Son üç gündür sosyal medya, Marmara İlahiyat Fakültesi’nden Prof. Dr. Mustafa Öztürk’ün yeni bir videosu ile çalkalandı. Mustafa Öztürk bu videosunda Kur’ân-ı kerim ile ilgili akıl almaz isnat ve iftiralarda bulunuyordu.

Aslında onun buna benzer videoları daha önce de ortaya çıkmıştı. Kendisine üç beş kez bu sütunlarda cevap vermiş ve çekmiş olduğum videolarla kendisini uyarmıştım. Fakat bu kez kamuoyundan öyle güçlü bir tepki geldi ki Mustafa Öztürk dayanamadı ve istifasını sundu…

Kendisini “FETÖ’yü tenkit ediyormuş, FETÖ’nün karşıtıymış” diyerek Marmara Üniversitesine aldırdılar. Tencerenin kapağı burada fena açıldı ve bütün kokuları ortaya saçıldı!..

Marmara İlahiyat’ın dekanı Ali Köse kendisine kol kanat gerdi. “FETÖ gitti ama bin FETÖ geliyor” diyerek TRT’de garip konuşmalar yapan ve fakat ikinci bir FETÖ’nün adını vermeyen Köse, fakültesinde tefsir derslerini, -hâşâ- “Kur’ânı peygamber yazdı” zihniyetiyle yapan akademisyenini hiç duymadı mı acaba? Nerede yaşıyor bilmek gerek. Yoksa kendisi de aynı fikirlerde mi?

Evet, çok acıdır. Türkiye’de onlarca ilahiyat fakültesi var. Öztürk’ün bu son videosuna toplum güçlü bir şekilde tepkisini ortaya koyarken ilahiyat camiasından birkaç kişi hariç mertçe bir ses duyamadık. Her şeye maydanoz olan köşe yazarları da yine üç beş kişi hariç sustular. Bazısı da son anda bindi trene. Bu çok acı bir durumdur gerçekten.

Fransa’da dinimize bir hakaret olduğunda ortalığı velveleye verenler, ülkemizde onun on katı yıkım hareketine neden ses çıkarmazlar? Hemen “fikir özgürlüğü”, “konuşulsun tartışılsın efendim” pozuna girer veya hiç duymamış gibi dururlar. Anlamak mümkün değil!

Aslında ben ilahiyatçı hocalarımızın bugün konuşmasını da beklemezdim. Zira bugün bağırsalar fazla bir mana da ifade etmez.

Zira akademisyenler, genelde birbirlerinin çalışmalarından haberdar olurlar. Hangi fikirlere sahip olduğunu, neler yazdığını iyi bilirler. Bugüne kadar onun eserlerine Türkiye’de bir cevap yazıldı mı bilmek isterim? Yazılmadı ise gerçekten çok yazık!

Nereye gidiyoruz düşünelim, tefekkür edelim! Bu ilahiyat fakültelerinde yetişenler yarınlarda toplumun dinî hayatına yön verecekler.

YÖK ise bu konuda hâlâ kafasını kuma gömüp görmezden gelmeye devam mı edecek? Neredeyse kurulduğundan bu yana Ehl-i sünnet itikadına tamamen mugayir bir tarzda ilerleyen ilahiyat eğitimine bir neşter vurmayacak mı? Aslında ilahiyatlarda Ehl-i sünnet itikadına uygun ders anlatan hocalarımız az değil. Fakat seslerinin neden çıkmadığı sorgulanmayacak mı? Zira hâkim güç maalesef Selefî, mezhepsiz bid’at grubunda bulunuyor!.. Kendilerine akademik zarar verilmesinden çekinenler, din adına şu en mühim meselede dahi ses çıkaramaz hâle geliyorlar. Millet de tepki vermese iş nereye varacak tahmin dahi edemiyor insan!

Âyetlere kör olmak!

Mustafa Öztürk’ün öncelikle bu son videosundaki Kur’ân-ı kerim hakkındaki alçakça hezeyanına bakalım:

“Orion takımyıldızına bak, Andromeda’ya bak, Samanyolu’na bak, National Geographic’e git okyanusun dibine bak, kutuplara bak, çiçeğe bak, Boğaz’da ergunava bak, bir de Kur’ân’da 23 sene Velid bin Mugire aşağı, As bin Vâil yukarı deyip bütün kadrajını Hicaz-Taif-Medine’ye sıkıştırmış ve insanlığa son söyleyeceği sözün çapı oradaki 3-5 tane lavuk müşrik ve o müşriğe Kur’ân’da öyle küfürler var ki! Bir tanesini okuyayım mı size? Kalem Suresi… (3-4 âyet okuduktan sonra) Hem kel hem fodul ve -badelzalik- üstüne üstük zelil p.ç.”

Onu tabii meale öyle yazamazsın soysuz diyeceksin!

“Aç. Adres vereyim aç. Ferrâ’nın Meâni’l Kur’ân’ını aç. İbni Kuteybe’yi aç! Nereyi açarsan aç! Nesebi bilinmeyen, onun bunun çocuğuna ‘zenim’ denir Arapçada. Bu Allah dili olabilir mi? İnsani dil olamaz mı? Olabilir. Yanmış canı. Feverandır olabilir. Olabilir üstadım olabilir.”

Açıkça söylemek gerekir ki bu ifadeler Cenâb-ı Hakk’a savaş açmaktır!.. Ona inanmamaktır. “Kur’ân’ı, Resulullah yazdı”, demek Peygamber efendimize en büyük bühtandır. Nihayet “Kur’ân-ı kerim insan kelamıdır” diyerek ona olan itikadı da yıkmaktır. Bir anlamda imanın üç temel esasını bozmaktır.

Onun daha önceki bir videosu da aynı mealde olup şöyleydi:

“…Tanrı, merhametin katsayısı belli değil, engin merhamet ve şefkat sahibi, dilinden lanet eksik olmuyor. Şimdi üstadım ben bunu tanrıya nasıl yakıştırayım? Tanrı niçin bu kadar hiddetli? Acaba diyorum Gazabı olsun. Kendisini övmesi/övünmesi olsun. Laneti olsun. Ve sairesi olsun. Acaba Resulullah bir tür Hermes gibi, hani Hermes’i biliyorsunuz, mitolojide tanrının mesajının insan idraki tarafından kuşatılamayacağı için, o mesajın insan diline çevirisini/aktarımını Hermes üstlenir. Bir tür elçilik yapar. Peygamber de Allah’ın soyut mesajlarını muhatap olduğu insan kitlesine kendi zihin süzgecinden geçirerek aktarıyor olabilir mi?..”

Buradaki soru da Mustafa Öztürk’ün, “evet oluruyla” neticelenmektedir.

Bu tefsir profesörü Kur’ân-ı kerimdeki şu âyet-i kerimeleri hiç görmedi mi acaba?

Şuarâ suresi, 192-195: “O (Kur’ân) muhakkak ve muhakkak âlemlerin Rabbi (canibinden) indirilmedir. Onu Ruhu’l Emîn, inzâr edicilerden olasın diye, senin kalbine manası açık Arabça bir dil ile indirmiştir.”

Neml suresi 6: “Şüphesiz ki bu Kur’ân, sana ilim ve hikmet sahibi Allah tarafından verilmektedir.”

Araf suresi, 203: “Onlara (istedikleri) bir âyet gelmediği vakit derler ki: [(Kendinden derip) onları toplasaydın ya!] De ki: “Rabbimden bana ne vahiy olunursa ben ancak ona uyarım. Bu (Kur’ân âyetleri, kalblerinize) Rabbinizden (açılan) gözlerdir, iman edecek bir kavim için (mahz-ı) hidâyet ve rahmettir.”

Hakka suresi, 44-47: “Eğer O (Peygamber) bize atfen, (Kur’ân’a) bazı sözler uydurmuş olsaydı, biz onu kıskıvrak yakalardık. Sonra da onun şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.”

Kur’ân-ı kerimdeki bu ve bunun gibi onlarca açık âyet-i kerimelere rağmen onu peygamber sözü olarak nitelemek Kur’ân-ı kerimi ve Cenâb-ı Hakk’ı açıkça yalanlamak değil midir?

Kuramer farksız mı?

Mustafa Öztürk aynı fasit fikirlerini yıllardır eser ve makalelerinde de ortaya koyuyordu. “Kur’ân Dili ve Retoriği” isimli eserinde geldiği nokta gerçekten dehşet verici idi. Eserinde bu hususu anlatırken öncelikle Thomas Carlyle’nin şu hezeyanlarını mesnet edinmişti:

“Kur’ân karmakarışık, usandıracak derecede düzensiz, anlaşılmaz, bitmez tükenmez tekrarlar, insanın nefesini kesen pasajlar ve anlaşılmaz ifadelerle doludur. Kısacası Kur’ân kahrı çekilmez saçmalıklarla doludur.” (s.24-25)

Bunları hiçbir tenkide tabi tutmadığı gibi kendisi de aynı görüşlere katılarak şu ilavelerde bulunmaktadır.

“Kur’ân’daki tekrarlar yazılı bir metni okunamaz hâle getiren bir eksiklik, kusur ve ifade zaafıdır.” (s. 25)

“Kur’ân, Vahiy ve Nüzul” isimli eserinde de aynı manalı ifadeler defalarca dile getirilmiştir.

Dolayısıyla Mustafa Öztürk’ün bu hezeyanlarını yıllardır her platformda savunuyor, eserler veriyor, makaleler yazıyor, jürilere girip savunuyordu!

Artık bu noktalara nasıl gelindiğini oturup ciddi ciddi düşünmeyecek miyiz?.. Yıllardır çeşitli üniversitelerde tefsir derslerinde bu fikirleri nasıl savundu? Son dönemde çıkartıldığı belirtilen Kuramer’in akademisyenleri içerisinde yıllarca nasıl yer aldı? Mehmet Görmez, kendisini Külliye’de huzur derslerine başhoca olarak nasıl atadı. Böylece Marmara Üniversite geçiş yolunu mu açtı? Hezeyan ve iftira ile dolu kitapları, Kuramer’den nasıl basıldı?

Bu işlerin temeline inilmedikçe bugünkü ilahiyat programlarından hep bu şekilde Mustafa Öztürkler üreyecektir.

Biri gidecek, yüzü gelecektir…

Ali Köse gibiler de “FETÖ’nün biri gidip bini geliyor” diyerek asıl büyük fitne ve tehlikenin üzerini örteceklerdir.

Nitekim Kuramer’in başındaki Diyanet İşleri eski Başkanı Ali Bardakoğlu aynı hezeyanlara sahip değil midir?

Bunun için Bardakoğlu’nun yine Kuramer Yayınları’ndan çıkmış olan “İslam Işığında Müslümanlığımızla Yüzleşme” isimli kitabına bakmamız yeterli olacaktır. O, farklı yerlerde şöyle demektedir:

“Kur’ân-ı kerim bir metin değil, hitaptır; hitab-ı ilahidir. Mesela beklentilerimiz Kur’ân-ı kerimin diğer insan ürünü metinlere en kapsamlı bir metin, diğer düşünce manifestolarına ve kanunlarına karşı en ikna edici inanç ve kanunlar kitabı olması yönünde olabilir; ama öyle değildir.” (s.61)

“Kur’ân-ı kerim dinimizin, dinî bilgimizin ana kaynağıdır. Ama onu bir metin gibi göremeyiz. Süreç olarak görmemiz, diyalektik bir hitap olarak görmemiz gerekiyor. Bunu önemsediğim için üzerinde ısrarla durmak istedim.” (s.63)

Peki, Kur’ân-ı kerimi kim metinleştirdi? Buyurun Ali Bardakoğlu’nun akıl almaz hezeyanını görün:

“…İslam’ın üçüncü asrından itibaren hadisle sünnet eş anlamlı kılınmaya, hadisle sünnet aynîleştirilmeye başlandı. Kitap ve sünnet şeklindeki hikmetli kavramlaştırma, Kur’ân ve Hadis şeklindeki kavramlaştırmayla iki metne indirgendi. Sonuçta Kur’ân-ı kerim metinleştirildi. Peygamber efendimizin sünneti metinleştirildi ve karşımıza kategorik ve normatif metinler çıktı.” (s.65)

Görüldüğü üzere Bardakoğlu ile Öztürk’ün fikirleri birbirleri ile tıpatıp aynıdır…

Öztürk’ün, Kuramer’den ve İlahiyat Fakültesinden çıkarılmış olması bir mana ifade etmemektedir. İtikadımıza ve inancımıza vurulan bu ağır tahribat ne yazık ki devam ettirilmektedir…

Bilhassa Diyanet’in artık bu hususa acilen neşter vurması gerekmektedir diye düşünüyorum!

TEFEKKÜR
Esrâr-ı ulûma seni mahrem mi sanırsın
Ey bî-nazar açıldığı yok sana kitâbın
Nâbî

(İlimlerin sırlarına erdiğini mi sanırsın,
Ey basiretsiz, fikir yoksunu, açıldığı yok sana kitabın.)

Bülent Arınç nereye koşuyor?

Posted on 27 Kasım 2020

Politika yani siyaset bir ince sanattır. Siyaseti bilmeyen kimseler idarecilik, yöneticilik yapamazlar. Özellikle de devleti idare edenlerin siyaseti mutlak iyi bilmesi gerekir. Bu bakımdan tarihte en fazla siyasetname türünde eserler kaleme alınmış bilhassa idareciler uyarılmak istenmiştir. Nitekim siyasetnamelerde devletin esas yürütücüsü olan hükümdarların, vezirlerin, defterdar vesair görevlilerin nasıl olması gerektiği en ince detayına kadar açıklanmıştır. Hükümdarlara lazım olan sıfatlar, dinî ve ahlaki görevleri, halkla olan ilişkisi, saltanatı fenaya götüren hâller belirtilmiştir. Bütün bunlardaki maksat devleti güçlü ve müreffeh kılmaktır.

Zira idarecilerin yanlış tarzı ve tavrı devleti yıkıma, milleti ise ölüme götürür. Osmanlıda da siyasetname türünde çok fazla eser kaleme alınmıştır. Belki de bu konuda en cılız dönem Cumhuriyet devri olmuştur. Zira Cumhuriyet döneminde siyaset, ülkeyi iyi yönetmek noktasında değil genelde hasmını mat etme hatta yok etme üzerine kurgulanmıştır.

Bu durum ise zamanla içeride çekişmeyi, boğuşmayı ve bölünmeyi getirmiştir. Dış dünyanın bilhassa egemen güçlerin eli bu politikadan istifade ile hep içimizde olmuştur.

Dolayısıyla bu nevi siyasetten devletimiz büyük zarar görmüştür ve görmektedir.

Bugün bu perişanlığı daha iyi görmekte ve anlamaktayız. Ülkemiz bir taraftan dünyada büyük bir prestij elde etmekte dünya siyasetinde söz sahibi olmakta ise de diğer taraftan içeride yaşanan karışık ortam geleceğimizi belirsiz hâle getirmektedir.

Bu konuda maalesef Bülent Arınç Bey son temsilci olmuştur.

Aslında son beş senelik gelişmelerden ders almamak nasıl bir gaflet nasıl bir değerlendirmektir? Akıl tutuluyor gerçekten.

Zira 2010 yılında itibaren FETÖ belası bu ülkeyi dalga dalga sardı. Sonunda işgal noktasına kadar vardı.

2016’ya kadar Bülent Arınç hep Cumhurbaşkanı’mıza tavır içerisinde idi. Dershaneler meselesi, Gezi olayları vukuunda ve şike davasındaki duruşunu unutmayınız.

15 Temmuz işgal girişiminden sonra “Ben ahmakmışım” cümlesi tarihe kazındı.

O zaman kendisine “Bülent Bey hep ahmaktın” diye yazmıştım. Zira FETÖ’nün evvelce de rahmetli Erbakan hükûmetine karşı düşmanca tavrı, dinî ve devleti yıkım projeleri o kadar açık idi ki görmemek için ancak ahmak olmak gerekliydi.

Peki, bu cümlenin sonrasında ne gelmeliydi? Kendisinden ne beklerdik? Sayın Cumhurbaşkanı’mıza tam destek değil mi?

Ne yazık ki o hep bir fitne unsuru gibi hareket etti. Melih Gökçek’le tartışmaları Cumhurbaşkanı’na mesafeli tutumu, KHK’lılara sahip çıkışı ile her defasında milletin büyük tepkisini çekti. Bu esnada yeni parti kuruluşları sebebiyle Sayın Cumhurbaşkanı’mız kendisini Yüksek İstişare Kuruluna atamış ve yanına almıştı. Oğlunu da son seçimde meclise taşımıştı.

“Vermeyince mabud,

Neylesin Sultan Mahmud”.

Bütün bu vefaya ülkenin yaşadığı badirelere rağmen Arınç’ın vardığı son nokta yaraya tuz biber ekti. Sözleri milletin yüreğini dağladı.

Ayinesi iştir kişinin!

Bülent Arınç’ın bu yürüyüşü ve politik tavrını artık normal bir kişinin gelgitleri olarak görmeyelim. Bu çıkış ortak bir aklın ürünü olarak devam etmektedir.

Bugün gizli fitneci nice TV kanalında “Arınç milletten böyle bir tepkiyi beklemiyordu. Böyle olacağını bilse konuşmazdı” vari güzellemeler yapılmaktadır.

Arınç gibi ne söylediğini bilen, hem hukukçu hem de ülkemizin en iyi hatiplerinden yılların siyasetçisinin şu sözlerini rasgele ifadeler olarak görmek mümkün müdür?

Osman Kavala hakkında açıklamalarda bulunurken: “Ben iddianameyi okudum. Hâlâ tutuklu kalmasına hayret ediyorum. Tahliye edilmesi lazım. Bu iddianameleri okuduğumda çocuk bile yazmaz bunu dedim, cübbeyi bile giyesim gelmişti. Çıkması lazım” derken Demirtaş için de şu ifadeleri kullanmıştı:

“Demirtaş 3-4 yıldır tutuklu. Tutukluluk cezaya dönüşmemeli. Demirtaş ile bizim 1-2 görüşmemiz oldu. Cezaevlerinde isyanlar, açlık grevleri olmuştu. Selahattin Demirtaş’ı tanımak veya onu yargılamak için onun yazdığı ‘Devran’ isminde kitap var. Ne olur onu alıp okuyun. Ben korona süreci içinde bunu okudum. Belki Selahattin Demirtaş hakkındaki kanaatinizi değiştirmeyeceksiniz ama ve Kürtler ve Kürtlerin yaşadığı travmalar üzerinde kafanızda çok şeyler değişecek. Demirtaş’ın da tahliyesi olabilir”.

Arınç, merhum Ziya Paşa’nın şu beytini hiç işitmedi mi acaba?

Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz
Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde

Bir kişi adam öldürdüğünde, ırza namusa musallat olduğunda ve daha nice hatalara düştüğünde hâkim ve savcılar o adamın kitaplarına mı bakıyorlar acaba?

“Güzel kitapları varmış” deyip kendilerini dışarı salıp, onları okumamızı mı tavsiye diyorlar?

Elinde binlerce insanın kanı bulunan, bir milleti tehdit eden, bölücülük faaliyetlerinde bulunan birisini, milletin gözünün içine baka baka aklamaya çalışmak nasıl bir politika ve nasıl bir zihniyettir?

Milletin büyük üzüntüsüne duyarsız kalmayan Sayın Cumhurbaşkanı’mız kendisini en sert bir ifade ile uyarırken bu hareketin “fitnecilik” olduğunu açıkça belirtti. Şöyle ki:

“Son günlerde bizimle asla ilgisi olmayan, kimi bireysel açıklamalar ile reform gündemimize yaptığımız vurgular bahane edilerek yeni bir fitne ateşi yakılmaya çalışıldığını görüyoruz… Velev ki geçmişte birlikte çalışmış olsak bile hiç kimsenin şahsi ifadeleri Cumhurbaşkanı, hükûmetimizle, partimizle ilişkili hâle getirilemez. Bizim nerede durduğumuz, nereye gittiğimiz bellidir. Bizim ne dediğimiz, nerede durduğumuz, nereye gittiğimiz bellidir ve istikametimizde en küçük bir değişiklik yoktur”.

Arınç ise bu yerinde ifadeleri, “rencide oldum” diyerek cevapladı ve YİK üyeliğinden istifa etti.

Peki kendi konuşmalarını önüne alıp bir kez daha okusa ardından kırk yıldır kökü dışarıda terörist grupların gerek Türk gerek Kürtlerden binlerce şehidimizi ve onların yakınlarını gözünün önüne getirse ne düşünürdü acaba? 15 Temmuz şehitlerini ne çabuk unuttu da Kavala’ya üzülür hâle geldi?

Millet rencide olmak bir yana kahroldu. Arınç’ın bu ifadeleri asla milletin hafızasından silinmeyecektir.

Arınç, YİK’ten çıksa dahi bundan sonra da yıkıcı politikasını devam ettirecektir. Şurası muhakkak ki 2010 yılından sonra bazı siyasetçiler kendileri olmaktan çıkmışlar ve sanki bir ortak aklın kurgulaması ile hareket etmektedirler.

Bu ortak akıl Davutoğlu ve Babacan’a parti kurdurmakta Gül’ü bir abi gibi dışarıda, Arınç’ı ise bir fitne unsuru gibi içeride tutmaktadır.

Arınç’ın bu fitneci tavrı Cumhur İttifakı’nı zayıflatmak ve birliği bozmaktan başka hiçbir mana taşımamaktadır. Zira şu anda Türkiye’nin dışta ve içte başarısının en büyük amili bu birliktelik ve ittifaktır.

Sultan II. Abdülhamid Han tamamen yalnız kaldığında sadece onu değil Osmanlıyı yediler.

Sayın Cumhurbaşkanı’mız bu gidişatı iyi görmekte hamlelerini ona göre yapmaktadır. Millete, ailesine, dostlarına ve aklı başında siyasetçilere düşen büyük oyunun kurgularını bilmektir, hilelerini sezebilmektir. Hakkıyla değerlendirip ona göre hareket etmekten geçmektedir. Gün benlik zamanı değil, devlet ve millet birlikteliği vaktidir.

Geleceğimiz bu sağduyulu siyasete ve hareketlere bağlıdır.

TEFEKKÜR
Medâr-ı riyaset siyaset durur
Siyaset olursa riyâset durur

.

Gönülden gelen dua

Posted on 20 Kasım 2020

“Dünya üç gün gibidir. Geçen gün, geçip gitmiştir artık. Geri döndüremezsin. Ondan ümit kesilmiştir. İkinci gün, içinde bulunduğun gündür ki, bu günü ganimet ve fırsat bil. Üçüncüsü ise gelecek olan gün ki, sen ona ulaşır mısın belli değil! Belki de gelecek olan güne kavuşamadan ölürsün!..”

Bu sözlerin sahibi olan Hasan-ı Basrî hazretleri tabiinin en büyüklerindendir. Zahid, muhaddis, fakih ve müfessirdir.

Annesi Hayrâ, Peygamber Efendimizin hanımı Ümmü Seleme’ye hizmette bulunmuştur. Bu arada, Ümmü Seleme’nin Hasan-ı Basri’yi emzirdiği ve ondaki hikmet ve belâgatin bundan dolayı olduğu söylenir. Ayrıca, Ümmü Seleme’nin, kendisini Hazreti Ömer’e götürdüğü ve onun için şöyle dua ettiği de rivâyetler arasındadır:

“Yâ Rabbi, onu dinde fakih kıl ve insanlara sevdir.”

Zühd ve takvâ önderi Hasan-ı Basrî hazretleri, 728 yılında 86 yaşında iken perşembe akşamı vefat etmiş ve cuma günü defnedilmiştir. Halkın cenazesine katılması muhteşem olmuş ve rivayete göre o gün camide ikindi namazı kılınamamıştır.

Hastalığı sırasında sevenleri kendisini ziyarete gelirdi. Onun rahatsız olmaması için oğulları çoğu kez bunları yanına almaz geri çevirirlerdi. O, bu durumu anladığında kendilerine şöyle söylemişti:

“Evladım ziyaretime gelenleri geri çevirmeyin. Az da olsa yanıma girip çıksınlar… Onlar beni gönülden Allah için seven insanlar. Sevgi ve muhabbetleri karşılıksızdır. Bir beklentileri yoktur. Sadece dua ederler… Siz ise mirasımı gözetirsiniz. Sizin sevgi ve muhabbetinizin bir karşılığı vardır…”
***

Bazen Sayın Cumhurbaşkanımızın neden muvaffak olduğunu düşünürken hep bu anekdot ve sözler hatırıma gelir.

Covid-19 başlamadan yurt içi ve yurt dışı gezilerimde onun aldığı dualara şahit olurdum.

O, tüm dünyada gariplerin ve mazlumların yanında oldu.

En son Azerbaycanlı kardeşlerimizin hayır dualarını unutmamak gerek.

Onların otuz yıldır gönüllerini közleyen elem ve keder ateşini söndürdü.

Düşmanları ne yapsa bir şekilde ayaklarına dolanmaktadır. Duanın bereketidir bu. Elimizdeki son model silahlar kadar etkilidir.

Binlerce top ve tüfek, yapamaz aslâ,
Gözyaşının seher vakti yaptığını.
Düşman kaçıran süngüleri çok defa.
Toz gibi yapar, bir müminin duâsı…

Berat Albayrak Bey’in istifası

Öte yandan son günlerde bir şekilde Sayın Cumhurbaşkanımızın düşmanlarına gün doğdu. 15 gündür konuşuyorlar, hükûmeti yıkıyorlar, kabineyi değiştiriyorlar felaket senaryoları yazıyorlar…

Bunun sebebi ise kendisine en yakın isimlerden Berat Albayrak Bey’in istifası oldu.

Burada Berat Bey’in siyasi faaliyetlerine girmeyeceğim. Elbette ki hem Enerji hem de Hazine ve Maliye Bakanlığı döneminde önemli işlere imza attı. Bunlar her zaman yazılıp çizilecektir. Nitekim Enerji Bakanlığında iken Türkiye’nin ilk yerli ve millî sondaj gemisinin hizmete alınması, bir milyon metrekare sondaj hamlesi, ulusal bor stratejisi gibi enerji ve maden alanında dünyaya örnek olacak birçok proje hayata geçirildi.

10 Temmuz 2018’de Hazine ve Maliye Bakanı olduğu gün memleketim Boyabat’ta bulunuyordum. Sekiz on arkadaşla muhabbet ediyorduk. Kabine açıklanıp Berat Bey’in ismi geçtiğinde orada olanlardan bir kişi dahi memnun olmamıştı. Artan tepkiler üzerine:

“Bakınız dedim. Siz bir şirket kursanız kasayı kime emanet edersiniz. Evladınıza mı, çok iyi tanıdığınız bir yakınınıza mı yoksa emin olamadığınız birisine mi verirsiniz?”

Hepsi ne demek istediğimi anlamışlardı.

Geçmişi ve yaşananları bir anda unutuveriyorduk. “Kırk yıllık dostları Sayın Cumhurbaşkanımızın kuyusunu kazmaya çalışırken, dost bildikleri yarı yolda bırakırken böyle bir dönemde Hazine ve Maliye’nin başına en güvenebileceği bir ismi seçmesi gayet normaldir” dedim. “Başarısını ise zaman içerisinde görüp konuşacağız. Nitekim her gelen de mutlak başarılı olacak diye bir şart yok. Fakat bugün güvenilir olmak elbette daha önemli…” diye açıklamıştım.

10 Kasım 2020… Aradan tam iki sene dört ay geçti. Berat Bey’in istifası vuku buldu. Bu istifanın ABD’de seçim sonuçlarının belli olduğu bir güne rastlaması tesadüf müydü? Bence hayır. Muhtemelen bu istifa gerçekleşecekti. Belki de Sayın Cumhurbaşkanımız “B Planı”nı çoktan devreye sokmuş bulunuyordu. Merkez Bankası Başkanı görevden alınmıştı. Birtakım bürokratlar değiştirilmişti.

Akıllı liderler dünya konjonktürünü de her an takip eder ona göre bir satranç ustası gibi adımlarını atarlar. Dolayısıyla Berat Bey’in istifası normal olarak cereyan edecek iken deprem tesiri yaptı. Neden?

İşte bu noktada devlet adamlarımızın alacağı çok dersler var…

Geldiği yeri unutmayan Vezir Ayaz!

Öncelikle Berat Bey sadece bir bakan değildi. Aileden biriydi… Bugüne kadar kendisine saldıranlar hep bu noktadan vurmuşlardı. Onu eleştirirken Sayın Cumhurbaşkanımızı da hep vurgulamış böylece iki yönden başarı sağlamaya yani yıpratmaya çalışmışlardı. Meral Hanım‘ın sık sık alaylı bir tarzda “Damat Bey” vurgulu konuşmalarını hatırlayınız.

İşte bu sebeple Berat Bey’in istifa sürecinde son derece dikkatli davranması gerekirdi. O ise en olmayacak bir tarzı seçti. Açıkçası ben İnstagram hususunu hiç yakıştıramadım. İstifasını Sayın Cumhurbaşkanımıza sunmalı ve beklemeliydi. Belki öz babasının dahi haberi olmamalıydı.

O ise istifasını İnstagrama koydu. Buna karşılık Twitter hesabını ise hack’lenmiş gibi kapattı. Kardeşi de sahip olduğu diğer basın yayın organlarını konuya kör ve sağır etti…

Neticede Halk TV ve yandaşlarına gün doğdu. Gece boyu istedikleri gibi yorum yapıp Sayın Cumhurbaşkanımızı karaladılar.

Berat Bey neden böyle bir şey yaptı? Bunu anlamak mümkün değildi.

Sayın Cumhurbaşkanımıza istifayı geri aldırmak için mi bu yolu seçmişlerdi? Artık böyle bir şey olabilir miydi? Olma ihtimali olsa dahi bu davranışlarıyla kendileri o ihtimali yok etmemişler miydi? Böyle bir durumda geri dönülse Sayın Cumhurbaşkanımızın en küçük bir prestiji kalır mıydı?

Neticede Sayın Cumhurbaşkanımız, çelikten bir irade ile istifayı onadı. Gerçekten de tersi bir hareket kendisini bitirirdi.

İşte bu noktada Berat Bey yanlışıyla baş başa kaldı. Çok daha büyüyecek iken bu fırsatı kaçırdı.

Bunun nedeni maalesef “ben” duygusudur… Bu duyguyu aşabilenler her zaman büyümektedir.

Osmanlı padişahlarının tasavvuf erbabı ile her zaman irtibatlı olmasının en mühim noktası budur. Allah adamları işte o noktayı törpülerler. Zira “ben duygusu” hükmedenlerde daha çok bulunur…

Bu noktada Gazneli Mahmud’un ünlü veziri Ayaz’ın tavrı ve davranışları önemlidir.

O, sarayda bir odayı kendisine ayırmış ve oraya bir baston, kepenek ve çarıklarını koymuştu.

Gazneli Mahmud bir gün şikâyet üzerine o odayı gezdiğinde, bu eşyaları görüp şaşırmıştı.

“Nedir bunlar Ayaz” diye sordu. Ayaz ise;

-Sultanım beni saray hizmetine aldığınızda üzerimde bunlar vardı. Onları atmamıştım. Vezirlik gibi en yüce makama geldiğimde zaman zaman bu odaya girerim ve “Ey Ayaz. Geldiğin yeri unutma. Sen dağda koyun çobanı idin. Cenab-ı Hakk seni böyle bir makama yükseltti. Sakın kibre ve gurura kapılma! Şayet Sultan görevden alırsa gideceğin yer burasıdır” diyerek haddimi aşmamaya, dikkatli olmaya, gurura kapılmamaya çalışıyorum, cevabını verdi.

Ne güzel örnekler.

Bir idareci için ailesi ve yakınları on kat daha önemlidir.

Öyleyse böyle durumlarda hanımından, oğullarına, kızlarına ve damatlarına kadar herkesin Sayın Cumhurbaşkanımıza tam teslimiyetle sahip çıkmaları gerekir. Dünya Müslümanlarının seherlerde gözyaşı ile zikrettiği Sayın Cumhurbaşkanımızı en yakınları anlayamazsa asıl bahtsızlık o zaman olur!..

Hasan-ı Basrî hazretlerinin vefatından önce söylediği sözler bu bakımdan bir kez daha düşünülmelidir…

TEFEKKÜR
Söylemekten söz uzar artar emek
Söyleyenden dinleyen ârif gerek

.

Karabağ zaferi

Posted on 13 Kasım 2020

Azerbaycan, 28 sene sonra Karabağ’da destan yazdı. Tarihî bir zafere imza attı…

Elbette bu zaferden çıkarılacak çok dersler var. Bunları görmek, bilmek ve değerlendirmek gerekir.

Zira mağlubiyetlerden sonra dersler daha çok alınır. Acı vardır, elem vardır üzüntü vardır. Zaferleri ise genelde rehavet takip eder.

Nitekim Azerbaycan, 28 senedir Hocalı katliamının acısı ile yüzleşiyor ve Ermenistan’ın aşağılayıcı tavrını yüreğinde hissediyordu.

Bunun için daha bir teyakkuzda idi.

Ermenistan ise şımarıklığın verdiği bir ruh hâli içerisinde davranışlar sergilemekteydi. Birleşmiş Milletlerin kararlarını hiçe sayıyordu. Muhtemeldir ki Minsk grubu ülkeleri içerisinde yer alan bilhassa Fransız ve ABD’li yetkililerin kapalı kapılar ardında verdiği desteğe güveniyordu.

Paşinyan’ı bilhassa Soros ve Avrupa ziyadesiyle desteklemekteydi. İktidara gelişi dahi onların sayesinde olmuştu. Bunun içindir ki Rusya ile irtibatlarını en aza indirmişti. Gürcistan’da NATO ile ortak tatbikatlara katılması bunun en büyük göstergesi idi.

Rus taraftarı devlet adamlarına (Robert Koçaryan, Haçaturov vb) karşı davranışları Putin’i çileden çıkarmaya yetiyordu. Nitekim savaş sırasında Putin’in kendisini bir telefon konuşmasında dünyaya rezil etmesi boşuna değildi.

Dolayısıyla Ermenistan’ın kendisini Batı’ya aitmiş gibi görmesi daha fazla rehavete sürüklemiş ve kibrini zirveye taşımıştı.

Şimdi aynı durum tersine dönmemelidir. Yani Azerbaycanlı kardeşlerimiz ve idarecileri zafer sarhoşluğuna düşmemelidir.

Hatta ezilmiş bir Ermenistan’ın bunu temizlemek adına bütün oyunların, tertiplerin, hazırlıkların içine gireceğini asla unutmamalıdır.

Burada ezilen sadece Ermeniler değildir. Ezilen Ermenileri açıkça tahrik eden Fransa’dır Macron’dur. Yine ezilen savaş boyunca Macron kadar açık görünmeyen Avrupalı ve ABD’li bir kısım idarecilerdir. Ezilen Ermeni diasporasıdır.

Dolayısıyla bunlar bugünden itibaren yeni hazırlıkların içine girecek nerede hata yaptıklarını sorgulayacak bu mağlubiyeti hangi şartların getirdiğini düşüneceklerdir.

Ecdadımız bunun için, “Su uyur düşman uyumaz” derlerdi. Her zaman agâh ve uyanık durmaya dikkat ederlerdi.

Bu son savaştan çıkarılacak derslere bir göz atacak olursak, öncelik silah sanayiindedir.

Kuvvet ve savaş atları!

Ermenistan’ın silah sanayiindeki tavrı eski askerî zihniyete dayanıyordu. Ordularını özellikle tanklar ve ağır silahlarla güçlendirmeye önem veriyorlardı.

Buna karşılık Azerbaycan ise mobil güçler drone teknolojisi ile modern yaklaşımı benimsemişti.

Dolayısıyla bugün Azerbaycan’ın attığı adımların ne kadar yerinde olduğu bir kez daha görüldü. Bir anlamda Karabağ zaferi, savaş teknolojisinde eski anlayışları da çöpe atmıştır. Denizde yüzen, karada yürüyen araçlar ne kadar cesametli olsa da devrini bitirmiştir. İHA ve SİHA gibi savaş aletleri yeni bir devrin kapısını aralamıştır.

Bu konuda Türkiye’nin attığı dev adımlar ve Azerbaycan’da kardeşlerine sağladığı faydalar büyük zaferin mimarı olmuştur.

Nitekim tarihte de bu nevi örnekleri bilmekteyiz.

Yavuz Sultan Selim Han Mısır’a aldıktan sonra son hükümdarı Tomanbay’ı esir etmişti. Bu dönemde Tomanbay ile uzun sohbetleri de olmuştu. Bunlardan birinde Tomanbay, Selim Han’ı; Osmanlıların Memluklu ordusunu kahramanlığı ile değil top ve tüfek gibi ateşli silahlarla yenmekle itham etmişti.

Selim Han ise büyük bir devletin başında olmak hasebiyle kendisinin bu silahlardan neden edinmediğini sormuş ve Enfal suresi 60. Âyet-i kerimesini okumuştu.

Cenâb-ı Hak mealen şöyle buyurmaktaydı.

“Düşmanlara karşı gücünüzün yettiği kadar kuvvet ve savaş atları hazırlayın ki, onunla Allah’ın düşmanlarını, sizin düşmanlarınızı ve onların ötesinde sizin bilemeyip de ancak Allah’ın bildiği diğer düşmanları korkutup yıldırasınız. Allah yolunda her ne harcarsanız, onun karşılığı size eksiksiz ödenir, size asla haksızlık yapılmaz.”

Bu âyet-i kerime zamanla halk arasında, “düşmanın silahı ile silahlanınız” vecizesini yerleştirmiştir. Çalışmadan, ter akıtmadan, düşmanın kullandığı silahlardan edinmeden hatta daha güçlüsünü yapmadan Cenâb-ı Hak’tan yardım beklemek münafıklık alametidir.

Bunlar yerine getirildiği anda Cenâb-ı Hak vaadini yerine getirir düşmanın kalbine büyük korkuyu yerleştirir ve 28 yıldır susmuş bulunan ezan sesleri Karabağ’da yeniden duyulur…

Başarının ikinci büyük sebebi ise birlik ve beraberliktir.

Ermenistan kurulduğu andan beri yenilmez olarak görülüyordu. Devamlı olarak lehine gelişmeler yaşanmıştı. Nitekim bu rahatlıkla Fransa’nın tahriki üzerine haksız ve hukuksuz olarak bir kez daha Azerbaycan’a saldırmıştı.

Oysa bu defa eski Türkiye yoktu. Sayın Cumhurbaşkanımız bu haksızlık karşısında Birleşmiş Milletlerin ve Avrupa’nın ve Minsk grubunun sessiz durduğunu görünce, “Kendi göbeğimizi kendimiz keseriz” diyerek sonuna kadar kardeş Azerbaycan’ın yanında olduğunu dünyaya duyurdu.

“İki devlet tek millet” olmanın gereğini tam anlamıyla yerine getireceklerini bildirdi.

Kardeş Azerbaycan’a moral, maneviyat ve askerî gücü, kuvveti verdi.

Bir hadis-i şerif meali şöyledir:

“Birlik ve beraberlikte rahmet var, ayrılıkta ise azab-ı ilahi vardır” (Beyheki)

İşte bu birliktelik ve muhabbet tarihî zaferin kapısını aralayan çok önemli ikinci husus olmuştur.

Türkiye’nin büyük prestiji!

Bugün bazılarının Rusya’nın savaşın son seyrinde oynadığı role bakarak bu tarihî zaferi küçümsediği görülmektedir. Bunlar yirmi sekiz yıldır işgal edilen toprakları ve akıtılan gözyaşlarını unutmuş hâldedirler. Türkiye Azerbaycan’ı desteklemeye başladığında, “Efendim düşmanlarımızı artırıyoruz”, “Rusya bu noktada boş durmaz”, “Avrupa ve Amerika Ermenileri asla yedirmez” şeklinde TV’lerde günlerce yapılan yaygaraları sanki duymadılar. Şimdi elde edilen kazanımları az buluyorlar.

Bu İttihatçı tavırları tarihte biz çok gördük. Tarihten bî-haber cahiller koskoca bir imparatorluğu toprağa gömdüler. Sonra da kahraman edasıyla meydanlarda gezdiler.

Neticede Azerbaycan işgal altındaki topraklarını bir bir ezici zaferlerle kurtarmıştır. Ermenilerin o kibirli burnunu kırmıştır.

Rusya’nın barış gücü bulundurması elbette onlar için önemlidir. Fakat şu anda böyle bir girişime karşı durmak yerinde bir siyaset değildir. Azerbaycan bundan sonra diplomasi adımlarını yine hak ve hukuku çerçevesinde dikkatli bir tarzda atmaya devam edecektir. Zira hukukta haklı durumda bulunmak dünya siyaseti açısından fevkalade önemlidir.

Bu arada sayın Cumhurbaşkanımızın Türkiye’yi dünya siyasetinde ulaştırmış olduğu muazzam konumun artık farkına varmalıdır.

Çünkü bu zaferle birlikte Türkiye’nin itibarı dünya Müslümanları ve Türk Cumhuriyetlerinde zirve yapmıştır. Artık birlikteliğin önemi daha iyi kavranacaktır. Türkiye’ye olan güven duygusu katbekat artacaktır.

Bu noktada şunu da hatırlayalım. Savaş başladığında ve Türkiye taraf olduğunda sızlanan korkan ve endişe duyanların başında Ali Babacan geliyordu. “Karabağ meselesini Minsk üyeleri çözmeli” diyordu.

İşte yıllardır bu zihniyet, kardeşlerimizin gözyaşlarını dindirmemişti.

Fransa, ABD ve Rusya ve diğer Avrupa ülkelerine duyulan minnet artık kalkmalıdır. Bu siyasetçiler yeni Türkiye’nin konumunu, duruşunu ve gücünü hâlâ anlayamamaktadır.

Teslimiyetçi politikalarla Suriye, Irak ve Libya gibi perişanlık yahut da Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan ve Mısır gibi zelil hâle düşmekten başka bir noktaya varamazsınız.

Dolayısıyla bu tarihî zafer çok önemlidir. Bundan sonra atılacak adımlar ise daha çok önemlidir.

Bu büyük zafer Azerbaycanlı kardeşlerimizin acısını unutturmuştur. Yirmi sekiz yıllık acı dram son bulmuştur.

Cenâb-ı Hak, iki devletteki bir milletimizin bu sevincini daim eylesin.

TEFEKKÜR
Bu mesel ile bulur cümle düvel fevz ü felâh
Hâzır ol cenge eğer ister isen sulh ü salâh
Abdülhak Mollâ

(Bu ilkeyle ulaşır devletler esenlik ve kurtuluşa,
Eğer istiyorsan barış ve güvenlik, hazır ol savaşa)

Bir sergi ve Osman Hamdi!…

Posted on 6 Kasım 2020

Osmanlıların son dönemlerinde Avrupa’ya sık sık öğrenci gönderildiğini biliyoruz. Nedendir bu uygulama? Avrupa’nın tekniğini, ilimdeki gelişmesini, yeniliklerini Türkiye’ye taşımaktır. Bunlardan istifade etmektir…

Elbette bu gidenler çok şey öğrenerek yurda dönmüşlerdir. Belki faydalı hizmetleri olanlar da çoktur.

Fakat ülkemiz için nice felaketlere yol açacak bazı illetleri de beraberinde taşımışlardır!.. Bunlardan bir tanesi padişahlarına olan hürmetsizlik, düşmanlık ve ihanet boyutuna varan davranışlarda bulunmaktır…

İkincisi ise inançsızlıktır…

Tanzimat devrinin getirdiği siyasi uygulamalar bu hastalıkların gelişmesine büyük tesir etmiştir.

Cumhuriyet döneminde padişahlar hep gerici ve yobazlığın sebebi olarak gösterilip nefretle anılmaya çalışılırken bu tip simalar alabildiğince yüceltilmiştir.

Bunlardan biri de Osman Hamdi’dir.

Fransa’da İslam düşmanlığının körüklendiği, Peygamber Efendimize hakaretlerin arttığı bir dönemde, onun baş tacı edilerek eserlerinin sergilenmesi gerçekten büyük talihsizlik olmuştur. Osman Hamdi kimdir?

1842’de İstanbul’da doğan Osman Hamdi, ilkokula Beşiktaş’ta başladı ve 1856’da Mekteb-i Maârif-i Adliyye’ye kaydoldu. 1857’de hukuk tahsili için Paris’e gönderildi. Burada bir yandan hukuk öğrenimine devam ederken bir yandan da Paris Güzel Sanatlar Yüksek Okulu’nda resim dersleri aldı ve arkeolojiyle ilgilendi. Burada hocaları kendisini bilhassa sanata ve özellikle resme karşı yönlendirdiler. Artık hukuk, hayatından çıkmıştı. Zamanının ünlü ressamları olan Jean-Leon Gerome ve Boulanger’in atölyelerinde çalıştı.

Batı tarzında aldığı eğitim ona bambaşka bir perspektif katmıştı. Değişim sadece meslekte yaşanmamıştı. O, inanç ve fikirleri ile de devşirilmişti artık!..

Bundan böyle hayatı Müslüman Türk halkının Batı tarzı bir ahlak ve medeniyeti benimsemesi için mücadele etmekle geçecekti.

Avrupa’dan dönüşünde devlette önemli vazifelerde bulundu. Ressam, arkeolog, müzeci ve yazar kimliklerinin yanında bürokraside diplomatlık ve yöneticilik yaptı. Fakat onun asıl tanınması yaptığı tabloları ile oldu. Bir anlamda şahsiyet yapısını gösteren de bu tablolardı.

Zira Osman Hamdi, tablolarında Osmanlı toplumunun çağdaşlaşmaya ve yeniliklere kapalı olduğunu metaforlarla anlatmaktaydı. Değişimin nasıl olması gerektiğini yine bu tablolar vasıtasıyla vermeye çalışmıştı…

Herkesçe malumdur ki sanat sadece dekorasyon ürünü değildir. Bir dışavurum, bir iletişim biçimidir. Kimisi şiir, kimisi karikatür ve kimisi de roman, hikâye ve piyesleri ile ideolojisini yansıtmaktadır. İşte Osman Hamdi de doğrudan söylemediği şeyleri resimleri aracılığıyla dile getirmiştir. Bu noktada onun bazı tabloları oldukça tartışmaya konu olmuştur.

2014 yılı Temmuz ayında Meclis’te hararetli bir tartışma yaşanmıştı. Gebze Teknik Üniversitesi adıyla yeni üniversite kurulmasını öngören tasarının görüşmeleri sırasında CHP, üniversitede Osman Hamdi Bey adıyla Güzel Sanatlar Fakültesi oluşturulmasını önermişti. Fakat AK Partili vekiller, Osman Hamdi’nin, başı açık bir kadını cami mihrabında gösteren “Mihrap” adlı tablosunun Müslümanları rahatsız ettiğini savunarak öneriye şiddetle karşı çıkmışlardı.

Altı sene sonra ne değişti ki İletişim Başkanlığı yetkilileri Osman Hamdi’yi, “Çağdaş Türk resim sanatının ve müzeciliğinin öncüsü” diyerek övmekte, eserlerini de “Millî, tarihî, kültürel ve bilimsel zenginliklerimiz” diyerek sergilemektedirler.

Buyurun biri sergilenen diğeri ise gösterim dışı edilen iki tablosundan Osman Hamdi’yi tanıyalım…

Müslümana ve İslam’a büyük hakaret!

Birincisi, Osman Hamdi’nin en bilinen eseri olup “Kaplumbağa terbiyecisi” adıyla dünyaca meşhurdur. Resmin mekânı Bursa’da Yeşil Cami’nin üst katındaki bir pencere önüdür. Pencerenin gerisinde ellerini arkasına kavuşturmuş bir derviş durmaktadır. Elinde ney tutan dervişin sırtında ise bir nakkare asılıdır. Etrafında ise kaplumbağalar dolaşmaktadır.

Bu tablodaki derviş, Osman Hamdi’nin kendisidir. Etrafındaki yavaşlığı ile malum kaplumbağalar ise değişime ve ilerlemeye kapalı Müslüman halktır!.. Derviş rolündeki Osman Hamdi, yüzündeki sabır ifadesi ve elinde tuttuğu ney vasıtasıyla değişimi sağlayacak yolu göstermektedir. Sabır, sanat ve musiki ile Türk halkını, sonunda arzu ettiği noktaya getirebileceğinin sinyallerini vermektedir.

Bazı sanat tarihçileri terbiyesi zor olan kaplumbağaların nefsi temsil ettiğini vurgulamışlar ve nefsin terbiyesinin ancak neyle yapılabileceği mesajının verildiğini ifade etmişlerdir. Bu durumda ise camide nefis terbiyesinde en önemli unsur olan namaz ve zikrin yerini müzikal aletler almaktadır ki ayrı bir fecaattir!..

Osman Hamdi’nin “Mihrap” veya “Tekvin” adlı ikinci eseri ise, Müslüman halkı nereye alıp götürmek ve nasıl bir terbiyeye tabi tutmak istediğini gayet açık bir biçimde göstermektedir. Onun için de halkımız Osman Hamdi sergisine karşı büyük bir infial duymuştur. Zaten bu tablo hiçbir zaman da sergilenememiştir.

Osman Hamdi bu resimde, duvarında çinili mihrap olan bir bina içini göstermektedir. Başı açık hamile bir kadın Kur’ân-ı kerim yazısı ile çevrelenmiş olan mihraba arkasını dönmüş olarak, büyük bir rahle üzerinde dimdik oturur vaziyettedir. Ayaklarının çevresinde kitaplar ve sahifeler vardır. Resmin hemen önünde buhurdanlık, mihrabın yanında ise dev bir mum yer almaktadır.

Resimdeki kadının, ressamın eşi Naile Hanım’ın gençlik hâli olduğu söylenmektedir. Buna karşılık ressamın, evinde çalışan Ermeni kızını model seçtiğini belirtenler de olmuştur…

Kadının ayakları altındaki kitapların Kur’ân-ı kerim ile Zerdüştlüğün kutsal kitabı Zend-Avesta ve Budizm’in kitabı Sakiya-Muni olduğu açıkça görülmektedir. İncil ve Tevrat ise yoktur. Böylece Osman Hamdi, Doğu’nun kutsal dinlerini kadının ayakları altında resmetmiştir. Ona göre din olarak Hıristiyanlık veya Yahudilik vardır. Doğu’nun hiçbir temsil kabiliyeti kalmamıştır. Doğulu eğitilmeye muhtaçtır…

Diğer taraftan tabloya “Mihrap” ismini Osman Hamdi üzerinde araştırmalar yapan sanat tarihçisi Mustafa Cezar vermiştir. Tablonun orijinal adının “Tekvin” yani yaratılış olduğunu yazanlar çoktur…

Bunlara göre resimdeki kadın hamiledir. Osman Hamdi, bu kadını Müslümanların Cenâb-ı Hakk’a yöneldikleri mihrap önünde ve Kur’ân-ı kerimi koydukları rahle üzerine oturtarak onu bambaşka bir noktada konumlandırmıştır. Bir bakıma “gerçek yaratıcının kadın olduğu” mesajını vermek istemiştir!.. Bazı sanat tarihçileri ise bu tabloyu, dinin, kadının özgürlüğünü engellediği ve tablonun buna bir başkaldırış anlamı taşıdığı, şeklinde yorumlamışlardır. Nitekim tablodaki kadın, bulunduğu mekân, oturduğu rahle ve hâkim duruşu ile kendisine tapınılmasını ister edadadır…

Her hâlükârda Osman Hamdi’nin net bir şekilde İslam düşmanlığı mesajını verdiği ve bunu sanatıyla icra ettiği anlaşılmaktadır…

O mekân mihrap değil ocakbaşı, kadının hamilelikle ilgisi yok, kitapların Kur’ân-ı kerim olduğu açıkça görülmüyor, gibi bazı yaklaşımlar ise mevzuya şaşı bakmaktan öte geçmemektedir. Zira konunun uzmanı hiçbir sanat tarihçisi böyle sakil bir yorumda bulunmamıştır.

“Osmanlının son döneminde bir Charlie Hebdo” denilebilecek kadar İslam düşmanı olan ve Müslümanları İslam’dan çıkarmakla terbiye etmeye azmetmiş bulunan Osman Hamdi’nin, bugün övücü ifadelerle bir sergi ile yüceltilmesi gerçekten üzücüdür.

“Kaplumbağa terbiyecisi” tablosunu asanların ve yüceltenlerin ise neyi yücelttiklerini bir kez daha düşünmelerinde fayda vardır.

TEFEKKÜR
Kec-nihâdân rast-ı tab’ân ile etmez imtizaç
İttihâdı olmaz anınçün kemânın tîr ile

(Mayası bozuk olanlar doğrularla uzlaşamaz,
Onun için yay ile ok birlikte olamaz.)

Mevlid-i şerif vakıfları

Posted on 30 Ekim 2020

Âlemlerin en hayırlısı ve üstün bir ahlak üzerine yaratılmış olan Muhammed aleyhisselam, hem Allah’ın habibi, sevgili kulu, hem de ümmeti tarafından en sevilendir. Peygamber’e duyulan sevgi, sahâbiden günümüze kadar birçok vesileyle dile getirilmiştir.

Eshâb-ı kirâm efendilerimizin Resûlullah’a muhabbetleri, sevgileri, saygıları ve bağlılıkları hiçbir şeyle ölçülemezdi. O’nu canlarından, mallarından ve akrabalarından daha çok severlerdi.

Sahabiler, Oʼna hitap ederken hep; “Fidâke ebî ve ümmî Yâ Resûlallâh!” (Anam babam, canım, her şeyim sana feda olsun yâ Resûlâllah!) diyerek muhabbet ve bağlılıklarını izhar ederlerdi. Efendimizin bir arzusunu yerine getirebilmeyi canlarına minnet bilir, bu şerefe nail olabilmek için Oʼnun emirlerini büyük bir aşk ve iştiyakla beklerlerdi…

Türklerde İslam dairesine girdikleri andan itibaren Resûlullah Efendimizin sevdası ve aşkı hep zirvede olmuştur. O’na uymayı O’nu anmayı saadetin en büyük sermayesi olarak görmüşlerdir. Tarihimiz bunun misalleri ile doludur.

O’nu anmak, hatırlamak adına en çarpıcı misallerden biri Mevlid-i şerif vakıflarıdır.

Osmanlı insanının Kur’ân-ı kerîm ve hadis eserlerinden sonra belki en fazla rağbet ettiği ve okuduğu, mevlid kitapları olmuştur. Mevlid okumaya verilen önem, hiç şüphesiz halkın, Şanlı Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma duyduğu derin muhabbetten kaynaklanmıştır. Hatta vefatlarından sonra dahi duaya ve şefaate mazhar olabilmek için mevlid vakıfları kurmuşlardır.

Genel bir külliye vakıfnamesinde kandil günlerinde mevlid okunması şart kılındığı gibi, özel mevlid vakıfnameleri de tanzim edilmiştir.

Osmanlıdaki mevlid cemiyetlerinin tamamında halka yemek ikram edilmesi bir gelenek hâlini almıştır. Osmanlı toplumunda mevlid sonrası halka yemek ikram edilmesi geleneği, günümüzde de devam etmektedir.

Bu sayede mevlid faaliyetleri ile her yıl belli aralıklarla insanlar bir araya getirilmekte, toplu ibadet ve dualar yapılmakta, hep birlikte ikram edilen yemekler yenilmekte, bu vesilelerle birbirlerine dargın olanlar barıştırılmakta ve böylece mahalle halkı arasında dostluklar pekişmektedir. Bu durum hiç şüphesiz toplumsal barış ve huzurun tesis edilmesinde önemli bir etken olmuştur.

Gazneli Mahmud’un örnek tavrı

Gazneli Devleti’nin büyük hükümdarı Sultan Mahmud’un, Peygamber Efendimize çok derin bir muhabbeti vardı. Onun “Muhammed” isminde çok sevdiği bir hizmetçisi vardı. Ona dâimâ ismiyle hitap ederdi. Günün birinde bu hizmetçisini kendi ismiyle değil de “Ey Abdullah’ın oğlu” diye çağırdı. Sultan Mahmud’un bu tavrı karşısında hizmetçi çok üzüldü ve kalbi kırıldı. “Sultanım bana hep ismimle hitap ederdiniz. Bir kusur mu işledim ki bugün ‘Ey Abdullah’ın oğlu’ dediniz?” diye sordu.

Gazneli Mahmud şöyle cevap verdi:

“Evlâdım! Her gün sana isminle hitap ediyordum. Zira abdestli bulunuyordum. Şu anda ise abdestim yok. Bu sebeple ismini abdestsiz söylemekten hayâ ediyorum. Onun için sana öyle hitap ettim.”

Gazneli Mahmud’un en büyük arzusu Peygamber Efendimizin yolunu yaymaktı. Hindistan seferlerine çıkarken de gaza aşkıyla ve Muhammed aleyhisselâmın adını, duyulmadığı yerlere götürmek niyetinde bulunmuştu. Fethettiği yerlerde ilk iş olarak İslam’ın şiarını hâkim kılardı.

Hindistan’ın her yerinde camiler ve medreseler yapılmış, Kur’ân-ı kerîm okutulmuş, ezan sesleri duyulmuş, Müslüman beldesi hâline gelmeye başlamıştı.

Gazneli Mahmud, muttakî, muvahhit ve din işlerine sımsıkı sarılan bir hükümdardı. O, Kur’ân ve Sünnet’e bağlı olup, Kur’ân-ı kerîmin tilavetini ihmal etmemiş, genellikle namazlarını cemaatle kılmıştır. Nitekim kolayca Gazne Camii’ne gidip gelebilmek için Fîrûzî Köşkü ile cami arasında gizli bir yol yaptırmıştır. Gazneli Mahmud, gönlünde hep hac arzusunu ve Muhammed aleyhisselâmın sevgisini taşımış, Horasan’dan Mekke’ye O’nun ziyaretine giden hac kafilelerinin yol güvenliğini sağlamıştır.

Dönemin kaynaklarında Gazneli Mahmud’un Resûlullah Efendimizi sık sık rüyasında gördüğü, her türlü müşkülünü ona arz ettiği veya onun ikram ve iltifatına mazhar olduğu rivayet edilir.

Ahmed Yesevi’deki Hazreti Peygamber sevgisi

Bugünkü gençliğimizin mutlaka en iyi tanıması ve anlaması gereken tarihî şahsiyetlerimizden biri de Hoca Ahmed Yesevi’dir (v.1166). Hikmetlerle dolu Divan’ı başucu eseri olmalıdır.

Bu büyük mutasavvıf, Orta Asya’da Türklerin bâtıl düşüncelerden ve bozuk inanışlardan korunarak Ehl-i sünnet itikadına bağlı bir İslam yaşayışını benimsemelerinde en tesirli şahıstır. Silsile-i aliyyenin büyüklerinden Yusuf-ı Hemedani’den aldığı feyiz ve bereketi, neredeyse bütün Orta Asya Türk Milleti’nin kalbine sağlam bir akide olarak yerleştirmiştir. Onun halifelerinin diliyle ve gönlüyle bu sağlam itikat ve yaşayış, Anadolu’ya kadar gelmiştir.

Hoca Ahmet Yesevi’deki Hazreti Peygamber sevgisi, o kadar ileri bir seviyededir ki, ne kendisinden önce ne de kendisinden sonra gelen insanların yapmadıkları bir fiile imza atmıştır. O, altmış üç yaşına geldiği zaman, Peygamber Efendimizin bu yaşta vefat ettiğini düşünmüş ve o yaştan sonra yeryüzünde gezmeye ar etmiştir, utanmıştır. Bir çilehane kazdırıp, geri kalan ömrünü burada geçirmiştir.

İşte, Ahmed Yesevi’nin bu muazzam örnek alan Türk milleti, 63 yaşını geçtiğinde artık yaşını belirtmeyip “haddi aştık” ifadesini kullanmıştır. Böylece Sevgili Peygamberimizden çok yaşamayı fazlalık ve edebe mugayir olarak görmüşlerdir.

Ahmed Yesevi Ehl-i sünnet akidesine ve Hanefi mezhebine bağlıdır. Hazreti Peygamber’e sonsuz hürmet ve muhabbeti vardır O, insanları her fırsatta, Hazreti Peygamber’e itaate ve sünnetine uymaya çağırmıştır. Hakiki ümmetin Resûl’e uyanlar olduğunu belirtmiştir.

Hakk teâlâ sözüne, Resûlün sünnetine
İnanmayan ümmete, ümmet demez Muhammed

Müşküldür asi bende, ümmet demese orda
Rüsva olur mahşerde, ümmet demez Muhammed

Doğru giden kuluna, Hakk’ın uyan yoluna
Rast yürüyen kuluna ümmetim der Muhammed

Ahmed Yesevi, Hakk’ın rızasını her şeyin üstünde görmüştür. O’nun rızasını kazanmanın yolunun da Peygambere itaat olduğunu vurgulamıştır. Bunun göstergesinin ise O’nun sünnetine uymak ve O’nun ahlakı ile ahlaklanmaktan geçtiğini belirtmiştir.

Peygamber Efendimizi metheden şu hikmeti pek hoştur:

On sekiz bin âleme server olan Muhammed;
Otuz üç bin eshâba rehber olan Muhammed.

Çıplaklık ve açlığa kanaatlı Muhammed;
Asi, câni ümmete şefaatli Muhammed.

Gece yatıp uyumaz tilâvetli Muhammed;
Garip ile yetime mürüvvetli Muhammed.

Yoldan azan şaşkına hidayetli Muhammed;
Muhtaç düşen herkese, kifayetli Muhammed.

Ebû Cehl, Ebu Leheb’e siyasetli Muhammed;
Melâmetin sabunu, selâmetli Muhammed.

Namaz, oruc kılıcı; ibadetli Muhammeḑ;
Daim tesbih diyici; riyazetli Muhammed

Duaları müstecap, icabetli Muhammed
Kötülüğe iyilik kerametli Muhammed

Beş vakit namazında imametli Muhammed
Miraç aşıp varanda şehadetli Muhammed

Arş ve kürsi pazarı inayetli Muhammed
Sekiz cennet sahibi velayetli Muhammed

Mevlid-i Nebi Haftamız mübarek olsun. Cenab-ı Hak, bizleri her dem O’nun aşkıyla hemdem eylesin.

TEFEKKÜR
Mülk-i dünya padişahı ahiret sultanısın
On sekiz bin âlemin bir şâh-ı alişânısın.

Kıbrıs’ta sevinç ve acı gerçekler!

Posted on 23 Ekim 2020

Kıbrıs şu anda iki yapılı hâlini devam ettirmektedir. Bir tarafta Kuzey Kıbrıs Türkiye Cumhuriyeti diğer tarafta ise Güney Kıbrıs Rum Yönetimi…

Çok değil yarım asır öncesine gidelim. Rumlar Yunanlıların da destek ve teşvikleriyle adadaki Türkleri sistemli bir katliama tabi tutuyor, evlerini yurtlarını yakıyor, kadınların kızların namusunu kirletiyordu. Adada tecavüz ve zulümlerle neredeyse bir soykırım vahşeti yaşanıyordu. Rumlar bir taraftan da adayı Yunanistan’a bağlamak için yoğun bir çaba harcıyordu. Ancak 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı ile bu insanlık dramı son bulacak ve adadaki Türkler derin bir nefes alacaktır.

O günlerde elli sene sonrası için şöyle bir öngörüde bulunsaydınız kim ne derdi acaba?

Önce Türk tarafı için düşünelim:

“Elli sene sonra Kıbrıs’ta seçimler yapılacak. Bir partinin Cumhurbaşkanı adayı programını açıklarken Rumları sevindiren, heyecanlandıran, ümitlendiren adımlar atacaktır. Kıbrıs’ta iki ayrı devletin gerçekçi olmadığını savunarak federal bir çözümün tarafında olacaktır. Gelecekte KKTC’nin tanınmışlığının sağlanmasının mümkün olamayacağının vurgulamak suretiyle, mümkün olmayanın peşinde koşmak statükoyu daha da perçinlemektir. Ya akıl yolunda ve makul olanda buluşup federal bir ortaklıkta uzlaşacağız, ya da bölünmüşlük daha da pekişecektir, Kıbrıs Türk tarafının bağımlılık ilişkisi daha da artacaktır. Biz ne Güney’in azınlığı, ne de Türkiye’ye sürekli bağımlı bir alt yönetim olmak istiyoruz, diyecektir…”

50 yıl önce böyle bir yorumda bulunsak Kıbrıs Türkü bizi ne yapardı bilemiyorum. Fakat şu son seçimde Türkiye ile birlikteliği bağımlılık olarak gören ve bu bağımlılıktan sıyrılabilmek, Batı’yı memnun edebilmek için yerine göre nice tavizleri vermeye hazır bir Cumhurbaşkanını gördük. Bu kişi Mustafa Akıncı idi… Evet neticede onun fikridir, fazla bir sözüm olamaz. Fakat şunu unutmayalım ki bu fikrin ve düşüncenin sahibi %48,5 oy aldı!..

Şimdi de Güney Kıbrıs Rum Yönetimi için bir senaryo hazırlayalım. Ancak elli sene önceye gitmeyelim. Bugün için adaylardan biri çıksa ve dese ki:

“Bu Batı bizi hep oyalıyor. Yunanlılar haklarımıza sahip çıkmıyor. Diğer tarafta ise adil ve hakkaniyetli bir Türk devleti var. Sözüne sadık ve kimseye zulüm istemiyor. Ben Türkiye ile iyi ilişkilerin yolunu açacağım. Masaya oturacağım. Belki Maraş bölgesini iki toplumun ortak istifadesine sunmaya çalışacağım. Biz Osmanlılar zamanında aynı adada birbirimizin hak ve hukukuna saygılı olarak asırlarca bir arada yaşadık. Aynı anlayışı ve uygulamayı Maraş bölgesinde de neden denemeyelim…”

Bu ifadeyi GKRY tarafından bir aday söylese ne olurdu acaba? Yüzde kaç oy alırdı. Nasıl bir lince maruz kalırdı?

Aslında düşünüldüğü zaman Türklere karşı bir insanlık dramı yaşatmış zulmetmiş bir taraf için bu sözlerin söylenmesini ve kabul görmesini bekleyebiliriz. Fakat zulme uğramış, yok edilmeye çalışılmış bir Türk tarafı için düşünüldüğünde insan deli misiniz siz derdi!

İşte bu noktada Türk idarecilerinin ve karar vericilerinin durup ciddi tahliller yapması gerekmektedir.

Ersin Tatar’ın zaferi ile coşkuya kapılıp gerçekleri göz ardı etmeyiniz… Yarın karşılaşabileceğimiz acı gerçekleri yine sümen altı yapmayınız. Elli sene zarfında biz Kıbrıs’ta eğitim ve kültür alanında neler yapmışız deyiniz. Bir nesli celladına âşık hâle getirebilmek nasıl bir eğitim ve nasıl bir davranışın ürünüdür diye tefekkür ediniz.

Gerçekten de bir şeyleri eksik yaptığımız kesin. Bunları görelim. Devletlerin hayatında dört yıl an gibidir. Tekrar aynı zihniyetle devam edilirse korkarım Kıbrıs için her şey bitmiş olacaktır.

Elbette siyaset noktasında hatalar varsa bu giderilmeye çalışılacaktır. Fakat benim dikkat çektiğim nokta kültür konusudur.

Ey Türk, kimliğini unutma!

Rahmetli Mustafa Kıbrıslı Bey vardı. 1974 yılı öncesinde Kıbrıs Mukavemet Gücü içerisinde Rum çeteleri ile çarpışmıştı. Savaştan sonra Türkiye’ye yerleşmişlerdi. Kendisiyle uzun süreli bir dostluğumuz olmuştu.

Tarihe çok meraklıydı. Bütün Türk lehçelerini bilirdi. Müthiş bir vatanseverdi. Dedelerinden dinlediklerini ve küçüklüğünden itibaren kendi yaşadıklarını dün gibi anlatırdı. Kıbrıs konusunda anlattıkları bugünkü yaşananlara tercüman olur gibiydi.

İngilizler, Lozan’dan sonra Türk kurumlarına yaptıkları müdahalelerle dengeleri önemli ölçüde bozmuşlardı. Türkleri bilhassa ekonomik, dinî ve siyasi alanda zayıflatabilmek için büyük gayret sarf etmişlerdi. Ekonomi ve siyasi alanda başarılı oldular ise de dinî saha da aynı başarıyı gösteremediler. Zira Kıbrıs Türk halkında dinî hayat çok canlı idi.

Çocukların sünnet ve okul törenleri bunun en belirgin göstergesiydi. Cuma günü başlayan sünnet töreninde, çocuk halkla birlikte camiye ve okula götürülür, okuldan da arkadaşlarıyla birlikte ilahiler okuyarak eve gelirdi.

Okula gidecek çocuk ise ilk gün güzelce giydirilerek hazırlanır, bu esnada tören için önceden davet edilen misafirler en güzel şekilde ağırlanırdı. Bu ağırlama sırasında Kur’ân-ı kerim ve Mevlid-i şerif okutulur, sevgili Peygamber Efendimizin ruhuna bağışlanırdı. Sonra çocuk “Âmin Alayı” denilen bir grupla birlikte, tekbir ve salevat ile okula kadar götürülürdü. Okulda kıbleye karşı konulmuş bir rahlenin önünde, öğretmen çocuğa harfleri bir defa tekrarlatırdı. Ardından hep birlikte dua edilip, “âmin” denilir ve çocuğun ailesi tarafından getirilen lokumlar hep birlikte yenirdi. Görüldüğü gibi tamamıyla dinî duyarlılıklar doğrultusunda yapılan törenlerdi. Çocuğun hayatında unutulmaz izler bırakırdı…

Kıbrıs’ta İngiliz idaresi zamanlarında dahi “kandil günleri”nin halk yaşantısında çok önemli bir yeri vardı. Dinî bayramlar gibi coşkuyla kutlanırdı. Yine halk arasında mevlit okutmak dinin en önemli gereklerinden birisi olarak anlaşılmaktaydı.

Şiirde ve halk arasında yaygın olan mânilerde de İslam’ın tesiri açıkça görülmekteydi. Anlattıkları hususlar gerçekten de Osmanlı toplumunda ve Anadolu’da aynen yaşayan özelliklerdi…

Zaten bütün bunlar Kıbrıs’a Anadolu’dan gitmemiş miydi? Kıbrıs adasını vatan tutanlar 1571 senesinden sonra Anadolu’dan gönderilen Türklerdi. Bu yerlerin başında Aksaray, Beyşehir, Seydişehir, Develihisar, Ürgüp, Koçhisar, Niğde, Bor, Ilgın, İshaklı, Akşehir, Akdağ ve Bozokbaşı çekiyordu.

Nakledileceklerin belli bir meslek sahibi olmaları ve mesleği ile ilgili âlet ve edevatının bulunması, kendi rızalarıyla gitmeleri, kanuna aykırı fiillerinin olmaması ve ahlakî bakımdan güvenilir olmalarına bilhassa dikkat edilmişti.

Osmanlı idaresi, İslam-Türk aile yapısını her zaman adada yaymayı kendine düstur edinmişti. Göçenler de asırlarca oradaki Türk-İslam kültürünü canlı ve parlak bir şekilde yaşatmışlar ve sonraki nesillere aktarmışlardı…

Rahmetli, 1974 yılından sonra bu kültürün ve yaşayışın gittikçe yozlaştığını ve unutulduğunu belirterek “Kıbrıs’ı kaydediyoruz” diyerek büyük üzüntü duyardı.

Zira artık ne şiirde ne çocukların sünnetinde ne okul ne düğün günlerinde İslamiyet’i hatırlatıcı bir tören ve yaşayış yoktu!..

İngiliz’in dahi yok edemediği kültürü biz kendi elimizle nasıl bozmuş ve nasıl yozlaştırmıştık!.. Sonuçta bakınız iş nerelere vardı ve dayandı!

Ey Türk, aslını ve kimliğini UNUTMA! Ya onlara tamamen benzetilirsin. Dininle diyanetinle yaşantınla onlardan olursun, böylece kimliğini bütünüyle kaybedersin. Ya da tamamen tarihten izlerini silerler!

Artık seçimini yap ve adımlarını ona göre at!

TEFEKKÜR
Bir dîdede kim nûr-i hakîkat ola eyler
Âyine-i emr üzre ferdâyı temaşâ
Bursalı Tâlib

(Bir gözde hakikat nuru varsa,
Geleceği seyreder olaylar aynasında.)

İmâm-ı Mâtürîdî

Posted on 21 Ekim 2020

Ehl-i sünnetin iki îtikat imâmından biri. İsmi, Muhammed bin Muhammed’dir. Künyesi Ebû Mansûr olup, Mâtürîdî ismiyle meşhur olmuştur. Doğum târihi kesin bilinmemekte olup, Semerkand’ın Mâtürid kasabasında 852 (H.238) de doğduğu tahmin edilmektedir. 944 (H.333) te Semerkand’da vefât etti. Ebû Mansûr Mâtürîdî’nin soyunun Eshâb-ı kirâmdan Ebû Eyyûb Hâlid bin Zeyd el-Ensârî’ye ulaştığı rivâyet edilmektedir.

Küçük yaşta ilim tahsiline yönelen, Ebû Mansûr Muhammed Mâtürîdî, İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe’nin naklen bildirdiği fıkıh ve kelâm bilgilerini, kelâm ilminde müctehid olan Ebû Nasr-ı İyâd’dan öğrendi. Diğer aklî ve naklî ilimleri de zamânının âlimlerinden tahsil etti.

Abbâsî devletinin zayıflamaya başladığı ve yeni İslâm devletlerinin kurulup, çeşitli siyâsî güçlerin ve îtikâdî fırkaların birbirleriyle mücâdele ettiği bir dönemde yaşayan Ebû Mansûr Mâtürîdî, kendini iyi yetiştirerek çeşitli kitaplar yazmak ve talebe yetiştirmek sûretiyleEhl-i sünnet îtikâdını yaydı. Hâkim Semerkandî adıyla meşhur Ebü’l-Kâsım İshâk bin Muhammed, Ebû Muhammed Abdülkerîm bin Mûsâ el-Pezdevî, Ebü’l-Leys el-Buhârî ve Ebü’l-Hasan Ali bin Sa’îd gibi ilim ve takvâ yönünden yüksek âlimler, onun tedris halkasında yetiştiler. Ebû Mansûr Mâtüridî hazretleri, böylece İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe’nin, Tâbiînin ileri gelenlerinden ve Eshâb-ı kirâmdan, onların da Peygamber efendimizden naklen bildirdiği îtikat bilgilerini, yâni Ehl-i sünnet îtikâdını nakledenler vâsıtasıyla topladı. Bu bilgileri çeşitli aklî ve naklî delillerle ispat etti.Yaşadığı coğrafî bölge ve zamânın şartlarında, Ehl-i sünnet îtikâdını müdâfaa ve açık bir şekilde îzâh ederek Müslümanların bu doğru yolda kalmalarına çalıştı. İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe’nin, El-Fıkh-ul-Ekber, Er-Risâle, El-Fıkh-ul-Ebsat, El-Âlim vel-Müteallim ve El-Vasiyye gibi îtikatla ilgili kitaplarda bildirilen îtikat bilgilerini aklî ve naklî delillerle açıklayarak tasnif etti. Kendine has ispat ve iknâ metoduyla çeşitli sapık fırkaların bozuk fikirlerine cevap verip, reddiyeler yazdı. Böylece temiz müslümanların sapıklıktan kurtulmalarına vesîle oldu. Ehl-i sünnet kelâmıyla ilgili hususlarda müctehid imâm oldu. Onun bildirdiği bu yola tâbi olanlara Mâtürîdî denildi. Ebû Mansûr Mâtüridî’den sonra da talebeleri, talebelerinin talebeleri bu kıymetli bilgileri, yazdıkları yüzlerce kitapla kendilerinden sonraki nesillere ulaştırdılar. Amelde (ibâdette) Hanefî mezhebine tâbi olanların ekserîsi Mâtürîdî îtikâdındadırlar.

Hayâtını ilme ve Ehl-i sünnet îtikâdını yaymaya hasr eden Ebû Mansûr Mâtürîdî’nin, yazdığı çok kıymetli eserlerin başlıcaları şunlardır:

1- Kitâb-üt-Tevhîd: Bu kitapta sapık fırkaların yanlışlığını isbât edip, doğru îtikat olan Ehl-i sünnet îtikâdını çok mükemmel bir şekilde açıklamıştır. Eser, 1970 senesinde Beyrut’ta yayınlandı.

2- Te’vîlât-ül-Kur’ân: Tefsire dâir benzeri az bulunan bir eserdir. Semerkandî bu esere büyük bir şerh yazmıştır. Te’vîlâtü Ehl-is-Sünne adıyla da bilinir. Yazma hâlinde birçok kütüphânede mevcuttur.

3- Reddü Evâil-il-Edille lil-Ka’bi ve Beyânü Vehm-il Mûtezile: Mûtezileyi reddeden ve çürüten bir eserdir.

4- Er-Reddü alâ Usûl-il-Karâmita: Karâmita fırkasını reddeden bir eserdir.

5- Reddu Kitâ b-il-İmâme li Ba’zir-Revâfıza: Eshâb-ı kirâma düşman olanları reddeden bir eseridir.

6- Kitâb-ül-Makâlât fil-Kelâm: Kelâm ilmine dâir bir eseridir.

7- Me’haz-üş-Şer’iyye: Fıkıh ilmine dâirdir.

8- Kitâb-ül-Cedel: Usûl-i fıkıh ilmine dâir bu eserinden başka kitapları da vardır.

Kaynak: Yeni Rehber Ansiklopedisi Cilt 10

..

Tarih dizileri ve Uyanış Selçuklu!

Posted on 16 Ekim 2020

Tarih dizilerine ilgi bitmiyor. Her dönem mutlaka bir iki tarih dizisi TV’lerde gösterime giriyor. Bu dönemin flaş dizilerinden biri de TRT1’de yayınlanan “Uyanış: Büyük Selçuklu” oldu.

Tarihî gerçeklere uygunluk bakımından değerlendirdiğimizde maalesef arzulananın çok ötesindeler. Neredeyse %70 oranında gerçeklerden kopuklar. Hele Diriliş Ertuğrul ve Kuruluş Osman’da bu oran çok daha yükseklerde…

Elbette tarihî şahsiyetlerde gerçeklik oranının çok daha yüksek olması lazım. Fakat anlamadığımız bir tarzda senaristler, eski Türk filmlerine taş çıkartırcasına yanlış kurguların üzerine bina etmeye bayılıyorlar.

Bu arada elbette faydadan uzak yönleri de yok değil.

Misal olarak geçtiğimiz hafta Uyanış Selçuklu’da ünlü Selçuklu veziri Nizamülmülk, büyük tasavvuf âlimi Yusuf-ı Hemedani ve Hüccetü’l-İslam İmam-ı Gazalî hazretleri buluşturuldu. Üçlü arasında çok güzel bir sohbet işlendi.

Sahneyi tenkitçi bir gözle değerlendirdiğimizde bilhassa yaşları konusunda sınıfta kaldıklarını ifade edebiliriz! Yusuf-ı Hemedani tasavvufta hocası diyerek neredeyse 40 yaş fazla göstermişler. İmam-ı Gazalî’yi de asistanlığa yeni başlayan bir talebe gibi sunmuşlar.

Hâlbuki o dönemde İmam-ı Gazalî 32, Yusuf-ı Hemedani ise 42 yaşındalardı. Olgun ve ne aradığını bilen bir âlim ile Ebu Ali Farmedi hazretlerinde yetişmiş bir tasavvuf erbabı.

Fakat bizim senaristler hâlâ illa bembeyaz sakallı âlim imajından sıyrılamıyorlar.

Fakat şurası güzel ki dizide bu âlimlerin adının geçmesi dahi araştırmayı getiriyor. Gençler onların hayatını bu vesile ile bilmek istiyor. Bu bakımdan son derece önemli diye düşünüyorum.

Zira bir devri şekillendiren Ebu Ali Farmedi ve Yusuf-ı Hemedani hazretlerini kim tanır kim bilir?

Yine Yusuf-ı Hemedani’nin, Türk illerinde Ehl-i sünnetii yayan Ahmed Yesevi’nin hocası olduğunu kim bilmektedir? Büyük âlim İmamü’l-Haremeyn Cüveyni hakkında kaç kişinin malumatı vardır?

Maalesef bu mühim şahsiyetler hep unutturuldu.

Bunun bilinçsizce olduğunu zannetmeyin sakın. Bilerek yapılan bir uygulamadır bu! Zira onlar tanınmış olsa bugünkü mezhepsizlik girdabında yuvarlanır mıydık? Bid’atler bu kadar yurdumuzu sarar mıydı? İmam Hatipler deizmin kıskacına düşer miydi? İlahiyatlarda Peygamber efendimizin mucizeleri inkâr edilir ve Kur’ân-ı kerim tartışılır hâle gelir miydi?

İşte bunun için gerçek âlimlerin unutturulması ve kötülenmesi gözden düşürülmesi lazımdı…

İmam-ı Muhammed Gazalî

Nitekim bu âlimlerin başında da İmam-ı Gazalî hazretleri gelmektedir. Neden?

Onun zamanında Büyük Selçuklu Devleti’nin sınırları genişliyor ve nüfuzu artıyordu. İmâm-ı Gazalî bu devletin büyük hükümdarları Alparslan, Melikşah, Berkyaruk, Muhammed Tapar ve Sultan Sencer devirlerini yaşadı… Melikşah’ın kıymetli veziri Nizâmülmülk, hem savaş meydanlarında zaferler kazanıyor, hem de o zamanın dünyada mevcut en parlak ilim ocakları olan İslâm üniversitelerini açıyordu. İmâm-ı Gazalî yirmi üç yaşında iken, doğuda Hasan Sabbah ve adamları, sapık yollardan olan İsmâiliyye fırkasını yaymaya çalışıyorlardı. Mısır’da Eshâb-ı kiram düşmanı Fatımî hanedanı çökmeye başlamış, Avrupa’da ise Endülüs İslâm Devleti gerilemeye yüz tutmuştu… Mukaddes toprakları Müslümanlardan almak için haçlı seferleri başlamış, bunlardan ilki İmam-ı Gazalî zamanında yapılmıştı…

İslâm âlemindeki bu siyasi karışıklıkların yanında, bir de fikir ve düşünce ayrılıkları vardı. Bütün bunlar; Müslümanların birliğini doğrudan doğruya askerî kuvvetle ve ilim yoluyla yıkamayan iç ve dış düşmanların, halk arasında bozuk ve sapık fikirleri yayabilmeleri için çok uygun bir zemin teşkil ediyordu. Müslümanlar arasında itikat birliği sarsılmış ve fikirlerde ayrılıklar meydana gelmişti…

Bir taraftan Eski Yunan felsefesini anlatan kitaplarda yazılanları İslâm inançlarına karıştıranlar, diğer taraftan Kur’ân-ı kerîmin âyetlerinin manasını değiştirerek açıklamaya kalkışan Bâtınîler ve Mutezile ile diğer fırkalar İslâm itikadını bozmaya çalışıyorlardı.

Bunlara karşı Ehl-i sünnetin müdafaasını üstlenmiş olan İslâm âlimlerinin başında aklî ve naklî ilimlerde zamanın en büyük âlimi, müçtehit ve asrın müceddidi olan İmam-ı Gazalî hazretleri geliyordu. O, bir taraftan kıymetli talebeler yetiştirdi. Bir taraftan da sapık fırkaların bozuk inançlarını çürütmek ve Müslümanların bunlara aldanmamaları için okuyacakları kıymetli kitaplar yazdı. Ehl-i sünnet itikadını her tarafa yaydı.

Elbette batılı müsteşriklerin eserleriyle beslenenler İmam-ı Gazalî’nin değerini ve kıymetini anlamayacaklardı!.. Keşke onların hayatı, şahsiyeti, eserleri, faaliyetleri, fikirleri ve mesajları her yönüyle gençlerimize sunulabilse…

Onun büyüklüğüne şu hadise başlı başına bir örnek değil midir?

Peygamber Efendimiz Miraçta iken Musa aleyhisselam ile görüşür. Bu sırada Hazret-i Musa;

-Ya Muhammed! “Ümmetimin âlimleri İsrail oğullarına gelen peygamberler gibidir” buyuruyorsunuz. Bir âlim nasıl olur da peygamber gibi olur. Bunlardan biri ile beni tanıştırır mısınız?

Bunun üzerine Peygamber efendimiz, bir âlim çağırır. Hazret-i Musa gelen âlime sordu:

-Senin adın ne?

-Muhammed bin Muhammed bin Muhammed bin Gazalî.

Hazret-i Musa sordu:

-Ben sana sadece adın ne dedim. Sen ise tâ dedelerinin adını bile söyledin? Böyle söylemek uygun mu? Sadece sorulana cevap vermek gerekmez miydi?

-Efendim, Allahü teâlâ size “Ya Musa elindeki ne” diye sorduğunda siz, âsâ demekle kalmadınız. Bu elimdekini yere vurunca su çıkar, bununla düşmanların oyunlarını bozarım, gerektiğinde bu ejderha olur, sihirbazların sihirlerini yok ederim, yürürken dayanırım. Bu âsânın bana çok faydaları vardır, demiştiniz. Öyle değil mi?

-Evet öyle demiştim.

-Bundan maksadınız Allahü teâlâ ile daha fazla konuşmak değil miydi?

-Evet.

-Ben de sizin gibi ülü’lazm büyük bir peygamberi bulmuşken konuşmayı uzatmak için dedelerimin de ismini söyledim…

Bu sohbet üzerine Hazret-i Musa, Peygamber Efendimize (aleyhisselam) der ki:

-Şimdi anlaşıldı, gerçekten de senin ümmetinin âlimleri Benî İsrail’in peygamberleri gibi imiş. (Ruhulbeyan c.2, s. 568)

Yaklaşık bin adet eser bırakan İmam-ı Gazalî hazretlerinin en kıymetli eseri İhyâ’sıdır. Osmanlı âlimlerinden Saffet Efendi, “Tasavvufun Zaferi” isimli eserinde, İmam-ı Gazalî’nin İhyâu Ulumiddin kitabı için şöyle demektedir:

“Bu, öyle kıymetli bir eserdir ki, Kur’ân-ı kerimin ve Peygamber Efendimizin hadislerinin manalarını Müslümanlara anlatmak ve Allahü teâlânın kullarına, doğru yolu göstermek, huzur ve saadete kavuşturan İslam ahlakını öğretmek için, din âlimleri olarak elimizde bundan başka hiçbir kitap bulunmasaydı, yalnız bu kitap kifayet ederdi.”

TEFEKKÜR
Tâlib-i dünya olup çekme cihânın nikbetin
Cümleden lâ-kayd olup bul saadet devletin

.

Dediklerin çıktı ihtiyar bacı!

Posted on 9 Ekim 2020

El açsam geçenlere kavşağında bin yolun
Müslüman olun aman, aman Müslüman olun.

Rahmetli Necip Fazıl Bey, İslam’ın güzelliği ve ahlakı ile tanıştığında bütün samimiyeti ile insanları böyle bir güzelliğe çağırıyordu. Ebedî bir felaketin tehlikelerine karşı ikaz ediyordu.

Onun hâli, akıl almaz bir kazadan kurtulmuş, kâbuslar içinde yaşamış, felaketlerin eşiğinden dönmüş bir insanın selamete erişi gibiydi.

Zira önceki yaşayışının onu nereye götüreceğini görmüştü. Tanıştığı, sevdiği, “Efendim” dediği Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin elinden tutup yükselttiği dereceyi fehmetmişti.

Evet, usta bir şairdi. Kendisini sadece Türkiye’ye değil dünyaya pazarlayacaklardı. Fakat o sahte şöhreti tepmişti. Zira o şöhret, o alkışlar dünyada kalacaktı. Ebedî hayatının geçeceği yerde pul kadar değeri olmayacaktı.

Rahmetli Üstad, ötelerde kıymetli olan değeri bulmuştu. Bu itibarla:

“Görsem pencerelerde soyunan bir karaltı”

Mısralarından

“Müjdecim, Kurtarıcım, Efendim, Peygamberim;
Sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim!”

Noktasına varmıştı.

Elbette kolay olmamıştı bu durum. Kim bilir nefsiyle ne mücadeleler vermiş ne buhranlar içinde uyanmıştı.

Çile şiirinde belki de bunları dile getirmişti. Şöyle ki:

Gâiblerden bir ses geldi: Bu adam,
Gezdirsin boşluğu ense kökünde!
Ve uçtu tepemden birdenbire dam;
Gök devrildi, künde üstüne künde…

Pencereye koştum: Kızıl kıyamet!
Dediklerin çıktı, ihtiyar bacı!
Sonsuzluk, elinde bir mavi tülbent,
Ok çekti yukardan, üstüme avcı.

Ateşten zehrini tattım bu okun.
Bir anda kül etti can elmasımı.
Sanki burnum, değdi burnuna “yok”un,
Kustum, öz ağzımdan kafatasımı.

Bir bardak su gibi çalkandı dünya;
Söndü istikamet, yıkıldı boşluk.
Al sana hakikat, al sana rüya!
İşte akıllılık, işte sarhoşluk!

Ensemin örsünde bir demir balyoz,
Kapandım yatağa son çare diye.
Bir kanlı şafakta, bana çil horoz,
Yepyeni bir dünya etti hediye.

Çile şiirinin bütün olarak şerhini yapacak bir edebiyatçımız çıkmayacak mı? Şayet yapan olduysa ben henüz görmedim. Bilen, gören varsa duyurmasını isterim.

Rahmetli Üstad, yepyeni dünyasının tadına varmıştı. Herkesin de varması için ömrünü harcadı…

Hangi pınarın suyunu sunuyorsun?

Birileri onun bu dönüşü sebebiyle kendisini sevmediler, unuttular, unutturdular, nisyana terk ettiler. Peki o unutuldu mu? Hayır. Cenab-ı Hakk’ın aziz ettiğini kimse zelil edemez…

Ona doğru itikadı, inanışı ve yaşayışı gösteren Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri mezhepleri mi tenkit ediyordu? Mezhep taassubu mu diyordu? Ehl-i Sünnet yolunu mu kötülüyordu? Gelenekçiler diyerek bin dört yüz yıldır yaşanan İslam’dan mı soğutuyordu? Elbette hayır!

O, Peygamber efendimizden bugüne kadar bozulmadan gelen İslamiyet’i dört mezhebe göre naklediyordu. Onu tanıyanlar İslam’ın güzel ahlakı ile tanışıyor ve onu yaşamak için de gayret göstermekten öte gitmiyordu. Yaşayan yaşadığı kadar alır, ihlası kadar kazanabilirdi.

Ondan öncekiler de Seyyid Fehim Arvasi, Mevlana Halid-i Bağdadi, Mazhar-ı Can-ı Canan, İmam-ı Rabbani, Ahmed-i Yesevi, Yusuf-ı Hemedani gibi büyük âlimler hep gönüllere hitap ettiler. Doğru yolu aşıladılar.

Günümüz ilahiyatçıları nedense bu büyükleri hep yok saydılar, nisyana terk ettiler. Tâbi olmayı zelillik addettiler. Her şeyi akılları ile çözeceklerine inandılar. Akılları en büyük mürşitleri oldu. Hep “Ben” dediler. Kibir abidesi gibi başlarını göklere diktiler. “Hür düşünce”, “özgür düşünce” diyerek kendilerini teselli ettiler. Düşünce, hangi meselelerde ve nereye kadar hürdü, onu düşünmekten acizdiler. Hazreti Peygamberin karşısında Ebu Cehil ve avaneleri de hudutsuz hür ve özgür düşünceyi temsil ediyordu. Bu düşünce onları Yüce Yaradan’a kulluk şuuruna varmaktan uzak tutuyor ve fakat kendi elleriyle yaptıkları putlara tapmaya götürüyordu.

Oysa Şanlı Peygamber efendimiz Cenab-ı Hakk’tan aldıklarını tebliğe memurdu. Onu naklediyordu. Eshabı, O’ndan duydukları ile inanıyor ve amel ediyordu. Onun yoluna uymanın huzur ve saadetini tadıyordu.

Şanlı Peygamber efendimizin övdüğü tabiin ve tebeu’t tâbiîn devri âlimleri de sonradan çıkan bozuk ve yanlış düşüncelere cevaplar verdiler. Kur’ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerden ve şanlı Eshabın uygulamalarından kılı kırk yararcasına bir titizlikle Din-i İslamı parlak bir şekilde kıyamete kadar yaşanacak şekilde ortaya koydular.

Müslümanlar da icma ile sabit olan dört mezhepten birine uyarak ve zorluklar karşısında diğerini taklit yoluyla hareket ettiler. Bin yıl boyunca bu inanç, birlik ve bütünlükle dünyaya hâkim olarak yaşadılar. En büyük medeniyetlere imza attılar.

İki asırdır İngiliz kıskacına düşenlerin Müslümanları mezhebinden soğutmaya, âlimlerden uzaklaştırmaya çalışmaları bu necip ve asil millete ne verdi?

İngilizlerin devşirdiği sözde âlimler, peşlerinden gidenleri yüce Osmanlı devletine, hakanına ve halifesine düşman etmekten başka ne işe yaradılar?

İngiliz Blunt ve Lord Cannigler’le iş birliği yapanlar hangi yaraya merhem oldular?..

Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’nın siyasi faaliyetlerinin kahredici neticeleri meydandadır.

Peki ya dini fikirleri? Mezhepleri taassupluk gibi gösterip “dini asli kaynağından yani doğrudan Kur’andan veya Peygamberden alacağız” diyerek Müslümanları hudutsuz bir bataklığa doğru çektiler. Zira çektikleri noktada kendi bozuk fikir ve düşüncelerinden başka bir şey yoktu. “Elbette su vermez ipsize kuyu” fehvasınca, bataklıkta önce kendileri boğulmaya başladı. Nitekim canlarını deizmin kıskacında vermeye başladılar. Bugün okullarda en fazla tartışılan, gençleri pençesine düşüren bunalımın inançsızlık ve deizm olduğunu herkes görmektedir.

Bu mezhepsiz taife ise hâlâ mezhep, tarikat, cemaat diyerek saldırmaya devam etmektedirler… FETÖ’ye güya bağırmakta fakat sabah akşam FETÖ fikirleri ile haşır neşir olmaktadırlar.

Özellikle 1980 ile 2013 yılları arasında FETÖ’yü anlayıp gençlerine anlatmayan hiçbir ilahiyat profesörü gerçek İslam âlimi olamaz. Bu sözümü anlamayan eski Diyanet Başkanı’nın giderayak hükûmetin ikazıyla hazırlattığı FETÖ dosyasını okuyabilir. Bu hükmü neden verdiğim, o zaman çok daha iyi anlaşılacaktır. Zira okuyanlar kendilerine “böyle bir adamı nasıl anlamadınız ve millete niçin anlatmadınız?” diyeceklerdir.

FETÖ’ye övgü tweetlerini sildirenlerin, kırk yıldır FETÖ ile mücadele edenleri FETÖ ile özdeşleştirmeye çalışmaları ise apayrı bir zavallılıktır. Bunlar fikir fukarasıdır.

Sabah akşam hür fikir derler. Buna karşılık fikirlerinin deşifre edilmesine, tenkit olunmasına dahi katlanamazlar. Hemen saldırıya geçip iftira ve karalama furyasına girişirler. Fikri bırakıp saçının teli, gözünün rengi, boyunun şekli ile uğraşırlar.

Abduh, Afgani ve Reşid Rıza’nın peşinden giden Fazlurrahman, Musa Bigiyef ve Ali Şeriati’yi rehber edinenler şimdi tarihselcilik girdabında Kur’ân-ı kerimi tartışmaya açmışlardır! Bunlar gemi azıya almışçasına gençlerimizi ruhi bunalımlara doğru çekmektedir. Hepsi aynı mağaranın suyunu ikram etmektedir.

Ehl-i sünnet düşmanı bu insanları ve bozuk fikirlerini anlatmaya devam edeceğim inşallah…

TEFEKKÜR
Dîni tahkîr etmeyi her kim ki eyler mubâh
Âkibet dûçar olur bir nekbete bulmaz felâh

(Dini aşağılamayı her kim ki hoş görürse,
Sonunda uğrar bir felâkete, eremez kurtuluşa.)

.

Oğuz vatanı: Karabağ

Posted on 2 Ekim 2020

Dağlık Karabağ şu günlerde bir kez daha kan ve ateş içerisinde. Azerbaycanlı kardeşlerimiz, 30 yıldır işgal altında bulunan bu kadim Türk yurdunu kurtarabilmek için büyük bir mücadele vermektedirler.

Türkiye, yıllardır Azerbaycanlılarla “tek millet iki devletiz” sözünün gereği olarak can kardeşlerimizin sonuna kadar yanında olacağını beyan etmiş olup bunun gereklerini yerine getirmektedir. Millet olarak da dualarımızdan eksik etmemeliyiz…

Tarihte Roma, Sasani ve Bizans hâkimiyetlerinde kalan Karabağ bölgesi Hazreti Ömer döneminde İslamiyet’le tanışmaya başladı.

Hazreti Ömer’in hilâfetinin son zamanlarında bölgeye başlayan İslâm akınları Hazreti Osman devrinde de ara vermeden devam etmişti. Selmân b. Rebîa ile Habîb b. Mesleme idaresindeki İslâm orduları bölgeyi tamamen ele geçirdiler (645). Hazreti Muâviye devrinde bölgede İslâm hâkimiyeti tam manasıyla sağlandı.

XI. yüzyılda Büyük Selçuklular bölgede kontrolü ele geçirdiler. Selçuklu hâkimiyeti ile birlikte Oğuzlar, 11. asrın ortalarında bu bölgeye gelmişlerdir. Otlak alanlarının zenginliği sebebiyle kısa sürede sayıları artmış ve giderek güçlü bir teşekkül hâline gelmişlerdir. Hatta bu Oğuz boyları doğu sınırını Kura Nehri’ne doğru uzatmaya çalışan Bizans İmparatorluğu’nun saldırılarını durdurmayı başarmışlardır.

Ardından Irak Selçukluları’nın eline geçen Karabağ ve civarı sırasıyla İldenizliler, İlhanlılar, Timurlu ve Akkoyunlular’ın idaresi altına girdikten sonra Safevîler’in eline geçti. Osmanlılar, XVI. yüzyılın ilk yarısından itibaren bölge ile ilgilenmeye başladılar. Özdemiroğlu Osman Paşa’nın bu bölgede destansı kahramanlıkları oldu. Safeviler 1590 antlaşmasıyla Osmanlı Devleti’nin Yukarı Azerbaycan’daki hâkimiyetini tanımak zorunda kaldılar. 1593 tarihli Osmanlı kayıtlarında burası “Vilâyet-i Gence Karabağ” adıyla zikredilmiştir.

Safevîler 1603’te karşı saldırılar sonucunda bölgeyi yeniden ele geçirdiler. 1747 yılında Nadir Şah’ın ölümünden sonra Kafkasya ve Azerbaycan bölgesinde merkezî otorite zayıflamış ve bölge hanlıklara ayrılmıştı. Bu dönemde sadece Azerbaycan’da, yirmiye yakın hanlık ortaya çıkmıştı. Söz konusu hanlıklar arasında en etkilisi Türk aşiretlerinden Saraçlı boylarının idaresi altında olan Karabağ Hanlığı idi.

18. asrın ilk çeyreği biterken Karabağ için Rus tehlikesi başlamıştı. Çar I. Petro (Deli) döneminde Hazar sahillerine inen (1722) Ruslar, Şirvan Hanlığı üzerinden Kafkaslara kadar uzandılar. Bu gelişme karşısında Azerbaycan hanlıkları Osmanlı Devleti’nden yardım talebinde bulundular. Köprülü Abdullah Paşa komutasında bir kuvvet gönderilerek Güney Kafkasya bölgesi büyük ölçüde Osmanlı Devleti’ne bağlandı. Ancak Kırım’ın kaybından sonra (1774) Kafkasya bölgesindeki demografik yapı Ruslar lehine değişmeye başladı.

19. asrın başlarında bölge, bu defa İran-Rus çekişmelerine sahne oldu. Rusya-İran savaşı sırasında (1804) İran kuvvetlerinin işgalinden endişeye kapılan Karabağ Hanlığı, Rusya’dan yardım istedi. Mayıs 1805 tarihinde Gence’de yapılan Kürekçay Anlaşması ile Karabağ, Rus idaresine bağlanmayı kabul etti. Karabağ Hanlığı ilk Rus tahakküm ve himayesini kabul eden hanlıklardan biriydi. Bu dönemden itibaren bölgeye Ermeni unsurların yerleşmesi başladı.

Rusya’da 1917 Bolşevik İhtilâli’nin ardından Ermeniler’in Karabağ üzerindeki hak iddialarıyla birlikte çatışmalar da başladı. Ermeniler Türklere karşı büyük katliamlar gerçekleştirdiler. Bu gelişmeler üzerine Osmanlı kuvvetleri, 25 Eylül 1918’de buralara hâkim oldu. Ancak 30 Ekim 1918 tarihinde Mondros Mütarekesi’nin ardından bölgeyi İngilizlere terk ederek çekildiler.

Osmanlı birliklerinin çekilmesi ile birlikte, Karabağ’ın 1919’da Azerbaycan’a bağlı olduğu tescil olunmasına rağmen, Ermeniler tekrar Türklere karşı kanlı saldırılara ve katliamlara giriştiler. Bölgeyi işgal etmeye hazırlanan Bolşevik birlikleri de Ermenilere silah veriyor ve cesaretlendiriyordu. Bu yoğun saldırılar neticesinde Nahcıvan bölgesi Azerbaycan ana karasından ayrı düştü.

İngilizler Filistin’e benzer şekilde Karabağ’da da gereğini yapmışlardı. Onlar bölgeden çekilirken bu defa 1920 Mayıs’ında Rus işgali vuku buldu. Rusların Karabağ’ı işgal etmesiyle birlikte Karabağ meselesinin statüsü yeniden tartışılmaya açıldı. Devlet yetkilileri uzun süren tartışmaların ardından 30 Haziran 1921’de Dağlık Karabağ Özerk Bölgesi’nin kurulmasına karar verdiler. Azerbaycan’ın idaresi altında oluşturulan bu bölge 4200 km2 olup Cevanşir, Şuşa, Cebrail, Zengezur ve Kubatlı’nın bir kısmını kapsıyordu.

Kuşatmayı yarmak!

Böylece Karabağ’ın Azerbaycan’a bağlı olduğu bir kez daha tescillenmişti. Ancak Rusya’nın bu tarihten sonra atacağı adımlar hep Azerbaycan ve Karabağ’ın aleyhine olacak ve Karabağ’da bitmeyen çatışmaların yolunu açacaktır.

Nitekim Ruslar 1928-30 yılları arasında İran ve Anadolu’dan gelen 130 bin Ermeni’yi özellikle Karabağ bölgesine yerleştirmeye başladı. Bu sayede Karabağ’ın etnik bünyesinde Ermenilerin sayısı hızla artmaya başladı. Süreç içerisinde bu sayı bir milyonu aşmış bulunuyordu. Bunun Dağlık Karabağ için acı sonucu 1988’de görülecektir.

Sovyet Rusya’nın dağılmaya başladığı bu süreçte, Dağlık Karabağ’ın Ermeni çoğunluğundaki parlamentosu 20 Şubat 1988’de yüz on üyesinin oyu ile Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti ile birleşme kararı aldığını açıkladı. Azerbaycan bu karara şiddetle karşı çıktı. Kremlin, Dağlık Karabağ’ın bu kararını tanımadığını bildirdi. Ancak Sovyetler Birliği’nin dağılma ve çözülme süreci devam ediyordu.

Ermeniler bu puslu havadan bir kez daha istifadeye kalktılar. 1991 yılında Türklere karşı umumi saldırılarını tekrar başlattılar. Çok geçmeden bu saldırılar vahşet ve soykırım noktasına vardı. Bilhassa 25-26 Şubat’ta vuku bulan Hocalı katliamında yaşanan vahşetin boyutu hafızalarda derin izler bırakacaktı. Bu saldırılar sonunda Ermeniler, Dağlık Karabağ ve burasını çevreleyen pek çok bölgeyi bir anlamda Azerbaycan’ın yüzde yirmilik bölümünü işgal ettiler.

Rusların karşı çıkmasına BM’nin Ermenilerin işgal ettiği bu toprakları bırakması yolunda aldığı onca karara rağmen Ermenistan tek adım geri atmadı. 30 yıldır bir taraftan Dağlık Karabağ’da işgalini sürdürdü ve bir taraftan da kısmi saldırılarını devam ettirdi. Azerbaycanlı kardeşlerimiz bu dönemde de pek çok şehit verdi.

Nihayet Türkiye’nin Suriye ve Doğu Akdeniz’den kıskaca alınamadığı şu dönemde Ermenilerin aniden Azerbaycan’a saldırısı dikkati çekti.

Bu durum Karabağ’daki işgalini, masada bir türlü kazanamayan Ermenistan’ın Azerbaycan’a normal bir saldırısı değildir. Bu durum Suriye’de ve Doğu Akdeniz’de hesapları tutmayan Fransa’nın, Rusya’nın ve hatta ABD’nin Türkiye’ye yeni ayar verme operasyonudur. Bunlar Kuzey Irak’taki silahlı taşeronlarını yardım maksadıyla Ermenistan’a sevk etmiştir. Bu faaliyet bir anlamda Türkiye’ye neredeyse direkt saldırıdır! Bunu göremeyenler gafletin çukuruna düşmüş değil Batı’nın kucağına oturmuş zavallı piyonlarıdır.

Öte yandan Ermenileri cesaretlendiren sadece Fransa ve Rusya’da değildir. Bu konuda başrol oyuncularından biri de İran’dır. İslam için bir nifak unsuru olan bu devlet, bir kez daha İslam dünyasına ihanetini tescillendirmiştir. Fakat bu kez yardım girişimi içeride ters tepmiş ve İran’daki millî ve duyarlı Türk halkı yardım araçlarını yakarak meş’um girişimi engellemeye başlamıştır.

Ermenistan ve onu tahrik edenler bir hususu daha gözden kaçırdılar.

Azerbaycan ve Türkiye 30 yıl önceki noktada değiller. Belki Türkiye’nin kararlılığını dört yıldır test etmişlerdi. Azerbaycan’dan bu hamleleri bekliyorlar mıydı? Hayır.

Belki şunu da düşünemediler. Türkiye artık hamlelere şaşırmıyor. Eli ayağına dolaşmıyor. Kimin ne yapacağını hangi adımları atacağını iyi biliyor. Ona göre sakin, vakur, güvenli, tedbirli ve cesur bir şekilde adımlarını bir dev gibi atıyor. Bastığı yeri yakıyor!..

Dolayısıyla çok geçmeden Ermenileri tahrik edenlerin “durun” diye bağıracakları günler yakındır. Azerbaycan işgal altındaki yerleri inşallah artık kurtarmalıdır.

Bize lazım olan devletimizin ve Azerbaycan Türkü kardeşlerimizin yanında bir ve beraber tek yürek olmaktır.

Cenab-ı Hakk, ordularımızı her daim mansur ve muzaffer eylesin! Düşmanlarımıza fırsat vermesin…

TEFEKKÜR
Yâr odur ki bun deminde yâr ola
Şadlıkta her kim ola yâr ola

.

Pişmiş aşa su katmak!

Posted on 25 Eylül 2020

İstanbul Sözleşmesi, 5 Ağustos 2020’de tarihin çöp sepetine kaldırılacaktı. Maalesef olmadı. Neden?

Şunu da sorabilirsiniz: Nasıl bu kadar emin olabilirsiniz?..

Aslında Sayın Cumhurbaşkanımıza sözleşmenin yol açtığı yıkıcı etkiler konusunda uzun süredir şikâyetler gittiğini zaman zaman çeşitli toplantılarda dile getirildiğini biliyoruz.

Sayın Cumhurbaşkanımız bu tepkilere duyarsız kalmadı.

“Nas değildir. Kaldırırız” diyerek cevapladı.

Bu dönemde duyduğumuz KADEM’in değişikliğe engel olduğu yönünde bilgilerdi.

Tepkiler AK Parti teşkilat toplantılarına kadar yansımıştı. Sayın Cumhurbaşkanımız bu defa sözleşmede AK Parti’den ayrılanların imzasının bulunduğunu bir anlamda FETÖ parmağını işaret etti.

Tepkiler artarak devam edince bu defa Numan Kurtulmuş Bey konuştu.

Sözleşmenin üç meselede verdiği huzursuzluğu özetledi.

Birincisi İ. Sözleşmesi’nin imzalanmasının yanlış olduğuna dikkat çekti.

Toplumsal cinsiyet eşitliği meselesinin toplumumuzla asla uyuşmadığını dile getirdi.

Üçüncüsü ise cinsel yönelim tercihinin felaketlerine değindi. Bu maddenin LGBTİ vesair unsurların ekmeğine yağ sürecek kavramlar olduğunu belirtti. Sayın Kurtulmuş çoğu arkadaşının da böyle düşündüğünü ifade ederken sözleşmenin akıbetini, “nasıl usulünü yerine getirerek imzalanmışsa usulünü yerine getirerek sözleşmeden çıkılır” demişti.

AK Parti Genel Başkan Vekilinin böyle bir sözleşme konusunda bu denli çıkış yapması elbette ki şahsi bir değerlendirmenin çok ötesinde bir husustu…

Öte yandan Sayın Cumhurbaşkanımızın başkanlığında 14 Temmuz akşamı saat 21.00’de başlayıp gece 02.00’ye kadar süren AK Parti MYK toplantısında ağırlıklı olarak İ. Sözleşmesi tartışılmıştı. Bu toplantıya özellikle Türkiye Düşünce Platformu’nun (TÜDP) son derece titizlikle hazırlamış olduğu rapor damga vurmuştu. Sayın Cumhurbaşkanımız sözleşmenin hazırlanması, imzalanması, neler içerdiğine ilişkin rapordan alıntılar yaptı. Ayrıca sözleşmeden çekilen Bulgaristan, Hırvatistan ve Macaristan’dan örnekler verdi. Bu ülkelerin çekilme gerekçelerinin sözleşmedeki eş cinselliği teşvik eden ifadeler olduğu bilgisini verdi. Sayın Cumhurbaşkanımızın yaptığı bu değerlendirme İ. Sözleşmesi’nin sonunun geldiğini gösteriyordu. Artık emir verilmişti. Sözleşme muhtemelen çöpe atılacaktı.

Millette büyük bir sevinç oluşmuştu. TÜVGA dahi sözleşme aleyhinde net bir açıklama yapmıştı…

Kaftancıoğlu, Nazlıaka ve Özgür Özel’i mutlu etmek!

5 Ağustos, bu noktada tarihî bir gün olacaktı. İşte ne olduysa ondan sonra oldu. Önce Sayın Cumhurbaşkanımızın raporundan alıntılar yaptığı Türkiye Düşünce Platformu sosyal medyada büyük bir linçe maruz bırakıldı! Bu konuda gazeteci Murat Yetkin başrol oynamıştı.

Bu arada KADEM tekrar devreye girdi ve 1 Ağustos’ta 16 madde ile İ. Sözleşmesini savunur bir açıklama yaptı.

Ardından Abdurrahman Dilipak gazete köşesindeki yazısında çok talihsiz bir kelime kullandı. Oysa kendisi TÜDP’nun raporunu hazırlayan grubun içerisinde idi. Sözleşmenin kaldırılma noktasına geldiğini görmüştü. Bunu bilerek mi yaptı bir türlü çözemedim…

Akabinde AK Parti Kadın Kolları Başkanı’nın emri üzerine bütün kadın kolları ayaklandı. Söz kendilerine söylenmiş gibi neredeyse koro hâlinde savaş başlattılar.

Aslında Dilipak o kelimeyi asla AK Partili kadınlar için kullanmadığını açıkça birkaç kez belirtti. Ve yanlış anlaşılmaktan dolayı duyduğu üzüntüyü de ifade etti. Buna rağmen karşı cenah için fırsat elde edilmişti. Saldırılar durmadığı gibi 81 ilde mahkeme yolları tutuldu.

Bu arada basında da başka bir hareketlilik gözleniyordu.

Nedense “Ayasofya açılsın mı?” tartışmaları sürerken bir kez olsun destek tweeti atmayanlar bir anda “Ayasofya şakşakçısı!” kesilmişti.

Bunlar “Efendim İ. Sözleşmesi ile Ayasofya sevinci gölgeleniyor” demeye başladılar. Hemen bütün gazetelerde hükûmete yakın etkili kalemlerin tıpatıp aynı ifadelerle yazı kaleme almaları tesadüf müydü? Bence hayır. Muhtemelen bir yerlerden komutlar geliyordu!..

Hâlbuki 10 Temmuz günü Danıştay kararını vermiş 24 Temmuz’da da Ayasofya Camii muhteşem bir kalabalıkla açılmıştı. Bu köşe yazarlarının yeni mi haberi olmuştu? Bu gayretkeşlikleri bir türlü anlaşılamadı.

Evet 5 Ağustos’ta verilecek karar bu tartışmalar arasında kaynadı gitti… 13 Ağustos’ta ise Sayın Cumhurbaşkanımız AK Parti’nin kadına verdiği değerleri uzun uzun anlattı. Maalesef İ. Sözleşmesi ise muallakta kaldı. Gerekirse kaldırılacağı veya değiştirileceği belirtildi.

Evet birileri yine kazanmıştı. Fakat gerçekte kazandılar mı, kaybettiler mi bunu zaman gösterecek. Zira çoğu kez kazandım dediğinizde kaybetmişsinizdir. Fakat anlamanız için zaman gerekir.

Nitekim o günlerde kazandık tweeti atan bazı bayan vekiller kimleri sevindirdiklerini görselerdi titremeleri, ürkmeleri gerekirdi!..

Canan Kaftancıoğlu sokak sokak İ. Sözleşmesi’ni milletimize anlatacağız tweetleri attı.

Keza Kadın Kolları Başkanı Aylin Nazlıaka, İ. Sözleşmesi’nin yılmaz savunucusu olacağını belirtti.

AK Parti’nin 18 senede doğru hiçbir işi olmadığını sabah akşam haykıran Özgür Özel, İ. Sözleşmesi konusunda AK Parti’ye ödül vermek gerektiğini söyledi!

Ne için? Şunu çok iyi görüyorlar:

Muazzam başarılarına rağmen sözleşmenin topluma ve aileye verdiği zararlar maalesef AK Parti’yi gittikçe eritiyor, bitiriyor!..

Bu noktada İ. Sözleşmesi’nin fayda ve zararlarına değinecek değilim. Söylenecek her söz söylendi. İsteyenler bu konuda yazılarımı okur ve videolarımı izleyebilir.

Başını kuma sokanlara, görmek istemeyenlere ne yapsanız boş. Ancak zaman gösterir…

Bu arada çarpıcı iki hususa dikkat çekmek istiyorum.

Ayasofya unutuluyor diye canhıraşane bağırıp çağıranlar İ. Sözleşmesini bırakın bunu konuşun dediler.

Ertesi gün ise Ayasofya’yı unuttular. Onlar Ayasofya’yı İ. Sözleşmesi’ne tam olarak kalkan yaptılar. Sözleşmesinin kalkmasına mâni oldular, set çektiler.

Artık eserleriyle gurur duyabilirler!.. Hatta Özgür Özel kendilerine de birer plaket sunabilir.

İkincisi, Dilipak ve 81 ilde şikâyetlerin akıbeti ne oldu? Unutuldu gitti. Demek ki ne Dilipak ne Ayasofya idi mesele! Mesele sadece İ. Sözleşmesi’nin devamını sağlamaktı.

Evvelce de belirttiğim üzere Sayın Cumhurbaşkanımızın bu sözleşmeden memnun olmadığını ve kaldırmak istediğine dair inancım tamdır. Zira onun bu meş’um sözleşmeye olan tavrını net olarak bilmekteyim.

Fakat gelinen noktada bunun daha da zorlaştığını görmek gerçekten üzüntü vericidir. Zira her geçen gün bu sözleşme ve 6284 no.lu kanunun etkileri daha da ağırlaşmaktadır.

Cenâb-ı Hakk, Sayın Cumhurbaşkanımıza doğru ve hak sözü söyleyecek yardımcılar nasip etsin diyorum.

TEFEKKÜR
Dostum âyineye benzer dünyâ
Ne yaparsan o olur çehre-nümâ
Muallim Cûdî

(Dostum, aynaya benzer dünya,
Ne yaparsan, o görünür sana.)

.

Nusretiye Camii’ne kıymak!

Posted on 18 Eylül 2020

Sanırım 10 yıl civarında oluyor. Talebelerime bir Bursa gezisi yaptırmıştım. Osman ve Orhan Gazi türbelerinin bulunduğu Tophane’ye varıp Bursa’nın doyumsuz seyrine bakayım dediğimde en büyük şoku yaşamıştım. Ulucami’nin yer aldığı merkezî ve tarihî bölgeye göz attığımda inanılır gibi değildi. O eski muhteşem panoramadan eser yoktu. TOKİ, Ulucami’nin önüne ulu fakat ucube ruhsuz taş yığınlarını dikmişti!

O güzelim seyrine doyum olmayan manzara katledilmişti.

Ne uğruna? Para, gösteriş, şatafat ve birkaç günlük konfor uğruna. Ecdadı konuşurken mangalda kül bırakmayanlar Bursa’nın külünü savurmuştu.

O tarihlerde bu işe sebep olanları program yaptığım CİNE 5’te “Yazıklar olsun tarih katliamı budur” diyerek eleştirmiştim.

Sayın Cumhurbaşkanımızın da bu ucube yapıları gördüğünde şok geçirdiğini ve bunları yıkın dediğini bilenlerdenim.

Ne zaman düzelir Allah bilir! Ba’de harabü’l-Basra…

Geçenlerde sosyal medyada iki fotoğraf çok dolaştı. Bu fotoğraflar Nusretiye Camii manzaralıydı. Birincisi Nusretiye Camii’nin denizden görünümü.

II. Mahmud Han’ın yaptırmış olduğu Nusretiye Camii, dikey çizgilerin hâkim olduğu bir yapı olarak şehrin Boğaziçi’ne bağlandığı kesimde muhteşem bir eser olarak durmaktadır. İbadet mekânı olmasının yanında, harikulade manzarası ile iki asırdır gözleri büyülüyor, ruhları ferahlandırıyor. İstanbul’u ve şehrin Tophane kıyısını alışılmamış dış çizgileriyle süslüyor.

İkincisi ise Nusretiye Camii’nin o muhteşem görünümünü yok eden şu an inşaat halindeki Galataport denilen ucube yapılardır. İki fotoğrafı yan yana görenlerin içi daralıyor, kalbi sızlıyor.

Dikkat ediniz bu yapılar kötü oldukları için ucube demiyorum. Hem Bursa Ulucami hem de Nusretiye Camii önüne yapılan ve yapılmakta olan binalar belki son teknolojinin numuneleridir. Fakat tarihi katlettiği, göz zevkini bozduğu ve gönülleri, kalpleri daraltan konumlarıyla ucube yapılar oldular. İnşallah Nusretiye Camii önündeki binalar da “Ba’de harabü’l-Basra” olmadan durdurulurlar…

Bir yere cami yapıldığı zaman hemen set çekmeye çalışan mimar odaları ne yapar bilmiyorum. Fakat bu iş yani şehirlerin ruhunu korumak belediyelerimizin birinci önceliği olmalıdır.

Tarih sadece yaşanan olaylar manzumesi değildir. Tarihî eserlerin her birisi en değerli pırlanta titizliğiyle korunmalıdır. Tarih katili olarak anılmak istenmiyorlarsa ve ecdada saygıları varsa birinci vazifelerinin bu olduğuna inanmalıdırlar. Mücadele etmelidirler.

Edirne ve Selimiye’den ibret almak

Bakınız bu konuda Edirne Belediye Başkanı Sayın Recep Gürkan Bey’i örnek göstermek istiyorum.

Kendisini, Edirne Valiliğinin düzenlediği Balkan ülkelerinden gelen Türk gençlerine yönelik bir programın açılış konuşmasında dinlemiş ve tarihe saygılı bir başkan olduğunu anlamıştım. Çoğu kez konuşulan sözlerle yapılan icraatlar çelişir. Onun için Hazreti Mevlâna;

“Ya göründüğün gibi ol, ya olduğun gibi görün” demiştir.

Recep Gürkan Bey’in Edirne ve Selimiye için aldığı şu fevkalade isabetli kararı o parti veya bu parti demeden il ilçe bütün belediye başkanlarımıza örnek göstermek istiyorum.

İşte kararın can alıcı bölümü:

“Belediyemiz mücavir alan sınırları içinde onaylanmış tüm imar planlarının tarihî kent merkezi ve Selimiye Camii silüetinin korunması amacıyla, ruhsat talebi öncesinde mimari avan projesi imar komisyonunca değerlendirilmek üzere belediyemize sunulacaktır. Bu tür taşınmazlarda değerlendirme yapıldıktan sonra ruhsat verilecektir.”

Edirne’ye ilk olarak 1980’lerde gitmiştim. 1990’lardan sonra ise onlarca kez gittim ve gezdim. Şehircilik açısından eksikler bulabilirsiniz. Bu benim meselem değil. Fakat tarihî dokuyu böylesine muhafaza eden hangi ilimiz vardır. Söyler misiniz?

Bursa, Edirne ve İstanbul Osmanlı’nın üç haşmetli başkenti… Bursa ve İstanbul padişahların tahtgâhlarının yanı sıra ebedi istirahatgâhları da olmuştur. Edirne ise imparatorluğun sonuna kadar neredeyse dört asır boyunca İstanbul’a paralel merkezlik yapmış. Buraları gezdiğinizde bir bütün olarak Edirne dışında o kokuyu maalesef alamıyorsunuz. Edirne’de ise Arif Nihat Asya Bey’in Edirne için yazdığı muhteşem şiirini bugün dahi aynen yaşıyor gibi oluyorsunuz. Edirne’yi gezenlerin kısaltarak aldığım bu muhteşem şiiri terennüm ederek gezmeleri çok güzel olur.

“Selimiye” derler, “Edirne” derler
Tatlı bir gariplik duygusu gelir.
Kemerler, çeşmeler, minarelerle
Bir eski eserler kamusu gelir.
Minarelerden en tatlı ezanlar,
Dallardan güvercin “hu hu” su gelir.
Ayşekadın’a gül ve Yıldırım’a
Üçşerefeli’nin kumrusu gelir.
Şu Selimiye’dir, şu Muradiye
Çinilerden sümbül kokusu gelir.
…..
Karşına ya iki sedef çekmece,
Ya iki mücevher kutusu gelir.
Vezirlerin iki tuğlusu gider,
Arkasından yedi tuğlusu gelir.
Şurada abdest alır Hüdavendigâr:
Yerden suyu, gökten havlusu gelir.
Taşları kararmış bir yol ucunda
Üçşerefeli’nin kapusu gelir.
Şu yana dönersen Eski Cami’nin
Kesilmiş, biçilmiş avlusu gelir.
Atınca üç adım daha ileri
Bir serin kubbenin kuytusu gelir,
Dünyanın en güzel minareleri
Ve kubbelerin en uslusu gelir:
Türk’ün Trakya’da tapusu gelir.
Mihrabında bir teravi kılmaya
Denizler ardından yolcusu gelir.
Bilsen ki bağrında kanar bir yara.
Yarasını sarmak arzusu gelir.
Mahya olmak için Sultan Selim’e
Göklerden yıldızlar ordusu gelir.
Kubbeler menekşe, şerefeler gül..
Mermerinden çiğdem kokusu gelir.
Yazık ki yıkılmış Karaağaç’tan
Bugün artık ağıt kokusu gelir.
Edirne’ye “Mahzun Edirne!” sözü
Şimdi sözlerin en doğrusu gelir.
…..
Biz geldik, gideriz… Doğacaklara,
Edirne’de doğmak arzusu gelir…

Sayın Recep Gürkan Bey’in kararı hem zihniyet hem de uygulama olarak bütün belediyelerimize örnek olur inşallah!

TEFEKKÜR
Güle gûş ettiremez yok yere bülbül inler
Varak-ı mihr ü vefâyı kim okur kim dinler

.

Muhammed Alparslan ve Malazgirt Savaşı

Posted on 28 Ağustos 2020

949 yıl önce Büyük Türk hükümdarı Sultan Muhammed Alparslan, Malazgirt’te kırk bin kişilik kuvvetiyle bir dünya gücünün karşısına çıkmıştı. Savaşın kazanılması Türklere ebedi bir yurt açacaktı. Kaybı ise büyümekte olan yeni ve genç Türk Devletinin (Büyük Selçuklular) mahvı manasına gelecekti.

26 Ağustos 1071 Cuma günü bütün camilerde hutbede Sultan Alparslan ve ordusuna dualar edildi.

Peki, savaş nasıl cereyan etti ve nasıl kazanıldı?

26 Ağustos 1071 Cuma günü savaşın başlamasıyla birlikte Alparslan’ın emrindeki Selçuklu okçuları Bizanslıları şiddetli bir ok yağmuruna tuttu. Süvarilerin ok yağmuruna tutulduğunu gören Bizans ordusu onları savunmak için ilerlemeye başladı.

Tam bu sırada Selçuklu askerlerine doğru rüzgâr esmeye başlamış, atların ayaklarından kalkan toz bulutunu üzerlerine doğru savurmaya başlamıştı. Toz bulutu bilhassa hücum hâlindeki Selçuklu birliklerini o derece rahatsız etmişti ki, az daha gözleri kör olacak, hezimete uğrayacaklardı. Endişeye kapılan Sultan Alparslan, çatışmaların sürdüğü esnada atından inerek secdeye kapandı, yüzünü toprağa sürerek şöyle yalvardı:

“Ya Rabbi! Sana tevekkül ettim ve bu cihad sebebiyle sana yaklaştım. Senin azametinin önünde yüzümü topraklara sürdüm, ciğerimin kanıyla boyadım. Gözlerimden yaş, kan boşanıyor. Eğer bu dilimle söylediğim sözlerim kalbimdeki düşüncelerime uygun değilse, beni ve benim yanımdaki yardımcılarımı ve kölelerimi helak et. Eğer kalbimdeki sözlerimi bu dilimle söylediğim sözlerime uygun bulursan, düşmanlara karşı yaptığım bu cihadda benden yardımını esirgeme, her müşkülü bana kolay yap?”

Rüzgârın dinmesi ve Bizans ordusunun yerinden ileri doğru hareketi üzerine Alparslan da planını uygulamaya koyuldu. Şimdi Türk ordusu vuruşurken sistemli bir şekilde geri çekilmeye başlamıştı. Bu hâl Bizans birliklerine büyük cesaret verdi. Tedbirsiz bir şekilde ilerlemeyi sürdürdüler.

Türk birlikleri çekilir gibi yapıyor, açılıyor dönüp vuruyor, tekrar dağılıyordu. Bu hareketleri o kadar seri yapıyorlardı ki düşman bazen bozulduğunu sandığı birliklerin nasıl toparlanıp tekrar hücum ettiğini bir türlü anlayamıyordu…

Uzun süren bu çatışmaların sonunda Alparslan’ın pusu taktiğine ilk olarak Bizans’ın sağ kolu düştü. Kapadokyalı komutan Alyattes birliklerinin yandan ve arkadan sarılmakta olduğunu dehşet içerisinde gördü. Ayrıca emrindeki Türk kıtalarının karşı tarafa geçmeleri karşısında büyük şaşkınlık yaşadı. O artık birliklerini idare etmeyi bırakmış canının derdine düşmüştü. Savaş meydanından sağ çıkmayı başarabilmek için çırpınmaya başlamıştı. Bu hâl Bizans sağ kolunun çökmesine yol açtı.

İmparator, piyadesinin başında, sonuca ulaşacak savaşı yapabilmek için Türk piyadesinin üzerine ilerlerken, Alyattes komutasındaki sağ kanadının dağılmakta olduğunu gördü.

Tehlikeyi sezen imparator, bu durumda güçlerini sol kanatla birleştirmek arzusuna kapıldı. Niyeti, askerini arkaya kaydırıp açıkta çarpışmak yerine, ordugâhının toprak istihkâmları gerisine sığınmaktı. Ancak bu düşüncesini gerçekleştirme imkânı ortadan kalkmış bulunuyordu. Zira sağ kanadın dağılmasıyla birlikte Türkler merkez kuvvetlerini sarmaya başlamış bulunuyorlardı.

Sultan Muhammed Alparslan, zaman zaman bizzat çarpışmalara katılıyordu. Sultanın bu cesaret ve atılganlığından endişe eden ünlü komutan Aytegin önünde yer öperek;

“Sultanın Müslümanlara merhametli olması gerekir. Eşi olmayan kıymetli varlığını (canını) savaşa sokmamalı. Zat-ı şerifini ölüm tehlikesine atmamalı! Rahat bir lahza ve istirahati savaş zahmetine tercih etmelidir” diyerek yalvardı.

Ancak almış olduğu cevap Sultan Alparslan’ın kahramanlık, cihangirlik ve şecaat noktasında tarih sayfalarındaki yerini hak ettiğini gösterir mahiyette idi:

“Rahat ve istirahat bu zalim kavme karşı zaferden sonra olacaktır. Müslümanların huzur ve refah içinde olmaları için, çekilmesi gereken bu güçlük ve zahmeti bir huzur ve rahatlık sayarız” dedi.

Bizans’ın başına sanki gökten afet indi

Öte yandan İmparatorun ordugâhına ve hazinelerine doğru geri çekilme emrini vermesi Bizans ordusundaki kargaşayı iyice artırmıştı. Sol kol ile birleşme çabaları tamamen ortadan kalkmıştı. İmparator ihtiyatta bıraktığı Prens Andronikos Dukas’ın müdahalesini ise boş yere gözleyecekti. Zira Bizans kaynaklarına göre İmparatora kin besleyen bu prens savaşın kaybedilmekte olduğunu anlamasıyla birlikte Romanos’un öldüğünü ilan edip kaçış yolunu tutmuş bulunuyordu.

Bizans ordusunun sol kanat kumandanı Nikephoros, Diogenes’in bulunduğu merkez kuvvete destek sağlamak için ilerledi ise de Selçuklu kuvvetleri tarafından engellendi. Onun birlikleri de çember içine alınmaya başlamıştı. Savaşın tam anlamıyla son merhalesine girilmiş bulunuyordu.

Artık bütün üstünlük Türklerin elindeydi. Selçuk-nâme’nin şu canlı tasviri savaşın neticesini açık bir biçimde ortaya koyuyordu:

“…Bizanslıların başına kıyamet kopup, sanki gökten üzerlerine afet indi. Her biri kılıç ateşine yanıp, kana boyandı. Ecel terzisi kılıçtan makas ile nicelere ölüm hil’atini biçti, niceler ölüm kadehini içip, bizim dünyadan ayaklarını kesip her nesneden vazgeçti. Dünya hayhûy, savaş, kavga ve çığlık sesi ile doldu. Atlıların ayakları altından tozlar havaya kalkıp, o şekilde toz toprak oldu ki, gündüzleri geceye döndü…”

Bizanslı askerler arasındaki disiplin bütünüyle bozulmuş, Bizanslılar bozgun hâlinde kaçmaya başlamışlardı. Bu arada geri çekilme imkânı kalmayan Romanos at üstünde, kılıcı ile çarpışmaya girişmiş, elinden yaralanmış, bir okla vurulan atı yere yığılınca, kargaşalığın ortasında yaya kalmıştı. Bizans ordusunun toparlanması artık hayal olmuştu. Attaleiates son hâli şöyle naklediyordu:

“Sonunda Türkler bizi her noktadan kuşattılar; o zaman her birimiz var olan bütün gücümüzle ve elimizden geldiğince hızlı kaçarak, kendimizi kurtarmaya çabaladık. Düşmanlar bizi topuğumuzun dibinden izleyerek takip ettiler, içimizden kimini öldürdüler, kimini tutsak ettiler ve kimini atlarıyla ezdiler. Felaketimiz, anlatılacak gibi değildi; her ağıta ve figana baskındı…”

Hiçbir yerden yardım alamayan imparator esir düşünceye kadar savaşa devam etti. Psellos’un ifadesiyle; “İmparator farkında değildi ama sultanın zaferlerinin çoğu onun liderlik vasıflarından kaynaklanıyordu. İmparator askerî bilgi açısından onun kadar başarılı olamadığından kuvvetlerini dağıtmış ve bozgunu hazırlamıştı…”

Bozgun umumileşmişti. Canını kurtarmak isteyen kurtuluşu kaçmakta buluyordu. Türk birlikleri Bizans ordusunu âdeta bir kıskaç içinde sıkıştırarak imhaya başlamışlardı. Cuma günü öğleden sonra başlayan savaş akşama kadar devam etmiş ve Selçukluların kesin zaferi ile neticelenmişti. Tam anlamıyla bir imha muharebesi vuku bulmuştu.

Ele geçirilen ganimetler muazzamdı. Meydanda, İmparatorun ve generallerin otağında bulunan hazineler sonsuzdu. Altın ve mücevher dışında toplanan kıymetli eşya ve gümüşler gazilere dağıtıldı. Malazgirt ve Ahlat bölgesi halkı ile gaziler servetlere boğuldu. Fakirler zengin oldu. Bizans birliklerine ait sayısız silah, at, malzeme ve eşyanın bolluğu sebebiyle üç zırh bir dinara, on iki miğfer iki dirheme kadar düşmüştü.

Bizans askerlerinin büyük bölümü öldürülmüş başta Bizans İmparatoru olmak üzere birçok kumandan esir edilmişti. Askerlerden esir edilenler müstesna pek azı oraya buraya kaçarak canlarını kurtarabilmişti…

Sultan Alparslan dünyanın en büyük imparatorluk ordusunu mahvederken ilk defa bir Bizans imparatorunu da esir almanın şerefine nail oluyordu.

Artık on yıl içerisinde Türklere, İznik’te Anadolu Selçuklu Devleti’ni kuracak yol açılmış bulunuyordu…

TEFEKKÜR
Aşk olmayınca başda nasıl cûş eder gönül
Deryâ temevvüç eylemez olmayıcak hevâ
İbni Kemâl

(Aşk olmayınca başta, nasıl coşar gönül,
Deniz dalgalanır mı rüzgâr olmayınca?)

.

Nedir bu 12 Adalar meselesi?

Posted on 21 Ağustos 2020

Donanmamız Akdeniz’de harekât hâlinde. Yunanlılar hem Mısır hem de Güney Kıbrıs yönetimi ile aleyhimize anlaşmalar yapıyor.

Bütün bu hadiseler sık sık Akdeniz ve Adalar Denizindeki konumumuzun nasıl elimizden çıktığı hususlarını sık sık gündeme getiriyor.

Bu meselede Sayın Yusuf Halaçoğlu Bey’in açıklamaları devamlı olarak sosyal medyada paylaşılıyor. Keza İlber Ortaylı Bey de 12 Adaların Lozan’da elimizden çıkmadığını evvelce kaybettiğimizi belirtmektedir. Nedir bu işin aslı esası?..

Şunu öncelikle belirtelim ki Sayın Halaçoğlu’nun açıklamaları tam manası ile kafa karıştırmaya ve İttihatçıları aklamaya yöneliktir. Zaten bu aklama meselesi yüzünden tarihimizi doğru dürüst anlamaktan dahi uzağız. Herkes sevdiğine göre tarih yazmaya kalkıyor. Ortada bir suç varsa onu da usturuplu bir şekilde başkalarına devretmeye çalışıyor.

Nitekim Sayın Halaçoğlu’nun 12 Adalar meselesinde şu ifadelerine bakalım:

“Osmanlı Devleti, bugün 12 Adalar olarak bilinen adaları İtalya’ya bırakıyor. Sene 1912, Uşi Anlaşması’dır bu gördüğünüz anlaşma. İtalya’ya bırakıyor fakat geçici olarak. Anlaşma şartlarına uyulduğu takdirde adalar Osmanlı Devleti’ne geri verilecek. Fakat şartlara uyum sağlanmıyor. Bu yüzden 3 yıl sonra yani 1915’te Londra’da bu konu gündeme geliyor ve Londra Paktı denilen anlaşmada bu adaların tamamı İtalya’ya bırakılıyor. Bakınız itiraz eden hiçbir padişah yok. Hiç sultan yok…”

Şu ifadelerde kim kaç tane hata yakalayabilir acaba? İnanın bu hataları değerlendirmek için uzun bir makale yazmak lazım.

Birincisi Sultan II. Abdülhamid Han tahtından nasıl alaşağı edildi ve İttihatçı subaylar ülkenin başına nasıl kondu? İyi bilmek lazım. İkincisi koskoca Trablusgarp kıtası İtalyanlara nasıl peşkeş çekildi? Bilmek lazım!

Üçüncüsü Uşi’de Trablusgarp’tan tamamen vazgeçilirken İtalyanların işgaline düşen Rodos ve 12 Ada boşaltılıp Osmanlıya geri verilecekti. Anlaşma bu şekilde idi. Fakat bu sırada Balkanlar karıştırıldığı için İttihatçılar adaların boşaltılmasında gevşek davrandılar. Hatta geçici olarak İtalyanların elinde kalmasını uygun gördüler. Koskoca Trablusgarp kıtasını bırakırken üç beş adayı boşalttırmadan nasıl imzalarsın diye sormazlar mı adama? Evet, İttihatçı olursan sormazlar. Dokunulmazlığın vardır çünkü!

Halaçoğlu, 3 yıl sonra 1915’te Londra’da bu konu gündeme geliyor diyor.

Tabii ki karşısında kendisine soru soracak kimse yok. Bu konuyu kim, nerede, niçin gündeme getirdi? Evet, soruyorum 1915’te Londra’da Osmanlı adına hangi delegeler vardı? Söyleyin bakalım!

Bir tane isim zikredemeyecek. Zira bu “gizli” yapılan bir anlaşmadır. İtalya, İngiltere, Fransa ve Rusya arasında 26 Nisan 1915’te Londra’da imzalandı. Bu anlaşma ile İtalya sadece 12 Adayı değil, Tirollerin bir kısmını, Trieste ile İstirya’yı Arnavutluk’ya Valona ile Saseno adasını Dalmaçya adalarından bir kısmını ve hatta Antalya bölgesini dahi alacaktı. Böylece İtalya I. Cihan Harbi’nde İtilaf Devletleri safına girmek için işgali altında tuttuğu adaları ve daha pek çok hakları kabul ettiriyordu.

Eskiler bu tip “ben yaptım oldu” ifadelerine “mâl-i hülya” derlerdi. Düşmanların kendi aralarında yaptığı gizli anlaşmalarla ülkeler kazandığını da Halaçoğlu sayesinde öğrenmiş olduk! Padişah karşı çıkmamış. Bu durumu, “İttihatçılar II. Abdülhamid Han dönemi istihbaratını yok etti. Artık dünyadan haberimiz olmuyordu” diyerek özetleselerdi anlayabilirdim.

Öyle ki İttihatçı hükûmetin; bırakınız gizli anlaşmaları İtalyanların Trablusgarp’ı işgal edecekleri yönünde Almanlar, Fransızlar, Ruslar ve İngilizlerle yaptığı açık seçik görüşmelerden dahi haberleri olmuyordu.

Hatta İtalyanların son gün verdiği ültimatom ile uyanıyorlardı ancak!

Mızrak çuvala sığmıyor!

Öte yandan Halaçoğlu zihniyeti ile meseleye bakarsak, bugün Yunanistan’ın Güney Kıbrıs Rum Yönetimi ile veya Mısır’la aleyhimize yaptığı anlaşmaları kabul mü edelim? Yunanistan’ın adaların Kıta Sahanlığı ile ilgili almış olduğu ve hatta 12 Mil kararına tamam mı diyeceğiz? Halaçoğlu sözlerine şöyle devam ediyor:

“Yani 12 Adalar önce Uşi’de, sonra da 1915 Londra’da İtalya’ya verilmiştir. Bu Osmanlı temsilcilerinden biri Rumbeyoğlu Fahreddin Bey’dir. Bu adam kim mi? Türk milleti bir millî mücadele verirken, Kuvayı Milliye’yi kurmuşken, bu adam Kuvayı Milliye’nin karşısına Damat Ferit’in kurduğu Kuvayı İnzibatiye ile çıkan adamdır…”

Şimdi tekrar sorma hakkımız yok mu? Uşi’de adaları bıraktı isen 1915’te tekrar neden bırakıyorsun? Hiç mi düşünmeden yazılır bu satırlar? Peki, 1915’te hangi Osmanlı delegesi bıraktı. Lütfen söyleyin. Evet, araya bir de Rumbeyoğlu yerleştireceksin ki hemen okuyanlar vay be desinler. Padişah meğer kimleri bulmuş da topraklarımızı peşkeş çekmiş. Öyle ya vur abalıya!

Sultan Mehmed Reşat Han’ın nasıl bir kukla olduğunu ve kendisinin ağabeyi Abdülhamid Han’ın mezarının yerini tayin edecek bir yetkisinin dahi olmadığını biliyoruz. Trablusgarp tamamen elden giderken ustaca bir manevra ile daha güçlü gelebilmek için Rumbeyoğlu Fahreddin’in de içinde bulunduğu hükûmetin göreve gelmesine kim önayak oldu acaba?

Kaldı ki bu yeni hükûmette Gazi Ahmed Muhtar Paşa, Kıbrıslı Kamil, Avlonyalı Ferid ve Hüseyin Hilmi paşalar bulunuyor ve “Büyük Kabine” diye anılıyordu. Hâlbuki adına büyük denilmekle büyük olunmuyordu. İttihatçıların gafletle peşkeş çektiği Trablusgarb’ı İtalyanlara sunmak için getirilmişlerdi. Savaş zaten bitmişti. Nitekim bu büyük kabine üç ay sonra tarihe gömülecekti. İttihatçılar ne isterse o oluyordu.

Şimdi Sayın Halaçoğlu’nun “Asıl olaya gelelim” diyerek 1923 Lozan Anlaşmasıyla 12 Adaların hiçbir ilgisinin olmadığı ifadelerine bakalım:

“Uşi Anlaşması’nın ismini aldığı Uşi, Lozan şehrinin bir semtidir. Bu yüzden 1912’de imzalanmış olan Uşi Anlaşması, İtalyan tarihinde Lozan Anlaşması olarak geçer. Fakat bizim bildiğimiz yani 1923’te imzalanan Lozan Barışı ile bu anlaşma birbirine karıştırılmasın diye bu anlaşmaya Uşi denmiştir. İşte arkadaşlar sahte kiralık tarihçiler çetesi, bu durumdan faydalanıyor ve 12 Adaların Lozan Anlaşması’nda gittiğini söylüyorlar. Hâlbuki o Lozan başka, bu Lozan başka. Ne yazık ki bunu bütün millete yutturdular ve böylece milletimizi Lozan barışına düşman ettiler.”

Uşi-Lozan ilişkisi, kiralık tarihçiler ve Lozan’a düşman ettiler… diyerek önemli tarihî bir meseleyi kapatıvermek gerçekten “akıllıca” diyeceğim ama mızrak çuvala sığmıyor ki! Evet, İtalyanlarla görüşmeler 11 Temmuz 1912’de önce Lozan’da başladı. Nihai görüşmeler ise Lozan yakınlarındaki Uşi (Ouchy) kasabasında sürdü ve 18 Ekim 1912’de anlaşma burada imzalandı. Yukarıda da belirttiğim üzere bu anlaşma ile İtalyanların işgali altındaki Rodos ve 12 Adalar Osmanlıya bırakılmıştı. Halaçoğlu’nun 1915 yılında 12 Adaları tekrar verdirdiği Londra anlaşması ise gizli kapaklı bir anlaşma olup hiçbir bağlayıcılığı yoktu.

Peki 1923 Lozan Anlaşmasının şu 15. Maddesi ne anlama geliyor. Halaçoğlu’nun anlayamayacağı kadar kapalı mı? Ben çözemedim.

Madde 15-Türkiye aşağıda sayılan adalar üzerindeki tüm hak ve senetlerinden İtalya yararına vazgeçer: Bugün İtalya’nın işgali altında bulunan Astampalya (Astropalia), Kodoş (Rhodes), Kalki (Calki), Skarpanto, Kazos (Casso), Piskopis (Tilos), Misiros (Misyros), Kalimnos (Kalymnos), Lcros, Patmos, Lipsos (Lipso), Sombeki (Simi) ve İstanköy (Koş) adaları ile bunlara bağlı olan adacıklar ve Meis (Castellorizo) Adası…

Hatta Lozan Konferansı’nın birinci kısmı sona erip Türk Heyeti’nin Türkiye’ye dönmesinden sonra 21 Şubat 1923’te TBMM’de yapılan gizli oturumda, İsmet Paşa tarafından 12 Adalar ile ilgili olarak yapılan şu değerlendirme teslimiyeti gözler önüne sermektedir:

“… Arazi mesaili olarak İtalyan işgali altında bulunan Oniki Ada mesaili vardı ki konferansta mevzubahis olmadı… Esasen işgalleri altındadır… Bu kendileri için olmuş bitmiş bir meseledir. Müttefikler arazi meselesinde adalar, Suriye hududu ve Musul meselesini yekpare bir mesele olarak bize tasdik ettirmek istediler. Fakat biz bütün kuvvetlerimizi birisi üzerine, bir mesele üzerine temerküz ettirmek için diğer meselelere temas etmeksizin yalnız Musul meselesi üzerinde teksif ettik.” (Bkz. TBMM Gizli Celse Zabıtları, C.3, 21 Şubat 1923, s.1292.)

Şimdi soruyorum daha önce herhangi bir anlaşmayla başka ülkeye verilmiş olan yerler Lozan’da neden bir kez daha terk edilmiş olsun? Böyle bir durum varsa biz de bilelim. Anlaşma ile bir yerin sahibi olanlar, ahmak mı ki tekrar gündeme getirsinler? Yoksa biz oraları I. Cihan Harbi veya sonrasında zapt etmiştik de onun için mi gündem oldu?

Evet, İnönü tek celsede bütün hak ve senetlerinden vazgeçerek 12 Adaları İtalyanlara terk edince bir şey olmuyor ama bütün bu hadiseleri yazanlar, “Lozan düşmanı” veya “sahte kiralık tarihçi” oluyor. Bu nasıl bir ucuzculuk veya kolaycılıktır! Anlayan bize de anlatsın!

Adaların sonraki sürecini inşallah haftaya işleyelim…

TEFEKKÜR
Söylemekten söz uzar artar emek
Söyleyenden dinleyen ârif gerek

Millet soruyor?

Posted on 14 Ağustos 2020

Bayram vesilesi ile Kastamonu, Sinop, Boyabat, Erfelek ve Gerze’de bir anlamda Anadolu’da gezme fırsatı da yakaladım. Vatandaşlarla zaman zaman oturup sohbet etme imkânını buldum.

Türkiye’de ve dünyada uzun bir süredir baş döndüren gelişmeler yaşanıyor.

İç ve dış siyasete dair sorulara muhatap oldum. Tarih üzerine sohbetler yaptık.

Vatandaşımız tarihinin değerini biliyor. Tarihin gençlerimize nasıl bir şuur ve bilinç kazandırdığının farkında. Bu bakımdan TV’lerde tarih programlarına neden daha fazla yer verilmediğini sorguluyor.

İnanın yollarda karşılaştığım pek çok kişi, uzun bir süredir ara vermiş olduğum Lalegül TV’deki programlarımın ne zaman başlayacağını soruyor ve çok istifade ettiklerini belirtiyorlar.

Bu vesile ile kendilerine inşallah yakında başlayacağı müjdesini verebilirim.

Tarih zinde tutuyor. Aşk ve heyecan veriyor. Tefekkür ettiriyor. İbret kazandırıyor. Ülkemiz ve dünyadaki gelişmeleri sıhhatli okuma istidadı kazandırıyor.

Ya sabah akşam konuştuğumuz politika programları… Bölüyor, ayrıştırıyor, nefret tohumları ekiyor, çatıştırıyor. Millete artık bu tip sabah akşam reyting kaygısıyla da kavgaya dönüştürülmüş politik tartışmalardan gına gelmiş. Öyle ki “Hocam TV izlemiyoruz artık” diyorlar…

Ayasofya gölgede mi kaldı?

Son günlerde bir kısım yazarlar, neredeyse aynı kalemden çıkmış bir tarzda “İstanbul Sözleşmesi tartışması başlayınca Ayasofya gölgede kaldı” diyerek veryansın ettiler. “Ayasofya’yı konuşalım” dediler. Hatta daha ileri giderek bu durumu “AK Parti’ye karşıtlık ve hatta kurnazca düşmanlık” olarak değerlendirdiler.

Millet de bize sık sık “Hocam İstanbul Sözleşmesi, Ayasofya’nın camiye dönüşmesi sevincini gölgede mi bıraktı?” diyerek sordu. Değerlendirelim.

Hayır, Ayasofya hiçbir zaman gölgede kalmaz. O günden bugüne de her vakit yoğun bir şekilde namaz kılınıyor ve sebep olanlara dua ediliyor.

Evet, Ayasofya’nın 86 yıllık zincirleri kırıldı ve yeniden asli hüviyetine büründü. Şimdi Ayasofya’nın, Danıştay 10. Dairesinde gündeme gelmesi ve Cumhurbaşkanı’mızın “Açarız” sözü ile birlikte tam iki ay gündem de kaldığı dönemi iyi etüt edin.

Bendeniz hem yazılarımda hem de çıktığım TV’lerde yüzde yüz cami olarak açılacağını ve açılması gerektiğini net bir biçimde belirttim.

Maalesef bugün “Ayasofya gölgede kalıyor” diye bağıranların çoğu o dönemde tek bir Tweet dahi atmadılar veya atamadılar.

Bazı vekiller, “zamanı değil” derken bazıları, “Ortodoksları üzmeyelim” ve hatta bazıları da daha ileri giderek “haftada bir gün de Hristiyanlar ibadet etsin” diyebildiler. Karşı olanlar ise zaten Bizans ikonlarının derdinden tutun da Batılı güçler ne der psikozundan bir türlü kurtulamadılar.

En talihsiz olanı ise her şeye maydanoz olan anket kuruluşları idi. Bir anket ajansının sahibi Ayasofya’da ilk cumanın kılındığı gün bir TV kanalında yanımda yaptıkları anketi ballandıra ballandıra anlatıyordu. Cami olsun diyenler, müze kalmalı diyenler, kilise olsun diyenler, AK Parti’ye ne kazandırdı ne kaybettirdi diyerek sonuçları açıklıyordu.

Aynı TV’de, “bu konuda anket yapmak basiretsizliktir, vakfiyenin anlamını bilmemektir, aymazlıktır. Tapusu benim olan bir mülkü kime verilsin diyerek anket yapamazsın” dedim.

Keşke bu ajansların sahipleri, Danıştay 10. Dairesinin muhteşem gerekçeli kararını okumuş olsalardı. Cenab-ı Hakk’ın mülkü hükmündeki bir yeri ne yapalım diye halka sorma garabetine düşmezlerdi.

Keşke kendilerine sual sorulanlar vakfiyenin o anlamını bilerek, “kimin malını kime veriyorsun” diyebilselerdi.

Bilgisizlik işte böyle insanı utanılacak hâllere düşürebiliyor.

Öte yandan Danıştay 10. Dairesinin aldığı karar ve Sayın Cumhurbaşkanı’mızın çelikten bir irade ile attığı muhteşem imza ABD’den Rusya’ya Yunanistan’dan Mısır’a tüm dünyayı salladı.

İmza ile ilk cuma namazı arasındaki on gün içerisinde neredeyse hep Ayasofya konuşuldu. Yunan’ın üzüntüsünü Papa’nın acısını işitmeyen kalmadı.

Bizde ise maalesef büyük bir sevinç heyecanı yoktu. İnanın Ayasofya ikonları ve Hristiyanların göstereceği tepki her şeyin üzerini kapatmıştı. İlk cuma hutbesine Sayın Diyanet Başkanı’mız Ali Erbaş Bey’in kılıçla çıkmasının tartışmalarını da unutmayın.

Yani Ayasofya’yı gölgelemek isteyenler İstanbul Sözleşmesi’ni konuşmuyordu. Onlar ikonların derdiyle ve Batı’nın korkusuyla meşguldü ve gündem oluşturuyordu. TV’lerde bunlara şöyle okkalı bir cevap vereni de göremedim.

Peki, Necip Fazıl Kısakürek, Osman Yüksel Serdengeçti, Kadir Mısıroğlu, S. Ahmed Arvasi, Mehmet Akif İnan vb mütefekkirlerin yoğurduğu bir dönem Ayasofya hülyası ile yanıp tutuşan o aşk ile yoğrulan gençlik ne olmuştu?

Evet, onlar artık kırklı ellili yaşlardaydı ve o gün gelerek veya uzaktan gözyaşları ile dualar ediyorlardı.

Ya yeni nesil gençliğimiz? Onlar nerede? Sevindiler mi, üzüldüler mi, yoksa kayıtsız gözlerle bana ne, müze de cami de kilise de havra da olabilir edasında mı idiler?

İşte anket şirketleri bunların hâllerini gösterse daha çarpıcı olurdu.

Gençliğimiz nereye gidiyor. Ayasofya sevinci dalga dalga neden Türkiye’de yüksek bir dozda duyulmadı. Bunun sorgulanması lazım. Kültür ve Millî Eğitim Bakanlığı yetkililerinin başlarını ellerinin arasına alıp derin derin düşünmesi lazım.

Yunan gençliği hiç alakası yok iken Ayasofya cami olmasın diye çırpınıyorken bizim gençliğimiz neden bu kadar duygusuz bir noktaya gidiyor?

Gençliği bitirme projeleri

Sayın Cumhurbaşkanı’mız başbakan iken “dindar bir nesil yetiştirmek istiyoruz” demişti. Cumhurbaşkanı’mızın bu gayesini İstanbul Sözleşmesi’ni savunan, Taksim’de toplanıp sözde “Onur Yürüyüşü” adı altında ağızla telaffuz edilmeyecek derecede ahlaksız pankart açan LGBT’li gençler mi gerçekleştirecek? Yoksa birileri Cumhurbaşkanı’mızın bu sözünün intikamını mı almak istiyorlar? Düşünün ve siz karar verin!

“İstanbul Sözleşmesi tartışmaları Ayasofya’nın cami olmasını gölgede bıraktı” diyenler bu meşum sözleşme, gençliğimizi ayaklar altına alırken neden bir tek ses çıkarmıyordu ve hâlâ çıkarmıyor? Yoksa maksatları dikkatleri başka yöne çekmek mi?

Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya
Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya.

İşte bunun en önemli nedenlerinden biri son 35 yıldır FETÖ projelerinin gençlik üzerinde yaptığı yıkıcı etkilerdir.

Dinler Arası Diyalog projesi kaç yıl uygulandı? Gençler bundan nasıl etkilendi? Gençlerimizi getirdiği nokta neresi oldu ve gençler hangi düşüncelere evrildi?

Kutlu Doğum Haftası projesinin maksadı neydi, etkileri neler oldu?

İstanbul Sözleşmesi’nin de bugün artık bir FETÖ projesi olduğu aklıselim herkes tarafından kabul ediliyor.

Cedaw’la başlayan İstanbul Sözleşmesi ile nihayetlenen ve 6.284 No.lu kanunlar ile hız kazandırılan aileyi çökertme girişiminin temelinde gençliğimizi bitirme maksadının olduğu artık üstü gök kubbe ile dahi örtülemez bir tarzda görünmüştür.

Sayın Cumhurbaşkanı’mız son üç yılda bu konudaki rahatsızlığını defalarca dile getirmiştir.

Buna rağmen son günlerde bazı köşe yazarlarının belli bir noktadan komut almışçasına, sözlerine Ayasofya aşkı ile başlayıp aman İstanbul Sözleşmesi’ni askıya alalım tavrını ne ile yorumlamak gerekmektedir?

Hâlbuki Sabancı’sından Koç grubuna bir kısım futbol kulüplerinden süt ve yatak firmalarına kadar hepsi “İstanbul Sözleşmesi yaşatır” diyerek övgü için sıraya girmiş bulunmaktadır.

İmamoğlu ve Kaftancıoğlu ev ev sokak sokak gezerek bu sözleşmeyi millete anlatacaklarını belirtirken yeni seçilen CHP Kadın Kolları Başkanı Aylin Nazlıaka ise İstanbul Sözleşmesi’ne karşı çıkanları katil ve katil seviciler, tacizci ve tecavüzcüler olarak nitelemiştir.

Kendisine acaba bu suçu işleyenler idamla yargılansın desem beni destekler mi? Bu nasıl bir nefret dilidir ve ahlaksız bir sözdür.

Aslında onlar şunu çok iyi biliyorlar. O sözleşme ile on yıl içinde gezici nesiller patlama yapacak, gezi olaylarında camileri bira şişeleri ile dolduranlar çoğalacaktır.

O sözleşme, Sayın Cumhurbaşkanı’mızın, “dindar nesil yetiştireceğiz” söylemine en büyük darbedir.

O sözleşme AK Parti’yi eritmektedir.

O sözleşmenin adına “İstanbul” verilmesine aldanmayalım, Avrupa Konseyi’nin tüm dünyada nesilleri mahvetme projesinin adıdır.

Bütün bunlara rağmen, sanki yeni hatırlamış gibi “Ayasofya Camii’ni konuşalım” diyerek İstanbul Sözleşmesi’ni tenkit edenleri susturmak kimin ekmeğine yağ sürmektir.

Kadına şiddeti önleme kamuflajına bürünerek aile yapımıza yönelmiş bu korkunç tehdidi aman küçümsemeyelim.

Artık şunu da unutmayalım. 90 yıldır mahzun bir şekilde inim inim inleyen feth-i mübinin kılıç hakkı Ayasofya’yı dünya hukuk tarihine geçecek bir kararla aslına rücu’ ettiren millî ve değer sahibi Türk hukukçularının, ailenin ve değerlerin korunması için ve her türlü şiddetin hakkaniyetle önlenmesi yolunda, milletin ihtiyacı olan kanunları çıkarabileceğine yürekten inanıyorum.

Sayın Cumhurbaşkanı’mızın milletimizin ekseriyetinin beklentisi olan bu noktada göstereceği çelik irade ve alacağı karar, inşallah yürekleri ferahlatacaktır. Buna olan inancımız da tamdır.

TEFEKKÜR
Aklın senin ger yâr ise,
Hem Hakk’a meylin var ise,
Bin can ile kul olagör,
Mevla rızasın bulagör!

Bunlar neyin işletmesi?

Posted on 7 Ağustos 2020

Bir işletme veya ticarethane ne maksatla kurulur? Elbette para kazanmak için. Bu gaye ile markalar tüketiciye şirin gözükmek için türlü türlü slogan ve söylemlerle kitle iletişim araçlarını kullanarak kampanyalar yaparlar.

Amaç çok basittir aslında; vatandaş, benim ürünüm hepsinden iyi. Gel benden alışveriş yap. Bu döngü böyle devam eder gider…

Müşteri sadakatini sağlayan birçok unsur vardır. Kaliteli ürün, satış sonrası hizmet, markanın sosyal sorumluluk projelerine desteği gibi birçok unsuru sayabiliriz. Markaların da duygularının olması, toplumu etkileyecek olaylarda görüş belirtmeleri, tavır koymaları, siyasete karışmadıkları sürece tüketici tarafından beğenilir.

Ne gibi mesela; on binlerce can verdiğimiz terör belasına karşı verdikleri reaksiyonlar millet tarafından beğenilir ve desteklenir. Doğal afetlerde mağdur vatandaşların yaralarına ilaç olacak kampanyalarda yer almaları da böyledir. Bu tür destekler bina, fabrika, demirbaş eşya, taşınır taşınmaz menkullerden teşekkül işletmelerde bir kurum kültürü ve tüketicinin de hissedeceği duyguyu oluşturur.

Bu duygu ve duyarlılık, işletmenin yazılı olmayan, bilançolarında olmayan entelektüel sermayesidir. Bu sermayenin çok olması girişimcinin vatanına ve milletine kattığı değerin göstergesidir. İlk 500 ve veya BİST100’de olmanın ötesinde bir durumdur bu. Bu duyguyu ancak yerli ve millî olan vatansever iş adamlarımız hissedebilir.

Ama bir de yarım asırdan fazla devletten aldığı ihaleler ile büyüyen sözüm ona kendilerini topluluk olarak konumlandıran işletmelerimiz var. Burada isim vermek istemiyorum hepiniz tahmin etmişsinizdir. Bu şirketler rekabet ortamının olmadığı, potansiyel rakip olacak girişimcilerin de kartelci medya aracılığı ile itibar suikastlarına uğratılarak pazardan dışlandığı ülkemizde yıllarca çok paralar kazandılar. Ama bu kazanç Alev Alatlı’nın dediği gibi kanuna uygun ama ahlaka uygun değildi.

Bu şirketler topluma duygusal bir dille seslenmek için sadece 10 Kasım gününü ve Cumhuriyet’in kuruluş günlerini seçtiler. Kendilerince duygusal bir dil geliştirdiler. Koç’un 10 Kasım reklamı bu yıl nasıl olacak diye beklenir hâle geldi. Bu tercihi KİĞILI ve birçok marka taklit etti. Bu markalar çağ açıp çağ kapatan dünyanın en başarılı imparatorlarından Fatih ve fetih ile ilgili bir reklam filmi çekmedi?

Tanzimat sonrası bize dayatılan yaşam tarzı, ezik aydınlar ile birlikte cumhuriyet sonrası bu tip kuruluşların destekleri ile maalesef devam ediyor.

Geçmişi unutmayalım!

Günümüzde de milletin ve ailenin parçalanmasını kanunla güvence altına alan İstanbul Sözleşmesi için bu tip kuruluşlar harekete geçti. Tıpkı 28 Şubat’ta TÜSİAD gibi. Tıpkı Gezi Kalkışması’nda Koç’un Divan Oteli teröristlere açıp, karınlarını doyurması gibi “Sözleşme yaşatır” garabetini kurumsal olarak paylaşmaya başladılar. YAŞATSAYDI bu kadar ölüm neden oluyordu? Bunu konuşan yok.

Evet 28 Şubat’ın TÜSİAD’ı neyse, Gezi’nin Koç’u neyse, sözleşmenin de destekleyenleri aynı zihniyettir. Amaç bölgede yükselen güç olan Türkiye’nin kadim aile geleceğini bitirmektir.

Gezi’de global ajansların etkisini hatırlayalım. Hizmet vermek için para aldıkları şirketlere üretmedikleri içerik ve sloganları, Gezi’de toplanan çapulculara ürettiler. Pankartları hatırlayalım. Bu global ajanslarda çalışan insanların dünya görüşleri AK Parti ve Cumhurbaşkanı ile taban tabana zıttır.

Ne çabuk unuttuk Erdoğan’a edilen küfürleri. Değerlerimize yapılan hakaretleri. Bu hakaretler millî ve yerli olmayan ajans ve reklamcılar marifeti ile üretildi. Şimdi aynı kitle sözleşme üzerinden koca koca Türk şirketlerini, kasalarından aldıkları para ile kendi milletinin hayrına olmayan bir işe alet ediyorlar.

Bu algı yönetimi Gezi Kalkışması gibi bir toplumsal boyuta doğru gidiyor. Maalesef KADEM ve parti içindeki Erdoğan’ın vizyonunuzdan uzak, beyaz Türk ve Batı hayranı sayıca az ama tesir olarak etkili bir grup da maşa oldular. MTTB geleneğinden gelen parti yöneticileri, durumun vahametini fark ettiler ve sözleşmeye hayır diyorlar.

Sözleşmeden 2 yıl sonra kurulduk diye kendisini savunan KADEM ise dalgakıran vazifesini devam ettiriyor… Bu durum KADEM’in bir taraftan maddelerin uygulanmasını sağlamak diğer yandan sözleşmeye karşı AK Parti teşkilatlarının direncini kırmak için mi kuruldu sorularını hatıra getiriyor? Zira mecliste Mor Çatı Kadın Sığınağı ile birlikte sözleşmenin takibinde aktif rol üstleniyor.

28 Şubat’ta TÜSİAD ve FETÖ, Gezi’de Koç ve türevleri ve FETÖ, sözleşmede ise aynı cenah 50 yıllık milliyetçi sağ gelenekteki bir yapıya karşı birleşmiş durumda.

Acilen Sayın Cumhurbaşkanı’mız Recep Tayyip Erdoğan’ın bir kararname ile bu işi mutlak manada bitirmesi gerekiyor. Yarın çok geç olacak.

Benden somut bir şeyler söylememi isteyenler var hâlâ. Yukarıda saydıklarımız yetmez mi?

İşin acı tarafı ise kadının işlediği günahı kanunla koruma altına almak istiyorlar. Cinsiyet tercihi sapıklık ve hastalığının devlet tarafından koruma altına alınması isteniyor. Yetmez mi?

TEFEKKÜR
Dost bî-pervâ, felek bî-rahm, devran bî-sükûn
Dert çok, hemdert yok, düşman kavi, tali’ zebûn

.

Bir tarihe şahitlik etmek!

Posted on 31 Temmuz 2020

Geçen cumayı, Ayasofya Cami-i Kebir meydanında geçirdik. Pandemi günleri olmasına rağmen alanda mahşerî bir kalabalık ve muhteşem bir atmosfer vardı. Heyecan doruktaydı.

Yerli ve yabancı basın için geniş bir alan ayrılmıştı. TV’ler ve ajanslar gün boyu bu muazzam tabloyu dünyaya servis ettiler.

Ben de başta TGRT olmak üzere TRT Haber, Global TV, CNN ve Akit TV izleyicileri ile birlikte bu tarihî güne şahitlik ettim.

Böylece bilfiil dışarıdaki coşkuyu yaşarken içerideki atmosferin de nabzını tutmaya çalıştım.

Dışarıda yoğunluk; başta İstanbul olmak üzere Türkiye’nin dört bir yanından gelen vatandaşlar vardı… Gurbetten yurda izne gelen vatandaşlar bilhassa bu mutlu günü kaçırmak istememişlerdi. Çeşitli vesilelerle ülkemize gelen başka milletlerden dindaşlarımız da yanımızda idiler.

Nitekim cuma namazını Adanalı Volkan ve Mısırlı Abdüssamed kardeşimle yan yana kıldık.

Abdüssamed, Türkiye’de tarih alanında doktora yapıyordu. Gözleri ışıl ışıldı. Henüz Tömer’de eğitim gördüğü için zayıf Türkçesi ile Türkiye diyordu, Erdoğan diyordu, “gurur duyuyorum, sevinçliyiz, inşallah bizim ülkemizde yabancılara karşı böyle vakarlı ve kararlı olur” diyordu. Kendisine Prof. Dr. Muhammed Harb’i sordum. “Bize Osmanlıyı o sevdirdi” dedi. İşte iyi bir tarihçinin oynadığı rol.

Üniversitelerimizin bilhassa Yüksek Lisans ve Doktora alanlarında Müslüman olsun gayrimüslim olsun yabancı öğrenci kontenjanlarının oldukça yüksek olması lazım.

Diğer taraftan Adanalı Volkan kardeşimin ismiyle müsemma bir şekilde içi içine sığmıyordu.

Bana hemen anasına yazdığı mesajı gösterdi. “Anneciğim iyi ki beni böyle yetiştirmişsin. İyi ki bugün buradayım. İyi ki bu sevinci yudum yudum tadıyorum ellerinden muhabbetle öpüyorum” mealinde sözlerle bir taraftan tarife gelmez sevincini ifade ederken diğer taraftan bu noktaya gelmesinde en büyük payın annesi olduğunu ne güzel ifade etmişti. İşte bu sözler babaya yazılamazdı…

Rahmetli Fethi Gemuhluoğlu Bey’in “Bey’i bey doğurmaz oğul, beyi ana doğurur” nefis vecizesi aklıma gelmişti. Gözlerim doldu.

Bu arada Volkan kardeşim, “Ahmet Hocam annem sizi çok sever. Bize tarihi aşıladınız sevdirdiniz, ne olur anneme bir mesaj gönderin” dedi. Ben de böyle bir evlat yetiştirdiği için kendisini gönülden tebrik ettim…

Anadolu insanı ne kadar vefakâr ne kadar duygu yüklü ve sevdiğine ne kadar muhabbetli. Cenâb-ı Hakk bu vasfımızı almasın inşallah…

Alanda geceden gelmiş, sabah erkenden yollara düşmüş nineler, dedeler, anneler, bacılar, amcalar, kardeşler, gençler 86 yıllık özlemi gözyaşları ile dindirdiler.

Saatlerce ayakta ellerini açıp dua edenler, kenarda köşede yorgunluktan kıvrılıp uyuyanlar, devamlı Kur’ân-ı kerim tilavet edenler inanın her noktada bir başka güzellik vardı. İsterdim ki o esnada zaman dursun ve ben o alanı boydan boya gezeyim ve herkesin duygularına ortak olayım.

Zira o insanlar Ayasofya Camii’nin dışında değil içinde, kalbinde idiler…

Peki ya içerisi!..

İçerisi Sayın Cumhurbaşkanımızın ve Sayın Devlet Bahçeli Bey’in dışında seçme kalabalıktı. Yani seçilmişlerdi. Ben birtakım görevli dostlarımdan içerinin atmosferini de sordum.

Sayın Cumhurbaşkanımız ile Devlet Bahçeli Bey’in büyük bir tevazu ile saatlerce başları önde okunan Kur’ân-ı kerim ve duaları dinlediğini huşu içerisinde oturduklarını öğrendim. Sayın Cumhurbaşkanımız, okuduğu Kur’ân-ı kerim ile belki dışarıya yansıtamadığı bir volkan gibi çağlayan ruhunu da teskin etmiş oluyordu.

Peki ya diğerleri, o seçilmiş olanlar? Aldığım haberler ve konuştuğum kişiler maalesef genelde ruh hastalığımızı ortaya çıkarıyordu.

Cumhurbaşkanına yakın olabilmek ve hatta ona görünebilmek için çırpınan adamlar! Fotoğrafını dışarıya servis edebilmek için yoğun faaliyetler ve yanı başındakini sezemeyecek, hutbeyi ve Kur’ân-ı kerimi de duyamayacak derecede telefonu ile meşgul olanlar.

Çünkü bunlar seçilmişler. Huşuya ve huzura ihtiyaçları yok. Onlar Ayasofya’yı değil Ayasofya onları görsün edasındalar.

Maalesef hanımlar kısmından da aynı manzara haberleri geldi. Emine Hanım’ın, aynen Cumhurbaşkanımız gibi tavrını işitirken diğerlerinin ona yakın olabilmek için müthiş bir mücadelesine tanık olmuşlar!..

Pandemi nedeniyle kendilerini sürekli uyarmak zorunda kalan kadın güvenlikçilerin duydukları hakaret karşısında yürekleri dağlanmış.

Dolayısıyla Ayasofya Cami-i Kebiri içerisindeki atmosfer; nerede olduklarını unutan birtakım zevatın Sayın Cumhurbaşkanı ve eşini görebilme veya kendisini ona gösterebilme seremonisine dönüşmüştü.

Oysa camiye gelen insan Rabbinin huzuruna çıkmaktadır. Orada kim olursa olsun bir kuldur bir fânidir.

Orada Rabbiyle huzur bulur insan dünyadan ve dünya düşüncelerinden sıyrılır. Rabbinin huzurunda onu unutup da bir fâniye görünebilme çabası ne kadar büyük bir zavallılıktır!..

Şanlı Peygamber Efendimizin Miracını inkâr eden bir kısım ilahiyatçılar elbette onlardan gerekli dersi de alamayacaklar ve çevresine sunamayacaklardı.

Bakınız Enes bin Malik’ten gelen rivayette Resulullah Efendimiz şöyle buyurmuştur: “Sonra Cebrail, beni Sidretü’l-münteha’ya kadar götürdü. Sidre’yi insanı hayret ve şaşkınlık içinde bırakan öyle renkler kaplamıştı ki, onların ne olduğunu bilemem” (Buharî, Salât 1, Hacc 76; Müslim, İman, 263).

Cenâb-ı Hakk, şanlı Peygamber Efendimizin işte o dile ve beyana gelmez muazzam atmosfer içerisindeki durumunu Kur’ân-ı kerimde şöyle ifade buyurmuştur: “…Gözü kaymadı ve sınırı aşmadı.” (en-Necm Suresi, 12-18. ayetler).

Namaz da bu dünyada miraçtır ve müminler camide Rabbinin katına hazırlanmaktadır. Başka şeylerle meşgul olmazlar.

Hadiseye bu noktadan baktığımızda o gün bazı zevat, Ayasofya Cami-i Kebiri’nin içerisinde olsalar da ruhen fersah fersah dışında bulunuyorlardı. İçinde bulundukları nimetin farkına varamamışlardı. Hatta kazançlarını da onun bunun kalbini kırarak heba etmişlerdi.

Peki bu insanlar o gün telefonuna davet geldiği hâlde, polisin elindeki kâğıtta ismi bulunmadığı için içeri giremeyen nice güzide insanımızın dışarıda kaldığını biliyor muydu? Bunların bir kısmının isimlerini yazsam inanın dudağınız uçuklar! Kendileri bunun bilinmesinden rahatsız olur endişesiyle isimlerini yazmıyorum. Onlar kimseyi aramadılar çünkü. Caminin avlusunun bitişiğindeki rayların üzerinde tevazu ile kıldılar namazlarını.
Hâl böyle iken Bu sırada milletvekilleri ve partililer -isimleri yazılı olmasa da- rahatça içeri girmekte idiler.

“Ayasofya Camii bir gün de Hristiyanlara ayrılsın ve orada Ortodoksların da hakkı var” diyenler rahatça giriyordu!..

“Kutlu Doğum Haftası” gibi FETÖ projelerini sonuna kadar cansiparane savunanlar giriyordu!

15 Temmuz’da “Allah Allah nidaları demokrasi nidasını bastırmasın” diye yaygara koparan ilahiyatçılar da giriyordu!

Eh, onların olduğu yerde elbette bazı kahramanlar dışarıda kalacaktı…

Bu noktada rahmetli Necip Fazıl Bey’in şu dizeleri ne kadar anlamlı:

Bize kalan aziz borç asırlık zamanlardan;
Tarihi temizlemek sahte kahramanlardan!

Demek ki her devrin sahte kahramanları öne geçmeyi ne kadar kolay becerebilmekteler…

NOT: Okuyucularımın, aziz milletimizin ve bütün Müslümanların mübarek Kurban Bayramı’nı tebrik eder, huzur ve mutluluklar dilerim…

TEFEKKÜR
Devr-i ebvâb eyleyip olma cihânda der-be-der
Dergah-ı Bârî dururken etme gayra intisâb
Sünbülzâde Vehbî

(Kapı kapı dolaşıp olma derbeder dünyada,
Allah kapısı dururken, bağlanma başka kapıya.)

.

Yeni bir tarih yazıldı!

Posted on 24 Temmuz 2020

Bugün tarihî günlerden birini yaşıyoruz…

Fatih Sultan Mehmed Han’ın emaneti olup Türk milletine ebediyen vakfetmiş bulunduğu Ayasofya Camii tekrar asli vasfına kavuşmuş bulunuyor.

Müslümanlar abdestlerini alıp bu yüce mekânda yeniden huşu içerisinde Rablerinin katına ulaşacaklar.

Fatih Sultan Mehmed Han, Akşemseddin hazretleri, Molla Gürani ve Molla Hüsrev ile yan yana, omuz omuza namaz kılar gibi olacaklar, o hazzı, o ruhu tadacaklar… 86 yıllık hasret bugün son bulmuş olacak…

567 sene önce 1 Haziran 1453 Cuma günü Akşemseddin hazretleri Ayasofya Camii’nde ilk hutbeyi irad etmişti.

“İnnâ fetahnâ leke fethan mübînâ” âyetiyle başlayan Fetih Sûresi’nden bölümler de okumuştu.

Mealen: “Senin geçmiş gelecek bütün günahını Allah’ın bağışlaması, sana nimetini eksiksiz vermesi, seni dosdoğru yolda yürütmesi ve Allah’ın sana güçlü bir şekilde yardım etmesi için sana apaçık bir fetih ihsan ettik.

İmanlarına iman katsınlar diye müminlerin kalplerine huzur ve güven aşılayan da O’dur. Göklerin ve yerin askerleri yalnız Allah’a aittir ve Allah her şeyi bilmekte, yerinde yapmaktadır…

Göklerin ve yerin askerleri yalnızca Allah’a aittir; O sonsuz güç ve hikmet sahibidir.” (Âyet, 1-4,7)

Büyük veli ardından “nimel ceyş” olan gazilere nail oldukları nimetler için Rabbimize şükredici olmalarını belirtti. Şükrün hâsıl olabilmesi için O’ndan gelen nimeti yine O’nun gösterdiği yolda harcamak gerektiğini belirterek “hayırda yarışınız” âyetini okudu. İstanbul’un kısa sürede bir Türk ve İslam beldesi olması gerektiğini belirtti…

Şanlı Peygamberimizin Bedir Harbi’nden dönüşünde “Küçük cihaddan büyük cihada dönüyoruz” buyurduğu gibi şimdi de sanki küçük fetihten büyük fethe geçiliyordu.

Bizanslı din adamlarının, “İstanbul’da Katolik şapkası görmektense Türk sarığını tercih ederiz” sözünün manası tahakkuk ediyordu.

1204 yılında Latinler İstanbul’a girdiklerinde Ayasofya’ya sebep oldukları şeni’ fiiller ve faaliyetlerle halkı kendilerinden nefret ettirmişlerdi.

Türkler ise gerçekleştirecekleri medeniyet ve kültür hamleleri ile sevgilerini gönüllere ve kalplere işleyeceklerdi.

İşte bu hutbe ile birlikte başta genç padişah 21 yaşındaki Fatih Sultan Mehmed olmak üzere devlet büyükleri, âlimler, veliler, gaziler her biri bir köşeyi şenlendirdi. İstanbul’un tarihî dokusunu hiç bozmadan onu en güzel eserler süslemeye başladılar. Öyle ki beş sene içerisinde İstanbul 500 yıllık İslam beldesi gibi bir hüviyete büründü.

Bunda en büyük pay elbette ki Fatih Sultan Mehmed Han’a aitti.

“Perdedâri mîküned der kasr-ı Kayser ankebût
Bûm nevbet mîzened der kubbe-i Efrasiyâb”

(Kayser’in kasrında örümcek perdedarlık ediyor, Efrasiyab’ın sarayında da baykuş nevbet çalıyordu…) diyerek İstanbul’un fetih sırasındaki perişan hâlini ve bundan duyduğu büyük üzüntüyü ifade eden genç hakan, elbette ki imar ve iskân faaliyetlerinde en önde yürüyordu.

Onun Ayasofya’yı da içerisine alan muazzam vakfiyesi bu konudaki büyük gayretini gözler önüne sermektedir.

Fatih Sultan Mehmed Han bu vakfiyesi ile kıyamete kadar Ayasofya’yı, evlatları için cami kıldı. Buna rağmen hangi baskılarla boyun eğildiği anlaşılmayan bir sebeple Ayasofya müzeye çevrilerek evlatları bu haktan mahrum bırakıldı.

Ayasofya’nın bu mahzun hâli milletin kalbinde derin yaralar açtı. Nihayet Danıştay 10. Dairesinin verdiği kararla bu mahzunluk ortadan kalkarak millet yediden yetmişe şâd oldu…

Bir hukuk şaheseri!

Geçen haftadan bu yana TV’lerde yapılan tartışmalar siyaset konusunda ahkâm kesmeye alışmış nice zevatın ve köşe yazarının vakıf hukuku meselesinde zırcahil olduklarına bir kez daha şahit olduk.

Ayasofya kararını, Atatürk’ün İş Bankası hisselerinden tutunuz da Osmanoğulları ailesinin mülk davasına emsal tutanlar oldu.

Kur’ân-ı kerimde “bilmediğinizi bilenlere sorunuz” buyurulmaktadır. Cehlin en kötüsü her şeyi bildiğini sanıp da zırvalayan kara cahillerin hezeyanlarıdır.

Bir defa vakıf eser ve vakfedilen mallar, sahibinin mülkü olmaktan çıkar ve Cenâb-ı Hakk’ın mülkü hükmüne geçer. Artık onu sahibi de dâhil kıyamete kadar hiç kimse değiştiremez. Oysa şahsi mülkler ve vasiyetler böyle değildir. Sahibi ve vârisleri tarafından her zaman değiştirilmeye müsaittir.

Dolayısıyla Ayasofya Camii üzerinde, vâkıfı bulunan Fatih Sultan Mehmed de dâhil olmak üzere kıyamete kadar hiç kimsenin tasarruf hakkı yoktur. Devletin ise böyle durumlarda yapacağı tek bir görev vardır. O da, vakıfların, vâkıfının belirlediği şartlar dâhilinde yürütülmesini sağlamak, nezaret ve denetim vazifesini yerine getirmektir.

Bu durum Osmanlı Devleti’nde olduğu gibi cumhuriyet devrinde dahi tescil olunmuştur. Dolayısıyla Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilmesi hususunda yapılan uygulama, vakıf kanunlarına ve şartlarına tamamen zıt olup hükümsüzdü.

İşte bütün bu gerçekleri nazar-ı dikkate alan Danıştay 10. Dairesi’nin, meseleyi esastan çözerek aldığı karar, bir hukuk şaheseridir. Gayet sadedir. Anlaşılır bir vaziyettedir. Muğlak değildir. Meseleyi sadece hukuk nazarından ele almış olup hakkı teslim etmiştir. Karar aşamasında Unesco ve sair kurumların da Ayasofya’nın kullanımı hususunda hiçbir hak ve yetkilerinin olmadığı net bir biçimde ortaya konulmuş olup sadece eserin korunmasına yönelik yaptırımı olduğu ve bu yükümlülüğün de eserin bulunduğu ülkeye ait olduğu vurgulanmıştır.

Bence Danıştay 10. Dairesi’nin aldığı bu karar Ayasofya Camii’nin girişine gümüş bir plaka üzerine yazılarak konulmalıdır. Hukuk fakültesi gençlerine adalet numunesi olarak okutulmalıdır. Ders niteliğindedir. Sonuç kısmını önemine binaen buraya alıyorum:

“Ayasofya Camii ve Türk Kanunu Medenisi’nin yürürlüğe girdiği 4 Ekim 1926 tarihinden önce kurulan diğer vakıfların 864 sayılı Kanun’un 1. ve 8. maddeleri ile açıkça koruma altına alınmış olan eski vakıf statüsü, dava konusu Bakanlar Kurulu Kararının yürürlüğe konulduğu tarihten sonra yürürlüğe giren 05/06/1935 tarih ve 2762 sayılı (mülga) Vakıflar Kanunu, 03/12/2001 tarih ve 4722 sayılı Türk Medeni Kanununun Yürürlüğü ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun ve 20/02/2008 tarih ve 5737 sayılı Vakıflar Kanunu’nda aynı esaslar çerçevesinde korunmaya devam edilmiştir. Buna göre, dava konusu Bakanlar Kurulu Kararı, yukarıda alıntılanan ve vakıf senedi hangi tarihte düzenlenmişse o tarihteki mevzuatın uygulanacağını hükme bağlayan 864 sayılı Kanun’un 1. maddesine açıkça aykırıdır.

Dava konusu Bakanlar Kurulu Kararı, yukarıda yer verilen mevzuat, Anayasa Mahkemesi, Yargıtay, Danıştay ve AİHM kararları kapsamında değerlendirildiğinde; Ayasofya’nın, statüsü muhafaza edilerek hukuk düzenimizle güvence altına alınan, özel hukuk tüzel kişiliğini haiz mazbut vakıf niteliğindeki Fatih Sultan Mehmed Han Vakfı’nın mülkiyetinde olduğu, Ayasofya’nın, vakfedenin iradesi gereği sürekli şekilde cami olarak kullanılması için toplumun hizmetine sunulduğu, bedelsiz olarak kamunun istifadesine terk edilmesi yönüyle hayrat taşınmaz niteliği taşıdığı, tapu belgesinde de cami vasfı ile tescilli bulunduğu, Vakıf senedinin, hukuk kuralı etki, değer ve gücünde olduğu, vakfedilen taşınmazın vakıf senedindeki niteliğinin ve kullanım amacının değiştirilemeyeceği, bu hususun tüm gerçek ve tüzel kişilerle birlikte davalı idare için de bağlayıcı olduğu, Devletin, vakıf varlığının, vakfedenin iradesine uygun olarak kullanılmasını sağlama yönünde pozitif yükümlülüğü, vakıf mal ve hakları ile ilgili olarak vakfedenin iradesini ortadan kaldıracak şekilde müdahalede bulunmama yönünde de negatif yükümlülüğünün bulunduğu, kuşkusuzdur.

Bu durumda, Türk hukuk sisteminde kadimden beri korunarak yaşatılan Vakfa ait taşınmaz ve hakların vakfiyesi doğrultusunda istifadesine bırakıldığı toplum tarafından kullanılmasına engel olunamayacağı, vakıf senedinde sürekli olarak tahsis edildiği cami vasfı dışında kullanımının ve başka bir amaca özgülenmesinin hukuken mümkün olmadığı sonucuna varıldığından, bu hususlar dikkate alınmaksızın Ayasofya’nın cami olarak kullanımının sonlandırılarak müzeye çevrilmesi yönünde tesis edilen dava konusu Bakanlar Kurulu Kararında hukuka uygunluk görülmemiştir.

Açıklanan nedenlerle; Dava konusu Bakanlar Kurulu Kararının İPTALİNE. 02/07/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.”

Ayasofya Camii yolunu açan Danıştay 10. Daire Başkanı Yılmaz Akçil Bey ve üyeleri ile hiçbir dış baskıyı düşünmeden onu asli hâline döndüren Sayın Cumhurbaşkanımızı bir kez daha gönülden tebrik ediyorum.

TEFEKKÜR

Artarak gönlümün aydınlığı her dakikada

Bir mehabetli Cuma oldu Ayasofya’da
.

Adalet ustalarına

Posted on 17 Temmuz 2020

86 yıllık esarete ve zulme son veren ve hem Danıştay’ın hem tüm yargı camiasının hem de milletimizin medar-ı iftiharı olan Danıştay 10. Daire Başkanı Yılmaz Akçil Bey ile daire üyeleri, “Ayasofya Cami-i Kebiri” hakkında verdikleri son kararla Türk hukuk tarihine isimlerini yazdırdılar. Aslında bu karar ile Danıştay 10. Dairesinin sayın Başkan ve üyeleri isimlerini altın harflerle İslam hukuk tarihine de yazdırmış oldular desek yeridir.

Mahkemelerimizdeki her kararın başlığına yazılması usuli bir zorunluluk olan “Türk milleti adına” karar vermek tam manasıyla işte bu olsa gerektir. Bu karar, göstermektedir ki, Sayın Cumhurbaşkanımız ve Adalet Bakanımız, adaletin tecellisinde daha aktif olabilmektedirler. Ülkemizde hâlen gerçek hukukçuların var olduğu anlaşılmaktadır… Tasfiyesi hâlen devam eden FETÖ’den boşalan bazı mühim kadroların “FETÖ’den hiç de farkı olmayan başka illegal yapıların eline geçti” diye endişe eden milletimizin gönlüne serin bir su serpilmiştir…

Bakınız, “Haşhaşiler” veya diğer menfaat odakları yargı makamlarından uzaklaştırıldıkça neler oluyor. Şerefli Türk Hâkimleri yeni yeni destanlar yazıyor. Fatih Sultan Mehmed’in ruhaniyeti tecelli ediyor. Ahmed Cevdet Paşaların üzerindeki sis perdesi kalkıyor.

İşte bunun içindir ki bu ülkede adaletin tecellisi tam olarak tesis edilmelidir. Dünyada yeniden Türk hâkimiyeti tesis edilecektir. Devlet Bahçeli’nin desteği de unutulmamalıdır. “Ayasofya’dan çan sesi değil ezan sesi dinlenilmelidir” sözü Ayasofya’nın önüne konulacak kitabeye yazılmalıdır. Bu kitabeye Türk milleti adına karar vermiş olan şerefli Türk hâkimlerinin isimleri de yazılmalıdır…

Her ne kadar “Ayasofya’da çan mı çalınıyordu?” diye sızlananları dikkate almayınız. Şu son süreçte dahi bir gün de Hıristiyanlar ibadet etsin diyenler çan özleminde olanlardır, unutmayınız!

Danıştay 10. Daire Başkanı ve üyelerinin verdikleri karar kadar yazdıkları gerekçe de şaheserdir. Mutlaka herkesin okumasını dilerim. Bu kararla dünya hukuk literatürüne giren bu hâkimlerimiz gibi değerli hukukçuların yetişmesi ve var olan kıymetli hukukçuların işbaşına gelmesi artık elzemdir.

Bu yeni dönemde HSK daha ehil ve liyakat sahibi adil üyelerden oluşturulmalıdır. Yargı mensupları liyakat esasına göre işbaşına getirilmeli, bilhassa kritik yargı makamları Allah’tan başka kimseden korkmayan, siyasi ve ideolojik baskılara boyun eğmeyecek gerçek hukukçulara tevdi edilmelidir. Yargı makamları avukatların etkisinde ve gölgesinde tayin ve terfi yapan bu yapıdan kurtarılmalıdır.

FETÖ soruşturmaları “borsacı”lardan arındırılmalıdır. Gerçekten mağdur olanlar ivedi şekilde ayıklanmalı hemen hakları iade edilmeli, varsa yanlış bir uygulama buna son verilmelidir. Bununla birlikte teröristler ve suçlular da en az bu hızda hak ettikleri cezaya çarptırılıp toplum vicdanı rahatlatılmalıdır. Gerçek suçlular cezalandırılıp, borsacıların istismarı engellenmelidir…

28 Şubat dönemi mağdurları da cezaevlerinden kurtarılmalıdır. Hukuk sistemimiz millîleştirilmelidir. Mecelle gibi tarihî hukuk kaynaklarımız modern literatüre kazandırılmalı, Mecelle’nin ilk yüz maddesi hukuk fakültelerinde temel ders olarak okutulmalıdır. Adalet Ustaları yetiştirilmelidir. At izini it izine karıştırmayan hâkimler önemli mevkilere getirilmelidir.

Yeni HSK cesur, liyakat sahibi, adil hukukçulardan oluşturulmalıdır. Davalara rastgele özel hâkimler atanmamalıdır. “Dediğimizi yapar mı yapmaz mı?”, bir kriter olmaktan çıkarılmalı, liyakat ve tarafsızlık ön plana çıkarılmalıdır.

Artık millî hukuk nizamına geçme vaktidir. Bu milletin evlatlarına Justinyanus yerine Ebussuud Efendiler, Ahmed Cevdet’ler ve Yılmaz Akçiller’in verdikleri kararlar okutulmalı, Onlar örnek gösterilmelidir. Türk nizamı yeniden âlemde yerini alıyor. Korkmayın! Türkler adalet dağıtmaya geliyor…

Evet tarihini iyi okursanız ve bilirseniz Türk milletinin devletleri her zaman adil idaresi ile anılmıştır. Hükümdarları adaletleri ile nam salmışlardır. Hüküm doğru dahi olsa geciken adaleti zulüm saymışlardır…

Bugün de adaleti tecelli ettiren bu kararı verenlere, kararnameyi imzalayan Reis’imize ve ona destek olan Devlet Bahçeli Bey’e ve dahi bu karara sevinen âlem-i İslam’a selam olsun…

Ayasofya Cami-i Kebiri’ni cami vasfından müzeye çevirenleri millet unutmadığı gibi, yeniden cami yapanları da asla unutmayacak, ikinci kez cami yapanları da aynen ilk kez cami yapan Fatih Sultan Mehmed Han’ı hayırla yâd ettiği gibi yâd edecektir.

Gaflete düşmeyelim!

Öte yandan bir haftadır TV’lerde, iki asırdır alışılmış korkuların esaretinden kurtulamayan gözleri ve gönülleri hâlâ Batı’da olan mankurtlaşmış aydınların ifadelerini dinledik. Ayasofya’daki Hristiyan figürlerinin derdinden tutun da “Batı bu duruma ne diyecek acaba?!.” noktasına varan, Yunanistan’da olmayan camilerin akıbetinden başlayıp “Mescid-i Aksa’yı artık savunamayız!” tarzına ulaşan akıl, idrak ve gerçek dışı hezeyanları dinleyip durduk.

Görülüyor ki bizdeki aydınlar, “Ayasofya, Türkiye’nin iç meselesidir biz karışamayız” düşüncesindeki Rus görüşünden fersah fersah geridedir.

Bir dönem Türkiye’yi ziyaretinde “Türkiye’de ne kadar komünist varmış” diyen Mihail Gorbaçov’u hatırlattılar.

Hristiyan âleminin endişelenmesine gerek yok. İçimizdeki monşerler fazlasıyla yetiyor.

Dolayısıyla Türk’ün coşkusuna ortak olacak söylemler o kadar azdı ki…

Diğer taraftan Sayın Cumhurbaşkanımızın Ayasofya’yı tekrar ibadete açan imza akşamındaki tarihî konuşması bir kez daha milletimizi ağlattı. Evet, Türkiye bağımsız hareketin en dev adımını geçtiğimiz hafta atmıştır.

Bunu devam ettirmek ise gelecek kuşakların, nesillerin boynunadır.

Fakat bu noktayı düşündüğümüzde tebessümümüz dudaklarımızda donup kalmaktadır.

CEDAW ve İstanbul Sözleşmesi gibi meş’um sözleşmelerin AK Parti içerisinde sinsi metotlarla savunuluyor olması ürkütücüdür.

Bakınız tek parti hükûmeti döneminde yıllarca camiler ahır, halkevi ve müze yapıldı. Değerleri ayaklar altında çiğnendi. Fakat o dönemde halkın sarsılmaz bir imanı vardı. Her açılımda CHP’ye unutamayacağı şamarlar indirdi. “Ben Müslümanım tarihime ve değerlerime bağlıyım” mesajını verdi. Hiçbir darbede yılmadı. İşte bu, sağlam Türk aile yapısının gücü idi. Hedefte ailenin olmasının ehemmiyetini kavrayınız!

Unutmayalım! İstiklalimizi korumak ve devam ettirmenin en önemli yolu kültürümüzü, ananemizi, bizi biz yapan değerleri ve dinimizi yaşamaktan ve aile yapımızı güçlendirmekten geçer.

Artık bu noktada atılacak adımlar elzem hâle gelmiştir.

Zira siz bir mevziyi elde ederken düşman da durmamakta ve diğer mevzilerden saldırmaya devam etmektedir.

Öyleyse her zaman uyanık olalım ve gaflete düşmeyelim.

Unutmayalım ki, mülkte zelzele gaflettendir!..

TEFEKKÜR

Adaletle bulan halk içre şöhret

Unutulmaz ilâ yevm-i kıyamet

.

Edep iledir nizam-ı âlem…

Posted on 10 Temmuz 2020

Edep iledir nizâm-ı âlem
Edep iledir kemâl-i âdem

Osmanlı kültürünü takip ederken aslında nakış nakış bir edep ve ahlak numunelerini görüyor ve yaşıyor gibi olmaktayız.

Zira devletin temelinde bu anlayış ve yaşayış hâkimdi. Osman Gazi‘nin şu hadisesi devletin temelinde edep mayası ile karıldığını göstermektedir…

O, bir gece dostlarından birine misafir olmuştu. Geç vakte kadar sohbet ettiler. Arkadaşı yatağını hazırlayıp iyi geceler dileyip odasına çekildi.

Osman Gâzi tam yatacaktı ki özel muhafaza içindeki Kur’ân-ı kerim gözüne ilişti. Kelam-ı kadim odada dururken ayaklarını uzatıp yatamadı. Mushaftan yana müteveccihen (dönerek) diz çöküp sabaha kadar huşu ve edep ile oturdu.

Ev halkının uyanma vakti gelirken, benim bu hâlime şahit olmasınlar düşüncesiyle ayaklarını uzatmadan başını yatağa doğru şöyle bir korken gözleri dalıverdi. İşte o anda Cenab-ı Hak tarafından bir ses gelerek:

“Ey Osman! Çün sen benim kelamıma hürmet ü ta’zim idüb izzet ü ikram eyledin. Ben dahi seni ve evladını ve etbaını ve eşyaını âlemde ebedi muazzez ve mükerrem ve muhterem kıldım…”

İlk dönem Osmanlı kaynaklarının hemen tamamında yer alan bu menkıbenin yazıldığı günlerde devlet henüz üç kıta yedi iklime hükmetmiyordu.

O edep zihniyeti, anlayışı ve yaşayışı devam ettikçe devlet güçlendi, büyüdü ve ebed-müddet denilen hâle geldi.

Evlatları aziz oldular. Cenab-ı Hakk hiçbir hanedana bahşetmediği devlet ve saltanatı Osman Gazi’nin ahfadına lütfetti.

Etbaı yani tabileri aziz oldu. Osmanlı devletine bağlananlar huzur ve saadet içerisinde ömür sürdüler. “Filistin’i on iki Osmanlı çavuşu idare ediyordu” sözü meşhurdur. Osmanlı Filistin’i ile son yüzyıldaki Filistin halkının durumunu mukayese edenler bu ifadedeki manayı -şayet bakar kör değil iseler- anlarlar.

Eşyaları da aziz oldu. Günümüzde Osmanlıdan kalma camiler, medreseler, her türlü binalar, çarşılar, yazılı eserler, arşiv belgeleri, evler, ev araç ve gereçleri, hat yazıları, yazılı levhaları, halılar, kilimler hülasa her ne var ise değeri yine erbabınca malumdur…

Osmanlı evinde, ailesinde, mahallesinde köyünde ülfet muhabbet, birlik ve beraberlik yardımlaşma şefkat ve merhamet her türlü güzelliklerin kaynağı buradan belli olmuyor mu? Bu güzellikleri yıkmak yok etmek isteyenlerin dizilerle vermek istedikleri mesajlara ve hangi duyguları yok etmeye çalıştıklarına dikkat etmeleri gerekir.

İlim meclislerinde aradım kıldım talep
İlim geride kaldı illâ edep illâ edep

Edep olmadan hiçbir şeyin kıymeti olmayacağını ifade eden pek hoş bir beyit. Gerçekten de anne veya babasının isteğini ekşi bir surat ifadesi ile yerine getiren evladın hizmeti ne kadar makbuldür. Hocasına saygısız bir talebenin ne elde edebileceği malumdur. Talebesini aşağılayan bir hoca ise ona ne verebilir.

Bazı şehirlerde iç ve dış surlar vardır. Dış surun fethinden sonra iç surların fethedilmediği neredeyse hiç görülmez. İşte dış sur edeptir. Edep kalesi yıkıldıktan sonra o kimsede hiçbir değerin yaşayamayacağı buradan anlaşılmalıdır.

Bu itibarla Osmanlı dergâhlarının giriş kapısında ve ilim mahfillerinin başköşesinde şu ibare yer alırdı:

“Edep yâhu!”

Ya şimdi!..

Dinleyen olmuyor “edep yâhu”yu!

Geçtiğimiz günlerde Cumhurbaşkanımız video konferans yöntemiyle düzenlenen 138. AK Parti Genişletilmiş İl Başkanları Toplantısı’nda katılımcılara bir konuşmada çok önemli bir mevzuya daha değindi.

Erdoğan, sosyal medya mecralarını kontrol eden küresel firmaların Batılı ülkelerdeki temsilcilikleriyle içerikle ilgili her türlü hukuki ve mali sorumluluğu üstlendiğinin ama Türkiye’nin de aralarında olduğu bazı ülkelerde bu sorumluluktan ısrarla kaçındığının altını çizerken şöyle dedi:

“İnternet mecralarını kullananlar suç işleme konusunda layüsel değildir. Cinsel istismar, müstehcenlik, kumar, dolandırıcılık, suça teşvik, terör propagandası, hakaret başta olmak üzere kanunların suç saydığı her konuda hak arama ve önleme yolları açık olmalıdır. Milletimize karşı sorumluluklarımız bu doğrultuda gereken mekanizmaları kurmayı ve işletmeyi gerektiriyor. Amerikalısı Avrupalısı, Çinlisi bu imkâna sahipken, 83 milyon Türk vatandaşının sosyal medya terörü karşısında eli kolu bağlı kalmasını kabul edemeyiz…”

Sayın Cumhurbaşkanımızın tavrı bu kadar net ve açıkken bazıları konuyu “sosyal medyaya sansür” diyerek nitelediler!

Maalesef bunu bazıları TV’lerde dahi dile getirdiler.

Bunlar sosyal medyada önüne gelene küfreden ahlaksızların, edepsizlerin sözcülüklerini yapmaktan sıkılmıyor ve utanmıyorlar.

Açıkça onların bu faaliyetlerini devam ettirmesini istiyorlar. Onlardan daha fazla aşağılıklar.

Onların zaman zaman bu nevi tavır ve davranışları kınaması ise suret-i haktan görünmekten başka bir şey değildir.

Zira kesin olan bir husus var ki yapılacak olan sadece sosyal medyanın düzenlenmesidir. Netflix, Facebook, Instagram, Youtube ve Twitter yetkililerinden belli şartların istenecek olmasıdır. Alçak ve aşağı insanların faaliyetlerinin durdurulmasına yöneliktir. Kişisel verilerin korunmasının sağlanmasıdır.

Avrupa bu konuda son derece sert tedbirler almaktadır. Nitekim Fransa ve Almanya’da zararlı bir paylaşımı 24 saatte kaldırmayana çok ağır para cezaları verilebilmektedir.

Dikkat ediniz! Türkiye, sahte habere en çok maruz kalan ülkeler kategorisinde yüzde 49 ile ilk sırada yer almaktadır! Facebook’tan yapılan açıklamada; 2018’in ilk 3 ayında dünya genelinde 1,2 milyar sahte hesap silinirken, 2019’un aynı döneminde 2,2 milyar sahte hesabın silindiği belirtilmiştir.

Bu sahte hesapların hangi konularda nasıl bir algı meydana getirdiği artık herkesin malumudur. Adaletin kararlarına kadar etkili bir konuma gelmiştir. Sosyal medyada öne çıkan bir husus o gece bütün TV kanallarına haber olabilmektedir.

Peki Türkiye sahte hesaplarla yönetilen bir ülke olmaya doğru mu gitmektedir?

Kaldı ki bu sahte hesaplar, yüzde doksan ülkenin bütünlüğünü, geleceğini, ahlaki değerlerini, güvenliğini tehdit edenlerden oluşuyorsa bin kez düşünmek gerekir.

Kangren olmadan bu meselenin derhâl çözümlenmesi gerekir.

Aksi hâlde devletçilik oynamayalım!

TEFEKKÜR
Edep bir tâc imiş nûr-ı Hüdâdan
Giy ol tâcı emin ol her belâdan

.

İmamoğlu’nun tarihçileri!

Posted on 3 Temmuz 2020

İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu seçildiği andan itibaren bugüne kadar görülmüş belediye başkanlarından farklı bir tarzda ilerliyor.

Seçilmesi ile öncekilere benzemediği gibi yönetimi ile de benzemiyor.

“İstanbul ile ilgileniyor mu?” derseniz, evet cevabını vermek mümkün görünmüyor.

Buna karşılık hiçbir şekilde gündemden düşmüyor ve muhtemelen düşmemeyi de seviyor.

Peki, bu gidiş nereye? Onu zaman gösterecek.

Onun hakkında son tartışmalar ise hep tarih üzerine oldu. Tarihten ise Fatih Sultan Mehmed etrafında döndü.

Önce İstanbul’un 597. Fetih Yıldönümü’nde muazzam kutlamalar yapılıp Fatih Sultan Mehmed hayırla yâd edilirken o ertesi gün skandal bir harekete imza attı.

Eli arkasında pazarı denetleyen zabıta memuru gibi türbe alanında gezerken Fatih’in üvey annesi Gülbahar Hatun türbesine atıp atmadığı belli olmayan bir tekme hareketinde de bulundu.

Bu tavır ve davranışıyla büyük bir tepki aldı.

Fakat aynı hafta Fatih Sultan Mehmed Han ile alakalı Prof. Dr. Feridun Emecen’in “Fetih ve Kıyamet” isimli kitabını İBB olarak haklarını alarak bastırıp satışını başlattı. Feridun Emecen, 29 Mayıs Üniversitesi Yeniçağ tarihi hocalarından.

Bilhassa Diriliş Ertuğrul ve Kuruluş Osman’ın danışmanı olarak ün yaptı.

Her iki dizi de gerçek tarihin çok uzağında gezindi ve geziniyor.

Diriliş Ertuğrul’u savunurken “döneme ait hiçbir kayıt yok” diyerek kendilerini aklamaya çalışıyorlardı.

Kuruluş Osman’ın ise Osman Gazi ile neredeyse şu ana kadar doğru tek karesi yok!

Onu ne diye savunuyorlar ve doğru tek karesi olmayan bir dizide tarih danışmanına ne gerek vardır anlaşılması güç bir husus. Sevsinler senin kurgunu. Adı Osman Gazi olacak ve Osman Gazi’ye benzeyen bir kare bulunmayacak. Şeyh Edebalı’nın kızı kaçırılarak kucaklarda gezdirilecek. Yazıklar olsun size!

Peki ya Sayın Emecen’in “Kıyamet” kitabı! İstanbul’un alınması Doğu Roma için bir kıyamet idi. Gerçek bu…

Peki, aynı fethi Müslümanlara çevirmek nasıl bir zihin ürünüdür. Anlamak güç!

Galiba İstanbul Hıristiyanlarda olursa Kıyamet’in hiç kopmayacağına inanıyorlar.

Sayın Emecen’in feth-i mübini küçük gösterme çabaları bununla da bitmiyor tabii. Ulubatlı’yı yok saymaktan başlayıp, gemilerin karadan yürümediğine ve Fatih’in sevilmediğine kadar bir dizi asılsız iddialar…

Neyse biz yine konumuza dönelim.

Fetih yıl dönümünün arefesinde başlayan ve bugünlerde Danıştay 10. Dairesi’nin kararını beklediğimiz Ayasofya’nın akıbeti tartışmalarına Sayın İmamoğlu bu kez Yunan medyasından katılmıştı.

Ayasofya’nın cami olmasını istemediğini açıkça belirterek Fatih’in vasiyetini hiçe saymıştı.

Elinde imkân olmadığını şayet olsa böyle bir harekete asla fırsat vermeyeceğini ima ederken Ayasofya’nın dünya mirası olduğunu belirterek Yunanlı dostlarını şâd etmişti…

Bu konuda İmamoğlu’nun fikirlerini hararetle savunan tarihçimiz ise İlber Ortaylı olacaktır.

Evet, Ayasofya konusunda Fatih’in emanetini hiçe sayan İmamoğlu bu defa Fatih’le ilgili bir projeye daha imza atacak ve Fatih’in bir portresine 9 milyon ödeyerek sahip çıktığını belirtecektir.

İmamoğlu önce vuruyor sonra seviyor mu?

Bütün bunlar tenakuz mu? Bir oyunun parçası mı?

İmamoğlu’nun aldığı tablo ile ilgili tartışmalar alevlenmiş iken sahip çıkan isimler yine şaşırtmadı.

Bunlar İlber Bey ile Feridun Bey oldular…

Evet, İmamoğlu yalnız yürümüyor.

Feridun Bey’in kitaplarını alarak Sultan Mehmed’in hatırasına yaptığı terbiyesizliği ört bas etmeye çalışırken Ayasofya hakkındaki Yunanlıları sevindiren açıklamalarını ise sıhhati meçhul bir tablo üzerinden İlber Bey vasıtasıyla lehine çevirdi.

Aslında İmamoğlu’na bu tabloyu aldırtan gerideki tesiri gerçekten merak ediyorum. Bu tabloyu kim veya kimler önermiştir? Hikâyesi konuşulsa güzel olurdu…

Portre üzerindeki şüpheler

Diğer taraftan nedense bazı mihraklar Fatih’i sadece Bellini’nin portresi ile anmaya hatırlamaya değerlendirmeye bayılırlar. Bellini’nin İstanbul’da kaldığı 16 aylık zaman diliminin romanı dahi yazıldı.

Yazar Mina Oğuz’un “Bellini’nin Fatih’i” adlı bu romanı piyasaya şu paylaşımlarla sunulmuştu:

“Romanda ana kahramanlardan olan, dönemin meşhur Venedikli ressamı Gentile Bellini’nin hikâyesiyle Fatih Sultan Mehmet’i çok daha iyi tanıyor, anlıyoruz. İstanbul’da kaldığı 16 ay boyunca Fatih Sultan Mehmet’in ünlü portresinin yanı sıra birçok tablolar ve çizimler yaparak yeteneği takdir edilen fakat saraydaki varlığından rahatsız olan kimileri tarafından casuslukla suçlanıp, Osmanlı Hünkârı’nın Batı’ya dönen yüzünü anlayamayan kıt akıllıların tehdit ve iftiralarına da maruz kalan Bellini ve dönemin gerçekten yaşam sürmüş birçok kahramanı aracılığıyla da siyasetten entrikaya, bilim ve sanattaki gelişmelerden medeniyetimizin asilliğine pek çok konuya değiniyoruz.”

Evet, güya bir roman. Bellini ve Fatih büyük karakterler tamam. Peki, kıt akıllılar, entrikacılar, iftiracılar, yalancılar kim? Osmanlı saray halkı ve idarecileri. Fatih’in etrafı böyle bir insan yığınıyla dolu.

İlber Ortaylı Bey’in pek övdüğü Franz Babinger ise Bellini’nin faaliyetleri hakkında bilgi verirken şunları kaydetmektedir:

“Fatih, Bellini’den sadece kendisini ve çevresindekilerin portrelerini yapmasını değil, sarayının duvarlarını da fresklerle bezemesini de istiyordu. Bellini de onun hususi dairelerinin duvarlarına ‘cinsel içerikli’ resimler yapmıştı…”

Babinger’in 1953 yılında hiçbir kaynak belirtmeden ve hiçbir örnek sunmadan dile getirdiği bu iddiası deli saçması denilen hususlardandır.

Fatih’in zehirlendiği tezini de aynı tarihçi ilk defa ortaya atacak ve bu işi oğlu Bayezid’in yaptığını savunacaktır.

Evet, Londra’da, National Gallery’de, Fatih Sultan Mehmed’in bir portresi bulunmaktadır. Bu portrenin Gentile Bellini tarafından yapıldığı hakkında kesin bir delil yoktur. National Gallery’de bu portre ile ilgili dosyadaki bilgilerden anlaşıldığına göre, her şeyden önce portre üzerindeki Gentile Bellini adı kesin olarak okunamamıştır. Fatih resmini yaptırmış olsa bu tablonun İstanbul’da bulunması lazım gelirken neden iki asır sonra Venedik’te ortaya çıktığı meselesi de ayrıca sorgulanması gereken hususlardır. Bellini’nin Topkapı Sarayı için manzara resimleri yaptığı bilinmekle beraber, padişahla görüştüğü ise belli değildir.

Padişahın resmini yaptırdığına dair ise hiçbir kayıt yoktur. İki asır sonra ortaya çıkan bir portre üzerinden romanlar, hikâyeler kaleme alınmakta ve Fatih’in şahsiyeti buna göre yazılıp çizilmektedir!..

Fatih Sultan Mehmed Han’ın onlarca camiini, mescidini, medresesini, çeşmelerini hamamlarını gören yoktur. Ayasofya’yı camiye çevirmesini dahi anlamaktan aciz ve zavallıdırlar!..

Şiirlerini, fetihlerini, gazalarını görmezler.

Yoksa bütün bu gözlerini kör eden husus Bellini’nin bir portresi mi?

İmamoğlu’nun aldığı portrenin ise Bellini veya Bellini atölyesi ile irtibatını gösteren hiçbir iz mevcut değildir. Bellini adını birilerinin ve bilhassa Sayın Ortaylı’nın terennüm etmesi şimdilik yetmiştir.

İmamoğlu’nun Ayasofya konusundaki kirli imajını şimdilik unutturmuştur.

Fakat bu filmin uzantıları devam edecek gibi gözükmektedir. Hayırlısı…

Bu arada Ayasofya’nın mahzunluğu biterse Fatih’in portresine bakıp ne düşünecektir acaba!

İnşallah tekmelemeye kalkmaz!..

TEFEKKÜR
İstikâmet olur elbet sebeb-i serdârî
Oldu ol yüzden elif kâfile-sâlâr-ı hurûf

(Doğruluk olur elbet önderlik nedeni,
Ol sebepten, harfler kervanının önderi elif oldu.)

Tarihini bilmeyen düşmanına uşak olur!

Posted on 26 Haziran 2020

Günümüzde savaşlar umumiyetle başka ülkeler üzerinden yürütülüyor. Bu durum ülkelerin iç işlerine karışmayı bir anlamda mecburi kılıyor. Böyle bir dünyada dostlarınızın çok olması elzemdir. Bu yetmez. Ülkelerle iyi ilişkiler kurmanız ve dostlarınıza dostluğunuzu da mutlaka göstermeniz gerekir.

Batılı ülkeler tesir ettikleri veya maşa olarak kullandıkları ülkenin halkını asla düşünmüyorlar.

O ülkede iktidarları kendi yanlılarından seçtiriyorlar ve hatta onlara halklarını acımasızca ezdiriyorlar.

Dikkat edin, Batı sadece kendisine demokrattır. Sömürdükleri ülkelerde asla tam bağımsız bir demokrasiyi getirtmek için uğraşmaz. Oralarda darbeleri desteklerler darbe ile de kendi kuklalarını başa geçirtirler.

Şayet mümkünse bunları azınlıklardan yaparlar onlar eliyle ülkenin asli unsurlarını inim inim inletirler.

Diğer taraftan da her platformda onları aşağılarlar. Sizde demokrasi, hürriyet, insan hakları yok diyerek ceza keserler.

Ezkaza gelecek olsa yine bir darbe ile işlerini bitirirler.

İşte İslam dünyasının iki asırdır hâli pürmelali de bundan başka değildir.

Batı’nın kuklası olmuş vaziyettedir. Buna karşılık mankurt olmuş kuklaları hâlâ Batı’dan medet ummaktadır.

Hele de bunu üç bin yıllık şanlı bir tarihe sahip Türk milletindeki idarecilerin veya idareye talip olanların görmemesi kadar zelillik olamaz.

Demek ki tarihi aslına uygun öğretmemelerinin sırrı da burada yatmaktadır.

Tarihini unutan nesillerin kölelik ruhu hep devam eder.

Kürşad’ın destanını okumayan, Alparslan’larından, Fatih’lerinden, şanlı akıncı destanlarından haberi olmayan nesiller yolunu göremez, izini bulamaz.

Sayın Cumhurbaşkanımızın yıllardır haykırdığı “dünya beşten büyüktür!” sözünün manasını kavrayamaz.

Bakınız bugün Akdeniz’e hâkim olma projesi Libya üzerinden yürütüyor.

Mısır, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), Yunanistan, İtalya, Fransa, Rusya ve ABD hep Libya üzerinden Akdeniz’de etkin olmak üzere çalışıyor.

Bizde ise tarih okumayan ahmaklar, “Türkiye’nin Libya’da ne işi var?” deyimini dillerine pelesenk edebiliyor.

Bakınız Libya’da işgalci güçlerin maşası General Hafter’e karşı Türkiye’nin desteklediği Ulusal Mutabakat Hükûmeti (UMH) çok önemli askerî başarılar elde etti. Bu durum açık veya gizli pek çok ülkeyi ciddi manada rahatsız etti.

Ancak Türkiye’ye karşı tehdit yine bir darbeci Mısır’ın başındaki General Sisi’den ve BAE’den geldi.

Libya’yı tehdit eden Sisi, uluslararası meşruiyeti bulunmayan Hafter’e BAE ve Fransa ile birlikte destek veren Mısır’ın, gerek duyulması hâlinde ülke sınırları dışında askerî bir harekâtta bulunabileceği mesajını verdi.

Libya sınırına yakın bir bölgede askerlerine hitap eden Sisi, Mısır’ın Libya’daki kırmızı çizgisinin Sirte ve Cufra olduğunu açıkladı.

Şu ifadeden zannedersiniz ki Sirte ve Cufra Mısır ülkesi içinde kendisine ait bir bölge! Oysa Libya’nın merkezinde yer alan Sirte, darbeci Sisi’yi neden bu kadar rahatsız etti? Zira burası Libya’nın en büyük petrol havzası.

Darbeci uşak Sisi, işte bu petrolü yemek isteyen ağababalarının uşaklığını yerine getirmek üzere bu tehditlerde bulunmaktadır. Libya üzerinden Türkiye’ye gözdağı vermeye kalkışmaktadır.

Tehditlerinde de anlaşıldığı üzere bu uşağın tarihten haberdar olmadığı aşikârdır.

Zira 505 sene öncesinde de Mısır’la Osmanlı arasında böyle bir mücadele yaşanmıştı…

Tarihin hatırlatması acıdır!

Yavuz Sultan Selim Han, 1514 yılında ordusuyla Safeviler üzerine giderken Dulkadırlı Alaüddevle Bozkurt Bey’in saldırılarına maruz kalmıştı. Dulkadırlılar bilhassa Osmanlı zahire kıtalarını vurmuştu. O zaman bazı devlet adamları Dulkadıroğullarını cezalandırmayı teklif etmişse de Selim Han “maksadımız o değil” diyerek yürüyüşüne devam etmişti.

Çaldıran’da Safevilere ağır bir darbe indiren Selim Han dönüşte Kayseri ve Bozok sancaklarına Şehsuvaroğlu Ali Bey’i tayin etti.

Şehsuvar Bey cesur ve yiğit bir Dulkadır Beyi olup Memlüklerce Kahire’de Zuveyle kapısında asılarak öldürülmüştü. Selim Han’ın onun oğlu Ali Bey’i Memlüklere tabi olan Dulkadır devletine yakın Kayseri ve Bozok sancaklarına tayin etmesi Dulkadır Beyliğine müdahale edeceğinin göstergesi gibi idi.

Bu itibarla Dulkadırlı Alaüddevle Bozkurt Bey, Selim Han’ın Kayseri ve Bozok sancaklarına Ali Bey’i ataması üzerine durumu Memlük Sultanı Kansu Gavri’ye yazarak şikâyette bulunmuş ve desteğini talep etmişti. İşte bu sebepledir ki Kansu Gavri de derhâl bir elçilik heyetini Selim Han’a göndermiş bulunuyordu.

Kansu Gavri, namesinde öncelikle dostluk ve muhabbetten dem vurduktan sonra Şehsuvaroğlu Ali Bey’in Kayseri ve Bozok sancaklarına atanmasını tenkit ediyordu. Ali Bey’in babası olan Şehsuvar Bey’in eskiden (Fatih dönemine atıfta bulunarak), Rum ve Arap sultanları arasında düşmanlık kaynağı olduğunu bu itibarla yakalanarak Kahire’de Zuveyle kapısında asıldığını hatırlattıktan sonra bu iki sancağın kendilerine bağlı olduğunu dolayısıyla hutbe ve sikkenin kendi adına olması gerektiğini bildiriyordu.

Selim Han’ın bu namedeki bu ifadelerden canı çok fena sıkılmıştı. Bu ihtar ve hatırlatmalardan gönlü oldukça kırılmıştı. Bilhassa dedesi Fatih Sultan Mehmed’in çok sevdiği ve değer verdiği Şehsuvar Bey’i astırttığını belirtmesi, üstü örtülü olarak kendisini de tehdit manasına geliyordu. Elçiye hitaben:

“Şayet senin efendin adamsa, hutbede ve de sikkede adını okutup yazdırmayı Mısır’da sürdürsün bakalım”, dedikten sonra yolcu etti.

Selim Han, bir kez daha Safeviler üzerine düşündüğü seferine artık Memlükleri de dikkate alarak hazırlanacaktı.

Nitekim Memlükler bu kez Osmanlıların ve Ehl-i Sünnetin azılı düşmanı Safevilerle anlaşma yapacaktı. Anlaşmada Osmanlılar, İran üzerine yürüyecek olursa Memlükler de harekete geçecek ve arkadan Osmanlı ordusunu çevirerek iki ateş arasında yok edeceklerdi. Memlük Sultanının gözü öylesine dönmüştü ki Osmanlılardan zaptedilen yerlerden hiçbir şey talep etmiyor hepsini yani bütün Anadolu’yu Safevilere veriyordu.

Nitekim 1516 yılında Selim Han ordusuyla bir kez daha Safeviler üzerine sefere çıkmış iken Mısır Memlük ordusu da Kahire’den hareket edecekti. Maksatları Osmanlı ordusunu arkadan çevirip imha etmekti.

Memlüklerin hareketlerini günü gününe takip ettiren Selim Han, Şeyhülislam Zenbilli Ali Efendi’ye “Bir İslam askeri sırf din-i mübinin esaslarının yaşatılması için Doğu ülkelerine hareket etmişlerken, Mısır Sultanı yerinden kalkıp gelerek yolunu kestiği tamamen belli olmuştur. Arabistan padişahı olup zahiren Müslüman olmaları cihetiyle onlarla savaş ve çarpışma peygamberin temiz şeriati gereğince uygun düşer mi?” diye sormuştu.

Bu suale karşı Zenbilli Ali Efendi ise “Zikredilen şekilde onlar üzerine varmak uygun olup, onlar yol kesenlerdir. Onlarla savaşıp çarpışmak cihad ve gazadır. Öldüren gazi ve murabıt ölen de şehit ve mücahid olur” fetvasıyla cevap verdi.

Selim Han, buna rağmen 23 Temmuz’da Elbistan sahrasına gelinceye kadar seferin yönünü hep Safeviler üzerine olarak ilan ediyordu. Tebriz panik içerisinde idi. Çünkü ikinci bir seferle Safeviler tarih haritasından silinebilirdi. Bu sebeple Safevi Şahı iç bölgelere kaçmıştı.

Böylece İran’ı hareketsiz kılan Selim Han yönünü Haleb’e doğru çevirecekti. Memlük Sultanı Kansu Gavri bu hareket üzerine dehşet içerisinde kalarak elçilerini gönderecek ve anlaşma zeminini araştıracak ise de iş işten geçmişti.

Selim Han çeşitli hediyelerle huzuruna gelen Memlük elçisine:

“Efendine söyle Mercidabık’ta karşıma çıksın!” diyerek Memlük ordugâhına geri gönderecektir.

Artık Mercidabık, Ridaniye zaferlerine gidecek ve Mısır’ın dört asır Osmanlı idaresinde kalacağı yol açılmış bulunuyordu…

Şimdi Hafter’in sözcüsü Mismari’nin, “müttefiklerimiz bizi satıyor”, “Libya birlikleri Kahire’yi hedef almış durumda” gibi dehşet içerisinde söylediği sözleri Mısır’ı kendine getirmiş olmalıdır. Şayet tarihi doğru okuyorlarsa.

Aksi hâlde tarihin hatırlatması acı olur!

TEFEKKÜR
Denîler bozdular bikr-i nizâm-ı âlemi şimdi
Nizâm ancak efendi sûret-i defterde kalmıştır
Enderunlu Vâsıf

(Alçaklar dünya düzeninin saflığını bozdular,
Şimdi, düzen ancak, defterin biçiminde kalmıştır.)

Söğüt’ten İstanbul’a şanlı yürüyüş!

Posted on 19 Haziran 2020

1299’da Söğüt ve Domaniç gibi iki küçük beldede temeli atılan Osmanlı Beyliği, yarım asır sonra 1352’de Çimbi Hisarı mevkiinde Rumeli’ye ayak basıyor ve ilk kez Doğu Avrupa kıtasında kalıcı olarak ezanlar okunmaya başlıyordu…

Kısa sürede Gelibolu’dan Edirne’ye, Gümülcine’den Filibe’ye kadar Rumeli’de büyük fetihler gerçekleştiren bu yeni Türk devleti ordusu, Haçlılar karşısında ilk ciddi sınavını 1389’da Kosova’da verecekti. Sırp, Bosna, Bulgar, Ulah, Hırvat ve Macar birliklerinin meydana getirdiği Haçlı gücü yüz yirmi bin kişi civarındaydı. Osmanlı birlikleri ise en iyimser tahminle altmış bin kişi kadardı…

Kosova’da büyük bir zafere imza atan Osmanlılar, yedi sene sonra bu kez de Niğbolu’da büyük bir haçlı gücünü karşılarında buldular (1396).

Bu defa Macarların yanında Fransa, Almanya, İngiltere, İspanya, Eflak, Lehistan, Çek, Norveç, İskoçya ve İtalyan krallıkları, Papalık askerleri Rodos ve Tölon şövalyeleri de ittifakta yer almışlardı. Bir anlamda bütün Avrupa, Türkler üzerine yürümüştü…

Yüz kırk bin kişilik haçlı birliklerinin karşısında Yıldırım Bayezid Han komutasında altmış bin kişilik Osmanlı ordusu bulunuyordu… Osmanlılar bir kez daha Haçlıları dağıtacaklardı. Bu arada İstanbul dört kez kuşatılmış fakat düşürülememişti.

Ancak Batı’daki bu ilerleyiş Doğu’dan gelen bir darbe ile durdurulacaktı.

Doğunun büyük hakanı Emîr Timur, Ankara Savaşı’nda Osmanlılara ağır bir darbe indirdiğinde yeni güçlenen devlet, ağır bir yara alacaktı (1402).

Öyle ki, sağlanmış bulunan Anadolu birliğinin parçalanması yanında Osmanlı Devleti de üçe bölünmüştü.

Bu toparlanma süreci tam on bir seneye mal olacaktı. Bir anlamda devlet yıkılmanın eşiğinden dönmüş bulunuyordu.

Buna rağmen Osmanlılar, 1444 yılında Varna ve 1448 yılında İkinci Kosova Savaşlarında Haçlılara karşı ezici zaferlere imza atacak ve Avrupa’da varlığını pekiştirecekti.

1402’de Ankara’da yediği büyük darbenin üzerinden yarım asır geçtiğinde Osmanlılar bir kez daha bin yıllık Doğu Roma İmparatorluğu’nun üzerine yürüyorlardı. Devletin başında ise 21 yaşında bir genç II. Mehmed Han vardı.

Çandarlı ve ekibinin karşı çıkmasına rağmen büyük bir kararlılıkla bin yıldır aşılamayan ve aşılmaz denilen surlarla çevrili İstanbul’u karadan ve denizden çember içine aldı…

Elli üç gün büyük bir azim ve cesaretle hücumlarını tazeledi. Bütün olumsuzluklara karşı yılmadan usanmadan çözüm üreterek büyük zafere ulaştı…

İstanbul’a girdiği zaman ilk vardığı mekân Ayasofya olmuştu.

Genç padişah Ayasofya’nın perişan hâlini gördüğünde kahrolmuştu.

Zira 1204 Latin istilasının korkunç tahribatı hâlâ üzerinde duruyordu.

O Ayasofya’yı cami yaparken çağlar ötesine taşıyacak bakım ve onarımını da üstleniyordu. Zengin vakıflar bağışlamak suretiyle kıyamete kadar yaşatacak imkânı da veriyordu.

İlk padişahından, İstanbul’un fatihi II. Mehmed Han’a gelinceye kadar; Kosova’da, Niğbolu’da Varna’da ve feth-i mübinde güvendikleri tek sığınak vardı. O, Yüce Yaradan idi.

Nitekim Fatih, Ayasofya’da ellerini açarak “Hüdaya! Padişaha! Çün sağir ü kebir ve şah u vezir hiç kimse baki kalmaz. Sana binlerce minnet ki ben kulunu bunun gibi bir feth-i azime sebep kıldın” diyerek gözyaşı dökmüştü…

İçerideki bu kin ve korkaklık neden?

1934 yılında niçin ve nasıl olduğu tartışmalı bir kararname ile müzeye dönüştürülen Ayasofya, 86 yıl sonra yeniden camiye çevrilmek üzere Türkiye’nin gündemine oturdu.

Aslında böyle bir durumun başta Ortodoks dünyası olmak üzere Batı’yı rahatsız etmesi beklenirdi. Ancak şaşılacak bir biçimde en büyük tepki, içimizden geldi!..

Sosyal medyadaki FETÖ, PKK ve CHP’li bir kısım hesapları açıkçası fazla dikkate alacak değilim. Zira bunların nasıl bir satılmışlık içerisinde olduğu bellidir.

Hatta CHP’li bazı siyasilerin, “Ayasofya yetmez, Sultanahmed Camii de müze olsun” çıkışına da açıkçası şaşırmadım.

Zira İstanbul belediye seçimini kazandıklarında en fazla Yunanlıların sevinmelerinden kimlere hizmet edecekleri anlaşılıyordu.

Nitekim seçilen belediye başkanı da İstanbul fethinin 567. yıl dönümü vesilesiyle Fatih’in türbesine gittiğinde, eli arkada gezerek ancak Yunanlı generallerin gösterebileceği bir tavrı sergiledi.

Sorarım size Fatih’in merkadinde böyle bir tavır ve Sultanahmet Camii’nin müze olması söylemi kimin aklına gelebilirdi?

Ancak İstanbul’u işgal edecek birliklerin düşüneceği bu hareket tarzının bu ülkenin idaresine talip olanlardan sadır olması nasıl izah edilebilir?

Buna karşılık Davutoğlu ve Babacan gibi yıllardır sağda görev yapmış siyasilerin, Ortaylı vb. akademisyenlerin, Taha Akyol gibi düşünürlerin hadiseyi siyaset malzemesi görerek karşı çıkmaları ve “aman dikkat dünyayı gücendirmeyelim” beyanatları da oldukça düşündürücüdür.

Bu tavırları maalesef çevremde de sık sık duymaktayım.

1402 Ankara Savaşı’nda parçalanmanın eşiğine gelmiş bir Osmanlı, yarım asır sonra 1453 yılında bin yıllık bir imparatorluğa son verip İstanbul’a sahip olup Ayasofya’yı cami yaparken müthiş bir kendine güven ve vakarı yaşıyordu.

100 yıllık Cumhuriyetin evlatlarının ve bazı siyasilerinin ise korkudan ödü kopuyor!.. Bu milletin kalbine bu korkuyu ve endişeyi kim yerleştirdi?

Hâlâ Batı’dan medet ummak nasıl bir eğitimle şırıngalandı?

Seni ve evlatlarını Yunan’dan çekinecek ve Batı’nın uşağı yapacak dereceye kim düşürdü?

Behey koca Türk! Biraz tarihinden ders ve ibret al. O şanlı ecdadını tanı ve kendine gel! Rabbine güven!

Gözle görülmeyen bir virüsün diz çöktürdüğü Hıristiyan âleminden değil, Allah’tan kork!

O Batı ki gün oldu senin evlatlarını yıllarca sağ ve sol diye kırdırdı.

Gün oldu Türk-Kürt diye arana nifaklar soktu. PKK’yı başına bela etti.

Gün oldu Alevi-Sünni diye kapıştırdı…

15 Temmuz’da ne yiğit evlatlarını toprağa verdin. Başarılı olsalar belki on beş milyon evladını yitirecektin. Merhum Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu’nun dediği gibi:

Bölünmesin diye millet
Baki kalsın diye devlet
Dağlar gibi kemikle et
Seller gibi kanım gitti

Suriye, Irak, Mısır ve Libya’dan da mı ders çıkarmadın?

Cenâb-ı Hakk, Nisa suresinde “Ey iman edenler…. iman ediniz” buyurmaktadır.

Demek ki bir şeyi söylemekle yaşamak, tam inanmak, inancının gereğini yapmak o kadar önemlidir ki!

Bu arada bazı dostların, Batı tepki gösterir, ekonomimiz çöker saikiyle Fatih’in emanetini unutması, Ayasofya camiye dönüşmesin demesi tarafını belirtemeden ezik ve zelil kalması ne kadar acıdır!..

Rızkın -hâşâ- Allah’tan değil de Batı’dan geldiğine inanmak gibi…

Evet, Türk milleti tarihini ve dinini hakkıyla anladığında ancak kendine gelebilecektir…

Bu arada eski vekillerden Mehmet Metiner’in “Ayasofya’nın haftada bir gün kilise yapılması” teklifi bana bu ülkede uygulanmak istenen ve üzerinde kırk yıldır çalışılan hâlâ da bitmeyen Dinlerarası Diyalog projesini hatırlattı. Bu melanet proje zihinlere öyle bir işlendi ki kurtulamıyorlar.

Ayasofya’yı cami yaparsak İsrail’in yüzüne nasıl bakarız, diyen yazarlar da az değildi. Yahudilerle Ayasofya’nın, Kudüs’te Filistinlilerin varlığı ile İstanbul’da Yahudi cemaatinin konumunu bilemeyecek kadar cahiller…

Onlara da Fatih Sultan Mehmed Han’ın vakfiyesini bir kez daha okumalarını tavsiye ederim…

TEFEKKÜR
Bir kişi ki yardımcısı Allah ola
Var kıyas eyle ki ol ne şah ola

.

Mahzun Ayasofya

Posted on 12 Haziran 2020

Şanlı Peygamber Efendimiz buyurdu ki:

“Letüftehannel Konstantiniyyetü fele ni’mel emiru emiruha vele ni’mel ceyşü zalikelceyş.” İstanbul muhakkak fetholunacaktır. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan ve onu fetheden asker ne güzel askerdir…

Bu hadis-i şeriften sekiz asır sonra kutlu müjdeye mazhar olan hükümdar Fatih Sultan Mehmed Han hazretleridir.

O fetihten sonra ilk olarak Ayasofya’yı gezerken “Tiz vakitte bu makâm-ı mübarek bir cami-i kebire tahvil ola” diyerek emrini vermiş ve iki gün sonraki cumaya, (1 Haziran 1453 tarihi) hazır edilmesini ferman buyurmuştur.

Fatih, “kılıç hakkı” olarak camiye çevirdiği Ayasofya’ya hususi bir değer vermiştir. Ayasofya çevresindeki yerleri de satın alarak camiye katmış, geniş bir külliye oluşumunun temelini atmış ve vakfiyesini tanzim etmiştir.

Fatih Sultan Mehmed ve peşi sıra gelen padişahlar döneminde inşa edilen yapılarla bu külliye muazzam bir hâl almıştır.

Cami, medrese, sıbyan mektebi, hamam, muvakkithane, beş padişah (II. Selim Han, III. Murad Han, III. Mehmed Han, İbrahim Han, I. Mustafa Han) ve şehzadelerin türbeleri bu külliyenin parçalarıdır.

İslam hukukunda vakfın konumunu ve değerini elbette erbabı çok iyi bilmektedir. Vakıflara en zalim hükümdarlar dahi el sürmekten içtinap ederler.

Zira sahih vakıflar şahsın mülkü olmaktan çıkarlar ve Cenâb-ı Hakk’ın mülkü hâline dönüşürler… Onu vakfeden ve şartnamesini hazırlayan sahibinin, vefatından sonra bozulmaktan korumak için yapabileceği tek şey bedduadır! Vakıfnamenin bu son kısmı gerçekten bağlayıcıdır.

Fatih Sultan Mehmed, Ayasofya külliyesi de dâhil bütün eserlerinin şartlarını ihtiva eden 65,3 metrelik vakfiyesinin sonunda bu hususta özetle şöyle demektedir:

“Kim ki, bu vakfın şartlarından birini değiştirirse veya kanun ve kurallarından birini tağyir ederse; vakfın ortadan kalkmasına veya maksadından ve gayesinden başka bir gayeye çevrilmesine kastederse, bu manada yapılacak değişiklik veya itirazlara yardımcı olur yahut yol gösterirse veya şer’-i şerife aykırı olarak vakıfta tasarruf etmeye azmeylerse Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti üzerlerine olsun! Hiç şüphe yok ki, Allah her şeyi işitir ve her şeyi bilir.”

Bilhassa ABD’deki Bizans Araştırmaları Enstitüsü’nün teşebbüsü ve o devirdeki ABD büyükelçisinin gayretiyle devrin bakanlar kurulunun kararı ile Ayasofya 1934 yılında müze hâline getirildi.

Bu tarihten itibaren Türk milletinin en büyük arzusu Ayasofya’yı tekrar cami görmek olmuştur…

Hiçbir engel yok!

Ayasofya’nın müzeden camiye çevrilmesi hususu bir kez daha yargı önündedir. Danıştay 10. Dairesi, 2 Temmuz’da bu konu hakkında karar verecektir. Şayet yargı hukuka uygun hareket edecekse cami kararı alınacağı kesindir. Zira evvelce konuya hep politik ve mimari açıdan yaklaşılmıştır.

Bugün dahi konu gündeme geldiğinde çoğu akademisyen, köşe yazarı ve siyasetçide hep aynı bakış açısını görmekteyiz. Oysa yargı, meseleye bu zaviyeden yaklaşmamalıdır. Yargı meseleyi hak ve hukuk çerçevesinde ele alacaksa Ayasofya’yı mülkiyeti ve vakıf hukuku açısından değerlendirmelidir.

Bu durumda ortaya şu husus çıkacaktır: Ayasofya İstanbul’un fethinden hemen sonra Fatih tarafından camiye tahvil edilmiş ve vakfiyesi tanzim edilmiştir… Nitekim günümüzde Ayasofya’nın mülkiyeti, mazbut Fatih Sultan Mehmed Vakfı’na, yönetim ve temsili ise Vakıflar Genel Müdürlüğü’ne aittir.

Mazbut vakıflar, mütevellisi kalmadığı hâllerde Vakıflar Genel Müdürlüğü tarafından idare olunur. Ayasofya bu mazbut vakfın taşınmazı hâlindedir ve hayrat konumundadır. Dolayısıyla vakıfnamesine uygun olarak kullanılmalıdır.

Bu yönden bakıldığında Ayasofya’nın müze olarak kullanımı hukuksuzdur. Zaten Ayasofya’nın şu anki konumu ve adresi de bu sözümüzü ispat etmektedir. Zira günümüz tapu sicilinde, Ayasofya’nın niteliği ve sahibi aynen vakfiyesinde belirtildiği şekli ile kayıtlıdır.

Eserin tapu sicilini inceleyenler bunu açıkça göreceklerdir. Orada Ayasofya, “Türbe akaret ve muvakkithane ve medreseyi müştemil Ayasofya-i kebir cami şerifi”, olarak anılırken mâliki ise “Ebu’l Feth Sultan Mehmed Vakfı” olarak belirtilmiştir.

Bu durumda kimin malını kime vereceksiniz?

Danıştay üyeleri mutlaka bu hususu dikkate almalılardır.

Kendilerine tarihî bir görev düşmüştür. Siyasi iradeyi hiç düşünmeden hak ve hukuku gözeterek karar vermelilerdir. Siyasi iradenin bu kararı uygulayıp uygulamaması kendilerini bağlayacaktır.

Konu mülkiyet hakkı ve vakıf hukuku açısından ele alındığında Ayasofya’nın cami dışında kullanımı mümkün değildir.

Kim neden rahatsız?

Hâl böyle iken Ayasofya’nın cami olmasına yönelik teşebbüsün başlaması ile birlikte neredeyse dışarıdan önce içeride tepkiler başladı.

Bu tepkileri üç dört başlıkta değerlendirebilir isek de işin temeline inerseniz aynı noktaya çıktığını görürsünüz.

Sadece ifade tarzı farklılıkları bulunmaktadır.

Bazıları Yunanistan başta olmak üzere diğer devletlerin tepkisini ifade ederek gerek yok demektedir.

Bir kısmı bu tepkiyi bertaraf edebilmek için açacaksanız haftanın bir günü de kilise yapılsın diyebilmektedir.

Bir kısmı, “siyaset malzemesi oluyor” diye karşı çıkarken bir kısmı da “efendim camiler boş duruyor” edebiyatı yapmaktadır!.. Sanki camiler boş kalınca, camilik vasfını kaybedermiş gibi sakil bir anlayış!

Bunların bir kısmı tıynetini ortaya koyarken bir kısmı ise korkaklık ve eziklik duygusunu yansıtmaktadır.

Benim bu konuda en çok şaşırdığım İlber Ortaylı Bey’in çıkışı oldu.

Ayasofya’nın tarihî manası kadar, Fatih Sultan Mehmed’i, mabedi neden cami kıldığını, vakfiyesini, vakfın hükümlerini ve değişmezliğini en iyi bilen biri olarak meseleyi “gerek yok” diyerek bir çırpıda kapatması manidardır.

Bunu ifade ederken ise en bayat gerekçelerden birini sunmaktadır.

Efendim o zamanki idareciler böyle uygun görmüş! İstanbul’un fatihi de orayı cami olarak uygun görmüştü neden müze yaptılar o zaman? Madem idarecilerin kararlarına itaat etmek lazım diyor şimdiki idareciler de cami olarak görmek istiyor? Bu karara neden itaat etmiyor?

Peki o dönemdeki idarecilerin böyle uygun gördüğü kaç karar günümüze hiç değişmeden ulaştı söyleyebilir mi? Lozan’da karar alındığı hâlde azınlık vakıfları hususunda kaç kez değişiklik oldu belirtebilir mi?

Diğer taraftan İlber Bey gibi bir tarihçinin İspanya örneğini vermesi de ayrı bir tutarsızlıktı.

Osmanlı ve İslam devletlerinin kendilerinden olmayan dinî cemaatlere ve mabetlere gösterdiği müsamahayı hangi Hristiyan ülke göstermiştir. “Onların durumuna düşeriz” demek nasıl bir yaman çelişkidir.

Ben bu konuda Midilli’de Yunanlı dostlarının yüzüne bakamayacağı ve birlikte sirtaki oynayamayacağı düşüncesiyle hareket ettiği kanaatindeyim.

Bu konuda amalı, fakatlı ifadelerle yolu yokuşa sürükleyenler, kim olursa olsun, Fatih Sultan Mehmed Han’ın vakfiye sonundaki duasından hakkıyla nasipleneceklerdir.

Netice olarak, azınlık vakıflarını dahi iade eden hukuk ve siyasi anlayışa sahip idarecilerimizin İstanbul’un sahibinin ve Ayasofya’nın mâlikinin vakfını iade etmemesi Türk vatanını esir tutmaya denk bir suçtur.

İnşallah böyle bir zilleti devam ettirmeyiz.

TEFEKKÜR
Ayasofya, Hazreti Muhammed’in aşkına, ışıl ışıl yanacak;
Cihan, Fatih Sultan Mehmed Han dirildi sanacak!..

.

Nefes alamıyorum!

Posted on 5 Haziran 2020

Dünyanın süper gücü ABD, son iki ay içerisinde iki dehşetli tokatla sarsıldı ve sarsılmaya devam ediyor. Bir anlamda süper güç dizleri üzerine çökmeye başladı!.. Bunun temel sebebi ise son hadiselerde bir kez daha ayın on dördü gibi dünyanın gözüne göründü. Bu durum her ne kadar bilinmeyen bir şey değil ise de gelinen nokta bakımından manidardır. Zira artık ortaya çıkan krizler bu büyük ve yenilmez denilen devin acı akıbetini haber verir boyutlara ulaşmıştır.

Korona konusunda fazla bahsetmeyeceğim. Ancak şu kadarını ifade etmeliyim ki korona ABD’de sadece beklenmeyen ölümlere sebep olmadı. ABD sağlık sisteminin çöktüğünü, kapitalizmin acımasızlığını da ortaya koydu.

Ancak ABD henüz korona sıkıntısını atlatamadan ikinci büyük dalga ile sarsıldı. George Floyd’un ölümü ile başlayan halk ayaklanması belki ilk kez bu şiddette bir tepkiyi gösteriyor ve artık ABD’nin uykularını kaçıracak bir dalgaya dönüşüyordu.

Aslında bu hadisenin çıkışında yaşanan iki unsur, bir dünya devinin neden bu hâllere düştüğünü ve daha nereye gideceğini göstermesi bakımından çarpıcı idi. Birincisi siyahi George Floyd’un boynu, ABD’li polisin ayak dirseği altında yatarken söylediği “Nefes alamıyorum” sözü idi. Floyd, “boynum acıyor”, “karnım acıyor”, “nefes alamıyorum”, “ölüyorum” iniltileri ile her saniye ölüme yaklaşırken, ABD’li polis mağrur bir şekilde acıma hissinin zerresini taşımadan zalim bir tarzda poz veriyordu. Bu esnada yanındaki diğer polisler ise duygusuz ve hissiz bakışlarla kendisini izliyordu.

Bu tavır ABD’nin sadece içindeki siyahi kimselere karşı bakışını gösteren bir husus değildir. Aynı zamanda dünyaya karşı duruşunu ve hissiyatını gösteren genel bir tavırdır.

ABD milletine karşı basit bir senaryo ile İkiz Kuleler hadisesini yaşatmış ve akabinde İslam’ı ve Müslümanları birinci düşman olarak göstermiştir. O gün ABD başkanı açıkça haçlı savaşının başladığını deklare etmiştir. Bu tarihten itibaren ABD’nin o acımasız dizi, İslam dünyasının boynu üzerine çökmüş ve nefes aldırmamıştır. İslam dünyası parça parça olmuş milyonlarca Müslüman ölüm acısını en feci bir şekilde tatmıştır.

Bilhassa Irak ve Suriye’nin yaşadıkları büyük dramdır. Mısır, tam demokrasiye geçiş sevinci içerisinde iken bir darbe ile bir kez daha içe kapanmış orada Müslümanların çektiği zulümlerin üzerine perde çekilmiştir. Libya vesair İslam ülkeleri de perişan bir hâle getirilirken üstüne üstlük bahar imajı ile hür dünyaya servis edilmiştir.

Müslüman ölmekte, zulüm görmekte, inlemekte, kahrolmakta buna karşılık tüm bu yaşananlar dünyaya Arap Baharı diye sunulabilmektedir. Aylarca bizim basınımızda da Arap Baharı, diktatörlerin devrilişi diye lanse edilmiştir. Her ne kadar diktatörler devrildi denilse de ABD eliyle yaşatılanlar, bu diktatörleri mumla aratacak bir hâle getirmiştir.

Şayet 15 Temmuz meş’um darbesi önlenmemiş olsa idi biz de, o baharın nasıl kanlı bir devrenin başlangıç kapısı olduğunu acı bir şekilde yaşayacak ve o acı zehri yudum yudum içecektik… Bu arada tüm dünya da güya bir diktatörden kurtuldu diye bizim adımıza bayram yapacaktı!..

Gezi olaylarında Türkiye’yi yangın yerine çeviren mihraklar, yaşananları dış basında Türk Baharı diye sunacaklardı. Türkiye üçe bölünmüş beş milyon kişi ölmüş onlar için önemli değildi.

Torunlarımıza da yüz sene bayram gibi kutlatırlardı! Tıpkı Sultan II. Abdülhamid Han ve sonrası yaşananlar gibi.

Tarihe kör ve şaşı bakanların bunu algılayabilme yetenekleri yoktur…

Zira onların gözleri önüne başka bir projektör konulmuştur. Tarihi onunla görmekte onunla okumaktadır. II. Abdülhamid Han’ı indirmek için gece gündüz gayret edenleri bugün hâlâ kahraman diye okuyanların, aklayanların, paklamaya çalışanların farklı gözlükleri de kullanmadan gerçeği görmeleri imkânsızdır.

Onlar ancak ölünce uyanacaklardır!..

Yağmayı siz öğrettiniz!

Son hadisede ABD’nin ikinci yüzünü gösteren önemli bir noktayı ise aktivist kız Tamika Mallory dünyaya bir kez daha ifşa etti. Göstericilerin sözcüsü gibi konuşan Mallory, sadece o günü değil ABD’nin tarihini anlatıyordu aslında. Göstermelik bir cezalandırmayı değil topyekûn değişimi öğütlüyordu. ABD’ye, bu zulüm devam ederse bir bakıma sonunun geldiğini haykırıyordu. Mallory’nin sözleri bu itibarla gerçekten çarpıcı idi. Şöyle ki:

“Bu olayları durdurmanın kolay bir yolu var. Polisleri tutuklayın, onlara suçlama yöneltin. Sadece Minneapolis’tekileri değil. İnsanlarımızı öldüren Amerika’nın her yerindeki tüm polisleri suçlayın. İşinizi yapın. Söylediğinizi yapın ve bu ülkeyi olması gerektiği gibi herkes için özgür hâle getirin. Siyahi insanlar özgür değil ve bundan yorulduk. Bize yağmadan bahsetmeyin. Yağmacı sizlersiniz. Amerika siyahileri yağmaladı. Amerikalılar buraya ilk geldiklerinde yerlileri yağmaladı. Yağma sizin işiniz, biz sizden öğrendik. Biz şiddeti sizden öğrendik. Şiddet bizim sizden öğrendiğimiz bir şeydi. Eğer bizim daha iyisini yapmamızı istiyorsanız, daha iyisini siz yapın…”

Evet ABD dışarıda hep özgürlükler ülkesi diye nam salmıştı. Bu ABD’nin güya dışarıya açılan parlak yüzüydü. Oysa dışarıya kan ve zulüm saçtığı gibi içeride de aynı durumda idi. Dışarıda petrol uğruna ülkeleri kırdırdığı gibi içeride de ırkçılık ABD’nin en bariz vasfı idi. Siyahilerin insan diye bir değeri yoktu. Milyonlarca vatandaşı açlıkla boğuşuyordu. Fakat bu durum arka sokaklarda görünmez olmuştu. Zaman zaman saman alevi gibi yükselen gösteriler de kısa sürede bastırılıyordu.

İşte son hadise ile ABD’nin bu vasfının da artık üstü örtülemez hâle gelmiştir. Bundan sonra yaşanan her karışıklık eskisini aratacaktır.

Korona ABD’nin yüz binden fazla insanını öldürdü. Ekonomisine büyük darbe indirdi.

İçerideki zulmüne karşı da isyan çığ gibi büyüdü. Onlarca şehrinde sokağa çıkılamaz hâle geldi. Ulusal muhafız ve ordu güçleri artık halkına karşı kullanılır hâle geldi. Yağmalar ve yaşananlar ile ekonomisinin zararı katlanmaya başladı.

Dünyadaki büyük imajı “İkiz Kuleler”i gibi devrilmeye yüz tuttu…

ABD’nin ülkeleri karıştırıp başkanların el ovuşturduğu, zevkten tweetler attığı günler artık geçti.

Artık kendisinin cilasının söküldüğü dönemlere gelindi.

Bundan sonra ABD içeride olduğu kadar dışarıda da darbelere maruz kalacaktır…

Dünyada illa ABD’nin hâkimiyeti sürecektir, diye bir kaide yoktur.

Güç, her zaman el değiştirir. Cenab-ı Hakk, zalime mühlet verse de ihmal etmez.

Bundan ders alanlar, adil olanlar, birlik olanlar yücelir. Aksi hâlde acı akıbetlerden kimse kurtulamaz. ABD’nin bitiş süreci başlamıştır…

TEFEKKÜR
Âsiyâb-ı feleğin gerdişine girmeyegör
Gösterir döne döne âdeme bin tane belâ
(Tayyarzâde Atâ)

(Felek değirmeninin çarkına girmeyegör,
Gösterir döne döne insana bin tane bela)

Fatih Sultan Mehmed

Posted on 29 Mayıs 2020

Yirmi bir yaşında İstanbul fatihi olan Sultan Mehmed, azim ve irade sahibi, temkinli ve verdiği kararı mutlak surette tatbik eden bir şahsiyetti. Çocukluğundan itibaren çok iyi yetiştirilmişti. Nitekim babası onu henüz on iki yaşında iken tahta çıkarmıştı.

Sonra düşmanlar birleşerek Osmanlı topraklarına saldırınca devlet adamları tekrar babası Sultan II. Murad’ın tahta çıkmasını istediler.

Henüz on iki yaşında bir genç iken Sadrazam Çandarlı Halil Paşa’ya; “Evvelen fikir ahiren amel gerekmez miydi?” diyerek azarlarken devlet işlerinde tedbir ve istişare kadar alınan kararlara da bağlılık olması gerektiğini vurgulamak suretiyle müthiş bir idarecilik dersi vermişti. Buna rağmen ikiliği önlemek için babasını davet etti.

I. Murad Han oğluna, “Padişah sensin ülkeni koru” deyince;

“Eğer padişah ben isem gel ordularımın başına geç” diyerek onu sefere getirtmiştir. Varna Zaferinden sonra da padişah onun komutanı olduğunu göstererek zafernameleri çocuk yaştaki padişahın adına yazdırarak yollamıştır.

Fatih Sultan Mehmed devlet idaresinde sertti. Hissiyatını gizlemeyi bilir, yapacağı seferleri tatbik sahasına koyuncaya kadar gizli tutar ve sonra maksadını birdenbire ortaya kordu. Bu yüzden düşmanlarını şaşırtır birleşmelerine meydan vermez bir senede birkaç fütuhata nail olurdu.

Bir defasında seferin ne tarafa olduğunu soran vezirine;

“Şayet sakalımdaki kıllardan bir tanesi bilse onu koparıp atardım” demiştir.

Harpte cesurdu. İcabında ve bir tehlike vukuunda mağlubiyeti önlemek için ileri atılır, askeri gayrete getirirdi.

Kendisi bilgili, birkaç lisana vâkıf olup aynı zamanda şairdi. Serbest fikirli idi. Zaman zaman âlimleri huzuruna getirterek ilmî tartışmalar yaptırırdı.

Cenab-ı Hakk’a bağlılığı her şeyin üzerinde idi. Şu beyti bunu çok güzel ifade etmektedir.

Kul olmakla övünürüm güzeller güzeli şaha
O güzele boyun eğmek değer cihan şahlığına

Fatih’in fetihlerinden maksadı kuru kavga ve cihangirlik değil insanların din ve dünya saadetini ve huzurunu temin etmekti.

Bunun en çarpıcı misali Trabzon seferinde görülür. Kaynaklarda Fatih’in en zor seferlerinden biri olarak gösterilen bu seferde, padişah Zigana Dağlarını aşarken çoğu kez atından inmek zorunda kalmış, kayalara tırmanmış ve zaman zaman elleri ve ayakları kan içerisinde kalmıştı. İşte böyle bir zor anında yanında elçilikle bulunan Uzun Hasan’ın annesi ihtiyar Sare Hatun ona seslenerek;

“Hey oğul! Senin gibi bir cihan padişahının kuş tüyü yataklarda yatması lazım gelirken bu eziyeti bu çileyi bu meşakkati bir Trabzon kalesi için çekmeye değer mi? Burayı da gelinime bağışlasan olmaz mı?” deyince Fatih Sultan Mehmed:

“Hey ana! Sen bizim bu çile ve ıstırabı Trabzon kalesi için mi çektiğimizi zannedersin. Bu eziyet bu meşakkat Allah yolunadır. Biz bu çileyi, bu meşakkati, bu ıstırabı çekmezsek bize gazi demek yalan olmaz mı?”

Fetih nasıl geldi!

Babası II. Murad Han’ın vefatı üzerine 19 yaşında tahta çıkan II. Mehmed Han’ın hedefinde İstanbul vardı. Karamanoğullarının topraklarına saldırması üzerine ilk seferini onların üzerine yaptı. Karamanoğulları pişmanlık duyarak anlaşma talep ettiler. Kendileri ile anlaşma imzalayan genç padişah dönüşte Rumeli Hisarı’nın inşasını emredecektir.

İşte bu hareketi Bizans’ın huzurunu kaçırdı. Derhal bir elçilik heyetini Edirne’ye gönderdiler. Niyetleri padişahı bu tasavvurundan vazgeçirmekti. Padişahın elçilere cevabı onun maksadı yanında azmini, cihangir yapısını, kararlılığını, İslam’ı ve Müslümanları her zaman mansur ve muzaffer görme arzusunu gösteriyordu. O, imparatorun selamını bildirip hisar yapma düşüncesinden vazgeçmesini teklif eden elçilere şöyle hitap etmişti:

“Ben 12 yaşında bir çocuk olarak Edirne’de tahta oturuyordum. O sırada Macarlar Varna’ya doğru ilerliyor ve geçtikleri yerleri yağma ediyorlardı. Bunları gören imparatorunuz sevinç çığlıkları atıyordu. Müslümanlar elem ve ıstırap, kâfirler ise sevinç ve mutluluk içinde bulunuyorlardı. Çok büyük tehlikeler ile Boğaz’ı geçen babam, karşı yakaya geçer geçmez, Anadolu kıyısında bulunan kalenin karşısına, batı tarafında diğer bir kale yaptıracağına yemin etti. O, bu yemini yerine getirmeye muvaffak olamadı. Allah’ın inayeti ile ben bunu yapmak istiyorum. Neden buna mâni olmak istiyorsunuz? Memleketimde istediğimi yapmaya kadir değil miyim?.. Gidiniz ve imparatorunuza deyiniz ki; şimdiki padişah öncekilere benzemiyor. Onların yapamadıkları şeyleri bu kolayca yapabilecektir. Onların istemedikleri şeyleri, bu isteyecek ve yapacaktır. Şimdiden sonra bu husus için gelenlerin derisi yüzülecektir!..”

II. Mehmed Han’ın artık bütün gayreti fethi gerçekleştirecek hazırlıkları tamamlamaktı. “Şahi” topların dökümü, “yürüyen kuleler”in planı, surları zayıf noktalarını belirleme, donanmayı güçlendirme velhasıl bin yıldır aşılamayan surları mutlaka geçme planları ile gecesi gündüzüne karışmıştı. İşte böyle bir dönemde Çandarlı Halil Paşa ile yaşadığı bir mükâleme de padişahın geri dönülmez bir yolda olduğunu gösterecekti. Şöyle ki:

Bir akşam gece yarısından sonra saray bekçilerinden birkaçını göndererek Çandarlı Halil Paşa’yı sarayına davet etti. Bekçiler paşanın konağına giderek padişahın iradesini harem ağalarına bildirdiler. Bunlar da uykuda olan paşayı durumdan haberdar ettiler.

Çandarlı Halil Paşa bayılacak derecede korktu. Zira o, daha önce padişah aleyhine tertiplerde bulunmuş olduğundan, öldürüleceğinden endişe ediyordu. Hanımı ile vedalaşıp çocuklarını öptükten sonra evden dışarıya çıktı. Beraberinde mücevherler ile dolu bir altın tepsi vardı.

Çandarlı Halil Paşa, padişahın odasına girdiği zaman II. Mehmed’i oturmuş ve elbisesini giyinmiş bir vaziyette gördü. Önünde İstanbul şehrinin ve surlarının durumunu gösteren haritalar ile kuşatma plan ve projeleri duruyordu. Hemen etek öperek altın tepsiyi önüne koydu. Padişah altınları görünce:

“Lala bunlar nedir?” diye sordu. O da cevaben;

“Hünkârım! Devletin büyüklerini, padişah fevkalade bir saatte huzuruna davet ettiği vakit, elleri boş girmek âdet değildir. Ayrıca huzurunuza çıkmak için getirdiğim bu altınlar benim değildir. Size ait olan altınları yine size takdim ediyorum” dedi. Padişah sıkılmıştı:

“Lala! Benim senin altınlarına ihtiyacım yoktur. Hatta sana bunlardan fazla altın ihsan edeceğim. Senden yalnız bir şey istiyorum. Bana İstanbul’u ver. İstanbul’dan başka bir şey beni teskin etmez. Görmez misin gözlerime uyku girmiyor!”

Çandarlı Halil Paşa padişahın bu talebine karşı;

“Hünkârım! Bizans imparatorluğunun, büyük bir kısmına sizi sahip etmiş olan Cenab-ı Hakk, İstanbul’u da ihsan edecektir. Ben eminim ki şehir sizin elinizden kurtulamayacaktır. Allah’ın inayeti ile ben ve bütün kullarınız, bu büyük işte muvaffak olmak uğrunda birbirimiz ile yarışarak mallarımızı ve canlarımızı feda edeceğiz ve kanlarımızı dökeceğiz. Bu hususta müsterih olunuz” cevabını verdi.

Belki de Padişah öteden beri Vezir-i azam Halil Paşa’nın Rumları himaye etmekte olduğunu duyuyor ve endişeleniyordu. Şimdi bu konuşma ile rahatlamış bulunuyordu.

Artık fethin önünde hiçbir güç duramazdı!

İşte 567 sene önce bugün İstanbul’u fetheden ve “Fatih” unvanını alan 21 yaşındaki gencin büyük ideali, kendine güveni, azmi, gayreti ve neticesi…

Artık tarih, onu fatihlerin en genci olarak anacaktır.

Nesillerine onu tanıtmak ve fethi hakiki veçhesiyle anlatmak millî eğitimimizin en birinci görevi olmalıdır…

Tefekkür
Feth-i İstanbul’a fırsat bulmadılar evvelün
Fethedip anı Muhammed dedi tarih ahirun

.

Ne yaptın Sultan Mehmed Han?

Posted on 22 Mayıs 2020

Bir dönem Avrupa’nın “ortak pazar”ına girebilmek için can atıyorduk. IMF kapılarında sürünüyorduk! “Yunan’la, Bulgar’la nasıl dostluk tesis edebiliriz, Avrupalıları kendimizden nasıl hoşnut kılabiliriz” diye projeler yapıyorduk.

Fakat ah şu tarihimiz bizi hiç bırakmıyordu! Ayağımıza pranga, yolumuza taş oluyordu. Güzel dinimize irtica, onu yaşayanlara mürteci deyip susturuyorduk. Fethe işgal deyip rahatlıyorduk. Buna rağmen bizi bir türlü kabul etmiyorlardı.

İşte böylesine ezik ve zelil bir hâlde Avrupa’nın kapısında beklerken rahmetli “Destan Şairi”miz Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu Bey “Fatih Sultan Mehmed ile çağdaş bir hesaplaşma” diyerek müthiş bir ironi yapmıştı! Okuyalım!

Her delikanlının senin yaşında

Kavak yelleri eserken başında

Ta, bilmem nereden şu kadar yolu

Gelip, almak var mıydı İstanbul’u?

Bunca zahmet bunca şehit, bunca kan…

Neden yaptın bunu Sultan Mehmed Han?

Hatânı silmedi, hâlâ asırlar

Hele işlediğin öbür kusurlar…

Ayasofya’yı camiye çevirdin;

Bilmiş ol ki büyük bir çam devirdin.

Minareler diktin dört bir yanına

Kubbedeki Haç’ın kıydın canına…

Korkundan sustular güzelim çanlar

Sultanım! İrtica değil mi bunlar?..

Balkan’da gürledin çaktın Mora’da

Ne işiniz vardı beyim orada?

Yaptığın bu yanlış işler yüzünden

Bütün Avrupa’nın düştük gözünden.

Bulgar’ın elini sıkamaz olduk.

Yunan’ın yüzüne bakamaz olduk…

Neyse ki çağımız füze çağıdır

Ayasofya’nın da müze çağıdır.

Şol dört minareyi dört dikili taş

Gibi sessiz kılıp eyledik çağdaş

Eğer uğramazsak kem bir nazara

Belki korlar bizi ‘Ortak Pazar’a.

Adı, fiilini haber veriyor: Fâtih

Geçen cumartesi günü Sayın Kültür Bakanımız NTV’deki söyleşisinde İstanbul’un fethi için “işgal” tabirini kullanınca müthiş bir infial meydana geldi. Bakan Bey belki uyarıldı belki hatasını fark etti, söylemini değiştirdi ise de gerçekten bu üslup fethin anlamını bilen halkımızda büyük bir üzüntü meydana getirdi. Zira konuşan Kültür Bakanı idi. “Cimrilik fenadır ancak zenginlerde daha fenadır” düsturunca böyle bir meselede Kültür Bakanı’nın dil sürçmesi kolayca es geçilecek bir hadise değildir.

Aslında bu söylemin arka planını bilmek gerekir. Üniversitede bana okutulan tarih kitaplarında maalesef “fetih” tabiri geçmezdi. Ünlü Osmanlı tarihçisi İsmail Hakkı Uzunçarşılı dâhil hep “işgal” deyimini kullanırlardı.

Oysa İstanbul’u Türk’e kazandıran Sultan Mehmed bu zaferi ile “Fâtih” unvanına sahip olmuştu. Onun bu unvanı, yaptığı fiili anlamaya yetiyordu.

Şanlı Peygamber Efendimiz “Letüftehannel” derken onun fethini müjdeliyordu. Kur’ân-ı kerimde Müslümanların bu zaferleri “Feth-i Mübin” olarak anılıyordu.

Yahya kemal Yeniçeriye gazelinde:

Ey leşkeri müfettihu’l-ebvab vur bugün

Feth-i Mübin içindeki o tebşîr aşkına

Derken hem Sevgili Peygamberimizin hadisine ve hem de Osmanlı ordularının Cenab-ı Allah’ın sıfatı ile sıfatlandığına işaret ediyordu.

Fethin asıl anlamının kaleleri almak değil zapt ettikleri bölgedeki halka İslam’ı duyurmak, İslam’ın güzelliklerini yansıtmak ve onları iki cihan saadetine kavuşturmak olduğunu işaret ediyordu.

Karanlıktan aydınlığa açılan bu kapı ne yazık ki irtica yaygaraları ile köreltildi. Fetih kelimesi unutturuldu yerine işgal konuldu. Bu zihniyetle yetişen nesiller, “zulüm 1453’te başladı” zihniyetine geldiler. Lenin, Stalin, Mao diye haykırdılar, onlara methiyeler düzdüler. Artık fethi ve anlamını unutmuşlardı…

Şanına yakışır kutlama mı?

Sayın Kültür Bakanı bu sürç-i lisanı telafi etmek isterken “Merak etmeyin fetih şanına yakışır bir anma programı ile kutlanacaktır” dedi.

Oysa müjde diyerek verdiği kutlamalar, her zaman yapılan bir hareketti.

Bakınız Osmanlı, fetih kutlaması hiç yapmadı. Fakat fethin anlamını bilen ve o ruhu taşıyan gençler yetiştirmeye gayret etti. Bakanımızın belirttiği “şanına yakışır kutlamalar” ise, İttihat ve Terakki ile bu milletin gündemine girdi. Yılda bir gün güya millete heyecan verilirken buna karşılık geri planda nesillerimizin ruhu köreltildi. Millî eğitim ve kültürde, gençlere Osmanlılar işgalci gibi tanıtıldı.

Şanlı kutlamaların hepsi göz boyama idi. Maksatları renk körlüğü meydana getirmek ve asıl meş’um faaliyetlerin farkına varılmasını önlemekti. Bu sebeple bu milletin değerlerini bozmak isteyenler, “cambaza bak” misali görülmemiş gösterilerle insanları kendinden geçirir fakat ruh namına hiçbir şey vermezler.

Son 30 senedir gençlerimizi ve milletimizi mankurt hâline getiren FETÖ faaliyetlerine dikkat edin. İçeride “Türkçe Olimpiyatları” ile yabancı gençlere Türkçe şarkı ve türkü söyleterek millete gözyaşı döktürdüler. Dışarıda ise İstiklal Marşı ve Gençliğe Hitabe ile zenginlerin ceplerini soydular.

Geri planda verilen ve vatanını Haçlılara peşkeş çekmeye kadar varacak kendi halkına polisimize, özel harekât mensuplarımıza kurşun sıkacak kadar aşağılatılan bir eğitimin verildiğini kimse göremedi.

2010 yılında Kadir Topbaş Beyefendi bir fetih kutlaması gerçekleştirmişti. Öyle bir kutlamayı gerçekleştirmeniz mümkün değildir sayın bakan!

Haliç’teki bu özel şov için 16 m X 68 m boyutlarında 1088 metrekarelik dev ekranda 8 adet projeksiyon cihazı ve watchout sistemi kullanılmıştı. 8w ile 40w arası güçlere sahip 6 tanesi çok renkli, 10 tanesi yeşil, 16 lazerle dev lazer gösterisi gerçekleştirilirken, 620 parça Pyro teknik malzeme ve alev efektleriyle filme ve lazer gösterilerine senkronize efekt görüntüler yapılmıştı. Yine 121 adet su pompası, 210 fıskiye ile 100 m genişliğinde 28 m yüksekliğe ulaşan, 45 adet LED su aydınlatma ile desteklenen 24 farklı efekt özelliği olan su gösterisi platformu yapıldı. Gösteriler için 8 ayrı sahra tipi jeneratörden 2200 kw elektrik kullanıldı. Deniz yüzeyinden üç farklı noktadan 8100 adet havai fişek ile gösteri yapıldı. Daha akıl almaz uygulamalara imza atıldı…

Sonuçta bütün bu görüntüler Haliç’in mavi sularında kaybolurken dile gelmeyen paralar kimin cebine gitti dersiniz! Hiç düşündünüz mü?

Kadir Topbaş, o zaman bu programa Brezilya’dan 23 saatlik bir yoldan gelerek yetişmişti…

Ne gariptir ki aynı Topbaş ülkesi işgale uğramak tehlikesiyle karşı karşıya kalmışken ABD’den üç günde gelemeyecektir. Eğitimin önemini kavradınız mı?

Onun için “şanına yakışır kutlamalar”ı artık bir kenara bırakın. İleride Kültür Bakanlığı’na kadar ulaşacak bir gencin sehven de olsa fethe “işgal” tabirini kullanmayacağı bir eğitim nasıl kazandırılır onu düşünelim.

Sahi Millî Eğitim Bakanımız da bu hadiseleri görüyor ve neler yapması gerektiğini düşünüyor mudur acaba?

Dünyaya meydan okuyan maddi ve manevi değerlerine tam bağlı bir Cumhurbaşkanımız varken, Millî Eğitim ve Kültürümüzdeki böyle bir ataleti hatta ataletten öte gafleti anlamak gerçekten zor!

TEFEKKÜR
Keleci bilen kişinin,
Yüzünü ağ ede bir söz!
Sözü pişirip diyenin,
İşini sağ ede bir söz!

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
22.05.2020
Türkiye Gazetesi

.

İstanbul Sözleşmesi’nin sonu geliyor!

Posted on 15 Mayıs 2020

Akıllı telefonlar sahiplerine okul, yurt arkadaşlığından iş arkadaşlığına, gönül dostlarından siyasi birlikteliklere kadar çeşitli sosyal medya grupları meydana getirdi. İnsanlar düşüncelerini burada paylaşıyorlar. Bu mecraların kimisi savaş alanı gibi kimisi ise muhabbetine doyum olmayan sohbetlere kapı aralıyor.

Bendenizin de birkaç grubu mevcut. Geçtiğimiz günlerde bunlardan birine İstanbul Sözleşmesi ile alakalı bir yazı düştü.

Çok ibretlik olduğu için başkanımdan da rica ederek o yazıyı gazete köşemde değerlendireceğimi belirttim.

Aslında platform özel bir grup olmadığı için belki böyle bir izne gerek yoktu. Zira orada ortaya atılan fikir bütün Türkiye ile paylaşılmış gibi bir manzara arz etmektedir. Maksadım bazı isimlerin yazıda geçeceği düşüncesiyle neden söylemediniz, şeklinde bir ifadenin yolunu kesmekti.

Yazının gruba atılmasını isteyen Sayın Fahrettin Altun Bey’in Hanımefendisi KADEM Yönetim Kurulu Üyesi Fatmanur Altun Hanım‘dı.

Yazan ise Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı Serdar Çam Bey idi.

Şunu da açıkça ifade edeyim ki İstanbul Sözleşmesi hakkında yazmak artık içimden gelmiyor. Zira bu konuyu son üç senedir TV’lerden köşe yazılarıma Youtube programlarıma kadar her platformda defalarca dile getirdim. Milletimizi mahvetmek için büyük bir yıkım projesi olduğunu defalarca ortaya koydum. Artık karar yetkililerindir…

Bu konuda birilerine kızmıyorum: Bunlar HDP, CHP, LGBT’li kuruluşlar, Soros’tan nemalanan vakıf ve derneklerdir. Evet bunlara kızmıyorum. Zira hiçbirinin milletin hayrına güzel bir çalışmasına rastlamadım. Nerede bozgunculuk, nerede bölücülük nerede ahlaksızlık varsa onu savunma derdindeler. Nerede güzel dinimizin bir prensibini konuşuyorsun, karşısındalar. Nerede hayırlı bir iş var, yaptırmamak adına bütün güçlerini harcamaktalar. Dolayısıyla onların vazifeleri bu! Onlardan bir hayır beklemek yılanla çuvala girmek manasına gelmektedir.

Birilerine ise kızıyorum: Bunlar çeşitli gazetelerde kalem oynatan bir kısım sağcı, milliyetçi ve muhafazakâr dostlar ve arkadaşlar; genelde AK Parti ve MHP’de bugün siyaset yürüten kadrolar; KADEM vesair dernekler, vakıflar ve çeşitli sivil toplum kuruluşlarıdır. Zira buralarda görev yapan arkadaşlarla tek tek görüştüğünüzde aynı yolda olduğunuzu anlıyorsunuz.

Buna rağmen ne hazindir ki, bunların çoğu sözleşmeye hiç tepki vermiyor, duymuyor, başını kuma sokmuş gibi duruyor. Sanki böyle bir sözleşme yok. Bazıları, “okumadım canım, bu konu fazla abartılıyor” cinsinden ifadelerle geçiştiriyor. Bir kısmı “aman abi AK Parti hükûmeti zarar görür” endişesi taşırken bir kısmı da, “bana da trol mü derler” derdindedir.

Evet kızıyorum. Çünkü bunlar aslında İstanbul Sözleşmesi’nin “i”sine dahi tahammül etmeyecek kimseler. Fakat bir şekilde kendisini aldatmayı başarıyor. Şanlı Peygamber Efendimizin haksızlık ve kötü huylar karşısında nasıl davranılması gerektiği konusundaki ikazına zerrece değer verip bir adım atmıyorlar.

Ben size söyleyeyim. Bir gün gelir de İstanbul Sözleşmesi’nden çıkmaya karar verirseniz, HDP’nin CHP’nin ve bilumum LGBT’li derneklerin mücadelesini görür ve utanırsınız.

Hiç okumadan fikir beyan etmek!

Şimdi gelelim İstanbul Sözleşmesi ile ilgili Sayın Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı’nın değerlendirmesine.

Sadece sözleşmeye karşı çıkanlar hakkındaki değerlendirmelerine değineceğim. Böylece zihniyeti anlamış ve yukarıdaki ifadelerimi tefekkür etmiş olacaksınız:

“Kıymetli dostlar!

Hukukçu değilim. Sözleşmeyi hiç okumadım, merak da etmiyorum. Hatta insan hakları, şiddet, kadın vs. konuları hiç ilgimi de çekmiyor.

Konuya çok yüzeysel bakılıp, biraz siyasi bir tahlil yapıldığında ve karşılaştırmalı birkaç farklı kişiden konu incelendiğinde, aslında işin mahiyeti tamamen AK Parti’yi dövme girişimi olduğu ortaya çıkmaktadır.

Maalesef en çok da bu konularda hükûmete saldıran gazeteler bizim dediğimiz köşelerden geliyor. Ya da konunun uzmanı olmadığı hâlde, sözde dindarlık, ahlak, aile vb. amaçlar adına vuruyorlar….

Özellikle de bu ‘Sözleşme’ gibi bazı gündem konularını köpürtme çabaları ile aslında, AK Parti siyasetinin daha da zayıflatılmasına dönük sistemli bir şekilde tuzakların kurulduğunu düşünüyorum…

2011’de imzalanan sözleşme, niye birden 31 Mart seçimleri öncesi gündeme gelmiştir? Esas bunu da iyi incelemek gerekir…

İstanbul Sözleşmesi’nin, varlığı yokluğu, doğruluğu, yanlışlığı zerre dikkate alınacak bir mesele değildir. Bu hükûmet sistemimizin içinde; şayet ihtiyaç hasıl olursa her sorun o devasa çarkın içinde öğütülür gider…”

Sayın Çam’ın bu ifadelerinin arasında sık sık ahlaksızlıklara karşı olduğunu uzun uzun belirttiğini de ifade edeyim. Bu hâl sözleşme yerinde dursun fakat ahlaksızlığa karşıyım zihniyetidir.

Bir taraftan okumadan incelemeden yorum yapacaksınız diğer taraftan zaten ahlaksızlık almış başını gidiyor deyip bunu hukuki ve fiilî engellemek yerine “boş ver gitsin be canım hukuken de serbest olsun” anlayışı içinde hareket edeceksiniz. Asıl çürümüşlük budur işte. Ahlaksızlıktan öte bir ahlaksızlık anlayışıdır bu. Bu zihniyete göre uyuşturucu nasıl olsa içiliyor, zina nasıl olsa yapılıyor, kumar vs. o hâlde yasak olmasının olmamasının ne önemi var demek suretiyle ahlaka adaba aykırı sözleşmelere imza koymak ve dahi onu meşrulaştırmaya çalışmak, hafife almak nasıl bir akıl tutulmasıdır?

Peki meş’um İstanbul Sözleşmesi’ni tenkit edenlerle ilgili şu değerlendirmeler, bakanlık düzeyinde görev ifa eden bir kimseye ne kadar yakışıyor söyler misiniz? Maalesef bugün İstanbul Sözleşmesi’ne söz çıkarmayanların üç aşağı beş yukarı söyledikleri hep bunlar. İlmî hiçbir bilgi ve değerlendirme yok! Ayrıca yapılan değerlendirmeleri okumak, anlamak gibi bir dertleri de mevcut değil. Trol de geç…

Anlayan varsa anlatsın!

Ben de buna karşılık şu mealde bir cevap yazdım:

“Sayın Bakan Yardımcısı sözleşmeyi hiç okumamış, merak da etmiyormuş, ilgisini de çekmiyormuş!

Ama nasıl oluyorsa, tenkitlerin AK Parti’yi dövmek için yapıldığını biliyor!!!

Demek ki bizim LGBT’lilere ve bütün ahlaksız akımlara karşı duruşumuz AK Parti’yi dövmek içinmiş!

Açıkçası insan bu ifadeler karşısında ne söyleyeceğini ne yapması gerektiğini bilemiyor!

Ben de okuyan, araştıran, inceleyen, Türkiye’deki etkilerini, insanların ve hatta AK Parti teşkilatlarının bu sözleşmeye bakışını bilen biri olarak şunu net söyleyeyim ki:
Bu sözleşme durursa işte o zaman AK Parti bitiyor!

Bu sözleşme dursun diyenler de AK Parti’nin bitmesini isteyenlerdir…

Arzu eden ve inanmayanlarla AK Parti teşkilatlarını birlikte gezmeye hazırım…”

Platformda bu sözlerime bir cevap çıkmadı!

Şimdi tekrar soruyorum buyurun!

Aile mefhumu ile birlikte AK Parti’yi de bitirmekte olan şu felaket sözleşmesinin etkilerini birlikte takip edelim. Gezelim, görelim, dinleyelim raporumuzu hazırlayalım!

Başta, Aile Bakanlığı yetkilileri ve KADEM olmak üzere var mısınız?

Şu soru da her zaman aklınızın bir köşesinde dursun ve içinizi bir kurt gibi kemirsin:

HDP, CHP ve bilumum LGBT’li dernekler ve teşekküller İstanbul Sözleşmesi ve 6284 nolu kanun hariç hangi konuda sizinle birlikte adım atmaktadır?

Gördüğüm o ki bu meş’um sözleşmenin sonu geliyor! Başta Sayın Cumhurbaşkanımız olmak üzere AK Parti içinde savunanı yok! Öyleyse bu beklemek niye?

TEFEKKÜR
Âdem isen iyi iş yap adını andır hayr ile
Dünyadan âdem gider hayrı veya şerri kalır

Her şey yalan, ölüm gerçek!

Posted on 8 Mayıs 2020

Şu korona günlerinde vefat haberlerini ve arkasındaki hazin hadiseleri incelediğinizde nice hakikatler meydana çıkıyor ve nice ibretlik hâller görülüyor. Aslında her hayat bir ibretler manzumesidir. Hüner ise onu görebilmektedir.

Bakınız korona vakasında iki, dört, sekiz can verdiğimiz günlerde daha büyük endişe yaşıyor ve korku içerisinde evlere kapanıyorduk.

Şu anda ise günde seksen, yetmiş, altmış vatandaşımızı kaybediyoruz. Buna karşılık oh diyoruz, ferahlıyoruz, seviniyoruz. İki, seksenden daha mı büyük anlamadım. Fark nerede? Fark, birinde ivme aşağı diğerinde ise yukarı doğru gitmekte oluşudur.

Peki ölüm bizden uzaklaşıyor mu? Elbette hayır. O hâlde bir kez daha hayatın kendisinden ibret almadığımızın göstergesidir bu.

Zira şu mübarek ramazan-ı şerif ayında dahi insanı düşündüren, ibret aldıran ve hayatı manalandıran konuşmalar yapılmıyor.

“Ey insanoğlu! Acele etme! Bak Cenâb-ı Hakk, seni bir müddettir evine hapsetti. Hayatının bir muhasebesini yap. Bugüne kadar ne amel işledin? Ne iş gördün? İyiliklerini, hatalarını düşün. Hayat ne kadar kısa. Bak dünyanın ‘süper güçleri’ gram gelmeyen bir virüs karşısında diz çöktü çaresizliğin acı zehrini içti. Ölülerini sayamadı. Hastalarına bakamadı… Nereye koşuyorsun? Ne bu acelen? Ölüm sadece korona hastalığından ibaret değil. İnsan olduğunun, insanın eşref-i mahlûkat yapıldığının, insana şeref ve izzet verildiğinin farkına var. Sana verilen nice nice nimetlerin kaynağını bil. Rabbini tanı. Kendine zaman ayır…”

Evet, şu sözleri anlatacak Türkiye’nin ilahiyatçıları, sosyologları, tasavvuf büyükleri mi kalmadı? Yoksa var da kıymet verenler mi bulunmadı?

Vatandaşlarımız şu iki ay boyunca sayısı yirmiyi geçmeyen doktorları hemen her kanalda defalarca dinledi. El yıkamayı yeni öğreniyor gibi baktı. Maskeyi nasıl takacağını, siyah mı, beyaz mı olması gerektiğini ve nihayet kendini nasıl izole edeceğini bihakkın öğrendi. Bunların dışında hiçbir bilgi neredeyse ilgi alanına girmiyordu.

Bir ülkenin iki ayı bu konularla geçiriliyorsa o ülkenin geleceği kararmış demektir. Gençliği yitirilmiş olur…

Nitekim net ifade edeyim. Birkaç gün geçmeden “biz koronadan hiç ibret almadık” konuşmaları başlayacak ve suçlamalar birbirini takip edecektir. Oysa, “İki aydır biz millete ne verdik ne anlattık, mübarek ramazan ayı geldi mi gitti mi anlamadık” demeyeceklerdir.

TV’lerin bitişi mi?

Dolayısıyla koronaya bence en kötü yakalanan ve en feci sınavı veren TV kanalları oldu. TV kanalları artık bitişini, tükenişini ilan etti.

Sokağa çıkma yasağı günlerinde bütün muhabir ve kameramanlarını boş meydanlara gönderip heyecan içerisinde, “Sayın izleyiciler görüyorsunuz bomboş meydanlar, kimsecikler yok” diye her gün program yaptıran bir zihniyet sonunda dükkânına kepenk vuracaktır. Korona dışında ise Kemal Sunal’ın filmleri haricinde, Kökler, Seksenler dizisine kadar yirmi otuz yıl önceki programlarla çevir kazı yanmasın yaptılar.

Siz geçmiş ramazanlarda şimdi ahirete göçmüş bulunan nice değerli düşünür, ilim ve irfan ehli ile hiç mi sohbetler gerçekleştirmediniz. Hiç mi ikinci kez dinlenecek huzur bulunacak bir faaliyete imza atmadınız. Hem onları yâd etmiş hem şu mübarek günlerde istifade etmiş olsaydık. Ne yazık ki şu ana kadar akıllarına dahi gelmedi.

Hâl böyle olunca gençler bir araya gelip çeşitli sosyal medya mecralarından programlar yaptılar. Ulaştıkları yazar ve düşünürleri konuk aldılar. Bunları yüz binler izledi.

Pek çok belediyeler bu yolla hizmet vermeye, mübarek ramazan ayını idrak etmeye çalıştı.

Bunlardan bana göre en güzelini mükemmel bir organizasyonla Ankara Mamak Belediyesi icra etti. Açıkçası bütün belediye başkanlarımızı ve hatta sosyal sorumluluk üstlenen teşekküllerimizi Mamak Belediyemizin ramazan ayı faaliyetlerini takibe ve incelemeye davet ediyorum. Ramazanın ruhuna uygun programlardan yüz binlerce insan istifade ederken yapılan yorum ve teşekkürleri görmek gerekir.

Ben de böyle bir etkinliğe imza attıkları için başta Sayın Mamak Belediye Başkanı Murat Köse Bey olmak üzere emeği geçenleri tebrik ediyorum. Evet, artık insanlar ruhi eksikliklerini böyle giderebileceklerdir. Zira şu görüldü ki TV’ler ruh meydanına kapalıdır! Onlar sadece maddi âleme, dünyaya açıktır.

Eh yıllardır reyting kaygısından başka bir derdi olmayan zihniyet insana ne verebilecektir?

Korona ihtar ediyor!

Diğer taraftan ölüm koronadan ibaret değil dedik!

Rahmetli Ömer Döngeloğlu hocamıza doktorlar, “Artık iyileştin evine göndereceğiz” dediler. Ertesi günü kalp rahatsızlığı meydana geldi. Netice hastanede günlerdir gözetim ve tedavi altında iken ruh kuşu ahirete revan oldu.

Koronadan iyileşen bir hastayı evinin önünde o sevinçle atılan bir kurşun ahirete yolcu etti. Bunun gibi onlarca vaka yaşadık. Evet, ölüm sadece koronodan gelmiyor. Doktorlar ölüme çare olamıyor. İnsan koronayı yendim diye havalara girse de ölümü yenemiyor.

İşte bu sebeple korona hâl diliyle bağırıyor:

“Ey insan! Kibre ve gurura kapılma! Alkışı değil, duayı seç. Doktorlar ve ilaçlar sebeptir. Sebeplere yapış. Fakat sakın neticeyi onlardan bilme! Rabbinden bil. Kibir ve gurur seni insanlıktan çıkarmasın!..”

Alana ders çok. Bence koronanın insanlar açısından en fazla konuşulması gereken bir hususu da kul hakkı olmalıydı.

Zira tedbir almayan ve yapılan ikazlara uymayan insanlar hastalığı başkasına bulaştırmaktaydı. Öyleyse herkes virüs taşıyabileceğinin idraki içerisinde hareket etmeliydi.

“Kişinin ölümüne sebep olan virüs ise de, onu taşıyan sen olabilirsin. Öyleyse bir veya birkaç kişinin ölümüne yol açabileceğin duygusu ile hareket et!” denilmeliydi. “Karşındaki dostun muhabbetle sana yaklaşacak olsa da sen, dur kardeşim de! Elini kalbinin üzerine koy buradasın seni seviyorum. Sen sıhhatli olsan da ben olamayabilirim, diyerek ikaz et!” deyip kul hakkının önemi vurgulanabilirdi.

Evet, bizim temelde en büyük eksikliğimiz kul hakkını unutmaktır. Trafikte, internet mecralarındaki hitaplarda, statlarda, hastanelerde kısacası bilumum bütün günlük faaliyetlerimizin içerisinde en büyük hastalığımız olarak göze çarpmıyor mu?

Belki bir daha görüşüp helallik alma imkânını asla bulamayacağımız bu insanların yarın haklarının alınmayacağını, sorulmayacağını mı düşünüyoruz? Ben yaptım oldu, deyip kendimizi akıllı mı biliyoruz?

Böyle düşünüyorsak ahiret hayatı ile de problemimiz var, demektir. Kul hakkını öylesine unuttuk ki korona da hatırlatamadı, demektir!

Hâlbuki ceddimiz en fazla kul hakkı konusunda hassas idiler. Ruhsatî, bir nasihatnamesinde kul hakkına girilmemesi gerektiğini ifade ederken işin sonunda Sırat köprüsü olduğunu söyleyerek ahireti hatırlatır:

Yitirip fikrini ummana dalma
Kul olan bir kulun hakkını alma
Senden aşağıya zulümkâr olma
Sırat köprüsünde sorgu soran var

TEFEKKÜR
Oğlum âyineye benzer dünyâ
Ne yaparsan o olur çehre-nümâ
Muallim Cûdî

(Oğlum, dünya aynaya benzer,
Ne yaparsan, o görünür sana.)

.

Pik yapan virüs: İstanbul Sözleşmesi!!!

Posted on 1 Mayıs 2020

Diyanet İşleri Başkanımız Ali Erbaş, ramazan ayının ilk cuma günü verdiği hutbede eş cinsellik ve evlilik dışı ilişkiyle ilgili çok önemli değerlendirmelerde bulundu… Zina ve eş cinselliğin hastalıkları da beraberinde getirdiğini ve nesilleri çürüttüğünü ifade ederek şöyle konuştu:

“İslam zinayı en büyük haramlardan kabul ediyor. Lutiliği, eş cinselliği lanetliyor. Nedir bunun hikmeti? Hastalıkları beraberinde getirmesi ve nesli çürütmesidir. Bunun hikmeti, yılda yüz binlerce insanın, gayrimeşru ve nikâhsız hayatın İslami literatürdeki ismi zina olan bu büyük haramın sebep olduğu HIV virüsüne maruz kalmasıdır. Geliniz bu tür kötülüklerden insanları korumak için birlikte mücadele edelim.”

Sayın Erbaş’ın hutbede sarf ettiği bu sözler üzerine başta Ankara ve İzmir baroları olmak üzere bazı teşekküller Diyanet İşleri Başkanına, halkı kin ve düşmanlığa tahrik ettiği iddiasıyla suç duyurusunda bulundular.

Ancak basın açıklamalarında gerçek niyetleri belli oluyordu. Onların davaları temelde Erbaş’la değil İslam ile alakalıydı. İslam’ın değerlerine saldırmakta idiler.

Nitekim suç duyurusunda bulunurken; “Sesi çağlar öncesinden gelen bu şahsın, bir devlet kurumunun başında oturup söylemini kutsal sayılan değerler üzerine inşa ederek halkı kin ve düşmanlığa tahrik etmesindeki kan kokan cüreti sebebiyledir” ifadesi bunu açıkça gösteriyordu. Zira Sayın Erbaş’ın ifadeleri netti. Lutiliği ve eş cinselliği çarpık ilişkileri İslam dairesi nokta-i nazarından tel’in ediyordu.

Ankara barosu ise, “sesi çağlar öncesinden gelen” diyerek bu ifadelerin asıl sahibinin Kur’ân-ı kerim ve Peygamber Efendimiz olduğunun bilinci içerisinde reddediyordu.

Yine Baro’nun, Erbaş’ın sözlerini “kutsal değerler üzerine inşa ederek” diyerek aşağılaması İslam’ı hedef aldıklarının açık göstergesi idi.

Nitekim Sayın Bahçeli de açıklamasında bu hususu özellikle vurguladı ve şöyle dedi:

“Ankara Barosu’nun Diyanet İşleri Başkanı’nı hedef alarak ‘Sesi çağlar öncesinden gelen şahıs’ olarak itham etmesi, nefret dilinden bahsetmesi, Yüce Allah’ın kelamıyla birlikte Peygamber Efendimize ve dinimize vahim bir saldırıdır. Hiçbir hadsiz, Türk milletinin manevi değerlerini millî emanetlerini sorgulayamaz. Müslüman Türk milleti çok şükür çağlar öncesinden yükselen, zamanlar üstü ve evrensel mesajlar içeren kutlu ve kutsal çağrıya sonuna kadar bağlı ve sadıktır.”

Gerçekten de Sayın Bahçeli’nin belirttiği gibi Baro’nun bu tavrı üzerine sosyal medyamız bir anda hareketlendi. “Ali Erbaşı yedirmeyiz” diye hashtag’ler açıldı. Ankara Barosu bu açıklaması sebebiyle yerden yere vuruldu.

Sosyal medyada yağan bu tepkiler üzerine Ankara Barosu ifadelerinin İslam’a karşı olmadığını komik bir açıklamayla izaha çalışırken cüretlerinin nereden kaynaklandığını net bir biçimde ortaya koyacak ve İstanbul Sözleşmesinin üçüncü maddesine atıfta bulunacaktır.

Evet, Ankara Barosu, milleti infiale sürükleyen açıklamasının yerini işaret etmişti: İstanbul Sözleşmesi…

Peki, millet yanlış bir şekilde kimi savunmaya kalktı. Sayın Diyanet İşleri Başkanı’nı yedirmeyiz diyerek ayaklandı. Açılan hashtag’lerle herkes oraya yöneldi veya yöneltildi. Bilhassa AK Partili vekiller de tweet yarışına girişti.

Şimdi takkeyi önümüze koyarak düşünelim! Bu durumda İstanbul sözleşmesine dokunmayarak İslam’ı yedirmiyor musunuz? İslam’a saldırılar yarınlarda yine devam etsin mi? İslam’a bu meş’um saldırıların kaynağı kurutulmasın mı?

İstanbul sözleşmesi yerinde dursun diyenler bütün bunların müsebbibi olacaktır!

İslam’a saldırının adı!..

Neticede Ankara Barosu kör gözlere sokarcasına cüretinin kaynağını göstermiştir. Ali Erbaş üzerinden “asırlar öncesinden gelen ses” diyerek İslamiyet’e kin kustuğu bildirinin adresini, İstanbul Sözleşmesi’nin üçüncü maddesi olarak vermiştir.

3. Madde bilhassa toplumsal cinsiyet eşitliğinden bahsediyordu. Yaratılıştaki fıtratı, dinimizin kadın erkek ayrımını reddediyordu. Çünkü Toplumsal Cinsiyet Eşitliği, bizi bu noktalara getiren ve hız kesmeden devam ettirilen bir Soros projesi idi.

Dolayısıyla İstanbul Sözleşmesi ile LGBT’lileri de içine alan çarpık cinsel yönelimler savunuluyordu.

Bu durum Türk’ün üç bin yıllık anane, ahlak, edep ve değerlerinin mahvolması manasına geliyordu. Nitekim sözleşmenin bir diğer maddesi, “taraflar kültür, töre, din gelenek ve namus gibi kavramlarla bu sözleşme kapsamındaki herhangi bir şiddet eylemine gerekçe olarak kullanılmamasını temin edecektir” hükmünü taşımaktaydı.

Burada konunun adı güya “şiddet eylemidir!” Şu kanuna göre baba oğluna, ana kızına, beyi eşine nasihat bile veremez hâle gelmekteydi. O nasihat karşı tarafça şiddet veya baskı olarak değerlendirildiğinde konu yargıya taşınabilecekti.

Dikkat ediniz! İşte Sayın Diyanet İşleri Başkanımızın İslam’ın temel prensiplerini, Cenab-ı Hakk’ın emirlerini sadece hutbede beyan etmesi ile birlikte Baro’nun tavrına dikkat kesilelim:

“Söylemini kutsal sayılan değerler üzerine inşa ederek halkı kin ve düşmanlığa tahrik etmesindeki kan kokan cüreti!”

Buyurun ve lütfen anlatın bana, Ali Erbaş kime şiddette bulundu? Sadece hutbede İslam’ın temel prensiplerini açıkladığı için, Ankara ve İzmir Baroları tarafından şiddet fiiliyle suçlandı.

Evet, bunlar güzel günlerimizdir. Rüzgâr değiştiğinde camide dahi olsa konuşamayacağınız günler yakındır.

Biz İstanbul Sözleşmesi’nin temelde İslam’ın bütün değerlerini ayaklar altına aldığını defalarca bu sütunda dile getirmiştik. Yarınlarda evlatlarınıza dinî nasihatte dahi bulunamayacaksınız demiştik. Maalesef bu önemli mücadele Sayın Yusuf Kaplan, Ebubekir Sofuoğlu ve Sema Maraşlı gibi hakkı açık yüreklilikle dile getiren üç beş kişiye ve sosyal medyada sesini duyurmak için çırpınan eli öpülesi yiğit Anadolu evlatlarına kaldı…

İlahiyat hocaları maaşlarını alsınlar, yatsınlar, sussunlar ve uyusunlar. Hakkı ve hakikati savunmasınlar! Her konuya maydanoz olan düşünce platformları birilerini üzmemek adına bu konuyu es geçsinler. Vekiller İslamiyet’i değil de Ali Erbaş Bey’i yedirmemek için canhıraşane çalışsınlar. Meselenin özünü, İstanbul Sözleşmesi denilen ahtapotun kollarının vatanı ve aileyi yok etmeye doğru gittiğini, İslami değerleri ayaklar altına almak için gayret ettiğini görmesinler! “Erbaş yerinde kaldı ve mücadele bitti” diyerek bayram etsinler.

Bakın net söylüyorum. Kurumlar kalıcı, fertler gelip geçicidir. Sayın Erbaş gider başka başkanlar gelir. Şayet gerçek bir Diyanet İşleri Başkanı olacaksa, bütün başkanların Ankara Barosu’nun LGBT’lileri savunduğu söylemlere karşı duruşu hiç değişmeyecektir. Başka bir söylem icra etmesi için, ancak “hıyanet işleri başkanı” olması lazımdır.

Durum bu merkezde olunca İslam’a ve İslam’ın değerlerine saldırının kaynağı hâlindeki İstanbul Sözleşmesi’ne neden laf etmiyorsunuz? Neden sorgulamıyorsunuz? Bakınız Ahmet Davutoğlu, İstanbul Sözleşmesi’nin ateşli bir müdafii olduğunu, onu çıkartabilmek için nasıl gayret gösterdiğini Mısır’daki sağır sultana kadar duyurmaktadır. Barolar İslamiyet’e pervasızca saldırabilmektedir.

Siz neredesiniz? Kimin yanındasınız?

Sayın Ali Erbaş Bey daha önce de bu sözleşmenin tehlikelerine işaret etmişti. Onu bir kez daha İstanbul Sözleşmesi’nin içyüzünü ortaya çıkaran açıklamaları nedeniyle gönülden tebrik ediyorum.

Buna karşılık hâlâ meselenin ana mahiyetini görmek istemeyenleri, “bütün bu saldırıların vebali boynunuzdadır” diyerek kınıyorum.

Sözleşmeye karşı olduğunu bildiğim Sayın Cumhurbaşkanımız ile Sayın Devlet Bahçeli Bey’i, toplumsal cinsiyet eşitliği projeleriyle doğrudan dinimizi ve aile yapımızı hedef alan, milletimizi derinden yaralayan bu meş’um belgeyi yok ederek tarihî bir görev ifa etmelerini diliyorum.

Bu kararla bir kez daha milletin gönül tahtına oturacaklardır…

Teşekkür

Bu arada “Pik yapan virüs” başlığını atmışken Sayın Cumhurbaşkanı’mıza, Sağlık Bakanı’mıza ve sağlık çalışanlarımıza koronavirüse karşı mücadelede göstermiş oldukları canhıraş gayretlerinden dolayı teşekkürü bir borç bilir ve derim ki:

Biz Türkler temizliği imanın yarısı gördüğümüzden ve de sapkın çarpık ilişkilerden uzak durduğumuzdan, helal yiyip içtiğimizden virüslerden daha az etkileniyoruz. Elbette alınan tedbirlerde büyük önem arz etmektedir. Asırlar öncesinden gelen ses bize temizliği ve karantinayı emretmektedir. Batı virüsle kavrulunca bunu anladı. Ancak o sesi boğmak için çalışan Ankara Barosu elemanlarının anlaması imkânsızdı. Kendilerine hidayet diliyorum!

TEFEKKÜR
Bî-basîret olamaz müdrik-i feyz-i dîdâr
Herkese nûr görünmez cebel-i Musâ’da
Rahmî

(Basiretsizler Allah bilgisini anlamaz,
Herkese ışık görünmez Musa Dağı’nda.)

.

Dua ve zikre bid’at diyen Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi!

Posted on 24 Nisan 2020

Kitapları ve eserleri olan insanlar, bu fâni dünyadan çekilseler de fikir ve düşünceleri ile yaşamaya devam ediyorlar. Doğru veya yanlış yolda insanları etkilemeyi sürdürüyorlar. Bu itibarla yazılan ve asırlar ötesine bırakılan yazı ve eserler elbette çok önemlidir…

Eskiler, “Sadrda kalmaz satırda kalır” derlerdi. Öyleyse yazı, makale ve eser sahipleri bu sorumluluğu asla unutmamalıdır.

Nitekim günümüzde sosyal mecrada dahi bir kez yazılan konular, seneler sonra kişinin önüne servis edilebilmektedir. Bazen de birkaç sene önce kaleme alınmış yazı ve makaleler muhtemelen çok önemli görüldüğü için, altı ayda bir, yeni çıkmış gibi WhatsApp gruplarında servis edilmektedir.

Geçenlerde bunlardan bir tanesi birkaç yoldan bana da ulaştı.

Muhtemelen faydalı görüldüğünden paylaşma yarışına girişilmişti. Bazıları da fikrimi almak istiyordu.

Yazı, Ankara İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyelerinden Bünyamin Erul’a aitti. Bünyamin Bey aynı zamanda Diyanet’te Din İşleri Yüksek Kurulu üyelerindendir.

Kısa makale ise, onun Kur’ânı hakkıyla yaşamak maksadına matuf kaleme aldığı bir yazı idi.

İnsanların belki okumadan belki dikkatli değerlendirmeden paylaştıkları bu kısa makale o kadar sinsi niyetler taşıyordu ki!..

Nitekim Bünyamin Erul yazısına bir tehlikeye işaret ederek başlamıştı. Şöyle diyordu:

“Değerli kardeşlerim, son yıllarda sanal medyada Hz. Peygamber (sav)’e şu kadar salevat getirilmesi, şu kadar Yasin, Tebareke okunması hattâ hatimler edilmesi şeklinde kampanyalar düzenlenmektedir. İyi niyetle de olsa, bu tür gayretler, bizleri yanlış bir din anlayışına sürüklemektedir…”

Sayın Erul bu ifadelerden sonra milleti kitaba, sünnete ve harekete davet ederek;

“İslâm dâvâsına sahip çıkmamız, bu tür gayretlerle değil, Yüce Kitabımızın ahkâmına ve Sevgili Peygamberimiz (sav)’in ahlâkına sarılarak gerçekleşir… Dâvâ, dilde kalan duâ ile değil, eyleme ve davranışlara dönüşen çabalarla kazanılır” demektedir.

Peki bütün bu okumalar kitaptan ve sünnetten değil midir?

Allahü teala Kur’ân-ı kerimde, “Allah’ı çokça zikredin ki kurtuluşa eresiniz; gizli ve açık, sabah akşam Rabbini zikret; münafıklar Allah’ı az zikrederler”.

Yine Ra’d suresindeki 28. âyeti kerime de mealen, “Biliniz ki kalbler, ancak Allah’ı zikretmekle itminana kavuşur” buyurmuştur.

Peygamber Efendimiz de nice hadis-i şeriflerde zikrin kıymetinden bahsetmiştir. Şöyle ki: Buhari ve Müslim’in birlikte zikrettiği hadisi şerifte, “Her gün 100 kere, lailahe illallahu vahdehu la şerike leh, lehülmülkü ve lehülhamdü ve hüve ala külli şeyin kadir, diyene 10 köle azadına denk sevapla birlikte 100 hasene/iyilik yazılır, 100 kötülük silinir, o gün akşama kadar şeytandan korunmuş olur” buyurmuştur.

Yine, Kur’ân-ı kerimden bir harf okuyana on sevap verileceğini bildirmiştir.

Öyle ki sadece dil ile zikir konusunda Kur’ân-ı kerim ve sünnetlerde onlarca belki yüzlerce nass ve hadis vardır.

Bakınız buna rağmen Erul, sinsice ve kurnazca vurmaya nasıl devam ediyor:

“Sahabe ve Selef âlimlerimiz, fetihleri ve zaferleri oturdukları yerden yüzlerce binlerce duâ ve salevat ile değil, bizzat mallarını ve canlarını ortaya koyarak kazandılar…
Sizi, bu hususta asılsız çağrılara değil, Allah ve Rasul’ünün hayat veren gerçek yoluna; Kitab’a ve Sünnete davet ediyorum… Ortada 14 asırdır yaşanan bir İslam varken işimiz bu tür bid’at ve hurafelere mi kaldı? Resulullah ve ashap hiçbir zaman oturdukları yerden tesbih çekerek veya sadece fetih sureleri okuyarak başarılı olmadı.”

Bu adam Diyanet teşkilatında Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi maalesef!..

Bu sözlerin sahibine önce şu suali tevdi etmek gerekmektedir:

Cenab-ı Makk’ı zikredenler, Yasin, Fetih ve Fatiha sureleri okuyanlar ve hatim indirenler içerisinde, “Evinde yan gel otur, Allah’ı zikret, Kur’ân oku merak etme düşmanı mahvedersin. Silaha ve düşman üzerine gitmeye hiç gerek yoktur” diyen bir Allah’ın kulunu gösterebilir misin? Göster biz de görelim. Sen uzayda mı yaşıyorsun beyefendi?

Gaza ve dua orduları!

Öte yandan bu beyefendinin ne yazık ki saman çöpü kadar tarih bilgisi olmadığı da belli olmaktadır. Şayet tarihi biraz okumuş olsaydı, 14 asırdır yaşananları öğrenir ve dinin en önemli bir bölümünü hiç yaşanmamış gibi bid’at ve hurafe diye vasıflandırmazdı…

“Gaza leşkeri”nin (askerinin) ötesinde bir de “dua leşkeri” olduğunu bilirdi. Silahın mutlaka dua ile yan yana yürüdüğünü görürdü…

Osmanlı seferlerinde Peygamber Efendimizin sancağı dibinde fetih sureleri okuyup dua ve niyazda bulunan kırk hafızdan haberdar olurdu…

Topkapı Sarayı’nda “Mukaddes Emanetler”in yer aldığı bölümde gece ve gündüz şanlı Peygamber Efendimiz için okunan hatimlerden, nusret ve muzafferiyet için yapılan dua ve niyazlardan bilgi sahibi olurdu…

Şanlı Peygamber Efendimizin Bedir’de Uhud’da Huneyn’de ve bütün gazalarında zafer için Rabbine sığınıp gözyaşı ile yaptığı dualarını unutmazdı.

Dua Rabbine sığınmaktır. Kul olduğunu, acziyetini bilmektir. Kendini tanımaktır.

Silahı kullanırsın ancak fethi ve nusreti Rabbinden beklersin.

II. Bayezid Han ordularını devrin en mücehhez silahı ile donatıp düşman üzerine gönderirken;

Allahım azizlik sana yaraşır
Nitekim fakirlik bana yaraşır
Madem sensin sığınağı cihanın
Herkesten sana iltica yaraşır

Diyerek gözyaşları ile Rabbine arz u niyaz ediyordu.

Fatih Sultan Mehmed, Yavuz Sultan Selim, Kanuni Sultan Süleyman velilerin seyyidlerin dualarını almadan kabirleri ziyaret etmeden sefere çıkmıyorlardı.

Bunlar hep bid’at ve hurafe mi işliyorlardı sayın Erul?..

Erul’a göre herkes silahını alıp cihada koşmalı imiş. Yoksa okumak dua etmek bid’at olurmuş. Peki Osmanlıda medreseliler, talebeler harbe alınmazlardı. Savaşacak kitle belli idi. O zaman bunların işleri hep yanlış mı oldu!..

Bugün de askerlik yapacakları devlet belirlemektedir. Bizler bid’at ve hurafe diye duadan geri mi duralım. Askerlerimize Fatihalar, Yasinler ve hatimlerle destek olmayalım mı?

Nasıl bir din ve İslam anlayışıdır bu!..

Sizden Selefilik ve Vehhabilik kokuları geliyor sayın Erul.

Sinsi bir ifade ile 1400 yıldır böyle olmadı deyip kurtulamazsınız. Örnek verin lütfen! Hacı Bayram-ı Veli’den, Aziz Mahmud Hüdayi’den, Akşemseddin, Ebussuud Efendi ve Kemalpaşazade’den örnek gösterin. Hangi âlim talebelerini duaya teşvik etmedi söyleyin lütfen…

Diyanet’te Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi öyle mi? Vah ki vah…

Bu ifadelerin sahibi olan siz mesela yakın tarihteki el-Bab, Afrin ve diğer harekâtlarda cephede mi idiniz? Olmadığınıza göre bid’at ve hurafe diye şanlı ordumuza dua etmediniz mi?

Ehl-i sünnet akidesinden kopuk Ankara İlahiyat Fakültesi, yıllarca Abduh, Afgani, Hamidullah, Fazlurrahman vesair ekolü ile işte böyle hocalar yetiştirdi…

Dinin en temel umdelerini bid’at ve hurafe diye vasıflandırdı.

Bu arada Erul’un dinî görüşlerine de girmek istemiyorum.

Şanlı Peygamber Efendimizle ilgili bu milletin yediden yetmişe inandığı meseleleri nasıl tek kalemde yok ettiği hususuna değinmiyorum.

Cevap gelirse onları da irdeleriz…

Bu arada Sayın Erul’a göre Diyanet İşleri Başkanlığı, Diyanet TV’de neden her gün bidat ve hurafe işlediğinin hesabını da vermelidir.

Yoksa sayın üyelerinin ikazlarını duymuyorlar mı?!.

TEFEKKÜR
Zikr et zikir bedende iken cânın
Kalb temizliği zikri iledir Rahmânın

GAZETEM!

Posted on 22 Nisan 2020

Gazeteden ödül kazandım

Köyde doğup büyümeme rağmen (1960’lı yıllar) çok küçük yaştan itibaren gazete kültürü edinmiş ve köşe yazarları ile yoğrulmuş biriyim. Köyümüzün Boyabat’a en fazla üç kilometre uzaklıkta oluşu benim için büyük bir avantajdı. Rahmetli dedem her gün mutlaka bir Tercüman gazetesi alır veya kasabaya gidenlere aldırtırdı. Arkası yarın romanları, pehlivan tefrikaları, köşe yazıları günümüzün bir parçası idi. Rahmetli Şahap Ayhan’ın “Kara Orkun” adlı tarihi romanı çocukluğumun efsanesi olmuştu. Sonra rahmetli İlhan Bardakçı’nın tefrika yazıları benim tarihe meyletmemde büyük etki yapmıştı.

Liseli yıllarda ise Türkiye gazetesi ile tanıştık. Fikir, kültür ve kimlik kavgalarının hayatın akışını bozduğu, talebe olaylarının zirve yaptığı dönemlerde; Türkiye ile evimiz ışımıştı sanki. Sloganı gazetenin vasfına tam uyuyordu. ‘’Huzur veren gazete’’.
Ancak Türkiye gazetesi, ne yazık ki diğer gazeteler gibi günlük gelmiyordu. Abone olmak zorundaydınız. Posta ile üç beş gün sonra elimize geçiyordu. Hatta postacı, çoğu kez biriktirip üç beş gazeteyi birden elimize veriyordu. Üç kardeştik ve birimizin okumasını beklemeye tahammül edemiyorduk. Sırf bu sebeple üçümüz de gazeteye abone olmuştuk. İçimdeki okuma aşkını daha nasıl ifade edebilirim bilemiyorum. Gerçekten okuma aşkı böyle bir şeydi. Bu arada gazetenin muhtemelen 1977 yılında açtığı bir hikâye yarışmasında üçüncü olmuş bin TL ödül kazanmış ve yazım bir hafta boyunca gazetede yayımlanmıştı.

Ne büyük bir saadetti benim için anlatılamaz.

Şimdi bilhassa kitap fuarlarında, 10-15 yaş aralığındaki gençlerin ışıl ışıl bakışlarla ve heyecanla kitap imzalatmak üzere yanıma geldiklerini gördüğümde, o güzel günlerimi hatırlamadan edemiyorum.

Liseyi bitirdiğimde üniversite imtihanına hazırlanmak için son bir ayımı İstanbul’da geçirmiştim. Bu sırada Cağaloğlu’nda Türkiye gazetesini ziyaret ettim. Orada çalışan bir iki hemşehrim de vardı. Ben yazarlarla tanışabilir miyim diye düşünürken gazetenin sahibi Enver Bey’in odasına kadar getirdiler ve kendisi ile tanıştırdılar.

İşte o gün anladım bizi Türkiye gazetesine bu denli bağlayan duyguyu. Zira karşımızda bir patron oturmuyordu. O, sanki bir gazetenin sahibi, yüzlerce kişiye iş temin eden biri değildi! Kibir, gurur, tepeden bakış, kendini beğenmişlik yoktu. Sıcak samimi bir baba veya abi duruyordu karşımda!

Kendimle ilgili bir iki sualine ağzım kuruyarak cevap verebildim. Sanki kendimden geçmiştim. Hiç unutmuyorum o gün bizlere bir miktar kabir azabından bahsetmişti. İmam Hatipli bir talebe olarak hiç duymadığım bilgilerdi. Sanki kabre girip çıkıyordum. İstanbul’a her gelişimde kendisini ziyaret etmemi söylemesi beni o kadar onurlandırmıştı ki…
Çıkınca dünyaya yeni gelmiş gibiydim. Düşünmüştüm kabir hayatını unutmayan ve kabirdeki hâlini düşünen bir kimse nasıl olur? Elbette o, dünya meşakkatlerine katlanıcı, kötülüklere sabredici, iyilik ve ihsan sahibi güzel ahlaklı biri olmaya mahkûmdur. Küçüklerine şefkat, büyüklerine saygı, ailesine bağlı, milletinin birliğini ve beraberliğini arzulayan bir fert olmaktan başka ne düşünebilir. Evet, bu sohbet belki de geleceğimi şekillendirmişti benim.

Üniversiteyi İstanbul’da okumayı çok istemiştim. İlk altı tercihim İstanbul’daki bölümlerdi. Ancak ben yedinci tercihim Erzurum Atatürk Üniversitesi Tarih Bölümünü kazandım. İstanbul’a uzun bir süre hasret kaldım.

1983 yılında Erzurum’da asistan olduğumda her yıl uzun sürelerle İstanbul’a gelip arşivde çalışmam gerekiyordu. Arşiv binası ise Türkiye gazetesinin yanı başında idi. Benim için en tatlı günler olmuştu. Enver Bey tam bir tarih âşığı idi. Büyük tasavvurları vardı. Mefkûre sahibi, ülkü ve dava adamıydı.

Nitekim 1984’den itibaren bu yolda büyük adımlar attı. 1989 yılında Marmara Üniversitesine gelmiştim. Beni derhâl Ansiklopedi servisine gönderdi. Orada İlhan Apak beyin başkanlığındaki heyete dâhil oldum. Rehber, İslam Âlimleri, Evliyalar, İslam Tarihi, Osmanlı Tarihi gibi ansiklopediler çıkardık.

Bir dönem gençliğin tarihini, ecdadını, dinini doğru bilmesi yolunda çok ciddi adımlardı bunlar. Rahmetli İsmet Miroğlu Bey’den Tarih ve Medeniyet dergisi çıkarmasını istemişti. Tarih bilinmezse, ecdat tanınmazsa gençlik bozuk akımlarım, yabancı ideolojilerin ve maalesef Türk ve İslam düşmanı şahısların etkisine girer diyordu. Bizlere hedefimizi en yüksekte tutturuyordu. O yıllarda bizlere çizdiği vizyonun önemini bugün maneviyat dünyamızın en derinliklerinde hissediyoruz.

28 Şubat sürecinin onu kahreden, sağlığını etkileyen en büyük hadiselerden olduğunu biliyorum. Gazetede millî ve manevi değerlerimizin kaleme alındığı bizim sayfaya kadar müdahale ediliyordu. Tarih ve Medeniyet dergisi kapattırılmıştı. Ne kadar hayırlı ve güzel hizmetler varsa bitirilmişti. Onu yakından tanımayanlar çektiği çileleri elbette bilemez. Uzaktan gazel okumaya devam eder. Bazen onun kendisine en ağır hakaret edenleri dahi affettiğine şahit olurdum. Bu yüksek hasleti açıkçası anlamak imkânsızdı. Geriye dönüp baktığımda güzel vatanımıza ve temiz, ehlisünnet çizgisindeki Anadolu insanına yaptığı kültürel hizmetlerle; milletimizin geçmişinden kopmamasına engel oldu. Soğuk bir şubat gününde Eyüp Sultan semtinde; bu tarihî beldenin bir daha belki de bir daha göremeyeceği sevenleri onu ebedi âleme uğurladı. Derecesi ali olsun inşallah.

2017 yılı Mayıs ayının ilk haftası idi. Antalya Havaalanı’nda uçağa binmek için bekliyordum. Türkiye gazetesinden aradılar. Mücahid Bey seninle görüşmek istiyor dediler. Tabii ki dedim. Mücahid Bey hâl hatır sorduktan sonra gazetede yazı yazmamı istedi.
Boğazım yine kurumuştu. Kardeşlerimle gazeteyi paylaşamadığımız günler geldi gözümün önüne ve sadece: “Tabii ki efendim, inşallah, memnuniyetle” diyebildim. Gözlerim yaşarmıştı. Gerisini fazla işitemedim desem yerinde olur.
Cenabı hakk, Türkiye gazetesine nice yıllar bu misyonla hizmet etmeyi nasip etsin. Tam yarım asır önce Enver Bey’in yaktığı o şanlı meşalenin sönmemesi dileğiyle…

Cahil cesur olur!

Posted on 17 Nisan 2020

Bazı meselelerde ahkâm kesenleri görünce Şanlı Peygamber Efendimizin “el cahilü cesûrun” hadis-i şerifi aklıma geliyor. Gerçekten de cehalet ne kadar kötü bir şey! Bu memleket okumuş aydınların ihaneti kadar iyi niyetli cahillerin de büyük zararını görmektedir.

Nitekim şu korona musibetiyle uğraşılan günlerde bu duruma bir kez daha şahit olmaktayız.

Hatırlayalım koronanın çıktığı günlerde birileri önce umre meselesine mal bulmuş mağribi gibi yapışmıştı. Koronanın ülkemizde yayılmasının bütün suçunu umrecilere yıkmaya çalıştılar. Buna karşın Avrupa’dan gelen ve umre ibadetinden dönenlerin yirmi otuz katı insanı hiç görmediler.

Yine bunların en büyük dertleri cami, cemaat ve namaz oldu. Evet dinimiz sıhhati her zaman öne almaktadır. Gerekenler yapıldı. Fakat diğerlerinin yatsı namazından sonra duaya dahi tahammülleri yoktu. Hastalara moral olsun diye kiliselerde verilen konserleri dahi milletin gözünün içine soktular. Fakat kendi minarelerimizden yapılan dualara ise kulak tıkadılar. Alkışlarla bastırmaya çalıştılar. Bizdeki sözde okumuş aydınların büyük bölümünde dinimize mesafeli duruş ne yazık ki devam etmektedir…

Bir de bilerek veya bilmeyerek yıllardır verilen yanlış bilgilerle hatalı hareket edenler ve yönlendirenler var. Bunların en belirgin özelliği ne yazık ki mezhep ve âlim tanımamaktır. Maksatları güya dinimizi zamanın şartlarına göre reformize etmeye çalışmaktır.

Son dönemde ciddi ciddi seslerini çıkarmaya başlayan Prof. etiketli tarihselci denilen şarlatanları saymıyorum bile. Zira bunlar ne Peygamber Efendimizi ve ne de Kur’ân-ı kerimi artık tanır oldular! Onlar tarihte kaldı, deyip kendi düşünce yapılarını din yerine koymaya başlayan bu güruha ne söyleseniz boştur.

Diğer taraftan koronayı fırsat bilen akılperestler şimdi de ramazan orucunu dillerine dolamaya başladılar. Şeytan bunların kalplerine ve kulaklarına kendilerini rahatlatacak fikirleri fısıldamaktan geri durmamaktadır.

Neymiş oruç bağışıklık sistemini kırabilirmiş. Ramazanda aç kalacak insanlar için bu büyük bir risk oluştururmuş. Diyanet buna bir çare bulmalıymış. Orucu ileri bir tarihe alabilirmiş…

Bakınız ne kadar masumane tavsiyelerde bulunuyorlar. Rahmetli dedem birine kızdığında; “Bu adam ya sayı saymasını bilmiyor ya dayak yememiş” derdi.

Bunlar da ya hiç oruç tutmamışlar ya orucun ne olduğunu bilmiyorlar.

Bir defa adı üzerinde farz olan oruç ramazan orucudur. Ramazan ayını başka bir aya taşıyabiliyorsan orucu da taşırsın. Haram olan beş gün hariç her zaman oruç tutabilirsin kardeş. Bunlar ya nafile ya da kaza olacaktır. Hiçbir zaman farz olan ramazan orucu yerine geçmeyecektir.

Aksi hâlde Roma imparatorları Romulus, Jül Sezar ve Augustus gibi ayları ve günleri kafanıza göre oluşturma ve değiştirme gibi bir garabetin içerisine düşersiniz!

Neyse ki Diyanet İşleri Başkanlığı bu konuda net tavrını ortaya koymak suretiyle büyüyecek tartışmaların da önünü kesmiş oldu…

Oruç tut sıhhat bul!

Bağışıklık ve sıhhat meselesine gelince bu gafiller şunu hiç düşünmüyorlar. Rabbimiz yarattığı kuluna zararlı bir iş emreder mi? Manevi faydalarını inşallah daha sonraki makalemizde işleriz. Orucun sağlık ve sıhhat meselesindeki yararlarını anlamak açısından âlimlerin çalışmalarına bir göz atmak yetişir… Bakınız 1994’te Kazablanka’da tertip edilen “Ramazan ve Sağlık”a dair ilk uluslararası kongrede orucun tıbbi faydası hakkında geniş kapsamlı nice çalışmalar ortaya konulmuştur.

Sempozyumda ortaya konulan en mühim tespit şu idi:

“Orucun birçok tıbbi alanda, faydaları ve katkıları gözlemlenirken, hiçbir hastanın sağlığında ve temel sağlık durumunda herhangi bir kötüleşmeye sebebiyet vermediği de kesinleşmiştir.”

Bilim adamlarına göre orucun maddi faydaları oldukça çoktur. Şöyle ki:

Oruç yoluyla zehirli atık maddelerin yok edilmesi sağlanırken kalp ve damar hastalıkları, sindirim sistemi hastalıkları, romatizma da dâhil olmak üzere hareket sistemi hastalıkları, astım dâhil olmak üzere solunum sistemi hastalıkları ve ciddi boyutlara ulaşmamışsa kanser gibi hastalıkları tedavi edebilir.

Yine soğuk algınlığı, grip, sinüs ve bronşit hızlı bir şekilde bedende erir ve yok olur. Nefes zorluğu çekmesine sebep olan çeşitli alerjilerden kurtulur. Eklemlerde, kaslarda, hücrelerde ve bezelerdeki kireçlenme neticesinde oluşan hastalık türleri de kolayca yok olur. Oruç damarlardaki kolesterol birikintilerini de eritir. Bütün bu özellikleriyle oruç, temizleyici bir güçtür.

Oruç vücut ağırlığımızı normalleştirmeye yarayan doğal bir yoldur. İnsanlar çok yemekle beslendiğini zannederler. Hâlbuki insanlar yedikleri miktara göre değil, yediklerini sindirme ve özümsemelerine göre beslenebilmektedir. Bu manada orucun büyük faydaları tartışmasız kabul edilmektedir. Dolayısıyla oruç, zayıf veya obez insanlar için de uygulanabilir ve şaşırtıcı faydalar temin eder. Zira oruç gereken ağırlığın altında olan insanların sindirim sistemini de normalleştirir ve yedikleri gıdaların sindirilme ve özümsenmesi için vücudu hazırlar.

Oruç tutan insanların metabolizması düzene girmektedir. Bu sayede bedenimiz oruç sonrasında tüm organlara uygun bir şekilde çalıştığından proteinleri, yağları, karbonhidratları, nişastaları, şekerleri, mineralleri, vitaminleri ve gerekli diğer bütün besinleri özümleme özelliğini yeniden kazanır.

Mide, ince ve kalın bağırsaklar oruçla tamamen dinlenir ve hasarlı yapılarını iyileştirme imkânını elde eder. Hemoroit, prostat, kolit, apandisit, tifo, gastrit gibi hastalıklar oruçla hızlı bir şekilde iyileşir. Sindirim sistemi, oruç̧ esnasında, zararlı bakterilerden neredeyse tamamen temizlenir. İnce bağırsaklar mikropsuz hâle gelir.

Şurası da muhakkak ki oruç, insanlara tütün, uyuşturucu, alkol ve diğer bağımlılık yapan haram veya zararlı madde alışkanlıklarını bırakmaları bakımından yardımcı olur. Bunlara karşı arzuyu azaltır. Vücudumuzun biriken zehirleri atmasına neden olur. Bu manada oruç, etkili bir zehir atma terapisidir.

Bu arada oruçta, gıdasız kalma veya yetersiz kalori alımı gibi bir durum yoktur. Zira güneş batıp oruç nihayete erince, ertesi günkü oruca başlanıncaya kadar yeme miktarı bakımından herhangi bir kısıtlama yoktur. Ayrıca ramazanda yenilen yemek türleri sadece protein ya da sadece meyve diyetleri şeklinde bir sıkı rejim değildir. Caiz olan her şey kıvamında yenilir…

Aslında bilim ilerledikçe orucun sayısız nice faydalarının ortaya çıkacağı da kesindir. Bu konuda Prof. Dr. Naseem Ahmad Shah’ın, “Ramazanda Oruç Tutmanın Tıbbi ve Biyolojik Faydalarının Bir Değerlendirilmesi” isimli makalesi çok güzel bir çalışmadır…

Müslüman orucunu Rabbi’nin emri olduğu için tutar. Rabbimiz ise bize hâşâ zararlı hatta faydasız hiçbir işi emretmez. Böyle “zarar verir” diyerek Müslümanları oruçtan korkutmaya ve tutmamaya sevk edenlere ise Peygamber Efendimizin şu sözü tam bir cevaptır:

“Oruç tut sıhhat bul!..”

TEFEKKÜR
Şeref ü kadr ile mihman-hâne-i dünyaya
Bir misafir geliyor nâmına derler ramazan

Türk’ü doğru tanımak!

Posted on 10 Nisan 2020

Şurası muhakkak ki, Türk milleti İslamiyet öncesinde de büyük imparatorluklar kurmuştu. Oğuzlar, Hunlar, Göktürkler, Avarlar, Hazarlar, Kırgızlar, Türgişler, Karluklar bunlardandır. Bugün ilk büyük Türk devletinin Asya Hun Devleti olduğu kabul ediliyorsa da Türklerin bundan önce de büyük hâkimiyetlerinin olduğu reddedilemez bir gerçektir.

Ancak burada konumuz Türk devletleri değil. Nedense İslam öncesi Türk devletleri denildiğinde gençlerimizin aklında derhal şaman inancı gibi İslam dışı düşünceler belirmektedir! Son dönemlerde gençlerimiz arasında bu furyanın büyümekte olduğunu üzülerek müşahede etmekteyim. Bu elbette uzunca bir süredir devam ettirilen bilinçli bir siyasetin ürünü idi.

Hâlbuki gerçek hiç de öyle sanıldığı gibi değildi. Türklerin ilk atasının Nuh aleyhisselamın evladı Yafes’ten geldiğini bilmeyenimiz neredeyse yoktur. Yafes isminin patah veya yafahtan geldiği sanılmaktadır. Patah yayılmak, Yafah ise güzel olmak anlamlarına gelmektedir. Nuh aleyhisselamın, oğlu Yafes için dua ederken “Allah Yafes’e genişlik versin, zürriyeti yeryüzüne yayılsın ve Sam’ın çadırlarında otursun” diye dua ettiği rivayet edilmektedir. Nuh aleyhisselamın bu duası tam Türk soyunu bulacaktı.

Çünkü tarih, tefsir ve kısas-ı enbiya eserlerinde Yafes’in, Türklerin atası olduğu özellikle vurgulanmaktadır. Ebü’l-Gazi Bahadır Han Şecere-i Terakime’de Yafes’in sekiz oğlu olduğunu belirterek ölmeden önce oğlu Türk’ü yerine oturttuğunu ve diğerlerine “Türk’ü kendinize padişah bilin, onun sözünden çıkmayın” dediğini ifade eder.

Nuh aleyhisselamın torunu olan Türk ve soyu bu tarihten sonra teşkil ettiği devletlerle tarihte çok önemli bir mevki kazanacaktır.

Nitekim onlarla ilgili bilgi veren kaynaklarda Oğuz’un, Zülkarneyn aleyhisselam olduğu rivayeti çok güçlüdür. Yine Oğuz’dan sonra idareye geçen nice beylerin çeşitli peygamberlere bağlı olduğu vurgulanmıştır. Bozdoğan Bey’in Davut aleyhisselama, Korkulu Bey’in ise Süleyman aleyhisselama tabi olduğu kaynaklarda yazılıdır.

Bütün bunlara rağmen eski Türkler derken neden günümüzde Türk evlatlarının aklına İslam dışı din dışı bir zihniyete mensupmuş algısı yerleştirilmiştir? İyi düşünmek ve tahlil etmek gerekmektedir.

Büyük ve ulvi mefkûre!

Şunu da çok iyi biliyoruz ki Türklerin İslam dairesine girdiği sırada inanç ve yaşantıları bu dine çok yakındı. Bu durum onların evvelce sahip oldukları doğru inanç ve itikattan ve beğenilen huylardan kopmadıklarını gösteriyordu. Bu sebeple de Hıristiyan, Yahudi ve Zerdüşt misyonerlerinin yoğun faaliyetlerine maruz kaldıkları bir dönemde kolaylıkla İslamiyet’i seçtiler. Bu öyle normal bir benimseme değildi.

Zira böyle bir benimseme ve geçiş ikinci bir millette gerçekleşmedi ve tarih yazmadı!

Türk milleti bu geçişle birlikte mutlak olarak kendilerini Cenab-ı Hakk’ın seçtiği ve İslam’ı dünyaya duyurmak üzere büyük bir vazifeyi üzerlerine almış olduğu şuurundaydılar.

Nitekim ilk İslami destanları bunu açıkça gösteriyordu. Satuk Buğra Han destanında bu büyük Türk hakanının ruhunun, Miraç’ta Peygamber efendimizle görüştürülmesi hadisesi çok anlamlıdır.

Miraç’ta şanlı Peygamber efendimizin duasına mazhar olan Satuk Buğra Han Türk milletine büyük ülkü ve ideali de aşılamıştır.

Bu ülkü: İlâ-yı kelimetullah davasının müdafii ve savunucusu olmaktı.

Sultan Alparslan ”Biz halis Müslümanlarız” derken bu ülkünün sevdalısıydı.

Sultan Melikşah bir seferinde Akdeniz’e ulaştığında “Yarabbî, şu uçsuz bucaksız deniz önüme çıkmasa idi adını gidebileceğim yere kadar götürürdüm” derken bu ülkünün cihangiri idi.

Yahya Kemal, Yavuz Sultan Selim Han’ın vefatı için:

Sultan Selim-i Evveli ram etmeyip ecel
Fethetmeliydi âlemi şan-ı Muhammedi

Diye hayıflanırken bu cihangir padişahın hedef ve idealine mükemmel bir surette ışık tutmaktaydı.

Dolayısıyla Türk milleti Satuk Buğra Han’dan itibaren Orta Asya, Hindistan, Afganistan, Mısır, Suriye, Anadolu, Afrika ve Avrupa’da kurmuş olduğu devletlerle Cenab-ı Hakk’ın yüce ismini her tarafa duyurmuştu. Gazneli Mahmud, Tuğrul Bey, Muhammed Alparslan, Melikşah, Baybars, Babur, Enrengzib, Emîr Timur ve Osman Gazi’den II. Abdülhamid Han’a kadar Osmanlı sultanları hep bu ideal ve aşkla çalışmışlardır…

Bunlar hiçbir zaman birbirlerini yüceltmediler. İslam’ı yücelttiler. İslam ahlakını tavsiye ettiler. Hepsi o ulvi yolun aciz bir ferdi gibi gayret gösterdiler.

Osmanlıların Avrupa’daki 350 yıllık haşmetli yürüyüşü düşmanın endişelerini zirve yaptırmıştı. Viyana’dan sonra geçen 150 yıllık ölümüne süren savaş onları yok etmenin imkânsızlığını göstermişti. Muhtemelen bu devrede Türk milleti asli yapısından uzaklaştıracak ince işçilik için belki bir asır boyunca çalıştılar. Sonunda yeni ve uyutucu bir usul buldular; Kurtarıcı rol modellerle dizayn etmek!

Millî aklı tekrar oluşturabilmek!

Nitekim Tanzimat’la birlikte işbaşına gelenler nedense millete hep kurtarıcı olarak sunulacak ve yaldızlı söylemlerle Türk’ün kanına işlenecekti. Nitekim bir İngiliz ürünü olan Mustafa Reşit Paşa, ”Koca” ve ”Büyük” lakaplarla tarihteki yerini alacaktı. Oysa o güne kadar bizim milletimiz hiçbir hükümdarına böyle bir lakap veya isim vermemişti!..

Mustafa Reşit Paşa ve akabinde gelen Âli Paşa, Fuat Paşa, Mithat Paşa hep kutsallaştırıldılar. Daha sonra onları Enver, Cemal ve Talat paşalar izledi. Hepsi tabu yapıldı. Onları göklere çıkaran Ziya Gökalp’in resimleri bir dönem milliyetçilerin odalarında hep başköşeyi işgal edecekti. Hâlbuki bu adam Kur’ân-ı kerime en büyük muhalifti!..

Cumhuriyet döneminde de aynı zihniyet ve anlayış hep devam ettirildi. Artık bin yıldır İslam’ın hamisi olarak tarihteki yerini almış o güçlü hakanların adı sanki aksesuar gibi kullanılıyordu. Onlara benzemeye çalışan yoktu. Zira iş prensiplere, yaşamaya, örnek almaya geldiğinde onlar unutuluyor devreye kurtarıcılar giriyordu!..

Misal olarak bazı kesimlerin dillerinden düşürmedikleri hayranlıkla övdükleri II. Abdülhamid Han’ı sevdiklerini ifade etmeleri belki en büyük yalancılık olacaktı. Zira batılıların onu düşürmekte ve son büyük imparatorluğumuzu yok etmekte kullandıkları maşaları da onlar için çoktan baş tacı yapılmıştı.

Siyasette Enver, Talat, Cemal, Ahmed Muhtar ve Kazım Karabekir Paşalar gibi dinî hayatta da klişe isimler çıkarılmıştı. Bunlar sadece Anadolu coğrafyası için değildi. Asırlardır Osmanlı idaresi altında aynı gaye için çarpan gönüller, Osmanlıdan kopuşla birlikte de aynı kıskacın pençesine düşürülüyordu. Hepsinde kurtarıcılar vardı artık. Hepsinin ortak paydası eskilerin adını sadece hamaset olarak kullanmaları idi. İş uygulamaya ve prensiplere geldiğinde başka telden çalmaya başlanıyordu.

Afgani, Abduh, Seyit Kutup, Mevdudi, Reşit Rıza, Musa Bigiyef, Muhammed İkbal, Mehmet Akif ve daha niceleri özellikle parlatılmıştı. Onlara tutulanlar için Ahmed Yesevi, Hazreti Mevlâna, Akşemseddin, Şemseddin Sivasi, Ubeydullah-ı Ahrar, Mevlâna Halid-i Bağdadi ve daha niceleri levha süsünden öteye gitmeyecekti.

Yine çarpıcı bir misal olması bakımından II. Abdülhamid Han’ı yıkanlar Meşrutiyet’e geçtiklerinde ikiye bölündüler. Seçimlere girdiklerinde millet bu ikiden birinin yılmaz savunucusu idi artık. Temelde ise ikisinin de aynı yere bağlı oldukları artık kolay kolay görülemeyecek; görülse de hiçbir faydası olmayacaktı…

Maya tutmuştu. Kişi ne kadar mükemmel olursa olsun bir vagon gibi istedikleri lokomotife bağlanıyordu. Hatta bazı dönemlerde herkese göre lokomotif bile düzenlenmişti. Müslümana göre en aşırısından Müslüman, milliyetçiye en katı milliyetçi, sosyaliste sosyalist, komüniste ise komünist lokomotifler hazırdı. Bazı dönemlerde uyanışlar da olmuyor değildi.

Ancak ipleri ellerine geçirenler işlerinde öyle mahir idiler ki çok geçmeden bayatlamış oyun, yeni versiyonu ve yeni figürleri ile çoktan uygulamaya geçirilebiliyordu.

Aslında bundan kurtuluşun tek bir reçetesi vardır. Kurtarıcılar üzerinden değil de Türk’ü bin yıl muzaffer kılan prensipler üzerinden yürüyebilmek!! Bin yıllık millî aklı yeniden modernize edebilmek! Ne dersiniz? Meydanda olanı, yaşanmış olanı ortaya koymak çok mu zor? Aksi hâlde düşmanın çizdiği yolda yürümek bizi yok olmaya doğru götürmüyor mu?

TEFEKKÜR
Sermâye-i âdâb-ı cibillîsi olanlar
Bu dâd ü sited-gâhta zahmet mi çeker hiç
Âgâh Paşa

(Yaratılıştan yol-yordam sahibi olanlar,
Bu alışveriş dünyasında zorluk çeker mi hiç?)

.

Ayne’l-yakin yaşamak!

Posted on 3 Nisan 2020

21 yıl önce, 17 Ağustos 1999 depremi ülkemizi derinden sarsmıştı. Bilhassa Marmara Bölgesi’nin büyük kısmında halkımız günlerce evine girememişti. Sokakta yatmak zorunda kaldığı o günlerde evine hasret kalmış ve bir evin nasıl bir nimet olduğunu o gün hakkıyla anlamıştı. İlme’l yakin ayne’l yakine dönüşmüştü…

Sahip bulunduğumuz nimetleri derslerde talebelere anlatırsınız, evlatlarınızla konuşursunuz ve zaman zaman sohbetlerde dile getirirsiniz. İşte bu ”ilme’l-yakin”dir. Dinleyenler çoğu kez, “doğrudur” der geçerler, hakkıyla idrak edemezler. Çünkü hakkıyla idrak için biraz eksikliğini yaşamak ayne’l-yakin vâkıf olmak gerektir…

Belki yirmi yıldır çeşitli vesilelerle yurtlarda, okullarda gençlerle sohbetler ederim. Gençlere eski zamanlarda yurtların yetersiz oluşundan, olumsuz şartlarından, bir odada on kişinin kaldığı günlerden bahsedip ellerindeki nimete şükretmeleri gerektiğini anlatırken gençlerin yüzünde genelde müstehzi bir eda oluşurdu.

Zira onlar, ellerindekileri hep az görürlerdi. Daha da olsun isterlerdi hep. “O gün öyleymiş canım. Bugün böyle ne yapalım” derlerdi. Sadece şikâyet ederlerdi. Misal olarak devletimiz son yıllarda yurtlarda çok daha önemli adımlar attığı hâlde yurt idarecileri ile görüştüğümde en büyük serzenişleri, “hocam maalesef nesillerimiz şükretmeyi unuttu, hiçbir şeyi beğenmiyorlar, nimete burun kıvırıyorlar” oluyordu.

21 yıl sonra, bugün sadece Marmara Bölgesi ile ibaret değil neredeyse tüm dünya sokağa çıkamaz hâlde bulunuyor. Sosyal ve tabii hayat akışının nasıl büyük bir lütuf olduğunu tam anlamıyla anlıyor.

Kur’ân-ı kerîmde, İbrâhim sûresi 7. âyet-i kerîmesinde meâlen “Nimetlerime şükrederseniz, elbette arttırırım” buyuruldu. Nimete şükür, nimeti arttırdığı gibi, nimete şükrün terki, hem nimetin elden gitmesine, hem de azâba sebep olur. Nitekim Allahü teâlâ yine İbrâhim sûresi 7. âyet-i kerîmesinde meâlen; “Eğer siz şükrü terk ederseniz, muhakkak benim azâbım şiddetlidir” buyurdu.

İlme’l-yakin kâğıt üzerine “ateş” yazmak gibidir. Bin defa da ateş yazsan kâğıdı yakmaz. Fakat yakacağını bilirsin. Ayne’l-yakin ise ateşin o kâğıdı yaktığını görmektir.

İşte böylesi hâllerde elimizden bir sabun gibi kayıverip giden nice nice nimetlerin arkasından boş boş bakar kalırız. Rüya gibi gelir, inanamayız!

Öğretmenlerine saygısız öğrenciler, ana babalarının değerini bilmeyen gençler, nasihatlere kulak tıkayanlar, ticari faaliyetlerinde her yolu mübah görenler, zekât vermemek için çırpınanlar, gece gündüz aklı fikri futbol olanlar, mescitlerin yolunu unutanlar, TV’lerde ahlaksız dizilerden başka bir meşgalesi bulunmayanlar, gözü paradan başka bir şey görmeyenler ve daha nice nicelerine bir anlamda dünyadaki her ferde öyle dersler var ki…

Neleri konuşuyorduk?

Evet korona büyük ders! Bazıları bunu komplo teorileri ile başka başka noktalara çekip duruyorlar. Dün dünyada milyon ve milyar dolar değeri ile övünen nice şirketler uçup giden maziye bakarak yanıyor şimdi.

Evet artık eski dünya olmayacak. Hem devlet hem özel sektörde siyasi ve ekonomik güçler önemli ölçüde değişecek. Zekâtı verilmeyen mallar diğerlerini de yakacak! Ana babaların kıymeti bilinmezse elimizden uçacak! Zulmeden devletler yaktığı zulüm ateşine düşecek.

Bakın ramazan-ı şerif kapımıza dayandı.

Bugün camiler kapandı. Cumalar kılınamaz oldu. Ben altmış yaşında olarak böyle bir hadiseye ilk kez şahit oluyorum. Açıkçası büyüklerimden de işitmemiştim.

Peki bilhassa doksanlı yıllardan sonra yaşananları biraz hatırlayalım. TV’lerde yıllarca ilahiyat profesörleri şunları tartıştılar:

Ramazanda teravih kılınmalı mı?.. Kurban kesilmeli mi?.. Tavuktan, horozdan balıktan kurban olur mu?.. Kurban kesme yerine ayakkabı gömlek dağıtılsa nasıl olur?.. Hatta dönemin diyaneti paraları toplarken kesimli mi kesimsiz mi diye soruyordu…

Buyurun şimdi Cenab-ı Hakk, nice nice nimetlerine, en büyük manevi sevap kapılarına hasret bıraktı bizi. İftar programları, teravih namazları ve o tatlı sohbetlerin yapılamadığı bir ramazan ayını düşünebiliyor musunuz?

Gerçekten nimet elden gittiğinde anlıyor insan ama iş büyük ölçüde elden çıkıyor. Bu ülkede yıllardır TV’lerde Cenab-ı Hakk’ın emirleri alaya alınacak, unutulacak, unutturulacak sonra nimetler uçup giderken yanılıp yakınılacak öyle mi?

Açıkçası bugün tevbe zamanı olduğu unutulmamalı!

Yalvarmalı. Dua etmeli!

Dua!

Duanın manasını bilmeyenler kendisini de hiç tanımayanlardır. Küfürbaz, ahlaksız, tefekkürsüz ilim ve bilgiyi put edinmiş budalalardır.

Şanlı Peygamber efendimiz, “Kendini bilen Rabbini bilir” buyurdu. İnsan önce kendini okumalı, tanımalı, bilmeli!

Mesela neredeyse her akşam TV’lerde spikerlerin ilim adamlarına büyük bir korku ve endişe içerisinde şu suali sorduklarını görüyorum: “Efendim koronadan kurtulan bir daha yakalanır mı?” İlim adamları da neredeyse istisnasız bir şekilde şu şekilde cevap veriyorlar:

“Efendim vücut bu virüsü tanımıyor. Onun için de savunmasız yakalanıyor. Bağışıklık zayıf ise ve başka hastalıkları da varsa hasta, hayatını kaybedebiliyor. Fakat kurtulursa, vücut artık bu virüsü tanıdığı ve bildiği için teyakkuzda duruyor. Dolayısıyla ölüm tehlikesi çok daha azalıyor…”

Vücuda bu hassayı veren Rabbimiz ne yücedir. Vücuda bu hassayı veren ve Rabbimizin bu büyük nimetini hatırlatana henüz rastlayamadım. Evet kim verdi vücuda bu yeteneği? Bir virüse aşı bulabilmek için bütün âlem seferber oldu. ne çalışmalar yapılıyor ve ne paralar gidiyor görüyoruz. Peki ya vücudumuz. Birinci defa tanımasıyla nasıl o özelliği yakalıyor?

Bırakın bunu tefekkür etmeyi Rabbimize sığınmak dahi tartışılır oldu. Avrupa ülkelerinde herkes kendi dinince Rabbine sığınırken biz de birilerinin yatsı ezanından sonra getirilen salevatlardan ve yapılan dualardan rahatsızlıklarını dile getirmeleri nasıl bir bağnazlıktır. Alkış tutarken böyle bir rahatsızlığı dile getirene rastlamadım. Fakat ameliyata girerken bana alkış tutunuz diyeni de pek görmedim.

Bazen muhabirler anket yapar gibi soru soruyorlar. Sağlıkçılarımıza da sorsalar. ”Alkış mı yoksa dua mı istersiniz?” diye, ne cevap alırlardı acaba?

Şurası muhakkak ki dua kulluğun gereğidir. Acziyetin ifadesidir. Rabbine sığınmaktır. O kapıdan başka sığınak var mı? II. Bayezid Han bir gazelinde bu hâlini dile getirirken şöyle demişti:

Allah’ım azizlik sana yaraşır
Nitekim fakirlik bana yaraşır
Madem sensin sığınağı cihanın
Herkesten sana iltica yaraşır

Şanlı Peygamber efendimiz Allahü tealanın habibi, sevgilisi idi. Âlemler O’nun hürmetine yaratılmıştı. Böyle olduğu hâlde en fazla Rabbine sığınan yalvaran dua eden O idi. Zira en iyi tanıyandı.

Yine, Ebû Hüreyre radıyallahu anh, Sevgili peygamberimizin şöyle buyurduğunu ifade etmiştir: “Vallahi ben günde yetmiş defadan fazla Allah’tan beni bağışlamasını diler, tövbe ederim.”

Peygamber efendimiz hâşâ günah mı işlemişti? Elbette hayır! Buna rağmen istiğfar ediyordu.

Ya hata denizinde yüzen insan. Ne yapmalı nasıl davranmalı. Cenâb-ı Hakk’ın bu dünyada insanları ikazı da çok değerlidir. Büyük nimettir. Zira Allahü teala sevdiği kullarını ikaz eder. Dolayısıyla geçirdiğimiz bu günleri gerçek fırsata çevirmenin yollarını düşünelim. Gereğini yerine getirelim…

TEFEKKÜR
Bulmak isterseniz derd ü beladan necât,
Aşk ile muhabbetle söyleyiniz salevât…

İmanı yiyen virüs!

Posted on 27 Mart 2020

Kuramer’de yayımlanan, Montgomory Watt’ın “Muhammed Mekke’de” kitabından alıntıladığım -hâşâ- “Kur’ân-ı kerim Allah kelamı değildir. Peygambere beşer bir öğretmen tarafından yazdırılmıştır” şeklindeki ifadeleri, Cuma Divanı köşemde kaleme almamla birlikte, bilhassa ilahiyat fakültelerinde okuyan birçok talebeden bu yönde sorular ve açıklamalar gelmeye başladı. Bu genç kardeşlerim, bir kısım tefsir hocalarının maalesef bu tür fikirlerle dolu olduğunu hep müsteşriklerin ve bu mealde söz söyleyen hocaların kitaplarını tavsiye ettiklerini belirttiler.

Gerçekten acınası bir durum. Felaket bir hâl. Virüs çıktığında evinize kaçıyorsunuz! Peki bu imanı öldürücü fikir virüsünden kime sığınacaksınız? Kime kaçacaksınız? Her gün bunları dinlemeye mecbur kalan, bu felaket virüsüyle beslenen insanlar ne olacak? Bu tür hezeyanlar karşısında susanlar ne zaman konuşacak? Kabirde mi savunacak!

Aslında bugün bir kısım ilahiyatçıların ortaya attıkları bu ahmak ve alçakça fikirler yeni değildir.

Zira Kur’ân-ı kerimin Allah kelamı olmadığı iddiasını ilk olarak Allah’a inanmayan, putlara tapan Mekkeli müşrikler ifade etmişlerdir. Resulullah aleyhisselam peygamberliğini tebliğe başladığında puta tapan bu müşrikler, bir yetimin Peygamber olabileceğini kabullenemediler. “Peygamber gelse asil, zengin, güçlü, kudretli birine gelmesi lazımdı” diyerek iman etmediler. İnat ve gurur sebebiyle bu iddiaları ortaya attılar.

İslamiyet’in gittikçe güçlenmesi, üç kıtaya yayılması, Müslümanların büyük ve kudretli devletler kurması, dünyaya ilim ve medeniyet ışıkları yayması ile birlikte İslam düşmanları da metotlarını değiştirdiler. Yahudi ve Hristiyanlar, üniversitelerinde “İslami araştırmalar” adı ile enstitüler kurdurdular. Kendileri felsefe yoluyla dinlerini yüzlerce parçaya ayırdıkları gibi İslamiyet’i de bu yolla bozma faaliyetine giriştiler. İslam’ın en azılı düşmanlarını İslam araştırmacısı diyerek İslam ülkelerine pazarladılar. Üniversitelerinde araştırmaya gelen Müslüman gençleri de bu usul ve metodlar çerçevesinde İslam’ı değerlendirmeye tabi tuttular. Ciltlerle eserler yazdılar. Bazen bizi bizden fazla övdüler. Fakat bu eserlerin içine İslam usulünü yıkan bir cümle yerleştirmekte pek mahir idiler.

Bu sayede önce Ehl-i sünnet âlimlerine olan inancı yıktılar. “Mezheplere gerek yok” diyerek doğru itikat ve inanışa götüren yolları bozdular. Yeni yollar döşediler. Fakat bu yeni yollar ve usuller sadece adı İslam olan fakat İslamiyet’le hiçbir alakası bulunmayan noktalara varıyordu.

Nitekim çok geçmeden hedeflerine Peygamber Efendimiz’i aldılar. Hadîsler üzerinde şüphe tohumları saçtılar. Nihayet işi Kur’ân-ı kerime karşı saldırıya kadar vardırdılar. Fakat şurası o kadar acı ki bu müsteşrikleri takip eden bizdeki din yobazları onları fersah fersah geçiyordu. Adamlar geriden bakar hâle geliyordu. İsimlerinin başına “Doçent”, “Profesör” etiketleri takmakla sanki o işin allamesi kesiliyorlardı.

Hâlbuki ortaya attıkları fikirler Mekkeli müşriklerin iddiaları ile tıpatıp aynı idi. Sadece birincisi açıkça elde, diğeri ise on kat ambalajlanarak sunulmuş imanı yok edici bir zehir! Neticede ikisi de -hâşâ- Kur’ân-ı kerimin Allah kelamı olmadığı iddiasını taşımakta ve dini ifsat etmektedir.

Kur’ân-ı kerim Allah kelamıdır!

Oysa aziz olan Allahü teâlâ onların ve kıyamete kadar bu safsataları iddia eden ve edeceklerin düşüncesini nice âyetlerle çürütmüş fasit ve temelsiz olduğunu açıkça bildirmiştir. Onlardan bazıları şunlardır:

İsra suresi 88. âyetinde insanlara ve cinlere, bu Kur’ân’ın bir mislini getirmeleri için meydan okumuştur:

“(Ey Muhammed!) De ki: Andolsun, bu Kur’ân’ın bir benzerini ortaya koymak üzere İnsanlar ve cinler bir araya gelseler, birbirlerine yardım da etseler, onun bir benzerini yine getiremezler.”

Bu âyette insanlar ve cinlerin özellikle belirtilmesinin sebebi, meleklere değil onlara meydan okuduğu içindir. Çünkü Kur’an’ın Allah kelamı olduğunu inkâr edenler onların içinden çıkmaktadır. Yoksa Kur’ân-ı kerimin benzerini Allahü teâlâdan başka hiçbir varlık meydana getiremez.

Sonra Hud suresi 13. âyetinde:

“Yoksa senin için Kur’ân’ı uydurdu mu diyorlar? Onlara de ki: O hâlde, eğer iddianızda samimi iseniz, uydurma olarak, siz de onun sûreleri gibi on sûre getirin ve gücünüzün yettiği Allah’tan başka kimseleri de yardıma çağırın.”

Cenâb-ı Hakk Bakara suresi 23 ve 24. âyet-i kerimelerde ise onlara bu defa sadece bir sûre getirmeleri konusunda meydan okuyarak şöyle buyurmuştur:

“Eğer kulumuz Muhammed’e indirdiğimiz Kur’ân’dan şüphe içindeyseniz, haydi onun (sûrelerinden birisi) gibi bir sûre getirin, bunun için Allah’tan başka şâhidlerinizi de (yardıma) çağırın; eğer sözünüzde doğru kimseler iseniz. Eğer bunu yapmazsanız -ki hiçbir zaman yapamayacaksınız- artık yakıtı insanlar ve taşlar olan, kâfirler için hazırlanmış ateşten sakının.”

Onlar bütün bu davetler karşısında aciz kalmışlar bu işe girişenler de gülünç olmuşlardır. Hâlbuki Allahü teâlânın meydan okuduğu bu insanlar, dillerini en iyi şekilde kullanan kimselerdi. Ayrıca Kur’ân-ı kerim onların dilinde inmişti. Hakk’ın bu meydan okuyuşu tarihte yerini almış, insanlardan hiç kimse bunlardan birini getirmeye güç yetirememiştir.

Bunlar şunu da bilmeliler ki Cenâb-ı Hakk yüce Kur’ân’ın korunmasını kefaleti altına almıştır. Hicr sûresi 9. âyetinde;

“Kur’ân’ı biz, evet biz indirdik; onu muhafaza edecek olan da elbette biziz” buyurmaktadır. Gözle görülmeyen bir virüsle dünyayı çepeçevre sarıveren Allahü teâlâ, kendisinin verdiği akılla kendisine savaş açan zavallılara öyle bir musibet verir ki bu sille-i Rabbani’yi ne zaman nerede yediklerini anlayamazlar!

Bütün bu âyetlere rağmen bazıları hem de Türkiye’deki ilahiyat fakültelerinde -hâşâ- “Kur’an-ı kerimi Resulullah değiştirdi.”, “Kuran-ı kerimdeki kıssaları Resulullah koydu” ve nihayet, “Kur’ân-ı kerimdeki bazı ifadeler Allah beyanı olamaz Resul sözüdür…” gibi ifadeler kullanmaktadır.

Bu sözler, âlemlere rahmet olarak gönderilen Hatemü’l-Enbiya Şanlı Peygamberimiz için çok çirkin bir iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Sadece bir âyet meali aklı idraki ve iz’anı olan için yeter: “Eğer O (Peygamber) bize atfen, (Kur’an’a) bazı sözler uydurmuş olsaydı, biz onu kıskıvrak yakalardık. Sonra da onun şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.” (Hakka sûresi 44-47).

Buna rağmen bu ahlaksız cüreti göstermiş ve göstermekte olanlar acı akıbetlerine hazır olsunlar.

İlmî bir münazara!

Adının önüne koyduğu bir etiketle kendisini allame gören bu fikir cücelerine İslam âlimleri de her tür cevabı vermişlerdir. Çok çarpıcı olması bakımından ben bir de anekdot nakledeceğim… Bağdat Valisi Sırrı Paşa (v.1895), “Sırr-ı Furkân” isimli tefsir kitabında bir hatırasını şöyle nakletmektedir:

Bu kitabımı yazmadan bir sene önce, Diyarbekir’de, bir cuma günü, şehrin ileri gelenleri ile oturuyorduk. Arabî dilinde ve din bilgisinde derinliği ile tanınmış olan meşhur Keldânî papazı Abd-i Yesû da aramızda idi. Misafirim olan Musul Valisi Muhammed Reşid Paşa’ya yanımdakileri takdim ederken, Abd-i Yesû için de “Arab edebiyatında pek derindir” demiştim. Bu ifadem üzerine belâgat hakkında çok konuşuldu. Sonraları dilden, kavimciliğe geçildi. Bu sırada, vaktiyle, Beyrutlu bir Îsevî ile aramızda geçen bir konuşmayı, bunlara anlattım:

-Herkes kendi kavminin büyükleri ile öğünür. Siz de Arab oğullarısınız. Size sorsalar ki, büyük devlet kurmak, ilim, sanat ve belâgat bakımından en büyük adamınız kimdir? Ne cevap verirsiniz, demiştim. Beyrutlu Hıristiyan da, hemen;

-Muhammed aleyhisselam demeğe mecburuz, demişti, dedim ve Abd-i Yesû’ya dönerek;

-Size sorsaydım, ne derdiniz, dedim.

Abd-i Yesû;

-Evet, büyük devlet kurmak, medeniyete hizmet bakımından, Arab’ın en büyük, en meşhur adamı O’dur derim. Fakat Muhammed’in (aleyhisselâm) Arab’ın en fasih konuşanı olduğunu kabul etmem. Çünkü bunu gösterecek bir eseri yoktur. Kur’ân’ı gösterirseniz, ‘Kur’ân, O’nun sözü değildir!’ diyorsunuz. Kur’ân’ın çok fasih, pek beliğ olması, O’nun fasih ve beliğ olmasını göstermez. Evet, O, beliğ ve fasih idi. Fakat O’nun gibi, başkaları da vardı. Mesela, Ali’nin (radıyallahü anh) sözleri gösteriyor ki, bu da, O’nun gibi fasih ve beliğ idi. İslâmiyet’ten önce Ümrü’l Kays ve Kus bin Saîde’nin şöhretlerini hepimiz biliyoruz. Hatta Kus bin Saîde’nin hutbesini, Muhammed (aleyhisselâm) de beğenmişti, dedi.

Bu sözü dinleyenler, birbiri ile konuşmaya, bir gürültü sezilmeye başladığından, ayağa kalkıp;

-Şimdilik kimseden yardım istemiyorum. Lütfen rahat olunuz, dedim. Herkes sustu. Şöyle sordum:

-Şu ânda, din hissiyatımızı bir yana bırakıp, ilmî ve ciddî konuşalım! Kur’ân-ı kerim için siz ne dersiniz? Kur’ân-ı kerim kimin sözüdür?

Abdi Yesû bu sualime:

-Kur’ân’ı, Muhammed (aleyhisselam) arkadaşları ile yaptı, diyerek cevapladı. Sonra da konuşma şu minval üzere devam etti.

Ben: Geçenlerde, valilik emrim okununca, siz Arapça bir dua yapmıştınız. O duayı başkası yazıp size verdi deseler, susar mısınız? O: Susmam, ben yaptığımı söylerim.

Ben: Niçin? O: Çünkü bu duayı ben hazırladım.

Ben: Hakkınız var. Beş beyitlik bir gazel yazan kimse bile, bir beytinin çalındığını görse, çalanın cezalanmasını ister. Herkes eseri ile öğünür, değil mi? O: Evet.

Ben: Sizin o duanızdan daha güzeli yapılabilir mi? O: Evet, yapılabilir.

Ben: Sizin duanızla, Kur’ân-ı kerim arasında fesahat, belâgat bakımlarından fark var mı? O: Elbette, hem de pek çok.

Ben: Arap edipleri ve dost-düşman ilim adamları uğraşarak, Kur’ân-ı kerim gibi söyleyememeleri, Kur’ân’ı yazanlar için büyük bir şeref olmaz mı? O: Elbette olur.

Ben: Böyle, yüksek bir eseri, sâhibi başkasına bağışlar mı? Muhammed aleyhisselâm, “Bu Kur’ân, Allah kelâmıdır. İnanmıyorsanız, bir âyeti kadar siz de söyleyiniz! Söyleyemezsiniz!” buyurdu. O kadar düşman oldukları, el ele verip uğraştıkları hâlde söyleyemediler. Kimisi belâgati, i’cazı görür görmez iman etti. Kimisi, ‘insan bunu söyleyemez’ diyerek, ister istemez tasdik etti. Muhammed aleyhisselâm, bunu birkaç kimse ile birlikte yapmış olsaydı, düşmanlar da bir araya gelerek, bunun gibi yapabilirdi. Çünkü Müslümanlarda olduğu gibi, kâfirler arasında da, kuvvetli edip, fasih kimseler vardı. Sonra, bununla meydan okurken, malı, mülkü, mevkii ve hükûmeti yoktu ki, yardımcılarını bunlarla susturdu denilsin. Kur’ân-ı kerim, Tevrat, Zebur ve İncil gibi, topluca meydana konmadı ki, yardımcıları, bu eserlerin böyle kıymetli olacağını önceden düşünememişlerdi, sonradan pişman oldularsa da, iş işten geçmişti denilsin. Kur’ân-ı kerim yavaş yavaş yirmi üç senede indi. Her âyet gelince, herkes hayran kalıyordu. Yardımcıları olsaydı, ne kadar sabırlı, fedakâr olsalar da, kendi eserlerinin, böyle şan ve şerefini görüp de, yirmi üç sene seslerini çıkarmaz, susabilirler mi idi?

O: Sözün doğrusu, Kur’ân’ı, Muhammed (aleyhisselâm) yalnız kendi yapmıştır.

Ben: Kur’ân-ı kerimi siz, nasıl buluyorsunuz? O: Çok fasih, pek beliğ, hikmet dolu.

Ben: Demek, bunu yapan hakîm olmalı. O: Evet.

Ben: Demek ki, Muhammed aleyhisselam hakîm idi. O: Şüphesiz hakîm idi.

Ben: Yalan söyleyen hakîm olur mu? O: Olmaz.

Ben: Muhammed aleyhisselamın hakîm olduğunu söylüyorsunuz ve hakîm, doğru söyler diyorsunuz. Zaten, bütün Hristiyanların, Onun doğru olduğunu bilmesi lâzımdır. Çünkü Mardin köylerinden birinde bulunan “Deyr-i Za’ferân” adındaki büyük kilisede, Nasârânın Arabî yazılmış tarih-i mukaddes kitabından birinde, “Muhammed aleyhisselama peygamberliğinden evvel herkes, emin olan Muhammed derdi. Çünkü doğruluğu ile meşhur idi” okumuştum. İşte, o doğru sözlü Muhammed aleyhisselam, bize haber verdi ki, “Kur’ân-ı kerim, insan sözü değildir. Allah kelâmıdır”. Buna ne dersiniz? Hayır, inanmam derseniz, onun hakîm olduğuna da inanmamış olursunuz. Hakîm idi, sözünde duruyorsanız, Onun sözüne de inanmanız lâzım gelir.

O: Doğrusunu istiyorsanız, Muhammed (aleyhisselam) Peygamber idi. Fakat yalnız Arapların Peygamberi idi.

Ben: Teşekkür ederim. Şüphe bulutları sıyrılıp, hakikat ışıkları parlamaya başladı… Hakîm yalan söylemez dediniz. Peygamber hiç yalan söyler mi? O hiç söylemez. Öyle ise, Muhammed aleyhisselamın bütün insanlara, her millete de Peygamber olduğuna inanmanız lâzımdır. Çünkü O bize; “Ben bütün insanların ve Cinnîlerin hepsinin Peygamberiyim” diye haber veriyor. Buna ne dersiniz?

Birkaç saniye durduktan sonra, kalkıp gitti ve bir daha yanıma gelmedi…

Hak ve hakikat güneş gibi parlak ve meydandadır. Elbette görebilene ve kalbi mühürlü olmayana!..

TEFEKKÜR
Cehûle şan mı verir cehlin eylemek izhâr
Niçin muârız olursun me’âli anlamadan

.

Herkesin çektiği kendi işinin cezası!

Posted on 20 Mart 2020

Üç ayların içerisindeyiz. Resulullah Efendimiz üç aylar girdiğinde şu duayı çok okurlardı: “Allahümme barik lena fi Receb’e ve Şaban ve belliğna Ramazan.” (Yarabbi bize Recep ve Şaban ayını mübarek kıl ve Ramazan-ı şerife ulaştır…) Bizim de bu duayı dilimize vird edindiğimiz günlerdeyiz.

Birdenbire bir koronavirüs, nam-ı diğer “Covid-19” çıktı, tüm dünya ile beraber bizi de esir aldı.

Bununla ilgili o kadar çok senaryo konuşuluyor ki neyin doğru neyin yanlış olduğu anlaşılmaz hâle geldi.

Komplo teorileri ise bir başka olay. Dünya değiştiriliyor, gençleştiriliyor, idareciler ortadan kaldırılıyor, para ve güç dengeleri altüst oluyor vs. senaryolar havada uçuşuyor.

Görünmeyen bilinmeyen düşmanlar işbaşında…

Anadolu’da bir söz vardır: “Gözündeki merteği görmez başkasının gözündeki kılı görür.”

Bizim ecdadımız böyle zamanlarda kendine bakar, hatalarını giderirdi.

Hâşâ kuluna zulmetmez Huda’sı
Herkesin çektiği kendi işinin cezası

Sözü meşhurdur. Önce dünyanın hâline bir göz gezdirelim.

Çin’den Amerika ve Avrupa ülkelerine kadar dünyanın süper güçleri burnundan kıl aldırmıyordu. Dünyayı hep onlar şekillendiriyordu. Orta Doğu’yu kan gölüne çevirmişlerdi. Milyar dolarlar, silah sanayisine harcanıyordu! Ölüm korkusu onlar için yoktu sanki. Bir anda hepsi ölümü enselerinde hissediverdiler.

Ne nükleer silah, ne havadan bomba tehditleri almışlardı. En ferah en müreffeh zamanlarında hayat kâbusa dönüşüverdi.

Hep söylemiyor muyduk? “Zulmün bir bedeli mutlaka olacaktır” diye. “Sağlam ve güçlü zannettiğiniz kalelerinizde bir günde nereden geleceği belli olmayan bir darbeye maruz kalıverirsiniz” demiyor muyduk! Şimdi bakınız ölüm korkusuyla gözle görülmeyen bir mikroba milyar dolarlar akıtılıyor.

Oysa Suriye’den gelen binlerce kadın ve çocuğa bir ekmek vermemek için Akdeniz’de botlarını batırdıkları günleri hatırlayın. Bir şilin vermek için kırk şınav çektirdiklerini unutmayın. Türkiye milyonlarca mülteciyi barındırırken söz verdikleri hâlde para ödememek için yaptıkları hokkabazlıkları düşünün. Evet, o paralar da ceplerinden çıkacak, o zulümler de burunlarından gelecek! Birileri hayalî senaryolar üretedursun. Cenâb-ı Hakk’ında şaşmaz adaleti var.

Bazıları dünyayı gençleştirme senaryosundan bahsededursun ben de diyorum ki dünyayı kırk yıldır bugünün ihtiyarları yönetiyordu. Onlar da bir zamanlar gençtiler. Bugünün gençleri de göz açıp kapayıncaya kadar ihtiyarlayacak! Asıl gerçek bu!

Bütün tavsiyeler dinimizin prensipleri!

Öte yandan koronanın çıkışı bir senaryo mu ben bilmem ve bu iddianın hiçbir delili de yok ama sonrasında herkesin bunu bir şekilde istifadeye dönüştürdüğünün farkındayız. Öncelikle bir korku imparatorluğu ile milletleri esir alma, eve hapsetme programı devreye sokuldu. Bugüne kadar domuz ve kuş gribi virüsünden ‘SARS’a kadar çok bulaşıcı hastalıklar yaşanmıştı. Yine topluma korkular salınmıştı. Fakat böyle bir uygulama ilk kez görüldü. Neredeyse bütün dünya karantina altına girdi.

Elbette en yüksek tedbirler düşünülmeli, alınmalı ve uygulanmalı ise de milletin bu kadar korkuya salınması da ayrı bir hastalık gibi gözüküyor.

Neredeyse bütün hastalıklar koronaya dönüştü. İnsanlar, topluluk içinde öksürse veya hapşırsa linç olunacakmış gibi bir halet-i ruhiyeye büründürüldü.

Doktorların kimi “hapşırmak sıhhat belirtisi” derken kimi tam tersini ifade ediyor. Kimi yemek içmekten faydalı gıdalardan bahsederken kimi “bilimin ışığında…” diyerek hiç anlamadığımız ifadeleri peşi sıra döktürüyor.

“Hangi bilimin ışığında?” diyesi geliyor insanın aklına. Ne aşısı var ne ilacı! “Avrupa ve Amerika yüz yıldır bilimin merkezi” diyerek -taparcasına- kutsallaştırıldı. Şimdi imdat çığlığı ile bağırıyorlar.

“Korunma çaresi” diye tavsiye ettikleri hususlar ise, dinimizin bize verdiği en güzel ve hassas prensiplerdir. Yıllarca “hurafe” diye aşağıladıkları, yaşayanları “gerici, yobaz” diye yaftaladıkları, gençleri öcü gibi korkuttukları dinimizin hem ibadet hem de nice hikmetlerle yüklü emirleridir.

Tavsiye maksadıyla ilk söyledikleri nedir bakınız: Ellerinizi yıkayın!

Eee Müslüman beş vakit yıkıyor zaten. Ağzınızı burnunuzu yıkayın. Bu da bizim abdestte mazmaza ve istinşak dediğimizi hususlar. Bu tabirleri bilen kaldı mı acaba?

Sayın Cumhurbaşkanımızın da dile getirdiği; “Hasta olanlar dışarı çıkmasın”, durumu Peygamber efendimizin “karantina” uygulamasıyla sabitti. Nitekim Hazreti Ömer efendimiz de Şam’a girecekken veba salgını münasebetiyle geri dönmüştü. Allah’ın kaderinden mi kaçıyorsun dediklerinde; “Allah’ın kaderinden yine O’nun kaderine kaçıyorum” buyurdu. Bu menkıbeyi dün Cumhurbaşkanımız da canlı yayında anlattı.

Hazreti Ömer efendimiz bu sözüyle oraya girmemesinin bir tedbir olduğunu kaçmakla da ölümden kurtuluş olmadığını da gösteriyordu…

Müslüman âlimler mikroba karşı günümüz tıbbının söylediği korunma yollarının aynısını tavsiye ediyordu. Müslüman, tedbirini alır ancak neticenin tedbirle değişmeyeceğini de bilir. Kaçtığı yerde de ölüm yakalayabilir. O tevekkül sahibidir. Hayata küsmez. Hayattan kopmaz. Dininin emirlerine ve devletinin aldığı tedbirlere tam uyar.

Evlerimiz dünyamız oldu!

Sanman ki felek devr ile şâmı seher eyler
Her vâkıanın âkıbetinden haber eyler

Felek devrolurken sadece geceyi gündüze çevirmez. İnsanı hadiselerden haberdar kılar. O hadiselerden ve yaşananlardan ibret almak da bir o kadar önemlidir.

2000 yılıydı. Ali Kırca Bey, ATV’de bir gece haber sunarken tıpta yaşlanmayı önleyen buluştan heyecanla söz ediyordu. Zannedersiniz ki ölümü önleyici ilaçlara yelken açılmıştı. Ancak aynı hafta Kuruçeşme’deki evinin asansör boşluğuna düşerek yaralandığında ve ölümle burun buruna geldiğinde ne düşünmüştü acaba!

Yıllardır koca dünyanın küçük bir köye döndüğünü konuşuyorduk! Gözle görülmez bir virüs kişinin dünyasını evine çeviriverdi. Evinden dışarı çıkamaz oldular. Çoluğundan çocuğundan kaçar hâle geldiler.

Cihanın her yerinde mazlumun yanında olan, zulme karşı duruş gösteren Türk milleti, “Sadaka belayı def eder” hadis-i şerifinin mazhariyeti ile inşallah en hafif olarak bu illeti atlatacaktır.

Fakat bu arada Suriyelileri hep tartışma konusu yapanlar az değildi. Onların ders çıkaracağını da sanmıyorum. Benim sözüm onların fitnesiyle zaman zaman çatlak ses çıkaranlara olacak!

Ne oldu? Sabah akşam onlara laf atanları gördük işte! Ölüm korkusu ile marketlerin raflarını boşaltıp evlerini makarna stokları ile dolduruverdiler. Suriyelileri kınayan insanlar tezgâhları boşaltma yarışına giriverdiler. Bu arada idarecilerimizden nefret ederek ülkemizi terk edenler “geriye nasıl dönebiliriz?” diye çırpınmaya başladılar.

Düşünelim! Evlerine doldurdukları o stoklar kaç gün götürür insanı. Yine düşünelim! Doldurduğun o gıdaları bitirme imkânına sahip misin? Saklandığın ve gizlendiğin ev, Allah göstermesin sallanıverse nereye kaçacaksın?

Bu arada şunu da hatırla! Mehmetçiğimiz üç yıldır sürdürdüğü harekâtlarda hangi şartlarda mücadele veriyordu. Ölüme, düğüne gider gibi gülerek gidiyordu. Onları anlatmak kolaydı. Evine ateş düşenleri bilmek gerekiyordu.

Ben yazılarımda, konferanslarımda “üç ihlas bir Fatiha okumadan onlara duada bulunmadan uyumayın” diyordum.

İşte imtihan dünyası böyle bir şey.

Mirac’ın sahibi hürmetine yâ İlahi!

Bakınız TV’ler, her gece dünyanın en mühim hadisesi gibi sundukları savaşı, barışı, politikayı, hukuku, adaleti, adaletsizliği, geçimi, ekonomiyi unuttular. Bütünüyle korona ile yatıp kalkmaya başladılar. Millete sağduyu çağrısı yapanlar hastalıklı bir hâle geldiler. Korkmayın diyenler müthiş korku saldıklarının farkında dahi değiller.

Yarın akşam mübarek Mirac gecesi. Şanlı Peygamberimizin bir anda Mekke’de amcası Ebû Talib’in kızı Ümmü Hânî’nin evinden Cebrail aleyhisselam ile yola çıkıp Kudüs’e ve ardından yedi kat gökleri aşıp Rabbi ile buluştuğu, konuştuğu mübarek bir gece…

Resulullah Efendimiz o gece Cenneti, Cehennemi, sayısız şeyleri görüp, Refref adındaki bir Cennet yaygısı üstünde olarak Kürsî, Arş ve ruh âlemlerini geçip, bilinmeyen, anlaşılamayan, anlatılamayan şekilde, Allahü teâlânın dilediği yüksekliklere ulaştı. Mekânsız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak Allahü teâlâyı gördü. Gözsüz, kulaksız, vasıtasız, ortamsız olarak Rabbi ile konuştu. Hiçbir mahlûkun bilemeyeceği, anlayamayacağı nimetlere kavuşup, bir anda, tekrar Kudüs’e ve oradan Mekke-i Mükerreme’ye, Ümmü Hânî’nin evine geldi. Geldiğinde yatağı soğumamış abdest suyunun hareketi durmamıştı.

Müminlere hediye olarak da beş vakit namazı getirmişti.

Her ki mirâc-ı Resûl-i yâd ider
Hak anı âlî kılup dilşâd eder
Biz ki olduk ümmet-i Hayrü’l-Enâm
Diyelim gel es-salâtü ve’s-selâm

Şu mübarek günlerde resmî makamların tavsiye ettiği tedbirin ötesinde gündemimizde korona olmasın. Evimizde ailemizle hayata sımsıkı sarılalım. Bu sarılış bizi bu mübarek ayların bereketine götürsün. Evlatlarımıza dinimizi anlatalım. Şanlı Peygamber Efendimizin ahlakını, yaşayışını öğretelim. Ecdadımızın güzel hayatını okutalım. İslam edep ve ahlakını öğretelim. Mirac’da gelen namaz hediyesinin kıymetini bilelim.

Bütün güzellikler İslamiyet’tedir. Bütün iyilikleri İslamiyet bünyesinde barındırmaktadır.

Onu yaşamak iki cihan saadetinin anahtarıdır.

Miracımız mübarek olsun. Cenâb-ı Hakk, Mirac sahibinin hürmetine milletimizi her zaman aziz eylesin!

TEFEKKÜR
Bugünü düşünürüm dün geçti yarın var mı?
Gençlere de ölüm var, ölen hep ihtiyar mı?

Gerçek virüsü de görelim!

Posted on 13 Mart 2020

Beden et ve deridir, rûh bunun serveridir.
Hakkın kudret sırrıdır, rûhsuz kalıp hoş değil…

Daimî olarak bedeni düşünürüz en küçük bir rahatsızlıkta doktora koşarız ama kalbin hastalıklarını hiç düşünmeyiz. Hatta kalp hastalıklarının ne olduğundan dahi belki haberimiz yoktur.

Kalbin en büyük hastalıklarından biri dünyaya bağlanmak ve düşkün olmaktır. Bu hâl kişiyi pek çok hataya sürükler. İnsan hasta olduğu ve hastalığını da bilmediği için nice hatalı işlerini doğru zanneder.

Günümüzde şu koronavirüs de tam buna işaret değil midir? Ülkelerin korunabilmek için gösterdiği gayretlere bakınız. Şehirler karantinaya alınıyor. Dünya seferber oldu. Bize bulaşmasın diye gece gündüz tedbirler alınıyor. Temeline baktığınızda bir mikrop dünyayı esir alabiliyor.

Peki ya yıllardır Batı’dan bize bulaşan ahlaksızlık virüslerine karşı da aynı duyarlılığı göstermiş miydik?

Asıl tedbir alınması ve uyanık durulması gereken bu husus değil miydi? Bunu bırakın hastalık görmeyi, özenti hâline getirdiğimiz içindir ki millet birliğini ve şuurunu kaybetme noktasına doğru gittiğimizi bazen acı tecrübelerle yaşamıyor muyuz?

Muhakkak ki bir genci ailesine düşman edebilmek için çok özel gayretler yapmanız projeler üretmeniz gerekir. Buna rağmen sağlıklı sıhhatli bir kişiyi kolay kolay ana babasına ailesine düşman edemezsiniz.

Peki milletine nasıl düşman kılarsınız? Hem de millî kılmak için bir bakanlık ve ders müfredatları ve kitapları bulunduğu hâlde!

İşte burada durmak ve düşünmek gerekmektedir.

Hatırlarsınız Barış Pınarı Harekâtı başladığında ABD Başkanı Trump’ın Sayın Cumhurbaşkanımıza evvelce gönderdiği tehdit dolu mektubunu yine kendileri dünya kamuoyuna duyurmuşlardı. Bunun ilanı ile birlikte bizim muhalefet de güya köpürmüştü. Asılda ise sevinçten dört köşe idiler. “Derhal cevabını verelim, ABD’ye haddini bildirelim” diyerek seferber olmuşlardı. Bunların nedense ilk kez Sayın Cumhurbaşkanımızı savunmak gibi bir dertleri olduğunu görmüştük!

Oysa devlet duygusallıkla idare edilmez. Akılla, fikirle meşveretle idare olunur. Nitekim öfkeyle kalkan zararla oturur demişlerdir.

Hâlbuki sahada her ne kadar PYD-YPG teröristleri de olsa gerçekte ABD’ye ders veriliyordu. Dünya bunun farkındaydı. İçimizdekilerin ise kime hizmet ettikleri belli değildi!

Hangi kul sistemi?

Geçen gün de Ruslar, Sayın Cumhurbaşkanımız için böyle bir maksatla yeni bir videoyu dolaşıma soktular. Neymiş efendim. Putin, Sayın Cumhurbaşkanımızı kapıda iki dakika bekletmiş imiş!

Böylece Cumhurbaşkanımızı aşağılamış olmuşlar. Bazılarında yine bir sevinç ki sormayın!

Edepsizliğe alışmış kimse için edebin bir değeri yoktur! Vakarı unutmuş kimseler için şahsiyet ve vakarın bir değeri kalmamıştır. Ezilmişliğe alışmış olanlar efendinin gadabından korkarlar.

Allah’a kul olmayanları Allah, en alçak insanlara kul eyliyor. İşte ezik kulluk da burada başlıyor.

Bazıları Osmanlıyı kul sistemi diye aşağılamaktadır.

Hâlbuki o kullukta izzet vardı, şeref vardı, haysiyet ve vakar vardı.

Allah’a kul olanı Cenab-ı Hak yedi düvele baş eyliyordu.

Tarihinden kuvvet alan, Avrupa’nın ve dünyanın süper güçlerinin başkanlarına boyun eğmeyen, Rabbine sığınan Sayın Cumhurbaşkanımız savaş alanlarını Trump ve Putin’in destekledikleri güçlere dar eyledi. Onlar da biri mektup yazmak diğeri de güya iki dakika bekletmek ile avunmaya çalışıyorlar. Bunların bizim tavrımız ve yaptıklarımızın yanında adı esamesi dahi okunmaz.

Türkiye vakarından, duruşundan bir şey kaybetmeden yoluna devam ederse yarınlar bizim olmaya devam edecektir.

Aksi hâlde eğitiminizin adını millî koysanız da sizi mankurt etmeye devam ederler.

Bu öyle bir mankurtluk ki tarihimizin en hassas günlerini geçirdiğimiz şu devrede yaşanan ayrılıkları akıl kavramakta zorlanıyor.

“Koronavirüs ülkemize neden girmedi” diye delirecek insanlar var. Suriyeliler üzerinden yıllarca politika yürütüldüğü hâlde kapılar açıldığında neden gönderiyoruz diye sorgulayanlar da aynı insanlar. Mehmetçiğin 33 şehit verdiği o alçak saldırı sonrasında, evvelce verdiğimiz binlerce şehidi unutup kaçalım diyecek kadar korkaklar oluştu. Savaş Urfa’da, Hatay’da, Ankara’da Kütahya’da verilmeye başlanırsa bunlar ne yapacaklardır acaba? Yıllarca PKK’yı himaye eden binlerce şehid vermemize neden olan Esad’la masaya oturamadık diye zıvanadan çıkacak kadar muhakeme kabiliyetini yitirenler her gün TV’lerde ahkâm kesmektedir. Millî silahlardan ve o silahların milletin hayrına kullanılmasından rahatsızlık duyanlar nasıl da kendilerini belli etmektedir. Sanki içten içe, “Türk ordusu mahvolsun, şehitler çoğalsın, Türkiye’yi idare edenler bizim istediğimiz noktaya varsın” edasındalar. Türkiye başardıkça bunların kini artmakta kinleri artıkça da daha çılgın bir hâle gelebilmektedirler. Onların bu hâllerini gördükçe Türkiye’nin doğru yolda olduğunu net bir biçimde anlıyoruz!!!

Basiret sahibi idareciler!

Ziya Paşa yıllar önce şöyle seslenmişti:

Âsûde olam dersen eğer gelme cihana,
Meydâna düşen kurtulamaz seng-i kazâdan.

Dünya ne zaman rahat buldu. Suriye, Irak, Libya Batı’nın hangi tavuğuna kışt diyordu? Ne hâllere getirdiler. Zafer hazır olmak, tedbirini almak ve sabretmekle gelir. Müslüman Allah’tan başkasına güvenirse zelil olur. Merak buyurmayın Cenab-ı Hakk zalimlerin başına da bin türlü belayı bir gecede açıverir.

Sayın Cumhurbaşkanımızın Rusya’ya karşı Ukrayna ve Kırım hamleleri çok önemliydi. O sırada ölümden ve Rus’tan korkan içerideki zavallıların ödleri patladı.

Hâlbuki Rusya mesajı almıştı. Merak buyurmayın Cumhurbaşkanımızı iki dakika bekletmekle Rusya’nın dertleri ortadan kalkmaz.

Nitekim Rusya’nın başındaki dertler öyle az buz değil.

Rusya’nın bu bekletme servisini neden yaptığını düşünürseniz Moskova zirvesini kimin kazandığını anlarsınız! Rusya istediğini alamadı. Zira Sayın Cumhurbaşkanımız nasıl hareket edeceğini ve hangi hamlelerde bulunacağını iyi bilmektedir.

Diğer taraftan Rusya’nın meselesi sadece Türkiye mi? Zaten bozulmuş olan ekonomisi daha da bozulmaya yüz tuttu. Suudi Arabistan’ın petrol fiyatlarını düşürmesi ile birlikte ruble tepetaklak oldu. Ekonomik şartları günden güne ağırlaşmaya başladı. Soğan patates edebiyatçıları bunları nasıl görmektedir acaba?

Siyasi problemleri de Kırım ve Ukrayna ile bitmiyor. Türkiye konusunda ABD ile geri planda ittifak hâlinde olduğu düşünülse bile ABD, İngiltere ve Avrupa dünyası ile hiç uyuşmayacak problemleri mevcut. NATO, Polonya’da elli bin askerle tatbikata başlamaktadır. Bunların Ruslar üzerindeki tesirini düşünmek gerek! Marifet onun bu eksiklerini bilip siyaset üretmektir.

Bizim muhalefete bakınca insan ürpermekten kendini alamıyor! Bu kadar teslimiyetçi bir politika olabilir mi? Türkiye’yi tanımayan dünyayı nasıl anlayacak, neye göre politika üretecek ve neye göre davranışlarını belirleyecektir? Doğrusu böyle bir devrede onların idare dümeninin başında olduğunu farz etsek ülkenin akıbeti nereye varırdı düşünmek dahi istemiyor insan! Zor ve hassas dönemlerde basiret sahibi idareciler ve birliktelik gerçekten büyük önem arz etmektedir.

Öte yandan bazılarının, alacakları yüzde bir iki oyla kime hizmetkâr olduklarını ve olacaklarını da çok iyi değerlendirmek durumundayız…

TEFEKKÜR
ʿÂlemün râḥatı gam şenliği virândur hem
Lezzet-i devleti zehr-âb ile yeksândur hem

.

Bitik bir profesörün son çırpınışları!

Posted on 6 Mart 2020

Tefsir Profesörü Mustafa Öztürk, nam-ı diğer “şövalye” hakkında son birkaç ay içinde iki üç yazı kaleme aldım. Akıl almaz hezeyanlarını belirttim. Din-i İslam’a uymayan sözlerine değindim

Hakkımda “Dinime dahleden bari Müselman olsa” başlıklı bir yazı kaleme almış. Dini nedir bilemedim!

Zira kendisine tevdi ettiğim şu suallerin cevabını hiç vermedi!

“Kur’ân-ı kerimde Cenâb-ı Hakk çelişkiler içerisinde” diyen Ömer Özsoy ile “Kur’an-ı kerim’deki bazı kıssalar Hazreti Peygamberin uydurmasıdır ve atılmalıdır” diyen İlhami Güler için “Onların imanı benim imanımdan daha sağlamdır” diye ifade edeceksin;

“Kur’ân kıssalarını tarihî hakikat olarak kabul etmek en büyük yanlıştır” diyeceksin (Bkz. Kıssaların Dili, s. 99);

“Kur’ân-ı kerim gelmese de olurdu veya bugünden daha kötü olmazdı” diyecek ve hâşâ Cenab-ı Hakk’ı abesle iştigal eder göstereceksin;

Kur’ân-ı kerimde cihadla ilgili âyetleri anlatırken, “Bu ifade Allah’ın olamaz, Allah böyle politik bir dil kullanmaz” diyecek ve reddedeceksin; (Bkz. İslâm Kaynaklarında, Geleneğinde ve Günümüzde Cihad, s. 155)

İ’la-yi kelimetullah davasını fakih ve müfessirlerin uydurması olarak gösterecek ve Osmanlı’nın cihadı ile Hıristiyan haçlıların savaşlarını aynı kategoride değerlendireceksin (Bkz. Cihad, s. 215);

Neticede bunları yüzüne çarpan birine de hiçbir cevap vermeyip “Dinime dahleden bari Müselman olsa” diyeceksin…

Söyler misin şövalye hangi dindensin sen? Kabul ettiğin iman esaslarını da sayar mısın? Kur’ân-ı kerime iman nasıl olacak? Peygamberlerin sıfatları nedir? Bilir misin?

Ben itikatta Ehl-i sünnet, amelde Hanefi olan bir Müslümanım. Buna göre ibadetlerimi yaparım. Bunda ne kusur var açıklar mısın?

Bir de şöyle seslenmişsin: “Ey şahıs! Din, Kur’ân kıssaları veya vahyin mahiyeti gibi konularda çoğunluğun benimsediği görüşün aksine görüş beyan etmekle bozulan bir şey değildir. Bu dünyanın üzerinden Bâtınîler (İsmâilîler, Karmatîler) geldi geçti ama bak din hâlâ yerli yerinde duruyor.”

Evet o söylediklerin geldi geçtiler. Onlar da senin gibi idiler. Peki bu sözlerinle Karmatîlerin yapamadığını ben yaparım mı demek istiyorsun? Çoğunluğun benimsediği derken kimdir o çoğunluk söyler misin? Şanlı Peygamber efendimiz için iftirada bulunan bir kişi için, İslam Dairesinde hangi Ehl-i sünnet âliminin sözünün kıymeti olabilir ki? Şu bin dört yüz sene içinde senin sözlerini ifade eden bir Ehl-i sünnet âlimi oldu mu söyle!!!

Haydi bir isim ver!!!

Bin dört yüz sene sonra İslam’ı bir tek sen mi, anladın! Hangi İslam’dan bahsediyorsun?

Senin gibilere eskiler, “kat’ı tarik-i İlahi” derlerdi. İlahiyat fakültelerinde gençlerimizi oryantalistlerin İslam’ı yıktığı fikirlerle besleyeceksin tenkit edilince de rahatsız olacaksın! Öyle yağma yok!

Battıkça batıyorsun şövalye!

Peki, şövalye bütün bu sözlerime cevap vermek yerine yazısında ne yapmış?

Tam olarak, “Men çe guyem, tamburem çe guyed?” (Ben ne söylerim, tamburum ne söyler) nevinden bir yazı kaleme almış.

Hakkımda on yıldır yapılan tezviratı, iftiraları internet sayfalarından toplamış ve hakaretler ederek sıralamış.

Oysa onların hepsinin cevabını verdim ben şövalye. Fakat senin gözün şu an hiçbir şey göremez. Çünkü sinirlenince akıl gidermiş, şaşı bakıyorsun.

CHP’li Bilecik Belediye Başkanı, Sultan Vahideddin hakkında yazdığım bir yazıyı Bilecik Tarih Şeridinden kaldırabilmek için beni intihalcilikle suçladı. Ona bile can simidi diye yapıştın ya şövalye, bittin artık! Benim Vahideddin Han hakkında yazdığım yazıyı da okumuş muydun şövalye?

Bak bir yazımda hatayı kabul ettiğimi de görmüşsün. Merak etme her eksiğimi kabul edecek biriyim ben. Hata olduysa oldu der, özür dilerim. Erdemlik ve adamlık budur. Bundan gocunmam.

Fakat efsane, hurafeci, masalcı, intihalci vs. sözlerine ne diyeyim?

Ben de sana hırsız, arsız, uğursuz diye mi bağırayım?

Öyle bir dil yok bende!

İnternette bebelerin bile inanmadığı iddialardan başka hiç mi yeni bir şey bulamadın. Benim için “Kayı efsaneleri ve hurafelerinden” bir seri çıkarmış demişsin. 11 Kitap 4400 sayfalık Kayı serisinden bari bir hurafe bulup gösterseydin! Ayrıca, “Ceddin deden neslin baban” tarihçiliği diyerek alaya almak çok sakil kalıyor! Her şeyin bir yeri vardır unutma! Okumak zor, sallamak çok kolay oluyor değil mi?

Bak ben okuyorum sayfalarına kadar yazıp cevap istiyorum.

Daha çeşitli kitap ve konferanslarındaki, “Mirac hadisesi tamamıyla kurgudur”; “Namaz üç vakit, ikişer rekattı. Medine döneminde Müslümanlar gevşedi peygamber de aralara hem vakit koydu ve hem de rekatları arttırdı” ve “Mehmet Akif Ersoy’un dili Kur’ân-ı kerimin dilinden daha tesirli ve etkilidir” şeklindeki zırvalarına da sıra gelmedi. İnkâr etsene bunları şövalye!

Müslüman mahallesinde salyangoz satma!

Bak Şövalye! Senin pespaye kitap diye saldırdığın eser, benim için baş tâcıdır. Onlarca tefsir, hadis ve yüzlerce İslam âliminin eserinden derlenmiştir. Fakat senin gibi, mehazları Rudi Paret, İzutsu, Arberry, Massignon, Watt, Gustav Weil vesaire gibi oryantalist olanlar ne bilsin, ne anlasın! “Karga çöplükten tad alır, bülbüldür gülü arayan…”

Bu arada Kuramer’le hiçbir bağlantım yok demişsin. Montgomery Watt’ın da bağlantısı yok! Fakat bu Anglikan papazının kitabını Kuramer yayınladı. Senin yukarıda saydığım hezeyanlarını da Kuramer kitaplarına sansürsüz koydu. Kuramer’in parasının nereden geldiği benim araştırma sahama girmiyor! Bunları açıklamana gerek yok! O hezeyanlar sitelerinde durduğu ve Montgomery Watt’ın kitapları satıldığı müddetçe Kuramer ve destekçileri vebalden kurtulamayacaktır. Sen onlarla dertlenme! Kargaları dahi güldüren bir açıklamada bulunmuşlar zaten!

Bu arada yazında saldırırken, “adam ol” falan diye de bir ilim adamına hiç yakışmayacak ifadelerle çileden çıkmışsın. Ben adamlığı babamdan aldım şövalye. Böyle ucuz polemiklere, hakaretlere girmem. Ben bir ilim adamı olarak sadece yazılarındaki dine İslam’a uymayan fecaatlere değindim. Hatalarını sıraladım. Senin gibi gazeteme ve daha bilmem kimlere çıldırmış gibi saldırmadım. Şayet öyle yapacaksan sana birçok tüyo daha vereyim. Ben Sinop, Boyabat, Çoraklıyım. Erzurum Atatürk Üniversitesi’nde altı, Marmara Üniversitesi’nde şu ana kadar 31 sene çalıştım. Cine5’de 4, Lalegül’de 3 yıl, TRT1 ve TGRT’de de 4’er ay daimi program yaptım. Sayısız dergilerde makaleler kaleme aldım. Boş kaldıkça bunlara da saldırırsın!

Ben ise senin eserlerinden, kitaplarından ve videolarından hareketle söz ve yazılarının İslam’a uymadığını açıkça ifade ediyorum. Cevabın yoksa bari susmayı bil adamlık öğren!

Bir yazında şövalyeliğin erdemlerini sıralayıp benimsediğini belirtmiştin. Şu yazınla gerçek bir şövalye olduğunu da gösterdin. Sinirlenince bütün saydığın erdemler yok oldu gitti. Çok sevdiğin şövalyeler de Müslüman âlemine böyle iftiralarla saldırıyorlardı çünkü!!! Kur’ân-ı kerime, peygambere hakaretler ediyorlardı. İftihar etmekle öykündüğün o şövalyelerin Maaretun Numan’da çocukları dahi pişirip yediklerini duymuş muydun?

Bana iftiraların hiç mühim değil şövalye..

Yazdıklarınla yüzleşecek ve Müslüman evlatlarını ifsad etmekten vazgeçecek misin onu söyle!!! Yoksa Müslüman mahallesinde salyangoz satma!

TEFEKKÜR
Hidâyet senden olmazsa, dirayet neylesin Yâ Rab!
Arabça bilse de Bû Cehle âyet neylesin Yâ Rab!
Merzifonlu Cûdi

.

Anglikan papazının kitabı KURAMER’de!

Posted on 28 Şubat 2020

Geçen hafta KURAMER hakkında bir yazı kaleme almış ve bazı meş’um faaliyetleri hakkında bilgi vermiştim. Kur’ân Araştırmaları Merkezi gibi bir kurumun sitesinden yaptığı açıklama ise akıllara zarar idi.

Hiçbir tenkidime cevap vermeyip yazdığım gazeteyi suçlamak nasıl bir akıl tutulmasıdır anlayamadım. Hâlbuki gazetedeki köşemde kendi adımla kaleme aldığım bir yazı idi. Yanlış ve hatalı bir şeyler söyledi isem cevabını verirsiniz. Bütün tenkitlerimi görmezden gelerek tutarsız ve askıda ifadelerle cevap vermeye kalkışmak fikir fukaralığıdır. Hatalarını örtbas etmeye çalışma kurnazlığıdır. KURAMER yetkililerinin kendilerini anlatırken kurduğu cümleye bakınız:

“KURAMER’in ilmî faaliyetleri hakkında sağlıklı bilgi edinmek isteyenler bugüne kadar yüzü aşkın ilim adamının katkısıyla yayımladığımız 40’ın üzerindeki araştırma eserlerine bakabilirler.”

Peki biz ne yaptık? Kendilerinin çevirdiği ve Diyanet stantlarında gururla sundukları bir kitap hakkında fikir belirttik. Kimdir bu kitabın yazarı: İskoç tarihçi, oryantalist, Anglikan papazı ve akademisyen W. Moltgomory Watt.

Watt, bütün oryantalistler gibi sinsi bir İslam düşmanı idi. “Muhammed Mekke’de” adlı kitabında “Putperestlikten Nihai Kopuş” gibi bir başlık atarak hezeyanlarının doruğuna çıkmıştır. Bu başlık altında “Garanik Olayı”na ve şeytan ayetlerine yer vermiş, haşa sanki Hazreti Peygamber bundan önce putlara tapmaktaymış̧ gibi bir imaj oluşturma yolunu tutmuştur. Üstelik Watt, bu olayı putperestlikten kesin bir kopuş olarak bile değil, sadece kopuşun kaçınılmaz olduğunu gösteren bir hadise olarak görmüştür.

Watt, inanılmaz bir biçimde, ilk dönemlerde inen ayetlerin putları inkâr şeklinde gelmediğini, onlara karşı daha yumuşak hitaplarda bulunulduğunu, söz konusu ayetlerde, bu putların Allah’a eş varlıklar değil, ama ondan derece olarak daha alt düzeydeki ortakları olduğu iması bulunduğunu ifade etmiştir.

Yine bu sinsi oryantalist, ilk dönem Kur’ân pasajlarında, Allah’ın tek bir tanrı olduğuna ilişkin bir argümanın bulunmadığını, Hazreti Muhammed’in, İslamiyetin ilk dönemlerinde tıpkı çoğu çağdaşları gibi, Allah’ı “baş tanrı” olarak düşündüğünü söyleyebilme cüretinde bulunmuştur.

Watt’ı anlamak mümkün, zira işi bu. Peki böyle bir İslam düşmanının eserini çeviren ve Diyanet stantlarında satan 29 Mayıs Üniversitesine bağlı KURAMER’e ne diyeceksiniz. Malumunuz şu an KURAMER’in başında Diyanet eski başkanlarından Ali Bardakoğlu Bey bulunmaktadır. Onlarca ilahiyatçı burada yer almaktadır. Acaba KURAMER’de yer alan ilahiyatçılardan bir tanesinin, Watt’ın bu alçakça kitabına yorum yaptığı görülmüş müdür?

Elbette Watt’ın saldırıları burada bitmiyor. Geçen hafta da bir kısmını belirtmiştim. En önemlisi de Peygamber efendimizin beşerden bir öğretmeninin bulunabileceği ve Kur’ân’ı bu öğretmeninden aldığı bilgilerle doldurduğu şeklindeki hezeyanları idi. Bu ifadesiyle İslam inancını ve Kur’ân-ı kerimin ilahi olduğu gerçeğini bütünüyle iptal ediyordu.

KURAMER’in benim yazımda belirttiğim bu sözlerime nedense hiç cevabı olmadı. Görmemezlikten geldi. Sitesinde duran gülünç açıklamasını ibret-i âlem için okuyabilirsiniz.

Peki KURAMER’in asıl gayesi bu mu idi? Geliniz eski Diyanet Başkanı ve şimdi KURAMER’i yöneten Ali Bardakoğlu’nun internette dolaşan şu açıklamalarına kulak verelim. Gençleri nerelere götürmekte olduklarını görelim:

“KURAMER, akademik çalışma yapacak gençlerimiz için önemli bir imkân sunacak.

Hem yurt dışında Kur’ân araştırmaları alanında ilerlemek isteyenlere destek verecek, hem de dünyada yapılmış bu alandaki çalışmaları sizin ayağınıza, bilgisayar ekranınıza getirecek. Artık size bunlar üzerinde çalışma, fikir yürütme, analiz yapma ve sonuçlar çıkarma kalacak. Değerli gençler, Kur’ân araştırmaları merkezi sadece bir fikrin, bir düşüncenin öne çıkması için değil, Kur’ân-ı kerim alanında kimin hangi akademik çalışması varsa, hangi birikimi varsa, onu meydana getirmesi, onu ortaya koyması ve onu kamuoyuna paylaşması için kurulmuş bir merkezdir. Yani bir tek hakikatçi bir merkez değildir.”

Oryantalistlerin bizdeki devamı…

KURAMER’in ne olduğunu başkanı açıkça ortaya koymuyor mu? Bu açıklamaya göre Kur’ân Araştırmaları Merkezi tek hakikatçi bir merkez olmuyor. Tek hakikati kabul etmiyor! Başka hakikatler de var. W. Montgomery Watt’ı da okuyunuz. Emile Dermenghem, Brockelmann, Rodinson, Voltaire, Dante, Gustav Weil, Nöldeke, Pavet vs oryantalistlerden de istifade ediniz. Fikirlerinden alınız. Onların hakikatlerine muttali olunuz. Siz gidemezseniz merak buyurmayın biz onların görüş ve düşüncelerini size sunmaya hazırız. Siz yeter ki kabul ediniz, demiş olmuyorlar mı?

Peki KURAMER, Müslüman evlatlarına, bu azılı İslam düşmanlarının fikirlerini kimin parası ile aşılamaktadır. Türkiye Diyanet Vakfı. İşte üzerinde derin derin analizler yapılması gereken bir durum. Yarının İslam üzerine araştırma yapacak gençleri, bu zihniyet içerisinde nereye gelecektir. Örneği var!

İşte bunlardan etkilenerek tarihselci bir bakış açısına düşen ve bugün bir ilahiyat fakültemizde dersler veren Mustafa Öztürk’ün geldiği noktayı biliyorsunuz.

O, 17.11.2018 tarihli Karar gazetesinde “Şövalye ruhlu birey olmak ve sürüye katılmak” başlıklı bir yazı kaleme almıştı.

Sürü diye bahsettiği elbette bizim köklerimizde geçmişimizde yer alan tarikat ve cemaat gibi oluşumları tenkitti. O, bu noktada Batı’nın içimize cemaat diyerek soktuğu hain oluşumları kastetmiyordu. Ehl-i sünnet cemaatleri kastediyordu. Ona göre:

“Bunlar tek başına hak arayamaz. Kendi aklı ve fikri doğrultusunda söz söyleyip görüş beyan edemez. Daima bir gruba, cemaate, tarikata, şeyhe ittiba ihtiyacı duyar. Mutlaka bir referans mercii peşinde koşar. En büyük korkusu kendi sürüsünü kaybetmektir. Aradığı huzuru sürüsünde bulur. Sürü başı ne derse ve nereye giderse ona razı olur. Sürüsüyle yürür, sürüsüyle büyür. Sürüsüyle kükrer, vurur, kırar, döker. Ezberlerinin bozulmasını sevmez. Alışılmışın dışına çıkmak kendisini ürkütür. Ben oturayım, birileri benim yerime arayıp bulsun, getirsin ister. Sürüye katılanın en iyi bildiği iş gayba taş atmaktır.”

Buna karşılık Öztürk’ün Batı toplumlarının simgesi hâline gelmiş şövalye hakkındaki tanımlamasına ise dikkat ediniz:

“Şövalye ruhluluk onur ve ilkeli yaşam demektir. Şövalye ruhluluk akıl ve vicdanla hareket eden irade gücü ve özgürlük demektir. Asil, adil ve anlamlı bir hayat sürmek insanı şövalye ruhlu kılar. Tek başınalık, tevazu, şükran, onur, dostluk, sadakat, dürüstlük, cesaret, adalet, cömertlik, disiplin, adanmışlık, inanç, şükran ve sevgi…. İşte bütün bunlar şövalye ruhluluğun temel vasıflarıdır.”

Böylece şövalyeliği seçen Mustafa Öztürk artık savaşını aynen oryantalistler gibi İslam’ın temel akidelerine yöneltecektir.

Kur’ân-ı kerimin gelmesi ile gelmemesi arasında fark görmeyecektir. Hatta gelmese daha iyi olurdu zira hiçbir şey değişmedi diyebilecektir.

Kur’ân-ı kerimdeki kıssaların Hazreti Peygamber tarafından konulduğunu iddia edebilecektir.

İ’la-yı kelimetullah davasını inkar edecektir. “Cihad ile ilgili ayetler Cenabıhakk’ın dili olamaz” diyerek oryantalistlerden daha ötelere geçebilecektir.

Viyana kuşatmasında ulvi ve İslami bir yönü yoktur safsatasını ortaya atabilecektir.

Bunları savunanlara karşı ise cevabı hazırdır:

“O zaman karşı tarafın işgal hareketlerine de fetih tanımlaması yapmak gerekir”

İlahiyat fakültelerinde eğitim alan gençlerimizin ve yarınlarda ders verecek akademisyenlerinin nasıl bir cenderede olduğunu düşünürsek galiba tek bir şey kalıyor!

Ya Rabbi İslam’ı ve Müslümanları oryantalistlerden ve onların maşalarından muhafaza eyle!

TEFEKKÜR
Hakîkat ehli olmaz mâil-i efsâne-perdâzî
(=Gerçeği bilenler efsane anlatmaz).
Muallim Nâcî

İlahiyatçılar kimin elinde!

Posted on 21 Şubat 2020

Geçen hafta Diyanet İşleri Başkanımız, Buhari’de ve Tirmizi’de yer alan mescit yapmakla ilgili bir hadis-i şerifi paylaştı diye neredeyse lince tabi tutuldu. İslam’ın “İ” sinden haberi dahi olmayan bazı yazarlar da meseleye balıklama atlayıp deizmin bu sebeple yayıldığını ifade edecek kadar -tabiri caizse- kafayı yediler!..

Oysa deizmin neden yayıldığını görmek isteyenler modernist ve tarihselci denilen bazı ilahiyat hocalarının geldikleri son merhalelere baksalar ne iyi ederler.

Fakat bizim milletçe bu noktaya bakmamızın ve ciddi ciddi düşünmemizin vakti geldi de geçiyor bile!

İleride milleti irşat edecek, gençleri yetiştirecek, yol gösterecek ve dindar nesiller meydana getirecek İlahiyat Fakültelerinde eğitim gören gençlerimiz, kimlerin elinde şekilleniyor? Kafa yoralım!

Bakınız bunlardan bir tanesi Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde ders veriyor. Karar gazetesinde yazılar yazıyor. Prof. Dr. Mustafa Öztürk. Son günlerde Youtube’da yine bir videosu dolaşımda bulunuyor. Ne diyor orada bir bakalım:

“Bizim kültürel hafızamızı resetleseler. Bize dümdüz bomboş bir alan verseler. İşte kitaplar önünüzde alın İslam’ı yeniden sıfırdan katışıksız gelenekteki bütün tortuları arındırılmış icat et deseler. İnanır mısınız tahmin bile etmek istemiyorum. Kışkırtıcı bir cümle söylemek istiyorum. Kur’ân-ı kerim bize gelmekle iyi mi oldu diye bazen kendimi alamıyorum. Hakikaten gelmeseydi bundan daha mı kötü olurduk diye düşünüyorum. Bundan daha kötü durumda olabileceğimizin kanaatini taşımıyorum. Emin olun bugün Kur’ân-ı kerimin işe yararlılığı en fazla faydası, gündelik hayatın kirinden pasından arınmışlık duygusu en işlevsel yönü budur. Abdest alıp okuyun insana çok iyi geliyor.”

Necip Fazıl Kısakürek Bey’in ifadesiyle, “başını dizlerinin arasına alıp uzun uzun düşüneceksin.” Ne adına? Bu sözlerin sahibinin dindeki düştüğü vaziyete değil. Evlatlarımız kimin elinde zehirleniyor? Deizm tartışmalarının kaynağı nereden geliyor? Şu anda KURAMER denen kuruluşta daha hangi vahim projeler hazırlanıyor? Bunların her biri üzerinde ciddi ciddi tahliller yapmak gerekir.

Kendisi sosyoloji profesörü olduğu hâlde, “akil baliğ olmuş insanların evliliği konusunda fikir yürüttü” denilerek Rektörlük, Prof. Dr. Bedri Gencer Hoca hakkında sosyal medyada kendini bilmez üç beş kişinin tepkisi üzerine derhal soruşturma açıyor.

Oysa asıl sorgulanacak olan, elindeki talebeleri nereye, hangi mecraya sürüklediği belli olmayan bir şövalyenin (daha önceki bir yazısında şövalyenin meziyetlerinden uzun uzun bahsetmişti) tavrıdır. Bu şövalye haçlı süngüsü ile Müslümanların bedenleri üzerinde tahribat yapmıyor, fikriyatı ile onların imanları üzerinde korkunç ve tamir olunmaz yaralar açıyor.

Kur’ân-ı kerimi kıyamete kadar koruyacağını bildiren Cenab-ı Hakk’a karşı savaş veriyor.

Kim bu kişi? Tefsir profesörü! Yani Kur’ân-ı kerimi Müslüman evlatlarına açıklamakla yükümlü ve bu dersi anlatmak üzere vazifelendirilmiş bir şahıs. Peki buna rağmen ne söylüyor?

“Biz Kur’ân’ın gelip gelmemesini tartışalım” diyor. “Gelmese bugün daha mı kötü olurduk” diye sorguluyor… “Kitaplar önümüzde, bu kitaplarla yeni bir dünya inşa edelim. İşimize geleni alalım gelmeyeni bırakalım” demeye getiriyor. “Abdest alıp okuyun” diye de aklı sıra dalga geçiyor! Yazıklar olsun!

Peki bu ifadelere karşı, benim her sözüme maydanoz olan Marmara İlahiyat Fakültesi Dekanı ne düşünmektedir acaba? Dikkatini çekti mi? Yoksa, “Yürü ya şövalye meydan senindir” mi diyor? Bilelim ve gençlerimizi ona göre uyaralım!

KURAMER kapatılmalı!

Bu şövalye aynı zamanda KURAMER’de de faaliyetlerini sürdürmektedir.

KURAMER’de başka kimler faaliyet halindedir? Diyanet İşleri eski Başkanlarından Ali Bardakoğlu Bey ve Mehmet Görmez bütün bu şeni’ faaliyetlerin odağındalar.

Nitekim daha önceki yazılarımda da belirtmiştim. KURAMER, sanki İslam itikadına uygun olmayan eserleri basmak üzere özel oluşturulmuş bir müessese gibidir. Nitekim bu kitaplardan en yıkıcısı, 2016’da yayınlanan, W. Montgomery Watt’a ait, “Hz. Muhammed Mekke’de” adlı eserdir.

Adı geçen kitapta, Hazreti Muhammed’in, beşerden bir öğretmeninin olabileceği (s.199); mesajını beşer yardımı sayesinde ortaya koyduğu iddialarının, sihirden söz edilen yerlerde kastedilenin ise sihirbazın gizli bilgisinden üretilen beşeri bir şey olduğu (s.165); Peygamberin Kur’ân’daki kıssaları aşina olduğu birinden almış olabileceği (s.199); Kur’ân kıssalarının Tevrat’la örtüşmesinden ötürü böyle ilişkilendirilebileceği (s.199) gibi Kur’ân-ı kerimin Allah kelamı olduğunu reddeden alçakça yazılarla doludur.

Nitekim bu zehirli kitapları esas alan İlhami Güler ve Ömer Özsoy gibiler, hâşâ Cenab-ı Hakk’ın Kur’ân’ı kerimde çelişki içerisinde olduğunu ve kıssaların masal ve hikâyeden ibaret bulunduğunu ifade etmiş, Mustafa Öztürk de, “Bu ikisinin imanı benim imanımdan daha sağlamdır” diyebilmiştir.

Açıkçası Diyanet’in KURAMER denen müesseseyle bağını tamamen koparması ve bunu deklare etmesi lazımdır. Aksi hâlde bütün bu meş’um faaliyetlerin vebalinden kendisini kurtaramaz.

Bakınız yine Mustafa Öztürk’ün, KURAMER’in “Cihad” konulu sempozyumunda sunduğu tebliğindeki şu ifadelere dikkat kesilelim:

“Kur’ân’ın hem lâfız hem mana itibarıyla inzal edildiğini kabul etmek, cihad ve kıtal meselesinde kullanılan politik dilin bizzat Allah’a ait olduğunu söylemeyi gerektirir. Vahyin salt mana ve mefhum olarak inzal edildiğini kabul etmek ise, söz konusu dilin Hazreti Peygamber tarafından formüle edildiğini, dolayısıyla Allah katından genel muhteva ve perspektif olarak aldığı vahyin ışığında konjonktürel gelişmelerle ilgili yol haritasını kendisinin belirlediğini söylemek gerekir, ki, bu ikinci ihtimal daha makul görünmektedir. Aksi takdirde ‘Allah’ın ahlâkîliği’ meselesi gündeme gelir.” (Bkz. İslâm Kaynaklarında, Geleneğinde ve Günümüzde Cihad, İstanbul: KURAMER, Ekim 2017, s. 155.)

Mustafa Öztürk, şövalyeliğinin gereğini ise aynı yerde açıkça belirtmektedir. O “i’lâ-i kelimetullah” kavramının meşruiyetini açıkça reddederken, şayet böyle bir kavram kabul edilecekse Haçlı seferlerinin de buna dâhil edilmesi gerektiğini öne sürmektedir. Şayet biz fetih diyerek cihadı meşrulaştırmakta isek o zaman Hıristiyanların İslam ülkelerine karşı giriştiği bütün savaşları da fetih kategorisine almak zorunda imişiz.

Bu vaziyette Mustafa Öztürk’ün nazarında Hıristiyanların Medine’ye yürümesi ne ise Peygamber Efendimizin Mekke’yi fethi aynı manaya bürünmektedir. Osmanlıların Viyana kuşatması ile Haçlıların Kudüs’ü işgalini aynı zihniyet ve mana içerisinde değerlendirmek durumunda imişiz. Nitekim şu ifadeleri bunun yansıması değil midir:

“Fakihler ve müfessirler söz konusu âyetleri tâmimci yaklaşımla yorumladılar ve bu yorumdan hareketle i’lâ-i kelimetullah diye bilinen bir kutsal savaş doktrini ortaya koydular. Ben bir Müslüman olarak bu doktrinin meşru olduğunu kabul etmiyorum. Dolayısıyla Viyana kuşatmasının hiçbir ulvî boyut taşıdığına inanmıyorum. Şayet i’lâ-i kelimetullah adına savaşmak söz konusuysa, Hıristiyanlarla empati kurulup ‘Haçlı seferlerinin de fetih olarak tanımlanması gerekir’ diye düşünüyorum.” (Aynı eser, s.215)

Öztürk’ün Kur’ân-ı kerim ile ilgili hezeyanları o kadar çok ki… Hangi birini yazacaksınız! Kur’ân-ı kerim kıssalarına “masal” isnadında bulunurken aynen şu ibareleri kullanmaktadır:

“Bizce bu noktada yapılacak en büyük yanlış, Kur’ân kıssalarının tümünü birer tarihî hakikat olarak ….. mütalaa etmektir.” (Kıssaların Dili, Ankara Okulu Yayınları, 2010, 99).

Yine bu ilahiyatçıya göre, Kur’ân-ı kerimdeki kıssaların gerçekte yaşanmış olaylar olduğuna inanmak yani Mekke müşriklerinin “öncekilerin masalları” şeklindeki hezeyanını reddetmek, “Dogmatiklik, eğer değilse safdilliktir.” (Kıssaların dili, s. 98).

Aslında bütün bu iddialara, hezeyanlara ve ifadelere Müslümanlar uzak değildir. Hatta Kur’ân-ı kerimde bunlar defalarca bildirilmiştir. Aynı iddialara Peygamber Efendimizin şahsına karşı yapılmıştır. Kur’ân-ı kerimde bunlara defalarca cevaplar verilmiştir.

Paret’ten Öztürk’e tarihselcilik!

Batı’da, 19. yüzyıl ortalarına kadar yapılan Kur’ân çalışmaları Orta Çağ’ın klasik reddiye geleneği temelinde gelişmişti. 19. yüzyıl ortalarından itibaren ise kendi dinî kitaplarını tarihî eleştiri anlayışı ile ele alan Hıristiyan bilim insanları aynı yöntemi Kur’ân-ı kerime de uygulamaya başladılar. Böylece Kur’ân-ı kerim üzerinde şüpheler meydana getirmeyi amaçlamışlardı. Bu düşünceyi ilk ortaya atan Gustav Weil olmuştur. Onun ortaya koyduğu düşünceler Theodor Nöldeke ve öğrencileri tarafından geliştirilmiş ve Kur’ân-ı kerim, tarihselcilik içerisinde değerlendirmeye tâbi tutulmuştur.

Oryantalist dünyadaki tarihselcilik tartışmalarında Alman oryantalist Rudi Paret (1901-1983)’in eserlerine dikkat olunmalıdır. O, tarihselcilik formülünü, hazırladığı Kur’ân tercümesinde tamamen uygulamıştır. Nitekim 1957 yılında, “Muhammed ve Kur’ân” eserini yayınlarken, Kur’ân’ı tarihî bir belge olarak gördüğünü açıkça belirtmiştir.

Protestan din bilimcisi Horst Bürkle Paret’i parlak cümlelerle överken eserinin nasıl bir metotla kaleme alındığını şöyle belirtmektedir:

“Kur’ân metninin bu çevirisinde ve baskıya hazırlanmasında, Kitab-ı Mukaddes çevirisinde uygulanan tarihsel eleştiri ve araştırma metodu uygulanmıştır.”

Evet Paret, kendi metodu ve anlayışı içerisinde kafasına göre bir Kur’ân uydurmuştu.

Peki Paret’e hayranlık içerisinde fikirler serdeden Mustafa Öztürk’e ne diyeceğiz? Kur’ân’a uydurma diyen Paret’e katılan, kıssaların hakikat olduğuna inanmaya “dogmatikliktir” (Kıssaların Dili: 99) diyen, Kur’ân-ı kerimdeki âyetlere rağmen Allah Rasulü’ne nisbet edilen “bütün hissi mucizelerin uydurma olduğunu savunan” Öztürk, Kur’ân-ı kerime daha nasıl saldırabilir diye düşünmeyin. Fazlası da geldi!

Paret ve benzerleri İncil ve Tevrat’ı değiştirip üzerinde farklı farklı yorumlar da bulunurken, “bu kitaplar hiç inmemeliydi” dediler mi bilmiyorum!

Fakat bizim modernist ve tarihselci ilahiyatçı taifemiz onları fersah fersah geçmeye başladı bile. Nitekim, “Kur’ân-ı kerim hiç inmemeliydi” veya “inmese bundan kötü olamazdı” demek Cenab-ı Hakk’ı hâşâ cehaletle suçlamak veya yine hâşâ abesle meşgul olmak gibi bir mana taşımıyor mu? Bu kadar zırvaya ne ad verilir?

Deizm daha nasıl yayılır söyler misiniz?

TEFEKKÜR
Gafil oturma cehl ile kim yutmağa seni,
Ağız açıp durur yine bu ejdehâ-yı çarh

Usûlî
(Cahil insanlarla oturma, birlikte olma ki bu feleğin ejderhâsı ağzını açıp seni yutmasın.)

.

II. Abdülhamid Han’a bitmeyen kin!

Posted on 14 Şubat 2020

Cihân bâki değil fânidir ey yâr

Tedarikde ola gör imdi her bâr

102 sene önce Sultan II. Abdülhamid Han’a bu dünyada son vazife ifa ediliyordu. Ahmet Refik Bey’in ifadesiyle neredeyse bütün bir İstanbul halkı yollara dökülmüş Topkapı Sarayı’ndan II. Mahmud Han Türbesi’ne doğru götürülen cenaze alayını takip ediyorlardı. Gözlerden yaşlar süzülüyor, yüzlerde büyük bir hüznün derin çizgileri okunuyordu.

Bu durum halkın, son on senenin muhasebesini yaptığını, nereden nereye geldiklerini ve belki de kıymetini bilemedikleri büyük Hakan’a karşı, son demde de olsun bir özür ve af dileme şuurunda olduklarını göstermekteydi.

Nitekim evlerinin pencerelerinden birtakım kadınların dışarı çıktıklarını ve şöyle bağırdıkları işitiliyordu: “Bize ekmeği 10 paraya yediren, kömürün okkasını 5 paraya aldıran padişahım, bizi bırakıp nereye gidiyorsun?..” Kadınların bu haykırışları Cihan Harbi sonrası Osmanlı Devleti’nin düştüğü feci malî manzaraya işaret etmekteydi.

Siyasi vaziyet ise ekonomiden beterdi. Artık Cihan Harbinin acı neticesi görünmüştü. İttihatçılar, altı milyon kilometrekareden fazla olarak devraldıkları devleti bir milyon kilometrekareye düşürmüşlerdi. O da düşman çizmesi altına girmek üzereydi. Nitekim Mondros Mütarekesi ile bunu da başaracaklardı.

Dolayısıyla bugün toprağa verilmek üzere götürülen cenaze, sanki bir devrin padişahı değil 622 yıllık bir devletti.

İşte ağlayanların haykırışları, Şazeli dervişlerinin “Allah Allah” nidaları, duaları ve tekbirleri eşliğinde türbeye sokulan II. Abdülhamid Han’ın cenazesi orada dedesi II. Mahmud ve amcası Sultan Abdülaziz’in yanında kendisi için açılan kabre konuldu. Böylece uzun, yorucu ve yıpratıcı bir hayatın son sayfası da kapanmış oldu.

Fakat bu sayfa burada kapanmayacaktı. Zira Sultan, en hafif tabiriyle içerideki gafiller eliyle tahtından alaşağı edilirken dış düşmanlar devleti çoktan ele geçirmişlerdi. Artık bu Padişah bilinmemeliydi. Anlaşılmamalıydı. Doğru bir şekilde evlatlarına öğretilmemeliydi. Zira o anlaşılırsa İslam âlemi uyanır ve gerideki asıl yıkıcılar deşifre olurdu. İslam âlemini parça parça edip kullanma imkânı olmazdı. İslam’ı bozma planları suya düşerdi. Hâlbuki II. Abdülhamid Han’ı tahtından alaşağı ettirdiklerine hem İslam’ı bozduruyorlar hem de Müslümanları birbirine kırdırmaya devam ediyorlardı.

Hâlbuki, kırk yıl kadar Osmanlı donanmasında görev yapmış olan Henry Woods Paşa, anılarındaki şu sözleri ile, II. Abdülhamid Han’ın bu millet için değerini ve Türk tarihinde ne kadar mühim bir yere sahip olduğunu gösterecekti:

“Abdülhamid olmasaydı, ne bu satırların yazıldığı şu anda bu kadar geniş ve bağımsız bir Osmanlı Devleti ne de ileride tarihçiler ve diğer devletler tarafından tanınacağına şüphe etmediğim Ankara Hükûmeti bulunacaktı.”

Ahmed Rasim Bey ise onun gidişiyle yerine gelenlerin basiretsiz idarelerini gördüğünde Padişah’ın kıymetini şu muazzam ifade ile dillendirecekti:

Sen değil nâşın hükümdar olsa elyâkdır bize

Dönsün etsin taht-ı Osmânîye tabutun cülûs

İstanbul eski müftüsü ne söylemek istedi?

Vefatının üzerinden tam 102 sene geçti. Bu hafta onun üzerinden yapılan tartışmalar düşmanların algısının ne yaman taktiklerle oturmuş ve yerleşmiş olduğunu gösterdi. O gün de bu gün de düşman yaman düşmandı.

Herkes ittifakla bilmektedir ki başta Ermeni, Rum, Bulgar ve Arnavut çeteciler olmak üzere Yahudi, İngiliz, Rus ve Fransızlar bu büyük hakanın azılı düşmanı idiler.

Azıcık beyni olanlar düşünmeli. Bunlar vatanını satacak, peşkeş çekecek adama düşman ve hasım olurlar mı?

Oysa onu ortadan kaldırabilmek için ne planlar kurdular, ne projeler tertiplediler. Yahudi sermayesi, İngiliz beyni, Ermeni silahı, Rus, İngiliz ve Fransız gücü hep ona yönelmişti.

102 sene sonra ona küfredenlere en masum hâliyle şunu sormak gerekir: Siz, Ermeni, Yahudi, Rus ve İngiliz dostu musunuz?..

Tevfik Fikret gibi, onu öldürmek kastıyla bombalı bir suikast planlayan ve 26 vatandaşımızı katledip 65 vatandaşı yaralayan Ermeni teröristini, “Şanlı Avcı” diyerek alkışlayanlardan mısınız?

Mehmet Akif Ersoy gibi “Ne mel’unsun ki rahmet okuttun ruh-ı İblise” diyenlerden misiniz?

İngiliz tertibi öyle bir algı meydana getirmiş ki 102 yıl geçiyor hâlâ dönülemiyor.

Eski bir İstanbul müftümüz, Akif’in hatalarını kapatabilmek uğruna rahmetli Necip Fazıl Kısakürek Bey’e kin kusuyor.

İşte İngiliz’in, Gök Sultan Yüce Hakan Abdülhamid Han’ı tahtından alaşağı ederken kullandığı mason maşaların tesirinde kalmak budur. 33. dereceden mason, İngiliz uşağı Efgani ve Abduh’u tanımamanın esef verici neticesi böyle olur.

Ey Karar gazetesindeki köşesinde, Necip Fazıl Bey’e karşı Akif’i kullanarak aklınca hücumlar düzenleyen çok bilmiş müftü sana soruyorum! İngiliz Lord Kromer’in Abduh üzerindeki etkisini ve onu Kahire Müftüsü yaptırmasını anlatır mısın?

Akif’in müthiş Osmanlı düşmanlığının sebebinin Abduh ve Efgani’ye duyduğu büyük hayranlık olduğunu çözemedin mi? Akif’in:

İnkılap istiyorum ben de fakat Abduh gibi

Asrın en büyük âlimi Cemaleddin Efgani

Dizelerini duymadın mı? Yoksa hâlâ İngiliz uşaklarının arkasından koşmakla bahtiyar mısın? Elbette kırk elli senedir talebelerine ve millete onları anlattın. O girdaptan çıkamadın. Bizler Necip Fazıl Bey’in o uyarmaları ile araştırdık ve sorguladık. Sonra tarihî belgeler büyük şairin haklılığını ortaya koydu. Size yerli yabancı bütün tarih araştırmacılarının eserlerini tavsiye ederim. Abduh ve Efgani’nin İngilizlerle irtibatını yazmayan biri var mı acaba? Şiir yazmakla ülke kurtulmuyor Müftü Efendi!..

İngiliz Avam Kamarası’nda Başbakan Gladstone, “II. Abdülhamid’i devirmedikçe bu lanet kitabı(!) yok edemeyeceğiz diyerek” Kur’ân-ı kerimi yere atıyordu. II. Abdülhamid Han’ın mücadelesinin aslını esasını buradan anlayınız. Onun devrilmesine sebep olanlar kimlere ve neye hizmet ettiler biliniz!

Bugün yaşadıklarımızın II. Abdülhamid Han devrine neredeyse tıpatıp benzediğini konunun bütün uzmanları belirtmektedir. Yine hoca kılıklı bid’at ehli kimseler eliyle milletin seçtikleri devrilecekti. Maazallah bu meş’um teşebbüs başarılı olsaydı o hoca kılıklılara da siz methiyeler mi düzecektiniz?

Abduh, Efgani, Reşit Rıza gibi din adamı geçinen bu İngiliz uşağı reformistleri ve takipçilerini artık lütfen tanıyın! Onların peşi sıra koşanlar bugünlerde “Kur’ân-ı kerim gelmemeliydi” diyorlar duymadınız mı Sayın Müftü? Onlara da verilecek bir cevabınız var mı acaba? Yoksa yazdınız da ben mi görmedim!

Mert olun, açık olun. “Sultan Abdülhamid Han’ı ben de sevmiyorum” deyin ki bilelim sizi. Akif güzellemesi ile Necip Fazıl ve Kadir Mısıroğlu düşmanlığı yapmayın!

Resmini asmak dahi olay oldu!

Sağlık Bakanı Yardımcısı Halil Eldemir Bey. Bir mert ve yiğit adam. II. Abdülhamid Han’ın resmini odasına koymuş! Aman efendim ne haykırışlar ne tepinişler ne bağırışlar. Sanırsın memleket elden gitti!..

Gözümün önüne 1999 yılı geldi. Osmanlının kuruluşunun 700. yıl dönümü idi. Sultan II. Abdülhamid Han’ın yaptırmış olduğu Darülaceze’nin kapısına resmi asılmıştı. Aynı zihniyet o gün yine işbaşındaydı. Padişahın resmine çürük yumurtalar atılmış ve kinleri ortaya saçılmıştı.

O muazzam tesisi O’nun yaptırdığı dahi akıllarına gelmiyordu.

Haydarpaşa Hastanesi, Gülhane Askerî Tıp Akademisi, Şişli Hamidiye Etfal Hastanesi başta olmak üzere tam üç yüz hastane yaptırdı memleketine! Eğitim yuvalarını ve diğer eserlerini saymakla bitiremezsiniz. Kim hangi eseri yaptırdı ise kapısına onun resmi asılsın diye bir kanun çıkarılsa memlekette nasıl bir manzara ortaya çıkar acaba!

Yüce Hakanın irili ufaklı tam bin beş yüz eseri var. Sadece bunu fikredip neden düşmanlık edildiğini iyi belleyiniz.

Adı büyük kendi küçük bir gazetemizin ömrü Müslüman mahallesinde salyangoz satmakla geçmiş bir yazarı da asılan bu resim dolayısıyla yorum yapıyor.

Konuya her zamanki gibi ezik aydınların sözü ile bir girizgâh yaparak başlıyor:

“Ben ne Abdülhamid Han hayranıyım ne de karşıtı…” “Abdülhamid ne Ulu Hakandır benim gözümde ne de Kızıl Sultan…”

Hemen ardından da düşmanlarının enjekte ettiği zehrin tesiri kendisini göstermeye yetiyor. “Ama Abdülhamid’in müthiş bir vesvese içine girerek hafiyeciliği yükseltmesini ve iki Türkiye büyüklüğünde toprak kaybetmesini unutmam, unutamam” deyip Halil Bey’e, o resmi evinin gizli bir köşesine asması tavsiyesinde bulunuyor.

Bu beyefendi önce Abdülaziz Han’ın akıbetini ve darbedeki yabancı parmağını iyi bilmeli. Abdülhamid Han’ın saltanata geçmesinin akabinde kendisine karşı tertiplenen üç darbe teşebbüsünden haberdar olmalı! Ondan sonra da hüküm vermeli! Padişah hâlâ gaflet içerisinde uyumalı mıydı? İstihbarat olmadan devlet ayakta durur mu? O istihbarattan, başka kimler rahatsızdı?

Ben ifade edeyim. Bugün istihbaratımızın işleyişinden ve başındaki başkanından kim rahatsız ise o gün de onlar rahatsızdı. Hâlâ çözemediniz mi?

“Abdülhamid Han döneminde iki Türkiye büyüklüğünde devlet gitti” demek ise “Ben bütün ilmi araştırmalara kulağımı tıkadım, gözümü kapadım” demekten öte bir şey değil. Biz anlayanlara bir kez daha ifade edelim.

Birinci olarak, II. Meşrutiyet ilan edildiği gün iki değil üç ülke gitti. Önce onları öğrenin.

İkinci olarak Abdülhamid Han 93 Harbi’ne girmek istemediğinde Mithat Paşa ve avanesi gençleri ve askerî talebeleri ayaklandırıp padişaha karşı, “Rus dostu” diye bağırtarak nümayiş yaptırıyorlardı. Neticede onların ve Meclis’in kararıyla girilen 93 Harbi’nin felaketlerini de bir okuma zahmetinde bulununuz. Ayastefanos Anlaşmasını dahi padişah nasıl Berlin Anlaşmasına çevirebildi insaf ve izanınız varsa araştırınız. Bu arada ülkeyi 93 Harbi’ne sokarak tarihimizin en büyük felaketlerinden birisine imzasını atan Mithat Paşa’nın resmi evimizin gizli bölmesinde değil bütün Ziraat Bankalarında asılı duruyor. O resimler hakkında ne buyurdunuz duyamadım!..

Üçüncü olarak “Padişah Kıbrıs’ı sattı” diyenlere karşı o zaman “Lozan’da Kıbrıs meselesi neden gündeme geldi?” diye kafa yorunuz. Padişahın Ayastefanos Anlaşmasının ağır şartlarını nasıl bir uğraş neticesinde değiştirebildiğini görünüz!

Nihayet Trablusgarp, Balkanlar, Arnavutluk, Bağdat, Kudüs, Hicaz nasıl elden çıktı biraz okuyunuz. Tabii, “yok Arnavutlar yok Araplar ihanet etti…” gibi peşin ve ucuz yaygaracılığa düşmezseniz bir şeyler anlayabilirsiniz!

Rahmetli Necip Fazıl Bey ne yaman bir cümle kurmuş: “Onu anlamak her şeyi anlamak olacaktır.”

İngiliz ve Yahudiler de ne müthiş bir senaryo oluşturmuş: “Tahtından alaşağı ettiğim bu Padişahı milletine asla sevdirmeyeceğim ve tanıttırmayacağım!”

Yüce Hakanın vefatının 102. senesinde bu amansız mücadeleyi bir kez daha yaşamış olduk!

TEFEKKÜR
Kelâm-ı hakkı her kimden işitsen istimâ’ et kim,

Bozulmaz ma’nî-i Kur’ân olursa bed-sadâ hâfız.

Sünbülzâde Vehbî

(Açıklaması: Doğru sözü kimden duyarsan kabul et. Zira hafızın sesi çirkin olsa da Kur’ân’ın anlamı bozulmaz…)

.

İdlib saldırısı ve Türkiye’nin tavrı

Posted on 7 Şubat 2020

15 Temmuz ABD ile ilişkilerimiz açısından bir milattı. Zira ABD’nin FETÖ’ye on yıllardır verdiği destek ve sonunda gelinen nokta malum olmuştu. Kesin olarak biliniyordu ki darbe girişimi ile ABD’nin doğrudan ilişkisi vardı. İşgalin başarısız olmasına ve irtibatlı olduklarına dair belgelerin sunulmasına rağmen ABD yolundan asla dönmedi. Hatta neden başarısız olduk psikozu içerisinde Türkiye’yi başka yollardan çökertmek sevdasına kapıldı. Ondan sonra da ABD ile ilişkiler bir türlü düzelmek bilmedi. Siyasi, istihbarat ve ekonomi başta olmak üzere her alanda bir savaş dönemi geçirdik neredeyse…

İşte böyle bir vaziyet karşısında kalan Türkiye bilhassa kangren hâline gelen Suriye meselesi yüzünden, Rusya ve İran ile devamlı iyi ilişkiler geliştirmek ve ittifak oluşturmak durumunda kaldı.

Suriye krizini çözmek adına Astana ve Soçi’de Türkiye, Rusya ve İran arasında yapılan görüşmeler, Suriye açısından olduğu kadar uluslararası sistemin çok aktörlü varlığını ve alternatif diplomatik imkânlarını ortaya koyması açısından anlamlı idi. Kandan ve petrolden beslenen Batılı siyasal düzene alternatif diplomatik çabalar olarak ön plana çıkan Astana ve Soçi zirveleri en azından Suriye’de uzun müddet daha büyük felaketlerin önüne geçti. Bu noktada İran samimi olabilse muhtemelen kesin bir çözüme de ulaşılabilirdi.

Yine bu sayede Türkiye Fırat’ın doğusunda Suriye sınırı boyunca “güvenli bölge” oluşturulması konusunda adımlarını rahat atabilmiştir. Fırat Kalkanı operasyonundan sonra 2018’de Zeytin Dalı ve 2019 Barış Pınarı harekâtları ile büyük ölçüde istediğini aldı. Zira Suriye’de gelişen hadiseler, bu ülke ile yaklaşık 900 km sınırı olan Türkiye için felaketti. Türkiye muhakkak bu bölgede inisiyatif almak zorunda idi.

İşte Rusya ile bu yakınlaşma, hep Türkiye’nin ABD’yi silip Ruslara angaje olması veya onun güdümüne girmesi olarak değerlendirildi.

Yeni Türkiye’yi tanımak!

Hâlbuki 15 Temmuz sonrası çıktığım TV’lerde Türkiye’nin yeni dış politikasını yorumlarken şöyle bir tahlilde bulunmuştum.

“Türkiye bir İstiklal Harbi veriyor. Bağımsızlık savaşı yapıyor. Artık eski Türkiye olmayacak. Türkiye yeni konumu ve hareketleri ile ABD’ye, ‘Ben artık devletim. Her on yılda bir dizayn ettiğin, istediğin zaman darbe yaptırdığın, istediğin zaman işgale kalkıştığın bir ülke değilim’, mesajını vermektedir…

Durum böyle olunca ABD ile arasına mesafe koyup Rusya ile birlikteliğini devletimizin yeni hâkimi olarak görmeyin” diye de ikaz etmiştim. Zira bu anlayış son derece yanıltıcı olurdu.

“Türkiye artık iş birliği yaparken bağımsız bir devlet gibi duracaktır. Öyle hareket edecektir. Hiç kimsenin boyunduruğu altına girecek değildir. Net tavrını gösterecek menfaatlerini göz önünde tutacak karşı tarafa da husumet göstermeden adımlarını atacaktır. Bu yeni siyaseti hissedelim” demiştim.

Açıkçası İdlib’de yaşanan hadiselerin değerlendirilmesinden Türkiye’nin bu yeni tavrının ne içeride ve ne de dışarıda anlaşıldığını görüyorum.

İçeride maalesef esaret zihniyetine alışmış bir kitle var. Bunlar kimin yanına gitseniz seni derhâl onun peyki hâline gelmişsin gibi değerlendiriyor. Öyle ki, kölelik ruhuna işlemiş. Bağımsız bir duruş göremiyor, sezemiyor.

Ortaya çıkan bütün krizlerde “ABD ne der, Putin ne söyler?” ifadesini papağan gibi zikretmekten başka bir şey bilmiyor.

Suriye’de bir harekât başlatıyorsunuz. Derhâl ABD buna mutlaka bir cevap verecektir. Ateşle oynuyoruz yaygarasını basıyor!

Libya’da bir duruş sergiliyorsunuz. “Efendim Rusya çok haksız ama güçlü, onun karşısında nasıl durabiliriz? Onu da mı kaybedeceğiz?” demekten başka bir yorum bilmiyor.

Bu kadar teslimiyetçi bir kafa kimde görülür? Elbette tarihi bilmek gerekir! Türk’ün şanlı devirlerinden haberi olmayanlar son iki asırdır Rusya ve Avrupa karşısında ezilmiş durumlarına bakarak hep aynı olacağını düşünen zavallılardır. Bunlar Batı’nın uşağı olmaktan her emirlerine başüstüne demekten hicap duymazlar.

Aslında her devlet görevini ifa ediyor. Kendi devletini anlayamayan muhalefet ve aydın grubu sadece Türkiye’de var. Bakınız Kasım Süleymani, ABD tarafında öldürüldü diyerek üzüntü içine düşen Türk aydınları vardı. Oysa adına Kudüs Gücü Komutanı deyip Sünni İslam dünyasında katliamlar gerçekleştiren bir zalimdi. Nitekim Suriye’deki İran güçleri, ABD’yi vurmak yerine Kasım Süleymani’nin adını yazdığı füzelerle Suriye’de Müslüman katliamı yapmaya devam etmektedir.

Hâlâ İran’ın neye ve kime hizmet ettiğini anlayamayanlara ne demek gerekecektir? Bütün bu gerçeklere rağmen İran’la Diyanet yetkililerinin yaptığı anlaşmanın fecaatini düşünmek gerekir. İkincisi ise eğitimin ne kadar önemli olduğunu anlamak durumundayız.

Rusya’ya uyarı

Yetişen nesiller millî olmaktan uzaklaşırsa ülkesinde darbe olduğunda kendi seçtiğinin alaşağı edilmesi onu rencide etmez. O sadece efendisinin gücünü görmekte kendisini yok saymaktadır. Haksız da olsa efendisidir, ona karşı gelmek olmaz. Başüstüne demek gereklidir.

İnanın TV’ler böyle teslimiyetçi ruhsuz kalıplardan geçilmiyor. Bunların bu milletin nesillerine verecek zerre bir şuur, bilinç ve ülkesini savunacak gayret ve yiğitlik vermesi mümkün değildir. Bunlar okumuş, yerine göre akademisyen olmuş ama şahsiyeti gitmiş simalar.

Oysa Türkiye son üç yıldır onların düşündüğü bir yapıda değildi. Nitekim son İdlib olayı tezimin doğruluğunu ortaya koydu. Bir şamar gibi yüzlerine çarptı. Anlayabildiler mi bilmiyorum!

Gerçek şu ki Türkiye, ABD’nin Suriye’deki akılalmaz politikaları, PKK-PYD gibi güçleri desteklemesi, DEAŞ gibi örgütleri çıkarması, bölgeyi kan ve ateş içerisinde bırakması ve hatta Türkiye’yi dahi bir bölünmenin eşiğine getirmesi yüzünden siyasetini değiştirmiş ve Rusya ile ortak hareketlere girişmişti. Nitekim uzun bir süredir Rusya ile birlikte hareket ederek yerine göre desteğini alarak bazı harekâtları gerçekleştirdi.

Ancak Barış Pınarı Harekâtı’ndan beri Rusya’nın verdiği sözlerin hilafına olarak, Suriye’de rejim güçleri ile oynadığı aktif rol ve Libya’da da el altından Hafter’i desteklemesi Türkiye’nin gözünden kaçmıyordu.

Sayın Cumhurbaşkanımız bir süredir Rusya’nın verdiği sözleri tutmadığını net bir biçimde dillendiriyordu. Buna rağmen çözüm süreçlerine ve yaptığı ikili-üçlü anlaşmalara sonuna kadar bağlı kalmakta devam etti. İşte bazıları bunu hep teslimiyetçilik olarak görmekte ve hükûmeti yıpratmak adına her yolu denemekte idiler. Hâlbuki diplomaside haklı olmak ve haklı kalmanın birinci adımı budur.

Son olarak Rusya’nın Türkiye’ye karşı sözünü tutmadığı son hareketi 4 Şubat Salı günü İdlib’deki olayla patlak verdi. Suriye rejim güçleri Türk askerlerine ateş açtı. 7 numaralı gözlem noktasının bulunduğu Serakib yakınlarındaki saldırıda sekiz şehit verdik.

İşte bu noktada Türkiye bağımsız ve güçlü bir devlet olmanın gereği ne ise anında yerine getirdi. Hiçbir devlete söylemeden hiçbir devletten izin almadan bir kısım Suriye rejimi noktalarını darmadağın etti.

Bu hareketi ile “ben devletim” mesajını tüm dünyaya vermiş oldu.

Bu arada Millî Savunma Bakanlığı, Rusya’nın “Türk askerlerinin güzergâhını bilmiyorduk” iddiasını yutmadı ve derhâl yalanladı. TSK unsurlarının nerelere gönderileceğinin önceden muhataplarına iletildiğini bildirdi. İkinci kararlı adımı da atarak Türk ve Rus askerlerinin Aynü’l-Arap’ta (Kobani) yapacakları ortak devriyeye de katılmayarak gösterdi.

Devletimiz bu kararlılığı ile Suriye’ye “aklını başına al” Rusya’ya da “benimle oyun oynama” mesajını veriyordu.

Bu hadiseler yaşanırken baktım bizim TV’lerde korkak cüceler yine başroldeydi. Rusya ne karşılık verecekti? Rusya susmazdı. Rusya durmazdı. Neden bugüne kadar Ruslarla beraber hareket etmiştik vs. güne göre yandım bittim tavrı içerisinde ahkâm kesmekte idiler. Bunların iç dünyalarında Türkiye’ye karşı ABD veya Rusya’nın müdahale etmesi, Cumhurbaşkanımızı sıkıştırması, ülkemizi zayıflatması arzusu yatmaktadır. Bu durum olmayınca da açıkçası rahatsız olmaktalar.

Darbe çığırtkanlıkları yapan, başbakanlar idam edildiğinde sevinen insanlardan farklı bir tavır bekleme de abestir. Zira öyle yorumcular var ki, “Koronavirüs neden Türkiye’ye sıçramadı!” diye deliriyorlar. Bir vaka yakalayabilmek için çırpınıyorlar. Bir insan bu kadar mı ülkesine hasım olur!..

Oysa Türkiye’nin Rusya’ya karşı tavrı bununla da sınırlı kalmadı. Sayın Cumhurbaşkanımız Ukrayna ziyareti sırasında gayet net mesajlar verdi.

Rusya’nın Kırım’da işgalci olduğunu açık açık beyan etti. Suriye’de aleyhlerine gelişecek bir harekette çekinmeden misliyle karşılık verileceğini de ifade etti…

İşte bu mesajlarla Sayın Cumhurbaşkanımız Rusya’ya, “Ülkemizin Suriye’de ve daha birçok meselede sizinle yol yürümesini yanlış yorumlamayın. Bizim bir konuda ittifakımız asla teslimiyet manası taşımaz. Biz hakka, hukuka uygun olarak anlaşmalarını şeffaf bir şekilde yapan, sözünden dönmeyen ve haklarını savunmada korkusuzca hareket eden bağımsız bir ülkeyiz”, demek istiyordu.

Bütün bu kararlılık ve net tavırlar Sayın Cumhurbaşkanımızın nasıl bir dünya lideri olduğunu bir kez daha gözler önüne serdi.

Keşke şu duruşu bütün bakanlar, vekiller ve bütün bir millet olarak topyekûn gösterebilsek!

TEFEKKÜR
Erbâb-ı kemâlin yeri hâkister-i gamdır
Hâk üzre düşer meyve kemâliyle olunca
Yenişehirli Belîğ
(Olgunların yeri kederin ateşli külüdür,
Toprağa düşer meyve tam olgunlaşınca)

.

Hareket-i arz!

Posted on 31 Ocak 2020

Son yer sarsıntısı dolayısıyla Elâzığ ve Malatya’da vefat eden kardeşlerimize bu yazım vesilesiyle bir kez daha rahmetler olsun. Bölge halkına geçmiş olsun derken yaralı kardeşlerimize de acil şifalar diliyorum…

Eski Türkçede deprem, yer sarsıntısı, zelzele gibi kelimelerin karşılığı “hareket-i arz” idi. Biz küçükken bir yerde deprem olduğunda, büyüklerimiz kısaca “hareket olmuş” derlerdi. Hareketin ne olduğunu akabinde anlatılanlardan öğrenmiş olurduk. Bu bir insanın veya hayvanın hareketi değildi. Arzın hareketi idi. Okullarda duyduğumuz zelzele ve deprem kelimelerinin büyüklerimizce kullanılan adıydı. Demek ki yer de hareket ediyordu.

Hareket ettiğinde ise şiddetine göre felaketlere sebep oluyordu. Mesela 1939 yılı Erzincan büyük depremi vuku bulduğu sırada biz hayatta değildik. Deprem konusunda bahis açılsa büyüklerimizin aklına hemen o sırada yaşadıkları hatıra gelirdi. Nitekim Annem o hareketi anlatırken, “Biz o zaman çocuktuk. Neredeyse bir ay sokakta yatmıştık” derdi. Hâlbuki Erzincan Boyabat arası beş yüz kilometreden fazla idi.

Bu da gösteriyor ki yer, her yerde hareket hâlindedir. Önce bunun farkında olmak gerekir. Bendeniz depremi ilk kez 1983 yılında Erzurum’da yaşamıştım. Sonra İstanbul depremleri deprem gerçeğini iyice gündemimize getirdi.

Biz, tarihçiler deprem vakalarını araştırdığımızda şunu da görüyoruz ki Anadolu bir bütün olarak deprem kuşağıdır… İstanbul’dan Van’a, Denizli’den Elâzığ’a, Samsun’dan Bingöl’e kadar bölgeler sallanmaktadır. Bu sallantılar bütün Anadolu havzasını da etkilemekte ve tetiklemektedir.

Bu durum ülkemiz insanı için son derece önemlidir. Şöyle düşünelim. Komşularımızla ilişkilerimizde veya ülkemizi içten dıştan işgal teşebbüslerine karşı hep şu değerlendirmede bulunuruz. Ülkemiz jeopolitik ve stratejik konumu, Boğazların değeri, İstanbul gibi kadim bir merkeze sahip olması ve daha nice özellikleri dolayısıyla düşmanların her zaman iştahını kabartmaktadır. Dolayısıyla uyanık olmalı, askerimizi güçlü kılmalı silahlanmaya önem vermeliyiz vs. diye konuşuruz.

Artık şunu da unutmamalıyız ki, Anadolu’nun bir de deprem kuşağı olması dolayısıyla her an bir felaketle karşı karşıya kalabileceği tehlikesi daha var. Maalesef işte biz bu gerçeği unutmuş vaziyetteyiz. Yahut da çabuk unutmakta ve tedbir noktasında son derece gevşek davranmaktayız.

Sonunda beklemediğimiz bir zamanda yeniden karşı karşıya kalıyor, acı bir tecrübeden daha geçiyoruz. Deprem denildiğinde hep korku içerisinde konuşuyoruz. Nitekim İstanbul depremi gündeme gelse hep “aman Allah korusun” deyip unutmaya çalışıyoruz. Gerçekle yüzleşmek istemiyoruz. Zira yedi veya üzeri şiddetinde bir deprem olduğunda neticesinin ne olduğunu kestiremiyoruz.

Bunun en mühim sebebi hazırlıklı olmamamızdır…

Acıdan ders çıkarmak!

Her zilletin elbette bir izzet var içinde
Seyret çeh-i Kenanı ne devlet var içinde

Kardeşleri Yusuf aleyhisselamı ölsün, kurtlar kuşlar yesin diye kuyuya attılar ise de o zilletin içerisinden Mısır’a sultanlık çıkacaktır.

Bazen yaşadığımız olumsuzluklar nice olumlu gelişmelere yol açmaktadır.

Kutuplaşan toplum bir anda kenetlenebilmektedir.

15 Temmuz’da böyle olmadı mı? Menfur işgal girişimine karşı milletin tek yürek, cesaret, birlik ve beraberlikle karşı duruşu gerçekten muazzam bir tavırdı.

Sonrasında çeşitli saiklerle, sosyal medyanın da tahrikleri ile yine savrulmaya başladık.

Son zamanda ülkemiz deprem gerçeği ile yeniden yüzleşirken Elâzığ yüreklerimizi yaktı. Depremin şiddeti büyüktü. Elazığ ve Malatya başta olmak üzere çevre illeri ciddi oranda sarstı.

Kayıplarımız oldu. Yıkımlar vuku buldu.

Elbette takdir-i ilahi. Neticede bir felaket yaşandı. Ancak bu acı felaketin olumlu gelişmeleri de görülmedi değil! Son yıllarda bölgede belediyelerimizin başarılı çalışmalarının meyveleri ve olumlu neticeleri test edilmiş oldu. Belki bu sayede daha büyük felaketlerin önü kesilmiş oldu.

Öte yandan AFAD başta olmak üzere devlet kuruluşlarımızın hadiseye kısa sürede hâkim olmaları ve müdahaleleri yerinde ve son derecede başarılı idi. Enkaz altından 45 kişinin sağ çıkarılması milleti fevkalade rahatlattı.

Nihayet milletimiz acılar karşısındaki birlik ve beraberliğini, bütünlüğünü en yüksek derecede gösterdi. Kardeşlik, paylaşma, yardımlaşma duyguları zirvede idi.

Bir anlamda sosyal medya kavgalarının millet nazarında fazla bir itibarının bulunmadığı anlaşıldı.

Biz de genelde sosyal medyanın bütün bir milletin düşünce yapısını gösterdiği gibi yanlış bir kanaat var. Zira sosyal medya aktif iki tarafın vuruşma arenası gibi olduğundan her zaman gündem oluyor. Ancak görülüyor ki, milletin tutumu ve duruşu bunun çok çok ötesindedir. Milletin değerleri, inancı, genetik kodları böyle hâllerde anında zirve yapıyor. Sanki kodlanmış görevinin bilinci içerisinde hareket etmektedir.

Nitekim depremi siyasi bir rant gibi gören, hükûmet karşıtlığına çevirmek isteyen birkaç fitneciye kimse prim vermedi.

Nihayetinde yardımlar deprem bölgesine zamanında ulaşmasa, devlet acziyet içerisinde kalsa, kurtarmalar kaos içerisinde cereyan etse bunları bugünkü dijital dünyada gizlemenin imkân ve ihtimali olmazdı.

Nitekim bu hazırlıksızlığı 17 Ağustos Marmara depreminde yaşamıştık. Günler geçtiği hâlde yardım organizasyonunu dahi başaramamıştık.

Gerçi Gölcük depreminin şiddeti büyük ve yıkımı çok fazla ise de biz neredeyse ilk kez depremle karşılaşmış gibi acemilikler yapmıştık. Devlet olarak eksikliğimizin farkına belki de o depremle hakkıyla varmıştık. Millet olarak fayı yeni öğreniyor gibiydik. Eğitim programımızda deprem bilgisi, depreme hazırlık, deprem anında yapılacaklar gibi bir gündemimiz hiç olmamıştı.

Buna karşılık milletimizin topyekûn seferberliği o gün de bugün de elhamdülillah zirvededir. Bu hasletimiz inşallah hiç eksilmesin…

Tarih-Coğrafya seçmeli olursa?

Bugün itibarıyla eksik olan nedir? Eksik olan artık ülkemizin neredeyse bütünüyle deprem kuşağı altında olduğunun idrakinde olmaktır. Deprem uzmanlarını dinlemekle tehlike geçmiyor. Bilim adamlarının söylemleri hep aynı. Şöyle ki:

“20 yıl içinde bir deprem olur ise de tarih veremeyiz.”, “Falan fay hatlarında yeni bir enerji birikimi oldu harekete geçebilir…”

Ne demek bu? Yarın da, yirmi yıl içinde yeni hareketler olabilir. Neticede bunlar hep öngörülen hususlar. Depremi önleyecek, binaların enkaza dönüşmesini giderecek, ölüm ve yaralanmaların önünü kesecek bilgiler değil.

Düşünüyorum da 17 Ağustos depremini sadece hırsız müteahhit tartışmaları ile geçirmiştik. Sonra yine kısa sürede rant kavgalarına boğulduk. “Binama bir kat daha fazla nasıl atarım” düşüncesinden çıkamadık. “Kaçak yapılarıma nasıl ruhsat alırım” zihniyetinden zerre kopamadık. Heyelan ve sel bölgelerine bina kurmaktan, kaçak katlar atmaktan vazgeçmedik. Kentsel dönüşüm projesini daha fazla ev hayaliyle ağırdan yürüttük. Hâlbuki sağlam ve usule uygun olsun mücadelesini vermeliydik.

İşte bu itibarla bizim artık deprem gerçeğini millî bir mesele hâline getirmemiz gerekmektedir. Eğitim politikamızın içerisinde bu konu mutlaka yerini almalıdır. Büyüklerimiz, “gelecek olanı gelmiş bil” demişlerdir. Vuku bulacak büyük bir depremin 100 yıl sonra geleceği kesin olsa dahi, neticede oğullarımız ve torunlarımız en büyük acılara maruz kalacak değil midir?

Bugün milletçe nasıl üzülüyoruz. Öyleyse yarınlarda da bizim veya bir torunumuzun toprak altında can verebileceği veya yaralanabileceği şuuruyla hareket edelim. Evladının üzerine kapaklanan babayı hatırdan çıkarmayalım.

Bu zihniyet ve şuur ancak eğitimle verilebilir! Öyleyse dört yıllık eğitim periyodlarımızın her birinde mutlaka birer sene deprem dersi konulmalıdır. Unutulmamalı unutturulmamalıdır. Bu ders yıllarında birincide fotoğraflarla, filmlerle deprem gerçeği zihinlere kazılmalıdır. İkinci periyodda deprem tarihi ile ülkemizin nasıl bir coğrafya olduğu ortaya konulmalıdır. Üçüncü dört yıllık devredeki derste ise depremin kaçınılmaz bir gerçek olduğu verildikten sonra ne yapmamız gerektiği gençlerle birlikte işlenmelidir. Müteahhidin, inşaatçının çaldığı her malzemede bir kişinin ölebileceği gerçeği ve denetçinin göstereceği müsamahanın nice canlara mâl olacağı bilinci kendisine aşılanmalıdır.

Yıllarca deprem öldürmez ihmal öldürür, dedik. Gereğini yapmadık. Bir hafta konuştuk sonra hep siyasete boğulduk. Şimdi de bir haftadır TV’lerde jeoloji mühendislerini konuşturmakla her şeyin düzeleceğini sanmayalım!..

Artık millî seferberliğin başlaması gerekmektedir. Bunun da birinci adımı eğitim olmalıdır.

Millî Eğitim Bakanımızın deprem bölgesindeki çocuklarla oyun oynaması alkışlanacak bir harekettir. Ancak o hareketi eğitimcilerine müdürlerine bırakmalı kendisi ise asılla uğraşmalıdır. Tarih ve coğrafya derslerini seçmeli yaparken neleri atladığı gerçeğini bu depremle birlikte anlamalıdır! Tarihini, coğrafyasını, ülkesinin fiziki özelliklerini, geçirdiği felaketleri yarınlarda karşılaşacağı sıkıntıları bilmeyenler, ona göre hazırlıklarını yapamazlar. Bizim Gölcük’te yaşadığımız büyük acı ve travmaları tekrar yaşamaya namzet olurlar. Neticede bina altında oyun olmuyor!

Evet lütfen artık eksiklerimizi de görelim ve kararlı bir hareket ortaya koyalım!

TEFEKKÜR
Oldu olacak olmayacak olmadı aslâ

Âlemde nice yok yere sa’y ü hazer ettim

.

Libya’da ne işimiz var?

Posted on 24 Ocak 2020

II. Abdülhamid Han konuşulmaya başlandığında onu sevenlerin dahi zaman zaman istibdat ve müstebit gibi yakıştırmalar yaptığına şahit olmaktayız. Kitaplarımızda hâlâ “İstibdat Dönemi” yazısını görüp kahrolmaktayız. Hâlbuki yüce hakana yapılan bu isnatlar tam bir İngiliz ve Yahudi çalışmasının ürünüydü.

Zira İngilizler binlerce ajanı ile İslam dünyasını karıştırmaya Müslümanları halifesine karşı ayaklandırmaya ve neticede son İslam devletini ortadan kaldırmaya çalışırken buna karşılık II. Abdülhamid Han da kurmuş olduğu muazzam Yıldız İstihbarat teşkilatı ile bu yıkımı önlemenin gayretindeydi. Bunda başarılı da olmuştu.

Onu deviremeyeceklerini anlayan İslam düşmanları bu defa milletinin gözünden düşürme faaliyetleri ile iftira kampanyaları yaptılar. Neticede II. Abdülhamid Han’ı saltanattan uzaklaştırmayı başardıklarında İttihatçılara ilk yaptırdıkları iş, Osmanlı Devleti’nin en hayati damarı olan İstihbarat teşkilatını kaldırtmak olacaktı.

İstihbaratın kaldırılmasının ilk meyvesini de Trablusgarp’ta yani Libya’da yediler. İtalyanlar Trablusgarb’ı işgal etmek için dünya devletlerini tarafına çekerken ve hazırlıklarını yürütürken İttihat ve Terakki hükûmetinin ruhu dahi duymamıştı. Onlar neredeyse son nota verilip savaş başlayıncaya kadar İtalyanların çıkarma yapmayacağını düşünüyorlardı. Nitekim aynı husus Balkan harplerinde de yaşanacak ve ancak o zaman istihbaratın önemini kavrayabileceklerdi.

Ba’de harabü’l Basra…

Dolayısıyla İtalya’nın Trablusgarp’ı işgal hazırlığından Osmanlı kamuoyunun da son ana kadar haberi olmamıştı. İttihatçılar Trablusgarp konusunda bu kadar aymazlıkla ihanet denilecek davranışlar içerisinde iken Türk-İslam âlemi haberin duyulmasıyla birlikte müthiş bir infial gösterecekti. Kırım’dan sonra en büyük tepkiyi Trablusgarp’a karşı vermişti.

Vatanın her parçası sanki Turgut Reis emanetine ağlamaya başlamıştı. Herkes karınca misali safını göstermeye, elinden ne gelirse yerine getirebilmek için fedakârlık yapmak üzere harekete geçmişti.

Halk şehir meydanlarında ve hükûmet binaları çevresinde toplanarak gösteri ve mitinglerle saldırıyı kınayıp protesto etmeye başladı. Bu sebeple Avlonya’dan Şam’a, Üsküp’ten Bağdat’a kadar hemen her yerde yardım heyetleri harekete geçti.

Osmanlı toplumu İtalya’nın Trablusgarp’a saldırısı karşısında kısa sürede yekvücut olmuştu. Saldırıyı hukuk dışı, insanî ve medenî değerleri yok sayan, İslam ümmetini inciten ve üzen vahşi ve haksız bir fiil olarak değerlendirmişti.

Kısa sürede teşkilatlanan Müslümanlar ülkenin dört bir yanından Merkezî Hükûmet’in çeşitli makam ve yetkililerine gönderilen yazı, telgraflar ve eylemleri ile tepkilerini ortaya koymaya başlamıştı. Kamuoyu fiilî tepkilerle birlikte bazı yükümlülük ve sorumlulukları da kendiliğinden üstlenmek için yarış hâlindeydi.

İslam dünyası teyakkuzda!

İstanbul’da kısa sürede Trablusgarp ve Bingazi mücahitlerine erzak ve saire sevk etmek maksadıyla heyetler teşkil olunmaya başlandı.

Adanalılar, İtalyan tecavüzünü İslam âlemini teessüre düçar eden bir vahşilik olarak değerlendirirken, güçlü bir donanmanın bir an evvel meydana getirilmesi için yardımlar toplanmaya başladı.

İçel halkı da dört senede elli bin lira vererek bir savaş gemisi satın almayı kararlaştırdılar. Aynı şekilde Zile halkı verdikleri yazılı dilekçe ile bir savaş gemisi almayı taahhüt ederek alınacak bu gemiye “Zile” adının verilmesini istemişlerdir.

Anamur halkı donanmaya 14.000 lira vereceklerini taahhüt ederken iki saat içinde 2.300 lira topladıkları ifade edilmişti.

Aydınlılar, İtalya’nın Trablusgarp’a saldırısını eşkıya tecavüzü olarak değerlendirerek namussuz ve haysiyetsiz yaşamaktansa vatan uğrunda şan ve şerefleri ile ölmeyi tercih edeceklerini belirterek hükûmeti fedakârlığa davet ve her türlü desteği sağlamayı vadetmişlerdir.

Kayseri’de büyük bir kitle İtalyan tecavüzüne karşı faydalı olabileceği her türlü vazifeyi kabule hazır olduğunu, icabında gönüllü olarak çetecilik (milis) hizmetinde de bulunabileceklerini bildirmiştir.

Keskin halkını temsilen Müslüman, Ermeni, Rum ve Protestan ruhanî lider ve temsilcileri ortak imza ile yardım toplamaya girişmişlerdi.

Şam, Kerkük, Beyrut, Akka, Elaziz, Diyarbakır, Eskişehir, Çorum, İskilip, Gümüşhacıköy, Niksar, Sivas, Koyulhisar, Bafra, Edirne, Trabzon, Gürün, Havza, Erzurum, Narman, İspir, Tercan, Bitlis, Ahlat, Malazgirt, Malatya, Pütürge, Kütahya, İzmit, Adapazarı, Balıkesir, Seyitgazi, Ödemiş, Anamur, Bandırma, Bergama, Kirmastı (Kemalpaşa), Kastamonu, Boyabat, Gelibolu, Yanya, Siroz, Pirlepe ve neredeyse bütün il ve kasabalarda halk İtalyanların vahşi saldırısı karşısında galeyana gelmiş oldukları hâlde vergilerinin arttırılmasını istemişler ve her türlü fedakârlığa hazır olduklarını belirtmişlerdir.

Osmanlı dışındaki İslam dünyasının tavrı da farklı değildi. Başta Hindistan’ın Rampu, Lekhüd, Lekto, Lahor, Haydarabad, Bengal eyaletleri olmak üzere Mısır, Lübnan, Nablus, Beyrut, Basra, Medine-i Münevvere Müslümanları para yardımı için seferberlikler başlatmışlardır.

Bugünkü Türkiye’den daha büyük bir Türk yurdunun elden gitmesi manasına gelen bu işgal karşısında İmparatorluğun içinden ve dışında büyük bir heyecan husule gelmişken İttihatçı hükûmet ise acizlik içerisinde güya Avrupa’yı endişelendirmemek adına adımlar atmaktaydı.

Trablusgarp’a gitmek maksadıyla resmî makamlara müracaat eden gönüllülere karşı çekimser ve hatta karşı duruyordu. Trablusgarp muharebesinde hizmet etmek üzere oraya gitmek isteyenlerin talepleri, hükûmetçe yapılmış bir tahsisat bulunmadığı gerekçesiyle geri çevriliyordu.

Buna karşılık yayımladıkları bir genelge ile Osmanlı memleketlerinde bulunan İtalyanların can ve mal güvenliğinin sağlanması ve herhangi bir tecavüzün meydana gelmemesi için yetkililerce gerekli tedbirlerin alınmasında eksiklik gösterilmemişti.

İlk kez bütün bir İslam ahalisi el ve gönül birliği içerisinde Trablusgarp için seferber olmuş fakat toplanan muazzam miktardaki paraların akıbeti hiçbir zaman bilinememiştir.

Millîliği yitirme, soysuz olursun!

Diğer taraftan İtalyanlar, üç hafta içinde (1-19 Ekim 1911), Tunus’la Mısır arasındaki muazzam Güney Akdeniz sahillerine kolayca hâkim olmuşlardı. Fakat bu sahillerden bir kilometre bile içeriye nüfuz etmek, kendilerine çok pahalıya mal olacaktı. Zira bu bölgelerde Osmanlılara tam tabi bulunan Senusîler hâkim durumda idiler.

Bu sırada Senusîlerin başında Seyyid Ahmed Şerif bulunuyordu. Ahmed Şerif, Eylül 1911’de Trablusgarp’ın İtalya tarafından işgal edilmeye başlanması üzerine Fransızlara karşı Tunus’ta dokuz yıldan beri sürdürdüğü mücadelenin ardından İtalyanlara karşı cihada ağırlık verdi.

Böylece İtalyanlar sahil şeridini kolayca ele geçirirken Senusîler iç bölgelerde şanlı bir mücadelenin fitilini ateşlediler. Ahmed Şerif es-Senûsî bölgedeki zaviye şeyhlerine ve kabile liderlerine mektuplar yazarak savaşa hazır olmalarını emretti. Ayrıca Osmanlı devlet erkânına ve İslâm dünyasındaki diğer liderlere gönderdiği mektuplarda acilen yardımda bulunmalarını istedi. İslam dünyasından o güne kadar görülmemiş yardım ve paralar İttihatçı hükûmetin elinde toplandığı hâlde bir miktar tıbbî yardım dışında hiçbir destek verilmeyecekti.

Dolayısıyla halkta İttihatçı liderlere karşı kin ve öfke oluşmaya başlamıştı. Koskoca bir kıtanın bu şekilde bir aymazlıkla elden çıkmasının faturasının kendilerine kesileceğini gören Enver Bey yanında birkaç genç subayla bölgeye geçti. Senusî birlikleriyle direniş hareketine katıldılar. Trablusgarp’ta vatan savunmasına koşan subaylar arasında Binbaşı Enver Bey, Halil Bey (Enver Bey’in amcası), Nuri Bey (Enver Bey’in kardeşi), Kolağası Mustafa Kemal, Fuat Bey, Ali Fethi Bey (Okyar), Ekrem Bey, Albay Neşet Bey ve isimlerini sayamadığımız pek az gönüllü grubu vardı.

Mart 1912’de Senusî ihvanı Bingazi’ye saldırarak İtalyanları zor duruma düşürdü. Derne’ye ağır saldırılarda bulunmaya başladılar. Artık İtalyanları zor günler bekliyordu…

İtalyanların birkaç yüz Türk’ün, hatta subay kıtlığında Türk çavuşlarının idare ettiği birkaç bin yerli ile yıllarca başa çıkamamaları, Avrupa’da İtalyan ordusunun prestiji için ağır bir darbe olmuştur.

İtalyanlar bu durumda Osmanlıyı barışa zorlamak için Rodos ve 12 Ada’yı geçici olarak işgal ettiler. Trablusgarp’taki direnişe bir son verilmezse adalara el koyacaklarını bildirdiler.

Bu arada yine derin gafletlerin neticesinde Balkan Savaşı’nın patlak vermesi sebebiyle İttihatçılar Eylül 1912’de İtalya ile müzakere masasına oturacak ve Uşi Anlaşması ile de Libya’dan çekilecektir.

Libya elden giderken Osmanlı merkezinde ise iktidar kavgaları yaşanıyordu. İttihat ve Terakki liderleri, gerek Trablusgarp ve gerekse seçimler (sopalı) dolayısıyla halk nezdinde bütün prestijinin bittiğini görmüşlerdi. Balkan problemleri de büyümeye başlamıştı. Bu itibarla daha güçlü bir biçimde gelebilmek için bir müddet siyasetten çekilmeye karar verdiler. Böylece Trablusgarp ve Balkan facialarının faturalarını başkalarına kesmek kolay olacaktı.

Neticede, İttihatçıların Hakkı Paşa’nın yerine getirdikleri Said Paşa görevden ayrılabilmek için meclisten itimat reyi (güvenoyu) istedi. O bu reyi alamayacağını düşünüyor ve mesuliyetten kurtulmak istiyordu. Ancak meclisin kendisine güvenoyu vermesi karşısında şaşkın kaldı ve ertesi gün bu defa da istifasını sundu (16 Temmuz 1912).

Bu durum karşısında Gazi Ahmed Muhtar Paşa’nın başkanlığında yeni bir kabine teşkil olundu. İtalyanlarla başlayan barış görüşmelerini artık yeni hükûmet yürütmeye başladı. Trablusgarp hadisesinde zaten teslim noktasına gelinmişti. Heyetler uzun görüşme ve pazarlıklar sonunda Lozan yakınlarındaki Uşi (Ouchy) kasabasında nihaî barış antlaşmasını imzaladılar. Böylece bir yıl, on yedi günlük Türk-İtalyan savaşı bitti.

Yapılan muahedeye göre Trablusgarp vilâyeti ile Bingazi sancağı, İtalya’ya bırakıldı. Bu arada II. Abdülhamid Han’ı tahttan indirirken kumpaslar kuranlar şimdi de Müslüman dünyasının gözünü boyamak amacıyla yeni bir kumpas tertiplediler.

15 Ekim tarihli olarak düzenlenen bir belgeyle Trablusgarp vilâyeti ve Bingazi sancağına muhtariyet veren ve bir nâib-i saltanatla bir kadı tayin eden padişah emri yayımlandı. Saltanat naipliğine kendisine vezirlik tevcih edilerek Şemseddin Bey memur edildi. Böylece kamuoyunda İtalya’nın muhtar bir eyalete el koymuş olarak gösterilmesi amaçlanmıştı.

Rodos ve 12 Ada hakkında ise, Balkan Savaşları sırasında Yunanlılar tarafından işgal edilebilir korkusuyla savaş sonuna kadar İtalyanlarca muhafaza edilmesi kararını aldılar. Hukuken Osmanlıya ait olan bu adalar Lozan’la resmen İtalya’ya bırakıldı. İkinci Dünya Savaşı sırasında Almanlar ele geçirdikleri bu adalardan çıkarken Türk Dışişleri makamına “12 Ada’yı size bırakalım” teklifini İsmet İnönü, İngilizlerle aramız bozulur diyerek reddedecek 1947 yılındaki görüşmeler sonunda ise tam bir teslimiyetle Yunanlılara bırakılacaktır.

Libya ve 12 Adalar meselesini “ver kurtul” parolası ile halleden İttihatçılar, artık rahatça gözlerini kapayıp uyuyabilirlerdi.

Enver Bey, Cağbûb Zaviyesinde Ahmed Şerif’e Osmanlı Devleti’nin Trablusgarp’tan çekilme sebeplerini boş yere anlatmaya çalıştı. Bu büyük mücahit gerekçeler ne olursa olsun anlaşmanın kendisini bağlamayacağını, bu durumu kabullenemediğini söyleyip Enver Bey’e yol verdi.

Enver Bey ve gönüllü Osmanlı subaylarının cepheden ayrılmasından sonra direniş hareketinin kumandasını üzerine alan Ahmed Şerif kısa zamanda büyük başarılar kazanacaktır. İnsan şu suali sormadan edemiyor: Ya Sultan II. Abdülhamid Han başta bulunduğu hâlde milleti ve devleti ile bu mücadele verilmiş olsaydı, neler olurdu?

Enver Bey ve yanındakiler Trablusgarp savaşlarından sadece payeler elde ederek ve tekrar kaybettikleri prestijlerini kazanarak döndüler. Ancak bir milyon kilometrekarelik koskoca bir ülke geride kalmış, Osmanlı Devleti’nin Afrika kıtası ile bağı kopmuş bulunuyordu…

Şimdi düşünelim. Dün Trablusgarp elden giderken sadece idare kademesi susmakta bütün bir millet ise yekvücut ağlamaktaydı. Bugün ise idari kadromuz bu kadim İslam beldesine sahip çıkarken “Libya’da ne işimiz var” diyenleri görmek gerçekten üzüntü vericidir.

Millîliği kaybetmemek gerek!

TEFEKKÜR
Milliyeti nisyan ederek her işimizde
Efkâr-ı frenge tebâiyyet yeni çıktı

Libya, 500 yıl önce de yardım istemişti!

Posted on 17 Ocak 2020

Abdürrahim Karakoç Bey; “Ellerin iline bahar gelirken/Bizim ile kar geliyor kardaşım” diyerek yakınıyordu.

Peki, İslam ülkelerini on yıldır kan ve gözyaşına boğanların bu hadisenin başlangıcını bahar diye sunabilmelerini nasıl yorumlayacağız? Bu da mı en büyük algı operasyonuydu? Yoksa uyutma terapisi miydi?

Yüz yıl önce çizilen haritaların sonu gelmiş, yeni bir yüzyılın planlaması mı yapılıyordu? Görülmemiş katliamlara sahne olacak bu planın başlangıcı bahar diye verilebilmişti. Yüzyıl önceki plan, nasıl ki yaklaşık yirmi yılda yerleştirildi ise bu da kısa olmayacak. İşte Kaddafi hadiselerinden sonra Libya, yeniden ateş topu içerisinde kaldı.

Tarihi bilmemek ondan ders ve ibret alamamak ne kadar kötü. Devletler için tarihte yüz sene, üç yüz sene, beş yüz sene o kadar kısa anlar ki. Bugün bir kısım devlet adamlarımız, “Libya’da ne işimiz var” diyorlar. Bunların zihniyetindekiler yüz sene önce de, “Rumeli’de ne işimiz var”, “Yemen’de ne işimiz var” diyorlardı. Sonunda Anadolu’da hapsoldular.

Aynı zihniyet erbabı yarın dara düştüğünde “Güneydoğu’da ne işimiz var? Karadeniz’de ne yapalım? Ege bizim mi?” sözlerini söylemekte beis görmezler. Galiba onlar için tek teselli, rakısını yudumlayabileceği sıcak bir mekân bulabilmektir!..

Oysa Osmanlı öyle söylemiyordu. İşte Libya 500 sene öncesinde de Osmanlı yardımını talep ediyordu…

Önce Libya (Osmanlı döneminde Trablusgarp) tarihi hakkında kısa bir bilgi verelim.

Trablusgarp, Hazreti Ömer döneminde Mısır fâtihi Amr bin As tarafından hicretin 22. yılında (643) bir aylık kuşatmanın ardından fethedilerek İslam idaresi altına girmiştir. Bundan sonra sırasıyla Emeviler, Abbasiler, Ağlebiler, Fâtımîler idaresinde kaldı. Tam manasıyla İslamlaştı. 1146’da Sicilya’dan gelen Normanlar’ın eline geçtiyse de on iki yıl sonra halk Normanlar’ı şehirden attı. Bundan sonra Müslüman Muvahhidîler, Eyyubîler ve ardından Hafsîler idaresi altına girdi.

1510 yılında Trablusgarp, İspanyollar tarafından işgal edildiğinde halkı büyük katliama tâbi tutuldu. Katliamdan kurtulabilen Müslümanlar, doğudaki Tacura şehrine sığındılar.

Derhal İstanbul’a bir heyet yollayan Trablusgarp halkı, İspanyol istilâsına karşı yardım talebinde bulundu (1519). Elçilik heyeti geldiğinde Yavuz Sultan Selim Han vefat etmiş ve yerine oğlu Kanuni Sultan Süleyman tahta çıkmıştı. Pîrî Reis’in, “Trablus halkı devletlü hünkâra bir kâğıt gönderip bir sancak beyi isterler” şeklindeki kaydı yardım isteğinin yerli Müslüman halktan geldiğini gösteriyordu.

Kanuni Sultan Süleyman’ın emriyle Harem ağalarından Hadım Murad Ağa bir filo ve bir miktar askerle Libya’ya geçerek Tacura’ya yerleşti. İspanyollar ise Osmanlılar Rodos’u fethettiklerinde (1522) bölgeyi güçlendirmek için Saint Jean Şövalyelerini Trablusgarp’a yerleştirdiler. Buna rağmen Tacura’daki güçlü Türk birliği sebebiyle Trablus’un ülkenin iç kesimiyle ilişkisi azaldı.

Trablus şehri ise, Osmanlıların Batı Akdeniz’de ağırlıklarını iyice hissettirdikleri bir dönemde Kaptanıderyâ Sinan Paşa kumandasındaki donanma ve Turgut Reis’in de katkılarıyla 15 Ağustos 1551’de fethedildi. İlk valiliğine Murad Ağa tayin edildi. 1556’da ise Turgut Reis bizzat Kanuni Sultan Süleyman ile görüşerek Beylerbeyilik unvanıyla buraya geldi.

Turgut Reis’in dokuz yıllık valiliği Trablusgarp tarihinde her bakımdan çok önemli bir yer tutar. Fizan’a kadar bugünkü Libya Devleti’nin tamamına yakınını Osmanlı topraklarına Murad Ağa dâhil ettiyse de kabileleri Turgut Reis devlete tâbi kıldı. Libya’yı dinî ve kültürel eserlerle donattı. 1565’te Malta’da şehit düşen bu büyük Türk amirali vasiyeti üzerine Trablus’ta defnedilmişti…

II.Abdülhamid Han ve Libya

Trablusgarp eyalet hâline getirildikten sonra uzun süre merkezden tayin edilen Beylerbeyi unvanlı valilerce idare edildi.18. asrın başlarında ise burada görev yapan Yeniçerilerin oluşturduğu Kuloğulları tarafından idare olunmaya başlandı. Bir müddet de Karaman ailesi tarafından idare olunan Trablusgarp’ın Osmanlı merkezî yönetimi ile idarî bağları zayıflamaya başlamıştı.

1830 yılında Cezayir’in Fransa tarafından işgal edilmesinin ardından benzerî bir durumun Trablusgarp için de olabileceği korkusu ile Osmanlı yönetimi harekete geçmiş ve Trablusgarp’a kuvvet göndererek tekrar merkezî idare altına almıştır. Böylece Trablusgarp valileri eskiden olduğu gibi doğrudan İstanbul’dan atanmaya başlandı. Bu valiler Trablusgarp üzerinden Afrika içlerine doğru Osmanlı hâkimiyetinin genişlemesi için ciddi bir çaba içerisine girmişlerdir. Zira bu dönem bilhassa İngilizler ile Fransızların Afrika’yı sömürge yaptıkları bir devirdi.

Mithat Paşa ve ekibinin II. Abdülhamid Han’ı mecbur bıraktıkları 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşı, büyük bir hezimetle noktalanmıştı. Bunun neticesinde Tunus, Fransa tarafından işgal edilince, İtalyanlar da Trablusgarp’ı ele geçirmek için fırsat kollamaya başlamışlardı.

II. Abdülhamid Han, İtalyan devlet adamlarının teşebbüslerini dikkatle takip etmekteydi. Birtakım diplomatik faaliyetlerin ötesinde askerî tedbirleri de almakta gecikmedi. İlk olarak on bin civarındaki asker mevcudunu yirmi bine çıkardı. Bu arada Kuloğulları teşkilatını yeniden düzenleterek ihtiyaç hâlinde 40-50 bin kişilik kuvvet çıkarabilecek hâle getirdi. Bölgeye daima müşir rütbesindeki tecrübeli valileri göndermekteydi.

Yine bölgede nüfuzu çok yüksek olan Senusîlerle yakın irtibat kurarak onları devlete bağlı hâle getirdi. Kendilerine top, silah ve cephane gönderdi. Padişah bilhassa Fransızlara karşı büyük bir mücadele veren Seyyid Ahmed Şerif’e el altından oldukça fazla destek sağlamaktaydı.

Böylece Trablusgarb’ı İslam’ın en güçlü sedlerinden biri kılmıştı…

Gaflet ile ülke ayakta durmaz!

II. Abdülhamid Han’ın idareden el çekmesi ile birlikte İttihat ve Terakkiliderleri kendilerine yakın isimleri idarenin başına getirmeye başlamışlardı. Hüseyin Hilmi Paşa’nın yerine sadrazamlığa, İttihat ve Terakki Fırkasının gözdesi Roma eski elçisi İbrahim Hakkı Paşagetirildi. İbrahim Hakkı Paşa’nın İtalya’yı çok iyi tanıyor olmasından dolayı güya daha iyi tedbirler alabileceği tahmin ediliyordu. Oysa onun gelir gelmez başlattığı uygulamalar bu işin gerisinde başka ellerin varlığını ortaya koyacaktı.

Nitekim Hakkı Paşa sadarete gelir gelmez, II. Abdülhamid Han’ın Trablusgarp için aldığı bütün tedbirler ortadan kaldırılmaya başlamıştı. Sanki bir el Trablusgarp’ı İtalya’ya peşkeş çekmek için hazırlıyordu.

İtalyanlara karşı en zinde ve vurucu güç olarak hazırlanan Kuloğulları teşkilatı kapatıldı.

İtalyanların teşebbüsleri belli iken işgalden birkaç ay önce bölgede bulunan askerlerin büyük bir kısmı Yemen isyanları bahane edilerek o bölgeye kaydırıldı (12 Eylül 1909).

İtalya’ya Trablusgarp vilayetinde yeni bir liman yapımı imtiyazı tanındı.

II. Abdülhamid Han döneminde bölgedeki yerel güçler için tahsis edilen silahlar yeni modelleri ile değiştirilmek bahanesiyle toplanıp merkeze gönderildi. Oysa gelmesi beklenen modern silahlar bir türlü gelmeyecekti. Böylece bölge halkı kurdun karşısında kuzuya dönmüştü.

Öte yandan II. Abdülhamid Han devri ve öncesinde bölgede görevli subaylar genellikle yerel dilleri ve bölge coğrafyasını çok iyi bilen kişilerden seçiliyordu. II. Meşrutiyet ile birlikte Türkçe’nin dışında dil bilmeyen ve bölge coğrafyasına hiç hâkim olmayan kişiler görevlendirilmeye başlandı. İttihatçılar sadece Türkçe konuşmakla bölgeyi kurtaracaklarını sanıyorlardı.

15 Mayıs 1910 tarihinde ilgili birimlere gönderilen bir talimatta, Osmanlı sahillerini gezecek olan İtalyan Deniz Filosuna bu gezilerinde kolaylık gösterilmesi isteniyordu. Hâlbuki İtalyan Deniz Filosunun bu gezisi, kısa süre sonra saldırıya geçecekleri Osmanlı sahillerine yönelik bir keşif hareketi idi…

Nihayet son olarak İtalyanların arzusu üzerine Trablusgarp’ın güçlü ve tecrübeli valisi İbrahim Paşa görevinden azledildi (Ağustos 1911). Yerine atanan Bekir Sami Bey’in ise Trablusgarp’a gitmek için hiç acelesi yoktu. O kadar ağırdan alıyordu ki İtalyanlar Trablusgarp’ı işgale başladığında o hâlâ İstanbul’da bulunuyordu.

Böylece İtalyan saldırısı öncesi İttihat ve Terakki Hükûmeti Trablusgarp’ı valisiz, kumandansız, büyük ölçüde askersiz ve silahsız bırakmış bulunuyordu.

Bir anlamda II. Abdülhamid Han’ın gidişiyle devlete hâkim olanlar, ilk olarak 360 yıllık Türk yurdu Trablusgarp’ı işgale açık hâle getirerek İtalyanlara buyurun alın diyordu!

Çok değil iki yıl önce, “İngiliz ve Ruslar Reval’de toplandılar Osmanlı’yı paylaşıyorlar” diyerek yaygara koparan ve padişahlarını tahtından indiren İttihatçıların kahraman(!) liderleri ortada yoktu. Arslanlar neden kediye dönmüştü? Turgut Reis’in emanetinin onlar nazarında hiç mi bir değeri yoktu?

En mühim işi akşam Beyoğlu’nda tiyatrolara ve münasebetsiz eğlence yerlerine gitmek, meşhur Lebon Pastanesi’nde ya da başka bir yerde oturup içki içmek ve briç oynamak olan İttihatçı Sadrazam İbrahim Hakkı Paşa ve avanesinden Libya’ya değer vermelerini beklemek de aslında hayalperestlik olurdu.

Nitekim Osmanlı Devleti’ne, Trablusgarp’a çıkarma yapacaklarını duyuran İtalyan notası verildiğinde sadrazamın içinde bulunduğu durum vaki hâli göstermeye yetiyordu. Şöyle ki:

“İtalyan ültimatomuna dair Roma sefaretinden gelen telgraf sadrazama, jandarma tensikatı için Türkiye hizmetine alınmış olan İtalyan generalinin evinde briç oynarken verilmişti. O ise, oyuna devam etmek için zarfı açıp okumamıştı. Fakat işten haberdar olan generalin hanımının ısrarıyla zarfı açarak hakikati öğrenmiştir.”

Paşa’yı teselli etmek ve üzülmemesini söylemek de yine İtalyan general ile hanımına düşmüştür. Dolayısıyla savaş başladığı haberinin alınması karşısında Hakkı Paşa bir gerçeği ifade ile; “Eskiden bizim durumumuza düşenin kafası vurulurdu” diyerek istifa edecektir…

1 Ekim 1911’de Libya sularına gelen İtalyan donanması, iki gün sonra Trablusgarp şehrini bombardımana başladı. Ağır silahları ellerinden alınmış olan Türk birlikleri, Mahmut Şevket Paşa’dan gelen talimat gereği iç bölgelere çekilmeye başladılar. Müslüman ahali büyük bir korku içine düşmüştü. Şehir karışmıştı. Dört asırlık Türk yurdu neredeyse hiç mukavemet etmeden teslim oluyor, askerler kaçarcasına iç bölgelere çekiliyordu.

Öte yandan İtalyanlar, 4 Ekim’de birkaç bölük Türk askerinin bulunduğu eyalet merkezine rahatlıkla girdiler. Sahil şehir ve kasabaları, İtalyanlar tarafından ayrı ayrı filolar gönderilerek kısa sürede işgal edildi.

19 Ekim’de Bingazi düştü. Böylece İtalyanlar, üç hafta içinde, Tunus’la Mısır arasındaki muazzam Güney Akdeniz sahillerine kolayca hâkim olmuşlardı. Fakat bu sahillerden bir kilometre bile içeriye nüfuz etmek, kendilerine çok pahalıya mal olacaktı. Zira bu bölgelerde Osmanlılara tam tabi bulunan Senusîler hâkim durumda idiler. Onları devlete bu denli bağımlı kılan da Sultan II. Abdülhamid Han olmuştu. Bu itibarla padişahın tahttan indirilmesine büyük tepki göstermişlerdi.

Buna rağmen Senusîler, Osmanlı Devleti’nin yanında yer alarak, İtalyan işgaline karşı bütün güçleri ile karşı koyacaklardır. Libya’da çok az bir Türk birliği bırakılmış onlara yardıma giden gönüllü birkaç subaydan başka da destekçi gönderilmemişti. Onların da neticeyi değiştirmeye güçleri yetmeyecekti.

Böylece Libya’nın kaybedileceği daha baştan belli olmuştu. On dört asırlık İslam beldesi, Türkler için Barbaros ve Turgut Reislerin emaneti olan Trablusgarp elimizden giderken İslam coğrafyasında neler hissedildi, neler yapıldı ve bölgeye geçen Türk subayları neler yaptı, inşallah haftaya devam edeceğiz…

TEFEKKÜR
Bâğbân etmeyicek çeşmini bâz
Bağına herkes eder dest-dırâz.

Şimdi de İran tehlikesi!..

Posted on 10 Ocak 2020

Türk milletinin başına nasıl bir çorap örülüyor? Nasıl bir kıskacın içerisine alınmak isteniyor belli değil! Sanki tarihin en zorlu sınavından geçiyoruz. Nereye gidiyoruz anlamak zor!

Biz, ailemiz ve gençliğimiz üzerinde planlanan korkunç oyunlara aylardır dikkat çekmek isterken yeni bir proje karşısında bir kez daha sarsıldık!

Aslında bu proje de uzunca bir süredir devam etmekte imiş. Demek ki fark ettirmeden yürütülüyormuş! 2019 yılının son günlerine girilirken patlak verdi.

Malum Diyanet’in İran’la yaptığı iş birliği protokolünden bahsediyorum.

Protokole büyük tepki yağınca Diyanet açıklama yapmak zorunda kaldı. Açıklama sırasında bir ifade çok dikkat çekiciydi! Kendilerini aklamak isterlerken bilhassa İran ile Diyanet arasında ilk iş birliği protokolünün 27 Mayıs 2010 yılında imzalandığına vurgu yapıldı.

Peki, kim vardı o dönemde Diyanet’in başında? Mehmet Görmez.

Bir FETÖ projesi olan “Kutlu Doğum Haftası”ndan, Başkanlıktan alınacağı belli olduğu hâlde geri adım atmamıştı. Diyanet’te Dinler Arası Diyalog Dairesi’ni kaldırmayarak sinsice Dinler ve Kültürler Arası İlişkiler Daire Başkanlığı olarak değiştirmişti. Bir anlamda; ifsad projesi aynı kalırken, sadece isim değişti!

Şimdi de “Kuramer” denen bir kuruluşta eski başkanlardan Ali Bardakoğlu ile birlikte Kur’ân-ı kerimi kafalarına göre yorumlamaktalar.

Şu hususu Sayın Cumhurbaşkanımıza bir kez daha hatırlatıyorum: Geliniz FETÖ’cülerden daha fazla FETÖ projelerine odaklanılsın! Zira bugün milletin başını ağrıtan, kanını donduran ne kadar proje varsa başlangıcı bunların en etkin oldukları döneme gidiyor.

İstanbul Sözleşmesi diyoruz 2011 yılına uzanıyor. İran ile anlaşma diyoruz 2010 yılına varıyor! Tesadüf olabilir mi bu?!.

Sayın Cumhurbaşkanımız bir köprüye Yavuz’un adını vermek için uğraşırken ne intikam planları hazırlanıyormuş. Hem de Diyanet eliyle!

Bir taraftan dönemin Diyanet görevlilerinden bazıları Yavuz’un kaftanını Pensilvanya’ya kaçırmaya çalışırken diğer taraftan bazıları ise İran ile iş birliği yaparak Yavuz’un kemiklerini sızlatmakta imiş…

Bakınız Yavuz Sultan Selim Han, İran’a darbe indirirken milletine şöyle sesleniyordu:

Milletimde ihtilaf u tefrika endişesi
Kuşe-i kabrimde hatta bî-karar eyler beni
İttihad oldu hücum-ı hasmı def’e çaremiz
İttifak etmezse millet dağdâr eyler beni

Selim Han’ı anlamak…

Tarih bilmeyenler tarih yazamaz! Tarihten ibret almayanlar geleceğe projektör tutamaz! Tarihi doğru okumayanlar milletinin saadetine yol bulamaz!

Millî Eğitim bunun için mi tarihi seçmeli yapıyor? Anlamak mümkün değil!

Diyanet bu sebeple mi Yavuz Sultan Selim’i tanımıyor?

Türk’ün her zaman ana kalesi durumundaki aile yapısı bu sebeple mi tırpanlanıyor?

İran’ın, İslam dünyasındaki sadece siyasi değil dini tahribatını da anlamak için tarihi iyi okumak ve Yavuz Sultan Selim Han’ı hakkıyla bilmek lazım. Nitekim İran seferi öncesinde Edirne’de divan toplantısı yapan Yavuz Sultan Selim Han, Şah İsmail’in yaptıklarını bir bir sıralayıp haklarından gelmek istediğini bildirirken onların düşünce yapılarını şöyle anlatmıştı:

“Trabzon tahtında iken onlara yakın olup durumlarını biliyordum. Zaman elverip devletleri yardımcı olursa, yeryüzünden İslam’ın tarz ve usulünü kaldırıp, doğru inananları saf dışı ederler. Muhammed’in apaçık dinini bırakırlar küfürden daha kötü bir yola giderler… Kâfirlerin sapık dinleri bellidir. Kâfirin günahı sırf şirk (eş koşma), bunların maksatları ise temiz dinin saf suyunu kirletmektir… Kâfirin en büyük günahları Âlemlerin Efendisi’nin peygamberliğini inkâr, bunların sonu sapıklık olan niyetleri Server-i Kâinat’ın mağara dostu dert ortağı arkadaşıyla beraber büyük sahabelerine kin ve düşmanlıklarını ortaya atmalarıdır… Kâfirin suçu Kur’ân-ı Azime muhalefet, bunların maksadı mutluluk sıfatlı apaçık dine muhalefettir… Kâfirin en derin arzusu İncil’in hükümlerini yaymak, bunların en büyük gayretleri Kur’ân’ın prensiplerini bozmaktır… Kâfirlerin ümitleri haç tertibini gözetmek, bunların arzuları sevgili Peygamberimizin dinini bozup küçümsemektir… Mademki bu topluluk doğru yola girip tevbe etmiyorlar. Anadolu’da karışıklık ve fitne çıkarmaya devam ediyorlar, öyleyse onların üzerine yürümemiz gerekir!..”

Selim Han’ın İran üzerine yürümesinin maksadı bu idi.

Protokol dinî mi siyasi mi?

Selim Han, İran’ı Anadolu’da fitne tohumları ekmekle suçluyordu. Son on senedir de Suriye’de Irak’ta Yemen’de Libya’da fitne tohumları eken İran değil midir? Sünni İslam dünyasını paramparça ederken Batı’nın ekmeğine yağ sürmüştür.

Buna rağmen Diyanet’in İran ile iş birliği protokolüne imza atarken, “fitne ateşini söndürebilmek amacıyla” diyerek açıklamada bulunması tam bir aymazlıktır. Zira maksat siyasi fitne ise bu ateşi söndürmek devlet adamlarının meselesidir. Diyanet, siyasi işleri mi görüşecektir? Oysa maddelerde böyle bir hüküm söz konusu da değildir.

Şayet siyaset diyecek olsa Diyanet’in öncelikle şu hadiseyi unutmaması lazım:

2010 yılında BM Güvenlik Konseyi, İran’a nükleer programı nedeniyle yeni ve sıkı yaptırımlar getiren karar tasarısını kabul ederken bu karar Brezilya ile birlikte İslam dünyasında ikiliği gidermek isteyen dönemin başbakanı olan Sayın Erdoğan’ın liderliğindeki Türkiye karşı çıkmıştı. O gün Türkiye’nin yanında sadece Brezilya yer almıştı. İran Türkiye’nin bu jestini görmemişti bile. Zira tarihinde olduğu gibi bundan sonra da bütün hamlelerini Türkiye’nin ve bilhassa Sünni İslam dünyasının mahvolmasına yönelik olarak atacaktı…

Şimdi de Diyanet’in şu suallere cevap vermesi gerekir:

Yıllardır PKK’yı yüreklendiren ve destekleyen İran değil midir?

ABD ile birlikte Halep, Felluce, İdlip ve Ramadi’deki katliamlarda kimin parmağı vardır?

Türkiye’nin Suriye’deki katliamları durdurma uğruna mücadele verirken İran nerede duruyordu?

Türkiye’ye karşı Macron’la hangi iş birliğinin içerisinde bulundu?

Şayet bütün bu bilgi ve sualler karşısında “biz din adamları ile görüşeceğiz ve onların desteğini kazanacağız” derseniz bu daha büyük gaflettir. Zira İran’ı zaten Mollalar idare etmektedir.

Siz sadece bu ülke içerisinde fitnenin daha büyük bir şekilde intibahına yol açarsınız. Fitneyi önlemek derken fitnenin baş unsuru olursunuz. Geliniz yol yakınken bu sevdadan dönünüz. “On yıl önce böyle bir anlaşma yapılmış” ucuzluğuna kaçmayınız!.. Ona da yanlışa ortak olmak, destek vermek denir!

Bu arada İran’dan fıkıh veya dini bir ders almayacağınızı vurguladınız. Bu açıklama da maalesef tam bir garabet. Neden almayacaksınız söyler misiniz? Şayet yolları bozuk derseniz o zaman yanlarında din adamı olarak ne işiniz var? Ayrıca faaliyetleriniz de bunun tam tersini söylemektedir.

Şayet sözünüzde samimi iseniz buyurun Ehl-i sünnet âlimlerinin eserlerini İranlı âlimlerle birlikte Farsçaya kazandırın! Ahmed İbni Kemal Paşa ve Mevlana Sarı Görez’in eserlerinin hem Farsçaya ve hem de günümüz Türkçesine çevrilmesini sağlayınız!

Bakınız Mevlana Sarı Görez risalesinde Yavuz Sultan Selim Han döneminde İranlıların itikadını şöyle naklediyordu:

“Onların din-i İslama aykırı pek çok bozuk itikatları ve hareketleri vardır ki şahsen benim katımda ve diğer âlimlerin katlarında açık ve kesin bir şekilde bilinmektedir. Onlar görünen bu hareketleri ile dinimizin hükmüne ve kitaplarımızın bildirdiğine göre mülhiddirler (dinden çıkmışlardır). Herhangi bir kimse dahi onların batıl olan dinlerini beğense ve rıza gösterse mülhid olur.”

Neden açıklamıyorsunuz?

Aslında Diyanet’in, 2010 yılından beri yapılan uygulamaları tam anlamıyla gözden geçirmesi gerekmektedir.

Nitekim Diyanet Vakfı’nın yayınladığı Şii yazar Zeynelabidin Rahnuma’nın -haşa- Allahü teâlâya, Resulüne, Eshabın büyüklerine ve Peygamber efendimizin hanımları olan müminlerin annelerine iftiralarla dolu “Hazreti Peygamber” isimli çeviri kitabı ne kadar basıldı ve satıldı?

Bu eserin hazırlanmasını büyük övgü ile dile getiren ve çeviri dalında ikincilik ödülü veren Bülent Arınç Bey ne yapmak istiyordu!..

2015 yılında vizyona giren “Hazreti Muhammed Allah’ın Elçisi” filmi (ülkemizde 2016) de yine İranlılarındı. Maalesef o dönemde Diyanet heyeti bu filmi incelediğinde izlenmeye değer bulmuştu. Bunların hepsi muhtemelen 2010 yılında yapılan protokolün yansımaları idi.

Diyanet yetkililerine tarihî bir gerçekliği daha hatırlatmak istiyorum!

Osmanlıların İran’la yaptığı savaşlar sonunda anlaşma imzaladıklarında en mühim madde olarak şu husus göze çarpmaktaydı:

“Camilerinizde Hazreti Aişe validemize ve üç büyük halifeye din-i seb (küfür) edilmeyecek!..”

Şu madde dahi İran’daki Ehl-i sünnet ve Eshab-ı kiram düşmanlığını göstermeye yeterlidir.

Günümüz hadiseleri de göstermektedir ki, İran dinî emellerinden ve zihniyetinden asla taviz verecek bir yapıda değildir.

Dolayısıyla şimdi Diyanet’e soruyorum! Yenilediğiniz veya geliştirdiğiniz protokolle, İslam’da fitne unsuru görevini yapmakta olan bir güç ve iktidarla hangi fitneyi önleyeceksiniz belirtiniz! Yapılan protokolü dahi üzerinden on gün geçtiği hâlde açıklayamadınız!

Mademki fitneyi durduracak müthiş bir protokole imza attınız(!) öyleyse zevkle mutlulukla açıklamanız gerekmez miydi?

Demek ki işin içinde başka hususlar başka niyetler var!

İran tarafı ise hiç beklemeden açıklamayı sızdırdı.

Bu durum İran heyetinin anlaşmadan büyük memnuniyet duyduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

Şurası muhakkak ki İran böyle bir durumda Türkiye’ye göre on kat daha eli güçlüdür.

Zira İran’da; Şiiliği resmî mezhebi olarak kabul etmiş ve dünyaya pazarlamak isteyen bir devlet var.

Türkiye ise laik bir ülke olması hasebiyle bu noktada muhafazasız kalmaktadır. Devletimiz Şiiliğin yayılmasını nasıl durduracaktır? Bırakın karşı durmayı Sünni yapıyı bozmak için çırpınan İlahiyatçılar mı karşı duracaktır?

2010 yılında yapılan protokolün neticesi olarak lise kitaplarımıza Caferilik beşinci mezhep olarak girmiştir.

Hâlbuki bin yıldır bu coğrafyada Müslümanlar itikatta Ehl-i sünnet vel cemaat ve amelde dört mezhep inancına sahiptir.

Peki, İran resmî dinî eserlerinde Ehl-i sünnet mezhepleri nasıl anlatılmaktadır. Açıklayabilecek kimse var mıdır?

Humeyni iktidara geldiğinde “Şah’ın zulmü Ömer’in zulmünü geçmişti” sözü ile Eshabın en ileri gelenlerine duyduğu derin nefreti göstermişti. Ne değişti söyleyebilirler mi?

Yapılan protokol açıklanmayacak ve bütün bu suallere cevap verilmeyecekse soruyorum: Diyanet nereye koşuyor?

TEFEKKÜR
Bir zamana kalmışuz, sanman bu sözde kâzibüz
Mâilim Hakka diyen sadık değil davasına

Talat Paşa

Posted on 3 Ocak 2020

Türkiye’de siyaset, ekonomi, tarih, ilahiyat ve bilumum gündem olan bütün meselelerde allame-i cihan olan şahıslar var. Her gece TV’lerde ahkâm kesmekteler. Eskiden kahve köşelerinde vatan kurtaran yaşlı amcalar gibiler. Hele bazı hukuk profesörleri var ki maşallah bilmedikleri yok! Bir dönem her meselede söz sahibi olan emekli askerleri de fersah fersah geçmiş durumdalar!

Konu tarih olunca bunların cehaletleri o kadar ortaya çıkıyor ki bazen gülme krizine yakalanıyorsunuz.

İlk öğretmenlerinden duyduklarını, analarının ninnileri gibi ezberlemişler ve mırıldanıyorlar. Bilhassa Sultan II. Abdülhamid Han söz konusu olduğunda bu cehaletleri daha da gün yüzüne çıkıyor!

Zira bu hususta o kadar çok ninni dinlemişler ki bitmek bilmiyor. Yirmi yıldır bu mesele hakkında hem ülkemizde hem de yurt dışında sayısız araştırma yapıldı, eserler yazıldı. Zahmet edip onları okuyacak hâlleri yok! Zira insanları ninnilerle uyutmak çok kolay.

Bu itibarla II. Abdülhamid Han’ı konuşurken memleketi gerçekten felakete düşürenleri ülkeyi peşkeş çekenleri nedense kimse duymamış görmemiş oluyor.

Önceki haftada kaleme aldığım Kazım Karabekir Paşa yazısı çok ses getirdi. Onlarca teşekkür mesajları aldım. Bu itibarla sırası geldikçe Abdülhamid Han’ı tahttan indirenlerin fikirlerini ve icraatlarını kaleme almaya devam edeceğim.

Bu etkili devlet adamlarından biri de Johannes Lepsius’un “İttihat ve Terakki fırkasının ruhuydu” dediği Talat Paşa’dır.

O, 1 Eylül 1874 tarihinde Edirne’de doğdu. Babası Kırcaali’ye bağlı Çepleci köyünden Ahmed Vâsıf Efendi, annesi Hürmüz Hanım’dır. İlk eğitimini Vize’de aldıktan sonra Edirne Askerî Rüşdiyesini bitirdi. Babasının vefatı üzerine ailesinin geçimini sağlamak için Edirne Posta ve Telgraf İdaresine mülâzemetle girdi ve 1891’de telgraf deposunda memur oldu. Aynı zamanda şehirdeki Alliance Israelite Universelle mektebinde Türkçe muallimliği yaptı.

Alliance Israelite, Talat’ın gelecekteki kişiliğinin oluşması açısından küçümsenemeyecek bir yere ve role sahiptir.

O, Almanya’da iken “Ben isyankâr doğmuştum” diyerek hayatının şifresini vermişti. İşte o dönemde bu şifreyi çözenler tarafından onun isyankâr ruhu yönlendirilmiş oluyordu. Zira Alliance İsraelite, son büyük Türk imparatorluğuna karşı bir nevi geleceğin muhaliflerini yetiştirme mektebi idi. Siyonistler II. Abdülhamid Han’dan istediklerini koparamadıkları için ona yönelik genç Türk muhalefetini desteklemeye başlamışlardı. Genç Türkler ise kimin ağına düştüklerinden ve hizmetine girdiklerinden oldukça gafildiler.

Talat Bey, bu dönemde Yahudilerle ilişkiler içerisine girdi. Ardından II. Abdülhamid Han düşmanlığı ile bilinen Jön Türk cemiyeti içerisinde yerini aldı.

Alt düzey bürokrat ve zabitlerden oluşan bir muhalefet örgütlenmesine katıldı. Emanuel Karasu ile birlikte İstanbul’da da faaliyette bulundu. Masonların ileri gelenleriyle görüşerek neler yapabileceklerini konuştular. Ancak istihbarat elemanları bu faaliyetlerinden anında haberdar olmuşlardı. Yargılandığı mahkeme tarafından üç yıl hapse mahkûm edilerek Edirne Hapishanesine gönderildi ve memuriyetten azledildi (1897).

Rumeli’de ne işimiz var?

Çok geçmeden affedilen Talat Bey, Selânik’e sürüldü. 1899’da Selânik Vilâyeti Posta ve Telgraf İdaresinde kâtip, 1903’te başkâtip oldu.

1903’te İtalyan Obediyasına bağlı Macedonia Risorta mason locasına girdi. Pek çok rejim aleyhtarının katıldığı bu loca, Osmanlı Hürriyet Cemiyetinin dâhil olduğu daha sonraki örgütlenmelere ciddi katkılar sağladı. Değişik kaynaklar Talat Paşa’nın Bektaşî tarikatı mensubu olduğunu ve bu kanalla da siyasal örgütlenme gerçekleştirdiğini ileri sürmektedir.

İttihat ve Terakki Cemiyetinin İstanbul’da esas ve köklü teşkilatlanmasını da Kazım Karabekir Paşa vasıtasıyla Talat Bey sağlayacaktır. Kazım Karabekir’in Manastır’da kışla görevinde iken Harbiye’ye muallim olarak tayin edilmesi (1907) kendilerine bu yolu açacaktı. Talat Bey 1908 ihtilâlinin hazırlanmasında önemli rol oynadı ve ihtilâlin ardından yeniden Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti adını alan örgütün en önemli idarecilerinden biri hâline geldi.

1908 seçimlerinde Edirne mebusu olarak Meclis-i Mebusana girdi ve birinci reis vekilliğine getirildi. 1909’da İngiltere’ye gönderilen parlamento heyetine başkanlık etti. 8 Ağustos 1909 tarihinde Dâhiliye Nazırı oldu. Ancak eğitimsiz ve tecrübesiz oluşu kısa zamanda etkisini gösterdi. Trablusgarp, Arnavutluk ve Yemen meselelerinde ağır ithamlara uğradı. İcraatlarını beğenmeyenler kendisini “Telgraf çavuşluğundan yetişmiş̧ cahil”, “görgüsüz” ve “baldırı çıplak” bir türedi olarak nitelendirmişlerdi.

İş bilmediği o kadar ayyuka çıkmıştı ki artık görevde kalması zorlaşmıştı. Nitekim 11 Şubat 1911’de bu görevinden istifa etti. Buna rağmen Fırka’nın gücü neticesinde 4 Şubat 1912 tarihinde Posta ve Telgraf nazırlığıyla yeniden kabineye girdi. Said Paşa kabinesinin 1912 Temmuz’unda istifası ile bu görevi sona erdi.

Balkan Harbi’nin çıkmasıyla birlikte Talat Bey, gönüllü yazılmak suretiyle orduya katıldı. Ancak asker arasında yaptığı “muzır telkinat” gerekçesiyle Edirne Muhafızı Şükrü Paşa tarafından neredeyse kovularak İstanbul’a gönderildi. O açık bir şekilde “Rumeli’de bizim ne işimiz var, burasını Bulgarlara bırakalım” diyebiliyordu.

23 Ocak 1913 tarihinde gerçekleştirilen Bâbıâli Baskını’nın düzenleyici ve uygulayıcıları arasında yer aldı. Mahmud Şevket Paşa suikastının ardından kurulan Said Halim Paşa kabinesinde yeniden Dâhiliye Nazırlığına getirildi (12 Haziran 1913). Bu tarihten itibaren İttihat ve Terakki Cemiyetinin tam anlamıyla devlete hâkim olması dolayısıyla Talat Bey de ülke siyasetinin en etkili üç adamından biri oldu.

Osmanlı Devleti’nin Birinci Dünya Savaşı’na girmesinde Enver ve Cemal paşalarla birlikte karar veren Talat Paşa idi. Tehcir Kanunu’nun çıkarılması ve uygulanmasında Dâhiliye Nazırı sıfatıyla önemli rol oynadı.

Talat Paşa’nın Birinci Dünya Savaşı sırasında, en mühim icraatlarından biri de Yahudi çevreleri ele geçirebilmek için giriştiği mücadelede görünecektir. Bu konuda Almanlar da kendisini desteklemekteydi. Yahudiler Filistin’de toprak alımı ve otonom idare elde etme konusunda Talat Paşa’dan oldukça istifade etmişlerdir. Abdülhamid Han’ın hal tebliğini bildirenlerden büyük dostu Yahudi Emanuel Karasu bu işlerde başı çekmiştir.

Teslimiyet, fakat kime?

Talat Paşa, Sadrazam Said Halim Paşa’nın istifası üzerine sadarete 3 Şubat 1917 tarihinde, sadarete geldi. Ancak ilk Dâhiliye Nazırlığında olduğu gibi bu görevi de alaya alınacaktı. Memleketi düşürmüş oldukları felaket bataklığına rağmen, hâlâ iktidarı kimseye bırakmak istemiyorlardı.

Buna karşılık ülkeyi gözü kara bir biçimde cihan harbine sürükleyerek sebep oldukları perişanlıkların sonunda, sadarete gelişini alaya alanlar ve yaptıklarını küçümseyenler de az değildi:

Aldı yürüdü bütün mesalih
Posta tatarı gelince sadra
Şahit aranırsa işte işler
Hayret veriyor ricali asra

Talat Paşa bu tartışmalar arasında göreve başlamıştı. Ülke ise artık felaket ve çöküş yoluna girmişti. 1918 yılı ocak ve şubat aylarında Bolşeviklerle yürütülen Brest-Litowsk mütareke görüşmelerini Osmanlı Devleti heyetinin baş delegesi sıfatıyla idare etti, ancak anlaşmaya varılamaması yüzünden İstanbul’a geri döndü. Sultan Reşad’ın vefatı üzerine usulen hükûmetin istifasını sundu. 8 Temmuz 1918 tarihinde yeni padişah VI. Mehmed (Vahideddin) tarafından tekrar sadrazamlığa getirildi. Bu sırada cihan harbi neticelenmiş İttihat ve Terakki Fırkasının artık memleketi idare imkânı kalmamıştı. Neticede Talat Paşa 8 Ekim 1918’de istifasını sundu.

1 Kasım 1918 tarihinde İttihat ve Terakki Cemiyetinin örgütün feshine karar veren son kongresinin başkanlığını yapan Talat Paşa 1-2 Kasım gecesi Enver ve Cemal paşalar gibi önde gelen cemiyet liderleriyle birlikte bir Alman torpido gemisiyle Karadeniz üzerinden Sivastopol’a kaçtı ve ardından Berlin’e gitti.

Talat Paşa burada görüştüğü (1921) ünlü İngiliz casusu Aubrey Herbert’e yakınırken Sultan II. Abdülhamid Han’a darbe yaptıkları dönemden itibaren kendilerine karşı nasıl bir teslimiyetçi ruhla hareket ettiklerini fakat onların buna aldırmadıklarını belirterek şöyle diyecektir:

“Sanıyorum dünya tarihinde hiçbir güç, bir başkasına, bizim ihtilal yaptığımız dönemde İngiltere’nin Türkiye’ye davrandığı kadar buyurgan bir tutum içinde olmamıştır. Oysa ihtilalin ileri gelenleri sizden hoşlanıyor, halk ise âdeta size tapıyordu. Bir gün büyükelçinin atlarını arabasından çözdüler ve arabayı elçilik binasına kadar çekip götürdüler. Bu pek küçük bir şey, bir sembol… Elçi isteseydi, arabanın kendi üzerlerinden geçmesine bile ses çıkarmazlardı. Oysa siz bizden uzak duruyordunuz. Elçi soğuktu, Fitz Maunce ise düşmanca bir tutum içindeydi. Biz de kendimizi ayakta tutmanın bir yolunu bulmaya çalışıyorduk. Aramızın soğumasından sonra bile sizinle yeniden dost olmaya çabaladık; bunun için onulmaz muhalifimiz Kâmil’in sadrazamlığını kabul ettik. Ne bu, ne de yaptığımız başka şeyler sizi hoşnut etti. Bizi Almanya’nın kollarına attınız. Bizim başka seçeneğimiz yoktu. Öteki seçenekler ya ölüm, ya paylaşılma demekti.”

Bu ifadeler İttihatçıların II. Abdülhamid Han’ı tahttan indirdikleri sırada, nasıl teslimiyetçi bir ruh içerisinde olduklarını göstermeye yeterlidir.

Kazım Karabekir Paşa II. Abdülhamid Han’a suikast planlarken “Gayr-ı Türkler öldürmesin kahraman olur, onu öz evlatları boğacaktır” diyordu.

Şimdi sıra padişahlarını çiğneyip teslim oldukları güçler tarafından, kahraman yapılmaya mı gelmişti? Talat Paşa, 15 Mart 1921 tarihinde Berlin’de Soghomon Tehliryan adındaki bir Ermeni tarafından tabanca ile vurularak öldürüldü. Yakalanarak yargılanan katili mahkeme jürisi suçsuz bularak beraat ettirdi (3 Haziran 1921).

Böylece II. Abdülhamid Han evlatlarına “Kızıl Sultan” diye okutulacakken, Talat Paşa ve ekibine kahraman sıfatı yakıştırmasının yolu açılmış bulunuyordu.

Talat Paşa’nın uzun süre Berlin Müslüman Mezarlığı’nda kalan naaşı yirmi iki yıl sonra İstanbul’a getirilerek Hürriyet-i Ebediye Tepesi’ne defnedildi (25 Şubat 1943).

TEFEKKÜR
Ol matlabın husûlüne la’net ki tâlibi
Lâzım gele mürâca’at etmek adûsuna