ehlisunnnetde - YUSUF KAPLAN 2022

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Dünyanın geleceği karanlık; ‘biz’im geleceğimiz nasıl, peki?

Yusuf Kaplan

2/01/2022 Pazar

Yazının sonunda kuracağım cümleyi başında kurayım:

Dünyanın geleceği karanlık ama İslâm’ın önü açık.

Doğru: Müslümanlar, tarihlerinin en zorlu dönemlerinden geçiyorlar, en köklü sorunlarıyla boğuşuyorlar iki asırdır -kıran kırana hem de.

Ama şu da doğru: Eğer dünyanın yaşadığı sorunları bir bütün olarak ve derin nefes alarak derinlemesine okuyabilir ve önümüzü açacak köklü, uzun soluklu bir medeniyet yolculuğuna soyunabilirsek, Müslümanların karşı karşıya kaldıkları sorunların büyüklüğüyle orantılı olarak, içinde yaşadığımız çağda fikir ve oluş çilesi çekerek harekete geçireceğimiz imkânların da o oranda büyük olduğunu görmekte zorlanmayacağımızı düşünüyorum.

BİN YILI KARŞILAŞTIRMALI OKUYUN, GELECEK OK’UNUN NE(RE)Yİ GÖSTERDİĞİNİ GÖRECEKSİNİZ…
Dünya tarihini bin yıldır iki aktör şekillendiriyor: Müslümanlar ve Batılılar. Bu bin yılın ilk 7-8 asrında Müslümanlar olarak biz varız; son 2-3 asrında ise Avrupalılar ile Amerikalılar.

Bu bin yılllık insanlık tarihini ve tecrübesini karşılaştırmalı olarak iyi okuyabilirsek, geleceğin kimler tarafından ve nasıl şekillendirilebileceğini de az çok tahmin edebiliriz.

İnsanlığın insanca bir hayat sürebilmesi, sizden farklı düşünen veya inanan insanlarla, toplumlarla yani başkalarıyla bir arada yaşama modeli geliştirip geliştirememesine bağlıdır.

Bu bin yıllık tarihte Müslümanların diğerleriyle, diğer kültür ve medeniyetlerle kurdukları ilişki diyalojiktir: Karşılıklı beslenmeye, alıp verişe, varedişe dayanır.

Batılıların başkalarıyla, başka kültür ve medeniyetlerle kurdukları ilişki ise monolojiktir, dayatmacıdır, yok edicidir.

Bu, çok temel bir ayırımdır.

ADORNO: “MODERN İNSAN DAHA AKILLI OLDU AMA DAHA BİLGE OLAMADI”
Bu nedenledir ki, Batı uygarlığı, 1648 Westfalya düzeninden itibaren dünya üzerinde kurduğu hegemonyayla sadece başka medeniyetlere, kültürlere, dinlere hayat hakkı tanımamakla, bütün diğer medeniyetlerin kökünü kazımakla kalmadı, aynı zamanda, tarihte ilk defa, Tanrı fikrini ve hakikat fikrini yok etti, tabiatı delik deşik etti, insanlığı tarihte yaşanan en ürpertici paylaşım savaşlarının eşiğine sürükleyerek dünyayı cehenneme çevirmeyi başardı.

Ne başarı ama!

Dahası, sapkın eşcinsellik dalgasıyla hem ailenin temeline dinamit yerleştirdi hem de insan türünün geleceğini tehlikeye soktu!

Buna rağmen câzibesinden hiç bir şey kaybetmiş değil; özellikle de sürüleştirdiği, sıradanlaştırdığı kitlelerin gözünde.

Çağı en iyi anlayan Frankfurt Okulu’nun kurucu babalarından Adorno’nun nefis ifadesiyle, “modern insan daha akıllı oldu ama daha bilge olamadı.”

Batı uygarlığı geliştirdiği dromo’kratik bilim ve teknoloji anlayışıyla, dünyayı daha fazla aptallaştıran popüler kültür gibi ayartıcı hipnotizma biçimleri geliştiriyor.

POPÜLER KÜLTÜRÜN VE BİLİMİN AYARTICILIK-BELİRSİZLİK DİYALEKTİĞİ
İnsanlık, belki de ilk defa, önünü göremiyor.

Göremiyor, çünkü bilimi, dünyayı anlama ve hakikatin izini sürme amacıyla kullanmıyor; dünyaya daha fazla hâkim olma kaygısıyla hareket ettiği için kitleleri daha fazla uyuşturarak hız, haz ve ayartı düzeninin kölesi yapacak, kapitalizmin ağababalarının da sermayelerine sermaye katma, semirdikçe semirme imkânlarını alabildiğine kolaylaştıracak tekno-pagan bir köleleşme mekanizmasının ürpertici çıkmaz sokağına fırlatıyor insanlığı…

İnsanlığın bu uyuşturucu, insanın düşünme ve duyma melekelerini yok edici hız, haz ve ayartı düzeninden fırsat bulup çıktıkça kendini içinde bulduğu, gördüğü tedirgin edici tek gerçek, belirsizlik, korku, hayallerin hayaletlere, rüyaların kâbuslara dönüştüğü gerçeği.

Nihilizm ve anlamsızlık üreten uyuşturma ve ayartı düzeniyle üstü örtülen bu belirsizlik ortamını bilim çok seviyor: Öyle ki, bilim, ayartı ve belirsizlik diyalektiğinin hâkim olduğu bu ortamda Belirsizliği sona erdirebilecek buluşlar da yapabilir, kitleleri bu belirsizlik ortamının bunaltıcılığından kaçıracak Ayartıcı bilimsel oyuncaklar da!

Bilim, kilisesini büyütecek arayıp da bulamadığı bir ortama kavuştu, muazzam bir fırsat yakaladı. Bilime tapan kapitalist ağababalar da, ayartı-belirsizlik diyalektiğini besleyen teknolojisini metaverse (paralel dünya ve parale ben’lik) teknolojileri geliştirecek boyutlara taşıdı!

Bilime tapacak insanlık önümüzdeki görünür gelecekte. Bilime tapacak ki, bunalımdan kaçışı sağlayabilecek icatlar yapabilsin, hayatın bunaltısından kaçacak delikler bulabilsin…

Bilim, kapitalizmin şuh fahişesidir. Liberalizm de öyle.

Bilim, oyuncaklarla hayattan uzaklaştırıyor, insanı kendine ve dünyanın sorunlarına yabancılaştırıyor.

Liberalizm ise, sermaye üstüne sermaye yapabilmek için yatırımı, kültür endüstrisine yapıyor. Kültür endüstrisi üzerinden bir taşla bir kaç kuş birden vurmuş oluyor: Bir yandan dünya kadar para kazanıyor, öte yandan da, kitleleri hız, haz ve ayartının kölesi yaparak uyutuyor!

BUGÜN BURADA DEĞİL! YARIN, BURADA OLACAK MI PEKİ?
Bugün burada değil.

“Neden bugün burada değil?” diye sormuştu babam. Bugün burada olmayınca, yarın biz nasıl burada olabiliriz ki, diye de eklemişti.

Doğru söylemişti.

Osmanlı durduruldu, dünyanın ruhu durdu. Bugün buradan uçtu, yok oldu bugün burada.

Türk dünyası, Arap dünyası, Kafkaslar, Balkanlar paramparça oldu.

İslâm dünyası kıyıya vurdu, yıkıcı, yok edici dalgalar tarafından yutuldu.

Dünyanın bir ruha ihtiyacı var; diriltici, kanatlandırıcı, kurtarıcı bir ruha...

O ruh bütün zamanları ve mekânları kuşatan sende (emaneti üstlendiği bilinciyle nefes alıp veren mü’min kişide) gizli; bütün insanlığa diriltici hayat sunan, ruh sunan bu topraklarda saklı.

Öyleyse neyi, nerede ve nasıl yitirdiğini iyi hatırla!İnsan, özgürlüğünü önce demokrasi sonra da dromokrasi rejimiyle iki kez kaybetti!

Yusuf Kaplan

3/01/2022 Pazartesi

Bize anlatılan bir masal var: “Batılılar, insana acayip değer veriyorlar.” Görünüşte öyle. Gerçekte de öyle mi acaba?

Unutulmaması gereken yakıcı gerçek, insanın nasıl sıradanlaştırıldığı, sürüleştirildiği, koyun gibi güdüldüğü gerçeğidir.

İNSANIN KOBAY KADAR DEĞERİ YOK!
Ezberlerinizi çöpe atın: İnsanın bir kobay kadar değeri yok Batı’da.

Asıl değerli olan insan değil, kobay!

Kobay olmasa bu modern / kapitalist bilim geliştirilebilir miydi?

İnsan, kobay olduğu ve güdüldüğü ölçüde değerlidir.

Modern devlet, insanı gütmek üzere icat edildi. İnsanı kontrol ve kolonize etmek için.

Foucault’nun modern devleti anlatmak için kullandığı panopticon metaforu, insanın önce nasıl kitleleştirildiğini sonra nasıl kütleye dönüştürüldüğünü, en sonunda da belli doğrultuda karakteri yok edilip kolayca güdüldüğünü çok iyi gözler önüne serer.

İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ KAZANMA MÜCADELESİ
Önce şunu bilelim: Modernler, insanı özgür iradesine kavuşturacağız, diyerek isyan ettiler Kilise’ye. İsyan etmekte sonuna kadar haklıydılar: Kilise, insanın özgür iradesini ipotek altına almıştı. Yetmiyormuş gibi günah çıkarma âyinleriyle insanı arındırıyor, boşaltıyor, psikolojik olarak rahatlatıyordu!

Modernler ipleri ele geçirdiklerinde, İnsan, kilisenin tasallutundan kurtuldu ama bu kez bilimin ve teknolojinin tahakkümüne girdi, kölesi oldu.

Bu kez bilim kilisesi, insanın özgür iradesini yok etmiş, hız, haz ve ayartı üreten popüler kültür endüstrisinin ürettiği narkozlu seküler günah çıkarma / arınma âyinleri yapıyordu.

İnsan özgür iradesini Hıristiyan kilisesinin tasallutundan kurtardı ama bu kez bilim kilisesinin kapanına kaptırdı!

Bilim, modernliğin başlangıçlarında dünyanın büyüsünü bozmuş, hayattan / dünyadan kutsalı kovmuştu. Kovulan Kilise’nin kutsalıydı.

Şimdi bilim kilisesi, kendi seküler kutsallarını ve âyinlerini icat ediyor. Dinin kutsallarını hayattan kovan bilim, bu kez dünyevî olan her şeyi kutsuyor; hız, haz ve ayartı’yı kutsayarak, seküler ama geçici, sahte büyüler icat ediyor.

Bilimsel devrim, Hıristiyan Kilisesi’ni tahtından ettiğinde, Batılı insan, zafer sarhoşluğu yaşamıştı ama sevinci kursağında kaldı kısa süre içinde hem de: Bilimsel devrimle kitleleri harekete geçiren modernite, Weber’in “anlam krizi” ve “özgürlük kaybı”na yol açtığını söylediği bir “demir kafes” üretmişti.

Bilim, bırakınız daha yaşanabilir bir dünya inşa edebilmeyi, dünyanın büyüsünü bozarak, kutsalı yok ederek, insanı manevî krizin, dolayısıyla insanın Yaratıcı ile irtibatını koparan bir özgürlük kaybının eşiğine, dünyayı ise ontolojik yok oluş felâketinin tam orta yerine fırlatmıştı.

DEMOKRASİ VE DROMOKRASİ İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ NASIL YOK ETTİ?
Modernite, bilim üzerinden kuruldu: İnsana kontrolü vermeyi vadetti ama sonunda kontrolü araçlara kaptıran insanın özgürlüğünü yok etti.

Gelinen noktada, postmodern süreçte, insan, ürettiği araçların kölesi olmakla kalmadı; bilim ve teknolojik araçların ürettiği hız, haz ve ayartının kölesine dönüştü.

İnsanın, tabiat karşısında kazandığı her zafer, insanın yenilgisidir aslında.

İnsan, moderniteye, özgür iradesine kavuşmak için dört elle sarıldı.

Ama o günden bu yana en az iki kez özgürlüğünü kaybetti.

Birincisi, modernitenin, bilimi kutsaması, insanın güç üreten araçları elde etme güdüsü, eseri olan araçların esiri olmasıyla sonuçlandı. İnsan özgürlüğünü güç üreten bilime / teknolojiye yani araçlara kaptırdı.

Modernite, insana hak arayan demokrasi ile insanı kitleleştirdi, sürüleştirdi, araçların kölesi hâline getirerek özgürlüğünü yok etti.

Postmodern süreçte ise, insan özgürlüğünü hız, haz ve ayartının kölesi olarak libido’ya kaptırdı.

Libido, insanı nihilizmin ve anlamsızlığın eşiğine fırlattı.

Özetle, modern dönemde, demokrasi insantekini sürüleştirerek ve nesneleştirerek özgürlüğünü kaybetti insanın; postmodern süreçte de, hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi ile özgürlüğünü yitirdi.

Şu an, teknolojinin / demokrasinin ve libidonun / dromokrasinin köleleri, özgürlükten sözediyorlar!

İnsan, çifte köleleşme yaşadığını nasıl anlayacak ve özgürlüğüne nasıl kavuşacak, peki?

Sorulması gereken asıl soru bu işte.

Önemli olan soru sormak, bu soruyu sormak zaten.

Sözün özü: Hem hayatı daha iyi anlama hem de yaşanan ontolojik felâketi idrak etme, özetle özgürlüğünü yitirdiğini fark etme konusunda insana neyi yitirdiğini hatırlaması gerektiğini sorması ve bu sorunun izini sürmesi çok büyük mesafe katettirebilir

.Kazakistan’da Türkiye’ye darbe!

Yusuf Kaplan

7/01/2022 Cuma

Türkiye dışında Türk cumhuriyetlerinin en güçlü ülkesi Kazakistan karıştı. Halk bir anda sokaklara döküldü, Kazakistan’ın “demir yumruk” lideri Nazarbayev’in heykelleri yıkıldı ülkenin dört bir tarafında!

Yaşananlar ürpertici: Kazakistan’da plakasız arabalarla halka silah dağıtılıyor, evlerine pencerelerinden ateş ediliyor!

Bütün bunlar, halkı, ayaklanmaya kışkırtma ve sonra da darbeye veya dış müdahaleye hazır hâle getirme girişimi mi, acaba?

KAZAKİSTAN NEDEN RUSYA’YI YARDIMA ÇAĞIRDI?
Görünüşte, halkın sokaklara dökülmesinin gerekçesi, hükümetin gaz zammını ve ülkedeki ekonomik sıkıntıları protesto etmek!

Peki, gerçekte asıl gerekçesi ne, bütün hâdiselerin?

Bu sorunun cevabını alelacele vermek yanıltıcı olabilir diye yazarken, aslında bu sorunun cevabını bulabileceğimiz bir haber ajanslara düştü biraz önce: Kazakistan yönetimi, Rusya’yı yardıma çağırdı! ABD’nin müdahalesi bekleniyordu, Rusya çıktı Pandora’nın kutusundan!

Gerçek şu ki, gaz zammı bahane, ülkenin Ruslar tarafından işgal edilmesinin zemini hazırlandı aslında.

Protestoları hazırlayanlar da, halka silah dağıtanlar da, pencerelerinden ateş açtıranlar da ve sonunda kendilerini “Kazakistan’ı içine düştüğü bu kaostan kurtarmak için” yardıma çağırtanlar da Ruslar olmasın sakın?!

RUSYA’NIN YARDIM ŞARTLARI ÇOK AĞIR, EMPERYALİSTÇE!
Rusların Kazakistan’a yardım etmek için öne sürdüğü şartlar, biraz önce sıraladığım kaygılarımı ve Rusya’nın her şeyin gerisindeki iğrenç emperyalist güç olduğu gerçeğini doğruluyor.

İşte Kazakistan'ın yardım çağrısına Rusya'nın 4 şartı:

- Kırım’ın ilhakının tanınması,

- Rusça'nın yeniden ikinci resmî dil olarak kabul edilmesi,

- Rusya’nın ülkede yeni askerî üsler açmasının önünün açılması,

- Rus azınlıklara özerklik verilmesi.

İnanılır gibi değil! Rusya, çok aşağılık bir oyun oynuyor Orta Asya'da! Türkiye'nin Türk dünyasını toparlama girişimine indirilen bir darbe bu!

LE MONDE: “TÜRK DEVLETLERİ TEŞKİLATI’NA KARŞI…”
Fransa’nın solcu gazetesi Le Monde, “Kazakistan’daki karışıklıkların Türk Devletleri Teşkilatı’na karşı” planlandığını yazıyor.

Türkiye’nin ezberci “solcuları”, hürriyet, kuyruklar, gak guk diye geveleyip duruyor!

Türk Devletleri Teşkilatı (TDT), Kazakistan’a yardım eli uzatmalı! Kazakistan, Rusya’yı değil TDT’yi yardıma çağırmalıydı, diyor insan haklı olarak ilk anda. Ama arazide durum hiç de buna müsait değil gibi gözüküyor ki, Rusya girdi devreye!

TDT, Kazakistan’daki karışıklıklardan sonra şu açıklamayı yaptı: “Kazakistan’daki son olaylar ışığında, Kazakistan’da barış ve istikrara verdiğimiz önemi vurguluyor ve üye ülkemiz Kazakistan’la güçlü dayanışmamızı ifade ediyoruz.”

Bu açıklama TDT’nin bir yaptırım gücünün olmadığını gösteriyor. Rusya’ya direnmeli ve köşeye sıkıştırmalı Rusya’yı, diyeceğim ama bu olmayacak duaya âmin demek gibi bir şey olur.

Gerçekçi olalım; Kazakistan’ın ve TDT’nin bu hâdiseden minimum zararla çıkmasına bakalım ve asıl, Rusya’nın / ABD’nin ve Çin’in / İngiltere’nin Türk cumhuriyetlerinin yakasından düşmelerini sağlayacak köklü askerî, stratejik ve en önemlisi de manevî / fikrî hazırlıkları iyi yapalım.

KAZAKİSTAN’DA TÜRKİYE’YE DARBE VURULUYOR!
Bendeniz öteden beri, Rusya ile ABD’nin birlikte hareket ettiklerini düşünüyorum. Yaşananlar zaman zaman bu fikrimi doğruluyor.

Neye dayanarak söylüyorum bunu?

Şuna: Amerikan derin devletinin de, Rus derin devletinin de ipleri Yahudilerin kontrolünde. Bu yazdığıma komplo diyecek olanların ahmaklığına şaşarım!

Bunların ya dünyadan haberleri yok ya gönüllü acenteler ya da epistemik körleşme hastalığı yaşıyorlar!

Türkiye güçlendikçe Batılılar panikliyor.

Türkiye’nin etki ve nüfûz alanı genişledikçe, Batılılar, kara kara düşünmeye ve Türkiye’nin yeniden gelişini önlemeye çalışıyorlar!

Batılılar da, Ruslar da, Çin de son kertede Türkiye’nin yeniden küresel bir oyuncu olarak tarih sahnesine çıkma emareleri göstermesinden bile rahatsız! Şer cephesi nasıl da beklenmedik zamanda beklenmedik ittifaklar kuruyor, değil mi?

O yüzden çok açık ve net olarak söylüyorum: Kazakistan’da Türkiye’ye darbe vuruldu!

TDT’nin öndeki kurucu aklı Kazakistan’dı ama gerisindeki akıl da, beyin de, yürek de Türkiye’ydi. TDT, son çeyrek asırda hayata geçirilmiş en önemli, hayatî, stratejik projelerden biriydi. Bir şekilde engelleneceğini, önüne taş konulacağını düşünüyordum.

Bu teşkilat fikrinin kendisi bile harikuladeydi, çok güzeldi. Hayata geçirilmesi başka bir bahara kalabilirdi ama geç olsun, güç olmasın’dı.

Braudel, “Türkler, tarihin kayıp çocukları” diye boşuna dememişti.

Türk cumhuriyetleri Soğuk Savaş’tan sonra Sovyet emperyalizminden kurtuldu, bağımsızlıklarına kavuştu. Ama şeklen sadece. Ruhen değil şeklen.

Asya’nın Avrupa’nın tarihini Müslüman olduktan sonra bin yıl Müslüman Türkler yaptılar. TDT projesini biz geliştirdik ve bize güvenerek imza attı diğer Türk cumhuriyetleri de.

Ama biz şunu iyi biliyoruz: Türk cumhuriyetleri fiilen olmasa bile zihnen Rusya’nın işgali altındalar!

Bu zihnî işgali biz sona erdirebiliriz sadece.

Ama önce Türkiye, toparlanacak ki, manevî / entelektüel olarak önümüzdeki elli yılda atağa kalkacak ve TDT’yi de, Osmanlı coğrafyasını da yeniden toparlayıp ayağa kaldıracak…

Buna hazırlanmalıyız.

Hem de çok iyi hazırlanmalıyız.Türk dünyasını, “tarihten sürgün”den kurtaracak ve yeniden ayağa kaldıracak yegâne güç, köklü medeniyet mefkûresidir!

Yusuf Kaplan

9/01/2022 Pazar

Kazakistan’da halkla hükümet arasında durulmayan bir gerilim vardı: Halk büyük ekonomik sorunlarla boğuşuyordu.

Sonunda beklenen oldu: Kazak halkının bir kısmı LPG zamlarını bahane ederek sokaklara döküldü.

KAOS, KAÇINILMAZDI!
Kazakistan’ın muhalif lideri Muhtar Abblyazov Fransa’da sürgünde.

Oradan Kazakistan halkını sosyal medya üzerinden örgütlüyor ve ayaklanmaya kışkırtıyor.

Zamlar geri alınmasına ve hükümet istifa etmesine rağmen protestolar durmadı, iyice tırmandı.

Kazakistan Devlet Başkanı Tokayev, Kolektif Güvenlik Anlaşması Örgütü (KGAÖ) adına Rusya’yı yardıma çağırdı. Kazakistan televizyonunda halkına hitaben sadece Rusça bir konuşma yaptı ve ülkede sıkıyönetim ilan edildiğini ve “ayaklanmalara katılan teröristlere vur emri verilerek ateş edileceğini” duyurdu.

Çok ürpertici bir durum bu.

Doğu Bloku’nun çökmesinden, Soğuk Savaş›ın bitmesinden itibaren 30 yıllık süreçte güç bela toparlanmaya, belli bir istikrara kavuşan Kazakistan›ın karıştırılması an meselesiydi. Güçlü doğal gaz yataklarına sahip bir ülke Kazakistan. Türkiye dışında Türk cumhuriyetlerinin en güçlü ve büyük ülkesi aynı zamanda. Türk Devletleri Teşkilatı’nın kurulmasında belirleyici roller oynamış bir ülke.

Ülkenin iyi yönetilemeyerek içerden kaosa sürüklenmesinin ve dışarıdan da kolayca karıştırılmasının en temel nedeni, Sovyet emperyalizminin yol açtığı travmaları henüz atlatamaması, gerek jeopolitik olarak gerekse jeokültürel ve jeoekonomik olarak bağımsız hareket edecek bir konuma, düzeye ulaşamaması.

Ülkenin kaderini belirleyen en önde gelen isimleri, yöneticileri, KGB Politbüro’sunun elemanı olarak çalışan, Soğuk Savaş Dönemi’nin kurt politikacıları!

TÜRKLER, “TARİHTEN SÜRGÜN” ZİLLETİNDEN NASIL KURTULACAKLAR?
Sovyet emperyalizmi, kan kusturdu Türk cumhuriyetlerine Soğuk Savaş döneminde. Türk dünyasının İslâmî ruh köklerini, tarihî köklerini kuruttu; bütün değerlerini, anlam haritalarını yerle bir etti! Hayanın, edebin, ahlâkın, irfanın, kardeşliğin, eşsiz bir hakikat medeniyetinin yurdu Horasan-Türkistan havzasındaki büyük köklü medeniyet birikimi dinamitlendi, sosyal yapı çökertildi, kültürel değerler paçavraya çevrildi (tuvaletlerin kapısı açık bırakıldı, erkek kadın tuvaletleri birleştirildi), genç beyinlere ateizm zerkedildi, su gibi alkole müptela edildi!

Kafkaslardan Doğu Türkistan’a kadar Türklerin ruhu, tarihi, kökleri, değerleri yok edildi. Önceki yazımda da hatırlattığım üzere, büyük tarihçi Fernand Braudel’e “Türkler, tarihin kayıp çocukları” yakıcı tespitini yaptıracak kadar Balkanlardan Hazar Havzasına, Kafkaslardan Doğu Türkistan havzasına kadar olan bütün Türk dünyası, tarihten sürgün edildi!

Soğuk Savaş’tan sonraki süreç, toparlanmak için gözler bir umut ışığı olarak Türkiye’ye çevrildi.

Türkiye, acaba rol model olabilir miydi Türk cumhuriyetleri için?

Bir ara böyle bir beklenti oluştu, ticarî ilişkiler canlandı ama beklenen olmadı. Niçin?

Bu rol modelliğinin ve ilişkilerin kültürel, tarihî ve felsefî temelleri iyi atılmadığı için.

KÖKLÜ BİR MEDENİYET MEFKÛRESİ OLMADAN ASLÂ!
Önce şunu iyi bilelim: Bu coğrafyanın kaderini jeopolitik değil teopolitik stratejiler belirleyecek. Bunu göremez ve buna göre daha köklü, temelli hazırlıklar yapamazsa, Türk dünyasının, gerçek bağımsızlığına kavuşabilmesi hayal olur.

Yani önce ortak İslâm medeniyeti birikimi öne çıkarılmalı, tarih bilinci, eğitimden kültür, sanat ve medyaya kadar bütün alanlarda bir müşterek medeniyet mefkûresi ve fikri yeşertilmeli, büyütülmeli, dalga dalga her yere köksalmalı ve yayılmalı ki, Türk cumhuriyetlerinin istiklal ve istikbalinin temelleri sağlam atılabilmiş olsun.

Balkanlar’dan Kafkaslar’a, Anadolu kıtası’ndan Doğu Türkistan anakarasına kadar Türk dünyasının güçlü bir medeniyet mefkûresi etrafında toparlanması, bu medeniyet fikrinin her alanda köklü müşterek projelerle beslenmesi, desteklenmesi, büyütülmesi, köksalması ve yayılması şart!

Türk dünyasını ancak müşterek medeniyet fikri ve mefkûresi gerçek istiklaline ve istikbaline kavuşturabilir.

Ancak böylesine güçlü, müşterek bir medeniyet mefkûresi geliştirildikten sonra Gaspıralı’nın o bir asırlık büyük hayali “dil’de, fikir’de ve iş’te birlik” ideali hayata geçirilebilir. Türk dünyasını dün olduğu gibi yarın da yeniden toparlayacak ve tarih yapmasını sağlayacak yegâne güç, İslâm’ın o diriltici, sarıp sarmalayıcı herkese hayat hakkı tanıyan, tabiatla ve bütün varlıklarla barışık hakikat medeniyeti mefkûresidir.

Gerisi, zillettir, itilip kakılmaktır, Rus veya Çin veya Batılı emperyalistin önünde boyun eğmek ve tarihten silinmektir!

Sözün özü: Türk Devletleri Teşkilatı, bu ruhla geleceğe hazırlanmalı ve geleceği/mizi hazırlamalıdır. Eğitimde, fikirde, kültürde, sanatta, edebiyatta, sinemada, medyada, bütün bu alanlarda geliştireceğimiz güçlü, muhkem medeniyet mefkûremiz ışığında ortak hayaller ve ortak rüyalarımızı hayata geçirecek kalıcı ve köksalıcı işbirliği projeleri geliştirmek zorundayız..

.Aziz İslâm’a ve asil değerlerine hakarete göz yumulamaz!

Yusuf Kaplan

6/02/2022 Pazar

İsmi lazım değil, bir HDP milletvekili, milletin Meclisi’nde, milletin temsilcilerinin gözünün içine baka baka İslâm’a, Osmanlı’ya hakaret ediyor!

Mübarek bir gecede, bir Kandil gecesinde, milletin canından aziz bildiği değerlerine hakaret ediyor!

Kin ve nefret kusuyor!

Bir kadın milletvekili bu! Son derece eril bir dil, fallosantrik bir söylem’le hem de!

Yüzkızartıcı!

Yazıklar olsun diyorum!

HADDİNİZİ BİLİN!
Biri de çıkıp da “Bu hanıma haddini bildiriniz! Rahmet elçisinin 1500 yıl önce kurduğu din esaslı bir devlete ve insana, hele de kadına insan olma onurunu kazandıran bir medeniyete nasıl bu kadar fütursuzca hakaret edebilir bir vekil kahir ekseriyeti Müslümanlardan oluşan bir halkın Meclisi’nde! Bu hanıma haddini bildiriniz lütfen!” demiyor!

Bir Kandil gecesinde!

Bu kadar ruhsuz bunlar!

Bu din size ne yaptı pespaye adamlar!

Köle ruhlular!

Celladına âşık tasmalı çekirgeler!

Toplumun bütün kesimlerini birleştiren, kalplerini birbirine açan, birbirlerini daha anlayışla, daha merhametle, daha kardeşâne bir şekilde kucaklamaya çağıran mübarek bir gecede nefretini kuşanıyor, kinini kusuyor!

Kininizde boğulun!

Topluma nefret tohumları ekenler, ilkel kamplara bölenler, toplumun temel değerlerini, inançlarını laiklik adına aşağılayanlar tam da bu tür laikçi yobazlar değil mi?

Bu ülkede Kürtlerin dilini, kültürünü, geleneklerini o aşağıladığınız Osmanlı yasaklamadı, o 1500 yıllık İslâm devlet ve medeniyet tecrübesi yasaklamadı, sizi ürpertici bir akıl tutulmasının eşiğine fırlatarak “özgürlük özgürlük” diye size sadece içi boş sloganlar attıran, berbat bir hamaset yaptıran, laikçi ulus devlet ideolojisi yasakladı!

Bu toplumu saçma sapan ideolojik ezberlerinizle germek, birbirine düşman etmek ve birbirine düşürmek için sürülmüş birer piyon gibisiniz!

SİZ SALAHADDİN’İN ÇOCUKLARI OLAMAZSINIZ!
Siz Salahaddin Eyyübi’nin torunları olamazsınız.

O, İslâm’ın çağları aydınlatan ışığını karartmaya çalışan Haçlı emperyalistlerle savaştı.

Siz de İslâm’la savaşan Batılı emperyalistler gibi konuşuyorsunuz!

Salahaddin’in çocuğu olmadığınız kesin!

Kimin çocuğusunuz siz?

Nerden çıktınız?

Ne ara bu kadar laik oldunuz ve bu kadar kinle doldunuz?

Şunu herkes bilecek: Bu ülkede İslâm’a saldıran alçaktır, aşağılıktır, satılıktır.

Bu toplumu ayakta tutan yegâne kaynak İslâm’dır çünkü.

Kurtuluş Savaşı’nı İslâm adına, İslâm inanç ve değerleri uğruna canlarını feda ederek kazandı, laiklik adına kendi değerlerine, inançlarına hakaret edilmesi için değil!

Kara Fatmalar, Şerife Bacılar, bebelerini sırtlarında taşıyarak cepheye mermi taşıyan o analar, sizin o inandıkları değerlere, inançlara hakaret etmeniz için çekmediler onca eziyeti, çileyi!

Siz kimin çocuklarısınız?

İSLÂM’I YİTİRİRSEK BU ÜLKE’Yİ KORUYAMAYIZ!
İslâm bu toplumun ruhudur, umududur ve ufkudur.

İslâm, bu ülkenin istiklal ve istikbalinin tek sigortası, bu ülkenin çocukları huzur içinde, barış içinde yaşasın diye, senin için, benim için, bizden sonraki nesiller için, bu topraklar uğruna can vermenin, kan vermenin, can vermenin tek asil ve vazgeçilmez kaynağıdır!

Dün böyleydi bu, yarın da böyle olacak!

Bu toplum, İslâm’ı yitirdiği zaman, bu ülkeyi de kaybeder.

İslâm, bütün farklı etnik kimlikleri, farklı inançları, farklı kültürleri sulh içinde, herkese kol kanat gererek bir arada yaşatmayı başarmış tek kaynaktır.

Bu toplumu birleştirecek en büyük ortak payda İslâm’dır, İslâmî kimliktir.

İslâmî kimliği izafîleştiren, İslâmî duyarlıkları, değerli aşağılayan ve aşındıran, etnik kimlikleri önceleyen, İslâmî kimliğin önüne geçiren, üst kimlik hâline getiren laikçilik söylemi birleştirici değil ayrıştırıcıdır!

Bu toplumun en büyük ortak paydası, İslâm’dır.

Bu toplumun tarih yapmasını mümkün kılan yegâne kaynak, İslâm’dır.

Bu toplumun bu toprakları emperyalistlere mezar yapmasını mümkün kılan tek kaynak, İslâm’dır.

Bu toplumu, emperyalistlerin bütün tezgâhlarına rağmen 40 yıldır birbirine düşürmek için inanılmaz tezgâhlar kurmalarına, örgütler icat etmelerine ve o örgütleri ülkemizin parçalanması, Türk-Kürt çatışması çıkarmak için tepe tepe kullanmalarına rağmen bu toplum Türkleriyle Kürtleriyle aslâ oyuna gelmemiş, aslâ birbirinin boğazına çullanmaya kalkışmamış, aksine, bu tür oyunların hepsini bozmuştur!

Batılıların dünyanın kanını emdikleri, dünyayı cehenneme çevirdikleri, bütün kültürleri, uygarlık adına, özgürlük adına, laiklik adına yağmaladıkları, tarihten sildikleri bir zaman diliminde bu toplumun en büyük eseri Osmanlı’nın üç kıtada, Balkanlar’da, Kafkaslar’da, Arabistan Yarımadası’nda ve kuzey Afrika’da barışın, huzurun, adaletin, hürriyetin ve kardeşliğin tohumlarını ekmesini, bayrağını dikmesini ve dalgalandırmasını sağlayan yegâne kaynak o aşağıladığınız 1500 yıl önce din esası üzerine kurulan peygamberî devlet ve bütün farklı inançları, kültürleri neyse o olarak kucaklayan o insan yüzlü merhamet medeniyetidir.

Osmanlı’nın ruhu diridir. Gidin Balkanlar’a, Afrika’nın içlerine, göreceksiniz bunu!

İslâm, dipdiridir. Kula kulluğa da, paraya-pula, makama-mevkiye kulluğa da meydan okuyan tek din, tek düşünce sistemi, tek diriltici, bütün varlığa ruh üfleyici, herkese hayat hakkı tanıyıcı, herkese kol kanat gerici tek medeniyet tecrübesi, 1500 yıl önce temelleri atılan o muazzez İslâm medeniyetidir.Süleymaniye’nin ruhu korunmalı

Yusuf Kaplan

7/02/2022 Pazartesi
İlim Yayma Vakfı’nın Süleymaniye Camii çevresinde yaptırmakta olduğu bir yurt binası kamuoyunda yoğun tartışmalara neden oldu -haklı olarak.

RUHUNU YİTİREN BİR ŞEHİR
İstanbul, ruhunu yitiriyor. Bir asır öncesinde, mütareke yıllarında Yahya Kemal İstanbul’u dolaşır baştan başa... Tarihî Yarımada’yı ve elinde mendillerle, hüngür hüngür ağlayarak İstanbul’u dolaştığını anlatır bizzat kendisi.

İstanbul, Osmanlı modernleşmesinden Cumhuriyet modernleşmesine geçiş sürecinde kimliğini yitirmeye başlar. Batı tarzı kent mimarisi İstanbul’da yaygınlık kazanır. Saraylara damgasını vuran barok’un, rokoko’nun zevksiz örnekleri, Boğaz’ın aşkın, narin, havayla toprağın, gökle denizin ulvî bir sema yaparcasına gerçekleştirdiği bütün varlığın bütünleşme şarkısı besteleyen ruhunu yok eder, hem çirkinleştirir hem de dünyevîleştirir.

Camiler bile bu Batı tarzı ama gerçekten de yoz, zevksiz mimariden nasibini alır. Nuruosmaniye Camii bu zevksiz Batı tarzı mimarinin en çarpıcı örneklemenden biridir, meselâ.

Velhasıl, o gün bugündür İstanbul ruhunu yitirme ve kimliğini kaybetme tehlikesi yaşıyor.

İLİM YAYMA, YENİ SÜLEYMANİYE’LER İNŞA EDECEK NESİLLERİ YETİŞTİRMEK İÇİN VAR!
İlim Yayma Vakfı, Süleymaniye’nin İstanbul’un ruhu olduğu bilincine sahip bir vakıf. Binlerce öğrenciye master ve doktora bursu vererek önlerini açıyor. Yeni Süleymaniye’ler inşa edecek parlak nesiller yetiştirmek için nefes alıp veriyor.

AK Parti döneminin kalkınma hamlesi ve ruhsuz betonlaşma örnekleri, İstanbul’un ruhunu zedeleyen örnekler olarak bizzat Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından da itiraf edildi.

İstanbul yüz yıl içinde yıkılacak zaten: Mevcut kitle ve yığın mimarisi, İstanbul’a tecavüz etmekten, dünyanın en şiir şehirlerinden birini kimliksiz, kişiliksiz bir heyûlâ’ya dönüştürmekten ve şehrin ruhunu yok etmekten başka bir işe yaramıyor.

Dünyada şehirlerini yok eden tek toplum biziz. Şehirlerini yani ruhunu.

Halep Müslüman bir şehirdi. Gaziantep tecavüze uğramış bir hayalet şehir!

Şam, Beyrut, Semerkand, Buhara her şeye rağmen Müslüman şehirlerdir. Ama Ankara, İzmir, hatta Tarihî Yarımada’yı yok sayarsanız İstanbul Müslüman bir şehir değildir.

Yahya Kemal’e sormuşlar ya: Ankara’nın nesini seviyorsunuz, diye?

Onu verdiği cevap meşhûrdur: “İstanbul’a dönüşünü”.

Birileri de bana İstanbul’un nesini seviyorsunuz diye sorarsa, vereceğim cevap, “Gecesini seviyorum” olur.

Niçin?

Çünkü gece, İstanbul karanlığa bürünüyor ve İstanbul’un katledilişinin üstünü örtüyor!

İlim Yayma’nın Süleymaniye’deki binası etrafında başlayan tartışma’dan bir güzellik hasıl olabilir. Vakfın genel merkezinde bir istişare toplantısı yaptık dün. Toplantıya İlim Yayma Vakfı Başkanı Bilal Erdoğan, Mütevelli Heyeti Başkanı Ahmet Sakıp Şahinoğlu, Başkan Vekili Nurettin Alan ve diğer yöneticilerle, teknik ekip, yazarlar, akademisyenler katıldı.

Güzel bir bilgilendirme ve istişare toplantısı oldu. Vakfın yöneticileri, Süleymaniye’nin ruhunu korumak için her tür fedakârlığa hazır olduklarını söylediler. İlim yayma Vakfı, Kültür Varlıklarını Koruma Kurulu’nun, şehrin ruhunu, dokusunu bozmayacak, tek katlı bina ve hatta yıkım dâhil her tür kararına saygı duyacaklarını açıkladılar. Yeter ki, Süleymaniye’nin silüeti zedelenmesin, dediler.

Şimdi artık top Kurul’da.

Kurul, bence, Süleymaniye’nin ruhunu koruyacak radikal kararlar almalıdır. Süleymaniye’nin etrafını “tertemiz” yapmalıdır. İstimlak kararı mı olur, başka bir şey mi, orasını bilemem.

Ama bildiğim ve yüksek sesle dillendirmek istediğim tek şey, Süleymaniye’nin etrafının “tertemiz” yapılmasıdır.

Bu tartışma buna vesile olabilirse devrim olur, diğer koruma girişimlerine de örnek teşkil eder.

İLİM YAYMA’DAN VAKUR BİR AÇIKLAMA: SÜLEYMANİYE’NİN RUHUNU KORUMAK VAZİFEMİZ
İlim Yayma Vakfı, yaptığımız toplantıdan sonra güzel, kendine yaraşır bir açıklama yayınladı. Bu açıklamanın son kısmını burada paylaşıyorum, tam metnin, gazetemizden Sevda Dursun arkadaşımızın konuyla ilgili yaptığı haberde verileceğini umuyorum ya da İlim Yayma Vakfı’nın hesaplarından ulaşabilirsiniz.

Vakf’ın açıklamasının en önemli bölümünü buraya alıyorum:

“Vakfımız, kapalı alan ve yükseklik itibariyle yapının eski haline ve çevresindeki binalara göre daha yatay, Süleymaniye’nin mimarî siluetine uygun bir çalışma yapmıştır. Bu bağlamda kamuoyundaki tartışmaları gidermek amacıyla ilgili kurum ve kuruluşlara çağrımızdır:

Süleymaniye, İstanbul’un ruhudur. İlim Yayma Vakfı’nın varlık sebebi bu ruhun korunmasıdır. Süleymaniye’nin ruhuna zarar verebilecek herhangi bir girişimi önce biz kabul etmeyiz. Süleymaniye’nin silüetinin korunması için üzerimize düşen her tür fedakârlığı yapmaya hazır olduğumuzu beyan ediyoruz. İlgili kurum ve kuruluşları, üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmeye davet ediyoruz.

Vakfımızın bu çağrısının Süleymaniye Külliyesi ve çevresine ilişkin imar planı ve yenileme avan projelerinin tadilatına öncülük yapması ve Süleymaniye bölgesinde üçüncü kişilerce yapılacak yeni inşaatlara iyi bir örnek olması temennisiyle…

Kamuoyuna saygı ile duyurulur.”

.Medeniyet Tasavvuru Manifestosu

Yusuf Kaplan

11/02/2022 Cuma

Yaklaşık çeyrek asırdır bir medeniyet mefkûresi çerçevesinde yazıyorum bütün yazılarımı. Bu yazılar, ders olmuş, konferans olmuş, söyleşi olmuş ama kitap olmamıştı. Şimdi kitap olma yolunda ilk adım atıldı: Çok ciltli Fütûhât-ı Medeniyye projesine giriş olacak bir nehir-söyleşi kitabı ile bismillah demiş olduk.

“Medeniyet Tasavvuru: Fütûhât-ı Medeniyye’ye Giriş” başlığıyla kitap olarak Nesil Yayınları’dan çıktı bu giriş metni. Fikir hayatımıza katkısı olur inşallah.

Bu kitap, asıl kitabın yayınlanması için de kışkırtıcı bir vesile olacak artık.

Kitabın özenli basımı için çok gayret gösteren Fatih Duman kardeşime ve ekibine teşekkür ederek sizi, kitabın Sonsöz’ünü oluşturan Medeniyet Tasavvuru Manifestosu ile baş başa bırakıyorum.

MEDENİYET VAREDİCİDİR, UYGARLIK YOKEDİCİ
Uygarlık yani sivilizasyon, tek boyutludur: Yalnızca yatay düzlemde var olur. O yüzden sadece yüzeyle ilgilenir, her şeyi yüzeyselleştirerek düzleştirir. Ve bitirir.

Uygarlık, bura’yla ilgilidir: bura’yı ele geçirmekle; burada hüküm sürmekle. O yüzden uygarlık, hakikati bütün yönleriyle kavrama melekelerinden yoksundur; zira hakikat diye bir derdi yoktur. Daha ürperticisi de, yalnızca kendisini hakikat olarak görür uygarlık. Ve tanrılaştırır, bir Grek tanrısı gibi.

Oysa bura, geçicidir. Burada olan her şey, gidici. Geçici ve gidici olanı, sanki kalıcı ve köksalıcı bir şeymiş gibi görmek, insanın algı melekelerini de, zihin melekelerini de, düşünme melekelerini de ayartmakla ve körleştirmekle sonuçlanır kaçınılmaz olarak.

Uygarlığın dünyası, yalnızca mülk âlemidir. O yüzden her şeye mâlik olmak, sahip olmak, kontrol ve kolonize etmek ister. Melik’leşir. Melekleşmekten ürker. Ürker çünkü melekleştiği zaman, kahpe feleğin, bütün mülklerini, güçlerini elinden alacağını, geçersiz kılacağını vehmeder.

Uygarlık, yok etmesini bilir yalnızca. Her şeyi yok eder. Medeniyet ise, her şeyi var edicidir: Her şeye ve herkese kendi olarak hayat bahşeder.

MEDENİYET’İN ÖZ’Ü HİKMET, UYGARLIĞIN ÖZÜ ŞİDDETTİR
Birbirine bakan ve birbirine akan mülk âlemi ile melekût âleminin birbiriyle buluşması, birbiriyle konuşması, birbirini olgunlaştırması yolculuğudur medeniyet.

Medeniyet, özü, özsuyu hikmet olduğu için, hakikatin izini sürer. Uygarlık ise, özü ontolojik şiddet olduğu için, hakikatin izini siler, kendisini hakikat ilan eder ve bunu da marifet zanneder!

Uygarlığın kendisini hakikat ilan etmesi, hakikatin ve hayatın bitirilmesinin bütün yapı taşlarını döşer birer birer.

MEDENİYETİN MÂNÂ HARİTALARI, SÜNNET-İ SENİYYE’DE ŞİFRELENMİŞTİR
Medeniyetin tohumları, peygamberler tarafından ekilir. Peygamberler, Rahman’ın rahmet elçileri olarak, insanlığa hakikat haberleri getirirler. Ve insanı olgunlaştıran, aşkınlaştıran, tabiatı yeşerten, kâinatı bütün varlıklarla birleştiren, insanı dirilten ve hayata ruh üfleyen bir merhamet ve adalet, kardeşlik ve hakikat şarkısı bestelerler.

Medeniyet’in kaynağı, vahiy; kurucusu Hz. Peygamber; kurucu sütunları ise ilim, irfan ve hikmet menzilleridir. İlim, irfan ve hikmet menzilleri, medeniyetin Efendimiz’in (a.s.m.) şahsında ve yaşadığı dünyada hakikatin Mekke sürecinde hayat bulduğu, Medine sürecinde hayat olduğu, Mekke ve Medine süreçlerinin hasılası ve mahsulü olarak medeniyet sürecinde herkese ve her şeye hayat sunduğu Sünnet-i Seniyye’nin güzergâhlarında yapılan bir “fütuhat”, açılım yolculuğudur.

Medeniyet, İlâhî şiarların nebevî şuurla buluşması, nebevî şuurun, hakikatle yoğrulan insan tarafından beşeri bir şiire durdurulması yolculuğudur.

NEBEVÎ SOLUK ÇEKİLDİ, İNSANIN SESİ KESİLDİ
Ne zaman ki, dünyadan nebevî soluk çekildi, işte o zaman, insanın yok oluş bileti de, hakikat nefesi ve sesi de kesildi.

İnsanın yeniden insanca bir hayata kavuşabilmesi için, bu kez derinden, ta derinden nebevî rahmet, adalet ve hakikatin sesine kulak kesilmeye ihtiyacı var.

İnsanın, Nebevî sesin bize sesleneceği, bizi dirilteceği, herkese ruh üfleyeceği Efendimiz’in (a.s.m.) kendisinde, dolayısıyla Sünnet-i Seniyye’sinde özetlenen biliş-ilim, oluş-irfan ve varoluş-hikmet süreçlerinden oluşan bütünlüklü, kâmil insan hakikatine kavuşabilmesinin yegâne yolu, fütûhât-ı medeniyye yolcuğunda gizli çünkü.

FÜTÛHÂT-I MEDENİYYE MİNİ MANİFESTOSU
Nebevî hakikat medeniyeti yolculuğunun bidayeti ilim, ortası irfan, nihayeti ve nihai gayesi hikmettir.

O yüzden, hakikat, hikmetle kaimdir; hikmetse, hakikatle daim: Hakikat, hikmetle kıyam eder, var olur; hikmetse hakikatle devam eder, yol olur: Hakikat yolculuğunun yolu.

Hikmeti yitiren hayat, bayatlar, solar. Hakikati yitiren hayatsa, insanı yalnızca ağlarına bağlar, soldurur.

İlim, hakikatin SÖZ hâlidir. İrfan, hakikatin GÖZ (kalp gözü) hâlidir. Hikmet’se hakikatin ÖZ hâli.

İlim, çağrı’dır: İlâhî çağrı. İrfan, çağ’dır: Nebevî çağ. Hikmet’se, çağlayandır: İlâhî çağrı’yla buluşan, nebevî çağ’la oluşan insanın, hakikati çağlayana dönüştürme çabası.

İlim, SÖZ’ü zenginleştirir. İrfan, GÖZ’ü derinleştirir. Hikmet’se, ÖZ’ü gürleştirir.

İlim, ribat’tır: Hakikate bağlanma. İrfan, irtibat’tır: Hakikatin bağlarını birbirine bağlama. Hikmet’se, râbıta’dır: Bağ kurma, çağ kurma, çağrı’yı gürül gürül akan, insanı yıkayıp arındıran bir çağlayan’a kavuşturma.

İlim, bakış’tır. İrfan, akış. Hikmet’se varış.

Hâsıl-ı kelâm, ilim, hakikatin toprağa düşürülen tohumudur. İrfan, hakikat ağacının tomurcuklanmasıdır. Hikmetse, filizlenen, yeşeren, tomurcuklanan hakikat ağacının meyveye durması…Hedef, Türkiye’nin kuşatılması ve savaşa itilerek boğulması olabilir mi?

Yusuf Kaplan

13/02/2022 Pazar

Yeni bir dünya kurulacak mı, kurulabilecek mi?

Eğer kurulacaksa barışla mı, savaşla mı kurulacak?

Önümüzdeki süreçte izini sürmemiz gereken büyük soru, asıl sorun bu.

Üç ülke 21. yüzyılın ikinci yarısını belirleyecek gibi görünüyor: Rusya, Çin ve Türkiye.

Son çeyrek yüzyıla yakından baktığımızda, ABD’nin, Avrupa’nın her alanda gerilediğini, Rusya’nın ve Çin’in ise başta ekonomik ve siyasî alanlar olmak üzere, askerî ve stratejik alanlarda da çok büyük mesafeler katettiğini görüyoruz.

Ve bu arada Türkiye, savunma sanayisinde ihracat yapacak, Batılı yüksek teknolojiye dayalı silahlar üreten ülkelerle yarışacak kadar büyük mesafe katetti: Karabağ’da bir haftada ne yapabileceğini gösterdi hem Rusya’ya hem Avrupa’ya hem de Amerika ve tabii Çin’e.

ABD’NİN VE AVRUPA’NIN TAŞRALILAŞMASI
Önce Amerika ve Avrupa’ya bakalım, kısaca…

Amerikan gücü geriliyor: Amerika, taşralılaşacak, Kuzey Amerika coğrafyasına hapsolacak. Elbette bu kolay olmayacak ama kültürel ve felsefî olarak Amerika’nın Batı uygarlığını tek başına temsil etme gücü de, derinliği de yok.

Bu yoz, sığ, yüzeysel ve insanı hız, haz ve ayartının kölesi yaparak özgürlüğünü yok edici postmodern kültürle insanlığın önünü açacak bir teklif sunamaz dünyaya Amerika.

Avrupa, birleşecekken dağılma sürecine girdi: İngiltere’nin AB’den çıkması, hem Avrupa Birliği projesine büyük darbe vurdu hem de Avrupa’yı taşralılaşmanın eşiğine fırlattı. Postmodern felsefenin daha derinlikli ayağı, kıta Avrupa’sı felsefesi, felsefî tıkanmanın ve ontolojik yok oluşun ilanı açık açık.

Amerika hız, haz ve ayartı rejimi postmodern dromokratik rejimle pasif nihilizme; Avrupa ise postmodern izafileşmenin Tanrı fikrini, hakikati, insanın kendisini ve tabiatı devre dışı bırakmasıyla gittikçe içine kapanan taşralı demokratik rejimle aktif nihilizme teslim.

RUHLARINI YİTİREN RUSYA VE ÇİN GELİYOR MU GERÇEKTEN?
Rusya, özellikle son on yılda çok büyük stratejik atılım gerçekleştirdi, Çin de hakeza.

Rusya, Suriye’ye yerleşti öncelikle. Libya’da “ben de varım” dedi. Çin’le derin stratejik, askerî ve ekonomik anlaşmalar imzaladı.

Çin, yalnızca çeyrek asırda değil yarım asırda, hem bütün Asya’ya hem Afrika’ya hem de Ortadoğu’ya yerleşti.

Dünyanın bütün stratejik kaynaklarını kontrol edebilecek konuma ulaşmak için sessiz ama derinden geliyor Çin.

Rusya ve Çin, geliyorlar ama yok olmaya geliyorlar: İnsanlığın eşiğine sürüklendiği bu pasif nihilizm / deizm ve aktif nihilizm / ateizm açmazının ötesinde yeni bir medeniyet fikri, yeni bir dünya tasavvuru, insanca, hakça ve sulhün hâkim olacağı yeni bir dünya sunmuyorlar bize.

İkisi de kapitalizmin nevzuhûr ve şımarık köleleri: İnsanlığın önünü açacak derin bir maneviyat ve yüce bir sanat dünyası sunan Rus ruhu da, insanlığa insanlığın kendini olgunlaştırma, kendini, zaaflarını terbiye ederek aşma kadim geleneklerini armağan edecek Çin ruhu da çoktan tarih oldu.

İNGİLİZLER VE YAHUDİLER ARASINDA…
Bu arada İngiltere’yi atlamayalım. İngiltere’nin bir ruhu olmadı hiçbir zaman. Oyunları, tezgâhları oldu. Şimdi de alttan alta geliyor.

Ortadoğu’nun, Hint-Pakistan alt kıtasının sınırlarını ve sorunlarını İngilizler belirlediler. İslâm coğrafyası buralar.

Bu coğrafyalarda İngilizlerin ne tür hesaplar peşinde olduğunu anlayamazsanız, İngilizlerin tehlikelerinden emin olamazsınız.

Şimdi Çin’e de yerleşti İngilizler, İpek Yolu Projesi’yle.

Çin›de asıl güç Yahudilerde. Rusya’da da öyle.

Macron’u kelimenin tam anlamıyla “paspas” yapan, Macron’la kedi fare oyunu oynar gibi oynayan yeni Rus Çarı Putin’in Netanyahu’nun önünde nasıl el pençe divan durduğunu da unutmayalım.

Yahudi gücü, kapitalizm üzerinden Çin’i kuşattı. Parmağında oynatıyor Çin’i.

Çin’i İslâm dünyasının başına bela edecek. Çin’in Doğu Türkistan’daki zulümlerine bakın, Çin›in nasıl acımasız, barbar bir “güç kölesi”ne, zulüm makinasına dönüşmeye teşne bir vahşî güç olduğunu göreceksiniz.

HEDEF TÜRKİYE Mİ?
Şu aşamada, Türkiye’nin Çin’le, Rusya’yla, İngiltere’yle, İran’la, ve tabii ABD ve AB ülkeleriyle kurduğu ilişkilerde yakın tarihimizde ilk defa insiyatifin bizde olduğu, Türkiye’de olduğu bir dış politika stratejisi geliştirdiğimizi düşünüyorum.

Her yerdeyiz ve hepsiyle az çok kendimizi merkeze alarak ilişki kuruyoruz.

Son haftalarda Rusya ile Ukrayna arasında tırmanan savaş geriliminde Türkiye’nin Ukrayna ile kurduğu ilişkinin ne kadar stratejik bir ilişki olduğu daha iyi anlaşılmış olmalı.

Batı medyası, Karadeniz savaşı çıkması için yalan haber üretiyor.

ABD, olayları tırmandırıyor ama muhtemelen savaş filan olmayacak. İşin arkasında Soros mu var, acaba?

Asıl soru şu: Hedef, Türkiye’nin kuşatılması ve savaşa itilerek boğulması olabilir mi?

Bu soruyu aslâ yabana atmayalım.

Türkiye, hiç olmadığı kadar güçlü geliyor ve bir asır içinde bölgenin dengelerini altüst edecek tarihî bir sıçrama gerçekleştirebilir…

Türkiye’nin sanki hedef Türkiye imiş gibi hazırlık yapması ve asla bir savaşa girmemesi çok önemli. Eğer Rusya-Ukrayna kapışmasında Türkiye savaşa sürüklenirse, parçalanır -Allah muhafaza.Türkiye’nin özgül ağırlığı, kapitalizm dini’nin yegâne kâbusu!

Yusuf Kaplan

14/02/2022 Pazartesi

ABD ile Rusya arasında Ukrayna üzerinden yaşanan gerilim, yanlış soruların sorulmasına yol açıyor: Rusya ile ABD çatışır mı? Üçüncü dünya savaşı çıkar mı?

Yanlış sorular bunlar!

Yanlış soruların doğru cevabı olmaz.

Özelde ABD, genelde Batı ittifakı, Ukrayna›yı NATO üyesi yaparak, Rusya’yı güneyden ve batıdan kuşatmak, doğal sınırlarına hapsetmek istiyor.

Hapsetmek dedim, çünkü Rusya doğal sınırlarını kendi gerçek sınırları olarak görmedi, görecek bir ülke değil: Rusya, Rusya’dan fazla bir yer.

Çin de, Çin’den fazla bir yer.

Avrupa da hakeza Avrupa’dan fazla bir yer.

Ya Türkiye peki?

Türkiye de Türkiye’den daha fazla bir yer.

Fazla’lık, özgül ağırlık’la ilgili: ABD de, AB de, Rusya da, Çin de ve tabiî Türkiye de, özgül ağırlıkları fazla olan güçler. Sahip oldukları fiîlî güçten daha fazla potansiyele, potansiyel güce sahip aktörler.

TÜRKİYE’NİN, ÖZGÜL AĞIRLIĞI’NIN FARKINDA OLMAMASI TRAJEDİSİ!
Burada zihin açıcı ve pek de farkına varamadığımız hayatî bir ayırıma dikkat çekmek isterim:

Türkiye’nin özgül ağırlığı ile diğer aktörlerin özgül ağırlığının mahiyeti çok farklı.

Türkiye’nin özgül ağırlığının ve biricikliğinin farkında mıyız?

Hiç sanmıyorum.

Diğer aktörlerin özgül ağırlıkları maddî güçlerinden geliyor. Türkiye’nin özgül ağırlığı, manevî / örtük / görünmez gücünden geliyor.

Diğer aktörlerin özgül ağırlıkları niceliksel; o yüzden de gelip geçici. Türkiye’nin özgül ağırlığı ise niteliksel. Köklü, kalıcı, anlam ve hayat bahşedici.

Türkiye’nin bilfiil sahip olduğu bir güç değil özgül ağırlığının taşıdığı bu kalitatif hususiyet. Kendisine bu özgül ağırlığını veren derinlikli güce, bilkuvve, potansiyel olarak sahip Türkiye.

Türkiye’nin entelijansiyası, Türkiye’nin sahip olduğu bu kalitatif özgül ağırlığın farkında bile değil. Ne kadar acı değil mi! Ne kadar trajikomik!

Türk entelijansiyasının Türk entelijansiyası olmadığının ürpertici göstergesi bu!

Ne olduğunu bilmeyen, “gücünün” farkında olmayan, bir özgül ağırlığı olduğunu bile idrak edemeyen bir entelijansiyanın bu ülkeye katacağı bir değer yoktur.

Özgül ağırlığı olmayan bir entelijansiya, Türk entelijansiyası. O yüzden entelijansiya da değil.

Değil çünkü entelijansiya, özgül ağırlığı olan aktör demektir. “Kendinden daha fazlası” demektir. Sahip olduğu sıradışı özelliklerden ötürü varlığıyla bir değer olması, hayatımıza bir değer katması beklenen kişidir bir ülkenin dünya kuran âlimi, entelektüeli, entelijansiyası, dil kuran sanatçısı.

Türkiye’nin değerini kavrayamayan, kültürel, entelektüel ve tarihî derinliğini idrak edemeyen bir entelijansiya, entelijansıya olamaz zaten. Bırakın özgül ağırlığı olmasını, varlığı, olması gereken ama olamadığı konumundan ötürü yüktür ülke için, takozdur ülkenin önünde, püsküllü beladır!

Türkiye, Türkiye’nin sahip olduğu geleceğe, evet insanlığın geleceğine ışık tutabilecek derinlikli özgül ağırlığını görecek, bunu insanlığa sunacak bu ülkenin özgül ağırlığının ruhundan beslenen, o ruhla insanlığı besleyecek özgül ağırlığının farkında olan, özgül ağırlığını fikir ve oluş çilesiyle büyüten, önümüzü açacak bir öncü kuşağa sahip oluncaya kadar tarih yapacak büyük atılım gerçekleştiremeyecek.

Önce ülkemizin ve kendi’nin özgül ağırlığını keşfedecek bir entelijansiya, çilekeş bir öncü kuşak lazım bize.

RUSYA, ÇİN VE JAPONYA: KAPİTALİZM DİNİ’NİN YENİ HAVARİLERİ
Şimdi küreye bakalım yeniden.

Dünya kapitalizm etrafında nefes alıp veriyor ya da ölüp ölüp diriliyor.

Kapitalizm, dünyanın dini, bu kesin.

Doğu dünyası da benimsedi artık bu seküler, pagan dini.

ABD ile Rusya arasında yaşanan gerilim, kapitalizm dininin kilisesini kuran ABD ile kapitalizm dinine yeni giren yeni muhtedi Rusya arasında yaşanan güç / hegemonya mücadelesi. Daha ötesi değil.

Bir daha ötesinden sözedilebilirse eğer, o da Türkiye’nin gelişinin durdurulması, bunun için de güneyden Irak’tan ve Suriye’den kuşatılan Türkiye’nin Karadeniz’den de kuşatılmasından sözedilebilir. Şu an bu stratejik hedef, pek gözükmüyor, flu, bozbulanık gibi görünüyor.

Ama şunu söyleyebilirim: ABD, Rusya ve Çin arasındaki kapışma, artık sistem içi kapışmaya dönüştü: Kapitalist dünyanın içinde kim “kral” olacak, sorusunun cevabı aranıyor sanki.

Sanıldığı gibi bir Doğu-Batı çatışması değil bu. Doğu, eski Doğu değil artık. Doğu’nun din değiştiren ülkeleri, kapitalizm dininin yeni neferleri ya da kapitalizmin yeni köleleri.

Doğu, manevî özgül ağırlığı olan bir ufku, kutbu, zirveyi temsil etmiyor. Kapitalist Batı’nın içinde eridi, eriyor…

ABD ve AB’nin yanısıra kapitalizmin yeni havarileri Çin, Rusya, Hindistan ve Japonya, kapitalist dünya içinde hegemonya mücadelesi verebilirler ama yok edici büyük savaşa girişmezler -icbar edici çok istisnâî durumlar hâriç tabiî.

BÜYÜK SAVAŞ, BÜYÜK TÜRKİYE’NİN KURULMAMASI İÇİN VERİLECEK
Yok edici büyük savaşı, orta ve uzun vadede Türkiye’ye karşı verecekler. Sadece “Türkiye” kapitalizmin havarisi olmamaya direniyor: Japonya 1868 Meiji Restorasyonu’yla kapitalizmin havarliğine son sürat soyunurken, Osmanlı, kapitalizm tarafından bedenen yok edilmeyi (bilfiil tarihten uzaklaştırılmayı) göze aldı ama ruhen / bilkuvve kapitalizme direndi.

Türkiye de ekonomik işlemlerini kapitalist mekanizmalar üzerinden sürdürüyor olsa da, henüz kapitalizm dinini benimsemiş değil tam olarak.

Benimsemeyecek de. Kapitalizme meydan okuyacak bir ruhla donanacak ve gelecek…

Masal mı bu?

Hayır.

En azından bütün stratejik adımlarımızı tarihî derinliğimiz ışığında atıyor oluşumuz, “insanlığın son adası”, dünyanın ruhu, mazlumların umudu ve zorbaların kâbusu olduğumuz bilinciyle nefes alıp verişimiz, kapitalizme meydan okuyabilecek potansiyelin bizde olduğunu göstermeye yetiyor olsa gerek.

Türkiye, dünyanın ruhu, insanlığın vicdanıdır. Hiçbir karşılık beklemeden dünyanın yetimleri ve kimsesizlerine el uzatan İHH gibi yardım kuruluşlarının bu ülkenin çocuğu olması küçük ama önemli bir göstergesidir bunun. İHH›nın özgül ağırlığı çok fazla, sahip olduğu ve taşıdığı manevî ve rûhî yükümlülükten ötürü.

Türkiye’nin manevî ve tarihî özgül ağırlığını keşfedecek ve harekete geçirecek öncü kuşaklar gelince, biz geleceğiz ve gireceğiz tarihe, yine biz tarihin akışını değiştireceğiz yeniden.

Allah’ın ihsan ve keremiyle.Kulluk bilinci: İnsanın köleleşmesini önleyen yegâne anahtar

Yusuf Kaplan

20/02/2022 Pazar

İnsan türünün sonunu konuşuyoruz -ilk kez: Savaşlar nedeniyle yok olmasını değil, araçlar sebebiyle izafileşmesini, devre dışı kalmasını, zamanla robotlaşarak insanlığından olmasını. Aynı zamanda da araçların hizmetçisi, kölesi hâline gelmesini.

İNSAN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ KAYBETTİ
Dün, araçlar insana hizmet ediyordu.

Bugünse, insan araçlara hizmet ediyor artık!

İnsan, eseri olan araçların esiri: Temel varoluşsal sorunu, özgürlük sorunu insanın.

İnsan, özgürlüğünü kendi eseri olan araçlara / teknolojiye kaptırmak üzere…

Araçlar, maddî / somut ve “manevî” / soyut / kültürel araçlar, yani kültür ve sanat ürünleri ve ikonlarıyla, bilim ve teknolojinin ayartıcı buluşları ve adımları, insana özgürlüğünü kaybettirdi: İnsanı araçların kölesi hâline getirdi. Ama insan bundan haz duyuyor!

İnsanlık, araçların kölesi hâline gelerek özgürlüğünü yitiriyor, insanlığını kaybediyor, mesuliyetini unutuyor.

İnsan olmanın bir haysiyeti var; insana yüklediği azim, aziz ve leziz bir mesuliyeti.

İşte insan, insanı insan yapan o haysiyeti, o mesuliyeti yitiriyor…

KULLUK BİLİNCİNİN ÖZGÜRLEŞTİRİCİLİĞİ
İnsan, Allah’ın, ruhundan üflediği tek varlık.

O yüzden emanet yüklendi, hilâfet verildi insana.

Emanet, insanın önce iç dünyasında, sonra da yeryüzünde güvenin, emniyetin tesisi, temini.

Emniyet nasıl tesis edilecek?

Hilâfet şuuruyla.

Hilâfet ne, peki?

Hilâfet, Allah’ın bütün isimlerinin ve sıfatlarının şifrelendiği tek varlık olan insanın varlıklar âleminde Rahman’ın rahmetini hâkim kılması görevi.

İnsan, haysiyetini hilâfet şuuruna sahip olduğu zaman koruyabilir.

Mesuliyetine de emanet bilincine ulaştığı zaman ulaşabilir.

Haysiyet bilincinin anahtarı kulluk bilincidir.

Mesuliyet bilincinin kapısı da kulluk bilinci yine.

Kulluk bilincini yitiren insanın haysiyetini yitirmesi mukadderdir. Haysiyetini yitiren bir insanın mesuliyet bilincine sahip olmasını beklemekse, olmayacak duaya âmin demektir.

İnsana haysiyetini kazandıran kulluk bilincini yeşerten hilâfet bilincidir.

İnsana mesuliyetini öğreten kulluk bilincinin neşvünema bulmasını sağlayan şeyse, emanet bilinci.

Hilâfet bilincine sahip insan, haysiyetini korur.

Emanet bilincine ulaşan insan, mesuliyetini yerine getirir.

Kulluk, en yüce makamdır.

Peygamberler, önce kuldur, sonra elçi. Kullukta zirvenin en güzel meyvesi elçiliktir. Bu bizim âmentümüzün şehadetnâmesinde, bu sarahatle ifade ve beyan edilir, “abdühû ve resûlühû” diye.

Rabbine kul olmayan insan, başka her şeye kolayca kul köle olur da farkına bile varamaz bunun.

KUL, KÖLE DEMEK DEĞİLDİR!
Kul, köle demek değildir.

Kul, izzet ve haysiyet sahibi insan demektir.

Kulluk bilinci, her tür kölelik biçimini siler süpürür yok eder.

Kulluk bilincine sahip olmayan kişiler izzetlerini ve haysiyetlerini korumakta güçlük çekerler.

Köle, izzeti ve haysiyeti elinden alındığı için köledir.

O yüzden çağımız en ürpertici kölelik biçimlerine tanık oluyor her dem her yerde ama izzetini ve haysiyetini yitirdiği için çağımızın insanı, her tür ayartıya kolayca kanabiliyor, hız, haz ve ayartının kıskacında kıvranıyor. Ama bunun farkına bile varamıyor izzet ve haysiyet şuurunu yitirdiği için.

Çağ, kapitalizm dininin iki ayartıcı silahının, para ve libido (cinsel haz, ayartı) silahlarının hayatı cehenneme çevirmesi için yettiği devâsâ bir ağ.

Ağ ama fena hâlde ayartıcı!

İnsan kulluk bilincini yitirdiği için kolayca köleleşiyor, en pespaye kişilerin, en ucuz şeylerin kulu-kölesi olabiliyor!

Kulluk şuuru, insanın umudunun kaynağı ve ufkunun gürül gürül akan ırmağıdır.

İnsan melekûtî âlemden süt emdikçe, o kaynak tertemizdir ve insanı tertemiz kılar.

Kulluk bilinci, insanın eşyanın, dünyanın, zamanın ve mekânın tasallutundan kurtulmasını sağlar.

Ve eşyaya, dünyaya, zamana ve mekâna tasarrufta bulunmasının kapılarını açar sonuna kadar…

.Dünya, insanın yurdu değildir; insan, dünyanın yurdudur

Yusuf Kaplan

21/02/2022 Pazartesi
İnsansız bir dünya düşünülemez.

İnsansız bir hayat anlamsızdır, hiç düşünülemez!

Dünya, anlamına insanla kavuşur.

Anlamını insanda bulur dünya, insanla.

İNSAN, DÜNYANIN RUHUDUR
Dünyanın bir bilinci varsa, insan nedeniyledir.

Dünyanın bilinci nedir, peki?

Duyuluyor olmasıdır dünyanın.

Zamanın akışının duyuluyor olması; yaşarken insan, akarken hayat, zamanın ritimlerimin duyuluyor, duyumsanıyor, solunuyor olması…

İnsanın zamana müdahale edebiliyor olması.

Zamanı ileriye veya geriye sarabiliyor, yaşayabiliyor olması.

Zamanın bilincine varan tek varlık insan çünkü.

Zamana bilinç katan da yalnızca insan, yine, o yüzden.

Ve Ruh katan zamana asıl.

Ruhu varsa zamanın zaman kanatlanır uçar, insanı da kanatlandırır uçurur, kanat çırpar ötelere...

Demek ki, dünyayı yaşanılır kılan, anlamlı kılan ruh’tur, bir ruhunun olması.

Dünyaya ruhunu veren insandır.

İnsan, dünyanın ruhudur.

İNSAN, DÜNYANIN YURDU OLDUĞU ZAMAN…
Bu anlamda, dünya insanın yurdu değildir. İnsan, dünyanın yurdudur; yurdu, umudu ve ufku.

İnsan ne olduğunu bilen, insanın başına da, dünyanın başına da ne geldiğini bilebilen tek varlık belki de.

Neyi yitirdiğini hatırlayabilen, hatırlamasını bilen varlık da insan, yine.

İnsan, dünyanın yurdu olduğunu unuttuğu zaman, zamana hükmedemez, zamanı katıp önüne sürükleyemez, zaman insana hükmeder, alır götürür insanı çer çöp gibi bir bilinmeze, yok oluşa sürükler…

İnsan, dünyanın yurdu olduğu bilincine ulaştığı zaman, dünyanın ayartılarından kurtarır kendini.

İnsan, dünyanın kurdu değildir. İnsan dünyanın yurdudur; ruhu, umudu ve ufku.

Mü’min insan, dünyanın, dünya hayatının ve dünya hayatındaki varlıkların kendisine emanet edildiği bilincine sahip tek varlık olduğu için, insan dünyanın kurdu olmaz, yurdu olur, umudu ve ufku olur.

Mü’min, dünyanın ruha kavuşmasının, huzura, sükûna kavuşmasının, cennetten iz taşımasının teminatıdır.

Dünyanın ve dünyadaki bütün varlıkların kendisine emanet edildiği bilinciyle nefes alıp veren mü’min’in dünyası, dünyaya nûr saçar, ışık saçar.

İnsanın ufku kadardır dünya.

Dünyası ne kadarsa, o kadardır insan.

Dünya’dan ne kadar kaçarsa, o kadar dünyası’na kavuşur insan.

Dünya, insanın yurdu olduğu zaman, insan yurdunu yitirir, yersizleşir, evsizleşir, ruhsuzlaşır ve azmanlaşmaktan kurtulamaz.

İNSANIN YURDU NERESİ?
İnsan dünyaya, dünyayı yurt edinsin diye gönderilmedi; dünya, insanı yurt edinsin diye gönderildi insan bu dünyaya.

Dünya, insanın yurdu değildir; insanın yurdundan, asıl yurdundan uzaklaşmasıdır.

İnsanın yurdu, kendi’dir; kendi içindedir, içinde saklıdır, keşfedilmeyi bekleyen hazinedir.

İnsan, dünyayı tanıdıkça, yaşadıkça, tattıkça, öz yurdunda garip, öz yurdunda parya olduğunu farkedecektir. İnsanın öz yurdu, insanın içidir, iç dünyası.

İnsan, bu dünyaya, kendi dünyasını, kendini farketmesi, kendi dünyasını keşfetmesi, Rabbini bilmesi için gönderildi.

Dünya, insana ayna tutan bir yerdir. İnsanın kendine baktığı, kendini aradığı bir ayna, dünya.

İnsan, dünyadan uzaklaştıkça kendi’ne / dünyası’na yaklaşır. Dünyaya yaklaştıkça kendi’nden / dünyası’ndan uzaklaşır.

İnsan, dünyayı yurt edinmeye kalkışırsa, yurdunu da kaybeder, ruhunu da.

İnsan, dünyayı yurt / dâr edinirse, dünyayı dar eder insana.

Özetle… Dünya, insanın yurdu değildir. İnsan, dünyanın yurdudur. O yüzden ruhu, umudu ve ufkudur insan dünyanın.

İnsansız dünya, ruhsuzdur.

Dünya, ne zaman insansızdır?

İnsan, ne olduğunu, niçin yaratıldığını unuttuğu zaman.

İnsan, Allah›ın ruhundan üflediği tek varlıktır; insan halifedir, emaneti üstlenmiştir.

İnsanın üstlendiği emanet nedir?

Dünyaya, insanın dünyasına ruh üflemektir, Hakk’ın hakikatli dünyasının ruhunu.

İnsan, işte bu ruhla donandığı şuuruyla nefes alıp verdiği zaman dünya ruhla dolar; merhametin ve kardeşliğin, hakkaniyetin ve adaletin yurdu, umudu ve ufku olur.

O hâlde, insanın unutmaması gereken ilke şudur: Sanıldığı gibi dünya insanın yurdu değildir. İnsan dünyanın yurdudur. Halife olduğu, emaneti üstlendiği şuurunda olan ruh’la dolan, ruh sunan İnsan bu, elbette kiAsıl hedef Türkiye olabilir! Bir kıvılcım yeter! O yüzden dikkatli olmalıyız!

Yusuf Kaplan

25/02/2022 Cuma

Ruslar, Rusya’nın yeni Çar’ı Putin’in talimatıyla dün gece itibariyle Ukrayna’yı işgal etmeye başladı... Ukrayna’da her şey anormalleşti: Benzin kuyrukları, banka kuyrukları, market kuyrukları aldı başını gitti… Ukrayna halkı, haklı olarak panik ve korku içinde…

İşler, Rusya’nın Ukrayna’daki ayrılıkçıların toprak bağımsızlıklarını tanımasıyla başladı. Rusya’nın bu davranışının, Ukrayna’nın işgalinin habercisi olduğu aşikârdı.

Dünya nasıl tepki verdi peki?

Kınayarak!

ASYA ÜZERİNDE YÜZYILLIK HÂKİMİYET MÜCADELESİ
Çin’in Tayvan’ı işgal etmesinin an meselesi olduğu söylenebilir belki ama bu çok tehlikeli bir adım olur. Üçüncü Dünya Savaşı’nın kıvılcımını ateşler. Bu nedenle Rusya’nın Ukrayna’yı işgal etmesine ilk sert tepkilerden birini Japonya verdi. Tayvan’ın Çin tarafından işgali, Japonya’nın güvenliğinin tehlikeye girmesi anlamına gelebilir.

Çin’in belki Japonya üzerine yürümesi anlamına da gelebilir bu.

Bu mümkün mü? Eğer kıvılcım çakılırsa, mümkün.

Kıvılcım’ın çakılması okun yaydan çıkması demektir.

Ayrıca tam 117 yıl önce, 1905 yılında Japonya’nın Çin’i işgal edecek, Rusya’ya diz çöktürecek hatta Avustralya’ya uzanacak kadar bütün uzak Asya’yı işgal ettiğini, bölgeyi “Japon gölü” haline getirdiğini unutmamak lazım.

Bütün bunlar, Çin’in Japonya’yı “yutması” için olağanüstü önemde yakın tarihî gerçekler.

Ama altını çizerek söylüyorum: Çin, bu şartlarda Japonya’ya giremez. Zira Çin’in Tayvan’a girmesi, Japonya’yı kuşatması anlamına gelir. Her bakımdan kuşatması.

Sonra orta ve uzun vadede Rusya ile Çin arasında Asya üzerinde hâkimiyet kavgası yaşanır mı?

Hiç kuşkunuz olmasın.

Şu an sanki Batı ittifakına veya hegemonyasına karşı Rusya ile Çin stratejik ittifak hâlindeler. Ama orta ve uzun vadede Çin ile Rusya arasında Asya üzerinde kim hâkim olacak savaşı, kavgası, en azından mücadelesi yaşanacaktır.

HIZLI BÜYÜYEN ÇİN’İN ÖNÜNÜN KESİLMESİ
Rusların Ukrayna’ya girmeleri, Batı’da şaşkınlıkla karşılanmadı. Çünkü bizzat Batılı güçler Rusya’yı Ukrayna işgali için kışkırttılar. Özellikle de ABD!

Niçin kışkırtmış olabilir Batılılar Rusya’yı Ukrayna’yı işgal etmeye?

Kısa vadede değil de orta vadede Türkiye’yi durdurmak, kuşatmak ve vurmak için olabilir mi?

Bu soruya görünür göstergelere baktığımızda elbette ki evet diyemiyoruz. Ama görünmeyen, daha karmaşık işaretlere baktığımızda asıl hedefin Türkiye olduğu abartılı bir yorum olarak değerlendirilmemeli.

Öncelikle şunu bilelim: ABD ile Rusya’nın gizli ittifak hâlinde olduğunu düşünüyorum. Çin, çok hızlı geliyor, hızlı büyüyor. Çin’in önünü ancak Ruslarla keseceklerini düşüyor olabilir Batı ittifakının ana aktörleri.

Rusya’nın önünün açılması riskli elbette Batı ittifakı açısından. Ama bu riski göze alma zorunluluğu hissettiği söylenebilir Batılıların.

ASIL HEDEF, TÜRKİYE’NİN DURDURULMASI
Batı ittifakının belki de asıl kâbusu, Türkiye’nin hem dış politikada hem stratejik bakımdan hem de teo-politik olarak bölgede en etkili, kalıcı, derinlemesine nüfûz edecek hâkim güç konumuna yükselmesi.

Bütün çökertme çabalarına, darbe girişimlerine, PKK, PYD ve FETÖ gibi terör örgütlerini icat ederek üzerimize salmalarına rağmen Türkiye’ye diz çöktürülemediği gibi Türkiye beklendiğinden daha kıvrak bir stratejik zekâ ile bütün iç ve dış tezgâhların hepsini püskürttü.

Ve Türkiye’nin büyümesi, bölgesel güç konumunun güçlendirilmesi, İran’ın önüne geçmesi Batı ittifakının başını çeken ABD’yi de, Akdeniz’e açılmasının önündeki en büyük engel olarak Türkiye’yi gören Rusya’yı da kara kara düşündürüyor.

Eğer Ruslar, Akdeniz’e açılamaz ve Arap dünyasında ABD (yani Yahudi gücü) ile İngiltere’den sonra üçüncü büyük güç olamazlarsa yeniden süpergüç olamazlar.

O yüzden orta ve uzun vadede Rusların da, Batı ittifakının da, Çin’in de hedefinde Türkiye’nin önce bölgesel güç, sonra da küresel güç olma ihtimalinin önüne geçilmesi çabası vardır. Bunu iyi bilelim.

NATO, ABD ve Avrupa’nın Rus işgali konusunda dişe dokunur bir şey yapamıyor görünmelerinin iki temel nedeni olabilir: Birincisi Rusya’yı önleyecek güçlerinin kalmaması. İkincisi, orta ve uzun vadede Türkiye’nin kuşatılması ve bölgenin kaderini belirleyecek bir aktör konumuna yükseltmesinin önüne set çekilmesi. Rusya’nın Ukrayna işgali bunun ilk adımıdır.

Özetle… Türkiye, Montrö Boğazlar Sözleşmesi’ne göre hareket etmeli.

Tarafsız kalmalı.

En küçük hata, kıvılcımın Türkiye’ye sıçramasına yol açabilir. Birinci Dünya Savaşı’na tuzakla yani küçük bir kıvılcımın patlatılmasıyla girdirildiğimizi ve bu kıvılcımın, Osmanlı’nın sonunu getirdiğini aslâ unutmayalımSinemanın dâhîsi Tarkovski, Dağıstan Türkü müydü?

Yusuf Kaplan

21/03/2022 Pazartesi

Bugünkü yazımı bizim sinema talebelerimizden sevgili Murat Bozkurt kardeşimin konuyla ilgili yazdığı bir metne ayırıyorum. Sinemanın dâhîsi Tarkovski’nin kimliğinin, köklerinin anlaşılmasında çok önemli bir bulgu bu. Murat kardeşimi tebrik ediyor, sizi Tarkovski sinemasının da yeniden yazılmasına ve anlaşılmasına yol açacak bu ezberbozan metinle başbaşa bırakıyorum…
TARKOVSKİ’NİN KİŞİSEL TARİHİNİN ARKEOLOJİSİ
Bir yıl kadar önce okuduğum ama sonrasında bir daha bulamadığım teze göre Andrey Tarkovski Tarki bölgesinden gelen bir Türk soyundandır. O zamanlar üstünkörü araştırdığım mesele, tekrardan takıldı aklıma. Ve daha detaylıca araştırmaya çalıştım.

Malum, Rusya geniş bir yüzölçümüne ve 150 milyonluk nüfusa sahip bir federasyon. Demografik yapısı içinde birçok Türk halkını barındırıyor: Tatarlar, Başkurtlar, Çeçenler, Kazaklar, Avarlar, Azeriler, Ahıskalılar, Kumuklar vd.

Türk dillerinin Kıpçak öbeğine bağlı Kumukçayı kullanan Kumuklar, Kafkasya’daki en kalabalık Türk soylarından biri ve Hazar Denizi/Gölü kenarındaki Dağıstan Özerk Cumhuriyeti’nin en yoğun/baskın üç Türk halkından. (Diğer ikisiyse Azeriler ve Nogaylar.)

Dağıstan bir halkın değil bölgenin adı. Hazar’ın kıyı şeridinde uzanan delta ve platolardan, içlerine doğru dağlık alanlardan oluşan bir bölge. Vakti zamanında bugünkü Rusya’yla aynı topraklarda hüküm süren Hazar Hanlığı’nın dahilinde olan bir bölge.

Bölgenin kuzeyinde Sulak-Terek-Kuma platoları ve nehirleri var ve tarım yapılan arazi buralar. Burası Fars ve Arap hakimiyetinin olduğu dönemde Volga Ticaret Yolu üzerinde olan ticari bir merkez ve uğrak yeri.

Kumuk Türklerinin yoğun ve baskın olduğu Dağıstan bölgesinin başkenti Tarki şehri. (Bugünkü başkent Mahaçkale’nin hemen arkası.) Kaşgarlı Mahmut, Divan-ı Lügati’t-Türk’ünde Kumuk kelimesini/ismini “yanında kaldığım bir Türk Beyi” olarak anmakta.

7.yy.da Araplar 15.yy.da Moğollar tarafından ele geçirilen Tarki kenti halkı Kumuklar eğitimli kültürlü bir halk olarak nitelendiriliyor. Ermeni (Vardan), Arap (Taberi) kroniklerinde kaydı olan, arkeolojik araştırmalara göre M.Ö.2000’li yıllara dayanan Hun şehri olduğu sanılıyor.

