 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
www.turkiyegazetesi.com.tr/genel/a216617.aspx
24 Ağu 2004 - Sual: Halife Ebu Bekir, Fedek hurmalığını Hz. Fatıma'dan niçin zorla almıştır? CEVAP: H
Fedek bahçesi
Sual: Halife Ebu Bekir, Fedek hurmalığını Hz. Fatıma'dan niçin zorla almıştır? CEVAP: Hâşâ öyle bir şey yok. Bu tamamen İbni Sebecilerin uydurmasıdır. Ahmed Cevdet Paşa diyor ki: Halife Hz. Ebu Bekir, Resulullahın silahları ile beyaz katırını, Hz. Ali'ye verdi.
Sual: Halife Ebu Bekir, Fedek hurmalığını Hz. Fatıma'dan niçin zorla almıştır? CEVAP: Hâşâ öyle bir şey yok. Bu tamamen İbni Sebecilerin uydurmasıdır. Ahmed Cevdet Paşa diyor ki: Halife Hz. Ebu Bekir, Resulullahın silahları ile beyaz katırını, Hz. Ali'ye verdi. Diğer eşyayı Beytülmale bıraktı. Fedek ve Hayber'deki hurmalıklarını, Resulullah hayatta iken vakf etmiş, kimlere dağıtılacağını emir buyurmuştu. Gelip geçen elçilere ve misafirlere verirdi. Ebu Bekir bunları eskisi gibi dağıtıp, asla değiştirmedi. Fatıma mirasını istediğinde; (Resulullahtan işittim: (Biz Peygamberlere kimse vâris olamaz! Bıraktığımız mal, sadaka olur) buyurmuştu. Ben Resulullahın yaptığını değiştirmem) dedi. Fatıma (Sana kim vâris olur?) demiş. Halife de: (Evladım, ehlim olur) deyince, (Ya ben niçin babama vâris olmuyorum?) demiş. Halife de: (Senin baban olan Resul-i ekremden işittim ki, (Kimse bize vâris olamaz!) buyurdu. Onun için sen de vâris olamazsın. Fakat ben Onun halifesiyim, Onun nafaka verdiği kimselere, aynı şeyleri ben de veririm. Senin masraflarını yapmak benim vazifemdir) dedi. Bunun üzerine Fatıma razı oldu ve artık miras lafı etmedi. (Kısas-ı enbiya s.369) Hadis âlimi Abdülhak-ı Dehlevi, aynı şeyleri bildirdikten sonra buyuruyor ki: Resulullah birçok kimselere, mal vereceğini vaat etmişti. Vefatından sonra, gelip, bu malları istediler. Halife hepsine verdi. Ebu Bekir, mirası yalnız Fatma'dan men etmedi. Âişe de, gelip, miras istedi. Ona da vermedi. Başka zevceler de istedi. Hiçbirisine vermedi. Peygamberler miras bırakmaz hadis-i şerifini söyledi. Halife, bu hadis-i şerifi söyleyince, Eshab-ı kiramın hepsi, biz de işitmiştik, dediler, bir kişi bile itiraz etmedi. Halife kimseye miras vermedi ve Resulullahın akrabasına evvelce verilen her şeyi aynen verdi ve Resulullahın yaptığını değiştirmem dedi ve onun akrabasını, kendi akrabamdan daha çok seviyorum diye yemin etti. Fatma'nın miras yüzünden, Ebu Bekir'e darıldığını söylemek ne kadar yanlıştır. Eshab-ı kiramın sözbirliği ile bildirdiği hadis-i şerifi, Fatıma'nın kabul etmeyeceğini düşünmek Hz. Fatıma'ya iftira olur. Fatıma vefat edeceği zaman, Ebu Bekir ile helalleşip ondan razı olmuştur. Hadis âlimi, imam-ı Beyheki, imam-ı Şabi'den rivayet ediyor ki, Fatıma hasta iken, halife Ebu Bekir kapıya geldi. Ali, Fatıma'ya, Ebu Bekir'in geldiğini haber verdi. Fatıma izin verdi. Halife içeri girdi ve kendisi ile helalleşti. Fatıma, Ebu Bekir'den razı oldu. İmam-ı Müstağfiri'nin Kitabülvefa ve Riyadunnadara kitaplarında ve Hafız Ebu Said Kitab-ül-müvafeka adındaki kitabında da böyle yazmaktadır. Faslülhitab kitabında diyor ki: Hz. Fatıma akşam ile yatsı arasında vefat etti. Ebu Bekir, Osman, Abdurrahman bin Avf ve Zübeyr bin Avvam hazır idiler. Cenaze namazını Hz. Ebu Bekir kıldırdı. Gece defn ettiler. (Medaricün nübüvve c.2/ s.572) Görülüyor ki, Hz. Ebu Bekr-i Sıddık hurma bahçesini Hz. Fatıma'nın elinden almamış, eski halinde olduğu gibi bırakmış, onun her ihtiyacını Beytülmal'den vermiştir. Bütün bu vesikalar hiçe sayılarak, nasıl "Ebu Bekir, Fedek hurmalığını zorla aldı" denebilir? Hz. Ali halife olunca, her şey elinde ve emrinde iken, bu hurmalığı, niçin Hz. Hasan ile Hüseyin'e teslim etmedi? Hâşâ o da mı zulme iştirak etti? Yoksa, ölmüş halifelerden mi korktu? Hz. Ali'nin, üç halifenin yaptıklarını değiştirmeyip hurmalığı, onların yaptığı gibi idare etmesi, üç halifeyi onayladığını, yani onların doğru yaptığını açıkça göstermektedir.
Hazret-i Ebu Bekir’e dil uzatılamaz
|
Sual: İbni Sebeciler, Peygamber efendimizin mübarek kayınpederi Hazret-i Ebu Bekir’e hâşâ kâfir diyorlar. Allah Resulünü yakalatmak için onunla hicret etti diyorlar. Fedek hurmalığını Fatıma’nın elinden zorla alıp beytülmala verdi diyorlar. Hazret-i Ali de halife olunca bu haksızlığı önlemedi diyerek ona da dil uzatıyorlar. Böyle söylemenin dinde yeri nedir?
CEVAP
Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü teâlâ anh), ilk iman edenlerden ve malını canını Allah ve Resulü için feda edenlerdendir. Allah Resulünün kayınpederidir. Eshab-ı kiramın en büyüğüdür. Peygamberlerden sonra bütün insanların en üstünüdür. Sağlığında ismen Cennet ile müjdelenen on kişinin birincisidir. Allah Resulünün ilk halifesidir.
İbni Sebecilerin iftiraları için, birinci ve ikinci maddelerde yeterli cevap, hâşâ ona dil uzatanların, kâfir diyenlerin kendilerinin kâfir olduklarına dair yeterli delil vardır. Burada birkaçını tekrar yazalım:
Hazret-i Ebu Bekir, Medine'ye hicretle şereflenen, Allah’ın övdüğü muhacirlerden ve ilk iman edenlerden olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:
(Muhacirlerin ve Ensarın önce imana gelenlerinden ve Onların yolunda gidenlerden Allah razıdır. Onlar da Allah’tan razıdır. Allah, Onlar için Cennetler hazırladı.) [Tevbe 100]
Hazret-i Ebu Bekir, Eshab-ı kiramdan olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:
(Allah, [Eshab-ı kiramın] hepsine de en güzeli [Cenneti] vaad etmiştir!) [Nisa 95]
Hazret-i Ebu Bekir, ağaç altında söz verenlerden olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:
(Ağaç altında, sana söz veren müminlerden, Allah razıdır.) [Fetih 18]
Hazret-i Ebu Bekir Bedir savaşına katılanlardan olduğu için Cennetliktir. İşte Bedir ehline katılan müslümanların şânı için bir hadis-i şerif meali:
(Bedir savaşına katılan müslümanlar Cennetliktir.) [Dare Kutni]
Peygamber efendimiz, vefatından 8 gün önce, Hazret-i Ebu Bekir’i kendi yerine imam tayin buyurarak, halife olacağına işaret eyledi. Bir seferinde de, Hazret-i Ebu Bekir bulunmadığı için, Hazret-i Ömer imam oldu. Resulullah, Hazret-i Ömer’in sesini işitince, (Hayır, hayır, Allahü teâlâ ve Müslümanlar Ebu Bekir’den razıdır, namazı Ebu Bekir kıldırsın!) buyurdu. Eshab-ı kiram arasında, babası, anası ve çocuklarının ve torunlarının hepsi imana gelen, Hazret-i Ebu Bekir’den başka kimse yoktu. Resul aleyhisselam (Ebu Bekir’in malı gibi hiçbir kimsenin malı bana faydalı olmadı) buyurdu. (İ. Ahmed)
Bilal-i Habeşi’nin azat edilmesi için para verince, Leyl suresinde övüldü:
(Temizlenmek için malını hayra verip, [günahtan] çok sakınan ateşten uzaktır. O, iyiliği bir menfaat için değil, Rabbinin rızasını kazanmak için yaptı. Kendisi de, (Cennete girip) hoşnut olacaktır.) [Leyl 17-21]
Âl-i İmran suresinin (İşlerinde onlara danış) mealindeki 159. âyeti, Hazret-i Ebu Bekir ve Hazret-i Ömer ile müşavere etmek için geldi. Bir hadis-i şerifte de, (Cebrail bana dedi ki: Allahü teâlâ Ebu Bekir ile istişareyi sana emrediyor) buyuruldu. Tevbe suresinin 40. âyetinde,(Mağaradaki iki kişinin ikincisi) buyurularak, Hazret-i Ebu Bekir övüldü. Leyl suresinin 5. âyeti de, Hazret-i Ebu Bekir’in şanını bildirmektedir. Bekara suresinin, (Gece-gündüz, gizli-açık, mallarını hayra sarf edenlerin mükafatlarını Rableri verecektir. Onlara korku ve üzüntü yoktur) mealindeki 274. âyeti, Hazret-i Ebu Bekir için inmiştir. Çünkü, o, geceleri on bin altını gizli, on bin altını da, göz önünde olarak ve gündüzleri de böyle onar bin altını sadaka vermiştir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ebu Bekir ile Ömer’i sevmek iman, bunlara düşmanlık küfürdür.)[İbni Adiy] (Mirat-i Kâinat)
(Ya Ali, müşrik olan bazı kimseler sana aşırı bağlılık gösterecek, sende olmayan şeyleri, sana söyleyecekler ve Ebu Bekir’le Ömer’i kötüleyecekler. Allah onlara lanet etsin.) [Dare Kutni]
Hazret-i Ebu Bekir ile Hazret-i Ömer’e sövmek küfürdür. (Hulasa-tül-fetava, Mirat-ı Kâinat)
İnsanların en hayırlıları olan Eshab-ı kiram, Hazret-i Ebu Bekir’i halife olarak seçmişlerdi. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Ümmetimin oyları dalalet üzerinde toplanmaz.) [Ebu Nuaym]
(Müminlerin güzel dediği şeyi, Allahü teâlâ da güzel kabul eder.)[İ. Ahmed]
Hazret-i Ebu Bekir, Peygamber efendimizin kayınpederi olmakla, mübarek kızı Âişe validemiz de müminlerin annesi olmakla şereflendi. Bu nimet ve şeref vesilesiyle de Cennetliktir.
Bir âyet-i kerime meali:
(Resulullahın zevceleri müminlerin anneleridir.) [Ahzab 6]
Resulullah ile akraba olmak şerefi çok büyüktür. İmanlı olan her akrabası muhakkak Cennetliktir. Çünkü hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:
(Allahü teâlâ, beni insanların en asilzadesi olan Kureyş kabilesinden seçti ve bana onların arasından en iyilerini eshab[arkadaş] olarak ayırdı. Bunlardan birkaçını bana vezir olarak ve din-i İslamı, insanlara bildirmekte, yardımcı olarak seçti. Bunlardan bazılarını da Eshar, [zevce, kayınpeder, kayınvalide, kayınbirader ve baldız gibi kadın tarafından akraba] olarak ayırdı. Bunlara sövenlere, iftira edenlere, Allahü teâlânın ve bütün meleklerin ve insanların laneti olsun! Allahü teâlâ, kıyamet günü, bunların farzlarını ve sünnetlerini kabul etmez.) [Hakim]
(Esharımın [zevce tarafından olan hısımlarımın] Cennetlik olmasını istedim. Rabbim de bu isteğimi kesin olarak kabul etti.) [Hakim]
(Benimle evlenen veya kız alıp verdiklerim, Cehenneme girmez.)[Deylemi, İ. Neccar]
Sırf bu hadis-i şerifler bile Hazret-i Ebu Bekir’in Cennetlik olduğunu göstermektedir.
Birkaç hadis-i şerif daha bildirelim:
(Ebu Bekir Cennettedir.) [Tirmizi, İbni Mace, Taberani, İ. Asakir, Beyheki, Dare Kutni, Hakim, Ebu Nuaym, İbni Said]
(Ebu Bekir, insanların en üstünüdür. Yalnız Peygamber değildir.)[Deylemi]
(Ebu Bekir’i sevmek ve ona şükretmek her mümine vaciptir.)[Deylemi]
(Allahü teâlâ, Ebu Bekir’e rahmet etsin! Bana kızını nikah etti. Hicrette bana yardım etti.) [Hakim]
(Kıyamette, Ebu Bekir’den başka herkese hesap sorulur.) [Hatib]
(Ebu Bekir’in imanı, herkesin imanları toplamı ile tartılsa, hepsinden ağır gelir.) [M. Ç. Güzin]
(Her şeyin bir kanadı vardır, bu ümmetin kolu kanadı da Ebu Bekir ve Ömer’dir. Her şeyin bir kalkanı vardır, bu ümmetin kalkanı da Ali’dir.) [Hatib]
(Göğsümdeki marifetlerin, bilgilerin hepsini, Ebu Bekir’in göğsüne akıttım.) [Reddi revafıd]
(Her Peygamberin halili vardır. Benim halilim Ebu Bekir’dir.)[Deylemi]
Sevgi, bağlılık çok oldukça, faydalanmak da o kadar çok olur. Bunun içindir ki, Hazret-i Ebu Bekir bütün Eshabın en üstünü oldu. Resulullaha bağlılığı da, herkesten çok idi. (Ebu Bekir’in üstünlüğü, namaz ve orucunun çokluğu ile değil, onun kalbinde bulunan bir şey iledir) hadis-i şerifte bildirilen şey, Resulullahın sevgisidir. [İ. Gazali]
Hicret meselesindeki iftiraları
İbni Sebecilerin hainlik ve küfürleri iyice anlaşılsın diye bu husustaki iddialarını genişçe yazıyoruz:
(Resulullah Mekke’den Medine’ye hicret buyuracağı gece, Eshabdan hiç kimse, bu gece evinden çıkmasın demiş. O gece, Cebrail nazil olup, bu gece, kâfirler, seni öldürmeye karar verdi. Eshabının hepsine söyle ki, bu gece evlerinden çıkmasınlar. Sen yalnızca filan mağaraya git demiş. Resulullah da, güneş batımına yakın, Eshabı toplayıp bu emri bildirmiş. Gece Ali, yaşı küçük olduğu halde, korkmayarak, yatağına girmiş. Ebu Bekir, Resulullahın emrini dinlemeyip, evinden çıkıp, Resulullahın arkasından gitmiş. Resulullah, bunun arkadan gelmesini istemeyerek geri döndürmeyi düşünürken, Cebrail gelip, Ebu Bekir’in, fesat çıkarmak için geldiğini, eğer geri dönerse, Kureyş kâfirlerine haber vermek ihtimali olduğunu bildirerek, Resulullahı uyarmış. Allah resulü naçar kalıp, Ebu Bekir’i mağaraya götürmüş. Çünkü, Resulullahın kâfirlerden ve Ebu Bekir’den emniyeti yok imiş.
Tevbe suresinin kırkıncı âyetindeki (Korkma! Allah bizimle beraberdir) denilmesi, Ebu Bekir’in [hâşâ] kâfir olduğunu gösteriyormuş. İmanı olsaymış, Allah onu, yılan sokmasından korurmuş.
CEVAP
Halbuki, tarih kitapları sözbirliği ile diyor ki:
Kureyş kâfirleri Resulullah efendimize ve Eshab-ı kirama karşı olan düşmanlıklarını günden güne arttırarak müslümanları muhasara ettiler. Muhasara üç sene sürünce, Eshab-ı kiramın bazısı, Medine-i münevvereye, kimisi de Habeşistan’a hicret etti. Mesela Kur’an-ı kerimin toplayıcısı olan Hazret-i Osman, muhterem zevcesi Hazret-i Rukayye ile Habeşistan’a giderken, Resulullah bunları görerek,(Peygamberlerden zevcesi ile birlikte ilk hicret eden Lut aleyhisselam idi. Benim Eshabım içinde zevcesi ile ilk hicret eden de, sensin. Allahü teâlâ, seni Cennette Lut aleyhisselama arkadaş edecektir) buyurmuştu. Böylece, Mekke-i mükerremede, Hazret-i Ebu Bekir ile Hazret-i Ali’den başka kimse kalmamıştı. Hazret-i Ebu Bekir de hicret etmek için birkaç kere izin istemişti. Fakat, (Sen benimle beraber hicret edersin) buyurularak izin verilmemişti. Allahü teâlâdan, hicret için, izin bekliyordu. (Tezkiye-i ehl-i beyt)
Halbuki mağarada beraber bulunduğunu bildiren, Tevbe suresinin kırkıncı âyet-i kerimesi, Hazret-i Ebu Bekri Sıddıkın faziletini, şerefini göstermektedir. Çünkü, o gece, Cebrail aleyhisselam gelip, (Bu gece, kâfirler seni öldürmeye karar verdi. Bu gece, Ali’yi yatağına yatır ve Ebu Bekri Sıddık ile, Medine’ye hicret et!) dedi. O gece, Hazret-i Ali’nin yaşı küçük idi demeleri de yanlıştır. 23 yaşında idi. Hazret-i Ali, bin canım da olsa, senin yoluna fedadır diyerek yatağa girdi.
Resulullah Safer ayının yirmiyedinci perşembe gecesi kapıdan çıkıp, Yasin suresinin başından oniki âyet-i kerime okuyup, sokakta dizilmiş olan kâfirlerin üstüne üfledi. Hızla geçip, bir yere gitti. Öğle vakti Hazret-i Ebu Bekri Sıddıkın evine teşrif etti. Hazret-i Ebu Bekir’e haber verdiler. Kapıda, ay doğmuş gibi Resulullahın cemalini görünce, (Ne emriniz var ya Resulallah! İçeri buyurup emredin) dedi. İçeri teşrif edip, (Bu gece Medine’ye hicret etmeye emir aldım) buyurdu. Hazret-i Ebu Bekir, (Beraber olup, hizmetinizde bulunmakla şereflensem) dedi. (Sen de berabersin) buyurunca, Hazret-i Ebu Bekir sevindi. (Bana hicret için bir deve lazım) buyurunca, Hazret-i Ebu Bekir, (Bütün malım, canım, evlatlarım sana feda olsun. İki devem var. Hangisini istersen sana hediyem olsun) dedi. (Her zaman hediyeni kabul ettim ve edeceğim. Fakat bu gece hicret etmek ibadetini kendi malımla yapmak isterim. Bir deveni bana sat!) diye emir buyurdu. Parasını verdi.
Emir edip, kılavuz olarak, Abdullah bin Ureykıt isminde birini Hazret-i Ebu Bekir çağırdı. Para ile kılavuz tutup, iki deveyi ona teslim etti. Üç gün sonra, develeri Sevr dağındaki mağaraya getir, dedi. Hazret-i Ebu Bekir’in oğlu Abdullaha tembih edip, Her gece mağaraya gelip, Mekke’de dolaşan haberleri bize ulaştır buyurdu. Ebu Bekri Sıddıkın kızı Esma, üç günlük yemek hazırladı. Paketi bağlayacak ip bulamayınca, kuşağını çözüp ikiye yarıp, paketi bağladı. O günden beri, Esma’nın ismi (iki kuşaklı Esma) kaldı. Ebu Bekri Sıddık kapıyı açıp, çıkacakları zaman, (Kapıyı kapa. Arka pencereden çıkacağız)buyurdu. Ayak izleri belli olmasın diye pencereden atladılar. Mağara önüne gelince, Hazret-i Ebu Bekir, (Durun ya Resulallah! Önce ben girip bakayım. Zararlı bir şey varsa, mübarek vücudunuza bir şey olmasın) diyerek, içeri girdi. Mağaranın içini temizledi. Gömleğini çıkarıp, parçalayarak delikleri kapadı. (İçeri buyurun ya Resulallah!) dedi. İnsanların efendisi, Allahü teâlânın sevgilisi, karanlık mağaraya teşrif buyurdu.
