem hakikatle bağlarını yitirmeye başlar hem de tabiatı bozulmaya, ruhsuzlaşmaya ve tabiî duyarsızlaşmaya ve azmanlaşmaya...

İnsan, bağımlılığının bilincine vardığı andan itibaren özgürlüğünün farkına, özgürlüğün sınırlarını ve ufuklarını kavramaya başlar...

İnsan, her şeyden önce ve öte Yaratıcı’ya bağımlı bir varlıktır. Varlığını O’na borçludur.

ÖZGÜRLEŞME, KULLUK BİLİNCİYLE BAŞLAR...
O yüzden insan, “borçlu” bir varlık olarak yaratılmıştır.

Deyim yerindeyse, “borcunu ödemesi için” yaratılmıştır: Kulluk borcunu.

“Borç” bir nimet, bir lütûftur bu anlamda.

Kulluk, en yüce makamdır. Peygamberimiz (sav) önce kul, sonra elçi’dir. Peygamberimizin kulluğu, elçiliğinden önce gelir. En yüce kul, peygamberimizdir.

İnsan, gerçek özgürlüğüne kul olduğu bilincine ulaşınca ulaşabilir.

Bu gerçeği büyük düşünürler çok iyi farketmiştir. Ateist düşünürler bile. Büyük bir çelişki bu; ama gerçek böyle.

Sözgelişi, Freud’dan sonra en büyük psikanalist olarak kabul edilen, ateist düşünür Jacques Lacan, aynen şunu söyleyebilmiştir: “Tanrı inancını yitiren bir insan, Tanrı inancını yitirdiği andan itibaren artık her şeyi tanrılaştırmaya başlar.”

İçinde yaşadığımız postmodern tekno-pagan çağa biraz yakından bakın, Lacan’a hak vereceksiniz hemen.

MÜ’MİN GÜVEN ADASIDIR, DEĞİLSE AYNAYA BAKMALIDIR...
İnsanın, kulluğunu yerine getirmesi için insana emanet bahşedilmiştir: Emanet, mü’min kişinin, yeryüzünde emniyeti teminat altına alması demektir. Bunun için kişinin, Hakk’ın “öğrettiği” hakikatleri hatırlaması, hayata geçirmesi gerekir.

Efendimiz (sav) “mü’min, kendisine güvenilen ve başkasına güven veren kişidir” diye buyurmuştur.

Güven adasıdır mü’min.

Eğer güven adası değilse, aynaya bakmalı, kendine çeki düzen vermelidir öncelikle.

Kendine çeki düzen veremeyen, başkasına ya da dünyaya çeki düzen veremez çünkü.

BESMELE, HAMDELE...
Sözü, başka bir yere getireceğim. Bütün konuşmalarıma başlarken yaptığım besmele, hamdele ve salvele’ye.

Bütün konferanslarıma, seminerlerime ve derslerime şöyle bir besmele, hamdele ve salveleyle başlıyorum:

Bismillahirrahmanirrahim

Bizi hakikatle vareden

Varlığından haberdâr eden

Bize Rûh’undan üfleyen

Emanet’i yükleyen

Hilâfeti / kulluk şuurunu lûtfeden

Kalemle yazmayı öğreten

Celâl, Cemâl ve Kemâl sahibi Allah’a hamdederim.

VE SALVELE
Âlemlere Rahmet olarak gönderilen

Kâinâtın övüncü, kıvancı

Bütün kelimelerin toplamı

Hakikat Ummanı

Elçilerin Elçisi

Öncülerin Öncüsü

Efendimize (sav)

Âline, ashâbına, tâbiîne, tebe-i tâbiîne, selef-i sâlihîne,

Çağ açan

Çağ aşan

Çağrısı Çağını Kuran

Âlim, Ârif ve Hakîm şahsiyetlerinden oluşan

Bütün Öncü Kuşaklara Selâm Ederim...

YOL HARİTASININ ŞİFRELERİ...
Bu hamdele ve salvele, gerek İslâm’ın temel sütunlarını gerekse Müslümanca bir hayat-dünya inşa edebilmemizin yol haritasını özlü bir şekilde veriyor bize.

Bu yol haritasının güzergâhlarını ve nasıl hayata geçirileceğini kısaca şöyle özetleyerek yazıyı bitireyim:

Akıl ile bilirsin...

Kalp ile bulursun...

Ruh ile olursun...

*

Akıl ile ilim

Kalp ile irfan

Ruh ile hikmet yolculuğu yaparsın...

*

İlim ile yorulacak...

İrfan ile yoğrulacak...

Hikmet ile doğrulacaksın...

Ey Hakikat Yolcusu!

Yolun açık, yolculuğun bâkî olsun...

Vesselâm.Erdoğan’a 20 öneri

Yusuf Kaplan

29/06/2018 Cuma

-İslâmî duyarlıkları güçlü, dünyayı iyi tanıyan, vizyonu geniş, dertli, çaplı öncü bir kadro kurulmalı; kifâyetsiz, muhteris, kendi çıkarlarını düşünen ruhsuz tipler temizlenmeli.

İlke şu: Yol, sefasını sürenlerle değil, cefasını çekenlerle yürünür...

2-Değerlerimizi çözen, İslâm’la ilişkisini sıfırlayan ‘’salaş’’ bir kuşak yetiştiren, gençlerimizi sığ, ruhsuz Batı kültürünün kölesi haline getirerek mankurtlaştıran eğitim, kültür ve medyada devrim yapılmalı.

Eğer bu üç alanda devrim yapılmazsa, 20 yıl içinde yok oluruz! Her zaman söylediğim gibi, 10 yılda 100 yılın tohumları ekilmeli.

3-Ehliyet ve liyakat sahibi insanlarla çalışmalı.

Sağına ‘’yol açacak’’ Hz. EBUBEKİR, soluna ‘’adaleti hatırlatacak’’ Hz. ÖMER KARAKTERi yerleştirmeli.

4-İslâmî ilkelerle yoğrulan, herkese hayat hakkı tanıyan medeniyet iddialarımıza dayalı kısa, orta, uzun vadeli kapsamlı bir gelecek tasavvuru geliştirilmeli ve yol haritası çizilmeli.

5-Genç kuşak hızı ve hazzı kutsayan tüketim kültürünün KÖLEsine dönüşüyor. İslâmî şuuru gelişkin, dünyayı iyi tanıyan, özgüveni yüksek, komplekssiz bir gençlik yetiştirilmeli. Unutmayalım: Gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler.

6-İslâm Birliği’nin kurulmasını sağlayacak fikrî, kültürel, sanatsal, sosyal, siyasî, ekonomik ve stratejik yapı taşları döşenmeli.

7-Ruhsuz kentler yaptık. Dünyanın en güzel, en estetik, en âdil örneklerini oluşturan Osmanlı şehirlerini yokettik; bu güzelim şehirlerimiz Balkanlar’da, Kuzey Afrika’da ve Arap dünyasında yaşıyor artık.

Şehircilikte devrim yapılmalı, ŞİİR-ŞEHİRlerimiz diriltilmeli!

8-Pergelin sabit ayağını İSLÂM’a basan, hareketli ayağıyla DÜNYAya açılan, Arapça, İngilizce ve Latince bilen, Kendini HAKİKATE adayan, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayacak, çağrısı çağını kuracak, önümüzü açacak, bizi medeniyet yolculuğuna çıkaracak vefakâr, cefakâr ve fedakâr bir öncü kuşak yetiştirilmeli.

9-Tarihi kitle değil, ilim, irfan ve hikmet yolcusu, insan-ı kâmil timsali öncü kuşaklar yapar.

Yeni Gazâli, İmam Rabbânî, İbn Arabî, Yunus, Sinan ve Itrî’ler yetiştiremezsek yok oluruz!

10-Acilen çaplı, küre ölçekli en az bir İslam Üniversitesi kurulmalı. Ezher’le, İslamabad’la, Suud’la yarışmalı.

İSTANBUL yeniden dünyanın

ÇEKİM MERKEZİ OLMALI!
11-Dünya çapında yetenekli isimler yetiştirecek, küre ölçekli, çok dilli bir medeniyet üniversitesi kurulmalı.

AB, ABD, Rusya, Çin, Hint, İbrani, Türk, Arap dünyası enstitüleri hatta üniversiteleri açılmalı.

12-Hem KUR’ÂN hem de SÜNNET Üniversiteleri kurulmalı; burada dünya çapında çığır açacak çalışmalar yapılmalı.

Ayrıca Hıristiyanlık, Yahudilik, Budizm, Hinduizm, Taoizm, Şintoizm enstitüleri açılmalı.

13-Medya, kültür ve sanatta Batı, Doğu, özellikle İslâm dünyasıyla yakın ilişkiler kuracak büyük projeler hayata geçirilmeli.

14-Medyada devrim yapılmalı. TRT silbaştan ‘’yenilenmeli’’! Derdi HAKİKAT olan çaplı, karakterli, kameraya ruh üfleyecek öncü isimler yetiştirilmeli.

Dünya çapında ses getirecek dev projeler, diziler, belgeseller yapılmalı.

15-MEB yeniden yapılandırılmalı. Anaokulundan üniversite öğrenimine kadar medeniyet ruhumuza ve dinamiklerimize göre yeniden kurulmalı!

Yeni kuşaklarımızı bizim medeniyet ilkelerimiz ışığında yetiştirecek yeni bir ‘’Hasan Âli Yücel’’ bulunmalı. Geleceğimizi kurmalı.

16-Diyanet yeniden yapılandırılmalı.

Diyanet, Balkanlar, Kafkaslar, Afrika, Asya, Latin Amerika’da ön almalı! Buralarda İngiliz destekli Suud kökenli Selefî oluşumlar temizlenmeli!

Batılılar, Selçuklu’nun 5 asırda kurduğu, Osmanlı’nın 6 asır koruduğu, bin yıl, İslâm dünyasını hem dimdik ayakta tutan hem de tarihi bizim yapmamızı mümkün kılan Ehl-i Sünnet Omurga’yı çökertmeye çalışıyorlar. Yüz yıllık projeleri bu Batılıların.

Diyanet, mezhepçilik tuzağına düşmeden Ehl-i Sünnet Omurga’nın küre ölçeğinde yeniden köksalması için büyük entelektüel ve stratejik adımlar atmalı.

17-İnsan yetiştirmeye odaklanan, cemiyeti koruyup kollayan cemaatler, güçlendirilmeli. FETÖ’yle diğer cemaatler birbirine karıştırılmamalı.

Ayrıca cemaatler kendilerini sıkı bir muhasebeye tabi tutmalı. Siyasete değil insan yetiştirmeye ve cemiyete odaklanmalı.

Dünya ölçeğinde Ehl-i Sünnet omurganın bayraktarlığını yapmalı, öncü ilim, fikir ve sanat adamları yetiştirecek kurumlar inşa etmeli.

18-Süper zeki çocuklar artık masonik şebekelerin elinden kurtarılmalı! Bu çocuklarla özel olarak ilgilenilmeli. Enderun sistemi yeniden ve âcilen hayata geçirilmeli.

19- Başka kültürlerin gönüllü acentalığını yapan üniversiteler ‘’yıkılmalı’’; bunların yerine tıpkı ABD’de olduğu gibi Ivy League üniversitelerine benzer, bir Amerikan ruhu geliştirmeye çalışan, bizim Nizamülmülk medreselerini andıran, öncü kuşaklarımızı, bizim medeniyet iddialarımız doğrultusunda yetiştiren, medreseyi yenileyen çaplı pilot / Enderunvârî üniversiteler kurulmalı!

20-Belki en önemlisi de, çözücü postmodern kültür, bir sel gibi bütün dünyayı tek tipleştiren sığ bir kültürü ve hayat tarzını bütün dünyaya anında yayıyor. Eğer bu çözücü postmodern kültüre karşı kendi değerlerimizi koruyacak ve kendi medeniyet ilkelerimiz doğrultusunda İslâmî duyarlıkları gelişkin yeni bir kuşak yetiştiremezsek, iki kuşak sonra İslâm bu ülkede azınlıkların dini haline gelebilir -Allah korusun!

Eğer bu toplumda İslâm “biterse”, bu toplumun biteceğini, bu ülkenin kurda kuşa yem olacağını aslâ unutmayalım, diyorum. Vesselâm.

*

Not: Milletin önü açıldı, prangalar kırılacak inşallah. Hayırlı olsun. Allah (cc) bu milleti yeniden hakikat medeniyetine hizmet eden bir millet katına yükseltsin, mazlumların umudu yeşersin, daha da gürleşsin. Daha önce bu sütunda yayınladığım bu yazımı, güncelleyerek yeniden yayımlıyorum.Fuat Sezgin Hoca, pergeli medeniyetimize sâbitledi, gitti...

Yusuf Kaplan

1/07/2018 Pazar
Dünyanın tanıdığı, takdir ettiği ama bizim hiç tanımadığımız, sürgün ettiğimiz Fuat Sezgin Hoca, vefat etti.

Çok büyük bir âlimdi; emsalsiz ilim aşkı, yorulmak bilmez çalışkanlığı ve yazdığı eşsiz eserleri, onu, dünya çapında saygı duyulan bir ilim adamı yapmıştı.

HAYATI, YÜZYILLIK TRAVMATİK TARİHİMİZLE ÖZDEŞTİ...
Nev-i şahsına münhasır bir insandan, bir topluma, Allah’ın bir kaç yüzyılda bir lûtfettiği bir dehadan sözediyoruz.

Hayatı, Türkiye’nin yüzyıllık travmatik tarihinin özeti gibiydi.

Yok oluşun eşiğine sürükleniş, toparlanış ve ayağa kalkış serüveni.

Yüzyıllık zorlu maceramızı, kısaca böyle özetleyebiliriz.

Bin yıllık devâsâ bir medeniyet hazinesinin üzerinde oturup da, böylesine muazzam ve muazzez birikimi, inkâr etmeye kalkışmamız, tam bir yok oluş felâketinin, -kelimenin tam anlamıyla- intiharın eşiğine sürüklenmemizle sonuçlandı başlangıçta.

Düşünsenize... Hem bin yıl dünya tarihini yapmışsınız hem de kimliksiz, kişiliksiz, ruhkökleri kurutulmaya çalışılan bir travmanın eşiğine sürüklenmişsiniz!

Batılıların fiilen sömürgeleştir(e)mediği bir ülke, içerden zihnen kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığına soyunmuş!

Sömürgecilerin bile yapmaya cesaret edemeyecekleri kadar bu ülkenin kültürel dinamiklerini dinamitlemiş, medeniyet ruhunu ve iddialarını yok etmişsiniz!

Ne var ki, bin yıl dünya tarihini yapan bir milleti yok etmek çok zordu.

Medeniyet bilinci yok edilmiş, tarih bilinci linç edilmiş bir ülkenin çocukları, bu yok oluş serüvenine seyirci kalamazlardı.

Yarma harekâtları gerçekleştirdiler her alanda...

Siyasette Menderes, Özal, Erbakan ve Erdoğan bu yarma, toparlanma ve ayağa kalkma yolculuklarının öncüleri oldular.

Düşünce ve sanatta Necip Fazıl’la başlayan toparlanma, direnme süreci, Sezai Karakoç’larla, Nurettin Topçu, Cemil Meriç ve İsmet Özel’lerle ayağa kalkış ve diriliş sürecine dönüştü -çok şükür.

Fuat Sezgin Hoca, bu süreçleri kendi kişisel hayatında iliklerine kadar yaşamıştı.

SÜRGÜN, GÖZYAŞI VE VEFA
Bilim tarihine, özellikle İslâm bilim tarihine, İstanbul Üniversitesi’ndeki oryantalist Alman hocası Ritter’in yönlendirmesiyle ilgi duymaya başlıyor...

İlgisi her geçen gün derinleşiyor...

Yitik hazineyi iğneyle kuyu kazarcasına keşfediyor...

Sonra en verimli çağında ülkesinden sürgün ediliyor, bu ülkenin zihnine geçirilen pranga olan laiklik adına yapılan 1960 darbesinden sonra.

Sürgün hâdisesini, Damla dergisine şöyle anlatmıştı Fuat Sezgin Hoca bir kaç yıl önce:

“1960 yılında, bir hükümet darbesi oldu. Askerler devletin idaresini ele geçirdiler. Milli Eğitim Komitesi diye bir komite kurdular. Bir gün bunlar ‘hangi profesörler zararlıdır?’ diye bir liste çıkarmışlar. Bunların listeleri kanun gibiydi. Gazeteler 147 profesörün atıldığını yazıyordu. Benim de adım vardı. Askeri idarenin bir mülki idareyi bertaraf ederek devletin basına geçmiş olmasından elbette memnun olmadım. Birçok şey bekliyordum, ama bir gün üniversiteden atılacağımı beklemiyordum. Hatta Türkiye’yi kendiliğimden terk etmeyi de düşünmüyordum. Çünkü memleketime çok bağlıydım. Bu hadiseden bir yıl evvel, Almanya’da misafir doçent olarak bulunuyordum. Bana orada doçentlik yapmamı teklif ettiler. Bu teklifi gülerek reddettim. ‘Ben İstanbul’u, Türkiye’yi nasıl terk ederim?’ dedim. Özür dilediler. Gazetedeki ‘zararlı profesörler’ listesini ve ismimin bu listede olduğunu görünce ülkeden gitmemin, artık benim iradem dışında olduğunu anladım.”

“Gazeteyi çantama koydum, Süleymaniye Kütüphanesi’ne gittim ve hemen orada tanıdık üç dostuma mektup yazdım. İki Amerikalı, bir de Frankfurt Üniversitesi’nin eski rektörü olan dostlarıma. ‘Bana bir yer bulun, geleceğim’ diye yazdım. 30 gün içinde üçünden de cevap geldi. Üçü de beni memnuniyetle kabul ediyorlardı. Ancak ben Frankfurt’u tercih ettim. Frankfurt’a gittim.”

“Türkiye’yi, İstanbul’u terk edeceğim akşam, Galata Köprüsü’nün Karaköy tarafına gittim. Oradan 15–20 dakika kadar Üsküdar’a baktım. Güzel bir geceydi, artık vakit de gecikiyordu. Döndüğümde gözlerimin yaşını silmek zorunda kaldım. İşte son hislerim bunlardı. Kızmadım da, o zaman tabi üzülmüştüm. Bugün bir kızgınlık duymuyorum. Memleketime yine ne vermek mümkünse onu vermeye çalışıyorum.”

Bu uzun alıntıyı, kendi cümleleriyle Fuat Sezgin Hoca’yı bizzat tanıyalım diye yaptım.

BİLİM TARİHİ’NDE DEVRİM YAPMIŞ BİR DEHA!
Fuat Sezgin Hoca, Almanya’da sürgünde, bu ülkede yapamayacağı büyük bir devrime imza attı: Tam 18 cilt İslâm bilim tarihi kitabı yazdı.

Dahası, Buhari’nin kaynakları konusunda yaptığı çalışma da, oryantalistlerin ezberlerini bozmuş, çığır açmıştı.

Fuat Sezgin Hoca’nın genelde İslâm medeniyeti, özelde İslâm ilim tarihi konusundaki Avrupa-merkezci önyargıları yerle bir etmesi, zihinsel bir devrim oldu.

Edward Said’den çok daha önce, oryantalizmin, akademik bir emperyalizm biçimi olduğunu gözler önüne serdi.

Ülkesine âşık, bu ülkenin hâs çocuğu, medeniyet bilinci ve özgüveni yüksek, dünya çağında bir âlimdi. Bu ülkenin metamorfoz yemiş, celladına âşık aydınları, sömürge zihniyetli akademisi, Fuat Sezgin gibi bir dehayı bile yok saydı onyıl öncesine kadar!

Üstelik de bilimi kutsayan seküler çevreler, zerre kadar ilgi göstermediler!

Nedir bu?

Zihnen sömürgeleşmek, entelektüel felç geçirmek demek.

O yüzden şöyle demekten kendini alıkoyamamıştı Sezgin Hoca: “İslâm medeniyetinin büyüklüğünü, kendi insanımıza anlatmak, Batılılara anlatmaktan çok daha zor.”

Eserleri, onyıllar önce Arapçaya, İngilizceye, dünyanın belli başlı dillerine çevrilmişti ama Türkçeye henüz çevrilmiş değil. Çeviri çalışması başladı ama 10. ciltte henüz!

İSMİ ÖLÜMSÜZLEŞMELİ...
Fuat Sezgin Hocamızın çığır açan fikirlerinin ve kitaplarının okullarımızda okutulması gerekiyor...

Adına üniversite açılmalı, Fuat Sezgin Araştırma Enstitüleri kurulmalı.

Yine adına düzenli bilim yarışmaları düzenlenmeli ve Fuat Sezgin Ödülü ihdas edilmeli...

Genç kuşağı kimliksiz, idealsiz, ruhsuz bir çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyen sömürgeci eğitim zihniyetinden, metamorfoz yemiş, mankurtlaştırıcı, ruhsuzlaştırıcı medya ve kültür rejiminin zihinsel katliamından, köleleştirici dünyasından kurtarmak için Fuat Sezgin Hocamızın fikirlerinden, eserlerinden ve hayatından öğreneceğimiz çok şey var çünkü.

Fuat Sezgin Hoca, pergelin sâbit ayağını bizim medeniyetimize sâbitledi ve keşfedilmeyi bekleyen devâsâ bir külliyat bırakıp gitti bu dünyadan...

Hocamıza Allah’tan rahmet, ailesine ve ülkemize başsağlığı diliyorum. Makamı âlî, mekânı cennet olsun.Önümüzü açacak öncü kuşak için 100 Kitaplık Okuma Listesi- 3. Aşama

Yusuf Kaplan

2/07/2018 Pazartesi

Eğitim sistemimiz, bir medeniyet perspektifi, bir aidiyet bilinci kazandıramıyor genç kuşaklarımıza, ne yazık ki.

Eğitim sistemimize damgasını vuran pozitivist, seküler ve ezberci mekanizma (sadece yetenek öğüten ruhsuz makina), çocuklarımızı zihnen sömürgeleştiriyor, bizim medeniyet dinamiklerimize, birikimimize, ideallerimize yabancılaştırıyor yalnızca.

Bu durum, böyle gitmez.

Dünyada hiç bir ülke, kendi çocuklarını, kendi medeniyet ideallerini, ruhköklerini, değerlerini, anlam haritalarını yoksayarak, inkâr ederek yetiştirmez. Sadece eğitimde değil, fikir, kültür, sanat, medyada böyle bir cinayet işlemez, işleyemez. Bunun örneği yok dünyada, Türkiye’den başka!

Bir eğitim sistemi, kendi çocuklarını kendi medeniyet dinamikleri ekseninde değil de, başka bir medeniyetin gözlükleriyle, bakış açılarıyla, idealleriye, kavramlarıyla yetiştiriyorsa, bilin ki, toplumun mezarını kazmaktan, ülkenin temelini dinamitlemekten, geleceğini yok etmekten başka bir şey yapmıyor, demektir.

ÖNÜMÜZÜ AÇACAK BİR ÖNCÜ KUŞAK...
İşte bu tür temel, varoluşsal kaygılarla 100 Kitaplık Okuma Listesi’ni hazırlama ihtiyacı duydum.

Gösterdiğiniz ilgi, beklediğimden de büyük oldu: Listeyi gerek bireysel olarak gerekse gruplar hâlinde okuyan, okullarda, çeşitli kurumlarda, sivil toplum kuruluşlarında, medreselerde okutan herkese yürekten teşekkür ediyorum. Sadece bir dua etmeniz kâfî bunun için.

Bu listeyle önümüzü açacak genç, yetenekli öncü bir kuşağın tohumlarını ekmeye çalışıyorum hasbelkader: Genç kuşaklarımıza, 1-Medeniyet perspektifi kazandıracak, 2-Müslümanca düşünme melekeleri kazandıracak ve 3-Dil zevki (kavramlaştırmalar yapma, dili imajinatif şekillerde kullanma yeteneği) kazandıracak bir okuma yöntemiyle, genelden özele, medeniyetler ve düşünce tarihinden ihtisas alanlarına doğru ilerleyecek, derinleşecek bir kuşağın hazırlanması kaygısı güdüyorum.

Listeyi, geçen yıl yayımlamaya başladığımda, üstad Sezai Karakoç’un İslâm’ın Dirilişi, 18. baskı yapmıştı -yaklaşık 30 yıl içinde. İnsanı çıldırtan, çileden çıkaran bir felâket bu: Sezai Karakoç, yaşayan en büyük düşünürü bu ülkenin!

Bir kaç hafta öncesine kadar, İslâm’ın Dirilişi’nin 70. baskıya ulaştığını öğrenince, çok sevindim.

Ülkemizin, medeniyet coğrafyamızın ve insanlığın önünü açacak, çağrısı çağını kuracak, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, bu dünyayı aşacak ilim, irfan ve hikmet yolculuklarına çıkacak öncü bir kuşak yetiştiremezsek, tarihin önünde de, huzur-u ilâhî’de de bunun hesabını veremeyiz, düşüncesiyle, bu listeyi hazırlama ve bu çerçevede Fikir Atölyeleri, Medeniyet Okumaları programları düzenleme ihtiyacı duydum.

Esenler’de, Gazanferağa’da, Balaban Tekkesi’nde ve Sabahattin Zaim Üniversitesi’nde bu yönde yaptığımız ve planladığımız atölye çalışmalarında genç arkadaşların zehir gibi yetiştiklerini ve listenin işlevini yerine getirdiğini gördükçe, bendenizin uykuları daha fazla kaçıyor -yapılacak ne kadar fazla işimiz olduğunu daha iyi idrak ediyorum. Burada bu atölye çalışmalarına destek olan kurumlara kalbî teşekkürlerimi iletiyorum.

LİSTE, BÜTÜN DÜNYADA OKUNUYOR...
100 Kitaplık Okuma Listesi’nin ilk 20’şer kitaptan oluşan ilk iki aşaması bütün dünya genelinde yoğun ilgi gördü: Sadece Türkiye’de değil, Avrupa ülkelerinden Amerika’ya, Japonya’dan Avustralya’ya kadar dünyanın her yerinde okundu. İnternet kitap yayıncıları, burada önemli bir rol oynadı.

Fakat bendeniz, kitapçıları çok önemseyen biri olarak, hiç olmazsa, Türkiye’den listeyi takip eden okuyuculardan, kitapları kitabevlerinden ya da toplu alımlar olursa yayınevlerinden edinmelerini öneririm, kitabevlerinin yaşaması için bunu özellikle öneriyorum.

Üçüncü aşama okuma listesinde, tarihe ve tarih felsefesine, medeniyetler tarihine ve felsefesine odaklanıyoruz.

Sonraki aşamalarda düşünce tarihi, İslâm düşüncesi, çağdaş düşünce, sanat, edebiyat ve estetik okumaları yapacağız. Son olarak da İslâm, Doğu ve Batı medeniyetlerinin klasik metinlerini okuyacağız.

Böylelikle 100 kitap bitince, ihtisaslaşma alanları oluşturacağız ve belki de Türkiye genelinde okullaşmak zorunda kalacağız.

Hayırlısı diyorum ve sizi üçüncü aşama kitaplarıyka başbaşa bırakıyırum.

ÜÇÜNCÜ AŞAMA OKUMA LİSTESİ
41-Tarih Hırsızlığı-Jack Goody-İş Bankası Yayınları.

42-Şarkiyatçılık-Edward Said-Metis Yayınları.

43-Küresel Çağda Tarih Yazmak-Lynn Hunt-Küre Yayınları.

44-Dünya Tarihini Yeniden Düşünmek-Marshall Hodgson-Vadi Yayınları.

45-Dünya Tarihi-William McNeill-İmge Yayınları.

46-Uygarlıkların Grameri-Fernand Braudel-İmge Yayınları.

47-Bir Bunalım Çağında Toplum Felsefeleri-Pitirim Sorokin.

48-49-Tarih Bilinci-Arnold Toynbee-2 cilt.

50-İslâm Medeniyeti Tarihi-Wilhelm Barthold, Mehmet Fuad Köprülü-Alfa Yayınları.

51-53-İslâm’ın Serüveni-Marshall Hodgson-3 cilt-Pegasus Yayınları.

54-Türk Cihan Hâkimiyeti Mefkûresi Tarihi-Osman Turan-Ötüken Yayınları.

55-Zihniyet ve Din-Sabri Ülgener.

REFERANS KİTAPLAR
-Türk Tarih Deyimleri Sözlüğü-Zeki Pakalın-3 cilt.

ROMAN VE TARİH ANLATILARI
* Devlet Ana-Kemal Tahir-roman.

* Osmancık-Tarık Buğra-roman.

* Yaban-Yakup Kadri Karaosmanoğlu-roman.

* Çankaya-Falih Rıfkı Atay-Yakın Tarih Anlatısı.

* Fatih-Harbiye-Peyami Safa-roman.

* Huzur-Ahmet Hamdi Tanpınar-roman.

OKUMA YÖNTEMİ
Kitaplar, mutlaka 4 Kurşun Kalem’le okunacak. Bu okuma yöntemi, liste kadar önemli:

1-Yeşil Kalem’le-Kilit kavramların altı çizilecek.

2-Kırmızı Kalem’le-Önemli satırların altı çizilecek.

3-Mavi Kalem’le-Atlanmayacak yerler işaretlenecek veya gerekirse çizilecek HAFİFÇE...

4-Siyah Kurşun Kalem’le-Kitab’ın sayfalarının sağ ve sol kenarlarına notlar alınacak, ÜST BOŞLUKLARA EN ÖNEMLİ CÜMLE YAZILACAK...

Okuduğumuz kitabın Birinci Bölümü bitince, sırasıyla:

1-Önce yeşil kalemle çizilen yerler / kavramlar hızla okunacak

2-Kırmızı kalemle çizilen satırlar okunacak

3-Sayfaların üst taraflarına yazılan cümleler okunacak...

Bu üç işlemden sonra Kitabın İKİNCİ BÖLÜMÜNE GEÇİLECEK...

Her bölüm, bu şekilde okunacak...

Herkese zihin açıcı okumalar diliyorum.

.XXXXXXXXXXXXX

Eğitim, kültür ve medyada büyük atılımın beş şartı

Yusuf Kaplan

6/07/2018 Cuma
Eğitim, bu ülkenin en temel, en âciliyet kesbeden sorunudur; varoluş sorunumuzdur.

Terörden daha önemli, daha hayatî bir sorundur.

Eğitimde, medeniyet dinamiklerimiz ekseninde devrim yapar ve büyük bir atılıma imza atarsak, kimse durduramaz bizi.

Eğer eğitimi ihmal edersek, yanlış işler yaparsak, yok olmaktan kurtulamayız -Allah muhafaza.

EĞİTİM MESELESİ, BİR MEDENİYET MESELESİDİR
Eğitim meselesi, bir medeniyet meselesidir. Güçlü bir medeniyet tasavvuruna sahip olmayı gerektirir.

Medeniyet tasavvuru, bir toplumun, Yaratıcı, Kâinât ve İnsan tasavvurundan oluşur.

Tarih yapan, tarihin akışını değiştiren bütün büyük toplumlar, tarih yapmalarını, tarihin akışını değiştiren büyük atılımlar gerçekleştirmelerini, güçlü, köklü, kuşatıcı bir medeniyet tasavvuruna sahip olmalarına borçludur.

Bütün büyük toplumlar, eğitim sistemlerini, kendi medeniyet tasavvurlarının sunduğu anlam haritaları çerçevesinde inşa ederler. Medeniyet tasavvuru güçlü ve köklü toplumların eğitim sistemleri, her alanda insanlığın önünü açan, yüzyıllarca, binyıllarca yaşayan çaplı, öncü insanlar yetiştirirler.

Bir eğitim sistemi bunun için vardır esas itibariyle.

Bir eğitim sistemi, yüzyıl, ikiyüzyıl bu tür öncü isimleri yetiştirmek için seferber eder bütün kaynaklarını.

Başka türlü olmaz çünkü.

Bir toplumun sahip olduğu güçlü ve köklü medeniyet tasavvuru, o toplumun çocuklarının dünyaya kompleksiz bakmalarını sağlar.

Medeniyet tasavvuruna, dolayısıyla medeniyet iddialarına dayalı bir eğitim sistemi, fikir dünyası, kültür, sanat ve ahlâk sistemleri inşa eden toplumlar, hem kendi ruh köklerini imajinatif şekillerde kullanmasını, hayatın her alanına uyarlamasını hem de dünyanın bütün kültürlerinden, medeniyetlerinden imajinatif şekillerde yararlanmasını iyi bilirler.

SÖMÜRGECİ EĞİTİM, KÜLTÜR VE MEDYA REJİMİYLE KENDİ AYAĞIMIZA KURŞUN SIKIYORUZ!
Türkiye’de kendi medeniyet iddialarını önce inkâr eden, sonra da yok etmeye kalkışan sömürgeci bir eğitim sistemi; yozlaştırıcı, mankurtlaştırıcı bir kültür, sanat ve medya dünyası vardır.

Türkiye’deki eğitim sistemi de, kültür, sanat ve medya dünyası da sömürgeci bir zihniyetin ürünü olduğu için birinci sınıf öncüler yetiştirememiştir; sadece Batılıların gönüllü acentası gibi yaşayan, Batılıların ürettiklerini (üstelik de postası çıkmış döküntü ürünlerini, fikirlerini) burada tepe tepe tüketen celladına âşık tasmalı çekirgeler yetiştirmiştir ve yetiştirmeye de devam ediyor hâlâ!

O yüzden kaygan zeminlerde patinaj yapıp duruyoruz ya iki asırdır!

Böyle gitmez!

Bu ne demektir peki, hiç düşündünüz mü?

Bir toplumun kendi elleriyle kendi çocuklarını intiharın eşiğine sürüklemesi demektir.

Bu sömürgeci eğitim sistem; mankurtlaştırıcı kültür ve sanat dünyası; bütün değerlerimizi yozlaştırıcı yoz ve sığ medya rejimi yıkılmadığı ve eğitim de, kültür de, sanat da, medya da kendi medeniyet dinamiklerimiz ekseninde silbaştan yeniden inşa edilmediği sürece bu toplum, hem iki asırlık zihinsel prangalarını kıramaz hem de insanlığın önünü açacak, (Batı uygarlığı gibi başka medeniyetlerin kökünü kazımayacak, başka kültürlere hayat hakkı tanımayacak, aksine bütün medeniyetlerden bizim medeniyetimizin kurucu kaynağını oluşturan vahyin ışığında, beslenmesini bilecek ve başka medeniyetleri de besleyebilecek) hakikat medeniyetini yeniden sunamayız insanlığa, yeniden ve yenileyerek, taze bir ruh üfleyerek...

Bırakınız insanlığa bir medeniyet fikri sunmayı, bu topraklardaki varlığımızı bile koruyamayız.

Bunu görebiliyor muyuz acaba?

KÜLTÜR VE MEDYAYI ISKALAYAN BİR EĞİTİM PROJESİ, KISA DEVRE YAPAR...
Burada altını çizmek istediğim hayatî nokta şu: Eğitimde gerçekten devrim yapabilmek için, fikir ve sanat, kültür ve medyayı da işin içine dâhil etmek lazım.

Kültür, medya ve eğitim artık iç içe geçmiş durumda.

Dün bizim öğretmenlerimiz öğretmenlerdi sadece.

Bugünkü kuşakların öğretmenleri sadece öğretmenleri değil.

Öğretmenlerin öğretmenleri de medya ve kültür dünyası aynı zamanda.

Kültür dünyasından ve medyadan bağımsız bir eğitim sistemi kısa devre yapar.

Genç kuşakların zihin dünyalarını aile de, okul da şekillendirmiyor artık. Kültür endüstrisi, özellikle de medya şekillendiriyor. Film kültürü, müzik kültürü, dijital kültür, genç kuşakların zihin dünyalarının, zevklerinin, beğenilerinin şekillenmesinde okuldan daha fazla etkili bir işlev görüyor çağımızda.

O yüzden eğitimde yapılacak bir atılım, kültür ve medyayı da eğitim sürecine dâhil edemezse, genç kuşaklara ulaşma, onların dünyalarını zenginleştirme imkânını yakalayamaz.

BÜYÜK ATILIMIN 5 ŞARTI
Yazının son bölümünde sadece eğitimde değil, kültürde ve medyada da büyük atılım yapılabilmesinin olmazsa olmaz beş şartını, kurucu ilkesini kısaca, özlü bir şekilde sizlerle paylaşmak istiyorum:

1-Ruh köklerinin keşfi

2-Ruh köklerimizin kaynağını oluşturan bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde ufuk, zihin ve çığır açıcı bir eğitim sisteminin, fikir hayatının, kültür dünyasının ve medya rejiminin inşası.

3-Medeniyet iddialarını adım adım hayata geçirecek, ruh köklerini özümsemiş pergelin sâbit ayağını bizim medeniyet dinamiklerimize basacak, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara açılacak yetenekli, özgüveni yüksek genç kuşakların yetiştirilmesi.

4-Fikir özgürlüğünün hiç bir engelle karşılaşmaması. Fikir özgürlüğünün olmadığı yerde, çığır açıcı atılımlar gerçekleştirilemez. Bütün terörizm biçimlerinin fikir özgürlüğüyle bir alakası olmadığını burada söylemek bile gerekmiyor elbette ki.

5-Sonuncusu ve önemlisi de, bu dünyada yaşayacak ama bu dünyayı yaşamayacak, bu dünyayı aşacak, çağ aşacak, çağ açacak, çağrısı çağını kuracak, önümüzü açacak, fikir ve oluş çilesi çeken öncü bir kuşağın hazırlanması...Ruh dolu bir eğitimin üç kaynağı: Aile, şehir ve idealist eğitimciler

Yusuf Kaplan

8/07/2018 Pazar

Eğitim meselesi, bu toplumun en temel varoluş meselesidir.

Günübirlik, gelip-geçici çözümler, eğitimi iyice içinden çıkılmaz hale getirir, kangrene çevirir.

O yüzden kalıcı, köklü ama somut çözümler üzerinde kafa yorabilirsek, eğitim meselesinde bir mesafe katedebiliriz.

Bu yazıda, orta ve uzun vadede (10-25 yıl gibi bir süreyi eksene alarak) eğitimde atılması gereken köklü, kalıcı ve somut adımlara ilişkin bazı önerilerimi sizlerle paylaşmak istiyorum.

BİR TOPLUMUN ALTINI OYMAK MI İSTİYORSUNUZ: EĞİTİMİNİ BİTİRİN, ZİHNEN KÖLELEŞTİRİN!
Bir toplumun, dolayısıyla bir ülkenin altını mı oymak istiyorsunuz?

Sekülerleştirin, celladına âşık edin... Böylelikle toplum, dünyevî olanın, geçici olanın, ayartıcı olanın, yabancı olanın kölesi hâline gelsin; ulvî olanın, uhrevî olanın, kalıcı olanın, kendine ait olanın hiç bir değeri ve anlamı kalmasın.

Sonuçta, toplumun ruh kökleri kurusun, ülke zihnen teslim alınsın, kale içerden fethedilsin.

Çıkarperest, konformist, oportünist insan müsveddeleri istila eder böyle bir toplumu.

Oysa bu, ülkenin temeline toplumun mezarının kazılmasını sağlayan dinamitlerin döşenmesi demektir!

Böyle bir ülkede işlerin iyi gitmesini, eğitimde mesafe katedilmesini beklemeyin boşuna.

Burada olacak ve bir asırdır da olan şudur: Varlıklı, imtiyazlı kesimlerin çocuklarının pahalı, özel okullarda, çok iyi eğitim almaları, sonra da topluma, ülkeye, ülkenin ruh köklerine yabancılaşan, aidiyet bilincini yitiren, kültürel bağlarını kolayca koparabilen ülkesiz, ilkesiz, ruhsuz nevzuhur, kimliksiz, şizofren tiplerin toplumun ve ülkenin başına belâ olması: Püsküllü belâ hem de!

Bir asırdır olan bu.

Ve bu da, bu toplumun başına gelebilecek en büyük felâkettir!

AİLELERİN KARİYER VE PARA, BAŞARI VE STATÜ PUTLARI!
Bakın olan, nasıl oluyor, nasıl vukû buluyor, somut olarak anlatayım size...

Aileler, mesuliyetlerini hakkıyla yerine getirebiliyorlar mı?

İlk bakışta, bu soruya, “evet” cevabı verebilecek durumda gibiyiz.

Ama “gibiyiz” sadece.

“Gibiyiz”, diyorum, özellikle anneler, çocuklarının eğitimleri üzerinde titriyor gibiler...

Ama hangi amaçlarla, hangi sâiklerle çocuklarının eğitimleri üzerinde titriyorlar aileler, acaba?

“Çocuğum, iyi bir kariyer sahibi olsun, iyi para kazansın, başarılı olsun, toplumda saygın bir statüye kavuşsun” diyorlar sadece.

Dikkat buyurulsun lütfen: Bütün ailelerin derdi, kariyer ve para, başarı ve statü!

Ne var bunda demeyeceğinizi ummak istiyorum.

Bence felâket bu.

Felâket burada gizli.

Kimse, benim çocuğum iyi bir insan olsun, güzel bir müslüman olsun, güzel bir ahlâka, güzel bir karaktere ve güzel arkadaşlara sahip olsun, demiyor.

Neredeyse, kimsenin böyle bir derdi yok.

Bu seküler, konformist ve oportünist bir kafa.

EĞİTİLMEYE MUHTAÇ EĞİTİMCİLER...
Ya peki eğitimciler?

İstisnalar hâriç, kendileri eğitilmeye muhtaç kişiler, eğitimciler.

İdealist eğitimci neredeyse yok gibi, kalmadı sanki.

İdealist öğrenciden önce, idealist eğitimci yetiştiremeyen bir eğitim sisteminin ideal ve büyük işler yapmasını beklemek, olacak iş midir!

Kitap okumayan eğitimci, dergi takip etmeyen eğitimci, hangi branşa mensup olursa olsun, kültür, sanat, edebiyat ilgisi, zevki, beğenisi gelişmemiş, hatta hiç olmayan bir eğitimci, çocukları eğitir mi, öğütür mü, siz karar verin artık.

Yetenekli çocukların yeteneklerini de yok etmekten, körleştirmekten başka ne verebilir, ne yapabilir ki kendileri eğitilmeye muhtaç eğitimciler, siz söyleyin lütfen.

ÇIKIŞ YOLU...
Peki, olması gereken ne, öyleyse?

Olması gereken aileler ve eğitimcilerle ilgili yaptığım gözlemlerin satır aralarında gizli aslında.

Önce aileler ve eğitimciler eğitilecek...

Aile ne kadar sağlam ve güçlü olursa, genç kuşaklar da o kadar zihin ve ruh sağlığı güçlü bir kişiliğe kavuşur.

Sağlam ve güçlü bir aile, bir çevre, bir muhit, bir şehir meselesidir.

Çevre, muhit, şehir kelimeleriyle özetlediğim hâdisenin merkezinde mahalle vardır.

Mahalle, çevreye / muhite ruh verir, bu da şehir olarak meyve verir.

Şehir en iyi öğretmendir. Şehirlerin de bir ruhu vardır. Eğer şehirlerin ruhu canlı ve diriyse, insanları da, aileleri ve eğitimcileri de o ruhu iliklerine kadar solurlar ve çocuklarına da solutmanın yolunu bulurlar...

Özetle... Önce güçlü ve sağlam bir aile...

Bunun için de ruh dolu bir mahalle, muhit ve çevre. Ve de ruh üfleyecek insan yüzlü, şiir-şehirler...

Sonra da, bu ruhu genç kuşaklara gergef gibi işleyerek besteleyecek, çocuklarımızın geleceğin şarkısını mırıldanmalarını sağlayacak idealist eğitimciler...

Hayata değemeyen bir eğitim, insana değemeyen bir eğitim, hakikate götüremeyen bir eğitim, insana ve hayata ruh üfleyemeyen bir eğitim, hayatı çölleştirir, insanı sahte’nin, ayartıcı olanın kölesi hâline getirir, insanın zihnini felç eder, körleştirir, sonunda kaçınılmaz olarak ruhunu bitirir, küresel ruhsuz popüler kültürün kölesine dönüştürür, palyaçoya çevirir...Topçu’nun düşüncesi: İrade metafiziği ve postmodern krizi öngörmesi

Yusuf Kaplan

9/07/2018 Pazartesi

10 Temmuz, Cumhuriyet döneminin en parlak düşünürlerinden Nurettin Topçu’nun vefat yıldönümü.

Cumhuriyet döneminde, eşiğine sürüklendiğimiz ontolojik yok oluş sürecinde, ülkeye, ülkenin çölleşen düşünce, kültür, sanat hayatına metamorfoz yemiş, celladına âşık garpzede tasmalı çekirgelerin bir heyulâ gibi “çöreklendiği”, ruh köklerimizin kurumaya ramak kaldığı o ürpertici kış mevsiminde bu toplum, önümüzü açacak, semamızı aydınlatan yıldızlarını çıkarmayı başardı.

Necip Fazıl’dan Sezai Karakoç’a, Nurettin Topçu’dan İsmet Özel’e, Cemil Meriç’ten Nuri Pakdil ve Rasim Özdenören’e, Cumhuriyet tarihinin, geçmişten geleceğe derin nefes alarak gelen en büyük düşünür ve sanatçıları ontolojik yok oluş felâketiyle dalgakıranlar gibi savaştı...

Ama semamızda her biri kendine özgü ufuklar açan, adetâ Hz. Mevlânâ’nın pergel metaforunu işleterek İslâm düşüncesinde köklenen ve çağdaş düşünceden de beslenmesini bilen bu öncü düşünür ve sanatçılarımız, hak ettikleri yere ulaşamadı bu ülkede -hâlâ!

Gelecek kuşakların bu öncü isimlerimizi daha iyi keşfedeceklerinden kuşku duymuyorum.

Bu yazıda, vefat yıldönümü vesilesiyle, Nurettin Topçu’nun düşüncesinin tablosunu çıkaracağım.

Daha önce bu sütunda yayımlanan bu yazımı önemli değişiklerle ve ilavelerle sizlerle paylaşmak istiyorum.

ÜÇ TOPÇU: AHLÂK, “İSYAN” VE RUH ADAMI
Üç Topçu’dan söz edebiliriz: “İsyan” adamı, ahlâk adamı ve ruh hareketi adamı.

Topçu’nun düşüncesini irade metafiziği olarak tanımlayabileceğimizi düşünüyorum. Topçu’nun bu üç özelliğini iyi özetleyen bu tarifi biraz açmam gerekiyor.

Nurettin Topçu, her şeyden önce, irade metafiziğinin öznesi olarak konumladığı irade’yi insanı tarif eden en önemli unsur olarak görüyor: İnsanı diğer varlıklardan ayıran özelliği, düşünen bir varlık olması değil, irade sahibi bir varlık olmasıdır, diyor.

İnsanın iradesini, dolayısıyla özgürlüğünü yitirmesine yol açan postmodern neo-paganizm çağının anlaşılması, anlamlandırılması ve aşılabilmesi sürecinde insana ne olduğunu hatırlatabilecek bu Nebevî insan tarifi oldukça anlamlı, ufuk ve çığır açıcı bir tariftir.

İradenin Davası başlıklı kitabının, daha ilk satırından itibaren Topçu, insana ne olduğunu hatırlatan şu sarsıcı ve kışkırtıcı tespitle seslenir bize ve çağımıza: “Hayatımızın sonuna kadar sürekli olarak yokluğa karşı koyan var olma iradesidir.”

POSTMODERN ZAMANLARIN DÜŞÜNÜRÜ!
Topçu, daha sonra, insanı yokluktan, özgürlüğünü yitirmekten kurtaracak iradenin, insana sonsuzluk iradesi kazandıracak iradelerin gerçek sahibi olan Allah olduğunu belirtir. Ve sonsuzluk iradesinin yok olmasının insanın yok olmasına, dolayısıyla “iradenin iflası”na yol açacağına dikkat çeker.

İradenin iflasının neo-paganizm tehlikesi olarak tarif ettiğim tehlikeli dönemecin ortasına insanı nasıl fırlatacağını şöyle tasvir eder:

“Sonsuzluk iradesinde varlığını eriterek ona teslim olan insan, gerçek iman adamıdır. Bütünden ayrılarak kendi benliğine bağlı bölümlere teslim olmak isteyenler sonsuzluğun iradesini kaybediyorlar... Bugün bakışlarında irade eseri bulunmayan, çeşitli heveslerin hastası çocuklara yarınlarımızı emanet ederken işlediğimiz suç, onlara bugünden sonsuzluk ihtirasının aşısını yapamayışımızdır. Bu yüzden iradenin davası, bizi bir gün mahkûm edecektir. Zamanımızın meselesi, ne teknik, ne atom, ne siyaset meselesidir. Zamanımızın meselesi, irade meselesidir.” (s. 10)

Topçu’nun “zamanımızın meselesi” dediği irade meselesi, bütün zamanların temel meselesidir aslında. Nitekim, onun da meseleyi bütün zamanlara yayan bir ufuk genişliğine ve derinliğine sahip olduğunu gösteren şey, şüphe’yi irade’nin tam karşısına yerleştirmesidir.

Topçu’nun irade metafiziğinde peygamberî soluğun ve söz’ün merkezinde sonsuzluk iradesinin bir ifadesi olarak Allah’ın iradesi varsa, bütün pagan düşüncelerin merkezinde de şüphe vardır.

Antik Yunan düşüncesi, şüphe üzerine kurulmuştur.

Seküler modern düşünce, Descartes’ın şüpheyi sistematize etmesiyle şekillenmiş ve teşekkül etmiştir.

Postmodern düşüncenin merkezinde, şüphenin itici güç olarak işlev gördüğü, mantıkî sınırlarının sonuna götürüldüğü izafîlik vardır.

Nitekim Topçu, bu yakıcı ve yıkıcı gerçeği, büyük bir öngörü ile görmüştür.

Topçu’nun zihin açıcı tespitlerine biraz yakından kulak kabartalım:

“Yalnız iradesiz değil, aynı zamanda iradelerin düşmanı olan ve her yerde iradeleri söndüren bu adamlar, hüviyetlerini maskelemek için son bir çare olarak her şeyin izafî olduğunu söyleyeceklerdir. Bu zehirli düsturun neticesi şu olacak: Hiçbir gayeye mutlak olarak bağlanmak doğru değildir. Bizim tasavvurlarımız da, isteklerimiz gibi izafidirler. Bu izafiyetçilik, bütün bir vehimler sistemine bağlandığımızı ortaya koyar; büyük davalar peşinde koşan kuvvetlerini felce uğratır...” (s. 18-19).

Topçu’nun, insana ne olduğunu hatırlatan, çağları aşan ve kucaklayan peygamberî soluğu ve söz’ü, bize ruh üfleyen -İradenin Davası’nda yer alan- şu tespitlerle nasıl yeniden-dirilttiğini hatırlatmak istiyorum:

“Bugünkü insanlık makineye güveniyor. Mukadderatını makinenin iktidarına teslim etmiş bulunuyor. Bu kitap insan iradesinin, yerini makinenin iktidarına teslim ettiği tarihî bir ânda insana kendini hatırlatmak [...] amacındadır. Biz insanlığın şaheserleri yerine füzelerin en kuvvetlisini yapmakla insanlığın kurtuluş çağına açılacağına inanmıyoruz. İnsanı... kurtaracak kuvvet, fertten doğarak onu Allah’a kadar götüren iradeden başka bir şey değildir.”

BATI’DAN ALDIĞI FİKİRLERİ DÖNÜŞTÜRDÜ
Sonuç olarak, bir düşünür olarak Topçu’nun, eserlerinde oryantalist izler bulunduğunu ve İslâm düşünce geleneğine derinlemesine nüfûz edemediğini hatırlatmak da gerekir.

Ayrıca Topçu’nun düşüncesi, çağdaş Batı düşüncesinden de beslenmiştir.

Ancak Batı düşüncesi Topçu’ya değil, o beslendiği düşüncelere şekil vermiş, ruh üflemiştir.

Mesela Karşı-Aydınlanma çağı olan ve Romantizm çağı olarak da adlandırılan 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başının önde gelen düşünürlerinden Blondel ve Bergson, en çok beslendiği, “aşı aldığı” düşünürlerin başında gelir.

Ancak Romantizm, insana ne olduğunu hatırlatan peygamberî soluğun ve söz’ün itkisi ve etkisiyle Topçu’da -kendi terimlerimle ifade edecek olursam- vecd ruhuna, vücud (=irade / oluş, varlık ve varoluş) felsefesine ve vicdan (=isyan) ahlâkı’na dönüş/türül/müştür.

Gelecek kuşakların Topçu’yu daha iyi anlayacakları umuduyla, kendisine Allah’tan rahmet diliyorum.Socrates’i öldürmeliyiz; yoksa metafiziksiz bilim, yok oluşa sürükleyecek hepimizi...

Yusuf Kaplan

13/07/2018 Cuma

En temel sorunumuzun eğitim, eğitimin de varoluşsal sorunumuz olduğunu söylemiştim.

Niceliğin hükümranlığını pekiştirecek, insanı araçların kölesi hâline getirecek fizik, matematik veya daha genelde pozitif bilimler üzerinden eğitim sisteminin kurulması ihtimali belirdi..

Bu felâkettir.

Pozitif bilimlere de ihtiyacımız var elbette; yüksek teknolojiye ulaşmamız için şiddetle ihtiyacımız var hem de.

Ama daha âciliyet kesbeden şey, metafiziktir: Dünyayı ve varlığı, hayatı ve insanı bir bütün olarak kavramamızı sağlayacak metafizik olmadan, atacağımız her büyük adım, bizi bir kez daha büyük çıkmaz sokakların eşiğine fırlatmakla sonuçlanacaktır.

Bu yazıda, bütün dünyanın eşiğine sürüklendiği bu cenderenin soykütüğünü çıkararak çıkış yoluna dâir bir iki cümle kuracağım. Sonraki yazılarda bu çıkış yolları üzerinde derinlemesine kafa patlatacağım.

ARTIK SEN ONA BENZEYECEKSİN!
Picasso, Stein’ın tam 90 kez resmini çizer.

Siler, çizer... Siler, çizer...

Sonra, son kez, modelsiz çizer.

Stein, resmi görünce, “benzememiş bana!” der.

Picasso’nun cevabı klastır:

Artık sen ona benzeyeceksin!

Şu an, yani yaklaşık iki asırdır, insan, kendine benzemiyor, kendi değil, kendinde değil çünkü.

Hepimiz, istisnasız bütün dünya, Batılıların bizim adımıza çizdikleri bir tablo’nun figüranları gibiyiz.

Gibisi fazla. Bizim için çizilen tablodaki yaratıklarız yalnızca. Biz değiliz.

HER ŞEY SOCRATES’LE BAŞLADI VE BİTTİ ASLINDA!
Önce Socrates vardı.

Her şey Socrates’le başladı ama her şey Socrates’le bitti.

Nietzsche, şakirdi Heidegger, felsefenin, bir düşünme biçimi olarak felsefenin Socrates’le bittiğini söylediler.

Ama insanlık hele de burada yaşayan, metamorfoz yemiş, celladına âşık bu toprakların insanları, sadece aydınları değil bütün insanları, bize, Nietzsche’yle Heidegger’in söylediklerinin masal olduğunu söyleyip duruyorlar nakarat hâlinde.

Çünkü Socrates’le başlayan şey, biterse, bütün hayallerinin suya düşeceğinden, her şeyin biteceğinden, boşluğa sürükleneceklerinden eminler.

Socrates’le başlayan şey, neydi?

Pornografi’nin / araçların / niceliğin hükümranlığı. Ayartının yani.

Ayartı, pagandır oysa. Böyle söylemişti Baudrillard.

SOCRATES’İ ÖLDÜRMELİYİZ!
Hepimiz paganlarız. Hepimiz Socrates’in çocuklarıyız.

Aristo, Socrates’i, Socrates’in felsefesini ve yaptığı devrimi şöyle özetlemişti bize: “Socrates, felsefeyi gökten yere indirdi.”

İşte bütün düğüm burada gizli.

Socrates’in felsefeyi bitirmesi gerçeği de, bizim, bütün insanlığın, Socrates’in ayartısına kapılmamızın, 2500 yıldır üretilen efsaneyi terkedemeyişimizin, kutsayışımızın sırrı da burada gizli yine.

Socrates’in felsefeyi, düşünmeyi bitirdiğini düşünenler acı çekiyor: Düşünmenin bedeli.

Socratesin inşa ettiği efsaneye inanmayı sürdürenler, bütün insanlık, ayartının dünyasını terketmek istemiyor: Ayartı, heyecan veriyor çünkü. Ayartı, hayattan kaçırıyor, hayatın zorluklarından uzaklaştırıyor insanları çünkü: Pornografinin, dromokratik rejimin nihâî zaferi.

Socrates’i öldürmeliyiz. Socrates’i öldüremezsek, hakikat fikrine bile ulaşamayacağımızı bilmeliyiz.

Socrates’i öldürmeliyiz. Yoksa hayata, hakikate ve “ev”e, kendimize yani, dönemeyeceğiz hiç bir zaman.

SOCRATES’İN SEVABI VE GÜNAHI!
Socrates’in bir sevabı, bir de günahı vardı.

Socrates’in sevabı, Grek tanrılarını reddetmesiydi.

Socrates’in günahı ise, Grek tanrılarının yerine yeni bir tanrı ihdas etmesiydi: İnsan.

Büyük günah işlemişti Socrates insanı tanrılaştıracak sürecin yapı taşlarını döşeyerek...

Antroposantrizm, Socrates’in ihdas ettiği dinin, yeni paganizm biçiminin adıydı.

Socrates, insanın düşünme ve varılma çabasını, insanı gökten yere indirerek bitirmişti.

Bütün Batı düşüncesinin kuruluş dinamiği, insanın ve hakikatin yokoluş dinamitine dönüştürecekti.

Tanrı hayattan sürgün edilecek, insan bu dünyada köleye dönüşecekti.

Birinci sınıf felsefe tarihçileri, Socrates’in girişimini, “disconnection” kavramıyla açıklarlar.

Socrates, insanın, Tanrı’yla tabiatla irtibatını kopardı, bu dünyaya sürgüne mahkûm etti.

İnsan, gökten yere düştü: Yersizleşti, evsizleşti, varlıklar âlimenindeki konumunu, yerini yitirdi, her şeyi yerinden etti. İnsanı mülk âlemine mahkûm etti.

Erdemi bile, bilgiye indirgedi.

İnsanın kendini bilmesi, yegâne ilkeydi.

Güzel.

Ama Tanrı’yla, kozmosla, tabiatla bağlarını yitiren insan, kendini nasıl bilebilecekti ki?

METAFİZİK OLMADAN ASLÂ!
Sonuç: Batı uygarlığının ontolojisi yoktur. Batı uygarlığı, epistemoloji üzerine kurulmuştur.

Ontoloji, insanın ve hayatın anlamını kavrama yolculuğunun yol haritasını sunar bize: Niteliğin yaşaması ve insanı da yaşatmasıdır.

Epistemoloji, insanın ve hayatın amaçlarını kavrama yolculuğunu ıskalar, insanın önce tabiata, sonra Tanrı’ya, dolayısıyla insanlara ve dünyaya hâkim olma kaygısıyla yaşar: Buysa niceliğin hükümranlığı, insanı ve hayatı kuşatmasıdır: İnsanın amacını yitirmesi, araçları amaçların önüne geçirmesi, araçların kölesine dönüşmesi.

