İki ateş arasında bir Şair: Mehmed Âkif

Son güncelleme: 01 Ocak 2016 06:30  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     “Hayatı, şiirlerinden daha mükemmel bir şiir” (dünya görüşü olarak Âkif’in tam karşısında olan Hüseyin Cahid Yalçın’ın sözüdür) olan şairimizi kaybettiğimiz günün üzerinden 79 yıl geçti (27 Aralık 1936). Ama hâlâ aramızda yaşıyor gibi onu içimizde hissediyoruz. Hâlâ yaşıyor, yazıyor, konuşuyor; uyarılarıyla hâlâ güncel tartışmalarımıza çözüm üretiyor sanki. Meselâ, içinden geçtiğimiz karmaşık günlere kendini fazla kaptırıp umutlarını tüketenlere umut veriyor:  Cehennem olsa gelen, göğsümüzde söndürürüz, Bu yol ki Hak yoludur, dönme bilmeyiz, yürürüz. Şu karşımızdaki mahşer kudursa, çaldırsa, Denizler ordu, bulutlar donanma yağdırsa; Bu altımızdaki yerden bütün yanardağlar, Taşıp da kaplasa afakı bir kızıl sarsar… Değil mi cephemizin sinesinde iman bir… Sevinme bir, acı bir, gaye aynı vicdan bir… Değil mi sinede birdir vuran yürek, yılmaz; Cihan yıkılsa emin ol, bu cephe sarsılmaz! Zaman zaman bu şiirdeki gibi kükremiş, zaman zaman içine kapanmış; zaman zaman, “Ağlarım ağlatamam, hissederim söyleyemem/ “Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzarım” diye yakınmış, zaman zaman da,“Yoktur elemimden şu ağır kubbede bir iz/ İnler, Safahat’ımdaki hüsran bile sessiz!” diye inlemiştir. Onu hâlâ anlamadığımızı düşünüyorum. Ne Sultan II. Abdülhamid’e muhalefeti, ne Mısır’a gidişi, ne Meclis’te vekil sıfatıyla oturduğu yıllardaki suskunluğu doğru okunamamış, “mutlak taraf” ya da “kesin karşı” olma tutkumuz onu tüm gerçeğiyle tanımamızı engellemiştir. Abdülhamid müptelâlarına göre “kötüdür, çünkü sert sözlerle Padişah’ı eleştirmiştir”…  Abdülhamid düşmanlarına göre ise; “İyidir çünkü Padişah’ı eleştirmiştir”… Ha bir de “Allah, Mustafa Kemal’e ömrümden ömür versin” dediği rivayet ediliyor ki, külliyen bühtandır. Canından çok sevdiği vatanından 11 yıl ayrı kalmasına sebep olanları tezkiye ettiği iddiası saçmalığın dik âlâsıdır! Kaldı ki o, Atatürk’e methiye yazmayan iki şairden (ötekisi Nazım Hikmet) biridir. Bu yüzden başına bunca iş gelmiş, sivil polisler tarafından izlenmekten defalarca yakınmış, “İstiklâl Marşı şairinin İstiklâl Mahkemelerinde yargılanma utancını milletine yaşatmamak için” kendini gönüllü sürgüne mahkûm etmiştir. Dahası var: Muhalefet partileri kapatıldı muhalif milletvekilleri susturuldu. Muhaliflerin lideri konumunda bulunan arkadaşı Ali Şükrü Bey öldürüldü. Nihayet ilk Meclis de feshedildi (1923). Mehmet Akif dâhil, muhalif milletvekillerinin hiçbiri İkinci Meclis’e alınmadı. Geçinmek için devlet memurluğu istedi, ama egemenler onu da çok gördüler. Üstelik üç kuruş mukabili yazı yazdığı Sebilürreşad Dergisi de kapatıldı ve tamı tamına açlığa mahkûm edildi. Yani Mehmed Âkif için hem maddi, hem de mânevi anlamda deniz bitmişti! O da dostu Mısır Hidivi Abbas Halim Paşa’nın dâvetini kabul ederek Mısır’a “hicret” etti. Kahire Üniversitesi’nde Türkçe müderrisliği yaparak ve Kur’an mealiyle meşgul olarak 11 sene geçirdi. “11 saat daha kalamazdım” diyerek İstanbul’a döndüğünde çok hasta idi. Kısa bir süre sonra da, tam Peygamber Efendimiz’in vefat yaşında vefat etti (63).  Ne bayraklar yarıya indi, ne radyolar tangolarına ara verdi, ne resmi demeçler verildi, ne de gazetelere manşet oldu. Çünkü devrin hükümeti, Milli Şair’in ölümüyle ilgilenilmemesini emretmişti… Üniversite gençliği sahip çıkmasaydı, az daha cenazesi ortada kalıyordu. Sanki böyle olacağını sezmiş, yıllar önce bir fotoğrafının arkasına şu dörtlüğü yazmıştı: Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince,  Günler şu heyulâyı da er-geç, silecektir… Rahmetle anılmak, ebediyyet budur amma,  Sessiz yaşadım, kim beni, nerden bilecektir?  Şükür ki, bilen biliyor. Allah rahmet eylesin.

Hacı Bayram ve Sultan II. Murad

Son güncelleme: 02 Ocak 2016 06:19  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Biliyorsunuz, Anadolu’nun İslâmlaşmasında ve “ebedî vatan” olmasında emeği geçenlerin başında “Yürek Adamlar” gelir. Küçük bir aşiret (boy) olarak Anadolu topraklarına giren Kayı Aşireti’ne ilk mefkûre aşısını yapan ve onları Bizans fethine hazırlayan yürek adamlardır. Konstantiniyye’nin fethi sırrını Kayı Hanlı yiğitlerin kulağına fısıldayıp fetih aşkını yalımlatan onlardır. Kısaca onlar, Osmanlı Devleti’nin manevî mimarı, Anadolu Müslümanlığının manevî bekçisi ve son Peygamberin mirasçılarıdır. Âlimin ölümünü âlemin ölümünden farksız gören bir anlayışla yaşayan bir ümmet, elbette âlime gerek sevgi ve saygıyı gösterecek; elbette ümmeti idare edenlerin başında gelen padişahlar, âlimin kıymetini herkesten iyi bilecekti. Hele de Sultan II. Murad gibi ilme âşık bir padişah ise… Biliyoruz ki, Sultan II. Murad gerçekten ilme âşık, âlime meftun bir padişahtı. Seferde iken bile kıymet verdiği âlimlerden bir kaçını yanına alır, yakınında bulundurur, müşkillerini danışır, münazara ettirip dinler, sık sık tertiplediği sohbet ziyafetlerinde kemalât arardı. Hele de Hacı Bayram-ı Velî ki, Ak Şemsüddin gibi bir deryaya şeyhlik yapmıştır...  Ama Sultan II. Murad’la arasına “fitne” girmiş, Padişah’ın kafası karışmıştı. Aslında “hizmet”i Allah rızası ile taçlandıranlardan devlet zarar görmez: Ama hizmetin hangi mülâhaza ile olursa olsun ticarete ve siyasete âlet edilmesi, devleti de ümmeti de muzdarip kılar. Veli’nin “hizmet ahlâkı”nda ve dünyasında “devlet” yoktu. Padişah ve devlete dua eder, hizmetin en iyisini vermeye çalışırdı. Tek hedefi insandı: Doğru insan, yani “Yürek Adam”… Fakat dedikodular dur durak bilmiyordu. Güya Şeyh Efendi’nin etrafı dolmakta, giderek güçlenmekte, gücünü devlet aleyhine kullanmak için hazırlanmaktaydı. Sultan II. Murad kuşkulandığından mı, yoksa söylentilere bir son vermek istediğinden mi, bilinmez, Hacı Bayram-ı Veli’yi Edirne Sarayı’na dâvet etti: “İlminizden müstefid olmak isteriz”... Davete icabet eden Hacı Bayram’la Edirne sarayında defalarca görüştü. Halis niyetinden emin olur olmaz da ezeli derdini açtı. “Ah Konstantiniyye, ah Peygamber müjdesi! Muhasara ettik, alamadık. İçimize dert düştü: Hocam oraya ulaşmanın bir yolu var mı?” Geleceğin Fatih’i Şehzade Mehmed odanın bir köşesinde oynuyordu. Ama henüz neyin ne olduğunu idrak edebilecek bir yaşta değildi.  Sadece Hacı Bayram Velî’ye çocuksu tortusuz saflığın berraklaştırdığı civan gözlerle bakmakta, merakını yutkunup mânâsını anlamadığı konuşmalara kulak kabartmaktaydı. Velî’nin aydınlık yüzünde sankiKonstantiniyye’nin anahtarını arıyordu. O sıralar Akşemseddin henüz genç bir medrese talebesiydi ve şeyhi ile birlikte gelmişti. Köşede tazim duruşuyla emir bekliyordu. Sultan II. Murad’ın yüreğini Konstantiniyye’yi fetih ateşi nicedir tutuşturur, Peygamber müjdesine ulaşmanın rüyalarını görürdü ya, Şeyh Efendi’de hasretinin müjdesini arıyordu. “Duanız berekâtıyla fetih bize müyesser olsa...” Koca Velî, tefekkür ummanında kerametle buluşuncaya kadar sustuktan sonra, parıltılı gözleriyle küçük Mehmed’i sarmalayıp gülümseyerek konuştu: “Mahzun olmayınız Hünkârım, Kostantiniyye’yi senin Mehmed’le benim Köse fethedecekler.” Keramet aynen tahakkuk edecek, onca istemesine rağmen fetih Sultan II. Murad’a değil, oğlu II. Mehmed’e nasip olacak, Velî’nin “Köse” dediği şanlı müridi Akşemseddîn de “manevî fatih” olarak asırlarca selâmlanacaktı. Hacı Bayram’lardan ve “Köse”lerden mahrum olmak, bize kendimizi kaybettirdi!

Anadolu’nun yüreği

Son güncelleme: 04 Ocak 2016 07:21  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Yazmıştık ya, Anadolu Müslümanlığının manevî muhafızı olarak rahmetle yâd ettiğimiz Hacı Bayram-ı Velî, Koyunluca Ahmed isimli bir köylünün oğludur.  Asıl ismi Numan olduğu halde, mürşidi Hamid-i Aksarayî ile ilk defa bir kurban bayramında karşılaşmasının hatırasına, mürşidi tarafından“Bayram” mahlası verilmiştir. “Bayramiyye Tarikatı”nın kurucusudur. 1429’da, 78 yaşlarında vefat etmesi yalnız Sultan II. Murad’ı değil, bütün İslâm âlemini derin bir eleme gark etmiştir. Türbesi Ankara’da Zülfazıl(şimdiki adı Solfasol) semtindedir. Eksilmeyen şükran duygusuyla millet, türbesini ziyaretgâh yapmıştır. Ölümünden sonra tarikat, müridleri Akşemseddin ve Bıçakçı Ömer Dede(Şeyh Emir Sikkinî) tarafından iki kol üzerinden devam etti.  Hacı Bayram-ı Veli, “zenginler ve yoksullar” olarak toplumu iki sınıfa ayırır ve iki sınıfın arasında köprü olma görevini kanaat önderlerine verir. Kendi döneminde yoksulların sosyo ekonomik güvenliğinin sağlanmasını bizzat üstlenmiştir. Özellikle üç aylarda müridleriyle birlikte Ankara’nın ticaret merkezlerini dolaşır, dükkân sahiplerinden zekât ve sadaka toplardı.  Toplanan paralar bir yardım sandığında biriktirilir, ramazan örtalarında önceden belirlenmiş kimsesizlere, yaşlılara, dul ve yetimlere, evlenme çağına geldiği halde yoksulluktan evlenemeyenlere, kitap alamayacak kadar fakir öğrencilere, kısacası ihtiyaç sahiplerine dağıtılırdı.  Ayrıca, Hacı Bektaş-i Veli geleneğine uyarak, o da, tekkesinde günün her saatinde kazan kaynatır, burçak çorbası pişirirdi. Gelen geçen, zengin fakir, büyük küçük, kadın erkek herkes buyur edilir, çorba verilirdi. Hacı Bayram tekkesinde her gün sabah ve yatsıdan sonra zikir meclisi kurulur, öğle namazından önce ve sonra ise tekkeye gelen herkese tefsir, fıkıh, hadis, kelam hatta tasavvuf dersleri verilirdi.  Toplumun eğitimi bu şekilde gerçekleştirilir, Peygamberimizin, “Beşikten mezara kadar ilim öğreniniz” emri hayata geçirilirdi. Biliyorsunuz, Sultan II. Murad, Hacı Bayram-ı Veli’nin namını duymuş Edirne’ye davet edip, ilim ve maneviyatına fevkalade hürmet göstermiş, Eski Cami’de vaazettirmiş daha sonra da tekrar Ankara’ya uğurlamıştı. Hacı Bayram-ı Velî, giderayak Sultan II. Murad’a bir mektup verdi. Özetle şunlar yazıyordu: “Teb’an içinde herkesin yerini tanı, ileri gelenlere ikrâmda bulun. İlim sâhiplerine hürmet et. Yaşlılara saygı, gençlere sevgi göster. Halka yaklaş fâsıklardan uzaklaş, iyilerle düşüp kalk. Hiç kimseyi küçümseme ve hafife alma. İnsanlığında kusûr etme, sırrını hiç kimseye açma, iyice yakınlık peydâ etmedikçe, kimsenin arkadaşlığına güvenme. Cimri ve alçak insanlarla ahbaplık kurma. Kötü olduğunu bildiğin hiçbir şeye ülfet etme. Seninle başkaları arasında bir toplantı akdedilir veya insanlarla aranızda bâzı meseleler görüşülürse, yâhut onlar bu meselelerde senin bildiğin hilafını iddiâ ederlerse, onlara hemen muhâlefet etme. Sana bir şey sorulursa, ona herkesin bildiği şekilde cevap ver. Sonra bu meselede şu veya bu şekilde görüş ve delillerin de bulunduğunu söyle. Senin bu türlü açıklamalarını dinleyen halk, hem senin değerini, hem de başka türlü düşünenlerin değerini tanımış olur. Sana bu görüş kimindir? diye sorarlarsa, fakîhlerin bir kısmınındır, de. Onlar, verdiği cevâbı benimserler ve onu sürekli olarak yaparlarsa, senin kadrini daha iyi bilir ve mevkiine daha çok hürmet ederler. “Seni ziyârete gelenlere ilimden bir şey öğret, böylece faydalansınlar. Herkes, öğrettiğin şeyi belleyip tatbik etsin. Onlara umûmî şeyleri öğret, ince meseleleri açma. Onlara güven ver, ahbaplık kur. Zîrâ dostluk, ilme devamı sağlar. Bazen de onlara yemek ikrâm et. İhtiyaçlarını temin et. Onların değer ve îtibârlarını iyi tanı ve kusurlarını görme. Halka yumuşak muâmele et, müsâmaha göster. Hiçbir kimseye karşı bıkkınlık gösterme, onlardan biri imişsin gibi davran.”  Hey gidi günler hey!.. Âlimlerin yöneticilere nasihat ettiği, yöneticilerin âlimleri can kulağıyla dinlediği muhteşem günler geride kaldı… Şimdi herkes bildiğini okuyor. Bendenize de, “Keşke bilmediklerimizi okusak” demek kalıyor!

Demokrat Parti’nin 70. Kuruluş Yıldönümü

Son güncelleme: 08 Ocak 2016 08:01  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     07 Ocak 2016, milleti tek parti sultasından kurtarıp devletle buluşturanDemokrat Parti’nin 70. kuruluş yıldönümüydü. Gençler Demokrat Parti’nin ne demek olduğunu pek bilmez. Herhangi bir siyasi parti gibi görürler. Oysa Demokrat Parti demek, o günleri yaşayanlar açısından, “refah”demektir, “ferah” demektir, “felah” (kurtuluş) demek olduğu kadar, “emek”demektir, “ekmek” demektir, en önemlisi de “devlet korkusunu yenmek”demektir!.. Manevi dünyamız açısından ise “ezan” demektir, “Kur’an” demektir, “dini eğitim” demektir... Vaktiyle satılan, kiralanan yahut yıkıma terk edilen camilerin ihya edilmesi, ecdad türbelerinin açılması, inkâr fırtınalarının ders kitaplarından çıkarılması, okullara din derslerinin konulması, 18 sene müddetle “Türkçe ezan” adıyla minarelerden bağırtılan “tangır-tungur”çığlıklarının son bulması, “Ezan-ı Muhammedi”nin tekrar minarelerle buluşması demektir (16 Haziran 1950). Bu yüzdendir ki, devrin Başbakanı Adnan Menderes, tüm ömrünü dini hizmetlere vakfeden ve hayata salt “din” perspektifinden bakanBediüzzaman Said Nursi tarafından, başka bazı zaaflarına ve kişisel birtakım hatalarına rağmen, “İslâm kahramanı” olarak selâmlanmıştır. “Menderes bir din kahramanıdır. Dine büyük hizmetleri olmuş ve olacaktır. Fakat Adnan Bey arzu ettiği hizmetinin semeresini göremeyecektir”.  Menderes’in inanca hizmetleriyle, Bediüzzaman gibi, inancını varlık sebebi yapan isimlere hürmetle yaklaşımı CHP lideri İsmet İnönü’yü çok rahatsız etmiş, Başbakan Menderes’i “mürtecileri himaye” etmekle, hatta bizzat “irtica” ile suçlamıştır. Bu cümleden olarak Bediüzzaman’ın Ankara ziyareti bile muhalif yayın organlarında çok sert eleştirilere sebep olmuştur. Hatta İnönü, buna dayanarak Meclis kürsüsünden Menderes’i tehdit etmiştir: “Siz şeriatı hortlatıyorsunuz! İrticayı hortlatıyorsunuz! Bediüzzaman’ı gezdiriyorsunuz...”  İnönü’nün “irtica” algısı o kadar geniş kapsamlıydı ki, Bediüzzaman’ın bir yerden bir yere gitmesini bile “suç” sayıyordu! Belli ki, dindarların neredeyse nefes almasını bile yasaklayan eski dönemi sürdürmeye çalışıyordu (hâlâ da aynı zihniyette olanlar var).  Menderes ise suçlamalara şu cevabı verecekti: “Allah aşkına, Paşa niçin bu kadar dinden, dindarlardan rahatsız oluyor? Öleceğini bilmiyor mu? Şimdiye kadar kendisine ne zararları dokunmuştur? Bütün hayatını dine vakfetmiş bir pir-i faniden (Bediüzzaman) ne istiyor? Niçin eziyetinden hoşlanıyor, niçin meşakkat çekmesinden hoşlanıyor, niye bu kadar dine ve dindarlara karşıdır, anlayamıyorum?”  Bu kez İnönü başka bir noktadan saldırıya geçti: “Efendim siz, Atatürkçülerle istihza ediyorsunuz?” Ve demokrat birinin ağzına almayacağı bir tehdit savurdu: “Öyle zaman gelecek ki, sizi ben dahi kurtaramayacağım!” O “zaman”, İsmet Paşa ve CHP kurmayları ile yazar-çizer takımının orduyu kışkırtmalarıyla 27 Mayıs 1960’da geldi. Başta Menderes olmak üzere bütün Demokrat Partililer “Yassıada” denilen “ölüm Adası”na tıkıldı. Envai çeşit isnat ve iftiralar eşliğinde “usulen” yargılandılar. “Bebek Dâvası”, “Köpek Dâvası” derken, Yassıada’nın sözde yargıçları, “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor” diyerek iki bakan arkadaşıyla birlikte (Dışişleri Bakanı Zorlu ve Maliye Bakanı Polatkan) idama gönderdiler. İsmet Paşa isteseydi eski arkadaşlarını (CHP’den ayrılıp Demokrat Parti’yi kurmuşlardı) ipten alabilirdi. Çünkü darbecilerin lideri Orgeneral Cemal Gürsel, daha en başında “Emrinizdeyiz” demişti. İnönü’nün verdiği cevap ise şöyle olmuştu: “Büyük bir iş başardınız, asıl ben sizin emrinizdeyim.” İnönü’nün “iş” dediği, millî iradenin çöpe atılması, milletin her seçimde oylarıyla biraz daha yücelttiği Menderes’in asılmasıydı! Kılını bile kıpırdatmadı. Asılmalarını sadece seyretti. Siyasi ihtirasın ve intikamın bu seviyesini hâlâ da anlayabilmiş değilim. Yarın, Adnan Menderes’in, günümüze de ışık tutan bir radyo konuşmasını yazacağım inşallah. .

Bazı yazarlarla okurlarının ispiyon ve ihbar alışkanlığı!

Son güncelleme: 09 Ocak 2016 07:43  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Özellikle darbe dönemlerinde gazeteciliği ihbarcılığa, haberciliği“muhbir”liğe, köşe yazarlığını “ispiyon”culuğa dönüştüren bazı gazeteler, muhabirler ve köşe yazarlarının “gammazlama” alışkanlığı zaman zaman nüksediyor. Hâlbuki yaşanan bunca olaydan sonra bu tür faaliyetlerin geçmişte kalması gerekirdi. Geçmiş gazetelerde öyle yalanlar, iftiralar, isnatlar, misansenler var ki, dudak uçuklatır, “Bu kadarı da olmaz” dedirtir… Fakat oldu: Çarşaflı karısı ve üç kızıyla Bayezid Meydanından geçen sakallı vatandaşı fotoğraflayıp, “Dört karısıyla gezmelerde” diye “haber”yaptılar… “Menderes dört uçak dolusu altınla kaçarken yakalandı”, “Polatkan’ın hesabından dört milyon lira çıktı” diye, “Üniversite öğrencilerinin cesetleri yem makinelerinde kıyma yapıldı” diye yalanlar attılar… Kendi meslekdaşlarını kıskançlık saikiyle devrin kudretli generallerine gammazladılar. “Zinde kuvvetler”e yahut “Genç subaylar”a atfen uydurma haberler yayınladılar, şiir okuduğu için hapse atılan Cumhurbaşkanımız sayın Erdoğan hakkında, “Artık muhtar bile olamaz” manşeti çektiler, 28 Şubat sürecinde, “Fadime” isimli kıza ezberlettikleri metinleri kanal kanal dolaştırıp bile bile milleti aldattılar… Kendi tarihleri boyunca yalanın-dolanın, mizansenin, isnadın, iftiranın, fitnenin envai çeşit örneklerini verdiler… Yani bir kısım medyanın tarihi yalan-dolan tarihidir. İnanmayan girsin arşive baksın.  “Gelmiş geçmiş, olmuş bitmiş” diyeceğiz de, anlaşılan o ki, eski alışkanlıklar zaman zaman nüksediyor. Bazı gazetelerle yazarlarında (hatta okurlarında) eski “ispiyon ve ihbar” alışkanlığı (maalesef) sürüyor. Bu cümleden olarak, Almanya’dan bir okuyucusu, Hürriyet yazarı Yalçın Bayer’e beni ispiyonlamış, o da ciddiye alıp herkese duyuruyor (Hürriyet, 8 Ocak 2016)...  Ne yapmışız? TRT Türk televizyonunda bir süredir devam eden “Nasıldı, Nasıl Oldu?” (her pazartesi s. 22.30-23.00 arası) isimli kısa programımızda, kuruluş yıldönümü münasebetiyle Demokrat Parti’yi, tarihsel çizgisi içinde anlatmışız…  Ne demişiz peki? Demokrat Parti iktidarı öncesinde “Ezan-ı Muhammedî yoktu… Bazı camiler satılıyor, kiraya veriliyor, yıkıma terk ediliyordu… Radyodan Kur’an okunmuyordu… Din eğitimi kaldırılmıştı… Elif ba öğretmek yasaktı… Camiler jandarma ve öğretmenler tarafından basılıyordu… 1923’te ilan edilen Cumhuriyet demokratik değildi… Devletin ve milletin kıblesi farklıydı… “Tanrısızlığın ilmihali” yayınlanmıştı… Ders kitaplarında vahiy (dolayısıyla Allah) inkâr ediliyor, Kur’an; “Muhammed’in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba Kur’an denir” şeklinde tanımlanıyordu… CHP dönemi ekmek karnesi dönemidir… Çarşafla Mücadele Haftası vardı… Millete ideoloji dayatılıyordu… Türbeler kapalıydı… DP bütün bunlara son verdi… Darbe ile de DP iktidarına son verildi. Vs.” Bunların hangisi gerçeğe aykırı? Hangisi yalan? Hangisi iftira? O programda hepsinin belgelerini tek tek gösterdim. RTÜK’e neyi ihbarlıyorsunuz, neyi soruşturacak RTÜK; söyleyemediğimiz daha vahim gerçekleri mi?.. Hakikaten de zaman darlığı ve Koruma Kanunu’nun hâlâ yürürlükte olması sebebiyle, her şeyi söyleyemedim. Hatta 6 okun “iman şartı” yerine konduğunu, “Atatürk’e esselat” diye uyduruk “mevlid” yazıldığını, camilere sıra ve org konularak kiliseye benzetilmesi şeklinde “Dinde Reform Lâyhası” hazırlandığını, en basit ilmihal bilgilerini ihtiva eden “Mızraklı İlmihal”in bile yasaklandığını, “Otuz sene sonra gençliğin kafasını Allah ve Peygamber gibi (haşa) boş laflardan ve mefhumlardan kurtarmış olacağız”dendiğini, Milletvekili Ruşeni Barkan’ın “Din Yok Milliyet Var” isimli kitabını Reisicumhur’a takdim ettiğini ve “aferin” aldığını, MilletvekiliYunus Nadi’nin çıkardığı “Hayat Ansiklopedisi”nde Allah’a “korkunç” (haşa) dendiğini ve reddedildiğini, kâinatın tesadüfen oluştuğunu, SüleymaniyeCamii’ne imam bulunamadığını, “İkra’ bismi safsatası” diye âyete saldırıldığını, “Türk’ün Amentüsü” diye safsatalar uydurulduğunu,“Mustafa Kemal’e, onun cengaver ordusuna, yüce kanunlarına… ve Türkiye için ahiret günü olmadığına iman ederim” denilerek iman esaslarıyla dalga geçildiğini ifade edemedim (Hepsi kaynaklı, ispatlı, şahitli: Merak edenler Nesil Yayınları’nda çıkan “Kemalist Yalanlar” isimli kitabıma bakabilirler. Sayın muhbirlere duyururum!

“Kadı-ul Kudat” nasıl “Ombudsman” oldu?

Son güncelleme: 06 Ocak 2016 07:23  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     “Ombudsman” kelimesini duymuşluğunuz vardır. “Arabulucu” anlamına gelen “ombuds” ve “kişi” mânâsına gelen “man” kelimelerinden oluşan bu terkip, kabaca “arabulucu” anlamında kullanılır. Oryantalistlerin iddiasına göre, ombudsmanlık, 1713 yılında İsveç’te görülmeye başlamış, 1809’da ise Anayasaya girerek anayasal bir kurum halini almıştır.  Aslında Osmanlı Devleti’nde aynı işlevi gören bir kurum, devletin kuruluşundan beri mevcuttur. Adına da “Kadı-ul Kudat” (Kadıların Kadısı-Büyük Kadı-Şeyhülislâm veya Kazasker) denmektedir. Görevi, padişah dâhil olmak üzere yüksek devlet memurlarını denetlemek, daha da önemlisi halkın birbirleriyle ve devletle olan ilişkilerinin makul ve âdil ölçüler içinde düzenlenip düzenlenmediğini kontrol etmektir. Haksızlık, uygunsuzluk ya da usulsüzlük tespit etmesi halinde uyarır, olmazsa cezalandırır, böylece halkın haklarını korur, gücün zulme dönüşmesini engeller, memurların adaletsizliğini önlerdi. Yani “Ombudsmanlık” denen mekanizmayı ilk Osmanlılar buldu ve devletin ayrılmaz parçası yaptı. Yeni usuller denemekte oldukça mahir olsak da, kendi meziyet ve kabiliyetlerimizi keşfetmekte pek mahir değiliz… Nitekim bu meziyetimizi, Osmanlı tarihine “Demirbaş Şarl” ismiyle geçenİsveç Kralı meşhur XII. Charles keşfetti.  XII. Charles, 1709’da giriştiği Polta Savaşı’nda Rus Çarı Deli Petro’ya yenilmiş, 1500 civarında subay ve askeriyle birlikte kılpayı kaçıp Osmanlı Devleti’ne sığınmıştı. Beşyıl kadar Edirne yakınlarındaki Demirtaş Paşa Konağı’nda misafir edilip ağırlandı (bu konuyu ayrıca ele almayı düşünüyorum). İşte bizdeki “Kadı-ul Kudat” sistemini o zorunlu misafirliğinde fark etti. Fark eder etmez de kendi yokluğunda devletinin iyi yönetilmesi için bir“Kadı-ul Kudat” tayin etti, ama tabii ismi böyle değildi. Osmanlı’nın “Kadı-ul Kudat”ına İsveç’te “Ombudsman” deniliyordu. Gariptir ki, bu kurum dünyaya Osmanlı’dan değil, İsveç’ten geçti. Bugün Avrupa Birliği de “Ombudsman” kullanıyor. Bunlardan biri YunanlıNikiforos, diğeri Fransız Jean Paul Delevoye’dir. Bereket versin bu isimler zaman zaman ombudsmanlığın bir Türk müessesi olduğunudillendiriyorlar. Ama kimin umurunda? hepimiz siyasetle öylesine doluyuz ki, kültür ve medeniyetle ilgilenecek vaktimiz yok! Şimdi size “Kadı-ul Kudat”ın ne anlama geldiğini çarpıcı biçimde ortaya koyan bir olay nakledeceğim… Devir Yavuz Sultan Selim devri… Yavuz, suçlu bulduğu hazine muha­fızlarından 150 kişinin öldürülmesini emrediyor. Bunu duyar duymaz, Şeyhülislâm Zembilli Ali Cemali Efendi,hışımla saraya gidiyor.  Padişah’tan idam emrini geri almasını istiyor: “Duydum ki, 150 adamın öldürülmesini­ emretmişsiniz. Onların öldürülmesi şer’an (dini hukuka göre) caiz de­ğildir.”  Yavuz Sultan Selim: “Dünya işlerine fazla karışma” diye uyarınca da, Hoca, tehditkâr bir üslupla kükrüyor: “Ben senin ahiret işlerine karı­şıyorum. Bu benim vazifemdir. Eğer affederseniz kurtuluş bulursunuz, aksi takdirde büyük bir cezaya çarptırılırsınız!”  Padişah bu tehdide kızacağına, yumuşuyor: “Tamam, dediğin gibi olsun.”  Birliktelikleri sohbet kıvamında sürerken, Zembilli bir teklifte bulunuyor: “Az önce söylediklerim ahretinize aitti, şimdi de mürüv­vetinize ait bir söz söyleyeyim.” “Nedir, söyle bakalım.”  “Saltanatınıza yakışan odur ki, affettiğiniz bu insanları eski görevlerine iade edesiniz.”  Padişah gülümsüyor: “Tamam. Ancak hizmetlerinde kusur eder­lerse, tazir cezası ile cezalandırırım haberin olsun.”  Şey­hülislâm Zembilli de gülümsüyor: “İslâm hukuku tazir cezalarını, sul­tanın takdirine bırakmıştır.” (“Şakâyık-ı Nu’mâniyye”den naklen “İlmiye Salnâmesi”, İstanbul 1334, s. 310-311). Türkiye’ye “Ombudsmanlık” lâzım mı, değil mi, siz söyleyin.

Siyasi mizah ve hiciv

Son güncelleme: 12 Ocak 2016 07:32  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder       Timur Han’la Nasreddin Hoca gerçekte hiç görüşmemişler, ama zamanın hafızası ve toplumun şuuru onları buluşturup Anadolu’yu yerle bir edenTimur Han’dan “hiciv” sanatı üzerinden hesap sormuş, intikam almış... Nasreddin Hoca üzerinden anlatılanlardan biri şöyle: Timur’la Hoca birlikte hamama gitmişler. Timur kafasına takılan bir soru sormuş: “Bunca beldeler fethetmiş bir cihangir olarak, sence kaç akçe ederim?” Nasreddin Hoca şöyle bir baktıktan sonra, fiyatı söylemiş: “Kırk akçe.” Timur celallenmiş: “Be hey nâdan! Yalnız belimdeki futa (peştemal) kırk akçe eder.” İşte o an Nasreddin Hoca, taşı gediğine koymuş: “Zaten ben de ona değer biçmiştim.” “Beş para etmezsin!” demenin sanatsal ifadesi... İşte buna “hiciv” diyoruz. İnsanlık tarihi kadar eski olan bu sanat (sanat mı değil mi, tartışılsa da) dalında pek çok usta “heccav”ımız (hicveden) var. Hatta bu uğurda kelleyi verenler bile olmuş. Yani hiciv üstadı kellesinden vazgeçmiş, ama iğnelemesinden vazgeçememiş. En iyi örneklerden biri, meşhur şairimiz Nef’i’dir. Hicivlerini Sultan Dördüncü Murad’a sunar, ondan bahşiş ve övgü alırmış. Fakat zamanla Padişah’a o kadar şikâyet gelmeye başlamış ki, geçinebilmesi için Nef’i’ye bir kâtiplik işi verip hiciv yazmasını yasaklamış. Hikâyenin gerisini meşhur tarihçimiz Naima’dan okuyalım:  “Sultan Murad Han hazretleri hususî meclislerinde latifelerden hoşlanmakla bazen Nef’î’yi getürüp bazı hecvlerini dinlerdi. Hatta bir gün 1039=1629 senesinde Beşiktaş’ta padişah Sultan Ahmed’in köşkünde Nef’î’nin Sihâm-ı Kazâ adlı hecv mecmuasına bakarken, havada gök gürültüsü ve şimşek zuhur edip pâdişahın tahtı yakınına bir yıldırım düşünce mecmuayı pâreleyüp, o çeşit saçmalıklara bakmaktan tövbe edip, terbiye olsun diye de, Nef’î’yi olduğu memuriyetten azledip hecve de tövbe ettirmişlerdi...” Fakat “huylu huyundan vazgeçmez” denmiştir. Nitekim Nef’i Efendi de vazgeçememiş. Sadrazam Bayram Paşa hakkında, çok sert bir hicviye yazmış ve Padişah meclisinde bunu okumuş... Bayram Paşa, Padişah’tan şairin idamını istemiş. Bunun da devamını yine “Naima Tarihi”nden okuyalım: “Zavallı fakiri çağırıp, o da hiçbir şeyden habersiz geldikte pek çok azarladıktan sonra, “Kaldırın!” denilerek saray odunluğunda hapsedilmiş ve orada boğularak denize atılmıştır. Asrın bilginleri ve büyükleri, Nef’î’nin öldürülmesinden dolayı sevinip, bilhassa dilinin uzunluğundan yaralanmış olan büyükler ve âyân bu hususta Bayram Paşa’ya pek çok dua ettiler! Maan-zâde Hüseyin Bey’den işittim. Bayram Paşa Nef’î’yi yakalamak için ferman edip taşra çıkardıklarında Boynueğri, Çavuş-başı imiş, bir Türk âdemisi olmakla, önüne düşüp: ‘Gel Nef’î Efendi, odunlukta bir hiciv düzecek kişi vardır, gel gör!’ deyû Türkvarî târiz etmiş. Nef’î hayattan meyus olup: ‘Yürü, bildiğinden kalma bire mel’un ...demiş. Aşağıya yukarıya pek çok sövüp saymış...” (Nâimâ Mustafa Efendi, Nâimâ Târihi, Cilt 3, Çev. Zuhuri Danışman, İstanbul, Zuhuri Danışman Yayınevi, 1968, s. 1283). Bu olaydan sonra İbrahim Vehbî tarafından şu meşhur beyit söylenmiş derler:  “Gökten nazire indi Siham-ı Kazasına, “Nef’i diliyle uğradı Hakk’ın belâsına!”  Nef’i Efendi’nin ölmeden hemen önce şöyle bir rubai söylediği rivayet ediliyor: “Ey dil hele âlemde bir âdem yoğ imiş, Var ise de ehl-i dile mahrem yoğ imiş... Gam çekme hakikatte eger ârif isen, Farz eyle ki elân yine âlem yoğ imiş.” Ve derler ki, Nef’i son anda affedilip infazı gerçekleştirmeye memur olan zenci saray görevlisine bildirilmiş. Görevli affına ilişkin tezkereyi yazarken, kalemin simsiyah mürekkebi kâğıda damlamış. Nef’i, kendini yine tutamamış ve “Mübarek teriniz kâğıda damladı” deyivermiş. Bu onun son sözleri olmuş. Oracıkta infaz edilmiş. Hiciv merakı koskoca şairin başını yemiş. Ama şimdiki zaman başka: Kimse hicvediyor diye ölmüyor. Ne çare ki o ince hiciv zekâsından eser kalmamış. İnsanlar kaba-saba kelimelerle birbirlerini hâk ile yeksan etmeye çalışıyorlar. Düşünüyorum da, politikacılarımızda bir miktar hiciv-taşlama kültürü olsa, birbirlerine ağıza alınmayacak sözlerle eminim saldırmazlar, daha sanatsal, daha ustaca benzetmeler yaparlar, biz de keyifle izlerdik.

Eğitim-öğretim babında

Son güncelleme: 18 Ocak 2016 07:44  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder       “Büyük milletiz” dedik bir yazımızda ve neden “büyük” olduğumuzu açıklamaya çalıştık… Şimdi diyeceğim şu: Eğitim-öğretimimiz de büyük milletlere yakışır biçimde olmalı… Bu iş “okula git-gel” mantığıyla olmaz! Eğitimde amaç çocuğa “kimlik” ve “kişilik” kazandırmaktır. Bunlar olmadan hiçbir şey olmaz. Konu son derece önemlidir: Çünkü bu konu, Türkiye’nin geleceğini inşa etme konusudur… Okul temel sorunumuzu çözmese de, çocuklarımızın okula başlaması, pek çoğumuzu rahatlatır. Bu rahatlamanın temelinde, öğretmenlerin, çocuklarımızı bizden daha iyi yetiştireceklerine inanmak yatıyor… Bu çok da doğru bir yaklaşım değil!.. En yetenekli, en idealist öğretmen bile, anne-babaların çocuklara verdiğini veremez.  Evlâdımızı dünyanın en iyi öğretmenlerinin bulunduğu bir okula versek dahi, anne-baba olarak bizim yapmamız gereken çok şey var. Sırtına marka elbise, cebine bol para koyup özel okula uğurlamak da sorunu çözüyor maalesef! Kaldı ki, öğretmen ne kadar iyi niyetli olursa olsun, genel müfredatın dışına çıkamaz. Sistemin belirlediği çerçeveyi çocuğun kafasına ekmek zorunda kalır. Öğretilenlerin çoğu da, maalesef, çağın ihtiyaçlarıyla örtüşmüyor! Sistemin her tarafı ideoloji: Biraz lâiklik, biraz şiir, biraz marş, birkaç tavsiye ve tepeleme slogan. Sistem “insan”dan ziyade, “robot”yetiştirmeye ayarlı: Çocuğu salt sisteme teslim ederseniz, ummadığınız, beklemediğiniz sonuçlarla karşılaşabilirsiniz. Böyle olmaması için çabalamanız gerekiyor.  Her akşam fazla belli etmeden çocuğu denetleyin. Öğrendikleriyle ilgilenin. Öğrendiklerinin hayatla, çağla ve inançla çelişen yönlerini törpüleyin. Sabırla işleyin çocuklarınızı, onlara vakit ayırın. “Çok zor” demeyin. İyi anne-baba olmak tabii ki zordur… Ayrıca, annelik-babalık görevi, emekliliği ve istifası olmayan görevlerdir. Malum:Toplumda iyi insan örneği az. Onlar da zaten köşelerine çekilmiş durumda. Vitrine (ekrana) çıkanların çoğu ise kötü örnek…  Politika ve sanat dünyasından tanınmış bazı isimlerin gerek yaşama biçimi, gerekse hayatlarındaki karanlık noktalar, gelişme çağındaki gençlerimizin şuurunu bulandırıyor.  Şöhret oldukları için onları “örnek” alıyorlar. Giyimleri-kuşamları, davranışlarıyla birlikte onları taklide çalışıyorlar. Onlara özeniyorlar. Onlar gibi olmaya çalışıyorlar.  Aile büyükleri yerli yerinde uyarılar yapmazsa, iş git gide çığırından çıkabilir. Ekrandaki hayatla gerçek hayat karşılaştırması gençleri aileden soğutabilir. Zira ekrandaki parıltılı hayata karşılık normal aile hayatı ergenlik çağını yaşayanlar açısından hiç eğlenceli değildir. Çok heyecansız ve monotondur. Hergün hemen hemen aynı şeyler yaşanır. Bu da çocukları tatmin etmez. Hırçınlık, hatta isyan başlar. Benden bu kadar: Bunun ötesini pedagoglar ve psikologlarla konuşursunuz artık… Ricam şu: Çocuklarınızla yakından ilgilenin. Bunu bir müfettiş edasıyla değil, birlikte hayatı paylaşırken yapın ve arkadaşça davranın. Ama bunu yaparken, anne-baba otoritesini de kullanın.  Unutmayın ki, çocuklarınızın arkadaştan ziyade iyi anne-babaya ihtiyaçları var. Biliyorsunuz sokaklar tehdit ve tehlike dolu: Adımbaşı birahane, meyhane, diskotek… Çocuk yaşta birahanelerin loşluğunda başlayıp diskoteklerde aşırı alkolle süren, nihayet uyuşturucunun koyu karanlığına yuvarlanarak ya hastahanede ya hapishanede ya da mezarlıkta biten gençlik macerasını gerek devlet, gerekse aileler olarak artık ciddiyetle düşünmek zorundayız.  Terörün bulaştırdığı ahlâksızlık virüsü da cabası… Âdeta her sokak arasında bir Nemrut ateşi yanıyor. Kıvılcımlardan birinin çocuklarımıza sıçrayıp yakmaması için çabalamamız lâzım. Allah yardımcımız olsun!

“Zengin” ve “meşhur” olmak mı, “adam olmak” mı?

Son güncelleme: 19 Ocak 2016 07:30  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     İki üniversite bitirdiğini ve dört lisan bildiğini söyleyip böbürlenen birine“keşke biraz da haddini bilsen” demek zorunda kalmıştım... Âlime sormuşlar: “Efendim en iyi neyi bilirsiniz?”  Âlim iki kelimeden oluşan kitaplık bir cevap vermiş: “Haddimi bilirim!”  Haddini bilmeyen nice âlimin silinip gittiğine şahidim. Bunun sebebini bizeYunus Emre açıklıyor: “İlim ilim bilmektir/İlim kendin (haddin) bilmektir/Sen kendini bilmezsin/Ya nice okumaktır?” Bu konuda Sultan II. Abdülhamid’e izafe edilen bir söz var ki, hakikatin tâ kendisidir: “Bilmek güzeldir: Haddini bilmek ise daha da güzeldir!”        “Adam olma”nın kuralları aslında çok basit: Saygını koruyacaksın, sevgini göstereceksin ve haddini bileceksin! “Haddini bilmek gibi irfan olmaz” demişler. Had bilmeye “İslâm’ın altıncı şartı” da derler ya hani, o kadar önemli. Haddini ve kadrini bilene Hz. Âli Efendimiz’in duası var: “Kadrini bilene, haddini bilene, aczini bilene ve sözünü bilene Allah Rahmet eylesin!” “Adam” olmayaen büyük engel, gurur:Gurur aynı zamanda insanı had bilmezliğe de sevk eder.       Toparlayalım: İlminiz var da irfanınız yoksa, paranız var da şükrünüz yoksa, şöhretiniz var da hikmetiniz yoksa, makamınız var da kıymetiniz yoksa, yok sayılırsınız!  Meşhur kıssadır: Kendisinden bir şey isteyip istemediğini soran İmparatorİskender’e, “Gölge etme başka ihsan istemez” diyen meşhur filozof Diyojen(Diogenes), gün ortası elinde fenerle dolaştığını görenler hayretle sormuşlar: “Ne yapıyorsun?” Cevap ezeli hasretimizi arayışın simgesi gibidir: “Adam arıyorum!” Erzurumlu İbrahim Hakkı Hazretleri de aynı gerçeği daha mütevazı ve Müslümanca ifade etmiyor mu? O da gün ortası sokaklara düşmüş, o köşe senin bu köşe benim, fellik fellik bir şeyler arıyor...Koskoca âlimin bu arayışını merak edip, sormuşlar: “Hayrola, ne arıyorsun?” “Kendimi” demiş, “kendimi arıyorum, gören var mı?”  Eski insanla yeni insan arasındaki asıl fark burada sanırım: Zamane insanları başkalarının kusurlarını aramaktan, kendilerini aramaya (düşünmeye ve idrak etmeye) fırsat bulamıyor. Dolayısıyla kendini de bulamıyor... Dünya, kendini kaybetmişler dünyası! Eski insanımız yine de talihliydi, hiç olmazsa önlerinde örnek alınabilecek seviyeli insanlar vardı. Şimdiki insanımızda bu da yok. El yordamıyla yaşıyoruz! Politikacılar kavgalarıyla terör estiriyor... Terör ise her türlü ahlâksızlığa çanak tutuyor. Medya siyaset, futbol, magazin, terör ve ekonomi tartışmaktan, bunların üreten olgulara değinmeye fırsat bulamıyor! Oysa dünyanın temel sorunu, insan! Ülkeler “adam gibi adam”yetiştiremiyor. Maddî mülâhazalar mânevî dünyayı aşındırmış. Manevi dünyası aşınmış toplumlarda “her yol mübah”, “her şey meşru” anlayışı yaygınlaşır:“Günah-sevap”, “meşru-gayrimeşru”, “iyi-kötü” ayırımı ortadan kalkar...  “Çok para kazanmak” tek değer ve tek amaç haline gelir. Tabiatıyla uyuşturucu kaçakçılığı ile silâhlı terör dâhil tüm uygunsuzluklar ve yolsuzluklar artar. Her şeyi para belirliyor. Fazilet bir eski zaman hasreti gibi: Etrafımız tümüyle endeks. Dindar ailelerin ağzında bile ekonomik terimler dolaşıyor.  Artık “adam olmak” değil, “zengin” olmak önemli!  Başta komşuluk olmak üzere temel hasletlerimiz bir biri ardına ölüyor. Aile içi ilişkilerimize bile menfaat hâkim: Zaten evlilikler de ekranlarda yapılıyor. Eskiden böyle miydik?.. Ne daracık evlerde ruhu sıkan eşyaların saltanatı, ne başköşede zehir kusan televizyon, ne tüm varlığımızı kontrol eden internet ve cep telefonu, ne görenek belâsı alınıp vitrinlere dizilen incik-boncuklar, ne hızlı, ama sorumsuz hayatın getirisi olan trafik kazaları, ne uyuşturucu bağımlılığı, ne birahane-diskotek tuzağı vardı... İki kilim, üç somya, birkaç sandalye ile daha mutluyduk!  Otomobilimiz yoktu, ama bacaklarımız sağlam, havamız temizdi... Şimdiki “Site”lerin ve “Rezidans”ların yerinde, cephesi kıbleye bakan bahçeli, evlerden oluşan mahallelerde otururduk... Birbirimizi tanır, selâmlaşır, dertleşir, “mahalleli” kavramının tadını çıkarırdık... Birbirimizin gırtlağına basmaz, “imece” usulüyle zorlukların üstesinden gelirdik... İlâç nedir bilmez, stresi, depresyonu, panik atağı tanımazdık... Asfalt yerine çamura basardık, ama çevre yeşildi; ağaç altında yemek yeyip buz gibi pınar suyu içerdik.  Elbiselerimiz son moda değildi belki, ama içimiz-dışımız birdi; riyakârlık, had bilmezlik yapmazdık.

“Bize kâfir demiş Mütfî Efendi”

Son güncelleme: 20 Ocak 2016 06:44  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder       “Şimdi hayli sühan-verûn içre, Nef’î mânendi var mı bir şair?.. Sözleri Seba-i Muallâka’dır, İmrülkays kendidir kâfir!” ¥ Günümüz diliyle: Şairler içinde Nef’i’nin bir eşi yoktur. Şiirleri, cahiliye devrinde Kâbe’nin duvarlarına asılan şiirler gibi güzeldir. Sanki o kâfir (Nef’i), İmrülkays’ın ta kendisidir!  İzah: Kâbe henüz putperestlerin elinde iken, Kâbe duvarına asılan şiirlere“Seba-i Muallaka” deniyor. “İmrülkays” ise şiirleri Kâbe duvarına asılan putpereset bir şairdir.  Kısaca: Şeyhülislâm Yahya Efendi, ince, derin ve zeki dokundurmalarla çağın büyük şairi Nef’i Efendi’ye “kâfir” diyor. Nef’i bu taşın altında kalır mı hiç? Cevabı anında yapıştırıyor: “Bize kâfir demiş Mütfî Efendi, Tutayım ben ana diyem Müselmân, Vardıkda yarın Rûz-i Cezâ’ya, İkimiz de çıkarız anda yalan!” ¥ Günümüz diliyle: Şeyhülislâm bana kafir demiş. Hadi ben ona Müslüman diyeyim. Ama yarın mahşerde ikimiz de yalancı çıkarız: Zira ne ben kâfirim, ne o Müslüman! Sayın Kılıçdaroğlu, CHP Kurultayı’nda Sayın Cumhurbaşkanı’na “Diktatör”deyince, bu hicviyeleri hatırladım. Fark ettim ki… Eskiden naziktik, şimdi değiliz!.. Eskiden zekice dokundurmalar yapardık, şimdi kaba-saba benzetmeler yapıyoruz… Eskiden bir kelimeye birkaç anlam yüklemeyi bilirdik, şimdi bilmiyoruz… Eskiden söylediklerimiz kalıcı olurdu, şimdi geçici oluyor… Kısacası, eskiden daha ince, daha zeki, daha derin, daha anlamlı, daha tutarlı, daha bilge konuşurduk. Meselâ diktatoryal bir geçmişimiz varsa, en azından bu konuda susar, geçmişimizi hatırlatmamaya çalışırdık. CHP’nin dününde ve bugününde, halka umut olacak, ufuk açacak hiç bir şeyinin olmaması, CHP’yi çarnaçar polemiğe ve saldırganlığa itiyor… Ve olmadık ithamlara yöneltiyor. Biri çıkıp, “Diktatörlük görmek istiyorsanız, kesintisiz, muhalefetsiz ve alternatifsiz iktidar olduğunuz döneme bakın” dese (ki Başbakan aynen söyledi) ne cevap vereceksiniz? Geçmişinizde baskı, şiddet, jandarma-polis copu, tahsildar korkusu,Faşizm tutkusu, Nazizm sevgisi dışında ne var, Allah’ınızı severseniz?.. Hizmet mi var, himmet mi var, merhamet mi var, şefkat mi var, yatırım mı var, kalkınma mı var, bolluk mu var, refah mı var?.. Demokrat Parti’ye ezansız, Kur’an’sız, camisiz, imamsız, cemaatsiz, maneviyatsız bir Türkiye devretti CHP… Milleti öyle bir bıktırma bıktırdı ki, 14 Mayıs 1950’de yapılan ilk hür seçimde kaybettiği iktidarı bir daha ele geçiremedi. Yüzde 25’lik oy oranıyla sahillere hapsoldu gitti.  Sayın Cumhurbaşkanı’nın yönetim biçimini sorgulamadan önce bunun, yani “ebedi muhalefete mahkûm” olmanın sebeplerini sorgulasalar, kendileri açısından daha faydalı olur. CHP, zihniyet olarak değişmediği, halkı “köle”, kendini “efendi”, millet tarafından seçilmiş olanları “diktatör”, devleti “müktesep hakkı”, saymaktan vazgeçmediği müddetçe, geçmişi sürekli ayakbağı olmaya ve partiyi tökezletmeye devam edecektir. Benden söylemesi…

Bir bayrak, bir de Arif Nihad Asya

Son güncelleme: 23 Ocak 2016 07:13  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Şehitler tepesi boş değil, biri var bekliyor... Ve bir göğüs, nefes almak için, rüzgâr bekliyor!  Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye;  Yattığı toprak belli, tuttuğu bayrak belli,  Kim demiş “meçhul asker” diye?..  Destanını yapmış, kasideye kanmış,  Bir el ki; ahretten uzanmış...  Edeple gelip birer birer, öpsün diye fâniler!  Öpelim temizse dudaklarımız,  Fakat basmasın toprağa temiz değilse ayaklarımız... Rüzgarını kesmesin gövdeler,  Sesinden yüksek çıkmasın nutuklar, kasîdeler; Geri gitsin alkışlar geri,  Geri gitsin ellerin yapma çiçekleri!  Ona oğullardan, analardan dilekler yeter...  Yazın sarı, kışın beyaz çiçekler yeter!  Söyledi söyleyenler demin,  Gel süngülü yiğit alkışlasınlar, Şimdi sen söyle, söz senin...  Şehitler tepesi boş değil,  Toprağını kahramanlar bekliyor!  Ve bir bayrak dalgalanmak için;  Rüzgâr bekliyor!  Destanı öksüz, sükûtu derin, meçhul askerin;  Türbesi yakışmış bu kutlu tepeye, Yattığı toprak belli,  Tuttuğu bayrak belli...  Kim demiş, meçhul asker diye? ¥ Ocak, ah Ocak! Meşhur edibimiz, muallimimiz, şairimiz Arif Nihad Asya Ocak ayında  (5 Ocak) dar-ı cinana irtihal etmişti (1975)... Bizim köşe yazarları böyle şeyleri pek hatırlamazlar. Varsa da siyaset, yoksa da siyaset! Arada bir kültür yazıları yazsalar ölürler sanki! (Kültür olmadan siyaset nasıl olur? Ayrı mevzu)... Her zamanki gibi yine herkes unutulmaması gerekeni unuturken, bendeniz yoğun seyahatlerim ve sağlık problemlerim sebebiyle günü gününe yazamadım, buna da şükür diyelim... Hani ülkemizin gençleri her daim imkânsızlıktan ve fırsatsızlıktan yakınırlar da başarısızlıklarının sorumluluğunu başkasına yüklemeye çalışırlar ya, “Bayrak Şairi” olarak edebiyat dünyamıza altın harflerle adını yazdıran Arif Nihad Asya onlardan değildi. Annesi Tırnovalı Fatma Hanım, babası Tokatlı Zîver Efendi. Babasını bir aylıkken kaybeden Ârif Nihad, akrabalarının himayesinde büyüdü. Devlet okullarında parasız yatılı okudu. Bunun için çocuk yaşta gurbete çıktı. Büyük zorluklar çekti. Ama yılmadı ve hiçbir mazerete sığınmadı. Nihayet 1928 yılında Darülmuallimin-i Âliye’den (Yüksek Öğretmen Okulu) edebiyat öğretmeni olarak mezun oldu. Çeşitli liselerde edebiyat öğretmeni ve yönetici olarak çalıştı. Adana ve Eskişehir milletvekilliği yaptı. Birçok dergi ve gazetelerde yazılar yazdı. Şiirlerinde hece, arûz ve serbest vezinleri rahatlıkla kullandı. Nazmın her tür ve şekliyle eserler verdi.  Bazı şairler (meselâ Nazım Hikmet) güzel, ama bize özel olmayan şiirler yazarken, Ârif Nihad Asya hem çok güzel, hem de bize özel şiirler yazdı. Her daim “millî” ve “yerli” oldu. İşte bu yüzden her mısrası hayat tarzımızın ve tarihsel duruşumuzun izlerini taşır. Her mısra bu toprakların sesini, soluğunu, kokusunu verir. Asya, asıl bunun için önemlidir. Allah rahmet eylesin!

Bu kaçıncı kurultay, bu kaçıncı ‘Yeni CHP’?

Son güncelleme: 17 Ocak 2016 07:42  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Biliyorsunuz: 4 Ocak 2016 Pazartesi gecesi TRT Türk’te yayınlanan “Ne Oldu, Nasıl Oldu” isimli programım, Hürriyet yazarı Yalçın Bayer’in jurnallemesi sonucu, CHP yönetiminin kulağına gidince, fena halde celâllenmişler... Beklerdim ki, program boyunca gösterdiğim belgelere ve CHP’nin geçmişine dair söylediklerime itiraz etsinler! “Öyle değil, böyle” diyerek belgelerini ortaya koysunlar. “Camileri satmadık, kiraya vermedik, yıkıma terk etmedik, banka ardiyesi, hatta CHP Merkezi yapmadık, ezanla, Kur’an’la uğraşmadık, din okullarını kapatmadık, din eğitimini yasaklamadık, dini kitapları toplatmadık, ders kitaplarında vahyi inkâr etmedik”... “Cumhuriyet döneminin ilk partileri olarak ortaya çıkan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası (kuruluş tarihi 17 Kasım 1924, kapatılma tarihi 3 Haziran 1925, Genel Başkanı Kâzım Karabekir Paşa), ile bizzat Atatürk’ün emriyle kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası’nı (kuruluş tarihi 12 Ağustos 1930, kapatılma tarihi 18 Aralık 1930, Genel Başkanı Fethi Okyar) biz kapattırmadık”... “Ekmeği karneye bağlamadık, Atatürk’ün fotoğraflarını paradan-puldan kaldırmadık, milleti sefalette bırakmadık, tam tersine şu şu şu yatırımları yaptık, ülkeyi cennete çevirdik” deyin... Tabii demediler. Diyemezler, çünkü belgeler ortada: 27 sene müddetle muhalefetsiz ve kesintisiz (birkaç kere de koalisyonlarla) ülkeyi yöneten CHP’nin bu ülkede dikili ağacı yok!.. Bunun yerine TRT’yi basmışlar. Görevlileri itip kakmışlar. Hakaretler yağdırmışlar. Sonra da Genel Müdür’ün odasını işgal edip, “Cami ağzıyla konuşuyorsun, Tayyip Erdoğan ağzı kullanıyorsun” gibisinden suçlamışlar...  Ağızlarının payını almışlar, başka! Yalnız önemli bir nokta var: Bu münasebetle bir kere daha gördük ki, CHP eskisiyle, yenisiyle hep aynı CHP! Kendinden olmayana tepeden bakar, “Devlet benim, kimse beni eleştiremez” havaları atar, şiddet dili kullanır; bu yüzden de, Türkiye’de gerçekleşen ilk demokratik seçimden (14 Mayıs 1950) bu yana girdiği tüm seçimleri kaybeder... Genel Başkanını yahut parti yönetimini değiştirmesi, sık sık “olağanüstü kurultay”lar (bu sebepten dolayı CHP’ye “Kurultay Partisi” da denir) toplaması bir işe yaramaz. Çünkü sorun genel başkan ve parti yönetimi sorunu değil, “beslenme sorunu”dur!.. CHP milletten değil, başka güçlerden beslenmeye alışmış! Zaman içinde, milletle aralarında “kan uyuşmazlığı” oluşmuş!  Her kurultaydan sonra, “Yenilendik” mesajları verilmesine rağmen, bir türlü yenilenemiyor... Genel Başkan değişiyor, parti yönetimi değişiyor, ama CHP “eski hamam eski tas” görüntüsüne çabucak dönüyor... Yeni bir “Olağanüstü kurultay” yaptı... Yine “Değiştik-yenilendik” mesajları verdi. Bugüne kadar, “olağan”ı ve “olağanüstü”süyle her kurultaya “değişim”sloganıyla girdiğini, “Ortanın Solu”, “Anadolu Solu” gibi sloganlarda varlık aradığını, nihayet “değişim” uğruna “çarşaf açılımı” bile yaptığını, ama hiçbirinin CHP’nin derdine derman olmadığını biliyoruz. “Başarı için her yol mübah” anlayışıyla yola çıksa da CHP’yi hiçbir yolun başarıya taşımadığını gördük. Son kurultay da taşımayacak. Çünkü bir türlü değişemiyor. Genlerine işlemiş devletçi mantığı, statükocu yaklaşımı, askerci tavrı, dine mesafeli duruşu, dindara “irticacı”, kaymak tabaka dışında kalan halka tepeden bakışı ve sadece kendine demokrasi isteyen duruşu yerli yerinde kalıyor. Bu işe, usta-çırak ilişkisi içinde öteden beri CHP’yi tutan “yoldaş” yazarlar bile şaşırıyor, ama yapacak bir şey yok: “CHP’den ne köy oluyor, ne kasaba!” Her seçim sonrasında CHP’ye mazeret üretmekten ve her kurultay öncesinde: “Bu sefer tamam” havası basmaktan onlar da yorgun düştü... Geçen kurultaya “Yeni CHP” sloganı eşliğinde girmişlerdi, ondan öncekine de... Garip, ama bu kurultaya da aynı sloganla girip kurultaydan “Yeni CHP”çığlıklarıyla çıktılar... Nasıl derin bir eskimedir ki bu, yenile yenile bitmiyor! Bir türlü yenilenemiyor! Bu yüzden de hep yeniliyor!

Yanılmışım: CHP büyük icraatlar yapmış!

Son güncelleme: 13 Ocak 2016 07:42  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder       4 Ocak 2016 Pazartesi gecesi TRT Türk’te yayınlanan “Ne Oldu Nasıl Oldu” isimli programım, Hürriyet yazarı Yalçın Bayer’in jurnallemesi (bunlar topyekûn “basın özgürlüğü”nü mü savunuyorlardı, yoksa salt kendi fikirlerine özgürlüğü mü?) sonucu, CHP yönetiminin kulağına gitmiş… Hey heylenmişler: “Bizi eleştirirken Demokrat Parti’yi göklere çıkardı”diyerekten, TRT önünde gösteri yapmaya karar vermişler (yapmışlar mı bilmiyorum, çünkü milletin ilgilenmediğiyle ben de ilgilenmiyorum)...  Bir kere o program CHP’yi anlatmak için değil, kuruluş yıldönümü münasebetiyle CHP’nin ilk ciddi rakibi Demokrat Parti’yi (DP) anlatmak için yapıldı… Tabii olarak DP’nin nasıl bir Türkiye devraldığını ve Türkiye’yi nasıl dönüştürdüğünü, bu yüzden de darbe yapılıp bütün parti yöneticilerinin nasıl Yassıada’ya tıkıldığını ve Başbakan Adnan Menderes’le iki bakan arkadaşının nasıl asıldıklarını anlattım. Bu arada adı geçen gazetenin “Harbokulu öğrencileri dev kıyma makinelerinde kıyma yapıldı” türünden, Demokrat Parti yöneticilerine manşetten attığı iftiraları da tek tek gösterdim (zaman darlığından gösteremediğim bir sürü belge daha var, onları da bir gün gösteririm inşallah)…  Bu durumda, “Yavuz Bahadıroğlu’nun anlattıklarını devr-i iktidarımızda yapmadık, kimseyi aç-açık bırakmadık, milletin ezanıyla-Kur’anıyla uğraşmadık” diyemediler. Çünkü süper bir yalan olur! Onlar da ne yapsınlar, algı oluşturmak için sokağa inme kararı aldılar. “Sokaklar yürümekle aşınmaz” (Demirel’in sözü) diyelim! Buyurun yürüyün. Lakin 27 yıllık kesintisiz ve muhalefetsiz iktidarınızdan günümüze kalan güzel bir şeyi de lütfedip gösterin artık. Hangi yolları, limanları, havaalanlarını, tesisleri, köprüleri, tünelleri, hastahaneleri, okulları, üniversiteleri, vs. yaptınız? CHP sitesine girdim ve “icraat” olarak övündükleri kalemleri yıl yıl çıkardım: 1923: Cumhuriyet ilan edildi…Fakat muhalefet partisine izin verilmediği için “cumhuriyet” cumhursuz (halksız) kaldı. Dolayısıyla yapılan tüm seçimler “tasdik”ten ibaret oldu. Meclis’teki muhalifleri temsil eden İkinci Grub’un en etkili ismi Trabzon Milletvekili Ali Şükrü Bey öldürüldü (27 Mart 1923). Milli Mücadele kahramanlarından Giresunlu Topal Osman Ağa, yargılanmaksızın “suçlu” ilân edildi ve öldürüldü. Başı kesildi. Başsız olduğu için ayaklarından Meclis kapısına asıldı. 1924: Hilafet kaldırıldı… Tevhid-i Tedrisat (Öğretim Birliği) Kanunu kabul edildi… Lozan Antlaşması yürürlüğe girdi (bunu sağlamak için Birinci Meclis’i kapatıp alelacele İkinci Meclis’i kurdular)… Şer’iyye Mahkemeleri Kapatıldı… Türkiye İş Bankası, Kadınlar Birliği, Cumhurbaşkanlığı Orkestrası, Türkiye Tütüncüler Bankası, Ankara’da Milli Sahne (ilk tiyatro sahnesi) kuruldu… Atatürk’ün önerisiyle ismini kendisinin verdiğiCumhuriyet Gazetesi yayına başladı… Kâzım Karabekir, Rauf Orbay, Ali Fuat Cebesoy, Refet Bele ve Adnan Adıvar’ın öncülüğünde 17 Kasım 1924’te kurulan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası, 5 Haziran 1925’te kapatıldı.  1925: Gazi Orman Çiftliği’nin kuruluş çalışmaları başladı… İlk Cumhuriyet altını basıldı…Şapkadan başka başlık giyilmesi yasaklandı… Tekkeler, Zaviyeler ve türbeler kapatıldı… 1926: “Saat devrimi” yapılıp “Alafranga” (Avrupai) saat uygulamasına geçildi…Medreselere kilit vuruldu… Almanya, İtalya, İsviçre gibi devletlerdenkopya edilen “Türk Medeni Kanunu” yürürlüğe girdi…Kâğıt üstünde kadın-erkek eşitliği sağlandı… Alpullu Şeker Fabrikası işletmeye açıldı (tüm ders kitaplarımızda fotoğrafı vardı)… İskilipli Atıf Hoca, şapka inkılabından birbuçuk sene önce kaleme aldığı “Frenk Mukallitliği ve Şapka” isimli kitaptan dolayı 4 Şubat 1926’da idam edildi. Eski CHP’nin devr-i iktidarından kalma öyle çok “icraat”ı var ki, gerisi bir sonraki yazıya kaldı.

Yanılmışım: CHP büyük icraatlar yapmış! 2

Son güncelleme: 15 Ocak 2016 07:59  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Önceki günkü giriş cümlelerimizi tekrarda fayda var… Dedik ki: “4 Ocak 2016 Pazartesi gecesi TRT Türk’te yayınlanan “Ne Oldu Nasıl Oldu” isimli programım, Hürriyet yazarı Yalçın Bayer’in jurnallemesi (bunlar topyekûn ‘basın özgürlüğü’nü mü savunuyorlardı, yoksa salt kendi fikirlerine özgürlüğü mü?) sonucu, CHP yönetiminin kulağına gitmiş… “Hey heylenmişler: “Bizi eleştirirken Demokrat Parti’yi göklere çıkardı”diyerekten, TRT’yi basmışlar. CHP yönetimine bir teklifte bulunalım: “Yavuz Bahadıroğlu’nun anlattıklarını devr-i iktidarımızda yapmadık, kimseyi aç-açık bırakmadık, milletin ezanıyla-Kur’anıyla uğraşmadık” diyebiliyor musunuz? “27 yıllık kesintisiz ve muhalefetsiz iktidarımızdan günümüze kalan şu şu güzel eserler var” diye sayabiliyor musunuz? Hangi yolları, limanları, havaalanlarını, tesisleri, köprüleri, tünelleri, hastahaneleri, okulları, üniversiteleri, vs. yaptınız? CHP sitesine girdim ve “icraat” olarak övündükleri kalemleri yıl yıl çıkardım (ilk bölümü önceki gün yayınlandı): 1927: Ankara – Kayseri demiryolu açıldı (“Demir ağlarla ördük anayurdu dört baştan” diye şiirler yazıldı)…Emlak ve Eytam Bankası kuruldu (ne de çok banka kurulmuş değil mi?)…İstanbul Radyosu yayınlarına başladı (propaganda ve batı müziği ağırlıklı… 1950’ye kadar radyoda hiç Kur’an okunmadı)… Bursa Dokumacılık Fabrikası açıldı (Hele şükür)… Eskişehir Bankası kuruldu…Okullarda kız-erkek karışık eğitime geçildi (karma eğitim)... İlk basketbol ligi düzenlendi…Köy Öğretmen Okullarından ilki Kayseri’de açıldı…Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk kâğıt parası tedavüle çıkarıldı… 1928: Türk Halkına okuma-yazma öğretmek için “Millet Mektepleri” açıldı (ama bir türlü öğretilemedi)… Türk Vatandaşlığı Yasası kabul edildi (buna göre, etnik kökeni ne olursa olsun “herkes Türktü)... Latince alfabeye geçildi. Binlerce yıllık Latin alfabesi “Türk alfabesi” ilân edildi… Kadınlara avukatlık yapma hakkı verildi… Ankara’nın ilk büyük oteli “Ankara Palas”büyük bir törenle açıldı... 1929: Paşabahçe Rakı ve İspirto Fabrikası hizmete girdi. Yeni Türk harfleriyle ilk posta pulları basıldı… Mecidiyeköy Likör ve Kanyak Fabrikası açıldı. 1930: Tekel Genel Müdürlüğü ve Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası kuruldu… Ölçü-tartı Devrimi yapıldı (Okka “kilo” oldu vatan kurtuldu!)... Atatürk’ün zorlamasıyla 12 Ağustos 1930’da Fethi Okyar’ın başkanlığında kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası (partisi), halkın yeni partiye yönelmesi üzerine, 17 Kasım 1930’da kapatıldı. 1931: Türk Tarih Kurumu kuruldu, geçmişe sövme ve geçmişi inkâr hızlandı! (Sümerler, Etiler “atamız” yapıldı)… 1932: “Herkes anlasın” gerekçesiyle “felah” kelimesi hariç, ezan Türkçeleştirildi (felah “kurtuluş” demektir, bunu anlamasak da olurdu)… Diyarbakır Tekel Rakı Fabrikası işletmeye açıldı… Türkiye Sanayi Kredi Bankası kuruldu… Halkevleri açıldı (karnı aç, hastası bîilaç halkımız, bu evler sayesinde çatal hangi elde, bıçak hangi elde tutulur, hangi kadehle hangi içki içilir gibi konularda bilgilendirilmeye başlandı)… Türk Dil Kurumu kuruldu, “uydurukçacılık” dönemi açıldı, dilimiz “çıtakça”ya döndü... 1933: Sümerbank faaliyete geçti… İller Bankası, Zonguldak Yatırım Bankası, Kayseri Milli İktisat Bankası ve Halk Bankası kuruldu. 1934: İlk Türk Operası sahnelendi… Kadınlar (başı açık olanlar) genel seçimlerde seçme/seçilme hakkı kazandı (ama 1946 seçimlerine kadar ne kadının ne erkeğin gerçekte seçme hakkı yoktu, sadece CHP listesini onaylama hakkı vardı)…Kılık-Kıyafet Devrimi yapıldı. 1935: Hafta tatili cumadan pazara alındı… Ayasofya müzeye çevrildi (o gün bugündür başta Fatih, Ak Şemseddin ve Molla Gürani olmak üzere, tüm fetih ordusunun secde ettiği yere ayakkabıyla basıyor, öte yandan Mescid-i Aksa’ya İsrail askerleri ayakkabıyla giriyor diye şikâyet ediyoruz)... 1936: Ankara’da Devlet Konservatuarı açıldı… 1937: Laiklik, CHP’nin altı okunda simgelenen diğer umdelerle birlikte“Cumhuriyetin temel ilkesi” olarak anayasaya girdi…İstanbul Resim Heykel Müzesi açıldı… Ankara’da ilk Bira Fabrikası ile Denizbank kuruldu… Ankara Radyoevi hizmete girdi ama Türk müziği çalması yasaklandı… 1939: Milli Piyango İdaresi kuruldu… Tekirdağ Şarap Fabrikası açıldı… CHP’ye “yandaş” yetiştirmek üzere Köy Enstitüleri faaliyete geçti.  Gerisini siz tamamlayın diyelim ve noktayı koyalım.

“CHP kendini kitlelere anlatamıyor”muş!

Son güncelleme: 22 Ocak 2016 07:34  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Kılıçdaroğlu yine yenileşmekten, değişmekten söz etti ve her zamanki yakınmasını yine dillendirdi: “CHP kendini kitlelere anlatamıyor”... Neden acaba? Usta-çırak ilişkisi içinde öteden beri CHP’ye kayıtsız-şartsız destek veren aydınlar, sanatçılar, televizyonlar, radyolar, gazeteler, gazeteciler, köşe yazarları olmasına rağmen, CHP neden hâlâ kendini anlatamamaktan yakınıyor?... Acaba anlatamıyor mu, yoksa anlatacak bir şey bulamıyor mu? Olmayanı nasıl anlatacaksınız? CHP’nin asıl problemi kendini anlatamaması değil, dağarcığında anlatmaya değer bir şeyinin bulunmaması... Kadim partimizin dününde, “referans” sayılabilecek bir şey yok! Bugüne ilişkin projeleri de olmayınca, neyi anlatacaksınız? Geriye kala kala iktidara saldırmak kalıyor ki, CHP de zaten bunu yapıyor. Lakin burada da “inandırıcılık” sorunu çıkıyor. Bu da tabiidir: Yüzde elli iki oy oranıyla seçilmiş bir Cumhurbaşkanı’na “diktatör”, AK Parti iktidarına “diktatörlük” derseniz, inandırıcı olamazsınız! Hele bir de iktidar geçmişinizde parti kapatmalar (Genel Başkanlığını Karabekir Paşa’nın yaptığı Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ile Genel Başkanlığını Fethi Okyar’ın üstlendiği Serbest Cumhuriyet Fırkası) varsa... Devr-i iktidarınızda “yargısız infaz” kurumu (İstiklâl Mahkemeleri) oluşturulmuş, Genel Başkanınıza, Hitler’in “Führer”, Mussolini’nin “Duçe”unvanlarına benzer şekilde “Milli Şef” unvanı (1946’da kaldırıldı) vermiş, din kitaplarını yasaklamış, daha sonraki yıllarda darbelere destek vermişseniz... Halka kendinizi anlatamazsınız! Demokrat Parti, CHP’ye nispetle çok daha genç olmasına rağmen kendini halka anlatabilmişti... Benimsendi ve iktidar oldu. 27 Mayıs 1960 askeri darbesiyle “cebren ve hile ile” devrilmeseydi kim bilir kaç seçim daha kazanır, kaç yıl daha iktidarda kalırdı... Adalet Partisi aynı boşluğa yerleşti. O da kendini halka anlatmakta zorlanmadı. O da darbeyle devrildi ve o darbe de CHP tarafından desteklendi... Bu kez Anavatan Partisi aldı bayrağı. Rahmetli Turgut Özal’ın liderliğinde Türkiye çağ atladı... Ve AK Parti dönemi...  AK Parti’nin kendini kitlelere anlatamadığından yakındığını gören, duyan var mı?.. Neden derseniz, siyasi partileri kuru laf kalabalığı anlatamaz: İcraatları ve projeleri anlatır... CHP’nin sorunu tam da burada ortaya çıkıyor: “Referans” alabileceği,“Geçmişimiz geleceğimizin teminatıdır” diyebilecek parlak bir geçmişi olmadığı gibi, geleceğe ilişkin projeleri de yok... Geriye “lâf salatası” kalıyor ki, bunu en iyi yapan CHP camiasıdır. Fakat halkın bir kulağından girip öbür kulağından çıkıyor. Zaten CHP ayağına gelen fırsatları bile değerlendiremiyor... 7 Haziran 2015 genel seçimleri sonrasında ortaya çıkan tabloyu bile değerlendirememiş, kırk yılda bir gelen iktidar ortağı olma şansını böylece kaybetmişti. Bu yüzden tekrarlanan seçimin kaybedeni oldu. Ona bir ara güvenmek isteyenler bile güvenini geri aldı. CHP’nin elinde de kala kala yakınmak kaldı!

CHP, faşizmi çok sevmişti

Son güncelleme: 25 Ocak 2016 07:45  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     CHP’nin tarihi hakkında söylediklerime itiraz edemedikleri için çareyi TRT kurumunu basıp Genel Müdür odasını işgalde bulan CHP’lileri biraz daha kızdıralım bugün… Yıl 1936… CHP (zaten başka parti yok) Edirne Milletvekili Şeref Aykuttarafından “Kamalizm” isimli bir kitap yayınlanıyor… Üst başlığı “Kamalizm” olan kitabın alt başlığında şu bilgiye yer veriliyor:“CHP Partisi Programının İzahı”… CHP’nin anlı-şanlı milletvekili bu kitapta şöyle diyor: “Türk devrimini son asırların değişikliklerini hazırlayan fikirlerle ve daha sonraları yürüyen göğdelen Rasyonel, Sosyolojik, Marksist, Faşist rejim ideolojileri ile izaha çalışmak da fazla iş olur.  Kamalizm bunların üstünde, yalnız yaşamak dinini aşılayan ve bütün prensiplerini ekonomik temeller üzerine kuran bir dindir.  Ötekilerinde (komünizm ve faşizmi kastediyor) uluslara ve insanlığa zorla ve ağır basarak sarkan ve seken yerler pek çoktur. Kamalizm, inana damga vurarak kalkınmış değildir. İnanı gönülleri kazanarak yaratmış ve yükselttiği için yükselmiştir. Amaçladığı gaye de ulusun kalkınma davasıdır. Bunu yürüten de hiç şaşmıyan ve şaşırtmıyan sağ duyu, selim akıldır.”  *** Oldu olacak biraz daha kızdıralım… Bu seferki örneğimizi CHP’nin meşhur ideologlarından, değişmez milletvekili, partinin resmi organı Hakimiyet-i Milliye (Ulus) gazetesi başyazarı Falih Rıfkı Atay… “Türk İnkılâp Fırkası’nı, eski bir nizamdan yeni bir nizama geçen komünist ve faşist memleketlerin partilerinden örnek alarak kurmak” gerektiğini söyledikten sonra, baklayı ağzından çıkarıyor:  “Türk yığınlarının terbiyesi için Moskova’nın yığın terbiyesi metodları, devletçi Türk iktisatçılığı için Faşizmin korporasyon metodları benimsenmelidir.” (Faşist Roma, Kemalist Tiran, 1931, s.171; Moskova-Roma, 1932, s. 5; aktaran Mete Tunçay, Türkiye’de Tek Parti, s. 313). Gelelim CHP İdare Meclisi Azası Feridun Fikri Düşünsel’in düşüncelerine… Yazısının özü ve özeti şu: “İtalyan faşizmi yeni kurulan cumhuriyet için iyi bir modeldir”… Şöyle diyor: “Bütün Avrupa, faşizmin cihana getirdiği emniyet ve neşe ile ona doğru atılırken, faşizmin bu suretle, sanki pek tehlikeli bir şeymiş gibi görülmesi beni derin düşüncelere sevketti. Faşizm korkulacak bir şey addolunamaz. Bilakis bizim gibi inkılâp yapmış ve onu yaşatmaya azmetmiş milletler için faşizmden çıkarılacak düsturlar vardır. Başlıcası vatanın ihtiyaçlarını hiçbir vakit şekli mülahazalara, indî nazariyelere feda etmemektir.” (Yenigün, 22.4.1923; aktaran Demirel, Birinci Meclis’te İkinci Grup, s. 529-530).  Sıra Türk Ocakları Büyük Reisi, CHP milletvekili ve iki kez Maarif Vekili(Milli Eğitim Bakanı) Hamdullah Suphi Tanrıöver’de… Bakalım “faşizm”konusunda o ne buyurmuş?.. “Faşizm, bir vatan ideali etrafında iktisadi refahı, siyasi ve içtimai ahengi tesis etmeyi düşünür. Bu milliyetçiliğin farikası (ayırıcı özelliği), milletin hâkim ve mahkûm sınıflara ayırmak değil, her meslek erbabının umumi bir işbölümü içinde çalışma hakkını tanımak ve onun yükselmesini temin etmektir... Münevver ve milliyetperver bir gençliğin, İtalya toprakları üzerinde, sınıf gayz ve kininden doğan hareket karşısında derhal kendini toparlamasını ve Büyük Vatanperverin (Mussolini’yi kastediyor) doğru yolu gösteren emri altında, arzın medeniyet membalarından biri olan güzel memleketlerini siyanet edebilmelerini, hürmet ve takdir ile görmüşüzdür. Biz Faşist milliyetperverliğin dünkü galeyanında, hem mazimizi hem istikbalimizi görürüz.” (Türk Yurdu Dergisi, Mayıs 1930; aktaran Tunçay, Türkiye’de Tek Parti, s. 297). TRT’yifaşizan metodlarla basanların geçmişi bu… Bitmedi: Yarın da kızdırmaya devam…

Bir zamanlar devlette “Hitler modası” vardı

Son güncelleme: 26 Ocak 2016 07:47  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Tek parti döneminin yarı resmi gazetesi Cumhuriyet’in, 3 Kasım 1930 tarihli sayısında M. Nermi imzalı başyazıdan bir cümle alalım... “Modern devletin ilk zamanlarında, mazinin hukuk zihniyetinden kendini kurtaramamış bazı milletvekilleri, Avrupa’da devletle milleti iki ayrı yapı şeklinde muhakeme etmişlerdi. Üstünden yıllar geçmiş, yosun bağlamış fikirler ile bugün iş görmek imkânsız bir şeydir. Modern devlet tam sözü ile hâkim bir müessesedir. İçilen suya, oturulan yere, tavanın yüksekliğine, pencerenin genişliğine, hülâsa her şey karışır. Modern devlet, zaten her şeye karışmak için kurulmuştur.”  Not: Bu yazıdan birkaç gün sonra Serbest Cumhuriyet Fırkası kapatılmış, tekrar tek parti sistemine, yani “Parti=Devlet” formülüne dönülmüştür. • Tekin Alp=Safî=Moiz Kohen…  Yahudi asıllı ilginç bir kişiliktir. Yapılan bütün devrimlerin savunuculuğunu üstlenmiş, hatta öncülüğünü yapmış, vakit buldukça da “Türk’ün Yeni Amentüsü” türünden kitaplar yazmıştır (“Atatürk Mevlidi”ni yazanın adı ise Behçet Kemal Çağlar’dır)… O kitaptaki ismi “Safî”dir. Kendisi bazen bu isimle, bazen Tekin Alp ismiyle karşımıza çıkan bu zatın asıl ismi Moiz Kohen’dir. Demokrasi isteklerine son noktayı şöyle koyuyor: “Filhakika klasik demokrasinin artık modası geçtiği inkâr edilemez. En kültürlü milletler arasında birçokları klasik demokrasiyi silkip atmışlar ve mutlakiyet, diktatörlük ilh. gibi şekiller kabul etmişlerdir. Demokratik devlet telakkisine sadık kalan milletler arasında, bundan memnun bulunanlar nadirdir. Demokrasi, bazan oligarşi, bazan avamferiblik(popülizm) halinde tereddiye uğramakta (yozlaşmakta) ve o zaman, devlet, artık ne milletin hakiki mümessilleri tarafından, ne de milletin hakiki menfaatlerine uygun olarak idare edilmektedir... Yüz binlerce kahraman, İnönü’de, Sakarya’da, Dumlupınar’da, kanını, akıbet bu neticeye varmak için dökmemiştir. Bunca fedakârlıklar bahasına yaptığımız inkılâbı, medeni milletlerin büyük bir kısmında iflas etmiş olan (...) bir devlet şeklinde karar kılmak için yapmadık.” (Tekin Alp, Kemalizm, s. 206-207). • Eskiden Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni yöneten CHP’li politikacıların fotoğraflarında ilginç bir benzerlik var… Bıyıklar ve saç tarama şekli aynı… Nereden esinlendiklerini anlamak için Hitler’in fotoğraflarına bakın… Bir zamanlar onu çok sevdiler. O kadar ki, heyetler halinde ziyaretine gittiler. Dönüşlerinde ise “Faşist Almanya hatıraları”nı yaza yaza bitiremediler.  Hatta, Cumhuriyet’in 10. yıldönümü münasebetiyle yayınladıkları bir propaganda broşürüne, Almanya’nın faşist diktatörü Hitler’in şu sözlerine yer verdiler: “Alamanya ve Türkiye ayni zamanda ve ayni derecede çökmüşlerdi. Türkiye mukaddes bir hamle ile kurtuldu. Bu netice, Alamanya’nın kurtuluşu için başlattığımız milli hareketin mes’ut netice vereceği hakkında bize derin kanaat vermiştir. Filhakika Türkiye’de doğan ve parlayan yıldız bize yolu gösteriyordu.” (Cumhuriyet’in Şeref Kitabı, der. A. Dilipak, son sayfa).

Abdullah Cevdet ve “Tanrısızlığın İlmihali”

Son güncelleme: 27 Ocak 2016 07:28  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Arapgirli (Malatya) Dr. Abdullah Cevdet’i (d. 9 Eylül 1869, Arapgir/Malatya-ö. 29 Kasım 1932, İstanbul) bilen bilir. Kendileri göz doktorudur, ama mesleğiyle değil, daha ziyade siyasetle ilgilenmiştir. Osmanlı ve Türkiye’de Batılılaşmayı savunmuştur. Din üzerine yazdığı kafa karıştırıcı yazılarından dolayı “dinsiz” olarak tanınmış, halkın nefretini kazanmıştır. O kadar ki, öldüğünde Ayasofya Camii’ne getirilen cenazesi sahipsiz kalmış, ne imam ne cemaat namazını kılmaya yanaşmamış, ancak halkın sevdiği başka bir yazarın (Peyami Safa) ricası üzerine namazı kılınmış, birkaç belediye görevlisi tarafından Merkezefendi Mezarlığı’na gömülmüştür.  Eski dostum Burhan Bozgeyik’in “Meşhurların Son Anları” isimli kitabında, cenazesini taşıyacak araba bulunmadığı için Fener Rum Patrikhanesi’nden araba istendiği ve haç sembolü taşıyan bu cenaze arabasıyla mezarlığa götürüldüğü belirtiliyor. Abdullah Cevdet’in, Sultan II. Abdülhamid’e karşı kurulan ve sonradan İttihad-Terakki Fırkası’na dönüşen gizli  İttihâd-ı Osmânî Cemiyeti’nin beş tıbbiyeli kurucusundan biri olduğunu da belirtelim... Yazdıklarıyla II. Meşrutiyetdönemi ile cumhuriyet dönemi idarecilerini derinden etkilemeyi başardığını da... 1908’de Reinhardt Dozy’nin “Essai sur l’Histoire de l’Islamisme” (İslam Tarihi Üzerine Deneme) isimli iki ciltlik çalışmasını “Tarih-i İslamiye”ismiyle Türkçeye çevirip yayınladığında yer yerinden oynamış, İslam’a ve Peygamber Efendimiz’e yönelttiği çok ağır saldırılar hem milleti hem de yönetimi son derece rahatsız etmiştir. Kitap yasaklanmış, toplatılmış ve kendisi de yargılanmıştır. Ne var ki söylediklerinin arkasında durmamış, “Bu eseri Müslüman tarihçilerin Dozy’nin yanlışlarını düzeltmelerine imkân tanımak için çevirdiğini” iddia etmiştir. Ancak sürülmekten kurtulamamıştır. 1910’da tekrar İstanbul’a dönmüş, “İçtihad Evi” adıyla kendi matbaasını kurmuştur. Bir Fransız gazetecinin “İslâm Dünyası nasıl kurtulur?”şeklindeki sorusuna, “Kur’ân’ı kapa, kadınları aç!” (Abdullah Cevdet, Umûm Müslümanlar Kongresi, İçtihad, s: 4, sy. 287, Eylül 1907) demesi meşhurdur.  Cenazesinin ortada kalmasına sebep olan asıl kıyamet, “Tanrısızlığın İlmihali” isimli kitabı tercüme ederek, “Akl-ı Selim” ismi altında yayınlamasıyla kopmuştur. Bu kitap, ateist olduğu ancak öldükten sonra yayınlanan “Tanrısızlığın İlmihali” isimli kitabıyla anlaşılan Fransız papaz Jean Meslier’e aittir. Kitapta Allah’a, peygamberlere ve bütün dinlere saldırılmakta, hakaretler yağdırılmaktadır. Fakat Cevdet bunu Gazi’nin isteğiyle yaptığını söylemiştir. Zaten kitap kendi matbaasında değil, devlet matbaasında basılmış, Milli Eğitim Bakanlığı yayınları arasında çıkmış, okullara dayatılmıştır. İlk baskısı 1928 yılında Arap Alfabesi’yle yapılmış, bir yıl sonra (o arada harf inkılâbı gerçekleştiği için) da Lâtin alfabesiyle tekrar basılmıştır (günümüzde Kaynak Yayınları’nca yayımlanmaktadır). Abdullah Cevdet, kitabının ilk baskısından bir nüshayı Gazi’ye “En büyük acizden en büyük iktidara” diye imzalamıştır. Bugün Çankaya’daki Atatürk Müze Köşkü Kütüphanesi’nde 146 numarayla kayıtlı bulunan kitabı Atatürk’ün altını çize çize okuduğu anlaşılmaktadır. Şimdi biraz da bu “hezeyanname”nin bölüm başlıklarına bakalım... Bir Allaha inanmak zarurî değildir, en makulü onu düşünmemektir... Din bir sahafettir (zayıflık, bozukluk)... Din, cahilleri mucize ile iğfal eder... Her din tahakküm arzusundan doğmuştur... Allahın mevcudiyeti ispat edilmemiştir. Ruhaniyet bir ham hayaldir... Her mevcut olan şey, maddenin sinesinden çıkmıştır. Allaha tapmak mevhuma (vehim) tapmaktır... Havarıki tabiat (tabiat harikaları) Allahın varlığını ispat etmez... Cihan yaratılmamıştır...  Kâinattaki nizam da Allahın varlığını ispat etmez... Din ile hurafeler arasında fark yoktur... Allahın insanı cezalandırma hakkı yoktur... Mucizelerin doğru olduğu ispat olunamaz... Allah aklın ve zekâ nurunun düşmanıdır... Din, ahlâk ve fazilet için lâzım değildir... Sofu bir hükümdar bir memleket için belâdır... Din ahlâkı felce uğratır... Allahcılığı vücude getiren korkudur! Eminim bu saçmalıklar hepinize fazla “çocuksu” gelmiştir. Ama kitabın yayınladığı günlerde etkisi müthiş olmuştu: Pek çok genç dinden çıkmıştı. Acısını bugün bile çekiyoruz.

Osmanlı Devleti ve kurucuları

Son güncelleme: 30 Ocak 2016 06:30  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Tartışmalı olmakla birlikte, Osmanlı Devleti’nin 27 Ocak 1299’da kurulduğu genel olarak kabul edilir...  Bu hesapça, şanlı devletin kuruluş günlerindeyiz. Mübarek olsun. Bazı devletler gibi, kuruluşuna başkaları karar vermedi, sınırları cetvelle çizilmedi, nice imanlı, kararlı, idealist insanın emeği, kanı, canıyla kuruldu. Hepsine selam olsun. Devletin temellerini atan Kayı Boyu mensupları Van bölgesinde Anadolu’ya girdiler. Ahlat civarında sekiz sene kadar dinlenip “devlet tefekkürü”nü demledikten sonra, Ankara istikametine yöneldiler ve nihayet Söğüt-Domaniç bölgesine yerleştiler. Civardaki Bizans kalelerini bir bir düşürüp İstanbul’a yöneldiler. Zaten bu gelişin amacı İstanbul fethiydi.  Asıl amaç Allah adını ilâ etmek, yaymak ve yüceltmekti (İ’lâ-yı Kelimetullah). Bunu bilen gazi dervişler, abdallar, Alperenler, kısacasıyürek adamlar kitleler halinde Osmanlılara katılıyor, Osmanlı ordusu git gide evliyalar ordusuna dönüşüyordu. Cihan hâkimiyeti mefküresi önce yüreklerde tutuşuyor, zaman içinde ise bütün dünyayı kuşatıyordu. Öyle ki, Yavuz Sultan Selim döneminde “dünya bir padişaha çok, ama iki padişaha az” (Yavuz’un sözüdür) geliyordu. Yeni kurulan “Yürek Devleti”nin özü Peygamber-i Alişan Efendimiz’in“fetih” müjdesiydi. Maksat mal- mülk biriktirmek, şan-şöhret kazanmak değil, Peygamber-i Alişan Efendimiz’in müjdesine ulaşmak, “övülmüş ordu-övülmüş millet” olmaktı. Kurulan bir “Sünnet Devleti”ydi kısacası...   “Sünnet Devleti”, özü “insan” (kurulan deletin maneviyat önderi Şeyh Edebali, “İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın” demişti) olan büyükbir “Sünnet Medeniyeti” inşa etti. Çeşitli inançlara sahip topluluklar bu medeniyet algısı içinde asırlar boyu huzur içinde yaşadılar. Ne zaman ki, kuruluş gayesini unutup, başkalarına (Avrupalılara) benzemeye başladılar, içlerine “fitne” girdi. Yükselme-yücelme dönemi kapandı. Gerileme başladı. Artık Şeyh Edebali gibi maneviyat önderleri de yetişmiyordu.   Gelin onu Neşri tarihinden (Cihannüma) okuyalım: “...Osman Gazi’nin halkı arasında bir Şeyh-i Aziz var idi: Edebali derlerdi. Gayret Sahibi kimselerdendi. Halkın itimadını almış tüm illerde meşhur olmuş idi. Dünyası sonsuzdu. Kendine derviş yolun tutarlardı. Hatta derviş deyü lâkap iderledi. Bir zaviye yapıp gelen ve gidene hizmet ederdi. Zaman zaman Osman Gazi dahi ona misafir olurdu.” Zaviyede misafir kaldığı bir gecenin sabahında, Osman Gazi’yi namaza kaldırmaya gidenler, yatağını bozulmamış, kendisini ise ihtiram duruşunda bekler buldular.  Gözleri rahledeki Kur’an’daydı. Kur’an’a saygısından dolayı sabaha kadar ayakta beklemişti. Durumu Şeyh Edebali’ye bildirdiklerinde, Osman Bey’e sordu:  “Neden uyumadın?” Osman Bey boynunu büktü, içten gelen bir teslimiyetle fısıldadı:  “Kelam-ı Kadim karşısında ayaklarımı uzatıp uyumayı içime sindiremedim.” Rivayete göre, Şeyh, “Kelam-ı Kadim’e duyduğun bu hürmet yüzünden Allah neslini aziz edecek” diyerek, kızını Osman Gazi’ye nikâhlamaya, bu olay üzerine razı oldu. Yani Osmanlı Devleti’ni kuranların Kelam-i Kadim’le ilişkileri sapa sağlamdı. Osman Gazi, bunu oğluna da yansıtacak ve ölüm döşeğinden şöyle vasiyet edecekti: “Allah’ın emirlerine aykırı işler işlemeyesin... Bilmediklerini ulemadan sorup öğrenesin... Farklı inançlara mensup olanları hoş tutasın... Zalim olmayasın... Alemi adâletle şenlendiresin... Allah için cihadı terk etmeyesin... İlim ehlini el üstünde tutasın.” Yeniden büyümek istiyorsak, yol belli, yöntem belli...

Vurun kadına! Vurun kadını!

Son güncelleme: 02 Şubat 2016 07:19  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Araştırmaya göre bir ev hanımının günde ortalama 2 saat 22 da­ki­kası mutfakta, 2 saati çamaşır ve ütüde, 1 saat 30 da­ki­kası çocuk bakımında (her çocuk için bir bu kadar daha), 30 dakikası diğer aile bireyleri için çabalamada, 1 saati temizlikte, 45 da­ki­kası alışverişte olmak üzere, günde 8 saat 32 da­ki­kası “ağır işçi” statüsünde çalışarak geçiyor... Bu yoğun çabaya rağmen, biz erkekler, “kadın”ı cezalandırmaya bayılıyor, bunu da çeşitli şekillerde yapıyoruz! Çünkü kafalarımızdaki “kadın” imajı olumsuz çağrılar yapıyor. Gelin şimdi birkaç örneğin ışığında erkek kafalardaki “kadın” imajına bakalım...  Hazret-i Âdem’i “Yasak Meyve”yi yemek için Hazret-i Havva kışkırtmıştır!.. Yanlış: Kur’an’a göre, ikisini de şeytan kandırmıştır... Hz. Hatice ilk kadın Müslümandır!..  Yanlış: Çünkü Hz. Hatice kadınlar ve erkekler arasında ilk Müslümandır... Hürrem Sultan, Kanuni’yi kandırıp oğlu Şehzade Mustafa Beyi katlettirmiştir!.. Yanlış: Zira hüküm mevkiinde bulunan Hürrem Sultan değil, Kanuni Sultan Süleyman’dır. Bütün icraatlardan o sorumludur (çocuk mu ki kandırılsın?).Hürrem Sultan ise, oğlunu hayatta tutmak için çırpınan bir annedir. Mahpeyker Kösem Sultan devlet yönetmek için fitne-fesat çıkaran bir kadındır!.. Yanlış: Oğlu IV. Murad küçük yaşta olduğu için “Naibe” sıfatıyla onun adına devleti yönetmek zorunda kalmış dirayetli bir “Valide Sultan”dır. Manzaraya bakın: Devletin her yerinde yüzlerce “erkek” yönetici olmasına rağmen, Osmanlı Devleti’nin çöküşünün en önemli sebeplerinden biri olarak birkaç kadın gösterilıyor. Erkekler masum: Tümüne toptan beraat! Ne de olsa tarihi erkekler yazıyor! Ve ne hikmetse, erkek tarihçi, tarihin içinde de hayatın içinde de “dirayetli kadın” görmeye tahammül edemiyor. Hıristiyan/Batılılar açısından bu yaklaşımı anlamak mümkündür, ama Müslüman/Türk tarihçilerinin “tarihteki kadın” konusunda biraz daha“insaflı” olmaları lâzım... Çünkü, Peygamber Efendimiz, vahye dayalı “Yürek inkılâbı”nı “kadın hakları” üzerinden gerçekleştirmiş; Risaletten önce diri diri gömülen kadını kurtarıp hayata katmış, saygınlık kazandırmış, eşlerine daima saygı ve sevgi çerçevesinde yaklaşmış, onları övmüş, onlara yük olmamak için de kendi işini kendisi görmüştür. Peygamberimizin herhangi bir eşine bir fiske vurduğunu, hatta onlara bağırdığını, azarladığını söyleyen tek bir rivayet dahi yoktur... Bu yüzden eşlerini döven dindar Müslümanların referansı Peygamber Efendimiz değildir. ¥ Kadın-erkek muvazenesini, bence bu olgu üzerinden yeniden kurmamız gerekiyor. Bunun için de kadim değerlerimizden oluşmuş sağlam bir zemine ihtiyacımız var.  Bence Resul-i Alişan Efendimizin Veda Hutbesi’nde billurlaşan “manifesto”bu iş için en uygun zemindir... Buyuruyor ki: “Ey İnsanlar! Kadınların haklarını gözetmenizi ve bu hususta Allah’tan korkmanızı tavsiye ederim... Sizin kadınlar üzerinde hakkınız, kadınların da sizin üzerinizde hakları vardır...” Bilmem başka söz gerekiyor mu?

“Dost acı söylese de doğru söyler!”

Son güncelleme: 05 Şubat 2016 07:45  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Melikşah’ın büyük veziri “Nizamülmülk” namıyla meşhur Ebu Ali Kıvamuddin Hasan bin Ali bin İshak et-Tûsî-ki, Selçuklu Devleti’nin müesseseleşmesini sağlayan, bu arada Osmanlı üniversiteleriyle birlikte Batı üniversitelerine de örnek olan Nizamiye Medreseleri’nin kurucusu (Bağdat’taki medresenin başına Gazali’yi getirmişti), ilk burs ve yurt sistemiyle toprak sisteminin, devlet bütçesinin, istihbarat teşkilâtının ve daha pek çok yeniliğin mucididir-kendisi kadar meşhur şaheseri“Siyasetname”sinde geleceğin devlet yöneticilerine şöyle sesleniyor:  “Doğru işler yapmak isteyen yöneticiler, herşeye kafa sallayıp, ‘İsabet buyurdunuz’ diyen dalkavuklara değil, samimi dostlarının tenkitlerine kulak vermeli... Dost acı söylese de doğru söyler!” Soru 1: Günümüz Türkiye’sinde “doğru”yu duymak isteyen kaç “idareci” var? Soru 2: Kaç “doğrucu” sesini “idareci”lere ulaştırabilir? “İdareci”nizi arıyorsunuz, çalıyor çalıyor açılmıyor! O zaman çarnaçar çevresinden birini arıyorsunuz, “Aradığınızı arzederim” diyor, arzetmiyor... Yahut arz ediliyor, ama boş veriliyor... Neyse, bu konuda çok dertli olduğumu söyleyerek parantezi kapatayım ve Nizamülmülk’ün tavsiyelerine yorumsuz devam edeyim... “Yönetici hiçbir zaman memurlarının durumundan gafil olmamalı, devamlı kontrol etmeli, zulüm ve hıyanet zuhur ederse, memuriyetten derhal almalı...  “Yönetici, yüksek makama bir memur tayin ettiğinde, peşini asla bırakmamalı, onun ardından mutlaka bir müfettiş göndermeli... “Yönetici, inkâr ve küfürle ayakta kalabilirse de zulümle ayakta kalamaz, idareci idare ettiklerine asla zulmetmemeli, âdil olmalı... “Hükümdar, memleketin yıkılmasına çalışan, haram iş işleyen, devlet sırrını açıklayan, diliyle hükümdara dalkavukluk ederken, kalbiyle düşmanlık eden suçluları bağışlamamalı.” “Yönetici, dünyanın dört bir köşesine elçiler ve casuslar göndermeli, ülkenin meşhur yollarının üzerine haber alma merkezleri kurmalı... “Yönetici, maaşların ve yollukların vaktinde ödenmesine dikkat etmeli... “Devlet işlerini ehline danışarak yürütmeli, kendi başına iş görmemeli; herkesin, zıt da olsa fikrini açıkça ortaya koymasını sağlamalı... “Yönetici, yetişmiş insanları kolayca harcamamalı, ama yaptıkları hatayı tekrarlamamalarına da izin vermemeli... “Yönetici, gösteriden, gösterişten, kısacası zevk u sefadan uzak durmalı, devlet kaynaklarını kullanırken kılı kırk yarmalı... “Bu dünya hükümdarların amel defteridir; iyi olurlarsa rahmetle, kötü olurlarsa nefretle anılırlar... “Haksız yere kan dökülmesine mani olmak yöneticilerin üzerine farzdır... “Vergi memurları ve işlerini denetlemek, gelirini giderini bilmek, devlet mallarını korumak, hazine ve ambarın doluluğunu, boşluğunu ölçmek, düşmanın zarar vermesini önlemek de vazifeleridir...  “Peygamber Efendimiz’in buyurduğu gibi, ‘İşlerin hayırlısı orta yolu takip etmektir...’ “İdareci, yapacağı her işte Allah’ın rızasını gözetmeli, O’nun emrine boyun eğerek, yoluna ve kuluna hizmet etmelidir...”  Ne dersiniz? Tavsiyeler bugün için de tazeliğini korumuyor mu?.. ¥ Nizamülmülk’ün akıbetini merak edenler için söyleyeyim ki, algı operasyonuna tabi tutulup Sultan Melikşah’la arası açılmış, o süreçte, dilekçe verme bahanesiyle yanına sokulan bir Haşhaşî tarafından şehid edilmiştir (Ekim 1092). İsfahan’ın(İran) kenar mahallelerinin birinde bulunan türbesi, oldukça bakımsız bırakılmıştır.

Osmanlı kadınının örnekleri

Son güncelleme: 03 Şubat 2016 06:29  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Daha önce de bu anketten bahsetmiştim sanırım: Pek çok kadına “kendine kimi örnek alıyorsun?” diye sormuşlar, sinema ve Tv. oyuncusu bir kadın çıkmış… Oysa eski kadınlarımızın önünde “gerçek” örnekler vardı: Birkaçını sıralayalım… 1. Hz. Havva: Cennetten çıkarıldıktan sonraki hayatıyla sabrın, dirayetin ve direncin timsali olmuş, tamamen yabancısı olduğu bir dünyada, duyguları sayesinde hayatta ve ayakta kalabilmeyi başarmış, Bu bağlamda her kadın biraz Hz. Havva’ya dönüşmüştür.  2. Hz. Hacer: Bebeğiyle çölde yalnızlaştırıldığı demde umudunu yitirmeden bebeğine su aramaya çıkan ve bu canhıraş çabası Zemzem’le ödüllendirilen “anne”… Osmanlı annesi, hayata Hacer’ce yaklaşır, pes etmeyi, vazgeçmeyi bilmezdi. 3. Hz. Asiye: Firavun’un sarayında Hz. Musa’yı büyüten aklın ve iradenin timsali olarak büyük bir örnektir… Hz. Asiye, Firavun gibi kuşkucu birinden kaynaklanan tüm zorlukların üstesinden gelmiş, aklı ve zekâsıyla sorunları aşıp bir büyük Peygamber’e “annelik” etmişti… Her Osmanlı kadını Asiye gibi olmak ister, o örneğin ışığında ailesine yönelik tüm saldırıları püskürtmeyi başarırdı… 4. Hz. Meryem: Horlanıp dışlanmasına rağmen, oğlunu doğurup büyütmüş, “kadın” kimliğiyle tüm hayata meydan okumuştu. Osmanlı kadını da, yeri geldiğinde tüm hayata meydan okur, bir anda Meryemleşip tüm tehdit ve tehlikeleri göğüslerdi… 5. Hz. Hatice: Efendimiz’in Peygamberliğini ilk o öğrenmiş, ilk o tabi olmuş, maddi-mânevi tüm varlığını Peygamber-i âlişan’ın emrine tereddütsüz tahsis etmiş, bu teslimiyeti ve kararlılığıyla da Allah’ın selâmına mazhar olmuştu… Efendimiz, ondan şöyle bahsediyor: “Bütün insanlar beni yalanlarken, o beni tasdîk etti; insanlar benden kaçarken, o beni malı ile destekledi...”  Kız çocuklarının “ihtiyaç fazlası” sayılarak diri diri toprağa gömüldüğü bir dünyada, Hz. Hatice âşık olduğu erkekle evlenme iradesini gösteriyor… Hz. Hatice Validemiz’in bu tavrı, erkek egemen bir dünya düzenine derin ve anlamlı bir meydan okuyuştur; bu bakımdan, sadece Müslümanlığıyla değil, meydan okuyan kadınlığıyla da Osmanlı kadınına örnek ve önder olmuştur. 6. Hz. Ayşe: Erkeklerin iftirasına (meşhur Ifk Olayı) uğrayıp herkes tarafından terk edildiği dönemde bile dimdik ayakta kalabilmiştir. 7. Hayme Ana: Vefakâr, fedakâr, zeki Türk anasının en büyük timsalidir. Onun tarih içinde yüklendiği misyon pek az anneye nasip olmuştur.Hayme Ana Kutlu Kayı Boyu’nun lideri, komutanı derleyicisi, devlet kurucusu gibi pek çok özelliği şanlı kişiliği ile birleştirmiştir. O devlet evinin direğidir.  Kocası Gündüz Alp’in vefatından sonra dağılma noktasına gelen Kayı Boyu’nu önce Aşağı Sakarya Vadisi’ne, daha sonra da Domaniç’e salimen getirerek cihanın en büyük devletinin temellerini atmıştır.  Oğlu Ertuğrul Gazi’yi hep büyük olma, cihana hükmetme telkinleriyle yetiştirmiş, torunu Osman Gazi’nin elinden tutarak geleceğin devletinin nasıl kurulacağını nasıl olması gerektiğini Çarşamba Ova’sının yüksek tepelerini göstererek hayal etmiştir.  Hayme Ana, Kayı Boyu’nun diğer anaları gibi koyundan süt sağmış, yoğurt, peynir yapmış, ip eğirmiş, aba dokumuş, ama yeri geldiğinde de kılıç elde savaşmıştır. Bu itibarla Hayme Ana, önce Kayı Boyu’nun, sonra da bütün Türklüğün kutlu anasıdır ve eski kadınımızın şaşmaz önderidir. “Şimdiki örnek kim?” diye sormuyorum bile…

“Şuur”dan “bilinç”e, “sıra”dan “sürü”ye!

Son güncelleme: 06 Şubat 2016 07:05  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Eskiden “ümmet” kavramı içinde muhteşem bir “şuur” birliğimiz vardı:“Tarikat” ve “cemaat” halinde yaşar, farklı yollardan aynı noktaya yürümenin tadını çıkarırdık... Sonra tarikatlar kapatıldı, cemaatler dağıtıldı, “dergâh”ların kapısına kilit vuruldu ve hepsinin yerine kaim olmak üzere “Halkevleri” açıldı... Halkevlerinde aynı kitapları okuyup, aynı nutukları dinleyecek, aynı müzikler eşliğinde aynı şarkıları söyleye söyleye “millet bilinci”oluşturacaktık... İşe ilkokullardan başlamak lâzımdı. Öyle de yapıldı. Her sabah okulun bahçesinde bizi sıraya soktular. Gırtlağımız patlayana kadar, “varlığım Türk varlığına armağan olsun!” diye yıllar yılı bağırttılar (çok şükür kaldırıldı). Hesaba göre, bağıra bağıra herkes Türk olacaktı! Tabii olmadı! Kürtler “Kürt”, Lazlar “Laz”, Araplar “Arap”, Çerkezler“Çerkez”, Arnavutlar “Arnavut” kaldı. Ders kitapları vasıtasıyla kafalarımıza ekilen “Güneş Dil Teorisi” (özetin özeti: Tüm dünya milletleri Türk’tür) masaldan ibaret kaldı. Netice olarak, “ümmet şuuru”nda birleşen kitleler, “Türklük bilinci”nde çözüldü! Her birimiz kendi yalnızlığımızda savrulduk! Bugünkü sorunlarımızın temelinde işte bu savrulmanın izleri var: Büyük bir hatanın bedelini ödüyoruz... Hâlâ çocuklar yağmur altında okul bahçelerinde “sıra” oluyor. Hâlâ bir ağızdan o eski şarkıları söylüyorlar. “Sıra”dan “sürü” çıktığını bir türlü öğrenemedik! “Sürü” olmak başka, “millet” olmak başkadır. Milletlerin “ortak hedef”i olur, “sürü”lerin olmaz!.. Milletlerin “ortak gaye”si olur, “sürü”lerin olmaz!.. Milletlerin “ortak tarih”i olur, sürü”lerin olmaz! “Ortak hedef”, “ortak gaye”, “ortak tarih” Osmanlı’nın en büyük gücüydü.  Unutmayın: Gücünüzün büyüklüğünü hedefinizin büyüklüğü belirler!  Dini hedef: “İ’lâyı Kelimetullah”... Millî hedef: “Kızılelma” şeklinde özetlenmişti.  Bu hedeflere, “ümmet şuuru”ndan beslenen muhteşem bir fedakârlık ve“birlik-beraberlik” anlayışı içinde yürünüyordu... Biz “sürü mantığı” ile yetiştirildiğimiz için, aynı senkronizasyonu bir türlü tutturamıyoruz... Bu savrulmuşlukla tutturamayacağız da... ¥ Okul yıllarımız “tek yol”la, “tek doğru” ile şekillendi... “Atatürk diyor ki”ler kemirdi “farklılık içinde bütünlüğü”müzü! “Ötekiler”in ne dediğini umursamadık... Gazali’ler, Rabbani’ler, Sina’lar, Bediüzzaman’lar kelepçelendi!.. Tarihimiz Cumhuriyetle başladı, birikimimiz üç cilde hapsoldu...  “Nutuk yeter!” dediler, gerisini “harf inkılâbı”na kurban ettiler. “Cumhuriyet/hürriyet” kafiyeleri doldurulmuş (özgürlük geri dursun) beynimize, laiklik nutku eşliğinde “uzanan elleri kırıp dilleri koparmaktan”söz eden büyüklerimizi dinleye dinleye eğitimimizi tamamladık. Sonunda “aydın”-maydın, “Profesör”-mrofesör, “yazar”-mazar,“akademisyen”-makademisyen, “siyasetçi”-miyasetçi olduk gerçi, ama“adam” olmaya, hele de “millî ve yerli” olmaya daha çok var! “Akademisyen” olduk da ne oldu? Bilimsel çalışmalara atmamız gereken imzayı “PKK tadında bildiri”lere attık! Allah encamımızı hayreylesin!

Kendi Kendimizi Aşağılamak

Son güncelleme: 08 Şubat 2016 07:49  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Ne zaman okullarımızda okutulan tarih kitaplarına baksam, Cemil MeriçHocam’a bir Fatiha gönderirim… Muhteşem bir mütefekkirdi (artık Cemil Meriç’ler yetiştiremiyoruz) ve Osmanlı’nın Avrupa’dan farkını çok iyi özümsemişti.  Şöyle diyor: “Hiç şüphesiz Haçlıların en büyük zaferi, bizim tarih kitaplarımızdır!”  Sanki ders kitaplarını onlar yazmış. Benim öğrencilik yıllarımdaki gibi galiz ifadelerle ecdadımıza saldırı azalmış olsa da satır aralarında “onlar büyük, biz küçüğüz” aşağılaması hâlâ okunabiliyor. Ve bu yaklaşım çocuklarda “aşağılık sendromu” oluşturuyor: Kendilerine ve mensubu oldukları topluma karşı güvensiz yapıyor. Dolayısıyla Batı’nın 3-0 gerisinden hayata başlıyor ve kaybediyoruz. Bir zamanlar “İlim ve Müslüman âlimler” konulu bir konferans vermiştim. Hiç unutmam, konferanstan sonra yanıma gelen bir hanımefendi, “Ben şu ana kadar bütün bilimsel bulguları Batı’nın eseri zannederdim” dedi. Konuya özel ilgi duymayan ve işin esasını merak etmeyen herkes böyle zannediyor. Çünkü beynimiz yıkanmış. Ders kitaplarımız Batı’ya övgüden ibaret. O kadar ki, terbiye metodumuzu bile Avrupa ve Amerika’da yazılmış“kişisel gelişim” kitaplarına göre belirliyoruz. Hâlbuki bizim “bize has” bir terbiye metodumuzun olması lâzım. Olmasaydı onca muhteşem insanı nasıl yetiştirecektik?  Bazı Batılı gezginler bunu yerinde görüp övmüşler. Ama ilhamımızı onlardan değil, “Haçlı zihniyeti” ile yazılmış (yazanın isminin “Ahmed-Mehmed” olması ya da kimliğinde “Müslüman” yazması bir şey değiştirmez) kitaplardan alıyoruz.  F.H.A. Ubucini’nin iki ciltlik “La Türkiye Actuelle” (Türkiye Günlüğü) isimli bir kitabı var. 1855’te gelip incelediği insanımızın yetiştirilme tarzını şöyle anlatıyor: “Çocuklarını daha fazla şefkat ve alâka içinde yaşatan bir memleket de bilmiyorum. Sokaklarda çocuğunu omzuna, kucağına alarak yürüyen, onu fazla yürütmekten, yormaktan sakınan çok baba görülür. Ama büyüyen çocuk, babasına büyük saygı gösterir. Emretmedikçe oturmaz. Yalnız ‘Baba’şeklinde değil, babasının unvanı neyse ‘Efendi Baba’, ‘Ağa Baba’, ‘Bey Baba’, ‘Paşa Baba’ diye hitab eder. Küçük kardeş, büyüğüne saygı gösterir. Büyük kardeş asla ismiyle çağırılamaz, ‘Abla’ veya ‘Ağabey’ denir ki, bizim dilimizde bu kelimeler meçhuldür.” Sık sık sözkonusu ettiğim Fransız yazar A. Brayer ise şunları yazıyor: “Erkeklerde de, kadınlarda da evlât sevgisi çok barizdir. Türklerin hafta tatiline tesadüf eden Cuma günü ve bilhassa Ramazan ve Bayram günleri sokaklarda Müslüman-Türk’ün göğsünü kabartan oğlunun elinden tutup ağır ağır gezdirdiği, çocuk yorulunca kucağına aldığı, daima devam ettiği kahvenin peykesinde yanına oturtup şefkatle hitab ettiği, evlâdına tam bir ana şefkatiyle baktığı görülür.” (Neuf annees â Constantinople, 1836 Paris, c.1, S. 224). “…Osmanlı’da çocuklar yetişip adam oldukları zaman analarıyla babalarını yanlarında bulundurmakla iftihar ettikleri ve küçükken onlardan gördükleri şefkate mukabele etmekle bahtiyar oldukları hâlde, başka memleketlerde çok defa çocuklar olgunluk çağına girer girmez, analarıyla babalarından ayrılmakta, mali menfaatleri hususunda onlarla çekişe çekişe münakaşa etmekte ve hatta bazen kendileri refah içinde yaşadıkları hâlde onları sefalete yakın bir hayat içinde bırakmakta ve zavallılara karşı adeta yabancılaşmaktadırlar.” (a.g.e, S. 225- 226). Sultan II. Abdülhamid döneminde İstanbul’da bulunan İtalyan yazarEdmondo de Amicis, iki ciltlik “Constantinopoli” (1877) isimli eserinde bizi şöyle anlatıyor: “Paşasından sokak satıcısına kadar, istisnasız her Türk’te vakar, ağırbaşlılık ve asillik ihtişamı vardır. Hepsi, derece farkları olmasına rağmen, aynı terbiyeyle yetişmişlerdir. Kıyafetleri farklı olmasa, İstanbul’da bir başka tabakanın olduğu belli değildir. İstanbul’un Türk halkı, Avrupa’nın en nazik ve kibar cemaatidir… Kahkaha ve kadın sesi duyamazsınız… Sokaklarda bir yerde birikmek, yolu tıkamak, yüksek sesle konuşmak, çarşıda bir dükkânı lüzumundan fazla işgal etmek, ayıp sayılır...”  Son söz: Ders kitapları yeniden yazılmalı ve çocuklarımız geçmişleriyle barıştırılmalı!

“Atatürk fotoğrafı”nı indirme tartışması

Son güncelleme: 09 Şubat 2016 08:11  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Konu malum: İsmi bir türlü açıklanmayan bir CHP milletvekili, TBMM’deki bürosunun duvarından Atatürk fotoğrafını indirmiş. Başka bir CHP milletvekili de şahit olduğunu iddia ettiği bu olayı açıklamış. CHP içinde kıyametler koptu: “Vay efendim! Atatürk’ün partisine mensup bir milletvekili Atatürk fotoğrafını nasıl kaldırır?” İtiraf etmeliyim ki, bu şaşkınlığa çok şaşırdım!.. Neden derseniz, CHP tarihinde bu bir “ilk” değil. Daha önce CHP’lilerin“Milli Şef” unvanı verdiği İsmet İnönü bunu yapmış ve Atatürk’ün fotoğraflarını paradan-puldan (posta ve damga pullarını kastediyorum) ve devlet dairelerinden kaldırmıştı... Yerlerine de kendi fotoğraflarını koydurmuştu... Hem de alelâcele: Cumhurbaşkanlığına geldikten sadece bir ay kadar sonra!.. Aç- bîilaç milletin en büyük ihtiyacı buymuş gibi Atatürk resimlerini kaldırdı, yerine kendi resimlerini koydu. Bugünkü CHP’lilerin dedeleri de bu değişikliği alkışlarla kabul ettiler.  Paraya-pula tekrar Atatürk resimlerini basan ve devlet dairelerine yeniden Atatürk fotoğraflarını asan Demokrat Parti’dir. Daha da özeti, BaşbakanAdnan Menderes’tir (bunun şükran nişanesi olarak astılar).  Bu konu ne zaman gündeme gelse, CHP yönetimi şöyle bir savunma yapar: “Biz o işi kanun gereği yaptık!” Bu savunma İsmet Paşa’dan kalmadır: Paraların ve pulların üzerindeki resimleri ilk kez 1957’de Mecliste tartışma konusu yapıldığında, kürsüye çıkmış ve kendisini “yaptığım yasaldır” diye savunmuştu. Vakıa yasaldı: 30 Aralık 1925 tarihli 701 sayılı “Mevcut Evrak-ı Nakdiye’nin Yenileriyle İstibdaline Dair Kanun” buna izin veriyordu. Ama bu kanun, Atatürk fotoğraflarının kaldırılması için değil, Osmanlı paralarının tedavülden kaldırılarak yeni paralarla değiştirilmesi için, yani bir bakıma, Reisicumhur olarak Atatürk fotoğraflarının paraya-pula basılması için çıkarılmıştı.  Atatürk ölür ölmez, para ve pul basımı durduruldu, 16 Mart 1926 tarihinde çıkarılan 3322 sayılı kararname ile de İsmet İnönü resimleri basılmaya başlandı. Bu durumda “kanun gereği yaptık” demek doğru olsa bile eksik kalıyor. Zira o muhalefetsiz ve rakipsiz siyasi ortamda, istenseydi bir kalemde kanun değişir, Atatürk fotoğrafları olduğu yerlerde kalırdı. Nitekim Menderes, kanunu değiştirdi. Bu kez İsmet İnönü fotoğrafları kaldırıldı, Atatürk fotoğrafları kondu.   Anlaşılan dönemin CHP’lileri Atatürk’ten ziyade İsmet Paşa’yı istediler: Kral öldü, yaşasın Kral!  İnönü, bakalım ki, devrin Başbakan Yardımcısı Kemal Satır’a bu durumu nasıl açıklamış? “Benim için en büyük tehlike onun (Atatürk’ün) gölgesi altında erimek ve ezilmek idi. Devlet icraatının bütün sorumluluğu bana ait olmalıydı. Bunun için de kudretim neyse benim damgamı taşıyacak bir dönemin başladığının belli olması gerekiyordu. Paralara resim nakşedilmesi tarihten gelen bir devlet kudreti ve hâkimiyeti geleneği idi. Parada pulda yapılanların başka türlü manalandırılması bir istismardır.” İsmet İnönü’nün “Milli Şef”lik döneminde basılan ders kitaplarında da Atatürk, değil İsmet İnönü göklere çıkarılıyor, vaktiyle Atatürk’e övgüler yağdıran şairler, İnönü’yü övmekte yarışıyordu: “İnönü’dür yurdun temel taşı/ O ulusumun başı, “O bize can yoldaşı/ Şanlı İsmet İnönü! “Atatürk’ün eşidir/ Dünyanın güneşidir, “Türklüğün ateşidir/ Şanlı İsmet İnönü!” “Atatürk’ün partisine mensup bir milletvekili Atatürk fotoğrafını nasıl kaldırır?” diye şaşıran CHP’lilere neden şaştığımı şimdi anladınız mı, dostlarım? Daha önce de anlatmıştım galiba, ama şimdi tam zamanı, yarınki yazımda size “İnönü’lü ikibuçuk liranın hikâyesi”ni anlatayım...

CHP’den ikibuçuk lira alacaklıyım!

Son güncelleme: 10 Şubat 2016 07:33  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Devir, Demokrat Parti devri… 1950’de Ankara’da demokratlar (Demokrat Parti) iktidar olmuş, kendisini“Devlet Partisi” sayan CHP’nin sert ve acımasız yönetimi çoktan bitmişti, ama tortuları hâlâ yaşanıyordu.  Rize’nin Pazar İlçesi’ne demokrasinin “D”si bile gelmemişti henüz. Hâlâ fukaralık kol geziyor, eski “Halkçı önder”ler, dediği dedik tavırlarda hâlâ halkı küçümsüyorlardı. Öyle bir bakma bakıyorlardı ki, bakışlarıyla sanki,“Partiniz iktidar oldu da ne oldu, asıl muktedir olan biziz, çünkü biz devletiz” demeye getiriyorlardı. Ekâbir Halk Partiliydi, köylü Demokrat Partili (nedense çoğu fötr şapka giyerdi, biz de arkadaşlarla “kim hangi partiden” oyunu oynardık: Fötr giyenler Cumhuriyet Halk Partili, kasket, yün başlık filan giyenler Demokrat). Ne çare ki Demokrat Parti iktidarı bile Halkçılara yaramış, işlerini aşırıp daha fazla zenginleşmişlerdi. Köylü ise hâlâ kör kuruşa kurşun sıkıyordu. Hayatında olup biten tek değişiklik, mısır ekmeğinin yanı sıra “somun ekmeği”ni tanıması olmuştu. Yoksa hâlâ çok yoksuldu. Rahmetli babam denizciydi. Ekmeğini rahat kazanıyordu. Sürekli çalışması sayesinde yokluğun, kıtlığın yüzünü görmedik. Ama babamın da yüzünü pek göremezdik: O deniz senin, bu liman benim, dolaşır dururdu. İşte böyle bir dönemde ortaokula başladım. Başımda subay kasketine benzer bir kasket (kasket takmak o kadar mecburiydi ki, müdürümüz giriş kapısının önünde durur, her sabah kasket ve kravat muayenesi yapar, hasbelkader unutanların ya kulaklarını kepçeye döndürür yahut geri gönderirdi. Anlayacağınız, benim çocukluğumun ortaokullarında kasket ve kravat takmak bir şeyler öğrenmekten daha çok önemsenirdi). Köyümüz ilçeye uzak olduğu için, üç arkadaş birleşip bir oda tutmuştuk. Bu odada yatıp kalkıyor, yemek yapıyor, ders çalışıyorduk. Sadece hafta sonları eve giderdim. Arada bir de annem gelir, yatak çarşaflarını filan değişirlerdi. Annemin ilçeye geldiği günlerin birinde bana ikibuçuk lira harçlık verdi. Onunla bir hafta idare edecektim. O zamanki ikibuçukluklar kâğıttandı ve oldukça büyük para sayılırdı. Akşam vakti fırına gittim. Güzel bir karadeniz pidesi yaptırdım. Cakalı cakalı uzattım ikibuçukluğu. Aldı. Ama bakmasıyla, suratıma fırlatması bir oldu: “Git bunu babana yuttur!” dedi. Neden böyle davrandığını anlayamamıştım, ama çok şaşırmış ve çok incinmiştim. Ağlamaklıydım. Tüm cesaretimi toplayarak ne olduğunu sordum: “Verdiğin paraya baksana” dedi.  Baktım, ama bir şey göremedim. Bu defa, “Üzerindeki fotoğraf kimin?”diye sordu. “Atatürk’ün” dedim, ama Atatürk’ün olmadığını da o an fark ettim. Fotoğraf İkinci Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’ye aitti. Meğer Atatürk ölüp Cumhurbaşkanı seçilir seçilmez kendini “Milli Şef” ilan ettirmiş, paradan puldan ve resmi dairelerden Atatürk’ün fotoğraflarını kaldırtmıştı(14 Mayıs 1950 tarihinde yapılan ilk özgür genel seçimler sonunda iktidara gelen Demokrat Parti, paraya, pullara ve resmi dairelere Atatürk’ün fotoğraflarını tekrar yerleştirdi). Bu gerçeği o gün yaşlı bir fırıncıdan öğreniyordum, ama bu bilgi bana tamı tamına ikibuçuk liraya patlıyordu. Meğer o geçersiz ikibuçukluğu birileri muhtemelen farkında olarak anneme, annem farkında olmadan bana, ben farkında olmadan fırıncıya vermiştim…  O geceyi aç geçirdiğimi unutamam… CHP’den hâlâ ikibuçuk lira alacaklıyım. Satınalma paritesi açısından hesaplayıp bana borçlarını öderlerse ne âlâ, ödemezlerse ruz-ı mahşerde hakkımı alacağım. Yoksa paranın üzerinde ha Atatürk’ün fotoğrafı olmuş, ha İnönü’nün, benim açımdan zerre kadar fark etmez! Tercihim paranın resimsiz olmasından yana…

Biz ve geçmişimiz

Son güncelleme: 12 Şubat 2016 07:06  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Rahmetli annem aynaya bakarak şükrederdi... Ben aynaya surat asıyorum! Annem yoksul kimseleri eve dâvet eder, yedirir içirirdi... Ben görmezden geliyorum! Annem beni de alıp sık sık komşu ziyaretlerine giderdi... Ben komşusuzum! Annem bütün mahalleyi kendi evi, bütün mahalleliyi kendi ev halkı gibi görürdü... Ben mahallesizim! Annem dertlerini güvenilir dostlarıyla paylaşır, sorunlarını arkadaşlarıyla birlikte aşardı... Ben dostsuzum, arkadaşsızım! Annem zamanında bütün mahalleli bir birine sahip çıkar, sıkıntılar birlikte aşılırdı... Ben sıkıntılı, stresli, ama yalnızım! • Rahmetli babam yerde bulduğu kâğıdı saygıyla alır, “Bununla ilim yapılır, buna Kur’an yazılır” diyerek ayak basılmayan bir yere kaldırırdı... Ben kâğıda çöp muamelesi yapıyor, yerlere kâğıt atıyorum! Babam karşısına kim çıkarsa çıksın, “İnsan türdeş olarak kardeştir” (Hz. Âli) anlayışı içinde selam verir, tanıdıklarına da hâl-hatır sorardı... Ben yan verip gidiyorum! Babam, nezaket kurallarına dikkat eder, kendisinden büyüklere asla “sen”diye hitap etmezdi... Ben nezaket kurallarını umursamıyorum! Babam güne “Bismillah” ile başlamayı sever, “İnşallah-maşallah” demeyi dilinden düşürmezdi... Benim aklıma bile gelmiyor! Babam, şaşırdığında “Allah Allah”, “Fesubhanallah” derdi... Ben İngiliz ağzıyla “Vaaavvv yaaa” çekiyorum! • Daha neler neler: Ne yaman farklar, ne yaman çelişkiler... Konuşmayla, yazmayla bitecek gibi değil... Özetin özeti şu ki dostlarım, biz çoktan beri eski “biz” değiliz: Çok değiştik.  Bir zamanlar Londra Ticaret Odası’nda şöyle bir yazı asılıydı: “Türklerle alış veriş et!”  Aynı yıllarda Hollanda Ticaret Odası’nda yapılan herhangi bir oylama eşit çıkarsa, Osmanlılarla ticaret yapan tüccarın oyu iki sayılır ve onun oy verdiği taraf kazanırdı: Yani bizimle salt ticari münasebeti bulunanların bile Avrupa’da böyle bir ağırlıkları olurdu. 1700’lü yılların İstanbul’unda uzun süre yaşayan Fransız yazar Motray,eski ticari ahlâkımızın ve dürüstlüğümüzün altını şöyle çiziyor: “Türk dükkânlarında, hiçbir zaman tek meteliğim kaybolmamıştır. Ne zaman bir şey unutsam, hiç tanımadığım dükkâncılar arkamdan adam koşturmuşlar, hattâ birkaç kere Beyoğlu’ndaki ikametgâhıma gelmişlerdir.” Comte de Marsigil, “İstanbul’dan bir şey satın alırken tüccarın menşeine dikkat ediniz” diyor: “Tüccar Yahudi ise istediği fiyatın üçte birini, Rum ise yarısını, Türk ise tamamını veriniz!” diyor. Du Loir ise 1650’lerde incelediği toplumumuzu şöyle anlatıyor: “Hıristiyan memleketlerinde pek yaygın olan küfürbazlık, öfke ve intikam hissi, Türklerde yoktur... Türkler bazı kötülükleri değil işlemek, o kötülüklerden haberdar bile değillerdir.” Son noktayı da şu cümle ile koyuyor: “Hiç şüphesiz ki, ahlâk bakımından Türk medeni hayatı bütün cihana örnek olabilecek vaziyettedir.” Söyleyin lütfen: “Ah Osmanlı” demekte, haksız mıyım?

Ayasofya ve millî hafıza

Son güncelleme: 13 Şubat 2016 08:27  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Bugün Tapu Kadastro Genel Müdürlüğü’nde bulunan Ayasofya ile ilgili vakfiyenin içeriği günümüz Türkçesiyle şöyle ifade edilebilir: “İşte bu benim Ayasofya Vakfiyem, dolayısıyla Ayasofya’yı camiye dönüştüren vakfiyemi değiştirirlerse, bir maddesini tebdil ederlerse, onu iptal veya tadile giderlerse, fasit veya fasık bir teville veya herhangi bir dalavereyle Ayasofya Camii’nin vakıf hükmünü yürürlükten kaldırmaya kastederlerse, aslını değiştirir, füruuna itiraz eder ve bunları yapanlara yol gösterirlerse ve hatta yardım ederlerse ve kanunsuz olarak onda tasarruf yapmaya kalkarlarsa, camilikten çıkarır ve sahte evrak düzenleyerek, mütevellilik hakkı gibi şeyler ister yahut onu kendi batıl defterlerine kaydederler veya yalandan kendi hesaplarına geçirirlerse, huzurunuzda ifade ediyorum ki, en büyük haramı işlemiş ve günahlar kazanmış olurlar. Bu sebeple, bu vakfiyeyi kim değiştirirse, Allah’ın, Peygamber’in, meleklerin, bütün yöneticilerin ve dahi bütün Müslümanların ebediyen lâneti onun ve onların üzerine olsun! Azapları hafiflemesin, haşr gününde yüzlerine bakılmasın! Kim bunları işittikten sonra, hâlâ bu değiştirme işine devam ederse, günahı onu değiştirene ait olacaktır. Allah’ın azabı onlaradır. Allah işitendir, bilendir.” (Fatih Sultan Mehmed Han, 1 Haziran 1453). Ayasofya’nın müzeye dönüştürülme sürecinde işte bu “vakıf senedi” yok sayılmış, Evkaf Umum Müdürlüğü’ne(Vakıflar Genel Müdürlüğü) yazılan 7.11.1934 tarih ve 153197/107 sayılı mütalâanamede:  “Bu camiin Bizanslılardan kalma bir eser olması hasebiyle hiç bir vakfı olmadığı ve her ne kadar cami olduktan sonra, sultanlar ve halk tarafından bazı gelirler bağışlanmışsa da bunlardan âşar olarak bağlanan sultan gelirlerinin kaldırılmış olduğu ve halk tarafından bağlanan gelirlerin ise Kur’an okumak ve buna benzer belli ve nerede olursa olsun yapılabilir dini emekler olup müzeye çevrilmesi ve korunması için verilecek bir geliri bulunmadığı ve şimdiye kadar tamiri, gelirine bakmadan diğer vakıflarla bir arada yapılagelmekte olan bu bina, cami olmaktan çıkınca artık buna imkân kalmayacağı ve bütçelerinin bugünkü vaziyeti herhangi bir yardıma da yol bırakmamakta olduğu ve çevresindeki yapılardan evkafa ait olanları yıkmak ve kaldırmak elden gelirse de ötekine berikine ait olanların evkafça satın alınmasına imkân bulunmadığı bildirilmiştir”. Ne gariptir ki, Ayasofya’nın vakfının olmadığı, vakıf geliri bulunmadığı resmen ifade edildikten sadece dört yıl sonra, 1938 yılında Fatih Sultan Mehmed’in Ayasofya Vakfiyesi, yine Vakıflar Genel Müdürlüğü tarafından yayınlanmıştır. Buna bile bile lâdes derler! Evet, ama neden böyle bir şeye gerek duyuldu? Sorunun cevabı,2/1589 sayılı Bakanlar Kurulu “Kararname”sinde veriliyor, ancak hiç inandırıcı değil. Şöyle deniyor:  “Maarif Vekilliği’nden yazılan 14.11.1934 tarih ve 94041 sayılı tezkerede; eşsiz bir mimarlık sanat âbidesi olan İstanbul’daki Ayasofya Câmii’nin tari­hi vaziyeti itibari ile müzeye çevrilmesi bütün şark âlemini sevindireceği ve insanlığa yeni bir ilim müessesesi kazandıracağı cihetle bunun müzeye çevrilmesi, çevresindeki evkafa ait dükkânların yıktırılması ve diğerlerinin de evkafça istimlâk edil­mesi sureti ile güzelleştirilmesi ve tamiri ve daimî muhafazası masraflarına karşılık da evkafça bu sene ve gelecek seneler bütçelerinden muayyen bir para ayrılması hakkında bir karar ittihazı istenil­miş ve Evkaf Umum Müdürlüğü’nden yazılan 7.11.1934 tarih 153197/107 sayılı mütalâanamede, bu camiin Bizanslılardan kalma bir eser olması hasebi ile hiç bir vakfı olmadığı ve her ne kadar cami olduktan sonra Sultanlar ve halk tarafından bazı gelirler bağlanmışsa da bunlardan âşâr olarak bağ­lanan Sultan gelirlerinin kaldırılmış olduğu ve halk tarafından bağlanan gelirler ise Kur’an oku­mak ve buna benzer belli ve nerede olursa olsun ya­pılabilir dinî emekler için olup müzeye çevrilmesi ve korunması için verilecek bir geliri bulunmadığı ve şimdiye kadar tamiri, gelirine bakmadan diğer vakıflarla bir arada yapılabilmekte olan bu bina cami olmaktan çıkınca artık buna da imkân kal­mayacağı ve bütçelerinin bugünkü vaziyeti her­hangi bir yardıma da yol bırakmamakta olduğu ve çevresindeki yapılardan evkafa ait olanları yık­mak ve kaldırmak elden gelirse de, ötekine berikine ait olanların evkafça satın alınmasına imkân bulunmadığı bildirilmiştir. Bu iş İcra Vekilleri Heyeti’nde 24.11.1934’te gö­rüşülerek, camiin çevresindeki evkafa ait binaların Evkaf Umum Müdürlüğü’nce yıktırılarak temizlettirilmesi ve diğer binaların istimlâk, yıkma ve bi­nanın tamir ve muhafazası masrafları da Maarif Vekilliğince verilmek sureti ile Ayasofya Câmii’nin müzeye çevrilmesi tasvip ve kabul olunmuştur. 24.11.1934”. Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilip (01 Şubat 1935) kimliksizleştirilmesinin 81. yıldönümünde hafızaları tazelemek istedim. Buraya gelen süreci ve Ayasofya’nın minarelerini nasıl yıkmaya kalkıştıklarını da yarın konuşalım inşallah.

Oniki Ada’yı Yunanistan’a nasıl kaptırdık?

Son güncelleme: 16 Şubat 2016 05:54  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Oniki Ada’nınYunanistan’a nasıl terk edildiğini, hatta “terk” ötesi “hibe”edildiğini anlatıyorduk...  İkinci Dünya Savaşı sona ererken, Almanya saflarında dövüşen İtalya,savaş sonunda yenilince, nasılsa elinden çıkacağını bildiği adaları,Almanya’nın da tavsiyesi üzerine Türkiye’ye teklif etti... Zaten Lozan görüşmelerine kadar, adalar, “işgal altında Türk toprağı”sayılıyordu.Yani tarihi referanslarımız sağlamdı. Osmanlı adaların fethi için vaktiyle on binlerce şehit vermişti.SadeceKanuni Sultan Süleyman döneminde, 50 bine yakın şehidimiz vardı. BaştaRodos olmak üzere, adaların fethi uğruna ölmüşlerdi. Ancak kendisine “Milli Şef” dedirten İsmet Paşa yönetimindeki Türkiye,İtalya’nın teklifini hiç dikkate almadı. Tartışmadan ve tartıştırmadan reddetti... Paşa’ya göre, “Ne kimseye bir karış toprak verirdik, ne de kimsenin bir karış toprağını alırdık. Misak-ı Millî sınırları dışında hiçbir iddiamız yoktu”... Oysa adalar Misak-ı Millî sınırlarının içindeydi. Sadece adalar mı? Batum, tüm Trakya, Musul, Kerkük de öyleydi.  Bir kez daha içimize büzüldük, öylece kala kalırdık! Gelin bu hikâyeyi 1942 yılına kadar Fethiye İl Genel Meclisi üyesi olanSüleyman Harmanlar’ın anılarından okuyalım: “1942 sonlarına doğru bir gün yüksek rütbeli üç Alman subayı ve bir sivil(İstanköy’lü Nazım Bey), Vali İbrahim Edhem’i (Akıncı) ziyaret ettiler. Şüphelendim. Onlar gittikten sonra vilayet makamına gittim: ‘Hayrola Vali bey, bu yüksek rütbeli Alman subaylarının ziyaret sebebi ne?’ “ ‘Çok mühim’ dedi. ‘Oniki Ada Başkumandanı mektup göndermiş, Oniki Ada’yı size teslim edelim. Yalnız Yunanlılar dâhil, Yahudilere vermeyeceğinize dair imza verin, dedi. Ben de acele Ankara’ya yıldırım telgrafı ile durumu bildirdim. Ankara’dan, ‘Bir karış yer istemeyiz! Bir karış da yer vermeyiz’ diye cevap geldi. Ben de içim sızlayarak Almanlara durumu bildirdim” (Adviye Fenik, “Ya şu Oniki Ada”, Son Havadis Gazetesi, Kasım 1971). Böylece Oniki Ada 1945 yılında müttefiklerin eline geçti.  İtalya ve Almanya, II. Dünya Savaşı’nın mağlupları olarak tasarruf hakkını kaybetmişlerdi. Türkiye’nin ise yaklaşık dörtyüz sene hâkimiyeti altında kalan adalar konusunda ne bir itirazı ne de talebi sözkonusuydu. O kadar ilgisizdi ki, adaların akıbetinin tartışılacağı Paris görüşmelerine bırakınız“taraf” olarak katılmayı, “gözlemci” olarak bile katılmamıştı. Galipler tarafından resmen davet edildiği halde, İsmet Paşa, katılmayı uygun bulmamıştı. Gerekçesi de oldukça duygusaldı:  “Savaşa girmeyen Türkiye’nin savaş sonunda herhangi bir çıkar peşinde koşması uygun olmaz!” Bu yaklaşım Yunanistan’ın ekmeğine kaymak oldu. Adalarda yaşayan nüfusun çoğunluğunun Rumlardan oluştuğunu bahane ederek, tezini güçlendirdi. Ve tabii ki karar, tam mânasıyla Yunanistan’ın istediği şekilde çıktı. Bize de kala kala “Adalardan modalara geçilir/ Yar elinden zehir olsa içilir”türküsünü çığırmak kaldı. Zehir içtik! Paris görüşmelerine Türk hükümeti katılsaydı, belki Oniki Ada’yı alamazdı, ama sahillerimizin çok yakınında (tabir caizse burnumuzun dibinde) bulunan bazılarını alabilir, o zaman, “Yunanistan adaları silâhlandırıyor”diye endişeye mahal kalmazdı. Olmadı. Bizim “dış politika dâhimiz” dünden bugünleri kestiremedi! Ve İtalya 10 Şubat 1947’de Paris Antlaşması’nı imzaladı. Yunanistan da Nisan 1947’de Oniki Ada’yı resmen devraldı. Yalnız Kanuni Sultan Süleyman’ın fetih seferi esnasında canlarını veren 50 bin şehidimizin kemikleri hâlâ sızlıyor ve CHP bu hatanın hesabını vermeden hâlâ bağırıyor: “Yanlış dışpolitika uyguluyorsunuz!”  Asıl büyük yanlış Lozan! Sınırlar öyle yerlerden çizildi ki, kontrol imkânsız. Şunu söyleyin bari: Biz Lozan’a, savaşı kaybetmiş olarak mı gittik, kazanmış olarak mı? Bu bile malum değil: Zira “kazanmış gibi” gittik, “kaybetmiş gibi” döndük!

Müze yapım sürecinde Ayasofya’nın minarelerini az daha yıkıyorlardı

Son güncelleme: 17 Şubat 2016 08:18  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Yıl 1928: Bazı İlâhiyat Fakültesi hocalarına (fakülte henüz açıktır, 932’de kapatılacaktır) hazırlatılan “Islâhat Lâyihası”nda  “Dinde reform”unilkeleri tespit edilmiş, “Camilere sıralar, elbiselikler tesis edilmesi ve temiz ayakkabılarla girilmesi... Mûsîki âletlerinin konması... Asrî ve enstrümantal mûsîki eşliğinde ibadet edilmesi... İbadet dilinin Türkçe olması, âyetlerin, duaların, hutbelerin Türkçe okunması (O. Nuri Ergin’in Türkiye Maarif Tarihi isimli eserinin beşinci cildinin 1639-40-41. sayfalarından özetle) teklif ediliyor. Yıl 1932: Cumhuriyetin ilânının üzerinden dokuz yıl geçmiştir, ama memlekette ne iş, ne de aş vardır. Millet sözün tam mânâsıyla “bir lokma bir hırka”ya muhtaçtır.Hastane yoktur, doktor yoktur, ilaç yoktur, okul yoktur.Sıtmadan çocukların karnı şişmekte, her hastalığa “kinin”verilmekte, ölüyü saracak kefen bezi dahi bulunamamaktadır.  Buna karşılık bazı camiler satılıyor, bazıları kiraya veriliyor, kimi camiler ise banka ardiyesine yahut CHP merkezine dönüştürülüyor.  Aynı yıl Ezan Türkçeleştirilmiş, dini eğitim yapan kurumlar birbiri ardına kapatılmış, Sultanahmet Camii’nin “Resim Heykel Müzesi” haline getirilmesi düşüncesi iktidar yandaşı gazetelerde seslendirilmeye başlanmıştır. Ayrıca okul kitaplarında inkâr fırtınaları estirilmekte, “Kâbe tavla zarı”na benzetilmekte, Kur’an, “Muhammed’in koyduğu esasların toplu olduğu kitap” denilerek “insan kelamı” ilân edilmekte, Hacerülesved “efsane” (Lise ikinci sınıflarda okutulan “Tarih II”, TTTC, 1931 ve 1942 tarihli baskılar) sayılmaktadır. Aynı yıllarda türbelere, tekke ve zaviyelere kilit vurulmuş, “Hoca, hacı, seyyid, mürşid, mürid, şeyh” gibi, unvan ve lâkaplar kaldırılıyor, bin yıl müddetle kullandığımız alfabe “Arap Alfabesi” denilerek ötelenip yüzyılların “Lâtin alfabesi”, “Türk alfabesi” olarak dayatılıyor, asırlarla oluşan “millî hafıza” (kütüphaneler) bir kalemde siliniyor, toplum“hafızasız” hale getiriliyor. Yıl 1933: Geçmişin izlerini silme işlemine devam ediliyor... Ve yıl 1934: Devrin Maarif Vekili (Milli Eğitim Bakanı) Abidin Özmen’in kulağına bir cümle fısıldanıyor: “Ayasofya’nın müze yapılması için çalışma başlatılsın!” Maarif Vekili Abidin Özmen “başüstüne” çekip işe koyuluyor. Sıcağı sıcağına Eski Eserler ve Müzeler Genel Müdürü Dr. Hamit Zübeyr Koşay’ı makamına çağırarak, Ayasofya’nın müze olması için bir gerekçe hazırlamasını emrediyor. “Minareye kılıf” bulma süreci böylece başlıyor. Bu görevi Dr. Hamit Zübeyr Koşay, İstanbul Müzeleri Genel Müdürü Aziz Ogan, Topkapı Sarayı Müzesi Müdürü Tahsin Öz, Osman Ferid, Niyazi Kemal, E. Ogan, Nihat Bey, Ağa Ziya ve Efdaluddin beylerden meydana gelen komisyon üstleniyor ve emrolunduğu gibi, “Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilmesine” karar veriyor. Bu arada; bir “cinayet”e daha teşebbüs ediliyor: Ayasofya’nın minareleri yıkılacaktır! Gerisini İbrahim Hakkı Konyalı’dan dinleyelim (ben onun ağzından da dinlemiştim): “Bir gün İstanbul Müzeler Müdürü Kemal Altan bana geldi, iki gözü iki çeşme ağlıyordu. Hayretler içinde kaldım. Türk-İslam Eserleri üzerinde fevkalade hassasiyete sahip, ecdadını cidden seven insan olan Kemal Bey’in böyle ağlaması için çok önemli bir sebep olmalıydı. ‘Nedir, ne oldu?’ diye sordum. “ ‘Yıktılar, bu gece yıktılar! Sülün gibi minareyi bir gecede yerle bir ettiler’ dedi ve kırık bir sesle devam etti: ‘İstanbul Arkeoloji Müzesi Müdürü Aziz Ogan, evvelki gün beni çağırdı. Ayasofyalar’ın, Büyük ve Küçük Ayasofya minarelerini yıkacağız dedi. Dün gece sabaha kadar Kadırga civarındaki Küçük Ayasofya Camii’nin şerefe altı istilastikli, muntazam kesme taşlarla yapılmış Türk mimarisinin şaheser bir örneği olan minaresi temeline kadar yıkıldı yok oldu. Bu gece de Büyük Ayasofya’nın minareleri yıkılacak bir Bizans kilisesi haline getirilecek.’ “Kemal Altan’ın yanan kalbine teselli suyu serptim. ‘Otur’ dedim. ‘Büyük Ayasofya’nın minarelerini yıkamazlar. Bir rapor hazırlayalım. Ben söyleyeceğim, sen yaz.”  “Merhum Kemal Bey’e dikte ettirdiğim rapor şu idi: ‘Bizans İmparatoru Justinyen’in miladi 537 senesinde ibadete açtığı Ayasofya, Bizans’ın çökme ve çözülme devrinde çok haraptı. Bizans’ta bunu tamir edecek kudrette mimar yoktu. İmparator Sultan II. Murad’a müracaat ederek bir mimar istemişti. Padişah da Neccar vasfı ile anılan Ali isminde bir mimarı göndermişti. Mimar Ali, çökmek üzere olan mabedin etrafına payandalar ve göğüsleme duvarları yaparak ömrünü uzattı. Rivayete göre Bizans’ın Türkler tarafından alınacağına inandığı için kıble tarafının sağındaki bir payandayı minare temeli ve kaidesi olarak yapmıştı.” “Fatih İstanbul’u aldıktan sonra bu mabedi esaslı bir surette tamir ettirdi. Daha sonraları ilk tahta minarenin yerine tuğla minareler yapıldı. Hasılı her Osmanlı padişahı, bu ilk fetih yadigârını ayakta tutmak için tamirat yaptırmıştır.” “II. Selim zamanında mabed 1037 yaşını dolduruyordu. Bir tarafına bir buçuk arşın kadar eğilmişti. Binanın dört tarafına kırlangıç yuvaları gibi evler yapılmıştı. Padişah, mimarbaşı Koca Sinan Ağa’yı çağırdı. Beraberce mabedi incelediler. Ve esaslı bir tamir yapılmasına karar verildi. Sinan, derhal işe başladı. Etrafı saran köhne yapılar yıkıldı. Mabed, kalın payandalarla desteklendi. Ana kubbeyi desteklemek için kubbe ile mütenasib olarak kuzey ve batı tarafına iki kalın minare yapıldı.” “Şimdi bu ihtiyar mabedin yaşı daha da ilerlemiştir. Minareler, ana kubbenin dayandığı son payandalardır. Eğer minareler yıkılacak olursa, kubbe tamamıyla yere serilecektir. Ve tetikte bekleyen Hristiyanlık âlemi de Türkler Ayasofya’yı yıktılar diye feryadı basacaktır.”  “Merhum Kemal Altan, aşağı yukarı bu mealdeki raporu ilgililere verdi ve minarelerin yıkılmasından vazgeçildi.” (İbrahim Hakkı Konyalı, Ayasofya Minarelerini Nasıl Kurtardım, Yeni İstiklal Gazetesi, 13 Nisan 1966). Hülâsa, minarelerini yıkamadılar, ama 481 sene namaz kılınan Ayasofya Camii’ni 81 sene önce müzeye çevirdiler. Başta Fatih ve Fetih Ordusu olmak üzere, nice velinin secde ettiği yerlere 81 senedir ayakkabılarla basıyoruz!

Kulak verin: Menderes bize ne diyor? (1)

Son güncelleme: 23 Şubat 2016 07:02  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Asker ve sivil cuntalar tarafından asılarak idam edilen Başbakan Adnan Menderes’in son radyo konuşmalarından birini dinlerken “Tarih tekerrürden ibarettir” sözü aklıma geldi… Buna Mehmed Âkif’in verdiği cevabı da hatırladım: “Geçmişten adam hisse kaparmış... Ne masal şey! “Beş bin senelik kıssa, yarım hisse mi verdi? “Tarih”i  “tekerrür”  diye tarif ediyorlar; “Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi?” Bu girişten sonra, rahmetli Başbakan Adnan Menderes’in günümüze de işaret eden konuşmasını özetleyeyim: “…Yalan şayiaların hususi maksatlarla ortaya çıkarıldığı sıralarda… Bu gibi zamanlarda memlekette karışıklık çıkarmak isteyenler ve bugünkü hadiselere teşebbüs etmiş olanlar bir taraftan, diğer taraftan da memleketin düşmanları adeta el ele vererek ortalığı her an her saat başında bir takım yalan ve maksatlarına göre uydurulmuş haberler yaymak suretiyle gayelerine erişmek istiyorlar.” “Bu gibi haberlere inanmak katiyen caiz değildir… Memlekette kargaşalık çıkarmak maksadıyla yayınlanan bu gibi haberlerde… Yalan haberleri ve heyecan yaratmak için uydurulan hesaplı şayiaları ve dedikoduları kökünden kurutmak üzere alınacak tedbirlerin yanında hükümet çözümler veya beyanlar yayınlamak suretiyle vaziyetten vatandaşlarımızı sık sık haberdar edecektir…” “…Tertipçi ve bozguncular tarafından şurada burada girişilecek tertipli hareketlere karşı metanet ve itidalinizi muhafaza ederek bu gibi bedbahtları cüretlerinde ve cefalarında yalnız bırakınız…” “İstanbul’da ve Ankara’da çıkarılmak istenen hadiseler; memleketin huzuruna, asayişine ve selametine karşı girişilmiş ağır ve vahim suikastlardır. Bunların tertipçileri olduğu gibi işi iyice bilmeden ve anlamadan kendilerini tertipçilerin aleti haline sokmuş bulunanlar da vardır…” “Bu manzara ve hadiseler memleketin bir takım genç ve masum evladının tahrikçi ve tertipçilerin nasıl aleti haline getirildiği hakkında açık bir fikir vermeye kâfidir sanırım. Fakat bu tahrikçi ve tertipçilerle bunların aleti haline getirilmiş olanların teşkil ettiği iki ayrı zümreden başka bir de üçüncü zümre vardır ki, bunu da kaydetmeden geçmeyeceğim. Bu üçüncü zümre, yine bir zamandan beri dahili tahrik ve kışkırtma politikasına maruz bırakılmış olan bir takım mutaassıp gazetecilerdir. Bunların, aynı vatanın evlatları olan kardeşlerini bir düşman gibi görme gafletine düşürüldüklerini, içlerinde tutuşturulan kin ve husumet ateşiyle gözlerine bir ihtiras ve gaflet perdesinin çekilmiş olduğunu, bu suretle de ve sun’i telkinlerle harekete geçirilmiş bir heyecanın baskısı altında hizmetlerinin büsbütün işlemez hale geldiğini görmekteyiz. Bunlar, aynı vatandaki kardeşlerini düşman telakki eden bedbahtlardır.” “Bunların hepsi, yani tertipçiler ve tertibe ilk elden alet ve vasıta haline getirilenler de, gözü dönmüş parti mensuplarının da huzur isteyen milyonlar ve milyonların arasında ancak birer zerreden ibaret kalır. Fakat, dikkat edelim ki onlar, mühim noktalarda toplanıverdi ve suni topluluklar vücuda getirmek suretiyle, teşkilatlı hareket etmek yolundan bir şeyler elde etmenin imkanına inanmış veya inandırılmış olan bedbahtlardır.” “Bunlar, nizam ve devlete karşı gelmenin ne demek olduğunu anlamakta gecikmeyeceklerdir. Bunlar zavallı başlarını nizamın sarsılmaz kayalarına vurarak kendilerine gelecekler ve fakat korkarım ki, bu bedbahtlar biraz geç kalmış olacaklardır. Memleketin asayiş ve selametiyle vatandaşlarımızın huzur ve iyi niyetiyle oynanamaz. Bu huzur ve iyi niyetin ve bozulmasına çalışılan sükûn ve asayişin muhafazasında hükümetimiz son derece azimli ve kararlıdır.” Yetmedi: Çünkü “ihanet” odakları, “gaflet” ve “dalalet” içinde bulunan odaklarla birlikte dört koldan saldırıya geçmişlerdi… Tabii bir de, kalkınma yolunda hızlı adımlar atan Türkiye’yi durdurmak isteyen yurt dışındaki merkezler vardı… Adnan Menderes’in günümüze de işaret eden konuşmasına yarın devam edelim…

Kulak verin: Menderes bize ne diyor? (2)

Son güncelleme: 24 Şubat 2016 08:05  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     60’lı yılların başında birileri düğmeye basıyor ve Türkiye şehir şehir, cadde cadde, sokak sokak karışıyor… Demokrat Parti iktidarını devirmeyi amaçlayanlar, bir taraftan da envai çeşit yalanlarla millete “algı operasyonu” yapıyorlar. Başbakan Adnan Menderes o günlerde yaptığı radyo konuşmalarında olayları değerlendiriyor. Sanki bugünü anlatıyor, bugünkü komplolara dikkat çekiyor… Özet olarak şöyle diyor: “Her an ve her saat başında yalan haberle birtakım korkunç şayialar çıkarılmak suretiyle, heyecan yaratmak ve bu heyecan vasatında birtakım kışkırtmalar da yaparak hadiseler çıkartılmak istenmekte olduğunu ve bu yıkıcı faaliyetlerin belli merkezlerden idare edilmekte bulunduğunu, dünkü konuşmamda arz ve ifade etmiştim.  “Ortada hiçbir şey yokken hadiseler çıkarabilmek için ancak bu yollara ve bu usullere müracaat olunur. Kandırılması en kolay olan ve toplantı halinde bulunan zümreler seçilmek suretiyle bunların üzerinde daimi surette yıkıcı propagandalar teksif edilir ve bunlar kötü bir zümre bile olsalar, 30 milyonluk Türkiye’nin hacmine ve ebadına nispetle bir zerre dahi teşkil etmese de bunlar sanki teşkilatlı ve vurucu bir kuvvetmiş gibi ele alınarak bir memleketin kaderi üzerinde pervasızca oynayabilme imkânlarının aranmasına ve bu yolların araştırılmasına çıkılır (sanki bugünü anlatıyor)… “İstanbul ve Ankara’mızda iki gündür yaratılmak istenen hadiselerin kısaca izahı ve manası işte bundan ibarettir. Bu memlekette birtakım ayaklanma hareketleri için vasat ve şartlar hiçbir suretle müsait değilse profesyonellerin, bu işlerin esnafı olanların tutacakları yol işte budur.Güzelim memleketimizde ayaklanmalar için hiçbir sebebin mevcut olmadığı aşikar… “Memleketimiz eski devrin o hürriyetsizlik ikliminden çıkıp çok partili bir idareye kavuşmuştur. Binaenaleyh o hürriyetsizliğin, tek parti tahakkümünün ve seçim yapmadan iktidarda olmanın, seçim yapıldığı taktirde ise rey sandıklarını nasıl kırılıp onbinlerce mazbatanın nasıl tahrip edildiğinin ve nasıl reylerin çalınıp millet iradesinin ayaklar altında çiğnendiğinin türlü ve aşikar misallerini görmüş ve yaşamış bir memleketiz.  “Bu iklimin içinden çıkıp gelmekteyiz. Diğer taraftan sefalete mahkûm olmanın bu memleketin kaderi olduğuna inanmışçasına ve bunu kabul etmişçesine çeyrek asrın içinde memleketin meselelerine ve vatandaşın ihtiyaçlarına medeni ve ileri bir hayata kavuşmanın icaplarına nasıl omuz silkercesine lakayt kalındığını görüp yaşamış olan bir memlekettir Türkiye(Menderes çok haklı, zira CHP’nin rakipsiz ve kesintisiz iktidarda bulunduğu dönemde, ekonomimiz sürekli geriye gitmiş, 1938-1950 arasında ise Türkiye’nin GSMH’si dünya toplamının binde 6.52’sinden binde 6.43’üne düşmüştür)… “Ve Türkiye’miz bugün asırlarca yapılamayanların on sene içerisinde nasıl yapıldığını, memleketin bir baştan öbür başa her birisi bir kıymet olan sayısız eserlerle nasıl donanmış hale geldiğini görmektedir.  “Ziraatte, sanayide, madencilik ve nakliye ekonomisinde velhasıl iktisadi hayatın bütün kollarında Türkiye’nin nasıl akla sığmaz bir süratle bir asırlık bir mesafeyi bir on sene içinde aldığını görmekteyiz. İktisadi kalkınma, içtimai düzen ve ileri bir cemiyet olmanın bütün şartlarını muayyen bir nizam ve ülkü içerisinde nasıl hep birden ele alınıp, tahakkuk yoluna konmuş olduğunu vatandaşlar görmektedir.  “On sene evvelle bugünü vatandaşlar kıyaslayabilmekte ve hükümlerini vermiş bulunmaktadırlar. İşte bu şartlar ve bu vasat, ayaklanmanın şartları ve vasatı değildir. O halde birtakım suni ve uydurma yollardan ve sözlerimin başında arz ettiğim şekilde bir ayaklanma hareketi tahakkuk ettirilebilir mi diye memleket, hazin, elim ve meşum tecrübelerin sahası haline getirilmek isteniliyor. “Tekrar arz ediyorum: Bir veya muayyen bir zümre türlü yollardan ele alınıp, elde bulundurulacak ve bu hareket haline getirildikten sonra veya hareketin içinde yuvarlanan bir kartopu gibi büyütülmek ümidine bel bağlanılarak teşebbüslere girişilecek (Gezi olayları gibi mi?), diğer taraftan da vasata hazırlanmak için vatandaşın heyecanı her an kamçılanacak. Bu sebeple mütemadiyen yalan haberler, korkunç dedikodular, tahripkar şayialar ortalığa salınacak, her yerde vatandaşın idraki zaafa, iradesi felce uğratılacak. İşte usul bu, taktik bu…” Menderes yalnız kendi dönemini değil, bizi de uyarıyor. Allah rahmet eylesin.

Sorularla tarih

Son güncelleme: 26 Şubat 2016 07:16  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     Soru: Afrika’da Osmanlı hâkimiyeti hangi padişah zamanında başlamıştır? Cevap: Yavuz Sultan Selim devrinde başladı... Soru: Hangi Osmanlı padişahları ikişer defa tahta çıkmıştır? Cevap: Sultan II. Murad, Fatih Sultan Mehmed ve Sultan I. Mustafa... Soru: Kaç Osmanlı padişahı “halife” unvanını kullanmıştır? Cevap: Hilafeti Osmanlılara getiren Yavuz Sultan Selim’dir. O ve arkasından gelen 28 padişahın unvanı “halife”dir...  Soru: Osmanlı padişahlarının birçoklarının şair olduğunu ve isim yerine “mahlas” kullandıklarını biliyoruz. Acaba hangi padişah hangi mahlası kullanmıştır? Muradî: II. Murat – III. Murat ve IV. Murat; Avni: Fatih; Adnî: II. Bayezid; Adlî: III. Mehmet ile II. Mahmut; Bahtî: Sultan I. Ahmet; Farisî: Sultan II. Osman; İkbalî: Sultan II. Mustafa; Necîb: Sultan III. Ahmet; Sebkati: Sultan I. Mahmut; Cihangir: Sultan III. Mustafa; İlhami: Sultan III. Selim. Soru: Osmanlı tarihinde, İstanbul’un fethinden önce en çok yaşayan hükümdar kimdir? Cevap: Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi’dir. 78 yaşında ölmüştür. Soru: Tahta çıkma açısından en yaşlı ve en genç padişah hangileridir? Cevap: En küçük yaşta tahta geçen padişah Sultan IV. Mehmed’dir. Padişan olduğunda 6 yaşındaydı. En yaşlısı ise 64 yaşında tahta geçen Sultan V. Mehmed Reşad’dır.   Soru: Osmanlı tarihinde en uzun ve en kısa saltanat süren padişahlar hangileridir? Cevap: En uzun hüküm süren padişah Kanuni Sultan Süleyman (46 yıl), en kısa hüküm süren Padişah ise Sultan V. Murad’dır (93 gün). Soru: Ordu başında savaşa gitme geleneğini terk eden ilk Osmanlı padişahı kimdir? Cevap: Sultan II. Selim’dir (Sarı Selim). Soru: Hangi padişahlar öldürülmüştür? Cevap: Sultan I. Murad (Birinci Kosova zaferinden sonra, merhamet gösterip huzuruna aldığı Sırplı bir asilzade tarafından kalleşçe şehid edildi), Sultan II. Osman (Ayaklanıp siyasete bulaşan Yeniçeri ve Sipahi generalleri tarafından katledildi), Sultan III. Selim (ayaklanma sonucu önce tahttan indirildi, sonra katledildi), Sultan Abdülaziz (Siyasi muarızları tarafından makasla bilekleri kesilerek öldürüldü), Sultan İbrahim ve Sultan IV. Mustafa... Soru: Osmanlı Devleti’nin en geniş sınırlarına ulaştığı dönemin padişahı kimdir? Cevap: “Avcı” lâkabıyla meşhur Sultan IV. Mehmed. Etki alanlarıyla birlikte 22 milyon kilometrekareyi bulmuştu.  Soru: Osmanlı tarihinde kaç padişahın ölümü bir müddet gizli tutulmuştur. Bu padişahlar hangileridir? Cevap: 7 padişahın ölümü gizli tutuldu. Bunlar sırasıyla Çelebi Mehmed(41 gün), Sultan II. Murad (12 ya da 16 gün), Fatih (1 gün), Yavuz (9 gün),Kanunî (48 gün), Sultan II. Selim (7 gün) ve Sultan III. Murad (11 gün)... Bazıları savaş sırasında öldüğü, bazıları da kargaşa çıkmasından korkulduğu için ölümleri bir süre saklanmış, ancak tahtın yeni sahibi “cülus” edip karışıklık çıkma ihtimali bertaraf edildikten sonra halka ve orduya açıklanmıştır. Soru: Osmanlı padişahları arasında en fazla çocuğa sahip olan hangisidir? Cevap: Sultan III. Murat... 100 ile 130 arası çocuğu olduğu söylenmektedir. Soru: Osmanlı hâkimiyeti hangi padişah döneminde Okyanusa dayanmıştır? Cevap: Sultan II. Selim döneminde. NOT: Hayatını Kur’an ve iman hizmetine vakfetmiş Mehmed Kırkıncı Hoca’mın vefatı bendenizi derin bir teessüre gark etti. Kendilerine Allah’tan rahmet, yakınlarına ve tüm dava arkadaşlarına sabr-ı cemil niyaz ediyorum.

Osmanlı Devleti’ni tanımak...

Son güncelleme: 02 Mart 2016 07:27  Facebook  Twitter  Linkedin  Google  Gönder     İnsanın kudsiyeti “ete kemiğe bürünmüş” olması değil, “Ahsen-i Takvim”üzere yaratılmasıdır... Sistem bu çerçevede kurulduğu için, farklı inançlar devlet tarafından da müsamaha ile karşılanmış, her dinden, her ırktan insana “özgürce yaşama”hakkı tanınmıştır. Osmanlı’nın hayat tarzının kaynağı, kuşkusuz Kur’an’dır. Devlet dâhil, Müslüman hayatlar bu esas çerçeveye oturmuştur. Osmanlı insanı bir niyetini mutlaka “İnşallah” diye perçinler... Her işe, “Bismillah” ile başlar...  Her adımını, “Tevekkeltü Alellah” diye atar... Kızınca, “Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh...” der... Hayretini, “Hay Allah!..”, “Allah Allah” ya da “Lailahe illallah” diye ifade eder... Hayreti derinleşince, “Fesübhanallâh!” çeker... Haksızlığa uğrayınca, “Hasbünallâh!..” diyerek Allah’a havale eder... Gözü yılınca da “Neuzubillah!” diyerek yaka silker... Yani Osmanlı’nın hayreti de, öfkesi de zikir kokuludur. Saraylar, konaklar ve evler âyetlerle süslüdür. Meselâ bugünlerde çokça tartışılan Harem’in giriş kapısının üzerinde “Başkasının evine haberli giriniz ve selâm veriniz” anlamında bir âyet-i kerime yazılıdır. Büyük salonun (taşlık) duvarları “Ayetel Kürsi” ile süslüdür... Ayrıca hat sanatının çeşitli karakterleriyle yazılmış pek çok hadis duvarları süslemektedir. Bu hayat tarzını inceleyen Fransız seyyah M. de Thevenot, şunları yazıyor: “Osmanlılar, çok dindar, çok insancıl, şefkat ve merhamet sahibidirler. Gönülleri dîn gayreti ile doludur. İslâmiyeti bütün cihana yaymayı kendilerine görev bilirler. Birbirleriyle vuruşup dövüşmezler... Bizde sıkça rastlanan düello, onlarda âdetâ bir meçhuldür. Bunun sebebi de çok sevip candan bağlı oldukları dinin, içki ve kumar gibi iki büyük kötülük ve düşmanlık kaynağını kurutan hâkimane siyasetidir.”  Osman Gazi’nin maneviyat önderi ve kayınpederi Şeyh Edebali’yi önceNeşri Tarihi’nden okuyalım: “...Osman Gazi’nin halkı arasında bir Şeyh-i Aziz var idi: Edebali derlerdi. Gayret Sahibi kimselerdendi. Halkın itimadını almış tüm illerde meshur olmus idi. Dünyası sonsuzdu. Kendine derviş yolun tutarlardı. Hatta derviş deyü lâkap iderledi. Bir zaviye yapıp gelen ve gidene hizmet ederdi. Zaman zaman Osman Gazi dahi ona misafir olurdu.” Zaviyede misafir kaldığı bir gecenin sabahında, onu namaza kaldırmaya gidenler, yatağını bozulmamış, kendisini ise ihtiram duruşunda bekler buldular.  Gözleri rahledeki Kur’an’daydı. Kur’an’a saygısından dolayı sabaha kadar ayakta beklemişti. Durumu Şeyh Edebali’ye bildirdiklerinde, Osman Bey’e sordu:  “Neden uyumadın?” Osman Bey boynunu büktü, içten gelen bir teslimiyet içinde fısıldadı:  “Kelam-ı Kadim karşısında ayaklarımı uzatıp uyumayı içime sindiremedim.” Rivayete göre, Şeyh, “Kelam-ı Kadim’e duyduğun bu hürmet yüzünden Allah neslini aziz edecek” diyerek, kızını Osman Gazi’ye nikâhlamaya, bu olay üzerine razı oldu. Ölüm halindeyken, oğlu Orhan Gazi’ye yaptığı vasiyet de, “Kur’an insanı”kimliğinin hayata son yansıması gibidir: “Bak oğul, Allah’ın emirlerine aykırı işler işlemeyesin... Bilmediklerini ulemadan sorup öğrenesin... Farklı inançlara mensup olanları hoş tutasın... Zalim olmayasın... Alemi adâletle şenlendiresin... Allah için cihadı terk etmeyesin... İlim ehlini el üstünde tutasın... Ulemaya riayet eyleyesin ki, din işleri nizam bulsun... Askerlerine ve dünya malına gurur getirip doğru yoldan uzaklaşmayasın... Bizim mesleğimiz Allah yoludur, maksadımız İ’la-yı kelimetullahtır. Dâvamız kuru kavga ve cihangirlik dâvası değildir.” Yalnız Orhan Gazi değil, Kur’an referanslı bu vasiyete bütün Osmanlı hükümdarları bağlı kaldılar. Kur’an’a saygı ve bağlılıkta ise yine Osman Gazi’yi örnek aldılar. Kur’an ilimleriyle uğraşan alimleri daima koruyup gözettiler, baştacı ettiler. Osmanlı Devleti’ni “ebed müddet” yaparak dünya önderi ve örneği haline gelmesini sağlayan sır, “Kur’an sırrı”dır!..  Bugün 7 ziyaretçi (9 klik) kişi burdaydı!

Son güncelleme: 04 Mart 2016 07:22

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

 

Osmanlı’da çocuk yetiştirmenin en önemli unsuru Kur’an’dı...

Hem ailede, hem de Osmanlı eğitim sisteminde Kur’an-ı Kerim eğitimi her şeyin önünde yer alırdı...

Osmanlı evlerinde akşamları mutlaka birkaç sayfa (en azından birkaç âyet) Kur’an okunur, Cuma geceleri ise sabahın ilk ışıklarına kadar sürerdi.

Amaç mübarek geceyi Allah kelamıyla iç içe geçirmek, bu konuda da çocuklara örnek olmaktı.

Belli yaşlarda mahalle mektebine gönderilen çocuklar, “besmele” ile eğitime başlar, önce Kur’an ve tecvit öğrenirlerdi.

Bu mekteplerin ders programının temeli Kur’an ve îman eğitimiydi.

Kur’an eğitimi konusunda Osmanlı devlet sistemi son zamanlarına kadar dikkat ve hassasiyet göstermiştir.

19. yüzyılda yayınlanan ferman buna şahittir. 1828/29’larda (1244) bazı ailelerin çocuklarını okuldan alıp çıraklığa vermesi yaygınlaşınca zamanın padişahı İstanbul kadısına hitaben şu mealde bir ferman göndermiştir:

“Bir müddetten beri ehl-i İslâm içinde, tâlim ve terbiye-i sıbyân hususuna ehemmiyet verilmez olduğunu, çoğunlukla insanların çocuklarını altı yedi yaşlarında mektepten alıp sanata verdiğini ve bu yüzden de halkı cehâletin istilâ eylediğini duydum. Bundan böyle herkes evlâdına buluğ çağına kadar tecvit ve ilmihâl dersleri aldırsın, çocuklar şerâit-i İslâmiyyeyi öğrensin, bunları öğrenmedikçe, mektepten alınıp ustaya verilmesin.” 

Osmanlı müesseseleri ve devlet teşkilatı hakkında yedi ciltlik bir eser yazan Mouradgea d’Ohsson şöyle diyor:

“Osmanlı Türkleri, diğer fazîletleri kadar nâmuskârlık, dürüstlük ve doğruluk gibi Kur’ân’ın en kıymetli ahkâmına dayanan meziyetleri itibariyle de şayân-ı takdîrdirler. Onların medh ü senâ edilecek meziyetlerinden biri de, verdikleri söze sâdık olmalarıdır. Onlar, başkalarını aldatmaktan ve emniyeti suistimal ile bir kısım insanların saflığından istifâdeye kalkışmak ve istismar etmekten büyük bir vicdan azâbı duyarlar. Kendi aralarındaki bütün muâmelelerine yerleşmiş bulunan bu kemâli, hangi dîn ve mezhebe mensub olursa olsun, bütün yabancılara karşı da aynı şekilde gösterirler. Bu noktada müslimle gayr-i müslim arasında hiçbir fark gözetmezler. Çünkü onlar, her türlü gayr-ı meşrû kazançları İslâmiyet bakımından haram sayarlar ve meşrû olarak kazanılmamış bir servetin ne bu dünyada, ne de ahirette hiçbir hayrı olamayacağına kesin olarak îmân ederler.” 

Buna benzer daha pek çok örnek var...

Hepsi için ne zemin müsait, ne de zaman. 

Pek çok Osmanlı padişahının saatlerce Kur’an okuduğunu, Kanuni Sultan Süleyman’ın isminin Kur’an açılarak (Tefe’ül) verildiğini, Fatih’in Kur’an’ı dokuz yaşında ezberlediğini ve sürekli tekrarladığını, Yavuz’un Hırka-i Saadet’de 24 saat Kur’an okuyan hafızlar arasına kendi adını da yazdırdığını söyleyerek konuyu bitirelim.

Son sözüm şu olabilir: Kur’an’la irtibatımızı artırmamız lâzım.

 

Hilafet, Atatürk, İnönü, Türkiye...

Son güncelleme: 05 Mart 2016 07:12

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

 

Hilâfetin kaldırılışının 91. Yıldönümünde (03 Mart 1924), Atatürk’ün hilafetle ilgili konuşmalarından birini veriyorum... Şöyle diyor:

“Efendiler! Ulusumuzun uzun yüzyıllardanberi hanlar, hakanlar, sultanlar, halifeler elinde, onların baskı ve ezinci (zulmü) altında ne denli ezildiğini, onların açgözlülüklerini doyurma yolunda ne denli büyük yıkımlara ve yitiklere (kayıplara) uğradığını düşünürsek, ulusumuzun egemenliğini eline almış olması olayının tüm ululuk ve önemi gözlerimizin önünde belirir...” 

Şöyle devam ediyor: “Türk ulusunun tam anlamıyla efendi olarak yaşaması, ancak o, gereksiz ve anlamsız olduktan başka, varlıkları yalnızca zarar ve yıkım getiren o makamların (saltanat ve hilafetin Y.B.)ortadan kaldırılmasıyla olanaklı olabilirdi.” (Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri, Türk Inkılap Tarihi Enstitüsü Yayınları 1959, sayfa 173–182).

İzmir İktisat Kongresi’nde de şunları söylüyor: “Bulgarlar, Sırplar, Macarlar, Romenler sabanlarına yapışmışlar, varlıklarını korumuşlar, kuvvetlenmişler; bizim milletimiz de böyle fatihlerin arkasında serseriliketmiş...” (Atatürk Araştırma Merkezi Başkanlığı, Atatürk’ün Söylev ve Demeçeri I-III... Türkiye İktisat Kongresi’ni Açış Söylevi İzmir 17 Şubat 1923).

Buna göre, İstanbul fethi bir varlık iddiası değil (Fatih’ten ve fetih ordusunun ruhaniyetinden özür diliyorum) “serserilik”tir!..

Anadolu’ya ve İstanbul’a ebedi hâkimiyetin vazgeçilmez unsuru olan Balkanlar’ı fethetmek (ki Orhan Gazi döneminde başlamış, yüzyıllar boyu sürmüştür) dahi “serserilik”ten ibaret bir “macera”dır!..

Şimdi yaşadıklarımız nedir o zaman?..

Birinci Dünya Savaşı öncesinde adım adım Balkanlar, sonrasında hızlaOrtadoğu elimizden alınmış, nihayet, 100 yıl kadar sonra, şer güçlerin gözü Anadolu’ya dikilmiştir: Anadolu’nun bir bölümünü “Kürdistan”a,bir bölümünü “Ermenistan”aikram eden haritalar, Batı medyasında yayınlanmaktadır.

Enver Paşa haklı çıkmış, Balkanlar’dan mahrum bir Anadolu’yu elde tutmak fevkalâde zorlaşmıştır. Bugün Türkiye, kendi öz varlığını koruyabilmek için, sözün tam mânâsıyla “yedi düvel”le cedelleşmektedir. Geçelim... 

Atatürk, ders kitaplarına kaynak yapılan “Nutuk” isimli hatıratında ise hilâfetten şu şekilde bahsediyor: “Hilafet vaziyetine gelince, ilim ve fennin nurlara müstağrak kıldığı hakiki medeniyet âleminde gülünç telakki edilmekten başka bir mevzuu kalmış mıydı?” (M. Kemal Atatürk, Nutuk, Türk Devrim Tarihi Enstitüsü, 9. Baskı, Milli Eğitim Basımevi, Istanbul 1969, cild 1, sayfa 14).

Hâlbuki TBMM’nin hazırlık aşaması sayılan Sivas Kongresi’nde şu mealde and içmişti: “Makam-ı Celil-i Hilafet ve Saltanata, İslamiyete, Devlete, millete ve memlekete manen ve maddeten hizmetten başka bir gaye takip etmeyerek... çalışacağıma... namusum ve bilcümle mukaddesatım namına vallah, billah...” (Sivas Kongresi Tutanakları, Haz.Uluğ Iğdemir, Ankara 1969, sayfa 5, 3).

Sultan Vahideddin’e çektiği şu telgrafı da ekleyin: “Millet bağımsızlığına kavuşsun, saltanat makamı ile yüce ve büyük hilafet yok olmaktan kurtulsun. Sonsuz bağlılığımın daima artmakta olduğunu bildirerek buna inanmanızı rica ederim.” (Meclis tutanakları: TBMM Zabıt Ceridesi, Devre 1, İçtima senesi 1, İçtima 2, 24 Nisan 1920, celse 1, cild 1, sayfa 11).

Şimdi de Lozan Andlaşması’nın mimari (mi sahi?) İsmet İnönü’yü dinleyelim:

“Tarihin herhangi bir devrinde, bir halife, zihninden bu memleketin mukadderatına karışmak arzusunu geçirirse o kafayı behemehal koparacağız!” (Aktaran: M. Kemal Atatürk, Nutuk, Türk Devrim Tarihi Enstitüsü, 9. Baskı, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1969, cild 2, sayfa 843).

Oysa aynı İsmet Paşa, 15 Kasım 1922’de Crillon Oteli’nde (Paris) gazetecilerle yaptığı sohbette şunları söylemişti:

“Türk Milleti’nin kat’iyyen Makam-ı Muallâ-yı Hilafet’in (yüce hilâfet makamının) müdafii ve hadimi (savunucusu ve hizmetçisi) olmaktan bir an geri kalmayacağını söyleyebilirim. Size ve sizin vasıtanızla bütün Müslümanlara diyebilirim ki, Hilafet her zaman olduğu gibi dinen pek sıkı merbut (bağlanmış) olduğumuz gibi icab ederse onun müdafaası için son damla kanımızı dökmeye her zaman hazırız. Türk Milleti İslamiyet’in kılıncı olmakla müftehirdir.” (Müslim Standart Gazetesi, 17 Kasım 1922).

İlgisi yok gibi gözüküyor, ama Mason localarının arşivleri bir açılsa, kim bilir ne ilginç belgeler okuruz!

“Tarihe Adını Yazdıran Kadınlar”

Son güncelleme: 08 Mart 2016 07:43

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

 

08  Mart Dünya Kadınlar Günü münasebetiyle çeşitli kurum ve kuruluşların yaptığı etkinliklerin bazılarına bendeniz de dâvet edildim…

Tenezzül buyurdukları için, hepsine teşekkür ediyorum. Fakat benim bu konuda görüşlerim biraz farklı. Bu tür özel günlerin “sömürü amaçlı”olarak kapitalist ağalar tarafından uydurulduğunu düşünüyor, “Anneler Günü”, “Babalar Günü”. “Sevgililer Günü” gibi “Kadınlar Günü”nün de“ismiyle müsemma” olarak kutlanmadığına inanıyorum.

Çoğunlukla “para harcama vesilesi” yapılıyor.

Her neyse:Bu münasebetle Fatih Belediyesi “Tarihe Adını Yazdıran Kadınlar” konulu bir sergi hazırlamış…

“Türkiye’de mesleklerinde öncü 19 kadına ait ülkemizdeki ünlü ressamlar tarafından yapılan yağlı boya resimler, yine öncü kadınlara ait heykel büst ve onlara ait fotoğraflı biyografi kolajları yer alacak”mış... 

“Fatih Belediye Başkanı Mustafa Demir’in ev sahipliğinde gerçekleşecek sergi açılışına Türkiye’nin ilk FIFA kokartlı kadın futbol hakemi (Fatihli)Lale Orta, Sinema TV Oyuncusu–Belgesel sunucusu Yasemin Balık, Polis Başmüfettişi (emekli) İnci Aksoy gibi değerli isimler katılacak”mış... (İfadeler davetiyeden alıntıdır).

“Tarihe Adını Yazdıran Kadınlar” başlığını görünce, doğrusu heyecanlanmıştım…

Sandım ki, Hz. Havva (irade timsali), Hz. Hacer (çölde en olmayanı [su] bulan kadın timsali), Hz. Meryem (erkekler dünyasına meydan okuma timsali), Hz. Asiye (Firavun’un sarayında Hz. Musa’yı yetiştiren zekâ timsali), Hz. Hatice (eşine destek timsali), Hz. Ayşe (âlim kadın timsali)Hayme Ana (Osmanlı Devleti’nin çekirdeğini yüreğinde taşıyan kadın=Ertuğrul Gazi’nin annesi)…

Hürrem Sultan, Mihrimah Sultan ve Kösem Sultan başta olmak üzere, hayır sahibi pek çok Osmanlı valide sultanı, ardından Çanakkale Savaşlarının ve Milli Mücadele’nin fedakâr, vefakâr kadınları: Hatice Hanım, Nezahat Onbaşı, Zeynep Mido Çavuş, Safiye Hüseyin, Kara Fatma, Tarsuslu Yirik Fatma, Ayşe Hanım, Gördesli Makbule Hanım, Tayyar Rahmiye Hanım, Binbaşı Ayşe Hanım, Süreyya Sülün Hanım, Nene Hatun, Nezahat Hanım…

İsimlerini gerçekten tarihe yazdırmış daha pek çok kadın kahraman!..

Davetiyenin ayrıntısını okuyunca, doğrusunu isterseniz, büyük bir hayal kırıklığına uğradım…

Elbette adı geçen hanımefendiler de son derece değerlidir, hepsine saygılarımı sunuyorum; ama Fatih gibi, hayata kubbeler serpiştirmiş, her köşesi tarih kokan ve zaten bu yüzden “Tarihi Yarımada” denen semte yakışan, “Kadınlar Günü”nde, tarihe yön vermiş kadınlarımızı hatırlamak olmalıydı.

En azından, “Adını tarihe yazdırmak” iddiası bu kadar kolay harcanmamalıydı!

Zaten “kadınlarımız” her daim, her vesile ile harcanmıyor mu zaten?..

Özel günler ve “kadına saygı” nutukları eşliğinde, kadın sömürülüyor!.. 

Kadın dövülüyor, hatta öldürülüyor!..

Ya tümüyle “yok” sayılıyor ya da kendi fıtratının dışında bir yaşam tarzı dayatılıyor!

“Ar” duygusu erkeklerden daha yoğun olmasına rağmen, “eğlence dünyasının çerezi” olmaya zorlanıyor…

Podyumda “askı” muamelesi görüyor!

Kumarhanede, meyhanede yararlanılıyor…

“Annelik” sıfatı bile evlilik programlarında zir ü zeber ediliyor!..

“Erkekler dünyası”nın dayatmaları yüzünden, gitgide yaradılış hikmetinden koparılıp daha çok “erkeksi”leştiriliyor! 

Hâlâ onun üstünden siyaset, onun üstünden ticaret, onun üstünden ideoloji yapılıyor, onun üstünden kavgalar üretiliyor!

Demek ki, “Dünya Kadınlar Günü” kocaman bir yalandır!

Bu durumda neyi kutluyoruz, anlamadım?

 

“Sebep-sonuç ilişkisi”

Son güncelleme: 09 Mart 2016 06:35

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

 

“Sebep-sonuç ilişkisi” denilen bir kavram var ki, ekonomi, siyaset, sosyal hayat, tarih bu ilişki ile anlam kazanır…

Sonucu sebepten kopardığınız zaman, alabildiğine anlamsızlaşır; bu yüzden, sonuçlar, sebeplere bağlı olarak izah edilmelidir.

Basit bir misal: Diyelim ki, sınıfta kaldınız. Soracaksınız: “Sebebi ne?”

Yeterince ders çalışmamanız…

Eğer bu sebebi ortadan kaldırırsanız, sınıfta kalmanız anlamsızlaşır, izah edilemez olur.

Bu sonucu kendinize izah etmek ya da başkalarını ikna etmek için, bu kez, mazeret uydurmaya başlarsınız…

Hoca size takmıştır… Bir şekilde size düşman olmuştur… Zalimdir, gaddardır, adaletsizdir, zulmetmekten zevk alan bir tiptir!

Başka bir örnek: Diyelim ki, iflas ettiniz. Çünkü: Ya işinize dört elle sarılmadınız…

Ya yönetmeyi beceremediniz…

Ya hesabınızı düzgün tutmadınız…

Ya da bilginiz-beceriniz bu konuda yetersiz kaldı…

Sonuç: İflas…

Şimdi gelin sonucu sebepten koparıp olaya tekrar bakalım…

Ne çıkar ortaya? Hiç sebep yokken, yani durup dururken iflas çıkar!

Mantıksız ve izahsız bir durum doğar: O kadar ki, ders alma imkânınız bile ortadan kalkar.

Biz böyle izahlara bayılıyoruz. Suçu-günahı başkalarına yüklüyoruz. Kendimizi temize çıkarıyoruz.

Olay izahsız kaldığı için de ders alamıyor, ders alamadığımızdan dolayı, yanlışları sürekli tekrarlıyoruz.

Ne derler bilirsiniz: “Ders alınsaydı, tarih tekerrür etmezdi”.

Bugün yaşadıklarımıza gelirsek…

Bazı medya gruplarına, bu arada İpek ve Boydak gibi bazı holdinglere kayyım atanmasını, sebeplerden koparıp değerlendiriyoruz…

Bunun sonucu olarak ortaya bir “baskı”, hatta “zulüm” manzarası çıkıyor…

“Hükümet yayın organlarına el koymuş” oluyor!...

“Holdinglere el koymuş” oluyor!..

“Basın özgürlüğü çiğneniyor!”

“İş âlemi allak-bullak ediliyor!”

Şu halde, “Türkiye’de diktatörlük var!”

Diktatörlüğün başında ise “Tiranlar”, “Nemrudlar” var!

Nihai hüküm: “Bu iktidarı yıkmak şart!”

“Yıkılana kadar da, PKK ile, PYD ile, HDP ile ve yerli-yabancı tüm şer odalarıyla işbirliği yapmak meşru!”

Bazıları böyle bakıyor. Hâlbuki bu bir sonuç: Bu noktaya gelişin bir yığın sebebi var…

Kendinizde olmayan güçler vehmedip, size “hizmet” için verilen desteği, devlet, hatta devletler yönetme ihtirasına kurban etmeseydiniz…

Hükümet darbesi plânlamasaydınız, savcılarınıza, mevcut Başbakan’dan“dönemin başbakanı” olarak bahseden iddianameler hazırlatmasaydınız…

“Tele-kulak” yöntemleriyle devlet yöneticilerini ve ailelerini dinlemeseydiniz…

Yandaşlarınıza MİT TIR’larını bastırıp devlet sırlarını ifşa etmeseydiniz ve bu türden casusluk olaylarına bulaşmasaydınız, bugünkü sonuç ortaya çıkmayacaktı.

Gazetelere, televizyonlara, holdinglere kayyım atanmayacak, “başınız”başta olmak üzere, önemli isimleriniz yurtdışına kaçmayacak, ortalık karışmayacak, sonuç olarak ülke ve “hizmet” zarar görmeyecekti…

Zarar verdiniz, zarar görüyorsunuz! “Zulüm” diyorsanız da vaktiyle yaptığınız zulmün neticesidir!

Dünya hâlâ “etme bulma dünyası”dır.

Üzgünüm. Hem de çok. Ama çatışma başlar başlamaz uyarmış, “Bu sevdadan vazgeçin” demiştim. Cevap olarak kitaplarıma “ambargo”koydunuz. Şimdi de size “ambargo” kondu. Buna rağmen gerçekten çok üzgünüm. Büyük, dünya çapında bir “hizmet”i heba ettiniz. Umutlarımızı tökezlettiniz. Ellerimizi böğrümüzde bıraktınız.

Hâlâ bir şansınız var: “İnat”tan vazgeçip “ihlâs”a dönün!

 

“Atatürkçü-laik çizgi”

Son güncelleme: 11 Mart 2016 08:28

 Facebook  Twitter  Linkedin  Google

 Gönder

 

 

Malum: Yıllardan beri her şey “Atatürkçü-laik çizgi”de şekilleniyor... 

Başta siyasi partiler olmak üzere, bu ülkede herkes “Atatürkçü”, herkes“laik”!.. 

Cumhuriyet “Atatürk cumhuriyeti”, Parlamento “Atatürk Meclis’i”, eğitim“Atatürkçü-laik eğitim”, ordu “Atatürk ordusu”...

Medya öyle, üniversite öyle, aydınların çoğu da öyle... 

Buna rağmen kimi Kemalistler (ya da Kemalist geçinenler) Atatürk’ü anlatamadıklarından, çizgisini koruyamadıklarından, ilkelerine yeterince sahip çıkamadıklarından yakınıyorlar. 

Bunda bir terslik var gibi sanki...

Devletin imkânları dâhil, kullanılan onca imkâna ve geçen onca yıla rağmen bir konu anlatılamamışsa, ortada ya bir yeteneksizlik ya da bir samimiyetsizlik aranır. 

Aslında “samimiyetsizlik” hepimiz için söz konusudur. Zira hepimiz dönem dönem zindanla, dipçik arasında yaşadık, yaşıyoruz. İdeolojik dayatmalara maruz kaldık, kalıyoruz...

Her tür dayatma insanı bozar! İnsanlar resmi beyanlarında başka, özel hayatlarında başka olmak zorunda kalırlar. O zaman da gerçek düşüncelerini açıklamak yerine, resmî görüşleri tekrarlayıp dururlar. Zamanla da durum ikiyüzlülüğe dönüşür: İçi başka, dışı başka olur insanların. 

Bunu taa ilkokul sıralarında öğrendik. Öğrendik mecburen, çünkü okulun kutsallarıyla ailenin kutsalları farklıydı. Ailenin kutsalları okulda, okulun kutsalları ailede geçmiyordu. İster istemez okulda farklı ailede farklı oluyorduk. Yani yaşımız küçük olmasına rağmen, “vaziyeti idare” etmeye çalışıyorduk. 

Aradan yıllar geçti. Geldiğimiz noktadan ne millet memnun, ne de devlet. Sürekli krizlerle boğuşuyoruz. 

Sistemin parçası olan bütün kurumlarda aşınmalar, tıkanmalar, çözülmeler, hatta çökmeler var (Tuhaflığa bakın ki, kalkınma adına Türkiye’de ne yapıldıysa, Kemalist kesimin “irticacı” saydığı iktidarlar döneminde yapıldı. Hangi yatırıma baksanız altında ya Adnan Menderes’in, ya Süleyman Demirel’in, ya Turgut Özal’ın, ya da Recep Tayyip Erdoğan’ın imzası var).

Hatta çok kısa süre başbakanlık yapmasına rağmen, rahmetli Erbakan Hoca bile “havuz sistemi” gibi önemli yenilikler gerçekleştirdi.

Kemalistlerin “Atatürkçü” saydığı ve çok sevdiklerini belli ettiği isimlerin ise taş üstüne taş koyduklarını gören yok.Ne İnönü’nün köklü bir armağanı var ülkeye, ne Ecevit’in (Mesudiye köykenti hariç), ne Baykal’ın, ne de herhangi bir “solcu” siyasetçinin: Öylesine geldiler ve gittiler. Şimdiki CHP ise umut bile veremiyor.

¥

Arada bir atağa kalkmamıza rağmen,nutuklarımızı süsleyen “Atatürkçü laik Türkiye” gerekli başarıyı nedense gösteremedi. Dünkü eyaletimiz (‘lâf ola hesabı değil, daha dün denebilecek bir tarihte, 1821’de bizden bağımsızlığını kazandı) Yunanistan’a bile “yaşam kalitesi” açısından 65 basamak alttan bakıyoruz (Dünya ülkeleri arasında ise 85. basamakta duruyoruz).

Çünkü Türkiye geçmişte (otuzlu, kırklı yıllarda) yaşıyor. Türkiye’nin yolu sloganlarla, şablonlarla sık sık kesiliyor. Gereksiz tartışmalara itiliyoruz. İfrat ile tefrit arasına sıkışmışız. 

Siyasî iktidarlar hem geçmişte yaşayan etkililerle savaşmak, hem de geleceği inşa etmek açmazında, zorlanıyor... 

İmam hatip okullarının önünü açtık, ama hâlâ ders kitaplarını değiştiremedik...

Başörtüsünü Meclis’e soktuk, ama anayasayı özgürleştiremedik...

Yeni bir sürü cami yaptık, ama Ayasofya’ya ayakkabılarla girmeyi engelleyemedik...

Köprüler, otoyollar, metrolar inşa ettik, ama insan inşa edemedik!

Her büyük hamlenin önü bir şekilde tıkanıyor.

Kısacası Türkiye’nin bir “büyük inkılâb”a ihtiyacı var! Başkanlık sistemi bu yolu açabilirdi, zaten bu yüzden organize bir direnişle karşılaşıyor.

 

Sorularla İstiklâl Marşımız