Mağarada üç gece kaldıktan sonra, Rebiul evvel ayının ilk pazartesi günü çıkıp, denize yakın yoldan deve ile Medine’ye doğru yolcu oldular. Kudeyd denilen yerde bir çadıra rastladılar. Çadırdaki Atike adındaki kadından bir şey satın almak istediler. Zayıf, sütsüz bir koyundan başka yiyeceği olmadığını söyledi. İzin verirsen onu sağalım buyurdu. Mübarek eli ile koyunun sırtını okşayıp besmele ile sağdı. O kadar çok süt çıktı ki, bulunanların hepsi bol bol içti ve kapları da doldurdu. Sonra kadının zevci gelip bu mucizeyi işitince, zevcesi ile birlikte müslüman oldu.
Bütün kitaplar hicreti böyle anlatıyor. Mekke şehrinde Hazret-i Ebu Bekir ile Hazret-i Ali’den başka hiçbir müslüman bulunmadığına göre, Resulullah Eshabına evden çıkmayınız diye emir etti sözünün doğru olmadığı açıkça anlaşılmaktadır. Ebu Bekri Sıddık, Resulullahtan iki yaş kadar küçüktü. Gençliklerinde arkadaş idiler. Birbirlerini çok severlerdi. Bu sevgileri ölünceye kadar sürmüş ve hep artmıştır. Gece gündüz birbirlerinden ayrılmazlardı. Resulullah iki defa Şam tarafına teşrif ettiği zamanlarda da birlikte bulunmuş idi. Bu kadar sevgiye, bağlılığa, fedakârlığa karşı Resulullahın buna güvenmediğini yazmak, apaçık bir yalan ve iğrenç bir iftiradır.
Resulullah, hicret edeceğini Ebu Bekir’e haber vermedi, diyorlar. Evi kuşatan kâfirler, Resulullahın evden çıktığını anlayamadı. Ebu Bekri Sıddık anlayıp arkasına düştü ise, bunu keşf ve keramet ile anlamış olması lazım gelir. İbni Sebecilerin bu sözü, Ebu Bekri Sıddıkın keşf ve keramet sahibi olduğunu göstermektedir. Böylece keşf ve keramet sahibi olan bir zatın, Resulullaha hıyanet ve ihanet edeceğini söylemek, akla uygun söz olur mu? Eğer hıyanet etmek isteseydi, ertesi Cuma günü, kâfirler Mağara kapısına geldikleri, Mağara ağzındaki örümcek yuvasını görüp dünya yaratıldığından beri buraya adam girmişe benzemiyor, diyerek, içeriye girmek istemedikleri zaman, kâfirlere haber vermek fırsatı tam eline geçmemiş mi idi ve bu fırsatı kaçırır mı idi? (Tezkiye-i ehli beyt)
Görülüyor ki, Ebu Bekri Sıddıkı lekelemek için, hicreti yanlış anlatmakta, okuyanları ağlatıp, aldatmak için Hazret-i Ali küçük çocuk iken yatağa girdi demektedirler. Eshab-ı kiramı kötüleyebilmek için âyet-i kerimelere yanlış mana vermekten, hadis uydurmaktan, sahih hadisleri inkâr etmekten çekinmemektedirler. Kâfirler, münafıklar hakkında gelmiş olan âyet-i kerimeleri, Ebu Bekri Sıddık için ve Eshab-ı kiram için gelmiştir demek alçaklığında bulunmaktadırlar.
Mühim olan şu misali de bildirelim:
(Menakıb-i Çihar yar) kitabında diyor ki, Bedir gazasında, Ramazan-ı şerifin onyedinci Cuma günü, temmuz ayının öğle sıcağında, iki taraf hücum etmişti. Resulullah, Ebu Bekir, Ömer, Ebu Zer, Sa’d ve Said ile kumanda yerinde oturmuştu. İslam askeri sıkıntı çekiyordu. Sa’d ve Saidi yardıma gönderdi. Sonra Ebu Zeri gönderdi. Sonra, Ömer’i gönderdi. Bir saat geçti. Ebu Bekir, sıkıntının azalmadığını görerek, kılıcını çekip, atını sürerken, Resul-i ekrem elinden tutup, (Yanımdan ayrılma ya Eba Bekir! Bedenime ve kalbime gelen her sıkıntı, senin mübarek yüzünü görmekle hafifliyor. Seninle kalbim kuvvetleniyor) buyurdu.
Hüseyin vaiz-i Kaşifi Hirevi tefsirinde buyuruyor ki:
(Kâfirler, Mağara önüne geldi. Ebu Bekri Sıddık dedi ki: Ya Resulallah! Kâfirlerden biri ayağı altına doğru bakarsa, bizi görür. Resulullah buyurdu ki, (O iki kişiye ne olur sanıyorsun ki, onların üçüncüsü Allah’tır.) Bu hadis-i şerif, Hazret-i Ebu Bekir’in üstünlüğünü göstermektedir. Yani Allahü teâlânın yardımı, koruması bizimledir buyurdu).
Ebu Bekri Sıddık bağırıp çağırmadı. Zaten bağırıp çağırsaydı mağaranın önündeki müşrikler haberdar olacaktı. Eğer hıyanet etmek isteseydi, müşrikler mağara kapısına geldikleri, mağara ağzındaki örümcek yuvasını görüp dünya yaratıldığından beri buraya adam girmişe benzemiyor, diyerek, içeriye girmek istemedikleri zaman, kâfirlere haber vermek fırsatı tam eline geçmiş iken bu fırsatı hiç kaçırır mıydı?
Bütün kitaplar diyor ki, (Ya Resulallah, mübarek vücudunuza bir zarar yapmalarından korkuyorum) dedi. Mağarada, Resulullah efendimize zarar gelmesin diye, açık kalan bir deliğe, mübarek ayağını kapamıştı. Delikteki yılanın ayağını sokması niçin bir kusur olsun? Resulullahı da, bir zaman akrep sokmuştu. Hazret-i Ali’nin ciğerpare oğlu Muhsin’i horoz gagalayıp ölümüne sebep olmuştu. Hazret-i Hasan’ı zehir öldürmüştü. Bunlar neden suç olsun? Niçin imansızlığa alamet olsun?
O, Resulullaha bir zarar gelirse diye korkmuştu. Ayağını deliğe bu yüzden koymuştu. Yılan onu kaç kere ısırdı. Acısına katlanıp, Resulü rahatsız etmemek için, ayağını çekmedi. Resulü uyandırmamak için, hiç ses de çıkarmadı. Kendinden korksaydı, zehirlenerek, canını Resule feda etmezdi. Ayrıca, hâşâ İbni Sebecilerin dediği gibi kötü biri olsaydı böyle yapmasına ne lüzum vardı ki?
Allahü teâlânın, kullarla beraber olması, sıfatlarının beraber olması demektir. Kahr, gadab sıfatının beraber olması, felaket ve rüsvalık olduğu gibi, rahmet, nusret, muhabbet sıfatlarının beraber olması da kıymet ve saadet olur. Resulullah, (Allah bizimle beraberdir)buyurarak, kendi zat-ı risaletpenahisine mahsus olan beraberliğe, Hazret-i Ebu Bekir’i de katıyor. Böylece, kendine tecelli eden, muhabbet, merhamet, ihsan ve ikramlara, Hazret-i Ebu Bekir’in de ortak olduğunu müjdeliyor. Ne büyük saadet! Fazilet böyle olur! Âyet-i kerimelerle, hadis-i şeriflerle bildirilen faziletten, meziyetten üstün bir şeref olabilir mi? Düşman düzmelerine inanıp, güneşin nuru inkâr olunabilir mi? Buna ancak, ahmaklar, körler inanır.
Allahü teâlânın gizli konuşanlarla beraber bulunması, ilim sıfatının beraber olmasıdır. Yani onların sırlarını bilir demektir. Bu âyet-i kerime, beğenmek veya kötülemek olmayıp, ilim sıfatını haber vermektedir.
(Sonra, Allah ona sekine indirdi) mealindeki âyet-i kerimeye de yanlış mana veriyorlar. Sekine, Resulullaha indi diyorlar. Sekine, yani rahatlık, nerede yoksa oraya iner. İbni Sebecilerin bu yazılarından, Resulullahta önceden sekine bulunmamış olduğu, korktuğu anlaşılır. Halbuki, Allahü teâlâ, önceden, seni kâfirlerden muhafaza edeceğim dediğini yazmışlardı. Demek ki, Resulullah Allahü teâlânın bu vaadine güvenmeyip korktu mu? Sonra, kendisine sekine indirildi demek, Allah’ın Peygamberine ne büyük hakaret ve kötülemek olur. Ebu Bekri Sıddıkı kötülemek isterken, Resulullahı kötüleyerek küfre sürüklendiklerinden haberleri olmuyor. Belki de, Resulullahı da kötülemek, böylece İslamiyet’i yıkmak istemektedirler. Bütün tefsirler, sekinenin Ebu Bekri Sıddıka indiğini bildiriyor. Çünkü, Resulullahın sekinesi zaten vardı. Ebu Bekri Sıddık ise, Resulullaha olan aşırı sevgisinden dolayı sekinesini kaybetmişti. (Eshab-ı Kiram)
Hâşâ, Allah resulü naçar kalıp, Ebu Bekri Sıddıkı mağaraya götürmüşmüş...Tekrar edelim:
Hicrette kâfirler izleri takip ederek mağara önüne kadar gelince, Hazret-i Ebu Bekir dedi ki: Ya Resulallah! Kâfirlerden biri eğilip bakarsa, bizi görür. Resulullah, (Korkma Allah bizimledir) buyurdu.
Allahü teâlâ da Tevbe suresinin 40. âyetinde buyuruyor ki:
(Eğer siz ona (Resulullaha) yardım etmezseniz de önemi yok; ona Allah yardım etmiştir. Hani, kâfirler onu, iki kişiden biri olarak (Ebu Bekir ile birlikte Mekke'den) çıkarmışlardı; onlar mağarada iken; o, arkadaşına [Ebu Bekir’e] üzülme, çünkü Allah bizimle beraberdir, diyordu. Bunun üzerine Allah ona (sükûnet sağlayan) emniyetini indirdi.)
Hâşâ, Allah resulü naçar kalıp, Ebu Bekri Sıddıkı mağaraya götürmüş olsaydı, (Üzülme Allah bizimle beraberdir) yerine (Bana bir şey olmaz Allah benimledir) buyururdu. Allahü teâlâ da Resulünün mübarek ismini müstakil zikreder, hâşâ bir kâfirle beraber (İki kişinin biri) diye zikretmezdi. Allahü teâlânın bahsettiği alelade biri değil, Peygamberi ve Habibidir. Resulullaha da kişi denmekte, arkadaşına da kişi denmektedir Bu yüzden (İki kişinin biri) diye buyurması, yani bu hitap, Hazret-i Ebu Bekir’in Allah katındaki yüksek kıymetini, Resulü yanındaki derecesini bildirmektedir. (O, arkadaşına üzülme diyordu) buyuran Allahü teâlâ vahiy ile Resulüne, (O, senin arkadaşın değil, o bir kâfirdir, onu teselliye çalışma) demez miydi? Allah hâşâ gerçeği saklar mıydı, yanındakinden sakın demez miydi? Çünkü vahiy gizli geliyor. Yanındaki seni öldürecek veya öldürtecek demez miydi? Bu ne biçim iftira?
Resulüne üstelik namazda nalınındaki necaseti bile haber veren Allahü teâlâ, yanındaki senin düşmanındır, seni öldürecek veya öldürtecek demez miydi? Allah hâşâ gerçeği saklar mıydı? Yanındakinden sakın demez miydi? Vahiy gizli geliyor, onun ne haberi olurdu ki?
Medaric-ün-nübüvve kitabında diyor ki:
Münafıklar Hazret-i Âişe validemize iftira edince, Resulullah, arkadaşlarından bazılarını çağırdı. Bunlardan sırayla Hazret-i Ömer’e, Hazret-i Osman’a, Hazret-i Ali’ye ne düşündüklerini sordu. Hazret-i Ali dedi ki:
(Bu sözler yalandır, iftiradır. Münafıkların uydurmasıdır. Sizinle namaz kılarken mübarek nalınınızı çıkardınız. Size uyarak biz de çıkardık. (Nalınlarınızı niçin çıkardınız?) dediniz. Size uymak için dedik. Siz de, (Cebrail geldi. Nalında necaset bulaşığı olduğunu bana haber verdi. Onun için çıkardım) buyurmuştunuz. Namaz içinde bile vahiy ederek seni pislikten koruyan Allahü teâlâ, mübarek zevcelerine böyle pislik yapılmasına izin verir mi? Böyle bir şey olsaydı, bunu da hemen haber verirdi.)
Fedek hurmalığı meselesi
İbni Sebeciler diyor ki:
(Resulullahın vefatından sonra, Ebu Bekir ile Ömer, (Biz Peygamberler miras bırakmayız. Bıraktıklarımız sadaka olur)hadisini söyleyerek, Fatıma’nın elinden (Fedek) ismindeki hurma bahçesini zor ile alıp, Beytülmala verdiler. Fatıma, Ebu Bekir’e darılıp, lanet etti. Buna gücenip ölünceye kadar Ebu Bekir’e düşman oldu.)
CEVAP
Bu bahçede sayılı birkaç ağaç vardı. Büyük bir orman olsaydı dahi, böyle bir şey için, dünyanın malına, mülküne zerre kadar dönüp bakmadığı için, kendisine Betül denilen Resulullahın kızı, kadınların en şereflisi Fatıma-tüz-Zehra’nın, mübarek babasının Cennet ile müjdelediği üç Halifeye düşmanlık etmesi, af ve ihsanda bulunmaması, bunlara [hâşâ] lanet etmesi ve müslümanlara da böyle olmalarını tavsiye eylemesi çok büyük bir iftiradır.
Hazret-i Ali ile Hazret-i Fatıma’nın, bütün dünyaya yayılmış olan yüce şânlarını küçülten böyle iftiraları bu iki din büyüğüne yakıştırmak, bunları sevmek değil, belki düşmanlık etmektir. Ancak ibni Sebecilerin yapacağı şeydir.
Önce hadisenin, Kur’an-ı kerimden sonra en kıymetli kaynaklardan olan Buhari, Müslim, Ebu Davud, Tirmizi ve Nesai’deki geçtiği şekline bakalım:
(Fatıma ile Abbas’ın her ikisi, Resulullah efendimizden kalan miraslarını, yani Fedek’teki yerleri ile Hayber’deki hisselerini istemek üzere Ebu Bekir’e geldiler. Ebu Bekir de kendilerine şöyle dedi: Resulullah efendimizden işittim, buyurdu ki:
(Biz [Peygamberler] miras bırakmayız, bıraktığımız sadaka[vakf]dır.) Peygamber efendimizin ehli ve iyali bu maldan ancak yiyebilir. Vallahi Resulullahın yaptığını gördüğüm bir işi yapmadan bırakmam. [Ravi] diyor ki: Bunun üzerine Fatıma oradan ayrıldı ve ölünceye kadar bir daha miras lafını etmedi.)
Hâşâ, Hazret-i Ebu Bekir’in, Fedek hurmalığını Hazret-i Fatıma’dan zorla alması diye bir şey yok. Bu tamamen İbni Sebecilerin uydurmasıdır.
Ahmed Cevdet Paşa diyor ki:
Halife Hazret-i Ebu Bekir, Resulullahın silahları ile beyaz katırını, Hazret-i Ali’ye verdi. Diğer eşyayı Beytülmale bıraktı. Fedek ve Hayber’deki hurmalıklarını, Resulullah hayatta iken vakfetmiş, kimlere dağıtılacağını emir buyurmuştu. Gelip geçen elçilere ve misafirlere verirdi. Ebu Bekir bunları eskisi gibi dağıtıp, asla değiştirmedi. Fatıma mirasını istediğinde; (Resulullahtan işittim: (Biz Peygamberlere kimse vâris olamaz! Bıraktığımız mal, sadaka olur) buyurmuştu. Ben Resulullahın yaptığını değiştirmem) dedi. Fatıma (Sana kim vâris olur?) demiş. Halife de, (Evladım, ehlim olur) deyince, (Ya ben niçin babama vâris olmuyorum?) demiş. Halife de, (Senin baban olan Resul-i ekremden işittim ki, (Kimse bize vâris olamaz!) buyurdu. Onun için sen de vâris olamazsın. Fakat ben Onun halifesiyim, Onun nafaka verdiği kimselere, aynı şeyleri ben de veririm. Senin masraflarını yapmak benim vazifemdir) dedi. Bunun üzerine Fatıma razı oldu ve artık miras lafı etmedi. (Kısas-ı enbiya s.369)
Hadis âlimi Abdülhak-ı Dehlevi hazretleri, aynı şeyleri bildirdikten sonra buyuruyor ki:
Resulullah birçok kimselere, mal vereceğini vaad etmişti. Vefatından sonra, gelip, bu malları istediler. Halife hepsine verdi. Ebu Bekri Sıddık, mirası yalnız Fatıma’dan men etmedi. Âişe de, gelip, miras istedi. Ona da vermedi. Başka zevceler de istedi. Hiç birine vermedi.Peygamberler miras bırakmaz hadis-i şerifini söyledi. Halife, bu hadis-i şerifi söyleyince, Eshab-ı kiramın hepsi, biz de işitmiştik, dediler, bir kişi bile itiraz etmedi. Halife kimseye miras vermedi ve Resulullahın akrabasına evvelce verilen her şeyi aynen verdi ve Resulullahın yaptığını değiştirmem dedi ve Onun akrabasını, kendi akrabamdan daha çok seviyorum diye yemin etti. Fatıma’nın miras yüzünden, Ebu Bekir’e darıldığını söylemek ne kadar yanlıştır. Eshab-ı kiramın sözbirliği ile bildirdiği hadis-i şerifi, Fatıma’nın kabul etmeyeceğini düşünmek Hazret-i Fatıma’ya iftira olur. Fatıma vefat edeceği zaman, Ebu Bekri Sıddık ile helalleşip ondan razı olmuştur.
Hadis âlimi imam-ı Beyheki hazretleri, imam-ı Şabi’den rivayet ediyor ki, Fatıma hasta iken, halife Ebu Bekir kapıya geldi. Ali, Fatıma’ya, Ebu Bekrin geldiğini haber verdi. Fatıma izin verdi. Halife içeri girdi ve kendisi ile helalleşti. Fatıma, Ebu Bekir’den razı oldu. İmam-ı Müstağfiri’nin Kitabülvefa ve Riyadunnadara kitaplarında ve Hâfız Ebu Said, Kitab-ül-müvafeka adındaki kitabında da böyle yazmaktadır. Faslülhitab kitabında diyor ki: Fatıma akşam ile yatsı arasında vefat etti. Ebu Bekri Sıddık, Osman, Abdurrahman bin Avf ve Zübeyr bin Avvam hazır idiler. Cenaze namazını Ebu Bekri Sıddık kıldırdı. Gece defnettiler. (Medaric-ün-nübüvve c.2/ s.572)
Görülüyor ki, Hazret-i Ebu Bekir hurma bahçesini Hazret-i Fatıma’nın elinden almamış, eski halinde olduğu gibi bırakmış, onun her ihtiyacını Beytülmal’den vermiştir. Bütün bu vesikalar hiçe sayılarak, Ebu Bekir, Fedek hurmalığını zorla aldı nasıl denebilir? Hazret-i Ali halife olunca, her şey elinde ve emrinde iken, bu hurmalığı, niçin Hazret-i Hasan ile Hüseyin’e teslim etmedi? Hâşâ o da mı zulme iştirak etti? Yoksa, ölmüş halifelerden mi korktu? Hazret-i Ali’nin, üç halifenin yaptıklarını değiştirmeyip hurmalığı, onların yaptığı gibi idare etmesi, üç halifeyi onayladığını, yani onların doğru yaptığını açıkça göstermektedir.
Buraya birkaçını yazdığımız bu vesikalı açıklamalardan sonra, Hazret-i Ali’nin üç Halifeye düşman olduğunu ve bir bahçe için Hazret-i Fatıma’nın Eshab-ı kirama lanet ettiğini söylemek, âyet-i kerimelere de zıddır:
Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer ve Hazret-i Osman Medine'ye hicretle şereflenen, Allah’ın övdüğü muhacirlerden ve ilk iman edenlerdendir. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki
(Muhacirlerin ve Ensarın önce imana gelenlerinden ve Onların yolunda gidenlerden Allah razıdır. Onlar da Allah’tan razıdır. Allah, Onlar için Cennetler hazırladı.) [Tevbe 100]
(Mekke’nin fethinden önce ve sonra Müslüman olanların hepsine de, Hüsnayı [Cenneti] söz veriyorum.) [Hadid 10]
(Allah, Eshabın hepsine Cenneti söz verdi.) [Nisa 95]
Allahü teâlânın zatı gibi sıfatları da sonsuzdur. Razı olması da sonsuzdur. Allah, Eshabdan birkaç sene razı oldu sonra vazgeçti denilemez. Allah sözünden dönmez.
İki âyet-i kerime meali:
(Allah asla sözünden dönmez.) [Al-i İmran 9, Zümer 20, Rad 31]
(Allah vaadinden dönmez.) [Rum 6]
Hazret-i Ali, Hazret-i Ebu Bekir’i, Hazret-i Ömer’i ve Hazret-i Osman’ı çok severdi. Bunlar da Hazret-i Ali’yi çok severdi. Birbirlerinin dostu idi. İşte âyet-i kerime meali:
(İman edip de hicret edenler, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad edenler ve [hicret eden eshabı] barındırıp yardım edenler var ya, işte onlar birbirlerinin dostlarıdır.) [Enfal 72]
Eshab-ı kiramın birbirine karşı çok merhametli olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali de şudur:
(Muhammed aleyhisselam, Allah’ın Resulüdür ve Onunla birlikte bulunanların [Eshab-ı kiramın] hepsi, kâfirlere karşı çetin, fakat, birbirlerine karşı merhametli, yumuşaktır.) [Feth 29]
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.
www.sorularlaislamiyet.com/.../hz-ebu-bekir-in-resulullah-in-mirasi-olan...
2 Kas 2011 - Bugünkü adı Hâit olan Fedek, Medine'ye yaklaşık 150 km. uzaklıkta olup, Medine ile Hayber a
.Hz. Ebu Bekir'in Resulullah'ın mirası olan Fedek arazisini Hz. Fatıma'ya vermemesinin sebebi nedir?
Kullanıcı:
Sorularlaislamiyet.com
| Tarih:
Çar, 02/11/2011 - 01:00
Değerli kardeşimiz;
Bugünkü adı Hâit olan Fedek, Medine’ye yaklaşık 150 km. uzaklıkta olup, Medine ile Hayber arasında bir Yahudi köyüdür. Beni Sa’d kabilesinin, Hayber Yahudilerine yardım etmek için Fedek’te toplandıklarını haber alan Hz. Peygamber (asm) 627 yılında, Hz. Ali (r.a) komutasındaki bir askeri birliği Fedek’e gönderdi. Fedek Yahudileri, Hayber, Teyma, Fedek, Vadilkura Yahudileriyle anlaşıp, Beni Sa’d kabilesinin de yardımıyla Müslümanlara karşı savaşa hazırlandıkları ortaya çıktı. Hz. Ali (r.a.) komutasındaki birlik Beni Sa’d’ın karargâhına vardığında onların kaçtıklarını gördü ve ganimetlerle geri döndü.
Hz. Peygamber (asm) Hayber’in fethinden sonra ensardan Muhayyesa b. Mesud’uFedek halkına İslam’a davet için gönderdi. Fedeklilerin başkanı Yahudi Yuşa b. Nûn topraklarının yarısı karşılığı Rasululullah (asm) ile anlaşma yapmak istediklerini söyledi, Rasululullah (asm) bunu kabul etti.
“Ve Allah'ın, onların mallarından, Peygamberine verdiği şeyler için siz, gerçekten de ne deve sürdünüz, ne at oynattınız ve fakat Allah, peygamberlerini, dilediği kimselerin üstüne atıp üstün eder ve Allah'ın, her şeye gücü yeter.” (Haşr, 59/6)
ayeti mucibince, Fedek savaşsız teslim olduğu için bu mülk Peygamberimizin (asm) tasarrufundaydı. Çünkü Müslümanlar Fedek için ne bir savaş yapmış ne de ordu göndermişlerdi.
Hz. Peygamber (asm) onun gelirlerini misafir ve yolcular için tahsis etmişti. Eşlerinin nasıl bir hayat yaşamış oldukları Müslümanlarca malumdur. Hz. Ömer (r.a.) hilafeti zamanında, Ebu’l Heysem Malik b. Et-Teyyihan ile ensardan Sehl b. Ebi Hayseme ve Zeyd b. Sabit’i Fedek’e gönderdi. Bunlar Yahudilerin elinde kalan toprakların değerini tespit ettiler, topraklarının maddi değeri kendileri ödendi.
Hz. Peygamber’in (asm) vefatından sonra hanımları, Hayber ve Fedek’teki Resulullah’ın (asm) hisselerinden miraslarını istemek için Hz. Osman’ı (r.a.), Hz. Ebubekir’e (r.a.) gönderdiler. Bunun üzerine kendisi de Hz. Peygamberin (asm) eşlerinden birisi olmasına rağmen Hz. Aişe (r.a.),
“Allah’tan korkmuyor musunuz? Sizler, Resulullah’ın (asm) şu hadisini işitmediniz mi? 'Biz Peygamberler miras bırakmayız. Bizim bıraktıklarımız sadakadır. Bu mallar, Muhammed’in ailesinin ani ihtiyaçları ve misafirler için sarfedilir. Ben öldükten sonra bu mallar, benden sonra iş başına geçen kimsenin tasarrufundadır.' ” (Buhari, Feraiz, 3, İ’tisam, 5)
Hz. Peygamberin hanımları, bu sözler üzerine isteklerinden vazgeçtiler.
Resulullah’ın (asm) kızı Hz. Fatıma (r.a.), Ebubekir es-Sıddık (ra)’ın yanına gelerek ona,
“Sen öldüğünde sana kim varis olur?” diye sordu. Hz. Ebubekir (r.a.)
"Evladım ve ailem.” diye cevap verdi. Bunun üzerine Fatıma (r.a.)
“O halde sana ne oluyor da, Resulullah’a (asm) bizden başkasını varis yapıyorsun?" Buna karşılık Hz. Ebubekir (r.a.)
“Ey Resulullah’ın kızı! Allah’a yemin ederim ki ben, babandan ne altın ne gümüş ne şu ne bu miras aldım.” dedi. Fatıma (r.a.) ise:
“Hayber’deki hisselerimiz Fedek’teki sadakalarımıza ne oldu?” deyince Hz. Ebubekir,
“Ey Resulun kızı! Ben Resulullah’ın (a.s.) 'Bunlar, Allah’ın hayattayken bana yedirdiği bir lokmadır; ben öldükten sonra bunlar, Müslümanların ortak malıdır.' dediğini işittim.” (Buhârî, Meğâzî, 14; Müslim, Cihad, 49; Ebû Davud, İmâre, 1) diye cevap vermişti.
Evet, Hz. Ebû Bekir (ra), Peygamberimiz (as)’in biricik kızı, ciğerparesi, Ehl-i Beyt’in annesi Hz. Fatıma (ra)'yı incitemezdi; Rasûlullah’ın (asm) hâtırası olan bu ince, bu müstesnâ anamızı incitmeyi gönlünden bile geçirmezdi. Ama, Rasûlullah (asm)’ın sünneti, kendi mirası mevzûunda bıraktığı sünneti en kıymetli şahıslar için bile fedâ edilmezdi. O’ndan (asm) kalan, O’nun (asm) sağlığında sarfettiği yere sarfedilecekti.
Bu hadisin hükmü gereğince, Hz. Ebubekir (r.a.) kendi kızı ve Peygamberin (asm) eşi olan Hz. Aişe (ra)’ye ve Peygamberimizin (asm) diğer eşlerine Fedek arazisinden pay vermediği gibi, Hz. Fatıma’ya(r.a.) da vermemiştir. Nitekim dikkat edilirse buna karşı çıkan başta Hz. Aişe (r.a.) olmuştur.
Hz. Ebubekir’den (r.a) sonra, Hz. Ömer (r.a.), Hz. Osman (r.a.) ve Hz. Ali’de (r.a.) halife olduklarında Fedek’in gelirlerini Resulullah’ın (asm) sarfettiği yere harcamışlardır. Eğer Fedek Hz. Fatıma’nın (r.a.) hakkı olmuş olsaydı, Hz. Ali (r.a.) hilafeti zamanında onu alır, oğullarına verirdi.
Acaba Hz. Fatıma (ra) ve hatta Hz. Ali ve Hz. Abbâs (radıyallâhu anhüm) niçin miras istediler?
Bu hususta birkaç tahmin ileri sürülmüş ise de en mâkulü, en doğrusu şudur:
Hz. Ebû Bekir'in rivayet ettiği: "Bize mirascı olunmaz, bıraktıklarımız sadakadır..." hadisini duymamış olmalarıdır. Hz. Ömer (ra), Hz. Ebû Bekir (ra) gibi en eski ve Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a en yakın olan Müslümanların pek mühim meselelerde bile Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'in hadislerini, O'nun sağlığında değil, ölümünden sonra işitmelerinin bir çok örneği var. Bu da onlardan biri olmalıdır.
Hadisi işitmiş olan Hz. Ebû Bekir (radıyallâhu anh), Mes'uliyet makamında, işin sorumlusu olarak, Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'in tatbikatından ayrılmamayı esas almıştır. Hz. Fatıma ve Hz. Ali (radıyallâhu anhümâ) gibi, çok sevdiği ve hâtırasına son derece saygı duyup bağlılığını her şeyin üstünde tuttuğu Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın iki ciğerpâresini gücendirmeyi sineye çekmiştir.
Hz. Ali, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a yakınlığını anlatırken hep ağlayarak dinleyen Hz. Ebû Bekir gibi Sıddık bir sahabi için, onları gücendirmek muhakkak ki çok ağır gelmiş idi. Ama ne yapsın? Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'tan o konuda kesin bir bilgiye sahip olduğundan, onunla amel etmesi gerekirdi:
"Bize kimse varis olamaz, bıraktıklarımız sadakadır..."
Hz. Ebû Bekir (radıyallâhu anh)'in bu meseledeki haklılığını Hz. Ali ve Hz. Abbâs (radıyallâhu anhümâ) kabul etmişlerdir. Çünkü, bilahare Hz. Ali (ra), halife olduğu zaman, bu arazilerin, Hz. Ebû Bekir (ra) tarafından tesbit edilen ve Hz. Ömer (ra) ve Hz. Osman (ra) tarafından devam ettirilmiş bulunan statüsünde değişiklik yapmamıştır.
Bu hususu açıklayan bir rivayeti Nevevî, Ebû Dâvud'dan kaydeder:
"(Abbasîler'in ilk halifesi) Seffah, ilk hutbesini okuduğu zaman, boynunda Kur'ân asılı olan bir adam yanına gelerek:
"Allah aşkına benimle hasmım arasında şu Mushaf'la hükmet."der. Seffâh:
"Hasmın kim?" diye sorunca:
"Ebû Bekir'dir, Fedek arazisini bize menetmiştir." der. Halife:
"O sana zulüm mü yaptı?" diye sorar. Öbürü:
"Evet!" der. Seffah:
"Ondan sonra kimdi?" diye sorar. Adam:
"Ömer'di" der. Seffah:
"Ömer de zulmetti mi?" der. Adam:
"Evet!" der. Hz. Osman (ra) için de aynı şeyi söyleyince:
"Ali (ra) de sana zulmetti mi?" der. Adam bu sefer susar. Seffâh bunun üzerine adama sert bir şekilde çıkışır."
Kadı İyaz bu meselede şunu söyler: "Hz. Ebû Bekir (radıyallâhu anh)'in hadisten delil getirmesi üzerine, Hz. Fâtıma (radıyallâhu anhâ)' nın ona karşı münakaşa etmekten vazgeçmiş olması, mesele üzerine vaki olan icmâya teslim olduğunu gösterir. Bu durum Hz.Fatıma (radıyallâhu anhâ)'nın kendisine hadis ulaşıp te'vili de açıklık kazanınca, o meseledeki şahsî görüşünü terketmiş olduğunu da ifade eder. Nitekim bir daha ne kendisinden, ne de zürriyetinden, miras talebi vaki olmamıştır. Bilahare Hz. Ali (ra) halife olduğu zaman, o meselede Hz. Ebû Bekir (ra) ve Hz. Ömer (ra)'in amelinden ayrılmadı. Öyle ise bu da gösterir ki, Hz. Ali ve Hz. Abbâs (radıyallâhu anhümâ)'ın talepleri, o arâzilerin işletilmesiyle ilgili işlerin kendilerine verilmesini... taleb etmektir." (bk. Prof. Dr. İbrahim Canan, Kütüb-i Sitte Tercüme ve Şerhi)
Nitekim Hz. Ömer (ra), Fedek arazisini Ehl-i Beyt'e tahsis etmemiş, ancak idare ve intifa hakkını kendilerine vermiştir. Bu uygulama, devlet başkanının takdir yetkisi dahilinde olan bir durum olduğundan ötürü, burada Hz. Ebu Bekir (ra)'e bir muhalefetten söz edilemez. Nitekim Hz. Ali (r.a.) halife olunca, Fedek'in statüsünü ilk üç halife döneminde olduğu gibi aynen devam ettirmiştir. Bu da ilk üç halifenin bu konuda ne kadar isabetli hüküm verdiğine bir delildir.
Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet
.
www.tahavi.com/siilere_cevap/005.html
Çünkü, Ömer bin Abdülazîz halîfe iken, bu Fedek bahçesini, imam-ı Muhammed Bâkıra verdi. O da
.Şii İbnul Mutahhar Diyor ki:
“Ebubekir, Fâtıma'nın mirasını vermemiştir. Bu hususta yalnız kendisinin rivayet ettiği bir hadise dayanmış ve Fâtımanın mirasını yemiştir. Çünkü ona sadaka helâldir. Ebubekir, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın:
“Peygamberler, miras olarak dirhem veya dînar bırakmazlar. Onların bıraktıkları miras ancak ilimdir.” (Buhari İlim: 10, Ebu Davud İlim İbn Mace Mukaddime: 17) mealindeki hadisine dayanarak bu işi yapmıştır. Kur'ân'ın hükmü ise bu hadise muhaliftir.
Çünkü Allah (c.c.) şöyle buyuruyor :
“Allah çocuklarınız hakkında, erkeğe iki kadının hissesi kadar tavsiye eder.” (Nisa: 4/11)
Bu hüküm umumî olup rivayet ettikleri hadisi de tekzib etmiştir. Başka âyetlerde şöyle buyurulur:
“Süleyman Davud'a vâris oldu..” (Neml: 27/16),
“Katından bana bir oğul bağışla ki, bana ve Ya'kub oğullarına mirasçı olsun.” (Meryem: 19/5-6),
Cevap:
1. “Hadisi Ebubekir tek başına rivayet etmiştir” şeklindeki iddia yalandır.
Hadisi Ebubekir, Ömer, Osman, Ali,Talha, Zübeyr, Saîd, Abdurrahman b. Avf, Abbas, Rasulullah'ın zevceleri ve Ebu Hureyre (Allah cümlesinden razı olsun) Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) dan rivayet etmişlerdir.
İmâm-ı İsmâ'îl Buhârî buyuruyor ki, İshak bana dedi ki, bu hadis-i şerifi, Mâlik bin Enesten işittim. O da, İbni Şehâb-i Zührîden işitmiş. Ona da, Mâlik bin Evs haber vermiş. Ben, Mâlik bin Evse gidip sordum. Bana dedi ki, öğleden evvel evimde oturuyordum. Hz. Ömerin adamı geldi. Halîfe seni istiyor, dedi. Halîfenin huzuruna gittim. Halîfe bir serîr [kanepe, sıra] üzerinde oturuyordu. Kanepede döşek yoktu. Bir yastığa dayanmıştı. Selâm verdim. Oturdum. Bana dedi ki, sizin aşîretinizden birkaç kişi geldi. Kendilerine para verilmesini emrettim. Bu parayı almak ve onlara dağıtmak için, sizi istedim. Alınız, dağıtınız! Halîfeye, beni Mâzur buyurmasını, bu emri başkasına yaptırmasını istirhâm ettim. Fakat, isrâr ettiler. Red edemedim. O sırada, odacı gelerek, Osman, Abdürrahmân, Zübeyr, Sa'd ibni Ebî Vakkâs içeri girmek için izin istediklerini söyledi. İzn verdi. Girdiler. Oturdular. Biraz sonra, Hz. Ali ve Abbâs da içeri girmeye izin istiyorlar, denildi. İzn verildi. Geldiler. Oturdular. Hz. Abbâs, söze başlayıp, Ali ile, Allahü teâlânın Resûlullaha ihsân eylediği (Benî Nadr) malından dolayı hâsıl olan anlaşmazlığın giderilmesini istiyoruz dedi. Önce gelenlerin de rahat etmeleri ve râzı olmaları için, bu işin görüşülmesini istedi. Önce halîfe söze başlayıp, yeri ve gökleri yaratan ve her ân varlıkta durmalarına izin veren Allahü teâlânın ulûhiyyet ve izzeti hakkı için sizden sorarım ki, Resûlullah, (Biz Peygamberler miras bırakmayız! Bıraktıklarımız sadaka olur) buyurdu mu? Bu hadis-i şerifi söylediğinden haberiniz var mı, dedi. Önce gelen Osman ve arkadaşları, evet, haberimiz var, söyledi, dediler. Halîfe sonra, Aliye ve Abbâsa dönerek, aynı soruyu tekrarladı. İkisi de, evet biliyoruz, dedi. O hâlde, bu işte verilecek hükmü dinleyebilirsiniz: Cenâb-ı Rabbül'âlemîn bu mâlı ganîmet olarak vermiştir. Bunu yalnız Habîb-i ekremine ihsân ettiğini ve bu salâhiyyeti başkasına bahşetmediğini, Haşr sûresinin altıncı âyeti göstermektedir. Fahr-i kâinât efendimiz, bugün mevcut olan kısmı kalıncaya kadar, hepsini sarf etmiş ve islâmiyete uygun olarak dağıtmıştır. Çoluk çocuğunun meşru ihtiyaçlarını o ganîmetlerden ayırır, fazla kalanı beyt-ül-mâldan hakkı olanlara verirdi. Siz ne dersiniz? Resûlullah böyle yapmaz mı idi? Halîfenin bu suâline, orada bulunanlar, hep birden evet öyledir, dediler.
Halîfe hazretleri sözüne devam ederek: Resûlullah vefât edince, Ebû Bekr-i Sıddîk idareyi eline aldı. Resûlullahın yaptığını, o da, öylece yaptı. Ölünceye kadar, öyle idare etti ki, idaresinde hiçbir kusur yok idi. Şimdi siz ikiniz beni konuşturmaya, benden sormaya geldiniz. Suâliniz bir olduğu gibi işiniz de birdir. Sen Hz. Abbâs! Kardeşinin oğlu Alînin hakkını, Hz. Ali de, zevcesinin babasından kalan hakkını sormaya geldiniz. Size, kendinizin, işittik dediğiniz (Biz miras bırakmayız... ) hadis-i şerifini anlattım. Sonra, Resûl-i ekrem efendimizin haklı halîfesi olan Ebû Bekr-i Sıddîkın yaptığını bildirdim. Halîfe olduğum gün, bu işin idaresini ikinize bırakmıştım ve bu işi önceki gibi idare etmenizi size şart eylemiştim. Hz. Osmanın ve arkadaşlarının yanında, Hz. Ali ile Abbâsın suâline karşı, bu şart ile verilmiş olduğunu bildirdi. Şimdi siz, buna uymayan bir iş yapmaya izin istemek için gelmiş iseniz, yeri ve gökleri yaratanın büyüklüğüne yemin ederim ki, Allahü teâlânın ve Onun Resûlünün rızalarına uymıyan bir işin yapılmasına izin vermem. İdaresinden âciz iseniz, bana geriye veriniz! Sizin ihtiyaçlarınızı te'mîn ederim, dedi. Urve Tebn-i Zübeyrden burası soruldukta, Mâlik bin Evsten böylece işitmiş olduğunu tekrar bildirdi. Sonra, Resûlullah efendimizin mübârek zevcesi Âişe hazretlerinden gelen bir haberi de şöyle anlattı: Birgün, ezvâc-i tâhirât ganîmetten kendilerine düşen hisse miktârlarını, o zaman halîfe olan babamdan sorup anlamak için, beni babama gönderdiler. (Cenâb-ı Haktan korkmuyor musunuz? Resûlullah efendimizin, (Biz Peygamberlerin mirası olmaz) hadis-i şerifi, sizin hisseniz olmadığını gösteriyor. Bu hadis-i şerifi hâtırlar mısın?) buyurdu. Bu red cevabını alınca, hâtırladım ve geri döndüm.
Bu hadis-i şerifi, Resûlullah efendimizden, Hz. Ebû Bekr işitmiştir. Kendisi için, en sağlam bir delîldir. Çünkü birşeyi öğrenmek, üç yol ile olur: Birincisi, his etmek, duymak. İkincisi, herkesten işitmek. Üçüncüsü, Resûlullahdan işitmektir. Hz. Fâtımanın, bu hadisi işitmemesi, bunun yok olmasını göstermez. Hz. Ali ile Abbâsın tasdik etmesi ve Hz. Âişenin ezvâc-ı Peygamberîyi iknâ ederek haklarını istemekten vazgeçmeleri, bunda hiç şüphe bırakmaz.
Bütün bu vesikalar hiçe sayılarak, halîfe Ebû Bekr-i Sıddîkın, Fedek hurmalığını zorla aldığı düşünülürse, Hz. Ali halîfe olunca, herşey elinde ve emrinde iken, bu hurmalığı, niçin Hz. Hasen ile Hüseyne teslim etmedi? Üç halîfenin yaptıklarını değiştirmedi. Hz. Alînin, hurmalığı, üç halîfenin yaptığı gibi idare etmesi, Ebû Bekr tarafından zulüm ile alınmadığını açıkça göstermektedir.
Hz.Ali'nin halife olunca üç halifenin yaptıkları gibi idare etmesine sebebini şiiler şu şekilde açıklar;
a. '' Ehl-i beyt, gasb edilen haklarını geri almaz. Nitekim, Resûlullah, Mekkeyi feth edince, vaktîle gasb edilmiş olan evini, onlardan geri almadı''
Bu cevapları sağlam değildir. Çünkü, Ömer bin Abdülazîz halîfe iken, bu Fedek bahçesini, imam-ı Muhammed Bâkıra verdi. O da aldı. Abbâsî halîfeleri gasb edinciye kadar, hep imamların elinde kalmıştı. Sonra, hicretin ikiyüzüçüncü senesinde, Me'mûn halîfe, kendi memuru olan Kusem bin Câfere yazarak, tekrar imam-ı Ali Rıza'ya ve bunun o sene vefâtında, Hz. Hüseynin torunu Zeydin torunu Yahyâya verildi. Seyyidet Nefîse hazretlerinin dedesi olan Zeyd başkadır. O, Hz. Hasenin oğlu idi. Fakat, Me'mûnun torunu halîfe Mütevekkil yine gasb eyledi. Sonra Mu'tedid, geri verdi. Ehl-i beyt geri almaz olsaydı, bu imamlar niçin aldılar? Bunun gibi, Hz. Ebû Bekr, Hz. Alînin hakkı olan hilâfeti gasb etti diyorsunuz. Hz. Ali, bu gasb edilen hakkı, sonra niçin kabûl etti? Sonra, Hüseyn gasb edilen hilâfeti, Yezîdden almak için neden uğraştı ve şehit oldu?
b. ''Hz. Ali, Hz. Fâtımaya uyarak Fedekten bir şey almadı''
Bu cevapları daha çürüktür. Çünkü, Fedeki kabûl eden imamlar, neden Hz. Fâtımaya uymadılar? Ona uymak farz ise, bu farzı niçin yerine getirmediler? Eğer farz değil de nâfile ise, Hz. Ali nâfileyi yapmak için farzı niçin terk eyledi? Çünkü, herkese hakkını vermek farzdır. Bundan başka, bir kimsenin ihtiyârî işlerine uyulur. Zorla yaptırılmış olan bir işe uymak olmaz. Hz. Fâtıma, eğer birinin zulmü ile, Fedekten istifâde edemedi ise, mecbûr ve çâresiz kalmış demek olur. Buna uymak, mânasız birşey olur.
c. ''Hz. Alînin Fedek bahçesini almaması, takıyye içindi. Şî'îlerin (Takıyye) yapması lâzımdır''
Takıyye, sevmedikleri kimseler ile dost geçinmek demektir. Bu sözleri de, zayıftır. Çünkü, şî'îlere göre, imam meydana çıkıp, harp etmeye başlayınca, takıyye yapması haram olurmuş. Bunun içindir ki, Hz. Hüseyn, takıyye yapmadı. Hz. Ali, halîfe iken takıyye yaptı demeleri, haram işledi demek olur.
2. “Ebubekir Fâtıma'nın mirasını yemiştir.” şeklindeki iddia da yalandır.
Ebubekir mirası kendi şahsı için iddia etmemiştir. Çünkü Rasulullah'ın bıraktığı tereke ona hak edenlerindir. Ebubekir ise sadakaya müstahak olanlardan değildir. Başta Ali (r.a.) olmak üzere bütün ashab da Rasulullah'ın gerisinde bıraktığı malın miras olmadığına inanmışlardır.
Nitekim Ali (r.a.) halife olunca Rasulullah'ın terekesini paylaştırmadığı gibi, arazinin (Fedek arazisi) ilk üç halife zamanındaki seyrini değiştirmemiştir. (Arazîlerin geliri Rasulullah'ın emrettiği gibi fakirlere tasadduk ediliyordu).
3. İmam Zehebi şii İbnul Mutahhar'a yazmış olduğu reddiyede şunları söyler:
Mirasla ilgili olan âyetin (Nisa 4/11) umum ifade eden hükmünden Fedek arazisi yukarıda rivayet ettiğimiz hadisle tahsis edilerek müstesna kılınmıştır. Kâfirin, kasden adam öldürenin ve kölenin de âyetin hükmü dışında kalarak mirasçı olamıyacakları hususu da böyledir.
Kaldı ki Ebubekir (r.a.) ve Ömer (r.a.), Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)in geri bıraktığı malın birkaç mislini Ali (r.a.) ve çocuklarına vermişlerdir. Bütün bunlardan başka Ömer (r.a.), Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) o mal ile nasıl tasarruf etmişse onların da aynısını yapmaları için, Rasulullah'ın terekesini Ali ve Abbas'a teslim etmesi, Şiilerin Ebubekir ve Ömer'e (r.a.) yaptıkları töhmeti reddeder.
Sonra “İrs” kelimesi ilim, Peygamberlik, mâl, hülâsa intikal edebilecek her şeyi ifade eder.
“Sonra Kitabı, kullarımızdan seçtiğimiz kimselere miras bıraktık.” (Fatır: 35/32),
“İşlediklerinize karşılık, size miras verilen işte bu cennettir.” (Zuhruf: 43/72),
“Arz, Allah'ındır ve onu kullarından dilediğine miras olarak verir.” (A'raf: 7/128) mealindeki âyetler buna delâlet ederler.
Ebu Davud'un rivayet ettiği bir hadiste de Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor:
“Peygamberler, miras olarak Dirhem veya Dinar bırakmazlar. Onların bıraktıkları miras ancak ilimdir”.
Süleyman (a.s.)'a da babasından kalan miras, ilim ve peygamberlik mirası idi. Bu mirasdan maksad, mal olsaydı Davud'un yalnız bir oğlundan bahsedilmezdi. Böyle bir miras, Davud'un diğer oğullarına da şâmil olurdu.
Süleyman'ın, Davud'un malına vâris olmasından da medih ifade eden bir sıfat yoktur. Çünkü iyi olsun kötü olsun kişi babasına varis olur. Süleyman (a.s.)'ın Davud (a.s.)'a vâris olduğu hakkındaki âyet-i kerime Süleyman (a.s.) ve nübüvvet gibi kendisine has olan meziyetlerini medih içindir. Halbuki mala mirasçı olmak halk arasında müşterek olan adî bir şeydir. Binaenaleyh faydası olmadığı için bu gibi şeyler bize anlatılmamalıdır.
“Katından bana bir oğul bağışla ki, bana ve Ya'kub oğullarına mirasçı olsun.” (Meryem: 19/6) âyet-i kerimesi de böyledir.
Yani Zekeriyya'nın (a.s.) bir vâris için duası aynı mânâdadır. Nitekim Zekeriyya (a.s.) da Peygamberliğine veya ilim ve hikmete vâris olacak bir evlad için dua ediyordu. Yoksa bir marangoz olan Zekeriyya'nın (a.s.) tevarüs edilecek bir malı olmadığı gibi Yahya (a.s.) da insanların en zahidi idi. ( Buhârî'nin Sahihinde Zekeriyya' nın (a.s.) marangoz olduğu ve elinin emeğiyle kazandığını yediği yazar.)
İmam Kurtubi'nin tefsirinde şunlar yazar:
“Katından bana bir oğul bağışla ki, bana ve Ya'kub oğullarına mirasçı olsun.” (Meryem: 19/5-6) ayetinin tefsirinde;
en-Nehhâs der ki: "Ki bana da mirasçı olsun, Yakuboğullarına da mirasçı olsun" buyruğu ile ilgili olarak ilim adamlarının üç türlü cevabı vardır: Buradaki mirasçılığın nübüvveti miras almak olduğu söylendiği gibi, hikmeti miras almak olduğu da söylenmiştir. Mal mirasçılığı olduğu da söylenmiştir.
Peygamberliği miras almak şeklindeki görüşün kabul edilmesi imkânsızdır. Çünkü peygamberlik miras alınmaz. Eğer miras alınabilen bir şey olsaydı, bir kimsenin kalkıp: İnsanlar Nuh (as)a mensubturlar. -Ki o mürsel bir nebidir- demesinin de doğru olması gerekirdi.
İlim ve hikmet mirasçılığı olduğuna dair görüş güzel bir görüştür. Hadîs-i şerifte de: "İlim adamları peygamberlerin mirasçılarıdır" denilmiştir.
Malına mirasçı olma görüşüne gelince, bu da İmkânsız bir şey değildir. Her ne kadar bazı kimseler, Peygamber (sav)ın: "Biz miras bırakmayız, geriye bıraktıklarımız bir sadakadır" hadisi dolayısıyla bunu kabul etmemiş iseler de, bu hadiste bunun imkânsızlığına delil olacak bir taraf yoktur. Çünkü bir kimse bazen kendisi hakkında çoğul kipiyle haber verebilir. Ayrıca bu hadis, bizim sadaka olarak terkettiğimiz miras alınmaz, anlamında da yorumlanabilir. Çünkü, Peygamber (sav) geriye kendisinden miras alınacak bir şey bırakmamıştır. Onun geriye bıraktığı hayatta iken yüce Allah'ın kendisine şu buyrukları ile mubah kıldığı şeylerdir: "Bilin ki; ganimet olarak aldığınız herhangi bir şeyin beşte biri Allah'a, Rasûlüne... aittir." (el-Enfal, 8/41) Çünkü burada "Allah'a aittir" buyruğu; Allah yolunda harcanır, demektir. Rasûlullah (sav) hayatta olduğu sürece onun maslahatına olan hususlar da Allah yolunun kapsamı içerisindedir. Bazı rivayetlerde: "Biz peygamberler topluluğu miras bırakmayız. Geriye bıraktığımız sadakadır" denilmektedir şeklindeki itiraza gelince; Bu rivayet hakkında da her iki te'vil geçerlidir. Çünkü; "Geri bıraktığımız" ifadesindeki ism-i mevsul olup, anlamındadır. (Yani bizim sadaka olarak geriye bıraktıklarımız miras alınmaz). Diğer yorum (ki onun kendisinden miras alınacak bir şey bırakmaması yorumu olup) bu durumda olan bir kimseden miras alınmaz, şeklindedir.
Ebu Ömer b. Abdi'l-Berr dedi ki: Peygamber (sav)ın: "Biz miras bırakmayız. Geriye bıraktığımız sadakadır" buyruğunun te'vili hususunda ilim adamlarının iki ayrı görüşü vardır: Birinci görüş -ki bu çoğunluğun kabul ettiği ve cumhurun benimsediği görüştür- Peygamber (sav)ın bıraktıkları miras alınmaz, o geriye ne bırakmışsa sadakadır. İkinci görüşe göre ise; Peygamberimiz (sav)a mirasçı olunmaz. Çünkü yüce Allah'ın ona verdiği özelliği dolayısıyla o malının tümünü faziletinin daha bir artması için sadaka kılmıştır. Nitekim nikâh hususunda da yüce Allah'ın kendisine mubah kıldığı, başkasına ise haram kıldığı özellikler vardır. Bu görüşü de aralarında İbn Uleyye'nin de bulunduğu kimi Basralı ilim adamı benimsemiştir. Sair İslâm âlimleri ise birinci görüşü benimsemişlerdir.
“Süleyman Davud'a vâris oldu..” (Neml: 27/16) tefsirinde;
Süleyman, Davud'a mirasçı oldu. Dedi ki: Ey insanlar, bize kuşların dili öğretildi, herşeyden bize verildi..." el-Kelbî dedi ki: Dâvûd (a.s)'ın ondokuz çocuğu vardı. Aralarından onun peygamberliğine ve mülküne Süleyman mirasçı oldu, Eğer bu mirasçılık bir mal mirasçılığı olsaydı, onun bütün evlatlarının bu hususta eşit olmaları gerekirdi. İbnu'l-Arabî de böyle demiştir. (İbnu'l-Arabî devamla) dedi ki: Eğer bu, mala bir mirasçılık olsaydı, bu malın sayılarına göre paylaştırılması gerekirdi. Yüce Allah Dâvûd (a.s)'ın sahip olduğu hikmet ve nübüvveti (diğer kardeşleri arasından) özellikle Süleyman (a.s)'a verdi. Ayrıca lütuf ve kereminden de kendisinden sonra hiçbir kimseye verilmemiş büyük bir mülk de verdi.
İmam Kurtubinin tefsirinden alıntıladığımız kısım burda tamamlandı.
Müfessirlerin çoğunluğu Meryem: 19/5-6 ve Neml: 27/16 ayetlerinde geçen mirasın ilim, hikmet, peygamberlik olduğu görüşündedirler.
Peygamberlerin miras bırakmamalarının hikmeti
Eğer peygamberler miras bıraksalardı, mirasçıların arasında onların ölmesini bekleyip mirasına konmak isteyenler bulunabilinirdi; diğer taraftan, böyle olsaydı, halk içerisinde hepsinin ısrarla tekrarladıkları “Biz sizden tebliğimize karşılık ücret istemiyoruz. Bizim ücretimiz Alemlerin Rabbi olan Allah’a aittir” sözlerinde samimi olmadıkları, mirasçıları için mal topladıkları şaiyası çıkabilir, bu da onların manasına menfi manada etki ederdi.
Maddi menfaatların tebliğe menfi tesir edeceğini bildiği içindir ki, Resulullah sav. nerede tehlike varsa, mesela Bedir Savaşında olduğu gibi, ilk önce kendi yakınlarını göndermiş veya ortaya çıkarmış, nerede bir menfaat söz konusu olmuşsa, bundan akrabalarını uzak tutmuştur. Mesela zekat gibi bir geliri, Haşimoğullarına ve kendi soyundan gelenlere ebedi olarak yasaklaması, faiz haram kılındığında ilk olarak amcası Hz. Abbas’ın faiz alacağını kaldırması, ilk olarak bağışladığı kan bedelinin amcası Haris’in oğlu Rebia’nın kan bedeli olması, bunun misallerinden sadece bir kaçıdır.
Şii İbnul Mutahhar diyor ki:
“Fatıma, babasının Fedek arazisini kendisi, ne hibe ettiğini söyleyince, Ebubekir kendisinden bir şahit getirmesini istemiştir. Fatıma da Ümmü Eymen'i şahit olarak getirmiş, fakat Ebubekir:
“Bu kadındır. Şehadeti kabul edilmez” demiş. Halbuki bütün râvîler Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın Ümmü Eymen hakkında :
“Ümmü Eymen cennet ehlinden bir kadındır” dediğini rivayet etmişlerdir. Daha sonra Fatıma, Ali'yi (r.a.) şahit olarak getirmiş. Ali de Fâtıma'ya şahitlik etti. Fakat Ebubekir:
“Ali kocandır. Elbette lehinde şahitlik edecektir” diyerek şahitliğini kabul etmemiştir. Halbuki bütün hadis âlimleri Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) Ali (r.a.) için:
“Ali hak ile beraberdir. Hak da Ali'nin bulunduğu yerdedir. Havuzun (mahşerde) başına gelinceye kadar bu ikisi birbirinden kesinlikle ayrılmayacaklardır.” dediğini rivayet etmişlerdir. Bunun üzerine Fatıma darılmış ve babasına kavuşup (vefat edip) Ebubekir'i şikayet edinceye kadar Onunla konuşmayacağını ahdetmiştir. Yine bütün muhaddisler Rasulullah'ın:
“Ey Fatıma! Allah senin darıldığına darılır, rıza gösterdiğine de rıza gösterir.”,
“Fatıma benden bir parçadır...” buyurduğunu rivayet etmişlerdir. Durum böyle olunca:
“Biz Peygamberler miras bırakmayız...” hadisi sahih olsaydı Ebubekir'in, Rasululah'ın miras olarak bıraktığı katır, kılıç ve sarığını Ali'ye (r.a.) terketmesi caiz olmazdı. Nitekim Abbas bunlara sahip çıkmak isteyince Ebubekir, onların Ali'ye (r.a.) verilmesi için hüküm vermiştir. Bütün bunlardan başka Bahreyn'den Beytülmâle mal getirildiği sırada Câbir (r.a.), Ebubekir'in (r.a.) yanında bulunuyordu. Ebubekir, Câbir'den hiçbir delil istemeden Rasulullah'ın Ona vadettiğini vermiştir.”
İmam Zehebi şii İbnul Mutahhar'a yazdığı reddiyede şiilerin bu iddilarını şu şekilde yanıtlar;
Bu iddian râfizîlerin ilk iftiralarından değildir. Eğer Fatıma (r.a.) miras yoluyla Fedek arazisine talip çıkmışsa hibe iptal olmuştur. Fedek arazîsi Ona hibe edilmişse miras iptal olmuştur. Eğer bu hibe Rasulullah'ın hastalığı esnasında vuku bulduğu iddia ediliyorsa, Rasulullah’ın, hastalığı esnasında birisine hakkından fazlasını tavsiye etmekten münezzehtir. Yok eğer sıhhati zamanında Fedek arazisini hibe etmişse bu hibenin o zaman teslim edilmiş olması şarttır. Aksi takdirde hibe eden, sözle hibesini yapar, fakat kendisine hibe edilen zâta o hibeyi teslim almazsa cumhuru ulemaya göre bu hibe bâtıldır.
Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Fedek arazisini Fâtıma'ya hibe ettikten sonra bu durumun ehl-i beyt ve müslümanların indinde meşhur olmayıp yalnız Ümmü Eymen ve Ali (r.a.) tarafından bilinmiş olması nasıl mümkün olabilir?
Bu iddia olsa olsa Fâtıma'ya isnad edilmiş bir iftiradır. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) miras bırakmışsa Onun hanımları ile amcası da bu malda müşterektirler.
Binalenaleyh ne bir kadın ve ne de bir tek erkeğin onların aleyhinde şehâdette bulunması kitap ve sünnete göre mümkün olmadığı hususunda bütün müslümanlar ittifak etmişlerdir. Evet hibe gibi konularda bir şahit ve hibeyi isteyenden de yemin gerekir.
Erkeğin hanımına yapacağı şahitlik konusunda da âlimlerin iki meşhur görüşü vardır.
Ahmed'den rivayet edilen bu görüşlerden birincisine göre erkeğin hanımı için yaptığı şahitliğin kabul edilemiyeceği istikametindedir. Ebu Hanife, Mâlik, Leys b. Sa'd, Evzâî, İshak ve başkaları da bu görüştedirler.
İkinci görüşe göre şahitlik kabul edilir. Şafiî, Ebu Sevr ve İbn-i Münzir bu görüştedirler. Bununla beraber yalnız kocanın şehadeti kafi değildir. İmamın (Halife), bir erkek ve bir kadının şehadetiyle hüküm vermesi caiz olmadığı hususunda müslümanlar ittifak halindedirler. Kaldı ki, ekseriyet yalnız kocanın şehâdetini kabul etmemektedirler.
Râfizînin “Bütün muhaddisler, Rasulullah'ın:
“Ümmü Eymen cennet ehlinden bir kadındır.” hadisini rivayet etmişlerdir” şeklindeki iddiası, bir câhilin lehine getirmek istediği ve fakat aleyhinde olan bir iddiadır.
“Ümmü Eymen bir kadındır, şehadeti kabul edilmez (kâfi değil)” sözünü Haccac, Muhtar b. Ebi Ubeyde ve emsalleri dahi söylemiş olsalar doğru konuşmuş sayılırlar. Çünkü bir müddeînin zahiren başkasına ait olan bir mala talip olması durumunda kadının şehadeti kabul edilmez. Kaldı ki böyle bir söz Ebubekir'den (r.a.) rivayet edildiğine göre nasıl doğru olmasın?
“Ümmü Eymen cennet ehlinden bir kadındır” şeklinde rivayet edilen hadise gelince, İslâmî eserlerin hiç birisinde böyle bir şeyin mevcudiyetini bilmiyoruz. Âlimlerden hiçbir âlim de onu rivayet etmiş değildir.
Ümmü Eymen ise, Ümmü Üsame b. Zeyd'dir. Rasulullah'ın dadısı idi. Muhacir hanımlarından olup hürmeti hak etmiştir. Lâkin rivayet Rasulullah'a ve ilim ehline yalan isnad etmekle olmaz.
“Bütün muhaddisler Onu rivayet etmişlerdir” ifadesi ancak mütevatir olan haberlerde mümkündür. Rasulullah'ın miras bırakmadığına dair hadisi ashabın ileri gelenleri tarafından rivayet edilmesine rağmen onu inkâr edip, Ümmü Seleme'den bahseden hadis hakkında da:
“Bütün muhaddisler Onu rivayet etmişlerdir” diyen kimse, insanların en câhili ve hakkı inkâr edenin tâ kendisidir. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), Ümmü Eymen'in cennet ehlinden olduğuna dair haber verdiğini takdir etsek dahi, bu haber yine Rasulullah'ın başkası hakkında:
“Cennet ehlindendir” diye haber vermesi gibidir. O, on zât'ın cennet ehlinden olduklarını haber vermiştir. Hatta bir hadislerinde:
“Ağaç altında (Rasulullah'a) biat edenlerden hiçbiri cehenneme girmeyecektir” buyurmuşlardır. (Müslim İman: 175, Tirmizi Menakıb: 57-58)
Bu hadis Buhari'de olup hadis âlimleri tarafından rivayet edilmiştir. Cennetle müjdelenenlerle ilgili hadis de sünen kitaplarında mevcud olup, Abdurrahman b. Avf ve Saîd b. Zeyd'den rivayet edilmiştir. Binaenaleyh bu hadisler hadis âlimleri nezdinde malumdurlar. Ama bu râfizîler, Rasulullah'ın cennetle müjdeledikleri zatları tekzib ediyor ve iddialarınca cennetle müjdelenen bir kadının şehadetini kabul etmediklerini iddia ederek onları tenkid ediyorlar. Bunların cehaletinden ve inadından daha büyük cehalet ve inad var mıdır?
Sonra kişinin cennet ehlinden olması şahitliğinin kabul edilmesinin vacip olduğuna delâlet etmez. Çünkü hata etmesi caizdir.
Bunun içindir ki, Hatice, Fâtıma, Aişe ve Onlardan başka cennet ehlinden oldukları bilinen hatunlardan her birinin başlı başına şehadeti Kur'an'ın nassına göre erkeğin yarım şehadetine tekabül eder.
Kadının mirastaki payı da erkek payının yarısına, diyeti de erkek diyetinin yarım diyetine tekabül eder.
Bütün bu hükümlerde müslümanlar ittifak etmişlerdir. Kadının cennet ehlinden olması da şehadetinin kabulünü vacip kılmaz. Çünkü Onun yanılması caizdir.
Yine bir insanın önceden yalan söyleyip, bilâhare tevbe ederek cennete girmesi de mümkündür.
Râfizînin; “Ali (r.a.), Fâtıma'ya şahitlik etti. Fakat Fatıma'nın kocasıdır diye Ebubekir, Ali'nin şehadetini reddetti” şeklindeki iddiası yalandır.
Doğru kabul edilse de bu söze Ebubekir (r.a.) için hiçbir kusur yoktur. Çünkü Çumhur-u ulemaya göre kocanın hanımı için yaptığı şahitlik merduttur. Kocanın şahitliğini kabul edenler dahi ikinci bir erkeğin veya iki kadının daha şehâdette bulunmaları halinde kabul ediyorlar. Müddeînin yemini olmadan bir tek erkek ile bir tek kadının şehadetiyle hükmetmek ise caiz değildir.
Râfizî'nin: “Bütün muhaddisler, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın:
“Ali hakla beraberdir. Ali neredeyse hak da oradadır. Havuz (Mahşerde) başına gelinceye kadar ikisi birbirinden ayrılmazlar.” buyurduğunu rivayet etmişlerdir” şeklindeki iddiası en büyük yalanlardandır. Çünkü bu hadisi ne sahih ve ne de zaif bir senedle hiç kimse Rasulullah'dan rivayet etmemiştir. Hal böyle iken nasıl “Bütün muhaddisler rivayet etmişlerdir” denilebilir?
Onlardan hiç birisi rivayet etmediği halde, bütün ashab ve âlimler rivayet etmişlerdir, diyen kimseden daha yalancı var mıdır?
Eğer bir kısmı rivayet etmişlerdir, dolayısıyla sahih olabilir deseydi belki mümkün olurdu. Fakat bu haber kesinlikle yalandır. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), birçok yönden bu haberden münezzehtir. Evvela, havuzun başına bir çok kimse gelecektir. Hak ise havuzun başına gelecek şahıslardan bir şahıs değildir. Sonra şahısla beraber olan hak onun sıfatıdır. Ondan ayrı bir şey değildir. Yani şahıs olamaz. Bütün bunlardan başka mutlak hak yalnız Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile beraberdir. Eğer Ali (r.a.) nerede ise hak orada olsaydı. Onun da Rasulullah gibi masum olması gerekirdi. Râfizîler câhil oldukları için bunu iddia ediyorlar. Ama Ali'nin (r.a.), Ebubekir (r.a.), Ömer (r.a.), Osman (r.a.) ve başkalarından masumlukta -ki hiçbirisi masum değildir - evlâ olmadığını bilenler râfizîlerin bu iddialarının yalan olduğunu gayet iyi biliyorlar.
Ali'nin (r.a.) fetvaları da Ebubekir, Ömer ve Osman'ın (r.a.) fetvaları gibidir. Fetvalarında onlardan daha isabetli olmadığı gibi, tercih edilen fetvalarda da onlardan ileri değildir. Rasulullah'ın Ona karşı olan rıza ve övgüsü de diğer halifelere karşı olan rıza ve övgüsünden büyük değildir. Hatta birisi, Rasulullah'ın Osman'a (r.a.) itab ettiği bilinmemesine karşılık Ali'ye (r.a.) bazı yerlerde itab etmiştir, derse uzak görülmez. Nitekim Ali (r.a.), Ebu Cehl'in kızıyla evlenmek istediğinde, Fâtıma Onu Rasulullah'a şikayet ederek:
Babacığım! Herkes seni kızlarına darılmış (da onlara bakmıyor) sanıyor. Bak işte Ali, Ebu Cehl'in kızıyla nişanlanıyor! demiştir. Bunun üzerine Rasulullah kalkarak bir hutbe irad etti ve şöyle buyurdu:
“Hişam b. Muğire oğulları, kızlarını Ali b. Ebi Tâlib ile evlendirmeleri için benden izin istediler. Onlara izin vermiyorum. Tekrar onlara izin vermiyorum. Tekrar onlara izin vermiyorum. Ancak Ali kızımı boşamak ister ve kızlarıyla evlenirse (olabilir). Muhakkak Fâtıma benden bir parçadır. Onu üzen beni de üzmüş, ona eziyet veren de bana eziyet etmiştir.” (Buhari Fedail: 12 , 16 , 29, Cuma: 29, Nikah: 109, Müslim Fedail: 96, Ebu Davud, Nikah: 13)
Sonra Abd-i Şems oğullarından olan damadından (Ebü'l As b. Rebî'dir. Abdi Şems oğullarından olan Ebü'l As; Medine'ye hicret etmiş, Rasulullah da Zeyneb'i birinci nikâhı ile tekrar Ebü'l As'a vermiştir. ) bahsederek:
“O bana (Zeyneb üzerine evlenmeyeceğine) söz verdi. Ve bana karşı (verdiği sözde) doğru hareket etti (Yalancı çıkmadı).” buyurdu. (Buhari Fedail: 12 , 16 , 29, Cuma: 29, Nikah: 109, Müslim Fedail: 96, Ebu Davud, Nikah: 13)
Bu hadis, sahih olup Buhari ve Müslim de mevcuttur.
Yine bir gece Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Ali (r.a.) ve Fâtıma'yı ziyarete gitmiş ve:
“Siz namaz kılmaz mısınız?” buyurması üzerine Ali (r.a.):
Ya Rasulullah! Hayatımız Allah (c.c.)'ın yed-i kudretindedir, bizi uyandırmak isterse uyandırır, demiştir. Bunun üzerine Rasulullah geri dönmüş ve elini dizine vurarak:
“Umumiyette insanlar, ne de çok cidalci oluyor” buyurmuşlardır. (Tirmizi Tefsir: Ahzab Suresi)
Netice olarak Hz, Fâtıma'nın Fedek arazisi ile ilgili meselede yalnız Ali'nin (r.a.) şahitliği ile hüküm vermek caiz olmadığı gibi, bizzat kendisinin de kendi lehine hüküm vermesi de caiz değildir.
Râfizînin Fâtıma'dan (r.a.) bahisle Onun Ebubekir'e darıldığını ve ölünceye kadar Onunla konuşmadığını anlatması da haddi zâtında bu durum Fâtıma'ya (r.a.) yakışmayan bir durumdur. Bunu delil olarak ileriye süren ancak câhil olabilir. Her ne kadar bu durumu medih diye anlatmaya çalışmışsa aksine Fâtıma'ya (r.a.) kusur isnad etmiştir. Çünkü Ebubekir'in (r.a.) verdiği kararda darılacak hiçbir şey yoktur. Üstelik Ebubekir (r.a.) ancak hakkın doğrultusunda hüküm vermiştir. Öyle bir hüküm vermiştir ki müslümanın Onun hilâfına hüküm vermesi caiz değildir.
Bir kimse, Allah ve Rasulunün emrettikleri şekilde kendisi hakkında hüküm verilmesini ister, fakat verilen hükmü kabul etmez, üstelik hükmü verene darılır ve onunla konuşmamağa yemin ederse bu durum hiç bir zaman o kimseye medih olmaz. Hâkime de zem teşkil etmez. Aksine darılan ve konuşmayan kişiye medihten ziyade zem olur.
Ama biz biliyoruz ki, Fâtıma (r.a.) ve daha bir çok ashab hakkında anlatılan bu gibi hadisler yalandır. Bazı hadisleri de te'vil etmeye çalışmışlardır. Fâtıma (r.a.) ve bazı ashabın kusurları olmuşsa ma'sum olmayışlarındandır. Onlar Allah (c.c.)'ın dostları ve cennet ehlinden olmalarına rağmen kusurları olmuş, Allah (c.c.)da onları atfetmiştir.
Râfizînin, Fâtıma babasına varıp (vefat edip) Ebubekir'i şikayet edinceye kadar Onunla ve arkadaşıyla (Ömer (r.a.)) konuşmıyacağı hususunda yemin ettiğini zikretmesi aynı şekilde Fâtıma'ya (r.a.) isnad edilmiş ve ona lâyık olmayan bir haldir. Çünkü esas şikayet Allah (c.c.)'a yapılır. Nitekim âyet-i kerimede kendisinden bahsedilen sâlih kul Ya'kub (a.s.):
“Ben üzüntü ve tasamı yalnız Allah'a açarım” (Yusuf: 12/86) buyurmuşlardır.
Musa (a.s.)'da duasında şöyle buyuruyor:
“Allah'ım! Hamd sana mahsustur. Hâlimi sana arzediyorum. Yardım sendendir. Taleb sana yapılır. Sana tevekkül edilir.”
Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), İbn-i Abbas'a hitaben:
“Bir şey istersen Allah'tan iste. Yardım dilersen Allah'tan dile” buyurmuş,
“Benden iste ve benden yardım talep et!” buyurmamışlardır.
Allah (c.c.) şöyle buyuruyor:
“Öyleyse bir işi bitirince diğerine giriş ve ümid edeceğini yalnız Rabbinden iste.” (İnşirah: 94/7-8)
Şu açık bir gerçektir ki, bir kimse halifeden mal ister, halife de hakketmediği için talebini reddeder, üstelik halife o malı akraba ve dostlarına da vermez, aksine onu bütün müslümanlara verdiği halde, malı isteyen o kimse için “Halifeye darılmış” denecek olursa; bu kişi, halife ona mal vermediği için ondan darıldığı açıkça ortaya çıkmış olur ki, halife de:
Bu mal senin değil başkasının hakkıdır, demesine rağmen, O kişinin darılmasında medih söz konusu olabilir mi?
Gerçekten o kişi mazlum da olsa onun o darılması ancak dünya içindir. Hem de malı hakketmediği halde (kendisine mal verilen kimseyi bırakıp) töhmeti âdil hâkime tevcih etmek mümkünmüdür? Üstelik o hâkim:
Malı Allah için vermiyorum. Çünkü malı müstahakkından alıp ona hakketmeyene vermem bana helâl değildir, demesine karşılık, malı isteyen de: basit bir pay için darılmıyorum, demiştir. Böyle bir hâdiseyi Fâtrma'ya (r.a.) isnad edip, onu menkıbe haline getiren kimseden daha câhil kimse var mıdır?
Allah (c.c.) münafıkları zemmederek şöyle buyuruyor:
“Sadakalar hakkında sana dil uzatanlar vardır. Onlara verilirse hoşnud olurlar, verilmezse, hemen öfkeleniverirler. Eğer onlar, Allah ve Peygamberinin kendilerine vermiş oldukları şeylere razı olsalar ve “Allah bize yeter, O ve Peygamberi bol nimetinden bize verecektir; doğrusu biz Allah'a gönül bağlayanlardanız.” deselerdi daha hayırlı olurdu.” (Tevbe: 9/58-59)
Bu âyet-i Kerimede Allah (c.c.) bir kavim zikretmiştir ki, Onlara mal verildiğinde memnuniyetlerini, verilmediğinde de memnuniyetsizliklerini izhar ediyorlar. Bu özelliklerinden dolayı da onları zemmetmiştir. Fâtıma'yı (r.a.) buna benzer bir hususiyetle medheden Onu zemmetmiş sayılmaz mı?
Râfizîler, hakikatleri görebilenlerin yanında gizli olmayan kusurları ehi-i beyte yapıştırmışlardır.
Birisi: “Fâtıma, hakkından başkasını istememiştir” diyecek olursa, bu söz bir başkasının “Ebubekir, yahudi ve nasrani de olsa hiç kimsenin hakkını yemez. Nasıl olur da bütün kadınların efendiyesi olan Fatıma'nın hakkına mâni olur?” sözüden evlâ değildir. Kaldı ki Allah ve Resulü, Ebubekir'in bütün malını Allah yolunda infak ettiğine şahitlik etmişlerdir. Böyle bir zat'ın halkın hakkına mâni olması mümkün müdür?
Bir defasında Fâtıma, Rasulullah'dan mal istemişti de Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Ona mal vermemişti. Bu hadise Ali (r.a.)'den mervî olup sahihaynda mevcuttur. Şöyle ki:
Fâtıma, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'dan bir hizmetçi istemişti. O da Ona hizmetçi vermemiş ancak kendisine bir kaç kelime (Tesbih) öğretmiştir. Mademki Fatıma'nın Rasulullah'tan (sallallahu aleyhi ve sellem) vermekle mükellef olmadığı ve hatta isteyip de kendisine vermediği şeyi istemesi caizdir. Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) halifesi olan Ebubekir'den aynı şeyi isteyip de, Ebubekir'in Ona icabet etmemesi de caizdir. Buradan da kendisine verilmesi, vacip olmayan bir şeyi istemesinden dolayı Fâtıma'nın ma'sum olmadığı anlaşılmış oldu.
Ebubekir'in, Fâtıma'ya mal yermesi vacip olmadığına göre, vacip olmayan bir şeyi terketmesinden dolayı zemmedilemez. Velevki verilecek bir şey mubah olsun. Fakat istenilen malın verilmesi mubah olmadığını takdir edecek olursak, Ebubekir Onu vermediği için medhedilmesi gerekir. Bütün bunlara rağmen ne Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) hayatında ve ne de vefatından sonra Ebubekir'in herhangi birisinin hakkını yediği asla vâki değildir.
Râfizînin:
“Fâtıma, geceleyin defnedilmesini ve onlardan (Ebubekir ve etrafındakiler) hiçbirisinin cenaze namazını kılmaması için tavsiye etmişti...” şeklindeki iddiası da yukardaki iddialar gibi asılsızdır.
Bu cahilden başka hiç kimse mezkûr iddiayı Fâtıma'ya isnad etmediği gibi, ancak câhil olan ve Fâtıma'ya lâyık olmayan bazı şeyleri ona nisbet edebilenler bunu ileriye sürebilirler. Bu iddia doğru olsa da övülecek hayırlı bir iş değildir. Çünkü müslümanın kıldığı cenaze namazı, müteveffaya ulaşan bir sevaptır. Sonra insanların en kötüsü dahi olsa, insanların en faziletlilerine cenaze namazı kılarsa onun bu namazı kesinlikle ona zarar vermez. İşte Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın cenaze namazı...
İyiler, tacirler ve münafıklar da namazını kılmışlardır. Ama onların namazı kendisine fayda vermemişse de, asla ona zarar vermemiştir. Yine Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), ümmetinde münafıkların da bulunduğunu bilmesine rağmen ümmetinden hiç birini kendisine salât ve selam getirmekten alıkoymamıştır. Aksine O, hepsinin kendisine salât ve selam getirmelerini emretmiştir. Hal böyle iken Fâtıma'ya (r.a.) nisbetle yukarda zikrettiğimiz Râfizînin iddiası Fâtıma'ya (r.a.) medih olması mümkün müdür?
Bunu ancak câhil olan iddia edebilir. Bir müslüman kalkıp da, müslümanların cenaze namazını kılmamaları için vasiyet ederse onun vasiyeti yerine getirilmez. Çünkü müslümanların kılacakları cenaze namazı her halükârda o müslümana rahmettir. Yine bir kişi kendisine zulmetmiş olan zâlimin, kendi cenaze namazını kılmaması için tavsiye etmesi o kişi için bir iyilik kabul edilemez. Bu tavsiyesinden dolayı da medhedilmez. Böyle bir durumu Allah ve Resulü de emretmiş değildir. Binaenaleyh bu gibi vasiyetleri yapmış diye Fâtrma'yı (r.a.) medh ve ta'zim etmek isteyen kimse, şunu iyi bilsin ki bunda hiçbir medih yoktur. Aksine medih bunun hilâfındadır. Kitap, sünnet ve icma buna delâlet etmektedirler.
Râfizînin:
“Bütün muhaddisler, Rasulullah'ın Fâtıma'ya:
“Ey Fâtıma! Allah (c.c.) senin darıldığına (şeye) darılır, rıza gösterdiğine de rıza gösterir.” dediğini rivayet etmişlerdir.” şeklindeki iddiası da yalandır.
Muhaddisler, böyle bir şeyi Rasulullah'dan rivayet etmemişlerdir. Güvenilir hadis kitaplarında da böyle bir şey yoktur. Sahih veya hasen de olsa isnadı bilinmemektedir. Biz, Fâtıma'nın cennetlik olduğuna ve Allah (c.c.)'ın ondan razı bulunduğuna şahitlik etmişsek, aynı şekilde Allah Tealâ'nın Ebubekir, Ömer, Osman, Talha, Zübeyr, Saîd ve Abdurrahman b. Avf'dan da razı olup, onların cennetlik olduklarına da şahitlik etmişizdir. Allah (c.c.) bazı yerlerde o yüce zatlardan razı olduğunu da beyan etmiştir.
Nitekim bir âyet-i kerimede şöyle buyuruyor:
“İyilik yarışında önceliği kazanan Muhacirler ve Ensar ile onlara güzelce uyanlardan Allah hoşnud olmuştur, onlar da Allah'tan hoşnuddurlar.” (Tevbe: 9/100).
“Hakîkaten Allah ağacın altında sana biat etmekte oldukları vakit, o müminlerden razı oldu.” (Feth: 48/18)
Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) vefat ederken onlardan hoşnud olarak ayrıldığı da tesbit edilmiştir. Allah ve Resulünün kendisinden razı oldukları zât'a kim buğzederse etsin asla ona zarar vermez.
Allah (c.c.)'ın kendisinden hoşnud olduğu zâtın rızası da Allah (c.c.)'ın rızasına muvafık olur.
O zat, Allah (c.c.)'ın hükmü ile Allah (c.c.)'tan hoşnud olup, Onun hükmü de Allah (c.c.)'ın rızasına muvafık olur.
Binaenaleyh böyle bir zatın hükmüne razı olanlar onun gazablandığı meselede gazablanırlar. Çünkü başkasının gazabına rıza gösteren, onun gazablandığı şeye de gazablanması gerekir.
Aynı şekilde Allah (c.c.), o yüce zatlardan hoşnud olmuşsa onların gazabına da rıza göstermiştir.
Râfizînin:
“Bütün muhaddisler, Rasulullah'ın: “Muhakkak Fâtıma benden bir uzuvdur. Ona eziyet eden bana eziyet etmiş, bana eziyet eden de Allah (c.c.)'a eziyet etmiş gibidir, buyurduğunu rivayet etmişlerdir.” İddiasına gelince şöyle diyoruz:
Hiç kimse mezkûr hadisi bu lafızlarla rivayet etmemiştir. Aksine Ali (r.a.) Ebu Cehl'in kızını zevce olarak almak istediğinde Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ayağa kalkmış ve bir hutbe irad ederek şöyle buyurmuştur:
“Hişam b. Mugire oğulları, kızlarını Ali b. Ebi Talib'e nikahlamak üzere izin istemişlerdir. Oysa ben izin vermiyorum. Tekrar izin vermiyorum.
Tekrar izin vermiyorum. Muhakkak ki Fâtıma, benden bir uzuvdur. Onu üzen beni üzmüş, Ona eziyet eden bana eziyet etmiştir. Ancak Ebu Talib'in oğlu, kızımı boşamak ve kızlarını nikahlamak isterse (o müstesnadır).”
Daha sonra Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), Abd-i Şems oğullarından olan damadından bahsederek:
“O, bana (Zeyneb üzerine evlenmiyeceğine) söz verdi. Ve bana karşı (verdiği sözde) doğru hareket etti. Ben ne bir haramı helâl ve ne de helâli haram kılmış değilim. Fakat Rasulullah'ın kızı ile Allah düşmanının kızı ebediyyen bir erkeğin yanında bir araya gelemezler.” buyurmuşlardır. (Buhari Fedail: 12 , 16 , 29, Cuma: 29, Nikah: 109, Müslim Fedail: 96, Ebu Davud, Nikah: 13)
Bu hadisi Buhari ve Müslim, Ali b. Hüseyin Zeynülâbidîn ve Misver b. Mahreme'in rivayetlerinden nakletmişlerdir. Hadisin irad edilmesinin sebebi Ali'nin (r.a.) Ebu Cehl'in kızını istemesi olmuştur. Bu sebep de hadîs'in metni dahilindedir. Hadîs'in iradına medar olan sebebi, hadîs'in metninden çıkarmak asla caiz değildir. Aksine sebebin metne dahil olması ittifakla vaciptir. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) hadisinde :
“Onu üzen beni üzmüş, ona eziyet eden bana eziyet etmiştir” buyurmuşlardır.
Bilindiği gibi Ebu Cehl'in kızını Fâtıma'nın üzerine taleb etmek, Fâtıma'yı üzmüş ve ona eziyet etmiştir. Aynı şey Peygamberi de üzmüş ve Ona eziyet etmiştir. Eğer bu durum sahibine erişmesi gereken bir tehdid olsaydı, Ali b. Ebi Talib'e ulaşması gerekirdi. Eğer sahibine ulaşması gereken bir tehdit değilse Ebubekir (r.a), tehdit hususunda Ali'den daha uzaktır. “Ali (r.a.), tevbe ederek Ebu Cehl'in kızını istemekten vazgeçmiştir.” denilecek olursa, bu durum Ali'nin (r.a.) masum olmadığını gerektirir, deriz. Fâtıma'yı üzen ve Ona eziyet veren kimse tevbe etmekle Onun hatasının yok olması caiz ise, günahtan yok edici iyiliklerle aynı hatanın affedilmesi de caizdir.
Nitekim bu hatadan daha büyük olan günahlar, tevbe, iyi amel ve çeşitli musibetlerle yok olurlar. Sonra Ali'nin (r.a.) bu günahı, Allah (c.c.)'ın ancak tevbe ile affettiği küfür gibi bir günah değildir. Böyle olsaydı (hâşâ!) Ali (r.a.), Rasulullah hayatta iken İslâmdan dönmüş olacaktı. Bilindiği gibi Allah (c.c), Ali'yi (r.a.) böyle bir şeyden tenzih etmiştir. Ali'nin (r.a.), Rasulullah'ın vefatından sonra irtidat ettiğini söyleyen hâriciler bile hiçbir zaman Onun Rasulullah'ın hayatında irtidat ettiğini söylememişlerdir. Çünkü Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in hayatında irtidat eden ya tekrar İslâm'a girmiş veya öldürülmüş olması gerekirdi ki, her ikisi de vâki olmamıştır. Ali'nin (r.a.) bu hatası şirkten küçük ise gerçekten Allah (c.c):
“Allah kendisine ortak koşulmasını elbette bağışlamaz, bundan başkasını dilediğine bağışlar.” (Nisa: 4/116) buyurmuşlardır.
Câhil râfizîler, Fâtıma'yı üzmenin küfür oduğunu söyler ve bununla Ebubekir'i tekfir etmeğe kalkışırlarsa Ali'yi de tekfir etmeleri gerekir.
Tabiî ki böyle bir gereklilik bâtıl olduğu gibi Onun gereği olan tekfir de kesinlikle bâtıldır.
Râfizîler, durmadan Ali'den (r.a.) sâdır olmuş fiillerle Ebubekir, Ömer ve Osman'ı (r.a.) ayıblıyor ve hatta tekfir ediyorlar. Eğer Ali (r.a.) bu fiillerden dolayı me'cûr veya ma'zûr ise şüphesiz ki, onun kardeşleri olan halifeler ondan daha çok ma'zurdurlar ve daha çok sevaba lâyıktırlar.
Râfizîler, Fâtıma'ya eziyet etmek, dolayısıyla babasına eziyet olduğu için çok büyük bir cürümdür, diyorlar. Halbuki her ikisine yapılan ezâ mukayese edilecek olursa Rasulullah'a karşı yapılan ezadan kaçınmanın daha vacip olduğu ortaya çıkacaktır. Ebubekir ve Ömer'in durumu da böyledir. Yani Rasulullah'ı üzecek ve Ona sıkıntı verecek hallerden kesinlikle kaçınmışlardır. Ebubekir ve Ömer Rasulullah'ın:
“Biz miras bırakmayız. Bizim terkettiğimiz sadakadır” şeklindeki ahdini bildikleri için, mezkûr emir ve ahde uymadıkları takdirde Rasulullah'ı (sallallahu aleyhi ve sellem) üzmüş ve Ona eziyet etmiş olacaklarını gayet iyi biliyorlardı. Binaenaleyh onlar Rasulullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem)bu ahdini yerine getirmişlerdir.
Akıl sahibi olan herkes gayet iyi biliyor ki, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), bir hüküm verir, Fâtıma da Ona aykırı bir şey istemeğe kalkışırsa, Rasulullah'ın hükmüne uymak daha evlâdır.
Çünkü Rasulullah'a itaat etmek vacip olduğu gibi isyan etmek de haramdır. Kim Rasulullah'a itaat etmekten sıkıntı duyarsa, Ona eziyet verdiği için hata etmiş sayılır. Kim de Rasulullah'a itaat ederse şüphesiz ki emirlerine uygun hareket edip Onu hoşnud etmiştir. Fakat Rasulullah'a itaat olsun diye değil de, herhangi bir maksad İçin Fâtıma'yı üzen kimsenin durumu böyle değildir. Yani o kişi itaatkâr kabul edilemez.
Binaenaleyh Ebubekir'in herhangi bir maksat için değil de, sırf Rasulullah'a itaat olsun diye Fâtıma'ya karşı takındığı tavır Ali'nin (r.a.) tavırını (Ebu Cehl'in kızını istemesi sebebiyle) düşünen kimse Ebubekir'in (r.a.) tavırını Ali'nin (r.a.) tavırından daha üstün olduğunu gayet iyi anlayacaktır.
Ama her şeye rağmen Ebubekir ve Ali (Allah her ikisinden de razı olsun) Allah (c.c.)'ın yüce dostlarından, kurtuluşa eren sâlih kullarından ve cennet pınarlarından içecek olan ilk müslümanlardandırlar. İşte bunun içindir ki, Ebubekir (r.a.):
“Vallahi Muhammed'in akrabalarına iyilik etmek, kendi akrabalarıma iyilik etmekten bana daha sevimlidir.”
“Ey insanlar! Siz, Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)'e olan hürmetinizi, Ehli Beyt'i içinde muhafaza ediniz” buyurmuşlardır. (Buhârî)
Ebubekir'in Fâtıma'ya sıkıntı verdiği farzedilmiş olsa dahi, onu hiç bir zaman herhangi bir şahsî arzu için yapmamıştır. Aksine Allah ve Rasulüne itaat ve hakkı sahibine (gelirini muhtaçlara dağıtıp) vermek için, Fedek arazisini Fâtıma'ya teslim etmemiştir.
Halbuki Ali (r.a.)'nin gayesi Fâtıma'nın üzerine evlenmek idi. Dolayısıyla Fâtıma'ya eziyet olacaktı. Ama Ebubekir'in durumu hiç de öyle değildi.
Netice olarak Ebubekir, Fâtıma'yı üzmekte Ali (r.a.)'den daha uzak olduğu anlaşılmış oldu.
Ebubekir (r.a.), Allah ve Rasulü için hicret eden zatlardan idi. Bu yüce zat, hiçbir zaman gayesi bir kadını nikahlamak için hicret eden birisine benzetilemez.
Şüphesiz ki Fâtıma'yı inciten şey Rasulullah'ı da incitir. Yeter ki Fâtıma'yı inciten şey Allah (c.c.)'ın emrine muhalif olmasın.
Çünkü; Allah (c.c.) bir şeyi emrettikten sonra kimi incitirse incitsin Rasululah (sallallahu aleyhi ve sellem) mutlaka onu yerine getirirdi. Bu, mutlaka böyledir.
Bu durum Rasululah (sallallahu aleyhi ve sellem)'ın şu hadisi gibidir:
“Bana itaat eden Allah'a itaat etmiştir. Emîr'ime isyan eden de bana isyan etmiş gibidir.” (Buhari Ahkam: 1, Müslim İmaret: 33, Nesai Beyat: 27)
Daha sonra Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), sözlerini şöyle açıklamışlardır:
“İtaat iyiliktedir (Şer'î hükümlere uygun).”
Rasulullah'ın:
“Fâtıma'yı inciten beni incitmiştir.” şeklindeki sözleri örfî olan incitmeye hamdedilmesi evlâdır. Çünkü Rasulullah'ın emirlerine itaat etmek farz olup onun zıddı büyük bir ma'siyettir. Fakat Fâtıma'yı (r.a.) incitecek bir şeyin yapılması, Rasulullah'ın emirlerine isyan gibi değildir. Böyle olsaydı Ali'nin (r.a.) hareketi (Ebu Cehl'in kızını Fatıma'nın üzerine nikahlamak üzere istemesi) Allah ve Rasulüne isyan olurdu. - Çünkü Fâtıma Ali'nin (r.a.) bu talebine karşı incinmişti -
Nitekim Rasulullah'ın Emîr'lerine isyan kendisine isyandır. Rasulullah'a isyan ise Allah (c.c.)'a isyandır.
İmam-ı Rabbani Redd-i Revafıd adlı kitabında şunları söyler:
Fâtımayı incitmemek için olan emr, her türlü incitmeyiniz demek değildir. Çünkü, Emîr de, onu, birkaç defa incitti. İncitmesi suç olmadı. Bunun gibi, Resûlullah bazı zevcelerine, (Âişeyi üzerek, beni incitmeyiniz! Biliniz ki, onun yatağında iken bana vahy gelmektedir) buyurmuştu. Âişeyi incitmenin, kendisini incitmek olduğunu bildirdi. Hâlbuki, Hz. Âişe, Hz. Aliden elbette incindi. Bunun için diyebiliriz ki, hadis-i şeriflerdeki (incitmeyiniz!) emri, nefsin isteklerine ve şeytana uyarak incitmeyiniz, demektir. Yoksa, islâmiyetin, hakîkatin yerine getirilmesi için üzmek yasak olmaz. Fâtımanın Ebû Bekrden incinmesi, kendisine Fedekten miras vermediği içindi. [Fedek, Hayber kal'ası yakınında hurması bol bir köy idi. Yahudilerle, köyün yarısını Resûlullaha vermek üzere sulh yapılmıştı. ] Bir hadis-i şerifte, (Biz Peygamberler, miras bırakmayız. Bıraktıklarımız, fakirlere sadaka olur) buyurulduğu için halîfe Ebû Bekr, Resûlullahın hurmalıklarının gelirini fakirlere dağıttı. Bu hadis-i şerife uyarak, Fâtımaya vermedi. Yoksa, nefsine, şeytana uyarak yapmadı. Bunun için, suç olmaz. Eğer, sorulursa ki, hadis-i şerife uyularak yapılan işten, Fâtıma niçin incindi? Cevabında deriz ki, Onun incinmesi, düşünerek ve istiyerek incinmek olmayıp, insanlığın zayıf tarafı, yaratılış îcâbı idi. Elinde olmıyarak incindi. Böyle incitilmesi ise, yasak olmaz.
 ŞİA'YA (ŞİİLERE) CEVAP
www.filozof.net/.../12577-fedek-hurmaligi-olayifedek-arazisi-nedir-hak...
Fedek. Hayber'in fethinden sonra barış yoluyla alınan ve yansı Hz. Peygamber'e tahsis edilen köy. Fedek (bu
..
|
|
Bugün 17 ziyaretçi (44 klik) kişi burdaydı!
KUR'ÂN PERSPEKTİFİNDE HZ EBUBEKİR (r.a.)
Prof. Dr. Abdulhakim Yüce
Hz. Ebu Bekir (ra) yeryüzünde Peygamber Efendilerimizden sonra gelen insanların en büyüğüdür. N. F. Kısakürek' in naklettiğine göre, başı neredeyse peygamberlik burcuna değecek olan tek insan yine Hz. Ebu Bekir (ra)'dır. Bu faziletlerinin yanında Kur'ân-ı Kerîm de ikinin ikincisi olarak ihraz ettiği makam ümmete gösterilmiş, bütün her şeyini feda ettiği İslâm da'vâsı uğrunda kazandığı "Sıddîk" lakabı, onu, daha sonra gelecek ne kadar sadık varsa onları kendi sancağı altına toplama liyakatına ulaştırmıştır. Bu yazıda Kur'ân âyetlerinden birini huzurlarınıza getiriyoruz. Bu âyette hem Hz. Ebu Bekir (ra)'in kadri ümmete gösterilmiş oluyor hem de, onun şahsında kıyamete kadar gelecek insanlara civanmertlik dersi verilmiş oluyor. Ayrıca İslâm'a hizmette bir insanın nelere katlanması gerektiğini de görmüş oluyoruz.
Fahr-ı Kâinat Efendimiz'den sonra anlatılmaya layık ilk insan Hz. Ebu Bekir-i Sıddîk (ra)'dır. Muhammed Mustafa ümmetinin bu en faziletli insanını anlatmak için cildler dolusu malumat bile az gelir. Efendimizin onun hakkındaki sözlerini toplasak büyük bir yekûn tutar. Dededen toruna sahabi olma şerefini kazanan tek aile onun ailesidir. Allame Elmalılı (V.1942) bu mevzuda şöyle diyor: "Allah (cc), onun zürriyeti hakkında duasını kabul etti. Ona hem ana ve babasının hem de ev/adlarının bütününün İslâm'a girişlerini görme müyesser oldu Babası Ebu Kuhafe (Osman b. Amr) annesi Ümmül-Hayr binti Sahr b. Ömer, oğlu Abdurrahman ve torunu Ebu Atik... hepsi Hz. Peygamber e yetiştiler ve Ebu Bekir'in (ra) bu mazhariyet derecesi, sahabeden hiçbirine müyesser olmadı (1).
Biz bu yazımızda Hz. Ebu Bekir (ra) hakkında nazil olduğu bütün müfessirlerce müsellem olan (2) en-Nur suresinin 22. ayeti üzerinde kısaca durmak istedik.
Bilindiği gibi İslâm tarihinin en acı hadiselerinden birisi de İfk Hâdisesidir. Maddî ve manevî her türlü sıkıntıyı çeken Nebiler Nebisi, namusuna leke sürülme iftirasının da acısını tatmıştır. Hicretin dördüncü senesinde (M. 625) Benî Mustalîk gazvesi dönüşü yapılan bu iftira başta iki cihan ser-verini ve kayınpederi Sıddîk-i Ekberin ailesini olmak üzere bütün sahabiyi üzüntüye boğmuş, münafıkları ise sevindirmişti. Bu iftirayı diline dolayan ve aşırı gidenlerden birisi de Hz. Ebu Bekir'in (ra) ona yardımcı olup, günümüz ifadesiyle, karşılıksız ve devamlı maaş verdiği, halasının oğlu muhacirin-i kiramdan Mistah b.Esase idi (3). Hz. Âişe (r.anha)'nın beraet ve taharetini ilan eden âyetler nazil olduktan sonra Hz. Ebu Bekir (ra), Mistah'ın yaptığı bu hatadan ötürü, ona yaptığı yardımı ebedî olarak keseceğine dair yemin etmişti. Gerisini yed-i tula sahibi Suyutî (V.911)'den dinleyelim: "Allah'ın sizi bağışlamasını sevmez misiniz?" (4) ayeti nazil olunca, Hz. Ebu Bekir (r.a): "Ya Rab, tabii ki bizi bağışlamanı severiz" dedi ve Mistah (ra)'a yaptığı yardımı devam ettirdi. Daha önce söylediği "Ebedî olarak yardım etmeyeceğim" sözüne karşı olsun diye, bu yardımı ebedî olarak kesmeyeceğine dair söz verdi" (5).
Rivayet, dirayet ve işarî tefsiri adeta mezceden Alûsî (V.1270) ise, Mistah (r.a)'ın iftira yaygarasına katılmadığını, sadece bu işin konuşulduğu bir yerde bir defaya mahsus, konuşulan sözlerin enteresanlığına güldüğünü ve bundan ötürü özür dilediğini kaydediyor (6). Zaten bir muhacirden böyle bir şeyin sadır olması aklen ve naklen adeta mümkün değildir.
Şimdi mevzumuz olan ayete dönelim: "Sizden fazilet ve servet sahibi kimseler yakınlığı bulunanlara, yoksullara, Allah yolunda göç edenlere (bir şey) vermemeğe yemin etmesinler; affetsinler ve geçsinler. Allah'ın sizi bağışlamasını sevmez misiniz? Allah bağışlayan, esirgeyendir." (7) Burada sözü, tefsir tarihine ismini silinmez harflerle yazdıran Allame er-Razi'ye (V.606) bırakıyoruz: "Bu ayet Efendimiz'den sonra ümmetin en faziletlisinin Hz. Ebu Bekir olduğuna işarettir.(....) Allah (cc) bu ayette Sıddîk-i Ekberin dindeki yüceliğine işaret eden enteresan sıfatlarla anlatmıştır. Şöyle ki:
1. Yüce Mevlâ, onun hakkında çoğul sigasını kullanmıştır. Bir kişinin cem' sigasıyla anlatılması ise makamının yüceliğine işarettir. Nitekim Cenab-ı Mevlâ'nın "Kur'ân'ı Biz indirdik" ve "Sana Kevseri Biz verdik" ... vb. ayetlerde kendisini cem' sigasıyla anlatması bu manadadır.
2. Kayıtsız (mutlak) bir ifadeyle, onun faziletli ve başkasına iyilikte bulunduğunu bildiriyor. Bu da onun (öbür dünyada) büyük bir fazilete ereceğine işarettir. (....)
3. Allah (cc) "sizden fazilet sahibi olan ..." ifadesinde temyiz, ayırma manasına gelen "min" harf-i cerrini kullanmakta sanki, Hz. Ebû Bekir'i (ra) diğer sahabeden fazilet sıfatıyla ayırmış bulunuyor. Bu da fazilet sıfatının ona has olmasını gerektirir. Yani bu manadaki fazilet mertebesine ancak o erebilmiştir. (Nitekim sıddîkiye-tin zirvesini de o ihraz etmiştir).
4. "Fazl" ifadesini, Allah'a ibadet etmeye hamletmek mümkündür. Servet sahibi olmak ifadesi bu durumda müslümanlara yardım elini uzatma ve onlara karşı şefkatli olma manasına gelir. Böylelikle ulvî iki sıfat bir araya gelmiş bulunur. Bu iki sıfatı kendinde cem'eden sıddîkiyet mertebesinin zirvesine çıkar. Allah böyle olanlarla beraberdir. "Çünkü Allah, (azabından) korunanlarla ve iyilik edenlerle beraberdir" (8). Hz. Ebu Bekir fra) bu iki sıfatı birleştirdiğinden Yüce
Nebi ona mağarada "Korkma Allah bizimledir" (9) buyurmuştu.
5. Servet sahibi olmak onu başkasına yardımda bolca harcayınca bir mana ifade eder. Yani zengin, cömert insan demektir. Bundan ötürü Efendimiz: "İnsanların en hayırlısı onlara faydalı olandır" (10) buyurmuşlardır. Hz. Ebu Bekir (ra) sadece malda değil her faydalı işte en cömert insandı. Bu cömertliğinden ötürüdür ki, İslâm'la şereflendiğinin ertesi birkaç gün içinde Hz. Osman b. Affan, Hz. Talha, Hz. Zübeyr. Hz. Sa'd
b. Ebi Vakkas ve Hz. Osman b. Ma-zun onun çalışmalarıyla müslüman olmuş ve Rahmet Nebisinin huzuruna gelmişlerdi.
Malını dağıttığı gibi İslâm'a eli ve diliyle hizmette de zirvedeydi. Onun için her manada servet sahibi olmakla tavsif edilmeye hak kazanmıştı. Hz. Ali'nin ondan önce İslâm'la müşerref olduğu ihtilaflıdır. Ama öyle bile olsa İslâm'a davetle ilk uğraşan Hz. Ali değil Hz. Ebu Bekir'dir. Bu Resûlullah (sav)'tan sonra onu en faziletli insan olma mertebesine çıkartır. Aynı zamanda Efendimizin şu müjdesine nail olmuş oluyor: "Kim güzel bir çığır açarsa kıyamete kadar onu takib edenlerin sevabı kadar sevab alır" (11). Binaenaleyh kıyamete kadar İslâm'a davet edenlerin sevaplarının bir misli de Hz. Ebu Bekir'e (ra) yazılır. Bu da onu yücelten başka bir husustur.
6. Zulmün her türlüsü fenadır. Ancak akrabaya yapılanı daha da kötüdür. Akrabaya yapılan iyiliğe onun kötülükle mukabele etmesi de yabancının kötülükle mukabelesinden daha acıdır. İşte Hz. Mistah (ra) bu ikisini de yapmıştı. Kendisine iyilikte bulunan akrabasının namusuna leke sürülme kampanyasına katılmıştı. Hz. Ebu Bekir'in (ra) ne kadar rencide olduğunu düşünün. Buna rağmen Allah (cc) ona bu iyiliğini devam ettirmesini ve onu affetmesini emredince Sıddîk-i Ekber tereddütsüz kabul etmişti. Nefisle yapılan mücadelenin küffar ordularıyla savaştan daha zor olduğu muhakkaktır. Onun için Fahr-i Kainat Efendimiz "Küçük savaştan büyük savaşa dönüyoruz" (12) buyurmuştu. (Burada da Hz. Ebu Bekir zirvelerde dolaşıyor).
7. Allah (cc), Hz. Ebu Bekir'e iyiliğini devam ettirmesini emredince onu, faziletli ve her yönüyle servet sahibi olmakla tavsif etmiştir. Âdeta şunu demek istiyordu: "Senin kalbin dünyaya azıcık bir değer verecek darlıkta değildir. Ondan sadır olan hataya, yardımını kesmekle mukabele etmen senin gibisine yakışmaz." Böyle bir ifade kişiyi mertebelerin en yükseğine çıkarmaya yeter ve artar bile.
8. Bir kelimenin başına lam-ı ta'rifin getirilmesi umum ifade eder. Fazilet ve servet lafızlarının lam-ı ta'rifli olması, fazilet ve servetin her türlüsünü kendinde toplamış bulunuyordu. Bu ona ulaşılmazlığı da ifade eder.
9. Affetme, muttaki olmayı da gerektirir. Biri birisiz olmazlar. Bunun için Leyi suresinde takva ite burada ise affetme ile vasıflanmıştır.
10. Yüce Mevla Habibine: "Onları affet aldırma..." (13) diye emretmişti. Hz. Ebu Bekir'e de"... Affetsinler ve geçsinler..." buyurması onun İslâm'da ikinci insan olduğunu göstermektedir.
11. "Allah'ın sizi bağışlamasını sevmez misiniz?" ifadesi müstakbel sigasıdır. Şu hatayı affederim şunu ise affetmem ayırımı da yapılmamıştır. Bu ifade Hz. Ebu Bekir'in geri kalan ömründe mağfirete mazhar olduğunu gösterir. Hz. Peygamber (sav) için: "Geçmiş ve gelecek günahların affedilmiştir" (14) ifadesi, onun için de yukarıdaki ifadenin kullanılmış olması yine ikinin ikincisi olduğunu ve aşere-i mübeşşere İçinde bulunduğunu bildiren beşaret-i Nebeviyi tastik etmektedir" (15).
İşte Hz. Ebu Bekir (ra) sadece bir ayetin ışığı altında incelendiğinde budur. Herbir harfi birer güneş olan Kur'ân-ı Kerimi Nebiler Nebisinin en yakın arkadaşı, sırdaşı, kayınpederi, sağ kolu. veziri olan o Kamet-i Balanın üzerine çevirip incelesek neler ortaya çıkar, bunu ne dil anlatabilir ne de kalemler yazabilir! Niyazımız onların şefaatine nail olmaktır. (Âmin)!
DİPNOTLAR
1. M. H. Yazır, Hak Dini Kur'ân Dili c.VI, s. 4347.
2. ez-Zemahşeri, el-Keşşaf, c.III, s.67, İbn Kesir. Tefsiru'l- Kur'âni'l -Az im. c.III. s.275, el Alûsî, Ruhul-Meani. c.XVIII, s.124, es-Suyutî, Dürrül-Me'sur. c.V, s.35. er-Razi, Mefatihu'l-Gayb: c.XXIII, s.188 ve diğerleri...
3. es-Suyutî age. c.v, s.35.
4. en-Nur 24/22.
5. es-Suyutî age. a.y.
6. el-Alûsî, age. c.xvm.s.124.
7. en-Nur: 24/22.
8. en-Nahl; 16/128.
9.et-Tevbe:9/40.
10. Feyzu'l-Kadir, III.480.
11. Müslim, İlim: 15. Zekat: 69, Neseî, Zekat: 64 Müsned, IV. 357, İbn Mace: Mukaddime. 14.
12. Keşfül-Hafa:c.I, s.424.
13. Maide:5/13.
14. Fetih: 48/2.
15. er-Razi. Mefatihu'l-Gayb: c. XXIII, s.187-188.
HZ.EBUBEKİR (R.A.)
Hz. Muhammed (s.a.s.)'in İslâm'ı tebliğe başlamasından sonra ilk iman eden hür erkeklerin; raşit halifelerin, aşere-i mübeşşerenin ilki. Câmiu'l Kur'an, es-Sıddîk, el-Atik lakaplarıyla bilinen büyük sahabi.Kur'ân-ı Kerim'de hicret sırasında Rasûlullah'la beraber olmasından dolayı, "...mağarada bulunan iki kişiden biri..." (et-Tevbe, 9/40) şeklinde ondan bahsedilmektedir.
Asıl adı Abdülkâbe olup, İslâm'dan sonra Rasûlullah (s.a.s.)'in ona Abdullah adını verdiği kaydedilir. Azaptan azad edilmiş mânâsına "atik"; dürüst, sadık, emin ve iffetli olduğundan dolayı da "sıddîk" lâkabıyla anılmıştır. "Deve yavrusunun babası" manasına gelen Ebû Bekir adıyla meşhur olmuştur.
Teymoğulları kabilesinden olan Ebû Bekir'in nesebi Mürre b. Kâ'b'da Rasûlullah'la birleşir. Anasının adı Ümmü'l-Hayr Selma, babasının ki Ebû Kuhafe Osman'dır. Künyesi Abdullah b. Osman b. Amir b. Amir... b. Murra ...et-Teymî'dir. Bedir savaşına kadar müşrik kalan oğlu Abdurrahman dışında bütün ailesi müslüman olmuştur. Babası Ebû Kuhafe, Ebû Bekir'in halifeliğini ve ölümünü görmüştür. Hz. Ebû Bekir'in Rasûlullah (s.a.s.)'den bir veya üç yaş küçük olduğu zikredilmiştir. İslâm'dan önce de saygın, dürüst, kişilikli, putlara tapmayan ve evinde put bulundurmayan "hanif" bir tacir olan Ebû Bekir, ölümüne kadar Hz. Peygamber'den hiç ayrılmamıştır. Bütün servetini, kazancını İslâm için harcamış, kendisi sade bir şekilde yaşamıştır.
Hz. Ebû Bekir, Fil yılından iki sene birkaç ay sonra 571'de Mekke'de dünyaya gelmiş, güzel hasletlerle tanınmış ve iffetiyle şöhret bulmuştur. İçki içmek câhiliye döneminde çok yaygın bir âdet olduğu halde o hiç içmemiştir. O dönemde Mekke'nin ileri gelenlerinden olup Arapların nesep ve ahbâr ilimlerinde meşhur olmuştur. Kumaş ve elbise ticaretiyle meşgul olurdu; sermayesi kırk bin dirhemdi ki, bunun büyük bir kısmını İslâm için harcamıştır. Rasûlullah'a iman eden Ebû Bekir (r.a.) İslâm dâvetçiliğine başlamış, Osman b. Affân, Zübeyr b. Avvâm, Abdurrahman b. Avf, Sa'd b. Ebî Vakkas ve Talha b. Ubeydullah gibi İslâm'ın yücelmesinde büyük emekleri olan ilk müslümanların bir çoğu İslâm'ı onun dâvetiyle kabul etmişlerdir.Hz. Ebû Bekir hayatı boyunca Rasûlullah'ın yanından ayrılmamış, çocukluğundan itibaren aralarında büyük bir dostluk kurulmuştur. Rasûlullah birçok hususlarda onun görüşünü tercih ederdi. Umûmî ve husûsî olan önemli işlerde ashâbıyla müşavere eden Peygamber (s.a.s.) bazı hususlarda özellikle Ebû Bekir'e danışırdı. (İbn Haldun, Mukaddime, 206).
Araplar ona "Peygamber'in veziri" derlerdi.Teymoğulları kabilesi Mekke'de önemli bir yere sahipti. Ticaretle uğraşıyorlar, toplumsal temasları ve geniş kültürlülükleri ile tanınıyorlardı. Hz. Ebû Bekir'in babası Mekke eşrafındandı. Hz. Ebû Bekir, câhiliye döneminde de güzel ahlâkı ile tanınan, sevilen bir kişi idi. Mekke'de "eşnak" diye bilinen kan diyeti ve kefalet ödenmesi işlerinin yürütülmesiyle görevliydi. Muhammed (s.a.s.) ile büyük bir dostlukları vardı. Sık sık buluşur, Allah'ın birliği, Mekke müşriklerinin durumu ve ticaret gibi konularda müşâvere ederlerdi. İkisi de câhiliye kültürüne karşıydılar, şiir yazmaz ve şiiri sevmezlerdi, daha ziyade tefekkür ederlerdi.
İslâm'ı benimsemesi : Hz. Ebû Bekir, Hira dağından dönen Hz. Muhammed ile karşılaştığında, Rasûlullah (s.a.s.) ona, "Allah'ın elçisi" olduğunu söyleyip "Yaratan Rabbinin adıyla oku" (el-Alâk, 96/1) diye başlayan âyetleri bildirdiği zaman hemen ona: "Allah'ın birliğine ve senin O'nun rasûlü olduğuna iman ettim" demiştir. Hz. Hatice'den sonra Rasûlullah'a ilk iman eden odur. Hz. Peygamber (s.a.s.) İslâm'ı tebliğinin ilk zamanlarında kiminle konuştuysa en azından bir tereddüt görmüş, ancak Ebû Bekir şeksiz ve tereddütsüz bir şekilde kabul etmiştir. Hatta Hz. Peygamber (s.a.s.), "Bütün insanların imanı bir kefeye, Ebû Bekir'in ki bir kefeye konsa, onun imanı ağır basardı " diye lâtif bir benzetme de yapmıştır.
Mü'min Ebû Bekir, hayatının sonuna kadar tüm varlığını İslâm'a adamış, bütün hayırlı işlerde en başta gelmiştir.Ebû Bekir Mekke döneminde güçlü kabilelere mensup kişileri İslâm'a kazandırmaya çalıştı, öte yandan müşriklerin işkencelerine maruz kalan güçsüzleri, köleleri korudu; servetini eziyet edilen köleleri satın alıp azad etmekte kullandı. Bilâl, Habbab, Lübeyne, Ebû Fukayhe, Amir, Zinnire, Nahdiye, Ümmü Ubeys bunlardandır.
Kendisi de Mescid-i Haram'da müşriklerin saldırısına uğramıştı. Ebû Bekir, iman ettikten sonra İslâm'ı tebliğe gizli gizli devam ediyordu. Annesi, karısı Ümmü Ruman ve kızı Esma da iman etmiş, fakat oğulları Abdullah, Abdurrahman ve babası Ebû Kuhafe henüz iman etmemişlerdi. Osman b. Affan, Sa'd b. Ebî Vakkas, Abdurrahman b. Avf, Zübeyr b. Avvâm, Talha b. Ubeydullah gibi ilk müslümanları İslâm'a dâvet eden odur.
Müşriklerin eziyetleri çoğalıp müslümanlara yapılan baskılar arttıktan sonra Hz. Peygamber Hz. Ebû Bekir'e de Habeşistan'a göç etmesini söylemiş ve Ebû Bekir yola çıkmış; ancak Berkü'l-Gımâd'da Mekke'nin ileri gelen kabilelerinden İbn Dugunne ile karşılaştığında İbn Dugunne onu himayesine aldığını ve Mekke'ye dönmesi gerektiğini belirterek, ikisi birlikte Mekke'ye dönmüşlerdir. Ancak şartlı olarak Ebû Bekir'i himayesine alan İbn Dugunne, Ebû Bekir'in açıktan açığa ibadet etmesi ve inancını yaymaya devam etmesi sebebiyle şartları yerine getirmediğini iddia ederek ona ibadetini gizli yapmasını söylediğinde Ebû Bekir, onun himayesine ihtiyacı olmadığını, zaten kendisine söz de vermediğini ifade etmişti: "Senin himayeni sana iâde ediyorum. Bana Allah'ın himayesi yeter."
Böylece onüç yıl Mekke'de Rasûlullah'ın yanında kalan Hz. Ebû Bekir, Hz. Aişe'nin rivâyetine göre, Rasûlullah hicret emrini alıp Ebû Bekir'e gelerek ona beraberce hicret edeceklerini söyleyince Ebû Bekir sevinçten ağlamaya başlamıştı (İbn Hişâm, es-Sire, II, 485).
Hz. Peygamber'in bir gecede Mekke'den Kudüs'e oradan Sidretü'l Münteha'ya gittiği İsra ve Mirâc hâdisesini duyan müşrikler bunu Hz. Ebû Bekir'e yetiştirdikleri zaman; "O dediyse doğrudur." demiştir. Bu sözünden sonra Ebu Bekir'e; ihlâslı, asla yalan söylemeyen, özü doğru, itikadında şüphe olmayan anlamında, "Sıddîk" lâkabı verildi. Kur'an tâbiriyle, "O, ne iyi arkadaştı " (en-Nisâ, 4/69) denilebilir.İşte o "Sıddîk" ile o "Emîn", o iki arkadaş beraberce Sevr dağındaki mağaraya hareket ederek hicret etmişlerdir.
Hicreti Sevr mağarasına ilk giren Hz. Ebû Bekir, (r.a.) mağarada keşif yaptıktan sonra Rasûlullah içeri girmiştir. Ebû Bekir'in kızı Esma yolda yemeleri için azıklarını hazırlamıştı. Onlar Mekke'den ayrılınca müşrikler her tarafa adamlarını yollayarak aramaya başladılar. Kureyş kabilesinin müşrikleri Ebû Cehil başkanlığında Esma'nın evini aradılar, hakaret edip dayak attılar.Hz. Ebû Bekir (r.a.) hicret yolculuğuna çıkarken yanına bütün parasını almıştı. Buna rağmen kızı Esma onun nerede olduğunu, nereye gittiğini kâfirlere söylememiştir.
İz süren Mekkeli müşrikler Sevr mağarasına kadar geldiler. Rasûlullah bu sırada Kur'ân'da anlatıldığı biçimde şöyle diyordu: "Üzülme, Allah bizimledir" (et-Tevbe, 104/40). Nitekim Allah ona güven vermiş, göremedikleri askerleriyle onu desteklemiştir; Allah güçlüdür, hakimdir. Kâfirler tüm aramalara rağmen onları bulamadılar. Mağarada üç gün kaldıktan sonra Medine'ye yönelen Rasûlullah ile Ebû Bekir Kuba'ya vardılar.
Ebû Bekir mağarada kaldıkları günü şöyle anlatır: "Rasûlullah (s.a.s.) ile beraber bir mağarada bulundum. Bir ara başımı kaldırıp baktım. O anda Kureyş casuslarının ayaklarını gördüm. Bunun üzerine, 'Ya Rasûlullah, bunlardan birkaçı gözünü aşağı eğse de baksa muhakkak bizi görür' dedim. O, 'Sus ya Ebû Bekir. İki yoldaş ki, Allah onların üçüncüsü ola, endişe edilir mi?' buyurdu.
Kuba'da üç gün kalan Rasûlullah ile Hz. Ebû Bekir nihayet Medine'ye vardılar. Medine'de Hz. Ebû Bekir humma hastalığına tutuldu. Hastalık ilerleyip yatağa düştüğünde Rasûlullah, "Allah'ım Mekke'yi bize sevgili kıldığın gibi Medine'yi de bize sevgili kıl, hummayı bizden uzaklaştır' diye dua ettiği zaman Hz. Ebû Bekir ve hasta olan diğer sahâbîler iyileştiler.
Bu arada Hz. Âişe ile Hz. Muhammed (s.â.s.)'in düğünleri yapıldı. Mescidi Nebî inşâ edildi. Masrafların bir kısmını Hz. Ebû Bekir karşıladı. Medine'de kardeşlik tesis edildiğinde Ebû Bekir'in kardeşliği Harise b. Zeyd oldu.Hz. Ebû Bekir Medine'de Mescidi Nebî'nin inşasına katıldı. Rasûlullah İslâm'ı yaymak ve düşmanlar hakkında bilgi toplamak için seriyye denilen keşif kollarını Medine dışına gönderiyor, bunlara bazen Hz. Ebû Bekir de katılıyordu. Rasûlullah ile birlikte bizzat çarpıştığı savaşlarda (Bedir'de, Uhud'da, Hendek'te) Ebû Bekir de yer aldı. O, Müreysi, Kurayza, Hayber, Mekke, Huneyn, Taif gazvelerinde de bulundu.
Rasûlullah'ın bizzat idare ettiği harplere gazve denir. Ebû Bekir, bu sözü geçen büyük savaşlardan başka, otuzdan fazla gazveye katılmıştır. Çarpışma olmaksızın Veddan, Buvat, Bedr-i Ûlâ, Uşeyre gazveleriyle de düşmanlar itaat altına alınmıştır. Bütün bu gazvelerde Hz. Ebû Bekir, Rasûlullah'ın en yakınında yer almış olup onun "veziri" gibi idi.
Bedir'de, oğlu Abdurrahman müşrikler safında yer aldığında Ebû Bekir oğluyla çarpışmıştır. Sadece o değil, Bedir'de birçok sahâbî, oğlu, kardeşi, babası, dayısı ile çarpışmıştı. Bedir savaşı, müslümanların İslâm'ı herşeyden üstün tuttuklarını, Allah için en yakınları olan müşrikleri kan bağı veya kabile taassubu içinde kalmadan, başka insanlardan ayırdetmeden öldürdüklerini göstermektedir.
Rasûlullah'ın bir amcası Hamza, İslâm ordusu safındayken öteki amcası Abbas, düşman safındaydı. Yeğeni Ubeyde kendi yanındayken, öteki yeğenleri Ebû Süfyan ve Nevfel müşriklerle beraberdi. Hattâ kızı Zeyneb'in eşi Ebû'l-As da Rasûlullah'a karşı müşriklerle birlikte savaşıyordu.
Hicretin 9. yılında Medine'de büyük bir kıtlık oldu. Bu arada Bizans İmparatoru, Şam'da Hicaz bölgesini istilâ etmek üzere büyük bir ordu hazırladı. Rasûlullah, bu orduya karşı İslâm ordusunu hazırlarken, kıtlık sebebiyle zorluklarla karşılaştı. Ebû Bekir malının hepsini bu ordunun hazırlanmasında kullandı. Onuncu yılda "Vedâ Haccı"nda bulunan Allah'ın Rasûlü, onbirinci yılda hastalandı.
Hicrî onbirinci yılda hastalanan Rasûlullah (s.a.s.) 13 Rebiyülevvel Pazartesi günü (8 Haziran 632) vefât etti. Onun vefâtını duyan müslümanlar büyük bir üzüntüye kapıldılar ve ilk anda ne yapmaları gerektiğine karar veremediler. Ama o da bir ölümlüydü. Hz. Ömer, onun Hz. Musa gibi Rabbi ile buluşmaya gittiğini, O'nun için "öldü" diyen olursa ellerini keseceğini söylüyordu. Ebû Bekir, Rasûlullah'ın iyi olduğu bir sırada ondan izin alarak kızının yanına gitmişti. Vefât haberini duyar duymaz hemen geldi, Rasûlullah'ı alnından öptü ve "Babam ve anam sana fedâ olsun ya Rasûlullah. Ölümünde de yaşamındaki kadar güzelsin. Senin ölümünle peygamberlik son bulmuştur. Şânın ve şerefin o kadar büyük ki, üzerinde ağlamaktan münezzehsin. Yâ Muhammed, Rabbinin katında bizi unutma; hatırında olalım ..." dedi.
Sonra dışarı çıkıp Ömer'i susturdu ve; "Ey insanlar, Allah birdir, O'ndan başka ilâh yoktur, Muhammed O'nun kulu ve elçisidir. Allah apaçık hakikattir. Muhammed'e kulluk eden varsa, bilsin ki o ölmüştür. Allah'a kulluk edenlere gelince, şüphesiz Allah diri, bâkî ve ebedîdir. Size Allah'ın şu buyruğunu hatırlatırım: "Muhammed sadece bir elçidir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölür veya öldürülürse siz ökçelerinizin üzerinde geriye mi döneceksiniz? Kim ökçesi üzerinde geriye dönerse Allah'a hiçbir ziyan veremez. Allah şükredenleri mükâfatlandıracaktır" (Âl-i İmrân, 3/144).Allah'ın kitabı ve Rasûlullah'ın sünnetine sarılan doğruyu bulur, o ikisinin arasını ayıran sapıtır. Şeytan, peygamberimizin ölümü ile sizi aldatmasın, dininizden saptırmasın. Şeytanın size ulaşmasına fırsat vermeyiniz" (İbn Hişâm, es-Sire, IV, 335; Taberî, Târih, III, 197,198).
Hz. Ebû Bekir bu konuşmasıyla orada bulunanları teskin ettikten sonra Rasûlullah'ın teçhiziyle uğraşırken, Ensâr, Benû Sâide sakifesinde toplanarak Hazrec'in reisi olan Sa'd b Ubâde'yi Rasûlullah'tan sonra halife tayini için bir araya gelmişlerdir. Ebû Bekir, Hz. Ömer, Ebû Ubeyde ve Muhacirlerden bir grup hemen Benû Saîde'ye gittiler. Orada Ensâr ile konuşulduktan ve hilâfet hakkında çeşitli müzakereler yapıldıktan sonra Hz. Ebû Bekir, Ömer ile Ebû Ubeyde'nin ortasında durdu ve her ikisinin ellerinden tutarak ikisinden birine bey'at edilmesini istedi. O, kendisini halife olarak öne sürmedi. Hz. Ebû Bekir'in konuşmasından sonra Hz. Ömer atılarak hemen Ebû Bekir'e bey'at etti ve, "Ey Ebû Bekir, müslümanlara sen Rasûlullah'ın emriyle namaz kıldırdın. Sen onun halifesisin ve biz sana bey'at ediyoruz. Rasûlullah'a hepimizden daha sevgili olan sana bey'at ediyoruz" dedi.
Hz. Ömer'in bu âni davranışı ile orada bulunanların hepsi Ebû Bekir'e bey'at ettiler. Bu özel bey'attan sonra ertesi gün Mescid-i Nebî'de Hz. Ebû Bekir bütün halka hutbe okudu ve resmen ona bey'at edildi. Rasûlullah'ın defni salı günü gerçekleşirken, onun nereye defnedileceği hakkında da bir ihtilâf meydana geldiğinde Hz. Ebû Bekir yine ferasetini ortaya koydu ve "Her peygamber öldüğü yere defnedilir" hadisini ashaba hatırlatarak bu ihtilâfı giderdi. Rasûlullah'ın cenaze namazı imamsız olarak gruplar halinde kılındı. Bütün bunlar olurken, Hz. Ali'nin Hz. Fatıma'nın evinde Haşimoğulları ve yandaşları ile toplandığı ve bey'ata ilk zamanlar katılmadığı nakledilir. Hz. Ali rivâyetlere göre, el-Bey'atü'l-Kübrâ'ya bey'at edildiği haberini alır almaz, elbisesini yarım yamalak giydiği halde evden fırlamış ve gidip Hz. Ebû Bekir'e bey'at etmiştir (Taberî, Târih, III, 207).
Onun aylarca Hz. Ebû Bekir'e bey'at etmediği haberleri gerçeğe uygun olmasa gerektir. Çünkü onun Ebû Bekir'in üstünlüğünü bildiği, onun hakkında yaptığı konuşmalar ve tarihin akışı, diğer rivâyetlere aykırıdır.Râsulullah'ın en yakın ashâbı arasında -hattâ Ebû Bekir ile Ömer arasında- zaman zaman ihtilâflar, görüş ayrılıkları meydana gelmişse de ilk iki halife zamanında da görüldüğü gibi dâima birliktelik devam ettirilmiştir. Anlaşmazlık gibi görünen hâdiselerin birçoğunda huy ve karakter farklılığı rol oynuyordu.
Meselâ Ebû Bekir yumuşak ve sâkin davranırken, Ömer sertlik yanlısıydı. Ama her zaman birlikte hareket ettiler. Ebû Bekir'in yönetiminde, Hz. Ali ve Zübeyr b. Avvam Ridde savaşlarında kararların içinde, namazlarda Ebû Bekir'in arkasında yer almışlardır (İbn Kesir, el-Bidâye ve'n Nihâye, V, 249).
Hz. Ali, Rasûlullah'ın bir vasiyeti olsaydı ölünceye kadar onu yerine getireceğini söylemiş (Taberî, a.g.e., IV, 236) ancak, İbn Abbas'ın Rasûlullah hastalandığı zaman ona gidip hilâfet işini sormak istemesini geri çevirmiştir. Yani Hz. Ebû Bekir'in halifeliğine karşı kimseden bir çıkış olmamıştır. Zaten tabii, fıtrî, akli ve maslahata uygun olan da onun halifeliğidir. Hz. Peygamber ölmeden önce yazılı bir ahidname bırakmamış, ancak Hz. Ebû Bekir'in faziletine dair Mescid'de konuşmuş, hasta yatağındayken onu ısrarla çağırtmış ve yerine İmam tâyin etmiştir.Hz. Ebû Bekir, kendisine Rasûlullah'ın mirasından pay almak için gelen Hz. Fâtıma'ya, "Rasûlullah'ın yaptığı hiçbir şeyi yapmaktan geri durmam" diyerek, Fâtıma'nın peygamberin kızı olmasını dinin üstün tutulmasından daha önemsiz görmüş ve Rasûlullah'ın yanındayken ondan ne duymuş, ne görmüşse onu tatbik etmiştir (Taberî, III, 220).
Sonraları Hz. Ali'nin hilâfeti zamanında Fâtıma'ya -ki, Ebû Bekir'e gidip miras isterken onu savunmuştu- mirastan hiçbir şey vermemesi de ashâbın Rasûlullah'ın sünnetine nasıl itaat ettiklerinin delilidir (İbn Teymiye, Minhâc'üs-Sünne, III, 230).
Hz. Ebû Bekir "Rasûlullah'ın Halifesi" seçildikten sonra Mescid'de yaptığı konuşmada, "Sizin en hayırlınız değilim, ama başınıza geçtim; görevimi hakkıyle yaparsam bana yardım ediniz, yanılırsam doğru yolu gösteriniz; ben Allah ve Rasûlü'ne itaat ettiğim müddetçe siz de bana itaat ediniz, ben isyan edersem itaatiniz gerekmez..." demiştir (İbn Hişâm, es-Sire, IV, 340-341; Taberî, Târih, III, 203).
Mürtedlerle Mücadele : Irak ve Suriye Fütühatı, Hz. Ebû Bekir Rasûlullah'ın halifesi olduktan sonra, onun vefâtıyla Arabistan'da Mekke ve Medine dışındaki bölgelerde görülen dinden dönme hareketlerine, yalancı peygamberlere, "namaz kılarız, ama zekât vermeyiz" diyenlere karşı savaş açtı. Esvedu'l-Ansı, Müseylemetü'l-Kezzâb, Secah, Tuleyha gibi yalancı peygamberlerle yapılan savaşlarla bu zararlı unsurlar yok edilmiş, isyan bastırılmış, zekât yeniden toplanmaya ve Beytü'l-Mal'e konulup dağıtılmaya başlanmıştır. Rasûlullah'ın hazırladığı, ancak vefâtı sebebiyle bekleyen Üsâme ordusunu Ürdün'e yollayan Ebû Bekir, Bahreyn, Umman, Yemen, Mühre isyanlarını bastırmıştır. İçte isyancılarla mücâdele edilirken, dışta da iki büyük imparatorluğun, İran ve Bizans'ın ordularıyla karşılaşılmıştır. Hîre, Ecnâdin ve Enbâr, savaşlarla İslâm diyarına katılmış, Irak fethedilmiş, Suriye'nin de önemli kentleri ele geçirilmiştir. Yermük savaşı devam ederken Hz. Ebû Bekir vefât etmiştir.
Onun ordusuna verdiği öğütlerde şu ibareler vardır: "Kadın, çocuk ve yaşlılara dokunmayın, yemiş veren ağaçları kesmeyin, ma'mur bir yeri tahrip etmeyin, haddi aşmayın, korkmayın." Gerçekten İslâm ordusu fethettiği yerlerde kimseye zulmetmemiş, adaletiyle düşmanların takdirini kazanmış, müslüman olmayıp da cizye vererek İslâm'ın himayesine giren milletler huzur ve emniyet içinde yaşamışlardır.
Kur'ân-ı Kerîm'in Toplanması "Mushaf''ın Meydana gelmesi : Hz. Ebû Bekir, Ridde harplerinde, vahiy kâtiplerinin ve kurrâ'nın birçoğunun şehid olması üzerine, Hz. Ömer'in Kur'ân'ın toplanması fikrine önce sıcak bakmamışsa da sonra ona hak vererek, Kur'ân âyetlerinin toplanmasını sağlamıştır. Rasûlullah zamanında peyderpey inen vahiy, kâtiplerce ceylan derilerine, beyaz taşlara, enli hurma dallarına yazıldığı gibi, ashâbın çoğu da Kur'ân hâfızı idi. Ancak, yazılı olan âyetler dağınıktı, kurrâ da azalınca Kur'ân'ın muhafazası hususunda endişe edildi. Ebû Bekir, Zeyd b. Sâbit'in başkanlığında bir heyet teşkil ederek, herkesin elindeki âyetleri getirmesini emretti. Ayrıca şâhitlerle âyetler doğrulanıyor, kurrâ' ile te'kid ediliyordu. Böylece bütün âyetler toplandı ve "Mushaf" meydana getirildi.Bu Mushaf Ebû Bekir'den Ömer'e, ondan da kızı Hafsa'ya geçti ve Hz. Osman zamanında çoğaltılarak Dârü'l-İslam'ın bütün vilâyetlerine dağıtıldı.
Vefâtı : Hilâfeti iki sene üç ay gibi çok kısa bir müddet sürmesine rağmen Hz. Ebû Bekir zamanında İslâm devleti büyük bir gelişme göstermiştir. Hz. Ebû Bekir Hicrî 13. yılda Cemâziyelâhir ayının başında hicretten sonra Medine'de yakalandığı hastalığının ortaya çıkması üzerine yatağa düşünce yerine Ömer'in namaz kıldırmasını istedi. Ashâbla istişâre ederek Hz. Ömer'i halifeliğe uygun gördüğünü söyledi. Hz. Ömer'in sert ve kaba oluşu gibi bazı itirazlara cevap verdi ve hilâfet ahitnamesini Hz. Osman'a yazdırdı. Ebû Bekir (r.a.) de, çok sevdiği Rasûlullah gibi altmışüç yaşında vefât etti. Vasiyeti gereği Rasûlullah'ın yanına -omuz hizasında olarak- defnedildi. Böylece bu iki büyük insanın, iki büyük dostun, kabirlerinde de birliktelikleri devam etti.
Kişiliği ve Yönetimi : Tâcir olarak geniş bir kültüre sahip olan Hz. Ebû Bekir, dürüstlüğü ve takvâsı ile ashâb içinde ilk sırada yeralır. Karakteri; yumuşak huyluluk, çok düşünüp çok az konuşmak, tevâzu ile belirgindi. Hz. Âişe'nin rivâyetine göre, "gözü yaşlı, gönlü hüzünlü, sesi zayıf" biri idi. Câhiliye döneminde müşrikler ona güvenir, diyet ve borç-alacak işlerinde onu hakem tanırlardı. Rasûlullah'ın en sadık dostu olan Ebû Bekir'in Mirâc olayında sergilediği sonsuz bağlılık örneği ona "es-Sıddîk" lâkabını kazandırmıştır. O bu olayda "O ne söylüyorsa doğrudur" demiştir.
Cömertlikte ondan üstünü de yoktur. Bütün malını mülkünü İslâm için harcamış, vefât ederken vasiyetinde, halifeliği müddetince aldığı maaşların, topraklarının satılarak iâde edilmesini istemiş ve geride bir deve, bir köleden başka birşey bırakmamıştır. Dört eşinden altı çocuğu olan Ebû Bekir, kızı Âişe'yi Rasûlullah ile hicretten sonra evlendirmiştir (Tabakat-ı İbn Sa'd, VI, 130 vd.; İbnu'l-Esir, II, 115 vd).
Hicret sırasında mağarada iken ayağını bir yılan soktuğunda ve ayağı acıdığında o sırada dizine yatıp uyumuş olan Peygamber'i uyandırmamak için sesini çıkarmaması, ağlarken Hz. Peygamber uyanıp ne olduğunu sorduğunda, "Anam-babam sana fedâ olsun ya Rasûlullah" demesi olayı Ebû Bekir'in Rasûlullah'a olan bağlılığının örneklerinden sadece biridir. Hz. Ebû Bekir'in beyaz yüzlü, zayıf, doğan burunlu, sakallarını kına ve çivit otuyla boyayan sakin bir adam olduğu rivâyet edilir (İbnü'l Esir, el-Kâmil fi't-Târih, II, 419-420).
Rasûlullah'tan sonra bu ümmetin en hayırlısı Ebû Bekir'dir. O, Hz. Peygamber'in veziri, fetvâlarda en yakını idi. Rasûlullah'ın, "İnsanlardan dost edinseydim, Ebû Bekir'i edinirdim" (Buhâri, Salât, 80: Müslim, Mesâcid, 38: İbn Mâce, Mukaddime, II) ve "Herkeste iyiliklerimin karşılığı vardır, Ebû Bekir hariç" demesi ve son hutbesinde, "Allah, kullarından birini dünya ile kendi katında olan şeyleri tercih hususunda serbest bıraktı; kul, Allah katında olanı tercih etti'' diye Ebû Bekir'i övmesi ve mescide açılan tüm kapıları kapattırıp yalnız Hz. Ebû Bekir'in kapısını açık bırakması ona verdiği değeri göstermektedir.
Hz. Ebû Bekir'in nasslara aykırı hiçbir görüşü bize ulaşmamıştır, çünkü böyle bir reyi yoktur. Ebû Bekir nâsih sünneti çok iyi biliyor, Rasûlullah'ı herkesten çok tanıyordu. Bu yüzden hilâfetinde kendisine karşı içte muhâlif bir hareket olmamış ve fitneler görülmemiştir (Buhâri, Fedâilü'l-Ashâbı'n-Nebî, 3 ). İhtilâf veya ihtilâflarda çözümsüzlük, bid'atler onun devrinde yaşanmamıştır. "Üzülme, Allah bizimle beraberdir" buyuran Rasûlullah'ın haberi sanki lâfızda ve mânâda Hz. Ebû Bekir'de zâhir olmuştur (İbn Teymiye, Külliyat Tercümesi, İstanbul 1988, IV, 329).
Kaynaklarda onun, "Ben ancak Rasûlullah'a tâbiyim, birtakım esaslar koyucu değilim" diye kararlarında çok titiz davrandığı zikredilir (Taberî, IV, 1845; İbn Sa'd, III, 183). Bir meseleyi hallederken önce Kur'ân'a bakar, bulamazsa Sünnet'te araştırır, orda da bulamazsa ashâbla istişâre eder ve ictihad ederdi. Ganimetin bölüşümü meselesinde Muhâcir-Ensâr eşitliği'nin ihtilâfa yol açmasında Ömer'in Muhâcirlere daha çok pay verilmesini savunmasına rağmen ganimeti eşit olarak bölüştürmüştür. O sebeple hilâfetinde huzursuzluk çıkmadı.
Rasûlullah ve kendisi, bir mecliste bir anda verilen üç talâkı bir talâk saymışlar, bu daha sonra-birçok "maslahat gereği" diye yapılan değişiklik gibi- üç talâk sayılmıştır. Yani Ebû Bekir, Rasûlullah'ın tüm uygulamalarını aynen tatbik etmek istemiş; bazen -kalpleri İslâm'a ısındırmak istenenlere toprak vermesi gibi- maslahat gereği veya zamanın değişmesiyle hükümlerin değişmesini söyleyen ashâbına uymuştur. Müslümanlar henüz otuzsekiz kişiyken Mekke'de Mescid-i Haram'da İslâm'ı tebliğ eden ve müşriklerce dövülen Ebû Bekir'e hilâfetinde "Halifet-u Rasûlillah" denilmiş, sonraki halifelere ise "Emîrü'l-Mü'minîn" denilmiştir.
Mâlî işlerini Ebû Ubeyde, kadılık ve kazâ işlerini Hz. Ömer, kâtipliğini Zeyd b. Sâbit ve Hz. Ali, başkumandanlığını Üsâme ve Halid b. Velid yapmıştır. Medine Dârü'l-İslâm'ın başkenti olmuş, Mekke, Taif, San'a, Hadramevt, Havlan, Zebid, Rima, Cened, Necran, Cureş, Bahreyn vilâyetlere ayrılmıştır. Yönetimi merkezî olup, ganimetlerin beşte biri Beytü'l-Mal'de toplanmıştır.Hz. Ebû Bekir, Mukillîn denilen çok az hadis rivâyet eden ashâbdan sayılır. O, yanılıp da yanlış birşey söylerim korkusuyla yalnızca yüz kırk iki hadis rivâyet etmiş veya ondan bize bu kadar hadis rivâyeti nakledilmiştir.
Hutbe ve öğütlerinden bazıları şöyledir:"Rasûlullah vahy ile korunuyordu. Benim ise beni yalnız bırakmayan bir şeytanım vardır... Hayır işlerinde acele edin, çünkü arkanızdan acele gelen eceliniz var... Allah için söylenmeyen bir sözde hayır yoktur... Herhangi bir yericinin yermesinden korktuğu için hakkı söylemekten çekinen kimsede hayır yoktur... Amelin sırrı sabırdır... Hiç kimseye imandan sonra sağlıktan daha üstün bir nimet verilmemiştir... Hesaba çekilmeden kendinizi hesaba çekiniz .
kaynak: Hayatüssahabe
|
Bugün 67 ziyaretçi (182 klik) kişi burdaydı!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Bugün 683 ziyaretçi (1723 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