Tarki/Terek nehri ve deltasında kurulu çok eski bir Türk şehri. Adını da buradan alıyor. Tarki/Tarko kelimesi @Dagestan_1’in yaptığı araştırmaya göre Rus sözlüklerinde geçen bir kelime değil, dolayısıyla Rusçada anlamı olan bir kelime değil.

Detaylı bilgi: kumukia.ru/article-11.html

Türkçe (Soğdca, Moğolca, Altayca) sözlüklerde ise “emir vermek, yaymak, germek, dövmek, vurmak, savaşmak” gibi fiil anlamları olan tark kelimesinin isim anlamları “han, emir, yönetici, savaşçı, usta” vs. Tark’ın Türk’le (Terek, Türük, Töre) aynı kelime olduğunu tahmin edebiliriz.
Kentin adı aynı zamanda kentin en köklü ve soylu bey ailesinin de adı oluyor. Tarki (Rus etkisiyle Tarko, Tarkov, Tarkovski) ailesi Kumuk Türklerinin han/yönetici sülalesi. (Bir nevi Tarki; Türklerin yaşadığı bir Türk şehri anlamına geliyor.)

Şehir mi aileden ismini alıyor aile mi şehirden, yoksa her ikisi de Türklükten mi ad ediniyor tam bilinmiyor ama söz konusu bu han sülalesinden olmayanın bu ismi alamayacağı tarihsel olarak da toplumsal olarak da biliniyor.

Kısacası bu soyisim (Tarkovskiler), Dağıstan bölgesindeki Kumuk Türklerinin bey ailesinin, sülalesinin ismi olarak biliniyor.. Çar döneminde Rusya içlerine, devrim zamanında ülke dışına dağılan, yayılan geniş bir aile Tarkovskiler.
Stalin 1944’te kentin tümünü Asya içlerine, Çeçen bölgesine sürüyor tarım arazisinin kullanımını filan bahane ederek ve kısmen kültürel mirasın yok olmasını sağlıyor mesela. Yine devrim zamanında Avrupa’ya ve diğer yakın ülkelere kaçan aile üyeleri var.

Tarkovski ailesinin Ruslarla ilişkisi ise 18.yy.da Büyük Peter (Çar 1. Petro/Deli Petro) zamanında başlıyor. Rus hakimiyetinin kurulduğu bu dönemlerde ailenin Türklük ve İslamlık bağları zayıflıyor. Tabii Rus egemenliği altında olanları kastediyorum.

Türklüğünü ve İslamlığını muhafaza edip Dağıstan bölgesinde nüfuz sahibi Tarkovskiler ayrı. Çar Deli Petro 20’lerde Dağıstan bölgesine yaptığı bir ziyarette Tarki ailesinin reislerinden Gamu-Beg’in talebi üzerine oğlu Adil-Gerem Tarkovski’yi himayesine alıp beraberinde götürüyor.
Rus terbiyesine göre yetiştirilen Adil-Gerem Ortodoks bir Hristiyan oluyor ve evleniyor. Rus diplomasisine hizmet eden bir memur olur oluyor. Adil-Gerem Tarkovski’nin Arseny Tarkovski’nin ilk “Rus atası” olduğu tahmin ediliyor.
BABASI, TÜRKÇE, FARSÇA VE ARAPÇA BİLİYOR…
Bu uzak tarih anlatısından yakın tarihe gelecek olursak: Sinema tarihinin en iyi ve en derinlikli yönetmeni olarak kabul gören Andrey Tarkovski’nin (filmlerinde hatırasına, izlerine, şiirlerine bolca yer verdiği) babası Arseny Tarkovski, soyunu bilen ve sahipken büyük bir şairdi.
Moskova’da edebiyat eğitimi görür, genç yaşında şiirleriyle tanınır, Bulgakov gibi Rus edebiyatçılarıyla arkadaş olur, fakat radyoda okuduğu bir şiiriyle materyalist/komünist rejim (ve yardakçısı olan edebiyatçılar tarafından) mistik olmakla suçlanır Arseny Tarkovski.

Moskova’dan ayrılır ve Kostrama Olbast’ısında Zavrazhye’e yerleşir. Şiirlerini yayınlamama kararı verir. Oğlu Andrey Tarkovski ve kızı Marina Tarkovski burda doğarlar. Serbest çevirmenlik yapan Arseny Tarkovski Türkçe Türkmence, Gürcüce, Arapça çeviriler yaparak geçimini sağlar.

Yayınlamasa da şiir yazmaya devam eden Andrey Tarkovski, şiirlerinde de Dağıstan’a epik bir duyuşla/duygusallıkla yer verir. Dağıstan bölgesinden gelen araştırmacıları kardeşi olarak nitelendirir ama iki taraf da bu soy meselesini etraflıca konuşabilecek imkan bulamaz.
TARKOVSKİ, ARAPÇA ÖĞRENİYOR
Baba Tarkovski savaşa katılır, yaralanır, bacağı kesilir, gazetecilik yapar, Stalinizmin çökmesiyle tekrar şiirlerini yayınlamaya başlar.

1989’da Oğul Tarkovski de köklerini bilen, benimseyen esaslı bir adamdır. Yine babası gibi Arapça öğrenmiştir. Sovyet Film Okulu’ndan önce Arapça eğitimi alır.
Tarkovski’nin filmlerinin birçoğunun Rus rejiminin dolaylı veya dolaysız sansürüne maruz kalmasının bir sebebi de, bir zamanlar babasının “suçlandığı” gibi “mistik/metafizik” boyutlara sahip olmasından dolayı mıdır bilemem; soyuyla ilgili takındığı tavrın etkisi var mıdır bilemem ama soylu bir aileden gelmiş olmaklığının, asil bir ruha sahip olmaklığının filmleri (sanatı, inancı, tutkusu, karakteri) üzerinde bir etkisi olduğu su götürmez bir gerçek.Postmodern yeni dünya düzenine doğru: İstikrarlı istikrarsızlık

Yusuf Kaplan

25/03/2022 Cuma

Rusya’nın Ukrayna’yı işgali üzerine özellikle Batı dünyasında, medyasında geliştirilen söylemler, sistemik bir kırılma yaşandığının bir göstergesi. Burada Rusya’yı bilinçli bir savaşın eşiğine sürükleme, ardından da sistem arayışlarını tetikleme kaygısı güdüldüğü gözleniyor.
Derinlemesine bakarsak, uzun vadede böyle bir kırılma yaşayacak küresel kapitalist sistem ve yeni nefes boruları arayacak yaşayabilmek, ölmemek için.

KAPİTALİST SİSTEMİN BEYNİ VE BİLEĞİ: İNGİLİZLER VE YAHUDİLER
Küresel kapitalist sistem iki zorba gücün diyalektik ilişkisi, zaman zaman danışıklı dövüş şeklini alan çatışması ile ayakta duruyor. Soğuk Savaş, tam da böyle, icat edilmiş, kurmaca bir savaştı. Görünüşte kapitalist ve sosyalist bloklar vardı ama asıl savaş görünmeyen iki aktör arasında yaşanıyordu.
Bu iki aktörden ilki, İngilizlerin beynini oluşturduğu Anglo-Saksonlar.
İkincisi ise, küreselciler olarak bilinen ve Amerika’da müesses nizam’ın kurucusu ve sahibi Yahudi gücünün aktörleri.

Küresel sistemin sözcülüğünü ve gözcülüğünü yapan iki önemli haftalık haber yorum dergisi var: The Economist ve Time dergileri.

The Economist dergisi, İngilizlerin, dolayısıyla Anglo-Saksonların çıkarlarının sözcüsü ve gözcüsü.
Time dergisi, merkez üssü ABD olan, ama Rusya, Almanya, Fransa gibi ülkelerin ekonomilerini kontrol eden Yahudi gücünün kapıkulu, penceresi ve sesi.
Bu dergiler, dünyayı yönetenleri “yöneten”, yönlendiren en etkili dergiler.

Dünyanın nereye gittiğini, küresel sistemin lordlarının ne tür hesaplar peşinde koştuklarını öğrenmek için bu dergileri düzenli takip etmek gerekir.

KAPİTALİZMİN YENİ KANI: ÇİN KAPAN/I MI?
Hem İngilizler hem de Yahudiler liberal kapitalizmin yer ve yön değiştirmesi gerektiğine karar verdiler: Atlantik’ten Pasifik’e, ABD’den Çin’e taşındı, taşınıyor kapitalizm.

Taşınan kapitalizm değil aslında; taşınan Anglo-Sakson jeopolitiği ve Yahudi ekonomi-politiği.
Kapitalizmin taze olmasa da farklı bir kana ihtiyacı vardı: O kan, Çin’de bulundu.

Çin’in önü açılıyor alabildiğine, kapitalizm kan kaybından gitmesin diye!

Çin, kapitalizm için bir imkâna, Batı için bir kapana dönüşebilir mi?

Soru şu burada: Çin imkân mı, kapan mı Batılılar için?
Çin’in kapitalistleşerek, Amerika’yı da geçeceğini düşünenler için bir kapan Çin.

Ama asıl soru şu: Yoksa kapitalizm mi Çin için bir kapan?
Küresel kapitalist sistemin beyni gibi yayın yapanThe Economist, Rusya ile Çin’in alternatif bir dünya düzeni peşinde koştuklarını söylüyor. Bunu kapak yaptı son sayısında: The Alternative World Order / Alternatif Dünya Düzeni başlığıyla.
Altbaşlık, hedefin ne olduğunu biraz daha açık ediyor: “İki ülke arasındaki dostluğun sınırı yok” (Friendship between the two states has no limits).
The Economist ya da İngiliz aklı ne yapmak istiyor?
Rusya ile Çin’in güçlü bir ittifak kurarak Batı’nın karşısına çıkmasını istiyor.
Çin ve Rus ittifakının Batı’nın karşısına çıkması ne demek?

Hedef hâline gelmeleri ve daha doğmadan bitirilmeleri demek.

The Economist, Çin’i ve Rusya’yı provoke ediyor hem Batı’ya karşı hem de birbirlerine karşı.

Çin ile Rusya’nın ittifak yaparak alternatif bir dünya düzeni kuracaklarını, bunun için, bu düzen daha doğmadan bu iki aktörün boğulması gerektiğini düşünüyor İngilizler.
İSLÂM’SIZ YENİ BİR DÜNYA DÜZENİ KURULAMAZ!
Kapitalistleşmiş Çin’in ve Rusya’nın kuracakları varsayılan dünya düzeni, yeni bir dünya düzeni olur mu, olabilir mi?

Kesinlikle hayır.

Hayır çünkü İslâm’sız yeni bir dünya düzeni kurulamaz. Kurulsa bile o kurulan düzen yeni bir düzen olmaz; eskinin yer ve yön değiştirilerek onarılması ya da maskelenerek, kamufle edilerek yeniymiş gibi sunulması olabilir yalnızca.
Bunun dışında kurulacağını, kurulmakta olduğunu düşündüğüm düzen, tam postmodern bir düzen:Düzensizlik düzeni. Ya da istikrarlı istikrarsızlık.
Başka bir ifadeyle, bendeniz, kurulacak düzenin, patlak veren çatışmaların uzadıkça uzayacağı ve uzaması istenen; sorunların içinden çıkılamayacağı ve çıkılması istenmeyen postmodern düzensizlik düzeni ya da istikrarlı istikrarsızlık düzeni olacağını düşünüyorum.

Çatışmalar bitmeyecek, savaşların sonu gelmeyecek, vekalet savaşları, asimetrik savaşlarla dünyanın istikrarı bozulacak. İstikrarsızlıktan süzen çıkarılacak. Hiçbir sorun, kalıcı olarak çözül/e/meyecek…
Böylelikle kapitalizm, 50 ilâ 100 arasında bir süre daha nefes alacak; ama bu kez liberal değil otokratik bir kapitalizm olacak! Şirket kapitalizminin yerini devlet kapitalizmi alacak…
Özetle… Rusya da, Çin de yeni bir düzen kuramayacak kadar ruhlarını yitirirler ve vahşî kapitalizmin kölesine dönüştüler.
Bütün bir Asya kıtası ölüm döşeğinde can çekişiyor: Japonya’yı hadım ettiler, Güney Kore’yi ve diğer küçük Asya kaplanlarını mankurtlaştırdılar.
Çin ve Rusya, parayla kazanılan güçle, diğer Asya kaplanları ise libido ile ayartılarak durduruldular ve kapitalizme boyun eğdirildiler.

İslâm dünyasında canlanma emareleri zuhûr edebilir ama tek şartla: Müslüman bir süpergüç ortaya çıkar da yürümeye başlarsa İslâm dünyası onun etrafında toplananilir.

O müslüman süpergüç kim olabilir?

Mısır olabilir mi?

Hayır.

İran?

Hayır.

Türkiye mi?

Kesinlikle.

Peki, Türkiye hazır mı buna, bir süpergüç olmaya?
Bilkuvve, potansiyel olarak evet; ama bilfiil, hayır.
Bunun için eğitim, kültür, düşünce ve sanat hayatında çığır açacak, önümüzü açacak öncü işlere imza atacak öncü kuşaklar yetiştirebilmemiz şart.

.Yeni barbarlık çağı ve dünya vatandaş/lığ/ı masalı

Yusuf Kaplan

27/03/2022 Pazar

Bütün sınırların ortadan kalktığı bir dünyanın ortasındayız. Yırtıcı bir dünya bu. Kaotik. Barbar. Güçlünün haklı, haklının güçsüz olarak görüldüğü ilkel bir dünya.

Dün, modernliğin başlangıçlarında geliştirilen ve insanın dış dünyasında hâkimiyet kurma kaygısıyla geliştirilen savaş teknolojileri vardı.

Bugün insanın iç dünyası, zihin dünyası, arzuları üzerinde hâkimiyet kurma kaygısıyla geliştirilen sanal ben-teknolojileri, duygu-teknolojileri, haz-teknolojileri var artık.

SAVAŞ TEKNOLOJİLERİNDEN SANAL DUYGU TEKNOLOJİLERİNE BARBARLIK BİÇİMLERİ
Yüksek teknoloji çağında “ilkelliğin” zirvesine ulaştı insanlık: Duyma ve düşünme melekelerini yitirdi. Sınırların ortadan kalktığı bir dünyada, dünya vatandaşı oldu, ölçek büyüttü, hareket ve yaşama alanı yer-küreye yayıldı oldu ama ufku daraldı: Hız, haz ve ayartı insanın kendi üstüne kapanmasına, duyma, görme ve düşünme melekelerini yitirmesine yol açtı.
Teknoloji geliştikçe, insanın insanî yetileri geriledi.
Teknoloji geliştikçe, insanın köklü, kalıcı, evrensel değerleri, değersizleşti, buharlaştı, anlamsızlaştı.

Teknoloji geliştikçe, mekândaki ve zamandaki hareketi sınır tanımadı, uzaylara kadar ulaştı insan ama kendine ulaşamadı.

Demek ki, Heidegger, teknolojiyi boşuna “vahşî canavar” olarak tanımlamamıştı!
Teknoloji, insanın araçlara hâkim olma güdüsünün eseri ama gelinen noktada insan teknolojinin ve barbarlaştırıcı, insanlığı, dünyayı yok edebilecek kadar yıkıcı, barbar özelliklerinin esiri.
Tek bir dünya var karşımızda: Küre: Yer-küre. Her şey yerkürede cereyan ediyor aynı anda. Ama herkes yerini (ve kendine özgü hususiyetlerini ve özelliklerini, hâssalarını ve hassâsiyetlerini) yitirme tehlikesiyle karşı karşıya.

Yersiz-yurtsuzların, dijital göçebelerin dünyası burası. Dünyasız insanların ve insansız dünyaların dünyası!

Tektip bir kültür, tektipleşen duyarlıklar hatta zihin ve davranış kalıpları, farkı da, farklılıkları da, derinliği de, fıtratı da, insanın özgürlüğünü de dümdüz ediyor: Los Angeles’taki kişiyle Kuala Lumpur’daki kişi, aynı duyarlıkları, aynı zihin ve davranış kalıplarını, aynı algılama biçimlerini, aynı tepkileri veriyor: Farklılıklar eriyor…
Sonuç hız, haz ve ayartı, yegâne varoluş biçimine dönüşüyor. Sadece bununla kalmıyor. Hız, haz ve ayartı, tekno-paganizmin hâkim olduğu dünyanın seküler tapınma biçimleri oluyor. Din-dışı kutsallıklar dinin yerini alıyor: Müzik festivalleri, dans klüpleri vesaire, seküler-pagan âyin mekânlarına dönüşüyor.

Din, yok olmuyor: Sahte-dinler, din-dışı kutsallıklar ve âyinler, Batı’da (ve artık bütün dünya genelinde) dinin yerini alıyor, dinden boşalan boşluğu doldurmaya yarıyor!
PASİF NİHİLİZM’DEN AKTİF NİHİLİZM’E: İNKÂR’DAN İNTİHAR’A…
Ne var bunda, diye soracaksınız, belki de: İnsanlar farklılıklarını aşıyorlar ve bir noktada buluşuyorlar: Ortak bir küresel kültür, ortak küresel zihin ve davranış kalıpları, ortak zevkler beğeniler üretiliyor ve çatışmalar ortadan kalkıyor, diyeceksiniz, muhtemelen.

Çatışmalar mı ortadan kalkıyor; yoksa izafileşmenin, sığlaşmanın, yüzeye hapsolmanın yol açtığı mutlak sahte’nin eseri bu ontolojik, metafizik şiddet, daha köklü, daha uzun ölçekli ve daha yıkıcı savaşların, felâketlerin, yıkımların tohumlarını mı ekiyor?
Bu ortak kültürün, ortak zihin kalıplarının, ortak davranış biçimlerinin, ortak zevklerin ve beğenilerin tek ortak noktası, sığlaşma, yüzeyselleşme ve sonuçta da kaçınılmaz olarak zuhûr eden yeni-barbarlaşma. Barbarlaşma bildiğimiz anlamda bir barbarlaşma değil.
Fiilî bir barbarlaşma değil, metafizikî bir barbarlaşma bu!
Duyma, düşünme, hissetme melekelerinin yitirilmesi, zaman-mekân duygusunun iptal olması, insanın hız, haz ve ayartının kölesine dönüşmesi!

Pasif nihilizm’dir bu.
Bir de aktif nihilizm var tabiî : Orada zihin de, duygular da canlı hiç olmazsa. İnkâr eden bir zihin bu. İnsanın dünyada kendini yalnız hissetmesi. Herkesi düşman olarak görmesi. İnsandan ve hayattan ümidini kesmesi, iğrenmesi.

İnsanın, hakikatten yoksun hayatın insanı nasıl insana, hayata ve dünyaya yabancılaştırdığını iliklerine kadar hissetmesi, hayattan, insandan ve kültürden nefret etmesi: İnsanın intiharı bu. İnkâr, intiharla sonuçlanır. Bu da hayatın şaşmaz gerçeği. Kaldı ki, inkâr’ın kendisi intihardır!
“DÜNYA VATANDAŞLIĞI” NE, İNSANLIĞIN UMUDU NEREDE?
Şöyle bir masal anlatmaya başlayacaklar önümüzdeki süreçte bütün dünya ölçeğinde: Şimdi olmasa bile yarın, herkes dünya vatandaşı olacak. Ülke vatandaşlıkları sırra kadem basacak, herkes dünya vatandaşı olmanın gururunu yaşayacak (!)

“Dünya vatandaşı” kavramı tam bir masaldır. Uyutucu, uyuşturucu, narkoz etkisi yapacak kadar insanı dünyanın acı gerçeklerine karşı duyarsızlaştırıcı, yabancılaştırıcı bir şehir efsanesi.
İnsan, farklılıklarını koruyabildiği ölçüde insanlığını koruyabilir.
Farklılıklarını yitiren insan, kendini de, kendi farkını da bilemez, tefrit etme melekelerini idame ettiremez ve insanlığa fark oluşturacak katkılar yapamaz.

Hiçbir insanın bir diğerine benzememesi, yaratılış sırrıdır: Tektipleştiriciliğin, düzleştirici, yok edici, yıkımla sonuçlanan bir barbarlık biçimi olduğunun göstergesidir bu yüce yaratılış sırrı insan için.
Ruhsuz, insanlığını yitirmiş, sadece hız, haz ve ayartı peşinde koşturan, insanı insanın kurdu olarak gören barbar dünyanın eşiğine fırlatılan kişi mi insanlığın ve dünyanın umududur; yoksa her insanı eşref-i mahlûkât olarak kabul eden; kendi, beni, egosu için değil hakikat için, adalet için, merhamet için yaşayan; insanı insanın yurdu, umudu ve ufku olarak gören; bütün insanlığı ve varlığı kuşatan aşkın bir bakışa sahip olan kişi mi?NATO’nun Türkiye’si ve Türkiye’nin “NATO”su

Yusuf Kaplan

28/03/2022 Pazartesi

NATO’nun açılımı ne? “Kuzey Atlantik İttifakı” mı?

Acaba?

NATO’nun açılımı, (açıklanmayan ve aslâ açıklanamayacak karşılığı) şu: İngiliz sinsi diplomatik zekâsı ile Yahudi paranoid-şizoid gücü arasında imzalanan saldırmazlık paktı!
NATO, kapitalist dünya sisteminin küresel jandarması, mazlumların kanını akıtan ruhsuz ölüm makinası!
NATO’NUN GİZEMLİ ŞATOSU VE D/İKİ/Z KULESİ!
NATO, bir askerî ve diplomatik savunma paktı.

Neyi savunuyor NATO’yla Batı aklı? Art arda yaşanan dünya savaşlarına benzer bir yıkımın bir daha tekrarlanmaması ilkesini.
Öncelikle, Batı ittifakı içinde yeniden dünya savaşlarına yol açacak büyük ölçekli çatışmalara izin vermeme gücünü ve iradesini temsil ediyor NATO.

İkinci olarak, her ne sûretle olursa, izleri bile kalmayacak, çocukları bile kendisine düşman edilecek kadar acımasızca tarihten uzaklaştırılan Osmanlı’dan sonra Türkiye’nin de tarih yapan bir aktör olmaya kalkışmasına, Osmanlı tarih şuuru ve medeniyet ruhu ile donanmasına aslâ izin verilmemesi kaygısını temsil ediyor ayrıca.
O yüzden, Türkiye, Osmanlı ruhunu hatırladığı zaman, “neo-Osmanlıcılık hortladı!” diye manşet artıracaksınız Türkiye’nin celladına âşık tasmalı çekirgelerine!
NATO, Soğuk Savaş düzeninin örgütü ve NATO’nun (İngilizler ve Yahudilerden oluşan) iki görünmeyen gücünün küre ölçeğindeki örgütleyici gücü.

NATO’NUN SOĞUK SAVAŞI
NATO, bu örgütleyici gücünü postkolonyal süreçte Soğuk Savaş düzeni kurarak hayata geçirdi…
Soğuk Savaş, iki gerekçeyle icat edilmişti:
Birincisi, İngilizlerin iki dünya savaşından sonra kapitalist sisteme el koyan, İngilizleri Amerika’dan kovarak Amerika’ya da el koyan Yahudilerin gücünü kabul etmesinin ilanıydı ve örtük kuruluş gayesi, Yahudi egemenlik alanıyla İngiliz egemenlik alanı arasında İngilizlerle Yahudileri karşı karşıya getirecek büyük ölçekli bir üçüncü dünya savaşının çıkmasına engel olmaktı.
İkinci gerekçesi de, dünyayı jeopolitik, jeostratejik ve teopolitik olarak parselleyen, kaynaklarını kontrol eden, postkolonyal süreçte açık açık “kanat”, “cephe” ülkesi olarak adlandırılan uydularının, iki savaş sonrasında özellikle İngilizlerin Ortadoğu›sunda, Osmanlı›nınsa üç kıtaya yayılan medeniyet coğrafyasında yapay olarak icat edilen kanton, tampon, karton devletleri ve emirerlerinin NATO’nun iki görünmeyen gücü İngilizlerle Yahudilerin çıkarlarına hizmet etmelerini sağlamak için icat edilmişti.

Soğuk Savaş’ın talimnamesi olarak niteleyeceğim bu iki gerekçe, NATO’nun varlık nedeninin dayanakları.

NATO’NUN VARLIK NEDENİ: TÜRKİYE’NİN KONTROL EDİLMESİ
NATO’nun temel varlık nedeni, ittifakın görünen güçleri arasında veya daha çok da görünmeyen gizli iki kurucu gücü arasında bir dünya savaşına yol açacak herhangi bir çatışmanın patlak vermesinin önlenmesidir, dedim.

Postkolonyal süreçte kurulan dünya düzeni, ancak bu şekilde küresel hegemonyasını sürdürülebilirdi.

Küresel güçler, dünyanın kaynaklarını sömürmeye ancak bu şekilde devam edebilirdi.

Soğuk Savaş sürecinde icat edilen devletler ancak bu şekilde çok kapsamlı ve çok amaçlı kaygılarla kontrol altında tutulabilirdi.

Ve en önemlisi de, Türkiye’nin tarih kurucu bir aktör olarak yeniden toparlanması, ancak bu şekilde ve NATO üyesi yapılarak garanti altına alınabilirdi.
Evet, NATO’nun en önemli kuruluş gerekçelerinden biri, Türkiye’nin durdurulması ve Osmanlı ruhu ile tarih-yapıcı, medeniyet-kurucu bir medeniyet yolculuğuna soyunmaya kalkışmasının önlenmesidir.
Bunu NATO’nun açık ve gizli aktörlerinin önemli isimlerinden ABD eski Devlet Başkanı Bill Clinton, “karanlıklar prensi” Richard Perle, Wolfowitz, Almanya Şansölyesi -üstelik Sosyal Demokrat (!) Schroeder, İngiltere Başbakanı Thatcher, “Türkiye aslâ kendi hâline bırakılmamalıdır” diyerek açıkça ifade ermişlerdi, değişik vesilelerle ve aynı cümlelerle!
NATO’NUN TÜRKİYE’SİNDEN TÜRKİYE’NİN “NATO”SUNA…
Türkiye’nin NATO üyesi olması, Türkiye’nin elini kolunu bağladı, Türkiye’yi yarı-bağımsız bir ülke yaptı. Türkiye’nin NATO üyesi olması, Türkiye’nin NATO üyesi olmaması durumunda NATO tarafından bir şekilde (Saddam gibi diktatör ilan ederek) çeşitli bahanelerle saldırıya uğrayıp yok edilmesini önledi ama NATO üyeliği bizim tam bağımsızlığımızın önüne de set çekti.
Türkiye’yi NATO’dan çıkaramıyorlar; Türkiye’nin yeni bir yörünge oluşturmaya kalkışmasını önlemek için NATO’da tutmak zorundalar Türkiye’yi!
Ama Türkiye’nin eli de nal toplamıyor: Türkiye, neden NATO içinde tutulduğunu ve olduğunu biliyor fakat kendi medeniyet dinamikleri doğrultusunda yeni bir yörünge oluşturma mücadelesinden de aslâ vazgeçmiyor!

Türkiye er ya da geç kendi medeniyet yürüyüşüne soyunacak ve kendi NATO’sunu oluşturarak NATO’dan çıkacak ama şu aşamada Türkiye’nin NATO’dan çıkması, büyük hata olur. Türkiye’yi vururlar bir bahane üreterek!
Kaldı ki, Türkiye’yi NATO üyesi iken bile askerî darbelerle “terbiye” etmekten çekinmiyorlar! Bütün askerî darbelerin gerisinde NATO vardır ve gerekçesi de, “laikliğin korunması, Türkiye’nin NATO›ya bağlılığının ilan edilmesi”dir! Askerî darbe açıklamaları böyle oldu hep!

Bütün darbeler NATO tarafından yapılmıştır ve NATO darbeleri laiklik adına ve irticayı önlemek (siz bunu İslâm’ın her bakımdan yükselişini engellemek olarak okuyun) adına yapılmıştır.

Hem NATO üyesiyiz hem de NATO’dan darbe üstüne darbe yiyoruz! En son 15 Temmuz darbesini itiraf etmişti açık açık NATO generali!
Biz kendimize gelip kendi hikâyemizi inşa edinceye, kendi medeniyet yürüyüşümüze soyununcaya ve kendi NATO’muzu hayata geçirinceye kadar NATO üyeliği, Türkiye’nin lehinedir. Bir zillet hâlidir bu ama izzetimize ve gerçek istiklalimize kavuşuncaya kadar böyle gitmelidir.Ramazan medeniyeti-1: Orucun benzersizliği

Yusuf Kaplan

1/04/2022 Cuma

Bu yıl da Ramazan’ı buruk karşıladık. Pandemi, Ramazan’ımıza da darbe vurdu. Ramazan’ı doyasıya yaşayacağımız günlere kavuşmak dileğiyle, diyorum.

Ramazan’ı bir medeniyet olarak düşünüyorum. Bu konuda yıllardır yazıyorum.

Ramazan, kişinin bilme, bulma ve olma yolculuklarının gerçeğe dönüştüğü manevî bir iklim. Medeniyet de zihinde, mekânda ve zamanda insan yeşertme ve yetiştirme yolculuğu.
Bu konuları çok yazdım. Orucun benzersizliği, oruç ayı boyunca insan yeşertme yolculuğunun enlemesine ve boylamasına, enfüste ve âfâkta gerçekleşmesine imkân tanıyor.
Bu ramazan bütün ramazan medeniyeti yazılarımı derli toplu yayınlamak istiyorum.

ALLAH’IN BENZERSİZLİĞİ İLE ORUCUN BENZERSİZLİĞİ
Bütün ibadetlerin her birinin kendine özgü özellikleri, güzellikleri vardır. Namaz, kişinin içini onararak dış dünyasını inşa eder. Zekât, kişinin dışını, çevresini onararak iç dünyasını inşa eder.

Orucu anlatmak sanıldığından da zordur. Oruç, bütün ibadetlerin özü ve özeti gibidir; dahası, bütün ibadetlerin özellikleri ramazan ayı boyunca oruçta özetlenir.
Neresinden bakarsanız bakın, oruç, diğer ibadetlerden pek çok bakımdan ayrılan benzersiz bir ibadettir. Orucun benzersizliği, kolayca geçiştirilecek türden bir özellik değil. Orucun benzersiz olması ile Allah’ın “benzersiz” (misilsiz) olması arasında yakîn, derûnî bir irtibat var.
Şûrâ sûresinin 11. âyet-i celîlesinde Rabbimizin benzersizliği, “O’nun benzeri / misli bir şey yoktur” (Leyse kemislihî şey’un) ifadesiyle dile getirilir. Allah’ın eşi, ortağı, benzeri yoktur.
Ramazan orucunun benzersizliği ile Allah’ın benzersizliği arasındaki bu hayatî irtibat, hem “Ramazan” kelimesinde, hem de “oruç / savm, sıyam” kelimesinde kendini gösterir.
“Ramazan”, Allah’ın (cc) isimlerinden biridir. Ve Allah’ın “Es-Samed” ism-i şerifiyle aynı anlama gelir: Allah, hiçbir şeye muhtaç değildir. Allah, beslenmekten münezzehtir.

UZAKLAŞARAK YAKLAŞMAK...
Oruç, tek kelimeyle, “tutmak” demektir. Biraz daha deşmek gerekirse, oruç, kişinin kendisini yeme, içme, cinsî münasebet gibi bütün beşerî eylemlerden uzak tutması, tenzih etmesi, dolayısıyla ilâhî mertebelere ulaşması, yakınlaşması anlamına gelir.
Başka bir ifadeyle, oruç, beşerî özellikleri terk etmek, böylelikle ilâhî özelliklerle donanarak Allah’a yaklaşmak ve yükselmek demektir.

Nitekim, oruç âyetinin (Bakara-185) hemen ardından gelen 186. âyette Rabbimiz, oruç ibadetiyle birlikte, oruçlunun Rabbine nasıl yakınlaştığını, bu “yakınlık, yakınlaşma” meselesini şöyle izah eder: Kim beni hatırlarsa (anarsa, zikrederse, çağırırsa), beni hatırlayanın hatırlamasını ânında işitir, ona icabet ederim.
Meallerin handiyse hepsinin, bu anma, zikir, hatırlama ve çağırma fiillerini, “dua” kelimesiyle karşılayarak, âyetin anlamını zedelediklerini müşahede ettim.

Ayette “dua” kelimesi kullanılmıyor oysa. Dua kelimesinden türeyen anma, zikir, hatırlama ve çağrı anlamlarına gelen “da’vet” ve “dâî” kelimeleri kullanılıyor.

Burada zikir ve şükür sözcüklerinin anlamları çerçevesinde Allah Teâlâ, kullarıyla ilişkisine ilişkin bir izahatta bulunuyor: “Kullarımdan sana beni sordukları vakit, (onlara) de ki, ben, kesinlikle onlara yakınım. Beni ananın anmasını (veya zikredenin zikretmesini, ya da ‘çağıranın çağırmasını’) anında işitir ve icabet ederim. O hâlde benim davetime uysunlar ve bana inansınlar; umulur ki ‘doğru yolu bulurlar’ (yürşidûn)”.
ÜÇ TÜR ZİKİR, ÜÇ TARZ-I ORUÇ
Burada kastedilen anlam, dua değil, Allah’ın davetine icabet anlamında zikir’dir ve zikrin de üç türünden sözedilebilir: Lisanî zikir, kalbî zikir ve bedenî zikir.
İşte oruç’ta bu üç zikir de aynı ânda sözkonusudur: Bu durum, hem orucun benzersizliğini, hem de oruçlunun Allah’a, Allah’ın da oruçluya nasıl yaklaştığını ve yakınlaştığını gözler önüne serer.
Orucun benzersizliği, çok iyi bilinen ama ne anlama geldiği konusunda pek fazla imal-i fikir edilmeyen şu hadîs-i kudsî’de de açıkça dile getirilir: “Oruç, bana aittir ve orucun mükâfâtını ben vereceğim.”
“Orucun Allah’a ait olması” ne demek peki? Oruçlunun yeme, içme vesaire gibi beşerî eylemleri terk etmesi, beşerî eylemleri terk etmesi ölçüsünde de ilâhî özelliklere yak/ın/laşması demektir bu.

Başka bir ifadeyle, kişinin nefsiyle, beniyle, arzularıyla, hırslarıyla yüzleşmesi, hesaplaşması, beşerüstü bir düzleme yükselmesi; kendinden geçerek kendine gelmesidir.
Kişinin kendinden geçmesi; nefsini, nefsânî özelliklerini terk etmesi… açlığı tecrübe ederek, beşerî özelliklerini terk etme ameliyesini tecrübe ederek kendisiyle, eşyayla, diğer insanlarla, varlıklarla yakînen, yani ayne’l-yakîn irtibata geçerek ilme’l-yakîn ve hakka’l-yakîn mertebelerine yalnızca bilfiil değil, bilhâl vâsıl olmasıdır; böylelikle nefsini terbiye ve tezkiye ederek, arınmış, aşkınlaşmış, eşyayla, bin bir türlü hallere dûçâr olan insanların hâlleriyle bütünleşmiş olarak kendine gelmesi, kemâle ermesidir.
Sonuçta, oruçlu kişi, hele de bihakkın oruç tutan kişi, vücudun / varlığın bütün hâllerini, vicdanı ve vecdi aynı ânda tecrübe eder, bizzat yaşar ve aşkın özelliklerle donanarak adeta yeniden doğar hayata.
Hasılı kelâm, oruç, kişinin kendine gelebilmesi için, öncelikli olarak kendinden geçmesi gerektiğini öğreten benzersiz bir diriliş ve varoluş yolculuğudur. Bu yolculuğu bihakkın yerine getirme cehdi gösterenlere ne mutlu!Ramazan medeniyeti-2: Alelade’den fevkalade’ye bir fetih ve bütünleşme şiiri

Yusuf Kaplan

3/04/2022 Pazar

Medeniyet, hayata bütüncül bakıştır.

Hayatı hakikatin ışığında bir bütün olarak kavrayış ve yaşayış.

Bizde bir medeniyet fikri yok.
Medeniyet’ten anladığımız şey, yalnızca sivilizasyon dolayısıyla Batı uygarlığı.
Bu, gerçekten büyük bir entelektüel körleşme ve zihnî köleleşme. Komediye dönüşen ürpertici bir trajedi!

Özlü bir şekilde şöyle formüle ermek gerekirse: Mekke + Medine = Medeniyet’tir.
İslâm'ın bütün ibadetleri, sanat türleri, ilimleri, hayat dünyası bu formülü hem yansıtır hem de yansıtıcısıdır.

İşte bu anlamda Ramazan da bir medeniyettir; İslâm’ın Mekke sürecinde hayat buluşu’nun, Medine sürecinde hayat oluşu’nun ve medeniyet sürecine ulaşarak herkese, bütün varlığa ve tabiata hayat sunuşu’nun gerçeğe dönüştüğü bir hakikat medeniyeti ve mevsimidir Ramazan medeniyeti.
Kur’ân’ın ışığında Sünnet-i Seniyye anahtarıyla çıkılan bir Fütûhât-ı Medeniyye yolculuğunun yansıması olan Ramazan’a ilişkin yazılarımı tozunu alarak paylaşmaya devam ediyorum.

İSLÂM’IN ÖZÜ, ÖZETİ VE ÖZETLENİŞİ
Ramazan, İslâm’ın özü ve özeti bir mevsim. Ramazan’da İslâm’ın Müslümanlardan talep ettiği bütün ilkeler hayat buluyor. Dolayısıyla Ramazan’da İslâm’ın özetlenmesi, olağan bir iş’le, olağanüstü bir işleme dönüşüyor.

Bu, özetlerken özü özümsemenin kazandırdığı bir özellik. Fenomenolojinin izah edebileceği olağanüstü bir durum: Yaşanan tecrübeyi olağanüstü kılan fenomen, doğrudan oruç üzerinde yoğunlaşılıyor olmasıdır: Bir ibadet üzerinden İslâm’ın insandan talep ettiği bütün emirler, ilkeler, tasavvurlar, tahayyüller eş zamanlı olarak harekete ve hayata geçiriliyor.
Yani biz, oruç tutmakla sadece oruç tutmuş olmuyoruz; orucun bizi tutmasına, tutup kaldırmasına, başka bir düzleme taşımasına da tanıklık etmiş oluyoruz: Böylelikle varlığa, topluma, tabiata ve hakikate dâir bütünlüklü bir anlam haritasını ve anlamlandırma pratiklerini de aynı ânda hayata ve hareke geçirmiş oluyoruz.
ALELADE’DEN FEVKALADE’YE BİR FETİH VE BÜTÜNLEŞME YOLCULUĞU
Ramazan’ın en önemli özelliği insanı bütün tabiatlarla ve hakikatlerle buluşturuyor olması. Yine fenomenolojinin izah edebileceği bir harikulâdelik de burada gizli.

İnsan, Ramazan›da oruç tutarken bizzat tabiatı tecrübe ederek keşfediyor; hava’nın, su’yun, gece’nin gündüzün rengini, kokusunu, dokusunu bilfiil soluyor.

Ramazan orucu, bir ay boyunca tabiatla kurduğumuz ilişkiyi altüst ediyor ve tabiatla doğrudan, doğrudan olduğu için de doğurgan, yaşayarak, organik bir ilişki kurmamıza imkân tanıyor.
Böylelikle hem tabiatın keşfedilmemiş kıtalarını, bizzat hava’yı, eşyayı bambaşka bir hâlet-i ruhiye ile soluyarak keşfedebilme imkânına kavuşuyoruz; hem de bir yandan eşyanın hakîkatini, öte yandan da insanın kendi hakîkatini -zaaflarını ve erdemlerini- keşfetmesi sürecini bilfiil yaşıyoruz.
Özetle aç kalmak gibiolağan, sıradan, alelade bir iş’le; tabiatla, kâinât’la, Yaratıcı ile, diğer varlıklarla ve bizzat eşyanın kendisiyle topyekûn olağanüstü, fevkalade bir ilişki kuruyoruz. Ramazanda insan, insan olarak kendisini keşfediyor, dolayısıyla kâinât’la, Yaratıcı’yla, diğer varlıklarla, tabiatla bütünleşerek kendisini aşabilmenin yollarını da fethediyor bizzat.
Fethin, bir açılma eylemi, kapıların, gönüllerin ve zihinlerin açılması fiili olduğunu düşünecek olursak, insan, Ramazan’da her şeyden önce bizzat kendisini tecrübe ediyor, varoluşunu yaşıyor adım adım, an be ân, aç durarak pür dikkat tabiatın sesine kulak kesilerek: Tabiatı dinliyor, havasını suyunu, rengini, kokusunu, dokusunu başka türlü soluyarak, yaşayarak, tecrübe ederek bütün yönleriyle tabiatı.
BİLİŞ MEVSİMİ: MEKKE SÜRECİ VE İLÂHÎ ŞİAR
Ramazan çok yönlü bir biliş, dolayısıyla oluş mevsimidir; insanın varlığın, hakîkatin, tabiatın ve Yaratıcı’nın varlığını bizzat tecrübe ederek hissettiği bir varoluş mevsimi.

Dinin insanla birlikte varolması süreci: Bu, mekke sürecine denk gelir: Bütün varlıkların ve hakîkatin şuuruna erme sürecine gir/diril/en insan tipi inşa edilir bu süreçte.
Bu süreçte, insana müdahâle eden ve insanın özümsediği şuur, İlâhî Şiarlara bağlanma, İlâhî Şiar›larla yola çıkma yolculuğudur.

BULUŞ MEVSİMİ: MEDİNE SÜRECİ VE NEBEVÎ ŞUUR
Ramazan, aynı zamanda bir buluş ve bulunuş mevsimidir.

Medîne sürecine denk gelir: Medine sürecini hayata geçiren şuur, Peygamberî Şuur'dur.
Peygamberî Şuur›la, önceden kendilerine her türlü işkence ve hakareti reva gören müşrik, Yahudi ve Hıristiyan topluluklarla her şeye silbaştan başlanıldığını haber veren bir Sözleşme yapılır: Mekke süreci nasıl vücudu / varlığı (yani insanın hakikatini ve hakikatin insanını) harekete geçirmişse, Medîne süreci de vicdan’ı / kollektif şuuru harekete geçirir.
OLUŞ MEVSİMİ: MEDENİYET SÜRECİ VE BEŞERÎ ŞİİR
Ve nihâyet Ramazan, bir oluş mevsimidir.

Oluş mevsimi, Medeniyet süreci: Medeniyet sürecini hayata geçiren şuur, İlâhî Şuur'la Donanmış, Peygamberî Şuur'la yoğrulmuş Beşerî Şiir’dir. İnsan, Hayat ve Tabiat işte bundan sonra vecd’e gelir, coşar, taşar ve kendini aşar.
İŞTE ŞİİR BUDUR: HAKİKAT MEDENİYETİ ŞİİRİ
İşte şiir budur; ilâhî olan’a kadar açılabilme imkânı sunan şuurun kazandırdığı bir fevkalade söz. Özün sözü’nün, söz’ün özünü özümsediği bir üst-şuur hâli.
Şiarın şuura, şuurun şiire dönüştüğü biliş, buluş ve oluş tecrübelerini aynı ânda yaşadığımız; barışı, huzuru, keşfi, fethi, dayanışmayı, kardeşliği ve eşyanın bütün hâllerini idrak ve bu hallere iştirak edebildiğimiz; insanın kendisini, vicdanı, vecd’i keşfettiği ve fethettiği tek mevsim olan Ramazan medeniyeti mevsimini bihakkın idrak edenlere ve ona iştirak edenlere selâm olsun.Ramazan Medeniyeti-3: “Kur’ân” olarak Ramazan

Yusuf Kaplan

4/04/2022 Pazartesi

Önceki iki yazıda da dikkat çektiğim şaşmaz gerçek şuydu: Ramazan›ın da, orucun da en temel özelliği, ikisinin de “benzersiz”liğidir…

Ramazan ayını da, orucu da “benzersiz” kılan en önemli fenomen, Kur’ân’ın “bu ayda vahyedilmiş” ve bu ayın “Kur’ân ay’ı” olmasıdır.

Ancak bu, meselenin yalnızca bir boyutu. Meselenin son derece hayatî bir başka boyutu daha var.

Şöyle ki: Parantez içine aldığım yancümlelerin “tamcümle”ye dönüştürülmesi gerekiyor: Ramazan›ın önemli olması, Kur’ân’ın Ramazan ayında nâzil edilmesinden ziyade, Kur’ân’ın bu ayda bihakkın hayata geçiriliyor olmasıdır.
Hatta Ramazan’ın önemi, “Kur’ân” olmasıdır.

Peki, ne demek Ramazan’ın “Kur’ân” olması?

RAMAZAN’IN “KUR’ÂN” OLMASI NE DEMEK?
Ülkemizde de, diğer Müslüman coğrafyalarda da, Ramazan ayının Kur’ân ayı olduğu özellikle vurgulanır.

Bununla birlikte, önümüzde çok esaslı ve hayatî bir mesele var: Ramazan ayına da, oruca da, Kur’ân’a da, bizzat Kur’ân’ın kendi diliyle yani tefekkür ederek, tefakkuh ederek, taakkul ederek, tedebbür ederek, tezekkür ederek yaklaşmayı bütünüyle terketmiş, bu meseleleri avama ya da özellikle televizyonlardaki reyting canavarına dönüştürülen tele-teologların avamî, sığ dillerinin insafına bırakmış durumdayız.
Ramazan ayının önemi, Kur’ân’ın anlamının ve öneminin en sarsıcı şekilde Razamanda idrak edilebileceği gerçeğidir.

Başka bir ifadeyle, Ramazan, önemini ve benzersizliğini Kur’ân’ın nasıl hayata geçirileceğini bizzat ortaya koyan bu diriltici oruç ikliminin aynı anda hem bir vasat hem de vasıta olmasından ve sunmasından alıyor.
KUR’ÂN ASIL, RAMAZAN USÛL’DÜR
O yüzden, Ramazan anlaşılmadan Kur’ân anlaşılamaz, diyorum.
Çünkü Kur’ân asıl’dır, Ramazan ise usûl: Usûl olmadan, asıl anlaşılamaz ve vusûl’e ulaşılamaz.

Ramazan’da Kur’ân her bakımdan hayata damgasını vurur. O yüzden Sünnet-i Seniyye gibi, Ramazan da, Kur’ân’ın hayata geçirilmesinin kanatlandırıcı yollarını, canlı, diriltici usûllerini sunar bize.
Ramazan’ın önemi ve benzersizliği, asıl’ın nasıl hayata geçirileceğinin usûl’ünü bizzat gözler önüne seriyor olmasında gizlidir.
İyi de görebiliyor muyuz bunu? Maalesef, hayır.

Eğer Kur’ân’ı hakkıyla anlamakta zorlanıyorsak, işte bunun nedeni, Ramazan’ı anlayamayışımız, Ramazan üzerinde bihakkın kafa yormayışımızdır.

Özür dilerim ama çok esaslı bir noktaya dikkat çekiyorum: Meselemiz, elbette ki, Kur’ân’ın anlaşılması, hayatımıza aktarılması ve Sünnet’e gidebilmektir. İyi de nasıl?
RAMAZAN NİMETİNİN KIYMETİNİ BİLELİM
Cevabını veremediğimiz soru bu, birkaç yüzyıldır. Benim cevabım: “Ümmîleşerek”...
Çağın en dibinden en dışına... ötesine... çağlar ötesine... uzanarak: Yani Ramazan ay’ıyla buluşarak ve Ramazan orucuyla kuşanarak.
Kur’ân’ın Ramazan ayında vahyedilmiş olması, elbette ki, Ramazan’a bambaşka bir önem kazandırıyor. Ama bundan daha önemli olan şey, Ramazan’ın Kur’ân’ın anlaşılmasına ve uygulanmasına kattığı benzersiz imkân ve derinlik; oluş, varoluş ve varkılış hâli, bilme, bulma ve olma menzilleri.

Ramazan’da insan, oruç vasıtasıyla dünyadan, dünyevî olan’dan kendine, kendi benine, bedenine ve ruhuna açılıyor; orada ilâhî güçle buluşuyor; diriliyor; kendine geliyor: İnsan oluyor; nefsine teslim olmak yerine nefsini teslim almayı başarıyor.
Kur’ân, toplanan / toplayan, bir aya gelen / getiren, demek.

Kur’ân, aynı zamanda “okumak”la da irtibatlı bir kelime. “Okumak”, anlamanın, idrak etmenin, yani parçaları, birbiriyle ilgisiz olguları, durumları bir araya getirmenin bir başka adı.

Burada Kur’ân’ın iki anlamına ulaşıyoruz: (Okuyarak) Anlamak ve Topla/n/mak.
İşte Ramazan ayı, hakikatin (Yaratıcı’nın hakikatinin; eşyanın hakikatinin; tabiatın renklerinin, kokularının hakikatinin; açlığın, yoksulluğun, zenginliğin hakikatinin) anlaşılması için, bizzat bu hakikatlerin tabiatlarıyla buluşulduğu, kendileriyle hemhal olunduğu, kendilerinin tecrübe edildiği, kısacası, ilâhî olan’la beşerî olan’ın buluştuğu, insanın melekût âleminden süt emerek mülk âleminde meleksi melekelerini geliştirdiği, Yaratıcı’nın bu varoluş, varediş, varkılış diliyle bize kendimizin ve eşyanın tabiatını öğrettiği, sonuçta, insanın ilâhî olan’a ulaştığı, ilâhî olan’ın kendi Söz’ünün / Kur’ân’ın da

bizzat insana lûtfedildiği, ihsan edildiği; o vahyedilen kitapta anlatılanın bizzat tecrübe edilerek fark ve idrak edilip hayat hâline getirildiği benzersiz bir “okuma” ve idrak, “toplanma” ve toparlanma zamanı ve zemini, mekânı ve imkânı sunuyor hepimize.

Ne kadar şükretsek azdır, o zaman.

Ramazan, yeniden dirilişimize vesile olsun, fitne-fesadı, şer-şirreti defetsin, kardeşliğimizi pekiştirsin, diyor, siz değerli okuyucularıma ağız tadıyla ve hakkıyla yaşayabileceğiniz bir Ramazan diliyorum. Vesselâm.

.Ramazan Medeniyeti-4: Hüznün diriltici sesleri ve renkleri

Yusuf Kaplan

8/04/2022 Cuma
Ramazan mevsimi aslında leziz bir hüzün iklimi. İnsana aslında insanı arındıran, kanatlandıran bir kalp, bir ruh hediye eden bir iklim.

Yazıya, şöyle girmeye çalışayım:

Hüznünü yitirme, kalbin kararır.

Kararan kalp, hayatını da karartır.

Hüzün, bitmemiş bir şarkıdır; tamamlanmamış bir hikâye...

Bitmemişlik, tamamlanmamışlık hâlidir hüzün.
Hüzün, umutların bittiği anlamına gelmez. Aksine hüzün varsa, umut da vardır.

Hüzün, kişinin acziyetini kabul etmesiyle ortaya çıkar. Ama insan, ancak acziyetini farkettiği an, azmanlaşmaktan kurtulur, insanlaşmaya -başkalarının acısını duymaya- başlar...

RAMAZAN’IN SIRRI: HÜZÜN FÜTÛHÂTI MEVSİMİ OLMASI
Ramazan’ın sırrı nedir?

Özlenen bir ay olmasıdır. Her dem özlenilecek olaylar, unutulmayacak tadlar, kokular, yaşanamayacak anlar, anılar yaşanıyor ve yaşatıyor olması.
Hüznün bütün boyutlarıyla, enlemesine ve boylamasına yaşanabiliyor olması, Ramazan’ın sırrı bu.
Ramazan bir hüzün mevsimidir: Yaz, kış demeden, bildik mevsimleri aşan, insanı aşkınlaştıran, aşkınla buluşturan bir hüzün fütûhâtı mevsimi.
Hüzünsüz yaşanmaz Ramazan. Hüzünsüz tadılmaz, tadına varılmaz.

Nasıl yaşansın ki hüzünsüz? Ramazan, felsefî olarak Rabbimizin, kendimizin ve dünyanın bihakkın farkına varmamıza, dünyayı ve kendimizi duymamıza, görünür-görünmez bütün boyutlarıyla yaşamamıza imkân tanır.

Hüznü, Ramazan’da yaşar insan, Ramazan’da duyar, Ramazan’da tadar hüznün meyvelerini iliklerine kadar...

İşte bu yüzden olsa gerek, kerem sahibi Allah Teala “orucun ödülünü ben vereceğim” diye buyurmuş, böylelikle burada Ramazan orucunun ontolojik farklılığına, derinliğine, boyutlarına bu şekilde dikkat çekilmiştir.
Kişinin, Ramazan boyunca bir ay, gece gündüz kendi’ni düşünmesi, başkalarını düşünmesi, yoksulu kimsenizi düşünmesi, hüznünü büyütür ve hüznün, başkalarının, farklı olanın farkına varma farkındalığı olduğunu görür kişi; kendine gelir, farkını farkeder.
GÖLGEDEN ÖĞRENİR İNSAN GÖRÜNMEYEN GERÇEĞİ, O YÜZDEN GÖLGEDE SERİNLER...
Dünyaya dalmak, güneşin en tepe anındaki ışıklarına doğru koşmak gibidir; insanın gözü kamaşır; bu sert güneş ışığı gibi ayartır, duyarsızlaştırır ve körleştirir insanı bu dünya.

Dünyayı, ayartıcı en tepedeki güneş ışığı gibi görmek ve sadece o kamaştırıcı ışığa yürümek, gölgeleri görememek demektir.

Bize gerçeği gölgeler öğretir.
Gölgeler, gerçeklerin görünmeyen boyutlarına işaret eder. Sûretler, hakikatin yansımalarıdır. Hakikati biz sûretleri vasıtasıyla biliriz, daha da önemlisi, yaşarız.

Yaşamayan bilemez.

Tadamayan anlayamaz.

Gölge’den öğrenir insan görünmeyen gerçeği. O yüzden gölgede serinler insan: Gölgede iskân eder.

“Gölge” olmasa ne yapar bunca varlık, bunca can? Sıcaktan yanar, soğuktan donar.
HÜZÜN: RUHUMUZUN İŞARETİ
İşte hüzün, hayatın gölgesidir, ruhumuzun işareti; ruhumuza işaret eden, ruhumuzun varlığını gösteren, duyumsatan rengi, dokusu, kokusu hayatın.

Hüzün, ölümün de hayatın da bütün renklerini hissettirir, bütün seslerini duyumsatır, yaşatır insana.

Hayatın tadı, hakikatin rengi, rengarenk, renk-a-henk akan ritmidir hüzün.
Hüzünsüz hayat, hayatın ruhsuzlaşması, insanın duyarlıklarını, insanî duyargalarını yitirmesidir.
Hüzün kavranmadan, daha da önemlisi, hüzün yaşanmadan sevgi de, aşk da, muhabbet de, özlem de kavranamaz, yaşanamaz, duyumsanamaz.

HÜZNÜN RENGİ: MÜMİN’İN YÜREĞİ
Hüzün, mü’minin sesidir: Hüznün rengi, mü’minin yüreğidir. Bu dünya geçicidir, her şey geçici bu dünyada. O hâlde kalıcı olanın izini sürmek gerekirken geçici dünyaya dalması insanın, hüzünlendirir mümini, inanmış insanı.
Hüzün, her dem diri, her dem taze olma hâlidir.

Hüzün, bütün renkleri yaşama, bütün sesleri duyma hâli; yaşlandıkça özleme, özledikçe gençleşme ahvâli.

Ramazan bir hüzün mevsimidir: Hayatı, bütün boyutlarıyla, renkleriyle, kokularıyla, dokularıyla ve sesleriyle duyma ve yaşama imkânı ve mekânı, mahalli ve hâli, vasat’ı ve vasıtası, yolu ve yolculuğu...
Hüzünle yeşerir bütün çiçekler... hüzünle meyve verir bütün ağaçlar... hüzünle ve sevinçle, susuz toprakların, susamış canların susuzluğunu giderme neşvesiyle akar bütün “ırmaklar”... sonsuzluk deryasına...
Ramazan’da varlığın, insanlığın, tabiatın hüznünü, sesini duyabilen, hüzünlerini iliklerine kadar yaşayan yürek ülkesinin çocuklarına selâm olsun.Ramazan Medeniyeti-5: Ramazan’ın beyaz atları ve okları

Yusuf Kaplan

11/04/2022 Pazartesi

Önceki yazılarda Ramazan›ın “benzersizliğini” mercek altına almış ve çeşitli yönleriyle göstermeye çalışmıştım bunu. Bu yazıdaysa, bu kez “orucun benzersizliğini” tattırmak istiyorum sizlere...
Kutlu Kitabımız’da “Ramazan” ya da “Ramazan orucu” gibi isimlendirmeler yapılmaz. Oruç âyetinde doğrudan “Ramazan ayı / şehr-i Ramazan” nitelemesi yapılır. Bunun başlıca sebebi, Ramazan’ın İslâm’ın özü, özeti ve özetlendiği bir bilme, bulma ve olma yolculuğu olması, bunun iklimini sunmasıdır.
RAHMAN, RAHMET KANATLARINI BÜTÜN VARLIĞA GERER CÖMERTCE...
Ramazan ayı, benzersizliğini ve bu benzersizliğinden kaynaklanan “gücünü” sadece oruç tutanlara değil, oruç tutmayanlara da hissettiren, gösteren çok katmanlı bir varoluş iklimidir.
Bu açıdan Ramazan ayının bahşettiği iklimi ve havayı, oruç tutan-tutmayan, inanan-inanmayan herkes farklı ölçülerde de olsa bizatihî solur, yaşar, tecrübe eder.

Ramazan’ın havasını ve oluşturduğu biliş, oluş ve varoluş, direniş, diriliş ve arınış yolculuğunu yalnızca insanlar yaşamaz iliklerine kadar; bütün varlıklar da yaşar kendilerince...
Ramazan’ın bütün varlığı kucaklayan varedici ve diriltici mevsimi, Rahman’ın rahmet kanatlarını bütün varlıklar üzerine gerdiği bir bütünleşme mevsimidir: Tevhid’in zaferi!
SADECE KEŞİF DEĞİL, MÜKÂŞEFE YOLCULUĞU...
Bu ayın gelişi de, gidişi de, etkisini belirgin bir şekilde hissettirir herkese.

Tıpkı her iklim gibi bu iklimin de bir başı ve sonu var, oruç tutma eyleminin de.

Ama bu kutlu ayda gerçekte “sonu olmayan” bambaşka bir fenomenle karşı karşıyayız: Bu kutlu ayın kanatlandırıcı bir yolculuk ayı, bir keşf, bir varoluş, bir diriliş, kısacası, bir mükâşefe yolculuğu mevsimi olmasıdır bu.

Ramazan ayını benzersiz kılan belki de en önemli özelliklerinden biri işte bu çok katmanlı, çok boyutlu, çok sonuçlu yolculuk: Bu dünya hayatı boyunca bitmeyen, yeni boyutlar kazanarak sürgit devam eden hakikat yolculuğu...
RAMAZAN’IN BEYAZ ATLARI...
İnsan, Ramazan ayının başlamasıyla birlikte adeta bir beyaz ata biner ve bu beyaz atla tarifsiz haritalar çizer, tarifi imkânsız varoluş ve diriliş coğrafyalarında, varediş ve varkılış kıtalarında, varlığın, hakikatin ve varoluşun mânâ sırlarında ve sınırlarında dolaşır, derûnî bir keşf ve mükâşefe yolculuğuna çıkar...

Ramazan orucuyla birlikte “beyaz atlar” kişner; beyaz atlı akıncı, benini, bedenini, bencilliğini ayaklar altına alarak atlar atına ve arınmış, kendini aşmış, hayali sınır tanımayan ufuklara kadar uzanan bir cihada koyulur: Nefsiyle mücahedeye, mücadeleye...
Büyük cihada doğru kanat çırpar: Yayını hazırlar, okunu kuşanır. Nefes nefese mücadele eder nefsiyle. Nefes nefese hazırlanır okunu atmaya...
RAMAZAN’IN OKLARI...
Ramazan, “ok atma” mevsimidir aslında. Kişinin at sırtında, heyecanından kişneyen, oraya buraya koşturan, şaha kalkan beyaz atıyla, nefs putunu ve nefsinin putlaştırdıklarını okunun hedefine yerleştirdiği, bu putları birer birer devirdiği bir nefsiyle yarış mevsimi ve şölenidir Ramazan.
Ramazan ayı, “ok” yarışları talimi ve temrini yaptıran bir aydır adeta. Ramazan’da yalnızca talim veya temrin yapılmaz. Bunların meyveleri de devşirilir.

Ramazan’da “oklar” rengarenk ve çeşit çeşittir. Herkesin oku, aynı hedeflere ulaşamaz elbette ki. Herkesin oku da, yayı da, kendine göredir...
BEDEN ORUCU VE BEDEN OKU
İlk oruç beden orucudur, “avam”ın okudur ve beden oku devrededir.

Burada çarpıcı bir noktaya dikkat çekeyim: Gazâlî, “âlim”i, “avam” olarak görür. İlmin irfana dönüşmesiyle âlim, ârif olma ve dolayısıyla havass yolculuğuna doğru yol alır, der.
Avamın oku, sadece görünür yerlere düşer. Çünkü avamın orucu yalnızca görünür, geçici zevklerin, hazların izini sürer.
Ve avam orucu tutan, sadece beden orucu tutar. Yeme, içme vesaireden uzak durmakla yetinir yalnızca. Burada avam orucu derken, oruca hakettiği değeri, önemi ve yeri hakkıyla veremeyen kişilerin oruçlarından sözediyorum.
İnsanı oldurmaya, nefsiyle mücadelesinde belli bir mesafe aldırmaya çalışır bu oruç ve oku.

DİL ORUCU VE DİL OKU
İkinci oruç güzergâhı, havass orucu yolculuğudur: Dil orucu’dur bu: Dil’ini tutarak tutar orucunu havass.
Havass orucu tutanın oku, fizik sınırları aşar, semada bir kavis çizerek hedefine ulaşır.

Havass orucunun oku, insanı olgunlaştıracak hedefleri vurur.
KALP ORUCU VE KALP OKU
Üçüncü oruç, havassü’l-havass’ın kalp orucudur: Gözün göremediği coğrafyalara ulaşır havass’ül-havass’ın kalp orucunun tastamam mükaşefeye / çift yönlü keşfe dönüşen oku.

Bu ok, hedefi döven bir ok değildir aslında; hedefi okutan bir oktur: Kalp orucunun oku, ilâhî olan’la buluşturacak derûnî bir semâvî yolculuğa çıkartır kişiyi.
Herkesin nefesince, nefesi yettiğince gerilir yay ve zamanın ufkunu aşması hedeflenen bir derin nefesle atılır ok.

Âyette, “attığın zaman sen atmadın, Allah attı” hükm-i ilâhisinin türlü şekillerde tecellisi sanki bu Ramazan okunun atılmasıyla gerçeğe dönüşür. Allahu a’lem. Vesselâm.
*Çorum-Sivas hattında öncü kuşak ve medeniyet tasavvuru yolculuğu

Yusuf Kaplan

10/04/2022 Pazar

Anadolu Seferleri olarak başlattığımız Öncü Kuşak ve Medeniyet Tasavvuru Yolculuğu programlarımız bütün hızıyla sürüyor…

Geçtiğimiz hafta bir hafta içinde dört şehrimizde dolu dolu programlar yaptık. İlk durağımız Çorum’du.

ÇORUM’DA TARİHÎ UYUM
Çorum; valisi, belediye başkanı ve üniversite rektörü ile sinerji oluşturacak muazzam bir uyum yakalamış. Çorum valimiz Mustafa Çiftçi Bey, hem Anadolu insanının tevazusuna hem de çalışkanlığına sahip örnek bir vali. O yüzden hem halk hem de sivil toplum kuruluşları tarafından çok seviliyor.
Çorum valimiz, Çorum’da model olacak güzel bir valilik ortaya koyuyor, halkla arasına dağlar kadar duvarlar ören o asık suratlı itici vali tipi gidiyor, yerine “halkın valisi” geliyor.

Çorum Belediye Başkanımız Halil İbrahim Aşgın, idealist, halkın dilini iyi bilen, dertlerini, sorunlarını çözmek için koşturan güzel bir insan.
“Çorum’un çehresini değiştirecek büyük bir projemiz var hocam” dedi Aşgın Başkan ve Ulu Cami’nin etrafını tertemiz yapacak, Ulu Cami ve çevresini tarihî ve kültürel kimliğine kavuşturacak, Çorum’a ruh katacak projesini anlattı coşkuyla. Ertesi gün de Başkan Yardımcısı Turhan Candan kardeşimle proje mahallini dolaştık adım adım. Valimiz ve rektör hocamız da Çorum’a ruh katacak bu güzel projeden ötürü çok heyecanlılar ve her tür desteği vermeye hazır olduklarını söylediler.
Rektör Hocamız Ali Osman Öztürk’ün, bizim medeniyet dinamiklerimiz çerçevesinde inşa edilecek öncü bir üniversite hayali var. Başta YÖK başkanımız olmak üzere, hükümet, rektör hocamızın projelerine kulak kesilir, destek verirse hem medeniyet dinamiklerimizden beslenecek bir üniversitenin hem de bu konuda model olacak bir çalışmanın öncülüğünü Çorum yapmış olacak.
Ertesi gün, Ulu Cami’de bir öğle namazı kıldık. Vakit namazında cami, neredeyse tıka basa doluydu. Bu sevindirici elbette ama benim moralimin bozuk olduğunu gören Turhan Candan kardeşim, “hayırdır hocam,” diye sorunca, şunu söyledim: “Dikkatle baktım cemaate, hepsi 50 yaş üzeri neredeyse… 20 sene, 30 sene sonra yokuz, ona üzüldüm”.
Turhan Bey, havaalanından gelirken hemen teklifi yaptı, “hocam sizin bu akademik kamplardan birini biz yapsak” dedi. “Olur tabii”, dedim.
Tarih Felsefesi ve İbn Haldun Kampı’nı Çorum’da yapmaya karar verdik. Ve kampın yapılacağı yeri gezdik, idealist, gayretli özel kalem müdürü Murat Erdem ve kültür müdürü Hayrettin Yıldırım kardeşimle birlikte. Çok güzel bir çadır kompleksi yapılmış, akademik kamp için ideal bir yer. İbn Haldun kampı fikrine valimiz ve rektör hocamız da seve seve destek vereceklerini, Çorum için güzel, tarihî bir imkân olacağını söylediler.
Çorum’da gündüz üniversitede ve akşam da kültür merkezinde pürdikkat dinlenen iki konferans verdim; ayrıca STK temsilcileriyle verimli bir toplantı gerçekleştirdik. Çorum’un yöneticilerinin Çorum’da bütün farklılıkları zenginlik olarak gören, ayrımcılıktan uzak bir tavır sergilediklerini görmek de sevindirdi beni, doğrusu. Çorum halkının bunu çok iyi gördüğünü ve takdir ettiğini anlattı Aşgın Başkan.

Çorum milletvekilimiz, Erol Kavuncu ile güzel muhabbet ettik. Çorum’un sevgilisi Erol Bey. Çorum halkı çok seviyor kendisini.
Çorum’lu MTO talebesi kardeşlerimizle rûberû tanıştık. Programı hem Sivas’tan hem de Çorum’a gelerek organize eden asistan arkadaşlarımızdan Semira Yavuz ile Ahmet Peker, Hikmet Kılınç, Adalet Özkılıç, Kevser Saliha Kavuncu, Serap Kılıç, Merve Yalçın, Fatma Merve Yandık, Fatma Zehra Öz, Berivan Güntekin ve katkı veren diğer kardeşlerime yürekten teşekkür ediyorum.
SİVAS’IN UFUKLARI
Çorum’dan sonra soluğu Sivas’ta aldık. Fikir ve Medeniyet kulübü ile Sivas MTO ekibimizin ortaklaşa düzenledikleri bir konferans verdim üniversitede. Konferanstan önce Rektör Hocamız Alim Yıldız’ı ziyaret ettik Sivas Belediye Başkanımız Hilmi Bilgin Beyle. Alim Hoca’yla dünya genelinde üniversitenin yaşadığı krizi konuştuk uzun uzadıya. Alim Hoca, Cumhuriyet Üniversitesi’nde gördüğü büyük hayalleri mütevazı bir şekilde, sessizce hayata geçiriyor: Yurtdışına en çok öğrenci gönderen üniversitelerden biri olmuş Cumhuriyet Üniversitesi. Ülkesini çok seven insanlar bu arkadaşlar.
Sivas Belediye Başkanımız Hilmi Bilgin Bey, önceden milletvekili idi. O dönemlerden Ankara’dan tanışıyoruz kendisiyle. Hilmi Bey, tevazusu, güleryüzü, çalışkanlığı ile Sivas’lı hemşehrilerimizin kalbini fethetmiş şimdiden. Sivas’ın kültürel ve tarihî dokusunun öne çıkarılması, örnek bir kültür ve ticaret şehrine dönüştürülmesi konusunda güzel projeleri var. Hilmi Başkan’a güzel evsahipliği için, başkan yardımcısı Ahmed Duman kardeşime de kardeşliği ve güzel gayretleri için teşekkür ederim.
Sivas deyince, Arifan ve Siyer-i Nebi Külliyesi‘ne değinmeden olmaz. Akşam Arifan’da öğretmen arkadaşlarla sohbet ettik üç saate yakın. Ömer Faruk Akkaya hocamız Sivas’ı ölümsüzleştirecek Siyer-i Nebî Külliyesi gibi tarihî bir eseri şehrimize kazandırmak için gecesini gündüzüne katıyor. Oğlu Zübeyir kardeşim, zehir gibi biri. Çok çalışkan. Elini attığı her işi en iyi şekilde yapıyor.

Sivas Valimiz Salih Ayhan Bey de idealist ve çalışkan bir valimiz. Şehrin Selçuklu ruhuna can katacak güzel işlere imza atıyor. Bize MTO çalışmamıza çok güzel destek verdi Sivas valimiz de. Tebrik ediyorum Sivas valimizi de öncü çalışmalarından ötürü.
Sivas’taki programımızda MTO talebesi kardeşlerimizle de güzel ve unutulmaz bir program yaptık. Sivas programımıza Kayseri MTO temsilcimiz Adem Karabey ile Harun Akgöz ve Cengizhan Erdinç kardeşlerim zahmet edip gelmişler tâ Kayseri’den.
Sivas MTO ekibimiz, çok gayretli, uyumlu, sorunlarını nezih şekilde halleden güzel bir ekip. Başta Sivas temsilcimiz Cihan Tavşanoğlu kardeşim olmak üzere, Faruk Özcan, Halim Bülbül, Sümeyye Bülbül, Fadime Şahin, Murat Toker, Ceyda Toker, Selçuk Geçgel ve Muhammed İbicek kardeşlerime gayretleri için yürekten teşekkür ediyorum. MTO-Sivas, Sivas’ın entelektüel çehresini değiştirecek öncü işlere imza atacak inşallah.
Çorum ve Sivas’tan sonra, Gaziantep ve Ordu’ya geçtik. Çok güzel, leziz, bitmesin isteğimiz programlar yaptık. Gaziantep ve Ordu izlenimlerimi yarınki yazıda yazacağım

.Ramazan, MTO iftarlarıyla ruh üfledi ülkemize…

Yusuf Kaplan

8/05/2022 Pazar
Ramazan boyunca, her gün bir başka şehrimizde iftar yaptık.

MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) iftarları ses getirdi, takdir topladı, çokça konuşuldu her yerde.

Bir okul, iftarları nasıl bayram gelmeden bayramlara dönüştürebilir, kardeşlik bağlarını muhkem bir şekilde pekiştirebilir, dalga dalga ruh yeşertebilir, kardeşlik ruhu ve tohumu edebilir, bu Ramazan’da bütün Türkiye bunu nezih ve sade MTO iftarlarıyla gördü, hamdolsun.

Her gün, her iftar bir başka güzeldi. Her gün, her iftar taze bir bahar muştusu gibiydi… Taze bir haber… Yeni, yenileyici, diriltici bir ruh... Sadece İslâm’ın kazandırabileceği nefis bir kardeşlik ruhu ve ufku.

81 vilayette iftar yapmak olmayacak işti, matematik olarak, mantık olarak olmayacak bir şey.

O yüzden her şehre gidemediğim için üzüldüm. Ne yapabilirim, diye düşünmeye başladım. Ve buldum sonunda formülü Rabbimin lütfuyla: Ramazan’dan sonra, bütün şehirlerdeki MTO buluşmalarımızı Pazartesi ve Perşembe günleri yapma fikri oluştu zihnimde!
Çok güzel bir fikirdi bu! Çok beğenildi, takdir edildi, ne dualar edildi!

Bundan böyle MTO şehir buluşmalarımızı mümkün olduğu kadar Pazartesi ve Perşembeleri yapmaya karar verdik. Böylelikle, hem Ramazan’da iftar yapamadığımız kardeşlerimizle iftar yapmış olacaktık; hem Ramazan’ın ulvî havasını bütün bir yıla yayacaktık; hem de neredeyse unutulayazan güzel bir sünneti ihya edecektik!
KAYSERİ, HER ZAMAN ÖNCÜ!
Sosyal medyadan şehir iftarlarımızı teker teker haber verirken, bu arada bir telefon geldi Kayseri Melikgazi Belediye Başkanımız Mustafa Palancıoğlu’ndan: “Bir MTO iftarını da Kayseri’de yapalım, Hocam” diyordu değerli Başkanımız.
“Tabii ki”, dedim. “Seve seve.”

Kayseri iftarımız çok nezih ortamda geçti. Bendeniz yolda açtım orucumu uçaktan inince değerli Fevzi Konaç ve Harun Akgöz kardeşimle. Hafif bir şeyler atıştırdım her zaman olduğu gibi. Sonra Başkan’la odasında Amerika’daki günlerini konuştuk, çok güzel anekdotlar aktardı değerli Başkanımız Batılıların İslâm ilgilerine ve bizim bu konuda neler yapabileceklerimize dair.

Ardından konferansa, talebe buluşmamıza geçtik. Kayseri, her zaman olduğu gibi, ruh doluydu. Kayserililer her zaman bu tür çalışmalara öncülük etmişlerdir. Rahmetli üstad da Büyük Doğu konferanslarını Kayseri’den başlatmıştı, Kayserili kardeşlerimizin destekleriyle. Hayırseverlikte Kayseri her zaman öncü olmuştur.
Kayseri programımızı çok güzel organize eden başta Kayseri temsilcimiz Adem Karabey Memnun kardeşim olmak üzere, Fevzi Konaç, Harun Akgöz, Oğuzhan Erdinç, Yüsra Nur, Burcu Ördek ve Zeynep kardeşim ile Dr. Necla Ceren Hanım, Rezzan Hanım, Selma Hanım, kızı İrem Hikmet kardeşlerime yürekten teşekkür ediyorum.

Bu arada Mimarlık Düşüncesi ve Sinan Kampı’mızı Kayseri’de yapacağız inşallah. Tam da Kayseri’ye yaraşır bir akademik kamp olacak. Başkanımıza çok teşekkür ediyorum bunun için de ayrıca.

ANKARA İFTARIMIZ ÇOK GÜZELDİ!
Kayseri’den sonra Ankara’ya geçtik. Ankara Ulucanlar Cezaevi Müzesi’nde o ürpertici günleri de anarak buluştuk iftarda.

Çok güzel, ruh dolu, dolu dolu geçen bir iftar ve buluşma oldu.
Mustafa Demir ve Gülhan Özcan, Fatma Şahin ve Sefa Odabaşı’dan oluşan çekirdek Ankara ekibimize teşekkür ediyorum. Ankara iftarımızın planlanmasında ve gerçekleştirilmesinde Ankara milletvekilimiz Zeynep Yıldız Hanıfefendiye, Düzce eski valimiz Adnan Yılmaz ve oğlu Eran Tarık Yılmaz beyefendiye ve bize nezih bir ortam sunan Altındağ Belediye Başkanımız Doç. Asım Balcı beyefendiye ve ekibine yürekten teşekkür ediyorum.
Ankara programımız göz doldurdu, kardeşliğimizi pekiştirdi, diğer şehirlerimize de örnek oldu.

Sonra Ankara’dan doğrudan İstanbul’a geçtik; eve değil İstanbul Havaalanı’na. Sırada Gaziantep İftarımız vardı!

Yolda Ahmet Arif Kutlu kardeşimizin evinde sahur yaptık, ailesiyle, babası Osman Kutlu hocamla tanışmış olduk. Çok teşekkür ediyoruz güzel ev sahiplikleri için.

GAZİANTEP MÜJDELERİ…
Uyumadan havaalanından Gaziantep’e uçtuk…

İftardan önce Gaziantep valimiz değerli Davut Gül Beyefendi’ye bir nezaket ziyareti yaptık. Orada Bilim Felsefesi ve Metaverse Kampı’mızı Gaziantep’te yapmayı kararlaştırdık. Gaziantep Büyükşehir Belediye Başkanımız Fatma Şahin Hanımefendi de seve seve böyle bir kampa destek vereceklerini söylediler.
Akşam Bekir Develi kardeşimin iftar programına geçtik. Bekir Develi, güzel adam, samimi ve dertli bir kardeşimiz. Çok güzel bir sunucu. En parlak sunucularımızdan biri. İftardan önce ve sonra güzel bir program yaptık.
Ömer Faruk Ceylan kardeşimiz zehir gibiydi, hem hızlı hem de ne güzel kardeşti o öyle!
Varolsun.

Babası Muzaffer Hocam’la projelerini konuştuk havaalanına kadar. Ne güzel insanları var Gaziantep’in!

Düşünsenize MTO talebeleri için özel ve güzel bir iftar çadırı kurmuşlar! Çok güzeldi bu jest!
Gaziantep temsilcimiz Gökçe Bilge Törer kardeşimizle Mustafa Dündar ve Deryanur Külhaş kardeşlerimize teşekkür ediyorum.

Gaziantep iftarımıza, Urfa temsilcimiz Dr. Ömer Faruk Karabulut ve Vildan Nur kardeşimizle, Diyarbakır temsilcimiz Zeynep Altıntaş ve Yusuf Abbasoğlu kardeşimiz de gelmişti. Onlara da teşekkür ediyorum.
Burada bir başka teşekkür borcumu ödemem gerekiyor: Hem Çorum ziyaretimizde hem de Ordu iftarımızda değerli eşi ve oğluyla bizi yalnız bırakmayan Samsun temsilcimiz Muharrem Kertenci kardeşime ve eşine çok teşekkür ediyorum.
BÜYÜK ÇAMLICA CAMİİ İFTARLARIMIZ
Son İftarımız Büyük Çamlıca iftarıydı. Hem Anadolu hem de Avrupa yakaları için Büyük Çamlıca Camii’nde iki akşam unutulmayacak, sade, nezih ve leziz iftarlar yaptık. Üsküdar Belediye Başkanımız Hilmi Türkmen Beyefendi’ye, Üsküdar Belediye Başkan Yardımcımız Zekeriya Şanlıer kardeşime, Bekir Solmazgül kardeşime ve Büyük Çamlıca Camii adına Ergün Külünk Beyefendi’ye güzel ev sahiplikleri için kalbî teşekkürlerimi iletiyorum.
En büyük teşekkürü İstanbul ekibimiz hakediyor. Burak Saygılı kardeşimin şahsında yaklaşık 20 civarında koşturup duran, hizmet eden, kardeşlik ruhunu yeşerten, başka şehirlerden gelerek İstanbul iftarlarımıza destek veren yürek ülkesinin çocukları güzel kardeşlerime yürekten teşekkür ediyorum.

Bu yıl Ramazan’ı MTO iftarlarıyla yaşadı ülkemiz, en azından bizi takip eden kardeşlerimiz. Işık hızıyla geldi, aynı şekilde gitti ama tadı damağımızda kaldı, çok muazzam kardeşlikler ve benzersiz bir ruh inşa etti.
Hamdolsun Rabbime.Jön-Türkler, Osmanlı’yı parçaladılar; “Beyaz Türkler” ile “Beyaz Kürtler” Türkiye’yi parçalayacaklar!

Yusuf Kaplan

9/05/2022 Pazartesi

Şerif Mardin, öngörüsü yüksek, analizleri sağlam, okumaları güçlü bir sosyal teorisyendi: “İki Türkiye” tanımlaması ona aitti. Türkiye’nin radikal modernleşme projesi laikçilik siyasetiyle medeniyet köklerinden koptuğunu, Batı uygarlığına dâhil olmaya soyunduğunu hatırlatarak, bunun Türkiye’nin şizofren / çift kimlikli ve çatışmalara gebe bir toplum hâline gelmesine yol açacağını hatırlatmıştı.
İKİ TÜRKİYE: KÜLTÜREL ŞİZOFRENİ’NİN YIKICI SONUÇLARI
İlk yazdığı makalelerden biri, bu “iki Türkiye” tanımlamasıyla ilgiliydi Şerif Mardin›in.

Bu tanımlamanın ne kadar doğru olduğu ve Türkiye’nin belini bükecek uzun soluklu bir çatışmanın tohumlarını eken bir duruma çok erkenden nasıl dikkat çektiği şimdi çok daha iyi anlaşılıyor. Anlaşılıyor anlaşılmasına da Şerif Mardin'i anlayan kafa da, anlayacak mecal de kalmadı bu ülkede, ne yazık ki!
“İki Türkiye” tanımlaması, çoktan ete kemiğe büründü: Laik Devlet, Müslüman Toplum tanımlaması, bu şizofreninin apaçık ifadesi.
Toplum bir yöne gidiyor, devlet toplumu başka bir yöne sürüklemeye çalışıyor!
Toplum, bin yıldır tarih yapan bir yerden bakıyor hâdiselere… Devlet, laik entelijansiyanın en parlak isimlerinden Tanpınar’ın yerinde tanımlamasıyla bir “kültürel inkâr” cinayetine soyunmaktan çekinmeyerek toplumun ruhunu, ruh köklerini yok edecek, kültürel intiharın eşiğine sürükleyecek bir sosyal ve kültürel mühendislik projesi dayatıyor topluma tam bir asırdır! Batılılar tarafından dışardan fiilen sömürgeleştirmeyen toplumu laik Batıcılar içeriden zihnen sömürgeleştiriyorlar…

KATI LAİKLEŞME’DEN YUMUŞAK SEKÜLERLEŞME’YE…
Devletin dayattığı laik kimlik, başlangıçta tutmadı, geri tepti. Toplumun, İslâmî ruh köklerini hatırlamasına ve zamanla benimsemesine yetti bu dayatmacı katı laik/çi/lik projesi.

Katı laik/çi/lik projesi, 1960 darbesiyle zirve noktasına ulaştı. Toplum, devlete yabancılaştı; devlet kendi kuyusunu kazdığını daha sonra farketmeye başladı.
1950lerden itibaren Menderes’le birlikte Türkiye, bu kez devlet üzerinden değil toplum üzerinden yumuşak sekülerleşme projesini uygulamaya soyundu. Özalizm, yumuşak sekülerizm projesinin taşıyıcılığını yaptı, toplum kendiliğinden sekülerleşmeye başladı; Akparti ile bu süreç bir adım sonrasına tırmandı: Bu kez toplumun İslâmî kesimleri sekülerleşme sürecine girdi.
Türkiye, elindeki yegâne kültürel ve entelektüel sermayeyi, İslâmî anlam haritalarını kendi elleriyle parçaladığını bile göremedi!
Ak Parti, elbette ki, bilinçli bir sekülerleşme projesi başlatmış değil. Küreselleşmenin dünya ölçeğinde gerçeğe dönüşmesi, Ak Parti iktidarı döneminde Türkiye’nin her bakımdan hızla ve tam gaz sekülerleşme sürecine girmesine yol açtı: Bütün dünya, hız, haz ve ayartının kölesine dönüşmeye başladı, savaş teknolojilerinin yerini duygu, arzu ve “bilgi” teknolojileri almaya başladı.

Dünyanın derisini yüzdü postmodern popüler dromokratik kültür: Toplumların ruh köklerini yerle bir etti. Dekadansla dansın eşiğine fırlattı dünyayı!
YOL AYIRIMI…
Ne olacak peki?

Türkiye, yol ayırımının eşiğine geldi dayandı: Ya dromokratik kültür tarafından ruh kökleri yok edilerek yok oluş sürecine sürüklenecek -tıpkı dünyanın Çin, Hindistan, Japonya, Singapur, Tayland ve Kore gibi diğer Asya ülkelerinde gözlendiği üzere…

Ya da insanlığa bütün farklılıkların kendi olarak ve kendi kalarak bizim sunacağımız darüsselâm ikliminde barış ve huzur içinde yaşayacakları darülislâm’ı inşa edecek, dışlayıcı değil kucaklayıcı, ötekileştirici değil kendi kılıcı bir medeniyet fikrini insanlığa sunacak…
Ama önünde şimdilik acıtıcı dikenli yollar ve tehlikeli takozlar var: Dün, Osmanlı’yı parçalayan ve tarihten uzaklaştıran büyük yanlışlıklara imza atan jöntürklerdi. Bugün Türkiye Cumhuriyeti’nin bütünlüğünü tehdit edenler, küresel kapitalist sistemin çıkarlarını temsil eden, kendi sınıfsal ve hedonist çıkarlarını kutsayan ve aynı çıkarlar etrafında toplanan “Beyaz Türkler”le “Beyaz Kürtler” Türkiye’yi parçalanmanın eşiğine sürükleyecek kin ve nefret tohumlarını ekiyorlar toplumun bütün katmanlarına…

MÜLTECİ STRATEJİSİ ŞART!
Türkiye’deki göçmenlerin konumları ve sorunları, seçimlerden önceki sürecin çok tehlikeli geçeceğini gösteriyor.

Türkiye’nin mazlum Suriyeli kardeşlerimizin ülkelerindeki cehennem ateşine atılmaması için uzattığı kardeşlik eli her tür takdirin üzerindedir.

Ama bu kardeşlerimizle ilgili güçlü, rasyonel bir devlet politikasının ve stratejisinin henüz geliştirilemediği gözleniyor: Bu kardeşlerimizin sınır şehirlerimize, mümkünse Suriye içine yerleştirilmeleri konusunda kalıcı stratejiler geliştirilmeliydi; hâlâ da geliştirilebilir bu tür stratejiler.
Eğer sınırları açık tutarsak, önüne gelen dolar içeri, istihbarat elemanları cirit atar (atıyor da nitekim!) ve Türkiye orta, uzun vadede cehenneme döner: Londra’dan, Paris’ten farksız ürpertici gettolar zuhur eder ve iç çatışmaların, ırkçı, ayrılıkçı kapışmaların arenası olur çıkar Türkiye -Allah muhafaza!

Oysa biz farklı din, kültür ve etnisitelere mensup topluluklarla barış içinde nasıl yaşanabileceğinin en mükemmel formülünü geliştirmiş bir medeniyetin çocuklarıyız.
Ümmet ve kardeşlik bilincinin zedelenmemesi için mültecilerle ilgili kalıcı ve uzun soluklu stratejiler geliştirilmeli, bu kardeşlerimizin kahir ekseriyeti aşama aşama Suriye’de güven içinde yaşayabilecekleri yerlere yerleştirilmeli.

Ayrıca terör örgütlerinin yarın Türkiye’yi cehenneme çevirecek şekilde ülkeye sızma ihtimali de yabana atılmamalı. Şimdiden mülteciler arasında envai çeşit mafyatik faaliyetin zuhur etmeye başladığını gözlemliyorum bir vatandaş olarak.
Türkiye, mazlumlara kol kanat geren bir ülkedir. Ama bunu zekice, mazlumları da, toplumu da tedirgin etmeyecek stratejiler geliştirerek yapmalıdır.
Yoksa ırkçı, ruhsuz, barbar Batılılardan farkımız kalmaz bizim!

Türkiye’nin fay hatlarını patlatmaya hazır kişilere ve örgütlere daha fazla malzeme vermemeli devlet!
Jön-Türkler, Osmanlı’yı parçaladılar; laikliği kutsayan ve İslâm’a, İslâmî değerlere karşı kin ve nefret tohumları eken “Beyaz Türkler” ile “Beyaz Kürtler” Türkiye’yi parçalayacaklar! Allah muhafaza!Modern tarih, Avrupalılarla değil İslâm’la başlar…

Yusuf Kaplan

13/05/2022 Cuma

Zihnimize ezberler hükmediyor: Zihnimiz prangalı, tam anlamıyor çağdaş hurafeler çöplüğü.

Bu yazıda hurafelerden birini deşifre edip yıkacağım.

Haçlılarla karşılaşmamızdaki psişe’yle, hâlet-i ruhiye’yle modern dönemde Batılılarla karşılaşmamızdaki hâlet-i ruhiye, psişe, asimetrik, yani taban tabana zıt.

Birincisinde, Müslümanlar, İslâm, tarih sahnesine çıkıyor; tarihi, sadece İslâm tarihini değil, dünya tarihini İslâm yapıyor, yönlendiriyor.
İkincisinde, son üç asırdaki modern meydan okuma sürecinde, tarihi şekillendirenler, hâkimiyeti ele geçirenler Batılılar.
Haçlılarla karşılaşmamızda, İslâm, dünyanın zeitgeist’ı yani zamanın ruhu. İslâm, dünya demek.
Çağ, 8. yüzyıldan 17., 18. yüzyıla kadar İslâm’ın yön verdiği, şekil verdiği bir çağ.

Haçlılar, Moğollarla birlikte İslâm dünyasını yerle bir ediyorlar. Mülk âlemindeki yani bu dünyadaki maddî her şeylerini kaybediyor Müslümanlar ama bir şeylerini kaybetmiyorlar: İnançlarını, kendilerine olan güvenlerini aslâ kaybetmiyorlar. O yüzden bu maddî yıkımı, manevî (akidevi, fikrî, siyasî) atılımla aşıyorlar…
Burası önemli.

MODERN TARİH, İSLÂM’IN YÖN VERDİĞİ BİR TARİHTİR…
Modern tarih, İslâm’la başlar. En yeni olan o.
Modernlik de, İslâm’ın yenileyici gücünün kışkırtmasıyla ortaya çıktı. Avrupa’yı İslâm, tarihe kışkırttı.

Bakın, İslâm yarım asırda, doğu’da Pasifik Okyanusu’na, Çin’e, Batı’da Atlantik’e, İber yarımadasına kadar yayılıyor…
Basit bir şey değil bu. Bütün büyük tarihçilerin, tarih felsefecilerinin anlayamadıkları, çözemedikleri, izah edemedikleri olağanüstü bir durum var burada.

İslâm'ın yarım asır gibi kısa bir zaman dilimi içinde bütün dünyaya ulaşması, bir asır içinde de bütün dünyaya yayılmaya başlaması, bütün dünyada hızla benimsenmeye başlanması, olağanüstü bir durum.
Bunun sırrı ne?

Bunun sırrı, öncelikle İslâm’ın akîdesinin çok güçlü, sağlam, muhkem olması. Paganizme bulaşmaması. İlâhî alan ile beşerî alan’ı kesin, net olarak birbirinden ayırması ve bu konuda İslâm’ın benimsenmesinin önündeki akidevî, felsefî hiç bir engelin olmaması.
O yüzden İslâm’ın, kısa süre içinde Doğu’da Türkistan coğrafyasına kadar, Batı’da İspanya-Portekiz’e hatta Fransa’nın içlerine, Güney’de de kuzey Afrika’ya, doğu ve batı Afrika sahillerine kadar hızla yayılması kolay oluyor…

Hıristiyanlık Tanrı sorununu, Tanrı’nın teslis’le izah edilmesi sorununu kanlı hadiselerle zorla teslis yönünde çözüme kavuşturuyor. Aslında bir çözüm değil, dayatma bu. Önce Bizans’ın Hristiyanlaşması, sonra da Hristiyanlığın Bizanslaşması.

İslâm kısa sürede hızla yayılırken, Hıristiyanlık zorla devlet dini yapılıyor, pagan gelenekler tarafından yutuluyor.
Batı’nın ayağa kalkmasında o yüzden Hıristiyanlık değil, İslâm belirleyici rol oynuyor: Batılıları hem kendi felsefî köklerine, kaynaklarına yani Grek felsefesine Müslümanlar ulaştırıyor hem de her alanda tarihe kışkırtıyor, rönesansları tetikliyor.
İSLÂM’IN DİRİLTİCİ MEYDAN OKUMASI…
İslâm, birinci asrında, bütün medeniyetlerle temasa geçiyor.
İkinci asrında, temasa geçtiği bütün medeniyetlerden besleniyor ve özgün İslâm ilimlerini tedvin ediyor.
Üçüncü asrında ise, küresel ölçekte bir meydan okuma geliştiriyor: İslâm, çağ oluyor; İslâm›ın çağrısı insanlığın zirve noktası, ulaşılması gereken insanlık çağı ve çağlayanı oluyor.
İslâm, dünya demek oluyor; dünya’ya her alanda ve her bakımdan İslâm şekil veriyor; bilimde, düşüncede, sanatta ilkeleri, ölçüleri ve yöntemleri İslâm belirliyor küresel ölçekte.
İslâm medeniyeti bu süreçte hem hiçbir medeniyeti, kültürü yok etmiyor hem ölmekte olan kültürlere âb-ı hayat iksiri üflüyor hem de bütün medeniyetleri besliyor ve bütün medeniyetlerden vahyin filtresinden geçirerek beslenmesini biliyor.
İslâm›ın tarih sahnesine çıkışı, modern tarihi kuruşu ve başka medeniyetlerle yıkıcı değil yapıcı ve besleyici, monolojik değil diyalojik ilişkiler kuruşu, tarih felsefesi açısından, geleceğin tarihinin nasıl yapılabileceğini gösterecek ipuçları vermesi bakımından çok önemli.

Özetleyecek olursam, Müslümanlar, Hz. Peygamber’in (sav) irtihalinden sonra Arabistan Yarımadası’na hükmediyorlar. Hz. Ömer’in (ra) hilafetiyle birlikte Sasaniler, Bizans, Yemen gibi medenî dünyayla yüzleşiyorlar. Hz. Osman’ın (ra) hilafetiyle birlikte, yani kabaca elli yıl içinde Müslümanlar doğuda Çin’e, batıda İspanya’ya kadar gidiyorlar.
Yani İslâm ilk yüz yıl içinde ulaşılabilecek bütün dünya coğrafyasına bilfiil ulaşmış oluyor. Bu, çok önemli bir şey. Bu, tarih felsefesi açısından, tarihin işleyiş mantığı açısından tarihçilerin, tarih felsefecilerinin çözemediği mucizevî bir olgu.

TARİH’İ BİZ YAPABİLİRİZ YENİDEN…
Tarih, bitmiş değil. Tarih akıyor…

Tarihe yeniden biz yön verebiliriz eğer insanlığın birikimini kuşanıp İslâm’ın kavramlarıyla yeniden tanımlama çabası içine girecek birinci sınıf öncü kuşaklar yetiştirebilirsek…

Hiçbir şey bitmiş değil.

Belki de biz çilemizi dolduruyoruz. Fikir, oluş ve varoluş çilemizi…
Bütün insanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinci, tarihi yeniden bizim yapmamızı sağlayacak bir itici güç olabilir eğer kendimizi bilir, kendimizi bulur ve kendimiz olmayı başarabilirsek…

Tarih, bitmedi, yeni başlıyor…

Batılılar, her şeyi bitirdiler: Taoizm’i, Konfüçyanizm’i, Budizm’i, Hinduizm’i, Zen’i fosilleşirdiler ve tarih dışına ittiler ama İslâm’ı, kaynaklarını bitiremediler, Müslümanları yok edemediler.
Toparlanırsak bütün insanlığı biz toparlayabiliriz yeniden -hakikat ve adalet medeniyetinin etrafında bir kez daha.

Ne demiştik: Dünya bize gebe, biz hakikate… Öyleyse uyku haram bize.

.Öncü kuşaklar ve geleceği kuracak tarih bilinci olmadan aslâ

Yusuf Kaplan

16/05/2022 Pazartesi
Türkiye’nin önündeki en büyük takoz, en büyük engel, hatta en büyük tehdit, entelektüel cehâlet, epistemik körleşmedir!

Entelektüel cehâletle hem kendini, kendi dünyasını hem de çağı, çağa hâkim olan çağrıyı ve dünyasını tanıyamama hâl-i pürmelâlini kastediyorum, özlü bir şekilde tarif edecek olursak…
TARİH BİLİNCİ, GELECEĞİN SİGORTASIDIR
Bir ülke düşünün… Ülkenin önünü açması gereken aydınları, entelijansiyası, ülkenin başına ne geldiğinden zırnık kadar haberi olmasın! Bu yetmiyormuş gibi, bir de kendisini tarihten uzaklaştıran celladına âşık olsun!

Tarihte olmak, bir tarihi olmak, tarihe çeki düzen vermek demek, zamana hâkim olmak, çağı ve çağın ruhunu şekillendiren bir konumda bulunmak demektir.

Tarihten uzaklaşmak, zamana ve mekâna hâkim değil mahkûm olmaktır. Tarih, çağrı sahibi olmak ve çağrısı çağını kurmak demektir.

Tarih, geçmişle ilgili değildir, tarih geçmeyecek olan yaratıcı ruha, geleceği şekillendirecek kurucu iradeye sahip olmak demektir. Bu anlamda tarih yaşanmışlıklar repertuarıdır ama olmuş bitmiş, donmuş, mumyalanmış nesneler müzesi değildir. Tarihi, müze olarak görenlerin kendilerinin beyinlerinin müzelik olduğunu söyleyeceğim.
Tarih, biten bir şey değil, hem süren, hem de hayatı sürdürmemizi sağlayan kaynaktır. O kaynağın gürül gürül akan ırmağa dönüştürülmesi gerekir, bu da tarih bilincine sahip olmakla, bunun için de yaşayan ve yaşatan güçlü ve köklü bir çağrıya sahip olmakla mümkün olabilecek bir şeydir.
TARİH BİLİNCİNİN YİTİRİLMESİ, ÖZGÜRLÜĞÜN YİTİRİLMESİYLE SONUÇLANIR
Türkiye, tarihini, tarih bilincini yitirdiği için, kendilik bilincini, öz bilincini, kısacası özünü de yitirmiş bir ülkedir. Bir ülke özünü yitirmişse, özgürlüğü tehlikede demektir. Özünüz ne kadar gürse o kadar özgürsünüz›dür.

Türkiye, özünü yitirdiği için kolaylıkla celladına âşık hâle gelmiş, Türkiye’nin entelşjansyası kolaylıkla tasmalı çekirgelere dönüşebilmiştir tam da bu yüzden!
Tarih yapan bir ülkenin tarihten uzaklaşması, tarihte tatil yapmaya mahkûm olması, özgürleşmesi değil, özünü ve özgürlüğünü yitirmesi anlamına gelir.

Oysa tarih yapmış, yaklaşık bin yıl dünya tarihinin kaderini şekillendirmiş bir ülkenin bugün, iki asırdır tarihten uzaklaşmış olması, tarihte tatil yapması ama bunun farkında bile olmaması, ürperticidir bir ülkenin geleceği açısından.

İnanılır gibi değil gerçekten! Ama Türkiye, böyle bir ülke. Türkiye’nin en temel sorunu aydın sorunu! Aydın sorunu öncü kuşak sorunudur.
Öncü kuşakları olmayan toplumların, bırakınız ön açacak, öncülük yapacak büyük işlere imza atabilmelerini, önlerini görebilmeleri bile zordur. Öncü kuşakları olmayan toplumların gelecekleri de yoktur, karanlıktır gelecekleri!
Bir toplum, kendi kavramlarıyla, kendi medeniyetinin kavramsal haritasından yola çıkarak bir dünya kurabilir ancak. Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız. Türkiye’de yaşanan ama henüz farkına varılamayan asıl yıkıcı sorunların başında geliyor bu sorun.
Sizin kendi dünyanızı kurmanızı sağlayacak kendi kurucu ve temel koyucu kavramlarımızın olması gerekir. Kurucu kavramları olmayan toplumlar, bir gelecek kuramazlar ve insanlığa bir gelecek sunamazlar.

Kurucu kavramları geliştirecek insanlar, öncü kuşaklardır. Hem kendi medeniyet dünyasının anlam haritalarını ve anlamlandırma pratiklerini hem de içinde yaşadığımız dünyanın dünyasını çok iyi bilen öncü kuşaklarınız yoksa kendi geleceğinizi bile siz belirleyemezsiniz, başkalarının belirlediği ve önüne katıp sürüklediği tarihin önünde sürüklenir durursunuz bir çöp gibi!
Onun için öncü kuşaklar olmadan parlak ve emin gelecek olmaz.

Geleceği bizim yeniden şekillendirebilmemiz ya da en azından kendi geleceğimizi kendi ellerimize alabilmemiz için aynı anda hem dikey hem de yatay eksenlerde zülcenaheyn olacak güçlü ve köklü öncü kuşaklara ihtiyacımız var.

Aynı anda hem dikey hem de yatay düzlemlerde zülcenaheyn olan insanlar önümüzü açacak muazzam bir performans ortaya koyabilirler ancak. Öncü kuşakları olmayan toplumlar çağı tanıyamaz konumda oldukları ve tarih dışına düştükleri için geleceği kuramazlar ve geleceğe güven adımlarla bakamaz ve yürüyemezler.
O yüzden öncü kuşaklar ve geleceği kuracak tarih bilinci olmadan aslâ, diyorum.Türkiye, neden beklenen’dir?

Yusuf Kaplan

20/05/2022 Cuma

Önce az, öz ama sarsıcı bir aforizma: Biz gelince onlar / Batılı emperyalistler defolup gidecek coğrafyamızdan; yeter ki, biz önce kendimize gelelim.
Şu hâlimizle bile yeryüzünün mazlumlarına sahip çıkan, kimsesizlerin kimsesi, sahipsizlerin sahibi olan büyük ölçüde sadece biziz şu çivisi çıkmış dünyada. Üstelik de hiçbir maddî, siyasî, dünyevî beklenti içine girmeden, hiçbir karşılık beklemeden kol kanat geriyoruz mazluma. Dünyanın ruhu biziz. Bu çok açık ve net.
Bizi bekliyor tarih ama bunu görebilecek durumda bile değiliz biz. Etrafımıza derinlemesine bakabilirsek, derin nefes alarak hâdiseleri okuyabilirsek tarihin bizi beklediğini, Türkiye’nin beklenen olduğunu, Türkiye’nin dünyanın ruhu, mazlumların umudu, zorbaların kâbusu olduğunu görebiliriz.

AHMET CEVDET PAŞA, FUAT SEZGİN VE DİĞER KEŞFEDİLMEYİ BEKLEYEN “KEŞFEDİLMEMİŞ KITALARIMIZ”
Sadece insanî yardımla geliyor değiliz tabiî ki. Entelektüel olarak da büyük atılımlara gebe Türkiye. En büyük çileyi, yok oluş felâketini biz yaşadık; bu ontolojik yok oluş felâketine nasıl direnilenilebileceğini, bu direnişin entelektüel bir meydan okuma geliştirilerek nasıl aşılabileceğini biz gösterdik özellikle Meşrûtiyet dönemlerinde geliştirdiğimiz ve bugün bile henüz anlaşılamamış ve aşılamamış muazzam entellektüel birikimle ve bunu dünya âleme gösterdik aslında.

Ahmet Cevdet Paşa gibi üç asırlık, dört asırlık derin nefes alan ve biz farkında olmasak da bizim bir kaç yüzyılımızı hazırlayan, kuran dev bir adam bu ülkeden çıktı. El attığı her alanda kurucu metinler yazdı: Tarih’ten tarih felsefesi’ne, ilimler felsefesi’nden mantığa, hukuk’tan siyaset felsefesine kadar belli başlı bütün alanlarda öncü metinlere imza attı, gelecek yüzyılların yol haritasını çıkardı, tohumlarını ekti.
Yine Fuat Sezgin gibi 1300 cilt gibi devâsâ bir İslâm bilim tarihi çalışmasına imza atan dâhî bir adam bu ülkeden çıktı. Biz Fuat Sezgin’i hem geç tanıdık hem de hakkıyla anlayamadık: Klasik metinlerimizin sahabe tarifi için kullandığı ifadeyle, “şafak yağmuru” idi Fuat Sezgin Hoca: Zifiri karanlığın çöktüğü bir zaman diliminde ortaya çıkan gün ışığı, zihin ve kültür dünyamızı aydınlatan, insanlığın özelde bilim tarihinin, genelde ise medeniyet tarihinin silbaştan yeniden yazılmasına yol açacak kadar öncü, önaçıcı, büyük tarihî işlere imza atan bir güneşti.
Fuat Sezgin’ın entelektüel ufku ve çapı da, yaptığı olağanüstü çalışmanın kültürel kuşatıcılığı, derinliği ve kışkırtıcılığı da yeterince anlaşılamadı henüz; bu entelektüel sığlık ve çapsızlık devam ettiği sürece de uzunca bir süre daha anlaşılması, takdir edilmesi ve ondan gereği gibi beslenilmesi, yararlanılması zor görünüyor.
Sezai Karakoç, İsmet Özel ve Cemil Meriç kalibresinde, hem çağı ve çağın sorunlarını çok iyi tanıyan hem bizim medeniyet birikimimizin ve ruhunu derinlemesine kavrayarak bizim dünyaya ne söyleyebileceğimiz sorusunun cevabı üzerinde kafa patlatan, çağrısı çağını kuracak, değeri yarın daha iyi anlaşılacak çaplı Müslüman düşünür ve sanatçılar yine bu ülkeden çıktı. Bu ülkenin, keşfedildiğinde küresel ölçekte ses getirecek İslâmî iddialarını dillendiren ve temellendiren düşünür ve sanatçılar bunlar.
BİZ İSLÂM DÜNYASINI VE DÜŞÜNÜRLERİNİ TANIYORUZ AMA ONLAR BİZİ TANIMIYOR
Şu kesin: Biz İslâm dünyasını, çağdaş İslâm düşüncesini yakından takip ediyoruz ve iyi tanıyoruz. Ama İslâm dünyası, Meşrûtiyet’ten itibaren çıkardığımız ve sömürgecilik tecrübesini ve psikolojik, kültürel ve entelektüel yıkımlarını iliklerine kadar yaşayan İslâm dünyasının düşünürlerinin aksine, söylemleri, reaksiyoner bir dil barındırmayan, azınlık psikolojisinden uzak asil bir dil ve vakur bir söyleme sahip bizim düşünürlerimizi tanımıyor.

Dürüst olmak gerekirse, iki asırdır çıkardığımız düşünürleri ve onların ortaya koyduğu keşfedilmemiş kıta’yı andıran muazzam entelektüel birikimi biz tanıyor muyuz ki, başkaları, bizim dışımızdaki Müslümanlar tanımıyor diye şikâyet etmeye hakkımız olsun!
Ama bu sorunlar geçici ve kolaylıkla aşılabilecek sorunlar. Gerek biz, gerekse İslâm dünyası, bizim iki asırdır ortaya koyduğumuz entelektüel birikimi keşfettiğinde ve bu birikimle yüzleşip bu birikimden hem beslenmeye hem de bu birikimi tartışmaya başladığında ortaya çıkacak manzara ve alacağımız mesafe çok daha umut vadeden, ufuk sunan kanatlandırıcı bir manzara olacak inşallah.Öncü kuşaklar, Müslümanca düşünüş ve yaşayışın yol haritası olarak fıkıh

Yusuf Kaplan

22/05/2022 Pazar
Öncü kuşakları olmayan toplumlar geleceğe emin adımlarla yürüyemezler. Güçlü, donanımlı, özgüveni yüksek ama tevazu sahibi öncü kuşakları, entelijansiyası olmayan siyasî hareketlerin gelecekleri yoktur.

Tarih öncü kuşakların kanatlarında yükselir. Bizim öncü kuşaklarımızın öncüsü, bu dünyada yaşayan ama bu dünyayı yaşamayan, çağrısı çağını kuracak, önümüzü açacak “şafak yağmurları” olarak adlandırdığımız sahabe neslidir.

Bizim öncü kuşaklarımız, aklı harekete geçirerek ilim yolculuğu yapacak âlimler, kalbi harekete geçirerek irfan yolculuğu yapacak ârifler ve ruhu harekete geçirerek hikmet yolculuğu yapacak hakîmlerdir.

Medeniyetimizin yeniden ihyasında ve inşasında kurucu roller öncü kuşak olarak adlandırdığımız yeni Gazâlîler, yeni İmam Rabbânîler, yeni İbn Hakdunlar, Sinan’lar ve Itrîlerdir. Eğer bu öncü kuşakları yetiştiremezsek insanlığın nefes alabileceği hakikat ve adalet medeniyetini insanlığa armağan edemeyiz.

İSLÂM’IN ÖNCÜ KUŞAKLARI ÂLİMLER, ELİTİST DEĞİLDİR, GÜCÜN DEĞİL HAKİKATİN YANINDA OLMUŞLARDIR
Öncü kuşaklarla ilgili söylediklerimin elitizm olarak anlaşılması tehlikelisi zuhûr edebilir. Bu meseleyi, hararetle savunduğumuz bazı ezberlerimizi de yerle bir edecek şekilde kısaca şöyle açıklığa kavuşturmak isterim.

Evet, ilk bakışta, benim elitizm yaptığımı düşünenler olabilir. Sürekli öncü kuşaklar, öncü kuşaklar deyip duruyorum. Hayır burada elitizm yapmıyorum.

Öncelikle şunu bilelim. Halk benim, biziz. Biz, halkın çocuklarıyız.
İkincisi, İslâm›ın öncü kuşakları öncelikle fıkıh âlimleridir ve sadece fıkıh âlimleri ile devlet ve halk arasındaki ilişkilere bakmak bile öncü kuşaklar olarak fakihlerin başka medeniyetlerde gözlendiği gibi seçkin, imtiyazlı, her daim iktidarda / hâkim yani hükmeden konumda olmanın verdiği ayrıcalıkları tepe tepe kullanan, millete zulmeden en üst sınıflar olmadığını görmek için kâfidir.
İmamı Azam Ebû Hanife, âlimlerin, gücün değil, her daim hakkın ve hakikatin yanında olduklarını gösteren en çarpıcı örneklerin başında gelir. İslâm medeniyet tarihi bu tür örneklerle doludur.
İslâm medeniyetinde fakihlerin şahsında öncü kuşakların sosyolojisini ve felsefesini yaptığımızda karşımıza çıkan manzara, hem bildiğimiz bütün ezberleri yok edecektir; hem de tarihe, İslâm tarihine taze, yepyeni perspektiflerle bakmamız gerektiğini gösterecektir bize.

İSLÂM MEDENİYETİ, FIKIH MEDENİYETİDİR
İslâm medeniyeti, fıkıh medeniyetidir, esas itibariye.

Fıkıh nedir? En genel, en bilinen ve imajinatif tarifiyle, “kişinin lehinde ve aleyhindekileri fehmetmesidir.”

Tefakkuh eylemidir fıkıh. “Allah sevdiği kulunu dinde fakih kılar.”
Tefakkuh eyleminin fehmetme yani idrak etme gibi zihnî bir çaba olarak tarif edilmesi ne kadar kışkırtıcıdır, değil mi!

Fıkıh, Akaid’in daha genelde Kelâm’ın yani İslâm’ın sâbitelerinin hayata aktarılması, değişkenlerin sâbiteler ışığında dönüştürmesi işlemi ve eylemidir.
Aslında esas itibariyle, amelî bir iştir fıkıh aslında. Ama Müslümanca düşünmenin altın kurallarından birine tam da burada fıkh üzerinden ulaşıyoruz: İslâm›da nazarî olan ile amelî olan yani teori ile pratik birbirinden ayrılamaz. Fıkıh, ne kadar nazarî bir ilimse, o kadar da amelî bir ilimdir. Sadece amelî, pratikle ilgili bir ilim değildir. Sadece amelî bir işleme indirgenirse fıkıh özünü ve ruhunu yitirir.

Fıkıh, önce durumu veya eşyanın tabiatını idrak eylemidir; bu fıkhın nazarî boyutudur; fıkıh sonra da duruma müdahale işlemi; bu da fıkhın amelî boyutu.
Müslümanca düşünüşün ve yaşayışın en temel ilkesi burada gizlidir işte: İslâm’da teori ile pratik etle tırnak gibi iç içe geçmiştir ve kopmaz bir ilişki içindedir, o yüzden İslâm’da teoriden pratiğe, pratikten de teoriye gidebilirsiniz kolaylıkla…

İlim, hayata aktarıldığı sürece bir kıymet ifade eder, hayatta karşılığı olmayan bilginin bir kıymeti harbiyesi yoktur.

Özetle… Fıkıh, değişkenlerin (yani İslâm’ın hayat-dünyasının nasıl inşa edileceğinin) ilkelerini düzenleyen bir ilimdir. Ama bunu güçlü bir nazariye ile yapması sözkonusudur fıkhın ve fakih’in. Yukarıdada da değindiğimiz gibi, önce durumu, hâdiseyi, meseleyi, kişinin ya da hakikatin ne kadar lehine ya da aleyhine olduğunu idrak etmesi, fehmetmesi, sonra duruma müdahale etmesi söz konusudur.
Burada kişi ile hakikat’i eşleştirerek kullandığım dikkatinizden kaçmamıştır umarım. Allah (cc), insana, ruhundan üflediği için, insan, hakikattir bizim zihin ve hayat dünyamızda. İnsan, hakikatin ta kendisidir ve hakikat, insanda dercedilmiştir: İnsan en büyük kitaptır okunmayı bekleyen.
İnsanı aynı anda hem enfüs hem de âfâk boyutlarında okuyabilen medeniyetler yaşanabilir bir hayat inşa edebilirler. İnsanı okuyabilmek için kâinât kitabını da, hakikat kitabı Kur’ân’ı da okuyabilecek bir idrak seviyesine, eşyanın hakikatlerine nüfûz etmemizi sağlayacak bir yol haritasına sahip olmamız gerekir. İşte bu yol haritasını bize, nazarî ve amelî boyutlarıyla fıkıh verir.Murat Çeri ve ilk filmi: Bir hazine avcısının Anadolu’nun ve insanının ruhunu keşif yolculuğu

Yusuf Kaplan

23/05/2022 Pazartesi

Genç ve parlak yönetmen kardeşlerimizden Murat Çeri’nin ilk uzun metrajlı filmi Bir Düş Gördüm’ün galası geçen hafta Esenler Kültür Merkezi’nde yapıldı.
Gala’da salon doluydu ama ülke genelinde 10 salonda gösterime giren filmin bazı salonlarda bir kaç kişiyle izlendiğini duydum ve yıkıldım.

Bu ülkede değerin, değerlinin, klas’ın, kalitenin değeri sıfır!

Hele de bir de hâkim kültürel iktidarçetelerinden birine mensup değilseniz kaderiniz sessizliğe gömülmek, sessiz ölüme mahkûm edilmektir.
SİNEMASAL İKTİDARIN İLKEL VE FAŞİZAN TAVRI
Türkiye’de değeri bilinmeyen ve kültürel iktidarın ilkel ve faşizan ayrımcılığının kurbanı olan film, dünyanın 38 ülkesinde gösterilmiş, 19 uluslararası ödül almış bir film!
Şaka gibi gerçekten!

Ülkenin has çocuklarının, masum Anadolu’nun çilekeş kaderi, sessizliğe gömülmek ve sessiz ölüme mahkûm edilmek mi?

Şimdilik böyle olabilir ama bu zorba, kendilerinden başkalarına hayat hakkı bile tanımayan faşist kültürel iktidarın iktidarı sahte ve geçici.
Yarın bu zorba, haksız ve ruhsuz kültürel iktidar hakettiği çöplüğü boylayacak! Dünya çapında ne yaptınız da, dünyaya ne tür bir film dili, müzik dili, mimarlık dili armağan edecek büyük eserler armağan ettiniz de bu kadar sarsılmaz bir kültürel iktidara sahipsiniz ve bu zorba ve ilkel iktidarınızı tepe tepe sürdürmek için her tür zorbalığı, haksızlığı, ilkelliği normal görebiliyorsunuz!
BİR YÖNETMENİN İLK FİLMİ!
Murat Çeri, çilekeş Anadolu çocuğu.

Yılmayacak, yıkılmayacak, bütün putlara, zorbalara, sahte kültürel iktidar zombi sistemine karşı bıkmadan, usanmadan, teslim bayrağı çekmeden savaşacak bir direniş ruhuna, diriliş ufkuna sahip bir yönetmen.
İlk filmi, bu direniş ruhunun ve diriliş ufkunun hem göstergesi hem de estetik olarak umutlu olmamızı sağlayacak parlak ipuçlarıyla dolu.

İlk filmler, zordur her zaman yönetmenleri için de izleyicileri için de. Görücüye çıkmanın verdiği bir tedirginlik, bir telaş, bir “acaba?” kaygısı terletir, tere boğar insanı.

İlk filmleriyle sinema tarihine damgasını vuran yönetmenler vardır. Sinema tarihini değiştiren, film diline ve estetiğini dönüştüren öncü, yaratıcı, ön açıcı imajinatif filmler.

Orson Welles ve ilk filmi Yurttaş Kane bu tür ilk filmlerin en parlak örneklerinden biridir, belki de birincisi. Orson Welles, ilk filmini çektiğinde 24 yaşında, çiçeği burnunda ama kabına sığmayan bir yönetmendir, film dilini dönüştürdüğünün bilincinde olan bir dahi.
Welles, daha ilk seansıyla, entelektüel, Ayzenştaynvârî kışkırtıcı kamera kullanımıyla, kompleks senaryosuyla, bilinçakımı roman tekniğini andıran Joycevârî hikâye anlatma tekniğiyle, John Lockevârî “gerçeği keşif” yolculuğuyla, Hollywood’un izleyiciyi karakterle özdeşleştiren, izleyiciyi katharsiz’e / doyum’a ulaştıran afyonkeş hikâye anlatım tekniğini, dilini, ezberlerini yerler bir eder. Ve tarihe, sadece sinemanın değil, insanlığın en büyük devrimcilerinden biri olarak geçer.
Kafkaesk “kara film” dünyası, Orson Welles’in daha sonraki filmografisine damgasını vuracaktır.

Daha da trajik olanı, Orson Welles, film kariyerinde, ilk filmi Yurttaş Kane’le ulaştığı zirveye bir daha aslâ ulaşamayacaktır! Bir film, bir ilk film, Orson Welles’in efsaneleşmesi için yetmiştir!

MURAT ÇERİ VE ORSON WELLES
Murat Çeri, bir Orson Welles mi? İddialarının izini sürmesi, ne yapıp edip ilkelerinden taviz vermeden, film diline ve estetiğine bizim estetik ve ruh dünyamızın damgasını vurması için savaşması bakımından, evet.

Tek başına yıllarca savaştı Murat Çeri. Yıllarca hayalini gördüğü filmi, ödün vermeden çekmek için bütün kapıları çaldı. Kapılar, yüzüne kapatıldı her defasında. Her defasında taze bir hayal kırıklığı yaşadı. Ama yılmadı Murat Çeri ve filmini, hayalini gördüğü eseri çekmeyi başardı sonunda, hamdolsun.

Filmin ülkedeki sinemasal iktidar tarafından görülmemesi, yüzkarası bir durumdur sinemamızın nasıl bir ruhsuz çetenin keyfine bırakıldığını göstermesi bakımından!

Bir Düş Gördüm, filminin bildik anlamda bir hikâyesi yok. Güçlü, filmi de, izleyiciyi de sürükleyici ayartıcı bir hikâyesi yok. İzleyiciyi karakterle özdeşleştirerek katharsize ulaştırıp entelektüel melekelerini yok edecek ayartıcı bir öyküleme stratejisi de yok.
Ama filmin ruhu var. Ruh var filmde. Bu ruh, insanların ayartıcı hikâyelerine yeni bir hikâye daha ekleyerek gişeye oynayan bir film değil. İzleyicinin ruhuna hitabeden ve ülkenin en değerli hazinesi olan ruhunu takdim eden öncü bir film. Ruhun hikâyesi. Bu toprakları vatan yapmamızı, yurt yapmamızı mümkün kılan ruhun mütevazi ama kanatlandırıcı hikâyesi.
İzleyiciye Anadolu kıtası’nın ruhunu keşfettirerek kendi ruhunun muhkem kaynağıyla gürül gürül akan bir ilişki kurmasını sağlamaya çalışan bir hazine avcısı.

RUHUN DİLİ: DİLİN RUHU
Filmde tatlı bir hiciv var: Bu, filme, masalsı ve de şiirsel bir hava katıyor, izleyiciyi zaman zaman “ey izleyici, bu izlediğin filmdir, kurmacadır ama senin ruhundur” şeklinde özetleyebileceğim güzel uyarısıyla leziz bir kendini bilme, kendini bulma ve kendi olma yolculuğa çıkarıyor.

Çocukları güzel oynatmış (benim İstiklal Caddesi›ndeki BSF’den Sinema Televizyon Okulu’ndan talebem) Murat Çeri kardeşim.

Oyuncular çok başarılı, Deli rolündeki Recep Çavdar, olağanüstü bir oyun çıkarmış. Başrol kadın oyuncusu (MTO talebesi!) Nurdan Albamya kardeşimiz tıpkı kendisi gibi sade, nezih ve temiz bir oyunculuk sergilemiş.
Salonların görmediği, ülkenin faşist kültürel iktidarının sessizliğe gömdüğü bu filme, belediyelerin sahip çıkması şart.
Murat Çeri kardeşimi ve bütün ekibi yürekten tebrik ediyorum.

Güzel, öncü bir çıkış yapıldı. Dünya gördü, dünyadan 19 ödül topladı film. Ama biz de görelim filmi, sahip çıkalım filme ve parlak, yetenekli kardeşlerimizin önünü açalım.
Yoksa yok olacağız. Her zaman söylediğim gibi altın kural şu: Kültürde ve sanatta kazanılamayan istiklal ve istikbal mücadelesi kaybedilmeye mahkûmdur.MTO iftarları ve yazın gelen diriltici bahar havası

Yusuf Kaplan

27/05/2022 Cuma

Bir insanın ekmeğini yediği, suyunu içtiği, havasını ve ruhunu soluduğu ülkesini karış karış dolaşması, insanlarını, iklimini, hayatı tanıması, hem ülkesini ve insanlarını daha fazla sevmesine hem de geleceğe daha umutla bakmasına yol açıyor…

Tanıdıkça seviyor ülkesini de, insanlarını da.
Tanıdıkça yaşıyor ülkesini de, insanlarını da.
ÇİLESİZ HAKİKAT YEŞERMEZ
Halk, bilgeliğin adıdır. Şehit kanlarıyla sulanan bir ülkenin halkı, bilgeliği her mevsim yaşar iliklerine kadar. Orada her hazan mevsimi, diriliş iklimi olur, yeşerir… Her yıkım, toparlanışın ve yeniden ayağa kalkışın, yenilenişin ve yeniden doğuşun tohumlarını eken büyük doğum sancılarına dönüşür…
Dikensiz gül olmaz.

Çilesiz hakikat yeşermez; yeşerse bile leziz meyveler vermez: Çile; fikir, oluş ve varoluş çilesi, hakikatin hayatlaşmasının yegâne sırrıdır.

Çile üzerine, aşkla inşa edilen “bina”lar da, “dünya”lar da yıkılmaz. Esen sert rüzgârlara karşı da, fırtınalara karşı da dayanıklıdır.
Yolculuk, çileyle yeşerir ve meyve verir. Hakikat yolculuğu, çileyle hayatlaşır, hayata ruh üfler.
DÜNYANIN KIYAMET HALLERİ VE ANADOLU SEFERLERİ…
Anadolu seferleri, Anadolu insanının çileyle örülen, inşa edilen derûnî ruhunu ve irfânî bilgeliğini keşif yolculuğu... Anadolu insanına neyi yitirdiğini hatırlatma çabası… Neyi yitirdiğini hatırladığında insanlığı yeniden kendine getirip ayağa kaldıracak yaşanabilir insanca bir dünyanın inşasının yol haritasının da, anlam haritasının da çilekeş ve aziz Anadolu topraklarında gizli olduğunu gösterme yolculuğu.
Yol güzel, yolculuk özel ve âciliyet kesbeden bir yolculuk: Dünyaya söylenecek sözün şarkısının bestelenmesi geciktirilmemeli. İnsanı sağırlaştıran, ruhuzlaştıran popüler kültürün gürültüsü hakikatin sessizliğini bastırmak ve yoketmek üzere…

İnsansız bir dünya, dünyasız bir insan: Çağdaş uygarlığın insana vadettiği veya insanı eşiğine getirip bıraktığı dünya işte bu ruhsuz ve anlamsız dünya.

İnsanı da, dünyayı da anlamsızlaştıran, değersizleştiren, aşağılayan ve kendi ürettiği araçların ve ayartıcı hazlarının kölesi hâline getirerek paçavraya çeviren, tam tamına insanı atık malzemesi derekesine düşüren düşük bir dünya!
İnsanlık, bu ruhsuz ve anlamsız dünyaya kaçıyor güle oynaya hem de!

İnsanlık kaçıyor…

Kendinden kaçıyor…

Ruhundan kaçıyor…

Bir kendi, bir ruhu olmadığına başkaldırıdır bu: Müzikteki, popüler kültürdeki gürültü aslında sessizlik arayışıdır.
Festivaller, üniversitelerde düzenlenen bahar şenlikleri, insanı aşağılayan, hazlarının ve arzularının kölesi hâline getiren Roma arenalarını andıran cinsel sapkınlıkların çağdaş versiyonlarına dönüştü…

Çağdaş kapitalist uygarlık, paranın, libidonun ve ilkel gücün kölesi yapıyor insanı.
Anadolu toprakları, insana insanlığını hatırlatan dirilişin ve varoluşun tohumlarını yeşertiyor çileyle özene bezene…

Anadolu çocukları, insana neyi yitirdiğini hatırlatıyor MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) yolculuğuyla… Bir kardeşlik şölenine dönüşen, herkese ruh üfleyen MTO talebe buluşmaları ve İslâm’ın nasıl güzel, diriltici bir nimet olduğunu gösteren MTO iftarlarıyla…
Hiç bitmesin istenen buluşmalar ve iftarlar…

Hiç bitmesin istenen yolculuklar, kardeşlik ve hakikat şarkıları…

MTO İFTARLARI VE BULUŞMALARI: YAZIN GELEN BAHAR MEVSİMİ…
Kocaeli’de başladık ilk Pazartesi Perşembe iftarlarımıza…

Nasıl leziz bir iftardı o öyle… Rahmet dolu, kardeşlik dolu, ruh dolu bir iftar… Kocaeli temsilcimiz Zafer Sevil ve muhteşem ekibi unutulmaz bir akşam yaşattılar bize.

Hem Ramazan’ın manevî iklimini bütün yıla yayan hem orucun insanı arındıran, diriltip kendine getiren, kardeşlik, dayanışma, paylaşma, ortak bir havayı soluma imkânını herkese yaşatan pazartesi perşembe iftarları, bütün ülke çapında rahmete vesile olacak inşallah…
Antalya’da beyin kanaması geçiren Emine Keskin kardeşimizin eşini ve çocuklarını ziyaret ettik. Antalya’da ne kadar güzel insanlar varmış öyle! Metin Doğan, Antalya’nın manevî ve entelektüel mimarı ve ağabeyi. Metin Doğan’lar olduğu sürece Antalya’nın da, bu ülkenin de sırtı yere gelmez!
Antalya’dan Isparta’ya geçtik ilk kez tanıştıkları halde inanılmaz bir kardeşlik duygusu ile birbirlerine bağlanan Fatih Şimşek ve Selçuk Polat kardeşlerimle. Onlar önde sohbete daldılar, bana da arka koltukta yer yapmışlar, iki yastık koymuşlar, iki saatlik uykunun verdiği yorgunluğu giderecek bir saatlik bir uykuya daldım, oracığa uzanarak…

Isparta’da Kudüs’ü konuştuk MTTB girişimiyle ve konferans ortasında orucumuzu açtık: Sonra da sade bir iftar yaptık öğretmenevinde. MTO yönetim ekibimizden İnsel Balcı kardeşim ve değerli babası hem Antalya’ya hem de Isparta’ya gelmişler!
Malatya’da, tadı damağımızda kalan bir program yaptık. Malatya’da üniversite ve STK yöneticisi Malatyalı kardeşlerimizle verimli bir toplantı gerçekleştirdik. Temsilcimiz Büşra Uçur ve eşi Ömer Bey kardeşimle Sinem Arslan kardeşlerimizin şahsında bütün Malatya ekibimize yürekten teşekkür ediyorum.
Gaziantep’te de güzel bir MTO talebe buluşması gerçekleştirdik. Bütçesini 17 kat büyüten, kalıcı işlere imza atan Şahinbey Belediye Başkanımız Mehmet Tahmazoğlu’nun da katıldığı mini kampımıza, Maraş ekibi 12 kişiyle gelmişti. Kahramanmaraş’la Gaziantep’i kardeş şehir ilan ettik! İnanılmaz bir kardeşlik atmosferi oluştu. Tahmazoğlu Başkanımıza ve Gaziantep temsilcimiz Gökçe Türer kardeşimle Mustafa Dündar kardeşimin şahsında bütün elimize yürekten teşekkürler.
Kahramanmaraş’ta, nefis bir otağda, unutulmaz, muhteşem bir MTO talebe buluşması yaptık. Kahramanmaraş temsilcimiz Asım Demirdöğen kardeşimizin güzel ve özenli gayreti, leziz bir Maraş buluşması yaşamamızı sağladı. Asım Bey kardeşimin şahsında bütün “kahraman” Maraş ekibimize kalbî teşekkürlerimi iletiyorum. Tügva’da Furkan Seyithanoğlu kardeşimin girişimleriyle düzenlediği bir konferans için gittiğimiz Maraş’tan ayrılmak istemedik!
Erzurum’da Şevket Gökşan Hocam’ın medresesinde Muhlis Turan hocamın ince ayrıntılara dikkat çeken rehberliğiyle, Mustafa Ağırman hocam’ın manevî yol göstericiliğinde bitmesin istediğimiz bir Erzurum buluşması yaşadık sevgili Burak Saygılı kardeşimle.
Erzurum, umutlarımızı yeşertti bir kez daha! Temsilcimiz Mehmet Özdemir kardeşime ve ekibine çok teşekkür ediyorum.
Anadolu seferleri, insanımızın ruhunu keşfederek insanlığa ruh dolu, kardeşlik dolu bir dünya, bir hakikat medeniyeti armağan edecek uzun bir yolculuğun ilk ayak sesleridir… Derdimiz büyük. Dermanımız da derdimizin büyüklüğü, hamdolsun.

.Gıda sorunu, bir millî güvenlik sorunudur!

Yusuf Kaplan

29/05/2022 Pazar
Dünyanın kaderini şekillendiren, dünyayı yönetenleri yönlendiren en etkili mecralardan biri, İngilizlerin The Economist dergisidir.

The Economist çağın dini, kapitalizmin; ve âmentüsü ekonomi-politiğin gayr-ı resmî kilisesi gibi yayın yapar. Evet, çağın dini, kapitalizm, âmentüsü ekonomi-politik!
İNGİLİZLERİN EMPERYAL VİZYONUNUN ÖNCÜ KOLU: THE ECONOMIST DERGİSİ!
1843 yılından bu yana yaklaşık iki asırdır yayınlanan The Economist, İngilizlerin (aslında İskoçların!) çağdaş dünyanın kaderini nasıl şekillendirdiklerini gösteren en önemli göstergelerden biri. Pandemi öncesinde, sürecinde ve sonrasında yaptığı yayıncılıkla, İngilizlerin sinsi bir şekilde yeniden nasıl gelmekte olduklarını gösteriyorlar: Dünyanın gidişatını en kışkırtıcı şekilde okuyan dergilerin başında geliyor The Economist.
Bütün dünyanın ülkeleriyle, coğrafyalarıyla ve temel sorunlarıyla yakından ve stratejik bir dille ilgileniyor dergi. Neredeyse hem dünyanın temel sorunlarının kaydını tutuyor, arşivini oluşturuyor hem de değindiği sorunlara İngilizlerin müdahale etmelerini ve nasıl müdahale edebileceklerini gösterecek stratejik bir emperyal aklı işletiyor en ince ayrıntılarına kadar dünyanın bütün ülkelerindeki sorunlarla ilgili olarak…

İngiliz emperyal vizyonunun ve emperyalizminin öncü kolu gibi işlev görüyor.
İki asırdır, Fas’tan Malezya’ya kadar bütün dünyanın sorunlarını ve sınırlarını İngilizler belirliyordu açık ve çoklukla da sinsi, örtük yöntemlerle. Gürültü patırtı yapmadan…
O yüzden İngilizlerin gücünün boyutlarını tespit etmek hiç de kolay olmuyor!
HİNDİSTAN’DA MÜSLÜMAN KATLİAMININ YAPITAŞLARI DÖŞENİYOR!
Şunu biliyoruz: Osmanlı’yı parçalayanlar da Lozan sürecini belirleyerek bizim laikleşme sürecine girmemize yol açan yapıtaşlarını döşeyenler de İngilizler!
Müslüman Hindistan’ı parçalayarak bugün Hindu teörürünü kışkırtan yayın yapanlar da İngilizler! The Economist’in geçen haftaki kapağına kadar taşıdılar İngilizler Hindu terörizmini Hindistan’daki masum Müslümanlar üzerine yönlendirerek açık açık!
Kimse Hindistan’da ne olup bittiğiyle ilgilenecek durumda değil! Hindistan, tarihinin en büyük müslüman katliamlarından birine tanık oluyor!
İngilizler, Müslüman Hindistan›ı parçalandıkları yetmiyormuş gibi, şimdi de Müslümanları Hindistan›dan sürecek bir kışkırtma yapıyorlar! Herkes pandemiyle ve dünya ölçeğinde yol açtığı başta hızla tırmanan enflasyon oranları olmak üzere büyük bir krize sürüklenen ekonomik sorunlarla boğuşurken İngilizler Hindistan’daki müslüman katliamını ve sürgününü hazırlamakla meşguller!

“GIDA FELÂKETİ KAPIDA!” KAPAĞI İNSANIN KANINI DONDURUCU!
The Economist’in bu haftaki sayısı bütün dünyayı ürperten bir kapakla ve dosyayla çıktı: “The coming food catastrophe / Gıda Felâketi Kapıda!” İngiliz dergisinin yaptığı kapak ve attığı başlık bu!
Kapağa bir de buğday başakları yerleştirilmiş ama uzaktan ve dikkatsiz bakınca gerçekten buğday başağı zannedebilirsiniz.

Ama birazcık yakından ve dikkatle baktığınızda başaklara buğday niyetine kurukafaların, insan iskeletlerinin yerleştirildiğini görünce kanınız donabilir ve şok yaşayabilirsiniz!
İngiliz bu!

Bu kadar sinsi, bu kadar soğukkanlı işte!

TÜRKİYE, ACİLEN GÜÇLÜ TARIM STRATEJİSİ VE ETKİLİ FİYAT POLİTİKASI GELİŞTRMELİ!
Gıda felâketinin en az iki yıldır adım adım geldiğini konuşup yazıp duruyoruz… Türkiye’nin gıda ambarı olan bir ülkeden tarımda gayr-ı millî adımlar atan, tarımı, hayvancılığı bitiren politikalar izlemesinin gıda felaketi patlak verdiğinde ülkemizi çok zor günlerin bekleyeceğini, gıda sorununun, millî güvenlik sorunu olduğunu hatırlattım kaç kez bu sütunda!

Türkiye’nin tarım stratejisi yok! Varolan tarım stratejisi/sizliği, fırsatçıları, kapkaççıları ülkenin altını oyacak bir tarım ekonomisi geliştirmeye itiyor: Daha kârlı diye en değerli tarım ürünlerimiz ihraç ediliyor dışarıya, ülkenin tarım ürünlerinde büyük bir felâketle karşılaşma ihtimali en azından bazı üreticileri, etkili üreticileri, kapitalist, ruhsuz tipleri hiç ilgilendirmiyor bile!
Bu mesele, tarım ve gıda ile ilgili sorunlar asla küçümsenmemeli!

Ülkemizin ve halkımızın çıkarlarını eksene alan güçlü ve derinlikli bir tarım ve gıda stratejisi geliştirilmeli. Üreticinin ürünlerini iç pazarda satmasını sağlayacak stratejilere ağırlık verilmeli daha fazla geç olmadan.
İkinci olarak, güçlü stratejik aklın ve politikanın olmamasından kaynaklanan fiyat artışlarındaki anormalliklere aslâ göz yumulmamalı! Kriz ortamını fırsata çeviren kapitalist ve ruhsuz tipler en ağır şekilde cezalandırılmalı!
Yoksa kitlelerin sokaklara dökülmesi projesi devreye girdirilmek üzere…
Benden hatırlatması. En son Kazakistan ve Singapur’da kitleler sokaklara döküldü sosyal medya üzerinden ve Singapur haftalardır çalkalandı, sonunda hükümet devrildi!
Türkiye, her tür iç ve dış provokasyonlara karşı müteyakkız olmalı. Ama bundan önce güçlü ve rasyonel bir tarım ve gıda stratejisinin vakit kaybedilmeden geliştirilmesi aslâ ihmal edilmemeli! Yoksa, yarın çok geç olabilir Allah muhafaza!Üç Mahmud Efendi: Temelleri-Koyucu, Kurucu, “Koruyucu”

Yusuf Kaplan

24/06/2022 Cuma

Mahmud Efendi Hazretleri (ks) Hakka yürüdü. Rahmet-i Rahmân’a kavuştu.

Allah (cc) rahmet eylesin; mekânı cennet, makamı âlî olsun.

Türkiye, neyi, nasıl bir şahsiyeti ve değeri kaybettiğini daha sonra anlayacak…

Ülkemizin başı sağolsun.

DİRENİŞ, DİRİLİŞ VE VAROLUŞ YOLCULUKLARI…
Bir asra yaklaşan bir ömür.

Hayatı, Türkiye’nin yakın tarihine, yüzyıllık tarihine damgasını vuran yarma harekâtlarının özeti gibi.

Çilelerle dolu…

Yılmaz mücadeleler tarihi…

Hakikat medeniyeti yolculuğumuzu kesintiye uğratan ölümcül iç ve dış “darbe”lere, yıkımlara karşı direniş, diriliş ve varoluş yolculuklarının zorlu hikâyesi…

Mahmud Efendi Hz., toplumumuzun işte bu zorlu direniş, diriliş ve varoluş yolculuklarının sembolü oldu.

Direniş yolculuğu, ilim yolculuğuydu; medreseyi sahiciliğini bozmadan, Kur’ân dili Arapça’yı klasik usûlle öğreterek, sağlam akîde, kelâm, fıkıh ve fıkıh usûlü, hadis ve hadis usûlü üzerinden yaşattı, canlandırdı, toplumun direnç noktalarını muhkemleştirdi.
İlim yolculuğu, medrese üzerinden yok oluşa direnişin temellerini belirledi.

Her mahalleye bir erkek ve bir kız Kur’ân kursu açılmasıyla, bu sade medrese ve eğitim modeliyle toplumun yok olmasının önüne set çekilmiş oldu.

Direnişin, dirilişe dönüştürülmesi gerekiyordu, direnişin istenen sonucu verebilmesi için.

Dirilişin tohumları, İrfan yolculuğuyla ekildi. Topluma böyle ulaşıldı. İlim yolculuğu ile Müslüman zihin, Ehl-i Sünnet akîde üzerinden muhkem bir şekilde inşa edildi. Müslüman şahsiyet böyle böyle ete kemiğe büründü.
İrfan yolculuğu, kişinin hem iç dünyasını tahkim etmesini hem de toplumu vareden ZEMİN’i muhkemleştirerek diriliş gayretlerinin köksalmasını sağladı.
Son aşama, İslâm’ın bu toplumdan silinmeyeceğinin gösterildiği varoluş aşamasıydı.

İlim yolculuğu ile adeta Mekke süreci yeniden inşa edildi, çağdaş cahiliyye ile mücadele edildi, her türlü küfre, şirke karşı direnildi, direnç biçimleri geliştirildi, başta nefs putu ve dünyevî putlarla mücadele edecek Müslüman ZİHİN, müslüman şahsiyet inşası gerçekleşti.
İrfan yolculuğu ile ise Medine süreci inşa edilmeye çalışıldı. Müslümanca yaşama ZEMİN’i hem içe yapılan yolculukla hem de içeriyi terbiye ve tezkiye çabası gerçeğe dönüştürülerek dış’ı, ferdin ötesini, dış dünyayı, toplumu Müslümanlaştırma cehdiyle dirilişin tohumları ekildi.
Son aşama, Hikmet yolculuğu oldu.

TEMEL İLKELER, SOSYAL YAPILAR VE KORUYUCU KALKANLAR
Bu üç teorik sürecin pratikte nasıl işle(til)diğine bakmak da zihin açıcı olabilir…

İlim yolculuğu ile akîdevî temeller inşa edildi. Böylelikle hem durulan yer, durulması gereken mevzi muhkemleştirildi hem de bu sağlam temeller üzerinden akîdeye, İslâmî duyarlıklara ve değerlere yapılan seküler, yok edici saldırılara direnildi ve bu içerden sömürgeleştirici, celladına âşık edici saldırılar püskürtüldü.
İrfan yolculuğu ile müslüman şahsiyet, muhkem bir sosyal doku ve yapı inşa edildi. Bütün müslüman toplumların müşterek giysisi, Efendimizin (sav) sünnet-i seniyyesi çarşaf, sarık, cüppe ile bu Müslüman toplumun kimliği ve anlam haritaları korundu. Mahmud Efendi, çarşaf’ı diri tutarak, müslüman toplum yapısını dinamitleyecek girişimlerin toplumun İslâmî duyarlıklarını ve hayat tarzını yok etmesini önledi, dirilişin tohumlarını böyle böyle ekti.
İrfan yolculuğu ile hem müslüman şahsiyetin sarsılması, yok olması önlendi hem de topluma dışarıdan dayatılan sekülerleşme biçimlerine, seküler giyim kuşam tarzlarına, göstergebilimsel düzene direnilerek İslâmî hayat tarzının yok olmasının önüne sarsılmaz bir set çekilmiş oldu. İrfan yolculuğu, hem şahsî düzlemde hem de sosyal düzlemde İslâmî dirilişin temellerini sağlamlaştırdı.

Hikmet yolculuğuyla, bu toplumun Müslüman kimliğinin korunmasında, İsmailağa’nın açıkça gösterdiği üzere, Akîde, Fıkıh ve Tasavvuf’un ne kadar hayatî rol oynayacağı ispatlandı. Bunun sarsılmaz kurumları kuruldu. Hem medrese hem de tarikat “kurumları” toplumun yok oluşuna karşı koruyucu kalkanlar olarak tarihî bir rol oynadı.
PATRİKHANE KUŞATMASINI İSMAİLAĞA YARDI: TÜRKİYE’NİN BAĞIMSIZLIĞININ İSLÂM’A BAĞLI OLDUĞU İSPATLANDI
Hikmet yolculuğunun görünmeyen bir boyutu da, ülkenin bağımsızlığının korunmasında İsmailağa'nın, özellikle Ali Haydar Efendi ile Mahmud Efendi’nin nasıl tarihî bir rol oynadıklarının bizzat ülkenin vatansever seküler generalleri tarafından da itiraf edilmesi oldu.
İsmailağa, dolayısıyla Mahmud Efendi hem 28 Şubatçılara karşı İslâmî kimliğin korunmasında hem de Patrikhane üzerinden Türkiye’yi kuşatma girişimlerime karşı Türkiye’nin bağımsızlığının korunmasında kilit rol oynadı. Böylelikle, İslâm'ın, Türkiye’nin bağımsızlığının yegâne şartı ve teminatı olduğu bir kez daha ispatlanmış oldu.
Patrikhane’ye karşı Türkiye’nin bağımsızlığını teminat altına alacak, derin, köklü, basiret ve feraset dolu siyaset üstü hikmet dolu bir siyaset inşa edilerek ülkenin bağımsızlığının tehlikeye girmesinin önüne büyük ve yıkılmaz bir duvar örüldü.
Mahmud Efendi Hz., herhangi bir tarikat lideri değildi. Hem toplumumuzun İslâmî kimliğinin inşasında ve idamesinde hem de ülkemizin bağımsızlığının korunmasında yaşarken yeterince farkedilemeyen tarihî bir rol oynayan önemli bir şahsiyetti.

Özetle… Akaid-i Kur’âniyye ile direnişin, Sünnet-i Nebeviyye ile dirilişin, çarşaf ve sarıktan oluşan İslâmî anlam haritasıyla Patrikhane’yi çepeçevre kuşatan Siyaset-i Hikemiyye ile varoluşun sembolü oldu.
Allah (cc) ondan razı olsun. Makamı âlî olsun.Pakistan-Türkiye ilişkilerinin sınırları ve ufukları…

Yusuf Kaplan

26/06/2022 Pazar

İSLAMABAD / PAKİSTAN.
Pakistan uçağımız, iki saate yakın geç kalktı.

Havaalanında mihmandarımız Pakistan İstanbul Başkonsolusu danışmanı Buhara kökenli Pakistanlı Waqar Badshah ile sohbete daldık, sohbetin, muhabbetin belini kırdık! Waqar, Mehmet Bulut Hoca’dan Türkiye’de doktora yapmış biri. Halen İbn Haldun Üniversitesi’nde görev yapıyor, başkonsolosluk danışmanlığının dışında.
Waqar’ı çok sevdim: Hem çok çalışkan, hem acayip yetenekli hem de eli her yere değebilen, üstelik de herkesle herkesin kalbini fethedecek bir dille ve üslupla ilişki ve iletişim kurmasını bilen çok güzel bir insan. Bu tür yetenekli, gayretli ve bakışıyla kalpleri fetheden güzel insanlara ne kadar çok ihtiyacımız var şu çivisi çıkmış dünyada!
İslâm dünyasının yapay olarak çizilen sınırlarını, Waqar gibi güzel, öncü insanlarla aşabiliriz ve yepyeni taptaze ufuklara taşıyabiliriz.
Pakistan seyahatimizi organize eden de mihmandarımız da Waqar kardeşimdi.

TİKA DEVRİMİ VE UFUKLARI
İslamabad Havaalanı’nda bizi TİKA Pakistan Koordinatörü Muhsin Balcı Bey karşıladı. Muhsin Balcı, donanımlı, başından itibaren TİKA ile birlikte olan bir kardeşimiz.

Türkiye-Pakistan ilişkilerine dair gerçekleştirilen bu sempozyumun en önemli destekçisi, başından beri TİKA.

TİKA, özellikle Serdar Çam’ın kabına sığmaz ve ufuk açıcı projeleriyle, büyük atılımlarıyla son 20 yılda büyük bir devrim yaptı: Ülkenin önünü açtı, medeniyet birikimimizi ve ruhumuzu bütün dünyaya taşıdı, Türkiye’nin medeniyet ufku ve umudu oldu. Bu umudun ve ufkun hayata geçirilmesini mümkün kılacak yapıtaşlarını döşedi.
Muhsin Balcı kardeşimde bu ufkun ve birikimin ipuçlarını gördüm.

Pakistan’a Sabahattin Zaim Üniversitesi’nin önceki rektörü Mehmet Bulut Hoca’nın Ankara’da başlattığı ve bütün Türkiye’de şubeleri açılan Ankara Düşünce ve Araştırma Merkezi’nin (ADAM) her yıl düzenli olarak gerçekleştirdiği uluslararası sempozyumlardan sonuncusunu hayata geçirmek üzere geldik. Sempozyumun başından bu yana aksatılmadan gerçekleştirilmesin TİKA desteği önemli bir rol oynadı.

Mehmet Bulut Hoca, rektörken, Sabahattin Zaim’i ülkemizin en parlak sosyal bilim üniversitelerinden biri haline getirecek yapısal ve akademik temelleri attı. Rektörken yaptığı bu güzel çalışmaları yapmasını mümkün kılan saik, ADAM’ın kurucusu ve sivil ama önümüzü açacak, bizim medeniyet birikimimiz doğrultusunda bir yüksek öğretim kurumu geliştirme kaygısı güden bir akademi kurma düşüncesine sahip dertli, donanımlı, kurucu, öncü bir akademisyen olmasıydı.
İMRAN KHAN’LA GÖRÜŞME
Pakistan’a koordinatörlüğünü bendenizin yaptığı Sabahattin Zaim Üniversitesi İpek Yolu Medenlyet Araştırmaları Merkezi’nin de katılımıyla ADAM’ın 16. Sosyal Bilimler Sempozyumu için geldik ama bu seyahatlerimizde gittiğimiz ülkelerin önde gelen yöneticileriyle de kritik görüşmeler yapıyoruz zaman zaman.
Bu ilk Pakistan yazımda, bizim için de sürpriz olan görüşmelerden birini, Pakistan’ın önceki başbakanı İmran Khan’la yaptığımız bir saat süren görüşmemizi yazacağım.

İmran Khan’ın mekanına üç ayrı güvenlik taramasından sonra girdik. İmran Khan’ın yeğeni Hasan Khan karşıladı bizi. Son güvenlik taramasında telefonlarımız da alındı.
Güvenlik açısından doğal bunlar, biraz suratımızı ekşitsek de pek yadırgamadık, doğrusunu söylemek gerekirse…

İmran Khan’ı kriket’in sembol oyuncularından biri olduğu zamanlarda Londra’dan biliyordum. İslâmî duyarlıkları pek yoktu o vakitler.
Ama 1996’dan itibaren bir dönüşüm yaşamış, ailesinde yaşadığı çok acı bir hâdise İslâmî hayat tarzını, dünya görüşünü benimsemesine yol açmış. Bizim görüşmemizde de İslâmî hassasiyetlerinin yüksek olduğunu gördük.
Öyle ki, insanlığın geleceğinin tehlikede olduğunu hatırlattı İmran Khan ve insanlığı yok oluşun eşiğine sürüklenmekten İslâm’ın güçlü, diriltici manevî değerleriyle ailenin kurtaracağını vurguladı.
Tesettürün hem maneviyatın hem de ailenin korunmasında çok kalıcı bir rol oynadığına da dikkat çekmesi hepimizin dikkatini çekti.
İslâmî hassasiyetlerinin yüksek olduğunu gösteren en güçlü işaretlerden biri gençleri sünnet-i seniyyeye yönlendirecek güçlü adımlar atması ve kurumlar açması İmran Khan’ın.
İmran Khan, İslâm dünyasında bir kaç önemli sorunun altını özenle çizdi.

İslâm dünyasındaki en önemli sorunların başında hukukun üstünlüğünün olmaması olduğunu söyledi. Osmanlı’dan, Hindistan tarihindeki örneklerden ayrıntılı ve çarpıcı örneklerle bizim İslâm medeniyeti tarihinde böyle bir sorunumuzun olmadığını anlattı heyecanlı heyecanlı.

İkinci olarak İslâm dünyasının, önünü açacak lider ülke ve öncü bir lidere ihtiyacı olduğunu, bu lider ülkenin Türkiye, öncü liderin de cesaretiyle, önaçılcılığıyla Erdoğan olduğunu ifade etti.
İnsanlığı bekleyen en önemli tehlikenin Batılıların özellikle İslâm dünyasını sekülerleştirmeye çalışması olduğuna dikkat çekerek, sekülerleşmenin maneviyatı ve aileyi tehdit eden yegâne saik olduğunu özellikle vurguladı ve Türkiye’deki sekülerizmin İslâm’ı yok olma tehlikesiyle karşı karşıya bırakacak kadar abartılı, absürt olduğunu söyledi.
Belki İmran Khan’ın yaptığımız görüşmedeki en ilginç açıklaması, köken itibariyle Türk olduğunu ve köklerinin “Niyazîyye” olarak adlandırılan bir Türk boyuna / kabilesine dayandığını söylemesi oldu.

İmran Khan zamanında Türkiye ile ekonomik ilişkilerin Navaz Şerif dönemine göre daha az gelişmiş olduğu anlaşılıyor.

Türkiye ile Pakistan arasında öncelikle kültürel, akademik ve entelektüel ilişkilerin güçlendirilmesi ve köklendirilmesi gerekiyor. Bu konuda çok iyi değiliz. İslamabad’da NUST (National University of Science and Technology’de) düzenlediğimiz sempozyum, Türkiye-Pakistan ilişkilerinin sağlam temeller üzerinden güçlü bir şekilde inşa edilmesi gerektiğini gösterdi ve bu ilişkileri güçlendirebilmek için neler yapılması gerektiğini çok güzel ortaya koydu.
Pakistan seyahati izlenimleri…

Yusuf Kaplan

27/06/2022 Pazartesi

Ankara Düşünce ve Araştırma Merkezi ADAM’ın öncülüğünde TİKA ve İZÜ desteğiyle gerçekleştirmemiz Türkiye-Pakistan İlişkilerinin Geleceği konulu sempozyumumuz vesilesiyle gerçekleştirdiğimiz Pakistan ziyaretimize önce 1,5 milyondan fazla öğrencisi olan Allama İqbal Açık Üniversitesi›ni ziyaret ederek başladık.

Uluslararası İlişkiler Direktörü Prof. Dr. Zahid Majid, Bilimler Fakültesi dekanı Prof. Dr. Irshad Ahmed Arshad, Teknoloji Enstitüsü direktörü Prof. Dr. Samina Awan, Arap ve İslâm Araştırmaları Fakültesi dekanı Prof. Dr. Shah Mohyuddin Hashmi’ye gösterdikleri güzel dostluk bir kardeşlikten ötürü teşekkür ederiz.

PAKİSTAN EĞİTİM SİSTEMİ VE MEDRESENİN YERİ
Daha sonra El-Burhan Medreselerinin mekânını ziyaret ettik. Medreselerin yönetim kurulu başkanı Syed Adnan Kakahail, aynı zamanda İslamabad’ın F-10 bölgesinin müftülüğü görevini yapıyor. Hükümet de yakından destek veriyor bu medreselere.

Adnan Kakahail Hoca, Pakistan’daki eğitim sistemi ve özellikle de medreselerin yeri ve konumu konusunda güzel bilgiler verdi bize.Pakistan’da ikili beş eğitim sistemi var: Birincisi, daha seküler, Batılı, İngiliz kaynaklı bir sistem, diğeri de İslâmî eğitim sisteminin uzantısı ve kalıntısı olan medrese sistemi.

Normalde, eğitim sistemi, İngiliz zihniyetine ve kurumlarına dayanıyor.Ama medrese sistemi ise, paralel bir eğitim sistemi ama merdiven altına itilmiş değil bizde olduğu gibi.

Hindistan ve Pakistan’da da aynı medrese sistemi hâkim. İki ana koldan geliyor medrese sistemi:

Deobendi ve Brelvi medreseleri.40 bin medrese var bütün Pakistan çapında. Bunlardan 32 bini Deobendilerin, 8 bini de Brelvilerin.Şia›nın da 400 medresesi var ve Şia ile Sünnî medreseler arasında ilişki ve iletişim yok.

Adnan Kakahail Hoca’nın yönetim kurulu başlandığını yaptığı el-Burhan Medreseleri’nin Pakistan genelinde 7 yerde şubesi var. Bütün Pakistan genelinde medreselerin toplam talebe sayısı 3 milyon ve iş adamlarına haftada iki gün ders veriyor. Bir senelik program bu.

Fıkıh, siyer ve Kur’an dersleri okutuluyor.Toplamda eğitim, 8 senelik bir programa dayanıyor. Medrese talebelerine lise ve üniversite diploması veriliyor ve medreseden mezun olan talebeler, genel eğitim sisteminde master ve doktora programlarına da katılabiliyorlar.

El-Burhan Medresesi, Çişti tarikatına ait. 600 yerde Sîret Halakaları ve toplam 15 bin talebesi var.

Medreseler sivil eğitim kurumları, talebelerin % 90’ı ücret ödemiyor.İslamabad›da Vedat Dalokay’ın yaptığı Faysal Camii’ni ziyaret ettik. Camide ruh yoktu. Şok oldum. Bekliyordum da, bu kadarını beklemiyordum doğrusu!

Bu arada Caminin etrafında mütevazı bir kabirde yatan Pakistan’ın Abdülhamid’i olarak gördüğüm, uçağı düşürülerek şehit edilen cennetmekân Ziyaülhak’ın son derece sade ve mütevazı mezarını ziyaret ettik, dua ettik.

PAKİSTAN’DA KORSAN MTO TALEBELERİ VE DİĞER TALEBELERLE BULUŞMA
Akşam Pakistan’da okuyan ve yüksek lisans yapan MTO talebesi ve korsan MTO talebesi olan Türk talebelerle güzel bir sohbet gerçekleştirdik. Anadolu Ajansı’nın Pakistan Temsilcisi Semih Uğurlu ve muhabiri Muhammed Nazım kardeşlerimle birlikte gittik mekâna. Anadolu Ajansı’ndaki kardeşlerim çok yetenekli ve güzel insanlar.

Yaklaşık 30 civarında talebenin kaldığı Pakistan Mezunları Derneği’nin talebe yurdunda iki saat süren, pürdikkat dinlenen bir konuşma yaptım.

Sohbetin sonunda kardeşlerimizin yüzünde ışık ve kabına sığmaz bir coşku vardı. İHH İslamabad sorumlusu Murat Kavakdan ve 14 yaşındaki müstakbel ve coşkulu MTO talebesi adaşım bıraktılar beni gece saat 01.00 civarında.

NUST’TA VERİMLİ BİR SEMPOZYUM
NUST, sempozyuma ev sahipliği yaptı. Bizimle yakından ilgilendi. Pakistan-Türkiye ilişkilerinin daha fazla geliştirilmesi konusunda herkes iştahlı konuşuyor. İki taraf da. Ama iş adım atmaya gelince, kimse adım atmıyor!

Çok şaşırtıcı bu. Düşünsenize Pakistan’la serbest ticaret anlaşmamız bile yok! Hâl böyle olunca da, ekonomik ilişkilerin bile çok düşük olması şaşırtıcı değil. Türkiye-Pakistan arasındaki ticaret hacminin 800-900 milyon dolar olduğunu öğrenince çok üzüldüm.

Birbirini bu kadar çok seven iki milletin, ekonomik ilişkilerinin bile çok zayıf olduğunu öğrenmek insanı üzüyor gerçekten.

Entelektüel ve kültürel, sanatsal ve akademik ilişkiler ise tahmin edilebileceği üzere çok zayıf. İşte ADAM da bu duruma son vermek için Türkiye-Pakistan ilişkilerini güçlendirmek için 16. Sosyal Bilimler Sempozyumu’nu İslamabad’da yapmaya karar verdi.

Mehmet Bulut Hoca’nın öncülüğünde yapılan bu sempozyumlar, hükümetlerin yapması gereken bir şeyi tek başına yapıyor: 16.sı düzenlenen bu sempozyumlarla geleceğe projeksiyon yapılıyor, bölgesel ve küresel bir güç hâline gelecek büyük Türkiye’nin entelektüel ve akademik temelleri atılıyor.

Bize Pakistan programımızın her aşamasında çok güzel evsahipliği yapan NUST’ın Yönetim Kurulu Başkanı profesör-general Javed Mahmood Bukhari ve rektörü general profesör Rizwan Riaz’a kalbî teşekkürler ediyoruz.Çağımızın dehası Fuat Sezgin Hoca’yı unutmadık, unutmayacağız…

Yusuf Kaplan

1/07/2022 Cuma

Dünyanın tanıdığı, takdir ettiği ama bizim hiç tanımadığımız, sürgün ettiğimiz Fuat Sezgin Hocamızın dün 4. vefat yıldönümüydü.

Çok büyük bir âlimdi; emsalsiz ilim aşkı, yorulmak bilmez çalışkanlığı ve yazdığı eşsiz eserleri, onu, dünya çapında saygı duyulan bir ilim adamı yapmıştı.

HAYATI, YÜZYILLIK TRAVMATİK TARİHİMİZLE ÖZDEŞTİ...
Nev-i şahsına münhasır bir insandan, bir topluma, Allah’ın bir kaç yüzyılda bir lûtfettiği bir dehadan sözediyoruz.

Hayatı, Türkiye’nin yüzyıllık travmatik tarihinin özeti gibiydi.
Yok oluşun eşiğine sürükleniş, toparlanış ve ayağa kalkış serüveni.
Yüzyıllık zorlu maceramızı, kısaca böyle özetleyebiliriz.

Bin yıllık devâsâ bir medeniyet hazinesinin üzerinde oturup da, böylesine muazzam ve muazzez birikimi, inkâr etmeye kalkışmamız, tam bir yok oluş felâketinin, intiharın eşiğine sürüklenmemizle sonuçlandı başlangıçta.

Düşünsenize... Hem bin yıl dünya tarihini yapmışsınız hem de kimliksiz, kişiliksiz, ruhkökleri kurutulmaya çalışılan bir travmanın eşiğine sürüklenmişsiniz!

Batılıların fiilen sömürgeleştir(e)mediği bir ülke, içerden zihnen kendi kendini sömürgeleştirme aymazlığına soyunmuş!

Sömürgecilerin bile yapmaya cesaret edemeyecekleri kadar bu ülkenin kültürel dinamiklerini dinamitlemiş, medeniyet ruhunu ve iddialarını yok etmişsiniz!

Ne var ki, bin yıl dünya tarihini yapan bir milleti yok etmek çok zordu.

Medeniyet bilinci yok edilmiş, tarih bilinci linç edilmiş bir ülkenin çocukları, bu yok oluş serüvenine seyirci kalamazlardı.

Yarma harekâtları gerçekleştirdiler her alanda...
Siyasette Menderes, Özal, Erbakan ve Erdoğan bu yarma, toparlanma ve ayağa kalkma yolculuklarının öncüleri oldular.

Düşünce ve sanatta Necip Fazıl’la başlayan toparlanma, direnme süreci, Sezai Karakoç’larla, Nurettin Topçu, Cemil Meriç ve İsmet Özel›lerle ayağa kalkış ve diriliş sürecine dönüştü -çok şükür.
Fuat Sezgin Hoca, bu süreçleri kendi kişisel hayatında iliklerine kadar yaşamıştı.

SÜRGÜN, GÖZYAŞI VE VEFA
Bilim tarihine, özellikle İslâm bilim tarihine, İstanbul Üniversitesi'ndeki oryantalist Alman hocası Ritter’in yönlendirmesiyle ilgi duymaya başlıyor...

İlgisi her geçen gün derinleşiyor...

Yitik hazineyi iğneyle kuyu kazarcasına keşfediyor...

Sonra en verimli çağında ülkesinden sürgün ediliyor, bu ülkenin zihnine geçirilen pranga olan laiklik adına yapılan 1960 darbesinden sonra.
Sürgün hâdisesini, Damla dergisine şöyle anlatmıştı Fuat Sezgin Hoca bir kaç yıl önce:
“1960 yılında, bir hükümet darbesi oldu. Askerler devletin idaresini ele geçirdiler. Milli Eğitim Komitesi diye bir komite kurdular. Bir gün bunlar ‘hangi profesörler zararlıdır?’ diye bir liste çıkarmışlar. Bunların listeleri kanun gibiydi. Gazeteler 147 profesörün atıldığını yazıyordu. Benim de adım vardı. Birçok şey bekliyordum, ama bir gün üniversiteden atılacağımı beklemiyordum. Hatta Türkiye’yi kendiliğimden terk etmeyi de düşünmüyordum. Çünkü memleketime çok bağlıydım. Bu hadiseden bir yıl evvel, Almanya’da misafir doçent olarak bulunuyordum. Bana orada doçentlik yapmamı teklif ettiler. Bu teklifi gülerek reddettim. ‘Ben İstanbul’u, Türkiye’yi nasıl terk ederim?’ dedim. Özür dilediler. Gazetedeki ‘zararlı profesörler’ listesini ve ismimin bu listede olduğunu görünce ülkeden gitmemin, artık benim iradem dışında olduğunu anladım.”
“Gazeteyi çantama koydum, Süleymaniye Kütüphanesi’ne gittim ve hemen orada tanıdık üç dostuma mektup yazdım. İki Amerikalı, bir de Frankfurt Üniversitesi’nin eski rektörü olan dostlarıma. ‘Bana bir yer bulun, geleceğim’ diye yazdım. 30 gün içinde üçünden de cevap geldi. Üçü de beni memnuniyetle kabul ediyorlardı. Ancak ben Frankfurt’u tercih ettim. Frankfurt’a gittim.”
“Türkiye’yi, İstanbul’u terk edeceğim akşam, Galata Köprüsü’nün Karaköy tarafına gittim. Oradan 15–20 dakika kadar Üsküdar’a baktım. Güzel bir geceydi, artık vakit de gecikiyordu. Döndüğümde gözlerimin yaşını silmek zorunda kaldım. O zaman tabi üzülmüştüm. Bugün bir kızgınlık duymuyorum. Memleketime yine ne vermek mümkünse onu vermeye çalışıyorum.”
Bu uzun alıntıyı, kendi cümleleriyle Fuat Sezgin Hoca’yı bizzat tanıyalım diye yaptım.

BİLİM TARİHİ’NDE DEVRİM YAPMIŞ BİR DEHA!
Fuat Sezgin Hoca, Almanya’da sürgünde, bu ülkede yapamayacağı büyük bir devrime imza attı: 1300 ciltlik İslâm bilim tarihi kitabı hazırladı, hepsine sunuş yazdı.
Dahası, Buhari’nin kaynakları konusunda yaptığı çalışma da, oryantalistlerin ezberlerini bozmuş, çığır açmıştı.
Fuat Sezgin Hoca’nın genelde İslâm medeniyeti, özelde İslâm ilim tarihi konusundaki Avrupa-merkezci önyargıları yerle bir etmesi, zihinsel bir devrim oldu.
Edward Said’den çok daha önce, oryantalizmin, akademik bir emperyalizm biçimi olduğunu gözler önüne serdi.
Ülkesine âşık, bu ülkenin hâs çocuğu, medeniyet bilinci ve özgüveni yüksek, dünya çapında bir âlimdi. Bu ülkenin metamorfoz yemiş, celladına âşık aydınları, sömürge zihniyetli akademisi, Fuat Sezgin gibi bir dehayı bile yok saydı on yıl öncesine kadar!

Üstelik de bilimi kutsayan seküler çevreler, zerre kadar ilgi göstermediler!
Nedir bu?

Zihnen sömürgeleşmek, entelektüel felç geçirmek demek.
O yüzden şöyle demekten kendini alıkoyamamıştı Sezgin Hoca: “İslâm medeniyetinin büyüklüğünü, kendi insanımıza anlatmak, Batılılara anlatmaktan çok daha zor.”

Eserleri, on yıllar önce Arapçaya, İngilizceye, dünyanın belli başlı dillerine çevrilmişti ama Türkçeye henüz çevrilmiş değil. Çeviri çalışması başladı ama bitmedi henüz.

İSMİ ÖLÜMSÜZLEŞMELİ...
Fuat Sezgin Hocamızın çığır açan fikirlerinin ve kitaplarının okullarımızda okutulması gerekiyor...

Adına üniversite açılmalı, Fuat Sezgin Araştırma Enstitüleri kurulmalı.

Yine adına düzenli bilim yarışmaları düzenlenmeli ve Fuat Sezgin Ödülü ihdas edilmeli...
Genç kuşağı kimliksiz, idealsiz, ruhsuz bir çıkmaz sokağın eşiğine sürükleyen sömürgeci eğitim zihniyetinden, metamorfoz yemiş, mankurtlaştırıcı, ruhsuzlaştırıcı medya ve kültür rejiminin zihinsel katliamından, köleleştirici dünyasından kurtarmak için Fuat Sezgin Hocamızın fikirlerinden, eserlerinden ve hayatından öğreneceğimiz çok şey var çünkü.

Fuat Sezgin Hoca, pergelin sâbit ayağını bizim medeniyetimize sâbitledi ve keşfedilmeyi bekleyen devâsâ bir külliyat bırakıp gitti bu dünyadan...

Hocamıza Allah’tan rahmet diliyorum.

Anlaşılacağı günler de yakındır: MTO var çünkü, mirasçısı biziz, MTO talebeleri. Anlayacağız, anlatacağız bütün dünyaya inşallah.Pakistan üzerine düşünceler…

Yusuf Kaplan

3/07/2022 Pazar

Pakistan, Hindistan ile birlikte 1947 yılında İngilizlerden bağımsızlığını kazanınca kuruldu. Sir Muhammed İkbal, bağımsız Pakistan’ın fikrî kurucusu, Cinnah da fiili kurucusu. O yüzden salonlarda sağda Cinnah’ın, solda İkbal›ın fotoğrafları yer alıyor. Türkiye’de insan hiç olmazsa Mehmet Akif Ersoy’un fotoğrafı neden hiçbir yerde yok bu tür kurumlarda diye sormadan edemiyor.
İkbal, Pakistan’ın bağımsızlığını savunuyor sonuna kadar ama meselâ Mevdûdî karşı çıkıyor buna başlangıçta ama ok yaydan çıktıktan sonra o da bağımsızlıktan yana tavır alıyor.
İNGİLİZLERİN GÖLGESİ…
Bağımsız, sadece Müslümanlardan oluşan bir toplum ve devlet fikri, çok güzel hatta büyüleyici! Ama Hindistan’ın parçalanmasının da çok hayra alamet bir fikir olmadığını, büyük bir tarihî yanılgı olduğunu söylemek gerekiyor.
Düşünsenize… Eğer Hindistan parçalanmamış olsa bugün dünyanın en büyük devleti veya ülkesi Müslüman Hindistan olacaktı. İngilizler, önce Müslüman Hindistan fikrini yok ettiler Hindistan’ı paramparça ederek şimdi de dünyada hâlen de en çok müslümanın yaşadığı ülke olan Hindistan’dan Müslümanları sürecek ve katliamdan geçirecek tezgâhları çevirmekten geri durmuyorlar!

Bu Müslümanlar kimseden çekmedi İngilizlerden çektiği kadar!
Hindistan’ı parçalamakla kalmadı İngilizler; Osmanlı’yı da, Arap dünyasını da, Müslüman Afrika’yı da paramparça ettiler!

Hilâfeti yok ettiler, İslâm dünyasının birliğinin, dirliğinin ve diriliğinin en önemli kaynağını kuruttular!

Pakistan toplumu, özellikle de elitleri, üst sınıfları fazlasıyla İngiltere’nin gölgesinde. Pakistan da ülke olarak İngiltere’nin yörüngesinde.
Pakistanlılar, İngiltere’yi ikinci vatanları gibi görüyorlar. Hindistan’larla da. Belki de bazılarının birinci vatanları İngiltere. İngiltere, Pakistan’ın üzerinde Demokles’in kılıcı gibi hâkim. Pakistan’da, Hindistan’da ve Afganistan’da İngiltere’den habersiz kuş bile uçmaz dedirtecek kadar hâkim İngiltere bölge ülkelerinin hem devlet, istihbarat, ekonomi yapılarına, kurumlarına hem de ekonomik, kültürel, entelektüel ve sosyo-politik hayatlarına. Düşünsenize, Pakistan’da bütün diğer eski İngiliz sömürgesi yerlerde olduğu gibi trafik, sağdan işliyor.

Kendinizi bir an İngiltere’de hissederseniz hiç şaşırmayın.

Eğitim sistemleri, özellikle Cambridge, Oxford sisteminin kontrolünde. Bütün Pakistan eğitim sistemine bu sistem damgasını vuruyor, yön ve şekil veriyor.
Pakistan’daki medrese sistemini son yazımda ayrıntılı olarak yazmıştım, o yüzden geçiyorum o konuyu.

ÜLKEDE ETNİK KİMLİK HÂKİM, AİDİYET SORUNU EN BÜYÜK SORUN!
Pakistan’ın en ciddi sorunlarından biri, ülkede çok köklü bir aidiyet problemi var. İnsanlar bir topluma ya da bir millete ait değiller, bir kabileye aitler! Dolayısıyla etnik kimlik millî kimliğin önüne geçiyor.

En güçlü kimlik ve aidiyet biçimi, İslâmî kimlik ve İslâm’ın etrafında toplanılan bir aidiyet biçimi.
Pakistan’da toplumun tek ve en güçlü ortak noktası, İslâm. Pakistanlıları zor zamanlarında birleştiren, mutlu, sevinçli günlerinde birbirine kenetleyen tek şey, müslüman kimliği ve İslâm kardeşliği. Askerî üniversitede bile programlara Kur’ân okunarak başlanıyor; rektörler dâhil, büyükelçiler ve diplomatik misyon şefleri dâhil herkes konuşmasına besmele, hamdede ve salvele çekerek ve “Esselâmü aleyküm” diyerek başlıyor. Türkiye’de olsa kıyamet kopar.

PAKİSTAN’A ORDU HÂKİM VE ORDU MÜSLÜMAN BİR ORDU
Pakistan’da ordu hâkim her şeye. Darbeleri yapıyor, hükümetleri atıyor, ülkenin kaderine ordu hükmediyor.
Ama bu ordu, bizde olduğu gibi laiklik adına nefes alıp vermiyor, laiklik bekçiliği yapmıyor!

Bizdeki laik ordu İslâm’ın her bakımdan devletten ve toplumdan tasfiye edilmesi, devlete ve topluma aslâ çeki düzen vermeye kalkışmasına izin verilmemesi, dolayısıyla ülkenin belki fiilen olmasa bile zihnen Batılılaşması, zihnen bağımsızlığını yitirmesi için var sanki!

Dün ordumuz İslâm’ın bayraktarlığını ve sancaktarlığını yapıyordu. Ve üç kıtaya hükmediyordu Türk ordusu. Sonra ne olduysa oldu, İslâm’ı aslâ devlete ve topluma yön verecek bir konuma yükseltmemenin aygıtına dönüştü.
Türk ordusundaki bir klik kullanılarak “laiklik tehlikede” sloganıyla uydurulan bir heyûla üzerinden darbe üstüne darbe yaptı millete NATO’cular!
Bir terslik yok mu burada arkadaşlar?

Türkiye’nin bağımsızlığını korumanın yolu köklerinin sağlam olmasıdır. Köklere inemezseniz göklere yükselmezsiniz. Bunun en çarpıcı örneği Batı uygarlığının modernite üzerinden yaptığı keşf-i kadim yani 2500 yıl önceki Grek mirasını keşif ve yeniden yorumlayış yolculuğudur. Üstelik de bizim üzerimizden, İslâm medeniyeti üzerinden. Müslümanların bin yıl talebesi olarak…

Türkiye’nin ruhu, ruhkökleri İslâm’dır. Türkiye, ruhunu, ruh köklerini yitirirse, önce parçalanır, sonra da leş kargalarına yem olur. İslâm’ı yitiren bütün Türkler Türklüklerini de yitirmişlerdir. Bugünlerde bize İslâmsız bir Türk kimliği dayatmaya çalışıyorlar! Bu, bu ülkeye yapılabilecek en büyük ihanetlerden biridir. İngiliz’in dolayısıyla emperyalistlerin hedefi buydu, Osmanlı’yı parçalarken…
Pakistan’da, ordu dâhil her yerde, İslâm deyince akan sular duruyor. Etnik kimlik üzerinden üretilen güçlü aidiyet biçiminin dışında en güçlü ve toparlayıcı aidiyet biçimi İslâmî aidiyet bilincidir.
Pakistan ordusundaki güçlü İslâmî kimlik, Pakistan’ın Abdülhamid’i olarak gördüğüm, uçağı düşürülerek havada hunharca şehit edilen cennetmekân Ziyaülhak tarafından yeniden fotmatlanmış, daha mükemmel bir şekle büründürülmüştür.
Pakistan, özenle vurguladığım gibi İngilizlerden yakasını ve paçasını kurtardığı zaman gerçek bağımsızlığına kavuşacak.

Pakistan üzerine yazacaklarım bitmedi aslında.

.Biz NATO’ya yok olmamak için girdik, yok olmamak için çıkacağız yeri ve zamanı geldiğinde…

Yusuf Kaplan

4/07/2022 Pazartesi

Dostlukları da, düşmanlıkları da belirleyen olgu, a
idiyet biçimleri.
Etnik ve kültürel kimlik veya medeniyet kimliği üzerinden inşa edilen aidiyet biçimleri. Ya da hâlâ
coğrafya kaderdir; -Lyotard “coğrafyanın sonu”
ndan sözetse de, sınırların ortadan kalktığı gözle görülür bir hâl alsa da, bu böyle.
Coğrafyanın yüklediği yük, bazen bir medeniyet yükümlülüğüne dönüşür. Elbette ki, medeniyet bilinci, coğrafyayla sınırlı değildir. Ya da şöyle söyleyeyim: Medeniyet bilinci ve aidiyeti, fizikî coğrafyayı aşar, zihnî ve kültürel coğrafyalara kadar uzanır, karmaşıklaşır ve zenginleşir.

NATO’NUN KİMLİĞİ: BİR UYGARLIĞIN
SAVAŞ MAKİNASI
Önce şunu bileceksiniz:
NATO bir medeniyet projesidir.
Batı uygarlığının
“savunma şemsiyesi”
dir diyorlar; ama ne kadar da hakikati maskeleyen bir tanımlama bu böyle, değil mi?
Nedir NATO, peki?

NATO, Batı uygarlığının kurduğu
küresel kapitalist sistemin askerî zorbalık düzeninin savaş makinasıdır;
silahlı kalkanıdır.
Noam Chomsky’nin diyebileceği gibi
“küresel zorbaların dünya üzerinde terör havası ettirdikleri yıkım mekanizması”
dır.
Fernand Braudel olsa, “silahlı barış düzeninin savaş ve savunma aygıtı” derdi,
Pax Roman
a
olarak adlandırılan düzenin kurucusu Roma İmparatorluğu’nun devamı olarak gördüğü Pax Americana’nın en temel savunma örgütü olduğu için.
Ülkeler arasındaki dostluklar da, stratejik ittifaklar da öncelikle kültürel aidiyet biçimleri üzerinden şekilleniyor. Elbette çıkarlar ilk bakışta daha belirleyici oluyor.
Fakat “çıkarlar”ı belirleyen şey, aslında aidiyet biçimleridir: Kültür, inanç, medeniyet, coğrafya’ya dayalı aidiyet biçimleri.
Rusların Ukrayna’yı işgal etmeleri üzerine savaşın yıkımından kaçarak ülkerini terkeden Ukrayna’lıların Batı’da karşılanma biçimi ile, Suriyelilerin veya diğer Batı uygarlığının dışındaki göçmenlerin karşılanma biçimleri arkasındaki
ürpertici fark, çıkarları belirleyen şeyin kültürel aidiyet biçimleri olduğunu gösteriyor.
Sadece göçmenlere takınılan tavırda değil, dünyanın çeşitli coğrafyalarında yaşanan sorunlarda, savaşlarda, katliamlarda takınılan tavırlarda da kültürel aidiyet biçimleri üzerinden geliştirilen ayrımcı, ötekileştirici, değersizleştirici yaklaşımları açıkça görüyoruz.

“KÖTÜ ÖTEKİ” ÜZERİNDEN TEHDİT ALGISI, KİMLİK İNŞASI VE “BÜYÜK DOĞU”NUN SESSİZ YÜKSELİŞİ
Kaldı ki, NATO’nun kendisi, bir öteki, bir tehdit, bir düşman fikri ve algısı inşası üzerine varlığını meşrulaştırıyor. Tıpkı Batılıların kendi kimliklerini, öteki, üstelik de
“kötü öteki”
üzerinden inşa etmeleri gibi.
Bir düşman fikri ve algısı var NATO’yu meşrûlaştıran:
Soğuk Savaş döneminde Komünizm; Soğuk Savaş’ın hemen sonrasında, 1990’lardan itibaren terörizm kılıfı uydurularak ve vekâlet savaşlarıyla
dışarıdan
, postmodern algı savaşlarıyla da
içeriden
savaşılan
İslâm
; şimdi de buna
Rusya
ilâve edildi, ilerde
Çin
de ilâve edilecek.
Önümüzdeki süreçte,
Çin, Hint ve İslâm ittifakı veya bloğu doğmaması için her tür önlem alınıyor
(siz bunu “her tür şeytanlık yapılıyor,” diye de okuyabilirsiniz).
Çin, böylesi bir ortamda, Doğu Türkistan’daki müslümanlara neden bu kadar zulmeder sorusu,
cevabı verilmesi gereken stratejik önemi büyük bir soru.
Hindistan’daki Müslüman katliamına
, Müslümanları kitleler hâlinde Hindistan’dan sürmek için bütün
Hindistan genelinde Müslümanlara karşı estirilen terör havasına
ama dünyanın buna seyirci kalmasına ne demeli?
Önümüzdeki süreçte, yani 50 ilâ 100 yıllık bir
orta ve uzun vadede, Batı dünyasına karşı Çin, Hindistan, Rusya ve İslâm dünyası stratejik önceliklerini ve çıkarlarını birleştirecekler,
birlikte hareket edecekler. Başka türlü Batı dünyasının hegemonyasını kırmak zordur.
Türkiye
, burada
kilit rol
oynayacaktır. Madrid’deki NATO zirvesi bunu bir kez daha ispat etti.
Küresel sistemin lordları, bu gelecek ittifakı gördükleri için
Huntington’a “medeniyetler çatışması” tezini yazdırdılar
(önce makale, sonra kitap olarak).
Eninde sonunda Batı blokuna karşı Doğu’da Çin, Rusya, Hindistan ve (başını Türkiye’nin çekeceği) İslâm bloğu oluşacak.
Bunu gördü küresel sistemin lordları. Ve bunun gerçekleşmemesi için önlemler alıyorlar Soğuk Savaş’tan sonraki dönemde
önce İslâm dünyasını dize getirmeye çalışarak, şimdi de Rusya’ya diz çöktürme
savaşına soyunarak.
Bu arada
Hindistan’ın ve Çin’in İslâm’la ilişkilerini olabildiği kadar bozarak
bu ittifakı daha doğmadan boğmak istiyorlar. Hintliler, buna teşneler zaten. Çinliler de bir şekilde.
Ama kimsenin görmediği, belki de görmek istemediği yakıcı gerçek şu:
Hindistan’daki İslâm düşmanlığını, İslâm’a ve Müslümanlara karşı savaşı harlayanlar, hazırlayanlar, kışkırtanlar İngilizler.
Benzer bir hikâyenin Çin’de de olabileceğini tahmin ediyorum ama bu konuda somut veriye ihtiyacımız var: Çin’den somut, güvenilir bilgi almak çok zor bu bağlamda.
TÜRKİYE’NİN NATO’DAKİ YERİ: KONTROLLÜ DÜŞMANLIK İTTİFAKI
Türkiye, NATO içinde, NATO’nun en eski üyelerinden. Türkiye’nin NATO’ya alınmasının temel nedeni, “ileri karakol” olarak şiddetle ihtiyaç duyulmasıydı Türkiye’ye.

Yoksa, Türkiye, NATO›ya alınmadı tam olarak,
NATO üyesi bir ülke olarak içlerine sindirilemedi Batılılar tarafından.
Hem NATO üyesi yani Batı ittifakının güya “müttefiki” oldu hem de azılı ama elbette örtük düşmanı oldu, hem
bütün darbeleri NATO planladı Türkiye’de hem de Türkiye’yi parçalayacak terör örgütlerini NATO örgütlüyor ve silahlandırıyor!
Bu nasıl bir müttefiklik peki?
Bunun teorik, zihin açıcı bir tanımı, kavramsallaştırması yapıldığında şöyle bir şey söylenebilir:
İki taraf da birbirinin düşmanlıklarını ittifaklık manzarası inşa ederek kontrol altına almak istiyor. Yani NATO ile Türkiye arasındaki ittifak, aslâ dostluk ittifakı değil, “kontrollü düşmanlık ittifakı”.
Bu iki tarafın da işine geliyor ama sadece şimdilik, bir süreliğine.
NATO, Türkiye’yi NATO’da tutarak bir yere, başka bir yöne kaymasını, kendi İslâmî yörüngesini oluşturmaya kalkışmasını önlüyor. Türkiye ise NATO’da kalarak, NATO’nun açık hedefi hâline kalmaktan kurtulmuş oluyor.
Dedim, ama Türkiye, NATO’nun darbeleri yaptığını, terörü desteklediğini biliyor; NATO da Türkiye’nin bildiğini biliyor.
Özetle… Biz NATO’ya yok olmamak için girdik. Ama yeri ve zamanı gelince de yok olmamak ve yeni bir dünya kurmak için çıkacağız… Çilemizi dolduruyoruz, oluş ve varoluş çilemizi…Adam yetiştirecek adamları yetiştiren MTO üç yaşında!

Yusuf Kaplan

8/07/2022 Cuma

Yanlış başlangıçların doğru sonuçları olmaz.

İki asırdır hep yanlış başlangıç yapıyoruz; o yüzden hep aynı sorunlar ya da aynı sorunların farklı boyutları hortlayıp duruyor her dem ve perperişan ediyor bizi.

Yanlış soru sorduğumuz için, verdiğimiz cevaplar da yanlış oluyor kaçınılmaz olarak.

Sorular, cevaplardan soyludur.

Soru, doğru soru, esaslı soru, sizin uçuruma mı yuvarlanacağınızı yoksa parlak bir geleceğe doğru mu koşacağınızı belirler…
Doğru soru ve doğru sorunun belirlediği doğru başlangıç, sizin yerinizin, yönünüzün ve yörüngenizin doğru olduğunun göstergesidir.
Modernleşme dolayısıyla laikleşme tarihimiz boyunca, yanlış sorularla yola çıktık, yanlış başlangıçlar yaptık, verdiğimiz cevaplar yanlış oldu, vardığımız sonuçlarsa çıkmaz sokak kaçınılmaz olarak!
Modernite, Batı uygarlığının temellerini atan dinamikti. Tanrı fikrini yok eden, insanı Tanrı konumuna yerleştiren modernite dinamiğini siz bu ülkeye taşıdığınızda onun dinamite dönüşmesi, size ait bütün temellerinizi, sabitelerinizi, ilkelerinizi dinamitlenmesi kaçınılmazdı.

Bir dünya kuracaksanız, başkalarının kurdukları dünyayı taklit ederek taze, özgün ve özgür/leştirici bir dünya kuramazsınız. Gölge bir dünya kurarsınız. Başkalarının gölgesi ve kölesi olursunuz sadece.

Köksüz ağaç meyve vermez. Kök ne kadar güçlü olursa, gökle ilişkisi de o kadar besleyici, derinlikli olur: Kök, gök ekini bir meyvedir çünkü.

Hem fizikî anlamda hem de metafizikî anlamda böyledir bu.

Büyük yolculuklar, kökle gök arasında köklü irtibatlar kurmakla başlar.
Aliya ne kadar haklı: İnsan gökyüzünün öğrencisi olmadan, yeryüzünün öğretmeni olamaz. Gökyüzünün öğrencisi olamayanlar o yüzden yeryüzünü cehenneme çeviriyorlar.
MTO’NUN HEDEFLERİ
MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) üç yaşında.
Kökle gök arasında yapılan derinlikli yolculuğun meyvesi MTO. Mekansız en büyük okullarından biri dünyanın. “Mekanınız neresi?” diye sorulanlara, “yerle gök arası” diye cevap veriyorum.
Enderunumuz olacak bir yolculuk MTO.

Rahleden (içe yolculuktan) rıhleye (dışa yolculuğa), rıhleden de yepyeni dünyaların kefine ve inşasına…
Zehir gibi yetişiyor talebelerimiz.

Ülkenin önünü açacak çapta, inançta ve donanımda…

Anadolu seferlerinde gördüğüm gerçek şaşırtmadı beni: Toplumun bütün kesimleri ve katmanları MTO’yu umut olarak görüyor ve MTO’nun bütün seviyelerde bir an önce eğitim vermesi için dua ediyor bize…

Cemaatlerüstü, partilerüstü, gruplarüstü bir okul MTO.

Tıpkı Basra Okulu, Kûfe Okulu, Bağdat, Herat, Buhara Okulu veya Viyana, Frankfurt okulu gibi önümüzü açacak öncü kuşakları yetiştirecek bir İstanbul Okulu, İstanbul Ekolü olmaya doğru gidiyor hızla…

Üç hedefimiz vardı:
Birincisi, Müslümanca düşünme melekelerini geliştirmek.
İkincisi, medeniyet perspektifi kazandırmak.
Üçüncüsü de, dil zevki geliştirmek, kavramlaştırma yeteneği kazandırmak.
Medeniyetler tarihinden düşünce tarihine, kelamdan fıkıh usulüne, sinema’dan müziğe, sanat’tan şiire, estetikten siyaset felsefesine kadar temel alanlarda eğitim verdiğimiz için ülkemizin en disiplinlerarası okulu, MTO. Bu, talebelerimizin farklı disiplinlerden imajinatif kavramları ödünç almalarını ve yeni kavramlar geliştirmelerini kolaylaştırıyor, dil zevkini zirveye taşıyor.
Ağustos’un ikinci yarısı ile Eylül’ün ilk yarısında Tarih Felsefesi ve İbn Haldun, İslâm Düşüncesi ve Gazâlî, Bilim Felsefesi ve Metaverse, Mimarlık Düşüncesi ve Sinan, Müzik Felsefesi ve Itrî, Film Estetiği ve Tarkovsky, Mednelyetimizin Dili ve Yunus’un Ufku başlıklı yedi akademik kamp yapacağız.

Binlerce talebe makale yazıyor ve yüzlerce talebe sunum yapacak.
Bu, ülkemizin entelektüel ve akademik hayatında devrim olacak inşallah.
MTO, DARULERKAM VE ASHABISUFFA MODELİ ÜZERİNE KURULDU
Ben bir yerlere adam yerleştirmek için açmadım burayı.

Sadece adam yetiştirmek için de açmadım.

Adam yetiştirecek adamları yetiştirmek için açtım MTO’yu.

MTO’yu, peygamberimizin (sav) geliştirdiği iki model üzerinden inşa ettim: Yapısal olarak beslendiğim Darulerkam modeli, Mekke sürecinde Efendimizin eğitim modeli: Herkes var: Kadın erkek, çocuk genç yaşlı herkes. İlk 45 müslüman.
Yaş değil baş, dedim ve modern/ düzleştirici pedagojiyi çökerttim.

İnanılmaz bir sinerji çıktı.

Müslüman zihninin, şahsiyetinin, dilinin, iç’in, enfüs’ün inşası.

Akademik olarak da Ashabısuffa modelinden beslendim: Ashabısuffa modeli, Medine sürecinde Müslümanca yaşama zemininin, habitus’unun inşası, şahsiyetin bütün’ü, sosyal şahsiyeti, Mekke sürecinde içe yapılan yolculuğun burada dış’ta yansıması, dışı, âfâk›ı inşası.
BİRİNCİ SINIF BİR EĞİTİM, DERT SAHİBİ ÖNCÜ, GÜZEL MÜSLÜMAN ŞAHSİYETLER
Sadece birinci sınıf entelektüel değil, savrulmayacak, dimdik ayakta duracak, özgüveni yüksek ama mütevazı, güzel Müslümanlar yetiştirmek istiyorum.

Gecem gündüzüm bu iş için alt üst oldu.

Hayatımı bu işe vakfettim.

Vakfetmek zorundaydım çünkü yaşanan ontolojik yok oluş süreci, yaşanan dejenerasyon, çürüme, tefessüh ve genç kuşakların gözümüzün içine baka baka hıza deizmin, ateizmin, nihilizmin, hedonizmin ve eşcinsel sapkınlık biçimlerinin eşiğine sürüklenmesi uykularımı kaçırdı, korkuttu, mahvetti beni.

Korkmaya başladım.

Yok olacağız eğer kalıcı, asıl büyük işleri yapmaz, önümüzü açacak bu öncü kuşakları yetiştiremezsek.

Metamorfoz yiyen, çocuklarımızı Batı kültürünün ve baronik-masonik şebekelerin kucağına kurban olarak atan okullar, 50 yıl, bilmediniz 100 yıl sonra ortadan kalkacak, yerini yeni Gazal’ler, İbn Sina’lar, Sinan’lar, Itrî’ler, Mevlânâ’lar yetiştirecek okullar alacak…
Kültürde, düşüncede, sanatta, eğitimde iktidar değilseniz iktidar olamazsınız.
Ben yeni Gazalileri, İbn Haldunları, Sinanları, Itrileri yetiştireyim, hiçbir zaman iktidar olmasam da her zaman ben iktidarım demektir.
Hedef bu.
Baronik-masonik şebekeye ölümcül darbeyi biz vuramazsak, yok olacağız, genç kuşaklar, bizim çocuklarımız kovacaklar bu ülkeden bizi Allah muhafaza.

MTO’da 30 bin talebe var.

Çöp yok.

Zehir gibi yetişiyorlar: Eğitimde Ruh var.

Eğitimde zirve bir seviye var.

Kardeşlik ruhu var.

Çok güzel Müslümanlar. Ülkenin en parlak entelektüel ve akademik öncüleri olacaklar bu güzel Müslüman çocuklar inşallah.

Bu işi yapamazsam, hesabını veremem. Rabbim yarın yakama yapışır “bu işi yapacak yetenek verdim sana, özgüven ve birikim de! Neden yapmadın?” diye sorarsa hesabımı vereyim diye çıktım yola, düştüm Anadolu’nun yollarına, teker teker dokunuyorum Anadolu’nun o güzel, saf, masum çocuklarına. Vesselâm.Bir ibadet felsefesi: Diriliş ve özgürleşme yolculuğu…

Yusuf Kaplan

11/07/2022 Pazartesi

Bütün ibadetler, insanı insanın özüne ve özgürlüğüne götüren çok katmanlı ve çok anlamlı biliş, buluş ve oluş yolculuklarıdır...

İbadet, kişinin nefsinden uzaklaşıp Rabbine yönelmesi ve kendine gelmesidir.
İbadet, kulluktur. Kulluk, en yüce makamdır: Hz. Peygamber (sav), önce kul, sonra elçi’dir. Kulluk, kölelik değildir, köleliğe isyandır, Allah’ın dışındaki bütün varlıkların, arzuların, nesnelerin kulu kölesi olmaya başkaldırıştır.
Ubûdiyet, kişinin, ibadet ederek özüne ve özgürlüğüne kavuşma bilincine ermesi ve bu bilinçle hareket etmesidir.
İBADET: BÜTÜN ZAMANLARI VE MEKÂNLARI KUŞANMA YOLCULUĞU
İbadet, kişinin bu dünyanın (mülk âleminin) dışında başka dünyalara açılma, başka dünyalarla, (melekûtî âlemle) irtibat kurma, dolayısıyla dünyasını, ufkunu, muhayyilesini alabildiğine genişletme imkânı sunar insana.
Kişinin bu dünyaya hapsolmaktan kurtulması, ufkunu ve hayallerini neredeyse sınırsız bir şekilde genişleterek sonsuzluğa açılması, kanat çırpmasıdır.
İbadet, kişinin kendini hayatın merkezine yerleştirme bencilliğinden kurtulması, başka insanlara da, başka varlıklara da hayatında alan açması, başka insanların ve varlıkların hayatına anlam, değer ve zenginlik katmasına imkân tanımasıdır.

İbadet, hayatın sadece ben’den, bura’dan, şimdi›den ibaret olmadığını öğrenmesidir insanın.
İbadet, kişinin bilme, bulma ve olma yolculuğuna çıkarak, tek kelimeyle ifade etmek gerekirse, hakikati kuşanarak, zamanı ve mekânı aşması, başka zamanlara, başka mekânlara, başka dünyalara, başka gerçeklere dâir bir bilince ulaşmasıdır.
Böylelikle ibadet, kişinin “zaman bendedir ve mekân bana emanettir” şuuruna varması, zamanı ve mekânı kuşatan, aşan, başka dünyalara ulaşan bir ufka, bakışa, idrake ve kavrayış gücüne sahip olmasıdır.

Modern dünya, insansızdır. Modern insansa, dünyasız.

Modern dünya, modern bilimle dünyanın dışındaki dünyalara ulaştı ama insana, insanın bütün dünyaları barındıran o engin, derinlikli, keşfedilmeyi bekleyen dünyasına ulaşmayı başaramadı.

O yüzden, kendini bilmeden, tanımadan, bulmadan, olmadan başka dünyalara yapılan yolculuklar keşif yolculukları, kişiyi inkişaf ettiren diriltici yolculuklar değil sömürmeyi, hâkim olmayı amaçladığı için kişiyi intiharın eşiğine sürükleyen yıkım yolculukları olmaya mahkûmdur. Yolculuk’tan maksat kişinin yol olmasını sağlayabilmektir. Bunun yolu, kişinin öncelikle kendini bilmesinden geçer. Kendini bildikçe kişi, kişinin kendinin kendinden ibaret olmadığını bizzat idrak edecektir. Kişi kendini bildikçe, Rabbini, sahibini, var edenini bilecektir.

İnsanı insanı yapan şey, kişinin kendini bilerek kendini bulması, Rabbini bilmesi, Rabbini bilerek kendine gelmesi, kendine gelerek kendi olması ve nihayetinde kendini aşmasıdır.

ÂLEM-İ ENFÜS’TEN ÂLEM-İ ÂFÂK’A…
İbadet, kişiye, kendini, Rabbini, nefsini ve dünyayı, dünyanın ötesindeki dünyaları, kısacası hem iç dünyasını (âlem-i enfüs’ü) hem de dış dünyasını (âlem-i âfâk’ı) öğretir.
İbadet, uzun soluklu diriltici ve kanatlandırıcı bir yolculuktur, hiç bitmeyecek leziz bir yolculuk.

Kişinin kendini tanımasını sağlayarak içini imar eder.

İbadet, öncelikle kişinin içine yaptığı bir yolculuktur. Kişinin içine yaptığı yolculuk, kişinin özüne, köküne, dolayısıyla özgürlüğüne yolculuk yapmasının yapıtaşlarını döşer, kapılarını sonuna kadar açar kişinin önüne…

Açılmaz sanılan kapılar böyle böyle açılır…

Aşılmaz sanılan sınırlar böyle böyle aşılır…

Ulaşılmaz sanılan dünyalara böyle böyle ulaşılır…

İbadet, kişinin içini bilerek dışına yönelmesi, içinde yaptığı keşif yolculuğuyla kendini, köklerini, özünü keşfetmesi, özünü güçleştirerek özgürlüğüne kavuşmasıdır.
Öze yapılan yolculuk, kişinin köklerini keşif yolculuğudur. Köklerine ulaştıkça, kendini bilir, kendini bulur, kendi olur. Çünkü köklerine ulaşabilen insan, nereden geldiğini bilir, geldiği yeri bilen insan nereye gideceğini, gitmesi gerektiğini de idrak eder.
İbadet kişinin içine yaptığı keşif yolculuğuyla dışını imar ve inşa etmesine imkân tanır.

İbadet kişinin içine yaptığı yolculukla hem kendini, hem kendi dışındaki varlıkları, hem de dünyayı ve başka dünyaları bilmesini, tanımasını, bütün dünyalara ulaşmanın şifrelerine ulaşmasını sağlar.

İbadet, kişinin içini keşfederek dışını inşa etmesini, kendini tanıyarak başkasına ulaşmasını, Rabbini tanıyarak bütün bilme, bulma ve olma yolculuklarını adım adım hayata geçirmesini, kısacası zamanı, mekânı ve dünyaları kuşatan ve aşan aşkın, kutlu, emaneti üstlenmiş yeryüzünde emniyeti ve adaleti teminat altına alacak Allah’ın halifesi konumuna yükselmesini mümkün kılar.

Allah’ın halifesi olduğunun bilincine varmak, yolculuğun yol’a dönüşmesi, yolcu olarak yola koyulan insan’ın bizatihî kendisinin yol olması, hakikat olması imkânına kavuşmasıdır.
İbadet, kula kulluğa son verip Allah›a kul olmak, böylelikle bütün zamanları ve mekânları kuşatacak bilme, bulma ve olma yolculuklarına çıkmak demek…

Özetle… İbadet, kişinin kendini bilmesi, kendini bulması ve kendi olmasıdır. Ubûdiyet ise kişinin kendini bilme (ilim), kendini bulma (irfan) ve kendi olma (hikmet( yolculuğudur.

Demek ki, neymiş: İman ve imanın mümine yüklediği emanet bilinci, sadece kuru bir inanç meselesi değil, derinlikli, çok yönlü, çok katmanlı kişiyi silkeleyici, silkeleyip kendine getirici, diriltici bir ilim / bilme, irfan / bulma ve hikmet / olma meselesidir.
Kısacası, ibadet, kişinin başkasını, başka varlıkları, başka dünyaları yok saymak yerine onlara da açılma, ulaşma yolculuğudur aslında.

Ne mutlu, ibadetini özgürleşme bilinciyle yapabilen güzel insanlara!

Ne mutlu, ibadetini yaşanabilir bir dünyanın inşasında yol haritası olarak görebilen kutlu insanlara!
Ne mutlu, kula kulluğa son verip Allah’a hakkıyla kul olan ve özgürlüğüne kavuşan aşkın insanlara, yorulmaz, bıkmaz hakikat yolcularına!

.15 Temmuz direnişi, İslâm’ın protestanlaştırılması projesini püskürttü!

Yusuf Kaplan

15/07/2022 Cuma

Soğuk Savaş bitirildi, İslâm küresel sistemin önündeki en büyük tehdit olarak görüldü; Batılılar, bütün stratejilerini İslâm’ın protestanlaştırılması, yani İslâm’ın hayattan ve dünyadan uzaklaştırılması projesini hayata geçirme kaygısıyla geliştirdiler.

İslâm’ın protestanlaştırılması projesi İslâm’ın doğuşundan bu yana İslâm’ın başına gelmiş veya gelebilecek en büyük felâket’ti!

İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin en belirgin ve ürpertici sonucu: İslâm’ın önce tarih yapan, insanlık tarihinin akışını şekillendiren bir aktör olarak tarihten uzaklaştırılması, sonra da hayatın her alanına yön ve şekil veren çok katmanlı bir nizam olarak sosyal hayattan ve kişinin hayatını şekillendiren bir dünya tasavvuru olarak da kişinin hayatından uzaklaştırılması girişimlerinin adım adım hayata geçirilmesi…

İki asırlık İslâm dünyasının yaşadığı medeniyet krizinin özeti bu cümlede gizli.

FİÎLÎ İŞGALDEN ZİHNÎ İŞGALE…
Son iki asırda İslam medeniyeti tarihten çekilirken Batı uygarlığı dünya tarihinin akışını şekillendirecek bir konuma yerleşti.

İslâm medeniyetinin tarihten çekilmesinin elbette ki hem iç hem de dış sebepleri vardı. İç sebeplerle dış sebepler iç içe geçmişti: En belirgin dış sebep, Batı uygarlığının hem teorik hem de pratik olarak saldırgan bir uygarlık olmasıydı. Batı uygarlığı teorik olarak tarihte eşi benzeri görülmemiş bir saldırganlık biçimi üretti: Önce Tanrı’ya saldırdı, tanrı fikrini yok etti; ardından, insanı tanrının yerine yerleştirerek varlığın ontolojik düzenini yerle bir etti; sonra, tabiata saldırdı, ozon tabakasını delik deşik etti; son olarak da, makinaların, robotların hâkim olduğu ruhsuz bir dünya inşa ederek insanı da yok etti, böylelikle dünyayı cehennemin eşiğine sürüklemekten başka bir şey yapamadı.

Batı uygarlığının başka medeniyetlere karşı gerçekleştirdiği bu yok edici, yıkıcı, her şeyi tarumar edici saldırganlığı, pratikte de karşılığını bulmakta gecikmedi: Modern Batı uygarlığı, kendisi dışındaki bütün diğer dinlerin, medeniyetlerin kendileri olarak ve kendileri kalarak yaşama haklarına tecavüz edecek, bütün diğer medeniyetlerin ve dinlerin ya fosilleşerek ya da Batı uygarlığının yıkıcı saldırılarına karşı direnme iradesi geliştiremediği için fiilen tarihten çekilerek yok olmalarına neden olacak kadar, insanlık tarihinde görülmemiş bir saldırı üretti.
İşte Batı uygarlığının bütün medeniyetlere ve insanlığa karşı gerçekleştirdiği bu ürpertici saldırıdan İslâm medeniyeti de nasibini almaktan kurtulamadı. Batılıların emperyalist saldırıları sonucunda Osmanlı toprakları işgal edildi, paramparça edildi; Hindistan parçalandı ve Müslüman Hindistan olma hüviyetini kaybetti; Arap dünyası, Türk dünyası darmadağın edildi. Böylelikle İslâm medeniyeti tarihi yapan bir aktör olarak tarihten çekildi.

İşte bu ortam, yani İslâm medeniyetinin temsilcilerinin fiilen tarihten çekilmiş olması, öncelikle Müslüman toplumların dağılmasına, ardından da Müslüman şahsiyetin parçalanmasına yol açtı: Böylelikle Müslüman toplumlar kendilerine olan güvenlerini getirmeye başladılar.
Önceden fiîlî işgalle dışarıdan sömürgeleştirilen Müslüman toplumlar, bu kez zihnî işgalle içeriden sömürgeleştirildiler, cellatlarına âşık edildiler.

Tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyetinin tarihten uzaklaştırılması fiili işgal sonucunda gerçekleştirildi. İslam’ın Müslüman toplumların ve kişilerin hayatlarından uzaklaştırılması demek olan İslâm’ın Protestanlaştırılması projesi ile de zihnî işgalle hayata geçirilmeye çalışılıyor...
Fiili işgalde de zihnî işgalde de İngilizlerin kilit rol oynadıklarını görüyoruz. İslâm dünyasını hem fiilen hem de zihnen işgal edip parçalayan girişimlerin, 200 yıldır İngilizler tarafından geliştirildiğini görüyoruz. İslam’ın Protestanlaştırılmasında kilometre taşı işlevi gören Arabistan yarımadasında geliştirilen neo-selefilik akımı ile bunun panzehir olarak Hindistan’da geliştirilen “Kuraniyyun” ve Kadiyânlik akımları, İngilizlerin eseridir.
15 TEMMUZ DARBE GİRİŞİMİ VE İSLÂM’IN PROTESTANLAŞTIRILMASI PROJESİNİN PÜSKÜRTÜLMESİ
İşte 15 Temmuz işgal ve darbe girişimi, FETÖ eliyle İslam’ın Protestanlaştırılması projesinin ne kadar tehlikeli boyutlar kazanabileceğini gösteren ürpertici bir girişimdir. Türkiye, Erdoğan’ın kararlı duruşu ve halkımızın destansı bir direniş ortaya koymasıyla hem paralel devlet olarak ülkenin hem de daha önemlisi de paralel din olarak İslâm’ın altını oyacak bu ürpertici girişime izin vermedi.

Böylelikle Türkiye, İslâm’ı tanınamaz hâle getirerek Müslüman toplumların İslâm’la ilişkilerini bozacak, İslâm’ı tarihten, toplumdan ve hayattan uzaklaştıracak bu aşağılık saldırıyı püskürterek, İslâm’ın insanlığın yegâne umudu olma özelliğini korumasına büyük katkıda bulunmuş oldu.
Müslümanları bekleyen en büyük tehlike, İslâm’ın tıpkı Hristiyanlık gibi hem tarihten hem toplumdan hem de hayattan uzaklaştırılarak, her tür kullanıma, güdülme biçimlerine müsait ruhsuz bir şeye dönüştürülmesi tehlikesidir. Peygambersiz İslâm, İslâmsız İslâm gibi projelerin geliştirilmesini mezheplerin, tasavvufun, cemaatlerin sürekli tartışmaya açılmasını en önemli nedeni budur: İslâm’ın Protestanlaştırılması yani hayattan uzaklaştırılarak, tıpkı Hristiyanlık gibi bireysel bir inanç meselesine indirgenmesi…
Tam 20 yıl önce, İslâm’ın protestanlaştırılması projesinin FETÖ eliyle gerçekleştirildiğine dikkat çekmiştim. Derginin başındayken Umran dergisinde kapak yaptık bu konuyu. O zaman çok tepki aldığımızı hatırlıyorum.
Ama gelen tehlikenin İslâm’ın protestanlaştırılması, Müslüman kesimlerin sekülerleştirlmesi tehlikesi olduğunu, burada güçlü iktidarın İslâmî kesimlerin hayatlarının sekülerleşmesine, büyük bir çürümeye, yozlaşmaya yol açtığını da yazdım hep.

NATO’nun FETÖ’yü kullanarak gerçekleştirmeye kalkıştığı işgal ve darbe girişimi eğer başarılı olsaydı, İslâm’ın resmen Protestanlaştırması sözkonusu olacak, İslâm tanınamaz hâle gelecekti.
Bu millet, Erdoğan’ın dirayetli duruşuyla, bu işgal ve darbe girişimine karşı destansı bir direniş ortaya koydu ve İslâm’ın küresel sistemin kuklası konumuna getirilmesi girişimine tarihî bir darbe vurdu.Yahudiler ve İngilizler ya da fiilî ve zihnî sömürgecilik!

Yusuf Kaplan

17/07/2022 Pazar

Bir ülkedeki ya da medeniyet coğrafyasındaki fiilî ve zihnî yıkımları, sadece dış faktörlerle açıklamak, entelektüel zaafa ve yetersizliğe işaret eder.
Öte yandan, modern tarihin, Batılı emperyalist aktörlerin, dünyanın bütün medeniyetlerinin kökünü kazıyan, hiçbirine hayat hakkı tanımayan çok yönlü ve kapsamlı bir saldırı ürettikleri vahşî bir sömürgecilik tarihi olduğu yakıcı gerçeğini görmemek ve bütün bu saldırı biçimlerinin yol açtığı yıkımı yoksaymak ise entelektüel sefaleti ve ruhsuzluğu gözler önüne serer.
İNGİLİZLERLE YAHUDİLER ARASINDA KAPANA KISTIRILMAK!
Son 70 yıldır İsrail zulmü kan kusturdu Filistin’deki Müslümanlara. Sadece Filistin’deki Müslümanlara değil elbette. Lübnan ve Suriye’deki Müslümanlara da.

Halkların yanısıra ülkelere de çok büyük zulüm yaptı işgalci emperyalist İsrail. Suudi Arabistan ve Mısır, sürekli karıştırdığı, iki önemli Arap ülkesi.

Körfez ülkeleri de hakeza!

İsrail›in kapanına kıstırılmış durumda neredeyse bütün Arabistan Yarımadası.
İslâm dünyası, özellikle de Arap dünyası, Osmanlı’nın durdurulmasından bu yana İsrail›deki ve Amerika’yı kontrol eden, silikon vadisinden Hollywood›a, ekonomisinden medyasına, Pentagon’undan silah endüstrisine kadar ABD›nin her şeyine hâkim olan Yahudilerle, iki asırdır Yahudilerle birlikte İslâm dünyasının kaderini şekillendiren İngilizlerin kölesi.
Bir taraftan Yahudiler açıktan, öte yandan İngilizler örtük bir şekilde İslâm dünyasının kaderine hükmediyor iki asırdır.
İki yüzyılın ilk yüzyılını İngilizler şekillendirdiler hem siyasî hem de teolojik olarak: müslüman toplumların İslâm anlayışını bozacak akîdevî ve fıkhî akımlar icat ederek. Bugünkü hâricî mantığının ve kukla olarak kullandıkları terör örgütlerinin tohumlarını İngilizler ektiler hem Osmanlı coğrafyasında hem de Müslüman Hint coğrafyasında. Vehhâbîlik başta olmakta üzere, Ehl-i Sünnet Omurga’nın temsilcisi Osmanlı’yı, Müslüman Hint coğrafyasını ve Arap dünyasını paramparça edecek teopolitik stratejileri İngilizler geliştirdiler.
Şu an yaklaşık 70 yıldır da Yahudiler devam ettiriyorlar başka yöntemlerle de olsa.

İngilizler önce teopolitik stratejilerle Ehl-i Sünnet omurga’yı çökerttiler Osmanlı›yı, Müslüman Hindistan›ı paramparça ederek…

Sonra Yahudiler, fiilen ve siyaseten kontrol ettiler, paçavraya çevirdiler bütün Arap dünyasını. Şimdi parmaklarında oynatıyorlar Arapları son bir asırdır!

İnanılır gibi değil: İttihad-ı İslâm’ın yegane teminatı olan hilâfetin çökertilmesiyle Müslümanları hem başsız hem de gövdesiz bıraktılar.

Amerika’yı kontrol eden Yahudiler’in işgal etmediği, askerî yığınak yapmadığı Arap ülkesi yok. Öte yandan İngiltere’nin bürokrasini, devlet aygınıtını, elitokrasisini ve oligarşisini kontrol ermediği Arap ülkesi de yok.
İslâm dünyası iki asırdır İngilizlerle Yahudilerin kölesi, özetle söylemek gerekirse…
TEOPOLİTİK STRATEJİLERİN ZAFERİ: FİÎLÎ İŞGALDEN ZİHNÎ İŞGALE…
Şunu diyorum özetle: İslâm dünyası önce fiilen işgal edildi, sonra da zihnen köleleştiriliyor geliştirilen teopolitik stratejilerle: Arap yarımadasında icat edilen hâricî mantığının, Müslüman Hindistan’da zuhûr ettirilen Kadıyanîlik ve Kur’âniyyûn hareketlerinin hedefi, fiilen paramparça edilen İslâm dünyasının zihnen de iğdiş edilmesi, İslâm’ın kurucu kaynaklarıyla ilişkilerinin bozulması, böylelikle İslâm’ı protestanlaştıracak, hayattan uzaklaştıracak, bireysel bir inanç meselesine indirgeyerek sadece “afyon işlevi” görecek peygambersiz, deist bir İslâm algısının köksalmasının sağlanması…

İslâm dünyasının fiilen dolayısıyla dışarıdan sömürgeleştirilmesi ve parçalanması, kaynaklarının yağmanlanması süreci tamamlandı bu iki yüzyılın ilk yüzyılında.
Bu iki yüzyılın son yüzyılında ise zihnen dolayısıyla içeriden sömürgeleştirilmesi, Müslümanların İslâm’ın kurucu kaynaklarıyla imajinatif ilişkiler kurmalarını önleyecek epistemik köleleştir/il/me süreci hız kazandı.
Bu iki sömürgecilik biçimi sadece İslâm dünyasında değil, bütün dünya coğrafyasında da uygulandı, uygulanıyor.

Sonuç, insanlık adına, insanlığın geleceği adına ürpertici gerçekten.

Bütün dinlerin fosilleştirilmesi, medeniyetlerin yaşama, varolma zeminlerinin fiilen ve zihnen yok edilmesi, insanlığa ve hakikate yapılan büyük bir saldırıdır.
Sadece İslâm’ın dönüştürülememesi, müslüman toplumların aydınlarının kendi kurucu kaynaklarıyla irtibat kurma imkânlarının yok edilememesi, İslâ m’ın kaynaklarının sunduğu direnç noktalarının muhkem ve dirençli olduğunu gösteriyor.
Çin›de ezan ve kametin değiştirilmesi felâketinden yola çıkarak Çin›de ve Hindistan›da Müslümanlara yapılan zulmü yazmak için oturdum masaya. Ama

Çin ve Hint zulmüne ancak gelebildik. Dünyanın alacağı şekli belirleyecek temel sorunlardan biri olan bu yakıcı sorunu yarınki yazıda mercek alına alacağım.Çin’de Müslümanlara karşı çifte soykırım derhal durdurulmalı!

Yusuf Kaplan

18/07/2022 Pazartesi

Dünyanın en kalabalık iki ülkesi Çin ve Hindistan’da Müslüman kıyımı ve zulmü zıvanadan çıktı. Çin’de yüzyılların eseri tarihî camiler yıkılıyor, Doğu Türkistan’lı Müslümanlar ürpertici bir soykırıma tabi tutuluyor… Son olarak aşağılık komünist Çin yönetimi, ezan’ı ve kamet’i değiştirdi!
İnanılır gibi değil gerçekten!

Bela bunlar! Dünyanın başına belâ! Hem de çok büyük belâ!

Çin zulmü yetmiyormuş gibi Hindistan’da da ürpertici bir Müslüman kıyımı ve zulmü yaşanıyor. Oysa Batılıların kapitalist zorbalıklarına karşı gerçek bir meydan okuma, Çin, Hindistan, Rusya ile İslâm dünyası ittifakıyla gerçekleştirilebilir.
Ama Çin’in, Hindistan’ın ve Rusya’nın Batı hegemonyasını kırabilmenin yolunun kapitalizme direnen tek aktör olan İslâm’dan, İslâm’la yeniden buluşacak ve yeni bir medeniyet atılımı gerçekleştirebilecek müstakbel müslüman dünyasıyla çok yönlü ittifaklar yapmaktan geçtiğini bildiklerini sanmıyorum.

ÇİN, BİR ASIRDIR SOYKIRIM YAPIYOR DOĞU TÜRKİSTAN’DA!
Dünkü yazımda sömürgeciliğin hem fiîlî hem de zihnî tarihini yazdım kısaca. İki asırdır, önce İngilizlerin, ardından Yahudilerin İslâm dünyasının kaderine nasıl hükmettiklerine ve bu sürecin nereye evrilebileceğine dikkat çektim.
Aslında amacım, Hindistan ve Çin’de Müslümanlara yapılan zulümlere odaklanmaktı. O yüzden sömürgeciliğin açık ve örtük tarihçesini yazma gereği duydum küresel kapitalist sistemin kurucuları

İngiliz ve Yahudilerin İslâm dünyasını iki asırdır nasıl köleleştirdiklerini kısaca da olsa gözler önüne sererek…

Bu yazıda yalnızca Çin’de İslâm’a ve Müslümanlara yapılan akılalmaz, ürpertici soykırımları ve bu durumun dünyayı nereye getirip bırakacağını yazacağım.

Çin’de yaklaşık bir asırdır, Hindistan’da ise yarım asırdır inanılmaz zulüm yapılıyor Müslümanlara karşı ama kimsenin kılı kıpırdamıyor! Çin’de yapılan ürpertici bir soykırım oysa!

Soykırım!

Oysa soykırım insanlık suçudur ve bu suçu işleyen ülkeler ve aktörler en ağır şekilde cezalandırılır. Soykırımı yapan ülkeler değil, soykırımı önlemek için hiçbir şey yapmayan ülkeler de suçludur, suç ortaklarıdır.
Bizim Doğu Türkistan olarak adlandırdığımız Uygur Sincan bölgesi, Çin’in pek çok bakımdan en stratejik bölgesi. Coğrafi olarak Çin’in dörtte biri. Ama nüfus olarak belki de yirmide biri.
Çin’in en stratejik tabiî kaynaklarının da, İpek Yolu’nun da kaynağı Uygur Sincan bölgesi. Stratejik bakımdan benzersiz bir konuma sahip Doğu Türkistan.

Bütün bunlar, Çin’in Doğu Türkistan’da yüzyılın en büyük zulümlerinden ve soykırımlarından birini yapmasının gerisinde yatan nedenler! Hiçbir gerekçe soykırımı meşrûlaştırmaz, aslâ!

BEŞERÎ SOYKIRIMDAN SONRA ŞİMDİ DE KÜLTÜREL SOYKIRIM!
Çin, tabiî kaynaklarının Müslümanların bulunduğu bölgede olması ve ilerde Doğu Türkistan’ın bağımsızlık isteyebileceği gerekçesiyle şimdiden Müslüman nüfusu durdurmak ve kırdırmak istiyor olabilir. Çin komünist rejimi, asimilasyonist politikalarla Müslümanların İslâmî kimliklerini, kültürlerini, tarihlerini, hafızalarını ve duyarlıklarını yok etmek istiyor bu tür nedenlerle.

Doğu Türkistan’da çocuklar ailelerinden koparılıyor, parti ideolojisi doğrultusunda mankurtlaştırılıyor!
Müslüman ailelere Çin’li erkekler sokuluyor, Müslüman ailelerin aile hayatları yok ediliyor, iğrenç ve ürpertici hâdiseler yaşanıyor!
Okullarda İslâm inançları, değerleri, tarihi ve medeniyeti öğretilmiyor, aksine unutturulmaya çalışılıyor! Ders kitapları, komünist ideolojiyi zerkederek beyinlerini yıkıyor gencecik çocukların.
Çin’in yaptığı son ürpertici ve barbar uygulama, ezan’ın ve kamet’in değiştirilmesi oldu. Kültürel soykırımdır bu! Böylesine aşağılık ve şeytanca bir şeyi Çin gibi komünist ideolojinin ruhsuzlaştırdığı aşağılık devletler yapabilirdi ancak!

Çin’de okunması zorunlu kılınan değiştirilmiş ezan şöyle:
Biz vatanın evlatları, biz vatanın evlatları

Vatanımız uludur, vatanımız ulu dur

Namaz vakti geldi, dilek dilemeye geliniz

Vatanımızın barışçıl ebedi oluşunu

Vatanımızın gelişip zenginleşmesini dileyelim

Kamet ise şöyle:
Biz vatanın evlatları, biz vatanın evlatları

Vatanımız uludur, vatanımız uludur

Namaza hazırlandık, muvaffakıyet diliyoruz

Vatanımızın barışçıl-ebedi oluşunu

Vatanımızın gelişip zenginleşmesini dileyelim.

Söyleyecek bir söz bulamıyorum. İnsanın nutku kesiliyor gerçekten. Dünyanın her yerinde ezan aynı ezandır, kamet de aynı kamet. Küçük lokal farklılıklar dışında!

Çin’in yaptığı şey, kültürel soykırımdır. Beşerî soykırından sonra kültürel soykırım yapması Çin’in, çok düşündürücü ve tedirgin edicidir.
Çin’de işlenen beşerî soykırım da, kültürel soykırım da derhal durdurulmalıdır!

JAPONYA DA, ÇİN DE, HİNDİSTAN DA KAPİTALİZME YENİLDİLER!
Batılılar, Asya’ya diz çöktürdüler. Ama bildiğimiz klasik savaş yöntemleriyle değil. Zihnen dönüştürerek.

Latin Amerika ve Afrika, fiîlî sömürgecilikle işgal edildi, iki kıtadaki tarihî medeniyetler, kültürler ve dinler, doğrudan fiîlî saldırıyla tarihten silindi Batılılar tarafından.
Asya ise fiîlî sömürgeleştirmeden ziyade zihnî sömürgeleştirmeyle teslim alındı. Deyim yerindeyse, kale içeriden ele geçirildi.
BÜYÜK DOĞU, MÜSLÜMANLARIN ESERİ OLACAK!
Beş bin yıllık Çin medeniyeti fosilleştirildi ve Çin’in ruhu yok ediliyor. Ama Çin intikamını Müslümanlardan alıyor sanki!

Çin, sadece kapitalizmin kölesi olarak nefes alıp verecek. Batı uygarlığına karşı güçlü bir medeniyet fikri sunamayacak. Bu mümkün değil artık.
Üç asırlık kapitalist dünya düzenine ve dünya üzerindeki zorba hegemonyasına ruhunu yitiren Çin değil ancak İslâm son verebilir.

Asya’yı ancak İslâm kendine getirebilir ve Batı tahakkümünden kurtarıp özgürlüğüne kavuşturabilir!

Kapitalizme diz çöktürmek ve Asya’yı dirilterek ayağa kaldırmak İslâm’ın güçlü bir medeniyet atılımı geliştirmesiyle gerçeğe dönüşebilir.
Bunun nasıl olabileceği meselesi, başka bir yazının konusu.

Şimdilik bu kadarla yetiniyorum ve bütün dünyayı, özellikle de İslâm âlemini Çin’de ve Hindistan’a Müslümanlara karşı yapılan soykırımı durdurmaya davet ediyorum. Çin’de ve Hindistan’da Müslümanlara yapılan zulüm yeri göğü inletiyor artık! Bu zulmün derhal durdurulması lazım şart!

.AZARLAR
İran tehlikesi: Türkiye’nin güneyden kuşatılması!

Yusuf Kaplan

22/07/2022 Cuma
Muhammed İkbal, “Persliler mi İslâmlaştılar, İslâm mı Persleşti?” diye bir soru sorar ve verdiği cevap, “İslâm, Persleşti” şeklinde olur.
Özenle dikkatinizi çekmek istediğim, meselenin püf noktası şu burada: İkbal, entelektüel olarak İranî düşünce geleneğini çok iyi bilen hem de bu düşünce geleneğinin gölgesinde, yoğun etkisi altında olan bir düşünürdür.

ÖZ-ÜLKE’NİN YİTİRİLİŞİ VE YOK-ÜLKE’NİN MAYINLI ARAZİLERİ…
Yeni Şafak’ı kurduğumuz 1994 yılından bu yana işlediğim en temel meselelerden biri, iki asırdır yaşadığımız medeniyet krizinin en yıkıcı sonuçları olarak Ehl-i Sünnet Omurga’nın çökertilmesi, heterodoks akımların, özellikle de Şia’nın, Vehhâbîliğin, dolayısıyla hâricî mantığının, neo-selefî akımların önünün açılması sorunudur.
İslâm dünyası iki asırdır fiîlî ve zihnî bağımsızlığını yitirdi, bütün toprakları işgal edildi, sınırları paramparça edildi, mayınlı alanlar, ürpertici çatışma alanları icat edildi, her yer patlamaya hazır bomba hâline getirildi!
Emperyalistler, özellikle İngilizler ve ardından gelen Yahudiler, (özelikle Amerika’daki Yahudiler), bu sorunlu alanlardaki siyasî mayınları, mezhebî, kabilevî mayınları patlatıyorlar yeri ve zamanı geldiğinde.
Tam da bu tür sebeplerle “İslâm dünyası” diye bir yer yok, demiştim.
Yok; çünkü iki asırdır İslâm dünyası, köle. İslâm’ın hâkim olduğu bir dünya değil, sömürgecilerin hâkim olduğu bir dünya: İki asırdır önce fiilen sonra da zihnen işgal edilen bir yok-dünya, iradesi hadım edilmiş, entelijansiyası celladına âşık edilmiş, kitleleri Batı’nın popüler kültürünün kölelerine dönüştürülmüş canlı cenaze!

Öz-ülkesini yitirmiş, insanların oraya buraya sürüklenerek yaşadıkları bir Yok-Ülke.
O yüzden zihnen köleleştirildikleri için halklarının iradesi yok edildi ve emperyalistler kolayca çeki düzen veriyor. İstediği yeri işgal ediyor, istediği ülkeyi içerden karıştırıyor, istediği lideri alaşağı ediyor…

Sadece Irak işgalinden sonra Ortadoğu’da, Latin Amerika’da, Afrika ve Asya ülkelerinde yaşananlara bakmak kafi sadece İslâm dünyasının değil, Batı dışındaki bütün dünyanın halklarının özgürlüklerinin medyalar, sosyal medyalar yoluyla nasıl buharlaştırıldığını görmek için!

Batılılar, ne yaptıklarını, neyi, niçin yaptıklarını çok iyi biliyorlar ama biz başımıza ne geldiğini, nasıl bir yok oluş felâketi yaşadığımızı, neyi yitirdiğimizi, nasıl celladına âşık edilerek tanınamaz hâle getirildiğimizi bilmiyoruz bile!
Yeterince ürpertici değil mi bu?

İSLÂM DÜNYASINI BEKLEYEN İKİ BÜYÜK TEHLİKE!
İslâm dünyasını bekleyen iki büyük varoluşsal tehlike var.

Birincisi, İslâm dünyasının içerden çökertilmesi. Bunu öncelikle sözkonusu mayınlı alanları patlatarak gerçekleştiriyor emperyalistler ve içerdeki uyduları veya devşirmeleri.
İkincisi de, İslâm’ın içerden “çökertilmesi”. İslâm’ın kurucu kaynaklarıyla, yani Kur’ân’la ve Sünnet-i Seniyye ile irtibatın sakatlanması ve zamanla koparılması. O yüzden Batılı oryantalistlerin ve onların uzantısı hatta kuklası reformistlerin hedefleri, Peygambersiz İslâm gibi projelerle önce Hz. Peygamberin (sav) konumunu tartışmaya açmaları, sonra da Kur’ân’ın daha net bir şekilde saldırıya açık hâle getirilmesi.
İslâm dünyasının içerden çökertilmesi projesiyle, Sünnî Dünya ile Şiî dünyanın karşı karşıya getirilmesi ve Şiîlerin önünün açılması hedefleniyor.
İKİ ŞİÎ HİLALİ VE TÜRKİYE’NİN KUŞATILMASI
İran, iki Şiî hilali çekti.

Birinci Şiî Hilali, kültürel: Pers-Şiî kültürü bütün Türk cumhuriyetlerine yerleştirilmiş durumda.
İkinci Şiî Hilali, siyasî: Arabistan Yarımadası kuşatıldı.
Ama en büyük kuşatma Türkiye’nin güneyinde, Irak ve Suriye’ye Şiîler yerleştirilerek yapılıyor. Türkiye’yi bekleyen ne büyük tehlike güneyimizdeki Şiî kuşatmasıdır. Bu kuşatma, Amerikalılar, Ruslar ve Yahudiler tarafından açıkça destekleniyor.
Türkiye, tehlikeyi gördü ve burada oyuna gelmedi: Rusya ve İran’la Astana Süreci’ni başlatarak bu kuşatmayı yarmayı başardı.

Şunu söylüyorum: Türkiye, görünüşte Batı ittifakının bir üyesi ama bütün kurumlarında dışlanıyor; yetmiyor, darbe üstüne darbe yiyor. Buna rağmen Türkiye, olup bitenleri gördüğünü gösteriyor ve oyunlarını bozuyor her defasında. O yüzden Türkiye’nin Batı ittifakından bir süre daha kopmaması gerekiyor; yeri ve zamanı gelince biz kendi ittifakımızı kurarız.

Ama öte yandan, İran Batı ittifakının bir üyesi değil ama Batılı süpergüçlerle stratejik anlaşmalar imzalıyor.

Dikkatinizi çekerim: Televizyonlarda konuşan ve “İran’ın, Batı’nın düşmanı” olduğu masalını temcit pilavı gibi tekrarlayıp duran uluslararası ilişkiler profesörleri gerçekten olup bitenleri kavramaktan çok uzaklar.
İran, görünüşte, Batı’nın düşmanı ama gerçekte Batı’nın gerçek müttefiki: Kime karşı? Bin yıldır Sünnî dünyanın kurucu ve koruyucu aktörü Türkiye’ye karşı.
Türkiye, görünüşte, Batı’nın müttefiki ama gerçekte Batı’nın gerçek düşmanı. O yüzden Türkiye’nin etrafı sürekli kuşatılıyor karadan ve denizden, Ege’den ve Güney’den.
Şunu unutmayacaksınız: Batılılar, Şiîliğin güçlenmesinin önünü sonuna kadar açtılar iki asırdır. İslâm düşüncesi, sanatı ile ilgili en önemli metinler hem Şiîliği öne çıkaran metinler hem de Şia’yı. Şu noktaya gelecekler: “İslâm, Şiilerin eseridir”, “Sünnîlik, zorbalık, diktatörlük, barbarlık üretiyor sadece” diye bir algı icat ve inşa ediyorlar özene bezene…
İslâm dünyasında Sünnîlerin İslâmî ilkeler ışığında bir devlet kurma girişimlerine aslâ izin vermediler: Mursî’yi mahkemede canlı canlı öldürdüler! Bu kadar aşağılık ve barbar bu Batılılar ve uyduları Batıcılar aslında.
Oysa İran’da Şiî anlayışa dayalı bir İslâm devleti kurulmasına gözyumdular, şu an bu devleti Türkiye’nin güneyini kuşatacak şekilde Irak’a ve Suriye’ye yerleştiriyorlar.

Biz dün Haçlılarla savaşırken Şia bizimle savaştı. O kadar ileri gittiler ki, Salahaddin Eyyûbî taa Tunus’a kadar kovaladı Şiîleri.

Şimdi de aynı oyun tezgâhlanıyor: İslâm dünyası, özellikle de İslâm dünyasının tarihî kurucu lideri Türkiye, Şia üzerinden kuşatılıyor.

Çok tehlikeli bir oyun bu: Türkiye bu oyunu gördü ve aslâ mezhep çatışmasına yol açacak bir yol izlemeyecek, İran’la karşı karşıya getirme girişimlerini püskürtecek.
Bunun yolu, İran’ın orta vadede Suriye ve Irak’tan defedilmesidir. Bunun için zekice stratejiler geliştirmek ve çok seçenekli dış politika stratejisini zenginleştirmek zorundayız.Rasim Özdenören, Müslümanca duymanın ve düşünmenin gramerini çıkardı, gitti bu dünyadan…

Yusuf Kaplan

24/07/2022 Pazar

Yaprak dökümü sürüyor…

Türkiye öncülerini öte dünyaya uğurluyor birer birer…

Şimdi de Rasim Özdenören Ağabey Hakk›a yürüdü. Çok üzüldüm. Üzerimizde emeği olmuş bir ağabeyimizdi. Mütevazı bir insandı. Hoşsohbet bir adamdı.

Müslümanca düşünmenin yol haritasını çıkarmıştı.

Sade, sessiz bir hayat yaşadı, sessizce ayrıldı aramızdan.

Allah rahmet eylesin.

Mekânı cennet olsun.

Rasim Ağabey’le üniversite yıllarından itibaren, 1980’li yılların başlarından bu yana tanışıyoruz şahsen.

Sadece Mâverâ dergisine uğramak için Ankara’ya giderdim. Hem Kayseri’den hem de İzmir’den…
Cahit Ağabey’i, Erdem Ağabey’i ve Rasim Ağabey’i. Üçü de güzel adamdı. Üçü de edebiyatta ve düşünce hayatımızda çığır açacak işlere imza atmak için çırpınıp duruyordu. Üçü de hayallerini bir şekilde gerçekleştirerek bu dünyadan göçtü.

Her ne kadar Cahit Ağabey, bu dünyadan “erken” yaşta göçmüşse de, yazacaklarını yazmış, yapacaklarını yapmıştı esas itibariyle: Öncü şiirler yazmıştı, anlaşılması çok zaman alan şiirler.
Türk edebiyatının Rilke’siydi Cahit Ağabey. Rasim Ağabey de Türk öyküsünün Dostoyevski’si. Bazen bu tür benzetmeleri yaparken neden yabancıları zikrettiğimi soranlara, bu insanlar çağımıza sesleniyordu, edebiyatımızda çağın duyarlıklarını kavrayarak çağın insanına seslenen nadir yazarların arasında yer alıyorlardı, diye cevap veriyorum.
Ama çağın insanına seslenirken, çağın duyarlıklarını, ruhunu iyi kavramış Müslüman yazarlar, sanatçılar ve düşünürler olarak çağa Müslümanca bir gözle, Müslümanca bir bakış açısıyla bakıyorlardı.
Rilke’yle veya Dostoyevski’yle bu yazarlar arasında kurduğum ilişki, biraz bu yazarlarımızın çaplarını ifade etmeyi amaçlıyor aslında. Özellikle de Türkiye’de edebiyata hâkim olan, gözleri kendilerinden başkasını görmeyen çevrelere “ne denli çaplı, büyük yazarlarla karşı karşıya olduklarını” anlatmak için bu yola başvuruyorduk.

Tabii ki, bu yol, sağlıklı bir yol değil. Ben kendi yazarımı, sanatçımı, Batılı sanatçılarla değil, kendi dünyamın sanatçılarıyla, yıldızlarıyla ilişkilendirerek anabilmeli ve anlatabilmeliyim.

Rasim Ağabey, Türk öyküsünde öncü bir isimdi. Öykümüze Dosyoyesvki’ye hakkını ödeyerek de olsa, metafizik derinliği ve çapı girdirmişti. Onun bu özelliği Alim Kahraman, Cevdet Karal ve Necip Tosun dışında pek fazla hakkıyla anlaşılamadı ve anlatılamadı.
Öykü kitaplarının başlıkları bile bu metafizik gerilimi ve derinliği ele vermeye yeter: Çözülme, Hastalar ve Işıklar, Çarpılmışlar vesaire.

Ankara’ya her gidişimde, gencecik bir delikanlı olmama rağmen hepsi de ilgilenirdi benimle. Ne olduğumu sorarlardı, hangi kitabı okuduğumu… Sonra filan filan yazarları da okumalısın mutlaka, diye önerilerde bulunurlardı.

Cahit Ağabey’in ilgisi daha derindendi, daha yürektendi. Rasim Ağabey, hep bir şeyler söylemek için gayret ederdi konuşmalarımızda, bütün ciddiyetiyle. Karşıdaki çocukmuş, gençmiş aldırış etmeden. Erdem Ağabey de yine öyle. Erdem Ağabey tek başına tirad geçmeye başlar, herkes işini gücünü bırakır, onu dinlemeye koyulurdu.
Rasim Ağabey, sanatın sorunları üzerine de düşündü, önemli yazılar yazdı; “İslâmî edebiyat nedir?” sorusuna “İslâmî duyarlıkla yazılan eserler” şeklinde verdiği cevaplar o günden bu yana konuyla ilgili tartışmaların kalkış noktasını oluşturdu.
Müslümanca duyma, düşünme ve yaşama biçimleri üzerine de kafa yordu.

Dünyaya, eşyaya, hâdiselere Müslümanca bakmanın yolları, yöntemleri konusunda yazdıkları, yer yer tartışmalı yanlarına rağmen, kendinden sonra gelen tartışmaların kalkış noktasını oluşturdu.

Müslümanca düşünmenin gramerini, yol haritasını çıkardı. Yer yer selefî duyarlıklara kaysa da, Müslüman zihninin ve düşünme biçimlerinin inşasında öncülük etti, bu konuda gözardı edilemeyecek, üzerinde kafa yorulması gereken kapsamlı bir külliyat ortaya koydu, gitti bu dünyadan.
Rasim Ağabey, Türk düşünce ve sanat hayatında İslâmî duyarlıklar ekseninde yeşertilen düşünce ve sanat ortamının inşasında kilit rol oynayan hem Mâverâ ekolü’nün hem de son kalan temsilcisi olduğu Yedi Güzel Adam’ın en üretken isimlerinden biri olarak düşünce, kültür ve sanat tarihimizdeki yerini yaşarken alan nadir şahsiyetlerdendi.
Kendisine Allah’tan rahmet, ailesine, çocuklarına ve milletimize başsağlığı diliyorum. Milletimiz büyük bir değerini kaybetti. İnşallah gelecek nesiller, onu ve eserini hakkıyla anlar ve ondan en iyi şekilde yararlanmasını bilirler.Türkiye yeniden merkez ülke konumuna yükselme imkanını yakaladı…

Yusuf Kaplan

25/07/2022 Pazartesi
Rusların Ukrayna’yı işgaliyle başlayan süreç, bütün dünyanın ekonomik ve siyasî dengelerini alt üst etti, etmeye de devam ediyor.

Rusya da, Ukrayna da dünyanın tahıl ambarı. Rusya ile Ukrayna arasındaki savaşın derinleşmesi, dünyada da ülkemizde de ekonomilerin 1929-1930 ekonomik krizine benzer sarsıntılar geçirmesine yol açtı: Enflasyon tavan yaptı, faizler aldı başını gitti, insanların alım gücü düştü, sınıflar arasındaki makas açıldıkça açıldı…

İki senedir korona hapishanesine tıkılan insanlık, hapishaneden salıverildi verilmesine de dışarı çıkan insanlar, ekonominin el yaktığını görünce şaşkına döndüler.

YENİ KÜRESEL KRİZ KAPIDA…
Korona hapishanesinden çıktı insanlar çıkmasına da, özgürlüklerine kavuşamadılar tam anlamıyla. Özgürlüklerini tehdit eden, çok yönlü yıkım yaşayan bir dünyayla karşılaştılar bir anda...
Türkiye’de de ekonomi derinden etkilendi bu küresel travmadan. Zengin daha zengin, yoksul daha yoksul oldu; orta sınıf neredeyse yok oldu. Bu durum, sosyal barışın alarm zilleri çalmasına yol açabilir. Hükümetin, nefes alıp vermeleri zorlaşan dar gelirli inanımızın sorunlarıyla özellikle ilgilenmesi, ülkemizin selâmeti açısından hayatî önem arzediyor.

Pandeminin yol açtığı küresel ekonomik buhranı biz de ülke olarak hissediyor olsak da, dış politikada son 20 yılın, belki de cumhuriyet tarihinin en parlak dönemini yaşıyoruz. Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu, tecrübesi, birikimi ve risk alan cesur devlet adamlığı ile Türkiye’nin dış politikada yaptığı bu atılıma öncülük ediyor.
Rusya-Ukrayna Savaşı patlak verdiğinde, Türkiye’nin arabuluculuk rolü oynaması taleplerine muhalefet partileri hep gülerek, alaycı bir dille yaklaşmışlardı. Oysa dış politika, millî bir meseledir, burada elde edilen başarı ya da başarısızlık bu açıdan özenle değerlendirilmelidir.

TÜRKİYE YENİDEN MERKEZ ÜLKE KONUMUNA YÜKSELECEK…
Türkiye, savaşın ilk haftasında, bütün dikkatleri üzerine çekecek diplomatik bir atak gerçekleştirdi. Cumhurbaşkanı Erdoğan bir haftada 30’a yakın devlet veya hükümet başkanıyla görüştü. Bu görüşmelerde bir fotoğraf karesi vardı ki, sadece o kare bile Türkiye’nin neden yeniden merkez ülke olması gerektiğini ve Türkiye’nin merkez ülke olabileceğini gözler önüne seriyordu: Başta Rusya ve Ukrayna temsilcileri olmak üzere, konuya taraf olan ilgili ülkelerin hepsi İstanbul’da bir masa etrafında toplanmıştı. Salona girince hepsi aynı anda ayakta alkışladılar Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı.
Bu, basit bir hâdise değil.

Bu süreç sürüyor, sürecek de.

Aynı merkez ülke olma konumu, NATO toplantıları sırasında da ortaya çıktı Türkiye’nin: NATO toplantısına ilk defa Türkiye damgasını vurdu: İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya üyelik başvurularına Türkiye sözkonusu ülkelerin PKK’ya yardım ve yataklık yaptıkları gerekçesiyle engel koyunca bütün dikkatler üzerimize yoğunlaştı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir yandan ABD Başkanı Joe Biden’la, öte yandan da Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’le art arda aynı anda görüşüyor. Şu şartlarda, şu kaotik küresel konjonktürde çok zor bu oysa. Ve bu, çok değerli bir konum. Bugün arabulucu konumdayız, yarın yönlendirici konuma yükseleceğiz inşallah yeniden…

Uzatmaya gerek yok listeyi…

Türkiye’nin Çin’le de derin ve köklü ilişkiler kurduğunu görüyoruz aynı zamanda. Bu ilişkiler, Doğu Türkistan’daki Çin zulmünün engellenmesinde bir noktaya da kadar da olsa bir rol oynayabilir. Çin’in Türkiye’ye çok ihtiyacı var. Ve bu, önümüzdeki süreçte daha da artacak…

Batılılar, pek çok alanda Rusya ile açık veya örtük ittifak hâlinde olsalar da, Rusya’nın belini kırmak için bir fırsat olarak görüyorlar Rusya’nın Ukrayna’ya saldırısını. Kaldı ki, ABD de, İngiltere de Rusya’yı Ukrayna’ya saldırması konusunda az kışkırtmadı! Avrupa’nın özellikle de Almanya ve Fransa’nın karşı koymasına rağmen.

Son olarak Rusya ve Ukrayna ile dünyanın tahıl krizini çözecek çok önemli bir anlaşma İstanbul’da imzalandı. Bütün dünyanın yöneticileri Türkiye’yi tebrik etti bizzat Erdoğan’ı arayarak ya da mesajlar ve açıklamalar yayınlayarak…

Sadece ülkedeki muhalefet görmedi, göremedi bunu.

İnanılır gibi değil.

Oysa Türkiye, yeniden merkez ülke, tarihin akışını değiştirecek bir ülke konumuna yerleşebilecek bir kaç ülkesinden biri dünyanın şu an.
Yeter ki biz, içerde kenetlenmesini bilelim.

Yeter ki biz, azamî müştereklerimiz üzerinde titreyelim.

Yeter ki biz, bizi tarihe girdiren, tarihin akışını değiştirmemizi mümkün kılan o kabına sığmaz ruhu yeniden kuşanalım, önümüzü açacak yeni Gazalî’leri, İbn Haldun’ları, Sinan’ları, Itrî’leri yetiştirmeden bunun mümkün olmayacağını görelim ve uzun soluklu, köklü ve güçlü bir eğitim seferberliği başlatarak çağrısı çağını kuracak öncü kuşakların tohumlarını ekmeye başlayalım.
İşte o zaman Türkiye yeniden tarihin akışını değiştirecek merkez ülke konumuna yükselecek inşallah.

.Gıda sorunu, bir millî güvenlik meselesidir!

Yusuf Kaplan

29/07/2022 Cuma
Rusya-Ukrayna savaşı, dünyayı gıda felaketinin eşiğine getirip bıraktı. Türkiye, artan bölgesel ve küresel gücünü, dünyanın gıda felaketinin eşiğine sürüklenmesini önlemede de gösterdi: Rusya ve Ukrayna gibi boğaz boğaza savaşan iki ülkenin yöneticilerini Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın girişimiyle İstanbul›da bir araya getirmeyi ve bütün dünyada takdir edilen tahıl sorununun çözümü anlaşmasını iki düşman ülkeye imzalatmayı başardı.
Gıda meselesi bir millî güvenlik meselesidir artık. Konuyu tartıştığım bir yazımı konunun hayatiyetine binaen tozunu alarak paylaşıyorum.

İNGİLİZLERİN EMPERYAL VİZYONUNUN ÖNCÜ KOLU: THE ECONOMIST DERGİSİ!
Dünyanın kaderini şekillendiren, dünyayı yönetenleri yönlendiren en etkili mecralardan biri, İngilizlerin The Economist dergisidir.

The Economist çağın dini, kapitalizmin; ve âmentüsü ekonomi-politiğin gayr-ı resmî kilisesi gibi yayın yapar. Evet, çağın dini, kapitalizm, âmentüsü ekonomi-politik!
1843 yılından bu yana yaklaşık iki asırdır yayınlanan The Economist, İngilizlerin (aslında İskoçların!) çağdaş dünyanın kaderini nasıl şekillendirdiklerini gösteren en önemli göstergelerden biri. Pandemi öncesinde, sürecinde ve sonrasında yaptığı yayıncılıkla, İngilizlerin sinsi bir şekilde yeniden nasıl gelmekte olduklarını gösteriyorlar: Dünyanın gidişatını en kışkırtıcı şekilde okuyan dergilerin başında geliyor The Economist.
Bütün dünyanın ülkeleriyle, coğrafyalarıyla ve temel sorunlarıyla yakından ve stratejik bir dille ilgileniyor dergi. Neredeyse hem dünyanın temel sorunlarının kaydını tutuyor, arşivini oluşturuyor hem de değindiği sorunlara İngilizlerin müdahale etmelerini ve nasıl müdahale edebileceklerini gösterecek stratejik bir emperyal aklı işletiyor en ince ayrıntılarına kadar dünyanın bütün ülkelerindeki sorunlarla ilgili olarak…

İngiliz emperyal vizyonunun ve emperyalizminin öncü kolu gibi işlev görüyor.
İki asırdır, Fas’tan Malezya’ya kadar bütün dünyanın sorunlarını ve sınırlarını İngilizler belirliyordu açık ve çoklukla da sinsi, örtük yöntemlerle. Gürültü patırtı yapmadan…
O yüzden İngilizlerin gücünün boyutlarını tespit etmek hiç de kolay olmuyor!
HİNDİSTAN’DA MÜSLÜMAN KATLİAMININ YAPITAŞLARI DÖŞENİYOR!
Şunu biliyoruz: Osmanlı’yı parçalayanlar da Lozan sürecini belirleyerek bizim laikleşme sürecine girmemize yol açan yapıtaşlarını döşeyenler de İngilizler!
Müslüman Hindistan’ı parçalayarak bugün Hindu terörünü kışkırtan yayın yapanlar da İngilizler! The Economist’in geçen haftaki kapağına kadar taşıdılar İngilizler Hindu terörizmini Hindistan’daki masum Müslümanlar üzerine yönlendirerek açık açık!
Kimse Hindistan’da ne olup bittiğiyle ilgilenecek durumda değil! Hindistan, tarihinin en büyük Müslüman katliamlarından birine tanık oluyor!
İngilizler, Müslüman Hindistan›ı parçalandıkları yetmiyormuş gibi, şimdi de Müslümanları Hindistan›dan sürecek bir kışkırtma yapıyorlar! Herkes pandemiyle ve dünya ölçeğinde yol açtığı başta hızla tırmanan enflasyon oranları olmak üzere büyük bir krize sürüklenen ekonomik sorunlarla boğuşurken İngilizler Hindistan’daki Müslüman katliamını ve sürgününü hazırlamakla meşguller!

“GIDA FELÂKETİ KAPIDA!” KAPAĞI İNSANIN KANINI DONDURUCU!
The Economist’in bu haftaki sayısı bütün dünyayı ürperten bir kapakla ve dosyayla çıktı: “The coming food catastrophe / Gıda Felâketi Kapıda!” İngiliz dergisinin yaptığı kapak ve attığı başlık bu!
Kapağa bir de buğday başakları yerleştirilmiş ama uzaktan ve dikkatsiz bakınca gerçekten buğday başağı zannedebilirsiniz.

Ama birazcık yakından ve dikkatle baktığınızda başaklara buğday niyetine kurukafaların, insan iskeletlerinin yerleştirildiğini görünce kanınız donabilir ve şok yaşayabilirsiniz!

İngiliz bu!

Bu kadar sinsi, bu kadar soğukkanlı işte!

TÜRKİYE, ACİLEN GÜÇLÜ TARIM STRATEJİSİ VE ETKİLİ FİYAT POLİTİKASI GELİŞTRMELİ!
Gıda felâketinin en az iki yıldır adım adım geldiğini konuşup yazıp duruyoruz… Türkiye’nin gıda ambarı olan bir ülkeden tarımda gayr-ı millî adımlar atan, tarımı, hayvancılığı bitiren politikalar izlemesinin gıda felaketi patlak verdiğinde ülkemizi çok zor günlerin bekleyeceğini, gıda sorununun, millî güvenlik sorunu olduğunu hatırlattım kaç kez bu sütunda!

Türkiye’nin tarım stratejisi yok! Varolan tarım stratejisi/sizliği, fırsatçıları, kapkaççıları ülkenin altını oyacak bir tarım ekonomisi geliştirmeye itiyor: Daha kârlı diye en değerli tarım ürünlerimiz ihraç ediliyor dışarıya, ülkenin tarım ürünlerinde büyük bir felâketle karşılaşma ihtimali en azından bazı üreticileri, etkili üreticileri, kapitalist, ruhsuz tipleri hiç ilgilendirmiyor bile!
Bu mesele, tarım ve gıda ile ilgili sorunlar asla küçümsenmemeli!

Ülkemizin ve halkımızın çıkarlarını eksene alan güçlü ve derinlikli bir tarım ve gıda stratejisi geliştirilmeli. Üreticinin ürünlerini iç pazarda satmasını sağlayacak stratejilere ağırlık verilmeli daha fazla geç olmadan.
İkinci olarak, güçlü stratejik aklın ve politikanın olmamasından kaynaklanan fiyat artışlarındaki anormalliklere aslâ göz yumulmamalı! Kriz ortamını fırsata çeviren kapitalist ve ruhsuz tipler en ağır şekilde cezalandırılmalı!
Yoksa kitlelerin sokaklara dökülmesi projesi devreye girdirilmek üzere…
Benden hatırlatması. En son Kazakistan ve Singapur’da kitleler sokaklara döküldü sosyal medya üzerinden ve Singapur haftalardır çalkalandı, sonunda hükümet devrildi!
Türkiye, her tür iç ve dış provokasyonlara karşı müteyakkız olmalı. Ama bundan önce güçlü ve rasyonel bir tarım ve gıda stratejisinin vakit kaybedilmeden geliştirilmesi aslâ ihmal edilmemeli! Yoksa, yarın çok geç olabilir Allah muhafaza!Albaraka Yayınları’nın, düşünce ve kültür hayatımıza yaptığı öncü katkı…

Yusuf Kaplan

31/07/2022 Pazar

Kitapsız bir dünya kurulamaz. Bir dünya kurulacaksa bu -mesela- Silicon Vadisi’nden değil yine Harvard’dan, Şikago’dan, Princeton’dan, UCLA’den (University of California, Los Angeles) kurulacak.

Oxbridge’ten (Oxford + Cambridge), Sorbonne’dan, Bologna’dan filan kurulacak, oradan Silicon Vadileri vesaire doğacak… Üniversiteden kurulacak teknolojik dünyalar da.

KİTAPSIZ DÜNYA KURULAMAZ: BİR DÜNYA KURULACAKSA, ÜNİVERSİTE’DEN KURULACAK!
Dikkat ettiyseniz, İslâm dünyasından hiçbir üniversiteden sözetmedim. Edemezdim, çünkü yok böyle bir şey artık.

İslâm dünyası, Müslümanların yaşadıkları toprakları yeniden İslâm yurdu (dâru’l-islâm), selâm yurdu (dâru’s-selâm) ve insanlık yurdu (dâru’l-insan) yapacak fikriyatı geliştirecek “üniversite”lerinden mahrum.

Sadece İslâm dünyası değil elbette. Bütün dünyada üniversite, kapitalizmin şuh fahişesi, bütün kirlerinin üstünü örten, üstelik de cilalı imaj devrinin hızla devridaim etmesiyle bunu gerçekleştiren liberalizmin düşünceyi yok eden ve düşünmeyi felçleştiren yıkım yerleri olsa da, bir dünya kurulacaksa, yine üniversitelerden kurulacak.
Elbette mevcut liberal / postmodern üniversite hem kapitalizmin semirdikçe semirmesene hem de dünyayı sömürdükçe sömürmesine, hakikati izafileştirdikçe yok etmesine yol açıyor ama yıkıcı da olsa bütün “ruhsuz” bilimin, “barbar” teknolojinin geliştirildiği yerler üniversiteler.

Yapıcı ya da yıkıcı fikriyatı geliştiren mekânlar üniversiteler: Fikriyatı ve külliyatı. Zira fikriyat olmadan külliyat, külliyat olmadan medeniyet inşa edilemez.
Elbette üniversite kriz yaşıyor: Düşünce’yi değil de düşüş’ü üreten tohumları ekiyor postmodern liberal üniversite çünkü.
Düşünce, kültür ve sanat hayatı, pazar’a sürüldü, pazar’da üretiliyor artık.

Üniversiteli veya üniversitesiz, postmodern cilalı imaj çağı, hükmediyor kitap yayıncılığının dünyasına da.
Sadece Batı’dan sözetmiyorum: Bütün dünyada böyle artık.

Batı’da akademi içinde ve dışında sürdürülen kitap yayıncılığı birbirini besliyor aslında. Bizde akademide yayıncılık neredeyse yok denecek kadar berbat durumda: Bilgi Üniversitesi, Boğaziçi Üniversitesi ve Koç Üniversitesi dışında.
Maalesef böyle. Sakarya Üniversitesi, Sabahattin Zaim ve İbn Haldun gibi üniversitelerde bir kıpırdanma var, inşallah patlama yapar
bu yayıncılık çabaları önümüzdeki süreçte…

Türkiye’de kitap yayıncılığında da bir patlama yaşanıyor: Çok büyük bir endüstri oluştu. Pazar büyüdü. Azdı: Saçma sapan popüler, bayağı, döküntü yazarlar ve kitaplar piyasayı kapladı.
Bunlar okuyucu mu artırıyor, okumaya, kitaba ilgiyi mi tırmandırıyor yoksa ayartıcı postmodern dromokratik kültürü mü yaygınlaştırıyor, büyük muamma!

İŞ BANKASI›NDAN YAPI KREDİ’YE KİTAP YAYINCILIĞINDA PATLAMA…
Her neyse bendeniz burada konuyu bankaların kitap yayıncılığına ve Albaraka Yayınları’na getireceğim.

Her şey, Enis Batur’un “çılgın” girişimiyle başladı: Yapı Kredi, hem nicelik hem de nitelik olarak büyük bir kitap -ve dergi- yayıncılığı atağı başlattı yaklaşık yirmi yıl önce.
Elbette İş Bankası, bütün ezberleri bozarcasına kaliteli ve çaplı bir kitap yayıncılığı yapıyordu ama tekti, yalnızdı neredeyse. İş Bankası›nı hem kaliteli, seviyeli hem de ekonomik açıdan kitap fiyatları çok uygun yayıncılık yapmasından ötürü kutluyorum.
Yapı Kredi için de Enis Batur’u ve ardından gelen ekipleri kutlamak kadirşinaslık olarak değerlendirilmeli.
İki bankanın yayınları hem entelektüel hayatımıza hem de kültür hayatımıza küçümsenemeyecek katkılar sundu.

İslâmî kesimler, yıllarca katılım bankalarından da kültüre ve kitap yayıncılığına el atmasını beklediler. Bankaların işi mi kültür dünyasına, kitap yayıncılığına ve entelektüel hayata mesafe kazandırmak, diye sorulabilir haklı olarak…

Üniversiteler, cemaatler, kültür faaliyeti yapan yüzlerce STK ne işe yarar, diye devam edilebilir bu soru faslına yüksek sesle…
ALBARAKA YAYINLARI ÇIĞIR AÇTI…
Sonunda Albaraka Türk’ün başına -sıkı bir entelektüel de olan- Melikşah Utku kardeşim getirilince, banka, kitap yayıncılığında nefis bir çığır açacak, hatta sessiz bir devrim yapacak bir adım attı: Ahmet Faruk Çağlar’ın editörlüğünde kitap yayıcılığına girdi: Hem birinci sınıf kitaplar yayımladı entelektüel açıdan; hem de dizgisi, özenli indeks çalışması, dili katletmeyen nefis çevirileri ile de birinci sınıf kitap yayıncılığının nasıl yapılabileceğini gösterdi Ahmet Faruk kardeşim.

Haklı olarak iktisadî düşünce tarihiyle ilgili öncü kitapları birer birer yayınlamaya başladı yayınevi: Başka İslâm iktisat düşüncesi olmak üzere, Japon, Çin, Avrupa iktisat tarihlerine ve düşüncelerine dâir nefis kitapları okuyucuyla buluşturdu.
Böyle bir yayınevinin sadece iktisadî düşünceyle sınırlı bir yayıncılık yapması, kendini, imkânlarını,

ülkedeki İslâmî entelektüel birikimin ulaştığı gözardı edilemeyecek düzeyi ıskalaması, sınırlandırması anlamına gelirdi.

Bu gerçeği göz önünde bulunduran yayınevi Türk Müziği konusunda, Türk Halısı üzerinden bizim sanat aura’mızın çapı ve derinliği konusunda, İslâm düşüncesinin ve Batı düşüncesinin özgün yorumları konusunda öncü metinler yayınladı.
Ve gerek seçilen kitapların ve yazarların çapı, gerekse başka yayınevlerine de örnek ve model oluşturacak kaliteli yayıncılık teknikleri konusunda bir çığır açmış oldu şimdiden.
Kitapları ve yazarları burada zikretmedim: Hangi birini zikredeyim ki! Bütün kitapları birbirinden değerli ve güzel bir kütüphane kurdu şimdiden Albaraka Yayınları.

Görece kısa sürede ülkemizin düşünce ve kültür hayatına çok güzel bir derinlik ve boyut kazandırdı Ahmet Faruk Çağlar kardeşim Albaraka Yayınları’yla.

Albaraka Türk yönetimini de, Ahmet Faruk kardeşimi de bu öncülüklerinden ötürü tebrik ediyorum. Ülkemizin kültür, sanat, düşünce hayatına kendilerine yaraşan katkıyı sürdürmelerini diliyorum.Albaraka Yayınları’nın, düşünce ve kültür hayatımıza yaptığı öncü katkı…

Yusuf Kaplan

31/07/2022 Pazar

Kitapsız bir dünya kurulamaz. Bir dünya kurulacaksa bu -mesela- Silicon Vadisi’nden değil yine Harvard’dan, Şikago’dan, Princeton’dan, UCLA’den (University of California, Los Angeles) kurulacak.

Oxbridge’ten (Oxford + Cambridge), Sorbonne’dan, Bologna’dan filan kurulacak, oradan Silicon Vadileri vesaire doğacak… Üniversiteden kurulacak teknolojik dünyalar da.

KİTAPSIZ DÜNYA KURULAMAZ: BİR DÜNYA KURULACAKSA, ÜNİVERSİTE’DEN KURULACAK!
Dikkat ettiyseniz, İslâm dünyasından hiçbir üniversiteden sözetmedim. Edemezdim, çünkü yok böyle bir şey artık.

İslâm dünyası, Müslümanların yaşadıkları toprakları yeniden İslâm yurdu (dâru’l-islâm), selâm yurdu (dâru’s-selâm) ve insanlık yurdu (dâru’l-insan) yapacak fikriyatı geliştirecek “üniversite”lerinden mahrum.

Sadece İslâm dünyası değil elbette. Bütün dünyada üniversite, kapitalizmin şuh fahişesi, bütün kirlerinin üstünü örten, üstelik de cilalı imaj devrinin hızla devridaim etmesiyle bunu gerçekleştiren liberalizmin düşünceyi yok eden ve düşünmeyi felçleştiren yıkım yerleri olsa da, bir dünya kurulacaksa, yine üniversitelerden kurulacak.
Elbette mevcut liberal / postmodern üniversite hem kapitalizmin semirdikçe semirmesene hem de dünyayı sömürdükçe sömürmesine, hakikati izafileştirdikçe yok etmesine yol açıyor ama yıkıcı da olsa bütün “ruhsuz” bilimin, “barbar” teknolojinin geliştirildiği yerler üniversiteler.

Yapıcı ya da yıkıcı fikriyatı geliştiren mekânlar üniversiteler: Fikriyatı ve külliyatı. Zira fikriyat olmadan külliyat, külliyat olmadan medeniyet inşa edilemez.
Elbette üniversite kriz yaşıyor: Düşünce’yi değil de düşüş’ü üreten tohumları ekiyor postmodern liberal üniversite çünkü.
Düşünce, kültür ve sanat hayatı, pazar’a sürüldü, pazar’da üretiliyor artık.

Üniversiteli veya üniversitesiz, postmodern cilalı imaj çağı, hükmediyor kitap yayıncılığının dünyasına da.
Sadece Batı’dan sözetmiyorum: Bütün dünyada böyle artık.

Batı’da akademi içinde ve dışında sürdürülen kitap yayıncılığı birbirini besliyor aslında. Bizde akademide yayıncılık neredeyse yok denecek kadar berbat durumda: Bilgi Üniversitesi, Boğaziçi Üniversitesi ve Koç Üniversitesi dışında.
Maalesef böyle. Sakarya Üniversitesi, Sabahattin Zaim ve İbn Haldun gibi üniversitelerde bir kıpırdanma var, inşallah patlama yapar
bu yayıncılık çabaları önümüzdeki süreçte…

Türkiye’de kitap yayıncılığında da bir patlama yaşanıyor: Çok büyük bir endüstri oluştu. Pazar büyüdü. Azdı: Saçma sapan popüler, bayağı, döküntü yazarlar ve kitaplar piyasayı kapladı.
Bunlar okuyucu mu artırıyor, okumaya, kitaba ilgiyi mi tırmandırıyor yoksa ayartıcı postmodern dromokratik kültürü mü yaygınlaştırıyor, büyük muamma!

İŞ BANKASI›NDAN YAPI KREDİ’YE KİTAP YAYINCILIĞINDA PATLAMA…
Her neyse bendeniz burada konuyu bankaların kitap yayıncılığına ve Albaraka Yayınları’na getireceğim.

Her şey, Enis Batur’un “çılgın” girişimiyle başladı: Yapı Kredi, hem nicelik hem de nitelik olarak büyük bir kitap -ve dergi- yayıncılığı atağı başlattı yaklaşık yirmi yıl önce.
Elbette İş Bankası, bütün ezberleri bozarcasına kaliteli ve çaplı bir kitap yayıncılığı yapıyordu ama tekti, yalnızdı neredeyse. İş Bankası›nı hem kaliteli, seviyeli hem de ekonomik açıdan kitap fiyatları çok uygun yayıncılık yapmasından ötürü kutluyorum.
Yapı Kredi için de Enis Batur’u ve ardından gelen ekipleri kutlamak kadirşinaslık olarak değerlendirilmeli.
İki bankanın yayınları hem entelektüel hayatımıza hem de kültür hayatımıza küçümsenemeyecek katkılar sundu.

İslâmî kesimler, yıllarca katılım bankalarından da kültüre ve kitap yayıncılığına el atmasını beklediler. Bankaların işi mi kültür dünyasına, kitap yayıncılığına ve entelektüel hayata mesafe kazandırmak, diye sorulabilir haklı olarak…

Üniversiteler, cemaatler, kültür faaliyeti yapan yüzlerce STK ne işe yarar, diye devam edilebilir bu soru faslına yüksek sesle…
ALBARAKA YAYINLARI ÇIĞIR AÇTI…
Sonunda Albaraka Türk’ün başına -sıkı bir entelektüel de olan- Melikşah Utku kardeşim getirilince, banka, kitap yayıncılığında nefis bir çığır açacak, hatta sessiz bir devrim yapacak bir adım attı: Ahmet Faruk Çağlar’ın editörlüğünde kitap yayıcılığına girdi: Hem birinci sınıf kitaplar yayımladı entelektüel açıdan; hem de dizgisi, özenli indeks çalışması, dili katletmeyen nefis çevirileri ile de birinci sınıf kitap yayıncılığının nasıl yapılabileceğini gösterdi Ahmet Faruk kardeşim.

Haklı olarak iktisadî düşünce tarihiyle ilgili öncü kitapları birer birer yayınlamaya başladı yayınevi: Başka İslâm iktisat düşüncesi olmak üzere, Japon, Çin, Avrupa iktisat tarihlerine ve düşüncelerine dâir nefis kitapları okuyucuyla buluşturdu.
Böyle bir yayınevinin sadece iktisadî düşünceyle sınırlı bir yayıncılık yapması, kendini, imkânlarını,

ülkedeki İslâmî entelektüel birikimin ulaştığı gözardı edilemeyecek düzeyi ıskalaması, sınırlandırması anlamına gelirdi.

Bu gerçeği göz önünde bulunduran yayınevi Türk Müziği konusunda, Türk Halısı üzerinden bizim sanat aura’mızın çapı ve derinliği konusunda, İslâm düşüncesinin ve Batı düşüncesinin özgün yorumları konusunda öncü metinler yayınladı.
Ve gerek seçilen kitapların ve yazarların çapı, gerekse başka yayınevlerine de örnek ve model oluşturacak kaliteli yayıncılık teknikleri konusunda bir çığır açmış oldu şimdiden.
Kitapları ve yazarları burada zikretmedim: Hangi birini zikredeyim ki! Bütün kitapları birbirinden değerli ve güzel bir kütüphane kurdu şimdiden Albaraka Yayınları.

Görece kısa sürede ülkemizin düşünce ve kültür hayatına çok güzel bir derinlik ve boyut kazandırdı Ahmet Faruk Çağlar kardeşim Albaraka Yayınları’yla.

Albaraka Türk yönetimini de, Ahmet Faruk kardeşimi de bu öncülüklerinden ötürü tebrik ediyorum. Ülkemizin kültür, sanat, düşünce hayatına kendilerine yaraşan katkıyı sürdürmelerini diliyorum.Albaraka Yayınları’nın, düşünce ve kültür hayatımıza yaptığı öncü katkı…

Yusuf Kaplan

31/07/2022 Pazar

Kitapsız bir dünya kurulamaz. Bir dünya kurulacaksa bu -mesela- Silicon Vadisi’nden değil yine Harvard’dan, Şikago’dan, Princeton’dan, UCLA’den (University of California, Los Angeles) kurulacak.

Oxbridge’ten (Oxford + Cambridge), Sorbonne’dan, Bologna’dan filan kurulacak, oradan Silicon Vadileri vesaire doğacak… Üniversiteden kurulacak teknolojik dünyalar da.

KİTAPSIZ DÜNYA KURULAMAZ: BİR DÜNYA KURULACAKSA, ÜNİVERSİTE’DEN KURULACAK!
Dikkat ettiyseniz, İslâm dünyasından hiçbir üniversiteden sözetmedim. Edemezdim, çünkü yok böyle bir şey artık.

İslâm dünyası, Müslümanların yaşadıkları toprakları yeniden İslâm yurdu (dâru’l-islâm), selâm yurdu (dâru’s-selâm) ve insanlık yurdu (dâru’l-insan) yapacak fikriyatı geliştirecek “üniversite”lerinden mahrum.

Sadece İslâm dünyası değil elbette. Bütün dünyada üniversite, kapitalizmin şuh fahişesi, bütün kirlerinin üstünü örten, üstelik de cilalı imaj devrinin hızla devridaim etmesiyle bunu gerçekleştiren liberalizmin düşünceyi yok eden ve düşünmeyi felçleştiren yıkım yerleri olsa da, bir dünya kurulacaksa, yine üniversitelerden kurulacak.
Elbette mevcut liberal / postmodern üniversite hem kapitalizmin semirdikçe semirmesene hem de dünyayı sömürdükçe sömürmesine, hakikati izafileştirdikçe yok etmesine yol açıyor ama yıkıcı da olsa bütün “ruhsuz” bilimin, “barbar” teknolojinin geliştirildiği yerler üniversiteler.

Yapıcı ya da yıkıcı fikriyatı geliştiren mekânlar üniversiteler: Fikriyatı ve külliyatı. Zira fikriyat olmadan külliyat, külliyat olmadan medeniyet inşa edilemez.
Elbette üniversite kriz yaşıyor: Düşünce’yi değil de düşüş’ü üreten tohumları ekiyor postmodern liberal üniversite çünkü.
Düşünce, kültür ve sanat hayatı, pazar’a sürüldü, pazar’da üretiliyor artık.

Üniversiteli veya üniversitesiz, postmodern cilalı imaj çağı, hükmediyor kitap yayıncılığının dünyasına da.
Sadece Batı’dan sözetmiyorum: Bütün dünyada böyle artık.

Batı’da akademi içinde ve dışında sürdürülen kitap yayıncılığı birbirini besliyor aslında. Bizde akademide yayıncılık neredeyse yok denecek kadar berbat durumda: Bilgi Üniversitesi, Boğaziçi Üniversitesi ve Koç Üniversitesi dışında.
Maalesef böyle. Sakarya Üniversitesi, Sabahattin Zaim ve İbn Haldun gibi üniversitelerde bir kıpırdanma var, inşallah patlama yapar
bu yayıncılık çabaları önümüzdeki süreçte…

Türkiye’de kitap yayıncılığında da bir patlama yaşanıyor: Çok büyük bir endüstri oluştu. Pazar büyüdü. Azdı: Saçma sapan popüler, bayağı, döküntü yazarlar ve kitaplar piyasayı kapladı.
Bunlar okuyucu mu artırıyor, okumaya, kitaba ilgiyi mi tırmandırıyor yoksa ayartıcı postmodern dromokratik kültürü mü yaygınlaştırıyor, büyük muamma!

İŞ BANKASI›NDAN YAPI KREDİ’YE KİTAP YAYINCILIĞINDA PATLAMA…
Her neyse bendeniz burada konuyu bankaların kitap yayıncılığına ve Albaraka Yayınları’na getireceğim.

Her şey, Enis Batur’un “çılgın” girişimiyle başladı: Yapı Kredi, hem nicelik hem de nitelik olarak büyük bir kitap -ve dergi- yayıncılığı atağı başlattı yaklaşık yirmi yıl önce.
Elbette İş Bankası, bütün ezberleri bozarcasına kaliteli ve çaplı bir kitap yayıncılığı yapıyordu ama tekti, yalnızdı neredeyse. İş Bankası›nı hem kaliteli, seviyeli hem de ekonomik açıdan kitap fiyatları çok uygun yayıncılık yapmasından ötürü kutluyorum.
Yapı Kredi için de Enis Batur’u ve ardından gelen ekipleri kutlamak kadirşinaslık olarak değerlendirilmeli.
İki bankanın yayınları hem entelektüel hayatımıza hem de kültür hayatımıza küçümsenemeyecek katkılar sundu.

İslâmî kesimler, yıllarca katılım bankalarından da kültüre ve kitap yayıncılığına el atmasını beklediler. Bankaların işi mi kültür dünyasına, kitap yayıncılığına ve entelektüel hayata mesafe kazandırmak, diye sorulabilir haklı olarak…

Üniversiteler, cemaatler, kültür faaliyeti yapan yüzlerce STK ne işe yarar, diye devam edilebilir bu soru faslına yüksek sesle…
ALBARAKA YAYINLARI ÇIĞIR AÇTI…
Sonunda Albaraka Türk’ün başına -sıkı bir entelektüel de olan- Melikşah Utku kardeşim getirilince, banka, kitap yayıncılığında nefis bir çığır açacak, hatta sessiz bir devrim yapacak bir adım attı: Ahmet Faruk Çağlar’ın editörlüğünde kitap yayıcılığına girdi: Hem birinci sınıf kitaplar yayımladı entelektüel açıdan; hem de dizgisi, özenli indeks çalışması, dili katletmeyen nefis çevirileri ile de birinci sınıf kitap yayıncılığının nasıl yapılabileceğini gösterdi Ahmet Faruk kardeşim.

Haklı olarak iktisadî düşünce tarihiyle ilgili öncü kitapları birer birer yayınlamaya başladı yayınevi: Başka İslâm iktisat düşüncesi olmak üzere, Japon, Çin, Avrupa iktisat tarihlerine ve düşüncelerine dâir nefis kitapları okuyucuyla buluşturdu.
Böyle bir yayınevinin sadece iktisadî düşünceyle sınırlı bir yayıncılık yapması, kendini, imkânlarını,

ülkedeki İslâmî entelektüel birikimin ulaştığı gözardı edilemeyecek düzeyi ıskalaması, sınırlandırması anlamına gelirdi.

Bu gerçeği göz önünde bulunduran yayınevi Türk Müziği konusunda, Türk Halısı üzerinden bizim sanat aura’mızın çapı ve derinliği konusunda, İslâm düşüncesinin ve Batı düşüncesinin özgün yorumları konusunda öncü metinler yayınladı.
Ve gerek seçilen kitapların ve yazarların çapı, gerekse başka yayınevlerine de örnek ve model oluşturacak kaliteli yayıncılık teknikleri konusunda bir çığır açmış oldu şimdiden.
Kitapları ve yazarları burada zikretmedim: Hangi birini zikredeyim ki! Bütün kitapları birbirinden değerli ve güzel bir kütüphane kurdu şimdiden Albaraka Yayınları.

Görece kısa sürede ülkemizin düşünce ve kültür hayatına çok güzel bir derinlik ve boyut kazandırdı Ahmet Faruk Çağlar kardeşim Albaraka Yayınları’yla.

Albaraka Türk yönetimini de, Ahmet Faruk kardeşimi de bu öncülüklerinden ötürü tebrik ediyorum. Ülkemizin kültür, sanat, düşünce hayatına kendilerine yaraşan katkıyı sürdürmelerini diliyorum.
Bakalım..

.Fuat Sezgin’in izinde…

Yusuf Kaplan

1/08/2022 Monday

Fuat Sezgin son yüzyılda çıkardığı en büyük dehası İslâm dünyasının. Fuat Sezgin’i iyi tanımayanlar, bu yargımın abartılı olduğunu düşünebilirler. Abartı filan yok burada: İslâm bilim tarihi konusunda tam 1300 cilt kitap hazırlamış ve hepsine de esaslı sunuşlar yazmış yakın tarihimizde bir benzeri olmayan bir öncü›den, bir dâhi’den söz ediyoruz.

DEĞERLERİMİZİN DEĞERİNİ BİLMİYORUZ
Değerlerimizin değerini vefat etmeden önce hakkıyla bilemiyoruz. Böyle bir zaafımız var, ne yazık ki. Değerlerimizi kaybettikten sonra farkediyoruz bu kişilerin değerlerini.

Çağımızın Sinan›ı
olarak adlandırdığım
Turgut Cansever
böyle bir değerimizdi: Âhir ömrüne doğru varlığı ancak keşfedilebilmişti.
Değeri, çapı ve düşünceleri hakkıyla keşfedilebildi mi, peki? Bence değil henüz.
Değerinin bundan sonra bilinebileceğinden de kuşkuluyum: Çok anlamsız gerekçelerle
kitaplarının basımı yapılamıyor
çünkü!
Yalnızlığa terkedilme konusunda Turgut Cansever yalnız değil: Fuat Sezgin Hocamız da, bu yalnızlığa mahkûm olmaktan nasibini aldı. 1960 darbesinin generalleri, Fuat Sezgin’in yanısıra çok sayıda kişiye cehennem hayatı yaşattılar!
Yaklaşık 15 yıl öncesine kadar Fuat Sezgin bilinmiyordu bile kendi ülkesinde!
Vefatının ardından
2019 yılı Fuat Sezgin Yılı
olarak ilan edildi
Cumhurbaşkanımız Erdoğan
tarafından.
Hakkıyla anlaşılmalı ve anlatılmalı genç kuşaklara ve bütün dünyaya Fuat Sezgin gibi bir deha.

FUAT SEZGİN’İN GÜLHANE PARKINA KATTIĞI DERİNLİK, ANLAM VE RUH
Sirkeci’den Gülhane Parkı’na girebilmek hiç de kolay değil. Gülhane Parkı, görece büyük bir park ama ölü gibi. Gülhane Parkı’nın hakettiği şekilde değelendirildiğini düşünmüyorum. Gülhane Parkı, Osmanlı›nın ölümünün semiyolojik sembolü gibi: Ölü. Unutulmaya, yalnızlığa terkedilmiş. Koskoca bir medeniyetin atan kalbi, yaşayan, yaşatan, bizi diriltip kendimize getiren ruhu olarak çok güzel etkinliklere ev sahipliği yapabilir. Yetkililer, önerilerim üzerinde düşünedursunlar, biz Gülhane Parkı’na girelim evvelâ…

Gülhane Parkı, Fuat Sezgin Hocamıza ev sahipliği yapıyor hiç olmazsa. Az şey mi bu! Fuat Sezgin, insanlığın medeniyet birikiminin, bilim tarihinin, düşünce tarihinin muazzam bir hafızası demek.

Fuat Sezgin, İslâm medeniyetinin, bilim ve düşünce tarihinin özü, özeti, ruhu demek.
Fuat Sezgin, İslâm medeniyetinin insanlığa yaptığı katkıyı 1300 cilt kitapla dünyaya tanıttığı, sunduğu için bizim
medeniyetimizin ve ülkemizin onur ve kıvanç kaynağı.
Fuat Sezgin’i genç kuşaklarımıza hakkıyla anlatabilirsek çocuklarımız aslâ aşağılık kompleksine sürüklenmez, her biri
yeni Fuat Sezgin’ler olma hayaliyle
dolup taşar, geleceğe umutla koşar...
Bu ülkenin medeniyet birikimini, bu birikimin derinliğini, çapını anlayabilmek için kendi çocuklarımıza ve dünyaya Fuat Sezgin’i hakettiği gibi anlatmamız şart.

FUAT SEZGİN’İ İYİ ANLARSAK, GELECEĞİ BİZ KURABİLİRİZ YENİDEN…
Geçtiğimiz günlerde, Gülhane Parkı’na derinlik, anlam ve ufuk kazandıran Fuat Sezgin Hocamızın kabrini ve çalışmalarının vücut bulmuş hâli İslâm Bilim ve Teknoloji Müzesi’ni ve Vakfı’nı ziyaret ettik
belgesel film yönetmeni Hediz Halıcı
kardeşimle birlikte Müze’nin ve Vakfı’n başkanı
Mecit Çetinkaya Bey’in daveti üzerine.
Mecit Bey ve ekibi çok güzel bir evsahipliği yaptılar bize: Başta kendileri olmak üzere, Kütüphane Müdiresi Özlem Karakaya, vakfın mütevelli üyeleri Sümeyye Hanım, Mihriban Ateş ve Ayşegül Kutluca ile Gürsel Aksoy, Müze’nin kuruluşu, tarihçesi, faaliyetleri konusunda çok önemli bilgiler verdiler, araştırmacılara hizmet veren ve Fuat Hoca’nın hazırladığı 1300 cilt kitabın ve onbinlerce kaynak yayının yer aldığı kütüphaneyi gezdirdiler.

Benim
en çok merak ettiğim iki sorunun cevabını
bu ziyaretimizde almış oldum: Fuat Sezgin Hoca’nın kendi yazdığı kitaplar, Arapçaya bile 30 küsur yıl önce çevrilmesine rağmen Almanca’dan Türkçeye neden çevrilmiyor acaba, sorusunun cevabını çok merak ediyordum.
Mecit Bey, Fuat Sezgin Hoca, burası yapılıp da burada yaşamaya başladığı andan itibaren Hoca’nın sağ kolu olmuş, her şeyiyle ilgilenmiş biri. Bu soruya en iyi cevap verecek kişilerin başında geliyor doğal olarak.

Mecit Bey’in verdiği cevap
Hoca’nın titizliğini
ele veriyor. Hoca, o kadar ince eleyip sık dokuyor, öylesine dikkatle, rikkatle ve titizlikle çalışıyor ki, Almancadan yapılan çeviriyi beğendirmek ya da onaylatmak çok kolay olmuyor!
Ama kitapların çeviri ve yayın çalışmasının çok iyi gittiği bilgisini paylaşayım sizlerle.

İkinci merak ettiğim konu, Fuat Sezgin gibi bir deha, neden hiç konuşulmaz, genç kuşaklara ve dünyaya tanıtılmaz ki, diye merak ediyor, çok üzülüyor, acaba biz neler yapabiliriz diye düşünüyor, çılgın projeler geliştirip duruyordum zihnimde, kendimce! Biz en azından
MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) olarak bütün şehirlerimizde Fuat Sezgin Hocamızla ilgili özel programlar
yapıyoruz.
Fuat Sezgin Hoca’nın ve eşsiz kütüphanesinin -en azından bir kısmının- Türkiye’ye getirilmesinden, İslâm Bilim ve Teknoloji Tarihi Müzesi’nin açılmasına ve Vakfın çalışmalarına kadar
Bilal Erdoğan Bey’in her şeyle yakından ilgilendiğini
söyledi Mecit Bey.
Mecit Bey, çok ilginç bir çalışmalarından da sözetti.
MEB’le
yapılan bir protokol ile
liselerde iki bin konferans
verilmiş Fuat Sezgin’le ilgili!
Çok sevindim bu habere. Hiç bilmiyordum bunu. Buradan şu çıkıyor:
Vakfın çalışmaları daha iyi tanıtılmalı.
Dahası Fuat Sezgin Hoca’nın sürekli olarak gündemde kalmasını sağlayacak programlar yapılmalı televizyonlarda.

Onun adına, onun adını taşıyan bir bilim tarihi, İslâm bilim tarihi ve düşüncesi programları yapılmalı.

Fuat Hoca’yı, çalışmalarını ve İslâm medeniyetini, bilim birikimini ülkemize ve dünyaya tanıtacak bir
Fuat Sezgin Üniversitesi kurulmalı,
bütün belli başlı dillerde yayın yapacak, eğitim verecek, yüksek lisans ve doktora programları olacak dünya çapında bir
Fuat Sezgin Enstitüsü
kurulmalı.
Fuat Sezgin adına her yıl düzenli olarak
uluslararası bilim tarihi sempozyumu yapılmalı, yarışmalar düzenlenmeli ve adına düzenli ödüller verilmeli.
Bu ülkenin ve medeniyet coğrafyamızın çocukları Fuat Sezgin’i, yılmaz, yorulmaz karakterini, çalışkanlığını, dehasını, çalışmalarını çok iyi tanırsa, hayallerini nasıl hayata geçirdiğini çok iyi öğrenirse, onun izinden gidecek, onun yaptığı çalışmaları örnek alarak dünya çapında öncü işlere imza atacak parlak kuşakları yetiştirmeye başlayabiliriz ve insanlığın önünü açacak medeniyetimizin inşa ve ihyasında kurucu bir rol oynayabiliriz yeniden biiznillah. Vesselâm.Kapitalizmi devre dışı bırakacak, insanlığı diriltip kendine getirecek bir ruh var edilemeyecek mi?

Yusuf Kaplan

5/08/2022 Cuma

Dünya, yeni bir dünya savaşının eşiğine doğru sürükleniyor adım adım… Yeni dünya savaşı demek, yeni cehennem demek aslında. Eğer bir dünya savaşı patlak verecek olursa, bu savaşa karışmayan ülke kalmaz.

ABD İLE İNGİLTERE ATEŞLE DANS EDİYOR, ATEŞ ÜZERİNDE VALS YAPIYOR…
Dünya senkronize oldu, ekonomiler, ülkelerin ekonomik kodları birbirine sımsıkı bağımlı hâle getirildi: The Economist dergisi, pandemi sürecindeki bir kapağında bu durumu ürpertici bir şekilde resmetmişti: Bir el, bir “gizli el” (ya da siz buna “üst akıl” da diyebilirsiniz) bütün dünyayı istediği yere, belli bir yöne doğru sürüklüyordu.
Şu an dünya ürpertici bir belirsizliğe doğru sürükleniyor…
ABD, ateşle oynuyor hatta ateş üstünde dans ediyor… ABD tek başına dans etmiyor, İngiltere’yle birlikte vals yapıyor: En sakin dansı katiller yaparmış çünkü!
ABD ile İngiltere, sürekli olarak dünya savaşı çıkarmak için çırpınıp duruyorlar. ABD ile İngiltere, küresel sistemin iki kurucu aktörü. ABD deyince her zaman Yahudi gücünü anlamak gerektiğini bir kez daha hatırlatmış olayım burada: Küresel kapitalist sistemin kurucusu Yahudiler ve İngilizler, hegemonyalarını, küresel sistemi uzun vadede çökertecek, kısa ve orta vadede sarsacak küresel gelişmeleri önlemeye çalışıyorlar özellikle Rusya'yı, Çin'i ve İslâm dünyasını kuşatma altına alarak…

Yaşanan şey, küresel kapitalist sistemde gözle görülür bir çatlağın ortaya çıkmış olmasıdır: Çatlak ne kelime: Küresel sistemin paldır küldür çökmesini sağlayacak büyük bir çatırdama emaresi göstermeye başlaması.

Özetle… Küresel sistemin hem içinden hem de dışından iki tehditle karşı karşıya kalması.
KAPİTALİST SİSTEMDE GÖZLENEN İKİ BÜYÜK ÇATLAK!
Küresel sistemin içinde/n gözlenen çatlak, vahşî kapitalizmin sürdürülemez olduğu gerçeğinin kapitalizmin lordları tarafından da farkedilmiş olması gerçeğidir.
İki yakıcı sorunla boğuşuyor küresel sistemin lordları: Birincisi, kapitalist küresel sistemin kurduğu soğuk savaş düzeni çöktü. Dünyada bir düzen ve istikrar kalmadı.
İkincisi de, kapitalizmin dışındaki bütün seçeneklerin yok edilmesi, farklı kültürlerin ya da medeniyetlerin kapitalizme eklemlenerek dümdüz edilmesi, fosilleştirilmesi, tanınamaz hâle getirilecek kadar metamorfoza uğratılması, insanlığın kapitalist dünyanın dışında geliştireceği seçeneklerin yok edilmesi, artık tektipleşen, tektipleşmeyi de gücün kutsanması olarak algılayan ve uygulayan, gücüne güç katan dünyanın çeşitli aktörlerinin birbirlerinin boğazına çökmeye hazırlanmaları…

Başka bir ifadeyle, iki dünya savaşı sonrasında kurulan küresel kapitalist sistem, dünyaya düzen ve istikrar sunamayacak kadar varlık nedenini ve -zaten gayr-ı meşrû olan- “meşrûiyetini” yitirdi, dünyayı güçlü olanın hem hâkim hem de haklı olduğu orman kanunlarının yön verdiği bir cehennemin eşiğine getirip bıraktı.
Bütün dünyanın medeniyetlerinin düzleştirilmesi, Batı uygarlığının karşısında yeni bir medeniyet imkânı ve atılımı sunma potansiyeline sahip Çin ve Hint tecrübelerinin kapitalistleştirilerek alternatif olma imkânlarının iptal edilmesi, insanlığın seçeneksizleştirilmesi, kapitalizm hapishanesine hapsedilmesi, çatışmanın da, alternatif arayışının da kapitalizm içinden gerçekleştirilmesi, her hâl ve şartta, iplerin küresel sistemin lordlarının ellerinde olmasını sağlıyor.
Küresel kapitalist sistemin lordları, Japonya, Çin, Hindistan ve Uzak Asya kaplanlarını kapitalistleştirerek Batı dışında bir medeniyet sıçramasının önünü tıkadılar.
İkincisi de, çatışmayı, Avrupa ve Amerika geriliminden Batı ve Doğu gerilimine taşıdılar. Amerika ile İngiltere’nin, dümen suyunun başında olduğu bu operasyondan Avrupa pek hoşnut olmasa da, küresel çatışma denkleminin ABD-İngiltere ile Avrupa arasındaki bir çatışma yerine Batı ve Doğu arasındaki bir çatışmaya, üstelik de kapitalistleştirilen, böylelikle ruhu yok edilerek kapitalizmin kölesine dönüştürülen Doğu aktörleri arasında yaşanan bir çatışmaya dönüştürülmesi, dünya, bir dünya savaşının eşiğine sürüklense bile küresel kapitalist sistemin kendini yenilemesi ve ömrümü uzatması anlamına gelecektir.
KAPİTALİST SİSTEMİN KORKULU RÜYASI, BİZİZ!
Küresel kapitalist sistemin korkulu rüyası bizleriz; henüz tam anlamıyla kapitalist sistemin içinde eritilemeyen, ruhu yok edilemeyen tek dünya, İslâm dünyası.

O yüzden küresel kapitalist sistemin lordları, Çin, Rusya ve Uzak Asya ülkelerini de yanlarına alarak İslâm’ın yeniden ayağa kalkışını durduracak bir konuma ulaşmış görünüyorlar.

Böylelikle İslâm’ı insanlığın insanca bir dünyaya kavuşabilmesini sağlayacak alternatifsiz tek seçeneği, geleceği katına yükseltmiş oluyorlar mecburen, farkında olmadan veya olarak!
Şu an İslâm dünyasının ayağa kalkışı bir ân meselesi değildir; böyle bir şey gözükmüyor ufukta. Ama şimdilik.

Gerçek olan şu: Kapitalizm, Çin’in ruhunu yok etti, Hint’in ruhunu yok etti. Ama İslâm’ın ruhunu yok edemedi henüz. Edemeyecek de.
Çünkü kapitalizmi dönüştürerek Batılılar gibi herkesi tektipleştirmek ve kapitalizme eklemleyip eritmek yerine bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyacak medeniyet fikrine ve tecrübesine sahip dünya, sadece İslâm dünyasıdır, bu ruh henüz farkedilemedi veya keşfedilemedi bizzat İslâm dünyasının kendisi tarafından da; ama Çin ruhu, Hint ruhu gibi de öldürülmüş değil bu ruh.

Bu ruh, dirilecek ve bütün insanlığı silkeleyip kendine getirecek kendimizi bilir, kendimizi bulur ve kendimiz

olursak inşallah.Medyatik kolonyalizm: Dünya böyle zulüm görmedi!

Yusuf Kaplan

7/08/2022 Pazar

Dünyanın tadı kaçtı…

Kıyamete sürükleniyor insanlık topyekûn…

Cehennemine koşuyor güle oynaya bütün dünya…

Ama hiçbir şey olmuyormuş gibi yaşıyor insanlar…

Bir tarafta, cehennemi yaşayan insanlar dünyanın dört bir tarafında… Öbür tarafta, hiçbir şey olmamış gibi hedonizmin peşinde koşan insancıklar…
Çürümenin dibini görüyor insanlık…

Dekadansın…

Tefessühün yani.

Dekadansla dans ediyor dünya…
Aslında dünya dediğime bakmayın… Aynı ülkelerde farklı dünyalardan sözediyorum: Sırt sırta yaşayan ama birbirine değemeyen dünyalardan... İnsan müsveddelerinden… Zavallılardan… Acınası varlıklardan…
Dünyanın latinamerika-lılaştırıması olarak tarif ettiğim sürece girdi bütün dünya: Aşağıdakiler ve yukarıdakiler… Yoksullar, çaresiz insanlar ve çalarak, çırparak zenginliğin ve hedonizmin dibini bulan ruhsuzlar!
İnsanın da, insanlığın da bittiği yerdir insanın insana karşı, insanların birbirlerinin acılarına karşı duyarsızlaşması…
Böyle olmayabilirdi.

Nasıl böyle olmayabilirdi, sorusunun cevabını verebilecek minik bir anekdotla devam edeyim yazıya…

“REYTİNGİN CANI CEHENNEME!”
Hayatımızın tadının, tuzunun nasıl bozulduğunu, nereden nereye savrulduğumuzu gösteren özel bir anekdot bu…

TV5’i kurduğumuzda “Reytingin canı cehenneme!” demiştim verdiğim bir röportajda. O röportaj çok konuşulmuştu o vakitler.
Derdimiz medyada, televizyonda –neredeyse hiç olmadığımız için– adam yetiştirmekti öncelikle. Sonra da dil kurabilmek ve söylenecek sözü söyleyebilmekti. Ekonomik sıkıntılarla boğuştuğumuz için nefesimiz yettiği kadar yeni formatlar geliştirmeye, televizyon dilini dönüştürmeye çalıştık, söyleyeceğimiz sözü söylemeye gayret ettik ama kesin olan bir şey vardı: Ekonomik sıkıntılarımız diz boyuydu fakat ülkenin önünü açacak hakikat yolculuğuna başkoymuştuk, inancımızdan aslâ vazgeçmemiştik, vazgeçecek insanlar değildik: O yüzden televizyonda o zor şartlar altında, diriltici bir ruh yeşerttik ve adam yetiştirdik…
2003 yılında kurmuştuk televizyonu. Şimdi geriye dönüp baktığımda bugün televizyonda, sinemada bir şeyler yapan pek çok parlak ismin hatta bir sinemacılar ve televizyoncular neslinin oradan yetiştiğini görüyorum, hamdolsun.

Bütün toplantılarımız, ders havasında geçerdi: Bendeniz ruh yeşertmeye ve insan yetiştirmeye odaklanmıştım çünkü: Sadece teknik eleman değil, kameraya ruh üfleyecek, kamerayı dönüştürecek öncü insanların yetişmesine kilitlenmiştim.

O yüzden reytingin ayartısına kapılmak yerine reytingi tekmeleyerek yayın yapan nadir televizyon kanallarından biri olarak tarihe geçmişti kuruluş yıllarında TV5!

TELEVİZYONLARIN “SEÇİM”İ!
Türkiye, seçimlere kilitlendi, sabah akşam seçimleri konuşuyor, seçimlerle yatıp kalkıyor… Televizyonlar kadar gerçeklerden kopuk ortamlar olmasa gerek: Pardon, cümleyi düzeltiyorum: Türkiye’deki televizyonlar kadar gerçeklerden kopuk ortamlar çok az ülkede vardır! Karikatürü olan, ticarî televizyonculuğun anayurdu Amerikan güruh televizyon-ları’ndan farkı kalmadı televizyon-larımızın: Reyting uğruna insanları ekrana kilitliyor, en sığ, en yüzeysel konuları ayartıcı bir dille ekranlara taşıyorlar!
Görünüşte hayat pahalılığını, ekonomik krizi, geçim sıkıntısını gündemlerine alıyorlar ama bu konularla ilgili hiçbir dişe dokunur bir şey konuşmama başarısı göstererek, müthiş gerilimli, ayartıcı bir ortamda bitiyor neredeyse bütün programlar…

Gerçekte, gerçeği, hakikati öldürüyor televizyonlar, “political animal” olarak görülebilecek, “car car car konuşan” sadece politika konuşan; sadece kendi partisini kutsayan, diğerlerini aşağılayan; kendi tarafını yücelten, diğer tarafları yerin dibine batıran tuhaf, hastalıklı, kavga etmekten, birbirlerinin sözünü kesmekten, bağırıp çağırmaktan başka bir şey bilmeyen tipleri sürekli olarak ekranlara çıkararak!
Televizyon, size gerçeği sunmaz, kurgulanmış görüntüyü “gerçek” diye sunar.
Sosyal medyadan sözetme gereği duymuyorum bile burada: Sosyal medya, kitlelerin afyonudur! Bu konuyu yazmıştım daha önce.
İNSANIN ASIL KIYAMETİ: HAKİKATİN YOK EDİLMESİ!
Televizyon, gerçeği bütün program türlerinde dramatize eder, bir de bizde olduğu gibi haberlere bile ayartıcı müzikler basarak izleyiciyi salak yerine koyar, aptallaştırır, ayartır ve sunduğu görüntü’yü gerçek diye satar! Gerçeği katleder, hakikatin üstünü örter!
Tartışma programlarında da aynı dil geçerlidir: Ayartmak!
Öyleyse, gerçeği değil, ayartı’yı “gerçek bu” diyerek sunan, gerçeği çeşitli kurgulama tekniklerinden geçirerek ayartıcı bir görüntü’ye indirgeyen pespaye televizyonlarla, medyalarla, sosyal medyalarla insanın düşünme melekelerini iptal eden, hız, haz ve ayartı çağı dromokrasi dünyasına hoş geldiniz!

“Reytingi kutsamayın”, diye eleştirdiğimiz televizyon yöneticileri, “halk bunu istiyor” diyerek, aslında, dertlerinin gerçek veya hakikat olmadığını, dertlerinin, izleyiciyi reklamcılara satmak olduğunu itiraf etmiş oluyorlar! Dertleri halkı memnun etmek değil, patronlarını memnun etmek, kapitalizmin semirmesine hizmet etmek!

“Toplum mu televizyonu bozuyor, televizyon mu toplumu?” sorusu yabana atılacak bir soru değil, elbette. Ama bu, kapitalizmin keşif kolları ve sömürü çarkları olan medyaları da, bu medyaları kullanan ağababaları güç ve çıkar odaklarını da gözardı etmememizi gerektirmez, gerektirmemeli!

Dünya kıyamete sürükleniyor, evet ama burada, medyaların hakikatin üstünü örtmeleri, insanı ayartarak insanın duyma ve düşünme meleklerini iptal etmeleri gerçeği de insan için bir başka kıyamet değil mi?

Aslında insanın asıl kıyameti bu değil mi?
Bu medyalar, bu sosyal medyalar aslında gerçeğin, ezelî hakikatin katilleri değil mi? Yapay, sahte, ayartıcı gerçekler icat ederek insanın ve hakikatin ölümü bu medyalar ve bu medyaların gerisindeki güç ve çıkar odakları eliyle gerçekleşmiyor mu? Bundan büyük zulüm olabilir mi?
Boşuna dememişti Goethe, “en iyi köleler, kendilerini özgür zanneden kişilerdir” diye!

.Tarih bitmedi, yeni başlıyor…

Yusuf Kaplan

8/08/2022 Pazartesi

Şöyle demişti Bergson: “Her düşünce, temiz bir heyecana dayanan zihnî faaliyetten doğar.”
Bergson, sadece güzel sözler söylemiyordu, söylediklerini yaşıyordu da. Öyle ki, New York’a konferansa gittiğinde, New York trafiğinin durma noktasına geldiği söylenir. Düşünceleri, taze fikirlerin, yemiş veren filizlerin kaynağıydı: Heyecan, coşku, sezginin sınır tanımaz derinliği, fikirlerine gösterilen ilgiyle de örtüşüyordu.

Her düşünüre nasip olmayacak bir ilgi odağı olmuştu Bergson yaşarken.
Tarih, ruh atılımlarının eseridir, demiştim. Temiz heyecanın zihni harekete geçirecek kadar fikre gebe olmasının. Düşünce, düşe düşünce yeşerir, zihne düşünce boyverir, meyveye durur...
MEDENİYETLER ÇATIŞMASI’NDAN TARİHİN SONU’NUN SONUNA…
Çok değil 20 yıl önce iki Amerikalı adam, iki makale yazdı, dünyanın entelektüel gündemini belirledi, gidişatını şekillendirdi.

Huntington’ın “medeniyetler çatışması” tezi ile Japon asıllı Amerikalı Fukuyama’nın “tarihin sonu” tezi, sadece entelektüel hayatın merkezine yerleşmekle kalmadı, aynı zamanda dünyanın, dünya düzeninin önceliklerini ve stratejik yönelimlerini de belirledi.
Bu makaleler, yayınlanır yayımlanmaz Türkçeye çevirmiş, o zaman İzlenim, Dergâh gibi ilgiyle izlenen dergilerde bu iki tezi ülkemizin önde gelen düşünür ve yazarlarıyla tartışmıştık.

Amerikalı yazarların bu makaleleri sonraları, yazarları tarafından kitaplaştırıldı, bu makalelerde öne sürülen fikirler de başta ABD olmak üzere Batılı ülkeler tarafından hayata geçirilmeye başlandı.

Fukuyama, liberal kapitalizmin Batı uygarlığının geleceği nihâî noktayı temsil ettiğini, Batı’nın zaferi olduğunu, artık tarihin zirvesine ulaşıldığı için tarihin sonuna gelindiğini iddia ediyordu.
Huntington ise, Batı’nın liberal kapitalizmle ulaştığı nihâî zaferin önündeki tehdidin özelde “sınırları kanla çevrili” İslâm dünyası, genelde ise İslâm-Çin ittifakı veya İslâm-Asya ittifakı olduğunu öne sürüyor, bu özel ve genel tehditle nasıl başa çıkılması gerektiğinin yol haritasını çıkarıyordu.
İkisi de “görevli” adamlardı, o vakitler hazırladığım kitaba yazdığı makalesinde İsmet Özel’in ifadesiyle. Operasyon çekiyorlardı, dünyanın sadece coğrafî sınırlarını değil jeo-kültürel ve teo-politik sınırlarını da çiziyorlardı bu akademisyen kılıklı kişiler.
ÇATIŞMANIN YOLLARI…
Fukuyama, çabuk çarketti! Ama Huntington, tezini geliştirdi, her yerde anlatıp durdu.
Huntington’ın tezi, tam da bütüncül bakışın buharlaştığı, parçalı, dahası izafileştirici bakışın kutsandığı postmodern zamanlarda medeniyet perspektifinin (yani bütünlüklü yaklaşımların) entelektüel ve akademik hayatın merkezine oturmasına imkân tanıdı bir süreliğine de olsa.
Ama akademi, çoktan postmodern izafileşmenin kapanına kıstırmıştı bakışını; oraya hapsoldu.

Siyaset, medeniyetler çatışması tezini aldı, Büyük Ortadoğu Projesi gibi projelerle adım adım hayata geçirdi; İslâm dünyasını paramparça etti, Türkiye’de darbe üstüne darbe tezgâhladı, her tür darbeyi denedi; sonunda güneyden, Doğu Akdeniz’den, Karadeniz’den ve Balkanlar’dan kuşatmaya başladı Türkiye’yi.

TÜRKİYE’NİN YARMA HAREKÂTLARI…
Türkiye, Mısır’la ve Suriye ile ilişkilerinde hatalı politikalar izlese de, son tahlilde, bu çok yönlü kuşatmayı yarmayı başardı: Hem dış işlerinde hem de savunma sanayisinde gerçekleştirdiği gözkamaştırıcı atılımlarla.
Yarma harekâtımız, Soçi’de gerçekleştirilen Erdoğan-Putin görüşmesiyle zirveye ulaştı, meyvelerini vermeye başladı. Putin’in daveti üzerine gerçekleşen görüşme dört saati aştı!
Bu, Türkiye’nin eksen değiştirdiği anlamına gelir mi?

Gelmez; çünkü Türkiye’nin ekseni çoktan kaymıştı zaten!
“Türkiye’nin ekseni Batı değil mi?” diyecek olanlara şunu söylemeli: Türkiye, Batı ittifakının bir üyesi olsa da, Türkiye’nin ekseni Batı değildir, olamaz.
Nasıl olsun ki, seninle bütün uluslararası kurumlarda yer alan, stratejik müttefikin olan ABD de, AB ülkeleri de senin yani Türkiye’nin altını oyan terör örgütlerini açıkça desteklemekten, dahası gözümüzün içine baka baka terör örgütlerine silah göndermekten çekinmiyor!
Daha önce de dikkat çekmiştim: ABD ve AB ülkeleri ile Türkiye, görünüşte müttefikler ama gerçekte düşmanlar: İki taraf da birbirinden emin olmak (birbirinin düşmanlığından korunmak) için müttefiklik oyunu oynamak zorunda hissediyor!
TARİH BİTMEDİ, BİZİ BEKLİYOR…
Tarih, bitmedi. Ne bitmesi, Tarih henüz başlamadı bile! Biz gelince başlayacak tarih.

Biz çekilince durdu tarih: Dünya tarihi durdu, Asya’nın tarihi durdu, Balkanlar, Kafkaslar kıyıya vurdu. Avrupa, ön aldı, her yeri işgal etti, her yere tecavüz etti, kendisi dışındakilere hayat hakkı tanımadı, dünyayı cehenneme çevirdi.
Biz gelirsek, bu süreç tersine çevrilecek. Tarih, başlayacak yeniden. Asya da, Avrupa da, Afrika da kendi tarihini yapacak, insanlık tarihine herkes kendince katkıda bulunmaya başlayacak o zaman yeniden taze bir ruh’la ve heyecanla…
Bizim gelmemiz, bizim kendimize gelmemize bağlı. Biz henüz kendimize gelebilmiş değiliz!

Tarih, bizimle başlayabilir yeniden: Putin, Türkiye’yi Şanghay Beşlisi toplantısına davet etti açıkça. Şanghay Beşlisi, Asya’nın NATO’su!

Türkiye’nin hem Batı ittifakının içinde yer alması hem de Şanghay’a çağrılması, yüzyıllık, hatta iki yüzyıllık kuşatmayı yarmasında önemli bir kilometre taşıdır. Türkiye henüz eksen kuracak hele de eksen olacak bir konuma ulaşabilmiş değil. Hem entelektüel / zihnî duruma hem de siyasî / fiîlî konuma yani.
Türkiye, ruh köklerine dönmeli. Köklere inemezseniz, göklere yükselemezsiniz çünkü.

Türkiye, önce dünyanın denge gücü olduğunu ispat edecek, sonra da son limanı, sığınağı olduğunu gösterecek…

Nasıl peki?

İnsanlığa insanca yaşayacağı bir dünya sunma heyecanı, coşkusu ve ufku armağan edecek, herkesin kendi olacağı, kendi kalacağı ve birbirine açılacağı uzun soluklu, köklü ve kapsamlı bir hakikat medeniyeti fikri sunarak…

Dünya bize gebe, biz hakikate…

Tarih, bizi bekliyor… Bizim önce toparlanıp kendimize gelişimizi, sonra da tarihe girişimizi bekliyor güçlü bir şekilde…
Bugün dünyanın denge unsuru olmaya başlamamız, yarın dengeleri bizim kurabileceğimizin bir göstergesidir.
İyi hazırlanmak zorundayız…İnsanın özgürleş/eme/me kapanı!

Yusuf Kaplan

12/08/2022 Cuma

Çağımızın yaşayan en büyük tarihçilerinden biri, belki de birincisi William McNeill, Külliyat yayınlarından çıkardığımız Avrupa Tarihinin Oluşumu başlıklı önemli kitabına, ezber bozucu bir tartışmayla giriş yapar.
AVRUPA TARİHİ ÖZGÜRLÜKLER DEĞİL İMTİYAZLAR TARİHİDİR
Avrupa tarihi özgürlükler tarihi olarak yazılır hep, der McNeill ve bunun büyük bir mit / “masal” olduğunu söyler, Avrupa tarihinin “imtiyazlar / ayrıcalıklar tarihi” olduğunu hatırlatır. McNeill’in, izinden gittiği Fernand Braudel de aynı fikri temellendirmeye çalışmıştı ondan yıllar önce…
Özgürleşme’den öncelikle liberalizmi kasteder McNeill ama daha derinlemesine bakıldığında sekülerizm sorunu olduğunu görürüz bunun. Hem liberalizm sorunu hem de sekülerizm sorunu insanın özgürlüğü sorunudur aslında.
İnsanın özgürlüğü sorunu, iki otoriteden kurtulma ya da bağımsızlaşma meselesidir: Birincisi, hristiyan kilisesinin otoritesinden / tasallutundan kurtulma; ikincisi de insanın aklı kutsamasının eseri olarak insanı araçların esiri derekesine düşürecek bilim kilisesinin seküler otoritesinden / tasallutundan, insanı araçların kölesi kılan kapanından kurtulma sorunu.
Modernite, özgürlük retoriği olarak kuruldu ama kendi dışındakilerin özgürlüklerinin, kendi olma, kendi olarak kalma haklarının yok edildiği saldırgan bir tecrübe üretti yerküre üzerinde. Bu mesele, ayrı bir yazının konusu.

İSLÂM, KANT VE İNSANIN ÖZGÜRLÜK SORUNU
Modernitenin özgürlük vaadi, retorikten ibaret kaldı. Felsefî derinlikten de yoksundu çünkü. Moderniteyi kuran bütün yapı taşlarını döşeyen Kant’ın temel sorununun özgürlük sorunu olması bundan kaynaklanıyordu.
İslâm medeniyeti kuşatılacak, durdurulacak ve Avrupa kurulacaktı: İslâm medeniyetinin dünya hayatını inkâr etmeyen dinamizminden beslenen Protestanlıkla dolayısıyla kilise gücünün nihâî olarak devre-dışı bırakılması ve dünyevî / beşerî gücün devreye girdirilmesi, yegâne otorite, hegemonya ve meşrûiyet kaynağı katına yükseltilmesiyle İslâm medeniyeti durdurulabilir, Avrupa’yı, ancak dini hayattan uzaklaştıran ve dünyayı, dünyevî gücü kutsayan Protestanlık kurabilirdi.
Kant, büyük adamdı. Eflatun’dan sonraki ilk büyük filozof olarak kendisini görüyordu. Tartışılabilecek ilginç bir konuydu bu. Ama tartışılmayacak konu şuydu: Kant, son Eflatuncu’ydu: İnsanın kiliseden özgürleşmesi, Tanrı’dan özgürleşmesi, gerçek anlamda özgürleşmesini mi getirecekti yoksa özgür iradesini, geçici güçlere ve aygıtlara kaptırmasıyla, dolayısıyla özgürlüğünü kaybetmesiyle mi sonuçlanacaktı?
Kant’ın zihnini meşgul eden büyük soru/n buydu.

Kant, nihâî bir çıkış yolu sunmadı. Uçları birleştirmekle yetindi: İngiliz ampirizmi ve Fransız rasyonalizminin aşırılıklarını törpüleyerek bir sentez koydu ortaya: İlk bakışta iyi çatılmış gibi duran ama çatırdağında çok büyük yıkıma yol açacak bir zihin mimarisi, yapı/lanma/sı.
Dualizm felsefesi, ruh-beden dualizmi hangi taraf ağır basarsa bassın, sonuçta, çıkmaz sokağın eşiğine sürüklüyordu insanı. Dualizm aşılmalıydı. Ortaçağlarda “ruh” yani kilise kutsandı; ama kilise dondurdu zihni.

Bu kez beden / nicelik / araç kutsanma tehlikesiyle karşı karşıya kalabilirdi. Dün Hıristiyanlık kilisesinin yerini alan özgürlük kaybı sorunu, artık, akıl kilisesi, bilim kilisesi, teknoloji kilisesi tarafından yaşatılabilirdi bütün insanlığa.
Kant bütün bu ontolojik sorunları görebilen ama Avrupa’yı geçici olarak da olsa kuracak ve ayağa kaldırarak “kurtaracak” felsefî çıkış yolunu bulabilen veya önerebilen tek kişiydi: Yıkıcı dualizm aşılmalıydı.

KANT’IN SEKÜLER AHLÂK’I VE YÜCE ESTETİĞİ, İNSANA ÖZGÜRLÜĞÜNÜ VEREBİLDİ Mİ
Sentez önerdi Kant. Ama “yapay” bir sentezdi önerdiği: Hıristiyan kilisesinin insanın özgür iradesinin önüne set çekmesini önlemek için aklın önünü açtı; ama aklın aşırılıklarının dünyayı cehenneme çevirmesinin önüne geçmek için de aklın aşırılıklarını dizginleyecek iki yol sundu: Dinden bir şekilde kopmuş seküler bir ahlâk ama görünüşte dinde köklenen “yüce” bir estetik.
Önce kilisenin gücünü akılla kıran Kant, sonra aklın aşırılıklarının önünü ahlâk ve estetik önerisiyle kesmeye, dizginlemeye çalıştı.

Biz “kendinde şeyleri” yani numen’leri, insanı aşan metafizik gerçekleri anlayamayız, biz “kendine göre şeyleri” yani duyulur ve akledilir fenomenleri anlayabilir ve kontrol edebiliriz, dedi.

Böylelikle modern Avrupa’yı kurdu ama bütün insanlığı büyük bir ontolojik felâketin, yok oluş sürecinin eşiğine fırlatan pimi de kurup kenara çekilmiş oldu.
İşte o pim, başka bir Alman tarafından patlatıldı: Nietzsche, tanrı fikrini, hakikat fikrini yok ederek insanlığı ontolojik yok oluş felaketinin eşiğine sürükleyen nihilizmin ve tekno-paganizmin dölyatağı modernliğin ipini çekti, patlattı “balonu”.

Modernlik dediğimiz şey, sekülerleşmedir, dinin hayattan çekilmesi. Dünyevî olanın dinselleştirilme süreci ise postmodernlik.
Avrupa tarihini özgürlükler tarihi değil, aksine insanın hakîkî anlamda özgürlüğünü yitirme tarihi olarak okumaktan yanayım: Modern Avrupalı insan, Hıristiyan kilisesinin tasallutundan kurtulayım, özgürleşeyim derken, bilim kilisesinin kapanına kıstırdı özgürlüğünü.
Sadece bilim teknolojiklerinin değil, duygu teknolojilerinin hız, haz ve ayartı tanrılarının kölesi olup çıktı insan.

Hakikatin izini sürme kaygısıyla değil, yeryüzünde hâkimiyet kurma kaygısıyla yol alan, o yüzden de insanı tanıyamayan bir uygarlığın insanı varkılabilmesinden, insana özgürlüğünü armağan edebilmesinden söz etmek abesle iştigal etmek değil de nedir?
Araçlara, dünyaya sahip oldu modern insan ama özgürlüğünü araçlara kaptırdı, araçların insana sahip olmasının önüne geçemedi. İnsan önce kaba güç teknolojilerinin, sonra da yumuşak duygu ve ben teknolojilerinin kölesi olup çıktı; bunu da özgürleşmek sandı!

İnsan yanıldı.

Şimdi bize insana yanıldığını gösterecek ve hakikatin izini sürmesini sağlayacak esaslı, diriltici, diriltip kendine getirecek uzun soluklu bir yolculuk gerek… Bilme / ilim, bulma / irfan ve olma / hikmet yolculukları…Dış güç” neresi, “iç güç” nereye düşer?

Yusuf Kaplan

14/08/2022 Pazar

Dünyasız insanlar, insansız dünyalar: Postmodern dünyanın en özlü tarif böyle yapılabilir.

Dünyasız insan, kültürel genleri soykırıma uğramış insan demek.

Kültürel genleri soykırıma tabi tutulan insan, celladına âşık edilen ve tasmalı çekirgelere dönüştürülen bir insan müsveddesi değil de nedir! Batılı sefih insan tipinin berbat birer klonu, karikatürü, kopyesi?

Dünyası yok edilen insanın iradesinin varlığından sözedilebilir mi?

Bu mümkün mü? Mümkün olabilir mi böyle bir şey?

BATILILAR, İNSANLIĞIN İRADESİNİ VE RÜYALARINI YOK ETTİLER!
Grekler, Grek olmayanları barbar olarak görüyorlardı.

Romalılar da öyle.

Kartaca’yı yok ettiler, tarihten sildiler o yüzden. Tozunu, izini bile bırakmadılar!

Atlantis efsanesini, trajedisini anmaya, anımsatmaya bile gerek yok burada, değil mi?

Avrupa, bütün kıtaları işgal etti, kültürleri târümâr etti, tabiî kaynaklarını yağmaladı.

Avrupalılar kendilerini medeniyet olarak sundular, kendileri dışındaki kıtaları, toprakları, dünyaları “barbar bunlar, barbarlara uygarlık götürüyoruz” diyerek işgal ettiler!

Haysiyetsizlik değil de nedir bu?

Haydutluk, eşkıyalık, barbarlık değil de nedir?

Sonra bir de pişkin pişkin, kendilerini uygar, başkalarını barbar olarak sunmuyorlar mı!

İnsanın çıldırası geliyor!

Barbar kim? Uygarlık ne?

Latin Amerika’daki medeniyetlerden, kültürlerden eser kadı mı, iz kaldı mı?

Kaç milyon insan soykırımdan geçirildi!

Yahudi soykırımını elbette ki kınayalım! Ama Yahudi soykırımının neden bu kadar insanlığın gözünün içine sokulduğunu, neden her yerde, her mecrada, her gazetede, her ülkede, her televizyonda Yahudi katliamı dur durmak demeden anlatılır da, Latin Amerika soykırımı neden hiç anlatılmaz! Afrika’da yapılan ürpertici soykırımlar neden anlatılmaz?

Üstelik de Yahudi soykırımından daha vahim boyutları da var Latin Amerika ve Afrika soykırımlarının. Latin Amerika’da da, Afrika’da da sadece insanlar soykırıma tabi tutulmadı Avrupa’da Yahudilere yapıldığı gibi. Aynı zamanda kültürel soykırıma da tabi tutuldu bu kıtalardaki insanlığın en kadim, özgün kültürleri.

Kütüphaneleri yok edildi, kültürel hazineleri yağmalandı, kültürleri târumâr edildi!

Siz Latin Amerika’daki soykırıma, kültürel soykırıma dair neden hiçbir şey duymazsınız?

Onlar insan değil mi?

Onların kültürleri değersiz mi?

İşte asıl barbarlık bu!

İki kıtanın onmilyonlarca insanını soykırımdan geçirip tabii kaynaklarını yağmalamaktan ve kültürel kaynaklarını kurutmaktan büyük barbarlık, vahşet olabilir mi?

Modern dünya, Batı uygarlığının her alanda dünya üzerinde hegemonya kurduğu bir dünya.

Aynı zamanda, başka medeniyetleri hem durdurduğu hem de diriltici, varkılıcı temel kaynaklarını kuruttuğu bir orman.

Darwinyen kuralların hükümferma olduğu, güçlü olanın haklı olduğu, yaşama hakkı olduğu barbarlıklar arenası!

İSLÂM DÜNYASININ BİR DÜNYASI VAR MI?
Gelelim bizim dünyamıza… Afro-Avrasya’nın kalbi, vicdanı ve ruhu İslâm dünyasına…

İngilizlerin İslâm dünyası üzerinde uyguladıkları iki asırlık stratejinin iki ayağı vardı.

Birincisi, İslâm’ın(tarih yapan İslâm medeniyetinin) tarihten uzaklaştırılması.

İkincisi de, Müslümanların İslâm’dan uzaklaştırılması.

Peki bu projeler, başarıya ulaştı mı? İngilizler, iki asırlık hedeflerine ulaşabildiler mi?

Hiç kuşkunuz olmasın ki, evet.

İyi de Müslümanların elleri armut mu topluyordu? Elbet, armut topluyordu Müslümanların elleri. Müslümanlar neden bu duruma direnmediler, müdahale etmediler?

Burada dış güçlerden mi söz ediyoruz? Evet.

Peki, bıkmadık mı her şeyi dış güçlerle açıklamaktan?

İç güç var mı? Nedir ve nerededir o iç güç?

Türkiye’den gidelim…

Türkiye’ye iç güçler mi çeki düşen veriyor iki asırdır?

Ya Arap dünyasına?

Veya Türk dünyasına?

Sömürgecilik ve emperyalizm, bütün dünyanın halklarının tarihi oldu, tarihini kurdu.

Sadece dünden sözetmiyoruz bu bağlamda.

Bugün Arap dünyasının ülkelerinin işlerinin iç güçleri tarafından sürdürüldüğünü söyleyecek kişi olabilir mi?

Örnekleri uzatmanın âlemi yok.

Örgütleri kuranlar, iç güç’ler mi?

Pardon da, iç mi kaldı, iç’in gücü mü vardı, iç’in gücü çoktan iç edilmemiş miydi?

Şunu bileceksiniz: İki asırdır, dünyanın kaderini sadede Batılılar şekillendiriyor. Gerek doğrudan işgalle, toprakları işgal ederek, gerekse dolaylı işgalle, zihinleri ele geçirerek.

Eğer Türkiye’nin ille de bir gücünden sözetmemiz gerekirse şu söylenebilir sadece: Türkiye’nin bilfiil / fiîlî gücünden değil, bilkuvve / potansiyel gücünden sözedilebilir.

Bilfiil gücü, kaba güç olarak tarif edebiliriz; asıl güç, toplumları ayakta tutan, geleceğe taşıyan hatta öncesinde de toplumları kuran, ayağa kaldırarak tarihe girdiren güç, bilkuvve yani manevî güçtür.

Kültürünü yitiren, duyma, düşünme melekelerini dumura uğrayan, celladına âşık bir zavallıya dönüştürülen insanın dünyası da yoktur, kendine özgü bir dünya kuracak iradesi ve bu iradeyi harekete geçirecek ruhu da.

İradesi ve ruhu yok edilen insanlar da, toplumlar da köleleşmekten ve yok olmaktan kurtulamazlar.

.Müslümanların tarihten çekilmesiyle dünya neler kaybetti?

Yusuf Kaplan

15/08/2022 Pazartesi

Önceki gün Kahramanmaraş’ta güzel bir toplantı yaptık. ALİMBİR’in (Anadolu Âlimler Birliği’nin) başkanı Ömer Faruk Hoca’nın öncülüğünde Ülfet Vakfı Başkanı Abdullah Taylan Hoca’nın güzel ev sahipliğinde dünyanın, coğrafyamızın ve ülkemizin temel sorunlarını mercek altına aldık. Türkiye›nin doğu ve batı bölgelerindeki bütün âlimleri ilk defa bir araya getiren toplantıyı Mahir Ünal bakanımız ve Celalettin Güvenç vekilimiz sonuna kadar sabırla dikkatle takip ettiler, Cumhurbaşkanımız Erdoğan da telefonla bağlandı toplantıya. Bu önemli toplantıyı ve aldığımız kararları daha sonra yazacağım.
Kahramanmaraş’ta bir MTO Talebe Buluşması gerçekleştirdik ayrıca. Ruh dolu, kardeşlik dolu, leziz bir toplantı oldu. MTO Kahramanmaraş temsilcimiz Asım Demirdöğen kardeşimiz çok güzel ve öncü çalışmalar yapıyor ekibiyle birlikte. Meyvelerini birkaç ay içinde alacağız bu çalışmaların ve diğer şehirlerimize de örnek olacak sürpriz projeleri var Asım Bey kardeşimin. Kahramanmaraş, MTO ile entelektüel ve kültürel bir atılım yapacak…
“GERİLEME-İLERLEME” SÖYLEMİNİN AÇMAZI
Ebu’l-Hasan en-Nedvî’nin “Müslümanların Gerilemesiyle Dünya Neler Kaybetti?” başlıklı bir kitabı var, biliyorsunuz. Güzel bir kitap ama pek çok bakımdan sorunlu. Başlıkta bir arıza olduğunu, kitabın başlığının Batı-merkezci bakışı, dolaylı olarak nasıl yeniden ürettiğini ve meşrûlaştırdığını söylemeye bile gerek yok sanırım.

İlerleme / gerileme söylemi, Batı›nın üstünlüğünü peşinen kabul eden bir hâlet-i rûhiyeye işaret eder. İlerleme maddî ilerlemedir ama manevî, rûhî çöküş ve yıkımdır.
Dünyanın insansızlaştığı, insanın dünyasızlaştığı bir uygarlığın insanlığa armağan ettiği dünya, anlamın, ruhun ve hakikatin de buharlaştığı bir yok-ülke›dir aslında.
Hayat anlamını yitirdi, anlam da, ruh da çekildi gitti dünyadan. Müslümanların maddî güçlerini yitirdiklerini, entelektüel bir kriz yaşadıklarını, sonuçta tarihten çekildiklerini söyleyebiliriz elbette.

Entelektüel kriz’den kastettiğim şey, iki asırdır yaşadığımız ikinci büyük medeniyet krizidir. Elbette ki, medeniyet krizini sadece entelektüel kriz olarak görmek eksik olur. Hem epistemolojik kırılma
(yani Müslüman zihninin çökmesi) hem de ontolojik yok oluş (Müslümanca yaşama zemininin ve Müslüman zamanı’nın buharlaşması) sürecidir.
Gerileme-ilerleme söylemi, yaşanan krizi anlamamızı, anlamlandırmamızı ve aşmamızı mümkün kılmaz, aksine alabildiğine zorlaştırır.
Hem Batılı modernitenin emperyalist saldırılarından hem de İslâm medeniyetinin durağanlaşması, dünyada yaşananları hakkıyla anlayıp cevap üretememesinden kaynaklanan dış ve iç boyutları olan bir kriz bu medeniyet krizi hiç şüphesiz ki.

Batılı emperyalistlerin fiilî ve zihnî saldırıları, Müslümanların kendilerine olan güvenlerini sarsacak yıkıcı bir etki üretti. Ayrıca Batı emperyalizminin İslâm medeniyetini fiilen ve zihnen kuşatması ve kolonileştirmesi, Müslümanların kendilerine olan güvenlerini yitirme ve tarihten çekilme süreçlerini hızlandırdı.
İslâm dünyası maddeten tarihten çekildi, yenilmedi, direniyor, hatta sadece İslâm dünyası kapitalizme ve protestanlaşmaya direniyor, bu direniş, dirilişe ve varoluşa dönüşme imkânına her zaman sahiptir.

OSMANLI DURDURULDU, TARİH DURDU, DÜNYA CEHENNEME DÖNÜŞTÜ
Soru şu: Müslümanların tarihten çekilmeleriyle dünya neler kaybetti?

Hiç tereddütsüz verilecek ilk cevap şu: Müslümanların tarihten çekilmeleriyle dünya dengesini yitirdi, iki büyük dünya savaşıyla cehenneme çevrildi.

Osmanlı, çöküş asrında bile devletler muvazenesinde dünyanın tek denge unsuruydu, barışın teminatıydı. Sultan Abdülhamid, Osmanlı’nın bir dünya savaşına girmesiyle Osmanlı’nın parçalanacağı ve dünyanın dengesinin bozulacağı uyarısını yapmıştı.

Dünyada barışın teminatı olan Osmanlı’nın üzerine üzerine gitti emperyalistler, Osmanlı’yı çökertecek saldırıları içerden ve dışardan harekete geçirdiler.

Osmanlı’ya saldırı, Osmanlı’nın çökertilmesine yol açtı ama dünyayı da geri dönüşü zor bir felâketin eşiğine sürükledi.

Osmanlı’nın tarihten çekilmesiyle farklı dinlerin, kültürlerin, medeniyetlerin kendileri olarak, kendileri kalarak yaşayabilecekleri tek medeniyet tecrübesi Osmanlı tarihten çekildi.
Osmanlı durdurulunca dünya tarihi de durdu. İnsanlık kıyıya vurdu, dünya cehennem nedir, gördü, iliklerine kadar yaşadı.

İnsanlık, insanlığını, insan olma, insanca varolma ve yaşama haysiyetini koruyacaksa bu Müslümanların yeniden tarihin yapılmasında merkezî bir konuma yerleşmesiyle mümkün olacak.
Batılılar, kendilerini adam etmeden, o ham, olgunlaşmamış ama içi boş kibirli kişilikleriyle başkalarını adam etmeye kalkıştılar önce.
Kendileri dışındaki dünyaları, medeniyetleri barbar olarak adlandırıp durdu Batılılar, Greklerden, Romalılardan itibaren.

Kendileri dışındaki toplumları barbar olarak görmek, kendileri dışındaki medeniyetlere hayat hakkı tanımamak barbarlık değil de nedir!

Asıl barbarlık bu değil midir?

Oysa İslâm önce kişinin kendine çeki düzen vermesini, ondan sonra dünyaya çeki düzen verme hakkına sahip olabileceğini öğütler. Aslında İslâm’ın insandan istediği şey, dünyaya çeki düzen vermek değildir hiçbir zaman. Kendine çeki düzen vermek, kendini, nefsini terbiye ve tezkiye etmektir. Hakikate teslim olmaktır. Teslim olduğu için temsil edebilme hakkına kavuşabilmektir.
Hem her şeyden önce sadece kendi ile uğraşan, kendini olgunlaştırma erdemi ile özdeşleşen insan tipi hem de başkalarının haysiyetini korumayı Müslüman olmanın haysiyeti olarak gören insan tipi yalnızca Müslüman insan tipidir.
Özetle… Müslümanların tarihten çekilmesiyle

dünya kendini, ruhunu, dengesini kaybetti.

İnsanlığın kendine gelmesi, gün yüzü görebilmesi, adalet ve merhameti tanıyabilmesi yeniden Müslümanlara, İslâm›ın yeniden çağı, çağ ruhu şekillendirecek şekilde tarihin akışını belirleyecek bir konuma ulaşmasını, kalıcı, uzun soluklu bir atılım gerçekleştirmesine bağlı.Suriye ve Mısır’la ilişkilerde kurt kapanı’nı bozmak!

Yusuf Kaplan

19/08/2022 Cuma

Türkiye, Suriye’de çok ahlâkî bir tavır takındı ve kendi insanlarını katleden zalim bir diktatörle ve ruhsuz rejimiyle ilişkilerini kopardı. Oysa çok iyi ilişkileri vardı Türkiye’nin Suriye ile.

Türkiye’nin tavrı, çok ahlaklı bir tavır. Ahlâklı bir dünyada yaşıyor olsak, dünya-ahiret gerçekte hak, hukuk, adalet hükümferma olsa, Türkiye’nin bu ahlâklı tavrı anlamlı olurdu. O yüzden Türkiye’nin bu tavrı, ahlâksız bir dünyada takdir edilmesi gereken ahlâklı bir tavır. Ama pek çok bakımdan yanlışları olan bir tavır. Bize pahalıya patlayan bir tavır.

Oysa Suriye’de Türkiye tuzak kurulmuştu. Tıpkı yüz yıl önceki gibi Osmanlı’yı tarihten uzaklaştıran Birinci Dünya Savaşı’na bir tuzakla girişimiz gibi Türkiye de 100 yıl sonra Türkiye’yi karanlık bir kuyunun içine fırlatan yeni bir tuzak kurulmuştu.

TÜRKİYE SURİYE’DE KAPANA KISTIRILDIĞINI ANLADI!
Türkiye’nin güya üyesi olduğu Batı ittifakının haydut lordları ABD ve Avrupa’nın güçlü ülkeleri, İsrail ve Rusya arasında kapana kıstırıldı Türkiye. Ancak tedirgin edici nokta şuydu: Türkiye, kapana kıstırıldığını fark edemedi; hâlâ da tam olarak fark edebilmiş değil.
Türkiye’nin Suriye üzerinden geliştirdiği ahlaklı ama yanlış politika Türkiye’ye azımsanmayacak bir bedel ödetti. Türkiye’nin Türkiye’ye pahalıya patlayan bu politikadan daha fazla geç olmadan dönmesi gerekiyordu. Yaklaşık iki yıldır bunun alt yapısı hazırlandı: Türkiye özellikle Rusya üzerinden Suriye yönetimi ile diplomatik ilişkilerini güçlendirdi ve Türkiye ile Suriye arasındaki ilişkilerin hâl yoluna konulmasını sağlayacak makul bir takvim hazırlandı.
Bu takvim, geçtiğimiz haftadan itibaren açıkça işletilmeye başlandı.

Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan’ın Rusya Devlet Başkanı Putin’le ve İran yönetimiyle üst üste yaptığı görüşmeler, Suriye kördüğümünün çözülmesi sürecine girmesinde belirleyici rol oynadı.
Türkiye, gittikçe büyüyen, her tür provokasyona müsait hâle getirilen mülteciler sorunu da dâhil Suriye sorununun çıkmaza girdiğini görüyordu, çıkış yolları arıyordu. Bu nedenle diplomatik görüşmeleri çoktan başlatmıştı. Rusya ve İran’la son görüşmeler, sürecin nihâî bir noktaya ulaşmasında son rötuşlar oldu.
Rusya’nın Ukrayna işgali sonrasında Batı dünyasının Rusya’ya ambargo üstüne ambargo uygulaması, Rusya’nın Türkiye’ye duyduğu ihtiyacı hiç olmadığı kadar artırdı.
Malum, Suriye, bölgede tampon ülke işlevi görüyor. Suriye’yi kontrol eden, bölgeyi kontrol eder. Suriye karıştığında bölge de karışır. Doğu Akdeniz’den Yemen’e ve Basra Körfezi’ne kadar bütün bölge altüst olur...
Olan da bu zaten. Sadece bölgenin karışması sözkonusu olmadı, aynı zamanda, bölgenin dilim dilim edilmesi, karıştırılması, birbirine düşürülmesi için uygun ne kadar kabile, meşrep, mezhep, örgüt varsa hepsi harekete geçirildi ve bütün bölge cehenneme çevrildi.

MISIR’LA İLİŞKİLER DERHAL DÜZELTİLMELİ
Bendeniz Türkiye’nin Mısır politikasının da başından itibaren yanlış olduğunu söyleyip durdum. Mısır, Türkiye’den sonra bölgenin kaderini şekillendirilmesinde kilit rol oynayacak ikinci ülke..

Türkiye Mısır ilişkilerinin bozulması demek bölgeye hem emperyalistlerin, hem terör örgütlerinin yerleşmesi ve bölge ülkelerinin bağımsızlıklarının fiilen buharlaşması demek.

İngilizler, yaklaşık iki asır önce bölgenin kaderini şekillendirecek stratejileri geliştirirken Mısır ile Türkiye’nin asla müşterek hareket etmemesi stratejisini temel strateji olarak belirlediler.
Türkiye ile Mısır’ın her alanda müşterek stratejiler geliştirmesi, bölgeye her bakımdan yerleşmeye çalışan emperyalistlerin stratejilerinin fiyaskoyla sonuçlanmasına yol açacağı için İngilizler genelde Türkler ve Araplar arasında özelde Türkiye ile Mısır arasında ürkütücü sonuçlarını bugün gördüğümüz, yarın daha ürpertici şekillerde görebileceğimiz çok büyük bir düşmanlık tesis ettiler.

Bu düşmanlığın tohumlarını İngilizler ektiler ama bölge ülkelerindeki Batıcı elitler üzerinden bütün toplum kesimlerine zerkettiler!

TÜRKİYE BÜYÜK DÜŞÜNMEK ZORUNDA
O yüzden Türkiye’nin büyük düşünmesi gerekiyor. Bunun için de Mısır’la ve Suriye’yle kalıcı, köklü ve uzun soluklu stratejiler geliştirmesi kaçınılmaz.

Bölgenin istikrarının bozulması, Türkiye’nin güvenliğinin, dolayısıyla bağımsızlığının tehlikeye girmesine yol açacaktır.

Türkiye’nin zalim Suriye rejimiyle ilişkilerini koparıp da Suriye’yi Irak’ı her bakımdan işgal eden terör örgütlerini açık açık besleyen, destekleyen Amerika ile ilişkilerini sürdürüyor olması mantıklı mı?
Buradaki çelişkiyi nasıl açıklayacağız, peki? ABD müttefikimiz ama süpergüç diye ses çıkaramıyoruz. Ama öyle olunca da çık az sokağın eşiğine sürüklenmekten kurtulamıyoruz.

Tuzak dediğim şey işte bu. Türkiye’nin zalim Suriye rejimini ve katliamlarını her daim kınaması, mümkünse engellemeye çalışması, izlemesi gereken en makul strateji idi.
Bunun ötesine gitmesi Türkiye’nin büyük bir tuzağın içine çekilmesi anlamına gelecekti. Nitekim öyle de oldu. Ama sonunda bu tuzağın fark edilmiş olması ve hem Suriye hem de Mısır’la ilişkilerin rayına oturtulması özelde Türkiye’nin genelde bölgenin istikrar, barış ve refahına büyük katkıda bulunacaktır. Allahu a’lem.MTO’nun acı günü

Yusuf Kaplan

21/08/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - MTO’nun acı günü
Perşembe sabahı uçakla Ankara’ya indim erkenden.

MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) Ankara temsilcimiz Mustafa Demir kardeşim, Konya’dan bizimle Çorum’a gitmek üzere Ankara’ya gelen Eslem Öz kardeşimle buluştular, sonra havaalanında bir araya geldik ve Çorum’a doğru yola koyulduk.

Çorum›da Çorum Belediyesinin, Dr. Halil İbrahim Aşgın’ın desteğiyle Tarih Felsefesi ve İbn Haldun kampımız başlıyor. O yüzden MTO yönetim ekibimiz bir gün öncesinden Çorum’daydılar, kamp için hazırlıkları yapmak amacıyla. Ülkemizin entelektüel ve akademik tarihinde bir milat olan bu kamplarımızdan Çorum Kampı’mızı yarınki yazımda yazacağım.
Acı haber yolda geldi: Yönetim ekibimizden İnsel Balcı kardeşimizin babası Rifat Bey ânî bir kalp krizi geçirerek vefat etmişti.

54 yaşındaydı Rifat Bey.

Yıkıldım.

Çok üzüldüm.

Cenaze için hemen Isparta’ya çevirdik direksiyonu.

***

İnsel Balcı kardeşimi yalnız bırakamazdım. Burak Saygılı kardeşim ve Yusuf Öztürkmen kardeşim İnsel’i Kırıkkale’ye kadar getirdiler.

Onu orada aldık yanımıza ve Mustafa Demir ve Tuğba Baykara kardeşimle Isparta’ya doğru yola koyulduk.

İnsel›in haberi yoktu babasının vefat ettiğinden.

Tuğba Baykara ve Mustafa Demir kardeşimle yatsı vakti Isparta’ya ulaştık.

Eve yaklaştığımızda dışarıda erkekler vardı, İnsel pek anlam veremedi, “Hocam nedir bu” der gibi yaptı eliyle, bana bakarak. “Bilemiyorum ki”, dedim, yüreğim yanarak.

Sonra yukarı çıktık, kapının önünde terlikler vardı, kapı açıktı ve hanımlar toplanmıştı.

Evi hüzün kaplamıştı. Herkes İnsel’i bekliyordu. Çok zor olacağını biliyordu herkes babasının vefatını öğrenmesinin İnsel için.

Acı haberi vermek bana düştü; hayatımda yaşadığım en zor anlardan biri o an oldu benim için.

İnsel, hıçkırıklara boğuldu, yaslandı bana, “Yapacak bir şey yok İnsel” dedim. “Hiçbir şeyi değiştiremeyiz. Takdir böyleymiş. Baban çok güzel bir insandı. Gurur duymalısın onunla, anlatacak ne güzel hatıralar bıraktı gitti. O, senin dimdik durmanı isterdi, böyle görmek istemezdi, değil mi?” deyince “evet” dedi ve sakinleşti ama bir süreliğine.
Hemen oradakilere Kur’an okuyalım dedim. Mustafa Demir kardeşim Yasin-i Şerif okumaya başladı. Sonra ben okudum sonuna kadar. Hayatımda anlamına dikkat ederek, anlamını duyarak, gözyaşlarıma hâkim olamadan okuduğum Yasin-i Şeriflerden biri oldu bu.
İnsel de, çok üzülen, ağlamaktan gözleri kan çanağına dönen annesi Aliye Hanım da, orada bulunan herkes de çok rahatladı. Kur’ân’ın nasıl bir şifa olduğunu herkes anladı bir kez daha orada o akşam, hamdolsun.

***

Rifat Bey’in cenazeni Burdur’dan kaldırdık.

Çok güzel bir insandı.

MTO Süleymaniye Bayramlaşmamızda ne kadar etkileyici konuşmuştu, MTO onu ne kadar heyecanlandırmış ve umutlandırmıştı.
“Kızım, İslâm’a hizmet edecek önümüzü açacak genç kuşakların yetiştirildiği bir okulda hizmet veriyor”, diye ne kadar mutlu oluyor, İnsel’le gurur duyuyordu.
***

İnsel, tek çocuklarıydı.

Gözbebekleriydi.

Rifat Bey, İnsel’in biricik babasıydı, her şeyiydi.

O yüzden İnsel’i aslâ yalnız bırakamazdım. Onun o narin yüreği aslâ dayanamazdı, bunu iyi biliyordum.

O yüzden iki gün boyunca onun ve çok değerli annesi Aliye Hanım’ın yanında oldum, olmak zorundaydım.

Buradan bir kez daha hatırlatıyorum: İnsel kardeşim, aslâ yalnız değilsin.

Bütün MTO talebeleri olarak yanındayız güzel kardeşim.

Yıkılma lütfen.

Baban çok güzel bir Müslümandı, şahidim buna ben.

***

Rifat Bey çok iyi bir babaydı gerçekten.

İnsel tek çocuklarıydı.

Annesi çok üzgün.

İnsel çok üzgün.

Ben çok üzgünüm.

MTO talebeleri Amerika’dan Avustralya’ya ve Türkiye’nin 81 vilayetinde hızla organize oldular ve İnsel kardeşimin babası için bir kaç saat içinde 44 hatim yaptılar. Yüzlerce Yasin-i Şerif ve başka sûreler okudular, dualar ettiler, İnsel’in hüznünü paylaştılar.
MTO’nun nasıl ruh dolu, kardeşlik dolu bir okul olduğunu ortaya koymuş oldular bir kez daha. Her birine teker teker teşekkür ediyorum yürekten.
Allah (cc) rahmet eylesin. Rifat Bey’in mekânı cennet, makamı âlî olsun.MTO yaz kampları, entelektüel hayatımızda çığır açacak ve akademiye ruh katacak…

Yusuf Kaplan

22/08/2022 Pazartesi

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - MTO yaz kampları, entelektüel hayatımızda çığır açacak ve akademiye ruh katacak...
Şöyle bir okul düşünün: Tarih felsefesinden bilim felsefesine, İslâm düşüncesinden müzik felsefesine, mimarlıktan film estetiğine, başka bir söyleyişle, İbn Haldun’dan Gazâli’ye, Yunus’tan Sinan’a, Itrî’den metaverse’e kadar aynı anda yedi değişik konuda Türkiye’nin dört bir köşesinde yedi değişik akademik kamp düzenliyor olsun. Toplamda binlerce talebe sayısız makale yazıyor, yüzlerce talebe de yedi değişik mekânda bu makaleleri sunuyor, diğer talebelerle yazdıkları makaleleri müzakere ediyor, tartışıyor olsunlar…
HAYALLERİMİZE VURULAN ÇİFTE PRANGA
Böyle bir okul düşünmek hayal midir?

Türkiye’deyseniz böylesi bir şeyi hayal bile edemezsiniz.

Çünkü hayallerimize pranga vuruldu bu ülkede. İki şekilde pranga vuruldu hayallerimize: Birincisi, başkalarının, başka dünyaların, başka medeniyetlerin ve çocuklarının hayallerini, üstelik de en kötürümleşmiş hâliyle bizim de görmemiz, birim hayalimizin gibi benimsememiz istendi bizden. Ödünç hayaller edinmemiz! Trajikomik ama gerçek bu.

İkincisi de bizim hayallerimiz, bizim rüyalarımız, bizim iddialarımız unutturuldu, ruh kökleri kurutuldu. Bunu emperyalistler yapamazdı, yapamadı da zaten.
Hem başkalarının hayallerinde yaşayamaya zorlanan hem de kendi hayallerinin köküne kibrit suyu çakılan iki tür pranga yedi bizim hayal dünyamız.

İşte bu çifte prangadan ötürü, aynı anda yedi noktada yedi farklı konuda yedi akademik kamp düzenlemek bir hayal, hayallerine pranga vurulan bu acıklı ülkede.

MTO AKADEMİK YAZ KAMPLARI
Yaz kampları, verilen eğitimin sonuçlarının somut olarak alınmasını sağlayan güzel imkânlar.

Hem yetiştirdiğiniz insanların kalitesini, seviyesini, çapını görmüş oluyorsunuz, hem de insanların birbirleriyle kaynaşmalarının, birbirlerini tanımalarının, bilmelerinin, bulmalarının, birbirleriyle buluşmalarının ve her birinin hem ferden ferda hem de aynı anda top yekûn kardeş olmalarının vasatını oluşturmuş oluyorsunuz.

MTO (Medeniyet Tasavvuru Okulu) olarak başlattığımız akademik yaz kamplarımızın ilkini tam da böylesi bir ortamda ve havada geçtiğimiz dört gün boyunca Çorum’da gerçekleştirdik.

ÇORUM’DA TARİH FELSEFESİ VE İBN HALDUN KAMPI
İlk kampımız Tarih Felsefesi ve İbn Haldun Kampı oldu. Üç oturum halinde planladığımız İbn Haldun kampımızın Cumartesi günü iki oturumu, üçüncü oturum ve müzakereler ise pazar günü yapıldı.

Cumartesi günü Çorum’da Buhara Kültür Merkezi’nde Çorum Belediye Başkanımız Halil İbrahim Aşgın Bey’in iştirakleriyle ve az, öz ve nefis açış konuşmasıyla başladı kampımız. Kalıcı, gelecek kuşaklarımızın tohumlarını atıcı, uzun soluklu bir öncü kuşak yetiştirme çabasının semerelerinin alındığı ilk MTO kampının Tarih Felsefesi ve İbn Haldun başlığı ile Çorum’da yapılmış olmasından çok memnuniyet duyduklarını belirtti değerli Başkanımız.

Ardından bu ilk kampımızın rehber hocası Doç. Dr. Kamuran Gökdağ hocamız kampın açılış dersini verdi. Tarih felsefesinin sorunlarını ve İbn Haldun’un yaptığı şeyin Batı’da da aşılamadığını çok özlü ve nefis bir şekilde anlattı.
Sonra bendeniz bir ders yaptım: İbn Haldun’un neden yanlış anlaşıldığını, nasıl doğru anlaşılabileceğini, yeni bir tarih inşasının ve tarihî atılım yolculuğunun nasıl gerçekleştirilebileceğini ve MTO’nun bu süreçte oynadığı ve gelecekte daha belirgin olarak oynayacağı tarihî rolü özletmeye çalıştım.

Aşgın Başkan, bu ilk derslerimizi ve öğleden önceki açılış oturumuzu sonuna kadar takip etti. Pazar günü Çorum Otağı’nda yaptığımız son oturumumuza da katıldı. Orada da güzel bir konuşma yaptı. Çorum’un Ulu Cami merkezli Selçuklu ve Osmanlı ruhunu canlı tutan, şehre ruh katan kimliğini diriltmek için yaptıkları fedakârâne çalışmaları anlattı ve “biz bu otağı tam da bu MTO gibi, geleceğimizi inşa edecek parlak çocuklarımızı yetiştirecek uzun soluklu çalışmalara destek olmak için yaptık” dedi.

Cuma günü şehri gezdik: Kültürel zenginliklerini karış karış keşfettik. Doyurucu, nefis bir şehir turu oldu.

Cumartesi günü ilk iki oturumdan sonra öğle arası verdik, Kültür Merkezi’nin nezih ve şiir gibi bahçesinde halkalar kurduk talebe kardeşlerimizle, tanış olduk bir kez daha.

Namaz ve yemek arasından sonra asıl oturumlarımıza geçtik.
Tarih Felsefesi ve İbn Haldun başlığını taşıyan bu ilk kampımızın tebliğlerinin çoğu liseli MTO talebelerine aitti. Liseli parlak talebelerimiz Çorum kampına damgalarını vurdular. Benim neden liseleri önemsediğimi bir kez kez daha daha iyi anlaşıldı. Liseli kardeşlerimizin gerek çok nefis ama ağır konu seçimleri gerekse seçtikleri konuyla ilgili yazdıkları makaleleri sunumları, tek kelimeyle harikuladeydi ve göz doldurdu. İl Mlli Eğitim Müdürü Yardımcısı Hüseyin Bey, MTO’nun parlak, donanımlı ve şuurlu öncü bir kuşak yetiştirme çabasının bizzat tanığı olduğunu, sevinçten havalara uçtuğunu belirtti.
Çorum Belediye Başkanımız Halil İbrahim Aşgın Bey’e ve ekibi Başkan Yardımcısı Murat Erdem, Kültür Dairesi Başkanı Mahmut Yabacıoğlu, Kültür Sosyal İşlerden Ayhan Buyraz kardeşlerime göz dolduran evsahiplikleri, programlarımızı adım adım takip etmeleri, yaptıkları birinci sınıf organizasyon için yürekten teşekkür ediyorum.
İlk akademik kampımızın gerçekleştirilmesinde gösterdikleri nefis performanstan ötürü Burak Saygılı, Yusuf Öztürkmen ve Semira Yavuz kardeşlerime de teşekkür ediyorum bütün kalbimle.
MTO yaz kampları, entelektüel hayatımızda çığır açacak ve akademiye ruh katacak bir atılım olarak tarihe geçecek inşallah.YAZARLAR
İslâm düşüncesi, düşünce’yi ve insanın özgürlüğünü kurtarabilir mi?

Yusuf Kaplan

26/08/2022 Cuma

Kültür, en büyük “küfür”dür, demiştim.

Hayatı ve hakikati öldürdüğü için ölüm hikâyesidir kültür’ün hikâyesi.

İki anlamda en büyük “küfür”dür kültür.

KÜLTÜR, NEDEN EN BÜYÜK “KÜFÜR”DÜR?
Birincisi, hakikatin ve hayatın kültüre, kültürel olan’a indirgenmesi, hakikatin hayata değemeyecek derekeye düşürülmesi, hayatın hakikatle, hakikatin tabiatında varolan ruhla irtibatını koparması, insanın hem hakikatle hem de hayatla ilişkisini sakatladığı hatta belli bir noktadan sonra için imkânsızlaştırdığı için kültür en büyük küfürdür.

İkincisi, kültür, insanın eseridir. İnsanın Yaratıcı konuma yerleşmesi ve mezar kazmaya başlamasıdır.
İnsan, Yaratıcı konumuna yerleştiği andan itibaren eserinin esiri olması mukadderdir insanın. İşte bu durum, kültür’ü en büyük küfür katına yükseltir.
KÜLTÜRÜN ÖLÜMÜ, “ÖLÜM” KÜLTÜRÜ
Çağımızda kültür de sırra kadem bastı. İnsan, büsbütün devre dışı kaldı. Kültür, insanın ürettiği şeydi. Ama çağımıza ruhunu (doğrusu “ruhsuzluğunu”) ve şeklini (şekilsizliğini, her şeyin deforme edilmesi tahribatçılığını) veren şey şu: Popüler kültür hükmediyor dünyaya, insana ve hayata.

Popüler kültür, insanı ayartıyor, baştan çıkarıyor ve nesneleştiriyor. İnsanı insanlığından ediyor, ruhu çalınmış, posası çıkarılmış bir canlı cenazeye dönüştürüyor.
İnsan, popüler kültürün hâkim olduğu bir dünyada, hem kendini, hem düşünme melekelerini hem de hakikati yitiriyor ve sahte’ye mahkûm oluyor, üstelik de ayartıcı bir niteliğe büründürülerek, cilalanıp albenili hâle getirilen SAHTE’NİN kölesine dönüşüyor.

Nedir bu?
“Ölüm” kültürüdür: Hakikatin, mutlak hakikat’in, insanın ve hayatının buharlaşması ve mutlak sahte’nin zaferidir.
DUYMANIN, DÜŞÜNMENİN VE VAROLMANIN TEMİNATI: İSLÂM
İslâm duymayı, düşünmeyi, duymanın ve düşünmenin ötesine açılabilmeyi sunan yegâne kaynak konumundadır. Mahsûsât, ma’kûlât ve mead/öte fikrinin ontolojik olarak varlığını koruyan kaynak İslâm, hayat da İslâm›ın yeşerttiği hayat-dünya’dır.
İslâm›ın, insanın duymasını, düşünmesini ve ötelere kanat çırpmasını mümkün kılan kaynaklara sahip olmasının sebebi, İslâm’ın metamorfoza uğratılamaması, hayatla irtibatını aslâ yitirmemesi, insanın hayatına her dâim değebilecek kadar hakikatin ruhunu diri tutacak bir tabiata, yapıya sahip olmasıdır.

Batı uygarlığı moderniteyle her şeyi kültürleştirdi. Hayatın ve hakikatin içini boşalttı. Hakikat fikri yitirildi. Sahte hakikatler icat edildi. Başka bir ifadeyle, kültür, dinselleştirildi, din-dışı kutsallıklar üreten bir mekanizmaya dönüştü.
Hayat, mekanikleşmeye ve ruhsuzlaşmaya başladı. Normlar yok oldu, ruhsuz formlara dönüştürüldü.
Postmodernlikle birlikte, insan sadece hakikati yitirmekle kalmadı, hakikatin yitirildiği hakikatini de yitirdi. Formlar norm oldu. İmaj her şey oldu. Modernlikle yitirilen Tanrı fikri ve hakikat fikrine ilaveten, postmodernlikle birlikte insanın yitirilmesi de eklendi.
İmaj, aklı tuş etti.

Form normu yok etti.

Şekil ruhu paçavraya çevirdi.

Hız, haz ve ayartı, insanın aklını duygularının esiri etti, özgür iradesini kötürümleştirdi, özgürlüğünü tehdit etti.

Popüler kültür, insanı plastiğe mahkùm etti: Plastiğe yani, hız, haz ve ayartı düzeni dromokrasiye.
BATI UYGARLIĞI, KÜLTÜRÜ DE, İNSANI DA YOK ETTİ
Batı düşüncesi, mantık-merkezcilikle çıktığı yolculuğu, mantığı, aklı, iradeyi, hakikati yok eden bir ontolojik yok oluş yolculuğuna terk etti.

Sadece insanlık medeniyet ve düşünce birikimi değil, insanlığın düşünme melekeleri de yok olma tehlikeyle karşı karşıya tarihte ilk defa.
Batılılar, insanlığın medeniyet birikiminin kökünü kazıdılar, insanlığın medeniyet varlığını yok olmanın eşiğine getirip bıraktılar.

Latin Amerika, Afrika ve Asya’nın güney sahillerinin medeniyet birikimi tarihten silindi.

Çinliler, Hintliler düşünme meleklerini kaybettiler. Sadece Müslümanlar hem insanın duyma, düşünme ve tahayyül etme biçimlerini hem de bütün medeniyetlerin var olma haklarını ihlal etmeye kalkışmadılar.

Başka bir ifadeyle sadece İslâm insanın duyma, düşünme ve ötelere ulaşma melekelerini diri ve canlı tutmayı hem de farklı dinlere, medeniyetlere hayat hakkı tanımayı başarmış dünya tasavvurudur.

İnsan düşünme meleklerini yitirdiği zaman, düşer. Ontolojik bir düşüştür bu. Düşen insan, düş görme melekelerini de kaybeder ve ontolojik olarak düştüğü yerden kalkamaz bir daha.
Müslümanların geleceği çok parlak ama o parlak Müslümanlar yok ortalıkta. İnsanın özgürlüğünün teminatı da, varlığının teminatı de, insanlığını be haysiyetini yitirmemesinin teminatı da İslâm’dır. Müslümanlar bunun şuuruna erdikleri zaman şiir, hayatı ve hakikati kavrayacak bir imkân sunacaktır. Allahu a’lem

.Malazgirt’in ruhu: Selçuklu’nun ufku

Yusuf Kaplan

28/08/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Malazgirt’in ruhu: Selçuklu’nun ufku
Malazgirt Zaferi, bir ruhun adıdır; direniş ve diriliş ruhunun.

Mekke’den süt emen, Medine’den beslenen, Kudüs’te meyve veren hakikat medeniyetinin insanlık çapında bir yürüyüşe soyunmasının başlangıç noktası.

Malazgirt, sadece Türklerin tarihinde dönüm noktası değildir; hem İslâm tarihinde hem de insanlık tarihinde tarihin akışının, yönünün, yörüngesinin belirlendiği bir büyük dönüşümün miladıdır.

O yüzden Malazgirt ruhu, Selçuklu’nun ufku, insanlığın umududur. Daha önceki bir yazımı tozunu alarak konunun önemine binaen yeniden paylaşıyorum.

ALP ARSLAN: SAMİMÎ BİR MÜSLÜMAN, ASALET VE MERHAMET TİMSALİ BİR SULTAN
Sultan Alp Arslan, 1030 yılında doğdu, 43 yaşında ömrünü doldurdu. Bu kısacık ömrüne hem bu toprakların insanlarının, hem bütün Müslümanların hem de insanlığın kaderinin nihâî yönünü belirleyecek bir dünya tarihi haritası sığdırdı.

Sadece dokuz yıl hükümran oldu, dokuz yılda yaptıklarıyla dünya tarihinin alacağı şeklin tohumlarını ekti, yörüngesini belirledi.

Anadolu’dan Balkanlar’a, Kuzey Afrika’dan Yemen’e kadar dalga dalga, sayha sayha yayılacak Hakikat Medeniyeti Çınarı, Sultan Alp Arslan’ın diktiği işte bu dev çınardı.

Böylesi bir çınarı herkes dikemezdi; bu şeref herkese lûtfedilemezdi.

Sultan Alp Arslan, her şeyden önce, samimî, ihlaslı, donanımlı bir Müslümandı.

Asalet timsali bir sultandı. Adalet, ahlâk ve merhamet anıtı bir insandı.

Sadece Müslüman kaynaklar değil, Süryani, Ermeni, Rum kaynaklar da, Sultan Alp Arslan’ı böyle tasvir ediyorlardı.

Alp Arslan, bu hakikati kendisi de açıkça dile getirmiştir: “Biz, tertemiz, bid’atten uzak Müslümanlarız. Allah rızasını kazanmak için kefenimizle yola çıkmış insanlarız. Bu sebepledir ki, Allah Teâlâ bize yardımını esirgememiştir.”

ASKERÎ ORDULAR YETMEZ; FİKİR VE MEFKÛRE ORDULARI ŞART!
Sultan Alp Arslan, İslâm dünyasının yaşadığı fitne-fesadı, darmadağınıklığı, kaosu, yıkımı iliklerine kadar yaşayan, o yüzden yüreği yangın yerine dönen bir Müslüman, hedefe kilitlenen bir sultandı.

İslâm dünyasının yaşadığı iç buhranları ve dış sorunları hal yoluna koymayı kafasına koymuştu.

Devâsâ sorunlarla boğuşuyordu İslâm dünyası: Rafızîlik, batınîlik, hâricîlik, mutezililik, şiîlik, haşhaşîlik gibi akımların yol açtığı köklü, sarsıcı akîdevî, fikrî ve siyasî sorunlar, İslâm dünyasının belini büküyordu, toparlanıp ayağa kalkabilmesini önlüyordu.

Selçuklu Devleti, İslâm dünyasının imdadına adeta Hızır gibi yetişti.

Tuğrul Bey, Alp Arslan ve Melikşah, İslâm dünyasının makus talihini yenecek, tarihin akışını değiştirecek muazzam ve muazzez bir yolculuk gerçekleştirdiler.

Bu yolculuk, özellikle Alp Arslan’ın bütün kapıları açan Malazgirt Zaferi’nden sonra, sonraki Müslüman emirlikleri, beylikleri, sultanlıkları, aynı çifte hedefe kilitleyecekti: Dışardan gelecek saldırıların püskürtülmesi ama bunun için öncelikle içerdeki -altını çizerek yazıyorum- akîdevî, fikrî, siyasî köklü sorunların çözümlenebilmesi.

Alp Arslan, güçlü ordular kurdu. Ama güçlü ordular bu çifte savaşla başa çıkmak için yeterli değildi, bunu çok iyi biliyordu.

Askerî ordulardan çok daha güçlü, insanlığın umudu olacak köklü bir fikir ve mefkûrenin davasını güdecek, dışardan gelen küffâr saldırılarını püskürtecek, içerdeki buhranlara son verecek akîde, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükselecek ilim, irfan ve hikmet orduları kurulması gerektiğinin farkındaydı büyük sultan.

OMURGA KURULDU, DÜNYA TARİHİNİN YÖRÜNGESİ OLUŞTURULDU
1067 yılında bir devrim yaptı: Nizamiye Medreseleri’nin temelini attı.

Nureddin Zengi’nin eğitimde başlattığı, Salahaddin Eyyûbî’nin siyasette bambaşka ufuklara taşıdığı yolculuk da böyle bir ruhla gerçekleştirilmişti.

Gerek Selçuklu’nun gerekse Eyyûbîlerin kalkış noktası, İslâm dünyasının makus talihini yenebilmesi için Ehl-i Sünnet Omurga’nın sarsılmaz bir şekilde tesis edilmesiydi.

İşte Malazgirt ruhu, akîde, fikir ve siyaset sütunları üzerinden yükseltilen, ilim ve irfan kanatlarıyla hikmet ufuklarına ulaşılan bu Ehl-i Sünnet Omurga’nın gelecek bin yılın hem İslâm tarihini hem de dünya tarihini şekillendirecek kapıları Anadolu’dan açan bir direniş ve diriliş ruhunun adı ve miladıdır.

Malazgirt savaşı, askerî ordularla kazanılan bir savaş olduğu için değil, ilim, irfan ve hikmet ordularıyla kazanılan, bin yıllık Ehl-i Sünnet Omurga’yı muhkem bir şekilde dikmeyi başaran bir hakikat savaşı olduğu için bir ruh’tur, diriltici ve kanatlandırıcı bir ruh.

GÖKKUBBENİ GÖZÜN GİBİ KORU!
Osmanlı’nın, bu ruhu tarihten silmek için çökertildiğini, Türkiye’nin de, bu ruha sahip çıkmaya başladığını gösterdiği için kuşatıldığını unutmayalım aslâ!

Malazgirt ruhu, İslâm dünyasını toparlayan ve tarihin akışını değiştiren Ehl-i Sünnet Omurga çökerse, İslâm dünyasındaki hiç bir farklı akım, mezhep, meşrebin yaşayamaz olduğu gerçeğinin de anlaşılmasını sağlayan kucaklayıcı bir ruhtur.

Bu mezhebî bir analiz değil; İslâm dünyasının perperişan olduğu bu zorlu zamanlarda mezhebî analiz yapamam.

Şunu söylüyorum: Ehl-i Sünnet, gökkubbemizdir. Gökkubbe çökerse, hepimiz altında kalırız.

Malazgirt ruhu, işte bize bu muazzam gökkubbeyi inşa etti.

Bu aziz gökkubeyi ne kadar diri ve dimdik ayakta tutabilirsek, o kadar kendimizden emin bir şekilde bütün farklılıkları zenginlik olarak görebilir, yeniden gelebilir ve tarihin akışını değiştirecek yolculuklara imza atabiliriz yeniden Allah’ın lûtfuyla.Malazgirt ruhu ile Nizamiye ufkunun bin yılı kuran atılımı

Yusuf Kaplan

29/08/2022 Pazartesi

Malazgirt ruhu’ndan sözediyoruz ve bu ruhun ne yaptığını da biliyoruz ama bu ruhun ne olduğunu bilmiyoruz. Malazgirt ruhu, bize bu toprakları vatan yaptı diyoruz; iyi de o ruh ne, peki?

ÇAĞDAŞIMIZ GAZÂLÎ
Malazgirt ruhu, Nizamiye’de muadilini buldu. Nizamiye, yaşanan birinci medeniyet krizinin anlaşılması, anlamlandırılması ve aşılması sürecinde kilit rol oynadı.

Gazâlî kurucu adamdı burada. Alparslan, ardından oğlu Melikşah kurucu olarak, Nizamülmülk uygulayıcı olarak, Gazâlî ise temelleri-koyucu bir âlimler, ârif ve hakîm şahsiyetlerinin toplamı bir büyük öncü âlim ve dâhi olarak bizim bin yılımızı kurdular. Çeyrek asırda bin yılımızı kuracak bir devrim yaptılar.
Yaptıkları devrim sadece Müslümanların tarihini ve kaderini değiştirmekle kalmadı, dünya tarihinin akışını da değiştirdi.

Gazâlî en çok yanlış anlaşılan düşünürlerin başında geliyor. Gazâlî’nin akla darbe vurarak İslâm medeniyetinin 12. asırdan itibaren tarihten çekildiğini söyleyen insanlar, bütün hâdiselere Batı-merkezci perspektiflerle şaşı bakan ve yaşananları anlamakta zorlanan entelektüel melekeleri kötürümleşmiş insanlar.
Gazâli bin yılı kuran Ehl-i Sünnet omrurga’yı üç sütun üzerinden inşa ederek hem Batı’dan gelen ve içeride yaşanan felsefî-akîdevî krizi aşmamızı hem Sünnî temelde güçlü bir fikrî atılım gerçekleştirmemizi hem de siyasî olarak İslâm dünyasının bu akîdevî-felsefî-fikrî Ehl-i Sünnet omurga üzerinden tarihin akışını değiştirecek büyük bir atılım yapmasını sağladı.
Sonuçta İslâm medeniyeti, eksen değiştirdi, Babürlüler, Safevîler (Şah İsmail’e kadar Safevîler Sünni’dir) ve Selçuklular-Osmanlılar üzerinden dünya tarihini 13.yüzyıldan 18. yüzyıla kadar Müslümanların yapmasını mümkün kılan bir atılım gerçekleştirdi.
İkinci büyük medeniyet krizinin eşiğinden geçtiğimiz iki asırlık süreçte Gazâlî’nin çağdaşımız olduğunu söyleyeceğim.

Hem akîdevî hem fikrî hem de siyasî olarak büyük bir krizle karşı karşıyayız iki asırdır.
Burada birinci krizinin karşılanmasında ve aşılmasında kilit rol oynayan Gazâlî’nin, çağının ve birinci medeniyet krizinin nasıl zuhur ettiğinin ve nasıl aşıldığının iyi anlaşılmasının çok önemli olduğunu hatırlatmakla yetiniyorum yalnızca.

MALAZGİRT RUHUNUN MİMARI NİZAMÜLMÜLK VE İMARI NİZAMİYE DEVRİMİ
Bir toplumu hem her hâl ve şartta ayakta tutan hem her hâl ve şartta yok olmaktan koruyan hem de her hâl ve şartta tarih yapan, insanlığa insanca bir tarih armağan eden ruh, Malazgirt ruhu.

Nizamülmülk, büyük bir maarif devrimi yapmıştı; binyılı inşa eden, Batı üniversitelerine de kaynaklık eden muazzam bir medrese / eğitim devrimi.

Bazı kişiler, Nizamülmülk’ü, Melikşah’a şikayet ederler. Şöyle derler: “Sultanım! Nizamülmülk’ün eğitime yaptığı bu devâsâ yatırımla, İstanbul’u en az iki kez fethedebilirdiniz!”
Ne kadar ayartıcı, değil mi!

İstanbul’u iki kez fethedecek bir gücün başka bir yere harcanması, tek kelimeyle harcanması yani!

İstanbul’un Hz. Peygamber (sav) tarafından müjdelenmiş, İstanbul’u fetheden kumandan ve askerlerinin de takdis edilmiş olduğunu göz önüne getirince hakikaten kışkırtıcı, fenâ hâlde ayartıcı bir gammazlama fırsatı ve aracı!

Melikşah, vezirini çağırır, hesap sormaya kalkışır.

NİZAMÜLMÜLK’ÜN “GECE ORDULARI” BİZİM BİN YILIMIZI KURDU!
Nizamülmülk’ün Melikşah’a verdiği cevap, bizi de silkeleyip kendimize getirmeye yetecek niteliktedir:
“Sultanım! Ben, gece orduları yetiştiriyorum. İlim, fikir, zikir ve ruh orduları. Maddî ordularının ulaşamayacağı yerlere onlarla ulaşabilirsin. İnançlarımızı, ruhköklerimizi her dâim diri tutacak, biz yok olsak bile inançlarımızın yaşamasını sağlayacak tohumları ekiyorum.”
Sözün özü: Maddî ordularınız ne kadar güçlü olursa olsun, gece ordularınız, manevî ordularınız, ilim, fikir, zikir, sanat ve ahlâk ordularınız yoksa, çürümekten ve yok olmaktan kurtulamazsınız.

Malazgirt ruhu ve Nizamiye ufkunun buluştuğu yer burası işte!
Herkesin, her farklı inanç sahibinin altında kendince serinleyebileceği, nefes alıp verebileceği muazzam bir gökkubbe inşa etmek...

Biz yok olsak da, tarihten silinsek de insanlığı yaşatacak, inanç ilkelerimizle insanca bir dünya kurulmasını sağlayacak hakikat medeniyetinin tohumlarını önce insana sonra da hayatını her alanına ekmek...
İnsan yeşertmek...
Melekût âleminden süt emerek, mülk âlemini meleksi melekelerle donatan insan yüzlü şehirler, dünyalar, medeniyetler armağan etmek insanlığa...Konya’da tarih yazıldı…

Yusuf Kaplan

2/09/2022 Cuma

Tarihte ilk defa insan bütün insanlığın ve varlığın mezarını kazacak kadar azmanlaştı, tanrılaşmaya kalkıştı, bütün insanlığı ve yerküreyi geri dönüşü imkansız büyük bir ontolojik felaketin, çıkmaz sokağın eşiğine fırlattı.

Tarihte ilk defa sadece Batı uygarlığı bir düğmeye basarak bütün insanlığı yok edecek, yerküreyi küle çevirecek minyatür silahlar üretti; cismi küçük, cürmü büyük ölümcül silahlar. İnsanı ve dünyayı toza çevirecek ayartıcı, estetik ölüm makinaları!
İNSANLIĞA VE VARLIĞA SALDIRI!
Böylesine bir yıkım ve tahribat psikozunu sadece Batı uygarlığının geliştirdiğini görüyoruz. Sözgelişi, kadîm Çin medeniyeti, barutu icat ettiğinde, barutu bir silah olarak, insanı öldürecek bir alet olarak kullanmayı düşünmedi bile. Barutu, sadece festivallerde, törenlerde, bayramlarda kullandı. Başka bir ifadeyle, barutu insan ya da canlı öldürme aracı olarak değil, bir eğlence, bir hoşça vakit geçirme aracı olarak geliştirmiş ve kullanmıştı kadîm Çin medeniyeti.

Tarihte, bütün insanlığı ve yerküreyi tek bir düğmeye basarak yok edecek silahları geliştirme başarısı sadece Batı uygarlığına ait.

İnsanın insanlığını yok edecek ontolojik saldırının sadece pratik yüzü bu.

İşin teorik, felsefi boyutu ise bu pratik sonucu doğuran temelleri attı: Tanrı fikri’nin yitirilmesi, insanın tanrı katına yükseltilmesi, insanın azmanlaşmasına, dünyayı cehenneme çevirecek ürpertici yıkımlara imza atmasına imkân tanıdı. Tanrı fikrini yitiren bir insanın dünyayı cehenneme çevirecek azmanlıklara soyunmasından daha doğal ne olabilirdi ki?
İSLÂM MEDENİYETİ’NİN GELECEĞİ…
İslâm medeniyeti de, küresel ölçekte yaşanan bu teorik ve pratik yok oluş felaketinin izdüşümlerini yaşıyor iki asırdır. Ve İslâm tarihi boyunca karşı karşıya kaldığımız ikinci büyük medeniyet krizinin eşiğinden geçiyor.

İnsanlığı hem entelektüel olarak hem de pratik olarak yok olmanın eşiğine getiren seküler-kapitalist Batı uygarlığının hem kendisinin yaşadığı hem de bütün dünyaya şu ya da bu şekilde hâkim olduğu insanlığa yaşattığı küresel medeniyet krizine karşı direnebilen, diriliş imkânları geliştirebilen ve yeniden insanlığın insanca yaşayabileceği bir dünyanın inşa edilebileceği özgüvenine ve cesaretine sahip olduğunu gösterebilen tek coğrafya, Müslüman medeniyet coğrafyası. Müslümanlar, her ne kadar tarihlerinin en zorlu dönemlerinden birinin eşinden geçiyor olsalar da Batı uygarlığının insanlığa insanlığa ve varlığa yaptığı saldırıya karşı teorik ve pratik olarak direnen, çıkış yolları geliştirebileceğini gösterebilen tek coğrafya Müslüman entelektüel coğrafya yine.

Çin medeniyeti, kapitalizim tarafından teslim alındı, özgün bir medeniyet fikri sunarak direnme, toparlanma imkânları bitirildi. Keza Hint medeniyeti de kapitalizim tarafından kuşatıldı, kurucu kaynakları kurutuldu.
İslâm medeniyeti, her ne kadar tarihinin en büyük ikinci medeniyet krizini yaşıyor olsa da kurucu kaynakları sapa sağlam yerinde durduğu için Müslümanların her an yeniden toparlanarak tarihin akışını değiştirecek ve insanlığı sahili selamete çıkaracak büyük bir medeniyet yürüyüşü gerçekleştirebilmeleri her zaman mümkün.
Tabii bunun tek şartı var: Müslümanların hem çağı hem de kendi kaynaklarını imajinatif bir şekilde, derinlemesine kavramaları ve insanın önüne çıkacak kuşatıcı, kucaklayıcı ve kanatlandırıcı taptaze bir dünyanın inşaasına soyunacak çaplı öncü kuşakları yetiştirmeleri…
MTO AKADEMİK KAMPLARI, AKADEMİYE DERİNLİK VE RUH KATIYOR…
İşte biz Medeniyet Tasavvuru Okulu (MTO) olarak bu önce kuşakları yetiştirecek tohumları ekmek için gecemizi gündüz yapıyoruz: Bu yaz bütün ülke çapında yedi büyük akademik kamp gerçekleştiriyoruz.

Geçen hafta Çorum’da başlamıştı bu uzun soluklu, ruh dolu yolculuğumuz. Çorum Belediye Başkan Yardımcısı Turhan Candan kardeşimle başlattığımız, Çorum Belediye Başkanımız Halil İbrahim Aşgın Bey’in ve muhteşem ekibinin güzel evsahipliğiyle, Çorum Obası’nda unutulmaz bir üç günlük kamp yapmıştık.
Çorum’daki Tarih Felsefesi ve İbni Haldun kampımız göz doldurdu, umutlarımızı yeşertti.

İslâm Düşüncesi ve Gazâlî Kampı başlığıyla Konya’da düzenlediğimiz, tam da Konya’ya yaraşır bir kamp olarak gerçekleştirdiğimiz ikinci kampımız da, çok verimli geçti: Genç kardeşlerimizin sundukları özgün makaleler, belki de ilk defa ele alınan konular ve kampımızdaki kardeşlik ruhu ve havası kampa katılan bütün kardeşlerimizin daha şimdiden kampı özlemeye başlamalarına yetti.
Konya Büyükşehir Belediye Başkanı Uğur İbrahim Altay Bey’in ve Başkan Yardımcısı güzel insan, vizyoner yönetici Ercan Uslu Bey’in özel ve güzel ilgileri, misafirperverlikleri göz doldurdu, kampa katılan bütün kardeşlerimizin yürekten teşekkür etmelerine yetti.
Kampta güzel bir konuşma yapan Konya milletvekilimiz Prof. Dr. Hacı Ahmet Özdemir, Selçuk Üniversitesi rektörü Metin Aksoy Hocamız, kampımıza ev sahipliği yapan Kredi ve Yurtlar Kurumu Konya yöneticisi değerli Abdurrahman Şahin Bey ve Gazali kampımızın rehber hocası profesör Serdar Demirel Hocamıza içten teşekkürlerimizi iletiyoruz.

Konya kampımızın organizasyonuna büyük emek veren İstanbul’daki yönetim ekibimizden başta Burak Saygılı kardeşim olan üzere, Yusuf Öztürkmen, Mustafa Cerrahoğlu ve Enes Ayyıldız kardeşlerime çok teşekkür ediyorum.
Yine Konya MTO ekibimiz, bütün kardeşlerimizi güleryüzle karşıladı, herkesle teker teker ilgilendi. MTO Konya temsilcimiz Ramazan Köroğlu ve eşi Büşra Hanım kardeşim olmak üzere, Züleyha Kahraman, Alperen Yılmaz, Aybike Yılmaz, Rabia Özcan, Hanım Aydın, Rümeysa Altınbaş, Büşra Nur Elhan, Hale Özcan, Ayşe Elhan, Rümeysa Bağcı, Ayşe Betül Ceylan, Yusuf Çınar
Ahmet Türkoğlu, Mustafa Buğra Bulut, Ömer Berkay Ayla kardeşlerime yürek dolusu teşekkür ediyorum.

Üçüncü (Bilim Felsefesi ve Metaverse) ve dördüncü (Film Estetiği ve Tarkovsky) kampımızı Kocaeli’de bu ay yapacağız: Ülkemizin entelektüel ve akademik tarihine silinmez bir not düşüyoruz bu öncü kamplarla: Medeniyet Tasavvuru Okulu (MTO) olarak düzenlediğimiz yedi akademik yaz kampımız entelektüel hayatımıza derinlik, akademik hayatımıza ruh katacak inşallah.

.Anadolu’nun ilim ve irfan erbabı öncülerinden tarihî bir çıkış…

Yusuf Kaplan

4/09/2022 Pazar
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Anadolu’nun ilim ve irfan erbabı öncülerinden tarihî bir çıkış...
Merkezi Sivas’ta bulunan, Ömer Faruk Müderrisoğlu Hoca’nın başkanlığını yürüttüğü Anadolu Âlimler Birliği (ALİMBİR), 13 Ağustos 2022 günü Kahramanmaraş Ülfet Vakfı’nın ev sahipliğinde 4. Genel İstişare Toplantısı’nı yaptı.
Son derece nezih ve kardeşâne bir ortamda geçen toplantıda ülkemizin birçok bölgesinden ilim erbabı ilk kez bir araya geldi. Toplantıda eski Kültür Bakanımız Mahir Ünal Bey ile Maraş milletvekili Celalettin Güvenç Bey de toplantıyı sonuna kadar takip ettiler, çok güzel konuşmalar yaptılar. Toplantıya Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan da kısa bir telefon bağlantısı ile katıldı.
Toplantıda ülkemizin, İslâm âleminin ve insanlığın varoluşsal meseleleri mercek altına alındı, bütün yönleriyle konuşuldu ve neticede ortak aklın tesisi konusunda fikir birliğine varıldı.
Tarihî bir toplantı oldu ve ülkemizin selâmeti açısından bir yol haritası anlamına gelecek tarihî kararlar alındı. 25 maddede özetlenen Sonuç Bildirgesi’ni sizlerle paylaşıyor, ülkemiz adına bu kadar farklı bölgeden bu kadar geniş bir ilim ve irfan erbabını bir araya getiren bu toplantıların artarak devam etmesinin hayatî önem taşıdığını düşünüyorum:

1. Türkiye’nin, İslâm âleminin ve dünyanın sorunlarının tespit, teşhis ve çözüm yollarının bulunması noktasında tarihî müktesebatı ve köklü medeniyet tecrübesinden hareketle Türkiye’deki âlimlere büyük sorumluluklar düşmektedir.

2. Türkiye, tarihî tecrübesinin derinliği ve medeniyet birikiminin zenginliği sebebiyle İslâm âlemi ve insanlık için bir umuttur. İlmiyenin yaptığı her açıklama ve attığı her adım, bu mesuliyet bilinciyle gerçekleştirilmeli. İslâm âleminin umudunu kıracak ve ufkunu daraltacak açıklamalardan hassasiyetle uzak durulmalı.

3. İslâm adına konuşan kişi veya kurumlar, ülkede İslâm’ın önünü açacak ve İslâm’ı vazgeçilmez hâle getirecek Nebevî gelenekten, gönülleri fetheden usul ve üsluptan vazgeçmemeli.

4. Ulema, ortak akıl ve ortak bir dil ile hareket etmeli. Müşterek hareketi ve istişareyi ihlal edecek söylem ve eylemlerden kaçınılmalı. Ümmetin umutlarını boşa çıkaracak adımlardan uzak durmaya özen göstermesi beklenen ulema kendine yönelik öz-eleştiriyi tarihî tecrübesi ile tesis etmeli.

5. İnsan varlığını, tabiatı ve varlığı korumak zarurettir. Nesli ve nefsi ifsat ve tahriften korumaya yönelik, bütün yaratılmışları kapsayacak bakış açısı oluşturulmalı, bütün insanlığın, tabiatın, hayvanatın ve eşyanın fıtratını ve hilkat varlığını koruyacak ilmî çalışmalar yapılmalı.

6. İslâm’ın meselelerinin medyada, özensizce tartışılmasından uzak durulmalı. Bu tür tartışmaların fayda yerine zarar vermekte olduğu görülmeli.

7. İslâm’ın meseleleri hiçbir şekilde medya malzemesi haline getirilmemeli. Öncelik sosyal medya etkileşimi değil hakikatin ifadesi ve hayatımızda kök salması kaygısı olmalı.

8. Sosyal medyayı İslâm’ın kürsüsü olarak düşünmek sorunlu bir yaklaşımdır. Elbette ki, sosyal medyanın önemi ve etkisi gözardı edilmemeli ama ilmin ve tebliğin kendine has mehabetini sosyal medyanın hiçbir zaman tesis edemeyeceği de unutulmamalı.

9. Yalana ve tahrifata karşı mücadele mecrasının aynı zamanda sosyal medya alanları olduğu gerçeği gözardı edilmemeli.

10. Sosyal medyada dolaşan videolar ve yazılanlar üzerinden kurumlar, kişiler ve toplumun manevî durumu hakkında kanaat oluşturmaktan ve yaşanmış olumsuz örnekleri paylaşmaktan uzak durulmalı.

11. Dünyanın ve toplumun sorunlarını iyi tanıtan sağlam okumalar yapılarak dünyayla ve toplumla doğru ilişki ve iletişim kurabilir. Ülkemizin ve dünyanın sorunlarını doğru tespit etmeden doğru çözümler üretilemez.

12. Gençlik hem bugünümüz hem de geleceğimizdir elbette; fakat, gençliğin soru’n’larını ancak çok iyi kavrayarak gençlerin dünyasına nüfûz edebilir ve çözüm yolları önerebiliriz.

13. Davet ve tebliğ dili, irfan ve hikmet ile şekillenmelidir. Resulullah Sallallahu aleyhi ve sellem’in kullandığı, ötekileştirici değil kucaklayıcı ve kuşatıcı dil, ihtiyacımız olan dildir.

14. İslâm’dan soğutucu bir dil irşat dili değildir. Din dili, İslâm’a güveni tesis etmelidir.

15. İman etmemiş insanların aynı zamanda ümmet-i davet olduğu unutulmadan onları İslâm’a ısındıracak ve kazandıracak güzel ve etkili bir dil geliştirilmeli.

16. İslâm’a hizmet eden ilim ve irfan merkezlerini yıpratıcı ve küçük düşürücü söylemlerden ve yaklaşımlardan uzak durulmalı.

17. Din istismarına karşı mücadele veren kurumlar, Ehl-i sünnet inanç ve irfan meşreplerini, köklü manevî sosyal dokuları hedef alıcı cümleler kurmamaya özen göstermeli.

18. FETÖ’nün itikadî ve fıkhî tahribatları, açık ve net bir dille yazılı, sesli veya görsel medya çalışmalarıyla halkımıza anlatılmalı.

19. Ulema, emr-i bi’l maruf ve nehy-i ani’l-münker seferberliği başlatmalı.

20. Özel veya resmî din eğitimi verilen bütün kurum ve kuruluşlarda manevî kişilik ve kulluk bilinci kazandırmak esas olmalı. Manevî kişilik kazandıran eserler kadîm müfredatımızdan seçilerek müfredatlara dâhil edilmeli.

21. Farklı inançları, kültürleri, aktüel meseleleri, bütün yönleri ile anlatan dinler ve mezhepler tarihinin yanında İslam Düşüncesi’ne dair müfredatlar geliştirilmeli ve bütün öğretim kurumlarının bir parçası yapılmalı.

22. İslâm âleminin umutlarına öncülük etmemiz için ülke içinde parçalanmışlığa karşı ortak bir seferberlik düzenlenmeli.

23. Ülke dışında ülkemizi temsil eden resmî veya özel bütün kişi ve kurumlar ülkemize olan güveni ve ilgiyi sarsacak davranışlardan uzak durmalı. Atamalarda ve görevlendirmelerde buna dikkat edilmeli.

24. Hutbelerde ve irşad faaliyetlerinde bölgelerimizdeki kadîm ulemanın ve salihlerin sözlerine ve hayat hikayelerine -isimleri zikredilerek- sık sık yer verilmeli.

25. Dinî eğitim veren kurumlarda psikoloji, sosyoloji ve İslâm coğrafyası gibi insan ve toplum bilimleri dersleri müfredatlara dâhil edilmeli.Türkiye’ye karşı çifte kuşatma ve Türkiye’nin yarma harekâtları…

Yusuf Kaplan

5/09/2022 Pazartesi
Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Türkiye’ye karşı çifte kuşatma ve Türkiye’nin yarma harekâtları...
Batılılar, iki asırdır Türkiye’yi terbiye etmeye çalışıyorlar, celladına âşık ettikleri “içimizdeki İrlandalılar” vasıtasıyla!

Kısmen de olsa başardılar bunu!

İNSANLIĞIN UMUDU TÜRKİYE AMA BATILILAŞTIKÇA BATIYOR…
Osmanlı’yı yok ettiler ama Osmanlı’nın tarih yapan, farklı dinlere, inançlara hayat hakkı tanıyan medeniyet-kurucu ve medeniyeti-koruyucu ruhunu yok edemediler.

Türkiye, Batılılaşma serüvenine sürüklendi. Türkiye, Batılılaştıkça batıyor... Türkiye Batılılaştıkça, Batılı kavramlarla ve hayat tarzıyla yaşamaya çalıştıkça içerden teslim alınıyor, ruhunu ve medeniyet iddialarını yitiriyor.
Madalyonun bir yüzü bu.

Bir de madalyonun görünmeyen diğer yüzü var: Türkiye, İslâmî ruh köklerine ve medeniyet iddialarına sahip çıktıkça yeniden insanlığın umudu olacak bir dünya kuracak. Balkanların huzuru ve barışı, Kafkasların huzuru ve barışı, Türk dünyasının huzuru ve barışı, Ortadoğu’nun huzuru ve barışı, dünyanın huzuru ve barışı, güçlü Türkiye’ye bağlı. Türkiye, dün olduğu gibi yüzyıl sonra da dünyanın denge ve barış unsuru olduğunu ispatladı bir kez daha. Bunu Batılılar bizim Batıcılarımızdan daha iyi biliyorlar.

Yine, Türkiye, ne kadar Batılılaştığını, Batılı bir ülke olduğunu söylerse söylesin, Batılılar bunun asla gerçek olmadığını, gerçek olamayacağını, Türkiye’nin tıpkı medeniyet kurmuş bütün diğer büyük toplumlar gibi er ya da geç medeniyet köklerini hatırlayacağını, medeniyet iddialarına sahip çıkarak büyük bir tarihî yolculuğa çıkacağını da çok iyi biliyorlar.
ZİHNÎ BAĞIMSIZLIK SAVAŞIMIZI DA KAZANAMAZSAK…
Türkiye, iki asır önce, düştü. Bu ilk iki asrın birinci asrında, toparlanmaya, ayağa kalkmaya çalıştı. İkinci asrında yolunu değiştirdi, Osmanlı’yı tarihten silenlerin, kendilerine karşı Kurtuluş Savaşı verdiğimiz emperyalist Batılıların yoluna girdi, Türkiye’nin laikleşerek Batı uygarlığının bir parçası olduğunu ilan etti.

Koskoca Osmanlı devleti, tarihten uzaklaştırıldı. Bu, Batılıların önündeki en büyük engelin ortadan kaldırılması anlamına geliyordu. Nitekim Osmanlı’nın durdurulmasından sonradır ki, Batılılar, dünya üzerinde tartışmasız, mutlak bir hegemonya kurmayı ve bugün Osmanlı coğrafyasında bulunan enerji, petrol ve doğal gaz kaynaklarını kontrolleri altına almayı başardılar.

Bununla yetinmediler, kültürel emperyalizm yoluyla dün fiilen işgal ettikleri ülkeleri bundan böyle zihnen de ele geçirmiş oldular.
Türkiye, Batılılar tarafından fiilen işgal edilemeyen ama zihnen işgal edilen dünyanın ender ülkelerinden biri! Üstelik de, ülkeyi zihnen Batılılaştırdığımızı, bu ülkenin medeniyet köklerini kurutmak, ruh köklerini inkâr etmek gibi bir intiharın eşiğine sürüklendiğimizi gören Batılılar, onyıllarca, Osmanlı’yı durdurduklarını, Türkiye’yi medeniyet iddiasından vazgeçirdiklerini düşündüler ama gelinen noktada Türkiye’nin kendi medeniyet coğrafyasına açıldığını, medeniyet iddialarından vazgeçmediğini, yeri ve zamanı gelince medeniyet iddialarını dillendirmeye başlayacağını gördüler.
O yüzden başlangıçta Türkiye’nin medeniyet iddialarını terk ettiğini düşündü Batılılar. Ama Türkiye’nin kendi yönünü ve yörüngesini çizecek bir tarihi derinliğe ve medeniyet birikimine sahip olduğunu, yeri ve zamanı gelince yeniden mazlumların umudu olacak, insanlığa farklı kültürlerin ve inançların bir arada yaşayabileceği ötekileştirici değil kuşatıcı ve kucaklayıcı bir medeniyet fikrini yeniden sunacak yegâne aktör olduğunu gördüler.

O yüzden NATO’nun kurucu ilk altı ülkesinden biri olmasına rağmen (Bulgarları, Romenleri bile Avrupa Birliği’ne aldılar ama) Türkiye’yi AB’nin kapısında “süründürmekten” şeytanca bir haz alıyorlar!
Türkiye toparlanır da yeniden güçlü ve köklü medeniyet tasavvuru çerçevesinde ayağa kalkarsa, diye çok korkuyor Batılılar!

KORKTUKLARI BAŞLARINA GELECEK…
Korktukları başlarına gelmek üzere…

O yüzden Türkiye’yi kendi hâline bırakmadılar. Türkiye’nin yeniden medeniyet iddialarıyla kuşanmaması için içeriden devşirme elitlerle, dışardan Batılı kurumlarla kontrol altında tutmaya çalıştılar Türkiye’yi.
Ama Türkiye hem NATO’ya girdi hem de NATO üyesi olarak bütün askerî darbelere maruz kaldı, sesini çıkartmadı ya da çıkartamadı.
Şimdi de son çeyrek asırdır Türkiye’nin etrafını kuşatıyor NATO’su, ABD’si, AB’si, İran’ı hep birlikte ve Irak’ı, Suriye’yi işgal ediyor, uzaktan kumanda ettikleri IŞİD’i, YPG / PKK’yı üzerimize salıyor…
Bütün bunlara rağmen hâlâ bu ülkede Batılıların zihnen kölesi bir entelijansiya var, hâlâ Batı’ya, Batılı kavramlara ve kurumlara tapıyorlar, toz kondurmuyorlar!
Bu ülkenin medeniyet kuran çocuklarının çocukları, Batılıların ve onların uydularının Türkiye’yi nasıl kuşattıklarını görüyorlar.
Güçlü bir savunma sanayisi kuruyorlar: Batılıların ilk fırsatta Türkiye’yi çökertecek, paramparça etmekten çekinmeyecek kadar Türkiye’nin etrafını kuşatarak ateş çemberine çevirdiklerini, görünüşte düşman ilan ettikleri ama gerçekte Sünnî dünyaya, Sünnî dünyanın tarih boyunca kurucu ve koruyucu aktörü Türkiye’ye karşı her bakımdan İran’ın önünü açtıklarını, Suriye’ye, Irak’a, Lübnan’a, Körfez ülkelerine ve Yemen’e kadar İran’ı yerleştirdiklerini görüyorlar!
Ama bu ülkenin tarihî derinliğe ve medeniyet bilincine sahip çocukları, Batılıları da şaşkına çevirecek stratejiler geliştirerek bir yandan hem Batılılarla hem de İran’la her bakımdan iyi ilişkiler kurmaya özen gösteriyorlar öte yandan da hem Türkiye’ye karşı her yönden geliştirilen kuşatmayı yaracak güçlü bir savunma sanayisi geliştiriyorlar hem de dış politikada medeniyet coğrafyamız ekseninde güçlü, uzun soluklu stratejik ilişkiler ve ittifaklar kurmaya gayret gösteriyorlar.

Sözün özü: Türkiye, herhangi bir ülke değil.

Bu toplum da herhangi bir toplum değil.

Bu ülke küllerinden doğacak ve yeniden insanlığın umudu olacak inşallah…

Karamsarlık yok: Dünya bize gebe, biz hakikate…Avrupa'da yakıcı kış, dünyada fırtına öncesi dondurucu sessizlik, Balkanlar’da diriltici barış…

Yusuf Kaplan

9/09/2022 Cuma

Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Avrupa’da yakıcı kış,dünyada fırtına öncesi dondurucu sessizlik..
Yazının başlığı her şeyi özetliyor aslında.

Ama “nasıl yani?” diye soruyorsunuz haklı olarak…

İşte bu sorunun cevabının izini süreceğim bu yazıda.

Dünya bize gebe, biz hakikate… Aslında bu yazının başlığı bu. Ama bu başlık çok kapsamlı; evet, derinlikli ama bir yazıda hakkı verilemeyecek kadar sarsıcı, kapsamlı bir başlık.

Belki bir kitap başlığı olmalı bu.

Sadede geliyorum…

AVRUPA'NIN YAKICI KIŞI…
Dünya, büyük bir kaosun, belirsizliğin eşiğine sürükleniyor adım adım…

Rusya'nın Ukrayna’yı işgali Avrupa için kâbusa dönüşmek üzere bu kış…
Yakıcı bir kış bekliyor Avrupa’yı...

İngilizlerin The Economist dergisi, biraz da sinsi bir haz alarak önceki haftalarda “Europe's Coming Winter Peril” (Avrupa'nın Yaklaşan Kış Kâbusu) başlıklı bir kapak yapmıştı.

Gerçekten de Rusya’nın doğal gaz vanalarını kısması, Avrupa'yı yakıcı bir kışın beklediğini göstermeye yetti…

O yüzden Avrupalılar, “yakıcı kış tatili”ne çıkacaklar…
Bu ülkelerin başında Türkiye geliyor.

Akdeniz sahilleri Rus, Alman, İngiliz, Ukraynalı kalıcı “turistlerin” istilasına uğramış durumda!
Arapça tabelalara ateş püskürenler neden çıt çıkarmazlar Mersin’den İzmir'e kadar uzanan sahil şeridindeki şehirlerimizde yerleşen Avrupalı geçici ve kalıcı sığınmacılara ve Rusça, Almanca, İngilizce tabelalara?
DÜNYAYI BEKLEYEN DONDURUCU FIRTINA ÖNCESİ SESSİZLİK…
Avrupa, yakıcı bir kışa hazırlanırken dünya, fırtına öncesi dondurucu sessizliğe hazırlanıyor…

Çin geliyor meselâ…

Çin’in gelişi merak uyandırıyor, yığınla soru işaretini de beraberinde getiriyor…

Çin'in nasıl bir ejderha olduğunu görecek dünya bir kez daha!
Çin'in ne yaptığını, ne tür silahlar yaptığını bilmiyoruz… Neye hazırlandığından haberimiz yok… Nereye koştuğunu bilen de yok.

Kapalı toplum olduğu için Çin.
Dünyaya kapalı ama kendine açık mı peki? Değil tabii ki.

Terör havası estiriyor Çin kendi halkına.

Şu an sessiz gidiyor, konuşmayarak konuşuyor Çin. Altını oyuyor Amerikan hegemonyasının.

Bu kesin. Oysun tabii ki!

Afrika’da, Arap dünyasında, Türk dünyasında, Avrupa’da, Latin Amerika'da, sessiz ve derinden geliyor yaklaşık yarım asırdır…

Afrika'ya yaptığım bütün seyahatlerde Çin'in nasıl derinlemesine yerleştiğini gördüm her yere ve her yerde.
Koloniler kuruyor, Çinli tüccarları getirip yerleştiriyor o kolonilere. Ömer Lütfü Berkan, Osmanlı fetihlerini gerçekleştiren akıncıları, Alperenleri, “kolonizatör dervişler” diye tarif etmişti. Tabii ki, yanlış ve çarpık bir tanımlama bu. Kendi tarihini, kendi medeniyet yolculuğunu bile hem batılı berbat kavramlar üzerinden tanımlamak hem de Osmanlı'nın emperyalist bir tecrübe ürettiğini ima etmek (bilerek veya bilmeyerek) olacak iş değil!
Batılılar, Endülüs'ün Avrupa'yı aydınlatan ışığını, katliamlarla, Engizisyonlarla, sürerek, yok ederek barbarca yöntemlerle söndürürlerken biz Balkanlar’a savaşmadan, kan dökmeden giriyorduk. Balkanlar’a girdiğimiz “kapı”nın yani şehrin adını, yani Belgrad'ı Darüsselâm diye adlandırıyorduk. Selam yurduna çeviriyorduk girdiğimiz her yeri: Selam, adalet ve insanlık yurduna.
Barkan Hoca'ya örtük ama doğru bir gönderme yaparak Çinlilerin dünyanın her yerine kolonizatör tüccarlar eliyle yerleştiklerini söyleyeceğim…

Çin'in Doğu Türkistan'da bugün yaptıkları, dünyada yarın yapacaklarının işareti: Doğu Türkistan’daki mazlum Uygur halkına kan kusturan Çin'den dünya barışına katkıda bulunmasını beklemek safdillik olur!
Ama bütün bunlar, bizim Amerikan emperyalizmine karşı Çin'le stratejik ilişki kurmamızı engellenmeli. Bağrımıza taş basarak, Çin’le ilişkilerimizi güçlendirip Çin'in Doğu Türkistan’da yaptığı zulmü daha etkin bir şekilde önleyebiliriz. Öbür türlüsü, Çin bizi takmaz bile!

Lanet olsun Çin emperyalizmine diyorum yine!

TARİH, BİZİ BEKLİYOR: TÜRKİYE BALKANLAR'DA DESTAN YAZIYOR…
Balkanlar’ın tarihi kanla, gözyaşıyla yazıldı tarihi boyunca…

Bunun bir istisnası vardı: Balkanlar tarihte yalnızca bir defa barış adası oldu: Osmanlı Balkanlar’a hükümran olduğunda…
Berbat sınırlar örüldü Osmanlı çekildikten sonra…
Bu sınırlar bizi nasıl sınırlar ki?

Bosna-Hersek'e, Kosova'ya, Arnavutluk'a, Makedonya’ya pasaportsuz giriyorduk dün.
Yarın da pasaportsuz gireceğiz…
Sınırların bizi sınırlamasına son vereceğiz…
Tuna özgürlüğüne kavuşacak, yürekleri sulayacak… Kardeşi Nil’le birleşecek, dünyaya Sakarya’nın türküsünü söyleyecek…
Cumhurbaşkanımız Erdoğan, Bosna Hersek ziyaretinden sonra Sırbistan'a geçti, ardından da Hırvatistan ziyaretini gerçekleştirdi.

Bu ziyaretler de önemli:

Türkiye, bölgede barışın ve huzurun teminatı olan yegâne ülke, bu bilinsin artık!
Dikkat buyurulsun lütfen:

.YAZARLAR
İngilizlere dikkat!

Yusuf Kaplan

11/09/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - İngilizlere dikkat!
İngiliz Kraliçesi öldü. Ama İngilizler çekildi ama ölmedi, sinsi bir şekilde geliyorlar yeniden!

Sinsi bir şekilde yeniden geliyorlar İngilizler. Özellikle bizim coğrafyamızın yakın geçmişinin ve geleceğinin şekillendirilmesinde kilit rol oynadılar ve oynamaya da devam ediyorlar.

Çağdaş düşünceyi Almanlar kurdular.

Çağdaş siyaseti ve kurumlarını büyük ölçüde Fransızlar geliştirdiler.

Ama çağdaş dünya, İngilizlerin eseri.

Almanların düşünce devrimlerini, Fransızların siyasî devrimlerini sanayi devrimleriyle ekonomi-politik devrime dönüştürerek Batı uygarlığının dünya üzerinde kesin bir hegemonya kurmasını sağlayanlar İngilizler oldular. Kraliçenin ölümü vesilesiyle yazdıklarımın yeniden hatırlatılması gerektiğini düşündüm.

İNGİLİZLERİN DIŞARIDAN VE İÇERİDEN SALDIRILARI
Sultan İkinci Abdülhamid Han, “hangi taşı kaldırdıysam altından İngiliz parmağı çıktı” demişti. Sultan Abdülhamid’in bu tespitinin bugünlerde daha fazla hatırlanması gerektiğini düşünüyorum. İngilizler, sessizce ve derinden geliyorlar… Kuzey Afrika, Arap dünyası, Balkanlar ve Kafkaslar’ı yani Osmanlı coğrafyasını da, Hint-Çin coğrafyasını da, en iyi bilenler İngilizler.
İngilizler, “üzerinde güneş batmayan imparatorluk” diye romantize ederek tasvir ettikleri İngiliz İmparatorluğu'nu ve hegemonyasını, üç kıtada da hem İslâm dünyasını dışarıdan kontrol altına alabilmelerine hem de İslâm'ı içerden dönüştürecek şekilde İslâm üzerinden geliştirdikleri stratejilerini gerçeğe dönüştürmeyi başarmalarına borçluydular.
Yalnızca dün böyle değildi bu; bugün de böyle. İngilizler İslâm dünyasını sadece coğrafi, siyasî ve askerî olarak işgal ederek kontrol altına almadılar. Diğer emperyalistlerden farklı olarak ya da onlardan daha belirgin şekilde, Müslüman halkların İslâm'la ilişkilerini bozacak, dönüştürecek yok edecek bir emperyalizm biçimi geliştirdiler.
Hem dışarıdan hem de içeriden saldırdılar: Dışarıdan saldırıyla İslâm medeniyetinin tarihten çekilmesine yol açtılar; içeriden saldırıyla da Müslüman toplumların İslâm'la ilişkilerini sakatlamaya çalıştılar.
Dışarıdan ve içeriden saldırı olarak adlandırdığım strateji, Şark Meselesi olarak bilinen stratejinin temel sütunlarını oluşturuyordu aslında. İngilizlerin İslâm dünyası üzerindeki emperyalist hegemonya kurma stratejilerinin iki ayağı vardı: Önce İslâm'ı yani tarih yapan bir aktör olarak İslâm medeniyetini tarihten uzaklaştırmak. Sonra da Müslümanları İslâm'dan uzaklaştırmak. İngilizlerin “Şark Meselesi” (Eastern Question) olarak adlandırdıkları iki asırlık stratejilerinin özü, temel hedefi buydu aslında.

İki asırlık mücadele sonunda İngilizlerin iki temel meselede de çok büyük bir mesafe katettiklerini görüyoruz.

İNGİLİZLERE DİKKAT!
Eğer dikkatle incelenirse şunu görebiliriz kolaylıkla: İngilizler, özellikle de İslâm dünyası üzerine yoğunlaştılar. İki asırdır İslâm dünyasının sorunlarını ve sınırlarını İngilizler belirliyor…
Dünyaya çeki düzen veren ülkeler arasında İslâm dünyasının imkânlarını ve zaaflarını İngilizlerden daha iyi bilen başka bir aktör yok.

İngilizler, hem İslâm dünyasına dışarıdan / fiilen ve içeriden / zihnen saldırdılar hem de gelecekte İslâm'ın tarih yapıcı bir aktör olarak tarih sahnesi çıkmasını engellemek için her tür hazırlığı yaptılar. Bunun için önce Suudi Arabistan’da Vehhabiliği, hâricî mantığını icat ettiler sonra da Hindistan'da Kadiyaniliği.

Nedir bu? Ölümü gösterip sıtmaya razı etmek, elbette!
Yahudileri hem başlarından defetmek hem de İslâm dünyasının başına bela etmek için Filistin'e yerleştirdiler.

İngilizlerin gücünü abartmak istemiyorum. Ama zihnî / akademik olarak İslâm dünyasını en iyi bilenler onlar. Çin'e afyon savaşlarından itibaren kök söktürenler, çeki düzen verenler İngilizler yine. Hindistan'ı beş asır kene gibi sömürenler, parçalayanlar, birbirine düşürenler İngilizler. Ve kapitalizmi, homo economicus'u icat edenler de İngilizler.
Çin'in İpek Yolu projesinin gerisinde İngilizler var.
İngilizler, Çin'e içerden yerleştikleri için Hong Kong'u terkettiler.

Avrupa Birliği'ne darbe vurmak için AB'den çıktılar ve AB bir daha toparlanamadı.

Afganistan, Pakistan ve Hindistan'dan Malezya’ya kadar İç Asya ve Uzak Asya İngilizlerin çok güçlü nüfûz alanları arasında yer alıyor tıpkı Körfez ülkeleri gibi.

İngilizler bilgi'yi veya beyni kontrol ederek sömürülerini devam ettiriyorlar. Arabistan Yarımadası'nda olanları da, Hint-Pakistan alt kıtasında olanları da, afyon savaşlarıyla uyuşturduğu ve Mao Devrimi ile derinden nüfûz ettiği Çin'de olanları da İngilizleri anlamadan anlamak zordur.
Bu, Pax Britannica mıdır, öyle adlandırılabilir mi, çok emin değilim. Ama İngiliz hegemonyasının yapısının sanılandan daha karmaşık olduğunu ve nüfûz edilmesinin de o ölçüde zor olduğunu söyleyebilirim.
İngilizleri anlamadan, dünyayı, dünyada olup bitenleri, dünyanın nereye gittiğini anlamak zordur.Osmanlı ruhunu kavramak!

Yusuf Kaplan

12/09/2022 Pazartesi

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Osmanlı ruhunu kavramak!
İzmir’in İngilizlerin güdümündeki Yunan’ların işgalinden kurtuluş yıldönümünde yapılan açıklama ürperticidir. İzmir Osmanlı’dan mı kurtarıldı?! Kim işgalci bu ülkede? Kim kime ne diye küfrediyor? Bu ülkede birilerinin Osmanlı nefreti mide bulandırıcıdır. Ruhsuzluktur.

Oysa Osmanlı’yı aşağılayan ama Osmanlı’yla zırnık kadar alakası olmayanlara inat, bütün yabancı büyük tarihçiler Osmanlı’yı adalet ve hakkaniyet timsali olarak görürler. Bu ülkede Osmanlı, zâlim ve emperyalist olarak görülebiliyor hâlâ!
Celladına âşık tasmalı çekirge değil de nedir bu tür tipler, siz söyleyin lütfen...

Oysa tarihin kırılma ânındayız: Tarihin kırılma ânları, yeniden kurulma zamanlarıdır aynı zamanda.
Dünya, yeni oluşumlara, özellikle de Osmanlı modeline ve ruhuna gebe...
Fazla değil, önümüzdeki yarım asır içinde, bambaşka bir dünya ile karşı karşıya kalacağız.

Eğer büyük hatalar yapmazsak ve geleceğe iyi hazırlanırsak, tarihi, biz yapabiliriz yeniden.

SEKÜLER ULUSÇULUKLAR, OSMANLI’YI ÇÖKERTTİ!
Avrupa’da 19. yüzyılda gelişen ulus-devlet anlayışı, hızla ve biraz da içerdeki laikleşme / Batılılaşma akımının güçlenmesi ve dışardan desteklenmesiyle Osmanlı’yı paramparça etti. Dahası, Osmanlı’yı çökerten ulus devlet anlayışı, iki büyük paylaşım savaşından sonra Avrupa’yı da çökertti.
Edgar Morin, ulus-devlet’in dayandığı modern / seküler paradigmaların, “ulusçuluk ideolojisiyle bir din hâline getirildiğinden” sözeder. Irk eksenli ulusal siyasî, kültürel ve zihinsel oluşumları kutsayan ulusçuluk ideolojisi, Avrupa’da imparatorluklar çağının sonunu getirdi.
OSMANLI MODELİ VE AMERİKAN TECRÜBESİ
Batı uygarlığını -bir asır daha çökmekten- kurtaran, Amerikan tecrübesi oldu. Amerikan tecrübesi, ulus-eksenli bir siyasî ve kültürel örgütlenme tecrübesi değil, aksine, imparatorluk tecrübesini andıran, farklı ırkları bünyesinde eriterek de olsa barındırabilen ulus-ötesi, ulus-üstü (supra-national) bir tecrübedir.
Modern tarihteki en yakın örneği ve modeli, Osmanlı “millet sistemi”dir.
Amerikalıların Osmanlı’yla son 50 yıldan bu yana derinlemesine ilgilenmelerinin ve Amerikan üniversitelerinde art arda güçlü “Osmanlı kürsüleri” kurmalarının nedeni burada gizlidir.

Ancak Amerikan tecrübesi, bütün dünyayı sekülerleştirme ve kapitalistleştirme projesinden başka bir şey öneremediği; seküler-kapitalizm de, bütün diğer kültürleri ve dinleri birlikte yaşatabilecek çok boyutluluğa ve derinliğe değil, fizik gerçekliğin ve bu dünyanın kutsanmasına, sömürülmesine ve yağmalanmasına dayanan, tek boyutlu, sığlaştırıcı, düzleştirici, çıkarcı, tektipleştirici, çözücü, kendini dayatan, başkasına hayat hakkı tanımayan bir algılama ve varolma biçimine dayandığı için, bugün dünyanın yaşanılamaz bir yer hâline gelmesine yol açmıştır.
Oysa Osmanlı tecrübesi, hem ırk ötesi; hem de farklı dinlere ve kültürlere mensup toplumları birlikte ve kendileri olarak yaşatma iradesi geliştirebilmiş en kuşatıcı ve kucaklayıcı yegâne küresel medeniyet tecrübesidir; bu gerçek belli başlı yerli ve yabancı büyük tarihçilerce kabul edilmiştir.

OSMANLI, NEDEN İNSANLIĞIN GELECEĞİDİR?
Amerikalıların Osmanlı modelini ve ruhunu tam olarak kavrayabilmeleri ve uygulayabilmeleri mümkün değil.

Osmanlı ruhu, Mekke’den ve Medine’den süt etmiş, önce Dârü’l-İslâm’ı hayata geçirmiş özgün bir ruhtur. İşte bu ruh, dünya tarihinde yalnızca Osmanlı’nın üç kıtada Dârü’s-Selâm (Barış Yurdu) ve ardından da Dârü’l-İnsan (İnsanlık Yurdu) kurmalarını mümkün kılmıştır.
Çinliler de, Hintler de, Ruslar da, Avrupalılar da, Amerikalılar da, dünyada Dârü’s-Selâm (Barış Yurdu) ve Dârü’l-İnsan (İnsanlık Yurdu) kurmayı başaramadılar hiç bir zaman. Tarihte gelmiş geçmiş belli başlı bütün medeniyetlerin üzerine oturan; bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan; hepsinden beslenen, hepsini besleyen; hiçbirini yutmayan, hiç biri tarafından yutulamayan tek küresel medeniyet tecrübesini ve dünya düzenini yalnızca Osmanlı medeniyeti armağan etmiştir insanlığa.
Batılılar, önce Avrupa, sonra Amerikan tecrübesiyle, bütün dünyaya hâkim oldular. Osmanlı’nın tam altı asır barış yurdu inşa ettiği üç kıtayı bir asırda cehenneme çevirdiler sadece!

İşte bu nedenledir ki, Arnold Toynbee, “Osmanlı, insanlığın geleceğidir” diyebilmiştir.

Osmanlı kapitalizme direndiği için bilfiil / bedenen çöktü. Osmanlı kapitalizme direndiği için bilkuvve / ruhen yaşıyor...

Bu ruhu yaşlı bir Yemenli aynen şöyle dillendirmişti bize: “İstanbul düştü, İslâm dünyası düştü. İslâm dünyasının toparlanabilmesi, İstanbul’un ayağa kalkabilmesine bağlı.”
Mazlum dünyanın çocuklarının, mazlumları yeniden toparlayacak aktörün Osmanlı ruhu ve modeli olduğu gerçeğine inanması boşuna değil.

OSMANLI RUHUYLA DONANIRSAK KİMSE DURAMAZ KARŞIMIZDA!
Peki, biz ne yapıyoruz? Bizse, bu ülkede Osmanlı’nın izlerini silmek, kökünü kazımak, ruhunu yok etmek için Batılılara bile rahmet okutacak büyük bir cinayete imza atmakla meşgulüz bir asırdır! Olacak iş değil!
Gelecek, Osmanlı modelinindir. Irk eksenli, Batı-merkezci seküler projeler, Osmanlı’yı çökertmişti. Türkiye de, sekülerliği din katına yükseltmekle kendi varlığının altını oyduğunu ve geleceğini bizzat kendi elleriyle yok ettiğini artık görmek zorundadır.

Dünyanın küreselleştiği bir zaman diliminde, ırk-merkezli seküler projelerin, dünyayı yaşanılamaz bir yer hâline getirdiği artık fark edilmeli, dünyanın ancak farklı kültürlere, dinlere ve medeniyetlere hayat ve varolma hakkı tanıyabilen Osmanlı modeli gibi projelere ihtiyaç hissettiği artık görülmelidir.
Amerikalıların gördüğü şeyi, bizim görmemekte inat ve ısrar etmemiz, zihnen körleştiğimizin ve köleleştiğimizin bir göstergesidir.
Eğer Türkiye, Osmanlı modelini vareden ruhu, bizzat kendisi bütün dünyaya sunabilecek kadar içselleştiremez ve geliştiremezse, Osmanlı’yı çökerten seküler projelerin, Türkiye’nin de çöküşünü hazırlaması ve hızlandırması önlenemeyecektir.
Adaletin, hakkaniyetin ve çok kültürlülüğün hâkim olabileceği geleceğin dünyasını, yeniden icat edilecek, bütün medeniyetlere hayat hakkı tanıyabilecek Osmanlı modeli belirleyecek.

Osmanlı durduruldu, dev uyutuldu; dev uyanırsa kimse duramaz karşısında.

Türkiye’nin içerden ve dışardan kuşatılmasının nedeni burada gizli işte.

Uzun yolculuğa çıkmaya hüküm giyme zamanı şimdi...

O yüzden büyük hatalar yapmamak ve kısa, orta, uzun vadeli köklü hazırlıklar yapmak zorundayız.

Su akacak, yatağını bulacak... Vesselâm.Kamplarla gelen umut ve ufukta beliren ışık…

Yusuf Kaplan

16/09/2022 Cuma

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Kamplarla gelen umut ve ufukta beliren ışık...
Türkiye yapay gündemlerle boğuşuyor, enerji ve kan kaybediyor… Ekonomik krizden geçiyoruz ama pes etmiyoruz…

Cumhurbaşkanı Erdoğan, muazzam bir konut devrimine imza attı. Umarım bu konutlar, ev almayı imkânsızlaştıran rant sektörüne büyük darbe vurur da toplum rahat nefes almaya başlar…

BİNA’DAN ÖNCE İNSAN VE BEYİN ŞART!
Ekonomik kriz çok etkili olsa da bu ülkenin en yakıcı sorunu bina sorunu değil, insan ve beyin sorunu.
Cemaatler, STK’lar hep binaya yatırım yaptılar ve ülkenin yoksul çocuklarına kol kanat gerdiler elbette ki.

Yurt, barınak sorununu biz bir şekilde hallederiz. Ama bizim öncelikli olarak şehir inşa edecek, o binaları, yurtları, konutları bizim mimarimizden, insan yüzlü, güneşin ışığını, tabiatın nimetlerini bile adil bir şekilde paylaştıran bizim adalet, hakikat ve merhamet ilkeleri üzerinden hayata çeki düzen veren medeniyetimizden beslenerek inşa edecek parlak nesillere, öncü kuşaklara ihtiyacımız var.
Artık binadan önce insan yetiştirmek ve beyin’e odaklanmak zorundayız. Yoksa istiklalimizi koruyamaz, istikbalimize emin adımlarla koşamayız.
MTO YAZ KAMPLARI…
İşte Medeniyet Tasavvuru Okulu (MTO) hem insan yetiştirecek insanları yetiştirecek hem de bunu bizim medeniyet dinamiklerimiz ekseninde gerçekleştirecek, hakikatten süt emen, tabiatla ve insanla barışık şehirler ve dünyalar inşa edecek öncü kuşakları hazırlamak için kuruldu.

Üç yaşında henüz. Ama hiçbir üniversitenin yapamadığı, hayal bile edemediği bir şeye soyunduk bu yaz: Ülkemizin dört bir köşesinde gerçekleştirilen akademik kamplar yapıyoruz.
Tarih Felsefesi ve İbn Haldun Kampı’mızı Çorum’da yaptık. Çorum’da tarih yazdık. Çorum Belediye Başkanımız Halil İbrahim Aşgın Bey ve ekibi kampımızı adım adım takip ettiler, çok güzel destek verdiler.
Liseli parlak MTO talebeleri kampa damgalarını vurdular, muazzam sunumlar yaptılar.

Ardından Konya’da İslâm Düşüncesi ve Gazâlî Kampı’mızı düzenledik. Konya Belediye Başkanımız Uğur İbrahim Altay ve ekibi, özellikle de Genel Sekreter Ercan Uslu Bey çok güzel ilgilendiler bizimle. Konya’da da Konya’ya yaraşır, leziz, ruh dolu, nefis sunumların yapıldığı bir akademik kamp yaptık.
KOCAELİ’NİN UMUDU VE UFKU
Son kampımızı geçen hafta sonu Kocaeli’nde yaptık. Kamptan bir kaç gün önce Kocaeli Belediye Başkanımız iktisat doçenti Tahir Büyükakın Hocamla başbaşa iki saat süren güzel bir toplantı yaptık. Tahir Hoca, ufku, vizyonu büyük, derdi büyük, hayalleri, rüyaları büyük bir Başkan.
Gençlik çalışmaları konusunda Klavuz Gençlik çalışmasıyla Ak Parti Belediyeciliğinde devrim yaptı, öncülük yaptı, önceki başkan İbrahim Karaosmanoğlu Beyle birlikte çıktıkları yolculukta.
Klavuz Gençlik çalışması, uluslararası ödüller aldı, büyük ses getirdi, başka belediyelere de neler yapılabileceğine dair güzel örnek oldu.
Tahir Başkan’la geleceğimizi inşa edecek kalıcı, köklü, uzun soluklu gençlik ve eğitim çalışmasını nasıl yapabileceğimizi konuştuk enine boyuna. Etelektüel çap ve eğitimde ruh üzerine odaklanılması gerektiği konusunda fikir birliğine vardık.
Gençlik Kampları konusunda da devrim yapıldı. İçerden dışardan herkesin istifade edebileceği enfes kamplar yapıldı Kocaeli’nde.
Biz de geçen hafta Bilim Felsefesi ve Metaverse Kampı ile Film Estetiği ve Tarkovsky Kampı’mızı bu kamplarda yaptık. Muazzam bir kamp oldu. 7’den 70’e her yaş grubundan katılımcı vardı. Çocuklarımız, gençlerimiz ve kampa katılan bütün MTO talebesi kardeşlerimiz için kamptaki kardeşlik havası, sunumlardaki entelektüel kalite ve özgünlük çok güzel, verimli ve diriltici oldu.

KOCAELİ KAMPIMIZ BENZERSİZ BİR TAD VE RUH BIRAKTI…
Kamplarımız çok verimli, güzel geçiyor…

Ekim’de Mimarlık Düşüncesi ve Sinan, Müzik Felsefesi ve Itrî, Medeniyetimizin Dili ve Yunus’un Ufku başlıklı üç önemli kamp daha düzenleyeceğiz. Ülkemizin entelektüel hayatına derinlik, akademik hayatına diriltici ruh katıyoruz…
İnanılmaz kardeşlik destanları yazıyoruz…
Yaptığımız diriltici bir yolculuk… Çileli, yorucu, uzun soluklu bir yolculuk…

O yüzden meyveleri lezzetli oluyor. Yazılan makalelerde görüyoruz bunu.

Çok nefis makaleler ve sunumlar gördük, gözlerimiz yaşardı sevinçten. Sinemadan felsefeye, müzikten bilim felsefesine, eğitim felsefesinden siyaset düşüncesine kadar birbirinden farklı alanlarda kışkırtıcı, besleyici nefes kesici bir yolculuk bu. Hem çaplı, öncü, parlak kuşaklar yetiştiriyoruz hem de çok güzel Müslümanlar!
10 yılda 100 yın tohumlarını ekeceğiz diye çıktık yola. Tam bir kök-hücre çalışması yapıyoruz. Geleceğimizi inşa edecek zehir gibi öncü, parlak insanlar, güzel, çaplı Müslümanlar yetiştiriyoruz.
Hamdolsun Rabbimize.

Bize, daha henüz yolun başındayken meyvelerini görmeyi, tatmayı nasip etti. Şükürler olsun.

Kocaeli’de düzenlediğimiz iki kampımızda görev alan, katkı veren, herkesi güler yüzle karşılayıp en iyi şekilde ağırlayan başta Kocaeli MTO temsilcimiz Zafer Sevil kardeşim olmak üzere, Nazan Arı, Sabri Akyıldız, Ziyaüddin Ayerden, Saime Bayraktar, Hümeyra Binbay, Aysel Çetinkaya, Mehmet Gökduman, Muharrem Güleç, Merve Güçlü, Gülender Kale, Şükran Karahasanoğlu, Muhammet Kılıç, Sevdenur Kılıç, Abdülkadir Kızılboğa, İsa Koç, Emine Memiş, Beyza Öner, Ayşenur Özkurt, İlknur Öztürk, Ersin Sarpel, Melih Şengüler, Elif Şura, Nur Banu Ustaoğlu, Zehra Betül Yazıcı, Aysel Zengin kardeşlerimize ve yine başta Burak Saygılı kardeşim olmak üzere, Yusuf Öztürkmen, Sümeyye Balcı, Beyzanur Özkan, Feyza Karabacak’tan oluşan İstanbul ekibimize, Yusuf kardeşim ve ekibinden oluşan çekim ekibimize gösterdikleri olağanüstü gayretten ötürü yürekten teşekkür ediyorum.

Kocaeli BB Başkanımız Tahir Büyükakın Hoca’ya ve bütün ekibine de gösterdikleri nazik ama anlamlı evsahipliğinden ötürü kalbî teşekkürlerimi iletiyorum. Kocaeli’ni sevdik biz. İnşallah yine geleceğiz…
Düzenlediğimiz yedi akademik kampla benzersiz bir entelektüel çabaya imza atmış oluyoruz. Benzeri olmayan bir çaba bu. Hem kalitesi, hem kapsamı hem de sahiciliği ve samimiyeti bakımından umut olan, ufkumuzu aydınlatacak bir ışık sunan, sessiz, mütevazı ama çakıl taşlarını temizleyen, yapı taşlarını döşeyen uzun soluklu bir çalışma. Allah yardımını esirgemesin. Siz de dualarınızı esirgemeyin.

..Dünya bize gebe, biz hakikate...

Yusuf Kaplan

19/09/2022 Pazartesi
Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Dünya bize gebe, biz hakikate...
Marshall Hodgson, 16. yüzyılda, uzaydan dünyaya gelen bir uzaylının, dünyanın Pasifik’ten Atlantik’e kadar Müslümanların yaşadığı bir yer olduğu kanaatine varacağını söyler.
18. yüzyıla kadar, İslâm'ın dünya üzerindeki topraklarının Hıristiyanlığın üç katı olduğuna dikkat çeker.
Bugün bu tablo tam tersine dönmüştür.

İyi de, neden?

Bu soru, üzerinde ayrıca kafa patlatılmayı hak eden hayatî bir soru.

Bu yazıda, İslâm medeniyetinin biricikliği meselesinin ve “neden dünyanın bize, bizimse hakikate gebe olduğumuz” sorusunun izini süreceğim...
BATILILARI, TARİHE MÜSLÜMANLAR KIŞKIRTTI
Birleşik Avrupa fikri, hayaldir; sürgit hayalete dönüşmüş bir ham hayal!

Birleşik Avrupa fikrini, tarih boyunca, kısmen de olsa, hayata geçirebilen güç, yalnızca Hıristiyanlık oldu, Ortaçağ'larda.

Hıristiyanlığı da, sonraki süreçte modernliği de harekete geçiren itici güçse, İslâm'ın muazzam tarihî yürüyüşüydü: İslâm medeniyeti, her alanda gerçekleştirdiği atılımlarla, tarihte ilk defa Müslümanların hayata geçirdikleri benzeri olmayan çığır açıcı yolculuklarla Avrupa'yı tarihe kışkırtan, toplarlanmasına yol açan itici güç oldu: 9., 12. ve 15. yüzyıllarda gerçekleşen üç büyük rönesansın gerisinde de İslâm medeniyeti vardı. Batılı tarihçilerin de tartışmasız kabul ettikleri önemli bir gerçektir bu.
İSLÂM MEDENİYETİNİN EVRENSEL KOZMOPOLİSİ
Tarihte yalnızca Müslümanların gerçekleştirdiğini söylediğim benzeri olmayan yolculuklar nelerdi, peki?

Öncelikle, bütün medeniyetlerle temasa geçen, hiçbirini yok etme ilkelliğine soyunmayan, hepsinden -vahyin kuşatıcı filtresinden geçirerek- yararlanmasını bilen, ölmekte olan kültürlere diriltici ruh üflemekten çekinmeyen yegâne medeniyet tecrübesini, üstelik de bir asır gibi kısa bir süre içinde Pasifik’ten Atalantik'e kadar dünya coğrafyasının kahir ekseriyetine yerleşebilen bir medeniyet mefkûresini hayata geçirmeyi başardı Müslümanlar.

Dikkatinizi çekerim: Burası, geleceğin nasıl şekil alabileceği sorusunun cevabının gizli olduğu son derece hayatî bir yer'dir.

İslâm medeniyetinin özgünlüğünü, biricikliğini, benzersizliğini yansıtan bu çığır açıcı yolculukların teorik temellerine yakından bakalım öyleyse...

Birincisi, kendisini yegâne hak din olarak gören bir din'in bütün dinlere, kültürlere, medeniyetlere hayat hakkı tanıyan tarih boyunca gerçekleştirilmiş ve bu anlamda aşılamamış bir medeniyet tecrübesini insanlığa armağan ettiği gerçeği hâlâ diriliğini, canlılığını koruyan son derece çağdaş, yeniden hayata ve harekete geçirildiğinde insanlığın önünü açacak bir gerçektir.
Çağdaştır; çünkü bugün insanlığın en temel varoluşsal / ontolojik sorunu, farklı dinlerin, kültürlerin, medeniyetlerin nasıl bir arada yaşayabileceği sorunudur.
Bu sorunun anlam haritaları da, yol haritaları da Müslümanlar tarafından geliştirilmiştir ama trajik olan şu ki, Müslümanlar, aşağılık kompleksine gömüldükleri ve zihinleri de çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüştüğü için üzerinde oturdukları hazinenin farkında bile değiller.

Gür sesle, ikna edici, güçlü, derinlikli söylemlerle bu hakikati haykırmanın vakti çoktan geldi de geçiyor bile.

İkincisi, İslâm medeniyeti, Batılıların bütün medeniyetlerin kökünü kazıdıkları bir zaman diliminde, Hindistan’dan Balkanlar’a, Orta Asya’dan Afrika’ya kadar insanlığa adaletin, hakkaniyetin, sulhün ve hukukun hükümran olduğu bir medeniyet fikri ve gerçeği armağan etmiştir.
Üçüncüsü, vahye, tevhid ilkesine dayanan İslâm medeniyeti, Batılılara, kendilerini, Batılıların pagan felsefî köklerini öğretmiştir. Hıristiyanlar, Müslümanlardan önce pagan Greklerle temasa geçmeyi denemişler ama İskenderiye'de ve Bizans'ta pagan gelenekler, hem Hıristiyanlığın paganlaştırılmasıyla hem de pagan / agnostik Grek felsefesi ve gnostik Hint düşüncesi tarafından tutulmasıyla sonuçlanmıştır.
Müslümanlar olmasaydı, Batılılar, kendi köklerine aslâ dönemeyecekler, modern meydan okumayı da, fikrî, siyasî ve iktisadî devrimleri de gerçekleştiremeyeceklerdi.
Dördüncüsü ve en önemlisi de, İslâm medeniyeti, benzeri aynı ölçekte henüz gerçekleştirilememiş, herkese hayat hakkı tanıyan, gerçek anlamda yegâne küresel ve evrensel bir kosmopolis geliştirmişti.
Müslüman kozmopolis'i, dolayısıyla İslâm medeniyeti, dünya demekti. Dünyanın felsefî, kültürel olarak yuvarlak olduğu, yalnızca İslâm medeniyetinin hâkim olduğu çağlarda gerçeğe dönüşmüştü. Müslümanlardan önce doğan ama Müslümanlardan sonra tarih sahnesine çıkan -Hıristiyan- Batılılar, dünyanın, yalnızca kendi dünyalarından ibaret olduğunu düşünecek kadar miyoplar -hâlâ!

Üstelik de bu miyopluk, insanlık çapındaki büyük medeniyetlerin kökünü kazılmalarıyla şiddete, kana, katliama bulaşmış bir miyopluk!
Beşincisi, küresel kozmopolis'i yalnızca müslümanların gerçekleştirebilmelerini mümkün kılan üç sütun yalnızca müslümanlar tarafından gerçeğe dönüştürülebilmişti:
Birinci sütun, Dârü'l-İslâm / İslâm Yurdu.
İkinci sütun, Dârü's-Selâm / Selamet, Emniyet, Barış Yurdu.
Üçüncü sütun ise, Dârü'l-İnsan / İnsanlık Yurdu.
Tarihte bu üç sütunu yalnızca Müslümanlar, (en sofistike hâlini Osmanlılar) hayata ve harekete geçirebilmiş ve insanlığın önünü yalnızca Müslümanlar açabilmişti.

GELECEK, İSLÂM'A GEBE; BİZ DE…
Sözün özü: İslâm medeniyeti, Latin Amerika ve kısmen Afrika kültürleri hâriç, bütün medeniyetlerle, kültürlerle ve dinlerle temasa geçmiş, insanlığın birikiminin üzerine oturmuş, bu birikimleri yok etmemiş, aksine canlandırmış, yaşatmış, böylelikle farklı dinlerin, kültürlerin ve medeniyetlerin birbirlerinden beslenerek, birbirlerini besleyerek nasıl birlikte yaşayabileceklerinin ve insanlığın önünü açabileceklerinin yegâne modelini insanlığa armağan ermiştir.

O yüzden gelecek, İslâm'a gebe. Büyük savrulmalar yaşayan, İslâm'dan uzaklaşan, İslâm'ın ruhunu, dinamizmini kavramaktan uzak düşen Müslümanlar da İslâm'a, İslâm'ın evrensel hakikatine gebe.

Yeniden hakkıyla Müslümanlaşabilirsek, bunun için de 3 Z formülüyle izah ettiğim, Müslüman Zihni'ne, Müslümanca yaşama Zemin'ine ve Müslüman Zaman'ına bütün boyutlarıyla yeniden kavuşabilirsek, şu çivisi çıkmış dünyanın ontolojik felâketlerine biz son verebilir ve insanlığın önünü biz açabiliriz bir kez daha, taze bir ruhla ve dinamizmle -Allah'ın izniyle...

Çok çalışmamız, eğitimde, kültürde, fikirde, sanatta, hayatın her alanında bu medeniyet mefkûresini özümseyecek ve yeniden dünyaya sunacak büyük atılımlar yapacak sahabe ruhlu öncü kuşaklar yetiştirmemiz gerekiyor.
İşimiz vaktimizden çok.Göçebe toplum'dan İslâm'a gebe yeni bir dünyaya..

Yusuf Kaplan

23/09/2022 Cuma
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Göçebe toplum’dan İslâm’a gebe yeni bir dünyaya..
Göç kavramının mahiyeti de, tarifi de değişiyor hızla..

Göç kavramı, köklü anlam değişiklikleri geçiriyor son beş asırdır.

Göçebe toplumlardan yerleşik toplumlara, oradan Avrupalıların bilimsel devrimleri, keşifler çağı serüvenleri, sömürgecilik ve emperyalizm tecrübeleri, kapitalizmin küreselleşmesi ve küreselleşmenin bütün sınırları yok etmesiyle küresel gerçeğe dönüşen sanal göçebelik hayatı yaşayan insanlara geçiş süreci çok travmatik oldu...

Önceden toplumlar yer değiştiriyordu: Mekânda gerçekleşen bir yolculuk eylemiydi göç olgusu.
Bugün göç olgusu, artık zihinsel olarak gerçekleşiyor; mekânı bile yok edecek, mekân duygusunu, aidiyet bilincini buharlaştıracak niteliksel bir dönüşüm gerçekleşiyor göç olgusunun kendisinde...
Ancak göç olgusunun kendisinde yaşanan bu niteliksel değişim, bütün insanlığı niceliğin, araçların hükümran olduğu, anlamın anlamsızlaştığı, değerin değersizleştiği, hayatın çölleştiği hakikat fikrinin yitirildiği, güçlünün haklı olarak görülebildiği darwinyen orman kanunlarının hükmünü icra ettiği kaotik bir felâketin eşiğine fırlatıyor bütün insanlığı...

KÜRESELLEŞME SÜRECİ: ÖLÇEK BÜYÜDÜ AMA UFUK DARALDI!
Küreselleşme sürecinin bütün dünyada hissedildiği bir zaman diliminde yaşıyoruz...

Küreselleşme sürecini, ölçek büyümesi ama ufuk daralması olarak tanımlayabiliriz: Evet bir ölçek büyümesi var: Ekonomik sınırlar, kültürel sınırlar, zihnî sınırlar ortadan kalktı: Paul Virilio'nun yerinde tanımlamasıyla “coğrafyanın sonu”nu yaşıyoruz.
Sadece coğrafyanın sonunu değil, mekân duygusunun, geçmiş ve gelecek zaman duygusunun iptal edilmesi, zamanın tek bir zamana, genişletilmiş bir geniş zamana hapsedilmesi, zamanın sadece buradan ve şimdi'den ibaret hâle gelmesiyle birlikte tarih duygusunun, dolayısıyla zaman fikrinin de problemli hâle geldiği ontolojik bir ufuk daralması olgusuyla karşı karşıyayız.
Ölçek büyüyor ama insanın ufku da, dünyası da daralıyor: İnsan, sadece hızın, hazzın ve ayartanın peşinde koşturan insanaltı bir varlığa dönüşüyor, nefs-i emmaresi'nin, kötülüğü emreden nefsinin arzularının kölesi hâline geliyor... Bu da, dünyanın orman kanunlarının hükümfermâ olduğu yeni-barbarlık biçimlerinin arenasına dönüşmesini kolaylaştırıyor...

BENZERİ GÖRÜLMEMİŞ BİR MODERN BARBARLIK
Bir açıdan bakıldığında ontolojik bir felâkete dönüşen küreselleşme süreci, modernite sürecinin nihâî aşaması ve mantıkî sonucudur.

Modernite projesi, insanın tanrılaştırılması çabasıdır: Heidegger, bu gerçeği, “insanın her şeyin ölçüsü ve ölçütü katına yükseltilmesi” olarak tanımlar.
Tanrı fikrini yitiren modern insan, elbette ki, tanrılaşma açmazına soyunacaktı. Modern insanın tanrılaşma açmazına soyunmasını, modernliğin kurucu düşünürü Descartes, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” diyerek hem izah etmiş hem de meşrûlaştırma yoluna girmişti.
Modern insanın tabiatın efendileri ve hâkimleri olma çabasına soyunması, insanlığa çok pahalıya patladı: Neredeyse bütün kıtalar ve bütün denizler sömürgeleştirildi: Toplumlar, yerlerinden edildi, kitleler hâlinde katledildi: Avrupa'nın nüfusunun 31 milyon olduğu 16. yüzyılda sadece Latin Amerika kıtasında 20 milyon insan katledildi; Latin Amerika'daki derinlikli medeniyetlerin kökü kazındı, tarihe gömüldü.

20. yüzyıla gelindiğinde, yerinden edilmeyen, kültürleri tarumâr edilmeyen toplum kalmadı dünya coğrafyasında!

19. yüzyılın sonları ile 20. yüzyılın başlarına denk gelen yarım asırlık zaman dilimi içinde, Balkanlar'daki halklar hallaç pamuğu gibi savruldu, 300 bin Müslüman katledildi; Balkan Müslümanlarının geri kalan kısmı Anadolu coğrafyasına sürgün edildi.
Benzer barbarlık biçimleri, Kafkaslar’da, Orta Asya’da da, Hindistan’da da, Afrika kıtasında da yaşandı.

Bütün bu barbarlıklar, katliamlar ve sürgünler, “uygarlaştırma misyonu” ile yapıldı, meşrûlaştırılmaya çalışıldı.
GÖÇEBE TOPLUM VE MEKÂNIN BUHARLAŞMASI
20. yüzyılın son çeyreği ile 21. yüzyılın ilk çeyreği, tam yüzyıl öncesini andırıyor adeta.

Bu kez, Bosna'da katliam yapıldı, Batılı BM askerlerinin gözetiminde.
Irak'ta 1,5 milyon insan katledildi, Irak'ın beyni yok edildi, arkeolojik hafızası yerle bir edildi! Irak içinde kitlesel göçler ve Irak dışına göçler ve sürgünler yaşandı... Bütün bunlar da, “Irak'a de demokrasi getireceğiz” denilerek yapıldı.
Son olarak Suriye'de yaşanan katliamlar, Suriye nüfusunun yarıya yakınının iç savaştan ve katliamlardan kurtulmak için ülkeyi terketmek zorunda kalması, göç kavramının ve olgusunun nasıl barbarca bir niteliğe büründüğünü göstermeye yetiyor olsa gerek.

Örnekleri uzatmaya gerek yok.

Dünya, bir yandan katliamdan kurtulmak için göçe zorlanan onlarca toplumun sürüklendiği felâkete tanıklık ederken, öte yandan da, göç kavramı ve olgusunda yaşanan bambaşka bir olguya, göçün ontolojik geçirdiği köklü dönüşüme tanıklık ediyor.
Göçebe toplum kavramı, tarihe karıştı artık: Mekân duygusunu, aidiyet şuurunu yitiren sanal bir dünyada göçebe olarak yaşayan daha doğrusu sanal dünyanın labirentlerinde oraya buraya yuvarlanan kimliksiz yığınlardan oluşan, ruhu çalınmış bir “dünyasız insan” ve “insansız dünya”yla karşı karşıyayız.
TARİH, BİZİ BEKLİYOR…
İnsana yerini, konumunu, kimliğini, ruhunu armağan eden emaneti üstlendiği şuuruyla yaşayan, insanlığın yükünü omuzlarında taşıma şuurunu koruyan tek insan tipi Müslüman İnsan'ın önü alabildiğine açılıyor aslında.

Tam da İslâm'ın hayata değen hakikatinin insanlığa yeniden hayat sunacak ilkelerine bütün insanlığın ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği bir ontolojik felâketin eşiğinde nefes alıp verme savaşı, insan kalma, insanca bir hayat sürdürme mücadelesi veriyor bütün insanlık...
Farkında mıyız bunun acaba?

Dünya İslâm'a hiç bu kadar gebe kalmamıştı!

Ama öte yandan da İslâm'a bu kadar saldırıldığı, Müslümanların da dünyanın da İslâm'a ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği gerçeğini görebilmelerinin bu kadar zorlaştığı zaman dilimi yaşanmadı tarihte.
Dünyanın nereye gittiğini, nasıl bir ontolojik yok oluş felâketinin eşiğine sürüklendiğini kavrayabilirsek ve İslâm'ın bize yüklediği emaneti bihakkın taşıma şuuruna kavuşabilirsek, gelecek İslâm'a dünden daha fazla gebedir.
Küre ölçeğinde yaşanan bu hem sosyo-kültürel göç hem de ontolojik sanal göçebe hâlini ancak o zaman insanlığın kendine gelebileceği, âdil bir dünyanın kurulması imkânına dönüştürebiliriz Allah'ın (cc) lûtfu ve keremiyle...
İran’da neler oluyor?

Yusuf Kaplan

25/09/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - İran’da neler oluyor?
Batılılar, İran’daki “İslâmî rejim”den nefret ettikleri için İran devrimini devirmeye mi çalışıyorlar?

Bu soru en çok sorulan ama son derece yanlış ve ayartıcı bir soru.

Batılılar, İran’daki rejimden neden nefret etsinler ki?
Türkiye’yi kuşatmak, Türkiye’nin yeniden tarihî bir yürüyüşe soyunmasının önünü tıkamak istiyorlar İran’ın önünü açarak…
“Nasıl yani?” diye soruyorsunuz, değil mi?

BATILILARIN İRAN ÜZERİNDEN SÜNNÎ DÜNYAYI VE TÜRKİYE’Yİ KUŞATMALARI
Şöyle soruyorsunuz haklı olarak: “İran karışıyor, neredeyse devrimi devirecek yeni bir devrimin ayak sesleri duyuluyor İran’da ama siz hâlâ İran’ın önünün açılmasından, Türkiye’nin kuşatılmasından ve önünün tıkanmasından söz ediyorsunuz! Burada yakıcı bir çelişki yok mu?”

Her zaman müteyakkız olmak zorundayız: Irak işgaliyle başlayan, Suriye’deki küresel savaş ve ülkedeki katliamlarla süren Suriye işgaliyle Rusların ve İranlıların Irak’a ve Suriye’ye yerleştirilmeleri, uzun vadede Türkiye’yi kuşatmaya dönük büyük / tehlikeli bir stratejidir.

Bunu bıkıp usanmadan yazıp duruyorum bu sütunda.

İran, Türkiye’nin, temsil ettiği Ehl-i Sünnet Omurga üzerinden inşa ettiği tarihî derinliğini ve medeniyet bilincini yeniden hatırlayarak ayağa kalktığında büyük bir medeniyet yürüyüşüne soyunması durumunda içeriden İslam dünyasına, Türkiye’nin önüne bir çıbanbaşı olarak yerleştirilmiş, küresel sistemin gizli öncü kolu ve karakoludur.
Bu söylediklerimin körkütük İran düşmanlığıyla filan alakası yok tabii ki.

Türkiye’deki stratejisyenler İran üzerinden oynanan asırlık oyunları kavrayabilecek tarih bilincine de, medeniyet perspektifine de sahip olmadıkları için küresel sistemin hep İran’ı düşman olarak gördüğünü söyleyip durdular.

Bu bir imajdı, kamuflajlı oysa: İran, küresel sistem veya İsrail tarafından hedef gösterilerek mağdur duruma düşürüldü. Böylelikle İslâm dünyasının önce İran’a sempatiyle bakması, ardından da İran’ın adım adım Arabistan yarımadasını istila etmesi sağlandı.

İran, Irak’tan Yemen’e kadar Sünnî dünyayı fiilen istila etti. Azerbaycan’dan Tacikistan’a ve Kazakistan’a hatta Afganistan’a kadar Sünnî dünyayı zihnen işgal etti.
İRAN’DA HALKIN İRADESİNE DARBE VURULMASI KABUL EDİLEMEZ
Şu an İran karışıyor, karıştırılıyor.

Birileri İran’a operasyon yapıyor.

İran’da halkın iradesini hiçe sayarak sivil darbe veya askerî darbe yapılmasına şiddetle karşıyım, karşı çıkmalıyız.
Şimdi şunu soracaksınız haklı olarak: “İyi de, hem Batılıların İran’ın önünü açtığını söylüyorsun hem de İran’da darbe yapmaya kalkıştıklarını, bunun kabul edilemeyeceğini ifade ediyorsun. Burada bir çelişki yok mu?”

Güzel soru ama çelişki yok tabii ki fakat burada çok ince bir ayar veriliyor İran’a: Ne olursa olsun, bizim istediğimiz şekilde, istediğimiz adamlarla çalışacaksınız. Yoksa ülkeyi çok rahat bir şekilde karıştırabiliriz, diyor olabilirler İran’a.
Bu bile, İran’ın içerden karıştırılması bile, İran’ın mağdur duruma düşürülmesi ve bütün İslâm dünyasında sempati toplamasının önünün açılması olarak da okunabilir.
İran’da yaşananlar İran siyasî rejiminin sona ermesiyle sonuçlanabilir olsa bile (her şeye rağmen bir ihtimal bu; ama düşük bir ihtimal), İran’la Sünnî dünyayı münhasıran da Türkiye’yi çevrelemek için gerçekleştirilen teo-politik yönelim ve yapılanma kesinkes sürdürülecektir.

Sünnî dünyanın en temel aktörlerinden Mısır’da halkın iradesiyle iktidara gelen İhvan darbeyle alaşağı edildi, lideri şehit Mursî mahkemenin ortasında dünyanın gözünün önünde canlı canlı katledildi. Yani Sünnî dünyanın kendi anlayışları doğrultusunda bir devlete sahip olmasına bile asla izin verilmedi ama Humeyni 44 yıl önce Paris’ten uçağa bindirildi ve Tahran’da devrim yaptırıldı. Bu devrimin sürekli olarak hedef gösterilmesi, mağdur konumuna düşürülmesini ve böylelikle bütün İslâm dünyasının Şiî İran rejimine sempatiyle bakması ve en önemlisi de adım adım İran’ın İslâm dünyasının temsilcisi olduğu algısının yerleştirilmesi hedeflendi.
Bu konuda da inanılmaz başarılı olundu: Herkes İran, zorbalara başkaldıran yegâne İslâm ülkesi olarak lanse edildi.

İran’daki rejime hiçbir şey olmadı; aksine sürekli hedef gösterildiği için hem mağduriyet üzerinden hem de zorbalara başkaldıran tek ülke imajı oluşturularak inanılmaz bir şekilde pekiştirildi İran rejiminin İran’ın mazlumların sesi olduğu algısı.

TÜRKİYE, DİKKATLİ OLMALI
Oysa sadece Suriye’de milyonu aşan sivilin katledilmesinde değil, Suriye’nin Sünnî nüfustan arındırılmasında İran’ın ne kadar sarsıcı teopolitik ve teo-stratejik bir rol oynadığı artık anlaşılıyor olmalı. Ayrıca Türkiye’de nükleer teknoloji mevzuunun konuşulması bile inanılmaz bir şekilde engellenirken, İran’ın adım adım nükleer silah yapmasına izin verilmesi çok tehlikelidir ve İran nükleer silah yaparsa, İslâm dünyasındaki dengeler altüst olur ve öyle bir tezgâh çevrilir ki, İran, mazlum İslâm dünyasının hâmisi, koruyucu-kollayıcı yegâne kalesi konumuna nihâî olarak yerleştirilir.

İran’daki karışıklıkların İran rejimini güçlendireceğini, İran’da reform yapılarak, İran’ın küresel sistemdeki konumunun da meşrûlaştırılacağını düşünüyorum.
Bütün bunların gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini anlamak için sadece şunu hatırlatıyorum: Biz, Haçlılarla boğuşurken Şiîler bizimle boğuştular. Şia, taa Fas’a kadar ele geçirmişti bütün Kuzey Afrika’yı. Ne oldu? Salahaddin Eyyûbî bir taraftan Haçlılarla boğuşurken diğer taraftan bizimle savaşan Şiîleri dize getirmek için Tunus’a kadar kovaladı onları, onlarla oralarda savaştı!

Batılılar, (spesifik olarak hem İngilizler hem de Yahudileri kastediyorum), tarihi, bizim tarihimizi bile bizden daha iyi biliyorlar. Biz kendi medeniyet tarihimizi hâlâ Batılılardan öğreniyoruz. O yüzden İslâm dünyasının ve Türkiye’nin nasıl durdurulabileceğini de bizden çok daha iyi biliyorlar.
İran’ı dikkatle izlemek zorundayız. Çünkü özelde Türkiye’nin genelde İslâm dünyasının önündeki en büyük tehlike, Fars / Şiî yayılmacılığı tehlikesi olacak önümüzdeki süreçte…
Bütün bu söylediklerim bizim İran’la ilişkileri koparmamızı gerektirmiyor; aksine daha fazla güçlendirmemizi gerektiriyor. İran’ın Batılılar tarafından provoke edilerek üzerimize salınmasını ancak bu şekilde önleyebiliriz. Vesselâm.

.Türkiye önce denge unsuru olmalı, sonra dengeleri belirleyen aktör

Yusuf Kaplan

26/09/2022 Pazartesi

Türkiye, Şanghay İşbirliği Teşkilatı toplantısına davet edildi ilk defa.
Kim tarafından? Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin tarafından!
İyi de neden?
Türkiye, Batı ittifakı'ndan kopuyor mu? Hatta Türkiye'yi önce Batı ittifakından koparıp sonra yapayalnız bırakarak boğmak istiyor olabilir mi şu an düşman görünen emperyalistler rakip güçler?
Bu soru fazlasıyla paranoyakça bir soru olarak mı görülmeli?

Daha kolay anlaşılır soru şu burada: Türkiye, Şanghay toplantısı ile eksen değiştireceğinin sinyallerini mi vermek istiyor Batılı müttefik görünen ama altımızı oyan, azılı, asırlık düşmanlarımıza?

Bu yazıda bu çetin soruların cevaplarının izini süreceğim.

RUSYA, İLK DEFA TÜRKİYE'YE MUHTAÇ DURUMA GELMİŞKEN…
Putin, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ı durup dururken davet etmedi Semerkand toplantısına.
Şunu söyleyebilecek durumdayız: Rusya, Soğuk Savaş'tan bu yana Batı ittifakı tarafından hiç olmadığı kadar köşeye sıkıştırıldı Ukrayna işgali nedeniyle.
Ve Rusya, yakın veya hatta uzak tarihinde hiç olmadığı kadar Türkiye’nin desteğine ihtiyaç duyuyor.
Doğrusunu söylemek gerekirse, Türkiye’nin bu durumu, başta Suriye olmak üzere başka alanlarda ve konularda Rusya'ya geri adım attırmak,

Suriye rejimine Türkiye’deki mültecileri (aslâ eziyet ve işkence etmeyeceğini garanti eden anlaşmalar imzalayarak) Suriye’ye göndermek konusunda baskı yaptırmak için önemli bir imkân olarak değerlendirmeli. Mülteciler meselesi bizim kardeşlik bilincimizi de, orta ve uzun vadede Türkiye’nin sosyal barış ve güvenliğini de tehdit eden boyutlar kazanacak kadar kontrolden çıkmak üzere.

Mülteciler sorunu konusunda, güçlü bir stratejik akıl geliştiremediğimizi görmek ve vakit geçirmeden güçlü bir stratejik akıl geliştirmek zorundayız.
Suriye’de hem İran, hem ABD hem de Rusya Türkiye’yi kuşatmış durumdalar. Rusya'nın, münhasıran da Putin'in hiç olmadığı kadar Türkiye’nin yardımına ihtiyaç duyduğu bir zaman diliminde Türkiye eline geçen bu imkânı çok iyi değerlendirmekten çekinmemeli. Rusya’ya ve İran'a Suriye’de geri adım attırmalı.
İNGİLİZLERİN RUSYA VE AVRUPA PLANI
Rusya'nın Ukrayna’yı işgali üzerine her geçen gün beklenmedik yeni hâdiseler patlak veriyor: Ukrayna’nın Rusya'yı yenebileceği, hatta dize getirmek üzere olduğu propagandası yapılıyor Batı'da.
Bu konudaki en iştahlı ve etkili propaganda faaliyetini İngilizler yapıyor:
Rusya’nın Ukrayna Savaşı'ndan büyük darbe almasını sağlamaya çalışıyor İngilizler. İngiliz medyası inanılmaz bir Rusya aleyhtarı yayın yapıyor.

İngilizler, Rusların kaybetmesini neden ister?
İki nedenle: Birincisi, Avrupa’yı dışardan kuşatmak için bulunmaz bir fırsat olarak görüyor olması sebebiyle.
İkincisi de, Rusya’yı dize getirmekle Avrupa’nın içlerinden Asya'nın içlerine kadar geniş bir dünya coğrafyasında küresel hegemonya kurmanın kapılarını sonuna kadar açabileceğini düşünmesi sebebiyle.
Özetle… Rusya’nın Ukrayna işgali ile başlayan süreç küresel ölçekte İngilizlerin önünü açmaya yarıyor ya da belki de daha doğru bir ifadeyle, bu süreçten en fazla yararlı çıkacak ülke olmak için bütün şeytanî güçlerini harekete geçiren bir ülke görünümü arz ediyor Britanya krallığı!
ÇOK BİLİNMEYENLİ DENKLEMLER
Tabii bir de madalyonun öteki yüzü var. Madalyonun öteki yüzünde bambaşka bir küresel kapışmayla karşı karşıya olduğumuz görülebilir rahatlıkla. Ukrayna Savaşı, asırlık hesaplarım görüldüğü ve yeni kamplaşmaların tohumlarının ekildiği tarihin akışını değiştirecek bir savaş olarak tarihe geçecek…
Bu savaştaki en önemli küresel gelişmelerden biri, alternatif dünya arayışının ilk defa bu kadar aciliyet kesbetmiş olması ve böyle bir arayışa her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyan ülkelerin bu konudaki niyetlerini açıkça belli etmekten çekinmemeleri.

Belki de Batı ittifakı dışında yeni ittifaklar peşinde koşturan Rusya ile Çin için inanılmaz bir fırsat bu. İran ve Türkiye ise küresel ölçekli bu kaotik ortamdan hem en çok yararlanabilecek hem de en çok zarar görebilecek iki ülkesi dünyanın.
Eğer yanlış stratejiler belirlerlerse, çok yıkıcı sonuçları olur bunun hem İran hem de Türkiye için.

İran, küresel sistemin İslâm dünyasını birbirine düşürmek için yeri ve zamanı geldiğinde çok iyi kullandığı çok kullanılışlı bir piyonu.
Önce bunu iyi bilelim. İran'ın küresel sistem muhalifliği kamuflajdır esas itibariyle. İdeolojik olarak sisteme muhalif olabilir İran ama teo-stratejik ve teo-politik olarak küresel sistemi ayakta tutmayı sağlayacak kadar sistemin gizli müttefiki. Sünnî dünyaya, münhasıran da Türkiye’ye karşı her zaman Şia'nın önünü açıyor küresel sistem. Özetle, İran'ın sistem muhalifliği retorikten ibaret. Pratikte, İslâm dünyasının omurgasını teşkil eden Sünnî dünyayı, dolayısıyla İslâm dünyasını durduracak tehlikeli bir oyun bu!

Başka bir ifadeyle, İslâm dünyasının Sünnîlik etrafında bir kez daha toparlanmaması ve her daim Sünnî-Şiî çatışmasıyla boğuşmaya mahkûm kılınması için iğrenç bir şeytanî strateji bu.
Bu meseleyi dünkü yazımda ayrıntılı olarak işlediğim için geçiyorum.

TÜRKİYE, BÜYÜK HATA YAPMAZSA ÖNÜ AÇILABİLİR…
Şanghay İşbirliği Teşkilatı toplantısı Özbekistan’da yapıldı. Özbekistan'ın kültür, tarih, sanat ve estetik başşehri Semerkand'da.

Soru şu burada: Toplantı'nın başkent Taşkent'te değil de Semerkand'da yapılmasının özel bir anlamı var mı?
Bence var: Semerkand, İslâm medeniyetinin kültür, sanat ve tarih birikiminin, tecrübesinin hem en yakın, güçlü sembollerinden hem de zirve örneklerinden biri.

Eğer Şanghay İşbirliği Teşkilatı'nın Semerkand toplantısı, bilinçli olarak Semerkand'da yapıldıysa bunun sembolik anlamı ve siyasî mesajlarının sanıldığından da güçlü olduğunu söyleyeceğim.
Türkiye'nin önünde, tarihin akışını değiştirebilecek bir imkân belirdi:
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Semerkand toplantısında sergilediği fotoğraf ve oynadığı rol Türkiye’nin geleceğinin çok parlak olduğunu, eğer büyük hata yapmazsa önünün küresel ölçekte çok açık olduğunu gözler önüne seren, çok katmanlı olarak okunması gereken çok anlamlı bir fotoğraf.

O fotoğraf sadece bir fotoğraf değil. Geleceğin alabileceği şekli haber veren, yüzyıl sonrasına işaret eden çok önemli bir fotoğraf.
Ama şu kesin: Şu an, sadece bir fotoğraf. Şanghay Toplantısı'nın Semerkand'da yapılmasının ikinci anlamı, Çin, Rusya, Türkiye ve İran ittifakına, Türk cumhuriyetlerinin özellikle dahil edilmesi ve özetle Batı ittifakına karşı Çin-İslâm ittifakının temellerinin atılabileceğinin sinyallerinin verilmesi.
Bu durum, Çin'in Doğu Türkistan’daki kardeşlerimizle yaptığı zulmü sona erdirmesinin de habercisi olabilir. Çin'in Doğu Türkistan'da yaptığı zulmün boyutlarını bilmiyoruz bile.

Çin-İslâm ittifakından söz ederken çok da rahat değilim. Çin, aşağılık bir zulüm yapıyor. Ama küresel kırılmalar ve krizler, Çin-İslâm ittifakını dayatıyor.
Bu durum, orta ve uzun vadede Çin zulmünün sona erdirilmesi ve Doğu Türkistanlı kardeşlerimizin rahat nefes almaları sonucunu doğurabilir. Tabii Çin'den yaptığı aşağılık zulmün hesabı mutlaka sorulmalı öncelikle.

Toparlamak gerekirse… Türkiye, bölgesel ve küresel dengenin teminatı olduğunu bir kez daha gösterdi bütün dünyaya. Yüz yıl önce olduğu gibi şimdi de en azından bölgenin denge unsuru Türkiye’dir. Türkiye'deki dengelerle oynanmadığı sürece, Türkiye, Balkanlar’da, Kafkaslar’da, Arap Yarımadası'nda, Türk dünyasında ve Kuzey Afrika’da barış ve güvenliğin teminatı olan tek ülke, tek bölgesel güçtür.
Türkiye’nin önce dengeleri gözeten bölgesel bir güç konumunu pekiştirmesi kaçınılmazlaşıyor bu durumda. Ardından Türkiye’nin hem bölgesel hem de küresel dengeleri belirleyebilecek bir aktör konumuna nasıl yükselebileceği konusunda çok yönlü, çok katmanlı ve derinlikli düşünmesi şart.Başına ne geldiğini bilmeyen zavallı tek ülkesi dünyanın: Türkiye

Yusuf Kaplan

30/09/2022 Cuma

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Başına ne geldiğini bilmeyen zavallı tek ülkesi dünyanın: Türkiye
Önce şunu herkes iyi bilmeli: Modern tarihte en büyük darbeyi biz yedik, biz Türkler! Bunu büyük tarihçiler de itiraf ederler: Braudel, o yüzden, “Türkler, tarihin kayıp çocuklarıdır” der. Bunu yeri geldiğince aktarmak istiyorum her zaman zihnimize çok iyi kazıyalım diye.
Türkler, neden tarihin kayıp çocukları?

Ne oldu da Türkler tarihten kayboldu, çekildi gitti?

Ve neden?

Bu sorular önemli sorular. Sorulmayan ve cevabı verilmemiş sorular.

Şimdiye kadar Türkiye’nin tarihî seyrüseferi ile ilgili hep yanlış sorular soruldu; yanlış soruların da doğru cevabı olmayacağı için başımıza ne geldiği konusunda bir arpa boyu yol alamadık.
“Türkiye neden geri kaldı?” diye soruldu.

Yanlış soruydu bu. Aptalların, zihni çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşen, Batılı zihin kalıplarının kölesi hâline gelen epistemik / zihnî körleşme ve köleleşme yaşayan ahmakların soracakları bir soru!
Doğru soru şu: Türkiye, Türklerin tarihteki yürüyüşü nasıl oldu da durduruldu.
İkinci soru da, Türklerin tarih bilinci, kimliği, ruh kökleri nasıl yok edildi, daha doğrusu, Türkiye’nin tarih bilincinin, kimliğinin, ruh köklerinin nasıl olup da yok edildiği Türkiye’de ülkenin çocukları tarafından idrak edilemedi, görülemedi, kavranamadı.

Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, Türkiye’nin çocukları celladına, özelde İngilizlere genelde Batılılara âşık edildi?

Sorun, “ileri gitme, geri kalma sorunu” değildi.

Sorun, Batılıların dünya üzerinde hâkimiyet kurmaları ve bu hâkimiyetin önünde takoz olacakların veya başkaldıranların safdışı bırakılmaları, yok edilmeleri, tarihten sürgün edilmeleri sorunuydu.
Türkiye, tarihten sürgün edildi. Batılılarla girdiği fiîlî savaşlar sonrasında değil, Batılıların dışarıdan gerçekleştirdikleri, içeride de zihnen esir aldıkları elitlerin, Batılılaşmış, zihnen celladına / Batılılara âşık edilmiş, garpzede, zihni iğdiş edilmiş entelijansiyanın marifetleriyle…
Başına ne geldiğini bilmeyen tek ülke Türkiye!
Bu yüzden İslâm’ı kaybetmekle tarihten silineceğini göremeyecek kadar celladına âşık edilen tek acınası, zavallı ülkesi dünyanın!
Türkler, Müslüman olduktan sonra dünya tarihini yaptılar. Adaletin, hakkaniyetin, farklı kültürlerle, medeniyetlerle bir arada, barış içinde yaşamanın ne demek olduğunu bütün dünyaya öğreten en sofistike medeniyet tecrübesini geliştirdiler, yeşerttiler, insanlığa armağan ettiler.
Türkiye’de son yıllarda çok tehlikeli bir yönelim gözleniyor: Türklere, İslâm'sız bir Türklük dayatılmaya çalışılıyor. Bu, biz Türklerin intiharı olur. Türkler, Müslüman kaldıkça Türklüklerini, etnik özelliklerini, törelerini korudular. Türkler İslâm›dan koptukça Türklüklerini de unuttular. Macarlar, Bulgarlar bunun en somut, en ürpertici göstergesidir.
Kaldı ki, İslâm, tevhid ilkesinin gölgesinde bütün farklılıkların farklılıklarını aynı diriltici ruhla donatarak yaşatmasını bilen tek medeniyet tecrübesinin kaynağıdır. Hem farklılıklarını koruyacak hem de aynı havayı, aynı ruhu soluyacak, aynı şarkıya herkes kendince, kendi yorumunca eşlik edecek! İşte bu muhteşem bir şey! İşte bu sadece İslâm’ın insanlığa armağan ettiği leziz ve nefis hediye. Diriltici, kendine getirici, kanatlandırıcı bir varoluş hikâyesi…
Dün, bu hikâyeyi biz ürettik ve armağan ettik dünyaya. Yarın da biz yeşertip armağan edeceğiz insanlığa… Tek bir şartla: Başımıza ne geldiğini kavrayabilirsek…Dünyanın ruhu: Türkiye’nin diriltici gizli gücü medeniyet ufku

Yusuf Kaplan

2/10/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Dünyanın ruhu: Türkiye’nin diriltici gizli gücü medeniyet ufku
At izi it izine karıştı yine.

Bu kez içerde değil, dışarda, uluslararası ilişkilerde: Rusya, Ukrayna’dan kopup Rusya’ya ilhak kararı alan dört eyaleti resmen Rus Federasyonu’na bağladı.

Rusya Devlet Başkanı Putin, Kızıl Meydan’da popülist bir söylemle, federasyona bağlı bütün eyaletlerin başındaki kişilerin de katıldığı bir toplantıda, dört eyaletin ilhakını kutladı.
Rusya’nın ilhak kararının ardından Ukrayna, resmen NATO’ya üyelik başvurusu yaptı.
Bölgede değil, küre genelinde sıcak gelişmelere gebe tehlikeli adımlar bunlar!
“Yeni bir Dünya Savaşı’nın ayak sesleri mi?” diye soruyor herkes her yerde!

Ama at izi, it izi sorunu, Rusya-Ukrayna arasında gözlenen sinir harbi’nde değil, Ege’de adaların vahşîce silahlandırılması, Kıbrıs’ta Rumlara uygulanan silah ambargosunun kaldırılmasıyla da Kıbrıs’ta yaşanıyor.

TÜRKİYE NİÇİN KUŞATILIYOR?
Yaşananlar, Türkiye’nin karadan ve denizden, kuzeyden ve güneyden, batıdan ve doğudan kuşatılması!

Neden Türkiye’yi kuşatıyorlar? Ve kimler kuşatıyor Türkiye’yi aslında?

Şunu hiçbir zaman aklınızın köşesinden çıkarmayacaksınız: ABD demek, Yahudi gücü, Yahudi hegemonyası demek.
Türkiye Ege’de, Kıbrıs’ta ve güney sınırımızda hem Irak’ta hem de Suriye’de ABD tarafından kuşatılıyor.
Güneyimizdeki kuşatma, bütün uluslararası anlaşmaları hiçe sayan, terör örgütlerine açıkça çok ağır, sofistike askerî yardım yapan bir kuşatma.

Buradaki paradoks gibi gözüken hikâye mutlaka kayda geçirilmeli:

Birincisi, ABD hem terörizmle savaştığını iddia ediyor hem de bütün dünyanın gözünün içine baka baka azılı terör örgütlerini destekliyor, finanse ediyor ve silahlandırıyor.
İkincisi de, Batı ittifakının bütün belli başlı kurumlarının üyesi Türkiye’ye karşı terör örgütlerinden yana tavır alıyor ve silahlandırıyor bu örgütleri ABD!
Eğer dünyadaki ilişkiler normal, ilkeli ilişkiler olmuş olsaydı, anlaşılması, izahı zor bir durum olarak görülebilirdi bu ili grotesk facia da!

Ama dünyaya iki dünya savaşından sonra kapitalist Batı küreselleşmecileri çeki düzen veriyor! Kendi kurumlarını ve düzenlerini kurdular ve dünyaya dayatıyorlar.

Türkiye, Batı’dan gelecek saldırılardan korunmak için Batılı kurumlara katıldı ilkin ama sonra ne olduysa oldu, laikliği hiç olmadığı kadar kaskatı bir din gibi uyguladı, Türkiye resmen medeniyet iddialarından vazgeçtiğini ilan etti!
Tarih yapan bir aktörden tarihte tatil yapan bir figüran’a dönüştüğünü gösterdi bütün dünyaya. İstenen de buydu.
TARİHİN İŞLEYİŞ MANTIĞI
Batılılar, başlarda, Türkiye’nin yaşadığı bu “deri değişimi”ni alkışlamışlardı ama Türkiye gibi insanlık tarihinin yapılmasında kilit rol oynayan dünya güçlerinden birinin tarihî iddialarından vazgeçmesinin mümkün olmayacağını çok iyi biliyorlardı.
Çok iyi biliyorlardı; çünkü tarihin nasıl yapıldığını iyi biliyorlardı: Dolayısıyla Türkiye’nin er ya da geç medeniyet iddialarını hatırlayacağını, ardından da sahipleneceğini düşünüyorlardı.
Türkiye, devlet olarak, Cumhurbaşkanı Erdoğan’la birlikte ilk kez medeniyet iddialarından söz etmeye, daha önemlisi de medeniyet coğrafyasına iyi kötü çeki düzen vermeye kalkışınca Batılılar külahlarını değiştirmeye ve açıkça Türkiye’ye husûmet beslemeye, Türkiye’yi kuşatmaya başladılar. Son on yıldır Türkiye başına ne geldiğini ve aslında ne olduğunu hatırladı, ruh köklerini harekete geçirmeye karar verdi.

Aslan düştüğü yerden kalkar’dı. Ancak Türkiye’nin laikleri veya Batıcıları, Türkiye’nin İslâmî ruh köklerini inkâr etme, tarih bilincini yok etme girişimlerini fazla ciddiye aldılar! Türkiye’nin medeniyet birikiminin reddedilecek, inkâr edilecek ya da reddedilince veya inkâr edilince kolayca unutulacak bir birikim olmadığını idrak edemeyecek kadar sığ, saplantılı, epistemik körleşme yaşayan bir entelijansiyaydı!

Ancak insanlık tarihinin en köklü, en asil medeniyet tecrübelerinden biri bu topraklarda geliştirilmişti. Bu topraklar, değiştirilemediği, metamorfoz yemediği sürece bir gün yaşadıklarını hatırlayacak ve üzerinde yaşayan insanlara o muazzam ve muazzez medeniyet tecrübesini hatırlatacaktı.

Er ya da geç olacaktı, kaçınılmazdı bu!

Tarihin ve toplumun işleyiş mantığı bunu gerektirirdi.
TÜRKİYE, NE’Yİ YİTİRDİĞİNİ HATIRLAYINCA…
Türkiye ne olduğunu ama başına ne geldiğini hatırlayıp da medeniyet iddialarıyla donanmaya ve ona göre hareket etmeye başlayınca, Batılılar ürktüler! Ve Türkiye’nin yeniden gelişinin mutlaka durdurulması gerektiğine hükmettiler!
O yüzden kuşatılıyor Türkiye dört bir taraftan!

Ama artık “ses duvarı” aşıldı, deyim yerindeyse: Türkiye, ruh kökleri çerçevesinde düşüncede, sanatta, eğitimde, kültürde büyük bir atılım gerçekleştirebilirse, dünya tarihinin akışının şekillendirilmesinde yine biz belirleyici rol oynayabiliriz.

Elbette ki, ayaklarımızın yere basması şart. Şu şartlarda böyle bir şey imkânsız.

Şu an bilfiil bir küresel güç değil Türkiye ama bilkuvve küresel bir güç: Başta bölgeniz olmak üzere yerkürenin teo-politik, teo-stratejik dengeleri Türkiye’den bağımsız belirlenemez ve değiştirilemez!
Şunun farkına varalım: Dünyanın ruhu, bu topraklarda gizli. Dünyayı kendine getirecek ruh Batı’da da, Doğu’da da yok, kalmadı!
Çin ruhu yok oldu.
Rus ruhu saldırganlaştı ve seçenek olma ihtimalini yitiriyor.
Alman ruhu yaklaşık bir asır önce bitmişti.
İngilizlerin ise hiçbir zaman ruhu olmamıştı.

Gizil güç olarak varlığını sürdüren, sabırla yatağından fışkıracağı anı bekleyen Türkiye’nin ruhu, herkese, bütün farklılıklara hayat hakkı tanıyan medeniyet ufku, yeniden dünyanın ruhu olabilir ya da dünyaya ruh üfleyebilir.
Hayal görmüyorum.

Dün olan, yarın olacak olanın -en azından- işareti ve ispatıdır.

Tel şartı var bunun: Türkiye, savunma sanayisinde yaptığı devrimi eğitimde, düşünce, kültür ve sanat hayatında da gerçekleştirebilirse, dünyanın ruhu olduğunu gösterecek muazzam bir medeniyet yolculuğuna öncülük edebilir…
İşte o zaman önümüzdeki yüzyıl Türkiye Yüzyılı olabilir Allah'ın yardımıyla…

.Eğitim, terörden daha önemli bir millî meseledir

Yusuf Kaplan

7/10/2022 Cuma

Bu ülkede devlet ele geçirildi devletin omurgasını oluşturan milletin ruhunun düşmanları tarafından. Azgın bir azınlık, makul çoğunluğa hükmediyor her alanda.

Türkiye, gücünü Tanzimat’la birlikte kaybetmeye başladı; Meşrûtiyetlerle birlikte güçten kuvvetten düştü; yönünü kaybetti. Cumhuriyet’le birlikte İslâmî yönünü ve yörüngesini terketti; “at”tan düştü, tarihten sürüldü, yolunu şaşırdı, yörüngesini kaybetti, tarih yapan bir aktörden tarihte tatil yapan bir figürana, Batı tarihinin bir soytarısına dönüştü.

SABIR, SAVAŞ VE ZAFER!
Önce kendi’niz olacaksınız; esaslı, köklü, dayanıklı ve asil bir özgüvenle yola koyulacaksınız; ki, ondan sonra “başka sular”a emin adımlarla açılabilmeniz, o “başka sular”da boğulmadan yüzebilmeniz ve yepyeni sinerjiler oluşturabilmeniz imkân dâhiline girebilsin.

Onun için sabırla çilemizi dolduracağız... Sabırla, fikir, oluş ve varoluş çilesi ile diktiğimiz ve dikmeye devam edeceğimiz hakikat ağacının meyveye durmasını, leziz ürünler vermesini ve insanlığı hakikat medeniyetiyle buluşturmasını gerçeğe dönüştürme cehdi ile nefes alıp vereceğiz ve takdir-i ilâhînin sonucunu beklemeye koyulacağız...

İnsanlığın önünü açacak hakikat medeniyeti yolculuğunun bayraktarlığını bir kez daha biz yapacağız.

Türkiye’nin her bakımdan bağlandığı Batı’ya bağımlılıktan kurtulmaya başlaması, Washington’a, Londra’ya, Brüksel’e meydan okuması, istiklal ve istikbal mücadelemizde önemli kilometre taşlarıdır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ısrarla üzerinde durduğu Afrika Açılımı, Balkanlar Açılımı, Şanghay Açılımı gibi önemli girişimler, bunu kalıcı, köklü bir stratejiye dönüştürme çabası, bu açıdan önemlidir. Türkiye’nin kabına sığmayan tarihî yükünü ve yükümlülüğünü yerine getirme sorumluluğunun bir göstergesidir bu. Türkiye’nin Türkiye’den ibaret olmadığının, Türkiye’nin ama tarihî medeniyet iddialarını kuşanan bir Türkiye’nin beklenen olduğunun işaretidir. Emperyalistlere meydan okunmasıdır aynı zamanda.

Elbette daha işin başında bile değiliz. Elbette sadece siyasete endeksleyerek böyle bir yolculuk gerçekleştirilemez hakkıyla!

Önce fikir, eğitim, kültür, sanatta hakikat medeniyetini yeşertecek sahih, arı duru, tertemiz, diriltici hakikat tohumları ekeceğiz, bu tohumları ekecek öncü kuşakları yetiştireceğiz...

Genç kuşakları kaybediyoruz çünkü.

Eğitim sistemimiz iflas etti.

Kültür ve medya rejimimiz, Batılıların kölesi gibi, mankurtlaştırıcı bir işlev üstleniyor: Ülkeyi zihnen köleleştiriyor, Batıya teslim ediyor savaşmadan hem de.

TÜRKİYE BEKLENEN AMA KENDİ KENDİNE ÖFKELENEN!
Bütün bunlar, Türkiye’de bizim yapamadıklarımızdan olduğu kadar, dünyanın hızla postmodern popüler kültürün işgal alanına dönüşmesinden de kaynaklanıyor.

Çünkü her yerde aynı yok oluş felâketi yaşanıyor: Ayartıcı, pornografik Marikan popüler kültürü, her şeyi önüne katıp sürüklüyor sular seller gibi... Bütün zihinleri işgal ederek iğdiş ediyor, bütün kültürleri dümdüz ederek toplumların ruhlarını yok ediyor.

Her şeye rağmen biz, yılmayacağız: Önümüzü açacak öncü kuşaklar yetiştirmek için bütün gecemizi, gündüzümüzü seferber edeceğiz; -ediyoruz da zaten!

Köklü ve güçlü medeniyet iddialarımızla donanan ve kuşanan, hakikati aşk derecesinde benimseyen, insanlığın önünü açacak, insanlığın yükünü omuzlarında taşıyan, yer’le, gök’le ve kök’le sarsılmaz, muhkem irtibatlar kuran parlak öncü kuşaklar yetiştireceğiz.

Tarihi vefakâr, cefakâr ve fedakâr öncü kuşaklar yapar çünkü.

Öncü kuşakları olmayan toplumlar, tarih yapamaz, bir süre tarihte tatil yapar, sonra da yok olur gitmekten, tarihin çöp sepetine yuvarlanmaktan kurtulamaz.

Biz çilemizi dolduruyoruz.

Fikir, oluş ve varoluş çilemizi.

Yılmadık, yıkılmadık.

Yok olmayacağız.

Küllerimizden doğacağız. Külllerimizden doğmamızı sağlayacak özgüveni yüksek, o parlak öncü kuşakları yetiştireceğiz Allah’ın izniyle.

Bu iş bitmedi.

Yeni başlıyor aslında. Dünya bizi bekliyor. Türkiye beklenendir. Türkiye özlenendir.

Allah (cc), sabredenlerle beraberdir. Sabrın sonu, zaferdir.

*

Zafer nedir, peki?
*

Zamana direnmek, Mabed’i beklemek, kaleyi aslâ terketmemek ve hakikat kulesi’ni dikmektir, bekleneni beklemekten aslâ vazgeçmemektir...
Öncü kuşakları olmayan toplumların geleceği karanlıktır, emin adımlarla yürüyecekleri herkese güven verebilecek bir gelecekleri, gelecek tasavvurları yoktur.

Eğer bir toplum geleceğinden az çok emin değilse, geleceğe emin adımlarla yürümekten mahrumsa, o toplumun ya geçmişi, ben idraki veya kendilik tasavvuru da yoktur ya da kökleri, ruhu kurutulmuş, hafızasızlaştırılmış, böylelikle celladına âşık edilmiştir.

10 senemiz 100 seneye bedel olacak. 100 senede yapılamayanı 10 senede yapacağız. 50-60 senede yapılamayanı 5-6 senede yapacağız inşallah.

Devşirme okullardan, devşirmelerin devşirmelerini yetiştiren Batı kültürünün misyonerliğini yapan okullardan Robert Kolej’i 50 sene içinde, Boğaziçi’ni 100 senede yakalayıp geçecek hakikat medeniyetinin tohumlarını ekecek “yerli”, güçlü, evrensel bir yolculuğun kök salması için gecemizi gündüz yapıyoruz.

Eğer eğitimde bağımsızlığımıza kavuşamazsak, bu ülkeyi kurda kuşa -üstelik de kendiliğinden- yem etmekten kurtulamayız!Aksaray’ın örnek valisi ve Aksaray’da unutulmaz iki gün…

Yusuf Kaplan

9/10/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Aksaray’ın örnek valisi ve Aksaray’da unutulmaz iki gün...
Bir seyyar satıcı, karşılaştığı insanlara, tabiri caizse şöyle hava atıyor: “O vali benim arkadaşım!”

“O vali” dediği Aksaray Valisi Hamza Aydoğdu.
İnsanlar, seyyar satıcının kendileriyle “kafa bulduklarını” düşünüyor ilkin.

“Nasıl yani! Atma şimdi! Vali kim, sen kim?”

Seyyar satıcı şöyle cevap veriyor: “Aksaray Valisi, benim çay ocağından arkadaşım. Sürekli olarak aynı çay ocağında çay içer, sohbet ederiz.”
Tabii insanlar şok oluyor, inanamıyorlar bir seyyar satıcının bir valinin çay ocağı arkadaşı olabileceğine!

Ama gerçek bu.

KIRMIZI PLAKA KULLANMAYAN TEK VALİSİ ÜLKEMİZİN!
Aksaray Valimiz Hamza Aydoğan kırmızı plaka kullanmayan belki de tek valisi ülkemizin. Kırmızı plaka ve tonla koruma kullanmayan!
Aksaray’da çok güzel insan hikâyeleri yaşanıyor Hamza Aydoğdu Bey Aksaray Valisi olarak atandığı üç yıldan bu yana.

Türkiye’de valiler, devletin soğuk yüzü, asık suratlı resmidir.
Ama Aksaray valimiz, merhamet ve adalet timsali Osmanlı çocuğu olduğunu ispatlarcasına, üç yıl gibi kısa bir süre içinde halkın gönlünde taht kurmayı başarmış bir halk çocuğu ve halkın valisi.

Aksaraylılar çok seviyorlar valilerini.

Nasıl sevmesinler ki!

O onları öylesine bağrına basmış, her bir Aksaraylıya gerçekten değerli olduğunu öylesine içten hissettirmiş ki, herkes çok seviyor onu.
Düşünsenize… Stokçular, millete karşı yağ operasyonu yapıyor. Aksaray valimiz depoları basıyor, 309 noktada halka adam gibi dağıtılmasını sağlıyor, stokçu terörünü püskürterek milletin valisinin örnek bir modelini ortaya koyuyor!
Herkese dokunmaya çalışan; insanımızı iyi okuyan; kardeşliği, vatan sevgisini ilmek ilmek dokuyan, Aksaray’da benzersiz ve bütün valilerimize örnek olacak muhteşem bir vali portresi çizen güzel bir çocuğu Anadolu›nun Hamza Bey.
Sadece kırmızı plaka kullanmayan vali değil, hem ilkelerinin, değerlerinin arkasında kale gibi dimdik duran hem de şehirdeki her insana, her kesime hiçbir ideolojik, siyasî bir ayırım yapmadan dokunan güzel bir vali Aksaray valimiz.
Beklenmedik zamanlarda çarşı pazar dolaşıyor, okullara, hastanelere habersiz sürpriz ziyaretler yapıyor. Ama bu ülkenin ruh köklerinden öylesine derinlemesine beslenmiş biri ki, gördüğü aksaklıkları kimsenin suratına çarpmadan fakat sarsıcı, gönülleri fethedici bir dille çözmesini biliyor.
Genç yaşlı, özürlü, öğrenci herkese ulaşıyor, gençlerin de kalplerinde inanılmaz bir şekilde taht kurmayı başarıyor.

Bir kaç projesinden sözetmem nasıl örnek bir vali portresi ile karşı karşı karşıya olduğumuzu görmemize yetecektir.
AKSARAY’IN DERT BABASI
Meselâ Gurbetteki Ailem başlıklı insanın tüylerini diken diken eden nefis bir proje başlatmış. Ramazan ayında, Aksaray’ın varlıklı ailelerinin her birine 7300 gence, ikişer üçer kişiler veya gruplar hâlinde evlerine davet ettirerek ve en güzel şekilde ağırlatarak, bütün sorunlarıyla ilgilenmelerini sağlayacak iftar programları yaptırmış.
Gerçekten muhteşem bir çalışma bu! Ve ülkenin dört bir köşesinden gelen bu genç kardeşlerimizin ailelerinin çocuklarının sorunlarıyla bir iftar akşamında böylesine zekice ve ruh dolu, kardeşâne yöntemlerle ilgilenilmesinden nasıl mutlu olduklarını söylememe bile gerek yok.
Aksaray Valimizin bir başka uygulaması, Halk Günü projesi. Her ay, düzenli olarak halk günleri düzenliyor, Aksaray’ın en zenginlerini yanına alıyor valimiz ve vatandaşların sorunlarıyla yerinde ve teker teker ilgilenerek anında çözüyor sorunlarını.

Yine çok güzel projelerden biri de Aile Okulu projesi. Millî Eğitim, Gençlik Spor ve Belediye işbirliği ile evlilik öncesinden çocukların eğitimine kadar ailelerin sorunlarıyla bizzat ilgilenen ve bu sorunları çözen bir çalışma bu. 1 yılda 5 bin ailenin sorunları çözülmüş.
Ailemi Seviyorum projesi, bir başka güzel çalışma. Örnek aileler belirleniyor ve onlar ödüllendiriliyor.
Aksaray Valimizin en önemli projelerinden biri şehirde okuma seferberliği başlatmış olması. Kitap Aksaray isimli bir portal kurulmuş. İnsanlara oradan istedikleri kitaplar gönderiliyor, kitap eleştirisi, özeti yapanlara ikinci kitap hediye ediliyor.
Aksaray valimiz Hamza Bey’in Türkiye çapındaki en önemli projesi, Türkiye’nin dört bir tarafından başvuran bütün öğretmenlere sürekli olarak Aksaray’da hizmet içi eğitimler vermesi. Milli Eğitim Bakanlığı’na bağlı Hizmet İçi Eğitim Enstitüsü olarak hayata geçirilen bu proje ülkemizdeki en güzel yüzakı projelerden biri.
HALKIN VALİSİ, HALKIN VELİSİ, ÜLKEMİZİN GELECEĞİ
Gördüğünüz gibi benzersiz bir vali portresi var kaşımızda. Sadece halkla iç içe olan bir vali değil Hamza Bey. Aynı zamanda sıkı bir entelektüel, basiretli, zeki bir devlet adamı.
İki gün beraber olduk. Ülkemizin sorunlarını tespiti ve çözüm önerileri konusundaki fikirlerine çok hayran kaldım.

Hamza Bey, sadece valilik yapmıyor, Aksaray’daki herkese, her aileye, her gence velilik yapıyor. Aksaraylıların abisi, babası gibi görülüyor.
Türkiye’nin bu tür örnek valilere ihtiyacı var. Hiç abartısız söylüyorum: Yürek ülkesinin çocuğu bu tür valilerle Türkiye kısa sürede çağ atlar!
Bendeniz MTO’da Aksaray temsilcimiz “devrimci derviş” Salih Turhal hocamızın, MTO’muzun Nur, Aleyna, Emine, Gamze gibi parlak, yüz akı öğrencileriyle Aksaray’da yaptığı sessiz devrim’e tanıklık etmek ve kitap fuarında söyleşiye ve imzaya katılmak için buradayım.
Liselilerin üniversitede MTO’yu anlatmaları gerçekten göz yaşartıcı, benzeri görülmemiş bir hâdise.
Aksaray valimiz Aksaray seyahatimle yakından ilgilendi. MTO’nun ülkemizin geleceği açısından çok hayatî olduğunu, MTO’nun üniversiten liselere kadar bütün Aksaray’da köksalması için her tür desteği vereceğini söyledi.

Kendilerine güzel evsahipliği ve MTO’ya verdiği güzel destek için müteşekkirim.

Aksaray izlenimlerimin ilki bu. Yarınki yazıda Aksaray izlenimlerime devam edeceğim. Aksaray’ın dertli ve vakur Milli Eğitim Müdürü Hacı Ömer Kartal Hocam’la geçirdiğim iki güne, MTO Aksaray Talebe Buluşmamıza, şehirde verdiğim konferanslara, Aksaray Kitap Fuarı’na ilişkin izlenimlerimi yarın yazacağım.Eşcinsellik geni’nin olmadığı ispatlandı ama dayatma sürüyor!

Yusuf Kaplan

3/10/2022 Pazartesi

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Eşcinsellik geni’nin olmadığı ispatlandı ama dayatma sürüyor!
Batı uygarlığı, insanlığın başına gelmiş en büyük belâdır. Hiç abartılı bir cümle değil bu.

Nasıl abartılı olsun ki! Batı uygarlığı, Tanrı fikrini yok etti.

Hakikat fikrini yok etti.

Tabiatı delik deşik etti, ozon tabasını deldi, yerküreyi bir düğmeye basarak yok edecek ürpertici silahlar üretti.

Modernliği hazırlayan hümanizmle birlikte yücelttiği insanı, postmodern süreçte bir nesne, bir makina, bir eşya konumuna indirgedi.
İnsansız bir dünya, dünyasız bir insan ve ruhsuz bir hayat inşa ederek dünyayı cehenneme çevirdi.
Batı uygarlığının felsefî temellerinin, varoluş ilkelerinin sorunlu olmasından kaynaklanıyor ürettiği bu felâketler: Ontolojik şiddete dayanan bir uygarlıktan, barışın, karşılıklı iletişimin, beslenmenin, adaletin, hakkaniyetin, merhametin hâkim olacağı, insanca, yaşanabilir bir dünya inşa etmesini beklemek olmayacak duaya âmin demek gibi bir şeydir.

Varlığı, temelleri, ilkeleri şiddete dayalı bir uygarlık varlıklar, kültürler, toplumlar, dinler, cinsiyetler, insanlar arasında çatışmaya, kaosa dayalı ilişki biçimleri üretecekti kaçınılmaz olarak.

Kozmosun, dengenin, sulhun hâkim olacağı bir dünya veya ilişki biçimleri geliştirmesi zaten mümkün değildi.

Batı uygarlığının ontolojik şiddete dayanıyor olması ne demek?

Batı toplumlarının yaşadığı ve bütün dünyaya da hâkim olduğu için bütün insanlığa da yaşattığı ontolojik şiddet, Batı uygarlığının varlığı, özellikle de Tanrı’yı, insanı ve diğer varlıkları ve bunlar arasındaki ilişkileri yanlış tanımlamasından kaynaklanıyor.
Başka türlü ifade etmek gerekirse, Tanrı, İnsan ve Kâinât’tan oluşan Büyük Varlık Zinciri’ni tepe taklak etmesi, varlıklar arasındaki hiyerarşiyi yerle bir etmesi, varoluşun dengesini bozması, Tanrı’yı önce izafileştirmesi, sonra Tanrı fikrini yok etmesi, sonuçta insanı Tanrı konumuna yerleştirmesidir bu.

Ontolojik şiddete dayalı bir temele sahip olmaya sürükleyen şey, yanlış soru sormasıydı: Dünyaya, tabiata nasıl hâkim olabiliriz? Nasıl tabiatın efendileri ve sahipleri olabiliriz?

EŞCİNSELLİK GENİNİN OLMADIĞI İSPAT EDİLDİ!
Gelmek istediğim nokta önemli:

Bütün bunlar, fıtrata yani yaratılışın veya varlığın otantik hâline bir saldırı olduğu anlamına geliyor.
Bu saldırı günümüzde, çok büyük bir saldırıya evrildi: İnsan cinsiyetine müdahale devrede.
İnsan, Allah’ın yarattığı, insana bahşettiği cinsiyete meydan okuyarak değiştirmeye kalkılmaya başladı.
Eşcinsellik bir sapmadır. İnsan türünün geleceğini tehlikeye sokacak büyük bir sapma hem de!
Eşcin-selliğin doğuştan geldiği yönünde bir kanaat var. Bu kanaat, tam anlamıyla propaganda makinasının, algı çalışmasının ürünü, gerçekliği olmayan bir sahte fikre dayanıyor.

Çünkü bilim insanları, eşcinselliğin doğuştan olmadığını, bunun bir hastalık olduğunu söylüyorlar ve yaklaşık yarım asır hatta çeyrek asır önce bunun tedavi edilmesi gerektiğini söyleyerek tedavi ediyorlardı.
Ancak son zamanlarda küresel eşcinsellik lobilerinin, çetelerinin faaliyetleri sonucu eşcinselliğin bir hastalık olmadığı, doğuştan geldiği propagandası yapılmış, dünya neredeyse bu propagandayı kabul etmeye zorlanmıştı, hatta kabul etmeye hazırlanıyordu ki, dünyanın en saygın bilim dergilerinden Nature dergisi, bu konudaki bildiğimiz bütün ezberleri yerle bir eden bir araştırma yayınladı. “No gay gene” / “eşcinsellik geni yok” başlığıyla yayınlanan makalede, bilim insanlarının kılı kırk yaran araştırmaları sonuncunda “eşcinsellik geni’nin olmadığının ispatlandığı gözler önüne serildi.

Meseleyi fazla uzatmaya gerek yok: Eşcinsellik bir sapma’dır, fıtrata müdahaledir, insan türünü tehlikeye sokan bir sapkınlık biçimidir.
Hazcılığa kutsayan, insanın iğrenç haz biçimlerinin kölesi hâline getiren, insanın ruhunu yok eden, cinselliğinin peşinde koşturan bir makinaya indirgeyen bir hastalıktır.

Bu hastalığın bütün dünyaya dayatıldığını görüyoruz. En son çocuklara yönelik işler yapan Walt Disney şirketi önceki gün ürpertici bir açıklama yayınladı: Üretilen ürünlerin, filmlerin, animasyonların, çizgi filmlerin karakterlerinin yarısının eşcinsel karakterler olacağını açıkladı.

Çok berbat bir şiddet, dayatma var.

Ben, Nature dergisinin haberini twitter hesabımda duyurdum ve twitter tweetimi “twitter kurallarını ihlal ettiği gerekçesiyle” sildi.

Nefes bile aldırmak istemiyorlar.

İnanılır gibi değil gerçekten!

İnsan türüne, aileye, insanın fıtratına büyük bir saldırı var ve bu saldırı bütün dünyaya dayatılıyor.
Böyle bir şeye göz yumulamaz. Rusya, Polonya, Çin, Sırbistan devlet yönetimlerinin ve başkanlarının ve halklarının eşcinsellik sapkınlığına ve dayatmasına gösterdikleri tepkiyi biz daha fazla göstermek zorundayız.
Kimsenin özel hayatına karışamayız. Ama aileyi, insan türünü yok edecek bir sapkınlık biçiminin dayatılmasına da sessiz kalamayız.

.Aksaray’da yeşeren diriltici ruh

Yusuf Kaplan

10/10/2022 Pazartesi
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Aksaray’da yeşeren diriltici ruh
Aslında Aksaray Kitap Fuarı için Aksaray’dayım. Bu yıl dördüncüsü düzenleniyor fuarın. İlk fuarlarda da söylemiştim: İlk hali çok küçüktü, butik bir fuardı. “Aksaray’a daha büyük esaslı bir kitap fuarı yakışır” demiştim.

KİTAP FUARINDA KALBE İMZA
Fuar, bu yıl hem büyümüş, hem zenginleşmiş ve içeriği çeşitlenmiş. Biz fuar alanına girdiğimizde bir çocuk tiyatrosu oyunu sahneleniyordu meselâ. Ne güzel!
Çocukların, gençlerin, ailelerin, okulların teker teker veya toplu hâlde fuara çekilmesi, kitapla ve yazarlarla buluşturulması aşçısından çok güzel bir uygulama bu.

Sevdim bunu.

Fuarı ustaca, profesyonelce organize eden Adem Yılmaz kardeşimi ve fuarı her bakımdan destekleyen Aksaray Belediye Başkanımız güzel insan Evren Dinçer Bey’i tebrik ediyorum.
Fuarda, pürdikkat dinlenen bir söyleşi gerçekleştirdim ve kitaplarımı imzaladım söyleşinin ardından.

İmza bahane benim için. Ben kitap satmak için imza yapan biri değilim, bana göre değil o iş. Bendeniz Anadolu insanının yüreğini keşfetmeye, kalbinden yakalamaya, kendini kendine hatırlatmaya, neyi yitirdiğini göstermeye çalışıyorum bu imzalarda ve imzayı tam yüreğinin orta yerine basıyorum. İz bırakacak, silinemeyecek bir imzaya dönüşüyor bu. Ruhu şahlandıran, insanı kanatlandıran bir diriliş şarkısının minicik bir bestesine…
“SESSİZ DEVRİM”
Aksaray’da dolu dolu inanılmaz iki gün geçirdik. Ruh dolu. İnsanı arındıran, silkeleyip kendine getiren, kardeşlik ruhunu yeşerten, hakikat medeniyeti yolculuğu aşkını, şevkini, lezzetini genç dimağlara nakşeden, ben de dâhil bitmesin istediğimiz iki bereketli, rahmet yüklü güzel gün.

Aksaray yolculuğumuz, Aksaray’da sessiz devrimyapan Salih Turhal Hocam’ın ve Aksaray’ın diriliş ve varoluş tarihine gencecik yaşlarında damgalarını vuran Şehrinur Aslan, Aleyna Kahraman, Emine Aydın, Medine Nur Bilgen kardeşlerimin yaptıkları bu gönendirici yolculuğa hem şahitlik etmek hem de teşekkür etmek için Şehit Önder Güzel proje İmam Hatip Lisesi’nde’n başladı…
Aksaray İl Milli Eğitim Şube Müdürü Murat Görmez Hocam’a güzel desteklerimden ötürü teşekkür ederim.
Uçak bir saat gecikince genç kardeşlerimizin “acaba Yusuf Hoca gelemeyecek mi?” diye çok üzüldüklerini ve ağladıklarını duyunca çok etkilendim.

Okulda çok güzel bir atmosfer vardı. Genç kardeşlerimiz, okul müdürü Cemal Özyön Bey, öğretmenleri çok heyecanlıydı. Orada dikkatle dinlenen bir konuşma yaptım.

Ardından Aksaray Valimiz Hamza Aydoğdu Bey ve Milli Eğitim Müdürü Hacı Ömer Kartal Bey’in düzenledikleri bütün İHL yönetici ve öğretmenlerine hitaben iki saate yakın süren sarsıcı, silkeyici, pür dikkat dinlenen, bitmesin istenen bir konuşma yaptım.
Akşam MTO talebelerimizle birlikte dünyanın en büyük kervansarayı olan ve Avrupa’daki barok mimarinin esin kaynaklarından biri olarak bilinen 1285’te yapılan ama son dönemde çok güzel restore edilerek kullanıma açılan Sultanhanı’nda valimizin de katılımıyla nezih bir iftar ve leziz bir MTO Aksaray talebe buluşması yaptık.
Şehit Önder Güzel Kız İHL ile Aksaray Merkez Kız İHL’deki Şafak Yağmurları kulüplerimizin yönetim ekiplerini belirledik. Böylece liselerde başlayacağımızı söylediğim ilk Şafak Yağmurları kulüplerimizi Aksaray’da kurmuş olduk.
KABINA SIĞMAYAN ADAMLAR
Çok gayretli, çalışkan ve güleryüzlü Sultanhanı Belediye Başkanımız Fahri Solak Bey’e güzel evsahipliği için çok teşekkür ediyorum.
Ertesi gün Demirci’de yaptığımız kahvaltımızı, çok leziz ve nefis geçen korsan MTO talebe buluşmamızı organize eden Demirci Belediye Başkanı Ramazan Bozlak Bey’e de çok teşekkürler. Ramazan Bey, kabına sığmaz, çalışan, ufuk ve vizyon sahibi bir başkan. Ben böyle belediye başkanı çok az gördüm. Oylarını % 51’den % 87’ye çıkarmış. Ama derdini ilerlemiyor tepeye. Cumhurbaşkanımızın, ekibinin Ramazan Başkan’a kulak kesilmelerinde fayda var. Bize böyle kanına sığmaz, yılmak yorulmak bilmeyen, Anadolu çocuğu başkanlar lazım arkadaşlar!

SOMUNCU BABA VE DİRİLTİCİ SELÇUKLU MAYASI
İkinci gün, Somuncu Baba Türbesi’ne gittik Hacı Ömer Bey’le. Türbenin manevî atmosferi çok etkileyici. Türbe ve çevresi 2012›de restore edilmiş. Aksaray Belediye Başkanımız Evren DinçerBey’i bu güzel hizmetinden ötürü tebrik ediyorum.
Türbe’nin minyatür müzesini gezdik. Müzeyi rehber görevli Rabia Hanım kardeşimiz ne kadar canlı, teatral ve ruhdolu bir şekilde anlattı bize öyle!

Türbenin etrafında müzenin tam karşısında çok güzel bir çay ocağı var. Sahibi Gökhan Tav kardeşim oraya geldiğimizi duymuş hemen damladı, bizimle tanıştı. Suriye’de yıllarca görev yapmış bir yüzbaşıymış. “Hep sizden ilham aldık, sizin yazdıklarınız bize gıda oldu, size dua ettik” dedi. Gözlerimiz doldu doğrusu. Nasıl sarıldık birbirimize, 40 yıllık dostmuş gibi.

Aksaray çıkarmamızın bir gizli kahramanı var: Yüksek mühendis Murat Albayrak kardeşim. Karadeniz’deki doğal gaz projesini yürüten ekibin içinde yer alan Trabzonlu Samsun’da yaşayan, Zonguldak, Seydişehir, Aksaray ve Silivri’de işleri olan çok çalışkan, zeki, basiretli biri ve iyi bir MTO talebesi bir yüksek mühendis. Murat Bey Kardeşim, Samsun programımız için kalktı Zonguldak’tan geldi. Ve “Hocam Aksaray programını ve ardından planladığımız Isparta seyahatini birlikte yapalım” dedi. Ben de tamam dedim.
Muhteşem bir yolculuk yaptık üç gün boyunca kendisiyle. En son Seydişehir’de Eti Alüminyum tesislerinde konakladık. Mülkî erkanın ve STK’ların temsilcilerinin katıldığı nezih bir kahvaltı ve güzel bir sohbet yaptık. Eti Alüminyum tesislerine muhteşem estetik bir cami yapılmış. Anadolu çocuğu olunca değerlerine en güzel değeri veriyor ve yaşatıyor. Eti Alüminyum yöneticilerine hem bu muhteşem cami hem de güzel, nezih evsahiplikleri için teşekkür ediyorum.

Selçuklu, Anadolu’yu mayalayan “devrimci derviş”in adı. Seydişehir’e kimliğini kazandıran Ulu Kapı, Keçikapı ve Pazar Kapısı’ndan oluşan mimari ekolojinin ruh dolu, diriltici anlamını, Selçuklu’nun bu mayayı nasıl kardığını Seyid Harun Camii’nin imam hatibi Süleyman Koyuncu Hocamız çok güzel anlattı bize.
Aksaray çıkarmamızı genç yaşta babası vefat eden İnsel Balcı kardeşimizi ve değerli annesini Isparta’da ziyaret ederek, gönüllerini alarak tamamladık.
Aksaray valimiz Hamza Aydoğdu Bey’e güzel dostluğu, evsahipliği için tekrar yürekten teşekkür ediyorum.
Büyük Türkiye’nin inşasında hem Hakkın adamı hem de halkın hizmetkârı güzel devlet adamlarımıza çok hayatî görevler düşüyor.Türkiye Ekseni” mi?

Yusuf Kaplan

14/10/2022 Cuma
Tarih felsefesi yapacağım bu yazıda. Verili gerçeklerden yola çıkarak cümle kurmaya çalışacağım.

TÜRKLERİN İSLÂM’A GİRİŞİ VE İSLÂM’IN YÜKSELİŞE GEÇİŞİ…
Birinci Medeniyet Krizi sırasında Türkler umuttu, umut olduklarını göstermişti bütün dünyaya.

Türklerin Müslüman olmaları, küresel dengeleri yerle bir etmeye yetmişti: Türklerin İslâm’a girişi, hem Haçlı ve Moğol saldırıları nedeniyle bir türlü toparlanamayan, paramparça olan, tarihten silinme tehlikesiyle karşı karşıya kalan Müslüman toplumların silkelenip kendilerine gelmelerine, hem de toparlanıp ve bütün âlem-i İslâm’ı toparlayıp ayağa kaldırmalarına yetecek kadar büyük bir hâdise idi.
Burada ırk eksenli bir okuma yapmıyorum: Türkler, yaptıkları medeniyet-kurucu ve medeniyeti-koruyucu atılımı Kürtlerle, Araplarla birlikte gerçekleştirmişlerdi. Bunu söylemek bile gereksiz.
Salahaddin’in çocukları ile Selçuk’un çocukları birbirine omuz vurmadılar, omuz verdiler ve hem içerden hem de dışarıdan gelen saldırıları püskürterek tam bin yıl dünya tarihini Müslümanların yapmalarını sağlayacak enerji, birikim ve ruhu ürettiler.
Dahası, sadece etkili askerî kabiliyetleri, zengin devlet tecrübesi bakımından değil, kelâm, fıkıh, felsefe, tasavvuf ve estetik alanlarındaki öncü atılımlara öncülük ederek düşünce alanında gösterdiği imajinatif performans, çığır ve ufuk açıcı atılımlar bakımından da umut olduklarını ispatlamıştı Türkler.

Kaşgar ve Horasan’dan Balkanlar’a, Yemen ve Hicaz’dan Kafkaslar’a kadar dünya tarihinin yapıldığı merkez coğrafyada geliştirdikleri bütün medeniyetlerden beslenen ve bütün medeniyetleri besleyen ama Batılılar gibi hiç birini yok etme barbarlığı göstermeyen hakikat ve merhamet medeniyeti atılımı bunun göstergesiydi.

Özetle… Türklerin İslâm tarihine girişi, hem dışardan gelen saldırıları püskürtmelerine ve Müslümanların toparlanmalarına, hem de içerde yaşanan akîdevî, fikrî ve siyasî açmazları aşacak önaçıcı bir performans ortaya koymalarına imkân tanıdı.

Türklerin İslâm tarihine girişi, İslâm tarihinin kaderini değiştirmekle kalmadı, dünya tarihinin akışını da şekillendirdi, bin yıl dünya tarihini Müslümanların yapmasını sağladı.
OSMANLI GİTTİ, DÜNYADAN RUH ÇEKİLDİ!
Türklerin İslâm tarihine girişi kemal noktasına Osmanlı’yla ulaştı. Osmanlı, dünyaya evrensel medeniyet modelinin parametrelerini sundu. Üç kıtada hakikat medeniyetinin köksalmasını, adaletin, hakkaniyetin ve sulhün hükümferma olmasını Türklerin İslâm’a girişinden sonra inşa ettikleri Selçuklu ve Osmanlı medeniyet tecrübeleri sağladı: Selçuklu, hakikat medeniyetinin mayasını kardı, Osmanlı ruh üfledi.
Selçuklu “tarla”yı sürdü, Osmanlı’ya “tarla”yı sulamak düştü.

Üç kıtada insanlık ilk defa gün yüzü gördü; merhamet nedir, adalet nedir, hak hukuk nedir, kardeşlik nedir bildi, bunun gereğini belledi ve birbirini besledi, hakikat denizinden kana kana, doyasıya içti…

Osmanlı, tarihten çekilince dünyadan ruh da çekildi gitti. Dünya ruhsuzluğun ve barbarlığın eşiğine sürüklendi. Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı’yı tarihten silen düvel-i muazzama olarak bilinen Avrupa imparatorlukları, İkinci Dünya Savaşı’nın yol açtığı ürpertici katliam ve yıkım sonrasında birer birer yıkıldı, tarihe gömüldü; böylelikle Avrupa, dünya tarihini şekillendiren bir aktör olmaktan çıktı.
Dünyanın gidişatını hem çok iyi okuyan hem de daha çok da açıkça belirleyen İngilizlerin The Economist dergisi, özel ve kritik bir dünya ekonomisi dosyası hazırladığı son sayısında, postkorona sürecinde dünyanın sürüklendiği yüksek enflasyon ve faiz oranlarının dünyayı büyük ekonomik krizlerin eşiğine sürüklemekte kalmayacağını, dünyada art arda yaşanacak rejim değişikliklerini tetikleyeceğini yazıyor.
BATILILARI KORKUTAN ASIL TEHLİKE: MEDENİYET RUHUNU HAREKETE GEÇİREN TÜRKİYE EKSENİ
Bu şu demek: Dünyanın dengeleri altüst olacak. Wallerstein’ın ifadesiyle “bildiğimiz dünyanın sonu”na doğru koşacak insanlık. Bütün bunların sonucunda, Batı hâkimiyeti çatırdayacak. Dünyanın güç merkezi Atlantik’ten Pasifik’e kayacak. Artık çok belirgin olarak görüldüğü gibi, Çin’in başını çektiği kapitalist Doğu’lu model, hem kapitalizmin yeni modeli olacak hem de daha önemlisi de, dünyanın güç merkezinin Batı’dan doğuya kaymasına yol açacak.

Fakat Batılıları korkutan tehlike bu değil. Çünkü bu, kapitalizmin kendini yeni şekillerde yeniden üretmesi anlamına da gelecek: Doğu kapitalizminin üreteceği rekabet Batı kapitalizmine de cansuyu verecek.
Burada Batı hegemonyasına niteliksel bir meydan okuma yok; niceliksel bir meydan okuma var: Batılı ekonomik model üzerinden ve Batılı hegemonya kurma kavramlarıyla gerçekleşen bir meydan okuma. Batı hegemonyasının dünyanın ekseni olmasından çıkmasına yol açacak olsa da, bu, Batı uygarlığının ömrümü uzatmasına yol açacak aslında aynı zamanda.

Batılıları korkutan asıl tehlikeli gelişme, Rusya’nın yeni bir imparatorluk olarak gelişi de değil. Rusya’nın da kapitalizmin dışında bir modelle gelmediğini, gelemeyeceğini, Ortodoksluğun beslediği Rus ruhunun çoktan tarih olduğunu Batılılar da Ruslar da biliyor.
Batılıları korkutan asıl tehlikeli gelişme, Türklerin yeniden tarih sahnesine çıkma, dolayısıyla Türkiye Ekseni olarak adlandırılabilecek bir fikrin adım adım hayata geçirilmesi ihtimalinin belirmesidir.
Suriye üzerinden, Libya’yla yaptığımız anlaşmalarla inşa ettiğimiz mavi vatan fikrinin bize sunduğu kazanımlardan, Doğu Akdeniz’deki önalan atılımlarımızdan sonra Amerika ile Avrupa Türkiye’yi kuşatıyorlar yoğun olarak... Yunanistan’ı kışkırtıyor, Fransa’yı provoke ediyorlar...

Türkiye’yi hedef tahtasına oturtan bir “gizli el” var. Bu gizli el kim? Almanya mı? Almanya’nın da gerisinde ABD’ye her alanda hükmeden Siyonist şer şebekesi mi?
Türkiye, savunma sanayisinde yaptığı devrimi önümüzdeki çeyrek asırda bizim medeniyet dinamiklerimizi hayata ve harekete geçirerek eğitim, düşünce, kültür, sanat, bilim hayatında da gerçekleştirebilirse dünyanın kaderini belirleyecek bir eksen olabilir Allah’ın izniyle.Peygamberler tarihi bilinmeden insanın, tabiatın ve varlığın tarihi yazılamaz

Yusuf Kaplan

16/10/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Peygamberler tarihi bilinmeden insanın, tabiatın ve varlığın tarihi yazılamaz
Her şeyi peygamberler öğretti bize. Ama biz peygamberleri de, Peygamberlerin bize öğrettiklerini de unuttuk!

Kendimizi unuttuk çünkü! Ne olduğumuzu! Nereden gelip, nereye doğru yol aldığımızı bilmiyoruz. İnsan, kendini unutan, kendini unuttuğu için Tanrı’yı da unutan, unuttuğunu da unutan insan neyi hatırlayabilir ki, neyi bilebilir ki hakkıyla?

İNSAN, NEYİ YİTİRDİĞİNİ UNUTTU
Tarih, insandan ibaret değil. Hayat da!

Hayatta başka varlıklar da var insandan başka, bambaşka, kendi dünyaları olan kendi dilleri olan insanla aynı havayı soluyan aynı zamanı aynı mekânı paylaşan bambaşka varlıklar birbirlerinden habersiz nefes alıp veren doğan yaşayan ölen birbirlerinden habersiz varlıklar; belki de haberli. Sadece insan habersiz bütün varlıklardan! Neden peki?

Unutan, zamanla unuttuğunu da unutan belki de tek varlık olduğu için?

Belki de insan dışındaki varlıklar yekdiğerlerinin dünyalarından haberdarlar? Belki de? Kim bilir?

Aslında insan bilir. İnsanlar arasında diğer varlıklarla, diğer dünyalarla irtibat halinde olan, iletişim kuran, işbirliği yapan, onların dünyasını bilen, onların dünyasına girebilen insanlar peygamberler yalnızca. İnsan nasıl unuttu bunu!

Büyük düşünür Eflatun, felsefeyi yani hikmeti, Müslümanların hikmet olarak adlandırdıkları ve yaptıkları şeyi “hatırlamak” olarak tarif etmişti: demişti ki eflatun bize felsefe insana neyi içerdiğini hatırlama biçimi ve çabasıdır, neyi yitirdiğini arama, belki de bulamama çabasıdır.

İNSAN, TABİATIN, VARLIKLARIN DÜNYASINDAN HABERSİZ!
Harput’tayız. Tarihî bir mekânda konaklıyoruz. Belekgazi Konukevi’nde. Gece sabaha akarken kuşlar uyutmadı beni. Kuşların cıvıl cıvıl sesleri, birbirleriyle iletişimleri, konuşmaları, onların da bir dünyaları olduğunu hatırlattı bana bir kez daha.

Hz. Süleyman’ı hatırladım; kuşlarla, karıncalarla konuştuğunu, iletişim kuruduğunu.

Kuşların da bir dünyaları var ama biz onların dünyalarından çok uzağız. Sadece kuşların mı? Kedilerin, köpeklerin, aslanların, karıncaların velhasıl bütün tabiat âleminin varlıklarının dünyalarından da.

Tabiatın dilini bilmiyoruz. Tabiatla içiçe yaşıyoruz, tabiatta yaşıyoruz ama tabiatı, tabiatın dünyasını, tabiatta yaşayan varlıkların dillerini, dünyalarını, duyarlıklarını, inceliklerini, konuşmalarını, acılarını, hüzünlerini, sevinçlerini bilmiyoruz. Biz neyi biliyoruz peki? Neyi?

Kendimizi bile bilemiyoruz ki! Kendimize bile kendi dünyamıza, kendi iç dünyamıza o kadar uzağız ki! Ne kendimizi tanıyabiliyoruz hakkıyla, ne de içinde yaşadığımız dünyayı, tabiatı, tabiatın dünyasını!

Evet, sahi, insan neyi biliyor peki?

Hiçbir şeyi!

Evet, hem Hiçbir şey bilmiyor; hakkıyla bilmiyor, bilemiyor, hem de daha da vahimi bilemediğini de bilmiyor!

SEKÜLERİZM, RUHSUZLAŞMANIN ADIDIR
Sekülerizm, ontolojik şiddete dayalı bir ideolojidir ve kurgudur. Varlığın, insanın, hakikatin varoluştan gelen hiyerarşisini bozduğu, tepe taklak ettiği için bütün kötülüklerin kaynağı, sekülerizm’dir. İnsanı özgürleştireceğini düşünür ama ayartının kölesi yapar. Sekülerizm, izafî olanı gerçek katına yükseltir hatta mutlak olarak konumlandırır.

Böylelikle, her şey, konumunu, ruhunu ve anlamını yitirir kaçınılmaz olarak.
Sekülerizm, Türkçeye dünyevîleşme olarak çevrildi. Dünyevîleşme çevirisi, sekülerizm kavramının felsefî derinliğini yansıtmaktan uzak bir çeviri.

Sekülerizm, köklü olanın, ukba’nın, ilâhi olan’ın, ulvî olan’ın, kutsal’ın buharlaşması; geçici olanın, dünyanın, sahte’nin, süflî olan’ın kutsanması, mutlaklaştırılmasıdır.

Sekülerizm hem kalıcı olanı yoksaydı hem de dünyayı, geçici olanı, dünyadaki her şeyi kutsadı, ya din katına yükseltti ya da din-dışı kutsallıklar icat etti.

Sekülerizm, dünyayı ruhsuzlaştırma ve insanı barbarlaştırma biçimdir.

Sekülerizmin dölyatağı paganizmdir: Paganizm, Tanrı›nın izafileştirilmesi, devre dışı bırakılması veya inkâr edilmesi, Tanrı›nın yerine insanın veya herhangi bir şeyin Tanrı katına yükseltilmesidir.

Sekülerizm, Tanrı dâhil her şeyi izafîleştirir. Bir şeyin izafileştirilmesi, değersizleştirilmesi, yerini ve anlamını yitirmesidir. Şeyleştirilmesi, ruhsuzlaştırılması ve anlamsızlaştırılmasıdır.

Sekülerizm imkânsızdır. Salt seküler kalmak imkânsız bir şeydir. En seküler olan kişi, sekülerizmi kutsar ama bunun farkında bile olmaz.

Hayatta mümkün olan her şey tanrıya özenir, tanrılaşma özlemi içine girer.

Özgürleşmenin yegâne kaynağı Yaratıcı’ya bağlanmaktır. Yaratıcı’ya bağlanmayan kişi, her şeyi tanrılaştırır rahatlıkla farkında olmasa da. Tanrı inancının olmadığı yerde her şey istesek de istemesek de tanrılaştırılma potansiyeli taşır.
Tek bir gerçek Yaratıcı’ya inanmayan kişi, hayatta sayısız sahte tanrının kölesi olur çıkar.
Sekülerizm insanı özgürleştirmez, hız, haz ve ayartının kölesi yapar.

İnsanın özgürleşme süreci, Yaratıcı inancı’yla başlar. Yaratıcı inancını yitiren, özgürlüğünü de yitirir, iradesini Yaratıcı dışındaki her şeye kolaylıkla devredebilir.

Seküler tarih yazımı, insanın dünya ve her şey üzerinde hâkimiyet kurmasının tarihidir. Nebevî tarih yazımı ise hakikatin her yerde hükümferma olmasının tarihi.
PEYGAMBERLER TARİHİ BİLiNMEDEN DÜNYA TARİHİ YAZILAMAZ
Peygamberler tarihi bilinmeden insanın tarihi de, tabiatın tarihi de, tabiattaki varlıkların tarihi de yazılamaz. Peygamberler tarihi bilinmeden insanca bir dünya kurulamaz. Çünkü peygamber insana bilmediğini de, bilmediğini bilmediğini de öğreten, Yaratıcı’dan gelen mesajın sesi nefesidir. Hayatımın anlamı ve ruhu peygamberlerde, peygamberlerin hayatlarında gizlidir.

Peygamberler tarihi, insanın da, tabiattaki bütün varlıkların da, aslında hem ruhudur hem manasıdır hem de mayası, gürül gürül akan hayat fışkıran hakikat ırmağının muhkem ve muazzez kaynağı.
Peygamberler olmadan, anlaşılmadan, bilinmeden tarih yazılamaz. Sadece insanlığın tarihi değil, bütün diğer varlıkların tarihi de.

Yazılamaz, çünkü bütün varlığın tarihi de, anlamı da, ruhu da, peygamberler de peygamberlerin hayatlarında ve hayatlarını yönlendiren, şekillendiren Yaratıcı’dan aldıkları ve insana ilettikleri mesajlarında gizlidir.

Peygamberleri bize Kur’ân anlatır, Kur’ân kıssaları. İnsanın, varlığın anlamı da, ruhun anlamı da, hikâyesi de yalnızca Kur’an’da bilinebilir. Hakikat Kur’an’dan öğrenilebilir. Her şeyin hakikati.

Sekülerizm, dünyayı mutlaklaştır, insanı hem kendinden, kendi dünyasından hem de dünyadan, dünyanın dünyasından ve anlam haritasından uzaklaştırır. Çünkü sekülerizm, ruhsuz bir dünyadır. O yüzden dünyayı, insanı, hayatı ruhsuzlaştırır, anlamsız, uçsuz bucaksız çöle çevirir.

Ruhsuz dünya, cehenneme gebedir. Ruhsuz insan, barbarlığa. Ruhsuz hayatsa, barbarlaşmaya ve cehenneme.

.Dün, modern tarihe İslâm yön verdi, postmodern tarihe de İslâm yön verebilir…

Yusuf Kaplan

13/11/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Dün, modern tarihe İslâm yön verdi, postmodern tarihe de İslâm yön verebilir...
Modern tarih, İslâm’la başlar: En yeni olan o çünkü. Tarihe müdahale eden, tarihin akışını şekillendirin en yeni, en dinamik, en yenileyici, silkeleyip kendine getirici ve diriltici güç, İslâm.
Modernlik de, İslâm’ın işte bu yenileyici ve diriltici gücünün kışkırtmasıyla ortaya çıktı. Avrupa’yı tarihe İslâm kışkırttı. İslâm olmasaydı, Avrupa bin yıllık kış uykusundan uyanamazdı.
İSLÂM’IN DİRİLTİCİ GÜCÜ NEREDEN GELİYOR?
İslâm, yarım asırda, Doğu’da Pasifik Okyanusu’na, Çin’e, Batı’da ise Atlantik’e, İber yarımadasına kadar yayılıyor…

Basit bir şey değil bu. Bütün büyük tarihçilerin, tarih felsefecilerinin anlayamadıkları, çözemedikleri, izah edemedikleri olağanüstü bir durum var burada.

İslâm’ın yarım asır gibi kısa bir zaman dilimi içinde bütün dünyaya ulaşması, bir asır içinde de bütün dünyaya yayılmaya başlaması, bütün dünyada hızla benimsenmeye başlanması, olağanüstü bir durum.
Bunun sırrı ne peki?

Bunun sırrı, öncelikle İslâm’ın akîdesinin çok güçlü, sağlam, muhkem olması. Paganizme bulaşmaması. İlâhî alan ile beşerî alan’ı kesin, net olarak birbirinden ayırması ve bu konuda İslâm’ın benimsenmesinin önünde akîdevî, felsefî hiçbir engelin olmaması.

Özlü bir şekilde ifade etmek gerekirse, İslâm’ın sarsılmaz bir tevhid inancına dayanması ve şirke yol açacak büyün kapıları kapaması.
O yüzden İslâm’ın, kısa süre içinde Doğu’da Türkistan coğrafyasına kadar, Batı’da İspanya-Portekiz’e hatta Fransa’nın içlerine, Güney’de de kuzey Afrika’ya, doğu ve batı Afrika sahillerine kadar hızla yayılması kolay oluyor…

Hıristiyanlık, Tanrı sorununu, Tanrı’nın teslis’le izah edilmesi sorununu kanlı hâdiselerle zorla teslis yönünde “çözüme” kavuşturuyor. Aslında bir çözüm değil, dayatma bu. Önce Bizans’ın Hrıstiyanlaşması, sonra da Hristiyanlığın Bizanslaşması sözkonusu oluyor.
İslâm, kısa sürede hızla yayılırken, Hıristiyanlık zorla devlet dini yapılıyor ve pagan gelenekler tarafından yutuluyor.
Batı’nın ayağa kalkmasında o yüzden Hıristiyanlık değil, İslâm belirleyici rol oynuyor: Batılıları hem kendi felsefî köklerine, kaynaklarına yani Grek felsefesine Müslümanlar ulaştırıyor hem de her alanda tarihe kışkırtıyor, rönesansları tetikliyor.
İSLÂM’IN DİRİLTİCİ MEYDAN OKUMASI…
Soru şu burada: Peki, İslâm, nasıl bir meydan okuma gerçekleştiriyor?

Bu sorunun üç aşamalı bir cevabı var: İslâm, birinci asrında, bütün medeniyetlerle temasa geçiyor.
İkinci asrında, temasa geçtiği bütün medeniyetlerden besleniyor ve özgün İslâm ilimlerini tedvin ediyor.
Üçüncü asrında ise, küresel ölçekte bir meydan okuma geliştiriyor: İslâm, çağ oluyor; çağ’a, zaman’a İslâm hükmediyor: İslâm’ın çağrısı insanlığın zirve noktası, ulaşılması gereken insanlık çağı ve çağlayanı oluyor.
İslâm, dünya demek oluyor; dünya’ya her alanda ve her bakımdan İslâm şekil veriyor; bilimde, düşüncede, sanatta ilkeleri, ölçüleri ve yöntemleri İslâm belirliyor küresel ölçekte.
İslâm medeniyetibu süreçte hem hiçbir medeniyeti, kültürü yok etmiyor hem ölmekte olan kültürlere âb-ı hayat iksiri üflüyor hem de bütün medeniyetleri besliyor ve bütün medeniyetlerden vahyin filtresinden geçirerek beslenmesini biliyor.
İslâm’ın tarih sahnesine çıkışı, modern tarihi kuruşu ve başka medeniyetlerle yıkıcı değil yapıcı ve besleyici, monolojik değil diyalojik ilişkiler kuruşu, tarih felsefesi açısından, geleceğin tarihinin nasıl yapılabileceğini gösterecek ipuçları vermesi bakımından çok önemli.

Özetleyecek olursam… Müslümanlar, Hz. Peygamber’in (sav) irtihalinden sonra Arabistan Yarımadası’na hükmediyorlar. Hz. Ömer’in (ra) hilafetiyle birlikte Sasaniler, Bizans, Yemen gibi medenî dünyayla yüzleşiyorlar. Hz. Osman’ın (ra) hilafetiyle birlikte, yani kabaca elli yıl içinde doğuda Çin’e, batıda İspanya’ya kadar gidiyorlar.
Yani İslâm ilk yüz yıl içinde ulaşılabilecek bütün dünya coğrafyasına bilfiil ulaşmış oluyor. Bu, çok önemli bir şey. Bu, tarih felsefesi açısından, tarihin işleyiş mantığı açısından tarihçilerin, tarih felsefecilerinin çözemediği mucizevî bir olgu.

TARİH’İ BİZ YAPABİLİRİZ YENİDEN…
Burada yakıcı sorular sökün ediyor hemen: Bu mucizevî olgu dediğim hâdise, tarihin akışını değiştirdi. Bunu nasıl yaptı peki? Ve bunu yeniden yapma, tarihi yeniden harekete geçirme imkânımız var mı bizim bundan sonraki süreçte? Tarihi biz nasıl harekete geçirmeliyiz ya da geçirebiliriz Hocam?

Önce şunu bilelim: İki asırdır büyük bir medeniyet krizi yaşıyoruz. Müslüman Zihnimizi, Müslümanca Yaşama Zeminimizi ve Müslüman Zamanı’nı kaybettik. Ama Tarih, bitmiş değil. Tarih akıyor…
Tarihe yeniden biz yön verebiliriz eğer insanlığın birikimini kuşanıp İslâm’ın kavramlarıyla yeniden tanımlama çabası içine girecek birinci sınıf öncü kuşaklar yetiştirebilirsek…
Hiçbir şey bitmiş değil.

Belki de biz çilemizi dolduruyoruz. Fikir, oluş ve varoluş çilemizi…
Bütün insanlığın yükünü omuzlarında taşıma bilinci, tarihi yeniden bizim yapmamızı sağlayacak bir itici güç olabilir eğer kendimizi bilir, kendimizi bulur ve kendimiz olmayı başarabilirsek…
Tarih, bitmedi, yeni başlıyor belki de…

Batılılar, her şeyi bitirdiler: Taoizm’i, Konfüçyanizm’i, Budizm’i, Hinduizm’i, Zen’i, bütün doğu dinlerini fosilleşirdiler ve tarih dışına ittiler ama İslâm’ı, kaynaklarını bitiremediler, Müslümanları yok edemediler.

Toparlanırsak bütün insanlığı biz toparlayabiliriz yeniden -hakikat, adalet ve merhamet medeniyetinin etrafında bir kez daha.
Toparlanabilmemizin tek yolu var: Yabancılaştırıcı ve sömürgeci eğitim sisteminin, mankurtlaştırıcı medya rejiminin ve yozlaştırıcı, hiçbir yaratıcılığı olmayan sahte sanat dükalığının kendiliğinden yok olmasını sağlayabilecek, bizim yenileyici, silkeleyip kendimize getirici, dışlayıcı değil kucaklayıcı medeniyet ilkelerimizi, dinamiklerimizi eksene alarak asırlık nefes alabilen öncü kuşaklar yetiştirebilmek… dünyayı da kendi medeniyet dünyasını da iyi tanıyan, aşağılık kompleksi olmayan, özgüveni ve tevazusu yerli yerinde, asalet ve vakar sahibi sahabe neslini örnek alan yeni şafak yağmurlarının tohumlarını ekmek..
Ne demiştik: Dünya bize gebe, biz hakikate… Öyleyse uyku haram hepimize…Bin yılı inşa eden Turkuaz Ruhu, önümüzdeki bin yılı da inşa edecek yegâne ruh!

Yusuf Kaplan

14/11/2022 Pazartesi

Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Bin yılı inşa eden Turkuaz Ruhu, önümüzdeki bin yılı da inşa edecek yegâne ruh!
Semerkand, Turkuaz Ruhu olarak adlandırdığım Maverâünnehir medeniyet havzasının yeniden tarihe girişine tanıklık eden bir toplantıya ev sahipliği yaptı: Türk Devletleri Teşkilatı (TDT), ortak savunma anlaşması imzaladı, söz konusu devletlerden birine yapılacak bir saldırının hepsine yapılmış kabul edileceği kararı aldı. Eğer bu karar sulandırılmazsa, hakkıyla uygulanırsa, bölgenin ve dünyanın dengelerini değiştirebilir.
Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ın burada kurucu, tarih-yapıcı bir rol oynadığını görüyoruz. O yüzden kendisine takdim edilen Özbekistan Yüksek Devlet Nişanı İmam Buhari Nişanı çok anlamlı ve önemli. Tam da bin yılımızı kuran, gelecek bin yılımızı da kurma potansiyeli taşıyan Ehl-i Sünnet Omurga ve İrfânî Derinliğimizi yeniden harekete geçirmemizi sağlayacak Turkuaz ruhu olarak adlandırdığım medeniyet tasavvurumuzu yansıtan anlamlı ve önemli bir nişan bu.
MODERN TARİH, İSLÂM’LA BAŞLAR…
Dünkü yazımda da gösterdiğim üzere, modern tarih, İslâm’ın doğuşu ve tarihe müdahalesiyle başladı.

Avrupalıların Müslümanları Endülüs’ten sürmeleri, İslâm’ın kökünü kazımalarına yol açtı.

İber Yarımadası’nda Müslüman Arapların yaşadıkları “Endülüs” (tarihten sürülme ve yok edilme) felâketi, Avrupalıların kendilerini toparlamalarını, tarihe girmelerini sağlayan atılımlarını, entelektüel, bilimsel, siyasî ve iktisadî devrimlerini borçlu oldukları, tarihten silme saldırganlığı gösterdikleri inanılmaz bir barbarlık örneğidir.

Düşünsenize... Her şeyinizi borçlu olduğunuz bir medeniyeti yerle bir ediyorsunuz, o medeniyetin çocuklarını katlediyorsunuz barbarca; engizisyon mahkemeleri kurarak -deyim yerindeyse- afrodizyak bir zevkle soykırım yapıyorsunuz!
Belçikalı şehir tarihçisi Henri Pirenne’in Muhammed veŞarlman başlıklı kitabında “Şarlman olmasaydı, Avrupa kurulamazdı; Muhammed olmasaydı, Şarlman olmazdı” çarpıcı gözlemiyle özetlediği Avrupa’nın kurulmasında ve tarihe kışkırtılmasında kilit rol oynayan Müslümanları saygıyla ve şükranla anacağınıza, elinize geçen ilk fırsatta, tarihten silmekte bir an bile tereddüt etmiyorsunuz!
TÜRKLER, İKİ ENDÜLÜS / YIKIM TECRÜBESİ YAŞADILAR!
Oysa o Müslümanlar, hiç bir medeniyetin kökünü kazımadılar; karşılaştıkları bütün medeniyetlerden -vahyin filtresinden geçirerek- beslendiler; ölmekte olan kültürlere âb-ı hayat iksiri sundular; kendilerinden önceki medeniyetleri hem hayırla yadettiler hem korudular hem de insanlığa takdim ettiler.

Buna rağmen Avrupalılar, İber Yarımadası’ndaki Müslümanlara bu dünyada cehennemi yaşattılar; oysa o güzel Müslümanlar Avrupalı barbarlara bu dünyada cenneti armağan etmişlerdi.
Yetmedi, Avrupa’daki Arap Müslümanlara yaşattıkları bu “Endülüs” (katliam, tarihten sürme) felâketini Müslüman Türklere de yaşattılar, Moğollarla birlikte.

Haçlı saldırıları ile Moğol saldırıları, Müslüman Türklere yaşatılan yeni bir Endülüs (katliam ve tarihten sürülme) felâketiydi.
Müslüman Türkler, kendilerine yaşatılan bu ilk Endülüs felâketini Anadolu, Balkanlar ve Arap dünyasına açılarak gerçekleştirdikleri Selçuklu ve Osmanlı medeniyet atılımlarıyla aştılar.
Ya da şöyle söyleyeyim: Haçlı ve Moğol saldırıları, Müslüman Türklerin devletlerini, maddî kazanımlarını yerle bir etti ama turkuaz ruhu olarak özetlediğim ruhu yok edemedi.
Özetle: Müslüman Arapların İspanya’da yaşadıkları “Endülüs” (“yıkım”) tecrübesi fiilen gerçekleşmişti; Türkler ise iki Endülüs / yıkım tecrübesi yaşadılar; birincisi İspanya’da olduğu gibi fiilen gerçekleşti; -Türkiye Türkleri de dâhil bütün Türklerin yaşadıkları- ikinci “Endülüs” tecrübesi ise zihnen!

Turkuaz ruhu, Türkistan-Horasan havzasındaki birinci “Endülüs” / yıkım tecrübesini aşmamızı sağladı; o yüzden ikinci Endülüs fiilen değil, zihnen hayata geçirildi: Bunu da püskürteceğiz inşallah önümüzdeki bir-iki asır içinde.
TURKUAZ RUHU: ÖNCE İNSAN, SONRA NİZAM
Turkuaz ruhu neydi, peki?

Turkuaz ruhu, mavi ile yeşil’in, yani gök ile kök’ün buluşmasıydı.
Turkuaz ruhu, Maveraünnehir medeniyet havzasının bir ucu Horasan’a, diğer ucu Türkistan’a açılan çift kanatlı ruhuydu.

Gök’le yer’in buluşması, gök ekini bir meyvenin yerde köksalmasını sağlıyordu.
Bunun en güzel, en silkeleyici örnekleri Horasan ve Türkistan coğrafyasının turkuaz ruhlu şehirlerinde görülüyordu: Semerkand ve Buhara bu şehirler arasında turkuaz ruhunun en fazla yansıdığı, en fazla yakıştığı iki kurucu şehirdi.
Turkuaz ruhu, melekût âleminden (fizik ötesinden) süt emerek, mülk / fizik âlemini yeşile boyama, deyim yerindeyse, cennetten bir köşeye dönüştürme, insanın meleksi melekelerini yeşertme ruhuydu.
Turkuaz ruhu, önce insan, sonra nizam ilkesi üzerine inşa edilmişti.
İşte bu turkuaz ruhu, Mekke ve Medine›nin izdüşümleri Buhara ve Semerkand’ın merkezini oluşturduğu sadece İslâm tarihinin değil dünya tarihinin bin yılını şekillendiren Ehl-i Sünnet Omurga’yı inşa etti, buna bir de her dem diriltici bir ruh üfleyecek irfanî derinlik nakşetti.
Ehl-i Sünnet omurga, akîdevî ve fikrî sütunları dikti; bu toprakların mayasını karan ve Bursa’ya, Osmanlı’ya kadar uzanan derin bir nefes üfleyen irfanî tecrübe ise ruh kattı bu yolculuğa.
Ehl-i Sünnet omurganın akîdevî, fikrî dinamizmi, irfanî tecrübenin rûhî derinliğiyle birleşince, bin yıllık İslâm tarihi şekillendi, dünya tarihinin akışı buna göre değişti.
Bu turkuaz ruhunun yeniden hayata ve harekete geçirilmesinin yegâne şartı, Türk Devletleri Teşkilatı’na üye ülkelerin müşterek medeniyet tasavvuru, iddiası ve mefkûresi etrafında birleşmeleri ve hedeflerini birleştirmeleridir.

Dün bin yıllık tarihi inşa eden bu turkuaz ruhuyla, gökle kök arasındaki kopan irtibatı yeniden kurabilirsek, önce insan, sonra nizam ilkesini harekete geçirerek gelecek bin yılı da bizim inşa etmemizi sağlayacak bir diriliş, oluş ve varoluş imkânı sunacaktır bu ruh bize.
Henüz yolun başındayız ama tarihi biz yapacağız yeniden ve önce kendimizi toparlayacağız, sonra bütün Müslümanları biz ayağa kaldıracağız bir kez daha Allah’ın izniyle

.Terör’izm üzerine düşünceler-1: Terör’le savaş

Yusuf Kaplan

18/11/2022 Cuma

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Terör’izm üzerine düşünceler-1: Terör’le savaş
İslâm dünyasının toparlanmaya, Fas’tan Malezya’ya kadar İslâmî hareketlerin ve söylemlerin her alanda İslâm dünyasındaki en güçlü söylemler ve hareketler olarak öne çıkmaya başlaması üzerine küresel sistem, 1991 yılında Soğuk Savaş’ın bitirilmesine karar verdi: İslâm›ın yükselişi durdurul-malı’ydı, yoksa İslâm’ın yeni bir medeniyet sıçraması geliştirmesinin önü alınamaz’dı. Bu da, Batı uygarlığının küresel hegemonyasının büyük sarsıntı geçirmesine yol açabilir’di.
TERÖRİZMLE SAVAŞ BAHANE, HEDEF İSLÂM’LA POSTMODERN YÖNTEMLERLE SAVAŞ
Küresel sistemin lordları, NATO bünyesinde bir İslâm’la savaş stratejisi geliştirdiler: Terör örgütleri icat edildi, o terör örgütleriyle savaşıyormuş gibi yapılarak İslâm terörle özdeşleştirildi.
NATO Genel Sekreteri Willy Cleas, “teörizmle savaş”ı, NATO’nun temel savaş stratejisi olarak belirlediklerini ilan etti, üstelik de “küresel sistemin önündeki en büyük tehdit İslâm’dır” diyerek açık açık!
Modern, ağır silahlı ordularla yapılan konvansiyonel savaş biçimi tarih oluyor, yerini postmodern asimetrik savaş yöntemi olan vekâlet savaşları alıyor’du: Hem terörle savaşıyormuş gibi yapılarak İslâm’la savaşılıyor, kitleler İslâm’dan uzaklaştırılıyor; hem de terör örgütleri kullanılarak İslâm dünyası, özellikle de Türkiye’nin merkezinde bulunduğu Doğu Akdeniz coğrafyası işgal ediliyor, kan gölüne çevriliyor, böylelikle Türkiye dört bir taraftan kuşatılıyor’du…

Türkiye’nin nasıl kuşatıldığını görüyoruz. Ayrıca terörle savaş stratejisiyle esas itibariyle kuklalar, kukla terör örgütleri kullanılarak Türkiye gibi ülkeler istikrarsızlığa sürüklenmek isteniyor’du.
Türkiye, tuzağı gördü, kendisine karşı kullanılan DEAŞ gibi terör örgütlerini yerle bir etti, emperyalistleri buraya geldiklerine bin pişman etti. Bu noktada Fırat Kalkanı süreci, bir milat olarak tarihe geçti!
TERÖR’LE SAVAŞ’IN İKİ TÜRÜ
Terör’le savaş ifadesiyle iki şeyi kastediyorum: Birincisi, terörle mücadele etmek. İkincisi, terörü bir savaş yöntemi olarak kullanmak.
Terörle mücadele konusu çokça işlendi her yerde, medyada, akademyada vesaire. Terörü bir savaş yöntemi olarak kullanma stratejisi üzerine yeterince düşünce üretilemedi.
Terörün felsefesini yapmak gerekiyor terörü bir savaş yöntemi olarak kullanmanın ne anlama geldiğini, görünür görünmez boyutlarını kavrayabilmek için.
Terörün bir savaş yöntemi olarak iki şekilde kullanıldığını görüyorum: Öncelikle bizzat savaş yöntemi olarak teröre başvurulması.
İkinci olarak, terörün başka alanlara da taşınması ve örneğin medyada medya terörü olarak kullanılması.
Birincisi, hayatımızı, hayat-dünyamızı kontrol ve kolonize etmeyi hedeflerken; ikincisi, zihnimizi, zihin-dünyamızıkontrol ve kolonize etmeyi amaçlıyor.
Birinci tür terörle savaş biçiminde, doğrudan, alçakça bir saldırı ve açık şiddet sözkonusu.
İkinci terör biçiminde yani medya terörü’nde ise dolaylı bir saldırı ve örtük şiddet geçer akçe.

Burada gözden kaçan iki yakıcı noktaya dikkat çekmekte yarar görüyorum: Her şeyden önce, terör, varlığını ve meşrûiyetini medyaya borçlu. Bu meseleyi pazartesi günkü yazımda işleyeceğim.
İkincisi de, örtük şiddet, açık şiddet›ten daha sinsi, daha ayartıcı ve daha tehlikeli. Bunu söylemek bile gerekmiyor, elbette ki.

Bu yazıda savaş yöntemi olarak terörü anlamaya ve anlamlandırmaya çalıştım. Sonraki yazılarda bir terör felsefesi geliştirmeye, ardından da medya terörü olarak adlandırdığım, fiilî terör’den daha tehlikeli, daha sinsi ve daha alçakça bir savaş yöntemi olarak gördüğüm zihnî terör, zihnî savaş yöntemi olarak adlandıracağım medya terörünü mercek altına almaya ve tartışmaya çalışacağım.
HİSSİZ BİR SAVAŞ
İstiklal Caddesi, kana bulandı yine. Masum insanlar katledildi, halk, acaba seriyal bir terör saldırısının ilk örneği mi bu terör saldırısı diye sormaya başladı.

Burada terörle savaş yürütme biçiminin ilginç bir örneği ile karşı karşıyayız: Emperyalistler de, orta ölçekli güçler de, hatta sıradan, küçük ölçekli ülkeler de, savaş yöntemi olarak terörü, terör örgütlerini kullanıyorlar artık: Her ülkenin bir uydu terör örgütü var! Vekâlet savaşları deniyor buna malumunuz olduğu üzere: Asimetrik bir savaş biçimi bu. Gerilla savaşlarının yeni versiyonu da diyebiliriz buna. Ama daha acımasızca, daha alçakça, daha ürpertici bir savaş biçimi.
Sadece terör örgütlerini değil, başka ülkelerin özel eğitilmiş paralı askerlerini kiralayarak da sürdürülüyor bu vekâlet savaşları aynı zamanda.
Postmodern savaş bu. Modern veya klasik savaşlar gibi, büyük ordular karşı karşıya gelmiyor. Teknolojik olarak iyi donatılmış asker-mühendis-yazılımcıların dijital oyun oynar gibi yönettikleri plastik ama daha ölümcül, daha hissiz, daha robotça sürdürülen ayartıcı bir savaş var karşımızda.
Hissin öldüğü, bir düğmeye basarak yığınla insanın katledildiği, şehirlerin anında cehennemi andıran bir manzaranın ardından harabelere döndüğü dehşet duygusunu yok eden plastik, estetize yöntemlerle sürdürülen mekanik bir savaş: Ne kadar ürpertici, değil mi? İnsanın kanı donuyor bu hissizlik, ruhsuzluk ve robotlaşma karşısında!

ÇOK TEHLİKELİ BİR KIVILCIMIN FİTİLİ!
İstiklal Caddesi›ndeki terör hâdisesini YPG / PKK militanı Suriyeli bir Arap›ın gerçekleştirmesi, soru işaretlerinin artmasına yol açtı haklı olarak. Sunulan imaj ve verilen mesaj, Suriyeli birinin İstanbul’un göbeğinde terör eylemi gerçekleştirmesi, Türkiye’deki Suriyelilerle Türk halkı arasında patlak verecek ucu iç çatışmalara kadar gidebilecek bir gerilimin ilk ürpertici fitilini çakmak olabilir.
Suriyelilerle Türk halkı arasında iç çatışmaların alt yapısını oluşturmaya dönük bir eylem olabilir bu eylem. Ülkeyi, adım adım hazırlanan yeni bir iç çatışmanın eşiğine sürükleme potansiyeli taşıyan bir eylem yani.
Çok tehlikeli bir sürecin kıvılcımı olabilir bu! O yüzden üzerine hassasiyetle gidilmeli ve tekerrür etmemesi için her tür tedbir alınmalı.Terör’izm üzerine düşünceler-2: Bir terör felsefesi

Yusuf Kaplan

20/11/2022 Pazar
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - TERÖRİZM ÜZERİNE DÜŞÜNCELER-2
Savaş, kötüdür, genel olarak.

Kötülerle ve kötülüklerle savaş kötü değildir, elbette ki.

İyinin ve iyiliğin hâkim kılınmasında başvurulan ilk yöntem değil son yöntemdir savaş. Ancak o zaman savaşın bir anlamı ve anlaşılabilir bir yanı vardır.

ÇATIŞMA VE UYUM
Dinler, temelde barışı öğütlerler ama savaşa yenilirler.

İdeolojilerin tanrısı çatışma ve savaştır: İdeolojilerin doğaları gereği konuşarak, fikir yoluyla ilerlemeleri, mesafe katetmeleri beklenir ama gerçekte tam tersi doğrudur: İdeolojiler, adeta savaş makinasına dönüşürler. Sosyalizm de, kapitalizm de darwinci’dir: İkisi de çatışmacıdır, ikisinde de güçlü olan yaşama hakkına sahiptir.
Savaş istenen, arzulanan bir şey değildir. Başka seçenek kalmadığında başvurulan son seçenek, son yöntemdir.

Dedim ama yaşanan hayat, bunun hiç de böyle olmadığını gösteriyor bize: Savaş’ı, başkalarını yok etme, topraklarını işgal etme, zenginliklerini sömürme aracı olarak kullananlar, savaşı son seçenek değil, ilk seçenek olarak görürler.

Batı uygarlığı, çatışmaya dayanır, hem teorik hem de pratik düzlemde çatışma›ya.
Batı dışındaki bütün medeniyetlerin çatışmadan ziyade uyuma, dengeye, konuşmaya, anlamaya ve anlaşmaya dayandığını söyleyebiliriz.

Batılılar tabiatta çatışma görürler.

Barı dışındaki medeniyetlerde, büyük bir uyum ve denge.
Durduğunuz yer, gördüğünüz şeyi belirler, demiştim.

TERÖR, ALÇAKLIĞIN ZAFERİ, İNSANLIĞIN YENİLGİSİDİR
Terör, alçaklığın zaferi, insanlığın yenilgisidir.

Terör’de kazanan yoktur, kaybedenler vardır. Kukla da, kuklacı da kazanıyor gözükse de asıl kaybedenler onlardır. Alçakça yöntemlerle sürdürülen bir savaşın kazananı asıl kaybedendir. Kaybedilen şey, insanî değerler ve duyarlıklardır.
Terör, tarih boyunca her zaman başvurulan savaş yöntemlerinden biri olageldi. Ama tarihin hiçbir döneminde günümüzde olduğu kadar savaşın yegane yöntemi konumuna yükselemedi.
Bizim tarihimizde Haşhaşîlerle kanlı, alçakça terör ve cinayet eylemleri konusunda kimse yarışamaz.
Aynı şekilde Batı’daki bütün muhalif grupların, yönelimlerin, akımların, inanışların kökünü kurutan terör eylemleriyle de kimse yarışamaz. Thomas Paine bunu çok açık ve net bir şekilde şöyle ifade etmişti: “İnsanlığın kökünü kurutma konusunda kimse Batı’yla yarışamaz!”

Haşhaşîler örneğinde olduğu gibi bizde terörü, muhalifler, azınlıklar, bir savaş yöntemi olarak kullanırken Batı’da bizzat devlet, hâkim güçler muhalifleri, farklı olanları, ötekileri, başka’larını bastırmak, sindirmek, kökünü kurutmak için bir savaş yöntemi olarak kullanmıştır.
İki dünyanın, iki medeniyetin terör olgusu’na bakışı konusundaki bu farklılık iki medeniyetin hem kendi karakterini hem de kendi dışındaki dünyalarla, kültürlerle, toplumlarla ilişki kurma biçimlerini çok güzel ele verir.

Engizisyon Mahkemeleri ve Müslümanların Avrupa’dan sürülüş, yok ediliş yöntemleri, Batılıların kendileri dışındaki dünyalara, kültürlere, dinlere, farklılıklara aslâ tahammülleri olmadığını, farklı kültürlerle ve medeniyetlerle bir arada yaşama özgüveni ve iradesi sergileyemediklerini gösteriyor.

Oysa İslâm tarihinde Engizisyon Mahkemeleri, başka inançların, kültürlerin, dinlerin müntesiplerinin sürülmesi, yok edilmesi, kökünün kazınması gibi bir uygulama yoktur, olmamıştır.

Batılılarla farklı olanı öteki, kötü ve düşman olarak görürken, Müslümanlar, farklı olanı, kendini tanıma, kendi farkını farketme, kendine çeki düzen verme imkânı olarak görürler ve tarih boyunca da bu ilkeyi her zaman gözettiklerini gözlemliyoruz.

O yüzden Müslümanlar aslâ soykırımcı olmamıştır, ırkçı olmamıştır, inancından, ırkından, fikrinden ötürü insanları yargılayıcı ve ayırımcı bir tavra sahip olmamıştır.

TERÖR, YENİLGİNİN ZAFERİDİR!
Terör, yenilginin zaferidir: Alçaklığın. Korkaklığın. Ruhsuzluğun.

Teröristi konuşmaya bile gerek aslında. Terörist kukladır çünkü. Kukladan ziyade kuklacıyı, kuklayı kullananı, psikolojisini, karakterini konuşmak daha önemli.
Terörü savaş yöntemi olarak kullanan kuklacı, kendisini, kullandığı kuklacının arkasına gizler, arkadan vurur, ne kadar karakter yoksunu bir tür olduğunu gösterir.

Savaş yöntemi olarak terör, çağımıza damgasını vuran vekâlet savaşlarının temel yöntemi. Savaş’ın yerini terör’ün, aktörlerin yerini de figüranların alması, alçaklığın nasıl tavan yaptığını, çağımıza adını verdiğini göstermesi bakımından dehşet vericidir.
Terör vahşettir, hedefi dehşettir, dehşet oluşturmaktır.
İşte tam burada medya terörü girer devreye. Terör vahşettir, hedefi dehşettir, dedim. İşte terörün hedefini yerine getiren şey medyadır, medya terörüdür.

Medya olmasa terör bu kadar etkili olamaz.
Medya terörü konusunu yarınki yazımda yazacağım.Terör’izm üzerine düşünceler-3: Medya terörü

Yusuf Kaplan

21/11/2022 Pazartesi
Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Terör’izm üzerine düşünceler-3: Medya terörü
Savaş yöntemi olarak terör, çağımıza damgasını vuran vekâlet savaşlarının temel yöntemi. Savaş’ın yerini terör’ün, aktörlerin yerini de figüranların alması, alçaklığın nasıl tavan yaptığını, çağımıza adını verdiğini göstermesi bakımından dehşet vericidir.
Terörü sadece terör üzerinde kafa yorarak anlamak da, çözebilmek de zordur. Medya terörü, terörden daha etkili ve dehşetengiz bir terör yöntemidir. Çünkü Medya terörü, daha sinsice ve daha alçakça bir savaş biçimidir.
Terör’ü konuşup da medya terörünü konuşmamak terörün hayatımıza nasıl derinlemesine sızdığını, sindiğini ve hatta yön verdiğini göstermesi bakımından ürperticidir.

TERÖR AYGITI OLARAK MEDYA
Dünkü yazımda şunu söylemiştim: Terör vahşettir, hedefi dehşettir, dehşet oluşturmaktır.
İşte tam burada medya terörü girer devreye. Terörün hedefini yerine getiren şey medyadır, medya terörüdür.
Hatta bir adım daha ileri giderek şunu söyleme cesareti bulacağım kendimde: Medya olmasa, terör de olmaz. Medya olmasa terör bu kadar etkili olamaz.

Terör varlığını da, meşrûiyetini de medyalara borçludur.
Medya terörü kavramını iki anlamda kullanıyorum: Birincisi, terörün medyasının medya terörü. İkincisi de medyanın bilerek veya çoğunlukla da bilmeyerek medyayı terörün medyayı hedeflediği dehşet’i oluşturacak üstelik de terörü meşrulaştıracak şekilde kullanması.
Medya bizatihî ürettiği imajlarla, medyada terörü haber yaparak, terörün hem gümdem olmasını, gündemi işgal etmesini sağlıyor hem de böyle böyle kanıksatarak terörü meşrulaştırıyor.
ONTOLOJİK TERÖRDEN MEDYA TERÖRÜNE…
Batılılar, her ne kadar insanı tanrı konumuna yerleştirerek ontolojik terörün yapıtaşlarını döşemiş olsalar da, Batılıların gözünde başka kültürlerin, medeniyetlerin insanlarının hiçbir değeri yok.
Ta Greklerden itibaren başka kültürlerin insanını “barbar” olarak gördüler: Sadece Greklerle sınırlı değil bu ötekini aşağılayıcı ya da yoksayıcı tavır. Romalılar da, Avrupalılar da, Amerikalılar da kendileri dışındakileri barbar, düşük olarak görmekten geri durmadılar.
Bir taraftan kendi dışındaki kültürlerin insanlarını barbar olarak göreceksiniz; öte taraftan da insan haklarının, evrensel değerlerin, hukukun üstünlüğü fikrinin şampiyonluğunu yapacaksınız: Buradaki paradoks oldukça yakıcı ve yıkıcı!

Bir öteki icat eden, üstelik de bu öteki›ye olumsuz özellikler yükleyen ve bu kötü öteki üzerinden kendisini vareden bir Batı tecrübesi var karşımızda.

Batı dışındaki dünyaların insanlarını böcek olarak görür Batılılar. Uzunca bir süre Batı’da yaşamış biri olarak söylüyorum bunları.
Aliya bu gerçeği ne kadar sarih ve etkili bir dille anlatmıştı bize bir Boşnak çocuğa hitap ederek: “Bak evladım! Batılılar hiçbir zaman uygar olmamıştır. Batılılar bütün bu zenginlik ve refahı, mazlumları sömürerek ve gözyaşlarını dökerek elde etmiştir.”
MEDYA ÇAĞINDA İLETİŞİM EN BÜYÜK SORUN
Çağımız medya çağı ama iletişimin buharlaştığı bir çağ bizimkisi. Dahası, medya çağında en büyük sorun, iletişim sorunu!

Çok büyük bir paradoks var burada: İletişim aracı olarak geliştirilen medyalar, gelinen noktada iletişimi öldüren araçlara dönüşmüş durumda!
Bunun temel nedeni şu: Medya, iletişim kurma aracı değil, hegemonya kurma ve kurulan hegemonyayı meşrûlaştırma aracıdır.
İstanbul’da İstiklal caddesinde gerçekleştirilen terör eyleminin Amerikan medyasında veriliş biçimi, Amerikalıların özgürlükten anladıkları şeyin sadece kendi çıkarlarına hizmet edecek bir malzemeden başka bir şey olmadığı gerçeğini ortaya çıkardı.
New York Times gazetesi, masum sivillerin katledildiği bir terör hadisesinin vahşetini ve dehşetini vermek yerine, terör saldırısı haberini, İstanbul’un güvenli bir şehir olmadığı şeklinde turizm haberine dönüştürerek vermesi, Amerikalıların ne kadar ruhsuz ve alçak olduklarını gözler önüne sermeye yetiyor. Batı medyasında hep aynı mantıkla, alçakça verildi İstanbul’daki terör saldırısı.
Paris’te, New York’ta, Londra’da yaşanan terör saldırılarında dünyayı ayağa kaldıran Batı medyasının İstanbul’daki terör saldırısına karşı kör, sağır ve duyarsız kalması, insan hakları şampiyonluğu yapmaktan çekinmeyen Batılıların ne kadar alçak olduklarını göstermesi bakımından oldukça manidardır.

.Zihnî işgal ve sosyal medya terörü!

Yusuf Kaplan

27/11/2022 Pazar

Yeni Şafak · Yusuf Kaplan - Zihnî işgal ve sosyal medya terörü!
Dijital uygarlık çağındayız. Dijital uygarlığı üreten teknolojiye de Batılılar hâkim olduğu için dijital medyayı kontrol ve kolonizasyon aracı olarak Batılılar veya egemen güçler kullanıyor yine.

DİJİTAL SÖMÜRGECİLİK BİÇİMİ
Geçen haftaki yazılarımda da dikkat çekmiştim: Son yarım asırda akademide “devrim” yapan, sadece akademik hayata değil entelektüel hayata da soluk aldıran Kültürel İncelemeler Okulu’nun en parlak isimlerinden (ve benim İngiltere’deki doktora danışmanlarından) Stuart Hall’ün dediği gibi, “medyalar, esas itibariyle iletişim araçları değil, daha ziyade mücadele alanları ve hegemonya kurma mecralarıdır.”
Sadece mecralar değil, aynı anda hem vasıtalar hem de vasatlar bu araçlar.

Zihinlerimizi işgal ederek yeni kültürel ve entelektüel mücadele alanları ve hegemonya biçimleri üreten vasatlar ve vasıtalar olarak işlev görüyor bütün dijital medyalar.
Kısaca söylemek gerekirse, adına dijital sömürgecilik veya dijital emperyalizm diyebileceğimiz bir sürecin eşiğinden geçiyor bütün dünya.

Modern dünya gibi tek biçimli, doğrudan tahakküm kuran bir dünya değil, aksine çok biçimli, çok görünümlü, dolaylı tahakküm biçimleri geliştiren postmodern, sinsi, melez bir dünya.
O yüzden görünüşte özgürlük alanı ama gerçekte ayartıcı yöntemlerle sürdürülen bir sömürgecilik ve emperyalizm biçimi dijital uygarlığın dünyası.
Dijital uygarlık, aklı çarmıha geriyor, algılar imparatorluğu üzerinden bir medya terörü üretiyor: Sosyal medya terörü.
Önceki gün sosyal medya hesabımdan kısa bir tweet dizisi paylaştım eğitim sistemimizin, genç kuşağın ve ülkemizin gidişatıyla ilgili: Ülkemizdeki 18-25 yaş kuşağının % 70’inin ülkeyi terketmeyi düşündüğünü, bu oranın daha zeki çocuklarda % 95’leri geçtiğini yazdım. Gençlerin değil esas itibariyle eğitim sisteminin sorumlu olduğunu vurguladım.
İnanılmaz bir linç girişimine, hakaret ve küfre maruz kaldım. Yazdığım şey hepimizi, ülkemizin geleceğini ilgilendiren çok hayatî bir meseleydi oysa.

SOSYAL MEDYA TERÖRÜ
Sosyal medya hesabımda kısa bir tweet dizisi paylaştım. Tweetin altına yapılan yorumlara baktım: İnanamadım gördüklerime!

Tweete yapılan yorumlar bu ülkenin okumuş yazmış insanlarının celladına nasıl âşık edildiğini, nasıl zihnî işgal altında olduğunu göstermeye yeten, gelecek adına tedirgin edici yorumlar’dı.

Asıl felâket bu’ydu oysa!

Ben bu felâketi yıllardır yazıyorum.

Yazıyorum ne kelime!

Haykırıyorum!

Bazı provokatif, görevli, dışarıdan fonlanan sosyal medya mecralarının yönlendirmesiyle troller iğrenç bir linç kampanyası başlattılar.
Bunları elbette ki ciddiye alacak değilim. Ama çok berbat bir zihnî felçleşme ve ahlâkî çöküş var: Yeni Şafak’ta yazıyor olmak, sizin çarmıha gerilmeniz için yeter sebep!
Ürpertici bir akıl tutulması yaşanıyor: Sosyal medyada tam bir terör havası estiriliyor. Hangi kesimden okursa olsun ülkenin en temiz insanlarına yalanlarla, iftiralarla sadece algı ve imaj oluşturarak karakter suikastı yapılıyor!
Gerçek hesaplardan da, sahte hesaplardan da mide bulandırıcı bir linç kampanyası yürütülüyor; oluşturulan linç ekipleri, belirlenen isimlere, sadece kişilerin kendilerine değil ailelerine, değerlerine, inançlarına iğrenç bir dille saldırıyorlar!
Bunların çoğu organize! Bütün kesimlerde gözlenen bir lümpenleşme, sığlaşma ve sözümona mücadele biçimi bu!
Bendeniz yanlışa yanlış, doğruya doğru dedim hep. Derdim hakikat, gerisi teferruat, diye yazdım sürekli olarak.
O yüzden Türkiye’nin en temel varoluşsal meseleleri olarak gördüğüm hatta millî güvenlik sorunu olarak tarif ettiğim, iki asırlık medeniyet krizinin sonrasında zuhur eden, ruh köklerimizi kurutan çarpık zihniyet değişiminin eğitim, kültür ve medya hayatımızda yol açtığı çürümeye, çözülmeye, mankurtlaşmaya dair yazı hayatına başladığım zamandan bu yana yazıyorum. Yeni yazmıyorum yani. Benim yazı ve fikir hayatına atılışımın temel sebebi bu varoluşsal meselelerimiz çünkü.

Hakikatli, yapıcı eleştirinin sağlık alameti olduğunu, zihni açtığını, kibri yok ettiğini, kişinin kendisini, yazdıklarını, yapıp ettiklerini gözden geçirmesine yol açtığını, insanı olgunlaştırdığını, o yüzden her yapıcı eleştirinin ne kadar sert olursa olsun teşekkürü hakettiğini yazdım her fırsatta.
Ama sosyal medyada yaşanan şey eleştiri filan değil karakter suikastı. Sosyal medya terörü!
Tam bu!

Bunun için yasal tedbirler alınması; kişi hak ve hürriyetlerinin korunması, ifade ve düşünce özgürlüğünün teminat altına alınması açısından çok hayatî.

Sansürcülüğü savunacak biri değilim. Söylediğim şey, en temel insan hakkı olan kişi hak ve hürriyetlerinin, inanç, düşünce ve ifade özgürlüklerinin garanti altına alınması.Geliyorum diyen felâket: Çocuklarımızı kaybediyoruz!

Yusuf Kaplan

28/11/2022 Pazartesi
Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Geliyorum diyen felâket: Çocuklarımızı kaybediyoruz!
Türkiye’deki 18-25 yaş kuşağının % 70’i ülkeyi terketmek istiyor.
Bu oran, zeki çocuklarda % 95‘ten fazla bir rakam olarak çıkıyor karşımıza!

Ürpertici bir manzara var karşımızda!

Sizce de ürpertici değil mi, bu manzara?

Nedir bu, peki?

Bu ülkenin intiharıdır!

Oysa ülkesini seven insan, en zor şartlarda bile ülkesini terketmez, ülkenin o zorluklardan çıkması için mücadele eder.
(Burada, ülkesinden asla nefret etmeyen, aksine her an ülkesi burnunda tüten, ekmek parası için gurbet ellere giden gurbetçilerimizin durumunun çok farklı olduğunu söylememe bile gerek yok!)

Burada gençleri değil, ülkeyi bu hâle getiren iki asırlık çarpık ve çağdışı zihniyeti sorguluyorum.
Ülkeye tepeden köksüz, sığ bir kimlik dayatan, Kendini de, Batı’yı da tanımayan, umutsuz ve ufuksuz kuşaklar yetiştiren, mankurtlaştırıcı eğitim, kültür, medya rejimini sorguluyorum.
Peki, bütün bu savrulmanın, çözülmenin sebepleri neler acaba?

Kanımca, bunun hem dış hem de iç iki temel varoluşsal ve kültürel sebebi var. Önce dış sebebi gözden geçirmek isterim, kısaca.

DİJİTAL SÖMÜRGECİLİK: ÜÇ EPİSTEMİK KÖRLEŞME VE ONTOLOJİK KÖLELEŞME BİÇİMİ
1980’lerde ve 1990’larda çokça tartıştığımız küreselleşme süreci nihâî hedefine ulaşmak üzere gibi, belki de çoktan ulaştı bile: Bütün sınırlar ortadan kalktı. Bütün kültürel, dînî, millî, etnik aidiyet biçimleri buharlaştı.
Dijital sömürgecilik çağındayız: Dijital sömürgecilik, popüler kültür üzerinden bütün aidiyet biçimlerini, inanç, değer, anlam ve bağlanma kiplerini yerle bir ediyor!
Sınırların ortadan kalması, ufukların genişlemesi anlamına gelmiyor; aksine sınırlar ortadan kalktıkça ufuk daralıyor, şaşırtıcı bir şekilde: Seküler-kapitalist tekno-pagan popüler kültür biçimleri, sadece hız, haz ve ayartı ekseninde ilerliyor ve kitleleri baştan çıkarıyor; kendinden, ailesinden, ülkesinden, değerlerinden uzaklaştırıyor; dünyaya, dünyanın sorunlarına yabancılaştırıyor: Egosunun, hazlarının, arzularının kölesi yapıyor! Hedonizmin zaferi bu: Pasif nihilizmin yani.
Pasif nihilizm, ateizmle zirveye ulaşan aktif nihilizm’den daha tehlikelidir: Çünkü pasif nihilizm, daha örtük, daha dolaylı, daha ayartıcı ve sinsi yöntemlerle zihni, bedeni ve ruhu kölesi yapıyor insan nefsinin.

Çağımızda bütün aidiyet biçimlerinin buharlaşmasıyla birlikte insan, özellikle genç kuşaklar üç epistemik körleşme ve ontolojik köleleşme biçiminin kurbanı oluyor: Birincisi, gemleyemediği nefsinin ve arzularının.
İkincisi, özellikle Los Angeles’ta üretilen, insanın duyma ve düşünme meleklerini iptal eden, ruhsuz, mekanik bir makinaya, robota dönüşmesine yol açan pornografik ya da dromokratik popüler kültürün.
Üçüncüsü de, film kültürü, müzik kültürü ve dijital kültür üzerinden bu popüler kültür endüstrilerini üreten tekno-pagan kapitalist sistemin.

LİNÇ KÜLTÜRÜ: YENİ BARBARLIK BİÇİMİ
Burada kurduğum cümleleri bile kurmak cesaret istiyor artık bu ülkede!

İnanılmaz bir linç yiyorsunuz. Yer yer organize linç girişimine maruz kalıyorsunuz.

Ama linç girişiminin organize olması da gerekmiyor artık: Linç kültürü hükmediyor hayatımıza: Linç kültürü, tam da Jean Baudrillard ya da Michel Maffesoli’nin diyebilecekleri gibi, yeni bir barbarlık biçiminin, yeni kabile savaşlarının, dijital göçebe kavgalarının ortasına fırlatıyor insanı.

Bunlar, küreselleşme fenomeninin postmodern süreçte bütün aidiyet biçimlerini nasıl dümdüz ettiğini gözler önüne seriyor.

BÖYLE GİDERSE, KENDİ ÇOCUKLARIMIZ KOVACAK BİZİ BU ÜLKEDEN!
Tabii meselenin bir de iç boyutu, bizimle ilgili yönü var: Bu ülke, iki asırdır köklü bir medeniyet krizi yaşıyor: Ülkede uygulanan radikal modernleşme / laikleştirme projesinden ötürü topluma tepeden dayatılan katı seküler kimlik, Tanpınar’ın bile açıkça itiraf ettiği gibi, toplumu “kültürel inkâr”ın eşiğine sürükledi; toplumun ruh köklerini kuruttu, kültürel ve entelektüel direnç noktalarını ve iradesini yok etti; insanımızı dışarıdan gelebilecek her tür saldırıya, kültürel ve entelektüel sömürgecilik biçimine karşı savunmasız hâle getirdi.
Ödünç akılla, simülatif (sığ, sahte ve yüzeysel) yöntemlerle simülatif bir kimlik dayatıldı: Mankurtlaştırıcı medya rejimi, ülkesine ve değerlerine yabancılaştırıcı eğitim sistemi ve yoz, yozlaştırıcı, ruhsuz, köksüz sanat dünyası; dışarıdan gelen, bütün değerleri değersizleştirici, anlamları anlamsızlaştırıcı hazcı, yıkıcı popüler kültür biçimlerinin bu ülkenin çocuklarının bu ülkeye, bu ülkenin kültürüne, değerlerine zaten zayıf olan, sürgit zayıflayan aidiyet biçimlerini, bağlılıklarını yok etmesine, genç kuşakların kendilerine olan güvenlerini dümdüz etmesine, özgüvenlerini yitirmesine yol açtı, ürpertici bir aşağılık kompleksinin hatta kendi insanından ve kültüründen nefret duymanın eşiğine fırlattı.
O yüzden bütün genç kuşaklar hiç tanımadıkları bir dünyaya (vahşî Batı’ya) kaçmanın hayalleriyle dolup taşıyorlar.
Bu süreçte, meselâ Almanlar, ülkenin enparlak tıpöğrencilerini Almanya’ya çekmek için inanılmaz çalışmalar yapıyorlar! İyi de devletimiz bunu görmüyor mu?
Böyle giderse, ülkesine, değerlerine yabancılaşan, ülkesinden ümidi kesen genç kuşaklar hem bu ülkeyi terkedecekler hem de giderayak bizi bu ülkeden sürecekler!

Bu gözlemlerimizi sosyal medyada yayınladığımızda yapılan ürpertici ve iğrenç yorumlar, daha doğrusu karakter suikastını hedefleyen saldırılar, bu ülkenin insanının nasıl celladına âşık edildiğini, fiilen işgal edilemeyen bu ülkenin nasıl zihnen işgal altında olduğunu gösteriyor!
Asıl felâket bu oysa: Ülkemizin en parlak çocuklarının zihinlerinin işgal edilmesi ve celledına aşık edilmesi!
Elbette ekonomi, adalet ve eğitimde büyük sorunlarımız var.

Ama zor zamanlar, tarihin hem kırılma ânları hem de yeniden kurulma zamanlarıdır.
Yılmayacağız!

Yıkılmayacağız!

Asırlık nefes alacağız: Hem bu deveyi güdeceğiz hem bu diyardan gitmeyeceğiz ve bu ülkeyi leş kargalarına yem etmeyeceğiz!
Bu ülke, Nuh’un gemisi, insanlığın son adasıdırBir kültür felsefesi: Ontolojik şiddet ya da kültürü de yok eden “kültür” ve anti-kültür barbarlığı

Yusuf Kaplan

2/12/2022 Cuma
Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - Bir kültür felsefesi:Ontolojik şiddet ya da kültürü de yok eden “kültür” ..
Esaslı bir çağ okuması yapamazsak, çağa neyi, nasıl söyleyeceğimizi bilemeyiz.

Çağımız, güya “kültür” çağı: İletişim ve bilişim endüstrisinden film, televizyon, sanat, eğlence ve spor endüstrisine kadar “kültür”, “çağın dini”ne dönüşmüş durumda zira.
DİJİTAL SÖMÜRGECİLİK VE AYARTICI ANTİ-KÜLTÜR BARBARLIĞI
Çağımızda kültürü de yok eden iki yeni “kültür” tren/d/inden sözedebiliriz…

Birincisi, hedonizm üzerinden geliştirilen pasif nihilizm yoluyla, bildiğimiz bütün değerler, ilkeler, felsefeler yok ediliyor…
Bir anti-kültür hareketi bu: İnsanın hazlarına hapsolması, dünyanın ve insanlığın sorunlarına yabancılaşması ve duyarsızlaşması.
Yeni dijital sömürgecilik üzerinden üretilen yeni bir barbarlık biçimi bu. Hazcılık ve kaygısızlık, insanın hem dünyasını yok ediyor, hem de insanı insansız bir dünyanın eşiğine fırlatıyor…

Sonuç: İnsanın, dünyasının, hakikatin buharlaşması, hayatın çöle dönüşmesi.

Dijital sömürgecilik çağındayız, anlayacağınız: Dijital sömürgecilik, popüler kültür üzerinden hem bütün aidiyet biçimlerini, inanç, değer, anlam haritalarını yerle bir ediyor hem de tektipleşmiş sığ, sıradan güruhlar icat ediyor.
Buna da özgürlük deniyor!
Oysa insanın özgürlüğünü yitirmesi bu.
KÜLTÜRELLEŞME VE RUHSUZLAŞMA
İkinci anlamda ise, kültür, “kültür” üzerinden yok ediliyor.

Şöyle ki: Çağımız, “kültür” çağı değil, “kültürel”in hâkim olduğu çağ; her şeyi kültürleştirerek (=“nesneleştirerek”) diriltici, canlı kültürü de yutan bir ağ.

Kültür, en netameli kavramlardan biri: “Kültürel” ise kültür’den de netameli.

“Kültürel”, her şeyin kültürleştirilmesi demek: Siyasetin kültürleştirilmesi, ekonominin kültürleştirilmesi, dinin kültürleştirilmesi, cinsiyetin kültürleştirilmesi...
Bir şeyin kültür/el/leştirilmesi, içinin boşaltılması, anlamını yitirmesi, özünü, ruhunu, kendine özgü özelliklerini kaybetmesi ve tüketim nesnesine dönüştürülmesi demek.
Özlü bir deyişle, bir şeyin kültürelleşmesi, “gösteren” / yani neyse o olma özelliğini yitirmesi, “gösterilen”e /yani olması istenen’e, gösterilmek istenen’e dönüştürülmesi demek.
Görselliğin hâkim olduğu bir dünya, gösterilen’in krallığını ilan ettiği, gösteren’i yuttuğu, yok ettiği bir dünya.

“Gösteren”, bir “şey”in neyse o olarak varolması demek.

Gösteren’in gösterilene dönüşmesi ise, “pornografikleşmesi”, estetize edilerek ayartı nesnesine dönüştürülmesi ve tüketilmesi demek. Bir şeyin kendisini neyse o olarak sunması değil, bir şeyin ayartıcı bir şekilde ve nasıl görülmek isteniyorsa öyle sunulması demek.

ONTOLOJİK ŞİDDET: “DİKTATÖR” İMALİ ÖRNEĞİ
Siyasetten örnek vereyim: Erdoğan, Türkiye’nin cumhurbaşkanı. Erdoğan’ın “diktatör” olarak sunulması, “Cumhurbaşkanı”nın başka bir şeye dönüştürülmesidir. Burada kültürel’in hegemonyasına ve gerçeği deforme ederek yeni, sahte bir gerçek icat etmesine tanık oluyoruz: Sembollerin gerçeğin yerine geçmesine, estetize edici, ayartıcı / “pornografik” yöntemlerle gerçeği yutmasına yani.
Benzer bir deforme etme işlemini Kılıçdaroğlu, Bahçeli ya da toplumun önünde olan herkes için yapıyor işte bu kültür/el/leştirme şiddeti.

Şiddet diyorum; çünkü kültür/el/leşme, sembollerin gerçeğin yerine geçmesine yol açıyor. Sembollerin gerçeğin yerine geçmesi ise, tam anlamıyla ontolojik şiddet üretiyor: Semboller üzerinden üretilen “kurmaca, icat edilmiş yapay gerçek”, gerçeğin yerine geçiyor. Gerçeği buharlaştırıyor.
Daha da vahimi şu: Sanal / sembolik gerçek, gerçek gerçek’ten daha gerçek oluyor.
Bediüzzaman, sembol, gerçeğin yerini aldığında, gerçek, gerçekliğini yitirir, demişti.
SEMBOLİK YA DA KÜLTÜREL ŞİDDET, FİZÎKÎ ŞİDDET’TEN DAHA TEHLİKELİ
Yakıcı gerçek şu artık: Çağımıza damgasını vuran şey, fizîkî şiddet (toplar, silahlar vesaire) değil; sembolik ya da kültürel şiddet.

Kültürel şiddet, fizîkî şiddetten daha yıkıcı, daha tehlikeli: Doğrudan değil, dolaylı olarak saldırıyor hedefine kültürel şiddet çünkü.
Toplarla, silahlarla değil; toplara, silahlara dönüşen sembollerle, imajlarla, hız ve haz üzerinden, ayartan, uyuşturan, insanlığın sorunlarına duyarsızlaştıran, hayattan kaçıran bir dille işliyor kültürel ya da sembolik şiddet.
HIZ VE HAZ ÇAĞI DROMOKRASİ, AKLI VE DÜŞÜNMEYİ ÖLDÜRDÜ
Akıl yok artık; algı var. Algı, aklı çoktan çarmıha gerdi!
İnsan, aklıyla düşünmüyor: Arzularıyla, hazlarıyla, ayartılarak, ayartılmak için can atarak düşüyor sadece.
Akıl tutulması yaşıyor insanlık: Aydınlanma çağı›yla birlikte, insanın çocuksuluk çağından kurtularak aklını kullanmaya başladığı bir evreye geçtiğini ilan eden Kant, insanlığa, “aklını kullanmaya cesaret et!” diye haykırmıştı.
Ama artık akıl, sırra kadem basmış durumda. Akıl çağı›nın yerinde yeller esiyor: İnsanın çocuksuluk çağına geri döndüğü, arzularının, hazlarının, egosunun esiri, kölesi olduğu dromokrasi çağında yaşıyoruz.

İnsanın aklını kullanarak kurduğu, sonuçta, insanın insanın kurdu olduğu sözümona haklar rejimi demokrasi, hız ve haz rejimi dromokrasi tarafından çoktan tarihe gömülmüş durumda.

O yüzden medya, kültür, spor ve eğlence endüstrisinin temel işlevi, insanın düşünme melekelerini yok eden estetize edici, ayartıcı / pornografik mitler, semboller ve imajlar üretmekten ibaret.
KÖLELEŞMEKTEN HAZ VE KEYİF ALMAK!
Postmodern neo-liberal yoz, sığ ve bayağı kültür; film, müzik, spor, eğlence, televizyon ve internetin kurmaca sanal dünyasında bu ayartıcı mitler, semboller ve imajlarla insanları küre ölçeğinde kültürel şiddet bombardımana tabi tutuyor.
Çağımızın bilge adamlarından Aldous Huxley, “Cesur Yeni Dünya” başlıklı imajinatif romanında, çağımızın tastamam ağa dönüşen bu paradoksal hâlini enfes bir şekilde şöyle özetliyordu: İnsanlara öylesine zulmedilecek, insanların duyarlıkları öylesine yok edilecek ki, insanlar bundan büyük bir haz ve keyif alacaklar.

Tükettikçe tükenen insanın tüketmeyi özgürlük sanması, haz ve keyif alınan ayartıcı u/yutucu bir köleleşme biçiminin ortasına yuvarlanması, aslında!

ONTOLOJİK FELÂKETİ ÖNLEMENİN YOLU: SÜNNET-İ SENİYYE
Bu hayatî meseleyi yarınki yazıda bambaşka bir yere getirerek sürdürmek istiyorum.

Sünnet-i Seniyye’nin dromokratik / ayartıcı köleleşme biçimini durdurabilecek neden yegâne imkân olduğunu, tam da bu nedenle hadislere, Hz. Peygambere (sav), mezheplere niçin saldırıldığını ve Sünnet-i Seniyye’nin insanlığın yaşadığı bu ontolojik felâketi önleyebilecek nasıl bir rahmet kaynağı olduğunu göstermeye çalışacağım

.Ontolojik felaketi aşmanın yolu: Sünnet-i Seniyye

Yusuf Kaplan

4/12/2022 PazarYeni Şafak · Yusuf Kaplan - Ontolojik felaketi aşmanın yolu: Sünnet-i Seniyye
İçinde yaşadığımız çağı iyi kavramadan, çağrı›mızın çağ›ını kurması yolculuğuna çıkamayız. Kendimizi anlamadan da çağı anlayamayız. Kendimizi anlamanın yolu, fıtratı iyi kavramaktan ve fıtratın nasıl metamorfoza uğratıldığını görebilmekten geçer.

SOCRATES’İN SEVABI VE GÜNAHI
Çağımızın en parlak düşünürü Heidegger, “felsefenin / ‘düşünme’nin Socrates’le birlikte bittiğini” söylemiş, 2500 yıllık bir ezberi bozmuştu.
Oysa bize anlatılan hikâye neydi, şimdiye kadar?

Felsefeyi, dolayısıyla düşünmeyi Socrates, Eflatun ve Aristo’yla başlatmaktı.
Bugün yaşadığımız temel varoluşsal sorunların gerisinde Socrates’in imzası vardır, dersem bir ezbere de bendeniz bozmuş olur muyum, bilemiyorum!
Socrates’in bir günahı var, bir de sevabı.
Socrates’in sevabı, Grek putlarını yıkması.
Socrates’in günahı ise, iki bin küsur yıldır insanlığa pahalıya malolan, insanın tanrılaştırılması (antroposantrizm) yolculuğunun temellerini atması.

Birinci sınıf felsefe tarihçileri bize, Socrates’in yaptığı işi / işlediği “metafizik cinayet”i, tek bir kavramla anlatırlar: Disconnection. Yani irtibatın-kopması.
Socrates, insanın gök’le irtibatını kopardı, yer’e mahkûm etti insanı.

ONTOLOJİK FELÂKET: İNSANIN TANRILAŞTIRILMASI
İnsanın beşerüstüyle, tabiatüstüyle, ilâhî olan’la irtibatının kopması ve tanrılaşması, insanın Tanrı’ya, Tabiata, İnsana hâkim olma güdüsü tarafından güdülmesine yol açtı.

Yani Socrates’le birlikte, Batı uygarlığı, ontolojisini yitirdi; yolculuğunu yalnızca epistemoloji / bilme çabası üzerinden sürdürdü...
O yüzden, Greklerin insanı tanrılaştırması, Kilise çağlarında Hıristiyanların Tanrı’yı insanlaştırmaları şaşırtıcı değildir.

Hümanizm, Rönesans ve Reformasyon yolculuklarıyla gerçekleştirilen modern meydan okuma, yeniden insanın-tanrılaştırılmasıyla sonuçlandı.

İçinden geçtiğimiz postmodern süreç ise, insan’sız (post-hümanizm) ve Tanrı’sız (post-teistik) bir dünya. Hakikat fikrinin reddedildiği, her şeyin izafileştirildiği, yarı-insan, yarı-makina (cynorg) ruhsuz bir tür’ün hayata çeki düzen verdiği ontolojik felâketler çağı.
Descartes, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” demişti: İnsanın tanrılaştırılmasının ürpertici bir örneğiydi bu.
Modernler, tabiatın nasıl efendileri ve hâkimleri olacaktı? Bu sorunun cevabını, Bacon, “bilgi güçtür”, diyerek vermiş, gücü, güç elde etme güdüsünü kutsamıştı.
İnsanın tanrılaştırılması, insanın ontolojik güvensizlik sorunu yaşamasına yol açacaktı. İnsanın böyle bir sorunla varlığını bile sürdürebilmesi mümkün değildi.

Çıkış yolu bulunmuştu: Ontolojik güvensizlik sorunu, güç üreten araçların kontrol edilmesini sağlayan epistemolojik güvenlik alanlarının genişletilmesiyle aşılacaktı.
Modernler, bilgi’yi güç olarak konumlandırdılar; bilgiye sahip olarak güç üreten araçlara (tabiata, bilime, teknolojiye) sahip oldular: Sahte ama muazzam bir aşırı özgüven duygusu icat ettiler: İnsan artık her şeyi bilebilirdi, her şeyi kontrol edebilirdi, her şeye çeki düzen verebilirdi.
Nedir bu? İnsanın tanrılaştırılması elbette.

Bilgi üzerinden güç üreten araçlara sahip olunması, zamanla araçlara sahip olma güdüsünün amaç hâline gelmesiyle, bu da her şeyin yerle bir olmasıyla sonuçlandı.

Sema’dan Arz’a düşen, hayatı yalnızca Arz’dan ibaret gören modern / seküler insan, arzın, arizîliklerinin yol açtığı maraziliklerin taarruzlarına maruz kalmaktan kurtulamayacaktı.
Yalnızca bilgilenme / epistemoloji üzerinden bir dünya kuramazsınız. Bütün dünyaları da yıkarsınız. Yapılan da bu oldu.

Ontolojisi olmayan bir uygarlık, dünyayı cehenneme çevirecekti; bu kaçınılmazdı.

Melekûtî âlemle irtibatını koparan, dünyayı / hayatı yalnızca mülk alemine kilitleyen bir uygarlık, melekûtî âlemden süt ememediği için insanın meleksi melekelerini yok edecek ve yalnızca mülk âlemine mâlik / sâhip olma, mülk âleminde meliklik taslama / hegemonya kurma kaygısıyla yaşayacaktı.
ONTOLOJİK FELÂKETİ GÖRME’NİN VE AŞMA’NIN YOLU: SÜNNET-İ SENİYYE
Peygamberlik fikri ve hakikati olmadığı için, insan tanrılaştırılmıştı: Araçlar, amaçların yerine yerleştirilmiş, güç kutsanmış, epistemolojinin / bilginin güç üreten araçları (bilim, teknoloji, hız, haz vs) çoğaltarak bu araçlara sahip olma güdüsünün insanın amaçlarını yitirmesine yol açması engellenememişti.
İşte Sünnet-i Seniyye’nin hayatî rolü, ontolojik bir imkân sunması: İki bin küsur yıllık pagan Batı uygarlığı tarihinin ürpertici serüveni, Kitab’ın sadece okunarak / bilgilenerek insanca bir dünya kurabilmenin peygambersiz imkânsız olduğunu gözler önüne sermeye yetiyor.
SÜNNET-İ SENİYYE: İNSANIN FITRATINI KORUMASININ TEK SİGORTASI
Oysa Sünnet-i Seniyye, bilgi’nin hayat hâline nasıl dönüştürülebileceğinin yegâne anahtarı. Çünkü Sünnet-i Seniyye, hakikatin doğrudan hayat olmasının, insanın fıtratını korumasının tek sigortası.
Hakikate, bilme yolculuğuna çıkarak değil, olma yolculuğuna çıkarak ulaşabilirsiniz.

“Ben Kitabı okurum, anlarım” diyen kişi, ne dediğinin farkında bile olmayan zavallının tekidir.
Çünkü aslolan Kur’ân’dır ama Kur’ân’ı hayat hâline getirecek yol, Sünnet-i Seniyye’dir. Yani Kur’an asıldır; Sünnet usûl. Amaç hakikate vusûl’dür / ulaşmak. Ama usûl olmadan vusûl olmaz. Fusûl / sapma, savrulma olur ancak.
Peygamber’in olmadığı bir yerde bilgi hayata değemez, aksine kör bilinç üretir, hayatı da, hakikati de linç eder.

Peygamber’in olmadığı bir yerde, hakikatle doğrudan, dolayısıyla doğurgan bir irtibat kurulamaz.

SÜNNET-İ SENİYYE VE MEZHEPLERİN HAYATÎ ONTOLOJİK FONKSİYONU
Mezhepler, Sünnet-i Seniyye’nin fonksiyonunu icra eder. Mezhepler, usûl yolculuklarıdır çünkü.
Sünnet-i Seniyye, dolayısıyla mezhepler hem sâbitelerin değişkenler (kültür) tarafından yutulmasını önler; hem değişkenlerin (kültür’ün) sâbite katına yükseltilmesinin önüne set çeker; hem de değişkenlerin (kültür’ün) sâbiteler ışığında sonsuz bir şekilde yorumlanmasının yolunu açar.

Çağı tanıyamazsanız, tanımlanırsınız. Başkalarının kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramazsınız.
Müslüman zihnini ve Müslümanca yaşama zeminini yitirdiğimiz için tanıyamadığımız, sürekli tanımlandığımız bir ç/ağ’da zihnimiz, çağdaş hurafeler çöplüğüne dönüşüyor ama bunu göremiyoruz bile.
Sünnet-i Seniyye, bize ontolojik bir alan açıyor: Bizim hem ümmîleşmemizi (çağın ağlarından, bağlarından ve dünyasından arınmamızı) hem de hakikati her hayat hâline getirme, fıtratı yitirmeme kaygısı ile hareket etmemizi sağladığı için ontolojik felâketi önleyecek yegâne kaynaktır.

Şimdi insanın fıtratını korumasının yolunun nereden geçtiğini ve Batılıların çeyrek asırdır neden hadislere, Hz. Peygambere (sav) ve mezheplere saldırdıklarını daha iyi anlıyor olmalısınız.İnsanın çifte özgürlük kaybı

Yusuf Kaplan

5/12/2022 Pazartesi

Yeni Şafak · YUSUF KAPLAN - İnsanın çifte özgürlük kaybı
Çağı tanımadan, çağrımızın, çağını kurması yolculuğuna çıkamayız, demiştim. O yüzden esaslı bir çağ okuması yapmamız gerekiyor.

Bu süreçte karşımıza çıkan yakıcı bir gerçek var: İnsan çifte özgürlük kaybı yaşıyor: Önce modernite ile birlikte insan kontrol ve kolonize edilerek demir kafese kapatıldı; postmodernite ile birlikte de, pasif nihilizm olarak tarif ettiğim hedonizmin kölesi oldu.
İNSANIN KOBAY KADAR DEĞERİ YOK!
Bize anlatılan bir masal masal var: “Batılılar, insana acayip değer veriyorlar.” Görünüşte öyle. Gerçekte de öyle mi acaba?

Ezberlerinizi çöpe atın: İnsanın bir kobay kadar değeri yok Batı›da.
Asıl değerli olan insan değil, kobay! Kobay olmasa bu modern / kapitalist bilim geliştirilebilir miydi? İnsan, kobay olduğu ve güdüldüğü ölçüde değerlidir.

Modern devlet, insanı gütmek üzere icat edildi, esas itibariyle: İnsanı kontrol ve kolonize etmek için.
Foucault’nun modern devleti anlatmak için kullandığı panopticon metaforu, insanın önce nasıl kitleleştirildiğini sonra nasıl kütleye dönüştürüldüğünü, en sonunda da belli doğrultuda karakteri yok edilip kolayca güdüldüğünü çok iyi gözler önüne serer.
İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ KAZANMA MÜCADELESİ
Önce şunu bilelim: Modernler, insanı özgür iradesine kavuşturacağız, diyerek isyan ettiler Kilise’ye. İsyan etmekte sonuna kadar haklıydılar: Kilise, insanın özgür iradesini ipotek altına almıştı. Yetmiyormuş gibi günah çıkarma âyinleriyle insanı arındırıyor, boşaltıyor, psikolojik olarak rahatlatıyordu!
Modernler ipleri ele geçirdiklerinde, İnsan, kilisenin tasallutundan kurtuldu ama bu kez bilimin ve teknolojinin tahakkümüne girdi, kölesi oldu.
Bu kez bilim kilisesi, insanın özgür iradesini yok etmiş, hız, haz ve ayartı üreten popüler kültür endüstrisinin ürettiği narkozlu seküler günah çıkarma / arınma âyinleri yapıyordu: Savaş teknolojilerinin yerini haz teknolojileri almıştı artık.
İnsan özgür iradesini Hıristiyan kilisesinin tasallutundan kurtardı ama bu kez bilim kilisesinin kapanına kaptırdı!

Bilim, modernliğin başlangıçlarında dünyanın büyüsünü bozmuş, hayattan / dünyadan kutsalı kovmuştu. Kovulan Kilise’nin kutsalıydı.

Şimdi postmodern kültür endüstrisi, kendi seküler kutsallarını ve âyinlerini icat ediyor. Dinin kutsallarını hayattan kovan -bilim üzerinden yükselen- kapitalist kültür endüstrisi, bu kez dünyevî olan her şeyi kutsuyor; hız, haz ve ayartı’yı kutsayarak, seküler ama geçici, sahte büyüler icat ediyor.
Okul, Ivan Illich’in yerinde tanımlamasıyla “seküler âyin mekânları”na dönüştü.
Bilimsel devrim, Hıristiyan Kilisesi’ni tahtından ettiğinde, Batılı insan, zafer sarhoşluğu yaşamıştı ama sevinci kursağında kaldı, kısa süre içinde hem de: Bilimsel devrimle kitleleri harekete geçiren modernite, Weber’in “anlam krizi” ve “özgürlük kaybı”’na yol açtığını söylediği bir “demir kafes” üretmişti.

Kapitalist kültür endüstrisinin temellerini atan ve taşıyıcısı olan medyaları vareden Seküler Bilim, bırakınız daha yaşanabilir bir dünya inşa edebilmeyi, dünyanın büyüsünü bozarak, kutsalı yok ederek, sahte kutsallar icat ederek, insanı manevî ve varoluşsal krizin, dolayısıyla insanın Yaratıcı ile irtibatını koparan bir özgürlük kaybının eşiğine, dünyayı ise ontolojik yok oluş felâketinin tam orta yerine fırlattı.

Özetle… Hıristiyan Kilisesi gitti, yerini Bilim Kilisesi aldı.
İNSANIN ÖZGÜRLÜĞÜNÜ KAYBETME SÜRECİ…
Modernite, bilim üzerinden kuruldu: İnsana kontrolü vermeyi vaadetti ama sonunda kontrolü araçlara kaptıran insanın özgürlüğünü yok etti.
Gelinen noktada, postmodern süreçte, insan, ürettiği araçların kölesi olmakla kalmadı; bilim ve teknolojik araçların ürettiği hız, haz ve ayartının kölesine dönüştü.
İnsanın, tabiat karşısında kazandığı her zafer, insanın yenilgisidir aslında.
Özgür iradesine kavuşmak için moderniteye dört elle sarıldı insan. Ama o günden bu yana en az iki kez özgürlüğünü kaybetti.

Birincisi, modernitenin, bilimi kutsaması, insanın güç üreten araçları elde etme güdüsü, insanın, eseri olan araçların esiri olmasıyla sonuçlandı. İnsan özgürlüğünü güç üreten bilime / teknolojiye yani araçlara kaptırdı.
Modernite, insanı kitleleştirdi, sürüleştirdi, araçların kölesi hâline getirerek özgürlüğünü yok etti.
İkincisi, Postmodern süreçte ise, insan, özgürlüğünü hız, haz ve ayartının kölesi olarak libido’ya kaptırdı.
Libido, insanı nihilizm ve anlamsızlık çukuruna fırlattı.

Özetle, modern dönemde, modernite insantekini sürüleştirdi, nesneleştirdi; böylelikle özgürlüğünü kaybetti insan; postmodern süreçte de, hız, haz ve ayartı rejimi dromokrasi ile özgürlüğünü yitirdi.

Şu an, teknolojinin / modernitenin ve libidonun / dromokrasinin köleleri, özgürlükten sözediyorlar!
İnsan, çifte köleleşme yaşadığını nasıl anlayacak ve özgürlüğüne nasıl kavuşacak, peki?

Sorulması gereken asıl soru bu işte. Önemli olan soru sormak, bu soruyu sormak zaten.

Sözün özü: Hem hayatı daha iyi anlama hem de yaşanan ontolojik felâketi idrak etme, özetle özgürlüğünü yitirdiğini farketme konusunda insana neyi yitirdiğini hatırlaması gerektiğini sorması ve bu sorunun izini sürmesi çok büyük mesafe katettirebilir.

.

Bugün 225 ziyaretçi (500 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol