 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Resûlün hürmetine…
01-01-2022 02:00
Efendimizin âzâtlı kölesi Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh), kira ile katırcı tutup sefere çıktı.
Şehirden iyice uzaklaştılar.
Katırcı asıl yüzünü gösterip Hazret-i Zeyd'i öldürmeye kalkıştı.
Zeyd bin Hârise bunu anlayıp;
"Az dur!" dedi hemen.
Katırcı merak edip sordu:
"Ne yapacaksın?"
Zeyd bin Hârise;
"Müsaade edersen, şuracıkta iki rekât bir namaz kılayım, sonra öldür" dedi.
Adam bunu kabul etti.
O da kalkıp namaza durdu.
Selâm verip açtı ellerini.
Ve içinden;
"Yâ Rabbî! Resûlünün hürmetine kurtar beni bu adamın şerrinden" diye duâ etti.
Yalvardı Rabbine.
O esnâda biri geldi.
Kılıcı da belindeydi.
Çekti kılıcı, öldürdü katırcıyı.
Hazret-i Zeyd, ilâhî bir yardımın geldiğini anlamıştı.
Sevinip şükretti Rabbine.
Ve sordu o gelene:
"Siz kimsiniz acabâ?”
O gelen kişi:
"Ben, yedinci kat gökte vazîfeli bir meleğim. Sen duâ ettiğinde yerimdeydim. Rabbimin emriyle bir anda geldim. Biz her şekle girer, insanlara yardım ederiz" dedi.
."Filân kâfir burada öldürülür!.."
02-01-2022 02:00
Bedir Harbi’nden bir gün önce Efendimiz, Eshâbın büyükleriyle harp sahasını gezdi.
O sahâbîlere bir yeri gösterip;
"Yarın, filân kâfir burada öldürülür!" buyurdu.
Sonra başka yeri gösterip;
“Burası da, falan kâfirin öldürüleceği yerdir" buyurdu.
Böylece azılı müşriklerden her birinin öldürüleceği noktaları, santimi santimine gösterdiler.
Aynen öyle de oldu.
Hem de milim şaşmadan.
● ● ●
Peygamber Efendimiz, Zeyd bir Hârise'yi çok severdi.
Bir gün onu alıp Kâbe-i Muazzama duvarındaki Hacer-i Esved taşının yanına götürdü.
Kalabalık da vardı.
Onlara döndü ve;
"Şâhit olunuz ki Zeyd benim oğlumdur. O bana vâris, ben ona vârisim" buyurdu.
Eshap bunu duydular.
Zeyd’in kıymetini anladılar.
O günden sonra Ona Zeyd bin Muhammed, yani Muhammed'in oğlu Zeyd demeye başladılar.
O vakit İslâmiyet gelmemişti.
Sonra bir âyet-i kerîme geldi.
Bu âyette meâlen;
"Evlâtlarınızı, babalarının ismiyle çağırın. Muhammed aleyhisselâm, sizden hiçbir erkeğin babası değildir" buyuruluyordu.
.Müşriklerden çok eziyet gördü!..
03-01-2022 02:00
Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh), Mekke'deyken müşriklerin pek çok eziyet ve cefâlarına, zulümlerine mâruz kaldı!
Peygamberimiz, Tâif halkını İslâma dâvet için gitti.
Zeyd de yanındaydı.
Halkı îmâna dâvet etti.
Ama kimse inanmadı.
Hattâ alaya aldılar.
Hakâret ettiler.
Bir ay içinde hiç kimse îmân etmeyince ikisi birlikte oradan ayrıldılar.
Ancak nasipsiz Tâifliler, arkalarından gidip onları yuhaladılar!
Çocuklar taşa tuttular!
Efendimizin mübârek ayakları yaralandı!
Zeyd'in başı kan içinde kaldı.
Zîra Hazret-i Zeyd (radıyallahü anh), Peygamber Efendimize siper oluyordu.
● ● ●
Atılan taşlardan onu korumak için bir önüne geçiyor, bir arkasına, bâzen sağına, bâzen de soluna geçiyordu.
Ona siper oluyordu.
“Resûlullaha bir şey olmasın da bana olsun” diyordu.
Çok yara aldı.
Bedir Harbinden Mûte Harbine kadar Efendimizin bulunduğu bütün gazvelere katıldı.
Birçoğunda da kumandanlık yaparak kahramanlığıyla diğer mücâhit gâzilere örnek oldu.
.Bu, ne büyük bir şereftir
04-01-2022 02:00
Hazret-i Zeyd'in ismi, Kur’ân-ı kerîm’de zikredilmiştir.
Bu nîmet, sırf ona mahsustur.
Başkasına nasip olmadı.
Bu, ne büyük şereftir.
Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh), hicretin sekizinci yılında Mûte Savaşında şehit oldu!
Kendisi ordu kumandanıydı.
Bu harpte üç bin mücâhit vardı.
Rumlarsa yüz bin kişiydi.
(Üç bin)e karşı, (yüz bin).
Resûlullah Efendimiz, bu üç bin mücâhide “Ordu kumandanı, Zeyd'dir. O şehit olursa yerine Câfer, o da şehit olursa Abdullah bin Revâha kumandan olsun" buyurdular.
Üç kimseyi saydılar.
Üçü de şehit oldu!
Hazret-i Zeyd'in Mûte savaşında öldürülmesinin intikamını, oğlu Hazret-i Üsâme aldı.
Resûl aleyhisselâm, Hazret-i Üsâme kumandasında bir ordu tertip etti.
Fakat hastaydılar.
Bu, ölüm hastalığıydı.
Onları uğurlayamadı.
Hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anh), halîfe seçilip, orduyu Şam üzerine gönderdi.
Hazret-i Zeyd beyaz, Hazret-i Üsâme ise esmerdi.
Resûl aleyhisselâm, hazret-i Zeyd'in fazîleti hakkında; “Zeyd, bana kavmimin en sevgilisidir" buyurmuşlardır.
.Meleklerin yıkadığı zât...
05-01-2022 02:00
Hazret-i Hanzala (radıyallahü anh), Medîneli bir sahâbî olup, lâkabı,(Gasîl-ül melâike) idi.
Uhud’dan önce nikâhlandı.
Bir gün önce de düğünü oldu.
Ve o gece gerdeğe girdi.
Ama heyecan içindeydi.
Yarınki savaşı düşünüyor ve;
“Ya yetişemezsem!” diyordu.
Bu korkuyla kırpmadı gözünü.
Bir müddet sonra fırladı yataktan.
Kılıcını kapıp koşturdu Uhud'a.
Gusletmeyi unuttu telâşeden.
Cenk yerine vardığında, Resûlullah safları düzeltiyordu.
Süratle koşup girdi son safa.
Ooh, cenge yetişmişti.
Şimdi bir şeyi düşünüyordu:
Şehit olmayı!..
Nihâyet harp bitmiş, müşrik ordusu bozulmuş, küffâr sağa sola kaçıyordu artık!
Ama Hazret-i Hanzala mahzundu.
Çünkü şehit olamamıştı.
İşte tam o esnada, sırtına soğuk bir çeliğin girdiğini hissetti!
Vücudundan oluk gibi kan fışkırırken, ikincisi saplandı!
Derken üçüncüsü.
Sonra dördüncüsü...
Ve nihâyet kanlar içinde yığılıverdi oracığa!
İstediğine kavuşmuştu.
Resûlullah Efendimiz;
"Hanzala'yı göklerde gördüm. Melekler, Cennet suyu ile yıkıyorlardı onu" buyurdular.
Bunun için almıştı bu lâkabı:
Gasîl-ül melâike...
.Sanki aradığını bulmuştu...
06-01-2022 02:00
Şeyh Lütfullah Efendi, Balıkesir toprağını şereflendiren Allah dostlarındandır.
Nûrlu kabri, kendi ismiyle anılan câminin avlusunda bulunuyor.
Gençliğinde Balıkesir'den Ankara'ya geldi bir gün.
Devir, Hacı Bayram-ı Velî hazretlerinin devriydi.
Ama habersizdi bu velîden.
Tanımıyordu kendisini.
Hacı Bayram-ı Velî, çıktı evden.
Yolda Lütfullah Efendi'yi gördü.
Durup selâm verdi:
“Selâmün aleyküm!”
“Aleyküm selâm!”
Ayaküstü sohbet ettiler.
İşte o vakit Lütfullah Efendi’nin kalbi meyletti bu Allah dostuna.
Gönülden sevdi onu.
Bir mıknatısın tesir alanındaki maden gibi çekildi ona doğru.
Aradığını bulmuştu.
Ricâ etti hemen:
“Hocam, Balıkesir şirin bir beldedir. Zât-ı âlînizi dâvet etsem teşrîf eder misiniz?”
O da aradığını bulmuştu.
Ve sevmişti kendisini.
Memnun oldu bu teklife.
Ve hemen kabul edip;
“Hayhay, gidelim” buyurdu.
Ve o gün yola çıktılar.
Yolda hep sohbet ettiler.
Balıkesir'de bir müddet kalan Hacı Bayram-ı Velî hazretleri, onu tez zamanda yetiştirip irşâda memur eyledi.
.Geliriz, hem sohbet ederiz..."
07-01-2022 02:00
Şeyh Lütfullah Efendi, Balıkesir erenlerindendir.
Bir gün, zengin biri geldi ve;
“Hocam, talebelerinizle birlikte bu akşam yemeğine bizim fakirhâneye bekliyorum” dedi.
Mübârek zat buyurdu ki:
“Olur, hem sohbet ederiz...”
Adam çok sevindi.
Talebeler daha çok sevindiler.
Zîra böyle dâvetlerden sonra hocalarının sohbetine doyum olmazdı. Yemekten ziyade sohbet için sevinmişlerdi onlar.
Ancak bir talebe hariç.
O, başka türlü sevinmişti.
İçinden; "Hele şükür, her gün darı ekmeği yiyip, darı çorbası içiyoruz. Bu akşam şöyle nefis yemekler yeriz" diye düşündü.
Sabırsızlıkla akşamı bekliyordu.
Lütfullah Efendi çağırdı onu.
O da koştu hemen huzûra.
“Buyurun Hocam.”
Hocası buyurdu ki:
“Evlâdım, biz bu akşam dâvete gidiyoruz. Sen dergâhta kal. Mutfakta darı ekmeğiyle darı çorbası var. Onlarla karnını doyurursun!” buyurdu
Genç, anladı hatâsını.
Köşesine çekildi.
Ve kendini azarlayıp;
“Ey alçak nefsim! Sen yalnız mideni düşünürsen, böyle mahrum kalırsın işte. Çek şimdi cezânı. Sen buna müstahaksın” dedi...
.Burası benim mezarım olacak!.."
08-01-2022 02:00
Velî Şemseddîn Efendi'nin talebesinden biri sefere çıkmıştı.
Sahrâda giderken yolu şaşırdı.
Bitmez tükenmez çölün ortasında yapayalnız kalmıştı.
Dört bir yanı kum deniziydi.
Acıkmış ve susamıştı.
Yorgun ve bitkindi.
Ne yapacağını şaşırdı.
Olduğu yere yığılıp kaldı!
"Herhâlde burası benim mezarım olacak" diye düşünüp üzülüyordu ki, hocasını hâtırladı birden.
Bu, moral oldu ona.
Sevinip açtı ellerini.
“Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine kurtar beni bu sıkıntıdan” diye yalvardı.
Gözlerini açtığında hocasını gördü karşısında.
Üzerinde leziz yemekler ve serin su bulunan bir tepsiyi önüne koyup, kayboldu gözden.
Genç, karnını doyurdu.
Ve uyuyakaldı oracıkta.
Rüyasında hocasını gördü.
Mübârek zat, bu defâ da gideceği yönü eliyle gösterip; “Şu yöne git evlâdım!” dedi
Uyanıp, o yöne yürüdü.
Böylece ölümden kurtulmuştu.
Evet, Allah dostlarından birini rehber edinenler, işte böyle kurtulurlar tehlikelerden.
Yeter ki, sevilsin o büyükler.
Allah’ın izniyle yetişip kurtarırlar sevenlerini.
.Büyüklere itiraz etmeyin!
09-01-2022 02:00
Balım Sultan, Balıkesir velîlerinden bir büyük zâttır.
Kerâmetleri vardı.
Meselâ o yerin bir vâlisi vardı.
Bir gün bu zâta gelip;
“Hocam, kısmetse bugün uzun bir yolculuğa çıkıyorum, bana duâ buyurun” dedi.
Balım Sultan düşündü.
Sonra Vâliye dönüp;
“Bugün gitmeseniz” buyurdu.
Vâli suâl etti:
“Neden hocam?”
“Korkarım başınıza bir şey gelir”
Vâli, “Peki hocam” dedi.
Ama yine de çıktı o sefere.
Çıktı ama pişman oldu tabii.
Zîra yolda çok hızlı gidiyordu ki, atı birden tökezleyip attı üzerinden vâliyi.
Zavallı hızla yere çakıldı!
Ve kanlar içinde yığıldı oraya!
Yolcular onu alıp baygın vaziyette evine götürdüler.
Evinde açtı gözlerini.
Kendine geldiğinde;
“Tövbeler olsun! Bir daha Allah adamlarının sözünden çıkmayacağım” dedi.
Yanındakiler sordu hayretle:
“Niçin böyle söylüyorsun?”
“Sormayın, hocam beni îkaz etmiş, (bugün gitme!) demişti. Onu dinlemedim ve bu iş geldi başıma. Siz siz olun, büyük zâtlara îtiraz etmeyin. Onların her sözünde muhakkak bir hikmet vardır” dedi.
.''Padişahın selâmları var''
10-01-2022 02:00
Balıkesir Velîlerinden Sinan Efendi, bahçesinde çalışırken şık giyimli iki beyefendi geldi.
Bunlar, Sultânın adamlarıydı.
Pâyitahttan gelmişler ve Padişahtan hediye olarak bir kese (altın) getirmişlerdi.
“Selâmün aleyküm baba.”
“Aleyküm selâm efendiler.”
“Sinan Efendi siz misiniz?”
“Evet benim.”
Memurlar, o keseyi uzatıp;
“Pâdişahımızın selâmları var. Bunu size gönderdi” dediler.
Sinan Efendi buyurdu ki:
“Pâdişah efendimizin selâmını aldık, kabul ettik ama bu keseyi kabul edemeyeceğiz.”
“Niçin efendim?”
“Çünkü ihtiyacımız yok.”
Memurlar;
“Ama biz vazifeli geldik. Bunu geri götüremeyiz” dediler.
Sinan Efendi, elindeki kürekle bahçeden bir miktar (toprak) alıp döktü ayaklarının önüne.
Adamlar toprağa baktılar.
Hayretten donakaldılar!
Zîra çil çil (altın) vardı önlerinde.
Hem de kürek dolusu.
Onlar gayr-i ihtiyârî;
"Rüyâ mı görüyoruz?" dediler.
Sinan Efendi;
“Pâdişahımıza selâmlarımı iletiniz. Hediyesini almamakta bizi mâzur görsün” buyurdu.
Diyecek bir şey bulamadılar.
Ve elini öpüp ayrıldılar...
.Ey açları doyuran Rabbim!"
11-01-2022 02:00
Sevgili Peygamberimizin yanına, bir gün kendi kızı hazret-i Fâtıma geldi.
Uzun süre aç kalmıştı.
Hattâ benzi sararmıştı.
Ona sevgiyle baktı.
Ve elini göğsüne koyup:
“Ey açları doyuran Rabbim! Muhammed’in kızı Fâtıma’yı aç bırakma” diye duâ buyurdu.
Bu duâsı kabul oldu.
Fâtıma’ya kuvvet geldi.
Nûrlu yüzü kanlandı.
Kuvvetlenip canlandı.
Ve artık hiç açlık duymadı.
Hem de ölünceye kadar.
● ● ●
Resûlullah Efendimizin amcası Ebû Leheb’in oğlu Uteybe, Resûlullahın dâmâdı idi.
Ama îmân etmedi.
Üstelik düşmanlık etti.
Ve o Serveri çok üzdü.
Kızı Ümmü Gülsüm’ü boşadı.
Ve çirkin şeyler söyledi.
Efendimiz, buna çok üzülüp; “Yâ Rabbî! Buna, canavarlarından birini musallat eyle” diye duâ buyurdu.
Bu duâsı kabul oldu.
Uteybe, birileriyle sefere çıktı.
Şam’a doğru gidiyorlardı.
Bir yerde mola verdiler.
O gece arkadaşlarının arasında yatıyordu ki, bir (arslan) gelip onları tek tek koklayıp bıraktı.
Sıra Uteybe’ye geldi.
Onu kapıp sürükledi.
Ve paramparça etti...
.Hepsi de îmânla şereflendiler
12-01-2022 02:00
Münâfıkların reisi Abdullah bin Übey bin Selûl, öleceğine yakın Resûlullah Efendimizi çağırdı.
Teşrîf edince:
“Arkanızdaki gömleği bana kefen yapınız” diye yalvardı.
Efendimiz “Peki” dedi.
Ve dediğini yerine getirdi.
Cenaze namazını da kıldı.
Medîne’de bulunan (bin) münafık, Resûlullah’ın bu merhametine hayran kalıp, hepsi îmânla şereflendiler.
● ● ●
Efendimiz, Acem Pâdişahı Hüsrev Pervîz’e, îmân etmesi için bir mektup göndermişti.
O alçak, mektubu açtı.
Okuyunca yırtıp parçaladı!
Elçiyi de şehit etti.
Efendimiz çok üzülüp; “Yâ Rabbî! O benim mektubumu parçaladığı gibi, sen de onun mülkünü parçala” buyurdu.
Fazla zaman geçmedi.
Hüsrev’in bir oğlu vardı.
Babasını hançerle parçaladı!
Az zaman sonra Hüsrev’in nesli de mülkü de silinip gitti...
● ● ●
Enes bin Mâlik’te (radıyallahü anh), Resûlullah’ın verdiği bir (mendil) vardı ki, bununla mübârek yüzünü silmişlerdi.
Hazret-i Enes bununla yüzünü siler, kirlenince ateşe bırakırdı.
Mendilin kirleri yanardı.
Mendil yanmaz, temizlenirdi.
.Kamçının ucundaki kandil!..
13-01-2022 02:00
Devs kabîlesinin reisi Tufeyl, hicretten önce Mekke’de îmâna gelmişti. Kavmini îmâna dâvet için Resûlullah’tan bir alâmet, işâret, kerâmet istedi.
Efendimiz kabul buyurdu.
Ve ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Buna bir kerâmet ihsân eyle” diye duâ etti.
Duâsı kabul oldu.
Tufeyl’in alnında bir (Nûr) parlamaya başladı.
Tufeyl ellerini açıp:
“Yâ Rabbî! Bu nûru yüzümden başka yere naklet” diye duâ etti.
Duâsı kabul edildi.
Nûr yüzünden gitti.
Kamçısının ucunda (kandil) gibi parlamaya başladı.
Kabîlesi bunu gördüler.
Böylece Tufeyl’e inanıp topluca îmânla şereflendiler...
● ● ●
Bir kimse de sol eliyle yemek yiyordu.
Efendimiz onu görüp;
“Sağ elinle ye!” buyurdu.
O kimse:
“Sağ elim hareket etmiyor” dedi.
Hâlbuki hareket ediyordu.
Bilerek yalan söylemişti.
Efendimiz duâ etti ki:
“Sağ elin hareket etmesin!”
Bu duâsı kabul olundu.
Sağ eline bir şey oldu.
O elini ağzına götüremiyordu.
Hem de ölünceye kadar...
.Yâ Rabbî! Gözünü güzel eyle!"
14-01-2022 02:00
Uhud gazâsında Ebû Katâde’nin (radıyallahü anh) bir gözü çıkıp, yanağı üzerine düştü!
Efendimiz, nûrlu elini uzattı.
Çıkan gözünü, yerine koyup;
“Yâ İlâhî, bu gözü eskisinden daha güzel eyle” diye duâ etti.
Bu göz diğerinden güzel oldu.
Ve ondan daha iyi görüyordu...
● ● ●
Ebû Katâde’nin torunlarından biri, halîfe Ömer bin Abdülaziz’in yanına gelmişti.
Halîfe ona sordu ki:
“Siz kimsiniz?”
O da, Resûlullahın mübârek eliyle gözünü yerine koyduğu zâtın torunu olduğunu bildirdi.
Halîfe bunu öğrendi.
Çok duygulandı.
Ve ona ihsânlarda bulundu...
● ● ●
Iyâs bin Seleme diyor ki:
Hayber gazâsında, Efendimiz beni Alî bin Ebî Talib’e gönderdi ki, onu huzuruna getireyim.
Alî’nin gözleri ağrıyormuş.
Bin gidip güçlükle getirdim.
Efendimiz, mübârek tükrüğünden Alî’nin gözlerine sürdü ve sancağı eline verip, Hayber kapısına gönderdi.
O da hemen gitti.
Demir kapıyı tuttu.
Ve Resûlullah’ın himmetiyle yerinden söküp çıkardı! Böylece İslâm askeri kaleye girip Hayber’i fethettiler.
.Cennette yerin nasıldır?"
15-01-2022 02:00
İkrime hazretleri hakkında zamanın bâzı büyükleri; "Hazret-i İkrime Basra'da bulundukça Hasan-ı Basrî hazretleri vaaz etmekten ve fetvâ vermekten çekinirdi" demişlerdir.
Zîra o, büyük hadîs âlimiydi.
Çok hadîs nakletmiştir.
Bir gün de şunu nakletti:
Allahü teâlâ, Cennetten ve Cehennemden birer kişi çıkardı.
Cennetten çıkana sordu:
"Ey kulum yerin nasıldır?"
O kul da cevâben:
"Bana anlattıklarından daha iyi buldum yâ Rabbî!" dedi.
Öbürüne de sordu ki:
"Yerini nasıl buldun?"
O dahî cevâben;
“Bana anlattıklarından daha kötü buldum" dedi
Allahü teâlâ sordu:
"Ey kulum! Seni Cehennemden kurtarırsam bana ne verirsin?"
O kul da cevâben;
"Her şeyimi veririm" dedi.
"Altın’dan bir dağın olsaydı verir miydin?"
"Verirdim yâ Rabbî!”
Allahü teâlâ:
"Yalan söyledin" buyurdu.
“Niçin yâ Rabbi” deyince;
"Ben senden dünyada daha azını istemiştim. (Duâ et, kabul edeyim. Af dile, affedeyim) demiştim. Ama sen yüz çevirmiştin" buyurdu.
.Cansız heykeller aslâ ilâh olamaz!.."
16-01-2022 02:00
Mus'ab bin Umeyr (radıyallahü anh), insan güzeli bir gençti.
Mekke'nin en kibar delikanlısıydı.
Tahsilli ve kıvrak zekâlıydı.
Üstün fesâhata belâgata sâhipti.
Zengin bir ailenin çocuğuydu.
Ailesinin gözü onun üzerindeydi.
Ama mutsuzdu, sıkılıyordu.
Boşlukta gibiydi.
Çok şey mânâsız geliyordu ona.
Meselâ şu cansız putlara (tanrı) diye tapmayı kabul edemiyordu bir türlü.
"Hayır! Cansız heykeller aslâ ilâh olamaz" diyordu.
O bunları düşünürken Efendimiz aleyhisselâm gizli gizli İslâm’ı anlatıyordu.
Erkam'ın evinde.
Mus'ab, o sokaktan geçerken bâzı gençlerin bir eve girdiklerini gördü.
Hâliyle merak etti.
Kendi de gayriihtiyârî girdi içeri.
Ve çöktü bir yere.
Nefes almadan dinledi.
Dinledikçe hoşuna gitti.
Aradığını bulmuştu.
Kendi kendine;
"Ne güzel sözler. İşte ben bunu arıyordum" dedi.
Bütün "acabâ"larına cevap bulmuştu nihâyet.
Şehâdeti getirdi.
Ve İslâm’a girdi.
O, şimdi daha bir güzeldi.
"Zâhirî" güzelliğine, "bâtınî" güzellik de eklenmişti...
.'Atın şunu karanlık mahzene!''
17-01-2022 02:00
Mus'ab bin Umeyr (radıyallahü anh), Efendimizin sohbetini dinleyip îmânla şereflendi.
Ama babası müşrikti.
Ve habersizdi bundan.
Bir müşrik, onu namaz kılarken görüp babasına koştu ve:
"Gördüm, gördüm!" dedi,
"Neyi gördün?"
"Mus'abın namaz kıldığını!”
Bu ihbar (bomba) gibi patladı.
Ve babası sorguya çekti Onu:
"Sen, dinden mi çıktın?",
"Hayır! Dîne girdim."
"Müslüman olduğun doğru mu?”
"Evet, doğru!"
İşte o anda çileden çıktı adam.
Üzerine titrediği sevgili oğlu, can düşmanıydı artık!
Emretti evdekilere:
"Atın şunu mahzene!”
Attılar hemence.
Ve başladı işkence.
Mus'ab bin Umeyr'i, bizzat öz babası, karanlık bir mahzene tıkmış işkence ediyordu.
Peki niye?
Dîninden dönsün diye.
Ama hayır! Hiçbir şey, onu hak dîninden döndüremeyecekti.
Adam çâresizdi.
İşkence kâr etmeyince dedi ki:
"Câhillik etme. Muhammedi inkâr et. Sen, bu şehrin en akıllı genciydin. Ona nasıl kandın?"
Mus'abın cevâbı tek cümleydi:
"Lâ ilâhe illallah. Muhammedün Resûlullah!"
Habeşistan’a hicret etti
18-01-2022 02:00
Mus'ab bin Umeyr îmân edince babası âdeta kudurdu!
Ve zindana attı onu.
Çok işkenceler yaptı!
Bir gün saatlerce kırbaçlayıp yüzünü kumlara sürttü. Elleri kabarasıya kadar değnekle dövdü!
Ama Mus'ab, bir yolunu bulup çözdü urganlarını, koştu Efendimize.
Babası iyice çıldırdı!
Şehirde bir nevi (ambargo) uyguladı ona karşı.
Hazret-i Mus'ab için (anne baba) yoktu artık.
Aile, akraba, komşu yoktu.
Ama Allahü teâlâ vardı.
Allah’ın Habîbi vardı.
Ve mü’minler vardı.
Bular da ona kâfiydi...
Derken Habeşistan’a hicret etti.
Bir süre sonra Efendimizi özledi.
"Ölümse ölüm!" dedi.
Ve düştü yollara.
Şehre girdiğinde, Efendimiz aleyhisselâm, hazret-i Alî ile bir yerde oturmuş sohbet ediyordu.
Bir ara Mus’abı gördü.
Mübârek gözleri yaşla doldu!
Çünkü üzerinde, iplikleri sökülecek kadar pörsümüş ve yamalı bir elbise vardı.
Ve Hazret-i Alî’ye dönüp;
"Anne ve babasının, ona en iyi yiyecek ve içecekleri verdiğini bilirim. Ama Allah ve Resûlünün sevgisi uğruna ne hâle gelmiş" buyurdular...
."Bu ne güzel söz, ne tatlı kelâm…"
19-01-2022 02:00
Birinci Akabe Bîatında, Müslüman Medîneliler, Resûlullah’tan, kendilerine İslâmiyeti öğretecek bir öğretmen istediler.
Efendimiz, bu iş için Mus'ab bin Ümeyr'i görevlendirdi.
O, bu emri aldı.
Medîne'ye vardı.
Ve insanlara İslâmiyyeti öğretmeye başladı.
Bir gün, sohbet ediyordu ki, Evs kabîlesinin reisi Üseyyid geldi.
Elinde mızrak vardı.
Onu yere sapladı.
Ve olanca hiddetiyle; "Sen insanları aldatıyorsun. Eğer ölmek istemiyorsan, derhâl çek git buradan!" dedi.
O, bunları dinledi.
Hiç sinirlenmedi.
Aksine, nâzik bir lisanla;
"Hele biraz otur, bizi dinle. Belki beğenir kabul edersin. Beğenmezsen giderim" dedi.
Üseyyid sâkinleşti.
Ve bir yere oturdu.
Hazreti Mus'ab Kur’ân-ı kerîm okudu.
Kur’ân-ı kerîmin eşsiz belâgatı ve tatlı üslûbunu işiten Üseyyid duygulandı!
Kendini tutamadı.
Ve ona dönüp;
"Bu ne güzel söz, ne tatlı kelâm. Bu dîne girmek için ne yapmalıyım?" diye sordu.
Mus'ab, ona İslâmiyeti anlattı.
Kelime-i şehâdeti öğretti.
O da hemen Müslüman oldu...
.Ben, sizi birine göndereyim..."
20-01-2022 02:00
Mus'ab bin Umeyr (radıyallahü anh), Evs kabîlesinin reislerinden Üseyyid bin Huday’a İslâmı anlattı.
O da, Müslüman oldu.
Bu Üseyyid, sevincinden;
“Ben, sizi birine göndereyim. Eğer o îmân ederse bu beldede îmân etmedik kimse kalmaz" dedi.
Ve Sa'd bin Muâz'a gitti.
Ona her şeyi anlattı.
Sa'd bin Muaz kızıp hiddetlendi.
Ve Mus'ab bin Umeyr'e koştu.
Onu azarlayacaktı.
Haddini bildirecekti!
Nihâyet yanına varıp olanca kızgınlığıyla konuşmaya başladı. Ama Mus'ab bin Umeyr sâkindi.
"Buyurun, oturun!" dedi.
Sa'd, bu kibar konuşma karşısında yumuşadı.
Mus'ab, ona İslâmiyeti anlattı.
Sonra Kur’ân-ı kerîm okudu.
O esnâda Sa'd'in yüzü güldü.
O kızgınlığı sevgiye döndü.
Kalbi yumuşadı.
Ve Müslüman oldu.
Huzur içinde ayrılıp kavmine gitti.
Onları toplayıp;
"Ey kavmim! Allaha ve Resûlüne îmân ediniz. Îmân etmedikçe sizinle konuşmak bana haram olsun!" dedi.
Onlar bunu duydular.
Hep Müslüman oldular.
Öyle ki, o gün kavminden îmân etmedik hiç kimse kalmadı.
.Cenklerde sancağı o taşırdı...
21-01-2022 02:00
Mus'ab bin Umeyr (radıyallahü anh), Bedir Savaşına katılıp sancağı taşıdı.
Efendimizin yanından ayrılmadı.
Saldıranlara şiddetle karşı koydu.
İki zırh giyinmişti.
Fizîken çok güzeldi.
Ve Efendimize benzerdi.
Müşrik ordusundan İbni Kamîa, Sevgili Peygamberimize saldırırken Mus'ab bin Umeyr onun karşısına çıktı.
Müşrik, ona kılıç vurdu!
Ve sağ kolunu kesti.
Ama o, sancağı düşürmedi.
Hemen sol eline aldı.
İkinci darbeyle sol kolu da kesilince, sancağı pazularıyla tutup göğsüne bastırdı!
İbni Kamîa kâfiri, bir mızrak daha saplayarak onu şehit etti!
Müşrikler sevindiler.
Efendimiz öldü zannettiler.
Çünkü Ona çok benziyordu.
Hazret-i Mus’ab şehit olunca, ona çok benzeyen bir melek geldi ve sancağı aldı.
Ancak Hazret-i Mus’ab’ın şehit düştüğünden Resûlullah Efendimizin haberi yoktu.
O meleği Mus’ab sanıp;
“İleri yâ Mus’ab!” diye seslendi.
O melek, Resûlullah Efendimize;
“Ben Mus’ab değilim” deyince sancağı tutanın melek olduğunu anladı.
Sancağı ondan aldı.
Ve Hazret-i Alî’ye verdi...
."Bir sıkıntın olursa bizi hâtırla!"
22-01-2022 02:00
Abdürrezzak Alî Efendi, 1842'de Erzurum'da doğdu.
Türbesi, Adana'nın İsmailiye köyündedir.
Talebesinden biri gelip;
“Hocam, uzun bir sefere çıkıyorum. Bana duâ edin” dedi.
Hocası da cevâben;
“Selâmetle git, bir sıkıntı olursa bizi hâtırla” dedi.
Genç talebe;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve ertesi gün yola çıktı.
Bir müddet sonra ıssız bir yerde vahşî hayvanlar çıktı önüne.
Delikanlı çâresizdi.
O ara hocasını hâtırladı.
Açtı hemen ellerini.
“Yâ Rabbî! Hocamı imdâda gönder bana” diye yalvardı.
O anda hocası belirdi önünde.
Gâyet heybetliydi!
Arslanlar tam saldıracaktı ki, bu zâtı görüp büktüler boyunlarını.
Ve sessizce uzaklaştılar.
Âdeta birer (suçlu) gibi.
Yolcu kurtulmuştu.
Hocasına teşekkür etmek istedi.
Ama göremedi onu bir daha.
Kaybolmuştu gözden.
Kendi kendine; "Şükürler olsun yâ Rabbî! Hocamın sâyesinde kurtuldum" dedi.
Seferden döndü.
Ve hocasını görmeye gitti.
Bu hâdiseyi arz edecekti.
Fakat hocası;
“O meseleyi unut” buyurdu...
.O üzümleri bana satsana!"
23-01-2022 02:00
Abdürrezzak Alî Efendi, 1800'lü yıllarda Erzurum'da yaşamış. Bir gün yolda giderken bir Hristiyana rastladı.
Üzüm götürüyordu pazara.
Bir şarapçıya satacaktı onları.
Bu zat şu teklifte bulundu ona:
“Bu üzümleri bana satsana!”
“Neden sana satacakmışım?”
“Üzümler öyle istiyor.”
“Üzümler mi öyle istiyor?”
“Evet ya, onlar istiyor.”
“Ne diyorsun, kim ne istiyor?”
“Şu üzümler, bana satılmayı istiyorlar. Haydi sat onları bana.”
Bu defâ sinirlendi iyice!
“Git be yâ üzüm konuşur mu?”
“Konuşuyorlar işte.”
“Ne diyorlar peki?”
“Bu adam, bizi bir şarapçıya satacak. Bizse şarap olmak istemiyoruz. Ne olur satın al da kurtar bizi diyorlar.”
Hristiyan donup kalmıştı.
Rengi (kül) gibi oldu.
Bayılıp yere düştü oracıkta!
Ayılınca, Müslüman oldu.
Yakınları sordular:
“Niçin Müslüman oldun?”
Cevâben “Benim bu niyetimi kimse bilmiyordu. Bu zât bildiğine göre, dîni haktır diye düşündüm ve îmânla şereflendim” dedi.
Ve ilâve etti.
“Siz de îmân edip kurtarın kendinizi sonsuz Cehennemden!”
."Bizim altınla, gümüşle işimiz yok!"
24-01-2022 02:00
Antakya'da yaşayan büyük velîlerden Ahmed bin Âsım Antâkî hazretleri zamanında bir genç, köyünden çıkıp bu velînin dergâhına geldi.
Talebe olmak istediğini arz etti.
Büyük zât;
“Olur ama bir şartla” buyurdu.
“Şartınız nedir efendim?”
“Altın vermen lâzım!”
Gencin (kırk) altını vardı.
Elbise dolabında saklıyordu.
Boynunu büküp dedi ki:
“Efendim bizde altın ne arasın.”
“Sende altın var, biliyorum.”
“Kaç altınım var peki?”
“Kırk tane.”
“Peki, nerede bu altınlar?”
“Elbise dolabında.”
Diyecek bir şeyi kalmamıştı.
Koştu hemen köyüne.
O kırk altını getirip teslim etti.
Büyük velî, bir altını ayırıp gerisini kendisine iâde edip;
“Al bunları evlâdım. Ben şaka yapmıştım. Bizim altınla, gümüşle işimiz yok” buyurdu.
Sonra o (altını) gösterip sordu:
“Şu altından haram kokusu geliyor. Nereden aldın bunu?”
Genç, büktü boynunu.
Ve mahcup hâlde dedi ki:
“Birinden haksız olarak almıştım.”
Büyük zât;
“Hemen git, bunu sâhibine teslim et oğlum. Çünkü üzerinde kul hakkı olduğu müddetçe hiç feyiz alamazsın!” buyurdu.
.Kasabın korktuğu başına gelmişti!
25-01-2022 02:00
Ahmed bin Âsım Antâkî hazretleri, Antakya'da yaşadı.
Bir gün tanıdığı bir kasap dükkânının önünden geçerken durdu ve dikkatle baktı içeriye.
Soyulup asılmış bir koyun gövdesi vardı çengelde.
İçeri girip selâm verdi.
“Kolay gelsin evlât!”
“Hoş geldin baba.”
Çengeldeki koyunu gösterip;
“Şu koyun bana bir şeyler söylüyor” buyurdu.
Adam korkuyla sordu:
“Koyun ne diyor baba?”
“Ben leşim, çünkü beni Besmelesiz kestiler diyor.”
Kasap, kızardı, bozardı.
Ve bayılıp yere yığıldı!
Ayıldığında îtiraf etti suçunu.
Ancak bu, (son) oldu.
Artık yeltenemedi böyle işe...
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Bir Müslüman günah işlediğinde eğer pişmanlık duyarsa, bu pişmanlığı onun için bulunmaz nîmettir” buyurdu.
Hikmetini sordular.
Buyurdu ki:
“Çünkü bu pişmanlığı tövbe demektir. Allah korusun, eğer üzülmez, günah işlemek tatlı gelirse, bu hâl, günaha ısrardır ki çok tehlikelidir o insan için!”
“Nasıl tehlike efendim?”
“Yani îmânına zarar verebilir mâzallah!”
.Haydi buyurun, canınız çekmiştir..."
26-01-2022 02:00
Şeyh İsmail Efendi, Adapazarı’na bağlı olan Hendek ilçesindeki kabristandadır.
O devirde başka bir vilâyette okuyan üç arkadaş işittiler bu zâtı.
Ve ziyâretine gittiler.
İmtihan edeceklerdi onu.
“Acabâ evliyâ zât mı?” diye.
Biri şöyle dedi:
“Gerçekten evliyâ ise bize yemek çıkarsın. Bana kızarmış et ikram etsin meselâ.”
İkincisi aldı sözü:
“Ben pilâv istiyorum.”
Üçüncüsü atıldı bu defâ:
“Bana da helva ikram etsin.”
Nihâyet vardılar dergâha.
Mübârek, buyur etti gençleri.
Hoşbeşten sonra kalktı ve:
“Gençler! Uzak yoldan geldiniz. Hem yorgun, hem de açsınızdır. Siz dinlenedurun, ben size yiyecek bir şeyler hazırlayayım” buyurdu.
Sonra çıkıp girdi mutfağa.
Az sonra bir siniyle girdi içeri.
Sinide şu yemekler vardı:
Kızarmış et, pilav ve helva.
Gençlere dönüp;
“Haydi buyurun. Bunları canınız çekmiştir” dedi.
Gençler sofraya oturdular.
Bakınca, şaşırıp kaldılar.
Zîra her birinin önünde, kendi istediği yemek vardı.
Mahcûbiyetten yiyemediler.
Elini öpüp talebesi oldular.
Ve artık ayrılmadılar yanından...
.Ben size yemek getiririm evlâdım”
27-01-2022 02:00
Şeyh İsmâil İzzeddîn Efendi, Adapazarı'nın Hendek ilçesine bağlı Şeyhler köyünde yaşadı.
Osmânlı ordusu, bu köyün yakınlarında mola verdi bir gün.
Komutan bir eri çağırıp:
“Şu köye git. Yiyecek bir şeyleri var mı diye sor bakalım!” dedi.
Er çıkıp bir ihtiyara rastladı.
Yaşlı adam sordu ere:
“Nereye gidiyorsun?”
“Erat için yiyecek bakacaktım.”
“Asker evlâdım, var git kumandanına selâm söyle. Ben size yemek getiririm” dedi.
Ve koştu eve:
Bir ufak tencere (pilâv) ile üç (çöreği) çıkın yapıp aldı bir eline.
Öbürüne de bir güğüm (ayran)
Kumandana gelip dedi ki:
“Paşam! Yiyecek getirdim.”
Kumandan güldü.
“Baba, şuncağız yemek koca bir orduya yeter mi hiç?”
“Yeter yeter, bekletme eratı.”
Kumandan “Pekâlâ" dedi.
Ve çıktı çadırından.
İhtiyar da arkasından.
Tabağını alan geldi.
O, bir kepçe (pilâv) ile bir (çörek) koydu her bir erin tabağına.
Birer tas da (ayran).
Binlerce asker yedi, içti ve doydu.
Sevimli ihtiyar izin alıp giderken kumandan seslendi arkasından:
“İsminizi bağışlar mısınız?”
“Bana Şeyh İsmâil derler” dedi.
Ve kayboldu gözden...
.Huzeyfe ne isterse verin!"
28-01-2022 02:00
Huzeyfet-übnü Yemân (radıyallahü anh), Sahâbedendi.
Ebû Hureyre de öyleydi.
Zîra bu iki sahâbî;
"Efendimiz aleyhisselâm, âlemin yaratıldığı günden yok olacağı güne kadar olmuş ve olacak şeyleri bize bildirdi” demişlerdir.
Dünyayı sevmezdi.
Hep âhireti düşünürdü.
Hazret-i Ömer, fethedilen memleketlere;
“Huzeyfe ne isterse verin!" diye emrederdi.
Ama O, fazla bir şey almazdı.
Bir ara vâlilik yaptı.
Medâyin Vâlisiydi.
Oranın halkı, onun idaresinden son derece memnundu. Döndüğünde, Hazret-i Ömer, onun hâlini değiştirmediğini gördü.
Boynuna sarıldı.
Ve Ona buyurdu ki:
"Sen benim kardeşimsin, ben de senin kardeşinim."
Hazret-i Ömer, Hazret-i Huzeyfe’nin bir cenazenin namazını kılmadığını gördü.
Sebebini sordu.
O da cevap verip:
“O kişi münâfıktı!” dedi.
Bunun üzerine;
“Benim memurlarım arasında münafık var mı?" diye sordu.
"Bir tane var" dedi.
Fakat Hazret-i Ömer'in bütün ısrârına rağmen ismini söylemedi...
.Deniz gibi dalgalanacak fitneyi soruyorum!.."
29-01-2022 02:00
Bir gün Hazret-i Ömer, Eshâba; “Resûlullah Efendimizin (fitne) hakkındaki sözlerinden hâtırınızda olan var mı?" diye sordu.
Hazret-i Huzeyfe:
“Benim var” dedi.
“O nedir?” deyince;
"Peygamberimiz, bir gün (Kişi; ailesinden, malından, çocuklarından, komşusundan dolayı fitneye düçar olur. Böyle günahlara, oruç tutmak, namaz kılmak ve iyiliği emredip kötülükten menetmek, keffâret olur) buyurdu" diye arz etti.
Hazret-i Ömer:
"Murâdım o değildi” dedi.
“Ya neydi?” deyince:
“Deniz gibi dalgalanacak fitneyi soruyorum" buyurdu.
Hazret-i Huzeyfe:
"Ey müminlerin emîri! Senin zamanınla onun arasında bir kapalı kapı var" diye arz etti.
Hazret-i Ömer sordu:
"Bu kapı kırılacak mı, yoksa açılacak mı?"
"Kırılacak!" dedi.
Hazret-i Ömer;
"Desene ümmet-i Muhammed, kıyâmete kadar bir araya gelemeyecek!" buyurdu...
Aradan günler geçti.
Hazret-i Huzeyfe’ye geldiler.
“O kapı neydi?” dediler.
"Hazret-i Ömer’di" dedi.
Ve Hazret-i Ömer şehit edildi!
.Onlar da bizim gibi insanlardır..."
30-01-2022 02:00
Huzeyfe-i Yemânî diyor ki:
Bir gün Resûlullaha varıp;
“Yâ Resûlallah! Biz Müslüman olmadan önce kötü kimselerdik. Hak teâlâ senin şerefli vücûdunla bize İslâm nîmetini ihsân etti. Bu saâdet günlerinden sonra, kötü zamanlar gelir mi?” dedim.
Efendimiz;
“Evet, gelir” buyurdu.
Sordum ki:
“Şerli ve kötü günlerden sonra hayırlı günler gelir mi?"
"Evet gelir, fakat o zaman bulanık olur."
"Bulanıklık ne demektir?”
"Benim sünnetime uymayan ve yolumu tutmayan kimselerdir. İbâdet de yaparlar, günah da işlerler."
“Bu hayırlı zamandan sonra şer, kötülük olur mu?"
"Evet, Cehennemin kapılarına çağıranlar olacaktır. Onları dinleyenleri Cehenneme atacaklardır" buyurdu.
Yine sordum ki:
"Onlar nasıl kimselerdir?"
Buyurdu ki:
"Onlar da bizim gibi insanlardır.
Sordum ki:
"Onların zamanlarına yetişirsem ne yapmamı emredersiniz?"
"Müslümanların cemaatine ve hükûmetine tâbi ol" buyurdu
"O da yoksa?" dedim.
Efendimiz;
"Bir kenara çekil. Aralarına hiç karışma, ölünceye kadar yalnız yaşa” buyurdu.
.Ben saraydan geliyorum..."
31-01-2022 02:00
Ahmed Âmiş Efendi, 1800'lü yıllarda yaşadı.
Kabri, İstanbul'da Fâtih Câmii yanındaki kabristandadır.
Bir grup talebesi vardı.
Huzûruna geldiler ve;
“Hocam, izin verirseniz biz ömreye gitmek istiyoruz” dediler.
Büyük velî buyurdu ki:
“İyi olur, selâmetle gidin.”
Ancak gençlerin parası yoktu.
Ve söylemeye çekiniyorlardı.
Biri cesârete geldi:
“Şeyy… efendim.”
“Söyle evlâdım.”
“Bizim paramız yok hocam.”
O zaman üzüldü mübârek!
“Çok mu istiyorsunuz ömreyi?”
“Evet hocam, çok istiyoruz.”
"Peki" deyip açtı ellerini;
“Yâ Rabbî! Sen şu garipleri mahrum etme bu ulvî seferden!” diye duâ etti.
Az sonra vuruldu kapısı.
Eşikte sevimli biri vardı.
Büyük bir edeple;
“Efendi hazretleri, ben saraydan geliyorum” diye arz etti.
“Buyur evlâdım, hoş geldin.”
Elindeki keseyi uzatıp;
“Bu, pâdişahımızın size hediyesidir efendim” dedi ve izin isteyip geri döndü.
Kese, altın doluydu.
O keseyi bu gariplere verip;
“Bunlar sizi hem götürür, hem getirir” buyurdu.
Gençler çok sevinmişlerdi.
Elini öpüp sevinçle ayrıldılar...
.Şaşıyorum şu insanlara!
02-02-2022 02:00
Babam Sultan, Allah dostudur.
Adapazarı'na bağlı Pamukova beldesindedir nûrlu türbesi.
Bu zâtı çekemeyenler vardı.
Hem de devlet erkânından.
Hattâ o yerin Vâlisi de öyle idi.
Ama o gece bir rüyâ gördü Vâli.
Şöyle ki:
Sevgili Peygamberimiz teşrîf edecekti o beldeye.
Şehrin kapısına kadar gelmiş, içeri girmiyorlardı.
Vâli, bunu haber alıp koştu.
Ve büyük bir heyecanla;
“Buyurun yâ Resûlallah, niçin girmiyorsunuz?” diye sordu.
Efendimiz, buyurdular ki:
“Bu beldenin sâhibi gelsin!”
Vâli hayretle sordu:
“O kimdir yâ Resûlallah?”
“Babam Sultân’dır. O gelmedikçe şehrinize girmem!”
Vâli şaşırdı.
Koşup çağırdılar bu Velî’yi.
Efendimiz ona iltifât ettiler.
Ve birlikte şehre girdiler.
O anda Vâli uyandı uykudan.
Ve koştu dergâha.
Babam Sultan Vâli’yi görünce, mânâlı mânâlı bakıp; “Buraya gelmek için illâ ki Resûlullahın işâreti mi lâzımdı?” buyurdu.
Vâli bir daha şaşırdı!
Elini öpüp, bu zâtın talebesi olmakla şereflendi.
.Yâ Rabbî! Bana yardım et!.."
03-02-2022 02:00
Alâaddîn Arabî Efendi, Osmânlıda şeyhülislâm idi.
1495 senesinde vefat etti.
Bir grup talebesi hac için yola çıktılar bir gün.
Lâkin birinin hayvanı çok zayıf ve çelimsizdi.
Nitekim bir müddet sonra yorulup yattı yere.
Arkadaşları sordular:
“Neyi var bu hayvanın?”
“Bilmiyorum, yürümüyor. Ama siz beklemeyin. Ben size yetişirim” dedi.
Onlar da devam etti yola.
O talebe, uzunca bekledi.
Ama hayvan kalkmıyordu.
Çölde tek başına kalmıştı.
Delikanlı kafileye yetişemeyeceğim diye telâşlanıp açtı ellerini.
Ve gözyaşlarıyla;
“Yâ Rabbî, hocamın hürmetine bana yardım et” diye yalvardı.
O anda hocası belirdi önünde.
Onu görünce çok şaşırdı.
Bir o kadar da sevindi.
Ve sarılıp öptü ellerini.
Mübârek zât, kaldırdı hayvanı.
Arkasını sıvazladı.
Ve talebeye dönüp;
“Haydi evlâdım! Bin de yetiş kafileye” buyurdu.
Sonra kayboldu gözden.
Hayvan küheylân kesilmişti âdeta.
Birkaç adımda yetişti kafileye.
Hattâ geçti onları...
."Ey oğul, beni kır, onu kırma!"
04-02-2022 02:00
Şeyh Edebâli hazretleri, Osmânlı devletinin kuruluşuna mânevî destek veren zâttır.
Kabr-i şerîfi, Bilecik’tedir.
Bu zât, büyük İslâm âlimidir.
Ve gönül ehli bir Allah dostu.
120 yıl ömür sürdü.
Bilecik’te vefât etti.
Ertuğrul Gâzi'nin, oğlu Osmân Gâzi'ye vasıyeti şöyledir:
“Ey oğul! Beni kır, ama Şeyh Edebâli'yi kırma. Bana karşı gel, ona aslâ! O, bizim boyumuzun ışığıdır!”
● ● ●
Ertuğrul Gâzi, bir gece âlimlerden birinin evine misafir olmuştu.
Oturup sohbet ettiler.
Ve yatma vakti geldi.
Ev sâhibi;
“Hayırlı geceler!" dedi.
Ve ayrıldı odadan.
Ertuğrul Gâzi tam yatacaktı.
Kıble duvarında, işlemeli bir kılıf içinde "Kur’ân-ı Kerîm" asılı olduğunu gördü.
Edebinden yatamadı.
Geceyi oturarak geçirdi.
Ve hiç uyumadı.
Sabaha karşı içi geçti bir ara.
Kısa bir rüyâ gördü.
Rüyâsında gâipten: “Ey Ertuğrul! Sen benim kelâmıma hürmet ettin. Ben de senin evlâdına bir ulu devlet ihsân ederim ki, kıyâmete kadar devam eder yeryüzünde” denildi kendisine..
.Oğul, öyle görünüyor ki…"
05-02-2022 02:00
Şeyh Edebâli hazretleri, Eskişehir yakınlarında, (İtburnu) denen bir köye yerleşip, (İlim) ve (Feyiz) saçtı tâliplere.
İnsanlar, akın akın koştular bu ilim irfan yuvasına.
Dünya sultânları bile hürmetle gelir, istifâde ederlerdi bu âhiret Sultânından.
Osmân Gâzi de müdâvimi olmuştu bu kutlu dergâhın.
O günlerde bir rüya gördü.
Bu, çok mânâlı bir rüya idi.
Edebâli hazretlerinin göğsünden bir (Nûr) çıkıp kendi göğsüne girdi.
Sonra o Nûr’un girdiği yerden bir (Ulu ağaç) çıktı.
Dört bir yana dal budak saldı.
Gölgesinde devletler kuruldu.
Bir nice nehirler aktı.
Nice şehirler inşâ edildi.
Uyanınca dergâha koştu.
Rüyâyı hocasına anlattı.
Ve tâbirini sordu.
Şeyh Edebâli dinledi.
Ve cevâbında;
"Öyle görünüyor ki babandan sonra bey sen olacaksın. Kızım Mal Hâtun hanımın olacak.
O parlak (Nûr) buna işârettir.
Sizin asîl soyunuzdan nice Pâdişahlar gelecek.
Nice insanlar îmân edecek.
Rüyânın tâbiri budur” dedi.
Sonra alnından öptü.
Ve gözünün nûru kızını nikâh etti bu asîl insana.
.Onu sevmiyordu ama...
06-02-2022 02:00
Dursun Fakîh hazretlerini bir kimse sevmiyordu.
O, bir gece rüyâ gördü.
Resûlullahı görmüştü.
Yanında, bu velî zât da vardı.
Elini öpmek istedi Efendimizin.
Resûlullah başlarını çevirdiler.
Adam çok üzüldü.
Dursun Fakîh hazretlerine;
“Ne olur, bir şeyler yapın da beni kabul etsinler” dedi.
Büyük velî dayanamadı.
Bir şeyler fısıldadı Efendimize.
Efendimiz kabul buyurdu onu.
Mübârek elini öperken uyandı.
Kan ter içindeydi.
Sabah dergâhta aldı soluğu.
Dursun Fakîh, ona döndü ve;
“O eli öpmek herkese nasip olmaz” buyurdu.
Şaşkınlığı iki kat oldu adamın!
Nefreti, hayranlığa dönüştü.
Sarılıp iki elini de öptü ve;
“Ne olur affedin beni” dedi.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Mümin, öleceği vakit Azrâil leyhisselâm gelir ve;
(Hiç korkma! Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!) der. Böyle olan kimseye, bundan daha sevinçli bir haber olmaz” buyurdu.
.''İşini sakın bırakma!''
07-02-2022 02:00
Büyük velî Bedîüddîn Sehârenpûri hazretleri, hocası İmâm-ı Rabbânî hazretlerine geldi.
Ve huzûruna çıkıp;
"Efendim, izniniz olursa memuriyeti bırakıp, gece gündüz hizmetinizle şereflenmek istiyorum" diye arz etti.
Hazret-i İmâm buyurdu ki:
"Memûriyeti sakın bırakma!"
Aradan zaman geçti.
Bedîüddîn yine sordu.
Yine izin vermediler.
Yıllar sonra İmâm-ı Rabbânî hazretleri ona icâzetini verdi.
O, icâzetini alıp ayrıldı.
Dostlarından biri bu zâta;
"Efendim, babam vefat etti. Hâlini merak ediyorum, acabâ azapta mı, yoksa nîmette midir?" diye sordu.
O, gözünü kapadı.
Biraz sonra açıp;
"Şu boyda, şu evsafta, şu kıyafette, bir şahıs gördüm. Hâlini sordum:
(İyiyim, bana yüksek bir makam verdiler. O makamdan buraya gelmek istemezdim ama siz çağırınca geldim) diyor” buyurdu.
Adam sevindi.
Ve kendisine;
"Efendim, benim babam, tam sizin târif ettiğiniz gibidir" dedi.
Hâlbuki Şeyh Bedîüddîn hazretleri, onun babasını hiç görmemişti ve tanımazdı.
.Yılanlar ona zarar vermedi!..
08-02-2022 02:00
Molla Hattap Karahisârî hazretleri, Bilecik toprağını nurlandıran bir Allah dostudur.
Uzak diyarlarda bir velî türbesine gitmiş ve gecelemişti orada.
Ama orası vîrânelik bir yerdi.
Koca yılanlar vardı etrafta.
Üstelik zehirliydiler.
Herkes bir şey söylüyordu:
“Yazık oldu mübârek zâta. Mutlaka zehirlenip ölmüştür diyorlardı.
Hemen koştular o türbeye.
Ancak o zâtı sağ ve sâlim görünce sevindiler.
Ve kendisine;
“Elhamdülillah! Sizi hayatta bulduk hocam. Çok şükür zehirlenmemişsiniz” dediler.
O ise gâyet sakindi:
“Niçin zehirleneyim ki?”
“Burada zehirli yılanlar vardı. Doğrusu çok korktuk sizin için!”
“Evet doğru. Sabaha kadar dolaşıp durdular etrâfımda.”
“Size zarar vermediler mi?”
“Hayır, zarar vermezler ki!”
Hayretle birbirlerine bakıştılar!
“Anlamadık efendim. Onlar size neden zarar vermezler?”
Onlara sevgiyle bakıp;
“Çünkü ben hayâtımda kimseye zarar vermedim ki, onlar da bana zarar versin. Unutmayın, kim Allah’tan korkarsa, Onun mahlûkları da ondan korkar! Kim Allaha itâat ederse, mahlûklar da ona itâat ederler” buyurdu.
.Yer gök “Allah!" sesleriyle inledi!..
09-02-2022 02:00
Kumral Abdal, Bileciğin Bozöyük ilçesini nurlandıran bir Osmânlı akıncısı.
Bir gün aldı çıkınını.
Çıktı bir sahrâya.
Sevenlerinden biri de gizlice tâkip ediyordu arkasından. Mübârek zât, bir dağın eteğine varıp açtı çıkınını.
Kuru ekmeği suya banıp yedi.
Sonra zikre başladı:
“Allah.., Allah.., Allah..!”
Fakat o da ne?
Dağ taş iştirak etmişti bu zikre.
Ağaçlar ve vahşî hayvanlar da katılınca, yer gök “Allah!" sesleriyle inledi uzun zaman.
● ● ●
Bir ramazanda, Konya'ya gitti.
Konyalılar ona iftarlık getirdiler.
Ancak kendisi yemedi.
Götürüp bir fakire verdi.
Ertesi gün yine getirdiler.
Onu da verdi bir fakire.
Nihâyet onuncu gün gelip;
“Efendim, lütfen bugün getireceğimiz yemeği siz yiyin artık” dediler.
Mübârek zât;
“Pekâlâ, etli olsun" buyurdu.
Sevinip getirdiler o yemeği.
Tam iftar edecekti.
O an çalındı kapısı.
Açtığında bir fakir vardı kapıda.
“Çok açım, Allah için biraz yemek” diye yalvarıyordu.
Olduğu gibi verdi o fakire.
Kendisi su ile iftar etti yine.
.Her iyilik ve yardım, ancak Allah’tandır”
10-02-2022 02:00
Bursa evliyâsından Alaaddîn Alî Fenârî hazretlerinin bir talebesini, haydutlar yakaladılar bir gün.
Elini ayağını bağlayıp, attılar bir zindana.
Garip, çâresizdi.
Hocasını düşündü.
Ve gözyaşlarıyla;
“Yâ Rabbî! Beni bu zindandan ancak sen kurtarabilirsin. Hocamın hürmetine beni kurtar” diye duâ etti.
Yalvardı Rabbine.
Ellerini yüzüne sürerken hocası belirdi yanı başında.
Gencin zincirlerini çözüp kayboldu gözden.
Talebe, önce şaşırdı!
Sonra fırladı yerinden.
Baktı ki kapılar açık.
Nöbetçiler de uyuyor.
Rahatça çıkıp, doğruca hocasının huzûruna geldi.
Elini öpüp oturdu karşısına.
Hocası ona sevgiyle bakıp:
“Hoş geldin evlâdım!” dedi.
“Hoşbulduk hocam.”
“Çok şükür kurtuldun.”
“Sâyenizde hocam.”
“Her iyilik ve yardım, ancak Allah’tandır.”
Genç, olanları anlatacaktı ki hocası kulağına eğilip;
“Ben hayatta oldukça bunu kimseye anlatma!” diye fısıldadı.
Genç adam “Başüstüne” dedi.
Ve tuttu sözünü, anlatmadı...
."Yatsıyı kılmadan yatma!.."
11-02-2022 02:00
Bursa’da medfun bulunan Alâaddin Alî Fenârî hazretlerinin bir talebesi, yatsı namazını kılmadan yatmayı âdet edinmişti.
Hocası bunu biliyordu.
Bir gün, bu talebeye;
“Yatsıyı kılmadan yatma! Namazı kazâya bırakmak çok büyük günahtır” buyurdu.
Delikanlı “Peki hocam” dedi.
Yine yatsıyı kılmadan yattı.
Az sonra korkuyla uyandı.
Zîra hocası rüyâsında girip;
“Hani söz vermiştin, ne oldu?” diye îkaz etmişti kendisini.
Lâkin o, yine kalkamadı.
Tekrar uyuyakaldı.
Ama yine korkuyla uyandı!
Büyük velî kızgındı bu defâ.
“Haydi kalk evlâdım, kıl namazını!” diye îkaz etti.
Genç yine uyuyakaldı.
Hocası sertçe îkaz etti yine:
“Haydi kalk, yatsıyı kıl da yat. Namazı kazâya bırakmak, çok büyük günahtır!”
Fırlayıp kıldı namazını.
Ve gitti hocasının huzûruna.
Büyük velî sordu hemen:
“Niçin sözünde durmazsın?”
Genç boynunu büküp;
“Bir daha olmayacak” dedi.
Ve tuttu bu sözünü.
Şu nasîhati de aslâ unutmadı:
"Namazı kazâya bırakmak, çok büyük günahtır.”
.Peygamberinin hatırı için yâ Rabbî..."
12-02-2022 02:00
Bir köylü, Resûlullah Efendimizin mübârek türbesine gelip ziyâret etti ve:
“Yâ Rabbî, bu senin Peygamberindir. Ben de kölelerinden biriyim. Peygamberinin hatırı için, beni ateşten âzât et” dedi.
O anda gâipten:
“Ey kulum! Niçin yalnız kendini düşündün? Bütün kullarımın âzât olmasını niçin istemedin? Seni ateşten âzât ettim” sesi işitildi.
● ● ●
Büyük velî Hâtim-i Esâm, Resûlullahın türbesini ziyâret etti.
Sonra el kaldırıp:
“Yâ Rabbî, Peygamberinin kabrini ziyâret ettim. Beni, eli boş olarak çevirme!” dedi.
O anda gâipten;
“Ey kulum, seni ve seninle beraber ziyâret edenlerin hepsini affettim” sesi işitildi.
● ● ●
İmâm-ı Ahmed Kastalânî der ki:
Birkaç sene hastalık çektim.
Doktorlar çâre bulamadı.
Mekke’de bir gece Resûlullahı vesîle edip çok yalvardım.
O gece rüyâ gördüm.
Birinin elindeki kâğıtta:
“Ahmed Kastalânî'nin hastalığı için, Resûlullahın izni ile bir ilâç yazılmıştır” yazıyordu.
O anda uyandım.
O ilâcı elimde gördüm.
Ve kullanıp sıhhat buldum.
.“Yâ İlâhî! Bunları câhilliklerine bağışla!”
13-02-2022 02:00
Efendimizin, Cennetteki makamının ismi, “Vesîle”dir.
Cennettekilerin hepsine birer dalı yetişecek olan “Sidret-ül-müntehâ” ağacının kökü, “Vesîle” Cennetindedir.
● ● ●
Resûlullah Efendimiz, dostundan ve düşmanından gördüğü eziyetleri affederdi.
Karşılık vermezdi.
Uhud’da kâfirler mübârek yanağını kanatıp, dişlerini kırdıkları zaman bile bedduâ etmedi.
Ve onlar için:
“Yâ İlâhî bunları affet. Câhilliklerine bağışla” diye duâ etti.
● ● ●
Efendimiz aleyhisselâm, Eshâbıyla yolculukta iken, mola verip bir koyun kebabı yapacaklardı.
Eshâbtan biri:
“Ben keserim” dedi.
Bir başkası:
“Ben derisini yüzerim” dedi.
Bir diğeri de:
“Ben pişiririm” dedi.
Efendimiz buyurdular ki:
“Ben de odun toplarım.”
Eshâb-ı kirâm:
“Yâ Resûlallah! Sen istirahat buyur, biz toplarız” dediklerinde;
“Evet, sizin her şeyi yapacağınızı biliyorum. Fakat iş görenlerden ayrılarak oturmak istemem. Allahü teâlâ, arkadaşlarından ayrılıp oturanı sevmez” buyurdu ve kalkıp odun toplamaya gitti.
.'Bana nasîhat tesîr etmiyor!..''
14-02-2022 02:00
Büyük velîlerden Bedîüddîn Sehârenpûri hazretleri, gençliğinde İmâm-ı Rabbânîn hazretlerinin sohbetine gidiyordu ki, bir kız görüp ona âşık oldu.
O gün namazı bıraktı.
Hazret-i İmâm, ona;
"Bedîüddîn, niçin namaz kılmıyorsun?” buyurdu.
Bedîüddîn ters cevap verip:
"Ben böyle nasîhatleri çok dinledim. Bana böyle nasîhatler tesîr etmiyor" diye arz etti.
Büyük velî buyurdu ki:
"Yarın gel bir şeyler yaparız!.."
Ertesi gün oldu.
Ama gidemedi.
Zîra tam çıkacaktı ki sevdiği kız onlara misafir gelmişti.
Onunla konuşmaya dalıp İmâm'a üç gün sonra gidebildi.
Ve huzûruna vardı.
Hazret-i İmâm;
"Geç geldin ama yine iyi ettin. Abdest al, iki rekât namaz kıl ve yanıma gel" buyurdu.
Bedîüddîn:
"Peki efendim" dedi.
Ve emri yerine getirdi.
Hazret-i İmâm, kalbini ona çevirip bir teveccüh buyurunca kendinden geçip yere yıkıldı!
Onu kaldırıp eve götürdüler.
Aradan bir gün geçti.
Kendine gelip kalbini yokladığında, o kıza tutkunluktan iz bile kalmadığını gördü ve çok çalışıp yüksek derecelere kavuştu...
.Nereye gidersiniz?
15-02-2022 02:00
Büyük hadîs âlimi İkrime hazretleri bir gün hastalandı. Tanıdıkları, Hristiyan bir doktora giderken yolda nûr yüzlü biriyle karşılaştılar.
Nûrlu zât sordu:
"Nereye gidersiniz?"
"Filân zâtın hastalığı için falan doktora gidiyoruz" dediler.
O nûrlu zât;
"Sübhânallah! Bir Allah dostunun hastalığı için bir Allah düşmanından mı devâ soracaksınız? Ona söyleyin. Elini ağrıyan yere koyup; (Ve bil-hakkı enzelnâhü ve bilhakkı nezel) âyet-i kerîmesini okusun" dedi.
Ve gözden kayboldu.
Bunu, ona bildirdiler.
O zât da böyle yaptı.
Derhâl iyileşip buyurdu ki:
"O, Hızır aleyhisselâmdı!.."
● ● ●
İkrime hazretleri anlatır:
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), Efendimizin huzûruna girdi.
Efendimiz, bir hasır üzerinde uzanmış, hasır mübârek yan tarafına (iz) yapmıştı.
O, bu hâli gördü.
Çok üzüldü ve;
“Yâ Resûlallah! Size bir yatak edinseydik” diye arz etti.
Efendimiz aleyhisselâm;
(Bu dünyâda benim hâlim, sıcak bir günde bir ağaç altında biraz gölgelenip sonra giden yolcu gibidir) buyurdular...
.Bana üç tane taş getir!"
16-02-2022 02:00
Ebû Bekr Ya’fûrî hazretlerine, haçlıların Akka'da yaptıkları zulümden şikâyet ettiler.
O da cevaben buyurdu ki:
"İnşallah o kaleyi fethederiz."
Derken küffârla harp başladı.
Ancak fetih bir gün gecikti.
İnsanlar, Ebû Bekr Ya’fûrî hazretlerinin talebelerine gelip; "Hocanıza, fethin niçin geciktiğini sorun" dediler.
Talebeler gidip sordular.
Büyük velî kalkıp atına bindi.
Ve harp alanına geldi.
Talebeden birine dedi ki:
“Bana üç tane taş getir!"
Birinci taşı, "Allahü Ekber!" diyerek attı.
İkinciyi, "Yâ Muhammed!" diyerek fırlattı ve buyurdu ki:
“Bu kale, yarın fethedilir!.."
O gün perşembe idi.
Cumâya fethedildi.
İnsanlar sevindiler.
Ve bu velîye gelerek;
"Efendim, attığınız o iki taşla surlar paramparça oldu. İnsanlar, gökten belâ indi sandılar" diye anlattılar.
Ancak bir husus vardı.
Onu merak ediyorlardı.
Nitekim Ebû Bekr Ya’fûrî hazretlerine;
"Efendim, o gün üçüncü taşı neden atmadınız?" diye sordular.
Cevâbında:
"Eğer onu da atsaydım, koca okyanus altüst olurdu. Buna izin verilmedi" buyurdu.
."Köyüme gideyim, harp bitince dönerim!"
17-02-2022 02:00
Ebû Abdullah Mehâi hazretlerinin bulunduğu köye düşman askeri saldırdı!
Ancak, kime kılıç vursalar tesir etmiyor, kan akmıyordu.
Çok şaşırdılar!
Bir talebesi, içinden;
"Köyüme gideyim, harp bitince dönerim" dedi.
Ama bu zâttan izin almamıştı.
Köyden uzaklaşınca, düşman askerleri onu görüp yakaladılar.
Ve vurup öldürdüler.
Aynı zamanda şaşırdılar.
Çünkü kılıçları başkalarına tesir etmezken, buna tesir etmişti. Hikmetini merak ettiler.
Ve bunu köylülere sordular.
Köylüler, cevâben;
"Ebû Abdullah Mehâi hazretlerinin hürmetine bize kılıç işlemez" dediler.
Hemen bu velîyi yakaladılar.
Ve ona çok kılıç çaldılar.
Bu büyük velî yere düştü.
Askerler (öldü) deyip gittiler.
Bu zâtın talebeleri, hocalarının evine gelince şaşırdılar!
Zîra hayattaydı.
Ve namaz kılıyordu.
Selâm verince; "Hocam, size kılıç vurdukları vakit hiç acı duydunuz mu?" dediler.
Ebû Abdullah buyurdu ki:
"Hayır, hiç acı duymadım."
"O an ne ile meşguldünüz?"
"Yasîn sûresini okuyordum. Onlar gidince namaza durdum..."
.İnşallah bereketini görürsün..."
18-02-2022 02:00
Alevî bin Muhammed hazretleri zamanında Müslüman olmayan biri, fevkalâde mâlî sıkıntıya düşmüştü.
Ne yapacağını şaşırdı.
Seyyid Alevî hazretlerine geldi.
Hâlini arz edince, ona bir adet “Hindistan cevizi” verdi.
Ve buyurdu ki:
“İnşallah bereketini görürsün..."
O da alıp evine götürdü.
Ve özel bir yere koydu.
O günden sonra hep kâr etti.
Kısa zamanda zengin oldu.
Dış ülkelere gönderdiği malların üzerine, teberrüken “Seyyid Alevî” ismini yazardı.
Bir gemide onun yine çok malı vardı.
Ancak bir kısmının üzerine
“Seyyid Alevî” yazılmıştı.
Diğerlerine, yazılmamıştı.
Yâni unutulmuştu.
Ve o gemi battı.
İçindeki mallardan “Seyyid Alevî” yazılı olanlar dışında, hepsi telef oldu.
İsim yazılı olanlar batmadı.
O suda yüzerek sâhile çıktı.
● ● ●
Bir gün, Milibar köylerinden dört kişi bu zâta gelerek köylerindeki bir hastalıktan bahsettiler.
Ve duâ istediler.
Hazret-i Seyyid üzüldü.
Ve onlara dönüp;
"Siz köyünüze dönün. İnşallah şifâ bulursunuz, hastalık da kalkar" dedi.
Buyurdukları gibi de oldu...
.Sen, güneş isen biz de ateşiz!.."
19-02-2022 02:00
Alevî bin Muhammed hazretleri, Hindistan halkını irşat etti.
Milibar beldesinde yaşardı.
Milibar'daki putperest ve Hristiyanlar, Milibar'ı ele geçirdiler.
Ve İslâm’a saldırdılar!
Halkı ifsâd ettiler.
Önce Müslüman olmuş bâzı kimseler de hak yoldan döndüler.
Ve ifsâda başladılar.
Milibar beldesinde hak yoldan dönenlerle, hak yolun temsilcisi olan Alevî bin Muhammed hazretleri arasında çekişme ve münâzaralar başladı.
Ama netice hayırlı oldu.
Zîra müminler kazandı.
Bu büyük velînin gayret ve çalışmalarıyla, İslâmiyet güneşi Milibar'da tekrar parladı...
● ● ●
Seyyid Alevî hazretleri yolda giderken, şehrin Hristiyan hâkimi Ona ağır hakâretler etti.
Hazret-i Seyyid üzüldü!
Ve ona sordu:
"Sen kimsin?"
O, kibirlenip; "Ben, bu şehrin hâkimiyim. İsmim Şems'tir" dedi.
O velî de buyurdu ki:
“Sen güneşsen biz de ateşiz!.."
Böyle dedi ve oradan ayrıldı.
O Hristiyân da evine döndü.
Ancak evden içeri adım atar atmaz etrâfı birden “Alev topu”na döndü.
Birkaç dakika içinde kendi de, evi de yanıp “Kül” oldu.
Ancak bu ateşin nereden geldiği, nasıl olduğu aslâ anlaşılamadı...
.Bunlar, insan sözüne benzemiyor!"
20-02-2022 02:00
Tufeyl bin Amr (radıyallahü anh) Mekke'ye geldiğinde müşrikler ona dediler ki:
“Sakın Muhammed'le görüşme!"
O da, kulaklarına pamuk tıkadı.
Efendimiz namaz kılıyordu.
Gidip yakınında durdu.
Efendimizin okuduğu Kur’ân-ı kerîmi işitince hayran oldu. İnanılmaz bir haz duydu.
O kelâmın devamını dinlemek için büyük bir istek oluştu içinde.
Kendi kendine;
“Niçin dinlemeyecekmişim. Ben, iyiyi kötüden ayıramayacak bir kimse değilim ki. Şâirim üstelik. Beğenirsem kabul eder, yoksa reddederim” dedi.
Açtı kulaklarını, dinledi.
Dinledikçe hayran oldu.
Ve içinden; “Bunlar, insan sözüne benzemiyor. Bunlarda ilâhî bir koku var" dedi.
Efendimiz, kalkıp eve gittiler.
O da peşinden gitti.
Sanki görünmez bir kuvvetle ona doğru çekiliyordu.
Efendimiz hâne-i saâdete girdi.
O da gayriihtiyâri içeri süzüldü!
Ve kendilerine;
"Efendim, okuduklarınızı işitince hayran oldum. O kelâmdan biraz daha okur musunuz?” diye ricâ etti.
Efendimiz okudular.
Tufeyl zevkle dinledi.
Ve "Ben ömrümde bunlardan daha güzel bir söz işitmedim. İnandım ki sen Allah’ın Resûlüsün" dedi.
Ve okudu şehâdeti...
.Yâ Resûlallah! O putu kırıp yakayım!.."
21-02-2022 02:00
Tufeyl bin Amr (radıyallahü anh), Mekke'nin fethinde Resûlullahın yanındaydı.
Sevgili Peygamberimiz, Mekke'nin fethinden sonra Huneyn'de Hevâzinlileri bozguna uğrattı.
Sonra Tâif'e yürüdü.
Hazret-i Tufeyl'i çağırdı.
Ona bir vazîfe verdi.
Şöyle ki: Huzâalılarla Devslilerin beraberce tapındıkları "Zülkeffeyn" adında bir put vardı ki, o putu yakmaya gönderdi.
Bu put, ağaçtandı.
Ve putun içi boştu.
Bunlar Kâbe’ye gider, hac edip dönünce, bu putun yanına uğrayıp hürmet ve tâzim vazîfelerini yerine getirmedikçe evlerine girmezlerdi.
Tufeyl bin Amr;
"Yâ Resûlallah! Beni, Amr bin Humame'nin putu olan Zülkeffeyne gönder de onu kırıp yakayım" dedi.
Efendimiz “Peki” dediler.
Ve ardından;
"Zülkeffeyn'in işini bitirince, İslâm ordusunu desteklemek üzere Tâif'e gelip bize yetiş!" buyurdular.
Tufeyl bin Amr:
“Başüstüne” dedi.
Ve harekete geçti.
Putun bulunduğu yere geldi.
Onu yıktı, kırdı.
İçine ateş doldurup yaktı.
Devs kabîlesi, tapılacak bir şey kalmayınca, İslâmiyetin bütün emirlerine tam uymaya söz verip Müslüman oldular.
.Melekler tebrik ediyorlardı...
22-02-2022 02:00
Resûlullah Efendimiz, her sabah namazını kıldıktan sonra yüzünü Eshâba çevirirlerdi.
Bir sabah öyle olmadı.
Hazret-i Alî’yi yanına aldı.
Ve onunla çıkıp gitti.
Hazret-i Hüseyin doğmuştu.
Bu sebeple Hazret-i Fâtıma'nın evine gitmişlerdi.
Efendimiz Hazret-i Alî'ye;
"Sen kapıda dur, kimseyi içeri alma!" buyurdu.
Melekler geliyordu.
Ve tebrik ediyorlardı.
Hazret-i Ebû Bekr duramayıp, hazret-i Alî'nin evine gitti.
Sonra, cümle Eshâb, grup grup o eve gittiler.
Hazret-i Sıddîk, hazret-i Alî’ye;
"Efendimiz nerde” diye sordu.
O da, "İçerdeler" dedi.
"İzin ver, ben de gireyim."
"Allah'ın Resûlü şimdi meşguller. Dört yüz yirmi dört bin melek tebrik için geldiler" dedi.
Hazret-i Sıddîk şaşırdı!
Cümle Eshab da şaşırdılar.
Bir ara Efendimiz dışarı çıkıp, herkesin içeri girmesini emredince, bütün Eshâb-ı kirâm içeri girdiler.
Ve Hazret-i Alî'nin, meleklerin sayısı hakkındaki sözünü Efendimize arz ettiler.
Resûlullah sordu ona:
"Yâ Alî, bunu nasıl bildin?"
"Melekler grup grup geliyor ve sayılarını bana bildiriyorlardı" dedi.
Efendimiz;
"Allah, aklını ziyâde etsin yâ Alî!" buyurdular.
.Cennet çocuklarının efendisi...
23-02-2022 02:00
Hazret-i Hüseyin (radıyallahü anh) doğduğu zaman Resûlullah Efendimiz, onu kucağına aldı.
Sevdi, okşadı ve kulağına;
"Sen, Cennet çocuklarının efendisisin" diye seslendi.
Bir hadîs-i şerîf var.
Hazret-i Üsâme bildiriyor:
Efendimiz Hasan ve Hüseyin için;
“Bunlar, benim oğullarımdır, kızımın oğullarıdır. Allahım, ben onları seviyorum, sen de sev. Onları sevenleri de sev" buyurmuştur.
Bir hadîs de şöyledir:
Efendimiz buyurdular ki:
"Hüseyin benden, ben Hüseyin’denim. Allahü teâlâ Hüseyin'i seveni sever."
Hazret-i Hüseyin (radıyallahü anh), daha birçok hadîs-i şerîflerle methedilmiştir.
● ● ●
Hazret-i Hüseyin anlatıyor:
Bir gün, dedemin huzûruna varmıştım. Yanlarında, Eshâbdan bir kimse daha vardı.
O, Ubeyy bin Kâ'b idi.
Dedem bana baktı ve;
“Merhabâ ey göklerin ve yerin süsü!” diye hitap etti.
Ubeyy bunu duydu.
“Yâ Resûlallah! Göklerin ve yerin senden başka süsü var mıdır?" diye sordu.
Dedem dinledi ve;
“Beni, insanlara peygamber olarak gönderen Allahü teâlâ hakkı için, Hüseyin bin Alî, yeryüzünün merkezinin süsüdür” buyurdu.
.Onları kendime tercîh ederim"
24-02-2022 02:00
Hazret-i Hüseyin henüz küçüktü ve dedesinin evindeydi.
Bir zaman sonra annesine gitmeyi arzuladı.
Hava ise yağmurluydu.
Çıksa ıslanacaktı.
Efendimiz duâ etti.
Yağmur durdu.
Hazreti Hüseyin evine vardı.
Yağmur tekrar başladı...
● ● ●
Bir gün de Resûlullah Efendimiz, hazret-i Hüseyin'i sağ dizine, oğlu İbrâhîm'i de sol dizine aldı.
Onları sevdi.
O ara, Cebrâil aleyhisselâm Efendimize gelip; "Hak teâlâ bu ikisinden birini alacak, birini seç!" dedi.
Efendimiz üzüldü.
Ve cevâbında;
"Hüseyin vefât ederse, benim canım yandığı gibi, Alî'nin ve Fâtıma'nın da canları yanar. Ama İbrâhîm giderse, en çok ben üzülürüm. Onları kendime tercîh ediyorum" buyurdular.
Üç dört gün geçti.
İbrâhîm vefat etti...
● ● ●
Hüseyin (radıyallahü anh) Resûlullah Efendimizin yanına her gelişinde, Efendimiz onu öper ve “Selâmet ve saadet o kimseye olsun ki, oğlum İbrahim'i ona fedâ ettim" buyururdu.
O, hem güzeldi.
Hem de nûrluydu.
Öyle ki, karanlık gecelerde etrâfını aydınlatırdı...
.Fakîrim, bana yardım edin!"
25-02-2022 02:00
İslâm âlimlerinden İkrime hazretlerine, biri ricâ etti ki:
"Fakîrim, bana yardım edin!"
Büyük velî “Peki” dedi.
Ve o fakîr kimseye;
"Falan tüccara git, istediğin parayı versin" dedi.
Fakir de o tüccara gitti.
Derdini ona söyledi.
Ve kendisini, bu zâtın gönderdiğini bildirdi.
Ancak tüccar, yardım etmedi.
Fakir üzgün olarak geri döndü.
Aradan bir zaman geçti.
O tüccar, yardımcısına;
"Bana, kasadan bir kese altın getir" dedi.
O da, bu emri yerine getirdi.
Tüccar keseyi açtığında şaşırıp donakaldı.
Zîra kesede, (altın) değil, (çakıl taşı) vardı.
Düşününce hatâsını anladı.
Ve koştu bu zâtın huzûruna.
Elini öpüp özür dileyince, çakıl taşları tekrar (altın) oldu...
● ● ●
İkrime hazretlerine, bâzı sevdikleri; "Bize bir hadîs-i şerîf okur musunuz” diye ricâ ettiler.
O da şu hadîsi şerîfi nakletti:
Efendimiz aleyhisselâm;
"Kendilerini kusurlu bilenlere, helâlden kazanıp hayırlı yerlere sarf edenlere, dînini öğrenip öğrendiğiyle amel edenlere, işlerini Allah için yapanlara, kimseye kötülük yapmayanlara ve malının fazlasını dağıtıp lâfının fazlasını saklayanlara müjdeler olsun!" buyurdu.
.Eşkıyâlar elini kesti!..
26-02-2022 02:00
Evliyânın büyüklerinden Ahmed Yekdest Cüryânî hazretleri, gençliğinde Cüryan'dan ticâret için Hindistan'a gidiyordu. Yolda, çocuklarının tâun hastalığından vefat ettiklerini haber aldı.
Üzüldü, sessizce ağladı!
Bu acı haberin üzerine eşkıyâlar baskın yapıp mallarını aldılar.
Sol elini de bilekten kestiler.
Bir tek eli kaldı.
Bu, onun lâkabı oldu.
"Yekdest..."
Yâni "tek elli."
O, bütün bu sıkıntılara rağmen hiç şikâyet etmiyordu.
Hep sabrediyordu.
Kervandakiler ona;
"Çocukların öldü, malın gitti, kolun da kesildi. Buna rağmen sesin çıkmıyor!" dediler.
O ise cevaben;
"Bunlar, Allahın takdîriyle oldu. Sabretmekten başka bir çâre yolu yoktur" dedi.
Bir gece yattı.
Rüyâda ona seslendiler ki:
"Ey Ahmed! Serhend'e git!"
Uyanıp, Serhend şehrine gitti.
Orada İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin oğlu Muhammed Mâsum hazretlerini tanıdı.
Onun talebesi oldu.
Hizmetiyle şereflendi.
Sohbetlerinin bereketiyle kemâle gelip insanlara doğru yolu göstermek üzere Mekke'ye gönderildi.
Orada otuz dokuz sene halkı irşat edip orada vefât etti...
.“Kovsana şu sinekleri!..”
27-02-2022 02:00
Ahmed Hulûsî Efendi, 1800'lü yıllarda Denizli'de yaşadı.
Orada vefat etti.
Şehrin Vâlisi çok kibirliydi.
Hulûsî Efendi ziyâretine gitti.
Maksadı, ders vermekti ona.
Bir sürü sinek doluştu içeriye.
Ama hep vâliye musallat oldular.
Adam kovuyordu onları.
Ama baş edemiyordu o sineklerle.
Zîra inadına hep ona konuyorlardı.
Velhâsıl âciz kaldı, bunaldı.
Hulûsî Efendi, Vâli’ye dönüp;
“Kovsana şu sinekleri!” dedi
Vâli cevâben;
“Kovuyorum ama gitmiyorlar” dedi.
Bu defâ da;
“Sen nasıl vâlisin ki, bir sineğe bile hükmün geçmiyor?” buyurdu.
Sonra kalkıp açtı pencereyi.
Sinekler ânında terk ettiler odayı.
Sanki emir almış gibi.
Vâli almıştı alacağını.
Sıyrıldı o gurûr ve kibrinden
Müdâvimi oldu o dergâhın.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Allah sevgisi, Onu zikreden kalplere yerleşir. Allahı zikreden kalplerden dünya muhabbeti çıkar gider” buyurdu.
Sordular ki:
“Başka ne ile çıkar efendim?”
Cevâben;
“Allah dostlarının sohbetiyle de çıkar. Böyle zâtlar yoksa, kitaplarını okumak da bu işi görür. Dünya sevgisi çıkınca
Allah sevgisi kendiliğinden kalbe girer” buyurdu...
.'Bu takunya nereden geldi?''
28-02-2022 02:00
Yahyâ Kaptan, Enez toprağını nurlandıran bir büyük zâttır. Akrabâsından genç bir hanım, tenhâ bir yerden geçiyordu ki, karşısına ahlâksız biri çıktı.
Üstelik de niyeti bozuktu.
Kadınsa yalnız ve çâresizdi.
“Yâ Rabbî! Kurtar beni şu adamdan” diye duâ etti içinden.
Yalvardı Rabbine.
O anda o ahlâksız adam, kafasına yediği bir (takunya) darbesiyle yere yıkıldı!
Kalkamadı bir daha.
Kadıncağız gözünü açtığında, onu yerde gördü.
Kanlar içinde yatıyordu!
“Oooh! Çok şükür” dedi.
İyi de, çok merak etmişti.
Nereden gelmişti o takunya?
Döndüğünde, öğrendi hakîkati.
Meğer o vakitte Yahya Kaptan abdest alıyormuş. Bir ara ayağından takunyasını çıkarıp şiddetle fırlatmış karşı duvara!
Talebeler korkmuşlar.
Hattâ şaşırmışlar!
Sormaya da çekinmişler.
Bu gizemli sır çözüldü böylece...
● ● ●
Bir gün bir genç, bu zâta;
“Çok günah işliyorum. Bana ne tavsiye edersiniz?” diye sordu.
Yahyâ Kaptan, ona:
“Günah ateştir evlâdım. Hem sonra ölüm var, âhiret var, hesap var!” buyurdu.
Bu söz, tesir etti gence.
Tövbe etti hemence.
Ve günah işleyemez oldu artık...
.Üzüntünün sebebi âhiretse…
01-03-2022 02:00
Muhyiddîn İskilibî hazretleri âlim ve velî bir zâttı.
Bir gün dergâhında sohbet ediyordu sevdikleriyle.
Cemaatten biri sordu ki:
“Dinde kocanın yeri nedir?”
Cevâben şunu anlattı:
Asr-ı saâdette bir hanım vardı ki, beyine çok iyi hizmet ederdi.
Akşam eve gelince paltosunu alır, güler yüzle karşılardı onu.
Bir gün üzüntülü geldi adam.
Hanımı merak edip sordu:
“Hayrola, neyin var senin?”
“Yok bir şey hanım.”
“Üzgün görünüyorsun ama.”
“Evet, biraz üzgünüm.”
Hanım dedi ki:
“Üzüntünün sebebi âhiretse, Allah derdini arttırsın. Yok dünya için üzgünsen üzülme boş yere.”
Adam şaşırdı:
“Neden böyle diyorsun?”
“Dert, âhiret derdidir bey. Dünya için üzülmeye değer mi?” dedi.
Büyük velî bunu anlatıp;
“Beyinin hukûkunu gözetmeyen kadın, Allahü teâlânın hakkını gözetmemiş sayılır” buyurdu.
Sordular ki:
“Ya rızâsını kazanırsa?”
“O zaman Cennete kolay girer. Nitekim hadîs-i şerifte, (İnsanın insana secde etmesi câiz olsaydı, hanımların beylerine secde etmelerini emrederdim) buyuruldu” dedi...
.Kadın için en üstün amel!..
02-03-2022 02:00
Muhyiddîn İskilibî hazretleri âlim ve velî bir zâttı.
Bir hanım, bu zâta;
“Allahın rızâsını kazanmak için ne yapayım?” diye sordu bu büyük velîye.
O da cevâben;
“Beyinin rızâsını al” dedi.
Ve şunu anlattı:
Fâtıma vâlidemiz bir gün Resûlullaha gelip ağlamaya başladı!
Efendimiz sordular:
“Kızım niçin ağlıyorsun?”
Hazret-i Fâtıma dedi ki:
“Beyim Alî’yle konuşuyorduk. Bir kelimem yüzünden kırıldı bana. Ben de buraya geldim.”
Efendimiz buyurdu ki:
“Hemen git, beyinden özür dile. Bir hanımın beyi ondan râzı değilse, Allah da râzı olmaz. Ey kızım, kadın için en üstün amel nedir biliyor musun?”
Hazret-i Fâtıma;
“Bilmiyorum” deyince;
“Beyine itaat etmektir. Onu râzı eden kadına müjdeler olsun. Bu hâli, bin yıllık ibâdetten daha üstündür” buyurdu.
● ● ●
Bir genç de bu zâta sordu ki:
“Efendim, kâfir ve mürtedlerin, İslâmın bâzı emirlerine uymaları, kendilerine fayda verir mi?”
Cevâbında:
“Sâdece bu dünyâda fayda verir. Âhirette hiçbir faydasını göremezler” buyurdu.
."Pişmanım, ne olur affet!"
03-03-2022 02:00
Dâi Mehmed Efendi Gelibolu'da yaşamış bir Allah adamıdır.
Bu zât bir gün çıktı köyden.
Gelibolu'ya gidecekti.
Yolda yorulup, oturdu bir gölgeliğe.
Ve uyuyakaldı.
Ancak Gelibolu Kolağası, sarhoş sandı bu Allah dostunu.
Dürtüp uyandırdı.
Ve sordu kabaca:
“Kimsin sen? Sarhoşsun üstelik!”
Mübârek zât:
“Hayır ben içki içmem” buyurdu.
Kolağası;
“Yalan söyleme, düş önüme!” dedi
Ve götürüp hapsetti.
Büyük zât tekrar îkaz etti:
“Yapma, pişman olursun!”
Cevap bile vermedi.
Ama kalbi incinmişti mübareğin.
Kırık kalple “Hasbünallah” dedi.
Yani Allah bana kâfidir.
O Hasbünallah! dediğinde, kolağası (felç) oldu evinde.
Tutmaz oldu eli ayağı.
Ama anladı hatasını.
“Eyvâh, ben ne yaptım?” dedi.
Ve sedyeyle gitti hapishâneye.
Onu hapisten çıkarıp;
“Pişmânım, ne olur affet” dedi.
Mübârek zât acıdı yine.
“Tamam, affettim” buyurdu.
O affettim der demez iyileşti.
Sedyeyle geldiği hapishâneden yürüyerek gitti evine.
Dahası, talebesi oldu.
Ömür boyu hizmet etti kendisine.
Ve çok duâsını aldı...
.Onu gayrimüslim zannettiler!..
04-03-2022 02:00
Allah dostlarından Zeynel Arap Efendi Gelibolu'da yaşadı.
Bir gün Gelibolu dışındayken birileri geldi yanına. Kıyafetine bakıp gayrimüslim zannettiler.
Ve yanına yaklaştılar:
“Merhabâ arkadaş!”
“Merhabâ!”
“Bir şey desek, yapar mısın?”
“Olur, yaparım.”
“Öyleyse tekrar et dediklerimizi!
“Eşhedü.”
“Eşhedü.”
“En lâ ilâhe illallah.”
“En lâ ilâhe illallah.”
Böylece kelime-i şehâdeti sonuna kadar okuyup tekrar ettirdiler.
Sonra da kadıya götürüp;
“Kadı Efendi, bu Müslüman olacak. Biz şehâdeti söylettik. Senin yanında da söylesin” dediler.
Ancak kadı efendi yakînen tanıyordu bu mübârek zâtı.
Hayretle baktı onlara:
“Siz neler diyorsunuz?”
“Ne oldu kadı efendi?”
“Yâhu bu zât Zeynel Arap Efendi'dir, hem âlim hem velîdir” dedi.
Ve döndü bu zâta:
“Efendim nedir bu hâl?”
“Bilmiyorum, bana şehâdeti okutup sonra buraya getirdiler” dedi.
Adamlar çok mahcuptu!
“Efendim, niçin kendinizi tanıtmadınız?” dediler.
Cevâben:
“Niyetiniz hâlisti. Kalbiniz kırılır diye korktum” buyurdu.
."Hanım, al şu pilici kızart!"
05-03-2022 02:00
Evliyâdan Zeynel Arap Efendi’yi, bir sevdiği yemeğe dâvet etti.
İki tâne pilici vardı.
Birini kesti hemen.
Ve kızarttırdı hanımına.
Ancak hanımı pek memnun olmadı bu işten.
Zîra pek bilmezdi Allah adamlarının kıymetini.
Beyi, bu zâtı yine dâvet etti.
Ve öbür pilici kesip;
“Hanım, şunu kızart!” dedi.
Kadının yüzü ekşidi:
“Canım piliç şart mı, bugün de çorba olsun!” deyiverdi.
“Hayır, kızartacaksın!”
“Peki peki, kızma hemen.”
Gönülsüz kızarttı pilici.
Adam, pilici sofraya getirip;
“Buyurun efendim” dedi.
Lâkin o, el uzatmadı pilice.
Adam, üzülerek sordu:
“Efendim neden yemezsiniz?”
“Canım piliç şart mı, bugün de çorba olsun” buyurdu.
Hanım bunu içeriden duydu.
Anladı bu zâtın evliyâ olduğunu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde:
“Helâl lokma yiyenler, zevkle namaz kılar” buyurdu.
Hikmetini sordular.
“Çünkü namaz kılmaya engel, haram lokmadır. Haram yiyenlere, namaz kılmak zor gelir. Helâl lokma yiyen, koşarak namaza gider ve zevk alır o namazdan” buyurdu.
."Bu, kerâmet değil de nedir?!."
06-03-2022 02:00
Hasan Feyzî Efendi, Denizli toprağını nûrlandıran bir Hak dostudur.
Kerâmet göstermek istemezdi.
Bu, zihnine takılırdı talebelerin.
Bir sabah, ders başlıyordu.
Talebeleri o şeyi düşünüyordu: Kerâmet...
“Hocamız neden hiç kerâmet göstermiyor?” diyorlardı.
Bu durum, malum oldu büyük zâta.
Dersi yarıda kesti.
Ve talebelere dönüp;
“Biz, şu günahkâr hâlimizle, yerin dibine lâyıkız. Buna rağmen bakın yer üstündeyiz. Bu, kerâmet değil de ya nedir?” buyurdu
Talebeler şaşırdılar.
Birbirlerine bakıştılar.
Hocaları, bu defa:
“En büyük kerâmet nedir biliyor musunuz?” diye sordu.
“Bilmiyoruz efendim” dediler.
Büyük velî;
“En büyük kerâmet, istikâmettir. İstikâmet, doğru yolda yürümekte sebât etmektir" buyurdu.
Ve ilâve etti:
"Asıl hüner, İslâma tam uymaktır. İslâmdan kıl kadar ayrılmamakdır” buyurdu.
Gençler bunu öğrendiler.
Çok sevindiler.
Ve rahatladılar.
Zihinlerdeki soru işâreti de çözülmüş oldu böylece...
.“Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz!”
07-03-2022 02:00
Hasan Feyzî Efendi, Denizli’de yaşıyan bir Allah dostudur.
Bir gün bu zâta sordular:
“Bu gece nasıl sabahladınız?”
Başladı ağlamaya!
Sonra onlara dönüp;
“Ölümü unutmuş, günahı da çok olan bir kimsenin hâli nasıl olur? Ömrümüz azalıyor, günahımız artıyor. Âkıbet Cennet midir, Cehennem mi? O da belli değil. Bu hâlde olan bir insan ağlamasın da ne yapsın?” buyurdu.
Bu zâtı, bir eve çağırdılar.
Kalkıp gitti o eve.
Gördü ki bir hasta var.
Ve ölmek üzere.
Yakınları; “Hocam, hastamıza kelime-i şehâdeti telkîn edin, biz bir türlü söyletemedik” dediler.
Mübârek yanaştı hastaya.
“Haydi, Allah de!”
“Lâ ilâhe illallah de!”
Ancak hasta, cevap vermedi.
Isrâr edince, gözlerini açıp;
“Diyemiyorum ısrâr etmeyin” dedi.
Ve o hâliyle öldü.
Büyük velî sordu yakınlarına:
“Önceki hayatı nasıldı?”
“Her gün şarap içerdi.”
“Namaz kılar mıydı?”
“Hayır.”
“Tövbe eder miydi?”
“Maalesef.”
Başını eğip; “Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz!” diye mırıldandı kendi kendine.
çBeni niçin bırakıyorsunuz?"
08-03-2022 02:00
Ebû Râfi (radıyallahü anh), önce Resûlullahın amcası hazret-i Abbâs’ın kölesiydi.
Hazret-i Abbâs, onu Resûlullaha hibe etti.
Ve Ehl-i beytten sayıldı.
Erkam bin Ebil-Erkam, zekât memuru idi.
Ebû Râfi’ye gitti ve;
“Bana yardımcı olursan, toplanan zekâttan, toplayanlara ne verilirse, sana da veririm” dedi.
Ebû Râfi:
“Danışayım” dedi.
Ve Efendimize arz etti.
Efendimiz:
“Yâ Ebâ Râfi! Biz Ehl-i Beyt’teniz. Onun için bize sadaka (zekât) helâl değildir. Bir kavmin kölesi, kendilerinden sayılır” buyurdu.
● ● ●
Resûl-i Ekrem Efendimiz, amcası hazret-i Abbâs Müslüman olunca, sevincinden Ebû Râfi’yi âzât edip, Selmâ ismindeki âzâtlısıyla evlendirdi.
Ondan bir oğlu oldu.
İsmini Abdullah koydu.
Ebû Râfi âzât edildiğinde ağladı!
Ve Resûlullah Efendimize;
“Yâ Resûlallah, beni niçin bırakıyorsunuz? Bundan sonra da sizin yanınızda kalıp size hizmet etmek istiyorum” dedi.
Efendimiz kabul buyurdular.
Hür iken de Ondan ayrılmadı.
Ve Resûl-i Ekrem'in hizmetinde bulunma nîmetine kavuştu.
.Müslüman olursan seninle evlenirim!"
09-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Talha (radıyallahü anh), İslâm güneşinin doğduğu sırada yirmi yaşına erişmişti.
Henüz îmân etmemişti.
Ve evlenmek istiyordu.
Hanım sahâbîlerden Ümmü Süleym'i işitti.
Onunla evlenmek istedi.
Ve bu isteğini ona bildirdi.
Ümmü Süleym, câhiliye devrinde Mâlik bin Nadr ile evliydi. Kendisi İslâmiyeti kabul ettiyse de kocası kabul etmedi.
Üstelik Ümmü Süleym'i de dîninden döndürmek için çok uğraştı.
Önce tatlı söyledi.
Sonra tehdit etti!
İkisi de kâr etmedi.
Ümmü Süleym'i dîninden döndüremeyince çok sinirlendi.
Ağır hakâretler etti.
Şam'a gitmek için yola çıktı.
Yolda eşkıyâlar öldürdüler.
Ümmü Süleym (radıyallahü anhâ) kendisiyle evlenmek isteyen Ebû Talha'ya bir yakınıyla haber salıp;
“Ben Müslümanım, sen ise müşriksin. Eğer Müslüman olursan seninle evlenirim, mehir de istemem" dedi.
Ebû Talha bu haberi aldı.
Ve severek Müslüman oldu.
Sonra da onunla evlendi.
İkisi mutlu bir hayat yaşadılar.
Hazret-i Ebû Talha’nın, hazret-i Ümmü Süleym'den Abdullah ve Ümeyr adında iki oğlu oldu...
.Harpte, nârası düşmana korku salan zat!
10-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Talha (radıyallahü anh), harplerde Resûlullaha saldıran müşriklere karşı vücûdunu siper eder, hiç kimseyi Ona yaklaştırmazdı.
Ok atmakta mâhir idi.
Okları hep isabet ederdi.
Her oku bir müşriki haklardı.
Harplerde daima Resûlullah’la birlikte olur, Onu tâkip eder, müşrik oklarının Sevgili Efendimize isabet edeceğinden çok fazla korkardı.
Bu sebeple;
"Yâ Resûlallah! Anam babam, canım sana kurban olsun. Mübârek başınızı kaldırmayın ki, size bir düşman oku isabet etmesin" derdi.
Bu konuda tir tir titrerdi.
Sonra yine ok atardı.
Okçuların pîriydi.
● ● ●
Onun derdi Resûlullah’tı.
Zaman zaman kendilerine;
"Yâ Resûlallah! Onlar beni öldürmedikçe sana ulaşamazlar. Ben ölmedikçe size bir şey olmaz" diyerek Resûlullahı kendi nefsine tercih ederdi.
Sesi gâyet gürdü.
Harplerde nâra atardı.
Yâni şiddetli bağırırdı.
Ve düşmana korku salardı!
Bunun için Efendimiz;
“Asker içinde Ebû Talha'nın sesi, yüz askerden daha tesirlidir" buyururdu.
.Ben cenge gideceğim!.."
11-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Talha'nın (radıyallahü anh) yaşı hayli ilerlemişti.
İhtiyar hâlinde bir ara;
“Ey müminler! Mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda cihâd edin!" meâlindeki âyet-i kerîmeyi hâtırladı.
Yaşı yetmişe varmıştı.
Heyecana kapıldı birden!
Oğullarını çağırıp;
"Çabuk beni harp için teçhîz edin ki harbe gideyim!" dedi.
Onlar râzı olmadılar.
Babalarına cevâben;
"Ey Babacığım! Resûlullahla birlikte çok cihadda bulundun. Hazret-i Ebû Bekir ve hazret-i Ömer ile de çok harbe katıldın. Şimdi sıra bizde" dediler.
İzin vermediler.
Fakat o ısrar edip;
“Hayır, hayır! Ben cenge gideceğim" dedi.
Hicretin 34. senesinde bir deniz harbi için hazırlıklar yapılıyordu.
O da bu orduya katıldı.
Nihâyet gemiye bindiler.
Bir müddet sonra hastalandı.
Ve o gemide vefat etti.
Bu yüzden defnedilemedi.
Nice günler geçtiyse de mübârek cesedi aslâ bozulmadı.
O, sanki hayattaydı.
Ve tebessüm ediyordu.
Nihâyet gemi sâhile yanaştı.
Mübârek cesedini aldılar.
Karada bir yere defnettiler...
.Resûlullahı baygın görünce!..
12-03-2022 02:00
Hayber seferinde Resûlullah Efendimiz, harp ganîmeti olarak kendisine düşen hazret-i Safiyye'yi devesinin arkasına aldı.
Geriye dönüyorlardı.
Bir ara devenin ayağı kaydı.
İkisi de deveden düştüler!
Ebû Talha, Resûlullahı baygın hâlde görünce aklı başından gitti!
Efendimizi kaldırdı.
Deveye bindirdi.
Kendisi ve Enes bin Mâlik, develerine binmiş oldukları hâlde Resûlullahın iki yanına geçip, Onu Medîne'ye getirdiler.
● ● ●
Hazret-i Ebû Talha, Medîne'deki Eshâbın en zenginlerinden olup, bütün malları ve hayvanları Berha mevkiinde bulunuyordu.
Burası Medîne'deydi.
Ve mescide yakındı.
Resûl aleyhisselâm sık sık buraya uğrar, manzarasını seyreder ve meşhur suyundan içerdi.
Yine bir gün uğradığında;
"Sevdiğiniz mallarınızdan yoksullara vermedikçe sevâba kavuşamazsınız" meâlindeki âyet-i kerîme nâzil oldu.
Ebû Talha bunu işitti.
Bütün mallarını topladı.
Ve Efendimize bağışladı.
Ancak Resûlullah Efendimiz, bu malları akrabâsına dağıtmasını isteyince, emir buyurdukları şekilde, bütün malını akrabâlarına sadaka olarak dağıttı.
.Bu iş, peygamberlerin vazîfesidir!"
13-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Talha'nın evinde güzel bir yemek pişirildiğinde mutlaka Resûl-i Ekrem Efendimiz hâtırlanır, Onun da bu yemeğe iştirâkini isterlerdi.
Onsuz yapamazlardı.
Hazret-i Enes anlatır:
Bir gün, üvey babam Ebû Talha tavşan avlamış, evde pişirilmiş, Resûl-i Ekrem Efendimiz için de bir hisse ayrılmıştı.
Dinleyenler sordu:
“Resûl-i Ekrem efendimiz de bu yemekten yediler mi?” Enes bin Mâlik:
"Evet, Resûlullah Efendimiz de o yemekten yediler" dedi.
Ümmü Süleym (radıyallahü anhâ) bu gibi fırsatları hemen değerlendirirdi.
Hazret-i Enes diyor ki:
Annem Ümmü Süleym, beni bir gün Resûlullaha gönderdi.
Bir de kap verdi elime.
İçi, (hurma) doluydu.
Hurmalar da tâzeydi.
Resûlullah Efendimiz, mübârek elleriyle o hurmadan alarak, hanımlarına gönderdi.
Geri kalanları kendisi yedi.
Arzu ve iştahla yediği belliydi.
● ● ●
Ebû Talha’ya sordular ki:
“En hayırlı iş nedir?”
Cevâbında:
“İnsanlara dinini öğretmektir. Çünkü bu iş, peygamberlerin vazîfesidir” buyurdu.
."Resûlullahı neşeli ve güler yüzlü gördüm"
14-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Talha anlatır:
Bir gün Resûlullah Efendimizin huzûruna girdim ve Onu, çok neşeli ve güler yüzlü gördüm.
Sebebini sordum.
Cevâben bana;
“Nasıl sevinmeyeyim yâ Ebâ Talha! Az önce Cebrâil aleyhisselâm yanıma geldi ve (Ümmetinden bir kimse, senin üzerine bir salât ve selâm getirirse, Allahü teâlâ ve melekleri on salât ve selâm getirir) diye müjde verdi” buyurdu.
● ● ●
Yine o anlatır:
Bir gün bir grup sahâbe oturuyorduk. Resûlullah Efendimiz yanımıza geldi ve sordu ki:
“Ne yapıyorsunuz?”
“Konuşuyoruz” dedik.
Bunun üzerine bize;
“Meclis hâlinde oturduğunuz zaman, meclisin hakkını veriniz!’ buyurdu.
Biz sorduk ki;
“O hak nedir yâ Resûlallah?”
Buyurdular ki:
“Arkadaşının kusûrunu görmemek, selâmına cevap vermek ve güzel söz söylemektir...”
● ● ●
Bir gün de Ebû Talha'ya sordular:
“En zor iş nedir acabâ?”
Cevâben buyurdu ki:
“İnsanlara dinini öğretmektir. Çünkü niyetinde az bir dünyâlık olsa, sözleri zehir olur!..”
."Kaldır şu çakıl taşlarını önümden!"
15-03-2022 02:00
Fikirli Sinan Efendi, hâlis bir Allah dostuydu.
Kendi fakir, gönlü zengindi.
Rabbinden isterdi her şeyi.
Bir gün sevdikleriyle sohbette iken mağrur bir zengin girdi içeri.
Bilmiyordu bu zâtın kıymetini.
Çoban gözüyle bakıyordu ona.
Altın dolu bir keseyi uzatıp;
“Al şunu!” dedi kibirle.
Bu zât sordu bu kendini bilmeze:
“Ne var bu kesenin içinde?”
“Altın var” dedi
Ama tavrı küstahcaydı.
Büyük zât, keseye dokunmayıp;
“Kaldır şu çakıl taşlarını önümden!” dedi.
Mağrur zengin diklendi:
“Ne taşı be, altın bunlar, altın!”
O, hiç cevap vermedi.
Ve sohbetine devam etti.
Adam, uzanıp aldı o keseyi.
Bakınca donakaldı hayretten!
Zîra kesenin içi (çakıl taşları) ile doluydu gerçekten.
Gözlerine inanamadı.
Tekrar tekrar baktı.
Evet (çakıl taşı) vardı kesede.
Zenginde kibir mibir kalmamıştı.
Eğilip sarıldı ellerine.
“Hatâ ettim, beni affedin” dedi.
Ve talebesi olmakla şereflendi...
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Şu insan ne ahmaktır” dedi.
“Neden efendim?” dediler.
“Allah varken kuldan isteyen, ahmak değil de ya nedir?” buyurdu.
.Arayın, bulursanız, alın götürün!”
16-03-2022 02:00
Fikirli Sinan Efendi, hâlis Allah adamıydı.
Onu vesile ederek duâ edenler, kavuşurdu muratlarına.
İşte size bir vâkıa:
Sevenlerinden biri, iftirâya uğradı bir gün.
Yakalanıp hapsedilecekti ki gidip sığındı bir dostunun evine.
Memurlar peşindeydi.
Onu tâkip edip o eve girdiğini görünce, gelip çaldılar kapıyı.
Garip çaresizdi.
Açtı ellerini köşeciğinde.
“Yâ Rabbî, o zâtın hürmetine beni gizle!” diye yalvardı. Adamlar hışımla girdiler içeri.
Ancak fena hâlde şaşırdılar!
Zîra yoktu içeride o kişi.
Hâlbuki bir odadan ibâretti ev.
Sordular ev sâhibine:
“Bu eve kimse girmedi mi?”
“Hayır girmedi.”
“Nasıl olur, gözümüzle gördük.”
Adam sordu:
“Siz kimi arıyorsunuz?”
“Filân kimseyi.”
Açtı ellerini iki yana.
“İşte evim” dedi. “Arayın, bulursanız, alın götürün!”
Bakacak başka yer yoktu ki...
Bir tek odaydı zâten.
Giderken homurdanıyorlardı:
“Yer yarıldı yere girdi sanki!”
“Ya da havaya uçtu!..”
Hâlbuki ne yer yarılmıştı, ne de uçmuştu havaya!..
Hak teâlâ, bir dostu hürmetine gizlemişti o Müslümanı.
."Deniz de Allah’ın mahlûkudur..."
17-03-2022 02:00
Allah dostlarından Hacı Keçeci Efendi'yi seven bir delikanlı, gemiyle yolculuğa çıkmıştı.
O gün de hava sâkindi.
Ama az sonra bir fırtına çıktı.
Deniz kabarıp, parçalandı geminin yelken ve direkleri.
Yolcular, feryat figan kelime-i şehâdet getirmeye başladılar!
Delikanlı ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunu bize imdâda gönder!” dedi.
Henüz duâsı bitmemişti ki;
Nûrlu bir zât belirdi önünde.
Ve gencin kulağına eğilip:
“Korkma evlâdım! Deniz de Allahın bir mahlûkudur. Cenâb-ı Hak dilerse sâkinleşir” diye fısıldadı.
O böyle söyledi.
Deniz, o anda sâkinleşti.
Ve gemi düzeldi.
Selâmete çıktı gemidekiler.
Ancak, kimse bilmiyordu bu imdâdı yapanın Hacı Keçeci Efendi olduğunu.
Genç baktı, ama göremedi o zâtı bir daha.
Kaybolmuştu gözden...
● ● ●
Bir genç, bu velî zâta sordu:
“Efendim, İslâm ahlâkı nedir?”
Büyük velî:
“İslâm ahlâkı, kimseye yük olmamak ve herkesin yükünü çekmektir” buyurdu.
“Başarının sırrı nedir Hocam?”
“Sabır ve güler yüzdür.”
.Bu hayat hayâldir..."
18-03-2022 02:00
Ahmet Mekkî Efendi (rahmetullahi aleyh), bir gün bir gence; “Bu hayat hayâldir. Dün öldü, yarın belli değil, öyleyse bugünü değerlendir. Önce dînini öğren ve öğrendiğinle amel et” buyurdu.
Delikanlı sordu:
“Dînimi nereden öğreneyim efendim?”
Büyük velî cevâben:
“Bir Ehl-i sünnet âliminden. Öyle âlim yoksa o âlimlerin ilmihâl kitaplarından öğren. Bir İslâm âliminin kitabını okuyan, hem dînini öğrenir, hem de ondan feyiz alıp kalbi temizlenir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu velî zata;
“Efendim, kötü huylu olmanın alâmeti nedir?” diye sordular.
Cevâben;
“Başkasını kötülemektir. Gayrinin kötü huylu olduğundan bahsediyorsak, bu, kendimizin kötü huylu olduğunun alâmetidir” buyurdu.
Sordular ki:
“Güzel ahlâk nedir efendim?”
“Güzel ahlâk, başkalarını iyi, kendimizi kötü bilmektir.”
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Mümin olmanın alâmeti, güler yüzlü olmaktır” buyurdu.
Sordular ki;
“Herkese karşı mı efendim?”
Cevâben buyurdu ki:
“Evet, herkese karşı."
.Murâdınız neyse söyleyin!”
19-03-2022 02:00
Abdülhakîm Hüseynî, Anadoluda yaşıyan bir Allah dostudur.
Sevenleri, bir gün bu zâta;
“Efendim, filân hoca aleyhinizde konuşuyor” dediler.
Cevâben:
“Onun bu düşmanlığı, dostluğa dönüşecek” buyurdu.
O anda kapısı çalındı bu zâtın.
Açınca, o hocayı gördü eşikte.
Ağlıyordu!
Mübârek zât, ona buyurdu ki:
“Murâdınız neyse söyleyin!”
O, edeple arz etti ki:
Efendim, dün gece, kendi kendime; “Yâ Rabbî, yıllardır Habîbinin hadîs-i şerîflerini okutuyorum ama mübârek cemâlini hiç görmedim. Acabâ ne kusûrum var?” diye düşündüm.
O ara uyumuşum.
Rüyâda bana;
“Resûlullah sana kırgın. Çünkü sen, Onun sevdiklerini sevmiyorsun” dediler.
O ara sizi gördüm.
Efendimizin yanında idiniz.
Sizi görüyordum.
Ama Resûlullahı göremiyordum.
Ne olur beni affedin, dedi.
Mübârek zât, buyurdu ki:
“Murâdına kavuşacaksın!”
Hoca, sevinçle ayrıldı.
Ertesi sabah tekrar gelip;
“Gördüm, gördüm, rüyâda Resûlullahı gördüm. Bu, tamâmen sizin himmetiniz” dedi.
Ve diz çöktü önünde.
.Mızrağının ucundaki kefen!
20-03-2022 02:00
Selâhaddîn Eyyûbî, bir ömrü müddetince İslâma hizmet etti. Nihâyet ölüm hastası oldu.
Sandıktan kefenini aldı.
Mızrağının ucuna bağladı.
Ve onu bir tellâla verip; “Bunu sokak sokak gezdir ve (Ey ahâlî, bakın görün ki Sultan Selâhaddînin sonu budur işte. Bu kadar şân şöhret sâhibiyken, dünyadan bir şu kefenle gidiyor) diye seslen!” dedi.
Tellâl, emri yerine getirdi.
Onun bu hareketi, dünya mağrûrlarına bir ders ve ibret oldu.
● ● ●
Çok mühim işlerle meşgulken bile halkıyla ilgilenir, isteklerini yerine getirirdi.
Bir gün küffarla savaşıyordu.
Yaşlı bir kadın geldi yanına.
Bir sıkıntısını anlatıp;
“Bu işimi hâllet!” dedi.
Cevâben kadıncağıza;
“Bak bacım, şu anda zorlu bir savaş hâlindeyiz” dedi.
Kadın ısrar edip;
“Ben anlamam!” dedi.
“Yarın gelsen olmaz mı?”
“Olmaz, şimdi hâllet.”
“Şimdi zor, yarın hâlledeyim.”
Kadın;
“Şimdi hâlledemeyeceksen ne diye hükümdar oldun?” dedi.
Koca Sultan boynunu büküp;
“Peki bacım” dedi.
Savaşa ara verip işini hâlletti.
Helâllik dileyip harbe devam etti...
.Ey sultân! Seninle bir işim var…
21-03-2022 02:00
Veliyyullah Dehlevî hazretleri, bir gün sevdiklerine “Kibir felâkettir” buyurur.
Ve şu menkîbeyi anlatır:
Vaktiyle kibirli bir padişah vardır.
Bir gün azametle biner atına!
Giderken karşısına biri çıkar.
Eski elbiseli bir ihtiyardır bu.
Yaklaşıp selâm verir.
O, kibrinden selâmını almaz.
Ve kibirle ona sorar ki:
“Kimsin, ne istiyorsun?”
“Seninle bir işim var!”
“Benimle ne işin var?”
O ihtiyar der ki: “Gizlidir az eğil!”
Eğilince “Ben Azrâilim!” der.
Sultanın morali bozulur.
Eli ayağı soğur.
Dizinin bağı çözülür.
Ve kekeleyerek der ki:
“Az mühlet ver ailemle görüşeyim!”
Ama melek;
“Olmaz!” der ve rûhunu alır.
Sonra oradan ayrılır.
Sâlih bir Müslümanın yanına varır.
“Selâmün aleyküm!”
“Aleyküm selaaam!”
“Ey kişi! Seninle bir işim var.”
“Hayhay, baş göz üstüne.”
“Ben Azrâilim!” der.
“Oo, hoş geldiniz, ben de sizi bekliyordum, ne olur, çabuk olun. Beni Rabbime kavuşturun.”
“Peki, rûhunu nasıl alayım?”
“Namaza durayım, ben secdedeyken rûhumu alıver.”
Melek, “Pekâlâ!” der.
Secdeye inince rûhunu kabzeder...
.Cenâb-ı Hak, bizi Cennette komşu eyledi”
22-03-2022 02:00
Pîr Alî Aksarâyî hazretleri, bir sohbetinde şu menkîbeyi anlatır:
Mûsâ Nebî, bir gün;
“Yâ Rabbî! Cennette benim komşum kim olacak?” diye sorar.
Hak teâlâ buyurur ki:
“Falan beldede filân kasaptır.”
O bunu öğrenir, o beldeye varır.
Evini öğrenip kapıyı çalar.
Kasap, Onu güler yüzle karşılar.
“Hoş geldiniz!” der, içeri alır.
Başköşeye oturtur hâtırını sorar.
Sonra izin isteyip mutfağa varır.
Önceden pişirdiği (eti) alır.
Küçük küçük lokmalara ayırır.
Tavanda asılı bir zembil vardır.
Onu yavaşça indirir.
Mûsâ Nebî bakar ki zembilin içinde yaşlı bir kadıncağız var.
Pîr-i fânî bir ihtiyar.
Kasap, etini yedirir, yerine asar.
Mûsâ Nebî ona sorar:
“Zembildeki kimdi?”
“Annemdi.”
“Onu indirip ne yaptın?”
“Bezini değiştirdim, karnını doyurdum ve yerine astım.”
“Peki hizmet bitince o bir şeyler mırıldandı, sana ne dedi?”
“Yâ rabbî, oğlumu Mûsâ Peygambere komşu et, diye (duâ) etti. Ben de (âmin) dedim."
“Her gün böyle duâ eder mi?”
“Evet, eder.”
Mûsâ Nebî kendini tanıtıp;
“Mûsâ benim, seni tebrîk ederim. Cenâb-ı Hak, annenin duâsını kabûl etti ve bizi Cennette komşu eyledi” buyurur.
.Allahım! Bizi korktuklarımızdan emîn eyle"
23-03-2022 02:00
Ebû Saîd-i Hudrî radıyallahü anh, Benî Mustalak Gazâsına ve Hendek Gazâsına katıldı.
Gösterdiği kahramanlıkları Sevgili Efendimiz pek beğenmişti.
Hendek Savaşıydı.
Harp az hafiflemişti.
Resûlullah Efendimize gelip evine gitmek için izin istedi.
Efendimiz izin verdiler.
Ve kendisine;
"Yanına silâhını al. Zîra Benî Kureyzâ Yahûdîlerinin sana zarar vermelerinden korkarım!” buyurdular.
“Başüstüne yâ Resûlallah” dedi.
Ve huzûrdan ayrıldı.
O ara harp şiddetlendi.
Müşrikler her yandan saldırıyordu.
Ebû Saîd-i Hudrî, Efendimize;
“Yâ Resûlallah! Yüreğimiz ağzımıza geldi. Okuyacağımız bir duâ var mıdır?" diye arz etti.
Bir duâ istedi.
Peygamberimiz:
"Evet var. (Ey Allahım! Açık ve korkulu yerlerimizi kapa. Bizi korktuklarımızdan emîn eyle) diyerek duâ ediniz" buyurdular.
Kendisi diyor ki:
“Hepimiz duâ ettik.
Ve Allaha yalvardık.
Çok geçmeden şiddetli fırtına esti!
Ve düşman karargâhını altüst etti.
Kâfirler etrâfa dağıldılar.
Böylece düşman hezîmete uğradı.
Şaşırıp bozuldular.
Ve çâresizlik içinde dağılıp gittiler...
.Akrep sokan bedevî reisi!
24-03-2022 02:00
Ebû Saîd-i Hudrî (radıyallahü anh), otuz kişilik bir seriyyeye kumandan tâyin edildi.
Ve birlik hareket etti.
Yolda, bedevîlere rastladılar.
Reîslerini akrep sokup zehirlemiş
Adam, tam ölmek üzereymiş.
Bu sahâbîlere gelip;
"İçinizde tabiplikten anlayan kimse var mı?" dediler.
Ebû Saîd-i Hudrî hazretleri:
"Ben bir göreyim" dedi.
Reîsin yanına vardı.
Ve üzerine yedi defâ Fâtiha-i şerîfe sûresini okudu.
Okuma biter bitmez Reîs doğrulup ayağa kalktı.
Ve yürümeye başladı.
Sapasağlam olmuştu.
Bedevîler sevindiler.
Ve çok teşekkür edip, onlara bir (koyun sürüsü) hediye ettiler.
Onlar da kabul etti.
Ebû Saîd-i Hudrî, diğer Eshâba;
“Bu hâdiseyi Peygamber Efendimize anlatır, koyunları da kendilerine arz ederiz, ne dersiniz?" dedi.
Öbür sahâbîler:
“İyi olur” dediler.
Ve seferden dönünce hâdiseyi Peygamberimize anlattılar.
Efendimiz dinledi.
Ebû Saîd-i Hudrî hazretlerine;
"Fâtiha’nın bu kadar tesîrli bir duâ olduğunu sana kim öğretti?" buyurdular.
Ve kendisini taltîf ettiler.
."Ben adâlet etmezsem kim eder?!."
25-03-2022 02:00
Sevgili Peygamberimiz, Eshâbına ganîmet malı dağıtıyordu.
Bir köylü, Efendimize;
"Yâ Resûlallah! Adâlet üzere hareket et" deyiverdi.
Efendimiz üzüldüler!
Ve o köylüye dönüp;
"Ben adâlet etmezsem kim eder?" buyurdular.
Hazret-i Ömer oradaydı.
Efendimize dönüp;
"Yâ Resûlallah! İzin ver, şu adamın cezâsını vereyim" dedi.
Resûlullah Efendimiz;
"Hayır, bırak! Onun öyle arkadaşları olacak ki, sizin ibâdetlerinizi beğenmeyecek, ok yaydan nasıl çıkarsa dinden öyle çıkacaklar" buyurdu.
● ● ●
Bir gün Sevgili Peygamberimize bir kimse sordu ki:
“Oğlum ishal oldu ne yapayım?"
Efendimiz:
"Bal şerbeti içir” buyurdular.
Gidip bal şerbeti içirdi.
Ertesi gün tekrar gelip;
"İçirdim, ama ishali arttı" dedi.
Resûlullah yine:
"Git, bal şerbeti içir" buyurdu.
O kişi gitti, ertesi gün yine gelip;
“İçirdim, ishali arttı” dedi.
Efendimiz;
"Allahü teâlânın kelâmında yanlışlık olamaz. Git ona bal serveti içir" buyurdu.
Gidip bal şerbeti içirdi.
Bu defâ kardeşi iyileşti.
.Düşmanın yuvası dağıtıldı!..
26-03-2022 02:00
Ebû Seleme bin Abdülesed (radıyallahü anh) ve arkadaşlarının Müslüman olduğunu öğrenen Kureyş kâfirleri, Eshâba hücûm ettiler.
Bâzısını bağlayıp dövdüler!
Bâzısını da hapsettiler.
Ebû Seleme, Peygamberimizin amcası Ebû Tâlip'e sığındı.
Kendi kabîlesi onu ısrarla Ebû Tâlip'ten istediler.
Ama Ebû Tâlip vermedi.
Onu himâyesi altına aldı.
● ● ●
Uhud Harbi’nden sonra Peygamberimiz, Hüveylid oğulları üzerine askerî birlik gönderdi.
Kumandan, Ebû Seleme idi.
Sancağı ona verip;
"Ey Ebû Seleme! Sen, onların yurduna gir ve mallarına el koy. Sakın Allahü teâlânın emirlerine aykırı bir iş yapma ve emrindeki askerlere iyi muâmele et!" diye tavsiyede bulundu.
Hazret-i Ebû Seleme:
“Başüstüne” dedi.
Ve o yere gitti.
İslâm mücâhitlerinin şiddetli hücûmuyla Esedoğulları darmadağın oldular!
Ebû Seleme pekçok ganîmetle Medîne'ye döndü.
Tavsiyelere uymuştu.
Emri yerine getirmişti.
Böylece Uhud’dan sonra Müslümanlar üzerine saldırmak isteyen düşmanın yuvası dağıtılmış oldu.
."Ölü için feryat etmeyiniz!"
27-03-2022 02:00
Katan Seferinde Ebû Seleme (radıyallahü anh) yaralandı ve yarası birdenbire deşilip nihâyet yatağa düştü!
Tam beş ay kan aktı.
Kan bir türlü durmadı.
Ve tehlikeli bir hâl aldı!
Resûl aleyhisselâm durumdan haberdar olur olmaz süt kardeşi ve çok sevdiği bu sahâbîsinin yanına gittiler.
Ebû Seleme ölmek üzereydi.
Ev halkı üzgündüler.
Ağlamaya başladılar!
Nihâyet vefat etti.
Ama gözleri açıktı.
Resûlullah Efendimiz, mübârek elleriyle gözlerini kapayıp hayır duâ etti ve ağlaşan aile fertlerinin yanına geldi.
Onları tesellî etti.
Nasîhatte bulundu.
Ve kendilerine;
"Siz kendinize hayırdan başka duâ etmeyiniz. Çünkü melekler, ölünün yanında bulunur ve ölü sâhiplerinin söylediklerine (âmin) derler. Bu yüzden ölü için ağlayıp feryat etmeyiniz!" buyurdu.
Ebû Seleme için duâ etti.
Rabbinden mağfiret dileyip;
"Ey Allahım! Onun kabrini genişlet ve rahat kıl. Kabrini aydınlık yap ve nûrunu çoğalt. Günahını affet. Derecesini yücelt. Arkada bıraktıklarına da sen vekîl ol. Bizi de onu da mağfiret eyle!" diye duâ etti.
.Ağlamaya izin vermediler!
28-03-2022 02:00
Hazret-i Ebû Seleme'nin ölümü hakkında, hanımı Ümmü Seleme şöyle anlatır:
Ebû Seleme vefat ettiğinde, içimden; “Gurbet ilde ölen bir garipti o. Ona, dillere destan olacak bir ağlayışla ağlayacağım!” dedim.
Ve kendimi hazırladım.
O ara Efendimiz geldi.
Ve bana buyurdu ki:
“Sen, Allahü teâlânın şeytanı çıkarmış olduğu eve, onu tekrar sokmak mı istiyorsun?”
Ben Efendimizden bunu işittim.
Hemen fikrimden vazgeçtim...
● ● ●
Ebû Seleme hazretlerinin İslâma hizmetteki gayreti ve fedakârlığı fevkalâde idi.
Resûlullah onu çok severdi.
Sık sık ziyâretine giderdi.
Hanımı, Ümmü Seleme’dir.
O şöyle bildiriyor:
Ebû Seleme bir gün Resûlullahın sohbetine gitmiş ve çok sevinçli olarak dönmüştü.
Onu böyle görünce;
“Niçin neşelisin?” dedim.
Bana dedi ki:
Efendimizden işittim.
“Bir Müslüman bir belâya uğrar da (İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râci’ûn) der ve sonra (Ey Rabbim! Bu uğradığım musîbetin mükâfâtını ihsân et ve beni ondan daha hayırlısına kavuştur) diye duâ ederse, Allahü teâlâ, onun duâsını kabul eder” buyurdular.
.Senin çocukların, benim çocuklarımdır...”
29-03-2022 02:00
(Dünden devam)
Ümmü Seleme şöyle anlatıyor:
Beyim vefat edince;
“Yâ Rabbî beni, Ebû Seleme'den daha hayırlı birine kavuştur” diye duâ ettim.
Rabbime yalvardım.
Sonra kendi kendime;
“Ebû Seleme'den daha hayırlısı kim olabilir?” dedim.
Bir müddet geçti.
Evimizi Resûlullah teşrîf etti.
O esnâda bir hayvan derisini dabağlamakla meşguldüm.
Elimi yıkadım.
Ve Resûlullahı içeri aldım.
İçi lifle dolu bir şiltem vardı.
Onu verip oturmasını istedim.
Oturup, bana evlilik teklîf etti.
Ben de cevap olarak;
“Bende istenecek ne var ki? Ben kıskanç bir kadınım. İstemeyerek uygunsuz bir şey söyleyip sizi incitirim de Hak teâlânın azâbına uğrarım. Sonra ben yaşlıyım. Başımda çoluk çocuğum var?” diye arz ettim.
Resûl aleyhisselâm;
“Kıskançlığını Cenâb-ı Hak giderir. Yaşına gelince ben de öyleyim. Senin çocukların, benim çocuklarımdır” buyurdu.
Çok sevindim.
Teklîfini kabul edip evlendim.
Ve bu büyük şerefe nâil oldum.
Böylece çocuklarım da Resûlullah Efendimizin feyizli kucaklarında büyüdüler...
.Duâ almaya bakın..."
30-03-2022 02:00
Allah adamlarından Şemseddîn-i İznîkî hazretleri, bir günkü sohbetinde;
“Duâ almaya bakın! İnsan, duâ alarak Allaha yakın olur” buyurur.
Ve şu menkîbeyi anlatır:
Evliya-yı kirâmdan Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin gençliğinde bir âdeti vardır.
Şöyle ki, herkesten duâ ister.
Bir gün birinden buğday satın alır.
Parasını ödeyip ayrılır.
Ama duâ istemeyi unutmuştur.
“Eyvâh ben duâ istemedim” der.
Ve geri döner hemen.
Hem de üç günlük mesafeden.
O köye gider tekrar.
O köylüyü bulup çalar kapısını.
Köylü, onu görünce telâşlanır!
“Hayrola arkadaş, niçin geldin?
“Bir şeyi unutmuşum, onun için.”
“Hayırdır, neyi unuttun?”
“Duâ istemeyi.”
“Ne duâsı?”
“Ben her görüştüğüm kimseden duâ isterim. Senden istemeyi unutmuşum.”
“Bunun için mi geri döndün?”
“Evet, bunun için.”
“Hem de üç günlük yoldan?”
“Evet.”
“İyi de benim duâmdan ne olur ki?”
“Olsun, sen yine de duâ et.”
Köylü açar ellerini, yalvarır:
“Yâ Rabbî aç bunun kalp gözünü!..”
Bu duâsı kabul olur.
Hâce Ubeydullahın kalp gözü açılır...
.Bu ordunun önünde kim durabilir?!..”
31-03-2022 02:00
Şah Kubâd-i Şirvânî hazretleri, bir sohbetinde; “Allah, göğsü kabarık insanları sevmiyor. Başı önünde olanları beğeniyor” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Huneyn Harbinde İslâm ordusu “on bin” mücâhittir.
Bu, o gün için büyük bir kuvvettir.
Mücahitler, bir an gaflete düşüp;
“Bu ordunun önünde kim durabilir?” derler.
Yâni biraz böbürlenirler.
Ama îkaz tez gelir.
Düşmanın karşısına dağılırlar.
Kısa bir bozgun yaşanır!
Ama Resûlullah Efendimiz, atını mahmuzlayıp sürer düşmana.
Hem de tek başına.
Hazret-i Alî ardından yetişir.
Ve atının dizginine yapışıp;
“Gitme yâ Resûlallah, hazretine zarar gelir” der.
Resûl aleyhisselâm:
“Ben, Abdullah'ın oğlu Muhammed'im. Tek başıma da olsa giderim” buyurur.
O sırada Hazret-i Abbas yetişir.
O, sesi gür bir kişidir.
Gâzilere seslenir ki:
“Ey Resûlün Eshâbı! Nereye gidersiniz? Bakın burada yalnız kaldı Peygamberimiz”
Gâziler bu sesi duyarlar.
Ve derlenip toparlanırlar.
Anlamışlardır hatâlarını.
Tevâzûya bürünürler.
Kırık kalple saldırırlar bu kere.
Yardım gelir, kavuşurlar zafere...
.Dünya, müminlere zindandır!
01-04-2022 02:00
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, üstüne kıymetli bir elbise giyer.
Cins bir ata biner.
Sırtına da muhteşem bir şal alır, çıkar yola...
Heybet ve saltanatla giderken, onu bir Yahûdî görür birden.
Sırtında, bir denk çalı diken.
Geçer atının önüne ve;
“Duuur!” diye seslenir.
Durunca sorar:
“Ey Gavs, sizin peygamberiniz; (Bu dünya, mümine zindan, kâfire Cennettir) demiş, öyle mi?’
“Evet, öyle buyurmuş.”
“Nasıl olur? Yâni sen şu saltanatınla zindandasın, ben de şu perîşan hâlimle Cennetteyim öyle mi?” der.
Mübârek iner attan.
Sağ kolunu ona doğru uzatıp:
“Bak, ne görüyorsun?” der.
Yahûdî bakınca Cenneti görür.
Gavs-ı âzam da içindedir.
Sonra sol kolunun içini gösterip;
“Ne görüyorsun?” diye sorar.
Yahûdî, “Cehennemi” der.
Ve titremeye başlar!
Zîra Cehennemde yanarken görmüştür kendisini.
Gavs-ı âzam sorar:
“Sen, burada neredesin?”
“Cennetteyim” der.
Ve ellerine yapışıp;
“Vallahi o söz doğru. Biz burada Cennetteyiz, siz zindandasınız” der.
Okur şehâdeti, Müslüman olur!
.Duâ et, zengin olayım!.."
02-04-2022 02:00
Sa’lebe, asr-ı saâdette yaşar.
Bir gün Resûlullaha gider ve;
“Yâ Resûlallah, duâ et de ben zengin olayım” der.
Efendimiz îkaz ederler:
“Hayırlısını iste!”
“Hayır, duâ et zengin olayım. Bıktım bu fakirlikten” der.
Peygamberimize “Hayır” der.
Bu sözüyle küfre düşer zâten.
Efendimiz ikinci kez îkaz eder:
“Sen hayırlısını iste!”
“Hayır, duâ et zengin olayım”
Efendimiz son kez îkaz ederler:
“Bak ben peygamberim, duâ edersem kabul olur. Ama sen üzülürsün, hayırlısını iste!”
O yine der ki:
“Duâ et zengin olayım!..”
Resûlullah duâ buyururlar.
O da, zengin olur.
Malları katlanarak artar.
Sürülerini almaz olur ağıllar.
Şehir dışında bir çiftlik açar.
Artık namaza da gelmez olur.
Ve o sene, zekât (farz) olur.
Resûlullahın emriyle zekât memuru Sa'lebeden zekât ister.
Ancak o; “Düşüneyim” der.
Memur az dolaşır, tekrar gelir.
Sa'lebeninse niyeti bozuktur.
“Ne zekâtı! Siz düpedüz haraç istiyorsunuz. Ben bu malı sizin için mi kazandım?” der.
Dünyasını da âhiretini de yıkar!..
Sonsuz ateşe atar kendini.
Memur döner, durumu arz eder.
Efendimiz buyurur ki:
“Sa'lebeye yazıklar olsun!”
.Eshâbım hasta olmaz!"
03-04-2022 02:00
Peygamber Efendimiz, Rum imparatoruyla mektuplaşırlardı. Hediye gönderirlerdi birbirlerine.
Bir gün yine Heraklius’tan bâzı hediyeler gelir.
Ama farklıdır biri.
Bir hekim (doktor) göndermiştir bu kez.
Bu kişi Resûlullaha gidip;
“Efendim, imparator beni size hizmet için gönderdi. Burada istediğiniz kadar kalıp hastalarınıza bedava bakacağım” der.
Resûlullah memnun olur.
“Hoş geldiniz” buyurur.
Sonra emreder Eshâba.
Ona, bir (ev) verirler.
Her gün nefis yiyecek getirirler.
Adam yer, içer, hasta bekler.
Ama hiç gelen olmaz.
Günler, hattâ aylar geçer.
Hiç kimse uğramaz.
Resûlullah’a gidip;
“Efendim, buraya hizmet için geldim. Ama bugüne kadar tek bir hasta gelmedi. Sıkılmaya başladım” der ve geri gitmek için izin ister.
Efendimiz, ona;
“Sen bilirsin! Daha kalırsan sana hizmet ederiz. Gidersen de uğurlar olsun. Ama şunu bil ki, yıllarca da kalsan sana hasta gelmez” buyurur.
Adam, (niçin?) deyince;
“Çünkü Eshâbım hasta olmaz. Dînimiz bize hasta olmamak yolunu göstermiştir. Şöyle ki, eshâbım çok temizdir. Acıkmadan sofraya oturmaz, doymadan kalkarlar” buyurur.
.Karıncayı kendime örnek aldım!"
04-04-2022 02:00
Timûr Hân dünya çapında bir devlet adamıdır.
Ve büyük bir kumandandır.
Bir gün, bir sevdiği sordu ona;
“Başarınızı neye borçlusunuz?”
“Bir karıncaya” dedi.
Ve şu hâdiseyi anlattı ona:
Gençliğimde bir savaşa girmiştik.
Aslında kuvvetliydik ama yenildik.
Ordumuz perîşan oldu!
Her birimiz bir tarafa dağıldık.
Bir duvar dibinde çöküp kaldım.
Ne yapacağımı düşünüyordum ki, bir karınca ilişti gözüme. Baktım, ağzında koca bir buğday tanesi, duvara tırmanıyor.
Belli ki duvardan aşıracaktı onu.
Ama başaramıyordu.
Yarıya kadar tırmanıyor, sonra aşağı düşüyordu.
Tekrar tırmanıp yine düşüyordu.
Ama hiç yılmıyordu.
Merak edip saydım.
Tam yetmiş defâ tırmandı.
Hepsinde de aşağı yuvarlandı.
Yetmiş defâ düşmesine rağmen, vazgeçmedi hedefinden.
Ne azîm vardı onda.
Hem de ne kararlılık.
Ama başardı sonunda.
Bu azmine hayran kaldım.
İbret ve ders aldım.
Kendi kendime;
“Karınca kadar da olamaz mıyım?” dedim.
O günden sonra yılmadım bir işte.
Âlimlerin duâsını aldım.
Rabbime dayandım, Ona güvendim.
Çalıştım ve biiznillah hep başardım...
."Emri başım gözüm üstüne!"
05-04-2022 02:00
Timûr Hân bir gün adamlarıyla oturmuş, âlim ve velîlerden konuşurken, ileriden bir grup insanın geçtiğini gördüler.
Sorup araştırdılar.
Meğer büyük Velî Seyyid Emîr Külâl (Gilâl) ve talebeleriymiş.
Timûr Hân, âlim ve velîleri çok sever ve sayardı.
Koşup yetişti bu büyük zâta.
Ve edeple yaklaşıp dedi ki:
“Efendim, duânıza muhtâcım.”
Büyük velî, ona duâ etti ve;
“Sana, ileride çok mühim işler düşecek. Hepsinde muvaffak olacak ve bu koca ülkeyi mülküne katacaksın” buyurdu.
Ve yoluna devam etti.
Aradan bir müddet geçti.
Bir gün bir talebeyi çağırıp;
“Süratle Emîr Timûr'a git. Oturuyorsa kalksın, ayaktaysa, ordusunu alıp Hârezm'in fethine gitsin. Oradan Semerkand'a yürüsün! Velîlerin ruhları Onunla berâberdir” buyurdu.
Talebe, “Başüstüne” dedi.
Ve koştu Emîr Timûr'a.
Hocasının emrini iletti aynen.
Timûr Hân bu haberi alınca;
“Emri başım gözüm üstünedir” dedi.
Ve ordusunu alıp hareket etti.
Önce Harezm'e yürüyüp fethetti.
Sonra Semerkand'ı kattı ülkesine.
Hiç de zorlanmadı.
Nitekim büyüklerimiz;
"Evliyânın himmeti, dağı bile devirir" buyurmuşlardır...
.Koca sultan böyle ne yapıyor?..”
06-04-2022 02:00
Timûr Hân, âlim ve velîleri çok sever ve hürmet gösterirdi. Seyyidlere saygılıydı.
Evliyâ türbelerine giderdi.
Onları ziyâret ederdi.
Ahmed Yesevî hazretlerinin kabri üzerine mükemmel bir türbe yaptırmıştır.
Behâeddîn-i Buhârî hazretlerini de çok severdi.
Bir gün Buhâra caddesinden geçiyordu ki bâzı kimselerin halı silkelediklerini gördü ileride.
Yaklaşıp sordu ki:
“Bu silkelenen halılar kimin?”
“Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin halılarıdır” dediler.
Çok duygulandı.
Hazîne bulmuş gibi sevindi.
Bereketlenmek istedi tozlarla.
Atından inip, edeple yaklaştı.
Tevâzû ile girdi tozların içine.
Misk ve anber sürünür gibi yüzüne gözüne sürdü o tozları.
Büyük bir zevk aldı bundan.
Onu böyle görenler;
“Koca sultan böyle ne yapıyor?” diye çok merak ettiler.
Ama o, ne yaptığını biliyordu.
İşte onun, Allah dostlarına gösterdiği bu hürmet ve onlara beslediği muhabbet sâyesindedir ki zaferle çıktı girdiği her savaştan.
Vefat ettiği gündü.
Velîlerden biri Onun hakkında;
“Timûr öldü, îmânı da beraber götürdü” demiştir.
."Biz Timûr Hân’dan râzıyız"
07-04-2022 02:00
Timûr Hân, Seyyid Emîr Külâl (Gilal) hazretlerinin sohbetinde bulunmuş ve mânevî evlâtlığa kabul olunmuştu.
Kendisi Semerkant'taydı.
O zât ise Buhâra'da.
Bir gün bu zâta;
“Buhâra'ya gelmemize izin var mıdır? Eğer yoksa kendileri gelse, zîra çok özledik” diye haber gönderdi.
O da oğlu Emîr Ömer'e;
“Biz Timûr Hân'dan râzıyız ve ona duâcıyız. Lâkin buraya gelmesi uygun olmaz. Biz de oraya gidemeyiz. Semerkant'a git, bunu bildir ve ona de ki ölmeden önce âhirete yarar iş yapsın!” diye emretti.
Emîr Ömer de gitti.
Ve bunu nakletti kendisine.
Koca Sultan:
“Emirleri baş göz üstüne! Buhâra'nın mülkünü onun emrine vermek istiyorum. Lütfen kabul etsin” diye ricâ etti.
Emîr Ömer başını kaldırdı:
“Babam bunu kabul etmez.”
“Filân şehri ona vereyim.”
“Bunu da kabul etmez.”
“Bana bir emileri var mı?”
“Var. Ölmeden önce âhirete yarar iş yapmanızı emrediyor!"
“O yarar iş nedir acabâ?”
“Babamdan duymuştum.
(En kârlı iş Resûlullahın yolunda olmaktır. İslâma uyan iki cihanda da rahat eder) buyurmuştu.”
."Ben insanlara gönderilen son Peygamberim"
08-04-2022 02:00
Vaktâ ki İslâmiyet geldi.
Allahü teâlâ, meâlen; "Ey Resûlüm! Sen, en yakın akrabânı Allahın dînine dâvet edip âhiret azâbıyla korkut" buyurdu.
Efendimiz bu emri aldı.
Akrabâlarını toplayıp;
"Ey Abdülmuttalip oğulları! Ben sizi, O’ndan başka İlâh olmayan, bir olan, eşi ortağı bulunmayan Allahü teâlâya îmân etmeye dâvet ediyorum. Ben O’nun, bütün insanlara gönderdiği son Peygamberiyim" dedi.
Fâtıma binti Esed (radıyallahü anhâ) hemen îmân etti.
Çocukları da îmân ettiler
Efendimiz, daha sonra;
“Hanginiz bana tâbi olup yardımcım olur?" diye sordu.
Hazret-i Alî kalktı hemen.
Resûl-i Ekrem ona;
"Sen otur!" buyurdu.
Aynı suâli üç defâ tekrarladı.
Üçünde de Hazret-i Alî kalkıp;
"Yâ Resûlallah! Her ne kadar yaşça küçük isem de, ben sana yardımcı olurum" dedi.
Henüz onüç yaşındaydı.
Onun bu yiğitçe cevâbı, Resûl-i Ekrem Efendimizi son derece sevindirdi.
İşte Allahü teâlâ, Hazret-i Fâtıma binti Esed'e böyle sâlih bir evlât vermişti.
Efendimiz hazreti Fâtıma için;
"O benim annemdi" buyurdu...
.Kendin aç iken beni doyururdun!"
09-04-2022 02:00
Zaman akıp gitmiş, Fâtıma binti Esed'in (radıyallahü anhâ) ömrü sona ermişti.
Nihâyet vefat etti.
Efendimiz, gömleğini çıkarıp Fâtıma binti Esed'e kefen yaptı.
Cenaze hizmetini gördü.
Namazını kıldırdı.
Sonra Eshâba dönüp;
"Allahü teâlânın emriyle, yetmiş bin melek onun cenaze namazına katıldı" buyurdular.
Cenazesi kılınmıştı.
Artık defnedilecekti.
Resûlullah Efendimiz, bizzât kendileri kabre indiler. Kabir hayatının rahat olması için kabrin köşelerini genişletir gibi elleriyle işâret buyurdular.
Ve kabirden çıktılar.
Gözlerinden yaşlar aktı.
Hattâ kabre damladı.
Orada bulunan Hazret-i Ömer ve başkaları; Resûlullahın, Fâtıma binti Esed'den başka hiç kimseye böyle yapmadığını söyleyip hayretlerini ifâde ettiler.
Defin işi bitti, artık dağılacaklardı.
Efendimiz kabre döndü.
Ve bu hâtuna hitâben;
"Ey annem! Allahü teâlâ sana rahmet eylesin. Kendin açken beni doyurur, kendin giymez, beni giydirirdin. Yâ Rabbî! Annem Fâtıma binti Esed'i affet. Kabrini genişlet. Benim ve diğer Peygamberlerin hakkı için duâmı kabul et" diye duâ buyurdular.
."Allah ve Resûlü bize kâfidir"
10-04-2022 02:00
Feyrûz bin Deylemî (radıyallahü anh), Resûlullah’ın Peygamberliğini haber alınca Medîne'ye geldi.
Ve İslâmı kabul etti.
Peygamber Efendimize;
"Yâ Resûlallah! Biz uzaklardan gelip Müslüman olduk. Bize kim yardım eder?" diye sordu.
Resûl aleyhisselâm:
"Allah ve Resûlü" buyurdu.
Hazret-i Feyrûz da:
"Allah ve Resûlü bize kâfîdir" dedi ve ardından sordu:
"Yâ Resûlallah! Ben îmân ettim. Fakat nikâhım altında iki kız kardeş var, ne yapayım?"
Efendimiz buyurdu ki:
"Hangisini istersen onu tut. Hangisini istersen boşa!"
Hazret-i Feyrûz:
"Yâ Resûlallah! Biz üzümden (içki) yapıp içeriz. Allahü teâlâ ise içkiyi haram kılmıştır. Bu üzümleri ne yapalım?" diye sordu.
Efendimiz buyurdu ki:
"Kurutup kuru üzüm yapın."
"Peki kuru üzümü ne yapalım?”
“Onu da hoşaf yapıp için."
Hazret-i Feyrûz:
"Yâ Resûlallah! Biz soğuk bir memlekette yaşıyoruz. Bu yüzden buğdaydan yapılmış içki de içiyoruz" diye arz etti.
Resûlullah sordu:
"O sarhoş ediyor mu?"
"Evet, ediyor" deyince;
"Onu içmeyin!" buyurdular...
.Efendimiz çok üzüldüler!
11-04-2022 02:00
Araplar arasında bâzı kimseler Peygamberlik dâvâsına kalktı. Biri de Esved-i Ansî idi.
Peygamber Efendimiz bunu işitince çok üzüldüler!
Hazret-i Feyruz (radıyallahü anh) Yemen'de idi.
Bu haberi duydu.
Yanına iki arkadaş aldı.
Onlarla konuşup anlaştı.
Ve birlikte çıkıp Esved'in yattığı evin yakınına geldiler.
Duvarını deldiler.
Hazret-i Feyruz delikten girdi.
Esved'in yatağına yaklaştı.
Horladığını duydu.
Zîra kâfir, derin uykudaydı.
Sessizce yatağına yaklaştı.
Kılıcını kaldırdı.
Sessizce başını kesti.
Ve canını Cehenneme gönderdi.
Bir pislik temizlenmişti.
O gece yalancı Esved-i Ansî'nin öldürüldüğü, Efendimize malûm olmuştu.
Aradan bir gün geçti.
Efendimiz, Eshâbına;
"Dün gece, yalancı Esved-i Ansî sâlih bir Müslüman tarafından öldürüldü" diye müjdeyi verdiler.
Eshâb-ı kirâm sordular:
"Öldüren kimdir yâ Resûlallah?"
Efendimiz buyurdular ki:
"Feyruz bin Deylemî'dir."
Feyruz bin Deylemî'nin, yalancı Esved'in başını Peygamber Efendimize getirdiği de rivâyet edilir...
.“Evlât, bir ihtiyacın mı var?”
12-04-2022 02:00
Edirne Evliyâsından Velî Dede'nin birçok kerâmetleri vardır.
Biri şöyle:
Bir gece evine (hırsız) girer.
Ancak, adam ne bilsin bu evin, bir evliyâ zâta âit olduğunu.
Bir şeyler almak ister.
Ama hiçbir şey alamaz.
Daha doğrusu eşyalar gelmez.
En son, bu mübârek zâtın (cübbesi) ilişir gözüne.
Kuvvetle çeker.
Onu da alamaz.
Sanki bütün eşyalar, oldukları yere yapışmıştır.
Yahut çakılmıştır çiviyle.
Hiç böyle şey görmemiştir
Çaresiz eli boş çıkar.
Tam kapıdan çıkmıştır ki Velî Dede seslenir:
“Evlât, bir ihtiyacın mı var?”
Sesi duyup geri döner.
Mahçup ve başı yerdedir!
Velî Dede, cübbesini gösterip;
“Al şunu, hediyem olsun” der.
Adamcağız, ürkek adımlarla gider ve hafifçe tutar cübbeyi.
Cübbe kolaylıkla gelir eline.
Hayretten donakalır!
Zîra az önce, olanca kuvvetiyle asılmış ama ayıramamıştır onu yerinden.
İşte o zaman anlar bir evliya zatın evine girdiğini.
Pişmanlık içindedir.
Diz çöküp tövbe eder huzûrunda.
Ertesi gün dergâhta alır soluğu.
Katılır dervişler arasına...
.“Evin her tarafı dökülüyor efendi!"
13-04-2022 02:00
Edirne Evliyâsından Velî Dede, herkese karşı çok cömertti. Geleni gideni çoktu.
Hânesi de genişti.
Ama biraz eskiydi.
Hanımı, bir gün buna; “Efendi, gelenimiz gidenimiz çok. Şu harap evimizi bir tâmir ettirsek, bak her tarafı dökülüyor” dedi.
Mübârek ona bakıp;
“Neresi dökülüyor hanım, haydi göster!” dedi.
Kadıncağız;
“İşte bak!” diyecek oldu.
Ama şaşırdı birden!
Zîra harap diye gösterdiği (ağaç) direk, (altın) olmuştu.
Işıl ışıl parlıyordu önünde.
Kadın anladı hatâsını!
“Affet efendi, bir daha senden bir şey istemeyeceğim” dedi.
Ve tekrar baktı o direğe.
Bu defâ onu (ağaç) olarak gördü.
● ● ●
Velî Dede bir sohbetinde;
“Öyle yaşayın ki, âhirette hiç mahçup olmayasınız” dedi.
Bir gün de gençler sordu:
“Efendim, Cennette Allahü teâlâyı görecek miyiz?”
Cevâbında;
“Evet, mümin olanlar Cennette Allahü teâlâyı göreceklerdir. Fakat Onu, nasıl olduğu bilinmeyen görmekle görecekler. Nasıl olduğu bilinmeyeni, anlaşılamayanı görmek de, nasıl olduğu anlaşılamayan bir görmek olur” buyurdu.
."Elimden tutan sendin!.."
14-04-2022 02:00
Evliyâdan Şücâeddîn Karamânî hazretlerinin kabri, Edirne'nin Debbağlar mahallesindedir.
Mübârek bir zâttır.
Kerâmetleri anlatılır.
İkinci Murad Hân zamanında yaşamış bu güzel yörede.
Hâl sâhibi bir kişiymiş.
Ve gizlermiş kendisini.
Ancak bir gün, garip bir hâdise olur ve açığa çıkarır onu.
Şöyle ki:
Sultan İkinci Murad Hân bir gün abdest tâzeleyecektir.
Çıkar avluya.
Ancak ayağı kayar birden.
Tam düşerken biri peydah olur.
Ve yapışır onun elinden.
O da düşmekten kurtulur.
Ve bir anda gözden kaybolur o zat...
İyi de, kimdi acaba?
Çağırır Edirne'nin bütün (sâlih) kimselerini.
Her birine tek tek bakar.
Ama göremez aradığı zâtı.
İyice artar merakı.
Bütün Edirne halkını toplar.
Gelenlere tek tek bakar.
Şücâeddîn Efendi de halkın arasındadır.
Sultan, bir bakışta tanır onu.
“Sendin!” der. “Elimden tutan sendin!”
Hürmetle alır, götürür sarayına.
“Bir arzûnuz var mı?” diye sorar.
O, bir (dergâh) ister sultandan.
Murad Han; “Derhâl!” der.
Ve bir (mescit) yaptırır adına.
Bir de (dergâh) tabii...
.İslâmiyet 'namaz' demektir...
15-04-2022 02:00
Şücâeddîn Karamânî hazretleri, hâl ehli bi zâttır.
Bir gün talebesine;
“Bir kul ki, günah işlediğinde yüreği sızlamıyorsa, ölüm ve hesap aklına gelmiyorsa, hele kul hakkından korkmuyorsa, o kişi allâme de olsa azaptan kurtulamaz!” buyurur.
Bir gece çok ibâdet yapar.
Sabaha yakın uyuyakalır.
Uyandığında güneş doğmuştur.
Ve namazı kazâya kalmıştır.
Başlar ağlamaya!
Yakınları; “Efendim, niçin bu kadar üzülüyorsunuz? Bilerek kazâya bırakmadınız ki” derler.
Onlara sertçe bakıp;
“Bilmez misiniz ki İslâmiyet namaz demektir. Bir vakit namazım kazâya kalacağına, bin defâ ölmeyi tercîh ederim” buyurur.
Bir sohbetinde de;
“Kâfirler, hesaptan sonra Cehenneme girecek ve o azapta ebedî kalacaklardır. Müminler ise Cennete girecek ve Cennet nîmetlerinde sonsuz olarak kalacaklardır” buyurur.
Dinleyenler;
“Günahı sevâbından çok olan müminlerin hâli nedir efendim?” diye sorarlar.
Onlara cevâben;
“Onlar Cehenneme girip bir müddet azap görseler de, Cehennemde sonsuz kalmayacaklardır” buyuru
.Takvâ sâhibi kullar öfkelenmez!
16-04-2022 02:00
Abdülazîz Dehlevî hazretleri, bir gün sevdiklerine; “Öfke, aklı örter” buyurur.
Ve şu menkıbeyi anlatır:
Hükümdar Me'mun, eve gelir.
Ve emreder hizmetçiye:
“Bana yemek getir!”
Hizmetçi çorbayı getirirken düşer.
Ve çorba Sultanın üzerine dökülür.
Hükümdar fenâ hiddetlenir!
Hizmetçiye bağırır, çağırır!
Hattâ dövmek için fırlar ayağa!
Ancak hizmetçi akıllıdır.
Güler yüzle Ona dönüp;
“Bir dakîka Sultânım, acele etmeyin. Dînin emri üzere amel edin!” der.
Hükümdar indirir elini.
Hizmetçi bu sefer;
“Bakın efendim, Hak teâlâ; (Takvâ sâhibi kullar öfkelenmezler) buyuruyor” der.
Sultan, teskîn olur ve der ki:
“Peki, ben de öfkelenmiyorum.”
Böyle der ve yerine oturur.
Vazgeçer dövmekten.
Hizmetçi, bu kere;
“Sultânım, âyetin devamı var. Allahü teâlâ; (Onlar kusurları affederler) buyuruyor” der.
Hükümdar az daha yumuşar.
“Peki, ben de seni affettim” der.
“Sultânım, iş bitmedi. Hak teâlâ; (Biz, ihsân edenleri çok severiz) buyuruyor” der.
Sultan başlar gülmeye.
Bir kese (altın) getirtir.
Verir hizmetçisine...
."Kalp kırana feyiz gelmez evlat!"
17-04-2022 02:00
Abdülazîz Dehlevî hazretleri şu menkîbeyi anlatır:
Bir genç medreseye gider.
Gece gündüz çalışır.
Ama hiç ilerleyemez.
Hocası sorar bu gence:
“Evlât, çok çalışıyorsun ama ilerleyemiyorsun değil mi?”
“Evet hocam.”
“Sebebini biliyor musun?”
“Hayır efendim, bilmiyorum.”
“Dinle öyleyse. Sen buraya gelirken yolda bir kişiyle münâkaşa edip kalbini incittin. Hâlbuki kalp kırana feyiz gelmez” buyurur.
Delikanlı sorar:
“Peki ne yapayım hocam?”
“Gidip ondan af dileyeceksin. Affederse ilerlersin.”
Genç “Başüstüne hocam” der.
Ve gidip adamla helâlleşir.
O gün yüksek dereceye ulaşır...
● ● ●
Bir gün de bâzı gençler;
“Efendim, kelime-i şehâdetin mânâsı nedir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Bunun mânâsı, (Görmüş gibi bilir ve inanırım ki, Allahü teâlâdan başka ibâdet ve itâat olunmaya hakkı olan hiç ilâh, hiçbir kimse yoktur ve yine görmüş gibi biliyor ve inanıyorum ki Muhammed aleyhisselâm Allahü teâlânın hem kulu, hem de Peygamberidir) demektir” buyurdu.
.Haydi, dîninden dön!”
19-04-2022 02:00
Habbâb bin Eret (radıyallahü anh), kalbi Allah sevgisiyle yanan bir sahâbîdir.
İlk îmân edenlerdendir.
Müşrikler, onun îmân ettiğini öğrenince deliye döndüler.
Ne yapacaklarını şaşırdılar.
Ve işkenceye başladılar!
Önce gömleğini çıkardılar.
Kızgın kuma yatırdılar!
Ve kızgın taşları alıp, çıplak vücuduna bastırmaya başladılar.
Bir yandan da bağırıyorlardı:
“Haydi, dîninden dön!”
“Lât ve Uzzâ'ya inan!”
“Muhammedi inkâr et!”
Ama hepsi de nafile.
Hazret-i Habbâb dişlerini sıktı.
Ve insanüstü bir metânetle;
"Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resûlullah!" diye haykırdı.
Zalimler öfkeden çıldırdılar!
● ● ●
Bu defâ, sert ve iğne dikenli çalılarla çıplak vücudunu taradılar.
Kanlar içinde kaldı vücudu.
Ama o, yine aldırmadı.
Yine Rabbini andı:
“Allah!.. Allah!.. Allah!..”
Sâhibesi Ümmü Enmar, her akşam ateşte ısıtıp nar gibi kızdırdığı bir demir çubukla başını dağlıyordu!
Daha neler, neler!
Gûya dîninden döndürecekti.
Peki muvaffak olabildi mi?
Tabii ki hayır!
Ne onu döndürebildi, ne de bir başkasını...
.Başını ateşle dağlatırsan geçer!"
20-04-2022 02:00
Habbâb bin Eret (radıyallahü anh), îmân edince sâhibesi müşrik Ümmü Enmar ve diğer müşrikler deliye dönüp hemen işkenceye başladılar.
Türlü eziyetler yaptılar.
Dövdüler, tekmelediler.
Bir gün de bir meydana yığdıkları odunları ateşlediler.
Sonra onu tuttular.
Ve o ateşe attılar.
Hâlbuki ateş Allahın emrindeydi.
Hazret-i İbrâhîm'i yakmamıştı.
Hazret-i Habbâb'ı da yakmadı.
Korkunç ateş söndü birden!
Yorumları hazırdı:
"Sihir!.."
Böyle dediler.
Ve işkenceye devam ettiler.
Fakat eden bulur demişler ya.
Zâlim Ümmü Enmar'ın başına şiddetli bir ağrı saplandı bir gün! Öyle ki, hekim, ilâç yetmiyordu.
Yerleri tırmalıyordu.
Bir gün müşrikler;
"Başını ateşle dağlatırsan, o şiddetli ağrı geçer" dediler.
Zâlim kadın, Habbâb'ı çağırıp;
“Şu seni dağladığım demir çubuğu ateşte iyice kızdır da getir!" dedi
Habbâb sordu ki:
"Onu ne yapacaksın?"
"Başımı dağlayacaksın!" dedi.
Hazret-i Habbâb:
"Peki olur" dedi.
Ve başladı işe.
Bu sahâbînin işi buydu artık...
.İşkence üstüne işkence!..
21-04-2022 02:00
Habbâb bin Eret'in (radıyallahü anh) îmân etmesine, müşrikler önce aldırış etmediler.
Fakat her geçen gün îmân edenlerin sayısı artıyordu.
Müşrikler mecbur kaldı.
Hazret-i Habbab'a daha fazla eziyet etmeye başladılar!
İşkence üstüne işkence!
Merhametten mahrum ve şefkatten nasipsiz olan bu gaddar kişiler, Hazret-i Habbab'ın gözü önünde büyük bir (ateş) yaktılar.
Onu ateşin üstüne yatırdılar.
Ayaklarıyla da bastırdılar.
Ama O, îmânından, Allah ve Resûlünün sevgisinden zerre miktarı tâviz vermedi.
Her an, o sevgiyle yaşadı.
Ama işkenceler devam etti.
Son haddine vardı.
Artık dayanamıyordu!
Bir gün Efendimize;
"Yâ Resûlallah, işkencelerden kurtulmamız için bize duâ buyurun" dedi.
Efendimiz “Peki” dediler.
Ve mübârek ellerini açıp;
"Sizden önceki ümmetler içinde öyle kimseler vardı ki vücutları demir taraklarla kazınırdı, testereyle tepesinden ikiye bölünürdü de yine dinlerinden vazgeçmezlerdi" diye buyurdular.
Şefkatle sırtını okşadılar.
Ve Ona duâ buyurdular.
O vakit acısı dindi ve bitti.
Artık hiç acı duymuyordu...
."Her şeyden vazgeçerim, ondan vazgeçmem!"
22-04-2022 02:00
Habbâb bin Eret’in (radıyallahü anh), azgın müşrik olan Âs bin Vâil’den bir miktar alacağı vardı.
Bir gün gidip, bunu istedi.
Müşrik, kendisine:
“Muhammed'i inkâr etmedikçe alacağını vermem" dedi.
Hazret-i Habbâb:
"Vallâhi ben ölünceye kadar ve öldükten sonra Sevgili Peygamberimi inkâr etmem. Her şeyden vazgeçerim, ondan vazgeçmem" dedi.
Böyle bir îmân sâhibiydi.
Âs bin Vâil kâfiri onu dinledi.
Ve kendisine sordu ki:
"Öldükten sonra dirilecek miyiz?”
Hazret-i Habbâb:
“Elbette dirileceğiz” dedi.
O vakit alçak kâfir;
“Öyleyse, o zaman malım da, evlâdım da çok olacak. Borcumu sana o gün öderim" dedi.
Maksadı İslâmı alaya almaktı.
Fazla zaman geçmedi.
Tâhâ sûresi geldi.
Allahü teâlâ, Meryem sûresinden üç âyet-i kerîme gönderdi ki, meâlen;
“Âyetlerimizi inkâr eden o adamı gördün mü? Biz onun dediğini yazacağız ve azâbını da çoğalttıkça çoğaltacağız" buyuruyordu.
Evet, cevap tez gelmişti.
Hem de Rabbimizden.
Hazret-i Ömer'in kız kardeşi Fâtıma ile kocası Saîd, bunu yazdırıp Habbab bin Eret'in evinde, bunu okuyorlardı...
."Müjde yâ Ömer! Bu nimet sana nasip oldu..."
23-04-2022 02:00
Ömer bin Hattâb (radıyallahü anh) henüz Müslüman olmamıştı
Müminler çoğalıyordu.
Buna mâni olamıyorlardı.
Ne yapacaklarını şaşırdılar.
Ebû Cehil, Efendimizin mutlaka öldürülmesini düşünüyordu.
Bundan başka çâre yoktu.
Hemen kavmini topladı.
Ve bu fikrini onlara söyledi.
Herkes heyecanlandı.
Ömer bin Hattâb, bu iş için kılıcını kuşandı ve düştü yola.
Güyâ Resûlullahı öldürecekti.
Yolda birine rastladı.
Ve ondan, kız kardeşinin ve eniştesinin (îmân) ettiğini öğrendi.
Ve o eve gidince olanlar oldu.
Kalbinde îmân güneşi parladı.
Eshâbdan Habbâb bin Eret, o anda o evdeydi ve yeni nâzil olan Tâhâ sûresini okuyorlardı.
Ömer bin Hattâb'da îmân alâmeti görüp, gizlendiği yerden çıktı.
Ve yüksek sesle (tekbîr) söyledi.
“Allahü ekber!..”
Sonra hazreti Ömer'e dönüp;
"Müjde yâ Ömer! Resûlullah dün gece; (Yâ Rabbî, bu dîni Ebû Cehil ile yâhut Ömer ile kuvvetlendir) diye duâ etti. Bu nimet sana nasip oldu" dedi.
Birlikte evden çıktılar.
Onu Efendimize götürdü.
Ömer bin Hattab (radıyallahü anh), Hazret-i Habbâb'a daima sevgi ve hürmet göstermiş, hattâ halîfeliği sırasında bir gün onu, kendi yerine oturtmuştur.
.Herkesten duâ almaya bakın...
24-04-2022 02:00
Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmek ister.
Düğün günü gelir.
Çok koyun ve inek kesilir.
Ocaklar yanar, yemekler pişer.
Et kokuları mahalleyi sarar.
Ancak evin bitişiğinde, Müslüman, dul bir (kadın) yaşamaktadır.
Dört de yetîmi vardır.
Hepsi de günlerdir açtır.
Gider, düğünevinin kapısını çalar.
Kapı açılınca, (ateş) ister.
Hâlbuki ateş için gitmemiştir.
Yemek verirler diye ümitlenmiştir.
Fakat adam ateşperesttir.
Müslümanları sevmez.
Onun için kadına bir şey vermez.
Kadın döner, az sonra yine gider.
Yine eli boş döner.
Üçüncü gidişte, adam kadına acır.
Hâllerini anlamaya çalışır.
İner dehlize, kulak verir.
Yetimciğin sesini işitir.
“Anneciğim, bir daha git, belki şimdi bir şey verirler.”
Kadıncağız ağlamaklıdır!
“Yavrum, artık utanıyorum” der.
Adam bunu duyar, kalbi sızlar!
Bir sofra hazırlatıp o eve gönderir.
Dehlize inip, konuşmaları dinler.
Yetimlerin en küçüğü;
“Yâ Rabbî, o nasıl bize ikrâm ettiyse, sen de ona ikrâm et, îmânla şereflendir” diye duâ eder.
Ardından;
“Âmiiin, âmiiin” sesleri yükselir.
O anda ateşperestin kalbi değişir.
Söyler şehâdeti, îmânla şereflenir...
.Muvaffak olmak için ne lâzım?
25-04-2022 02:00
Hazret-i Ömer radıyallahü anh, ordu tertip edip cihâda sevk eder.
Komutan Sa'd bin Ebî Vakkas'tır.
Ancak düşman çok güçlüdür.
Halîfe mektup yazar.
Ve gönderir komutana:
Mektupta;
“Yâ Sa'd, düşmandan korkma, Allah’tan kork. Askerin arasında günah işleyen varsa, onu ordudan at. Yoksa sana imdâd-ı ilâhî erişmez” diye yazmıştır.
● ● ●
Bir gün de Hazret-i Ömer, bir kaleyi muhâsara eder, kuşatır.
Ama kale düşmez.
Uğraşırlar didinirler.
Bir türlü düşüremezler.
Hazret-i Ömer;
“Ey Gâziler! Bu kale çoktan düşmeliydi. Düşmediğine göre, aramızda bir günah işleyen var. Her kimse vazgeçsin o günahtan” der.
Gâziler üzülür ve ağlaşırlar!
Herbiri kendinde arar bu hatâyı.
Nihâyet erlerden biri arz eder ki:
“Suçlu benim efendim!”
Sorar halîfe:
“Ne günah işledin?”
“Bir gece teheccüde kalktım. Karanlıkta misvakımı bulamadım. Misvaksız aldığım abdestle namaz kıldım. Lütfen affedin” der.
Hazret-i Ömer buyurur ki:
“Peki evlâdım! Tövbe et. Bir daha terk etme bu sünneti.”
O er, “Başüstüne” der.
Ve ilk hücûmda kale düşer.
.Ücretinden fazla para ver!"
26-04-2022 02:00
Büyük âlim ve velî İkrime hazretlerinin, yevmiyeyle çalışan bir işçisi vardı.
Akşam bir talebesine;
“Buna fazla ücret ver" dedi.
O da ücretinden fazla verdi.
Ama işçi almadı.
Ve ayrılıp gitti.
Hazret-i İkrime;
"Koş yetiş, şimdi alır" dedi.
Dediği gibi işçi parayı aldı.
Talebe, merak etti bunu.
Hikmetini sorunca, buyurdu ki:
“Önce umuyordu, alsaydı tevekkülüne zarar verirdi. Ama ayrılıp gidince bu düşünce onda yok oldu. Alması tevekkülünü bozmayacağı için aldı.”
"Tevekkül nedir hocam?”
"Tevekkül, rızkın Allah'tan olduğuna inanmaktır" buyurdu.
● ● ●
Bu velînin bir sevdiği anlatıyor:
Bu zât hârikulade hâl sâhibiydi.
Şöyle ki:
Ona hep gaybdan rızık gelirdi.
Yanındakiler de bunu görürdü.
Bir seccâdesi vardı.
Onda namaz kılardı.
Başka şeye de yarardı.
Hizmetçileri ihtiyaç için para istediklerinde, alacakları şeyleri onlara sorar, o kadar parayı seccadenin altından alır, onlara verirdi.
Başka zaman hizmetçiler seccadenin altına baktıklarında bir şey bulamazlardı...
."Bu gördüğünü ben hayattayken kimseye anlatma!"
27-04-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini sevenlerden Abdülkâdir isminde bir pamuk tüccarı şöyle anlatıyor:
Efendi Baba ile Eyüp Câmii’nde bir gün beraberdik.
Öğle namazını kıldık.
Birlikte dışarı çıktık.
Ve Hazret-i Hâlid'in türbesine girip bir kenarda oturduk.
Efendi Baba;
“Bana sokul ve gözlerini kapat!” buyurdu.
Ben de öyle yaptım.
Gözlerimi kapatınca, Hazret-i Hâlid bin Zeyd’i gördüm karşımda.
Uzun boylu ve heybetliydi.
Kalkıp elini öptüm hürmetle.
İkisi bir şeyler konuştular.
Ben bir şey duymuyordum.
Sadece seyrediyordum.
Bir müddet sonra;
“Gözünü aç!” buyurdu.
Açınca, Hazret-i Hâlid kaybolmuştu gözden.
Efendi Baba ile ikimiz yan yana oturuyorduk.
Sonra dışarı çıktık.
İkindi ezânı okunuyordu.
Efendi, bana dönüp;
“Neler gördün?” diye sordu.
Aynen arz ettim.
Kulağıma eğildi.
“Ben hayatta oldukça, bu gördüğünü kimseye söyleme!” buyurdu.
Ben hemen;
“Başüstüne efendim” dedim.
O vefat ettiği için anlatıyorum...
.Sen iyi bir muhasebeci olursun!"
28-04-2022 02:00
İslâm âlimlerinin büyüklerinden büyük Velî Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin yakınlarından bir Âbidîn Bey vardı.
Bu kimse vefat etti bir gün.
Teçhîz ve tekfînini yaptılar.
Sonra onu tabuta kaydular.
Kabrine doğru götürüyorlardı.
Abdülhakîm Arvâsî'nin evi de o yol üzerinde ve o yoldan yüksekçe bir setin üstündeydi.
Nihâyet cenâze geldi.
O evin hizâsından geçerken, Abdülhakîm Efendi, set üstünden bir nazar etti o giden tabuta.
Tabut ânında durdu.
Ve bir miktar bekledi.
Taşıyanlar çok gayret ettilerse de, bir milim götüremediler ileri.
Mıh gibi çakılmıştı sanki.
Büyük velî kısa bir duâ okudu.
Duâ bitince eliyle işâret edip;
“Haydi götürün!” buyurdu
Tabut yürümeye başladı.
● ● ●
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin Behîk adında bir torunu vardı.
Ve henüz çocuktu.
Bir gün bu torununa;
“Sen büyüyünce ne olacaksın?” diye sordu Mübârek.
O da cevâben:
“Kaptan olmak istiyorum” dedi.
O zaman büyük velî;
“Sen, iyi bir muhâsebeci olursun. Hem erkek, akşam olunca erken eve gelmeli” buyurdu.
Aradan yıllar geçti.
Behîk Bey muhâsebeci oldu...
.Çocuğunuzu çatıda görürseniz…
29-04-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin Akhisarlı bir talebesi, bizzât yaşadığı bir hâdiseyi anlatıyor:
Efendi'nin vaazına gitmiştim.
Oturup dinlemeye başladım.
Ama ben câmiye girip de oturunca, birden değiştirdi mevzûyu.
Ve bana bakarak:
Kardeşlerim, içinizden biriniz akşam eve gittiğinde görse ki, küçük oğlu evin damına çıkmış güvercin kovalıyor.
Hiç heyecana kapılmasın.
Çocuğa da bağırmasın.
Şefkatli bir sesle ve güzellikle;
(Evlâdım, gel bak sana şeker aldım) desin.
Çocuk gelince kucaklasın.
Ve içeri alsın.
Azarlayacaksa o vakit azarlasın.
Böyle yapmazsa çocuk ürker.
Ve çatıdan düşebilir maazallah...”
Nihâyet vaaz bitti.
Ben kalkıp eve gittim.
Bir de ne göreyim!
Bizim çocuk çatıya çıkmış.
Hem de güvercin kovalıyordu.
Birden heyecanlandım!
Hızla çatıya çıktım ve tam bağıracaktım ki, Efendinin sözünü hâtırladım.
Çocuğa bağırmadım.
Onu ürkütmeden, güzellikle ve yumuşak bir sesle; “Gel evlâdım, bak sana şeker aldım” diyerek yaklaştım.
Usulca kucakladım.
Ve sâlimen yere indirdim...
."Çocuğumuz hiç konuşamıyor!"
30-04-2022 02:00
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, büyük âlim ve evliyâdır.
Talebesinden biri anlatıyor:
Bir gün Efendi Baba ile câminin önünde oturuyorduk.
Dilsiz bir çocuk getirdiler huzûra.
On-on iki yaşında görünüyordu.
Ve hiç konuşamıyormuş.
Anne baba çok çâreler aramış.
Ama bulamamışlar.
Nihâyet o yere Abdülhakîm Arvâsî adında bir evliyâ zâtın geldiğini duymuşlar.
“Allah’tan ümit kesilmez” diyerek çocuğu kapıp acele getirdiler.
Efendi hazretlerine gösterip;
“Hocam, bu çocuğumuz konuşamıyor. Çok yerlere başvurduk, çâresini bulamadık” diye arz ettiler.
Efendi, çocuğa şefkatle baktı.
Eliyle başını okşadı.
Ve tebessümle sordu ki:
“Senin adın ne bakayım?”
Çocuk cevap verdi.
“Adım Ahmed'dir efendim.”
Bizler çok sevindik.
Ve şaşırdık hâliyle.
Zîra konuşamıyor demişlerdi.
Meğerse ilk defâ konuşmuş.
Annesiyle babası, gördüklerine inanamıyor, sevinçlerinden ne yapacaklarını, ne diyeceklerini bilemiyorlardı!
Ben de çok duygulanmıştım!
Teşekkür edip ayrıldılar.
Baktım, ikisi de sevinçlerinden ağlıyorlardı giderken...
."Evet, tıpkı söylediğin gibidir!"
01-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin yıllarca özel hizmetini yapmakla şereflenen Şâkir Efendi şöyle anlatıyor:
Efendi Baba ile, büyük velî Abdülfettâh-i Akrî hazretlerinin kabrini ziyârete gittik.
Ayakkabılarını çıkardı.
Kabristana çorapla girdi.
Sonra bana dönüp;
“Gözlerini yum ve ne gördüğünü bana söyle” buyurdu.
Gözlerimi yumdum.
O anda uzun boylu, heybetli, esmer ve çok nûrânî bir zât belirdi karşımda.
Gördüğümü arz ettim.
Efendi hazretleri;
“Evet, tıpkı söylediğin gibidir. O, İstanbul'daki en büyük üç evliyâdan biridir” buyurdu.
● ● ●
Efendi hazretlerinin yeğeni Fâruk Işık Bey de şöyle anlatıyor:
Bir gün balkondan taş zemîne düşmüştü bizim Nevzât. Koma hâlinde hastâneye yetiştirdik.
Aklî melekesini kaybetmişti.
Çok tabiplere gösterdik.
Bize; “Ümit yok” dediler.
Efendi’ye arz ettik.
“Bana getirin!” buyurdu.
Götürüp şefkatli kollarına teslim ettik Nevzât'ı.
Sevgiyle baktı ona.
Okuyup duâlar etti.
Çok şükür kavuştu şifâya.
Öyle ki, iz bile kalmadı o dertten
Hattâ avukatlık yaptı uzun yıllar...
.'Sipariş veren oldu mu bu ara?''
02-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini çok seven İlyas Efendi vardı.
Ayvansaray'da marangozluk işleri yapıyordu.
Bir gün yaşlıca bir kadın geldi bu zâtın dükkânına.
Kapı pencere siparişi verdi.
İlyas Efendi sordu kadına:
“Nasıl bir şey istiyorsun?”
Kadıncağız;
“Evim, tek odalı. İlâve bir oda yaptırıp ikinci odayı kirâya verip geliriyle geçineceğim” dedi.
Yine sordu ki:
“Nasıl ödeyeceksin?”
“Alacağım kira paraları ile.”
İlyas Efendi, olur veya olmaz diye bir cevap vermedi kadına.
“Peki, yarın konuşuruz” dedi.
Gâyesi Efendi Babaya sormaktı.
O gün gitti dergâha.
Oturup dinledi sohbeti.
Ama unutmuştu o şeyi sormayı.
Büyük Velî, sordu ona:
“İşler nasıl İlyas?”
“İyidir efendim” dedi.
Ama hâtırlayamadı yine.
“Müşteri geliyor mu bâri?”
“Hamdolsun, işsiz kalmıyoruz.”
Mübârek, hâtırlatmak İstiyordu.
Sordu yine:
“Peki bir şey sipariş veren oldu mu bu aralar?”
Yine hâtırlayamadı.
“Hayır efendim, olmadı” dedi.
O zaman büyük Velî;
“Bugün gelen kadının işini hâllediver” buyurdu.
."Bu zamanın kutbu hangi velîyse…"
03-05-2022 02:00
Bitlis'te bir kış günü bir genç köyden şehre gidecekti.
Atına atlayıp düştü yollara.
Fakat yolda tipiye yakalandı.
Öyle ki göz gözü görmüyordu.
Bir adım ileri gidemiyordu.
Geri de dönemiyordu.
Gözlerini kapayıp yalvardı:
“Yâ Rabbî! Bu zamanın kutbunu imdâdıma yetiştir!”
Gözünü açınca, birini gördü.
Nûrlu ve sevimli bir zâttı.
Eliyle işâret ederek;
“Şu taraftan gidersen, şehre ulaşırsın!” dedi.
Ve kayboldu gözden.
Genç, kurtulmuştu.
İyi de kimdi bu zât?
Bir türlü çıkaramadı.
Otuz sene sonra İstanbul'a geldi.
Namaz için Bayezid Câmii'ne girdi.
Bir hoca, kürsüde vaaz ediyordu.
Kendi kendine;
“Bu zâtı bir yerde gördüm" dedi.
Zihnini zorladı, çıkaramadı.
Vaaz bitti, Abdülhakîm Efendi doğruca bunun yanına geldi.
Ve kulağına eğilip sordu:
“Beni hâtırlayamadın mı?”
“Hayır, ama ben sizi bir yerde...”
“Hani Bitlis'te, otuz yıl önce”
“Evet efendim, galiba siz…”
“Hani tipiye yakalanmıştın da...”
“Tamam efendim, tipiden yolumu kaybetmiştim de, siz imdâdıma yetişmiştiniz” dedi.
Ve hürmetle sarıldı ellerine.
Büyük velî giderken, o ağlıyordu!
.Çok merak etmiştim bu zâtı!..
04-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin talebesi Tâhir Efendi şöyle anlatıyor:
Ben Kerkük'te tahsil görmüştüm.
Arabî ve fârisîyi iyi öğrenmiştim.
İlim meclislerinde söz sâhibiydim.
Bir gün yanıma bir dostum geldi.
“Ben büyük bir âlim tanıdım” dedi.
Sordum hemen:
“Kimmiş bu âlim?”
“Abdülhakîm Arvâsî” dedi.
Ve fazîletlerinden bahsetti.
“Onunla görüşebilir miyim?” dedim.
“Elbette” dedi ve ertesi gün götürdü beni o zâtın dergâhına.
Yolda, kalbimden;
“Ben de âlimim, ne kadar bilgili oluğumu o da bilmeli” diyordum.
Nihâyet huzûruna vardık.
Nûrlu ve heybetli bir zâttı.
Yanındaki sandalyeye oturdum.
Biz içeri girdiğimizde, bir şeyler anlatıyor, inci gibi ilim hikmet saçılıyordu dilinden.
Hiç duymadığım şeylerdi.
Yanında oturmaya hayâ ettim.
Zîra kendimi onun yanında çok (câhil) hissettim.
Ve yavaşca yere indim.
Sonra daha geriledim.
Sonra biraz daha.
Derken dış kapının yanına iliştim.
Orada rahat ettim ancak.
Buraya gelirken (bir şey) zannediyordum kendimi.
Meğer ne kadar (câhil) mişim.
Hattâ bir (hiç) mişim!..
Onun yanında anladım...
.O kitapları çıkardın mı evden?"
05-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini sevenlerden Tâhir Efendi anlatıyor:
Efendi Baba bir sohbetinde;
“Evliyânın huzûruna dolu giden, boş döner. Boş giden dolu döner” buyurdu.
Sonra bana dönüp sordu:
“Evinde zararlı kitap var mı?”
“Çok kitaplarım var” dedim.
Ve birkaçını saydım.
“Onları evden çıkar!” buyurdu.
“Peki efendim” dedim.
Eve varıp, tek tek baktım kitaplara.
Hiçbirini çıkarmaya kıyamadım.
Ama (Peki) demiştim.
İstemeyerek bir ikisini çıkardım.
Ve yattım, ama uyuyamadım.
Çünkü (Hepsini çıkar) buyurmuştu.
Uyuyup Efendi’yi gördüm rüyâda.
Sordu hemen:
“Tahir! Kitapları çıkardın mı?”
Uyanıp fırladım yataktan.
İki rekât namaz kılıp yattım.
Yine rüyâma girip heybetle geldi.
“Hâlâ çıkarmadın mı o kitapları evden?” diye çıkıştı bana!
Ter kan içinde uyandım!
Fırlayıp kalktım.
Ne kadar kitap varsa hepsini attım.
Ertesi gün gittiğimde sevinçliydiler.
Bana “İyi yaptın” dediler.
Onların yerine başka kitaplar verip;
“Bunları oku!” buyurdular.
“Başüstüne efendim” dedim.
Okuyunca, ilimden lezzet aldım.
Öbürlerini atmakla ne iyi etmişim.
Geç de olsa anladım.
."Sabri hasta mısın, neyin var?"
06-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini seven Sabri Bey anlatıyor:
Bir gün rahatsızlandım birden.
Acele hastaneye gittim.
“Apandisit” teşhisi koydular.
Ve ameliyat için gün verdiler.
O gün hastaneye gitmeden önce Efendi’ye uğradım.
Elerini öpüp oturdum yanında.
Bana şöyle bir bakıp sordu:
“Sabri, sen hasta mısın?”
“Biraz efendim” dedim.
“Neyin var?”
Ağrıyan yeri gösterdim.
O yere mübârek elini sürdü.
Ve “Burası mı?” buyurdu.
“Evet efendim” dedim.
O yeri biraz ovdu.
Tamamen iyileşmiştim.
Kırk beş sene oluyor.
Apandisit ağrısı görmedim bir daha.
● ● ●
Bir sohbetinde;
“Düşman karşısında bir farz namazı kılmak mümkün olduğu hâlde terketmek, yediyüz büyük günah işlemiş gibi günahtır. Velhâsıl Müslüman demek, her gün beş vakit namazını kılan insan demektir” buyurdu.
Dinleyenler:
“Namazı kazâya bırakmak için hiç özür yok mu efendim?” dediler.
Cevâbında;
“İki özür var. Biri uyumak, öbürü unutmaktır” buyurdu.
.Teyemmümü niçin öğretmiş?
07-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin sevdiklerinden Sabri Bey anlatıyor:
Efendi hazretleri bir gün teyemmümü anlattı bana.
Ne zaman yapılır?
Ve nasıl yapılır?
Hattâ bir (tuğla) getirip onun üzerinde bizzât göstererek tarif etti.
Sonra bana yaptırdı.
Sonra bir daha, bir daha…
Ve sordu bana:
“Sabri, iyice öğrendin mi?”
“Evet öğrendim” dedim.
İyi de niçin öğretmişti bunu bana?
Doğrusu merak etmiştim.
Bildiğim kadarıyla (su) olmayan yerlerde lâzım olurdu teyemmüm.
Bizse şehirdeyiz.
Ve her yerde su bulunuyor.
Bunu, yıllar sonra anladım.
Efendi’nin vefatından sonra.
O günün üzerinden otuz sene geçince ellerimde (egzema) ve (yaralar) çıktı bir ara.
Doktor, ilâç kâr etmedi.
Ne yaptıysam geçmedi.
Hattâ baş parmağımı kestiler bu yüzden.
Ameliyattan sonra;
“Ellerine su değdirmeyeceksin!” diye sıkı sıkı tembih ettiler.
İşte o zaman anladım bu işin hikmetini.
Her teyemmüm alışta onu hatırlıyor ve (Fâtiha) gönderiyorum mübârek rûhuna...
.Çimen, hiç gül olabilir mi?"
08-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin sevdiklerinden Tâhir Efendi anlatıyor:
Bir gün Efendi’ye gittim.
Yolda kendi kendime;
“Biz ne kadar uğraşsak da tasavvufta yükselemeyiz. Efendi'ye ricâ edeyim. Bize bir teveccüh etsin de yüksek derecelere yükseltsin” dedim.
Bu düşünceyle vardım huzûra.
Manolya ağacı vardı bahçede.
Çimenler büyümüştü.
Güller de açmıştı.
Efendi, manolyayı gösterip sordu:
“Tahir, şu ne ağacıdır?”
“Manolyadır efendim.”
“Bu nedir?”
“Gül efendim.”
“Peki, şunlar nedir?”
“Çimendir efendim.”
“Tâhir, bunların toprağı, suyu ve havası aynı da, boyları neden farklı acabâ, hiç düşündün mü?”
Ben sükût ettim.
O sordu yine:
“Şu çimene daha çok su, gübre ve ilâç verseler gül olur mu?”
“Olmaz efendim” dedim.
“Peki şu güle de çok su ve gübre verseler, manolya olur mu?”
“Olmaz elbette.”
“Demek ki bu farklılık, her birinin kendi istidâtlarından geliyor.”
“İstidât” kelimesinden anladım meseleyi.
Mahcup olmuştum!
“Bağışlayın efendim” dedim...
.'İmâm-ı Rabbânî’nin âşığıyım''
09-05-2022 02:00
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini sevenlerden bir kimse şöyle anlatıyor:
Bir gün bu büyük zâta;
“Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî mi yüksektir, yoksa İmâm-ı Rabbânî mi?” diye sordular.
Ben de o meclisteydim.
Ve çok merak etmiştim.
Kendi kendime;
“Acabâ nasıl bir cevap verecek?” diyordum.
Dikkatle dinledim.
Başladı Abdülkâdir Geylânî hazretlerini methetmeye:
“Gavs-ül âzam büyük velî idi.
Kim çağırsa imdâdına yetişirdi.
Onun duâsıyla ölüler dirilirdi.
Evliyânın hepsinden yüksekti.
Onun kalbinden feyiz yayılırdı.
Onu gören, Allahı hâtırlardı.
Sözleri hikmet saçardı.
Vaazını dört yüz kişi yazardı.”
● ● ●
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri böyle anlatıyor, cemaat da dinliyordu.
Bir saat sürdü vaaz.
Herkes bu zâta hayran olmuştu.
Kalpleri onun sevgisiyle dolmuştu.
Ancak bir şeyi merak ediyorlardı.
Ben de merak ediyordum.
Kendi kendime;
“Acabâ İmâm-ı Rabbânî için neler söyleyecek?” diyordum.
Nihâyet sıra ona geldi.
Son cümle olarak;
“Ama ben, İmâm-ı Rabbânî'nin âşığıyım” buyurdu.
."Bu, îmânın kuvvetini gösterir"
10-05-2022 02:00
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin bir terzisi vardı.
Hâbil Efendi.
Bu kimse bu büyük velîyi çok seviyor, ne derdi, ne sıkıntısı olsa, ona danışıyordu hemen.
Bir gün ona;
“Efendim, izninizle size bir şey sormak istiyorum” dedi.
“Tabii sor” buyurunca;
“Kalbime bâzen kötü kötü düşünceler geliyor efendim” dedi.
“İstemeden mi geliyor?”
“Evet efendim, hiç kurtulamıyorum bu vesveselerden.”
“Nasıl düşünce bunlar?”
“Allahü teâlâ hakkında kötü kötü düşünceler efendim. Îmânıma zarar verir diye korkuyorum!”
Buyurdu ki:
“Bir Müslümanın hâtırına istemeden fena düşüncelerin gelmesi îmânına zarar vermez. Bilâkis o kimsenin îmânının kuvvetli olduğunu gösterir.”
Hâbil Efendi sevindi.
Ve huzurla döndü evine.
Bir gün de bu velîye; “Efendim, teheccüd vaktinde ne gibi ibâdet yapmalı?” diye sordular.
Cevâbında;
“Teheccüd zamanında tövbe istiğfâr etmek, sonra günahlarını düşünmek, ayıplarını, kusurlarını hâtırlamak, kıyâmet azaplarını düşünüp korkmak, Cehennemin sonsuz acılarından titremek lâzımdır!” buyurdu.
.Bunu Ziyâ Ağa’ya duyurmayın!"
11-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, Yûsüf Ziyâ Bey'i çok severdi.
Onun üzülmesine dayanamazdı!
Üzülecek şeyleri ona duyurmazdı.
Ona, (Ziyâ Ağa) derdi.
Üzüldüğü şey olursa;
“Bunu Ziyâ Ağa'ya duyurmayın!” diye tembih ederdi.
Ziyâ Bey de, bu velîyi severdi.
Ve Ona ihsânlarda bulunurdu.
Abdülhakîm Efendi;
"Yâ Rabbî! Hazînende ne varsa hepsini Ziyâ kuluna ver" diye duâ ederdi.
Onu çok seviyor, daha fazla ilgi ve îtina gösteriyordu ona.
Sohbetinde bir Arabî kitaptan okutur, kendi de îzahını yapardı.
Kitabı, Ziya Bey'e okuturdu.
Birinin kalbinden;
"Niçin hep ona okutuyor. Hâlbuki onun Arabîsi yok... Ben ise medresede okudum. Arabîyi çok iyi bilirim" diye geçti.
O gece yattı yatağına.
Mânâlı bir rüyâ gördü.
Şöyle ki, Abdülhakîm Arvâsî hazretleri ile Ziyâ Bey çok samîmi şekilde sohbet ediyorlardı.
Üstelik de Ziyâ Bey’in başında bir (âlim sarığı) vardı
Gidemedi yanlarına.
Büyük velî ona bakıp;
“Ey filân, bırak böyle düşünmeyi. Zîra biz boşa emek vermeyiz” buyurdu.
Uyanıp bu düşüncesine pişman oldu.
Ve inandı Ziyâ Bey’in üstünlüğüne...
.Gece rüyâda öptüğün gibi öp!"
12-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin sevdiklerinden Yûsüf Ziyâ Bey, bu velîyi gördü rüyâda.
Elini öpmek için eğildi.
Büyük velî, elinin ayasını açtı.
O da elinin içini öptü ve uyandı.
Sabahleyin huzûruna vardı.
Elini öpmek için eğilince, büyük velî, elinin ayasını uzatıp;
“Gece öptüğün gibi öp!” buyurdu...
Bu zât, bazen sevdikleriyle deniz sâhillerine giderdi.
Rumeli Kavağı'na.
Altınkum sâhiline.
Vapurun üst ve arka kısmında oturur, karşısına da sevdiği birini oturturdu genellikle.
Sebebi sorulunca da;
“Uygunsuz biri gelip oturmasın diye sizi oturtuyorum” buyururdu.
Bir gün de Beylerbeyi'ne gidip sâhilin tenhâ bir yerine oturdular.
Uzun sohbet oldu.
Hava da çok sıcaktı.
Kalktı ve denize girdi mübârek.
Onu tanıyan biri, bu zâtı görünce, kalbinden dedi ki:
“Evliyâ, hiç denize girer mi?"
O anda bir darlık girdi kalbine.
Ve gitmedi bu sıkıntı ondan.
Doktor, ilâç... Kurtulamıyordu...
Bu defâ kendi kendine;
“Ben, o evliyâ zât hakkında yanlış düşündüm" dedi.
Mahcup hâlde vardı huzûruna.
Ve özür diledi bu büyük velîden.
O gün o darlık gitti ondan.
Ve kurtuldu bu sıkıntıdan...
."Sultân sizi iftara çağırıyor"
13-05-2022 02:00
Bir kimse, on dînî meseleyi bir kâğıda yazıp Abdülhakîm Arvâsî hazretlerine sormak için gelip girdi Bayezit Câmiine.
Büyük velî vaaz ediyordu.
Gidip karşısında oturdu.
Mübârek, onu görünce;
“Bâzıları bâzı dînî meseleleri merak eder” buyurup, birer birer îzah etti bu on meseleyi.
Onuncuyu îzah edip bitirince;
“Şimdi kaldığımız yerden dersimize devam edelim” buyurdu.
Ders bitti nihâyet.
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri dışarı çıkarken o kimsenin yanına geldi ve “On meseleyi şimdi öğrendin mi?” diye fısıldadı kulağına...
● ● ●
Abdülhakîm Efendi, Sinanpaşa Câmiinde vaaz edip çıktığında bir saray arabası gördü kapıda.
İçinden kibar bir bey indi.
Kendisine yaklaşıp dedi ki:
“Efendi hazretleri! Sultân Vahîdeddîn, zât-ı âlinizi iftâr için saraya çağırıyor...”
Birlikte saraya geldiler.
İstanbul'un en mümtaz hoca, vâiz ve imâmları oradaydı. Sermuhâsip ayağa kalkıp;
“Efendiler! Sultânımızın size selâmları var. Şu anda bütün Anadolu halkı düşmanla çarpışıyor. Onlara duâ etmenizi ricâ ediyor” diye seslendi.
Abdülhakîm Efendi, bu dâvâya sarılmış ve çok insanı Anadolu’ya göndermiştir...
.Abdülhakîm Efendi nerededir?”
14-05-2022 02:00
Sultan Vahîdeddîn Hân mübârek Hırka-i saâdeti ziyâret edecekti bir gün.
Yanında Abdülhakîm Arvâsî hazretleri de olsun arzu etti.
Ve dâvet etti biriyle.
Birçok din adamı da çağrılmıştı.
Efendi hazretleri, yardımcısı Şâkir Efendi'yle oraya gelmişti.
O ara Sultan teşrîf etti.
Ve cemaat arasından büyük bir vakarla geçip Hırka-i saâdet odasının kapısına geldi.
Cemaate dönüp seslendi:
“Abdülhakîm Efendi nerededir?”
Ama cevap alamadı.
Tekrar seslendi.
Yine cevap alamadı.
Kimse tanımıyordu bu zâtı.
Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, Sultânın sesini işitip, gerilerden geldi pâdişâhın yanına.
Evet, bir dünya sultanı ile bir âhiret sultanı, az sonra Kâinatın Sultanı’nın mübârek hırkasını ziyâret edecekti.
Ve edeple içeri girdiler.
Hürmetle ziyâret ettiler.
Sultan Vahîdeddîn Hân, teberrüken oraya gelen herkese birer (mendil) hediye etti o gün.
Lâkin Abdülhakîm Arvâsî hazretlerine (iki mendil) vermişti.
Ziyâret işi bitti.
Seyyid Abdülhakîm Efendi hazretleri Şâkir Efendi'nin yanına geldi ve bir mendili ona uzatıp;
“Bu senin, Sultân senin için gönderdi” buyurdu.
."Hayır Necip, biz harbe girmeyiz!"
15-05-2022 02:00
Merhum Necip Fâzıl anlatıyor:
Yıl, bin dokuz yüz kırk bir.
Ben, gazetenin birinde yazıyorum.
İkinci Dünya Harbinin patladığı günler.
Almanlar sınırımıza dayanmış.
Harbe girmemiz (an) meselesi.
Muhakkak gözüyle bakıyoruz.
Günlük yazılarımda bunu savunuyor ve muhakkak harbe gireriz diyordum.
Zîra durum bunu gösteriyordu .
Başka bir ihtimâl yoktu.
Fakat yanılmışım.
Herkes de yanılmış.
Nitekim bir gün Efendi’ye gittim.
Oturup sohbetini dinledim.
Sonra mevzûyu açtım ve bu büyük velînin huzûrunda fikrimi savundum.
“Biz de harbe gireriz” dedim.
Mübârek, sabırla dinledi beni.
Sonra bana bakıp;
“Hayır Necip, biz bu harbe girmeyiz” buyurdular.
Şaşırmıştım!
“Girmeyiz mi efendim?”
“Hayır, biz harbe girmeyiz. Ama bu defâ da pahalılık ve yokluk olur” buyurdu.
Bir şey diyemedim.
Zaman, onu haklı çıkardı.
Ve biz harbe girmedik.
Ama müthiş bir pahalılık, yokluk ve kıtlık oldu memlekette.
Benim tahmînim (boş) çıktı.
O zâtın buyurduğu gibi oldu.
Hak teâlâ bildiriyor onlara.
İlerisini görüyorlar...
."Dayansınlar, zafer bizim olacak!"
16-05-2022 02:00
"Dayansınlar, zafer bizim olacak!"
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini çok seven Cevat Bey anlatıyor:
Sakarya Harbinde üsteğmendim.
Ric’at emri verilmişti.
Ordu geri çekiliyordu.
Bir gün Efendi’ye gittim.
Beni görünce;
“Cevat, âcilen Ankara'ya git! Ordu komutanına çık ve de ki: (Beni, kendi hâlinde bir Müslüman gönderdi. Az daha dayansınlar. Zafer inşallah bizim olacak diyor) buyurdu.
“Başüstüne” dedim.
Ve Ankara'ya gittim.
İlettim bunu ilgili Paşa’ya.
Çok memnun oldu.
Ve emir verip durdurdu ric'atı.
Ben de bilfiil katıldım ordumuza.
Erlerimle omuz omuza savaştık!
Çok da yaralandık!
Gerçekten buyurduğu gibi oldu.
Harbi biz kazandık.
● ● ●
Bu zât bir gün bâzı sevdiklerine;
“Belâlardan ve sıkıntılardan kurtulmak için istiğfar okumak çok faydalıdır. Tecrübe edilmiştir. Ölümden başka her dertten kurtarır” buyurdu.
Sordular ki:
“Ne gibi faydaları var efendim?”
Cevâben;
“Eceli gelenin de ağrısız ve sıkıntısız ölümüne yardım eder. Her sıkıntıdan kurtaracağı ve rızkı arttıracağı hadîs-i şerîfte bildirildi” buyurdu
."Kapınızda hizmetçi olmak istiyorum!..”
17-05-2022 02:00
Büyük İslâm âlimi Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini çok seven bir Hüseyin Efendi vardı.
Bu zât anlatıyor:
Ben, Kâdirî şeyhi idim.
Yüzlerce mürîdim vardı.
Bir gün birinden, (Eyüb'e Abdülhakîm Arvâsî diye büyük bir âlim gelmiş) diye işittim.
Kendi kendime;
“Gidip bir göreyim. Benim kadar ilmi var mı acabâ?” dedim.
Gittim ve sohbetini dinledim.
Hiç duymadığım şeylerden bahsediyordu.
Çok yüksek ilimler ve pek ince hikmetler sunuyordu cemaate.
Hemen oracıkta;
“Sohbet biter bitmez arz edeyim, beni de talebeliğe kabul etsin” diye karar verdim.
Sohbet bitti, herkes gitti.
Tam vaktiydi.
“Efendim, izninizle size bir şeyi îtiraf etmek istiyorum” dedim.
Mübârek zât;
“Buyurun” dedi.
“Efendim, ben kendimi yıllarca (şeyh) bilirdim ve insanlar benden (Eşşeyh Hüseyin Efendi) diye bahsederdi. Ama şimdi anladım ki ben meğer (eşşeyh) değil, hâzâ (eşşek)mişim. Kabul buyurursanız, kapınızda hizmetçi olmak istiyorum” dedim.
Tebessüm edip;
“Estağfirullah” dedi.
Ve kabul etti dileğimi...
.“Hanım, bu bardaklar da ne?..”
18-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin çok sevdiklerinden Şâkir Efendi şöyle anlatıyor:
Efendi ile sabah namazını kıldık.
Beni imâm yapmışlardı.
Zevcem de çay yapmış bize.
Ve bardakları hazırlamış.
Namaz bitince sofaya geçtik.
Tepside bir sürü bardak vardı.
Koşup sordum hanıma:
“Hanım, ne bu bardaklar?”
“Ne olmuş ki?”
“Biz iki kişiyiz, sen bir sürü bardak koymuşsun tepsiye.”
“Nasıl iki kişisiniz?”
“Basbayağı, Efendiyle ben.”
“Ama siz namaz kılarken baktım.
Onlarca cemaat vardı arkanızda”
İkimiz de bir şey anlamamıştık!..
● ● ●
Efendi hazretleri, Bayezid Câmii'nde vaaz ediyordu bir gün.
Hac mevsimiydi.
Bir ara cemaate; “Şu anda yüz binlerce Müslüman kutsal topraklarda. Siz de orada olmak ister miydiniz?” diye sordu.
Cemaat, sevinçle;
"Elbette, çok isterdik" dediler.
“Yumun gözlerinizi!” buyurdu.
Yumunca, bir anda orada oldular.
Kimi sa'y yapıyordu, kimi tavaf.
Kimi vakfeye durmuştu.
Kimi de şeytan taşlıyordu.
Bir ara “Açın gözlerinizi!” diye bir ses duydular.
Açtıklarında yine Bayezid Câmii'nde buldular kendilerini...
."Anam babam sana fedâ olsun!"
19-05-2022 02:00
Peygamber Efendimiz, Vedâ Haccı'nda mübârek saçlarını tıraş ettiriyordu.
Bütün Eshâb-ı kirâm oradaydı.
Ve gâyeleri bir tekti.
Peygamberimizin mübârek saçları yere düşmeden havada yakalıyor ve kapışıyorlardı.
Sıra, mübârek alnındaki saçlarına gelmişti.
O ara Hazret-i Hâlid geldi.
Efendimizi orada gördü.
Ve kendilerine yaklaşıp;
"Anam, babam, canım sana fedâ olsun yâ Resûlallah! Ne olur, mübârek alnınızdaki saçları bana verir misiniz?" dedi.
Efendimiz kırmadılar.
Ve istediğini verdiler.
Mübârek saçları alan Hazret-i Hâlid, o mübârek kılları öptü, kokladı yüzüne gözüne sürdü.
Sonra sarığını açtı.
O kılları içine yerleştirdi.
Genç sahâbîler onu çok severdi.
Bir gün onu yolda gördüler.
Ve selâm verip;
“Efendim, her savaşta muvaffak olmanızın sebebi nedir?” diye sordular.
O, bu gençleri dinledi.
Hemen sarığını çıkardı.
İçinden birkaç (saç) teli aldı.
Ve onlara göstererek;
“İşte muvaffak olmamın tek sebebi, şu mübârek saç telleridir. Başka şey değildir" dedi.
.Şu sayfayı oku bakalım!.."
20-05-2022 02:00
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerini seven Hâlid Turan Bey, genç iken ziyârete gitmişti bu zâtı.
Bir miktar sohbet ettiler.
Sonra büyük velî, Arapça bir kitaptan rastgele bir sayfa açıp;
“Oku şu sayfayı!” dedi ona.
O da çat pat okumaya çalıştı.
Büyük velî, yanlışlarını düzeltip tekrar okuttu aynı yeri.
Sonra bir daha, sonra bir daha.
Tâ ki yanlışsız okuyana kadar.
Bu iş tamam olunca;
“Şimdi de tercüme et” dedi.
O başladı tercümeye.
Büyük velî yanlışlarını düzeltip, tekrar tekrar okuttu.
Tâ ki yanlışı kalmayana kadar.
Öyle ki, ezberlemişti o sayfayı.
Aradan nice yıllar geçti.
Büyük velî göçtü dünyadan.
Bir gün, kütüphâne müdürlüğü için imtihan açıldı.
Bu da gidip girdi imtihana.
Çünkü iş arıyordu.
Hocalar, Arabî bir kitaptan rastgele bir yer açıp;
“Şu sayfayı oku” dediler.
O, bu sayfayı görünce şaşırdı.
Zîra yıllar önce Efendi’nin tekrar tekrar okutup ezberlettiği sayfaydı bu.
Bir çırpıda okudu tabii.
Hocalar, kendisini takdir edip;
“Şimdi de tercüme et” dediler.
Takır takır yaptı tercümeyi de.
Birincilikle kazandı imtihanı.
Evine gelince hüngür hüngür ağladı!
Fâtihalar gönderdi mübârek rûhuna...
.Değneğin acısı hâlâ geçmedi mi?.."
21-05-2022 02:00
İslâm âlimlerinden İkrime hazretlerinin Hoca Paşa adlı bir talebesi vardı.
Devamlı günah işliyordu.
Kötülerle düşüp kalkıyordu.
Bir gece rüyâsında, bu velî zât yanına geldi ve ayağının tabanına öyle bir değnek vurdu ki, acısı tepesine çıktı.
Uyanınca hatâsını anladı.
Hemen hocasına vardı.
Büyük velî, onu görünce sordu:
"Değneğin acısı geçmedi mi?"
"Geçti hocam" dedi.
Elini öpüp el çekdi günahtan...
● ● ●
Bu zâtı sevenlerden biri de, bir yolda yalnız başına giderken önüne yırtıcı bir hayvan çıktı.
Tam kendisine saldıracaktı.
Sesinin çıktığı kadar bağırarak bu büyük zâttan yardım istedi.
O anda hocasını gördü.
Çok da heybetli biriydi!
O hayvanı tutup öyle sıktı ki, sanki mengeneye sıkışmıştı.
Bir milim hareket edemedi.
Adam da kurtuldu tabii.
Ve hocasının yanına döndü.
Bunu söyliyecekti ona.
Ama o izin vermeyip;
"Bir sıkıntıda kalırsan yine bizden yardım iste. Fakat o kadar bağırmana lüzum yok... Hafif bir sesle söylesen hattâ kalbinden bile geçirsen, Allahın izniyle onu duyar ve yardıma geliriz" buyurdu.
.Rüyada cehennemi gördü!..
22-05-2022 02:00
Hâlid bin Saîd radıyallahü anh, îmân etmemişti ki bir gece cehennemi gördü rüyada.
Kendi de kıyısında duruyordu.
Bu, kaynayan, homurdayan ve fokurdayan bir ateşti.
Çok korktu ve titredi!
Derken babası geldi.
Ve arkadan onu ateşe itekledi.
Hâlid tam ateşe düşüyordu ki, Efendimiz yetişip yukarı çekti onu.
Böylece ateşten kurtuldu.
Dehşet içinde uyanıp;
"Bu rüyâ hak" diye mırıldandı.
Ferahlamak için dışarı çıktı.
Hazret-i Ebû Bekr’i gördü ileride.
Sevinçle koştu ona.
Ve anlattı rüyasını.
O, rüyâyı dinleyince;
"Anlaşılan o ki, sen Muhammed aleyhisselâmın dînine gireceksin" buyurdu.
Hâlid merakla sordu:
"Sen Ona îmân ettin mi?”
"Evet" deyince;
"Ben de Ona gidiyorum" dedi.
Ve o kapıya koşup sordu:
"Yâ Muhammed! Sen insanları neye çağırıyorsun?"
Resûl aleyhisselâm;
"Eşi ve benzeri olmayan bir tek Allaha, Muhammedin de Onun kulu ve Resûlü olduğuna îmân etmeye çağırıyorum… Yâ Hâlid! Görmeyen, işitmeyen taş parçalarına hiç ibâdet edilir mi?" buyurdu
Hâlid çok duygulandı!
Ve Kelime-i şehâdeti okuyup Müslüman oldu...
.
.Ölümü düşün! O zaman kızmazsın!..”
23-05-2022 02:00
Konya'da yetişen velîlerin büyüklerinden Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, ortanca oğlu Sultan Veled’e bir gün; "Ey oğlum! Benim dünyaya gelmemin sebebi, senin dünyaya gelmen içindir... Kalbim, Allahü teâlânın zâtı ve sıfatlarıyla ilgili bilgilerle doludur. Bu bilgilerin cümlesini, hepsini sana öğretmekle vazifeliyim” buyurdu.
● ● ●
Bir gün geçti...
Mescide geldi.
Cemaate döndü.
Ve "Oğlum Sultan Veled, çok talihli ve bahtiyar biridir. Ömrünün, hep rahat ve huzur içinde geçeceğini ümit ediyorum” buyurdu.
● ● ●
Öyle de oldu...
Huzurlu yaşadı.
Sultan Veled bir gün babası Hazret-i Mevlânâ'ya, halvete girmek, yalnız ibâdete çekilmek istediğini arz etti. Babasıysa "Benim çektiğim riyazet ve mücahedeler, hep sizin içindir. Siz zahmet çekmeyin” buyurdu
● ● ●
Bu zât, bir gence “Hayat, hayâldir. Nasıl yaşarsak öyle ölürüz. Dün öldü. Yarın doğmadı. O hâlde bugünü değerlendir. Yoksa (Sonra yaparım diyenler helâk oldu) hadîs-i şerîfine dâhil olursun” buyurdu.
Delikanlı sordu:
“Hocam ben her şeye kızıyorum, ne yapayım?”
Büyük velî dinledi.
Ve ona buyurdu ki:
“Ölümü düşün! O zaman kızmazsın.”
."Kendini ateşten koruyan akıllı insandır!”
24-05-2022 02:00
Abdülkerîm Efendi, Sultan Fâtih devrinde Edirne'de yaşamış bir büyük velîdir.
Sözleri tesirlidir.
Vezirlerden biri, bir günaha müptelâ olur.
Ve bir türlü kurtulamaz.
Kurtulmak için çâre düşünür.
Derken çalınır kapısı bir gün.
Gelen, Abdülkerîm Efendi'dir.
Çok sevinip;
“Buyurun hoş geldiniz!” der.
Bir müddet sohbet ederler.
Sonra kalkar Mübârek.
Ve gitmek için izin ister.
Tam çıkarken geri döner ve;
“Sana Allah rızâsı için bir şey söyleyeyim mi?” der.
Vezîr cevap verir:
“Buyurun efendim.”
Abdülkerîm Efendi, şefkat dolu bakışlarını ona çevirir ve “Günah ateştir. Akıllı insan, kendini Cehennem ateşinden koruyandır!” buyurur.
Sonra ayrılır.
Vezîr çok duygulanır.
Bu iki çift söz, söküp atmıştır kalbinden o günah arzusunu.
İstese de o günah işleyemez...
● ● ●
Bâzı dostları;
“İyi Müslüman nasıl olur efendim?” diye sordular bu zâta.
Cevâbında;
“İyi Müslüman, kimseyi üzmeyen ve herkese güler yüz, tatlı dil gösteren insandır” buyurdu.
.İyi Müslüman, önce dînini öğrenir..."
25-05-2022 02:00
Allah dostlarından Abdülkerîm Efendi’yi çok seven bâzı gençler, huzûruna gelirler.
Ve ona sorarlar ki:
“İyi mümin nasıl olur efendim?”
Cevâbında;
“İyi Müslüman, önce dînini öğrenir, öğrendiğiyle amel eder ve bunları başkalarına da öğretir ve kimseyi incitmez” buyurur.
Dinleyenler;
“Hiç namazdan ve oruçtan bahsetmediniz efendim” derler.
Cevap olarak:
“Müslümanlık, sâdece namaz ve oruçtan ibâret değildir. Bunları yaptıktan sonra mühim olan, kimseyi incitmemektir” buyurur.
● ● ●
Abdülkerîm Efendiyi çok seven bir genç, bu zâtı görüp edeple yaklaşır ve selâm verir.
Bu zât gencin selâmını alır.
Ve şefkatle bakıp sorar:
“Buyur evlâdım, benden bir isteğin mi var?"
“Evet efendim.”
“Buyur, ne istiyorsun?”
“Biraz nasihat efendim.”
Mübârek, o gence dönüp;
“Bak evlât, bu dünyada her ne yaparsan, bil ki âhirette hepsinin hesâbı var. Öyleyse cevâbını veremeyeceğin bir işi yapma. Çünkü günah ateştir, seni yakar!” buyurur.
."Dur baba, ne yapıyorsun?"
26-05-2022 02:00
Aşçı Yahyâ Baba, Edirne’de, Bayezid-i Velî zamanında Tunca Nehri kıyısındaki bir külliyede aşçıbaşıdır.
Ve kalp gözü açıktır.
Bir gün sohbetinde;
“Kendi karnınız doyarsa, başka açları düşünün ki, asıl hüner budur” der.
Kendi de buna dikkat eder.
Her gün yemeklerden artan pilâvı alıp, Tunca Nehri'ndeki balıklara serper.
Ambar memuru, durumu anlar.
Artan pilâv kadar kısar pirinci.
Ama pilâv yine artar.
Yarıya indirir, yine artar.
Durum Pâdişaha arz edilir.
Sultan, kalabalık bir grup devlet erkânıyla sofraya otururlar.
Ama pilâv yine artar.
Yahyâ Baba, alır balıkların nasîbini, nehre varır.
Padişah da ardındadır.
Pilâvdan ilk kepçeyi alır.
Tam serpecektir ki, padişah;
“Dur, ne yapıyorsun? Bu, israf değil mi?” diye seslenir.
Cevap, balıklardan gelir.
Binlerce balık, başlarını sudan çıkarırlar.
Ve lisân-ı hâlleriyle;
“Sultânım, bunu bize çok mu görüyorsun?” derler sanki.
Pâdişah duygulanır.
Aşçı Baba secdeye kapanır.
Secdede uzun müddet kalır.
Daha doğrusu bir daha kalkmaz.
Zîra rûhunu teslim etmiştir.
."Yâ Rabbî! Bu hâli benden al!.."
27-05-2022 02:00
Cerrahzâde Muslihiddîn Efendi, Anadolu erenlerindendir.
Çocukken, kendini ilme verir.
Sonra bir ateş düşer içine.
Tasavvufa yönelir.
Gözünden perdeler kaldırılır.
Kabir ehlinin hâline vâkıf olur.
Yakınlarının hâlini merak eder.
Kalbiyle teveccüh ettiğinde, kimini nîmetler içinde görür, kiminiyse azapta.
Bâzısının kabri, onu öyle sıkmıştır ki, birbirine geçmiştir kemikleri.
Bunları görüp dehşete kapılır.
Korkar, titrer, dayanamaz!
Kaldırır ellerini.
“Yâ Rabbî! Bu hâli benden al” diye yalvarır.
O anda geri gelir perdeler.
Onu gören, Allah'ı hâtırlar.
Sözleri tesir eder gönüllere.
Daima Allah korkusu içindedir!
● ● ●
Bir sohbetinde;
“Allahü teâlânın emirlerini yapmamak, hep kalbin bozuk olmasındandır. Kalbin bozuk olması da İslâmiyete tam olarak inanılmamasıdır. Mümin olmak için yalnız Kelime-i şehâdeti söylemek yetişmez” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Başka ne lâzım efendim?”
Büyük velî;
“Kalpte îmân bulunduğuna alâmet, İslâmiyetin emirlerini seve seve yapmaktır” buyurdu..
.Allah kimseye zulmetmez!"
28-05-2022 02:00
Cerrahzâde Muslihiddîn Efendi bir sohbetinde cemaate;
“Allah kimseye zulmetmez! Herkes âhirette, işlediği günahların cezâsını görecektir” buyurur.
Sevdiği bir genç vardır.
Bu genç, bu zâta sorar ki:
“Hocam hiç huzûrum yok, bana ne tavsiye edersiniz?”
Büyük velî ona sorar ki:
“Sen huzurlu olmak mı istiyorsun?”
“Evet efendim” deyince;
“Öyleyse ölüme hazırlan. Ölüme hazır olmak insana huzur ve mutluluk verir” buyurur.
Ve ilâve eder:
“Kim ölüme hazır değilse, eceli geldiğinde bir telâşa kapılır! Ne yapacağını şaşırır, eli ayağına dolaşır. Hem sonra ölümü çok hâtırlamak ömrü uzatır.”
● ● ●
Bu büyük velînin talebesinden biri, gece evde mum ışığında ders çalışırken uyuyakalır.
Bir süre sonra mum erir.
Ve altındaki ahşap tutuşur.
Ancak o, derin uykudadır.
Rüyâsında Cerrahzâde Efendi görünür ve telâşla seslenir ki:
“Kalk, mumu söndür!”
Korkuyla uyanır genç!
Fırlayıp söndürür ateşi.
Sabah hocasına gittiğinde; “Evlâdım! Bir daha mumu söndürmeden uyuma. Neredeyse evi yakacaktın” buyurur.
.Yağı ve fitili hazır iki kandil..."
29-05-2022 02:00
Ahmed ve Muhammed Bîcân kardeşler; bir mürşit ararken, Hacı Bayram-ı Velî hazretleri, birkaç kişiyle Edirne'den Ankara'ya doğru yola çıkar.
Bir müddet giderler.
Bir ara yanındakiler telâşlanır!
Zîra Gelibolu'ya sapmışlardır.
Büyük velî, yanındakilere;
“Yola devam! Belki bizi bekleyenler vardır” buyurur.
Nihâyet Gelibolu'ya varırlar.
Ve bir evde konaklarlar.
Az sonra kapıya iki genç gelir.
Bunlar, Ahmed Bîcân ve Muhammed Bîcân kardeşlerdir.
Kendilerini tanıtmak isterler.
Büyük velî onlara dönüp;
“Lüzum yok, biz sevdiklerimizi tanırız” buyurur.
Sonra onlara sevgiyle bakıp;
“Yağı ve fitili hazır iki kandil. Bize yalnız kibriti çakmak kalmış” buyurur.
İki kardeş, çok sevinirler.
Huzûrunda kemâle gelirler...
● ● ●
Bir gün bu büyük velîye;
“Evliyâ, öldükten sonra da feyiz verir mi?” diye sordular.
Büyük velî cevâben;
“Evet, hattâ vefatlarından sonra daha çok feyiz verirler. Ama bir şartla. O büyükleri çok sevmek, Ehl-i sünnet îtikadında olmak, günah işlememek ve namazları dosdoğru kılmak lâzımdır” buyurdu
."Niçin ayakta dinliyormuş?"
30-05-2022 02:00
Allah dostu Ahmed Bîcân bir gün câmide vaaz etmektedir.
Bir ara başını kaldırır.
Ağabeyi Muhammed Bîcân'ı görür câminin hemen girişinde.
Fakat o da ne?
Ayakta dinlemektedir kendisini.
Merak eder.
Ve akşam, annesine anlatıp;
“Anneciğim, ağabeyimden bunun sebebini sorup da öğrenir misin” der.
Kadıncağız; “Peki” der.
Ve sorar bunun hikmetini.
O da cevâbında;
“Anneciğim, kardeşim Ahmet, Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerini gördükten sonra bir başka Ahmet oldu. Sözleri hikmet saçıyor. Ben de istifâde etmek için câmiye gittiğimde, melekleri gördüm içeride. Huşûyla dinliyorlardı sohbeti. İzdihamdan oturacak yer bulamadım. Mecbûren ayakta dinledim” diye söyler.
Annesi bunu öğrenir.
Ve oğlu Ahmed’e anlatır.
Ahmet Bîcân, mahzûnlaşır.
Ve annesine;
“Ben niçin melekleri göremiyorum?” diye sorar.
Annesi de cevâbında:
“Evlâdım! Sen bebekken bir gün namaza durmuştum. Ağlamaya başladın! Çünkü acıkmıştın. Bir komşu kadın seni alıp emzirdi. Meğer abdesti yokmuş” diye anlatır.
."O, Allahın ve Resûlünün aslanıdır!"
31-05-2022 02:00
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, bir gün Eshâbı ile bir yerde oturuyordu.
Sohbet ediyordu.
Bir ara buyurdu ki:
"Bana Cebrâil aleyhisselâm gelip Hamza bin Abdülmuttalip için (O, göktekiler katında Allahın ve Resûlünün aslanıdır) diye yazıldığını haber verdi."
Hazret-i Hamza “radıyallahü anh” orta boyluydu.
Kılıcını çok iyi kullanırdı.
Pek mükemmel ok atardı.
Kuvvetli pehlivandı.
Ve çok mert bir kimseydi.
Efendimiz aleyhisselâm onun kabrine giderdi.
Ve ona selâm verirdi.
Mezardan ânında;
"Ve aleyküm selâm ve rahmetullah yâ Resûlallah!" diye cevap gelirdi.
● ● ●
Yine nakledilir ki:
Şeyh Muhammed isminde âlim ve velî bir kimse de Hazret-i Hamza'nın kabrini ziyârete gitti.
Selâm verdi.
Kabr-i şerîften:
"Aleyküm selâm yâ Şeyh Muhammed! Bu sene senin bir erkek evlâdın olacak, ona benim ismimi koy" diye cevap geldi.
Hakîkaten oğlu oldu. Adını Hamza koydu.
.İyi bir Müslüman olmak için...
01-06-2022 02:00
Ahmed Câhidî Efendi Allah dostu bir zâttır.
Anlatıldığına göre, bu zât bir gün çıkar evden, gider iskeleye.
Çanakkale’ye geçecektir.
Ancak parası olmadığı için kayıkçılar almazlar onu kayıklarına.
Mahzûn hâlde eve döner.
Ve anlatır hanımına.
Kerîme Hâtun da hâl ehlidir.
Onu üzgün görünce üzülür!
Ve eline bir seccâde verip;
“Al şu seccâdeyi, bin üstüne, geç karşıya. Gizleme artık kendini” der.
Mübârek, bunu pek istemez.
Ama mecbur kalmıştır.
Yapar dediğini, geçer karşıya.
Ertesi gün, ne kadar kayıkçı varsa, hepsi dergâhta alır soluğu.
Talebesi olmuşlardır...
Ahmed Câhidî Efendi, sevdiklerinin gönlüne Allah korkusunu nakşeder. Ölümü hatırlatır.
Bir gün sohbetinde;
“Sabırlı, cömert, yumuşak ve affedici olun! Kendinize; (İnsan, ancak bu kadar iyi olabilir) dedirtin” buyurur.
Dinleyenler:
“İyi bir Müslüman olmak için ne lâzım efendim?” derler.
Cevâbında;
“Üç şey lâzım, ilim, amel ve ihlâs. Yâni İslâmiyeti öğrenmek, öğrendiklerini yapmak ve her şeyi yalnız Allah için yapmaktır” buyurur.
."Dünyalığa ihtiyacımız yoktur"
02-06-2022 02:00
Devrin padişahı olan Dördüncü Mehmet Han, Ahmed Câhidî Efendi’yi bir gece rüyada görür.
Uyanınca kalbini onun sevgisiyle dolu bulur.
Onun hasretiyle yanar kavrulur.
Ve dayanamaz, ziyâretine gider.
Önünde diz çöker.
Hayır duâsını alır.
Huzurdan ayrılırken önüne bir kese dolusu “altın” bırakır.
Ancak o, kabul etmez.
Sebebini sorunca da;
“Bizim ihtiyacımız yok. Onu ihtiyacı olanlara ver!” buyurur.
Osmânlı Sultanı, anlamıştır bir (Gönül Sultanı)nın huzûrunda olduğunu.
Ona "Sultan" unvânını verir.
Ve huzûrundan ayrılır.
Bu mübârek zât, o günden sonra (Evliyâ Sultân) diye anılır.
Bu zâtın mübârek kabri, Gelibolu'da, Kilid-ül bahr köyündedir.
Bir gün sohbetinde;
“Îmânsız ölen Cehennemde sonsuz yanacakır. Ama büyük günah işleyip de tövbesiz ölen bir Müslüman, şefaat ile veya İslâmiyeti yaydığı için affedilecektir” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Hikmeti ne efendim?”
Ahmet Câhidî Efendi:
“Çünkü büyüklerimiz; (Allahü teâlânın en çok sevdiği amel, Onun dînine hizmet etmektir) buyuruyorlar” diye cevap verdi.
."Geçim sıkıntısının sebebi nedir?"
03-06-2022 02:00
Ahmed Câhidî Efendi'ye;
“Geçim sıkıntımız var, sebebi ne acabâ?” diye sordular.
Cevâbında:
“Evde bereketsizlik, namaz kılmamaktandır” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Bir sahâbî, Efendimize gelip;
“Yâ Resûlallah! Kazancım bol, ama geçim sıkıntısı çekiyorum” diye arz etti.
Efendimiz sordu:
“Evde namaz kılmayan var mı?”
“Yoktur yâ Resûlallah!”
“Komşularınızdan var mı?”
“Hayır yâ Resûlallah yoktur.”
“Mahallenizde var mı?”
“O da yoktur yâ Resûlallah!”
O zaman Efendimiz;
“Araştır bakalım. Acaba mahallenizden namaz kılmayan biri geçmiş mi?” diye sordular.
Gidip araştırdı ve geri gelip;
“Öyle biri geçmemiş yâ Resûlallah!” diye arz etti.
Resûl-i Ekrem:
“Yine de bu bereketsizlik, namaz kılmamaktandır” buyurdu.
O sahâbî izin alıp gitti.
Bir müddet sonra gelip;
“Yâ Resûlallah! Namaz kılmayan birinin cenazesi geçerken, tabutu bizim evin duvarını çizmiş” diye arz etti.
Peygamberimiz;
“İşte sebep bu! O duvarı yıkıp yeniden yapın!’ buyurdu.
Yapınca eve bereket geldi...
.“Paşam, bir duâ etseniz de yağmur yağsa..."
04-06-2022 02:00
Kalpleri nurlandıran bir Allah dostu vardır Edirne'de.
Evliyâ Kâsım Paşa...
Bir sene, çok şiddetli sıcak olur Edirne'de.
Gökten damla düşmez yere.
Toprak âdeta kavrulur.
İnsanlar perişan olur!
Halk çâresizdir.
Bu zâta koşar;
“Paşam, bir duâ etseniz de yağmur yağsa. Yoksa mahvolacağız!” derler.
Mübârek, açar ellerini.
Yağmur için duâ eder.
Ellerini yüzüne sürmeye vakit bulamaz, gürülder gök.
Ardından rahmet boşanır.
Hem kovadan boşalırcasına.
İnsan ve hayvânât suya kanar.
Öyle ki, “Yeter!” derler.
● ● ●
Bu zât bir gün sohbetinde;
“En kıymetli ibâdet, namazdır. Namaz, zikirdir. Çünkü günde en az beş defâ Allah'ı hâtırlatıyor bize” buyurur.
Cemaat anlamaz.
“Nasıl yâni?” derler.
Büyük velî cevâben;
“Meselâ, namaza ne kadar var, ezan okundu mu, namaza on dakika kaldı, vakit tamam, kalkıp abdest alayım, gibi konuşmaların hepsi, (namaz)la ilgili konuşmalardır ki, Allahü teâlâyı hâtırlatır ve hepsi de (zikir)dir” buyurur.
."Ben senden sirke istemedim ki!.."
05-06-2022 02:00
Evliyâ Kasım Paşa bir gün dereye iner.
Orada abdest alacaktır.
Hava da çok sıcaktır.
Tam o sırada Nasrânî bir adam, şarap yüklü katırıyla çıkagelir.
Köprüden geçecektir.
Ancak katır ürker, yıkılır yükler.
Büyük zât abdesti yarım bırakır.
Koşup yardım eder adama.
Yükleri ikisi yükler hayvana.
Nasrânî çok duygulanır!
Ve teşekkür edip ayrılır.
Az sonra, bir dükkânın önünde durup yükleri içeri taşır.
Lâkin şişeleri gören dükkân sâhibinin suratı asılır.
Ve kendisine;
“Ben senden sirke istemedim ki şarap istedim” der.
Gerçekten de şişelerde (sirke) vardır.
Nasrânî başlar ağlamaya!
Zîra kalbine tatlı tatlı bir şeyler başlamıştır akmaya.
Gidip bulur Evliyâ Paşa'yı.
“Bana İslâmı anlat!” der
Diz çöküp haykırır şehâdeti!
Hattâ talebesi olur o an.
Ve bir daha ayrılmaz yanından.
● ● ●
Bu zât, sohbetlerinde;
“İyi Müslüman, önce dînini öğrenir, doğru anlar, öğrendiğiyle amel eder, bunları başkalarına da öğretmeye çalışır ve kimseyi incitmez” buyururdu.
.Halil İbrâhim bereketi
06-06-2022 02:00
Vaktiyle iki kardeş vardır.
Büyüğü Halil, küçüğü İbrâhim.
Halil evli çocuklu, İbrahim bekârdır.
Ortak bir tarlaları vardır bunların.
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederler.
Böylece geçinip giderler...
Bir yıl yine buğdayı harman yapıp ikiye ayırırlar.
Halil, teklif yapar kardeşine:
“Ben gidip çuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.”
İbrahim “Peki âbi!” der.
Halil ambara gider.
O gidince, İbrahim içinden;
“Âbim evli, onun evine daha çok buğday lâzım” der.
Kendi payından onunkine atar.
Az sonra Halil gelip;
“Haydi İbrahim! Önce sen doldur da ambara taşı” der.
İbrahim kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola.
Bu defâ Halil, içinden;
“Ben evliyim, kurulu düzenim var. Ama kardeşim bekâr. O, daha çalışıp para biriktirecek, ev kurup evlenecek” der.
Kendi payından onunkine atar.
Akşam olur, karanlık basar.
Görürler ki bitmiyor buğdaylar.
Hak teâlâ bu hâli çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir.
Günlerce taşır, bitiremezler.
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar anbarları.
Bugün “bereket” denilince gayriihtiyârî bu kardeşler akla gelir.
Halil İbrâhim bereketi...
.Dergâhı terk edip dağa çıktı!..
07-06-2022 02:00
Yûnus Emre, hocası Taptuk Emre hazretlerine (rahmetullahi aleyhima) otuz sene hizmet etti.
Ama istifâde etmediğini zannetti.
Öyle vehmetti kendi kendine.
Bu üzüntüyle terk etti dergâhı.
Ve çıktı dağlara.
Baş açık yalın ayak dolaşırken iki kişiye rastladı oralarda.
Oturup sohbet ettiler.
Birbirlerini sevdiler.
Yemek vakti gelince o kimselerden biri duâ etti.
O anda gökten yemek dolu bir (tepsi) indi önlerine.
Yiyip doydular...
Akşama öbürü duâ etti.
Yine bir (tepsi) indi gökten.
Yine yiyip doydular.
Ve ertesi gün oldu.
Sohbet falan derken acıktılar.
O iki kişi Yûnus’a dönüp;
“Haydi sıra sende. Şimdi de sen duâ et” dediler
Yûnus Emre;
“Ben mi? Benim duâmla ne yaprak deprenir, ne yemek gelir” dedi.
O kimseler:
“Hayır hayır, duâ etmen lâzım. Usûlümüz böyle” dediler.
Mecbûren el kaldırıp:
“Yâ ilâhî! Onlar kimin ismiyle duâ ettilerse, o makbul zâtın hürmetine bize sofra gönder” diye yalvardı.
Ânında gökten iki sofra indi... (Devamı yarın)
.Senin yerin bizim kalbimizdir"
08-06-2022 02:00
(Dünden devam)
Onlar, Yûnus Emre’ye; “Arkadaş, hani senin duân kabul olmazdı. Sen kimin hürmetine duâ ettin?” dediler.
“Önce siz söyleyin” dedi.
O kimseler;
“Biz, Taptuk dergâhına hizmet eden Yûnus Emre hürmetine diye duâ etmiştik” dediler.
Yûnus Emre;
“Ben de, (yâ Rabbî! Arkadaşlarım kimin hürmetine duâ ettilerse o makbul zâtın hürmetine) diye duâ ettim” dedi.
Onlar da şaşırmıştı!
Biri, Yûnus’a dönüp;
“Bir garip insansın. İsmin ne senin arkadaş?” dedi
Cevâben:
“Şaşkın Yûnus!” dedi.
Ve ayrıldı onlardan...
Geri dönüyordu...
Hücrelerine kadar pişmandı dergâhı terk ettiğine.
Gelip boylu boyunca uzandı dergâhın eşiğine.
Hocasının gözleri görmüyor, el yordamıyla zorlukla yürüyordu.
O ara dışarı çıkacaktı.
Kalktı ve eşiğe kadar geldi.
Ayağı bir şeye takıldı.
O vakit anladı meseleyi.
“Bu, bizim Yûnus mu? Senin yerin bizim kalbimizdir, burada ne ararsın?” buyurdu.
Ve elinden tutup kaldırdı.
Yûnus, Yûnusluğunu o gün aldı.
Yüzyıllar geçtiyse de unutulmadı...
."Merak etme! Akşama alırsın!.."
09-06-2022 02:00
Hayyât-ı Vehbî hazretlerinin meşhur ismi "Terzi Baba"dır. Kumaşa her iğne batırışta (Allah) dermiş.
Çekerken bir daha.
Allah, Allah, Allah…
Bir gün fakir bir seyyah gelir Erzincan'a.
Paltosu görünmez yamadan.
Çok eski, yırtık ve lime lime.
Tâmir ettirmek ister, ama nâfile.
Zîra bütün terziler;
“İşimiz çok” deyip savarlar başlarından.
Hattâ bir tanesi, ona Terzi Baba'nın dükkânını gösterip;
“Şu terziye git!” der.
Ardından da güler.
Garip, çekinerek gidip;
“Efendi baba, acaba şu paltoyu tâmir eder misin?” diye sorar.
Terzi Baba hazretleri:
“Hayhay!” der ve içeri alır.
İltifat eder, yer gösterir.
Hâl hatır sorup gönlünü alır.
Palto için de der ki:
“Merak etme, akşama alırsın!”
Adam sevinerek ayrılır.
O gidince pejmürde paltoyu önce bir güzel yıkayıp temizler.
Yamar, diker, tâmir eder.
Ve akşama teslim eder.
Üstelik para da istemez.
Garip açar ellerini.
“Yâ Rabbî! Aç bu kulunun kalbini” diye Rabbine yalvarır.
Duâsı ânında kabul olur.
Terzi Baba’nın kalp gözü açılır...
."Ben dünya için Allah demem!"
10-06-2022 02:00
Bağdat’ta Mevlânâ Hâlid hazretleri bir talebesini, irşat için Anadolu’ya göndermiştir.
O zât da Bağdat’tan çıkar.
Doğruca Erzincan’a gelir.
Ve Terzi Baba ile görüşüp;
“Sana bir teklifim var. Dediğimi yaparsan, çok menfaatlere kavuşursun. Yapacağın iş, sadece Allah demek” der.
Terzi Baba onu dinler.
Ve ânında reddeder.
Sebebini sorunca da; “Ben dünya için Allah demem!” der.
Çünkü (menfaat) kelimesinden, (dünya) menfaatini anlamıştır.
O gelen zât;
“Allah demekle dünya sevgisinden kurtulup Allah sevgisine kavuşacaksın” buyurur.
Terzi Baba “Pekâlâ!” der.
O anda açılır kalp gözü...
● ● ●
Bu zât, bir gün sohbetinde; “Bir farz namazı, özrü yokken kazâya bırakmak büyük günahtır. Bu büyük günah her namaz kılacak kadar boş vakitler geçince bir misli artar” buyurdu.
“Hikmeti nedir?” dediler
Büyük velî cevâben;
“Çünkü o namazı, boş vakitlerinde kazâ etmek farzdır. Hesâba sığmayan bu müthiş günahtan ve azâbından kurtulmak için, kazâya kalan bu namazları bir an önce kılıp bitirmelidir” buyurdu.
.İmân ettiğinde altmış yaşındaydı...
11-06-2022 02:00
Hassan bin Sâbit (radıyallahü anh), Müslüman olmadan önce Gassânîlere mensuptu.
Resûlullah Efendimizin geleceğini Yahûdî âlimlerinden işitmişti.
Şöyle ki:
Bir Yahûdî âlimi vardı.
O bir gün Medîne'ye geldi.
Ve yüksek bir yere çıkıp;
"Ey Yahûdîler!" diye seslendi.
Cümle Yahûdîler toplanıp;
"Ne var, ne diyorsun?" dediler.
O da yüksek sesle;
"Bu gece âhir zaman Peygamberi Ahmed'in yıldızı doğdu" diye bağırdı
● ● ●
Resûl aleyhisselâm peygamberliğini açıklayıp dîne dâvete başlayınca, Hazrec kabîlesi de İslâmiyetle şereflendi.
Müslüman olanların arasında Hassan bin Sâbit de vardı.
Ve yaşı (altmış) idi.
Hassan bin Sâbit Müslüman olduktan sonra Efendimizin yanından ayrılmadı.
Onu metheden şiirler söyledi.
Yaşlı ve bedenen zayıf olduğundan, Efendimiz ona, Medîne'de vazife vermişlerdi.
Savaşlara katılamadı.
Ama boş da durmadı.
Müslümanları cihada teşvik eden şiirler yazdı. Müşrik şâirlerin Müslümanlara karşı yazdığı şiirlere cevap verip, onları hicvetti. Bu şiirleri meşhur olup, pek tesirli olmuştur.
.Söz ve yazı ile ilk cihad eden zat!
12-06-2022 02:00
Eshâb-ı Kirâm’dan Hassan bin Sâbit hazretlerine bâzıları;
“Yâ Hassan! Sen Bedir Gazâsına katılmadığın için cihâd sevâbına ve cihâda katılanlara verilen müjdelere kavuşamadın" demişlerdi.
O da buna çok üzülmüştü!
Efendimiz bunu işittiler.
Ve onu tesellî ettiler.
Şöyle ki: Onun, İslâm düşmanlarına karşı yazdığı şiirlerin her bir kelimesine verilen sevâbın, cihat sevabından daha çok olduğunu beyan buyurdular.
Hassan bunu duydu.
Sevinip tesellî buldu.
Efendimiz yine onun hakkında:
"Hassan'ın beyitleri, düşmana ok ve kılıç darbesinden daha çok tesirlidir" buyurdular.
● ● ●
Hassan bin Sâbit hazretleri bir gün mescid-i şerîf içinde müşriklerin aleyhinde bir şiir okudu.
Efendimiz bu şiiri dinledi.
Çok hoşuna gitti ve;
"Ey Hassan! Sen müşriklerin yüz karalarını ortaya koydukça Cebrâil seninledir. Eshâbım silâhla harb ettiği gibi sen de dil ile harb et" buyurdu.
Hazret-i Hassan sevindi.
Huzur bulup neşelendi.
Ve böylece cihâdın en kıymetlilerinden olan (Söz) ile ve (Yazı) ile cihad etmek şerefine kavuşanların (İlki) olmakla şereflendi.
.Ölümü düşünen kötülük yapamaz!"
13-06-2022 02:00
Kâ’b bin Eşref adlı Yahûdî bir şâir vardı.
Bu bedbaht, Bedir'de ölen Mekkeli müşrikler için şiir söylemişti.
Peygamberimiz, Hassan bin Sâbit'e bir şiir yazmasını emretti.
O, bu emri aldı.
“Başüstüne!” dedi.
Ve bir şiir yazdı.
Bu şiir o derece tesirli oldu ki, Mekkeli müşriklerden hiçbiri o Yahûdî şâiri evinde misafir etmeye cesâret gösteremedi...
Hazret-i Ömer'in halîfeliği devrinde iyice yaşlanmıştı.
Gözleri görmez oldu.
Daha sonra vefat etti.
Resûlullah Efendimiz:
"Muhakkak ki Allahü teâlâ, Resûlünü övmek ve müdâfaa etmek husûsunda Hassan'ı, rûh-ül-kudüs (yâni Cebrâil aleyhisselâm) ile takviye etmektedir" buyurmuştur.
● ● ●
Bu sahâbîye sordular:
“En iyi nasîhatçi nedir?”
Cevâbında;
"Ölümdür. Ölümü düşünen, kötülük yapamaz. Çünkü ölünce her işinden hesâba çekileceğini bilir. Cehennemi düşününce günah işlemeye güç bulamaz" buyurdu.
Bir gün de sordular ki:
“Teheccüd ne demektir?”
Cevâbında:
“Teheccüd, uykuyu terk etmektir. Peygamberimiz, muhârebelerde bile teheccüd kılardı” buyurdu.
.Hutbeyi okumaya şu zat layık
14-06-2022 02:00
Yıldırım Bayezid Hân Niğbolu seferinden dönünce, Bursa’da Ulucami’yi inşâ ettirdi.
Cuma günü açılış yapılacaktı.
Padişah hutbe okuma işini Emîr Sultan hazretlerine verdi.
O ise kendini layık görmedi.
Sultana Somuncu Baba'yı gösterip;
“Bu işe, şu zat layıktır” dedi.
Somuncu Baba kalktı.
Emîr Sultan'ın yanına geldi.
Ve kulağına eğilip;
“Beni ele verdiniz?” dedi.
Sonra hutbe için minbere çıktı.
Fâtiha'nın yedi türlü tefsirini yaptı.
Birinciyi herkes anladı.
İkinci ve üçüncüyü çok azı anladı.
Daha sonrakileri kimse anlamadı.
Nihayet namaz bitti.
Cemaat çıkmaya başladı.
Caminin üç kapısı vardı.
Üçünden de çıkan herkes;
“Elhamdülillah Somuncu Baba'nın elini öptüm” diyordu.
Bu Velî bunu işitip;
“Bu şehirde sırrım fâş oldu” dedi.
Ve terk etti Bursa’yı.
Molla Fenari hazretleri koştu.
Bir çınarın dibinde ona yetişti.
Geri döndürmek için çok dil döktü.
Ama kabul ettiremedi.
Büyük Velî, yüzünü Bursa’ya çevirip, duâ etti.
Bursalılara duâ etti.
Bursalılar, o çınara,
“Dua çınarı" diyorlar.
."Ankara’da genç bir âlim var!"
15-06-2022 02:00
Evliyanın büyüklerinden Hamîd-i Aksarâyî hazretleri rahmetullahi aleyh, bir gün bir talebesini çağırıp;
“Ankara’da Nûman diye genç bir âlim var. Onu buraya davet et” diye emretti o gence.
Talebe cevaben;
“Başüstüne efendim” dedi.
Ve o gün gitti Ankara’ya.
O âlimi sorup buldu.
Hocasının emrini bildirdi.
Nûman, daveti kabul etti.
Ve birlikte Kayseri’ye döndüler.
Ancak genç Nûman, kendisini çağıran zatı çok merak ediyordu.
Kurban Bayramı idi.
O gün girdi huzuruna.
Hamîd-i Aksarâyî onu çok sevdi.
“Bayram" diye hitap etti ona.
İşte bu Nûman, yetişip;
"Hacı Bayrâm-ı Velî" oldu.
● ● ●
Hamîd-i Aksarâyî, Bursa’da, insanlardan gizlerdi kendisini.
Büyüklüğünü kimse bilmezdi.
Zira o, dağlardan merkebiyle odun getiriyor, fırını yakıyor ve pişirdiği ekmekleri bir küfeye doldurup; "Somun! Somun!" diye bağırıp satıyordu sokaklarda.
Ekmeği de çok lezzetliydi.
Bayılırdı Bursalılar ona.
İşte bu büyük Veli, Bursa sokaklarında “Somun! Somun!” diye bağırıp ekmek sattığından “Somuncu Baba" diye tanınmıştı halk arasında...
.Ateşi olmayan fırın!..
16-06-2022 02:00
Evliyânın büyüklerinden Hamîd-i Aksarâyî hazretleri, bir gün fırından çıkarken Emîr Sultân hazretleriyle karşılaştı kapıda.
Onu görünce durdu.
Ayaküstü konuştular.
Hazret-i Emîr, elindeki çömleği büyük velîye uzatıp;
“Şunu pişirir misiniz” dedi.
O da, “Peki olur” buyurdu.
Ve çömleği alıp sürdü fırına.
Ardından çıkarıp verdi ona.
Emîr Sultân şaşıp kaldı.
Bu kadarcık kısa zamanda çömleğin piştiğine şaşırmıştı!
Eğilip baktı fırının içine.
Hiç ateş de yoktu fırında.
Ateşsiz pişmişti...
● ● ●
Bu zâta, bir gün sordular ki:
“Cehennem şimdi var mıdır?”
Büyük velî cevâben;
“Cehennem şimdi vardır. Sıcaklığı da çok şiddetlidir, bir an dayanılmaz. Oradan bir kıvılcım dünyaya gelse, dünya erir ve yok olur” buyurdu.
Yine sordu ki:
“Soğuk Cehennem de var mı efendim?”
Cevâbında;
“Zemherîr denen soğuk Cehennem şimdi vardır ve soğukluğu pek şiddetlidir! Bir an dayanılmaz. Kâfirlere, bir soğuk bir sıcak, sonra soğuk, sonra sıcak Cehennemde azap yapılacaktır” buyurdu.
."Yâ Rabbî! Hâlim sana malûm..."
17-06-2022 02:00
Şâbân-ı Velî devrinde biri, diğerine beş yüz akçe borçlu idi.
Ve ödeyemiyordu.
Alacaklı da sıkıştırıyordu!
Bir gün yine gelip sıkıştırınca;
“Biraz mühlet ver” dedi.
Vermeyince koştu bir velî zâtın türbesine.
Bir Fâtiha gönderdi.
Sonra el kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bu velî zâtın hürmetine bana borcum kadar akçe gönder” diye yalvardı.
Geri gelirken birini hâtırladı.
“Şâbân-ı Velî” hazretlerini.
Hemen koştu evine.
Diz çöktü karşısında.
Daha bir şey söylemeden büyük velî, ona bir minder gösterip;
“Şu minderi kaldır da altındaki paraları al” buyurdu.
O da minderi kaldırdı.
Utanarak biraz aldı.
Ama borcu beş yüz akçe idi.
“Bunlar yetmez” diye düşündü.
O vakit mübârek zât;
“Sıkılma, hepsini al!” buyurdu.
O da “Başüstüne” dedi.
Ve hepsini alıverdi.
Şâbân-ı Velî el kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bu kulunu bir daha darda koyma” diye yalvardı.
Adamcağız (Âmin) dedi.
Parayı ve duâyı alıp döndü.
Acele saydı, şaşırıp kaldı!
Zîra tam da borcu kadardı.
Koşarak gitti alacaklısına.
Borcunu verip şükretti Allaha...
.Hemen hazırlanın, vaktimiz yok!"
18-06-2022 02:00
Şems-i Tebrîzî hazretleri Konya’ya gelince, Hazret-i Mevlânâ onu görüp âşık oldu.
İkisi bir odaya kapandılar.
Bütün gün sohbet ediyorlardı...
Fakat Mevlânâ hazretlerinin talebeleri ve şehrin ileri gelen âlimleri bu hâli beğenmediler.
Mevlânâ bizi bıraktı diye, Konya’yı terk edip Denizli’ye gittiler.
Sultan Alaaddîn çok üzüldü!
Ve Sadreddîn Konevî’ye;
“Âlimler Konya’yı terk edip Denizli’ye gitmişler. Derim ki Denizli'ye gidesin, onları alıp buraya getiresin” dedi.
“Hemen mi Sultanım?”
“Evet, cumâya yetişsinler.”
O da; “Başüstüne” dedi.
Ve bir anda vardı Denizli'ye.
O âlimleri bulup;
“Sultânımız sizi bugün cumâ namazına bekliyor” dedi.
Âlimler şaşırdılar ve;
“Bu imkânsız. Zîrâ Konya üç günlük yoldur. Cumâ namazına ise iki saat var” dediler.
Konevî hazretleri;
“Siz (Peki) deyin. Hak teâlâ her şeye kâdirdir” buyurdu.
Âlimler (Pekâlâ) dediler.
Ve bindiler hayvanlarına.
O anda Konya şehri göründü.
Padişah çok sevindi buna.
Ve teşekkür etti Konevî’ye.
Âlimler bu kerâmeti gördüler.
Sadreddîn Konevî hazretlerini daha çok sevdiler...
.Bir rehber bulsam gerek!"
19-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, çok büyük bir velî idi.
Yirmi bir yaşında âlim oldu.
Tek düşüncesi, Medîne'ye varıp Resûlullahı ziyâret etmekti.
Onun aşkıyla yanıyordu.
Ve bir gün Medîne’ye vardı.
Edeple ziyâretini yaptı.
Ve kalbinden düşündü ki:
"Bir rehber bulsam gerek!"
O gün bir zâta rastladı.
Huzûruna varıp arz etti ki:
“Bana nasîhat eder misiniz?”
O zât cevâben;
“Kâbe'yi ziyârete gittiğinde edebe aykırı bir şey görürsen hemen reddetme” dedi.
Nihâyet Mekke'ye geldi.
Kâbe'ye yaklaşınca bir zâtın Beytullah’a sırt çevirmiş hâlde kendisine baktığını gördü.
Bu hâli beğenmeyip;
"Kâbe'ye sırt çevirmiş oturuyor. Beytullah'ta böyle edepsizlik olur mu?" diye düşündü.
O zât, ona dönüp;
“Mü’mine hürmet, Kâbe'ye hürmetten önce gelir. Bunun için yüzümü sana çevirdim. Medîne'deki zâtın nasîhatini ne çabuk unuttun?” dedi.
O, hemen özür dileyip;
“Beni de talebeliğe kabul eder misiniz” dedi.
O zât ise;
“Senin işin Hindistan'da hâllolur. Sen oraya git” dedi. (Devamı yarın)
.Senin işin Hindistan'da hâllolur!"
20-06-2022 02:00
(Dünden devam)
Mevlânâ Hâlid hazretlerine, Mekke'de bir velî zât “Senin işin Hindistan'da hâllolur” demişti.
Hindistan'dan bir genç geldi.
Ve edeble arz etti ki:
“Efendim, hocam Abdullah-ı Dehlevî hazretleri zât-ı âlinizi Hindistan'a dâvet ediyor.”
O da bunu bekliyordu zâten.
Nitekim Resûlullahtan gelen ilim, feyz ve nûrlar, Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin kalbine akmış, o da bu emaneti teslim etmek için (ehil) birini arıyordu.
O ehil kişi, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleriydi.
Ama Hindistan ile Bağdat arası bir senelik yoldu.
O talebeyle Mevlânâ Hâlid hazretleri, Hindistan yolculuğuna çıktılar bir gün.
Fakat talebeleri üzülüyordu.
Onu bu yoldan çevirmek için çok yalvardılar.
Ancak fayda etmedi.
Son olarak; “Hindistan yolu tehlikelerle dolu, karanlık ve zulmetlidir, gitmeyin!” dediler.
O ise kesin kararlıydı.
Böyle söyleyenlere;
“Öyle ama, âb-ı hayât zulümatta bulunur” buyurdu.
Bir "Gül"ün kokusunu alan "bülbül" misâli bir an önce Hindistan'a varmayı istiyordu.
Kimseyi dinlemeyip yola çıktılar.
Halk, gözyaşlarıyla uğurladılar...
.Ey nefsim, boşuna sızlanma!.."
21-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, Bağdat'tan çıkıp bir senede Delhi'ye vardı.
Delhi toprağına ayak bastığında sevincinden, yanında ne varsa dağıttı oranın halkına.
Sonra Abdullah-ı Dehlevî hazretlerine varıp ve elini öpüp talebesi olmakla şereflendi.
Ve başladı vazifeye.
İlk işi dergâh temizliğiydi.
Kovasını kuyudan su ile doldurur, onu bir sopaya takarak omuzunda taşırdı her gün.
Dergâhtan kuyuya.
Kuyudan dergâha.
Bir gün, nefsinden işitti ki:
“Sen, buna mı lâyıksın?”
Ama aldırmadı ve;
"Ey nefsim! Boşuna sızlanma. Bu iş zoruna gidiyorsa bil ki elimdeki süpürgeyi atar, sakalımla süpürtürüm sana bu yerleri” dedi.
Omuzları yara olmuştu.
Bir gün omuzunda su taşırken üstâdıyla karşılaştı.
Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, Hâlid-i Bağdâdî'nin omuzundan Arş'a doğru muazzam bir "Nûr"un yükseldiğini gördü.
Melekler onu seyrediyordu.
Kemâle geldiğini anladı artık.
Temizlik işinden, husûsi hizmetine aldı onu.
Beş ay da üstâdına bizzât hizmetle şereflendi.
Ve o mânevî (emanet) Hâlid-i Bağdâdî hazretlerine nasip oldu...
.Hâlid her şeyi alıp götürdü!"
22-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid hazretleri, hocası Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin himmetiyle yetişip kemâle gelmişti.
Üstâdı bunu gördü.
Ve icâzetini verip;
“Ey Hâlid! Memleketine dön. Sen de bu nûrları, Hak âşıklarının kalbine sal” buyurdu.
O ise cevâben;
“Efendim, bizim diyarda öyle âlimler var ki, pek îtibar ve şöhret sâhibidirler. Diğer âlimler de onlara saygılıdır. Korkarım ki, halk beni kabul etmez” dedi.
Üstâdı ona buyurdu ki:
“Ey Hâlid! Sen oraya gidince iş değişir ve görürsün ki, herkes senin ayağının tozuna yüz sürerler. O îtibarlı âlimler sana hizmetçi olurlar.”
O buna çok sevindi.
Ve elini öpüp ayrıldı.
Üstâdı, bütün talebesi ve bütün ahâliyle birlikte uğurladı kendisini. Hem de şehirden dört mil kadar yürüyerek ve gözyaşları içinde!
Mevlânâ Hâlid gitti.
Abdullah-ı Dehlevî buyurdu ki:
“Hâlid her şeyi aldı götürdü!”
Sonra ona şu mektubu yazdı:
“Ey Mevlânâ Hâlid! Sizinle iftihar ediyorum. Çünkü bu yol, sizinle kuvvetlenip yayılacaktır. Şükürler olsun ki, sizin eliniz benim elimdir. Sizi görmek beni görmektir, vesselâm...”
Hak âşıkları ona koşuyordu...
23-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (rahmetullahi aleyh) hazretleri; Delhi'den ayrılıp, büyük bir velî olarak Bağdat'a dönünce, şehrin ileri gelenleri büyük bir ilgiyle karşıladılar bu büyük velî zâtı.
Herkes sevinçliydi.
Sanki bayram gibi.
Hâlbuki bir yıl önce;
“Aman efendim, ne olur gitmeyin!” diye dil döküp yalvarmışlardı bu büyük velî zâta.
Ama şimdi çok sevinçliydiler.
Hak âşıkları ona koşuyordu.
Onu gören âşık oluyordu.
Zîra ilim ve feyizler onun kalbinden başka kalplere akıyordu.
Ama bir şey daha vardı.
Hâlet Efendi diye bir fesatçı vardı ki koştu hemen Halîfe'ye.
Ve ona bir şeyler anlattı.
Hem de bire bin katarak.
En sonunda;
“Sultânım, bu zât devletimiz için çok tehlikelidir. O burada oldukça saltanatınız her an yıkılabilir. Zîra on binlerce adamı var. Ortadan kaldırılmazsa devletiniz için büyük tehlikedir” dedi.
Padişah, Mahmud Hân idi.
Onu sonuna kadar dinledi.
Ama hiç îtibar etmedi.
Hattâ onu azarlayıp;
“Din adamından devlete zarar gelmez!” diyerek kovdu huzûrundan.
Hâlid-i Bağdâdî hazretleri bunu işitince, sevinip hayır duâ etti pâdişaha...
.Âlimler önünde edeple diz çöktü!..
24-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid hazretleri Bağdat'a döndüğünde âlimler gelip edeple diz çöktüler önünde.
Vakûr ve heybetliydi bu zât!
Sohbete gelen, ayrılmıyordu.
Cemaat her gün artıyordu.
Bağdat Vâlisi Said Paşa da işitip koştu bu zâtın ziyâretine. Gördü ki birçok âlim bu zâtın önünde edeple oturmuş, başlarını da önlerine eğmişler.
Bu hâl garibine gitti.
Ve içinden söylenip;
"Bu kadarı da fazla" dedi.
O esnâda Mevlânâ Hâlid hazretleri bir nazar etti vâliye.
Vâli, titremeye başladı!
Nice zaman sonra sâkinleşti.
Mübârek zât ona dönüp;
“Ey Vâli! Kıyâmet daha dehşetli yerdir. O gün analar körpe yavrularını unutur, hâmile kadınlar vakitsiz doğururlar. O gün herkesi sarhoş olmuş görürsün. Hak teâlânın azâbı çok şiddetlidir” buyurdu.
Vâli bunları dinledi.
Ve korkudan titremeye başladı!
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Dünyada en mesut insan, hak söze (peki) diyendir. İyi mümin olmak isteyen, kızmasın ve sabretsin. Huzurlu olmak isteyen de yüzünü âhirete çevirsin. Bırakın gayriyi, kendinize dönün. Âhirette size sizden sorulacak, başkasından değil” buyurdu.
."Câmiden çıkınca saldıralım ona!.."
25-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, Hindistan'dan Bağdat’a döndüğünde, halk tarafından coşkuyla karşılanmışsa da onu haset edenler de vardı.
Bu hasetçiler, bir gün toplanıp öldürmek kararı aldılar bu zâtı.
Günlerden cumâ idi.
Silâhlanıp câmi çıkışında bir yerde gizlice beklediler.
“Câmiden çıkar çıkmaz saldırıp öldürelim!” dediler.
Nihâyet namaz bitti.
Cemaat dağılıp gitti.
Büyük zât çıkınca bunu fark etti.
Sûikast yapacaklarını anladı.
Tam hücûm edeceklerdi ki hiddetli bir nazar etti her birine! Mübârek nazarı kime isâbet ettiyse yerinde kalakaldı!
Bir adım bile atamadılar.
Mıh gibi yere çakıldılar.
Cansız heykel olmuşlardı.
Taş kesilmişlerdi âdeta!
Silâhları düştü ellerinden.
Bir müddet böyle kalıp sonra büyük bir dehşete kapılarak kaçıp uzaklaştılar!
Onlara sordular ki:
“Niçin kaçıştınız?”
Onlar da cevâben;
“O, câmiden çıkıp da bize hiddetle baktığında, omuzları üstünde koca bir arslan gördük. Gözlerini bize dikmiş, neredeyse üstümüze saldıracaktı ki selâmeti kaçmakta bulduk!” dediler.
."Efendim, ne olur bizi affedin!"
26-06-2022 02:00
Bağdat'ta bir kişi, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerine düşmanlık besliyordu.
Bir gün de taklidini yaparak alaya aldı bu büyük zâtı.
Ama cezâsı gecikmedi.
Aklını oynatıp cinnet getirdi.
Yakınları, bu zâta koşup;
“Ne olur, affedin” dediler.
O yine merhamet etti.
Ve o kimseyi affetti.
Adam, ânında iyileşti.
Bin pişmandı yaptığına.
Hemen gidip özür diledi.
Ve talebesi olmakla şereflendi...
● ● ●
Bu büyük velî, talebesiyle birlikte Bağdat'tan Şam şehrine hicret ediyorlardı ki yolda karşılarına bir soyguncu grubu çıktı âniden.
Çok da kalabalık idiler.
Onlardan biri şöyle anlatıyor:
Tam hücûm edecektik ki, kafileden beyaz kaftanlı biri, beyaz at üzerinde ileri çıktı.
Ve heybetle dikildi karşımıza!
Adam gitgide büyüyordu.
Sonra dağ kadar oldu.
Korkudan yerlere yuvarlandık.
Hatâ ettiğimizi çok iyi anladık.
Sonra o kişinin yerinde Hâlid-i Bağdâdî hazretlerini gördük.
Meğer o korkunç kişi, bu zâtmış.
Hürmetle ona yaklaştık.
Ve emân diledik kendisinden.
“Bizi affedin” diye yalvardık.
Affedince bıraktık soygunculuğu.
Talebesi olmakla şereflendik...
.Kadı Efendi! Bu adam katırımı çalmış!"
27-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, bir gün hacca gitmek üzere katırına binip çıktı Bağdat'tan.
Şam'da mola verdi.
Ama bir hâdise geldi başına.
Bir adam, kadıya gitti.
Ve bu zâtın ismini verip;
“Kadı Efendi, bu kişi benim katırımı çalmış” dedi.
İki de yalancı şâhit gösterdi.
Kadı Efendi şâhitleri dinledi.
Sahtekârın lehine hüküm verdi.
Mevlânâ Hâlid hazretleri mahkemeden çıkınca, katırını o yalancıya verdi ve;
“Ey kişi! Gerçi bu hayvan benim evde dünyaya gelmiş, benim yanımda büyümüştü. Ama yine de sû-i zan etmiyorum. Çünkü Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Vaziyete göre, benim evimde doğan bu katırı senin eve, senin katırını da benim eve koymuş olduğu anlaşılıyor. Senin olan bu katıra, Bağdat'tan Şam'a kadar binip geldim. Bunun ücretini de vereyim ki üzerimde hakkınız kalmasın” buyurdu.
Ve cüzdandan parayı çıkardı.
Tam o kimseye veriyordu ki, yalancının katırı oraya geldi birden.
Adam ne diyeceğini bilemedi.
Mahçup olmuşlardı!
O ve yalancı şâhitler, özür dilediler bu Allah dostundan. Hâkim, daha sonra hâdiseyi öğrendiyse de, arayıp bulamadı Hâlid-i Bağdâdî hazretlerini.
Zîra ayrılıp gitmişti oradan.
."Benim hâlim, muhakkak o zâta malûmdur”
28-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri zamanında bir vâli, Abdülbâki adında bir kimseyi, Bağdat'a vazifeli olarak göndermişti.
Abdülbâki Efendi, Bağdat'ta bir ay kaldı.
Ve parası bitti.
Sıkıntıya düştü!
Hiç tanıdık kimse de yoktu Bağdat’da.
"Kimden borç para alabilirim?" diye düşünürken, Hâlid-i Bağdâdî hazretlerini hâtırladı.
Çok ferahladı ve;
"O, Allahın velî kuludur. Benim hâlim, muhakkak o zâta malûmdur” diye düşündü
Kalktı ve giyindi.
O velî zâta gidecekti.
Tam o anda kapısı çalındı.
Açtığında kapıda biri vardı.
Fakat onu tanımıyordu.
Merakla sordu:
“Buyurun, kimi aradınız?”
“Abdülbâki Efendi siz misiniz?”
“Evet benim.”
Elindeki keseyi ona uzatıp;
“Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin size selâmları var. Belki parasız kalmıştır. İşbu hediyemizi lütfen kabul etsin buyurdular” dedi.
Ve keseyi ona verdi.
Sonra “İzninizle” dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Abdülbâki Efendi saydı parayı.
Tam yirmi bin altın vardı.
.“Sizde bir emânet olacak!..”
29-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri zamanında Hacı Halil Efendi diye biri vardı.
Bir gün hac yolculuğuna çıktı.
Üsküdar'da biri çıktı karşısına.
Ve sordu hemen:
“Halil Efendi, nereye böyle?”
“Beytullaha gidiyorum.”
Cebinden bir mektup çıkarıp; “Şu mektubu Şam şehrine varınca, Mevlânâ Hâlid hazretlerine verir misin” dedi.
Halil Efendi mektubu alıp;
“İnşallah veririm” dedi.
Şam'a varınca, vâlinin konağına yerleşti.
Mevlânâ Hâlid hazretleri de, o akşam vâliye gitti.
Halil Efendi'yi gördü orada.
Fakat o, mektubu unutmuştu.
Büyük velî, ona buyurdu ki:
“Sizde bir emânet olacak!”
Halil Efendi şaşırdı!
“Hayır, bende bir emânet yoktur.”
“Üsküdar'da biri vermişti size”
O vakit hâtırladı.
Ve çıkarıp takdim etti.
Ama çok mahçup olmuştu!
● ● ●
Hacdan sonra İstanbul'a avdet edip Üsküdar'a varınca, aynı kimse çıktı yolunun üzerine.
Ve sordu hemen:
“Mektûbumu verebildin mi?”
“Evet verdim” dedi.
“Hangi gün, hangi saatte?”
“Şu gün, şu saatte.”
Adamcağız sevinip;
“Ben de tam o gün ve o saatte sıkıntıdan kurtuldum” dedi.
.“Bir namazı, özürsüz kılmayan kimse!.."
30-06-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin sevdiklerinden Halil Efendi bir gün bu zâta gelip;
“Efendim, hacca gidiyorum. Hac dönüşü size misafir olup inşallah yüksek himmetinize kavuşurum” diye arz etti.
Büyük zât buyurdu ki:
“Dönüşte bize uğrarsınız, ama belki bizi bulamazsınız...”
Halil Efendi ayrılıp hacca gitti.
Dönüşte bu zâta gidiyordu.
İleride bir topluluk gördü.
Cenaze namazı kılacaklardı.
Yaklaşıp birine sordu ki:
“Kimin namazını kılacaksınız?”
Onlar da cevaben;
“Bugün, Mevlânâ Hâlid hazretleri vefat etmiş. Onun namazını gıyâbî olarak kılacağız” dediler.
O da namaza iştirak etti.
Fâtiha okudu mübârek rûhuna...
● ● ●
Bu zât, bir gün buyurdu ki:
“Bir namazı, özürsüz kılmayan kimse, seksen hukbe Cehennemde kalacaktır!”
Dinleyenler sordu ki:
“Bir hukbe ne kadar zamandır?
Cevâbında;
“Bir hukbe seksen senedir, bir âhiret günü, bin dünya senesi kadar uzundur. Yani bir farzı özürsüz kılmayan kimse
tövbe etmeden ölürse, seksen kere üçyüzaltmış bin sene Cehennemde yanacaktır” buyurdu.
."Yanımıza bir zulmet geliyor!"
01-07-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, bir gün talebeleriyle sohbet ediyordu.
Bir ara sohbeti kesip talebelerine döndü.
Ve onlara buyurdu ki:
“Yanımıza, bir zulmet geliyor!”
Az sonra biri geldi.
Meğer Râfızî âlimiymiş!
Yanında on kişi getirmiş.
Bu zâtı imtihan edeceklerdi...
● ● ●
Ancak onlar huzûra girince hiç iltifat etmedi mübârek zât.
Yüzlerine bile bakmadı.
“Oturun!” bile demedi.
Onlar, bu zâtın heybetinden korkup bir müddet ayakta dikilip beklediler!
● ● ●
Ne oturabiliyorlardı.
Ne de gidiyorlardı.
Böylece yarım saat geçti.
Nihâyet işaret etti ki:
“Haydi, şimdi oturun!”
Sohbetini bitirip yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar bir müddet daha titreyip sonra kendilerine geldiler.
● ● ●
Durumu anladılar.
Oturup konuştular.
“Bu âlimde bir mânevî hâl var ki, onu anlamak bizim kârımız değil” demek zorunda kaldılar.
Ve hepsi de talebesi oldular bu büyük velînin...
."Burada bir kabir de bana kazın!"
02-07-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin dört oğlu vardı. Şihâbüddîn, Necmüddîn, Abdurrahman ve Behâeddîn “rahmetullahi aleyhim”.
Şihâbüddîn Urfa'da vefat etti.
Behâeddîn dört yaşındaydı.
Tâundan vefat etti.
Namazını kıldılar.
Kasiyun Tepesi'ne defnettiler.
Mevlânâ Hâlid hazretleri, definden sonra talebelerine; “Bu yerde, bir kabir de bana kazın!” diye emretti.
Bir talebesi vardı.
Adı, Molla Îsâ idi.
O da, tâuna yakalandı.
Mübârek zât onu tesellî edip;
“Yâ Îsa! Oğlum Behaâddîne benden selâm söyle ve pek yakında baban da gelecek diye kendisine haber ver” buyurdu.
Abdurrahman da vefat etti.
Kasiyun Tepesi'ne defnedildi.
Bu oğlunun defin işi bitti.
Kendi kabri kazılmamıştı.
Bunu fark etti.
Ve talebelerine;
“Kabrimi bugün muhakkak kazınız!” diye emretti bir daha.
Defin işi sona erdi.
Oradan evine geldi.
Bir daha dışarı çıkmadı.
Soranlara da;
“Bundan sonra tek bir yere gitmek istiyorum. O da oğlum Behâeddîn'in yanıdır” buyurdu.
.İmtihan için gelmişti, talebesi oldu!..
02-07-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerini çekemeyen bâzı din adamları, onu mahçup etmek için, başka bir şehirdeki Şeyh Yahya-yı Mezverî adında bir âlime mektup yazıp, maksatlarını açıkladılar.
Mektup şöyle bitiyor:
“Bu tarafa gelip buna (Dur!) demek size vâcip olmuştur. Teşrîfinizi bekliyoruz. Vesselâm.”
● ● ●
Şeyh Yahyâ, bu mektûbu alır almaz Bağdat'a geldi hemen.
Âlimler onu karşıladılar.
Ve çok da iltifat ettiler.
Ama o, bu iltifata aldırmayıp;
“Beni o zâta götürün” dedi.
Peki deyip dergâhı gösterdiler.
O da dergâhın önüne geldi.
Kapıyı çalmadan kapı açıldı.
Büyük velî ayakta karşıladı onu.
“Hoş geldiniz!” deyip içeri aldı.
Müsâfaha edip yanına oturttu.
İlgi gösterdi, iltifatlarda bulundu.
Şeyh Yahyâ, zihnindeki ince ve zor dînî meseleleri, bu büyük velîye sormayı tasarlıyordu.
Ama lüzum kalmadı.
Zîra büyük velî, normal sohbetin akışı içinde, bütün suallerinin cevaplarını en mükemmel şekilde vermişti.
Müphem bir şey kalmamıştı.
Şeyh Yahyâ hayran oldu ilmine.
İmtihan için gelmişti.
Ama talebesi olmakla şereflendi...
.Burada bir kabir de bana kazın!"
03-07-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin dört oğlu vardı. Şihâbüddîn, Necmüddîn, Abdurrahman ve Behâeddîn “rahmetullahi aleyhim”.
Şihâbüddîn Urfa'da vefat etti.
Behâeddîn dört yaşındaydı.
Tâundan vefat etti.
Namazını kıldılar.
Kasiyun Tepesi'ne defnettiler.
Mevlânâ Hâlid hazretleri, definden sonra talebelerine; “Bu yerde, bir kabir de bana kazın!” diye emretti.
Bir talebesi vardı.
Adı, Molla Îsâ idi.
O da, tâuna yakalandı.
Mübârek zât onu tesellî edip;
“Yâ Îsa! Oğlum Behaâddîne benden selâm söyle ve pek yakında baban da gelecek diye kendisine haber ver” buyurdu.
Abdurrahman da vefat etti.
Kasiyun Tepesi'ne defnedildi.
Bu oğlunun defin işi bitti.
Kendi kabri kazılmamıştı.
Bunu fark etti.
Ve talebelerine;
“Kabrimi bugün muhakkak kazınız!” diye emretti bir daha.
Defin işi sona erdi.
Oradan evine geldi.
Bir daha dışarı çıkmadı.
Soranlara da;
“Bundan sonra tek bir yere gitmek istiyorum. O da oğlum Behâeddîn'in yanıdır” buyurdu...
.Ölürsem, yüksek sesle ağlamayın!”
04-07-2022 02:00
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinin son günleriydi.
Sevdiklerini çağırdı ve;
“Ölürsem, yüksek sesle ağlamayın!” buyurdu.
Sevdiği bir talebesi vardı.
Seyyid İbni Âbidîn.
Fevkalâde bir edeple;
“Bu gece, bir rüyâ gördüm efendim” diye arz etti.
Hocası merak edip sordu:
“Hayırdır, ne gördün?”
“Osmân-ı Zinnûreyn hazretleri vefat etmiş, cenâze namazını da ben kıldırdım” dedi.
Büyük velî dinledi ve;
“Bu rüyânın tâbiri şöyledir ki, yakında ben vefat ederim. Namazımı sen kıldırırsın. Zîra ben Hazret-i Osmân'ın evlâdıyım” buyurdu.
Sonra odasına çekildi.
Ve aile efrâdına buyurdu ki:
“Şu anda tâuna yakalandım, benden bir şey istemeyin. Zîra Rabbimle meşgulüm.”
Sağ yanı üzerine, kıbleye karşı yattı. O anda her âzâsından, hattâ saç tellerinden bile Rabbini zikrettiği açıkca belli oluyordu.
En son bir âyet okudu.
Bu âyet-i kerîmede meâlen;
(Ey mutmainne olan nefs! Sen Rabbinden, Rabbin de senden râzı olmuş olarak Cennetime gir) buyuruluyordu.
Mübârek rûhu ayrıldı.
Arş-ı âlâ’ya yükseldi.
Cenâze namazını talebesi kıldırdı.
Ve Kasiyun Tepesi'nde defnedildi...
.Yâ Resûlallah, bu selâmı kime verdiniz?”
05-07-2022 02:00
Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh) şöyle anlatır:
Bir gün Resûlullah Efendimizle birlikte oturuyorduk.
Efendimiz, bir ara;
“Ve aleykesselâm” dedi.
Biz, kendisine;
“Yâ Resûlallah, bu selâmı kime verdiniz?” dedik.
Resûl aleyhisselâm;
“Kardeşiniz Hubeyb'in selâmına karşılık verdim. Cebrâil, Hubeyb'in selâmını bana ulaştırdı” buyurdu.
Nihâyet îdam vakti geldi.
Müşriklerin reisleri;
"İşte babalarınızı öldüren, bu adamdır!" diyerek, gençleri mızraklarıyla saldırttılar.
Bir anda, onlarca mızrak saplandı vücuduna!
O ara Hubeyb'in yüzü Kâbe-i şerîfe döndü.
Müşrikler geldiler.
Ve Medîne'ye çevirdiler.
Hazret-i Hubeyb:
"Yâ Rabbî, eğer ben senin katında hayırlı bir kul isem yüzümü kıbleye çevir" dedi.
O anda yüzü kıbleye döndü.
Ve müşriklere karşı;
"Yâ İlâhî, kureyş müşriklerini mahvet, onları sağ bırakma!" diye bedduâ etti.
Müşrikler korkup uzaklaştılar!
İçlerinden biri, mızrağını mübârek göğsüne sapladı, mızrak sırtından çıktı.
Hazret-i Hubeyb; “Eşhedü enlâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve Resûlüh" dedi ve şehîd oldu!
.O, benim Cennette komşumdur"
06-07-2022 02:00
Hubeyb bin Adiy hazretlerini (radıyallahü anh) müşrikler asmışlardı.
Cenâzesi kırk gün darağacında asılı kaldı.
Çürüyüp kokmadı.
Hep tâze kan aktı.
Sanki gülüyordu.
Resûl aleyhisselâm, onun cenâzesini getirmek üzere Eshâb-ı kirâmdan Zübeyr bin Avvâm ile Miktad bin Esved'i (radıyallahü anhüma) Mekke'ye gönderdi.
İki mümtaz sahâbî:
"Başüstüne!" dediler.
Ve yola düştüler.
Bir gece vakti Mekke'ye girdiler.
Hubeyb'i darağacından indirdiler.
Şehit edilişinin üzerinden çok günler geçtiği hâlde mübârek vücûdu kokmamıştı.
Taptâze duruyordu.
Deveye yüklediler.
Ve yola koyuldular.
Medîne’ye götüreceklerdi.
Ancak durumu öğrenen müşrikler, büyük bir kalabalık hâlinde gelip üzerlerine hücûm ettiler!
Bu iki sahâbî, kendilerini savunmak için cenâzeyi yere koydular.
Müşriklerle dövüştüler!
O ara, yer birden yarıldı.
Hazret-i Hubeyb'in cenâzesini içine aldı ve kapandı.
Onlar bu hâli görüp hızla oradan uzaklaşarak Medîne'ye döndüler.
Resûl aleyhisselâm, Hubeyb bin Adiy için; "O, benim Cennette komşumdur" buyurdular.
.Günâhına öyle pişmân olur ki!.."
07-07-2022 02:00
İmâm-ı Gazâlî hazretleri, bir gün sevdiklerine;
“Günah işlenince, kalbe siyah bir leke gelir. Bu lekeyi, bir şey temizler” buyurdu.
“O şey nedir?” dediler
“Pişmanlık ateşi” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
● ● ●
Bir gün Resûlullah Efendimiz, Eshâb-ı kirâma;
“Öyle kul vardır ki günâhı sebebiyle Cenneti kazanır” buyurdular.
Eshâb-ı kirâm sordu:
“Bu nasıl olur yâ Resûlallah?”
Efendimiz:
“Günâhına öyle pişmân olur ki, o günahı silinip yerine sevap yazılır. Hattâ şeytan bile hayret edip (Keşke onu günâha sokmasaydım) der” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sohbetinde;
“Bir farzı vaktinde yapmak, vakti geçmiş ise hemen kazâ etmek, bin sene nâfile ibâdet yapmaktan daha iyidir” buyurdu.
Sordular:
“Namaz da dâhil mi efendim?”
Cevâbında;
“Evet, nâfile namaz, sadaka, oruç, zikretmek ve başka nâfilelerin hepsi böyledir. Hattâ bir farzı yaparken, bunun bir sünnetini ve bir edebini gözetmek veyâ bir mekrûhundan sakınmak da böyle kıymetlidir” buyurdu.
.Allah tövbemi kabul eder mi acabâ?"
08-07-2022 02:00
Da'lec bin Ahmed hazretleri, bir sohbetinde;
“Yetmişüç fırka içinde, Cehennemden kurtulan, yalnız Ehl-i sünnet fırkasıdır. Her kişi, ehl-i sünnet îtikadını öğrenip îmânını buna göre düzeltmelidir” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
İsrâiloğullarından bir kişi vardır.
Fâsık olup, her işi günahtır.
Ama bir gün pişmân olur.
Günâhlarına tövbe etmek ister.
Bir âlime gidip; “Doksan dokuz kişi öldürdüm, tövbe etsem kabûl olur mu?” diye sorar.
Âlim “Hayır kabul olmaz!” der.
Kızar, onu da öldürür.
Gider başka bir âlime sorar:
“Yüz kişiyi öldürdüm, tövbem kabûl olur mu?”
O âlim der ki:
“Olur, ama sen terk et bu diyârı, filân köye git, insanları iyidir.”
Sevinip, hemen yola çıkar.
Ama yarı yolda vefât eder.
Azap ve rahmet melekleri, rûhunu almaya gelirler.
Ama anlaşamazlar!..
Zîra iki taraf da;
“Bu mevtâ bize âit” derler.
Hak teâlâya arz ederler.
Fermân-ı ilâhî gelir ki:
“Ölçün iki tarafı. Nereye daha yakın?”
Ölçerler.
İyi köye, bir karış daha yakındır.
Rûhunu rahmet melekleri alır.
."Sen niçin böyle üzgünsün?"
09-07-2022 02:00
Osmânlı evliyâsından Geyikli Baba bir gün sevdiklerine; “Namâz, ibâdetlerin en mühimi ve en kıymetlisidir” buyurdu.
Ve şöyle anlattı onlara:
Bir gün Eshâb-ı Kirâm’dan bir genç, Resûlullah Efendimizin huzûruna geldi.
Ama üzgün ve perîşândı!
Efendimiz ona sordular:
“Niçin böyle üzgünsün?”
Genç sahâbî cevâben;
“Yâ Resûlallah, ben mahvoldum! Dün falan yerden gelirken harâmîler yolumu kesti. Bütün eşyâmı, paralarımı aldılar. Dünyâlık neyim varsa hepsi gitti. Beş parasız kaldım” dedi.
Efendimiz tebessüm etti.
Sonra o sahâbîye dönüp;
“Allah iyiliğini versin. Ben de zannettim ki, bir vakit namâzın kazâya kaldı da, onun için böyle çok kederlisin. Dünyâ malı için üzülmeye değer mi?’ buyurdu.
● ● ●
Bu zât, yine bir sohbetinde;
“Kardeşlerim, Sevgili Peygamberimiz; (İki farz namazı bir araya getirmek, büyük günâhtır) buyuruyor” diye nakletti.
“Nasıl yâni?” dediler.
Büyük velî;
“Yâni bir namazı vaktinde kılmayıp da vaktinden sonra kılmak, en büyük bir günâhtır. Zîra bir hadîs-i şerîfte; (Bir namazı vakti çıktıktan sonra kılan kimseyi, Allahü teâlâ seksen hukbe Cehennemde bırakacak) buyuruldu” diye cevap verdi.
.Askerden dönünce geri alırım!.."
10-07-2022 02:00
Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerinin yaşadığı devirde, temiz kalpli bir genç askere çağrılmıştı.
Yetîm ve öksüzdü.
Az mîras kalmıştı babasından.
Birkaç bilezik, birkaç da atın.
Bir kutu içine koydu onları.
Ve Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerinin türbesine gitti.
"Yâ Hacı Bayrâm-ı Velî hazretleri! Ben askere gidiyorum. Şu kutuyu size emânet ediyorum. Dönüşte alırım" dedi.
Sonra çıktı türbeden.
Ve askere gitti hemen.
Üç sene sonra askerliği bitti.
Köyüne gelip koştu türbeye.
Gördü ki, kutu yerinde duruyor.
Yaşlı türbedâra yaklaşıp;
“Efendi baba, şu kutuyu yıllar önce şuraya ben koymuştum. Şimdi izninizle alacağım” dedi.
Türbedâr ona dönüp;
“Al alabilirsen” dedi.
“Niçin böyle dersin amca?”
İhtiyâr türbedâr;
“Çünkü ben o kutuyu birkaç defâ alıp daha emîn bir yere koymak istedim, ama ne kadar uğraştımsa da oynatamadım onu yerinden. Sonra (bu işte bir hikmet var) deyip, bir daha da elimi sürmedim” dedi.
Genç, uzattı elini.
Koyduğu yerden aldı o emâneti.
Ve huzûr içinde evine gitti...
.Onu hemen yakalayıp getirin!.."
11-07-2022 02:00
Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerini bâzı çekemiyenler, Pâdişâha koştular ve;
“Sultânım, Ankara’da Hacı Bayrâm diye biri var ki, insanlar akın akın ona gidiyorlar. Korkarız, ileride isyân çıkarabilir” dediler.
Sultân, askerlere emretti ki:
“Yakalayıp getirin onu!”
“Başüstüne!” dediler.
Ve yola revân oldular.
Ankara girişinde birine rastladılar.
Nûr yüzlü, sevimli bir ihtiyardı bu.
Askerlere sordu ki:
“Evlâtlar, nereye gidersiniz?”
“Ankara’ya efendi baba.”
“Niçin gidiyorsunuz?”
“Orada Sultâna baş kaldıran isyancı biri varmış. Onu tutup Sultânımıza götüreceğiz.”
“Adı neymiş onun?”
“Hacı Bayrâm.”
Büyük velî buyurdu ki:
“Aradığınız benim, haydi gidelim, Sultânı bekletmeyelim.”
Velhâsıl huzûruna çıktılar.
Sultân, nûr yüzlü bir (velî) gördü karşısında.
Başköşeye oturttu.
Sohbetini dinledi.
Onu ihsânlara boğmak istedi.
Kabul etmeyince, ısrâr etti.
Bu defâ büyük velî;
“Sultânım, mutlaka bir ihsân gerekiyorsa, talebelerimiz vergi ve askerlikten muaf olsun” buyurdu
Padişah “Emriniz olur” dedi.
Ve (ferman) yazıp takdîm etti...
."Bana, talebelerinin listesini ver!"
12-07-2022 02:00
Hacı Bayrâm-ı Velî hazretleri, talebelerinin askerlik ve vergiden muaf olduğuna dâir pâdişahtan bir ferman almıştı.
Ancak talebe arasında "sahteleri" de vardı.
Bunlar giderek çoğaldı.
Bu, dikkatini çekti Sultânın.
Ve ricâ etti bu büyük velîye:
“Bana talebelerinin listesini ver!”
Mübârek zât;
“Başüstüne” dedi.
Ve bir çadır kurup emretti ki:
“Cümle talebelerim toplansın!”
Koca meydan tez vakitte doldu.
Öyle ki iğne atsan yere düşmezdi.
Hacı Bayram çadırdan çıktı.
Elinde büyükçe bir bıçak vardı.
Kalabalığa seslendi ki:
“Ey dervişlerim, ben talebelerimi kurban etmek isterim. Canını benim için verecek kim varsa, şu çadıra girsin!”
Herkes birbirine bakıp;
"Hocamız aklını kaçırmış" diyordu.
Derken "İki kişi" çıktılar.
Ve yürüyüp o çadıra girdiler.
Büyük velî, çadıra bir koyun koymuştu geceden.
Çadıra girip kesti o hayvanı.
Çadırdan dışarı aktı kanları.
O kanları gören kaçtı.
Meydan bir anda boşaldı.
Büyük velî vaziyeti görünce;
“İki talebem varmış” buyurdu.
Bu gerçek talebeleri listeledi.
Ve saraya gönderdi.
Listede iki isim vardı.
Biri (kadın) idi, biri de (erkek).
."Bu altınları fakirlere versin!”
13-07-2022 02:00
Edirne'de iki büyük zât vardır.
Hasan Sezâi ve Enis Dede.
Edirne Vâlisi, bir memuruna iki kese altın verip der ki:
“Birini Enis Dede'ye götür, öbürünü Hasan Sezâi Efendi'ye.”
Memur, altınları alır.
Önce Enis Dede’ye varır.
Altınları takdim edip;
“Bunu Vâlimiz gönderdi” der.
Ama o, altınları almaz ve;
“Vâliye selâm söyle, bunları fakirlere versin” buyurur.
Memur 'Peki' der, ayrılır.
Hasan Sezâi dergâhına varır.
Bu zât da Vâlinin adamına;
“Biz de seni bekliyorduk. Ver şu altınları da esnafa olan borçlarımızı ödeyelim” der.
Memur geri döner.
Ve bu olanları Vâli’ye anlatır.
Vâli bunu öğrenip merak eder.
Önce Enis Dede’ye gidip sorar:
“Efendim, gönderdiğim altınları almamışsınız. Ama Hasan Sezâi almış. Acabâ sebep nedir?”
Enis Dede Vâli’ye dönüp;
“O, bir bahr-i ummândır ki, az necasetle kirlenmez” buyurur.
Vâli ayrılıp Hasan Sezaî’ye varır.
Ve ona da sorar ki:
“Efendim, gönderdiğim altınları almışsınız. Ama Enis Dede almamış. Hikmeti nedir?”
O da tebessüm edip;
“O, âhiret adamıdır, para, leştir ona göre” buyurur.
Vâli bu cevâbı da duyar.
Onlara sevgisi daha da artar...
.Hac sevâbını nasıl kazandı?
14-07-2022 02:00
Abdürrahîm Bursavî hazretleri anlatır:
Abdullah bin Mübârek, hacca gider.
Hac bitince, bir rüyâ görür.
Rüyâda gökten iki melek iner.
Biri, sorar diğerine:
“Bu sene hacca gelen kaç kişi?”
“Altı yüz bin.”
“Kaçının haccı kabul oldu?”
“Bir kişinin.”
“Kimdir o?’
“Alî bin Muvaffak.”
İbni Mübârek, o anda uyanır.
Ve Alî bin Muvaffak'ı bulup;
“Sana, hac sevabı kazandıran iş nedir?” diye sorar.
O da şöyle anlatır:
Ayakkabı tamircisiyim.
Otuz yıldır hacca gitmek isterim.
Bu sene hacca niyetlendim.
Ama gidemedim.
Çünkü fakir bir komşum vardı.
Bir gün evine gittim.
Odada et kokusu hissettim.
Şakayla; “Ocakta et pişiyor gâliba. İkram et de yiyelim” dedim.
O ağlayarak şöyle anlattı:
Çocuklarım üç gündür aç.
Yerde ölü bir hayvan gördüm.
Zaruret kadar kesip getirdim.
Ocakta pişen, işte o ettir, dedi.
Sızladı yüreğim.
Yol parasını ona verdim.
Ne buyurmuş büyükler:
“Bir muhtâca yardım etmek, nâfile ibâdetten daha sevaptır.”
.Büyük Velî önceleri sabreder
15-07-2022 02:00
Hasan Sezâi hazretleri, kibar ve sevimli bir zâttır.
Halk “Efendi Baba” der ona.
O vakit bir kadın kötü yola düşer.
Sonra pişman olup evine çekilir.
Günahlarına ağlar, sızlar!
Ancak onu rahat bırakmazlar.
Tekrar kötü yola çekmek için baskı yaparlar.
Kadın çaresizdir.
Sığınır Hasan Sezâi dergâhına.
Odasında ibadetle meşgul olur.
Ama fitneciler boş durmazlar.
Hasan Sezâi hazretlerine çirkin iftiralarda bulunurlar.
Daha da ileri giderler.
Dergâh kapısına bir (geyik boynuzu) asarlar.
Büyük Velî, kırılır bunlara.
O incinir incinmez, bir (uyuz) illeti çıkar Edirne’de.
Hastalık, herkese gelmez.
Sırf iftiracılara musallat olur.
Gün boyu kaşınıp dururlar.
Büyük Velî, yine acır bunlara.
Tebdîl-i kıyâfetle çıkar evden.
Girer bir kahvehaneye.
“Bu illetin ilacı Hasan Sezâi’dedir. Siz ona gidin!” der.
Ertesi gün akın akın gelirler.
Dergâh, ana-baba günüdür.
Büyük Velî, kapıya astıkları o geyik boynuzundan kazıyıp birer parça (toz) verir bunu yapanlara.
O toz, şifa olur onlara.
Ondan süren kurtulur bu dertten.
Fitneciler insafa gelir.
Toplanıp huzuruna giderler.
Talebesi olmakla şereflenirler.
.İnsanlar zâhirlerini süslüyorlar
16-07-2022 02:00
xHasan Sezâi Efendi, Edirne’de medfun bir velidir.
Bir gün bir genç gelir.
Ve nasihat ister bu Velî’den.
Mübarek zat ona dönüp;
“Evladım, bugün insanlar, yalnız zâhirlerini süslüyorlar. Sen öyle yapma! Çünkü Cenâb-ı Hak kullarının malına ve mevkilerine değil, kalplerine bakar” buyurur.
● ● ●
Bir grup genç, sepetlerini yiyecek ve içki ile doldurup kıra gidiyorlardı ki, Hasan Sezâi Efendi onları görüp sordu:
“Evlatlar, nereye böyle?”
“Kıra gidiyoruz Efendi Baba.”
“Şişelerinizde ne var?”
“Şerbet var efendim.”
Büyük Velî bunu duydu.
“Pekâlâ, öyle olsun!” buyurdu.
Gençler, yollarına devam ettiler.
Az uzaklaşınca muzipçe gülüşüp;
“Nasıl aldattık ihtiyarı” dediler.
Ama şişeleri açınca donakaldılar.
Zira şişelerinde şarap yoktu.
Tatlı ve taze şerbet vardı.
Bu, hidayetlerine sebep oldu.
O gün tövbe ettiler.
Ve bu zatın talebesi oldular.
Bu büyük Velî talebelerine;
“İyi bir Müslüman, önce dinini öğrenir, doğru anlar, öğrendiğiyle amel eder, bunları başkalarına da öğretmeye çalışır ve kimseyi incitmez” buyururdu.
.Sen kendini kurtardın, ya biz?
17-07-2022 02:00
Kânûnî Sultân Süleymân’ın bir vasiyeti vardı.
Şahsına ait bir çekmecenin mezarına konmasını istiyordu.
Nihayet bir savaşta vefat etti.
Cenazesi İstanbul'a getirildi.
Defin işlemlerine başlandı.
Ve o çekmece getirildi.
Devlet erkânı, şeyhülislam Ebüssüûd Efendi’ye; “Sultanımızın bir vasiyeti var” diye arz ettiler.
Şeyhülislam vasiyeti dinledi.
Ve buyurdu ki:
“Zinhar böyle bir vasiyeti yerine getirmeyesiz! Zîra dîn-i mübîne aykırıdır.”
Bunun üzerine, vasiyetin yerine getirilmesinden vazgeçildi. İyi de ne vardı çekmecenin içinde?
Herkes bunu merak ediyordu.
Uzun istişareler yapıldı.
Danışılıp konuşuldu.
Sonunda karar verildi ki:
“Çekmece açılsın!”
Çekmeceyi açtılar.
Baktılar ki, çekmecenin içi, Hükümdar’ın ömrü boyunca yaptığı her icraat ve her sefer kararı için dinimize uygundur diye Şeyhülislam’dan aldığı fetvalarla doluydu.
Ebüssüûd Efendi bunu gördü.
Bir tuhaf oldu.
“Hey koca Sultân! Sen, Allah katında kendini temize çıkardın. Mesuliyeti bize yıktın. Bakalım biz bunun altından nasıl kalkacağız?" dedi.
Ve uzun uzun ağladı!
.Bunun parasıyla fakirleri doyur!''
18-07-2022 02:00
Ebüssuûd Efendi, büyük âlimdir.
''Müftiyüssekaleyn'' denir kendisine.
Yâni insan ve cinlere fetvâ verir...
Bir gün, yanına biri gelir.
Başındaki sarık dikkatini çeker.
Kendi kendine;
"Çok pahalı bir şey. Şunu satsa, parasıyla çok fakirin karnını doyurur" diye düşünür.
Ebüssuûd Efendi bunu anlar.
Sarığını o kimseye uzatıp;
“Al, bunu sat da gel” der.
Adam, sebebini sorunca;
“Bunun parasıyla çok fakirin karnı doyar” buyurur.
Adam kalkıp pazara gider.
Birine satıp geri döner.
Ancak içeri girince çok şaşırır!
Zîra sattığı sarık, Ebüssuûd Efendi’nin başındadır.
Mübârek zât ona sorar:
“Hayret mi ettin?”
Adam der ki:
“Ben bu sarığı satmıştım, şimdi sizde ne arar?”
Büyük zât, ona bir adres verip;
“Git, bu kimseye sor” buyurur.
Adam, o adrese gidince şaşırır.
Zîra o, sarığı sattığı adamdır.
Ona sorunca, şöyle anlatır:
“Ben geçen gün denizde fırtınaya tutuldum. Boğulmak üzereyken; (Eğer kurtulursam, Ebüssuûd Efendi'ye kıymetli bir sarık hediye edeceğim) diye adakta bulundum. Bugün senin elinde o sarığı görünce; (İşte Ebüssuûd Efendi’ye lâyık bir sarık) dedim ve alıp ona hediye ettim.”
.Dile benden ne dilersen!.."
19-07-2022 02:00
Eşrefzâde Rûmî hazretleri, İznik’te yaşayan bir Allah dostudur.
Bir gece ibâdet ediyordu.
O ara bir ışık belirdi.
Ardından bir ses duydu.
“Ey Eşrefoğlu! Dile benden ne dilersen. Bütün haramları helâl kıldım sana” diyordu.
Büyük velî bunu duydu.
Şeytan olduğunu anladı.
Yakalayıp avcunun içine aldı.
Ve sıkmaya başladı.
Şeytan feryât ediyordu:
“Bırak, öldüreceksin beni!”
O sıkmaya devam ediyordu.
Bu defâ şeytan dedi ki:
“Allah, kıyâmete kadar bana mühlet verdi, bırak beni!”
Eşrefoğlu bu defâ dedi ki:
“Bir şartla bırakırım. Beni sevenlerin îmânına zarar vermeyeceksin, tamam mı?”
“Tamam, tamam...”
“Söz mü?” “Söz.”
Eşrefzâde inanmadı tabii.
Onu bırakırken dedi ki:
“Defol git mel'un! Sen, Allaha olan ahdinde durmadın, bana verdiğin sözü mü tutacaksın!”
Talebeleri sordular:
“Efendim, onun şeytan olduğunu nasıl anladınız?”
Büyük velî;
“Şeytan bana (Bütün haramları sana helâl kıldım) dedi. Bu mümkün mü? Haramlar, Peygamberimize bile helâl kılınmamıştır, bize mi helâl edilecek?” buyurdu.
."Beni nasıl suâle çekersiniz?"
20-07-2022 02:00
Eşrefzâde Rûmî hazretleri anlatır:
Evliyâdan biri vefat etmiş.
Melekler, suâl için gelmişler.
Büyük velî sormuş onlara:
“Beni suâle mi çekeceksiniz?”
“Evet.”
“Ama bir hadîs-i şerîf var.”
“Nedir o?”
“Saçını, sakalını İslâm’da ağartan bir kimseye suâl sormaktan, Allahü teâlâ hayâ eder.”
Melekler tasdîk etmiş.
O, suâl etmiş ki:
“Beni suâle çekecek misiniz?”
Melekler;
“Hayır, gidiyoruz” demişler.
Ve geri gitmişler...
● ● ●
Bu zât, bir gün sohbetinde;
“Kardeşlerim, zekât vermek farz olduğu için, bir altın lira zekât vermek, dağlar ağırlığında altınları sadaka vermekten daha iyidir” buyurdu.
Ve ekledi:
Hadîs-i şerîfte; “Bir insanın boş, yâni mâlâyânî ile vakit geçirmesi, Hak teâlânın, onu sevmediğinin alâmetidir” buyuruldu.
Dinleyenler sordular:
“Mâlâyânî nedir efendim?”
Cevâbında;
“Mâlâyânî, faydasız iş demektir. Bir farzı yapmayıp, bunun yerine nâfile ibâdet yapmak, mâlâyânî ile vakit geçirmek olur” buyurdu.
.Çiçeği niçin koparmamış?
21-07-2022 02:00
Eşrefoğlu Rûmî hazretleri, gençliğinde Hüseyin Hamevî hazretlerinin dergâhındaydı.
Bir ilkbahar günüydü.
Hocası seslendi talebelerine:
“Benim Canlarııım!”
Çocuklar hemen koştular.
Ve “Emredin hocam” dediler.
Buyurdu ki:
“Her biriniz birer demet menekşe toplayıp getirin!”
Çocuklar fırlayıp her biri bir yöne dağıldı.
Ve demet demet menekşeleri toplayıp yetiştirdiler hocalarına.
Yalnız biri hâriç.
O da Eşrefoğlu Rûmî...
O, bir menekşeyle geri döndü.
Üstelik kırıktı sapı da.
Hocası onu görüp buyurdu ki:
“Ey Rûmî! Sen bu yerin yabancısı olduğun için menekşelerin yerini bulamadın herhâlde.”
O, edeple arz etti ki:
“Buldum, ama koparamadım.”
“Neden yavrum?”
“Hangisinin yanına gittiysem zikrediyordu.
Kıyamadım koparmaya.”
“Demek zikrediyorlardı.”
“Evet efendim. Hem de bana; (Beni koparıp da zikrimden ayırma!) diye yalvarıyorlardı.”
“Peki sen ne yaptın oğlum?”
“Zikretmeyen bir çiçek gördüm.
Onu koparabildim ancak” dedi.
Ve uzattı o kırık çiçeği hocasına.
.Anne baba evlâdından râzı ise...
22-07-2022 02:00
Eşrefzâde Bursavî hazretleri bir gün bâzı sevdiklerine;
“Anne baba evlâdından râzı olursa, Allahü teâlâ da o evlâttan râzı olur” buyurdu.
Ve şunu anlattı onlara:
Biri, sordu Resûlullaha:
“Annem yaşlandı. Aklı da azaldı. Bütün hizmetlerini yapıyor, sırtımda taşıyorum. Hakkını ödemiş olur muyum?"
Buyurdular ki:
“Hayır olmazsın.”
Adam sordu:
“Neden yâ Resûlallah?”
“Çünkü annen, yaşamanı isteyerek sana hizmet etti. Sen ise ne zaman ölecek diye bekliyorsun” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün sevdiklerine;
“Namaz dînin direğidir. Namaz kılan, dînini doğrultmuş, namaz kılmayansa dînini yıkmış olur. Bir hadîs-i şerîfte; (Kıyâmet günü, îmândan sonra ilk suâl, namâzdan olacaktır) buyuruldu” diye anlattı.
Dinleyenler:
“Namaz bu kadar mı mühim efendim?” dediler.
Cevâbında:
“Evet, Allahü teâlâ kıyâmet gününde mümin olanlara; (Ey kulum! Namaz hesâbının altından kalkarsan, bugün kurtuluş senindir. Öbür hesapları kolaylaştırırım!) buyuracaktır” dedi.
.Ne ekersen, onu biçersin!..
23-07-2022 02:00
Eşrefzâde Bursavî hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:
Bir kişinin babası, felç olur.
Bütün hizmetlerine oğlu bakar.
Aylar yılları kovalar.
Derken iyice bıkar.
Önce severek yaptığı hizmetler, zor gelir artık.
Kendi kendine;
“Götürüp ıssız bir yere bırakayım” der.
Ve bir gece, sırtlar adamı, sessizce çıkar evden.
Gider ıssız bir dağa.
Başlar yer aramağa.
Babası anlar niyetini.
“Evlâdım! üzme kendini. Beni şuraya bırak. Ben de vaktiyle babamı bu yere bırakmıştım” der.
Ve şöyle anlatır:
“Benim babam da felç olmuştu.
Yıllarca ona bakmıştım.
Sonra ben de usanmıştım.
Ve bir gece, sırtımda getirip tam bu yere bırakmıştım.
Kim ne ekerse, onu biçer.”
Oğlu bunları dinler.
Bu, yüreğine ok gibi saplanır.
Tekrar sırtlar, götürür evine.
Ama bin pişman olarak.
Ve ağlayarak yalvarır Allaha:
“Yâ Rabbî, affet beni, bir daha yapmayacağım.”
Bu, iyi bir ders olur ona.
Artık isteyerek çok iyi bakar.
Hem de ölünceye kadar...
.Bizi buradan ancak Allah kurtarır!"
24-07-2022 02:00
Vaktiyle üç kişi yolculuğa çıkar.
Bir dağda akşam olur.
Ve bir mağaraya sığınırlar...
Dağdan koca bir kaya yuvarlanır.
Ve mağaranın ağzını kapatır.
İçeride kalır, çıkamazlar.
Yapılacak tek şey vardır:
Duâ etmek...
Biri el kaldırıp şöyle yalvarır:
“İlâhî, benim çok yaşlı annem ve babam vardı. Onları doyurmadıkça biz yemezdik. Bunu, senin rızân için yaptıysak, kurtar bizi bu musîbetten.”
O anda kaya biraz aralanır.
Ama dardır, çıkamazlar.
Bu defâ ikincisi yalvarır:
“İlâhî, komşumuzun çok güzel bir kızı vardı. Onunla buluşmayı çok isterdim. Ama o reddederdi. Sonra bir kıtlık oldu. Bize muhtaç oldular. Bunu fırsat bilip onlara erzak verdim ve kıza, (Haydi) dedim. O, (Allahtan kork!) dedi. Vazgeçtim. Senin rızân için vazgeçtimse bizi kurtar.”
Kaya az daha aralanır.
Ama yine dardır, çıkamazlar.
Bu defâ üçüncüsü el kaldırır:
“Yâ ilâhî, amele tutmuştum. Birisi ücretini almadan gitti. Ben, onun parasını çalıştırdım. Yüzlerce koyun birikti hesâbına. Gelip ücretini isteyince, koca bir sürüyü verdim ona. Bunu, senin rızân için yaptıysam bizi kurtar.”
O anda taş biraz daha kayar.
Artık çıkmaya müsaittir.
Çıkar ve kurtulurlar...
.Dağlanmadan önce melekleri görürdüm!.."
25-07-2022 02:00
Eshâb-ı kirâmdan İmrân bin Husayn (radıyallahü anh), midesinden rahatsızlanmış, ishale yakalanmıştı.
Hastalandığı sıralarda karnının dağlanmasını tavsiye ettiler.
O kabul etmedi.
Çok ısrar ettiler.
O vakit dağlandı.
Ancak o dağlayanlara;
“Dağlanmadan önce melekleri görürdüm. Dağlanınca göremez oldum” buyurdu.
Allahü teâlâya çok yalvardı.
Tövbe istiğfar etti.
Yine görmeye başladı.
Hastalık sebebiyle, ne oturabilir ne de ayakta durabilirdi. Kendisine hurma dallarından bir sedir yapmışlardı. Orada Rabbini zikrederdi...
● ● ●
Eshâbdan hazret-i Mitraf onu ziyârete gitti.
Hâlini görünce ağladı!
Hazret-i İmrân, Ona:
"Niçin ağlıyorsun?" deyince;
"Senin hâline ağlıyorum" diye cevap verdi.
İmrân bin Husayn;
"Ağlama, ben ölünceye kadar da kimseye söyleme! Melekler benim ziyâretime gelip selâm veriyorlar. Meleklerin selâmını alıyor, onlarla konuşuyorum" buyurdu.
O sahâbî rahatladı.
Ve duâ etti kendisine...
.“Keşke Resûlullahın sohbetini dinleseydim!..”
26-07-2022 02:00
İmrân bin Husayn anlatır:
Resûlullah Efendimiz, düşman askerleriyle karşılaştığı zaman en önce vuran O olurdu.
Huneyn savaşıydı.
Müşrikler sardılar.
Efendimiz atından inip; “Ben Abdullah'ın oğlu Muhammed'im” diyerek düşmana saldırdı! O gün Ondan daha cesur kimse yoktu.
● ● ●
Yine o anlatır:
Bir gün Efendimiz, Eshâb-ı kirâma bir şey anlatıyordu.
O ara bir kimse gelip;
“Yâ İmrân! Bindiğin deve, yularını sıyırıp kaçtı” dedi.
Çıkıp deveyi buldum.
Ama pişman oldum.
“Keşke deveyi bıraksaydım da, Resûlullahın sohbetini dinleseydim” dedim.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Bu dünyâ, çalışmak yeridir. Ücret alınacak yer, âhirettir. Öyleyse sâlih amelleri yapmaya uğraşınız!” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“O sâlih ameller nelerdir?”
Cevâbında;
“Bu amellerin en faydalısı, ibâdetlerin en üstünü, namaz kılmaktır. Namaz, bu dînin direği, müminin mîrâcıdır. O
hâlde onu iyi kılmaya gayret edelim” buyurdu.
.Gel ziyâretine gidip hatırını soralım"
27-07-2022 02:00
İmrân bin Husayn (radıyallahü anh) anlatır:
Bir gün Efendimiz, bana;
“Yâ İmrân! Kızım Fâtıma rahatsızmış. Gel ziyâretine gidip hatırını soralım" buyurdu.
Ben cevâben;
"Canım sana fedâ olsun yâ Resûlallah, gidelim" dedim.
Birlikte Fâtıma'nın evine gittik.
Efendimiz kapıyı çalıp;
"Esselâmü aleyküm yâ ehle Beytî!" diye selâm verdi.
Fâtıma kapıyı açtı.
Ve Efendimizi görünce;
"Aleyküm selâm babacığım, buyurunuz" dedi.
Efendimiz buyurdu ki:
"Kızım, yanımda İmrân var, başını ört!"
Fâtıma arz etti ki:
"Babacığım, şu yün örtüden başka örtünecek bir şeyim yoktur."
"Kızım, işte onunla örtün."
"Babacığım, başımı örtsem vücûdum, vücûdumu örtsem başım açık kalıyor" dedi.
Resûl aleyhisselâm;
"Kızım, bu örtüyü uzunlamasına ört ki, vücûdunun her tarafını kaplasın" buyurdular.
Ben de dinliyordum.
Bu konuşmaları işittim.
Gözlerimden yaş geldi.
Müteessir oldum, üzüldüm!
Hazret-i Fatıma'nın dünyaya değer vermemesine gıpta ettim. (Devamı yarın)
.Ey kızım! Hâlinden şikâyet etme!.."
28-07-2022 02:00
İmrân bin Husayn (radıyallahü anh) anlatır:
Hazret-i Fâtıma, Efendimizin târifleri üzere başını bağlayıp içeri girmeme izin verdiler.
Efendimiz ve ben içeri girdik.
Ben geride oturdum.
Efendimiz, Fâtıma’ya sordu:
"Kızım sıhhatin nasıl oldu?"
Hazret-i Fâtıma:
"Babacığım, bu gece çok rahatsızdım. Sancıdan sabaha kadar uyuyamadım" dedi.
Efendimiz üzüldüler!
Mübârek gözlerinden yaş aktı.
Ve kızına sevgiyle bakarak;
“Ey kızım! Hâlinden şikâyet etme. Ben peygamber olduğum hâlde, üç gündür bir lokma ekmek yemedim" buyurdu.
Ve Onu tesellî etti.
Omuzunu tutarak:
"Müjdeler olsun sana ey kızım, sen Cennet kadınlarının efendisisin!" buyurdular.
Hazret-i Fâtıma sordu ki:
"Firavun'un hanımı Âsiye ile Îsa Nebînin annesi Meryem için ne buyurursunuz babacığım?"
Resûl aleyhisselâm;
"Âsiye, Meryem ve annen Hatîce, kendi kadın âleminin efendisidirler. Sen de kendi kadınlık âleminin efendisisin. Sana tavsiye ederim ki, amcamoğlu Alî'nin getirdiği şeylere kanaat eyle. Ben seni, dünya ve âhirette şerefli ve üstün bir zâta verdim" buyurdular.
.Böyle yapmakla eline ne geçecek?"
29-07-2022 02:00
Mevlânâ hazretleri zamanında bir âlim vardır ki, bu büyük velînin kıymetini bilmez.
Onu sevmez.
Bir gün bâzı âlimler bir evde toplanırlar.
Aralarında bu âlim de vardır.
O, bunu fırsat bilir.
Mevlânâ aleyhinde sözler söyler.
Hattâ daha ileri gidip;
“O geldiğinde, her ne derse, ben tersini söyleyeceğim” der.
Âlimler şaşırırlar!
Bu sözü beğenmezler.
Sadreddîn-i Konevî;
“O, Allahın sevgili kuludur. Böyle yapmakla eline ne geçecek? Eden, kendine eder” diyerek îkaz eder.
Ama adam inatçıdır.
“Bu dediğimi yapacağım” der.
O esnâda kapı açılır.
Hazret-i Mevlânâ içeri girer.
Ve o âlime dönüp;
“Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resûlullah!” der.
Ve ekler:
“Haydi, tersini söyle!”
Adam hayrette kalır!
Ne diyeceğini şaşırır!
Tersini söylese küfre girecektir.
Mahçup olur, utanır!
İşte o zaman Mevlânâyı iyi tanır.
Yapacağı tek şey vardır artık.
Elini öpüp affını diler.
Dahası, hizmetine girer.
Onun himmetiyle tasavvuf yolunda hızla ilerler...
."Hemen çıkıp gidin bu evden!"
30-07-2022 02:00
Mevlânâ hazretleri büyük velîdir.
Kerâmetler sâhibidir.
Bir gün, zamanın Pâdişahı Sultan Rükneddîn, evinde oturmaktadır ki, önünde Hazret-i Mevlânâ belirir birden.
Ve kendisine dönüp;
“Hemen çıkın bu evden!” der.
Ve gözden kaybolur.
● ● ●
Sultan şaşırır birden!
“Niçin, neden?” diye sormaz.
Hanım ve çocuklarını alır.
Birlikte acele çıkarlar.
Hikmeti o zaman anlaşılır.
Zîra ev, bir gürültüyle yıkılır!
Öyle ki, az gecikmiş olsalar, helâk olacaklardır.
Sultan, şükür olarak Ona (bin altın) hediye gönderir.
O da bu altınları alır.
Ve talebelerine dağıtır...
● ● ●
Bir gün de, Aksaray'da, bâzı kötü niyetli beyler, Sultan Rükneddîn'i Aksaray'a dâvet ederler. Hazret-i Mevlânâ niyetlerini anlar.
Ve Sultana gidip;
“Sakın gitme!” der.
O da gitmez.
Böylece ölümden kurtulur.
Ancak, kararlıdır o beyler.
Başka gün yine dâvet ederler.
Bu sefer sormadan gider.
Hâlbuki sûikast kurmuşlardır kendisine.
Gider gitmez öldürürler...
.Başkasının yerinde gözüm yok Hocam!.."
31-07-2022 02:00
Hazret-i Mevlânâ, bir gün çok sevdiği talebesi Hüsâmeddîn Çelebi’nin bağına gider.
Oturup sohbet ederler.
Bağın yakınında bir dergâh vardır.
Mübârek, o dergâha bakar.
Ve Hüsameddîn'e sorar:
“Şu dergâhı görüyor musun?”
O cevap verir:
“Görüyorum hocam.”
“O dergâh senin olsa diyorum.”
Hüsameddîn şaşırır!
“Estağfirullah hocam. Başkasının yerinde gözüm yoktur” der.
Hazret-i Mevlânâ buyurur ki:
“Ama benim gönlümde var...”
Hüsameddîn Çelebi bu konuşmalardan bir şey anlamaz.
Sabahleyin bir vefat haberi duyulur:
Merak ederler.
Vefat eden kimdir?
Araştırıp öğrenirler ki:
O dergâhın şeyhidir.
Ve o gün, Hüsameddîn Çelebi o dergâha müderris tâyin edilir.
Ne demiş büyükler:
“Bir Allah adamının kalbi neyi isterse Hak teâlâ ihsân eder. Çünkü onlar, Allahın nazlı kullarıdır. Kalplerinden geçeni hemen yaratır.”
Bu zât, bir gün sohbetinde;
“Müslüman, çok kıymetlidir. Dünyâya bedeldir Müslüman. Hem Müslümanın yüzüne bakmak ibâdettir ve müminin yüzüne sevgiyle bakana Cenâb-ı Hak yüz umre sevâbı verir” buyurur.
.Bu hayvan yedi gündür aç!"
01-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ hazretleri, her velî gibi merhamet sâhibidir.
Hattâ hayvanlara bile.
Bir gün eline bir (ekmek) alır.
Yakındaki bir vîraneliğe varır.
Sevdiklerinden biri de onu görür.
Ve ardından onu tâkip eder.
Bakar ki, o ekmeği, bir anne köpeğe lokma lokma yediriyor.
Varıp, hikmetini sorar.
Hazret-i Mevlânâ cevâben;
“Ey filân! Yedi gündür bu hayvan aç. Yavruları da var. Bir yere ayrılamıyor. Bir anne şefkatiyle onlara bakıyor. Ona ekmek yedirdim” der.
● ● ●
Bir gün de, birbirinden habersiz (kırk kişi), Hazret-i Mevlânâ'yı evlerine dâvet ederler.
Hiçbirini kırmaz.
“İnşallah gelirim” der.
Ve kırkının da evini teşrîf eder.
Ve gece boyu sohbet ederler.
Ertesi gün olur.
O kırk kişiden ikisi karşılaşır.
Ve o akşamı konuşurlar.
Biri der ki:
“Dün gece Hazret-i Mevlânâ bizdeydi. Oturup sohbet ettik.”
Öbürü şaşırır ve der ki:
“Mevlânâ dün gece bizdeydi.”
“Hayır, bizdeydi.”
İkisi de şaşırırlar!
Ve birbirlerine bakışırlar.
Sorup soruştururlar.
Meğer hiçbirine gitmemiş.
Geceyi, evinde yalnız geçirmiş...
.Sahrâda yapayalnız kalan genç!
02-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bir gün Hazret-i Mevlânâ’yı hanımı evde göremez.
O anda kapı vurulur.
Gelen, Hazret-i Mevlânâ'dır.
Hanımı, ayakkabılarını çevirirken kenarlarında Mekke’nin kumlarını görüp suâl eder:
“Efendi nereden geliyorsun?”
“Mekke'ye gitmiştim, bir dostumu ziyâret ettim. Oradan gelmiştir o kumlar da.”
Hanımı düşünür ki:
"Bu kısacık zamanda Hicaz'a nasıl gidilip gelinir?"
Mevlânâ bunu anlar ve;
“Velîler, ruh gibi bir anda uzak yerlere gidip gelirler" buyurur.
● ● ●
O devirde bir genç, hacca gitmek için bir kafileye katılır.
Bir sahrâda mola verirler.
Genç, dinlenirken uyuyakalır.
Uyandığında kafileyi göremez.
Issız sahrâda yapayalnız kalır.
O anda bir çadır görür ileride.
Merakla gidip bakar.
Biri, (helva) yapmaktadır.
Sorar ki: “Yalnız mısın?”
“Hayır, hocamız var, şimdi gelir.”
“Hocanız kim?”
“Hazret-i Mevlânâ.”
Az sonra Mevlânâ gelir.
O helvadan yer ve ona da yedirir.
O genç derdini anlatınca da;
“Gözlerini kapat aç” buyurur.
“Başüstüne” der.
Kapatıp açar gözlerini.
O anda bulur kafilesini.
.Hazret-i Mevlânâ'nın selâmı var
03-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ’yı çok seven bir tüccar vardır.
Bir gün İstanbul'a gitmeye niyet eder.
Hazret-i Mevlânâ'ya sorar ki:
“Bana bir emriniz var mı efendim?”
Buyurur ki:
“Falan camiye git! Orada genç bir âbid olacak. Ona bizden selam söyle.”
Tüccar “Baş üstüne” der.
Ve yola çıkar.
İşlerini bitirip o camiye varır.
İçeride genç bir (âbid) görür.
Yanına yaklaşıp;
“Konya'dan geliyorum. Hazret-i Mevlânâ'nın size selamları var” der.
Ama fevkalade şaşırır!
Zira Mevlânâ da oradadır.
Bayılıp yere düşer!
Ayıldığında görür ki, (âbid) yalnızdır ve;
“Siz de Mevlânâ'ya selam söyleyin” der.
Tüccar “Peki söylerim” der.
Konya'ya geri döner.
Âbid’in selamını Hazret-i Mevlânâ'ya söyler.
Ama yine hayrette kalır!
Zira (âbid) de oradadır.
Mevlânâ'nın yanındadır.
Bayılıp düşer!
Ayılınca görür ki, (Mevlânâ) yalnızdır.
Ve kendisine gülümsemektedir.
Hazret-i Mevlânâ;
“Ben hayatta oldukça bu gördüğünü kimseye söyleme!” buyurur.
.Bizim Saka'yı istediler
04-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ hazretlerine, bir gün üç kişi gelir.
Üçü de nurani kimselerdir.
Hazret-i Mevlânâ'nın karşısında edeple otururlar.
Alçak sesle bir şey sorarlar.
Hazret-i Mevlânâ dinler.
“Uygundur” buyurur.
Onlar, bu cevabı alırlar.
Veda edip ayrılırlar.
Oğlu Sultan Veled, sorar:
“O gidenler kimlerdi baba?”
Buyurur ki:
“Onlar (ricâl-i gayb) dendi evlâdım. Halk arasında bunlara (kırklar) denir.”
“Size ne sordular?”
“Kırklardan biri vefat etmiş. Benden, bizim Saka’yı istediler. Ben de uygundur dedim” buyurur.
● ● ●
Bu zat, bir sohbetinde;
“İyi Müslüman, önce dinini öğrenir, doğru anlar, öğrendiğiyle amel eder, bunları başkalarına da öğretmeye çalışır ve kimseyi incitmez” buyurdu.
Dinleyenler:
“Hiç namaz ve oruçtan bahsetmediniz” dediler.
Cevabında:
“Namaz ve oruç, kulluk vazifemizdir. Elbette yapacağız. Ama şunu bilin ki, Müslümanlık, sadece namaz ve oruçtan ibaret değildir. Bunları yaptıktan sonra mühim olan, kimseyi incitmemektir” buyurdu.
.Rabb’in kim, dinin nedir?
05-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'yı çok seven bir mümin ölmek üzeredir.
Evladını çağırıp;
“Oğlum, ben ölürsem Hazret-i Mevlânâ, kabrimde dursun. Affım için Allah’a niyazda bulunsun” diye vasiyet eder.
Sonra vefat eder.
Hazret-i Mevlânâ'ya giderler.
Bu vasiyeti ona bildirirler.
“Memnuniyetle” buyurur.
Ve gidip kabir başında durur.
O zatın affı için yalvarır.
Ölen kişinin pek ameli yoktur.
Ama Mevlânâ’yı çok sever.
Çocuklarından biri, rüyada görür ki, babası cennettedir.
Makamı da çok yüksektir.
Merak edip sorar ki:
“Babacığım, bu yüksek makama nasıl kavuştun?”
Babası da cevaben;
“Defterimde fazla bir amelim yoktu. Ama Hazret-i Mevlânâ'yı çok seviyordum” der.
Ve şöyle anlatır:
Ben kabre girince, Münker ve Nekir melekleri geldiler.
Ve bana sordular ki:
“Rabb’in kim, dinin nedir?”
O anda iki melek geldi.
Çok güzel ve sevimliydiler.
Münker ve Nekîre;
“Bunları, bu kimseye sormayın. Çünkü Allahü teâlâ, hazret-i Mevlânâ hürmetine bunu affetti” dediler.
Sonra bana dönüp;
“Sen müsterih ol, rahatça uyu!” deyip geri gittiler.
.Etin en lezzetli yeri neresidir?
06-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ zamanında, bir kimse bilmez bu zatın büyüklüğünü.
Aleyhinde konuşur.
Dedikodusunu yapar.
Kendisini ikaz ederler.
“O zat, bir Veli’dir” derler.
Ama aldırmaz.
Konuşmaya devam eder.
Gece rüyada Efendimizi görür.
Üstelik Mevlânâ dergâhında.
Hatta onun minderinde oturmuş.
Eshabıyla sohbet buyurmaktadır.
Az sonra bir sofra gelir ortaya.
Sofrada et yemeği vardır.
O da yanlarına gitmek ister.
Ama cesaret edemez.
Efendimiz onu davet ederler.
Yanlarında yer verirler.
Kendi tabağındaki eti ona ikram ederler.
O alıp yer ki, çok lezzetlidir.
Sorar Efendimize:
“Etin en lezzetli yeri neresidir?”
“Kemiğe bitişik olandır.”
O sırada uyanır adam.
Görür ki, kalbi bir hoş olmuş.
Mevlânâ’nın sevgiyle dolmuş.
Onu görmek için koşar dergâha.
Görür ki, sohbet etmektedir.
Az sonra bir sofra gelir ortaya.
Sofrada et yemeği vardır.
Mevlânâ onu görüp davet eder.
Ve tam yanında yer verir.
Kendi tabağındaki eti verir ona.
Adam alıp yer ki, çok lezzetlidir.
Hazret-i Mevlânâ ona döner.
“Etin en lezzetli yeri, kemiğe bitişik olandır” buyurur.
Adam mest olmuştur.
En sevdiği talebesi olur.
.Onları şu çamurun içine at!
07-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bir gün Selçuklu Pâdişahı Rükneddîn, biriyle bir kese altın gönderdi Hazret-i Mevlânâ'ya.
Hazreti Mevlânâ kabul etmedi.
Ve o kimseye buyurdu ki:
“Onları şu çamurun içine at!”
Adamcağız da onları aldı.
Ve çamurların içine attı.
Duyanlar oraya koştular.
Bir altın için çamurlara battılar.
Berbat oldu elbiseleri.
Mevlânâ talebelerine sordu:
“Şunları gördünüz mü?”
“Gördük hocam” dediler.
“İşte dünya sevgisi de böyledir çocuklar. Girdiği kalbi berbat eder” buyurdu.
Gençler sordular ki:
“Yâni dünyaya çalışmayalım mı?”
“Hayır, öyle değil” buyurdu.
Ve izah etti:
“Bilâkis çok çalışın. Müslüman çalışkan olur. Tembellik yoktur bizim dinimizde. Dünyaya çalışın, ama sevgisi olmasın kalbinizde.”
● ● ●
Bir gün de bazı sevdiklerine;
“Kardeşlerim, her sıkıntının ve her başarısızlığın, her derdin bir tek ilacı vardır. O nedir, biliyor musunuz?” diye sordu.
“Bilmiyoruz efendim” dediler.
Büyük Velî;
“Her sıkıntının ilacı istiğfar etmektir kardeşlerim. Yani günahlarına pişman olup boyun bükmek ve Hak teâlâdan af dilemektir. İstiğfar, her kapıyı açar” buyurdu.
.O gelmesin, ben giderim
08-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bedreddîn-i Tirmizî adında biri simya ilmiyle yani altın yapmakla uğraşmaktadır.
Bir ara Mevlânâ hazretlerinin bu işte mahir olduğunu işitir.
Sevinir ve merak eder.
Oğlu Sultan Veled'e gider.
“Ben simyagerim, babanızı görmek istiyorum” der.
Sultan Veled “Pekâlâ” der.
O akşam babasına arz eder.
Mevlânâ buyurur ki:
“O gelmesin, ben giderim.”
Ertesi gün gider onun evine.
O sırada altın yapmakla uğraşmaktadır adam.
Hazret-i Mevlânâ'yı görür.
“Buyurun efendim” der.
Ve iltifat eder.
Ancak kalbinde gurur vardır.
Hazret-i Mevlânâ, kurtarmak ister onu bu gururundan.
Yerde paslı bir demir görüp eline alır.
Evirir, çevirir.
Paslı demir o anda altın oluverir.
Adam hayretle sorar:
“Bu nasıl oldu?”
Mevlânâ “Kolay” buyurur.
Ve ekler:
“Zor olan başka şeydir.”
Adam merakla sorar:
“Altın elde etmekten daha zor olan iş nedir?”
Hazret-i Mevlânâ;
“İlim, amel ve ihlâs elde etmektir. Asıl simya da budur” buyurur.
.Allah, kendine sığınanı korur
09-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ zamanında, Moğol Valisi zalim Noyan Han Konya'yı muhasara eder, kuşatır.
Müslüman halk sıkıntıya düşer.
Hazret-i Mevlânâ'ya giderler.
Ve duasını isterler.
Büyük Velî;
“Korkmayın, Allah, kendine sığınanları korur” buyurur.
Ve çıkar evden.
Gelir şehir meydanına.
İnanılmaz derecede heybetli ve vakurdur.
Meydanda namaza durur.
Askerler, Noyan Han'a koşar, durumu bildirirler.
“Hemen öldürün!” der.
“Heybetinden yanına yaklaşamıyoruz!” derler.
Noyan Han kızar, köpürür!
“Bir kişiden mi korkuyorsunuz?” der.
Askerler boyunlarını bükerler.
Okçuları çağırıp emreder:
“Çabuk oklayın o adamı!”
“Baş üstüne” derler.
Hemen ileri çıkarlar.
Ama elleri tutmaz olur.
Bir tek ok bile atamazlar.
Bu defa süvarilere emreder:
“At binip kılıçla vurun boynunu!”
“Peki Efendimiz” derler.
Ve atlara binip hücuma geçerler!
Bu defa başka şey olur.
Hayvanların ayakları yere gömülür.
Bir milim ileri gidemezler.
Âdeta çakılır kalırlar.
(Devamı yarın)
.Siz ne biçim askersiniz!
10-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
(Dünden devam)
Noyan Han'ın hiddeti katlanır!
Olanların hikmetini düşünmez.
Askerini şiddetle azarlayıp;
“Ne biçim askersiniz! Bir işi beceremediniz!” diye bağırır.
Kendisi ileri atılır.
Yayını gerer, üç ok fırlatır.
Üçü de ayağının dibine düşer.
Daha da öfkeye kapılır!
“Atımı getirin!” diye kükrer.
Koşup getirirler.
Hiddetle atına biner!
Ama bu defa da at yürümez.
Mahmuzlar, kamçı vurur.
Ama hayvan öylece durur.
Adam, hiddetinden kudurur!
Attan inip yaya gitmek ister.
Ama ayakları birbirine dolanır.
Felç olup yere yuvarlanır.
Konya halkı bu olanları hayret ve dehşetle seyretmektedir o esnada!
"Tekbîr" sedaları yükselir o meydanda!
Noyan Han, artık itiraf eder:
“Bu zat, bildiğim insanlardan değilmiş” der.
Ve askerine dönerek;
“Çabuk toparlanın!” der.
Ve Konya'yı terk eder.
● ● ●
Bu zat bir sohbetinde;
“Kıyâmet günü makbul olanlardan ve kurtulanlardan olmayı istiyorsanız, Allahü teâlânın razı olduğu, yani beğendiği iyi işleri yapınız!” buyurur.
.O düşünceyi bırak!..”
11-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlâna'nın ilim sahibi bir talebesi vardı.
Bir gün onu çağırıp;
“Sen bir kitap yaz!” dedi.
Talebe;
“Baş üstüne hocam” dedi
Ve kısa zamanda bitirip takdim etti.
Hazret-i Mevlâna, kitaba göz gezdirdi.
Ve çok beğenip;
“Aferin, güzel olmuş” buyurdu.
Ve “hırkasını” çıkarıp hediye etti ona.
Lâkin o, az gördü bunu.
Fazlasını bekliyordu.
Kendi kendine “Gece gündüz çalıştım, göz nuru döktüm. Mükâfat olarak bir hırka az değil mi?” diye düşündü...
Mevlâna buna vâkıf oldu.
Zira kalbini okuyordu.
Kendisine şefkatle bakıp;
“O düşünceyi bırak!” buyurdu.
Kitap yazan talebe de Mevlâna'dan bunu dinleyince öyle düşündüğüne pişman oldu.
Aradan yıllar geçti...
Hazret-i Mevlâna dünyadan göçtü.
Ve bir “kuraklık” oldu ki; aylarca “damla” düşmedi gökten.
Yağmur duasına çıktılar.
Hiçbir şey fark etmedi.
Sonunda buna gelip Hazret-i Mevlâna'nın “hırkasını” istediler.
“Hayhay” dedi.
Ve getirip verdi.
Bir âlim, onu giyip başladı duaya.
Henüz duası bitmemişti ki başladı yağmur. Hem de şakır şakır.
Günlerce, gecelerce yağdı.
İnsanlar rahatladı...
Teşekkür için herkes “bir hediye” getirdi ona. Öyle ki; dünyalığa boğuldu.
Hatta o yerin “en zengini” oldu.
.Bir işte ihlâs yoksa…
12-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ hazretlerine bir gün;
“İhlâs nedir?” diye sorarlar.
Onlara şu menkıbeyi anlatır:
Bir ilim talebesi, zengin bir tüccarla yolculuğa çıkar.
Talebe, fakirdir, gariptir.
Elbisesi yırtık ve eskidir.
Ayakkabı mı? Ne gezer!
Yalın ayaktır zavallı.
Zengin bunu fark eder.
Garibi sevindirmek ister.
Bir mola yerinde bir çift pabuç alıp giydirir.
Talebe çok sevinir.
Sonra yola devam ederler.
Fakat tüccar ikide bir ikaz eder garibi:
“Aman ha iyi yürü, eskimesin pabuçlar!”
Zavallı “Peki” der.
Daha bir dikkatli yürür.
Ama ikazlar bitmez.
“Düzgün yerlerden yürü!”
Sonra bir ikaz daha:
“Sivri taşlara basma!”
Bir daha:
“Sürüme ayağını!”
Garibin canı sıkılsa da belli etmez önceleri.
Sabredip “Peki” der hep.
Ama ikazlar bitesi değildir.
Devam edince, sabrı taşar.
Pabuçları çıkarıp fırlatır önüne.
Adam şaşırır!
“Ne yapıyorsun öyle?” der.
Talebe, o kızgınlıkla;
“Pabuçların senin olsun. Ben, yıllardır yalın ayak yürüdüm. Bana, hiç kimse böyle şartlar koşmadı. Yine öyle yürürüm” der.
.Ezan, İslam’ın bayrağıdır
13-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî hazretleri, ezanı işittiğinde, hemen diz çöküp dinlerdi huşû içinde.
Talebeye de böyle emrederdi;
“Ezana saygılı olun, o İslam’ın bayrağıdır” derdi.
Bir gün şunu anlattı onlara:
Belh şehrinde, salih biri vardır.
Ezana çok saygılıdır.
Ne zaman ezan sesini işitse anında işini bırakır.
Edeple, diz üstü oturur.
Ezanı hürmetle dinler.
Sonunda salevat okurdu.
Sonra kalkıp namaza dururdu.
Bir ömür böyle geçer.
Nihayet ömrü bitip vefat eder.
Teçhiz ve tekfini yapılır.
Cenaze namazı kılınır.
Tabutunu omuzlayan cemaat, kabristana doğru yola koyulurlar.
O vakit enteresan bir şey olur.
Ezan-ı Muhammedi okunur.
Fakat o da ne?!
Tabut havada durur.
Bir milim gitmez ileri.
Ezan bitince, yürür tekrar.
Kabre varır, defnini yaparlar.
Cemaatte hâl ehli biri vardır.
Kalp gözü açıktır.
Gönlünü çevirir mevtanın kabrine.
Vakıf olur kabir ahvaline.
Görür ki, Münker-Nekir gelir.
Ve şiddetle suale çekerler:
“Rabb’in kim? Dinin nedir?”
O anda Hak teâlâ;
“Ey melekler! Bu kulumu incitmeyin. O, benim ismime hürmet ederdi. Siz de ona hürmet edin. Onu hiddetle sorguya çekmeyin!” buyurur.
.Vazifemden ayrılayım mı?
14-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'yı çok seven biri vardı ki, bir an olsun ayrılmak istemezdi yanından.
Ama devlet memuruydu.
Hep onunla olmak için işinden ayrılması gerekiyordu.
Sordu Hazret-i Mevlânâ’ya:
“Hocam işimden ayrılayım mı?”
“Niçin ayrılacaksın?”
“Hep sizinle olmak için efendim”.
“Olmaz” buyurdu.
Ve şu menkıbeyi anlattı ona:
Hârun Reşîd devrinde, biri vardır.
Zabıta amirliği yapmaktadır.
Zayıfları korur, zalimleri korkutur!
Sayesinde rahattır Müslümanlar.
Hızır aleyhisselamla görüşür.
Bu, bir gün karar verir aniden.
Ayrılır işinden, inzivaya çekilir.
Kendini ibadete verir.
Ama bir konuda huzursuzdur.
Hızır aleyhisselamı göremez olur.
Buna üzülür, çok da merak eder.
“Acaba ne hata ettim?” der.
Hazret-i Hızır’ı rüyada görür.
Ve sorar hemen:
“Bana gelmiyorsun, sebep nedir?”
Hızır aleyhisselam der ki:
“Önceleri insanlara hizmet ediyordun. Sayende halk rahattı. Ama istifa ettin, insanlara hizmeti terk ettin. Yerine, zâlim biri geldi. Bozuldu halkın dirliği.”
O anda uyanır uykudan.
“Eyvah, ben ne yaptım!” der.
Koşar eski işine, başlar hizmete.
İnsanlar huzura kavuşur.
Kendi de Hızır’a.
.Oğlum Celâleddîn'i gözet
15-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ hazretlerinin ismi Celâleddîn'dir.
Belh şehrinde dünyaya gelir.
Sonra Anadolu’ya, yâni Rum diyarına hicret eder.
Bunun için Rûmî diye anılır.
Henüz çocukken manevi hâlleri vardır.
Babası da farkındadır.
Ancak endişe eder!
Zira henüz çocuktur.
Nitekim talebeden birine;
“Sen, oğlum Celâleddîn'i gözet” buyurur.
Talebe sorar:
“Neden efendim?”
Buyurur ki:
“Çünkü onu, melekler ziyaret ediyor, melekut âleminde onu gezdiriyorlar. Bunlar iyi güzel. Ama o henüz küçüktür. Korkarım aklına zarar gelir!”
● ● ●
Bu zat bir sohbetinde;
“Bir yerde kâfirler, zâlimler, suçsuz Müslümanları, kadınları ve çocukları öldürürlerse, öldürülen Müslümanlar, şehit olur ve öldürülürken yapılan işkencelerin acısını duymazlar” buyurdu.
İşitenlen hayret edip;
“Hiç mi duymazlar efendim?” dediler.
Cevabında:
“Evet, hiç duymazlar. Hatta ölürken, kabirde kendisine ihsan edilecek olan cennet nimetlerini görerek çok sevinir ve neşelenirler” buyurdu.
.Bu dediğinizi kediler de yapar!"
16-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ Celâleddîn henüz beş yaşındadır ki, bir gün çıkar evlerinin damına.
Başka çocuklar da gelirler.
Biri, diğerine sorar:
“Bu damdan öbür dama atlayabilir misin?”
“Atlarım” der.
“Hayır atlayamazsın.”
“Atlarım.”
“Atlayamazsın.”
Celâleddîn söz alıp der ki:
“Bu şeyi kediler bile yapar.”
Diğer çocuklar sorar ki:
“Ne demek istiyorsun?”
Celâleddîn;
“Rûhâni kuvvetiniz varsa, birlikte melekler âlemini dolaşalım” der.
Ve göğe doğru uçmaya başlar.
Çocuklar korkup bağırışırlar!
Feryat, figan, çığlıklar!
Celâleddîn işitir bunları.
Derhâl aşağı iner.
“Korktunuz mu?” der.
“Evet, çok korktuk!” derler.
Celâleddîn der ki:
“Niçin korktunuz. Ben yalnız değildim ki!..”
“Biz kimseyi görmedik. Kim vardı yanında?”
Celâleddîn;
“Bilmiyorum. Sizinle konuşurken yeşiller giymiş kimseler geldi yanıma. Beni kucaklayıp göğe çıkardılar. Melekler âlemini dolaştırdılar. Sizin çığlıklarınızı duyunca indirdiler” der...
."Korkmayın, yerin karnı acıktı!"
17-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'nın vefatı yaklaşınca, sevenlerini bir (firak) heyecanı sarar.
Ev içinde bir telâştır başlar!
O anda hafif bir (zelzele) olur.
Ev halkı korkuya kapılır!
Hazret-i Mevlânâ;
“Korkmayın, yerin karnı acıktı, yağlı bir lokma ister” buyurur.
O ara içeriye biri girer.
Çok güzel bir delikanlıdır.
Hazret-i Mevlânâ, ayağa kalkar.
O yiğidi hürmetle karşılar.
Ancak bu gelen kimdir?
Ev halkı bunu çok merak eder.
Ve edeple yaklaşıp sorarlar:
“Siz kimsiniz efendim?”
O yiğit der ki:
“Ben Azrâilim, geldim ki Mevlânâ’yı Hak teâlâya dâvet edeyim.”
Hazret-i Mevlânâ bunu işitir.
Ve ölüm meleğine dönüp;
“Ey Azrâil! Çabuk ol, beni Rabbime çabuk kavuştur” diye ricâ eder.
Beş Cemâziyel-âhir.
Günlerden pazardır.
İkindi ezanları okunurken, odada (kelime-i şehâdet) yankılanır.
Hazret-i Mevlânâ dünyadan ayrılır.
Ve Rabbine varır.
Gaslini yaparken, gâipten;
“Âşık mâşûkuna kavuşmuştur! Bugün, onun bayramıdır. Artık ona korku ve hüzün yoktur” diye bir ses duyulur...
.“Bu çılgınca hareketleri bırakın!”
18-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Mevlânâ hazretleri vefat eder.
Ânında duyulur acı haber.
Büyük küçük, genç ihtiyar.
Haberi duyan koşar.
Herkes akın akın Konya’ya akar.
Meydan, hıncahınç dolar.
Gayrimüslimler de koşar.
Ve cenazeye sâhip çıkarlar.
Dövünür, üstlerini yırtarlar!
Müslümanlar rahatsız olup;
“Bu çılgınca hareketleri bırakın!” derler.
Ve sorarlar ki:
“Hazret-i Mevlânâ Müslümandı. Sizinse dîniniz farklı. Sizin Onunla ne ilginiz var?”
Onlar cevâben;
“Hazret-i Mevlânâ, bizim de üstâdımızdı. O, müslim, gayrimüslim ayırmaz, ilmiyle bizi de aydınlatırdı” derler.
Nihâyet cenaze namazı kılınır.
Tabut omuzlara alınır.
Fakat herkes taşımak ister.
Herkes tabutu kendine çeker.
Tabut, eller üzerinde bir o yana, bir bu yana gider.
İş kontrolden çıkar.
Ve olacak olur.
Tabut, eller üstünde parçalanır.
Yerine, yenisini getirirler.
O da dayanmaz, kırılır.
Bir daha, bir daha.
Altı defâ tabut değiştirilir.
Altıncıda kabre varırlar.
Duâlarla defnini yaparlar.
Ve sessizce ayrılırlar...
.Allahü teâlâ Onu göğe kaldırdı!"
19-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'nın bir talebesi, dergâhtan çıkmış evine gitmektedir ki, yolda tanıdığı yaşlı bir Müslümanla karşılaşır.
Adam onu görüp şaşırır:
“Ben de sana geliyordum” der.
“Hayrola amca.”
“Fıkıhtan bir şey soracaktım” der.
Ve suâlini sorar.
Ama talebe, cevâbını bilemez.
“Akşam kitaplara bakayım, yarın söylerim” der.
Ve eve gider.
Saatlerce araştırır.
Çok kitaplar karıştırır.
Bir türlü bulamaz cevâbını.
Sonunda yorulup uyuyakalır.
Rüyada Hazret-i Mevlânâ;
“Hidâye kitabının filân sayfasına bak!” buyurur.
Uyanıp, açar o kitabı.
Orayı okur, öğrenir cevâbı.
● ● ●
Bu zât, bir sohbetinde;
“Kardeşlerim, Îsâ aleyhisselâm ülül’azm bir peygamberdir. Yahûdîler kendisini öldürmek istedikleri zaman, Allahü teâlâ Onu diri olarak göğe kaldırdı” buyurdu.
Dinleyenler sordular:
“Şimdi gökte mi efendim?”
Cevâbında:
“Evet, kıyâmete yakın bir zamanda gökten Şam’a inecek, Muhammed aleyhisselâmın dînine tâbi olacak ve İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe mezhebine uygun ictihad edecektir” buyurdu.
.Ey müminler! Çabuk geçin!.."
20-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ zamanında kırk rahip birleşir, Konya’ya gelirler ve “Şu Mevlânâ’ya haddini bildirelim!” derler.
Kırk suâl hazırlamışlardır.
Güya imtihan edeceklerdir bu büyük Velî’yi.
Yola çıkıp dergâha yönelirler.
Ve yol boyunca konuşurlar.
“Bunlara cevap veremez” derler.
Derken bir fırının önüne varırlar.
Orada Mevlânâ ile karşılaşırlar.
Ne diyeceklerini şaşırırlar.
“Sizi ziyârete geliyorduk” derler.
Büyük velî anlamıştır niyetlerini.
“Haydi sorun bakalım” der.
İlk darbeyi yemişlerdir.
Ayaküstü sorarlar:
“Kur'ânda; (Her nefis, Cehennemden geçecektir) buyuruluyormuş, öyle mi?”
“Evet, öyledir.”
“Yani kâfir de, Müslüman da Cehennemden geçecek öyle mi?”
“Elbette.”
“Peki, Müslümanlar da Cehennemden geçecekse, İslâm’ın üstünlüğü nasıl belli olacak?”
Mevlânâ cevap verip;
“Cehennem ateşi, Müslümanları yakmayacak. Müslümanlar Sırat’tan geçerken, Cehennem onlara; (Ey müminler! Çabuk geçin ki, nûrunuz ateşimi söndürüyor!) diye seslenecek ve ateş, o nûrlara dayanamayıp sönecek. Ama aynı ateş, kâfirleri yakacak” buyurur.
.Çok şükür, savaşı biz kazandık"
21-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'nın bir talebesi vardır ki, mesleği at alıp at satmaktır.
Hazret-i Mevlânâ onu çağırır.
“Bana bir at getir!” buyurur.
O, “Başüstüne efendim” der.
Kuvvetli bir at seçer.
Ama eyerlemekte zorluk çeker.
Zîra at huysuzdur.
Birazdan Hazret-i Mevlânâ gelir.
O hırçın at, bir anda sâkinleşir.
Büyük velî, sıçrayıp ata biner.
Ve süratle bir yöne gider.
Akşam, tozlar içinde geri döner.
Ertesi gün, yine bir ata biner.
Hızla aynı yöne gider.
Akşam, tozlar içinde geri döner.
Üçüncü gün de böyle olur.
Döndüğünde buyurur ki:
“Çok şükür savaşı kazandık.”
Üç gün sonra birileri gelir.
Ve Moğollarla yaptıkları savaşı şöyle anlatırlar:
Küffâr kalabalıktı, biz zayıftık.
Neredeyse mağlup oluyorduk.
Hazreti Mevlânâ yetişti imdâda.
Üç gün geldi ard arda.
"Allah Allah" diyerek hücum ediyor, düşman askerini kırıp geçiriyordu!
Onu görüp moral bulduk.
Toparlanıp hücûma geçtik!
Düşman komutanına bir kılıç çaldı Mevlânâ.
O can çekişirken, askerleri kaçıştı dört bir yana!
Hâlbuki sayıca biz azdık.
Ama elhamdülillah!
Hazret-i Mevlânâ geldi.
Savaşı biz kazandık...
.Mahçup etmek ister ama...
22-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ zamanında ilim sâhibi biri vardır ki, bu zâta düşmanlık besler.
Bir türlü sevemez bu velîyi.
Onu, küçük düşürmek ister.
Aleyhinde sözler söyler.
Bir gün de toplar talebesini.
“Haydi kalkın, Mevlânâ’ya gidelim. Çetin suâller sorup onu mahçup edelim” der.
Talebeleri kollarını sıvazlar.
Zor suâller hazırlarlar.
Kendi de çalışmaya koyulur.
Fakat bir ara, karşısında Hazret-i Mevlânâ'yı görür gibi olur.
Gözlerine inanamaz.
Derken büyük velî kaybolur.
“Gâliba hayâl gördüm” der.
Çalışmaya devam eder.
Çetin suâller bulmak için uğraşırken, büyük zâtı yine görür.
Büyük velî, bütün heybetiyle karşısında bir müddet durur!
Sonra yine kaybolur.
Evet, bu hayâl falan değildir.
Gördüğü, bu büyük velîdir.
Derken namaz vakti girer.
Namaz için yan odaya geçerler.
Fakat o da ne?
Duvarlarda bâzı yazılar vardır.
Merakla okurlar ki, hazırladıkları suâllerin cevaplarıdır.
Hepsi dehşete düşer!
O âlime de pişmanlık çöker.
Yapacağı tek şey vardır.
Özür dilemek.
Alır talebesini, dergâha gider.
Elini öpüp affını diler.
Talebesi olup, bu yolda ilerler...
."Tepsiyi sâhibine gönderdim..."
23-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'nın talebesinden biri, bir sene hacca gider.
Hanımı mübârek bir hâtundur.
Hazret-i Mevlânâ’yı çok sever.
Beyi hacdayken bir gün (helva) basar bir tepsiye.
Ve gönderir medreseye.
Hazret-i Mevlânâ, tepsiyi alır.
Yüzlerce talebesine dağıtır.
Doya doya yerler hepsi de.
Ama helva hiç azalmaz tepside.
Hazret-i Mevlânâ, bu sefer tepsiyi Beytullaha doğru uzatır.
Sonra talebelerine dönüp;
“Tepsiyi sâhibine gönderdim” buyurur.
O ara hanım medreseye gider.
Helva tepsisini ister.
Ama talebeler tepsiyi bulamazlar.
Nihâyet hac mevsimi biter.
Hacılar döner birer birer.
Hanımın beyi de avdet eder.
Kadıncağız adamın eşyalarını çıkarırken, o tepsiyi görür.
Çok hayret eder, ve;
“Efendi, ben bu tepsiye helva basıp medreseye göndermiştim. Burada ne arıyor?” der.
Beyi de şöyle anlatır:
“Biz çadırda oturuyorduk.
O ara bir tepsi uzatıldı içeriye.
Aldık ki, içi helva doluydu.
Üstelik de sıcacıktı.
Ama kim uzattı, göremedik.
Çok açtık, oturup bir güzel yedik.”
O vakit hakîkat ortaya çıkar.
Mevlânâ'ya sevgileri kat kat artar...
.Yâ ilâhî! Pişmânım vallahi!.."
24-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Mevlânâ'yı çok seven genç bir tüccar, Mısır’a gitmek için bu zâttan izin ister.
Ancak Mevlânâ izin vermez.
Ve ona; “Gitme!” buyurur.
Ama o dinlemez.
Gizlice çıkıp gemiye biner.
Tam Mısır’a yaklaşırken, kâfirler saldırır.
Gemi halkıyla birlikte onu da esir alırlar.
Ve ağır işlerde çalıştırırlar.
Genç tüccar, açar ellerini.
“Pişmânım yâ Rabbî, Hazret-i Mevlânâ hürmetine kurtar beni bu esâretten” diye duâ eder.
O gece rüyâda Hazret-i Mevlânâyı görür.
Ve Ondan himmet diler.
Büyük velî cevâbında;
“Yarın bir hasta için sana gelirler. Şu otları, şu oranda karıştır, hastaya yedir” der
Ertesi gün bu gence gelirler.
“Senin hekimlikle bir ilgin var mı?” derler
“Evet var” deyince, genci hükümdara iletirler.
Meğer hasta olan hükümdarmış.
“Bana şu şu otlardan getirin” der.
Onları karıştırır, hükümdara yedirir.
Hükümdar, iyileşip der ki:
“Dile benden ne dilersen.”
O, “Hiçbir şey istemem” der.
Ve olan biteni anlatır hükümdâra.
Hükümdar merakla sorar ki:
“Peki, senin hocan kimdir?”
Genç tüccar;
“Mevlânâ hazretleridir” der.
Hükümdar hakikati öğrenir.
Kendisine yüklü bir para verir.
Ve memleketine gönderir...
.Hanımım beni bu hâlde görmesin yâ Resûlallah!"
25-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Katâde bin Nûman (radıyallahü anh), Uhud Harbi’nde Sevgili Peygamberimize hücum eden müşriklere karşı vücûdunu siper ederken gözüne bir ok isâbet etti!
Ve o gözü çıktı.
Gözü eline aldı.
Efendimizin huzûruna gelip;
“Yâ Resûlallah! Benim çok sevdiğim bir hanımım var. Beni bu hâlde görürse hoş karşılamayabilir" dedi.
Resûl aleyhisselâm, Hazret-i Katâde'nin elinden gözü alıp çıktığı yere koydu.
O anda görmeye başladı.
Hattâ bu gözü, diğerinden daha iyi görürdü.
Mekke'nin fethinde, bayrağı Hazret-i Katâde taşıyordu.
Katâde (radıyallahü anh), bir gece karanlıkta yatsı namazına giderken yolda Peygamber Efendimize rastladı.
Peygamberimiz sordu:
"Katâde, sen misin?”
Hazret-i Katâde:
"Evet yâ Resûlallah!" dedi.
Efendimiz aleyhisselâm;
"Dönüşte bana uğra!" buyurdular.
Namazdan sonra uğradı.
Sevgili Peygamberimiz, ona bir hurma dalı verdi.
Resûl'ün himmetiyle, o dal, gece ışık veriyordu.
Bu dalı, lâmba gibi kullandı.
Hem de ölene kadar.
.Ömrü savaş meydanlarında geçti...
26-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Miktâd bin Esved (radıyallahü anh), Eshâb-ı kirâmın meşhurlarındandır. Hazret-i Ömer, vefat edeceği zaman onu yanına çağırdı.
Hilâfet işini görüşüp;
"Yâ Miktâd! Beni kabre koyduktan sonra şûrâ heyetini bir evde topla, içlerinden birini halîfe seçinceye kadar onları orada tut" emrini verdi.
O da “Başüstüne” dedi.
Ve emri yerine getirdi...
● ● ●
Hazret-i Osmân'ın halîfeliği sırasında da ihtiyarlamış olduğu hâlde savaşlara katıldı.
Ömrünü savaş meydanlarında cihadla geçirip yetmiş yaşlarında Medîne'de vefat etti.
Efendimiz, kumandanlarından olan Miktad bin Esved'i çok severdi.
Onun hakkında:
"Allah bana Eshâbımdan dört kişiyi özellikle sevdiğini bildirip benim de onları sevmemi emir buyurdu. Bunlar; Alî, Miktâd, Selmân ve Ebû Zer'dir" buyurdu.
O da Efendimizi severdi.
Sohbetlerini dinlerdi.
Çok hadîs-i şerif nakletti.
Bunlardan biri de;
"İnsanlar kıyâmet gününde günahlarına göre tere batacaklardır. Ter, kiminin topuğuna kadar, kiminin dizlerine, kiminin beline, kiminin de ağzına kadar yükselir" hadîs-i şerîfidir...
.Sâde bir hayat yaşardı...
27-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Miktad bin Esved (radıyallahü anh), çok sâde bir hayat yaşar, herkes ona imrenirdi.
Kimseyi incitmezdi.
Herkese iyiliği emrederdi.
Resûlullah’ın sünnetinden ayrılmaz, kimin bir derdi olsa, ona sorardı...
● ● ●
Bir gün, geldi ve;
"Yâ Resûlallah! Kâfirlerden biri bana hücum edip kolumu kesse, sonra da Kelime-i şehâdet getirip Müslüman olsa, onu öldürebilir miyim?" diye sordu.
Efendimiz cevâben;
"Hayır, öldürme!" buyurdu.
Hazret-i Miktad tekrar;
"Fakat o adam, benim kolumu kesmiş, sonra Kelime-i şehâdet getirmişti. Böyle olduğu hâlde onu öldürmeyeyim mi?" diye sordu.
Resûlullah yine;
"Onu öldürme! Onu, Kelime-i şehâdet getirip Müslüman olduktan sonra öldürecek olursan, onun şehâdetten evvelki hâline dönersin. O da senin öldürmeden evvelki hâline döner" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bâzı sevdikleri;
“Efendim helâl ve haram ne demektir?” diye sordular.
Cevâben;
“Her şeyi, Allahü teâlâ yaratmıştır. Her şeyin sâhibi ve mâliki Odur. Kullanmamız için izin verdiği şeylere, (Helâl), izin vermediği şeye de (Haram) denir” buyurdu.
.Bunları sağın ve taksim edin"
28-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Miktâd bin Esved (radıyallahü anh) anlatıyor:
Bir gün iki arkadaşımla birlikte, açlıktan gözlerimiz kararmış, kulaklarımız sağırlaşmıştı.
Birkaç arkadaşa mürâcaat ettik.
Onlardan da bir şey alamadık.
Çünkü onların da yiyeceği yoktu.
Mecbûren Resûlullaha gittik.
Bizi, hâne-i saâdetine götürdü.
Ve bize iki keçi verip;
“Bunları sağın, sütünü aranızda paylaşın!’ buyurdu.
Biz de onları sağardık.
Kendi payımızı içer, Resûlullaha da ayırırdık.
Efendimiz, gece gelir, bize selâm verir, namazını kılar, sonra da sütünü alıp içerdi.
Bir gece öyle olmadı.
Şeytan musallat oldu.
Ve bana vesvese verip;
“Ey Miktâd! Bu gece Efendimiz, Ensar’ın evine gider, onlar da Ona türlü ikramlarda bulunurlar. Onun için bu sütü içmeye ihtiyacı kalmaz, öyleyse sen şu sütü içiver” dedi.
Ben şeytana aldandım.
Ve Onun hissesini içtim.
Ama pişman oldum.
Ve kendi kendime;
“Sen ne yaptın ey Miktâd! Resûlullahın sütünü neden içtin? Şimdi kendisi gelecek, sütünü arayacak, bulamayacak. O zaman helâk olacaksın. Dünyanı da, âhiretini de kaybedeceksin!” dedim..
.Kutudaki pamuk ve ateş koru!
29-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ahmed Yesevî hazretleri, kepçe-kaşık yapar, onları öküzün heybesine doldurup salardı onu çarşıya.
Hayvan, pazar yerine giderdi.
Akşam olunce eve dönerdi.
İsteyen, o heybeden istediğini alır, ücretini koyardı heybeye.
Kendisi, sohbetleriyle halka faydalı olurdu.
Şöhreti gittikçe arttı.
Gelenler, yüz binleri aştı.
Kendisini çekemeyenler türedi.
Hakkında iftirâlar attılar.
Ve her tarafa yaydılar.
Büyük velî buna üzülüyordu!
Zîra o yalanlara, bâzı saf Müslümanlar da inanıyor, bu yüzden türlü felâketlere uğruyorlardı.
Talebeden birine bir kutu verip;
“Bunu hasetçilere götür” dedi.
Talebe, “Başüstüne” dedi.
Ve kutuyu alıp, vardı hasetçilere.
“Hocamın emriyle geldim” dedi.
Ve kutuyu çıkarıp önlerine koydu.
Hasetçiler, merak ediyorlardı.
“İçinde ne var ki?” diyorlardı.
Merak ve heyecanla açtılar.
Ve hepsi hayretten donakaldılar!
Zîra kutu içinde, bir miktar (pamuk) pamuğun üzerinde de yanar vaziyette bir (ateş koru) vardı.
Bir müddet konuşamadılar.
Hepsinin başları öne eğildi.
Yaptıklarına pişman oldular.
Ve toplanıp huzûruna gittiler bu büyük velînin.
Özür dileyip sadık birer talebesi oldular hepsi de...
.Hele şöyle oturup bir dinlenin..."
30-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ahmed Yesevî hazretleri zamanında, Mervezî adında meşhur bir müderris vardı.
Bu büyük velîyi sevmiyordu.
Çünkü iftirâcılara aldanıp, kötü bellemişti kendisini.
“İnsanların dînini ifsât ediyor” diye inanmıştı.
Ona haddini bildirmek istiyordu.
İslâmiyetten (yüz) mesele seçti.
Kendince en zor meselelerdi.
Onları defterine yazıp ezberledi.
Ve bir gurûrla gelip girdi dergâha.
Bu zâtı bulup geçti karşısına.
Selâm bile vermedi.
Ve büyük bir hırsla;
“İnsanların dînini ifsat eden sen misin?” diye çıkıştı.
Ahmed Yesevî sâkindi.
Yumuşak bir sesle;
“Efendim, uzak yoldan geldiniz. Hele şöyle oturup dinlenin. Görüşecek bir mesele varsa sonra görüşürüz” buyurdu.
Mervezî, hiç bunu beklemiyordu.
Çok mahçup oldu!
Ama vazgeçmedi imtihandan.
O çetin suâlleri sorup, mahcup edecekti bu büyük velîyi.
Fakat o da ne?
Tek kelime konuşamıyordu.
Zîra silinmişti zihnindeki bilgiler.
Onlardan birini bile hâtırlayamadı.
Defterini çıkardı hemen.
Oradan bakıp hâtırlayacaktı güyâ.
Defterdeki yazılar da silinmişti.
Bomboştu sayfalar.
O zaman anladı hatâ ettiğini.
Büyüklüğünü kabul edip talebesi oldu.
Yanında beş sene kaldı.
Ve "mutlak icâzet" aldı...
.Yer altında altmış sene yaşadı!
31-08-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ahmed Yesevî hazretleri, küçük yaşından beri Resûlullah Efendimizin her sünnetine riâyet ederdi.
Yaş konusunda da tâkip etti onu.
Altmış üç yaşına gelince;
"Allah'ın Resûlü, bu yaşta dünyadan ayrılmışken, benim yeryüzünde durmam Onu sevmeye yakışmaz" dedi.
Ve bir hücre yaptırdı yer atında.
Kalan ömrünü o hücrede geçirdi.
Mezar gibi bir yerdi orası.
Dar, küçük ve karanlık.
O yerde, ibâdetle geçirdi kalan ömrünü.
Yüz yirmi üç yaşına geldi.
Ve o hücrede vefât etti.
● ● ●
Bir gün de bir talebesine;
“Evlâdım, sakın ola, gittiğin yerde Allahlık ve peygamberlik dâvâsında bulunmayasın!” diye tembih etti.
Talebe şaşırdı:
“Tövbe hocam, hiç öyle şey olur mu?”
“Olabilir evlâdım.”
“Nasıl olur efendim?”
Büyük velî cevâben;
“Her istediğinin olmasını istemek, (Allah)lık iddiâsında bulunmak, her sözünün dinlenmesini istemek de (Peygamber)lik dâvâ etmektir oğlum. Çünkü biz kuluz. Yalnız (Allahü teâlâ)nın istediği olur ve yalnız peygamberin sözüne mutlak itâat edilir” buyurdu.
."Sığırımız çalınmış, siz aldınız!"
01-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Yesi şehrine yakın bir beldenin halkı düşmanlık besliyorlardı Ahmed Yesevî hazretlerine.
Bu zâtın şöhreti artıyordu.
Düşmanları da artıyordu.
Bu nasipsizler toplandılar.
Konuşup anlaştılar.
Ve bu büyük Zâtı hırsızlık suçuyla karalamak için karar aldılar.
Bunun için de bir sığırı kesip, gizlice bu zâtın dergâhının avlusuna bıraktılar bir gece.
Ertesi sabah oldu.
Dergâha geldiler ve;
“Sığırımız çalınmış, siz aldınız!” diye yaygara kopardılar.
Sesleri duyan oraya koştu.
Kapıda gürültü çıkardılar.
İçeri girmek istiyorlardı.
Bu zât kapıyı açmıyordu.
Başka insanlar da toplandılar.
Güyâ sığırı avluda bularak hırsız damgasını basacaklardı bu Allah dostuna.
Gürültüler çoğaldı.
Büyük velî kapıyı açıp;
“Haydi, girin köpekler!” dedi.
Çapulcular avluya girer girmez köpek şekline girdiler o anda.
Ve kendi kestikleri sığıra hücum edip, kısa zamanda yiyerek bitirdiler hayvanı.
Ancak üzülüyorlardı köpek olduklarına!
Kurtulmaları için çok yalvardılar.
Yine acıdı mübârek zât.
Duâ etti onlara.
Tekrar insan şekline girdiler...
."Oranın fethi sana nasip olacak"
02-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bir gün Timûr Hân (rahmetullahi aleyh), ordusuyla Buhâra'ya giderken rüya gördü bir gece.
Ahmed Yesevî’yi görmüştü.
Büyük velî, ona dönüp;
“Ey yiğit! Burada fazla kalma, ordunla hemen Buhâra'ya git ki, o memleketin fethi sana nasip olacak” buyurdu.
Timûr Han, bu işâreti aldı.
Buhâra'ya yürüdü acele.
Ve o büyük velînin himmet ve duâsıyla fethetti Buhâra'yı.
Hazret-i Hızır da yanındaydı.
Ahmed Yesevî hazretleri vefat edince, ona bir türbe yaptırdı ki hâlen ayakta durmaktadır.
● ● ●
Bu zât şöyle anlatıyor:
Bir kimse Hazret-i Alî’ye “radıyallahü anh” kaderden sorunca;
“Bu mevzû karanlık bir yoldur, bu yolda yürüme!” buyurdu.
Tekrar sorunca;
“Derin bir denizdir” dedi.
Tekrar sorduğunda;
“Kader, Allahü teâlânın sırrıdır, bu bilgiyi senden sakladı” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bâzı gençler;
“Din işlerini akılla çözmek mümkün müdür?” diye sordular.
Cevâbında;
“Mümkün değil, çünkü akıl noksandır. Peygamberlerin haber vermeleriyle tamamlanmıştır. Dînî işlerde akla hiç güvenilemez” buyurdu.
."Bu fetih bize nasip olur mu?"
03-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Sultân İkinci Murat Hân, Hacı Bayram-ı Velî’yi çok sever, devlet işlerinden fırsat buldukça ziyâretine giderdi.
Bir gün yine gitti.
Şehzâde Mehmed'i de götürdü.
O zaman dört yaşındaydı Şehzade Mehmet.
Sultân Murat, her İslâm pâdişahı gibi İstanbul'u fethetmek arzûsundaydı.
Tek gâyesi bu idi.
Bir ara bu zâta gitti.
“Efendim, İstanbul'u fethetmek, tek emelimdir. Bu diyârı, İslâm’ın nûruyla aydınlatmak, çan sesi yerine, ezan sesi duymak istiyorum” diye arz etti.
Mübârek zât onu dinledi.
“Çok iyi olur” buyurdu.
Sultân sordu:
“Bu fetih bize nasip olur mu?”
Büyük velî cevâben;
“Cenâb-ı Hak ömr-ü devletinizi pâyidar, bu hâlis niyetinizi mübârek eylesin. Ancak sen ve ben bu fethi göremeyiz” buyurdu.
Sultân üzüldü.
Büyük velî, bir köşede oynayan Şehzâde Mehmed ile Molla Akşemseddîn'i gösterip “Onlar bu fethi görürler” buyurdu.
Sultân, sevindi o zaman.
Ve Akşemseddîn’i çağırdı.
Onu, Şehzâde Mehmed'e hoca tâyin eyledi.
O da, İstanbul'u fethetti...
.Beni de talebeliğe kabul edin!”
04-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Fâtih Sultân Mehmed hân, fetihten sonra hocasını ziyârete gitti ve “Himmet ve yardımınızla İstanbul'u fethettik” diye arz etti.
Büyük velî cevâben;
“Allahın yardımıyla” buyurdu.
“Hocam, sizden bir ricam var.”
“Buyurun Sultânım.”
“Beni de talebeliğe kabul edin.”
“Olmaz Sultânım.”
“Neden efendim?”
“Çünkü siz bu mânevî lezzeti tatmış olsanız, devlet işlerini aksatırsınız. İslâma hizmet işi yapılmaz olur bu ülkede. Halkın huzur içinde yaşaması için, bu devletin başında kalmanız lâzım sizin” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Dervişlikle sultânlık bir arada yürümez.”
Genç pâdişah boynunu büküp;
“Peki hocam, siz bilirsiniz” dedi.
● ● ●
Bir gün de, komşusu bir tabak pilâv gönderdi Akşemseddîn hazretlerine.
Sofra kuruldu.
Pilâv ortaya kondu.
Ama büyük velî el uzatmıyordu yemeğe.
Hanımı merakla sordu:
“Niçin yemiyorsun efendi?”
“Bu pilâv başkasının rızkı hanım, bizim değil” buyurdu.
O esnada kapı çalındı.
Kapıda bir fakir duruyordu.
“Allah için yiyecek verin!” diyordu.
Pilâv tabağını o fakire verip gönderdiler...
."Namazımı Akşemseddîn kıldırsın!"
05-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerinin vefatı yaklaşınca, yakınlarına; “Cenazemi Akşemseddîn yıkasın, namazımı da o kıldırsın! diye vasiyet etti.
Ardından vefat etti.
İyi de, Akşemseddîn neredeydi?
Kimse bilmiyordu yerini.
Ne yapacaklarını şaşırmışlardı ki;
“Akşemseddîn geliyoor!” diye seslendi birisi.
Bu defâ sevince gark oldular.
Ve koşup karşıladılar kendisini.
Vasiyeti bildirdiler.
“Başım gözüm üstüne” dedi.
Ve gaslini yaptı.
Namazını kıldırdı.
Defnedip ne kadar borcu olduğunu sordu yakınlarına.
“Doksan bin altın” dediler.
Otuz bin altını kendi üzerini aldı.
Kalanını yakınları üstlendiler.
Akşemseddîn, otuz bin altının, yirmi dokuz bin'ini peşin ödedi.
Bin altın için üç gün mühlet istedi.
Ama alacaklı kabul etmedi.
“Hemen istiyorum” dedi.
Akşemseddîn hazretlerinin küçük bir bahçesi vardı.
O bahçeyi gösterip;
“Şuraya gir de topla!” buyurdu.
Adam girer girmez hayretten donakaldı!
Zîra ağaçların her bir yaprağı üzerinde bir altın duruyordu.
Adam anlamıştı hatâsını.
Şaşkın hâlde çıktı bahçeden!
“Alacağımı aldım” dedi.
Ve talebesi oldu bu büyük velînin...
.Kurdun boğazını sıkan el!..
06-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Akşemseddîn hazretleri, İstanbul’un mânevî fâtihidir.
Babası Şeyh Hamza da Velî’dir.
Kerâmet sâhibidir.
Şöyle ki:
O zamanlar o beldenin kabristanında bir kurt çıkar.
Ne vakit biri vefat edip gömülse, o gece kabrini açar.
Ölüyü çıkarıp parçalar!
İnsanlar buna mâni olamazlar.
Nihâyet Şeyh Hamza vefat eder.
Kabrine defnederler.
O gece aynı kurt gelir.
Mezarı eşelemeye başlar.
Bedenini parçalayacaktır güya.
Ama yapamaz.
Zîra mübârek bedenine ulaşınca, Şeyh Hamza tutar kurdun boğazını, sıkmaya başlar.
Kurt kurtulmaya çabalar.
Ama kurtulamaz.
Zîra mengene gibi sıkılmaktadır boynu.
Biraz sonra canı çıkar ve oracığa serilir.
Ertesi gün, insanlar, kabrini ziyârete gelir.
Ancak gelen bu insanlar hayrete düşerler.
Zîra bir kurt ölüsü vardır kabrin yanında.
Şeyh Hamza hazretlerinin eli de dışardadır.
Eh, bu manzara her şeyi anlatmaktadır.
“Bu, Şeyh Hamza'nın bir kerâmeti” derler.
Ve hürmetle kolunu içeri çekerler.
İşte Akşemseddîn hazretleri, bu velînin oğludur...
.Senin aradığın, işte o zâttır!"
07-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Akşemseddîn hazretleri, ilim öğrenmeye genç yaşta başlar.
Zekî ve kabiliyetlidir.
Akranlarını çabuk geçer.
Osmâncık'ta yerleşir.
Sohbetleriyle halkı aydınlatır.
Fen ve tıp üzerinde de derin bilgisi vardır.
● ● ●
Önce zâhirî ilimleri bitirir.
Sonra bâtınî ilimlerde yükselmek ister.
Bunun için bir rehber arar.
Ona, Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerini işâret ederler.
“Aradığın, o velî zâttır” derler.
O da “Peki” der, düşer yollara.
Sora sora Ankara’ya varır.
Hacı Bayrâm-ı Velî’yi bulur.
Ve varıp huzûrunda oturur.
Ancak aradığını Onda bulamaz.
Zîra görünüşe bakıp aldanmıştır.
Ne yapacağını şaşırır.
Mecbûren oradan ayrılır.
Başka bir rehber arar.
Sora sora Halep’e varır.
Zîra Halep’te bir evliyâ zât olduğunu söylemişlerdir kendisine.
O gece bir rüyâ görür.
Şöyle ki:
Boynuna, 'nûr'dan bir zincir geçirilmiş, zorla Hacı Bayrâm-ı Velî hazretlerinin yanına çekilir.
Zincirin ucu bu zâtın elindedir.
Çekile çekile bu büyük velînin kapısının eşiğine kadar gelir.
O anda uykudan uyanır. (Devamı yarın)
."Senin saâdetin bu kapıdadır..."
08-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
(Dünden devam)
Rüya gâyet açıktır.
Köse (Akşemseddîn) anlar hatâ ettiğini.
“Ben o zâtı tanıyamadım” der.
Ve Ankara’ya geri döner.
Gönlüne bu zâtın aşkı girmiştir.
Ankara’ya vardığında, Hacı Bayrâm-ı Velî hazretleri, talebeleriyle tarlada çalışmaktadır.
Bunu öğrenip tarlaya koşar.
Ama ilgi görmez bu velîden.
Talebeleri de yüz göstermezler.
Ama o, kararlıdır.
Onlar gibi çalışmaya başlar.
Yine ilgi göremez.
Az sonra yemek vakti gelir.
● ● ●
Yemekler getirilir.
Büyük velî, onu görmezden gelir.
Yemeği talebelerine taksim eder.
Artanı köpeklere gönderir.
Herkes yemek yerken, o bir kenarda mahzun, üzgün kalır.
Kalbi kırıktır.
● ● ●
Ama kendi kendine;
"Ey nefsim! Senin saâdetin bu kapıdadır. Sen, kıymetini bilmedin bu zâtın. Öyleyse köpeklerle yemeye lâyıksın" der.
Ve köpeklerin kabına yanaşır.
● ● ●
Tam elini uzatırken büyük velî;
“Ey köse! Tez girdin kalbimize. Gel, yanımıza otur!” diye seslenir.
Ve ekler:
“Zincirle gelen, böyle ağırlanır.”
."O kabrin yeri, burasıdır!.."
09-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Fâtih Sultân Mehmed Han, İstanbul’u fetihten sonra hocası Akşemseddîn hazretlerine geldi.
“Bir şeyi merak ediyorum” dedi.
Büyük velî sordu:
“Nedir o Sultânım?”
Arz etti ki:
“Sahâbe-i Kirâm’ın büyüklerinden, mihmandâr-ı Resûl, Ebâ Eyyûb Ensârî hazretlerinin kabr-i şerîfi, İstanbul surlarına yakınmış.”
“Evet öyledir.”
İstirham etti ki:
“Zât-ı âlinizden bu yerin tesbîtini istiyorum hocam.”
Mübârek döndü ona.
“Ben, şu karşıki tepenin eteğinde, devamlı bir nûr görürüm. Kabr-i şerîf o mevkîde olmalıdır” buyurdu.
Ve kalkıp o bölgeye gittiler.
Orada bir çınar ağacı vardı.
Büyük velî, iki dal kopardı.
Onları, az aralıkla dikti ve;
“O mübârek kabir, bu iki dal arasında olabilir” buyurdu.
Pâdişah, bu tesbîte inandı.
Ama içi rahat etsin istiyordu.
Emretti silâhtar ağasına:
“Gidiniz, o dalların yerini, bu gece değiştiriniz.”
Silâhtarağa, emri yerine getirdi.
Ertesi gün üçü geldiler aynı yere.
Lâkin büyük velî dalları görüp;
“Dalların yeri değişmiş” dedi.
Asıl yeri gösterip buyurdu ki:
“O kabrin yeri, işte burasıdır...”
.Sultâna niçin iltifat etmemiş?
10-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Fâtih Sultân Mehmed Hân, İstanbul’u fethettikten sonra hocası Akşemseddîn hazretlerini ziyârete gitti bir gün.
Fakat o da ne?!
Hiç ilgi göstermedi.
Hiç iltifat etmedi.
Hâlbuki fetihten önce ne zaman gitdiyse hemen ayağa kalkar ve iltifat ederdi.
Üzüldü genç pâdişah!
Sebebini merak etti.
Kendi kendine;
"Hocama karşı bir hatâ mı işledim" dedi.
O gün hep bunu düşündü.
Sonra bu hâli Akşemseddîn hazretlerinin yakınlarından birine anlatıp;
“Hikmeti ne olabilir?” diye sordu.
O da cevâben:
“Ben bunu öğrenirim” dedi.
Ve gitti o büyük velîye.
Vaziyeti arz edip, hikmetini sordu.
Büyük velî buyurdu ki:
“Hak teâlâ ona, bu feth-i mübîni nasîb etti. Bu, eski pâdişahlara nasîb olmayan bir devlettir. İşte bu sebeple, kendisinde olabilecek muhtemel bir gurûra mâni olmak istedim.”
O kimse çıktı huzurdan.
Sultâna koştu hemen.
Cihan Sultânı bu haberi işitince rahatladı.
Çok sevindi ve;
"İstanbul’un fethine bu kadar sevinmedim" dedi.
İşte hoca sevgisi bu olsa gerek.
Böyle olur üstâda muhabbet...
.Eşyalarla birlikte yere yıkıldı!..
11-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Merkez Efendi Osmânlılar devrinde yetişen bir velîdir. Küçük yaşta başlar ilim tahsiline.
Vaktâ ki tahsili bitmiştir.
Sümbül Sinan ismini işitir.
Ama pek aldırmaz.
Zîra bâzı dedikodular duymuştur hakkında.
O gece, rüyâsına girer o zât.
Rüyâsında kapısı çalınır.
Gelen, Sümbül Sinan'dır.
Ama açmaz kapıyı.
Zîra istemez içeri girmesini.
Eşyâsını kapı arkasına yığar.
Kendi de üzerine oturur.
Ama hiç fayda etmez.
Sümbül Efendi kapıyı açar.
Merkez Efendi eşyalarla birlikte yere yıkılır!
Uyanıp, anlar hatâ ettiğini.
Sabahı zor bekler.
Ve erkenden evden çıkar.
Sümbül Sinan hazretlerine gider.
O zât, kürsüde vaaz etmektedir.
O da kürsünün arkasına çömelir.
Güyâ ona görünmeden.
Ama o, görmüştür kendisini.
Zîra bekliyordur gelmesini.
Bir sûrenin tefsîrini yapmaktadır.
Nihâyet tefsîr bitince;
“Bu tefsîri hepiniz anladınız. Merkez Efendi de anladı” der.
Ve tefsîre devam eder.
Daha yüksek mânâlar verir.
Ama anlamaz cemaat.
O vakit cemaate döner.
“Bunu anlamadınız. Merkez Efendi de anlamadı” der.
Merkez Efendi almıştır alacağını.
Severek talebesi olur...
.Sen evlenmek mi istiyorsun?"
12-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
İstanbul'da medfun bulunan Merkez Efendi, hocası Sümbül Sinan Efendi’nin bir defâ sohbetinde bulunmakla âşık oldu Ona.
Hocası da onu çok sevdi.
Ve kısa zamanda icâzetini verdi.
Her şey yolundaydı.
Ama bir şey hâriç.
Evlenmek istiyordu.
Ama kiminle?
Hocasının bir kızı vardı.
Ama nasıl diyecekti bunu ona?
Bir aracı koyup arz etti nihâyet.
Ertesi gün hocası çağırıp sordu:
“Sen evlenmek mi istiyorsun?”
“İzniniz olursa hocam.”
“Peki kiminle evleneceksin?”
Mahcûbiyetinden önüne baktı.
Hocası gülümseyip;
“Anladım, bizim kıza tâlipsin. Veririm ama bir şartla” buyurdu.
“Her şartı kabul ediyorum.”
“Şartım ağırdır, yapabilir misin?”
“Himmetinizle inşallah”
”Pekâlâ, bir yük altın getir bize.”
“Başüstüne hocam” dedi.
Önce üç-beş çuval buldu.
İçlerini toprakla doldurdu.
Ve gönderdi hocasının evine.
Sonrasını tahmin edersiniz.
Evde çuvallar açıldı.
Etrâfa çil çil altınlar saçıldı.
Hocası hiç hayret etmedi.
Buyurdu ki:
“Murâdım altın değildi. İstedim ki, hanım da seni tanısın ve seve seve versin kerîmesini.”
Ve evlendiler.
Cenâb-ı Hak şefaatlerine kavuştursun.
.Yanya yolunda eşkıyâ baskını!..
13-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Merkez Efendi hazretleri, büyük velîlerdendir.
Bir gün Yavuz Sultân Selim Hân’ın kızı, ve efendisi Sadrazam Lütfü Paşa, Yanya'dan İstanbul'a doğru yola çıkarlar.
Ama eşkıyâ pusu kurmuştur.
Âniden baskına uğrarlar.
Kurtulmaları zordur.
Zîra hem yalnızdırlar.
Hem de silâhsızdırlar.
Birbirlerine bakıp;
“Şimdi ne yapacağız?” derler.
Zîra çaresizdirler.
O anda Merkez Efendi belirir.
Onu görüp şaşırırlar.
Mübârek zât, inanılmaz bir heybet ve azametle ortaya çıkar!
Eşkıyâlar onu görür.
Her biri bir yana kaçar!
Hattâ korkularından titrerler!
Ve bir anda terk ederler o yeri.
Lütfü Paşa ve hanımı kurtulur.
Ama ne olduğunu anlamazlar.
Öyle ya, Merkez Efendi nasıl ve nereden gelmiştir oraya?
Akıl erdiremezler buna.
Düşünürken, onu göremezler.
Zîra kaybolmuştur gözden.
Onlar bu hâdiseyi görürler.
Daha çok severler bu velîyi.
Ve İstanbul-Bahariye’de bir câmi inşâ ettirirler.
Câmiye, onun ismini verirler.
Yanına bir büyük medrese yaptırır, Başmüderris yaparlar oraya bu velîyi...
."Kalkın ve köyü hemen terk edin!"
14-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ahmed Kuşeyrî hazretleri, 1500'lü yıllarda Hatay'da yaşadı ve orada vefat etti.
Türbesi Şenköy'dedir.
Bir akşam, âcilen talebeyi toplayıp;
“Çabuk köyü dolaşın! Herkes, kıymetli ne eşyası varsa alıp çıksın köyden!” buyurdu.
Talebeler kalktılar.
“Başüstüne” deyip koştular.
Ve bir çırpıda verdiler bu haberi köylüye.
İnsanlar apar topar çıktılar.
Ve toplandılar köy dışında.
Ama niye çıkmışlardı?
Kimse bilmiyordu sebebini.
“Mâdemki Ahmed Kuşeyrî buyurmuş, elbet bir hikmeti vardır” diyorlardı.
Az sonra hikmeti anlaşıldı.
Köyde bir fert kalmayınca, müthiş bir gümbürtü koptu köy üzerinde.
Ve bir toz bulutu yükseldi ardından.
Evet, şiddetli bir zelzeleyle yerle bir olmuştu o köy!
Ama kimsenin burnu kanamamıştı...
● ● ●
Bu zât, birini namaz kılarken rükû ve secdelerini tamam yapmadığını görüp sordu:
“Sen, ne kadar zamandır böyle namaz kılıyorsun?
“Kırk senedir” deyince;
“Sen, kırk senedir namaz kılmamışsın. Ölürsen, Muhammed aleyhisselâmın dîni üzere ölmezsin” buyurdu.
."Keşke köyde bir Kureyşî olsaydım!"
15-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Hazret-i Muâviye'nin ölümü yaklaşmış, son nefeslerini alıyordu.
Bütün ailesi baş ucundaydı.
Onu dinliyorlardı.
Bir ara onlara dönüp;
"Ben öldükten sonra cömertlik ve ihsân da kalmaz. Çok kimselerin gelirleri kesilir, isteyenler eli boş döner. Keşke (Zî-tuvâ) denilen köyde bir Kureyşî olsaydım da Emîrlik yapmasaydım" dedi.
Üzüldüğünü bildirdi!
60 yılında vefat etti.
Kabr-i şerîfi Şam'dadır.
● ● ●
Hazret-i Muâviye (radıyallahü anh), uzun boylu, beyaz tenli, heybetliydi!
Güzel konuşur, idâreli davranırdı.
Çalışkan, gayretli, azimliydi.
Arabistan'da şöhret yapmış dört Sahabîden birisidir. Sanki her bakımdan devlet başkanı olmak için yaratılmıştı.
Hazret-i Ömer onu severdi.
Takdir ederdi.
Ona her bakışta;
“Bu, ne güzel bir Arap sultânıdır" derdi.
Cins atlara biner, kıymetli elbiseler giyer, saltanat sürmekten zevk alırdı.
Fakat Resûlullahın sohbeti bereketiyle İslâmiyetten hiç ayrılmazdı.
Takvâ ehli biriydi.
Hazret-i Alî, derdi ki:
"Muâviye'nin hâkimliğini kötülemeyiniz. O giderse başların koptuğunu görürsünüz.”
."Yâ Rabbî! Bunu ilimle doldur!.."
16-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Efendimiz, bir gün hayvanına bindi. Hazret-i Muâviye'yi de arkasına bindirdi.
Giderken;
"Yâ Muâviye! Bana en yakın hangi uzvundur?" buyurdu.
Hazret-i Muaviye:
"Karnımdır" dedi.
O zaman:
"Yâ Rabbî! Bunu ilimle doldur ve yumuşak huylu eyle" diyerek hayır duâ buyurdu.
***
Abdullah bin Mübârek hazretlerine bir kimse gelip;
"Hazret-i Muâviye ile Ömer bin Abdülazîz'den hangisi üstündür?" diye sordu.
Cevâbında;
"Resûlullahın yanında giderken, Hazret-i Muâviye'nin bindiği atın burnuna giren (toz), Ömer bin Abdülaziz'den kat kat kıymetlidir" buyurdu.
***
Hazret-i Muâviye çok hadîs rivâyet etmiştir.
Biri de şudur:
"Allahü teâlâ kime iyilik murâd ederse, onu din âlimi yapar.”
***
O rivâyet eder ki:
Resûlullah bir gün; “Ben, her kime gönül hoşnutluğuyla bir şey verirsem, Allah onu, ona hayırlı kılar. Her kime de açgözlülüğü için verirsem, onun hâli, yiyip yiyip doymayana benzer” buyurdu.
."Beni bir daha göremezsin!"
17-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Muâz bin Cebel (radıyallahü anh), Yemen'e gitmek üzere yola çıkınca, Peygamberimiz, onun yanında bir miktar yürüdü.
Sonra vedâlaştı.
Ve kendisine;
"Yâ Muâz! Belki bundan sonra beni bir daha göremezsin. Dönüşünde belki benim mescidime ve kabrime ziyârete gelirsin” buyurdu.
O, bu sözü duydu.
Ağlamaya başladı!
Efendimiz, ona;
"Ağlama yâ Muâz! Bana yakın olanlar nerede olursa olsunlar, Allaha hakkıyla kulluk edenlerdir" buyurdu.
Sonra ona sordu ki:
"Sana bir dâvâ getirilip insanlar arasında hüküm verirken ne ile hüküm vereceksin?"
Arz etti ki:
"Allah'ın kitabıyla hüküm veririm.”
"Onda açıkça bulamazsan?"
"Peygamberin sünnetiyle hükmederim.”
"Onda da bulamazsan?"
"İctihad ederek, anladığımla yaparım.”
Efendimiz memnun oldu.
Elini onun göğsüne koyup;
"Cenâb-ı Hak seni her musîbetten korusun. İnsanların ve cinlerin şerrini senden uzaklaştırsın. Senin sebebinle kullarını hidâyete erdirsin" diye duâ buyurdu.
.Âlimlere Cennette de ihtiyaç vardır..."
18-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Muâz bin Cebel hazretleri anlatıyor:
Bir gün Resûlullahın huzûrunda bir adamın çok âciz bir kimse olduğunu söylediler.
Resûlullah buyurdu ki:
“Kardeşinizi gıybet etmeyiniz!”
Dediler ki:
“Ama o, öyledir.”
Resûl aleyhisselâm;
“Öyle olmasaydı iftirâ etmiş olurdunuz” buyurdular.
● ● ●
Abdullah bin Seleme anlatır:
Muâz bin Cebel radıyallahü anh, tâun hastalığına yakalanmıştı. Rahatsızlığı çok arttığı bir sırada, talebelerinden biri ziyârete geldi.
Durumunun çok ağır olduğunu gördü.
Ağlamaya başladı!
Muâz bin Cebel sordu:
"Niçin ağlıyorsun?”
O cevap verdi ki:
"Sen, benim hocamsın. Ben, senden dînimi öğreniyor ve ilim alıyordum. Senden sonra dînimi öğretecek kimsenin bulunmamasından korkuyorum!”
Hazret-i Muâz buyurdu ki:
"Haklısın. Âlimlere Cennette de ihtiyaç vardır. Çünkü Cennet ehline (Benden ne istersiniz?) denilecek. Onlar, neyi isteyeceklerini bilemeyecekler ve Allahü teâlânın işâretiyle gidip âlimlere soracaklar. Âlimlerden öğrenip; (Dîdârını, cemâlini görmek istiyoruz) diyecekler.”
.Yâ Muâz! Sen bu akşam nasıl sabahladın?”
19-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Meymûn-i Evdî anlatır:
Muâz bin Cebel ayağa kalktı.
Ve kabîle halkına;
“Ey Evd kabîlesi! Ben Resûlullahın elçisiyim. Hepinizin dönüşü Allahadır. Öldükten sonra ya Cennet, ya da Cehennem vardır. İkisi de sonsuzdur, ikisinde de ölüm yoktur!” buyurdu.
***
Muâz bin Cebel anlatır:
Bir gün Resûlullahın huzûruna vardım.
Bana sordu ki:
“Yâ Muâz! Sen bu akşam nasıl sabahladın?”
Ben cevâben;
“Yâ Resûlallah! Allahü teâlâya îmân etmiş olarak sabahladım” dedim.
Bunun üzerine bana;
“Yâ Muâz! Senin her sözünün doğruluğuna bir delîlin vardır. Bu sözünün doğruluğunun delîli, hücceti nedir?” diye sordular.
Ben cevâben;
“Yâ Resûlallah! Ben sabah olunca, akşama çıkacağımı bilemem. Akşam olduğu zaman da, sabaha çıkacağımı ümit etmem. Bir adım attığımda, ikinci adımı atacağımı sanmam” diye arz ettim.
Resûlullah dinledi.
Ve cevâben bana;
“Çok iyi yapmışsın. Böyle düşünmeye devam et ve bundan hiç ayrılma” buyurdu.
.Kazâ ve kader bilgisi bir deryâdır!"
20-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Muâz bin Cebel hazretleri bir gün ağlıyordu!
Sordular ki:
"Niçin ağlıyorsun?”
Buyurdu ki:
"İnsanlar iki gruptur. Biri Cennetlik, diğeri Cehennemlik. Acabâ ben hangisinden olacağım diye ağlıyorum..."
● ● ●
Hazreti Muâz anlatır:
Allahü teâlâ bir kulunu hastalığa müptelâ kıldığı zaman, sol yandaki meleğe buyurur ki:
“Kalemi ondan kaldır!”
Sağdakine de;
“Bu kuluma sağlığında işlediği amelden daha iyisini yaz. Çünkü o, benim temînatım altındadır” buyurur.
● ● ●
Muâz bin Cebel hazretleri, Abdullah bin Seleme'ye de; "Allahü teâlânın emrettiği beş vakit namazı kıl, ye iç ve uyu! Helâl kazan, günahkâr olma! Müslüman olarak öl! Mazlûmun âhından sakın!" buyurdu.
● ● ●
Bir gün kaderden sordular.
Cevâben;
“Kazâ ve kader bilgisi, Allahü teâlânın kullarından sakladığı sırlardan biridir. Bu bilgiyi en yakın meleklerine ve din sâhibi peygamberlerine bile açmadı. Bu bilgi büyük bir deryâdır. Kimsenin kaderden konuşması câiz değildir” buyurdu.
.Duâ aynı duâ, ama ağız aynı ağız değil!"
21-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Azîz Mahmud Hüdâyî hazretleri devrinde bir kimsede kimyâ ilmine karşı bir merak uyanır.
"Bunu kimden öğrenebilirim?" diye düşünür.
Azîz Mahmud Hüdâyî hazretlerini tavsiye ederler.
O da, koşar bu zâta.
“Efendim, bana kimyâ ilmini öğretir misiniz?” der.
Büyük velî;
“Olur, öğretirim” buyurur.
Ve yanındaki asmadan bir yaprak koparır.
Üzerine bâzı duâlar okur.
Adam, pürdikkat izler.
Ve görür asma yaprağının altına döndüğünü!
Ricâ eder:
“O duâyı tekrar eder misiniz?”
O da “Peki” der, tekrar eder.
Bir daha, bir daha...
Adam, ezberler o duâyı.
Asmadan bir yaprak koparır.
Üzerine o duâyı okur.
Ama yaprak, yine yapraktır.
Bir yaprak daha koparır.
Okur duâyı, netice değişmez.
Mahçup olup der ki:
Ben de aynı duâyı okudum. Neden olmuyor acaba?”
Büyük velî buyurur ki:
“Duâ aynı duâ, ama ağız aynı ağız değil. Önce nefsini temizlemelisin evlâdım. Nefsi kimyâ etmeden bu ilme kavuşulmaz. Nefis 'altın' olmadan, bu yaprak 'altın' olmaz.”
.Sultânlar ardınca yürüsün!.."
22-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Azîz Mahmud Hüdâyî hazretleri, hocası Üftâde hazretlerine çok hizmet eder.
Çok da duâsını alır.
Nitekim bir gün hocası açar ellerini.
“Sultânlar, arkanda yürüsün!” diye duâ eder.
Yâni, “Sen at üstünde giderken, Pâdişah ardınca yürüsün" der.
Çok geçmez, vefat eder.
Bu defâ insanlar buna yönelirler.
Onu "Gönül Sultânı" bilirler.
Duâsını almaya çalışırlar.
Nitekim bir gün, Sultân Ahmed Hân, bu velîyi görür.
Kendisi at üstündedir.
O ise yaya yürümektedir.
Derhâl inip, edeple yaklaşır.
“Efendim, siz binseniz” der.
Dönüp bakar ki, Cihan Sultânıdır böyle diyen.
Hocasının sözünü hâtırlar.
Ve kabul eder teklîfini.
Pâdişah, bindirir onu atına.
Kendi düşer rikâbına.
Hüdâyî hazretleri at üzerinde biraz gider.
Sonra durur ve;
“Bu teklîfinizi bir sebeple kabul ettik” buyurur.
Sultân suâl eder ki:
“Hangi sebep efendim?”
Arz eder ki:
“Üstadım bir gün bana (Sultânlar rikâbında yürüsün) buyurmuştu. Hocamın o sözü yerine gelmiş oldu” der.
Ve attan iner.
Yürüyerek evine gider...
.Denize düşürülen mühür!..
24-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Bir gün Sultân Ahmed Hân, bir vezîrini azleder.
Vazîfeden alır.
Mührü de elinden alıp, yerine bir başkasını tâyin eder.
O mührü bir memuruna verir.
“Bunu yeni vezire götür!” der.
O da “Başüstüne sultânım” der.
Ve mührü alıp yola düşer.
● ● ●
Yeni vezir, Üsküdar yakasında oturmaktadır.
Gidip bir kayığa biner.
Ama mührü denize düşürür elinden!
Üzülerek geri döner...
Ve Pâdişaha durumu arz eder.
Sultân emreder:
“Hüdâyî'ye git, o hâlleder!”
● ● ●
Vazîfeli memur “Başüstüne” der, o zâta gider.
Sultânın dileğini arz eder.
Büyük velî, seccâdenin altına elini sokar.
Mührü çıkarıp avucuna koyar.
Öyle ki keseden sular damlar...
● ● ●
Bu zât, vefat etmeden önce bütün sevdikleriyle helâlleşir.
Vasiyetini yazar.
Şehâdeti söyler.
Ve "Allah!” deyip rûhunu teslim eder.
Türbesi, Üsküdar'da, kendi dergâhındadır.
Ziyâret edenler, çok istifâde ederler...
.Hayret! Bâzısı kerâmet görmek istiyor!"
25-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Bir gün Azîz Mahmud Hüdâyî hazretleri, pâdişahın dâvetiyle saraya gider.
Oturup sohbet ederler.
Az sonra büyük velî abdest almak ister.
Pâdişah ibrikle su döker.
Sultânın annesi de, elinde havluyla beklemektedir.
O ara içinden;
"Bir kerâmetini görsem" diye geçer.
Abdest biter.
Büyük velî kurulanırken;
“Hayret! Bâzısı kerâmet görmek istiyor. Hâlbuki Pâdişah eğilmiş, elimize su döküyor. Annesi, havlu tutmak için ayakta bekliyor. Bundan büyük kerâmet mi olur?” buyurur.
Sohbete devam ederler.
Pâdişah;
“Efendim, Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, kendi talebelerine kıyâmet günü şefâat edecekmiş, bu haber doğru mudur?” diye sorar.
Büyük velî ona döner.
“Doğrudur” buyurur.
Sultân arz eder ki:
“Peki, zât-ı âlinizin de bu hususta bir vaadi var mıdır acabâ?”
O, ellerini açar.
“Yâ Rabbî! Kıyâmete kadar bize tâbi olanlar ve ömründe bir kere türbemize gelip bir Fâtiha okuyanlar, denizde boğulmasınlar, fakirlik görmesinler, âhirete îmânla gitsinler, öleceği günü bilsin ve haber versinler” diye duâ eder...
.Pâdişahımız gâlip gelecektir!..”
26-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Pâdişah Sultân Ahmed, rüyâ görür bir gece.
Uyanınca üzülür!
Zîra rüyâsında, bir küffâr kralıyla güreşe tutuşmuş, ama kendisi sırtüstü yere düşmüştür.
Görünüşte korkunç bir şey!
Ama bu, bir rüyâdır.
Ve her rüyâ tâbire muhtaçtır.
Kim yapabilir bu tâbiri?
Adres bellidir.
Azîz Mahmud Hüdâyî hazretleri.
Acele mektup yazıp gönderir bu velîye.
"Rüyâmızın tâbiri nedir?” diye.
Haberci, dergâha varır.
Kapı, vurmadan açılır.
Hazret-i Hüdâyî, elinde bir zarfla çıkar.
Pâdişahın mektûbunu alır.
Zarfı onun eline tutuşturup;
“Bu, Pâdişâhımızın mektûbuna cevaptır” buyurur.
Haberci zarfı alır.
Acele Sultâna ulaştırır.
Mektup şöyledir:
"İnsan vücûdunda, en kuvvetli olarak (sırt) yaratılmıştır. Cansızlarda ise (toprak). Rüyâda bu iki kuvvet bir araya gelmiştir ki, bu da rüyâ ilminde (kuvvete) işârettir. Yâni pâdişahımız gâlip gelir demektir.”
Pâdişah rahat eder.
Döner vezirlerine.
“Rüyâmızın tâbiri budur. Hüdâyî hazretlerine, bin altın götürülsün!” diye emreder.
.Pâdişah çağırdı, gitmeliyim!"
27-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Birinci Sultân Ahmed Hân, büyükçe bir câmi yaptırır.
Bir Cumâ günü inşaat biter.
Açılış yapılacaktır.
Herkese haber salınır.
İyi de, Cumâ hutbesini kim okuyacaktır?
Pâdişahın zihninde bellidir isim.
Azîz Mahmud Hüdâyî hazretleri.
Bir vazîfeli Onu çağırmaya gider.
Büyük zâtın evi Üsküdar’dadır.
Haberi alır almaz iskeleye varır.
Fakat bir fırtına, bir rüzgâr.
Dalgalar, dağlar gibi kıyıya çarpar.
Ama mutlaka karşıya geçmelidir.
Zîra bu, Pâdişah emridir.
İyi de kayıkçılar yoktur ortalıkta.
Nihâyet birini bulup der ki:
“Evlât, karşıya geçmek istiyorum.”
“Delirdin mi baba?!”
“Neden evlâdım”
“Çıkılır mı bu fırtınada?”
“Çıkılır çıkılır Allah büyüktür.”
“Gâliba işin çok mühim.”
“Evet, pâdişah emri, gitmeliyim.”
“Pekâlâ baba, gel bakalım” der.
O, (Bismillah) deyip biner kayığa.
Çabucak varırlar Sarayburnu'na.
Üstelik de sâkin, sessiz ve rahat.
Dalgalar, adam boyudur.
Art arda gelir kıyıya çarparlar.
Ama, kayığa dokunmazlar.
Kayığın etrâfı, gâyet sâkindir.
Deniz sütlimandır.
Kayık, gelin gibi süzülür ve karşıya varır.
Bu yüzden Üsküdar-Sarayburnu arası (Hüdâyi yolu) adını alır.
.Yâ Nevfel, fidye ver de esirlikten kurtul!"
29-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Eshâb-ı kirâmdan Nevfel bin Hâris Resûlullah Efendimiz İslâmiyeti yaydığı vakitlerde Müslüman değildi.
Ona muhâlefet etti.
Yani karşı çıktı.
Ama isteyerek değildi.
Çünkü Efendimizle Nevfel'in arasında kan bağı vardı.
Akrabâlık sevgisi, kendinde fazlaydı.
Bedir Savaşı başladığı zaman, Efendimize karşı gelmek ve Müslümanlarla savaşmak istemiyordu.
Ama müşrikler zorladılar.
O da mecbûren katıldı.
Ve savaş neticelendi.
Müşrikler mağlup olup birçok esir verdiler.
Bunların arasında Hazret-i Nevfel de bulunuyordu.
Resûlullah ona gelip;
"Yâ Nevfel, fidye ver de esirlikten kurtul!" buyurdu.
Hazret-i Nevfel cevâben;
"Esirlikten kurtulmak için verecek bir şeyim yoktur” dedi.
Resûlullah buyurdu ki:
"Cidde'deki mızraklarını ver!”
Nevfel şaşırdı!
Üstelik hayret etti!
Çok da duygulandı!
Ve Efendimize;
"Allaha yemîn ederim ki Cidde'de mızraklarımın bulunduğunu benden ve Allahtan başka kimse bilmiyordu. Ben, şehâdet ederim ki sen Allahın Resûlüsün" dedi.
Ve Müslüman oldu...
.Hazreti Hızır’ı görmek istiyordu…
30-09-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Kânûnî Sultân Süleymân Hân zamanında, Yahyâ Efendi hazretleri vardı ki Sultân, ona (Ağabey) diye hitap ederdi.
Bir akşam, kayıkla gezintiye çıktı.
Yolda Yahyâ Efendi'yi hâtırladı.
Bu zât hazret-i Hızır’la sık görüşürdü.
Birisiyle haber saldı ki:
“Ağabey, gel beraber dolaşalım.”
Niyeti, Onun bereketiyle Hızır aleyhisselâmı görmekti.
Büyük velî, gelip bindi kayığa.
Bir kişi daha vardı yanında.
O kişi, Sultânın parmağındaki (yüzüğe) dikkatlice bakıyordu ki, Sultân bunu fark edip çıkardı yüzüğü parmağından.
Ve o kişiye uzatıp;
“Al, yakından bak” dedi.
Aldı o da o yüzüğü.
Evire çevire baktı, baktı.
Ve kaldırıp denize attı.
Pâdişah üzüldü, ama kızmadı.
Zîra çekinirdi Yahyâ Efendi'den.
O kişi, biraz sonra;
“Ben şurada ineyim” dedi.
Denizden bir avuç su aldı.
Pâdişaha uzattı ve yürüyüp gitti.
Pâdişah, avcundaki suda yüzüğünü gördü.
Şaşırdı, kafası karıştı.
Sordu hemen Yahyâ Efendi'ye:
“Ağabey, neler oluyor böyle?”
Buyurdu ki:
“O kişi, Hızır'dı Sultânım.”
İyi de niçin önce söylemediniz?”
Yahyâ Efendi cevâben;
“O, kendini tanıttı hünkârım, ama siz geç kaldınız, ne yapayım?” buyurdu
.Bunlar musîbet gözükse de, nîmettir!"
01-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Kuddûsî Efendi Niğde'nin Bor kazâsında yaşadı ve orada vefat etti.
Bu zâtın bir komşusu vardı.
Maalesef ateşe tapardı.
Büyük velî, ona İslâmiyeti teklif etmek istiyorsa da, müsait bir zamanını bekliyordu.
O gece hırsız girdi adamın evine.
Ne var ne yok çaldı bütün malını.
Büyük velî, onu ziyârete gitti.
Adam, güler yüzle karşılayıp;
“Buyurun, hoş geldiniz” dedi.
İltifat edip içeri aldı.
Mükellef bir sofra getirdi ve;
“Buyurun, birlikte yiyelim” dedi.
Büyük velî cevâbında;
“Siz buyurun, ben geçmiş olsun demeye gelmiştim.”
Adam, çok rahattı.
“Mühim değil, bunlar musîbet gözükse de, nîmettir” dedi.
“Nîmet mi dediniz?”
“Evet, bunlar bize nimettir.”
Büyük velî beğendi bu cevâbı.
Ve ona suâl etti ki:
“Peki niçin ateşe tapıyorsun?”
O cevâben dedi ki:
“Ona tapıyorum ki yarın yakmasın beni Cehennemde.”
Büyük velî adama;
“Gel, şu ateşe sokalım elimizi. Bakalım ne olacak?” buyurdu.
Ve önce kendi soktu elini ateşe.
Allah'ın izniyle eli yanmadı.
Sonra adam elini ateşe soktu.
Uzatmasıyla çekmesi bir oldu.
Neredeyse yanıyordu eli.
Hakîkati anlamıştı artık.
Şehâdeti getirip Müslüman oldu...
.Pâdişah'ın avucundaki yavru balık!..
02-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed-i Kuddûsî hazretleri, Pâdişahın dâvetiyle İstanbul’a varır.
Mecliste başka âlimler de vardır.
Pâdişah bir ara avcuna bir şey alır.
Ve sorar onlara:
“Bilin bakalım, avucumda ne var?”
Her biri bir tahminde bulunur:
Ama ne olduğunu bilemezler.
Sultân, Kuddûsî hazretlerine;
“Siz söyleyin!” der.
O da cevâben;
“Dünyâyı göz gezdirdim. Bir balık, yavrusunu arıyorken gördüm” buyurur.
Gerçekten de öyledir.
Avucunda bir yavru balık vardır.
Sultân, çok memnun olur.
Ve büyük velîye der ki:
“Hocam, sarayda kalsanız.”
Ama o, nâzikçe reddeder.
Ve izin isteyip vatanına döner.
Sultân, bir torba altın alır.
İki memuru ile bu zâta gönderir.
Onlar gelir, bahçede beklerler.
Büyük velî onları görüp der ki:
“Niçin geldiniz?”
Derler ki:
“Pâdişah emriyle geldik ve size biraz altın getirdik.”
“Peki, açın eteğinizi” buyurur.
Sonra bir kürek toprak alır.
Bunların eteklerine doldurur.
Toprak, o anda altın olur.
Onlar şaşkın şaşkın bakarlar.
Büyük velî altınları yine de alır.
Ve hepsini fukarâya dağıtır...
."İstersen cumaya beraber gidelim..."
03-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Niğde'nin Bor kazâsında doğan bir mübârek zât var.
Ahmed-i Kuddûsî hazretleri.
Bir cumâ günü bir dostu geldi.
Oturup sohbet ettiler.
Az sonra cumâ vakti yaklaştı.
Ama Kuddûsî Efendi rahattı.
Ezan vakti gelmişti.
Ama onda bir telâş yoktu.
Misafir izin istedi nihâyet.
“Ben kalkayım efendim” dedi.
Sordu ki:
“Niçin kalkıyorsun?”
“Cumâ vakti geldi, ancak yetişiriz.”
Buyurdu ki:
“İstersen beraber gideriz.”
“Yok yok, ben çıkayım” dedi.
Büyük zât ısrar etmedi.
“Cumâdan sonra beklerim” buyurdu.
“Peki hocam, gelirim” dedi.
Cumâyı kılıp geldi yine.
Gördü ki ortada bir sofra var.
Üzerinde çeşitli meyveler.
Özellikle ağacından yeni kopmuş tâze hurmalar.
İçinden; “Allah Allah! Bu hurma Bor'da yetişmez” dedi.
Ve arz etti ki:
“Efendim, bu hurma bizim buralarda yetişmiyor.”
“Evet yetişmiyor” buyurdu.
“Hocam merakımı bağışlayın. Öyleyse nereden geldi bunlar. Hem de yeni kopmuş dalından.”
Mübârek buyurdu ki:
“Beytullah'tan getirdim.”
“Beytullah’tan mı?”
“Evet, söz dinleyip gelseydin, cumâyı sen de Beytullah'ta kılardın.”
Pişman olmuştu, ama ne fayda!..
."Resûlünün hürmetine kurtar beni"
04-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Efendimizin âzâtlı kölesi Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh), kira ile katırcı tutup sefere çıktı.
Şehirden iyice uzaklaştılar,
Katırcı asıl yüzünü gösterip Hazret-i Zeyd'i öldürmeye kalkıştı.
Zeyd bin Hârise bunu anlayıp;
"Az dur!" dedi hemen.
Katırcı merak edip sordu:
"Ne yapacaksın?"
Zeyd bin Hârise;
"Müsaade edersen, şuracıkta iki rekât bir namaz kılayım, sonra öldür" dedi.
Adam bunu kabul etti.
O da kalkıp namaza durdu.
Selâm verip açtı ellerini.
Ve içinden;
"Yâ Rabbî! Resûlünün hürmetine kurtar beni bu adamın şerrinden" diye duâ etti.
Yalvardı Rabbine.
O esnâda biri geldi.
Kılıcı da belindeydi.
Çekti kılıcı, öldürdü katırcıyı.
Hazret-i Zeyd, ilâhî bir yardımın geldiğini anlamıştı.
Sevinip şükretti Rabbine.
Ve sordu o gelene:
"Siz kimsiniz acabâ?”
O gelen kişi:
"Ben, yedinci kat gökte vazîfeli bir meleğim. Sen duâ ettiğinde yerimdeydim. Rabbimin emriyle bir anda geldim. Biz her şekle girer, insanlara yardım ederiz" dedi.
.Tevazu sahibi bir âlim ve velî idi...
05-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi âlim ve velî idi.
Kabr-i şerîfi, Ankara'nın Bağlum nahiyesinde, babası Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin yakınındadır.
Tevâzûundan müftülük koltuğuna oturmaz, kenardaki sandalyelere otururdu.
Sevdikleri merak ederlerdi.
Ve hikmetini sorarlardı.
O, hep aynı cevâbı verir;
“Ben, bu makâma lâyık değilim” derdi.
Hâlbuki onun gibi büyük âlim yoktu o devirde.
Bir gün Ahmed Mekkî Efendi yine kenardaki sandalyelerde otururken içeri bir adam giriyor.
Sağa sola bakınıyor.
Müftü koltuğunu boş görünce;
“Müftü Efendi yok mu?” diyor.
Ahmed Mekkî Efendi diyor ki:
“Müftüyü ne yapacaksın?”
“Dînî bir mesele soracaktım.”
“Bize sorabilirsin.”
“Hayır, size sormam.”
“Sen sor, biliyorsak söyleriz.”
Adamın canı sıkılıyor.
Ve o kızgınlıkla:
“Bu, dînî meseledir, onun için Müftüye soracağım. Müftü ne zaman gelecek?” diyor.
Ahmet Mekkî Efendi o zaman mecbûr kalıyor ve:
“Adam kıtlığında müftü benim” buyuruyor.
Adam suâlini soruyor.
Cevâbını alıyor.
Ve huzûr içinde ayrılıp gidiyor.
.Cehenneme girmemenin yolu...
06-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Allah dostlarından Ahmed Mekkî Efendi hazretlerine bir gün bir genç gelip; “Efendim, çok günah işliyorum. Bundan kurtulmak için ne yapayım?” diye sordu.
Büyük zât da ona sordu:
“O günahları herkesin gözü önünde mi işliyorsun evlâdım?”
“Hayır efendim, gizli işliyorum.”
“Kimse görmüyor mu?”
“Hayır efendim, görmüyor.”
“Allah da mı görmüyor evlât?”
Genç sesi titreyerek sordu:
“O görür, değil mi efendim?”
“Tabii ya, Ona gizli mi var?”
Genç kızardı, bozardı.
Ve “Eyvâh!” deyip yere yıkıldı!
Ayıldığında, o günahlara karşı nefret vardı içinde.
İstese de günah işleyemezdi...
● ● ●
Bir gün de sevdiklerinden biri;
“Efendim, Cehenneme hiç girmemenin yolu var mı?” diye sordu.
Buyurdu ki: “Var tabii”
“O nedir efendim?”
“Îmânı ve îtikâdı, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi dosdoğru olmaktır ki, böyle kimseler Cehenneme girseler de hamam sıcaklığı kadar bir sıcaklık hissederler” buyurdu.
O genç sordu yine:
“Bu doğru îmânı nereden öğrenebilirim efendim?”
Buyurdu ki:
“Ehl-i sünnet âlimlerinden, onlar yoksa o büyük âlimlerin kitaplarından.”
.Her şey var Tâm İlmihâl'in içinde"
07-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, büyük âlim ve velî idi.
Bir gün müftülüğe bir zât geliyor.
50'li yaşlarda, gâyet vakûr ve heybetli bir kişi!
Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin yeğeni, Senatör Fâruk Işık Bey.
Müftü Efendi'ye çok saygılı davranıyor.
Bir miktar sohbet ediyorlar.
Sonra bir ara:
“Efendim, dînî konularda bir kitap hazırladım. Şu anda baskıya hazır. Matbaaya vermeden önce tasvîbinizi ve duânızı almak istemiştim” diye arz ediyor.
Ahmed Mekkî Efendi;
“Tâm İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitâbı varken başka kitâba lüzûm yok. Çünkü ben o kitâbı inceledim. Her şey var onun içinde” buyuruyor.
Sonra da ekliyor:
“Yırt at o yazdıklarını!”
Fâruk Işık Bey dinliyor.
Ve “Peki efendim, nasıl emrederseniz” diyor.
Tekrar elini öpüyor.
Ve ayrılıp gidiyor.
Bir gün de bir sevdiği gelerek;
“Efendim, akrabâlarım bana sıkıntı veriyorlar, ne tavsiye edersiniz?” diye dert yanıyor.
Büyük velî cevâben;
“İnsanların üzmelerine dayanmak lâzım. Hele akrabânın incitmelerine sabretmekten başka yapılacak şey yoktur” buyuruyor.
.Hakîkî Müslüman nasıl olur efendim?”
08-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi’nin mevkî ve makâmda hiç gözü yoktu.
"İstanbul Müftülüğü" teklif edildi kendisine.
Kabul etmedi.
Isrâr ettiler.
“O iş bana göre değil” buyurdu.
Tevâzûundan, müftü koltuğuna oturmazdı.
Hikmetini sorarlardı.
“Ben, bu makâma lâyık değilim” derdi.
Hâlbuki O vefat edince, yerine gelen genç müftü, onun (lâyık değilim) diye oturmadığı müftülük koltuğunu ve masasını beğenmemiş, yenileriyle değiştirmişti.
Kendisi döner koltuğuna oturur, sigarasını yakar, gelenlerle siyâsi şeyler konuşurdu.
Dînî suâllere de, kafasından;
“Bana göre şöyledir” derdi.
Ve îzah etmeye çalışırdı gûya.
Dinleyenler bir şey anlamazdı.
Zâten Ahmed Mekkî Efendi'den sonra dînî soru sormak için gelenler günden güne azaldı.
Daha sonra tamâmen kesildi...
● ● ●
Bir gün bâzı gençler gelip;
“Hakîkî Müslüman nasıl olur efendim?” diye sordular.
Büyük velî, cevâbında;
“Hakîkî Müslüman; dînine, ana babasına ve hocasına, âmirlerine, memleketinin büyüklerine ve kânunlarına karşı son derecede saygılıdır. Lüzûmsuz işlerle uğraşmaz. Kumar oynamaz. Vaktini boşa geçirmez” buyurdu.
.İşte büyüklük budur!..”
09-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi'nin oğullarından Bahâ Bey kansere yakalanmıştı.
Mübârek, oğlunun hastalığına çok üzülüyordu!
Her gün ziyâretine gidiyor ve Yûsüf sûresi'ni okuyordu üzerine.
Her vaazının sonunda, uzun uzun duâlar ediyor, şifâ bulması için Allah’a yalvarıyordu.
Ne gerekiyorsa yapıyordu.
Kendini paralıyordu âdeta.
Yakınları; "Baha Bey vefat ederse Ahmed Mekkî Efendi'ye bir hâl olur" diyorlardı...
Ve bir gün geldi acı haber.
● ● ●
Bir talebesi anlatıyor:
Hemen koşup gittim.
Yolda hep Ahmed Mekkî Efendi'yi düşünüyordum.
Acabâ ne hâldeydi?
“Herhâlde kendinde değildir, baygın yatıyordur” diyordum.
Fakat eve vardığımda çok şaşırdım!
Zîra mübârek neş’eli görünüyor, gelenleri güler yüzle karşılıyordu.
Ev, cenâzeevi değildi.
Bayrâm eviydi sanki.
Çok duygulandım!
Hayrette kaldım!
Kendi kendime;
“İşte büyüklük budur” dedim.
Velhâsıl tevekkülün, kadere rızânın ve Hakk'a teslîmiyetin müşahhas misâlini görmüştüm orada.
.Sen, o zâtın oğlu olasın da!.."
10-10-2022 07:23 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi anlatır:
Ben, gençliğimde Van'da ilim okuyordum.
Bir gün dersi bırakıp bahçede geziniyordum.
Yaşlı bir tanıdığım beni gördü.
Yanıma geldi.
Ve kulağıma eğilip;
“Sen, Abdülhakîm Efendi'nin oğlu olasın da, içerde ders yapılırken, buralarda vakit geçiresin, yazıklar olsun sana!’ dedi.
Utandım, mahçup oldum!
Haklıydı çünkü.
Bu söz, bana öyle tesir etti ki, o günden sonra kendimi tam ilme verdim.
Ne zaman gevşeklik yapacak olsam, o ihtiyarın sözünü hatırlar, derslerime sarılırdım.
Allah ondan râzı olsun.
Nûr içinde yatsın.
Yıllar geçtiği hâlde, o zâtı rahmetle anıyor, rûhuna Fâtiha gönderiyorum.
● ● ●
Yine o anlatıyor:
Bir gün Peygamberimiz, birini namaz kılarken, namazın ahkâm ve erkânına tam riâyet etmediğini, rükûdan kalkınca, dikilip durmadığını ve iki secde arasında oturmadığını gördü.
Yanına gidip;
“Eğer namazlarını hep böyle kılıp da ölürsen, kıyâmet gününde, sana benim ümmetimden demezler” buyurdu.
."Bir çuval da altın ver deseydin ya!.."
11-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, ilim deryâsı bir zâttı.
Kendisi anlatıyor:
Annem bana çok duâ ederdi.
“Yâ Rabbî! Oğluma hayırlı ilim ver” derdi.
Duâları kabul oldu.
Biraz ilim öğrendim.
“İyi de, bir çuval da altın ver deseydin ya!” der ve gülerdi mübârek.
Gerçekten maddî sıkıntıyla yaşardı.
Kışlık odun parasını, bir yıl müddetle biriktirdiği 2,5 liralıklarla temîn edebilirdi ancak.
Tramvay bileti için (beş kuruş) bulamayıp, uzunca bir yolu yürüdüğünü söylerdi...
● ● ●
Ahmed Mekkî Efendi bir sohbetinde sevdiklerine;
“Cihâd etmek farzdır. Cihâdı devlet, topla kılıçla yapacağı gibi neşriyât ile de yapar. Her Müslüman da, iyi huyları ile, iyilik yapmakla cihâd yapar” buyurdu.
Dinleyenler;
“Gayr-i müslimlere iyilik yapmak da cihat mıdır efendim?” diye sordular bu zâta.
Büyük velî cevâben;
“Evet, çünkü cihâd etmek, insanları Müslüman yapmaya dâvet etmektir. Kâfirlere karşı da, iyi huylu olmak ve onları incitmemek, cihâd etmek olur ve her Müslümana farzdır” buyurdu.
.Yakında Alî Sezer beni yıkar!"
12-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi'nin vefatından bir hafta önce, muhterem hanımları, banyoyu yakıp;
“Banyo yapar mısınız?” diye sormuş bu büyük zâta.
Mübârek zât istememiş.
“Lüzûm yok, yakında Alî Sezer beni yıkar” buyurmuş.
Alî Sezer, bir câmide imam.
Ama ilim sâhibi bir imam.
Hâlen hayatta.
Bu mübârek zâttan yıllarca okumuş, ilminden çok istifâde etmişti.
En sevdiği bir talebesiydi.
Gerçekten de lüzum yokmuş banyo almasına.
Bir hafta sonra vefat etti çünkü.
Cenâzesini Alî Sezer yıkadı.
Namazını da o kıldırdı.
Ahmet Mekkî Efendi, vefâtından birkaç gün önce ev halkına; “Hasta olursam doktor getirmeyin!” demiş.
Bir sabah kahvaltı yaparken çay bardağı düşüyor elinden.
Kalkıp giyinmek isterken, yere yıkılıyor bu defâ.
Kaldırıp yatağına yatırıyorlar.
Ancak, oğlu Medenî Bey'in içi rahat etmiyor.
Gidip doktor getiriyor.
Ama nâfile.
Çünkü doktor muâyene edip;
“Beyin kanaması var” diyor.
Ve öğlen vakti vefat ediyor.
Yıl 1967... Eylül'ün altısı.
Edirnekapı Kabristanı'na defnediliyor...
.Evlenirsen hanımını hoş tut!"
13-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmet Mekkî Efendi hazretlerinin vefâtından dört yıl sonra, mübârek kabri Ankara'nın Bağlum nâhiyesine nakledilecekti.
Mübârek kabir açıldı.
Zerre kadar çürümemişti.
Taptâze duruyordu.
Şehitlerin vücûdu çürümez.
O da, şehit olarak ölmüştü.
Zîra ömrü İslâma hizmetle geçti.
Nitekim İslâm âlimleri;
"Gece gündüz İslâma hizmeti düşünen kimse yatağında ölse bile şehittir” buyuruyor.
Ahmet Mekkî efendi gibi...
● ● ●
Ahmed Mekkî Efendi, bir akşam müftülükten eve dönüyordu.
Vapurdan inip otobüs durağına doğru yürüdü.
Karaköy'de, tam alt geçide giriyordu.
Bir ara durdu.
Yanındakine dönüp;
“Evlenirsen, hanımını hoş tut. Onu sakın üzme. Hanımlar zayıftır. Üzülünce hasta olurlar” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Sözümü dinlersen rahat edersin.”
O genç, bu nasîhati unutmadı.
Daha doğrusu unutamadı.
Çünkü onlar kalpten konuşur.
Kalpten çıkan da, kalbe girer.
Onun da kalbine kazınmıştı sanki o sözler.
Onu dinledi.
Ve rahat etti...
."Bunun hesâbını nasıl veririm?.."
14-10-2022 08:51 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, hiç abdestsiz durmazdı.
Yazları müftülük sıcak olurdu.
Klima da yoktu o zamanlar.
İşte bu yüzden olacak, bazen oturduğu yerde uyukladığı olurdu.
Hani üç beş dakika kadar.
Ama uyanınca şadırvana gider, abdestini tâzelerdi.
● ● ●
Bir gün de, bir lokantanın vitrininde çeşitli yemekleri gördü.
Yanındakine dönüp;
“Bu yemeklerin, yiyene faydası olmaz” buyurdu.
Yanındaki sordu hemen:
“Sebep ne ki acabâ?
Cevâbında:
“Çünkü fakir fukarâ bunları görüyor ama yiyemiyorlar. Onların gözlerinden çıkan şuâ, bu yemeklerin faydasını yok ediyor” buyurdu.
● ● ●
Bir pazar günü, Fâtih Câmii'ndeki vaazına gitmek için hazırlanırken hanımı diyor ki:
“İstersen bugün gitme?”
“Neden hanım?”
“Hava çok soğuk, üşürsün.
“Hayır, gitmem lâzım.”
“İyi ama, hasta olursun.”
“Bir Müslüman, vaaz için gelir de beni bulamazsa bunun hesâbını nasıl veririm âhirette. Bu işin vebâli var.”
Böyle deyip câmiye gidiyor.
Hem de yarım saat yürüyerek...
."İstanbul'dan para gelmiş sana..."
15-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmet Mekkî Efendi’nin Üsküdar müftülüğü zamanında bir müezzin askere gitmişti.
Fakir ve garipti.
Kimi kimsesi yoktu.
Gitmeden Ahmed Mekkî Efendi'ye gelip duâsını aldı.
Müftü Efendi;
“Birliğine gidince bana adresini yaz!” buyurdu ona.
Gariban; “Peki” dedi.
Ve ayrılıp askere gitti.
Bir müddet sonra mektupla bildirdi birlik adresini.
Aradan bir ay geçiyor.
Komutanı bunu çağırıyor.
“İstanbul'dan para gelmiş sana, git de al paranı!” diyor.
Çocuk şaşırıp diyor ki:
“Bir yanlışlık olmasın.”
“Neden oğlum?”
“Benim İstanbul'da kimsem yok ki. Kim bana para gönderecek?”
Komutan diyor ki:
“Git öğren, kimmiş gönderen?”
Gidip öğreniyor ki, Ahmed Mekkî Efendi'ymiş parayı gönderen.
Büyüklüğe bakınız!..
● ● ●
Bu büyük velîye soruyorlar:
“Hakîkî Müslüman nasıl olur?”
Cevâben buyuruyor ki:
“Hakîkî Müslüman, ibâdetini herkesin yanında gösteriş olarak yapmaz. Nâfile olan ibâdet gizli, farz ibâdetler ise açık veya toplu olarak câmide icrâ olunur.
."Dînini öğrenmek için gelen, geri çevrilmez!"
16-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi'nin en büyük zevki talebe okutmaktı.
Faydalı olmaktı Allah’ın kullarına.
Hasta da olsa, halsiz de olsa, üşenmez öğretirdi yine.
Bir gün evde hasta yatıyordu,
Bir talebesi gelip çalıyor kapıyı.
Oğlu Medenî Bey kapıyı açtı.
“Buyurun kardeşim.”
“Ders için gelmiştim efendim.”
“Babam hasta, sonra gelseniz olmaz mı?”
Genç, büktü boynunu.
“Peki sonra gelirim” dedi.
Ve dönüp gitti.
Bu konuşmaları içeriden duyan Mekkî Efendi, seslendi oğluna:
“Medenî, kimmiş gelen?”
“Bir talebeniz babacığım.”
“Ne diyor?”
“Ders için gelmiş. Hastasınız diye geri gönderdim.”
Mübârek çok üzülüyor:
Ve diyor ki:
“Hayır, koş çağır gelsin!”
“Ama hastasınız.”
“Olsun, dînini öğrenmek için gelen, hiç geri çevrilir mi?”
Medenî Bey çağırıyor o genci.
Mübârek kalkıyor.
Ve o genci okutup gönderiyor.
● ● ●
Bir gün şunu anlattı sohbette:
Sahâbîlerden biri Resûlullah’ın huzûruna gelerek;
“Yâ Resûlallah, işlerin en iyisi hangisidir?” diye sordu.
Efendimiz buyurdu ki:
“Güzel huylu olmaktır.”
.Büyüklerin sözü, ilâç gibidir...
17-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi sevdiği bir gence; “Evlendiğin zaman hanımına karşı öyle ol ki, senin, onu çok sevdiğini bilsin. Hattâ (Beyim beni anasından, babasından bile çok seviyor) desin, öyle inansın” buyurdu
Genç, içinden;
"İnşallah öyle olurum!” dedi
Ve tuttu bu nasîhati.
Mesut oldu ve rahat etti.
Büyüklerin sözü, ilâç gibidir.
Kullanan, faydasını görür.
Nasîhat, bir kimseye söylense de, aslında herkes içindir.
Büyüklerimiz;
"Kılıç, kullanan içindir" buyuruyorlar.
● ● ●
Ahmed Mekkî Efendi hazretlerine, dostları; “Hocam, insanlar sizi çok seviyor" dediler.
Onlara cevâben;
“Biz, insanlar sevsin diye Müslüman değiliz. Allah sevsin diye Müslümanız. Bizim için Allahü teâlânın sevmesi mühimdir” buyurdu.
Sordular ki:
“İnsanların sevmesi mühim değil mi?”
“Hayır mühim değil!”
“Neden efendim?”
“İnsanlara güvenilmez de ondan. Onlar bugün sever, yarın söverler. Biz onların sevmesiyle sevinmez, sövmeleriyle üzülmeyiz. Bizim insanlarla işimiz yoktur” buyurdu.
.Aklı olan erkek hanımını üzmez!"
18-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Ahmed Mekkî Efendi bir gün sevdiği bir gence;
“Akıllı bir Müslüman, hanımını üzmez. Onu hoş tutar” buyurdu
Ve devam etti:
“Hanım, ilk zamanlar tahammül etse de, daha fazla dayanamaz. Hanımların bünyesi zayıftır. Birkaç sene sonra sinir hastası olur çıkar. Eski sıhhatini kaybeder ve eskisi gibi beyine hizmet edemez” buyurdu.
Ve sordu o gence:
“Zararı kime olur?”
“Kendine olur” dedi.
“Evet, çünkü hanımının hizmetlerinden mahrum kaldığı gibi ömrü, hep onun hastalıklarını dinlemekle ve ona doktor ve ilâç aramakla geçer” buyurdu.
Ne kadar doğru yâ Rabbî!
İşte reçete, işte ilâç!
Mutlu olmak isteyen gençlere, bundan iyi nasîhat olur mu?
Tecrübeler de bunu gösteriyor zâten.
● ● ●
Bir sohbetinde sevdiklerine;
“Az konuşun ve iyi huylu olun. Böyle yapmak ibâdettir” buyurdu.
Sordular:
“İbâdet midir efendim?”
“Evet, hadîs-i şerîfte; (İbâdetlerin en kolayı ve en hafifi az konuşmak ve iyi huylu olmaktır. Bu sözüme iyi dikkat ediniz!) buyuruldu, diye cevapladı.
."Vazgeç! Fâizden hayır gelmez!"
19-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ahmed Mekkî Efendi hazretlerinin sevdiği bir komşusu vardı ki ticâret işleriyle uğraşırdı.
Ve gitgide büyüttü işini.
Fakat sonunda fâize bulaştı.
Mübârek zât bunu öğrendi.
Ve îkaz etti kendisini.
“Fâizden hayır gelmez. Vazgeç, bulaşma fâize!” buyurdu.
Adam “Peki hocam” dedi.
Ama vazgeçemedi.
Devam etti fâizle iş yapmaya.
Büyük velî, ona acıdığından yine haber gönderdi biriyle.
“Fâizi bıraksın, yoksa...”
“Yoksa ne olur hocam?”
“Yoksa yanar” buyurdu.
Gitti hemen tüccarın dükkânına.
“Hocamızın sana selâmı var.”
“Aleyküm selâm!”
“Seni bir hususta îkaz etmemi tembih etti.”
“Hayırdır, ne buyurdular?”
“Fâizle iş yapmayı bıraksın, yoksa yanar” buyurdu.
Adam, bunu öğrendi.
“İnşallah bırakacağım” dedi.
Ama yine bırakamadı.
Bu açık ihtâra rağmen fâizle iş yapmaya devam etti.
Ve olacak oldu tabii.
Birkaç gün geçti...
Yangın çıktı dükkânında.
Yandı bütün malları.
İşte bu musîbet, ancak aklını başına getirdi adamın.
Tövbe edip fâizi terk etti.
Ama pahalıya mal oldu bu ona.
.Sakın geri dönme evlâdım!.."
20-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
İstanbul'da vefat eden Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, kalp gözü açık bir zâttı.
İçlerini okurdu insanların.
Şöyle ki:
Bir gün, imâmlık imtihanı açılmıştı o yörede.
Jüride, bu büyük velî de vardı.
● ● ●
Gencin biri de girmek istiyordu bu imtihana.
Bunun için geldi imtihan yerine.
Ancak mürâcaat edenler çoktu.
Bunu görünce kırıldı ümîdi.
“Bu kadar insan arasında benim kazanmam imkânsız” diye düşündü.
● ● ●
Tam geri dönüyordu ki.
İmtihan odasının kapısı açıldı.
Ahmed Mekkî Efendi çıktı.
Doğruca geldi bu gencin yanına.
Ve kulağına eğilip;
“Sakın geri dönme evlâdım. İmtihana gir, inşallah kazanacaksın!” buyurdu.
Ve tekrar içeri girdi.
● ● ●
Genç şaşırmıştı.
“Allah Allah!” diye mırıldandı.
Kimdi bu zât?
Hem nasıl bildi benim düşüncemi?”
Bu zâtı dinleyip girdi imtihana.
Ve birinci olarak kazandı imtihanı.
O zât, Ahmet Mekkî Efendiydi.
En yakın talebesi oldu bu Allah dostunun...
.O çukurun hikmeti neymiş?
21-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
İstanbul evliyâsından Ahmed Mekkî Efendi hazretleri, bir gün şunu anlattı cemaatine:
Fâtih Sultân Mehmed Hân, Fâtih Câmii etrâfındaki meşhur medreseleri yaptırınca, giriş kapısının önüne derince bir (çukur) kazdırdı.
Üzerine ızgara koydurdu.
Hem de demirden.
Devlet erkânı bunu gördü.
Bir mânâ veremediler.
Nihâyet bir vezîr;
“Hünkârım, bu çukurun hikmetini çok merak ettik” dedi.
Sultân Fâtih;
“Ben vefat edip de cenazemi kabrime indirdiğinizde, üzerime, mezarımdan çıkan toprağı atmayın” dedi.
Merakla sordular:
“Ya ne atalım hünkârım?”
Sultân o çukuru gösterip;
“Şurada birikecek olan çamurlu topraklarla doldurun” dedi.
Çok merak etmişlerdi.
Hikmetini sordular.
Dedi ki:
“Bu medresede ilim talebeleri okuyacak değil mi?"
“Evet hünkârım.”
Bunun üzerine;
“İşte o ilim ehlinin ayakkabılarından kopup bu çukurda birikecek olan o çamurlar hürmetine, umulur ki Cenâb-ı Hak beni affeder. Âhirette belki bu sâyede kurtulurum” buyurdu...
.Ne yaptığımı gördün mü?"
22-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Resûlullah Efendimiz, bir gün evinin yanında otururken Osmân bin Maz'ûn oradan geçiyordu.
Efendimizi görüp tebessüm etti.
Efendimiz sordu:
"Biraz oturmaz mısın?"
“Peki yâ Resûlallah” dedi.
Ve gidip karşısına oturdu.
Resûlullah Efendimiz konuşurken bir ara mübârek gözlerini göğe dikti.
O esnâda Resûlullahın, Osmân bin Maz'ûn ile ilgisi kalmamıştı.
Bir müddet geçti.
O hâl devam etti.
Sonra mübârek gözünü gökten aşağı doğru indirdi.
Osmân bin Maz'ûn bu hâlin hikmetini Efendimizden sordu.
Efendimiz, ona sordu ki:
“Ne yaptığımı gördün mü?"
O da, “Gördüm” dedi.
Ve gördüklerini anlattı.
Efendimiz buyurdu ki:
"Sen otururken, bana Allahü teâlânın elçisi Cebrâil aleyhisselâm geldi.”
O, hayretle sordu:
"Allah’ın elçisi mi geldi?”
"Evet, O geldi."
“Peki, size ne söyledi?”
Efendimiz buyurdu ki:
"Cebrâil bana; (Muhakkak ki Allah, adâleti, ihsânı ve akrabâya vermeyi emrediyor. Zinâdan, fenâlıktan ve insanlara zulüm yapmaktan menediyor) âyetini indirdi."
.Senin sevgin gönlüme düştü
23-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
(Dünden devam)
Osmân bin Maz'un; "Kalbime îmân yerleşti. Senin sevgin gönlüme düştü, doğru söylediğine inandım" dedi.
Ve Müslüman oldu...
Sonra evine gitti.
Ailesine de İslâm’ı anlattı.
Onlar da İslâmla şereflendiler.
Sonra hasta oldu.
Ve sonsuz âleme göçtü.
Medîne'de ilk vefat eden odur...
● ● ●
Efendimiz, o kefenlenirken alnından öptü ve “Sen, dünyadan bir şey elde etmedin, dünya da senden edinmedi" buyurdu.
Çok müteessir oldu, üzüldü!
Mübarek gözlerinden yaş aktı.
Ve onun yüzüne damladı.
● ● ●
Nakledilir ki:
Osmân bin Maz'ûn vefat etti.
Resûlullah teçhîzini emretti.
Namazı kılınıp kabrine kondu.
O ara zevcesi geldi.
Ve onun kabrine hitap edip;
"Yâ Osmân! Cennet sana âfiyet olsun" dedi.
Efendimiz sordular ki:
“Sen, onun Cennete gittiğini nereden biliyorsun?"
Hanımı cevâben;
“Osmân çok ibâdet yapardı, şöyle yapardı, böyle yapardı dedi.
Son olarak da;
“Allah ve Resûlünü de çok severdi” dedi.
Efendimiz o hâtuna;
“Yalnız bunu deseydin kâfiydi” buyurdular.
.Peygamber Efendimizin bizzât îmâna dâvet ettiği zat
24-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Osmân bin Talha (radıyallahü anh), Mekke'de Kâbe Kayyımlığıyla vazifeliydi.
Sülâlesi, câhiliye devrinde Kâbe-i Muazzama'nın kapı anahtarını taşırdı.
Önce Müslüman değildi.
Peygamber Efendimiz, hicretten önce onu bizzât îmâna dâvet etti.
Önce kabul etmedi.
Sonra Müslüman oldu.
● ● ●
Resûlullah Efendimizin zevcelerinden Ümmü Seleme (radıyallahü anhâ), Müslüman olmasından dolayı, Mekke'de bir yıl ezâ ve cefâ gördü.
Sonra kabîlesi Medîne'ye hicret etmesi için izin verdi.
O da çıktı yurdundan.
Ama yalnız başına çıktı.
Medîne’ye gidiyordu.
Osmân bin Talha, Ümmü Seleme'yi yalnız görünce, hâlini sorup durumunu öğrendi.
Onu yalnız başına bırakmayı uygun görmedi.
Onu korudu, kolladı.
Kuba'ya kadar getirdi.
Sonra kendisine dönüp;
“Senin kocan bu köydedir. Haydi Allahın izniyle onun yanına git" dedi.
Ve Mekke’ye döndü.
Ümmü Seleme memnun olmuştu.
Onun bu hareketinden övgüyle bahsederdi.
.Hak teâlâ, sana bir erkek evlât verecek!"
25-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, hem seyyiddir, hem de şerîf.
Doksan bir yaşında vefat etti.
Babası altmış yaşındaydı.
Annesi de yaşlanmıştı.
İkisi de evliyâdan olup Resûlullah’ın evlâtlarıydılar.
Abdülkâdir henüz doğmamıştı.
Bir gün önce, babası rüyâ gördü.
Şöyle ki:
Peygamber Efendimiz, kendisine;
"Hak teâlâ, sana bir erkek evlât verecek. O, benim evlâdımdır ve derecesi çok yüksek olacaktır" buyurdu.
Gerçekten bir oğulları oldu.
Adını Abdülkâdir koydular.
O gün ramazânın ilk günüydü.
Akşama kadar hiç süt emmedi.
İkinci gün de öyle geçti.
Ramazân-ı şerîfin sonuna kadar, otuz gün hiç emmeyip oruç tuttu.
Öbür ramazân geldi.
Yine böyle oldu.
Hattâ ramazânın ilk günü hava bulutlu olduğundan, gökyüzünde hilâli göremeyip, ramazânın başladığında şüphe edince, bu hanıma gelip sordular.
Annesinin sütünü emmemişse, ramazânın ilk günü olduğunu anlayacaklardı.
Kadıncağız;
“O gün hiç emmedi” dedi.
Ramazân olduğunu bildiler böylece...
.Sen, bunun için yaratılmadın!"
26-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, henüz çocuktu ki tarlaya, çift sürmeye gidiyordu bir gün.
Hayvanı dile geldi ve;
“Ey Abdülkâdir! Sen bunun için yaratılmadın” deyiverdi.
O, bu sesi duydu.
Korkup eve geldi!
Ve annesine;
“İzin verirsen Bağdat'a gidip, ilim tahsil edeceğim” dedi.
Annesi;
“Tabii evlâdım! İlim öğrenmeni ben de çok isterim” dedi.
Koltuğunun altına 'kırk altın' dikti.
“Sakın yalan söyleme!” diye de nasîhat etti.
Abdülkâdir, bir kervanla çıktı yola.
Az sonra eşkıyâlar bastı kervanı.
Kimin neyi varsa hepsini aldılar.
Eşkıyânın reisi sordu ona:
“Ey çocuk! Senin neyin var?”
“Kırk altınım var” dedi.
“Hani nerede?”
“Koltuğumun altında.”
O yeri söküp altınları gördü.
Ve sordu ona:
“Niçin doğrusunu söyledin?”
“Anneme söz vermiştim” dedi.
“Ne sözü vermiştin?”
“Yalan söylemeyeceğim” diye...
Reis başladı ağlamaya.
“Eyvâh, ben de kulluk yapacağım diye Rabbime söz vermiştim” dedi.
Hepsi tövbe ettiler ve bu işi terk ettiler...
.Yüzünü gören Allah’ı hatırlardı...
27-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, evliyanın en büyüklerindendir...
Sözlerini yazmak için dört yüz kişi hazır bulunurdu.
Katı kalpli biri onu görseydi kalbi yumuşardı.
Yüzünü gören, Allah’ı hâtırlardı.
Câmiye giderken, halk yollara dökülüp, yüzünü görmek için beklerlerdi.
Dergâhında her gün binlerce kişi yemek yerdi.
● ● ●
Bir hizmetçisi vardı.
Her gün kapıya çıkardı.
“Yemek isteyen yok mu? Yatmak isteyen yok mu?” diye bağırırdı.
Evinin ihtiyacı için, çarşıya kendi çıkar, aldıklarını elinde taşıyıp evine getirirdi.
Hızır aleyhisselâm ziyâretine gelirdi...
● ● ●
Melekler gelir, sohbetini zevkle dinlerlerdi.
İlk vaaz ettiğinde, dinleyen birkaç kişiydi.
Sonra artıp cemaat mescide sığmadı.
En büyük câmide vaaz etti bu defâ.
Orası da dar geldi.
Sonra meydana çıktı...
● ● ●
Onun için bir kürsü koydular.
İnsanlar, geceleri bile, elde kandilleriyle gelir, can kulağıyla dinlerlerdi.
Meydan da dar geldi.
Bu defâ bir tepeye çıktı.
Orada bir kürsü kurdular.
İnsanlar, akın akın oraya toplanır, büyük bir zevkle dinlerlerdi..
.Bir seyahatte yaşanan garip hadise!
28-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini sevenlerden ilim ehli biri, bâzı talebesiyle bir yere gidiyordu.
Derken siyah bir yılan gördü yerde.
Bastonuyla vurup öldürdü!
Ama kendisi gözden kayboldu.
Talebeler onu göremeyip merak ettiler.
Bir saat sonra tekrar geldiğinde;
“Merak ettik hocam, ne oldu?” dediler.
Hocaları şöyle anlattı:
Öldürdüğüm o yılan, cinmiş.
Cinler beni tutup denizin dibine indirdiler.
Orada pâdişâhları varmış.
Onun huzûruna çıkardılar.
Yerde, kanlar içinde bir ölü yatıyordu ki, Cinler pâdişâhının oğluymuş meğer.
Pâdişâhları geldi.
Bana hiddetle bakıp;
“Bu gencin suçu neydi ki, onu öldürdün?” dedi.
“Onu ben öldürmedim! Ben, bir yılan öldürdüm” dedim.
Cinler pâdişâhı;
“Öldürdüğün o yılan, benim oğlumdur. Sen de öleceksin” dedi.
Ve Kadıya dönüp;
“Suçunu ikrâr etti. Sen de bunun ölümüne karar ver!” dedi.
Kadı karar verdi.
Müftü de tasdîk etti.
Öldürülmem an meselesiydi.
O anda içimden;
“Yetiş yâ gavs-ı âzam!” dedim.
O anda nûrlu bir zât gelip;
“Dur, onu öldürme! Bu kişi, Gavs-ül âzam'ın yakınıdır” dedi.
Pâdişâh, bu ismi duyunca, kılıcını attı.
Ve bana dönüp;
“Niçin kendini tanıtmadın?” dedi.
Ve serbest bıraktı beni...
.Rabbim beni o adamdan kurtardı!”
29-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
O devirde, Bağdat'ta bir kadın vardı ki, Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini çok seviyor, darda kaldığı zamanlarda ondan imdât istiyordu.
Ancak bir ahlâksız vardı.
Âşıktı bu kadına.
Onu, gizli gizli tâkip ediyor, nereye giderse peşinden gidiyordu.
● ● ●
Bir gün uzun bir yola çıktı kadıncağız.
O adam da arkasından...
Kadın dağda giderken akşam oldu.
Gecelemek üzere girdi bir mağaraya.
Ardından o adam da girdi.
Kadın geri dönüp adamı gördü ama kaçacak, saklanacak bir yer yoktu.
Zor durumda kalmıştı.
● ● ●
Gözlerini kapattı.
"Yetiş ey Gavs-ül âzam!" diye yalvardı.
O anda, Gavs-ül âzam evinde abdest alıyordu.
Kadının sesini işitince nalinini çıkarıp o mağaraya doğru hiddetle savurdu!
O terbiyesiz adam yaklaştı.
Tam kadını tutacaktı.
● ● ●
O anda bir nalin yukarıdan hızla gelip şiddetle çarptı kafasına!
Hattâ bir defâ değil.
Tekrar tekrar vurdu!
Tâ ki, ölene kadar.
Kadın, o nalini alıp Gavs-ül âzama getirdi ve “Efendim, Rabbim beni o adamdan kurtardı” dedi.
.“Niçin münâkaşa edersiniz?”
30-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, bir gün bir yerden geçerken, iki kimseyi, münâkaşa ederken gördü.
Biri Hristiyandı.
Öteki Müslüman.
Onlara sordu ki:
“Niçin münâkaşa edersiniz?”
Müslüman arz etti ki:
“Bu kimse, (Bizim peygamberimiz, sizinkinden üstündür) diyor. Ben ise (Bizim peygamberimiz daha üstündür) diyorum.
Mübârek, Hristiyan olana sordu:
“Sen, bu iddiânı nasıl isbât edeceksin?”
O kimse dedi ki:
“Bizim peygamberimiz ölüyü diriltirdi."
Buyurdu ki:
“Ey kişi! Ben peygamber değilim. Ben ölüyü diriltirsem, Müslüman olur musun?”
“Diriltirsen, olurum” dedi.
Yandaki kabristana gittiler.
Hristiyan çok eski bir kabri gösterdi.
Büyük velî kabre yaklaştı.
“Burada yatan, şarkıcı bir kadındır. İstersen şarkı söylerken dirilteyim” buyurdu.
Dedi ki:
“Tamam, öyle dirilsin.”
Büyük velî seslendi:
“Allah'ın izniyle kalk!”
O anda, kabir boydan boya yarıldı.
Ve bir kadın çıktı içinden.
Hem de şarkı söyleyerek.
Adam, bunu gördü.
Kelime-i şehâdet getirip Müslüman oldu.
.“Efendim, bize bir yol gösterin, mahvolduk!”
31-10-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri zamânında Bağdat'ta bir tâun hastalığı yayılmıştı.
Her gün yüzlerce insan ölüyordu.
Bağdat'ın ahâlisi muzdaripti.
Çok üzülüyorlardı!
Gavs-ül âzama geldiler.
“Efendim, bize bir yol gösterin, mahvolduk!” dediler.
Büyük velî onları dinledi.
“Bu illetin şifâsı, medresemizin önündeki otlarda vardır” buyurdu.
Gerçekten şifâ oldu o otlar.
● ● ●
O devirde Mısır'da bir kişi vardı ki, Gavs-ül âzam Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini çok seviyor, nûrlu yüzünü görmeyi çok istiyordu.
Bir gün çıktı Mısır'dan.
Bağdat'a geldi.
Ama kendisine;
“Gavs-ül âzam vefât etti” dediler.
Çok üzüldü!
İçi yandı.
Bu hüzünle nûrlu kabrine gelip edeple oturdu.
Gözlerini kapadı.
Mübârek rûhuna Fâtiha okuyordu ki, elini biri tuttu.
Gözünü açtığında, Gavs-ı âzam'ı gördü yanında.
Büyük velî, onu talebeliğe kabul etti.
Ve irşâd için icâzet verdi kendisine.
Adam, bir anda mürşid-i kâmil oldu.
Ve Allah'ın kullarını irşâda başladı...
.Resûlullah’a sevgisi pek çoktu...
01-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini bir kimse ansızın görse, dehşete kapılırdı!
Hem de elinde olmadan.
Talebesinden biri anlatıyor:
● ● ●
“Hocama çok hizmet ettim.
Kırk seneden fazla.
Dikkatimi çeken bir şey oldu.
Geceleri hiç uyumazdı.
Yatsı abdestiyle sabah namazlarını kılardı hep.
Resûlullahı çok seviyordu.
Zâten Onun evlâdı oluyordu.
Bir gün bu sevgi ve aşkla ziyâretine geldi.
Mübârek ravdasına yüz sürdü.
Gözyaşlarıyla ağladı!
Kırk gün böyle ziyâret etti.
Kırkıncı gün münâcâtında;
“Günahlarım, okyanus dalgaları gibi çoktur. Hattâ yüce dağlardan bile ağırdır. Ama affedici kerîmlerin katında sinek kanadı kadar bile değildir” dedi.
O anda bir el gördü.
Bu, Resûlullahın mübârek eliydi.
Büyük bir saygıyla müsâfaha etti.
Öpüp başına koydu.
Ve bayılıp düştü.
● ● ●
Bir gün, bu Velîye bir sevdiği geldi.
Mübârek elini öptü.
Ve hürmetle arz etti ki:
“Kalbimi dünyâ düşüncelerinden hiç kurtaramıyorum efendim.
Bana ne tavsiye edersiniz?”
Büyük Velî, cevâbında;
“Kalbinizde üzüntü ve kuruntu olursa, gidermek için (Tövbe) ve (İstiğfâr) edin. Korkulu zamanlarda ise (Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azîm) duâsını çok okuyun!” buyurdu.
.Bir deri, bir kemik kalan talebe!..
02-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri zamânında bir kadıncağız, yanına küçük oğlunu aldı.
Bu zâtın dergâhına vardı.
Ve huzûruna çıkarak;
“Efendim, bu oğlumu size teslîm ediyorum. Eti sizin, kemiği benim” dedi.
Büyük velî kabul edip;
“Peki bacım, gidebilirsin” buyurdu.
Ve ilk olarak nefisle mücâhede emrini verdi çocuğa.
Yavrucak az yiyordu artık.
Hem de az uyuyordu.
Ama günden güne zayıflıyordu.
O günlerde annesi geldi dergâha.
Baktı ki, sararmış solmuş.
Bir deri, bir kemik kalmış
Dikkat etti, araştırdı.
Gördü ki, sırf arpa ekmeği yiyor.
Başka bir şey yemiyor.
Üzüldü, canı sıkıldı.
Gavs-ı âzam'ın huzûruna girdi.
Gördü ki, tavuk yiyor mübârek.
Bundaki hikmeti anlayamadı.
Ve sitemli bir edâ ile;
“Ey efendim! Siz tavuk yiyorsunuz. Benim oğlum kuru ekmek yiyor. Açlıktan ölecek neredeyse bu nasıl iş?” diye dert yandı.
Büyük velî ayağa kalktı.
Kemikleri bir araya getirdi.
Ve “Allah'ın izniyle kalk!” dedi.
Tavuk dirilip kalktı ânında.
Kadın bunu gördü.
Utandı öyle söylediğine.
Mübârek zât, kadına dönüp;
“Senin oğlun da nefsini ıslâh etsin, istediğini yesin” buyurdu.
.Vaazına devâm et!..”
03-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri, bir gün sohbet ediyordu.
Gencin birinin abdesti gitti.
Hemen tâzelemesi îcâb etti.
Ancak çıkmak hayli zordu.
Zîrâ izdiham vardı câmide.
Gavs-ı âzam vaziyeti anladı.
O talebeye bir nazar etti.
Genç, bir sahrâda buldu kendini.
Hem de bir çeşmenin başında.
Sevinip içinden;
"Bu, hocamın bir kerâmeti" dedi.
Çeşmeden abdestini aldı.
Ve kendini câmide buldu yine.
Gördü ki, Gavs-ül âzam vaaz ediyor.
Devâm etti dinlemeye...
● ● ●
Gavs-ül âzam hazretleri, bir gün yine câmide sohbet ediyordu.
Bir ara durdu birden.
Ve hızla aşağı indi kürsüden.
Ayakta el bağlayıp edeple durdu.
Sanki birisiyle konuşuyordu.
Sonra kürsüye çıktı yine.
Ve devâm eti sohbetine.
Cemaat bunu gördüler.
Ama bir şey anlamadılar.
Önde oturanlardan biri;
“Efendim, biraz önce ne oldu ki, kürsüden acele aşağı indiniz?” diye sordu.
Büyük velî buyurdu ki:
“Resûlullah Efendimizi gördüm.
Ondan hayâ edip, yere indim.
Bana bir şeyler söylediler.
Ve ayrılıp giderken;
“Vaazına devâm et” buyurdular.
Emre uyarak tekrar çıktım
.Bir ramazan günü...
04-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerini, bir ramazanda, yetmiş kişi iftâra çağırdı.
Hem de aynı günde.
Ve birbirlerinden habersiz.
Büyük velî, her birine;
“Peki, inşallah gelirim” dedi.
Hepsinin dâvetine gitti.
Ve kalplerini hoş etti.
Ertesi gün hâdise meydana çıktı.
Şöyle ki, o yetmiş kişinin herbiri;
"Hocamız dün iftârı bizim evde yaptı" diyorlardı.
Bunlardan ikisi karşılaştılar.
Bir tânesi çok sevinçliydi.
Öbür kimseye;
“Biliyor musun, Geylânî hazretleri dün iftârda bize teşrîf etti” diyerek sevincini bildirdi.
Öbürü şaşırdı:
Ve dedi ki:
“Nasıl olur, dün iftârda bizdeydi.”
“Hayır, bizdeydi.”
Velhâsıl akıl erdiremediler bu işe.
En nihâyet hizmetçisine gittiler.
Ve sordular ki:
“Hocamız, dün iftârı nerede yaptı?”
Hizmetçi
“Burada yaptı” dedi.
“Bir yere gitmedi mi?”
“Hayır, burada birlikte iftâr ettik.”
● ● ●
Bu büyük velîye bâzı gençler;
“Efendim, Ehl-i sünnet bir Müslüman, Cehenneme girecek mi?” diye sordular.
Cevâbında;
“Eğer günahları çok ve bunlar tövbe ve istiğfâr ile veyâ şefaat ile affolunmadı ise, bu günahları kadar Cehennemde yanması câizdir” buyurdu.
.Onun şeytan olduğunu nasıl bildin?”
05-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bir gün Gavs-ül âzam Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri pek fazla susamıştı.
Ama içecek su yoktu.
Zîrâ çölün ortasındaydı.
Hak teâlâ, ona bir bulut gönderdi.
O buluttan bir yağmur boşandı.
Kana kana içip ferahladı.
O esnâda gökte bir ışık belirdi.
Bir buluttan bir ses duydu.
Kendisine hitâb ediyordu.
“Ey Abdülkâdir! Ben senin hâlıkınım. Bütün haram şeyleri, sana helâl kıldım” diyordu.
O, bunu işitince hiddetlendi.
Ve sertçe söyledi ki ki:
“Kezzebte yâ kezzâb!”
Yâni buyurdu ki:
“Yalan söylüyorsun ey yalancı!”
Zîrâ böyle hitâb eden, şeytan idi.
Şeytan bu cevâbı duydu.
Ve bu büyük velîye;
“Ey Abdülkâdir! Sana benim vesvesem hiç tesir etmedi. Hâlbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp doğru yoldan çıkarmıştım” dedi.
Oğlu, merak etti bunu.
Ve hemen suâl etti ki:
Onun şeytan olduğunu nasıl bildin babacığım?”
Buyurdu ki:
“Gâyet kolay.”
“Nasıl kolay babacığım?”
Oğluna şefkatle bakıp;
“Evlâdım, o mel'un bana; (Ey Abdülkâdir! Her günâhı sana helâl kıldım) dedi. Hâlbuki bu dînin sâhibi olan Resûlullah Efendimiz bile her haramdan kaçınmıştı. Allahü teâlâ, haramı ona bile helâl kılmazken bana helâl kılar mı? İşte bundan anladım” buyurdu.
.Eğer deden şefaat etmeseydi!.."
06-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerinin torunlarından Cezîrî hazretleri, bir zaman Kâhire'ye gelmişti.
Orada biri vardı.
Adı, İbn-ül Enbâbî.
Bu kişi, evliyâ zatlardan İsmâil Enbâbî hazretlerinin torunuydu. Cezîrî hazretleri işte bu İbn-ül-Enbâbî'ye uğradı.
Ancak o, birtakım uygunsuz sözlerle bunu üzdü.
Onun da kalbi kırıldı.
Ve eve geri geldi.
O gece, çok duâlar edip, kendisine yapılan bu çirkin muâmeleyi, kalp yoluyla dedesi Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerine arz etti.
Ve kederli olarak yattı.
Gece yarısıydı.
Kapısı çalındı.
Kalkıp baktığında, İbn-ül-Enbâbî'yi gördü kapıda.
Pişmân bir vaziyette özür dileyip ellerine sarıldı ve "Ne olur beni affet. Ne emredersen yapayım" dedi.
Cezîrî sordu ona:
-Niye şimdi geldin?
O da şöyle anlattı:
-Rüyâmda, hem senin ceddin Abdülkâdir Geylânî hazretlerini, hem de benim ceddim olan İsmâil Enbâbî hazretlerini gördüm. Ama ikisi de kızgındılar!
Ve bana kırgındılar.
Çünkü sebepsiz yere seni kırmıştım.
Ceddin Abdülkâdir Geylânî hazretleri bana bakıp;
“Eğer deden İsmâil Enbâbî şefaat etmeseydi, ağır cezâya çarpılacaktın” dedi.
Sıra benim dedemdeydi.
O da bana baktı ve;
“Haydi kalk, yastığının altındaki o koca yılanı öldür!” dedi.
Korkuyla uyandım!
Yastığımı kaldırdığımda, hakîkaten çok iri bir (Yılan) görüp öldürdüm ve hemen sana geldim.
Ne olursun beni affet.
.''Sakladığın o iki deve nerede?''
07-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Sâbit bin Kays “radıyallahü anh”, Ensâr-ı kirâmdan olup, Peygamber Efendimizin Hatîbi olmakla şereflenmiştir. Resûlullah Efendimiz, Müreysî Gazâsında alınan esîrleri Eshâbına paylaştırdı.
İçlerinde bir hanım vardı.
İsmi Cüveyriyye idi.
Kabîle reîsinin kızıydı.
Cüveyriyye, Hazret-i Sâbit bin Kays ile onun amcaoğluna düştü.
Onlarla dokuz (Altın) karşılığında, hürriyetine kavuşmak üzere anlaştılar.
Cüveyriyye'nin babası Dirar bin Hâris, kızının fidyesini ödemek üzere, birkaç deve alıp Medîne'ye geldi.
Ama hepsini getirmedi.
İki tânesine kıyamadı.
Yolda bir yere sakladı.
Ve Medîneye geldi.
Efendimiz, Ona;
"Falan yerde sakladığın o iki deve nerede?" diye sordular.
Dirar bin Sâbit şaşırdı!
Ne diyeceğini bilemedi.
Bu mûcizeyi gördü.
Ve derhâl îmân etti.
Kavminden çok kimsenin de îmân etmesine sebep de oldu. Resûl aleyhisselâm, Cüveyriyye'yi babasına teslîm etti.
Ancak o da (Îmân) etti.
Efendimiz sevindi.
Ve onu babasından istedi.
Hazret-i Cüveyriyye “radıyallahü anhâ”, böylece Peygamber Efendimizin zevceleri arasına girmekle şereflendi.
Diğer Eshâb-ı kirâm bu hâli gördüler.
Çok duygulandılar.
En sonunda;
"Biz, Peygamberimizin mübârek hanımının akrabâsını esîr olarak kullanmaktan hayâ ederiz" dediler.
Ve hepsini saldılar.
Serbest bıraktılar.
.O, fakirler babasıydı...
08-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
İmâm-ı Şâfii hazretleri, câmide talebeye ders veriyordu.
Lâkin ikide bir kalkıp kalkıp oturuyordu.
Bu hâl fazlaca tekrarlanınca, talebeyi merak sardı.
Nihâyet ders bitti.
Huzûruna vardılar ve;
“Efendim, ders esnâsında tekrar tekrar kalkıp oturdunuz. Hikmeti neydi?” diye sordular.
İmâm onları dinledi.
Ve bu suâle cevâben;:
“Bir seyyid çocuk kapı önünde oynuyor ve oyun îcâbı sık sık kapı önünden geçiyordu. O çocuğun her geçişinde ayağa kalktım, sonra oturdum. Bir evlâd-ı Resûl ayaktayken oturmak uygun olmaz” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de, bir talebesiyle birlikte câmiden çıktı.
Çocuk bir şeyler soruyor, O da cevap veriyordu.
Bir ara, bir genç, elinde bir (Kese) ile geldi.
Ve İmâm-ı Şâfiî hazretlerine;
“Efendim filân kişinin size selâmları var. Bu altınları size gönderdi. Kabul etmenizi ricâ ediyor” dedi.
İmâm elini sürmedi ve;
“Peki, şuraya bırak” buyurdu.
O da keseyi bırakıp geri döndü.
Az sonra orta yaşlı biri geldi.
“Efendim, ben fakîr biriyim. Bir de çocuğumuz oldu. Bebeğimizi sarmaya bir bez alamıyoruz. Allah için yardım edin” diye yalvardı.
İmâm ona döndü.
Ve o keseyi gösterip;
“Şunu al. İçinde (altın) varmış. İhtiyâcını görürsün” buyurdu.
Adam, o keseyi aldı.
“Allah sizden râzı olsun” dedi.
Ve sevinç içinde ayrıldı.
Hâlbuki İmâm-ı Şâfiî hazretleri, kendi de yokluk içinde yaşıyordu...
.Böyle çok gülüyorsun ama…"
09-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
İmâm-ı Alî Nakî hazretlerini bir düğün yemeğine dâvet ettiler.
Kabul edip teşrîf etti.
Ancak bir kişi vardı ki, hürmet göstermiyordu bu büyük velîye.
Bir şeyler söylüyordu.
Ve halkı güldürüyordu.
Oradakiler bu zâta yanaşıp;
“Şunu susturalım mı?” dediler.
Büyük velî cevâben;
“Lüzum yok, az sonra kalkıp gidecek” buyurdu.
O arada o eve biri geldi.
Ve o edepsize dönüp;
“Annen damdan düştü, ölmek üzere!” dedi.
Dondu kaldı bu haber üzerine.
Telâşla kendini attı dışarı.
Hem de tek bir lokma yemeden.
● ● ●
İmâm-ı Alî Nakî hazretlerini, bir gün zamânın Sultânı, oğlunun düğününe çağırmıştı.
Büyük velî kabul etti.
Ve teşrîf etti düğünevine.
Ancak dâvetliler arasında yine bir genç vardı ki, mâlâyanî şeyler anlatıp, insanları güldürüyordu.
O gence dönüp sordu:
“Gülüyorsun ama yakında öleceksin, haberin var mı?” Delikanlı hiç oralı olmadı.
Aldırmaz bir tavırla “Yok” dedi.
Ve gülmeye devâm etti.
Büyük velî tekrar îkaz edip;
“Evlâdım, yakında öleceksin. Bu sonsuz yolculuğa bir hazırlığın var mı?” diye sordu
O yine umursamadı.
Ukalâ bir tavırla “Yok” dedi.
Ve devâm etti gülmeye.
Düğün bitti, herkes dağıldı.
Aradan üç gün geçmişti ki, o genç, evinde vefât etti âniden...
.Allah indinde iyi kul kimdir?
11-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Bir akşam Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin misâfirleri vardı evinde.
Bir ara lâmbanın ışığı azaldı.
Nerdeyse sönüyordu.
Misâfirlerden biri kalktı.
Ve ev sâhibine;
“Lâmbanın yağı bitmiş efendim. İzin verirseniz ben koyayım” dedi.
Ama o, kabul etmedi.
Ve o misafire;
“Siz zahmet etmeyin, ben hâllederim” buyurdu.
Misâfir;
“Hizmetçiyi çağıralım” dedi.
Onu da kabul etmeyip;
“Yeni yattı, bırak uyusun” buyurdu.
Sonra kendisi kalktı.
Yağ koydu lâmbaya.
Ordakiler şaşırmıştı buna.
Ve merak etmişlerdi.
Onları böyle görünce;
“Kardeşlerim, bu işi yapmadan da Ömer'dim. Yaptıktan sonra da Ömer'im. Bir şeyim eksilmedi” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Allah katında kulların iyisi, tevâzû gösterendir.”
● ● ●
Bir gün de hanımına;
“Senin yanında bir dirhem kadar para var mıdır acabâ?” diye sordu.
Hanım şaşırdı!
Çok da merak etti.
“Senin gibi bir büyük bir Sultân’da olmazsa, bende nasıl olsun?” deyiverdi.
Sultân cevâbında;
“Doğru söylüyorsun yâ Fâtıma, ama şunu bil ki, böyle olması, Cehennemde, kızgın bir zinciri boğazımda taşımaktan iyidir” buyurdu.
.Eğer yalan söylüyorsan!"
12-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri, çok servet sâhibi olup, çok da cömertti.
Servetini severek verirdi fakîrlere.
Âdeta saçarak dağıtırdı.
Üstelik de bundan zevk alırdı.
Üstün fazîletler sâhibiydi.
Âlim ve âdil bir halîfeydi.
Eşine az rastlanan bir insan-ı kâmildi.
● ● ●
Halîfe Melik bin Abdülmelik zamânında, Mekke ve Medîne'ye vâli tâyin edilmişti.
Emri alır almaz gitti oraya.
Âlimlerden büyük bir grup karşıladılar kendisini.
O gün başladı işe.
Öyle bir adâlete sarıldı ki.
Herkes huzur ve saâdete kavuştu o devirde.
Hattâ çokları, kendi memleketini terk edip, Hicaz'a yerleşmeye geliyordu.
● ● ●
Bir gün, yanına biri gelip;
“Ey Halîfe! Falanca, sizin için şöyle şöyle söylüyor” dedi.
Halîfe onu dinlemedi.
Ve hemen susturup;
“Ey kişi! Eğer yalan söylüyorsan, Hücurât sûresinin altıncı âyetine göre mes’ûl olur, cezâ görürsün. Söylediğin doğruysa, Kalem sûresinin onbirinci âyetine göre yine mes’ûl olur, cezâlandırılırsın. Akıllı insan, durup dururken hiç mes’ûliyet altına girer mi?” dedi.
Sonra da kalkıp;
“En iyisi, üçüncü hâli seçip seni affedelim. Hem gıybeti dinlemek câiz değildir” buyurdu.
O kimse çok mahcup oldu!
Pişmân oldu öyle söylediğine.
Hemen tövbe etti ve
“Bir daha, hiç kimsenin gıybetini yapmayacağım” dedi.
Üzüntüyle ayrıldı oradan.
."Ben, kendi atımla giderim!"
13-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri halîfe olunca, önüne saltanat atlarını getirdiler.
Halîfe sordu ki:
“Nedir bunlar?”
Dediler ki:
“Hilâfete mahsus atlardır efendim. Lütfen binin, sizi hilâfet konağına götürelim.”
Ancak kabul etmeyip;
“Lüzum yok, ben kendi atımla giderim” buyurdu.
Evine gidince hizmetçisi onu karşıladı.
Baktı ki, düşünceli.
Merak edip sordu ki:
“Efendim kederli bir hâliniz var, sebep nedir acabâ?”
Halîfe ona cevâben;
“Hiç sorma. Doğudan batıya kadar bütün ümmet-i Muhammedi artık benden soracaklar. Böyle mes’ûliyetli bir işin altına girdim. Nasıl kederli olmıyayım” buyurdu.
Sonra hanımını çağırdı.
Hanım koşup gelince;
“Yâ Fâtıma! Benimle yaşamak istiyorsan, bütün zînetlerini beytülmâla (Hazineye) vermelisin. O mücevherler sende kalırsa, ben seninle kalamam” buyurdu.
O da “Hayhay” dedi.
Ve bütün zînetlerini çıkarıp, beytülmâla gönderdi hizmetçiyle.
Halîfenin de ellibin altını vardı.
O da, hepsini verdi beytülmâla.
Başka nesi varsa, dağıttı fukarâya.
Bir tek giyecek elbisesi kaldı.
Hizmetçilerini çağırıp;
“Hepiniz serbestsiniz. İstiyorsanız hepinizi âzâd edebilirim. Kalmak isteyen, benden bir şey istememek şartıyla kalabilir” buyurdu.
Onlar ağladılar ve;
“Şartınızı kabul ediyoruz” dediler.
Ve ayrılmadılar yanından...
.Ya mezardaki hâlimi görseydin!.."
14-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri, âhiret derdiyle günbegün zayıflardı.
Bir dostu, hâline acıyıp;
“Ne bu hâlin?” diye sordu.
Ona cevâben;
“Bu hâlimde ne var ki? Sen benim, mezardaki hâlimi görsen, daha çok hayret ederdin!” buyurdu.
Arkadaşı sordu:
“Neden efendim?”
“Çünkü görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış, dudaklarım dökülüp dişlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm cerâhat ve irine bulaşmış. Karnım şişip göğsümün üzerine yayılmış. Mîdem, bağırsaklarım çürümüş de böceklere yem olmuş” buyurdu.
Ve sordu o kişiye:
“Sen, bu hâlimi hayretle karşıladın! Mezardaki hâlimi görseydin ne yapardın acabâ?”
● ● ●
Bu zât, birine yazdığı mektupta;
“Kardeşim, Allahü teâlânın azâbından kork ve Onun kullarına zulmetmekten sakın! Kim Cenneti istiyorsa, Cehennemden kaçınır ve henüz ecel gelmeden ibâdete sarılır” diye yazdı.
● ● ●
Ömer bin Abdülazîz hazretleri, bir gün yolda bir sarhoş gördü. Yakalayıp cezâ verecekti ki, sarhoş, hakâret etti kendisine.
O ise hiç kızmadı.
Ona şefkatle baktı.
Vazgeçti cezâ vermekten.
Hâdiseyi görenler;
“Ona cezâ verecektiniz. Size hakâret edince vazgeçtiniz. Hikmeti nedir efendim?” dediler.
Cevâbında;
“Onu, içki içtiği için, yâni dînimiz için cezâlandıracaktım. Ama bana hakâret edince, öfkelenip önceki hâlis niyetime nefsim karışır diye korktum! Onun için salıverdim” buyurdu...
.Ben sana bir kötülük yaptım mı?”
15-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin bir katırı vardı.
Onu çalıştırarak, kârıyla geçimini sağlıyordu!
Hizmetçisi, bir akşam normalden fazla para getirince merak edip sordu ki:
“Bugün niye fazla para getirdin?
O da arz etti ki:
“İşe erken gidip, geç döndüm efendim.”
Buyurdu ki:
“Hayvanı çok yormuşsun, onu üç gün dinlendir.”
● ● ●
Ömer bin Abdülazîz hazretleri zamânında insanlar sulh ve sükûn içinde yaşıyorlardı.
Ancak çekemeyenler de vardı kendisini.
Bunlar bir gün, Halîfenin hizmetçisini bir yere çağırdılar.
O da koşup geldi.
Ona (bin altın) verip;
“Efendini zehirle!” dediler.
Hizmetçi bin altını gördü.
Unuttu her şeyi.
Ve içirdi bir gün zehri Halîfeye.
Halîfe hazretleri durumu anlayınca, çağırıp sordu hizmetçiye:
“Ben sana bir kötülük yaptım mı?”
“Hayır efendim yapmadınız” dedi.
Buyurdu ki:
“Öyleyse bu kötülüğü niye yaptın bana?”
Hizmetçi mahcup oldu!
Önüne bakıyordu.
Buyurdu ki:
“Doğru söylersen cezâ vermeyeceğim.”
Hizmetçi yerlere kapanıp;
“Ey efendim! Düşmanlarınız bana (bin altın) verip bu işi bana yaptırdılar” dedi.
Halîfe, getirtti o bin altını.
Gönderdi devlet hazînesine.
Hizmetçiye de;
“Seni affettim, hizmetine devâm et” buyurdu.
.Onun devrinde fakir kimse yok gibiydi...
16-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri son günlerini yaşıyordu ki, kayınbiraderi ziyâretine geldi.
Halîfenin üstündeki gömleği biraz kirlenmiş gördü.
Çok üzüldü!
Kız kardeşini çağırdı.
Ve kendisine;
“Beyinin gömleğini yıka!” dedi.
Az daha oturup gitti.
● ● ●
Ertesi gün geldiğinde, gömleğin yıkanmamış olduğunu gördü.
Çok üzülüp;
“Gömleği yıkamamışsın” dedi.
O, boynunu büktü.
Ve büyük üzüntüyle;
“Şeyy… yıkayacaktım, ama başka gömleği olmadığı için yıkayamadım” dedi.
● ● ●
Kardeşi bunu duydu.
Başladı ağlamaya!
Öyle ki, gözyaşları yanaklarına aktı!
Hâlbuki halkının hayat seviyeleri yüksekti.
Hattâ zekât vermek için fakîr bulmakta zorluk çekiliyordu o devirde.
● ● ●
Ömer bin Abdülazîz hazretlerine, öleceğine yakın;
“Ey Halîfe! Hazîneden kendi ailene bir şeyler vasiyet et” dediler.
Buyurdu ki:
“Hayır bunu yapamam.”
“Neden efendim?” dediler.
Cevâbında;
“Çocuklarım büyüyünce, ya sâlih olurlar, ya da fâsık, günahkâr. Sâlih olurlarsa ne âlâ, Cenâb-ı Hak onlara yardım eder. Eğer fâsık olurlarsa, onların günah işlemesine yardımcı olamam” buyurdu.
.Hayâtı için temînât veremem!"
17-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri ölüm hastası iken yakınları tabip çağırdılar.
Tabip koşup geldi.
Halîfeyi muâyene etti.
“Çok zehir içmiş. Hayâtı husûsunda temînât veremem” dedi.
● ● ●
O sırada ağlamaya başladı Halîfe!
Yakınları kendisine;
“Niçin ağlıyorsun. Bir mücâhit olarak Rabbine varıyorsun. Allahın izniyle sünneti ihyâ ettin, bid'atleri ortadan kaldırdın” dediler.
O ise düşünceliydi.
O kişilere bakıp;
“Az sonra Rabbimin huzûruna çıkacağım. Bu milletin hesâbı hep bana sorulacak. Bu hesâbın altından kalkabilecek miyim acabâ? İşte bunu düşünerek ağlıyorum” dedi.
Endîşeli görünüyordu!
Buyurdu ki:
“Beni oturtun!”
Yavaşça oturttular yatağında.
Korkulu bir hâli vardı!
Oradakilere bakıp;
“Hakîkî mâbud, ancak Allahü teâlâdır. İbâdet olunmaya sırf Onun hakkı vardır” buyurdu.
Sonra gökyüzüne çevirdi başını.
Ve sevinç gözyaşları doldu gözlerine!
Birilerini gördüğü belliydi.
Nitekim sevinçli olarak;
“Şu anda öyle kişileri görüyorum ki, onlar ne cindirler ne de insan” buyurdu.
Kelime-i şehâdeti söyledi.
Rûhunu teslîm etti.
Ve Rabbine kavuştu...
.Beni kabre indirince yüzüme bak!"
18-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefât etmeden önce Meymûn bin Mihrân'a vasiyette bulundu.
Meymûn şöyle anlatıyor:
Halîfe bir gün beni çağırıp;
“Ey ibni Mihrân! Önceki halîfe Velîd ölüp de kabrine konulduğunda ben oradaydım. Yüzünü açıp baktım, siyahtı” buyurdu.
Çok da üzgündü.
Bana döndü ve;
“Beni kabre indirdiklerinde sen de benim yüzüme bak!" diye vasiyet etti.
Bir gün sonra vefât etti.
Cenâze namâzı kılındı.
Kendisini kabrine indirdiler.
Vasiyeti üzere kabre indim.
Ve yüzüne baktım.
Gençliğinden daha nûrlu idi.
Daha parlak, daha güzeldi.
Ve çok sevimliydi.
Gören, gıbta ediyordu.
● ● ●
Bir çoban da şöyle anlatıyor:
Dağda koyun güdüyordum.
Bir kurt çıkageldi.
Ve âniden saldırdı koyunlara.
Çok şaşırdım!
Çünkü yıllardır böyle bir hâdise olmamıştı bu ülkede.
Nasıl olabilirdi?
Sebep ne idi?
Kendi kendime;
“Herhâlde halîfe öldü. Zîrâ o hayattayken böyle şeyler olmazdı” diye düşündüm.
Az sonra işittim acı haberi.
Düşündüğüm doğruymuş.
Ömer bin Abdülazîz hazretleri göçmüş bu dünyâdan...
.“Efendim, hakîkî bir Müslüman nasıl olur?”
19-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefât ettiğinde herkes çok üzüldü!
Gözyaşlarıyla ağladı her Müslüman!
Hattâ cenâzenin arkasında yürüyen bir Râhip de üzüntüyle ağlıyordu!
Şaşırdılar.
Yanına yaklaştılar.
Ve dediler ki;
“Sen niçin ağlıyorsun?”
Râhip onlara dönüp;
“Yeryüzünde bir tâne güneş vardı, o da battı. Nasıl ağlamayayım!” dedi.
● ● ●
Ömer bin Abdülazîz hazretleri, bir gün bir âlime gitti.
Ve ricâ etti ki:
“Bana nasîhat eder misin?”
O âlim “Peki” dedi.
Ve nasihat olarak;
“Yâ Ömer! Senden önceki hükümdârlar hep öldüler. Âdem Nebî'den beri bütün dedelerin de öldü. Şimdi sıra sende. Çok yakında sen de öleceksin” dedi.
Ve ekledi:
“Orada Cennet ve Cehennemden başka gidecek yer yoktur. Öyleyse ona göre yaşa bu dünyâda.”
● ● ●
Bir gün de şöyle oldu:
Bâzı gençler geldiler.
Ve bu büyük zâta;
“Efendim, hakîkî bir Müslüman nasıl olur?” diye sordular.
Büyük velî, onlara;
Hakîkî Müslüman, her şeyden önce, tam ve mükemmel bir insandır. Güler yüzlü, tatlı dilli, doğru sözlüdür. Kızmak nedir bilmez. Zîrâ Resûlullah Efendimiz; “Kendisine yumuşaklık verilen kimseye dünyâ ve âhiret iyilikleri verilmiştir” buyuruyor, diye cevap verdi.
.Rüyâda Cehennemi gördüm!"
20-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin hanımı, bir gün beyi ile evde oturuyorlardı.
Hanımı beyine;
“Bu gece rüyâda Cehennemi gördüm ve çok korktum!” dedi.
Beyi sordu ki:
“Nasıl gördün?”
O da şöyle anlattı:
Cehennem şiddetle yanıyor, çok korkunç seslerle kükreyip duruyordu!
Sonra Sırât köprüsü kuruldu üzerine.
Halîfelerden, Abdülmelik bin Mervan geldi bu köprüye.
Birkaç adım attı.
Fazla gidemedi.
Yüzüstü Cehenneme düştü!
● ● ●
Ömer bin Abdülazîz heyecânlandı.
Ve ona sordu ki:
“Sonra ne oldu?”
Sonra, Velîd bin Abdülmelik köprüye girdi.
Birkaç adım atmadan o da düştü Cehenneme!
Ömer bin Abdülazîz hazretlerinin yüz rengi değişti o anda.
Zîrâ sıra kendisindeydi.
● ● ●
Korkuyla sordu ki:
“Sonra ne oldu?”
Sonra sen girdin köprüye.
O bunu işitince,
bir “Âh!” çekti.
Ve bayılıp yere yığıldı korkudan!
Kadıncağız;
“Vallâhi sen Sırâtı geçtin. Cehenneme düşmedin!” diye bağırıyordu.
Ama duymuyordu ki onu Halîfe.
Çünkü kendinde değildi.
Baygın yatıyordu...
.Bize Halîfe'den bahseder misin?"
21-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:45
Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefât edince, akrabâsı tâziye için hanımına geldiler.
Önce sabır tavsiye ettiler.
Sonra da;
“Bize zevcin Ömer'in fazîletlerinden biraz bahseder misin” dediler.
● ● ●
O da şöyle anlattı:
O, gece gündüz ibâdet yapıyor, Allahü teâlâdan çok korkuyordu!
Bir ömrünü kulların hizmetine vakfetmişti.
Allahü teâlâdan hayâ eder, Onun korkusundan her gece ağlardı!
İki gözü de şişerdi ağlamaktan!
Sonunda bir (Âh!) ederdi.
Ve bayılıp yere düşerdi!
Bir gece yine iki rekât namaz kıldı.
Ellerini çenesine koydu.
Ve bir tefekküre daldı.
Gözyaşları sel olup aktı!
Fecre kadar ağladı!
Ben, kendisine;
“Ne oldu ki, bu gece çok ağlıyorsun?” diye sordum.
Zîrâ merak etmiştim.
Bana, cevâben;
“Bu milletin zenginine fakîrine sultânlık yapıyorum. Şu memleketin dört bir yanında yaşayan nice dertli, kederli ve nice bîçâre insanların hesapları, âhirette hep bana sorulacak!” dedi.
● ● ●
Bunları söyledi.
Ve ardından;
“İşte ey hanım, (Bu hesâbın altından kalkamazsam hâlim nice olur?) diye düşünüp kederimden ağlıyorum!” dedi.
.Ben artık şehitler arasındayım!.."
22-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sa'd bin Rebî, Uhud'da büyük kahramanlıklar gösterdi!
Vücûdu delik deşik oldu.
Bir ara ortalık karıştı!
Eshap dağıldılar.
● ● ●
O, hiç gevşeklik göstermeyip Eshâb-ı kirâma, Akabe bîatında, bağlılık bildirmede, canlarını fedâ edeceklerine dâir verdikleri sözü ve yemîni hâtırlattı.
Muhârebe bitti.
Düşman gitti.
Efendimiz, Eshâba;
"Sa'd bin Rebî ne hâldedir? Canlılar arasında mı, yoksa ölüler içinde mi. Kim bir haber getirir?" diye sordu.
Ve bir yeri gösterip:
"Onu şurada görmüştüm" buyurdular.
Ensâr’dan bir zât;
“Bu işi ben yaparım yâ resûlallah!" dedi.
Ve Resûlullahın işâret buyurduğu tarafa gitti.
Şehitlerin arasına geldi.
Seslenip dolaştı.
Ama cevap alamadı.
Bu defâ;
"Yâ Sa'd! Beni Resûlullah gönderdi" diye seslendi.
Hazret-i Sa'd bunu işitti.
Ve biraz kımıldandı.
O gelen sahâbî;
"Yâ Sa'd! Resûlullah, senin sağ mı, yoksa şehit mi olduğunu araştırıp kendisine haber vermemi emretti" dedi.
Ve cevap bekledi.
Sa'd hazretleri;
"Ben artık ölüler arasındayım. Resûlullaha selâmımı arz et ve benim tarafımdan Allahü teâlâ, Sevgili Peygamberini en üstün mükâfâtla mükâfâtlandırsın diye duâ ettiğimi arz et" dedi.
Sonra "Allah!” dedi.
Ve rûhunu teslîm etti
.Allah’ım sen Sa'da rahmet eyle"
23-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Sa'd bin Ubâde'nin “radıyallahü anh”, cömertlikte benzeri yoktu. Peygamber Efendimiz, Medîne'ye hicretinde Hâlid bin Zeyd'in evinde misâfir olmuştu.
Peygamberimize her gün yemek gönderirdi.
Hicretin ikinci yılında yapılan Ebvâ gazvesinde, Medîne'de vekîl olarak görevlendirildi.
● ● ●
Müreysî’de sancağı taşıdı.
Gared gazvesinde, on deve yükü hurma verdi.
Bunun üzerine Efendimiz;
"Allahım, Sa'da ve ailesine rahmet eyle" diyerek duâ etmişti.
● ● ●
Hazrecliler de;
"Yâ resûlallah! Sa'd bin Ubâde, büyüğümüzdür. Babası da öyleydi. Kıtlık yıllarında halkı doyurur, yolda kalanlara yardım eder, misâfirleri ağırlardı" dediler.
Resûl aleyhisselâm:
"Câhiliye devrinde en ileri olanınız, İslâmiyette de en ileridir" buyurdular.
● ● ●
Kendisine âit bir “Kale”de ikâmet eder, herkes oraya gidip yer ve içerlerdi.
Eshâb-ı Sôffa denilen Müslümanlardan, her gün Seksen kişiye yiyecek ve içecek verirdi.
Vâlidesi vefât etti.
Buna çok üzüldü!
● ● ●
Resûl-i ekrem Efendimize gelip, annesinin vefâtı sebebiyle en iyi sadakanın ne olduğunu sordu.
Peygamber Efendimiz;
“Su dağıtmaktır" buyurdu.
O, bu cevâbı aldı.
“Başüstüne” dedi.
Medîne'de bir kuyu açtırdı.
"Sikâye-i âb-ı Sa'd" adını verdiği bu su kuyusunu Müslümanların istifâdesine sundu.
.Sen, bunun için yaratılmadın!"
24-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İbrâhim bin Edhem hazretleri hükümdârken bir gün adamlarına "Atımı getirin!" diye emretti.
Derhâl getirdiler.
Av köpeğini aldı.
Ve ava çıktı.
Az sonra bir Geyik gördü ileride.
Onu yakalamak için mahmuzladı atını.
Ancak gâipten bir ses duydu.
Hemen durdu.
Ve dinledi o sesi.
"Ey İbrâhim! Sen bunun için yaratılmadın" deniyordu kendisine.
Sağa sola baktı.
Kimseyi görmeyince, atını mahmuzlayıp devâm etti yoluna.
Bir müddet gitti.
O sesi yine işitti.
Daha gür olarak kendisine hitâben;
"Ey İbrâhim! Sen bu işler için yaratılmadın" diyordu.
Durdu, düşündü.
Bir şey anlamadı.
Kendi kendine;
“Bunda bir hikmet var" deyip geri döndü.
Ve bir çobana rastladı.
Kendi elbisesini çıkarıp ona verdi.
Çobanın abâsını giydi.
Ve kesin karârını verdi.
Terk etti o yeri...
Merv şehrine doğru at koştururken bir âmâ adamın köprüde yürürken ayağı kayıp düştüğünü gördü!
Ânında durdu.
Ve elini kaldırıp;
"Ey ulu Allahım, sen onu koru!" diye duâ etti içinden. Adamcağız tam suya düşecekti ki, yavaşça süzülüp karaya iniverdi.
.Bir gün olur, sen de göçersin!"
25-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Belh Sultânı İbrâhim bin Edhem hazretleri tahtında uyurken, tıkırtılar duyup uyandı.
Hemen dama çıktı.
Orada birini görüp sordu:
"Kimsin sen, damda ne arıyorsun?"
"Devemi arıyorum."
“Ey şaşkın, damda deve aranır mı?"
"Asıl şaşkın sensin ki, yumuşak yataklar içinde Rabbini arıyorsun!" dedi.
Ve kayboldu gözden.
● ● ●
Bir gün de sarayındayken heybetli biri girdi saray kapısından!
Sultân başını kaldırdı.
Karşısında bu zâtı görünce sordu:
"Kimsin sen, ne ararsın burada?"
Heybetli zât;
"Yolcuyum, bu handa konaklamak istiyorum" dedi.
Sultân sinirlenip;
"Burası han değil!" dedi.
"Ya nedir?" deyince;
"Saraydır" dedi.
"Peki senden önce kim vardı bu sarayda?"
"Sultân babam vardı.”
"Ondan önce kim vardı?"
"Filânca hükümdâr.”
"Ondan önce?"
"Falan sultân."
"Ne oldu bu sultânlar?"
"Hepsi öldüler.”
O heybetli zât;
"Bir yer ki, insanların biri gelir biri gider, böyle yerlere saray değil, (Han) denir. Ey İbrâhim, bir gün sen de göçersin!" dedi ve çıkıp gitti.
Sultân yetişip sordu ki:
"Sahî, sen kimsin?"
"Hızır'ım!" dedi...
."Ben bunları istemiyorum yâ Rabbî!"
26-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
Bir gün İbrâhim Edhem hazretleri sahrâya çıkmıştı.
Abdest almak için gitti bir kuyu başına.
Ve sarkıttı kovasını.
Çektiğinde su yoktu kovada.
"Gümüş" vardı.
Geri döküp tekrar saldı.
Çektiğinde "Altın" çıktı bu sefer.
Üzülüp boşalttı onu da.
Üçüncü defâ daldırdı.
B sefer de "Mücevher" çıktı kuyudan.
Bu defâ ellerini açıp;
"Yâ Rabbî! Ben bunları istemiyorum. Abdest almak için biraz su istiyorum" dedi.
Ve kovayı saldı.
Nihâyet "Su" çıktı.
Sevinip şükretti.
● ● ●
Bu zât, hükümdârlığı terk edip bir zenginin bağında bekçilik yapıyordu.
Bağ sâhibi seslendi bir gün kendisine.
"Yâ İbrâhim!"
"Buyurun efendim.”
"Bana birkaç tâne nar getir, ama tatlılarından olsun.”
"Peki efendim" dedi.
Ve bir tabak nar toplayıp arz etti.
Adam, tadına bakınca;
"Bunlar ekşi, ben tatlı istemiştim. Nicedir bu bağda bekçilik yapıyorsun. Hâlâ tatlısını ekşisinden ayıramıyorsun?" dedi.
İbrâhim Edhem;
"Tatmadığım şeyin tatlısını ekşisini nereden bileyim" dedi.
Adam şaşırdı ve;
"Senin şu ihlâsına bakınca; (Sen, İbrâhim Edhem misin?) diyesim geliyor” dedi.
O, cevap vermedi.
Ve tanımasınlar diye terk etti o yeri...
.“Siz Hâtem-ül enbiyâ'ya gidin!"
27-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İbrâhim bin Edhem hazretleri anlatır:
Mahşerin sıkıntısı dayanılmaz hâl alınca, ehl-i mahşer Âdem Nebî'ye varıp;
“Ey babamız! Hâlimiz pek fenâdır. Ne olur bize şefaat et ki, hesâbımız başlasın” diye yalvarırlar.
Âdem Nebî onları dinler.
Ve kendini geri çekip;
“Siz Nuh Peygambere gidin!” buyurur.
Mahşer halkı Nuh Nebî'ye giderler.
Ve kendisine;
“Yâ Nuh! Ne olur, sen bize şefaat et ki, Rabbimiz hesâbımıza baksın” derler.
O da geri çekilip;
“Sizİbrâhim Peygambere gidin!” buyurur.
Onlar, İbrâhim Peygambere varırlar.
Ve selâm verip;
“Yâ İbrâhim! Sen Allahın dostusun. Bize şefaat et ki, hesâbımız başlasın” derler.
O da özür dileyip;
“Siz Mûsâ Peygambere gidin!” der.
Ehl-i mahşer, bir ümitle Mûsâ Nebî'ye varır ve şefaat etmesi için yalvarırlar.
O da özür dileyip;
“Siz Îsâ Nebî'ye gidin!” buyurur.
Bu defâ Hazret-i Îsâ'ya varıp yalvarırlar.
O da kendini geri çekip;
“Siz Hâtem-ül enbiyâ'ya gidin. Çünkü peygamberlerin en üstünü O’dur. Ümit ederim ki, O şefaat eder” buyurur.
Sevinip ümitlenirler.
Ve Onun huzûruna varıp;
“Yâ Muhammed! Senden başka gidecek kimsemiz kalmadı. Ne olur, sen şefaat et ki, hesâbımız başlasın. Hak teâlâ ne hüküm verirse râzıyız” diye yalvarırlar.
Efendimiz şefaat eder.
Ve sıkıntıdan kurtulurlar...
.Ebû Hanîfe benim!..”
28-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe hazretleri, bir gün odasında uyurken Resûlullah Efendimizi gördü rüyâsında.
Sabah uyanınca, İbni Sîrîn hazretlerine gidip rüyâsını anlattı ve “Bu rüyânın tâbiri nedir?” diye sordu.
Zîrâ o, Tâbiîndendi.
Hem âlim bir kişiydi.
Hem rüyâ tâbircisiydi.
İbni Sîrîn cevâbında;
“Böyle bir rüyâyı sen göremezsin. Bunu ancak Ebû Hanîfe görebilir” dedi.
İmâm-ı âzam hazretleri de;
“Ebû Hanîfe benim” buyurdu.
İbni Sîrîn şaşırdı:
“Sen misin?”
“Evet, benim efendim.”
“Sırtını aç, göreyim” dedi.
Açtı mübârek sırtını.
Hazret-i İbni Sîrîn, sırtındaki 'ben'i görünce;
“Sen öyle birisin ki, Resûlullah Efendimiz, senin hakkında; (Ümmetimden biri gelir ki, onun iki omuzu arasında bir ben vardır. Allahü teâlâ onunla bu dîni ihyâ eder, diriltir) buyurmuştur” dedi.
● ● ●
İmâm-ı âzam hazretleri, bir gün mescitte yatsı namâzını kılıp çıkmak için, bir ayağını dışarı atmış, öbür ayağı mescidin içindeyken, talebesi Züfer, bir suâl sordu kendisine.
O vaziyette konuşmaya başladı.
Misâller verdi.
Îzahlar getirdi.
Nehâyet sabah oldu.
Ezânlar okundu.
Hazret-i İmâm, ikinci ayağını dışarı atmadan, tekrar içeri girdi.
Onu Allah korkusu öyle sarmıştı ki, bu korkuyla uyuyamaz, ağlayıp gözlerinden yaş akardı.
Ağlama seslerini komşuları duyup acırlardı.
Kırk sene, yatsı abdestiyle, sabah namâzını kılmıştır..
.“Yâ Rabbî! Sana lâyık ibâdet yapamadım..."
29-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam hazretleri, elli beş defâ hac yaptı.
Sonuncuda Kâbe-i şerîfe girip iki rekât namaz kıldı.
O namazda Kur’ân-ı kerîmi baştan sona okudu.
Ellerini kaldırdı.
Gözyaşlarıyla;
“Yâ Rabbî! Sana lâyık ibâdet yapamadım. Ama seni hiç kimsenin anlayamayacağını iyi anladım. Hizmetimdeki kusûrumu bu anlayışıma bağışla” diye yalvardı.
O an bir ses duydu.
Gâipten geliyordu.
“Ey Ebû Hanîfe! Sen beni iyi tanıdın ve bana hakkıyla ibâdet yaptın. Seni ve senin mezhebinde bulunup kıyâmete kadar senin yolunda olan kulları af ve mağfiret ettim. Kalbin râhat olsun, üzülme” diyordu.
● ● ●
İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe hazretleri, kumaş alıp satıyordu.
Çok zengindi.
Bir gün dükkânına giderken, bir kimse onu görünce durdu.
Mahcup vaziyetteydi!
Yüzünü ondan çevirdi.
Ve yolunu değiştirdi.
Hazret-i İmâm onu görüp sordu:
“Niçin yolunu değiştirdin?”
“Size borcum vardı da efendim.”
“Hayır, senin bana borcun yok.”
“Var efendim, hem de on bin akçe.”
İmâm-ı âzam, elini adamın omuzuna atıp;
“Ben, o borcu sildim kardeşim. Düşünme onu artık. Hakkını da helâl et” buyurdu.
Adam şaşırdı:
“Benin ne hakkım var ki efendim?”
“Beni görünce sıkılıp mahcup oldun ya, onun için hakkını helâl et” buyurdu.
Adam hayretler içindeydi!
“Helâl olsun efendim” dedi.
Ve sevinerek evine gitti...
.Malın kusurunu mutlaka söyle!"
30-11-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzamEbû Hanîfe hazretleri, kazancına haramın zerresini sokmazdı.
Eğer kâr şüpheliyse.
O kârın tamâmını alırdı.
Ve fakîrlere dağıtırdı.
Bir gün ortağına;
“Son gelen malda kusurlu elbiseler var. Onları satarken, kusurunu söylemeyi unutma!” diye tembîh etti.
Ortağı “Peki” dedi.
Ama unuttu yine.
O gün de bir müşteri geldi.
O kusurlu elbiseleri görüp beğendi.
Ve hepsini satın aldı.
Ortağı, o müşteriyi uğurladı.
Kusurunu söylemediğini hâtırladı.
Çok üzüldü ama yapacak bir şey yoktu.
Zîra adamı tanımıyordu.
● ● ●
Hazret-i İmâm geldi.
Vaziyeti öğrenince;
“O partiden ne kadar kâr edildiyse, hepsini fakîrlere dağıt, kasamıza o kârın zerresi girmesin” buyurdu ortağına.
Ve öyle yaptılar.
Kâr, “Doksan bin” akçeydi.
Hepsini fakîrlere dağıttılar.
● ● ●
Bir gün bâzı Müslümanlar;
“Efendim, namaz kılarken kalp ne ile eşgul olmalı?” diye sordular bu zâta.
Buyurdu ki:
“Namazla meşgûl olmalıdır.”
Sordular:
“Namâzın nesiyle efendim?”
Cevâbında;
“Farzlarını, vâciplerini, sünnetlerini ve müstehaplarını en mükemmel şekilde yapmayı düşünmekle” buyurdu.
.Giydikçe bana duâ edersin!"
01-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe hazretleri, geçim için kumaş ticâreti yapardı.
Kolaylık gösterirdi müşteriye.
Bir kadın geldi dükkânına.
Gâyet fakîrdi.
Bir elbiseyi gösterip;
“Şu elbiseyi bana şu fiyâta ver” diye ricâ etti.
Hazret-i İmâm baktı.
Ve buyurdu ki:
“Para verme, al götür.”
Kadının suratı asıldı.
Ve hazret-i İmâma dönüp;
“Benimle alay mı ediyorsun?” dedi
Büyük İmâm;
“Hayır bacım, estağfirullah, hediyem olsun. Al götür, giydikçe bana duâ edersin” buyurdu.
Kadın mahcup oldu.
Ve elbiseyi alıp çıktı.
Giderken duâ ediyordu İmâm-ı âzam hazretlerine...
● ● ●
İmâm-ı âzam hazretleri, mal satın alırken de titiz davranıyordu.
Bir gün tüccarın biri, bir parti mal getirdi Hazret-i İmâma.
Kıymetli kumaşlardı bunlar.
Büyük İmâm sordu:
“Metresi ne kadar bunun?”
Tüccar;
“Şu kadar” dedi.
Ancak fiyât düşük geldi İmâm hazretlerine.
Buyurdu ki:
“Bu mal için, bu fiyât çok ucuz. Ya bunu geri götür. Ya da pahalıya sat.”
Tüccar şaşırdı!
Aklı almadı bunu.
Hazret-i İmâm;
“Bizim dînimizde aldanmak olmadığı gibi aldatmak da yoktur” buyurdu.
."Ne yaparsam, beni tâkip edin!"
02-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe hazretleri zamânında bir kimse vardı ki, Hazret-i İmâma haset ediyordu.
Hattâ düşmanlık besliyordu.
Bir bahçesi vardı nehir kenârında.
Bir gün bu bahçede ziyâfet tertip edip, Hazret-i İmâmı, talebesiyle birlikte yemeğe dâvet etti.
Hazret-i İmâm kabul etti bu teklîfi.
Ancak talebesine;
“Ben yemek yemezsem siz de yemeyin. Ne yaparsam beni tâkip edin” buyurdu.
Ve geldiler dâvet yerine.
Adam, güler yüzle karşıladı.
Yer gösterdi her birine.
Ancak Hazret-i İmâm;
“Önce ellerimizi yıkayalım!” buyurdu.
Ve akarsuya doğru yürüdü.
Talebeler de arkasından gittiler.
Gençler, tahmîn etmişlerdi ters bir şeylerin olacağını.
İçlerinden;
“Bakalım bu işte ne hikmet var?” diyorlardı.
Velhâsıl ellerini yıkadılar.
Ve geri döndüler.
O esnâda bir kediyi gördüler.
Kıvranıp duruyordu.
Meğer o yemekten yemiş.
Ama zehirliymiş yemek.
Yemeden geri döndüler...
● ● ●
Bir gün de hazret-i İmâma;
“Bir mümin için en kötü hâl nedir efendim?” diye sordular.
Hazret-i İmâm, cevâben;
“Yanına râhat gidilmemesidir” buyurdu.
Ve daha açıklayıp;
“Yâni bir kişi, bir arkadaşının yanına, korkarak, çekinerek gidiyorsa, bu hâl, o kimse için çok tehlikelidir. Zîrâ böyle olanların son nefesinden korkulur!” buyurdu.
."Dînimi öğrenmek istiyorum"
03-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam hazretlerinin talebesinden Ebû Yûsüf hazretleri şöyle anlatıyor:
Ben çocukken, babam öldü.
Annem beni bir terziye götürüp;
“Bu çocuğa terzilik mesleğini öğretir misiniz” diye ricâ etti.
Usta, cevâben;
“Olur, öğretirim” dedi,
O gün çalışmaya başladım.
Ancak ben, dînimi öğrenmek istiyordum.
Bıraktım terziliği.
Ve doğruca İmâm-ı âzam hazretlerine gidip;
“Bana dînimi öğretir misiniz?” dedim.
Kabul buyurdu.
Ben de girdim hizmetine.
Annem bunu öğrenince, medreseye geldi ve hazret-i İmâmın huzûruna çıkıp;
“Bu çocuk yetimdir, burada ne yer, ne yapar, ne öğrenir?" deyiverdi.
Hazret-i İmâm;
“O burada tereyağı, fıstık ve bâdem yiyor ve bunların nasıl yeneceğini öğreniyor” buyurdu.
Annem geri gitti.
Aradan uzun yıllar geçti.
Ben, Bağdat'ta “Kadı” oldum.
Bir gün Halîfe Hârun Reşîd'le birlikte yemek yiyorduk.
Sofraya, “Tereyağı”, “Fıstık” ve “Bâdem” gelince, ben gayriihtiyârî gülümsedim.
Hârun Reşîd sordu:
“Niçin gülüyorsun?”
Ben anlattım hâdiseyi.
O zaman Halîfe;
“Gerçekten ne kâmil bir zâtmış ki, seneler sonrasını görüp haber vermiş” dedi.
Ben, onu tasdîk edip;
“Evet, halkın baş gözüyle göremediğini, o büyük İmâm, gönül gözüyle görürdü” dedim.
Ve birer “Fâtiha” okuyup gönderdik mübârek rûhuna...
.Komşusu sarhoştu ama…
04-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam hazretlerinin dergâhının hemen bitişiğindeki evde oturan bir “Genç” vardı.
Her gece meyhâneden sarhoş gelirdi.
Ve bağırıp çağırarak râhatsızlık verirdi etrâfa.
Dergâhtakiler de râhatsızdılar.
“Hazret-i İmâm” da râhatsızdı.
Ama bir şey söylemezdi.
Zîrâ yakın komşusuydu.
Onun için sabrediyordu.
Bu genç, bir gece yarısı yine “Sarhoş” olarak evine gelirken, güvenlik memurları bunu gördüler.
Ve yakalayıp hapsettiler.
Ertesi gün, sesi gelmiyordu artık.
Hazret-i İmâm merak etti.
Talebeden birkaçına;
“Komşumuzun sesi gelmiyor, başına bir musîbet gelmesin” buyurdu.
Gençler araştırıp;
“Efendim, o genç dün gece meyhâneden sarhoş vaziyette gelirken, gece bekçileri yakalayıp hapse atmış” dediler.
Hazret-i İmâm çok üzüldü!
Ve kalkıp vâliye gitti hemen.
Vâli onu görüp ayağa kalktı.
Hürmet ve saygıyla;
“Hoş geldiniz efendim. Bir emriniz varsa, hemen yerine getirelim” dedi.
İmâm-ı âzam;
“Bekçiler komşumuzu hapse atmış. Onu hapisten çıkarırsanız sevinirim” buyurdu.
Vâli önünü ilikleyip;
“Emriniz olur” dedi.
Ve emir verip çıkarttı genci hapisten.
Hazret-i İmâm, gencin koluna girdi.
Yolda gelirken de;
“Komşu, kusûra bakma, hâlinize geç vâkıf olduk” dedi.
Ve bir kese para verip;
“Eve bir şeyler al da, çocukları sevindir” buyurdu.
.Bu suâle cevap bulamadım!”
05-12-2022 02:06 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam hazretleri, bir gün evden çıkıp çözdü atını.
Bir yere gidecekti.
Bir ayağını kaldırdı.
Tam üzengiye koymuştu ki, bir genç gelip bir şey sordu kendisinden.
Hazret-i İmâm, öteki ayağını diğer üzengiye koyarken; “Evlâdım, Kur’ân-ı kerîmi baştan sona taradım, bu suâle cevap bulamadım. Yarın gel, cevâbını al” buyurdu.
O genç geldiğinde, “İçtihat” yaparak cevapladı suâlini.
● ● ●
İmâm-ı âzam hazretleri zamânında Vâsıt vilâyetinde bir kimse vardı ki, “Nûmân'ın kölesi” diye tanınmıştı halk içinde.
Bir gün tanıdıkları geldi.
Ve ona sordular ki:
“Sen bu ismi nasıl aldın?”
O da şöyle anlattı:
Annem, beni doğururken vefât etmiş.
Ben, annemin karnında kalmışım.
Bu duruma, cenâzeyi yıkarken vâkıf olmuş insanlar.
Annemin karnında hareket edişimden anlamışlar karnında bebek olduğunu.
Telâşla İmâm-ı âzam hazretlerine koşup;
“Efendim, hâl vaziyet böyledir, ne yapalım?” diye sormuşlar.
İmâm-ı âzam;
“Annesinin karnını sol tarafından yarıp çocuğu alın, çocuk oradadır” buyurmuş
Cerrah da öyle yapmış.
Beni oradan almışlar.
Sonra annemi defnetmişler.
İşte böyle, ben o büyük “İmâm”ın fetvâsıyla hayâta gelmişim dedi.
Ve ekledi:
“Düşünsenize, bu hâli ona sormayıp da, annemi öylece, yâni karnında ben varken defnetselerdi, ben şimdi hayatta olabilir miydim? Velhâsıl ben, Hazret-i İmâm'ın âzâtlı kölesiyim. Bunun için bu isim verilmiş bana.”
."Bu, sizin rızkınız..."
06-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam Ebû Hanîfe hazretleri ticâretle iştigâl ederdi.
Zengin olduğu gibi, cömertti de.
Aslâ emânete hıyânet etmez, Allah korkusu ve takvâ ile yapardı her işini.
Kârının az bir kısmı şüpheli olsaydı, tamâmını fukarâya verirdi o kazancın.
Talebesinin her ihtiyâcını da kendisi temîn ederdi.
Ayrıca onlara para verip;
“Bu, benim değil. Rabbimizin benim vâsıtamla gönderdiği sizin kendi rızkınızdır” buyururdu.
Onlar da bu şeyleri düşünmeyip, gece gündüz ilme çalışırlardı.
● ● ●
Bir gün talebesine ders veriyordu.
O ara bir kimse gelip;
“Efendim, sizin malı götüren gemi, fırtınaya tutulup içindeki mallarla birlikte batmış” dedi.
Hazret-i İmâm bunu işitti.
Bir iki sâniye durdu.
“Elhamdülillah” dedi.
Ve derse devâm etti.
Biraz sonra aynı kişi gelip;
“Özür dilerim efendim. Batan gemi sizinki değil, başka gemiymiş” dedi.
İmâm “Pekâlâ” buyurdu.
Bir iki sâniye geçti.
“Elhamdülillah” dedi.
Ancak talebenin dikkatini çekti bu hâl.
Zîrâ her iki habere de; “Elhamdülillah” demişti büyük İmâm.
Merak ettiler.
Ve sordular ki:
“Efendim, geminin battığını duyunca da “Elhamdülillah” dediniz, batmamış olduğunu öğrenince de, hikmeti nedir?”
İmâm-ı âzam;
“İlk haberde, (Üzüntü var mı?) diye kalbime baktım. Olmadığını görünce şükrettim. İkinci haberde de, (Sevinç var mı?) diye baktım. Olmadığını görüp yine şükrettim" buyurdu.
.İlim ve içtihatta zirveye ulaşmıştı...
07-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
İmâm-ı âzam hazretlerinin tek maksadı vardı.
O da İslâm’ın hükümlerini kitaplara geçmekti.
İlim ve İçtihat’ta zirveye ulaşmıştı.
Câfer-i Sâdık hazretlerinden “Feyz” alıp, bu büyük zâta iki yıl hizmet etti.
Hem “İlim” öğrendi.
Hem de “Feyz” aldı.
● ● ●
Ömrünün sonlarına gelmişti.
Abbâsî devletinde karıştı ortalık!
Zamânın Sultânı bir gün onu çağırdı.
Ve kendisine;
“Siyâsette beni desteklersen, sana temyîz reîsliğini veririm” dedi.
Büyük İmâm;
“Bunu yapamam” buyurdu.
Siyâsete karışmadı.
Sultân ısrâr etti.
Hazret-i İmâm yine kabul etmeyince, kızıp hapse attırdı kendisini.
● ● ●
Hattâ kırbaç vurdurdu ayaklarına.
Sonra hapisten çıkardı.
Ve teklîfini tekrarladı.
Hazreti İmam yine reddetti.
Sultan kızdı ve tekrar hapsetti.
Üstelik de sopa vurdurdu.
Hattâ her gün daha arttırdı sopa sayısını.
Fakat halk galeyâna gelir endîşesiyle sırtüstü yatırıp ağzına zehirli şerbet akıttı.
Şehîd olduğunda yetmiş yaşındaydı.
Rûhunu teslîm ederken secde etti.
Duyanlar, şehâdetine çok üzülüp;
“Dünyâya böyle bir zât tekrar gelmez” dediler.
.Dünyâ karardı!..
08-12-2022 02:00 | Güncelleme : 02-10-2023 19:44
| | |
