ehlisunnnetde - TÜRK-İSLAM ÜLKÜSÜ

İNSAN VE CEMİYET GÖRÜŞÜMÜZ

İNSAN VE CEMİYET PROBLEMİ

«İnsan ve cemiyet» konusunda pek çok yayın yapılmaktadır. Hayatın kaynağı, insanın yaratılması, cinsiyetler, ırklar, milletler, sosyal sınıflar, aile, kadın hakları, sosyal değişme, sosyal problemler, sosyal organizasyon,... gibi konularda hergün binlerce yazı yazılmakta, kitaplar yayınlanmakta, toplantı ve açık oturumlar düzenlenmektedir. Bu konularda da binlerce görüş, düşünüş ve tavır ortaya konmaktadır.

Hiç şüphesiz, bu meseleler karşısında bizler de, Türk - İslâm Ülkücüleri olarak, tavrımızı ortaya koymalıyız. Bu tavrı tayin edecek olan değerlerimiz mevcut bulunmaktadır. Bizler, bir Türk milliyetçisi olarak «tavrımızı» tayin ederken «çağdaş ilmî verilerin ışığında» ve fakat Türk - İslâm Kültürünün değerleri içinde kalarak çalışacağız. İlmin «evet» dediğine bizler de evet diyeceğiz. Ama bunu demeden önce, gerçekten ortaya konan hükümlerin ilmin aradığı niteliklere (determinizme, objektivizme ve üniversalite'ye) uyup uymadığına bakacağız. Yani bizzat ilmin isteği «ilmî şüpheciliği» (synaritisisme'i) elden bırakmayacağız.

Bilhassa, ilim ve fikir adamlarının «ilmî çalışmalarının ve araştırmalarının» yanında, bir dine, bir millete, bir ideolojiye de mensup olduklarını unutmayacağız. Her ilim adamı, şahsiyetinde ister istemez kendi toplumunun değerlerini de taşır. Bu değerlerin bulaşmadığı kitap ve makaleye hemen hemen rastlamak mümkün değildir. Bu husus, bilhassa biyoloji, psikoloji ve sosyoloji gibi «araştırma alanlarında» daha fazla dikkati çekmektedir.

Bir komünist ve kapitalist ilim ve fikir adamının biyolojide psikoojide ve sosyolojide ortaya koyduğu «teoriler» aynı konularda, dahi şimdilik çok farklı olmaktadır. Hatta bir Yahudi ve Hıristiyan ilim adamının aynı konulardaki görüşleri, bilhassa «teoriler ve hipotezler geliştirirken» yine farklı olmaktadır.

Bu sebepten diyoruz ki, ilmin aradığı özellikte, tam ve kâmil manâda ortaya konmuş hükümlere, elbette biz de «evet» diyeceğiz. Ancak teoriler karşısında çok hassas ve titiz olacağız, acele «genellemelerden» sakınacağız.

Öte yandan, kendi ülkemizde ve kendi hammaddemiz üzerinde, bizzat kendimizin yaptığı ilmî araştırmalara ağırlık vereceğiz. Bulduğumuz sonuçları, bu konularda yapılmış başka araştırmalarla mukayese edeceğiz. Unutmayınız, ilmin prensipleri, her ne kadar âlemşümul ise de ham madesi millî ve mahallidir. Matematik, fizik ve kimya gibi ilimlerin kanunları kolayca «genelleştirilebildiği» halde psikoloji ve sosyoloji kanunları bu kadar kolayca başka gruplara tatbik edilemezler. Bilhassa bu konularda her milletin kendi yapısını ve işleyişini bizzat kendisi incelemeli, kendi problemlerine bizzat kendisinin sahip çıkması gereklidir, ilimde tercüme ve aktarma elbette faydalıdır, ama bizzat araştırma ve inceleme çok daha faydalıdır. Hele, ilim tercümeciliği ve aktarmacılığı adına, «kültür emperyalizmine hizmet» etmek ve korkunç gaflettir.

Biz, «insan ve cemiyet» konusundaki görüşlerimizi ortaya koyarken ilmî verilere ve Türk - islâm kültür değerlerine ağırlk vereceğiz, kültür emperyalizminin tahribatını ve sızmalarını bertaraf etmeye çalışacağız. Bu arada bilhassa, ilim kisvesine bürünmüş çeşitli yıkıcı ve materyalist akımların menfi etkilerini önlemeye gayret edeceğiz. Biz bunu başaramazsak bile, genç Türk çocuklarının böyle bir gayret içinde bulunuşu ile mutlu olacağız.

HAYATIN KAYNAĞI

Hayatın kaynağı etrafında, tarih boyunca çeşitli yorumlaı yapılmıştır. Din, felsefe ve ilim, bu konuda ciltler dolusu kitaplar yazdı.

Günümüzün ilim adamları da, hâlâ bu konuda araştırmalar yapmakta, çeşitli hipotezlerin ışığında «teoriler» geliştirmektedirler. Modern biyoloji, hayatın «abiyogenez» mi, yoksa «iyo-genez» mi oduğu hususunda büyük bir araştırmanın ve şiddetli bir tartışmanın içinde bulunmaktadır. Hayatın «abiyogenez» olduğunu savunanlar, belli cansız elementerin, amino-asiterden başlayarak, koaservatlara sonra proteinlere ve oradan da muhtemelen «canlı tek hücrelilere» ve yine muhtemelen onlar da gelişerek daha kompleks «canlı yapılara» doğru tekâmül ettiğini iddia ederler.

Hayatın «biyogenez» olduğunu savunanlar ise, canlı varlıkların daima «canlı yapılardan» gelebileceğini, gözlemlerin bunu gösterdiğini, cansız maddelerden hayata geçişin, hem laboratuvarda, hem de tabiatta gözlenip olaylarla tesbit edilemediğini iddia ederler. Onlara göre, cansız canlıya dönüşemez; canlılar ya bölünerek, ya tomurcuklanarak, ya yumurta bırakarak çoğalabilirler.

Yukarıda kısaca özetlediğimiz «teorileri» ve benzerlerini okullarımızda çocuklarımıza okutmaktayız ve okutmalıyız. Ancak, asla unutmayacağımız husus, çocuklarımıza, bunların birer «teori» olduklarını ve ilmin istediği nitelikte sağlam ve kesin bilgiler olmadığını, genç nesillere bu konuları aydınlığa çıkarmak hususunda önemli meseleler kaldığını mutlaka hatırlatmak zorundayız. Hele, ilim diye «teori»lerin genç zihinlere şırınga edilmesine asla müsaade etmemeliyiz. İmin «materyalistleştirilmesine» müsamaha edilemez.

Bu tip teoriler ortaya konulurken, asgari bir tarafsızlıkla hareket edildiği takdirde bile, Türk - İslâm Kültürünün bu konularla ilgili görüşleri de ele alınmalıdır. Hayatın menşei etrafında, bu çelişen ve çatışan görüşlere rağmen yüce ve mukades kitabımız Kur'ân-ı Kerim, bakınız ne diyor : «Ölüden diriyi, diriden ölüyü O çıkarıyor. Arzı, ölümünün ardından, O canlandırıyor.» (Bkz. Er-Rûm Sûresi, âyet : 19)

Görülüyor ki, modern biyolog, acaba «canlı cansızdan mı?» yoksa «canlıdan mı?» geldi diye boğuşurken, islâm yüce kitabında, canlının cansızdan ve yine bunun gibi cansızın da canlıdan çıkabileceğini ondört asır öncesinde ilân etmektedir. Bu sebepten, biz Türk - İslâm ülkücüleri olarak hayatın «biyogenez mi?» yoksa «abiyogenez mi?» olduğu konusundaki tartışmalardan asla rahatsız olmayız. Bizi rahatsız eden şey, bu münakaşaların genç nesillere aktarılması esnasında «materyalistçe» bir tavır alınmasıdır.

Ölü topraktan diri varlıkların, canlılardan da ölülerin çıkabileceğini ve ancak bunun ilâhi «ol» emri ile olabileceğini Yüce Kitabımız söyler. Türk - islâm Ülküsü'nde ilim, Allah'ı ve yaratma iradesini inkâra değil, tanımaya yardım eder. İmanımıza göre, ölü topraktan canlılar çıkabilir. Kur'ân-ı Kerim'de. şöyle buyurulur: «Ölü toprak ki, biz onu canlandırdık.» (Yasin Sûresi, âyet: 33).

Bizce hayat, cansız madde ve enerji dünyası üzerinde dolaşan ilahî bir «soluğu» ifade eder. Yoksa, canlının cansızdan mı meydana geldiği hususu tamamen ayrı bir meseledir. Allah'a ulaşamayan bir ilim neye ulaşabilir ki?...

İLAHÎ İRADEYE BAĞLI OLARAK CANSIZLAR DİRİLİR

«Hayat», Allah'ın (c.c.) sıfatlarındandır. Enerji ve madde ise «cansız ve ölüdür.» Allah, yaratma iradesi ile cansız ve ölü maddelerden «hayatı»çıkarmıştır. Kur'ân-ı Kerim'de şöyle buyurulur: «Onun emri, birşeyi dilediği zaman, ona ancak ol demesinden ibarettir. O da oluverir.» (Yasin, âyet: 82).

İnsanoğlu, bilmek ve düşünmekle mükellef kılındığı için. «ol» emrinden ibaret olan «yaratma iradesini», laboratuvarda deneylerle, tabiatta gözlemlerle tahlil edebilir. Bu yaratma iradesinin mahiyet ve esrarını çözmeye çalışabilir.

Hayatı tanımak, ona yardım etmek yollarını açabileceğinden, bu konuda tabiblerin, veterinerlerin, ziraatçilerin kimyager ve eczacıların bilgi edinmeleri, iş ve mesleklerini başarı ile ve başkalarına zarar vermeden yürütmek zorunda olduklarından İslâm'da «farz-ı kifâye»dir. Yani dinimize göre, hayatın sırlarını bilmekten ötürü ve hayatla ilgili ilmimizi geliştirip yeter oranda ilim ve meslek adamı yetiştiremediğimizden dolayı, insanlarımız zarara uğrarsa «cemiyetçe vebal altında» kalırız. Görülüyor ki, dinimiz, hayatı, ilâhî «ol» emrine bağlamakla beraber, bu konudaki araştırmayı da emretmektedir. Bu tutuşu ile de «materyalizmi» ve «tanrısızlığı» önlemeye çalışmaktadır. İnsanlara «Allahsız bir kâinat anlayışı» vermeye karşı çıkmaktadır.

Dinimiz, ilmin, laboratuvarda denenmiş ve tabiatta gözlenmiş verilerine açıktır. İslâm'da «tecrübenin» adı «hakk-el yakin» bilgidir. Eğer hayat hamlesinin --abiyogenez teoriyi savunanların dediği gibi— aminoasitlerden koaservatlara, sonra proteinlere ve oradan da canlılara doğru gelişmekte olduğu deney ve gözlemlerle isbatlanabilirse, bu durum, yaratma iradesini inkâra değil, anlamaya yardım etmiş olur.

Dinimize göre, hiç şüphesiz insan da cansız enerji ve toprak maddelerinden yaratılmıştır. Bu husus Kur'an-ı Kerim'de şöylece belirtilmektedir: «Allah, onu (Âdem'i) topraktan yaptı; sonra ona ol dedi, o da (can gelip) oluverdi». (Âl-i İmran Sûresi, âyet: 59). Başka bir âyet i kerimede de: «Allah'ı (onun yaratma iradesini) nasıl olup da örtmeye kalkıyorsunuz. Halbuki, siz ölüler iken (sizi) O diriltti. Sonra sizi yine O öldürecek, tekrar sizi O diriltecek ve nihayet yine O'na döndürüleceksiniz.» (Bakara sûresi: âyet: 28).

Hazret-i Âdem (Ona selâm olsun) suyun havanın toprağın ve diğer elementlerin, güneşin ısı ve aydınlığında yağmur ve yıldırımların beslediği bir atmosferde, hayat için elverişli belli ekolojik şartlarda —ileride belki de ilmin sırlarını, çözebileceği bir gelişimle— ilâhî emre uyarak vücuda geldi. Bizim «ana rahminde» bulabildiğimiz gelişme ortamını, o, bizzat «toprağın rahminde» buldu. «Toprak ana», yalnız Âdem ve Havva'yı değil, tek hücrelisinden çok hücrelisine, bitkisinden hayvanına kadar bütün canlı varlıkları doğurdu, emzirdi ve sarıp sarmaladı. İnsanoğlu ise «toprak ana» nın bağrında gözlerini açmakla beraber diğer canlılardan farklı olarak gözlerini «gök yüzüne» çevirerek yücelmek ve sonsuzluklara tırmanmak arzu ve iştiyakı ile kıvrandı. Toprağın bağrından çıkan «arzın efendisi» Allah'ın lûtfu ile bu «çamur dünyaya» sığmayan bir ruha kavuşturuldu. Âdem ve Eşi «ebedî hayatı» özlediler. «Cennet»i idrak ettiler. Yüce yaradılışları yanında, insanın zaafları da vardı. Tatlı bir maceradan sonra tekrar «çamur dünyaya» döndürüldüler; orada bir süre için çoğalıp kaldılar.

İNSANIN GELİŞMESİ

insan, tarih boyunca, daima insan olarak gelişti. İnsanın menşei, yine insandır.

Bizim inancımıza göre, türlerin menşei, temelden birbirinden ayrılır. Her canlının gelişim veya «tekâmül» yolu kendi türü içinde olmuştur. Biyoloji ilminin kesin verilerine göre, kromozomların, genlerin ve sitoplâzmanın taşıdığı ırsî değerler, türün yapısını tesbit veya tayin eder.

Çevre şartları, bazı değişmelere ve sapmalara sebep olsa bile tür, kendi ana özelliklerini korur, Mütasyon, türün kendi içindeki değişimlerini ifade eder. Yoksa bir türün başka bir türe dönüşmesi demek olamaz. Bugüne kadar yapılan biyolojik araştırmalar bunu doğrulamıştır.

Değişik ortamlarda, değişik tertip ve yapılar içinde hayat, oluşurken ve yoğrulurken, daha başlangıçta, değişik yapı ve türlerde canlılar teşekkül etmişti. Bu canlılar, her biri değişik kromozomlara, genlere ve sitoplâzmalara sahip olup daha yaradılışın ilk safhasında bir diğerinden farklı idiler. Yani, bizim inançlarımıza göre, hayat polijeniktir (çok menşelidir), monojenik (tek menşeli) değildir.

«Hayat», kaynağını Allah'tan almakla beraber, hayatın kanunları içinde sünnetüllaha uygun olarak-yaratılmakta ve daha başlangıçta çeşitli, tek ve çok hücreli canlıların ifade ettiği farklı-türler durumundadır. Hiç şüphesiz, her türün gelişme biçimi ve yolu kendi özellikleri için de tezahür etmiştir. Daha sonra, her tür, kendi arasında çeşitli biçimlerde (bölünme, tomurcuklanma, tohum verme, yumurtalama ve doğurma gibi şekillerde) üreyip çoğalmışlardır. Bir tür. farklı ırklara ayrılmış olmakla beraber, kendi arasında üreme imkânını kaybetmiyor ve başka bir türe dönüşemiyor.

Böyle olunca, «toprağın rahminde» yoğrulan ilk insanın «hamuru» ve «mayası», bugünkü insanın bütün özelliklerini «genetik yapısında» taşıyordu. Bu hükmümüz, bütün türler için doğrudur.

Kendi aralarında üreyerek «üçüncü ve doğurgan bir canlı» meydana getiremeyen canlılar arasında akrabalık aramak boşunadır. Maymun ile insan arasında yapılan bu tip araştırmalar sonuçsuz kaldığına göre kaba ekolojilerle vakit öldürmek, zihin karıştırmak ne işe yarar? Canlılar arasında zahirî ve kaba benzerlikleri nazara alarak, temelde bulunan çok büyük ve gerçekten mevcut bulunan farkları kavrayamamak affedilir hatâ değildir.

Hayatın tek hücreli bir canlı türünden çıkıp sonradan mütasyon'arla —bütün türlere kaynak olacak biçimde— çeşitlenmesi mânâsına gelebilecek, hayatın daha başlangıçta çok ve çeşitli canlı türler halinde —tek veya çok hücreli sayısız canlı yapılarla— ortaya çıktığını savunan «polijenik» görüşü daha haklı ve makul buluyoruz.

Kur'an-ı Kerim'e göre, her canlı türü, kâinatımıza serpiştirilmiş birer «âyet» durumundadır: «Göklerin ve yerin ve bunlar içinde yayıp ürettiği bütün canlıların yaradılışı O'nun âyetlerindendir.» (Eş-Şuara Sûresi, âyet. 29) ve (Allah'ın) «sizi yaratmasında ve yeryüzüne yayıp üretmekde olduğu her bir canlıda da sağlam bilgi edinecek bir zümre için âyetler var». (El-Casiye Sûresi, âyet: 4).

İNSAN MÜSTAKİL YARATILMIŞTIR

Her canlı türü gibi, insan da müstakil yaratılmıştır. Her türün kendine göre bir kromozom yapısı, sayısı ve dizilişi vardır. Yine kendine mahsus genleri ve sitoplazma yapısı bulunmaktadır. Bu sebepten her türün gelişme modeli de farklıdır. Bu gelişme modeli, bütün tarih boyunca, doğumdan önce ve doğumdan sonra da daima farklı olmuştur.

İnsanın, ana karnında —tek hücreli bir zigottan başlayarak doğum anına kadar— geçirdiği muntazam bir seri değişikliklere, biyologlar, «ontogenez» gelişim adını veriyorlar. Bu değişiklikler, bütün insanoğulları için ortaktır.

İlk insan olan Hazret-i Âdem (O'na selâm olsun), mayalanmış toprağın rahminde —bizim ana karnında geçirdiğimiz bu macerayı— uzun bir süre içinde yaşamış olabilir. Biyologlar, insanın bu tarihi gelişimini «filogenez» terimi ile ifadelendiriyorlar.Yani Hazret-i Âdem'in yaratılışında hem ferdin,hem türün gelişimi bir arada söz konusu olmaktadır. Biz, yaradılışımızın bütün esrarını, bu atamızdan aldığımıza göre, bizim gelişmemiz ile ilk atamızın gelişimi arasında paralellik aranabilir. Veraset kanunlarının varlığı bunu isbatlamaz mı? Galiba, bizim «ana karnında» geçirdiğimiz macera, ilk atamızın «toprağın rahminde» geçirdiği maceranın zaman itibarı ile kısaltılmış ve mahiyet itibarı ile değişmeyen gelişiminin bir özeti olabilir.

İnsanın ana karnındaki macerasını incelediğimizde görüyoruz ki, insan gelişiminin her safhasında — genetik yapı olarak — daima insandır. Hiç bir safhada genetik yapısı değiş-memektedir. Bu durum, her'tür için de doğrudur. Bu husus da gösteriyor ki, insan müstakil yaratılmıştır.

Bazı antropolojik araştırmalara dayanarak, insanın iskelet yapısının zaman ve mekân içinde gösterdiği farklılıklara bakarak, «insanın tekâmülü» ile ilgili teoriler geliştirmeye çalışanlar vardır. İnsan kafatasının büyüyüp küçülmesi, çene kemiğinin uzayıp kısalması gibi «antropometrik» (insanın fizik yapısı ile ilgili ölçmelere dayanan) farklara bakarak, insanın «tekamül basamaklarını» bulmaya çalışan, çok defa biyolojinin veraset kanunları ile çatışan ve çelişen teoriler geliştirenler vardır.

Oysa, insanın kafatası büyüyüp küçülebilir, iri veya kaba olabilir. Çene kemiği ve kafa yapısı uzun veya kısa, alnı geniş veya dar olabilir. Bunu yalnız antropolojik veya arkeolojik araştırmalarda veya fosil incelemelerinde görmeyiz, zamanımız insanlarında dahi, bu durumları gözlemek daima mümkündür. Bugünün en «medeni» toplumlarında bile bu farkları gözleyebilirsiniz.

Bunlar, insan türünün, bugün için biyolojinin sırrını çözemediği «variation» (değişkenlik veya normalden kayma) larıdır. Unutmamak gerekir ki, insan, bütün bu'«variation'ları» ile insandır. Irklar, bir bakıma bu variationlardan doğmuştur.

Bu variationlar, bütün zaman ve mekânlarda rahatça gözlenebilir. Bu sebepten, bazı antropolojik araştırmaları örnek göstererek ve acele genellemelere giderek insanın «ana karnında» geçirdiği ve yaratılışını özetleyen «ontogenez» gelişimine ters düşen yorumlar—iddiası ne olursa olsun — bizi tatmin etmez.

İNSAN TÜRÜ, İKİ CİNSİYETLE BÜTÜNLEŞİR

Allah, «insan türü»nü, kadın ve erkek olmak üzere, iki temel birimle tamamlamıştır. İnsan olmak şeref ve haysiyetini, her iki cins de eşit olarak paylaşırlar.

Ancak, biyoloji ilminden öğrendiğimize göre, erkek kromozomlarında «XY» faktörlerini, yani her iki cinsi, bünyesinde, taşıdığı halde, kadın, sadece «XX» faktörüne, yani «dişilik» özelliğine sahiptir.

Mukaddes kitabımız Kur'ân-ı Kerîm, bu hususu, pek çok asır önce, tesbit ve ilân etmiş bulunuyor. Kitabımıza göre, ilk insan Hz. Âdem idi. Yaradılışında, bugünkü erkeğin yapısında— ilmin de tesbit ettiği gibi — yine «iki cinsi», birer çekirdek gibi — bünyesinde— taşıyordu.

Hz. Adem, bir canlı olarak, hem «iki cinsi» hem de — zamanımıza kadar gelmiş, geçmiş ve gelecek —bütün insanlığı, potansiyel bir güç ve hayat çekirdeği biçiminde kendinde toplamıştı. Bu noktada fışkıran ve bütün insanlığı oluşturan bu «hayat hamlesi» «elan vital» gittikçe genişlemektedir.

Dişi ve erkek, bütün insanlığın temel varlığı ve kaynağı olan Hz. Âdem, vücuda gelişinin bir safhasında, henüz esrarını çözemediğimiz bir «ayrılma» ile Havva anamız yaratıldı. Böylece, her ikisi, yanyana ve beraberce gelişerek bütün insanlığın —birbirini tamamlayan— nüvesi oldular. Hücre çekirdeğini bir «kaburga dizisi» biçiminde teşkil eden kromozomların esrarı henüz çözülemedi.

İnsanlık,bir erkekle bir kadının teşkil ettiği «aile» ile başladı. Ancak bu «ilk aile», vahşi, yabani ve ilkel değildi. Onların terbiye ve gelişimi bizzat Yaradanımız tarafından ve Cennet’te tamamlandı. Cennet, bu dünyamızdan daha mükemmel olan başka bir dünya'dır. İnsan «Arz»a medenî olarak indi.

İnsanın yaradılışı konusunda yüce Kitabımızda şöyle buyurulur: «Ey insanlar, sizi bir tek candan yaratan, ondan yine zevcesini vücuda getiren ve ikisinden birçok erkekler ve kadınlar türeten Rabbinizden çekinin», (En-Nisa Sûresi, Ayet: 1).

İNSANIN YÜCELMESİ

«En güzel biçimde yaratılan insan», çok yüksek bir duygu gücüne ve çok yüksek bir idrake sahiptir.

İnsanın idraki, duyumdan - şuura, maddeden • mânâya, sınırlıdan - sonsuza, esaretten - hürriyete, yaratıktan - Yaradan'a doğru yol arayacak bir kabiliyette yaratılmıştır. Bu sebepten insan, ölümlü dünyada yaşadığı halde «ölümsüz dünyayı» özler. İnsandaki bu psikolojik durumun mahiyeti nedir? insan neden bu dünya ile, bu dünyadaki «statükosu» ile yetinmemektedir? İnsandan gayrı canlılar, galiba duyumları ile yetindikleri halde, insanın idrakine, şuurunun «doğrudan doğruya verileri» tarzında sonsuzluk, ölümsüzlük ve hürriyet mesajları ulaşmaktadır, insan bu özelliği itibarı ile «tabiatta» yalnız mıdır? Şayet böyle ise, bu durumu yadırgamak ve insanın bu özelliğini «tabiattan kopma, yahut marazı bir tepki» sanmak büyük hata olur. Çünkü, insan bu özelliği sayesinde güçlü kültür ve medeniyetler kurmakta ve tabiata hakim olabilmektedir. Bu durumu bir kusur olarak değil, bir güç ve üstünlük kabul etmek gerekir.

İnsan, bu dünyada yaratılmakla beraber, kendini bu dünyaya «yabancı» hissetmekte ve daha mükemmel bir dünyanın özlemini çekmektedir. Bütün didinmelerine rağmen, içinde yaratıldığı dünyada bir türlü «mutlu» olamamaktadır. «Mefisto» istediği kadar çırpınsın «Faust» bu dünyada «mutlu olacağı anı» bir türlü bulamıyor. Bütün hayatı bir trajedi olan Mansur-u Hallac'a göre, dünyanın faniliği karşısında «Şeytan-döğünüp durmakta, bu çamur dünyada boşuna mutluluk arayan insanların şarkı ve türkülerinde «dünyanın haline ağlamaktadır». Günümüzde «Existencialisme» (varoluşçuluk) adı verilen «felsefî akım» da galiba bu noktada dolaşmaktadır.

İslama göre ise, insan gerçekten kendini bu dünyaya yabancı hissetmektedir. Çünkü, onun hayatında, başka bir dünyanın tecrübesi vardır. Bu dünya, sonsuzluk, ölümsüzlük

ve mutluluk dünyası için bir geçitten ibarettir. Hz. Âdem ve Eşi, Allah'ın dilemesi ile bu dünyadan alınarak sonsuzluk, ölümsüzlük ve mutluluk dünyasına götürülmüş ve tekrar «arza döndürülerek» içlerinde bir ateş ve hasret yakılmıştır. Bu dünyada da büyük nimetler bulunmakla birlikte insan bunlarla yetinmemekte ve devamlı bir tedirginlik içinde yaşamaktadır. Mamafih, insanı insan yapan da bu tedirginliğidir. O da bitkiler ve hayvanlar gibi «statükosu» ile yetinse idi asla yücelemezdi.

Bu konuyu yüce ve mukaddes kitabımız Kur'ân-ı Kerim şöyle anlatır: «Ve demiştik ki, ey Âdem, sen eşinle beraber Cennet'de yerleş. Ondan (Cennet'in nimetlerinden) ikiniz bol bol yiyin. (Fakat) şu ağaca yaklaşmayın. Yoksa ikiniz de (nefsine) zulmedenlerden olursunuz. Bunun üzerine şeytan onların (ayağını) oradan kaydırıp içinde bulunduklarından (onun nimetlerinden) onları çıkarıvermiş (mahrum edivermiş)ti. Biz de kiminiz kiminize düşman olarak buradan inin. Yer yüzünde sizin için bir vakte kadar durak ve faidelenecek şey var demiştik.» (El-Bakara Sûresi, Âyet: 35-36)

İNSAN İSLAM'LA YÜCELİR

Allah'ın «yeryüzündeki halifesi», mutluluğu «fazilet yarışında» yücelerek aramalıdır. İnsanın yücelişi, bir «madde tırmanışı» değildir.

Teknolojinin, yardımı ile fezada «başka dünyalar» arayan insanoğlu, herşeyden önce, fazilet yarışında ve Allah'a layık olmada başarılı ve O'na yönelici olmalıdır. Allah'tan başkasını asla ilâh edinmemelidir.

Başka insanların kanları ve göz yaşları üzerine kurulu teknolojik zaferlerin değeri, zulüm ve sömürü ile biriktirilen haram güçler»le fezanın fethine çıkan kızıl ve kara süper devletlerin madde planında alacakları mesafe çok az olacaktır.

Üstelik, keşfedecekleri yerler ise «Cehennem» kadar sıcak veya aynı derecede soğuk topraklarla kaplı «zehirli dünyalar olacaktır. Gerçekten de Allah'tan başka «tanrılar» edi- nenlerin, yahut «tanrısız» bir yürek taşıyanların, haramla, zulümle beslenenlerin yeri «ebedî Cehennem» olacaktır. Bugün, milyonlarca «esir Türk'ün» sefalet ve ıstırabı pahasına fezada dolaşan «kızıl kozmonotun» başarısını alkışlamak mümkün değildir. Kapitalist dünyanın öncülüğünü yapan ülkelerin, peyklerine yerleştirdikleri «astronotların» başarısında da başka insanların sefalet ve ıstırabını buluyoruz. Madde kaidesi üzerinde bir «mânâ ve fazilet abidesi» kuramayanların alkışlanmaya değer nesi bulunabilir? Fezada bilmem kaç kilometre hızla dolaşan kard ve kızıl emperyalizmin uşağı, kendi yurdunda «esir ve parya» durumuna getirdiği insandan daha şerefli olabilir mi? Şerefin ölçüsünü maddede arayan «materyalist» ne zaman uyanacak?

İnsanoğlu, ataları Hz. Âdem ile Eşi'nin mâcerasındaki hikmeti ve esrarı bütün inceliği ile kavrayamayacaksa, ne mutlu olabilir, ne de müslüman. Böyle bir hikmet ve esrara «dudak bükenlere» acıyarak bakınız ve onları kendi yalnızlıklarına terkediniz.

Bitkiler köklerini toprağın derinliklerine uzatırken, hayvanlar dişleri ve tırnakları ile «Arza tutunurken», materyalist ise hem bu dünyayı yetersiz bulan, hem de kendini onun etrafında dönmeye mahkum kılan bir tavırla çırpınırken, İslâmiyet, «yeri, göğü ve arasındakileri insanın hizmetine» sunmakta, ancak insanın merhametli, müşfik, âdil olmasını isteyerek insanların yalnız Allah'a kulluk edebilecekleri şuuru içinde hareket etmesini emretmektedir.

Müslüman, madde planında fezanın fethine çalışırken bütün gönül ve idrakini de Allah'ın «fetih sahası» haline getirecektir. İnsanoğlu, ayaklarını Arz'a basıp fezaların fethine doğru sıçradığı zaman, kendi varlığını ve idrakini «iki dünyayı» birbirine bağlayan bir «köprü» gibi hissetmelidir. İnsanoğlu, ölüm ile ölümsüzlük, mutsuzluk ile mutluluk, esaret ile hürriyet arasında bocalarken kendini «nefs muhasebesine» çekebilmelidir. Cehennem ile Cennet arasında yalpalayan ve kendini «A'raf»taki hesap yerinde hisseden insan, artık hem insanı tanımaya, hem de İslâmı anlamaya hazır demektir.Gerçekten de İslâmiyet'i anlamak ve yaşamak ne büyük mutluluktur.

İNSAN TÜRÜ VE IRKLAR

Bütün insanlar, bir tek ana ve babadan üreyerek çoğalmışlardır. Değişik ırklara ve renklere ayrılmalarına rağmen, bütün insanlar, aynı genetik yapıya sahiptirler ve aynı gelişim devrelerinden geçerek olgunlaşırlar. Bütün insan ırkları, hiç şüphe yoktur ki, bir tek türü ifade ederler.

Değişik renkler, iskeletler ve kan grupları, bir tek türün «variation»larıdır. Biyoloji dili ile ifade edersek, insanlar «monojenik»tirler, yani tek kaynaktan çıkıp dağılmışlardır.

Irkların nasıl teşekkül ettiği konusu, ayrı bir ilmî araştırma sahasıdır. İster İbn-i Haldun ve Lamark gibi düşünerek «coğrafî ve kozmik etkiler» ile, ister Darwin gibi hareket ederek «tabiî eleme (selection natural) ile yahut da «mutation» larla açıklansın ırklar daima bir türü ifade ederler.

Bu hususu, canlı bütün tabiatta gözlemek mümkündür. Aynı tür bitki ve hayvanların da içinde değişik «renk» ve «biçimlere daima rastlamak mümkündür. Bu sebepten, insanlar arasındaki renk, iskelet ve kafatası biçimlerinin farklılıklarından hareketle, ırkları sanki ayrı türlermiş gibi görmeye çalışmak, «çok hatalı» bir insanlık teorisi geliştirerek (insanı polijenik itibar ederek) siyasî ve sosyal istismarlara baş vurmak insan haysiyeti ile bağdaşmaz.

Hele bunun, ilim adına istismarı, asla affedilmez. Böyle bir istismara Türk ve İslâm dünyasında rastlayamazsınız. Bizler, bütün ırklara şefkat ve merhamet kanadlarını geren kültür ve medeniyetler geliştirmiş bulunuyoruz. Irk konusunu, siyasî istismar sahası haline getiren maalesef, iki yüzlü Batı Dünyası olmuştur. Batı, bugün dahi ırkçıdır.

Fransa'da, İngiltere'de, Almanya'da yetişen pek çok fikir ve politika adamının, renkleri ve kafatasları kendilerinden farklı olan insanları sömürmek için ilim adına ileri sürdükleri «teorileri» esefle karşılamak gerekir. Arthur de Gobineau, Vacher de Lapouge, Sir F. Galton ve Otto Ammon... gibilerinin iddiaları, yalnız ilim bakımından değil, ahlâki bakımdan da tenkide açık bulunmaktadır.

İskelet yapısı ve renk farklılığı, insan türünü zenginleştiren «variation»lar olarak birer realitedirler. Bu realitenin inkârı da, siyasî istismarı da asla doğru değildir. Irklar, elbette vardır. Bunları ilim adamları incelemelidir. Fakat, asla, siyasî istismarlara, «aşağı ırk», «üstün ırk» gibi beşer haysiyetini rencide edici teorilerin propagandasına müsaade edilmemelidir.

İslâmiyet «ırk gerçeğini» inkâr etmez, ancak bu gerçeğin istismarına karşıdır. İlim ve politika adamları, bu gerçeği bilerek ve «Allah'tan korkarak» hareket etmek zorundadırlar. Yüce ve mukaddes kitabımız Kur'ân-ı Kerîm'e göre: «O gökleri yaratması, o yerleri yaratması, dillerinizin ve renklerinizin birbirine uymaması da O'nun âyetlerindendir. Hakikat, bunlarda bilenler için elbette ibretler vardır.» (Er-Rum Sûresi, Âyet: 22).

İslâmiyet, «biyolojik ırk» gerçeğini kabul ve fakat «biyolojik ırkçılığı» red eder. İnsanlar, farklı renk ve yapıda ve fakat bir tek köktendirler.

«İÇTİMAİ IRK» GERÇEĞİ

İslâmiyet, «biyolojik ırk» gerçeğine parmak basar ve fakat «ırk üstünlüğü» iddialarını, «posa ırkçılığını» red eder. İnsanların «Allah yanında en şerefli olanını takvada (Allah ve Resulüne iman ve hizmet ölçüsünde) ileri olmak» ile tayin eder. «Bkz. Kur'ân-ı Kerim. Hucurat Sûresi, Âyet: 13). Yine, yüce ve mukaddes kitabımızda, Fatır Sûresi, 27. ve 28. âyetlerde bütün canlılar gibi insanlardan da yine renkleri böyle çeşitli olanların var olduğunu» belirtir ve bu konuda «ilim adamlarını» Allah'tan korkmaya davet eder.

Bütün bunlarla beraber, milletlerin hayatında önemli bir yer tuttuğuna şahit olduğumuz ve sosyolojinin «içtimaî ırk» olarak ele aldığı ve «biyolojik ırkçılık»tan tamamen ayrı diğer bir gerçek vardır.Türk milliyetçiliği, politikasını «biyolojik ırkçılık» üzerine kurmayı reddetmekle beraber, «içtimaî ırk» gerçeğini inkâr ve ihmal etmemelidir.

Nedir «içtimaî ırk?»

Adından da anlaşılacağı üzere, «içtimaî ırk» biyolojinin konusu değildir, sosyolojinin konusudur. Bir milleti teşkil eden fertlerin, ailelerin, sınıf ve tabakaların «soy biriiği şuuru»dur. Ortak bir şuur tarzında beliren «mensubiyet duygusunun» soy ve kan birliği şuuru biçiminde de duyulmasıdır. Zaten, biyolojik verasetin yanında, ortak kültür, ortak coğrafya, ortak hayat tarzı ve ortak mücadeleler, bir milletin fert ve tabakalarını hem ruhî, hem de fizik bakımından biribirine yaklaştırır. Aynı kültürün içinde yaşayan ve aynı kaderi paylaşan insanlar arasında «evlenmeler» kolaylaşacağından, tarih içinde, bir oluş ve yoğruluş halinde insanlar «fizikman» da birbirlerine benzemeye başlar. Yani, sosyal, kültürel, ekonomik ve politik bütünleşmelerden, sosyolojik bir zaruret olarak, zamanla bir «içtimai ırk» doğar. Aynı sosyal yapı içinde, çeşitli sebeplerle bir diğerine «kız alıp vermeyen» gruplar var ise, bunlar birer küçük «dar bölge» ve «küçük bir etnik yapı» olmada ısrar ediyor ise, tipik bir içtimai ırkın doğması güçleşir.

Ülkemizde, aynı dine mensubiyet ve aynı kökten gelme şuuru sebebi ile «kız alıp verme» kolaylaşmış bulunduğundan ve ülke çapında «sosyal temaslar» gittikçe artmakta olduğundan «Türk içtimai ırkı» tarih içinde çok kolayca teşekkül etmiş bulunmakta ve gittikçe de kuvvetlenmektedir. Esasen, ülkemizde yabancılar, kitle halinde müslüman-laşmadıklarından «evlenmeler», çeşitli yollarla bir araya gelen ve çeşitli adlar taşıyan Türk boyları ve aşiretleri arasında cereyan etmiş, bu suretle kaynaşma kolaylaşmıştır. Ayrıca Türk boylarının vatan sathına dağılışı da çok akıllıca olmuş, bir Türk boyu belli bölgeye yerleşmek yerine diğer Türk boyları arasına dağılmış veya serpiştirilmişlerdir. Bu durum kaynaşmayı ve «içtimaî ırk» ın kuvvetlenmesini sağlamada yardımcı olmuştur.

Bütün bu ve diğer sebeplerden dolayı, ister istemez, bir Fransız, bir İngiliz, bir Alman, bir Rus, bir Çinli, bir Japon... tipi teşekkül ettiği gibi, bir «Türk tipi» de teşekkül etmiştir. Bu tip ve diğer milletlere ait tipler, yeni teşekkül etmiş değildir, binlerce yıllık bir tarihî birikimin ifadesidir.

TÜRK İÇTİMAİ IRKI GELİŞTİRİLMELİDİR

«İçtimaî ırk» kavramından ne kastettiğimizi, kâfi miktarda açıkladığımızı sanıyoruz. Siyasî istismarlara fırsat vermemek şartı ile «içtima ırk», bir vakıa olarak değerlendirilebilir.

Her millet, temsil ettiği «tipik içtimaî ırkını» ve özelliklerini, beden eğitimi (ve çok iyi etüd edilmiş spor programları ile kendine uygun estetiğe ulaştırılmalı, kültür ve sanat faaliyetleri ile önce «tipini» kendi milletine, sonra bütün dünyaya sevdirebilmelidir. Türk şiirlerinde, hikâyelerinde, masal ve destanlarında «Türk tipini» çizen ve işleyen ne sevimli ifadeler vardır. «Hilâl kaşlı», «ceylân gözlü», «gonca dudaklı», «servi boylu» Türk kızları ile, «boğa göğüslü», «kurt belli» Türk delikanlısı biçimindeki ifadeler, daha niceleri ile beraber, Türk'ün bizzat kendi «kollektif tasavvurunda» bulduğu «Türk içtimaî ırkının» özellikleridir.

Türk tipini korumak ve geliştirmek için, çok uzak coğrafî alanlara dağılmış Türk çocuklarını, birbirleri ile evlenmeye teşvik etmelidir. Yeryüzüne dağılmış vatan çocuklarını evlilik bağları ile üstüste katlamalı, «dar bölge», «aşiret» ve «etnik» gayretlerle birbirlerine kız alıp vermeyen Türk çocuklarını, birbirleri ile evlenmeye «özendirici» tedbirler alınmalı, Türk içtimaî ırkı, «kan ve soy birliği» şuuru ile güçlendirilmelidir. Bu birliğin değeri, asla küçümsenmemelidir.

Öte yandan, yabancı milletlerin kız ve oğulları ile evlenmenin teşviki önlenmeli, bu konuda «kamuoyu» uyanık tutulmalıdır. Bir Germen - Türk, bir Amerikan - Türk,... karması nesillerin her iki millete de fayda sağlayamayacağı ortadadır. Kaldı ki, bu suretle doğan nesillerin şahsiyet gelişimi ve intibakı zorlaşmakta, bizzat bu şekilde doğan kimseleri «mutsuz kılacak» komplekslere sebep olmaktadır.

Başka milletlere ve ırklara düşmanlık duyguları, hiç şüphesiz sapıklıktır. Ama kendi «ırkından» ve millî özelliklerinden utanıp «yabancı ırklardan» damızlık arayan kimselerin «eksiklik «duygularını» hiç de normal karşılamıyoruz. Her «içtimaî ırk» kendi özellikleri içinde güzeldir.

Gözlerinin çekikliğinden utanıp estetik ameliyatla bir Avrupalıya benzemeye özenen bir Uzak-Doğulu; derisinin rengini beyazlaştırmak için bilmem hangi teknikten faydalanmak için Amerikalı ve Avrupalı ilim ve fen adamlarından «meded uman» siyah derili, kemerli burnunu bilmem kimler gibi «yukarıya kaldırmaya» çalışan bilmem hangi zavallı, yalnız kendisi adına acınacak bir durumda değildir. Burada, bir milletin, bir ırkın, eksiklik duygularına kapılarak etine, kemiğine, derisine, saçına ve tırnağına kadar «kendine yabancılaştığının» dramını görebilmek gerekir.

«İçtimai ırk özellikleri» beşeriyete renk getiren, kültür ve medeniyetlere kendine has bir atmosfer kazandıran orijinal değerlerdir. Kur'an-ı Kerim'e göre: «Renklerimizin birbirine uymaması Allah'ın âyetierindendir»,(Er-Rûm, âyet: 22).

Türk milliyetçisi, Türk içtimaî ırkını benimser, sever ve sevdirirken ailesini de bu espri içinde kurmaya çalışır. Kozmopolitlikten hoşlanmaz. Bununla beraber, başka «içtimaî ırkları» da Allah'ın birer «âyeti» olarak değerlendirir.

«İÇTİMAİ IRK KAVRAMI» BİRLEŞTİRİCİDİR.

«Biyolojik ırkçılık» parçalayıcı ve bölücü bir karakter taşıdığı halde, «içtimaî ırk» birleştirici ve bütünleştirici bir özellik taşır.

Kimse biyolojik verasetini tayin iradesine sahip değildir. Ama, «içtimaî ırk» tercihe açıktır. Aynı tarihe, aynı kültüre, aynı din ve ülküye sahip insanlar arasında «kan ve soy birliği» şuurunun güçlenmesine yol açar. Kendi içine kapanan dar bölge, «aşiret», «tabaka», «etnik gruplar» arasında «evlilik köprüleri» kurarak «millî şuuru» güçlendirir. Bütün Türk tarihi boyunca, aşiretler ve beylikler arasındaki çatışmaları yumuşatmada bu yol, pek çok kez denenmiş ve faydalı da olmuştur.

Görülüyor ki, «içtimaî ırk» ile millet ve devlet güçlendirilir. Oysa, milletlerarasında evlenmelerin teşviki, «millî şuuru» çökertmekle kalmaz, kozmopolitleşmeye yol açar. üstelik «milletlerarası» bağların güçlenmesine de sebep olmaz. Avrupa'da asırlar boyu, hânedanıklar arasındaki evlilikler, Avrupa'ya birlik ve bütünlük getirmek yerine, çok karmaşık problemler ve çok kanlı savaşlar getirmiştir. Hiçbir millet kozmopolitleşmeden fayda görmedi ki, insanlığın fayda gördüğünü savunmak mümkün olsun. İnsanlık bir «aile» ise, milletler bunun, «şahsiyetlerini» korumak isteyen ve inkâr edilmeleri imkânsız «birim» leridir. Tarih, milletlerin kolay kolay «yok olmaya» rıza göstermediklerini, aksine çok çetin direnişlere baş vurduklarını kaydeder. Bu sebepten, Fransızların Fransızlıktan, Almanların Almanlıktan, İngiliz'in İngilizten vaz geçerek «Ortak bir Avrupa Milleti» meydana getirecekleri iddiası, milletlerarası savaşın çok kurnazca planlanmış propagandalarıdır. Bunun gibi ne A.B.D.. ne de Sovyetler Birliği, gerçekten «birlik» olabildiler, orada açık veya gizli devam eden «milletlerarası» savaşın bütün izlerini daima göreceksiniz.

Biz, bu sebepten «milletlerarası» karışmanın karşısındayız, fakat bir millet içinde bulunan «bölge», «aşiret», «tabaka» ve «etnik grupların» kendi aralarında kaynaşmasına yol açacak evlenmelerle» içtimaî ırkın güçlendirilmesinden yanayız. Hiç şüphesiz, Türk içtimaî ırkı içinde eriyen, asırlarca kız alıp vererek Türk içtimaî ırkına katılan, Türk tarih, kültür ve ülküsünü benimseyen, gönlünde başka bir milletin özlemini taşımayan. Türk Devlet ve Milleti ile kader birliği eden herkes Türk'tür. Bu sebepten «içimaî ırk» kavramı, biyolojinin değil, sosyolojinin konusudur.

İçtimaî ırk, kozmopolitleşmeyi önler, tarih, kültür, din ve ülkü bağlarına bir de «soy ve kan birliği» şuurunu katar. Dinimiz, ırklar ve milletlerarası evlenmeyi yasaklamamıştır, fakat teşvik de etmemiştir. Daha doğrusu, millet çocuklarının, kendi aralarında evlenmelerini teşvik etmeyi men etmemiştir. Zaten bizim tezimiz, «münferit» birkaç olayla ilgili değildir. Milletlerin kitle halinde, yabancılarla evlenmelerinin tehlikelerine işaret etmek istiyoruz. Bu tehlike, maalesef, bizim ülkemiz için de büyümektedir. Yabancı ülkelere giden «aydın» ve «işçilerimizin» bu konuda korunmalarına ihtiyaç vardır.

İNSANLIK, MİLLETLER VE TARİH

«İnsanlık» mücerret bir kavramdır. Milletler ise, müşahhas gerçeklerdir. Milletleri doğuran coğrafî, tarihî, kültürel, ekonomik, biyolojik, psikolojik ve politik pek çok sebep vardır. Bunları etkisiz bırakmak ve inkâr etmek mümkün değildir.

«Milletler yoktur» demekle milletler yok olmazlar. «Milletler olmamalı idi» demekse tarih bilmemek demektir. «Milletler çağı kapanmıştır» diyenler ise şu anda dünyada cereyan eden «millî bağımsızlık savaşlarını.» gerçekten göremıyorlarsa «kör olmaları» gerekir.

Milletler, inkârları imkânsız birer objektif ve sosyolojik gerçektirler. Tarih, bize, millet ve milliyet gerçeğini inkâr ve ihmal eden «akım» ve hareketlerin, «millet ve milliyet gerçeğinin» sert tokadını yediklerini ve bunlara ters düşen teori ve aksiyonların gerileyip yenildiklerini göstermektedir. Bütün beynelminelci (internationalisî) akımlar, milliyetçilik gerçeği karşısında yenik düşmüşlerdir ve yenik düşeceklerdir. Milli şuurun gücü, ancak ona tecavüze kalkışıldığı zaman anlaşılır. Bu sebepten «internationalist»ler, milliyetçiliğe doğrudan doğruya saldıramadıkları zaman, o milletin samimi milliyetçilerini lekeleyerek bertaraf etmeye çalışır, üstelik riyakârca demagojilerle kendilerini gizleme yoluna baş vururlar.

Bugün, yeryüzü haritasının beşerî tablosu, ayrı ayrı «kültür daireleri» etrafında organize olmuş «içtimaî ırklardan» yani milletlerden ibarettir. Bu durum yalnız bugünün gerçeği değildir, tarihin en eski cağlarından beri müşahede edilegelmektedir. Tarih, bir «kavimler tarihi»dir. Bugün de durum, yine aynıdır. Yer yüzünde milletler vardır ve «insanlık» bunların umumi adıdır. Yüce ve mukaddes kitabımız Kur'ân-ı Kerîm'de bu husus şöyle belirtilir: «Ey insanlar, biz sizleri bir erkekle bir kadından yarattık ve birbirinizle tanışasınız diye, sizi şubelere (ırklara, milletlere) ve kabilelere ayırdık...» (Hucurat Sûresi, âyet: 13).

Milliyet fikrinin «Yeniçağ»da doğduğu iddiası mutlaka yanlıştır. Tarihin basit bir incelemesi dahi, bize bunu isbat eder.Her milletin arkasında, onu besleyen büyük bir tarih vardır.

Bu sebepten ne milletler inkâr edilebilir, ne de sun'i milletler meydana getirilebilir. Dikkat ediniz, «sun'i devletler» demiyoruz, «sun'i milletler» diyoruz. Tarih bize, millet şuuru üzerine kurulu olmayan «sun'i devletlerin» geçici olduğunu da göstermektedir.

Hiç şüphesiz «kavimler» sadece çağımızda mevcut değildir. O, binlerce yıllık bir gerçektir. Ancak, «Yeniçağ» da, politika sahasında «millet ve milliyet» gerçeği, sesini daha fazla duyurmuş, ağırlığını daha fazla ortaya koymuştur, denebilir. Tarihin hiçbir döneminde milletlerde «bağımsızlık şuuru» bu kadar uyanık olmamıştır. Zaten milliyetçilik, «bir milletin sosyal, kültürel, ekonomik ve politik bağımsızlık şuuru ve milletini bir bütün halinde mutlu kılma arzusu» demektir.

Tarih, milletlerin tarihi olarak gelişmiştir ve gelişmektedir. Ancak, çağımızda, milletlerarası savaşlar; karakter ve silâh değiştirmiş bulunmaktadır. Milletler birbirlerini «iç savaşlar» ile çökertmeyi denemektedirler. Bunun için yıkmak istedikleri milletin sosyal, kültürel, ekonomik ve politik yapısındaki problemleri istismar etmektedirler.

TÜRK MİLLİYETÇİLERİNİN ZAFERİ

3 Mayıs 1944, Türk Milliyetçilerinin «bayram» ilân ettiği gündür. Oysa, bu tarihte «bir avuç Türk Milliyetçisi», çeşitli tertip ve iftiralarla tutuklanmış tabutluklara konmuştu. Böyle acılı bir günün «bayram» olarak kabulündeki «burukluğu» bugün daha iyi anlıyoruz.

İnsanın heyecan hayatı, iki temel duygu arasında dolaşır; «haz ve elem», Psikologlara göre haz, «gevşeme ritmini» elem ise «gerilme ritmini» ifade eder. İnsanlar gevşemeyi temin ettiği için hazzı severler, gerilme doğurduğu için elemden kaçarlar.

İnsanların büyük bir çoğunluğu, çok defa «küçük hazlarda» mutluluk arayarak yaşamak ister; büyük hazlar ve mutluluklar, ancak büyük ıstırap ve acılara katlanmayla elde edilebilirler. Hangi büyük eser, hangi yüce dava vardır ki, ıstırapsız ve gözyaşı dökülmeden kazanılmıştır? Yüce Peygamberimiz mukaddes İslâm'ı zafere ulaştırmak için en büyük zahmetlere, acılara katlandı. Bize şanlı bir tarih, muhteşem bir kültür ve medeniyet, sarsılmaz bir devlet ve millet şuuru kazandıran şerefli ecdadımızın çektiği ıstırabı, akıttığı mukaddes kanı ve döktüğü alın terini, sarfettigi göz nurunu bilmiyor muyuz? Yalnız Çanakkale şehitleri için mustarip ve mukaddes analarımızın akıttığı göz yaşları, «nisan bulutlarını» utandıracak ölçüde değil miydi? Evet, büyük zaferlerin, büyük mutlulukların bedeli, büyük ıstıraplardır, büyük çilelerdir.

Çileye ve ıstıraba talip olmayanlar, büyük mutlulukları tadamayacaklardır. Bir ata sözümüzün de dediği gibi «külfetsiz nimet olmaz», o halde, hemen belirtelim ki, «külfetsiz nimet» arayanlar, iddiaları ne olursa osun, birer tufeyli ve beleşçi parazittirler. Bunlar, kendilerini büyük dâvalara adamış yiğit ve idealist kahramanların kanları ile beslenen «tahtakurularından» farksızdırlar.

Biz, yakın tarihimizde müşahade ettik ki, Türk Miliyetçilerinin çile ve ıstıraba duçar olduğu «dönemler», Türk millî şuurunun yeni bir zaferini müjdelemektedir. Mustaripler, mazlumlar ve mağdurlar çoğalıp Türk Milliyetçilerinin safları takviye ettikçe, hareketin aşk ve hararet potansiyeli de artmaktadır.

Milliyetçilik duygularının tipik bir özelliği vardır: Tehlike ile karşılaşmadıkça kendini fazla hissettirmez. Milliyetçilik duygusu, tehlike olmadığı zamanlarda «kovanındaki barut kadar» sessiz ve uysaldır. Fakat ona ateşle veya darbe ile yaklaştınız mı, size mahiyetini ve kudretini gösterir. Bu durum pek çok milliyetçilik düşmanı «beynelmilelci» gafillerin ve bölücü millet düşmanlarının feci şekilde yanılmasına sebep olmuştur. Birçokları, sahipsiz bir arsada buldukları bombayı, oyuncak sanarak taşla, keserle kurcalarken patlamasına sebep olmakla kalmayıp ne olup gittiğini anlamadan mahvolup giden kimseler gibi helak olmuşlardır.

Milliyetçilik, tarihin en büyük gerçeğidir, çağımızın en güçlü hareketidir. Miliyetçilerin ıstıraba ve çileye duçar olduğu «dönemler», devlet ve millet düşmanlarına felâket, dostarına ise saadet getirmeye vesile olmuştur. «3 Mayıs Türkçüler Bayramı» bu demektir.

SOSYAL SINIFLAR VE «MİLLET» GERÇEĞİ

Biz, bir milletin içinde, mevcut olan ve olabilecek ferdi ve zümrevî menfaatleri ve bunların zaman zaman çatışmalarını asla inkâr ve ihmal etmiyoruz.

Bununla birlikte, bir milletin ortak menfaatleri de vardır. Bunlar, bütün fert ve zümreleri ilgilendirecek niteliktedir. Bu tipteki millî menfaatler, «millî iç ve dış meseleler» adı altında toplanabilir.

Kendi menfaatini, milletin menfaati içinde bulamayan fert ve zümreler, ister istemez o milletin kaderini paylaşamıyacaklarından «millete yabancılaşmış» olarak telâkki edilmelidirler. Milletimiz zarar ederken «kâr edenler» veya «menfaat umanlar» bizden değildirler. Yüce Peygamberimiz (O'na selâm olsun) «bizi aldatanlar bizden değildir» diye buyurmuşlardır. Milletimizin aleyhine gelişen durumlar, eğer bizim ferdî ve zümrevî «çıkarlarımızı» zedelemiyorsa, biz, o milletin dışında kalmışız demektir. Üstelik, milletimizi zarara sokan oyunlar, dış düşmanlarımız tarafından organize ediliyorsa, bu durum ferdi ve zümrevî kâr sağlıyorsa, biz yalnız milletimizin dışında kalmayız, düşman milletlere de hizmet etmiş oluruz.

Türk - İslâm Ülkücüsü için, Türk devlet ve milletinin uğrayacağı bir zarar, bizzat kendi zararıdır. Türk milliyetçisi, kendi milletinin ve devletin menfaatlerini kendi menfaatlerinden ayıramaz ve ondan çok daha üstün tutar. Millî menfaatler, her zaman ferdî ve zümrevî menfaatlerin üstünde tutulmalıdır. Aksi halde ferdî ve zümrevî «egoizm» şımarır, cemiyet çözülür, devlet ve millet iç çatışmalara düşerek za'fa uğrar, bu durum bütün fert ve zümrelerin zarara uğramasına yol acar.

Sosyolojinin tesbitlerine göre, çeşitli sosyal, kültürel ve ekonomik sebeplerle, bir milletin yapısında sosyal tabakalar, dilimler teşekkül eder. Bu durumun tarih içindeki ve günümüzdeki gelişimi ayrı bir inceleme konusudur. Çeşitli dinamiklerle, insan gruplarında «ufki» (yatay) ve «şakuli» (dikey) bir «sosyal hareketlilik» (mobilite sociale) müşahade edilir. Değişik zaman ve mekânlarda farklı görünüşlerde olmasına rağmen, bu durum her insan grubu için zarurîdir. Günümüzde gittikçe karmaşık bir durum ve biçim kazanan bu sosyal realite sosyologlar ve devlet adamları için önemli bir inceleme ve ilgi alanıdır

«Sosyal sınıflar» yahut «sosyal dilimler», bir milletin sosyal ve ekonomik organizasyonunun bir ifadesi olarak — millî bir yapı içinde — manâlıdırlar. Bir milletle bütünleşemeyen ferdi ve zümrevî menfaatlerin «beynelmilelleşme» (İnternationalise) iddiası saçmadır. Türk çiftçisi, Türk işçisi, Türk esnafı, Türk bürokratı, Türk teknotratı ve Türk işvereni, milletimizin sosyal, kültürel, ekonomik ve politik yapısı içinde biribirini tamamlayan birimlerdir. Bunlar, bir arada Türk milletini ve Türk devletini «milli bağımsızlık şuuru» içinde teşkil ederler. Yeryüzünde çiftçilerin, esnafın, bürokratın, teknotratın ve işverenlerin ayrı ayrı devletler kurmasını düşünmek saçma ise, «bir dünya işçi devleti» kurmak iddiası da o kadar saçmadır ve komiktir.. Tarih, millet şuurunu reddeden her hareketin başarısızlığa uğradığını kâfi miktarda isbatlamıştır. Bugün yeryüzünden bir işçi devleti yoktur, bu maske ile çalışan «kızıl emperyalist» milletler vardır.

SINIF ŞUURU VE MİLLÎ ŞUUR

Bir milletin ve devletin gücü, «milli şuurun» uyanıklığı ölçüsünde artar, bu şuurun zayıflaması oranında azalır. Biz, Türk milliyetçileri olarak «şahsiyetlerin varlık şuurlarını inkâr etmediğimiz gibi, «sosyal tabakaların», «sosyal dilimlerin»« ve «sosyal sınıfların» dayanışma, istek ve şuurlarını da inkâr ve ihmal etmeyiz. Zaten, tabiatı itibarı ile tarih içinde, «nisbeten kapalı gruplar« durumunda müşahade ettiğimiz sosyal tabakalaşmaların, birbirinden kopmalarını ve birbirlerine «hasım» olmalarını dileyen «akımlara» da yakınlık duyamayız. Bize düşen iş, çeşitli zaruretlerle meydana gelen bu tabakalaşmalar arasında «yakınlık» duygularını arttırmak, münasebetlerini sıklaştırmak, sosyal, ekonomik, kültürel ve politik denge ve adalet sağlayarak çatışmaları«dayanışma ve işbirliği»haline dönüştürmektir.

Bize göre, «millî şuur», bütün fert, zümre, tabaka ve sınıfları birbirine bağlayan harçtır. Bu harcın kuvveti oranında fertler, zümreler, tabakalar ve sınıflar «millî huzur ve refahtan» pay alırlar. Bu harcın zayıfladığı milletlerde ve devletlerde grup çözülür, egoizm artar, sosyal yalnızlıklar ve adaletsizlikler çoğalır. Millet, «düşman kamplara» bölünür ve «millî devlet» zayıflar.

Bir ülkede «millî şuuru» zayıflatarak «sınıf şuurunu» kışkırtmak isteyenler, bilerek veya bilmeyerek, milletin çözülmesine yardım etmektedirler. Sosyal adalet ve sosyal güvenlik istemek; nerden gelirse gelsin zulüm, haksızlık ve ahlâksızlıkların ortadan kalkmasını istemek ve bunun için teşkilâtlanmak başka şeydir. «Millî şuuru» red ederek, onun yerine «sınıflar şuurunu» kışkırtmak, devleti «zulüm aracı» ilân ederek «devletsiz cemiyet» ütopyası ile «anarşiyi» desteklemek, «millî devlet», millî dayanışma» fikrini yıkarak «internationalisme» havariliği yapmak yine başka şeydir.

Milletlerarası savaşta, milletlerin dışa dönük «çatışmalarını», iç çatışmalarla bertaraf etmek, «rakip millet ve devleti» iç savaşlara sürükleyerek zayıf düşürmek usulü eskiden beri bilinmekle beraber, günümüzün şartları bu tip mücadeleye daha fazla ağırlık verilmesi yolunu açmıştır. Bilhassa süper devletler veya «Uluslararası şirketler», beşinci kol faaliyetleri ile «millî devletleri» iç savaşlarla parçalamak konusunda hayli başarılı olmaktadırlar. Bir milletin «tarihî düşmanları», çeşitli tertip ve propagandalarla kendilerini «dost» göstermeye çalışırken «millet çocuklarını» birbirine «düşman» ilân edebilirler.

Kısaca milletlerarası savaş, kendini «sınıflar arası savaşlar» ile gizlemeye çalışabilir ve çalışmaktadır. Ülkemizdeki oyunlarda bundan başkası değildir. Kızıl ve kara süper-devletler, bilhassa fukara ülkelerde bu oyunu çok «trajik» bir biçimde tezgahlamaktadırlar. Böylece kapitalist ve komünist emperyalistler, kaç millî devleti «kuzey-güney», yahut «doğu-batı» diye parçalayarak aralarında paylaştılar? Şöyle bir dünya haritasına bakmak, faciayı görmeye yeter. Kore, Vietnam, Türkistan, Yemen, Etiopya, Lübnan... gibi devletlere yenilerini eklemek isteyen kahpe oyunları artık görmek gerekir.

Bütün bir milleti «Türk-islâm Ülküsü» etrafında toplayarak «çağların üstünden aşarak» büyük Türkiye'yi kurma dâvasına destek olmanın tam zamanıdır.

SAVAŞ VE MÎLLETLER

Biz, Türk milliyetççileri oiarak, barışı seviyoruz, istiyoruz ve bütün gönlümüzle özlüyoruz. Ancak, esefle belirtelim ki, tarih ve içinde yaşadığımız zaman, bize gösteriyor ki, savaş, inkâr edilmesi mümkün olmayan ve ona hazır olmayanları kahredecek bir tarzda daima mevcut olmuştur.

Savaş aleyhine nutuklar çeken, kitaplar, romanlar yazan, filtmler hazırlayan, en kudretli silâhlara ve ordulara sahip olmak için yine milyarlar harcandığını müşahede ediyoruz. Dikkat ediniz «yumuşama«dan, «barış» tan, «silâhların sınırlandırılmasından» en çok söz eden ülkeler, dünyayı bir anda berhava edecek korkunç silâhlara sahip bulunuyorlar. Üstelik bu silâhlanma yarışını sürdürmeye devam ederek daha korkunç ve daha «etkili» olanlarını keşfetmek için milyarlara milyarlar katmaktadırlar.

Bunun yanında savaşlar sayı ve nitelik itibari ile çoğalmakla kalmayıp gittikçe daha vahim ve dehşet verici bir hüviyet kazanmaktadır. 20. asır maalesef «cihan harbleri» yapmayı öğretti. Kanlı «bloklaşma» hareketleri bütün dünyayı içine aldı. Böylece süper-güçler doğdu. Bu güçler bir diğerinden korktuğu için saldırı biçim ve taktikleri değişti. Ham madde pazarı durumunda bulunan ve mamul maddelere muhtaç fukara ülkeler, «kara» ve «kızıl» emperyalizmin oyunları ile «iç savaşlara» sürüklenir oldu. Kapitalizm «uluslarası şirketler», komünizm ise «sınıf savaşları» vasıtası ile fukara ve muhtaç ülkeleri sömürmenin veya paylaşmanın yolunu buldular. Istırapla belirtelim ki, bu tip savaşlarda Türk ve İslâm dünyasının üçte ikisi ve bütün Afrika yenik düştü.

Biz, bir millet olarak, bu sahne karşısında üzülüyor ve barışı özlüyoruz, onun tesisi için çalışıyoruz. Bugün soydaşlarının ve dindaşlarının yarısından fazlası esir ve sömürge hayatı yaşayan, daha dün, vatanı istilâ edilmiş, milyonlarca insanı öldürülmüş ve kendi yurdunda «İstiklâl Savaşı» vermek zorunda kalmış, bu uğurda ırmaklar gibi kan, bulutlar, gibi göz yaşı akıtmış ve halen de açık ve gizli tertiplerle devleti ve milleti tehlikeye itilen bir millet olarak «savaşın» inkâr edilemez bir gerçek olduğunu ister istemez biliyoruz.

Öyle anlaşılıyor ki, savaş bir varolma kanunudur. Sun'i bir şey değildir. Tabiatın bağrında var... Savaşı kelebekler ve güvercinler bile yapıyor. Barış güzel şeydir, ama savaşın gerçekliğini inkâr etmeye yetmez. Barış devrelerini bile «nitelik değiştirmiş savaş dönemleri» olarak değerlendirenlere hak vermemek mümkün değildir. Bu sebepten, insanlık dünyasını paylaşmaya çalışan ve paylaşan süper devletlerin «barış ve yumuşama» sloganlarına inanılamaz.

Savaş, ayrı milletler durumunda oluşumuzdan doğmaz, aksine savaşın doğurduğu tehlikelerden milletler halinde teşkilâtlanarak korunuruz. Güçlü bir millet olamazsak «güçlü milletlere» yem olacağımızı biliriz. Savaş yok edilecekse, bu, milletleri yok etmek biçiminde gerçekleşemez, bunun yolu, milletlere saygı olmalıdır. Milletleri yok etmenin adı «barış» değil, ancak «savaş» olabilir.

Unutmayalım, savaşın da, barışın da hem «şereflisi» hem «şerefsizi» vardır. Türk milliyetçileri, şerefli barışları ve savaşları hem yapar, hem alkışlar.

İSLÂMİYET VE MİLLETLER

İslâmiyet, üniversel (âlemşümul) bir davettir. Irkları ve milletleri hem kabul ve tasdik eder, hem de «İslâm kardeşliği şuuru» içinde işbirliği yapmaya çağırır.

İslâm kardeşliği, milleti yok etmeye çalışan komünist ve masonik beynelmilelciliğe (internationalisme'e) asla benzemez ve benzetilemez. İslâmiyet, komünistlik ve masonluk gibi milliyetleri ve ırkları inkâr ederek kozmopolit bir dünya kurmak dâvası peşinde değildir. Yüce ve mukaddes kitabımıza göre, insanlar, Âdemoğulları olarak aynı kökten gelmiş olmakla beraber, çeşitli millî ve ırkî şubeler ve dallara bölünmüşlerdir. Bu durum, ilâhî bir irâde olup inkâr ve ihmal edilmesi mümkün olmayan biyolojik, psikolojik, ekonomik, sosyolojik ve politik bir vakıadır.

Bu konuda Kur'ân-ı Kerîm'in emirleri o kadar açıktır ki, «Ey insanlar, biz sizleri bir erkekle bir kadından yarattık ve birbirinizle tanışasanız diye, sizi şubelere (ırklara, milletlere) ve kabilelere ayırdık. Şüphesiz ki, Allah yanında en şerefli takvada en ileri olanınızdır.» Hucurat Sûresi, âyet: 13).

Yine, «O gökleri, o yeri yaratması, dillerinizin ve renklerinizin birbirine uymaması da O'nun âyetlerindendir. Hakikat, bunlarda bilenler için elbette ibretler vardır.» (Er-Rûm Sûresi, âyet: 22).

Bu âyet-i kerime mealleri, hiçbir tevile meydan bırakmadan, dinimizin ırklar ve milletler karşısındaki tavrını ortaya koyar. Öte yandan, yüce Peygamberimizin (O'na selâm olsun): «kişi kavmini sevmekle kınanamaz» ve «kavmin efendisi hizmet edendir» tarzında ifade buyurdukları meşhur hadîsleri,, konuyu daha da aydınlığa çıkarmaktadır. «İslâm sosyolojisinde», milletler ve ırklar, insanlık kadar gerçektirler ve ancak bunların «şerefi», Allah yolunda gösterecekleri hizmet ölçüsünde değişir, islâm'a göre «şeref», et ve kemikte değil, renk ve biçimde değil, ancak «takvada en ileri olmak»tadır. Bize göre, sarı saçlı bir Alman ile kıvırcık saçlı kara derili bir zenci, «insan olmak haysiyeti» itibarı ile eşittirler. Yine, «beyaz insan» ile «zenci», İslâm olmakla şereflenmişlerse, «din kardeşi» olurlar, manevî rütbe ile şerefleri, bu imanın gerektirdiği aşk, ahlâk ve aksiyon oranında değişir. Bu fazilet yarışında, ileride olmak ise bir renk ve kafatası meselesi değildir. Yüce peygamberimiz, takva yarışına katılmayıp faziletlerle değil «et ve kemik» üstünlüğü, «renk ve kafatası biçiminde şeref» iddia ederek, «cahiliye devri âdetlerine saparak» kavmiyetçilik yapmayı men etmişlerdir.

Yüce Peygamberimiz, insanların, «kavmiyet» adları ile çağırılmalarını sevdiklerini bildikleri için, kendisine «sahabî» olmak şerefine ulaşan başka kavimlerin çocuklarını, bir taraftan «islâm kardeşliği şuuru» ile mukaddes bağırlarına basarlarken, diğer taraftan da «Bilâl El-Habeşî», «Selman El-Fa-risî», «Süheyl El-Rumî»... olarak çağırırlardı. İslâm tarihindeki bu gelenek, hâlâ devam etmektedir.

Evet, İslâmiyet, millî hüviyetimizi koruyarak, bizi âlem-şumul bir davetle bağrına basarak her iki dünyada mutlu kılmak istemektedir: BARIŞ BUDUR.

TOPLUMLARIN ÇÖZÜLMESİ

Birçok sosyolog, insan gruplarının, eski mütecanis (homogene) karakterini kaybetmekte olduğunu, zaman içinde «farklılaşmaların» arttığını, bilhassa son iki yüzyıl içinde ise bu gidişin hız kazandığını belirtiyorlar. Bu tarzda düşünen sosyologlar arasında E. Durkheim, L Bruhi ve F. Tönnies sayılabilir.

Bu sosyologların, Türk - İslâm Ülküsü açısından tenkid edilebilecek pek çok görüşleri bulunmakla beraber biz de çeşitli sebeplerle toplumların «gittikçe çözülmekte» olduklarını müşahede etmekteyiz.

Gerçekten de, insanlar arasındaki farklar, insan gruplar kalabalıklaşıp büyüdükçe, sosyal etkileşim (interaction) çoğaldıkça, iş ve meslekler çeşitlendikçe artmaktadır. Bu durum toplumlarda iki yönlü bir gelişmeye sebep olmaktadır. Bunlardan birincisi ferdiyetçiliğin (individualisme)ın güçlenmesi, ikincisi de «sendikalizmin» doğmasıdır.

Büyük sanayinin doğması ile artan «kentleşme» hızı, ilmin ve teknolojinin gelişmesi ve çoğalan sosyal temaslar, eğitimin yaygınlaşması», büyüyen ve devleşen insan gruplarında «sosyal kontrolün» zayıflaması, ailelerin küçülmesi, geleneğe boğlı dayanışmanın eski gücünü kaybetmesi, insan gruplarında «sosyal yalnızlaşmaya» yol açtı. İnsanlar, kalabalıkların içinde «yalnız» kalmanın ruh haline kapıldılar. «Gemisini kurtaran kaptan» havasında herkes kendini, kendi menfaatini kollar duruma geldi. Toplumla bağları gevşeyen kişilerde egoizmin ve güvensizliğin arttığını herkes bilir. Fert, kendini himâye edemeyen «cemiyete» önceleri küser, sonra ona isyan ederek «kendi bildiği gibi» yaşamaya ve hareket etmeye yönelir. Bu isyanını da «özgürlük» çığlıkları ile maskeler. Oysa, fert, topluma' isyan çığlıkları bastığı bu anda topluma ne kadar muhtaçtır.

Çağımızın gerçek gidişi ve akımı «ferdiyetçiliktir, yani toplumların çözülmesidir. «Toplumcu» akımlar ise, bu çözülme ve fertleşme eğilimlerine karşı bir «tepki» (reaction) olarak doğmuştur. Sürüye, isyanı emreden Nietzsche (Nice)ci akımın, ferdiyetçiliği, «anarşizme» vardıracak ölçüde güçlendirmesi, hürriyetçi (liberal) akımın sosyal bütünlüğü tehlikeye sokacak bir biçimde ortaya çıkışı toplumların, kendilerini korumak endişesi ile «toplumcu akımlara» sarılması neticesini doğurmuş ve sosyolog Sombart'ın tesbitlerine göre yüzden fazla «sosyalist» anlayış biçimi ortaya konmuştur:

Bu «toplumcu akımların», farklılaşmaları ortadan kaldırarak fertleri toplumdan kopardığı, alternatifleri ifade eden «hürriyet»leri yok ederek, «komünal ve sınıf diktatoryasını» esas alan «bir yönetime» dönüşeceğini sanmak «tarihin ters çevrilmesi» kadar imkânsızdır. Ancak, «toplumcu akımların güçlenmesi» toplumu çözmeye götüren «ferdiyetçi gidişe» yeni bir denge ve düzen getirebilecek niteliktedir.

Nitekim, sosyal yalnızlıklara ve güvensizliklere maruz kalan fert ve gruplar, yeniden teşkilâtlanma ihtiyacı ile bir araya gelmeye, bu suretle bir güç olmaya ve birbirlerinde «güven» bulmaya çalışmaktadır. Ancak bu teşkilâtlanmalar, maddî olmak kadar bir iman, ahlâk ve ülkü bütünleşmesine dönmedikçe başarılı olamazlar.

SOSYAL ORGANİZASYON

Aşırı hürriyetçilik eğilimleri, ister istemez «ferdiyetçiliği» kışkırtmıştır, «Liberal» düşünceler ve akımlar, gittikçe ('toplumun çözülmesi» neticesini vermiş ve bu durum, bütün dünyada, reaksiyon olarak çeşitli renkte «toplumcu» akımların doğmasına vesile olmuştur. Bu toplumcu akımlar, dinî, millî, ırkçı, sınıfçı, maneviyatçı, maddeci, radikal demokratik... olma iddası altında değişik gruplarda değişik biçimlerde ortaya konmuştur.

Hürriyetçilik, «şahsiyetlerin» doğup güçlenmesi için ne kadar zaruri ise, toplumların çözülüp dağılmasına vesile olacak ölçüde «istismar» edilmesi de o kadar büyük tehlikedir. Sosyal kontrolün zayıfladığı, sosyal normların» geçersiz kaldığı bir vasatta, devleti idare edenlerin işleri güçleşir, polis ve jandarmanın işi çoğalır. Sosyal yalnızlıklar ve güvensizlikler içinde bunalan fert ve zümreler artar.

Sosyal bağların zayıflaması, ferdî iştihaları kamçılamakta, yalnızlık korkusu ve güvensizlik duygusu fertteki «ego»yu kışkırtmakta, hırslar ve başıboş kalmakta, zayıf ve güçsüzler ezilmek tehlikesi ile karşı karşıya gelmektedir.

Bu durumda tehlike ile karşılaşan fert ve gruplar, başlarının çaresini ararken «geleneğe» bağlı dayanışmadan» boşalan sahada, yeni güvenlik» kurumları, dernekler, birlikler, sendikalar, partiler, kooperatifler, şirketler, açık veya gizli teşkilâtlar belirlemeye başlar. Birçok fert ve grup «can havliyle» bu teşkilâtlara kapılanır. Bazıları da zorlanır. Böylece, istesin veya istemesin bir teşkilâta katılan fert ve zümreler, güçleri oranında «üyelerine» menfaat, güvenlik ve refah temin etmeye yönelirler. Bu suretle güçlenenlerin «baskı grupları» meydana getirerek toplumdan bazı «imtiyazlar» koparmayı başardıkları halde, böyle bir varlık gösteremeyenler ise ezilmekte ve sızlanmaktadırlar.

Büyüyen ve sanayileşen ülkelerde, bu problem her geçen gün biraz daha da artmaktadır. İnsanların sırf maddî «çıkarlar» için elele verip, kendi zümre ve grubu için «imtiyazlar koparması» ile doğacak bir toplumda huzur bulunabilir mi? Milletin tamamına yönelmeyen, sadece «güçlü baskı gruplarına» imtiyaz tanıyan bir ülkede mutluluk doğabilir mi? «Sınıf

diktartoryası» ile hangi demokrasiyi, hangi hak ve adaleti temin edebilirsiniz?

E. Durkheim Meslek Ahlâkı adlı kitabında, sırf maddî menfaat bağları üzerine kurulu ve sınıf çatışmalarını esas alan bir sanayi toplumunda huzur aramanın beyhude olduğunu şöyle anlatır: «insanlar arasında, barış ve düzen, tamamı ile maddî illet (sebep)lerden, hattâ pek ileri de olsa, kör bir mihanikiyetten otomatik bir şekilde doğamaz. Bu bir ahlâk işidir».

«içtimaî bir müessese, bir ahlâk disiplini olmadan yaşayamaz. Çünkü böyle olmazsa, ortada ancak birbiri ile çarpışan fert iştihaları kalacaktır. Tabiî olarak da, sonu gelmeyen, bu doymak bilmez iştihaları düzene sokan birşey bulunmaz ise kendiliklerinden (disipline) girecek değillerdir.» (Bkz. E. Durkheim, Meslek Ahlâkı, (M. Karasan) sf: 20-21).

Türk - islâm Ülküsü sadece bir sınıf ve zümrenin değil, bir milletin, Türklük şuur ve vakarı ile İslâm iman, ahlâk, aşk ve aksiyonu ile teşkilâtlanması demektir. Bütün bir millet için huzur, güven adalet ve refah temin etmektir.

SINIF EGOİZMİ VE MİLLETLE BÜTÜNLEŞME

Çağımızda, bihassa büyük sanayi inkılâbına paralel olarak «toplumda» bir çözülmenin müşahede edildiğini ve yeni bir «sosyal organizasyon» ihtiyacı içinde fert ve grupların harekete geçtiğini belirtmiştik. Ayrıca, bir ahlâk ve disiplinden mahrum kalan bu «arayış dönemi»nin doğuracağı tehlikeleri de ortaya koymuştur. Organizasyon ihtiyacının şiddetli sınıf kavgalarına zümre egoizmine dönüşmesi yanında, ezilen, zulme uğrayan kitlelerin anarşiye düşeceğini belirtmiştik.

Bu duruma düşen toplumların, «millî şuur ve ahlâk» açısından kontrol ve disipline ihtiyacı vardır. Devlet, gidişe müdahale ederek, milletin yeni ihtiyaçlar içinde millî ve çağdaş verilere göre «reorganize» olmasını, millî iradeye ve yapıya ters düşmeden temin etmelidir. Aksi halde, toplum başıboş bırakılır, iş oluruna terk edilirse, bunalım büyümekle, kalmaz, iç ve dış istismarlarla kangrene dönüşür. Milli varlık ve bütünlük «sınıf egoizmleri» ile tehlikeye atılmış olur.

Bunun için, «millî devlet» idealine bağlı, Türk milletini bir bütün kabul eden, mazlumu, ezilmişi ve mağduru, tutan, zalimi ezen ve haksızlık yapanı acımadan cezalandıran «ülkücü kadrolara» ihtiyaç vardır. Kim olursa olsun, hangi sınıf ve zümreyi temsil ederse etsin, kendi ferdî veya zümrevî menfaatlerini «milletin» menfaatlerinden ayrı ve önde tutan kimseler ya ferdî veya zümrevî bir «egoizmi» temsil etmektedirler. Yüce Peygamberimiz (O'na selâm olsun). Ebu Hüreyre'den rivayet edilen bir hadîslerinde: «Cemaatten bir karış ayrılan, İslâm gerdanlığını boynundan çıkarmıştır» diye buyurmuşlardır. (Bkz. Tarîk-un Necat, H.M. Hasan Serhendî (A.F. Meyan) Sf: 65)

Elbette meslekî kuruluşlara ve çeşitli sendikalara ihtiyaç vardır. Benzer iş faaliyetlerinde bulunmak, benzer problemlere sahip olmak, insanlar arasında sosyal ve psikolojik yakınlaşmalar doğurur. Bu yakınlık duyguları ekonomik bağlarla da birleşerek meslek teşekküllerinin ve sendikaların doğmasına, gelişip güçlenmesine sebep olur. Bu, sadece günümüze ait bir vakıa değildir. Tarihimizde «esnafın» kurduğu loncalar da böyle bir ihtiyacın ifadesidir. Ancak, Türk - İslâm kültür ve medeniyetinden kaynaklanan bu «esnaf teşkilâtımız» asla bir sınıf ve zümre «egoizmini» temsil etmez, bir sosyal ve ekonomik dayanışma müessesesi olduğu kadar, dinî, ahlâkî bir «oto-kontrol» vazifesi yapan ve eğitime değer veren teşkilâtlardı. Aynı vazifeyi yapan diğer «esnaf teşkilatları» ile çatışma içinde değil, işbirliği ve dayanışma ruhu içinde hareket ederdi.

Batı'da sendikaiar, bilhassa kapitalizmin istismarı karşısında haklı bir reaksiyon olarak doğmuşlardır. Batı dünyasında «sendika», istismara karşı kan ve göz yaşı ile kurulu olduğundan, öfkelidir.. 18. ve 19, yüzyılın «sömürücülerine» karşı duyduğu bu öfke, bugün de devam etmekle birlikte, şiddetinden hayli kaybetmişe benzer. Gerçi komünistler, bu öfkenin yatışmasını asla istemezler ve aksine daha da

XXXXXXX

Türk-İslam sentezini konuşalım mı?6

07 Mart 2016 Pazartesi

Gerçekten de cehalet zor zanaat. Hele de cahil, gazeteciymiş gibi yapıyor, çömeldiği köşeden sallayıp duruyorsa. Türk-İslam sentezinin ülkeye büyük zarar verdiğini bunu da uyduranın AK Parti olduğunu yazmak için salt cahil değil aynı zamanda köyü niyetli olmak gerekir. AK Parti sentezi benimsemiş, tartışmış, üzerinde durmuş ya da reddetmiş olabilir ama “AKP’nin keşfi” demek ve de Sentezin ne olduğunu açıklamamak ayıptır en hafifinden. Bak; oku ve öğren:

Türk-İslam Sentezi, fikri ta 19. yüz yıl ortalarına, Namık Kemal’e, Ziya Paşa’ya kadar uzanır. Yeni Osmanlılar: “Batıdan bilim ve teknoloji alalım, ancak İslam dini ve ondan kaynaklanan örf ve adetlerimizi korumalıyız” diyordu. Ziya Gökalp 1908 yılında İttihad ve Terraki’nin ideolojisini belirlemek görevini üstlenince, Osmanlı toplumu için Türklük, İslamlık ve Çağdaşlık (Batı uygarlığı) sentezi kabul edilmelidir, demişti. Gökalp, Cumhuriyet dönemindeyse laik Türk milliyetçiliği fikrini savundu.

Cumhuriyet döneminde Türk-İslam Sentezi fikri, 1960’larda solcu ideolojik akımlara karşı bir tepki olarak çıktı. Demokrat Parti’nin “ılımlı İslamcı” siyasetinden sonra ulusal kimlik ve ulusal kültür sorunları, hele de 27 Mayıs sonrasında, ciddi bir tartışma konusu olarak gündeme oturunca, milliyetçi üniversite hocalarınca oluşturulan Aydınlar Ocağı, konuya el koydu.

Aydınlar Ocağına göre: Kemalizm temelde bir ideoloji değil, bir demokrasi ve batılılaşma adımıdır. Şapka, harf devrimi ve diğer reformlar Atatürkçülüğün esaslarından sayılmaz. Bizim bin 200 yıllık tarihimiz Türk milletinin kültür varlığı olarak, Türk-İslam sentezi biçiminde bir temel oluşturmuştur. İslamiyet, Türk kültürünü oluşturan başlıca öğedir. Milli değerlerimize ve tarihimize bağlılık solcu ve hümanist adı altında yıkıcı akımlara karşı doğal bir güvencedir. Türk İslam Sentezi, bu tarihi senteze bağlı olarak, bugünkü laik ve demokratik devlet yapısına ve Batılılaşmaya açıktır.

Türk-İslam Sentezi fikrini öne süren aydınlar Ali Fuat Başgil, İbrahim Kafesoğlu, Mümtaz Turhan, Nihat Sami Banarlı, Muharremn Ergin gibi hocalardır. Osman Turhan ve Mehmet A. Köymen gibi tarihçiler de sentezi destekleyenler arasındadır. Sentezciler Türk-İslam Sentezini devlet için bir kültür planlaması, devleti yıkıcı akımlara karşı koruyacak milli bir savunma aracı olarak düşünmektedirler.

Aydınlar Ocağı 1973-1986 döneminde çeşitli illerde örgütler kuruyor, belirli aralıklarla Milli Kültür Şurası adı altında adı altında toplantılar düzenliyor, Türk kültür ve siyaset hayatında birinci derecede rol oynamaya soyunuyordu. Kenan Evren ve 12 Eylül yönetimi sonrasında siyasi iktidarlar Aydınlar Ocağı’nın görüşlerini benimsedi. Ve Aydınlar Ocağı 1986 yılında bir Milli Mutabakatlar Çağrısı sundu ve Devlet Planlama Teşkilatının Milli Kültür Raporunu hazırlanmasında görüşlerini kabul ettirdi. Sentezcilere yakın olanlar devletin türlü kültür kuruluşlarında görev aldı.

Türk-İslam Sentezcileri devletin kültür politikası hedeflerini şöyle saptamıştı:

1. Batı’dan kültür değil, bilim ve teknoloji alınmalıdır. Batı’yı birebir taklit gelişmeyi engeller, soysuzlaştırır.

2. Milli kültür; milleti oluşturan, birleştiren temel ve değişmez esastır. Türk-İslam Sentezinin milliyetçiliği kültür milliyetçiliğidir; ırkçı ve ayırıcı değildir.

3. Orta Asya’dan intikal eden Türk’ün özdeğerleri arasında Türklük gibi İslamiyet de temel öğedir.

4. Milli Kültürü korumak ve güçlendirmek devlet eliyle olacaktır. Bu, mutlaka demokrasi ve insan haklarıyla uzlaşma içinde olacaktır.

5. Türkiye’nin sanayileşmesi bir zorunluluktur. Ancak sanayileşen toplum kendine özgü din ve ahlak esaslarını da biryana bırakmamalıdır.

Ya işte bu, kısaca Türk-İslam Sentezi’nin özetidir. Kötüdür deyip eblehler gibi sırıtmak resmen cehalet işidir. Herhangi bir sentezin kötü olduğunu söylemek için buna bir seçenek oluşturman gerekir ki bunu yapacak ne kültür ne de bilgi birikimi var sende!.. Unutmadan, Senteze karşı çıkanları ve gerekçelerini daha sonra anlatacağım efendim. (Halil İnalcık: Kuruluş ve İmparatorluk Sürecinde Osmanlı)

Türk ve İslam’a çekilen kılıç

12 Ocak 2015 Pazartesi

Milletçe bize yönelik katliamları, toplu kıyımları unuturuz. Gerçekten yufka yürekliyizdir; kendimizi eleştiririz acımasızca. Çuvaldızı da kendimize batırırız iğneyi de:

“Milli hayatımızda yediden yetmişe hepimizin bilmesi gereken zafer günlerimiz olmakla beraber, acısını dünya durdukça içimizden atamayacağımız milli felaket günlerimiz de vardır. Rus Harbi (1877) sonu büyük muhaceretleri! Türk’ün Avrupa’dan adeta kökünün kazınması isteğiyle hortlayan haçlı zihniyetinin giriştiği toplu katliamlar... Balkan savaşı (1912) sırasında Türk ve Müslümanlara reva görülen zulüm ve işkenceler...Tarihin bu acı mirasları hepimizi kalbinde unutulmamak üzere dünya durdukça korunmalıdır....Milletimizin kalbinde hiss-i intikam olmalı. Bu alalade bir intikam değil, hayatına, ikbaline, refahına düşman olanların mazzaratlarını izaleye matuf bir intikamdır. (Mustafa Kemal—16.3.1923)”

Bize karşı uygulanan toplu katliamlar o kadar çoktur ki, bunlar üzerine ciltler yazılsa yeridir. Bunlardan biri, örneğin, Sırp İsyanı sırasındaki Türk/Müslüman katliamıdır (1804-1816) :

Sırbistian’da kurulan adil düzen zamanla bozulur; yeniçeri dayılarının zulmü insanları canından bezdirir. Hacı Mustafa Paşa 1794’te Belgrad Valisi olarak göreve başlar başlamaz reayaya kol kanat gerer; Sırplar ona “baba” diye dört elle sarılır. Ne var ki, keyfi kaçan yeniçeri dayıları 1801’de Hacı Mustafa Paşa’yı öldürür. Bununla da yetinmez, Knez denilen üç beş Sırp önderini de kılıçtan geçirir. Ödürülen Knez sayısı kimilerine göre dört kimi tarihçilere göreyse de altıdır. Dahası bunların asıl işi eşkiyalık, halka zulüm ve baskı uygulamaktır.

Bu Knezlerin öldürülmesi sonucu Sırp isyanı başlar; yıl 1804’tür. Başkaldıran Sırplar, Kara Yorgi diye birini reis seçer. Kara Yorgi’de Sırp Millet Meclisi (Skupçina) toplar. Meclis Kara Yorgi’ye, Sırp bağımsızlığını sağlayıncaya değin Osmanlıyla savaş yetkisi verir. Kara Yorgi, aslında bildiğiniz yol kesen, adam kaçırıp fidye isteyen, gözüne kestirdiği genç kızların ırzına geçen, Avusturya ordusunda da bir dönem askerlik yapmış bir eşkiyadır. Yeniçerilere karşı vur-kaç yöntemleri uygular, “Padişahın sadıkı bir kulu olduğunu” ilan ederek bir ara, yeniçeri dayılarından yaka silken Müslüman milletinin bile desteğini sağlar.

Kara Yorgi ve tayfasının asıl marifeti Rus’un Eflak ve Boğdan’a girmesiyle başlar. Drimna’yı geçen Sırp eşkiya, Yadar, Rodiyavana derken Kuzey Bosna’daki Böğürtlen Kalesinde bulunan Müslümanların topunu hunharca öldürür,çoğunu kazığa oturtur. Bunların arasında kadınlar yaşlılar ve çocuklar da vardır. Bu sırada Karadağ ve Sırbistan’da yaşayan çok sayıda Müslüman Bosna’ya sığınır. İlk başlarda Kara Yorgi’yi dost sanan Müslümanlar, gaddarlığı görünce Bosna’da örgütlenip direnişe geçer. Travnik’te toplanarak Vali Mehmet Hüsrev Paşa’ya, Bosna’yı ve dinlerini sonuna kadar savunacakları konusunda yemin ederler. Bu yemine de bağlı kalırlar ama binlerce Müslüman öldürülmüş, binlercesi de topraklarından sökülüp göçe sorlanmıştır...

Yunan mezalimine hiç girmiyorum sadece ünlü terihçi W. Allison Phillips’in şu sözleri bile yeterlidir Yunan’ın Türk ve Müslümanlara uyguladığı katliamı anlatmak için: “Yunanistan’da Türk ve Müslümanları telef edilmesi savaş zamanının olağan telefatı değildir. Müslüman Türklerin hepsi, kadınlarla çocuklar dahil, Yunan çetelerince dağa kaldırılıp öldürülüyordu. Sadece güzel genç kızlarla, parlak oğlanlar köleleştiriliyordu.”

Onun için ikide bir kalkıp “yahu biz de az çektirmedik onlara....Osmanlı dediğin habire zulmetmiş, talana soyunmuş...başka ne yapmış ki!” cehaletini bir yana bırakın da Tahmiscizade Mehmed Macit’in “Girit Hatıraları” adlı kitabından şu satırı okuyun önce: “Türklere ait koyun sürülerinin yhayıldığı yeşil otlakların arasında neşeyle akıp giden derelerin fısıltılarında, acımasız Girit palikaryalılarının öldürdüğü, diri diri yaktığı Türk kızlarının, beşikteki yavruların yürekleri dağlayan iniltileri bugün hala dağlarda, ormanlarda yankılanıyor...”

Ya işte böyle! Unutmadan, eğer bulursanız Şeyh Müşir Hüseyin Kaydavi’nin İslam’a Çekilen Kılıç (İstanbul Matbaası 1919) adlı kitabını okuyun lütfen...

Çerkes Ethem Yadigarı

05 Ocak 2015 Pazartesi

Milli Mücadelenin ilk günleri. Kocaeli’nin Pamukova İlçesine bağlı, o zamanki adı Gelinkodu şimdilerdeyse Sultaniye diye bilinen köye Hafız Halid Bey komutasında 70. Alay karargah kurar. Halid Beyin 12 yaşındaki kızı Nezahet’de oradadır; asker kılığında, üstünde kaput, at sırtında...Miralay Halid Bey eşini yitirdiğinden, kızına bakacak kimsesi de olmadığından yavrusunu kapıp cepheye koşmuştur.

Gün doğarken alay Geyve yönüne doğru yola çıkar. Tam Akhisar’a yaklaşırken sayıları beş yüzü aşkın, tepeden tırnağa silahlı bir müfrezyle alayın öncü gücü karşılaşır. Gelenler çeteye benzememektedir: “Giyim kuşam, hareket ve disiplinlerinden bunların çeteci değil düzenli bir birliği oluşturduğu anlaşılıyordu.”

At aksırıkları içinde, arkalarında barut ve tütün kokusu bırakarak ilerleyen kalabalık, başlarına giyip hafifçe kaşlarının üstüne yatırdıkları astragan kalpaklarıyla “pek bi afili, pek bi fiyakalı pek de bi heybetliydi hani. “ Sırtlarında avcı ceketleri, omuzları üstüne çapraz sarılmış fişeklikler, ayaklarında upuzun çizmeler, yeleklerinin altından sarkıttıkları göz kamaştıran, işlemeli Çerkes kamalarıyla, tek sıra ilerleyen müfreze yaklaştıkça tüyleri diken diken olur Nezahet’in. Hemen yanıbaşında babasının postası çavuş kulağına eğilir:

“Kuva’yı Seyyare bunlar! Korkmayın...bizden. Allah korusun karşılarına çıkacak olanları!”

Bütün müfrezenin gözü en önde, doru atın üstünde dimdik oturmuş reisin üzerindeydi. Karşısındaki askerleri dipten doruğa süzen reisi gören ister istemez toparlanıyor, kendine çeki düzen veriyordu o saat.

Savaş meydanları, bastırılan onca isyan, ipe çekilen nice hain, yaşlıların duaları, yetimlerin hıçkırıkları , dul kadınların Allah’a uzanan elleri reisin yüzüne derin çizgiler atmış, bakışları set mi sertti. Nezahet’in önüne gelince gözlerini kıza dikti, bakışları yumuşadı. Geniş omuzları, uzun boyu, iri yeşil gözleriyle yaklaştıkça daha da büyüyen reis, gülümsedi birden:

“Bu küçük kız da kim?”

Posta hemen öne atıldı; hazırola geçti:

“Alay komutanımız Hafız Halit Beyin kızıdır efendim. “

“Öyle mi?” Heyretle açıldı gözleri reisin. “Bak küçük, sen çok iyi bir asker olacaksın olmasına da çok önemli bir eksiğin var,” dedi neden sonra.

“Nedir o?”

“Asker harbe girdiğinde en önemli olan şey silahıdır.”

“İyi ama...bana göre silah yok ki!”

Reis bir kahkaha attı kızın bu açık sözlülüğü karşısında. Sonra arkasında duran adamlarından birine hemen bir silah kapıp getirmesini emretti. Gelen silahı küçük Nezahet’e armağan etti, onu başıyla selmaladı ve atını mahmuzladı...

Nezahet’in mutluluğu gözlerinden okunuyordu. O artık gerçek bir askerdi:

“Bana silahı hediye edenin Çerkes Ethem Bey olduğunu daha sonra öğrendim. O zamana kadar hiç böyle küçük bir silah görmemiştim. Meğer bu Yunanlılardan alınan bir filintaymış. Çok ama çok sevinmiştim. Hem de aylarca hasretini çektiği oyuncak bebeğe kavuşan bir çocuk gibi...” (Nezahet Baysel)

Küçük Nezahet 12 yaşında, babasının yanında cephede, Çerkes Ethem Beyin armağanı silahıyla düşmana karşı savaştı uzun bir süre. Çerkes Ethem Bey,Kuva-yı Seyyare’nin başında, vücudunda 16 kurşun yarasıyla isyancılara da düşmana da karşı çarpıştı dur durak bilmeden. Nezehet kahramanlıkları karşılığında anasının ak sütü gibi helal olan İstiklal Madalyasını alamadı...daha doğrusu vermediler; eline bir plaket tutuşturmakla yetindiler. Çerkes Ethem Beyse onca yiğitliğin hatta Meclisi ve Ankara’yı isyancılardan kurtarmanın ödülü olarak sürgüne yollandı...Ürdünde öldü. Allah rahmet eylesin.

Turancılık resmi devlet politikası

14 Mart 2013 Perşembe

Almanya’nın Türkiye’ye saldırmayacağı henüz kesin değildir; İngiliz ve Fransız elçiler sürekli olarak, Türk Hükümetine tarih vererek, Almanların saldırıya geçmek üzere olduğunu söylerler. Ankara bu baskı ve saldırı korkusuyla yatıp kalkarken son çare Turancılığa sarılır. Ve Turancılık devlet politikasına dönüşür. Bunların öncüleri arasında Zeki Velidi Togan’dan CHP Genel Sekreteri Cevdet Kerim İncedayı’ya birçok kişi vardır. Dışişleri Bakanı Numan Menemencioğlu da Turancılığı dilinden düşürmez.

Turancılar NAZİ Partisi Dışişleri Birim Başkanı Alfred Rosenberg’le birlikte çalışır, İdil-Ural Türklerinden İdris Alemcan’ın Berlin’deki evi Turancıların toplantı yeridir. Almanlar, Sovyet topraklarında ilerledikçe Türkiye’deki Turancılık akımları da o denli güçlenir. Başta Cumhuriyet gazetesi, basının hemen hemen tümü faşizm ve Nazizm savunucusu kesilir. O günlerde Başbakan Şükrü Saraçoğlu, ilk kez açık bir biçimde Kırım ve Kafkas Bölgesi’nin Sovyetler teslim olduktan sonra, nasıl bir yapılanmaya gideceği konusunda Nazilerle masaya oturmayı gündeme getirir.

Ruslar kendi topraklarında yenilgi ardına yenilgi aldıkça, tek parti hükümeti ve Milli Şefin küllenen hayalleri canlanmaya başlar. Genelkurmay adına Nazilerle işbirliğini yürüten Mürsel Paşa, Alman elçisi Von Papen’e, Berlin’in Kafkaslardaki Türk sorunuyla ilgili görüşmelerde bulunmak istediği kişilere Almanya’ya yolculuk izni verileceğini bildirir. Bu arada Sovyet topraklarına sızan MAH ajanlarının getirdiği çok önemli ve gizli bilgiler Almanlara sunulur. Bu bilgiler Sovyetlerin Çita, Tomak ve Omsk yakınlarında kurdukları yeni uçak fabrikalarının ve yeni açılan petrol kuyularının yerlerini, petrol sevk yollarıyla akaryakıt depolarını içermektedir.

***

Almanlarla bu “gayrı-resmi ilişkiler”, Nazi orduları Stalingrad önünde durduruluncaya kadar sürer. Savaş boyunca Almanlarla yakın olabilmek için Turancılığı devlet politikası haline getiren Mili Şef, Turancılıktan çark etmeye başlar o saat. Ve Turancılık bir günde en büyük suç haline gelir. Devlet eliyle 1943’te yayınlanan bir broşür, Turancılığın en büyük tehlike olduğunu vurgular. Daha düne kadar Turancılık da Turancılık diye nutuklar atan CHP Genel Sekreterinden, Dışişleri Bakanı Numan Menemencioğlu’na kadar hükümet, “memleketimizde faşizm akımı yoktur, Pantürkizm kabul edilemez!” demeye başlar! Alman yenilgileri arttıkça, Turancılara baskı da o denli artar. Turancılığın öncülerinden Nihal Atsız ki, daha üç beş ay öncesine kadar baş tacı edilmişken, “Sovyet yanlısı” damgası yemiş Sabahattin Ali’ye hakaret ettiği gerekçesiyle hapse atılır. Turancılığı öve öve bitiremeyen CHP’nin resmi yayın organı Ulus gazetesi, Turancılık karşıtı kampanya başlatır. Turancılığın uzun süre savunucusu ve bir tür teorisyeni olan Falih Rıfkı Atay, bir gecede Türkçülük düşmanı kesilir. Türkische Post Gazetesi Sorumlu Yazı İşleri Müdürü, İstiklal Madalyalı A. İhsan Sabis Paşa tutuklanır.

Ve 7 Eylül 1944’te İstanbul Sıkı Yönetim Mahkemesi’nde Irkçılık-Turancılık davasıyla, Turancılık dönemi son bulur. Bu davada yargılanan toplam 23 sanık arasında Alpaslan Türkeş, Nihal Atsız, Reha Oğuz Türkkan gibi kişiler vardır. Dava sonunda 29 Mart 1945’te 13 kişi beraat eder, 10 kişi de 10 yıla kadar hapis cezasına çarptırılır. Ancak karar 31 Ekim 1945’te Askeri Yargıtayca bozulur, ikinci yargılama sonucu 31 Mart 1947’de sanıkların tümü beraat etmiştir. Gerekçeli karar 87 sayfadır ve ırkçılık ya da Turancılığın suç olmadığını belirterek, “suç olmayan bir fikrin cemiyet haline getirilmesi, de suç olmayacağından....” demektedir.

Böylece ırkçılık ya da Turancılık yasal kimliğine kavuşur bir kez daha. Sanıkların “tabutluk” adı verilen hücrelerde çektikleri işkenceler yanlarına kar kalır. Ama hepsi de eski görevlerine geri döner. Örneğin 1944’deki ilk davada 11 aya mahkum olan Cabbar Şenel, yargıç olarak Hakkari’ye atanır! Derken 1960 darbesinde Askeri Yargıtay Başsavcı Yerdımcısı olur ve Yargıtay 15. Hukuk Dairesi Başkanlığı’ndan emekliye ayrılır. Alpaslan Türkeş, 1960 darbesinin en güçlü subayıdır. İsfendiyar Barıönü, ki önce tutuklanıp sonra serbest bırakılmıştır, 1988’de DGM Başsavcılığı’ndan emekliye ayrılır...

Turancılık resmi devlet politikası

14 Mart 2013 Perşembe

***

(Meraklısına Not: Erdal Şimşek’in Türkiye’de İstihbarat Savaşları adlı kitabını okumanızı öneriririm. Çok yararlanacağınızdan eminim.)

Hocalı’da vurdular beni!

29 Şubat 2016 Pazartesi

Tarih: 25 Şubat 1992

Yer: Azerbeycan

Fiil: Soykırım

Gerçekleştirenler: Ermeni 356. Motorize Alayı

Kurbanlar : Yaşlı, genç, kadın, çocuktan oluşan 613 Azeri; 1275 kişi esir alınmış 487 kişi de sakat kalmıştır.

Gül Ayşe sırtında kocasının paltosu, evinin bahçesine çıkmış, ipte asılı unuttuğu üç çarşafı toplamaya çalışıyordu. Çarşafları topladı, bin güçlükle katlayıp sepete koydu. Beli ağrımıştı. Topuklarının üzerinde yükselerek gerindi. Tam eğilip sepeti alacaktı ki kocası seslendi: “Ne yapıyorsun? Sakın eğilme, geldim!”

Gül Ayşe doğruldu; kocası Ali iki adımda yetti, eğildi sepeti aldı. Tek koluyla karısına sarıldı. Gül Ayşe altı aylık hamileydi. Bu ikinci çocuklarıydı; küçük kızları Zeynep yatağında mışıl mışıl uyuyordu.

Tam kapıya gelmişlerde ki, iki kahpe kurşun karanlığı deldi; biri Ali’yi diğeriyse Gül Ayşe’yi yere serdi.

Biraz sonra 336. Motorize Alay Komutanı Serj Serkisyan bahçeye girdi. Tabancasını kılıfından çıkardı, yerde yatan Ali’yle Gül Ayşe’nin kafasına birer kurşun sıktı. Evden içeri girdi. Biraz sonra bir el silah sesi daha duyuldu: Zeynep yatağında Allah’ına kavuşmuştu...

Daha sonraları Devlet Başkanlığı katına kurulduğunda Serkisyan, İngiliz araştırmacı yazar Thomas de Wall’a, “Azerbaycanlılar Ermenilerin sivil halka karşı katliam yapmayacağını düşünüyorlardı. Biz Hocalı’da Azerbaycanlılara şaka yapmadığımızı göstermek amacıyla, ibret olsun diye... ne yaptıysak yaptık!” diyecekti.

Hocalı’da olanları en çarpıcı biçimde Ermeni gazeteci Daud Keriyan (Haçın Hatırı İçin—For the Sake of the Cross—Sayfa 62-64) yazdığı kitapta anlatmıştı:

“Ölülerin yakılmasını üstlenen görevliler Hocalı’nın 1 kilometre batısında bir yere 1 Mart günü, 100 Azeri cesedini getirip yığdı. Son kamyonda 10 yaşında bir kız çocuğu gördüm. Başından ve elinden yaralıydı; yüzü morarmıştı. Soğuğa, açlığa ve yaralarına rağmen yaşıyordu. Güçlükle nefes alabiliyordu. Gözlerinde ölüm korkusu okunuyordu. O sırada Tigranyan adında bir asker kızı tuttuğu gibi öteki cesetlerin üstüne attı... Sonra... Sonra bütün cesetleri yaktılar. Yanan cesetlerin arasından bir inilti ya da çığlık sesi duyar gibi oldum. Yapabileceğim bir şey yoktu. Ben Şusa’ya döndüm, onlar Haç’ın Hatırı İçin savaşa devam ettiler...”

“Ermeniler Hocalı’ya saldırdı. Bütün dünya tanınmaz hale getirilmiş cesetlere tanıklık etti. Azeriler çok sayıda insanın öldürüldüğünü haber veriyor...” deken Fransız basını, İngiliz The Times ,”Azeriler bin 200 kadar ceset saymış... Lübnanlı televizyon kameramanı... ülkesinin zengin Ermeni Taşnak lobisinin Karabağ’a silah ve asker gönderdiğini doğruladı.” demişti. Le Monde kafa derisi yüzülmüş, burnu, kulakları kesilmiş çocuklardan söz ederken Binbaşı Leonid Kravets’in “ben kendi adıma yüz ceset gördüm. Çocuklardan bir kaçının kafası koparılmıştı, dört bir yanımız acımasızca öldürülmüş kadın, çocuk ve ihtiyar cesetleriyle doluydu” diye anlatacaktı Hocalı soykırımını. Unutmadan, üzerinden 24 yıl geçmiş olmasına rağmen bu korkunç soykırımla ilgili hiç bir kimsenin tutuklanmadığını, hatta bir soruşturma dahi açılmadığını belirtmek gerek.

Bu gün 1915 yılında yaşanan tehciri bir soykırım olarak bütün dünyaya sunmaya çalışan Hocalı soykırımının baş sorumlusu, Ermenistan Devlet Başkanı Serkisyan çorbacı, Hocalı dendi mi konuşmuyor. Sadece “sapla samanı birbirine karıştırmayın” demekle yetiniyor. Bırak sapı samanı da öldürülen çocukları, derisi yüzülen kadınları, kafasına kurşun sıkılarak katledilen ihtiyarları anlat efendi! Anlatamazsan çünkü baş sorumlusu sensin!

Milli olmayan MİT ve Hakan Fidan

195

04 Kasım 2015 Çarşamba

Son yıllarda, özellikle de belirli çevrelerin sürekli üstüne gittiği, yerden yere vurduğu, DAEŞ’e silah gönderdiğini, Cumhurbaşkanı’nın “gizli gündemini” yönlendirip yönettiğini öne sürdüğü MİT Müsteşarı’nın aslında “en büyük suçu” sanki birçok ülkeye bağımlı gibi çalışan Milli İstihbarat Teşkilatı’na gerçek anlamda milli bir kimlik kazandırma çabalarıdır. MİT Müsteşarlığı salt Türkiye Cumhuriyeti’nin istihbarat birimi olmaya başladığı an, Türkiye’yi içten ve dıştan yıkmaya çalışan kaltabanların foyaları ortaya çıkmaya başlar. Saldırı okları Hakan Fidan’a yönlendirilir. Ne CIA’i, ne MI6’i ne de Alman BND’si ve tabi ne de Pensilvanya tayfası memnundur Fidan’dan; çünkü eskiden olduğunca cirit atama-

maktadırlar ülkede.

Rahmetli Özal’ın iktidarında MİT’in sivilleştirme işlemi başlatılmış, rahmetli Hiram Abbas’ın yönetiminde MİT’in vurucu gücü ASALA terör örgütünü deyim yerindeyse temizlemişti. Şimdilerde, hele de Hakan Fidan’ın müsteşarlığa getirilmesiyle MİT gerçek anlamda, salt ulusal çıkarlara hizmet eden bir kuruluş olmaya başladı. İşte Hakan Fidan’a saldırılmasının gerçek nedeni de budur!

‘MAH birçok ülkeye bağımlıydı’

Milli Emniyet Hizmetleri (MEH)/Milli Amele (Emeller) Hizmetleri (MAH) yani MEH/MAH 1926 yılında kurulur. Mustafa Kemal Atatürk’ün ölümünden sonra önce Nazi istihbarat servisi ABWEHR’in şemsiyesi altında çalışan MAH İkinci Dünya Savaşı sonrasında, başta CIA olmak üzere Batılı istihbarat teşkilatlarının emrine girer. “Milli” olma niteliğini yitirir, maaşlarını bile batılılar ödemeye başlar. Bu rezalet mahkeme belgelerine bile geçer:

Rahmetli Adnan Menderes’in Müsteşarı Ahmet Salih Korur, Yassıada Mahkemesi’ndeki Örtülü Ödenek davasının 22 Aralık tarihindeki gizli oturumunda, MAH’ın CIA’den ayda 100 bin lira, İngiliz MI6’dan 40 bin lira, Fransa’dan 8 bin lira, İtalya’dan da 4 bin lira aldığını ve bu paralarla “memur maaşlarının ödendiğini” açıklayacaktı. Peki bu maaşlar karşılığında MAH’ın verdiği hizmet neydi? Her şeyden önce MAH görevlileri günün herhangi bir saatinde CIA Türkiye İstasyonuna çağrılıyor, görev veriliyordu. CIA işi öyle ilerletmişti ki, Emniyet Genel Müdürlüğünde irtibat bürosu bile açmıştı.” ABD ve Batılı dostlarımızın çıkarlarını zedeleyebilecek her türlü girişim ve gelişmeyi engelleyebilmek için ortak operasyonlar

düzenleniyor, Sovyetler Birliği’ne ajanlar, provokatörler gönderiliyordu. ABD ve İngiliz istihbarat servisleri Türkiye içinde işi iyice azıtmışlardı; Türk vatandaşlarını polis, jandarma ya da MAH’a sormadan gözaltına alıyorlardı. Onları günlerce sorguluyor, falakaya bile yatırıyorlardı; hem de Emniyet Genel Müdürlüğü içindeki irtibat bürolarında ve Türk polisinin, MAH’ın ruhu bile duymuyordu!

Yassıada’da Korur “Ortak hizmet giderleri olarak işe başladık. Daha önceden belirlenmiş bir para değil de yapılan hizmete göre ödenen bir para söz konusuydu. İran sınırında bir Kürt harekatını ortak izliyoruz; bunun masrafı 15 bin liradır; yarısını CIA’den alıyoruz... Ha bana ne kadar aldın MAH için diye sorarsanız Amerikalılardan, kendi imzamla 1.5 milyon lira aldım.. Batum’a sürekli casus yollardık CIA için. Lübnan’da.. Suriye’de, Cezayir’de operasyonlar yapardık. Hep CIA adına. Bunlar onaylanabilir mi? Asla! Milli kimliğimizi yitirdik” diyerek milli istihbarat kurumunun nasıl da bir bataklığa gömüldüğünü açık açık anlatıyordu...

MAH’ın, CIA için Suriyeli bir bakanla Lübnan Başbakanını maaşa bağlamasını da yarın konuşalım...

Milli olmayan MİT ve Hakan Fidan-II

05 Kasım 2015 Perşembe

Bugün, MİT Müsteşarı Hakan Fidan’a koro halinde saldıran tayfanın başını CIA ve CIA’nin paralı uşakları çekiyor. Çünkü MAH’ın tarihe karışıp yerine 22.7.1965 tarih ve 644 sayılı yasayla MİT’in kurulmasından 1992 yılına değin hep generaller teşkilatın başına geçerdi. Bunlar da önce NATO’ya bağlıdır. Yasa MİT’in sadece Başbakana bağlı olduğunu yazsa da, generaller her türlü istihbaratı önce Genelkurmay’la paylaşır, oradan CIA Ankara İstasyon Şefine akar belge ve bilgiler. En sonunda “zararsız” olarak nitelendirilen bilgiler, kağıt üstünde MİT’in amiri olan başbakana sunulur. Bu yüzden de 12 Eylül 1980 darbesinden en son başbakanın yani rahmetli Süleyman Demirel’in haberi olur! Darbenin tarihini bütün batılı dostlar bilir, zaten ayrıntıları Langley Virginia’daki CIA Merkezinde enine boyuna tartışılır, 12 Eylül cuntasının temsilcisi olarak Hava Kuvvetleri Komutanı Tahsin Şahinkaya, Washington’a gider, onay alır, döner ve darbe!!

Şimdi gene MAH’a dönelim ve MİT’e uzanan yıllarda teşkilatın nasıl da CIA’nin elinde

bir şamar oğlanına dönüştüğüne bakalım.

Suriyeli bir bakan ve Lübnan Başbakanı:

Lübnan’da iç savaş ha çıktı ha çıkacak, Suriye BAAS tehdidi altında, Kuzey Afrika’da bağımsızlık hareketleri gerek CIA gerekse de MI6’yı çok rahatsız etmeye başlamıştı. Ankara’da kurulu CIA İstasyon Şefliği ayda 100 bin lira ödediği MAH’ın ajanlarını çağırır ve bir dizi emir verir. “Batum Deliğinden” Sovyetlere ajanlar gönderilir önce. Görevleri bölgedeki KGB görevlilerini oyalamaktır. MAH ajanları Sovyetler’de ajitasyon görevine başlayıp KGB’nin “dikkatini dağıtınca” Türkiye ve Türklere yakınlığıyla tanınan Lübnan Başbakanıyla gene MAH ajanları CIA adına ama CIA’den hiç söz etmeksizin, ayda 50 bin dolar karşılığı anlaşırlar. Para adamcağız servet edinsin diye değil Lübnan ve Cezayir’de “gerek görüldüğü” ortamlarda kullanılsın diye veriliyordu.

CIA, MAH’ı kullanarak Suriye’ye de el atmıştı. Annesi Türk olan bir Suriyeli bakan ikna edilip ayda 50 bin dolar karşılığı, görünürde MAH’ın ama gerçekte CIA’nın emrine girmişti. Neden mi Suriyeli bakan? Çünkü Suriye ordusunda sosyalist düşünce geniş bir taraftar kitlesi bulmuş ve sol darbenin eli kulağındaydı. CIA/MAH bunun farkındaydı nedense Şam bir türlü uyanamıyordu darbe hazırlıklarına. Daha sonra bu bakanın çabaları sonucu Suriye’de darbe oldu ama sol değil Arap ulusalcılığıyla karışık, ırkçı, faşist bir darbe.

CIA bunlarla da yetinmeyecek, 1638’den bu yana Türkiye’yle hiçbir sürtüşme yaşamamış İran topraklarında da gene MAH aracılığıyla ortalığı karıştırmaya başlayacaktı. ABD bir yandan Şah’ı destekler görünürken öte yandan MAH üzerinden İran’daki Kürt ayrılıkçı hareketini besleyip büyütecekti. Daha sonraki yıllardaysa CIA ve MI6 bu kez MİT’in kimi ajanlarını da kullanarak (Pilot Necati örneğin) Türkiye’de filizlenen PKK’nın palazlanması için büyük çaba harcayacaktı...

MAH ve daha sonraki yıllarda MİT hiçbir zaman tam anlamıyla milletin seçtiği başbakana hizmet etmedi. Asıl patronları başta CIA ve MI6 olmak üzere batılı istihbarat kuruluşlarıydı. Bu rezillik ta Turgut Özal’ın Başbakanlığına kadar sürdü, sonra gene eski günlere dönüş başladı. Ama bu kez Hakan Fidan, Başbakan Tayyip Erdoğan’ın emriyle göreve getirildi. Ve MİT gerçekten Milli İstihbarat Teşkilatı olmaya başladı. Türk milletinin, ta Teşkilatı Mahsusa ve Karakol Teşkilatından bu yana ilk kez tam anlamıyla vatana bağlı ve milletinin emrinde bir istihbarat kuruluşu oluyordu...

- Yarın da İzmir Fuarı’nda “Casusların Kedi Fare Oyununu” konuşalım efendim

Milli olmayan MİT ve Hakan Fidan-III İzmir Fuarı’nda Casus Pazarı

06 Kasım 2015 Cuma

Ülkelerin ilk savunma hattı istihbarat kuruluşlarıdır. Eğer istihbarat birimi kevgire dönmüş, başka bir ülke ya da ittifaka, haraç mezat satılmışsa o zaman o ülkenin ilk savunma hattı çökmüştür. MİT’in içine düştüğü bataklığı yaratanlar ne kurumu yönetenler ne de bu kurumda çalışanlardı. Mustafa Kemal’in ölümüyle birlikte Türkiye’nin kendi ayakları üstünde duramayacağına, mutlaka sırtını bir yerlere dayaması gerektiğine inanan yöneticiler önce Nazi Almanyasına sonra da NATO’ya sımsıkı yapışmışlardı. Türkiye’yi düşmana karşı NATO savunacaktı. İstihbarat teşkilatından silahlı kuvvetlerine değin oluşturulan emir komuta zinciri seçilmişleri adamdan saymıyor, emirler NATO’dan, Washington ve Londra’dan geliyordu artık.

MAH, Türkiye Cumhuriyeti sınırları içinde bile CIA’in emirleriyle operasyonlar düzenlemeye başlamıştı. Rahmetli Menderes’in müsteşarı ve bir dönem MAH’ı içine çekildiği bataklıktan kurtarmak için teşkilatın başına geçen Ahmet Salih Korur “Ne Cumhurbaşkanı Celal Bayar’ın, ne Menderes’in ne de TBMM’nin olan bitenden haberi vardı” diyecekti Yassıada’da: “Biz CIA emretti diye İzmir Fuarı’nda ortak operasyonlar düzenledik... Her yıl İzmir Fuarı’na 30’un üstünde yabancı ülke katılır. Bize CIA’in verdiği görev fuara katılan, batılı olmayan ülkeleri izlemekti... İzmir Fuar döneminde Japonya’dan Libya’ya, İspanya’ya kadar birçok ülke ajanıyla dolup taşar. Fuar NATO üyesi bir ülkede olduğundan başta ABD, bütün NATO üyesi ülke casusları ellerini kollarını sallayarak dolaşıyor, özellikle Varşova Paktı üyesi ülke casuslarıyla kedi fare oyununa soyunuyordu. Bu oyun öyle boyutlara ulaştı ki İzmir Fuarı, başta KGB, Bulgar, Macar Yugoslav ajanlarının staj alanına dönüştü.”

Daha sonraları emekli bir MİT yöneticisi de “Salt Varşova Paktı üyeleri değil Hindistan, Kore ve Çin’de İzmir’i casusları için staj alanı olarak seçmişti” diyecekti.

Yassıada’ya MAH’tan tanık olarak gelen Halim Tokmakçıoğlu ve Bülent Savaşalp, Korur’un ifadelerini onaylıyorlardı. Daha sonra tanık olarak gelen MAH eski başkanları Naci Perker, Arif Koral ve Rahmi Yalım da MAH’ın başta ABD, Batılı dostlarımızın elinde nasıl da şamar oğlanına döndüğünü, Milli sözcüğünün lafta var gerçekteyse ollmadığını anlattılar.

Yassıada’da 3 Ocak 1961 tarihli 10. otururumun gizli celsesinde Ahmet Salih Korur, mahkemede yan yana tanık kimliğiyle oturan MAH eski başkan ve ajanlarına döndü: “Ben teşkilatın ABD ve diğer dost ülkelerle ilişkisini sizden öğrendim. Amerikalıların kimlere, nasıl para verdiğini de siz anlattınız bana. Sizler nasıl ezildiğinizi, ABD’nin uşağı konumunuzdan nasıl da rahatsız olduğunuzu söyleyince kollarını sıvadım. Önce gidip Başbakanıma durumu arz ettim. Adnan Bey de bana ‘İstihbaratı bunlardan temizle!’ emrini verdi. Bu arada ABD’nin verdiği para ayda 150 bin liraya çıkmıştı. CIA paranın bir bölümünü merekeze diğer bölümünüyse illere dağıtıyordu kendi isteğince. Bunu durdurdum, bütün para merkeze gelmeye başladı. Ama Emirgan’daki okulu unutmuştum...”

Neydi Emirgan’daki okul? MAH’a ajan yetiştirmek görevini üstlenmişti. Ancak parası CIA’den geliyordu ve CIA eğitmenleri okulda görev yapıyor, yakın bir gelecekte TC’nin istihbarat kuruluşunda görev yapacak gençleri daha çocuk yaşında devşirmeye başlıyordu.

Daha sonraları MAH adını MİT olarak değiştirdiyse de CIA’in boyunduruğundan kurtulamadı, tümüyle CIA-NATO-Genelkurmay üçlüsünün emrine girdi. Başbakanlarınsa hemen hiçbir şeyden haberi olmuyordu. Düşünün, ASALA adında bir örgüt çıkıyor, dışişleri görevlilerini teker teker öldürüyor ve CIA, MİT’in elini kolunu bağlıyordu. Ne zamana kadar? Malum basının “Takunyalı Diktatör” diye aklınca aşağılamaya çalıştığı rahmetli Turgut Özal iş başına gelip de rahmetli Hiram Abbas’a “temizleyin şu pisliği” deyinceye kadar.... Tabi Özal sonrası, hele de Hiram Abbas öldürülünce MİT gene CIA’in bayrağı altına girivermişti. Bu üç aşağı beş yukarı 2002 seçimlerine kadar sürdü. Sonra bu yarayı iyileştirme görevi “bir ABD tasarımı” olduğu öne sürülen Tayyip Bey ve Ak Parti’ye düştü. Sonra da Hakan Fidan dönemi başladı. CIA’in Pensilvanya üzerinden de içine sızdığı MİT’i temizlemek kolay olmadı. Ama bugün MİT gerçek kimliğine kavuşmaya başladı; sadece ve sadece Türkiye Cumhuriyeti’nin ve Türk milletinin emrinde artık. Ve bu da başta Cumhurbaşkanı sonra da Hakan Fidan’a yönelik, örgütlü karalama, iftira kampanyalarının en önemli nedenlerinden biridir...

(Sayın İlhan Bahar’a teşekkürlerimle; ‘Teşkilat-ı Mahsusa’dan MİT’e’ adlı kitabını mutlaka okuyun)

Hedef ülke Türkiye (I) İsrail’in Kürt kartı

14 Eylül 2015 Pazartesi

Milliyet gazetesinin Washington muhabiri rahmetli Turan Yavuz’un “ABD’nin Kürt Kartı” adlı kitabını bir kez daha okuduktan sonra masanın üstüne, Ali Kuzu’nun olağanüstü çalışması, “MİT Mossad CIA Gladio—Dünyasnın En Büyük İstihbarat Servisleri” ‘nin yanına bıraktım. Gerek Yavuz’un, gerek Ali Kuzu’nun, gerekse de Richard Deacon’ın “The Israeli Secret Service” adlı yapıtını dikkatlice okuyunca, Tel Aviv’in çözüm sürecinden ne denli tedirgin olduğunu, hele de bu tasarımın Tayyip Erdoğan’ın önderliğinde gerçekleşebileceği düşüncesinden nasıl rahatsız olabileceğini çok daha iyi anladım. Özetle, son günlerde yaşadıklarımızın mimarlarından biri belki de en önemlisi, Kürt kartını ikide bir masaya süren İsrail’dir. ABD kimi zaman gizli kimi zaman da açıktan Kürt ayrılımcı harteketini desteklerken, İsrail aynı desteği sessiz ve derinden vermiştir. Nasıl mı? Buyrun size kanıtlar:

İsrail Araplarla uzun yıllar savaştıktan sonra, bu ülkelerle savaş alanında karşılaşmaktansa o ülkelerde var olan etnik ve dini azınlıkları kışkırtmanın en kolay yol olduğu kanısına vardı. İsrail’li yazar Benjamin Hallahm “The Israeli Connection-Who Israel Arms and Why?” (İsrail Bağlantısı—İsrail Kimi Neden Silahlandırıyor?) adlı incelemesinde, İsrail Devletinin 1950’li yılların sonunda Kuzey Irak’ta palazlanan rejim karşıtı Kürt hareketine vemeye başladığı desteği anlatıyor:

“Mossad’ın Kürtlere desteği 1958’de başladı. Büyük miktarda silah ve cephane yarıdımı 1963’de iyiden iyiye arttı. Derken 1965’de İsrail’li askeri uzmanlar Kürt ayrılıkcıları için Kuzey Irak dağlarında eğitim kampları kurdular. Başbakan Levi Eshkol Kürt liderleriyle bir araya geldi ve 1967 savaşı sıasında, İsrail’in isteği doğrultusunda Kürtler, Bağdat yönetimine karşı saldırılar düzenlediler ve Irak ordusunun diğer Arap ülkelerine yardımını engellediler. Bu arada silah ve cephanenin yanısıra, Mossad her ay 500 bin dolar gönderiyordu ayrılıkçılara. “

Döneminin en ünlü gazetecilerinden Jack Anderson, Washington Post gazetesine (18.91972) yazdığı bir yazıda Mossad’ın her ay Molla Mustafa Barzani’ye 50 bin dolar gönderdiğini, bu parayla da Bağdat’a karşı faaliyetlerin sürdürüldüğünü ayrıntılarıyla anlatıyordu. Mossad-Mustafa Barzani ilişklerini başka yazanlar da oldu.

İngiliz The Guardian gazetesinin yıllarca muhabirliğini yapan Ian Black İsrail Gizli Servislerinin Tarihi adlı kitabında, Mossad-Mustafa Barzani ilişkilerini uzun uzun anlatır. Rahmetli Uğur Mumcu’da, öldürülmeden tam 17 gün önce bu kitabı kaynak göstererek “Mossad-Mustafa Barzani” ilişkisini yazmıştı. Bu yazının devamı da gelecekti ancak ömrü yetmedi; alçakca bir saldırı sonucu öldürüldü!

İsrail’in hedefi salt Irak’ı zayıflatmak mıydı peki? Hayır! Gerçek hedef, Molla Mustafa Barzan’ye de söz verildiğince, Irak’ın kuzeyinde bir Kürt devleti kurulmasıydı. Bu hedef bu gün de değişmedi; hele Davos’daki “One Minute” çıkışından sonra ivedilik bile kazandı.

İsrail Dış İşleri eski Müsteşarı Oded Yinon, Dünya Siyonist Örgütü’nün Kivanium adlı dergisine, 1982 yılında “İsrail İçin Strateji” başlıklı bir yazı yayınladı. Bu yazı aslında Yinon’un eski çalıştığı bakanlığı için hazırladığı bir rapordan derlenmişti. Rapor İsrail’in Nil’den Fırat’a uzanan coğrafya üzerinde yayılmacı hedeflerini ve kullanılması tasarlanan yöntemi ortaya koyuyordu. Kullanılması tasarlanan, daha doğrusu kullanılan yöntem bölge ülkelerde etnik ve dini çatışmaları körüklemekti. Yinon Irak’ın geleceği konusunda şunu açıkca söylemekten çekinmiyordu:

“Irak etnik ve mezhepsel temellere dayalı bir biçimde bölünecektir. Kuzeyde bir Kürt Devleti, ortada bir Sünni, güneydeyse Şii devleti kurulacaktır.”

Israil Kürt ayaklanmasını salt Bağdat’a karşı bir koz olarak kullanmayı düşünmüyordu. Bunun çok ötesinde, bütün Orta Doğu’yu , özellikle Türkiye’nin Güneydoğu’sunu kapsayan bir Kürt devleti istiyordu. Bunun bir hayal ürünü olduğunu savunanlar herhalde Türkiye’nin 1983 yılında gerçekleştirdiği sınır ötesi harekatla ilgili olarak dönemin İsrail Dış İşleri Bakanı İzak Şamir’in Brüksel’deki açıklamalarını duymadı. Şamir Türkiye’yi “Kürdistan’ı işgal altında tutan devletlerden biri” olarak tanımladı ve devam etti:

“İşgalci devletler Kürt halkının bağımsızlık mücadelesini baltalamaktadır. Dolayısıyla Kürt halkının bu soylu çabası başarıya ulaşamamaktadır.”

Ufukta Körfez Savaşı vardır. ABD’nin Saddam Hüseyin’e Kuveyt’in işgali konusunda göz kırptığı ardından da hiç bir şeyden haberi yokmuşcasına koalisyon kurup Irak’a girdiği bu savaş, İsrail’e Kürt kartını daha iyi oynama fırsatını verecekti!

(İkinci Bölüm: İsrail’in Nevruz Keyfi)

Hedef ülke Türkiye (II) İsrail’in Nevruz keyfi!

15 Eylül 2015 Salı

Bugün Hürriyet Gazetesi’nin Genel Yayın Müdürü olan Sedat Ergin, İsrail yanlısı Washington Enstitüsü’nün Kürt Devleti kurma hedefiyle ilgili, aynı gazetenin Washington muhabiri olduğu yıllarda şunları yazmıştı:

“Demokrat aday Clinton’ın seçim zaferinden memnun olanların başında Yahudi lobisi yer almakta. Yahudi lobisinin en güçlü kuruluşu AIPAC (American Israeli Public Affairs Committee) Başkanı David Steiner ‘Clinton’ın karargahında birçok adamımız var, yeni yönetimde de bu adamlar kilit noktalara yerleştirilecek’ demiş bu sözleri basına sızdırılınca da istifa etmek zorunda kalmıştı. İsrail’in Washington’daki önemli adamlarından diğeri, Martin Indyk, ABD’nin Irak toprak bütünlüğünü savunan geleneksel çizgisini açıkça eleştirerek bu politikanın artık sorgulanması gerektiğini Kürt sorununun açıkça tartışıldığı bir toplantıda dile getirmişti.”

Indyk, Tel Aviv’in düşüncelerini dile getirirken, Sedat Ergin de bir başka yazısıyla bizi Washington’daki Barzani yanlısı Kürtler’in Nevruz kutlamasına götürsün. Gece boyunca halay çekenlerin arasında AIPAC’ın eski müdürü, ABD’deki İsrail lobisinin önde gelen isimlerinden Moris Amitay, gerek attığı kahkahalar gerekse de elinden düşürmediği “Kürdistan” bayrağıyla dikkat çekiyordu.

Nasıl iştir bunlar? Indyk, Irak’ın bölünmesinin yararlarından söz ediyor, başkanlığını yaptığı Washington Yakın Doğu Politikaları Enstitüsü el altından, Türkiye’nin Güneydoğusunu da kapsayan, Kürdistan haritaları dağıtıyor!

O yıllarda Türkiye İsrail’in has dostuydu değil mi? Siyasileri, devlet adamları Türkiye’ye gelir, gezer, ağırlanır, GAP’a götürülür, kürsülerden kardeşlik nutukları atarlar. Kanuni’nin engizisyondan onları nasıl kurtardığını, Türklere teşekkür borçlu olduklarını anlatır ancak Abdülhamid’in bütün Osmanlı borçları karşılığında bile (5 milyon İngiliz altını) Siyonist bir devlet kurmak için Filistin’i satmamasından söz etmezler; ona hala duydukları kini dile getirmezler!

Her ne kadar demokratik toplumlarda algı yaratmak konusunda en büyük görevi üstlenmiş yazılı ve görsel medya aracılığıyla yıllar yılı İsrail’e dost gözüyle bakmaya koşullandırılmış olsak bile, biraz araştırmak ve okumak zahmetine katlanırsak dostun pek de dost gözüyle bize bakmadığını görürüz.

Kürtler açın isyan bayraklarını!

MOSSAD kolları sıvayıp Türkiye’yi başta İran diğer Müslüman ülkelere karşı cephe almaya itmeye başladı 90’lı yıllarda. En büyük yardımcısı CIA’ydı. Bir zamanlar ülkede en çok okunan “2000’e Doğru” dergisinin 11 Ekim 1992 tarihli sayısındaki “Türkiye-İran savaşını kışkırtan CIA ekibi” başlıklı yazı çok çarpıcıdır. Dergi, Amerikan-Türk Dostluk Derneği içinde Karanlıklar Prensi Richard Perle, emekli general James Vaught ve “Barış Suyu Projesi”nin mimarı Joyce Starr’ın savaş kışkırtıcılığına soyunduklarını öne sürer. Perle ile Vaught’un ortak noktaları Yahudi olmalarının yanı sıra İsrail’le yakınlıklarıdır. Dahası Kürt sorunuyla yakından ilgilenmektedirler. Ne var ki, İsrail ve onun ABD’deki onlarca uzantısının çabalarıyla Türkiye’nin İran’la savaşması, Müslüman ülkelerle bağlantılarını koparıp atması mümkün değildir elbet! Bu noktada MOSSAD kolları sıvar. Provokasyonlar birbirini izler. Ve rahmetli Uğur Mumcu cinayetiyle Jak Kamhi suikast girişimleri devreye girer! Tabi bu arada Çetin Emeç ve Muammer Aksoy cinayetleri de köktendinci adreslere yazılır.

Cinayet ve suikast girişimleri birbirini izlerken CIA’nin kurduğu VOFI (Hür Irak’ın Sesi) garip bildiriler yayınlamaya başlar: “Ayaklanın ey Kürt Halkı! Zaman geldi! Müttefikler sizi yalnız bırakmayacak! Her eylemi sonuna kadar destekleyeceğiz!” Bu bildiriler sonucunda, Saddam saltanatının sona ermesiyle, Kürtler isyan bayraklarını dalgalandırmaya başladı. Bu sıralarda gazeteci Güneri Cıvaoğlu’nun anlattığı bir olay vardır ki akıllara ziyandır. Cıvaoğlu ABD’nin Kürtleri nasıl silahlandırdığını bir bir sıraladıktan sonra Tahran’da ABD kuvvetlerinin bulunduğu binada yaşadıklarını anlatır. Çok iyi Türkçe bilen bir albay ve yarbayla otururlar, albay duvarı kaplayan haritada Kuzey Irak ve Güneydoğu Türkiye’ye işaret ettikten sonra şöyle der: Saddam’ın bıraktığı silahlara, terk ettiği havaalanlarına Kürtler el koyacak. Orada Kürt devleti kurulacak. Sizden toprak isteyecekler. Ya vereceksiniz barış olacak... Ya da vermeyeceksiniz, savaşacaksınız!!

Ya Türkiye Güneydoğusunu PeKeKe adında, Tel-Aviv’in kuklası terör örgütüne terk edecek, bu illerde önce özerklik ilan edilecek ardından eyalet düzenine geçilecek ya da savaşılacak. Tabi, ABD’li albayla yarbayın Türkiye’yi hiç mi hiç tanımadığı bu söylemlerinden bellidir. Ne bu milletin geçmişini biliyorlar, ne de duygularını, inançlarını anlayabiliyorlardı. Bilselerdi, Türkiye’den bir karış toprak koparabilmek için önce 80 milyon yurttaşını öldürmek gerekiyor ve de buna Allah’tan başka kimsenin gücü yetmez, böyle konuşmalar yapmazlardı!

Hedef ülke Türkiye (III) Türkiye parçalanacak!

193

16 Eylül 2015 Çarşamba

ABD’deki İsrail uzantılarının Türkiye’nin Güneydoğusu’nu kapsayan bir Kürt devleti peşinde olduğu su götürmez bir gerçektir. Ancak Türkiye’yi parçalama senaryoları salt Güneydoğu’yla sınırlı değildir. Hesapta tüm Türkiye’yi kapsayan bir federasyon modeli durmaktadır. Federasyonun bir adım ötesiyse tam anlamıyla bir dağılmadır.

ABD Dışişleri Bakanlığının uzun dönem politikalarına yön veren İstihbarat ve Araştırma Bölümü’nün (INR) CIA’yla ortak hazırladığı, “ÇOK GİZLİ” damgalı rapor Yunan İstihbarat Birimi KYP’ye yakınlığıyla bilinen Stohos gazetesinde yayınlandı. Rapor Türkiye’nin Kürt sorununun çözmek için federasyondan başka çaresi olmadığını vurguluyordu. Federasyonlaşmış Türkiye’de uluslararası kimliğe sahip olacak, nüfusu 10 milyonu geçmeyecek İstanbul Federasyonu çok etkili bir konuma yerleştirilecekti.

Stohos Gazetesi’nde yayınlanan haberin başlığıysa ilginçti: “Türkiye’nin bölgesel bir güç olmaması için tek çözüm: FEDERASYON!” Haber şöyle devam ediyordu: “Türkiye Cumhuriyeti, Yugoslavya modelinde olduğunca Federasyona dönüştürülecek. Federasyon tasarısının ana unsuruysa Kürtler!”

Dış Politika konularında uzman gazeteci Özcan Buze “İstanbul’un başkent olmamasıyla federasyon tasarısı daha kolay gerçekleşebilir” diyor. “Eğer İstanbul başkent olsa ülkenin geri kalanını koparmak hiç de kolay olmayacak. İstanbul’un özel statüye sahip bir devletçiğe (eyalete, kantona) dönüşmesini birçok ülke destekleyecektir. Örneğin Yunanistan gerek ulusalcı gerekse dini nedenlerle bu formülün en büyük destekçisi olacaktır. Hele de ABD ‘İstanbul’u Güney Avrupa, Orta Doğu hatta Afrika’nın finans merkezi yapacağız’ dedi mi, İstanbul sermayesi özel statüyü de, İstanbul’un Türkiye Cumhuriyeti’nden bağımsızlığını da hemen kabullenir.”

Ancak üzerinde nedense durulmayan, Türkiye’nin orta ve alt gelir grupları üzerinde çok büyük etkisi tartışılmaz, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ve TSK’nın sergileyeceği duruştur. Ayrıca Anadolu sermayesinin bu bölünmeye sıcak bakmayacağı da kesindir. Dahası “Kürtler” diyerek cumhuriyetin Kürt kökenli yurttaşlarını aynı kefeye koymak da mümkün değildir ve Kürtlerin çok büyük bir bölümü ülkenin parçalanmasına karşı çıkacaktır, çıkmaktadır da.

Stohos Gazetesinde yayınlanan raporu hazırlayanların başında İsrail bağlantısı kanıtlanmış, Yahudi Geroge Harris var. Harris ABD Dışişleri Bakanlığı Türkiye Masası sorumlusu. Raporda imzası olan bir başka kişiyse Türkiye eski Büyük Elçisi Morton Abramowitz. Washington çevreleri, Harris-Abramowitz ikilisinin her fırsatta Türkiye’nin bölüneceğini gündeme getirdiklerini söylüyor.

Kürt sorununun gerçek mimarı

Abramowitz, ABD’nin Türkiye eski Büyük Elçisi, CIA, FBI, SIA, DIA gibi ABD istihbarat birimleri arasında koordinasyonu sağlayan kişidir. Aynı zamanda Committe 208’in de üyesi. Bu komite ABD’nin üçüncü dünya ülkelerindeki eylemlerini yakından izliyor. Darbe yanlıları ya da terör örgütleriyle ilişki kuruyor, onlara maddi destek sağlıyor. Şimdilerdeyse İran, Irak ve Türkiye’deki Kürt ayrılıkçı hareketine yön veriyor, eksiklerini gideriyor, gerek ABD gerekse de İsrail üzerinden.

Abramowitz, Haziran 1994’te bir toplantı düzenledi. Bu toplantıya bazı milletvekillerinin yanı sıra PKK terör örgütünün temsilcileri de çağrılmıştı. Milletvekilleri PKK’lıların geleceğini bilmiyorlardı. Bu “raslantı” Türkiye Cumhuriyeti’yle PKK arasında “müzakerelerin” başlangıcı olacaktı. Yani Abramowitz gibi Türk dostu (?!) MOSSAD ajanlarının arabulucuğuyla Türkiye-PKK’yla masaya oturacak, Güneydoğu Anadolu’yu terk etmeye zorlanacak böylece de Türkiye topraklarını da içine alacak Kürt devletinin temeli atılacaktı. PKK’lıların geleceğini öğrenen Türk milletvekilleri Washington’a gitmeyince toplantı iptal edildi. ABD’nin niyeti bellidir. “Büyük ağabey” ve “uzlaştırıcı” rolü oynayarak Türkiye’nin bölünmesine çanak tutmaktır. Abramowitz gibi İsrail-MOSSAD beyin takımının görevi İsrail’in Vadedilmiş Topraklarının Kuzey sınırını, yani Fırat’ın doğusunu İsrail egemenliğine açmaktır.

Günümüzde gerek yurt dışında gerekse de yurtta Tayyip Erdoğan’ın hedefe oturtulmasının, akıl almaz saldırılara maruz kalmasının en büyük nedeni Tel Aviv’in Vadedilmiş Topraklar hayalinin karşısındaki en büyük engel olarak görülmesidir. “Eğer Erdoğan federasyona evet demiş olsaydı bugün en büyük destekçisi yurt içinde Fehtullah cemaati, yurt dışındaysa ABD, İsrail ve İkinci Dünya Savaşı süresince uyguladığı Yahudi soykırımı ayıbından hala kurtulamayan, bu yüzden de İsrail’in her yaptığına ses çıkaramayan Almanya olacaktı. ABD’de Erdoğan yılın adamı seçilir belki de Nobel Barış Ödülü alması sağlanırdı “diyenler yanlış mı düşünüyorlar dersiniz!! Hele bir düşünün...

Musevilik değil Siyonizm insanlık suçudur

08 Haziran 2015 Pazartesi

Tayyip Bey, yanılmıyorsam 2013 yılında, henüz başbakanken “Beşinci Medeniyetler İttifakı Forumunda” yaptığı bir konuşma sırasında Siyonizmi insanlık suçu olarak nitelendiren bir ifade kullanmış, İsrail’den sonra kimi Amerikalı yetkililerce de tepkiyle karşılanmıştı. Bugün kendisine yönelik saldırıların kökeninde de bu yatar. İslam fobisi, Türkiye’nin “sadık, uysal önce canan sonra can diyen sadık müttefik” konumundan onurlu, haysiyetli bir ortak konumuna geçmesi ne kadar da rahatsız etmiş “dostlarımızı”!

Tayip Bey’in Viyana’da söyledikleri tümüyle doğrudur. Neden mi? Gelin 65 yıl öncesine 10 Mart 1948 yılına ve Ziyonistlerin “DALET PLANINI, yani Filistin’de etnik temizleme uyguladığı” günlere dönelim. Bugün İsrail’de hiç kimse ne Dalet Planı’ndan ne de etnik temizlikten söz eder; Dalet Planını sorarsanız da bunun bir “bölgesel değişim” olduğunu anlatır ve “sürgün” sözcüğünü ağzına dahi almaz.

Her şeyden önce Siyonizm, bir din değil siyasi bir harekettir ve birçok Musevi de, Siyonizm dediniz mi yüzünü buruşturur en azından, kimi de sunturlu bir küfür savurur. ABD’de kurulu Ortadoğu’yu Anlama Enstitüsü (Institute for Middle Eastern Understanding) Siyonizmin, ilk ortaya çıktığı günden bu yana, Arapların büyük bir çoğunlukta yaşadığı bölgede bir Yahudi Devleti kurmanın çabası içinde olduğunu pek güzel anlatır.

Siyonizmin kurucusu ve isim babası Thedor Herzl, günlüklerinde “kendi kuracağımız ülkede yaşayan Arapları sınır dışında iş ve aş aramaya zorlayacağız. Bunu, kendi sınırlarımız içinde ekmek parası kazanmalarına engel olarak sağlayacağız” der. Bu günlükler 1895’te yazılmış ancak 1962 yılına kadar yayınlanmamıştı. Arapların “sınır dışı” edilmeleri Ağustos 1937’de Zürih’te yapılan 20. Siyonist Kongresinde, ayrıntılı bir biçimde ele alınmış ve Yahudi Ulusal Fonu’nun İsrail’in kurulacağı bölgedeki bütün toprakları satın alarak Arap köylüsünü sınır dışı etmesi konusunda görüş birliğine varılmıştı. İsrail’in ilk Başbakanı David Ben-Gurion şöyle demişti kongreden bir yıl sonra: < span class="text26">“Kendi devletimizi kurabilmemiz için Arapları bu topraklardan söküp atmanının ötesinde başla çare görülmüyor. Bedevi kabilesinin yaşadığı bir tek köy bile bırakılmamalıdır sınırlarımız içinde. Ancak o zaman yeni ülkemiz milyonlarca kardeşimize kapılarını açabilecektir. “ (Yahudi Ulusal Fon Toprak Başkanı Joseph Weitz’ın günlükleri)

Plan Dalet neleri öngörüyordu: “Düşman sivillerin yoğun yaşadığı bölgelere yönelik harekat düzenleyerek, bu bölgelerin daha sonra bize karşı savaşma olasılığı bulunan kuvvetlerce birer üs olarak kullanmalarını engellemek. Köyleri yerle bir etmek, bölgeleri mayınlamak, ayakta kalan yapıları, insanlar sürüldükten sonra yakmak. Karşı çıkanları yok etmek, direnmeyenleriyse hemen sınır dışına kovalamak.”

İsrail 14 Mayıs 1948’de bağımsızlığını ilan etmeden önce 200’den fazla Filistin köyü silah zoruyla boşaltılmış, 175 bin Filistinli göçe zorlanmıştı. Filistinlileri korku ve dehşete düşüren, Kudüs yakınlarındaki Deir Yassin ‘de yüzden fazla kadın,çocuk ve erkeğin katledilmesidir. Arthur Koestler, daha sonraları şöyle yazacaktı Deir Yassin katliamıyla ilgili: “Arapların Kutsal Topraklardan gitmelerinin kökeninde Deir Yassin’de dökülen kanın neden olduğu ruhsal bunalım yatar.”

İsrail eski başbakanı Menachem Begin, “Başkaldırı” adlı kitabında, “Deir Yassin’den sonra Eretz İsrail’deki Araplar korku ve dehşete düştü. O güne kadar Haganah (Yahudi milisleri ki daha sonra İsrail ordusunun çekirdeğini oluşturacaktı) Kolonia Köyüne defalarca saldırmışsa da geri püskürtülmüştü. Deir Yassin’den sonra Arapların kolu kanadı kırıldı, Hayfa’ya kadar ilerledik ve bütün bölgeyi temizledik. Araplar hem kaçıyor hen de Deir Yassin diye ağlıyorlardı...” der. Deir Yassin’den otuz yıl sonra “Amerikalı Ziyonist” adlı dergide, Kudüs Üniversitesi Truman Araştırma Merkezi üyesi Profesör Mordechai Nissan, “şiddet uygulamaları olmasaydı Yahudi Devleti kurulamazdı” diye yazmıştı. İsrail kurulduktan sonra bir yıl gibi kısa bir sürede 750 bin Filistinli köy, kasaba ve kentlerden sökülüp göçe zorlandı. İsrail’in önde gelen tarihçilerinden Ilan Peppe, Aralık 1947 ile Ocak 1949 yılları arasında 31 toplu katliamın gerçekleştiğini televizyona çıkıp açıkça anlattı. (Yayın tarihi 2008— Bknz: www.alanhart.net) “Beni asıl şaşırtan dünyanın bu etnik temizliğe ses çıkarmaması değil, Nazilerin elinde korkunç bir biçimde katledilen Yahudilerin yasını tutanların Filistinlilere uygulanan bu şiddet ve katliamlar karşısında sessiz kalmalarıdır.” Acaba Başkan Obama, onca ABD’li senatör, Dışişleri Bakanı John Kerry, Tayyip Bey’e saldırmayı hünerden sayan nice yabancı gazeteci “Plan Dalet’în” ne olduğunu bilmiyor mu? Bilmiyorsa neden bilmiyor!!

İşin en akıllara ziyan yanıysa bütün bunları dünyaya Viyana’dan haykıranın bir Arap değil bir Türk’ün olmasıdır!

Çerkes Hasan’ı nasıl bilirsiniz?

25 Mayıs 2015 Pazartesi

Çerkes soykırımının bir yıl dönümü daha geldi, yürekleri bir kez daha dağladı... yüz elli yıl sonra bile Çerkes’den başka kimsenin, “vah vah tuh tuh” dışında pek hatırlamadığı, hatırlayanlarınsa “katliam” diye nitelendirdiği bir insanlık faciasıdır bu soykırım. Allah hepsine rahmet eylesin... Bendenizi pek düşündüren hem de çokca üzen bir Çerkes yiğidinin katliniyse hemen hemen kimseler hatırlamaz. Gelin biz hatırlayalım onu.

Sultan Abdülaziz tahttan indirildikten beş gün sonra, 1876 Haziran’ında korkunç bir biçimde öldürülmüş, bu da hem halkı hem de yakınlarını çok üzmüştü. Tarifsiz kederler içinde çırpınanların başını sultan’ın eşlerinden Neş’erek Kadın Efendi’nin kardeşi ve Abdülaziz Han’ın kayınbiraderi Çerkes Hasan Bey çekiyordu.

Ne yapıp edip, düzenlediği darbeyle padişahı tahttan indiren sonra da öldürttüğü kulaktan kulağa fısıldanan Serasker Hüseyin Avni Paşa’dan öc almaya yemin etti. Ayrıca darbe gecesi Topkapı Sarayı’na padişahla birlikte yağmur altında, hasta yatağından zorla kaldırılarak götürülen Neş’erek Kadın Efendi’nin sarındığı şalı Binbaşı İzzet Efendi’nin çekip alması, genç kadına hakaretler yağdırması, yağmur altında bekletilip bir dam altına sığınmasına bile izin verilmemesi nedeniyle hastalığının hepten azması, ardından da vefat etmesi Çerkes Hasan Bey’i delirtmeye yetmişti.

Serasker Hüseyin Avni, Çerkes Hasan’ın birşeyler yapabileceğiğni kestirmiş ve hemen “yüzbaşı” rütbesiyle merkezi Bağdat’ta bulunan 6. Orduya atanmasını buyurmuştu. Çerkes Hasan Bey, Bağdat’a gitmeyeceğini açıkca söyleyince tutuklanmıştı o saat. Ama Çerkeslerin Zevş Kabilesinden Gazi İsmail Bey’in oğlu Hasan Bey’in de seveni sayanı vardı. Bahriye Mülazımı Osman Bey’le Hassa Müşiri Redif Paşa’nın himmetiyle serbest bırakıldı. Redif Paşa yanına çağırarak Bağdat’a neden gitmediğini sorduğunda, “yarın giderim, gitmezsem atarsınız ordudan... ne yaparsanız yaparsınız!” diyerek doğru eniştesinin Cibali’deki konağına gitmiş, eşyalarını hazırlanmasını söylemiş. Sonra da Serasker Hüseyin Avni Paşa’nın konağına gidip o gün Bağdat’a hareket etmediği için özür dileyeceğini belirtmiş, sabah gitmesini önerenlereyse “sabah kalabalık olur; şimdi gitmek en iyisi.” diyerek konaktan ayrılmış...

Serasker’in Paşa Limanındaki yalısına gidince Hüseyin Avni Paşa’nın o gece Mithat Paşa’nın konağında, bakanlar kurulu toplantısında olduğunu öğrenmiş, aynı kayıkla Sirkeci’ye geçmiş, bir at kiralayarak Mithat Paşa’nın Beyazıt’taki konağına mahmuzlamış. Söylentiye göre üzerine dört tabancayla bir hançer varmış. Sadrazam Mütercim Rüştü Paşa’nın başkanlığında, Serasker Hüseyin Avni, Hariciye Nazırı Reşit, Kaptan-ı Derya Kayserili Ahmet, Maarif Nazırı Cevdet, Defter-i Hakani Nazırı Yusuf, Şuray-ı Devlet Reisi Mithat, Amedci Mahmud Celalettin Paşalarla, Sadaret Mektupcusu Memduh Bey, Şeyhülislam Hasan Hayrullah Efendi ve başka kişilerle birlikte toplam on üç kişi bir araya gelmiş konağın ikinci katındaki büyük salonunda.

Çerkes Hasan Bey, üzerinde resmi üniformasıyla konağa girmiş, merdivenleri tırmanıp toplantı salonuna dalmış. Hüseyin Avni Paşa’yı, ardından da Hariciye Nazırı Reşit Paşa’yı öldürdükten sonra dört kişiye daha kurşun yağdırmış. Yakındaki Hasanpaşa Karakolundan askerlerin geldiğini görünce, “ben askere ateş etmem” diyerek silahını teslim etmişti...

Askeri mahkemede yargılanır Çerkes Hasan Bey. Mahkemede fazla konuşmaz, bu işi tek başına yaptığını, eniştesiyle ablasının öcünü aldığını söylemekle yetinir. Son sözü sorulduğundaysa, “huzura kavuştuğunu” söyler sadece. Ve 18 Haziran 1876 tarihinde, Beyazıt Meydanı’nda bir dut ağacına asılarak idam edilir.

Çerkes Hasan Bey’in idamı İstanbul’da büyük bir üzüntüyle karşılanır. Darbe mağdurlarının öcünü aldığı için adına türkülür çığrılır ağıtlar yakılır. Hele bir türkü vardır ki yıllarca dillerden düşmez:

“Aksaray’dan kar geliyor/Ben sandım ki yar geliyor/Çıktım baktım pencereye/Çerkes Hasan can veriyor/Beyazıt’tır meydan yeri/Hanımların seyran yeri /Çerkes Hasan’ı astılar/Sol yanında ferman yeri...

Ruhuna Fatiha...

Meclis tutanaklarında Çerkes Ethem olayı

24 Ekim 2013 Perşembe

Çerkes Ethem ve Kuva-yı Seyyare’yle ilgili birçok şey yazıldı çizildi bugüne değin; hele de gerçeği öğrenmek istemeyen ve çarpıtanlarca. Mustafa Kemal 29 Aralık 1920’de Meclis’in 125. Birleşim, 3 v e 4. oturumlarında konuya açıklık getirir, kendisine ulaştırılan bilgiler doğrultusunda:

“Muhterem Efendiler, çok üzüleceğinizi bildiğim bazı konulara ışık tutmaya çalışacağım. Bildiğiniz gibi, İstanbul’un işgalinden sonra, sadece düşman değil, bağrımızda beslediğimiz yılanlar da ülkemizi ele geçirmeye başlamışlardı... Büyük Millet Meclisi üyesi Reşit Bey’in biraderi Ethem Bey’in bu mücadelede gösterdiği vatanseverliği kimse inkar edemez. Anzavur isyanını Ethem Bey, Yusuf İzzet ve Kazım Paşaların emirleri doğrultusunda bastırmıştır.”

Konuyla ilgili Çerkes Ethem’in anılarına bir göz atalım:

“Biga dolaylarında kuvvetlerimizi yenmeyi başaran Anzavur melunu Gönen üzerinden ilerleyerek Kaymakam Rahmi Bey alayını yenmişti. Tutsak aldığı subayları ve askerleri halife adına yemin ettirdikten sonra serbest bırakıyordu... Durumu tehlikeli gören Yusuf İzzet Paşa, Bandırma’dan çekilince Anzavur Bandırma’ya girdi. Sırada Balıkesir vardı... Albay Kazım Bey bir telgraf çekerek benden hiç vakit kaybetmeksizin Balıkesir’e gitmemi rica etti... İki gün sonra Balıkesir’e geldim; on saat süren bir çatışma sonucunda Anzavur Ahmed kuvvetleri bozguna uğradı.” (Çerkes Ethem—Hatıralarım—Berfin Yayınları Sayfa 19-20)

Bu zaferden sonra Genelkurmay Başkanı İsmet (İnönü) Paşa’yla Çerkes Ethem telgraf başındadır:

“İsmet Paşa: Merhaba Erthem Bey, Gazanız mübarek olsun. Genel durumumuz iyi değil. Mustafa Kemal Paşa ve Reşit Bey yanımdalar. Makine başındayız. Size genel durumu anlatırken bazı acı haberler de vereceğim.

“Ethem Bey: Söyleyiniz efendim. Acı da olsa gerçeği bilmek daha iyidir.

“İsmet Paşa: Birçok yerle haberleşmemiz kesildi. Merkezdeyse kuvvetimiz kalmadı. Bulunduğunuz yerde ikinci derecede işleri Tümen Komutanı Kazım Bey’e bırakarak Geyve Boğazı’nda Ali Fuat Paşa’nın yardımına koşmanızı rica ederiz.

“Ethem Bey: Yarın Geyve’ye hareket edeceğim.”

Ethem Bey Geyve’ye ulaşır ulaşmaz İnzibatiye Kuvvetlerine saldırır ve Kuva-yı Seyyare büyük başarı kazanır. Düzce İsyanına da Çerkes Ethem, kimseden emir ya da rica beklemeksizin koşar, isyanı bastırır.

Mustafa Kemal Paşa; Meclis Gizli Oturumu: “Yozgat isyanını da bastıran Ethem Bey, gerçekten de olağanüstü başarılara imza atmıştır. Amacımıza başarıyla destek veren her kimse, onların hizmetleri inkar edilemez... Amaç vatanın, milletin huzurunu, mutluluğunu ve selametini sağlamaktır. Bunun dışında kimi çıkarlar, hırslar, gizli saklı düşünceler üzerine yoğunlaşmak elbette cinayet olur, ihanet olur!”

“Gedos taarruzu sırasında düşmanın çok üstün kuvvetleriyle karşılaşan Garp Ordusu ilk aşamada geri çekilmek zorunda kaldı. Bu geri çekilmeyle ilgili birçok dedikodu vardır. İlk aşamada Ethem Bey’in yerine Tevfik Bey komutasında Kuva-yı Seyyare, Ordu Komutanından aldığı hiçbir emri yerine getirmemişti. Ancak cephede bulunmayan Ethem Bey gelince Kuva-yı Seyyare Ordu Komutanının emirlerini yerine getirmeye başlamıştır. Bu arada cepheyi sis basmış, düşman geri çekilmiştir. Sis yok olunca düşman yeniden saldırıya geçmiş, Yenişehir’i işgal etmiştir. Çok tartışılan Gedos saldırısı budur işte. Ordu komutanı Fuat Paşa Hazretleri Kuva-yı Seyyare’yi suçlarken Ethem ‘hata bizde değil ordu komutanındadır’ diyor. Ali Fuat Paşa buraya geldi ve ben onunla konuştuktan sonra komutanlık yapamayacağı kanısına vardım, Moskova’ya Sefir olarak gitmesini istedim...”

Bundan sonraki gelişmeleri gerek Meclis tutanaklarından gerekse de Ethem Bey’in anılarından izleyerek, Çerkes Ethem Olayını yansız bir biçimde anlamak mümkün olacaktır sanırım.

Yazarımızın tüm yazıları »

‘Çerkes Sürgünü’ değil soykırım?

151

18 Mayıs 2015 Pazartesi

Çok uzun sürdü Rus-Kafkas savaşı. Çarın orduları amansızca saldırdı durdu ve her seferinde yenilginin acısı ağızlarında, kuyrukları bacaklarının arasında, süklüm püklüm döndü geri. Ama sayıca da paraca da çok üstündü Rus. Sonunda Kafkasyalılar yenik düştü. Karadeniz sahilleri çok önemliydi Ruslar için. Çar, Karadeniz sahilleri yerli halktan arındırılmalıdır, buyurmuştu ya..Günümüzün Çeçenya, İnguşelya, Dağıstan ve Oselya bölgelerinde temizlik başladı. Adigeler, Abhazlar, Ubihlar, yani Çerkes halkları topraklarından söküldü, Osmanlı topraklarına sürgün başlamıştı...Osmanlı kapılarını açmıştı Çerkesler, uzuzn görüşmeler sonucunda.

Çarın Kafkasya Naibi Granddük Michael, Ağustos 1864’de buyurur:

“Önümüzdeki bir ay içinde Kafkasya boşaltılmazsa bütün nüfus savaş esiridir, Rusya’nın çeşitli bölgelerine sürülecektir...”

Ve esareti, boyun kırıp diz çökmeyi en büyük ayıp sayan Çerkesler sırtlarında süngünün ucu, vatanlarını terk ettiler...

Karadeniz sahilerine yürüdüler çoluk çocuk, genç ihtiyar...aç bilaç...bire kırıldılar yolarda...evlerini, tarlalarını, camilerini, köylerini ateşe verdi Rus askeri.

Niye terk ediyordu yurtlarını, babalarının mezarını bunca insan? Düşman kuvvetlerini zoruyla mı? Hayır ! Düşman kuvvetlerinin yanısıra getirdiği esaret zinciri korkusuyla!

Tarih kitapları sayılar verir, 600 binden 2 milyona kadar. Büyük yazar Lev Tolstoy “Bu gerçek ve acımasız bir savaştı. Sayısız Çerkes köyü ateşe verildi, Ekinler ve bahçeler atlara çiğnetildi. Bu bir topyekun imha savaşıydı..” diyecektir sonraları.

“ İspanyolların Amerikla topraklarında yürüttükleri soykırımdan farklı değildi bizim Kafkasya’da, Çerkeslere yaptıklarımız...” Abramov (Kafkas Dağlıları adlı kitabı)

“Çerkeslerin başına gelenleri anlatmak mümkün değildir. On binlercesi yollarda, on binlercesi açlık ve sefaletten öldü. Kıyılar ölü ya da con nefesini vermek üzere olanlarla dolmuştu. Anasının soğumujş cesetinde süt arayan bebeler, donarak ölen ama yavrusunu memesinen ayırmayan analar, salt ısınmak için birbirine sokularak, yattıkları yerde buz kesmiş cesetler, cestler, cesetler...Karadeniz bile isyan etmiş, dalgalarıyla dövüyordu sahilleri bu acımasızlığın karşısında...” Dekabrist Lorer.

Fransız gazeteci Fonville, şöyle yazmıştı gazetesinde : “ Rus Kazak kadınlar kıyılarda dolanarak Alman asıllı Rus ordusu generali Zass’ın iyi para ödediği Çerkes kafalarını kesip torbalar dolduruyordu. Zass bir çok kafayı kaynatıp temizledi ve Berlin’e yolladı.”

Gemicilerin de gözü doymuyordu. En çok 50 kişi alacak gemilere 200-300 kişi alıyorlardı. Biraz su ve kuru ekmekle yola çıkmışlardı. Yolculuk beş altı günü aşınca açlık başlıyor, zaten gücü tükenmişler, birer birer, onar onar, yüzer yüzer ölüyordu. Cesetler hemen denize atılıyordu. “Yola 670 kişiyle çıkan bir gemiden ancak 17 kişi ayak bastı Osmanlı toprağına,” diye günlüğüne not düşmüştü Polonyalı Albay Lapinski.

Sadece Trabzon’da 53 bin kişi ölür. Kemal Karpat’a göre ölenlerin toplam sayısı 500 bindir. Yani Kafkasya nüfusunun üçte biri. Başka kaynaklar sayının bir milyonu aşkın olduğunu belirtir.

Bu bilgiler resmi Rus tarihinde yoktur. Ama insanlığın...insan olanların beynine çakılmıştır. Tarih 21 Mayıs 1864. İnsanlığın utanç günü. Rus rezilliğinin , acımasızlığının hortladığı gündür bu gün. Rusun yöneticisi bu gün bile kabul etmez soykırımı. Ama Erivan’a gider ne olup bittiği hala saptanmamış, kimin kimi kırdığı açığa kavuşmamış 1915 olayları için boyun kırıp dua eder...Acaba rahmet diler mi atalarının kıydığı bir milyon insana* Bilemem. Ama bendeniz rahmet diliyorum, Nur için de yatsınlar...

Turgut Özal’ın Demirel’e Kürt vasiyeti

27 Nisan 2015 Pazartesi

Rahmetli Cumhurbaşkanı Turgut Özal, “Federasyonu da tartışabiliriz” dediğinde, acaba ölüm fermanını mı imzalamıştı? Zehirlendiği söylentisinin yayıldığı bu günlerde, askerin Kürt siyasetini sil-baştan yapması gerektiği konusunda Turgut Beyle çalışan Orgeneral Eşref Bitlis’in öldürüldüğünü de düşünürsek, ezber bozmanın ne kadar tehlikeli olduğunu anlayabiliriz. Dahası Özal, profesyonel orduya geçmenin zorunluluğunu da dile getirmektedir sık sık! Bunun kimleri rahatsız edebileceğini kestirmek güç olmasa gerek!

Turgut Bey Demirel’e bıraktığı vasiyetnamede, terör örgütüne verilen desteğin arttığını belirttikten sonra, PKK’nın dağdan ovaya indiğini anlatarak, adını koymaksızın KCK yapılanmasının ne kadar tehlikeli olabileceğine dikkat çekiyor: “Bölgede varolan karakol ve tesislerin zaman yitirmeksizin onarılması, güçlendirilmesi gerekmektedir. Terör örgütü dağlık kesimde olduğunca kırsalda da devletin yanında, hatta onun ötesinde, ikinci bir seçenek oluşturmaya başlamıştır. Nitekim bazı yerlerde teröristler vergi toplamaktan yargıya kadar devletin görevlerini üstlenmektedir. “

Rahmetli Özal, örgütün toplumsal tabanını genişletmek istemesiyle birlikte, gençleri yanına çekmek için büyük çaba harcadığını vurguladıktan sonra, bölge halkının güvenlik güçleriyle PKK arasında kaldığını, bunun da bezginliğe ve yılgınlığa neden olduğunu anlatıyor, “Şırnak ve benzeri olaylardan” örnekler vererek.

“Türk-Kürt çatışması olabilir: “Diğer endişe verici bir gelişme de, bu durumun Türk-Kürt çatışmasına, hatta kavgasına dönüşme ihtimalinin artmasıdır. Örneğin Güneydoğu’da mal sevkiyatının yavaşlatıldığı, kredili mal verilmediği, bazı illerimizdeki işyerlerinde Türk-Kürt ayırımcılığınınbaşladığı gözlenmektedir.”

Turgut Bey en büyük sorunun bölgesel işsizlik olduğunu vurguluyor: “İşsizlik çığ gibi büyümektedir. Bu da, ülkemizde Kürt etnik kimlikli olmakla birlikte, kendilerini T.C.’nin sadık ve sağlam yurttaşları sayanlarda kırgınlık, kaygı ve duyarlık yaratmaktadır.”

Özal, Kürt milliyetçiliğinin yükselişte olduğunu, bu akıma desteğin yurt içinden çok yurt dışından geldiğini de anlatıyor. “PKK’nın yurtdışındaki Kürt Enstütüleri, insan hakları dernekleri ve kendilerine sıcak bakan gazetecilerle yakın temas ve işbirliği içinde olduğu izlenimi edilmektedir.”

Dönemin Irak diktatörü Saddam Hüseyin’in PKK’ya arka çıktığını uzun uzun anlattıktan sonra bu desteğin sonlandırılması için Irak’ta demokratikleşmenin zorunlu olduğunu söylüyor. Talabani ve Barzani’yle çok yakın ilişkiler kurulduğunu, Irak’ta demokratikleşme gerçekleştiğinde bu ikiliyle çok yakın bir işbirliğine girmenin zorunlu olduğunu vurguluyor. “Kürtlerle birlikte Türkmenlerin de çıkarlarının korunması ve haklarının sağlanması bizim için çok önemlidir.

Gelişen Türkiye’nin özellikle son zamanlarda gerek Balkanlar, gerek Orta Asya’daki Müslüman ve Türk kökenli ülkelerle geliştirdiği yakın ilişkilerden ve dünya politikasında önemli bir yere kavuşmasından rahatsız olan çevrelerin, bu süreci durdurmak, en azından yavaşlatmak için gösterecekleri çabaları hiçbir zaman gözardı etmememiz gerekmektedir!”

“ÖZETLE, BU MESELE TÜRKİYE’NİN BÜYÜK DEVLET OLMA İMTİHANIDIR!”

Turgut Bey’in geride bıraktığı ve sorunun demokrasi içinde çözülebileceğini sık sık vurguluyan bu rapor, rahmetlinin Kürt sorununa yaklaşımının özetidir. Özal’ın vefatından sonra Demirel’e bıraktığı vasiyetin tam tersi olmuş, Demirel’in Cumhurbaşkanlığından sonra Başbakanlık katına çıkan Tansu Çiller, sorunu demokrasiyle değil güvenlik bürokrasisiyle ve devlet şiddeti uygulayarak çözmeyi tercih etmiş ve bu aymazlık 2002 yılına değin sürmüştür. Bu günse gündemdeki çözüm sürecirahmetli Turgut Bey’in ne kadar haklı olduğunu gösteriyor. Yıllar yılı iki kardeşin barışması, el ele mutlu bir geleceğe yürümesini engellemek için içte ve dışta büyük tezgahlar kuruluyor, sürecin mimarı Tayyip Bey’e sürekli saldırılıyor. Ama kervan bir kez yola çıkmıştır. Onu yolundan geri çevirmeye kimsenin gücü yetmeyecektir. Tayyip Bey’inse bırakacağı en büyük miras ayırımcılığın ortadan kalktığı, herkesin birinci sınıf vatandaş olduğu bir Türkiye Cumhuriyeti’dir.

Batılılaşma, sanayileşme ve ulusalcılık

09 Mart 2015 Pazartesi

Arkama yaslanıp dalgın dalgın denize bakıyorum...geçmişe dönüyorum önce yavaş sonra hızlı hızlı. Eski bir İstanbul akşamında karın soğuk bir yalnızlık ürettiği sokaklarda, omuzlarımızı dikleştirip başımızı içe çekerek kaplumbağadan mülhem, yürüyoruz. Soluklarımız kirli beyaz bir kar karanlığına duman duman yazılıyor. Tünel’e ineceğiz, İsmet Ağabey’e (Bozdağ) uğrarız belki yolda, Niyazi Berkes’in yeni kitabından söz etmiş Kemal ağabeye (Tahir), o da , “hay Allah hay Allah, ne akıllar bunlar; şeytana pabucu ters giydiren akıllar!” diyesiymiş. O sıralar Kemal Ağabey, Doğan Avcıoğlu’nun “Türkiye’nin Düzeni” ni almış eline. Tam üstüne eğilmiş sayfaları yoklarken, Avcıoğlu çaldırmış telefonu, “kitabı nasıl buldunuz?” diye sormak gafletinde bulunmuş. Kemal Ağabey, “yahu on sayfa okudum on yanlış buldum; Tanzimat’ı anlamadan Cumhuriyet’e dalınır mı?!” diye kükremiş ki Avcıoğlu arayıp arayacağına bin pişman olmuş.

Benim kafamda yılan yılan dolanıp duran soruysa şu o sıralar: “Neden sanayileşmeyle Batılılaşmayı aynı kefeye koymuşuz? Japon’un batılılaşma gibi bir sorunu olmuş mu ulan? Herif ne kimonosunu fırlatıp atmış üstünden, ne samurayına sövüp saymış! Ama dibine kadar sanayileşmiş! Biz kafayı Batılılaşmayla bozmuşuz; özümüzü hepten inkar edersek o saat sanayi devi oluruz sanmışız ki, aymazlığın böylesi olabilemez!”

Kaptan yanımda yürüyor, dayısının paraşütcü postallarını aşırıp ayağına geçirmiş, karları hınçla eziyor ve soluk soluğa anlatıyor : “Ulusalcılığı da anlayamadık gitti, batılılaşmayla sanayileşmeyi nasıl kafamıza yatıramayıp çorba yaptıysak! Türk, on dokuzuncu yüz yıl sonunda, Osmanlı’nın içindeki yerini anlıyor, nasıl diğer Osmanlı etnik toplulukları İstanbul’a savaş açmak pahasına bağımsızlıklarını istiyorlarsa, Türk de öyle yapacak! Osmanlı İmparatorluğunun içinden kendi ulusunu ve devletini çıkaracak. Gel gör ki tam bunu yaptı yapacak derken , batılılaşma batağına gömülüyor, daha yolun başında sömürgeleşmek tehlikesiyle kucaklaşıyor! Hele de Mustafa Kemal’in kadrosu İtalyan Ceza Yasasıyla, İsviçre’nin Medeni Kanunu Code Civil’i dayatınca bağımsızlık uçup gidiyor pencereden ki yakala yakalayabilirsen!”

“Atilla İlhan’dan aparttın bunu sen!” diyorum ki, zıngadanak duruyor: “Ne apartma ne aşırma! Onun fikrine katkıda bulunma benimkisi.”

Bunun anlamını yıllar sonra Paris’in Sacré Coue’ünde, işsizlikten bunalmış Afrika kökenli Müslümanların pineklediği kahvelerde laf çiğnerken anlayacaktım:

“Sömürgeci dediğin, sömürdüğü ülkeyi uygarlaştırdığını söyler. Önce misyoneri salar atar damarımıza ki bizi inançlarımızdan soğutsun. Kendi kültürüne yirmi dört ayar altın, bizimkiniyse teneke der; teknolojisini seruma karıştırıp damarımıza boca eder. Sonra da gevrek gevrek sırıtarak, ‘sallama ulan suratını! Sana bağımsızlığını vermedik mi?!’ der. Hem ekonomik hem de kültürel olarak sonsuza değin ona bağlandığını fark edersin gün gelir. Yani geçmişini yadsımış, inancın un-ufak olmuş, bir uşağın efendisine bağlandığınca bağlanmışın ona. “

Efendim, Tanzimat ve sonrası, bize batılıların önerdiği, denetlediği bir batılılaşma düzenidir ki, koca imparatorluğu batırmıştır! Çünkü sanayileşmeyi, bilimseli yakalamayı sağlayan değil engelleyen bir düzendir bu! Gerisi laf salatasıdır, o kadar!

(Meraklısına Not: Niyazi Berkes, Atilla İlhan (Hangi Batı) vesaire)

CIA, Orta Doğu’yu nasıl ateşe attı

29 Aralık 2014 Pazartesi

CIA, Orta Doğu’ya soğuk savasın ilk günlerinde, 1948’de ilk Arap-İsrail Savaşı sonrası ayak bastı. İsrail’in 1948 savaşını kazanması ve batının İsrail’i desteklemesi Arap ülkelerinin ABD’ye olan güvenini sarsmıştı. Dahası petrolün güvenli bir biçimde uluslararası piyasalara ulaşması yolunda ABD güvence vermeyince Orta Doğu’da bir çok ülke gözünü Moskova’ya çevirdi. Bunun üzerine Washington bölgeye ajan üzerine ajan yollamaya başladı. Ancak bu ajanların yetkileri yok denecek kadar azdı. Bu yüzden günlük sorunlarla uğraşıp geleceğe yönelik değişimlere dönüp bakmadılar bile. Örneğin Washington’dan gelen emirler doğrultusunda Suriye’de birbiri ardına darbeler düzenlediler. Suriye tam bir yaz-boz tahtasına döndü. Washington önce bir Suriyeli siyasiye güveniyor, iktidara getiriyor, hemen ardından bir başkasını getirmek için onu alaşağı ediyordu! Bu da Suriye’nin bu gününü hazırladı tabi!

Gelen ajanların çoğu İngilizlerin ünlü Lawrence’ını kendine örnek almıştı. Ne var ki, Lawrence’ın “yetersiz ve yeteneksiz bir soytarı; onunla ilgili nice serüvenin de düzmece olduğunu bilmiyordu.” (CIA—Orta Doğu Serüveni—Anonim) Gizlilik kavramının ne olduğunu bile bilmeyen bu ajanlar, büyük paralar yağdırarak çeşitli ülke hükümetlerinin bakanlarını, yüksek düzey memurlarını, generalleri ABD yanlısı olarak devşiriyor sonra da bunu ulorta anlatıyordu. Başkan Roosevelt’in ikinci dereceden kuzeni ve Beyrut İstasyon Şefi Archie Roosevelt’in ilk karısı herkesin ortasında kocasının CIA görevlisi olduğunu söylüyordu. Hatta Rosevelt’lere Bay ve Bayan Casus demeye başlamıştı Beyrut’lular. Miles Copeland adında bir CIA görevlisi Arapları parayla bir araya getiriyor, onlara Hıristiyan olmaları için rüşvet üstüne rüşvet öneriyordu. James Barracks adlı ajansa eşcinseldi, kırdığı ceviz bini aşmıştı. Çoğu Arapça bilmiyor, Arap kültürü konusundaysa son derece cahildi. Örneğin Joe Goodwin Arapların yer sofrası kurmalarının nedenini masa alacak paraları olmadığı varsayımına dayandırarak bir çok Arap ailenin evine yemek masası göndermişti ABD’nin armağanı olarak.

Bütün bu cehalete ve soytarılıklara rağmen CIA ajanlarının Sovyet, İngiliz ve Fransız ajanlarına ağır basan bir yanı vardı: Para! Para ve “Komünizim gelirse din elden gidecek” korkusu birçok Arabın CIA’ye yardım etmesine neden oldu. Kısa süreli ve pek de anlamlı olmayan başarılar elde ettiler. Para sayesinde krallar, başkanlar, başbakanlar CIA’ye koştu. Üstleriyle geçinemeyen albaylar CIA’nin adamı oldu ayda üç beş yüz dolara. Geleceği parlak olarak görülen yeni yetme siyasiler, gazeteciler, devlet memurları CIA’nin bordrosuna giriverdi 1950-60 hatta 70’li yılların ilk yarısına değin.

Başarılı oldularsa da başarıları uzun sürmedi. Miles Copeland Nasır’ın Mısır’da iktidara gelmesi için dünyanın parasını dağıttı. Ama hemen sonrasında İsrail’den yana tavır alıp Nasır’ın Soyetlerle işbirliğine girmesini de neden oldu. Ray Close, ARAMCO ve Kral Faysalla yakın iş birliği içinde, Suudi Gizli Polisini kurdu; Suudi Arabistan’da birbiri ardına “Komünist avladı, birçok insan tutuklandı ya da hapis yattı.” Suudi halkı ABD’den sırf bu yüzden soğudu.

CIA’nin parası ve gerçekte saçma sapan olaral nitelendirilecek girişimleri olmasa bu gün belki de, demokratik bir Suriye vardı. Sovyetlerin Afganistan işgali sırasında CIA o kadar para saçtı ki sağa sola, bu gün ABD’nin düşman olarak bellediği Hamas, Cemaat-i İslami, Usama bin Ladin ve El Kaide vb filizlenip yeşerdi. Orta Doğu’yu zapta rapta almak için baskıcı ve kökten dinci politikaları destekledi. Çağdaş, yapıcı, gelişmeden yana İslamcı önderlere sırt çevirdi, İngilizlerin eski kuklası krallara, şeyhlere, aşiret reislerine sarıldı. Demokrasiyi hepten red etti çünkü demokrasiyle Amerikan karşıtlığını bir tuttu. Seçimle gelmiş ya da gelebilecek bütün s iyasilere karşı çıktı, ABD’nin şu ya da bu politikasını eleştirdiği için. Kendisine boyun eğmeyen nice önderi alaşağı etti darbeler düzenleyerek. İnsan haklarını salt beyaz, Anglo Saxon, Protestan Amerikalılar için bir hak olarak gördüğünden de yetmiş ve seksenli yıllarda Saddam Hüseyin’i bütün gücüyle destekledi, Kürtlere karşı kimyasal silahlar kullanmasını bile hoşgörüyle karşıladı. Bu günse Orta Doğu’daki hemen bütün halkların neden ABD karşıtı olduğunu anlamakta güçlük çekiyor?! Çözüm arıyor ancak 50’li yıllardaki alışkanlıklarından vaz geçebilmiş değil..

Petrol için akan kanlar

17 Kasım 2014 Pazartesi

Bu gün Suriye’den Irak’a, Gazze’ye kadar uzanan bir bölge alevler içinde. Bu yeni değil. Dünyaya egemen olmak için 19. yüzyılın ortalarından bu güne, yarına ve daha nice yarınlara kadar küllenmeyecek görünen bu yangının alevlerini petrolle tutuşturulan kan körüklüyor. Peki ilk kan ne zaman akıtıldı ve kimin kanıydı?

İran Şahı Ali Esfer Han, bir Cuma selamlığından çıktığında, adı sonradan öğrenilecek ve İngiliz İstihbarat örgütünce eğitilen Molla Rıza’nın düzenlediği suikast sonucu öldürüldü. Tarih Mayıs 1894. Şah öldürülünce, Rus Albay Liakoff emrindeki İran ve Rus Kazakları ağır silahlarla halka ateş açtı. Ve binlerce masum insanın kanı İngiltere, Fransa, Rusya ve Almanya’nın petrol savaşında akıyordu. Şahın ölümünden sonra Ruslar Muzafferuddin’i Şah ilan etti ve onunla hemen petrol imtiyazlarını kapsayan anlaşmaya imza attı. Tarih Mayıs 1901.

Osmanlı topraklarında petrol savaşlarıysa Abdülhamid Han Osmanlı tahtına oturmadan yirmi yıl önce, 1857’de, Galiçyada petrol bulunduğunda başladı. Abdülhamid Han tahta oturduğundaysa Osmanlı topraklarında gizli-açık petrol savaşı bütün hızıyla sürüyordu. Padişah 1886’da Almanlarla Bağdat Demiryolu Anlaşmasını imzalayınca İngiliz,Fransız ve Rus istihbaratçılar siyasi bunalım çıkarmak, devleti zayıflatmak için eylemlere başladı. Abdülhamid Han bu eylemlerin ardında Musul ve Kerkük yöresindeki petrol olduğunu öğrenince 1890 yılında bölgeyi Padişah Mülkü ilan etti.

Petrolcüler o saat, Padişaha hak ettiği dersi vermek için kolları sıvadı. Ve Bosna Hersek’den Yemen’e kadar, Osmanlı topraklarında milliyetçilik kavgaları başladı. Osmanlı topraklarında milliyetcilik adına ayaklanmaları başlatan, devlete silah çekenlerin Türk olmalarıysa ilginçti en azından. Fransa’yı mesken tutan Jön Türkler Balkanlar, Arap yarımadası ve Anadolu’da başlayan ayrılıkçı hareketlerin hem öncü hem de destekleyici gücüydü.

Fransızların yönlendirdiği Jön Türk hareketinden doğan İttihat Terakki Cemiyeti, kısa sürede Almanların denetimine girdi. Gerek Almanlar gerekse de İngilizler defalarca, büyük elçileri aracılığıyla padişaha çıkarak Musul-Kerkük petrollerinin imtiyazlarını istemişlerdi. Ancak Abdülhamid Han, her defasında bu istekleri geri çevirmişti. Onu tahttan indirmekten başka çıkar yol yoktu. İttihat ve Terakki Batı’nın, her türlü desteğiyle padişaha karşı ayaklanma hazırlıklarına hız verdi. Topraklarındaki petrolden bir damlasını bile kaptırmayan Abdülhamid Han’dan kurtulmak, petrolcülerin tek amacıydı. Büyük çoğunluğu Bulgar, Rum, Sırp, Makedon ve Artnavutlardan oluşan 3. Ordu, yani Hareket ordusu, İstanbul’a girerek padişahı tahttan indirdi. İttihatçılar yönetime gelir gelmez korkunç bir hata yaptı. Musul-Kerkük’ü Padişah Mülkü ilan eden İrade-i Seniyeyi yok sayarak yöre topraklarını Ticaret ve Ziraat Nezaretine devretti!

İttihat Terakki’nin aldığı Padişah Mülkünün devri kararının ardından İngilizler, General Townsend komutasında 45 bin kişilik bir orduyla Irak topraklarında ilerlemeye başladı. Ancak Osmanlı ordusu, Kutül Amare’de General Towsend’in ordusunu dize getirdi. Bunun üzerine Lawrence ve Bayan Gertrude Bell, iki ünlü İngiliz ajanı, çuval çuval altın dağıtarak başta Mekke Şerifi Hüseyin, Arap şeyhlerini Osmanlı’ya karşı ayaklandırdı. Tam bu sırada İngilizler, Osmanlı’nın bedelini son kuruşuna kadar ödediği Reşadiye ve Fatih zırhlılarına el koydu; 10 Mart 1914 tarihinde Maliye Nazırı Cavit Bey başkanlığından bir heyet Londra’ya giderek İngilizlerle “Zırhlı Pazarlığına” oturdu. Cavit Bey, Düyun-u Umumiye’den Claust Gülbenkyan’ı da yanına almıştı. Ne var ki, görüşmelerin ortasında Sadrazam Said Halim Paşa’dan gelen bir telgrafla Cavit Bey İsanbul’a dönmek zorunda kaldı, yerine tam yetkili olarak Gülbenkyan’ı bıraktı! Gülbenkyan’da aldığı özel imtiyazlar ve kurulacak Turkish Petroleum Ltd,. Şirketi’nin yüzde beş hissesi karşılığında Osmanlı Devletini resmen sattı ve İngilizlerin önüne sürdüğü anlaşmayı imzaladı! İngiliz hükümeti Gülbenkyan anlaşmayı imzaladıktan 11 gün sonra 30 Mart 1914’de Osmanlı Ticaret ve Sanayi Nezaretine baş vurarak bütün Irak’ı kapsayan petrol imtiyazını resmen istedi. Gülbenkyan’ın imzaladığı anlaşmayı gören hükümet, çaresiz, imtiyazı verdi ve İngilizler bir daha çıkmamak üzere Irak petrollerinin üzerine oturdu!

İşte bu gün Orta Doğu hala yanıyorsa, IŞİD, PKK gibi terör örgütleri kan döküyorsa kökeninde salt petrol vardır ve petrol tükenmeden de kan akmaya devam edecektir!

Kapı açıldı ve Cemil Meriç geldi

16 Aralık 2013 Pazartesi

Kemal Tahir hasta; ziyaretçiler geliyor birbir ardına. Akciğer kanseri. Ağır bir ameliyat geçirmiş. Gene de konuklarıyla ilgileniyor, sorularına kısa da olsa cevap yetiştiririyor. Eşi Semiha Hanım bir ara odaya girip kulağına birşeyler fısıldıyor; Kemal Tahir’in gözleri parlıyor:

“Arkadaşlar kusura bakmayın ağır bir misafirimiz var. Onunla biraz başbaşa kalmak istiyorum.”

Herkes “geçmiş olsun...” diyerek birer ikişer gidiyor. Kapı kapalı; Semiha Hanım yastıkları düzeltiyor, yorganı çekiştiriyor, odadan çıkıyor. Derken kapı açılıyor ve Cemil Meriç giriyor içeri. Kemal Tahir, Cemil Meriç için çoğu kez “çağımızın en önemli düşünürlerinden biri,” dediğini bilmeyen yok. Karşı çıkanları da verdiği örneklerle tokatlıyor her fırsatta.

“Hah tam zamanında geldin arkadaş...”

“Geçmiş olsun...”

“Geçecek. Kanser bizi yere serebilir mi arkadaş. Senden önce Muvaffak Tevfik buradaydı. Kendilerine “ilerici doktorlar” diyen birileri Ali Suavi’yle ilgili bir kitap yazacaklarmış. Sen ne dersin bu işe?”

“Gerici Doktorlar” da mı varmış? Allah’ım bunlara akıl fikir ver. Neyse, beni bırak da asıl sen ne diyorsun? Dolmuşun ki taşacaksın...”

Kemal Tahir bir kahkaha atıyor:

“Haklısın arkadaş. İlerici doktorlar diye bir uydurma liste düzmek yanlıştır. Bu güne kadar yapılanlar hep aldatmaca ve imparatorluğun yıkılmasını kolaylaştıracak şeyler.”

“Doğru, bir anlamda ihanet.”

“Hay ömrüne bereket. İhanetin daniskası. Bu ihanetlere kimi bilerek kimi de bilmeyerek alet olmuş. Sonuç fark etmez. Ali Suavi en aşağılık, en madrabazlarından biri bunların. Karısı İngiliz casusudur. Abdülhamid gibi akıllı bir padişahı bile kandırmayı becermiştir... kısa bir süre. Ayağı sürçünce ve de kafasına yedi sekiz Hasan Paşa’nın odununu yiyince geberip gitmesi çok isabetli olmuştur.”

Cemil Meriç gülümsedi:

“Jön Türk takımının alayı yabancılara alet olmuştur. Yurt dışında bunları Mustafa Fazıl Paşa beslemiştir. Hepsi de şuradan buradan para almıştır. Devirmeye çalıştıkları saltanatın parasıyla Londra’da, Paris’te yaşamış, dergiler çıkarmış, o şehirlerde aylarca, yıllarca oturabilmişlerdir.”

Kemal Tahir hemen lafa dalar:

“Üstelik bu Suavi kaltabanı diğerlerinden farklı olarak bir de sarıklı hocadır yahu! Bunları ilerici olarak göstermek palavraların en büyüğüdür! Asıl gerici bunlardır bunlar!”

“Söylediklerine katılmamak mümkün değil elbet. Kemal kendimizi kandırmayalım, onlarca yıldır Marksizmin temel kitapları dilimize çevriliyor. Hepsini de gençlerimiz okudu satır satır. Ama kafası çalışan, sorgulamayı bilenler Marksizmin toplumsal dertlerimize melhem olamayacağını anladı. Bizim tarihimize, inancımıza uygun çareler üretmemiz gerekiyor. Bu da kolay iş değil...”

Ve konuşma sürüyor da sürüyor. Kemal Tahir iyice yorulunca Cemil Meriç izin istiyor, eğilip kucaklıyor Kemal Tahir’i. Bu son görüşmeleridir...

Cemil Meriç ve Kemal Tahir. Çok önemli, düşünür, yazar, gerçekleri görebilen ve bu gerçeklerden korkmayan iki adam gibi adam. Allah ikisine de gani gani rahmet eylesin.

(Meraklısına Not: Dr Hulusi Dosdoğru: Putlara Karşı Kemal Tahir)

Kemal Tahir: Biz yüce bir milletiz arkadaş!

14 Aralık 2013 Cumartesi

Naci Çelik’in gönderdiği Kemal Tahir’in çerçeveli fotoğrafına bakıyorum duvarda asılı duran. Kafamda düşüncelere düşünceler, birbirini iterek kavgaya tutuşmuş.

Kemal ağabey, elinde kehribar tesbihi, elleri arkasında, gene halıyı aşındırıyor. O tok sesiyle de anlatıyor:

“Yanılmışız arkadaş. Batının Osmanlıyı batılılaşmaya zorlayan unsuru teknik ilerleme falan değil. Batı dediğin kaltaban 1400’lerde palazlanmaya başlamış. Ve anamalcı bir insan türü çıkmış ortaya. Bildiğin kapitalist işte. Batı’ya da yabancı. ”

Kemal Ağabeyin dediği bu “unsur” yeryüzüne, insanı sömürmek amacıyla çıkıyor. Önce ailesini sömürüyor. Ardından komşunu, mahallesini, yaşadığı kenti. İyiden iyiye semirip kuvvetlenince ülkesinin damarlarını emiyor, sonra da dünyaya yöneliyor.

“Osmanlı bunlarla alışverişe giriyor. Ama anamalcıyı kesmiyor alışveriş. ‘Bizi anlayacak, bizimle çalışacak adamlar yetiştireceksiniz.’ diye dayatıyor ki haklıdır. Asıl yapılması gereken odur. Bizim Müslüman milletin anamalcı unsur yaratamamasının nedeni inancımızın ve toplumumuzdaki temel koşulların o insanı yetiştirmeye elverişli olmamasıdır.”

Ne demektir batılılaşmak? Batı sömürüsünü fırsat bulduğun her yerde uygulamaktır elbet. Eğer sömürmek gibi bir niyetiniz ve amacınız olmamışsa ki Osmanlı’da olmamıştır, batılılaşmayı neyin sırtına bindireceksiniz? Temeli ne olacak? Boyun bağı mı?

Gaddarlığa soyunmak için batı anlamında sömürüyü mümkün ve yararlı saymak gerek. Bakınız III. Selim döneminde ne batılılaşmak ne de eskiye sarılmak kurtarıcı olabiliyordu. İlerici dediklerimizin istekleri batılılaşmayı gerektiren öğeleri oluşturdu. Gerici dediklerimizse alan değil veren devleti desteklemiş, batıyla ahbaplığa evet derken batılılaşmaya karşı çıktığından kellesinden olmuştur.

“Osmanlı öyle bir yere gidiyordu ki, eskiyi korumak imkansız. Batı da bir seçenek, bir kurtuluş sunmuyor. Ne de eski Osmanlı’yı sürdürmek, eski kurumları yeniden düzenleyerek o günkü dünyanın hakkından gelmek mümkün. Eğer Abdülhamid tahttan indirilmeseydi, Çar alaşağı edildiğinde, Rusya iç savaşa düştüğünde, diğer batılı güçler gözlerini bizden alıp Moskova’ya çevirdiklerinde o satranç ustası iş başında olsaydı, yedi yıl kazanacaktık. Bu sürede bizim batıcılar belki dört elle yapıştıkları unsurun onları ölüme götüreceğini fark ederlerdi. Etmeseler bile Abdülhamid onlara gerçeği anlatırdı bir bir. En azından bizi cihan harbine sokmazdı, ne yapıp edip.”

Herhangi bir şeyi aynen alıp sırtına geçirmek, ruhuna işlemek ölümdür. ‘Bana benzeyeceksin ki dipten doruğa mabadı kurtarasın’, yalanı nice milletin sonu olmuştur. Batıcılıkla Turancılık el ele Osmanlıyı öldürmüştür. Sosyalizmi de bizim bünyemiz elinin tersiyle iter. Tabi bütün bunları harfi harfine alıyorsanız; herhangi bir biçimde bünyenize uydurmuyorsanız.

“Esir Şehrin İnsanları mütareke yıllarını anlatır. Başına şunu yazmıştım: ‘Teslim olmak başka şey, esir düşmek başka. Seni sevmek başka şey hürriyet uğruna dövüşmek başka. “Biz milletçe hiç bir zaman teslim olmadık, pes etmedik. Esir düştük, arkamızdan hançerlendik. Biz mutfak bıçakları, kasap satırları, çakar almazlarla hürriyetimiz, inancımız, insanlığımız için savaştık. Onun için biz YÜCE BİR MİLLETİZ arkadaş; bunu sakın unutma!”

Mustafa Kemal’den İsmet Paşa’ya: Hadi de ya!

09 Aralık 2013 Pazartesi

Yakup Kadri Karaosmanoğlu, henüz emekleme döneminde olan Cumhuriyet’în en yakın tanıklarından biridir, Mustafa Kemal’in o ünlü sofrasından hemen hiç eksik olmaması nedeniyle. Devlet ve milletle ilgili hemen bütün önemli kararlar Çankaya köşkündeki bu sofrada verilirdi çünkü. Konuyu ortaya atar, sofrayı dolduranların tarışmalarını izler, kararını verirdi. Genellikle hükümetin işlerine pek karışmazdı ancak Cumhuriyet Halk Fırkasıyla ilgili şikayetler yurdun dört bir köşesinden, artarak gelmeye başlayınca, 1934 yılında hükümeti denetleme kararı aldı.

Mustafa Kemal sofradaki konuklardan Sanayi Bakanı Mustafa Şerif Beye’e döndü bir gece:“Biz yanımızda görev yapanların atanmasıyla ilgili, sıkça hata yaparız... Sizinle çalışan bir Sanayi Müdürü varmış. Nasıl tanırsınız onu?”

“Dürüst, çalışkan ve değerli bir mesai arkadaşım olarak bilirim Paşam.”

Mustafa Kemal bunun üzerine yumruğunu masaya vurdu:

“Sizin dünyadan haberiniz yok beyefendi! Bu gün dört milyon sermayeli bir milli bankamız var, kağıt fabrikası kurmak için bakanlığınıza baş vuruyor, sizin dürüst arkadaşınız yolunu kesiyor, ruhsatı verdirmiyor!”

“Arz edeyim efendim...”

“Etme. Her şeyi biliyorum. Müdür kötü niyetle hareket etmiştir ya da bazı kötü etkiler altında kalmıştır!”

“Kötü etkiler” derken öteden beri İş Bankasını denetim altına almak, sevmediği kişilerin banka yönetim kuruluna atanmasını engellemek için her yola başvuran İnönü’yü kastediyordu. Ertesi akşam sofraya davet etti İsmet Paşayı, ancak İnönü köşkün hemen bitişiğinde oturmasına rağmen saatlerce bekletti herkesi; saat on gibi lütfen geldi; kimseye selam vermeden yerine geçti, gazetesini açıp okumaya başladı. Mustafa Kemal bir süre ses çıkarmadı sonra dayanamadı: “Ne okuyorsunuz öyle? Bizim dizbağı nişanıyla ilgili haberi mi?”

“Dizbağı nişanı mı? O da ne?”

“Aaa duymdınız mı İngiltere Kralı en büyük nişanlarından Dizbağı Nişanını bana verecekmiş.”

“Ne diye size veriyorlarmış bunu?” diye sordu İnönü.

“İngilizler beni sever, bunu en iyi sizin bilmeniz gerekir.”

İnönü alaylı hatta aşağılayıcı bir gülümsemeyle Mustafa Kemal’e baktı gazetenin üstünden ve omuz silkti.

Mustafa Kemal sinirle alt dudağını çiğniyordu. Kimseden çıt çıkmıyordu. Acaba şöyle ya da böyle bütün siyasi rakiplerini alt eden İnönü, şimdi de Mustafa Kemal’i mi gözüne kestirmişti? Yemek bittikten sonra Gazi İnönü’ye biraz daha kalmasını istedi. Bundan sonrasınıysa Kılıç Ali anlatıyor anılarında:

İsmet Paşa’yı alıkoyduktan sonra benim ve Salih Bozok’un gitmemizi istemedi. Köşeye çekildik ama konuşmaları duyabiliyorduk:

“Ne bu afra tafra Paşa?! Derdin neyse açık açık söyle?!”

İsmet Paşa “hükümet üyesi” “azarlanmak” gibi bir şeyler söyleyince sesi iyice yükseldi Gazi’nin.

“Ne demek hükümet üyesi?! Benim Devlet Başkanı olarak görevim ne? ...Başbakansın diye eleştirmeyecek miyim seni? Ben işlerin mühürcübaşısı mıyım?! Elbette eleştireceğim yaptıklarını. Beğenmediğimi söyleyeceğim sen de yapacaksın! Hem seni halk değil ben seçtim ben! Anlaşıldı sen yorulmuşun! Dinlen biraz, sağlığına kavuş hele! Şu anda dinlenmeye ihtiyacın olduğunu görüyorum!”

İsmet Paşa omuzları çökmüş, ayaklarını sürüyerek, yüzümüze bakmadan odadan çıktı. Arkadan Mustafa Kemal bağırdı bizden yana dönerek: “Kim şişiriyor bu adamı! Salih sabah bana gel, bir bildiri yayınlayalım, İsmet’in sağlık nedeniyle görevden çekildiğini duyuralım! Hükümete lafımız yok ama bu hükümete... hadi de ya?!”

Ertesi sabah erkenden İsmet Paşa gelir, yalvarıp yakarır, Mustafa Kemal’den özür üstüne özür diler ve bir süre daha görevde kalma iznini koparır. Ama yolun sonuna gelinmiştir Mustafa Kemal-İnönü dostluğunda. Zaten 1937’de görevden alınır ve yerine Celal Bayar getirilir...Mustafa Kemal’in en yakın silah arkadaşı, hırsına yenik düşmüştür.

(Meraklısına not: “Hadi de ya” Mustafa Kemal’in tartışırken kullandığı bir meydan okuma deyimidir.

Gizli oturumlarda Millet-i İslam ve Kafkasya

21 Ekim 2013 Pazartesi

Milli mücadele ve İstiklal Savaşı’nın bu gün bile bilinmeyen ve de anlaşılamayan bir çok yönü var. Örneğin, Mustafa Kemal Paşa’nın “İslam siyaseti ve Çerkesler” üzerine Meclisin 24 Nisan 1920 tarihli gizli oturumunda söylediklerini, sonradan yaşanan olaylar ışığında yeniden değerlendirmek gerekir:

Mustafa Kemal Paşa : “Ecnebilerin en çok korktukları İslam siyasetinin sürdürülmesi için elimizden gelen çabayı gösterdik ve göstermeliyiz. Çünkü selamet için tek kaynak kuva-yı alem-i İslamiyet olmuştur. Alem-i İslamiyet sayısız nedenden ötürü milletimiz ve devletimizin istiklaliyle yakından ilgilidir. Düşmanların maddi güçleri karşısında biz de bu manevi kaynaktan güç almak zorundayız.

“Suriye halkı, 1914 tarihinden önce, yani aynı sınırlar içinde yaşadığımız sürede, Devlet-i Osmaniyenin parçası olmaktan pek rahatsızdı; bağımsızlık için kendi gücünün yetmeyeceğini anlayarak, ne yazık ki, hepimizi birden yok etmek isteyen düşmanlarla iş birliğine girdi. İngilizlerle Fransızlar, sırf bizi ve devletimizi ortadan kaldırmak amacıya bunlarla birlik oldular. Ancak Dünya Savaşı’nın sonuçlarını görüp yaşadıktan sonra geldiler ve ‘bize istiklal gerekli değildir. Biz Halifemiz ve padişahımıza bağlı olarak Osmanlı camiasının içinde olacağız.’ dediler.

“Biz hiçbir koşulda ve ortamda Suriye devletiyle değil milletiyle ilişki kurduk ve bu ilişkiyi sürdüreceğiz. Suriye milletinin temsilcilerine, Fransızlarla iş birliğini koltuğunu yitirmemek adına savunan Emir Faysal’la hiç bir koşulda anlaşmayacağımız yolunda söz verdik. Özetle Suriyedeki dindaşlarımızızn kalpleri bizimle birliktedir.

“Kafkasya’ya gelince, Çerkesler Devlet-i Osmaniye’ye adım attıklarından bu yana hep Kafkasya’ya geri dönmek, zorla atıldıkları topraklarında yeniden devletlerini kurmak için çabaladılar. Rusya’da çara bağlılıklarını sürdüren Deniken kuvvetleri bütün Kuzey Kafkasya’yı işgal etmiş, oraya 1917’den sonra giden Çerkes heyetlerini gaddarca öldürmüş ya da dağıtmış olsa da, Çerkesler tam bağımsızlık ve milli varlıklarının devlet çatısı altında yeniden kurulması yönünde çalışmaktadır. Bu arada bizimle çok yakın ilişki kurmuşlardır. Çerkeslerle bütünleşmemiz bizler için de fevkalade önemlidir. Bu gün Kuzey Kafkasya’da savaşan din kardeşlerimize önerimiz, bir yandan kendi bağımsızlıkları için savaşırken bir yandan da kurtuluşumuzun birlik ve beraberlikten kaynaklandığını unutmamaları yönünde olmuştur. Çerkeslerin bağımsızlıklarına kavuşmaları, bir devlet çatısı altında yaşamaları bizim amaçlarımızla örtüşmektedir. Çerkeslerle bir bütün oluşturmak, amaçlarına ulaşmaları yönünde onlara destek olmak bizim için çok önemlidir.

“Azerbeycan bildiğiniz gibi istiklalaline kavuşmuştur. Onlar da bize sevgi ve muhabbetle yaklaşmaktadırlar. Bağımsızlıklarına kavuştuklarından bizimle bağları resmi değilse de, bizim istiklalimiz için ellerinden geleni yapacaklarını defalarca, resmi olmayan kanallardan bize iletmişlerdir.

“Ermeniler, Erivan Ermeni Hükümeti topraklarında, İslam milletini imha etmekle meşguldür. Ancak onların bile bizimle ilişki kurmak için çaba harcadıklarını söyleyebilrim. Kendi sınırları içinde imhaya uğraştıkları din kardeşlerimizin sınırı geçerek bize katılmaları konusunda yardımcı olmalarını rica ettiysek de Ermeniler İngiliz ve Amerikalılardan izin almaksızın bu isteğimizi yerine getiremeyeceklerini belirttiler. Ermenistan sınırları içinde yaşayan ahali-i İslamiye, hamisiz ve çaresiz kalınca hayat ve namuslarını korumak adına savaşı sürdürmektedir.”

Mustafa Kemal’in 24 Nisan 1920’de meclisin gizli oturumunda yaptığı bu söylediklerine benzer daha nice konuşması vardır. Temelinde İslam birliğini vurgulayan, tam bağımsızlığın bu birliğin de çabalarıyla gerçekleşeceği yolundaki söylemleri daha sonraları gündemden kalkmış ya da kaldırılmıştır. Neden? Bunun yanıtını da siz düşünün ve verin...

(Meraklısına Not: Gizli Oturumlarda Atatürk’ün Konuşmaları; Hazırlayan Sadi Borak; Yayın Tarihi, 1977)

Atatürk’ün gizli vasiyeti var mı?

30 Eylül 2013 Pazartesi

Zaman zaman birileri çıkar, “Atatürk’ün gizli vasiyeti var. Ölümünden 50 yıl sonra açıklanmasını istemişti.” der. İyi de 1938 yılında vefat ettiğine göre bu vasiyetin 1988’de açıklanması gerekmez miydi diye sorduğunuz zaman karşınıza “Nitekim halk böyle bir açıklamaya hazır değildir; gerekli koşullar oluşmamıştır!” diyen, millete rağmen Çankaya’yı işgal eden Kenan Evren çıkar karşınıza.

Eğer inanırsanız, Atatürk ölmeden önce, 5 Eylül’de vasiyetini notere yollar. Ölümünden hemen sonraysa vasiyet açılır; içinden iki ayrı zarf çıkar. Zarflardan biri mal varlığıyla, diğeriyse Atatürk’ün 50 yıl süreyle gizli kalmasını istediği “büyük bir sırla” ilgilidir.

Gün gelir, 50 yıl dolar, dönemin devlet başkanı Kenan Evren zarfı açar, okur. Ne var ki, içeriğinin açıklanması için gerekli ortamın oluşmadığı kanısına varır ve zarfı 25 yıl daha açılmamak üzere mühürletir. Eğer bu söylentiye inanırsanız zarfın 10 Kasım 2013’de açılması gerekiyor! Peki nedir bu müthiş, bu akıllara ziyan sır?

Kimilerine göre, Atatürk gizli vasiyetinde 1924 yılında kaldırılan Halifeliğin yeniden kurulması yönünde talimat vermiş! Bunu öne sürenler Nutuk’da zaten Atatürk’ün Halifeliği destekler nitelikte sözler söylediğini belirtiyorlar. Ancak bu teze karşı çıkanlara göre ne bir gizli vasiyet var ne de Nutuk’da Halifeliği destekler nitelikte sözler...

Araştırmacı Aytunç Altındal böle bir vasiyetin olduğunu söylüyor: “Konu 1960’larda sıkça gündeme gelirdi. Bakarsanız 1924 yılında Türkiye’de hem Cumhuriyet hem de Hilafet vardı.” Altındal, Atatürk’ün bir yazısında, “Saltanata hayır ama Hilafeti korumalıyız” dediğini öne sürerek, Kemal Paşa’nın babadan oğula devredilen bir Hilafetten söz etmediğini, İslam ülkelerinin toplanarak bir şura oluşturmalarından ve bu şuraya üye olacak beş ülkenin ki o dönemde bağımsız üç İslam ülkesi Türkiye, İran ve Afganistan’dır, dönüşümlü olarak Hilafeti kendi meclisleri aracılığıyla temsil edebileceklerini masaya yatırdığını belirtiyor: “Bu konu Nutuk’da da var! Türkiye’ye 2006 ve 2009 10 Kasım’ından önce gelen İngiliz istihbaratçılar bu yönde açıklamalar yapınca ben de dile getirdim konuyu.” Ancak İngiliz istihbaratçıların konuyu nerede ne tür açıklamalar yaptığını söylemiyor. (A Haber’deki konuşması) Mustafa Armağan’sa böyle bir vasiyetin olmadığını söylüyor: “Kasım ayında açıklanacak bu vasiyetinde Atatürk hilafetin geri getirilmesini istiyormuş! Hatta Nutuk’da da bunu belirten bir bölüm varmış. Nutuk’da sözü edilen bölüm, 1924’den sonra ortaya atılan yeni hilafet önerilerinin bir özetidir, hatta Mustafa Kemal Paşa bunları küçümser. Alıntıdır bunlar, Atatürk’ün fikirleri değildir.”

AK Parti İstanbul Milletvekili Erol Kaya 17 Aralık 2012’de bir önerge vererek bu vasiyeti sorar, Meclis arşivde böyle bir vasiyetin bulunmadığı yanıtını alır. “Ben Vasiyeti okudum. Vasiyetde sadece mal varlığıyla ilgili talimat var. Geleceğe ilişkinse hiçbir şey yok. Bu vasiyet işi 80’li yıllardan bu yana konuşulur. Artık öne sürülen bu iddia son bulmalı. Eğer Atatürk’ün devlet, millete dönük bir vasiyeti varsa bunun bilinmesi gerek!” Kaya, vasiyetten daha önemli bir konu olduğunu da belirtiyor:“Meclis’te 1960 yılına kadar bütün siyasi grupların konuşmaları kayıt altına alınıyordu. Derken 1980 yıllarında CHP’nin grup tutanakları kayboldu! Bu tutanaklarda Türkiye’nin yakın siyasi tarihine ilişkin alınan kararlara yönelik konuşmalar var. Bence tutanaklar vasiyetten de önemli. Böylece Dersim, Takrir-i Sükun, Demokrat Parti’nin icraatına karşı tavırlar, suçlamalar gibi ülke tarihine damga vurmuş birçok siyasi olay aydınlanabilir!”

Ve gelelim Tumluer Ailesine. Baba Alaaddin Tumluer 50, oğlu Meriç’se 25 yılını vasiyetname konusuna harcamış. Meriç Tumluer gizli vasiyetin bir kopyasının kendisinde olduğunu öne sürüyor!“Büyük dedemiz Mehmed Rıfad Efendi Atatürk’ün yanında çalışan jandarma istihbarat subayıydı. Atatürk vasiyetin nüshalarını ileride çarpıtılmaması için çevresindekilere vermiş. Bu gizli vasiyetin en önemli bölümü halifelikle ilgili. Bu bölümde gelecekte Türkiye’nin önderliğinde bir Türk-İslam Birliği’nin kurulacağını başına da Hz. Peygamber’in soyundan birinin geçeceği belirtiliyor!” (Siyah Gazete.com)

Buyrun bunlar öne sürülenler, üzerinde tartışılanlar. Bakalım 10 Kasım 2013 tarihinde bu vasiyetname, varsa eğer açılanacak mı? Açıklanmazsa örneğin Meriç Tumluer elindeki nüshayı milletle paylaşacak mı? Hep birlikte göreceğiz..

Kan ve gözyaşıyla yıkanmış topraklar: SOÇİ!

07 Ekim 2013 Pazartesi

Olimpiyatların amacı nedir? İnsanlar ve ülkeler arasında barış ve kardeşliğin güçlenmesi. Çağdaş Olimpiyatların “babası” olarak anılan Fransız Baron Pierre de Coubertin, spordaki rekabetin gerçek savaşların önüne geçebileceği düşüncesinden yola çıkarak 1892’de Paris’de, Sorbonne Üniversitesinde çağdaş Olimpiyatları dünyanın gündemine oturtmuştu. Olimpiyatlar her dört yılda bir yapılmakta yıllar yılı...

Önümüzdeki kış olimpiyatları 2014’de Rusya’nın Soçi kentinde yapılacak. UNESCO’nun dünya kültür mirası listesinde bulunan, alt yapı yetersizlikleri herkesçe bilinen Soçi’nin seçilmesi insanları şaşırttı. önceleri. Ama Rusya “Geleceğe Açılan Kapı” deyişiyle kolları sıvadı, yüz milyon dolarlık bir uluslararası tanıtımla Soçi’nin olimpiyatlara hazırlanması için kolları sıvadı.

Kaç kişi bilir, kimler hatırlar Çerkes soykırımını? Kimler ellerini açıp Allah’a dua eder burada katledilmiş yüz binlerce insanın ardından, Çerkeslerin dışında ama, Soçi Çerkesya’nın baş kentiydi bir zamanlar. Ne var ki, bu gün mumla arasanız bir tek Çerkes zor bulursunuz kentte. Madem Çerkesya’nın baş kentiydi, o zaman niye Çerkes yok? Tabi bu gerçek, salt Soçi değil bütün Kuzey Kafkasya için geçerli neredeyse. Ne oldu üç milyon Çerkes’e? Ne olacak ya öldürüldü ya da sürüldü!!

Bakınız, Soçi’ dev bir mezarlıktır! Kentin de bulunduğu bölgede akıllara ziyan bir sürgün ve soykırım yaşandı. Üstüne üstlük olimpiyatlar bu soykırımın 150. yıl dönümünde yapılacak!

Yaklaşık üç yüz yıl süren Kafkas-Çarlık Rusya savaşları sonunda bir millet bire kırıldı; neredeyse yer yüzünden silindi. Kalanların bir bölümü, başta Osmanlı İmparatorluğu olmak üzere rüzgarlara savruldu. Sürgün edilenlerin çoğu da gerek açlık, hastalık gerekse de peşlerini bırakmayan Ruslar’ca öldürüldü. Çarlık Rusya’nın işgal ettiği bu topraklara yönelik Rus deyişi, “Çerkessiz Çerkesya” idi. Öyle de oldu. Çerkes yurduna Ruslar yeleştirildi. Böylece nüfus dengesi kalıcı bir biçimde Ruslardan yana ağırlık kazandı. Bu gün, Suriye’de devam eden ve yüz binin üstünde insanın katledildiği iç savaştan kaçan Çerkeslerin Kafkasya’ya dönmek istemelerine, Moskova kesinlikle izin vermiyor; bir yanda ayırım yapmaksızın kapılarını katliamdan kaçanlara açan Türkiye öte yandan Çerkesler’in cehennem ateşinde kavrulmalarına, 150 yıl sonra bile göz yuman bir Rusya! İnsanlık bir yanda insafsızlık öte yanda.

Olimpiyat Köyünün yapıldığı yerin adı tarihte Kbaada’dır. Savaşlardan sonra, 1864’te “Krasnaya Polyana” olarak değiştirildi. Ne demek Krsayana Polyana? Kızıl Çayır! Çerkeslerin kanlarıyla sulanmış kızıla boyanmış bu topraklarda 21 Mayıs 1864 tarihinde Ruslar bir zafer yürüyüşü yaptı; Soçi ve Kuzey Kafkasya’nın sonsuza kadar Rus toprağı olduğunu açıkladı. Bölgenin asıl sahibi Wubıhlar tümüyle yok edildi!

Büyük bir hızla Soçi’de yapılan inşaatların altından insan kemikleri çıkmakta! Kemiklerin bir müzede saklanması yolunda Moskova’ya yapılan sayısız başvuru yanıtsız kaldı ne yazık ki. Çerkeslere, başında Fatiha okuyabilecekleri, simgesel bir mezar bile çok görüldü. Nasıl bir korku salmıştır Rusların yüreğine ki Çerkesler, 150 sonra bile Çerkes dendi mi renkten renge girmekteler.

Şimdi, ne Rusya ne de olimpiyat yetkilileri 2014 yılında Soçi’de düzenlenecek Kış Olimpiyatlarının “insanlar ve devletler arasında kardeşiliğe hizmet” edeceğiöne süremez. Rusya’nın kendi geçmişinin üzerine sünger çekmek istemesini anlayalım dedik de, Çerkeslerin belleğinden 150 yıl öncenin soykırımını nasıl silip atacaksın? Rusya “Geleceğe Açılan Kapı” deyişini dünyaya ilan etmeden önce geçmişe bir kapı açmalıydı. Kimse umursamasa da, Çerkes milletinin tarihine 2014 Soçi Olimpiyatları bir kara leke olarak geçecektir

Batılı’da İslamofobi, Rus’ta uzaylı korkusu!

05 Ekim 2013 Cumartesi

Korkular, korkular, korkular...

Yersiz, anlamsız, akla, mantığa ters mi ters...

Hele de İslamofobi. Ötekine düşman, yabancıya karşı olmanın en son ve de en yıkıcı yansımalarından biri bu anlamsız, ırkçı, ayırımcı duruş.

Peki İslamofobi nedir? En güzel tanımlamalardan biri ABD Din Akademisi Başkanı Prof. John L’Esposito’dan geliyor: “Müslümanların din hürriyetini, sivil özgürlüklerini ve insan haklarını ayaklar altına alan, nefret suçlarına sıkça yol açan ya da bunların oluşmasına neden olan söz ve eylemler...”

İslamofobi, her ne kadar tarih boyu Hıristiyanlardan Müslümanlara yönelik bir tavır olarak sergilenmişse de, El Kaide ve Bin Ladin öncesi İran İslam Devrimi’nden hemen sonra, Lübnan ve Pakistan’daki terör eylemlerinin ardından ortada kol gezmeye başlamıştı. Sovyetler’in tarih sahnesinden çekilmeleri sonrasında Batı yeni bir tehdit arayışına girdi; İran İslam Devrimiyle birlikte küresel tehdide dönüştü. Ronald Reagan, Sovyetlerin çökmesinden sonra İslam’ı işaret ederek büyük bir tehdit olduğunu söyledi. Kimi kulak astı kimi asmadı ama 11 Eylül’den sonra Batı’da İslamofobi doruğa tırmandı.

İslamofobi nasıl böylesine hızla yayıldı sorusunaysa L’esposito şu yanıtı veriyor: “Eğer bir kişi bir aileyi öldürüyor, bir binayı havaya uçuruyorsa insan ‘ne oluyor?’ diye merak eder. Ancak eğer farklı ülkelerde, birçok bina havaya uçuruluyorsa, ‘insanlar niçin bu olaylar kimi Batı çokça da Müslüman ülkelerde gerçekleşıyor?’ diye sorar”

Tabi, saf ve cahil olanlar da “Bunun İslam diniyle bir ilgisi olmalı!” sonucuna varır kafasında. Hele de İran’a Irak’a bakıp Sünni Şii çatışmasını görürse. Lübnan’a dönüp Hıristiyan-Müslüman savaşı olarak algılarsa olan biteni. İslamofobi, mantık dışı bir korkudur özetle. Bu korkuyu kullanan Hollywood gerek sinema filmlerinde gerekse TV dizilerinde konuyu sıkçla işlemekte, soğuk savaş yıllarının kötü adamı Sovyetlerin yerine Müslümanları oturtmaktadır. Bu da tabi, İslamofobi’yi yaygınlaştıran nedenlerden biridir. Televizyonlara çıkan konuşan kafalar, siyasiler, İslamofobi’yi yaşam biçimi olarak benimsemişler, kökten dinci Hıristiyanlar bu korkuyu körüklemektedir sürekli olarak. Aslında ABD’de her yeni göç eden kendinden sonra gelene düşman olmuştur; bu tarihsel bir gerçektir. Zamanında İrlanda kökenlilerle İtalyan kökenliler kıyasıya savaşmıştı New York sokaklarında. Sonra Vietnamlı geldi; öfke nefret ona yöneldi.

İslamofobi’den kurtulması için Batı’nın, Müslüman ülkelerle çek daha yaygın diyaloğa girmesi şarttır ve İslam’ı, örneğin Suudi Arabistan’da uygulandığınca değil, Türkiye’de uygulandığınca algılaması gerekmektedir. L’Esposito, “Bundan bir yıl önce İslamın barışçı ve uzlaşmacı yanını sergileyen bir olay yaşandı. Kuveyt Parlementosu’nun bir üyesi, Suudi Arabistan Müftüsünden, Kuveyt’te bir kilise yapmanın İslam’a aykırı olup olmadığını sordu. Müftü, İslam’a göre salt bir kilisenin yapımının yasaklanmasının yetmeyeceğini, var olan bütün kiliselerin kapatılması gerektiğini bildirdi. Türkiye Diyanet İşleri Başkanı Müftü’nün bu sözlerini açıkça eleştirdi. İşte bu dini önderlerin takınması gereken tavırdır ” diyor. (Nil Gülsüm—Yeni Şafak—L’Esposito söyleşisi)

Peki Batı’da bu kök salmaya başlamış İslamofobi ,örneğin Rusya’da da var mı? Rusya’da daha çok tarihsel kökleri olan bir Yahudi düşmanlığı vardır ki, Sovyetler döneminde de çok yaygındı. Şimdilerdeyse pek adından söz edilmemektedir.

Günümüzde Rusya’yı sarıp sarmalayan korku nedir peki? Uzaylıların saldırısı!! Bu korku öyle boyutlara ulaşmış ki, Rus Ordusunu, Uzay Savunma Birlikleri kurmaya kadar götürmüş işi. Bu birliklerin Komutan Yardımcısı General Sergey Bereznoy “Bugün için işgalci uzaylılarla baş edebilecek güçte değiliz. Ne yazık ki, dünya dışından gelecek bu tehditlere karşı da güçümüz yok “ demez mi? Herhalde bilim kurgu romanlarıyla filmlerine sarmış Ruslar. Dünyayı bırakıp uzaydan gelecek saldırılara karşı hazırlanıyorlar.

İşte bir yanda mantık dışı bir korku İslamofobi, öte yanda akıllara ziyan bir dehşet Uzaylı Saldırısı. Elimize fener alıp dünyada akıllı adam aramaya başlamanın vakti geldi anlaşılan!

Hasan Sabbah ve Haşhaşiler

07 Mart 2013 Perşembe

PKK’yla ilgili “terör sahnesinden yavaş yavaş çekilme aşamasına giriyor” yorumları yapılırken, 1970’lerin tozlu sayfalarından DHKP-C çıkageldi. Son günlerde, aralarında avukatların da bulunduğu öne sürülen yüzlerce Devrimci Halk Kurtuluş Partisi-Cephesi üyesi tutuklandı, canlı bomba olabileceği ya da böyle bir eğilim taşıdığı varsayılan katil adaylarına kelepçe vuruldu.

Canlı bomba yeni bir kavram değil insanları yüreğine dehşet salmak, toplumları derinden etkilemek için kullanılan. Hasan Sabbah ve Haşhaşiler’i kimi tarihçiler ilk teröristler olarak gösterir. Aslında eski Mısır ve Roma’da da düzeni silah zoruyla değiştirmek için baş kaldıran örgütler vardır. Örneğin Spartakus ve Köleler Ordusu, kurulu düzene, yani Roma İmparatorluğu’na, başkaldırdıklarında, sayıca çoğalmadan, küçük gruplar oluşturarak Romalıların iş yerlerini yakar, çiftlikleri basar, önlerine çıkan herkesi öldürürlerdi. Ancak köle olduklarından, Spartakus Hareketini “Kölelerin Ayaklanması” olarak nitelendirir dönemin tarihçileri, zalime karşı mazlumun direnişi olarak geçer kitaplara.

Batılı tarihçiler özellikle, Hasan Sabbah ve Haşhaşileri ilk terörist lider ve ilk terör örgütü olarak yazarlar. Hasan Sabbah sayıca kendinden üstün olan ve düşman olarak gördüğü devletlerle savaş alanında başa çıkamayacağından bir Fedailer Birliği kurar. Derviş kılığında Fedailer, Musul Ulucamii’nde namaz kılan Musul ve Halep’in Emiri El Porsuki’yi zehirli bir hançerle boğazını keserek öldürürler. Sonra ne yaparlar? Sakin sakin, hatta gülümseyerek, El Porsuki’nin muhafızlarınca paramparça edilmeyi beklerler. Fedai ya da Haşhaşilerin bu ilk cinayetidir ama son değildir. İslam aleminin altüst ettiği öne sürülen en büyük eylemi 1092’de, Selçuklu İmparatorluğu’nun simgesi Nizamülmülk’ü yani “Devletin Düzenini” öldürmeleridir.

Sultanlar, vezirler, komutanlar bunların bıçak darbeleri altında can verdi yıllar yılı. Fedailerin bu cinayetleri işledikten sonra kaçmamaları, ölümü beklemeleri toplumlarda dehşet uyandırıyor, yılgınlığa yol açıyordu ki, zaten terörün amacı da budur işte. Herkes ancak haşhaş içenlerin bunu yapabileceği kanısındaydı. İşte bu nedenle Fedailer adı yerini Haşhaşilere bıraktı; bu kelime de evrildi batı dillerinde “assassin” yani katile dönüştü.

Hasan Sabbah düşmanlarına karşı suikastı bir silah olarak seçmişti. Daha önceleri de suikast bir silah olarak kullanılmıştı hükümdarlara karşı. Ancak bu ilk kez tek merkezden yönetilen bir örgüttü ve şiddeti bir ya da birkaç kişiyi değil bütün toplumu derinden sarsmak için kullanıyordu. Haşhaşiler bir tür dinsel/siyasal örgüttü. Vurdukları darbe öldürülen kişinin temsil ettiği değerlere indirilen bir şiddet yumruğuydu. Cinayet yeri genellikle kentin en büyük camii, cinayet için seçilen günse Cuma’ydı. Sanki suikast değil bir tür gösteriydi yaptıkları. Cinayeti işledikten sonra cemaate nutuk atanlar da vardı, gülümseyerek öldürülmeyi bekleyenler de.

Daha sonra Haşhaşilerin yöntemlerini uygulayanlar çıktı tabi. Örneğin İkinci Dünya Savaşında Kamikazeler, kendi yaşamlarını hiçe sayıyor haşhaş yerine birkaç şişe saki içtikten sonra uçaklarıyla hedefe dalıyorlardı.

Günümüzde intihar saldırıları, canlı bombalar medyanın manşetlerinden inmiyor. Kimi verilere göre 20. yüzyılda 270 intihar saldırısı dünyayı sarstı ki bunun 18’i Türkiye’de gerçekleşti. (Esrarengiz Tarih) Terörle mücadeleyi yasal yöntemlerle yapmaya kalkışan devletler uzun süren çabalar sonucu başarıya ulaşabiliyorlar ama bu arada binlerce insan ölürken milyonlar da korku ve dehşet içinde yaşıyor.

Günümüzün terör örgütlerini yönlendiren öyle “kutsal amaçlar” falan değil salt para. Uyuşturucu tacirlerinden istihbarat örgütlerine kadar kimler kimler bu örgütleri kurduruyor ve amaçları uğruna kullanıyor. Dehşet artık, ne yazık ki, sınır tanımıyor dünyamızda...

Ve 12 Mart muhtırasının 42. yıldönümüne geldik

11 Mart 2013 Pazartesi

Tarihler 12 Mart 1971’i gösterdiğinde kimi çevreler, büyük bir özlem içinde sol bir darbe bekliyordu. Aslında “sol darbe” dedikleri, Atatürk’ü siper yapmışların düzenlemek istediği Jakoben bir devrimdi. Yani asker bürokratlar, sivil bürokratlar ve her darbenin şakşakçıları kimi basın el ele vermiş 9 Mart 1971’de iktidara el koymak için hazırlanmıştı ki, “bunlar bir tür Baas düzenini savunuyorlardı aslında solculuktan ya da Marxist-Leninist bir düzenden çok” (Emre Aköz), Mahir Kaynak her şeyi açığa çıkardı ve Türkiye’yi saplanacağı ciddi bir bataktan kurtardı.

Bu 9 Mart girişiminin başarıya ulaşamamasının ardından gelen 12 Mart Muhtırası, beklenen sol darbe değildi, her ne kadar birçok kişi mutluluktan havalara fırlamışsa da “oh nihayet sol iktidara geliyor” diye, Demirel istifa etti. Yerine getirilen Nihat Erim, o dönem CHP içinde devrimci solun önderi Bülent Ecevit’in bir çeşit “muhafazakar Kemalist kanadı temsil eden rakibiydi.”(27 Mayıs Devleti—Muhsin Öztürk)

Ecevit 12 Mart’ın kendisine karşı yapıldığını söylemişti o gün. Ecevit’in, 12 Mart muhtırasına karşı çıkmasının, daha sonra, yani yetmişli yıllar boyunca sol siyasetin ve kendisinin yükselmesinde büyük rolü olmuştur. Darbelerden hiçbir zaman mutlu olmayan halk, “darbenin sola karşı yapıldığı varsayımıyla, sola yönelmiştir”, der Ahmet Demirel.

Meclis’te 12 Mart Muhtırası’nın okunmasına karşı çıkan ilk siyasi Hasan Korkmazcan, “Eğer karşı çıkılsaydı demokrasinin değer ölçüleri bu denli tahrip edilmez ne 12 Mart ne de 12 Eylül olurdu” diyor. Bu savını doğrulayan ayrıntıyı, dönemin TBMM Başkanı Sabit Osman Avcı’nın, Kara Kuıvvetleri Komutanı Faruk Gürler’le konuşmasında bulmak mümkün:

Avcı, Gürler Paşa’ya “karşı koysaydık ne yapardınız?” diye soruyor. Gelen yanıtsa hayli ilginç:“Emekliliğimizi isterdik!” Yani şapkayı alıp gitmek devleti ve milleti büyük badirelerden falan kurtarmıyor. Dik duruş yeterli olabiliyor.

Neyse, Bülent Ecevit Bakış Dergisi üzerinden, Süleyman Demirel de Güniz Sokak’taki evinden yeni partilerini örgütlemek için kolları sıvarlar. Ancak her ikisi, diğer kimi siyasilerle birlikte “siyaset yasağına direnmekten” Zincirbozan’ın yolunu tutar.

Şimdi, bu darbeye karşı çıkılamayacağını, yapılacak bir şey olmadığını, şapkayı alıp gitmenin, daha uygun bir zaman kollamanın akılcılık olduğunu savunanlara Şili ve Allende örneğini vermek doğru olur kanımca. Pinochet ve darbecilere karşı, elinde tabancası, son dakikaya kadar karşı koymuş ve demokrasi adına ölmüştür. Bu onurlu bir direnişidir, demokrasiyi kanının son damlasına kadar savunan bir adamın! Ama her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır elbet! O dönemde, Demirel’in Güniz Sokak’a çekilerek demokrasi mücadelesi verdiği, demokrasiye sarsılmaz bağlılığı savı, 28 Şubat sürecindeki duruşuyla hepten ortadan kalkmıştır zaten.

Cumhurbaşkanlığı seçimleri 12 Mart darbesinin tabutuna vurulan kallavi bir çividir. Genelkurmay Başkanlığı’na 1972’de getirilen 12 Mart’ın Kara Kuvvetleri komutanı, 1973’de istifa eder. Her şey tezgahlanmış, seçilebilmesi için senatodan bir kişi istifa etmiş, Gürler onun koltuğuna oturmuş, adaylığını ilan etmiştir. Karşısında Adalet Partisi’nin adayı, uzun yılar Senato Başkanlığı yapmışdarbe karşıtı, 1960’ta Hava Kuvvetleri Komutanı, Tekin Arıburun vardır. Seçim günü meclisin locaları askerlerle doludur; binanın çevresi sarılmış, jetler meclisin üzerinden alçak uçuş yapmaktadır. Epeyce oy almasına karşın gerek kimi siyasilerin gerekse de Muhsin Batur gibi onu desteklemeyen güçlü askerlerin karşı koyması sonucu seçilemez. Bunalım, 1960’da Deniz Kuvvetleri Komutanı olan, daha sonra büyükelçilik yapmış Fahri Korutürk’ün seçilmesiyle noktalanır...

Efendim, 12 Mart darbesi, olur olmaz kişileri hapse atılmasıyla, işkenceleriyle, astığı Deniz Gezmiş ve arkadaşlarıyla, “zinde güçlerin” demokrasinin başında Demokles’in kılıcı gibi sür-git sallanacağını vurgulamasıyla demokrasi tarihimizin kara sayfalarından biridir...

(Meraklısına Not: Muhsin Öztürk’ün “27 Mayıs Devleti”—Ufuk Yayınları Mayıs 2012 kitabını okumanızı naçizane öneririm.)

Takrir-i Sükun ve Ankara İstiklal Mahkemesi

21 Mart 2013 Perşembe

Bütün her şey 13 Şubat 1925’te Şeyh Sait’in iki mahkumu jandarmaya teslim etmek istememesiyle başlar. Olay gitgide büyür ve sonunda isyana dönüşür.

Başbakan Fethi Bey, Taha Akyol’un “Atatürk’ün İhtilal Hukuku” adlı kitabında da belirttiğince ılımlı yaklaşmaktan yanadır, çevresinde “güvercinler” vardır çoğunlukta ama 22 Kasım 1924’de Fethi Bey hükümeti kurarken şiddet yanlısı Recep Peker İçişleri Bakanı olarak yamanmıştır kabineye!

Fethi Bey demokrasiden yana olduğunu bir kez daha vurgulamak amacıyla mecliste güvenoyu alır almaz, İstanbul Belediye Başkanı’nın halk tarafından seçilmesini gündeme getirir. Recep Peker hemen ayağa fırlayacak, itiraz edecektir CHF’li aşırı mebuslarla birlikte. Gazi müdahale ederek olayı kapatır, Fethi Bey, Recep Peker’in yerine Cemil Ubadin Beyi İçişleri Bakanlığı’na getirir.

Aslında bu ılımlı, demokrasi yanlısı, liberal, insanlara hoşgörülü yaklaşan hükümet kurulmuştur kurulmasına da, asıl istenen vurdu mu ses getiren, sert, taviz vermez bir hükümettir. Ama onun için daha zaman vardır.

Neyse, Şeyh Sait İsyanı’ndan sonra Fethi Bey sıkıyönetim ilan edilmesini ister meclisten Güneydoğu’daki kimi illerde. Bunun süresini de bir ayla sınırlandırmıştır. Dahası İstiklal Mahkemeleri’nin kurulmasını da istemez, sıkıyönetim mahkemelerinde yargılamaktır niyeti suçluları.

Burada önemli olan sıkıyönetim mahkeme kararlarının Yargıtay denetimine açık olmasıdır. Onun için İstiklal Mahkemeleri’ni düşünmemiştir Fethi Bey. İstiklal Mahkemeleri astığı astık kestiği kestik kurumlardır, verdikleri kararların temyizi yoktur.

Fethi Bey sıkıyönetim ilanı için meclis onayı isterken “Hadise padişahlık, hilafet, şeriat Abdülhamid’in oğullarından birinin saltanatını temin gibi irticakar bir propaganda örtüsü altında Kürtçülüktür!” derse de İsmet Paşa “irticai isyan” denilmesinden yanadır.

Aslına bakarsanız hilafetin kaldırılmasıyla iki toplumu bir arada tutan dinsel simgenin yok olması, Milli Mücadele dönemi uygulanan siyasetin rafa kaldırılarak aşırı merkeziyetçiliğe gidilmesi ve Kürt kimliğinin bastırılması isyanın kökeninde yatan nedenlerdir.

***

Bunların üzerinde fazla durmak niyetinde değildir İsmet Paşa. Gazi’nin da aynı fikirde olması sonucu Fethi Bey istifa eder İnönü Hükümeti kurulur. Bu hükümetin İçişleri Bakanı Recep Peker’dir ve ham Takrir-i Sükun yasasının çıkmasını ister hem de İstiklal Mahkemeleri’nin devreye girmesini. Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’nın 22 red oyuna karşı 122 CHF kabul oyuyla Takrir-i Sükun Kanunu kabul edilir. Bunun ardından da meclisin yetkileri kısıtlanır hepten. Örneğin isyan bölgesinde kurulacak İstiklal Mahkemesi, TBMM’nin onayına başvurmaksızın idam hükümlerini infaz edebilecektir.

Ankara’da kurulacak İstiklal Mahkemesi ise bütün Türkiye’de Takrir-i Sükun Yasası’nı uygulayacaktır, her türlü “irticai faaliyeti yasaklayacak ve cezalandıracaktır.” Neyin irtica olup olmadığına da bu mahkeme karar verecektir. Anayasanın 2. maddesine göre Türkiye Cumhuriyeti’nin dini İslam olduğuna göre neyin irtica, neyin dini faaliyet olduğunu kestirmek de hayli güçtür. Ancak Fethi Bey, “dini ve dinin mukaddesatı alet ederek milleti, vatan ve Cumhuriyet aleyhine teşvik edenlere karşı” yasal uygulamalar ister Kazım Karabekir Paşa da bunu destekler. Böylece Hıyanet-i Vataniye Yasasının 1. maddesi değiştirilir, dini duyguları siyasete esas ve alet etmek amacıyla örgüt kurmak vatana ihanet sayılır. Bu değişiklik yeterlidir aslında amma asıl amaç muhalefetin sesini kesmektir.

Bu Ankara İstiklal Mahkemesi, basını susturacak, muhalefeti idamlarla tasfiye edecektir. Ankara İstiklal Mahkemesi Doğu’daki İstiklal Mahkemesi’nden daha önemlidir çünkü Şeyh Sait isyanı Karabekir Paşa’yla Rauf Bey’in dediği gibi bir mütegallibe başkaldırısıdır, ordu tarafından hızla bastırılacaktır. Ankara İstiklal Mahkemesi ise basını, muhalefeti, gıkını çıkarmaya yeltenen herkesin soluğun kesecektir.

Günümüzü sür-git eleştirenler, Ankara İstiklal Mahkemeleri’nin kararlarına bir baksınlar, CHF ya da bugünkü adıyla CHP’nin neden hiçbir gün kalkıp da bir özeleştiri yapmadığını da düşünsünler.

Batı Trakya Türk Cumhuriyeti

30 Mart 2013 Cumartesi

Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesi ve Meşrutiyet Meclisi’nde çıkarılan Kiliseler Kanunu’yla Bulgar ve Yunan Ortodoks kiliselerinin barışması Osmanlı için tam bir felakettir. Çünkü padişah bu iki kilise arasındaki kavgayı alttan alta körükleyerek Bulgaristan’la Yunanistan’ın dostluk kurmalarını engellemekteydi. Bunlar birleşirlerse Osmanlı’ya savaş açacaklarını biliyordu; nitekim de öyle oldu! Ama İttihatçı tayfası burnunun ucunu göremiyordu ki, birkaç ay sonra ne olacağını kestirebilsin!

Herneyse, bağımsızlığını yeni kazanan Balkan devletleri yani Karadağ, Bulgaristan, Sırbistan ve Yunanistan savaş açarlar Osmanlı Devleti’ne; bu da I. Balkan Savaşı’nı oluşturur. Osmanlı bu savaşa hepten hazırlıksızdır. İkmal ve Levazım Teşkilatı doğru dürüst çalışmamaktadır. Dahası savaş gücü yüksek, deneyimli 120 tabur asker, “acaba Abdülhamid Han’a bağlı olabilirler mi?”gibisinden kaynağı belirsiz bir kuşku nedeniyle alelacele terhis edilip Anadolu’ya gönderilmiştir. Ama asıl sorunu askerin siyasete bulaşmış olmasında aramak gerekir. Asker bir kez siyasete bulaştı mı, asıl mesleğine geri dönmesi zordur çünkü. “Devlet yönetmek varken ordu yönetmek de neyin nesiymiş!” düşüncesi pek bir cazip gelmiştir nice komutana. Sonuçta, Osmanlı ordusu kısa sürede dağılır. Ekim 1913’te Bulgar ordusu Çatalca’ya kadar ilerler; Makedonya’yla bağlantılar kopar. Sırplar Üsküp’e girer. Arnavutluk elden çıkar ve Osmanlı artık Balkanlar’da söz sahibi değildir!

***

Londra’da yapılan antlaşmayla Midye-Enez hattının batısında kalan bütün topraklar Balkan devletlerine bırakılır. Ancak Osmanlı’nın topraklarına üşüşen devletler birbirinin gırtlağına çöker ki, II. Balkan Savaşı çıkar. Romanya da savaşa girince çatışmaların boyutları hayli genişler; Bulgaristan epeyce hırpalanır. Bu fırsattan yararlanan Osmanlı, Edirne’yi geri alır. Osmanlı-Bulgar Antlaşması imzalanır ve Edirne’yle Kırklareli yeniden Osmanlı’ya katılır. Batılı devletler kolları sıvayıp Osmanlı’dan Meriç nehrinin batısına geçmeyeceği yolunda bir güvence ister ve alır. Yarbay Enver Bey bu antlaşmayı ciddiye bile almaz ve 16 subayla 100 erden oluşan 116 kişilik bir çeteyi Kuşçubaşı Eşref Bey’in emrine verir. Kuşçubaşı, Edirne’den Ortaköy’e doğru yola çıkar ve Papazköy’e varmadan bin 200 kişilik Bulgar Domuzciyev çetesinin katlettiği 400 Müslüman Türk’ün cesediyle karşılaşır. Eşref Bey katillerin peşine düşer ve 16 Ağustos 1913’te Koşukavak’da çeteyi yakalar. Çatışmada 83 Bulgar eriyle Domuzciyev, 5 subay ve 6 kaptan yakalanır, zincire vurulur. Çetesinin geri kalanları ya öldürülür ya da kaçar. Eşref Bey durmadan Mestanlı’ya gider ve çarpışmasız burayı alır. Ertesi gün çıkan bir çatışma sonucunda Kırcali’ye de Osmanlı sancağı dikilir. Eşref Bey’in kuvvetleri gönüllülerle 600 kişiye çıkmıştır. Mestanlı ve Kırcali’ye birer hükümet reisi atar Eşref Bey ve Enver Bey’in talimatıyla bunların yönetimini kendine bağlar ki, Babı Ali batılılar karşısında zor durumda kalmasın. Ama Babı Ali telaş içinde, talimat üstüne talimat yağdırır, Kuşçubaşı’nın daha ileri gitmemesini emreder. Ne var ki, Enver Bey “Batı Trakyanın tümünü işgal ediniz” buyruğunu uçurur o saat. Dahası Teşkilat-ı Mahsusa’nın ilk reisi olacak Süleyman Askeri Bey komutasında yeni bir birlik de yollar bölgeye. Ve sırasıyla Gümülcine, İskeçe yeniden ele geçirilir. Kısacası Batı Trakya kurtarılmış ve Meriç boyları Bulgar’dan temizlenmiştir.

Gümülcine’nin kurtulmasından sonra Batı Trakya Türk Cumhuriyeti kurulur, reisliğine de Salih Hoca getirilirse de dizginler Süleyman Askeri Bey’le Kuşçubaşı Eşref Bey’in elindedir çünkü askerin başında onlar vardır. Bu hükümetin kurulmasıyla batı büyük bir telaşa düşer. Dedeağaç dışında Batı Trakya’nın tümünü elinde tutan hükümetin şimdi de Dedeağaç’a yürüyeceği istihbaratını aldıklarını söylerler Babı Ali’ye ve bir şeyler yapmasını isterler! Babı Ali bu hükümetin hemen dağıtılıp birliklerin geri dönmesini emrederse de, bu emir sağır kulaklara düşer. Süleyman Askeri ve Eşref Bey’ler Osmanlı’dan bağımsızlıklarını ilan ederler ve 12 Eylül 1913’de Garbi Trakya Müstakil Hükümeti adıyla tarih sahnesine yeni bir devlet çıkar! Başkent Gümülcine’dir; düzense Cumhuriyettir ve Türk tarihinde bu bir ilktir. Azerbaycan Türk Cumhuriyeti’nden beş, Türkiye Cumhuriyeti’ndense 10 yıl önce kurulmuştur!

Bundan sonra olanları ki, gerçekten akıllara ziyandır, bir başka yazıya saklayalım

Batı Trakya Cumhuriyeti (II)

01 Nisan 2013 Pazartesi

Batı Trakya Cumhuriyeti, Kars dolaylarında 1918’de kurulan Azarbeycan Türk Cumhuriyeti’nden beş, 29 Ekim 1923’de kurulan Türkiye Cumhuriyeti’ndense on yıl önce kurulmuş, ilk Türk cumhuriyetidir. Yeni devlet ay yıldızlı yeşil-beyaz-siyah bir bayrak kullanmıştı. Beyaz özgürlüğü, siyah Balkanlardaki acımasızlığı , yeşil İslamı, ay-yıldız da Türklüğü simgeliyordu. Başkenti Gümülcine, yüz ölçümü 8 bin 578 kilometre kare, ordusu çoğunlukla piyade 29 bin 170 kişi, Devlet Başkanı Salih Hoca, Genelkurmay Başkanı Süleyman Askeri, Kuruluşu 28 Temmuz 1913, yıkılışıysa 29 Ekim 1913’tür.

Kuşcubaşı Eşref ve Süleyman Askeri Beyler amaçlarını bildirmek seslerini dünyaya duyurabilmek için Batı Trakya Haber Ajansı’nı kurarak başına Samuel Karaso Efendi’yi getirmişlerdi. Dahası Türkçe ve Fransızca yayın yapan Independant (Bağımsız) diye de bir gazete çıkarmaya başladılar hemen. Bu arada Süleyman Askeri Bey, Batı Trakya için bir milli marş yazmaya oturdu. Bulgar ve Yunan posta pulları geçersiz sayılmış hükümet yeni pullar bastırmıştı. Batı Trakya’nın Bulgarlara karşı savunulması için hazırlıklar yapılmış, İstanbul’dan Eylül ayında 3 bin tüfek ve 500 sandık mermi getirilmiş, Ekim’de devlet bütçesi hazırlanmıştı. Özetle devlet kurulmuş, çalışmaya başlamış, bayındırlık hizmetlerine bile soyunulmuştu.

Osmanlı Devleti’yse, bir yanda kendi askerlerinin bu olağanüstü başarısı öte yandaysa batının bitip tükenmek bilmeyen baskıları arasında sıkışıp kalmıştı. Bu arada Yunanistan, bu yeni devleti Bulgaristan’a karşı bir müttefik olarak görmeye başlamış ve 2 Ekim 1913’de Dedeağaç, yeni devlete bırakılmıştı. Ama bütün bu gelişmelere rağmen yeni devlet yaşayamadı. Batı ve Rusya’nın baskılarına dayanamayan Babıali, 25 Ekim 1913’de İstanbul Antlaşmasını imzalayarak Batı Trakya’nın resmen Bulgaristan’a katılımını onayladı. Dahası Süleyman Askeri ve Kuşçubaşı Eşref Beylere devleti 25 Ekim 1913’e kadar Bulgar’lara devretmesini buyurdu! İstanbul’dan gelen Albay Cemal Bey’in gözetiminde devlet kendini yok saydı ve Bulgarlar 30 Ekim’e kadar sessiz sedasız bölgeyi yeniden işgal etti!

Osmanlı’nın bölgeyi Bulgarlara bırakma nedeninin ardında İttihatçıların kendi aralarındaki çekişmeler yatmaktadır diyenler de vardır. Cemiyetin astığı astık kestiği kestik yönetim biçiminden bıkan kimi aydınlar, Batı Trakya’da yeni kurulan cumhuriyete koşmuş, devlette görev almaya başlamaştı. Ama tek başına, “salt iktidarda kalmak amacıyla cemiyet Batı Trakya’yı sattı” görüşü bizi yanıltır. Babıali baskınından sonra iktidara soyunan ittihatçıların basiretsiz, beceriksiz, devlet yönetme konusundaki deneyimsizlikleri, Osmanlı Devletini Batı’ya boyun eğen, öz güvenden yoksun bir dış siyaset yürütmesine yol açmıştı. Sonuçta 55 günlük siyasi bir ömrü olan Batı Trakya Cumhuriyeti’nin tarih sahnesinden çekilmesi, bölgenin Bulgarlara tek kurşun almadan teslim edilmesi, Trakya’daki Türkleri hayal kırıklığına uğrattı. Hükümetin yönetici kadrosu İstanbula dönmüşse de Teşkilat-ı Mahsusa’nın has adamları Osmanlı kimliği ve etkisini koruyabilmek için imam, köylü, tüccar kimliğinde çalışmalarını sürdürdü. Yıllar sonra baktığımızda bu uygulamanın bölgedeki Türk-Müslüman kimliğini korumak açısından başarılı olduğunu söylemek mümkündür. Ne var ki, “eğer bu devlet yaşasaydı, Babıali’nin eli güçlenecek belki de Birinci Dünya Savaşı’nda Almanlara bu kadar kolay teslim olunmayacaktı”, diyenler haklı mıdır sizce?

Enver Paşa’nın ağlatısı

08 Nisan 2013 Pazartesi

Türk tarihinde Enver Paşa kadar yükselişi ve düşüşü etkili ve gerçekten ağlatı dolu (dramatik) pek az kişi vardır. Osmanlı Birinci Dünya Savaşından kolu kanadı kırık çıkınca, askeri ve siyasi önderlik katından inerek ülkesinden kaçmak zorunda kaldı. Ancak siyaset sahnesinden hiç çekilmedi. Bu nedenle zaten, Enver Paşa’nın sürgün yılları Türk-Sovyet ilişkilerinin biçimlenme dönemiyle ilgili çok önemli bilgiler sunar meraklısına. Dahası paşa, Mustafa Kemal’in milli mücadeledeki önderliği bakımından da, Anadolu’da bulunan İttihatçı örgütler ve Sovyetlerle ilk dönemde kurduğu sıkı ilişkiler nedeniyle ciddi bir tehdit oluşturmuştur. Anadolu’ya geçip milli mücadelenin dizginlerini, Sovyet desteğiyle ele almak için ciddi ciddi hazırlanırken, Mustafa Kemal Paşa’nın Sakarya’da, Yunan’a karşı kazandığı kesin zaferin ardından “eli böğründe kalmış”, bu sevdadan vaz geçmek zorunda bırakılmıştır.

Sovyet desteğinin Mustafa Kemal Paşa’ya yönelmesi ve Orta Asya’ya egemen olma istekleri Enver Paşa’yla Bolşevikler’in yazını kışa dönüştürdü. Yaşamının bu son döneminde Enver Paşa hepten pan-İslamcı ve pan-Türkçü fikirlere sarıldı. Hem kısıtlı imkan hem de daha kısıtlı bilgilerle Orta Asya’da yerel mücadelenin başına geçerek bu hayalini gerçekleştirmeye çalıştı. Bu Orta Asya serüveni pek sorunluydu çünkü Enver Paşa ne Türkistan’ın gerçeklerini biliyordu ne de Basmacı hareketi’yle ilgili yeterli bilgiye sahipti. Ama en kötüsü Enver Paşa pan-İslam ve Turan ülkülerini, bunlarla hiç ilgilenmeyen yerel bir vur-kıra dayandırdı kendi hareketini. Basmacıların pan-İslamcı bir imparatorluğun oluşumuna katkıda bulunacak ne niyeti ne de gücü vardı. Pan-Türkçü ülkülere gelince, yöre insanının, Enver Paşa’nın Orta Asya egemenliği hayallerinden haberi yoktu, dahası umurunda da değildi! Onlar salt Bolşeviklerin baskıcı siyasetine karşı silaha sarılmıştı. Turancılık Basmacıların da gündeminde yoktu, ne olduğunu bile bilmiyorlardı doğru dürüst. Özetle, Enver Paşa elindeki imkanları ve arkasındaki desteği de doğru değerlendirememişti. Hele vur-kaç yöntemlerine, gerilla savaşına girişeceği yerde Bolşeviklerle meydan savaşlarına kalkışması onun sonunu beklenenden çok daha çabuk hazırladı.

Aslında Enver Paşa, Osmanlı’nın tarih sahnesinden çekilmesi sırasında oluşan Bolşevik devrimini, Batı’nın yarattığı tehdidi dengelemek açısından değerli bir fırsat gibi değerlendirmesi doğrudur. Ancak Sovyetler tercihlerini, Sakarya Meydan Muharebesi’ndan sonra Mustafa Kemal’den yana koyunca, Enver Paşa son bir hamle denemiş ve sonu hüsran olmuştur. Özetle, Enver Paşa’nın sürgün yılları, belirsizlik ve büyük değişimlerin yaşandığı bir dönemde, elleri arasından kayıp giden şan ve şöhretin izinde, sür-git mücadele verdiği bir yaşamın son bölümüdür demek yanlış olmaz. Enver Paşa’nın ölümüyle ilgili haberlerse efsaneyle gerçeğin karışımıdır. Kızıl Ordu paşanın öldüğünü hemen anlamadı, 4 Temmuz 1922’de makineli tüfek kurşunlarıyla öldüğü haberi ta 11 Ekim’de Pravda’da yayınlandı. Ne var ki, Türkistan’da yayınlanan gazeteler hala Enver Paşa’nın, Sovyetler’e darbe üzerine darbe indirdiğini yazmayı sürdürdü; Kasım 1922’de bile İngiliz istihbaratı Enver Paşa’nın önderliğinde çıkan isyanlardan söz ediyordu. Enver Paşa’nın, “Hak olan ölümden korkarsan, köpek gibi yaşamaya ihtiyar edersin” son sözleri olarak yıllarca Orta Asya’da kulaktan kulağa fısıldandı durdu. Allah rahmet eylesin.

(Meraklısına Not: (Şuhnaz Yılmaz: Kayıp Giden Şanın Peşinde (Osmanlı Dünyasında Kimlik ve Kimlik Oluşumu: Baki Tezcan-Karl K. Barbir.) Ş.S. Aydemir Enver Paşa—Zeki Velidi Togan: Hatıralar)

Çerkes Hasan’ı astılar

13 Nisan 2013 Cumartesi

Sultan Abdülaziz tahttan indirildikten beş gün sonra, 1876 Haziranında korkunç bir biçimde öldürülmüş, bu da hem halkı hem de yakınlarını çok üzmüştü. Tarifsiz kederler içinde çırpınanların başını Sultan’ın eşlerinden Neş’erek Kadın Efendi’nin kardeşi ve Abdülaziz Han’ın kayınbiraderi Çerkes Hasan Bey çekiyordu.

Ne yapıp edip düzenlediği darbeyle padişahı tahttan indiren sonra da öldürttüğü kulaktan kulağa fısıldanan Serasker Hüseyin Avni Paşa’dan öc almaya yemin etti. Ayrıca darbe gecesi Topkapı Sarayı’na padişahla birlikte yağmur altında, hasta yatağından zorla kaldırılarak götürülen Neş’erek Kadın Efendi’nin sarındığı şalı Binbaşı İzzet Efendi’nin çekip alması, genç kadına hakaretler yağdırması, yağmur altında bekletilip bir dam altına sığınmasına bile izin verilmemesi nedeniyle hastalığının hepten azması, ardından da vefat etmesi Çerkes Hasan Bey’i delirtmeye yetmişti.

Serasker Hüseyin Avni, Çerkes Hasan’ın bir şeyler yapabileceğini kestirmiş ve hemen “yüzbaşı”rütbesiyle merkezi Bağdat’ta bulunan 6. Orduya atanmasını buyurmuştu. Çerkes Hasan Bey, Bağdat’a gitmeyeceğini açıkça söyleyince tutuklanmıştı o saat. Ama Çerkeslerin Zevş KabilesindenGazi İsmail Bey’in oğlu Hasan Bey’in de seveni sayanı vardı. Bahriye Mülazımı Osman Bey’le Hassa Müşiri Redif Paşa’nın himmetiyle serbest bırakıldı. Redif Paşa yanına çağırarak Bağdat’a neden gitmediğini sorduğunda, “Yarın giderim, gitmezsem atarsınız ordudan... Ne yaparsanız yaparsınız!” diyerek doğru eniştesinin Cibali’deki konağına gitmiş, eşyalarını hazırlanmasını söylemiş. Sonra da Serasker Hüseyin Avni Paşa’nın konağına gidip o gün Bağdat’a hareket etmediği için özür dileyeceğini belirtmiş, sabah gitmesini önerenlereyse “Sabah kalabalık olur; şimdi gitmek en iyisi” diyerek konaktan ayrılmış.

Serasker’in Paşa Limanındaki yalısına gidince Hüseyin Avni Paşa’nın o gece Mithat Paşa’nın konağında, bakanlar kurulu toplantısında olduğunu öğrenmiş, aynı kayıkla Sirkeci’ye geçmiş, bir at kiralayarak Mithat Paşa’nın Beyazıt’taki konağına mahmuzlamış. Söylentiye göre üzerinde dört tabancayla bir hançer varmış. Sadrazam Mütercim Rüştü Paşa’nın başkanlığında, Serasker Hüseyin Avni, Hariciye Nazırı Reşit, Kaptan-ı Derya Kayserili Ahmet, Maarif Nazırı Cevdet, Defter-i Hakani Nazırı Yusuf, Şuray-ı Devlet Reisi Mithat, Amedci Mahmud Celalettin Paşalarla, Sadaret Mektupçusu Memduh Bey, Şeyhülislam Hasan Hayrullah Efendi ve başka kişilerle birlikte toplam on üç kişi bir araya gelmiş konağın ikinci katındaki büyük salonunda.

Çerkes Hasan Bey, üzerinde resmi üniformasıyla konağa girmiş, merdivenleri tırmanıp toplantı salonuna dalmış. Hüseyin Avni Paşa’yı, ardından da Hariciye Nazırı Reşit Paşa’yı öldürdükten sonra dört kişiye daha kurşun yağdırmış. Yakındaki Hasanpaşa Karakolundan askerlerin geldiğini görünce, “Ben askere ateş etmem” diyerek silahını teslim etmişti...

Askeri mahkemede yargılanır Çerkes Hasan Bey. Mahkemede fazla konuşmaz, bu işi tek başına yaptığını, eniştesiyle ablasının öcünü aldığını söylemekle yetinir. Son sözü sorulduğundaysa,“huzura kavuştuğunu” söyler sadece. Ve 18 Haziran 1876 tarihinde, Beyazıt Meydanı’nda bir dut ağacına asılarak idam edilir.

Çerkes Hasan Bey’in idamı İstanbul’da büyük bir üzüntüyle karşılanır. Darbe mağdurlarının öcünü aldığı için adına türküler çığrılır, ağıtlar yakılır. Hele bir türkü vardır ki yıllarca dillerden düşmez:

“Aksaray’dan kar geliyor/ Ben sandım ki yar geliyor/Çıktım baktım pencereye/ Çerkes Hasan can veriyor/Beyazıt’tır meydan yeri/Hanımların seyran yeri /Çerkes Hasan’ı astılar/Sol yanında ferman yeri...

Allah rahmet eylesin...

Çerkes katliamı değil soykırımı

18 Nisan 2013 Perşembe

Münih Üniversitesi profesörlerinden Karl Friedrich Neumann 1839 yılında “Rusya ve Çerkesler”diye bir kitap yazdı. Bütün Kafkasya’nın, yakın bir sürede Rus egemenliğine gireceğini anlatıyordu bu kitapta. Özellikle Çerkeslerin Kafkasya’dan “her türlü yönteme başvurarak sökülüp atılmasının şart olduğunu” yazmıştı, Rusya’nın bu tasarısını gerçekleştirebilmesi için. Çerkesleri,Nagtukhaç, Şapsığ, Abnadzeh, Bjeduğ, Ubıh, Hatıkujey, Kemırguey, Abzekh, Besleney, Kabardey olarak on kabileye ayırıyor, bunların birbirinden ayrı yaşadığını, kentlerin sorunlarının çözülmesinde ortak ve demokratik yöntemlere başvurulduğunu anlatıyordu. Prenslerin ordu komutanı olmanın ötesinde bir ayrıcalığı olmadığını, kadınların alabildiğince özgür yaşadığını, ölüm cezasının söz konusu bile edilmediğini belirttikten sonra, toplam Çerkes nüfusunun 1.5 milyon ya da 300 bin aileden oluştuğunu öne sürmüştü. Çerkeslerin tamamına yakını Müslüman’dı; içlerinde Hıristiyan ve putperestler de vardı tek tük olsa da; ama bunlara da kimse karışmıyordu.

Ruslar, Çerkes kabilelerine önce tek tek sonra da toplu olarak saldırmaya başladı. Öldürdüklerini öldürüyor, kimilerini toplu olarak Osmanlı mülküne ya da İran’a sürüyordu. Kimi Çerkesler’i, özellikle genç kızları, zorla köle olarak saraylarına alan Rus soyluları da yok değildi.

Çerkesler, bütün Avrupa mahkemelerine Özgürlük Bildirgesi adı altında başvurarak, Rusya’ya karşı 40 yıldır kendilerini savunmaya çalıştıklarını, ancak Avrupa’da yayınlanan bütün haritalarda topraklarının Rus İmparatorluğunun bir parçası olarak gösterildiğinden yakınıyor, “uygarlığın temsilcisi batıdan bu haritaların değiştirilmesini” istiyordu. Dinleyen yoktu tabi!

Kemal Karpat, Osmanlı İmparatorluğu’na 1862-1914 yılları arasında anayurtlarından sürülen 3 milyondan fazla Çerkes’den söz eder. Başka kaynaklar 1867 yılında, Kafkasya ve Kırım’dan 1 milyon Çerkes’den yarısına yakınının katledildiğini, yarım milyonunsa Balkanlara sürüldüğünden söz eder. Bu arada kimi Çerkes aileler de Bulgaristan’a yerleştirilir Ruslarca. Brittanica Ansiklopedisi, 1911 yılındaki 11. basımında Kafkaslarda sadece 216 bin 950 Çerkes’in yaşadığını belirtir. Bu da 2.8 milyona yakın Çerkes’in öldürüldüğü ve sürüldüğünün somut bir kanıtıdır.

Ruslar kasten, bilerek, düzenli bir biçimde Çerkesleri katletmiş, topraklarından söküp atmıştır ve bunu haklı gösterebilecek bir tek gerekçeleri yoktur. Yani ne Çerkes çeteleri (!) Rus köylerini basmıştır, ne Çerkesler Rus askerine ateş açmıştır, ne Çerkesler Rusya’nın düşmanlarıyla işbirliğine soyunup Moskova’ya başkaldırmıştır. Bu düpedüz sınırlarını genişletmek, verimli toprakları gasp etmek isteyen Çarlık Rusyasının uyguladığı bir katliamdır. Çerkeslerin geri dönmelerini engel olmak için mümkün olduğunca çok sayıda Çerkesi de öldürmüştür. Rusya 1862-1864 yıllarında “etnik temizlik” yapmıştır. Mikhail Katkov gibi Slav milliyetçileri Rus halkını,“üçüncü Roma İmparatorluğunu kuruyoruz”, “barbarları toprklarımızdan atıyoruz”, “sıcak denizlere nihayet ulaşıyoruz” gibi ulusçu mazeretlerle donattılar, “toplumsal suçluluk algısı yaratılmasın gerekçesiyle!” Kafkasya ve Balkanlar arasında bir ölüm çemberi oluşturuldu resmen; Balkanlara yerleştirilen Çerkes sürgünler de Bulgar zulmüne maruz kaldı yıllar yılı.

Bu bir soykırım mıdır? Güldürneyin beni! Soykırım başka nasıl tanımlanır ben bilmiyorum; bilen varsa beri gelsin anlatsın!

(Meraklısına Not: Antero Leitzinger (The Circassian Genocide—Eurasian Politician)— “Turkistan News”—Encyclopedia Brittanica—Kemal Karpat “1830-1914 Yılları Arasında Osmanlı Nüfusu”.)

Mithat Paşa ve Yıldız Mahkemesi

25 Nisan 2013 Perşembe

Cumhuriyet’in ilk kuşak aydınları Mithat Paşa’yı yere göğe sığdıramaz, Abdülhamid Han’ın onu“suçsuz yere Taif’e sürdürüp boğdurduğunu” söyler. (Falih Rıfkı)

Doğru mudur bu?

Değildir. Çünkü Mithat Paşa, Abdülaziz Han’ın tahttan indirilmesini tezgahlayan Hüseyin Avni Paşa’nın ilk günden beri yandaşı, destekçisi hatta yol göstericisidir. Yıldız Mahkemesi’nde yargılanmış, Taif’e sürülmüştür. Şair Senih, Yıldız Mahkemesi nedeniyle Abdülhamid Han’a yazdığı bir şiir/mektupta Mithat Paşa’dan “ar ve haya duygusundan mahrum fesatçı” diye söz eder.Sultan Hamid’i ise “şanlı ve keremli amcanın öcünü aldın” diye kutlar. (Yılmaz Öztuna)

Mithat Paşa’yı yakından tanıyan, onunla yıllarca çalışmış kişiler, pek de iyi konuşmazlar Mithat Paşa için. Örneğin İkinci Abdülhamid, “Mithat Paşa ne yaptığını bilmezdi ve yaptığı işin zamanlamasını takdir edemezdi” der. Büyük devlet adamı Sadrazam Ali Paşa, “okur yazar bir devlet adamıdır ancak bir işin nereye doğru gideceğini kestiremez” demektedir Mithat Paşa’yla ilgili

Kazasker ve tarihçi Lütfü Efendi’nin görüşü:

“Mithat Paşa gözünü budaktan sakınmazdı. Cesurdu. Rüşvet alıp vermekten çekinmezdi. Eğlenceye düşkündü, çok büyük servet edinmişti.”

Peki Mithat Paşa’nın kendisiyle ilgili düşüncesi neydi?

“İhtimaldr ki, siyasi hayatımda ben birçok hatalar etmiş olayım ve şüphesiz etmişimdir de...”

Osmanlı tarihinde tam dokuz kez sadrazam olarak bir tür rekor kıran Küçük Said Paşa’ysa şöyle anlatıyor Mithat Paşa’yı:

“Mithat Paşa’nın siyasi ehliyeti yoktu. Üstelik kişilik olarak da zaafları vardı. Babası Eşref Efendi, Bağdat Valiliğine giderken uğurlamak için, oğlunun konağına gitmiş ve dostlarından birini önermişti, Bağdat’ta birlikte çalışabileceği. Mithat Paşa kalabalığın ortasında babasına: ‘Eşşek herif! Sen benim işime burnunu sokma!’ diye bağırmış herkes donup kalmıştı. Bu olayın birçok tanığı vardır... Zaten insanları çok iyi tanıyan Ali Paşa, ‘Mithat Paşa Sadrazamlık koltuğuna oturursa devlet harap olur’ demişti. Zira Mithat Paşa’yı Şuray-ı Devlet Reisi olarak kabinesine aldığında, büyük bir hayal kırıklığına uğramıştı. Mithat Paşa hem mağrur hem de gafildi. Bu iki nedenden ötürü felakete uğradı...”

Abdülhamid Han Yıldız Mahkemesi’nde, Abdülaziz Han’ın öldürülmesi nedeniyle dava açmıştı. Yani açılan bir cinayet davasıydı. Yılmaz Öztuna haklı olarak, davanın aynı zamanda Abdülaziz Han’ın tahttan indirilmesini de kapsaması gerektiğini söyler. Çünkü bütün felaketler tahttan indirilmeyle başlamıştı. Suçun en büyüğü buydu. Cinayet, tahttan indirilmenin sonucuydu. Osmanlı Devletine karşı işlenmiş en önemli suçlardan birinin hesabı sorulmadı mahkemede. Belki de darbenin başı Hüseyin Avni Paşa, Çerkes Hasan Bey tarafından öldürüldüğü için “darbe” üzerinde durulmadı, sultanın öldürülmesine odaklanıldı. Eğer darbeciler yargılansaydı, belki 1908 darbesini yapanlar o kadar rahat olamazdı.

Darbecileri mutlaka ama mutlaka yargılamak gerekir. Eğer 27 Mayıs’ı, 12 Mart’ı yapanlar yargılansaydı, 12 Eylül darbesi yaşanmayabilirdi; 28 Şubat’çılar o kadar rahat hareket edemezdi. Bugün doksan yaşında olmalarına rağmen 12 Eylül’ün hayatta kalan iki paşası yargılanıyor, tıpkı 28 Şubat’çılar gibi. Yapılması gereken de budur zaten!

Türkiye’de ‘milli şuur’ nasıl başladı?

04 Mayıs 2013 Cumartesi

Çoğu “aydın” okumak ve araştırmak zahmetine katlanmadığından “ulus bilinci” ya da “milli şuurun” Atatürk’le başladığını söyler Türkiye’de. Doğru değildir bu. Milliyetçilik, Türkçülük adıyla II. Meşrutiyet’i ayakta tutan en önemli payandadır ve de Ziya Gökalp’in önderliğinde gelişti.

Gökalp, milliyetçiliğin Türklere “yeni bir hayat kazandıracağını müjdelemişti.” Osmanlı İmparatorluğu’nda “bilinçsiz bir yaşam” sürdüren Türklere yeni bir ufuk açtığı söylenir Ziya Gökalp’in. Her türlü hayal dolu ayrıntılarına rağmen, Genç Kalemler’den, Türk Yurdu’ndan, Türk Ocaklarına kadar dalga dalga yayılan milliyetçi fikirler, bu ülkede kendilerini mülk sahibi değil de kiracı gibi hisseden Türklere, bir şeye sahip olma, bir vatan kurma gücünü vermiştir.

Fuat Köprülü, Akçuraoğlu Yusuf, Zekeriya Sertel, Hamdullah Suphi, Ahmet Ağaoğlu ve daha birçok Türkçü ortaya çıkmış, Türklerin bir millet olması gereğini savunuyordu. Bunu yapmak için de Türkleri “sarıp sarmalayan aşağılık duygusundan kurtarmaları” gerekmekteydi. Dışarıda sömürdükçe sömürüp kanlanan canlanan Batı, “Türkiye’de yapılan rezaletlerden (!) salt Türkleri sorumlu tutarken, yurt içinde de bütün topluluklar her suçu Türklere yıkıyorlardı. Oysa Türkler ‘ben varım!’ demiyor, diyemiyorlardı.” (Tarık Zafer Tunaya)

İşin ilginç yanı, Osmanlı’nın salt Türkleşerek kalkınıp silkinebileceğine inanmışlardı ki, bu kulağa hoş gelse de, gerçeklerle hiç mi hiç örtüşmüyordu. Türkçüler “yeni hayat” dedikleri düzenin nasıl kurulacağını da anlatıyorlardı: “Dinde yapılacak reformlarla devlet laikleşecek, devlet DEMOKRAT MİLLİYETPERVER bir toplum inşa edecek!”

Gene Türkçülere göre, milliyetçilikle halkçılık aynı kapıya çıkıyordu. İnsanseverlik de Türkçülükten geçiyordu. Yani salt Türkçüler insan seviyor, diğerleriyse... Kedi köpek seviyordu herhalde!!

Bireycilik hepten yok edilecek, bireysel girişimcilik ayaklar altına alınacak, bireyler kaynaşacak, kişisel çıkarlar silinip atılacak, birey susacak millet konuşacak, ve de en önemlisi, “Batılı milletlerle ortak insan hayatı yaşanacaktı.”

Derken 1917’de Çarlık Rusyasının yıkılması, Türkçüleri pek bir sevindirdi ve umutlandırdı. Neydi bu umudun adı? TURAN! Neydi Turan? “Efendim Turan, 36. enlem dairesinden, şimalin buzlu denizine, Kamçatka ve Pekin’den, Finlandiya ve İstanbul’a kadar uzanan... 36 milyon 800 bin km karelik bir ülke!” Ömer Seyfettin’e göreyse bu “mukaddes ve mutlu gün” gerçekleşmek üzereydi.

Türkçüler, eğri oturup doğru koşalım, hayalleri sınır taşımayan, real politik nedir bilmeyen insanlardı. Tamam, insan hayal ettiği sürece yaşar da, gerçekleşmesi mümkün olmayan hayallerin peşinde koşmak hem nice acılara yol açar hem de sonu hep hüsranla biter.

Cumhuriyet Meşrutiyet Türkçülerinin mirasçısı olmuştur hiç kuşkusuz. Ancak batıyla sarmaş dolaş olmak istemeleri gerçek dışı bir tutkuydu. İngiltere eski başbakanı Gladstone ne demişti? “Türkler insan değildir; insanlık duygu ve hasletinden yoksundur.” Peki Churchill ne buyurmuştu?“Evet zehirli gaz kullanmak insanlık suçu olabilir ancak Türkler insan değildir ki!” Yani, batı Türkçüleri istemiyordu ama Türkçüler batıyla sarmaş dolaş olmak için can atıyorlardı.

En güzelini Ahmed Hamdi Tanpınar söylemiştir efendim: “Osmanlı Viyana önlerine kadar yayıldığında Batılılaşmayı düşünmemiştir... O tarihini tek başına yapmış ve öyle yaşıyordu...”

Özetle Türk’ü, Kürd’ü, Çerkes’i, Arnavut’u, Laz’ıyla birlikte biz bir milletiz. Devletin adı Türkiye Cumhuriyeti’dir ve bu değişmez ancak bu topraklarda yaşayan herkes birinci sınıf vatandaştır ve her türlü Anayasal haktan eşit biçimde yararlanacaktır; kendi kültürüne, geleneklerine, diline sahip çıkabilecektir o kadar!

(Meraklısına Not: Tarık Zafer Tunaya—Milliyetçilik—-Medeniyetçilik)

Bağımsız Azerbaycan Cumhuriyeti 1918

27 Nisan 2013 Cumartesi

Bağımsız Azerbaycan Cumhuriyeti 28 Mayıs 1918’de ilan edildi. Daha önce, Azerbaycan-Gürcistan ve Ermenistan’ın 1917’de kurduğu Maverai Kafkas (Transkafkas) Komiserliği ancak altı ay dayanabilmişti. Azerbaycan 19. yüzyılın ilk çeyreğinde Kuzey Azerbaycan Rus Çarlığı’nca işgal edilmiş, Güney Azerbaycan’sa İran’ın bir parçası olarak kalmıştı. Milli Azerbaycan Önderi Mehmet Emin Resulzade, “Azerbaycan Cumhuriyeti” adlı eserinde, Azerbaycan’ı ve Azerbaycan halkını tanıtır okurlarına ve der ki:

“Azerbaycanlılar milliyet bakımından Türk, din bakımından İslam, uygarlık bakımından da Doğuludur! Kendisine mahsus lehçesiyle, Anadolu Türkçesine yakın bir şiveyle konuşan Azerbaycan Türkü, çeşitli şivelere sahip ve bulunduğu yerlere göre çeşitli isimler taşıyan büyük Türk ağacının bir dalıdır. Azerbaycan milletinin bugün oturdukları yerler, eskiden beri Türk halkının yaşadığı yerlerdir... Başta kahraman Cevat Han’ın destanlara sığmaz savunması olmak üzere, Azerbaycanlılar yiğitçe topraklarını Rus ordusuna kadar savunmuş ama sonunda yenik düşmüşlerdir...

Osmanlı’yla Azerbaycan arasında, iki ülke ilişkilerini etkileyen bir dizi önemli gelişmeye bir göz atarsak, bugün Türkiye Cumhuriyeti’yle Azerbaycan Cumhuriyeti arasındaki derin, bölünmez ve ayrılmaz bağların nasıl oluştuğunu daha iyi anlarız:

5 Şubat 1918: Vehip Paşa komutasındaki 3. Ordu, Doğu Anadolu’yu kurtarmak için harekete geçti.

18 Mart 1918: Bakü’de Bolşevik-Ermeni darbesi yapıldı. Azerbaycan Türk’lerine karşı katliamlar başladı.

18 Mart-1 Nisan 1918: Bakü’de 12 bin kadar Azerbaycan Türk’ü öldürüldü.

4 Nisan 1918: Ardahan kurtarıldı.

8 Nisan 1918: Ermenilerce büyük katliamların yapıldığı Van kurtarıldı.

14 Nisan 1918: Batum Gürcülerden kurtarıldı.

25 Nisan 1918: Kars Ermenilerden kurtarıldı.

Nisan-Mayıs 1918: Kars ilinde 82 köy Erivan ilindeyse 211 Müslüman köyü Ermeniler’ce yakılıp yıkıldı, ahalisinin bir bölümü kılıçtan geçirildi, bir bölümü göçe zorlandı. Yalnız Erivan ilinden göçe zorlanan Müslüman sayısı 80 bini aştı. (Cemil Hasanlı: Azerbaycan Tarihi: Türkiye’nin Yardımından Rusya’nın İşgaline Kadar 1918-1920

28 Mayıs 1918: Azerbaycan bağımsızlığını ilan etti.

28 Mayıs 1918: Ermenistan bağımsızlığını ilan etti.

Bağımsız ilk Azerbaycan Hükümetini Feth Ali Han Hoyski kurdu; aynı zamanda da İçişleri Bakanı oldu. Dışişleri Bakanıysa Mehmet Hasan Hacinski’ydi. Azerbaycan’ın başkenti Bakü, Rus, Bolşevik ve Ermeni işgalinde bulunduğundan Azerbaycan Hükümeti Gence’ye yerleşti. Tiflis’de Şeym Meclisi’ndeki Azerbaycanlı milletvekilleri “Azerbaycan Milli Şurası”nı kurdu ve başına “Müsavat Partisi” önderi Mehmet Emin Resulzade seçildi. Milli Şura 28 Mayıs 1918’de İstiklal Beyannamesini yayınladı

1. Bugünden itibaren Azerbaycan halkı hakimiyet hakkına sahip olduğu Transkafkasya’nın güney ve doğusundan oluşan Azerbaycan’daki bütün haklara sahip bir devlettir.

2. Bağımsız Azerbaycan devletinin yönetim biçimi Halk Cumhuriyeti’dir. (Bu, ikinci dünya savaşı sonrasında kurulan Sovyet boyunduruğu altındaki Halk Cumhuriyeti gibi komünist değildir

3. Azerbaycan Halk Cumhuriyeti bütün milletlerle, özellikle de hemcivar (komşu) olduğu millet ve devletlerle iyi ilişkiler kurmaya kararlıdır

4. Azerbaycan Halk Cumhuriyeti, millet, mezhep, sınıf ve cinsiyet farkı gözetmeden buyruğu geçtiği yerlerde yaşayan bütün vatandaşlarına hukuk-u siyasiye ve vataniye temin eder

Yeni kurulan cumhuriyetin dış örgütleri olmadığından, Azerbaycan’ın dünyada layık olduğu yeri alabilmesi, sesini duyurabilmesi için, yeni cumhuriyeti ilk tanıyan Osmanlı Devletinin Hariciye Teşkilatından yardım istendi. Azerbaycan Osmanlı Hariciye Nezareti ve çeşitli ülkelerdeki Türk Elçilikleri kuruluş döneminde Azerbaycan’a ellerinden gelen yardımı yapmışlardı.

Bundan sonraki gelişmeleri, tek millet iki devlete uzanan yolu hep birlikte izleyeceğiz gelecek yazılarda...

(Meraklısına Not: Azerbaycan’ın Yeniden Doğuş Sürecinde Türkiye-Azerbaycan İlişkileri Bilal N.Şimşir. Cemil Hasanlı— Azerbaycan Tarihi.)

Kafkas İslam Ordusu ve Bakü

29 Nisan 2013 Pazartesi

Enver Paşa’nın yarbayken padişah fermanıyla fahri tümgeneralliğe getirilen Nuri (Kiligil) Paşa komutasındaki Kafkas İslam Ordusu Azerbaycan’ı, Rus-Ermeni işgalinden kurtarma harekatına 17-30 Haziran 1918’de Gökçay savaşıyla başladı, bir dizi savaştan sonra 5 Ağustos 1918’de Bakü önlerine geldi. Ama tam bu sırada Almanya, Kafkas İslam Ordusu’nun Bakü’ye girmesine engel olmak için harekete geçti. Neden mi? Hele de Osmanlı’nın müttefiki ve dostuyken? Bakü petrolleri yüzünden tabi!

Almanya Sovyet Rusya’yla gizli bir anlaşma imzalamış, “Bakü sancağına ve ona bitişik Cevat, Şemaki ve Kuba sancaklarına üçüncü bir ordunun girmesine izin vermeyeceği” yolunda söz vermişti. Çünkü Sovyetler petrol üretiminin artması için ellerinden geleni yaparak bunun dörtte birini Almanya’ya verecekti! Yani Almanya, müttefiki Osmanlı’yı sırtından hançerliyordu! Almanya utanmadan da bu anlaşmanın bir suretini Babıali’ye sunmuştu tam Türk kuvvetleri Bakü’ye girmek üzereyken! (Azerbeycan—Bilal N. Şimşir

Ata sözümüz “it ürür kervan yürür” sözünden yola çıkarak Kafkas İslam Ordusu, anlaşma manlaşma bilmem diyerek Bakü’ye yürüdü! Enver Paşa Şark Orduları Grubundan donanımı en iyi olan 15. Tümeni de Bakü cephesine yolladı. Ardından Şark Cephesi Komutanlığı ve bu komutanlığa bağlı Kuzey Grubu lağvedilerek bütün birlikleri Nuri Paşa’nın emrine verildi. Bakü cephesinde 8 bin Osmanlı askeriyle 6 bin 500 Azerbaycan milis kuvveti toplanmıştı. Ve otuz altı saat süren çarpışmalar sonunda 16 Eylül 1918’de Bakü teslim alındı!

Bakü’nün alınmasından sonra Fath Ali Han Hoyski Hükümeti 17 Eylül 1918’de Azerbaycan’ın doğal başkenti Bakü’ye taşındı. Böylece Nuri Paşa ve Kafkas İslam Ordusu sivil işlerden elini çekti

M. E. Resulzade’nin Azerbaycan Cumhuriyeti adlı kitabında “Kardeş Türkiye’nin İmdadı”başlığı altında bir bölüm var. Bakü’nün geri alınmasını “Mehmetçiğin tarihe altın harflerle yazılacak bir fedakarlığı” olarak anlatır. Daha birkaç gün önce Almanya’nın, petrol imtiyazları karşılığında Ruslar’a terk ettiğini öğrenmiş olan, Orta Avrupa Devletleri Konferansına katılmak için İstanbul’da Resulzade başkanlığında bulunan Azerbaycan heyeti “Baküsüz Azerbaycan başsız bedendir” açıklamasını yapmıştı gazetelere. Bakü’yü kurtaran Kafkas İslam Ordusu’nun kahraman şehitleri salt Bakü topraklarını sulamamışlardır kanlarıyla. Nahçivan, Kartabağ, Şemahi ve Gence’de de nice Mehmetçik yatmaktadır. “Azerbaycan’ın her cihetinde şairin söylediği gibi, ‘sarmaşıklı bir mezar bulursunuz’ ki, bu mezarlar kardeş imdadına koşan Türk mezarlarıdır.”Hepsine Allah’tan rahmet diliyorum.

Bu kurtuluş, özgürlük ve mutluluk Kızıl Ordu’nun, Ermeni çetecilerle birlikte Karabağ’a saldırmasıyla kursaklarda kaldı. Sovyetlerle Ermeniler 1 Mayıs 1920’de Bakü’ye girdi ve hükümetin önde gelenlerini idam etti teker teker. Başbakan Hoyski ülkesinden kaçıp Tiflis’e sığındıysa da orada vurularak öldürüldü. Bağımsız Azerbaycan Cumhuriyeti’nin son başbakanı Yusufbeyli Nasib Bey Gürcistan’a kaçtı, bir daha ondan haber alınamadı. Böylece Bağımsız Azerbaycan Cumhuriyeti, Alman yardımıyla başlayan ve Sovyet-Ermeni saldırılarıyla devam eden bir sürecin bitiminde tarihe gömüldü. Resulzade’yse çalışmalarını Türkiye’de sürdürdü, 6 Mart 1955’de Ankara’da öldü... Allah rahmet eylesin

Çakırcalı Mehmet Efe ve Kuşçubaşı Eşref Bey

11 Mayıs 2013 Cumartesi

Düzenin bozulduğu, devletin kan kaybettiği dönemlerde oluşan boşluğu mutlaka birileri doldurur. İstanbul’da kabadayılar, Ege’de de efeler haksızlığa ve zulme karşı eyleme geçmiştir.

Çakırcalı Mehmet Efe, bu efelerin en ünlüsüdür; adına türküler söylenir, ağıtlar yakılır, Ödemiş’in Karaköy mezarlığındaki kabrini her yıl binlerce kişi ziyaret eder. “Buralara 35 yıl hükmettim. Fakirin hakkının yanındaydım. Nazilli’de vuruldum, 35 sene cesedim orada kaldı. Oradan buraya Ödemiş’in Kayaköy mezarlığına defnettiler. Köylümün yanında mutluyum. Ayasuluğ köyünden Çakıcı Ahmet oğlu Çakıcı Mehmet Efe Ruhuna Fatiha” yazar mezar taşında.

Kimin öldürdüğü konusunda söylentiler çoktur. Hatta Kuşçubaşı Eşref Bey ya da kardeşi Sami Bey’in vurduğunu söyleyenler bile vardır ama bu tümüyle uydurmadır. Kuşçubaşı Eşref Bey, İzmir Valisi Nazım Paşa, Aydın mutasarrıfı, Sarayköy, Karacasu, Bozdoğan Kaymakamları ve Jandarma Komutanı Hüseyin Muhittin Bey’le birlikte Nazilli’de bir toplantıya katılmıştır. Çakırcalı’yı yaklaşık bin kişilik bir kuvvetle yöreden söküp atmak ve öldürmek için eyleme geçileceğini ve bu kuvvetlerin içinde Çerkeslerden oluşan müfrezelerin olduğunu öğrendiği için katılmıştır toplantıya. Çerkeslerin“eşkiya takibi” gibi sıradan bir işte, boğaz tokluğuna çalıştırılmalarını eleştirmiş, bu takibe katılmak isteyenler varsa onlara doğru dürüst maaş bağlanmasını istemiş ve bu isteğini kabul ettirmiştir. Ama takibe ne katılmış ne de kimilerinin öne sürdüğü gibi Çakırcalı’yı vurmuştur.

Osmanlı’nın son yıllarında Babıali hepten gücünü yitirince, Anadolu’nun çeşitli yörelerinde, hele de Ege’de vali ve mutasarrıflarla kaymakamlar birer ortaçağ derebeyi gibi, kafalarına estikçe halktan vergi toplamaya, olur olmaz zamanlarda asker devşirip kendi “küçük ordularına” katmaya başlamıştı. Yiğit, mert ve dürüstlükleriyle nam salmış, yurtlarından Rus kıyamı sonucu sürülmüş, ‘93 harbinden sonra da Anadolu’ya gönderilmiş Çerkesleri kullanmak istemiştir bu derebeyleri. Kimi Çerkesler çaresizlik içinde bunu kabul etmişse de, büyük çoğunluğu, elinin tersiyle geri çevirmiştir bu istekleri.

***

Çakıcı ya da Çakırcalı Mehmet Efe bu derebeylik düzenine isyan edenlerin başını çeker. Dağa ilk çıkış nedeni babası Çakırcalı Ahmet Efe’nin öldürülmesidir, devlet adını kullanarak halka zulmedenlerce. Yanına babasının kızanlarını da alarak dağları mesken tutar. Nefret ettiği “derebeylik düzenine” karşı çıkar, onların gönderdiği jandarma birliklerini Gediz Nehri’ni çeviren dağlık araziye sokmaz. Yörede derebeyi olarak anılan ancak devletin temsilcisi olmalarına rağmen millete zulmeden mutasarrıf, kaymakam ve onların kemik yalayıcısı ağaları dağa kaldırmış, fidye almış ve bu paralarla camii, yol, çeşme yaptırmış, köy düğünleri kurdurmuş, yiyecek, giyecek dağıtmıştır. Adını kullanarak eşkıyalık yapanlara ve efeliğin adını kirletenlere acımasızca davranır. Çakırcalı adını kullanarak bir köyü basan ve köylünün kızlarını dağa kaldıran Arnavut çetesine verdiği ceza, halka zulmedenlere duyduğu öfkenin örneği sayılır. Bu çetenin tümünü yakalar, ellerini bağlayarak bastıkları köye getirir, yaptıklarını köylünün önünde anlatır, sonra da tümünü idam eder köy meydanında. Zalimliğiyle tanınan Mustafa Ağa’nın evini basar bir gün; adam tövbe eder, Kuran’a el basar, 200 altın öder efeye. Efe de bu parayı Mustafa Ağa’nın zulmettiği köylüye dağıtır. Ardından Kızoğlu Mehmet Ağa ‘yı dağa kaldırır, fidye alır, on köyde düğün kurar, parayı yeni evlilere bölüştürür. Aydın bölgesinin ünlü Arpazlı Osman Ağa’sının evini basıp daha önce defalarca tembih etmesine rağmen, köylünün malını pazara götürmek için kullandığı Menderes Köprüsü’nü onarmadığı için evini ateşe verir. Köprünün onarımına hemen ertesi gün başlanır ve üç ayda bitirilir...

Sonunda 10 Aralık 1910 tarihinde bin kişilik askeri birlik izini sürer ve uzun süren bir çatışma sonucu öldürür Çakırcalı’yı. Kızanları başını, el ve ayaklarını keserler ceset teşhis edilemesin diye. Ancak karısı baldırındaki bir et beninden tanır. Ceset Nazilli’ye getirilip hükümet konağının kapısına bacaklarından asılır. Cesedi günler sonra karısı Iraz alıp toprağa verir... Adına yakılmış ünlü Ödemiş Türküsü ki sonraları “İzmir’in Kavakları” olarak değiştirilmiştir, bugün bile dillerden düşmez... Allah rahmet eylesin.

Çerkes soykırım 21 Mayıs 1864

20 Mayıs 2013 Pazartesi

Gürcü tarihçi Simon Canaşia, Şapsığların bölgesi Cubga’da 91 yaşında bir ihtiyarla karşılaşır. “Neler oldu buralarda 1864’ün Mayıs’ında?” diye sorar. İhtiyar hem ağlar hem de anlatır:

“Deniz kıyısında yedi yıl boyunca atılmış insan kemikleri vardı. Kargalar erkek sakallarından ve kadın saçlarından yuvalarını kurarlardı. Deniz yedi yıl boyunca karpuz gibi insan kafataslarını fırlatıp atardı kıyıya....Benim orada gördüklerimi düşmanımın bile görmesini istemem...”

Soykırımı temel nedeni Rus emperyalist siyasetidir. Kırım Savaşı, Rusya açısından, Batı hele de Türk dünyasına tümüyle açık olan Çerkesya’nın stratejik önemini ortaya koymuştu. Bu yörede yıllardan beri Rus boyunduruğuna girmeyi kabul etmeyen, Rus kilisesine asla boyun eğmeyen, kültürlü, geleneklerine ve dinine bağlı, hızla kalkınıp gelişebilecek bir Çerkes-Müslüman nüfus bulunuyordu ki, bunların yok edilmesi şarttı! Adıge tarım ve hayvancılığı, çağına göre, hele de Rusya’yla kıyaslanmayacak kadar ileriydi. (Justin McCarthy—Ölüm ve Sürgün) Ortodoksların koruyuculuğunu üstlenen, yayılımcı ve sömürgeci Rusya, salt siyasi çıkarları nedeniyle, ülke topraklarındaki bütün Müslüman nüfusunu en başta da kendilerine sür-git direnen ve teslim olmayan Çerkesleri yok etmek istiyordu. (Samir Hatko—Adıge Tarihçisi)

General Mihail Tarfieloviç Loris-Melikov Kuzey Kafkasya halklarının Osmanlı’ya göç ettirilmesini sağlamak amacıyla İstanbul’a gönderildi, 1860 yılında. Görüşmeler sonucu Osmanlı Devleti, özellikle Kuzey Kafkasya’dan gelecek Çerkes Müslkümanlarını kabul edeceğini açıkladı. İlk aşamada, 1860-1861 yıllarında on bin Kabartay ve Müslüman Oset nüfusu zorla sürüldü Osmanlı topraklarına. Bu ilk göç bey ve köylülerin topraklarına zorla el konulmasıyla başladı; bunaİstanbulak’o yani İstanbul’a Göç denmiştir. Kabartay ve Müslüman Oset göçlerinin başlatılamasının asıl ve gizli nedeni, daha batıdaki Adıge nüfusuna yönelik “etnik temizlik” ve “dış sürgün” olayını gizleme ve olası tepkileri geçiştirme kaygısıydı.

Adıgeler Rus’ların niyetini kavramakta gecikmedi, Haziran 1861’de Abadzeh, Şapsığ ve Ubiıh bölgelerini birleştirerek sonuna kadar direnmek amacıyla, Soçi yakınlarında Çerkes Milli Meclisi ve bu meclise dayalı 15 üyeli bir Meclis Yönetimi oluşturdu. Yönetim Rus Çarıyla uzlaşmaya çalıştıysa da II. Alexander ya sürgün ya da Kuban Irmağı boylarına, sıtma yatağı bataklıklara yerleşmelerini buyurdu. Kabul etmedi bunuj Adıgeler. Ve 1862’de Rus harekatı başladı, Çerkesler bir yıl süreyle savaştılar. Rusları durdurdular ancak sonunda tükendiler ve ateşkes imzalandı. Rus ateşkes mi dinler! Karlar eriyince, Şubat 1864’de, ateşkes imzalandığından silah bırakmış Adıgelerin topraklarına girdi Ruslar. Ve soykırım başladı; sadece çok az bir bölüm istavroz çıkardığından kalabilme izni koparabildi. Ama onlar da bu utançla fazla yaşayamayıp Ruslara saldırınca hepsi katledildi. Adıge Hak’uç topluluğu dağları tuttu, 1870’e değin direndi ama sonunda hepsi, aileleriyle birlikte katledildi.

Sürülen nüfusun en az 750 bini yolda hastalık, açlık ve soğuktan öldü. Geri kalanların 500 binini Ruslar katletti. Tahminn 50 bin Adıge Trabzon’a gitmek için bindikleri gemilerin batması sonucu hayatını yitirdi. Çerkesya’yı boşaltma işlemi Haziran 1864’de sona erdi. W.E. D Allen, “Kuzeyde Kuban Irmağı ağzından Güney’de Psıbe Irmağı ağzına değin uzanan Karadeniz kıyıları ve iç kesimlerinde bir tek Çerkes sağ bırakılmamıştır.” der. Ülke ıssız ve ürkütücü bir sessizliğe, yalnızlığa ve hüzün yumağına dönüşür. Çerkes yerleşim alanları ateşe verilir, tarlalar atlara çiğnetilir, meyve ağaçları askerlerce birer birer kesilir.Amaç, Adıge dönüşüne fırsat ya da dağlarda direnenlere yani Hak’uçlara yararlanacakları hiç birşey bırakamamaktır...Bu gün Türkiye’de 3 milyon Çerkes yaşamaktadır tahminlere göre; hepsine baş sağlığı diliyorum efendim.

İslamizm varsa Hıristiyanizm de var!

30 Mayıs 2013 Perşembe

Londra’nın göbeğinde bir askeri Nijerya asıllı iki Müslüman’ın kafasını keserek öldürmesi gaddarca işlenmiş bir cinayettir. Elbette kınanmalı askerin ailesine de başsağlığı dilenmelidir. Ancak İngiliz İçişleri Bakanı Theresa May’in “İslamizm” diye bir kelime icat etmesi, bütün Müslümanların olmasa da çoğunun şiddet yanlısı olabileceğini belirtmesi, İngiltere’deki camilerde görevli imamların sürekli “Cihad” çağrısında bulunarak Müslüman gençliğin “terörist olarak yetiştiğini” söylemesi yangına körükle gitmekten öte hiçbir anlam taşımaz. İngiliz televizyonlarına çıkan onlarca Müslüman’ın şiddetin İslam’da yeri olmadığını, Woolich’de işlenen cinayeti kınadıklarını açıklamaları, Müslüman cemaatin önde gelenlerinin de şiddet yanlısı Müslüman gençlik yetiştirmek şöyle dursun, yeni kuşakların işinde gücünde, eğitiminde olduğunu söylemesi, camilerde şiddetin sürekli kınandığını açıklaması da Bayan May’i pek etkilememiş. Neden mi? Çünkü “İslam terörü”gibi ipe sapa gelmez bir yaftanın yerine “İslamizm” gibi ne idüğü belirsiz bir damgayı bütün Müslümanlara vurmak gayretine soyunduğunu görüyorum da ondan. “Bu cinayet ve bunu izleyecek diğer şiddet hareketlerinin kökeninde İslamizm yatmaktadır!” diyor hanımefendi!

Peki İslamizm ne demek? Pan İslamizm’i biliyoruz ki 19. yüz yıldan kalma bir deyim. Ama İslamizm eğer Müslümanların Batıya, dahası Hıristiyanlara uygulamayı tasarladığı (!) yaygın şiddet girişimi olarak nitelendiriliyorsa, o zaman Hıristiyanizmi ne yapacağız? George W. Bush’un uyduruk bir gerekçeyle Irak’ı ne hale getirdiğinin kökeninde Yeniden Doğma Hıristiyan (Born Again Christians) inancının olduğunu kabul etmek gerekmez mi? Kitle imha silahlarının olmadığı gün gibi ortadayken 1 milyon Iraklı Müslüman’ı öldürmenin, ülkeyi bölmenin, yaşanamaz hale getirmenin kökeninde başka ne yatabilir? Ha Irak petrollerini ucuza kapatmak derseniz bu da Irak işgalinin yan ürünüdür. Salt Bush değil İngiltere eski Başbakanı Tony Blair de Irak rezilliğinin sorumlusudur!

***

Bush, 11 Eylül’ü hemen sonrasında “Haçlı Savaşlarını başlatacağız!” narasıyla televizyonlardan haykırmış, her ne kadar bu söylemini sonradan terk etmişse de “İslam Terörü” zırvasını bütün Batı’nın diline pelesenk etmeyi başarmıştır. “Terörün dini olur mu be adam?” diyenlereyse cehaletin diplerinden, yalan yanlış cümleler kurarak “Olmaz amma... Müslümanlar söz konusuysa olur!” diyebilmiştir.

Uzun yıllar boyu Müslümanları sömüren, kurdukları payanda devletlerin başına getirdikleri işbirlikçilerin cebini doldurup halkları inim inim inleten milletlerin çocuklarının, kendi geçmişlerini bir kalemde silip Müslümanları şiddetle suçlamaları salt hafıza kaybıyla açıklanabilir mi? Hindistan’da ve Cezayir’de uygulanan şiddet hatta soykırımına varan barbarlıklar nasıl unutulur?

Bakınız 13 Nisan 1919 tarihinde yoldan bisikletiyle geçen bir İngiliz misyoner kadını namazlarını keserek ayağa kalkıp saygıyla selamlamadıkları gerekçesiyle General Dyere, cemaatin üzerine makinalı tüfekle ateş açtırmış ve 10 dakikada 700 Müslüman öldürmüştü. Ne oldu bu generale? Görevden alındı, o da sokak gösterileri başlayınca. Amma İngiltere Lordlar Kamarası onu bağrına bastı, para ve toprak verdi, ayakta alkışladı! Bunun gibi nice örnek vardır ki, üzerine bilmem kaç cilt kitap yazılır! Onun için “İslamizm-İslam Terörü” gibi yeni yeni deyimler türeteceğine Batı, İslam dünyasıyla nasıl eşit koşullarda ve barış içinde yaşayabileceğinin hesabına dursun. Eğer şiddet yanlısı bir Müslüman gençlik yetişiyorsa gerçekten Batı’da, bunun nedenlerini barış ve sevgi dini İslam’da değil, onlara ikinci hatta üçüncü sınıf vatandaş muamelesi yapan devlet anlayışında aramaları gerekir. Salt Müslüman olduğu için Avrupa Topluluğunun kapılarını Türkiye Cumhuriyeti’ne açmayanlar, dinsel nefretin tohumlarını ekenler değil midir bir tarih boyu?

Mısır’ın kara bahtı kör talihi!

17 Ağustos 2013 Cumartesi

Mısır 1882’de Osmanlı’dan koparılarak İngiliz işgaline girdi gireli iki yakası bir araya gelmedi. Mısır’ın ilk “bağımsız” Kralı Fuad, Hidiv İsmail Paşa’nın oğluydu. İtalya ve İsviçre’de eğitim gördükten sonra ülkesine döndü; Hidiv II. Abbas Hilmi Paşa’nın yaveri oldu. Abbas Hilmi Paşa, Osmanlı’dan yanaydı ve bu duruşunu 1914’te açıkça sergilemeye başlayınca İngilizler onu devirdi, amcası ve Fuad’ın ağabeyi Hüseyin Kamil Paşa’yı Mısır Sultanı ilan etti, Mısır’ı da “koruması altına” (protectorate) alıverdi.

Hüseyin Kamil 1917’de ölünce yerine, İngiltere’nin onayıyla, Ahmed Fuad, I. Fuad olarak Sultan ilan edildi. Ancak “Doğu’da İngiliz’in oyunu biter mi hiç?” diyen Abdülhamid Han’ın görüşleri bir kez daha doğru çıktı, çünkü İngiltere, Batı uygarlığına ulaşmak için Avrupalılarla işbirliğine soyunacak bir siyasi parti istedi. İçinde Saad Zaglul’un da bulunduğu Ümmet Partisi’nin kurulmasnı destekledi. Böylece Mısır’da filizlenen milliyetçiliğin başını ezebileceğini düşünmüştü. Evdeki hesap çarşıya uymadı, Zaglul, dünya savaşı sonrasında üç arkadaşıyla Vafd Partisi’ni kurdu, İngiltere’nin bağımsızlık görüşmelerini başlatmasını istedi. İstekler reddedilince Zaglul’a bağlı gizli örgütler ayaklandı. İngiltere Zaglul ve üç arkadaşını 1919’da Malta’ya sürgüne yolladı. Ülkesine döndükten bir süre sonra, sınırlı İngiliz egemenliğini dahi kabul etmediğinden tutuklanıp Seyşel Adalarına sürgüne yollandı. Ardından İngiliz Hükümeti Şubat 1922’de tek taraflı olarak Mısır’a sınırlı bağımsızlık tanıdı; içişlerinde bağımsız ama dışişlerinde Londra’ya bağımlı olacaktı bundan böyle

İlk yapılan seçimlere katılması için Zaglul serbest bırakıldı, Vafd ezici bir çoğunluk sağladı, 1924’de de Zaglul Başbakan oldu. Ama tam bağımsızlık istediğinden sokaklar durmadı, General Lord Allenby’nin emriyle Zaglul istifa etti. Ve 1926 seçimlerini Vafd kazanmasına rağmen İngilizler koalisyon hükümeti kurdurdu, Zagluk Meclis Başkanı oldu, kısa süre sonra da öldü.

Bu arada Kral Fuad toplumsal ve dinsel konularda el-Ezher Üniversitesiyle işbirliği yaparak önemli ölçüde hallk desteği sağlamıştı. Ve 1930’da parlamentoyu dağıttı, eski anayasayı çöpe attı, yeni seçim yasasını yürürlüğe koydu; 1931’de Vafd’ı dışarıda bırakan seçimler yapıldı... Fuad 1935’te ölünce yerine oğlu Faruk geçti. Faruk daha 16 yaşındaydı ve II. Dünya Savaşı yıllarında Mısır’da İngiliz varlığına karşı tarafsız kalmaya çalıştı. Barıştan sonra kurulan İsrail’e karşı girişilen savaşta alınan ağır yenilgi ve İngiliz işgalinin sürmesi, milliyetçiliğin yeniden güçlenmesine neden oldu ve Cemal Abdül Nasır önderliğinde Hür Subaylar Hareketi 1952’de Faruk’u tahttan çekilmeye zorladı. Yerine çocuk yaşındaki II. Fuat geçtiyse de, Mısır bir yıl içinde cumhuriyet ilan etti. Ve böylece Mısır ordunun egemenliğine girdi... Ta Muhammed Mursi seçilinceye kadar!

Nasır, Enver Sedat, Mübarek hep askerdi. Ve Mısır’ı demir yumrukla yönettiler. Nasır Tito ve Nehru’yla Bağlantısızlar Hareketi’nin önderliğine soyunuca ABD’yle İngiltere Asvan Barajı’nı finanse etmeyeceğini açıkladı. Nasır da Süveyş Kanalı’nı millileştirme yolunu seçti; başlangıçta batı yanlısıyken Sovyetler’den yana çark etti; Arap ülkelerinde “gericiliğin” kalkınmaya engel olduğunu söyleyerek Arap Sosyalist Birliğini kurdu. Sovyet yardımıyla Asvan Barajı bitti, sanayileşme hızlandırıldı, köylülere toprak dağıtıldı, kadınlara çeşitli haklar tanındı, eğitim yaygınlaştırıldı. Ancak siyasi muhalefeti yok etti, son derece baskıcı, bunaltıcı, tam anlamıyla devletçi bir düzen kurdu.

Nasır’ın ölümünden sonra beşe geçen Enver Sedat’sa İsraille geniş işbirliğine girdi. Altı gün savaşında İsrail’in eline geçen Sina Yarımadası’nı da Mısır topraklarına kattı. Begim’le birlikte Nobel Barış Ödülü aldı! Derken 1981’de bir suikast sonucu öldürüldü. Öldüren Yüzbaşı Halid el-İslambuli miliyetçiydi. Sedat’ın “Mısır’ı batıya ve İsrail’e sattığı” kanısındaydı ancak Mısır basını onu “aşırı dinci” olarak tanımladı. Ardından otuz yıl süren Mübarek dönemi başladı. Mübarek Arap Baharı’nın sonucu olarak 2011’de görevinden ayrılmak zorunda kaldı. Ve demokrasi geldi Mısır’a. Gelmesiyle alaşağı edilmesi uzun sürmedi ama! Mısır tarihinin gerçek anlamda tek halk oyuyla seçilen Başkanı Mursi 30 Haziran 2012’de seçildi, 3 Temmuz 2013’de ordu tarafından bir darbeyle görevinden alındı... Ve Sisi dönemi başladı. Ne kadar süreceğiniyse hep birlikte göreceğiz!

*************************

TÜRK-İSLAM ÜLKÜSÜ
(Seyyid Ahmet Arvasi)

TÜRK-İSLAM ÜLKÜSÜ
Neden, su veya bu ad altinda toplanmayi degil de "Türk-Islam Ülküsü" ne baglanmayi savunuyoruz? Biz iddia ediyoruz ki, "Emperyalizm", Türk ve Islam dünyasini yutmak icin en az iki asirdan beri korkunç bir tertibin icindedir. Bir taraftan kültür emperyalizmi ile "vatan çocuklarini" din ve milliyetine yabancilastirarak kendi emellerine hizmet edecek kadrolar hazirlamakta, diger taraftan din ve milliyet duygularini, herseye ragmen terk etmeyen çocuklarimizi da birbirine düsürmeyi planlamaktadir.

Bugün yeryüzünde iki somürgeci "blok" vardir. Bunlardan biri kara renkli "kapitalist emperyalizm" digeri ise bütün fraksiyonu ile "kizil emperyalizm". Birincisi "çok uluslu sirketlerin" paravanasinda, "az gelismis veya gelismekte olan halklara yardim etmek, ozgürlük ve uygarlik gotürmek" maskesi altinda, ikincisi de "ezilen, somürülen halklara bagimsizlik, ozgürlük ve adalet gotürmek" maskesi altinda, "sinifsal savas" slogani ile "iç savaslar" çikartmakta ve "dünya proleterlerinin dayanismasi" adi altinda isgalini gerçeklestirmektedir.

Gerçekten de yer yüzünde ezilen ve somürülen bir de "üçüncü dünya" vardir. Bu dünya, daha cok Asyali, Afrikali irili ufakli devletlere ve devletçiklere, beyliklere, emirliklere, ederasyonlara bolünmüs milletlerden ibarettir. Esef edelim ki, bu insanlarin sayisi birbuçuk milyardan daha fazladir. Isin izdirap veren diger bir yani da, bu nüfusun çogunlugunu müslümanlar teskil etmektedir. Bunun yaninda çok aci bir gerçegi daha belirtelim ki, bu ezilen ve somürülen müslümanlar arasinda Türk Milleti'nin çok onemli bir bolümü bulunmaktadir.

1970 Yilinda yapilan bir arastirmaya gore, yabanci boyundurugunda tam bir somürge hayati yasayan Türk nüfusunun sayisi, Türkiye'mizde bulunan genel nüfusumuzun tam iki katidir.

Emperyalist güçler, firsat bulduklari zaman zorla, bulamadiklari zamanlar ise hile ile Islam ve Türk dünyasini ele geçirmis, zenginliklerini yagmalamis, din ve milliyet duygu ve degerlerini tahrip etmis, direnenleri lekeleme ve imha yoluna gitmis, kendine uygun kadrolar yetistirmis, bu milletlerin uyanis, dirilis hamlelerini, milli egitim ve kalkinma planlarini baltalamis ve bu ülkeleri, "ebedi somürge" statüsüne mahkum etmek için elinden geleni esirgememistir.

Emperyalist güçler, korkunç bir kültür emperyalizmi programi ile millet çocuklarini milli tarihlerine, milli ve mukaddes kültür degerlerine, milli ülkülerine, milli menfaatlerine, hatta motif ve sembollerine düsman etmekle kalmazlar, kendi degerlerini "bir uygarlik ve ilerilik" unsuru biciminde onlarin kafalarina ve vicdanlarina oturturlar. Boylece milli ve mukaddes degerlere bagli milliyetçilerin karsisina, bu degerlere ters düsen "yabancilasmis kadrolar" çikarirlar. Bir ülkede, degerler "ikizlesince", kadrolarin da ikizlesmesi ve çatismasi mukadder olur. Iste düsman, bu noktada aktivitesini arttirir. Ülkenin ve milletin "parsellenmesi" icin beynelminel güçleri harekete geçirir. Ülke artik birbirinin girtlagina sarilmaya hazir kadrolara bolünmüsse, düsman rahatlikla at oynatabilecek vasati bulmus demektir

DÜŞÜNME VE “ŞARTLANMA”
"Dusunen insana" saygi duyulur. "Sartlanmis insan" saygiya deger bulunmaz. Dusunen insan arastiran, "hakikata" ozlem duyan kimsedir. Sartlanmis insan belli "etkiler" karsisinda onceden programlanmis "tepkileri" ve davranislari mekanik olarak yerine getiren bir robotdur da ondan.

"Dusunme" kelimesi, beser tarihi boyunca, daima her milletin sozlugunde bulunan cok eski bir kavramdir. Dusunmeyi emretmeyen din, dusunmeyi gelistirmek istemeyen bir egitim, bilmem tarihte var mi? Yuce ve mukaddes kitabimiz Kur'an-i Kerim'de belki yuzlerce defa bu emir tekrarlanmistir. Dinimiz, ister ayakta olalim, ister oturalim, ister yatalim, her durumda dusunmemizi, gercegi aramamizi emreder: " Onlar, ayakta iken, otururken, yanlari ustune yatarken hep Allah'i hatirlayip anarlar ve goklerin, yerin yaradilisi hakkinda inceden inceye dusunurler" (Kur'an-i Kerim, Al-i Imran Suresi, Ayet:191). Dusunmek; dinimizce ibadet sayilmistir. Mutefekkir'ler toplumumuzda saygi ve itibar gormustur. Bu musahedemiz, butun tarihimiz icin dogrudur.

"Sartlanma" kelimesi ise, bir terim olarak 20. yuzyilin ilk yarisinda Rusya'da dogmus "materyalist ve komunist" sistemin "egitim ve ogretim" anlayisini sekillendirmis bir kavramdir. Lenin ve arkadaslari, "komunist devrimini" hazirlarken, Rus ilim adami Ivan Pavlov da, o tarihlerde, ruh , suur, dusunme gibi "psikolojik kavramlari" red ediyor. Bunlarin yerine "refleksoloji"yi koyuyor. "Egitim ve ogretim, sartlandirmalardan ibarettir" tezini savunuyor, kopekler uzerinde "et" ve "zil" ile calismalar yaparak "sartli tepkiler" kavramlarini gelistirip bunlari "insan terbiyesine uygulamak" uzere "devrimcilere" yol gosteriyordu. Goruluyor ki, "sartlandirma", komunist ve materyalist bir egitim ve ogretim bulusudur ve anlayisidir. "Bir kopegin seruvenleri" adi ile televizyonda seyrettigimiz seri filmdeki "joe" adli kopek, "belli sartlarda belli mekanik tepki ve davranislara sartlandirilmis" ve "tetik kelime" soylenir soylenmez gerekenleri bir robot sadakati ile yapmaktadir. Iste materyalizmin ve komunizmin savundugu "ogrenme ve egitim psikolojisi(!)" bu espri ve anlayis uzerine oturmus bulunmaktadir. Komunist militanlarin da, onunde ofkelendikleri boyle "tetik kelimeler" vardir. Bir komunist, Allah, millet, vatan, mulkiyet.. gibi kavramlar karsisinda adeta kopurur, "Bozkurt" kavrami karsisinda adeta kudurur. Cunku sartlanmistir.

Dusunme ise, boyle degildir. Bir problem karsisinda insanlarin cesitli hipotezler kurmasi, bunlarin isiginda bilgi toplamasi, topladigi bilgileri objektivizme ve determinizme uygun bir yoruma tabi tutmasi ve makul sonuclara varilmasi icin zihnin sogukkanli ve sistemli bir caba icinde bulunmasidir dusunme. Bunun icin tercih edilir. Bununla beraber, insanin hayatinda "sartlanmalarin" rolu inkar edilemez. Ancak insanin davranislarinda, dusunmeye, sartlandirmadan daha onemli bir yer vermek esastir. Insanin ruhi degerlerini inkar eden bir egitim, hic suphesiz yanlis olacaktir.

Turk-Islam Ulkusu, dusunmeyi emreden arastirmayi ibadet sayan, "taklidi iman" dan "tahkiki imana" cikmayi isteyen yuce peygamberin (O'na selam olsun) yoludur. Sartlandirma ise komunist ve materyalist doktrinin temelidir.

BÜTÜN DÜNYADA HÜKÜM SÜREN

BİR FELSEFE SEFALETİ VAR

"Dusunen insana" saygi duyulur. "Sartlanmis insan" saygiya deger bulunmaz. Dusunen insan arastiran, "hakikata" ozlem duyan kimsedir. Sartlanmis insan belli "etkiler" karsisinda onceden programlanmis "tepkileri" ve davranislari mekanik olarak yerine getiren bir robotdur da ondan.

"Dusunme" kelimesi, beser tarihi boyunca, daima her milletin sozlugunde bulunan cok eski bir kavramdir. Dusunmeyi emretmeyen din, dusunmeyi gelistirmek istemeyen bir egitim, bilmem tarihte var mi? Yuce ve mukaddes kitabimiz Kur'an-i Kerim'de belki yuzlerce defa bu emir tekrarlanmistir. Dinimiz, ister ayakta olalim, ister oturalim, ister yatalim, her durumda dusunmemizi, gercegi aramamizi emreder: " Onlar, ayakta iken, otururken, yanlari ustune yatarken hep Allah'i hatirlayip anarlar ve goklerin, yerin yaradilisi hakkinda inceden inceye dusunurler" (Kur'an-i Kerim, Al-i Imran Suresi, Ayet:191). Dusunmek; dinimizce ibadet sayilmistir. Mutefekkir'ler toplumumuzda saygi ve itibar gormustur. Bu musahedemiz, butun tarihimiz icin dogrudur.

ÇAĞIMIZ İNSANI, İNSANA YABANCILAŞTIRILMIŞTIR
“Düşünen insana” saygı duyulur. "Şartlanmış insan" saygıya değer bulunmaz. Dusunen insan arastiran, "hakikata" ozlem duyan kimsedir. Sartlanmis insan belli "etkiler" karsisinda onceden programlanmis "tepkileri" ve davranislari mekanik olarak yerine getiren bir robotdur da ondan.

HÜR İNSAN
Sayilarda anlasmak kolaydir da, kelimelerde ve kavramlarda anlasmak zordur. Bu sebepten ilim adamlari, matematigi yanliz bir ilim olarak degil, "metodoloji" olarak da ele almislardir.

Gunumuzde "hur insan" (ozgur insan), "tutsak insan" sozunun cok ve sIk kullanildigina sahit oluyoruz. Egitim insani "ozgurlustermeli, tutsak etmemelidir" kabilinden beyanlara ve yazilara sIk sIk rastlar olduk.

Gercekten nedir hurriyet? Hangi insan "hur" hangi insan "tutsak"tir? Egitim, insani nasil "hur" yine nasil "tutsak kafali" edebilir?

Hurriyetin gercekte bircok tarifi ve yorumu vardir. Felsefede "hurriyet, etkisiz tepki yapabilmektedir". Yani insanin, hicbir dis etkiye maruz kalmadan, hicbir zorlama olmadan, kendi iradesi ile davranabilmesidir. Oysa bu mumkun degildir. Cunku her yaratik gibi, insan da cok faktorlu bir determinizme baglidir. Insani da faaliyetine zorlayan biyolojik "psikolojik, tabii, ekonomik, sosyal, kulturel ve politik sebepler vardir ve insan davranisi bunlardan bagimsiz degildir.

Bugun, ister politika meydaninda, ister politika disinda konusan, yazan ve beyanat veren hicbir kimse yoktur ki, boyle bir determinizmin disinda bulunsun. A ve B adindaki iki sahis, bir konuda inandiklari dusuncelerini ortaya koyarken, birbirine zit dusebilirler. Soyler misiniz, bunlardan hangisi "ozgur", hangisi "tutsak" insandir? Her ikisi de, bu cemiyetin cocuklaridir, her ikisi de asagi yukari ayni egitimden gecmisler, her ikisi de icinde dogup buyudukleri sosyal, kulturel, ekonomik ve politik ortamdan etkilenmistir, fakat farkli kadrolarda yerlerini bulmuslar, simdi karsilikli gecmisler "sen tutsak insansin", "ben ozgur insanim" mi demektedirler? Yadirgadigimiz nokta suradadir: Egitilmis her insan, etkilenmis ve bu etkileri sahsiyetinde yeni bir terkibe ulastirmis kimsedir; dolayisi ile kendinden cok cemiyetin mahsuludur. Insanin, kendi sahsiyetinde cok az payi vardir. Hurriyet, yoksa bu payin adi mi?

18. yuzyil Avrupasi'ndan dunyaya yayilan bir "liberte" (hurriyet) cigligi vardi. Bu ciglik, o tarihlerde ve bir yuzyil sonra bile, "ferdin toplumdan kopardigi ve koparmak istedigi alternatifleri" ifade ediyordu. Kisi, toplumun koydugu politik, dini, ahlaki, hukuki, fikri, ... normalarin sertliginden sikayet ediyor, "sosyal kontrolun" askisini hafifletmek istiyordu. Liberal adam (ozgur insan), "toplumun sansurunden" rahatsiz olan, "ozel hayatina" deger veren ve kendini yasamak isteyen bir tipti. Alman fikir adami Nietzsche (Nice)'de, "suru'den kurtulmak", "topluma tapinmaktan" kacmak, "ego"yu tanrilastirmak biciminde ortaya cikan, once "individualizme" (ferdiyetcilige), sonra da anarsizme varan bu hurriyet (ozgurluk) anlayisi, sert toplumcu reaksiyonlara ve direnislere vesile olmustur. Su halde hur insan (ozgur adam) "cemiyete kafa tutan, onun din, ahlak, hukuk ve toresine" ters dusen adam da olamaz.

Su halde kimdir hur insan (ozgur insan)? Hep dusunen, arastiran, kritik eden, karar vermekte acele etmeyen, karar verdikten sonra azim ve sebat gostererek yolunda yuruyen kimse midir? Buna, belki diyebiliriz. Ama bir sartla, dusunme, arastirma, kritik etme, karar verme, inanma ve sebatla yurume vetiresine yon ve bicim veren hareket noktasini bilmek kaydi ile. Cunku felsefe tarihini tarihini dolduran fikir adamlari, politika sahnesini kaplayan kisi ve kadrolar dusunme, arastirma, kritik etme, karar verme, inanma ve sebatla yurume gibi zihni ve akli fonksiyonlara mutlaka yer veriyorlardir, fakat cikis noktalari ve bunlara yon veren prensipleri farklidir. Bununla beraber, her biri bir digerini "tutsak kafali" olmakla itham edebilir. O halde onemli olan hareket noktasini secmekte midir? Yani hur insan (ozgur insan) ilk adimini saglam atan insan midir? Ferdi, ahlak anlayisinin temeline olan Nice mi, yoksa ahlak anlayisinin temeline toplumu oturtarak bir vazife suuru ile hareket etmemizi isterken E.Durkheim mi saglam adim atmisti? Bunlardan hangisi hangisi "ozgur kafali" hangisi "tutsak kafali" idi? Goruluyor ki, bu da cikis kapisi vermiyor.

Turk-Islam Ulkusu acisindan durum daha farkli bir bicimde ele alinmalidir. Islam dunyasinin yetistirdigi unlu ilim ve din adamlarindan Imam-I Kuseyri (miladi: 986-1074), (esas adI Ebul KasIm Abdulkerim Bin Havazin'dir), Risale-i Kuseyriyye adlI kitabinda hurriyeti, "Allah'tan gayrisina kul olmak" biciminde tarif eder. Bu anlayis, Islamin hurriyet tarifini ozetler. Gercekten de musluman, Allah'tan gayrisina kul olmaz ve hareketlerine Allah'in rizasindan baska bir cikis noktasi aramaz. O "egosunu" da, toplumu da putlastirmaz. Bu sebepten objektif ve subjektif butun sahte mabutlari kafasinda ve gonlunde kirar, mutlak varlik olan Allah'tan gayri ilah tanimaz. Islam'in "Allah'tan baska ilah yoktur" parolasi, insana hur olmanin da sirlarini verir.

Butun bunlardan sonra denebilir ki Turk-Islam Ulkusunde hurriyet, "Allah'tan baska ilah yoktur" olcusu ile hareket edebilmektedir. Bize, bu muhtesem cumleyi ogreten yuce ve sanli peygambere selâm olsun.

FİKİR SİSTEMİ
Ülkemizde, nasil meydana geldigi ayri bir tartisma konusu olan "kavram kargasaligi" belasi yuzunden, gercekten anlasmak zorlasmistir. Sistem, doktrin, program, plan, strateji.. gibi kavramlar icice girmis, cok defa birbirlerinin yerine kullanilir duruma getirilerek zihinler karistirilmistir. Oysa, bunlar farkli seylerdir.

Herseyden once fikir sistemi, belli bir cikis noktasindan hareketle, aklin kanunlarina ve aklin metodlarina gore sistemli bir zihni arastirma yoluyla "bilgi problemine" (bilgini mensei, bilginin degeri, hakikat problemi gibi konularda), "varlik problemine" (varligin mahiyeti, esasi nedir? Madde, hayat, ruh, Allah nedir? Varlik tek midir, cok mudur, zaman, mekan ne demektir? gibi sorulara), "fiil (action) problemine" (hurriyet, kader, determinizm, irade ve sorumluluk gibi konularda) kendi arasinda tutarli bir genel bakis ve yorum getirmeyi ifade eder. Felsefe, sira ile "bilgi teorisi" (Epistemologie), "varlik teorisi" (Ontologie) "fiil (action) teorisi" adini verdikleri konularda, kendi icinde tutarli bir yorumlama bicimidir. Peygamberler, bu konularda "vahyin rehberligindeki bir akil ile" filozoflar ise, kendi kendini kurtarmayi iddia eden bir "trajik" akilla cozum ve yorum getirmeye calismislardir. Peygamberler ve veliler, akil ve dusunmeyi degerli bulduklari halde, yukarida saydigimiz konularda, bu kaabileyetlerimizin, insanlari tatmine ve huzura kavusturacak bir gucte olmadiklarini belirtiyorlar. Filozoflarin, butun felsefe tarihinin incelenmesinden de gorulecegi uzere, birbirleri ile bogusup durduklarini, "akil ve akli yikarak" bugune geldiklerini, insanlara "iman ve huzur" yerine, suphe ve tedirginlik getirdiklerini hakli olarak ortaya koyuyorlar. Dinimiz, insanlarin, bu konuda da, Allah'in "yardim ve merhametine muhtac olduklarini", peygamberlerin bu sebeple gonderildigini, bu problemlere "vahyin" yardimi ile ama yine akilla ve dusunerek ulasilabilecegini israrla belirtir. Gercekten de "vahyin aydinligini yitiren" bugunun, cesitli renkteki felsefi akimlari icinde "bunalmis insanini" gordukce bu hakikat daha iyi anlasilmaktadir.

Islam'a gore, "tam akil", Allah'tan gayrisini baglayan "sunnetullah"tir, "adetullah"tir. Buna "akl-i kull" de denir. Akl-i kull, butun yaratiklari icten ve distan kusatan ve dizginleyen "alemsumul" nizamdir. Bu nizamin sirlari ve incelikleri, cok ustun ve seckin yaradilisa sahip peygamberlere vahiy ile verilmistir. Bu sebepten, en yuce insan olan Peygamberimiz (O'na selam olsun), "akl-i kull" sahibi idi. Butun varligi, butun kipirdanislari "tevhid" nuru ile cozuyordu. Peygambere
inanmayan ve beser tarihi icinde bir gercek olan "peygamberlik gorevine" inanmayan bir "akla", bu soylediklerimizi kabul ettiremezsiniz. Tevhid nurunu kaybeden bu "akil kirintilari", kendilerini bunaltmaya mahkumdurlar.

Tevhid nurundan habersiz kalan "akl-i cuzz" sahipleri, ciliz idraklerinin kandillerinde, suurlarini daraltmaktan ote birsey bulamadilar. Yahut, onlar, "Zifiri karanlik gecede, simseklerin ve yildirimlarin kisa sureli aydinliginda yol bulmaya calisan kimseler" gibi saskin ve tedirgin kaldilar. Islamda, boyle bir akil cabasina "akl-i sakim" adi verilir. Akl-i sakim, dar nefsaniyete bagli bir idrak kostegidir.

Akl-i selim ise, "vahyin sahasinda" at kosturmak yerine, bir "kitab-i ekber" olan alemdeki varliklari ve olaylari, mutlak varlik olan Allah'tan idrakimize ulasan "mesajlar" durumunda ale alir, "tevhidin isiginda" onlari anlamaya ve yorumlamaya calisir. Dinimiz, asla akli susturmaz, onu Mevlana Celaleddin-i Rumi'nin deyimi ile "parca akil" olmaktan kurtarir, nefsin (ego'nun) karanligindan "tevhidin nuruna" cikarir; dusunmeye ve arastirmaya "bir ibadet" ask ve huzuru getirir. Imam-i Gazali ve Imam-i Rabbani ve daha niceleri, iste bu suretle calisan, dusunen ve dunyanin hayranligini toplayan velilerimiz ve mutefekkirlerimizdir. Turk-Islam Ulkuculerinin "fikir sistemi" Allah ve Resulunun cizgisinde yuruyen "akl-i selim" sahibi, bir yuce veliler ve mutefekkirler kafilesince yogrulmustur.

Kara ve kizil renkli filozoflar, ister materyalist, ister idealist, ister spiritualist... olmak iddiasini tasisinlar, Batili insana ve onlarin yolunda gidenlere birsey veremediler, istiraplarina care bulamadilar. Bugun ya kopkoyu bir materyalizm, ya tedirgin edici bir supheciligin girdabinda bogulan, yahut bir "felsefesizlik felsefesine" siginarak intihar etmek korkusu ile "varolmak"tan ote bir saadete yol bulamayan ve tam bir "felsefe sefaletine" yuvarlanan kara ve kizil dunyadan ve onlarin filozoflarindan bizlere bir hayir gelmeyecektir. Fikir sistemi etrafinda simdilik bu kadar duralim. Doktrin, program, plan ve strateji kavramlari ise "fikir sisteminin" isiginda icinde bulundugumuz zamana, mekana ve sartlara gore giderek detaya inen sosyal, kulturel ekonomik ve poliik hedefler, calisma sekilleri ve uygulama metodlarini ifade eder. Sistem cok uzun surelidir, hatta esasta hic degismez, fakat doktrin daha esnek program ise cok dinamiktir. Planlar ise her an degisebilir. Strateji ise sartlara gore bunlar arasinda birlik, butunluk ve uyumu saglamayi ve kurabilmeyi esas alan prensipler manzumesidir.

BATI FELSEFESİNDE, VARLIĞIN MAHİYETİ VE BİLGİNİN KAYNAĞI

Biz, genc okuyucularimiza, Batili dusuncenin esaslarini kisaca anlatacagiz. "Vahyin aydinligindan" kacarak kendi "idrakini" gercegin mihengi sanan, Nietzsche' (Nice) nin "trajik adami", yani bir bakima Batili filozof, saclarini ve sakalini yolarak dusunuyor: Acaba bilginin kaynagi objeler (esya) mi, yoksa "insan zihni" mi? Iste, her rengi ile Bati filozofisinin dimagini eriten, catismalara sebep olan, koskoca "felsefe tarihini" meydana getiren "temel soru" bu olmustur. Evet bilginin kaynagi, "objet" mi, yoksa "sujet" mi? Varligin mahiyeti nedir?

Bilginin kaynagi objelerdir, diyenler de kendi aralarinda anlasamadilar, cesitli ekollere bolunduler. Genellikle "empirisme" (amprizm = tecrubecilik) adini alan bu tur dusunce sahipleri, sahip oldugumuz her turlu bilginin ve bizzat insan suurunun "dis alemden" gelen tesirlerle kuruldugunu ve yogruldugunu savundular. Hobbes, Epikur, Condillac gibi filozoflar "sensualist" (ihsasci) bir ekol gelistirerek "bilgimizin ilk unsurlari duyularimizdir, zihnimizde ne varsa disaridan gelmektedir, dimagimiz, bos bir levha gibidir ve gelen ihsaslari (duyulari) kayd eder." Locke, Hume, Stuart Mill, bu dusunceleri cok az degistirerek, disaridan gelen uyaranlarin "pespeseligi" demek olan (association) kavramini kabul ederek aklin bu mekanikligine uyarak kuruldugunu savundular. Bu arada, Bati'da pozitivizmin dogduguna sahit oluyoruz, Auguste Comte, zihin, olaylari, yine olaylarin verileri ile kavrayabilir, o, "Mutlak"i kavrayamaz; Mutlak, ilmimizin disinda kalir, bu sebepten "varlik problemi" (ontoloji) uzerinde arastirma yapmak imkansizdir, pozitif dusunceye ulastiktan sonra, insanin "metafizige" ihtiyaci kalmaz, cagimizda metafizikcinin yerini "ilim adami" alacaktir, diye dusunur. Izleyicisi Littre de, Auguste Comte gibi, Mutlak'in kavranamazligini dogru bulmakla beraber, "Mutlak Varligi" kabul eder, ancak bilgimizin "mutlak alemin" icinde degil kenarinda kaldigini itiraf eder. Hipolite Tain, suurumuz icin var olan bilginin yalniz "fenomenlerden" gelen duyulardan ve bunlarin birlestirilmesinden ibaret oldugunu, bunun disinda birsey bilemeyecegimizi savunurken, S. Mill ise, insan zihninin ancak tecrube ile bilebilecegini, onun otesine gecemiyecegini belirtiyordu.

Demokrit ve Epikur ile baslayan "materialisme" ( maddecilik), Cabanis, Buhner, Haeckel, ... gibilerle gunumuze kadar ulasti. Cabanis: "Hazim nasil midenin bir fonksiyonu ise, dusunce de dimagin bir fonksiyonundan baskasi degildir" derken, Haeckel de insanin, bir madde ve enerji yiginindan baska birsey olmadigini, sonsuz bir mekan ve zaman icinde, daimi bir degisim icinde bulunan madde, yogunlasip cozulerek her turlu olus ve yogrulusa kaynak olmaktadir, butun ruhi olaylar, maddi olaylarin bir tezahurunden ibarettir. Modern materyalizm halen bu noktadadir.

Bilginin kaynagi, insanin zihni ve suurudur, diyenlere gelince, onlar da kendi aralarinda anlasamadilar, farkli ekollerde toplandilar. Genellikle "rasionalisme" (akilcilik) adini verebilecegimiz bu akimin filozoflari, esya ve olaylari, bilginin temeli degil, belki sebebi saydilar ve bilgiyi tayin eden gucun insan zeka ve suuru oldugunu savundular. Sokrates ve Platon'la baslayan bu gorus, gunumuze kadar cesitli adlar alarak gelmistir. Idealizm, spiritulaizm, hatta rolativizm ve septisizm (suphecilik ) bu gorusun cesitli gorunuslerini ifade ederler.

Eski Yunanistan'in unlu filozofu Sokrates, insan bilgisinin "tecrube oncesi ( a priori ) ve "deductif" (tumdengelime ait) bir karakteri oldugunu savunuyor, insan aklinin "mutlak hakikati" kavrayacak gucte ve buna hazir bir bicimde yaratildigini belirtirken, talebesi Platon, gercek, "idea" (kulli ve zaruri fikirler"dir. Objeler itibari (relatif) dir, "idea"lar ise tam ve mukemmeldirler. Platon'un talebesi Aristoteles ise, bilginin iki turlu oldugunu, hem tecrubeden, hem de akildan kaynaklandigini - kendinden cok sonra gelecek E. Kant'i hatirlatacak bir bicimde - ortaya koyar. Descartes, bilgilerimizin hem objektif, hem de "mutlak" bir deger tasidigini iddia eder, duyular kanaliyla aldigimiz verilerin akli prensiplerle duzenlendigini belirtir. Akli prensiplerin ise Allah vergisi oldugunu savunur.

Idealizmin en taninmis taraftarlari Berkeley, Hume, Kant, Schelling, Hegel, Schopenhauer'dir. Idealizmi daha da hassaslastirarak spiritualisme (ruhculuk) biciminde ele alan H. Bergson'dur. Bunlarin dusuncelerini kisaca ozetlersek, Berkeley'e gore: duyularimiz subjektiftir, duyularimiza gelen verilere "madde" adi verilemez; cunku madde adi verilecek "bir cevher" yoktur. Butun varliklar ruhlar ve fikirlerden ibarettir, idrakimize yon veren Allah'tir. Berkeley'in bu gorusune "subjektif idealizm" yahut (immaterialisme) adi verilir. Hume, Berkeley'in dusuncelerini daha da ileri goturerek, butun varlik ve tezahurleri "suur olaylarina" icra etti, hem maddeyi, hem de "Mutlak Varligi" inkar etti. E. Kont, bilgimizin izafi oldugunu savunurken dis alemden gelen duyularin verilerini, zihnimiz kendi bunyesi icinde degistirir gorusunu savundu. Zihnin kategorileri sahsi degildir, kullidir. Fenomeni ( gorunusu ) anlamak elimizdedir. Numen'i (asil gercegi) anlamak elimizde degildir, diye dusunen Kant, "pratik akil" icin "metafizik imkanini" kabul ederken "teorik akil" icin bu imkani reddediyordu. Schelling ise, "mutlak" ile "akli" ayni degerler olarak kabul ediyor, tabiatin ve insan zihninin, ayni anda hem objet, hemde sujet oldugunu, ancak, ancak tabiatin daha objektif, insan zihninin daha subjektif oldugunu savunuyor. Ona gore mutlak yahut akil, tabiat ve zihnin sentezini degil ayniyetini ifade ederler. Hegel ise, tabiat ve zihni, Mutlak'in eseri kabul eder, ancak bu "Mutlak Fikir"dir. Cunku fikir ile varlik ayni seydir. Fikir, olus halindedir, yokluk yoktur, yanliz olus vardir. Fikir hareket halinde iken tez, antitez ve sentez safhalarindan gecer. Fikir varlikta vardir ve tez adini alir. Sonra ziddi ile karsilasir tabiat adini alir bu antitezdir. Bu sentez yeni bir tez olur ve antitezi tarafindan yikilir, bu, boyle devam eder. Hegel, bu dusuncesini tarih olaylarinin yorumlamasina tatbik ederek "Tarihi idealizmin Diyalektigini" ortaya koyar. Sonradan K. Marx, Hegel'in bu dusuncesini ters cevirerek "Tarihi Materyalizmin Diyalektigini" kurdugunu iddia edecektir. Idealistlerden Schopenhauer ise, varligin temelini "irade" olarak gorur. Kainat iradeden baskasi degildir. Her varlik bir iradedir ve irade her varliktadir. Madde, iradenin suursuz halidir, butun kipirdanislar "irade" ifade eder. Butun iyiliklerin ve kotuluklerin kaynagi "yasama iradesidir", mutlak olan bu iradedir. Zihin, yasama iradesinin insandaki gorunusudur, zihin kainatin kendini degil, gorunusunu verir. Mutlak iradenin en onemli eseri varligimizdir, kendimizi inceleyerek alemi tanimaya calismaliyiz, diye dusunur.

Yunanli filozof Platon, insandan once var olan ve olumden sonra da devam eden, maddeden ayri bir ruha inanirken, Aristo, ruhun maddeden dogmadigini, ancak madde ile beraber bulunabilecegini savunur. Descartes, ruh ve bedeni bir digerine paralel fakat farkli mahiyette bulur. Leipniz de asagi yukari boyle dusunur, o ancak ruh ile beden arasindaki ahengi ezeli ve ilahi iradeye baglar. Malebranche, zahiren, dusunen karar veren insanmis gibi gorunse de gercekte bu isi yapan Allah'tir. Allah'in iradesi esas, insanin iradesi vesiledir. Spinoza ise, ruh ve bedeni bir tek cevherin tecellileri olarak yorumlar. Bu tek cevher ise, Allah'tir. Beden ve ruh arasindaki paralellik, ayni kaynaktan gelmis olmalari ile anlasilir. Fichte de ruhu bedenden ayri olarak gorur. Ravaisson'a gore de, kainata hakim olan guc ruhtur, suurumuz ve zihni kaabiliyetlerimiz ruhun mahsuludur, ruh ölmez. H. Bergson'a gore, ruh ve madde birbirine irca edilemez. Ruh keyfiyet, madde kemiyet halindedir, ruh hurriyete, madde zarurete baglidir. Ruh, madde ile temas kurarken bir taraftan onun kaliplarina katlanarak zeka, ilim ve kategorilerin dogmasina sebep olurken, diger taraftan da oradan bir "hayat hamlesinin" fiskirmasina vesile olur.

Hic suphesiz, Bati filozofisi bu kadar basit bir izahin icine sigmaz. Lakin anlatmak istedigimiz sudur, felsefe, akli arastirmaya sevkeder, fakat insana fert ve toplum olarak huzur ve mutluluk veremez. Bunu filozoflardan beklemeyiniz. Bize saadetin sirlarini yüce peygamberler kadrosu (salevatullahi teala aleyhim ecmain) vermişlerdir.

http://www.ulkuocagi.net/

Seyyid Ahmed Arvâsî Beyin

dâvâ aşkı ve hizmet sevdâsı

31 Aralık 1988 tarihinde, “Türkiye Gazetesi” için günlük makâlesini yazarken, daktilosunun başında ebediyete intikâl eden merhûm Seyyid Ahmed Arvâsî Beyi, biz, ilk def’a 1970 yılında, Balıkesir Ordu Donatım Okulu’nda yedek subay kursunda bulunduğumuz sırada tanıdık. [O da Necâtî Eğitim Enstitüsü’nde Öğretim Üyesi idi. Cumartesi günleri öğleden sonraları, “Sâat Kulesi”nin yanındaki “Belediye Kahvehânesi”nde sohbetler yapardı.]
“İnsan ve İnsan Ötesi” kitabı ile “Kendini Arayan İnsan” adlı eserini, daha o zaman alıp birer solukta bitirmiş ve ne kadar muhtevâlı ve derin tefekkür sâhibi bir insan olduğunu hemen anlamıştık.

Vefâtından sonra, onun hakkında gazete ve dergilerde birçok makâle yazılmış, konferanslar verilmiş, radyo ve televizyon programları yapılmıştır. [Biz de âcizâne, onun hakkında, muhtelif şehirlerde 4-5 Konferans verdik, 4-5 panelde de konuşma yaptık.]
Şu bir vâkıadır ki, onu yakından tanıyan her kimle konuşsanız, ona karşı hayrânlığını ifâde ettiğini görürsünüz. Bunda, onun, Sevgili Peygamberimizin mübârek bir torunu olması sebebiyle, sâhib olduğu asâlet, haseb, neseb, akıl ve zekânın etkisi olduğu kadar, aynı zamanda çok okuyan, araştıran, düşünen, ilim ve edeb sâhibi ve ilmiyle amel eden bir insan olmasının da ciddî te’sîri vardır.

Zâten “İnsanın şerefi ilim ve edepledir; mâl ve neseble değildir“ kelâm-ı kibârında, sâdece zenginliğin ve haseb-nesebin kâfî gelmediği, bu hasletlere sâhib olan insanların da, aynı zamanda ilim ve edeb sâhibi olmaları gerektiği vurgulanmıyor mu?
Sözleri ve davranışlarıyla, hattâ bakışları ile başkalarını etkileyen bazı insanlar vardır. Merhûm Seyyid Ahmed Arvâsî Hoca da, Öğretmenlik ve Öğretim Üyeliği yaptığı Okullarda ve Enstitülerde, gerek öğrenci, gerek öğretmen seviyesinde pekçok insana ciddî ma’nâda tesîr etmiş bir kimsedir.

Bir taraftan, evine gelen misâfirlerine, muhtelif okullardaki meslektâşları ve öğrencilerine, zaman zaman kahvehânelerdeki insanlara ve konferanslarına gelen kişilere sohbet yoluyla hizmet etmeye çalışmıştır. Onlara dâimâ hakkı, hakîkati, ilmi, irfânı, ahlâkı, fazîleti, hidâyeti, adâleti, nûru, güzeli, iyiyi, doğruyu, millî ve ma’nevî değerlerimizi, yüksek kültür ve medeniyetimizi tavsiye etmiştir.
Diğer taraftan da, bu şifâhî emr-i ma’rûf ve cihâd hizmetlerinin yanı sıra, kütüphânelerimizi tezyîn eden çok kıymetli eserler yazarak kalemiyle de unutulmaz hizmetler yapmıştır [Onları inşâallah yarın zikredelim].

KISA BİYOGRAFİSİ
Ahmed Arvâsî, 15 Şubat 1932 Pazartesi günü, Ağrı’nın Doğubâyezîd kasabasında doğdu. Âilece Vân’ın Müküs (Bahçesarây) kasabasına bağlı Arvâs (Doğanyayla) köyündendir. Muhîtinde, bu köyün adına izâfeten “Arvâsîler” olarak tanınır. Soyadı kanunu çıktıktan sonra, köylerinin adı, kendilerine soyadı olmuştur. Babası Vân Gümrük Müdürlüğü’nden emekli Abdülhakîm Efendi, annesi ev hanımı Cevâhir Hanımefendi’dir. 6 çocuklu bir âilenin ikinci çocuğudur. [Kardeşlerinden 1’i kendisinden büyük, 5’i ise kendisinden küçüktür. Kendisi de evli olup 5’i hayatta 6 çocuk babası idi.]

İlkokula Vân’da başlayıp Doğubâyezîd’de bitirdi. Karaköse’de başladığı Ortaokulu da Erzurum’da tamâmladı. Buradan mezûniyetini müteâkıp, Erzurum Erkek Öğretmen Okulu’na [bu okulun adı daha sonra Nene Hâtûn Kız Öğretmen Okulu olmuştur] kayıt yaptırdı. 1952’de buradan mezun olup bir müddet, İlkokul Öğretmeni olarak çalıştı.
Yedek subay olarak îfâ ettiği vatanî görevini müteâkıp, Ankara Gâzî Eğitim Enstitüsü Pedagoji Bölümü’ne girdi ve 1958’de de buradan mezûn oldu.
Mezûniyetinin ardından, muhtelif Öğretmen Okulları’nda ve Eğitim Enstitüleri’nde Pedagoji öğretmeni olarak çalıştı.

Bu okulların başlıcaları şunlardır:
Van Alparslan İlköğretmen Okulu, Savaştepe İlköğretmen Okulu, Balıkesir Necati Eğitim Enstitüsü, Bursa Eğitim Enstitüsü, İstanbul Atatürk Eğitim Enstitüsü...
1979’da devlet memûriyetinden emekli oldu. Emekliliğini müteâkıp Türkiye Gazetesi’nde köşe yazarlığı yapmaya başladı. 31 Aralık 1988 târihine kadar bu vazîfesine devâm etti. Mezkûr târihte, makâlesini yazarken daktilosunun başında ebediyete intikâl etti. Kendisine bu vesîle ile rahmetler, kederli âilesine ve bütün milletimize başsağlığı dileyip onun şerefli dedesi sevgili Peygamberimizin şefâatine nâil olmasını ve bizlere de şefâat etmesini temennî ederiz.

Önceki makâlemizde, merhûm Seyyid Ahmed Arvâsî Bey hakkında bir mukaddime yapıp onun kısa biyografisinden; şifâhî emr-i ma’rûf hizmetlerinin yanı sıra, kütüphânelerimizi tezyîn eden birçok kıymetli eser yazarak kalemiyle de unutulmaz hizmetler yaptığından bahsetmiştik. Onun, birçok yayınevi tarafından neşredilen, son zamanlarda da, Bâbıâlî Kültür Yayıncılık tarafından okurlarıyla buluşturulan eserlerinden bazılarını şöylece zikredebiliriz:
“Kendini Arayan İnsan”, “İnsan ve İnsan Ötesi”, “Diyalektiğimiz ve Estetiğimiz”, “İnsanın Yalnızlığı”, “Şiirlerim”, “Eğitim Sosyolojisi” (Eğitim Enstitülerinde Okutulan Ders Kitabı), “Doğu Anadolu Gerçeği”, “Emperyalizmin Oyunları”, “Devletin Dîni Olur mu?”, “Kadın-Erkek Üzerine”, “Türk-İslam Ülküsü” (3 cilt), “Diyalektiğimiz ve Estetiğimiz”, “İlm-i Hâl”.....[“Türk-İslâm Ülküsü” adlı eserinde, genel olarak tefekkürümüz, inançlarımız, insan ve cemiyet anlayışımız, kültür ve medeniyet görüşümüz ele alınmıştır.]
Seyyid Ahmed Arvâsî Bey, kıymetli olan bu eserlerinin yanı sıra, her biri bir kitap mesâbesinde olan yüzlerce makâle de kaleme aldı. “Türkiye Gazetesi”nde neşredilen günlük yazıları, vefâtından sonra toplanarak “Size Sesleniyorum-I-II” adı altında 2 cild hâlinde kitap olarak neşredilmiştir. Son olarak, Türkiye Gazetesindeki yazıları “Hasbihâl-I, II, III, IV, V, VI” olarak da 6 kitap hâlinde neşredilmiştir.

Seyyid Ahmed Arvâsî Bey, her zaman, her yerde, herkese, özellikle milletimize, memleketimize, Türk âlemine ve bütün İslâm âlemine lâzım olan gıdâ gibi bir insan idi. Onun diğer eserleri gibi, çok uzun bir çalışmanın ve araştırmanın mahsûlü olan “İlm-i Hâl” adlı kitâbına yazdığı “İthâf“ını, biraz sonra sizlere naklederek bu görüşümüzü teyîd etmek istiyoruz.
Onun eserlerinin hâzırlanışı, temelleri, ana fikirleri hakkında ufak bir ölçü verebilmek için, 5 Ramazan 1402/27 Haziran 1982 tarihinde, adı geçen kitabına yazdığı “Önsöz“den bir paragrafı burada sizlere nakletmek istiyoruz:
“Elinizde bulunan bu kitâbın arkasında, binlerce ciltlik bir “kitaplık” var... Önce, dilimizde mevcut bulunan bütün “İlmihâl” kitapları gözden geçirilmiş, başta İmâm-ı A’zam, İmâm-ı Gazâlî ve İmâm-ı Rabbânî Hazretleri olmak üzere, pekçok “Ehl-i Sünnet vel-Cemâat yolunun” büyüğüne âit eser ve bilgiler toplanmış, Allah ve Resûlü’nün emir ve ölçüleri, mümkün olan hassâsiyetle takibedilmiş ve bütün bunlardan sonra, günümüzün sosyolojik, pisikolojik, pedagojik ve fennî gelişmeleri de nazara alınarak bir senteze gidilmeye çalışılmıştır. Bu sentez yapılırken, İslâm’dan aslâ ve kat’a ta’vîz verilmemiş, Ehl-i Sünnet vel-Cemâat yolunun berrâk aydınlığı, ısrârla takîb edilmiştir.“

Bu “İlm-i Hâl”‘inde, bir mü’minin hayâtını “beşikten mezâra kadar” kuşatan İslâmî inançlar, emir ve yasaklar ya’nî bütün ihtişâmı ile İslâm nizâmındaki İslâm terbiyesi ele alınmaktadır. Yüce Allah’ın şanlı Peygamberine vahyettiği, onun da bizlere teblîğ ettiği her şey burada ele alınmaya çalışılmıştır.
Yine bu kitapta, bir taraftan muâsır pedagojinin veri(donne)lerine, diğer taraftan İslâmın, ezeli ve ebedi kuşatan, yüce esâs ve ölçülerine dayanarak bir senteze ulaşma gayreti görülmektedir. Çağdaşlığın ve modern pedagojinin, sâdece İslâmın aydınlığında birer değer hâline geldiği, ondan uzaklaştıkça veya uzak düştükçe gerçek ma’nâsını kaybettiği ifâde edilmiştir.

Merhûm Ahmed Arvâsî Bey mezkûr “İthâf”ında diyor ki:
“Bu kitabımızı, Hicri 15. Asrın başlarında, sayıları bir milyara yaklaşmakla birlikte, kara ve kızıl emperyalizmin pençesinde inleyen, kendi arasında parçalanan “fırka fırka” olan, iç boğuşmalarla ve dış taarruzlarla harap düşen, bütün bu felâketlere rağmen, bir türlü kendine gelemeyen, düşmân reçetelerinde “şifâ” arayan, Allah ve Resûlü’nün çizgisine giremeyen, ideolojik maddî ve manevî zenginliğine ve kültür mîrâsına rağmen, kendi vatanında esîr ve paryâ statüsü içinde yaşayan, muzdarip ve çâresiz İslâm Dünyâ’sının -her şeye rağmen- kurtuluş ümîdini kaybetmeyen ve yepyeni bir heyecânla yeniden “Kurtuluş İslâm’da” diyerek silkinip ayağa kalkmaya çalışan îmânlı ve azîz gençliğine ve muzdarip münevverine ithâf ediyoruz. İslâm îmân ve ahlâkına sarılanlara müjdeler olsun.”

Türkiye Gazetesi vehttp://www.dinikitablar.com/Kose_Yazilari-2386.html

Ahmed Doğrusözlü