Socrates’in temellerini attığı, insanın Tanrı’yla, Kâinât’la ve diğer varlıklarda bağlarını koparan, insanı tanrılaştıran antroposantrik dünya çöktü; insan, post-human insan, makinanın kölesine dönüştü.

Bilimin hükümranlığı, kutsanması, makinanın / araçların mutlak zaferiyle sonuçlandı.

Böylesine büyük bir ontolojik yok oluş mevsiminde, hayatın anlamını kavramımızı sağlayacak, daha âdil, yaşanabilir bir dünya kurmamıza imkân tanıyacak yol, fizik, matematik ya da doğal bilimler değil, metafiziktir.

Metafiziksiz bir dünya, hem orman kanunlarının hükümranlığını pekiştirecek hem de insanı bu dünyadan bir kez daha sürgün edecek, Michel Henry’nin yerinde ifadesiyle, “barbarlığın zaferiyle” sonuçlanacak bir dünyadır.

Picasso’nun dediği gibi hepimiz, Batılılara benzemiş durumdayız; onların zihin setleriyle düşünüyor, onların bakış açılarıyla bakıyoruz kendi dünyamıza ve sorunlarımıza bile!

Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâkettir bu.

Sonraki yazılarda, burada kısaca işaret ettiğim çıkış yolları üzerinde derinlemesine kafa patlatmak niyetindeyim.Tekvînî ve tenzîlî âyetler, dînî ve din-dışı “cemaatler”

Yusuf Kaplan

20/07/2018 Cuma

“Cemaat” kavramı ve kurumu üzerinden bir operasyon çekiliyor Türkiye’ye tam yarım asırdır!

Hayat, -en geniş anlamıyla- “cemaat”lerle sürüyor aslında.

Bütün dünyada böyle.

İki tür “cemaat”ten sözedebiliriz: Dînî cemaatler ve din-dışı “cemaatler”.

Dînî cemaatler’in ne olduğunu az çok biliyoruz ama din-dışı “cemaatler”i pek bilmiyoruz.

Postmodern dünya, bir yandan egoizmi, bireyciliği fenâ hâlde kışkırtıyor ama öte yandan da new age kült’lerinin, “din dışı kutsallıklar” üreten sosyal, kültürel, sportif, politik, iktisadî hatta akademik din-dışı “cemaatleşme” / şebekeleşme biçimlerinin mantar gibi bitmesine yol açıyor...

“Cemaatleşme”, insanın ve hayatın tabiatında var. Önemli olan bunları, toplumun ve insanlığın hayrına olacak şekilde kanalize edebilmek, asgarî hukukî ve ahlâkî standartlara göre şekillendirebilmek.

İNSAN, TEK BAŞINA YAŞAYABİLECEK BİR VARLIK DEĞİL
Meseleyi en başından, en kökünden ele alalım.

İnsan, tek başına yaşayabilecek bir varlık değil.

İkincisi de, bununla irtibatlı olarak, hayat, insandan ibaret değil: Başka varlıklar da var bu dünyada.

İnsanın hayatını idame ettirebilmesi, nefes alıp verebilmesiyle mümkün. Nefes alıp verebilmesi ise tabiatla, tabiattaki diğer varlıklarla irtibatını koparmamasıyla.

İnsanın nefes alıp vermesi de, doğumu ve ölümü de kendi elinde değil: Bu yakıcı gerçeği unuttuğumuz zaman, hayat cehenneme döner; döndü de nitekim!

TEKVÎNÎ ÂYETLER: YARATILIŞ SIRLARI
Kâinât, bir “kitap”, okunmayı bekleyen...

İnsan da bir kitap: İnsanın kâinatı ve bizatihî kendisini okuyacağı bir “kitap”.

İnsanın ve kâinâtın “kitap” olması hâdisesine tekvînî âyet diyoruz.

İnsanın hem kâinât kitabını hem de kendisini okuyabilmesi için Rahmân ve Rahîm olan Allah, insana akıl, kalp ve ruh melekeleri bahşetti. Aklı, kalbi ve ruhu harekete geçirecek bir irade lûtfetti. Aklın, kalbin ve ruhun hakikati idrak ederek bir hayat inşa edebilmesi içinse insana yol haritası sunacak bir Kitap vahyetti: Kerîm / “Cömert” Kur’ân. Kur’ân’la tekvînî âyetleri / yaratılış sırlarını okumasını, anlamlandırmasını, hayatta karşılaşabileceği sorunları aşmasını sağlayabilecek tenzîlî âyetler ihsan etti insana.

Özetle, iki tür âyet’ten / “işâret”ten sözediyoruz: Birincisi, tekvînî âyetler, yani yaratılış sırları.

TENZÎLÎ ÂYETLER: YOL HARİTASI
İkinicisi ise, tenzîlî âyetler, Yaratıcı’nın, insana yaratılış sırlarını okumasında rehberlik edecek ilkelerin haritası.

Buradan şöyle bir sonuç çıkıyor: İnsanın aklı, kalbi, ruhu, dolayısıyla bunları harekete geçirecek iradesi, tekvînî âyetleri / yaratılış sırlarını okuyabilmesi için yeterli değil mi?

Hayır.

Yeterli olsaydı, peygamberler ve kitaplar gönderilmezdi.

Çünkü insan hür iradeyle donatılmasına, hür iradesini harekete geçirebileceği akıl, kalp ve ruh melekeleriyle teçhiz edilmesine rağmen, hem iyi hem de kötü hususiyetlere de sahip olduğu için, yol haritası olmadan insanca bir hayat inşa edebilmesi çok zordur.

Yol haritası sunan tenzîlî âyetler olmadan, yolda karşılaştığı tekvînî âyetleri “doğru” / bihakkın okuyabilmesi zordur insanın.

İnsan, tenzîlî âyetler olmadan, tekvînî âyetleri keyfine göre, işine nasıl geliyorsa öylece okumaktan, yaratılışın düzenini bozmaktan, tarûmâr etmekten kurtulamaz.

Tenzîlî âyetler, zamana ve mekâna göre değişmeyen sâbiteler verir insana.

Sürgit değişim hâlinde olan tekvînî âyetleri yani değişkenleri insanın önünü açacak şekilde okuyabilmesi ve insanca bir hayat kurabilmesi ancak bu sâbiteler ışığında sözkonusu olabilir.

SÂBİTELER VE DEĞİŞKENLER
Tarihe dikkatle baktığımız zaman şu yakıcı ve yıkıcı gerçeği görmekte zorlanmayız: İnsan, her dâim sâbite arayışı içindedir. Sâbitelerini yitirdiği zaman, değişkenleri sâbite katına yükseltmekten çekinmez. Kaçınılmazdır bu: İnsan, sâbitesiz / “omurgasız” ayakta duramaz zira.

Ama insanın, değişkenleri, sâbite katına yükseltmesi, zulümdür: Sadede kendine değil, bütün varlığa yaptığı bir zulümdür bu.

Sadece çağımıza bakmamız kâfî bu yakıcı gerçeği görebilmemiz için.

Modernlikle birlikte, insan tanrılaştırıldı. İnsanın tanrılaştırılması, insanın azmanlaşmasına giden kapıları sonuna kadar açtı: Modern insan, yaşayabilmek için araçları, özellikle de güç üreten araçları kutsadı, araçlar insanı köleleştirdi, ruhsuzlaştırdı ve duyarsızlaştırdı.

Modern veya postmodern seküler / pagan insan, Tanrı fikrini yitirdi, kendisini Tanrı’nın yerine yerleştirdi.

Sonuçta tabiatı delik deşik etti; dünyayı talan etti; insanlığı kendisine benzetti: Yeni-barbarlık biçimlerinin zaferi.

Bilim tavan yaptı, insan insanlıkta yerlerde sürünüyor: Bütün bilimsel gelişmeleri, dünyaya ve insana tahakküm edecek bir barbarlıkla gerçekleştiriyor: Kapitalizmin zaferi!

En ileri bilimsel atılımlar, gen teknolojisi, yapay zekâ çalışmaları da dâhil, insana ve dünyaya hâkim olma kaygısıyla geliştiriliyor. Dünyayı ve insanlığı tek bir düğmeye basarak yok edecek smart teknolojik silahların geliştirilmesi, güç üreten araçların kutsanması, niceliğin hükümran olması, insanın insanlığını unutması, araçların kölesi olması sonucunu doğuruyor yalnızca: Sekülarizmin zaferi!

İSLÂMÎ CEMAATLER VE DİN-DIŞI “CEMAATLER” / “ŞEBEKELER”
Buradan cemaatler meselesine geleceğim aslında.

Bireyciliğin, egoizmin, hız, haz ve ayartının insanı geçici duygularının, dinmek bilmeyen uçucu arzularının kölesi hâline getirdiği; insanın düşünme ve duyma melekelerini iptal eden (medyadan kültür endüstrisinin her alanına damgasını vuran) “pornografi”nin insanı insanaltı bir varlığa dönüştürdüğü bir zaman diliminde, bu postmodern yok oluş felâketinin önünde sahih cemaatlerle durabileceğimizi iyi bilmeli ve bunu haykırabilmeliyiz; yoksa biz de postmodern popüler kültürün yok edici selinin önünde sürüklenmekten ve yok olmaktan kurtulamayız.

“Cemaat” kavramının entelektüel, sosyolojik ve siyasî boyutlarını, İslâmî cemaatler sorununun yanısıra, din-dışı “laik cemaatler / postmodern şebekeler” yakıcı sorununu sonraki yazılarda mercek altına alacağım ve sahih cemaatlere, tarikatlere karşı yapılan algı operasyonlarına karşı niçin teyakkuz hâlinde olmak zorunda olduğumuzu, İslâmî cemaatlerin neden ve nasıl köklü bir muhasebe yapmaları gerektiğini göstermeye çalışacağımBatılıların yüzyıllık stratejisi: Ortak tarih şuuru ve medeniyet tasavvurumuzun bin yıllık omurgasının çökertilmesi

Yusuf Kaplan

22/07/2018 Pazar

Adnan Oktar “şebeke”sine karşı -geç de olsa- önemli bir operasyon başlatıldı.

Fırsatperestler televizyonlarda sahne almaya ve açık açık hedef göstererek cemaatlere, tarikatlere saldırmaya başladılar yine.

Cemaatlerin, tarikatların sorunlarını, devletin cemaatlere ve tarikatlere nasıl bakması gerektiği meselesini sonraki yazıda mercek altına alacağım.

Bu yazıda Osmanlı’nın, dolayısıyla hilafetin bitirilmesinden sonra paramparça olan İslâm dünyasında sadece cemaatlerin, özellikle de tarikatlerin iyi kötü temsil ettikleri bin yıl İslâm dünyasını akîdevî, fikrî ve siyâsî olarak dimdik ayakta tutan Ehl-i Sünnet Omurga’nın çökertilmesinin emperyalistlerin en büyük hedefleri olduğunu, Soğuk Savaş’ın bitirilmesinden sonra Batılıların yüzyıllık stratejilerinin Türkiye’nin Ehl-i Sünnet Omurga üzerinden ayağa kalkma ve mazlum dünyayı ayağa kaldırma müstakbel girişimini durdurma stratejisini en önemli stratejileri olarak belirlediklerini altını çizerek hatırlatmak istiyorum bir kez daha.

Cemaatlere ve tarikatlere saldırmak, Ehl-i Sünnet omurgaya ve İslâm’ın medeniyet coğrafyamızdaki, özellikle de ülkemizdeki Müslüman varlığına saldırmak demektir. Bu da, bu toplumun İslâmî damarlarını kurutmakla sonuçlanacak tehlikeli bir girişimdir, intihardır, kendi ayağımıza sıkmamızdır!

KURUCU MELİKŞAH, UYGULAYICI NİMAMÜLMÜLK, TEMELLERİ KOYUCU GAZÂLÎ
Bin yıldır, İslâm dünyasını hem küresel bir güç olarak kuran hem de her tür saldırıya karşı koruyan ana omurgayı biz inşa ettik. Biz, yani İslâm dünyasının çocuklarını aynı tarih şuuru ve medeniyet tasavvuru etrafında toplayan Anadolu kıtası’nın çilekeş insanları.

Bu bin yıllık omurga, Melikşah’ın kurucu liderliğinde, Nizamülmülk’ün uygulayıcı maharetinde ve Melikşah’la Nizamülmülk’e yürünecek yolun haritasını çıkaran Gazâlî’nin temelleri koyucu öncülüğünde gerçeğe dönüştürülen Ehl-i Sünnet Omurga’dır.

Burada mezhepçi bir okuma yapmadığımı, stratejik değeri yüksek tarihî bir tespitte bulunduğumu özellikle hatırlatmak istiyorum.

İslâm dünyasının perperişan olduğu, böylesine zorlu ve kritik bir zaman diliminde mezhepçilik yapamam. Allah’tan korkarım.

Yapmaya çalıştığım şey, bugün yaşadığımız temel, varoluşsal sorunlarımızı kavramamızı kolaylaştıracak, geleceğe ışık tutacak bir alan açma, ufuk çizgisi çizme çabası.

GAZÂLÎ’NİN DİKTİĞİ OMURGA’NIN 3 SÜTUNU
Ehl-i Sünnet’in, sadece İslâm tarihini değil dünya tarihini yaklaşık bin yıl yapmasını mümkün kılan kurucu, konumlandırıcı ve koruyucu üç hayatî işlev gördüğünü söylüyorum.

Gazâlî, çeyrek asırda, bin yılın tohumlarını eken bu Omurga’yı üç muazzam sütun üzerinde/n yükseltti:

Önce, akîde muhkemleştirildi.

Sonra, fikrî yörünge kökleştirildi.

Son olarak da, siyasî bütünleşme gerçekleştirildi.

Bu üç muhkem sütunun hayata geçirilmesiyle birlikte, İslâm dünyasındaki akîdevî tartışmalar aşıldı, özgün İslâm düşüncesinin güzergâhları belirginleştirildi ve İslâm dünyasının her anlamda bütünleşmesi sağlandı.

Akîdevî temel, sağlam kurulduğu, fikrî yörünge kıvamını bulduğu ve siyasî bütünleşme nihâî noktasına ulaştığı için, müslümanlar, hem dışardan gelen bütün büyük ölçekli saldırıları kolaylıkla püskürtebildiler hem ilim, fikir, ahlâk, sanat, estetik, siyaset, iktisat gibi hemen her alanda büyük atılımlar yapacak, bütün medeniyetlerden beslenecek, hepsini besleyecek ve küresel ölçekte dünya tarihinin akışını şekillendirecek tarihî eksen konumuna yükseldiler.

OMURGA’NIN ÇÖKERTİLMESİ...
Yüzyıllık insanlık tarihini, bu omurganın çökertilip çökertilememesi belirleyecek.

İki asırdır, Batılı emperyalistlerin şekillendirdikleri dünya tarihinin ana yörüngesini işte bu omurga’nın önce dağıtılması, sonra da İslâm’ın protestanlaştırılarak dönüştürülmesi ve hayattan uzaklaştırılması stratejisi oluşturuyor.

O yüzden emperyalistler hem Vehhabilik üzerinden Selefiliği hem de Kadiyanilik ve FETÖ üzerinden İslâm’ın Protestanlaştırılması, yani hayattan uzaklaştırılması, içinin boşaltılması projesini İslâm dünyasına dayatıyorlar iki asırdır...

Toynbee, ülkemizde hiçbir tarihçinin, sosyal bilimcinin ya da fikir adamının dikkatini çekmeyen çok önemli bir tespitte bulunur ve “son asırda İslâm dünyasına vurulan en büyük darbe Ehl-i Sünnet’in dağıtılması oldu” der; Osmanlı’nın çökertilmesi ile Müslüman Hindistan’ın parçalanmasının bunun en önemli ve 20. yüzyılın tarihini belirleyen göstergesi olduğunu söyler. Tabiî buna Türk dünyasının da, Arap dünyasının da paramparça edilmesini eklemek gerekir.

Sadece müslümanların geleceğini değil, dünya tarihinin akışını şekillendirecek temel itici güç, bu Ehl-i Sünnet Omurga’nın yeniden tesis edilmesi ihtimalidir.

Çünkü Ehl-i Sünnet Omurga, mezhebî bir yönelimin adı değil, ortak tarih şuurunun yeni bir medeniyet atılımına öncülük edecek yegâne adresi ve kaynağıdır.

BATILILARIN YÜZYILLIK STRATEJİSİ: OMURGA’NIN DİRİLTİLMESİNİN ÖNLENMESİ
O yüzden asıl mesele omurganın korunabilmesi ve yeniden kurucu roller üstelenebilmesi meselesidir.

Eğer Müslümanlar yeniden toparlanıp tarih yapacaklarsa, bu omurga’nın oluşturduğu ortak tarih şuurunun hayata ve harekete geçirilmesiyle mümkün olacak bu.

Bu omurga’nın, dolayısıyla inşa ettiği ve hayata geçirdiği ortak tarih şuurunun ve medeniyet tasavvurunun merkez üssü Türkiye’dir.

İşte tam da bu nedenle Batılı emperyalistlerin yüzyıllık stratejilerinin yegâne hedefidir Türkiye.

Yaşananlara ortak tarih şuuru ve bu tarih şuurunun ana kaynağı omurga’nın yeni bir medeniyet atılımına kaynaklık edecek tarih yapıcı bir dinamik olarak bakarsanız, neden Türkiye’nin durdurulmaya çalışıldığını görebilirsiniz.

Sözün özü: Türkiye’nin ortak tarih şuurunu harekete geçirecek bu omurga, ne kadar canlı ve diri olursa, Türkiye’nin toparlanması ve mazlum dünyayı toparlaması da o kadar kolaylaşır.

Biz bu omurga’nın inşa ettiği ortak tarih şuuruna henüz hakkıyla sahip miyiz, bu, tartışılabilir.

Ama İslâm dünyası, bu ortak tarih şuurunun ne demek olduğunu iyi biliyor.

Yaşlı bir Yemenlinin şu sözünü daha önce de hatırlatmıştım: “İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü. İslâm dünyasının ayağa kalkabilmesi İstanbul’un yeniden ayağa kalkabilmesine bağlı.”

Eğer bu muazzam ortak tarih şuuruyla donanabilirsek, farklı dinlerin, farklı mezheplerin, farklı dünyaların nefes alabilecekleri kuşatıcı medeniyet fikrini yeniden biz sunabiliriz dünyaya.

O yüzden Ehl-i Sünnet Omurga’nın -elbette köklü bir muhasebe yapmaları gereken ama iyi kötü- yegâne temsilcileri olan sahih cemaatlerin, özellikle de tarikatlerin hedef tahtasına yatırılması bu ülkenin intiharın eşiğine sürüklenmesi demektir.

Ben bunu 10 küsur yıldır yüksek sesle haykırıyorum ama duyan hatta meselenin hayatiyetini kavrayan var mı, kuşkuluyum.

.
Cemaatler, Ehl-i Sünnet omurga ve geleceğimiz

Yusuf Kaplan

23/07/2018 Pazartesi

Dünya küreselleşti. Küreselleşme süreci 1970’lerde ABD’de, 1980’lerde Avrupa’da, 2000’li yıllarda da bütün dünyada hissedilmeye, yaşanmaya başlandı.

Küreselleşme, sınırları ortadan kaldırdı; bu doğru. Ama öte yandan da ekonomik, kültürel ve entelektüel sınırların ortadan kalkması, beklenebileceği gibi, insanın, insanlığın ufkunu genişletmedi.

Aksine, berbat bir ufuk daralmasına yol açtı.

Özellikle ABD’de üretilen tek tip bir kültüre mahkûm ve mahpus etti bütün insanlığı.

Dünyayı tektipleştirdi, bütün farklılıkları düzleştirdi, yerle bir etti.

ABD’de, Los Angeles’ta üretilen film, müzik ve dijital kültür, ânında bütün dünyanın kültürüne dönüştü.

Ancak bu kültür, derinlikli Avrupa kültürü ya da bilge İslâm, Çin, Hint kültürleriyle karşılaştırılınca, son derece sığ, “pornografik” (insanın düşünme melekelerini iptal etmesi anlamında “pornografik”), dolayısıyla ayartıcı, baştan çıkarıcı tastamam ilkel, şehvetperest, ego-perest, çıkar-perest bir kültür.

Film, müzik, medya, spor endüstrisinin ve dijital dünyanın starları üzerinden hem kutsanan ayartıcı yeni idoller hem de din-dışı kutsallıklar üreten neo-pagan ve / veya tekno-pagan bir kültür.

En önemlisi de senktretik bir kültür bu.

SENKRETİZM VE NEO-PAGANİZMİN YÜKSELİŞİ...
Senkretizm meselesi, önemli ve meselenin püf noktası. Senkretizm meselesini yaklaşık 20 yıl önce yazmıştım. Demek ki, erken yazılmış yazılardı o yazılar. O zaman dikkat çektiğim tehlikeyi, şimdi hissetmeye, yaşamaya başladık ancak.

Sentretizm, bağdaştırmacılık demek. Postmodern dünyanın, içinde yaşadığımız çağın dini, din-dışı kutsallıklar üreten neo-paganizm hatta tekno-paganizmdir; neo-paganizmin kendini ifade biçimi ise senkretizmdir. Senkretizm üzerinden işleyen neo-paganizm, hakikat fikrinin yitirilmesi, postmodernliğin “anythin goes / her şey mübahtır” mottosu ile “Tanrı ile şeytanı eşitlemesi“dir.

Senkretizm üzerinden üretilen neo-paganizm dininin putları ise para, egoizm ve libido’dur (yani en hafif ifadeyle hazcılık, özellikle de cinsel hazcılıktır; din-dışı kutsallıklar üreten, insanın düşünme melekelerini öldüren, insanı dünyanın sorunlarına duyarsızlaştırarak egoizm kafesine tıkayan, bu anlamda yeni-barbalık biçimlerinin eşiğine fırlatan “pornografi”dir).

Senkretizm üzerinden işleyen neo-paganizm, bütün dinleri düzleştiriyor, bütün duyarlıkları, değerleri delik deşik ediyor, bütün kültürleri paçavraya dönüştürüyor, çöpe gönderiyor ve bütün dünyada mantar gibi new age dinlerinin bitmesine yol açıyor hızla, hazla ve tam gaz...

Senkretizm üzerinden işleyen neo-paganizm, bütün dünyayı nihilizmin eşiğine fırlatıyor...

NIETZSCHE, İKİ TÜR NİHİLİZM BİÇİMİ VE NEW AGE KÜLT’LERİ
Nietzsche, modernliğin kaskatı rasyonalist ve ruhsuz dünyasını yıkabilmek için başvurduğu, bir tür “isyan ahlâkı” olarak kullandığı nihilizmin, uzun vadede insanlığı büyük bir ontolojik yok oluş felaketinin eşiğine fırlatacağı uyarısında bulunmuş, pasif nihilizm ve aktif nihilizm olarak tanımladığı iki tür nihilizm (hiçleşme) tehlikesinden sözetmişti.

Kendi terimlerimi de katarak ifade edecek olursam, pasif nihilizm, hayatın inkârıdır: Kişinin, libido’daya sığınması, hayattan, hayatın sorunlarından kaçması ve nihayet dünyanın sorunlarına duyarsızlaşmasıyla sonuçlanır bu: Pasif nihilizm, kitleleri deizmin eşiğine fırlatır.

Aktif nihilizm, hakikatin inkârıdır: Kitleleri vardıracağı nihâî sonuç, ateizmdir.

ABD ve bütün dünya -hızla- pasif nihilizme, yani deizme doğru sürükleniyor...

Avrupa’da süreç, ateizm noktasına geldi dayandı: Din, bitti Avrupa’da.

Senkretizm biçimleri ile kendisini vareden neo-paganizm Endüstri 4.0’la birlikte, tastamam bir tekno-paganizm biçimine dönüşüyor süratle.

Şunu bilelim: Tekno-pagan dünya, dinleri yok saymıyor; din-dışıkutsallıklar üzerinden neo-pagan new age dinleri ya da kültleri icat ediyor. Amerika’da binlerce new age kültü var! Ve her geçen gün mantar gibi new age kültleri türüyor!

Bunların hepsi “şebekeler” anlamında “cemaatler” şeklinde varlıklarını sürdürüyor.

CEMAATLER, KENDİLERİNE ÇEKİ DÜZEN VERMELİDİR
İslâmî cemaatleri new age kült’leriyle karıştırmak ya cehaletin eseridir ya da cemaatleri hedef göstererek hem bu toplumun İslâm’dan, hem de İslâmî kesimlerin bu ülkenin yönetiminden uzaklaştırılmasını amaçlayan tehlikeli bir projeyi adım adım hayata geçirme çabasıdır.

Şunu açık açık söylüyorum: Cemaat-tarikat-siyaset-ticaret ilişkisi zıvanadan çıkmak üzeredir. Cemaatlerin ve tarikatlerin kendilerine çeki düzen vermeleri gerekiyor âcilen.

Cemaatler, özellikle de tarikatler, iki eksen üzerinden yeniden yapılandırmalıdır kendilerini.

Dikey eksende, cemaatler, ülkenin, medeniyet coğrafyamızın önünü açacak yeni Gazâlîler, Yunus’lar, Sinan’lar, Itrîler yetiştirecek şekilde insan yetiştirme çabasını faaliyetlerinin merkezine almak zorundadır. Laik eğitim sisteminden -mevcut şartlarda- bu tür çaplı, öncü isimler yetiştirilmesini beklemek olmayacak duaya âmin demektir.

İkinci olarak, yatay eksende ise, cemiyeti korumak, cemiyete kol kanat germek, cemiyetin İslâmî duyarlıklarını pekiştirmek için gayret göstermekle mükelleftir cemaatler.

Devlete elbette ki, adam yetiştirmeli cemaatler. Ama sadece ehliyet, liyakat ilkeleriyle görev yapacak insanlar yetiştirmeli.

PEKİ, ASLINDA CEMAAT NEDİR, NE DEMEKTİR?
Peki, aslında cemaat nedir? Ne anlıyoruz ama gerçekte ne anlamalıyız “cemaat” denilince?

Her ne kadar günümüzde cemaatler, modern fenomenler olsa da, “cemaat” kavramı tertemiz, kökleri İslâm’ın kurucu kaynaklarına kadar giden önemli bir kavramdır. Tarih boyunca bütün müslüman toplumlar “İslâm cemaati”, diğer dinlere mensup topluluklarsa kimi zaman “cemaat”, kimi zaman “ümmet” olarak adlandırılmıştır. Bu anlamda cemaat kavramını en iyi tasavvufî cemaatlerin karşıladığını söyleyebiliriz. Cemaat, toplanmak demektir.

Cemaat, bütünleşmek demektir.

Cemaat, bir omurga inşa etmek demektir.

Cemaat, müşterek bir şuur yeşertmek, müşterek bir dünya kurmak demektir.

Cemaat, kişilik ve şahsiyet sahibi olmak, aidiyet bilincine, emanet bilincine ulaşmak demektir.

Emanet bilinci, kişinin yalnızca Allah’a iman etmesi, Allah’ın dışındaki bütün dünyevî, şehevî, kapitalistik, nefsanî putları elinin tersiyle itmesi ve kendinden, çevresinden başlayarak yeryüzünde dalga dalga emniyet, kardeşlik, adalet ve hakkaniyeti yayması, tesis etmesi demektir.

Cemaat, kişinin, “önce ben” değil, “önce hakikat” diyerek yola çıkmasıdır.

Cemaat, kişinin kendisini değil kardeşini, ötekini, bütün ötekileştirilenleri düşünmesi, kardeşine ve bütün ötekileştirilenlere kol kanat germesi demektir.

Cemaat, kişinin, ekmeğini kardeşiyle paylaşması demektir.

Cemaat, ümmet demektir.

Ümmet, hem her bir müminin hem de bütün müminlerin aynı anda adıdır. Hem her mümin, tek başına bir ümmettir, yani her şeyin anasıdır; hem de bütün müminler ümmettir, güvenilecek, sığınılacak, nefes alınacak yegâne limandır.

Bizim kendimizi her birimizi hem tek başına ümmet olarak görmemiz hem de hepimizi topyekûn ümmet olarak telakki etmemiz, narsizm değil midir, diye sorulabilir haklı olarak.

Elbette ki, değildir. Değildir; çünkü her ne kadar her birimizi teker teker ve hepimizi topyekûn ümmet olarak görsek de, cemaatte de, hele de tarikatte de -bütün davranış setlerini belirleyen ilke edep olduğu için-, kişi, “önce ben” demez, diyemez hiç bir zaman; “önce sen” der her zaman -nefs terbiyesi ve tezkiyesi cehdinin gereği olarak.

Bu böyledir.

“Önce sen”, diyebilmek, bütün insanlığı -Hz. Adem’in çocukları olması hasebiyle- kardeş bilmek, kardeş görmek, kardeş bellemek ve gereğini yerine getirebilmek demektir.

Meselenin özünden ve tarihçesinden bîhaber, Batı karşısında aşağılık kompleksi yaşadığı için zihni çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen bazı zavallı insanlar (bazı profesör kişiler), özellikle tasavvuf ve tarikat denilince hemen uçma-kaçma hikâyeleri anlatmaya başlıyorlar.

Ne kadar acıklı duruma düşüyorlar, anlatamam!

Oysa bütün sahih İslâmî cemaatlerde, özellikle de tasavvufî cemaatlerde, öyle insan hikâyeleri, öyle kardeşlik hikâyeleri, öyle fedakârlık hikâyeleri yaşanır ki, kişinin kendini aşması demek olan bu hikâyeleri bu insanlar bir bilseler, bir görseler, yüzleri kızarır, yerin dibine girerler -herhalde.

Özellikle tasavvufî cemaatlere yöneltilen -ilk bakışta doğruymuş gibi gözüken- ayartıcı bir eleştiri var.

Bu cemaatler, kişinin kişiliğini yok ediyormuş, bireyi öldürüyormuş!

Aksine, kişinin yukarıda özetlediğim anlamda güçlü bir şahsiyet inşa etmesini mümkün kılıyor.

Gerçekte, kişinin kişiliğini yok eden, kişiyi kendisine de, dünyaya da yabancılaştıran bireyciliktir: Kişiyi, sadece kendi çıkarını düşünen, sadece kendi hazlarını düşünen, tüketim toplumunun, egoizminin kölesi hâline getiren içi boş bir ideolojidir bireycilik.

Kitlelerin içinde yapayalnızdır birey ve bireyin, egoizminin, nefsânî itkilerinin kafesine kapanması, özgürleşmesi değil, köleleşmesidir aslında.

Mesele çok boyutlu ve derin.

Bu meseleyi enine-boyuna yazmayı sürdüreceğim.

CEMAATLER, EHL-İ SÜNNET OMURGA VE GELECEĞİMİZ
Sadece şunu söylüyorum: Cemaatler kendilerine çeki düzen vermek zorundadır. Yapılan operasyonlar, hayırlı sonuçlara yol açar, cemaatlerin de köklü bir muhasebe yapmalarına yol açar inşallah.

Ama toplum da bazı fırsatperesetlerin televizyon televizyon dolaşarak cemaatlere / tarikatlere yaptıkları saldırının, bu toplumun Müslüman omurgasını çökertmeyi amaçladığını aslâ unutmamalıdır.

Özür dileyerek tarihe kayıt düşüyorum: Sahih cemaatler / tarikatler, Ehl-i Sünnet Omurga’nın sigortasıdır; Ehl-i Sünnet Omurga, İslâm’ın sigortasıdır; İslâm ise bu ülkenin, medeniyet coğrafyamızın sigortasıdır.

Eğer cemaatler / tarikatler çökerse, Ehl-i Sünnet Omurga çöker; Ehl-i Sünnet Omurga çökerse, İslâm’ın varlığı tehlikeye girer; İslâm’ın varlığı tehlikeye girerse, bu ülke paramparça olur, tarihten silinir, medeniyet coğrafyamızın umutları biter -Allah muhafaza.

Başka bir ifadeyle, eğer cemaatler, hele de tarikatler çökerse, kısa ve orta vadede deizm, hatta ateizm dalga dalga yayılır ve uzun vadede ise bu toplumda İslâm’dan eser kalmaz. Vesselâm.Asya çağı’na doğru: Batı ekseni için sonun başlangıcı

Yusuf Kaplan

29/07/2018 Pazar

Önce ABD Başkan Yardımcısı Pence, ardından ABD Başkanı Trump, rahip Brunson figürü üzerinden bütün diplomatik kuralları hiçe sayarak Türkiye’ye “yaptırım tehditleri” savurdular!
Bu tehditlere Türkiye aynı sertlikte cevap vermekte gecikmedi. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın ve ABD’li mevkidaşıyla görüşen Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, ABD yönetiminin tehditlerinin kabul edilemez olduğunu, Türkiye’nin hiç kimseden, hiçbir ülkeden emir alacak bir ülke olmadığını söylediler.

Peki bir anda bir kez daha tırmanan bu gerilim ne anlama geliyor? Bu gerilimi, sadece Türkiye-ABD ilişkileri açısından okumaya kalkışırsak, hem yaşanan asıl sorunları hem de bu gerilimli ilişkiler sürecinin Türkiye ve ABD’yi aşan boyutlarını kavramakta zorlanırız.

ABD’NİN BOCALAMASININ DÜNYA-TARİHSEL NEDENİ
Yeni bir dünya kuruluyor adım adım...

Atlantik İttifakı’nın sonuna doğru gidiyor dünya -hızla...

Atlantik İttifakı, dünya sistemi demek aslında. Batılıların, kurallarını ve kurumlarını geliştirdikleri, Soğuk Savaş döneminde bütün dünyaya dayattıkları askerî, siyasî, stratejik bir düzen bu. Haksız, hukuksuz, güçlü olanın haklı olduğu ilkesizliğine dayanan, “darwinyen”, sürrealist bir düzen.

Merkezinde iki aktör var bu düzenin: ABD’yi her bakımdan ele geçiren Yahudi gücü ile Anglo-Amerikan gücü.

ABD’de bu iki güç arasında bir iktidar savaşı yaşanıyor. Trump yönetiminin bocalamasının, gerek Türkiye konusunda, gerekse önemli küresel sorunlarda ABD’den çelişkili açıklamalar geliyor olmasının gerisinde bu adı konulmamış savaş yatıyor.

Dünya sistemi’ni ABD’deki Yahudi gücü ile Anglo-Amerikan gücü birlikte kurdular. Endüstri 4.0 olarak adlandırılan sanayi devrimlerinin ilk ikisi Anglo-Amerikan gücünün, son ikisi ise Yahudi gücünün eseri.

Dünya da iki asırdır bu iki “küresel” gücün esiri.

İşte Rusya ve Çin’in başını çektikleri BRICS ülkeleri, Yahudi gücü ve Anglo-Amerikan gücüne karşı üçüncü bir aks / eksen oluşturmaya çalışıyorlar...

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Güney Afrika’daki BRICS ülkeleri toplantısında, Çin Devlet Başkanı Şi Cinping’le, ardından Rusya Devlet Başkanı Putin’le yaptığı görüşmeler, iki ülkeyle imzalanan önemli anlaşmalar, üç liderin verdiği “poz”lar, ABD yönetimini endişelendirmeye yetti ve ABD yönetiminden patolojik “yaptırım” açıklamaları geldi.

“Türkiye-ABD ilişkileri kopar mı?” gibi yanlış sorularla vakit kaybetmek yerine, “bundan sonra ne olacak, dünya nereye gidiyor?” sorusunun izini sürmemiz daha anlamlı olur.

DÜNYA SİSTEMİ’NİN ÇÖKÜŞÜ, TÜRKİYE’NİN GELİŞİ...
ABD ile yaşadığımız bu kriz ne ilk, ne de son kriz. En önemlisi de, ABD ile zaman zaman yaşadığımız krizlerin nedeninin sadece Türkiye-ABD ilişkileriyle açıklanamayacağı gerçeğini görebilirsek, zihnimiz de, önümüz de açılacak aslında...

Küreselleşme süreciyle başlayan, içinden geçtiğimiz bu krizli ilişkiler dönemini, Wallerstein, “belirsizlikler çağı” olarak tanımlamıştı.

Ancak küreselleşmeyle girilen bir süreç değil bu yalnızca.

Daha karmaşık bir süreç var karşımızda: Soğuk Savaş’ın bitmesinden sonra hem iki kutuplu dünyanın çökmesi hem de postkolonyal süreçte İslâm dünyasına giydirilen ya da dayatılan “deli gömlekleri” olan sosyalizm, ulusçuluk gibi modern ideolojilerin fiyaskoyla sonuçlanması, buna mukabil İslâmî söylemlerin entelektüel, kültürel, sosyal ve siyasî olarak İslâm dünyasının omurga söylemlerine dönüşmesi dünya sistemini sersemletmeye yetti.

İslâm dünyası, tarihinin en zorlu dönemlerinden birini yaşıyor olsa da, yaşadığı zulümlere rağmen ortaya koyduğu direnişle, dünya sisteminin, hem kirli yüzünü deşifre etmiş hem de bu kirliliğin nasıl temizlenebileceğini göstermiş oluyor.

Burası önemli.

Burada Türkiye’nin gelişi önemli.

Türkiye’nin gelişinin önlenmesi için dışardan ve içerden Türkiye üzerinde oynanan oyunlar ve bu oyunların çökertilmesi, Atlantik İttifakı’nı gelecek adına kaygılandırıyor.

Kaygılandırıyor; çünkü Türkiye bir yandan içerde, devleti, Batılıların uyduları gibi çalışan vesayetçi, müstemlekeci yapılardan temizliyor; bir yandan da eksen çoğaltarak Çin’le ve Rusya’yla derin, köklü, kalıcı stratejik ilişkiler hatta ittifaklar kuruyor...

Türkiye’nin ekonomisini yüksek teknoloji üzerinden güçlendirmesi, yanısıra, eğitimde, kültürde medeniyet iddialarını kuşanacak bir yolculuğun yapı-taşlarını döşemesi gerekiyor âcilen.

Bu adımlar, Türkiye’nin toparlanmasını, ayağa kalkmasını ve uzun vadede soylu bir yolculuğa soyunmasını mümkün kılabilir.

Ne kadar farkındayız bilmiyorum ama Batılıları ürküten gerçek şu: Türkiye, yarım asır içinde daha görünür hâle gelecek Asya Çağı’nın stratejik bakımdan kilit ülkesi. Bin yıllık dünya tarihini yapan medeniyet birikiminin ruhunu kavrayabilir ve bu ruhu önümüzdeki 25-50 yıllık süreçte özümseyen parlak kuşaklar yetiştirebilirse, Türkiye, yeni bir dünyanın kurulmasında belirleyici rol oynayabilir...

ASYA ÇAĞI’NA DOĞRU...
Üç ayağı az çok belirginleşen bir Asya çağı’na doğru yol alıyoruz…

Birinci ayağı Çin oluşturuyor ve Asya Çağı’nın esas itibariyle ekonomik gücünü temsil ediyor Çin.

İkinci ayağı Rusya oluşturuyor ve stratejik gücünü temsil ediyor müstakbel Asya Çağı’nın.

Asya Çağı’nın üçüncü ayağını ise Türkiye oluşturuyor ve Türkiye, Asya Çağı’nın kültürel-siyasî gücünü temsil ediyor.

Güney Afrika’da ortaya çıkan tablo, çizdiğim bu manzaranın somut bir göstergesi.

Burada sorulacak soru şu: Türkiye, böyle bir güce sahip mi gerçekten?

Hem evet; hem hayır.

Türkiye’nin bilfiil böyle bir gücü yok; ama bilkuvve sahip olduğu güç, sandığımızdan da çok daha büyük.

Erdoğan’ın Afrika ülkelerine yaptığı ziyaretlere gösterilen yoğun ilgi, bu bilkuvve gücün göstergelerinden biri.

Bir başka gösterge, 24 Haziran seçimlerinin yapıldığı gün, Balkanlar’dan Kafkaslar’a, Fas’tan Açe’ye ve Afrika ülkelerine kadar neredeyse bütün mazlum dünyanın kalplerinin Türkiye için atması.

Türkiye, bu bilkuvve gücü, bilfiil güce dönüştürme mücadelesi veriyor...

Büyük yanlışlıklar yapmazsak, geleceğimizi kuracak hem ekonomik hem de kültürel atılımlar atmaya başlarsak, özellikle de genç kuşaklarımızı önce ruhköklerimizden beslenerek medeniyet dinamiklerimizle donatacak, sonra da bütün dünyaya açılmalarını sağlayacak köklü ve güçlü kurumları inşa edebilirsek, bu bilkuvve güç, bilfiil güce dönüşebilir -Allah’ın izniyle...

O yüzden yapıcı, önaçıcı eleştiri çok önemli olacak önümüzdeki süreçte... Vesselâm.Eğitimde devrim yapabilirsek tarihi biz yapmaya başlayabiliriz yeniden...

Yusuf Kaplan

30/07/2018 Pazartesi

Medeniyetlerin beşiği Asya, çekirdeği de bizim ve hinterlandımızın bulunduğu Doğu Akdeniz’le Hint Okyanusu arasındaki Maveraünnehir havzasıdır.

Bütün medeniyetlerin kaynağını oluşturan dinler, dinlerin yeşerttiği ve medeniyetlere dönüştürdüğü düşünce, bilim, sanat, siyaset ve ahlâk gelenekleri bu havzada neşvünemâ bulmuş, buradan dünyaya yayılmıştır.

MEDENİYETLERİN DE KÖKENİNDE DİN VARDIR
Çin, Hint, Sümer ve Mısır medeniyetlerinden “Amerika” kıtalarındaki Maya, İnka, Aztek medeniyetlerine, onlardan önceki Olmek ve Şaven medeniyetlerine ve tabiî (bütün bu insanlık tecrübelerinin büyük çoğunluğuyla temasa geçmeyi, onlardan vahyin ışığında beslenmeyi, onları beslemeyi, can çekişen medeniyetlere, kültürlere âb-ı hayat iksiri sunmayı, insanlığın birikimini kendisine malederek insanlığa yeniden armağan etmeyi başarabilmiş) İslâm medeniyetine kadar bütün medeniyetlerin ruhköklerinde din vardır.

Yaşayan en büyük tarihçi William McNeill de tıpkı diğer büyük tarihçiler gibi bu gerçeğin altını çizer, modernlikle birlikte başlayan pagan Batı uygarlığının, yegâne din-dışı medeniyet olduğuna dikkat çeker ve “kurucu köklerini pagan Grek uygarlığında bulan modern Batı uygarlığı, başka medeniyetleri ya dönüştürdü ya da yok etti; böylelikle insanlık tarihinin binlerce yıl süren akışını değiştirdi” der.

BATI UYGARLIĞI, MARJİNAL BİR TECRÜBEDİR
“Asya Çağı’na doğru” başlığıyla dün bu sütunda yayımlanan yazıma, “Asya Çağı ne?” “Asya’nın çağı mı olmuş tarihte?” gibi tuhaf tepkiler geldi.

Bu tepkilerin, elbette ki, ciddiye alınacak bir tarafı yok. Ama bu ülkede yaşadığımız medeniyet buhranının yol açtığı aşağılık kompleksi sadece aydınların değil kitlelerin zihninde de öylesine derin yaralar açmış durumda ki, insanlar, tarihin yalnızca Avrupalılar / Batılılar tarafından yapıldığına, Batılıların dışında insanlığın önünü açan medeniyetler olmadığına inanıyorlar, gerçekten!

İnsanlığın bugün sahip olduğu düşünce, bilim, sanat, ahlâk ve siyaset alanlarındaki kurucu kavramların ve kurumların aslında Çin, Hint, Sümer, Mısır ve İslâm medeniyeti gibi medeniyetlerin eseri olduğunu düşünemiyorlar bile.

Oysa bu medeniyetleri bir an silin tarihten, ortada medeniyet adına hiç bir şey kalmaz.

İnsanlığın medeniyet birikimini Batı’da bile yok sayacak, küçümseyecek bir zihin kalmadı artık. Ama celladına âşık garpzedelerin zihinsel acentalık yaparak hayatımızın her alanını tepeden şekillendirdikleri bu ülkede, “her şey Batı uygarlığı demek” ve “her şey Batı’dan ibaret”!

Sadece ödünç akılla, ödünç bir dünyada yaşadıklarını bile farkedemeyecek kadar sömürgeleşmiş, körleşmiş, felçleşmiş bu zihinlerle Türkiye nereye gidebilir ki, uçurumdan başka!

AVRUPA, BİR KITA DEĞİL, ASYA’NIN BİR YARIMADASIDIR!
Burada ikinci hayatî nokta da şu: Coğrafî olarak Avrupa, bir kıta bile değildir; bütün büyük tarihçilerin açıkça itiraf ettikleri gibi, Asya kıtasının uzantısı bir yarımadadır yalnızca.

Ama bizde “Avrupa / Batı” dünya demek, her şey demek!

Oysa insanlık tarihine bir bütün olarak bakıldığında, Batı uygarlığı, insanlık birikiminin ana omurgasından sapmadır; marjinal bir tecrübedir.

Dünya üzerinde hâkim olsa da, bu böyledir.

Ayrıca Batı uygarlığının dünya üzerinde güç kullanarak, sömürgeleştirerek, diğer medeniyetleri ve kültürleri tarihten silecek saldırganlık biçimleri geliştirerek hegemonya kurduğunu söylemek bile gerekmiyor.

MEDENİYETLERİN VARLIK NEDENİ, GÜCE SAHİP OLMAK DEĞİLDİR!
Ama meselenin püf noktası şurası: Medeniyetlerin amaçları güce sahip olmak değildir.

Gücü, dolayısıyla güç üreten araçları, amaçların önüne geçirerek, medeniyetlerin varlık nedeninin güce sahip olmak olduğu gibi son derece yanlış, hatta çarpık bir algı hükmünü icra ediyor bu ülkede hâlâ!

Medeniyetlerin varlık nedeni, hayatı, insanı, dünyayı daha derinlemesine anlayabilmek, dolayısıyla daha insanca, daha âdil, daha anlamlı bir hayat sunabilmektir müntesiplerine ve tabiî insanlığa.

ASYA, NASIL GELEBİLİR YENİDEN?
Görmekte zorlandığımız yakıcı gerçek şu: Batı uygarlığı felsefî olarak çöktü. O yüzden kaba güçle, saldırganlıkla ayakta durmaya çalışıyor.

Batı uygarlığının felsefî olarak çöküşü, bir asırdır, Nietzsche, Husserl ve Heidegger gibi düşünürlerce ayrıntılı olarak dile getirildi. Postmodern felsefe ise çöküş felsefesinden ibaret sadece.

Batı uygarlığı felsefî olarak çöktü ama kaba güç bakımından çok güçlü. Çöküşünün bir başka göstergesi de bu aslında.

Çin ve Rusya’nın bütün dünyada Asya Çağı’nın gelişi olarak tanımlanan atılımları, aslında bir medeniyet fikrine dayanmıyor; kapitalist kodlara dayanıyor.

Bu, Asya Çağı’nın gerçek anlamda gerçeğe dönüşmesi anlamına gelmez; ama Batı ekseninin, hegemonyasının kırılmasını sağlayabilir; ki, bu da az şey değildir.

Asya Çağı’nın gerçeğe dönüşmesi, İslâm dünyasının bir medeniyet atılımı gerçekleştirmesiyle mümkün olabilir. En az 50 yıl sürecek zorlu bir yolculuk sonrasında Türkiye’nin başını çekeceği bir medeniyet atılımının tohumlarının ekilmesinden sözediyorum.

Bu, Asya Çağı’nın yeniden İslâm Çağı’na dönüşmesi anlamına gelecektir en az bir asır sonrasında.

Böylesi bir medeniyet atılımını gerçekleştirecek tarihî derinliğe, medeniyet birikimine ve hâlâ bilkuvve de olsa dipdiri olan ruhköklerine, kök-paradigmalara ve kaynaklara sahip yegâne aktör Türkiye’dir. Biz henüz farkına bile varamasak da, Batılılar da, mazlum halklar da bu gerçeği görmeye başlamıştır.

ATILIMIN ANAHTARI: EĞİTİM
Bu medeniyet atılımını, ancak eğitimde devrim yapabilecek köklü adımlar atabilirsek gerçeğe dönüştürebiliriz.

Eğitimde devrimin yolu, önce bizim medeniyet dinamiklerimizle, iddialarımızla, rüyalarımızla yola çıkan öncü kuşaklar yetiştirmekten, sonra da elbette ki bu kuşakları, bütün medeniyetlere, bütün dünyalara açılabilecek bir özgüven ve tevazuyla donatmaktan geçer.

Bilim eğitimi kısa vadede çok önemli. Ama kuru bilim eğitimi, ikinci kez pozitivist ruhsuzluğa mahkûm eder bizi. Metafizik olmadan, yani bir Yaratıcı, Kâinât ve İnsan tasavvuruna, kısacası köklü bir medeniyet fikrine sahip olmadan verilecek fizik, dolasıyla kuru bilim eğitimi, kendi ayağımıza kurşun sıkmamızla sonuçlanır.

İçerdeki köklü sorunları hâl yoluna koyarak toplumu ortak hedeflere doğru seferber edebilir ve bütünleştirebilirsek, pergelin sâbit ayağını bizim medeniyet dinamiklerimize basan, hareketli ayağıyla bütün dünyalara açılan önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştirmeye, böylelikle medeniyet atılımının yapı-taşlarını döşemeye başlamamız imkân dâhiline girebilir yeniden...Amerikan jeo-politiğinin İslâm’ın teo-politiğiyle savaşı

Yusuf Kaplan

3/08/2018 Cuma

Yazıya, burada yapmaya çalışacağım uzun soluklu okumanın arkaplanını oluşturacak Henri Pirenné’den iki dikkat çekici alıntıyla başlamak istiyorum.

Henri Pirenné, Belçikalı bir şehirler ve medeniyetler tarihçisi.

Alanında otorite biri. İyi bir tarihçi.

HZ. MUHAMMED VE ŞARLMAN, İSLÂM VE KÜRESEL SİSTEM
Zihninin gerisinde, yazdıklarını inşa ederken İslâm korkusu hatta nefreti belirleyici bir kişi Henri Pirenné.

Avrupa tarihinin, münhasıran da Batı uygarlığının kurulmasını sağlayan itici gücün İslâm olduğunu ifşa ediyor Pirenné.

İlk alıntı şöyle: “Avrupa, varlığını Şarlman’a borçludur; Şarlman’sa, Muhammed’e.”

Pirenné’in “Muhammed” derken kastettiği, özelde, kurucu hususiyetleriyle Hz. Peygamber (sav) elbette; ama genelde, İslâm.

İkinci alıntı, söylediklerimin sağlamasını yapmamızı kolaylaştıracak nitelikte:

“İslâm’ın hızla yayılması, Avrupa’nın birleşmesini zorlaştıracak, dağılmasına yol açacaktır,” diyor Pirenné.

Belçikalı tarihçinin birinci gözlemi, dün Avrupa tarihinin yapılmasında İslâm’ın oynadığı tarihî role ilişkin ipuçları veriyor bize; ikinci gözlemi ise, bugün yaşanan (“İslâm’la savaş”ın gizlenen, postmodern adı olan “terörizmle savaş” gibi) küre ölçekli hâdiselerin anlaşılmasına, özellikle de yarının tarihinin yapılmasını mümkün kılacak kilometre taşlarına dâir sarsıcı bir ifşayı fâş ediyor.

ABD İLE GERİLİMİN GERÇEK NEDENİ NE?
ABD ile Türkiye arasındaki gerilim, diplomatik girişimlerle bir süre sonra düşürülebilir ama Türkiye kendi yolunu çizmeye, dahası, küresel sistemin haksızlıklarına, hukuksuzluklarına ve zorbalıklarına meydan okumaya devam ederse, uzun vadede bu gerilim daha da tırmanma eğilimi gösterecektir.

Bu nedenle, bu gerilimi, ABD’de Kasım’da yapılacak ara seçimlerle ve rahip Brunson davası ile ilişkilendirmek, kısmen doğrudur ama gerilimin asıl nedeni de, kaynağı da değildir.

Yaşanan sorunlara, kısa ölçekli, günübirlik, ayartıcı yaklaşımlarla bakarsak, özelde ABD’yle, genelde küresel sistemle yaşadığımız yakıcı sorunları anlamakta, dolayısıyla geleceğe ilişkin kalıcı, köklü, uzun soluklu perspektifler geliştirmekte zorlanırız.

Derin nefes alarak, bir tarih felsefesi ve medeniyet perspektifi geliştirerek yaşanan sorunlara baktığımızda, ABD ile yaşanan sorunun da, AB ülkeleriyle yaşanan sorunun da asıl kaynağını yavaş yavaş görmeye başlayabiliriz.

KÜRESEL SİSTEM HEGEMONYASINI İSLÂM DÜNYASINI KONTROL ETMESİNE BORÇLU
Önce şu tespiti yapalım: Özelde ABD, genelde küresel sistem ya da Batı uygarlığı, dünya üzerindeki hâkimiyetini, İslâm dünyasını kontrol etmesine borçlu.

Bu şu demek: Küresel sistem, İslâm dünyası üzerindeki kontrolünü kaybetmeye başladığı zaman, dünya üzerindeki hâkimiyeti de çatırdamaya başlayacak.

Yakıcı sorun şu, bundan sonraki süreçte: Batılılar İslâm dünyasını bir şekilde kontrol ediyorlar ama İslâm’ı, İslâm’ın kitleleri harekete geçirme gücünü bir türlü kıramıyor ve kontrol altına alamıyorlar.

Meselenin püf noktası burası işte: Batılılar, dünya üzerindeki hegemonyalarının çatırdamasını önleyebilmelerinin tek yolunun İslâm’ın kontrol altına alınabilmesinden geçtiğini düşünüyorlar ve yüzyıllık stratejilerini buna göre geliştiriyorlar.

İSLÂM’IN KONTROL ALTINA ALINMASI VE “AMERİKAN İSLÂMI”NIN İCADI
İslâm’ın kontrol altına alınması ne demek, peki?

İslâm’ın protestanlaştırılması, sekülerleştirilmesi, hayattan (hayatın her alanından) uzaklaştırılması, bireysel bir inanç meselesine indirgenmesi, dönüştürülmesi ve ehlileştirilmesi; özetle “İslâm’sız İslâm” ve “hormonlu Müslümananlar” icat edilmesi, böylelikle İslâm’ın küresel sisteme direnme ve yeniden tarih yapabilecek köklü bir medeniyet yolculuğuna soyunma gücünün yok edilmesi demek.

İşte tam bu noktada Brunson davasına, dolayısıyla FETÖ meselesine geliyoruz...

FETÖ, İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin en güçlü aparatıdır; ve, Batılılar, kendileri açısından böylesine hayatî önemi hâiz bir aparatı, yaklaşık yarım asırda adım adım icat ettiler.

O yüzden şunu aslâ unutmayalım, diyorum: ABD, FETÖ’yü aslâ Türkiye’ye vermeyecektir.

Özetle: ABD / Yahudi jeo-politiği, küresel sistemin hegemonyasının sürmesinin tek yolunun İslâm’ın teo-politiğini çökertme savaşı vermesinden geçtiğine inanıyor.

O yüzden “terörizmle savaş”, teo-politik bir hurafedir.

“Terörizmle savaş” olarak benimsenen, dışardan / global olarak yürütülen strateji de, “DEAŞ ve FETÖ gibi terör örgütlerini kullanarak” içerden / lokal olarak İslâm’ın teo-politiğini çökertme stratejisi de, özelde ABD / Yahudi gücünün, genelde küresel sistemin İslâm’ı dönüştürmek,(ehlileştirilmiş, içi boşaltılmış, “İslâm’sız İslâm” olarak tanımlanan “Amerikan İslâmı” icat etmek) için geliştirilen yüzyıllık jeo-politik savaşın adıdır.

TÜRKİYE, JEO-POLİTİK SAVAŞ’A TEO-POLİTİK KARŞILIK VERİNCE ÇILDIRDILAR!
Türkiye ile ABD arasında yaşanan sorun, basit bir gerilim hâdisesi değildir. Türkiye ile özelde ABD, genelde küresel sistemle yaşanan asıl sorun, Batılıların dünya üzerindeki hegemonyalarını sürdürebilmeleri için İslâm’ın teo-politik gücünü kırma, dönüştürme kaygısıyla geliştirdikleri jeo-politik bir savaştır.

İşte Türkiye’nin hedef tahtasına yatırılmasının nedeni burada gizlidir: Türkiye, öncelikli olarak, DEAŞ’ı yerle bir ederek küresel sistemin lordlarının “terörizmle savaş” stratejilerinin çağdaş bir hurafe olduğunu gösterdi bütün dünyaya.

İkinci olarak, FETÖ’yü deşifre etti; darbe girişimini de, daha önemlisi de FETÖ’yü kullanarak İslâm’ın teo-politiğini çökertme (=İslâm’ı dönüştürerek direniş ve diriliş gücünü yok etme) girişimlerini de püskürtü.

İşte bu iki aparatın (=DEAŞ ile FETÖ’nün) ipliklerinin pazara çıkarılması, sadece ABD’yi değil, bütün Batı ülkelerini de ters köşe yapmaya ve çıldırtmaya yetti.

Anlayacağınız, yüzyıl sonra kurtlarla dans ediyoruz bir kez daha...

İslâm’ın yeniden tarih yapacak bir dinamizme kavuşabilmesi, Türkiye’nin, İslâm’ın teo-politiğini çökertme girişimlerini püskürtme ve geleceğimizi inşa edecek bir medeniyet fikrini içerde her alanda adım adım hayata geçirme kabiliyetine bağlı.

Türkiye, basireti elden bırakmadan, Amerikalıların, küresel sistemin lordlarının ve onların uşaklarının küstahça açıklamalarla dillendirdikleri kirli oyunlarını aynıyla mukabele ederek püskürtmelidir. Türkiye, yüzyıl öncesine kıyasla, pek çok bakımdan daha güçlü çünkü. Vesselâm

Vesselâm.Emperyalist her yerde: İstikametin üzerinde titre! (1)

Yusuf Kaplan

5/08/2018 Pazar

Emperyalist her yerde: Dünyada, coğrafyamızda, ülkemizde, eğitim sistemimizde hatta evimizde ve cebimizde...

Adeta bir şeytan gibi içimizde ve dışımızda kol geziyor, bizi perişan ediyor, dahası günümüzde ayartıcı nitelikler kazandığı için, zihinlerimizi işgal edecek biçimler alarak bizi kendisine âşık ve esir ediyor!

O yüzden, İstikametin üzerinde titre, diyorum.

Ve ekliyorum: İstikametini kaybedersen, hiç bir yere ulaşamazsın çıkmaz sokaklardan başka!

Burada, dünyayı daha iyi, daha derinlemesine tanımamıza imkân tanıyabilecek, dolayısıyla geleceğimize ışık tutabilecek bir emperyalizm okuması yapmak istiyorum.

ÜÇ TÜR EMPERYALİZM BİÇİMİ
Emperyalizm, münhasıran Batı uygarlığının karakteri ve eseri.

Elbette ki, tarih boyunca farklı zaman dilimlerinde irili ufaklı envai çeşit emperyalizm biçimleri varoldu.

Ama Batı uygarlığının Hümanizm’le başlayan, Rönesans ve Reformasyon’larla kıvamını bulan modern / pagan Batı emperyalizmiyle hiç bir medeniyet yarışamaz.

Hiç bir medeniyet Batı uygarlığının kabaca 5 asır içinde geliştirdiği ve bütün insanlık üzerinde denediği, buradan dünya üzerinde hegemonya ürettiği Batılı / pagan emperyalizm biçimlerinin eline su dökemez.

Batı uygarlığı, modernliğin başlangıçlarından günümüze gelinceye kadar üç tür emperyalizm biçimi üretti.

Birincisi, ontolojik emperyalizm biçimi.

İkincisi, siyasî-coğrafî emperyalizm biçimi.

Üçüncüsü de, kültürel-zihnî emperyalizm biçimi.

Bu yazıda, ilk emperyalizm biçimi üzerinde yoğunlaşacağım; yarınki yazıdaysa diğer emperyalizm biçimlerini mercek altına alacağım.

Emperyalizmi, bütün emperyalizm tanımlarını da içerecek şekilde, çok katmanlı bir saldırı ve hükümranlık kurma kaygısı hatta fobisi olarak tarif ediyorum.

İlk emperyalizm biçimi, Tanrı’ya, dolayısıyla hakikate saldırı; ikinci emperyalizm biçimi dünyaya saldırı, üçüncü emperyalizm biçimi ise insana saldırı olarak gerçekleşti.

İlk emperyalizm biçimi, modern Batı uygarlığının kendisine, kendi temellerine, dolayısıyla hakikate saldırı olarak, ikinci ve üçüncü emperyalizm biçimleri ise başkalarına, bütün dünyaya ve insana saldırı olarak tezahür etti.

ONTOLOJİK EMPERYALİZM: TANRI’YA VE HAKİKATE SALDIRI
Modern / pagan / seküler Batı uygarlığı, kontrol ve kolonizasyon kurma fobisi ile işleyen, bu fobi üzerinden hem varlığını idame ettirmeye hem de hükümranlık geliştirmeye, hükümranlığını yine bu temel üzerinden pekiştirmeye ve meşrûlaştırmaya çalışan bir uygarlık.

Ontolojik emperyalizm biçimi, bizzat Batı uygarlığının kendine uyguladığı, bizzat Batı insanına yaşattığı bir emperyalizm biçimi.

Tanrı üzerinde hükümranlık kurmaya çalıştı Batılılar başlangıçta.

Şunu hemen vurgulamakta yarar var burada: Batılıların, hümanistlerin, rönesansçıların, reformasyoncuların temel kaygısı Tanrı üzerinde hükümranlık kurma kaygısı olmamıştı aslında.

Petrarca’dan Kant’a, Hegel’den Newton’a kadar modernliğin ilk dönem ve son dönem kurucu “baba”ları, şu ya da bu şekilde dindar insanlardı.

Dertleri, dinle savaşmak, tanrıtanımazlık kaygısıyla hareket etmek filan değildi.

Dertleri, insanın çiğnenen onurunu, önce yoksayılan, sonra zamanla yok edilen, kilise tarafından ipotek altına alınan özgür iradesini kurtarmaktı.

Bu ilk ontolojik emperyalizm biçiminin kaynağı, sebeb-i vücûdu, Kilise’ydi.

Hıristiyanlığın Tanrı’sı yoktu; Hıristiyanlığın tanrısı, her bakımdan tanrısı Kiliseydi yalnızca: Tanrı’nın Kilise’de tecessüm ettiği vazedilmiş, böylelikle Kilise tanrısallaştırılmış, kutsanmıştı.

Kilise tanrısı, insanın özgür iradesini ipotek aldığı için, yok saymıştı.

Tanrı fikrinin olmadığı yerde insan da olmazdı, olamazdı, varolamazdı.

Nietzsche’yi “Tanrı öldü” fikrine götüren yer tam da burasıydı işte.

Nietzsche, “Tanrı öldü” derken, bir ateist olduğunu ilan etmiyordu; “Tanrı’nın öldürüldüğünü”, Tanrı’sız yaşanamayacağını haykırıyordu.

Hümanistlerin de, modernliği kuran bilimsel devrimin ve felsefî devrimin babalarının kahir ekseriyeti de, Hıristiyanlıkla kavgalı değildi. Ama Kilise’nin önlerini tıkadığını, zihinlerini körleştirdiğini görüyorlar, çıkış yolu arıyorlardı.

Burada sade ama muhkem bir Tanrı tasavvuruna, insanın özgür iradesini hayata ve harekete geçiren sağlam bir insan ve hayat-dünya tasavvuruna sahip olan İslâm medeniyetiyle karşılaşmalarının Batılıların zihinlerinin açılmasında belirleyici roller oynadığını söylemekle yetineceğim sadece.

İFRAT-TEFRİT’İN SÜRÜKLEDİĞİ ÇIKMAZ SOKAKLAR…
Batı uygarlığı, ifrat / abartı ve tefrit / ayartı arasında gidip gelen bir yapıya sahip Greklerden itibaren.

William McNeill, bu zihin açıcı hakikati özlü bir şekilde şöyle özetler: “Batı uygarlığı, Grek naturalizmi / paganizmi / agnostisizmi ile Hint gnostisizmi / mistisizmi arasında yaşanan bir ifrat ve tefrit hikâyesidir.”

Bu tespitin modern zamanlara uyarlanışını Fransız tecrübesi üzerinden örnekleyebiliriz: Bir yanda kaskatı rasyonalizm biçimi, öte yanda katı Katolik geleneği.

Batı’yı felsefî olarak hem kuran hem de paradoksal olarak yıkan dinamik, işte burada gizli olan düalizm biçimleridir. Bu düalizm biçimleri, birbirlerine kapalı, hatta düşman tavırlar üretmiştir her alanda.

Tanrı-İnsan, Ruh-Beden, Metafizik-Fizik vesaire gibi...

Diğer iki emperyalizm biçimlerinin kaynağı da bu birinci / ontolojik emperyalizm tecrübesidir.

Tanrı’ya saldıran insan, elbette ki, dünyaya ve insana da saldıracak, dünya ve insan üzerinde de -günümüzde iliklerimize kadar yaşadığımız gibi- zorba, ürpertici tahakküm biçimleri geliştirecekti/r kaçınılmaz olarak.

Burada birilerini suçlama kaygısı içinde değilim. İçinde yaşadığımız dünyayı, devâsâ bir ağ’a dönüşen çağ’ı entellektüel bir arkeoloji yaparak tanıma çabası ortaya koyuyorum.

İstikametini yitiren dünyanın bizi çıkmaz sokakların eşiğine fırlattığını görelim, diyorum.

O yüzden onu-bunu suçlama kaygısıyla hareket etmek yerine, içinde yaşadığımız dünyayı, bizi ağlarına hapseden çağı iyi tanıyarak kendimize bakalım, kendimize çeki düzen verelim, istikametimiz üzerinde titreyelim, diyorum.

Bakın o zaman, bu üç emperyalizm biçimini nasıl yeneceğimizi, dize getireceğimizi göreceğiz sarahatle...

Bir adım daha öteye giderek, bu üç emperyalizm biçimini yalnızca bizim yenebileceğimizi, aşabileceğimizi idrak edelim ve kendimize çekidüzen vermeye odaklanalım, diyorum.

Yarınki yazıda, son iki emperyalizm biçimi üzerinden kendimize nasıl çekidüzen verebileceğimize ilişkin de bir iki cümle kurmak niyetimdeyim.

.Emperyalist her yerde: İstikametin üzerinde titre! (2)

Yusuf Kaplan

6/08/2018 Pazartesi

Dünkü yazımda Batı uygarlığının, modernliğin başlangıçlarından günümüze gelinceye kadar üç tür emperyalizm biçimi ürettiğini söylemiştim:

Birincisi, ontolojik emperyalizm biçimi.

İkincisi, siyasî-coğrafî emperyalizm biçimi.

Üçüncüsü de, kültürel-zihnî emperyalizm biçimi.

İlk emperyalizm biçimi, Tanrı’ya, dolayısıyla hakikate saldırı; ikinci emperyalizm biçimi dünyaya saldırı, üçüncü emperyalizm biçimi ise insana saldırı olarak gerçekleşti.

İlk yazıda ontolojik emperyalizm biçimini enine boyuna tartıştım; burada diğer emperyalizm biçimlerini, özellikle sonuncusunu mercek altına alacağım.

Birinci / ontolojik emperyalizm biçimi, kaçınılmaz olarak, dünyaya ve insana saldırı şeklinde gerçekleşen diğer emperyalizm biçimlerinin temeli ve nedenidir.

ASIRLIK PERSPEKTİFLER, BÜYÜK DOĞUMUN SANCILARINI GÖSTERİYOR...
Yaşadıklarımıza kısa ölçekli yaklaşımlarla bakarsanız, ayrıntıya boğulur, karamsarlığa sürüklenmekten kurtulamazsanız.

Dünyanın cehenneme dönüştüğünü görürsünüz; küresel krizlerin, kaosların, dünyayı büyük ölçekli bir dünya savaşının eşiğine sürüklediğini düşünürsünüz. Karamsarlık katsayınız artar...

Bu belirsizlikler, katastroflar hengamesinde, Türkiye’nin önce ekonomik olarak çökertilmeye, ardından ülkeyi iç savaşın eşiğine sürükleme senaryolarının devreye girdirilmeye çalışıldığını farkedersiniz. Karamsarlığınız kat be kat artar...

Ama genelde küre ölçeğinde, özelde medeniyet coğrafyamızda ve ülkemizde yaşananlara uzun vadeli, asırlık perspektiflerle bakarsanız, büyük resmi görmeye başlarsınız...

Büyük resimde karşımıza çıkan tablo şudur: Batı uygarlığı, yaklaşık beş asırdır geliştirdiği emperyalizm biçimleriyle dünya üzerinde her bakımdan hegemonya kurdu. Batı uygarlığının emperyalizm biçimleri üzerinden ürettiği hegemonya, son yüzyıl içinde, dünyayı tam bir çıkmaz sokağın, ardı arkası kesilmeyen işgallerin, katliamların, yıkımların eşiğine sürüklemekten başka bir şey sunmadı insanlığa esas itibariyle.

Sonuç ne? Batı uygarlığının içerden / felsefî olarak çökmesi, o yüzden kendisini ayakta tutacak felsefî temellerin çöküşünü gördüğü için ömrünü uzatmanın yollarını araştırıyor; bunun için de emperyalizm / yani saldırganlık ve hegemonya kurma biçimlerini azmanlaştırmaktan başka bir şey yapamıyor: Barbarlaşıyor...

Kimi zaman çok daha kaba, kimi zamansa ayartıcı nitelikler kazanacak şekilde sofistike barbarlık biçimlerine başvurmaktan başka seçeneği kalmadığı için, hem yaklaşık yetmiş yıldan bu yana ilk defa Batı uygarlığının kurucu aktörleri arasında büyük çatlaklar oluşmaya başladı hem de Batılı emperyalist güçler dünyanın diğer güçleriyle büyük ölçekli gerilimler yaşamaktan kurtulamıyor...

Peki nedir bu?

Bu, emperyalist Batı uygarlığının sonunun başlangıcı, yeni doğumların, yeni oluşumların habercisidir...

KÜLTÜREL EMPERYALİZM: ZİHİNLERİN İŞGALİ
İnsanlık tarihinde Tanrı fikrinden yoksun olan, dolayısıyla sonuçta Tanrı fikrine saldıran tek uygarlık pagan Batı uygarlığıdır. Başka medeniyetlerin hepsinde de şu ya da bu şekilde de olsa bir Tanrı fikri veya inancı vardır: Bu, şu ya da bu şekilde de olsa, Tanrı fikri olan bir medeniyetin hem hakikati dünyayla / fizik gerçeklikle, dolayısıyla görünüşle veya kabuk’la sınırlamamasını, hem paganlar gibi başka medeniyetlere saldırmak yerine saygı duyulmasını hem de diğer medeniyetlerle karşılıklı olarak beslenme, karşılıklı alış veriş çabası içine girilmesini kolaylaştırmıştır.

Batı uygarlığının ontolojik emperyalizminin Tanrı’ya, dünyaya ve insana saldırıya dönüşmesi, bize yakıcı bir gerçeği fâş eder: Batı uygarlığının fobiye / korku’lara dayandığı gerçeğidir bu. Gerçekten de Batı uygarlığı, umutlar üzerinden varolmamıştır; aksine korkular üzerinden varolmuş, korkular üzerinden dünya üzerinde hegemonya kurmuş ve korkular üzerinden ötekiler / şeytanlar üreterek hegemonyasını korumaya çalışıyor hâlâ...

İşte bu yakıcı gerçek, ikinci ve üçüncü emperyalizm biçimlerini kontrolden çıkacak noktalara götürdü.

İkinci emperyalizm sürecinde, bütün dünya kontrol ve kolonize edildi, işgal edilen kıtaların, coğrafyaların, toplumların kültürleri tarumar edildi, tabiî kaynakları talan edildi.

Bunu biliyoruz.

İliklerimize kadar yaşadığımız kültürel / zihnî emperyalizm biçimi üzerinde kafa patlatmak zorundayız.

Artık kültür ve medya endüstrisinin bütün dünyayı ahtapot gibi ağına alan araçları aracılığıyla önce zihinler işgal ediliyor, önce zihinler teslim alınıyor ve bu da ayartıcı, baştan çıkarıcı, insanın düşünme melekelerini iptal edici estetize / pornografik yöntemlerle gerçekleştirildiği için bütün dünya emperyalist celladına âşık ediliyor, gönüllü köle hâline getiriliyor!

TÜRKİYE, DÜNYANIN RUHU, UMUDU VE UFKUDUR...
Bu felaketle biz başa çıkabiliriz sadece. Güçlü ve muhkem Yaratıcı tasavvuruna dayalı insan ve kâinât fikri, adalet ve hakkaniyet kavrayışı, başka medeniyetlere hem hayat hakkı tanıyan hem başka medeniyetlerden beslenilebildiği kadar beslenilmesini mümkün kılan ruh ve kurucu irade bilfiil olmasa bile bilkuvve bizde, bu çilekeş topraklarda mevcut.

O yüzden bize saldırıyorlar iki asırdır.

O yüzden bizi hedef tahtasına yatırıyorlar iki asır sonra...

O yüzden bizim yeniden ayağa kalkmamızı önlemenin yolunun İslâm’ın kaynaklarıyla irtibatımızı koparmaktan, İslâm’ı dönüştürerek hayattan uzaklaştırmaktan, hormonlu Müslümanlar icat etmekten geçtiğini iyi biliyorlar ve bizi bize, birbirimize düşürerek kırdırmak için her tülü şeytanlığı yapmaktan geri durmuyorlar.

O yüzden her yere giren, her yeri tarumar eden, okula, evimize ve cebimize kadar giren emperyaliste “dur” de, diyorum ve ekliyorum: İstikametin üzerinde titre, yılgınlığa prim verme, kendine, ailene, çevrene, ülkene çeki düzen vermeye bak.

İstikametimiz üzerinde titrersek, emrolunduğumuz gibi dosdoğru olma cehdi, mücadelesi verirsek, bizi kimse dize getiremez.

Unutmayalım: Bütün büyük doğumlar sancılıdır. Sancısız doğum olmaz. Asırlık perspektiflerle bakmasını bilirsek, bedel ödemekten çekinmezsek, kendimize çeki düzen verirsek, gelecek bizimdir, bizim olacaktır.

“Hakikat” biziz, bizde gizli: Dünyanın ruhu, umudu, ufku ve vicdanı biziz. Bu hakikati bilkuvve hakikatten bilfiil hakikate dönüştürmek gibi zorlu bir mesuliyetle mükellefiz. O yüzden mesuliyetimizi müdrik hareket etmek insanlık borcumuzdur, insanlığa borcumuzdur bizim.

Vesselam.Akılla bilirsin, kalple bulursun, ruhla olursun

Yusuf Kaplan

10/08/2018 Cuma

Aslolan bilmek değil, olmak’tır.

Aydınlanma aklı ve düşüncesi üzerine kurulan üniversite için, mesele bilmektir. Aydınlanma’nın tohumlarını eken bilimsel devrimin kurucu babalarından Francis Bacon’ın ünlü “bilgi güçtür” aforizması, modernlerin, bilme çabasını, gücü ele geçirme kaygısına dönüştürmelerine yol açtı.

AYDINLANMA’NIN KARARTMA’YA DÖNÜŞMESİ...
Çağdaş / modern üniversite, işte bu temel üzerine bina edildi. Buna da hurafelerden kurtulma, aydınlanma çabası, denildi. Oysa yapılan şey, çağdaş / seküler hurafeler icat etmekten ibaretti: Akıl kutsandı, bilim putlaştırıldı, ilerleme putu bütün dünyayı esir aldı. Aydınlanma denen şey, gerçekte, karartmayla sonuçlandı. İnsanın zihni, çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştürüldü.

Öyle ki, modern / aydınlanmacı üniversite, bütün bilimleri, fizik bilimlerin ilkeleri üzerinden inşa etti. Sosyal bilimler, insan bilimleri, teoloji, fizik bilimlerin sözümona nesnel (salt fizik / kabuk gerçekliğe dayalı) ilkeleri üzerinden şekillendi.

Tabii bu durum, 19. yüzyılın sonu, 20. yüzyılın başında farkedildi: Çağdaş üniversitenin köklü bir zihnî kriz yaşadığı, bu krizin nasıl aşılabileceği sorunu Husserl, Nietzsche, Heidegger, Weber gibi düşünürlerce kıyasıya tartışıldı.

Bu tartışmaların meyvelerini verebilmesi ancak ‘68 devrimi’yle birlikte mümkün olabildi. ‘68 devrimi, Türkiye’de sığ Marksist çevrelerin zannettikleri gibi salt siyasî (dolayısıyla modern) bir devrim değil, zihnî bir devrimdi, bir zihniyet dönüşümünün habercisiydi: Modern dünyanın çöküşü, postmodern dünyanın başlangıcı. ‘68 zihniyet devrimiyle oluşan postyapısalcı üniversitenin imkânları ve zaafları ayrı bir yazının konusu.

“AKIL, TUTKULARIN KÖLESİDİR”
David Hume, tastamam Gazâlî’nin izinden giderek, “akıl, tutkuların kölesidir” der.

Bizim seküler veya İslâmî entelijansiyamız, öylesine ürpertici bir zihnî felçleşme yaşıyor ki, aklı, üstelik de sığ seküler / kartezyen aklı, her şeyi bilmenin, anlamanın yegâne aracı katına yükseltmekte tereddüt bile etmiyor. Oysa bu akla da zulümdür, insana da!

Bu nasıl bir zihinsizleşme, zihnî körleşme hâlidir, insanın aklı-havsalası almıyor gerçekten!

Modern Batı düşüncesinin en büyük düşünürü Kant bile “dinin önünü açmak için aklı sınırladım” diyor; bizimkiler, körkütük, sorgusuz-sualsiz âşık oldukları (aslında platonik bir aşkla tutuldukları) modern dünyanın kurucusu Kant’ın modernliğin bağrında barındırdığı, modern dünyayı kuran dinamiklerin modern dünyayı yakacak dinamitlere dönüşeceği uyarısında bulunduğu bu sarsıcı tespitinin ne kadar anlamlı olduğunu göremiyorlar bile.

Göremezler; çünkü görmelerini mümkün kılan bütün melekeleri, düşünme yetilerini çoktan yitirmiş, Batı’nın maddî büyümesi ve gücü, bizim entelijansiyamızı zihnen çoktan esir almış durumda.

AKLIN KUTSANMASI VE ARAÇSAL AKLIN HÜKÜMRAN OLMASI
Aklı kavramadan, aklın sınırlarının farkına varmadan hem akıldan hakkıyla yararlanılabilmesi imkânsızlaşır hem de sığ seküler / modern akılla çıkılan bütün yolculuklar, aklı da, ruhu da yok etmekle sonuçlanır. Hayat çölleşir, insan ruhsuzlaşır.

Nietzsche’ye, “ahlâkımız, felsefemiz dekadans’ın / çözülme ve çürüme’nin formlarına dönüştü” dedirten, sığ kartezyen akıl üzerinden kurulan modernliğe isyan ettiren ve “tekmeyi vurdurtan” şey tam da budur işte.

Modern dünyanın bizzat kendisinin yaşadığı, bütün dünya üzerinde hem zihnen hem de fiilen hâkimiyet kurduğu için de bütün insanlığa yaşattığı ontolojik bir felâkettir bu.

Modernlik aklı kutsadı, amaç hâline getirdi.

Modernlerin buna ihtiyacı vardı. Aklın araç hâline getirilmesi, modernlerin, dünya üzerinde hâkimiyet kurmalarını sağlayacak kapıları sonuna kadar açacaktı. Descartes’ın “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” sözü gerçek olacaktı ama bu insanlığa pahalıya patlayacaktı.

Öyle ki, insanı hayattan da, hakikatten de uzaklaştıracak bütün kapıları sonuna kadar açacaktı...

Akıl, Batılılara, gücü ele geçirme güdüsü kazandırmıştı her şeyden önce.

Gücü ele geçirme güdüsü, Batılıları iki paradoksal çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı.

Birinci olarak, Batılılar, aklı kullanarak gücü, güç üreten aygıtları geliştirdiler ve dünyayı ele geçirdiler.

Ama öte yandansa bu, gücün hakikatin önüne geçmesine, hakikatin üzerini örtmesine, güç üreten araçların amaçları yok etmesine ve insanı araçların kölesine dönüştürmesine yol açtı.

Akıl üzerinden yapılan bu yolculukta akıl, aklamacılık yaptı.

Batılıların gücü ele geçirme tutkularının kölesine dönüşmeleri, aklın işte bu aklamacılık işlevi ile mümkün oldu.

Sonuçta, aklın kutsanması, insanı akıl dışı bir dünyanın eşiğine getirip bıraktı: İnsan hem ruhsuz makinaların ve mekanizmaların çarklıları arasında ezildi hem de aklın aşırılıklarının ürünü barbarca savaşların ortasında buldu kendini. Neresinden bakarsanız bakın, tam bir çıkmaz sokaktı gelinen fırtınalı nokta: Marx’ın “yaratıcı tahrip” (creative destruction) olarak tanımladığı modernliğin insanlığı kaçınılmaz olarak sürüklediği ontolojik felâket.

HAZİNENİN ÜZERİNDE OTURUYORUZ AMA FARKINDA BİLE DEĞİLİZ!
Oysa Yüce Allah insana üç esaslı imkân lûtfetti: Akıl, kalp ve ruh.

İnsanın insanca bir dünya inşa edebilmesi, bu üç imkânı da aynı anda hayata ve harekete geçirebilmesiyle mümkün. Bunlardan biri eksik olduğunda sonucun felâket olması kaçınılmaz!

Batılılar, sadece aklı, üstelik de tarihteki en sığ akıl biçimini her şeyin merkezine yerleştirdiler; kalbi devre dışı bıraktılar, ruhu ise anlayamadılar bile.

Oysa insan akılla bilir, kalple bulur, ruhla olur.

Bu üç imkânı hayata ve harekete geçirebilen medeniyetler insanın da, insanlığın da önünü açar, insanca, hakça, kardeşçe bir dünya kurar.

İnsanlık tarihinde bunu yalnızca bizim, Müslümanların başardığını bilmiyoruz bile.

Yarın da bunu biz armağan edeceğiz insanlığa. Ama tek şartla: Biz kendimize gelebilir, nasıl bir hazinenin üzerinde oturduğumuzu görebilirsek ve bu hazineden yola çıkarak bütün dünyalara açılacak köklü bir medeniyet atılımının temellerini atabilirsek elbette.Dalga-kuramazsak yok oluruz!

Yusuf Kaplan

13/08/2018 Pazartesi

Amerikan emperyalisti, Türkiye’ye karşı ekonomik savaş başlattı...

ABD ile ilişkilerdeki gerilimin -en azından bir süre daha- tırmanacağı anlaşılıyor.

Ama orta ve uzun vadede, Türkiye toparlanır da bölgemizi toparlayacak bir güce ulaşacak olursa, ABD’nin de, Avrupa ülkelerinin de bundan çok rahatsız olacaklarını, Türkiye’ye karşı iki tavır geliştireceklerini söyleyebiliriz: Ya Türkiye’nin gelişine sessiz kalmak, Türkiye’yle işbirliği yapmak zorunda kalacaklar ya da Türkiye’ye açıkça saldırmak!

Türkiye, henüz gelebilmiş değil. Pek çok açıdan büyük mesafe kaydetti ama maddî bakımdan kendi ayakları üzerinde duracak bir güce ulaşmış değil. Bundan daha önemlisi de, maddî bir saldırıyla veya yıkımla karşı karşıya kaldığımızda, manevî bakımdan dimdik ayakta durabilmemizi mümkün kılacak dinamikler yeterince sağlam, muhkem değil.

Türkiye’nin her bakımdan gelebilmesi hem maddî hem de manevî bakımdan güçlü olabilmesiyle imkân dâhiline girecektir.

Önce dalga-kırmamız, önümüzdeki maddî-manevî çakıl taşlarını temizlememiz, engelleri ortadan kaldırmamız gerekiyor. Dalga-kırdıktan, ayaklarımız üzerinde durabilecek bir maddî-manevî güce ulaştıktan sonra dalga-kurma’ya, yeni bir dünyanın kurulmasında belirleyici roller oynamaya başlayabiliriz ancak.

Burada üç yıl önce bu iki ayaklı temel varoluş meselemizi kaleme aldığım, ilgilileri izlenecek yol haritası konusunda hasbelkader uyarmaya çalıştığım bir yazımı sizlerle aynen paylaşıyorum.

HER YER ÇÖKERTİLDİ, TÜRKİYE ÇÖKERTİLEMEDİ!
Tunus devriminin bilge lideri Râşid el-Gannûşî, “Osmanlı olmasaydı, tıpkı Endülüs gibi Fas, Cezayir ve Tunus’ta da İslâm’ın izleri silinecekti” diyor.

Ve son Türkiye ziyaretinde, Kuzey Afrika’yı Haçlı saldırılarından koruyan Sinan Paşa’nın mezarını İstanbul’da buluyor, Sinan Paşa’nın kabrinin başında çocuklar gibi hıçkırıklara boğuIarak ağlıyor.

İki asırdır Batılılar tarafından sömürgeleştirilen İslâm dünyası, Balkanlardan Afrika’nın içlerine kadar yeniden Türkiye’nin toparlanması ve İslâm dünyasını toparlayabilmesi için Türkiye’ye bakıyor, bize dua ediyor gece-gündüz.

İslâm dünyası bize iki nedenle bakıyor, ümitlenmek istiyor. Birincisi, İslâm dünyasının işgal edilmeyen, Batılılar tarafından paçavraya çevrilmeyen bölgesi, ülkesi kalmadı neredeyse. Afganistan, Irak işgal edildi ve büyük bir kaosun eşiğine sürüklendi. Pakistan, atom bombası yaptı diye hadım edildi, paçavraya çevrildi. Arap yarımadası, her Allah’ın günü yeni kaoslarla, yeni işgallerle ve yeni iç çatışmalarla çalkalanıyor... Arap dünyasında sınırlar yeniden çizilecek. Yeni çatışmalar kapıda...

Balkanlar perişan. Kafkaslar perişan. Müslüman Afrika perişan. Türk dünyası perişan.

Özetle, her yer karıştırıldı ve kaosun eşiğine sürüklendi. Türkiye de hem içeriden hem dışarıdan karıştırıldı ama kaosun eşiğine sürüklenemedi.

Dahası, dünyada son yüzyıl içinde her şeyini yitiren tek ülke olarak tarihe geçti. Sözgelişi Arap dünyası her şeyini yitirmedi ama paramparça edildi. 100 yıl önce her şeyini yitiren Türkiye, 100 yıl sonra yeniden umut hâline geldi.

Fakat burada ayartıcı bir nokta var: Türkiye, bilfiil umut değil bilkuvve umuttur sadece. Türkiye’nin ne İslâm dünyasını toparlayabilecek fiilî gücü, imkânları ve kaynakları var; ne de dünyaya sunabileceği köklü bir medeniyet fikri ve böyle bir medeniyet fikrini teorik ve pratik olarak insanlığa anlatabilecek öncü kuşakları, medyası, kültür, sanat ve düşünce dünyası.

BİR TARİH FELSEFESİ: DALGA-KIRMA VE DALGA-KURMA
Yaşananları imkânları ve zaaflarıyla bihakkın görebilmemiz için önümüzü, zihnimizi ve yolumuzu açacak bir tarih felsefesi yapmamız gerekiyor.

Tarih, temelde iki aşamalı bir sürecin işletilmesiyle yapılabilir: Birincisi, dalga-kırma süreci, ikincisi ise dalga-kurma süreci.

Türkiye, gerçekleştirdiği büyük ekonomik ve stratejik atılımlarıyla korunaklı bir duvar ördü ve dalga-kırma sürecinde önemli bir mesafe kat etti. Dalga-kırma sürecinin başarıyla tamamlanabilmesi için dalga-kurma sürecine geçilmesi ve küresel sisteme karşı önce İslâm dünyasının, sonra da insanlığın önünü açacak bir yarma harekâtının yani medeniyet meydan okumasının gerçekleştirilebilmesi gerekiyor.

MADDÎ BÜYÜME VE MANEVÎ ÇÖZÜLME
Önce şu: Türkiye gibi, henüz yörüngesini bulamamış, kültürel şizofreninin ve aşağılık kompleksinin bütün kesimlerde dizboyu olduğu bir ortamda, ekonomik dolayısıyla maddî büyüme, manevî çöküşle (yani kültürel, sosyal, ahlâkî ve sanatsal dekadans’la / tefessüh’le) sonuçlanır.

Maddî büyüme, manevî -kültürel, sosyal, entelektüel, sanatsal ve ahlâkî- temellere dayanmazsa, felaketle sonuçlanır: Toplum, maddeyi, gücü, çıkar/cılığ/ı, kariyerizmi, bencilliği, hızı, hazzı putlaştırır, tam bir dekadans’la dans’ın eşiğine yuvarlanır.

Türkiye, maddî olarak büyüyor ama manevî olarak çözülüyor, büyük bir çöküş yaşıyor.

Bu çözülmeyi ve çöküşü önlemenin tek yolu var: Dalga-kırma sürecinin vakit geçirilmeden dalga-kurma sürecine dönüştürülmesi. Dalga-kırma sürecinde örülen korunaklı duvarın dalga-kurma sürecinde kurucu ve koruyucu bir hisar inşasına evrilebilmesi.

Bunun için beş temel alanda devrim niteliğinde büyük hamlelere ihtiyacımız var: Medya, eğitim, kültür, sosyal yapı ve gençlik.

Bu beş alanda sefih bir sekülerleşme ve tefessüh yaşanıyor. Eğer bu beş hayatî alanda İslâmî değerler, anlam haritaları ve kök-paradigmalar üzerinden yeniden Müslümanlaşmamızı sağlayacak bir dalga-kurma harekâtı gerçekleştiremezsek, bu toplumun kökleri kurur, ülke kıyıya vurur ve kurda kuşa yem olur. Olan, bize bakan, umutlarını bize bağlayan İslâm dünyasına olur...

Benden hatırlatması...

Vesselâm.
İki asırdır kendi ayağımıza kurşun sıkıyoruz, farkında mısınız?

Yusuf Kaplan

17/08/2018 Cuma

Şunu bilelim: Batı’yla er ya da geç ama mutlaka karşı karşıya geleceğiz...

Türkiye olarak kendimizle yüzleşmemiz, kendimize gelmemiz, toparlanmaya, ayağa kalkmaya ve yürümeye başlamamızın mahiyeti ne kadar güçlü olursa, Batı’yla karşılaşmamızın / hesaplaşmamızın mahiyeti de o kadar güçlü olacak.

BİR TOPLUM MEDENİYET DEĞİŞTİRMEYE SOYUNARAK ÇAĞ ATLAYAMAZ!
Türkiye henüz kendine gelebilmiş değil.

Bırakınız kendine gelebilmeyi, başına ne geldiğini bile görebilmiş değil henüz!

Menderes’ten bu yana gerçekleştirdiğimiz yarma harekâtları, Türkiye’nin kendine gelme, kendini bulma, yolunu çizme çabalarının kilometre taşları.

İki asırdır yaşadığımız travmalar, Türkiye’nin kendine gelme çabaları aslında.

Türkiye, Tanzimat’la birlikte, sendeledi; Cumhuriyet’le birlikte -tarihi yapan bir aktör olarak tarihten çekilmesi, medeniyet iddialarını terkettiği için Batılıların yaptıkları tarihte tatil yapan bir figürana dönüşmesi anlamında- düştü.

Yüzyıldır, dünya tarihinde bir rol oynayabilmeyi geçtim, kendi tarihimizi bile biz yapmıyoruz. Kendi hayatımızı, kendi dünyamızı bizim medeniyet dinamiklerimiz, ruhköklerimiz, iddialarımız çerçevesinde değil, Batılı kavramlar ve kurumlar çerçevesinde şekillendiriyoruz.

Nedir bu?

Batılılar tarafından dışardan fiilen sömürgeleştirilemeyen bir ülkenin, içerden zihnen sömürgeleştirilmesidir.

Batılıların vatanımızı fiilen sömürgeleştirmelerine izin vermedik; ama içerden kendi kendimizi zihnen sömürgeleştirdik.

Ülkesini seven her erbab-ı fikrin mutlaka kafa yorması gereken en hayatî meselesi bu, bu ülkenin.

Hiç bir toplum medeniyet değiştirerek yaşadığı varoluşsal krizi aşamaz; böyle bir şey eşyanın tabiatına terstir.

Sözgelişi, Avrupalılar, modern meydan okumayı, medeniyet değiştirerek başarmadılar. Kendi ruhkökleriyle derinlemesine, imajinatif ilişkiler kurdukları için başardılar. Bunun için de neredeyse iki bin yıl öncesine kadar kazı yaptılar; taa Greklere kadar gittiler...

Avrupalıların kendi ruhkökleriyle ilişki kurabilmelerinde İslâm medeniyetinin geliştirdiği meydan okuma, doğrudan etkili oldu.

Eğer İslâm medeniyeti, Fas’tan Çin’e kadar yayılmamış, Akdeniz’i müslüman gölü hâline getirecek çok yönlü, kapsamlı bir medeniyet atılımı gerçekleştirmemiş olsaydı, Avrupalıların toparlanabilmeleri, pagan Grek köklerine gidebilmeleri ve zamanla bir meydan okuma geliştirecek bir atılım gerçekleştirebilmeleri mümkün olmazdı.

İKİ ASIRDIR KENDİ AYAĞIMIZA KURŞUN SIKTIĞIMIZI GÖREMEZSEK...
Şunu söylemek istiyorum: Kriz yaşayan bir medeniyet, sadece içine kapanarak da, sadece dışarıya teslim olarak, dolayısıyla medeniyet değiştirmeye kalkışarak da bu krizin üstesinden gelemez.

Kriz yaşayan bir medeniyet çocuklarının içlerine kapanmaları, donmaları ve zamanla kendiliklerinden tarihten çekilmeleri sonuncunu doğurur.

Sadece dışarıya teslim olmaları, yani medeniyet değiştirmeye soyunmaları ise, intiharın eşiğine sürüklenmeleriyle sonuçlanır.

Biz Tanzimat’la başlayan ve Cumhuriyet’le kıvamını bulan süreçte, kendi medeniyet dinamiklerimizi inkâr etmeyi tercih ettik.

Yedi düvel üzerimize üzerimize geliyordu en az iki asırdır; sonunda, bize diz çöktürdüler, Osmanlı’yı tarihten sildiler.

Biz de Osmanlı’nın çilekeş çocukları olarak, Batılılara şunu mu söyledik acaba: Tamam, biz iddialarımızı terkediyoruz; ama bu toprak parçasını size çiğnetmeyeceğiz.

Batılılarla böyle mi anlaştık, bilemiyorum. (Biliyorum aslında da, ortam çok nazik, kimseyi bu ortamda rencide etmek istemiyorum).

Olan şuydu: Bedenimizi kurtardık ama ruhumuzu yitirdik.

Batılılaşarak çağdaş uygarlık seviyesinin üzerine çıkacağımıza iman ettik!

Kendini inkâr eden, kendi (özne) olamayan, ruh köklerini yitiren bir toplum, nasıl kendine gelecekti de, çağdaş uygarlık seviyesini geçecekti?

Kendi olamayan, özne olamayan, özne olamadığı için de, konuşamayan, üretemeyen, başkalarının ürettiklerini ve söylediklerini burada papağan gibi -üstelik de berbat bir şekilde- tekrarlayıp durmaktan, dolayısıyla Batılıların gönüllü acentalığını yapmaktan başka bir şey yapamayan, kısacası, sadece kaygan zeminlerde patinaj yapıp duran bir toplumun çağdaş uygarlık seviyesinin üstüne çıkmaktan sözetmesi kadar sürreel, traji-komik bir durum olabilir mi?

BATILILARLA ER YA DA GEÇ KARŞI KARŞIYA GELECEĞİZ: İYİ HAZIRLANMAK ZORUNDAYIZ!
Gelmek istediğim nokta hayatî: Batılılar, bizim er geç toparlanmaya, kendimize gelmeye ve ayağa kalkmaya başlayacağımızı çok iyi biliyorlardı.

Bu toplumun ruh kökleri sağlamdı. Sömürgeleştirilemediği için genetik kültürel kodları diriydi. Yeri ve zamanı geldiğinde yerinden fırlayabilirdi: 15 Temmuz’da olan tam da buydu.

İşte bu Batılıları çok korkuttu: Türkiye, kontrolden çıkmıştı artık...

Henüz yolun başındayız.

Başındayız; çünkü iki asırdır yalnızca kendi ayağımıza kurşun sıkmakla meşgul olduğumuzu bile kavrayabilmiş değiliz henüz.

Aslında medeniyet değiştirme aymazlığına soyunmakla intiharın eşiğine sürüklenmekten başka bir şey yapmadığımızı yeni yeni kavramaya başladık -o da, belli belirsiz!

Şu kesin: Türkiye, kimsenin acentalığını yapmayacak, kaygan zeminlerde patinaj yapmaktan başka bir şey yapmadığını görerek toparlanacak, ayağa kalkacak, yürümeye ve koşmaya başlayacak...

Ama henüz yolun başındayız, dediğim gibi.

Fakat yola çıkmış durumdayız, bu kesin işte.

O yüzden Batılılarla er ya da geç ama mutlaka karşı karşıya geleceğiz.

O yüzden iyi hazırlanmak zorundayız.

Nasıl hazırlanacağız?

Önce dalga-kıracağız, çakıl taşlarını temizleyeceğiz, önümüze örülen duvarları birer birer yıkacağız, karşımıza çıkan dalgaları birer birer aşacağız...

Sonra, ancak ondan sonra dalga-kurmaya, yapı-taşlarını emin adımlarla döşemeye başlayacağız...

Fakat bir şeyi aslâ unutmayacağız: Manevî (fikrî, ahlâkî, estetik) atılım gerçekleştirmeden gerçekleştireceğimiz bütün maddî atılımların yine kendi ayağımıza kurşun sıkmak anlamına geleceği gerçeğini göremez ya da gözardı edersek aslâ gelemeyiz yeniden...

Vesselâm.Türkiye’yi bize vermek istemiyorlar! Alabilecek miyiz, peki?

Yusuf Kaplan

19/08/2018 Pazar

Dünyanın hâl-i pür melâlini şöyle özetleyebiliriz:

Batılılar, miyop.

Müslümanlar, hipermetrop.

Asyalılar, astigmat.

“Latin Amerika” mı? Adı bile yok!

Fernandao'dan Van Persie'ye mesaj
Fernandao'dan Van Persie'ye mesaj
Fenerbahçe’de ileri uçta yaşanacak olan rekabet ve transfer gündeminde olan Van Persie hakkında da konuşan Fernandao, 'Rekabetten Fenerbahçe kazançlı çıkacak' dedi.

BÜTÜN DÜNYA BATI’NIN ESERİ BÜTÜN DÜNYA BATI’NIN ESİRİ!
Batılıları “miyop” olarak nitelendirmem, şaşırtıcı gelebilir: Öyle ya, bilim, düşünce, sanat, Batılıların eseri değil mi?

Doğru: Bugün bütün dünyanın kullandığı temel kavramlar ve kurumlar Batılıların eseri: Yaklaşık üç asırdır, yalnızca Batılılar üretiyor, bütün dünya da tüketiyor...

Buradan çıkarılabilecek sarsıcı sonuçlardan biri de şu galiba: Bütün dünya Batı’nın eseri. Ama bütün dünya sadece Batılıların ürettiklerini tükettiği için Batı’nın esiri. En azından zihinsel olarak Batı’nın esiriyiz hepimiz. İstesek de istemesek de, hoşumuza gitse de gitmese de yakıcı ve yıkıcı gerçek bu.

Bunda, sadece Batılıların üretiyor, bütün dünyanın da Batılıların ürettiklerini tüketiyor olmasının en temel nedeni, elbette ki, yaşayan tek uygarlığın Batı uygarlığı olması ve diğer medeniyetlerin tarihten çekilmiş olması.

BATILILARA “MİYOP” MU DEDİN, SEN?
Batılıları, “miyop” olarak tanımlamama takıldığınızı, duyar gibiyim.

Batılılar, tarihte miyop olarak tanımlanmayı hakeden yegâne insanlık tecrübesi, oysa.

Batılıların kendilerini her şeyin merkezine yerleştirmeleri, kendileri dışındaki dünyaya, medeniyetlere değer vermemeleri, “böcek” muamelesi yapmaları, tam bir miyopluk örneği.

Başından beri böyle bu. Greklerden itibaren...

Grekler, Grek olmayan herkesi “barbar” olarak nitelendiriyordu. Grek değilseniz, “barbar”dınız!

Başkasını hiçe sayma davranışı, modern Batılılara Greklerden sirayet etti. Batılılar, dünyayı, “West and the rest” (Batı ve diğerleri) olarak gördüler. Hatta daha da ileri giderek, “uygar-barbar” diye ideolojik bir ayrıma gitmekten bile çekinmediler.

Körleştirici hatta ürpertici bir miyoplaşma biçimidir bu: Batılılar, işte bu miyoplaşma biçimi üzerinden, kendileri dışındaki insanları, toplumları, kültürleri, medeniyetleri, dinleri “barbar” olarak gördüler ve kendilerine “uygarlaştırma misyonu” biçerek, başka dinlere, medeniyetlere, kültürlere ve tabiata saldırmakta, talan etmekte sakınca görmediler.

Hâlâ da görmüyorlar...

Kendilerini efendi, dünyayı da tepe tepe kullanılacak bir köle olarak görüyorlar hâlâ...

O yüzden orman kanunlarının hâkim olduğu, güçlünün haklı ve yaşama hakkı olduğu Darwinyen barbarlığı, uygarlık olarak dayatıyorlar bütün dünyaya hâlâ!

Başkalarına saygı duymayan bir uygarlık, “uygarlık” mıdır, barbarlık mı, siz karar verin artık.

Yarın, 50 yıl, 100 yıl sonra dünya tarihi yazıldığında, Batı uygarlığı, “tarihin en barbar, en miyop uygarlığı” diye yazılacak, bundan hiç kuşkunuz olmasın.

Düşüş başlasın, Batı uygarlığı gücünü yitirmeyegörsün, bütün dünyada hâkim olan Batıya karşı duyulan aşağılık kompleksi çözülecek, bitecek ve, geçmişi geçtim, sadece bir asırda Batılıların insanlığa karşı, tabiata karşı, hakikate karşı işlediği cinayetler çarşaf çarşaf orta yere serilecek...

ASYA NEDEN ASTİGMAT?
Asyalıları “astigmat” olarak niteledim; çünkü Asyalılar, hem kaynaklarıyla irtibatlarını kopardılar, dinleri fosilleştirildi, bitirildi; hem de kültürlerinin kalıntılarının sunduğu imkânların da katkısıyla kapitalizm tarafından uyutulma, yutulma ve yok olma sürecinin eşiğine fırlatılmış durumdalar.

Asyalıların gelişi, Batılıları bir süreliğine de olsa, rahatsız edecek olsa bile, son kertede, kapitalizmi yeniden üretmekten başka bir işe yaramayacak.

Asya’nın devleri Çin’in, Hindistan’ın, Japonya’nın gelişi, Asya medeniyetlerinin dirilişi değil, nihâî olarak sönüşü, tükenişi, bitişi anlamına gelecek...

İnsanlık tarihine muazzam katkılar sunmuş, incelikli, derinlikli Asya medeniyetlerinin tarihten silinişi, bütün insanlık adına ürpertici aslında.

HAZİNE’NİN ÜZERİNDE OTURMAK!
Müslümanlara gelince...

Müslümanları “hipermetrop” olarak niteledim; çünkü Müslümanlar köklü, diri, kuşatıcı bir hazinenin üzerinde oturuyorlar ama bu muazzam ve muazzez hazinenin farkında bile değiller. Müslümanların, özellikle de bu toprakların çocuklarının üzerinde oturdukları hazine, ilâhî kaynakla irtibatı bozulmamış, insanı ve insanlığı yeniden kendine getirip kendinden geçirecek, insanlığın susuzluğunu giderecek hakikat pınarlarından kana kana içirecek bir hazine...

Kaynaklarımız sağlam ama biz çürüğüz.

Kaynaklarımızla sağlam ilişkiler kurmaya başlayacak kadar toparlanıp kendimize geldiğimizde, biz yeniden geldiğimizde, emperyalistler defolup gidecekler: Hakikat ateşi karşısında mum gibi eriyecekler...

Ama önce bizim kendimize gelmemiz, kendimiz olmamız, yolumuzu çizmemiz ve yola koyulma iradesi ortaya koyacak köklü maddî ve manevī hazırlıkları, dalga-kıracak ve dalga-kuracak diriltici yolculukları yapmamız gerekiyor elbette...

Yükümüz ağır, yükümlülüğümüz büyük.

O yüzden büyük sorunlarla imtihan olunuyoruz.

Bu imtihanı verebilmemizin yegâne şartı, sekülerleştikçe, dünyevîleştikçe çürüdüğümüzü, fenâ hâlde çözüldüğümüzü görebilmemiz ve bu ürpertici çürümeyi, yok edici çözülmeyi önleyecek köklü önlemleri -eğitimden gençliğe, şehircilikten medyaya kadar- vakit daha fazla geç olmadan alabilmemiz...

Türkiye, içerden ele geçirildi; bütün kurumları, sömürgeci / seküler kafayla tepeden dizayn edildi...

Ekonomisini, kültürünü, sanatını, hâriciyesini teslim aldılar; ülkeyi zihnen Batı’nın müstemlekesine dönüştürerek bizi celladımıza âşık ettiler; bizi bize yok ettirecek kadar ileri gittiler!

Türkiye’yi bize vermek istemiyorlar... Ama alacağız... Evet, alacağız da, nasıl alabileceğimizi biliyor muyuz, gereğini yerine getirebiliyor muyuz, peki? Asıl mesele bu, şimdi.Osmanlı Arşivleri kapatılmamalı, aksine büyütülmeli!

Yusuf Kaplan

24/08/2018 Cuma

Arşivlerimizin kamyonlara doldurulup Bulgaristan’a satıldığı günlerden bugünlere geldi bu ülke.

Müziğinin, ezanının, alfabesinin yasaklandığı, dilinin İslâmî kurucu-köklerinden koparıldığı bir ülkenin çocuklarıyız.

Sömürgecilerin yapmaya bile cesaret edemeyecekleri bir kendi-kendini sömürgeleştirme (=ruh köklerini kurutma, tarih bilincini delik deşik etme) cinayeti yaşandı bu ülkede.

DİLDE ÇİFTE CİNAYET!
Bir ülkenin müziği, ruh köklerinin en derin, en rafine şifrelerini sunar. Müziğini yitiren bir toplumun, duyargaları körleşir, dünyanın farklı kültürlerinin dünyalarına nüfûz edebilme melekeleri buharlaşır.

Ezan, bu toplumun, birliğinin, dirliğinin, kardeşliğinin en güçlü, en kalıcı sembolüdür.

Alfabe, idrak ve düşünme biçimlerinizin gramerini sunar size.

Türkçe, dilimiz, dil devrimiyle birlikte, Türkçe’yi Türkçe yapan yegâne kaynağıyla, Kur’ân Arapçası’yla irtibatlarını yitirdi; ruhsuz, köksüz, soysuz, semantiği, sentaksı delik deşik edilen bir kabile diline dönüştürüldü.

Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felâket, medeniyet kurucu ve koruyucu dilini yitirmesidir.

Alfabenin değiştirilmesi, dilin bedenini / lafzını yitirmesiyle; Dil Devrimi ise dilimize medeniyet dili özelliği kazandıran ruhunu / anlam dünyasını kaybetmesiyle sonuçlandı.

MEDENİYET KURUCU VE KORUYUCU DİLLER: GREKÇE, LATİNCE VE OSMANLICA
Osmanlı Türkçesi, hem Arapça, Farsça gibi İslâm dillerinden hem de Latince, Grekçe, Fransızca, Almanca, Balkan dilleri gibi Batı dillerinden beslenen ama kendine özgü bir sentaksa, semantiğe, ilim, fikir, sanat vokabülerine sahip dünyanın en zengin, en derinlikli dillerinin başında geliyor.

Kur’ân Arapçasının ruhunu oluşturduğu, dünyanın belli başlı kökdillerine, medeniyet kurucu dillerine açılabilen, temasa geçtiği bütün dilleri kendisine malederek Balkanlar’dan Türk dünyasına, Kuzey Afrika’dan Arap dünyasına kadar dünyanın en güçlü medeniyet dillerinden biri olmayı başaran hatta bütün bu coğrafyaların zamanla lingua franca’sı (ortak dil’i) olabilecek yegâne dil, Osmanlı Türkçesi’dir.

Bizim Osmanlı Türkçesi’ni dünyanın düşünce, bilim, sanat, ahlâk ve siyaset dünyasının ufkuna taşımak gibi bir yükümlülüğümüz var. Dil devrimiyle birlikte kısırlaştırılan, ruh kökleri kurutulan, köksüz, ruhsuz bir kabile diline dönüştürülen Türkçe’nin Osmanlı Türkçesi’nde yeniden köklendiği zaman, yarım asırda hem tefekkür dünyamızın, muhayyilemizin nasıl genişleyeceğini, idrak, ifade ve tasavvur kudretinin nasıl muazzam ufuklara açılabileceğini göreceğiz.

İngilizce’nin, Fransızca’nın, Almanca’nın kök dili, Grekçe ve Latincedir. Siz bu dillerden Grekçe ve Latinceyi çeki çıkardığınızda, ortada hiç bir şey kalmaz.

Osmanlı Türkçesi, İslâm tefekkürünün ve Batı tahayyülünün zirvelerinde gezinmemize imkân tanıyacak kadar kapsamlı, kuşatıcı ve zengin bir dildir. Bizim hem Batı dünyasını hem de Doğu dünyasını yeniden sulamamızı, beklemememizi sağlayabilecek çapta bir medeniyet dilidir.

Geleceğin dünyasının inşasında Türkiye kurucu bir rol oynayacaksa bu ancak güçlü, başka medeniyetlere ve dünyalara açılabilmemizi mümkün kılabilecek bir medeniyet diline sahip olabilmemizle imkân dâhiline girebilir. Kabile diline dönüştürülen, İslâm’dan arındırılmış köksüz ve ruhsuz Türkçeyle bırakınız güçlü bir medeniyet atılımının gramerini çıkarmayı, dünyanın birikimini bile aktaramayız bu topraklara.

“Düşünmek” kelimesini düşünün... Kur’ân Arapçası’ndan beslenen Osmanlı Türkçesi’nde yirmi civarında kök-kavram, 50 civarında da yan-kavram vardır. Tefekkür, teemmül, tefakkuh, teakkul, tezekkür, tefehhüm, temessül gibi muazzam kavramlarla düşünmeye başladığınızı düşünün; ufkunuzun ne kadar açılacağını, zihin dünyanızın nasıl kanatlanacağını göreceksiniz.

.OSMANLI ARŞİVLERİ KAPATILMAK YERİNE GÜÇLENDİRİLMELİ...
Osmanlı Türkçesi olmadan bu ülkede güçlü düşünce dünyası inşa edemeyiz.

Osmanlı Arşivleri olmadan da tarih bilincine ulaşacak, medeniyet dinamiklerimizi, dünyamızı idrak edecek, yeniden inşa edecek kapıları açamayız.

Osmanlı Arşivleri kapatıldı.

Cumhurbaşkanlığına bağlı devlet arşivlerine bağlandı.

Özal döneminden itibaren onca çileyle yetişen, özveriyle çalışan, performans sistemiyle çalışmaları denetlenen Osmanlı Arşivleri’nin yetişmiş uzmanları oraya buraya dağıtıldı!

Osmanlı Arşivleri’nin kapatmak, bizim işimiz olabilir mi? Bu nasıl bir cinayettir!

Bunun hiç bir izahı olamaz!

Osmanlı Arşivleri sadece tarihimizin yazılması açısından değil, medeniyet dünyamızın anlam ve ruh haritasının çıkarılması açısından da kilit ve vazgeçilmez bir kurumdur.

Halil İnalcık Hoca, araştırmalarının epey bir bölüğünü Osmanlı Arşivleri’nde yapmıştı. İnalcık Hoca’nın kitaplarına bakıp kaynak izi sürecek bir araştırmacı, en önemli kaynağın, Osmanlı Arşivleri’nin yerinde yeller estiğini öğrenince ne yapacak şimdi?!

Osmanlı Arşivleri, sadece tarih araştırmaları açısından değil, geleceğimizin inşası açısından da tarihî, öncü roller üstlenecek bir kurumdur.

Bırakınız lağvedilmesini, genişletilmesi, daha büyük ölçekli küresel kurumların, dergilerin, enstitülerin hatta üniversitelerin kurulmasına önayak olması beklenen en küresel, en derinlikli, en saygın kurumlarımızın başında geliyordu Osmanlı Arşivleri.

Osmanlıca uzmanları, en çetrefilli metinlerden, öğrenilmesi on yıllar alan fermanların, anlaşmaların okunmasına kadar büyük tarihî vesikaları okuyup analiz edecek, sentezleyecek, tarihi yeniden yazacak, büyük tarihî buluşlara öncülük edecek çilekeş ilim adamlarıdır. Bu insanların oraya buraya dağıtılması, Osmanlı Arşivleri’nin sözünü ettiğim anlamda büyütülmesi gerekirken kapısına kilit vurulması kabul edilemez!

Yazıyı, İnalcık Hoca’nın bir tespitiyle bitiriyorum: “Osmanlı tarihi bilinmeden, dünya tarihi yazılamaz.”

Bu yanlıştan derhal dönüleceğini ummak istiyorum.

Bu bir cinayettir; adında “Osmanlı” ibaresi bulunan tek kurum olan Osmanlı Arşivleri’ni kapatmak gibi bir cinayete biz nasıl imza atarız?!

Olacak iş değil!Dünyayı cehenneme çeviren vahşî Leviathan düzeni bizden korksun!

Yusuf Kaplan

26/08/2018 Pazar

Dünya ekonomisine entegre olmazsanız, bu dünyada tutunamazsınız!

Böyle diyor, çağımızın papazları parababaları!

Küreselleşmeyle birlikte bütün sınırlar ortadan kalktığı için, dünyanın bütün ülkeleri, birbirlerine bağımlı hâlde geldi. Sadece belli güçler ya da bölgeler değil, evet, ülkeler de birbirlerine bağımlı artık.

Madalyonun görünen yüzü böyle.

DÜNYA EKONOMİSİ: VAHŞÎ YENİ LEVIATHAN DÜZENİ
Madalyonun diğer yüzündeki manzara hiç de iç açıcı değil.

Dünya ekonomisine entegre olmak demek, kapitalizmin kölesi olmayı tartışmasız kabullenmek demek.

Sadece belli güçlerin ya da bölgelerin değil, aynı zamanda ülkelerin de birbirlerine bağımlı olmaları, dünyada cârî ekonomik sistemin dışına çıkamamaları, mevcut ekonomik sistemin dışına çıkmaya kalkıştıklarında ise, bu dünyada tutunamamaları anlamına geliyor.

Tek tip bir ekonomik model, bütün dünyada hükümferma! Bütün ekonomik ilişkiler de, ekonomik faaliyetler de, kapitalist ekonomik model çerçevesinde kodlanmış durumda.

Bütün dünya ekonomik olarak senkronize edildi: Sistemi kuranlar, kodlayanlar ve çalıştıranlar, sisteme uyum sağlayamayan aktörleri, sistemin uyumunu bozan ülkeleri kolaylıkla sistemden atabiliyorlar; yani çökertebiliyorlar!

Görüldüğü üzere, tam bir orman kanunu hükmünü icra ediyor: Sistemin ağababaları, hem gücün ve güç üreten yüksek teknolojinin kutsanmasına dayalı, güçlü olanın borusunu öttürdüğü sistemi tam bir Leviathan mantığıyla dünyaya vahşî bir yaratık gibi çeki düzen veriyorlar!

Bu sistemin; hak, hukuk, adalet kavramlarını ve uygulamalarını belki de tarihte ilk defa, üstelik de küre ölçeğinde hem rafa kaldırdığını hem de anlamsızlaştırdığını görüyoruz.

Devletlerden, hatta bağımsız devletlerden sözetmek sadece hamhayalden ibaret, Vahşî Canavar’ı andıran bu Yeni Leviathan sistemde.

Kapitalizmin şuh fahişesi rolü oynayan liberalizm, sistemin teorik meşrûlaştırma aracı işi ve işlevi görüyor!

Serbest pazar ekonomisinden, özgür mülkiyet hakkından, ulusal devlet düzleminde özgür karar alma ve karar verme mekanizmalarının yürürlükte olduğundan dem vuruyor liberalizm!

Tam bir gözbayama, üstelik de ayartarak köleleştirme işi liberalizmin yaptığı!

Dünya ekonomisine, devletler bağımsız olarak kendi özgür irade ve seçimleriyle katılmıyor! Devletlerin ekonomik bağımsızlığından aslâ sözedilemez cârî vahşî Yeni Leviathan düzeninde!

Dünya ekonomisi, paraya-ve-güce-tapan bir avuç ruhsuz Leviathan yaratığının kurdukları bir kapan aslında.

DEVLETLER, KAPANA KISTIRILMIŞ FARELERİ ANDIRIYOR!
Dünyanın sözümona bağımsız devletleri bu kapana kıstırılan fareleri andırıyor!

Küçük bir şebeke, dünya ekonomisini kontrol ediyor.

Bu küresel şebekenin, sözümona bağımsız ulus-devletlerde ayakları var: Ulus-devletlerin ekonomisine çeki düzen veren sermaye çevreleri, sistemi yönlendiren Vahşî Leviathanların kulu-kölesi sadece. Bunların ülkesi yok, ilkesi yok, ülküsü hiç yok. Sadece merkezdeki Leviathanların çıkarlarını pekiştirmek, yaygınlaştırmak ve meşrulaştırmak gibi bir işlev görüyorlar!

O yüzden bir ülkede bir ekonomik kriz yaşandığında, ülkeyi ilk terkedenler, merkezdeki Vahşî Leviathanların köleleri, sermaye çevreleri oluyor elbette!

Bu sistemin liberalliğinden, hak, hukuk ve adalet kaygıları ile hareket ettiğinden sözedenler ahmaklar olabilir sadece.

Koskoca Çin’i bile kapanına kıstırdı sistem ve sistemin sahibi vahşî Leviathanlar, Çin’i parmaklarında oynatıyorlar!

Bu vahşî sistemin geleceğini kestirebilmek hiç de zor değil: Büyük ölçekli çatışmalar, savaşlar ve hatta katliamlar!

Bu Yeni Leviathan sistemin dünyayı beklenmedik barbarlıkların, felâketlerin eşiğine sürükleyeceğini, sürüklemekte olduğunu hepimizi ürpererek seyrediyoruz sadece...

VAHŞÎ KAPİTALİST LEVIATHAN DÜZENİ BİZDEN KORKSUN!
Bu sisteme “dur!” demek imkânsız mı, peki?

Elbette ki, imkânsız değil; ama zor tabiî: Dedim ya, bütün dünyayı kapana kıstırmış durumdalar.

Bu vahşî sistem, bir Frankenstein gibi, kendi kendini yok edecek aslında. Ama bu arada dünya da cehenneme dönmüş olacak.

Tam bu noktada bu sistemin dışında bir ekonomik sistem geliştirebilmesi gerekiyor insanlığın.

Böyle bir şeyi, sadece biz yapabiliriz.

Ama öyle kolay değil bu iş.

Önce belli bir güce ulaşmaktan başka seçenek görünmüyor. Her alanda bölgesel işbirliği projeleri, bunun tek görünür emin yolu.

Bu arada, ülke içinde kayıtdışı ekonominin güçlendirilmesi gerekiyor. Bu ülkede, bu meseleye kafa patlatan sadece rahmetli Özal oldu!

Kayıtdışı ekonomi, dünya ekonomisini senkronize etme, dolayısıyla bir ülkenin ekonomisini istenildiği an çökertebilme imkânlarının sistemin ağabalarının elinden alınmasına bir katkı sunabilir. sağlayabilir.

Bu mesele çok hayatî bir meseledir; kapana kıstırılmaktan bir çıkış yolu olarak bu meselenin üzerine üzerine gidilmesi, bu ülkenin istiklal ve istikbal sorunudur.

Şimdilik bu kadar söylemiş olayım kayıtdışı ekonomi meselesinde.

Kapitalist ekonominin toplum olarak bizi mankurtlaştırmasını önleyecek Batı toplumlarında olmayan çok güçlü değerlerimiz, dinamiklerimiz var. Kanatkârlık, paylaşmak, ferağat, diğergâmlık gibi... Bu değerlerin hayata ve harekete geçirilmesi, toplumun Müslümanlaşmadaki sahiciliği, ihlası ve samimiyetiyle doğru orantılıdır.

İşte burada, sahici, samimi İslâmî cemaatlerin, dalga-kıran rolü oynayacak kadar kilit bir işlev görebileceğini görebiliyor muyuz acaba?

Ve cemaatlere, tarikatlere saldırılmasının gerisinde yatan görünmeyen asıl nedenlerden birinin de burada gizli olduğunun ne kadar farkındayız, peki?Malazgirt ruhu: Selçuklu ufku ve insanlığın umudu

Yusuf Kaplan

27/08/2018 Pazartesi

Malazgirt Zaferi, bir ordunun bir başka orduyla karşı verdiği bir savaşın sonucunda elde edilmiş Zafer’in adı değildir.

Malazgirt Zaferi, bir ruhun adıdır; direniş ve diriliş ruhunun.

Mekke’den süt emen, Medine’den beslenen, Kudüs’te meyve veren hakikat medeniyetinin insanlık çapında bir yürüyüşe soyunmasının başlangıç noktasıdır.

Malazgirt, sadece Türklerin tarihinde dönüm noktası değildir; hem İslâm tarihinde hem de insanlık tarihinde tarihin akışının, yönünün, yörüngesinin belirlendiği bir büyük dönüşümün miladıdır.

O yüzden Malazgirt ruhu, Selçuklu’nun ufku, insanlığın umududur.

ALP ARSLAN: SAMİMÎ BİR MÜSLÜMAN, ASALET VE MERHAMET TİMSALİ BİR SULTAN
Sultan Alp Arslan, 1030 yılında doğdu, 43 yaşında ömrünü doldurdu. Bu kısacık ömrüne hem bu toprakların insanlarının, hem bütün müslümanların hem de insanlığın kaderinin nihâî yönünü belirleyecek bir dünya tarihi haritası sığdırdı.

Sadece dokuz yıl hükümran oldu, dokuz yılda yaptıklarıyla dünya tarihinin alacağı şeklin tohumlarını ekti, yörüngesini belirledi.

Anadolu’dan Balkanlar’a, Kuzey Afrika’dan Yemen’e kadar dalga dalga, sayha sayha yayılacak Hakikat Medeniyeti Çınarı, Sultan Alp Arslan’ın diktiği işte bu dev çınardı.

Böylesi bir çınarı herkes dikemezdi; bu şeref herkese lûtfedilemezdi.

Sultan Alp Arslan, her şeyden önce, samimî, ihlaslı, donanımlı bir müslümandı.

Asalet timsali bir sultandı. Adalet, ahlâk ve merhamet anıtı bir insandı.

Sadece müslüman kaynaklar değil, Süryani, Ermeni, Rum kaynaklar da, Sultan Alp Arslan’ı böyle tasvir ediyorlardı.

Alp Arslan, bu hakikati kendisi de açıkça dile getirmiştir: “Biz, tertemiz, bid’atten uzak müslümanlarız. Allah rızasını kazanmak için kefenimizle yola çıkmış insanlarız. Bu sebepledir ki, Allah Teâlâ bize yardımını esirgememiştir.”

ASKERÎ ORDULAR YETMEZ; FİKİR VE MEFKÛRE ORDULARI ŞART!
Sultan Alp Arslan, İslâm dünyasının yaşadığı fitne-fesadı, darmadağınıklığı, kaosu, yıkımı iliklerine kadar yaşayan, o yüzden yüreği yangın yerine dönen bir müslüman, hedefe kilitlenen bir sultandı.

İslâm dünyasının yaşadığı iç buhranları ve dış sorunları hal yoluna koymayı kafasına koymuştu.

Devâsâ sorunlarla boğuşuyordu İslâm dünyası: Rafızîlik, batınîlik, hâricîlik, mutezililik, şiîlik, haşhaşîlik gibi akımların yol açtığı köklü, sarsıcı akîdevî, fikrî ve siyasî sorunlar, İslâm dünyasının belini büküyordu, toparlanıp ayağa kalkabilmesini önlüyordu.

Selçuklu Devleti, İslâm dünyasının imdadına adeta Hızır gibi yetişmişti.

Tuğrul Bey, Alp Arslan ve Melikşah, İslâm dünyasının makus talihini yenecek, tarihin akışını değiştirecek muazzam ve muazzez bir yolculuk gerçekleştirdiler.

Bu yolculuk, özellikle Alp Arslan’ın bütün kapıları açan Malazgirt Zaferi’nden sonra, sonraki müslüman emirlikleri, beylikleri, sultanlıkları, aynı çifte hedefe kilitleyecekti: Dışardan gelecek saldırıların püskürtülmesi ama bunun için öncelikle içerdeki -altını çizerek yazıyorum- akîdevî, fikrî, siyasî köklü sorunların çözümlenebilmesi.

Alp Arslan, güçlü ordular kurdu. Ama güçlü ordular bu çifte savaşla başa çıkmak için yeterli değildi, bunu çok iyi biliyordu.

Askerî ordulardan çok daha güçlü, insanlığın umudu olacak köklü bir fikir ve mefkûrenin davasını güdecek, dışardan gelen küffâr saldırılarını püskürtecek, içerdeki buhranlara son verecek akîde, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükselecek ilim, irfan ve hikmet orduları kurulması gerektiğinin farkındaydı büyük sultan.

OMURGA KURULDU, DÜNYA TARİHİN YÖRÜNGESİ OLUŞTURULDU
1067 yılında bir devrime imza attı: Nizamiye Medreseleri’nin temelini attı.

Nureddin Zengi’nin eğitimde başlattığı, Salahaddin Eyyûbî’nin siyasette bambaşka ufuklara taşıdığı yolculuk da böyle bir ruhla gerçekleştirilmişti.

Gerek Selçuklu’nun gerekse Eyyûbîlerin kalkış noktası, İslâm dünyasının makus talihini yenebilmesi için Ehl-i Sünnet Omurga’nın sarsılmaz bir şekilde tesis edilmesiydi.

İşte Malazgirt ruhu, akide, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükseltilen, ilim ve irfan kanatlarıyla hikmet ufuklarına ulaşılan bu Ehl-i Sünnet Omurga’nın gelecek bin yılın hem İslâm tarihini hem de dünya tarihini şekillendirecek kapıları Anadolu’dan açan bir direniş ve diriliş ruhunun adı ve miladıdır.

Malazgirt savaşı, askerî ordularla kazanılan bir savaş olduğu için değil, ilim, irfan ve hikmet ordularıyla kazanılan, bin yıllık Ehl-i Sünnet Omurga’yı muhkem bir şekilde dikmeyi başaran bir hakikat savaşı olduğu için bir ruh’tur, diriltici ve kanatlandırıcı bir ruh.

EY HAKİKAT YOLCUSU, GÖKKUBBENİ GÖZİN GİBİ KORU!
Ey hakikat yolcusu!

Osmanlı’nın, bu ruhu tarihten silmek için çökertildiğini, Türkiye’nin de, bu ruha sahip çıkmaya başladığını gösterdiği için çepeçevre kuşatıldığını unutmayacaksın!

Malazgirt ruhu, İslâm dünyasını toparlayan ve tarihin akışını değiştiren Ehl-i Sünnet Omurga çökerse, İslâm dünyasındaki hiç bir farklı akım, mezhep, meşrep de yaşayamaz, gerçeğinin de anlaşılmasını sağlayan ve ispatlayan, kucaklayıcılar ruhtur.

Her zaman olduğu gibi altını çizerek hatırlatma ihtiyacı hissediyorum: Burada mezhebî bir analiz yapmıyorum; İslâm dünyasının bu kadar perperişan bir vaziyete olduğu bu zorlu zamanlarda mezhebî analiz yapamam.

Şunu söylüyorum: Ehl-i Sünnet, gökkubbemizdir. Gökkubbe çökerse, hepimiz altında kalırız.

Malazgirt ruhu, işte bize bu muazzam gökkubbeyi inşa etti.

Bu aziz gökkubeyi ne kadar diri ve dimdik ayakta tutabilirsek, o kadar kendimizden emin bir şekilde bütün farklılıkları zenginlik olarak görebilir, o kadar güçlü bir şekilde yeniden gelebilir ve bir asır içinde tarihin akışını değiştirecek yolculuklara imza atabiliriz bir kez daha Allah’ın lûtfu ve ihsanıyla.

Vesselâm.

Macron’un “laiklik uyarısı” ne demek oluyor şimdi?

Yusuf Kaplan

31/08/2018 Cuma

Fransa Cumhurbaşkanı Macron, “ortada fol yok, yumurta yokken”, pattadanak, “Türkiye laiklikten İslâmî bir yöne doğru kayıyor. Bundan endişe duyuyoruz” dedi.

Küresel kaos AB ülkelerini de vururken, Trump, Fransa ve Almanya gibi önde gelen AB ülkelerine de ekonomik tehditler savururken, Macron, niçin böyle bir açıklama yaptı şimdi?

Kim adına, ne adına, niçin konuşuyor Macron?

İyi de, Macron, kim?

AB’nin patronu Almanya mı konuşturuyor Macron’u; yoksa küresel sistemin patronu, Macron’un destekçisi ABD’deki küresel Yahudi gücü, şebekesi mi?

Türkiye’nin seküler / laik kesimleri, Macron’un bu konuşması hakkında ne düşünüyorlar acaba? Macron’un Türkiye’yi düşündüğünü mü düşünüyor yoksa bu insanlar?

Yok canım, bu kadar fransızlaşmış olamazlar!

***

Böyle konuşan ilk Batılı lider Macron değil, elbette. Son Batılı lider de olmayacak.

Neredeyse bir asırdır ama özellikle de son 40 yıldan bu yana artan bir şekilde, belli başlı Batılı liderler, Türkiye’nin “laiklikten sapmaması” konusunda Türkiye’yi “uyarıp duruyorlar”!

İyi de, neden?

Batılı liderler, her fırsatta, Türkiye’yi hizaya getirme cesaretini nereden alıyorlar?

Türkiye, Batılıların sömürgesi mi, kölesi mi?

***

Asıl yakıcı soru şu burada: Batılı liderler, “Türkiye aslâ kendi hâline bırakılamaz” derler, zaman zaman.

Reagan’dan Thatcher’a, Wolfovitz’ten, Clinton’a kadar neredeyse her önde gelen Batılı liderin -kritik zamanlarda!- bozuk plak gibi tekrarladığı bir cümledir bu.

***

Türkiye’ye “laiklik uyarısı” yapılması, hiç bir zaman hayra alamet olmamıştır; her zaman türlü tuhaf karışıklıklarla, beklenmedik kaoslarla ve olağanüstü hâllerle sonuçlanmıştır!

Macron’un açıklamasının zamanlamasına da dikkatinizi çekmek isterim: Trump yönetimi, Türkiye’ye ekonomik savaş başlatıyor...

Dahası, Trump, bu savaşı, isimlerini zikrederek Almanya ve Fransa gibi AB ülkelerine ve dünyanın başka ülkelerine karşı da ilan ediyor açık açık...

Sonra, başta Almanya ve Fransa olmak üzere, AB liderleri, Türkiye’nin arkasında olduklarını açıklıyorlar; Türkiye’nin Maliye Bakanı ile Almanya ve Fransa’nın maliye bakanları Trump’ın “ekonomik savaşı”na karşı ortaklaşa hareket etmek için Avrupa’da bir araya geliyor, toplantılar yapıyor, önemli kararlar alıyorlar…

Sonunda, Macron çıkıyor, “Türkiye laiklikten İslâmî bir yöne doğru kayıyor. Bundan endişe duyuyoruz,” diye bir açıklama yapıyor.

İslâmî terörden dem vuruyor...

Dahası “İslâmî terör destekçisi Erdoğan” filan diyor, Erdoğan’ı da hedef tahtasına yatırıyor.

***

Şunu özellikle hatırlatmak isterim: Türkiye, güçlendikçe ve medeniyet iddialarına sahip çıktıkça, “Türkiye, Türkiye’den ibaret değildir”, “Türkiye Türkiye’den daha fazla bir yerdir”, dedikçe, Batılı liderler, Türkiye’ye “laiklik uyarılarını” artırarak sürdürecekler...

Macron’un, ne dediğini bilmeden konuştuğunu, düşünemiyorum.

Birileri adına konuşuyor bu adam!

Paranoyakça gibi gelebilir ama bu ülkenin geleceği açısından şunu söylüyorum: Bir yandan ABD, öte yandan da AB, -üstelik yüzümüze gülerek!- Türkiye’ye karşı büyük bir oyun mu tezgâhlama peşindeler acaba?

Macron’a gereken cevap verilmedi.

Neden acaba?

ABD’nin ekonomik saldırısına karşı AB ile ilişkilerin belli bir noktaya ulaşması gerektiği için mi?

Fakat her şeye rağmen Macron’un iğrenç açıklaması, kabul edilemez.

Türkiye’ye karşı -dediğim gibi- bir tezgâh mı kuruluyor acaba?

Türkiye’yi köşeye sıkıştırıp boğmak mı istiyorlar?

Çok dikkatli, basiretli olmamız gereken bir süreçten geçiyoruz.

Dik duracağız, bu haydutlara aslâ boyun eğmeyeceğiz ama basireti ve feraseti de elden bırakmayacağız. Vesselâm.Asıl hedef Türkiye’dir! Peki, Türkiye ne yapmalı?

Yusuf Kaplan

3/09/2018 Pazartesi

ABD, “serseri mayın” gibi... Nereye “toslayacağı” belli olmuyor...

AB, İngiltere’nin Brexit sürecini işletmesinden sonra, dağılma evresine girdi...

ABD’deki Trump yönetimi, sadece Türkiye’ye ekonomik savaş ilan etmekle kalmadı; AB ülkelerine, AB’nin patronu Almanya’ya da ekonomik savaş ilan etti.

Trump yönetimiyle Çin’in arası da iyi sayılmaz: ABD-Çin ilişkileri, fırtına öncesi sessizlik manzarası sergiliyor...

Çin’in neredeyse bütün küresel kritik sorunlarda “ben de varım” demeye başlaması, bunun göstergesi...

Önümüzdeki on yıl süresince, Çin’le ABD yönetimi arasında küre ölçeğinde, kritik bölgelerde ve sorun alanlarında yaşanacak gerilimlere ve çatışmalara sahne olacak dünya.

ABD’nin 1991’de yalan, sahte gerekçelerle Irak’ı işgal etmesi, bir daha işgal etmesi, “vekâlet savaşları”nı başlatması, DEAŞ’ı İsrail’in, İran’ın, PYD’nin önünü açacak şekilde tepe tepe kullanması, YPG-PKK’yı var gücüyle ikinci bir İsrail (=çıbanbaşı) olarak hazırlaması ve nihayet Suriye’yi girerek kaynar kazana çevirmesinden bu yana, Rusya, bölgeye derinlemesine yerleşti.

Rusya, yeniden küresel bir güç olma imkânı yakaladı ve bu imkânı sonuna kadar kullanacak...

Bu süreçte ABD ile zaman zaman karşı karşıya -veya burun buruna- gelecek...

ASIL HEDEFLERİ TÜRKİYE!
Ama daha büyük bir senaryo için temeller atılıyor sanki.

ABD ile Rusya, pek çok alanda, birlikte hareket etme kararı almış görünüyorlar: Karikatür gibi görünse de, ikinci bir Soğuk Savaş tezgâhlanıyor gibi...

ABD ile Rusya’nın pek çok alanda “danışıklı dövüş oynadıkları” anlaşılıyor...

ABD’nin de Rusya’nın da bu danışıklı dövüşe ihtiyacı var: ABD, Rusya ittifakıyla Çin’i dengelemek isteyecektir. Aynı zamanda AB’yi durduracak, küresel bir güç olmasını önlemeye çalışacaktır AB’nin.

Fakat senaryonun en tehlikeli, en belirsiz faslı, bizimle, Türkiye’yle ilgili: Günün sonunda, Türkiye, köşeye sıkıştırılabilir: Akdeniz’in sürreel, ürpertici bir şekilde ısınması, bütün güçlerin Doğu Akdeniz’e askerî yığınak yapması, hayra alâmet değil aslâ.

Türkiye’nin işgal edilmesinden, Kıbrıs’ın bir oldu-bittiye getirilip elimizden alınması tehlikesine kadar, pek çok konuda, azamî ölçüde müteyakkız olmak zorundayız.

Paranoya değil bunlar: 15 Temmuz girişimi, sadece bir darbe girişimi değildi; aynı zamanda Türkiye’yi işgal girişimiydi!

İlk büyük zaaf anımızda, özellikle Amerikalıların Türkiye’yi vuracaklarından hiç kuşku duymuyorum.

Burada gözardı ettiğimiz bir ayrıntı gibi gözüken ama önemli bir noktaya dikkat çekmek istiyorum: ABD deyince, ABD’ye her bakımdan hâkim olan Yahudi gücü’nü anlayacağız.

ABD’deki Yahudi gücünün hedefinde, orta ve uzun vadede, Türkiye var: Türkiye’nin karıştırılmasının, kaos senaryolarının hortlatılmasının, terörün patlatılmasının, 17-25 Aralık’ın, Gezi Kalkışması’nın, 15 Temmuz saldırısının ve son olarak ekonomik saldırının Türkiye’ye diz çöktürmeyi amaçladığını ve bütün bu saldırıların gerisindeki asıl görünmeyen gücün ABD’deki Yahudi gücü olduğunu görelim, artık.

NEDEN ASIL HEDEF TÜRKİYE!
Neden hedefte Türkiye var asıl?

Türkiye, küresel zorba emperyalist düzene meydan okuması ve bunun uzun vadede gerçeğe dönüşebileceği ihtimali bile emperyalistlerin Türkiye’yi hedef tahtasına yerleştirmeleri için yeterli!

Burada uyarıyorum: Türkiye, önümüzdeki süreçte kapitalist sistemin arkasındaki asıl gücün -Yahudi gücünün- daha fazla hedef tahtasına yatırılacak...

Çünkü Türkiye, medeniyet iddialarını açıkça dillendirdi; stratejik hedeflerini bütün bir medeniyet coğrafyasına yaydı. İşte bu, Yahudi gücünü çıldırttı, çıldırtmaya da devam ediyor.

O yüzden FETÖ’yü, PYD-PKK’yı, DEAŞ’ı ve diğer terör örgütlerini Türkiye’yi istikrarsızlaştırmak ve Türkiye’ye diz çöktürmek için vahşî bir şekilde kullanmaktan çekinmiyor!

Küresel sistemin gerisindeki iki gücün de, yani Yahudilerin de, İngilizlerin de asıl hedefinde Türkiye var. Medeniyet iddialarını dillendiren, bölgesel ve küresel stratejisini “Türkiye, Türkiye’den daha fazla bir yerdir” diyerek açıkça ilan eden bir Türkiye!

Yeni Türkiye bu, aslında.

Bir asırdır, özellikle İkinci Dünya Savaşı’ndan itibaren Batılıların karakolu rolünü oynayan ama yaklaşık 10 yıldır kendi kaderini, kendi rotasını ve kendi yörüngesini kendisi belirleyen bir Türkiye bu!

İşte bu Türkiye, küresel sistemin sahibi Yahudilerin de İngilizlerin de çıkarlarına -şimdi olmasa bile- orta ve uzun vadede çomak sokacak, oyunlarını bozacak ve bölgemizin makus talihini yenecek hamleyi yapacak bir Türkiye!

İşte bu, küresel sistemin lordlarını, Yahudi gücünü ve İngilizleri çıldırtıyor!

Şu an Yahudi gücüne karşı İngilizlerle birlikte hareket ediyor muşuz gibi görünüyor ama son 5-6 yıldır yaşadığımız PKK dâhil terör hadiselerinin gerisinde İngilizlerin olduğunu düşünüyorum.

Yahudi gücüne karşı İngilizlerle iş tutmamız, akıllıca bir strateji. Ama şimdilik. Ve ayrıca İngilizlerle iş tutarken çok dikkatli olmamız gerekir. Çook!

Sağ gösterip sol vurabilir İngilizler!

TÜRKİYE, AYAĞINI YORGANINA GÖRE UZATMALI!
Peki, Türkiye ne yapmalı?

Öncelikle, ayağını yorganına göre uzatmalı.

Küresel sisteme meydan okuyacak ne entelektüel derinliğimiz, ne donanımlı entelektüel kadromuz, ne askerî, ekonomik, teknolojik ve stratejik gücümüz var.

Ayrıca ülke içinde toplum çürüyor, çözülüyor, sefih bir şekilde sekülerleşiyor, oportunizmin, konformizmin çukuruna yuvarlanıyor hızla...

Toplum, toplum olma vasıflarını yitiriyor...

Seküler kimlik, etnik kimlikler güçleniyor; zor zamanlarda bu toplumu dimdik ayakta tutacak, birbirine kenetleyecek, bütün zorluklara göğüs germesini sağlayabilecek yegâne gücümüz İslâmî kimlik ve duyarlıklar fenâ hâlde aşınıyor...

Henüz yeterince hazır değiliz.

Elbette dik duracağız. Elbette, tehditlere boyun eğmeyeceğiz. Ama basireti ve feraseti de aslâ elden bırakmayacağız.

Bu süreçte iki şeyi aynı anda yapamazsak, ilerde çok zorlanırız:

Birincisi şu: Eğitimde, kültürde, fikir ve sanatta hem toplumun İslâmî kimliğini, duyarlıklarını pekiştirecek hem de bize köklü bir medeniyet fikri sunacak öncü kuşaklar yetiştirecek köklü adımlar atmak zorundayız.

Topluma köklü ve güçlü bir İslâmî ruh kazandırmalıyız.

Ruhsuz toplum, toplum olma vasıflarını yitirir, kolaylıkla güdülür ve zor zamanda ülkeyi terketmekten çekinmez.

İkinci olarak, bilim, teknoloji, savunma sanayiinde hızlı ve büyük atılımlar gerçekleştirmeliyiz. Kendi savunma sanayimizi geliştirmeli; üreten, yüksek teknoloji geliştiren güçlü bir ekonomi inşa etmeliyiz.

Bu iki hayatî adımı eşgüdümlü ve birlikte atmak zorundayız. Yoksa geri teper bütün yaptığımız işler!

Vesselâm.

Mesele İdlib değil, Türkiye’nin kuşatılması!

Yusuf Kaplan

7/09/2018 Cuma

Astana Süreci ülkeleri, bugün İran’da toplanıyor...

Bütün dünya nefesini tuttu, İdlib’in vurulmasını bekliyor!

Ürpertici bir durum bu: 3 milyon civarında sivilin adeta üst üste yaşadığı İdlib, dünyanın en büyük toplama kampına dönüşmüş durumda!

Böyle bir yerin vurulması, buradaki sivillerin çapraz ateş altında kalması, Suriye’deki en büyük insanî trajedilerden birinin yaşanması anlamına gelebilir.

YA YENİ BİR DÜNYA KURULACAK YA DA “KIYAMET”!
Dünya, büyük bir belirsizlikler çağının eşiğinden geçiyor...

Çok değil, 50 yıl içinde, bambaşka bir dünyayla karşı kaşıya kalacağız: Ya yeni bir dünya kurulacak ya da “kıyamet”... -Allah muhafaza!

Batı uygarlığı, felsefî olarak bir asır önce tükendi.

İnsanlığa verebileceği bir şey yok: O yüzden, bütün medeniyetlerin, çöküş sürecinde yaşadıkları şeyi yaşıyor: Gücünü kontrol edemiyor, yakıp yıkıyor: Barbarlaşıyor... Jean Baudrillard, bu süreci, yeni-barbarlık Çağı’nın gelişi olarak tarif etmişti.

Batı uygarlığının felsefî olarak tükenmesi, varlığını ve küre üzerindeki zorba hegemonyasını barbarca yöntemlere, işgallere, katliamlara, kaoslardan güç devşirme ilkelliğine soyunmasını sağlıyor.

Bu sistem çökecek ama dünyayı da büyük felâketlerin eşiğine sürükleyecek...

BÖLGENİN KADERİ DE, DÜNYA BARIŞININ TESİSİ DE TÜRKİYE’YE BAĞLI
Neler olabilir ve biz Türkiye olarak neler yapabiliriz, peki?

Kapitalist küresel sistemin dönüştüremediği tek kaynak İslâm.

Müslümanlar da, her şeye rağmen, bütün zaaflarına rağmen teslim bayrağı çekmediler.

Bölgenin kaderi de, küresel sistemin kaderi de Türkiye’ye bağlı.

Türkiye, medeniyet iddialarını sahiplenecek bir güce ulaşırsa, bölgenin tarihi silbaştan yeniden yazılır, küresel sistemin kaderi de bütünüyle değişir.

O yüzden eğer iyi hazırlanabilirsek, her alanda yeni bir medeniyet fikrinin tohumlarını ekecek atılımlar yapabilirsek, önümüzdeki 20-25 yıllık süreçte, bölgenin geleceğini belirleyecek kilit aktörlerleden biri, 50 yıllık süreçte de bölgenin geleceğini belirleyecek en önemli aktör konumuna yükselebiliriz.

STRATEJİK ZEKÂ ŞART!
Bizim gelişimiz, İslâm dünyasının da gelişi anlamına gelecek ve toparlanmasını sağlayacaktır.

İşte o zaman Müslümanlar, yeniden tarihe girmeye, tarihi şekillendirecek bir konuma ulaşmaya başlayacaklar.

Tabii bunun olabilmesi için, önümüzdeki yarım asırlık süreçte Türkiye’nin toparlanması ve İslâm dünyasını da toparlayabilecek bir güce ulaşması şart.

Suriye meselesinde de, Irak meselesinde de, dolayısıyla YPG-PKK meselesinde de bizi ilgilendiren en kritik sorun, Türkiye’nin köşeye sıkıştırılması tehlikesi.

Astana Süreci’ne rağmen ABD ile Rusya’nın bölgede ortaklaşa hareket ettiklerini düşünüyorum.

Amaç, zamana yayarak her biri Rusların, Amerikalıların, muhtemelen İranlıların kontrolüne verilmesi düşünülen kantonlardan oluşan güdümlü Kürt devletçiklerinin kurulması, Türkiye’nin başını ağrıtacak bir çıbanbaşının ihdas edilmesi, böylelikle Türkiye’nin kalıcı olarak kuşatılması,

Sonuçta, Türkiye’nin, bölgenin kaderini şekillendirecek bir konuma ulaşmasının önüne mayınlı bir duvar örülmesi.

Yüzyıl sonra kurtlar sofrası kuruldu yeniden. Masada bu kez Türkiye’nin kuşatılması ve durdurulması meselesi var. Mesele Suriye’nin parçalanması meselesi değildir. Mesele Türkiye’nin, başını ağrıtacak, enerjisini su gibi harcayacak, dolayısıyla, son kertede, gelişini önlemeye yol açacak, kuşatılmasını sağlayacak kanton devletçikler icat edilmesidir.

O yüzden Türkiye’nin stratejik zekâyla hareket etmesi, tuzakları görerek püskürtmesi gerekiyor.

Bunun için de hem stratejik seçeneklerimizi ve ittifaklarımızı çoğaltmak hem de rakiplerin birbirleriyle uğraşmasını sağlayacak stratejiler geliştirtmek zorundayız.
.

.İnsan araçları kullanacağına, araçlar insanı kullandığı için dünyanın çivisi çıktı!

Yusuf Kaplan

9/09/2018 Pazar

Dünyanın çivisi çıktı.

Cehenneme çevrildi dünya.

Araçları amaçların önüne geçirdiği, üstelik de güç üreten araçların, bunun kaçınılmaz sonucu olarak da gücün kulu-kölesi olduğu için insan olma özelliklerini yitiriyor, barbarlaşıyor ve dünyayı yaşanamaz bir cehenneme çeviriyor ağ’daş insan.

İnsan araçları -insanca bir dünya inşa etmek için- kullanacağına, araçlar insanı kullanıyor.

İnsanlığın başına gelebilecek en büyük ontolojik felâket bu: İnsanın amaçlarını yitirmesi, araçları amaçlarının önüne geçirmesi ve bunu da ilerleme, gelişme olarak görebilecek kadar körleşmesi, çölleşmesi, ruhsuzlaşması...

İNSANIN ÖZGÜRLEŞMESİ, BAĞLARINI DEĞİL, BAĞLARININ SIRLARINI ÇÖZMESİYLE MÜMKÜN
İzini sürmemiz gereken iki temel soru var burada: Neden böyle oluyor peki?

İkincisi de, başka türlüsü mümkün mü?

Bu soruların cevabının izini sürebilmek için, en temelden, varlığın kendisinden başlamamız, insanın nasıl bir varlık olduğu meselesine açıklık kazandıracak felsefî bir yolculuk yapmamız gerekiyor...

İnsan, bağlı, bağımlı bir varlık.

İnsanın özgürleşmesi, bağ’larını çözmesiyle değil, bilakis, bağlarının sırlarını çözmesiyle gerçeğe dönüşebilir.

İnsanın alıp verdiği nefes kendi elinde değil: Nefes bir bağdır; bu bağı çözdüğü zaman, insan ölür; marifet, bu bağ’ın sırlarını çözmektir.

İnsan, nâ-tamam bir varlıktır; kendi kendine yeter, kusursuz bir varlık değildir.

O yüzden, tek başına yaşayamaz insan.

Kusursuz bir varlık gibi hareket ettiği andan itibaren, insanı bağlayan başka bağların, nefsinin, arzularının, dünyanın kölesi olmaktan kurtulamaz.

Bağ’ın, dolayısıyla bağlılığın ne anlam ifade ettiğinin sırrını nasıl çözeceğiz ve özgürleşme yolunda nasıl bir mesafe katedeceğiz, o hâlde?

Işık’a ulaşarak; bunun için de aşk’ı yaşayarak, firak ateşinde yanarak...

Burada, öncelikli olarak fiilî bir durumdan, fizikî bir hâlden sözediyorum. Bu hâli yaşayarak, kendimize ulaşmamızın, kendimizi bulmamızın ve kendimizi aşacak bir noktaya vâsıl olabilmemizin yol haritasından sözediyorum.

IŞIĞA ULAŞMANIN YOLU: AŞK ÇİLESİ VE FİRAK ATEŞİ
Işık, aşk’la kâim, firak ateşiyle dâimdir.

Firak ateşinde yanmayan insan, aşkı bilemez, ışığa ulaşamaz; hiç bir zaman kendi olamaz, kendini bulamaz ve yolculuğa çıkamaz.

İnsan, kendini, öteki’nde bulur. Farklı olan’da.

Farklı olan, insan için ayna işlevi görür: Kişi, yaratılışı gereği, azman bir nefs’le yaratılmış olduğu için aynaya bakmak istemez.

Korkar ayna’dan.

İşte “öteki”, “farklı olan”, kişi için kendine bakması, kendini anlaması, kendini farketmesi, kendine gelmesi ve yolunu bulması için Rahmân’ın -rahmeti gereği- insana lûtfudur.

Farklı olan, öteki’dir.

İşte bu öteki, (kişinin kendi farkını farketmesi, her insanteki gibi nev-i şahsına münhasır husûsiyetlerle donatıldığı için asıl farklı olan’ın kendi olduğu bilincine ulaşması amacıyla) bir imkân olarak insana Allah tarafından ihsan edilmiştir.

İnsan, işte Allah’ın bu ihsanını farkettiği ölçüde ve oranda insanlaşır, beşerlikten insanîliğe ulaşır; melekûtî âlemden süt emen meleksi meleklerle donanır.

ULÛHİYET EMANETİ, UBÛDİYET EMNİYETİ VE DÜZENİ
İnsan, farkı farkederek farkını farketmesi, herkesin insanca bir hayat sürdürmesini sağlayacak bir dünya inşa etmesi için yaratılmıştır.

İnsana yüklenen emanet, emniyeti (=adaleti, hakkaniyeti...) tesis etmektir yeryüzünde.

Emniyet, bütün varlıkların kendileri olmaları, yerlerini bilmeleri ve yerlerini bulmaları demektir.

Emanet ancak ubûdiyet / kulluk şuuruna ermekle, emniyet de kulluk şuurunu hilâfet bilinciyle hayata ve harekete geçirmekle gerçeğe dönüştürülebilir.

Ubûdiyet şuurunun hayata ve harekete geçirilmesi, yalnızca ulûhiyet bilincine ulaşıldığı zaman imkân dâhiline girebilir.

Ulûhiyet, yegâne farklı olan’dır, yegâne öteki’dir, yegâne ğayrı’dır.

Kişi, ilâhî olan’ın izdüşümlerini, ilâhî olan’ın yarattıklarında görebilir.

Asıl mesele, “li-teârefû” (tanıma, kendi farkının farkına vararak niçin yaratıldığını idrak etme) sırrına ulaşabilmektir.

Tanıma melekeleri edinmek, tanıma melekelerini farklı olanı fark ederek, farklı olan’ın farkını idrak ederek kendi farkını farketmektir: Böylelikle tefrik melekeleri kazanabilmek, zamanla, fârûk olabilmek, Furkan’ın özelliklileriyle donanabilmek.

KUR’ÂN OKUMAK, FURKAN OKUMAYI OKUMAK İÇİNDİR...
Furkan, Kur’ân’dır: Kur’ân, ulûhiyetin yarattığı varlıkların varediliş hikmetlerine nüfûz edebilme melekesi kazandırır mümine.

Kur’ân oku/n/mak içindir.

Furkan’sa hem Kur’ân’ı okumak hem de okumayı okumak için.

İnsan, ulûhiyet bilincine ulaşarak ubûdiyet şuuruyla hareket etmeye başladığı zaman, aşkı yaşamaya, firak ateşinde yanmaya, ışık’a ulaşmaya başlar.

İnsan, bağımlı / nisbî bir varlık olduğunu ancak o zaman iliklerine kadar yaşar.

İnsan, ancak neye intisap edeceğini / bağlanacağını ancak o zaman bihakkın idrak eder.

İnsan, dünyaya bağlandığı, nefsinin ağlarına takıldığı, arzularının kulu-kölesi olduğu zaman, geçici ve ayartıcı ağ’lar insanı kölesi yapar.

Dünya da, nefsi de, arzuları da hakikate ulaşma sürecinde araçlarıdır insanın.

İnsanın amacını bildiği, nisbî bir varlık, yaratılmış bir varlık olarak yalnızca Mutlak Varlık’a bağlandığı zaman araçların ayartılarının kulu kölesi olmaktan kurtulur; yalnızca Yaratıcı’nın önünde boyun eğer, Yaratıcı’nın dışındaki hiç bir araca, varlığa kul köle olmaz ve ancak o zaman özgürlüğüne kavuşur.

İnsanın, eşiğine sürüklendiği ontolojik felâketten kurtulabilmesinin ve özgürlüğüne kavuşabilmesinin tek yolu var: Araçların kölesi olduğunu farketmesi; bunun için de bağımlı bir varlık olduğunu idrak etmesi, Yaratıcı’dan başka hiç bir araca, varlığa boyun eğmemesi ve hakkıyla özgürleşmesi.

Ancak o zaman insan farkını farkedecek, farklı insanların farklılığına saygı duyacak, farklı insanların dünyalarının farklılıklarından nasıl beslenebileceğini kavrayacak, yaşanabilir bir dünya inşa edebilmek için firak ateşini yakacak, aşk ateşinde yanacak ve insanlığı aydınlatacak ışığa ulaşacaktır. Vesselâm.Eğitim ve kültür meselesi, terörden de, ekonomik krizlerden de önemli!

Yusuf Kaplan

14/09/2018 Cuma

Tek kanatlı bir kuş uçamaz...

Kanadı kırık bir kuşun uçmasını beklemek de hayaldir.

Türkiye hem tek kanatlı kuş hem de kanadı kırık kuş gibi.

Dünyanın sömürgeleştirilemeyen tek ülkesiyiz ama üzerimizden yüzlerce yıllık bir sömürge silindiri geçmiş, her şeyimizi tarumar etmiş bir müstemleke ülkesini andırıyoruz!

***

Eğitim sistemimiz, bizim medeniyet iddialarımız, ruhumuz ve dinamiklerimiz ekseninde işlemiyor.

Kültür dünyamız, müstemlekeci kafaların, metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelerin işgali altında!

Fikir hayatımız, yok bile.

Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına, sadece kuru bilgi vermez.

Bir ülkenin eğitim sistemi, çocuklarına ruh vermekle, ideal, kişilik ve tabiî ahlâk kazandırmakla yükümlüdür.

Bunun için de bir yandan özgüven öte yandan başkalarına saygı anlamında, başka dünyaları keşfetme kaygısıyla tevazu ile donatmak, kuşatmak ve kanatlandırmak, bir eğitim sisteminin birincil vazifesidir.

Kültür, sanat ve fikir hayatı, yalnızca Batı’da üretilenleri buraya aktarmakla ya da burada tepe tepe tüketmekle, bu ülkenin önünü açamaz; bu ülkenin çocuklarının ufkunu genişletemez; aksine, bu ülkenin çocuklarını hem zihnen felçleştirir hem de fiilen köleleştirir.

***

Bu ülkede sığ pozitivist / seküler bir eğitim sistemi, çocuklarımızın zihnini, ruhunu ve aklını körleştiriyor, yok ediyor!

Sanıldığı gibi Batılı bir eğitim sistemi filan yok bu ülkede: Sömürgeci bir eğitim sistemi hükümferma her bakımdan.

Eğitim sistemi de, kültür-sanat hayatı da, medya rejimi de çocuklarımızı mankurtlaştırıyor; kendi değerlerimize yabancılaşmış, metamorfoz yemiş kimliksiz, ruhsuz, entelektüel melekeleri donmuş, Batı’ya aşağılık kompleksiyle bakan, zihni felçleşmiş, ruhunu yitirmiş, kaygan zeminlerde patinaj yapan, dekadansla dans eden şizofren kuşaklar yetiştiriyor sadece.

Dolayısıyla bizim aşılamamış, insanlığa sunduğumuzda adaleti, hakkaniyeti, ferağati, kanaati, fedakârlığı, paylaşmayı dünyaya armağan edebileceğimiz evrensel değerlerimizi değil, çocuklarımızı ruhsuzlaştıran, bencilliğin, kariyerperestliğin, başarı putunun kölesi hâline getiren ya da uyuşturucu müptelası yapan, türlü deizm biçimlerinin eşiğine fırlatan, bizim medeniyet birikimimize ve ruhumuza tastamam yabancı, hiç bir “yaratıcılığı”, özgünlüğü, özgürleştiriciliği olmayan, pozitivist, posası çıkmış seküler / Batılı zihin setlerini, anlam haritalarını enjekte ediyor, Batılı değerlerin misyonerliğini yapıyor eğitim sistemi de, kültür, sanat ve medya rejimi de!

İnsanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği bu aşılamamış ve anlaşılmamış, aksine sürgit aşınan, aşındırılan evrensel değerlerimizi yok sayıyor, su gibi harcıyor!

Üç bakanlık, okullarımızı daha güvenli hale getirmek için güvenlik önlemlerini artırma kararı aldı, ortak bir protokol imzaladı.

İçişleri, Millî Eğitim ve Sosyal Güvenlik bakanlıklarının böyle bir adım atmaları, elbette ki, önemli.

Ama bu adım bile, okullarımızın ne denli korunaksız, çocuklarımızın ne denli sahipsiz olduğunu gösteriyor aynı zamanda.

Çocuklarımızı kaybediyoruz...

Genç kuşaklar, gözümüzün içine baka baka yok oluyor... Elimizden kayıp gidiyor...

Genç kuşaklarımızın da, ailelerinin de, yöneticilerimizin de şu soruları sormaları gerekiyor kendilerine:

Hangi kültürü yaşıyoruz?

Hangi rüyaları görüyoruz?

Hangi idealleri taşıyoruz?

Hangi iddiaları hayata geçirme mücadelesi veriyoruz?

Bu sorular üzerinde düşününce, kendi kültürümüzü, kendi zamanımızı, kendi dünyamızı yaşamadığımız, kendi hayallerimizi, kendi iddialarımızı değil başkalarının hayallerini, başkalarının iddialarını hayata geçirmekten başka bir şey yapmadığımız gerçeğini görünce uykularınız kaçmıyorsa, bu ülke bitmiştir, diye hükmedebiliriz!

***

Her zaman söylediğim gibi, gençlerini ihmal edenler, geleceklerini imha ederler.

Hayalleri olmayanlar başkalarının hayallerini yaşarlar!

Hayalleri olmayanlar başkalarının hayallerinde yaşarlar!

Hayalleri olmayanlar başkalarının hayalleriyle yaşarlar!

Bu toplum, eğitim sistemini, kültür, sanat ve medya hayatını, insanlığın şiddetle ihtiyaç hissettiği bizim evrensel medeniyet değerlerimiz, ruhköklerimiz ekseninde silbaştan yeniden inşa edemezse, bırakınız insanlığa bir şeyler sunabilmeyi, varlığımızı sürdürebilmemiz bile tehlikeye girer.

Bu ülkenin en temel sorunu medeniyet sorunu, dolayısıyla hâdiselere kendi medeniyet perspektiflerimizle bakabilme, yorumlayabilme meselesidir.

Medeniyet fikrimizi, perspektifimizi, ruhumuzu ve dinamiklerimizi eğitim, düşünce, kültür, sanat, medya hayatımıza nakşetmenin, gergef gibi işlemenin yollarını bulamazsak, yok olmaktan kurtulamayız.

Ruhunu koruyamayan bir ülkenin, bedenini korumasını beklemek olmayacak duaya âmin demektir.

Ruh, köklerde gizlidir, göklere yönlendirir. Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz.

Eğitimde, kültürde kazanılamayan bir istiklal ve istikbal mücadelesi, kaybedilmeye mahkûmdur.

O yüzden, bu ülkenin eğitim, kültür, gençlik sorunu, terörden de, ekonomik krizlerden de önemlidir.

Vesselâm.

Bir umut ve ufuk yürüyüşü: Beytülmakdis Sempozyumu

Yusuf Kaplan

16/09/2018 Pazar

İstanbul, tarihî bir sempozyuma ev sahipliği yapıyor: Beytülmakdis Sempozyumu.

Sempozyum, Eyüpsultan Belediyesi’nin desteğiyle gerçekleştiriliyor. Malezya’dan Fas’a, Ürdün’den Filistin’e ve Türkiye’ye kadar çok sayıda ilim ve fikir erbabının katıldığı bu kapsamlı ve uzun soluklu sempozyuma her tür desteği veren Eyüp Sultan Belediye Başkanı Remzi Aydın’a, emeği geçen bütün arkadaşlara yürekten teşekkür ediyorum.

Sempozyumun açılışında bendeniz de bir konuşma yaptım.

Ayrıca Ankara Sosyal Bilimler Üniversitesi rektörü Mehmet Barca Hoca ve bir kaç arkadaş güzel konuşmalar yaptılar.

Mehmet Barca Hoca gibi donanımlı, dertli, hakikat sevdalısı bir insanı tanımaktan çok hoşnut oldum. Bu çorak ülkede bir şeyler olacak gibi sanki... Mehmet Barca Hoca’ya başarılar diliyor, yolunun açık olmasını temenni ediyorum.

Beytülmakdis Vakfı başkanı, Filistin kökenli Profesör Abdülfettah El-Awaisi, vakfın kuruluş gayesini, çalışmalarını ve hedeflerini coşkulu bir dille anlattı. El-Awaisi, kabına sığmayan, çalışkan, güzel bir Filistinli ilim adamı. Kendisini yürekten kutluyorum.

Bugün sütunumu sempozyumun öncülerinden Artuklu Üniversitesi tarih profesörlerinden, bir vakıf gibi çalışan, öncü bir kuşak yetiştirmek için Mardin’de “sivil bir açık üniversite kuran” İbrahim Özcoşar kardeşimin açılışta yaptığı nefis konuşmaya ayırdım.

Sizi Özcoşar Hoca’nın özlü, zihin açıcı, güzel metniyle baş başa bırakıyorum:

***

“Beytülmakdis Çalışmaları Vakfı, temelleri 1990’ların başında Kudüs’te atıldı.

Bizi yola çıkaran temel unsur, Beytülmakdis’teki işgalin önemli ayaklarından birinin “bilim” olması ve işgalin teorik alanda da yürütülmesiydi.

Beytülmakdis’e yönelik zihinlerimizde baskın olan anlayışlar değerlendirildiğinde aslında teorik ve bilgi temelli bir işgalle de karşı karşıya olduğumuz görülecektir. Dolayısıyla işgal altındaki toprakları özgürleştirme mücadelemizin önemli bir ayağını da, bilimsel çalışmalar oluşturmalıdır. Bu sempozyum ve vakfımızın diğer faaliyetleri de tam olarak bu amaca matuf faaliyetlerdir.

Yaşadığımız çağda bütün bir insanlığın kriz içinde olduğunu ve bu krizin önemli sebeplerinden birinin bilimin yanlış kullanılması ve kurgulanması ya da başka bir ifadeyle “bilim krizi” olduğunu söylüyoruz.

“Bilimin, doğayı ve insanlığı kendi hizmeti altına almaya ve sömürmeye kendini adamış bir medeniyet tarafından kurgulanması” veya gönül ve zihin dünyamızın ifadeleriyle söyleyeyim: “Bilimin ilim, irfan, hikmet denkleminden uzaklaşıp, materyalist alana taşınması ve sömürünün aracı haline getirilmesi” bugün bilim krizi dediğimiz şeyin ta kendisidir.

Bu yönüyle baktığımızda modern dönem ve sonrasında kutsanan bilimin karanlık ve endişe uyandıran bir yanı var.

***

Birkaç yüzyıldır kendi teorisini, kendi tanımlarını oluşturamayan bir coğrafyanın evlatları olarak, bilimin bu karanlık ve endişe uyandıran yüzüyle her an karşı karşıyayız.

Kendimizi tanımlayamadığımız, “biz buyuz” diyemediğimiz, “siz şusunuz” direktifleri karşısında çaresiz bir kabullenme içinde kaldığımız bir dünyada yaşıyoruz.

Bunun en bariz örneğini üzerimize kâbus gibi çöken “Ortadoğu” ve “Ortadoğulu” isimlendirmelerinde / kavramlarında görebiliriz. İçeriği, sömürü düzeninin stratejileri çerçevesinde dönemsel olarak yenilenen bu iki kavram, öncelikle ve özellikle bizleri “Ortadoğu” olmaya iten sözümona bilimsel teorilerle beslendi. Bu teorilere karşılık kendi tanım ve teorisini üretemeyen bizler için “Ortadoğulu olmaya rıza göstermek” dışında seçenek de kalmadı.

Epistemolojik mutasyon olarak tanımladığımız bu tablo karşısında Beytülmakdis’i merkeze alan şöyle bir duruşumuz/çabamız var. Çok genel ve çarpıcı bir ifadeyle bu çabayı şöyle özetleyebiliriz: Epistemolojik mutasyonun zihnimizde ve hayatımızdaki ontolojik ve fenomenolojik sömürüsünün yerini ilmelyakin, aynelyakin ve hakkelyakin bir azadeliğin alması çabası içindeyiz.

***

Peki, somut olarak ne yapıyoruz?

Öncelikle 18. cildini bu yıl yayınladığımız Journal of Islamicjerusalem Studies isimli akademik bir dergimiz 1997’de beri düzenli olarak neşrediliyor.

“Beytülmakdis Dersleri” adı altında bugün de diploma törenini yapacağımız, dünyanın çeşitli ülkelerinde ve ülkemizin belli başlı şehirlerinde devam ettirdiğimiz nitelikli, düzeyli, umut vadeden kapsamlı bir çalışmamız devam ediyor.

Bunlara ek olarak bu yıl bizi oldukça sevindiren bir gelişme, Ankara Sosyal Bilimler Üniversitesi’nin (ASBÜ) öncülüğünde ASBÜ bünyesinde bir Kudüs Araştırma ve Uygulama Merkezi’nin açılmasını ve yine aynı üniversite bünyesinde Beytülmakdis araştırmaları yapacak önce yüksek lisans ve ardından doktora programının açılmasını saymak gerekecek, ki bu, vakıf olarak bizim Türkiye’deki en önemli hayallerimiz arasındaydı. Bu vesileyle geniş ufku ve pratik yaklaşımıyla hayallerimizi gerçeğe dönüştürmemize öncülük eden ASBÜ rektörü sayın Prof. Dr. Mehmet Barca’ya teşekkür etmek istiyorum.

Sempozyuma dönecek olursak... Her yıl bir konu odağımızın olduğu sempozyumda bu yılki konumuz “Beytülmakdis vakıfları”. Beytülmakdis topraklarındaki işgalin 100 yılı aştığı bugünlerde işgalciler, işgalin boyutlarını farklı noktalara taşımak için ellerinden gelen her türlü girişimde bulunuyorlar. Siyasi alanda kamuoyunun gündeminde olan girişimlerin yanı sıra, gündeme gelmeyen birçok girişimin arasında en tehlikelilerinden biri, Beytülmakdis topraklarını tarihinden ve kimliğinden kopararak Siyonist bir kimlik kazandırma çabasıdır.

Bu amaçla, Beytülmakdis’te geçmişe referans olabilecek bütün unsurları yıkma, temellük etme ve hafızalardan kazıma stratejileri izleniyor. Bu stratejinin önemli hedeflerinden biri de, Beytülmakdis’in gerçek kimliğini gözler önüne seren ve yüzyılların birikimi olan, Müslüman ve Hıristiyan vakıflarıdır. Bu strateji karşısında Beytülmakdis vakıflarını gündeme getirmeyi ve sahip çıkmayı insanlığa karşı bir sorumluluk olarak düşünerek bu yılki konumuz belirledik.

İki gün boyunca, alanında yetkin birçok akademisyen bu konuya dair derinlikli sunumlarını yapacaklar.

Bu çalışmanın gerçekleşmesinde emeği geçenlere teşekkür ederek konuşmamı bitirmek istiyorum.

Üniversitenin krizi

Yusuf Kaplan

17/09/2018 Pazartesi

Türkiye’de üniversitenin köklü felsefî, varoluşsal sorunları var. Üniversite sayısını artırarak üniversitenin sorunlarını çözemeyiz; aksine, kangrene dönüştürürüz.

Türkiye’nin çok üniversiteye ihtiyacı yok; her alanda ülkemizin önünü açacak, dünya çapında düşünce, bilim, sanat insanları yetiştirmemizi, yeniden insanlığın önünü açacak akımlar geliştirmemizi mümkün kılacak bir kaç tane birinci sınıf üniversiteye ihtiyacı var öncelikle.

AYDINLANMA ÜNİVERSİTESİ: NİCELİĞİN VE BATI-MERKEZCİLİĞİN HÜKÜMRANLIĞI
Üniversite krizi, sadece bizim yaşadığımız bir sorun değil. Küresel ölçekte, köklü bir üniversite krizi yaşıyor dünya.

Aydınlanma’nın tohumlarını eken bilimsel devrim’in kurucu babalarından Francis Bacon’ın ünlü “bilgi güçtür” aforizması, modernlerin, bilme çabasını, Descartes’ın “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” mottosuyla hareket ederek gücü ele geçirme kaygısına dönüştürmelerine yol açtı.

Çağdaş / modern üniversite, işte bu temel üzerine bina edildi. Buna da “hurafelerden kurtulma, aydınlanma çabası”, denildi.

Oysa yapılan şey, çağdaş / seküler hurafeler icat etmekten ibaretti: Akıl kutsandı, bilim putlaştırıldı, ilerleme putu bütün dünyayı esir aldı: Üniversite bile araçları amaçların önüne geçirdi; hem emperyalizmin niceliksel, güce, güç üreten araçlara / teknolojik silahlara dayalı hegemonyasını meşrulaştıracak hem de Batı-merkezci perspektifleri “bilim bu” diyerek dünyaya “satan”, bilimsel emperyalizmi bütün dünyaya dayatan bir kültür savaşı makinasına dönüştü.

AYDINLANMA’NIN BİLİMSEL HURAFELERİ
Aydınlanma denen şey, gerçekte, karartmayla sonuçlandı. İnsanın zihni çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştürüldü.

Öyle ki, modern / aydınlanmacı üniversite, bütün bilimleri, fizik / doğal bilimlerin ilkeleri üzerinden inşa etti. Sosyal bilimler, insan bilimleri, teoloji, fizik bilimlerin sözümona nesnel (salt fizik / kabuk gerçekliğe dayalı) ilkeleri üzerinden şekillendi.

Tabii bu durum, 19. yüzyılın sonu, 20. yüzyılın başında farkedildi. Çağdaş üniversitenin köklü bir zihnî kriz yaşadığı, bu krizin nasıl aşılabileceği sorunu Husserl, Nietzsche, Heidegger, Weber gibi düşünürlerce kıyasıya tartışıldı.

Bu tartışmaların meyvelerini verebilmesi ancak ‘68 devrimi’yle birlikte mümkün olabildi. ‘68 devrimi, Türkiye’de sığ seküler sol Kemalist çevrelerin zannettikleri gibi salt siyasî (dolayısıyla modern) bir devrim değil, zihnî bir devrimdi, bir zihniyet dönüşümünün habercisiydi: Modern dünyanın çöküşü, postmodern dünyanın habercisi...

‘68 ZİHNİYET DEVRİMİ: DİSİPLİNLERARASI ÜNİVERSİTE
‘’68 “öğrenci devrimi”yle birlikte, postyapısalcılık, Batı’’daki aydınlanmacı / “modern akademi” anlayışını yerle bir etti.

İyi ki de etti: Çünkü modern akademi, Aydınlanma çağının, aklı putlaştıran ve düşünme faaliyetini donduran “hurafeleriyle” üniversite fikrini iktisadî yararcılığın çıkmaz sokağına fırlatarak kapitalist sistemi aklamaya kapı aralamaktan başka bir şey yapamamıştı.

Postyapısalcılık, üniversite’yi modernliğin bu Weber’yen “demir kafes”inden çıkardı: Disiplilerarasılığın, geçişkenliğin, “alış-veriş”in, karşılıklı-beslenme’nin önünü açtı. İslâm ilim geleneğine yaklaştı.

Ama bu kez de, ethos’unu yitirdiği için, neo-liberalizm dalgasının estirdiği fırtınaya yakalandı ve paradoksal olarak, bir yandan, üniversiteyi, iktisadî yararcılığın üniversitenin üzerine heyûla gibi çöreklendiği, kapitalist sistemin çarklarını daha ayartıcı, daha “verimli” şekillerde döndüren tastamam ticarî bir işletmeye dönüştürdü; öte yandan da, üniversite, ufuk ve çığır açıcı bir düşünce atılımının, niteliksel bilgi birikiminin geliştirilmesine hiçbir katkıda bulun/a/mayan, marjinal, “siyasî doğruluk”çulukların kıskacında un ufak oldu; üniversite sistemindeki bu kaotik hercümerç, Michel Henry’’nin yerinde saptamasıyla, “üniversitenin tahribi”yle sonuçlandı.

Modern akademi, Aydınlamacı tarihsel / sığ aklın ayartısına kapılan ve pozitivist donma’yla sonuçlanan bir ifrat girişimiydi. Postmodern akademiyse, bu kez, akademi’yi, sonu nereye varacağı kestirilemeyen bir kaosun ortasına getirip bırakmakla bir tefrit’e / kayıtsızlık’a, banalliğe yol açtı.

Bu da doğaldı, kaçınılmazdı: Çünkü Nietzsche’nin “felsefemiz, ahlâkımız dekandasın formlarına dönüştü” haykırışı’nda ve meydan okuyuşunda en iyi ifadesini bulan çok yönlü bir dekadans’ın pençesinde kıvranmaya başlamıştı Batı uygarlığı: 18. yüzyıla damgasını vuran, hemen bir yüzyıl sonra felsefede, sanatın bütün alanlarında yeşeren “romantik” dalga’’yla “son bulan” Aydınlanma düşüncesi, Heidegger’in deyişiyle, “düşünmeyi mümkün kılan değil, donduran” ve Horkheimer’’ın kavramlaştırmasıyla, hâkim sistemi ve söylemleri aklayan, “insanlığı” “akıl tutulması”nın eşiğine fırlatan “araçsal akıl”ın aşırılıklarının kurbanı olduğu için Batı uygarlığının “bunalım/lar çağı” süreci çoktan başlamıştı zira.

Ezcümle… Batı’da üniversite “çöktü”; Batı uygarlığı bilfiil / bedenen yaşıyor; ama bilkuvve / ruhen bitti çünkü: Postmodern akademinin, olumlu ama marjinal kalan yanlarıyla birlikte, içine sürüklendiği, hakikat fikrini bitiren kaotik ontolojik çıkmaz, bunun en çarpıcı göstergesi.

ASLOLAN BİLMEK DEĞİL, OLMAK’TIR...
Sözün özü: Aslolan bilmek değil, olmak’tır: Hayatın anlamını kavrayabilmek, hakikatin izini sürebilmek, insanı ve hayatı zenginleştirecek ilim, irfan ve hikmet kulelerini dikebilmek....

Sığ Aydınlanma aklı ve düşüncesi üzerine kurulan çağdaş üniversite için, mesele bilmek’tir. Kuru bilgi’dir; parçalı bilgi: Bütün’ün yitirilmesi, farklı alanlar ve olgular arasındaki ilgi’nin bitirilmesi; buradan ruhsuz, sadece egemenlik kurmak aracıyla üretilen bir gücün inşa edilmesi.

Kuru bilgi’nin kör bilince dönüşmesi, insanı linç etmesi, hayatı güçlü olan’ın haklı olduğu bir güç arenasına dönüştürmesi.

Çağdaş üniversitenin krizi: Zihni felçleştirmesi, ruhu körleştirmesi, hayatı çölleştirmesi...

Türkiye’deki üniversite, bu üç hayatî sorunu, Batı’dan daha sarsıcı bir şekilde yaşıyor. Ama yaşadığı krizin ne olduğunu göremeyecek ve bu krizi nasıl aşabileceğini bilemeyecek kadar da krizin boyutlarını kavramaktan uzak.

Durum, umutsuz mu, peki?

Elbette ki, hayır.

Fakat zihnimizi açacak, ruhumuzu zenginleştirecek, önümüzü görmemizi sağlayacak bir üniversiteyi nasıl inşa edebiliriz, sorusunun cevabı başka bir yazının konusu.

.Almanlar, Almanya’yı geri alabilirlerse, Türk-Alman ilişkileri eksen boyutu kazanabilir...

Yusuf Kaplan

30/09/2018 Pazar

Almanların kaderiyle bizim kaderimiz pek çok bakımdan hem benzeşiyor hem de örtüşüyor.

Bu cümleyi, konjonktürel mülahazalarla kurmuyorum. Kaldı ki, konjonktürel mülahazalarla cümle kurmadım bugüne dek, bundan sonra da kurmam sözkonusu olamaz.

WEIMAR RÖNESANSI: ALMAN RUHU’NUN İCADI VE ALMANLARIN GELİŞİ...
Kabaca yüzyıllık tarihe baktığımızda benzer varoluşsal sorunlarla boğuşuyoruz biz de, Almanlar da.

19. yüzyıla damgasını vuran Weimar Rönesansı, Almanların önce felsefede ardından sanat, siyaset ve ekonomide toparlanmalarına imkân tanıdı.

Sonunda Alman Birliği kuruldu: Almanya, Avrupa’da İngiltere’nin karşısında yegâne güç konumuna yerleşmiş oldu.

Başından itibaren Avrupa’yı kuran ve yıkan, kuran ve yıkan Tötonların çocukları Almanlar, Avrupa’yı yeniden kurmaya hazırlanıyorlardı...

Almanya geliyordu...

Önce güçlü felsefesiyle sonra da bütün Avrupa’nın kaderini belirleme emareleri gösteren güçlenen siyasetiyle...

Goethe, Schiller, Herder’in damgalarını vurdukları Weimar Rönesansı, modernliğin Protestan Avrupa’nın kurulması sürecinde kilit rol oynayan Kant’ın çerçevesini çizdiği, yörüngesini belirlediği Alman Ruhu, Hegel’in derinlikli felsefesiyle gerçeğe dönüşme imkânı yakaladı. Fichte’nin Alman ruhunun gelişini haber veren coşkulu söylemleri, bütün Almanları silkeleyip kendilerine getirmeye yetti. Siyasette, Alman ruhunun ete kemiğe bürünmüş timsali hatta zirvesi Bismarc’tı...

Evet sanayi devrimine geç dâhil olsalar da, düşüncenin her alanında ve sanatta -özellikle müzikte- gerçekleştirdikleri büyük atılımla, Almanlar geliyorlardı...

BISMARC, SİYASETİN NIETZSCHE’SİYDİ
Alman ruhu, icat edilmiş, Almanlar yeniden Avrupa’nın kaderini şekillendirecek bir konuma yükselmişlerdi.

İngilizlerin de, Fransızların da pabucu dama atılmak üzereydi...

Avrupa’daki devrimler, aynı zamanda, Avrupalı kurucu ulusların Avrupa’nın kaderine damgalarını vurma mücadeleleriydi.

Fransız katolisizmini zayıf düşürerek Fransa’yı sonu hayalete dönüşecek bir felâkete sürükleyen Fransız Devrimi hayali, Fransızların Napolyon gibi güçlü -aşırı güçlü!- liderler çıkarmalarına imkân tanıdı ama bu tür liderlerin aşırılıkları Fransa’nın Avrupa tarihini yapacak birincil aktör olma imkânını yitirmesiyle sonuçlandı.

Fransız Devrimi, Fransızlara bir Fransız ruhu armağan etmek şöyle dursun, özellikle ikinci rönesansta kilit rol oynayan Fransız ruhunu tüketti.

Alman ruhunun zirvesi ve sembolü Nietzsche’ydi: Fransız aydınlanmasına ve modernliğine, yanısıra da İngiliz kapitalizmine meydan okumakla kalmadı, Fransız ruhunun fiilen bitmesini, İngiliz kapitalist hükümranlığının gayr-ı insanîliğinin ve gayr-ı ahlâkîliğinin felsefî olarak bitirilmesini sağlayacak felsefî dinamiti Nietzsche patlatmıştı.

Bismarc, siyasetin Nietzsche’siydi: Alman ruhu, Kant’la temelleri atılan, Hegel’le sistemleştirilen, Bach ve Beethoven’le müzikte karşılığını bulan Protestan meydan okumaya dönüşmüştü bütün Avrupa ölçeğinde.

OSMANLI-ALMAN İTTİFAKI VE OSMANLI’NIN DA, ALMANLAR’IN DA DURDURULUŞU
Evet, Almanlar geliyorlardı...

Osmanlı, Sultan Abdülhamid’le bunu görmüş, o yüzden Almanlarla ittifak yapmıştı.

Fakat yüzyıl bitip de yeni bir yüzyıl başladığında Almanlar, gemi azıya aldılar. Alman ruhunu faşizme dönüştürdüler.

Bu süreç, çok karmaşık bir süreç: Hâlâ cevaplanmayı bekleyen kritik sorular var: Alman ruhunun, faşizme dönüştürülmesi, Almanya’nın çökertilmesi projesi miydi? En kritik sorulardan biri bu. Ve bu soru sorulabilmiş bile değil henüz!

Bu tür soruları soranları yaşadığına pişman eden “orangutanlar” var bu dünyada!

Sonuçta, Almanya’nın faşizme sürüklenmesiyle birlikte Almanya Almanlardan alındı.

Almanya bağımsız değil. CIA’yin uzantısı gibi çalışan Alman BND’si / Alman İstihbaratı, Almanların Almanya’yı geri alabilmelerinin önündeki en büyük tehdittir.

Almanya, işgal altında, yani. Bunu Almanlar iyi biliyor.

Almanların, Almanya’yı geri alabilmelerinin, dolayısıyla uzun vadede İngilizlerin ve Yahudilerin (ABD’deki Yahudi gücü’nün) kıskaçlarından kurtulabilmelerinin yollarından biri Fırat Kalkanı’ndan itibaren gerçek bağımsızlığına kavuşmaya, bu nedenle de ilk defa stratejik hamleler yaparak inisiyatif almaya başlayan, güçlenen ve gücünü her bakımdan hissettiren Türkiye ile uzun soluklu ilişkiler kurabilmeleridir.

TÜRK-ALMAN EKSENİ KURULURSA...
Türkiye ile Almanya arasında uzun soluklu stratejik ilişkiler kurulabilmesi, kısa vadede zor ama orta ve uzun vadede mümkün.

Eğer Almanlar Almanya’yı geri alabilirler, bağımsızlıklarına kavuşma yolunda mesafe katedebilirlerse, Türk-Alman ilişkileri yeni bir sürece ve dönemece girebilir.

Bu, Almanlar için de, Türkiye için de yeni bir dönemin başlangıcı olabilir.

Eğer Almanya sadece müstakbel mülteci krizi korkusu gibi nedenlerle Türkiye’yle ilişkilerini düzeltme yoluna gidiyorsa, Türk-Alman ilişkilerinde yeni bir dönemin başladığını düşünmek ham hayalden ibaret kalır sadece.

Sözün özü: Eğer Almanlar, Almanya’yı geri alabilirlerse, Türk-Alman ilişkileri eksen boyutu kazanabilecek, bölgesel ve küresel dengeleri alt üst edecek bir düzeye ulaşabilir...Dünya da, Müslümanlar da İslâm’ın evrensel kozmopolis’ine gebe..

Yusuf Kaplan

1/10/2018 Pazartesi

Peter Watson, 16. yüzyılda, dünyaya uzaydan gelen bir yaratığın, dünyanın Pasifik’ten Atlaktik’e kadar İslâm’ın yayıldığı bir yer olduğu kanaatine varacağını söyler.

18. yüzyıla gelindiğinde, İslâm’ın dünya üzerindeki topraklarının Hıristiyanlığın üç katı olduğuna dikkat çeker.

Bügün bu tablo tam tersine dönmüştür.

İyi de, neden?

Bu soru, üzerinde ayrıca kafa patlatılmayı hak eden hayatî bir soru.

Bu yazıda, İslâm medeniyetinin biricikliği meselesinin ve dünyanın da, İslâm dünyasının da İslâm’ın evrensel kozmopolis’ine neden gebe olduğu sualinin izini süreceğim...

BATILILARI, TARİHE MÜSLÜMANLAR KIŞKIRTTI
Birleşik Avrupa fikri, hayaldir; sürgit hayalete dönüşmüş bir ham hayal!

Birleşik Avrupa fikrini, tarih boyunca, kısmen de olsa, hayata geçirebilen güç, yalnızca Hıristiyanlık oldu, ortaçağlarda.

Hıristiyanlığı da, sonraki süreçte modernliği de harekete geçiren itici güçse, İslâm’ın muazzam tarihsel yürüyüşüydü: İslâm medeniyeti, her alanda gerçekleştirdiği atılımlarla, tarihte ilk defa Müslümanların hayata geçirdikleri benzeri olmayan çığır açıcı yolculuklarla Avrupa’yı tarihe kışkırtan, toplarlanmasına yol açan itici güç oldu: 9., 12. ve 15. yüzyıllarda gerçekleşen üç büyük rönesansın gerisinde de İslâm medeniyeti vardı. Batılı tarihçilerin de tartışmasız kabul ettikleri önemli bir gerçektir bu.

İSLÂM MEDENİYETİNİN EVRENSEL KOZMOPOLİSİ
Tarihte yalnızca Müslümanların gerçekleştirdiğini söylediğim benzeri olmayan yolculuklar nelerdi, peki?

Öncelikle, bütün medeniyetlerle temasa geçen, hiç birini yok etme ilkelliğine soyunmayan, hepsinden -vahyin kuşatıcı filtresinden geçirerek- yararlanmasını bilen, ölmekte olan kültürlere diriltici ruh üflemekten çekinmeyen yegâne medeniyet tecrübesini, üstelik de bir asır gibi kısa bir süre içinde Pasifik’ten Atalantik’e kadar dünya coğrafyasının kahir ekseriyetine yerleşebilen bir medeniyet mefkûresini hayata geçirmeyi başardı Müslümanlar.

Dikkatinizi çekerim: Burası, geleceğin nasıl şekil alabileceği sorusunun cevabının gizli olduğu son derece hayatî bir yer’dir.

İslâm medeniyetinin özgünlüğünü, biricikliğini, benzersizliğini yansıtan bu çığır açıcı yolculukların teorik temellerine yakından bakalım öyleyse...

Birincisi, kendisini yegâne hak din olarak gören bir din’in bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan tarih boyunca gerçekleştirilmiş ve bu anlamda aşılamamış bir medeniyet tecrübesini insanlığa armağan ettiği gerçeği hâlâ diriliğini, canlılığını koruyan son derece çağdaş, yeniden hayata ve harekete geçirildiğinde insanlığın önünü açacak bir gerçektir.

Çağdaştır; çünkü bugün insanlığın en temel varoluşsal / ontolojik sorunu, farklı dinlerin, kültürlerin, medeniyetlerin nasıl bir arada yaşayabileceği sorunudur.

Bu sorunun anlam haritaları da, yol haritaları da Müslümanlar tarafından geliştirilmiştir ama trajik olan şu ki, Müslümanlar, aşağılık kompleksine gömüldükleri ve o yüzden de zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüğü için üzerinde oturdukları hazinenin farkında bile değiller.

Gür sesle, ikna edici, güçlü, derinlikli söylemlerle bu hakikati haykırmanın vakti çoktan geldi de geçiyor bile.

İkincisi, İslâm medeniyeti, Batılıların bütün medeniyetlerin kökünü kazıdıkları bir zaman diliminde, Hindistan’dan Balkanlar’a, Orta Asya’dan Afrika’ya kadar insanlığa adaletin, hakkaniyetin, sulhün ve hukukun hükümran olduğu bir medeniyet fikri ve gerçeği armağan etmiştir.

Üçüncüsü, vahye, tevhid ilkesine dayanan İslâm medeniyeti, Batılılara, kendilerini, Batılıların pagan felsefî köklerini öğretmiştir. Hıristiyanlar, Müslümanlardan önce pagan Greklerle temasa geçmeyi denemişler ama İskenderiye’de ve Bizans’ta pagan gelenekler, hem Hıristiyanlığın paganlaştırılmasıyla hem de Hıristiyanların pagan Grek felsefesinden de, Hint düşüncesinden de yararlanamamalarıyla sonuçlanmıştır.

Müslümanlar olmasaydı, Batılılar, kendi köklerine aslâ dönemeyecekler, modern meydan okumayı da, fikrî, siyasî ve iktisadî devrimleri de gerçekleştiremeyeceklerdi.

Dördüncüsü ve en önemlisi de, İslâm medeniyeti, benzeri aynı ölçekte henüz gerçekleştirilememiş, herkese hayat hakkı tanıyan, gerçek anlamda yegâne küresel ve evrensel bir kosmopolis geliştirmişti.

Müslüman kozmopolis’i, dolayısıyla İslâm medeniyeti, dünya demekti. Dünyanın felsefî, kültürel olarak yuvarlak olduğu, yalnızca İslâm medeniyetinin hâkim olduğu çağlarda gerçeğe dönüşmüştü. Müslümanlardan önce doğan ama Müslümanlardan sonra tarih sahnesine çıkan -Hıristiyan- Batılılar, dünyanın, yalnızca kendi dünyalarından ibaret olduğunu düşünecek kadar miyoplar -hâlâ!

Üstelik de bu miyopluk, insanlık çapındaki büyük medeniyetlerin kökünü kazılmalarıyla şiddete, kana, katliama bulaşmış bir miyopluk!

Beşincisi, dördüncü maddeyle irtibatlı, dördüncü maddede ifade ettiğim küresel kozmopolis’i yalnızca müslümanların gerçekleştirebilmelerini mümkün kılan üç sütun yalnızca müslümanlar tarafından gerçeğe dönüştürülebilmişti.

Birinci sütun, Dârü’l-İslâm / İslâm Yurdu.

İkinci sütun, Dârü’s-Selâm / Selamet, Emniyet, Barış Yurdu.

Üçüncü sütun ise, Dârü’l-İnsan / İnsanlık Yurdu.

Tarihte bu üç sütunu hayata ve harekete yalnızca Müslümanlar geçirebilmiş ve insanlığın önünü yalnızca Müslümanlar açabilmişti.

GELECEK, İSLÂM’A GEBE. BİZ DE.
Sözün özü: İslâm medeniyeti, Latin Amerika ve kısmen Afrika kültürleri hâriç, bütün medeniyetlerle, kültürlerle ve dinlerle temasa geçmiş, insanlığın birikiminin üzerine oturmuş, bu birikimleri yok etmemiş, aksine canlandırmış, yaşatmış, böylelikle farklı dinlerin, kültürlerin ve medeniyetlerin birbirlerinden beslenerek, birbirlerini besleyerek nasıl birlikte yaşayabileceklerinin ve insanlığın önünü açabileceklerinin yegâne modelini insanlığa armağan ermiştir.

O yüzden gelecek, İslâm’a gebe. Büyük savrulmalar yaşayan, İslâm’dan uzaklaşan, İslâm’ın ruhunu, dinamizmini kavramaktan uzak düşen Müslümanlar da İslâm’a, İslâm’ın evrensel kozmopolis’ine gebe.

Yeniden hakkıyla Müslümanlaşabilirsek, bunun için de 3 Z formülüyle izah ettiğim, Müslüman Zihni’ne, Müslümanca yaşama Zemin’ine ve Müslüman Zaman’ına bütün boyutlarıyla yeniden kavuşabilirsek, şu çivisi çıkmış dünyanın ontolojik felâketlerine biz son verebilir ve insanlığın önünü biz açabiliriz bir kez daha, taze bir ruhla ve dinamizmle -Allah’ın lûtfu ve keremiyle...

Çok çalışmamız, eğitimde, kültürde, fikirde, sanatta, hayatın her alanında bu medeniyet mefkûresini özümseyecek ve yeniden dünyaya sunacak büyük atılımlar yapmamız gerekiyor.

İşimiz vaktimizde çok.

Vesselâm.Türkiye’yi geri alıyoruz, vermeyeceğiz aslâ!

Yusuf Kaplan

5/10/2018 Cuma

Dün Batman’da yüreğimizi yangın yerine çevirdi terör örgütü PKK yine: 7 Mehmetçik, yola döşenen mayınlı bombanın uzaktan kumandayla patlatılması sonucu şehit oldu.

Dile kolay: Yedi can, yedi gencecik fidan!

İsyan ediyor insan!

Senin, benim, hepimizin güvenliği için canla başla çalışan bu gencecik insanlardan ne istiyorsunuz siz? Bu nasıl bir alçaklık, nasıl bir hıyanettir!

Lanet olsun size de, ağababalarınız emperyalist haydutlara da!

Şehitlerimize Allah’tan rahmet, yaralı Mehmetçiklerimize âcil şifalar diliyorum.

Kan dökerek, kan kusarak hedefinize ulaşamayacağınızı bilin artık, diyorum.

Emperyalistlerin kölesi olarak, uşağı olarak, maşası olarak tepe tepe kullanıldığınızı görün, diyorum.

Emperyalistler, size bugün silah veriyor olabilir ama yarın sizinle işleri bitince, sizi kaldırıp çöpe atmakta zırnık kadar tereddüt etmeyecekler, bunu da aslâ unutmayın, diyorum.

FIRAT KALKANI’NDAN SONRA HİÇ BİR ŞEY ESKİSİ GİBİ DEĞİL ARTIK!
Kan kusarak, ülkede kaos çıkarmaya çalışarak hedeflerinize aslâ ulaşamayacaksınız!

Emperyalistlerin oyunlarını daha iştahla sahnelemelerine âlet olmuş olacaksınız, bir süre daha!

Evet sadece bir süre daha!

Emperyalistler, buradan defolup gidecekler!

Er ya da geç defolup gidecekler bu topraklardan...

Az kaldı...

Türkiye’nin Fırat Kalkanı Harekâtı’yla başlattığı tam istiklâl yolculuğu, emperyalistlerin yüreklerine korku saldı: Fırat Kalkanı, bu ülkeye diz çöktürülemeyeceğini ispatladı. Bu açıdan ülkemizin tam bağımsızlık sürecinde bir kilometre taşı, bir milat olarak tarihteki yerini aldı şimdiden.

Fırat Kalkanı bir milattır: Bir Fırat Kalkanı’ndan öncesi, bir de Fırat Kalkanı’ndan sonrası var artık.

Fırat Kalkanı’ndan önce, her tür tezgâhı başarıya ulaşıyordu emperyalistlerin ve onların kuklası şebek-e-lerinin.

Ama Fırat Kalkanı, bütün bu tezgâhların hepsini püskürten bir demir yumruk, bir Osmanlı tokadı oldu!

Ülkenin içi, devletin kilit kurumları, yavaş yavaş ama kararlı adımlarla hainlerden temizlendi, temizleniyor...

Şu kesinkes anlaşıldı emperyalistler tarafından: Fırat Kalkanı’ndan sonra hiç bir şey eskisi gibi değil artık! Eskisi gibi olmayacak hiç bir şey!

HAKAN FİDAN DEVRİMİ, TÜRKİYE’NİN ÖNÜNÜ AÇTI...
Türk istihbaratı, Hakan Fidan’ın bir kaç adım ötesini gören köklü ve güçlü medeniyet perspektifiyle ilk kez bağımsızlaştı; ilk kez iç ve dış haydutların tezgâhlarını birer birer çözerek başlarına yıkmaya başladı; ilk kez ülkemizin millî bir istihbarata sahip olmasının ne kadar hayatî, ne kadar belirleyici olduğunu ispatladı.

Türk ordusu, ilk kez, İHA’larıyla, SİHA’larıyla ve henüz açıklanamayan, yakında açıklandığında emperyalistleri de, maşalarını da şok edecek gelişmiş savunma araçları ve silahlarıyla istiklâl ve istikbal yolculuğumuzun önündeki çakıl taşlarını birer birer temizleyecek bir güce, bir özgüvene ulaştı.

Elbette ki, başka alanlarda, ekonomide, siyasette, hukuk sisteminde halletmemiz gereken çok büyük sorunlarımız var...

Ama ilk defa gerçeğe dönüşen bir hakikat var: Türkiye, bütün içerden ve dışardan tezgâhlanan oyunların hepsini püskürtecek bir özgüvene, bunun için gerekli olan insan kaynağına, teknik imkânlara ve ilk kez bağımsızlaşan bir devlet aygıtına sahip.

Etrafımızı yangın yerine çeviren emperyalistler, etrafımızdaki ülkelerin hepsinden fazla oyun tezgâhladıkları, plan üstüne plan yaptıkları, ameliyat üstüne ameliyata tâbi tuttukları, yüzden fazla terör örgütünü birbirleriyle irtibatlı bir şekilde kullandıkları Türkiye’ye diz çöktüremediler!

Bundan sonra da aslâ diz çöktüremeyecekler!

TÜRKİYE’Yİ GERİ ALIYORUZ, VERMEYECEĞİZ!
Devletteki urlar temizlendi büyük ölçüde.

Devlet, ilk kez, gerçek anlamda, bu ülkenin hâs çocuklarının eline geçti.

Türkiye’yi bu ülkenin çocuklarının elinden almışlardı. Ama bu millet yılmadı, yıkılmadı, Menderes’ten itibaren yarma harekâtları gerçekleştirdi ve Türkiye’yi elimizden alan emperyalistlerden ve devşirmelerinden geri almaya başladı -Allah’a şükür!

Terör, hele de, 7 gencecik fidanın canını alan terör yürek dağlayıcı!

Acımızı yüreğimize gömeceğiz ve Türkiye’yi emperyalistlerden, onların devşirmelerinden geri alma mücadelemizden aslâ vazgeçmeyeceğiz!

Eğitimde, kültürde, medyada, hukukta ve tabiî ekonomide çok büyük sorunlarla karşı karşıyayız...

Türkiye’nin toparlanma, Türkiye’yi geri alma süreci bu: Tastamam büyük bir istiklâl ve istikbal mücadelesi.

İki asırdır ilk kez ipleri ellerimize almaya başladık.

İki asır öncesine göre de, yüzyıl öncesine göre de hem daha güçlüyüz hem de özgüvenimiz daha da ayakları basacak kadar yerinde ve sağlam.

Bütün bunları bildikleri için emperyalistler, Türkiye’yi açıktan hedef hâline getirdiler son 5-6 yıldır ama her defasında gerçekleştirilen bütün saldırıları püskürttük hamdolsun.

Türkiye’yi teslim etmeyeceğiz.

Emperyalistlere diz çökmeyeceğiz.

Dik duracağız, dimdik duracağız.

Ama teyakkuzu da aslâ elden bırakmayacağız, tuzaklara karşı hazırlıklı olacağız...

Zorlu bir süreçten geçiyoruz: Sancılı bir süreç bu.

Fakat şunu aslâ unutmayacağız: Bütün büyük doğumlar, sancılıdır, çilelidir.

Kolay elde edilen, çilesi çekilmeden, bedeli ödenmeden elde edilen hakikat, kolay elden gider ve perişan eder...

Hakikat, çilesini çeken, bedelini ödeyen toplumlara lûtfedilir.

Vesselâm.Yanlış’a ‘yanlış’ diyemeyen doğru’nun kıymetini bilemez

Yusuf Kaplan

7/10/2018 Pazar

Türkiye dünya haritasındaki herhangi bir ülke değil: Bin yıllık insanlık tarihini yapan iki aktörden biri. Diğeri Batılılar.

Bin yılın ilk 8 asrında biz varız: Selçuklu, Eyyûbî ve Osmanlı çocukları olarak biz: Tek derdi hakikat olan, hakikatin hayat bulması, hayat olması ve bütün insanlığa hayat sunması için nefes alıp veren, alıp verdiği nefesi hakikatin sesine dönüştüren hakikat medeniyetinin çocukları olarak biz.

Son iki asırda, biraz daha zorlarsak son üç asırda ise Avrupalılar / Batılılar var: Dünyaya onlar çeki düzen veriyorlar.

Ama Batı hâkimiyeti büyük ölçekli oldu, bütün dünyayı Batılı kavramlarla ve kurumlarla istilâ etti, bütün dünyanın medeniyetlerini talan etti, kültürlerini tarumar etti.

Sonunda bizzat Batılı tarihçilerin deyişiyle, gelinen nokta itibariyle son yüzyılda insanlığın en karanlık yüzyılını üretti, tarihte hiç bir medeniyetin yapmadığı kadar dünyayı cehenneme çevirdi, tabiatı delik deşik etti, Tanrı fikrini, hakikat fikrini yok ederek insanlığı ontolojik bir felâketin eşiğine sürükledi.

Onca devrimlere, onca bilimsel, düşünsel ve ekonomik atılımlara rağmen insanlığı getirip bıraktığı yer, tam bir çıkmaz sokak.

O yüzden sadece barbarlık biçimleri üretiyor, sadece işgal ve katliam, kan ve gözyaşı üretiyor...

Çin, bu felâkete “dur!” diyecek köklü bir medeniyet tasavvuru sunmaktan uzak; “afyon”u çoktan yedi, kapitalistleştirildi, kapitalizmin en berbat kölesi hâline getirildi.

Batı uygarlığı, Çin, Hindistan ve Japonya’yı hem durdurdu, kültürlerini fosilleştirdi hem de bu ülkeler üzerinden kapitalizmi yeniden üretiyor, böylelikle hem ömrünü bir süre daha uzatıyor hem de dünyanın önündeki seçenekleri tüketiyor...

Biz, yalnızca hakikat medeniyetinin çocukları, dünyaya sadece adalet, hakkaniyet ve merhamet armağan ettiğimiz için hedef tahtasına yatırıldığımızı aslâ unutmayalım, diyorum.

Batılılar, Türkiye’nin dünya haritasındaki herhangi bir yer olmadığını bizden daha iyi biliyorlar. O yüzden yüzyıllık hesaplarını bizim gelişimizi durdurmak için yapıyorlar.

Şunun çok iyi bilincinde Batılılar: Batı hegemonyası sadece işgal üretti, kan üretti, gözyaşı üretti, bütün medeniyetleri yerle bir etti.

16. yüzyılda, bilimsel devrimin kurucu babaları Francis Bacon ve Descartes, yükselen Batı uygarlığının kavramsal yol haritasını “dünyanın efendileri ve hâkimleri olacağız” diyerek belirlediler.

Bunun için de, her yolu mubah gördüler...

Bilgi’yi, güç olarak konumlandırdılar; gücü, güç üreten teknolojileri, araçları amaç hâline getirdiler, araçları amaçların önüne geçirdiler ve dünyayı değerlerin, dolayısıyla hakikatin değil gücün hatta güç üreten araçların hâkim olduğu hegemonya kurma ve çatışma arenasına çevirdiler...

Batılılar, bizim yalnızca adalet, yalnızca hakkaniyet, yalnızca merhamet ilkesiyle hareket eden hakikat medeniyetinin çocukları olduğumuzu çok iyi biliyorlar.

O yüzden bizim yeniden gelmememiz için bizi hedef tahtasına yatırıyor, boğmak için fırsat kolluyorlar.

Bugüne kadar bizi boğmak için geliştirdikleri 17-27 Aralık tezgâhını da, Gezi kalkışmasını da, 15 Temmuz işgal ve darbe girişimini de püskürtmemiz, Batılıları çılgına çevirmeye yetti...

Bütün bunları söylerken, bizim hatalarımızı gözardı etmeyecek, yanlışlıklarımızı Batılılara fatura etmeye kalkışmayacak kadar hakikatten yana bir yazar olduğumu söylememe gerek yok, sanırım.

Bizim hatalarımızı görmezsek, hayal dünyasında yaşamaktan, ülkenin karşı karşıya kaldığı köklü varoluşsal sorunlara göz kapamaktan, dolayısıyla kendi kuyumuzu kazımaktan başka bir şey yapmış olmayız.

Gerçekleri, yakıcı gerçekleri görmek, açıkça dile getirmek bir mü’min mesuliyetidir.

Toplum çözülüyor...

Değerlerimiz hızla aşınıyor...

Aile kurumu çatırdıyor... İstanbul Anlaşması denen rezalet iptal edilmelidir! Toplumun temeline dinamit yerleştiren böylesi bir anlaşmayı kabul edemeyiz!

Genç kuşaklarımız, bu ülkeye, bu ülkenin evrensel, diriltici, kuşatıcı ve herkesi kucaklayıcı değerlerine aidiyetlerini yitiriyorlar...

Eğitim sistemimiz, çocuklarımıza, medeniyet ruhu, ideali, ahlâk, özgüven ve tevazu kazandırmıyor. Tam tersini yapıyor: Ruhsuz, idealsiz, özgüvensiz, başkalarına saygı duymasını bilmeyen, ezberci, popüler kültürün en berbat ürünlerinin kölesi kuşaklar yetiştiriyor...İslâm dünyasının püsküllü belâsı: SuudlarYusuf Kaplan

8/10/2018 Pazartesi

Suudi Arabistanlı gazeteci Cemal Kaşıkçı, İstanbul’da, Suud konsolosluğunda kayıp!
Konuyu yakından takip eden Türk-Arap Medyası Derneği Başkanı Turan Kışlakçı, Kaşıkçı’nın öldürüldüğünü söylüyor “hunharca, barbarca öldürüldüğünü” üstelik de!

Yasin Aktay da konuyu yakından takip ediyor; çok düşük bir ihtimal de olsa, Kaşıkçı’nın “öldürülmeme ihtimali” olduğuna dikkat çekiyor ve konunun üzerine gidiyor...

TÜRKİYE’YE MEYDAN OKUMA CÜRETSİZLİĞİ!
Dünya ölçeğinde tanınan bir yazarının başka bir ülkede maruz kaldığı bu muamele, Suud yönetiminin ipin ucunu kaçırdığını gösteriyor: Suudlar, hiçbir kural, teamül, uluslararası hukuk filan tanımıyorlar!

Meselenin daha da tedirgin edici yanı, böyle bir kuralsızlığın, hukuksuzluğun Türkiye’de gerçekleştiriliyor olması!

Suudlar, belli ki, Türkiye’ye meydan okuma cüretinde bulunuyorlar!

Türkiye, Suud yönetimine diplomatik yollarla en sert şekilde cevap vermelidir!

Aslında bu ürpertici hâdise, Türkiye-Suud ilişkilerinde bardağı taşıran son damla!

Suudlar, Selman’la birlikte, küresel sistemin Türkiye’yi köşeye sıkıştırma projesinin pespaye bir aparatı işlevi görüyorlar!

Oysa Türkiye, İslâm dünyasının belini doğrultamayacak kadar perperişan edildiği, işgallerin, katliamların tavan yaptığı bir ölüm-kalım savaşı sürecinde, tam da umut olarak görülen Türkiye’ye destek vereceklerine, sadece köstek oluyorlar!

Yüzyıl önce Suud ailesinin Osmanlı’ya yaptığı ihanetin bir benzerine tanık oluyoruz son bir kaç yıldır!

Suudlar, bu ihanetlerinin faturasını ödüyorlar bir asırdır: Köle gibi kullanılıyorlar! Emperyalistler tarafından itilip-kakılıyorlar! Kaynaklarını, pespaye bir şekilde çarçur etmekten başka bir şey yapmıyorlar!

BU KAFAYLA GİDERLERSE, SUUDİ ARABİSTAN DİYE BİR ÜLKE KALMAYACAK!
Yıllar önce bir makale okumuştum: Sadece Suudlar, sahip oldukları petrol ve doğal kaynakları yerinde kullansalar, İslâm dünyasındaki açlığı, yoksulluğu önleyebilirlerdi, deniyordu makalede, özetle.

Ama Suudi Arabistan’ı kontrol eden aile, ülkesini, mazlum İslâm dünyasını değil, ailenin ikbalini düşünüyor sadece!

Bu kafa, dar bir kafa, köle kafası, ruhsuz bir kafa!

Bu kafayla giderlerse, Suudi Arabistan diye bir ülke kalmayacak.

Ama bu arada Mekke’nin ve Medine’nin, Kabe’nin ve Mescid-i Nebevî’nin güvenliğini de tehlikeye sokacaklar -Allah korusun.

Açıkça söylüyorum: Suudi Arabistan diye bir devlet yok! Emperyalistlerin tepe tepe kullandıkları, işlerine gelmediği zaman, “kullanım tarihi” bittiğinde, kullanıp atmaktan çekinmeyecekleri köle ruhlu, tastamam palyaçoya dönüşmüş, ülkeyi paçavraya dönüştürecek tehlikeli işlere soyunan bir aile var yalnızca!

SUUDLARI, İSLÂM’I DÖNÜŞTÜRMEK İÇİN İĞRENÇ ŞEKİLLERDE KULLANIYOR BATILILAR!
Suudların trajik hikâyesinin son perdesi, bu yaşananlar, aslında.

İşlerin buraya gelmesi kaçınılmazdı.

İki asırdır, İslâm dünyasının perperişan olmasında ve gelinen noktada İslâm’ın dönüştürülerek içinin boşaltılması projesinde tastamam püsküllü belâ rolü oynuyor Suudlar!

Emperyalistler, İslâm’ın dönüştürülmesi amacıyla Suudlar üzerinden iki paralel din icat ettiler.

Önce İngilizlerin desteğiyle kışkırtılan Vehhâbilik belâsıyla, hâricî mantığı İslâm dünyasında omurga konumuna yükseltildi. Suudlar’ın önü fenâ hâlde açıldı bu süreçte: İslâm dünyasının, özellikle de sosyalist emperyalizmin pençesinde kıvranan Balkanlar, Kafkaslar ve Türk cumhuriyetleri gibi bölgelere Soğuk Savaş’ın sona ermesinden sonra, bu ruhsuz hâricî mantığı yerleştirildi ve kitleler İslâm’dan nefret ettirildi!

Akabinde terör örgütleri icat edildi, Suud kökenliler tarafından finanse edildi: İslâm terörle özdeşleştirildi: “Kan emici, gözü dönmüş” Müslüman imajı, küresel medyanın en “pornografik” / ayartıcı malzemesi oldu ve dünya, özellikle de İslâm’ın gözle görülür bir şekilde okumuş yazmış elit kesimler arasında hızla yayıldığı gözlenen Batı dünyası İslâm’dan nefret ettirildi, bu kez de.

Şimdi de, tam tersi bir yöne sürüklenerek İslâm’ın protestanlaştırılması rolü verildi Suudlara: Selman, bu iğrenç rolü seve seve üstlendiğini ilan etti.

Ülkede tam bir terör havası estiriyor...

Yapılanlara, zulümlere itiraz edenlerin gözlerinin yaşına bakılmıyor, ânında defterleri dürülüyor!

Bu arada, Suudlar, mezhep savaşlarının kaşınmasında da kilit rol oynuyorlar! Sünnîlikle zırnık kadar ilgisi olmadığı hâlde, Suudlar İran’a saldırtılıyor, böylelikle İran mazlum duruma düşürülerek İran’ın önü alabildiğine açılıyor!

Çok berbat, iğrenç bir oyun oynuyor Suudlar!

İslâm dünyasının püsküllü belâsı bunlar!

Suudlar’ın emperyalistler tarafından tepe tepe kullanılmaları durdurulmadığı sürece, İslâm dünyası gün yüzü göremeyecek bir süre daha!

Vesselâm.

Din’e uyacağız, din’i kendimize uydurmayacağız...

Yusuf Kaplan

12/10/2018 Cuma

Din, Allah’tan (cc) gelmiştir; o yüzden bütün tanımların ve sınırların ötesine uzanır ve hayatımıza hem mânâ hem de ruh katar.

Akıl, bilim, çağ sınırlıdır. O yüzden zamanla ve mekânla kayıtlıdır; o yüzden aklın nefesi sınırlı, bilimin ve çağı ufku değişkendir, gelip geçicidir.

O yüzden, Din’in akla indirgenmesi, bilime ve çağa göre yorumlanmaya çalışılması, dini ruhsuzlaştırır, tanınamaz hâle getirir ve hayattan uzaklaştırır sonunda.

Batı’da Protestanlıkla / Modernlikle birlikte yaşanan felâket budur işte.

Kişinin, din’i, kafasına göre, işine nasıl geliyorsa öyle yorumlaması ve sonuçta dine uyacağına, dini kendisine uydurması kaçınılmaz sondur...

O yüzden önüne gelen İncil yazıyor Batı’da.

Feministler, eşcinseller, hatta “ateist papazlar” kafalarına göre incil yazıyorlar...

***

Bizde de böyle giderse olacağı budur -Allah göstermesin.

Dini hurafelerden temizleyeceğiz diye yola çıkan insanlar, en büyük hurafelere dönüşen akılcılığa, bilime, çağ’ın seküler putlarına, tabularına göre dini silbaştan kodlama savaşı veriyorlar.

O yüzden önce hadislere, mezheplere saldırıyorlar, sonra herkes Kur’ân’ı anlayabilir diyerek Hz. Peygamber’i devre dışı bırakacaklar.

Hz. Peygamber’in (sav) devre-dışı bırakıldığı bir din, kısa devre yapacaktır.

Sıra Kur’ân’a gelecek sonunda... Âyetler tartışılmaya başlanacak...

Başlandı da nitekim. Bazı profesörler, “filan âyet kafama yatmadı benim” diyebiliyorlar!

Sen kafanı değiştir önce, diyorum ben de zihnî çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmüş bu sığ, çapsız, zavallı kişilere.

***

Altını çizerek tekrarlıyorum: Kur’ân’ı sadece akıl’la, bilimle, çağ’daş hurafelere göre anlamaya çalışmak, aklı da, bilimi de, çağdaş hurafeleri de vahyin önüne geçirmektir.

Daha da vahimi, Kur’ân’ı, Müslüman zihnin, buharlaştığı, Batılı / seküler modern veya postmodern zihin kalıplarına göre işlediği bir zaman diliminde aklı, bilimi, çağı eksene alarak yorumlamak dinin içini boşaltır, dini ruhsuzlaştırır, dini din olmaktan çıkarır, hayattan uzaklaştırır.

Sonuçta, İslâm’ın tahrif ve tahrip edilmesiyle sonuçlanır.

***

2500 yıllık Batı uygarlığının seyrüseferi, akılla, bilimle, sekülerizm gibi çağdaş hurafelerle yapılan yolculuğun, insanın hakikatle buluşmasını, yaşanabilir insanca bir dünya kurulabilmesini mümkün kılmaya yetmediğini çok iyi gösteriyor bize.

Bütün bu yolculuklar, akıldışılıkların hükmünü icra ettiği bir felâketin eşiğine sürükledi Batılıları.

Başka bir ifadeyle, Heidegger’in “başıboş canavar” diye tarif edeceği, insanlığı, dünyayı bir düğmeye basarak yok edecek, insanı kölesi hâline getirecek, hayatı mekanikleştirecek ruhsuz teknolojilerin, teknolojik silahların üretilmesine yaradı.

Ruhsuz bir dünya icat etti.

Akılcılık, bilimcilik, teknolojinin ve gücün kutsanması gibi çağdaş hurafeler, Batılıların, Batılı / seküler hayat tasavvurunu bütün dünyaya dayatmaları, hatta bütün diğer medeniyetlerin kökünü kazımaları gibi bir saldırganlığı akladı / meşrûlaştırdı; bu nedenle hızla sekülerleşen, mekanikleşen, ruhsuzlaşan dünya, Tanrı fikrini, hakikat fikrini yok etti; insanlığı, tabiatı ontolojik yokoluş felâketinin eşiğine getirip bıraktı.

Batılıların, modern meydan okuma sonrasında bütün dünya üzerinde bilim ve teknoloji üzerinden hegemonya kurmaları, bütün insanlığın hem kendi sorunlarına Batılı seküler zihin kalıplarıyla bakmalarına hem de Batı’nın geldiği noktanın ulaşılabilecek en zirve nokta olduğu yanılsamasına kapılmalarına yol açtı...

***

Bu da Batı dışındaki toplumların aydınlarının Batı’yı kutsamalarıyla, dolayısıyla zihnî felçleşme ve aşağılık kompleksi yaşamalarıyla sonuçlandı.

Batılıların, aklı, bilimi kutsayarak insanlığı getirdikleri nokta, tam bir çıkmaz sokak.

Yakıcı gerçek bu.

Biz, bu cendereden insanlığın nasıl çıkabileceğine ilişkin kuşatıcı, insanlığın önünü açacak bir medeniyet fikri geliştireceğimize, hem celladına âşık tasmalı çekirgelere dönüştüğümüz, zihnimizi de çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştürdüğümüz için İslâm’a, dünyayı cehenneme çeviren Batılı / seküler perspektiflerle bakmayı marifet sanıyoruz hem de bu acınası zihinsel felçleşmeyle İslâm’ın kaynaklarını tartışmaya açıyor, kitlelerin zihnini allak bullak etmekte sakınca bile görmüyoruz.

Yazık gerçekten, çok yazık!

Her şeyi dar, seküler Batı kültürünün ve düşüncesinin ajandalarına göre gören gönüllü acentalar cirit atıyor her yerde; özellikle de Batılılar tarafından sömürgeleştirilemeyen ama kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığı sergileyen Türkiye’de.

O yüzden Türkiye’deki bütün kesimlerin aydınlarının zihni, büyük ölçüde, seküler / Batılı zihin kalıplarıyla işliyor, çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmüş durumda.

Oysa zihni çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmüş kişiler, İslâm’ı tahrif ve tahrip ederler yalnızca.

Bu kafayla insanlığın önünü açacak bir medeniyet fikri sunamazlar; aksine, İslâm’ı tanınamaz hâle getirirler olsa olsa!

***

Özetle: Kur’ân, çağa göre yorumlanamaz!

Çağ, Kur’ân’a göre yorumlanır. Kur’ân, tek bir çağ’a gönderilmedi; bütün zamanlara ve mekânlara gönderildi.

Çağ, bütün çağlar, geçicidir...

Kur’ân, çağlar üstüdür.

Sözün özü: Din’e uyacağız; din’i kendimize uydurmaya kalkışmayacağız. Yoksa, hayatımızda dinden eser kalmayacağını unutmayacağız.

.Çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen bir zihinle İslâm’ı tarumar ederiz sadece!

Yusuf Kaplan

14/10/2018 Pazar

Son zamanlarda, Batı’da bile çoktan terkedilen akılcılık projesini İslâm dünyasına “satmaya” çalışan tipler türedi.

Bunlar akılcılığı felsefî olarak tartışabilecek çapta kişiler olmaktan uzaklar.

“Dini hurafelerden temizleyeceğiz” diyerek, sığ bir akılcılık, kör bir bilimcilik gibi çağdaş hurafeler üretiyorlar!

Kur’ân’ı, akılcılıkla, bilimcilikle yorumlamaya çalışıyorlar! Dini, ruhsuzlaştırıyorlar!

Din, aklı da, bilimi de aşan bir anlam ve ruh dünyasına sahiptir.

Aklı, bilimi, çağı, eksene alarak Kur’ân’ı yorumlayan kişiler, aklı, bilimi, çağı Kur’ân’ın önüne geçirdiklerini, dolayısıyla aklı da, bilimi de, çağı da kutsadıklarını göremeyecek kadar hem zihnî felçleşme yaşıyorlar hem de çağdaş düşüncenin, dünyayı yaşanamaz bir yere dönüştürdüğünü söyleyerek modern akılcılığı kıyasıya tartıştığı ve aştığı yakıcı gerçeğini gözardı ediyorlar ya da bilmiyorlar bile!

Bu nasıl bir eziklik psikolojisidir böyle, inanması zor gerçekten!

***

Müslümanların akıl’la, özgür iradeyle sorunları olmadı hiçbir zaman.

Ayrıca İslâm akıl tasavvuru, son derece derinliklidir.

Kartezyen felsefeyle inşa edilen rasyonalizm, düşünce tarihindeki en sınırlı akılcılık biçimlerinden biridir: Ölçmek, biçmek’le, kontrol etme ve kolonize etme güdüleriyle ilgilidir.

“Akıl tutkuların kölesidir” der, David Hume, tastamam Gazâlî’nin izinden giderek..

O yüzden modern akılcılığın babası, Descartes, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” derken, aklı, tam da tutkularının kölesi kıldığını göstermiş oluyordu.

***

Husserl, pozitivizm ve tarihselcilik yüzeyselliğine ve konjonktürüne hapsolan akılcılığın, düşünmeyi de, düşünme melekelerini de öldürdüğü uyarısında bulunmuştu.

Heidegger, sadece akılcı değil bilimci Batılı indirgemeciliğin varlığın ve hakikatin unutulmasına yol açtığını söylemişti.

Nietzsche, modern akılcı projenin Avrupa’yı yok oluş felâketinin eşiğine sürüklediğini şöyle haykırmıştı: “Avrupa uygarlığı ölüler evini andırıyor, virüs bütün vücudu kaplamak üzere... Çöl büyüyor, çöl büyüyor... böyle giderse, insanlığı büyük bir yokoluş felâketi bekliyor...”

***

Burada Batılı marjinal değil kurucu düşünürlerin pozitivizmi, tarihselciliği, akılcılığı, bilimciliği insanlığı yok oluş felâketine sürükleyen enstrümanlar olarak gördüklerini mecburen hatırlatmak zorundayım.

Kendi dünyasını da, çağı da derinlemesine tanıyamayan, iki arada bir derede yuvarlanan, o yüzden zihnî felçleşme ve körleşme yaşayan, aşağılık kompleksiyle dünyaya bakan Türkiye’nin bütün kesimlerinin aydınlarının sığ, sahte ve yüzeysel ezberlerle bizim önümüzü tıkamaktan başka bir işe yaramadıklarını başka türlü göstermek çok zor çünkü.

***

Kur’ân’da akıl zikredilmez; akletmek zikredilir. Taakkul kuru akılla yapılmaz, kalple yapılır: O yüzden akleden kalp, akılcılık yapan, aklamacılık yapması arzulanan bir işe davet değildir; aklın ötesine çağrıdır...

Fıtratla irtibatını diri tutabilen, ümmîleşebilen (arı-duru müslüman zihnine ulaşan, Müslümanca düşünme melekeleri gelişen) insan taakkul yapabilir.

Onlar da çağ aşan, çağ açan insanlar oluyor...

Bizim çağın ağlarını, bağlarını, dünyasını aşacak çapta, kalibrede hem çağı iyi tanıyan hem de kendi kavramlarımızla dünyaya bakabilen, düşünce üretebilen, öncü insanlara ihtiyacımız var.

Akıl, bilgiye götürür, bilgeliğe değil.

Kuru bilgi, ruhsuzdur; felâkete sürükler insanlığı -bugün iliklerimize kadar yaşadığımız gibi son bir asırdır..

Bizi, hayatımıza ruh üfleyecek, elbette aklı ıskalamayacak ama aklın sınırlarını aşacak, bizi başka dünyalarla buluşturacak, bize adaletin ve hakkaniyetin, sulhün, selâmetin ve hakikatin kapılarını açacak yol haritalarını sunacak sadece bilme kaygısıyla yetinmeyecek olma kaygısıyla nefes alıp verecek ufuk ve zihin açıcı bilge insanlar gerek...

Hakikatin pozitivizmle / kabukla açıklanamayacağını, belli bir zaman dilimine, tarihselliğe hapsedilemeyeceğini idrak eden ufukları çağın ötesine uzanan bilge insanlar...

İşin ürpertici yanı şu: Batı’da pozitivizmin çoktan aşıldığı, tarihselciliğin kıyasıya tartışıldığı, modern akılcılığın seküler, kapitalist zorbalık ve hegemonya biçimlerini aklamaktan, hayatı çölleştirmekten ve cehenneme çevirmekten başka bir işe yaramadığı yakıcı gerçeğinin bütün düşünürler tarafından kabul edildiği bir zaman diliminde, Türkiye’de pozitivizmin ve tarihselciliğin kutsanması, Nietzsche’nin sarsıcı ifadesiyle “bilim kilisesinin rahipleri”nin bize her Allah’ın günü televizyonlardan, medyalardan seküler vaazlar vermesi, insanların bu sığ ve acınası kişileri ağzı açık dinlemeleri hem sığlığın işaretidir hem de eziklik psikolojisinin ve çıkmaz sokaklara sürüklendiğimizin.

***

Bizim akıl sorunumuz yok; olmadı da hiç bir zaman.

Ama Batı’da çoktan aşılan akılcılığı, tarihselciliği, modernliği kutsamak gibi bir zihnî felçleşme, entelektüel körleşme gibi yakıcı ve yıkıcı sorunlarımız var.

İçinde yaşadıkları çağı iyi tanımayanlar, tanımlanmaktan kurtulamazlar ve dünyaya kendi köklü ve derinlikli bakış açılarıyla bakamadıkları, sürekli Batılı anakronik perspektiflerle ve şaşı baktıkları için de hiç bir zaman kendi dünyalarını kuramazlar. Kendi dünyalarını da târumâr ederler.

Takoz olurlar bu ülkenin ve mazlum ümmetin önünde; milletin kafasını karıştırırlar, inancını sarsarlar, temel sütunlarımızı yıkarlar.

Çağı da, kendi dünyalarını da derinlemesine tanıyamadıkları, o yüzden sürgit tanımlandıkları, her şeye başkalarının gözlükleriyle, şaşı ve çarpık baktıkları için önümüzü açacak hiç bir şeyi inşa edemezler, her şeyi imha ederler ve önümüzü tıkarlar yalnızca...Mezhepsiz din ayakta duramaz, çağ kuramaz

Yusuf Kaplan

15/10/2018 Pazartesi

“Peygamberimiz’in mezhebi mi vardı?” diye sordu, sorabildi bir ilahiyat profesörü televizyonda, insanların gözünün içine baka baka!

İnsanın nutku kesiliyor gerçekten!

Peygamberimiz varken mezhep olur mu?

Olacak iş değil!

Böyle insanlar hem İslâm’ın itibarını ayaklar altına alıyor hem de ilâhiyatların!

Yazık oluyor gerçekten, çok yazık!

“Peygamberimiz’in mezhebi mi?” vardı diye sormak, sorabilmek en basit ifadeyle son derece ahmakça bir şeydir!

Peygamberlerin mezhebi olur mu, behey acınası zavallı?

İlâhiyatlar da, Diyanet de, diğer İslâmî oluşumlar da hadislere, mezheplere, Sünnet’e ve Kur’ân’a saldırılar karşısında İslâm’ın da, ilâhiyatların da itibarını korumakla mükelleftir.

MEZHEPSİZ DİN AYAKTA DURAMAZ, ÇAĞI YAKALAYAMAZ, ÇAĞ KURAMAZ
Peygamberimiz’in de (sav), bütün peygamberlerin de mezhebi değil, mesajı vardı, elbette ki.

Mezheplerin en temel varoluş gerekçesi, Peygamberimiz’den (sav) sonra değişkenlerin sâbiteleri yok etme tehlikesinin önüne geçilmesidir.

Mezhep, hem vahiy-sonrası bir süreçtir hem de vahiy sonrası-sürecin vahiy’le irtibatının kopmamasını sağlayan hayatî bir rabıtadır.

Mezhepsiz din olmaz.

Mezhepsiz din ayakta duramaz, çağı yakalayamaz ve çağ kuramaz.

Mezhepler olmazsa, insanın ilâhî olan’la ontolojik irtibatı, bağları kopar; değişkenler, sâbiteleri yutar...

Dinin olduğu yerde mezhep de, meşrep de, “meslek” (seyr ve sülûk hâli) de olacaktır.

Yoksa din, donar; hayat bulamaz, hayat olamaz ve hayat sunamaz.

Peygamberimiz’in (sav) elbette ki, mezhebi filan olamazdı; ama o zaman bile sahabe içtihatları vardı.

Peygamberimiz olmadığı için mezhep oldu.

Mezhepler olmasa, din paçavraya dönerdi.

Mezhepler, sağlam kaynaklar üzerinden İslâm’ın hayata aktarılmasını mümkün kıldı.

Mezhepler olmasaydı, her kafadan ayrı bir ses çıkardı, din din olmaktan çıkardı.

Sonuçta İslâm dünyasının yüzde 80’inden fazlası 4 ana mezhebe mensuptur. Bu dört ana mezhebin dışındaki bütün diğer mezhepler, Ehl-i Sünnet Omurga’nın inşa ettiği gökkubbe sapasağlam ayakta durabildiği ölçüde nefes alabilirler, bu gökkubbe çökerse, 4 ana mezhebin dışındaki mezheplerin de varlığını sürdürebilmeleri çok zorlaşır.

Dört ana mezhep, birbirini nakzeden, birbiriyle çelişen, birbiriyle çatışan herhangi bir özelliğe sahip değildir.

Son olarak, bizde mezhep çatışmaları, savaşları yoktur; Batı’da olduğu gibi tarihte mezhep savaşları gibi bir savaş, boğuşma, birbirini kırma, kitleler hâlinde katletme geleneği yok bizde.

Çağımızda mezhep çatışmaları icat etme ve bunu gerçeğe dönüştürme çabaları, projeleri var emperyalistlerin.

Ehl-i Sünnet Omurga’yı çökertme, sonra da omurga çöktüğünde de bütün mezhepleri birbirine düşürme şeytansı planları var.

Müslümanlar her şeye rağmen basiret sahibidir ve bu tür tuzaklara düşmezler.

MEZHEPLER, SÂBİTELER VE DEĞİŞKENLER
Mezhepler zenginliktir, diyeceğim ama bu çok hafif bir ifade -mezheplerin konumunu ve rolünü ifade edebilmek açısından.

Mezhepler, hem otantik, kurucu kaynak’la (Kur’ân’la ve Sünnet’le) ontolojik irtibat kurarlar (ki bu, çok hayatîdir); hem de ontolojik kaynağı aktüalize eder, dinamize eder, hayata sâbitelerin ışığında hakikatin ruhunu nakşederler.

Daha önce de dikkat çektiğim bir hayatî noktaya burada bir kez daha -önemine binâen- kısaca dikkat çekmek istiyorum.

Mezhepler, temelde, üç fonksiyon icrâ ederler:

Birincisi, insanın ilâhî kaynakla irtibatını muhkem bir şekilde kurarak sâbitelerin değişkenler tarafından yutulmasını önlerler mezhepler.

İkincisi, mezhepler, değişkenlerin sâbitelerin önüne geçmesinin önüne set çekerler.

Üçüncüsü, mezhepler, sâbiteler ışığında değişkenleri sonsuz derecede yorumlama imkânı sunarlar.

Mezheplere saldırmak, “dinin mezhebi olmaz, bu bizi birbirimize düşürüyor” deyip mezhepleri inkâr etmek ya da bütün mezhepleri ortadan kaldırmaya kalkışmak kelle sayısı kadar yorumun, kelle sayısı kadar mezhebin zuhûr etmesiyle yani kelimenin tam anlamıyla kaosla sonuçlanacaktır.

Bir inancın bağlılarının başına bundan daha büyük bir felâket gelemez!

Allah korusun.
İlmihâlsiz Müslümanlık, çıkmaz sokaktır!

Yusuf Kaplan

19/10/2018 Cuma

İlmihâl’i küçümseyen tipler türedi. Nevzuhûr tipler bunlar.

Güya “yeni Taliban”larla, “hurafeler”le vesaireyle mücadele ettiklerini söyleyen, köksüz, köksüz oldukları için de neo-selefî yani selefsiz tipler!

İslâm’a nüfûz edemeyen hem de biraz da bu nedenle zihinleri çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen, İslâm’ı protestanlaştırma projesinin bilinçli veya bilinçsiz ajentaları!

İlmihâl’i küçümsemek, İslâm’ı hem bilmemek hem de bilmediğini bilmemek demektir ama mangalda kül bırakmayacak kadar da televizyonlarda cirit atarak bol keseden atıp tutmaktan çekinmemek!

İlmihâl’i küçümseyen bir kişinin samimiyetinden kesinlikle şüphe edilir. Bu, bu kadar nettir.

İlmihâl, adı üstünde, hâl ilmidir: İslâm’ın inanç ve hayat ilkelerinin bir bütün hâlinde özetlendiği ve örneklendiği Müslümanca duyma, düşünme, bakma ve yaşama rehberidir.

İlmihâl, bir Müslümanın yol haritasıdır, Müslümanca yaşama pusulasıdır.

İlmihâl kitapları, bütün ilimlerin bir araya getirilerek bütüncül bir İslâmî perspektifin inşa edildiği eşsiz metinlerdir.

İlmihâl kitaplarımız üç sütundan oluşur: Akîde, fıkıh ve ahlâk.

Âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamberimiz (sav) “ben güzel âhlâkı tamamlamak üzere gönderildim” buyurmuşlardır.

Bu hadis-i şerîf, bir Müslümanın şahsında, hayatında, iç ve dış dünyasında İslâm’ı hayat hâline getirebilmesinin şifrelerini sunar bize aslında.

Bu ülkede, çağımızda Müslümanlar bu muazzam hadisin sunduğu muazzam şifrelerin ne yazık ki farkında bile değiller.

Bu hadis, hâl ilmi kitaplarının serlevhası olmayı hakedecek kadar hayatın her alanını, görünür görünmez bütün boyutlarını enlemesine ve boylamasına kuşatıcı bir pusuladır.

Hakikat medeniyetinin, adalet medeninin, kalp medeniyetinin, tefekkür medeniyetinin, kısacası ahlâk ve adalet medeniyetinin pusulasıdır.

Hadis’te “güzel ahlâk” diye soyut, her yana çekilebilecek, hatta “ruhsuz” diyebileceğimiz bir mânâyla anladığımız ifade “mekârime’l-ahlâk” diye geçer.

Yani Efendimiz (sav), “mekârime’l-ahlâk’ı tamamlamak üzere gönderildim” diye buyurur aslında.

Peki, “mekârime’l-ahlâk” nedir, öyleyse?

Mekârime’l-ahlâk, hakikat medeniyetinin yol haritasını sunan şifredir.

Rasûl-ü Ekrem, deriz, Efendimiz (sav) için, değil mi?

Yani Allâh’ın lûtfuyla “en yüce kerem sâhibi insan” demektir bu.

Kerem sahibi olmakla, rahmet elçisi olmak arasındaki kopmaz irtibatı not edin buraya ilk önce.

İkincisi, “güzel ahlâk” dediğimiz ya da içini boşaltarak öyle aktardığımız “şey”, Peygamberimiz’in (sav) şahsında ve 23 yıllık vahiy sürecinde Kur’ân’ı adım adım hayata aktarma, oradan bir dünya, bir medeniyet inşa etme sürecidir.

“Mekârime’l-ahlâk” bir süreçtir; hakikatin 23 yılda bir medeniyet inşa etme sürecidir.

İşte meselenin hâl ilmi açısından püf noktası dediğim yer burası.

Müslümanların medeniyetten anlamaları gereken şey, Sünnet-i Seniyye’de ete kemiğe bürünen, ruh kazanan ve bütün varlığa hayat sunan Rahmet elçisinin “Yaşayan Kur’ân” olması keyfiyetidir.

Özlü bir dille ifade etmek gerekirse, Mekke + Medine = Medeniyet’tir.

Bu, aslında, Mekke + Medine = Sünnet-i Seniyye demektir; yani İslâm’ın münhasıran Efendimiz’in hayatında, daha genelde de 23 yıllık bir süreçte zamana ve mekâna nasıl aktarıldığının ortaya konması, Efendimiz’den sonra da nasıl aktarılması gerektiğinin formülünün sunulmasıdır.

Sözkonusu hadisi, kısaca özetlediğim bu medeniyet tasavvuru formülü üzerinden en güzel şekilde hâl ilmi kitaplarında ifadesini bulduğunu söyleyeceğim.

Şunu demek istiyorum: Yazının başında ne demiştik: İlmihâl kitaplarımız üç sütundan oluşur, demiştik: Akîde, fıkıh ve ahlâk.

Şimdi sıkı durun.

Bizzat 23 yıllık süreçte oluşan, yaşayan Kur’ân’ı oluşturan ve bize hakikat medeniyetinin yol haritasını sunan Sünnet-i Seniyye, ilmihâl kitaplarımızın da ana çatısını oluşturur.

Şöyle ki: Mekke sürecinde akîde sütunu muhkem bir şekilde dikildi; hakikat, emaneti üstlendiğinin şuuruna eren kişinin şahsında, hayatında, dünyasında hayat buldu.

Medine sürecinde, akîde sütunu, fıkıh’la sadece mümin kişide değil aynı zamanda bütün müminler topluluğunda hayat oldu, hayatın kendisi oldu.

Mekke ve Medine süreçlerinin hasılası olan Medeniyet sürecinde ise dikey ekseni oluşturan akîde ile yatay ekseni oluşturan fıkhın inşa ettiği bu dinamik süreç, ahlâk’la bütün insanlığa ve varlığa hayat sundu.

İslâm’ın her dem diri, her dem diriltici hayat sunan hakikat ilkelerinin akîde, fıkıh ve ahlâk sütunları üzerinden hayat bulması, hayat olması ve hayat sunması tam da hâl ilmi kitaplarımızın İslâm’ın başlangıcından bu yana yaptığı muazzam iştir.

O yüzden ilmihâli küçümsemek, İslâm’ın hayat bulmasının, hayat olmasının ve hayat sunmasının dinamiklerinin dinatlenmesinden, dolayısıyla tam bir çıkmaz sokağa sürüklenmekten başka bir şeyle sonuçlanmaz.

Vesselâm.İkinci Danıştay Vak’ası: Vesayet rejimini hortlatma çabası!

Yusuf Kaplan

22/10/2018 Pazartesi

Danıştay, tek-tip insan yetiştirmek amacıyla dönemin faşist İtalyan ve Alman rejimlerinden ilham alınarak bütün ilk ve orta dereceli okullarda Jakoben yöntemlerle, tepeden, monteleme yoluyla zorla okutulan Öğrenci Andı’nın yeniden getirilmesini sağlamaya dönük tehlikeli, tehlikeli olduğu kadar da ilkel bir karar aldı!
Türkiye’nin bütünleşmeye ekmek kadar, su kadar ihtiyaç duyduğu kritik bir zaman diliminde, toplumda etnik ve ideolojik gerilimleri tırmandıracak böyle bir karar, en hafif ifadeyle, basîretsizliktir. Vesayet rejimini hortlatarak toplumdaki etnik ve ideolojik fay hatlarını büyütecek, fitnenin fitilini ateşleyecek son derece tehlikeli bir karardır bu!

TEZGÂHA BAKIN, TEZGÂHA!
Yakın tarihimizde yaşadığımız İkinci Danıştay Vak’ası’yla karşı karşıyayız: Tıpkı FETÖ tezgâhıyla sahneye konan, ülkedeki kardeşlik iklimini dinamitlemeyi amaçlayan birincisi gibi, ülkenin birliğini, dirliğini, kardeşliğini tehlikeye sokma potansiyeli taşıyor bu karar da.

Birileri, ülkenin sosyal, siyasî, etnik ve ideolojik kaosun eşiğine sürüklenmesi için epey mesai harcıyor, anlaşılan!

Bakın, gündeme bomba gibi düşen, şirazesi olmayan a-sosyal medyada ülkedeki etnik ve ideolojik gerilimi bir ânda tırmandırmaya yeten bu karar, yeni alınmamış, iyi mi!

Nisan ayında alınmış ama şimdi servis ediliyor!

Tezgâha bakın, tezgâha!

YAPILMAK İSTENEN NE, PEKİ?
Birileri, vesayet rejiminin kalıntıları, müthiş bir zamanlamayla, ülkenin kaosa sürüklenmesi için bombanın pimini çektiler!

Yapılmak istenen bir kaç şey var:

Öncelikli olarak, Ak Parti ile MHP arasındaki “ittifak”ın bozulmasını sağlamak.

Bu konuda, her iki tarafın da, basîret çağrısı yapması ve tezgâhı püskürtmesi gerekiyor.

İkinci olarak, Millî Eğitim Bakanlığı’nın, eğitim sisteminde daha katı seküler adımlar atmasını sağlamak, bunun için uygun bir ortam oluşturmak.

Böylelikle 28 Şubat benzeri bir ortam oluşturarak, İHL’lerin kapatılmasından ya da önlerinin türlü şekillerde tıkanmasından başörtüsü yasağının yeniden getirilmesine kadar toplumda infiale yol açacak bir dizi karar alınmasını sağlamak.

Üçüncüsü ve en önemlisi de, eğitim sistemine damgasını vuran ilkel pozitivizm anlayışının çocuklarımızın medeniyet bilincine sahip olmasını imkânsızlaştırdığı mevcut ezberci, testçi, çocuklarımızın zihnini, kalbini ve ruhunu körleştiren, çocuklarımızı robotlara dönüştüren çağdışı ve salaş “eğitim makinası”nın silbaştan değiştirilerek hem medeniyet bilincine ve ruhuna sahip hem de dünyayı iyi tanıyan, dolayısıyla ülkemizin atağa kalkmasını sağlayacak eğitimde devrim niteliğinde adımlar atılmasının önüne set çekmek!

Danıştay’ın kararı, hem ülkedeki etnik ve ideolojik gerilimleri tırmandıracak hem de eğitimde beklenen köklü adımların atılmasını engelleyecek tehlikeli bir karardır.

Sosyal medyada Danıştay’ın kararıyla ilgili yapılan yorumlar, ülkemizin geleceği adına ürküttü beni.

“Türk’üm, doğruyum, çalışkanım demekten niçin korkuyorsunuz? Yallah Bedevilerin arasına!” şeklindeki pespaye “yorumlarla” doldu taştı a-sosyal medya!

Daha da vahimi, Öğrenci Andı’nın, çocuklarımızı bu ülkenin ruhköklerinden uzaklaştırmayı, mankurtlaştırmayı, Batı-perest zihinsel kölelere dönüştürmeyi amaçlayan tastamam faşist bir dönemin izlerini taşıyan tek-tip insan yetiştirme söylemine dayandığını söyleyerek bu çağdışı, ilkel andı eleştiren insanlara karşı iğrenç bir linç girişimi yapıldı.

“Türk’ün ruhu, İslâm’dır; gerisi hezeyandır” şeklinde yazdığım eleştirilerden ötürü İslâm’sız bir Türk kimliğinin şiddetle ve yaygın olarak savunulduğunu gözlemledim.

İşte bu ürperticidir!

“İSLÂM’SIZ TÜRK” PROJESİ!
Bu ülkenin varlık nedeni de, yegâne sigortası da İslâm’dır. Biz, müslüman olduktan sonra dünya tarihini yapmaya başladık. Müslüman olduktan sonra üç kıtada adaletin, hakkaniyetin ve hakikatin bayraktarlığını yapmaya başladık. Ve varlığını etnik kimliğine değil inancına armağan eden bir milletin dünyanın ruhu olduğunu ispatladık.

Bizi ayakta tutan, birbirimize kırdırma girişimlerine rağmen bu tezgâhların hepsini de püskürtmemizi mümkün kılan yegâne kalkanımız, sığınağımız İslâm’dır.

Eğer bu toplum Müslüman olmasaydı, bu ülke çoktan parçalanmıştı. Bunu göremeyen ya salaktır ya da asalak!

İslâm, bu toplumun hem tarih yapan dinamik ruhudur hem de daha insanca, daha âdil, daha kardeşçe, daha evrensel bir gelecek kurma yolculuğunun tek umudu ve şaşmaz ufkudur.

Laikliği topluma tepeden dayatan Vesayet rejimi, bu ülkenin istiklal ve istikbalini tehlikeye soktu: Bin yıldır dünya tarihini yapan bir ülkeyi Batılılaşma / laikleşme projesiyle kendi ruhköklerinden uzaklaştırdı; zihnen sömürgeleşmiş, mankurtlaşmış, yabancılaşmış, soluğu Batı’da almak için can atan metamorfoz yemiş, ruhunu kaybetmiş, iddialarını yitirmiş, sahte aşklar peşinde koşturan ruhsuz kuşaklar icat etti; Türkiye’nin bin yıllık medeniyet birikimini ve ruhunu yok etti ve Türkiye’yi ekonomik olarak da, kültürel olarak da, zihnî olarak da Batılıların uydusu hâline getirerek bu toplumun yeniden tarih yapmasını mümkün kılabilecek medeniyet dinamiklerini dinamitledi, ülkeyi her bakımdan Batı’ya bağımlı hâle getirdi, Batılıların fiilen işgal edemediği ve sömürgeleştirmedi-iyi bu ülkeyi fiilen, zihnen ve rûhen sömürgeleştirdi ve köleleştirdi.

Bu zihnî ve kültürel köleleşmeye son vermek için topyekûn savaşmamız gerekirken, yeniden bu toplumun tarihteki sürgününü uzatmaktan, bu toplumu intiharın eşiğine fırlatmaktan başka bir anlama gelmeyecek tehlikeli işlere imza atmak da, neyin nesi, neyin sesi oluyor, şimdi?

İşte bu nedenle, Danıştay’ın, aldığı o vahim kararı gözden geçireceğini ummak istiyorum

.Müslüman’san Türk’sün, yoksa mankurtsun!

Yusuf Kaplan

26/10/2018 Cuma

Hedef saptırıyorlar: Mesele “Türk kimliği” filan değil!

Asıl mesele, her zaman yapılageldiği gibi Kemalizm kullanılarak laikçi vesayet rejiminin hortlatılmasıdır. Toplumun ideolojik fay hatlarını patlatacak tehlikeli bir girişimdir bu!

Hedef, Türk kimliğinin İslâm’ın önüne geçirilmesi, İslâmî duyarlıkların aşındırılması, zamanla yok edilmesidir: İslâm’sız Türk kimliği icat etme projesi devrede. Bunun bizi götüreceği nihâî nokta, Türkiye’nin parçalanmasına müsait bir zemin hazırlanmasıdır. Oysa dünya âlem de biliyor ki, bu toplumu ayakta tutan, birbiriyle boğuşmasını önleyen tek kalkanımız, İslâm’dır.

*

Burada bir noktanın altını bir kez daha çiziyorum: Türkiye’nin beka mücadelesi verdiği, bu nedenle de ideolojik fay hatlarını patlatarak toplumda yapay ama tehlikeli sonuçlar doğuracak gerilimler oluşturmaktan bütün kesimlerin özenle kaçınması gerektiği bir zaman diliminde Kemalizm meselesini gündeme almak ve tartışmak istemiyorum.

Oysa “Öğrenci Andı”nın özü, laik, pozitivist, İslâm’sız bir Türk kimliği icadıdır.

Danıştay’ın basiretsiz “Öğrenci Andı” kararı, bu konuyu ülkenin gündemine düşürdü: Toplumda fitne ateşini körükleyecek bombanın pimini çekti!

Danıştay’ın sözkonusu kararını verenler, “Öğrenci Andı”nın asıl meselesinin, Müslüman bir Türk kimliği değil, aksine, Kemalizm kullanılarak laik bir kimlik icat etmek olduğunu, İslâmsızlaştırılmış mankurtlaştırıcı laik bir kimliği “Türk kimliği” diye çocuklarımızın zihnine Jakoben yöntemlerle zorla kazımak olduğunu çok iyi biliyor olmalılar.

Bilmiyorlarsa, onların mankurtlaşmış olduklarına hükmedebiliriz.

Türkiye’de, laikçiliğe dönüşen laiklik projesi, toplumu İslâm’dan, İslâm’la gerçekleştirildiğimiz medeniyet iddialarımızdan ve bu toplumun tarih yapmasını mümkün kılan Müslüman ruhköklerinden uzaklaştırmak şeklinde uygulanmıştır.

Bu anlamda laiklik projesi, bu toplumun boynuna geçirilmiş bir pranga işlevi gördü: Batılı emperyalistlerin sömürgeleştiremedikleri bu toprakların insanını, bu toprakların bir takım insanlarının marifetleriyle zihnen sömürgeleştirdi: Toplumun tarih bilincini linç etti, medeniyet iddiasını ve yaklaşık bin yıl dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan muazzam medeniyet tecrübemizin temelini oluşturan ruhköklerini yok etti.

Laiklik projesini fütursuzca uygulayanlar, temelde bu ülkede ipleri ele geçiren, büyük ölçüde “devşirmeler”den oluşan, Batılıların çıkarlarını korumaktan başka bir iş yapmayan, bu ülkenin ruhkökleriyle hiçbir ilişkisi olmayan güç ve çıkar odaklarıdır.

Bu güç ve çıkar odakları, çeşitli dönemlerde “irtica paranoyası” üreterek bu toplumun ruhköklerini kurutacak tehlikeli hedefler belirlediler, güçlerini ve çıkarlarını korumak için Kemalizmi tepe tepe kullanmaktan çekinmediler.

Samîmî Kemalistler, seküler insanlar birilerinin kendi güçlerini ve çıkarlarını korumak için Kemalizm üzerinden laikliği tepe tepe kullandıklarını görebildiler mi, görebiliyorlar mı, kuşkuluyum doğrusu.

Bu toplum, Müslüman bir toplum.

Bu toplum, ancak Müslüman olduktan sonra dünya tarihini yaptı, insanlık tarihinin tarihin akışını değiştirdi.

Yine bu toplum, bu ülkenin birliğini, dirliğini ve kardeşliğini dinamitleme girişimlerini toplumun en geniş, en kapsamlı, en kuşatıcı ve en kucaklayıcı üst kimliği olan Müslüman kimliği nedeniyle püskürtmeyi başardı.

Dünya tarihini yapmasını da, varlığını ve kimliğini korumasını da temelde Müslümanlığa borçlu olan bu toplumun “öğrenci andı”nda neden İslâmî duyarlıklar, tarih bilinci ve medeniyet ruhu yoktur acaba?

Aksine neden İslâmî duyarlıklarını, tarih bilincini ve medeniyet ruhunu yok sayan bir dil, pozitivist, laik bir kimlik hâkimdir “öğrenci andı”na?

Önceki yazıda da dikkat çekmiştim: Osmanlı’nın çökertilmesinden itibaren Anadolu kıtası’na sığınan ve Osmanlı medeniyetinin bakiyesi onlarca etnik azınlığı, bu ülke, yalnızca Müslüman üst kimliği üzerinden bir arada tutmayı ve yaşatmayı başardı. Eğer İslâmî kimliğimiz aşınır da, laik etnik kimlikler kaşınırsa, bu ülke paramparça olur. Bunu görelim artık.

Özetle... Ruhu çalınmış bir Türk kimliği icat edilmeye çalışılıyor bu ülkede!

Türk kimliğinin ruhu İslâm’dır.

İslâm’dan kopartılan bir Türk kimliği, Haçlılardan itibaren başarılamayan bir yıkımın tohumlarını ekmekle sonuçlanacaktır: Kendi kendine intihar eden bir toplum olarak tarihe gömecektir bu toplumu -Allah muhafaza!

Yakıcı soru şu burada: İstiklal Marşı’mızın ruhu da, İstiklal Marşı’mızdaki Türk kimliğinin ruhu da İslâm’dır ama “Öğrenci Andı” neden bu ruhtan yoksundur ve Türk kimliği İslâmî ruhundan arındırılmıştır, pozitivist, laik bir niteliğe büründürülmüştür acaba?

Türk kimliğini İslâmî ruhundan, ruhköklerinden arındıran bir andı, Müslüman bir toplumun çocuklarının zihnine zorla kazımak intihar değil de, nedir?

Batılıların yüzyıllardır yapamadıklarını, bizim kendi ellerimizle yapma aymazlığına soyunmamızdır bu!

Tek kelimeyle, mankurtlaşmaktır!Mesafe fikri ve hakikat medeniyeti

Yusuf Kaplan

28/10/2018 Pazar

Dünya, yaşanılamaz bir yere, cehenneme dönüştürüldü.

Bunun temel nedeni, insanın kendini tanrılaştırmaya kalkışması ve azmanlaşmasıdır.

Başka bir ifadeyle, çağdaş insanın mesafe fikrini yitirmesidir.

İnsan, tanrılaşmaya kalkışacak mutlak bir varlık değil, nisbî bir varlıktır. Yaratıcı değil yaratılmıştır. Yaratıcı ile yaratılan arasında ontolojik bir mesafe vardır.

İnsan, nisbî bir varlık olduğu bilinciyle hareket ettiği zaman, azmanlaşmaktan kurtulur ve yaşanabilir bir dünya ancak ondan sonra kurulur.

Bunun yolu mesafe fikrine sahip olmaktan geçer.

Mesafe fikrine sahip olan insanın meselesi hakikattir; mesafe fikrinden yoksun olan insanın meselesi ise kendisi, kendi hükümranlığıdır: Daha bu dünyadayken cehennemin yapıtaşları işte böyle döşenir...

İSLÂM’IN MESELESİ
İslâm, Yaratıcı ile yaratılan arasına ontolojik mesafe koyarak Yaratıcı ile yaratılanı yaklaştırır.

İslâm medeniyeti, bu yakınlaşmanın usûllerini ve yollarını hayata geçirerek bu yakınlaşmayı gerçeğe dönüştürür. Bu yakınlaşma, Mekke ve Medine süreçlerinin toplamı olan Hz. Peygamber’in (sav) vahiy sonrası hayatında ete-kemiğe büründürülür.

Medeniyet, bizatihî Hz. Peygamber’in (sav) Sünnet-i Seniyye’sidir o yüzden.

Kur’ân, medeniyetin hem özü hem de sözüdür; Sünnet-i Seniyye ise, Kur’ân’ın özünün hayat hâline getirilmesi, sözünün hayatı şekillendirmesidir.

BATI’NIN MESAFESİZLİĞİ
Batı uygarlığı, mesafe fikrinden yoksundur. Yaratıcı ile yaratılan ayırımını ortadan kaldırmış, insanı tanrılaştırarak mesafe fikrini yok etmiştir.

Batı uygarlığının Yaratıcı ile yaratılan arasındaki mesafeyi yok etmesi, insanlar arasında mesafeyi ortadan kaldırmamış, aksine, makro ölçekte, Batı uygarlığı ile diğer medeniyetler arasında, Batı uygarlığına mensup toplumlarla diğer toplumlar arasında normatif mesafeler ihdas etmiştir.

Mesafe fikri, bütün medeniyetlerin geliştirdikleri hayat tasavvurlarında da, düşünce, bilim ve sanat tasavvurlarında da konuşlanma ve konuşma biçimlerini belirler.

RİBAT, İRTİBAT, RABITA
İslâm tarihi boyunca geliştirilen medeniyet yolculuğu sürecinde teşekkül eden bütün ilimler, sanatlar ve müslüman hayatı işte bu mesafe fikri üzerinden şekillenmiştir. Mesafe fikri, bu biliş, buluş ve oluş yolculuklarının yörüngesini tayin etmiştir.

İlim’le fikir hayatı arasında, ilim’le sanat hayatı arasında geçişkenlikler, birbirlerine açılan kapılar sözkonusudur.

İslâm’da da, İslâm’ın hayat bulma, hayat olma ve hayat sunma yolculuğu, usûlü olan İslâm medeniyetinde de her şey birbirine bağlıdır.

İslâm düşüncesinin diliyle ifade etmek gerekirse, müslümanın yoluculuğu ribat’tır. Bu yolculuk irtibatlarla ilerler ve rabıtayla meyve verir. Bütün yolculuk biçimleriyle ve bütün yolculuk süreçleriyle kopmaz bağlar kurulur. Kopmaz ve koparılamaz irtibatlar.

O yüzden şiir, ilimdir İslâm medeniyetinde meselâ. Fizik de ilimdir. Fıkıh da.

O yüzden Müslüman fiziği de, fıkhı da “şiirsel”dir. Şiir, bir şeyin özünün özüdür.

İlim de, sanat da, hayat da hakikatin özüne nüfûz etme cehdleridir. Her birinin hakikatin özüne ulaşma biçimleri, usûlleri ve tecrübeleri farklıdır. Her biri kendilerine özgü tadlar sunar insanlara yolculukları sürecinde.

SÂBİTELER VE DEĞİŞKENLER
O yüzden sâbiteler değişkenler tarafından yutulmaz; aksine sâbiteler değişkenleri aydınlatır; değişkenlerin sâbitelerin ruhuna bürünerek ışık saçmalarına zemin hazırlar.

Değişken yine değişkendir ama değişken üzerinden gerçekleştirilen yolculuk hem her dâim yenidir hem de yenileyici.

Değişkenler sâbitelerin üflediği ruhun izlerini taşır; o yüzden bütün değişkenlerde sâbitelerin tecellî etmesi, tezahür etmesi, dolayısıyla aleladenin fevkalade bir iş ve işlev görmesi sözkonusu olur.

ALELADENİN FEVKALADEYE DÖNÜŞMESİ...
Bu, muazzam bir şeydir: Fevkalade fevkaladeliğini yitirmeden aleladeye değer katar, alelade fevkaladeyle buluşur, irtibat kurar, mesafeler ortadan kalkar: İnsan, aleladenin derekesine düşmemiş, aksine alelade fevkalade derecesine ve seviyesine yükselmiş olur.

Batı uygarlığı Yaratıcı ile yaratılan arasındaki mesafeyi ortadan kaldırdığı için ağlar belirleyicidir. Fevkalade de aleladeleşir o yüzden.

Özetle... İslâm medeniyetinde ontolojik hiyerarşi hükümfermâdır. İlimden sanata, teknikten hayata geçiş yapar insan kolaylıkla ve her şey birbirini besler, birbirinin önünü açar; böylelikle hakikate nüfûz etme gerçeğe dönüşür, insan hangi alandan bakarsa baksın, hakikatin farklı izdüşümlerini temâşâ eyler...

Batı uygarlığındaysa ontolojik anarşi hükümrandır.

Bilimlerle sanatlar arasında bir irtibat kurmak zordur. Daha da vahimi, bizzat bilim dalları arasında irtibat kurulamaz. Labirent, dolayısıyla anarşi, bilimlerin birbirlerinden yararlanmalarını da, bilimlerle sanatların birbirilerinin önlerini açmalarını da engeller.

Farklı bilim dalları arasında ya da bilimlerle sanatlar arasında, elbette ki, ilişki kurulur ama bu ilişki plastiktir, yapaydır, mekaniktir; diriltici, ruh üfleyici olmaktan uzaktır.

Gelecek, hayatla sanat, sanatla bilim arasındaki irtibatları sahici, besleyici ve kanatlandırıcı şekillerde kurmasını başaran, dolayısıyla farklı medeniyetlere hem saygı duyan hem de beslenme imkânlarını, yollarını bulan hakikat medeniyetinin eseri olacaktır.

Görebiliyor muyuz bunu?

Ve bunun için gerekli hazırlıkları yapabiliyor ve uykularımızı kaçırıyor muyuz?Kazana kazana kaybediyoruz...

Yusuf Kaplan

29/10/2018 Pazartesi

Bu ülke, emperyalistler tarafından işgal edilemedi. Çanakkale, emperyalistlere dârü’l-İslâm’ın son kalesi Anadolu kıtası’nı emperyalistlere dar edeceğimizi gösterdiğimiz son büyük ölüm-kalım savaşıydı.

İslâm dünyası, Osmanlı’dan sonra paramparça edildi.

Bu toprakları emperyalistlere çiğnetmedik.

Tablonun görünen yüzü böyle.

Bir de tablonun görünmeyen yüzü var: İşte orası karanlık biraz, hem de çok karanlık!

Yakın tarihini bilmeyen, yakın tarihine dünya kadar uzak olan tek toplum biziz o yüzden.

Yakın tarihini “yalanlar” üzerine kurgulayarak genç kuşaklarına ve kitlelere dayatan tek ülke biziz.

Yakın tarihin “karartılması” bir kaç işlemle gerçekleştirildi.

Öncelikle bu toplumun tarih bilinci linç edildi. Bu toplumun tarihi Cumhuriyet’e hapsedildi, Cumhuriyet’in öncesi, hatta Cumhuriyet’i hazırlayan Tanzimat ve Meşrûtiyet süreçleri de -büyük ölçüde- hasıraltı edildi. Özellikle meşrûtiyetlerde ortaya konan entelektüel birikim inkâr edildi; eğer o birikim bıçak gibi kesilmemiş olsaydı, daha da derinleştirilerek geliştirilebilseydi, bugün bambaşka bir yerde olurduk.

“KÜLTÜREL İNKÂR”DAN KÜLTÜREL İNTİHARA...
Bu toplum emperyalistlere fiilen teslim olmadı ama zihnen teslim oldu: Batılılar tarafından sömürgeleştirilemedi ama kendi kendini sömürgeleştirdi.

Buna, “kale içerden ele geçirildi” de diyebiliriz: Bu toplumunun medeniyet birikimi, dinamikleri, ruhu dinamitlendi.

Ahmet Hamdi Tanpınar, bu süreci, “kültürel inkâr” olarak tanımlar. Tanpınar, seküler bir adamdır ama ülkenin yaşadığı ontolojik yok oluş felâketini görecek kadar bu toprakların insanlığa sunduğu derûnî ruhu iliklerine kadar yaşayan bir estet, bir şair, bir romancı ve bir düşünürdür de aynı zamanda.

Cumhuriyet’le başlayan süreç, bizi medeniyet değiştirmeye zorladı: Bu toplumun medeniyet iddiası yok edildi. Ruhkökleri kurutuldu. Bu topraklarda önce laik bir devlet icat edildi, İslâm bütün kurumlardan arındırıldı; sonra da laik bir toplum icadı devreye girdirildi.

Bizimle birlikte dünya tarihinin yapılmasında belli roller oynayan ülkelerin hiç biri medeniyet iddialarını terketmediler oysa!

Almanlar, iki büyük dünya savaşı verdiler, yok olmanın eşiğine geldiler ama “emperyal” iddialarını aslâ terketmeyi düşünmediler.

O yüzden toparlandılar, büyük bir yıkımdan başarıyla çıkmasını bildiler.

Ruslar da, yine Rus Ortodoks ruhu üzerinden toparlanma savaşı veriyorlar ve Putin’le gelinen noktada çok büyük mesafe katettiler.

Bu süreçte ruhunu ve ruhköklerini inkâr ederek kültürel dinamiklerini ve medeniyet iddialarını dinamitle aymazlığına soyunan tek ülke biziz!

Neden acaba?

Bu topluma laiklik projesi adı altında zorla, tepeden, Jakoben yöntemlerle medeniyet değiştirme dayatması yapıldı.

Sömürgecilerin dışardan işgal edemedikleri bu ülke bir anlamda içerden ele geçirilmiş oldu. Tanpınar’ın “kültürel inkar”ı kültürel intihara dönüştü!

Bir toplum medeniyet değiştirmeye kalkışarak “çağdaş uygarlık seviyesinin üstüne” çıkamaz!

Yalnızca başaşağı yuvarlanır, çıkmaz sokaklara saplanır kalır!

Çünkü medeniyet değiştirme süreci, yüzyıllar süren zorlu bir süreçtir: Önce bir tanıma (“taklit” ve tenkit), sonra bir tanımlama (tahkik ve tarif), ardından bir özümleme (tefrik) ve yaratıcılık (teklif) süreçleri kaçınılmazdır.

Bir gecede olacak işler değildir “bu işler”.

Daha da vahimi, bir toplum, büyük tarihî krizler yaşayabilir ama bu tarihî krizleri, köklerini, medeniyet ruhunu, birikimini inkâr ederek aşamaz.

Bunun tek bir örneği bile yok insanlık tarihinde!

Büyük ölçekli kriz yaşayan bir toplum, önce krizle yüzleşir, derinlemesine felsefî bir hesaplaşma süreci yaşar, köklerini taze bir ruhla keşfe çıkar, Babanzade Naim’in “keşf-i kadîm” olarak adlandırdığı ve üzerinde kafa yorduğu bu süreç, bütün büyük ölçekli krizler yaşayan medeniyetlerin başvurdukları yegâne çıkış yoludur.

Batılılar, modernliği icat ederken iki bin yıl önceki köklerine gittiler; üstelik de bizim üzerimizden, İslâm medeniyetinin katkısıyla.

Ama biz, Batılıları bile köklerine döndürecek güce, çapa, derinliğe sahip medeniyet dinamiklerimizi diriltici bir ruhla, taptaze bir solukla keşfedeceğimize dinamitlemeyi tercih ettik!

İntihara sürüklendik.

İşte bizim trajedimiz bu!

Bu intiharı, Cumhuriyet kadrolarının kurucusu Kadro hareketinin babası Şevket Süreyya Aydemir, İnkılap ve Kadro başlıklı son kitaplarından birinde sarsıcı bir dille şöyle özetler: Her şeyi yıktık ama yerine hiçbir şey koyamadık.

Yakıcı gerçek bu.

Ama Türkiye’de sığ Kemalizm tavan yaptı.

Üstelik bir de buna muhafazakâr Kemalizm denen temelsiz, köksüz bir dalga, tuz-biber ekti!

KENDİMİZE ÇEKİ-DÜZEN VERMEK ZORUNDAYIZ!
Bir toplum, medeniyet değiştirmeye soyunarak varlığını bile sürdüremez.

Felâketle sonuçlanır bu tür köksüz, ruhsuz, sığ, hiç bir tartışmaya, konuşmaya, entelektüel açılıma izin vermeyen dayatmalar.

Bu dayatmaların varacağı yer, şiddetli savrulmalardır yalnızca. Savrulmalar ve ardından gelecek yapay olarak icat edilen ama gerçeğe dönüşmesi önlenemeyen, önlenemeyecek büyük kargaşalar.

Türkiye, köklü bir medeniyet buhranı yaşıyor iki asırdır.

Medeniyet krizi epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuştur. Yönün ve yörüngenin yitirilmesi, her alanda ontolojik vakumların oluşmasıdır.

Eğer bu boşluklar, tarihî tecrübeden süzülüp gelen ilkelerle, ruhla ve dinamiklerle doldurulamazsa, ayartıcı her tür eğilim tarafından kolaylıkla doldurulabilir bir süreliğine de olsa. Ama uzun vadede bu, bu toplumun ölüm sürecine girmesi demektir. Yaratıcı’ya, insana, dünyaya ve hayata dâir hiç bir felsefî önermesi ve derinliği olmayan bu tür sığ ve ayartıcı ideolojiler, toplumu çıkmaz sokaklara fırtlatmakla sonuçlanır.

Türkiye’deki İslâmî kesimlerin son on yıllardan bu yana İslâmî ilkeleri ve değerleri değersizleştirecek kadar sekülerleşmeleri, dünyevîleşmeleri, komformistleşmeleri, oportünistleşmeleri, sığ / volk Kemalizm biçimlerinin patlamasına yol açtı.

Önce kendimize çeki düzen vermek zorundayız. İslâmî ilkeleri gözümüz gibi korumak zorundayız. Unutmayalım: İslâm’ı kaybedersek, hem hiç bir şeyi kazanamayız hem de bu toprakları da, bu topraklardaki varlığımızı da koruyamayız.

Bu çölleşme, çözülme ve savrulmanın bizi götüreceği yer felâkettir.

Kazana kazana kaybediyoruz...

Yüzyılın sonunda gelinen nokta burası.

Benden hatırlatması...

Vesselâm.

YAZARLAR
İnsanlık, nereye sürükleniyor?

Yusuf Kaplan

2/11/2018 Cuma

İsrailli tarihçi Yuval Noah Harari, “Sapiens” ve “Homo Deus” başlıklı kitaplarıyla pop star oldu, dünyayı kasıp kavuruyor...

Harari, bir düşünür filan değil, popüler bir yazar, üstelik de ayartıcı bir yazar. Dünyada yaşanan gelişmeleri gözlemleyen ama bu gelişmelerin ne anlama geldiğini, felsefî olarak insanlığı nereye sürüklediğini göremeyen ama kitapları dünyada peynir-ekmek gibi satan biri.

***“Sapiens” kitabında insanın bugünlere geliş serüvenini anlatır Harari.

“Homo Dues” başlıklı kitabındaysa, teknolojik gelişmelerin insanı nasıl “tanrılaştırdığını”, tanrı konumuna yükselttiğini.

26 Ekim 2018’de diken.com.tr’de yayımlanan “‘Sapiens’in yazarı Harari: En kötü senaryo dijital diktatörlükler” başlıklı röportajda ilginç gözlemler yapıyor: 19. yüzyılın ortalarından itibaren “işlerin muazzam bir şekilde geliştiğini” ama “bireylerin hayatında aynı gelişmenin gözlenmediğini” söylüyor. Ve ekliyor: “O yüzden bu gelişim pek sağlam değil.”

Teknolojinin insana muazzam bir güç kazandırdığını ama insanın bu gücü nasıl kullanacağını bilemediğini hatırlatarak yaşanan soruna yaklaştığını gösteriyor yine de: “Tüm bu güç ve onunla ne yapacağımız arasında sıkışmış haldeyiz. İkisini birbirine bağlayan bir şey henüz yok.”

Son kertede, yaptığı şey “pornografi” Harari’nin. “Pornografi” yani ayartı!

Yaşanan gelişmelerin felsefî boyutlarını, derûnî boyutlarını görebilmesi zor o yüzden.

Şöyle diyor meselâ: “20. yüzyılda öğrendiğimiz en büyük derslerden biri, teknolojinin belirleyici olmadığı [...] Elektrik, onunla ne yapacağınızla ilgilenmez. Aynı [şey] biyoteknoloji ve yapay zekâ için [de] geçerli. Onu cennet veya cehennem inşa etmek için kullanabiliriz. Bize kalmış.”

Teknolojiyi nötr olarak görmek, meseleyi, meselenin içyüzünü, bu teknolojiyi doğuran zihin setlerini, dolayısıyla sorunun felsefî boyutlarını kavrayamamak demek.

Karşımızda bir Heidegger olmadığı açık. Teknolojinin hükümranlığını, teknolojiyi kullanan ele göre değerlendirmekle, teknolojinin doğasını, teknolojiyle gerçekleştirilen yolculuğun felsefî mahiyetini ve sonuçlarını görebilecek biri olmadığını gösteriyor Harari.

***

Burada insanlığın geleceği açısından çok büyük bir ontolojik sorun var: Araçlar, amaçların önüne geçti. Teknolojiyi kullanan kişiyi, zihnini, dünyayı, hakikati algılama biçimlerini dönüştürdü: Güç üreten teknolojiler olarak araçların yol açabileceği nükleer savaş gibi felâketlerden çok daha köklü ontolojik bir felâket var burada üzerinde kafa patlatılması gereken.

İnsan, mevcut teknolojik araçlarla, örneğin twitter’la, metamorfoz geçiriyor: Homo sapiens (düşünen insan) çoktan tarih oldu. Homo Videns (Gören İnsan) ve Homo Ludens (Oynayan İnsan) devrede. Ama görme melekelerini de, yaşama, duyma zevklerini de yitiren, görünen’i bile göremeyen ve kendisiyle kedi-fare oyunu onanırcasına oynandığını idrak edemeyen robotlaşmış, duyarsızlaşmış bir “makina” adeta.

Karikatür yani.

Tanrı’nın da, insanın da karikatürleşmesi, hayatın yapaylaşması, insanın ruhunu yitirmesi, mekanikleşmesi!

Harari, röportajda insanlığı bekleyen üç büyük felâkete dikkat çekiyor: “Nükleer savaş, iklim değişikliği ve yıkıcı teknolojiler, özellikle yapay zekâ ve biyoteknolojinin yükselişi...”

Bunlar, sonuç. Kaçınılmaz son.

Harari, bunların nedenlerini, felsefî kökenlerini söyleyebilmeli bize.

Bu sorunların temel nedenleri: İnsanın tanrılaştırılması, araçları amaçların önüne geçirmesi, amaçlarını yitirmesi, niceliğin hükümranlığını ilan etmesi.

Bu süreç, modernliğin yükselişe geçişiyle başladı. Heidegger’in “insanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü katına yükseltilmesi” olarak tarif ettiği modernliğin köksalmaya başlamasıyla.

Bacon, “bilgi güçtür” derken, Descartes’ın “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” şiddetli mottosuyla modernliğin programını ilan ederken kastettiği şeyi kastediyordu: Tabiata ve her şeye hükmetmek!

Bunun için insanın tanrı konumuna yükseltilmesi, bunun için de gücü ele geçirmesi gerekiyordu.

Gücü kutsaması ve sonunda insanın gücün kuklasına dönüşme tragedyası kaçınılmazdı sonunda.

***

Özetle...

İnsanın başına ne geldiğini, insanın başına gelen şeyin nereden ve nasıl geldiğini kavramadan, aslâ sorunu doğru tespit edebilmemiz ve doğru sorular sorabilmemiz, dolayısıyla nedenlerle sonuçları karıştırmaktan kurtulabilmemiz, sonuçları neden olarak konumlandırmaktan kaçınabilmemiz mümkün olmayacak.

Yanlış sorulara doğru cevaplar aramak insanın yaşayabileceği trajedinin, komediye dönüşen trajedinin adıdır.

Öyleyse insanlığın yaşadığı sorunu doğru ve derinlemesine tespit edemezsek, -tıp literatürüyle konuşmak gerekirse-, bulacağımız “tedavi” yöntemleri, “hasta”yı öldürmeye yol açabilir.

***

Sözün özü: Tanrı fikrinin yitirilmesi, insanın Tanrı’nın yerine yerleşmesiyle ve azmanlaşmasıyla sonuçlandı.

Tanrı, evren ve insan arasındaki hiyerarşik denge muhkem bir şekilde yeniden kurulamazsa, insanlığın, tam da Nietzsche’nin dikkat çektiği, ontolojik yokoluş felâketine sürüklenmesi, üstelik de “pornografi”nin (düşünme ve duyma melekelerinin iptal olduğu dromokratik ayartı rejiminin) baştan çıkarıcı, sarkastik dünyasında güle oynaya yok oluşun eşiğine yuvarlanması önlenemez.

Vesselâm.Göçebe toplum”dan, İslâm’a gebe “sanal göçebe insan”a...

Yusuf Kaplan

4/11/2018 Pazar

Göç olgusu, köklü anlam değişiklikleri geçiriyor son beş asırdır...

Göçebe toplumlardan yerleşik toplumlara, oradan “sanal göçebelik hayatı” yaşayan insanlara geçiş süreci çok travmatik oldu...

Önceden toplumlar yer değiştiriyordu: Mekânda gerçekleşen bir yolculuk eylemiydi göç olgusu.

Bugün göç olgusu, artık zihinsel olarak gerçekleşiyor; mekân duygusunu, aidiyet bilincini buharlaştıracak niteliksel bir dönüşüm gerçekleşiyor...

Ancak göç olgusunun kendisinde yaşanan bu niteliksel değişim, niceliğin, araçların hükümran olduğu, anlamın anlamsızlaştığı, değerin değersizleştiği, hayatın çölleştiği hakikat fikrinin yitirildiği, güçlünün haklı olarak görülebildiği darwinyen orman kanunlarının hükmünü icra ettiği kaotik bir felâketin eşiğine fırlatıyor bütün insanlığı...

KÜRESELLEŞME SÜRECİ: ÖLÇEK BÜYÜMESİ AMA UFUK DARALMASI
Küreselleşme süreci, bütün dünyada hissediliyor artık...

Küreselleşme süreci, ölçek büyümesi ama ufuk daralması, demek: Evet bir ölçek büyümesi var: Ekonomik, kültürel ve zihnî sınırlar ortadan kalktı: Paul Virilio’nun yerinde tanımlamasıyla “coğrafyanın sonu”nu yaşıyoruz.

Sadece coğrafyanın sonunu değil, mekân duygusunun, geçmiş ve gelecek zaman duygusunun iptal edilmesi, zamanın tek bir zamana, genişletilmiş bir geniş zamana hapsedilmesi, zamanın sadece buradan ve şimdi’den ibaret hâle gelmesiyle birlikte tarih duygusunun, dolayısıyla zaman fikrinin de problemli hâle geldiği ontolojik bir ufuk daralması olgusuyla karşı karşıyayız.Ölçek büyüyor ama insanın ufku da, dünyası da daralıyor: İnsan, sadece hızın, hazzın ve ayartanın peşinde koşturan insanaltı bir varlığa dönüşüyor, nefs-i emmaresi’nin, kötülüğü emreden nefsinin arzularının kölesi hâline geliyor...

Ölçek büyürken yani ekonomik, kültürel ve entelektüel sınırlar ortadan kalkarken, insanın insanaltı bir varlığa dönüşecek kadar ufkunu ve ruhunu yitirmesi, dünyanın orman kanunlarının hükümfermâ olduğu yeni-barbarlık biçimlerinin arenasına dönüşmesini kolaylaştırıyor...

FELÂKETİN KÖKENİ: MODERNİTE PROJESİ
Bir açıdan bakıldığında ontolojik bir felâkete dönüşen küreselleşme süreci, modernite sürecinin nihâî aşaması ve mantıkî sonucu.

Modernite projesi, insanın tanrılaştırılması çabasıdır: Heidegger, bu gerçeği, “insanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü katına yükseltilmesi” olarak tanımlar.

Tanrı fikrini yitiren modern insan, elbette ki, tanrılaşma açmazına soyunacaktı. Modern insanın tanrılaşma açmazına soyunmasını, modernliğin kurucu düşünürü Descartes, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” diyerek hem izah etmiş hem de meşrûlaştırma yoluna gitmişti.

Modern insanın tabiatın efendileri ve hâkimleri olma çabasına soyunması, insanlığa çok pahalıya patladı: Neredeyse bütün kıtalar ve denizler sömürgeleştirildi: Toplumlar, yerlerinden edildi, kitleler hâlinde katledildi: Avrupa’nın nüfusunun 31 milyon olduğu 16. yüzyılın başlarında sadece Latin Amerika kıtasında 20 milyon insan katledildi; Latin Amerika’daki derinlikli medeniyetlerin kökü kazındı, tarihe gömüldü.

20. yüzyıla gelindiğinde, yerinden edilmeyen, kültürleri tarumâr edilmeyen toplum kalmadı dünya coğrafyasında!

19. yüzyılın sonları ile 20. yüzyılın başlarına denk gelen yarım asırlık zaman dilimi içinde, Balkanlar’daki halklar hallaç pamuğu gibi savruldu, 300 milyon müslüman katledildi; Balkan Müslümanlarının geri kalan kısmı Anadolu coğrafyasına sürgün edildi.

Benzer bir barbarlık biçimi, Kafkaslar’da da, Orta Asya’da da, Hindistan’da da, Afrika kıtasında da yaşandı.

Bütün bu barbarlıklar, katliamlar ve sürgünler, “uygarlaştırma misyonu” ile yapıldı, meşrûlaştırılmaya çalışıldı.

YÜZYIL ÖNCESİNE DÖNEN DÜNYA
20. yüzyılın son çeyreği ile 21. yüzyılın ilk çeyreği, yüzyıl öncesini andırıyor.

Bu kez, Bosna’da katliam yapıldı, Batılı BM askerlerinin gözetiminde.

Irak’ta 1,5 milyon insan katledildi, Irak içinde kitlesel göçler, Irak dışına göçler ve sürgünler yaşandı... Bütün bunlar da, “Irak’a demokrasi getireceğiz” denilerek yapıldı.

Son olarak Suriye’de yaşanan katliamlar, Suriye nüfusunun yarıya yakınının iç savaştan ve katliamlardan kurtulmak için ülkeyi terketmek zorunda kalması, göç kavramının ve olgusunun nasıl barbarca bir niteliğe büründüğünü göstermeye yetiyor olsa gerek.

Örnekleri uzatmaya gerek yok.

Dünya, bir yandan katliamdan kurtulmak için göçe zorlanan onlarca toplumun sürüklendiği felâkete tanıklık ederken, öte yandan da, göç kavramı ve olgusunda yaşanan bambaşka bir olguya, göçün ontolojik olarak geçirdiği köklü dönüşüme tanıklık ediyor...

DÜNYA İSLÂM’A BU KADAR GEBE OLMAMIŞTI
Göçebe toplum kavramı, tarihe karıştı artık: Mekân duygusunu, aidiyet şuurunu yitiren sanal bir dünyada göçebe olarak yaşayan daha doğrusu sanal dünyanın labirentlerinde oraya buraya yuvarlanan kimliksiz yığınlardan oluşan, ruhu çalınmış bir “dünyasız insan” ve “insansız dünya”nın tam ortasındayız.

İnsana yerini, konumunu, kimliğini, ruhunu, emaneti üstlendiği şuuruyla yaşayan, insanlığın yükünü omuzlarında taşıma şuurunu koruyan tek insan tipi Müslüman İnsan’ın önü alabildiğine açılıyor aslında.

Tam da İslâm’ın hayata değen hakikatinin insanlığa yeniden hayat sunacak ilkelerine bütün insanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği bir ontolojik felâketin orta yerinde, nefes alıp verme savaşı, insan kalma, insanca bir hayat sürdürme mücadelesi veriyor bütün insanlık...

Dünya’nın İslâm’a bu kadar gebe kaldığı ender bir zaman diliminin tam ortasındayız.

Ama öte yandan da İslâm’a bu kadar saldırıldığı ve Müslümanların dünyanın İslâm’a ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği gerçeğini görebilmelerinin bu kadar zorlaştığı zaman dilimi yaşanmadı tarihte.

Dünyanın nereye gittiğini, nasıl bir ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürüklendiğini kavrayabilirsek ve İslâm’ın bize yüklediği emaneti bihakkın taşıma şuuruna kavuşabilirsek, gelecek İslâm’a dünden daha fazla gebedir.

Küre ölçeğinde yaşanan bu hem sosyo-kültürel göç hem de ontolojik sanal göçebelik hâlini ancak o zaman insanlığın kendine gelebileceği, âdil bir dünyanın kurulması imkânına dönüştürebiliriz Allah’ın (cc) lûtfu ve keremiyle....

.Ölçü siyaset değil hakikattir

Yusuf Kaplan

9/11/2018 Cuma

İki asırdır ölçülerimizi kaybettik. O yüzden araçlarla amaçları kolaylıkla birbirine karıştırmaktan, araçları amaçların yerine yerleştirmekten başka bir şey yapamıyoruz.

Amaçlarımızı yitirdik, araçların esiri hâline geldik.

Hayatımızı araçlar, özellikle de siyaset şekillendiriyor.

Oysa siyaset sadece bir araçtır; siyasetin bir ruhu yoktur; siyasetin dayanması gereken, siyasete anlam ve ruh katacak tek ölçü hakikattir.

Hakikati siyasete göre değerlendirirsek, başka bir ifadeyle siyaseti hakikatin önüne geçirirsek, hakikatten eser kalmaz ortada.

Sonuçta, siyasetin, yani araçların hakikati yutması ve buharlaştırması önlenemez.

Oysa siyaset, kurucu bir kaynak değil, koruyucu bir barınak olabilir, yol açabilir sadece... Hakikatin yani kurucu kaynağın ışığında, elbette.

MEDENİYET ÖLÇEĞİNDE ÇÖZÜMLER ŞART
O yüzden siyaseti değil hakikati önceliyorum her yazımda.

Bunun iki nedeni var:

Birincisi, biraz önce de dikkat çektiğim gibi, siyaset araçtır yalnızca.

Türkiye’nin asıl sorunları siyasî, ekonomik sorunlar değil, köklü, varoluşsal, medeniyet çapında sorunlardır.

Siyasî ya da ekonomik gibi görünen sorunların hepsi de, sonuçtur.

Sonuçlardan yola çıkarak, köklü bir sorunu aslâ çözemezsiniz. Bırakınız çözmeyi, sorunu doğru teşhis edemez, kalıcı çözüm önerileri geliştiremezsiniz.

Köklü sorunlara, geçici (sadece sonuçları eksene alan) çözüm önerileri geliştirmek, asıl sorunu atlamakla, dolayısıyla sorunun kaynağını, nedenini görememekle sonuçlanır.

Kalıcı sorunlara geçici çözüm önerileri geliştirmek, sorunları daha da derinleştirir, kangrene çevirir ve içinden çıkılamaz hâle getirir.

Sözgelişi, eğitim sorunu, kültür sorunu, şehircilik, medya ve gençlik sorunları, bu toplumun hem geçmişiyle hem de geleceğiyle ilgili köklü, varoluşsal ve medeniyet çapında sorunlardır.

Bu sorunları hem kavrayabilmek hem de hâl yoluna koyabilmek için, önce içinde yaşadığınız çağı çok iyi tanımak zorundasınız; çünkü içinde yaşadığınız çağı tanıyamazsanız, sürgit tanımlanırsınız ve tanıyamadığınız bir çağı değiştirme iddiasında bulunamazsınız.

Sorunlarımızın hâl yoluna konulmasında bir mesafe katedebilmemiz, hakikat ekseninde, hakikati ölçüt alarak içinde yaşadığımız sorunlara bakabilmemizle ve çağın sorunlarını da, kendi sorunlarımızı da bu şekilde sarahate kavuşturabilmemizle doğru orantılıdır.

YANLIŞ SORULARIN DOĞRU CEVABI OLMAZ!
Ayrıca, yaşadığımız bu köklü sorunların hem çağla hem de yaşadığımız iki asırlık modernleşme (sekülerleşme ve medeniyet iddialarımızı terketme) açmazıyla ne tür irtibatları olduğunu çok iyi görebilmeniz gerekir.

Bunun tek yolu var: Bizim medeniyet iddialarımızı niçin, hangi gerekçelerle reddetme aymazlığı sergilediğimizi görebilmek, bunun için de sorunları çok iyi teşhis ve tedavi etmek.

Eğer yanlış teşhis yaparsanız, uygulayacağınız “tedavi”nin bırakınız “hasta”yı iyileştirmesini bilakis “hasta”yı perişan etmesini hatta öldürmesini bile önleyemezsiniz.

Sorunu doğru teşhis edemezseniz, doğru sorular soramazsınız; yanlış sorular sorasınız; yanlış soruların doğru cevabı olmaz.

Yaşadığımız sorunların kangrene dönüşmesinin temel nedeni, sorunları bütün boyutlarıyla kavrayamayışımız, dolaysıyla yanlış sorular sormamızdır. Hâl böyle olunca da sorunlarımıza doğru ve kalıcı çıkış yolları sunabilmemiz zorlaşıyor kaçınılmaz olarak.

Dahası hem çağı tanıma, hem de yaşadığımız sorunların nereden kaynaklandığını belirleme sürecinde de, kendi bakış açılarımızı, kendi kavramlarımızı verimli bir şekilde kullanabiliyor olmalıyız. Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız çünkü.

ASLOLAN HAKİKAT, GERİSİ TEFERRUAT...
Sorunlarımızın teşhis, tespit ve tedavisinde, en temel sorunumuzun “metodolojik”, dolayısıyla usûl yani bakış açısı sorunu olduğunun ne kadar farkındayız, bilmiyorum doğrusu.

O yüzden köklü, varoluşsal sorunları bile geçici, ayartıcı, sorunu iyice kangrene çevirecek çıkış yolları öneriyoruz iki asırdır.

O yüzden bir arpa boyu yol alamıyoruz.

Oysa yürüdüğünüz yol kadar değil, aldığınız mesafe kadarsınız...

Bu şu demek: Bildiğiniz kadar değil, olduğunuz kadarsınız...

Aslolan bilmek değil, olmak’tır çünkü.

Elbette bilme’den olunmaz. Ama olmadan, kıvamını bulmadan, olgunlaşmadan, bunun için de kemâl merdivenlerini tırmanmadan hiç bir şey bihakkın bilinmez.

Özetle... Ölçümüz hakikat olacak, siyaset değil.

Hakikat amaç, siyaset araçtır çünkü.

Siyaseti yani aracı hakikatin yani amacın önüne geçirirseniz, hem aracın amacı yutmasını önleyemezsiniz hem de hakikatten eser kalmaz ortada.

Aslolan hakikattir, gerisi teferruat.

Vesselâm.Kültüre ve gençliğe sahip çıkamazsak, yok oluruz!

Yusuf Kaplan

11/11/2018 Pazar

“Kültür”, bir toplumun ruhunun, ruh köklerinin kaynağıdır; gençlikse, bu ruhun yaşamasını ve yaşatılmasını sağlayan umudun pınarı.

“Kaynak” kurursa, “pınar” akmaz, zamana direnen asırlık “çınarlar” yıkılır...

“Kültür”ün çözülmeye, gençliğin çürümeye, “çınarların” yıkılmaya ramak kaldığı zorlu günlerden geçiyoruz...

“Kültür”leri çözülen toplumların kurucu “kaynakları” kurumaya, gençliği yok olmaya, “çınarları” tarih olmaya mahkûmdur.

KÜLTÜR POLİTİKASI OLMADAN ASLÂ!
Türkiye’nin güçlü ve köklü bir kültür politikası, şehircilik politikası, gençlik politikası, uzun soluklu bir medya politikası ve stratejisi yok. Bizim medeniyetimizin ruhunu yansıtan bir şehircilik politikası ve stratejisti de yok. Kentsel dönüşüm, tam bir fâciâ, katliam, tek kelimeyle, intihar!

Gerçek bu.

Acı ama gerçek.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, en son şehircilik ve çevre konulu bir toplantıda yaptığı konuşmada (kentsel dönüşüm faslı hâriç) bunları açık açık itiraf etti. Bundan sonraki süreçte bu konuların üzerine hassasiyetle gidileceğini söyledi.

Hangi kadroyla, hangi köklü kültürel sermayeyle ve hangi medeniyet bilinci ve birikimiyle?

Bu soruların cevabının verilmesi lazım.

Medeniyet bilincinin yeşerttiği güçlü, köklü bir fikir, sanat, kültür ve medya hayatının geliştirilemediği, bu hayatî meseleleri dert edinen çaplı kadroların ve uzun soluklu kurumların olmadığı bir yerde, bu hedeflere ulaşılması zordur.

Meselenin püf noktası burası.

EYÜPSULTAN’I İHYA VE İMAR PROJESİ
Bu ön ve zorunlu teorik tespitlerden sonra yazıya giriş yapabiliriz.

Bugün iki belediyemizin çalışmaları üzerinden konuyu özlü bir şekilde ele almak istiyorum.

Eyüp Belediyesi, İrfan Çalışan’ın gecesini gündüzüne katarak gerçekleştirdiği uzun soluklu bir projeye imza atıyor: Eyüpsultan ve çevresini ihya ve imar çalışması bu.

Bu hafta içinde bu uzun soluklu projeyle ilgili yaklaşık iki saatlik bir sunum yaptı ilgili arkadaşlar.

Tarihî yarımada, İstanbul’un ruhu, Eyüpsultan kalbi.

Tarihî yarımada ölüyor, can çekişiyor... Tarihinin en büyük yıkımına maruz kalıyor. Başta Babıâli olmak üzere tarihî yarımada Sultanahmet’ten Beyazıt’a, Fatih’ten Eyüp’e kadar aslına ve ruhuna uygun bir şekilde yeniden ihya ve imar edilemezse, yaşanan yıkımın hesabını aslâ veremeyiz gelecek kuşaklara da, tarihe de.

Hiç olmazsa Eyüp Belediyesi, yaklaşık beş yıldır Eyüpsultan ve çevresini aslına ve ruhuna uygun bir şekilde yeniden ihya ve imar etmek için yoğun gayret gösteriyor. Başkan Remzi Aydın, projeyi, “hayatımın projesi” diyerek sahiplendiğini söyledi.

Hem tecrübeli hem de genç bir ekiple yoğun bir şekilde çalışıyor İrfan Çalışan.

Bu arada Eyüp Sultan Araştırmaları Merkezi adıyla Eyüp’le ilgili her tür akademik araştırmanın yapıldığı türünün ilk örneği olacak çok önemli bir kurum da kurmuş Eyüpsultan Belediyesi geçen yıl.

Eğer Eyüpsultan’ın manevî havasını ve atmosferini yeniden yakalayabilir ve ihya edebilirlerse, çok büyük hizmet etmiş olacaklar İstanbul’a; böylelikle can çekişen tarihî yarımadanın kalbinin durmasını da önlemiş olacaklar Eyüp’ün yöneticileri.

Sunum sırasında da söyledim: Eğer büyük hata yapmazlarsa, titiz ve özenli bir çalışma ortaya koyarlarsa, tarihî bir işe imza atmış olacaklar.

Bu projeye, hükümetin ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin tam destek vermesi şart.

Boyunlarının borcu bu.

Eyüpsultan Belediye Başkanı Remzi Aydın Bey’i ve bu projenin hayata geçmesi için yoğun gayret gösteren İrfan Çalışan Bey’i kutluyor, bu çalışmanın diğer belediyelere de örnek olmasını umuyorum.

ÇAYIROVA’NIN ÖNCÜ İŞLERİ...
Bu hafta içinde Kocaeli’nin Çayırova ilçesinde dolu dolu bir gün geçirdim. Önce Çayırova Belediyesi’nin özel olarak ilgilendiği ve özenle yetiştirdiği liseli genç arkadaşlara pürdikkat dinledikleri bir konferans verdim. Genç arkadaşlar Mustafa Kutlu ve Rasim Özdenören’i yutmuşlar! Sezai Karakoç okuyorlar...

Ne kadar sevindim bilemezsiniz!

Bu güzel atılımın gerisinde Çayırova Belediye Başkanı Şevki Demirci, Başkan Yardımcısı Mustafa Malkoç, Kültür ve Sosyal İşler Müdiresi Aysun Melek Çolak ve Çayırova’nın başka illere ve ilçelerimize örnek olacak güzel işlere imza atan Millî Eğitim Müdürü Azmi Tunç var.

Akşam bir okulu gezdik Azmi Bey’le. Akşemddin İHL. Müdürü de, öğretmenleri de, heyecanlı, dertli, güzel insanlar; ne güzel işler yapıyorlar öyle!

Okul ziyaretinden sonra okul müdürlerine Ivan Illich’in “Okulsuz Toplum” kitabı çerçevesinde bir konferans verdim. “Beyin trafoları yandı” müdür arkadaşların! Bana söylenen bu.

Çayırova Millî Eğitim Müdürü Azmi Bey’i çok sevdim; ayrıksı, idealist ve örnek bir yönetici!

Eyüp’ten de, Çayırova ilçemizden de umut biriktirdim, sevincimi sizlerle paylaşayım istedim.

Şehircilikte, eğitimde, kültür, sanat ve medyada dökülüyoruz ama Eyüp ve Çayırova, akışı tersine çevirebileceğimizin güzel örneklerini sunuyor bize -tıpkı Şehir Düşünce Merkezi’yle Esenler Belediyesi, Fikir ve Sanat Akademisi’yle Serdivan Belediyesi gibi...

Bu hafta bir de nefis bir eğitim projesine tanıklık ettim Düzce de. Okur Yayınları’nın sahibi Ünsal Ünlü kardeşimin bu çığır açıcı projesini de sonraki yazımda sizlerle paylaşacağım.

Güzel işler oluyor her şeye rağmen.

Umudumuzu diri tutacak, “kültür”ümüzü canlandıracak, gençliğimizi geleceğe hazırlayacak...Dikkat! Türkiye’nin sosyolojisi metamorfoz geçiriyor!

Yusuf Kaplan

12/11/2018 Pazartesi

Türkiye Gençlik STK’ları Platformu, gençlerdeki köklü kimlik değişimini ortaya koyan bir kamuoyu araştırması yaptı.

Elde edilen sonuçlar, gelecek adına düşündürücü hatta ürpertici!

Araştırmaya göre, gençlerin % 31’i kendini milliyetçi, % 29’u Atatürkçü, % 16’sı muhafazakâr, % 12’si dindar, % 11’i ise demokrat olarak tanımlıyor.

Bu sonuçları nasıl okumalıyız, peki?

TOPLUM, METAMORFOZ GEÇİRİYOR!
Önce hayatî bir noktanın altını çizmek gerekiyor: Gerçeklerle yüzleşmekten kaçanlar, gerçeklerin zamanla yol açacağı yıkımdan kaçamazlar. Gözardı edilen her gerçek er ya da geç suyüzüne çıkar ve sadece gerçeklerden doğrudan etkilenenleri değil gerçekleri görmek istemeyenleri de fenâ hâlde sarsar.

Yanlış giden bir şeyler olduğunda o yanlışları masaya yatırıp konuşmak yerine hasıraltı etmek bizi bir süre kurtarabilir ama gerçeklerin mutlaka suyüzüne çıkmak gibi bir huyu vardır.

Zamanında gerçeklerle yüzleşmeyenleri gerçekler perişan eder.

Bu gözlemleri daha doğrusu uyarıları yapmak zorundayım: Müslüman, gerçekleri yok sayamaz; zorlu gerçeklerle yüzleşir ve aşmanın yollarını bulmak için gayret gösterir.

Toplumun sosyolojisi büyük bir değişim geçiriyor Özal’lı yıllardan bu yana...

Son on yılda çok hızlı, başdöndürücü bir sosyo-kültürel çözülme yaşanıyor: Toplum, kabuk değiştiriyor: Değerlerimiz hızla aşınırken, sosyal yapımız ve dokumuz büyük bir sarsıntıyla karşı karşıya...

Türkiye’nin sosyolojisi kelimenin tam anlamıyla metamorfoz (başkalaşım) yaşıyor: Bu metamorfozu en yoğun olarak gençlerde gözlemliyoruz: Özellikle internetin, dolayısıyla a-sosyal medyanın hızla küreselleşmesiyle küre ölçeğinde ânında yayılan postmodern popüler kültür, genç kuşaklarımızı zihnen köleleştiriyor...

Toplumun bütün kesimlerinde, özellikle de muhafazakâr çevrelerde tehlikeli bir sekülerleşme süreci yaşanıyor: Bir yandan toplumu ayakta tutan İslâmî anlam, sembol ve zihniyet haritaları yerle bir oluyor; öte yandansa, değerlerimizin metamorfoz geçirmesinin kaçınılmaz sonucu olarak konformizm, yoksul ve kimsesizlere karşı duyarsızlaşma, çıkarperestlik, kariyerperestlik, egoizm virüs gibi yayılıyor...

Hız, haz ve ayartıya dayanan, düşünme ve duyma melekelerini iptal eden “pornografik” bir kültür üreten ve absürd kültürü küre ölçeğinde dolaşıma girdiren küresel dromokratik rejim, internet üzerinden sanal bir dünya icat ediyor; özellikle gençleri sanal dünyaya hapsediyor, sanal dünyada gençlerin zihinlerini delik deşik ediyor!

BAŞÖRTÜSÜ, GERÇEKLERİ ÖRTMEYE YARIYOR!
Yaklaşık on yıl önce, Türkiye’de toplumun iki kuşaklık zaman dilimi içinde İslâmî duyarlıklarını yitirmesine yol açacak, dahası, İslâm’ı, azınlıkların inandığı bir din derekesine düşürecek tehlikeli bir sekülerleşme süreci yaşadığına dikkat çekmiştim art arda yazdığım yazılarla.

Şimdi o vakitler dikkat çektiğim, uyardığım tehlikeli sürecin eşiğine gelip dayandığımız anlaşılıyor.

Toplumun sosyolojisi tepetaklak oldu: Daha on yıl öncesine kadar yapılan bütün kamuoyu yoklamalarında toplumun % 70-75’inin İslâmî-muhafazakâr kesimlerden oluştuğu gözleniyordu. Şimdi bu durum hızla tersine dönmeye başladı: Toplumda sekülerleşme oranı İslâmî-muhafazakâr kesimleri kasıp kavuracak kadar patlama eğilimi gösteriyor. İslâmî-muhafazakâr kesimlerin çocukları, kendilerini ebeveynleri gibi İslâmî-muhafazakâr kimlik üzerinden tanımlamıyorlar büyük ölçüde.

Dahası başları örtülü kız çocuklarının, İslâmî hassasiyetleri, dünyaları ve ilgileri yok! İstisnalar var elbette ama genel manzara bu, ne yazık ki! Başörtüsü, gerçekleri örtmeye yarıyor büyük ölçüde! Ürpertici olan noktalardan biri bu!

GENÇ KUŞAKLARA IŞIK SUNACAK, RUH KAZANDIRACAK KÖKLÜ BİR ATILIM ŞART!
Sultan Abdülhamid’in eğitim kurumlarından yetişen birinci kuşak, Abdülhamid’i tahttan indirdi; ikinci kuşaksa, Osmanlı’yı tarihten sildi!

Acı ama gerçek böyle, maalesef!

İçinden geçtiğimiz süreçte de benzer bir paradoksla karşı karşıyayız.

Şu an 15-25 arası kuşağın kahir ekseriyetinin İslâmî kimliği, duyarlıkları yok; olanlarınsa son derece sığ, yüzeysel ve kolaylıkla buharlaşabilecek bir görünüm arzediyor.

Türkiye Gençlik STK’ları Platformu’nun yaptığı kamuoyu yoklaması, söylediklerimi doğrulayan düşündürücü veriler sunuyor.

Bu veriler, dikkatle mercek altına alınmalı.

Ve genç kuşaklarımızı önüne katıp sürükleyen seküler popüler kültürün yıkımından kurtarmanın yolları üzerinde derinlemesine kafa patlatılmalı.

Genç kuşaklar, zihnen hızlı gelişiyor; bu, bir imkân aslında. Ama bu imkân değerlendirilemediği için gençlik çıkmaz sokakların eşiğine sürükleniyor...

Cemaatler, İslâmî vakıflar sadece kendi dar çevrelerine seslenebiliyorlar: Gettolaşma demek bu. Gettolaşma ve açıkça azınlık konumuna düşme ve bunu kabullenme!

Özetle, gençlik, alarm veriyor!

Kafka’nın çizdiği tablo, bu ülkede gerçek oluyor hızla...

Genç kuşaklarına kültürel aidiyet ve medeniyet bilinci kazandıramayan, klasiklerini özümsetemeyen, bilim, düşünce ve sanat dünyalarını, yeni bir dille, taze bir ruhla yeniden üretemeyen ve gençlerine buradan ışık sunamayan toplumlar, bağımsızlıklarını da, varlıklarını da koruyamazlar ve karanlığa gömülmekten kurtulamazlar!

Benden hatırlatması.

Vesselâm.

Hava, kurşun gibi ağır! Basîret şimdi lazım bize!

Yusuf Kaplan

16/11/2018 Cuma

17-25 Aralık sinsi darbe girişimiyle, Gezi kalkışmasıyla, Kürt-Türk gerilimi çıkararak ve 15 Temmuz darbe ve işgal girişimine kalkışarak Türkiye’yi dize getiremeyenler, toplumun fay hatlarını patlatarak, sinir uçlarını kaşıyarak, laik-dindar gerilimini tırmandırarak sosyal ve siyasî kaos oluşturmaya, böylelikle yeni 28 Şubat’lara zemin hazırlamaya çalışıyorlar!

Kerem ve Carter Karşıyaka'da
Kerem ve Carter Karşıyaka'da
Basketbol Süper Ligi ekiplerinden Pınar Karşıyaka, Galatasaray'dan Justin Carter ile Kerem Gönlüm'ü kadrosuna dahil etti.

Andımız’la başlayan sosyal ve siyasî kaos oluşturma süreci, Edirne’de 10 Kasım töreni sırasında yaşanan gerilimle ve Tekirdağ’da Atatürk heykeline yapılan provokatif baltalı saldırıyla sürüyor...

Türkiye’deki bazı Kemalist kesimlerle bazı İslâmî kesimler her tür provokasyona teşneler zaten. Gerek siyasî partilerin liderlerinin gerekse çeşitli sivil toplum kuruluşlarının ve cemaatlerin kendi çevrelerini ve toplumu sükûnete, sağduyuya çağırmaları gerekiyor.

Basîret ve feraset tam da bu zamanlarda lazım bize.

PROVOKASYONLARA DİKKAT!
Türkiye’nin küresel sistem tarafından kuşatılmaya, Türkiye’ye diz çöktürülmeye, terör belâsının YPG üzerinden uluslarasılaştırılmaya çalışıldığı, beka mücadelesi verdiğimiz zorlu bir zaman diliminde, toplumun, fay hatlarının patlatılarak sosyal ve siyasî kaosun eşiğine sürüklenmesi daha da kolaylaşacaktır -Allah muhafaza!

Gerek siyasîlerin gerekse toplumun özellikle çeşitli ideolojik kesimlere mensup sivil toplum kuruluşlarının ve kanaat önderlerinin, taraflarını ve toplumu sağduyuya davet etmeleri, basiretli ve ferasetli hareket etmeye çağırmaları gereken zorlu bir süreçten geçiyoruz.

Türkiye’nin güneyine konuşlandırılan terör tehdidi, sadece terör tehdidi değil Türkiye’nin güvenliğini ilgilendiren hem iç hem de dış tehdittir.

Fırat’ın doğusu, terör tehdidinden temizlenmediği sürece, Türkiye’nin içindeki fay hatlarının her zaman kolaylıkla patlatılabileceğini aslâ unutmamak gerekiyor.

Hem bütün siyasî partileri hem de toplumun bütün kesimlerini, Türkiye’yi sosyal ve siyasî kaosa sürükleyecek kutuplaştırıcı, fay hatlarını patlatacak söylemler ve eylemler konusunda son derece duyarlı olmaya, hassas davranmaya davet ediyorum.

Hem yöneticilerin ve bütün siyasî aktörlerin hem de toplumun bütün kesimlerinin şunu çok iyi bilmeleri gerekiyor: Şer güçler, Türkiye’nin sosyal ve siyasî kaosa sürüklenmesine yol açacak ilk büyük zaaf ânında Türkiye’yi karıştırmaktan hatta vurmaktan çekinmeyeceklerdir!

O yüzden Türkiye’nin sosyal ve siyasî kaosa sürüklenmemesi konusunda bütün kesimlerin sorumlu ve duyarlı hareket etmeleri gerekiyor.

Bugüne kadar Türk-Kürt çatışması oluşturmak istediler ama bu toplum, Müslüman feraseti ve basiretiyle izin vermedi buna.

“Andımız” tartışmasıyla hem Türk-Kürt gerilimi hem de laik-dindar gerilimi oluşturmak için inanılmaz çalışıyor fitne-fesat şebekeleri ve pespaye örgütlerle bunların emniyette ve yargıda yuvalanan tipleri!

Şu aşamada yapılmak istenen tezgâh şu: Bazı İslâmî kesimleri münferit olaylar üzerinden galeyana getirip infial oluşturularak hükümetin bazı İslâmî kesimlere, cemaatlere operasyon çekeceği izlenimi yayılmaya çalışılacak!

Sonuçta şöyle bir hava oluşturacaklar: Bakın, Hükümet, Tayyip Erdoğan, İslâmî cemaatleri temizliyor, diyecekler!

Bu, tam bir FETÖ söylemi ve projesidir. Bu söylem ve projeyle hareket eden emniyet ve yargıda yuvalanan bazı sinsi tipler gerek laik gerekse bazı İslâmî kesimleri provoke etmek için yoğun çaba gösteriyorlar!

Hükümetin bu konuda çok dikkatli olması, yargıda ve emniyette zaman zaman toplumun fay hatlarını patlatmak için gayret gösteren bu tür tiplere aslâ izin vermemesi, göz yummaması gerekiyor.

Hükümetin bu tuzağa düşmemesi, bunun için de İslâmî kesimlere karşı operasyon yapılıyor, havası oluşturulmasına karşı derhal harekete geçmesi gerekiyor.

Yargıda ve emniyette bazı tipler böyle bir imajın oluşması için yoğun gayret gösteriyor ya da hem FETÖ’nün hem de bizzat örgütlenmiş bazı Kemalist grupların emniyet ve yargıda yuvalanan adamlarına dikkat edilmesi gerekiyor!

Bu arada stadyumlar başta olmak üzere, kitlesel mekânlarda güvenlik önlemleri artırılmalı.

Yeni bir Bahriye Üçok veya Uğur Mumcu cinayetinin işlenmesine aslâ izin verilmemeli!

O yüzden, provokasyonlara karşı herkes ve her kesim azamî duyarlı ve dikkatli olmalı.

BİRBİRİMİZE SAYGI DUYMASINI ÖĞRENMEK VE BASİRETLE HAREKET ETMEK ZORUNDAYIZ!
Bütün kesimlere şunu söylüyorum: İslâmî değerlere de, laik tercihlere de birbirlerini aşağılamadıkları sürece saygı duymasını öğrenmek zorundayız.

Türkiye’de vulger bir Kemalizm dalgası tırmanma eğilimi gösteriyor.

Muhafazakâr Kemalizm diye bir şey türedi ayrıca. Bu bir savrulmadır.

Kemalizm’in üstelik de son derece vulger, sloganik ve zaman zaman tehditkâr / şımarık biçimler kazanacak ölçüde tırmanma eğilimi göstermesinin birincil nedeni, İslâmî kesimlerin İslâm’ı iyi temsil edememeleri, gerek siyasette, gerek sosyal ve iktisadî hayatta İslâmî ilkeleri su gibi harcamalarıdır.

İslâm’ı hakkıyla temsil edemeyişimiz, toplumda bir boşluk oluşturdu ve bu boşluk vulger Kemalizm tarafından dolduruluyor; ama bu geçicidir.

Geçicidir; zira biz İslâm’ı hakkıyla temsil edebilirsek, hiçbir beşerî ideoloji, İslâm’ın, İslâmî duyarlıkların önüne geçemez.

Özetle: Türkiye, beka mücadelesi verirken, üstelik de seçimlere gidilirken, ülkeyi sosyal ve siyasî kaosa sürükleyecek projeleri, toplumun bütün kesimleri olarak basiretimizi ve ferasetimizi kuşanarak püskürtebiliriz.

Bu süreçte emniyette ve yargıda yuvalanan bazı “tiplerin” ülkeyi gerecek, fay hatlarını patlatacak “işler” yapmalarına hükümet aslâ göz yummamalı!Türkiye’nin Kemalizm’le imtihanı

Yusuf Kaplan

18/11/2018 Pazar

Önceki yazımda, İslâmî kesimlerin provokasyonlar konusunda dikkatli ve duyarlı olmaları gerektiğini vurgulayarak basiretli olunması çağrısı yapmıştım.

Bu yazıda ise, bu kez, Kemalist / laik kesimlere, akl-ı selim, basiret, sağduyu çağrısı yapacağım.

Kemalizm eleştirilerimi, hakaret etmeden, açıkça, dürüstçe yazacağım; umarım, Kemalist kesimler (örneğin Odatv’nin, her Kemalizm yazımdan sonra yaptığı gibi!) “vurun abalıya!” ilkelliğiyle değil, hoşlarına gitmeyen teorik gözlemlerimi benimsemeseler de söylediklerim üzerinde düşünmeye çalışarak sağduyuyla tepki verirler.

ABSÜRTLÜKLER ÜLKESİ!
Marx, “ben Marksist değilim” demişti, putlaştırılacağını anladığı için.

Mustafa Kemal’in de, “Atatürk” adını alınca, “ben Kemalist değilim” dediği rivayet edilir ama bunu gerçekten söylemiş midir, bilmiyorum. Eğer söylemişse, Kemalistler tarafından pek dikkate alınmadığı anlaşılıyor.

Son yıllarda, Kemalizm, özellikle de Atatürk kullanılarak ülkedeki gerilim hatları patlatılmaya çalışılıyor. Kendilerini laik olarak gören bazı partiler, hiç de sivil olmayan bazı sivil toplum örgütleri, ülkenin bütünlüğünü, birliğini ve dirliğini tehlikeye sokacak bu tür gerilim stratejilerini tepe tepe kullanarak kitleleri sokağa dökmekten çekinmiyorlar!

Dürüst olalım: Bu ülkede, din de, Atatürk de, bazı odaklar tarafından ülkenin fay hatlarını patlatmakta ürpertici şekillerde kullanılabiliyor.

Gerçek dindarların da, gerçek Kemalistlerin de buna itiraz etmeleri beklenir; ama nâfile. Nâfile; çünkü burası Türkiye: Sürreel, absürt gerçeklerin, gerçeklerden daha gerçek olarak görüldüğü, semboller üzerinden kavga edilen bir ülke burası!

PRANGALAR KIRILMADIĞI SÜRECE...
Bu absürtlüklerin nedeni ne, peki?

Kemalizm, ilerlemeci ve pozitivist bir ideolojidir. Ama TDK (Türk Dil Kurumu) Sözlüğü, bir zamanlar “Kemalizm, Türklerin dinidir” diye tanımlamıştı Kemalizm’i!

Toplumu, Batılılılaştırmanın (doğrusu, İslâmî kimliğinden, duyarlıklarından ve iddialarından uzaklaştırmanın) aracı olarak kullanılmamış mıdır Kemalizm ve Kemalizm üzerinden laiklik?

“Fikri hür, vicdanı hür kuşaklar” yetiştirmeyi amaçladığı ifade edilen bir ideolojidir Kemalizm. Ama uygulamaları öyle midir?

Hele de gelinen noktada kendilerini Kemalist, dolayısıyla laik olarak adlandıranlar, gerçekten fikri hür kişiler midir yoksa başkasına saygı duymayan, Kemalizm’i ve dolayısıyla laikliği topluma dayatmaktan, bunu da zor kullanarak yapmaktan, sözgelişi her fırsatta “ordu göreve!” pankartları taşımaktan, sosyal medyada Atatürk’ü kutsayan, “Atatürk’ün ilah olduğunu” söylemekten, sözkonusu İslâm olduğunda, her tür hakareti yapmaktan, toplumun kahir ekseriyetini oluşturan muhafazakâr / dindar kesimlere şımarık bir dille kin kusmaktan çekinmeyen, bundan en küçük rahatsızlık bile duymayan, toplumun bütünlüğünü, dirliğini, birliğini umursamayan, kelimenin tam anlamıyla akıl tutulması yaşayan absürt, toplumun geleceğini tehlikeye sokacak ürpertici bir görünüm sergiliyorlar!

Bu absürtlüklerin temel nedeni, laikliğin din katına yükseltilmesi, eğitimden siyasete, sosyal hayattan kültür hayatına kadar her alanda Kemalizm’in Demokles’in kılıcı gibi kullanılması, laiklik uygulamasının sorgusuz-sualsiz bir prangaya dönüştürülmesidir.

Bu ülkede, devrimler, laiklik adına topluma dayatılmadı mı?

Bu ülkede, darbeler, laiklik ve Kemalizm adına yapılmadı mı?

Bu ülkede, toplumun İslâmî duyarlıkları, laiklik adına aşağılanmadı mı, “gericilik, irtica” olarak yaftalamadı mı 90 küsur yıldır?

“FİKRİ HÜR” NESİLLER Mİ, AKIL TUTULMASI YAŞAYAN EZBERCİ “TİPLER” Mİ?
Kemalizm, son bir kaç yılda, “fikri hür, vicdanı hür kuşaklar” yetiştirmek şöyle dursun, ülkede toplumun fay hatlarını patlatacak, toplumda nefret tohumları eken, kendilerinin dışındaki kesimlere kin besleyen sloganik, vulger, ezberci bir ideolojiye dönüştürüldü.

Ülkede Atatürk veya Kemalizm üzerinden provokatif eylemler oluyor: Kemalist çevreler, sanki bu ülke Fadime Şahin’ler üzerinden ürpertici provokasyonlar yapılmamış gibi, çarşaf giydirilen kişiler kullanılarak, Atatürk heykellerine saldırtılan provokatif eylemlerin ülkeyi sosyal ve siyasî kaosa sürüklemek için tezgâhlanmış olabileceğini bile göremeyecek, aksine, “bakın yobazlara, Atatürk’e saldırıyorlar” diyecek kadar akıl tutulması yaşadığını bu insanlara birilerinin anlatması gerekiyor.

Empati yapmak istiyorum: Atatürk’e saldırı, elbette Kemalist / laik çevrelerin tepesini attıracaktır. Ama bu tür eylemlerin provokasyon olabileceğini niçin görmüyorlar ya da göremiyorlar peki?

Atatürk’ü kutsadıkları için olabilir mi, meselâ?

Ama bunun temel nedeni bu olsa da, görünürdeki nedeni, Erdoğanfobi’dir. Erdoğan’a, Erdoğan üzerinden İslâmî kesimlere kin ve nefretle bakıyor olmaktır.

ENERJİMİZİ SU GİBİ HARCIYORUZ, FARKINDA MISINIZ?
Kemalizm’in yaklaşık bir asırlık seyrü seferine bakınca, Türkiye’nin Kemalizmle imtihanının hiç de kolay geçmediğini görüyoruz.

Bundan sonraki süreçte, sağduyu galip gelir mi?

Bunun en önemli şartlarından biri, Kemalist / laik çevrelerin “Atatürk’e, Kemalizm’e saygı duyulmalı” çağrılarına karşılık, Kemalistlerin / laik çevrelerin İslâm’a asgarî düzeyde de olsa saygı duymaları ve her olayda İslâmî kesimleri “gerici, yobaz, irticacı” diye yaftalamaktan, kendi düşüncelerini ve laik inançlarını topluma dayatmaktan vazgeçmeleri gerektiğini anlamalarıdır.

Önceki yazımda da dikkat çekmiştim: Başkalarının, bizim gibi düşünmeyenlerin kutsallarına saygı duymak zorundayız. İslâm, başkalarının kutsallarına hakaret etmeyi yasaklar.

Benzer bir tavrı, Kemalist / laik çevrelerden de beklemek hakkımız.

Eğer toplumun bütün kesimleri olarak prangalardan kurtulamazsak, Türkiye’nin Kemalizm’le imtihanı ağır geçmeye, bu ülkeyi yormaya, enerjisini su gibi harcamaya devam edecek...

O yüzden, devlet, toplumun farklı kesimlerine karşı kin ve nefret tohumları eken kişi, kurum ve kuruluşlara izin vermemelidir.

.Tehlike büyük: Peygambersiz, âmentüsüz bir İslâm icat etmek istiyorlar!

Yusuf Kaplan

19/11/2018 Pazartesi

Adım adım “geliyorum!” diyen bir felâket var: Peygambersiz, mezhepsiz ve âmentüsüz bir İslâm icat etmek istiyorlar!

Burada söyleyeceklerim hayâtî: Özelde Müslümanların, genelde insanlığın geleceğiyle ilgili.

Daha önce burada yayımlanan bir yazımı gözden geçirerek bir kez daha paylaşmak istiyorum.

İSLÂM’DAN SÖZETMEK, GELECEK’TEN SÖZETMEKTİR
İslâm’dan, İslâm medeniyetinden, İslâm tarihinden sözetmek, gelecekten sözetmektir.

İnsanlığın susuzluğunu giderecek ruh aşısı yapmak, yaralanan insanı, tarûmâr edilen tabiatı, savaşlardan bîtap düşen dünyayı darusselâma / barış yurdu’na buyur etmektir.

İnsanlığın adalete, hakkaniyete, sulh ve selâmete ekmek kadar, su kadar ihtiyaç hissettiği şu dondurucu kış mevsiminde insanlığı bahara, umuda ve hakikat medeniyeti ufkuna davet etmektir.

İslâm medeniyeti, hakikati, erdemi ve fazileti yüceltti; bütün medeniyetlerle temasa geçti, hiçbirini yok etmedi; hepsinden beslendi, hepsini besledi; en önemlisi de insanlığın binlerce yıllık çürümeye terkedilmiş medeniyet birikimini aldı, korudu, yaşattı, aştı ve bütün insanlığa ulaştırdı.

BATILILAR, GÜCÜ KUTSADILAR, İNSANLIĞA KAN KUSTURDULAR!
Batılılar, ne yaptılar, peki?

Gücü kutsadılar, insanlığa kan kusturdular. Dünyayı kutsadılar, insanı dünyanın tutsağı yaptılar.

Modern sosyal teorinin “kurucu baba”larından Max Weber’in -daha önce de yeri geldikçe zikrettiğim- hayatî tespitinde enfes bir şekilde özetlendiği gibi modern Batılılar, insanı “demir kafes”e hapsettiler. Ve insanlığı iki varoluşsal sorunun eşiğine sürüklediler: Anlam krizi ve özgürlük kaybı.

Foucault’nun “modernliğin hapishanesi” dediği şey, böylesi bir şeydi işte!

Dünyayı bir düğmeye basarak yok edecek ayartıcı silahları yaptılar, bütün medeniyetlerin kökünü kazıdılar.

Ezberlerimizi çöpe atalım ve sadece bu ülkede Batı’nın kutsandığını, Batı’ya ilişkin, bizzat Batılı düşünürler tarafından yapılan hayatî eleştirilerin bile yoksayıldığını görelim artık!

ŞARK MESELESİ VE ÖTESİ...
Batılılar, iki asır önce bir “Şark Meselesi” icat etmişti. Şark Meselesi, münhasıran bizim için geliştirilmişti. İki ayağı vardı.

Birincisi: Osmanlı’yı Avrupa’dan, Müslümanları tarihten uzaklaştırmak. Bunu başardılar kesinkes.

İkincisi de, Müslümanları, İslâm’dan uzaklaştırmak. Yüzyıldır, özellikle de son çeyrek yüzyıl boyunca, bunu hayata geçirmeye çalışıyor Batılı emperyalistler.

ÜÇ TEHLİKELİ PROJE
Burada üç ana proje, adım adım hayata geçiriliyor:

1- Kendilerinin icat ettikleri terör örgütlerini kışkırtarak, İslâm’ı terörle özdeşleştirmek, dünyanın İslâm’dan nefret etmesini, Müslüman kitlelerin İslâm’dan uzaklaşmasını sağlamak.

2- Ilımlı İslâm projesiyle İslâm’ı sekülerleştirmek / protestanlaştırmak, İslâm’ın ruhunu “bitirmek”, İslâm’ı hayattan uzaklaştırarak, inancı, bireysel bir inanç meselesine hapsetmek, ümmet fikrini ve medeniyet ufkunu yok etmek.

3- Sonuncusu ve en önemlisi, hedeflenen projenin sonucu olarak, İslâm’ın ana kaynakları konusunda şüphe uyandırmak. Hadisleri ve mezhepleri tartışmaya açarak “Peygambersiz İslâm” projesini uygulamaya koymak ve Müslümanların akîdelerini tarumâr etmek.

Böylelikle İslâm’ı dize getirmek ve küresel sisteme, seküler-kapitalist-pagan Batı uygarlığına yalnızca İslâm’ın meydan okumasını sağlayan sarsılmaz fikrî, akîdevî ve siyasî imkânlarını ve kaynaklarını paçavraya çevirmek!

Burada âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz’in (sav) konumunun sarsılması, bunun da ayartıcı bir yola başvurularak -hadislerin tartışmaya açılarak- yapılması, Müslümanların tarihlerinde, daha önceki dönemlerde yaşamadıkları en ürpertici proje.

ÂMENTÜMÜZÜN SÜTUNLARINA SALDIRIYORLAR!
Mezheplerin hedef tahtasına yatırılması, çok tehlikeli.

Mezhepsiz din olmaz. Bırakınız dinleri, bütün ideolojilerin bile farklı fraksiyonları, yorumları vardır. Mezhepler, dinlerin yeni durumları sâbiteler ışığında yorumlayarak çağ kurmalarını sağlarlar.

İslâm’ın mezheplerini, sanki bir mezhep çatışması varmış gibi bir siyasî kargaşa icat ederek hedef tahtasına yatırmak, “mezhepsizliğin” tek mezhep olacağı, dini, önüne gelenin kafasına göre yorumlayacağı bir zihinsel kaos ve entelektüel anarşiyle sonuçlanacaktır.

Oysa mezhepler, sâbiteleri korur, değişkenlerin sâbiteleri yutmasını önler.

Dahası, bütün değişkenlerin / değişen şartların, sâbite’ler ışığında yorumlanma çabasının önünü açar. Meselenin püf noktası tam da burası işte. Eğer mezhepleri yok ederseniz, değişkenlerin sâbiteleri, sarsılmaz vahyî ilkeleri ve ölçüleri yerle bir etmesinin önünü sonuna kadar açmış olursunuz!

Sonuçta, ortada dinden eser kalmaz. İnsanlar, dine uyacağına, dini kendilerine, kendi arzu, çıkar ve keyiflerine uydurulurlar.

Öte yandan daha da önemlisi, Hz. Peygamber’i (sav) devre dışı bırakan bir din, kısa devre yapar.

Batılılar, bunu, kendi tarihlerinden (Protestanlığın yol açtığı büyük yıkımdan ötürü) çok iyi biliyorlar ve o yüzden son büyük saldırı olarak Efendimiz’i (sav) hedef tahtasına yatırıyorlar.

Peygambersiz din olmaz, peygambersiz din, din olmaktan çıkar. Önüne gelen kendini Hz. Peygamber’in yerine koymaya kalkar!

Batılıların en önemli hedeflerinden biri, bütün dinleri bitirerek, afyon olarak kullanılabilecek sahte, tek bir din icat etmek. Bunu iyi bilelim. Böylece bütün dinleri küresel sisteme boyun eğdirerek, sistemin önündeki engelleri nihâî olarak yok etmek.

Özetle, gelen tehlike çok büyük: Âmentümüzü târumâr etmek, “Peygambersiz İslâm” icat etmek, böylelikle İslâm’ın yeniden ayağa kalkmasını mümkün kılacak temellerini yerle bir etmek istiyorlar. Bunun için, içimizdeki beyinsizleri, proje tipleri kullanıyorlar!

Müteyakkız olmak, bu saldırıyı püskürtmek zorundayız. Vesselâm.

Mevlid geceniz mübarek olsun; kardeşliğe ve huzura, birliğimize ve dirliğimize vesile olsun.Bir kültür felsefesi: Ontolojik şiddet ya da kültürü de yok eden kültür

Yusuf Kaplan

25/11/2018 Pazar

Çağımız güya “kültür” çağı: İletişim ve bilişim endüstrisinden film, televizyon, sanat, eğlence, spor ve kültür endüstrisine kadar kadar “kültür”, çağın dinine dönüşmüş durumda.

“Kültür” sözcüğünü özenle ve özellikle tırnak içine alarak kullanıyorum. Çünkü kültürü de yok eden bir “kültür”den sözediyoruz.

Doğru tanımlama şu aslında: Çağımız “kültür” çağı değil, “kültürel”in hâkim olduğu çağ; her şeyi kültürleştirerek kültürü de yutan bir ağ.

Kültür, en netameli kavramlardan biri: Kültürel ise kültür’den de netameli.

Kültür, kabaca, bir hayat tarzı, bir duyma, düşünme, duyarlık biçimi.

Kültürel ise, her şeyin kültürleştirilmesi: Siyasetin kültürleştirilmesi, ekonominin kültürleştirilmesi, dinin kültürleştirilmesi, cinsiyetin kültürleştirilmesi.

Bir şeyin kültür/el/leştirilmesi, içinin boşaltılması, anlamını yitirmesi, özünü, ruhunu, kendine özgü özelliklerini kaybetmesi ve tüketim nesnesine dönüştürülmesi demek.

Özlü bir deyişle, bir şeyin kültürelleşmesi, “gösteren” özelliğini yitirmesi, “gösterilen”e dönüştürülmesi demek.

Görselliğin hâkim olduğu bir dünya, gösterilen’in krallığını ilan ettiği, gösteren’i yuttuğu, yok ettiği, bir dünya.

“Gösteren”, bir “şey”in neyse o olarak varolması demek. Gösteren’in gösterilene dönüşmesi ise, pornografikleşmesi, estetize edilerek ayartı nesnesine dönüştürülmesi ve tüketilmesi demek. Bir şeyin kendisini neyse o olarak sunması değil, bir şeyin nasıl görülmek isteniyorsa öyle sunulması demek.

Siyasetten örnek vereyim: Tayyip Erdoğan, Türkiye’nin cumhurbaşkanı. Tayyip Erdoğan’ın “diktatör” olarak sunulması, “Cumhurbaşkanı”nın başka bir şeye dönüştürülmesidir. Burada kültürel’in hegemonyasına ve gerçeği deforme ederek yeni, sahte bir gerçek icat etmesine tanık oluyoruz: Sembollerin gerçeğin yerine geçmesine, ayartıcı, estetize edici yöntemlerle gerçeği yutmasına tanıklık ediyoruz.

Bir başka örnek Mustafa Kemal Atatürk’ün kültleştirilerek, kültürleştirilmesi örneğidir. Bir tarihte yaşamış Mustafa Kemal Atatürk var; bir de Atatürk kültü üzerinden üretilen, sembolik anlam yüklenen bambaşka bir Atatürk var. Atatürk kültüne dönüştürülerek kültürleştirilen Atatürk, kutsanan ve her türlü kullanıma hazır hâle getirilen bir insanüstü varlık hâline geliyor.

Bir başka örnek de küresel ölçekte İslâm’ın şiddetle, terörizmle özdeşleştirilmesi, böylelikle gerçek İslâm’ın içinin boşaltılması, sembolik anlam haritaları üzerinden üretilen sahte bir İslâm’ın gerçek İslâm’ın yerine yerleştirilmesi, böylelikle bir dünya tasavvuru, bir varoluş kaynağı, bilgi kaynağı, oluş kaynağı, mimari, sanat, düşünce ve hayat-dünya olarak İslâm’ın anlamını yitirmesidir.

Özetle... Sembollerin gerçeğin yerine geçmesi, tam anlamıyla ontolojik şiddet üretiyor: Semboller üzerinden üretilen “kurmaca, icat edilmiş yapay gerçek”, gerçeğin yerine geçiyor. Gerçeği buharlaştırıyor. Daha da vahimi şu: Sanal / sembolik gerçek, gerçekten daha gerçek oluyor.

Sözün özü, sembol, gerçeğin yerini aldığında gerçek gerçekliğini yitiriyor, dünya veya ülke bir anda semboller savaşının gerçekleştirildiği bir şiddet arenasına dönüşüyor.

Her şeyin kültürleştirilmesi, sembolik bir niteliğe büründürülmesi, sembolik olan’ın gerçeğin yerine yerleştirilmesi gerçekliğin gerçeği de hakikatin kendisini de yok etmesine yol açıyor.

Sonuçta, her şeyin kültürelleşmesi, sembolik niteliğe büründürülmesi, kültürün din katına yükseltilmesine, bu da, gerçeği gerçekliğe, hakikati sahte’ye kurban ediyor...

Özgürlük tutsaklığı, kulluğun öz-ü-gürleştirici gücü

Yusuf Kaplan

26/11/2018 Pazartesi

Özgür bir dünyada yaşadığımızı söyleyebilir miyiz?

Görünüşe bakılırsa özgürlüklerin tavan yaptığı bir çağda yaşıyoruz; peki, gerçekte de öyle mi?

Özgürlük kavramı kadar iğdiş edilen, çarpıtılan, “sömürülen” başka bir kavram olmasa gerek şu çivisi çıkmış, feleğini şaşırmış dünyada.

Çağımızda hem köleleşmenin, hem de her türlü köleleştirme biçiminin adı oldu “özgürlük”.

İnsanlık, özgürlük kavramının tutsağı, her şeyden önce.

İnsanın, kendi beninin, bedeninin, bencilliğinin, fetişlerinin köleleştirici, ayartıcı, çarpık özgürlük anlayışından kurtulması, özgürleşmesi gerekiyor gerçekten özgürlüğüne kavuşabilmesi için.

Bütün cinayetler, bütün işgaller, bütün köleleştirme biçimleri, bütün hâkimiyet kurma biçimleri, özgürlük adına, özgürlük için gerçekleştiriliyor çağımızda!

Sözgelişi, Amerika, işgal ettiği her yeri “özgürlük götürmek, demokrasi götürmek” için işgal ediyor!

Ama bu çağa özgürlük çağı deniyor!

KULLUK BİLİNCİYLE ÖZGÜRLEŞİR İNSAN...
Türkiye’de hem özgürlük kavramı hem de kulluk kavramı son derece çarpık anlaşılıyor. Özellikle de metamorfoz yiyen entelijansiya tarafından.

İnsan, kuldur. İnsanı beşerlikten insanlık makamına yükselten kul olma bilincidir. İnsan kul olduğunu bildiği, kulluk bilincine erdiği zaman insan olur ve insanlaşma, olgunlaşma, inkişaf etme, dolayısıyla kendini, eşyayı ve Rabbini keşfetme yolunda mesafe kateder oysa.

Kulluk, en yüce makamdır. Kulluk, asaletin, nezaketin, nefasetin, merhametin, muhabbetin, adaletin, hakkaniyetin, selametin anahtarıdır.

Peygamberimizin (sav) kulluğu, elçiliğinden önce gelir. O yüzden en yüce kul, en yüce insan Kâinâtın Övüncü, Kıvancı Efendimiz’dir (sav). Efendimiz’dir; çünkü âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir.

Evet, kulluk, en yüce makamdır. İnsan, sadece Allah’a kul olduğu zaman, özü gürleşir, fıtratını korur, o zaman insanlığını farkederek özgürleşir, kendine gelir, rahmet kanatlarını gerer bütün varlığa...

İnsan Rabbine kul olmadığı zaman, başka her şeye kul olmasının yollarını sonuna kadar açar. Rabbine kul olamayan insan, ya kula kul olur, ya da paraya-pul’a.

Bu yakıcı gerçeği bütün büyük düşünürler dile getirmiştir. Sözgelişi, ateist psikanalist Lacan, “insan, Tanrı insancını yitirdiği andan itibaren her şeyi tanrılaştırmaya başlar” demiştir.

Yine Goethe, “en iyi köleler, kendilerini özgür zanneden kişilerdir” tespitini yapmıştır.

Özetle, Rabbini bulamayan insan, kendini de bulamaz, yolunu da.

Rabbine kul olamayan insan, kendini de bitirir, hayatı da.

YALNIZCA İMAN EDEN MÜ’MİN YERYÜZÜNDE EMNİYETİ TEMİNAT ALTINA ALABİLİR
İman, kişinin mevzisini bilmesidir; mevzisini ve mevzusunu; niçin yaratıldığını, dünyanın kendisinden ibaret olmadığını, diğer varlıkların değerini, diğer varlıklar arasındaki yerini, diğer varlıklarla nasıl iletişime, irtibata geçeceğini... bilmesi.

Mevzisini ve mevzusunu bilen insan tevazu sahibi insandır; başkalarını tanıyan, başkalarına saygı duyan kişi odur. O yüzden dünyanın kendinden, kendi bencilliklerinden, kendi arzu ve heveslerinden ibaret olmadığının şuuruna ancak mevzisini, mevzusunu bilen, tevazu sahibi insan, yani mü’min erebilir.

Mü’min, iman eden kişidir. İman, insanı, ama bütün insanları sevmenin, bütün insanlarla, bütün varlıklarla, dağla taşla uçan kuşla irtibata geçebilmenin, konuşabilmenin, komşu olabilmenin, komşuluğunun hakkını yerine getirebilmenin sigortasıdır.

Dahası sadece iman eden mü’min kişi, Allah’ın kendisine ruhundan üflediği, emaneti verdiği, bu emanetle yeryüzünde emniyeti teminat alma yükümlülüğüyle mükellef kılındığı şuuruna varabilen kişidir.

Bunun muhteşem örneklerini tarih boyunca insanlığa sunduk biz.

Kudüs’te sadece dört asır hükmettik ama kimseye zulmetmedik; deyim yerindeyse, kimsenin burnu kanamadı. Oysa Kudüs, Müslümanlardan önce de, cehenneme çevrilmişti; Müslümanlardan sonra da cehenneme çevrildi, insanların özgürlüğü yok edildi.

Özetle, kulluğunun bilincinde olan insan, özgürdür ve kulluğunun bilincinde olan insan, insanlığa özgürlük sunabilir ancak.

Tarih, bunun tanığıdır. Medine’de muazzam ilk örneği ortaya konuldu bunun Rahmet Peygamberi (sav) tarafından. Sonra da tarih boyunca Medine’den süt emen Bağdat’ta, Şam’da, Timbuktu’da, Delhi’de, Buhara’da, Taşkent’te, İstanbul’da, Kurtuba’da, Kahire’de, Balkanlar’da güzel örnekleri sunuldu bütün insanlığa.

ÇAĞIMIZDA İNSAN ARAÇLARI KULLANACAĞINA ARAÇLAR İNSANI KULLANIYORSA, İNSAN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ YİTİRMİŞ DEMEKTİR
Çağımızda insan araçları kullanacağına, sözümona özgürleşme adına, araçların, her tür aracın kulu-kölesi olabiliyor ve araçlar tarafından kullanılıyor: İnsanlığını kaybediyor, özgürlüğünü yitiriyor, araçların kölesine dönüşüyor...

Oysa yalnızca Allah’a (cc) kul olan, Allah’a kul olduğunun bilincinde olan, ona göre hayatını yaşayan insan, araçların, arzuların, başka insanların kulu-kölesi olmaktan kurtulur.

Kulluğunun bilincinde olan insan, yeryüzünde tanrılık taslamaya, azmanlaşmaya, dünyayı kutsamaya ve dolayısıyla dünyanın tutsağı olmaya kalkışmaz, aksine, emniyeti teminat altına alma kaygısıyla yaşar ve hayatı yaşanılır kılar...Batı’nın büyük felsefî yanılgısı ve Batı’yı sar/s/acak Paris yangını

Yusuf Kaplan

3/12/2018 Pazartesi

Paris’i cehenneme çeviren, Paris şairinin yüzyıl öncesinden haykırdığı gibi Paris’te “cehennemde bir mevsim” yaşanmasına yol açan Paris yangını’nın yavaş yavaş bütün Avrupa’ya sıçrayacağı anlaşılıyor. “Sarı yelekliler”in (görünüşte akaryakıt zammına karşı) sadece Paris’te değil Fransa ölçeğinde başlattıkları isyan, daha şimdiden Brüksel’e ve Hollanda’ya da sıçradı...

Paris yangını, Haçlı seferlerinden itibaren başlayan bin yıllık zulmün; sömürgecilik ve emperyalizm saldırganlıklarıyla süren yaklaşık beş asırlık dünyayı talan etme, yağmalama barbarlığının, Batı uygarlığını eşiğine sürüklediği kaçınılmaz sonun habercisidir.

Bu kadar mazlumun âhının bu dünyada bile karşılıksız, cezâsız kalacağını düşünmek abestir.

Paris yangını, Batı uygarlığının ekonomik, siyasî ve kültürel sömürgeciliğinin ve emperyalizminin önce Batı toplumlarını cehenneme çevireceğinin işaretidir.

Bu da bir şey mi!

Yangının büyüğü, daha sonra saracak Avrupa’yı, Batı’yı... Saracak ve fenâ hâlde sarsacak... Bu sarsma, Batı’yı sarsıp kendine getirir mi, bilinmez.

PARİS’TEN AVRUPA’YA SIÇRAYACAK BÜYÜK YANGININ TEMELİ: BATI’NIN BÜYÜK FELSEFÎ YANILGISI
Paris yangını’nın kıvılcımını çaktığı müstakbel büyük yangın, Batı uygarlığının felsefî olarak üzerine inşa edildiği büyük yanılgı’nın kaçınılmaz sonucu. Bu felsefî yanılgı meselesine birazdan geleceğim...

Bu büyük felsefî yanılgının ürünü olacak büyük yangın, içerde ve dışarda azmanlaşan, bütün insanlığa karşı acımasızlaşan emperyalist Batı uygarlığının, dışardan bir saldırıyla değil, içeriyi cehenneme çevirecek büyük bir yangınla içerden, kendi kendini imha etmesine yol açacak...

Bunun ilk çarpıcı ve ürpertici örneğini çeyrek asırlık bir zaman dilimi içinde yüzyıl öncesinden patlak veren ve dünyayı cehenneme çeviren, 1648 Westfalya Anlaşması’yla temelleri atılan Avrupa Dünya Düzeni’ni tarihe gömen iki büyük dünya savaşında gördük bütün insanlık olarak.

Birinci ve İkinci Dünya Savaşı’yla yaşanan küresel felâket, Avrupa için sonun başlangıcıydı.

Başta Nietzsche ve Dostoyevski olmak üzere, belli başlı büyük düşünürler ve sanatçılar, pagan Batı uygarlığının yol açtığı insanın iç dünyasındaki ontolojik yangının, insanın dış dünyasına da sıçrayacağını, insanı ruhsuzlaştıracağını, dünyayı cehenneme çevirecek bir ontolojik yok oluş felâketine neden olacağını önceden haber vermişlerdi o derinlikli öngörüleriyle.

RUHLARI SARAN KORKU VE ACIMASIZLIK
Sadece kendini düşünen insan, korkaktır.

Dünyanın sadece kendi etrafında döndüğünü düşünen insansa, zavallı.

İnsan üzerinden kurduğum bu cümleleri daha geniş ölçekte toplumlar ve medeniyetler üzerinden de kurabiliriz.

Sadece kendini düşünen toplumlar ve medeniyetlerin ruhuna korku hükmeder.

Dünyanın sadece kendileri etrafında döndüğünü vehmeden toplumlar ve medeniyetler, orta ve uzun vadede insanî özelliklerini yitirirler, dünyayı çiftlikleri olarak görürler, sonunda acımasızlığın, azmanlaşmanın kölelerine dönüşürler ve bunun bedelini hem içerde hem de dışarda çok ağır öderler.

Bütün bu gayr-ı insanî tutumların ve durumların insanlığa ödettiği bedel de cabası, elbette.

TRAJEDİ’DEN “PORNOGRAFİ”YE...
Batı uygarlığı sadece kendini düşünen ve dünyanın sadece kendi etrafında döndüğünü vehmeden, bütün insanlığa pahalıya mal olacak bu iki ürpertici felsefî yanlışlık üzerine inşa edildi.

Bu iki kurucu felsefî yanlışlığın daha derin, daha köklü bir felsefî temeli var: Batı uygarlığının, ontolojisinin olmaması, sadece epistemoloji üzerine kurulması.

Ontolojisiz bir uygarlık tanrısızdır; sahte tanrılar icat eder, onlara sığınır.

Trajedi, kaderidir. Tanrı’sız bir dünyanın kapanıdır trajedi.

Trajediyle yaşanmaz.

Trajediyi örtmek, ötelemek gerekir. Bunun yolu da “pornografi”ye sığınmaktan geçer.

Ontoloji, “niçin?” sorusunu sordurtur insan sürekli olarak. Ontolojisiz, sadece epistemolojiye mahkûm olan bir uygarlık, “niçin?” sorusunu hem bilmez hem de soramaz zaten.

Epistemoloji, “nasıl?” sorusuna dayanır.

Ontoloji, “olma” çabasının izini sürer; epistemoloji, “sahip olma” güdüsüyle insanı güder, “pornografi”ye, “pornografi”nin insanın düşünme ve duyma melekelerini iptal eden ayartıcı, köleleştirici dünyasına hapseder...

İşte burada özetlediğim felsefî mülahazalar nedeniyledir ki, pagan Batı uygarlığı, insanın anlam sorununu ıskalar, amaçlarla uğraşmaz, araçlara hâkim olma, araçlara hâkim olarak dünyaya hâkim olma güdüsüyle hareket eder.

Bu da, insanı, kaçınılmaz olarak, araçların kölesi hâline getirecek yapı taşlarını döşer...

Özetle... Paris yangını, bugün olmasa bile yarın bir sarmal gibi büyüyecek, bütün Avrupa’yı yakacak, Amerika’yı yakacak...

Orta ve büyük ölçekli bir ekonomik kriz, Avrupa’nın cehenneme dönmesi için kâfidir!

DÜNYA BİZE GEBE, BİZ HAKİKATE...
Bu yangının, sonunda, dönüp dolaşıp bütün dünyayı yakmaması için köklü, güçlü fikrî, felsefî hazırlıklar yapmak; insanlığın önünü açacak, dün olduğu gibi yarın da insanlığa insanca yaşayacağı, adaletin, hakkaniyetin, sulhün ve selâmetin hâkim olacağı bir dünya armağan edecek bir medeniyet fikrini dünyaya sunmak bin yıl dünya tarihini yapan bu toprakların çilekeş çocuklarının boyunlarının borcudur.

Dünya cehenneme sürükleniyor...

Dünyayı nihâî olarak cehenneme sürüklenmekten hiçbir zaman sadece kendini düşünmeyen ve bu dünyanın sadece kendinden ibaret olduğunu vehmetmeyen, her dâim mazlumların sesi ve nefesi olduğunu gösteren sadece bu toprakların çilekeş çocukları kurtarabilir.

Ama önce kendimize gelmemiz, toparlanmamız şart -etrafımızı toparlayabilmemiz ve insanlığa yeni bir dünya sunabilecek taze bir soluk üfleyebilmemiz için...

Dünya bize gebe, biz hakikate, diyorum bir kez daha.

Vesselâm.Eski dünyanın çöküşü, yeni bir dünyanın habercisidir...

Yusuf Kaplan

7/12/2018 Cuma

Bildiğimiz dünya çatırdıyor... Kartlar yeniden karılıyor, haritalar yeniden çiziliyor, güç dengeleri yenileniyor...

Tarihin kırılma anları, yeniden-kurulma ânlarıdır aynı zamanda.

Sadece güce dayanarak kalıcı bir dünyanın ve dünya düzeninin kurulması imkânsızdır.

Yeni bir dünya, ancak köklü ve kuşatıcı hak, hukuk ve adalet ilkeleri üzerine kurulabilir.

Başka kültürlere hayat hakkı tanımayan aktörler, yeni bir dünyanın kurulmasında kalıcı roller oynayamazlar.

GÜCE DAYANAN PAGAN KÜRESEL DÜZENLER DÜNYAYI CEHENNEME ÇEVİRDİ
Tarih boyunca küresel ölçekte düzen kurabilen temelde iki fikir ve bu iki fikir ekseninde kurulan beş-altı dünya düzeni oldu.

Pagan fikriyat üzerinden kurulan Roma düzeni (Pax Romana), Avrupa Dünya Düzeni ile Amerikan Dünya Düzeni’ne kaynaklık etti.

Roma Dünya Düzeni, Braudel’in ifadesiyle “silahlı barış” düzeniydi! Güce, kaba güce dayanıyordu: Roma hukuku, güçlü bir hukuktu ama Roma düzeni, tam anlamıyla hukuksuzluk, zorbalık üretti.

Bu pagan geleneğe dayanan, Avrupa’nın üçte birinin telef olmasıyla sonuçlanan 1648 Westfalya Anlaşması’yla kurulan Avrupa Dünya Düzeni, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra sona erdi.

Modernite’nin Avrupa’nın pagan köklerine dönüşüyle kurulan Avrupa Dünya Düzeni, onca bilimsel devrimlerine, onca düşünce devrimlerine rağmen insanlığa çok ağır bedeller ödetti: İşgal edilmeyen kıta, yağmalanmayan coğrafya, tarihe görülmeyen kültür kalmadı! İnsanlık tarihi, böyle bir barbarlık görmedi!

Modern Avrupa Dünya Düzeni, hem insanlığa hem de Tanrı’ya ve doğaya saldırıya dönüştü.

YALNIZCA HAKİKAT MEDENİYETİ, KÜRESEL ADALET VE BARIŞ DÜZENİ KURABİLDİ
Dünya tarihinin akışını değiştiren ikinci tür dünya düzenini Müslümanlar hayata geçirdiler. Mekke’de köklenen, Medine’den süt emen İslâm medeniyeti, güce değil hakikate dayalı medeniyet tecrübeleri olduğu için hâkim oldukları bütün havzalarda, bidayeti hakikat, nihayeti adalet olan dünya düzenleri inşa etti öncelikle.

İkinci olarak da, hem bütün medeniyetlerden beslendi hem de hepsini besledi, Batılılar gibi hiç birini yok etme barbarlığı sergilemedi.

Bunu nasıl başarabildik peki?

Her şeyde tek ölçütümüz ve kurucu temelimiz yalnızca hakikat olduğu için.

Bizim hakikat tasavvurumuzda her şeyin başı ve sonu, bidayeti ve nihayeti tevhid’e dayanır. Sanatta da, siyasette de, iktisatta da bütün yolculuklar tevhid’le başlar ve bütün yollar tevhid’e çıkar.

Bizim tevhid eksenli hakikat tasavvurumuzda, Yaratıcı, İnsan ve Kâinât arasında kopmaz irtibatlar vardır.

İnsan, emaneti üstlenmiştir, halifedir ama kuldur; kulluk, hem Allah’tan başka hiç bir güce boyun eğmemenin hem de hiç bir gücü tanrısal bir konuma yerleştirmemenin tek sigortasıdır.

Yine kulluk fikriyle hayat bulan, hayat olan ve hayat sunan İslâm’ın hakikat tasavvuru, hem tabiatı hem de diğer dinlere, kültürlere mensup insanları korumanın küresel ölçekte aşılamamış formülünü geliştirmiş, düzenini kurmuş tek evrensel tecrübedir.
Bağdat ve Şam’a kadar uzanan, Türkistan ve Horasan’ı da içine alan Maveraünnehir havzasında da, Kuzey Afrika havzasında da, Endülüs havzasında da ve nihayet Osmanlı havzasında da, hakikat tasavvuruna dayanan İslâm medeniyet tecrübesi, hem farklı dinlere ve kültürlere hayat hakkı tanımış hem farklı düşünce geleneklerinden nasıl yararlanılabileceğinin modellerini geliştirmiş hem de bütün bu havzaları selam yurduna dönüştürmüş küresel dünya düzenleri inşa etmiştir.

İşte bu nedenledir ki, hem Müslüman havzalardan hem de üzerine oturduğu insanlık tecrübelerinden yararlanmasını bilen insanlığın kemal noktasıdır Osmanlı medeniyet tecrübesi.

Osmanlı’nın zaafı, Batılılar gibi “dış dünya”yı (tabiatı, yani araçları, yani bilimi) ihmal etmesiydi; Osmanlı’nın erdemi ise, “iç dünya” (insan) üzerine yoğunlaşmasıydı.

Araçların hükümranlığı insanı yere serdi, köleleştirdi; dünyayı cehenneme çevirdi, Batı uygarlığını da felsefî olarak çölleştirdi.

Toynbee’ye, “Osmanlı insanlığın geleceğidir” tespitini yaptıran işte bu tarihî gerçekti.

Maddî olarak ne kadar güçlenirseniz güçlenin, manevî (entelektüel, kültürel, sosyal) temelleriniz çökmüşse, dünyayı cehenneme sürüklemekten başka bir şey veremezsiniz insanlığa.

Modernite, kapitalizmle birlikte insanlığı, Weber’in deyişiyle, “demir kafes”e tıkadı; gücü kutsadı, gelinen postmodern süreçte insanı gücün, güç üreten araçların kölesi yaptı, dünyayı ontolojik katastrofun eşiğine fırlattı.

TÜRKİYE, RUHUNA SAHİP ÇIKARSA TARİHİ BİZ YAPARIZ YENİDEN
Batı uygarlığı, felsefî, kültürel ve ahlâkî olarak çölleştiği, dünyaya nihilizmden başka bir veremeyeceğini anladığı için kaba gücü kutsuyor; işgallerle, terör örgütleri icat ederek, bu örgütleri tepe tepe kullanarak dünyayı cehenneme çeviriyor...

Çin, güçleniyor... Ama Çin beş bin yıllık medeniyet dinamikleri üzerinden değil kapitalistleşerek geliyor: İntihar ediyor Çin.

Çin, teslim alındı ama “Türkiye” teslim alınamadı.

Türkiye, medeniyet dinamikleri üzerinden yeniden tarihin yapılmasında kilit rol oynayabileceğine dair ipuçları verdi. İşte bu, Batılı emperyalistleri ürkütmeye yetti.

Şurası kesin artık: Türkiye, tarihin yapılması için gerekli ruha ve tarihî derinliğe sahip ama bu medeniyet ruhunu ve birikimini ülke içinde eğitim, kültür, sosyal hayat, sanat ve ahlâk’ta yeniden harekete geçirecek uzun soluklu adımlar atabilirse, tarihin yapılmasında kilit rol oynayabilir.

Özetle... Medeniyet dinamiklerimiz üzerinden 15-20 yıl içinde toplumun bütün kesimlerini bu ruhu harekete geçirebilecek ölçüde aynı medeniyet idealine yönlendirebilirsek ve her alanda toparlanabilirsek, bu arada büyük hata yapmazsak 50 yıllık süreçte tarihin akışını değiştirecek manevî (fikrî, kültürel ve sosyal) güce sahip olabilirsek ve bu manevî güç üzerine bina edilecek maddî atılımlar gerçekleştirebilirsek, bin yıl önce olduğu gibi yeniden tarihi biz yapabiliriz Allah’ın izniyle.

Onun için ülke içindeki bütün kesimlerin fay hatlarının patlatılması provokasyonlarına karşı duyarlı olması, hiç bir kesimin ateşe körükle gitmemesi şart.

Bu noktada iktidarın üzerine düşenleri yapması, iktidar cephesinde İslâmî değerlerin aşındırılmasına aslâ göz yummaması; cemaatlerin, Hocaların ve seküler çevrelerin basiretle hareket etmesi kaçınılmaz.

Yoksa bu toprakları ve bu topraklardaki varlığımızı bile korumakta zorlanabiliriz -Allah muhafaza!Üç tavır: Göre, Karşı, Rağmen

Yusuf Kaplan

9/12/2018 Pazar

Türkiye’de bazı İslâmî çevreler, İslâm’ı modern veya postmodern söylemler ve kavramlar üzerinden yani Batı’ya Göre tanımlama ve yorumlama çabası sergiliyorlar.

Bazı çevrelerse, İslâmî değerleri, ilkeleri, kaynakları korumak adına reaksiyoner tavırlar geliştiriyorlar, böylelikle İslâmî değerleri, ilkeleri, kaynakları savunduklarını zannediyorlar.

İki tavır da çıkmaz sokaktır.

Yaklaşık iki asır önce başlayan medeniyet krizinin bizi sürüklediği çarpık yolculuğun getirdiği iki zihnî savrulmadır.

İki asır önce görünüşte zıt kutuplara mensup Osmanlı münevverlerinin yaşadığı zihnî savrulmanın uzantısıdır bu.

Garplılaşma yanlısı Osmanlı münevverleri, “İslâm mâni-i terakkidir” (İslâm ilerlemeye engeldir) söylemini dillendiriyorlardı. Garpçı Osmanlı münevverleri, bu söylemleriyle Batı’yı / ilerleme’yi merkeze yerleştiriyorlar, burada, bu topraklarda Batı’ya Göre hareket ederek DOĞRUDAN Batı’yı meşrûlaştırmış oluyorlardı.

İslâmî söylemleri benimseyen Osmanlı münevverleri ise buna reaksiyon gösteriyorlar, “İslâm, mâni-i terakki değildir” (İslâm, ilerlemeye engel değildir) diyerek, bunlar da aslında ilerleme’yi / Batı’yı söylemlerinin merkezine yerleştiriyorlar ve bu kez DOLAYLI olarak Batı’yı meşrûlaştırmış, yeniden üretmiş oluyorlardı.

Bu iki tavrı benimseyen insanlar, görünüşte zıt kutuplarda yer alıyor olmalarına rağmen aynı yerde duruyorlardı aslında: Yaşanan zihnî çöküş’ten (=epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş’tan) ötürü, bunu bile görebilecek durumda değillerdi.

GÖRE, KARŞI, RAĞMEN
Buraya kadar söylediklerimi, teorik bir çerçeveye oturtmak istiyorum.

Benimsenebilecek üç tür tavır ya da yer vardır: Göre, Karşı ve Rağmen.

Bu üç tavrı, durumalışı veya konumlanışı çok iyi kavrayamaz ve belirginleştiremezsek, yapıp ettiklerimizin ne anlama geldiğini, sözgelişi, İslâmî bir hedefe doğru giderken aslında modern / Batılı söylemleri ve hegemonyayı meşrûlaştırmaktan, üstelik de burada, bizim üzerimizden yeniden-üretmekten başka bir iş yapmadığımızı kavramakta zorlanırız.

GÖRE TAVRI
Göre tavrı, hâkim yapıları veya söylemleri meselâ modernliği, dolayısıyla seküler algılama, duyma, düşünme biçimlerini ve zihin setlerini merkeze alır.

Türk modernleşmesi ve Batılılaşması, modernliği ve Batılılaşmayı, geliştirdiği söylemin merkezine yerleştirir, “Türk”ü, dolayısıyla “İslâm”ı, modernliğe ve Batı’ya göre tanımlar ve şekillendirir. Sonuçta, modernlik ve Batı, bizim üzerimizden kendini meşrûlaştırır.

Göre tavrı, ödünç akıl’la ve ödünç zihin’le hareket eder ve yok oluşun yapı taşlarını döşer; daha da vahimi, Batı’yı, Batı’nın hegemonyasını bizim üzerimizden yeniden üretmeye ve meşrûlaştırmaya yarar yalnızca.

Göre tavrı, bir toplumun intiharı demektir.

KARŞI TAVRI
Karşı tavrı, çok daha karmaşık ve çok daha “sinsice” işler.

Karşı tavrı’nı, muhafazakârlaşma üzerinden inceleyince, nasıl dolambaçlı ve sinsi bir şekilde modernliğin / Batı’nın kendisini bu kez dolaylı olarak bizim üzerimizden ürettiğini ve meşrûlaştırdığını görecek ve küçük dilinizi yutacaksınız.

Toplum muhafazakârlaşıyor ama Müslümanlık kan kaybediyor!

Burada bir paradoks yok aslında.

Muhafazakârlaşma, modernliğin çocuğudur; ama gayr-ı meşrû çocuğu. Modernliğe reaksiyon olarak doğmuştur muhafazakârlaşma.

Reaksiyon üzerinden sahih ve sahici bir varoluş biçimi de, dünya da, hayat tarzı da inşa edilemez.

Reaksiyon üzerinden varolmaya çalışan oluşumlar, hem teorik hem de pratik aksiyon üretemezler; dolayısıyla belirleyici olamazlar, belirlenirler ve sanılanın aksine, aksiyonu üreten oluşumların belirlediği alanda oraya buraya sürüklenirler; aslâ sürükleyici bir konuma ulaşamazlar.

Aksiyonu üretenler, kendilerinin aks / eksen olduklarını bilirler.

İçinde yaşadığımız dünya modernliğin dünyasıdır; aks odur, bu nedenle de aksiyonu yani hem teorik hem de pratik yönelimleri, bütün siyasî, kültürel, ekonomik söylemleri ve eylemleri belirleyen de odur.

Muhafazakârlık, Batı’da tam da bu anlamda modernliğe bir reaksiyon olarak zuhûr etmiştir ve modernliğin içinde konuşlanır, modernliğin içinden konuşur; bu nedenle de modernliğe modernliğin zihin setleriyle karşı çıkar; bu, modernliğin muhafazakarlık üzerinden üretilmesi, meşrûlaştırılması sonucunu doğurur.

RAĞMEN TAVRI
Üçüncü tavır, rağmen tavrı’dır.

Modernliğe karşı olan hareketler veya oluşumlar, modernliğin dışına çıkarak, modernliğe rağmen bir yolculuk gerçekleştirdikleri zaman hedeflerine ulaşabilirler.

İslâmî kesimlerin aynı anda iyi tanımaları ve derinlemesine nüfûz etmeleri gereken iki dünya var: Birincisi kendi dünyaları, ikincisi de içinde yaşadığımız dünya / çağ.

Tam bu noktada büyük bir paradoksla karşı karşıya olduğumuza dikkatinizi çekmek isterim. Müslümanlar, İslâm’ın kaynaklarını okuyarak, İslâm’ı tanıyabileceklerini sanıyorlarsa, büyük bir yanılgı içindedirler.

Niçin?

Şunun için: İki asırdır yaşadığımız medeniyet buhranı, Müslüman Zihni’nin, Müslümanca Yaşama Zemini’nin ve Müslüman Zamanı’nın çökmesiyle sonuçlandı.

Müslümanların zihni, Müslümanca işlemiyor; seküler, bölmeli bir zihin yapısına sahip bütün Müslümanlar. Bu yakıcı gerçeği, ilk bakışta kabul etmeye yanaşmakta zorlanacak kişiler olsa da, gerçek budur.

Bir yandan toplumda gözle görülür bir muhafazakârlaşma yaşanıyor ama İslâmî duyarlıklar hızla aşınıyor: Sözgelişi, başörtüsü mücadelesi kazanıldı ama tesettür kaybedildi.

Müslümanların önünü açacak tavır, Rağmen Tavrı’dır: Hz. Peygamber’in (sav) izlediği yöntem de, -meselâ Gazâlî gibi- O’nun izinden giden ilim, irfan ve hikmet sahibi öncülerin izlediği ve bizim önümüzü açacak yöntem de budur.

Peygamberimiz, dolayısıyla ümmeti -âyette belirtildiği üzere- üç şahitlik’le yükümlü kılınmıştır: 1-Hakikat’in şahidi olmak; 2-Hz. Adem’den bu yana ortaya konan birikimin şahidi olmak; 3-İçinde yaşadığı çağın şahidi olmak.

İki asırdır Batıcı ve reaksiyoner tavırlarla kendi intiharımızın yapı taşlarını döşemekten başka bir şey yapmadığımızı, bu üç Nebevî şahitlik tavrı’nda özetlenen Rağmen Tavrı’nın nasıl önümüzü açacak imkânlar sunduğunu yarınki yazıda göstermeye çalışacağım.

Medeniyetsiz edebiyat, edebiyatsız medeniyet olmaz, yaşayamaz!

Yusuf Kaplan

16/12/2018 Pazar

Kışkırtıcı ve de tedirgin edici bir cümleyle giriş yapayım yazıya: Bu toplumun edebiyatı yok. Yok; çünkü toplum yok. Ruhu olan; sözü olan; dünyaya, insanlığa ruh üfleyebilecek kalibrede bir toplum yok bu ülkede.

Toplum, “ceset” olarak var; ama ruhu yok. Yok; çünkü bir medeniyeti yok.

Medeniyet, bir toplumun gökkubbesidir; ruhunun da, sözünün de, insanlığa sunabileceği çağ’ın da, çağrı’sının da toplumun derinlerinde köksaldığı, yeşerdiği, göklere açılabilmesini sağlayabilecek gürül gürül akan, hakikate susayan insanlığı sulayan, yaşayan ve yaşatan kaynaktır. Yerle gök arasındaki perdeleri aralayacak, gök-ekini köklerden göklere uzanacak ruhköklerininin kaynağıdır medeniyet bir toplumun.

EDEBİYAT VE MEDENİYET
Edebiyat, kök’lerden süt emer, göklere seslenir, ufukları gösterir...

Medeniyet, geçmiş’ten gelir, şimdi’ye anlam verir, geleceği gösterir: Yaşayan ve yaşatan bir medeniyet için geçmiş de, şimdi de, gelecek de izâfîdir, izâfîleşir; yaşayan ve yaşatan bir medeniyetin ulaştığı hakikat, insana değer, hayata değer; insana da, hayata da değer katar; insanı kanatlandırır, zamanı ve mekânı aşar...

Bu toplum, Yunus’u çıkardı, Sinan’ı çıkardı, Itrî’yi, Bâkî’yi, Şeyh Galib’i çıkardı ama Yunus’la da, Sinan’la da, Itrî, Bâkî ve Şeyh Galip’le de bağlarını kopardı. Oysa o muhkem bağlardı bizi bugün diri tutacak ve geleceğe emin adımlarla yürümemizi sağlayacak.

Ruhkökleriyle bağları kopan, medeniyet gökkubbesi yerle bir olan böylesi bir toplumun çağ kurmasını, insanlığa insanlığın önünü açacak bir dünya sunmasını beklemek muhaldir, olmayacak bir şeydir.

Bir toplumun yaşaması, başkalarını da yaşatabilecek bir hayat-dünya sunmasına; bu da, köklü, kuşatıcı, kanatlandıracı bir ruha sahip olmasına bağlı.

İnsanlığa katkıda bulunamayan bir toplum, yaşamıyor demektir; başkalarının dünyasında yaşıyor demektir; tabiî buna yaşamak denirse! Oraya buraya sürüklenmek, akan rüzgârların önünde savrulmak kaçınılmaz kaderidir...

Bu ontolojik şiddet yüklü cümleleri kurarken, bu ülkede hiç bir şey olmadığını söylemiş olmuyorum; işe yarar, insanlığa sunabileceğimiz bir şey olmadığını söylüyorum.

Bunun nedeni ne peki?

Özetle, bunun nedeni, medeniyet gökkubbemizin çökmesi, ruhköklerimizi yitirmemiz hatta inkâr ve imha etme aymazlıkları sergilemiş olmamızdır.

Türkiye’de, iki yüzyıllık modernleşme serencamımız boyunca ortaya koyduğumuz bir şeyler var elbette.

İkinci Yeni var meselâ.

Turgut Uyar, Edip Cansever, Cemal Süreyya, İlhan Berk’ler var. Yetenekli insanlar bunlar.

İkinci Yeni güçlü bir “kalkışma”dır, deyim yerindeyse. Güçlü bir savrulma, yani.

O yüzden İkinci Yeni öldü.

Öldü; çünkü köksüzdü; bu toprakların köklü, zamanları ve çağları aşacak çapa, ufka ve derinliğe sahip şiir dünyasıyla, sanat dünyasıyla, medeniyet iddiası ve ruhuyla bütün irtibatları koparmıştı; temelsiz, ruhsuz ve geleceksizdi o yüzden.

Güçlü bir şiirdi İkinci Yeni. Ama ne kadar bizimdi, ne kadar bu toprakların ruh köklerinden süt emmişti, ne kadar bizim dünyaya ruh üfleyen medeniyet dünyamızın renklerini, kokularını, ruhunu teneffüs etmiş ve ettirmişti bize, peki?

İkinci Yeni, modern şiirdi; yabancı bir sentaksın, yabancı bir semantiğin bu topraklarda yeşertilme çabasıydı. Ama boşuna bir çabaydı bu. Yabancılaşmış, metamorfoz yemiş, şiirimizin sentaksını da (“dil yapısı”nı da), semantiğini de (anlam dünyasını da), ruh köklerini de önce yok sayan, sonra da kurutan bir şiirdi İkinci Yeni.

İkinci Yeni öldü; ama Yunus yaşıyor, Mevlânâ yaşıyor, Fuzûlî dirilecek... Fuzûlî’nin sadece Su Kasîdesi’nin dünyasına girebilir ve o dünyayı teneffüs edebilirsek, şiirimiz de, edebiyatımız da, medeniyetimiz de nefes alıp vermeye, ruhunu yitiren insanlığa ruh üflemeye başlayacaktır. Sadece Su Kasîdesi ya da sadece Hz. Mevlânâ’nın Mesenevî’sinin ilk 18 beyti, hakkıyla anlaşıldığı ve bu ülkenin çocuklarına, genç kuşaklarına, bütün insanlarına bütün boyutlarıyla, bütün anlamlarıyla, anlam katmanlarıyla anlatıldığı zaman bu ülkenin kendine gelmesine, dirilmesine ve insanlığa söyleyecek sözü dile getirebilecek bir kıvama ermesine yetebilir.

Bir toplumun edebiyatı, yaşıyor ve yaşatabiliyorsa vardır, demektir; toplumun varlığını sürdürmesine, dünyaya söyleyecek sözü biriktirmesine imkân tanıyabilir, demektir; gökkubbede hoş sadâlar yankılanıyor, insanlığın önünü açacak ruh üflenebilir, demektir.

Türkiye’de İkinci Yeni, aşı yaptı ama bu aşı tutmadı; bu topraklarla, bu toprakların ruhkökleriyle bağları yoktu; aksine bu toprakların ruhkökleriyle bağları koparma girişimiydi; moderndi; modern yani nevzuhûr!

Sözün özü: Edebiyat da, sanat da, bilim de, ahlâk da bir medeniyet meselesidir. Medeniyet, bütünlük fikrine sahip olmak demektir.

Özgün, imajinatif bir Yaratıcı, Kâinât, İnsan tasavvuruna sahip değilseniz, hayat sunamazsınız, başkalarının hayatını yaşarsınız ve savrulur durursunuz sadece.

10. EDEBİYAT FESTİVALİ
Edebiyat ve medeniyet ilişkisine dâir kurduğum bu cümleleri, Türkiye Yazarlar Birliği’nin (TYB), İstanbul’da bir hafta boyunca düzenlenen etkinliklerle Edebiyat Festivali’nin onuncusunu gerçekleştirdiği Perşembe günü söyledim.

Bu yıl, festivali, geçen yıllara göre daha olgun, olgunlaşmış gördüm; gerek konu çeşitliliği, gerekse konuların ele alınış biçimleri bakımından.

Bu yıl, Sevinç Çokum, festivalin onur konuğu ve konusuydu. Sevinç Çokum, değeri bilinmeyen bir yazar, romancı ve hikâyecimiz. Bu toprakların insanını, hikâyesini ve ruhunu yazdı. Bu yüzden metamorfoz yemiş “edebî iktidar” tarafından anlaşamadı hatta dışlandı -tıpkı Tarık Buğra gibi.

Bu kadar güzel bir festivale medyanın, gazetelerin ve televizyonların kör ve sağır kalmaları, ülkemizin geleceği adına düşündürücü hatta ürkütücü!

Festivali düzenleyen, festivale katkı veren, emeği geçen herkese, TYB İstanbul Başkanı Mahmut Bıyıklı kardeşimin şahsında teşekkür ediyorum.Aile çöküyor, toplum çatırdıyor... Nizamülmülk’ün “gece orduları” gerek bize...

Yusuf Kaplan

17/12/2018 Pazartesi

Hayat, sâbiteler ve değişkenler arasındaki diyalektiğin, etkileşimin sonucunda yeşerir.

Dahası, hayatı varkılan, insanı yaşatan “kültür” de, sanat da, fikir de, siyaset de sâbitelerle değişkenler arasındaki diyalektik ilişki üzerinden işler.

SÂBİTELER, DEĞİŞKENLERE RUH ÜFLEYECEK KADAR GÜÇLÜ DEĞİLSE, TOPLUM ÇÖKER...
Sâbitelerini yitiren toplumlar, kaçınılmaz olarak, değişkenleri, sâbite katına yükseltirler.

Bizde, bizim medeniyetimizde hayatımıza yön veren dinamikler, değişkenler üzerinden şekillenen değerler değil, sâbitelerdir. Bizde değerler yoktur; sâbiteler vardır.

Değerler, değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesinin ürünüdür. Bugün değer olarak kabul edilen pek çok şey, dün değer olarak kabul edilmiyordu. Tersi de doğru bunun.

Birazcık geriye yaslanın, değerlerin nasıl sâbiteler değil de değişkenler üzerine inşa edildiğini, dün tartışılmaz olarak kabul edilen ama bugün kolaylıkla reddedilebilen değerlere baktığınızda daha net olarak görebilirsiniz.

İnsan ilişkileri, aile içi ilişkiler, komşuluk ilişkileri, değerlerin nasıl kolaylıkla yerle bir olabildiğini görebilmeniz için kâfidir.

Oysa bütün bu ilişkiler, geçici, değişken, moda hâline gelen ve zamanla değerini yitiren değerler üzerine değil de, değişkenlere anlam ve ruh katan, böylelikle değişkenleri zenginleştiren köklü sâbiteler üzerine inşa edilmiş olsa, insan ilişkileri kolay kolay bozulmaz.

Değerler değişkenlere, dolayısıyla değişen zamana ve mekâna göre oluştuğu ve değiştiği için değerlerin direnç noktaları yoktur.

Oysa sâbitelere dayanan, değişkenlere de anlam ve ruh katan kalıcı, köklü değerlerin direnç noktaları sağlamdır, sarsılmazdır.

Tarihi değerler yapmaz; sâbiteler yapar. İlle de değerler üzerinden gitmemiz gerekirse, şöyle bir cümle kurulabilir: Sabitelerini yitiren toplumlar, köklü kalıcı değerler geliştiremezler. Köklü, kalıcı değerler geliştirebilmek için sâbitelerinizin güçlü olması, sâbitelerinizin sunacağı ölçülerin, esen rüzgârlara, fırtınalara karşı dimdik ayakta durmasını sağlayacak güçlü direnç noktalarına sahip olması şarttır.

BATI’DA İNSAN DEĞİL, SİSTEM HÜKÜMRAN
Bugün Batı’da aile çöktü, toplum diye bir varlık yok artık. İnsanteki, “insan insanın kurdudur” mottosunun, hayatın her alanına hâkim olduğu tekin olmayan bir dünyada korumasız, yapayalnız.

Hiç kimse hiç kimseye güvenmiyor. Çünkü insan, hiçkimse’leşti. Aslolan insan değil, sistem. Aslolan insanın varlığı değil, sistemin varlığı, sistemin varlığını sürdürebilmesi Batı’da.

O yüzden hukuk sistemi çok güçlü Batı toplumlarında. Batı toplumları diken üstünde yaşıyor: İnsanlar, birbirlerine değil, sisteme güveniyorlar: Bu bile, insanın ontolojik olarak bittiğini göstermeye kâfidir Batı’da.

Batı toplumlarını ayakta tutan iki güç var: Güçlü ekonomi ve güçlü hukuk sistemi. Bu şu demek: Modernlik, hümanizm yolculuğu ile başladı ama bugün insan yok artık: Posthumanizm, transhumanizm çağını yaşıyoruz: Yarı insan-yarı makina “cyborg” olarak adlandırılan, ruhsuz bir varlık türü hâkim Batı’da.

İnsansız bir dünya ve dünyasız insan... Darwinyen, orman kanunlarının hâkim olduğu, hiç kimsenin hiç kimseye güvenemediği, insanın sevgisiz, acımasız ve ruhsuz bir dünyanın ortasına fırlatıldığı bir hayat... Hayat denirse buna, tabiî ki!

Büyük ölçekli bir ekonomik kriz yaşandığında, Batı toplumlarının barbarlaşması, canavarlaşması işten bile değildir. Fransa’da başlayan, Avrupa ülkelerine yayılma istidadı gösteren ayaklanmalar bunun küçük bir göstergesidir.

YUNUS, MEVLÂNÂ YAŞIYOR; BİZ YAŞIYOR MUYUZ PEKİ?
Bizde, bizim medeniyetimizde, bizim toplumumuzda, insan insanın kurdu olarak görülmedi hiç bir zaman. Biz, insan insanın yurdu, umudu ve ufkudur, ilkesini hayata geçirdik; üstelik de inancına, rengine, etnisitesine bakmadan bunu gerçekleştirdik.

Fakat biz, dünkü biz olma özelliklerimizi, bizi biz yapan, insana insan olarak, Allah’ın halifesi olarak bakan, hakikatten süt emen sahici Müslüman toplum olma hasletlerimizi yitiriyoruz hızla, ürpertici bir şekilde...

Bu topraklarda yeşerttiğimiz, Medine’den süt emen hakikat medeniyeti, insanı yaşatmayı görev bildi. İnsan-ı kâmil hedefini, insanı olgunlaştırma derdini dert edindi.

İnsan yeşerttik biz bu topraklarda -inancına, fikrine, tipine, cinsine, etnisitesine bakmadan. Ve güzel insan örnekleri armağan ettik insanlığa.

Yunus-yürekli, Yunus-sûretli gönül insanları. Aşılamamış ve anlaşılamamış, anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamış, hakikate dayanan sâbiteler üzerinden değişkenlere ve bizden farklı olan herkese ruh üfleyen muazzez bir gönül coğrafyası inşa ettik.

İşte bu gönül coğrafyası çatırdıyor şimdi...

Bu gönül coğrafyasının diriltici adalarını, limanlarını, sığınaklarını oluşturan aile çatırdıyor, toplum çözülüyor hızla...

Televizyonlar, cinayet, tecavüz, şiddet haberlerinden geçilmiyor...

Adım adım ölüyoruz aileler ve toplum olarak; çürüyoruz...

Yunus diri hâlâ! Yunus, Mevlânâ yaşıyor ama biz Yunus’lar, Mevlânâ’lar yetiştiremediğimiz için ölüyoruz...

“GECE ORDULARI” GEREK BİZE...
Nizamülmülk, büyük bir eğitim devrimi yapmıştı; binyılı inşa eden, Batı üniversitelerine de kaynaklık eden muazzam bir medrese devrimi.

Bazı kişiler, Nizamülmülk’ü, Melikşah’a şikayet ederler. Şöyle derler: “Sultanım! Nizamülmülk’ün eğitime yaptığı bu devâsâ yatırımla, İstanbul’u fethedebiliriz!”

Melikşah, vezirini çağırır, hesap sormaya kalkışır.

Nizamülmülk’ün Melikşah’a verdiği cevap, bizi de silkeleyip kendimize getirmeye yetecek niteliktedir:

“Sultanım! Ben, gece orduları yetiştiriyorum. İlim, fikir, zikir ve ruh orduları. Maddî ordularının ulaşamayacağı yerlere onlarla ulaşabilirsin. İnançlarımızı, ruhköklerimizi her dâim diri tutacak, biz yok olsak bile inançlarımızın yaşamasını sağlayacak tohumları ekiyorum.”

Sözün özü: Maddî ordularınız ne kadar güçlü olursa olsun, gece ordularınız, manevî ordularınız, ilim, fikir, zikir, sanat ve ahlâk ordularınız yoksa, çürümekten ve yok olmaktan kurtulamazsınız. Vesselâm.
İki çapraz İran stratejisi

Yusuf Kaplan

23/12/2018 Pazar

İki İran stratejisi var: Birincisi, küresel sistemin İran stratejisi.

İkincisi, Türkiye’nin İran stratejisi.

Sistem, uzun vadede, en az 50 yıllık süreçte, mağdur duruma düşürerek İran’ın önünü açıyor...

Amaç, bin yıl önceki oyunu sahnelemek: Sahte bir mezhep çatışması icat ederek, İslâm dünyasınının omurgasını oluşturan Ehl-i Sünnet şemsiyeyi parçalamak. Bu süreçte İran’ı kullanmak.

Türkiye’nin İran stratejisi, bu tezgâhı gören, derinlikli bir strateji.

Oyuna gelmemek, oyunu görmek ve oyunu püskürtmek.

Bu yazıda, İran Cumhurbaşkanı Ruhani’nin Türkiye ziyaretini değerlendireceğim. Ama önce bir arkaplan fotoğrafı çekmemiz gerekiyor.

AKTİF DENGE STRATEJİSİ VE MİLAT OLARAK FIRAT KALKANI HAREKÂTI
17-25 Aralık örtük darbe girişiminden sonra küresel sistem Türkiye’yi açıkça hedef tahtasına yatırdı. 7 Haziran seçimlerinden sonra siyasî darbe girişimi geldi; ardından 15 Temmuz’da fiilen bir darbe ve işgal teşebbüsü gerçekleştirildi.

Bu süreçte, Türkiye, içerde terör belasına mahkûm edildi, dışarda terör koridoru oluşturularak kuşatılmaya çalışıldı.

O cehennemi andıran günlerde yazdığım yazılarda, Türkiye’nin aktif denge stratejisi izlemesi gerektiğini, bunun yolunun da düşmanlarını azaltması, müttefiklerini artırmasından geçtiğini vurgulamıştım.

Türkiye, bu çerçevede derinlikli bir strateji izlemeye başladı; böylelikle hem yanlış politikalar terkedildi hem de bölgenin geleceğinin şekillendirilmesinde birinci derecede belirleyici olacak bir inisiyatif elde etmeyi başardı.

Rusya ve İran’la başlatılan Astana Süreci, Türkiye’nin Fırat Kalkanı Harekâtı’nı yapmasını sağladı.

Fırat Kalkanı, Türkiye’nin istiklal ve istikbal mücadelesinde bir milat oldu: Artık bir Fırat Kalkanı’ndan öncesi var, bir de Fırat Kalkanı’ndan sonrası.

Sonuçta, içerdeki terör belası, FETÖ kumpasları püskürtüldü. Dışarda ise Türkiye’yi kuşatmak için Suudların desteğiyle DEAŞ’ı kullanarak ve İran’ın üzerine salarak yapay bir mezhep savaşı icat etmek aracıyla kullanılışlı bir aygıt olarak devreye giydirilen DEAŞ’ı çökertti Türkiye.

Altını çizerek vurguluyorum: DEAŞ, hem yapay bir Sünnî-Şiî savaşı için kullanılmak istenmişti hem de dolayısıyla mağdur duruma düşürülen İran’ın önünün açılması için icat edilmişti.

İşte Türkiye, izlediği aktif denge stratejisi ve ardından gelen Fırat Kalkanı’yla birlikte açık ve gizli oyunların hepsini yerle bir etti.

İRAN’A DİKKAT!
ABD Başkanı Trump’ın Suriye’den çekilme kararını açıkladığı gün, İran Cumhurbaşkanı Ruhani Türkiye’ye geldi, Erdoğan’la uzun süren bir görüşme gerçekleştirdi.

İran Cumhurbaşkanı’nın böyle kritik bir süreçte Türkiye ziyareti anlamlı.

İran’la ilişkilerimizi bozmamak için çaba göstermemiz, İran’ın ikiyüzlü siyasetlerini püskürtmemiz açısından çok önemli.

İran’la ilişkilerimizde geliştireceğimiz stratejileri şu tarihî gerçeği dikkate almazsak, kaybederiz:

Batılılar, İran’ın önünü açıyor çeyrek asırdır... İran’ın zaman zaman hedef tahtasına yatırılması, İran’ın hem mağdur konumuna sürüklenmesi hem de İslâm dünyasının sözcülüğünü İran’ın yapması amacına matuftur. Bunu aslâ unutmayalım.

İsrail varlığını İran’a, İran da varlığını İsrail’e borçludur.

Küresel sistem, İran’ı aslâ çökertmeyecektir; çeşitli şekillerde cezalandırabilir ama aslâ İran gibi, bin yıllık İslâm dünyasının inanç bütünlüğünü, omurgasını tam ortadan ikiye yarmakta kullanılabilecek bir aygıtı sonuna kadar kullanmaktan aslâ geri durmayacaktır!

Çeyrek asırdır çok iyi kullanıyor küresel sistem İran’ı bunun için.

Irak’a yerleştirildi, Suriye’ye yerleştirildi, Lübnan’a yerleştirildi, Körfez ülkelerine yerleştirildi, son olarak Yemen’e yerleştirildi.

İran’ın yerleştirildiği yerler kan gölüne çevrildi.

Bütün bunlar olurken, küresel sistem sadece İran’ın önünü açtı; İran’a karşı esas itibariyle yıkıcı olacak hiç bir şey yapmadı.

Ama Humeyni’yi Paris’ten uçağa bindirip Tahran’a indiren ve o gün bugündür Yemen’e kadar İran’ı bölgeye yerleştiren küresel sistem, Pakistan’ı hadım etti, Afganistan’ı işgal etti, Mısır’da darbe yaptı, Türkiye’de darbe üstüne darbe tezgâhladı, Türkiye’ye diz çöktürmek için iç ve dış terör dâhil her tür yolu denedi.

Görünüşte, küresel sistemin gözünde, İran, “şeytan”; Türkiye ise Batı ittifakının bir üyesi sözümona! Fakat sürgit Türkiye’nin önü tıkanıyor ama İran’ın önü açılıyor!

Şunu aslâ unutmayacağız: Dün Haçlı ve Moğollar İslâm dünyasını kasıp kavururken de aynı şey olmuştu: Biz bütün bir İslâm dünyası adına Haçlılarla ve Moğollar’la savaşırken, Şia bizimle savaşmıştı. Öyle ki, Salahaddin, Şiî güçleri ta Tunus’a kadar kovalamıştı.

Aynı senaryo sahneleniyor çeyrek asırdır...

Buna rağmen Müslüman ferasetini kuşanarak şunu söylüyorum: Türkiye, İran’la ilişkilerini güçlendirdiği ölçüde küresel sistemin İran’ı kullanmasını önleyebilir.

Türkiye, bu konuda iyi gidiyor -başta Astana Süreci olmak üzere- şimdiye kadar geliştirdiği stratejik ataklarla.

Ruhani’nin Erdoğan’la yaptığı basın toplantısında, sadece Türkiye’nin İran’a verdiği ticarî ve stratejik destek üzerinde yoğunlaşması, Suriye ve Irak’ta PYD ve PKK’ya verdiği açık veya örtük destek konusunda tek cümle bile etmemesi düşündürücüdür. Bu, İran’la ilişkilerimizde ne kadar dikkatli ve kararlı olmamız gerektiğini göstermeye kâfidir.

Özetle: Türkiye hiç bir zaman Sünnî-Şiî çatışması tezgahına gelmemeli, bu oyunu püskürtecek derinlikli ve zekice bir strateji izlemeli. Bunun için de İran’la ilişkilerini güçlendirerek İran’ın Batılılar tarafından ayartılmasının ve kullanılmasının önüne set çekmeli.

.
Nizamülmülk bin yaşında...

Yusuf Kaplan

24/12/2018 Pazartesi

İslâm medeniyetinin ilk büyük kriz zamanları... Hem yıkılış hem de yeniden kuruluş sancıları...

Bir yanda, taş üstünde taş, baş üstünde baş bırakmayan, İslâm dünyasını harabeye çeviren Moğol saldırıları...

Öte yanda, Haçlıların, girdikleri her yeri yağmaladıkları, İslâm dünyasını kana boyadıkları, sadece Müslümanları değil Yahudileri ve lokal dinlerin, kültürlerin müntesiplerini de kitleler hâlinde kılıçtan geçirdikleri, katliam üstüne katliam yaptıkları, hiç bitmeyen, hiç bitmeyecekmiş gibi gözüken, İslâm âlemini kan gölüne çeviren büyük felâketler silsilesi...

Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, bir de içerde kaynayan, kaynatılan fitne kazanları, emirlikler, sultanlıklar, beylikler arasındaki iktidar ve güç savaşları...

Mahşer provası gibi... Yeryüzü cehennemi sanki...

Ve Müslümanların ölüm-kalım mücadelesi...

YERYÜZÜ CEHENNEMİNİ ANDIRAN BİRİNCİ BÜYÜK MEDENİYET BUHRANINI NASIL AŞTIK?
1258’de Bağdat düşüyor... İslâm medeniyetinin kalbi, her şeyi Bağdat.

1326’da Kurtuba düşüyor... Endülüs’ün gözbebeği, hür düşüncenin yurdu, insanlığın düşünce ufku, barbarlığın her çeşidini yaşayan Avrupalılara evrensel Müslüman kozmopolis’in numûne-i imtisalini sunan Kurtuba.

Endülüs, zamanla, 1492’de İşbiliye’nin düşüşüyle tarihten silinecektir...

Ama Bağdat’ın düşüşüyle sonuçlanan Abbâsî hanedanlığının çatırdamasıyla, Selçukluların tarih sahnesine çıkmasıyla ve nihayet Osmanlı’nın gelişiyle birlikte İslâm medeniyeti, hem eksen değiştirecek hem taze kan devşirecek hem de toparlanacak, bütün dünya tarihini tam sekiz asır Müslümanların yapmalarını mümkün kılacak büyük bir medeniyet atılımına imza atacaktır...

Bağdat’ın düşüşü, Kurtuba’nın tarihten silinişi, Horasan ve Türkistan havzasının yeni Müslüman olan şehirlerinin, Merv’in, Tûs’un, Nişabur’un, Semerkand’ın ve Buhara’nın yerle bir edilişi, cehenneme çevrilişi, Müslümanların dünyevî her şeylerini yitirmelerine yol açtı. Ama Müslümanların Selçuk ve Eyyûbî çocuklarının birbirlerine omuz vermeleriyle toparlanmalarını, yangın yerine dönen âlem-i İslâm’ı toparlamalarını, bütün belâları birer birer defetmelerini, yürekleri fethedecek bütün insanlığı diriltici, bütün insanlığa hayat sunucu muazzam ve muazzez bir medeniyet yürüyüşü gerçekleştirmelerini önleyemedi.

Zahmetsiz rahmet olmazdı. Fikir ve oluş çilesi çekilmeden hakikat lûtfedilmezdi.

Müslümanlar yılmadılar, yıkılmadılar, özellikle Selçuk çocuklarının önderliğinde ayağa kalktılar, hakikatin bayrağını Asya’nın içlerinden Avrupa’nın içlerine kadar dalgalandıracak uzun bir yolculuğa çıktılar...

Emperyalist Roma gibi, emperyalist Avrupa gibi, güce değil, hakikate dayalı evrensel bir medeniyet geliştirdiler; Medine’den süt emen, herkese hayat hakkı tanıyan, insanlığa hakkaniyetin, silmin, selametin, adaletin ve sulhün ne demek olduğunu öğreten aşılamamış evrensel bir kosmopolis inşa ettiler.

MAHŞERİN ÜÇ ATLISI: MELİKŞAH, NİZAMÜLMÜLK VE GAZÂLÎ
Bu diriliş yolculuğunun, tarihin akışını değiştiren başlangıç noktası ve kilometre taşı, mahşerin üç atlısının tarih sahnesine çıkmasıydı: Kurucu Melikşah, uygulayıcı Nizamülmülk, temelleri koyucu Gazâlî.

Gazâlî’nin fikrî önderliğinde, Nizamülmülk’ün çelik dirayeti ve Melikşah’ın güçlü liderliğiyle çeyrek asırda bin yılın tohumlarını ekecek, hem İslâm medeniyetinin, daha önceki tarihinde görülmemiş ölçekte uzun soluklu ve köklü bir medeniyet atılımının gerçekleştirilmesini sağlayacak hem de bundan sonraki bu tür büyük ölçekli krizlerin nasıl aşılabileceğini gösterecek tarih açılımı, ruh atılımı gerçekleştirildi.

Bu atılımın gerisinde bu atılımı hayata geçiren öncü kişi olarak Nizamülmülk vardı.

Nizamülmülk sadece tarihi kuran bir kişinin adı değildi; insanlığa sunulan bir Dünya Nizamı’nın da adıydı.

Bugün iki asırdır yaşadığımız ikinci büyük medeniyet krizinde de benzer büyük sorunlarla boğuşuyoruz: Müslüman Zihni, Müslümanca Yaşama Zemini ve Müslüman Zamanı çöktü.

İşte bize hem bu krizi aşmamızı sağlayacak donanıma, dirayete ve inanca sahip yeni bir Nizamülmülk gerek, hem de dünyada hakkaniyeti, sulhu, selameti ve adaleti yeniden yeşertecek bir dünya nizamı.

Nizamülmülk bunu nasıl başarmıştı, peki?

“GECE ORDULARI” OLMADAN ASLÂ!
Oxford’dan Marburg’a, Palermo’dan Bologna’ya, Padua’dan Paris’e kadar Batı üniversitelerinin temelini de oluşturan medrese devrimiyle gerçekleştirmişti.

Bir önceki yazımda da dikkat çektiğim gibi,öylesine köklü ve uzun soluklu, bin yılı inşa eden bir devrimdi ki bu, devlet bütçesi su gibi eğitime akıyordu.
Bazı kişiler, Nizamülmülk’ü, Melikşah’a şikayet ettiler. Şöyle dediler: “Sultanım! Nizamülmülk’ün eğitime yaptığı bu devâsâ yatırımla, İstanbul’u fethedebiliriz!”

Melikşah, vezirini çağırdı, hesap sormaya kalkıştı.

Nizamülmülk’ün Melikşah’a verdiği cevap, bizi de silkeleyip kendimize getirmeye yetecek niteliktedir:

“Sultanım! Ben, gece orduları yetiştiriyorum. İlim, fikir, zikir ve ruh orduları. Maddî ordularının ulaşamayacağı yerlere onlarla ulaşabilirsin. İnançlarımızı, ruhköklerimizi her dâim diri tutacak, biz yok olsak bile inançlarımızın yaşamasını sağlayacak tohumları ekiyorum.”

Sözün özü: Maddî ordularınız ne kadar güçlü olursa olsun, gece ordularınız, manevî ordularınız, ilim, fikir, zikir, sanat ve ahlâk ordularınız yoksa, çürümekten ve yok olmaktan kurtulamazsınız.

*

Not: Bugün İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi’nde İpekyolu Medeniyet Araştırmaları Merkezi olarak Nizamülmülk’ün bininci doğum yılı vesilesiyle “Nizamülmülk Bin Yaşında” başlıklı, iki gün sürecek bir sempozyum yapılacak. Sempozyumda güzel tebliğler var. Kaçırılmayacak bir sempozyum.Siyasî kölelikten sonra epistemik kölelik: Hadislerden sonra sıra Kur’ân’da!

Yusuf Kaplan

28/12/2018 Cuma

Pandora’nın kutusu açıldı: Bu sütunda yıllardır dikkat çektiğimiz gibi, hadislerden sonra Kur’ân da tartışma konusu yapılmaya başlandı!

İslâm dünyasının kan gölüne çevrildiği, her geçen gün daha küçük dilimlere ayrılarak paramparça edildiği, Müslüman halkların ırk, mezhep ve kabile bağlarının kaşındığı, birbirine düşürüldüğü böylesine zorlu, ürpertici bir zaman diliminde İslâm’ın kurucu kaynakları hadisleri ve Kur’ân’ı tartışmaya açmak, Müslümanların başına gelebilecek en büyük felâkettir!

İslâm dünyasında işgaller, kan, gözyaşı almış başını gidiyor, İslâm dünyasının her bir köşesinde ümitsizlik kol geziyor, neredeyse bütün müslümanlar umut olarak Türkiye’ye gözlerini çeviriyor ama birileri, ya görevli ya da basiretsiz birileri Müslümanların kurucu kaynaklarını tartışmaya açıyor!

Nasıl bir zillet hâlidir bu?

Nasıl bir basiretsizliktir, ruhsuzluktur, tuzu kuruluktur bu yahu?

Müslümanlar, perperişan durumda, siz, bu yokoluş mücadelesinden nasıl çıkabiliriz sorusu üzerinde kafa patlatmak, mazlum İslâm dünyasının acısını dindirecek umut aşısı yapacak yolları göstermek için cehd etmek yerine, İslâm dünyasının her şeye rağmen umut olarak baktığı bu toplumun İslâmî omurgasını çökertecek, kitlelerin, özellikle de genç kuşakların hızla İslâm’dan uzaklaşmasının yapı-taşlarını döşeyecek basiretsizliği nasıl gösterebiliyorsunuz, insanın nutku kesiliyor gerçekten!

KUR’ÂN’I MÜSLÜMANLARIN ELİNDEN ALMAK!
Yaklaşık yüz küsur yıl önce, Gladstone, İngiliz Avam Kamarası’nda eline Kur’ân’ı alarak şöyle bir konuşma yapıyor: “Bu Kur’ân’ı Müslümanların elinden alamadığımız sürece Müslümanları yenemeyiz, dize getiremeyiz.”

Peki, Kur’ân nasıl alınacak Müslümanların elinden?

Önce, Kur’ân’ı Müslümanların hayatlarından uzaklaştırarak...

Sonra da hem İslâm algılarını çarpıtarak hem de Kur’ân’ı tartışmaya açıp Müslümanları Kur’ân’dan uzaklaştırarak...

SİYASÎ KÖLELİKTEN EPİSTEMİK KÖLELİĞE...
Şunu iyi bilelim: İslâm dünyası diye bir yer yok. “İslâm dünyası”, İslâm’ın şekillendirdiği bir dünya değil, sömürgecilerin şekillendirdiği bir dünya. İslâm dünyası, iki asırdır köle!

İslâm dünyası, siyasî kölelikten sonra epistemik kölelik süreci yaşıyor...

Bunun en çarpıcı örneği, kendi dünyamıza, tarihimize, medeniyetimize ve hatta içinde yaşadığımız topluma bile Batılı / seküler zihin kalıplarıyla, perspektiflerle ve kavramlarla bakıyor olmamız!

Epistemik kölelik tam da böyle bir şey işte: Oysa başkalarının kavramlarıyla, bakış açılarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız. Dahası, bırakınız kendi dünyanızı anlayabilmeminizi, kendi dünyanızı da tarumar etmekten, tanınamaz hâle getirmekten kurtulamazsınız.

Bunun en ürpertici örneği ise, İslâm’a, İslâm’ın kurucu kaynakları hadislere ve Kur’ân’a da Batılı zihin kalıplarıyla, bakış açılarıyla bakmaktır.

Üstelik de Müslüman zihninin, Müslümanca yaşama zemininin ve Müslüman zamanı’nın yok olduğu epistemolojik kırılma ve ontolojik kopuş yaşanan bir zaman diliminde, Batılı / seküler kavramlarla ve bakış açılarıyla Kur’ân’a bakmak, epistemik cinayettir.

Tarihselcilik, hermenötik gibi Batılı metodolojilerle Kur’ân anlaşılamaz; aksine anlaşılamaz hâle gelir!

Bunun en temel nedeni, İncillerle Kur’ân’ın ontolojik konumlarının farklı olmasıdır: İnciller, insanlar tarafından yazılmıştır; Kur’ân Allah tarafından vahyedilmiştir. Mesele bu kadar açık.

Kur’ân’ın vahyedilmediğini, Peygamberimiz tarafından yazıldığını iddia eden oryantalistler var. Kaç asırdır bu mesele üzerinde çalışıyorlar fakat ortaya iddialarını ispatlayacak hiç bir şey koyamadılar. Sonuçta, İnciller, tarihselci ve hermenötik yaklaşımlarla paçavraya çevrildi.

Tarihselcilik ve hermenötik gibi disiplinleri İncillere uygulayabilirsiniz ama Kur’ân’a uygulayamazsınız.

Denediler ama hiç bir sonuç elde edemediler.

Oryantalistlerin gönüllü acentalığını yapan yerli oryantalistlerimizse, son derece sığ ve vulger’ler!

İNTİHAR BU!
İslâm dünyasının bize umut olarak baktığı bir zaman diliminde, İslâm’ın kurucu kaynaklarını tartışmak hem fitne ateşini körüklemekten hem de bizim enerjimizi su gibi harcamaktan başka bir işe yaramaz!

Ayrıca bu tartışmaların televizyonlardan, sosyal medyadan sürdürülmesinin, kitlelerin, özellikle de genç kuşakların inançlarının sarsılmasına yol açtığını göremiyor olamaz kimse!

Bizim daha köklü, daha varoluşsal meselelerimiz var: İslâm dünyası perperişan durumda. Her yerde kan, gözyaşı, iç çatışmalar hükümfermâ!

Böylesine zorlu bir zaman diliminde kitlelerin, genç kuşakların inançlarını sarsacak tehlikeli tartışmalara boğulursak, yok oluruz!

Tam da bütün dinlerin fosilleştirildiği, dünyanın İslâm’ın herkese hayat hakkı tanıyan, hiç kimseyi inancından ötürü kınamayan evrensel mesajına ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği, Müslüman halkların Türkiye’ye umut olarak baktığı bir zaman diliminde mazlum İslâm dünyasının özgürleşmesi, toparlanması ve insanlığa merhamet medeniyetini sunacak, dalga-kıracak ve dalga-kuracak kapsamlı, çok yönlü, derinlikli fikrî bir diriliş ve varoluş yolculuğunun yapı-yaşlarının nasıl döşenebileceği hayatî meselesi üzerinde kafa patlatmamız gerekirken, İslâm’ın kurucu kaynaklarını tartışmaya açmak, tek kelimeyle, intihardır!

Aklımızı başımıza devşirelim lütfen!Değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesi: Epistemik kölelik ve tarihselcilik sefâleti (1)

Yusuf Kaplan

30/12/2018 Pazar

Müslümanların başına gelebilecek en büyük felâket, hadisleri ve Kur’ân’ı tartışmaya açmaktır.

Kur’ân’ın vahyî karakterinin tartışılmaya açılması, tarihselcilik akımı üzerinden yürütülüyor.

Tarihselcilik, Kur’ân’ı izâfileştirecek ve Kur’ân’ın vahyî konumunu tartışılır hâle getirecek, sonuçta, Müslüman kitlelerin, özellikle de genç kuşakların inanç temellerini alt üst edecek tehlikeli bir akımdır.

Tarihselcilik, Batı’da bile kıyasıya tartışılmış ve hurdaya çıkarılmıştır. Ülkemizde Batı’da hurdaya çıkarılan bir akım üzerinden Kur’ân metnini tartışmaya açmak kelimenin tam anlamıyla epistemik köleliktir.

Burada, önce, bu yazıda geliştireceğim argümanların teorik temellerini oluşturacak kısa bir yolculuk yapmak istiyorum.

TENZÎLÎ VE TEKVÎNÎ ÂYETLER
İki tür âyet’ten / “işâret”ten sözediyoruz: Birincisi, tekvînî âyetler, yani yaratılış sırları.

İkincisi ise, tenzîlî âyetler, yani Yaratıcı’nın, insana yaratılış sırlarını okumasında rehberlik edecek ilkelerin haritası.

Tekvînî âyetler, değişkendir.

Tenzîlî âyetler ise, sâbittir, değişmez; değişkenlerin yorumlanması, anlamlı kılınması sürecinde yönlendirici roller oynar.

Allah Teâlâ’nın insana lûtfettiği, insanın aklı, kalbi, ruhu, dolayısıyla bunları harekete geçirecek iradesi, tekvînî âyetleri / yaratılış sırlarını okuyabilmesi için yeterli değil mi?

Hayır.

Yeterli olsaydı, peygamberler ve kitaplar gönderilmezdi.

Çünkü insan hür iradeyle donatılmasına, hür iradesini harekete geçirebileceği akıl, kalp ve ruh melekeleriyle teçhiz edilmesine rağmen, hem iyi hem de kötü hususiyetlere de sahip olduğu için, yol haritası olmadan insanca bir hayat inşa edebilmesi çok zordur.

Yol haritası sunan tenzîlî âyetler olmadan, yolda karşılaştığı tekvînî âyetleri “doğru” / bihakkın okuyabilmesi zordur insanın.

İnsan, tenzîlî âyetler olmadan, tekvînî âyetleri keyfine göre, işine nasıl geliyorsa öylece okumaktan, yaratılışın düzenini bozmaktan, tarûmâr etmekten kurtulamaz.

Tenzîlî âyetler, zamana ve mekâna göre değişmeyen sâbiteler verir insana.

Sürgit değişim hâlinde olan tekvînî âyetleri yani değişkenleri insanın önünü açacak şekilde okuyabilmesi ve insanca bir hayat kurabilmesi ancak bu sâbiteler ışığında sözkonusu olabilir.

TARİHSELCİLİĞİN SERÜVENİ: İNSANIN TANRILAŞTIRILMASI SÜRECİ
Tarihselcilik, insanın tanrılaştırılması sürecinin kaçınılmaz sonucudur.

Tarihselciliğin felsefî temellerini Hegel attı: Tarihi, dolayısıyla zamanı ve mekânı kutsadı.

Kutsanan zaman, Aydınlanma Çağı’ydı, kutsanan mekânsa Avrupa ve uygarlığı.

Hegel’in sorunu, Descartes’la kabaca temelleri atılan, Kant’la muhkemleştirilen dualizmi aşmak, Avrupa uygarlığı fikrinin mutlak bir şekilde kökleneceği ve dünya üzerinde egemenlik tesis edeceği zemini inşa etmekti.

Tarih, izafîdir ve değişkendir. İzafî ve değişken olan bir şeyin kutsanması, mutlaklaştırılması, zamanla kendi içinden fenâ hâlde çatırdamasıyla sonuçlanacaktı, kaçınılmaz olarak.

Modernlikle birlikte, insanın tanrılaştırılmasıyla, Tanrı, hayattan “kovulmuştu”. Kovulan elbette ki, öncelikle Kilise’nin tanrısıydı ama Tanrı fikri büsbütün yitirilmiş ve zamanla tarih gibi, bilim gibi, teknoloji gibi, sermaye gibi sahte tanrılar icat edilmişti.

Hegel, tarihi, spesifik olarak da Avrupa’nın tarihî serüvenini mutlaklaştırmakla, insanı, dolayısıyla Avrupa aklını ve Avrupa’nın bizzat kendisini tanrılaştırıyor, Tanrı’yı tarihten de “kovmuş oluyordu”.

Tarihin mutlaklaştırılması, Protestanlığın bir başka zaferiydi. Hegel, inançları güçlü bir Hıristiyandı ama Protestandı.

Protestanlaşma, Tanrı’nın hayattan uzaklaştırılması, dinin bireysel bir inanç meselesine indirgenmesiydi: Bunun sonucu deizm olacaktı: Deizm de kültürel çözülme ve nihilizmle sonuçlanacaktı.

İşte tarihselciliğin sosyal bilimlerde pıtrak gibi bittiği yer burasıydı. Dilthey, tarihselliği mutlaklaştıracak kapıları sonuna kadar açtı; anlama ve yorumlama çabasının izafî bir çaba olduğunu söyleyerek, sosyal bilimlerde tarihselciliğin temellerini attı; böylelikle kabaca “hakikat fikri yoktur, hakikat herkese göre değişir” mottosuna dayanan postmodern anlama ve yorumlama sürecini hazırladı, bu bağlamda.

Tarihselciliğin entelektüel serüveninde dönüm noktalarından birini Gadamer teşkil eder.

Gadamer, “ufukların buluşması”ndan, “diyalojik okuma stratejileri”nden söz eder.

Bütün tarihselciliğin kalkış noktası da, varış noktası da “burası”dır: Bura, mutlaklaştırılır; burada ve şimdi anlama ve yorumlama çabası eksene alınır. Her şey buraya ve şimdiye göre yorumlanır.

Gerek tarihselciliğin, gerekse hermenötiğin sâbitelerini yitiren, değişkenlerin önünde sürüklenen Batı dünyasında bir anlamı ve karşılığı vardır.

Ama vahyin kaynaklarının sağlam olduğu, İslâm’ın doğuşundan bu yana vahyin sâbitelerinin (tenzîlî âyetlerin), hayatın değişkenlerini (tekvînî âyetleri) anlama ve yorumlama sürecinde hayatın her alanına imajinatif sonuçlar doğuracak şekilde rehberlik edegeldiği Müslüman dünyada bir karşılığı olmaz, olamazdı; olsa olsa kafa karışıklıklarının, okumuş-yazmış insanların zihinlerinin çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşmesine yol açabilir/di bu, esas itibariyle.

Sözgelişi, Gadamer’in “ufukların buluşması” dediği fenomeni düşünün. Vahyin ufkunu, bura’nın ufkuyla, bura’nın ufkunu eksene alarak anlama ve yorumlama çabasına soyunmak, ontolojik bir şiddettir: İnsanın, bura’yı, şimdi’yi ve dolayısıyla kendisini vahyin önüne geçirmesidir bu.

Bunun, düşünme faaliyetini nasıl felçleştirdiğini, Batı’da bile nasıl kıyasıya eleştirildiğini ve hurdaya çıkarıldığını, dahası, pratikte nasıl büyük felâketlere yol açtığını yarınki yazıda göstermeye çalışacağım.Değişkenlerin sâbite katına yükseltilmesi: Epistemik kölelik ve Tarihselcilik sefâleti (2)

Yusuf Kaplan

31/12/2018 Pazartesi
Tarihselcilik, Almanya’nın darmadağınık olduğu bir zaman diliminde bir Alman ruhu icat ederek Almanya’yı toparlamak amacıyla doğdu, esas itibariyle.

Farklı kültürlere, dillere kapı aralayan bir arayış olarak.

Zamanla, izafîleştirici, her şeyi kayıtlı zamana ve mekâna kilitleyici, dolayısıyla insanı tanrılaştırıcı, tarihi kutsayıcı özellikleri nedeniyle kıyasıya eleştirildi; sonunda, Karl Popper tarafından hurdaya çıkarıldı.

Tarihselciliğin, tarihi mutlaklaştırarak hakikati izafîleştirici özelliğinin, hakikat fikrini inkâr eden izafîleşme biçimlerini mutlaklaştıran postmodern söylemlere kapı araladığını da hatırlatmak isterim.

Dünkü yazımda tarihselciliğin serüvenini özetlemiş ve tarihselciliğin, insanın tanrılaştırılması sürecinin yapı-taşlarını döşediğine dikkat çekmiştim.

Bugünkü yazımda, tarihselciliğin, düşünme faaliyetini nasıl felçleştirdiğini, bu yüzden Batı’da da nasıl kıyasıya tartışıldığını ve hurdaya çıkarıldığını, ayrıca pratikte nasıl büyük felâketlere yol açtığını göstermeye çalışacağım.

DÜŞÜNME ÇABASINI BİTİREN İKİ ÇIKMAZ SOKAK: TARİHSELCİLİK VE POZİTİVİZM
Ama önce tarihselciliğin, felsefî / entelektüel olarak nasıl bir çölleşmeye yol açtığını, Husserl üzerinden giderek gözler önüne sermek isterim.

Husserl, Hegel’in Avrupa’yı sarsılmaz bir şekilde kurayım derken, tarihi kutsayarak aslında Avrupa’yı önce nasıl bir entellektüel felâketin eşiğine sürüklediğini gösterir ve bunun pratikte büyük bir katastrofa yol açacağına dikkat çeker.

Tıpkı Hegel gibi Descartes ve Kant’la hesaplaşan Husserl, modern Batı dünyasında düşünme faaliyetinin sonuna gelindiği uyarısı yapar ve bu felâketin iki ana kaynağı olduğunu söyler: Tarihselcilik ve pozitivizm.

Tarihselcilik, izafîleşmenin temellerini atar; pozitivizm ise, fizik gerçeklikler üzerinden hayatı anlamaya çalışmakla kabul olmayacak bir duaya âmin der.

Tarihselcilik, insanın düşünme çabasını izafîliklere, pozitivizm de fizik gerçekliklere / kabuğa indirgemekle, düşüncenin ve daha da önemlisi düşünme faaliyetinin köküne kibrit suyu çakarlar.

Husserl böyle düşünür ve ömrünü bu çifte çıkmaz sokağı aşmak için geliştirdiği fenomenolojiyi inşa ermeye adar.

DEĞİŞKENLER’İN SÂBİTE KATINA YÜKSELTİLMESİ FELÂKET ÜRETİR SADECE
İnsanlık tarihine dikkatle baktığımız zaman şu yakıcı ve yıkıcı gerçeği görmekte zorlanmayız: İnsan, her dâim sâbite arayışı içindedir. Sâbitelerini yitirdiği zaman, değişkenleri sâbite katına yükseltmekten çekinmez. Kaçınılmazdır bu: İnsan, sâbitesiz / “omurgasız” ayakta duramaz zira.

Ama insanın, değişkenleri, sâbite katına yükseltmesi, zulümdür: Sadece kendine değil, bütün varlığa yaptığı bir zulümdür bu.

Yalnızca çağımıza bakmamız kâfî bu yakıcı gerçeği görebilmemiz için.

Modernlikle birlikte, insan tanrılaştırıldı. İnsanın tanrılaştırılması, insanın azmanlaşmasına giden kapıları sonuna kadar açtı: Modern insan, yaşayabilmek için araçları, özellikle de güç üreten araçları kutsadı; araçlar insanı köleleştirdi, ruhsuzlaştırdı ve duyarsızlaştırdı.

Modern veya postmodern seküler / pagan insan, Tanrı fikrini yitirdi, kendisini Tanrı’nın yerine yerleştirdi.

Sonuçta tabiatı delik deşik etti; dünyayı talan etti; insanlığı kendisine benzetti: Yeni-barbarlık biçimlerinin zaferi.

Bilim tavan yaptı, insan insanlıkta yerlerde sürünüyor: Bütün bilimsel gelişmeler, dünyaya ve insana tahakküm edecek bir barbarlıkla gerçekleştiriliyor: Kapitalizmin zaferi!

En ileri bilimsel atılımlar, gen teknolojisi, yapay zekâ çalışmaları da dâhil, insana ve dünyaya hâkim olma kaygısıyla geliştiriliyor. Dünyayı ve insanlığı tek bir düğmeye basarak yok edecek “smart” teknolojik silahların geliştirilmesi, güç üreten araçların kutsanması, niceliğin hükümran olması, insanın insanlığını unutması, araçların kölesi olması sonucunu doğuruyor yalnızca: Sekülarizmin zaferi!

KUR’ÂN’A UYACAĞIMIZA, KUR’ÂN’I KENDİMİZE UYDURMAK!
Sözün özü: Kur’ân-ı Kerîm’i bura’dan yola çıkarak anlamaya kalkışmak, hem Kur’ân’ın anlam sistematiğini tarumar etmekle hem de İslâm’ın ilim, irfan ve hikmet geleneklerini, yolculuklarını hiçe sayarak çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen zihnimizle, seküler zihin kalıplarıyla Kur’ân’ı yorumlamaya kalkışmakla, bu da, Kur’ân’ı da, İslâm’ı da tanınamaz hâle getirmekle sonuçlanır.

Bu, kendimizi Kur’ân’a uyduracağımıza, Kur’ân’ı kendimize uydurmamız anlamına gelir; buysa, kelle sayısı kadar Kur’ân’ın ortaya çıkması sonucunu doğurur kaçınılmaz olarak. Müslümanların başına gelebilecek en büyük felâket budur.

Hele de Batı uygarlığının Nietzsche’den itibaren felsefî olarak çöktüğü, başka dinlerin, düşünce geleneklerinin fosilleştirildiği ve dünyanın İslâm’ın şaşmaz hakikatlerine her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyduğu bir zaman diliminde böyle bir şeye soyunmaya kalkışmak felâketlerin felâketi olur.

Elbette ki, dün yaptığımız gibi bugün ve yarın da, Batı’dan da, başka düşünce geleneklerinden de besleneceğiz. Ama pergelin sâbit ayağını, vahyin hakikatlerine, bu hakikatlerin nasıl anlaşılabileceğini vahyin şaşmaz sâbiteleri ışığında sarih ve vâzıh bir şekilde ortaya koyan İslâm ilim, irfan ve hikmet yolculuklarına basacağız.

Ancak ondan sonradır ki, pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, bütün değişkenlere velûd ve münbit bir şekilde açılabilmemiz, bütün dünyalara da, değişkenlere de “ruh üfleyebilmemiz” imkân dâhiline girebilir. Vesselâm.

Bugün 59 ziyaretçi (405 klik) kişi burdaydı!

Bugün 439 ziyaretçi (1077 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol