ehlisunnnetde - PAZAR DİVANI-AŞ

Bilindiği gibi hain FETÖ örgütünün Devletimize karşı planladığı ilk organize darbe girişimi 17/25 Aralık 2013 tarihlerinde cereyan etmişti. Hukuk ve yargı darbesi denilebilecek bu ilk darbe harekâtının nasıl cereyan ettiği ve nasıl önlendiği ise şu günlerde unutulmuş gibi.

Zira 17/25 Aralık 2013 darbe girişimini engelleyen kamu görevlileri kimlerdi belki kimse bilmez. Bundan önce o günlerde neler yaşandı kısaca değinmek istiyorum...

17 Aralık 2013’de FETÖ’nün Yargı ve Emniyet (hatta medya) ayağı kullanılarak FETÖ’cü savcılar Celal Kara ve Mehmet Yüzgeç tarafından Reza Zarrab ve bazı Bakanlarımızın yakınlarına yönelik ilk operasyon yapılmış, gözaltılar ve tutuklamalar olmuştu. 25 Aralık 2013 tarihinde ise bu girişimin ikinci ayağı FETÖ’cü savcı Muammer Akkaş tarafından yürütülmüş, ancak Emniyet görevlilerinin savcılık talimatlarının gereğini yapmaması nedeniyle akamete uğramıştı. Peki, sonrasında neler yaşandı?

Öncelikle Ocak 2014 adli yargı kararnamesi ile İstanbul Başsavcılığı’na Hadi Salihoğlu getirildi. Sayın Başsavcı ilk iş bu soruşturmalardan sorumlu birimlerin Başsavcı Vekillerini değiştirdi ve Terör Suçlarından Sorumlu Başsavcı Vekili, Oğuzhan Atamtürk, Organize Suçlardan Sorumlu Başsavcı Vekili ise Orhan Kapıcı oldu.

17 Aralık Soruşturması, Örgütlü Suçlardan Sorumlu Başsavcı Vekili Orhan Kapıcı’nın sorumluluğunda kaldı. Sayın Orhan Kapıcı ilk icraat olarak bu dosyayı savcısı FETÖ firarisi Celal Kara’dan aldı ve Savcı Ekrem Aydıner’e verdi. Ancak Celal Kara dosyayı fiilen teslim etmeye yanaşmadığı için, Orhan Kapıcı böylesine kritik bir dönemde tabiri caizse kellesini koltuğuna alıp, bir başsavcı vekili ile Celal Kara’nın odasına gidip dosyayı bizzat aldı ve savcısı Ekrem Aydıner’e teslim etti. Sonrasında ise soruşturma kapsamında toplanan delillerin hukuka aykırı olması nedeniyle gecikmeksizin takipsizlik kararı verildi ve böylece devletimiz bu büyük darbe girişiminden kurtulmuş oldu…

25 Aralık Soruşturması ise Terörden Sorumlu Başsavcı Vekili Oğuzhan Atamtürk’ün uhdesine alınarak, FETÖ firarisi Muammer Akkaş’ın elinden alınıp, savcılar İrfan Fidan, Fuzuli Aydoğdu ve İsmail Uçar’a verildi. Bu dosyada da biraz gecikmeler yaşanmış olsa da takipsizlik ile sonuçlandı.

Sonra ne oldu?

Kimsenin anlam veremediği bir şekilde 17-25 Aralık kahramanları birileri tarafından tasfiye edilmeye başlandı.

17/25 Aralık operasyonlarını akamete uğratan ekibin başındaki dönemin İstanbul Başsavcısı Hadi Salihoğlu, İstanbul Bölge Adliye Mahkemeleri Başsavcılığı’na gönderilerek taltif görünümünde etkisizleştirildi. İstanbul Terör ve Organize Suçlar Başsavcı Vekili Orhan Kapıcı sudan sebeplerle, önce Büyükçekmece Başsavcılığı’na, sonra sahte bir ihbar mektubuyla başlatılan soruşturma ile Yargıtay’a düz savcı olarak atandı. İstanbul Başsavcı Vekili Oğuzhan Atamtürk önce Büyükçekmece Başsavcı Vekilliğine sonra İstanbul Anadolu Adliyesine düz savcı olarak atandı.

17 Aralık kumpas soruşturmasına takipsizlik kararı veren (ki bu kararı onayan Orhan Kapıcı’dır) Savcı Ekrem Aydıner Bey de devleti ve milleti kurtaran bu cesur kararına rağmen düz savcı olarak istihdam edilmektedir.

Yine 22 Temmuz karşı taarruz operasyonlarının bir savcısı da aynı şekilde etkisizleştirildi. Oysa 22 Temmuz operasyonu Sayın Cumhurbaşkanımızın “FETÖ’nün inlerine girdik dediği” çok önemli bir operasyondu.

Akla gelen ilk soru şu: Acaba bu itibarsızlaştırma hareketleri maksatlı mıdır? Menfaat odaklı mıdır? Yoksa bununla birilerine mesaj mı verilmektedir?

Anlamak mümkün değildir! Zira 17/25 Aralık’ta devletine sahip çıkıp takipsizlik kararı verenler hakkında menfaat temin ettikleri iddiası ile veya farklı iddialar ile sahte ihbar mektuplarıyla soruşturmalar yapılıyor. Görev yerleri değiştiriliyor.

Birlik, adaletle gelir!

Bugün, Cumhurbaşkanımızın ifadesiyle milletimiz bir İstiklal Savaşı mücadelesi vermektedir. 15 Temmuz’da millet, lideri ile beraber ilk büyük işgal girişimini püskürtmüştür. Sonrasında ise içte ve dışta düşmanlar milletin gardının düşmesi ve kırılması için her taraftan saldırmaktadır. Nitekim ülkemizi mali, siyasi veya idari bakımdan dışarıdan abluka altına almak üzere her tür organizasyonlara girilmektedir.

Sayın Cumhurbaşkanımız bu girişimlere karşı gece gündüz demeden içeride ve dışarıda mücadelesini devam ettirmektedir. FETÖ’nün etkisini ve girişimlerini hem ülkemizde hem de dünyada yok edebilmek için ölümüne bir gayretle çalışmaktadır.

Hâl böyle iken geçen hafta “Adalet ağacın tepesinde” başlıklı yazımızla mağdurların gittikçe arttığını belirttik. O yazıyı yazdım. Yüz yerden “ah” sesleri işittim. Bunların mağdur olup olmadığını ben bilemem, araştıramam. Ancak adalet adamlarının uyku uyumaması gerektiğini iyi anlıyorum. Adalet sarsılırsa devlet ayakta kalamaz bunu iyi biliyorum. Hâl böyle iken Adalet kurumunun başındakilerin işin vahametini idrak etmek yerine, 17-25 Aralık kahramanları ile uğraşmaları garip değil midir! Bugün fedakârlığa ihtiyaç vardır. Cumhurbaşkanımız gibi gece gündüz çalışıp mağduriyetlerin giderilmesi ve millî birliğin sağlanması için gayret gösterilmelidir. Milletin birliği bozulmamalı, kahramanlar küstürülmemeli, adaletsizlikler ortadan kaldırılmalıdır. Vatan sıkıntıya düşerse neler olacağı iyi hesaplanmalıdır. Bugün paranın, mevkiin, makamın konuşulacağı zaman değildir.

Tutalım çarha erişmiş cahın

Yine edna kulusun Allah’ın

Makamın gökyüzüne ulaşsa da Allah’ın bir zavallı kulusun. Şu sözün idrakinde olan insan mevki, makam ve para hırsı uğruna ayak oyunlarına girer mi?

Şimdi Osmanlının din ü devlet ve mülk ü millet deyince kardeşlerini ve gerekirse evlatlarını gözlerini kırpmadan feda etmeleri ve bu yüksek feragatleri daha iyi anlaşılmıyor mu?

Osmanlının son dönemlerinde mevki makam çatışmalarının ve rüşvetle iş görmelerin memleketi nerelere sürüklediğini iyi bilmek gerekmektedir. Tabii ki bunun için tarihini okuyacaksın. Mecelle okuyacaksın. Bilge Kağan’ın haykırışını duyacaksın! Okumazsak ve duymazsak Allah korusun geçmişteki felaketleri yine yaşarız. Agâh ve uyanık olmak, bir ve beraber bulunmak, gayret ve feragatle iş görmek durumundayız.

TEFEKKÜR

Bağban etmeyicek çeşmini baz

Bağına herkes eder dest-dıraz

.

Kutlu Doğum Haftası ile ilgili başlayan tartışmalar son günlerde nedense bambaşka yönlere çekilmeye çalışılmaktadır. Fikri olmayanlar zikri olmayanlar bölüyor, ötekileştiriyor, dışlıyor, şucu bucu deyip sadece saldırıyorlar. Oysa İslamiyet’te şucu bucu diye bir kavram olmadığı için bunu kullananlar, asıl bölücülük yaptığının farkında olmalıdır. İslamiyet şucularla bucularla değil İslam’ı doğru yaşayanlarla yani Sahabe-i kiram efendilerimiz, mezhep imamları, Ahmed-i Yesevi, İmam-ı Gazali, gibi binlerce âlimlerle bizlere kadar değişmeden getirildi. Hepsi itikatta Ehl-i sünnet amelde dört mezhepten birinde olarak devam ettiler. 1400 senedir bu âlimler ne söyledilerse saf ve temiz bir şekilde inanan milletimiz, aynı imanı yaşadı. Aynı inançla ibadetini yaptı.

Bilhassa 12 Eylül 1980 darbesinden sonra FETÖ’nün dinî noktalarda nelere imza attığı düşünülmelidir. Zira bugün şu bir gerçektir ki 12 Eylül darbesinde güya beş yıl arandığı hâlde bulunamayan FETÖ’nün, 35 yıldır en fazla kullandığı alan dindir. Gençlerimizi dinle yakalamış ve vurmuştur. Bunu iyi bilen Sayın Cumhurbaşkanımız da Diyanet’ten, özellikle FETÖ’nün dinî hata ve yanlışlarının ortaya çıkarılmasını istemiştir. Yoksa bu ülke, yeni FETÖ’lere çok yelken açar. İmam-ı Rabbani, Bahaeddin Buhari, Mevlana Halid-i Bağdadi diyenlerden siz hiç FETÖ-vari bir oluşum duydunuz mu?

Bakınız önceki gün Sayın Görmez bir TV programında 2009 yılında Kazakistan’da emekli diyanet işleri başkanının FETÖ konusunda kendisini uyardığını bildirdi. Neden bunu 2017’de; tam sekiz sene sonra söylüyorsun?.. O gün o diyanet işleri başkanına ne cevap vermiştin? Bilmek hakkımız değil mi? Ayrıca sayın Başkan kendi ülkesindeki zararlı dini bir fenomeni yabancı birinden tesadüfen mi duymalıydı?

Zira ülkemizde FETÖ’nün etkisinin başladığı 1980 yılından itibaren bilhassa dinî uygulamalarda nice değişikliklere gidildi. Bir komutla namaz imsak vakitleriyle oynandı. 1982 yılı 31 Aralık’ında imsak vakti 6.35 iken bir gün sonra 1 Ocak günü 6.50’ye nasıl geldi. Bunun bilhassa oruç ibadetini büyük bir tehlikeye attığı nasıl göz ardı edilebilir.

Asıl olan FETÖ’yü bildim demek değil ki yaptığı tahribatları ortadan kaldırmaktır.

“Bu kitaplar Görmez’in” iddiası

Diyanet İşleri Başkanına Gülen’den özel teşekkür

Karar yazarı Elif Çakır’ın âdeta Görmez’i aklamak için “Prof. Dr. Yusuf Ziya Kavakçı’ya gidecek kitaplar bir başkası tarafından Gülen’e verildi” iddiaları yalanlandı. Odatv iddiaya şöyle karşılık verdi: “7 ciltlik ‘Hadislerle İslam Külliyatı’ bilerek gönderildi. Kavakçı’ya gidecek kitap “tesadüfen” Gülen’e yollanmadı. Bizzat Görmez tarafından Gülen’e gönderildi. Üstelik ABD’ye Diyanet’ten giden isim şimdiki İstanbul Müftüsü Hasan Kamil Yılmaz idi... Yılmaz’ın Gülen’e kitap takdim ettiği görüşmede eski New York Din Hizmetleri Ataşesi Hasan Mollaoğlu da vardı. FETÖ elebaşısı Gülen 7 ciltlik “külliyattan” son derece memnun oldu. Görmez’e özel teşekkürlerini iletti. Kitapları önünde hakaretler savurduğu beddualar ettiği, “külliyata” koyup mesaj verdi.”

Gelelim “Kutlu Doğum Haftası”na!

Arabi aylara göre tesit edilen (kutlanan) Mevlid Kandilinin önce adı (1989) sonra tarihi (1994) değiştirildi. Bilhassa tarihini sabitlemek başlı başına bir fecaat idi. O günlerde, “madem bunu sabitlediniz Ramazanı, Kurbanı, Kadir, Berat ve Regaib gecelerini de sabitleyiniz” diyen Y. Nuri Öztürk gelecek projeleri haber verir gibiydi. Bugünkülerin hiçbiri de buna ses çıkarmazlardı. “Bakınız daha çok oruç tutanlar oldu” diye çanak tutarlardı. Tıpkı daha çok insana ulaşıyoruz demeleri gibi. Daha çok insanın yapması mı yoksa ibadetin doğru yapılması mı önemlidir. Nitekim son yılarda camilerin oyun alanına çevrilmek istenmesi, Vaizelerin hanende ve sazende yapılması gibi kalabalıkların toplanması maksadıyla yapılan işler hep dinden verilen tavizler değil midir?

Cumhurbaşkanımızın ifadesiyle istiklal savaşının sürdüğü bugünlerde mücadelenin asıl FETÖ’nün dindeki tahribatına karşı yapılması lazım değil miydi? Biz sadece bunu dile getirdik. Zira Mümtazer Türköne ve Prof. Dr. Ahmet Keleş’in ifadeleriyle de “Kutlu Doğum”un bir FETÖ projesi olduğu tescillenmişti.

Diyanet İşleri Başkanımız ise bizim dikkat çektiğimiz bu FETÖ projelerini derhâl sahiplendi. Neden? Hâlbuki ondan beklenen FETÖ projelerinin üzerine eğilmek olmalıydı bence. Böylesine ciddi iddiaların olduğu bir meselede bizlerin de görüşlerine başvuramaz mıydı?

Oysa kendisi hemen saldırı yolunu seçti. Gaziantep’te düzenlediği programda “Gırtlağına kadar bid’ate ve hurafeye bulaşmış olanlar Kutlu Doğum projemize dil uzatıyorlar” diyerek veryansın etti. Böyle bir töhmetin altında elbette ki hiç kimse kalmak istemez. Hangi bid’ate veya hurafeye düşmüş olduğumuzu sormak hakkımızdı.

Bunun üzerine düzenlenen bir programda Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Sayın M. Emin Özafşar, bizim bazı suallerimiz karşısında aciz kaldı. Mesela Kutlu Doğum Haftalarında her yıl bir konuyu işlemek ne zaman ortaya çıkmış olup, kimin fikriydi? Bu yıl işlenen bir mevzuya yüz sene sonra mı sıra gelecekti. Sevgi, merhamet, güvenlik denilerek küresel değerlere iman ettirmeye yönelik gayretler mi vardı. Zira bir hafta boyunca sadece güvenliğin işlenmesi ne demekti? Peygamber efendimizin doğduğu gece olan harikulade olaylar, irhasat neden göz ardı edilirdi? Her yönüyle Peygamber efendimizi konuşmanın önü neden kesilmişti? Camilerde kadınların erkeklere sunduğu sema gösterilerinden, Romanların davullu zurnalı kutlamalarına kadar Peygamber efendimizi incitecek uygulamalar ise gırla gidiyordu. Bu sorular karşısında Özafşar, tatminkâr hiçbir açıklama yapamadı.

“Paralel Diyanetçiler” kim?

Bu durumda Diyanet’ten Sorumlu Sayın Numan Kurtulmuş Bey, Kutlu Doğum Haftası’nda hicri takvime dönülebileceğinin sinyallerini verdi. Ve ne olduysa işte ondan sonra oldu. Bir anda Diyanet’in üst kademesi alelacele toplandı. Kutlu Doğum Haftası’nın sadece adı değiştirilerek sabit tarihte devam kararının alındığı duyuruldu. Neden böyle alelacele karar verildiği millette derin bir şaşkınlık uyandırdı!..

Alelacele alınan son karar akıllara derhâl Diyanet’te bir dönem yine FETÖ ürünü olan “Dinler Arası Diyalog Masası”nı hatıra getirdi. Bu masa da ne yazık ki sadece adı değiştirilerek yerinde bırakılmıştı çünkü. Diyanet’te derin bir FETÖ’cü yapılanma mı vardı yoksa!..

Fakat Sayın Görmez bu defa da “Paralel Diyanetçiler var" diyerek başka bir tartışmanın fitilini ateşledi. Aslında bu söz fevkalâde yerinde bir tespit. Fakat değerlendirmesi son derece yanlış.

Malumunuz Sayın Görmez “Paralel Diyanet” deyimini, paralel devlet yapılanması olan FETÖ’ye işaretle söyledi. Hâlbuki paralel devlet, devlet dışında devlete rağmen bir kurum değil ki! Devlet içine sızmış devleti ele geçirmek isteyen bir kurum. Öyleyse “Paralel Diyanet” de Diyanet içine sızmış Diyanet’i elde eden veya yanlış yönlendiren birilerinin organizasyonu olmalıdır. Sayın Görmez hedef mi saptırmaktadır! Yoksa birileri Sayın Görmez’e hedef mi saptırtmaktadır! Çok iyi incelenmesi gerekmektedir. Diyanet’e farklı maksatlarla sızmış kim varsa ve neci olursa olsun bir şekilde temizlenmelidir. Buna hiç kimse karşı çıkacak değildir.

Şurası muhakkak ki Diyanet’te “Paralel” yapılanmanın şifreleri bellidir. Bunu ortaya çıkarmak için tek şey Diyanet’te “Dinler Arası Diyalog Masası”nın kurucuları ile savunucularını tespit edilmekle ortaya çıkacaktır.

Ne kadar çok avukatı varmış?

Öte yandan Diyanet İşleri Başkanının bu tutumu hemen birtakım saldırıları da beraberinde getirdi. Aslında gerçeklerin ortaya konulması gibi bir görevi olması gereken bazı yazarlar taraf olmak gibi bir ucuzluğun girdabına sürükleniverdiler. Akıl almaz karalamalarla saldırıya geçtiler. Bu köşe yazılarının her birini ibretle okumakta fayda var. Zira hiçbirinde söylenen iddialara karşı tek bir cevap bulunmamaktadır.

Güneş balçık ile sıvanmaz ey dil

Bi-zeban da olsa bellidir kâmil

Kendinden gayrıyı beğenmez cahil

Kendi çalar, kendi oynar demişler

Şurası iyi bilinmelidir ki bizim Sayın Görmez’in şahsına karşı bir husumetimiz ve tavrımız olmadığı gibi Diyanet ve Diyanet camiası ile de olması düşünülemez. Zira Diyanet, bir kısım şahısların değil, devlete ve millete ait bir kurumdur. Dolayısıyla biz bu noktada tamamen dinimize uygun olmayan ve ileride tarifi imkânsız yanlış yerlere çekilebilecek sözlere ve uygulamalara karşıyız.

TÜRKİYE GAZETESİ MEHMET GÖRMEZ’İ SAVUNAN YAZARLARA SORUYOR;

1- Bazıları bu mektubu nereden aldığımızı ısrarla sormaktadır. Gerçekte bir takdim yazısı olan bu ifadeler altı aydır internet ortamında dolaşmaktadır ve hiçbir yalanlama getirilmemiştir.

Bazısına göre Görmez’in takdimi FETÖ’ye değilmiş. Farklı beş kişiye yazılmışmış. Madem o kadar araştırdın ve buldun diğer mektupları da sen gösterseydin! Kime nasıl hitap edildiğini anlamış olurduk.

Öncelik Sayın Görmez’de olmak üzere gönüllü avukatlarından bir şey rica ediyorum. Lütfen saldırgan ve hiçbir fikir taşımayan laf u güzafları bırakıp şu iddialara cevap veriniz. Vermiyorsanız aynı düşüncedesiniz demektir:

2- FETÖ 28 Şubat’ta başörtüsüne füruat dedi. Kızlarımız inim inim inletildi.

Görmez’in ise “başörtüsü dini, teabbüdî, hukuki olmaktan ziyade ahlakidir” sözü bundan farklı mıdır?

3- FETÖ’nün imanın şartını dörde düşürdüğünü kaleme aldığı “Ailem” dergisi Nisan 2005 sayısından sizin haberiniz var mı? Dikkat ediniz Nisan 2005 yani Kutlu Doğum Haftası’nın olduğu ay. O dergi Kutlu Doğum Haftalarında ne kadar dağıtıldı biliyor musunuz? Hiç bu densizliklerini köşenizde okurunuza duyurdunuz mu? Duyurmadınız ise FETÖ’nün iman esaslarının ne olduğunu öğrenip köşelerinizde dile getirirseniz büyük hizmette bulunursunuz. Henüz hutbelerde de duyurulmadı.

4- Reşit Haylamaz’ın Peygamber efendimize imanı yok sayan ve Kutlu Doğum Haftalarında dağıtılan kitabı körpe beyinlerin eline geçerken siz nerelerde idiniz! O günlerde tek bir sözünüz olduysa yazın bakalım.

5- Yaklaşık on yıldan beri Mehmet Görmez liderliğinde bir ekiple Diyanet’te köklü bir hadis çalışması yürütülüyor. Bu çalışma, Avrupa basınının son derece ilgisini çekmiş ve desteğine mazhar olmuştur. “Türkiye, 21. Yüzyıl İslam’ı için çalışıyor” başlığıyla konuyu ele alan The Guardian gazetesi, çalışmayı, “Müslüman inançlarıyla Batı ilkelerinin kaynaşması” olarak yorumladı. Bugün mücadele ettiğimiz Dinler Arası Diyalog denilen de aynen bu değil midir?

Yine The Guardian, projede Cizvit Papazı Feliz Körner’in de yer aldığını, Körner’in Batıdaki dini ve felsefi bilgi ile bu çalışmaya katkıda bulunacağını, Hıristiyan reform hareketlerinin İslam’a uyarlanması konusunda fikir vereceğini dile getirdi. The Daily Telegraph da hadislerin yeniden yorumlanması çalışmasını “devrim niteliğinde bir çaba” olarak yorumladı.

6- BBC ise “İslam’da reform yapılıyor. Prof. Dr. Mehmet Görmez, 1400 yıllık hadis külliyatına böylesi cesur bir müdahaleyi, ihtimamlı akademik araştırmayla haklılaştırıyor” diye yazdı. (Bak. Nev Hümanist, 26.02.2008; The Guardian, 27.02.2008; Pigilito Says, 26,02.2008).

Şimdi söyleyiniz bakalım muhteremler! Bu proje sonunda hangi hadisler ayıklandı. Köşelerinizde bilgilendirseniz de Müslümanlar da müstefit olsalar(!) Takdim yazısını reddettiğiniz o külliyatın neden FETÖ’nün tenkidatına sunulduğunu bilmem anladınız mı? O külliyatın FETÖ’nün yatıp yatıp doğrulduğu koltuğun arkasında durduğu da hiç dikkatinizi çekmedi mi?

7- Sayın Görmez’e göre, “Kur’ân’ın her asra tatbik edilmesinde en büyük engelin, sünnet ve hadis olduğu” (Bkz. İslam’ın Anlaşılmasında Sünnetin Yeri ve Önemi -Kutlu Doğum Sempozyumu 2001-, TDV Yayınları, Ankara, 2008) düşüncesinin nereden kaynaklandığı sanırım daha iyi anlaşılmıştır.

Barika-i hakikat müsademe-i efkârdan doğar. Diyanet’teki belli küçük bir kesimin FETÖ projeleri ile örtüşen düşüncelerini belirtip tenkide tabi tuttuğumuz görüşlerimize, ilmi hiçbir açıklama getiremeyip ucuz saldırılarda bulunmaya, çorak yere ekin ekip akıntıya kürek çekmek derler. Elinize bir şey geçmez. Buradan size ekmek çıkmaz!

İlmi olmayanın fikri böyle sakil kalır ancak!

Asıl olarak FETÖ ve FETÖ projeleri ile uğraşmak size, bize, Diyanet’e ve ülkemize yarar sağlayacaktır. Gücünüzü kuvvetinizi başka yerlere harcamayınız.

Tefekkür

Tefekkür, bâtılı terk eylemektir

Gönlü Hak’tan yana berk eylemektir

.

Tarihimizin en zorlu sınavlarından biri yaşanıyor. Yıllardır stratejik müttefik dediğimiz ABD’ye karşı neredeyse iki yıldır adı konulmamış bir savaş veriyoruz.

Eskiden savaşlar meydanlarda ordularla yapılırdı. Bugün ise savaşı; hücumun ne zaman ve nereden geleceğini bilmeden veriyorsunuz. Bir uyanıyorsunuz, içinizdeki evlatlarınız üzerinize tanklarla yürüyor, bir bakıyorsunuz komşunuzda düşman ordular beliriyor ve bir bakıyorsunuz ekonominiz krize giriyor, piyasalar altüst oluyor...

Türkiye, ABD ile mücadelesinin adını koyamazsa ve savaşı nasıl yapacağını bilemezse çok büyük sıkıntılarla karşılaşacaktır.

Birinci bilinmesi gereken bu savaş ancak milletçe birlik ve beraberlik ile vuruşulduğunda ve herkes görevini hakkıyla yaptığında kazanılacaktır. Şayet bu yapılamazsa acısını topyekûn milletin çekeceğinden kimsenin şüphesi olmasın.

Bir defa ABD’nin istediği, hükûmet değişikliği değildir. Türkiye’dir. Zira ABD’nin hükûmetle hiçbir problemi yoktu. Ta ki 15 Temmuz’a kadar. 15 Temmuz’da ise istediğini almış olsa, ne olacağını ise bütün millet biliyor ve bunu bir işgal hareketi diye tanımlıyor. Öyleyse ABD savaştan artık vaz mı geçti ki sizinle uyuşması beklensin. Şunu iyi bilin ki ABD, Türkiye ile asla uzlaşmayacaktır. Zira bunlar 40 sene önce Türkiye’nin üzerini çizdiler. Zamanı 15 Temmuz’du. Başarılı olamadılar.

Sonrasında PKK ve PYD’ye yapılan beş bin tır silah ve mühimmat yardımı, Barzani referandumu, Kudüs krizi, Afrin harekâtı, istihbarat savaşları, defalarca yaşanan dolar krizleri unutulmasın. Erdoğan ve Bahçeli liderliğindeki Türk hükûmeti bu gailelerin hepsini atlatmayı ve bu arada gerçekleşen seçimleri kazanmayı başardı. Bu başarı onları daha da delirtmekte ve Türkiye’ye karşı akıl almaz senaryolara doğru götürmektedir.

Şimdi rahip Brunson üzerinden yeni bir dolar savaşını ve ekonomik yaptırımları devreye soktu. Böylece savaşı devam ettiren ABD, Türk hükûmetini yıpratmayı ve karşısında büyük engel gördüğü Erdoğan-Bahçeli mevziini yıkmayı hedeflemiş görünüyor. Yarın bunu başka senaryolar da takip edebilir.

Zira bazıları hâlâ; “ABD Türkiye’yi silmez, ekonomi ile birilerini götürür yerine anlaşabileceği yeni kadroları işbaşına getirir” diyerek hayal görmeye devam etmekteler. Bunlar tam bir tarih ahmağıdır. İngiliz imparatorluğu ve Avrupa devletleri de uzun yıllar Osmanlı’yı Ruslara karşı elde tuttular. Osmanlı devlet adamları İngiltere’yi kendilerine mahkûm zannediyordu.

Son savaşta korkunç ölüm vuruşunu yediklerinde, yedi milyon kilometrekare toprağın yedi yüz bine düşme şokunu yaşadıklarında “ne oldu bize” demeye dahi hâlleri kalmamıştı.

Uyan Müslüman uyan!

Bugün Tayyib Bey ve Devlet Bey liderliğinde ABD’ye kafa tutan, ülkeyi işgale yeltenenlere prim vermeyen, Afrin’de ABD silahı kullanan dünyanın dört bir tarafından gelmiş lejyonerlere kan kusturan bir Türkiye’yi yeniden bu hâlde bırakacaklarını sananlar, artık ahmak veya safdil değil haindir.

Evet, İslam ümmetinin kalbi Türkiye’dir. İsrail’in Fırat’a doğru ilerlemesinde tek engel Türkiye kalmıştır. Bu itibarla ABD, artık güçlü ve kudretli değil, üçe veya beşe bölünmüş ve başına yeni dertler, gaileler açılmış bir Türkiye görmek istemektedir. Onlar için Türkiye’de mücadeleyi seçen şahinler grubu değil, yıllardır teslim olmuş emir eri gibi karşılarında duran güvercin grubuna ihtiyaç vardır. Bu güvercin grubu ile Türkiye İran’la harbe de sokulabilir, Brunson gibi Lawrensler vasıtasıyla iç harbin içine de sürüklenebilir, güneydoğu bir oldu bittiyle elinden de alınabilir. Bu sayede ülkenin orta ve batı bölgelerinde uzun süre kan gövdeyi götürecek mücadele içerisine de itilebilir.

Biliniz ki mevziler kaybedildikten sonra, savaşın şekli rengi her şeyi değişir. Bugün ABD’ye kafa tutarken ve her cephede perişanlığı yaşatırken yarın içinizdeki sokak çetelerini dahi yenemezsiniz!

Irak, Afganistan, Suriye ve Libya’nın hâlini düşün! Düşün ve sakın uyuma Müslüman!

Mısır ve Arabistan’ın da şu an itibarıyla tam köle olduğunu da unutma! Çünkü ecdadımızın “su uyur düşman uyumaz” dediği günlerin tam merkezindeyiz.

AK Parti’nin zenginleri!

Bu ülkede tarih neden okutulmaz? Prof. Dr. Justin McCarthy’nin “Ölüm ve Sürgün” eserini gençler neden bilmez? Tarih dersleri gittikçe neden azaltılır? Bütün bunları sadece sınav sistemine odaklanan yeni MEB bakanımız düşünedursun, gerçek sebebi işte bugünler içindir. II. Abdülhamid Han Türkiye’si ile sonrasında 1922’ye kadar devam eden süreçte neler yaşandığını anlamayanlar bugünkü savaşta da mevzilerini terk etmeye hazırlanan fareler gibi hareket hâlindeler.

Hâlbuki Sayın Başkanımız “dolar ve altınlarınızı TL’ye çevirin” diyerek son savaşın hedefini gösterdi. 15 Temmuz’da çıkın meydanlara dediğinde millet cansiparane yürüdü ve 251 şehit binlerce yaralı vererek düşmanı kahr u perişan etti. Seçimlerde de mevzilerini terk etmeden aynı kararlılıkla desteğini sürdürdü.

Hâlbuki aynı mücadeleyi şimdi para babalarında göremiyoruz. Para candan daha mı kıymetli, vatandan daha mı önemli? Şayet önemli diyorlarsa AK Parti döneminde parasına para katan bu zenginleri millet tanımalı. Zira Gezi olaylarında ve sonrasında, karşı zevatın parasına nasıl kıydığını gördük. Müslümana ne oluyor ki para deyince yüreğinin yağı eriyor!

Evet, Başkanımızın çağrısıyla buyurun bakalım! Başkanımızın ifadesiyle iki yıldır devam etmekte olan tam bağımsızlık savaşına, 15 Temmuz, el-Bab ve Afrin şehitlerimize vefa kampanyası başladı. Şimdi ey milyar dolarlık adamlar! Şehadet değil dolar bozdurma listesinde yerlerinizi almak zamanıdır. Memleket yanıyor, görmüyor musunuz? Azıcık milliyetçi olun! Vatan elden gittikten sonra sizin adamlığınız, Müslümanlığınız ve Türklük şuurunuz neye yarar ki? Canlarını feda edenlerden utanın! Şehitlerin kanına layık olamazsanız bu mübarek kanda boğulup gidersiniz! Neyi bekliyorsunuz, doların 12 lira olmasını mı? Duyun-ı umumiyeyi mi? En tepeden en alta herkes dolarlarını bozdursun ve rakamlar açıklansın.

Bu arada seçimden önce yurt dışına çıkartılan para miktarları ve sahipleri açıklansın. 30 milyar dolar nakden getirsinler. Ama kredi gibi göstererek değil, direkt olarak getirsinler.

Dolar spekülatörleri açıklansın ve takip edilsin; tünel, köprü, Marmaray, havalimanı, yol vs. devlet ihalelerinden payını alanlar haydi vefa borcunuzu ödeyin. Şirket şirket, isim isim açıklanarak medya önünde ne kadar dolar bozdurduğunuzu gösterin haydi... Merak etmeyin 15 Temmuz şehitleri gibi sizin de anıtınız dikilir. Gönüllere taht kurarsınız.

Aksi takdirde sadece paranızdan olmayacaksınız, canınızdan, kanınızdan, ülkenizden, eşinizden, çoluğunuzdan, çocuğunuzdan da olacaksınız. Sözlerim size vızıltı geliyorsa “Zağra Müftüsünün Hatıraları” eserini okuyunuz. Paralarınızın kimler tarafından nasıl afiyetle yenildiğini göreceksiniz.

Bu arada size şunu da hatırlatayım. Helal parayı vermek dağıtmak kolay, haram parayı vermek dağıtmak çok zordur. Böylece paranızın muhasebesini de yapmış olacaksınız!

Kaldı ki sizden para isteyen de yok. Sadece ülkenize güvenin ve dolarlarınızı ülkenizin parasına çevirin deniliyor.

Amerika’nın parasına güvenenleri Cenab-ı Hak yarın ahirette Amerikalılarla haşretsin!

TEFEKKÜR

Sürahi şikest olsa kadeh ortada kalmaz

Ey sâki baş gitse ayak payidâr olmaz

.

Adalet için ağaca çıkan kadın... Hatırlarsınız, 30 Eylül günü Erzurum'a giden Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan'a, FETÖ’den tutuklu Yarbay eşinin yaşadığı mağduriyeti dile getirmek ve sesini duyurabilmek için bir ağacın tepesine çıkıp bağırdı ve Cumhurbaşkanımız böylece kadını ve çocuğunu yanına alarak bir baba şefkatiyle ilgilendi.

Oysa adalet bekleyen biri bunu neden bir ağacın tepesine çıkıp istesin. AĞACA ÇIKIP BAĞIRMAKTAN HAYA EDEN NE YAPSIN!.. Adaleti nerede arasın?

Mağdurlar adaleti ağaç doruklarında aramaya başlamışlarsa, adalet dağıtıcılarını sorgulamanın zamanı gelmiş demektir. Bu adalet arayışı nedeniyle Adalet ve Kalkınma Partisi’nin sadece “kalkınma partisi” olarak görülme tehlikesi mevcuttur. FETÖ ile ilgili gerek adli gerekse idari soruşturmaları yapanların FETÖ ile ilgili geçmişlerinde zerre leke bulunmamalıdır. Adalet Bakanlığı başta olmak üzere öncelikle HSK üyeleri tek tek irdelenmelidir. Atanan Başsavcılar ve başsavcı vekilleri ve yüksek yargı mensuplarının tamamı şu kriterlerle tekrardan değerlendirilmelidir. Geçmişte (17-25 Aralık öncesi dahil!) 1. Gazete aboneliği 2. Çocuklarını FETÖ okullarına gönderme 3. Bank Asya’da hesap 4. Eski Özel yetkili mahkemelerde görevli FETÖ’cülükle meşhur hâkim-savcılarla yakın arkadaşlıklar 5. Zamanında FETÖ elebaşına methiyeler düzmeler 6. Maklube, himmet sohbetleri 7. Bylock 8. Takiyye 9. Türkçe olimpiyatlarına sponsor olan şirketler lehine karar alma vs...

Ama ne yazık ki şu an HSK dâhil, Adalet Bakanlığı’nın bazı bürokratları ve bazı Başsavcı ve Başsavcı Vekilleri arasında bu kriterlerin en az birkaç tanesine uyan çok sayıda insan vardır. FETÖ ile mücadele bu kadro ile yapılmaya çalışılırsa mağdur kitlesi oluşması da çok güç olmasa gerektir.

İFTİRA İLE İHRAÇ EDİLENLER...

Eğer bu kriterler kimseyi rahatsız etmiyorsa problem yok. Ama FETÖ ile ilgili hiçbir kriter kendisinde ne şimdi ne de 17-25 Aralık öncesi mevcut olmayan, kendisini çok yakından tanıdığım eski hakim C.Y. neden ihraç edildi. Sadece eniştesi (eski savcı Ü.Z.Ç.) FETÖ’den tutuklu diye ve kendisine iftira atıldığı için. Hem kendisi hem de ablası (S.Ç.) kamu görevinden ihraç edildiler. Üstelik itirafçı bir eski hakim (D.A.G.) mahkemedeki beyanında Savcı Ü.Z.Ç.’den bahsederken “….. Kendisi 5-4’lüktür, eşinden dolayı..….eşi öğretmendir. Fakat son kararnamelerin birinde ihraç edilmiştir. Eşi (S.Ç.den bahsediyor) cemaat ile değil alakası, cemaat düşmanıdır. Eşi Türkiye Gazetesi grubuna mensuptur…, eşinin cemaate karşı agresif çıkışları özellikle 2010-2011’den sonra başladı….” dediği hâlde ne o kadıncağız (S.Ç.) ne de hâkim kardeşi C.Y. sesini ilgililere duyurabilmiştir. Üstelik bu kişilerin değil FETÖ’ye mensup olmak, tam tersi bir fikrî ve dinî inanca mensup olduklarına şehadet eden onlarca ve belki yüzlerce şahit olmasına rağmen. Hayatı boyunca ''Müslüman kanuna uyar suç işlemez, dinine uyar günah işlemez...” düsturuyla yaşayan hâkim C.Y. ve öğretmen S.Ç. gibi temiz kamu görevlilerine sahip çıkılması elzemdir.

Adalet dağıtıcıları darbe gününden bugüne bunu ortaya çıkartamamışlarsa sistem işlemiyor adalet çalışmıyor demektir. Kim bilir bunlar gibi daha kaç masum ve mağdur insan vardır. Adalet çalışmadığında fatura adalet dağıtıcılarına değil AK Parti’ye kesilecektir. Oysa Türk milletinin yüzyıldır hasret kaldığı değerleri taşıyan bu partiye bu faturayı hiç kimsenin kesmeye hakkı yoktur. Adalet dağıtanlar teraziyi doğru tutup, işlerini iyi yapmalıdırlar. Aksi hâlde mağduriyetler az sayıda da olsa mazlumların gözyaşında boğulma tehlikesi vardır.

Buradan bazı ilgililere sesleniyoruz. FETÖ ile mücadeleyi üst düzey yönetici konumundakilere yoğunlaştırıp objektif kriterler belirlemek çok önemlidir. Aksi halde FETÖ’cülerin yöntemleriyle bu mücadeleyi yürütmek yanlış olacaktır. Sizler şeytanı dahi yargılasanız adil olmak zorundasınız. Aksi takdirde şeytana uymuş olursunuz.

ALDANMIŞLARIN YERİNE ALDANMAMIŞLAR...

Sayın Cumhurbaşkanımız bu millet ve memleket için günde en az 15-16 saat çalışmaktadır. Hiç olmazsa adalet dağıtanlar böylesine olağanüstü bir dönemde sekiz saat değil on altı saat çalışarak bu mağduriyetlerin önüne geçmek zorundadırlar. Aksi hâlde 2019 faturası kaçınılmaz olacaktır. Adalet dağıtanlar bu çalışma saatlerini kabul etmiyorlarsa bu görevler kabul edenlere verilmelidir. FETÖ’ye ne şimdi ne de 17-25 Aralık öncesi hiç kanmamış aldanmamış namuslu dürüst binlerce hâkim ve savcımız vardır. Aldanmışların koltuklarına aldanmamışlar atandığında bu problem çözülecektir.

17-25 Aralık döneminde dört gün adliyede yatan, Devletine ve Devlet Başkanına sahip çıkan, bahis ve kumar baronunu tutuklatan bir Başsavcının son kararnamede neden tayini çıkarılmıştır, bu açıklanmalıdır. İtibar suikastı yapılmamalıdır. 17-25 Aralık kahramanlarına sahip çıkılmalıdır.

FETÖ yapılanmasıyla anılan büyük şirket ve holding sahipleri, bazı kademelerle yakın ilişki içinde olan avukatlar tarafından himaye edilerek kurtulmamalıdır. Adalet, zengine de, fakire de tecelli etmelidir. Böylece yeni Kavurmacı vakıalarının da önü alınmış olur. AK Parti kalkınma konusunda halkın takdirini kazandığı gibi adalet konusunda da zirveye çıkacaktır. Zengin-fakir ayrımının olmadığı, avukatların takip ettikleri özel işler nedeniyle Başsavcı, Mahkeme Başkanı ataması yaptırmadıkları, hızlı ve etkin yargılamaların yapıldığı, FETÖ bataklığına hiç bulaşmamış, çoluk çocuğunu FETÖ okullarında hiç okutmayan kimselerin işbaşına geldiği, kaset montaj ve şantaj işlerine bulaşmamış, aldanmamış ve aldatmamış kadrolar 2019 yılına kadar bu etkin mücadeleyi yapmalıdırlar.

İTAAT EDEN ADİL OLAMAZ!..

İbadet, ticaret ve ihanet kervanında hukuk mücadelesi, ihanet odaklarına karşı yürütülmelidir. Devlet aldatılmış, kandırılmış insanları kendisine çekebilmelidir. Hele hele bu yapıya hiç bulaşmamış hata, ihmal ya da kasıtlı olarak mağdur edilen hâkim C.Y. ve öğretmen S.Ç. gibiler derhal ayıklanmalı ve kendilerinden özür dilenmelidir. Bu mağduriyetlerde ihmali olan sorumlu tutulmalı, kastı olan ise cezalandırılmalıdır.

Soruşturmaları yapanlar, kendilerinin müspet cevap veremeyecekleri soruları FETÖ şüphelilerine sormamalıdır. Soruşturma ve yargılamalar, evrensel hukuk ve Mecelle’de de belirtilen şaşmaz genel hukuk kaidelerine göre yapılmalıdır. Şüphe ile insanlar ihraç edilip, itibarı ve hayatı karartılmamalı, ancak müşahhas delil var ise kimsenin de gözünün yaşına bakılmamalıdır.

HSK, liyakat sahibi, adil, tarafsız ve bağımsız çalışacak yargı mensuplarını tercih etmeli ve yeni gruplaşmaların önüne geçmelidir. “Bu bize itaat eder” diyerek atama yapmamalıdır. İtaat eden adil olamaz. Yeni HSK’dan beklentimiz budur. Adalet hava gibidir. Adalet herkese lazımdır. Dost acı söyler. Ama doğruyu söyler…

TEFEKKÜR

Adaletle bulan halk içre şöhret

Unutulmaz ilâ yevmi'l kıyamet

.

Peygamber efendimizin bir hadis-i şerifinde buyurduğu üzere cömertlik zenginde, vera âlimde, sabır fakirde, tövbe gençte, hayâ kadında ve adalet de idarecide olursa daha güzeldir.

Türkiye’nin idaresine namzet ana muhalefet liderinin elinde "adalet" yazısını görünce açıkçası üzülmeden edemedim. Acaba adalet mefhumunun ne olduğunu tam olarak biliyor mu? Acaba adaletname diye bir şey duydu mu? Ve acaba “toplu iğne bile üretemiyor” diye kötülediği Osmanlı’nın adaletinden haberdar mı?

İnsanlar genelde kendine dokununca bağırmaya başlarlar. Ülkeyi yönetmeye talip olan birisi böyle mi olmalıydı? Ancak kendi partisinden birisi ceza yiyince Ankara’dan İstanbul’a yollara düştü.

Peki 249 eve ateş düşüren ve yüzlerce vatandaşımızı sakat veya yaralı bırakan ülkeyi yok oluşun eşiğine getiren 15 Temmuz darbe teşebbüsünün mağdurlarını görmezden gelip onların hakkını bir kez olsun samimiyetle savunmayınca senin adaletine kim inanır ve kim güvenir!..

Adalet, halkın dirliği ve düzeni idarecilerin ise süsü ve güzelliğidir. Ana muhalefet lideri muhtemelen bu tarifi hiç duymamıştır. Zira duymuş olsa halkı sokağa dökecek ve anarşiye yol açacak işlere adım atmazdı.

Bir muhalefet lideri adaletin nerede aranacağını bilmez mi? Yolda yürürken binlerce insanın zamanı kayboluyor. Perişanlık çekiyor. Peki, bu zulüm değil midir? Başkalarının hakkına girmek bir gasp değil midir? Her kararı beğenmeyen yollara düşse bu ülkede dirlik ve düzenlik kalır mı? Sen yürürken hak olacak, ben yürürken olmayacak mı? Yarın neyi nasıl savunacaksın? Mahkemeler ne içindir? Bu işin temyizi üst mahkemesi yok mudur? Avukatları yok mudur?

Kaldı ki belgeleri sabit olarak askerî ve siyasi casusluktan, devletin gizli kalması gereken belgelerini ifşa etmekten ceza yemiş biri için yürüyorsun! Gariban bir vatandaşın hakkını bu kadar içten arayabilseydin, haklı olduğun bir meselede bütün vatandaşlar da seninle beraber olurdu. Şu hareketin dahi davanda haklı olmadığını; hatta başka kumpasları başka senaryoları akla getirmekten başka bir işe yaramıyor!

Adalet ustalarını tanımak gerek!

İlk Osmanlı tarihçilerinden Ahmedî, Dastân ve Tevârih-i Mülûk-i Al-i Osman isimli eserine Osmanlı padişahlarının âdil idaresini işaret ederek şöyle başlamıştı:

Zulüm, kanun ve düzen maskesine sokulunca,

Halk tarafından kolaylıkla adâlet sanılır.

Bu zulmün ustalarının hikâyesi çok nakledildi,

Gelin şimdi adâlet ustalarını, Osmanlıları anlatalım.

Hem Müslüman hem de âdil olan,

Bu hükümdarları tanıyalım, kutlayalım.

Tarihini unutursan tarihinden uzaklaşırsan yollarda adalet aramaya kalkarsın. Adaleti kimse yollarda bulmadı ve yollarda kaybetmedi. Adaletin hem kaybı ve hem de kazanılması ancak adil kanunlardan ve hüküm dağıtanlardan geçmektedir. Öyleyse asıl iş geleceğin adalet dağıtıcılarını kim ve ne olursa olsun haktan ve hukuktan ayrılmayacak şekilde yetiştirmektir.

Bir zamanların adalet bakanı Mehmet Moğultay 1995 yılında “Ben CHP’lileri işe almayacağım da MHP’lileri mi alacağım?" derken hakka, hukuka, ehilliğe mi önem veriyordu? Yoksa ideolojiye mi? O gün bu yanlışlara tek söz etmeyip hatta alkışlayanların bugün adalet yazısını yükseltmeleri öyle sırıtıyor ki!..

Evet, adalet kurumu ülkemizde yara almıştır. Bunun mutlaka düzeltilmesi gerekmektedir. Ancak bu iş Enis Berberoğlu’na feda edilirse yara kangren hâline gelir. Asıl üç ay sonraya gün verilip "bugün git, yarın gel" mantığı ile hareket edildiği, bir davanın ilgili mercie varmasının dahi aylar aldığı bir ülkedeyiz. Keşke muhalefet partileri bu haklı şikâyetlerle uğraşsaydı. Keşke vatan uğruna şehit düşenlerin katillerine idam cezasını gündeme getirip yüreklere su serpebilseydi. Her gün su içer gibi cinayet işlenmeye devam edilen ülkemizde bunları önleyici cezalara kafa yorabilselerdi. Yoramazlar! Zira geciken adaletin zulüm sayıldığı bir tarihten geldiklerinin idrakinde dahi değiller.

Bugün Türkiye’de sıradan vatandaşlar dahi haklı olarak ülkede adalet mekanizmasının işlediğine ne yazık ki inanmıyor. Peki, bu vaziyet bugünün meselesi midir? Bunu düzetmek yine müfredattan geçmeyecek mi? İdarecilerimiz ve üniversite hocalarımız kim ve makamı ne olursa olsun kararlı, dik duruşlu savcı ve hâkimleri yetiştirmedikçe adalet yara almaya devam edecektir. Adaletin yara alması devlet gemisinin harap olmasıdır.

Hele de Enis Berberoğlu konusunda yürümek için önce milletin vicdanında aklanması gerekmektedir. Bu işin CHP milletvekili ceza yiyince başlatılması ayrı bir sakillik konusu olmuştur.

Hayırla yâd edilen dayak!

Buyurunuz tarihimizden adalet zihniyetine ibretlik bir bakış örneği!

Peygamber efendimizin “ne güzel sultan” tanımlamasına nail olan Fatih Sultan Mehmed’in İslamiyet’e bağlılığı ve adalet kurumuna saygısı pek yüksekti. Cihat yolundaki gayretinin yanı sıra dinin emir ve yasaklarının uygulanışına da büyük titizlik gösterirdi. Vezir ve beyleri şer’i kurallara son derece bağlı olup onun dairesi dışında hiçbir işe ruhsat verilmezdi.

Dönemin âlimlerinden Molla Bahaeddin Edirne’de kazasker iken Enderun ağalarından olup çok sevilen ve geleceği parlak görülen Davut Ağa bir fesada sebep olmuştu. Mahkemede naib (kadı vekili) onun bu hareketine gazap gösterip menetmeye teşebbüs edince Davut Ağa kendisini dövmeye cüret etti. Fatih, bu olayı haber alınca İslam’ın emir ve yasaklarını uygulattıran ve adaletin temsilcisi olan kişinin böyle tahkir edilmesine çok canı sıkıldı.

Bu durumu dinin ve adaletin tahkir edilmesi olarak görüp Davut Ağa’nın derhal öldürülmesi emrini verdi. Divandaki vezirler ne kadar şefaat etseler de faydası olmamış ve Fatih kararından dönmemişti. Nihayet vaziyetin hallini Molla Bahaeddin’den rica ettiler. Molla Bahaeddin Padişaha gelerek;

“Naib gazabı hasebiyle yerinden kalkınca üzerinde kazanın naipliği kalmaz ve onu naib iken dövmüş olmaz, binaenaleyh dini tahkir etmiş değildir” diyerek Fatih’i kararından vazgeçirmeye muvaffak oldu.

Davut Ağa bir müddet sonra İstanbul’a gelerek Fatih’in huzuruna girdi ve affedilmesini diledi. Fatih ise gizlice hazırlattığı bir sopa ile onu bir güzelce döverek İslamiyet’in kadrine hürmetini gösterdi. II. Bayezid zamanında veziriazam olan Davut Paşa, kendisini dört ay hasta yatıran bu dayağı intibahına (gafletten uyanmasına) vesile sayıp daima Fatih’in ruhunu hayır ile yâd edermiş.

TEFEKKÜR

Adalet bais-i kurb-ı Hudadır

Nitekim zulmeden Hak’dan cüdadır

22 Temmuz günü, Edirne Valiliği’nin “Akademi Rumeli 4” programının davetlisi olarak Edirne’de idim. Ülkemizde fevkalade faydalı ve güzel faaliyetlerin olduğunu da görüp mesrur oldum.

Valilik, Yurtdışı Türkler ve Akraba Topluluklar Başkanlığı (YTB) ve Rumeli Akademisi Eğitim ve Kültür Derneği iş birliğiyle yürütülen "Akademi Rumeli 4” etkinliğine Balkan ülkelerinde yaşayan Türk öğrenciler katılmaktadır. Ülkemizden de katılımların olduğu programın açılışına dokuz Balkan ülkesinden lise ve üniversite düzeyinde 180 genç iştirak etti.

Programa göre bu öğrenciler Edirne’de sekiz farklı atölyede uzman isimlerden on gün boyunca eğitim almaktalar. Böylece katılımcılar kültür-sanat, tiyatro, iletişim, müzik, gastronomi, tarih, edebiyat gibi birçok alanda kendilerini geliştirme imkânını bulmuş olacaklardır.

Türkiye ile aralarındaki bağların güçlendirilmesinin hedeflendiği projede, 17-25 yaş arası gençlerden oluşan grubun Türkçeyi aktif kullanmaları, Türk dilinin, kültürünün, tarihinin iyi bilinmesi ve mensubiyet hissinin Balkan coğrafyasında yaşayan soydaşlar arasında yaygınlaşması amaçlanmaktadır.

Açılışta her ülkeden birer mümessil genci dinlerken yaşadıkları duyguyu, Türklüğe ve Türkiye’ye karşı sevdalarını görmek biz izleyenlere ayrı bir heyecan verdi.

Açılış bölümünde yaptığım kısa bir konuşmadan sonra tarih atölyesinde, bu alanı seçen otuz gençle iki saat atölye çalışması yaptım. Tarihimize büyük ilgilerini görmek beni mest etti. Ancak özellikle Osmanlı Türklüğü hakkında o kadar yalan yanlış bilgilerle donatılmışlar ki bu durum da bir o kadar kahretti. İki saatlik atölye çalışmasının sonunda, Gagavuz Türkü İvan’ın program yetkililerinden birine gidip “Ahmet Hocam bir hafta bizim dersimize girsin” demesi benim için ayrı bir anlam taşıyordu.

Aynı akşam programa katılan bütün öğrencilere “Osmanlı ve Balkanlar” konulu genel bir konferans verdim. Bugün dokuz Balkan ülkesi diyoruz. Oysa 150 sene önce bu dokuz ülke daha başka ülkelerle beraber Osmanlı Rumeli’siydi. Arada ne sınırlar ne de geçiş vizeleri vardı. Türkler kadar diğer farklı unsurlar da Osmanlı Türkünün adil idaresi altında birlikte yaşamanın en güzel örneklerini veriyorlardı. Zira idare edenler adildi, müsamahakârdı, ihsan sahibiydi. Müslüman olsun Hıristiyan olsun bütün halkı, “vediatullah” yani Allah’ın kendilerine birer emaneti olarak görüyorlardı.

İlk gün programın sonunda gözlemlediğim bu dokuz ülkeden gençlerin hepsi aynı dili konuşup anlaşmanın mutluluğu ve hazzı içindeydiler. Nasıl büyük bir medeniyetin evladı olduklarını burada bir kez daha anlıyorlardı. Çin Seddi’nden Adriyatik’e kadar Türk'ün müthiş gücünü hissediyorlardı. Bir dönem kendilerinin de verdiği destek ile büyük Osmanlı gücünün ortaya çıktığını düşünmeleri, belki de gelecek açısından kendilerine ayrı bir şevk ve heyecan kazandırıyordu.

Gerçeği bil, oyuna gelme!

Edirne Valiliği’nin YTB’nin de desteğiyle gerçekleştirdiği bu projenin tesirini görünce, bu büyük alanın yani Balkanlar’daki Türklüğün yıllardır FETÖ örgütüne terk edilmiş olmasına insan gerçekten kahrolmaktadır. Zira bunlar sadece Anadolu’da değil Balkanlar’da Kafkaslar’da Orta Doğu’da, Afrika’da hülasa bütün dünyada Türk ve Müslüman kitleleri uyuşturdular, beyinlerini iğdiş ettiler.

Şimdi ise baktığımızda televizyonlarımızda hâlâ “15 Temmuz’u unutma, unutturma” sarhoşluğunun hâkim olduğunu görmekteyiz. İşgal girişimi ile birlikte tam iki ayını ara vermeden sokaklarda geçiren bu milletin, 251 şehide ve korkunç travmalar yaşanmasına neden olan bu korkunç vakayı unutması mümkün müdür? Hâlbuki televizyonlarımızın asıl olarak bu korkunç örgütün otuz beş yıldır beyinleri nasıl mahvettiğini anlatması ve bir daha yaşanmaması için çözümler sunması gerek! Bu itibarla “unutma ve unutturma” söylemlerinin yerini, “gençliğe sahip çıkalım, doğruları öğretelim, müfredatı düzeltelim, tarihimizi bilelim” benzeri programların yapılması şart değil midir?

Hâlbuki bırakın bunları düşünmeyi ve uygulamayı FETÖ üzerinden daha kirli oyunlar devşirilmekte ve uygulamaya sokulmak istenilmektedir. Nitekim televizyonlarda tartışmalara baktığımızda FETÖ örgütüne şöyle bir değinildikten sonra koro hâlinde cemaatlere ve tarikatlara saldırıya geçilmektedir. “Bu sinsi din ve İslam düşmanlarına karşı uyanık ol!” diyen yok. Bunların bir kısmı açıkça İslam düşmanı. Bir kısmı ise sinsice gerçek itikat ve inancı parçalamak isteyen mezhepsizlerdir.

Nitekim Müslümanları, asırlardır Mostar Köprüsü’nün zamkı gibi sıkı sıkıya bağlı tutan mezhepleri hedef almış İslamoğlu, Taslaman, Bayındır, Öztürk ve Bayraklı gibi mezhepsizlere hiç söz söyleyen yok. Ümmeti birbirine düşürmek ve dağıtmak isteyen bu mezhepsizler birlik ve beraberliği ne ile sağlayacaklar acaba? DEAŞ ve FETÖ nevi örgütleri ortaya çıkaran bataklık hep Ehl-i sünnet inancını kırmak ve dağıtmak kaynaklı değil midir?

1988 yılı CIA raporlarında “ABD, Fetullah Gülen sayesinde Türk Cumhuriyetlerine bomboş bir İslamiyet götürdü” deniyordu. O dönem Türk Cumhuriyetlerinden gençlerin akın akın Türkiye’ye geldiği yıllardı. Ülkemizde ise FETÖ yurtlarının ve evlerinin yerden mantar biter gibi her tarafta boy gösterdiği bir devirdi. O ülkelerden gelen gençlerimizi maalesef FETÖ eliyle CIA ajanları avlamıştı. Devlete de irtica ve gericilikle son sürat mücadele ettiriyorlardı. Erbakan-Çiller hükûmeti bu yapıya ters bakınca onu dahi FETÖ örgütüne yıktıracak gücü bulmuşlardı.

Kars ve Urfa Valilerinin dikkatine!

İşte bütün bunları düşündüğümüzde, Edirne Valiliğinin bu fevkalade etkili ve mühim projesi, insanın aklına Kafkaslar ve Orta Doğu’yu da getirmektedir. Zira bizim serhat ilimiz veya dışa açılan kapımız sadece Edirne değil. Doğu’da Kafkaslara açılan Kars ve Güneydoğu’dan Orta Doğu’ya açılan Gaziantep veya Urfa Valiliklerimiz de aynı misyonu üstlenebilirler. Bence hiç vakit de kaybetmemeliler. Zira sadece FETÖ’yü tel’in etmekle iş bitmiyor. FETÖ’nün yürüdüğü yollarda boşluk da bırakmamak gerekiyor.

Şimdi FETÖ’nün ülkemiz ve dinimiz için hain yetiştiren yollarını temizlemek kadar yeni baştan ve doğru bir biçimde döşemek de büyük önem arz etmektedir. İlgili bütün kurumlarımız aynı gaye ve metotla bu işe odaklanmak durumundalar.

Kars Valiliğimiz Türk Cumhuriyetlerinden, Urfa veya Gaziantep Valiliğimiz de Orta Doğu’dan davet edeceği 150-200 üniversiteli Türk genciyle Edirne’deki programı neden uygulamasınlar? Böylece Türkiye’nin üç valiliği eliyle bütün dünya Türklerini ülkemizde bir araya getirme ve kaynaştırma imkânını bulmuş oluruz.

Kendilerine hiçbir şey anlatılmasa dahi İslam’ın, Türklüğün, Türkçenin ve ülkemizin gücü onlara hissettirilmiş olmaz mı? Bizleri neredeyse iki asırdır “böl-parçala-yut” metodu ile mahvetmiş olanların oyunları bozulmaya başlamaz mı?

Onlara aynen Edirne’de yapıldığı gibi değişik atölyelerde sanat ve kültür dallarının yanı sıra Türk ve İslam Tarihi ile Türkçenin mükemmel gücü anlatılabilir, kardeşlik duyguları pekiştirilebilir, Türkiye’nin her zaman onların yanında olduğu vurgulanabilir, ülkemize güven duymaları sağlanabilir, bugün en az kırk ülkede güçlü Türk gücü hissettirilebilir, nihayet gelecekte bu ülkelerde Türk lobilerinin oluşması sağlanabilir!

Evet düşman boşluk bırakmıyor. Siz bu alanları boş bıraktığınızda, ABD ve İngiltere gibi dünyanın öbür ucundaki ülkeler gelip bütün bu sahaları dolduruyorlar. Hatta evinizin içindeki çocuğunuzu alıp size karşı kullanıyorlar. Sizi de irtica ve mürtecilikle mücadele diyerek yıllarca oyalayabiliyorlar. Hatta sağ-sol kavgasında olduğu gibi “irtica ile bin yıl mücadelemiz sürecek” diyen askeriyenin etkili takımı ile irtica diye yaftalanan FETÖ’yü aynı eller organize edebiliyor. Evet, tarihin en güçlü devletlerini kurmuş Türk milletinin idarecileri, artık gücünün ve etki alanının farkında olarak hareket etmeye mecburdur. Aksi hâlde kendisine bugünkü imkânları da tanımayacaklardır.

Bunun için böyle büyük ve etkili organizasyonlarla üç kıtaya hitap edecek üç valiliğimize üniversitelerimiz ve belediyelerimiz de desteklerini sunmalıdır. Bu sayede aktivitelerin katlanarak büyüyeceği, daha büyük neticelerin alınacağı ve FETÖ-vari ihanet şebekelerinin yollarının kesileceği kesindir.

Her şeyi Sayın Cumhurbaşkanımızdan beklemeyelim artık!

TEFEKKÜR

Dehr bir bâzârdır herkes metâın arz ider

Ehl-i dünya sîm ü zer ehl-i hüner fazl u kemâl

Kutlu Doğum Haftası’nın FETÖ projesi olduğu tartışmaları sırasında nedense devreye birden eski Diyanet İşleri Başkanlarından Ali Bardakoğlu girmiş gazete ve televizyonlarda yaptığı yorumlarla meseleyi sahiplenmişti. Bardakoğlu neden bu kadar heyecanlanmıştı? Onu hareketlendiren sebepler neydi? Yıllardır yürüttükleri FETÖ-vari projelerin ellerinden gideceği zehabına mı kapılmıştı?

Zira Ali Bardakoğlu Diyanet’i hiç bırakmamıştı. O, her zaman gölge başkan vazifesindeydi. Belki FETÖ ile mücadelede yeterince fikrî ve dinî mücadele edilmemesinin sebebiydi. FETÖ’ye siyasetçilerimiz kalkıştığı işgal hareketi nedeniyle her sözü söylemektedir. Peki, Diyanet de aynı söylemle mi karşı çıkmalıydı? Son çıkan rapor sayılmazsa dinî ve fikrî konuda hiç mücadele verilmiş miydi?

Bugün şu artık herkes tarafından biliniyor ki; FETÖ, “Dinler Arası Diyalog” projesiyle Peygamber efendimizi yok sayıp bunun neticesi olarak da ülkeyi ve Müslümanları Haçlılara peşkeş çekecekti!

Peki, Bardakoğlu ve ekibi FETÖ’nün fikirlerini devam ettirdiklerinin farkında değil midir? Bunlara tövbe ettiklerini duymadıkça samimiyetlerine inanmak zor olacaktır.

Ali Bardakoğlu Diyanet’in başından ayrıldıktan sonra Yönetimi Diyanet tarafından oluşturulan Türkiye Diyanet Vakfı’na bağlı 19 Mayıs Üniversitesi bünyesinde kurulan Kur’an Araştırmalar Merkezi (Kuramer)’nin başına geçti. Kuramer’in maksadı anlatırken Müslümanların geri kalmışlığından ve Kur’anı anlamakta geciktiğinden bahisle, batıda bu konuda yapılan çalışmaları alkışlayıp bunları anlamak gerektiği ifade edilmektedir. Kur’an-ı kerimi Batılı müsteşriklerin yorumu ile okumak teşvik olunmakla, İslam’ı ve Müslümanları nereye götürmek istemektedirler? Şimdi Bardakoğlu’nun önce Diyanet’in, sonrasında ise Kuramer’in başında iken iki faaliyetine dikkat kesilip bizi ve Müslümanları nasıl bir inanca götürdüklerini görelim!

Peygamberimizi yok sayan sadece FETÖ’cüler mi?

Diyanet’in 3-7 Mayıs 2000 tarihleri arasında Ankara’da tertiplediği “Uluslararası Avrupa Birliği Şûrası”na Hamid Ebu Zeyd isimli Mısırlı bir teolog da katılmıştı. Tebliğlerin aynı yıl kitap hâline de getirildiği bu toplantıda Ebu Zeyd’in şu ifadelerine (c. I, s. 441-442) dikkat kesilelim:

“İlahiyata ve felsefeye başvurarak Kur’an’a, Sünnet’e ve İslâmî düşünceye eleştirel bir şekilde yaklaşmayı düşünmemiz gerekir. Bence sahip olduğumuz Kur’an düşüncesi, Kur’an’ın Allah’ın sözleri olduğudur. Ancak bu yeniden mercek altına alınmalıdır. Biliyoruz ki, bu okunabilir bir metindir. Geometrik işaretler, bilmediğimiz işaretler barındırmaz. Yani yeniden gözden geçirilebilecek bir metindir. Kur’an bir sözlü iletim döneminden seçti. Tarih boyunca simdi okuduğumuz Kur’an gelişti. Hicret’e kadar Kur’an’ın yazılı ve sözlü hâlini kısıtlamaya çalıştılar. Okuduklarımızın Kur’an geleneğine dayandığını söylediler… Daha sonra savunmasını yaparken, sonsuz Kur’an denen kavramı buldular. Bunlara artık bir son verilmeli. Peygamberin kim olduğu, sadece Kur’an’ı alan ve ifşâ eden bir amil mi olduğu sorusu. Ya Peygamber de değildiyse? Gerçekten burada yazan sözlerin Allah’ın sözleri, tarihi anlatan sözler mi olduğu sorusu. Arapça ve Arap kültürüne hitaben. Farz edin ki Peygamber Hintliydi, o zaman Hindistan kültürünün yansımalarını beklerdik…”

Görüldüğü üzere Ebu Zeyd’e göre Kur’an’ın Allah kelamı olduğu tartışmalıdır!.. Her devirde içerisine bir şeyler katılarak bugünkü şeklinin oluştuğu, Arap kültürüyle dolu bir kitap olduğu ve Hazreti Muhammed’in peygamberliğinin de şüpheli olduğu açıkça belirtilmektedir. Buradan “Şüphesiz Kur’an’ı biz indirdik, onu mutlaka biz koruyacağız” âyeti ona göre Kur’an’a dışarıdan sokulmuş olmalıdır. Zira inanmış olsa bu sözleri söylemesi imkânsız olurdu.

Evet, Ebu Zeyd işte bu düşüncede bir teolog idi. Konuşması sırasında orada bulunan bir kısım ilim adamları Ebu Zeyd’i tenkit ettiklerinde Ali Bardakoğlu kürsüye çıktı. Şimdi de eski Diyanet Başkanı’nın neler söylediğine dikkat edelim:

“Muhterem bilim adamları, elbette ki, Sayın Ebu Zeyd başta olmak üzere, tebliğ sunan arkadaşlara teşekkürlerimi ifade ediyorum. Bilhassa Ebu Zeyd fikirlerini açıkça ifade ettiler, kendisini tebrik ederim, çok mutlu oldum. Biz, bu ortamlarda fikirlerimizi tartışmayacaksak, konuşmayacaksak başka hangi ortamlarda konuşabiliriz; ona imkân yok. Hoşgörüden çok bahsediyoruz ama fazla da hoşgörülü olmadığımızı ilk anda ele veriyoruz. Ben, şahsen Ebu Zeyd’in yaklaşımlarından çok istifade ettim. Kendisini de yakinen takip ediyoruz. İslam düşünce dünyasında ciddi problemlerin olduğu aşikâr, bunları göz ardı ederek, İslam dünyasında hiçbir problem yoktur, büyük medeniyetler kurduk falan diyerek… Yani; biz, kendi konularımızı dindar olarak değil, bir akademisyen olarak bir ilahiyatçı olarak ele almak zorundayız.” (Aynı eser, c.I, s. 517-518).

Görülüyor ki Bardakoğlu’nun hoşgörüsü, Peygamber Efendimize fütursuzca saldırana, Kur’an-ı kerime Allah kelamı değildir diyenleredir. Bardakoğlu onlardan etkilenmekte ve istifade etmektedir.

Kuramer’in korkunç faaliyeti!

Peki, bugün Bardakoğlu’nun başında olduğu Kuramer neler yapıyor. İncelendiği zaman görülecek olan şudur. Nerede İslam itikadına uygun olmayan kitaplar var Kuramer onu yayımlıyor. Bakınız bunlardan birisi 2016’da yayınlanan, W. Montgomery WATT’a ait, “Hz. Muhammed Mekke’de” adlı kitaptır. Bu kitap aynen Ebu Zeyd’in fikirlerini bir başka söylemlerle dile getirmektedir. Şöyle ki:

“Hz. Muhammed’in, beşerden bir öğretmeninin olabileceği.. (s.199), Kur’an’daki kıssaları aşina olduğu birinden almış olabileceği (s.199), o günkü duruma uyması için kıssaların Hz. Peygamber’e sezgi yoluyla da verilebileceği (s.201),” şeklindeki ifadeleri Kur’an-ı kerimin Allah kelamı olduğunu inkâr etmekten başka nedir?

Nitekim Kur’an’ı, “Hz. Peygamber’in büyük bir deha eseri (s.198)” olarak da tanıtması da bunun açık tezahürüdür. Peygamber efendimiz hakkındaki şu sözlerine de dikkat kesilelim:

“Hz. Peygamber’in, davasında başarı için putlara tapma eğiliminde olduğu (s.143), müşriklerden elde ettiği dünyevi menfaatler karşılığında onların ilahlarını bir bakıma tanıdığı (s.139), Lat ve Menat’ın semavi varlıklar olduğu ve bunun İslamiyet’e aykırı olmadığı (s.139), tevhidi bildiren Zariyat Suresi’nin 51. âyetinin sonradan eklendiği (s.169), Kur’an’ın genel olarak hadislerdeki tarihî malzemeden çıkartılan resmî doğrular gibi olduğu (s.169) ” vs…

Bu saçmalık ve dinsizlikleri kitapta fazlasıyla yer bulurken, ne yazık ki mütercim veya yayıncı tarafından hiçbir tenkide tabi tutulmamıştır.

Ben hoşgörülü değilim!

Evet, Sayın Bardakoğlu! Ben Hazreti Peygamberi sadece bir beşer olarak gören, ilahi mesajları çalışmakla okumakla elde ettiğini bildiren, Kur’ân-ı kerimi Allah kelamı olarak görmeyen Ebu Zeyd ve Watt gibilere hoşgörülü değilim. Size ise hiç değilim. Onlar açıkça dinsizliklerini bildiriyorlar. Peki, siz ne yapıyorsunuz? Açık olun ve bilelim. Dinimizle oynamayınız!..

Bizi hoşgörüsüzlükle suçlarken şunu da açıklayın! Böylelerine cehennemi hazırlayan Rabbimiz hakkındaki düşünceniz nedir? Hâşâ onu da hoşgörüsüzlükle mi suçlayacaksınız? Yoksa Kuramer o âyetleri de temizlemekle mi görevlidir?

Şurası muhakkak ki Bardakoğlu’nun Diyanet’ten ayrıldıktan sonra Kuramer’de yaptığı çalışmalar daha bir dikkatle incelenmeye muhtaçtır. Hadislerin ayıklanmasından sonra sırada Kur’ân-ı kerim mi vardı? Bu gayretleri yarın Kur’ân-ı kerimi yıkmak ve bozmakla neticelenmesin! Gerçi onların gücü buna yetmez ise de gençlerimizi zehirlemesinler.

Şimdi de belli mihraklar Görmez’i “Uluslararası İslam Üniversitesi”nin başına geçirebilmek için olmadık atraksiyonlara girişmektedirler. Kuramer’in başındaki Bardakoğlu ile hangi faaliyetlere imza atacakları artık malum değil midir?

İşte bu düşünce sahipleri İslam’ı ve Müslümanları parça parça etmez mi? Bunlar Kur’ân-ı kerim ve Peygamberimize olan inancı yıkıp Müslümanları nerede birleştirecektir? Bunun cevabını verebilir mi?

TEFEKKÜR

Pür ateşim açtırma benim ağzımı zinhar

Zalim beni söyletme derunumda neler var

.

Her zaman bu anlayışla hareket eden Osmanlı padişahları şanlı devletin öngördüğü her işin tertipli ve intizamlı bir şekilde yürümesine önem verirlerdi. Yeryüzüne hükmettikleri devirlerde İslâm medeniyetinin en ihtişamlı temsilcisi olarak her işlerinde olduğu gibi bayram merasiminin de, Şer-i şerife ve Devlet-i aliyyenin şanına yaraşır bir biçimde yürütülmesine büyük özen gösterirlerdi.

Osmanlı Devleti’nde bayram töreni ile ilgili ilk resmî düzenleme Fatih Sultan Mehmed tarafından yapılmıştı. İstanbul’un fethinden sonra şehrin en güzel yerinde büyük ve muhteşem bir saray inşa ettiren cihan padişahı, çıkardığı ilk Osmanlı Kanunnamesinde burada yapılacak bayram töreninin adap ve erkânını da açıklamıştı. Törenin ne şekilde yapılacağı ve merasim heyetinin kimlerden oluşacağı belirlenip kararlaştırılmıştı.

Sarayda ilk tören Ramazan-ı Şerif’in son günü öğle namazından sonra Divan-ı Hümayun’daki Adalet Kasrı önünde yapılırdı. Bu esnada Mehteran bölüğü tarafından mehter çalınır, kısa bir dua yapılır, duayı müteakip fatihalar okunur, ardından Has oda veya Arz odası önüne padişah tahtı kurulurdu. Padişah tahtın üzerine oturup ilk tebrikleri kabul ettikten sonra, Arz odasına çekilip bir müddet istirahat ederdi. Sonra Ağalar Camii’nde oturup güzel sesli Enderun gençlerinin Kur’ân-ı kerim okumalarını dinlerdi. Ardından son iftar ve bayram gününün hazırlıkları başlardı.

Sarayda bayram sabahı

Padişahın bayram tahtı daha geceden Darüssaade kapısı önüne kurulmuş olurdu. Sabah namazından sonra devlet erkânı bayramlaşmak üzere saraya gelirlerdi. Padişah tahtına kurulup müsafaha başladığı zaman, padişaha kim için ayağa kalkıp, kim için kalkmayacağı usulünce hatırlatılırdı. Kalkması gerektiği an çavuşlar hep bir ağızdan: “Hareket-i hümayun Padişah’ım! Devletinle bin yaşa!” diye seslenirdi. Tekrar oturması gerektiğinde de, yine gür bir sesle: “İstirahat-ı hümayun Padişah'ım! Devletinle bin yaşa!” diye hitap ederlerdi. Tören boyunca kesintisiz olarak mehter vururdu. Sarayburnu önüne getirilen Donanma-i hümayun da ona eşlik ederek mehter seni kesilinceye kadar art arda top atışında bulunurdu.

Bu tebrikleşmeden sonra padişah hareme dönerek bayram namazı için hazırlıklarını yapardı. Genelde namazlarını yakın olması hasebiyle Sultanahmet veya Ayasofya Camii’nden birinde kılarlardı. Hazinedarbaşı camiye padişahtan önce giderek, padişahın namaz kılacağı yeri dikkatle hazırlar ve buhurlayıp kokulandırırdı.

Padişah namaz kılmak üzere saray kapısından çıkarken, muhafız erleri: “Uğrun hayrola, yardımcın Allah ola, Hak Teâlâ Padişahımıza ömürler vere, devletinle çok yaşa!” diye hep bir ağızdan nâra atarlardı. Bayram alayı ihtişamla ilerleyerek, Ayasofya veya Sultanahmet Camii’ne yaklaştığı zaman çavuşlar tekrar öne geçip, atından ineceği sırada padişahı: “Maşaallah! Ömrü devletinle çok yaşa!” nidalarıyla alkışlarlar; camiden çıkarken ve Bâb-ı hümayuna yaklaşırken de yine; “Uğrun hayrola!..” duasıyla karşılarlardı. Padişahın bu alayı büyük küçük, kadın erkek halk tarafından izlenirdi.

Namazdan sonra saraya dönülür dönülmez bayram ziyafeti başlardı. Yeniçerilere kızarmış koyun ve çörek servisi yapılır, Helvahane’den helvalar gelip dağıtılırdı. Ziyafete iştirak etmeyen vezirlere, Şeyhülislam’a ve bazı şeyhlere yine helvalar hazırlanıp yollanırdı.

Bayram ziyafeti bitince artık tören tamamlanır ve hane halkıyla bayramlaşmak üzere herkes evine dağılırdı.

Kabir ziyareti

İslamiyet’in ilk dönemlerinden beri devam eden eski bir gelenek olarak halkın bayram namazlarını musallada kılma âdeti vardı. Yani cami dışında, açıkta, cenaze namazlarının kılındığı mekânda kılınırdı. XIX. asırda bayram namazını musallada kılma âdeti İstanbul içinde sürmese de taşrada devam etmekteydi. Bu vaziyet belki de bayram gibi sevincin en yüksek olduğu bir zamanda âdeta insana, ölümü unutmamak gerektiğini oyun ve eğlenceye kapılmamayı öğretirdi. Yine burası bizlere ahiret yolculuğuna uğurladığımız sevdiklerimizi hatırlatırdı. Bu sebeple bayram namazından sonra, öncelikle evlere değil de ebedi mekânlarımız olacak kabirlere akın ederdik.

Böylece bayramdan sadece diriler nasiplenmezdi. Belki en büyük payı kabirdekiler alırdı. Zira bayram namazından sonra eve dönülmeden önce kabristanlığa gidilirdi. Önce büyüklerin eli öpüldüğü gibi evvela merhum dedelerin, ninelerin, babaların, anaların, yakınların kabri ziyaret edilirdi. Fatiha ve Yasin-i şerifler okunur dualar edilirdi.

Nitekim bayram sabahları hakkında bilgi veren eserlerde; “İstanbul’da sur dışındaki kabristanlıklar bayram sabahları oldukça kalabalık olurdu. İstanbulluların servilerin hazin hışırtıları arasında yanık Kur’ân-ı kerim tilavet ettikleri duyulurdu” bilgileri yer almaktadır. Bu güzel âdetleri yaşatmalı, kabirdekileri bayram payından mahrum etmemeliyiz.

Bayram ve birlik

Yahya Kemal “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiirinde vatanın birliğine giden yolun mabetten geçtiğini ve bayram gününün getirdiği birlik ve beraberliği ne güzel yansıtmaktadır.

……..

Gecenin bitmeğe yüz tuttuğu andan beridir

Duyulan gökte kanat, yerde ayak sesleridir

Bir geliş var ne mübarek, ne garip âlem bu

Hava boydan boya binlerce hayaletle dolu

Ulu mabette karıştım vatan birliğine

Çok şükür Allah’a gördüm bu saatlerde yine

Yaşayanlarla beraber bulunan ervahı

……..

On yıllardır dinimizle, inancımızla, ahlakımızla oynayanlar sonunda bizi bölünmüşlüğün, hazımsızlığın, huzursuzluğun hat safhasına ulaştırdı. Şehit haberleriyle savrulduğumuz şu günlerde bu mesajlara o kadar ihtiyacımız var ki!

Oysa Yahya Kemal’in dediği gibi bayram değil dirileri bir araya getirmek, ölülerimizi dahi bizimle beraber kılmaktaydı. Dinler arası diyalog diyerek peygamberini ve tekbirini unutturanlara, şu beyitler ezberletilebilseydi acaba bizi birbirimize kim düşürebilirdi?

Dili bir, gönlü bir, imanı bir insan yığını

Görüyor varlığının bir yere toplandığını

Büyük Allah’ı anarken bir ağızdan herkes

Nice bin dalgalı Tekbir olur tek bir ses

TEFEKKÜR

Yine firkat narına yandı cihan

Hasreta gitti mübarek Ramazan

Nuruyla bulmuştu âlem yeni can

Hasreta gitti mübarek Ramazan

.

İlk olarak Necip Fazıl Kısakürek Bey’in kullandığı günümüzde ise sıkça dile getirilen bir söz vardır: “II. Abdülhamid Han’ı anlamak her şeyi anlamak olacaktır.”

Oysa bu sözü her fırsatta dile getirenler de maalesef Abdülhamid Han’ı anlayamamaktadır. Nedendir bu?

Zira II. Abdülhamid Han’ı, sadece onun zaviyesinden bakmakla anlamak mümkün olamamaktadır. Mesela bendeniz II. Abdülhamid Han’ı anlayabilmek için de şöyle bir teşhiste bulunurdum:

Cemaleddin Afgani’yi anlamak, II. Abdülhamid Han’ı anlamak olacaktır…

İngilizlerin Abdülhamid Han’ı devirmek, Osmanlı Devleti’ni ortadan kaldırmak ve İslam dünyasını parçalara ayırmak için kullandıkları en tesirli metotlarından biri misyoner-casus faaliyetleri idi.

Misyoner casuslarına direktifleri veren Londra Misyoner Teşkilatı bu husustaki hedef ve gayelerini şöyle açıklamıştı:

“Biz İngilizlerin müreffeh ve saadet içinde yaşamamız için, Müslümanlar arasına nifak tohumlarını ekmemiz lâzımdır. Onların içinde ihtilâf kıvılcımlarını tutuşturmalıyız. Biz, Osmanlı Devletinin her tarafına fitne sokarak, onu yıkacağız. Böyle yapmazsak, İngilizler gibi küçük bir millet, nasıl müreffeh olur?”

İngilizler bunu sağlamak için mühtedi kılığına girip, Müslüman olduklarını iddia eden ve bu suretle Arap aşiret ve kabileleri arasına karışarak, onları çeşitli vaatlerle isyana davet eden misyoner-casuslar hazırlıyorlar ve Osmanlı Devleti’nin hemen her bölgesine gönderiyorlardı.

İngilizler bu gizli görevleri üstlenecek olan ajanlarını nerede kullanacaklarsa oranın dilini ve bilhassa Arapçayı mükemmelen öğretiyor onları İslâm dini sahasında da eğitiyordu. Onlar, bulundukları yerlerin kıyafetine bürünerek ve dillerini konuşarak aradıkları kişileri kolayca avlamayı başarıyordu. İngilizlerin sınırsız desteği de kapıları açmaya yarıyordu. Mesela Muhammed adını kullanan Hempher’la Vehhabiliğin kuruluşuna yol açmışlardı.

II. Abdülhamid Han döneminde ise doğrudan Ehl-i sünnet akidesini parçalamak üzere İslam âleminin kalbini hedef edineceklerdi. Bu sayede Sünni Müslüman kitleyi padişah ve halifelerine duydukları muhabbet ve bağlılıktan uzaklaştırmayı hedef edineceklerdi…

Cemaleddin Afgani

Vehhabi fitnesindeki başaktör Muhammed bin Abdülvehhab’ın yerini bu defa Cemaleddin Afgani alacaktı.

Kimdi bu Cemaleddin Afgani?

O, kendisini İstanbul ve diğer İslam ülkelerinde Afganlı olarak tanıtmıştı. Afganistan’da ise İstanbul’lu bir Seyyid olarak tanıttığı biliniyordu. Hâlbuki İranlıydı.

Sünni bir Müslüman olarak görülüyordu. Oysa Şii idi.

Panislamist bir âlim olarak ifade olunuyordu. Oysa masondu. Hatta masonluğun Allah’ı inkâr eden şubesindendi. İngilizlerin İslam birliğini paramparça ettiği 19. asrın ikinci yarısında kullandıkları en mühim isimdi.

Günümüze kadar özellikle “modern İslam”, “yeni İslami anlayış”, “İslam’a yeni yorum” ve “İslam’da reform” diyenlerin baş tacı olan bu adam İslam’ın neresinde duruyordu?

Cemaleddin Afgani, bugün artık kesinleşmiş verilere göre 1839 yılında İran’ın Esedabâd şehrinde doğmuştur. Lakin kendisini Afganistanlı bir Sünni olarak tanıtmıştır. Bu hâl Şiilerin takıyye anlayışından kaynaklanıyordu.

Ailesinden aldığı ilk derslerinden sonra babası Safder tarafından İran’a götürülerek Şii âlimi Murtaza el-Ensarî’den okumuş ve Irak’ta dört yıl kaldıktan sonra Hindistan’a geçmiştir. O bundan sonra hep Sünni beldelerde dolaşmış, okullarında dersler almış ve “Afgani” lakabıyla rahatça kendini gizlemeyi başarmıştır. Hindistan’da uzun süre din ve fen ilimleri tahsilinde bulundu. Sünni itikadını da iyice öğrendi. Bir müddet Mısır’da kaldı. Vehhabi görünmese de Vehhabilerin fikirlerini kullanıyordu!

1870 yılında İstanbul’a geldi. Burada kaldığı süre içinde etkili hitabeti, istibdat, hürriyet ve meşrutiyet gibi ilgi çekici söylemleri sebebiyle bazı fikir ve din adamları ile Jön Türkleri tesiri altında bıraktı. Altı ay kaldığı İstanbul’da o kadar çevre edindi ki kolaylıkla Encümen-i Daniş üyeliğine seçildi. Bu arada Darülfünûn’da kendisine bir de konuşma yaptırıldı.

Bu konuşmasında “Her azanın bir sanatı vardır. Ruhun sanatı da peygamberliktir” diyerek Peygamberliğin çalışarak elde edilecek bir sanat olduğunu ifade etmesi Ehl-i sünnet ulemanın büyük tepkisini çekti. İstanbul’un dışına çıkarıldı. Zamanın Şeyhülislamı tarafından tekfir edildi.

Afgani, İstanbul’dan Mısır’a geçti. Kahire’de Ezher Üniversitesi’nde dersler verdi. Felsefe, fıkıh, astronomi ve tasavvuf ile ilgili vaazlardaki slogan tarzı siyasi konuşmaları şöhretini artırdı. Yaptığı konuşmalarda bilhassa dinde reform yapılması gerektiğini, terakki ve özgürlüğü sık sık dillendiriyordu. Tek kurtuluş ilacının “doğrudan Kur’an-ı kerime bağlanmak” olduğunu dile getiriyordu. Talebeleri arasında Abduh ve Reşit Rıza dikkat çeken isimlerdi. Evine gelenlerin büyük kısmı Yahudi ve Hıristiyanlardan oluşuyordu.

İngilizlerin kıskacında

Muhiplerinde kendisine karşı Peygamberden öte bir muhabbet oluşuyordu. Nitekim Muhammed Abduh kendisini şu sözlerle methedecektir:

“Benim, senin yüceliğin yanında hiçbir irade ve varlığım yoktur. Ben sadece senin üçlü ruhunun uygulanmasına yardımcı olan bir aletim.”

“Melekler mabudları hakkında kuşku duysa, nebiler vahiy hakkında şüpheye düşse bile, ben efendim, seninle ve senin yolundayım.”

Afgani, Mısır’dayken mason locaları ile irtibat kurmaya başladı. İtalyan localarının oturumlarına katıldı. Kahire’de 1871 senesinde İngiliz Büyük Locası’nın himayesinde kurulmuş olan Şarkın Yıldızı Locası’nın güçlü yapısı ilgisini çekti ve üye olmak istedi. Onun bu arzusunu, Mısır’da İngiliz ikinci konsolosu Ralph yerine getirecektir.

Afgani artık İngilizlerin avucundaydı. Kendisine bağlanan şahısları bilhassa gazete çıkarmaya teşvik ediyor ve destek veriyordu. Bunların başında Suriyeli Hıristiyanlardan Edip İshak ve Selim el-Anhuri ile Yahudi talebesi Yakup Sanu geliyordu. En güzide talebelerinden Muhammed Abduh da yazılarıyla onlara destek oluyordu. İrtibat kurduğu her kişi, II. Abdülhamid Han’a düşman kesiliyordu.

1882’de İngiliz devlet adamı Lord Salisbury’nin daveti üzerine Londra’ya gitti. Oradan Amerika’ya geçen Afgani tekrar Londra üzerinden bu defa Paris’e geldi. Burada iken uzun süre İngiliz istihbaratçı, Yahudi yazar ve misyoner Wilfrid Blunt’un evinde kaldı. O, artık projelerini Blunt ile birlikte geliştiriyordu.

Afgani’nin bundan sonra söylemleri de değişecektir. İngilizler Ehl-i sünnet düşmanı bu sinsi adamı sanki Müslümanları birleştirmek için çırpınan bir hüviyete büründüreceklerdir. Mason locasından da çıkan bu adam artık bir Pan-İslamizm savunucusu olmuştu. Güya birlik adamıdır. Fakat ne hikmetse bütün çalışmaları İngilizlerin işine yaramaktaydı!

Afgani, Paris’te iken bir araya geldiği talebesi Abduh ile birlikte Ürvetü’l Vüska gazetesini çıkarmaya başladı. Ücretsiz dağıtılan bu gazetenin çıkarılabilmesi için İngilizler el altından sürekli maddi destek sağlıyordu. Buna karşılık gazetede göstermelik bir şekilde zaman zaman İngilizlerin aleyhinde yazılar da çıkıyor ve İngilizler de kendisini sözde kınıyorlardı. Böylece Afgani’nin İslam ülkelerinde sistemli bir şekilde propagandası yapılmış oluyordu. Müslümanları Avrupa sömürgeciliğine karşı uyandırma politikası güden gazete ise sürekli meşrutiyetçi fikirleri işlemekteydi.

Önceleri, kültürel bir akımın üyeleri olarak ortaya çıkan bu Arap milliyetçileri, daha sonraları gizli siyasi cemiyetler kurup Avrupa’dan her türlü desteği sağlayarak Sultan Abdülhamid’le mücadelede, Yahudi, Ermeni ve Jön Türklerin yanında yer aldılar. Bunlar, her fırsatta, İttihad ve Terakki Cemiyeti’nin yanında yer aldıklarını da ilân ediyorlardı.

Afgani bir taraftan da “Pan Türkizm”in önderleri ile beraberdi. Onları da Türkçülüğe teşvik etmekten geri durmuyordu.

Tabii ki Afgani’nin tedrisinden geçen veya ona muhabbet duyan hemen herkeste Abdülhamid Han düşmanlığı da zirve yapıyordu.

Bu sinsi Türk, İslam ve Ehl-i sünnet düşmanı ile II. Abdülhamid Han’ın yaptığı mücadeleyi de inşallah sonraki yazımda ele alacağım…

TEFEKKÜR

Sözlerim fehmin kadardır kıl nigah

Hasretim fehm-i sahiha ah ah

Bir bölgenin tarihini anlamak için oraya verilen isimler de büyük rol oynamaktadır. Zira isimler genelde oraya sahip olan milletlere ve medeniyetlere göre değişmektedir. Her isim kendi medeniyetinden haber vermektedir. İsimler unutulursa tarih ve medeniyetler de unutulmaya yüz tutar. İngilizlere dikkat ederseniz hâkim oldukları yerlerde tahribata, öncelikle isimleri değiştirmekle başlarlar. İşte şu anda maruz kaldığı insanlık dışı soykırım nedeniyle dünya gündemine oturan Arakan’a bu noktadan da bakmak gerek.

Malum neseb-i gayri sahih insan gibi uydurukça kelimeleri bir tarafa bırakırsanız her kelimenin de bir geçmişi bir manası bulunmaktadır. Bakınız Arakan kelimesinin etimolojisini araştıralım dedik. Karşımıza İslam’ın beş şartı çıktı. Arakan’ın kök harfleri rükün ve onun da çoğulu erkan. İşte bu erkan veya arkandan galat olarak Arakan hâlini almış. İslam’ın erkanına uyulduğu için bu adı taşıdığı belirtiliyor. Bir anlamda İslam’ın esaslarını yani kelime-i şehadet, namaz, zekât, oruç ve haccı hatırlatan bir kelime olmuş Arakan. Bu ismin Bengal sultanlarının bölgeye hâkim olmasıyla oraya alem olduğu ve Bengal Sultanı Bahadır Şah tarafından bastırılan madeni paralarda “Arakan” yazılı olduğu belirtilmektedir.

Arakan’ın daha kadim ismi ise Roang ya da Rohang olarak geçmektedir. Bölgeye ilk gelen Müslümanların ise Arakan’dan önce Raham Borri ismini kullandığı da rivayet olunmaktadır. Raham/Rahman’ın lütfu manasına geliyordu. Bugün Myanmar adı ile anılan bölgenin eski isimlerinden biri de Burma ve Birmanya idi.

Günümüzde eğitim müfredatımızın da tartışıldığı şu günlerde aslında eksikliğin neler olduğu öylesine bariz ortaya çıkıyor ki. Fakat "dinini, tarihini, ecdadını, medeniyetini, anane ve geleneklerini, örfünü tanımasın bilmesinler" diyen bir muhalefet var bu ülkede. Gençlerimize, dinine ve şanlı ecdadının tarihine dair ne vermek istesen derhâl harekete geçiyorlar. Günlerce TV’lerde ahkam kesiyorlar. Bunlar İngiliz müstemlekesi gibi çalışıyorlar. Halbuki müfredat asıl bu yönleriyle o kadar değişime hasret ki. Biz teferruatla uğraşırken asıl ortadan kaybolup gidiyor.

İngilizler ve biz

lordcurzon Misal olarak Arakan’da dedelerinin yattığından habersiz yetişen nesillerdik biz. Oysa İngilizler Lozan’da İtilaf Devletlerinin ve hususiyle kendilerinin mezarlıklar meselesini bilhassa gündeme taşıyorlardı. İngiliz Lord Curzon:

“Biz savaş sırasında ölen kahraman askerlerimizin ve denizcilerimizin Türk ülkesinin çeşitli yerlerinde bulunan mezarlarını kapsayan toprakların mülkiyetiyle birlikte müttefiklere verilmesini istemek zorundayız…” diyerek Çanakkale’yi elimizden almak için gelip orada ölen vatandaşlarının haklarını pervasızca savunuyordu. Neticede uzun tartışmalar sonucunda Lozan’ın 128. maddesi ile şu hususu bize dikte ettirmişlerdi:

“Türk Hükûmeti, İngiliz İmparatorluğu, Fransız ve İtalya Hükûmetlerine karşı, kendi ülkesinde, bunların, savaş alanında can vermiş ya da yaralanmış, kaza ve hastalık yüzünden ölmüş askerleri ve denizcileriyle, tutsaklıkta ölmüş savaş esirleri ve gözaltı edilmiş sivillerine ait mezarları, mezarlıkları, toplu ceset çukurları ve onları anmak için dikilmiş anıtları kapsayan toprak parçalarını [arsaları] bu Hükûmetlerin kullanımına ayrı ayrı ve sürekli olarak bırakmayı yükümlenir…”

İngilizler bizden bunları isterken, biz ise onların I. Cihan Harbi’nde esir alıp yedi bin km ötelere götürdükleri ve işkencelerle öldürdükleri şehitlerimizi ne yazık ki unutmuştuk! Nisyana unutulmuşluğa terk etmiştik. Neredeyse yarım asır bizim gündemimize dahi girmedi. Ta ki 1962 yılına kadar…

Gömüldüler ne hazin…

abdülhamidhan ı sani 1962 yılında Delhi Büyükelçisi Seyfullah Esin Bey, Birmanya Hükûmeti ile temasa geçerek buradaki Türk şehitliklerinin yerinin tespiti için yardımlarını rica etmişti. Bilgisi olduğu bu şehitlikle ilgili araştırmada bulunmak istediğini belirttiğinde, soğuk karşılanmış ve yardımcı olunamayacağı cevabını almıştı. Şayet şehitlerimizin kemikleri Türkiye’ye taşınacak olursa kendilerine yardımcı olabileceklerini söylemişlerdi. Seyfullah Bey bu durumu bir taraftan Dışişleri Bakanlığımıza bildirirken, diğer taraftan da, şehitliklerin yerini tespit ve durumlarını tetkik ile neticeyi bağlı bulunduğu Bakanlığa bildirmek üzere araştırma yapmaya karar verdi.

Tanınmış Türk kültür ve sanat tarihçisi eşi Emel Esin Hanımın verdiği bilgilere göre, Seyfullah Bey’in şehitlikleri bulmak adına verdiği mücadelede çaresiz kaldığı o anda, Rangoon şehri Müslümanları imdada yetişiyor. Bu şehrin II. Abdülhamid Han döneminde ve I. Cihan Harbi sırasında Türkiye’ye yardımlar hususunda da başı çektiğini söyleyelim. Bunlar Seyfullah Bey ile eşi Emel Hanıma şehitliklerin yerlerini tek tek gösteriyorlar.

Döneme şahitlik etmiş bulunan yaşlı Arakanlı Müslümanların anlattığına göre, 1916 yılında Rangoon’a getirilen Türk esirleri muhtelif kamplara yerleştirilmiş. En önemli kamp, Mandalay’ın yakınında 17. yüzyıldan beri Müslümanlarla meskûn Meiktila imiş. Meiktila kasabasının güneyinde, bir de cami olduğunu ve bine yakın şehidimizin bu caminin yanında medfun olduğunu öğreniyorlar.

İngilizlerin bu bölgeye getirdikleri Türk esirlerine reva gördükleri ağır muamelelere şahit olan yaşlı insanlar uzun uzun naklediyorlar. Son derece duygulanan Emel Hanım şu bilgileri de vermektedir:

“Bu yıkılmış mezar taşlarının hepsine müşterek gurbet ve hasret acısını ifade eden, kendisi de parçalanmış Türkçe yazılı bir çimento parçası da bulduk. Muhtemelen şehitliğin girişinde bulunuyordu ve esir bir Türk zabitinin eseriydi. Mezar taşlarındaki nesih hattan ayrı çok güzel bir rik’a ile yazılmıştı. Kalan çimento parçasında, son devir Osmanlı üslubunda yazılmış bir ibarenin kısımları okunuyordu; 'Eğil huşû ile, zâir! Bu bir hazire-i gam /Kazâ-i Harb-i Umumide…gömüldüler, ne hazîn!'

Caminin imamı işaret etti ve şehitlere rahmet dilemek için eller açıldı. Birmanyalı imam Feth Suresini okumaya başlayınca 50 yıl (şimdi artık 100 yıl) evvel Türk kasabalarından, köylerinden, bu yatan askerler yola çıkarken okunan Feth Suresinin uzak aksini sanki duyduk ve gözyaşlarımızı tutamadık...” (Geniş bilgi için bkz. turkalemiyiz.com)

Teşekkür

İki haftadır Diyanet’in mutlaka Arakan için harekete geçmesi gerektiğini belirttim. Bu hafta cuma hutbesinde dile getirilip yardım toplandı. Bence her ayın bir haftası mutlaka bu durum bir müddet devam ettirilmeli. Kimbilir Arakanlılar ülkelerinde şehit düşen ve Anadolu’nun neresinden olduğu belli olmayan ecdadımız için ne kadar gözyaşı döktüler. Onlara ne Fatihalar okudular, bilemiyoruz. Bugün bu görev bize düşmektedir. Devlet büyüklerimiz bu konuda maddi manevi girişimlerde bulunmaktadır. Milleti bu tarihî vazife karşısında birleştirmek ise en kolay şekilde Diyanet’in elindedir. Cuma günleri bir araya gelmenin bir rahmeti de budur. Diyanet’i tekrar tebrik ederken toplam olarak ne kadar toplandığını, nerelere ulaştırıldığını millet ile paylaşarak devamının getirilmesini dilerim. Eskiler El ihsan-ı bi’t-temam derlerdi. Yani iyiliği tam yapmak ve sürdürmek lazım...

TEFEKKÜR

Fariğ ol mihnet evidir çün hakikatde cihan

Kime açıldı belâ dârında rahat kapısı

Türkiye bugün “Parlamenter Sistem”den, “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi”ne geçişini tamamlayacak olan seçimini gerçekleştiriyor. Başbakanlık bu seçim ile birlikte tarihe karışıyor. Bakalım bu yeni dönem ülkemize neler getirecek. Öncelikle seçimin milletimiz, ülkemiz, geleceğimiz, gençlerimiz ve İslam ümmeti için hayırlara vesile olmasını diliyorum.

Öte yandan ülkemiz artık sadece seçimler ile değil duruş, düşünüş, siyasi ve idari uygulamalar açısından da çok farklı davranışlar sergilemektedir.

Bilhassa devletimizin işgal girişimine maruz kaldığı 15 Temmuz’dan sonra bu siyaset bariz bir hâl aldı.

Devletimiz artık yıllardır tesiri altında bulunduğu ABD ve bazı Avrupa ülkelerinden bağımsız bir siyaset takip etmektedir. Açıkçası vesayet altında bulunmayı zül sayarak kendi siyasetini belirlemekte ve kendi çizdiği rotada ilerlemektedir.

Türkiye’den bu hamleleri beklemeyen dış dünya bunun şaşkınlığı içerinde bocalamakta ve buna karşı nasıl bir duruş içerisinde olacağını kestirememektedir.

Bunu son ramazan ayında Avrupa’da baş gösteren Türk İslam düşmanlığı ile bir kez daha şahit olduk.

Hollanda’da Pegida örgütü 4 Haziran günü için Utrecht kentindeki Ulucami önünde barbekü ve domuz çevirme etkinliği düzenlemeyi planladı! Örgüt bundan sonra ramazan boyunca diğer büyük kentlerde de benzer etkinlikler tasarlıyordu. Ancak Utrecht Belediyesi, bu etkinliğin kamu düzeni açısından büyük tehlikelere sebep olacağını belirterek isabetli bir kararla yasakladı.

Pegida örgütüne tek izin Rotterdam’ın Faslı Müslüman yöneticisi Ahmed Abutalip’ten geldi. Abutalip gösteri hakkı ve fikir özgürlüğünün anayasal bir hak olduğunu söyleyerek buna izin verdi. Aynı Abutalip 12 Mart’taki Rotterdam olayları öncesinde ifade özgürlüğünü unutmuş bulunuyordu! Devşirilen mankurtlara istediklerini daha rahat yaptırabildiklerine dikkat kesilelim.

Böyle bir etkinlik 19 Mayıs’ta Belçika'da yaşanmıştı. Flaman Çıkarı Partisi (VB), lideri Filip Dewinter, Flaman Ulusal Gençlik Federasyonu üyeleri ile birlikte Deurne kentinde domuz çevirip, barbekü yapmıştı. Dewinter, bununla da kalmadı. Etkinlikte çekilen fotoğrafları, #Ramazan etiketiyle Twitter üzerinden iğrenç mutluluk fotoğrafları ile paylaştı. Böylece bu tehlikeli girişimlerin öncüsü olmuştu.

Batı’nın istediği, güçsüz Türkiye!

Avrupa’daki faaliyetler sadece bunlarla sınırlı değildi elbette.

Nitekim Avusturya da “Siyasal İslam ile mücadele kapsamında” diyerek Müslümanları rencide etmeyi sürdürdü. Hükûmet, ülkede biri Türklere ait yedi caminin faaliyetlerinin durdurulmasına ve yurt dışından finanse edilen çok sayıda imamın sınır dışı edilmesine karar verdi. Avusturya Kültür Dairesi’nin bağlı olduğu AB Bakanı Blümel faaliyetleri sonlandırılma kararı alınan camilerden altısının Selefî dünya görüşüne sahip Arap Kültür Derneği’ne ait olduğunu, bu camilerde aşırı düşüncelerin yayıldığını ileri sürerek, kapatma kararı aldıklarını kaydetti. Türklere ait bir caminin Türk milliyetçiliğini yaydığı, caminin ülkede Müslümanları resmen temsil eden Avusturya İslam Cemaati’nden izinsiz olarak faaliyet göstermesi nedeniyle kapatıldığını savundu. Ancak bunların ileride Diyanet İşleri Türk İslam Birliği (DİTİB) camilerini hedef almak için planlandığında hiçbir şüphe yoktur. Nitekim Almanya’daki saldırılarda bunun ipuçları açıkça görülüyordu.

Zira ramazan öncesinden başlayarak camilere yapılan saldırılardan en büyük payı Almanya’da bulunanlar aldı. Almanya’nın Köln kentinde bulunan DİTİB Genel Merkez Camii’nin duvarına geceleri lazer ışıkları ile siyasi figür ve yazılar yansıtıldı.

Türk ve Alman bayrakları ile DİTİB logosunun kullanıldığı saldırıda, DİTİB Truva Atı’na benzetildi, Türkiye aleyhine ifadeler kullanıldı.

Bunun gibi Almanya’nın çeşitli kentlerinde tam on üç cami saldırılardan nasibini aldı. Saldırılar aleni bir biçimde kamuoyu önünde yapılırken, saldırganlar da sosyal medyada pervasızca boy gösterdiler. Buna rağmen faillere karşı hiçbir girişimde bulunulmaması dikkat çekiciydi.

Şayet Türkiye’de bu tip hareketler yapılmış olsa bir kiliseye veya havraya aşağılayıcı tarzda eylemler vuku bulsa acaba neler olurdu? Avrupa neler söylerdi? Garip olan şu ki böyle bir durumda içeride ortalığı velveleye verecek olanlar dışarıda camilere ve Müslümanlara karşı girişilen bu saldırıları nedense hiç görmüyorlar. Bunun adını tam koyacak olursak İslam düşmanlığından başka ne diyebiliriz. Körü körüne düşmanlık gözleri kör, kulakları sağır, gönülleri ölü hâle getiriyor!

Unutmayalım!

Avrupa’daki bu davranışlar iyi değerlendirilirse bir anlamda tarihî korkuların eseri olduğu görülecektir. Zira büyük devletler böyle küçük hareketlere yönelmezler. Münferit ırkçı girişimlere destek çıkmazlar. Kamu huzurunu ateşe atmazlar. Bütün bu davranışlar Avrupa ülkelerinin içinde bulunduğu acziyeti göstermektedir.

Bu ülkelerin idarecileri Tanzimat’tan beri ülkemize ve devlet adamlarımıza tepeden bakmayı aşağılamayı marifet bilirlerdi. En acı olanı ise onlar ders verir ve emreder tarzda konuşurlarken bizim bir kısım siyasilerimiz özür diler tavırlar takınırlar, hatta gözlerine girebilmek için her kılığa bürünürlerdi. Milletimizin bu zillete artık tahammülü kalmamıştır.

Buradan milletimizin çıkaracağı çok dersler vardır. Zira yıllardır ABD, Sovyet Rusya ve Avrupa’nın gelişmiş ülkelerine küçüklük kompleksi ile bakan bu milletin evlatları artık sahip oldukları gücün, maddi ve manevi değerlerinin farkına varmışlardır.

Türkiye sağlam bir yolda ilerlemektedir. Bundan sonra en önemli iş eğitim ve müfredatımız olmalıdır. Zira şurası hiç unutulmamalı ki, Tanzimat’tan beri bizi ablukaya alanlar ilk önce eğitimimize el atmışlardır. Hem bizi hem de bizden koparıp oluşturdukları suni ülkeleri din, tarih ve edebiyatının düşmanı kılmışlar ve köklerinden koparmışlardı.

Bu yolda atacağımız ciddi ve kararlı adımlarla, tarihini seven, kendisine ve milletine güvenen, haysiyet ve vakar sahibi, fikir ve gönül ehli gençlerin yetişmesi birinci öncelikli hedef olmalıdır. Ancak bu takdirde iki yıldır devam eden vakarlı duruşumuz devam edecek ve dünyada sözü geçen itibarlı ülkeler arasında yerimiz sağlamlaşacaktır.

Batı işte bundan korkmaktadır!

Yoksa yıllardır “insan hakları” diyerek iç işlerimizi yönlendiren ülkemizi baskı altına alan Amerika, Almanya, İngiltere ve Fransa, Avrupa’nın göbeğinde Müslümanların maruz bırakıldığı bu tavırlara neden kör ve sağır kalmaktadır.

Unutmayalım!

TEFEKKÜR

Günah deposu onlar, hayrın adını anmaz

Nasırlaşmış vicdanlar ateşe atsan yanmaz

Madde için çalışır, manadan anlamazlar

Köle ruhlu insanlar hürriyetten hoşlanmaz

Kutlu Doğum Haftası münasebetiyle eski Diyanet İşleri Başkanımız Mehmet Görmez ile uzun soluklu ve sert geçen bir mücadele yapmıştık. Bu mücadele önce Başkan Yardımcısı M. Emin Özafşar Bey'in azli ve ardından da Mehmet Görmez’in görevinden ayrılması ile noktalandı...

Geçen gün Mehmet Görmez Bey’i Habertürk’te dinledim. Burada beni de hayrete düşüren ve maalesef çok sormalarını beklediğim hâlde can alıcı noktalara hiç değinmeyen karşısındaki zat-ı muhteremlerin yerine bazı sualleri tevdi etmek bir köşe yazarı olarak hakkımızdır.

Mehmet Görmez Bey, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi iken 13 Ağustos 2003 tarihinden itibaren Diyanet İşleri Başkan Yardımcılığı görevini yedi sene boyunca yürüttü. Ardından Prof. Dr. Ali Bardakoğlu'nun yerine 11 Kasım 2010 tarihinde Diyanet İşleri Başkanı olarak hükûmet tarafından atandı. Yedi yıl boyunca da başkanlık yaptı. Bir anlamda on dört yıl Diyanet’in en üst noktasında görevde bulundu diyebiliriz.

Asrın ihaneti diyebileceğimiz bir hareketi gerçekleştiren FETÖ örgütü hakkında konuşurken bazen tam yerinde tespitler bazen de neredeyse hiçbir şey bilmeyen "Sarı Çizmeli Mehmed Ağa" gibi konuşması inanın bendenizi şoke etti. Son seçimde internet fenomeni olan Süleyman Dayı’ya soracak olsanız FETÖ hakkında daha fazla ve daha çarpıcı malumat verirdi!..

Önce FETÖ konusundaki tespitini yazayım:

“FETÖ örgütünü 1960 ihtilali doğurdu, 1980 ihtilali uluslararası arenaya taşıdı. 28 Şubat Postmodern Darbesi ise devlet kademelerine yerleştirdi...” Gerçi bu bilinmeyen bir husus değildi. Bendeniz de, "80 darbesi FETÖ'cülere yol açtı. 1998 yılına gelindiğinde hükûmetleri yıkacak güce erişmişlerdi. 28 Şubat ise o yolları otobana çevirdi. Böylece kendilerine devlete tam hâkim olmalarının yolunun açıldığını..." bütün konferanslarımda dile getirdim.

Şimdi şöyle düşünelim: Görmez’in bahsettiği her üç darbede de siyaset yeni baştan dizayn edilecek, milletin seçtikleri mahvedilecek, irtica, yobaz, mürteci diye millet aşağılanacak, hedefin temel noktasında hep din ve İslam olacak fakat Diyanet'e hiç dokunulmayacak; Diyanet pir ü pak kalacak, Diyanet camiası ve özellikle başındakiler FETÖ örgütünden azade kılınacak öyle mi?

O tespitin ardından böyle bir gaflet olur mu? Buna kargalar dahi gülmez mi? Sayın Görmez bir taraftan da, 17/25 Aralık’tan sonra örgütün isteklerini yerine getiremez hâle geldiğinde, nefes alışverişini duyacak ve ciğerlerinin resmini çekecek kadar kendisine yakın bir örgütten bahsediyor. Fakat ne hikmetse Diyanet’te veya yanında bunlardan hiç kimse bulunmuyor garip değil mi?

Anadolu’da buna fevkalade bir deyimle “başını kuma gömmek” demezler mi!

Günaydın Sayın Görmez!

Şimdi de gelelim 1985-2010 yılları arasında dünyaya ahtapot gibi yayılmış Papalık misyonunun bir parçası olarak çalışan Türkiye’de ve pek çok devlette hükûmetleri yıkacak güce kadar erişmiş ve 15 Temmuz’daki hareketiyle Türkiye’yi yabancılara peşkeş çekecek kadar gözü dönmüş örgüt hakkında sabık Diyanet İşleri Başkanının bildiklerine bakınız! O kadar pişkince konuşuyor ki şaşarsınız! Diyor ki Görmez:

“Cumhurbaşkanımız, şûradan hemen sonra (15 Temmuz darbesini takiben 3 Ağustos 2016 Diyanet Din Şûrası) bunların günah galerisini ortaya koyun dediğinde, gecikmelerimiz oldu. Zira malzeme bulmakta zorlandık. Ahmet Keleş Hoca'dan kasetleri aldık. İnceledik. Yine Sızıntı dergilerini fotoğraflarına kadar inceledik. Resimlerin hep Evanjelist dergilerden alındığını gördük. Böylece bir rapor hazırladık..” İşte Sayın Görmez’in Başkanlıktan gittiği gün ortaya konulan raporun hikâyesi. Günaydın demezler mi adama! Diyanet'in başındaki zatın söyleyeceği sözler mi bunlar? İnsanların aklıyla dalga geçmeyin Sayın Görmez!

Bu arada Görmez, ne yazık ki bu raporun önsözüne adını dahi yazamadı. Neden acaba. Hâlâ safların değişebileceğini mi düşünüyordu! Bu ekip kimlerden meydana geliyordu. Neden isimlerini gizlediler. Cumhurbaşkanımız ölümüne mücadele verirken bunlar neden ve kimden korkuyordu. Giderayak dinsizliğini açıkladığı örgüte yem olmuş gençleri hatırlayıp vicdanı sızladı mı? Bunlara karşı bugüne kadar neden bir tedbir almadıklarına üzüldü mü? Yenikapı’da ise adalet için dua ettiğini açıkladı. 251 şehidin adaleti tam sağlansın deseydi daha isabetli olmaz mıydı?

Zira adaletin en önemli bir unsuru hakkı olanı hakkına vermektir. Bulunduğu makamın en mühim hakkı, görevi yerine tam getirmek değil midir? Gençler kırk yıldır dinsiz bir örgütün pençesinde kıvranırken bunu görememek zulüm değil midir? Japonlar basit bir hatada dahi harakiri yapıyorlar. Kimse kendilerinden böyle bir şey yapmalarını beklemez. İslamiyet’te de böyle bir durum söz konusu değildir. Ancak kendilerinden şu sözleri beklemek de hakkımız değil miydi?

“Maalesef 14 yıldır Diyanet’in en üst kademesinde bulunduğumuz hâlde, gençlerimizi bu korkunç örgütün içine düşmekten koruyamadık. Hatta onları uyarıp ikaz dahi edemedik! Bunun vebalini taşıyoruz. Bunun üzüntüsü içerisindeyiz. Bu kadro görevini yapamamıştır...” deyip o anda istifa etmelerini, milletten af ve özür dilemelerini beklemek çok mu şey istemektir. Bunu yapmadıkları gibi aradan iki yıl geçtikten sonra, TV’lerde arz-ı endam ederek yeni görevler mi beklemekteler.

Kral çıplak!

Öte yandan Kutlu Doğum Haftası ukdesinin, hâlâ sabık başkanın içinde olduğunu hissedebiliyor musunuz? Hâlâ kendisinde onun hicri takvime alınmış olmasının iç sıkıntılarını duymuyor musunuz? Sanki hicri takvime dönülmekle Peygamber efendimizi anmak ortadan kaldırıldı! Peygamber efendimiz yine konuşulacak yine değerlendirilecek yine anlatılacak. Ancak sizin yaptığınız gibi değil Sayın Görmez. Merhamet, şefkat, emniyet gibi küresel değerler konuşulmayacak! Peygamber efendimiz konuşulacak!

Bir TV kanalında sayın yardımcınıza sorduğum bir sualin cevabını alamamıştım. Şimdi size sorayım: “Peygamber efendimiz Kutlu Doğum Haftalarında her yönü ile konuşulurken son altı senedir güya tek bir yönü ile konuşulmaya başlanmıştı. Artık sevgi, şefkat merhamet ve güvenlik konuşulur olmuştu. Söyler misiniz bunu size kim empoze etmişti?” Yardımcınız bilemedi bari siz söyleyin. Söyleyin ki biz de Kutlu Doğum Haftasının sizin olduğunuza kanaat getirelim!

Bakınız ben size şunu da ifade edeyim. Bundan sonra yeni adıyla “Mevlid-i Nebi” haftalarına Kılıçdaroğlu gelmeyecek. Bunu bir yere not edebilirsiniz. Fakat nisan ayı olunca hiç kaçırmıyorlardı. Neden acaba? Sakın adından dolayı zannetmeyiniz! Biraz düşünün bulursunuz. Abdullah Gül Bey’in "Mevlit Kantat Prömiyeri"ne sizin tek bir sözünüz olmuş muydu? Yoksa müzikal mevlit(!) çok mu hoşunuza gitmişti. Bunun da bir FETÖ projesi olduğundan haberiniz yoktu değil mi?

Sayın Cumhurbaşkanımız size çok hafif söylemiş, “safsınız” diye. Siz safın gerçekten çok ötesinde imişsiniz. Adamlar Diyanet camiasının dibine kadar girmişler, siz uyuyorsunuz!

Aslında Görmez’in pek uyuduğu da söylenemez. Nitekim yine Habertürk’te anlattıklarından öğrendiğimize göre o bir taraftan, Amerika’nın eski Şam Büyükelçisi Robert Ford’un da girişimleri sonucu ortaya çıkan “Suriye Muhalefeti ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu” adlı örgütün başkanlığına seçilmiş Muaz el-Hatib ile DEAŞ hakkında görüşmeler yapıyordu. Bu DEAŞ’ı görüşme heyetindeki diğer yüz doksan sekiz âlimin isimlerini de paylaşsa çok istifade edeceğiz. Hatta Muaz el-Hatib ile darbe gecesi MİT Müsteşarının odasında bulunacak kadar müteyakkızdı. Bir taraftan da Mısır’da darbeci Sisi taraftarı ve Sisi’yi çılgınca alkışlayan müftü ile Ürdün’de toplantılar yapmayı planlıyordu. Fakat ne hikmetse Türkiye’de din-i İslam’ı parçalamaya azmetmiş, Papa ile görüşmeler yapan, "Dinlerarası Diyalog" çalışmaları yürüten bir örgüt hakkında neden araştırma yapmadınız diye sorulunca topu üniversitelere atıverdi. "Onların görevi" dedi. Ne kadar ucuz ve basitlik değil mi?

Sanki Diyanet Vakfı ilmî heyetinden hiç haberi yokmuş gibiydi. Yüzlerce akademisyene milyarlarca lira ödeyerek İslam Ansiklopedisi hazırlattıracaksın. Yurt dışına hocalar gönderip destekler vereceksin. Yayınlar yaptıracaksın. İş FETÖ’ye gelince “Üniversiteler ne güne duruyor” ya da “onu da siz gazeteciler araştırsın” diyeceksin. Milletin gözünün içine baka baka, Burkina Fasolulardan örgüt hakkında bilgi edindiğini söyleyeceksin. Kral çıplak demezler mi adama?

Buyurunuz ben yapılan çalışmalardan birini söyleyeyim. Marmara Üniversitesi Profesörlerinden Yümni Sezen Bey, daha 2006 yılında “Dinlerarası Diyalog İhaneti” isimli bir kitap yazdı. Bu eser sizin için ne ifade etti onu da siz söyler misiniz?

Sizin para yedirdiğiniz hocalar ise "Abant Toplantıları"nda boy gösteriyordu. Bundan da bilginiz yoktu değil mi? Peki ya Diyanet’in içinde yer alan Dinlerarası Diyalog Masası’ndan haberiniz var mıydı?

Sahi siz 14 yıl Diyanet’in neresinde görev yapıyordunuz Sayın Görmez?

TEFEKKÜR

Meşhurdur ki fısk ile olmaz cihan harap

Eyler anı müdahene-i âliman harap

.

Anlayana her hadisede çok ibretler gizlidir. Onun için dinimizin insana verdiği en önemli görevlerden biri tefekkürdür. İnsan tefekkür ile dersler çıkartır, olgunlaşır, mukayeseler yapar. Bu haslet, kişiler kadar o kişilerin çalışmaları ile milletlerin ve ülkelerin geleceğini belirlemede de etkili olur.

Geçen hafta bugün toprağa verdiğimiz rahmetli Fuat Sezgin Bey’in ibretli hayat hikâyesinden çıkarılacak o kadar çok dersler var ki... Sadece tefekkür etmek gerek. Elbette ki bu değerlendirmeyi yaparken, mezarı başında herkesçe dile getirilen, “Şöyle ilim adamı idi! Böyle büyük adamdı! Müthiş çalışmalar yaptı! Yeri doldurulamaz” gibi klişe ifadelerin ötesine geçmek gerek.

Öncelikle şunu düşünelim. Türkiye, Cumhuriyet tarihinin en büyük ilim adamlarının birisinden istifade edebilmek için ve hatta onu tanımak için neden bu kadar bekledi?

İşte bu noktada darbelerin siyasi, ekonomik ve idari zararlarının ötesinde ilme yaptığı ağır tahribat ortaya çıkmaktadır. Belki de“darbelerin ilim hayatı üzerinde yaptığı tahribat”, Türkiye’de en az üzerinde durulmuş bir alandır. 1960-2000 yılları arasında üniversitelerimizde yaşanan hadiselere bir bakalım:

Türkiye’de 27 Mayıs 1960 ihtilali olmuş. Sadece siyasilere değil, üniversitelerde de temizlik harekâtına girişilmiş. Ord. Profesör, Profesör, Doçent ve asistanlardan müteşekkil 147 bilim adamının üniversitelerle ilgisi kesilirken, nice akademisyen de hatalara isyan ederek üniversite ile bağını kesmişti.

1980 darbesi yine üniversitelerde kıyım meydana getirmedi mi? Üniversitelerimiz en az on yıl başörtüsü kavgası ile gücünü tüketmedi mi? 28 Şubat sürecinde yine bilim adamları sürgünler ve atılmalarla karşılaşırken üniversitelerin birinci vazifesi ikna odaları oluşturarak başörtüsü meselesini çözmek değil miydi? Üniversitelerde kampüslere giriş kapılarının önleri başörtülü kızlarla dolu olarak dünyaya çağdaşlık yolunda dev adımlar attığımızı gösteriyorduk(!) Gözümüzün önüne şöyle getirelim. Hak ederek gelip, ilim adamı olmak için kapıları zorlayan gençler ve onlara sırf kılık kıyafeti veya fikriyatı nedeniyle kapıları açmamak için direnen yönetimler, idareler veya darbeciler. Peki ya ilim. Böyle bir iklimde ilim nereye kadar ilerleyebilirdi ki? Bunları da geçelim. İstanbul Üniversitesi’nde Bilim Tarihi Bölümünün kapatılması tarihin utanç verici hadiselerinden biri değil midir?

İşte darbelerin tahribatının belki de en ağırı ilim dünyasına oldu. Normal düzene geçildiğinde siyaset ve ekonomi alanında hızlı düzelmeler görülse de ilim dünyasında yaraları sarmak mümkün olmamıştır. Zira o, yama ile geçiştirilecek bir alan değildir. Zihniyet değişimi gerek!

Kendi gerçeklerini Alman’dan öğrenmek!

Bakınız rahmetli Fuat Sezgin Bey’in bir hatırası geçmişimize, tarihimize bakış açımız kadar ilim zihniyet yapımızı da tam anlamıyla ortaya koymaktaydı. Şöyle ki:

“Biz okulda, lisede hocalarımızdan yanlış, haksız hikâyeler duyardık. İlkokula gittiğimde okulun ikinci haftasında benim süslü püslü bir hanım öğretmenim vardı. O derste bize diyordu ki:

'Müslüman âlimler dünyanın öküzün boynuzunda olduğuna inanıyorlar...' Ben bunun tashihini hiçbir lise kitabında görmedim. Ben bu bilgiyi üniversiteye kadar taşıdım. Alman hocam Hellmut Ritter’in sayesinde etütlere girdim, gerçekleri gördüm. Frankfurt’taki çalışmalarımdan sonra baktım ki Müslümanlar dünyayla güneş arasındaki en kısa mesafenin en uzak noktasının yıllık ne kadar değiştiğini saniyelerle hesaplayabilmişler. Yine Biruni dört mevsimin süresini tutuyor, ondan sonra bunu diferansiyel matematikte çözüyor... Bunları öğrendik. Bu bilgiyle benim hoca hanımın söylediği laf arasındaki farkı daima düşünüyorum...”

Fuat Sezgin Bey’in ilkokulda iken duyduğu ve yetiştiği zihniyetin tam anlamıyla değiştiğini kim iddia edebilir? Zaman zaman hortlayan Osmanlı ve İslam düşmanlığı, ilme de aynı körlükle baktığımızı göstermiyor mu? Sadece Sayın Cumhurbaşkanımız sahip çıktı diye bizim bazı basın yayın organlarımız bu kıymetli ilim adamına hâlâ karşı çıkmıyor mu? Bu ülkeyi idare etmeye talip olanların bazıları hâlâ ilkokul hocalarından duydukları klişe cümlelerle tarihimiz ve dinimiz hakkında ahkâm kesmiyor mu?

Yıkmak bir saniye…

Daha iyi anlaşılması için şimdi de 18. asır Fransa’sından bir misal vereceğim. Hayatı trajik bir sonla noktalanmış bilim adamlarından birisi de modern kimyanın öncülerinden Fransız Antoine Lavoisier’dir. Lavoisier kimya bilimine hizmet eden ve gelişimine katkıda bulunan en önemli bilim adamlarındandır. Periyodik sistem (tablo) gibi kimyanın temel konularıyla ilgili ilk önemli çalışmaları yapmıştır. Birçok bilim tarihçisi tarafından modern kimyanın babası olarak gösterilir. Ancak bu büyük bilim adamı, Fransız İhtilali sırasında yargılanmış ve 8 Mayıs 1794 tarihinde giyotinle idam edilmiştir.

İdam edilmeden önce son arzusu; “Yarım kalan bir deneyim var. Onu tamamladıktan sonra öldürünüz” olmuştu. O, ölmeden önce dahi bilim âlemine ve insanlığa bir hizmet sunmak derdindeydi. Oysa ötekilerin bu tür hasletlerin ne manaya geldiğini dahi anladıkları şüpheliydi.

Zira yargılanması sırasında bilim adamı dostları lehine ifade vermek, bilime ve Fransa’ya katkılarını gösteren raporları mahkemeye sunmak suretiyle Lavoisier’ın affedilmesini talep ettiklerinde, Devrim Mahkemesi’nin başkanı onlara şu cevabı vermişti:

“Cumhuriyetin ne bilim adamlarına, ne de kimyacılara ihtiyacı yoktur!" Zira Cumhuriyetçiler o zaman kral taraftarı kim varsa yok ediyordu!

Dostu ve dönemin büyük matematikçisi Louis de Lagrange ise Lavoisier’in idamının ardından tarihe geçecek şu müthiş tespiti yapmıştır:

“Kafasını düşürmek için sadece bir saniye yeterli oldu, ama bu kafanın bir benzerini yetiştirmek için yüz yıl bile yeterli olmayacak."

Avrupa’da Orta Çağ boyunca ilme ve ilim adamlarına gösterilen bu korkunç muameleler ile ne hazindir ki biz 20. asrı neredeyse bütünü ile geçirdik. İttihat ve Terakki darbesi ve sonrasında Cumhuriyet tarihi boyunca karşılaştığımız siyasi müdahaleler ilim dünyamızı da derinden etkiledi. Türk tarihinin altın çağlarında, hükümdarlar, dünyanın her yerinden âlimleri ülkemize toplamak üzere seferber olurlardı. Şimdi ise biz kovuyor Almanlar, Amerikalılar, Hollandalılar yani Batılılar kucak açıyorlardı.

İşte son yüzyılın en verimli ve çalışkan ilim adamı olarak tarihe geçecek olan Fuat Sezgin Bey’in atılma gerekçesi de ilginçti: Tembellik!.. Hâlbuki ihtilalciler bu hareketleri ile bilim âleminde asıl tembelliğin, yani ideolojinin kapısını araladıklarının farkında dahi değillerdi. İdeoloji ilim üretmez. Sadece başındakilere yaranmak isteyen adamlar yetiştirir. 28 Şubat’ta Marmara İlahiyat Fakültesi’nde rektöre haber gönderip, “beni dekan yaparsanız bir günde başörtüsü sorununu çözerim” diyen akademisyenleri işittiğimde ilim zihniyeti olmayan adamların ne hâllere düştüğünü görüp kahrolmuştum.

Âlime gurbet olmaz!

Yine Fuat Sezgin Bey’in hayatına dönersek. 1960 yılında ülkesi kendisine bilim yolunu kapatmıştı. Hiç arzu etmediği hâlde bir valizle Almanya’nın yolunu tuttu. Frankfurt’ta Goethe Üniversitesi’ne kabul edilmişti. Bu arada Kaliforniya’da Berkeley ve Yale üniversiteleri de kendisine kapılarını açmıştı.

“Âlime gurbet, cahile vatan olmaz” sözü tam anlamıyla tezahür etmişti.

Neticede ülkesinde üniversiteden atıldığı için garipti. Almanya, Türkiye’de bulamayacağı imkânları belki daha fazlasıyla kendisine sundu. Muhakkak ki bu denli dünya çapında bilim adamı olmasında etki sahibi idiler. Ancak bu durumdan Fuat Sezgin Bey kadar Almanya da kazandı. Fakat o bu hâlde dahi Alman vatandaşlığına asla tenezzül etmedi. Defalarca vatandaşlık hakkı vermek istedikleri, altın tepsi üzerinde sundukları hâlde istemedi. Mutlaka üzülmüştü, daralmıştı, bunalmıştı ancak hiçbir zaman ülkesine karşı küskünlük duymamıştı. Hep sevmişti. Bir anlamda bu ülke gençlerine, gerçek milliyetçiliği hâl diliyle mükemmel bir şekilde göstermiş oldu.

Zira milletine güven duyuyordu. Dinini biliyordu. Tarihinin farkındaydı. Değerlerine bağlıydı. Ülkesini seviyordu. İşte gerçek milliyetçilik budur.

Bizim yıllardır okuttuğumuz Ziya Gökalp Milliyetçiliği ise, dinine ve değerlerine düşman bir gençlikten başka ne verdi!.. Zira köklerine ve dinine düşman bir adamın vereceği hiçbir zaman ilmi olmayacak ve ideolojiden öteye gitmeyecektir. Gençlerimiz de bu sebeple yıllarca içi boş bir Türkçülük edebiyatından kurtulamayacaktır.

Fuat Sezgin Bey’in vefatı ve Cumhurbaşkanımızın yerinde bir kararla "2019 bilim yılı"na onun adının verileceğini bildirmesi inşallah bu gerçekler ile daha yakından ve samimiyetle yüzleşmemizi sağlamalıdır.

Türkiye’de bilim zihniyeti tam anlamıyla yeniden oturmalıdır.

İlkokuldan itibaren eğitim müfredatımızı yeni baştan şekillendirmenin zamanı gelmiştir. İşte bu noktada da Fuat Bey’in hayatı kadar vefatının da hayırlara vesile olduğunu düşünüyorum. İnşallah mezar başı konuşmalarının ötesine geçeriz...

TEFEKKÜR

Bu misâfirhânenin fânîliğin fehmeyleyen

Hâne-i kalbinde Hak’dan gayrı mihmân istemez

Sultan IV. Murad Han döneminde Tunus ile Cezayir askerleri arasında çatışmalar yaşanmıştı. Konu, Tunus idarecileri tarafından İstanbul’da Osmanlı Sultanı’na bildirilmişti. Padişah yaşanan olaylara çok üzülmüştü. Derhal Cezayir ve Tunus ağalarına tembih fermanları gönderildi.

IV. Murad Han’ın çağlar öncesinden verdiği mesaj o kadar canlı ve çarpıcı ki. Kıyamete kadar okunacak bir derstir. Tunus ağalarına gönderilen fermanı çok az sadeleştirme ile vermeye çalışacağım:

“Siz ki Tunus’da olan ağalar ve sâir Tunus kullarısız. İçinizde emr-i hümayunuma sadık ve bağlı olan gazi kullarıma selâm ederim. Südde-i saadetime göndermiş olduğunuz mahzardan, Cezayir kullarının bir Arab’ın tahriki ile üzerinize geldiklerini sizin dahi maiyyetlerinizi ve Süleyman Paşa’yı gönderip, çok nasihat eylediğinizi fakat faide etmediğini neticede üzerimize kılıç çekip, birkaç Müslümanı katl itmeleriyle iki taraf arasında muharebe ve mukatele vaki olup, hayli âdem telef olduğun bildirmişsiniz.

Sizler iki bölük Müslümansınız! Birbiriniz ile muharebe ettiğinize asla rızâ-yı hümayunum yoktur. Ve aranızdaki bu niza ve kavga iyi nesne değildir. Amma sözünüz gerçek olup, böyle inat eylemişler ise cezaların bulmuşlar. Hadd-i zatında sizin tarafınızdan da yumuşak hareket olsa, böyle olmaz idi. Bu defa Cezayirliye kesin fermanlarım gönderilip muhkem tembih olunmuştur. Asla bundan böyle onlar tarafından hareket olmaz. Siz dahi basiret üzere olup, zinhar bundan sonra muharebe vü mukâteleye mübaşeret eylemeyesiz.

Elhamdülillâhi Teâlâ cümleniz Müslümanlar olup, din karındaşlarısınız ve benim nân ü nimetim ile yetişmiş gazi kullarımsınız. Yere batasıca küffarın serhaddinde bir bölük gazi evlatlarımsınız. Şimdi siz birbiriniz ile dövüşünce, etrafınızda olan küffar bu durumdan haz itmezler mi? İmdi derhal birbiriniz ile barışıp, muhabbet ve iyi hâl üzere olasız.

Şöyle ki, bundan sonra ferman-ı hümayunuma itaat eyleyip, Cezâyirlüler ile cenk ü cidal üzre olursanız, ecdâd-ı izâmım ruhları için bir veçhile itâb ü ikâbıma (cezalandırmama) mazhar olursunuz ki, cümle âleme ibret olursunuz. Amma emr-i hümayunuma muti’ü münkâd (bağlı) olursanız, çeşit çeşit nimete ve ihsanıma mazhar olursunuz. Ve memâlik-i mahrûsemden olan reâyâyı/halkı rencide ve huzursuz eylemeyip, adâlet üzere olasız. Ve hâkiminiz olan paşa kulumun sözüne muti’ü münkâd olunuz. Daima şer’-i şerif üzere hareket eyleyip, şer’-i şerife aykırı hareket ederek bir ferde zulm ü teaddî eylemeyesiz.

Sonra bilmedim ve işitmedim demeyesiniz, vesselâm…”

İslam dünyasında yangın var!

Dün iki Müslüman grup arasında dökülen kana, İstanbul nasıl yanıyordu. Halife nasıl bir ıstırap duyuyordu. Sizin çatışmanız, düşmanın güç kazanmasıdır aman ha dercesine ikaz ediyor, yüreği yanıyor, birliğe çağırıyordu.

İslam dünyası II. Abdülhamid Han’ın tahtından alaşağı edilmesiyle, 1909 yılından itibaren düştüğü karanlık bir girdap içinde çalkalanıyor. Ardından Osmanlı Devleti’nin ortadan kalkmasıyla başsız kalmanın sıkıntısını duymaya başlıyordu. Geliniz Osmanlı tarih sahnesinden çekildikten sonra İslam dünyasının hâlini bir doktora tezi olarak çalışalım. Kan ve gözyaşından başka ne bulacağız. Kırım, Doğu Türkistan, Afganistan, Suriye, Irak, Mısır, Filistin, Eritre, Somali vs. ateşler içinde bir İslam coğrafyası. Mutasavvıf şairimiz Salih Baba’nın dediği gibi:

Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var

Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var

Osmanlıdan miras genetik kodlarının etkisi ile dönem dönem sesi çıkan bir Türkiye. Mümkün olduğunca ceplerini boşaltıp ilaç olsun diye gönderen bir Türk halkı.

Artık hedefte bu sesi de kesmek ve o cebi de kapatmak için düğmeye basma kararı verilmiştir. Türkiye üzerinde hesaplar yapan Haçlı müsveddeleri, 15 Temmuz başarısızlığından sonra ülkemizi çevresinden sarmak suretiyle kaosun ortasına çekmek ve işini bitirmek istemektedirler. Bütün bunların bir siyasi ve bir de fikrî cepheleri bulunmaktadır. Siyasi cepheler adı “İslami” olan veya buram buram ırkçılık kokan taşeron örgütler eliyle gerçekleşmektedir. Müslümanı Müslümana kırdırmakta aradaki düşmanlıkları daha fazla perçinlemektedir.

Halep, Şam, Kerkük, Musul aynı oyunun kurbanları değil midir? DEAŞ, PKK, PYD ve daha niceleri aynı eller tarafından işletilmekte değil midir? Bir taraftan Suriye’den milyonlarca insan göçe zorlanmaktadır. Bir taraftan da Suriye ve Irak’ın kuzey koridorları insansız hâle getirilmektedir. Harita ile oynamadan önce nüfus yapısı ile oynanmaktadır. Bunun için milyonlarca mazlum insan doğranmaktadır.

Tehdit artık Türkiye, Suudi Arabistan ve İran’ı sarıp sarmalamaya başlamıştır.

İkinci bir ekip ise inanç dünyasını bölüp parçalamaktadır. Zaman geleceğin aynasıdır. Perşembenin gelişi çarşambadan bellidir. Şu an aydın ve düşünür diyerek TV’lerde millete seslenen bir kısım zevata bakınız. “İslamcılık”, “mezhepçilik” diyerek milletin birlik değerlerini yok etmekten başka hiçbir işleri ve gayretleri yoktur. Dün Arap dünyasını Osmanlıdan ayırıp Batı’nın piyonu ve sömürgesi hâline getiren İngiliz ajanı Abduh ve Efgani’lerin yavrucukları bugün Türkiye’de faaliyet hâlindedirler. Aynı gayenin hazırlayıcısı rolündedirler. Türk’ün bin yıllık iman değerleri sarsılmaktadır. Şairin “bu sefer uyku ölümdür uyanılmaz” dediği günlerdeyiz. Agâh ve uyanık olma zamanıdır. Osmanlı Padişahı’nın, “bir avuç gazi kullarımsınız, aman birbirinize düşmeyin” uyarısının tam anlamıyla yaşandığı bir dönemdeyiz. Ve Üstad Necip Fazıl’ın birlik ve beraberliği muhafazada, içimizdeki Lawrence’lerin bozuk yollarına düşmemek için haykırdığı şu sözlerin de tam anlamıyla idrakinde olmamız gereken bir zamandayız.

Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak,

Haykırsam kollarımı makas gibi açarak…

TEFEKKÜR

Kışın iyi gününe hasmın iyi sözüne

Her kim aldanırsa pişmanlığı üzerine

.

Bugün söz arasında Tersane veya İstanbul Konferansı denilse kime ne çağrıştırırdı acaba! Tarihi, tarafları, neler yaşandığı, nelere sebep olduğu gibi sualler tevdi edilse neler anlatabilirdik?

Yakın tarihimizin, devletler-arasında yaşanan belki de en ibretlik konferanslarından biridir.

Sultan II. Abdülhamid Han tahta henüz yeni çıkmıştır. Osmanlı Devleti Sırbistan, Bosna Hersek ve Bulgaristan isyanları ile boğuşmaktadır. Ordumuz asileri sindirdikçe batılılar “Osmanlı ülkesinde Hristiyanlar boğazlanıyor” diyerek dünya kamuoyunu üzerimize kışkırtıyorlardı. İşte bunun neticesinde Osmanlı Devleti’ne nota verilmiş ve İngiliz, Rus, Fransız, İtalya, Alman ve Avusturya ülkelerinin delegeleri çözüm için İstanbul’da toplanmışlardı.

Tersanede ayrılan bir dairede toplandığı için “Tersane Konferansı” diye de anılan İstanbul Konferansı 23 Aralık 1876 tarihinde açıldı. Konferansa Osmanlı Devleti Hariciye Nazırı Safvet Paşa başkanlık ediyordu. Görüşmeler sürerken birden dışarıdan top sesleri gelmeye başladı. Safvet Paşa memnun ve kendinden emin bir şekilde delegelere dönerek;

“Duyduğunuz bu top sesleri, bütün Osmanlı memleketleri için Kanun-ı Esasî’nin ilân olunduğunu haber vermektedir. Bu dakikadan itibaren Osmanlı Devleti meşrutî hükûmetler arasına girmiştir” dedi.

Zira aynı gün Mabeyin Başkâtibi Said Bey'in Babıâliye getirmiş olduğu Kanun-ı Esasi ve Meşrutiyeti ilân eden hattı hümayun binlerce vatandaşın huzurunda okunuyordu (23 Aralık 1876).

Sadrazam Midhat Paşa, Avrupalıları tarafına çekmenin tek yolunu Meşrutiyeti ilân etmekte görüyordu.. Sanki Meşrutiyetin ilânı ile Avrupa devletleri, Rusya’ya karşı Osmanlı safına geçecekti. Bütün tartışma maddeleri çözümlenecekti. Öyle ki ona göre Meşrutiyet kurtuluştu. Bu itibarla yeni tahta çıkan Abdülhamid Han’ı, ekibiyle birlikte yarı tehdit yarı nümayişlerle meşrutiyeti ilana zorlamışlardı. O kadar inanmışlardı ki Safvet Paşa sözlerini söyledikten sonra yanındaki Edhem Paşa ile birlikte "artık görüşecek bir husus kalmamıştır" diyerek toplantıyı terkettiler.

Oysa diğer altı devletin delegesi bu sözleri hiç duymamış gibiydiler. Osmanlı Devleti’nin istiklâli ile bağdaşmayacak kararlar aldılar. Midhat Paşa şaşkındı. İngiliz delegesine boşuna yalvaracaktı. Osmanlı Devletini Rusya ile sonu belirsiz bir gailenin içine atmak istemeyenleri ise; “Biz Anadolu’ya dört yüz atlı ile geldik. Yine dört yüz kişi kalıncaya kadar savaşırız” gibi boş sözlerle susturacaktı. Sonunda İngiliz ve Avrupalılara güvenilerek ilan ettikleri meşruti idare ile devleti 93 Harbi'ne, bir anlamda tarihimizin en felaketli yıllarına teslim edivereceklerdi.

Aradan geçen 141 sene sonunda tarih fukarası bir devlet adamımızın Strasburg’da Avrupa Konseyi genel sekreteri ile görüşürken “evimde gibiyim” deyişi Midhat Paşa’yı hatırıma getirdi. O da İngilizleri ve Avrupalıları evinin halkı gibi göruyordu. Oraları eviniz gibi görürseniz ve güvenirseniz bir gün asıl evinizi de bulamayabilirsiniz!

Gazi ve düşündürdükleri!

Birkaç gün önce şehir magandaları tarafından gazilerimiz yolda arabalarının önü kesilerek darbedildiler. Bu hadise toplumda haklı olarak büyük bir infial uyandırdı. Bakanlık davaya müdahil olacağını açıkladı. Cumhurbaşkanımız yapanları terörist olarak vasıflandırdı. Gerçekten de ne dense az.

Faillerin babaları ise ibretlik sözler söyledi. “Gazi olduklarını bilmediklerini yoksa asla böyle bir şey yapmazlardı” diye konuştu.

Bence işte asıl bu ifadelerin üzerinde durulması lazım.

Toplumda bazı insanlar konumları, durumları sebebiyle öne çıkabilir. Ama insan olmak, masum olmak, suç işlemek her hâl ve şartta eşit şekilde değerlendirilmelidir. Yolda bir insana saldırmakla polise saldırmak milletvekilini darbetmek cezai müeyyide bakımından ayrı ayrı mı değerlendirilecektir!

Suç suçtur. Yine yakın bir geçmişte bir magandanın sokakta yaşlı bir kadını yumrukladığını gördük. İlk celsede dışarı çıktı. Bu genç tıp fakültesinde okuyordu. Yani insanlara şefkat etmesi gereken, yardımcı olacak olan, şifa dağıtacak olan bir tıp talebesi. İşte bu genç sokakta hiç tanımadığı masum ve yaşlı bir hanımefendiyi darbetti. Bu da kadındı. Adam olsa çocuk olsa ne değişecekti. Bugün kadını veya gaziyi döven yarın başka yerde kimleri dövmez ve kimlerin yolunu kesmez ki?

Bu ülkede yol vermedi diye her gün ne insanlar dövülüyor ve ne cinayetler işleniyor. Farklı konumlarını dile getirmek değil suçu lanetlemek önemli. Başka masum yavruların kafası gözü kırılsa bu tepkimiz olacak mıydı? Bu itibarla hadiseleri önce insani yönüyle ve suçun şekliyle ele almalıyız. İnsana yapılan saldırıyı insanlığa yapılmış olarak görmeliyiz. Suç işleyecek adam korkmalıdır. Kadını dövüp dışarı çıkan adam gibi pişkin pişkin yürümemelidir!

Şayet mağdurları kadın, gazi, milletvekili, sporcu, sanatçı ve bilmem ne diye değerlendirirsek başkalarına karşı aynı suçu hoş görme gibi bir sakat düşünceye düşmüyor muyuz? Bir anlamda suçu meşrulaştırdığımızın farkında mıyız?

Mazlumun dinine, cinsiyetine ve konumuna bakılmadan cezası hak ettiği şekilde verilebilse gazi de kadın da çocuk da kurtulur. Aksi hâlde "ben gaziyim bana vurma" mı denecektir! Alnına "gazi" diye mi yazdıracaktır?..

Yolda masum bir kadını döven adam doktorluk yapamaz!

Çocukları taciz eden kişiler, öğretmenlik mesleğini yerine getiremez.

Nihayet sokakta yol kesen, adam döven magandaya bu sinirli yapısıyla araba kullanamaz deyip trafikten ömür boyu men ve ağır para cezaları verebiliyor musun?

İşte o zaman herkes insan olduğunun insanlığının farkına varacaktır belki. Her bakanlık bence asıl bunun takipçisi olmalıdır.

Bugün gaziye yapılanlara verilen ceza, yarın sıradan normal vatandaşlara yapılanlara karşı da emsal olmalı ve aynı cezaya çarptırılmalıdır. Aksi hâlde insanlığı kendimiz katletmiş oluruz.

TEFEKKÜR

İncinmemek istersen eğer mülk-i fenada

Bir kimseyi incitmemeğe hasr-ı meram et

Geçen hafta Fransa’da aralarında Fransa’nın eski Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy, üç eski başbakan, Yahudi ve Hristiyan cemaati temsilcileriyle yazarların da bulunduğu 300 kişi, “şiddet ve Yahudi karşıtı fikirler yaymaktadır” diyerek Kur’ân-ı kerimden bazı âyetlerin çıkarılması yönünde bir bildiri yayımladılar.

Başta çeşitli illerde teşkilatlanmış TÜGVA’lı gençler olmak üzere pek çok STK temsilcileri bu bildiriyi lanetlediler. AK Parti sözcüsü Mahir Ünal Bey de sert ifadelerle bildiriyi kınarken özetle şöyle söyledi:

“Fransa'da 300 sözde aydının, kutsal kitabımız Kur’ân-ı kerimden bazı âyetlerin çıkarılmasını talep eden bir bildiri yayınlaması en hafif tabirle bağnazlıktır. Siyasetin ve akademinin arkasına saklanarak İslam düşmanlığı yapmak, kutsal kitaba dil uzatmak ve Müslümanlara hakaret etmek Avrupa’nın içinde bulunduğu ruh hâliyle ilgilidir. Bu 'modern haçlı zihniyeti'nin temsilcilerini ve imza attıkları utanç vesikasını lanetliyorum. Yüce dinimiz İslam ve kutsal kitabımız Kur’ân-ı kerim, kıyamete kadar değişmeyecek, insanlığa ışık tutmaya devam edecektir.”

Şimdi de bir 15 sene öncesine gidelim... AK Parti’nin iktidara geldiği ilk dönemde Prof. Dr. Mehmed S. Aydın, Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanı idi. İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde dekanlık da yapmış bulunan bu zat bilhassa dinler arası diyalog ve misyoner toplantılarının vazgeçilmez ismiydi.

Her fırsatta ilahiyat bilgisini daha çok Vatikan’a ve Hıristiyan oryantalistlere borçlu olduğunu övünerek anlatırdı.

Çek Cumhurbaşkanı V. Havel’in ev sahipliğinde Prag Şatosu’nda düzenlenen ve ABD eski Başkanı Bill Clinton'un eşi Hillary Clinton ile ABD eski Dışişleri Bakanlarından H. Kissinger’in de katıldığı "Forum 2000"e Türkiye’den davet edilen tek ilahiyatçı olması ününden ziyade misyonunu göstermesi bakımından büyük önem arz ediyordu.

Zira bu zat hocası İngiliz Profesör W. M. Watt’tan aldığı ilhamla, Kur’ân-ı kerimin tarihselliğini ve zamana göre yeniden uyarlanması gerektiğini öteden beri her platformda savunmaktaydı. Nitekim bu zihniyetin ürünü olarak “Kur’ân-ı kerimin yüzde kırkı atılmalıdır. Zira Kur’ân-ı kerimde Yahudi ve Hıristiyanlarla ilgili âyetler o günün (Hazreti Peygamber Devri) Yahudileri ve Hıristiyanları ile ilgilidir, bugünün değil” diyerek zırvalamıştı.

Bu sözler samimi Müslümanları derinden yaralamıştı. Ancak o günlerde Türkiye Cumhuriyeti, devrinin en bunalımlı yıllarını yaşamaktaydı. Karanlık dış mihraklar, 28 Şubat aktörleri eliyle ülkeyi sarmış millet tarafından göreve getirilmiş Refahyol hükûmetini bitirip ülkeyi korkunç bir kaos ortamı içerisine atmışlardı. Bu kaos ortamından her kesim payına düşeni fazlasıyla alırken tek istifade eden FETÖ hareketi olacaktı. Pensilvanya’ya yerleştirilen örgütün lideri ise “Hocaefendi” sıfatıyla ülkenin sanki görünmez başkanı konumunda idi. Onu bir adam bir cemaat lideri olarak görüp dudak bükenler tarihinin hatasını yapmaktaydı. Zira asıl güç İslam’ı yok etmeye azmetmiş Batılı haçlı devlet ve organizasyonları idi...

Bu projeye aşinayız!

İşte bu güçlerin destek ve arzusuyla Mehmet S. Aydın, Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanlığına getirildi. Diyanet’in önemli merkezlerini zaten FETÖ'cüler ele geçirmiş bulunuyorlardı. Nitekim Prof. Dr. Mehmet S. Aydın yıllardır kurguladığı korkunç senaryoyu bu sayede kolaylıkla ve pervasızca vizyona koyacaktı. Dinler arası diyaloğun prensiplerini o belirliyor, FETÖ'cü militanlar uyguluyordu. "Abant Toplantıları"nda İslam’ı yeniden modernize etmeye yönelik ifadeleri basın tarafından cilalanıyor, servis ediliyordu. Yurt içi ve yurt dışında hahamlar, papazlar ve müftülerle bir araya gelerek, İslam’ın temiz suyunu bulandırmak değil sanki tamamen bozmak ve ortadan kaldırmak için seferber olmuş bulunuyorlardı.

Evet, o günlerde Başbakanlık görevinde bulunan Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey, Kur’ân-ı kerimi bozmaya azmetmiş bu din bezirgânını, ilk seçimde elemek suretiyle siyasi hayatını bitirecek yıkıcı faaliyetlerine nihayet verecekti.

Şuna emin olunuz ki, o 300 Fransız’ın arasında Türk aydınları ve akademisyenleri yoksa bu Sayın Cumhurbaşkanımızın 2010 yılından itibaren verdiği büyük mücadelenin eseridir. Yoksa başta Mehmet Aydın olmak üzere yüzlerce sözde Türk ilim adamının adını o listede Sarkozy’nin yanında hayretle ibretle izliyor olacaktık. "Abant Toplantıları"nda boy gösterenlerin kahir ekseriyeti şu an Sarkozy’nin yanında arzı endam edeceklerdi.

Nitekim biz bu sözlere aşina değil miydik? Mehmet S. Aydın ve FETÖ avanesinden bu sözleri daha evvelce duymamış mıydık?

Haşa Peygamber efendimizi bir postacı yerine koyup, dini sadece kendilerinin anladığını savunmuyor muydu bunlar? Mehmet S. Aydın, “Avrupa Birliği ile ilişkilerde bazı esneklikler göstermemiz lazım. Avrupa Birliğine gireceksek ona göre düzenlemeler yapmamız şart” dedikten sonra Kur’ân-ı kerimin Hıristiyanlara hoş gelmeyecek âyetlerini tartışmaya açmamış mıydı? “Akılla vahiy çelişirse akıl tercih edilir” diyerek açtığı fasit yolun kılıfını da hazırlamamış mıydı?

Ben Abdülhamid Han devrinin FETÖ’sü İngiliz kuklası Afgani ile, Abduh ve Reşit Rıza gibi çömezlerinin hatalarını ifade ettiğim için bunalıma giren Hayrettin Karaman Bey, Abant Toplantılarında yenilen bu herzelere karşı en ufak bir tepki koymuş muydu acaba?

Fransız'ın bayraktarları!

Bakınız net bir hüküm vereyim: Sadece 300 Fransız değil üç milyon Fransız, İngiliz, Amerikalı ve Yahudi aydın denilen adamları da bir araya gelse İslam’a ve Kur’ân’a zarar veremezler. Nitekim bugün bütün Türkiye bu Fransız şarlatanlarını tel’in etme yarışına girmedi mi? Hatta böyle durumlar dinimize daha sıkı sarılmaya da sebep olabilir. Peki ya yıllardır devşirilmiş ve kendilerine benzetilmiş Türk aydınları da bunlarla beraber hareket ederse… İşte bu takdirde mücadele güçleşir.

Nitekim şu mübarek ramazan günlerinde Fransız bildirisine imza atmasa da TV’lerde onlardan beter yıkım ekibi gibi çalışanlara ne demelidir?

Son günlerde, neye ve kime hizmet ettiği belli olmayan TV8’de, dinimiz üzerinde yine milletimizi rencide edecek programlar yaptırılmaya başlandı. Akademisyenlerimizden Bayraktar Bayraklı ve avanesi ramazan ayını, kurbanı ve haccı sabitleyelim diyerek eski söylemleri yeniden vizyona sürdü. Dönemin Diyanetçileri ve FETÖ'cülerin tesiriyle Mevlid-i Şerif Kandili’ni Kutlu Doğum Haftası adıyla sabitledikleri zaman Yaşar Nuri Öztürk de, "artık ramazan ve kurban da sabitlenmeli" diyerek gelecekte yapmak istediklerinin işaretini vermişti.

Evet, Fransızlara cevabı verdik! Fakat TV8’de ibretle izlediğimiz Bayraktar Bayraklı, Mehmet Okuyan, Abdülaziz Bayındır ve Caner Taslaman gibi onlarca ilahiyatçı aynı görüş ve fikirlerle gençlerimizi zehirlemeye devam etmekteler. Marmara İlahiyat'ın Dekanı Ali Köse, biz Bid’at fikirli ilahiyat akademisyenlerine söz söylediğimizde pek efelenmişti! Acaba Bayraktar’ın bu fikrine ne demektedir? Üç maymunu mu oynamaktadır!

Diğer taraftan siyasilerimiz ve STK’larımız Fransız aydınlarına gerekli cevabı şiddetle verdiler. Fakat ben bu konuda Diyanet’in fazlaca kabadayılık taslamasına açıkçası bir anlam veremedim. Diyanet bence Fransız ve Papalık misyonunun bu ülkedeki mankurtlarına, maşalarına ve piyonlarına cevap vermelidir. Zira üzerimize tankla yürüyen benim evlatlarımı İngiliz, Fransız, Yahudi akademisyenler kapmadı. FETÖ ve yandaşları eliyle devşirdiler. Lütfen uyanalım artık! Diyanet de milletimizin dinini, inancını, akaidini, ahlakını, ibadetini bozanlara dur demelidir!

TEFEKKÜR

Eskiler yenilenir hep yeni âdetler gelir

Şer-i pâke uymayan bin türlü bid’atler gelir

Biz yakın olduğumuz müddetçe diyar-ı küfre

Türlü zahmetler doğar türlü nedametler gelir

.

Şanlı Peygamber Efendimiz, “el-Cemaatü rahmetün ve’l-furkatü azabün” buyurdular. Yani, “Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır.” Müslümanlar birliğin nerede olduğunu bir bilebilse ve anlayabilse meselelerini bir çırpıda çözecekler. Oysa İngilizler iki asırdır aramıza öyle nifak tohumları ekti ki kördüğüme çevirdi. Anlamak, idrak etmek ve problemi çözmek mümkün görünmüyor.

Hâlbuki o kadar kolay ve basit ki. Nedir derseniz sadece tarihi doğru okumak ve anlamaktan geçiyor diyeceğim. Almış Han’ı, Abdülkerim Satuk Buğra Han’ı, Gazneli Mahmud’u, Tuğrul ve Çağrı Beyleri, Alparslan’ı, Melikşah’ı Selahaddin Eyyubi’yi, Kılıçarslan’ları, Osman ve Orhan Beyleri, Fatih, Yavuz ve Kanuni’leri gerçek manada anladıkça her şey çözülecektir. İngiliz ve Yahudi oyunları o anda bozulacaktır. Gece gündüz asırlarca dünyaya hükmetmiş bu ecdadımızın adını zikredip de onları hiç anlamamak, galiba son yüzyılın gençlerinin kaderi oldu!

Hem onları sevdiğini söyleyeceksin, hem de onların düşmanlarının peşinden gideceksin! Nasıl bir zihniyet ve ne yaman çelişkidir bu! İşte İngiliz’in başardığı da bu!

İngiliz bu milletin arasına işte bu nifak tohumunu öyle bir ekti ki haydi bakalım yok et edebilirsen!

Hem Sultan Abdülhamid Han diyeceksin, hem de İngilizlerin bir dönem en namlı FETÖ-vari adamları olup onu tahtından alaşağı eden Afgani ve Abduhları seveceksin.

Hem iki sözünden biri Osmanlı olacak, hem de Osmanlının cihadına çapulculuk diyen Seyit Kutub’u baş tacı edeceksin. Peygamber efendimizin neredeyse bütün mucizelerini inkâr eden Hamidullah’tan Peygamber efendimizi öğreneceksin. Bin yıl İslama hizmet eden atalarını üçer beşer dakika konuşmaktan aciz olacaksın. Onların eserlerine bîgane kalacaksın. Hatta aşağı görecek beğenmeyeceksin. Dinini ifsat edenleri ekranlarda ahkam kestireceksin.

1400 senelik birlik harcı!

Son Cuma Namazı’nda dinlediğim vaiz, ağzından köpükler saçarcasına Peygamberin mezhebi mi vardı? diye bağırmaktaydı. Dört mezhebe Caferiliği de katarak “bunların yeri yok bunlar bölücülüktür” diye haykırıyordu. Güya Müslümanları Kudüs’e imdada çağırıyordu. Atalarının bin yıldır takip ettiği şanlı peygamberimizin aydınlık yolunu yok ettiğinin bile farkında değildi zavallı. Peygamberlik nedir, mezhep, müctehid, ictihad ne demektir? diye sorsanız verecek zerrece cevabı ve bilgisi yoktur. Acaba bu zavallılar 1400 senelik birlik harcının ne olduğunu bilmekte midir? Müslümanları nerede birleştirecekler anlamak mümkün değil!

Bugün Yemen’den Makedonya’ya, Çad’dan Endonezya’ya, Doğu Türkistan’dan Anadolu’ya bütün dünyaya dağılmış Ehl-i sünnet Müslümanlara, “Mezhebiniz nedir?” diye sorunuz. Size anında dört mezhepten birinin adını vereceklerdir. Söyler misiniz bunu yıkmakla elinize ne geçecek? Dört mezhebe mensup Ehl-i sünnet Müslümanlar, asırlardır bir arada yaşamış bir ve beraber yürümüş kalpleri ve gönülleri hep ittihat içinde bulunmuştur. Birinin ayağına diken batsa dünyanın öbür ucundaki acısını hissetmiştir. Buyurun asırlardır övgü yarışına girdiğiniz Vehhabi inancına sahip Suudi Arabistan bir günde “Radikal İslam”dan “Ilımlı İslam”a geçiverdi. Bir günde dinini inancını değiştirmek nasıl bir zihniyettir. Bu durum radikal ve ılımlı diye tarif edilen her iki İslam anlayışının İngilizler tarafından enjekte edildiğini göstermiyor mu? Dün Osmanlı’yı yıkmak için İngilizlerle iş birliği yapan Vehhabiler bugün de Trump’ın yeni dünya küresinin üzerine elini koymak suretiyle Ilımlı İslam’ın temsilcisi oluverdiler. Çünkü bunlar İngiliz ve Siyonizmin, adı Müslüman köleleri idiler. Ehl-i sünnete saldırmak ve Ehl-i sünnet akidesini yıkmak için fırsat arayan zavallılar Vehhabilik hakkında kaç kelime ettiler. Ayrıca asırlardır Osmanlı Devleti’ne karşı Batı ile iş birliği içerisinde bulunan Şii-İran dünyası mı savunacaktır Kudüs’ü?

Proje hız kesmeden devam ediyor!

Maalesef İslam dünyası Sultan II. Abdülhamid’den sonra pusulasını kaybetti. Afgani, Abduh gibi masonların açtığı girdapta kayboldu. Bir tek Türkiye ayakta durmaya ve düşmemeye çalışıyor. Anadolu insanının saf ve temiz inancı bizi diri tutuyor. Halbuki millet olarak çoktan bu oyunları görebilmeli ve ona göre gardımızı alabilmeliydik. Samsun 19 Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde talebelerine “Kudüs ilk kıblemiz değildir ve Miraç hadisesi yoktur” diyen şarlatanlar bu millete ne verecekler ve nerede birlik sağlayacaklardır.

Onlar Siyonizm’in uşaklığını yapadursun İsrail’in kurulma kararı alınışının tam yüzüncü senesi. Bu karardan 50 sene sonra devletlerini ilan ettiler. İkinci elli senenin sonunda ise büyük İsrail projesine start verildi. Artık proje bütün açıklığıyla meydandadır. Arap baharı ile (sözde) diktatörlükler ortadan kaldırılırken Orta Doğu ülkeleri tarumar edildi. Ilımlı İslam idaresi altında Papalığa bağlı bir halifeliğin getirileceği Türkiye’de ise, 15 Temmuz sürecinde kaosun son perdesi yaşanacaktı. Ardından İsrail, parçalanmış harabeye dönmüş Türkiye’nin bu durumundan istifade ile rahatlıkla Suriye ve Irak’ın büyük kısmını yutarak Fırat’a dayanacaktı.

Türk halkının ve tarihinden güç ve ilham alan iki liderinin (Erdoğan ve Bahçeli) sağduyulu ve tavizsiz duruşu sayesinde bu büyük oyun bozuldu. Ancak defedilemedi.

Nitekim son 30 yıldır dünyanın bir numaralı zalim kabadayısı hiç ara vermeden İsrail’e bu kapıları açacak programını devam ettirme kararını verdi. Bu zalim diktatör İslam dünyasına asla toparlanma fırsatını tanımak istememektedir.

Kürtlere referandum, DEAŞ'ı destekleme, YPG’ye yapılan binlerce tır dolusu silah desteği ve nihayet Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan edişi hep bu senaryonun adımlarıdır. Evet Amerika projesinden asla taviz vermeden ilerlemektedir. Amerika Türkiye’yi etkisiz kılmak üzere çevirmektedir. Ülkenin işgal edilmek üzere olduğu şu dönemde Zarrab’la gün geçirenler, geyik muhabbetinde bulunanlar, Türklerin İstanbul üzerine yürümesi sırasında Bizanslı aydınların meleklerin dişiliği veya erkekliği üzerinde tartışma yapmalarına benziyordu. Gerçekten ahmaklık parayla değilmiş!

Fakat asıl olan bu değil. Özellikle İslam adına konuşanların, gençleri etkileyenlerin, akademisyenlerin tavır ve duruşları milletimizin ve ülkemizin geleceği açısından mühimdir. Abduh ve Afgani gibi mezhepsizler ile FETÖ’nün İslam dışı fikirlerini savunmaya çalışan İslamoğlu, Okuyan ve Taslaman’ları bayrak edinerek zafere ulaşamazsınız! Endülüs Emevileri, sekiz asır hüküm sürdüğü İspanya’da; Ehl-i sünnet inancının dışına taşması ve bidatlere bulaşması nedeniyle bir fert kalmadan ortadan kayboldu.

Abduh ve Afgani fikirlerine sahip olanlar da, “devlet-i ebed müddet” denilen Cihan İmparatorluğumuzun mahvını hazırladılar.

Cenab-ı Hakk zaferi ve nusreti doğru yolda olan Müslümanlara vermektedir. Geliniz önce itikadımızı düzeltelim. İnancı sağlam tutalım. Sultan Alparslan’ın şu sözünü bir kez daha hatırlayalım:

“Biz halis Müslümanlarız. Bid’at nedir bilmeyiz. Onun için Cenab-ı Hak biz Türkleri aziz kıldı...”

TEFEKKÜR

Kuvvet ü izzet ittifak iledir

Zaaf u zillet de iftirak iledir

.

IV. Murad Han 11 yaşında saltanata geçmişti. İlk yıllarında Bekir Subaşı’nın sebep olduğu karışıklıklar sırasında Bağdat elimizden çıkmıştı (1623). Padişah bu duruma son derece üzülmüştü. Bağdat’ın geri alınabilmesi için derhâl ordular göndermeye başladı.

Nitekim Şubat 1625’te sadarete getirilen Diyarbakır Beylerbeyi Vezir Hafız Ahmed Paşa’nın ilk görevi de Bağdat olmuştu. Hafız Ahmed Paşa komutasındaki Osmanlı ordusu Kasım 1625’te gelerek Bağdat’ı abluka altına aldı.

Ancak muhasara beklenenden uzun sürecektir. Muhafızlar büyük mücadele veriyorlardı. Yapılan müteaddit hücumlardan, açılan lâğımlardan bir netice alınamadı. Muhasaranın yetmiş ikinci günü bazı lâğımların atılmasını müteakip umumî hücum yapıldıysa da muvaffak olunamadı.

Öte yandan Şah Abbas, kalenin sıkışık vaziyetini haber alınca otuz bin kişilik kuvvetle gelerek Osmanlı ordusunun erzak yollarını kesti. Bu nazik durum karşısında Hafız Ahmed Paşa, ordu erkânını sipere çağırıp görüştü. “İşte şah geldi, barut ve erzak azaldı ne yapmalı” diye sordu.

Halep Beylerbeyi Mustafa Paşa, artık Bağdat’ın alınamayacağını Şah’ın üzerine gidilmesinin daha evla olacağı görüşünü bildirdi. Fakat yeniçeriler “Biz cümle kırılırız, Bağdad alınmayınca metristen çıkmayız” derken, sipahiler de “Siz metrisleri muhafaza ederseniz biz dahi dışarıda kalmaktan geri durmayız!” dediler. Bu sözler üzerine muhasaraya devam kararı alındı.

Zor durumda kalan Serdar-ı Ekrem Hâfız Ahmed Paşa, padişahtan top ve mühimmat yardımını çok güzel bir şiirle dile getirmişti:

Aldı etrâfı adüv imdâda asker yok mudur?

Din yolunda baş verir merdane server yok mudur?

Bir aceb girdâba düştük çâresiz kaldık medet

Âşinâlar zümresinden bir simâver (şinâver) yok mudur?

Kendisinden yardım talebinde bulunulan IV. Murad Han ise başarısızlığın bir sembolü olan bu isteği sitemkâr bir biçimde reddetmiş ve aynı redifli bir şiir ile karşılık vermişti:

Hâfızâ Bağdâda imdâd etmeye er yok mudur?

Bizden istimdâd edersin sende asker yok mudur?

Düşmânı mât etmeye ferzâneyim ben der idin

Hasma karşı şimdi at oynatmaya yer yok mudur?

Merdlik dâvâ edersin bu muhanneslik neden

Havf edersin bâri yanında dilâver yok mudur?

Hafız Ahmed Paşa, üzerine gelen Şah Abbas’a karşı Diyarbekir Beylerbeyi Murad Paşa’yı görevlendirdi. Ancak kalabalık Safevî birlikleri karşısında Murad Paşa muvaffak olamayarak bozulup orduya geldi. Galibiyetten dolayı kendisine güven gelen Şah, ilerleyerek Osmanlı asıl kuvvetleri üzerine yürüdü. İlk çarpışmada İran kuvvetleri çekildi. Ertesi günü Şah, Hafız Paşa’ya mektup yollayıp:

“Ben Bağdat’ı bir Celâli elinden aldım. Padişah hazretlerine name gönderip oğlum için rica ettim, eğer vermezse size teslim ederim. Şimdilik siz ceng zahmetine katlanmayınız.” diye haber gönderdi. Böylece Osmanlı ordusunu oyalayıp yıpratma düşüncesindeydi. Buna karşı Veziriazam:

"Padişahın vekil-i mutlakıyız. Sualinizin cevabı bizdedir. Ol tarafa name göndermeğe hacet yoktur. Bu gibi sözlerle Bağdat’tan el çekmeziz”, sözleriyle mukabele etti.

İran güçleriyle başlayan üçüncü gün savaşı pek şiddetli olmuştu. Şah’ın kalabalık birlikleri dört yandan hücum tazeliyorlardı. Yeniçeriler ise bir dizlerini yere koyup Kızılbaşlar üzerine kurşun yağdırıyorlardı. Savaş sabahtan ikindiye kadar devam etti.

Harp bir kaç defa Osmanlı kuvvetlerinin aleyhine döner gibi olduysa da Yeniçeri Ağası Hüsrev Ağa'nın ve bilhassa Hafız Ahmed Paşa'nın elinde ok ve yay olduğu hâlde askeri teşci etmeleri vaziyeti kurtardı.

İran ordusu sonunda geri çekilmeye başladı. Şah Abbas bu muvaffakiyetsizlik üzerine anlaşmak üzere Tohte Han adında bir elçisini Osmanlı ordugâhına gönderdi. Uzun görüşmeler sonucunda bir neticeye varılamadı. Bunun üzerine Şah Abbas ehliyetli birisinin murahhaslıkla gönderilmesini istemesi üzerine Veziriazamın selâm çavuşu Mustafa Ağa, şahın yanına yollandı.

Gidene kale verilmez!

Bağdat muhasarası dokuz ay sürmüştü. Asker hasta ve aç vaziyette idi. Orduda erzak kalmadığından, mazı, kestane, diken otu yeniyordu. Bundan başka harp levazımatı da bitmiş gibi idi. Şahın muvaffak olamayarak çekilerek bir anlaşma istemesi ordu erkânına ümit vermişti.

Durum ümit verici bir hâle gelmiş iken kapıkulu askerleri arasında isyan emareleri başladı. Daha önce ölmeden Bağdat’ı terk etmeyiz diyen asker şimdi; “orduda yiyecek yok, at ve eşek kalmadı niçin oturuyoruz?” diyerek Hafız Paşa’nın çadırına hücum ettiler ve “sen kızılbaşla berabersin” diye kendisini ata bindirip İmam-ı Azam kulesine hapsetmeye yeltendiler. Bu fena hâli elçisi Tohte Han ile diğer İran murahhasları da seyrediyorlardı. Alemdar Osman Ağa:

“Padişahtan başka veziri kim azledebilir? Bu otağ padişahındır. Ben olmayınca sancak-ı şerif buradan kalkmaz. Vezir kim ise bu otağa gelir” dedi.

Asiler ağanın üzerine çullanıp tepeledikten sonra elinden âlemi alarak muzaffer bir edayla götürdüler. Bu defa ocak ihtiyarları askerin önüne geçip:

“Paşa, serdarımız ve padişah vekilidir. Şah askeri ensemizde, bu hâl nice olur? Düşman hücum ederse baş yok kim cevap verir?” diyerek veziriazamı ellerinden aldılar.

“Biz Bağdat’ı almadan dönmeyiz” diyen kabadayılar bu defa da gitmek yaygarasına başlamışlardı. Hafız Paşa, “Şah’a gönderilen elçimiz gelsin bir, iki gün sonra kalkarım” diye bunları yumuşattı.

Öte yandan İran ordusuna varan Mustafa Çavuş’a, Şah Abbas oldukça iyi davranmıştı. Görüşmeler neticesinde Şah, kalenin Osmanlıya teslimine dair nameyi yazarak çavuşa verdi (Haziran 1626). “Görüşülen sulh makbulümdür, kaleden ayrılan İran askerine katiyen ilişilmesin” diyerek bir takım hediyelerle Mustafa Çavuş’u yolcu etmişti.

Mustafa Çavuş henüz ayrıldığı sırada Osmanlı karargâhındaki İranlı casuslar gelerek, kapıkulu askerinin isyanını haber ettiler. Şah Abbas, derhal Mustafa Çavuş’u geri döndürüp;

“Başka yazılacak bir şey daha vardır.” diyerek elinden nameyi aldı ve paramparça etti. Ardından da: “Serdarınız Bağdat üzerinden kalktı gitti. Giden askere kale vermek olmaz; var git gördüğünü söyle” sözleriyle Mustafa Çavuş’u geri yolladı.

Böylece Bağdat tam ele girmiş iken bir gün daha sabır gösterilememesi yüzünden kaçırıldı (Temmuz 1626). Dokuz ay verilen mücadele ve çekilen çile heba olmuştu. Mustafa Çavuş’tan bu haberi aldıklarında daha bir kahrolmuşlardı. Artık eli boş dönmekten ve dönüş yolunda daha büyük zorluklara katlanmaktan başka çareleri kalmamıştı.

Nusret sabırla gelir!

Peygamber efendimiz: “Sen, yakini bir imanla, tam bir rıza ile Allah için çalışmaya muktedir olabilirsen çalış; şayet buna muktedir olamazsan, hoşuna gitmeyen şeyde sabırda çok hayır var. Şunu da bil ki nusret sabırla birlikte gelir”, buyurmuştur.

ABD ile girişilen büyük mücadele 15 Temmuz’dan beri şekil, usul ve mevzi değişikliğine rağmen fasılasız devam etmektedir. İdarecilerin ve milletin kararlı duruşu ve sabrı her defasında başarı ibresini ülkemiz lehine çevirmiştir. Son ekonomi savaşında şunu idrak ettik ki her gemide fareler vardır. Bunlar derhal yaygarayı basmakta hemen teslim olmayı düşünmektedir. Korkaklar vardır. Tatlı canı ve üç kuruşluk parası gitmesin diye ortaya çıkmaz ve sesleri solukları duyulmaz.

Amma bazı gemilerde kaptanla beraber, sulara gömülmeyi göze almış mert tayfalar da vardır. Türkiye artık başındaki mert kaptanı ve peşine takılan fedakâr yiğitleri ile Rabbine sığınıp ve güvenip mücadelesini yılmadan devam ettirmektedir. Dolarlarını yurt dışına kaçıran farelere inat doları bir paçavra gibi görüp Türk lirasına bir anlamda devletine güvenini tazelemekte, vatanına muhabbetini göstermektedir.

Samimi ve ihlaslı Anadolu insanı sabır ve metanetle mücadelesine devam etmektedir “İnnallahe yuhibbu’s-sabirin”: Allah sabredenleri sever.

“Men sabera zafera”. Zafer sabredenlerindir.

İşte bu sabrın neticesinde bugün ABD’nin politikaları dünyada tartışılmaya açılmış Trump da ülkesinde istenmeyen hâle düşmüştür.

Büyük savaşın bitmediğini bilerek her alanda mücadeleye ve teyakkuza devam olunmalıdır. Zafer rüzgârları ülkemiz yönüne doğru esmektedir.

TEFEKKÜR

Sabır; incecik sırat

Murat içinde murat

Sabır; Hakk’a tevekkül

Sabır, Hakk’a itimat …(N.F.K.)

Bugün tarihe geçecek en iğrenç soykırımlardan biri yaşanıyor. Myanmar yani Arakanlı Müslüman kardeşlerimiz kan ağlıyor. Son iki yüz yılımızın tarihi incelense, bugün yaşadıkları yerleri ve varlıklarını dahi unuttuğumuz o güzel insanların, dedelerimizin derdiyle nasıl dertlendiklerini zor zamanımızda imdadımıza yetişmek için neler yaptıklarını göreceğiz. Heyhat tabii ki görmek isteyenlere. Bir de görmemek ve hatta göstermemek için çırpınanlar var.

Osmanlı Devleti’nin sıkıntılarla boğuştuğu 19. asırda Asya Müslümanları, Madagaskar’dan Myanmar’a kadar her tarafta halifeyle irtibatta idiler. 1870 yılında Myanmar’daki Ava Sultanlığı ilişkileri geliştirmek için Osmanlı Devleti’ne mektup göndermişti.

II. Abdülhamid Han döneminde Müslümanların halifesi bu bölge Müslümanlarının dilinden düşmez olmuştu. Hicaz demir yoluna yardım edenler arasında Myanmarlı Müslümanlar da vardı.

O dönemde Myanmar’ın adı Birmanya (Burma) idi. Müslümanlar topladıkları yardımları konsolosluk ve bankalar aracılığıyla Türkiye’ye gönderdiler. Bölgenin kanaat önderlerinden İbrahim Ali Molla, Abdurrahman ve Cemal efendiler topladıkları binlerce İngiliz lirasını Rangoon’daki fahri Osmanlı şehbenderliğine teslim etmişlerdi. Yine Birmanya’nın önemli şehirlerinden Mandalay ve Moulmein şehrindeki Müslümanlar da yardıma katıldılar.

Bilhassa Myanmar’dan gelen yardımlar Halife-i Müslimin II. Abdülhamid Han’ı çok duygulandırmıştı. Kendilerine Hicaz demir yolu madalyaları göndererek teşekkür etti.

1911’de İtalyanların Libya’yı işgali ve 1912’de Balkan Savaşları sırasında Hindistan, Çin, Singapur ve Myanmar’daki Müslümanlardan maddi yardımlar gelmeye devam etti. Ayrıca sağlık ekipleri de teşkil edilerek Türkiye’ye gönderilmişti.

Arakanlı Müslümanlar gariptiler, fakirdiler, azdılar. Fakat ne fakir olduklarına baktılar ne de az oldukları için hayıflandılar. Acımızı ta gönülden hissediyorlardı. Tek düşünceleri vardı. Osmanlı-İslam Devleti’nin ve Müslümanların yanında olmak. Sadece bunu yerine getirdiler. Ne gönderebilirlerse gönderip yanımızda olmaya çalıştılar.

Devreye İngiliz girdi

Arakan, İslam’ın ilk girdiği ülkelerden biri idi. Hicri birinci asırda Allah Resulü’nün sahabelerinden Vakkas bin Malik hazretleri ve bir grup arkadaşı bu ülkeye ilk ayak basan Müslüman tacirlerdi. Bu tacirlerin ahlakına hayran kalan Arakanlılar arasında İslamiyet kısa sürede yayılmaya başlamıştı. 13. asra girildiğinde Arakan halkı tamamen Müslümanlaşmış bulunuyordu. 1430 yılında Arakan İslam Devleti kuruldu. Arakan İslam Devleti’nin ilk sultanı Süleyman Şah’tır. Arakan İslam Devleti 1784 yılına kadar bölgeye hükmetti. Bu dönemde Arakan bir ticaret ve ilim merkezi oldu. Portekizliler, Hollandalılar uzun yıllar Arakan ile ticaret yaptılar. Arakan, ekonomik olarak güçlü bir hâle geldi.

19. yüzyılda Arakan’ı işgal eden güç İngiltere’ydi. Arakan’ı iliklerine kadar sömürürken Arakanlı Müslümanları da maden ocaklarında zorla köle olarak çalıştırdı. Birinci Cihan harbinde esir düşen dedelerimizi de götürüp Arakanlı Müslüman kardeşlerimizle birlikte köle gibi çalıştırdı. Kim bilir Arakanlı kardeşlerimiz o dedelerimiz için ne gözyaşları döktüler.

İngilizlerin Budistleri tahriki sonucu 1942 yılındaki katliamlarda en az yüz elli bin Arakanlı hayatını kaybetti. Yüz binlerce Arakanlı da vatanını terk ederek komşu ülkelere sığındı.

Dünya kamuoyunda zor duruma düşen İngiltere, 1948 yılında bölgeden ayrılırken, Arakan’ı Burma Budist krallığına bıraktı. Onlara, Müslümanları imha etme, dinlerini bıraktırma ve asla fırsat tanımama misyonunu da yüklemiş bulunuyordu. İngiliz o günden sonra ve bugün de olduğu gibi artık Arakan’daki Müslüman soykırımına karşı, sadece sahte gözyaşları dökecek ve kınamakla yetinecektir.

Budistler, 1948’den sonra Arakanlı Müslümanlara dinlerini değiştirmeleri için görülmemiş zulüm ve işkencelerde bulundular. 1962 yılında askerî darbeyle iktidara gelen komünist General Ne Win, devletin tüm imkânlarını Müslümanları yok etmek için seferber etti. Buna rağmen Arakanlı Müslümanlar her ne pahasına olursa olsun dinlerini terk etmediler.

İnsan hakları kuruluşlarının raporlarına göre, 1962-1984 yılları arasında yirmi beş bin Arakan Müslümanı öldürüldü. Tüm mal varlıklarına el konuldu. İslam dini hakkında yalan ve iftiralarla Müslüman gençleri aldatmaya çalıştılar. 1978 yılının baharında, yüz binlerce Müslüman Bangladeş’e göçmek zorunda kaldı.

Arakanlı Müslüman yanıyor!

Arakanlı Müslümanların çilesi bitmedi. Bugün de Arakan yanıyor. Arakan ağlıyor. Arakan çaresiz. Myanmar ordusu ve çeteleri Müslümanlara kan kusturuyor. Hristiyan dünyası ise ellerini ovuşturuyor. Zira akan kan, Müslüman kanı. İslam ülkeleri denilen İran, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri kör ve sağır rollerindeler. Kalpleri var hissiz, kulakları var sağır ve gözleri var kör. Bir tek Türkiye var sesini çıkarabilen. Zira bu zulüm karşısında ciğeri parçalanan bir Cumhurbaşkanımız var. Ancak o ses de gücü nispetinde bağırıyor. Zira bırakın dışarıya bakmayı içeride meşgul ettiriyorlar. Güçlü, birlik içinde ve ses veren bir toplum olsa onun devleti de o nispette ağırlık koyabilecek. Ama toplumumuzu tehlikeli bir biçimde yaraladılar.

Kutlu Doğum Haftası tartışmaları sırasında Hürriyet gazetesinde tam sayfa söyleşi yapan ve Orta Doğu’da akan kan yüzünden sadece Müslümanları suçlayan eski Diyanet İşleri Başkanı Bardakoğlu, yine malum gazeteye gitse de Budist zalimlerinin aleyhinde birkaç söz etse. Batılıların ikiyüzlülüğünden bahsetse. Arakanlı Müslümanların dertlerini dile getirebilse. Ne güzel olurdu! Hâlbuki onlar sadece Müslümanların arasına fitne sokmakta mahirdirler. Müslümanları böler, parçalar, zebun düşürür sonra da Arakan da olduğu gibi acımasızca yakarlar. Evlerine ocaklarına ateşler salarlar.

Gerçekten üzülüyorsak, buyurun!

Türk Devleti ve milleti olarak ne yapacaksak yapabilmeliyiz. Ben bir tek teklifte bulunayım. Ayda bir her cuma namazı, camilerde Arakan için para toplayalım. Toplanan paraları kuruşu kuruşuna Arakanlı Müslümanlara ve onlara sahip çıkanlara gönderelim. Böylece kendimizi de sıhhatli bir şekilde test etmiş oluruz. Kutlu Doğum haftalarında, çocukları zorla toplayıp şu kadar Fatiha okuttuk diye övünmek iş değil. Asıl olan zulüm altında inleyen Peygamber Efendimizin ümmetinin yanında olabilmektir. Dedelerimizin derdiyle dertlenenlerin torunlarını da bizlerin hatırlayabilmesidir. Yoksa Peygamber Efendimizi seviyoruz diye naralar atmayalım. Biz gidemiyorsak da paramız gider. Buyurun, neredesiniz?

On sene önce böyle bir olay yaşansa bugün trilyonlarca para toplanırdı. Evet, güya Arakanlı Müslümanlara verilmek üzere gözyaşları içerisinde toplanır, FETÖ’cülere verilirdi. Onlar da o paraları Hristiyan liderlere teslim ederlerdi. Bakın işte o paralarla semiren Avrupalılar, bugün FETÖ’nün hamiliğini yapıp Türk devletine kin kusuyorlar.

Evet neredesin ey Diyanet! Bu organizasyonu yapmak çok mu güç. “Buyurun Cumhurbaşkanım biz böyle bir organizasyon yapıyoruz ve yanınızdayız. Arakan için ne gerekiyorsa, millet olarak para ve dua gücümüzle sizinle beraberiz”, diyemez misiniz? Düşünemez misiniz? Her ay toplanan paraları Cumhurbaşkanlığına teslim ediniz ve oradan gitsin. Yoksa FETÖ’cülere güvendiğiniz kadar oraya güvenmiyor musunuz!

Ama önce para, sonra dua olacak. Şunu iyi bilelim ki paraları toplamadan dua etmek münafıklık alametidir. Silahını almadan harbe çıkmak gibidir.

Önümüzdeki cuma başlamak üzere bekliyorum. İşte devletinin ve ümmetin yanında olmak budur! Yoksa sahte üzüntüler, İngiliz’in ağlamasından (!) da beter bir durumdur.

TEFEKKÜR

Ederse bir kişi mazluma nusret

Makam olur ona gülzar-ı Cennet

Gençliğimiz ve geleceğimiz adına son yıllarda atılan adımlardan beni en fazla heyecanlandıran seçme ve seçilme yaşının 18’e düşürülmüş olmasıdır. Bu karar fevkalade önemlidir. Zira Dünya hayatı o kadar kısadır ki çabuk yetişmek ve çabuk iş sahibi olmak bakımından fevkalade önemlidir. Bunun şüphesiz ki içini doldurmak ise milli eğitimimize düşecektir.

Biz tarihimiz kadar destanlarımızı da kaybettik.

Oğuz Kağan destanı şu şekildeydi:

“... Günlerden bir gün Ay Kağan'ın gözü parladı. Doğum ağrıları başladı ve bir erkek çocuk doğurdu. Çocuk son derece güzeldi. Ona Oğuz adı verildi. Bu çocuk anasının göğsünden bir kere süt emdi, bir daha emmedi. Dile gelmeye başladı ve et istedi. Kırk gün sonra büyüdü, yürüdü ve oynadı. At sürüleri güder, ata biner ve av avlardı”.

İleride 24 Oğuz boyunun atası olacak Oğuz’un destanında çabuk büyüme ve yetişme teması vardır. Evet bu bir destandır. Fakat gerçek tarihimiz bu destanın içerisinde gizli değil midir?

Bakınız dünyanın en büyük imparatorluğunu kurmuş bulunan Osmanlılar oğullarını 11-12 yaşında Amasya, Manisa, Konya, Kastamonu ve Trabzon gibi mühim merkezlere vali olarak atıyorlardı. Bugün iki yüz fabrikası olan bir adam bir fabrikanın idaresini 12 yaşındaki oğluna verir mi acaba?

Demek ki onu mükemmelen yetiştiriyor sonra da staj olmak üzere bir merkeze gönderiyorlardı.

I. Murad Han da oğlu Mehmed’i (Fatih) 11 yaşında Manisa valisi 12 yaşında ise saltanat koltuğuna oturttu. 12 yaşında bir çocuk saltanata geçince Papalık ve Avrupa ülkeleri hareketlenmiş ve Osmanlıları balkanlardan atmak üzere harekete geçmişlerdi. O zaman sadarette bulunan Çandarlı Halil Paşa endişeye kapılarak Sultan Mehmed’den devletin başında tecrübeli birinin bulunmasını istedi. Bu söz bir anlamda kendisine güvenilmediğini ortaya koyuyordu.

12 yaşındaki gencin cevabı ise, Çandarlı’ya unutulmaz bir ders, idarecilerimize ve milletimize ise hazineler değerinde bir öğüt olacaktı. Ne yazık ki bu söz de tarih kitaplarına geçmedi, gençlerimiz altın değerindeki bu sözleri duymadı. II. Mehmed kurt devlet adamına dönerek:

“Evvele’l fikir ahire’l-amel gerekmez miydi”. Çocuk padişah koca Çandarlı’ya, düşmanın geleceğini hiç mi hesaplamadınız. Düşman geliyor git, düşman gitti gel. Saltanat çocuk oyuncağı mı diyerek müthiş bir ders vermişti.

Bu itibarla bugün gençlerimizi erken hayata kazandıracak tarih, edebiyat ve din derslerimizin müfredatlarını yeni baştan gözden geçirmemiz gerekmektedir.

Ancak o takdirde Sayın Cumhurbaşkanımızın 2023, 2053 ve 2071 diyerek verdiği hedefleri yakalama imkanına sahip oluruz.

Sultan geldi!

Geldi mah-ı Ramazanım

Şad olup sevindi canım.

Bir beldeye bir dünya sultanı misafir olarak gelse bir evde kalabilir. Sayılı aileleri sevindirebilir. Cenab-ı Hakkın gönderdiği sultan ise dünya sultanlarına benzemiyor. O, on bir ayda bir geliyor. Bir ay misafir olarak kalıyor, kendisini kabul eden dünyadaki bütün evleri şenlendiriyor. Alemi tezyin ediyor.

Misafir yer, içer masrafları olur. Konumu ne kadar yüksek ise maliyeti de o kadar ağır olur. Oysa bu sultan yemiyor, içmiyor ve hiçbir masrafı olmuyor. Aksine bulunduğu yeri bereketlere gark ediyor.

Bu sultan öyle güçlüdür ki kendisine bağlananları her türlü kötülükten koruyan bir kalkandır. Her insanın en büyük düşmanı olan şeytanları bağlayıp onu muhafaza eder. İnsanı sanki başka bir insan kılar.

Bu sultan rahmet, mağfiret saçıyor. Razı olduklarına Cehennem kapılarını kapatıyor. Bunun girdiği evlere bolluk, bereket giriyor. Ülkelere dirlik düzenlik geliyor. Kişinin yaptığı hayırlara sevapları katlıyor. Farzlar yetmiş farz gibi, sünnetler farz gibi değerleniyor. Öyle ki her anı her vakti hayır ve kazanç kapıları açık duruyor. İsteyen bol bol hasat topluyor.

Oruç, sahur, iftar, teravih bu sultanın yanında getirdiği hediyelerdir. Onları değerlendirenlere mükafatın ne olacağını bu dünyada kestirmek dahi mümkün değildir.

Evet kişinin evine bir dünya sultanı nasıl sevinir, o hatıra ile ölünceye kadar övünür. Bir ay evimizi, ülkemizi, dünyamızı şenlendiren sultanın kıymetini iyi bilelim. Onu hoşnut kılacak işlere sarılalım.

TEFEKKÜR

Gönderdi Huda çün bize mihman Ramazanı

Hoş tutmağa niyyet edelim biz dahi anı

.

Son zamanlarda din adına ahkam kesen bazılarının eski veya yeni birtakım söylem ve ifadeleri ortaya saçılmak suretiyle gündem oluşturuldu. Bu durum bilhassa dine ve İslam’a mesafeli hatta düşman kişilerin arayıp da bulamadıkları bir husustur.

Zira bunlar meseleyi doğru mu yanlış mı diye ayırt etmezler. Vurmak istediklerine buradan saldırmayı marifet addederler. Nitekim “Kadınlar Günü” yaklaşırken bu köşe yazarları ve sözde aydınlar böyle bir girişimde bulundular. Bilhassa Nurettin Yıldız’ın asansör vb. konuşmalarını ele alarak Müslümanlara saldırmaya başladılar.

Cumhurbaşkanımız da o gün (kadınlar günü) bir vesilesiyle onların yanlışlarını beyan ederken “güncelleme” kelimesini kullandığında, bu zevata daha başka fırsatlar ortaya çıktı.

“Dinime dahleden bari Müselman olsa”, sözünün gereği bu defa da mütedeyyin Ehl-i sünnet kitlelerle Sayın Cumhurbaşkanımızın arasını açmak üzere manşetler atmaya hatta zil takıp oynamaya başladılar.

Oysa Cumhurbaşkanımız onlar gibi düşünmediğini ve sözünün tashihini en net bir biçimde ertesi gün tam zamanında ve yerinde olarak yaptı.

Bu arada, bütün bunlara din âlimlerinin ve ilahiyat hocalarının cevap vermesi gerektiğini ve yeni FETÖ’lere fırsat verilmemesi hususunu, altını çize çize belirtti.

Bunun üzerine Mehmet Görmez alelacele TRT1’e çıkarak açıklamalarda bulundu. Neden Mehmet Görmez ve TRT1 demekten kendini alamıyor insan.

Zira Mehmet Görmez bir FETÖ projesi olan Kutlu Doğum Haftası’nı kaldırmamak uğruna, neredeyse “harakiri” yaparak Diyanet’in başından ayrıldı.

Bu arada hatırlayınız henüz görevinden ayrılmadan 2017 yılı ramazan ayında TRT ile ortaklaşa Kur’ân-ı kerim okuma yarışması düzenlemişlerdi. Diyanet bu projenin ortağı olduğu halde TRT’yi bu faaliyeti nedeniyle en çok Görmez eleştirmiş, Cumhurbaşkanımız da kendisini son final gecesi tenkit etmişti.

Buna rağmen TRT, neden Görmez’i çıkartarak güya birilerine cevap vermesinin yolunu açtı dersiniz? Görmez, bir yerlere hazırlanmak mı istemektedir? Yıllarca FETÖ’nün faaliyetlerine tek söz etmeyen Ali Bardakoğlu ve Mehmet Görmez ekibi hâlâ Diyanet’te işbaşında mıdır?

Peki Cumhurbaşkanımızın yeni FETÖ’lere yol açılmamalı tedbir alınmalı diyerek dikkat çektiği ve bütün bu tartışmaların odağındaki isim olan N. Yıldız’a, İslamoğlu ve Taslaman gibilere bunların tek açıklaması olmuş mudur? Görmez Diyanet’in başında iken Yıldız’ı, hangi görevlerde bulundurmuş ve nerelerde vaizlikler yaptırmıştır, bunlar unutuldu mu?

Bu arada Yıldız’ı savunanlar da şunlara cevap aramalılar: N. Yıldız bugüne kadar Ehl-i sünnete uygun düşmeyen hangi ifadesinden rücu etmiştir. Umuma hitap eden hangi yanlışından vazgeçmiştir?.. Kapalı kapılar ardındaki özür dileyişler umumu hiçbir zaman bağlamaz.

N. Yıldız’ın hezeyanları

Yıldız’ın zaman zaman benim TV’lerde de tenkit ettiğim ve tırnak içerisinde verdiğim şu sözlerine dikkat kesilelim:

Son dönemlerde bilhassa Ramazan ayında Enderun teravihini kıldıranları hedef edinerek, “Hilafet makamını hak etmediği hâlde işgal eden Osmanlı’nın, son yeteneksiz padişahlarının zevk-i sefasını (Enderun teravihini) ibadet diye bana sunuyorsun…” derken Osmanlıları tahkir etmektedir.

“Keşke Fatih yedi dil öğreneceği yerde, bir tane tefsir kitabını da baştan sona okumuş olsaydı ve tasavvuf yönü de ilerlemiş olsaydı...” Fatih Sultan Mehmed’in tefsir hocalarını hiç duymamış demek ki.

“II. Abdülhamid piyano çalmaktan Aziz Mahmud Hüdai’nin yanına gitmeye fırsat bulamadı” sözüyle cehaletinin boyutunu ortaya koymakta II. Abdülhamid Han’ın Aziz Mahmud Hüdai’den üç asır sonra yaşadığının farkında bile olmadığını belli etmektedir.

“Kanuni 100 kere şeyhülislama sorduysa 300 kere de tembih etmiş. Ölmeden fetva kâğıtlarının kabre konmasını istemiş ama o kâğıtlar seni kurtaramaz!” Peki neden kurtaramaz? Ne yapmış da kurtaramaz? Bir tane günahını söyleyebilir mi? N. Yıldız bu sözleri Muhteşem Yüzyıl dizisinin tesirinde kalarak mı söylemektedir acaba?

Yine Kanuni için “Viyana önlerine kadar gideceğine bir kere hac etmiş olsaydın” demektedir. Cihadın ne olduğunu bilmemesi bir yana Abdülhamid Han’ı dinlememekle itham ettiği Aziz Mahmud Hüdai hazretlerinin “Padişahlara hac gerekmez” sözünü bilmiş olsaydı keşke!..

Yıldız’ın ithamları sadece Osmanlılarla sınırlı kalmamıştır. Hâlâ internette dolaşan videolarında geçen şu sözleri Müslümanları rencide etmektedir:

“Resulullah bile kâmil değildi, mürşid nasıl kâmil olur?”

“Âdem (aleyhisselam) çocuklarını yetiştirmeyi beceremedi.”

“(Hazreti) Ebubekir (haşa) bir hurma fidanı için ağzını bozmuştur, kelepir gelmiş sana, acından ölecekmiş gibi bir hurma fidanı için ağzını bozabiliyor… Mal sevgisi ve şehvet tehlikesinden Ebubekir’in bile garantisi yoktur”.

“(Hazreti) Ebubekir bizim hayatımıza ulaşamaz. Gelsin internet çağında bir Ebubekir Sıddık olsun göreyim onu…”

Mevlit kutlayanları Hıristiyanlara benzeten Yıldız, vefat edenin de ruhuna Kur’ân okunmaz diyebilmektedir.

Yine Peygamber efendimizden şefaat isteyenleri “Şefaat Ya Resulullah’mış! Bırakın bu edebiyatları!” diyerek aşağılamaktadır.

Yoksa N. Yıldız’ın Kanuni Sultan Süleyman’a düşmanlığı padişahın;

Umarım her adın başka şefaat eyleye,

Ahmed ü Mahmud’u Ebü’l-Kasım Muhammed Mustafa.

Beyti nedeniyle olmuş olmasın!

İbni Teymiye’nin tesirinde!

N. Yıldız’ın İbni Teymiye’nin tesirinde olduğu ifadelerinden açıkça belli olmaktadır. Nitekim İbni Teymiye’ye; “tıpkı İmamı Azam gibi, İmam Malik gibi ve onlarla aynı şartları bire bir taşıyan bir müctehid idi”diyerek övgüler dizerken; döneminde ona karşı duran Ehl-i sünnet büyüklerini de “İbni Teymiye’ye düşmanlık eden âlimlerin hepsi mide bağıyla bir yerlere bağlıydı, İbni Teymiye onların düzenine çomak soktu”diyerek kötülemektedir.

Ehl-i sünnet âlimlerinin övdüğü Osmanlıların kuruluşunu müjdeleyen Muhyiddin-i Arabi ve Sadreddin Konevi hazretleri için, “Muhyiddin-i Arâbi ve Sadreddin Konevi Batı’nın mikroplarını Müslümanlara taşımıştır, yeni bir din ihdas etmişlerdir” diyerek tekfire varan beyanlarda bulunmaktadır.

O Sadreddin Konevi ki, (v.1274) Hazreti Mevlana’nın zamanında Konya’da yaşayan en büyük âlimlerden olup, Şeyh-i Kebir diye anılmaktaydı. Muhyiddin-i Arabi hazretlerinin üvey oğlu olmak hasebiyle, onun en yakını ve ona nisbetle kurulan Ekberiyye Tarikatı’nın en tanınmış mümessili idi. Muhyiddin-i Arabi gibi büyük bir velinin üvey oğlu olmak, onun terbiye ve irşadı ile yetişmek, her şeyhe nasip olacak bir mazhariyet değildi. Sadreddin Konevi onun eserlerini şerh etti. Tasavvufta olduğu kadar, şer’i ilimIerde ve fen ilimlerinde de çok ileri gitmişti. Bilhassa hadis ilminde en yüksek dereceye ulaşmıştı. Dergâhına zamanın emirleri, beyleri, bilginleri, vezirleri, sultanları devam eder, feyiz alırlardı. Bu büyük âlimi karalamak ve kötülemek kimin haddinedir?

Evet, Nurettin Yıldız’ı savunmak isteyenler elli defa düşünmelidir. O, bunları ifade ettiği videolarının büyük kısmını tepkiler üzerine kaldırtmış olsa bile hiçbir sözünden döndüğüne dair tek bir videosu yoktur. Yeri geldiğinde İslam’a saldırmak isteyen mihraklar onun bu hezeyanlarını hep kullanacaktır.

Peki Yıldız’ın bütün bu ifadelerine ve daha fazlasını söyleyen İslamoğlu’na karşı Görmez, Bardakoğlu ve İlahiyatçılar neden sessiz durmaktadır? Bu fikirlerin yanında mıdırlar?

Yoksa Cumhurbaşkanımızın milletimizin temiz inanç ve itikadını bozmak isteyen asıl bu mihraklara karşı dikkatli olmaları gerektiği uyarısını almadılar mı?

TEFEKKÜR

Nadanlar eder sohbeti nadanla telezzüz

Divanelerin hemdemi divane gerekdir

.

Hiçbir sistem geleceği kurtarmıyor. Geleceğin teminatı olmuyor.

Geleceğimizin teminatı gençlerimizdir. Gençliği yetiştiren, şekillendiren ve hayata hazırlayan da eğitimdir. O eğitimin müfredatıdır.

Maalesef millet olarak şunu görüyoruz ki eğitim sistemimiz alarm veriyor. Belki iki asırdır çektiğimiz sıkıntıların altında hep eğitim sistemimizdeki çarpıklıklar yatıyor. Gençlerimize ne tarih şuuru, ne ahlak, ne millî birlik ve beraberlik veriyor ne de dinimizi doğru dürüst öğretebiliyoruz.

Neticede gençliğimiz büyük bir çöküntüye doğru gidiyor. Hızla uyuşturucu bataklığına doğru sürükleniyor. İhanet şebekelerinin eline kolaylıkla düşebiliyor. İnternet, bilgisayar ve telefon bağımlılığı kanser gibi hücrelerini sarıyor.

Bütün bunlar sağlam bir eğitimin verilememesinden kaynaklı değil midir? Öyle ki gençliğimiz dünyaya niçin geldi, neden var, nereye gidiyor sorularından tamamen habersiz bir hâlde yaşıyor. Sorumluluk sahibi bir fert olduğunun dahi farkında değil. Dertsiz, tasasız, hedefsiz, gayesiz bir şekilde başıboş dolaşıyor. Pusulasız bir gemi gibi yol alıyor. Fikir çilesinin ne olduğunu bile bilmiyor

Bir dönem insanlar gaflet içinde İZM’lerin pençesinde kıvranırken Üstad Necip Fazıl Kısakürekızdırap içinde dikkatleri çekebilmek adına şöyle sesleniyordu:

Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak,

Haykırsam kollarımı makas gibi açarak...

Asıl tehlike!

Az değil 16 senedir sağlam kadroların ve inançlı insanların idaresi altındaki bir ülkede en başarısız olan alan eğitim noktası oldu.

Böyle mi olmalıydı?

Yol, köprü, sağlık alanı, silah sanayii vs. her alanda ülkeye çağ atlatan kadroların eğitim noktasında bir arpa boyu yol alamamasının nedeni neydi?

Bu muammayı çözmedikçe, gelecek, ülke açısından karanlıktır ve felakettir.

Zira diğer alanlarda ilerlemek bu milletin düşmanlarının çok da karşı oldukları bir husus değildir. Onların istedikleri; Türk halkı, Türk gençliği köklerine ve değerlerine dönmesin, o değerlerle yeniden haşır neşir olmasın, tarihini ve ecdadını sevmesin!

Dikkat ediniz bu ülkede muhalefet bir köpeğe yapılan eziyete karşı görülmemiş bir tepki ortaya koyarken o insanı vahşileştiren, anasını babasını gözünü kırpmadan bıçaklayan, kızları taciz eden, her tür ahlaksızlığa ve caniliğe götüren yollara çözüm bulduğunuzda ise nasırlarına basmış gibi bağırıyorlar. Onlar camilerde içki içen Gezici gençliğe şapka çıkarıyorlar.

Diğer taraftan Din-i İslam’ı bozan ve Ehl-i sünnet akidesine karşı olan her yıkıcı ve bölücü düşünceye TV’lerde kapılar sonuna kadar açık. 28 Şubat’tan bugünlere dinimizi yıkan ilahiyatçılar TV’lerde ahkam kesiyorlar. İşte bu itikat bozukluğu son 16 yılda gençliğimizi daha yoğun bir biçimde FETÖ örgütünün pençesine düşürmedi mi? Hükûmet üzerinde etkili Hayreddin Karaman Bey dâhil olmak üzere nice İlahiyatçıların Abant Toplantıları'nda FETÖ örgütünün (o zaman için Muhterem Hocaefendi'nin) yoluna çağırmalarını nasıl anlamlandıracağız? Bunun sonucunda aileler düğün alayına gönderir gibi oğullarını kızlarını örgüte teslim ettiler.

Bugün bu örgütün karanlık lideri, “Pişman oldum. Ben böyle bir darbe teşebbüsüne girişmemeliydim. Hırsımın kurbanı oldum, özür diliyorum” dese, büyük oranda ilahiyatçıların koro hâlinde yanına koşacaklarından emin olunuz!

Zira hâlâ bu FETÖ örgütünü darbe hariç tel’in etmiyorlar. Dinde yol açtığı ağır tahribatı anlamıyorlar. Peygamber efendimizi yok saymasını önemsemiyorlar! Zira hepsi Kur’ân İslamı’ndan bahsediyorlar. Onların defterinde peygamber efendimiz haberci olmaktan öteye geçemedi. Asıl tehlike bu değil mi?

Eğitim gecikmez!

Haydi artık daha fazla suçlu aramayalım. Vesayet altında bir ülkede sistem köşebaşlarına adamlarını öyle yerleştiriyor ki sen doğru yolda yürüdüğünü zannediyorsun. Bir zaman geçtikten sonra tam aksi istikamette yol aldığını ve hiç arzu etmediğin bir menzile vardığını görüyorsun. Şoke oluyorsun, kahroluyorsun!

Yeniden bir mücadelenin içerisine girsen de girdiğin her sokağın çok geçmeden yine çıkmaz sokak olduğunu anlıyorsun. Zira her köşebaşını ele geçirmişler ve gençliği sürü hâlinde yönlendirmenin yolunu iyi keşfetmişler. Bunun en sağlam ve kestirme yolu eğitimdi.

Tanzimat’tan beri hep bu yolu kullanmışlardı. Bin yıldır İslam’ın hamisi olan bir milletin aydınlarını bir asır içerisinde teknolojinin parlak ışıklarına baktırıp gözlerini kamaştırarak, inançsızlık batağına sürüklemeyi başarmışlardı. Sonunda o aydınlarla koskoca Osmanlı imparatorluğunu tarihe gömdüler.

Ancak milletin kahir ekseriyeti dinine, imanına, mezhebine tam bağlı olarak mücadelesini yılmadan sürdürdü. Verdikleri inançsızlık eğitimine baş eğmedi. Her ayağa kalkışında kahredici darbelerle ezildi. Buna rağmen milletin yılmadığını görüp daha da çıldırdılar. Bin yıl sürecek darbelerle dahi tehdit ettiler.

Belki bütün bu ezici darbeler milleti yıldırmadı ise de millet, 1985’te başlayan ve bu kez gençliğini topyekûn mahva götüren yeni bir eğitim kumpasının felaketini sezemedi. 1985’ten itibaren FETÖ okulları açılmaya başlamıştı. Anaokulundan üniversiteye kadar bir şekilde mutlaka irtibat kurdukları her genci pençesine düşürüyorlardı. Pençelerine alamadıkları İmam Hatipleri Liseleri’ni de 28 Şubat sürecinde kapattırmak suretiyle oraya gidenleri de kendi sokaklarına çevirmişlerdi.

Daha sonra 28 Şubat darbecileri ile güya mücadele eder görünerek bütün bir milletin gönlünü de fethedeceklerdi. İnsanlar iki üç yıl geçtiğinde bunun da bir proje olduğunu anlasa da artık tiyatro seyreder gibi izlemekten başka yapabileceği bir şey olmadığını görmüştü. Zira darbe tamamlanmış bulunuyordu. Osmanlıda aydınlar bozulmuştu. Bu defa Cumhuriyet döneminin ikinci yarım asrında ise başka bir yıkım tamamlanmıştı. “Dinler Arası Diyalog” sokağında Anadolu’nun tertemiz inançlı gençliğine, âlemlere rahmet olan peygamberini bir kenara bıraktırmayı ve temiz inançlarını bozmayı başarmışlardı.

15 Temmuzla başlayan süreçte Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan, Devlet Bahçeli Bey’in büyük desteği ve hileleri sezen milletin kahir ekseriyeti ile bu büyük oyunu bozdular. Cumhuriyet tarihinde yeni bir dönemin başkanlık sisteminin yolunu açtılar. Bir anlamda vesayet zincirlerini kırdılar, bürokrasi engellerini aştılar. Şu saatten sonra hiç kimsenin mazeret üretme lüksü yoktur. Artık:

Duble yollar açmak gecikebilir,

Temele taş koymak gecikebilir,

Ekmek, su, aş bulmak gecikebilir,

Eğitim gecikmez tez düzelmeli.

Cumhurbaşkanımızın “hain yetiştiren sistem” diyerek şikâyette bulunduğu bu müfredat acilen düzeltilmelidir. Tarih edebiyat ve dinî konular milletin değerlerine uygun hâle getirilmelidir. Tarih dersi ilkokuldan lise sona kadar her sınıfta mutlaka okutulmalıdır.

Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya

Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya

Bu defa gerekli dersler çıkarılmazsa uyku ölümdür uyanılmaz.

TEFEKKÜR

Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana,

Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf olmaz...

Son iki haftadır Pazar Divanı’nda Afgani ve talebesi Abduh’tan etkilenenlerin zamanın halifesi ve Osmanlı hakanı II. Abdülhamid Han’a düşman kesildiklerinden ve onun tahttan indirilmesinde büyük rol sahibi olduklarından bahsettim. Aldığım takdir ve tebrik mesajları yanında Abduh’un bugün hâlâ bir kısım ilahiyat hocalarınca şiddetle tavsiye edildiği hususu dile getirilerek, dindeki fikirleri noktasında çok sualler geldi. Dolayısıyla Abduh’un fikir yapısı ve dindeki bir kısım görüşlerini ele almak istedim...

Öncelikle şunu belirtmek gerekir ki Abduh’a göre inanç: “Aklın ve naklin kesin delillerine, amelî hükümler de Kitab’a Sünnet’e ve selef uygulamalarına dayanmalı, her iki alanda da âlimler taklit edilmemelidir. Bir hüküm, düşünce, ictihad ‘filan veya falan söyledi, filan kitapta böyle yazıyor’ diye değil, delili sağlam ise doğrudur, alınır ve benimsenir. Her Müslüman’ın kitap ve sünnete bakarak Allah ve Resulünün ne dediğini ne istediğini anlama hakkı vardır. Bunun için eski veya yeni bir âlimin aracılığı gerekmez…”

Son derece parlak, ilgi çeken, kulağa hoş gelen bu ifadelerin gerisindeki korkunç ve sinsi maksadı gözden kaçırmamak gerekmektedir. Bir defa Abduh bu ifadeleriyle Kur’ân-ı kerim, Sünnet ve Eshaptan sonra bütün âlimleri yıkmakta ve yok etmektedir. Bu görüşteki birine şu sualler tevdi edilemez miydi?

“1350 senedir sözü senet olan yani Kur’ân-ı kerim, Hadis-i şerif ve Eshab-ı kiramı doğru anlayan bir âlim gelmedi mi?

Mezhep imamları ictihadlarını yaparken Kur’ân-ı kerim, hadisler ve Eshab-ı kiramın dışında başka kaynaklardan mı aldılar? Kafalarına göre mi konuştular?

Dinin üçüncü delili olan İcma’yı inkâr mı ediyorsun? İcma’nın doğruluğu Peygamber efendimizin sünnetine dayanmıyor mu? ‘Ümmetimin âlimleri dalalet üzere birleşmez’, hadis-i şerifini inkâr mı ediyorsun?

Yine dinin temel delillerinden olan içtihadı kimler yapacak? Hem içtihattan söz etmek ve hem de bütün âlimleri silmek korkunç bir çelişki değil midir? Afgani’ye gelinceye kadar bir tek içtihat edecek âlim yetişmedi mi? O güne kadar gelen âlimler Kur’ân-ı kerimi ve sünnetleri anlamaktan aciz mi idiler?

Öte yandan bir taraftan eski yeni bütün âlimleri bir kalemde silip atarken diğer taraftan bütün insanları içtihat ehli kılmak nasıl bir zekâ ürünüdür? İmam-ı Gazaliler, İmam-ı Rabbaniler, İmam-ı Azamlar, Molla Gürani, Molla Hüsrev ve Seyyid Şerif Cürcaniler bir kalemde silinecek fakat neredeyse hiç okuma yazma bilmeyenler allame kesilecek(!)”

Müçtehid olmak için…

Abduh için içtihat yolu o kadar basit ki.. Arap dili ve Edebiyatını, Arapların sosyo-kültürel ve siyasi tarihlerini, vahiy gelirken meydana gelen hadiseleri ve haberlerin nesih ve mensuhunu bilmek yeterli olmaktadır. Abduh’a göre bunları da bilmeyenler bilenlere sorsun ve fakat delilini istesin.

Şu ifadeleri dinleyen ve birazcık düşünen bir kimse muhatabının aklıyla alay ettiğini rahatlıkla anlar. Hastanın doktora, ilaç alacak olanın eczacıya, ilkokul talebesinin öğretmenine delil sorması gibi bir şey! Sorsa ne olacak. Kur’ân-ı kerimin şu âyetinde veya şu hadis-i şerifte dese cahil ne anlayacak!

Demek ki müçtehitlerin tefsir, hadis, kelam, fıkıh ve usul ilimlerini dahi bilmelerine gerek yokmuş. Belki de Abduh ve Afgani ekolü ile yetişen Şemseddin Günaltay’ın Ankara İlahiyat Fakültesi’ni açarken bu ilimlerin bir tanesini dahi müfredata koymayıp tarih, sosyoloji, felsefe, psikoloji okutmalarındaki mantık da budur?

Aslında Abduh’un, herkesi kendi aklına göre hüküm çıkarmaya yönelttiği ifadelerinden açıkça belli olmaktadır. Onun arzusu, herkesin kendi aklıyla âyet ve hadislere mana vermesidir. İngiliz misyonerlerinin aşıladığı bu girişim, İslam dinini bozma projesi idi. Ne hazindir ki başarılı da oldu.

Nitekim bu zihniyetle dini anlamaya ve yorumlamaya çalışan Abduh’un, bir kısım âyetleri ve hadisleri kafasına göre nasıl çarpıttığına da dikkat kesilelim. Onun eski yeni bütün âlimleri yok saymasının maksadı da buradan anlaşılır.

Abduh’un hezeyanları!

Abduh tefsirinde (el-Menar), Cinler için “muzır mikroplar” tabirini kullanarak şöyle bir açıklık getirmektedir:

“Kelamcılar: Cinler hayat sahibi görülmeyen gizli cisimlerdir der. Biz ise Menar’da defalarca asrımızda mikroskoplarla görülen ve kendilerine mikrop denilen hayat sahibi gizli cisimlerin, cinlerden bir nevi oldukları doğrudur. Bunların birçok hastalıklara sebep oldukları da sabittir, dedik” (Tefsirü’l-Menar, c. 3, s. 95-96).

Abduh bu konuda daha da ileri giderek cinleri gördüğünü iddia eden kimsenin vehim ve hayale kapıldığını, hâlbuki cinlerin hariçte hakikatlerinin olmadıklarını belirterek;

“Ya da bazı maymunlar gibi garip bir hayvan görerek bunları cin zanneder” demek suretiyle nice ayet ve hadislere muhalif bir tavır takınmaktadır.

Yine Abduh, “sefer hâlinde su bulunsa dahi teyemmüm edilir”, (Tefsirü’l-Menar, c. 5, s. 119-121) demek suretiyle Ehl-i sünnet ulemadan ayrılır. Reşid Rıza da aynı görüştedir.

Abduh burada “En çok şaşılacak şey Kur’ân’ın ibaresinde bulunan şu sarih ruhsattan cumhur-ı fukahanın gafletidir” demek suretiyle on dört asırdır gelip geçen ve İslamî kaideleri kılı kırk yararcasına çalışarak ortaya koyan cümle fukahayı da edepsiz bir tarzda gafletle karalamaktadır.

Abduh, Fil suresini açıklarken, Ebabil kuşlarını, sinek veya sivrisinek; siccil denilen taşları ise sineklerin ayağına yapışmış toz olarak açıkladığı gibi rüzgârın getirdiği mikroplar da olabilir diyerek (Tefsir-i Cüz’i Amme, s. 120) kudret-i ilahiyeyi yok sayıcı tertiplerin içine girmiştir. Aynı yorum Seyit Kutup, Yaşar Nuri Öztürk ve onların çömezlerinde de tekrar edilegelmiştir.

Abduh’un Ehl-i sünnet tefsir âlimlerine hiç uymadığı bir sözü de Hazret-i İsa’nın vefat etmiş olmasıdır. O, İsa aleyhisselamın normal olarak vefat ettiği ve göğe çıkarılma hadisesinin vuku bulmadığı görüşündedir. Bütün ehl-i sünnet tefsir âlimleri ayette geçen müteveffike kelimesini sekiz mana ile ifade ederken Abduh sadece ölüm kelimesi ile açıklamakta ve tefsir uleması yanında onlarca hadis-i şerife de mugayir hareket etmektedir.

Abduh’un talebesi Reşid Rıza ve bunlardan etkilenen günümüzde nice bunların yolunda yürüyen ve Ehl-i sünnet akidesinden bîhaber ilahiyatçı geçinen zavallılar da İsa aleyhisselamın öldüğünü ve bir daha yeryüzüne gelmeyeceğini iddia etmektedirler!

Öte yandan İngiliz Lawrence’leri de bu fikrin üzerinden yeni yollar açmaktan geri durmadılar. İsa aleyhisselamın şahs-ı manevi olarak geleceği tezini kırk yıldır bir örgütün (FETÖ) mensuplarına aşıladılar.

Abduh’un fikirleri, talebelerinden Reşid Rıza tarafından yayıldı. Yazdığı Tefsir-i Menar, Reşid Rıza tarafından tamamlanıp neşredildi. Reşid Rıza’nın, mezheb taklidini reddeden El-Muhaverat isimli kitabı, Türkçeye ilk defa Ahmed Hamdi Akseki tarafından “Mezheblerin Telfiki ve İslam’ın Bir Noktaya Cem’i” adıyla tercüme edildi. Aynı eser son olarak Hayreddin Karaman tarafından neşre hazırlanmış ve Diyanet İşleri Yayınları arasında yer almıştır.

Abduh’un reformcu fikirleri, Selefilik adıyla talebeleri ve sevenleri tarafından günümüze kadar devam ettirilmiştir. Bugün mezhepleri birleştirme ve mezheb sahibi âlimler gibi dinde kendilerini yetkili görmek, Abduh hayranlarının en bariz hususiyetlerindendir…

TEFEKKÜR

Nâdir bulunur tıynet-i kâmilde kusur

Kem-mâyeden eyler ne kim eylerse zuhur

.

Büyük Selçukluların en kıymetli devlet adamı Nizamülmülk, âlim, edip ve kadirşinas bir zat olduğu için meclisi de ilim ve sanat adamlarının toplandığı bir yer hâline gelmişti. Abbasî halifesi dahi kendisine pek çok hürmet eder, meclisinde bulunurdu. Âlimlere, şairlere, sanatkârlara karşı çok ikram, ihsan ve iltifat ederdi. Birçok cami, mescit, vakıf eserleri yaptırdı...

Büyük Selçuklu Devleti’ne; idarî, adlî, askerî, malî, sosyal ve kültürel sahada pek çok yenilikler ve değişiklikler getirdi. Sarayı, merkezî hükûmet teşkilâtını, mahkemeleri, toprak sistemini sağlam esaslar üzerine yeniden düzenledi. O dönemde yayılmaya yüz tutan batıni fikirlere karşı Ehl-i sünnet bilgilerinin sistemli bir şekilde öğretilmesini sağlandı. Bunun için Bağdat, Belh, Nişabur, Herat, İsfahan, Basra ve Musul gibi önemli merkezlerde kendi unvanı ile anılan Nizamiye Medreseleri’ni kurdurdu.

Bu büyük âlim ve devlet adamı, devlet idaresine dair kaleme aldığı Siyasetname’nin yazılış sebebini açıklarken ünlü Selçuklu hükümdarı Melikşah’ın özel bir yönünü de işaret etmektedir. Tarihte buna nispeten benzer ikinci bir hadiseyi Osmanlı padişahı III. Selim Han’da göreceğiz. Böylece Melikşah’ın devlet adamlığının kıymeti de anlaşılmış olmaktadır.

Evet Melikşah o güne kadar görülmemiş bir yarışma açmış ve âlimlerin de bu yarışmaya katılmalarını istemişti. Yarışmanın konusunu şöyle belirtmişti:

“Her biriniz memleketimiz hakkında düşününüz. Zamanımızda iyi gitmeyen hususların ne olduğunu araştırınız. Bizden önceki padişahların şartlarını yerine getirdikleri fakat bizim tedbir almadığımız hangi meşguliyetler bulunduğuna bakınız. Selçuklu sultanları ve başkaları devrinde geçmiş meliklerin her ne kanun ve âdetleri varsa onlar üzerinde düşününüz. Açık bir şekilde yazınız ve bize arz ediniz. Biz de onlar üzerinde düşünelim. Bundan sonra din ve dünya işlerimizin düzgün yürümesi için emir verelim. Gerçekleştirilmesi gerekeni gerçekleştirelim ve her meşguliyet şartı kendi prensibine göre yürüsün...”

Sultan Melikşah âlimlerin uyarıları çerçevesinde Selçuklu Devleti’nin sağlam esaslar üzerine bina edilmesini ve devamlılığının teminini arzu ediyordu. İşte bunun için devlet idaresi hakkında en güzel eser dalında âlimler arasında yarışma açmıştı. İşte bu yarışmayı Nizamülmülk’ün Siyasetname’si kazandı. Sultan en çok bu eseri beğenmişti. Nizamülmülk, Sultan'ın büyük övgüsüne ve ihsanlarına mazhar oldu.

Devlet idarecilerinin bu kıymetli eseri başucu kitabı yapmaları gerekmektedir. Melikşah’ın belirttiği gibi, günümüzde de bütün etkili ve yetkili kişiler güzel işler kadar yanlış faaliyetleri de görmeli, değerlendirmeli ve idarelerini ona göre şekillendirmelidirler.

ismailedebali Örnek bir başkan!

Âdem oldur ki ayağın çekicek dünyadan

Zikr ü bi’l-hayr içre güzel adı kala

Evet âdemler gelip gidiyor. Dünyaya gelen insanların şu beytin anlamını yerine getirmek niyetinde olması ne hoş olurdu. Eğitim de bunun için değil midir? Güzel bir çığır açan insanlarla, zararlı ve bozuk işlere sebep olanlar bir midir? Bazen güzel işlere vesile olanları tebrik etmek, başkalarını da teşvik etmek bakımından büyük önem taşıyor. Osman Gazi’nin hocası ve kayınpederi Şeyh Edebali sözleriyle, talebeleriyle, eserleriyle unutulmuyor. Günümüze dahi ışık tutuyor. Bugün de soyadı ile onu hatırlatan Bursa Yıldırım Belediye Başkanı İsmail Hakkı Edebali Bey, belki ondan da aldığı bir güç ve enerji ile kalıcı hizmetlere imza atıyor. Eskiden belediyelerimiz şehrin altyapısı, yol, su, elektrik işleri, mali ve sosyal meseleleri derken kültürel faaliyetlere fazla önem vermezlerdi. Yılda bir iki festivalle bu işi kapatırlardı. Son yıllarda bilhassa kitap fuarları başta olmak üzere çeşitli kültürel aktiviteler bilhassa gençlerimize önemli katkılar sağlamaktadır. Bu konuda Yıldırım Belediye Başkanı’mız değişik projeleri ve faaliyetleri ile örnek alınmakta ve gıpta ile izlenmektedir.

Mesela kahvehaneleri, kıraathanelere dönüştürme girişimi mükemmel bir faaliyettir. Kahvehanelerde kültürel sohbetler tertiplenmekte ve bunlara yoğun bir ilgi ve alaka gösterilmektedir. Tarih nedir? diye sorsanız, bir tanımı da, “Tarih köktür” diye ifade ederim. Kökü sağlam olan bir ağacın gövdesi, dalları, budakları da güçlü olur. Bu itibarla kökle rabıtayı kesmemek gerekir. Yıldırım Belediyesi “Köklere Tutunmak” projesi ile gençlerimiz ile tarih söyleşilerini başlatmış bulunmaktadır. Fevkalade yerinde düşünülmüş, gençlerimize faydalı bir projedir.

Öte yandan günümüzde gençlerimizin hızla sanal bir âleme doğru gittikleri, toplumla irtibatının kesildiği, kendini ifadeden aciz kaldığı vs. sıkıntıları hemen herkesin bir vesile ile dile getirdiği hususlardır. Çözüm konusunda ise sadece laf u güzaf vardır. Bu eksiklik matematik, fizik, kimya kitapları ile aşılamaz. Yıldırım Belediyesi’nin Edebiyat teması ile hazırlamış olduğu mükemmel kütüphanesi, gençler için bu konuda bulunmaz değerdedir. Mekânların gencin ruh sağlığı üzerinde olumlu veya olumsuz tesiri bulunduğu malumdur. Bizim kültürel yapımızın sahip olduğu estetik yapı oluşturulmak suretiyle evvela bu noktada gencin ruh dünyasına hitap edilmiştir. Diğer taraftan Edebiyat temalı bu kütüphane, gençlere geçmişi ile barışık, yaşadığı zamana bir anlam katan ve geleceğini; sahip olduğu maddi ve manevi değerler doğrultusunda şekillendirecek bir maksat ve niyetle donanmış bulunmaktadır. İstifade edene afiyet olsun.

Ortaokul talebelerine Bursa şehrinin, dinî ve kültürel eserlerinin, müzelerinin, âlim, veli ve padişah türbelerinin profesyonel rehberler eşliğinde tanıtımı; çocukların eğitimi, şahsiyetinin gelişmesi, millî şuur ve bilincini artırmaya yönelik “alo tiyatro projesi” gibi aktiviteleri gerçekten alkışlanacak faaliyetleridir.

Herkesin uyuşturucu illetinden bizar olduğu günümüzde gençlere yönelik bu gayret ve faaliyetler ileride daha iyi anlaşılacaktır. Ben bütün velilerin, -şayet yarın ah vah etmelerini istemiyorlarsa- bu faaliyetlere evlatlarının iştirakini sağlamalarını ve şahsiyetlerinin gelişmesine katkıda bulunmalarını isterim.

TEFEKKÜR

Âdem olanın hayr olur âdemlere kasdı

İnsanlığa insanda budur işte delâlet

.

Necdli olduğu bilinen Vehhabi itikatlı Abdullah bin Zayed, Fahreddin Paşa’nın Medine’den İstanbul’a gönderdiği mukaddes emanetleri kastederek Sayın Cumhurbaşkanımızı “ataları hırsızdı” diyerek dünya âleme suçladı.

Böylece Vehhabi zihniyetin Türk’e bakış açılarını bir kez daha ortaya koydu. İçleri dışına vurdu. Sayın Cumhurbaşkanımız da bu sözlere karşı gerçekten mükemmel bir cevap verdi. Arap kardeşlerimizi rencide etmeden, Vehhabi idaresini suçlayarak, “Benim ecdadım Medine’yi müdafaa ederken, be terbiyesiz, senin ecdadın neredeydi?” diye sordu.

İşte Türkiye’de mutlaka bilinmesi gereken ama pek az bilinen o da yanlışlarla örülmüş bulunan bir sual bu. Özellikle de bu konu üzerinde güya muhafazakâr bir kısım kanallarda yapılan yorumları dinlerken insan utanıyor. Bunlar yıllardır Vehhabileri övmek için yarış ediyorlardı. Hatta yakın bir tarihte kanallarında, Osmanlıya ihanet eden o Arap unsurunu harekete geçiren, Abduhları ve Afganileri alkışlıyorlardı. Oysa II. Abdülhamid Han döneminin FETÖ’sü işte bu ikisidir: Afgani ve Abduh...

Dönemlerinde bunları seven hiç kimse II. Abdülhamid Han’ı sevemedi. Bunların peşinden koşan Hamidullah, Seyit Kutup ve Mevdudi gibiler ise Osmanlı itikadına inancına düşman oldular. Ehl-i sünnet yolunu parça parça ettiler. Bunlar iki asırdır Peygamberimize el açarak dua edeni şirk yapmakla suçlayan ve Türk’e müşrik gözü ile bakan Vehhabilere tek kelam ettiler mi acaba?

Bugün günümüzde Vehhabilerin, III. Selim Han döneminde Mekke ve Medine’de sebep oldukları rezaletler hakkıyla biliniyor mu? O güzelim türbeler nasıl yerle bir edildi? Eshab-ı kiram kabirleri şiddetli bir düşmanlıkla nasıl ortadan kaldırıldı? O günlerde çalıp götürdükleri mukaddes emanetler ellerinden nasıl alındı? II. Mahmud Han döneminde Vehhabilerle aramızda ne mücadeleler yaşandı? Mukaddes emanetlerden bir kısmı tekrar nasıl ele geçirilebildi ve yerine konuldu? Bunları bilmek için, Sultan II. Abdülhamid Han devri ünlü amirallerinden Eyüp Sabri Paşa’nın “Mir’atü’l-Haremeyn” ve “Tarih-i Vehhabiyân” kitaplarının mutlaka okunmasını tavsiye ederim. Eyüp Sabri Paşa, Sultan II. Abdülhamid Han zamanında yetişen, çalışkan, âlim bir deniz paşasıydı. Bir kısmı henüz basılmayan çok kıymetli eserler yazdı. Ne yazık ki bu büyük âlim ve kıymetli amiral hiç tanınmamaktadır. Eserleri hakkıyla okutulmuş olsaydı, Vehhabi fitnesi ülkemizi ve İslam âlemini fikirleriyle bu derece sarsamazdı.

Dün ile bugünün gerçek mukayesesi!

Tarih cehaleti içinde olduğumuz gibi gerçek tarih okumaları da yapamaz olduk. Mukayese kabiliyetimizi de yitirdik. Her gün neticeye bakarak yorum yapar olduk. Abdullah bin Zayed’i konuşurken hemen olayları Şerif Hüseyin’le özdeşleştirdik. Oysa bugünkü hadise ile dünkü Şerif Hüseyin vakası birbirine tam zıttır. Abdülhamid Han’ın nasıl ve kimler eliyle yıkıldığını anlayabilirsek işte o zaman bugün oynanan oyunları tam olarak çözebiliriz.

Dâhi devlet adamı II. Abdülhamid Han, Şerif Hüseyin’i uzun yıllar İstanbul’da istikbal etti ve görev vermedi. Zira derununda istiklal havası olduğunu iyi biliyordu. Abdülhamid Han’ı tahtından indirmek isteyen İttihatçılar ise Şerif Hüseyin’le gönül ve hedef birliği içinde idiler. Zira ikisi de dış mihrakların piyonu idiler. Hatta İttihatçılar iktidara geldiklerinde derhal kendisini Mekke şerifliğine getirdiler.

Ardından İngiliz oyunu işlemeye başladı. Türkiye’nin Almanlar safında savaşa girmesini de fırsat bilip İttihatçıların içindeki adamları ile aralarına nifak tohumlarını kolaylıkla ektiler. Müslümanı Müslümana kırdırmaya başladılar. Buna rağmen Araplar, cihan savaşı boyunca büyük oranda Türklerin yanında idiler. Savaş sonrasında ise yine İngiliz propagandası ve Vehhabi zihniyeti sonucu Arap-Türk husumeti artırıldı…

Şimdi doğru tarih okuması ve yorumu ile hadiseyi bugüne uyarlayalım. Şayet 15 Temmuz başarılı olsa idi dünkü oyunlar, yani II. Abdülhamid dönemindeki film aynen vizyona girecekti. Türkiye’de meşru hükûmet yıkılacak yerine darbeciler iktidara gelecekti. İlk olarak Türkiye, İran ve Suudiler veya Mısır ile kapıştırılacaktı. Türkiye iç savaşa sürüklenecekti. Pek çok toprak kayıpları yaşanacaktı. Elimizde kalan bir miktar toprak parçasıyla yetinirken bugünlerde Fırat’a doğru ilerleyen İsrail en büyük dostumuz, Araplar ise bir kez daha en büyük hasmımız yapılacaktı. Kimin sayesinde? Vehhabileri bir günde radikal İslam’dan ‘Ilımlı İslam’a çeviren ve bugün bizzat ülkemizi ablukaya almaya çalışan ABD zihniyeti eliyle. Evet, bugün yaşananlar ortaya çıkmayacak ve stratejik müttefiklikleri de aksamadan devam ediyor olacaktı. Nitekim bu zihniyet iki asırdır ellerinde bulundurdukları Vehhabileri aynen kullanmaya devam etmiyor mu?

Oysa Türkiye’de millet bu defa liderine, hükûmetine, devletine sahip çıktı. Sağlam bir muhakeme ve irade ile oynanan oyunları gördü ve bozdu. Onun için emperyalistlerin ülkemizi işgal etmek ve İslam Ümmetini yok etmek konusundaki girişimlerine karşı mücadelemiz sıhhatli bir şekilde yürümektedir. Amerika ise sefilleri oynamaktadır. Dünyanın despot kabadayısı ve onun İslam’ın en büyük düşmanı olan derin yapısı, bunları unutacak ve sineye çekecek değildir. Birleşmiş Milletler bizimle birlikte deyip savaş bitti sanmamalıdır. Bu derin düşman daha nice oyunları sergilemek için çalışmaktadır.

Biz de, daha neler yapabiliriz ve daha ne alçakça projelerle karşılaşabiliriz diye düşünüp ona göre tedbirler almalıyız. Cumhurbaşkanımız ezilen bütün milletlere ümit olmaktadır. Onu gözden düşürmek veya başka şekillerde devre dışı bırakabilmek için ellerinden geleni yapmaya çalışmaktalar. Millet, tarih okumalarını iyi yapmalı asla oyunlara, hilelere düşmemelidir. Ülkenin Abduh ve Afganilerle yatıp kalkan aydınları ise hâlâ milletin zihnini bulandırmaya devam ediyorlar. İnşallah gelişen bu hadiseler, bizi siyasi olduğu kadar fikrî sahada da uyandıracaktır.

Fatih Kulesi, Dergah&Bar olmaktan kurtuluyor!

Geçen hafta bu sütunumda Manisa’da Şehzadeler Sarayı’ndan tek yadigâr olan Fatih Kulesi’nin, “Dergah&Bar” adı altında nasıl bir rezalete alet edildiğini ortaya koymuştum. Bu konuda Manisalılardan yoğun destek ve tebrik mesajları aldım. Hemen hepsi bu hakaretin acilen kaldırılması gerektiğine vurgu yaptılar.

Bu arada Manisa Valimiz Sayın M. Hakan Güvençer ile AK Partili vekilimiz Sayın Selçuk Özdağ beyler bizzat şahsımı arayıp bilgi vermek suretiyle hadisenin kendileri için de ızdırap kaynağı olduğunu ve birkaç aydır bu meselenin çözümü için çalıştıklarını ifade ettiler. Kızılay’a bu konuda yazılar yazıldığını ve neticelenmekte olduğunu belirttiler. Sayın Kültür Bakanımız Numan Kurtulmuş bey ile de görüşüldüğünü ve Numan Bey’in kulenin aslına uygun restore edilmesi için derhal faaliyetlere girişilmesini arzuladıklarını söylediler. Bu duyarlılıkları için kendilerine teşekkür ediyorum.

İstanbul fatihi, Manisalıların göz bebeği büyük cihangir Fatih Sultan Mehmed’in kütüphanesi olup hocalarından sohbet dinlediği, yetiştiği bu güzide mekânın, aslına uygun hâle getirilip yeni Fatihlerin yetişebileceği güzel bir kültür merkezi hâline konulması milleti ve Manisalıları ferahlatacaktır.

Fatih Sultan Mehmed Han’a saygı ve hürmet budur!

TEFEKKÜR

Tâbi-i şer-i şerîf olmayanın dünyâda,

Hâli pek müşkil olur Mahkeme-i ukbâda.

BAE Dışişleri Bakanı Zayed, Sayın Cumhurbaşkanımızı hedef alarak “ataların hırsızdı” sözleriyle güya aşağılamaya çalışmıştı. Burada hırsızdan kastedilen ise meşhur komutanlarımızdan Medine Müdafii Fahreddin Paşa idi. Cumhurbaşkanımız kendisine yerinde ve mükemmel bir cevap vermişti.

Ancak Türkiye’de bazı kesimler (İlber Ortaylı ve Murat Bardakçı gibi) Fahreddin Paşa’yı savunurken özellikle İttihatçıları aklama gayreti içerisine girdiler. Bu arada hadiseden on gün önce Cemal Paşa’nın hatalarını vurgulayan bir ilim adamı arkadaşımızı da işin içine katarak linç etmeye kadar vardırdılar.

Öte yandan bu hadisenin üzerinden on gün geçmeden meşhur kanallarımızın birinde her hafta programa çıkan bir Jeoloji Profesörü yüzde yüz inanmış bir eda ile Fatih Sultan Mehmed Han’ın Müslüman olmadığını ifade etti. Aldığı kaynağın sahibi ise G.M. Angilello idi. Zayed, Osmanlı ve Türk düşmanı da Angilello Türk ve Osmanlı dostu mu? Adı Angilello olunca ilahi bir işaret gibi yüzde yüz kabul mü etmek gerekiyor?

Jeoloji bilgisi kadar tarih bilgisi de göklere çıkarılan bu profesörün hezeyanlarına malum zevat ne diyecek diyerek birkaç gün bekledim. Ne bir yazı ne bir kelam. Ne yazık ki tek kelime etmediler. Angilello ve ondan naklen Fatih’e söylenen sözler Zayed’in ifadelerinden çok mu hafif? Profesör arkadaşımızın Cemal Paşa’ya söylediği sözlerden daha mı?.. Kaldı ki Cemal Paşa’nın yaptıklarının arşiv belgeleri de mevcuttu. Köşesinden Cemal Paşa’yı aklamaya çalışan yazar bu belgeleri sahte kılmaya gayret ederken öylesine gülünç hâllere düştü ki. Neymiş belgede sadece Medine yazıyormuş. Oysa Medine-i Münevvere denilirmiş. Sanki Cemal Paşa masonunu Medine-i Münevvere’ye saygılı ve hürmetli bir adam zannedeceksiniz.

Öte yandan jeoloji biliminde büyük üstad diye parlak övgülerle göklere çıkarılan bu zat, ilimde hangi yeniliği ortaya koydu acaba? Bugüne kadar hiç duymadık. Dünyada almış olduğu ödüller ise saymakla bitecek gibi değil. Açıkçası insan merak etmeden kendini alamıyor. Bu ödülleri kendisine Osmanlıya küfretmesi ve Fatih Sultan Mehmed Han’a iftira etmesi karşılığında mı verdiler? Düşündürücü bir durum!

sultanfatih Görünen köy kılavuz istemez

Geliniz şu suallere cevap arayalım:

Adı Muhammed olan bir kişiye Müslüman mısın diye soran bir ahmak bugüne kadar gelmiş midir?

Camiler, mescitler yaptıran bir adamın dinî inancı tartışma konusu edilir mi?

Kanunnamelerinde “şer’i şerife uyula” diyerek hükmeden bir sultanın hangi dinden olduğu bilinmez mi?

Yemin ederken “yeri ve göğü yaratan Allah hakkı için, Ulu Peygamberimiz hakkı için, yedi Mushaf hakkı için, yüz yirmi dört bin Peygamber hakkı için ve kuşandığım kılınç hakkı için” diyen bir padişahın hangi peygambere inandığı anlaşılmaz mı?

Sarayında beş vakit ezan okunan ve namaz kılınan bir Türk hakanının Müslümanlığından şüphe edene ne denilir?

Evet.. Bir kişiyi tanımak için adına, sözüne, sohbetine, icraatlarına ve eserlerine bakmak yeterlidir. Bütün bunlara rağmen onu tanıyamayana veya tanımak istemeyene ne denilir?

"Fatih Sultan Mehmed Müslüman değil mi?" diyenlere, İstanbul’u Müslüman’dan alıp Hristiyanlara mı verdi demekten de kendimizi alamıyoruz.

Söyleyecek o kadar söz var ki, fakat anlayana!

fatihhanportre Sultan Fatih’in Peygamber aşkı!

Fatih Sultan Mehmed, Osmanlılarda bir divan oluşturacak kadar şiir yazan ilk Türk hakanıdır... Dilerseniz birkaç beyitle onun Peygamber Efendimize olan hürmetini ve aşkını ifade edelim.

Verseler mülk ü cihanın tac u tahtı devletin

Avni kuyun terk etmez başına sultan olup

Bütün dünya saltanatının taç ve saltanatını bana verseler ya İlahi bu Avni (Fatih) senin ve Resulünün yolunu terk etmez...

Alnın kamerine yüzün ayına müşabih

Bunca göz ile görmedi bu çarh-ı mualla

Yaratılalı şunca zaman olan bu yüksek gök kubbe altında, gelip geçen bunca göz sahibi insanlar, senin kamer alnına ve ay yüzüne benzeyen birini daha görmediler, derken Peygamber Efendimizi methetmektedir...

Fatih gök kubbede ancak bir tane ay olması gibi sevgilinin de dünyada bir tane olduğunu ifade ediyor. Beyitte gök kubbedeki yıldızlar birer göz olarak düşünülüp karanlık gecede her birisinin ay ile varlık kazandıkları ima ediliyor ki bu manzara cahiliye devrinde hazreti Peygamberin zuhuru ve O’nunla yeni bir varlık kazanan Eshab-ı kiram mazmununu hatırlatır. Nitekim hazreti Peygamber bir hadislerinde “Eshabım yıldızlar gibidir” buyurmaktadır.

Ardından da (Ya Resulallah) Şu gök kubbe senin hasretini çektiğim gam bezminde, içtiğim acı kadehin içinde yalnızca bir su kabarcığından ibarettir, manasına şu beyti söylemektedir.

Şol cam ki nuş eylemişem bezm-i gamında

Bir sade hababıdır anın künbed-i hadra

Fatih Sultan Mehmed şu ifadeleri ile de; bu güzellik sana Cenab-ı Hak’tandır. Senin tasvirini ve güzelliğini ifade edebilmek mümkün değildir, der.

Bu hüsn-i Hudâyî ki Hudâ sana virüpdür

Mânî-i cihân yazmadı tasvîrüne hem-tâ

Nihayet Fatih, Peygamber Efendimizin güzelliğini ve ona olan sevgisini yazarak sözlerini kıymetlendirdiğini ifade eder.

Avnî seni medh eyledi çün tarz-ı gazelde

Matla dedi yüzüne vü ağzuna mu’ammâ

Fatih Sultan Mehmed Han, Peygamber Efendimize olan aşkını kalemiyle ve kılıcıyla dünya âleme duyurdu ise de gözüne ve kalbine perde inenlere ne yapabilirsin ki?

TEFEKKÜR

Şayestedir denilse âlem senin mezarın

Durmuş başında bekler bir kavim türbedarın

Kanuni devrinin büyük devlet adamı ve tarihçilerinden Celalzade Mustafa Çelebi, 18 Mart 1529 tarihinde Kanuni ile arasında geçen ve devamında Fatih Sultan Mehmed Han’ın kıymetini gösteren bir hadiseyi şöyle nakletmektedir:

“Bir gün vezirler evlerine gitmek üzere Divan’dan ayrıldıktan sonra Hüdavendigâr Hazretleri (Kanuni) bu fakir kullarını yüksek huzurlarına çağırtıp inci gibi parlak ve düzenli sözlerle lütuflandırdılar.

'Cenab-ı Hakkın lütuf ve iradesiyle ülkemiz genişledi. Müslümanların işleri ve bizim uğraşacağımız meseleler çoğaldı. Her işimizle doğrudan doğruya kendimizin ilgilenmesine artık imkân kalmadı. Din ve devletin önemli meseleleri ile uğraşması ve uygulamaya koyması için İbrahim Paşa’yı seraskerliğe atadım. Bütün kullarımın ona uymaları ve itaat etmeleri için bir berat taslağı kaleme alarak bana getir' diye buyurdular.

Görevim gereği olarak o gece istenen berat tasarısının müsveddesi yapılarak ertesi gün yüksek huzurlarına sunuldu. İçindekileri dinledikten sonra uygun olduğunu söylediler. Aynı gün yeniçeri ağası, padişah katına çağrıldı. Yeniçeri halkından bir bölükle padişahın kapısına vardılar.

Hazırlanan berat ile beraber nakit olarak beş yüz bin akçe, biri altın kakma işlenmiş eyer ve dizgin ile süslenmiş olmak üzere dokuz baş at, değerli taşlarla bezeli bir kılıç, dört tane şahane tören kaftanı, dokuz bohça değerli kumaş ve mücevherlerle donatılmış bir sorguç yeniçeri ağası ile Makbul İbrahim Paşa’ya gönderildi.

Bu beratla İbrahim Paşa’ya verilen armağanların hepsini saymaya gerek yok. Terfilerden ve önemli bahşişlerden gelen gelirlerden başka, Sadrazamın yönetimine bırakılan kendi hasları yirmi kere yüz bin iken, şimdi on kere yüz bin daha eklenerek otuz kere yüz bin akçeye çıkarıldı. Sadrazamlığına seraskerlik de eklenerek mutluluk ışıkları saçan tuğ ile davul ve bayrak ihsan olundu.

Osmanlı padişahlarının bayrakları ise şimdiye kadar dört iken bundan böyle yedi olması ferman buyuruldu. O gün bütün kapıkulu halkı, vezirler, bilginler ve bütün ileri gelenler toplandılar. Huzurlarında mübarek berat-ı hümayunun okunmasından sonra hepsi mübarek olsun diye kutladılar ve el öptüler. Rütbeleri bir kat yükseltilip ödenekleri artırıldı ve hepsi daha yüksek derecelere eriştiler.

Kimi inanılır ağızlardan dinlediğime göre İbrahim Paşa, otuz kere yüz bin akçelik haslar beratını az bularak:

'Rahmetli Fatih Sultan Mehmed Han, Sadrazamı Mahmud Paşa’ya kırk kere yüz bin akçe berat ihsan etmişti. Bu kulunuza da öylece ihsan buyurulsa padişahımın lütfundan ne eksilir' dedi. Bunun üzerine saadetli Padişah:

'Onlar payitaht İstanbul’u fethetmeyi başarmışlardır. Daha fazlası verilse de yerinde olurdu' dediler. İbrahim Paşa da:

'Bağdad ki büyük halifelerin başkentidir. Budin ise eskiden beri krallar tahtı yeridir. Her ne kadar bunlar İstanbul’dan üstün tutulamazsa da daha aşağı da sayılamazlar' deyince Padişah şu karşılığı verdi:

-İstanbul bizim başkentimizdir. Onlar İstanbul’a nasıl tercih edilebilir? Hele hele o büyük padişahla boy ölçüşmek bizim haddimiz değildir!..”

“Mehmed: Bir Cihan Fatihi”nde akıl almaz hatalar!

Kanuni Sultan Süleyman’ın bu şekilde derecesini işaret ettiği Fatih’in, Türk milletinin gönlündeki yerini ise Abdülhak Hamid Bey, yazmış olduğu mersiyede şöyle belirtiyordu:

Şayestedir denilse âlem senin mezarın,

Durmuş kapında bekler bir kavim türbedarın.

Arif Nihat Asya ise;

Yürü hâlâ ne diye oyunda oynaştasın,

Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın.

Diyerek gençlerimize bu yüce hakanı örnek almaları gerektiğini veciz bir şekilde ifade etmişti.

Tarihimizin bu mümtaz kahramanı için son on yıl içerisinde bir film, iki de dizi yapıldı. İkinci dizi hâlâ gösterimdedir.

Fakat ne yazık ki bunların hiçbirinde Fatih Sultan Mehmed Han’ı hakkıyla görmek ve izlemek mümkün olmadı.

Her defasında bu yüce hakanın şahsiyeti yerle yeksan edildi. Maalesef bugünlerde yayımlanmakta olan “Mehmed: Bir Cihan Fatihi” dizisi, şu ana kadar izlenen bölümleriyle tam bir rezalet!

Yapılan kurguların Fatih dönemi ile neredeyse hiç ilgisi yok. Tamamen yanlış bilgiler üzerine kurulu bir senaryo, genç nesillerimize tarih adına ne verecektir? Ayrıca bu bilgiler bu büyük cihangirin şahsiyeti ile tamamen zıt ise ne demek düşer?

Dizide, İstanbul’un manevi mimarlarından biri olan ve oğlu Mehmed’i tam bir Fatih olarak yetiştiren II. Murad Han, fethi istemeyen bir hakan olarak vurgulandı.

Mucize, peygamberlere, keramet âlimlere has iken “Allah’ın kerameti” denilerek din cahillikleri ortaya konuldu. Fatih’in matematik dehası ise, olmayan bir hadise ile kerameti yok etmekte kullanıldı.

Akkoyunlu Sultanı Uzun Hasan 1425 yılında doğmuş iken 1402’de Yıldırım Bayezid Han’a ihanet eden bir şahsiyet olarak sunuldu.

II. Murad Han’ın eşi, Fatih’in ise üvey annesi Mara Hatun, Bizans sarayında esir bulunan Şehzade Orhan’ı geri alabilmek için Bizans İmparatoru Konstantin ile nikâhlanmak üzere gönderildi.

Çandarlı’nın büyük kızının Sultan Mehmed’e âşık olup sık sık görüşmesi; Fatih’in Çandarlı’yı asacak iken Akşemseddin’in yetişip elinden alması; Sultan Mehmed’in Şehzade Orhan’la savaşacak iken Çandarlı’nın kurtarması; Çandarlı’nın küçük kızının bir yeniçeri ile kırıştırması; Şehzade Alaaddin’in Zağanos Paşa tarafından zehirletilmesi; Çandarlı’nın oğlunun Osmanlı hanedanını ortadan kaldırmayı düşünecek kadar ihanet içerisinde bulunması, ‘Muhteşem Yüzyıl’da olduğu gibi yeni bir entrikalar dizisi ile karşı karşıya kaldığımızı göstermiyor mu? Aslında dizinin senaristi ile sanat ve tarih danışmanları incelenirse hiçbir farkının olmadığı başka bir yönden de anlaşılacaktır.

Diğer taraftan dizide bir nokta daha var ki tam FETÖ kaynaklı. Bizans sarayında İmparator Konstantin’in kardeşi olup ordulardan sorumlu bulunan Demetrios, Pontus Prensesi Teodora ile ilişki içerisinde bulunmaktadır. Öte yandan bu Prenses gece odasına çekilerek birdenbire kapanıp namaz kılmaya başlıyor. Meğer gizli Müslümanmış(!) Askeriyeye sızan FETÖ'cülerin her türlü din dışı münasebetleri, haramları caiz göstermeleri gibi “gizli Müslüman”(!) bu Prenses de aldığı talimat üzere Bizans ülkesine gidip orada tam bir gayrimüslim gibi yaşamasına ruhsat verildiğini belirterek hayat sürüyor. İslam’ı yıkmak ve bozmak isteyen bir FETÖ bozuntusu veya din düşmanının aklına gelecek bir senaryo. Yazıklar olsun!

Fatih Kulesi’nde demlenmek!

Evet, büyük cihangir, müthiş bir stratejist, askerî, siyasi ve devlet adamlığı vasıflarını şahsında toplamış, din ve fen ilimlerinde âlim, ilme ve sanata büyük değer veren, İstanbul’un fatihi ve Peygamber Efendimizin övdüğü bu büyük şahsiyet ne yazık ki gençlerimize ne sinema ne de TV dizilerinde layıkıyla anlatılamadı. Hatta en kötü ve çirkin senaryolarla sunulmaya çalışıldı. Elbette Fatih’e hayran olduğunu iddia eden paralı zenginlerin, yine yıllardır görev başındaki Fatih sevdalısı kültür bakanlarının da bunda büyük vebali vardır! Bu vebal elbette ki, yapılanlar açısından değil bugüne kadar doğru dürüst bir film veya dizinin ortaya konulamaması sebebiyledir.

Bu arada bir de hatırlatma yapalım. Manisa’da Fatih Kulesi’nin bir asra yakındır “dergah&bar” olarak kullanıldığını bu köşemde esefle belirtmiştim. Manisa valimiz ve milletvekilleri beni aradılar ise de hiçbir şeyin değişmediğini görüyorum. Fatih’in emanetinde birilerinin demlenmekte olduğunu görmek, orayı elinde tutan Kızılay yetkililerinin çok mu hoşuna gidiyor acaba anlayamadım?

Bilgi verirlerse memnun kalacağım! Onlar böyle yaparlarsa Fatih ve Osmanlı’ya hakaret etmek üzere fırsat kollayanlar da bu dizileri çevireceklerdir!

TEFEKKÜR

En ummadığın keşfeder esrar-ı derunun,

Sen herkesi kör âlemi sersem mi sanırsın!

.

Bugün hemen herkesin ittifakla belirttiği bir husus var. FETÖ ile mücadelede ciddi bir neticeye ulaşılamadı. Peki neden? Bunca yayına ve faaliyete rağmen neden istenilen netice elde edilemiyor?

Cevabı kolay fakat çözüm üretilmesi zor bir süreçtir bu! Zira gerçeklerle yüzleşmek istemeyiz. Hataları bütün çarpıklığıyla ortaya koymak çoğumuzu rahatsız eder! Oysa hatalar bilinmeden de netice almak zordur.

FETÖ’ye hep darbe üzerinden vuruldu. Oysa darbe bir gecelik işti. Millet tavrını koydu ve etkisiz oldu. Fakat FETÖ denilen örgüt kırk yıldır gençlerimizi ilmek ilmek dokudu. Nesillerimizin beyinleri ile oynadı. Genlerine kadar fikirlerini işledi.

Einstein “Ön yargıları yok etmek atom çekirdeğini parçalamaktan daha zordur” der.

İşte biz bugün insanlarda 30 yıldır kabullenilmiş ön yargılarla uğraşıyoruz. Elbette bunu kabul ettirmek için bir gece yetmez. Çok geceler ve çok mücadeleler gerekir. FETÖ örgütünün yıllarca evlerde, yurtlarda, okullarda yıkadığı beyinleri bir gecede sıfırlayamazsınız.

30 yıldır bu örgüte karşı talebeleri uyaran bir akademisyen olarak söylüyorum. İçinden çekip alabildiğim kişi sayısı çok fazla değildir. Belki sadece şüphe oluşturabiliyordum. Zira bunlar dini en yüksek düzeyde kullanıyorlardı. Gençlere cennet, tapulu malları gibi sunuluyordu. Yurtlarında doyuyor iş, aş ediniyorlardı. Din adına, hizmet adına orada olmaları gençleri rahatlatıyordu. O günlerde elbette siyasilerimizin orada olmaları da kendilerini etkiliyordu.

Bugün siyasilerimizin sözleri onun için fazla tesirli olmuyor. Hadiseye siyasi nazarla bakılıyor ve işlerine gelmedi deniyor.

Nereden vurulmalı?

Mademki FETÖ örgütü en çok dini kullandı, öyleyse dinî noktası millete tam ve doğru bir biçimde ortaya konulmalıdır. Konulmalı ki, gençler, nasıl bir dinsizlik girdabına doğru yuvarlanmakta olduklarını geç de olsa fark etmelidirler. Elbette bu işin başında Diyanet olmalıydı. Diyanet’in darbe gününe kadar en küçük bir mücadele etmediğini hatta yanlarında durduğunu biliyoruz. Peki darbeden sonra adamakıllı bir mücadele örneğine rastlanıldı mı?

İşte sıkıntı burada. Diyanet’in üst düzey temsilcileri bırakın mücadele etmeyi mücadele edenlere karşı mücadele vermeye başladılar. Hatta mücadele edenleri FETÖ’cülükle suçlayıcı bir akıl tutulmasına yakalandılar. FETÖ’ye karşı dikkat çeken tarikat ve cemaatlere neredeyse FETÖ’cü gibi paralel devlet yaftalaması yaptılar.

İşte böyle bir noktada FETÖ ile sıhhatli bir mücadeleden bahsedilebilir miydi?

Tam da bu noktada!

Yazımı bu minval üzere yazarken Diyanet’in hazırlattığı 140 sayfalık FETÖ raporu açıklandı. Kabul etmek gerekir ki, eksik ama ciddi bir çalışma. Emeği geçenleri tebrik ederim. 1980’lerden beri FETÖ’nün dilinden dökülen sözler veya kaleminden çıkan yazılar aktarılmış ve ardından tahlillerle dinsizliği ortaya konulmuş. Bu raporu okuyanlar, gençlerin neden FETÖ kıskacına düştüklerini daha iyi anlayacaklardır. Şöyle ki:

Son derece sinsi ve muğlak ifadelerle kendisini haşa Allah katında göstermek; Peygamber yerine koymak; meleklerle görüşmek; levh-i mahfuzda olanları görmek, gayb âlemini sınırsız bilme hakkına sahip bulunmak; Peygamber Efendimizin dublesinin bulunduğunu savunmak. Peygamberlerin dışındaki insanlara da masumiyet addetmek; bağlılarına halkın maslahatları adına (!) farzları terk etme ve her türlü haramları fütursuzca işleyebilme hakkını vermek; Müntesiplerinin Cehenneme gitmeyeceklerini bildirmek.

Raporda dehşete düşeceğiniz daha çok hezeyanlar var. Ayrıca Dinler Arası diyalog fitnesine de özel bir bölüm ayrılmış. Şayet bu çalışma devam ettirilse bunun gibi beş kitabın daha hazırlanacağını ifade edeyim.

Evet nesillerimiz mahvoldu. Milletimiz kırk yılın sonunda, CIA ajanı, Vatikan casusu çıkan bir örgüt liderinin pençesinde evlatlarının eriyip gittiği gerçeği ile tanıştı. Korkunç bir travma yaşadı.

Şimdi insan şunu söylemeden edemiyor. Diyanet bu raporu bugün mü hazırlamalıydı? Devleti ve en önemlisi halkı bugün mü ikaz etmeliydi? Artık körlerin de gördüğü sağırların da işittiği bir zamanda Diyanet’in raporu buruk bir sevinç oluşturuyor.

Diyanet bu raporunu hutbelerde işlerse ve kitap hâline getirip lise ve üniversite gençlerine dağıtırsa büyük hizmet etmiş olur.

Rapor hakkında sorular

Şimdi de rapor üzerinden birkaç soru sormak istiyorum. Diyanet bu raporu neden tam da Görmez’in gideceği belli olunca piyasaya sürdü! Böylece, Görmez iyi mücadele verdi deyip yeni görevlere pazarlanmak mı isteniyor!

Raporda 80’lerden itibaren neredeyse dinsizliği ortaya konulan FETÖ hakkında o günlerden bugünlere gelinceye kadar Diyanet İşleri Başkanları neden hiçbir şey yapmadılar ve milleti uyarmadılar? Bunun hesabı sorulmayacak mı?

Bu raporu hazırlayan ekibin adı neden yok! Açıkçası buna imza atanları bilmek istiyor insan. Yoksa bilinmek istemiyorlar mı?

Görmez ve Bardakoğlu bütün cemaatleri neredeyse FETÖ ile özdeşleştiriyorlardı. Bu fikirlere sahip başka kimler var açıklayabilirler mi? Açıklamazlarsa vebal altındadırlar!

Ahmet Hakan, Taha Akyol, Ali Bardakoğlu başta olmak üzere Görmez’e sahip çıkanlar ve çağın âlimi diye lanse edenler şimdi bu rapor üzerinde ne düşünüyorlar acaba? Böyle dinsiz bir örgütü 20 sene sonra tanımak mı âlimliktir!

Raporun girişinde “Gülen hareketinin başlangıçta geleneksel İslam anlayışını muhafaza ettiği düşünüldüğünden dikkati çekmemiştir” vurgusu yapılmaktadır. Oysa Gülen hareketi başlangıçta radikal, sonrasında ılımlı İslam olmak üzere, reformist bir inanca sahipti. Ehl-i sünnet inancını geleneksel diye küçümseyen ilahiyatçılara, reformistlere şimdi ne söylenecek acaba? Bunlar için de rapor hazırlanması için üzerimize top ve tankla gelmeleri mi beklenecek?

Yeni Diyanet İşleri Başkanı’nın yapacak çok işi var…

Vah ki vah!

Şimdi de gelelim can alıcı meseleye ve neden FETÖ ile tam mücadele edilemedi sorusuna!

Tarih 24-25 Kasım 2005. Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu ve Başkan Yardımcısı da Mehmet Görmez.

Konrad Adenauer Vakfı, Ankara’da “Türkiye ve Avrupa’da Çok Dinli Yaşam” konulu bir sempozyum-çalıştay düzenledi. Ardından burada sunulan bildiriler 2007 yılında “İslam ve Hristiyanlık - Dinler Arası Diyalog İçin Dinî İçerikler, Tasavvurlar ve Duyguların Karşılaştırılması” ismiyle yayımlandı. İşte bu Dinler Arası Diyaloğun açılış konuşmasını yapan ve kitabın giriş bölümünü yazan kişi Mehmet Görmez idi.

Bugün de FETÖ raporunda Dinler Arası Diyaloğa özel bir bölüm ayıran ve raporun giriş bölümünü yazan Mehmet Görmez. Şayet önceki faaliyetlerine ve fikirlerine pişmanlık duydu ve tövbe etti ise bunları açıkça belirtmesi lazım.

Yoksa başkanlığı bırakıp ilmî faaliyetlere yöneleceğim derken, eline teslim edilecek genç beyinler adına daha da dehşete düşüyorum.

Bence köyünde biber ve domates yetiştirse daha faydalı olur!

TEFEKKÜR

Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya

Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya

.

Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey, bu hafta eğitim ile ilgili olarak çok çarpıcı açıklamalarda bulundu. Bir taraftan okullaşmada ve eğitim müesseselerinde teknolojik açıdan çok önemli yatırımlar gerçekleştirildiğini belirtirken, diğer taraftan da devrim sırasının eğitimin müfredatına geldiğini ifade ederek şöyle dedi:

“Elde ettiğimiz başarılar önemlidir. Buna rağmen eğitim ve kültür konusunda tam istediğimiz seviyeye henüz ulaşamadığımıza inanıyorum. Demek ki bazı yerlerde bir tıkanıklık, bir eksiklik var. Eğitim sisteminden beklentimiz, çocuklarımızı, anne ve babalarına hayırlı birer evlat, ülkelerine ve milletine hayırlı birer fert olarak yetiştirmesidir. Tarihini hiç bilmeyen veya yanlış bilen, kültürünün zenginliğinden bihaber, medeniyetinin ışığından nasibini almamış gençlerimizi, geleceğimizin teminatı olarak göremeyiz. Hele hele milletine ve devletine ihanet edenler… Arapçada geçen ‘irapta mahalli yoktur’ ifadesi üzere sözünü etmeye bile değmez bunların. Milletimizin evlatlarına iyi bir eğitim-öğretim vermek için yaptığı fedakârlığın büyüklüğü karşısında bulunduğumuz yer, olmamız gereken yer değildir. Müfredatı, ders kitaplarını, eğitim ve öğretim yöntemlerini modern bir anlayışla yeniden düzenliyoruz. İnşallah önümüzdeki dönemde dikkatimizi ve imkânlarımızı bu konuya teksif edecek, eğitim ve öğretimin altyapısında gerçekleştirdiğimiz devrimi, içeriğinde de hayata geçireceğiz.”

Cumhurbaşkanımız bu ifadeleri ile son iki yüz yıldır eğitimimizin yaşadığı ve içerisinde bulunduğu korkunç gerçeği en yüksek perdeden ifade ederek gönüllere su serpti. 15 Temmuz 2016’da yaşanan büyük travmadan sonra milletimizin asıl beklentisi de bu yönde atılacak adımlardadır.

Eğitimimizin üç sacayağı: Din, tarih ve edebiyattır.

Şairin; "Matematik, fizik, kimya bu esrarı çözmüyor/Ledünnü ilminde üstad bir Süleyman isterim”, dediği gibi fen bilimleri gencimize şahsiyet katmıyor ve şahsiyetini de geliştirmiyor. Belki sadece kendisini iyi bir meslek sahibi kılıyor. Oysa tarih, edebiyat ve din ilimleri insana değer katan, şahsiyet kazandıran kişilik veren ilimlerdir.

Bu itibarla gençlerimizi mankurt etmek ve diledikleri yönde kullanmak isteyenler bu üç ilimde gençlerimizi öncelikle cahil bırakmayı veya yanlış kodlarla öğretmek yolunu benimsediler. Büyük ölçüde başarılı da oldular.

Sadece bizim ülkemizde değil Osmanlıdan ayrılan hemen her ülkeye bilhassa tarih müfredatı konusunda aynı metodu uyguladılar: “Osmanlı zalimdi”, “Osmanlı, bir sömürge imparatorluğu idi”, “Osmanlı, ülkeleri harap etti...”

Kültür emperyalizmi!

Osmanlı Devleti’ni parça parça eden İngilizler, bu eğitim politikaları sayesinde bir milleti yok etmenin yolunu da bulmuşlardı. Bunun için en etkili çözüm onların kültürlerini yok etmek ve bozmaktan geçiyordu. Bunu “kültür emperyalizmi” diye ifade edebiliriz.

Oysa biz binlerce yıllık tarihimiz boyunca hiçbir milletin dini, tarihi ve kültürü ile uğraşmadık. Aksine bunların bozulmaması için gayret sarf ettik. İnançlarına kültür değerlerine saygı gösterdik. Zira bunlar bozulduğunda toplum dengeleri sarsılıyor, insanlar parça parça oluyor, bir anlamda insanlık canavarlaşabiliyordu.

Oysa düşmanlarımız bizim gibi davranmadılar. Bizi yok etmek için her yolu denemeye başladılar. Bunun için de bilhassa eğitim sistemimize el attılar. Bu sızma Osmanlıda Tanzimat dönemiyle birlikte başladı. Mason hocalarla yetiştirdikleri gençler eliyle Osmanlı Devleti’ni yıktıkları gibi cumhuriyet döneminde de aynı metotlarla emellerine ulaşmaya çalıştılar.

Tarihine düşman ettikleri nesillerimizi Maocu, Stalinci, Leninci yaparak sağ sol diye kırdırmayı başardılar. 12 Eylül sonrasında biz gençliğimiz adına değerleriyle barışık bir döneme girdiğimizi zannederken, 36 sene sonra gerçeğin korkunç yüzüyle tekrar karşılaştık. Bir kez daha okullardaki müfredatın yetersizliği neticesinde gençlerimiz, ülkesini yabancılar adına işgal etme senaryosunun bir parçası olmuşlardı. Ne hazindir ki içeride bunlar yıllarca altın nesil denilerek alkışlanıyordu!

Bülent Arınç Bey bu okulları, “Devletimizin yapamadığını Hocaefendi yapıyor” diyerek gönülden överken içeride nasıl bir eğitimin verildiğinin farkında mıydı? Sadece İstiklal Marşı ile mütedeyyin ve milliyetçi çevreleri uyutmayı başarmışlardı. Bunların arkasından gelen süreçte ise, Türkiye Cumhuriyeti diye bir devletimizin kalmayacağı aşikârdı.

Faraza Nobel ödüllü yüzlerce sanatçımız, dünya çapında futbolcularımız bulunsa, teknik ve sanayide de dünyanın bir numaralı ülkesi olsak, 15 Temmuz işgal hareketi neticesinde yine de bir günde Suriye ve Irak’a dönmüş bulunacaktık. Vatansız sanatçıların, bilim adamlarının ve sporcuların kimlerin hizmetinde bulunacakları bellidir. Futbolcular Avrupa takımlarının bilim adamları da Amerikalıların hizmetinde, vatansız, bayraksız ve ezansız modern kölelere dönüşeceklerdi.

Milletimizin genlerinde bulunan din, iman, ezan ve bayrak aşkı bu işgale fırsat tanımadı. Bugün artık bu başarıyı layıkıyla perçinlemek durumundayız. Aksi hâlde her zaman bu fırsatı yakalayamayabiliriz. Zira düşman uyumamaktadır. Faaliyetlerini aralıksız yeni metotlarla sürdürmektedir.

Sayın Cumhurbaşkanım!

Eğitim meselesinde belirtmiş olduğunuz hususlarla milletin gönlüne ferahlık verdiniz. Geliniz, Sayın Devlet Bahçeli Bey ile siyasi anlamda sağlamış bulunduğunuz müthiş başarıyı ve istiklal mücadelesini eğitimde de bu millete kazandırınız. Kangren olmuş bulunan bu eğitim meselesini çözünüz. Adınız tarihe altın harflerle yazılsın. Birlikte milletin gönlünde hiç düşmeyecek bir tahta kurulunuz.

Bunun için mutlak olarak atılması gerekli devrim niteliğinde üç adım vardır! Bunlar sağlanmazsa istenen başarı asla gelmeyecektir.

Birincisi ilkokuldan lise son sınıfa kadar, mutlaka her hafta ikişer saat olmak üzere tarih, edebiyat ve din dersleri konulmalıdır. Bu derslerin gençlere sevdirilmeleri esas olmalıdır. Bu derslerden yapılan sınavlar ortalamaya tesir etmeli, fakat sınıfta kalma olmamalı ve talebe böyle bir korku yaşamamalıdır. Buna karşılık üniversitelerin ister sözel, isterse sayısal bölümlerinden sınava girenlere, bu derslerden bolca sorular çıkmalı, talebe öğrenmeye teşvik edilmelidir. Bu derslerdeki teknik bilgiler azaltılmalıdır.

Tarih derslerinde talebeye ecdadının sevdirilmesi ve tarih şuurunun verilmesi esas kabul edilmelidir. Oğuz Han, Bilge Kağan, Alparslan, Çağrı Bey, Selahaddin Eyyubi, Ertuğrul Gazi, Osman Gazi, Fatih, Yavuz, Kanuni, Abdülhamid Han vs. hakanların kağanların padişahların idealleri aşılanmalıdır. Onların vatan sevdaları, büyük ülküleri işlenmeli, bu uğurda yaptıkları fedakârlıklar anlatılmalıdır.

Aynı şekilde edebiyat derslerinde Kaşgarlı Mahmud’dan Yusuf Has Hacib’e; Ahmed Yesevi’den Mevlana’ya; Âşık Paşa’dan Şeyh Sadi’ye; Yunus Emre’den Baki’ye ve Fuzuli’den Nabi’ye kadar şairlerimizin ve mütefekkirlerimizin beyitlerinde, gazellerinde ve eserlerinde işledikleri konular her yaşın anlayışına göre talebeye aktarılmalıdır. Baki’nin, Fuzuli’nin bütün hayatını ezberleyip tek bir beytini bilmeyen, okuyamayan bir nesil hiçbir kültür değerine sahip olamaz.

Yabancıların müfredatımıza saldırılarından en büyük nasibini ise dinimiz aldı. Bin yıldır İslam inancı ve itikadı ile yoğrulan bu vatanda dinimizi bozmak, vatana ve millete en büyük ihanet olacaktır. Bunu bilenler önce din derslerini kaldırttılar.

Milletimizin bu konudaki yoğun talebi karşısında bu defa da yetersiz ve hatta bozulmuş hâliyle sunmaya çalıştılar. Bilhassa yabancı misyonerler eliyle yetiştirdikleri ve ilahiyatlara yerleştirdikleri Ehl-i sünnet dışı hocalar eliyle gençlerin kafasını bulandırma yolunu tuttular.

Bunlar yıllardır Peygamber Efendimizin ortaya koyduğu ve tamamlandı dediği hâliyle Sünnet üzere yaşayan Müslümanları “gelenekçi” diyerek aşağıladılar. İslam’da reform hareketi başlattılar. Arap ülkelerini bizden ayırmakta kullandıkları Afgani, Abduh ve Reşit Rıza gibi sinsi mezhepsizlerin şekerle kaplanmış zehirli fikir ve düşüncelerini okullarda yaymaya çalıştılar.

Nitekim FETÖ örgütünün gençlerimizi elimizden almakta kullandıkları en etkili alan da dinimizdi. Kur’ân-ı kerime “tarihseldir” diyerek, İslam’a en ağır darbeyi indirmeye kalkıştılar. Nice hadis-i şerifleri "zamana ve döneme uymuyor!" ithamıyla ayıklamaya başladılar. Ne yazık ki bu İngiliz ve Siyonist patentli ifadeler hâlâ mekteplerimizde dozu artırılarak verilmeye devam etmekte, tahribat tamamlanmaya çalışılmaktadır. Zira FETÖ ile mücadele ne acıdır ki siyasi alana münhasır kalmaktadır.

1400 seneden beri zamanlara ve mekânlara hükmeden âyet-i kerime ve hadis-i şerifler kıyamete kadar hitap edecek iken bugün nasıl böyle hezeyanlarda bulunulabilir! Bunlar iki yüz senedir İngiliz ve Siyonist diktesi ile tarihimize, edebiyatımıza ve dinimize yapılan ihanetlerin bir tezahürüdür. Bu ihanetler neticede sizin de belirttiğiniz üzere vatana, millete ve bayrağa ihanete dönüşür.

Bu itibarla bugün dolaylı olarak bizi işgal girişiminde bulunan ve bundan asla vazgeçmeyen Amerika ve kuyruklarına karşı Afrin’de verilen şanlı mücadele taçlandırılmalıdır. Bu zaferin taçlandırılması ise eğitimde tam bağımsızlık yolunun açılması ile mümkündür...

TEFEKKÜR

Mektepte medresede her mevsim gül açardı

Dallarını koparıp başka aşı yapmışlar

.

İstanbul Müftüsü Prof. Dr. Hasan Kâmil Yılmaz Bey’in geçtiğimiz hafta cemaatlerin Diyanet’e bağlanması hususundaki açıklamaları oldukça yoğun bir gündem oluşturdu. Bu hususta belki bizim bilmediğimiz çalışmalar da yürütülmektedir. Ancak sayın müftümüzün açıklamaları bendenizi altı sene öncesine götürdü...

Evet, zannedersem altı sene kadar önceydi. Din adamları ağırlıklı bir grupla muhabbet hâlindeydik. İlçemizin müftüsü de oradaydı.

Müftü Bey günümüzdeki tarikatlara oldukça karşı ve mesafeli birisiydi. Kendince haklı da olduğu birtakım misaller vererek önlerinin alınması gerektiğini savunuyordu. Kendisine o gün şu cevabı vermiştim:

“Sayın müftüm haklı olabilirsiniz! Bugün cemaat veya tarikat adı altında faaliyet yürüten grupların sivri tarafları olabilir. Bir kısmını sizin gibi ben de biliyorum. Bunlar törpülenebilir. Peki, sizin de arzunuz üzere bu ülkede seksen senedir sadece Diyanet Kurumu din işleri ile uğraşmış olsaydı dinî öğretim nereye gelecekti söyler misiniz? Şemsettin Günaltay, Hüseyin Atay ve Bahriye Üçok’ların savunduğu nasıl bir İslam anlayışıydı biliyor musunuz?"

Bakınız geçtiğimiz dönemde Diyanet İşleri Başkanımız Ali Bardakoğlu Bey, 'Diyanet Sünni bir kuruluş değildir' demişti. Aslında Bardakoğlu kendisini hiç sevmediğim hâlde yerinde bir söz etmişti. Evet, bu ülkede Diyanet Kurumu siyasallaşmıştı. Ecevit’in Diyaneti, Demirel’in, Erbakan’ın ve Evren’in Diyaneti vardı. Hepsinde de maşallah başkanlar, emir eri gibi idiler. Siyaset kurumuna göre hareket ediyorlardı. Bardakoğlu belki o sözüyle 'biz sadece din görevlilerinin tayin, terfi ve azilleri ile uğraşıyoruz. Bizden Sünni bir kurum gibi faaliyet beklemeyiniz' diyordu. Diyanetin şimdiki konumunu merak ediyorum doğrusu. Sünni bir çizgide mi yoksa Selefi, Vehhabi, Şii gibi bütün cereyanlara eşit mesafede mi? Şayet böyle olacaksa aslında Diyanet’in tanımını yeni baştan yapmak gerekli! O zaman gerçekten de Diyanet sadece cami görevlilerini atayan ve terfilerini takip eden bir yapıya bürünmeli.

Ben dinimi istediğim yerden öğrenebilmeliyim. Laik devlet de bu değil midir zaten. Şayet bir cemaat veya topluluk devlet düşmanlığı ve vatan hainliği yapıyorsa devlet gereğini yapsın! Zorla insanların üzerinde baskı kuruyorsa, benden ayrılamazsın diyorsa, yardımını mutlaka buraya yapacaksın diye zorluyorsa, kızları kadınları bebekleri taciz ediyorsa hiç durmasın yakaladığı yerde işini bitirsin. Bundan kim rahatsız olur ki? İslamiyet bütün bunları zaten yasaklamış değil mi?

Fakat hem Sünni bir teşkilat değiliz diyeceksin hem de Sünnilik adına ahkâm keseceksin. İşte orada durun demezler mi adama! Diyanet Sünni bir kurum değilse kime neyi anlatacaktır. Bu sabık başkanımız şu anda Kuramer’in başında Kur’ân-ı kerimi müsteşriklerin bakış açısıyla anlamaya ve anlatmaya çalışıyor. Bir başka başkanımız 'rüzgârlar, melek denilen varlıklardır' diyordu. Diyanetten sorumlu bir bakanımız, 'Kur’ân-ı kerimin yüzde kırkı atılmalıdır' demişti. 28 Şubat sürecinde ilahiyatçı Profesör Yaşar Nuri Öztürk, Zekeriya Beyaz ve İsmail Nacar’lar kimin telkiniyle konuşturuluyor ve kime hizmet ediyorlardı? 'Abant Toplantıları'nda Fethullah Gülen’in peşine takılan Diyanet mensupları şu anda Peygambersiz bir İslamiyet peşinde koşmaktalar farkında mısınız? Şayet cemaatler de olmasa bunların elinde İslamiyet ne hâle gelirdi söyler misiniz Sayın müftüm?..” Müftü Bey bu sözlerim karşısında sadece susmak durumunda kalmıştı! Hatta FETÖ’ye dokununca rengi de atmıştı. Zira oradaki görevlilerin büyük kısmı onlara sempati duyuyordu!..

Asıl maksat!

Şimdi sabık Diyanet İşleri Başkanımız Görmez’in de giderayak; bırakın bozuk olmayı dinsiz diye tanımladığı FETÖ ile mücadele başlayınca diğer cemaatleri hedef gösterenlere dikkat ediniz. Aslında bunlar FETÖ ile mücadele edilmesinden rahatsız olanlardır. Madem bunlara vuruldu onlara da vurulsun isteyenlerdir.

İkincisi fırsat bu fırsat deyip dindarlara karşı saldırıya geçenlerdir. İşin gerçeği onlar FETÖ’den rahatsız da olmazlardı. Şöyle değerlendirelim: Fetullah Gülen hareketi yıllarca AK Parti ile özdeşleşmiş görünürken bu hâli tenkit eden CHP ve zihniyeti, AK Parti FETÖ’ye vurmaya başladığında neden tutmaya ve korumaya başladı? İşte bu sırrı çözebilenler, gerçeği ancak o zaman görebileceklerdir! Zira din düşmanları dini bozanlardan rahatsız olmazlar. Nitekim DEAŞ ve Selefilik gibi örgütleri kurduranlar hep İngiliz ve benzerleridir. Bunlar bir taşla birkaç kuş vurmaya bayılırlar. Biz bu bozuk itikat sahiplerinin yanlışlarını ortaya koyduğumuzda, doğru ile eğriyi ayırt edemeyen ve bu bozuk fırkaların kim olduğunu anlamayan safdiller, “abi, düşmanı bıraktık birbirimizi yiyoruz” diyorlar. Onların, düşmanın has maşası olduğunu bir türlü idrak edemiyorlar. Evlerimize kadar FETÖ-vari oluşumlarla din, iman, ahlak diyerek girdiklerini ne çabuk unutuyorlar.

Şimdi ise, kendisinin de cemaatleri iyi bildiğine inandığım İstanbul Müftüsü, cemaatleri Diyanet'e bağlamaktan söz ediyor.

Öncelikle şunu ifade etmeliyim ki bir kısım cemaatlerin en büyük hatası cemaate adam yetiştirmeye çalışmalarıdır. Hâlbuki cemaatlerin işi cemaate değil cemiyete kaliteli adam kazandırmak olmalıdır. Bu takdirde faraza bir cemaate mensup bir adam devlette bir birimin başına geldiğinde, o kuruma adam alırken kendi cemaatinin adamını aramayacaktır. Ehil ve kaliteli insanı işbaşına getirecektir. Devleti ele geçirmek, kendi adamlarını devlet kademelerine yerleştirmek gibi bir derdi olmayacaktır. Yine cemaate girmiş adamların gözü devlet koltuğunda değil Karacaahmet Mezarlığı’nda olmalıdır. Yani kul hakkından, devlet malını çar-çur etmekten, haksızlık yapmaktan çekinmelidir. Bir anlamda iyi bir Müslüman iyi bir vatandaş olmalıdır. Cemaate devlette iş bulmak gayesiyle girilmez.

Osmanlıda dahi bağlı değildi!

İşte bütün bu yönlerden baktığımızda Osmanlı Devleti’nde dahi tarikatlar devlete bağlanmazdı. Zira tasavvuf erbabı sözlerini açık söylerlerdi. İnsanların nefisleri ile uğraşırlardı. Padişahlara dahi nasihat ederlerdi. Görevli adamın yani atanmışların nasihat etmesi ise zordur. Evet, hiç edemezler demiyorum fakat yürekli adam işidir.

Yoksa ya Prof. Mehmet Aydın gibi FETÖ’ye yol açarsınız veya Sayın Görmez’in yaptığı gibi gerçekten görmez olursunuz. “FETÖ’yü neden millete anlatmadınız” denildiğinde, “bütün devlet adamları oradaydı, darbeciler onlarla beraberdi”, deyip kenara çekilemezsiniz. Din adamının işi rahat konuşmaktır ve mutlaka yanlışları işaret etmektir. Bunun için de Osmanlılar, belki endişe ederler, doğruları konuşamazlar diyerek tarikat liderlerine, Allah adamlarına asla müdahale etmezlerdi.

Şayet bu müsamahayı suistimal edenler çıkarsa, milletin dinini, inancını ifsat edenler zuhur ederse ve toplumu kargaşaya itecek meselelere girerlerse bunların dikkatini çekerler. Yola gelmezlerse de müdahalede bulunurlardı.

Misal olarak milleti Peygamber Efendimizin temiz yolundan yani sünnet-i seniyyeden soğutmak için “madem öyle sünnete uymak istiyorsun, yetimlik de bir sünnettir babanı ananı da kes öyleyse” diyen bir İslamoğlu’nu cezasız bırakmazlardı. Bu defa hiç değilse İslamoğlu’nu doğrudan hedef alarak “bu çok sakat ve çok tehlikeli bir mantık” diyerek uyaran Sayın Diyanet İşleri Başkanımız Ali Erbaş Bey’i tebrik ediyorum. Bu bozuk adamların sakat ve din adına bir o kadar tehlikeli fikirleri mutlaka cuma hutbelerinde de işlenmelidir. Yoksa Diyanet’in başka ne yaptırımı olabilir bilemiyorum?

Diğer taraftan Sayın İstanbul Müftümüz cemaatlerin üye sayılarından bahsediyor. Galiba müftümüz cemaatleri dernek zannediyor. Üye kaydediyorlar sanıyor. Şunu bilmiyor ki cemaatlerin üye sayıları olmaz. Bendeniz Ehl-i sünnet olan bütün cemaatlerin içerisindeyim hepsini sayar ve severim. Faaliyetleri hususunda katılmadığım yönleri varsa söylerim. Ben Hanefi mezhebinde bir Müslümanım. Neye ve kime niçin üye olacağım! Ahmed Yesevi’den Yunus Emre’ye, Mevlana’dan Aziz Mahmud Hüdayi’ye kadar sever sayarım. Osmanlıdaki Ehl-i sünnet tarikatlar arasında ayırım yapmadım ki bugün yapayım. Şayet birileri biz şucuyuz bucuyuz diyerek ayrımcılık yapıyorsa ya cemaat ve tarikatların gerçek misyonundan haberdar değildir ya da bilin ki sıkıntılıdır!..

Sayın İstanbul Müftümüze bir sualim de şu olacak: Cemaat ve tarikat derken acaba gayrimüslim cemaatleri de bu işin içine katacak mı? Ermeni, Yahudi, Ortodoks cemaatler buna ne diyecek? Ya da Alevi cemaatleri? Yoksa birileri onun eliyle FETÖ’nün önüne dimdik duranları, darbecileri püskürtenleri cezalandırmak mı istiyor? Düşünmeden edemiyor insan!

Teşekkürler Manisa!

Manisa’da Fatih’in yadigârı saray kulesi, yıllardır Müslüman bir milletin gözü önünde hayâsızca “Dergâh&Bar” adıyla işletme olarak kullanıldı. Manisa yerel basınında yıllarca “bu ahlaksız uygulamalara son verin” şeklinde yapılan tenkitlere kulak tıkandı. Bazıları ise utanmadan, “buraya dokunamazlar” diye nara atıyorlardı. Bu köşede yaptığımız yayınlar üzerine valilik ve vekillerimizin ısrarlı takibi ve gayreti ile Fatih’in emaneti bu elem verici ve Müslümanları rencide eden hâlden kurtarılmış oldu. Artık valiliğe devredildi.

Sayın Manisa Valimizi ve emeği geçen bütün yetkilileri tebrik ediyorum. İnşallah en kısa zamanda en güzel şekilde restore edilerek, kültür mekânı olarak hizmet verir hâle getirilecektir.

TEFEKKÜR

Bil illeti kıl sonra müdavata tasaddi;

Her merhemi her yareye merhem mi sanırsın!

.

İki yolla üçe bölünmüş tepedeki bir büyük mezarlığın bir yönü benim köyüme (Çorak) diğer yönü ise kasabama (Boyabat) bakıyordu. İşte ilkokulu, köyünden tepedeki bu mezarlığı aşarak 2,5 km yürümek suretiyle gidip gelerek okuyan bir çocuktum...

Mezarlıklar belki de insanları olgunlaştıran en güzel mekânlardır. Bir gün önce en sevdiğiniz birini oraya defnediyorsunuz. Sonra her gün en az iki kere yanından Fatihalar okuyarak geçiyorsunuz. Bugün büyük şehirlerde oturanlar mezarlıklardan nasiplerini alamıyorlar. Bu durum günümüzde insanlardaki gerginliğin, aceleciliğin, stresin en büyük sebebi değil midir?

Zira bizim kültürümüzde mezarlıklar köylerin ve kasabaların en mutena yerinde en bakımlı alanları idiler. Sultanlar, padişahlar vefat ettiklerinde yaptırmış oldukları abidevi eserlerinin bahçesindeki haziresine, âlimler ve şeyhler dergahlarının bahçesine konuluyorlardı.

İşte her gün önünden iki kez geçtiğim o mezarlık bana dünyaya bağlanmamayı öğretti. Bu itibarla hiçbir işe heveskâr ve aşırı talip olmadım. Hiçbir mevkie makama istekte bulunmadım. Hiçbir kimseye beni TV’lere konuk olarak alın veya gazetenizde köşe verin demedim.

Öte yandan o mezarlıklar bana hazır da olmayı öğretti. Ölüme, ahirete hazır olmayı hayata hazır olmayı öğretti. Ve hayatımda belki dünya ile ilgili ibretlik şu söz tezahür etti:

Kaçarsan ardından gelir kovalarsan yetişemezsin,

Ki dünya gölgeye benzer denildi bu misal üzre...

Köyünden okuluna, her gün 2,5 km yürüyerek giden ve 25 senesi dağlarda hayvan otlatmakla geçen; yerine göre dağda yatan o genç, her zaman bulunduğu yeri en iyi değerlendirmek suretiyle akademisyen, kitapları ilgi gören bir yazar ve TV’lerde programcı oldu. Cine5’te Lalegül TV’de TGRT’de TRT1’de tarih programları yaptı. Nice TV kanallarına konuk oldu...

Bu itibarla bana başarının sırlarını soranlara iki kelime ile ifade ederek şöyle diyorum:

Hazır olmak!

Tıpkı bir futbol maçında arkadaşının binbir emekle getirip ortaladığı topa hazır olan futbolcunun gol vuruşunu yapması gibi. Hazır olmayanlar ise bol bol fırsat harcıyor.

Hayat büyük fırsattır. Fırsat da ganimettir. Hayata hazır olmak ise bilgi ve ilimden geçmektedir. Öyleyse gençler bıkmadan usanmadan okumalı donanımlı olmalıdır.

Şimdi de Türkiye gazetesinden gelen davet üzerine ilk kez ulusal bir gazetede pazar günleri yazı yazmaya başlıyorum.

Cenab-ı Hak utandırmasın. Hayırlara, istifadelere vesile eylesin. Karşılıklı dualarla…

Vakıf talanı

Şu günlerde Vakıflar Haftası’nın 34.’sü idrak edilmekte ve vakıf şuuru canlı tutulmaya çalışılmaktadır. Osmanlı Medeniyeti denildiğinde ilk akla gelen vakıflardır. Devlet, vakıf sistemi sayesinde herhangi bir harcama yapmasına gerek kalmadan sosyal, kültürel, sağlık ve dinî hayatla ilgili birçok hizmeti yerine getirmiştir. Asırlarca bir makine disiplini içerisinde işleyen vakıfların Cumhuriyet döneminde uğradığı büyük felaketin hazırlayıcılarından en başta geleni İzmir mebusu Şükrü Saracoğlu’dur. Saracoğlu, 22 Şubat 1926 tarihli bir kanunla vakıfların satılabileceğini ilan etti. Vakıfların dokunulmaz olduğunu bilen Müslümanlar, bunları almak için en küçük bir teşebbüste bulunmadılar. Sonunda Müslüman vakıfları cüz’î paralar karşılığında genel olarak gayrimüslimlere satıldı. Hâlbuki bu sırada Rum, Ermeni, Yahudi ve benzeri din mensuplarının vakıflarına ise hiçbir şekilde dokunulmamıştı.

Müslüman vakıfları o derece yağma edilerek gayrimüslimlere satıldı ki, 1950’lere gelindiğinde, Anadolu toprakları üzerinde bir tek vakıf bile kalmadı. Öte yandan kısa bir süre içerisinde, satılan bu vakıf arazi ve arsalar üzerinde umumhaneler, meyhaneler, gazinolar yapıldı. Bu hâl, evvelce buraları Allah rızası için vakfedenlerin ruhlarının incitilmesi bakımından ayrı bir üzüntü vesilesiydi.

TADD’A TEBRİKLER

Dün, Tüm Afrika’nın Dostları Derneği’nin (TADD) "Liderlik ve Girişimcilik Zirvesi"ne katıldım. Hepsi birbirinden güzel hizmetlere imzasını atan; müteşebbis, lider nitelikli iş adamlarımızı dinlemek gelecek adına bizleri gururlandırıyor.

Afrika’nın yüz ölçümü dünyanın 4’te 1’i. Nüfusu ise 1,2 milyar. Yani daha üç katı insanı besleyecek bir araziye sahip. Yer altı kaynakları muazzam. Sadece bir şeye ihtiyaçları var: Kendilerini ezmeye, sömürmeye, mahvetmeye gelen insanlara değil, sevgi ile samimiyetle beraber olmaya beraber yemeye, kardeşçe ortaklığa muhtaçlar...

Onların bu ihtiyaç duyduğu kardeşleri ise Türkiye’de bulunuyor.

Bu birlikteliği çok daha ötelere, ilerilere taşımak lazım. Buna duyarlılık kazandıran ve dikkati çeken TADD’a ve Başkanı Dr. Bilgehan Güntekin Bey’e tebrikler ve başarılar...

Tefekkür

Yolcular uzanın yere upuzun

Tüy yastıklar gibi rahat taşımız

Birleşsin bir lahza orda başımız

Bizdedir cevabı kuruntunuzun

Yolcular uzanın yere upuzun

Necip Fazıl Kısakürek

.

İlk ve ortaokul yıllarımda, “Osmanlılar sadece birinci sınıf dövüşen bir milletti. Fakat ilimden uzak kaldılar, ilme kıymet vermediler, bu sebeple de çabucak yıkıldılar”, diye anlatırlardı. İlimden uzak mıydı değil miydi belki onu düşünecek çağda değildik ama neredeyse yedi asır devam etmiş bir büyük imparatorluğun “çabucak yıkılmış” olmasına anlam veremezdim! Zaman zaman ana muhalefet liderinin, “bir kilo şeker üretemeyen Osmanlı ile övünüyorlar… Koca Osmanlı bir tüfek üretemedi” şeklindeki ifadelerini duydukça "hâlâ ilkokul yıllarında kalmış" diyerek acı acı gülümserim. Zira ilim ve tekniğe bu kadar değer veren ve bu kadar âlim yetiştiren tarihte ikinci bir devlet gösterilemez.

Bu ilmî faaliyetlerinden biri de ramazan ayında gerçekleştirilen "Huzur Dersleri" idi. Huzur Derslerini tarihçiler Osman Gazi’ye kadar götürmektedirler. Ancak III. Mustafa Han devrine kadar bu dersler hakkında aydınlatıcı malumat bulmak mümkün değildir. Bunlar mutlaka padişahın huzurunda ramazan ayında ilmî sohbetler şeklinde cereyan ediyordu. Fakat uygulaması nasıldı bunu bilemiyoruz. Oysa 1759 yılından itibaren bütün safahatıyla bilebilmekteyiz...

Bu konuda en ciddi çalışmayı yapmış bulunan Ebul’ula Mardin Bey’in, 1951 yılında kaleme aldığı eserinin önsözündeki şu serzenişi, Osmanlı hakkında neler bilip bilmediğimizi göstermek açısından ne kadar manidardır:

“Sultan III. Mustafa devrine tesadüf eden hicri 1172 (1759) yılında devlet teşkilâtına giren ve 'Huzur Dersleri' adı verilen ilmî meclisler hakkındaki malûmatımız, işin azameti ve ehemmiyetiyle mütenasip değildir. Derslere nihayet verildiği tarihten itibaren geçen şu son çeyrek asır müddet zarfında bu mevzu üzerinde ilmî esaslı bir taharri ve tetkik yapılmadığı için bizi takip eden nesiller bu kıymetdâr müesseseye nüfuzda çok güçlük çekecekler ve anlamaya yarayacak mehazlar bulamayacaklardır. İki yüz seneye yakın, uzun bir zaman devam eden şu kıymetli müessesenin dikkate değer hiçbir iz bırakmaksızın unutulmaya mahkûm bulunması ve tarihin derinliklerine âdeta su üzerine nakış atmak gibi süzülüp gitmesi ilim namına doğrusu acı bir mazhariyet olduğu kadar haleflerimizin haksız yere tenkidini de müstelzim ve telâfisi mümkün olmayan bir mahrumiyettir.

Yüksek ve cazip mansıpları kendi arzularıyla terk ederek bütün mevcudiyetlerini ilme hasreden memleketin binlerce güzide, fedakâr âlimlerinin çalışma faaliyetlerine saha olan bu derslerde yorulmak bilmeyen mesaisiyle temeyyüz eden şahsiyetleri bilmemiz, tanımamız hepimiz için bir kadirbilirlik borcudur. Hâlbuki, bahsi geçen derslere iştirak eden zevatın tercüme-i hâlleri şöyle dursun, isimlerini bile tam surette ortaya koyabilecek durumda değiliz...”

Ebul’ula Mardin Bey eksikliğimizi belirtirken çok çarpıcı bir noktaya da parmak basmaktadır. “Kişi bilmediğinin düşmanı olur” fehvasınca ayıplarımızı görmeden bir de haleflerimizi tenkide yelteniriz demektedir. Bu ciddi bilim adamının sözleri, üzerinden üç çeyrek asır geçmeden neredeyse tahakkuk etmiş görünmektedir. Huzur Derslerinde mukarrir ve muhataplık yapmış büyük tefsir âlimlerini, ne bilmek ne de anlamak imkânı kalmamıştır.

Herkesin eline bir meal tutuşturmak suretiyle neredeyse ordinaryüs tefsir âlimi kıldık. Ahmet Davutoğlu Bey, Başbakan iken hızını alamayıp Bosna’da da her eve bir bayrak bir de Kur’ân-ı kerim meali dağıtımı projesi başlatacaktı. Şimdi herkes Kur’ân-ı kerimden dinini öğrenmeye çalışıyor(!)

Osmanlı medreselerinde bu dersi okuyup anlayabilmek için önce emsile, bina, maksut, avamil, izhar, kafiye gibi dersler okutulur sonra temel derslere başlanırdı. Bu kadar sıkıntı ve eziyete neden katlandılar acaba?

Cuma günü gazetemizde Metin Aykutlu Bey’in imzasıyla çıkan “Meal ile din tahribatı” yazısının mutlaka okunmasını tavsiye ederim...

Adaleti gözetin!

Osmanlıdaki Huzur Derslerini ve işleyişini bilmek aynı zamanda bu ilmin ehemmiyetini ve kimlerin bu sahada söz sahibi olabileceklerini de yansıtmaktadır. Huzur Derslerinde Kur’ân-ı kerim âyetlerini tefsir edip dersi takrir eden âlime “Mukarrir”, müzakereci durumunda olan âlimlere ise “Muhatap” denilirdi. III. Mustafa Han döneminde bir mukarrir ve beş muhatapla başlayan derslerde, muhatapların sayısı zamanla arttı ve on beşe kadar yükseldi.

Huzur Derslerinde mukarrir ve muhatap olacak ulemânın bazı vasıfları taşıması gerekiyordu. Bunların başında İstanbul ruûsunu hâiz, herhangi bir resmî vazifesi olmayan ve İstanbul'da ikamet eden müderrislerden olmak geliyordu. İkinci olarak meleke, ihtisas ve şahsi kemâlatıyla meşhur olmaktı.

İlmi ve maneviyatı da tam olan bu mukarrirlerin seçimini Şeyhülislam yapar ve Padişaha sunardı. Padişahın onayı ile de kesinleşmiş olurdu.

Padişahların Topkapı Sarayı’nda ikamet ettiği devirlerde Huzur Dersleri, Bağdat Köşkü, İncili Köşk, Revan Köşkü, Sofa Köşkü, Sepetçiler Kasrı, Sünnet Kasrı, Eski Mabeyn Dairesi gibi Topkapı Sarayı’nın muhtelif mekânlarından birinde yapılırdı. Dolmabahçe Sarayı’na geçildikten sonra ise Mâbeyn-i Hümâyûn, Muâyede Salonu ve Zülvecheyn salonlarından birinde yapılır oldu. II. Abdülhamid Han ise Huzur Dersleri için Yıldız Sarayı’ndaki Çit Kasrı’nı tercih ederdi.

III. Mustafa Han’ın huzurunda 1759 senesi ramazanında yapılan ilk Huzur Dersinde Mukarrir Fetva Emini Ebubekir Efendi idi. Muhataplar ise; Nebih Muhammed Efendi, Saray Hocası Hamidî Muhammed Efendi, Şeyhülislâm Müfettişi İdris Efendi, Müzellef Muhammed Efendi ve Konevî İsmail Efendi olmuşlardı. Bu ilk derste Nisa suresi 135. âyet-i kerimesinin tefsiri yapıldı. “Ey inananlar! Kendiniz, ana babanız ve yakınlarınız aleyhlerine de olsa, Allah için şâhit olarak adaleti gözetin; ister zengin ister fakir olsun, Allah onlara daha yakındır. Adaletinizde heveslerinize uymayın. Eğer yüz çevirirseniz, bilin ki Allah işlediklerinizden şüphesiz haberdardır.”

Kaç âlim çıkar?

Huzur Dersi nerede yapılacaksa seçilmiş olan âlimler en yakın yerde öğle namazını cemaatle eda ederlerdi. Sonra, başta mukarrir, arkasında sıra ile muhataplar, vakur bir eda ile camiden saraya kadar yürürlerdi. Huzura da mukarrir önde, muhataplar kıdem sırası ile arkasında olmak üzere girerlerdi.

Padişah ve maiyeti, onları ayakta karşılardı. Ulema-i kiram büyük bir saygı ve hürmetle selam verdikten sonra Padişah, Mukarrir efendiye kitap ve nişan hediye ederdi. Padişahın oturmasıyla, mukarrir ve muhataplar da minderlerinin üzerine diz çökerek otururlar ve kitaplarını rahlelerinin üzerine açarlardı.

Padişahın sağında hanedan halkından derse katılacak olanlar, solunda da mabeyn erkânı ve memurları hazır bulunurlardı. Son dönemlerde harem kadınları isterlerse dersleri bir paravan arkasından takip edebilirlerdi.

Mukarrir, Padişahın karşısında otururdu. Muhataplar ise, mukarririn sağından başlayarak kıdem sırasına göre hilâl şeklinde dizilmiş minderlerine otururlardı. Ders iki saat devam ederdi. Dersin sonunda, Muhatap efendilerden rütbesi en yüksek olan ve başta oturan zattan başlanarak her biri sırasıyla Mukarrir efendiye sualini sorar ve Mukarrir efendi de cevapları söylerdi. Ders sona erince Mukarrir efendi dua ederdi. Daha sonra padişah tarafından mukarrire ve muhataplara atiyyeler ihsan edilirdi...

İki asır büyük bir disiplin içerisinde devam eden bu faaliyet Şeyhülislâm Ebüssuud Efendi gibi mümtaz müfessirler yetiştiren ülkemizde tefsir ilminin gelişmesine büyük katkı yapmaktaydı. Bir misal vermek gerekirse sadece 1266/1850 senesi Ramazan-ı şerifinde sekiz mukarrir ve yüz yirmi muhatap huzur derslerine katılmıştı. Bugün Cumhurbaşkanımızın huzurunda Kadı Beydavi tefsirinden bu şekilde bir âyet-i kerimeyi iki saat mütalaa edecek ve ilmî mübahaseye dâhil olabilecek, İlahiyat fakültelerimizden kaç âlim çıkar acaba?

TEFEKKÜR

Çeşm-i insaf gibi kâmile mizan olmaz

Kişi noksanını bilmek gibi irfan olmaz

Refikimiz Rahim Er Bey hukukçu kimliği ile gazetemizde iki gün önce “Canavar üreten şartlar” başlıklı mükemmel bir yazı kaleme aldı. Sadece yıllar önce yaşanmış bir cinayetin safahatı üzerinden ceza kanununun nasıl vicdanları sızlattığını ifade etti.

Rahim Bey’in yazısından bir gün sonra (29 Eylül) yani dünkü Türkiye gazetesinde ise şu haberler bulunuyordu:

Bursa’da yakılarak katledilen bir kadının cenazesinden fotoğraflar vardı ve acılı babası “idam gelmeden olmaz” diyerek gözyaşı döküyordu.

Bir diğer haberde ise 33 yaşında bir öğretmen, eşini evlerinin on ikinci katından atarak öldürmüştü...

Ulusal ve Anadolu’da çıkan yerel gazeteleri de incelediğimizde daha kaç vicdansızca işlenen cinayetlere şahit oluruz acaba?

Şimdi af konuları gündeme geldiğinde konuşulan mevzulara baktığınızda insanın içi daralıyor yüreği yanıyor!

Bir devlet için bu işin çaresi, “içeride yer kalmadı, affedelim” sözü müdür?

Şayet çare bu ise birkaç sene sonraki çareyi de ben size söyleyeyim: İçeride yer kalmadı. Evinde yatıralım!

Anasını, babasını, hanımı veya evlatlarını, kocasını veya nice masum insanları katledenlerin kirasını da devlet öder, yemeğini devlet ayağına yollar, hasta olursa bakımını da devlet yapar(!) Öyle mi?

Bizim Prof. ve Doç. titrini taşıyan ceza avukatlarımız, TV’lerde Suriyelilerin geri gönderilmesi ve Türk askerinin Suriye’de durmaması gibi meselelere kafa yoracaklarına ve kalpleri yerinden fırlayacakmış gibi heyecanlı nutuk çekeceklerine biraz da bu konulara kafa yorsalar ne güzel olurdu...

Yine sabah akşam afla yatıp kalkan siyasilerimiz, ağzına kadar dolmuş cezaevlerini af yasalarıyla boşaltmak için çabalamak yerine, “Cezaevleri niçin bu kadar doldu, sebepleri nelerdir” diye düşünseler, araştırmalar yaptırsalar ve ardından çözümler bulmaya çalışsalar daha güzel ve yerinde olmaz mıydı?

Bu işin nice sorumlu siyasetçileri tarih sahnesinden çekildiler. Bari yenileri çözüm üretsinler.

Bir dönem "Rahşan Affı" nın bu ülkeye neye mal olduğu iyi değerlendirilsin. 70 bin kişilik hükümlü sayısı afla kırk bine düşürülmüştü. Dört yıl içinde tekrar yetmiş bine ulaştığı ve bunun büyük bölümünü dışarı salıverilenlerin oluşturduğu unutuldu mu?

Siz unuttu iseniz de millet unutmadı!

Bacaklar kırılmadı ama!..

3 Ocak 2018 günü MEB Şûra Salonu'nda düzenlenen Genel Güvenlik ve Uyuşturucu ile Mücadele Toplantısı’na katılan İçişleri Bakanımız Süleyman Soylu’nun o günkü konuşması gönüllere o kadar ferahlık vermişti ki! Çok çarpıcı ifadelerden birkaçı şu şekildeydi:

“İlgililere açıkça söylüyorum; terörle mücadelede hangi mantığı ortaya koyuyorsan, uyuşturucu satıcısını gördüğünüz anda acımayacaksınız.”

“Çocuklarımıza okulların etrafında uyuşturucu satmaya çalışanları gördüğünüz anda ona insan muamelesi yapmayacaksınız.”

“Okulun çevresinde bir uyuşturucu satıcısını gördüğümüz zaman beni ne kadar kınarlarsa kınasınlar, ne kadar eleştirirlerse eleştirsinler o uyuşturucu satıcısının ayağını kırmaya polis görevlidir. Benim ülkemin gencinin canına mal olacak bir kişiye gereğini yerine getirme görevidir. Suçunu bana atsın. Bunun suçu neyse, 5 yıl içeride yatmaksa yatarız, 10 yıl içeride yatmaksa yatarız, 20 yıl içeride yatmaksa yatarız. Çok net söylüyoruz. 2018 yılında bunların kafasına çökeceğiz ve milletimizi bu illetten kurtaracağız. Ben bu talimatı veriyorum arkadaşlara. Bulduğunuz zaman gereğini yerine getirin...”

Sayın bakanımızın talimatı üzere hiç bacak kırıldı mı bilmiyorum ama, uyuşturucu satıcılarına neredeyse “az sattınız, daha fazla satınız” denecek günlere gelindi! Hâlbuki işlenen suçların temelinde hep onların dahli var.

Misal olarak son on yılda işlenen cinayetlerde söylenen sebeplerden en önde geleni, “psikolojik sorunları olduğu bildirilen biri tarafından işlendiği...” şeklindedir.

Bu psikolojik sorunların temel kaynağına kim iniyor, kim araştırıyor ve kim bunlar için çözüm üretiyor?

Milletvekilleri artık bu tip meseleler ile ilgilenseler ne güzel olurdu!

İlkokul çağındaki gençlerimizi dahi uyuşturucu bataklığına sokmaktan çekinmeyen vampirleri affetmek tarihî bir gaflet olmayacak mı?

Buyurun millete gidelim!

Bakınız bu af yasası sonucu gelinecek noktayı bir anekdotla şimdiden işaret edeyim size:

Antalya’da iki yıl görev yapan bir kadı efendi, Sivas’a tayin edilmiş. Derken kadıya bir dava intikal etmiş. Adamın birisi eşek çalmaktan mahkemeye düşmüş. Davacı davalı oradalar.

Kadı efendi davalıya "eşeği çaldın mı?" diye sormuş. Adam gayet net “çaldım kadı efendi” demiş.

Kadı “Neden” diye sormuş. “Canım öyle istedi” demiş. Bakmış adam kaşarlanmış bir hırsıza benziyor, kadı da sözü fazla uzatmamış akıllansın diyerek, “üç ay hapsine” hükmetmiş.

Fakat adam gayet pişkin bir eda ile;

“Kadı efendi! Kadı efendi! Sen Antalya’dan geldin. Sivas’ın kışını bilmezsin. Ya benim cezayı altı ay olarak kes veya beni bırak bir eşek daha çalayım” demiş.

Bilhassa uyuşturucu ile ilgili suçların af kapsamına alınması bana eski dönemlerde yaşanan bu hadiseyi hatırlattı.

Evet uyuşturucuyu af kapsamına almak bu milleti öldürmektir, mahvetmektir, geleceğini karartmaktır. Adam öldürmekten öte milleti öldürmektir.

Şayet böyle felaketli bir yola sapılırsa yirmi yıl sonra neredeyse ailelerin yarısı, “ne olur çocuklarımızı hapse atın” diye yalvarır hâle geleceklerdir. Bu mudur arzuladığınız gençlik?

Kendisine karşı işlenmiş bir suçluyu affedeni millet asla affetmez! Zira suçluyu affetmek mazlumu mahkûm etmek ve cezalandırmaktır.

Çok arzu ediyorsanız, "Af mı, idam mı" millete götürün sonucunu görelim bakalım!

Tefekkür

Nîk ü bed herkes bulur âlemde elbet ettiğin

Kendi bulmazsa ceza miras olur evlâdına

Ziya Paşa

.

Sultan Abdülhamid Han hakkında Le Dernier Sultan (Son Sultan) adıyla roman üslubunda bir eser kaleme alan Michel de Grees, bir söyleşisinde şöyle demekteydi:

“Abdülhamid Han’ın gerçek hayatı, hayali yendi. Hiçbir roman yazarı bir tek kişinin etrafında dönen bunca cinayet, inkılab devlet darbesi ve dramı uyduramaz. Abdülhamid’in hayatı gerçekten de romaneks unsurlarla dolu…”

Gerçekten de hakkında en çok çalışma ve araştırma yapılan, eser verilen, araştırdıkça derinleşen ve yeni bilgilerle dönemi her yıl biraz daha aydınlanan II. Abdülhamid Han’ın vefatının tam yüzüncü yıl dönümündeyiz.

O, üç kıtaya hâkim İmparatorluğumuzun son hükümdarı idi. Ülkenin çok zor dönemlerden geçtiği bir süreçte tahta oturmuştu. Bu süre içinde büyük bir gayret ve feragatle ülkeyi ayakta tutma çabası verdi. Otuz üç yıl saltanat sürdü.

Batılıların hasta adam dediği Osmanlının tahtına oturan hakan Sultan Abdülhamid, siyaseti, kişiliği şahsiyeti ve otoritesi ile devletini büyük bir dünya gücü hâline eriştirmeyi bilmişti.

Ne yazık ki bu büyük Türk hakanı ülkemizde, günümüzde de olduğu gibi hep “Kızıl Sultan mı, yoksa Ulu Hakan mı?” tartışmalarının gölgesinden de çıkamadı.

Abdülhamid Han önce Osmanlı Devleti’ni yıkmak isteyen dış mihrakların saldırısına uğradı. Bunlar bu büyük Türk hakanına Kızıl Sultan, müstebit, zalim, kan emici vb. ağır hakaretlerle saldırdılar. Bunlara aldanan Jön-Türkler de yeraltı örgütleri kurarak gizlice çıkardıkları dergiler ve gazetelerle düşmanların söylemlerini tekrarladılar.

İkinci Meşrutiyetin ilanı ile birlikte Osmanlı ülkesinde Abdülhamid Han’a saldırmak sanki bir meziyet hâlini almıştı. Güya sansür kaldırılmıştı. Sansürün kaldırılmasının anlamı, Türk’ün hakanına ve Müslümanların halifesine küfretme izni verilmesi gibi algılanmıştı. Veya birileri öyle kurguluyordu. İkinci Meşrutiyetle birlikte bu yüce hakanı tahtından alaşağı etmenin planları yapılıyor gibiydi. Evet, istediğiniz Meşrutiyet ilan edilmişti. İdare sizin ellerinizdeydi. Öyleyse hâlâ bu kin ve adavet ne oluyordu!..

Öyle bir iftira furyası ki…

Öylesine bir karalama ve iftira furyası oluştu ki bunlar ileriki yıllarda da mutlak doğruymuş gibi kabul edilecekti. İttihatçılar Padişahı kötülemede ve karalamada yabancıları fersah fersah geçmişlerdi.

Abdullah Cevdet, “Padişah hakkında yüz yalan uydurdum sonradan birine ben de inandım” diyerek bu acımasız saldırganlığa işaret edecektir. Cumhuriyet döneminde de ne yazık ki bu karalama kampanyası devam etti. Abdülhamid Han, kızıl sultan tanımlanmasından bir türlü kurtulamadı. Ardından Necip Fazıl Kısakürek Bey’in “Ulu Hakan Abdülhamid Han” kitabı çıktı. 1980 sonrası üniversitelerimizde padişahla ilgili yeni söylem şu olmuştu: Padişahın kızıl sultan mı ulu hakan mı tartışmalarında orta yol tutmak… Bunun ne manaya geldiğini anlamak gerçekten güçtü. Bir şahsiyet kan dökücü ve zalim ise zalimdir. Dâhi bir lider ise dâhidir. Âdil ise âdildir. Orta yol tutturmanın ne manaya geldiğini bir türlü anlayamadım.

Bu söylemi ve anlatımı şöyle görüyordum: Kendisini övmekten övebilmekten öcü gibi korkan bir akademisyenler grubu vardı. Padişahı hakkıyla anlatamıyorlardı. Acaba gerici mi derler acaba yobaz mı derler. Ne derler korkusundan sıyrılamadan tarihçi veya ilim adamı olunabilir mi?

Neticede Osmanlı Devleti’nin 34. Padişahı olarak saltanata geçen bu hakan, meşrutiyet dönemleri hariç tutulursa 1908 yılına kadar, tek karar mercii olarak ülkenin iç ve dış siyasetini yönlendirdi. Bu açıdan bakıldığında 33 yıllık hükümdarlık döneminin yaklaşık 30 yılında ülkeyi kendi fikirleri ve inisiyatifi doğrultusunda yönetmişti. Dolayısı ile hataları ve sevapları ile bu dönemin icraatlarından o sorumludur. Objektif olarak değerlendirmeli, okuyucu da notunu vermelidir.

Bazen mukayeseler size en doğru ipuçlarını verir. Abdülhamid Han devrini anlayabilmek için tahta çıktığı sırada hem Osmanlının hem de dünyanın güçlü devletlerinin durumunu çok iyi bilmek lazımdır. O dönemde Osmanlının idari, siyasi, mali durumunu iyi analiz etmek gerekmektedir. İkincisi onun dönemini değerlendirmek ve ardından da ondan sonra neler olduğunu öğrenmek gerek.

Mesela Türk insanı padişahtan sonraki on senede ülkenin düştüğü durumu neredeyse hiç sorgulama yapamadı. Zira İttihatçıların on yıllık iktidarları sonrasında ülkenin ana merkezi Anadolu da işgal altına düşmüş bulunuyordu. Biz bir dört yıl daha kurtuluş mücadelesi altına düştüğümüz için bu devri düşünmeye dahi fırsat bulamadık. Zira can pazarı yaşanıyordu. Ardından Osmanlı Devleti yerine Cumhuriyet idaresine geçilince bunu yapma imkânı tamamen ortadan kalktı.

“Hasret olduk eski istibdada biz!”

Siyasetçilerin birbirleri hakkındaki ithamları bir yana bırakılırsa ilim adamlarının daha objektif bir biçimde değerlendirme yapmaları gerekirdi, bu da olmadı. Hâlbuki Abdülhamid Han’ın İttihatçılara bıraktığı ülke, üç kıtada etkisini devam ettiriyordu. 6 milyon kilometrekareden ziyade bir toprağı vardı. Dünyada büyük bir prestiji bulunuyordu. Saltanattan çekilirken;

“Şayet bu ülkeyi on yıl idare edebilirlerse yüz yıl idare etmiş gibi sevinsinler” demişti. Üzüntüyle belirtmek gerekirse Padişah, bu teşhisinde tam isabet kaydetmişti. Keşke yanılsaydı. Fakat gerçekçilik, devlet adamlığı dünyayı ve gidişatı görmek, tanımak, bilmek ve ona göre politikalar üretmek budur. Burnunun ucunu göremeyen yabancıların piyonu hâline gelmiş insanların da ülkeyi getirecekleri nokta buydu… Neticede İttihatçılar, on sene dahi dolmadan dokuz senenin sonunda bir milyon kilometrekareye düşmüş perişan bir ülke bırakmışlardı.

Cenazesinde bütün bir millet gözyaşı dökmüştü. Sanki gidenin o değil devlet olduğunu görüyorlardı. Onu tahtından alaşağı edenler de büyük ıstıraplarını dile getireceklerdir.

Padişahın azılı düşmanlarından Filozof Rıza Tevfik büyük pişmanlığını şu ifadelerle dile getirecektir.

Nerdesin, şevketli Sultan Hamid Han,

Feryadım varır m bargâhına?

Ölüm uykusundan bir lahza uyan,

Şu nankör milletin bak günahına!

Tarihler adını andığı zaman,

Sana hak verecek, hey koca Sultan;

Bizdik utanmadan iftira atan

Asrın en siyasi padişahına.

.....

Lâkin sen sultânım gavs-ı ekbersin

Âhiretten bile himmet eylersin,

Çok çekti şu millet murada ersin

Şefâat kıl şâhım mededhâhına.

Süleyman Nazif ise şu ifadeleriyle onun kıymetini ve yapılan hataları tarihe mal etmiştir:

Padişahım gelmemişken yâda biz,

İşte geldik senden istimdada biz,

Öldürürler başlasak feryada biz,

Hasret olduk eski istibdada biz.

Dem-bedem coşmakta fakr u ihtiyaç,

Her ocak sönmüş ve susmuş, millet aç.

Memleket matemde, öksüz taht u taç

Hasret olduk eski istibdada biz.

Ahmed Rasim Bey ise Padişahın idaresi ile ondan devralanların arasındaki uçurumu şu çarpıcı beyitiyle ifade etmiştir:

Sen değil naşın hükümdar olsa elyakdır bize

Dönsün etsin taht-ı Osmaniye tabutun cülus

TEFEKKÜR

Halkı rencide eden âlemde

Kendi rencide olur son demde

İngilizlerin tesirine girerek ve Ehl-i sünnet itikadından ayrılarak mezhepsiz bir yol izleyen Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’nın İslam dünyasının parçalanmasında ve Sultan II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesinde büyük rol oynadıklarını üç haftadır yazılarımızda ifade ettik. Okuyucularımdan, “II. Abdülhamid Han’ın yanında hiç mi âlimler yoktu? Şayet varsa biz neden bilmiyoruz” şeklinde epeyce sualler geldi.

Aslında Abdülhamid Han döneminde halifenin yanında ve destekçisi olarak pek çok âlim ve veli bulunuyordu. Bunlar halkı halifeye ve devlete bağlı tutuyorlardı. Bunların başında Seyyid Fehim Arvasi, Seyyid Muhammed Ebü’l Hüda Sayyadi, Şeyh Ebu’ş Şamat Efendi, Hasan Fehmi Efendi ve Yusuf Nebhani hazretleri geliyordu.

Bu âlim ve velilerin neden tanınmadığı meselesi ise Abdülhamid Han sonrası Osmanlı ve Türkiye’nin eğitimdeki durumu ile yakından alakalıdır. Zira II. Abdülhamid Han’ın saltanattan uzaklaştırılması ile birlikte mason olup İngilizlerle iş birliği içerisinde bulunan Afgani, Abduh, Reşit Rıza, Musa Bigiyef gibi reformist din adamları ve bunların çömezleri alana hâkim olmuşlardır.

Türkiye, Mısır, Suriye, Hindistan vesair Müslümanların yaşadığı bütün ülkelerde İngilizlerin tesiri ve gizlice kurdurduğu cemiyetler vasıtasıyla hep bu isimler parlatılmış ve gündemde tutulmuştur. Asırlardır Ehl-i sünnetin müdafii olan Türk halkı arasında bu reformistlerin revaç bulmaları kolay olmamış ise de, özel yetiştirilmiş bir kısım ilahiyat hocaları vasıtasıyla uzun yıllar içerisinde büyük ölçüde hedeflerine ulaşmışlardır. Bu arada gerçek İslam âlimleri ise nisyana terk edilmiştir.

Misal olarak en son hazırlanmış bulunan Diyanet İslam Ansiklopedisi’nde Abduh, Afgani ve Reşit Rıza’ya ayrılan sayfalar ile Seyyid Fehim Arvasi, Ebül Hüda Sayyadi, Şeyh Ebu’ş Şamat, Hasan Fehmi Efendi ve Yusuf Nebhani mukayeseli olarak değerlendirilirse ne dediğimiz anlaşılır.

Bu hafta padişahın yanında yer alan ve bu mason-mezhepsiz şarlatanlarla mücadele eden kıymetli din âlimlerinden Yusuf Nebhani’yi tanıtmaya ve büyük mücadelesine ışık tutmaya çalışacağım...

Yusuf Nebhani

1849 yılında Filistin’in Nablus bölgesindeki Hayfa şehri yakınlarında bulunan İczim köyünde doğdu. Benî Nebhan kabilesinden geldiği için Nebhânî nisbesiyle anıldı. İlk öğrenimini babasının yanında yaptı. On yedi yaşında iken Kahire’ye gitti. 1866-1872 seneleri arasında Kahire’deki meşhur Câmiü’l-Ezher Üniversitesi’nde yüksek din ilimlerini tahsil etti. 1874 senesinde kadı tayin edildi.

Şam’da kadılık yaparken 1888’de yeni kurulan Beyrut Yüksek Hukuk Mahkemesi Başkanı oldu. Bu görevinde iken Beyrut Valisi birtakım gerekçeler ileri sürerek Yusuf Nebhani hazretlerinin vazifeden alınmasını veya başka bir yere tayin edilmesi için padişaha teklifte bulundu.

II. Abdülhamid Han, Yusuf Nebhani hazretlerinin Beyrut’a yakın bir yere tayin ederek, vazifelendirme ile ilgili kararnâmeyi imzaladı. Padişah o gece Peygamber Efendimizi rüyasında gördü. Peygamber Efendimiz, II. Abdülhamid Han’a:

“Beyrut’ta bizi en çok seven Yusuf Nebhani idi. Bizim bu âşığımızın Beyrut’taki, asli vazifesinde kalması uygundur” buyurdu.

Bu güzel rüya üzerine sevinçle uyanan II. Abdülhamid Han sadakalar dağıttı. Ardından daha postaya verilmemiş olan kararnâmeyi iptal etti.

Yusuf Nebhani hazretleri II. Meşrutiyet’in ilânından sonra Sultan II. Abdülhamid’le olan münasebeti dolayısıyla bu görevinden uzaklaştırıldı (1909). Bunun üzerine Medine’ye göç ederek bütün vaktini eser telifine ve talebe yetiştirmeye adadı. 1916’da Şerif Hüseyin hareketinin başlaması üzerine Medine’den ayrılıp kendi köyüne döndü. 1932 yılında ramazan ayında Beyrut’ta vefat etti.

Yusuf Nebhani hazretleri uzun yıllar kadılık vazifesinin yanında çok kıymetli eserler yazdı. Musul, Haleb, Diyarbakır, Şehrezûr, Bağdat, Samarra, Kudüs ve İstanbul gibi beldeleri gezdi. Gittiği yerlerdeki âlim ve velilerle sohbetlerde bulundu. Yine büyük veli Seyyid Fehim Arvasi hazretleri hacca giderken yolu üzerine çıkıp elini öpmüş, duasını almıştı. Sohbetlerinde bulunarak istifade etmişti.

Yusuf Nebhânî’nin yaşadığı dönem, İslam âleminin belki de görüp-geçirdiği en zor, maddi ve manevi tahribatın en fazla olduğu bir devirdi. Müslümanların asırlardır inandıkları ve uyguladıkları inançlarını ve ibadetlerini gömlek değiştirmeye davet edilir gibi değiştirmeye davet edildiği bir dönemdi! Maalesef bu davet ciddî ölçüde icabet görmüştü. Yusuf Nebhânî, ihanet ve gafletle dolu bu hazin manzarayı teessürle görmüş ve buna karşı kalemiyle muazzam bir mücadele vermişti.

Yusuf Nebhani ilim ve fazilette yüksek bir zât olduğu gibi, Osmanlıların İslamiyet’e yaptıkları hizmetleri de takdir etmekteydi. Dışarıda İngiliz, Yahudi ve masonların, içeride ise mezhepsiz reformist gürûhun kemirmeye çalıştıkları Osmanlı Devleti’nin ve Hilâfet-i İslamiyye’nin yılmaz müdâfii olmuştu. Bütün gücüyle Ehl-i sünnet dışı zararlı ve reformcu cereyanlarla mücadele etti.

Osmanlıya acımasız bir kin ve garaz içerisinde bulunan, o nazik ve tehlikeli devirde II. Abdülhamid Han’a “yaşayan en habis herif” diyen Abduh’un; Osmanlı idaresindeki Suriye’den İngiliz işgalindeki Mısır’a firar eden müctehid taslağı Reşid Rıza’nın hâlleri düşünülecek olursa, bu söylediklerimiz daha iyi anlaşılacaktır.

Hayrettin Karaman’ın “Gerçek İslam’da Birlik” kitabı içerisinde örnek gösterdiği Afgani, Abduh ve Reşit Rıza, İngiliz emellerinin tahakkukuna çalışırken, Nebhani ise, istikamet ve basireti; Peygamber Efendimize duyduğu derin aşkı ve bağlılığı; ilmi, ameli ve Sultan Abdülhamid Han’ın hizmetlerini takdir ederek yanında sapasağlam duruşuyla gerçek bir İslam âlimiydi.

Onlar sarayın fareleri gibi idiler!

Nebhani, yazdığı onlarca eseriyle bu mezhepsiz gürûhun üzerine âdeta yıldırımlar yağdırdı. Bu itibarla günümüzün mezhepsiz ve reformcuları kendisini hiç sevmediler. Onu ve eserlerini unutulmuşluğa terk ile akıllarınca hafif ve kıymetsiz göstermek istediler.

Böylesine kıymetli bir âlimin ve eserlerinin memleketimizde yeterince tanınmıyor olması, Müslümanlar açısından büyük bir kayıptır. İlahiyat fakültelerimizde mezhepsiz ve reformcu âlimlerin hakkında onlarca yüksek lisans ve doktora tezleri yaptırılırken bu büyük âlimin tanıtılmasının dahi yapılmaması düşündürücüdür. Aynı zamanda ilahiyat fakültelerine yıllardır ne tür âlimlerin hâkim olduklarının işaretidir.

Nebhani’nin, Afgani ve çömezleri hakkındaki şu muhteşem tespiti, reformistlerin onu görmemeleri, duymamaları ve tanıtmamaları için yeter sebeptir:

“Onlar ki, ictihad iddiasındadırlar. Yeryüzünde fesatla dolaşırlar; kendilerine ‘yeryüzünde fesat çıkarmayın’ dendiğinde de ‘bizler ancak ıslah ediciyiz derler. Haberiniz olsun ki, asıl bozguncular kendileridir, lâkin farkında değiller.”

Afgani hakkında yazdığı uzun bir şiirinde de onun dinde ve Müslümanlar arasında sebep olduğu fesada dikkat çekmiştir. Şöyle ki:

İsmi “Cemaleddin”dir ama yaptığı işler kötüdür

Tıpkı çöle ‘mefâze/kurtuluş’ dendiği gibi

Diyorlar ki; İşte bu en büyük ıslahatçıdır

Ki onun sayesinde dinin hükümleri asrımızda kolaylaşmıştır.

.....

Bu şeyh insanlara öyle bir mezhep kurmuştur ki,

Hükümleri kolaylaştırmada asrımıza uygundur

Neticede herkes bir mezhep sahibi olmuştur ki

Mezhebiyle ahkâmda hür bir müctehid hâline gelmişti.

O, bunların azgınlık tufanına bir tennur olmuştu

Fakat onlara su yerine kor fışkırdı.

.....

Cahillikleri sebebiyle Hazreti Muhammed’in dinini kısalttılar

On tane dinî hükmün birini bile bırakmadılar

Üstelik fesatlarıyla ıslahat yaptıklarını zannettiler

Ve sapıklıklarından birçok şeyi de o dine hamlettiler

Tıpkı bir sarayın fareleri gibi çabaları hep ifsat edici oldu.

.....

Bugün ictihad iddia eden Afgani ve Abduhlar,

İlim havuzunun dibinde kalmış, arkı bulandırmış çamurdur

Hazreti Muhammed’in dinini sonuçsuz kılmak için ictihad ettiler

Her ne kadar onlar dine yardım ettiklerini zannetseler de

İctihatlarıyla dinen sorumluluk olmadığı sonucuna vardılar

Sonuçta “ne emir var, ne de yasak” diyen İbahiyye fırkasına katıldılar.

TEFEKKÜR

Pişmişin hâlini anlayamaz ham

Kısa kesmek gerek sözü vesselam

.

11 Eylül saldırılarında hava korsanlarının çoğu Suudi Arabistan vatandaşı olduğu hâlde, nedense bu ülkeye karşı ciddi bir hareket gözlenmedi. Buna karşılık Irak darmadağın edildi. Ardından "Arap Baharı" rüzgârı sert bir biçimde Suriye’yi vurdu. Böylece Türkiye’ye komşu iki ülke, dağınıklığın ve sefaletin içine sürüklendi. Türkiye ise 15 Temmuz işgali ile içine düşeceği korkunç badireden millî bir duruşla sıyrılabildi. Bugün artık büyük ve emperyalist güçlerin tertibi olduğu açıkça ortaya çıkan bu hareketin nihai amacı neydi?

"Büyük Ortadoğu Projesi"nin son halkası mıydı? Müslümanların en büyük sığınağı ve Osmanlının halefi olarak görülen Türkiye’nin bitirilmesi miydi? İsrail’e Orta Doğu’da yeni kapıların açılması mıydı? Yoksa Kürdistan devletinin oluşturulması mıydı?..

Evet muhtemelen bütün bunların hepsi olacaktı.

Ne ile? Evet bin yıllık İslam beldesi Türkiye ne ile ve nasıl yıkılacaktı? Bunun sihirli ve etkili bir adı vardı: Ilımlı İslam!

Yıllardır İslam denilince gericilik ve yobazlık olarak değerlendirildiği için Türkiye’de İslamcı denilen radikal gruplar daha azınlık bir seviyede kalmıştı. Bu noktada ilerleme kaydetmek ve netice almak zordu. Bu itibarla Türkiye’de Ilımlı İslam projesi devreye sokuldu. Hem de kim eliyle biliyor musunuz? 1980 öncesinin en radikal grubu ve sözcüsü marifetiyle. İzmir’de Nurcuların en zayıf halkası olarak görülen FETÖ liderinin o günlerdeki ateşli nutukları çok meşhurdu. Tam bir radikal Müslüman tipini temsil ediyordu. 12 Eylül’de aranan ve ne hikmetse bir türlü bulunamayan bu adam 1985’te bambaşka bir İslam’ın temsilcisi oluvermişti. Başkalarının uşağı olursanız bir komut veya emir, adamı radikal İslam’dan Ilımlı İslam’a çevirmeye yetiyordu.

Ilımlı İslam denilen ve 30 seneyi aşkın bir süre yürütülen işte bu proje ile İslam’ın içi boşaltıldı. Gençler itikadını bilmez, ibadetini anlamaz, değerlerini tanımaz hâle getirildiler. Mankurtlaştılar. Sonunda hiç farkına varmadan kendi ülkelerini yabancılar adına işgal edecek bir konuma düştüler.

Türkiye, Ilımlı İslam’ın en kanlı ve karanlık yüzü ile böylece tanıştı.

İmparatorluk gitti!

Oysa bu oyun Türk milletine çok da yabancı değildi. Sadece İslam adının başında başka bir sihirli kelime duruyordu. Radikal İslam! Bunun maşaları da içeridendi. Cemaleddin Afgani ve Muhammed Abduh gibi etkileyici iki isim hareketi sürükleyecek kabiliyete sahiptiler. Şartlar gayet uygundu. Osmanlı Devleti hariç İslam dünyası İngiliz, Rus ve Fransız hegemonyası altında inlemekteydi. Buradaki Müslümanları, Cihad fikriyle ayaklandırmak kolaydı. İngilizlerle kol kola yürüyen Afgani, Müslümanları İngilizlere karşı kışkırtıyordu. Bu oyunu gören, sezen bir kişi vardı. II. Abdülhamid Han.

Hatta bu zeki Osmanlı padişahı, iktidara geldiği sırada 93 Harbi ile karşı karşıya kalmıştı. O zaman darbeci güruhu Ruslara karşı Türk Cumhuriyetlerinde yaşayan Müslümanları ayaklandırmak istediler. Padişah bu teklifleri, “iyi düşünmek gerekir. Şayet hazır ve güçlü değillerse çok büyük zarar görürler. Ağır katliamlara maruz kalırlar” diyerek reddetti.

İşte Radikal İslamcı denilen ve İslamdan bî-haber olan bu zevatın anlamadığı nokta burasıydı. Cihadın şartları neydi? Cihadı kim nasıl ilan ederdi? Cihad kime karşı yapılırdı? Onlar için önemli değildi. Onlar İngiliz oyunu ile dinlerinin kıyas, icma-ı ümmet ve hadis-i şerif gibi delillerini kaldırmışlar sadece Kur’ana bağlanmışlardı. Kur’anda cihad ediniz yazıyordu.

Hadisler atıldıktan sonra onu da kendi kafalarına göre yorumlamakta zorlanmayacaklardı. Zira İngilizler gibi bir yardımcıları vardı. Nitekim bu cihad anlayışları, kısa bir süre sonra bizzat Müslümanların hamisi ve halifesi Osmanlı padişahına karşı yönelecekti. Bunların peşinden gidenler halifenin can düşmanı olacaklardı. Zira bunlar cihadı kâfir ülkelere karşı değil zalim ve fâsık devlet başkanlarına karşı görüyorlardı. Abdülhamid Han’ın güya bir iki hatasını Müslümanlar arasında yaymak ve onu zalim göstermek İngiliz ajanları için hiç de zor bir iş değildi. Kızıl Sultan, Müstebid, istibdad devri, jurnal ve hafiye kelimeleri üç beş ay geçmeden Radikal İslamcı tiplerin ağızlarına sakız gibi yapışıyordu.

Evet Radikal İslamcı bu tiplerin gaflet ve ihaneti ile koskoca imparatorluğumuz tarih oldu.

Oyun iyi kurgulanmıştı. Afganistan’da Pakistan’da Irak’ta, Suriye’de çıkarılan radikal bu gruplar eliyle Müslümanlar hep ezildi. Yine bu sayede İslamiyet yanlış tanıtıldı, Müslümanlar ise terörist olarak gösterildi.

Suudilerin "Yeni İslam"ı!

Evet, 15 Temmuz’da Türkiye’nin karşı darbesi ile son olarak ülkemizde vizyona girmesi istenen İslam âleminin tamamen çökertilmesi projesi akim kaldı.

Geçtiğimiz hafta Suudilerin gizli kralı olarak gösterilen Veliaht Muhammed bin Selman’ın, “Biz Ilımlı İslam’a geçiyoruz” sözünü şimdi iyi değerlendirin. Zira yeni piyon bulunmuştur. Bakınız Türkiye’de bu görev güya bir cemaat önderi diye nitelendirilen terör örgütü liderine verilmişti. Ardından sistemli bir şekilde büyütülüp semirtilmişti. Dikkat ederseniz “Ilımlı İslam Projesi”, Suudi Arabistan’da doğrudan ve net bir ifadeyle Prens vasıtasıyla dünyaya duyuruluyor. İşte Osmanlı Devletine ve halifesine karşı çıkan Müslümanların ilk büyük parçalanmasına vesile olan Suudilerin gerçek konumları nasıl da ortaya çıkıyor. O gün kendilerine bir devlet bahşedenler bugün tek bir komutla dini zihniyetlerini dahi değiştirebiliyor. Yıllarca Vehhabiler için “şöyle ibadet ediyor, böyle taat kılıyor” diye söylemlerde ve övgülerde bulunanların, nasıl bir din cahili olduğu ortaya çıkmıyor mu? Vehhabi inancı denilen şeyin aslında İngilizlerce yazdırılan bozuk bir itikatname olduğu anlaşılmıyor mu?

Neticede Ilımlı İslam, Radikal İslam ve Kur’an İslam’ı tabirleri tam bir İngiliz yutturmacasıdır. Yıllardır bu ifadelerle Türk gençlerinin zihinleri bulandırılmıştır.

Sayın Cumhurbaşkanımızın bu minvalde şu sözleri çok iyi anlaşılmalı ve değerlendirilmelidir:

“Sevgili Peygamberimizin sünnetini tartışmalara açmak bir neslin ifsadı demektir.”

Maalesef yüz yılı aşkın süredir nesillerimiz ifsat edilmektedir. Peygamber efendimizin pak ve temiz yolundan saptığınızda İngiliz’in, Masonların ve Siyonizmin kukla bir piyonu, paralı bir oyuncağı veya gönüllü bir neferi olmaktan öteye gidemezsiniz!

Ortalık aydınlanınca olur belli,

Herkesin geceyi kiminle geçirdiği...

Ahirette sırların açılmasından önce gözlerdeki perdelerin kalkması ve görebilmesi ne büyük nimettir.

TEFEKKÜR

Akıl bir mizan-ı nakısdır hukuku vezn içün

Vakt olur kim hak çıkar vaktiyle batıl sandığın

.

Şayet sonuçları itibarıyla bakarsak böyle bir destan tarihte görüldü mü? Bence eşi ve benzeri yok. Neden yok!

Bu darbenin evveline şartları ve hazırlanışı itibarı ile bakmak lazım. Bu darbenin planlayıcıları uzun bir süreçte dini kullanarak hazırlandılar. Bir cami vaizi on sene içerisinde (1985-95) Türkiye’nin bir numaralı dinî otoritesi hâline getirildi. Bilhassa birtakım etkili ilahiyat hocaları onun sorumluluğunda yürütülen Abant toplantılarına en büyük desteği verdi. Diyanet başkanlarınca ve Diyanet’in üst düzey görevlilerince desteklendi.

Öyle ki 1998 yılına gelindiğinde Türkiye’de hükûmetleri sarsacak güce erişmişti. Nitekim Refah-Yol Hükûmetinin sarsılmasında en büyük rolü üstlendi. Artık o Türkiye’de en büyük manevi otorite idi. Aslında en büyük maddi otorite o idiyse de bu yönü örtülü tutuluyordu.

28 Şubat’ta oynadığı rol ve papaya yazdığı mektup ile millet nezdinde kısa bir sarsıntı geçirse de, sahip olduğu maddi manevi güç ve basının algı operasyonları ile bu badireyi kolay atlattı. Artık o, uzaklarda ziyaret edilen en büyük azizdi. Yurt dışı faaliyetleri ile ülkenin gözünü kamaştırıyordu. Ülkenin parası her koldan Ceyhun Nehri gibi bu örgüte akıyordu.

Sızma ve hâkim olma!

Tamamen gizli ve bugün bir sır olarak duran 1980-85 dönemi ve görünür olduğu 1985-2013 yılları arasında gizli açık bütün STK’lara, cemaatlere, askeriye, emniyet, yargı vesair devletin bütün mekanizmalarına gizli ve açık olarak sızıldı.

Görünürde İslam’ı yüceltmek olan örgütün hedefi aslında İslam’ın yok edilmesiydi. Gün geçtikçe ve güçlendikçe hain emelleri daha bir belirginleşmeye başlamıştı. Artık Müslüman kardeşliği değil, Hıristiyan, Yahudi ve Zerdüşt kardeşlikleri belirgin bir hâle gelmişti. Artık camide değil, kilise ve havrada faaliyetler yürütülür hâle gelmişti. 2010 yılından itibaren kendini dünya gücü gibi gören örgüt aleyhinde konuşanları açıktan ve görünür bir biçimde infazlara dahi başlamıştı. Bu infazlar öldürmek şeklinde olmasa da maddi veya manevi olarak toplum içinde anında itibarsızlaştırma yöntemi ile bitiriliyordu. Bu yıllarda hemen her TV’de yapılan her programda mutlaka bunlardan biri yerleştirilmeye başlamıştı. Artık süper akademilerde Türkiye’nin yeni idarecileri yetişir olmuştu. Nesiller sanki mankurtlaşmıştı.

Recep Tayyip Erdoğan

Muhtemelen Refah-Yol Hükûmeti döneminden beri takibine aldığı bu yapıyla 2010 yılında mücadele içerisine girdi. Üç yıl gizli gözlerden uzak ve derinden yürüyen mücadele gezi olaylarından sonra su yüzüne çıktı. Örgüt liderini Türkiye’ye davet etmesi ayakta alkışlanıyordu. Oysa ertesi günü bunun savaşın açıkça başlatılması olduğunu görüp şok yaşayacaklardı. Sonraki üç yıl boyunca açıktan bir terör örgütü ile mücadele edildiğini millete lanse etti. Bu örgütten uzak durmalarını ilan ile bu durumu MGK’da ibra ettirdi.

Uzun yıllardır hizmet hareketi diye desteklenen yapının davranışları ve bağlantıları ise milleti bir hayal kırıklığından ötekine taşır hâle gelmişti. Takke düşmüş kel görünmüştü.

Özellikle yolu üzerinde en büyük engel gördüğü Sayın Cumhurbaşkanımızı yurtta ve dünyada itibarsızlaştırmak adına attığı şeytani adımlar hep ayağına dolaştı. Milleti gün geçtikçe kendinden soğuttu.

15 Temmuz Destanı

Gidişat gün geçtikçe aleyhlerine işliyor millet tavır almaya başlıyordu. Böyle giderlerse üç beş yıl içinde marjinal bir grup olarak kalacaklardı. Bu itibarla kırk yıldır bunları ülkenin işgali için hazırlayan dış mihraklar fırsatı kaçırmak istemeyerek kendilerini harekete geçirecekti. Nitekim bağlı olduğu üst akıl onu ülkeyi işgale yönlendirdi.

Öte yandan Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan’ın bağlı olduğu yüce kudret ise 15 Temmuz’da Türk milletine yeni bir destan yazdırttı. “Türk, yedisinden yetmişine asker millettir” sözü tezahür etti. Silahsız, topsuz, tüfeksiz meydanlara yürüyen; tankın, topun, kurşunların üzerine atılan millet, tarihimizin en büyük zaferlerinden birine imzasını attı.

O gece sadece bir örgütle mücadele ettiğini sananlar, ertesi gün dünyaya karşı bir zafer elde edildiğini de anlayacaklardı. Batının neredeyse topyekûn denecek şekilde bu örgütü sınırsız bir biçimde desteklediği görülecekti. Bu destek güçler kendilerinden o kadar emindiler ki milletin kahredici yumruğundan bir ay sonra ancak şoku atlatıp kendilerine gelebildiler. Yeniden ve açık bir tarzda asimetrik planlarla referandumda görüldüğü gibi ülkemize karşı bir kez daha savaşı başlattılar.

Aksi takdirde!

Onların temel arzu ve hedefini FETÖ elebaşı açıklamıştı. “Kızlarınızı, eşlerinizi haçlılara teslim edin. Haçlılar onlara zarar vermezler”. İşte, içte ve dışta kayıtsız şartsız teslimiyet isteyen bu haçlı gücüne karşı kazanılan 15 Temmuz zaferi, esaretin ve İslam dünyasının mahvolmasının önünü kesti.

Böyle bir oluşumun neticesi Irak’ta Keştizani tarikatı ile yaşanmıştı. İslam dünyasının ruhu bile duymadı. Zannedildi ki Irak, üç-beş Amerikan jeti ve birkaç bin askeri ile işgal edildi. Oysa ordusu, halkı hatta sarayı dahi Keştizani tarikatı sayesinde çoktan emperyalistlere peşkeş çekilmişti.

Bu durumu değerlendirenler Türkiye’nin zaferini daha yakinen anlayacaklardır. Atlattıkları büyük badireyi daha iyi göreceklerdir. Kazandıkları zaferi daha iyi değerlendireceklerdir.

Anlamayanlar Irak’ta yaşananlara bir kez daha baksınlar. Şayet tersi olsaydı Türkiye de en az bir on yıl böyle bir badirenin içine sürüklenecek sonunda belki eline 250 bin kilometrekarelik bir ülke verilerek gelecek yüzyılda da ona bayram ettirilecekti.

Hadiseyi Sayın Cumhurbaşkanımızın meselesi olarak görenler kimin kuyusuna su taşıdığının farkında olmalıdır. Sayın Cumhurbaşkanımız Erdoğan ve Sayın Bahçeli’nin siyaset değil vatan, millet, bayrak, ezan mücadelesi yürüttüğünü görmelidir.

1. Cihan Harbi’nde ordumuz, milletimiz çok zaferler elde etti ise de sonunda kaybeden olduk. 15 Temmuz Ordusu yani millet, bu zaferi, Çanakkale ve Kutu’l Amare’de olduğu gibi bir mevzi başarısı olarak bırakmamalı mutlaka sonuçlandırmalı ve dünyaya tescil ettirmelidir.

Nöbete ve teyakkuza devam…

TEFEKKÜR

İstikamet, şerr-i a’dadan seni eyler masun

Hak eder ashab-ı sıdkın hasmını elbet zebun

Müstakim ol Hazreti Allah utandırmaz seni

İslam’ın şartlarından olan namaz, oruç, hac gibi ibadetlerin belli vakitler içerisinde yapılması mutlaktır. Aksi hâlde yerine getirilmiş sayılmaz. Bu durum Müslüman ülkelerde evkat-ı şer’iyenin tayini meselesini en mühim husus kılmıştır. Müslümanları Güneş ve Ay’ın hareketlerine dair tetkikler yapmaya sevk etmiştir. Zira namaz vakitlerini hesaplamak, ilmî olduğundan öte, dinî bir meseledir. Bildirilmiş olan vakitleri hesap ile sağlama almak önemlidir. Lakin hesap ile bulunan vakitlerin din âlimleri tarafından tasdik edilmesi şarttır. Bu hususu büyük âlim Taşköprülüzade “Mevdû’at-ul-ulûm” adlı eserinde şöyle izah etmektedir:

“Namaz vakitlerini hesap etmek farz-ı kifayedir. Müslümanların namaz vakitlerinin başını ve sonunu güneşin hareketinden veya âlimlerin tasdik ettiği takvimlerden almaları farzdır. İbadetlerin vakitlerini tayin etmek astronomiden yardım almayı icap ettirirken, tayin edilen vakitlerin tasdiki âyet-i kerime, hadis-i şerif ve müctehidlerin içtihatlarının dairesinde olur. Bu daire de fıkıh âlimleri tarafından çizilir.”

İşte, ibadetlerde vaktin önemine bağlı olarak İslâm tarihinde Güneş, Ay ve yıldızlar vasıtasıyla zamanın, özellikle imsak ve namaz vakitlerinin belirlenmesini konu alan ilm-i mîkat çok gelişmiştir. Namaz vakitlerinin tespitinde kullanılan çeşitli saatleri düzenleyen, bunların ayarları ve tamirleriyle ilgilenen kimselere “muvakkit”, bunların faaliyet gösterdikleri yerlere “muvakkithane” denilmektedir. Bu hususta ilmî çalışma yapan astronomlar ise “mîkatî” diye adlandırılırdı.

Osmanlı Devleti XVI. asırda siyasi, idari ve askerî alanda olduğu gibi bilim, kültür ve sanatta da en mütekâmil dönemini yaşıyordu. Osmanlı astronomi literatürünü oluşturan 600 astronom veya astronomi eseri müellifinin seksen beşi XVI. yüzyılda yaşamış ve bu asırda Osmanlı astronomisinin önemli eserleri yazıldığı gibi Türkçe de altmışa yakın eser kaleme alınmıştır.

Osmanlı Devleti'nde en önemli astronomlar İbrahim b. Seyyid, İshak Sa'di Çelebi, Yusuf b. Ömer, Mustafa b. Ali, Takiyüddin Râsid gibi âlimlerdir. Mustafa b. Ali astronomi ve coğrafya sahasında oldukça mühim bazı eserler telif etmiştir. Takiyüddin Râsıd da astronomi ve matematik sahasında birçok önemli eser vermesinin yanında İstanbul'da bir de rasathane açmış ve bazı gözlemlerde bulunmuştur.

Takiyüddin yeni geliştirdiği teknikler ve aletler vasıtasıyla gözlemlerinde yeni uygulamalar ve astronomi problemlerine orijinal çözümler getirmiştir. İlk defa mekanik saat kullanarak çok dakik gözlemler yapmıştır.

Müneccimbaşıların astronomi ve astroloji alanında saraya ait birçok vazifesi bulunmaktaydı. Bunların başında saray ve ileri gelen devlet adamları için takvim, imsakiye ve zâyiçe gibi işler yapmak geliyordu. Takvimler 1800 senesine kadar Uluğ Bey Zîci'ne göre, bu tarihten sonra da Jacques Cassini Zîci'ne göre hesap edilmiştir.

XVI. yüzyıldan sonra belirli bir sisteme göre devam eden müneccimbaşılık Osmanlı Devleti'nin sonuna kadar faaliyetlerini sürdürmüştür. Müneccimbaşı Hüseyin Hilmi Efendi’nin vefatına kadar gelen bu müessese, onun 1924 yılında vefatıyla yerine tekrar müneccimbaşı tayin edilmeyerek lağvedilmiş ve 1927 senesinde başmuvakkitlik makamı tesis edilmiştir.

İmsak vakti

Malum olduğu üzere ibadetler için vakitlerin tayininde, Güneş en temel bir faktördür. Gölgelerin boyu ve şafağın doğuşu da Güneş'in gökyüzündeki konumuyla doğrudan ilgili hadiselerdir. Bu sebeple hesap kurallarının oluşturulmasında Güneş'in yörüngesi temel alınmaktadır.

Güneş'in günlük hareketi olan bir turu esnasında ufuk düzlemiyle yaptığı açı zamana bağlı olarak sürekli değişir. Güneş'in gökyüzündeki yüksekliğini ifade eden ve Güneş Dikey Açısı adı verilen bu açı, vakitlerin hesaplanmasındaki en temel parametredir.

İşte imsak vaktinin hesabı için de, diğer vakitlerde olduğu gibi bir dikey açının tayini gerekmektedir. "Güneş'in Kırılma Açısı"nı ilk defa hesaplayan Mısırlı astronom İbn-i Yunus, 14. yüzyıl muvakkitlerinden İbn-ül Şâtir, küresel trigonometrinin babası Nasreddin el-Tûsi gibi âlimler, fecir ve bunun simetriği sayılan beyaz şafak için -19° (ufkun 19 derece altı) dikey açıyı esas almışlardır. Vakitlerin hesap yöntemiyle tayininin revaç bulduğu 15. yüzyıldan itibaren Mısır, Suriye ve kutsal topraklar dâhil olmak üzere Osmanlı coğrafyasında imsak için referans alınan bu değer, Türkiye’de de 1982 yılına kadar kullanılmıştır.

İslâm astronomi mütehassısı Ahmed Ziyâ Bey (Rub’-ı dâire) kitabında diyor ki: “Avrupalılar fecr-i sâdıkın başlaması olarak, ufuk üzerinde beyazlığın tamamen yayıldığı vakti hesap ediyorlar. Bunun için, fecr hesaplarında, Güneş'in irtifâ’ını (-18) derece alıyorlar. Biz ise, ufuk üzerinde beyazlığın ilk görüldüğü vakti hesap ediyoruz. Bunun için de Şems'in (Güneş'in) irtifâ’ının, (-19) derece olduğu vakti buluyoruz. Çünkü İslâm âlimleri, imsâk vaktinin, beyazlığın ufk-ı zâhirî üzerinde yayıldığı vakit değil, beyazlığın ufuk üzerinde ilk görüldüğü vakit olduğunu bildirdiler.”

Orucu yemek!

Fakat ülkemizde 1983 yılında birdenbire temkinsiz ve Güneş'in ufkun altındaki yükseklik açısı (-18) derece alınarak hesap edilmeye başlandı. Böylece 20 dakika daha fazladan yedirilmek suretiyle milletin orucu ile oynanmaya başlandı! Bu hâl ülkemizde ciddi tartışmalara yol açtı ve bu tartışmalar bitecek gibi de görünmüyor. Aslında 2013 yılında dönemin Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez’in yaptığı açıklamalar yapılanların tamamen keyfî olduğunu ortaya koyuyordu.

Görmez, “Geçmiş İslam âlimlerinin büyük çoğunluğu, imsakin hesaplanmasında Diyanet İşleri Başkanlığı’nın esas aldığı 18 dereceyi benimseyerek fecr-i sadık’ı hesaplamışlardır” demekte fakat buna bir tek isim verememektedir. Hangi âlimler bunu söylemişlerdir. Kaldı ki bir âlimin ifadesi de böyle bir uygulama için senet olamaz.

Oysa Sayın Görmez ve Diyanet yetkilileri 18 dereceyi esas alanların Avrupalı Hıristiyan astronomlar olduğunu iyi bilmekte fakat ifade etmekten kaçınmaktadırlar. Acaba Hıristiyan milletlerin imsak vaktinde hangi ibadetleri var ki imsak vakti için böyle bir dereceyi esas olarak kabul etsinler! Böyle yapmış olsalar dahi, Müslüman astronomlar tarafından imsak vakti İslamî kâidelere göre takdir edilmişken, bu hususta yabancılara uymak mecburiyeti nereden çıkmıştır?

Yine Görmez 1949 yılında Diyanet İşleri Başkanı Ahmet Hamdi Akseki'nin talimatıyla Kandilli Rasathanesi’nin kurucusu bu konunun en büyük uzmanlarından Prof. Fatin Gökmen başkanlığında Kamil Miras, İstanbul Müftüsü Ömer Nasuhi Bilmen, Eyüp Müftüsü İsmail Habib Erzen ve Muvaakıt Yusuf Ziya Gökçe’den oluşan komisyonun da imsakin belirlenmesi için 19º'yi esas aldığını belirttikten sonra, “ancak Başkanlığımız, 1982 yılında imsak vaktinden temkini kaldırdığı sırada İslam’ın kolaylaştırma ilkesi doğrultusunda 19º yerine bilimsel bir kriter olan 18º’yi benimsemiştir” demektedir.

Hıristiyanı Müslümana tercih etmek!

Bu duruma, “Merd-i kıpti şecaat arz ederken sirkatin söyler” demezler mi? Âlimler, astronomlar, muvakkitler 19 dereceyi esas alıyor fakat Başkanlık, kolaylaştırma ilkesi ile bunu kaldırıyor! Bu mudur ilmîlik? Ne demektir kolaylaştırma ilkesi? 20 dakika daha yemek yemek veya yememek. "Ölür müsün" demezler mi adama. Kolaylaştıralım derken akşama kadar durduğun açlık yanına kâr kalırsa, ibadet elden giderse ne olacaktır? Kolaylaştırma ilkesi diyerek bir dakika evvel iftar ettirebilir misin? Namazı beş on dakika önceden başlatabilir misin? 1400 senedir ibadeti bu şekilde yapanlar Müslümanlara eza ve cefa mı çektiriyorlardı?

Yüzlerce yıldır bu uygulamayı yürüten âlimler, Peygamber efendimizin “kolaylaştırınız zorlaştırmayın” hadisini duymadılar mı?

Sahi işinize gelince hadisleri hemen kabul ediyorsunuz? Bu hadise karşı bir sözünüz yoktu değil mi?

Nihayet Görmez’in açıklamasında yer alan, “en ihtiyatlı görüş tespit edildi” ifadesi ise bir başka hezeyandı. Demek ki Bayındır gibi daha ileriye doğru yedirme imkânınız da var demektir. Oysa ihtiyatlı olmak -şayet kendi yaptıkları doğru olsa dahi- 20 dakika önce kesmek değil midir? Şair “sonsuz dertten sakınmalı hatta olsa da bir güman” der. Yani bir şüphe dahi olsa insan sonsuz dertten sakınır. Burada da orucun gitme tehlikesi bir şüphe dahi bulunsa insan 15-20 dakika önce yemeyi içmeyi bırakmaz mı? Kaldı ki yüzlerce yıldır Müslüman astronom ve âlimlerin çalışmalarını elinin tersiyle bir kenara atıp gayrimüslimlerin sözüyle hareket etmek nasıl bir ihtiyatlılıktır!..

Bir başka fecaat ise Görmez’in şu sözlerinde idi: “Diyanet İşleri Başkanlığı, imsakin belirlenmesinde bilimsel bir kriter olarak astronomik tanın başlangıcı olan 18º’yi esas almaktadır. Böyle bilimsel bir kriter ölçü alınmadığı takdirde toplum içinde birliğin sağlanması asla mümkün değildir.” Bu ifadelerle İslam âlimlerinin yüzlerce yıllık çalışmaları bilimin dışına bir çırpıda atılmaktadır ki gerçekten ayrı bir felakettir. Ayrıca bu konuda Müslümanlar yüzlerce yıldır birlik ve beraberlik içinde idi. 1983’ten itibaren bir darbe hükûmeti ve zamanın diyaneti eliyle birlik mi oldu yoksa karışıklık ve bölünmeye mi davetiye çıkarıldı?

Bu da mı FETÖ izi idi?

Bugün 1982’den beri devletimizin nice uygulamalarında FETÖ izleri aşikâr olmuştur. Sakın FETÖ ve avanesinin ve bilhassa onları yönlendiren Batılıların ülkemize ilk diktesi imsak uygulaması olmuş olmasın! Malumunuz sonra da "Kutlu Doğum Haftası" ile dinî günlerimizi Arabi aylardan miladi takvime göre hesaplama noktasına gelinmiş ve dinler arası diyalog safsatası ile de Müslümanlar terk edilip tamamen Hıristiyanlara yönelme başlamıştı.

Bütün bu oluşum ve gelişmeleri hiçbir şekilde görmeyip hatta onlarla birlikte yol alan Görmez. Ancak 15 Temmuz kalkışmasından sonra Kazakistan Diyanet İşleri Başkanı ile Burkina Faso din yetkililerinin FETÖ’cüler hakkında “kendilerinde hiçbir İslam nişanesi görmedik. Bunlar hep Hıristiyanları bize tercih ettiler”, sözlerini TRT1’de üzüntü ile anlatacaktı. Oysa onlar sadece gönülde Avrupalı değildiler. 36 yıl boyunca uygulamaları ile de bu milletin dininde ne yaralar açtılar. Asıl olan bu yaraları tedavi etmektir. Sahte gözyaşları dökmek değil!

Bugün Sayın DİB Başkanını tarihî bir görev daha beklemektedir. Geliniz 36 yıldır bunların Hıristiyanlardan devşirdikleri uygulamalardan vazgeçiniz. Hakkı doğruyu ikame ediniz. İslam âlimlerine Müslüman astronomlarına uyunuz. Hataların en büyüğü hatada ısrar etmektir. Müslümanların ibadetlerini tehlikeye atan hatta yok eden bu uygulamaya son veriniz. 36 yıllık ibadetler ne olacak demeyiniz. Cenab-ı Hak rahimdir, kerimdir, gafurdur. Biz doğruda olalım ve O’na sığınalım.

Ramazan-ı şerifimiz mübarek olsun...

TEFEKKÜR

İmsâk-ı derdimizde var amma tedbir içün

Vakt-i gurûbı bilmeğe bir saat isterüz

Önceki gün TV’de haberleri izlerken, sözde adalet yürüyüşünde bulunan bir CHP milletvekilinin 1970’lerdeki devrim marşına uyarlama yaparak “Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey. Adaleti adım adım kura kura hey” diyerek etrafındakileri coşturması beni çok daha gerilere götürdü. Osmanlı dönemlerine...

Zira tarihimizde zaman zaman haksızlığa uğradığını düşünen etkili gruplar veya asi liderleri adalet arayışıyla İstanbul üzerine yürürlerdi. Mesela Abaza Mehmed Paşa gibi. Onlarla bugünkü yürüyüşü değerlendirdiğimde nerelerden nerelere geldiğimizi düşünerek hayıflandım. Düşünce ve fikir açısından dünün asi liderlerinin topuğuna erişemediklerini görüp üzüldüm!

Dünün asi liderleri dahi adaleti nerede bulacağını biliyordu. Fakat 21. asrın demokrat vekilleri ve bazı liderleri bunu bilmiyordu. Anlayacağınız hak arama konusunda değil bir arpa boyu ilerlemek, gideceği adresi kaybetmiş çocuk gibi şaşkınlık içerisindeler. İşte “Osmanlıda şeker, toplu iğne” edebiyatı ile tarih okumaları yaparsanız böyle acınası hâllere düşersiniz!

Asi Celaliler zamanında payitaht İstanbul’du ve onlar merkezde adaleti aramaya geliyorlardı. Peki, bugünküler neden İstanbul’a yürüyorlar? Karar mercii İstanbul değil ki… Ankara. Ve kendileri de Ankara’da bulunuyorlar.

O asi liderleri taşrada idiler. Kanun yapıcı ve kanun koyucu da değillerdi. Bu itibarla yürüyorlardı diyelim. Peki, bunlar Meclis'teler. Kanun yapıcı ve kanun koyucu mevkiindeler. Öyleyse ne için ve kim için yürüyorlar?

CAMBAZ ORGANİZASYONU

İşte “Ne için ve kim için yürüyorlar?” sorusunun cevabını verebilmek bugün için gerçekten çok anlamlı olacaktır. Zira bir yanda her gün şehit cenazeleri ile yüreği yanan aileler, kahrolan bir millet; öbür yanda sazla cazla yürüyenler…

Bir yanda Suriye’de geleceğimiz şekillendirilmekte ve Afrin’e Türk ordusunun müdahalesi konuşulmakta; öbür yanda halay çekmeler…

Bir yanda Amerika ve AB’nin Kürdistan hayalleri; öbür yanda Ankara-İstanbul arasının yeni uzunluğunu tespit etmek için(!) yolları arşınlayanlar…

Evet, bu bir adalet yürüyüşü mü yoksa Türk kamuoyunu başka taraflara çekmek için yeni bir cambaz organizasyonu mu?

Millet ve adalet için yürüyorlar diyemeyeceğim. Zira bu millet bir yıldır meydanlarda idam diye bağırıyor. Buyurun Meclis'e idamı çıkartın. Yasaları halledin.

Yoksa siz yürüdükçe birilerinin arzuları ve istekleri artıyor. Kimin mi? İşte bunu yürüdükçe iştahı kabaranlardan anlıyoruz. 15 Temmuz’da millete, devlete işgal planları yapanlar ses vermeye çabalıyorlar. Destek çıkmaya çalışıyorlar. Çoğaldıklarını zannediyorlar.

Bu işin sonucunu çok merak ediyorsanız onu da tarihin sayfalarında bulabilirsiniz. Zira millet, ihaneti hiçbir zaman affetmez!

Devlet Adamı

15 Temmuz akşamı Türkiye’yi işgal hareketinin belli olduğu saatlerdi. Henüz ne Başbakan ne de Cumhurbaşkanı konuşmuştu. Türkiye’nin maruz kaldığı bu zorbalığa karşı ilk tepki gösteren liderdi. Ne yalan söyleyeyim kendisinin politikalarını o ana kadar tasvip ettiğim söylenemezdi. O anda “İşte lider adam!” dedim. Bu kalkışmanın başarılı olamayacağına da kanaat getirdim. Sonrası malum. Neredeyse bir yıla yakındır süreci yaşıyoruz. Niceleri mevki makam uğruna zaten satılmıştı. Niceleri duruşundan rücu etti. Niceleri mücadele eder gözüktü. Niceleri evlat, damat derken maksadı unuttu. Niceleri bu tarafta görünürken bilerek tersine hizmet etti.

O ise “bölücünün, yıkıcının, hainin yanında değil Cumhurbaşkanı’nın ve devletimin yanındayım” dedi. Bu sözünden asla sapmadı. Duruşundan zerrece esnemedi. Bir gevşeklik gördüğü anda yetkilileri uyardı. Ve geçtiğimiz günlerde hem OHAL hem de güya adalet için yürüyenler konusunda tam bir devlet adamı vakarıyla şöyle konuştu:

“OHAL’i demokrasiye ve özgürlüğe karşı gibi algılayarak tamamen ortadan kalkmasını isteyenler, 15 Temmuz'un tesir alanı üzerinde tarafgir olanlardır. Onun için herkes haddini bilmeli, ne düşünüyorsa onu açıkça söylemelidir. OHAL’i bahane ederek 15 Temmuz vahşiliğine örtülü olarak sahip çıkmamalıdır. Şayet 15 Temmuz gerçekleşmiş olsaydı, Türkiye'de parlamento kalacak mıydı? Türkiye Cumhuriyeti Devleti ne hâle düşecekti? Adaletin A’sından kim bahsedebilecekti? Hangi adalet uygulanacaktı? Türkiye’yi kaosa, cepheleşmeye, karanlığa sürüklemeye ve siyasi şov yapmaya kimsenin hakkı yoktur!”

Bence Sayın Bahçeli, Türkiye Cumhuriyeti’nin var olma mücadelesinde göstermiş olduğu tavır ve gayret ile adına yaraşır bir şekilde hareket ederek Devlet Adamı vasfını göstermiş ve Türk tarihindeki yerini tescillemiştir.

Bir zavallı Ozan!

15 Temmuz kalkışması Türk milletinin birliğine, dirliğine, istiklaline ve imanına bir saldırı idi. Millet son üç yüz yılın tarihini yazdı ve bu kalkışmayı akamete uğrattı. Aylarca meydanlarda dalgalandırdığı şanlı bayrağını tarihe geçen Yenikapı mitingi ile taçlandırdı.

Biz Ozan’dan bu büyük ve tarihi kahramanlık mücadelesini anlamlandıran 15 tane destan yazmasını beklerdik. Milletin kalbinde taht kurardı.

Ne yazık ki o, kendisine hiç yakışmayacak bir söylemle bu birlikteliği “köpekleşmek” olarak tanımladı. Şimdi de Türkiye’nin İstiklal savaşı mücadelesine verdiği destekten ötürü Devlet Bey’e en ağır hakaretleri yağdırdı.

Ne istiyordu Ozan! Devlet Bey, FETÖ’nün yanında mı dursaydı? Yoksa geri çekilip vatanın yok oluşunu mu izleseydi? Ozan’a göre o zaman kahraman mı olurdu? Nasıl bir zihniyet nasıl bir anlayış bu! Anlayan varsa anlatsın!

TEFEKKÜR

Her leyli zulamın bir fecri var muhakkak

Bahşende-i ümidin tebşiri ‘usrü yüsra

Çanakkale’de 250 bin şehit verdik. Yıllarca Anzaklar atalarını yâd etti, biz ise unuttuk. Bilhassa son yirmi yıldır devletimizin önem vermesi ve özellikle belediyelerimizin gayretleri ile ecdadımızı ve şehitlerimizi hatırlar olduk. Çanakkale’yi yavaş yavaş bir açık hava müzesi hâline getirmek suretiyle tarih ve millî birliğimizin sağlanması hususunda geleceğimizin mihenk taşı kılmaya başladık.

Geçen hafta CHP’nin sözde adalet kurultayına katılanların o şehitlikteki hareketleri milletin vicdanını sızlattı. Zaten ülkesine ihanetten ceza almış bir kişi için adalet arayışı bir zulümdü.

Şehitlikte yaşananlar ise iki yüz elli bin şehidimize zulüm oldu. Onların ailelerine zulüm oldu. Millete ve vatana zulüm oldu.

CHP’lilerin şehitlikte yaşattıkları bu zulmün bir benzeri de yine aynı zihniyet tarafından 18 Mart 1962 yılında yaşanmıştı. Güya Anzaklara nazire yapılacaktı. Çanakkale kutlamaları için büyük masraflarla Kadeş gemisi hazırlandı. İçine kızlı erkekli 900’den fazla genç dolduruldu. Ve şampanya şişeleri… Bundan sonra gemide yaşananları anlatmak istemiyorum. Tam bir facia.

Önce gizlemeye çalışsalar da ardından günün gazetelerinde günlerce bu rezaletler işlendi. Çanakkale’ye varınca şehitlik yerine Truva’ya koşan dam ve kavalyelerin danslarını gördü millet.

55 sene sonra yine CHP’liler. Yine şehitlik. Yine içki ve eğlence âlemleri. Konu gerçekten adalet olmayınca işte böyle bir millete zulme dönüşebiliyor! Yazıklar olsun!

Ölümden acı vesayet

İsmet Özel Bey bir şiirinde şöyle diyordu:

“…Bir de o gün Şevki Bey biraz çekil kardeşim demesin mi Chopin’e ravii meçhul ama inanmak serbest ben kimseye yetim olduğumu söylemedim üstelik vesayet altında falan değilim. Sadece hayatsız kalmıştım. Büyüyünce geçti”.

Demek ki vesayet altında kalınca geçmiyor. Zira bu vesayet yetim veya çocuk vesayeti değil. Büyüdüğünde birilerinin vesayeti altına girmek. Bir nevi hür kölelik. Evet köle statüsünde değilsiniz. Eviniz, arabanız, çocuklarınız kendinize göre bir hayat ve işiniz var. Ama düşünceniz ve hatta vicdanınız size ait değil. İnsanı köleden beter kılan bir vesayet sistemi bu. Kimini parayla, kimini mevki ile teslim alır kullanırsınız. Belki mevki ve para bitince insan bu vesayetten kurtulabilir. Veya kullanım süresi dolunca atılabilir ise de bazısı öyle bir cendereye düşer ki ömrü bitince ancak kendine gelebilir.

Mesela Osmanlının son dönemlerinde kurtuluşu İngiliz, Rus veya Fransız dostluğunda gören ve onların vesayeti altına düşen aydınlar, aradan 150 sene geçtiği hâlde bir türlü kurtulamadılar.

Bilhassa tarihçilerin bu vesayet zihniyetini en iyi anlayanlar olacağını, dolayısıyla da kolay kolay bu hâle düşmeyeceklerini öteden beri savunurdum. Biri var ki bu düşüncemi felç etti.

Benim de mensubu bulunduğum üniversitemde doktora yapan Meral Akşener. Onun FETÖ kumpası ve vesayeti altına düşmesi anlaşılabilir bir durum değildir. Belli ki siyasete girerken düştüğü bu bataklıktan sıyrılamamış. Keşke Tansu Çiller Hanım kadar o da kendisi olabilseydi. Şimdi düşünüyorum da Doğru Yol Partisi’nde bakanlık yapması kadar ayrılışı da olaydı. Zira kendisi olabilseydi dava arkadaşlarını yarı yolda bırakmazdı.

Tansu Çiller Hanım’ın son Sultanahmet mitinginde kimlere vurduğu hatırlanır ise Akşener’in arkasında olan isimler de anlaşılır.

Zira o isimler yıktıkları hükûmetin yerine geçirdiklerini pijamalarla karşılayıp direktifler vermişlerdi. Bağımsız kalan Akşener, AK Partililerle birlikte iken birden anlaşılmaz bir şekilde MHP’ye geçmişti. Sonrası ise malum. MHP’yi ele geçirme süreci. Şimdi de CHP ile flört.

Ahh… Ölümden daha acı vesayet…

Tarihini bilen bir kişinin bu hâllere düşmesi ise ayrı bir felaket. Zira vesayetten kurtulamazsanız pijamalılardan emir almak zorunda kalırsınız…

Neredesin ey Diyanet?

Dünya Müslüman Âlimler Birliği, Arakan’a yardım etmek farzdır diye karar alıyor. Hatta cuma hutbelerinde Arakan’a destek olunması için yardımlar toplanması vurgusu yapılıyor.

Cumhurbaşkanımızın eşi Emine Erdoğan Hanım kalkıp Arakan’a giderek dünyanın gözünün bu bölgeye çevrilmesinde büyük rol oynuyor. Arakanlı mültecilerle buluşmasında hâkim olamadığı gözyaşları, bir anlamda Arakanlının çektiği çileyi duyduğu acıyı bize derinden hissettiriyor. Kendisini bu yüksek duygusu, azmi, gayreti ve feragati nedeniyle tebrik ediyorum.

Öte yandan Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan dünyayı uyandırmak için büyük gayret sarf ediyor. BM ilk kez Arakan’ı gündemine almak zorunda kalıyor.

İslam âlemi kan ağlıyor. Müslümanın yüreği yanıyor. Çaresizlik gerçekten çok acı bir şey.

Bu arada ABD Dışişleri Bakanlığı ise Arakan’dan yeteri kadar haber alınamadığını belirtip söylenenleri de iddia olarak değerlendirdi. Bunlar Türkiye’deki darbe girişimini de bir ay sonra görmüşlerdi. Ardından acaba gerçekten darbe miydi diye şüpheye düştüklerini de unutmayalım! Dolayısıyla bunlardan destek beklemek ham hayal.

Bize gelince… Düşünüyorum da dua ve maddi yardımdan başka yapabileceğimiz fazla bir şey yok! Geçen hafta bu sütunda Diyanet’in her ayın bir cuma namazında Arakan için tüm Türkiye’de yardım toplaması lazım geldiğini belirttim. İki cuma geçti tık yok. Diyanet’in üst düzey bir görevlisi Sayın Cumhurbaşkanımızın eşinin yanında, tüm Türkiye’den toplanan yardımları götürse ve bütün Türkiye maddi manevi olarak yanınızdadır, dese güzel olmaz mıydı?

Yine geçen hafta para toplamadan dua etmek münafıklık alametidir diye yazmıştım. Ne yazık ki cuma namazında sadece dua ettik. Yardım talebi yoktu. Diyanet adına, Arakan adına utandım…

TEFEKKÜR

Derde derman senden olur ey Kerim

Lütf u ihsan senden olur ey Rahim

“II. Abdülhamid Han’ı anlamak her şeyi anlamak olacaktır”, ifadesi son zamanların moda deyimi olmuştu. Bu büyük Türk hakanının vefatının 100. Yıl dönümünde “onu anlamak her şeyi anlamak olacaktır” diyenlerin de kendisini bir nebze olsun anlamadıklarını ifade ettim. Zira onu anlamak için o dönemde kendisini ortadan kaldıranları ve Osmanlıyı işgal edeceklerin maşası olanları iyi tanımak lazımdı. Yoksa havanda su döğeceksiniz. İbret almadan boş okumalar yapacaksınız. Tarihin ruhuna ters düşeceksiniz. Üstadın ifadesiyle;

“Gir de bir bak ülkeme/Başsız başsız adamlar!” deyimine uygun olarak ortalıkta gezineceksiniz.

İşte bu nedenle II. Abdülhamid Han’ı hakkıyla anlamak ve tanımak için onun içerideki düşmanlarını bilmek gerekliydi. Zamanın FETÖ’lerini tanımak gerekiyordu. Aksi hâlde İslam’ın birliğini temin eden halifeyi yok etmek için çaba harcayan, devrin FETÖ’cülerinin yerini her dönemde yeni bir FETÖ almaya namzet olacaktı. Nitekim öyle de oldu. 15 Temmuz’da yine bir “hocaefendi” kılıklı Lawrence ile tanıştı Türkiye.

Bu sebeple II. Abdülhamid Han devrinin FETÖ’lerini yani Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’yı konu edinen üç yazı kaleme aldım.

Bu hafta ise Abdülhamid Han devrinin büyük âlimlerinden Yusuf Nebhani’yi ve onun Afgani ile Abduh hakkındaki değerlendirmelerini kaleme alacaktım.

Ancak Sayın Karaman’ın şahsımı hedef alarak “iftiracı” diye suçlaması üzerine (bak. Yeni Şafak, 16 Mart 2018 tarihli yazısı) kendisine cevap verme zorunluluğu ortaya çıktı.

Öncelikle şunu ifade edeyim ki iftiranın nasıl bir büyük günah olduğunu bilenlerdenim.

Hayatım boyunca kimseye iftira etmediğim gibi hakaret lafızları da kullanmadım. Niyet okumaları da yapmadım. Kişileri, yazdıkları ve sözleri ile değerlendirdim. Zira, “kişi dilinin altında gizlidir”, buyurulmuştur. Şu ana kadar geçen 35 yıllık akademisyenliğim süresince ilmen ve fikren gerçeklerin savunucusu oldum. Fikir mücadelesi yaptım.

“Barika-ı hakikat, müsademe-i efkârdan doğar” sözü, benim birinci düsturum oldu. Talebelerime de hep bunu tavsiye ettim.

Şimdi gelelim yazıda iftira dediğiniz hususlara:

“Süleyman Hayri Bolay’a iftira ettin. O seni mübaheleye (yalan söyleyene lanet olsun) davet etti, sen cesaret edemedin”, diyorsun.

Süleyman Bey’e hangi konuda iftira ettim bilmek isterim. Mübaheleye daveti, nerede ve hangi kanalda haber oldu, açıkçası görmedim. Aranızda konuşurken mi beni mübaheleye çağırıyorsunuz anlamadım? Bu mübahele konusunda istediğiniz yerde hazır olduğumu beyan ederim. Bu arada, madem siz açtınız Süleyman Bey’le yaptığım tek telefon görüşmesini anlatayım.

Evet Süleyman Hayri Bey, “Kutlu Doğum Haftası’nın miladi takvime göre düzenlenmesi bir FETÖ projesidir” sözüm üzerine bendinizi (Bursa’da bir otelde iken gece saat 23.30 gibi) aradı. Bir saat boyunca Kutlu Doğum Haftası’nın kendi projeleri olduğunu anlattı. Edeben sözünü bir saat boyunca kesmedim. Sadece görüşmemizin sonunda 1989 yılında kendilerinin hicri takvime göre ortaya çıkardığı Kutlu Doğum Haftası’nın değil miladi takvime çevrilmesinin FETÖ projesi olduğunu belirtip kendisine beş sual tevdi ettim. Bir tanesine olsun cevap veremeyip, “seninle bunları sonra görüşürüz kardeşim” deyip telefonu kapattı. Mübahele bunun neresinde Sayın Karaman!

İslam’da birliğin savunucuları mı?

Sayın Karaman! Yazınızın hemen başında geçen “senin bana karşı buğzunun asıl nedenini biliyorum” diyorsunuz. İşte bu, niyet okumadır. Zira benim size neden buğzum olsun. Ne yolculuk yaptık ne de ortaklık. Bunu açıklayacağım deyip Hüseyin Hilmi Işık Bey’in adını vermişsiniz. Galiba zımnen buğzun buradan geliyor demek istiyorsunuz! Ben merhum Hüseyin Hilmi Bey’in kitaplarında sizin adınıza rastlamadım. Siz rastladı iseniz bildiriniz!..

Sayın Karaman, şunu hiç unutmayın! Ben tarihçi bir akademisyenim. Tarih kitaplarını Hüseyin Hilmi Bey’den okumadım. Aşıkpaşazade’den Ahmed Cevdet Paşa’ya kadar yüzlerce eser okudum. İmam Hatipliyim. İmam-ı Gazali’den İmam-ı Rabbani’ye, Davud-ı Kayseri’den Yusuf Nebhani’ye Ahmed-i Yesevi’den İbn-i Abidin’e kadar yüzlerce âlim ve velinin eserini de okudum. Dinini Hanefi mezhebine göre yaşayan bir Müslümanım. Osmanlı Devleti’nin de bu inanç, itikat ve yaşayışla büyüdüğüne, kudretli olduğuna, Müslümanları birlik ve beraberlik içinde tuttuğuna inanırım.

Şimdi gelelim asıl noktaya: “Benimle FETÖ, Afgani, Abduh ve Reşit Rıza arasında ‘tabi-metbu’ ilişkisi kuruyor, gençleri onların yoluna çağırdığımı, bunun için çaba gösterdiğimi yazıyorsun. İşte yalanın ve iftiran budur” diyorsun.

Sayın Karaman “içeride kimse varsa bir işaret yetişir” buyurulmuştur. “Gerçek İslam’da Birlik” adını verdiğiniz eserde Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’yı seçip anlatmanız, gençlere bunların etrafında birleşmek mesajını vermiyor mu? Yoksa sakın bunların peşine takılmayın(!) mı demek istediniz?

Sayın Karaman, siz de çok iyi biliyorsunuz ki bu adamlar bırakın İslam’da birlik sağlamayı, İslam âlemini paramparça ettiler. Bunları rehber edinenler “Devlet-i ebed-müddet” denilen Osmanlı Devleti’mizin mahvını hazırladılar. II. Abdülhamid Han’a Kızıl Sultan ve Müstebit diye saldırdılar.

Bakınız, Hamidullah’a Baidullah denilmesi (ki bu sözü söyleyen, Necip Fazıl Kısakürek Bey’dir) sizi fazla üzmüş, anlıyorum.

Peki Abdülhamid Han’a, Reşit Rıza’nın müstebit diye saldırması sizi yaralamıyor mu? Yine Reşit Rıza’nın “İstanbul’u Araplar, eşkıya Türklerin elinden alacaktır” derken hâlâ gerçek İslam’da birlik yolunda mı olduğunu düşünüyorsunuz?

Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’nın masonlukları ve İngilizlerle dostlukları da gerçek İslam’da birlik için midir? Bu İngiliz ajanlarını ve masonları gerçek İslam’da birliğin temsilcileri olarak göreceksek bunların düşmanlık ettikleri II. Abdülhamid Han’ı, Yusuf Nebhani’yi, Seyyid Muhammed Ebü’l Hüda Sayyadi’yi, Hasan Fehmi Efendi’yi ve Şeyh Ebuş’Şamat Efendi’yi sahte İslam’ın temsilcisi olarak mı göreceğiz?

Asıl iftira!

Sayın Karaman, FETÖ meselesine gelince, bu tabirimin sizi yaraladığını biliyorum. Fakat hakikati kendiniz de yazınızda o kadar açık yazıyorsunuz ki. Ne olur yazınızı yazdıktan sonra insafla bir kez daha değerlendirin!

Dershaneler olayından sonra kendilerine tavır aldığınızı söylüyorsunuz. Ben de aynısını söylüyorum. Bunun neresi iftira? Şimdi soruyorum:

Size göre FETÖ başının 1998’de Papa’ya yazdığı ve hizmetinde olduğunu açıkça deklare ettiği mektup normal miydi?

İmanın şartlarını dörde düşürürken, dördüncü olarak da "ubudiyyet veya adalettir" şartını belirtmesi uygun muydu?

Meleklere iman, kitaplara iman ve kadere iman bahsini amentüden çıkarması ve iman esaslarına “veya” diyerek şüpheli yaklaşması size göre dershanelerin kapatılmasından daha mı önemsizdi?

Bakınız Sayın Karaman, şunu iyi anlayınız: Sayın Cumhurbaşkanımızın dershane tezi, satranç tahtasının sadece bir piyonu idi. FETÖ’yü çıldırtmak ve gerçek yüzünü millete göstermekti. Bu ülkeyi Haçlılara teslim etmek isteyen bir ajanın maskesini düşürmek içindi ve düşürdü.

Bakınız pek sevdiğiniz Mehmet Görmez dahi giderayak onun dinsizliğini ortaya koyan bir rapor hazırlattı. Bu rapor, FETÖ’nün 1975’lerden 2015’e kadar İslam’a zehir saçan sözleri ve icraatları ile doluydu. Siz “Abant Toplantıları”nda bunları hiç dile getirdiniz mi? Bunları işitmediniz mi? Yoksa bu fikirlerde ittifaklı mı idiniz?

FETÖ’nün İslam’a zıt fikirlerini kimlerin açıklamasını bekliyordunuz Sayın Karaman! Kendinizi müçtehid (!) gördüğünüze göre başkasından bekleyemezsiniz. Sizin bir ilahiyat profesörü olarak doğruları ve yanlışları belirtme gibi bir vazifenizin olduğuna inanmıyor musunuz? Yazınızda ifade ettiğiniz gibi “ben sadece meseleleri, ilmi olarak ele alırım” mı diyorsunuz? Üç nesildir FETÖ yolunda heba olan gençlerde sorumluluk sahibi olduğunuza ve vebalde bulunduğunuza inanmıyor musunuz? Cumhurbaşkanımızın “İlahiyatçılar doğruları anlatsın” sözünden rahatsız mısınız? Memleket Haçlılara peşkeş çekildiğinde sizin ilminizin kime ne faydası olacaktı söyler misiniz?

Sayın Karaman, “Abant Toplantıları”ndaki hezeyanlarınıza girmek istemiyorum. Şayet çok arzu ederseniz onları da değerlendirebilirim. Hem de hiç iftirada bulunmadan.

Unutmayınız, iftira etmeyen bir kişiyi müfteri ilan etmek kendi yanlışlarını ve hatalarını gizlemek yolunda en büyük iftiradır!..

TEFEKKÜR

Ondan yeğrek ne vardır kişi bile kendüzin

Kendüzin bilen kişi kamulardan ol güzin

.

Âlimler, korkulu, geçit vermez sarp yollarda rehber, bunalımlı zamanlarda ferahlık ve rahatlık veren liman gibidir. Bu korkulu geçitleri, bunalımları ve dehşetli karanlığı sadece maddi olarak görmemek gerekmektedir. Manevi cihetten de düşünmelidir.

Dünyada maddi bakımdan, dağları iyi tanıyan sakat bir rehber, karanlık yollarda cansız bir el feneri ve paralı, fakat cahil bir zengin bile zor durumdaki insanları ferahlatabilir. Peki ya o yalnız ve beş parasız, hiç bilmediğin bir âleme doğru çıkacağın yolculukta sana kim kılavuzluk edecektir? Eşrefoğlu Rumi’nin dediği gibi:

Kılavuzsuz bu yola sen varamazsın,

Bu müşkül işi sen başaramazsın.

İşte ölüm gününü, düğün gününe çeviren bu mürşitleri, kılavuzları bulmalı ve onları iyi tanımalısın!

Zira İngilizler ve Siyonistler doğruya giden yolları kesen, bozan, değiştiren binlerce ajanlarını Müslümanların arasına asırlardır saldılar ve salmaya da devam etmekteler.

Nitekim FETÖ’nün başı, 15 Temmuz 2016’da devletimize kastetmese bir kısım ilahiyatçılarca hâlâ çağlar üstü rehber olarak gösterilecekti!

Bunlardan bir tanesi de Hayreddin Karaman’dı. Karaman, FETÖ başının 1998’de Papa’ya gönderdiği ve emrinde olduğunu bildiren mektubu okumamış mıydı?

İmanın şartlarını dörde düşürdüğü ve bunları sayarken, “ubudiyyet veya adalettir” diyerek imanda şüpheye de yol açtığı yazısını görmemiş miydi?

“Hıristiyan ve Yahudiler de Cennet’e gidecek ve Kelime-i şehadetin ikinci kısmını (Muhammedü’r Resûlullah) söylemeye gerek yoktur”, mesajını işitmemiş miydi?

Buna rağmen gençleri yıllarca neden bu gruba doğru sürükledi?

Bunun nedeni tektir: Aynı Hayreddin Karaman’ın II. Abdülhamid Han dönemi FETÖ’sü Afgani ve onun iki şövalyesi olan Abduh ve Reşit Rıza’yı hâlâ âlim bilmesi ve hâlâ gençlere sevdirmeye çalışmasıdır. İz Yayıncılıktan çıkan “Gerçek İslam’da Birlik” isimli eserinde Cemaleddin Afgani, Muhammed Abduh ve Reşid Rıza’yı uzun uzun anlatmakta ve gençlere onların fikirlerini aşılayabilmek için var gücüyle gayret sarf etmektedir.

Pazar Divanı’ndaki son iki yazımda Afgani ve Abduh’un bir kısım fikirleri ile Abdülhamid Han düşmanlıklarından bahsetmiştim. Bu hususta Reşid Rıza’nın da tanınmasının önemli olduğunu düşünmekteyim. Zira “Dinî Modernizm’in” bu üç şövalyesi hem Osmanlının yıkılmasında hem de Ehl-i sünnet akidesinin bozulmasında İngiliz ve Siyonistlerin uşağı olarak tarihte görevlerini ifa etmişlerdir. Buna rağmen haklarında parlak övgülerle yazdırılan kitaplar ile bugün dahi gençlere yıkıcı fikirleri aşılanabilmektedir...

Reşid Rıza

Lübnan’ın Kalemun kasabasında 1865 yılında doğan Reşid Rıza, iyi bir aile çevresinde yetişti ve Ehl-i sünnet âlimlerinden kuvvetli bir eğitim aldı. İmam-ı Gazali ve İmam-ı Şarani hazretlerinin eserleri, onun baş ucu kitabı gibi idi. Bu arada tasavvufa da meylederek Nakşi dergâhlarında bulundu. Ancak Reşid Rıza’nın zahidâne hayatı ve güçlü Ehl-i sünnet itikadı Afgani ve Abduh’un eserlerini okumasıyla birlikte değişmeye başladı. Sohbetlerinde bulunmayı ve istifade etmeyi arzuladığı Afgani’nin vefatı üzerine bu emeline kavuşamadı. Bunun üzerine Ürdün’de onun bir numaralı talebesi Muhammed Abduh’un ders halkasına katıldı. Abduh’un izniyle “el-Menar” dergisini çıkarmaya başladı.

Afgani ve Abduh’un güya “Pan-İslamizm” dedikleri Müslümanları birbirine düşürmekten başka bir işe yaramayan parlak fikirler kendisini iyice sarmaya başlamıştı. Görünüşte II. Abdülhamid Han’ı destekliyorlardı. Fakat “yönetim istibdada değil istişareye dayanmalıdır” derken sinsi bir şekilde İngiliz politikasına hizmet vermekteydi.

Bütün Müslümanları bir inanç temeline çağırırken, “hiçbir yabancı hukukun hâkim olmadığı bir hukuk ve Arapça’dan ibaret olan tek lisan kullanımı” tezini şiddetle savunuyor ve böylece Osmanlı idaresini sinsice yıpratıyordu.

Abduh’un vefatından sonra artık muhiplerini ve taraftarlarını tamamen Reşid Rıza yönlendiriyordu. Bu devrede sinsi fikirleri açığa çıkmaya ve Abdülhamid Han düşmanlığı zahir olmaya başladı. Artık II. Abdülhamid Han idaresini açıkça istibdat diye niteliyor ve kitleleri hareketlendiriyordu.

Aynı zamanda İttihat ve Terakki yöneticileri ile iş birliğine girişti. Güya Araplarla Türkler arasında anlaşmazlık sebeplerini ortadan kaldıracak, birlik ve beraberlik sağlayacaktı. Bu arada, “tek konuşma dili Arapça olmalı”, diyen bu adamın yanında Türkçü ve Turancılar ne buluyordu acaba?

II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesiyle birlikte Reşid Rıza’nın ifade ettiği şu sözler, İttihatçılarla ortak paydaları yanında onun Türklerin hakanına ve Müslümanların halifesine olan nefretini de ortaya koyuyordu:

“İşte Abdülhamid Han ve çevresindekiler! Yeryüzünde Allah’ın emirlerine başkaldırdılar. Sünneti ve farzı terk ettiler. Şeriatı ve kanunları uygulamadılar. Bütün Osmanlıları istibdat ile yönettiler. Büyük servetler edindiler… Allah da onları hiç beklemedikleri bir yerden yakaladı. Kalplerine korku saldı...”

Gerçek İslam’da birlik(!)

Reşit Rıza’nın şu ifadelerinin Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesi için verilen hal’ fetvasından, Jön-Türklerin, Ermenilerin, Rum ve Yahudilerin söylemlerinden ne farkı vardı? Hepsi, talimatı Londra’dan veya Mason localarından alır gibiydiler. Nitekim Mason localarında ve Siyonist kongrelerinin gizli celselerinde Osmanlı ülkesi için çizilen planlar artık bir bir işlemeye başlayacaktı.

İslam ittihadı, Osmanlı birliği gibi parlak kavramlar gitmiş, yerini Arapçılık ve Türkçülük almaya başlamıştı. Reşid Rıza da artık İttihatçılara karşı Hicaz’da Şerif Hüseyin’in yanında bulunuyor ve onu Arap Devleti kurmaya teşvik ediyordu.

Abdülhamid Han devrinde sudan sebeplerle Osmanlı Devleti’nin temellerini sarsan Reşid Rıza, o gittikten sonra Mısır’daki İngiliz sömürgecileri ile de iyi ilişkiler içerisine girmişti. Birinci Cihan Harbi öncesinde zaman zaman İngiliz sömürge politikalarının lehinde yazılar yazıyordu. Bu politikaların zaman içerisinde sömürülen ülkenin lehine neticeler vereceğini ifade ederek Müslümanları atalete sürüklüyordu.

Günümüzde FETÖ başının, ülkenizi, eşinizi, kızınızı, oğlunuzu haçlılara teslim edin sözü, Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’nın bir adım ilerisi değil midir?

Reşid Rıza burada da durmayacak ve gerçek niyetini, azılı Türk ve Ehl-i sünnet düşmanlığını İstanbul konusunda ortaya koyacaktır. Ona göre İstanbul hakkındaki fetih hadisi henüz ortaya çıkmamıştır.

“İstanbul’un gerçek fethi, orasının Türk eşkıyalarının elinden Araplar tarafından kurtarılması ve yeniden fethi ile mümkün olacaktır.” (Tefsir-i Menar, c. 9, s. 447) sözü onun hangi İslam birliğini savunduğunu ve aslında kimlerin hizmetinde olduğunu göstermektedir.

Hayreddin Karaman, “Gerçek İslam’da Birlik” kitabı ile Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’yı gençlerimize örnek olarak göstermeye devam etmektedir. Karaman’ın Gerçek İslam ve birlik anlayışı nedir acaba? Müslümanların birliğine hançer gibi saplanan İngiliz sinsi siyasetinin temsilcisi bu azılı üç şövalyenin, nelere mal olduğunu hâlâ bilmemesi mümkün müdür?

Öyleyse Sayın Karaman da İstanbul’un fethini işgal olarak mı görmekte ve kurtarılmasını mı beklemektedir?

Bir kez daha soruyorum: Bu azılı Ehl-i sünnet ve Osmanlı-Türk düşmanlarını severek II. Abdülhamid Han’ı nasıl anlayacaksınız?

TEFEKKÜR

İnsan ona derler ki derûnunda riyasız

Hem millet ü hem devletin gayreti vardır

İki sene önce Bursa Yıldırım Belediyesi Kültür Müdürlüğü bana “Kahvehaneden Kıraathaneye" adlı bir proje sunduğunda açıkçası soğuk bakmıştım. Yıldırım ilçemizde bulunan kahvehanelerde tarih sohbetleri yapacaktık. Benim çocukluk yıllarımdan itibaren kahvehane denildiğinde, bir oyun ve dedikodu yeri akla geliyordu. Gençlerin, yaşlıların kahvehanelerin ve çayhanelerinin yanı sıra köy kahvehaneleri, esnaf kahvehaneleri gibi çeşitli maksatlara yönelik açılan bu mekânlara girdiğinizde ne yazık ki eğlence ve dedikodudan öte bir faaliyet de göremiyorduk.

Bu itibarla benim açıkçası kahvehane, lokal hayatım hiç olmadı desem yeridir. Ancak sağ olsun kültür müdürlüğündeki arkadaşlar beni bu konuda ikna ettiler. Birlikte güzel bir projeyi gerçekleştirebileceğimize inandırdılar. Ben büyük beklenti içinde olmamaları gerektiğini belirterek projeye dâhil oldum. Ayda iki defa olmak üzere farklı kahvehanede sohbet ediyordum.

Daha ilk kahvehaneden itibaren gerçekten Yıldırım ilçesi beni şaşırttı. Kahvehanede sohbet ederken oturacak yer kalmıyordu. 15-20 yaş arası gençler büyük bir kalabalık teşkil ediyordu. Bursa’nın en uzak köşelerinden dahi gelenler oluyordu. Sorulu cevaplı aktif bir muhabbet gerçekleştiriyorduk. Bazen kadınlar dahi gelip dinlemeye katılıyorlardı...

Tam iki sene devam ettiğimiz bu projede bir kez olsun, “niçin bu işe girdik” demedik. Onlarca kahvehaneye muhabbet ettik.

Hatta bu ramazan öncesi sezon finali yaptığımız kahvehanede muhtarın bana sarılıp, “hocam ne olur bu programları devam ettirelim. Mahallemize devamlı gelin" demesi, beni öyle duygulandırdı ki. Başta projenin mimarı Yıldırım Belediye Başkanımız İsmail Hakkı Edebali Bey olmak üzere, kültür müdürlüğündeki arkadaşlara, bütün mahalle muhtarlarına, iki sene boyunca sohbetlere katılanlara ve bilhassa gençlere teşekkür ederim.

Bu teşekkürü bilhassa, “kahvehanede böyle bir program zor tutar”, diyen bendenizi de yanılttıkları için yapıyorum.

Birinci mesele!

Bizim iki sene boyunca büyük bir başarıya imza atarak gerçekleştirdiğimiz bu projeyi Sayın Cumhurbaşkanımızın seçim çalışmalarında dillendirmesi beni gerçekten heyecanlandırdı. Ancak her projede olduğu gibi bu projeyi de muhalefet istihza ile karşıladı. Alaya aldı. Oyun eğlence yeri açıyor diyerek küçümsedi.

Ne kadar başarılı olunur bilemiyorum. Lâkin mukayese yapılırsa yollar, füzeler, köprüler, tüneller ve tanklardan daha etkili bir proje olduğu inancındayım. Zira kıraathane projesi insana yapılan bir yatırımdır.

Bir eğitimci her zaman öncelik olarak insanı esas alır. Onun yetişmesini vatanına, milletine, dinine ve ailesine faydalı bir fert olmasını arzular. Gençlik bunalıma, anarşiye düşerse öğretmen yerine bol bol polis almak zorunda kalırsınız. Bir gün gelir kendinizi huzur ve mutluluğun kalmadığı, sokağa dahi çıkmanın korku verici olduğu bir memleketin içinde bulursunuz. O gün artık polis kuvvetleri dahi işe yaramaz olur. Cemiyetler makine ayarları gibi bir günde bir anda düzelecek işler değildir. Nesiller geçmesi gerekir.

Bakınız bugün en büyük mücadeleyi verdiğimiz FETÖ örgütü, gençliğimiz üzerinde oynanan kırk yıllık bir organizasyon sonucu ortaya çıktı. Ülkemiz, onların öncülük ettiği büyük bir dış işgalden son anda kurtuldu. Bunun farkına varamayanlar onların tertipleri ile hâlâ aynı minval üzere çalışmaya da devam etmekteler.

İşte bunun için gençlerimizi her platformda her alanda sağlıklı, ilimle mücehhez bir hâle getirebilmek için hiçbir alanı boş bırakmadan çalışmalıyız. Devletimizin en asli görevlerinden biri bence budur.

Marifet iltifata tabidir!

Tarihimizde de aynı anlayış ve aynı zihniyet vardı. Biz kahvehaneler ile Kanuni döneminden itibaren tanışmıştık. Her yeni şeyde olduğu gibi bu yeni âdet de cemiyet tarafından tepki ile karşılanmıştı. En azından insanları tembelliğe alıştırıyordu. Oysa tamamen üretime dönük bir toplum vardı. Bu avarelik ve boş oturma onları oyun ve eğlenceye doğru itiyordu. Kahve ve tütün üzerindeki tartışmalar ulema arasında dahi husumete yol açıyordu. Zaman zaman kahvehanelerin kapatılması, tütünün yasaklanması gündeme gelmiş ise de bazı âdetlerin önü alınamıyordu.

İşte bu noktada o yeniliği iyiye kullanma, faydalı hâle getirme yolları düşünülmekte ve devreye girmektedir. Nitekim Süheyl Ünver Bey, kahvehanelerin daha Kanuni Sultan Süleyman zamanında kıraathane hâline sokulması gerekliliğinin duyulmasından söz ederek bu konuda şunları ifade etmiştir:

“Halk topluluğu maddi işleri bozuk giderse kendi kusurlarından ziyade hükûmeti mesul tutmaya başlar. Devamlı dedikodular yaparak kendisine taraftar toplar ve yalnız kendisini ilgilendirecek hususlarda herkesi tahrik eder. Bunlara mâni olmak üzere Kanuni Sultan Süleyman halkın anlayacağı bir dilde edebî, içtimai bahisler ve bilhassa anonim mahiyette tarihler yazdırtarak okutturmuştur...”

Ünlü tarihçi İbrahim Peçevi de kıraathanelerde yapılanlar hakkında bilgi verirken “kimileri düşünüyor, kimileri kitap okuyor, kimileri sohbet ediyor, kimileri son çıkan bir şiir üzerinde müzakere yapıyor...” ve sohbet etrafında hayatı tecrübe ediyorlardı diye naklediyordu.

Ahmet Refik Bey de eski İstanbul kahvehanelerini anlatırken, buraların İstanbul'un gönül ehli, okuryazar kişilerinin kendilerine has güzel bir toplantı yeri olduklarından söz etmekteydi. Yine buralara gelenlerin şair, edebiyatçı, bilimden ve marifetten anlayan kişiler olduklarını belirtip halkın da zamanla bunları dinlemekten büyük zevk duyduklarını belirtiyordu.

Gerçekten de bu âlimlerin bulunduğu kıraathanelerde bir müddet sonra seçkin bir kitle oluşuyordu. Bilhassa mâzul kadılar ve müderrislerin toplandıkları mekânlar tam bir sohbet meclisi hâline gelirdi.

Gönül sohbet ister!

Gönül ne kahve ister ne kahvehane

Gönül sohbet ister kahve bahane

Aslında şu ifade dahi Kıraathane projesinin nasıl başarılı olacağını ortaya çıkarmaktadır. İşin sırrı sohbet ve gönül ehli insanları gençlerimizle buluşturmak, konuşturmak ve sohbet ettirmektir. Onlar da bir müddet sonra güzelliklerin müdavimi olacaklardır. Tarihâ ve edebî eserlerin onlarla muhabbetini yapmak onlara en büyük hazzı verecektir. İşte bu noktada her şehirde kurulan üniversitelerimizle övünürken akademisyenlerimizi de birçok farklı aktivitelerin beklediğini bilelim. Belediyelerimiz, akademisyenlerimiz ve Millî Eğitimimiz ortak çalıştığı zaman sadece kahvehaneler değil çayhaneler, kulüpler, dernek merkezleri aynı zamanda bir kıraathane hüviyeti taşır hâle gelir. Asıl olan da bu değil midir?

Diğer taraftan bu sene il ve ilçelerimizde düzenlenen kitap fuarları ile kültürün gelişmesine büyük katkı sağlandı. Kıraathaneler ile bunlar daha da kalıcı hâle gelecektir. Bakınız Yıldırım Belediyesi projeyi sadece bir sohbetle bırakmıyordu. Her kahvehaneye bir kütüphane koydurdu. Temel eserler bıraktı. Böylece orada bir şekilde oturmak durumunda kalan insan dahi okuma fırsatını da elde etmektedir.

Her işin bir, hayrın bin manisi var demişlerdir. Gelin bu güzel işlerin bir tarafından da biz tutalım, destekleyelim. Hiç olmazsa engel olmayalım. “Tembele kapıyı kapat demişler, rüzgâr eser kapatır demiş.” Bazen zor demek dahi hayırlı işlerin mânisi hâline gelebiliyor.

Gençliğim eyvah, vatanım gitti, ocağım söndü, demek istemiyorsak kıraathaneler, gençlik merkezleri, kültür konakları ve kitap fuarlarını birinci öncelikli projeler hâline getirelim ve millet olarak bu faaliyetleri destekleyelim! Bunlara değer vermeyenlere biz de değer vermeyelim!

TEFEKKÜR

Bezminde hazan olmayacak neş'e dilersen

Âlemde fena bulmayacak câna gönül ver

Afrin Harekâtı başladığında Mehmetçik "nereye gidiyorsunuz? Sorusuna "Kızılelma'ya" diye cevap verdi.

Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan da Ankara Sanayi Odası 54. Yıl Ödülleri töreninde Afrin Harekâtı’na yönelik önemli açıklamalarda bulunurken, bir askerin “Nereye gidiyorsunuz?” sualine “Kızılelma’ya gidiyoruz” dediğini hatırlatarak, “Evet, bizim bir Kızılelma’mız var. Biz o hedefe doğru gidiyoruz” diye konuştu.

Bu konuşmayla birlikte, Kızılelma nedir ne değildir, basında, sosyal medyada tartışma da başladı. Kendisini milliyetçiliğin merkezine oturtan Akşener topa girdi ve “Ey muhterem” diye seslenerek “Kızılelma'yı herhalde sen aldatılan kırmızı başlıklı kızın sepetindeki kırmızı elma zannettin. Kızılelma'yı dişlemekten vazgeç. Kızılelma Türk milletinin cihan hâkimiyeti mefkûresidir”, derken aklı sıra ironi de yapıyordu!

Öncelikle tarih alanında doktora yapmış ve Kızılelma’nın ne manaya gelmesini iyi bilmesi gereken Akşener’in bu ülküye uygun hareket etmesini beklerdim.

Ahh… Konuşmakla icraat her zaman bir olsaydı ne güzel, ne hoş, ne âlâ olurdu.

Kızılelma ülküsüne sahip bir milleti, Pensilvanya’ya götürmek isteyen bir hanım mı böyle bir davaya sahip çıkacak? Her gün Osmanlı tarihine saldıran Kılıçdaroğlu ile kol kola yürüyerek mi cihan hâkimiyeti mefkûresi davasını sırtlayacak? Bunu önce yolunda yürüdüğün Pensilvanya FETÖ liderine ve beraber hareket ettiğin Kılıçdaroğlu’na anlat bakalım ne diyecekler? Sonra Cumhurbaşkanımızın bu ideali zikretmesi ve sahip çıkması seni gururlandırması gerekirken vazgeç demek ne manaya gelmektedir?

Şunu bilesin ki bu ülküler, partilerüstüdür, millete aittir. Sen bırak ben yapayım demek bile Kızılelma idealini anlamamaktır. Mesela Sayın Devlet Bahçeli Bey’in birlik ve beraberlik ve tarih şuuru yolunda yaptığı Yenikapı Mitingi konuşması, Kızılelma mefkûresini yansıtan son yüzyılın en çarpıcı mesajıdır. Bir kez daha dinlemeni tavsiye ederim.

Osmanlıda Kızılelma ülküsü

Devletler de bir anlamda insanlar gibidirler. Hatta devletlerin hedefleri, bütün bir milletin geleceğini belirleyeceğinden çok daha yüksek olmalıdır.

Osmanlıyı Osmanlı yapan en büyük etkenlerden birini, hedefin yüceliği olarak düşünürüm.

Osman Gazi’nin oğullarına söylediği şu ifadeler ne kadar manalıdır:

Ertuğrul Osman oğlusun

Oğuz Karahan neslisin

Hakkın bir kemter kulusun

İstanbul’u aç gülzar yap

Osman Gazi, “babanı, atanı sev ve say, tarih şuuruna sahip ol, sakın kibre ve gurura kapılma”, diyerek güzel hasletleri ona tavsiye ettikten sonra bir hedef çiziyor. Ve “İstanbul’u aç gülzar yap” diyordu.

Aslında İstanbul’u almak Osman Gazi’den yedi asır önce Peygamber Efendimizin ümmetine bıraktığı bir ideal ve hedef idi. İşte Osman Gazi’de devletinin kuruluşunda hedefi o kadar yüksek tuttu ki Peygamber Efendimizin bu müjdesi evlatlarına Osmanoğullarına nasip oldu.

İkinci Viyana bozgunundan sonra hep savunma durumunda kalan milletimiz son vatan parçasını da kaybetmek tehlikesiyle karşı karşıya kalınca 15 Temmuz yürüyüşü ile silkindi kendine geldi. Tarihini ceddini ecdadını hatırladı kendisini yok etmek isteyenlere ölmedim mesajı verdi. Ordumuz da Afrin Harekâtı ile dünyanın kabadayısı benim deyip sınırına silah ve terörist yığanlara, “orada dur bakalım” diyerek haykırdı.

Asker, asırlar öncesindeki hedefi sanki dün kaldığı yerden devam ediyormuşçasına şiir gibi terennüm etti:

“Kızılelma’ya hey Kızılelma’ya”

Cumhurbaşkanımız da “bizim bir Kızılelma’mız var” dedi.

İşte devlet-millet, işte lider-asker birlikteliği budur.

Kızılelma ülküsü ve hedefine böyle ulaşılır…

Fatih’in Kızılelma’sı

Kızılelma, eski Türklerden beri yaşayan bir idealdi. Bizim eski atalarımız hedefsiz ve idealsiz insanlar değildi herhâlde. Kızılelma da Türkler arasında cihan hâkimiyetinin ve güçlü bir fetih idealinin sembolü olmuştur.

Türkler hangi yöne giderlerse gitsinler ulaşacakları zafere, ulaşmadan önce Kızılelma adını verirlerdi. Oğuzlar’da yaşayan bu gelenek aynen Osmanlılarda da görülmüştür.

Osmanlı padişahları tarihi Türk cihan hâkimiyeti mefkûresine eskiden daha kuvvetli olarak bağlanmışlardı. İstanbul’u bunun ilk merhalesi sayıyorlardı. Zira o hedefi Peygamber Efendimiz belirlemişti.

Kızılelma şartlara göre değişiyordu. İstanbul’un fethinden sonra Türklerin yeni hedefi İslam dünyası için devamlı haçlı seferlerinin tahrikçisi olan Roma olacaktır.

Nitekim Yahya Kemal, Otranto Kalesi’ni alan Gedik Ahmed Paşa için yazdığı gazelinde Sen Piyer Kilisesi’ne ve Kızılelma idealine gönderme yaparak şöyle sesleniyordu:

Çıktı Otranto’ya pür-velvele Ahmed Paşa

Tuğlar varsa gerektir Kızılelma’ya kadar

Ra’d-ı tekbîr kopup gitmelidir bank-i ezan

Dâr-ı küffârda meşhur kenîsâya kadar

Diğer taraftan cihangirlik idealleri yüksek ve azmi yüce padişah Fatih Sultan Mehmed, kendisinin bir Kızılelma ülküsünü de şöyle belirtiyordu: “Dünyada tek bir din, tek bir devlet, tek bir padişah ve İstanbul da cihanın payitahtı olmalıdır…”

Öte yandan Roma’nın fethedileceğine dair hadis-i şerif rivayeti sebebiyle Müslümanlar Roma’nın fethini de çok önceden hedef edinmişlerdi. Bundan dolayı Kızılelma tabiri Roma için de çokça kullanılmıştır. Bu itibarla Yıldırım Bayezid Han, cülûs tebriki için gelen ecnebilere, “Roma’ya kadar gidip, atımı San Pietro mihrabında yemleyeceğim” demişti.

Kanuni döneminde Roma tehir edilerek Papalık dünyasının siyasi lideri Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu hedef alındığından sırasıyla Belgrad, Budin ve ardından Beç yani Viyana Kızılelma oldu.

Bu cihangir padişah kışlaları ziyaret eder, askerlerin şerbetini içer ve o bardağı altın doldurup hediye ederek ayrılırken de “Kızılelma’da buluşuruz” cümlesiyle, onları okşar ideallerini canlı tutardı.

Kızılelma ülküsü Yeniçeriler arasında da çok yaygındı. Talimlerinde:

“Destiye kurşun atar, keçeye kılıç çalar, Kızılelma’ya dek gideriz”, sözü onların ideal ve fedakârlıklarını gösterirdi. Hacı Bektaş Veli ocağına ve ananesine bağlı bulunan Yeniçeriler asırlar sonra bu ocağın yoldan çıkması karşısında:

“Kızılelma kapusun fethederken nacağı

Ne revadır bozula Hacı Bektaş ocağı”

diyerek üzüntülerini de ifade edeceklerdir.

Bizi beklemesinler!

Kızılelma Türklerde sadece muayyen bir şehir hedefi değildir. Akşener, FETÖ’cülerle gönül birliği edince işin bu yönünü unutmuştur. Zira onlar bunu unuttururlar. Onlar gençlerine kendi vatanına silah çevirtir, düşmanla seviştirirler. “Ülkenizi ve milletinizi haçlılara teslim edin”, derler.

Kızılelma’nın ikinci manasını bize en müşahhas bir biçimde akıncılar işaret ederler. Düşman ülkesine toplu bir hâlde giren akıncılar önemli ve stratejik noktalara geldiklerinde küçük birliklere ayrılarak yollarına devam ederlerdi. Her birliğin vuracağı şehir ve kasabalar önceden belirlenmişti. Her kol harekete geçerken, “Kızılelma’da buluşalım” diyerek birbirlerine veda ederlerdi.

İşte Kızılelma için İstanbul, Budin, Roma, Viyana denildiği gibi burada kastedilen ve belki asıl olan da Cennet-i A’ladır. Belki maddeden manaya dönüştür. Zira o artık ölümü göze alarak, geri dönmeyi düşünmeyerek şehadete gitmektedir. Bu ideal, Türk’ün İslam dairesine girmesiyle birlikte cihad aşkı ve sevdası neticesinde gelişen, yüzlerce yıllık dinî ve millî şuuru olmuştur.

Türk’ün ortak bilinçaltında efsanevî bir şekilde yaşamaktadır. İşte o şuur genlerine öyle bir işlemiş ki Afrin’e giden Mehmetçik “Kızılelma’ya gidiyoruz” dedikten hemen sonra bir mesaj daha veriyordu:

“Bizi beklemesinler!”

Mehmetçiğin mesajı “İnşallah Cennet’te buluşuruz” demektir. “Biz onları orada bekleyeceğiz” vakur ifadesidir.

Akıncıların bu hayat düsturunu, yaşama maksadını ve sefer niyetini bir akıncı şairi şu ifadeleri ile terennüm etmiştir:

Yöneldi fi sebilillah gazaya

Tevekkül kıldı canıyla Hüdaya

Ne can endişesi ne nan ümidi

İki cihanda bir canan ümidi

Zehi aşık zehi gazi-i sadık

Bu gazidir olan didara layık

TEFEKKÜR

Şânımız Osmansız olmaz şânlıyız

Bunca milyon halk hep Osmanlıyız

.

İnsanlar yönlerini zor bulur, çabuk kaybederler. Yaptıkları yolculukta, geldikleri yerin neresi olduğunu, nereye doğru gideceklerini, kendilerini hangi zorlukların beklediğini bilmek isterler. Her gün yaşadıkları olayları yorumlamak ve manalandırmak ihtiyacı hissederler. İşte bunları insanlara anlatacak olan liderdir. İnsanlar liderlerine bakarak yön bulur; onunla özdeşleşir ve onun ayak izlerini takip ederler. Lider devre dışı kalırsa rota kaybolur!

Otuz adam ormanda yol açıyorlardı. Liderleri ise bir ağacın tepesinde onlara rota çiziyor yol gösteriyordu. Alttakiler bir ara açılması daha kolay fakat yanlış bir yöne doğru saptılar. Tepedeki adam bağırarak gittikleri istikametin yanlış olduğunu belirtti. Aşağıdakiler yukarıda rahat oturuyor gördükleri adamı, "sen işine bak biz doğru yoldayız" diyerek terslediler.

Evet yoruluyorlardı. Evet koca koca ağaçları kesip yoldan kaldırıp kenara alıyorlardı. Evet ter döküyorlardı. Ancak yanlış yola girmişlerdi.

Ne kadar yorulsalar, ne kadar ter akıtsalar, ne kadar gayret gösterseler sonuç değişmeyecekti. Sonunda mutlaka yanlış bir noktaya varacaklardı ve asla hedefe ulaşamayacaklardı.

Zira lider devre dışı bırakılmıştı. Artık darbe gerçekleşmiş sadece burnunun ucunu görebilen adamlar rota çizer olmuştu. Ufuk ve vizyon sahibi, tepeden dünyayı seyreden tehlikeleri gören, sezen ve bilen adam devre dışı bırakılmıştı.

İşte II. Abdülhamid Han ile İttihatçı ekibin hâli bana ormandaki adamların ilerleyiş kıssasını hatırlatır. Lideri devre dışı bırakmışlardır. Gömleğin birinci düğmesi yanlış iliklenmiştir veya yanlış bir yola sapılmıştır. Artık doğru hedefe ulaşılması imkânsızdır. Ter akıtmaları, samimiyetleri ve görülmemiş mücadeleleri ülkeyi felaketten asla kurtaramayacaktır.

Tabiat boşluk bırakmaz. Bir milleti yok etmek isteyenler de o milleti önce liderinden koparmak isterler. Zira liderini kaybeden insanları yönlendirmek çocuk oyuncağıdır.

Devlet idaresine şekil vermek!

Yeni gösterime giren Mehmetçik dizisinin konu edindiği Kutü’l-Amare zaferinin kahramanı Halil Kut Paşa’nın bizzat kendi kaleminden hayat serüveni (Bkz. Erhan Çifci, Kutü’l-Amare Kahramanı Halil Kut Paşa’nın hatıraları, Timaş Yay., İst. 2015) bu noktada ibret vesikası gibidir.

İşte kendisinin hem yaşantısına hem bağlantılarına hem de İttihat ve Terakki Cemiyetine bağlanmasına ışık tutacak ifadeleri:

“Selanik ne de olsa bir Avrupa şehriydi. Yabancıları çoktu. Avrupa ile sıkı temasları vardı. Buraya her şey daha kolay girer, çıkardı. Burada her şey daha kolay ve daha doğru işitilir ve tartışılırdı. İstanbul Sarayı’nın ve Abdülhamid’in baskısı Selanik’te sanki hafiflemiş gibiydi…” (s.61)

“Bir akşam üzeri Beyaz Kule rıhtımında, gene bir bira masası başında içerken, Valideçeşmeli İsmail Hakkı geldi ve Halil, senin gece gündüz dağda eşkıya tepelemenle bu memleketin kurtulacağını mı sanıyorsun? Makedonya’nın vaziyetini sen benden daha iyi bilirsin. İstanbul’un aczi ise gün gibi aşikâr. Saray’ın sersemce idaresi her gün başımıza yeni bir bela getirmekte. Radikal bir hareketle bizler devlet idaresine yeni bir şekil vermezsek bu keşmekeş senelerce sürer. Yabancıların işlerimize müdahaleleri, şımarıklıkları gittikçe artar. Sonumuz neye varır, bilemeyiz!...” (s.62)

“Şimdi Yıldız’da ve Abdülhamid’in evinde toplanan devlet murakabesini hükümdarın elinden alıp, millete vermekle hâkimiyetini ele alan Türk milleti vatandaşlarımız olarak Makedonya ve Trakya’nın Rum, Bulgar gibi ahalisini de memnun etmek yolunu ve şeklini bulur. Böylece de yabancı müdahaleye artık lüzum kalmaz.” (s.63)

İçki masasından Kur’ân-ı kerime el basmaya gitmek!

İsmail Hakkı’nın bu sözlerini Halil Paşa da doğru bulup tasdiklediğinden cemiyete alınması gecikmeyecektir. Bir akşam gene Olimpos Birahanesi’nde içki içerlerken yüzbaşı Canbulat Bey gelerek kendisini resmen İttihatçı yapacak yolu açtı. Aslında burada yaşananlar ana maksadı da ortaya koyuyordu:

“Geceydi. Canbulat’la tramvaya bindik. Yalılara geldik. Birkaç sokak geçtik. Büyükçe bir bahçe içinde büyükçe bir köşkün önüne gelince, 'Müsaade edersen gözlerini bağlayacağım' dedi. Derhal kabul ettim. Büyük bahçeyi onun kolunda ve gözlerim kapalı olarak geçtik. Üç-beş merdiven çıktık. Bazı koridorlardan yürüdük. Bir kapının önünde durduk. Canbulat bana içeri girmemi, kendisinin girmeyeceğini ve ancak söylenildiği zaman gözlerimi açmamı tembihledi. Söylediği gibi hareket ettim. Ben odaya girince oda kapısının arkamdan kapatıldığını duydum.

İşte ondan sonra uzunca ve insana heyecan veren bir hitabe dinledim. Sonra gözlerimi açabileceğim tebliğ edildi. Gözlerimi açınca gördüğüm manzara şuydu:

Kapının karşısında duvara paralel uzunca bir koridor bulunuyordu. Ayakta beş kişi vardı. Bu beş kişi tepeden tırnağa kadar uzanan kukuletalı, kırmızı mantolar giymişlerdi. Bu mantoların göz yerlerinde birer delik vardı. Masanın üzerine bir tabanca, bir hançer ve açılmış bir Kur’ân konulmuştu. Ortadaki uzunca boylu olan tatlı bir sesle konuştu:

'32 senedir milletin bünyesini hain bir kurt gibi kemiren istibdat idaresine karşı, mazlum milletin intikamını almaya hazır mısın?' 'Evet' diye cevapladım.

'Verdiğiniz sözü önünüzde gördüğünüz Kur’ân-ı kerim, tabanca ve hançerle teyit ve bunların üzerine el basarak yemin eder misiniz?'

'İşte Kur’ân-ı kerim üzerine el basarak yemin ediyorum. Eğer sizlere ihanet edecek olursam, tabanca ve hançere layık olayım... Meşrutiyet elde edilinceye kadar Abdülhamid idaresine karşı gücüm yettiği kadar mücadele edeceğim. Cemiyet’in bu idareyi yıkıncaya kadar vereceği kararlara fedakârca itaat edeceğim...” (s.64-65)

Halil Paşa’yı cemiyete bu şekilde sokan ileride ihtilalin ikinci adamı olan Talat Paşa idi. Halil Paşa, yeğeni olan Enver Paşa’yı ise bizzat kendisinin cemiyete kazandırdığını ifade edecektir.

İçki masasından kalkıp Kur’ân-ı kerim üzerine yemin etmek ve tek maksadı Abdülhamid Han’ı devirmek olan birisinin memlekete ne vereceği üzerinde ibretle düşünelim.

Yarım kalan işi tamamlamak!

Görüldüğü üzere cemiyetin tek maksadı vardı ve Abdülhamid Han’ı ortadan kaldırmaktı. Hatta bu gaye için Türk'ün o dönemde en büyük hasmı Ermenilerle ittifak etmekten dahi çekinmiyorlardı. Bu durumu Halil Paşa, şöyle ifade etmekteydi:

“Benim bir Türk Paşası olarak Ermenistan başkenti Erivan’ın büyük meydanında tertiplenen bir mitingde Erivan halkına karşı konuşmam oldu. Yaverim Salahattin o günün ve oradaki konuşmalarımın notlarını hatıra defterine derlemiştir. Sözlerime şöyle başladım:

'Memleketimizde zalim bir padişahı yıkmak, hür ve mesut bir vatan kurmak için el birliği ettiğim Ermeni milleti!' Meydan alkıştan yıkılıyordu.” (s.183)

II. Abdülhamid Han’a Ermeni teröristlerin başaramadığı suikastı Halil Kut Paşa mı yapacaktı? Gözler gerçekten kararmıştı. Halil Paşa notlarında şunları söylemektedir:

“Plan şuydu: Makedonya’dan gizlice İstanbul’a gelecektim. Beşiktaş’ta ve Yıldız Sarayı’nın Selamlık Yolu üzerinde bulunan evime gizlenecek ve oradan 5-6 metre mesafeden geçecek olan Abdülhamid’i öldürecektim. Ondan sonra da Rumeli askeri ve İstanbul Heyet-i Merkeziyesi ile vaziyete hâkim olarak 'hürriyet' ilan edecektik. Ama Manastırda patlayan tabanca ve onun neticeleri Beşiktaş’ta bir tabancanın patlamasına lüzum bırakmadı." (s.79)

Peki, Abdülhamid Han öldürülünce ne yapacaklardı? Lider ölünce kimin peşinden gideceklerdi yol belli miydi? Bunu da aslında itiraf etmekten kendilerini alamıyorlardı. Şöyle ki:

“Hülasa, hakikaten artık bir şeyler yapmak lazımdı. Ama ne yapacaktık? İşte kafalarımızda veya yakın arkadaşlarla tartışmalarımızda bu suali bir türlü cevaplandıramıyorduk. Verebildiğimiz birkaç kelimelik tek cevap şuydu: İstibdat idaresi yıkılmalıydı. Ve Abdülhamid’in yürürlükten kaldırdığı 1876 Kanun-ı Esasisi (Anayasa) iade edilmeliydi! Peki, ya sonra? İşte bu noktada hepimizin dili ve düşüncesi duruyordu. Bazı rastlaşmalarımızda yeğenim Enver’le de bu konuları tartışırdık. Ama ihtilâl için ve ihtilâlden sonrası için onun da bu tılsımlı çareden başka düşündüğü yoktu. 'Hele bir istibdat idaresi yıkılsın da, ondan sonrası o zaman düşünülecek şey' deniliyordu." (s.68)

Oysa ondan sonrasını da İngilizler planlamışlardı. Ancak İttihatçılar bunu anladıklarında koskoca bir ülke mahvedilmiş olacaktı...

TEFEKKÜR

Derin uykularımdan uyanam dedikçe ben

Hun çağı izlerimden sezdiler beni

.

Tarih 26 Ağustos 1071. Yer, Malazgirt Ovası. 946 sene önce Anadolu’yu Türk milletine vatan kılacak bir büyük zaferin kapıları açılıyordu. Dönemin en güçlü devleti Bizans İmparatorluk ordusu imparatoru da başında olarak Türk ordusunu ezmek ve imha etmek üzere buraya gelmişti. Sultan Alparslan da ordusunun başında olarak karşısına geçmiş bulunuyordu. İki taraf arasında sayıca ciddi bir dengesizlik görülmekteydi. Alparslan’ın 40 bin kişilik kuvvetine karşılık, Bizans ordusu 160 bin kişilik muazzam bir güce sahipti.

Sultan Alparslan, din âlimlerinin de tavsiyesiyle muharebeyi cuma günü 26 Ağustos’ta yapmaya karar vermişti. 26 Ağustos Cuma günü ordusuyla birlikte namaz kıldı, dua etti ve:

“Ya Rabbi! Sana tevekkül ediyor, azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda cihad ediyorum. Ya Rabbi! Niyetim halistir. Bana yardım et; sözlerimde hilaf varsa beni kahret.”

Sonrasında askerlerine dönerek tarihe geçen şu muhteşem konuşmasını gerçekleştirdi:

“Burada Allahü tealadan başka bir sultan yoktur. Emir ve kader O’nun elindedir. Bu sebeple benimle birlikte cihad etmekte veya benden ayrılmakta serbestsiniz...”

Selçuklu ordusu, sadakat nidalarıyla Sultan Alparslan’a bağlılıklarını haykırdılar. Sultan Alparslan, beyaz kefen elbisesini giyerek atının kuyruğunu bağladı ve eline gürzünü alıp askerlerine tekrar şöyle hitap etti:

“Askerlerim! Şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere çıkacaktır. Benden sonra oğlum Melikşah’ı tahta çıkarın ve ona bağlı kalın. Zaferi kazanırsak istikbal bizimdir..."

Alparslan’ı kefeni giyip şehitliği kabullenmiş vakur hâliyle gören Selçuklu Ordusu ağlayıp helalleşerek savaş düzeni aldı. Böylece cuma namazının hemen ardından müthiş bir çarpışma başladı. Türk ordusunun dayanılmaz hamleleri ve ananevi turan taktiği sonucu belirledi. Bizans ordusu mahvedilirken, imparator esirler arasında bulunuyordu.

Malazgirt Savaşı, Selçuklulara Anadolu’nun tapusunu verecekti. İlerleyen yirmi yıl içerisinde hızla Anadolu içlerine göç hareketleri başlatılarak Türkleştirilen Anadolu, İç Asya’daki diğer Türk devletlerinin de göçleriyle bir Türk yurduna dönüşecekti.

Muhammed Alparslan

946 sene sonra, Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey Malazgirt Savaşı’nın mimarı ünlü Türk Hakanı Alparslan’a yakışır bir tarzda programlar tertip ettirerek vefa örneğini de sergilemiş oldu. Alparslan’ın layıkıyla tanınması bugünün nesilleri için elzemdir. Ondan alınacak dersler tarihin pek az hakanında bulunur. Her şeyden önce bu topraklarda bulunmamız onun vesilesi iledir.

Alparslan son derece iyi yetişmiş, mert, ileri görüşlü, kararlarında isabetli, adil ve insaflı bir liderdi. Merhametli ve fakirlere karşı şefkatliydi. Allah’ın kendine lütfettiği nimetlerin devamı için çok duâ ederdi. Bir gün Merv’den geçerken el-Harrâin fakirlerine rastladı, bunların hâlini görüp, ağladı ve bu fakirlere her zaman yardımcı olabilmesi için Allahü tealadan fazl u ihsanıyla kendisini zengin etmesini istedi.

Sultan Alparslan çok sadaka verirdi. Ramazan ayında 15.000 dinar sadaka dağıtırdı. Divanında ülkesinin her tarafındaki pek çok fukaranın adı kayıtlı olup bunlara yardım için maaş ve tahsisat ayırmıştı. Her zaman sözüne sadık birisi idi. Kaynaklar onun yaptığı antlaşmalarda ettiği yeminlere sadık kaldığı ve bu yönüyle tanındığına dikkat çekmektedir.

Sultan Alparslan çok cesur olup cesaret babası anlamına gelen “Ebû Şücaa” künyesi ile maruftu. Cesur kişiliğine en önemli örnek Malazgirt Savaşı’nda askerin arasında ön saflarda savaşması, Selçuklu ordusundan katbekat daha fazla sayıda olan Bizans ordusuna karşı mücadeleye girişmesidir.

Sultan Alparslan’ın ellerini açarak Allah’a yakarışı ve ondan yardım istemesi samimiyetini, dindarlığını ve insanlar üzerinde hükümdar olmasına rağmen Allah katında aciz ve yardıma muhtaç bir kul olduğunu kabullendiğine delil teşkil etmektedir.

Askeri ve halkı tarafından çok sevilen bu büyük Türk hakanının bir yönü de temiz ve samimi inancı idi. Şu anekdotu onun bu yönünü işaret ederken, sonunda söylediği sözleri ise her Türk ve Müslümanın evinin başköşesine altın bir çerçevede asılmalıdır!

Biz halis Müslümanlarız!

Sultan Alparslan’ın yanında Azerbaycan Emiri Erdem’in büyük bir değeri vardı. Bir dediği iki olmazdı. Ancak onun Deylemli bir Batınîyi kâtiplik görevine alması Alparslan’ı üzmüştü. Bundan sonra divanlarda kendisine yüz göstermez, değer vermez oldu. Emir bu konudan oldukça rahatsız olmuştu. Nedenini bir türlü bulamıyordu. Bir gün divan görüşmelerinde yine lafa karıştığı zaman Alparslan sertçe:

“Sen sus bakalım. Sen benim saltanatımın hasmı mısın?” dedi. Emir Erdem derhal yerlere kapandı ve:

“Haşa Sultanım! Ben nasıl sizin hasmınız olabilirim. Benim bu canım yolunuza kurbandır. Beni öldürtseydiniz de bu sözü işitmeseydim. Ölüm bana bu sözden daha tatlı gelirdi. Sultanımı üzecek ne yaptım” dedi. Alparslan:

“Deylemli falan zatı işe almışsın. Onun bid’at itikatlı bozuk bir kimse olduğunu bilmiyor musun?” Vezir Erdem:

“Sultanım! Bir kişi, benim devleti cihanı tutmuş sultanıma ne zarar verebilir. Şahine sivrisinek ne yapabilir? İstediğiniz takdirde onu bir böcek gibi ezerim.”

Emir’in bu sözleri üzerine Sultan, bir tomar at kılı getirtti. Kendisine üç beş tane vererek “kopar bakalım”, dedi. Emir derhal koparttı. Kırk elli yapıp verdi. Zorlanarak kopardı. Biraz daha artırınca esnetemedi bile.

Bu durum üzerine Sultan tarihe geçecek şu sözleri söyledi:

“Siz bilmez misiniz. Cenab-ı Hakkın rahmeti birlik ve beraberliktedir. Azabı ise ayrılıktadır. Bunlar Resulullahın temiz yoluna uymayan bozuk kimselerdir. Üç beş iken zararsız gibi görünürler. Böylece çoğalıp benim devletimin zeval bulmasına neden olurlar... Biz halis Müslümanlarız. Bid’at nedir bilmeyiz. Onun için Cenab-ı Hak biz Türkleri aziz kıldı...”

Sultan Alparslan’ı ve Malazgirt’i devletçe muazzam programlarla anacağımız şu günlerde onun mesajlarını anlamaya o kadar ihtiyacımız var ki! Oysa bu kıssaları, anekdotları menkıbe diyerek çöpe atanların gençliğe verecek ne mesajı olabilir ki?

TEFEKKÜR

Bozkurtlar ordusuna karıştı kırk bin melek,

Malazgirt Ovası’nda neler görmedi felek.

.

Dergâh; Kapı anlamına gelen “der” ve kapı ağzı/eşik anlamına gelen “gâh” kelimelerinden meydana gelmektedir. Lügat anlamı, büyük zatların bulundukları makamın kapısı olarak tarif edilir. Istılahî olarak ise Allahü tealanın sevgisinin gönüllere nakşedildiği yerdir. Tefsir, Hadis, Fıkıh ve Tasavvuf sohbetlerinin yapıldığı meclistir. Gönül âşıklarının sohbetgâhıdır. Onun için Dergâhlar genelde bir Allah dostunun türbesinin bulunduğu yerlerde inşa edilmişlerdir. Bu itibarla ölümü her an hatırlamak ile sonsuz yaşama sevincinin buluştuğu, kaynaştığı mekânlar olmuşlardır.

Yunus Emre’nin bakışı ile sadece yalan söz, hatalı hâl ve hareketlerin değil odunun bile eğri olanının girmemesi gerektiği bir makamdır.

Dergâhla ilgili bilgileri sayfalarca yazıp saatlerce konuşabilirsiniz. Ancak şunu dillendirmek için insanın ancak ayyaş olması gerekirdi: Dergah&Bar.

Evet yanlış okumadınız. Maalesef Manisa’da bir bara Dergâh adı verilmişti. Fakat iş burada bitmiyor. Bu barın başka bir özelliği daha var. Burası Fatih Sultan Mehmed Han’dan Manisa’da kalan tek miras. “Yuh” ve “yazıklar olsun” demekten başka o an ne tepki verebilirsiniz ki!..

Şehzadeler şehrine yakışmadı!

Geçen hafta Kanuni Sultan Süleyman’ı anmak üzere Manisa Turgutlu’da idim. Manisa’da kaldığım otelin altı, düzenlenmiş bir şekilde tarihî kalıntılar yığını hâlindeydi. Camlı bölmelerin üstünde gezerken veya yan yollarda yürürken altta o tarihî yapıları görüyorsunuz. İlgililere ne olduğunu sorduğumuzda Manisa’da şehzadelerin kaldığı sarayın hamam bölümü olduğunu öğrendik.

Bazen bu ülkede gamsız olmak gerekiyor galiba! Zira, “Duvarı nem insanı gam öldürür” demişler. Biz de tuttuk Manisa’da, İstanbul Fatihi II. Mehmed Han ile Belgrad Budin ve Bağdat Fatihi Sultan Süleyman’ın izlerini aramaya başladık.

II. Mehmed Han 11 yaşında iken Manisa valisi idi. Bir yıl valilikten sonra babasının yerine tahta çıktı. Bu kez babası II. Murad Han, Manisa Sarayı’na yerleşti. Sonra II. Mehmed bir kez daha Manisa valisi oldu. Beş yıl daha burada kaldı. Geleceğin Kanuni’si Şehzade Süleyman ise babası Yavuz Sultan Selim Han’ın padişahlığı sırasında Manisa Sancağı’nı idare edecekti.

En son III. Mehmed Han’ın valilik yaptığı Manisa’da nice şehzadeler bulundu. Bu itibarla Manisa, “Şehzadeler Şehri” diye namlandı. Bunlar nerede ikamet ediyorlardı. Evliya Çelebi’nin İrem Bağları’nı aratmayan muazzam bahçelerine ve mükemmel yapılarına dikkat çektiği saray 56 dönümlük bir arazi içerisindeydi. Evvelce aynı yer, Saruhan beylerinin ikametgâhı idi. Osmanlılar burasını mükemmel eserlerle genişlettiler ve güzelleştirdiler. Arazi günümüzde Hatuniye Külliyesi’nin bulunduğu yerden başlayarak istasyona kadar uzanıyordu. Sarayın muazzam 13 kulesi İstanbul fethinin işareti mi idi? Malum 1453 yılının rakamları toplamı 13 etmektedir. Batılıların 13 rakamına düşmanlığının sırrı da budur.

İşte araştırmamızın sonucunda bir tek kulenin önüne vardık. Burası saraydan tek yadigâr olarak kalan ve günümüze kadar gelebilen Fatih Kulesi dediler.

İşte bu esnada keşke görmez olaydım dediğiniz ve kalbinizin sıkıştığı manzara ile karşı karşıya geliyorsunuz. Bahçesinin giriş kapısı üzerinde Dergah&Bar yazılı levhayı görüyorsunuz. Şayet ben bu dertten ölürsem, Kardiyoloji uzmanı dostum Ertuğrul Okuyan Bey’in bunlar hakkında dava açmasını dilerim. Hocayı kalpten götürdüler diye.

Fatih Kulesi

Şimdi bir eski hâline bir de yeni durumuna göz gezdirin. Osmanlı ile günümüz sanat anlayışındaki estetiği karşılaştırın. Fatih Kulesi'ni ne hâle koymuşuz görün.

Bu arada Manisa’da siyasette önemli bir yeri bulunan Bülent Arınç Bey’e ve Manisa’da karar vericilere de bir çift sözüm olacak. Mesir macunu şenlikleri yaptırıp mesir güzeli veya sultanı diye mankenleri gezdirmek, mesir macunlarını havaya atıp kapıştırmak marifet değildir. Önce Hafsa Sultanların, Fatihlerin, Kanunilerin hatıralarına ve eserlerine değer vermek ve onları layıkıyla korumak birinci vazifeniz olmalıydı.

Fatih Kulesi kare planlı olup kesme taş ve tuğla ile muhtemelen 1446-1451 yılları arasında inşa olundu. 10-12 metre yüksekliğindedir. Ana girişi güneyde bulunan yapı içten üç katlıdır. Yapının güney, kuzey, doğu cephelerinde dikdörtgen pencereler vardır. II. Murad Han Devri’ne ait Saray-ı Amire’nin bir bölümüdür. Fatih’in kütüphanesi olarak hizmet vermiştir.

1901-1902 yıllarında, daha önce Saruhan Sancakbeyi Mustafa Galip Bey tarafından restore edilen kulenin çatısına II. Abdülhamid Han’ın emriyle saat kulesi yerleştirilmiştir. İşgal yıllarında ahşap kısımları yanan kule, Cumhuriyet devrinde yeniden onarılırken, karizmatik üst kısmı ne yazık ki yıktırılmıştır. Dışı ise çirkin bir sıva ile kaplanmıştır.

Şimdi düşünelim Saruhanoğulları’ndan kalma ve Osmanlılar zamanında daha da mükemmelleştirilen o saray bugün ayakta olsa ve aslına uygun restore edilmiş bulunsa Manisa’nın çehresi nasıl olurdu? Osmanlılar ne bıraktı diyerek her fırsatta koskoca bir imparatorluğu karalamak ve kötülemek için fırsat kollayanlar biraz da mahvettiğimiz mirası düşünselerdi ne güzel olurdu! Kaybettiklerimizi kazanmaya çalışsalar ve mevcutları muhafaza edebilseler şehirlerimizi nasıl bir değişiklik beklerdi.

Bizans’a ait bir taş bulunduğunda heyecandan ölecek gibi olan Anıtlar Kurulu üyeleri, her işe maydanoz olan Mimarlar Odası, Milli Saraylar Daire Başkanlığı, belediyeler, valilik, Manisa vekilleri konu Fatih’in emaneti olunca neden bu kadar duyarsız olurlar acaba? Burası Kızılay’a mı verilmeliydi? Kızılay buranın ön bahçesi ile yanındaki bitişik binayı 'Bar’a mı kiralamalıydı? Onlar da adını Dergâh mı koymalıydı? Tarihe, ecdada, Fatih’e Kanuni’ye bundan büyük bir hakaret olabilir mi?

Kızılay’a bir yer gösterip, zaten boş ve atıl bir vaziyetteki Fatih Kulesi’ni, adına ve aslına uygun bir tarzda restore edip kültür hizmetlerinde kullanmak çok mu zordur?

Bu hakareti devam ettirenlere ne demeli ne söylemeli!

Valilik veya hükûmetimizin acilen bu mevzuya el atması dilek ve temennisiyle!..

TEFEKKÜR

Âlemde ki kamil çeke gam zevk ede cahil

Yerden göğe dek yuf bana ger dimez isem yuf

Geçen hafta seçme seçilme yaşının 18’e alındığından bahisle erken büyüyüp erken yetişmekten ve Osmanlı şehzadelerinin 11-12 yaşlarında Amasya, Manisa, Kastamonu, Trabzon, Konya gibi sancaklarda valilik yapacak derecede mükemmelen yetiştiğinden söz etmiştik.

Aslında bu ifadelerimiz eğitim sistemimize çok yönlü bakmamız gerektiğini ve yıllardır yamalı bohçaya dönen hâline bir yama daha vurmayı değil köklü bir reform yapmanın zaruretini vurguluyordu. Biz bütün bunları düşünürken Millî Eğitim Bakanımızın zorunlu eğitimin 13 yıla çıkacağını müjde gibi vermesi doğrusu benim gibi pek çoklarını da şaşırttı.

Zira biz bunları söylerken açıkçası zorunlu eğitimin 3+3+3 şekliyle dokuz yıla düşürülmesini arzuluyorduk. Kaliteli bir eğitimle dört yıllık üniversitelerimizin müfredatı da üç yılda rahatlıkla verilebilecektir. Böylece altı yaşında başlayan zorunlu ve artı üniversite eğitimi 12 senede bitecektir. 18 yaşında hayata atılan bir gencin verimliliği de inanıyorum ki o nispette artacaktır. İşte o zaman gençlerimiz Sayın Cumhurbaşkanımızın arzusu doğrultusunda hem seçme hem temsil etme yetkileri ile donanmış olarak hayattaki yerini alacaktır.

Aslında mevcut eğitimin ne olduğunu anlamak için yediden yetmişe bu işe kafa yoranlara soralım. Acaba memnun olan var mıdır? Fakat eğitimde köklü bir reform için önce zihinlerde başlayan bir değişime ihtiyaç bulunmaktadır. Fazlalık ve lüzumsuz bilgilerin atılacağı, derslerin yeniden düzenleneceği, bilhassa pratiğin son derece geliştirileceği bir müfredat reformuna ihtiyaç duyulmaktadır.

Kendi bölümüm tarihten misal verecek olursam -abartmıyorum- bugünkü lise bilgilerinin en az yüzde yetmişi atılmalıdır. Onların yerine gence tarih şuuru, bilinci verecek, ibret almayı öne çıkaracak, mukayese yeteneğini geliştirecek, tahlil kabiliyetini artıracak bilgi ve beceriler sunulmalıdır.

İlkokuldan başlayıp üniversitenin son yılına kadar, İngilizce dersine aylarını yıllarını veren buna rağmen üç cümle konuşamayan nesiller bizdedir. Bu boşa giden vakitlerin hesabını kim verecektir? Edebiyat, coğrafya ve diğer bazı ders kitaplarında lüzumsuz o kadar bilgiler var ki akıl durmaktadır.

Aslında bizim zorunlu eğitimden gayemizi dahi sorgulamamız gerektiğini düşünüyorum. Maksat kendine güvenen, bir şeyler yapabileceğini üretebileceğini bilen ve inanan insanlar yetiştirmek değil midir? Bugün sanattan iktisada kadar her alanda en önemli büyümeyi sağlayan unsurlar arasında, yetişmiş insan gücü birinci sırada yer tutuyor.

Yetişmiş insan gücü denildiğinde fenden önce sosyal branşlar bir adım daha öne çıkıyor. Kişinin ruh yapısının güçlü olması önem arz ediyor. Nesillere dilini, dinini, tarihini ve ecdadını gerektiği şekilde anlatmayan bir eğitim insanı ancak sömürge kafalı yapar. Böyle bir eğitim sistemi içerisinde yetişen talebe yabancılara hayranlık duyarak aşağılık kompleksinden kurtulamaz. Bu işler, toplumuna yabancı, misyoner kafalı insanlarla gerçekleşemez!

Bakınız 4 Mart 2009 yılında Oktay Ekşi bir makalesinde “Merak ediyoruz, bir Osmanlı modası çıkarmaya çalışanların derdi veya özlemi nedir?” diyerek Osmanlılar hakkında ahkâm keserken şöyle yazıyordu.

“…Toplam otuz altı padişah çıkarmış Osmanlı hanedanından Fatih Sultan Mehmed'i, hadi kılıçlarının hakkını vermek için Yavuz Sultan Selim ile bir de Kanuni Sultan Süleyman'ı ayırırsanız geriye kalan 33 Padişah'tan hangisini saygıyla, hayranlıkla, ileri görüşlülükle anacaksınız? Kurucu tebaasını yani Türk halkını ezen ve azınlıklara ezdiren başka bir hanedan biliyor musunuz? Tüm tarihinin üçte birini zilletle geçiren hangi hanedana özlem duyulabilir? Hadi askerî alandaki yenilgilerini sineye çekmeye çalışalım. Tüm Osmanlı tarihinin medeniyete katkı anlamında ortaya koyduğu -Mimar Sinan'ın hepimizin göğsünü kabartan muhteşem eserleri dışında- ne vardır da biz bilmiyoruz? Koskoca 600 yılı bir tek Sinan'la açıklayabilir miyiz?..”

Nadan ile sohbet etmek güçtür bilene

Çünkü nadan ne gelirse söyler diline

Bugün bir muhalefet liderinin sık sık “toplu iğne ve şeker üretemeyen Osmanlı devleti” diyerek, yerli yabancı ilim adamlarının hayranlıklarını her vesile ile dile getirdiği Türk ve dünya tarihinin en ileri medeniyet hamlelerini gerçekleştirmiş bir devletimizi karalaması böyle bir eğitimin sorunu değil midir? Cumhuriyetimizin 100. yılına yaklaştığımız bu zamanda kökleri ile barışık olan bir devlet ancak ileri ufuklara yelken açabilir. Yoksa serap görmeye devam ederiz!

Şayet biraz cesur olabilirsek millî eğitim ve kültürde gerekli adımları atabilirsek on sene sonra ülkemiz, kendisine çağ atlatacak yetişmiş insan gücüne sahip olur. Bu sayede vatanını milletini sevmek, işini en dürüst ve en doğru şekilde yapmak, hangi işte çalışırsa çalışsın ülkesini öne almak, yapıcı ve üretici olmak konusunda bütün okullarımızı, proje okulları hâline dönüştürebiliriz.

Aksi takdirde son 30 senedir altın nesil diye göklere çıkarılan gençlerimizin nasıl milletimizin üzerine gökden bombalar yağdırdığını ve ülkeyi yabancılara peşkeş çektiğini asla anlayamayız.

Orta Doğu’da yeni fitne!

Çanakkale cephesine gelirken Türkleri birinci sınıf dövüşen bir kalabalığa benzeten Bahriye Nazırı Churchill şöyle demişti:

“Türkleri bir elimizi arkaya bağlar, diğer elimizle ezer geçeriz...”

Çanakkale’de Anadolu insanının iman dolu göğsüne çarptılar. Diğer ellerini bir daha bağlamamak üzere tekrar çözdüler. İngilizlerin diğer eli hile, desise ve entrika siyasetidir. II. Abdülhamid Han’ı o elle tahttan indirmişlerdi. Hem de içimizdeki hain ve gafillerle. I. Cihan Harbi’nden sonra da kısım kısım böldükleri İslam dünyasını birbirine kırdırmaya devam ettiler.

Katar’da oynanan oyun tam bir komedi ve tiyatrodur. İslam ülkeleri satranç tahtasının piyonları gibiler. Türkiye’de, 15 Temmuz darbe girişimine karşı halkın ve Cumhurbaşkanımızın göstermiş olduğu dik duruş sayesinde böyle bir piyon durumuna düşmekten son anda kurtuldu.

İngiliz siyaseti "radikal İslam", "ılımlı İslam", "Kuran İslam’ı" fikirleriyle, bin yıldır aynı ruh ve imanla çarpışan Müslüman inancını parça parça etti. İngiliz’in namlusu durumundaki ABD’nin uygulamaları sonucunda da son kırk yıldır Orta Doğu kan gölü hâlindedir.

Daha dün İran’la barış nutukları atan ABD, şimdi Suudilerin başını çektiği ittifakla Katar’ı vurdurmak istemektedir. Hedef ise hem İran hem Türkiye’dir. ABD, gerçekte kimin yanındadır? Hiç kimsenin. Katar burada yem durumundadır. Bu arada 15 Temmuz darbesi başarılı olsa, asıl hesabın Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirmek olduğu da hatırdan çıkarılmamalıdır. Katar ablukasına paralel olarak başlayan İran’daki patlamalar her şeyi izah etmiyor mu?

Burada çözüm bin yıllık devlet tecrübesiyle yine Türkiye’ye düşmektedir. Soğukkanlı, itidalli ve sabırlı bir biçimde liderlerle görüşerek hadiseyi sonlandırabilir. Şayet İslam ülkeleri oyun içinde oyunları çözebilirse bu kurşun, senaryoyu tertipleyenlere dönecektir.

Sabır acıdır ve fakat başarı sabırdadır. Ayrıca sabır, güzel bir elbisedir. Katar bu elbiseyi giyebilirse sonuç lehine tecelli edecektir. Türkiye de, Osmanlıdan bugüne sadık bir dost olan Katar’a sırtını dönemez. Katar Emiri söz dinlediği sürece, denge ve göz açma siyaseti ile Katar’ın yanından ayrılmamalı, İslam ülkeleri nezdinde girişimlerini etkili bir biçimde devam ettirmelidir.

Hayırlı sonuç inşallah İslam dünyasının olacaktır.

TEFEKKÜR

Yar odur ki bun deminde yar ola

Şadlıkta her kim ola yar ola

Geçen hafta Pazar Divanı köşemdeki “Nereden nereye gelmiş” başlıklı yazımız bilhassa İlahiyat camiasında çok ses getirdi. Bir kısım hocalarımız tebrikte bulunurken bazı hocalarımız da rahatsız oldular. “Hepsini aynı kategoriye sokma” dediler. El-hak haklılar. Ben de yazımda onları tenzih etmiştim zaten. Nitekim benim fikirlerime katılan yüzlerce ilahiyat hocasının da farkındayım.

Bazıları “düşün ilahiyatçıların yakasından”, dedi. Garip bir kelam. O hocamız şunu diyebilir mi acaba: “İlahiyatçıların sözleri mutlak dindir?” Bunu söylüyorsa bir şey demem. Şayet bunu söyleyemezse hata edenlerin hatalarını söylemek tenkit etmek neden insanları rahatsız etsin? Ben de sırf bu sebeple isim vererek, fikirlerini yazarak o düşünce sahiplerinin yanlışını yazdım. Bu zihniyetin doğru İslam’a götürmeyeceğini belirterek bozgunluğun, bölünmüşlüğün buradan başlayacağını ifade ettim.

Ancak bu yazılardan birine cevap vermeden geçemezdim. Ankara İlahiyat Fakültesi Dekanı İsmail Hakkı Önal, bendenize hakaretle başlayıp, ilmimle dalga geçer şekilde, ince-kalın iğnelemelerle bir yazı kaleme almış. İnsan ateşlenince sıhhatli düşünemez ve ne diyeceğini bilemez hâle geliyor. Keşke biraz kendini toparlayıp da cevap yazmış olsaydı. Okuyucularıma benim yazımla onun cevabını dikkatlice okumalarını tavsiye ederim. Ardından hangi sözüme cevap verebildiğini sorgulasınlar!

Sayın dekan öncelikle yazımda anlattığım iki hatırama şüpheyle yaklaşmış ve “doğruluğunu test edemeyeceğimiz” şeyler demiş. Şayet gerçekten test etmek istiyorsa birincisi için; İslami İlimler Fakültesinden o dönemde mezun olmuş üç arkadaşın, ikincisi için de bir Vali Muavini ile Vakıflar Bölge Müdürünün telefonunu verebilirim. Şüpheleri izale olur.

Yine cevabında, İnönü meselesi ve Ankara İlahiyat Fakültesi’nin 1949 yılı ders müfredatı ile ilgili yazdıklarıma ise öyle bir değinmiş ki; “Men çe guyem tamburam çe zened” yani “Ben ne söylerim tamburum ne çalar” diye düşünmeden edemiyor insan. Ben 1949 yılını veriyorum. O ise 1912 ve 1933’lerden bahsediyor. Ben İnönü’nün 17 senedir tamamen kapattırdığı ve açtırmadığı İlahiyat Fakültesini, birdenbire 1949’da neden yangından mal kaçırırcasına açtırmış olduğuna dikkat çektim ve sorguladım.

İnönü’nün müfredat belirlemesi ile ilgili anekdota da takılmış sayın dekan. Onun kaynağını da araştırmak isterseniz, biraz yorulun lütfen. İpucu da vereyim. Hasan Ali Yücel’in hatıralarını, söyleşilerini okuyun. Bilginiz artsın.

Bahriye Üçok’u Ankara İlahiyat’ta yetişen hocalar kategorisine sokmama da çok içerlemiş ve araştırmacı tarihçi kimliğimin önüne (!) işareti koymuş. Siz sadece lisans talebesi mi yetiştiriyorsunuz? Yüksek Lisans ve Doktora yaptırdıklarınızı kabul etmiyor musunuz? Önce Üçok’un ilmî kariyer serüvenini bir araştırsaydınız keşke!

Hedeflerine ulaşmışlar!

Diğer taraftan Tahsin Banguoğlu’nun sözleri ile bana cevap vermeye kalkmış. O sözler Ankara İlahiyat Fakültesi tarihçesinde var. Peki orada 1949-50 yılının müfredatı da var. Bakınız bakalım. O müfredatta Fıkıh, Tefsir, Hadis ve Usul dersleri var mı? Kendi sitenizi görmekten bilmekten aciz olamazsınız. Ayrıca Banguoğlu başka şeyler de söylüyor. Bu derslerin eski medrese tedrisatını yeniden canlandırmaktan uzak olacağını belirtirken, irticai faaliyetleri yok etme fonksiyonundan da bahsediyor. Siz de Banguoğlu gibi, Osmanlı’nın 600 yıllık medrese sistemine düşman olup o dönemlere irticai faaliyetler gözüyle mi bakıyorsunuz?

Bakınız sizin hocalardan Prof. M. Said Hatipoğlu, “Bizim talebeliğimiz sırasında (1950-54) İlahiyat Fakültesinde namaz kılan bir tek Prof. vardı. O da rahmetli Tayyip Okiç idi” demektedir. Arapça derslerini kimden aldıklarını, Fakültenin kuruluşunda rol oynayan masonları da biliyor musunuz. Araştırın lütfen! Gördüğünüz üzere İnönü ve Banguoğlu hedeflerine tam ulaşmış!

Bakınız sayın dekan. Bazı hatalar düzeltilebilir. Dersler önce olmaz, sonra konulur. Fakat sitenizde fakültenizin maksadını bildiren ve ilahiyatların bu noktaya gelmesinde fevkalade önemli gördüğüm bir cümle var. Keşke yazıma aldığım o cümleye de cevap verseydiniz.

“İslami İlimlerin modern bilim zihniyeti ile okutulması” meselesi.

Ondan vazgeçmedikçe bu bataklıktan asla kurtulamazsınız.

Allah derim!

Fen bilimleri sorgulamayı gerektirir. Tek bir şüpheniz varsa, 200 de olsa deney yaparak onu çözümlemeniz gerekir. Peki, bulduğuna yüzde yüz doğru mu diyeceksin? Elbette ki hayır. Bugün doğru diye kabul edilen gençlere ezberletilen fizik, kimya, matematik bilgilerinin belki yüzde ellisi yarın yanlış çıkmaya aday değil midir?

“Delilin nedir?” diyenler bilim tarihi ile meşgul olsunlar yeter. Böyle olmazsa bilgi ve ilim donardı. Peygamber efendimiz, “İlim bilgi müminin yitiğidir nerede bulursa alsın” buyurdu. Araştırmayı tecrübeyi emretti. Bunların hepsi tecrübi yani akli ilimlerdir.

Din ise önce inandım demekle başlar. Kelime-i şehadette şeksiz şüphesiz kabul vardır. Peygamber Efendimiz “İman, kocakarı imanı gibi olmalıdır” buyurdu. Kocakarı inandım dedi ve işi bitirdi. Allahü teâlâyı, melekleri, kitapları, cinleri, peygamberleri, ahiret gününü ne ile ölçüye vuracak ne ile sorgulayacaksın. Şayet cevabın akıl ise dikkat! O zaman sen, aklına, benliğine ve nefsine iman etmekten başka bir şey yapmıyorsun.

Merhum Necip Fazıl Üstadın şu kıtasını anlamaya o kadar muhtacız ki;

Ey akıl nasıl delinmez küfen

Ebedî oluşun urbası kefen

Kursa da boşluğa asma köprü, fen

Allah derim, başka hiçbir şey demem

Sayın dekan! Şimdi size bir tek soru soracağım. Kimyayı, matematiği İslami ilimlerin metodolojisi ile okutursanız ne olur? Lütfen bana anlatınız. İşte bunun gibi dinî ilimleri de kimya ve fizik metotları ile çözemezsiniz. Çözdüğünüzde Taslaman, Öztürk, İslamoğlu, Okuyan gibi adamlar çıkar!

Bir de sayın dekan ilahiyatçılarımız hakkında söylediğim sözlere nedense hiç değinmemişsiniz! Hüseyin Atay ile kaderi inkârda, Üçok ile orucu ve tesettürün şart olmadığında, Yaşar Nuri ile iman esaslarını üç olduğunda, Suat Yıldırım ile Nüzül-i İsa meselesini rette ve Mehmet Aydın ile Kur’an-ı kerimin yüzde kırkını atmak konusunda hemfikir misiniz?

Nedense bu sözlerime iftira dememiş, ses de çıkarmamışsınız. Şimdi de ben merak ediyorum. Bunlara karşı da sizin İlahiyatçı olarak cevabınız var mı? Malumunuz ben tarihçiyim. Size göre konuşma hakkım yok. Kim konuşacak bunları ve kim düzeltecek söyleyin lütfen!

Ve menkıbe!

Bu arada bizi hurafe ve menkıbeci diye yaftalamışsınız. Aslında menkıbe ile hurafeyi bir arada zikretmek cehalet değil ise nedir? Bir insana hem zalim hem de adil demek gibi! Peki siz evliya ve sultanların menkıbelerini topyekûn inkâr mı ediyorsunuz? Ben açık sözlü ve sözünün gerisinde duran biriyim. Menkıbeleri de kaynak olarak kullanırım sayın dekan. Katılmadığınız varsa söyleyin lütfen!

Elbette hadis-i şerifleri temizlemek için seferber olanlardan menkıbe okumaları beklenemez. Fakat açık olsalar mert olsalar üzülmeyeceğim. Hutbelerde oku fakat fakülteye girince reddet. Yaptığınız maalesef bu. Somuncu Baba, Akşemseddin, Aziz Mahmud Hüdayi, Mehmed Emin Tokadi, Hacı Bayram-ı Veli’nin menakıbı Fatih, Yavuz, Alparslan’ın anekdotlarına inanıyor musunuz? Yok bunlar değilse benim bir hurafe veya katılmadığınız menkıbemi gösterin. Yirmi beş tane eserim var sayın dekan! Okursanız size belki bol malzeme çıkar ne dersiniz?

Evet biz menkıbe anlatırız fakat naklettiğimizin arkasında da dururuz. Hatta sizin 2006 yılı Hac Organizasyonu İrşad Ekibinde iken hadis ayıklamak için verdiğiniz mücadele ile ilgili anekdotlarınızdan da anlatabilirim!

“Kel başa Şimşir tarak”... İster misiniz sayın dekan!

Hem böylece doğruluğunu daha rahat test edebilirsiniz.

Diğer anlattıklarımın sağlaması da olmuş olur!

Keşke sadece başınız kel olsaydı da bu hatalara düşmeseydiniz!

TEFEKKÜR

Ne bilsin bid'ate düçar olanlar

Tahkikini işin ehl-i fehm anlar...

15 Temmuz 2016 hain darbe kalkışmasında millet neredeyse tarihinde rastlanmayacak bir direnişle müthiş bir zafere imza attı. Dış güçlerin güdümündeki acımasız mankurt birlikleri neye uğradıklarını şaşırdılar. 16 saat içerisinde tarihin en hızlı zaferine imza atarak bütün noktalarda hakimiyet elde edilmiş kalkışma bertaraf edilmişti. Nasıl olmuştu? Avuçlarının içine aldıklarını zannettikleri devleti nasıl bir anda kaçırmışlardı. Bir türlü anlayamadılar.

Ardından bir yıldır sürmekte olan asimetrik savaşı başlattılar.

Örgütle mücadele sürerken mağdur ayaklarına yattılar, acındırdılar. Gerçekten mağdur olanlar varsa onları da kullandılar. Hatta kripto Fetö’cülerle bir taraftan insanları mağdur ederken bir taraftan da sahte gözyaşları ile hükûmeti eleştirdiler.

Öte yandan dış dünyadan başlayarak bunun kendilerini saf dışı bırakmak için senaryo olduğunu belirttiler. Referandumu fırsat bilerek güya darbenin Tayyip Bey’i kurtarmak için düzenlenmiş bir tasarı olduğunu yoğunlukla işlediler. Kontrollü darbe söylemiyle ortalığı tozu dumana kattılar. Sözde adalet yürüyüşü ile de gövde gösterilerine dönüştürmeyi denediler. Bir yıldır sürdürdükleri planlı, projeli soğuk savaşın meyvelerini alacaklarını düşünüyorlardı. Milletin direnci kırılacaktı.

Oysa 15 Temmuz 2017 gecesi Millet zaferine sahip çıktı. Zira bir yıl önce o kahredici gecede şehit olan milletti. Bayrak dalgalandıran, sala okuyan, meydanları tutan, tankların üzerine korkusuzca yürüyen, kurşunlara meydan okuyan milletti. İşte vatanına bayrağına, ezanına, imanına sahip çıkan millet, zaferine de sahip çıktı.

Bir yıldır oynanan oyunları biliyorum dedi. Bana oyun oynamayın mesajını yine coşkun bir sel gibi meydanlara, yollara çıkarak gösterdi. Dünya sadece selam durdu.

Evet bu millet, zaferinin arkasındadır. Bu durumu Tayyib Bey’in Devlet Bey’in bir meselesi olarak değil bizatihi kendisinin davası olarak görmektedir.

Asıl olan da bu değil mi?

Milletin arzusu: İDAM

Milletin 15 Temmuz 2016’da yazdığı destan kadar 15 Temmuz 2017’de bu zafere sahip çıkması da bir o kadar önemliydi. Zira bütün dünya milletin savrulmasını bekliyordu. Artık milletin her iki hâlde de gösterdiği bu yüksek kahramanlık şuurunu anlatmak değil herkesin üzerine düşen vazifeyi yapma zamanı gelmiş bulunmaktadır.

Bence bunun birinci adımı idam olmalıdır.

Bakınız Sayın Cumhurbaşkanımız 15 Temmuz Şehitler Köprüsü’nde konuşurken milleti coşturan en önemli nokta darbecilere verilecek ceza konusuydu. Kalabalıklar dalga dalga “idam” diye haykırdılar. Evet bu millet idamı istiyor. Artık AK Parti ve MHP buna bigâne kalamaz. Güya “Adalet” diye yürüyen CHP’nin gerçek yüzü de ortaya çıkar.

Düşünelim bu ülkede idam cezası niçin kalktı. Fetö’yü alıp otuz yıl milleti uğraştıran ve on binlerce insanın katlinde rol oynayan Apo’yu paket teslimi edenler bize de idamı kaldırmayı şart koşmadılar mı?

İdam cezasının kaldırılma sebebi hâlâ millet için derin bir yaradır. Güya idam kalkarsa AB’ye girecektik! AB uyum yasaları çerçevesinde idama son verildi (2002). İdam cezası varken bu mümkün değilmiş(!). Bunlar Türk milletini ahmak mı zannediyor! İdamın kalkmasını isteyen AB, aradan geçen 15 senede Türkiye’yi kabul mü etti? Şimdi de AB ülkeleri, milletin canına, imanına, vatanına kasteden hainleri korumak kollamak adına mücadele vermiyorlar mı? Artık bunların devri bitti.

Evet, millet şanlı mücadelesi ile vatanına sahip çıktı. Öyleyse milletin seçtikleri de milletin sesine artık kulak vermelidir! İster geri dönük işlesin ister işlemesin idam cezası geri gelmelidir.

Yürüyüşü asıl millet yapacaktır!

Hâlâ darbe tehlikesi geçmedi demiyor muyuz? Millete kastedenler hâlâ “Hero” yazılı tişörtleriyle utanmadan millete görünmüyorlar mı? Hâlâ ihanet çetesinin Büyükada’da işgal planları yaptıkları ortaya çıkmıyor mu? Öyleyse derhâl idamı getirin kardeşim. Neyi bekliyorsunuz? Sayın Cumhurbaşkanımız getirin imzalayayım diyor. Aksi hâlde karşı çıkan kim bilelim.

Biliniz ki, idam sadece Fetö’ye değil asıl Türkiye’yi eskisi gibi köle görmeye hatta uşak etmeye var gücüyle çalışan Almanya’ya da en büyük tokat olacaktır.

Kılıçdaroğlu vatana ihanetten içeri düşen biri için sözde adalet yürüyüşü adı altında 25 günde 430 km yol yaptı. Kusura bakmayın. Bu millet de 249 vatan evladını, yaralı gazilerini, Gölbaşı’nda şehit düşen dağ gibi yiğitlerini, Ahmet ve Mehmet Oruçları, Olçokları unutacak değildir.

Kılıçdaroğlu yürüyüşlerine ve mitinglere devam edeceğini CNN’e ifade etti. O, ülkeye ihanet içinde olanlarla kol kola yürümeye başladığında bu millet de “idam” diyerek Türkiye’nin dört bir yanından Ankara’ya doğru yola çıkabilir.

TEFEKKÜR

Ferman-ı aşka can iledür inkiyadumuz

Hükm-i kazaya zerre kadar yok inadumuz

Baş eğmezüz edaniye dünya-yı dun içün

Allah’adur tevekülümüz i’timadumuz

.

Ülkemizin gündemi o kadar yoğun ve o kadar değişken ki bazen yazmak istediğiniz güzellikler arada kaynayıp gidebiliyor. Hâlbuki bazı hadiselerin atlanmaması ve paylaşılması lazım diye düşünüyorum. Nitekim geçtiğimiz günlerde böyle bir olay yaşanmıştı!

1 Mayıs akşamı TV’yi açtığımda çok tatlı ve dokunaklı bir şekilde Kur'ân-ı kerim okunduğunu duydum. Ne olduğuna dikkat edince Sayın Cumhurbaşkanımızın bir türbede huşu içinde Kur’ân-ı kerim okumakta olduğunu gördüm. O kadar güzel ve etkileyici bir tarzda okuyordu ki huzurda durduğu zatın bereketi demekten kendini alamıyordu insan.

Cumhurbaşkanımız İnfitar Sûresi’ni okuyordu. Sûrenin son âyetinin manası, okunan yer ve okuyan kişi ile o kadar anlamlıydı ki!

“O öyle bir gündür ki (Din günü/ceza günü) hiçbir kimse, hiçbir kimseye, hiçbir şeyle faide vermeye muktedir olamayacaktır. O gün buyruk, emir yalnız Allah’ındır.”

Miri Arab Medresesi’nin türbe bölümünde Şeybani hanlarından Ubeydullah Han ile Şeyh Abdullah Yemeni yatmaktadır. Şeyh Abdullah rivayete göre Yemenli bir şehzade idi. Hazreti Peygamberin on birinci kuşaktan torunu olduğu da belirtilmektedir. Peygamberimizin işareti üzerine, gelecekteki muhtemel hanlığını, tacını ve tahtını terk ederek Buhara’ya gelmiş, burada büyük velilerden aldığı derslerle tasavvuf yolunda ilerlemiş ve insanları irşat etmeye, eğitmeye başlamıştır. Buharalı Türkler çok sevdikleri Şeyh Abdullah’a Yemenli oluşu dolayısıyla Miri Arap adını vermişlerdir.

Buhara hâkimi Ubeydullah Han da kendisini tanıdığında ilmine, ahlakına ve vakarına hayran kalmıştı. Bizzat kendi parasıyla bu fevkalade güzel medreseyi onun ders vermesi için inşa ettirdi. Bu büyük zatın sohbetine katılmayı en büyük saadet addediyordu.

Sovyetler döneminde Orta Asya’da açık kalmasına izin verilen tek medrese olan Miri Arap Medresesi 1530-36 yılları arasında klasik Orta Asya mimarisine göre inşa edilmiştir. Kapalı avlulu olup iki katlıdır. Kur’ân-ı kerimdeki 114 sûreyi temsil etmek üzere 114 oda yapılmıştır. Medrese hâlen işler vaziyettedir.

Şeyh Abdullah Yemeni vefat ettiğinde medresenin büyük dershane odası türbeye çevrilerek buraya defnedildi.

Yavuz’un çağdaşı!

Ubeydullah Han ise Şeybani sülâlesinden gelen Buhara hükümdarlarının dördüncüsü idi. 1488 senesinde doğmuştu. Küçük yaştan itibaren mükemmel bir ilim ve devlet adamı olacak şekilde yetiştirildi. Buhara’da bulunan o zamanın meşhur Ehl-i sünnet âlimlerinden ilim öğrenmiş, Nakşibendiyye büyüklerinden feyz almıştır. Tefsir, hadis, fıkıh ilimlerinde âlim idi. Hattat ve nakkaş ve iyi bir şairdi. Arabî ve Fârisî’yi şiir yazacak kadar iyi biliyordu. Şiirlerinde ve yazdığı eserlerinde, Ehl-i sünnet itikadını en veciz bir şekilde anlatmıştır. Nakşibendi tarikatına mensup olan Ubeydullah Han bilhassa din âlimlerine büyük önem verirdi. Ahmed Yesevi’ye derin bir bağlılık duyardı. Şiirlerinde onun hikmetlerini kendisine örnek tutmuştur.

Bu arada önce Şeybani hükümdarlarına bağlı olarak Buhara’yı idare etti. 1533 yılında ise bütün Şeybani Devleti’ne hükümdar oldu. Böylece toplam olarak otuz sene kadar hükümdarlık yaptı.

Cesur ve güçlü bir hükümdardı. Büyük orduları çöllerden geçirerek, uzak yerlere sevk etmekte ve zaferler kazanmakta usta idi.

Döneminde Safevî Devleti hükümdarı Şah İsmail bölgeye Şiiliği yaymak için amansız bir mücadele veriyordu. Şeybani Han’ı büyük bir bozguna uğratarak Özbek ülkesinde büyük korku salmıştı. Ubeydullah Han ise Yavuz Sultan Selim gibi, İslam dünyası için büyük fitne olacak Şah İsmail tehlikesinin zamanında farkına varmıştı. Safeviler üzerine yedi sefer düzenleyerek onların Horasan’a müdahalesini engelledi. 1525’te Merv’i, 1529’da Herat’ı ele geçirdi. Ebu Said Han’ın ölümü üzerine de bütün Mâverâünnehir Şeybânîleri’nin başına geçti (1533). Buhara’yı başşehir yaptı. Tahtta kaldığı süre zarfında Safevilere karşı mücadeleye devam etti. Onları Maveraünnehir bölgesinden tamamen uzaklaştırdı. Horasan, Harizm ve İran’daki toprakları geri almak için seferler düzenledi.

Bu sayede Şiiliğin Orta Asya’da yayılmasının önüne set çekti. Bu arada Buhara hâkimliği döneminden başlayarak Osmanlı Devleti ile iyi münasebetler kurdu. Çağdaşı Osmanlı Sultanı Yavuz Sultan Selim Han ile dost olmuş, her iki sultan, birbirlerini Ehl-i sünnete muhalif olanlarla mücadelelerinde desteklemişlerdir. Ubeydullah Han, Yavuz Sultan Selim Han’la mektuplaştığı gibi Kanuni Sultan Süleyman’a da elçi gönderecektir...

Ne güzel buluşma!

Horasan bölgesindeki Herat ve Belh gibi şehirleri, Ehl-i sünnet muhaliflerinden temizleyen Ubeydullah Han, bunların Orta Asya’da ilerleyip yayılmasına kesin bir şekilde mâni olmuştu. Bütün bu muvaffakiyetlerin yanında ayrıca halkına hizmete ve imar faaliyetlerine de büyük önem verdi. Maveraünnehir’de su tesisleri, medreseler ve camiler inşa ettirdi. İlmin yayılmasına hizmet edip, âlimleri himaye etti. Buhara’yı bir ilim ve kültür merkezi hâline getirdi.

Ubeydullah Han 1539 yılında elli üç yaşında iken vefat etti. Vasiyeti üzerine vefat ettiğinde çok sevdiği şeyhi Abdullah Yemeni’nin ayak ucuna defnedildi.

Evet, Cumhurbaşkanımızın başında Kur'ân-ı kerim okuduğu zatlardan biri saltanatı terk ederek gönüller sultanı olmuş bir veli yani Miri Arab Şeyh Abdullah Yemeni; diğeri ise Şeybani Hanlığı hükümdarlarından Ubeydullah Han idi. Recep Tayyip Erdoğan Bey de şu an Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı. Kabirdekiler vefat edeli beş yüz seneye yaklaşmış durumdadır. İşte onların kabri başında okurken seçmiş olduğu sûre bu bakımdan anlamlıdır. Zira dünya saltanatlarının geçici olduğuna ve öyle bir gün gelecek ki orada sultanlığın hâkimliğin paranın servetin gücün hiçbir anlamı, önemi kalmadığına ve faydası olmayacağına vurgu yapmaktadır.

O gün tek hâkim vardır. Allahü tealadır. İşte bunun farkında olmak bunu okumak gerçekten son derece mühimdir. Zira genelde insanlar mevki makam sahibi olduklarında ebedi kendilerininmiş gibi davranırlar. Hiç ölmeyecekmiş veya o mevki hiç ellerinden gitmeyecekmiş gibi hareket ederler.

Diyanet suskun kalmamalı!

Sayın Cumhurbaşkanımız türbede Kur'ân-ı kerim okurken, yanında Türk ve Özbek yetkililerin yanı sıra Diyanet İşleri Başkanımız da bulunuyordu. Yine Özbekistan’da ziyaret ettikleri evliyanın önderlerinden Şah-ı Nakşibend Muhammed Buhari hazretlerinin huzurunda da Cumhurbaşkanımız dua ederken Diyanet İşleri Başkanımız da Kur'ân-ı kerim okumuştu.

Son yıllarda bilhassa ramazan aylarında TV programlarına sık sık çıkarak “Ölülere Kur’ân okunur mu?”, “Ölülere Kur'ân okumak trafik kurallarını onlara öğretmeye benzer”, “Kabirdekiler sizi asla duymaz” diyerek yıllardır türbelerde Kur’ân-ı kerim okuyanlarla dalga geçen Mehmet Okuyan ve Mustafa İslamoğlu gibi zevat Cumhurbaşkanımızın bu okuması karşısında ne düşündüler acaba? Bunların milletin inançlarıyla alay eden sözlerine karşı da Cumhurbaşkanımız mı cevap vermelidir? Aslında o, şu hareketi ile en güzel bir biçimde cevap vermiş oluyordu! Diyanet yetkililerinin ise bu hususta milletin inancı ile alay edenlere karşı suskun kalması manidar değil midir?

TEFEKKÜR

Ehl-i zâhir ömrünü nahv ile sarfa sarfeder

Ehl-i bâtından velî gâfil gelir gâfil gider

.

Sultan II. Abdülhamid Han’ı anlamak için öncelikle onun yıkılmasında birinci derecede önemli rol oynayan ve bilhassa kamuoyunu onun aleyhine çevirmekte etkin roller üstlenen Cemaleddin Afgani’yi tanımak lazım demiştim. Afgani’yi tanıdığınızda yanında kendisinin en büyük yardımcısını göreceksiniz. Günümüz Türkiye’sinde Afgani’den daha tesirli olan bu şahsı anlamayanlar da II. Abdülhamid Han’ı gerçekte anlayamazlar. Hatta içten ve samimi olarak sevemezler. Muhabbetleri ve sevgileri görüntüdedir.

Bu kişi Muhammed Abduh’tur. Abduh, 1849’da Mısır’da doğdu. İlk tahsilini Tanta’da yaptı. 1866’da Kahire’ye giderek Camiü’l-Ezher Medresesi'ne girdi. 1872’de Mısır’da Cemaleddin Afgani ile tanışıp, onun derslerine devam etti. Onun din ve siyasette ıslah adını verdiği reformcu fikirlerinin tesirinde kaldı. Yine onun yönlendirmesiyle Avrupalı müsteşriklerin felsefi fikir ve yorumlarla yazılmış kitaplarına yöneldi. Bu suretle İslam âlimlerinin nakli esas alıp, aklı onun hizmetçisi yapan yolundan ayrıldı! Dinî meselelerde İslam âlimlerine bağlı kalmadan kendi görüşüyle konuşmaya ve hüküm vermeye başladı...

Mısır’da kaldığı müddetçe, devamlı Cemaleddin Afgani’nin konferanslarını takip eden Abduh, kitaplar neşretmeye ve Mısır’ın önde gelen gazetelerinden El-Ahram’da yazılar yazmaya başladı. 1879’da Darü’l-ulum’a hoca olarak tayin edildi. Aynı yıl içinde dinî ve siyasi meselelerdeki zararlı fikirleri sebebiyle hocası Cemaleddin Afgani Mısır’dan sürülünce, o da köyüne gönderildi.

Mısır’da Hidiv İsmail Paşa çekilip, Hidiv Tevfik Paşa iktidara gelince, Muhammed Abduh önce Matbuat Gazetesi yazarlığına, daha sonra da Tahrir heyeti reisliğine (başyazarlığa) tayin edildi. 1883 sonlarında Afgani’nin daveti üzerine Paris’e gitti ve onunla el-Urvetü’l-vüska dergisini çıkarmaya başladı. Gazetenin, İslam dünyasında Arap milliyetçiliği fikirlerinin uyandırılmasında büyük tesiri oldu.

Sekiz ay sonra gazetenin yayını durdurulunca, Abduh’un, Mısır ve İslâm dünyasının kısa vadeli gayretlerle kurtarılamayacağı yönündeki kanaati pekişti ve bu konuda Afgani’den farklı bir yol izlemeye karar verdi. 1884 yılının sonlarında Tunus’a, oradan Beyrut’a geçti.

Beyrut’ta daha çok eğitim, kültür ve düşünce konularına yönelmeye ve dinler arası diyalog çalışmalarına önem vermeye başladı. Beyrut’taki evinde ve Mescidü’l-Ömerî’de siyer ve tefsir dersleri okuttu. Sultaniye Medresesi’nde dersler verdi.

1889’de tekrar Mısır’a döndü. Bir müddet sonra da Camiü’l-Ezher Medresesi idare heyetine girdi. Bu sırada masonluğun Ezher’e girmesini temin etti. Bütün dinlerdeki insanların kardeş olduklarını iddia etti. 1899’da İngilizlerin desteği ile Mısır Müftülüğüne getirildi.

Bu konuda en büyük destekçisi olan İngiltere’nin Mısır Sömürge Valisi Lord Cromer’in kendisi için söylediği şu söz ibretliktir:

“Kuşkusuz İslâmî reformist hareketin geleceği Şeyh Muhammed Abduh’un çizdiği yolda ümit vadediyor. Ve o yolun yolcuları Avrupa’nın her türlü yardım ve teşviklerine lâyıktırlar.”

Abduh, 1903 yılında gittiği İngiltere’de filozof Herbert Spencer’le görüştü. Sidney Cockerell ve Edward Granville Browne eşliğinde Oxford ve Cambridge üniversitelerini de ziyaret edip incelemelerde bulundu. Bu gözlemleri ışığında Ezher’de birçok meselede reform niteliğinde kararlar aldı. Ders programlarını değiştirdi. Üniversite bölümündeki bir kısım temel dersleri kaldırttı. Osmanlı Devleti’nde Mason Mustafa Reşid Paşa’nın Tanzimat ile Osmanlı medreselerinde yaptığı gibi lise ve orta kısmındaki kitapların yüksek sınıflarda okutulmasını sağlayarak eğitim ve öğretimdeki kaliteyi düşürdü.

Şikâyetler üzerine 1905 yılında Ezher İdare Meclisi üyeliğinden ayrıldı. Aynı yıl hastalandı ve hava değişimi için gittiği İskenderiye’de 11 Temmuz 1905 tarihinde öldü. Cenaze namazı İskenderiye’de kılındıktan sonra naaşı devlet töreniyle Kahire’ye getirilerek defnedildi...

Hadis ayıklayıcısı

Abduh’un, fikirlerinde Ehl-i sünnet âlimlerince en büyük tenkide uğramış olan İbn-i Teymiyye’ye dayandığı görülüyordu. Bu itibarla onun en önemli vasfı büyük İslam âlimlerine husumeti idi. Asırlarca, medreselerde matematik, mantık, tarih ve coğrafya dersleri okutulduğu hâlde, İslam âlimlerinin bu ilimlerden haberleri olmadığını, İslam’ı anlayamadıklarını söyleyerek, onları gözden düşürmeye çalıştı. Her şeyi ben bilirim, tavrı içerisine girdi.

Bu zihniyet yapısı içerisindeki Abduh, İslam’ın bid’at ve hurafelerden arındırılması için mücadele ettiğini, din adına uydurulan hadislerin dinî anlayıştan dışlanması gerektiğini ve mezhepçi taassubun durdurulması gerektiğini savunuyordu.

Yine o, hadis nakledenlerin birçoğunu dar ve donuk düşünceli olarak vasıflandırmış Ehl-i sünnet âlimlerinin Kur’ân-ı kerimden sonra en mühim kitap olarak gördükleri Buhari’de uydurma hadisler bulunduğunu iddia etmişti.

Günümüzde duyduğu her hadis-i şerife mevdu demeyi marifet sayan, bir hadise mevdu diyebilmek için gerekli şartları dahi bilmekten aciz zavallıların kaynağının, Abduh olduğu açıkça anlaşılmaktadır.

Bakınız Abduh ve Afgani tesirinde kalan Mehmed Akif, bu düşünceleri nasıl şiire dökmüştür:

Yıkıp şeriatı bambaşka bir bina kurduk

Nebi’ye atf ile binlerce herze uydurduk

Hadisi vaz’ ediyorken sevap uman bile var

Sevabı var mı imiş bir zaman gelir anlar

Lisan-ı paki nebiden yalanlar uyduruyor

Sıkılmadan da sevap işledim deyip duruyor (Safahat, sf.274-275)

Şeriatı yıkan kim? Binlerce hadis uyduran kim? Uydurulan hadisler hangileri? Hadis vaz’ etmek sevap değil midir?.. Buyurun bu suallerin cevabını verebilirseniz verin! Günümüz mezhepsizlerine işte böyle gün doğmaktadır. İşine gelmeyen hadise mevdu de! Kur’ân-ı kerimi de kafana göre yorumla! Zira “Sen 21. asrın çocuğusun” ve hâşâ “Peygamber efendimiz zamanında bilgisayar, internet var mıydı?” deyip dur!

Dinler arası diyaloğun mimarı!

Abduh, “İslamiyet ve Nasraniyet” kitabında, “Bütün dinler birdir. Dış görünüşleri değişiktir” diyor. Londra’daki papaza yazdığı mektupta, “İslamiyet ve Hıristiyanlık gibi iki büyük dinin el ele vererek kucaklaşmasını beklerim. O zaman, Tevrat, İncil ve Kur’an birbirlerini destekleyen kitaplar olarak her yerde okunur” demektedir.

Yine İslamiyet ve Nasraniyet kitabında, “Bir kimseden, yüz bakımdan kâfirliği, bir bakımdan imanı bildiren bir söz işitilse, o kimse imanlı kabul edilir. Herhangi bir filozofun, fikir adamının yüz bakımdan kâfirliği gösterdiği hâlde, bir bakımdan imanı göstermeyen söz söylemeyeceğini düşünmek, ahmaklıktır. O hâlde, herkes imanlı bilinmelidir. İslamiyet’te 'zındık' kelimesi yoktur. Sonradan meydana çıkmıştır” demektedir.

Abduh, küfrü açıkça görülmeyen bir Müslümanın sözündeki bir iman, onu küfürden kurtarır, kaidesini yanlış anlatarak, bütün kâfirlere, filozoflara mümin demektedir!

Okuyucularımdan özellikle şu gerçeğe dikkat etmelerini isteyeceğim. Ehl-i sünnet dairesinden çıkan insanların genelde ortak bir özellikleri bulunmaktadır. Bunlar Müslümanların dışındaki insanları da cennete koyma noktasında müthiş bir gayret göstermektedirler. Neden acaba? Cennet ve cehennem bunların elinde mi? Dilediklerini koyup dilediklerini çıkarıyorlar! Yalnız bir gerçeği daha atlamayın! Hıristiyan ve Yahudileri şeksiz şüphesiz cennete alırlarken kendilerine karşı çıkan Müslümanları ise hiç acımadan evlerine ateşler yağdırıp ebedi ateşte bırakmaktan da çekinmezler. Bu hâl onların ortak vasıflarıdır.

Yıllarca "Abant Toplantıları"nda boy gösteren ve gençleri bilhassa FETÖ’ye yönlendiren Hayrettin Karaman, 28 Aralık 2017 tarihinde Pendik Belediyesi’nin desteğiyle “Muhammed Abduh” isimli bir eser bastırdı.

Aynı tarihte yine Pendik Belediyesinin desteğiyle Muammer Esen'e de “Doğulu Bir Dâhi Bilgin: Cemaleddin Afgani” isimli eser yazdırıldı ve yüzlerce talebeye ücretsiz olarak dağıtıldı.

Şimdi şu suallere cevap arayalım:

Birinci soru: Bu eserleri okuyanlar Sultan II. Abdülhamid Han’ı anlayabilirler mi?

İkinci soru: Bu faaliyetler, fikir bazında FETÖ’nün ekmeğine yağ sürmek ve dinde diyalog denilen hareketi devam ettirmek değil midir?

TEFEKKÜR

Seni dû âlemde hacil düşürür

Kötülerle konup göçücü olma

.

1983 yılında Atatürk Üniversitesi’ne asistan olarak girmiştim. Aynı yıl, “Amasya Sancağı” üzerinde Yüksek Lisans tezimi hazırlarken arşivle tanıştım. Dünyanın bu bir numaralı arşivinin çalışma mekânı tam bir hayal kırıklığı idi. Derya gibi Osmanlı Arşivi’nin ancak yüzde beşinin tasnif edildiği anlatılıyor, herkes belgelerin perişan hâlinden dem vuruyordu. O güne kadar arşiv belgelerinin hurda kâğıt fiyatına Bulgaristan’a satıldığı gibi hikâyeleri çok dinlemiştik. Peki ya satılmayanlar, neredeyse tamamıyla çürümeye ve yok olmaya terk edilmişti.

Belki de o dönemlerde başlayan Ermeni hadiseleri bize arşivin önemini bir kez daha hatırlatmıştı. Yine yanılmıyorsam 1983 yılı Ağustos ayında Cumhurbaşkanı Kenan Evren, Başbakanlık Müsteşarı Hasan Celal Güzel Bey ile İstanbul Valiliği bahçesi içerisindeki arşivin küçük çalışma odasına geldiler. Kenan Evren, o gün bana da çalışmalarım ve tapu-tahrir defterleri hakkında sorular sormuştu. O sırada kendisinden arşivin çok güzel bir mekâna taşınacağı müjdesini de almıştık.

Bu müjde 1987 yılında gerçekleşti. Cağaloğlu’nda Sultanahmet tramvay durağına yakın bir noktada muazzam arşiv binası hazırdı. Başına da Devlet Arşivleri Genel Müdürü İsmet Miroğlu Bey getirilmişti.

Rahmetli İsmet Bey müthiş heyecanlı bir şahsiyetti. Arşiv vesikalarının değerini iyi biliyordu. Osmanlı Arşivi’nin NATO’dan daha önemli bir müessese olduğunu her vesile ile dile getiriyordu.

Hazine-i Evrakın ehemmiyetini, devletin en tepesindeki şahsiyetlere bıkmak bilmeden anlattı. Arşivi modern bir şekilde donattırırken, belgelerin tasnif ve okunması için kadrolar tahsis ettirdi.

Akademisyenlerin içinden teşkilatçı ve iş bitirici adam az çıkar. İsmet Bey, bu mert ve girişken ilim adamı, çözümü kökten düşündü. Yatırımı önce insana yaptı. Edebiyat ve ilahiyat fakültelerinden Osmanlıcaya vâkıf 400-500 civarında genci arşive aldırdı. Bunların ilmini yeterli görmeyerek İstanbul ve Marmara Üniversitesi’nden hocalar getirtti ve kendilerine ilave dersler aldırdı. Böylece beş yüz civarında arşiv uzmanı yetiştirdi. Bunlardan bir kısmı daha sonra üniversitelere geçerek akademik çalışmalara katıldılar. Doktor, Doçent, Profesör olarak ilim âlemine pek kıymetli eserler kazandırdılar.

Rahmetli İsmet Bey üç yıl sonra Arşiv'in başından ayrıldığında sistem tıkır tıkır işlemekteydi. Uzmanlar belgeleri tasnif ediyor, yeni kataloglar gün yüzüne çıkıyor, çürümeye başlamış belgeler büyük oranda kurtarılmaya devam ediyordu.

1987 yılı milat olmuştu. Öyle ki 1987’den önce yerli ve yabancı araştırmacılar eserlerinin önsözlerinde, Türk arşivlerinin perişan durumundan ve çalışırken çektikleri çilelerden bahsederken, bu dönüşümü takiben Osmanlı Arşivlerinin çalışma ve hizmet şekli, dünya arşivlerine örnek gösterilmeye başlanmıştı...

Arşivde kıyım!

İsmet Bey arşive uzman alırken bir hususa daha dikkat etmişti. Alınanların hepsi liyakatli ve ehil gençlerdi. Sağcı solcu ayırımına asla gidilmemişti. Bu sebeple arşiv çalışanları, Türkiye’de belki de her renk ve görüşü barındıran bir mozaiği oluşturmuştu. Açıkçası çok az kurumda böylesi bir hakkaniyet görülmüştür...

Bugünlerde arşivde derin bir çalkalanma mevcut. Ülkemizdeki yeni sistemle birlikte önceden Başbakanlığa bağlı arşivin Cumhurbaşkanlığına bağlanmasını ve elemanlarının havuz sistemine geçmesini fırsat bilen idareci grup büyük bir kıyıma imza attılar. Binbir emekle yetişmiş uzman kadronun büyük kısmını alakasız yerlere atadılar. Bu durum, "arşivde yeni bir kadrolaşma mı?" sorusunu da beraberinde getiriyor.

Zira Cumhurbaşkanımızın arkasına sığınmış bu idareci kesim, onlarca akademisyen ve ilim adamının, “hata yapıyorsunuz” feveranlarına kulaklarını tıkamış, “ben yaptım oldu” edasındalar. Hatalarını söyleyenlere karşı şu sebepten yapıldı diye en küçük bir açıklamada bulunamıyorlar.

Şu ana kadar alabildiğim iki bilgiden biri bunların arşive yeterince değer katmadığı veya iyi çalışmadıkları şeklindedir. İyi de bu adamlar şayet çalışmıyorlarsa gittikleri yerlerde hiç de çalışmayacaklardır. O zaman on farklı kurumu daha sabote mi etmek peşindesiniz? Yirmi otuz yıllık arşiv uzmanı Devlet Tiyatrolarına ve SGK kurumuna ne katacaktır söyler misiniz? Bu durum o kurumlarda da kargaşaya yol açmayacak mı? Yetişmiş elemandan verim alamamak idarecinin suçu değil midir? Bu kadar tecrübeli ve iyi yetişmiş adamlardan istifade edemiyorsanız, istifa etmek gibi bir erdem hatırınıza hiç gelmiyor mu? Siz giderseniz arşiv batar mı?

Şayet bunlar dediğiniz gibi ise, haklarında hiç işlem yapıldı mı? Rapor düzenlendi mi? 250 kişiden fazla kişiyi harcadıktan sonra, “hata edilenler olmuş olabilir” demek nasıl bir mantıktır.

İkincisi ise gençleştirme operasyonu yaptıkları şeklindedir. Anlayamadığım arşivde tecrübe ve liyakat mi, yoksa gençlik ve bilgisizlik mi önem arz etmeye başladı. Arşiv, özel ihtisas isteyen vesika değerlendirmelerinden sıyrılıp, taş taşıma beton dökme faaliyetlerine mi yöneliyor yoksa?

Arşivdeki bu kıyımdan sayın Cumhurbaşkanımızın haberi olduğunu sanmıyorum. Şayet varsa da tek yönlü ve tarafgir anlatılmış bir husus olmalıdır. Bugün Cumhurbaşkanlığı Sistemine geçişte boşluk bulup kadrolaşmak isteyenler ve bu konuda sayın Cumhurbaşkanımızı kullananlar gerçekten en yanlış adımları atarlar. Birincisi bağlı olduğu kuruma, ikinci olarak da bizzat Cumhurbaşkanımızın şahsına karşı hata etmiş olurlar.

Aksi hâlde neden böyle bir uygulamaya gittiklerini açıklamak durumundadırlar. Fakat bunu yapamazlar. Neden?

Arşive 'Uğur’lu gelmedi!

Bakınız bugün kıyıma maruz bırakılan arşiv uzmanları, 25-30 sene önce nasıl bir atmosferin içerisinde bulunuyor ve yılların ihmaline uğramış arşivimizi bugünlere nasıl getiriyorlardı.

O günlerde anlatılanlar içler acısıydı. Ecdadımızın asırlarca hazine adını verip gözü gibi koruduğu mirası mahvolmuştu. Depolarda fareler cirit atıyordu. Her yer örümcek yuvası olmuştu. Beyazıt deposunda belgeler, nemden birbirine yapışmıştı. Gençler, simsiyah hâle gelmiş belge balyalarını el arabalarıyla bahçeye taşıyor, farelere, örümceklere, böceklere aldırmadan didik didik ederek ayıklıyor, bir belgeyi kurtardıklarında neredeyse neşeden ağlıyorlardı. Rahmetli İsmet Bey ve arşive kazandırdığı yüzlerce genç bu işin çilesini çektiler. İşte dünün gençleri bugünün uzman arşivcileri uzun süre aşk ve şevkle depoların temizlik ve tasnifinde kullanıldılar. Hâlâ da okuma, özetleme, kataloglama, tasnif ve restore faaliyetlerinde devam ediyorlardı.

Şimdi, 20-30 yıllık bu uzmanları tek kalemde arşivden göndermenin mutlaka farklı nedenleri olmalıdır. Benim aklıma ilk gelen birilerinin kadrolaşma niyetleri olduğu şeklindedir. Zira arşivde son yıllarda etkili kişiler iyi araştırılırsa bu husus anlaşılabilir. Neden hep akraba topluluğu işin başındadır. İstanbul’da arşivde çalışırken Ankara’ya alınan grubun, bunda tesiri nedir. Hiçbir ihtisası bulunmadığı hâlde Arşiv Genel Müdür Yardımcısı yapılan eski zabıta memurunun fonksiyonu ne olmuştur. Arşivden anlamayan, arşivin tozunu yutmamış olan, kıymetini ise hiç bilmeyen birileri arşivde idareci olursa işte bugünlere davetiye çıkarılmış olunur.

Bu arada kıyımda tesiri olan belli bazı arşivcilerin sahte hesaplarla sadece sosyal medyada tetikçilik yapmaları ne mana taşımaktadır? Yanlışları tenkit edenlere karşı sahte hesaplarla küfrederek saldırmak üst düzey bu memurların görevi midir? Bir taraftan arşivdeki uzmanları "çalışmıyor" diyerek yaftalarken, diğer taraftan sahte hesaplarla saldırmaktan başka işi olmayan bu zevat mutlaka tespit edilmelidir.

Öte yandan son gelişmelerle Cumhuriyet kurumları arasında Osmanlı adını taşıyan tek kurum olup dünya literatürüne giren “Osmanlı Arşivleri” ismi de tarihe karıştı. Rusya’da Çarlık Arşivi, Roma’da Vatikan Arşivi gibi isimler bulunurken Osmanlı adının kalkması gerçekten üzücüdür. Burası “Cumhurbaşkanlığı Osmanlı Arşivi” olabilirdi. Sayın Ünal, arşive uğurlu gelmedi. Yetişmiş elemanları böylesine ucuzca harcayan Uğur Ünal’ın arşiv denildiğinde ilk hatırlanan “Osmanlı” adına sahip çıkmaması da manidardır.

Arşive ve Osmanlı adına büyük değer veren Sayın Cumhurbaşkanımızın bu hususları dikkate alacağını düşünüyorum.

TEFEKKÜR

Terfi-i gayre himmet eder ser-bülend olan

Pâ-mâl olursa her ne kadar nerdübân gibi

Yıl 1982... Erzurum Atatürk Üniversitesi Tarih Bölümü son sınıftayım. İslami İlimler Fakültesi’nde okuyan arkadaşlar var. Bir gün sohbette son sınıf bir talebenin hocaya şöyle dediğini naklettiler:

“Hocam ben buraya, İslami İlimler Fakültesi’ne Ehl-i sünnet inancına sahip bir genç olarak geldim. Beş yılın sonunda ise buradan Ehl-i sünnet mi, Mürcie mi, Cebriye mi, Mutezile mi hak yolda, bilemeden ayrılacağım... İşte beş yılda beni getirdiğiniz nokta burası...”

Delikanlı gerçekten çarpıcı bir gerçeği ifade etmişti. Şimdi bir misal de kendimden vereceğim.

Geçtiğimiz yıl “Vakıflar Haftası” dolayısıyla bir üniversite konferans salonunda konuşma yaptım. Bu arada Müslümanın gerici, mürteci olmayıp asırlar ötesini görebilen ileri görüşlü bir kimse olduğunu ispat etmek için bir kızımıza, “yüz sene sonra nerede olacaksın” diye sordum. “Ölmüş olurum herhâlde” dedi. Bakın kızımız ne kadar ileri görüşlü dedikten sonra “Peki sonra ne olacak" dedim “Toprak olacağız” dedi. “Peki ruhun” dedim. Biraz durakladı ne desem acaba diye endişe duydu ve ardından “o da toprak olacak herhâlde” dedi. Dinleyenlerin çoğu şaşkınlıkla bakarken:

“Kızım sen kesinlikle ilahiyatta okuyorsun” dedim. "Evet" diye cevapladı...

İlahiyatçı olmayan birine sorunca o genç “sonsuz bir hayat var hocam” diye konuştu. Bu defa da dinleyenlere:

“İşte ilahiyatçı ile ilahiyatçı olmayanın farkı” diyerek başka, fakat acı bir gerçeğin altını çizmek zorunda kaldım.

Öyle anlaşılıyor ki artık "dini yıkmak" ilahiyatçıların "korumak" da matematik vs. ilim ehlinin işi olmuş gibi görünüyor...

Neden bu hâle gelindi?

Aslında eğitimimizin İngilizler tarafından yönlendirildiğini hep söyleriz. Rahmetli Oktay Sinanoğlu eğitimle ilgili çözemediği bir konu olunca “İngiliz Muhipleri devrede” derdi. İngilizler tarih ve edebiyat müfredatıyla ilgilenirken ilahiyat alanını boş mu bırakacaktı sanıyorsunuz! Onların asıl oynamak istediği alan bu değil miydi? Nitekim İnönü’nün 1949 yılında Menderes ve ekibinin ayak seslerini işitip idarede saf dışı olacağını anlayınca derhal ilahiyat fakültelerini açtırmış olduğu gözden kaçırılmamalıdır. Neden 27 yıldır dini unutturmak için büyük uğraş veren İnönü, giderayak ilahiyat fakültelerini açtırdı? Bu bilinmeden bugünü anlamak zordur.

Şöyle bir hadise nakledilir:

İnönü, ilahiyat fakültelerini kurma kararını alınca müfredatın hazırlanmasını istedi. İlgililer Hadis, Usul-i Hadis, Fıkıh, Usul-i Fıkıh, Tefsir, Akaid, Mantık, Kelam vs. getirdiler.

İnönü sinirlenmişti. "Bunlar ne?" dedikten sonra:

“Yazın bakalım. Sosyoloji, psikoloji, tarih, felsefe, hadis, tefsir, hukuk...” Etrafındakiler şaşkınlıkla izliyorlardı. İnönü sonunda hepsinin şaşkınlığını giderecek sözü söyledi: “Şimdi hepsinin başına 'din' diye ekleyin bakalım!..”

Böylece Din Felsefesi, Din Sosyolojisi, Dinler Tarihi, İslam Psikolojisi… diye ucube bir İlahiyat Fakültesi Programı ortaya çıkmış bulunuyordu.

Yani bizim ilahiyat fakültelerimiz İslam’ı öğretmeyecekti, felsefe yapacaktı. Usul ilimleri ortadan kaldırılmıştı. 1400 seneden beri yapılan çalışmalar, Ehl-i sünnet yolu, mezhepler, gelenekçi ve tarihselci denilerek müzeye kaldırılmıştı. Artık Kur’ân-ı kerimi sadece kendileri anlayacak ve kendileri manalandıracaktı...

"Kur’an İslamı"ndan "Dinlerarası Diyalog"a!

Buyurun şimdi bakalım. Bu müfredat ve eğitimin sonunda neler duydu, neler öğrendi bu millet!

Ankara İlahiyat Fakültesinde yetişen ve sonra dekanlığını da yapan (1980-82) Hüseyin Atay “Kur’an’a Göre İman Esasları” teziyle doktorasını verdi. Artık Amentü’den “Kadere İman” bahsi çıkarılmış bulunuyordu. “Kur’an İslam’ı” kavramı da yavaş yavaş ilahiyat fakültelerine yerleştiriliyordu...

Yine Ankara İlahiyat’ta yetişen hocalardan Bahriye Üçok “İslam’da örtünmenin ve oruç tutmanın zorunlu olmadığı"nı ifade edince büyük tepkiler almıştı.

İstanbul İlahiyat Fakültesinin Kurucu Dekanı Yaşar Nuri Öztürk ise aynı yoldan giderken iman esaslarını üçe düşürmekte bir beis görmeyecekti.

Erzurum ve Marmara İlahiyatlarda hocalık yaptıktan sonra Sakarya İlahiyat’ın dekanlığını yapan Prof. Dr. Suat Yıldırım “Nüzül-i İsa” meselesini inkâr etmek bir tarafa Zaman gazetesinde “İsa aleyhisselamın şahs-ı manevi olarak ineceğini ve FETÖ'nün şahsında görüneceğini” dahi iddia etmişti.

Yine Ankara İlahiyat menşeli ve İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Dekanı Mehmed Aydın, din adına yaptığı fecaatleri bir yana FETÖ’nün yürütmüş olduğu ve bugün ülkemizi en ağır bir tahribatla karşı karşıya bırakan Dinlerarası Diyalog’un teorisyeniydi. Diyanetten sorumlu devlet bakanlığı döneminde dinimize en ağır tahribatta bulunacak ve “Kur’an-ı kerim tarihseldir. Yüzde kırkı atılmalıdır” diyecek kadar gözü dönecekti. Bu kişi, muhtemelen FETÖ hareketlerini o günlerden beri takip etmekte olan dönemin başbakanı, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey’in ilk defa kabine dışına atacağı adam olacaktır.

Bilhassa 1980’den sonra yaygınlaşan ilahiyat fakültelerine; özellikle Ankara İlahiyat’ta yetiştirilen hocalar sistemli bir tarzda yerleştirilerek dinde yapılacak tahribat bir anlamda tamamlanmak isteniyordu.

Bugün artık İslamoğlu, Okuyan, Öztürk, Taslaman vb. etiketli veya etiketsiz binlerce insan dinî değerlerle oynar hâle gelmiştir.

Öyle ki, ilahiyat fakültesi mezunu gençlerimiz halk içinde konuşamaz hâldedirler. Zira kendilerine -haşa- "yalan hadisler, şüpheli iman esasları, Kur’an-ı kerim acaba Allah kelamı mı, Kur’anda çelişkili âyetler, Kur’an ve Hadis çelişkileri..." gibi konulardan başka bir şey neredeyse öğretilmemektedir. Bu ilahiyat mezunları Allah için halkla bunları mı konuşacaktır? Hutbede bunları mı anlatacaktır?

Allah’tan sağlam bir inancı ve itikadı olan temiz ve asil milletimiz bunlara aldanmamaktadır.

Peygamberi tanımayan hocalar!

Kuruluş maksadı “İslami ilimlerin modern ilim zihniyeti ile okutulması” yani bir anlamda "İslam’ın felsefesi"ni yapmak olan Ankara İlahiyat Fakültesi’nde tohumları atılan âlim ve mezhep tanımaz ideoloji, sonunda mensuplarını Kur’an-ı kerimden başka hiçbir şey tanımaz hâle getirdi. İşte FETÖ-vari oluşumlar bu zihniyet içerisinde revaç buldu. Maalesef bugün ilahiyat fakültelerimizde dinî ilimlerin kaynağı tektir. O da "Kur’an-ı kerim"dir.

Oysa Kur’an-ı kerim Peygamber efendimiz için tek kaynaktı. Peygamber efendimiz de Eshabı için kaynaktı. Bugün sadece Kur’andan ahkam çıkarmaya çalışanlar Peygamber efendimizi "postacı" gibi görmektedirler. “Görevini yaptı gitti. Artık sıra bizim. Biz bugün Kur’anı daha iyi anlarız” demektedirler...

Genelleme yaparak yazdığım ve bu zihniyete sahip olmayan nice hocalarımızı da tenzih ederek (ki beni en iyi onlar anlamaktadırlar) bu tip insanlara Yunus Emre asırlar öncesinden şöyle sesleniyordu:

Peygamber yerine geçen hocalar

Bu halkın başına zahmetli oldu.

Rahmetli Yunus, acaba bugünü görse şöyle mi seslenirdi:

Peygamberi de tanımayan hocalar

İslam’ı yıkmak için seferber oldu

TEFEKKÜR

Dalâl ehli cihan içinde çokdur

Hidâyet olmayana çare yokdur

.

Büyük Türk hakanı Alparslan’ın oğlu Melikşah, henüz 17 yaşında iken tahta çıktı. Mükemmel bir eğitim almıştı. Cesareti, idari sahada yeteneği ve İslamiyet’e gönülden bağlılığı ile temayüz etmişti. Büyük fetihlerde bulundu. Antakya’yı fethettikten sonra Süveydiye’ye kadar uzandı. Akdeniz’i seyrederken heyecan ile şevke gelerek atını dalgaların arasına sürdü. Mağlubiyet acısı tatmayan kılıcını üç defa suya daldırdı ve;

“Ya ilahi şu deniz önüme çıkmasa adını gideceğim yere kadar götürürdüm”, dedikten sonra Cenab-ı Hakk’a defalarca hamd ü sena etti. İki rekat şükür namazı kaldı. Melikşah, benzer bir sevinci Karadeniz sahilinde de yaşamıştır. Yine Denize kılıcını üç defa daldıran bu mücahid Türk sultanı, sonrasında kılıcını buralara ebediyen sahip olduğunu ifade etmek üzere dalgaların arasına fırlatmıştır. Dönüşünde yanında götürdüğü bir avuç deniz kumunu babasının mezarı üzerine bırakırken “Baba, müjdeler olsun! Oğlun dünyanın sonuna kadar hâkim oldu” diyecektir.

Türk gençliği Oğuz Kağan, Bilge Kağan, Alparslan, Fatih, Yavuz ve Kanuni’nin gazalarını cihadını okurken ve onların heyecanı ile büyürken öyle oyunlara maruz kaldı ki akıl durmaktadır.

Büyük oyun!

Bu büyük oyunlardan bir tanesi 12 Eylül darbesiyle yaşanacak ancak işin bu yönünü hiç kimse hakkıyla fark edemeyecektir. 1980 darbesinin görülmeyen en sinsi bir yüzüdür bu. Malum olduğu üzere 12 Eylül darbesinin nedeni talebe olayları idi. Darbe olmuş ertesi gün olaylar bıçakla kesilmiş gibi durmuştu. Devlet gücü o sayfayı kapatmıştı.

Yeni açılan sayfa PKK’nın hortlatılması olacaktı. Peki PKK hadiseleri ile meşgul edilirken gençliğimiz nereye yönlendirilecekti. Gençliğe açılan koridor hangisi idi. İşte bunu iyi değerlendirmemiz gerekmektedir.

1980 öncesi gençliğin politik ve siyasi yönünü bir tarafa bırakırsak çok sağlam bir itikadi ve millî bir yönü ve duruşu vardı. Ülkü Ocakları, İmam Hatip Liselerini ve sair sağduyulu gençliği etkileyen büyük mütefekkir Necip Fazıl Kısakürek, büyük sosyolog ve eğitimci Ahmed Arvasi Bey ve Fethi Gemuhluoğlu gibi fikir sahiplerinin Erol Güngör gibi akademisyenlerin yönlendirmesi ile bin yıllık değerlere sahip bir gençlik yetişiyordu.

Bu gençliğin yolunun kesilmesi ve başka mecralara çevrilmesi gerekiyordu. Bunun temeli nerede atıldı biliyor musunuz? Belki şaşıracaksınız ama hapishanelerde atılacaktı. Hapse atılan milliyetçi gençlerin eline Seyit Kutub’un kitapları tutuşturulmuştu. Alparslan, Fatih, Yavuz, Ahmed Yesevi, Mevlana, Akşemseddin diyen nesiller, Seyit Kutup, Mevdudi, Hamidullah ve benzeri mezhepsizlerle tanıştırılacaktı.

Sonrasında ise aynı mihraklarca ikinci ana bir hat daha açıldı. Zaman gazetesine start verildi. Bilhassa yerden mantar biter gibi yurtlar, dershaneler ve talebe evleri açıldı. Gençler buralara kanalize edildi. Anlaşılan bu ülkede gençlere artık iki yol gösterilecekti: Radikal ve Ilımlı İslam... Gençler artık tarihini, ecdadını, bin yıllık değerlerini unutmalıydı.

Ülkü Ocaklarının faaliyetleri neden hep durdurulmuştu. Şayet durdurulmamış olsa gençler tamamen radikal görüşlere mi yönlendirilecekti? MHP’yi kimler neden böldürdü. Bu sualler üzerindeki sis bulutlarının kolay anlaşılacağını sanmıyorum. Aslında bunun şifresini rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu Bey vermişti. “Bizim tarlayı çoktan sürmüşler”, demişti. Kimler sürmüştü. Bugün Meral Akşener’in neye ve kime hizmet ettiği düşünülürse bunu anlamak zor olmayacaktır. Muhsin Bey bu oyunları çözdüğü ve karşı durduğu için bugün Türkiye’yi işgal etmeye çalışan güçlerce ortadan kaldırılacaktır.

İşgal girişimi nasıl önlenir!

Ülkü Ocaklarının kapatılması ile milliyetçi muhafazakâr gençliğin FETÖ ağına düşürülmesi planlanmıştı. Elbette Papalık misyonunu yürüten bir davanın peşine Türk gençliğinin takılması kolay olmayacaktı.

Bu itibarla 28 Şubat’la inançlı nesiller bir kez daha ezildi. İmam Hatip Liseleri kapatıldı. Gençliğe tek bir yol bırakıldı. O yön FETÖ hattıydı. Şanlı Peygamberimizin unutturulacağı, Ehl-i sünnet yolu ve itikadının yok edileceği bir hattı burası. Artık işlem tamamlanmıştı. Dikkat ederseniz FETÖ örgütü elebaşısının da etkilenmiş olduğu Seyit Kutup, Mevdudi, Reşit Rıza ve Hamidullah’ın bozuk fikirleri artık din gibi işleniyor. Kaderi, hadis-i şerifleri inkâr edenler arz-ı endam ediyor. Mezhepsizlik aldı başını gidiyor. Bir taraftan FETÖ örgütü ile amansız bir mücadele sürdürülürken bir taraftan FETÖ’nün kırk yıldır gençlerimizi zehirlemiş olduğu bozuk fikirlerin revaçta olması ne kadar hazindir. Bununla mücadele vermesi gerekenler neden sessizdir?

Sadece bir misal vereceğim. FETÖ ileri gelenleri İsa aleyhisselamın öldüğünü, ancak şahs-ı manevi olarak dönüş yapacağını bildiriyorlardı. Hatta ahir zamanda İslamiyet’in fetret dönemine gireceğini ve hakiki Hıristiyanlığın ortaya çıkacağını ifade ediyorlardı. Peki bugün TV’lerde arz-ı endam eden nice zevat İsa aleyhisselamın öldüğünü savunmaya devam etmiyor mu? Oysa asırlar öncesinde Süleyman Çelebi, mevlidinde şöyle sesleniyordu:

Ölmeyip İsa göğe bulduğu yol,

Ümmetinden olmak için idi ol.

Bu itibarla FETÖ ve yandaşlarına karşı asıl mücadele köklere dönüşle verilebilir. Bunu yapmadan zafer elde edebilmek hayaldir. Bunun yolu ise eğitimdir. Eğitimimizi mutlaka millîleştirmeliyiz. Gençlerimize şanlı peygamberimizi ve eşsiz tarihimizi sevdirebilmeli, din ve devlet adamlarımızı en doğru bir şekilde verebilmeliyiz.

Ancak bu sayede birlik ve beraberliğimizi sağlar bu büyük işgal girişimlerine çelik gibi karşı durabiliriz.

TEFEKKÜR

Nice kutta’-i tarik mürşitlik eyler iddia

Müddeiler çoğalıp hep resm ü adetler gelir

Gönderdi Huda çün bize mihman Ramazanı,

Hoş tutmağa niyyet edelim biz dahi anı...

Müslümanların on bir aydır hasretini çektiği ayların sultanı Ramazan-ı şerif ile bir kez daha müşerref olduk. Bu ay müminler için sanki şarj olmak gibidir. Zira Resulullah efendimiz kişinin bu ayı nasıl geçerse bütün ayları öyle geçer buyurdu.

Bu ayın gelişine sevinmek dahi ibadettir. Peygamber-i zişan efendimiz, “Ramazan ayının gelmesine sevineni Allahü teala kıyamet gününün korkusundan muhafaza eder” buyurdu.

Bu ay müminlerin hasat vakti gibidir. Peygamber efendimiz, “Bu ayda yapılan nafile ibadetlere başka aylardaki farzlar gibi sevap verilir, farzlara ise yetmiş farz sevabı verilir" buyurdu. Ve ilave ederek buyurdu ki: “Bu ayda mağfiret olunmayan ne zaman mağfiret edilir?”

İbadet etme bakımından bu ay ile müminlerin ömrü bereketli kılındı. Zira bu aydaki bir gece (Kadir gecesi) bin aylık geceye tekabül etti. Bu geceyi ihya edenler bin ay ibadet etmiş sevabına kavuşurlar. Cenab-ı Hak bu kıymetli geceyi mübarek Ramazan-ı şerif içinde gizleyerek müminlere bir kez daha rahmet eyledi. Zira o mübarek geceyi tes’id edebilmek için ramazan ayının her gecesini Kadir gecesi bilen ve ihya eden müminler, manevi kazançlarına kazanç kattılar.

Sahabe-i kiramdan Abdurrahman bin Avf hazretleri, Peygamber efendimize “Ramazan-ı şerifte en çok ne ile meşgul olayım?” diye sorduğunda âlemlerin efendisi “Kur'ân-ı kerim okumakla” buyurdular.

Kur'ân-ı kerim ramazan ayında indirilmiştir. Dolayısıyla Ramazan-ı şerifin Kur'ân-ı kerim ile bağlılığı olduğu için bütün hayırları ve bereketleri kendinde toplamıştır. Resulullah efendimiz yine buyurdular ki: "Ramazan ayının gündüz ve gecesinde Kur’ân-ı kerimden bir âyet okuyana her harfi için bir şehit sevabı vardır."

Bu müjdeler saymakla bitmez. Şanlı peygamberimiz de bu nedenle, “Şayet kullar, Ramazan-ı şerif ayındaki fazilet ve ihsanları bilselerdi bütün senenin ramazan olmasını isterlerdi” buyurdular.

Kıymet bilmek!

“O mahiler ki derya içredir, deryayı bilmezler...”

Ramazan ayı bizi tehlikeye düşürmeden açlığın ve susuzluğun ne demek olduğunun idrakine vardırır. Böylece darda olan fakir, fukaranın durumları ile ilgilenmemizi temin eder. Bizi başka insanların dert ve sıkıntılarını paylaşmaya sevk eder.

Gerçekten de bir yudum suyun değerini, susuzluktan ölmekte olan birine, bir lokma ekmeğin değerini açlıktan kıvranana, hürriyetin değerini esir düşenlere, sıhhatin kadr ü kıymetini de ağır hastalara sormak gerekir...

Müminler de işte böyle mübarek ve bereketli bir ayın içerisinde olduklarının idrakinde olup kıymetini bilmek ve her anını değerlendirmek durumundadır.

Bir padişahın kölesi vardı. Bir gün bu köle ile gemiye bindi. Fakat köle o güne kadar ne deniz görmüş ne de gemiye binmişti.

Müthiş bir korkuya kapıldı. Cereyana kapılmış gibi titriyordu. Sakinleştirmek mümkün olmadı. Hükümdar da durumdan rahatsız olmuştu.

Gemide bulunan bir âlim, “ben onu sakinleştiririm merak etmeyin” dedi. Köleyi tutturup suya attırdı.

Adam çırpınmaya batıp çıkmaya başladı. Sonra ip attırıp adamı kurtardı.

Köle bundan sonra sakin ve sessiz bir köşede oturdu.

Olayları hayretler içerisinde izleyen Hükümdar, “nasıl oldu bu iş” diye sordu. Âlim:

“Sultanım köle boğulma tehlikesi geçirmeden evvel geminin kadr u kıymetini bilmiyordu. Ne zaman ki batma tehlikesi yaşadı. Geminin kıymetini anladı...” İşte bazı nimetlerin kadr u değeri de elden gitmeden bilinmiyor.

Şanlı Peygamberimiz de beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini bilmemizi istedi:

"Hasta olmadan önce sıhhatin,

Meşguliyetten önce boş vaktin,

Ölüm gelmeden önce hayatın,

Fakir düşmeden önce zenginliğin,

İhtiyarlıktan önce gençliğin..."

Kur'ân-ı kerimde Cenâb-ı Hak, ramazan için “sayılı günlerdir”, buyurdu. Sayılı günler tez geçer. Ramazan ayının kıymeti de elden gidince anlaşılır. Cenâb-ı Hakk, kıymetini bilenlerden layıkıyla değerlendirenlerden ve bu kıymetli misafiri hoş tutanlardan; razı edenlerden eylesin!

Sahibini tanımak!

İnsan, Cenâb-ı Hakk’ın rızıklara kefil olduğunu bilir ama en çok onun endişesi ile yaşar. Cennet’e ise kefil olmadığını, onun bu dünyada yapacakları ile kazanabileceğini bilmesine rağmen sanki Cenâb-ı Hakk, Cennet’i kendisine hazırlamış gibi hareket eder.

Bir kıtlık senesi idi. Herkes ne yapacağını kara kara düşünüyordu. Böyle bir durumda evliyadan Şakik-i Belhi zengin bir adamın kölesinin neşeden oynadığını gördü. Ona sordu:

“Herkes kıtlıktan, açlıktan inleyip dururken sen neye güveniyorsun ki böyle neşe içinde oynuyorsun!” Köle:

“Benim efendimin yedi köyü vardır ve çok zengindir. Her ihtiyacımızı bol bol veriyor. Ben oynamayım da kim oynasın!..”

Şakik-i Belhi bu cevabı alınca kıtlıktan muzdarip olan talebelerine dönerek:

“Kendimize gelelim. Bir köle efendisinin yedi köyüne güveniyor. Kendini emniyette zannediyor. Bizler ise dünyadaki bütün köylerin şehirlerin sahibi ve bütün âlemlerin maliki, her canlının rızkına kefil olan Allahü tealanın kullarıyız. Nasıl bir sahibimiz var iyi idrak edelim. Üzülmek ve ümitsizliğe düşmek ne büyük bedbahtlıktır!”

Ramazan ayında sahibimizi, malikimizi ve Rabbimizi en iyi şekilde anlamak ve bu mübarek ayı en güzel şekilde idrak etmek dileğiyle...

TEFEKKÜR

On bir aydır gideli biz de çekerdik hicran

Merhaba etti bizimle yine şehr-i Ramazan

.

1663 yılında Avusturya ile Osmanlı Devleti’nin arası bozulmuştu. Avusturyalılar anlaşmalara aykırı olarak hudutta iki palanga inşasına başlamışlardı. Ayrıca çeteler eliyle Osmanlı hudut karakollarına saldırmakta idiler.

Osmanlı ordusunun harekete geçeceği anlaşılınca Avusturya’dan elçiler geldi. Yapılmakta olan palangalar yıkılmayınca görüşmeler akamete uğradı. Artık Osmanlı ordusu yollardaydı. Belgrad’da yapılan görüşmelerden de netice alınamadı. Ordu harekâtına devamla Budin’e geldiğinde elçiler son bir görüşme talebinde bulundular.

Serdar-ı ekrem Fazıl Ahmed Paşa görüşmelerin sürdüğü odaya girdiğinde bütün vezirler ve elçiler ayağa kalktılar. Paşa, elçiye hoş geldin dedikten sonra yerine oturdu. Onlar da hoş bulduk deyip oturdular.

Ardından Ahmed Paşa ile elçiler arasında şöyle bir konuşma cereyan etti:

Ahmed Paşa: “Evvela sen niçin geldin?”

Elçiler: “Sulh etmeye. Çasarın muradı sulhtür. Biz dahi sulh yapmak istiyoruz.”

Ahmed Paşa: “Bizim cümle isteyeceklerimizi boynuna alabilir misin?”

Elçi: “Alırım.”

Ahmed Paşa: “İmdi. Sulh birkaç çeşid olur. Birincisi Âl-i Osman’ın cümle kulları evlerinde rahat ve huzurda iken devlet büyükleri iki tarafın reayasının asayişi için eylerler. İkincisi, devlet büyükleri sefer üzerinde iken yapılır. Bir sulh da şudur ki; Âl-i Osman’ın yer götürmez askeriyle darü’l-harbe girildiğinde olur... İşte biz bugün yer götürmez Osmanlı ve yıldız sayısı Tatar askeriyle vilayetinize geldik. Asitane’de iken sulh murad etmiş idin. Bir hâl ile makule yaklaşmayıp bu ağır askeri buraya kadar getirdiniz. Bu vaktin sulhü artık diğer vakitlerle kıyas edilemez... Bundan önce Sultan Süleyman (Kanuni) ile senevî otuz bin altın vergi vermek şartıyla sulh akdedilmişti. Bir defa da senede Devlet-i Aliyye’ye iki yüz bin guruş nakit vermek üzere Koca Murad Paşa ile sulh yapmıştınız. Şimdi bu iki sulhdan hangisine razı olursunuz?”

Elçiler: “Sultan Süleyman ile olan sulhü bilmeyiz. Amma Koca Murad Paşa ile akdolunan sulhta senevî iki yüz bin guruşluk pişkeş verilmek üzere yazılıdır. Ancak bugün için Çasar efendimizin sikke vermeye rızası olmadığı gibi bu namı kabul edenlerden de değildir.”

Ahmed Paşa: “Ne güzel. Var Budin kalesinde zevk ve safada ol ve hatırınız hoş tutasınız. Çünkü elçisiniz ve elçiye zeval yoktur. Biz efendinin memleketine varalım. Bakalım Hakk teala ne gösterir...”

Artık konuşma sırası silahlara gelmişti.

Kuzey Irak

Bu defa yanı başımızda iki kale yaptırılmıyor. Devlet kuruluyor. İngilizler Osmanlı Devletini biraz da Müslümanları birbirine kırdırarak ve herkese devlet vadederek yıkmışlardı. Irak, Suriye, Lübnan, Filistin, Suudi Arabistan devletleri hep bu vaadin neticesi olarak ortaya çıktı. Bugünkü devletin kurulacağı ise Lozan’da belliydi. Büyük ve güçlü bir Türkiye istemeyen Hıristiyan Haçlı gücü uzun emelli programlar ile geleceği kurgulamaya çalışıyorlar.

Türkiye daha II. Abdülhamid Han’ın nasıl yıkıldığı ile dahi yüzleşemedi. II. Abdülhamid Han’a ve dolayısıyla Osmanlı Devleti’ne en büyük şamarın içeriden vurulduğu gerçeğini anlayamadı. Bırakın bunları anlamayı yüz yıl boyunca kötülenen, aşağılanan, iftiraya uğrayan hep II. Abdülhamid Han oldu.

İşte bunun için Kuzey Irak’taki devlete müdahale edemezsin. Zira tarihten dersler çıkarıp yüz yıl ötesine yani bugünlere sen hazırlanmadın. Sen içeride, öleli 100 sene olmuş bir hakan ve tarihin derinliklerine çekilmiş bir devletle uğraşırken ötekiler plan ve projeler geliştiriyorlardı.

Bu plan ve projenin en önemli ayağı FETÖ idi. 40 yıllık bir projenin neticesi olarak uygulama sahnesine konuldu. Millet nasıl olduğunu dahi anlayamadan ülkeyi parçalamaya götüren bu sinsi işgal hareketini bitirdi. Anlamadan diyorum, zira hâlâ bu ülke içinde bu sinsi oluşuma su taşıyanlar var. Hâlâ bunu ülkede partiler arası mesele olarak görenler var. Hâlâ 15 Temmuz başarılı olsaydı bırakın kuzeyde yeni bir devletin ortaya çıkışını, bizden de önemli bir toprak parçasının ayrılmış olduğu gerçeğini takdir edemeyenler var.

Evet millet lideriyle birlikte bu girişimi bitirdi. Fakat düşmanın B ve C planları devam ediyor. Zira dışarıda bir asır önce devlet verdiği ve bugün de devlet vadettiği kuklaları emir eri gibi çalışmaktalar. Görev beklemekteler. Türkiye’nin güvenerek ittifak edeceği ve birlikte müdahale edeceği ne yazık ki tek devlet yok.

Bunu anlamak için 1916’da İngilizlerin meşhur ajanları Lawrence’ten Türklerle Kürtlerin arasını açmasını istediği gerçeğini unutmamak lazım. Lawrence o zaman İngiliz devlet adamlarına, “Onlar et ve tırnak gibiler. Aralarını açmanız imkânsızdır. Tam yüz sene lazım” demişti.

Lawrence

Türkiye bölücü aklın projesi olarak Öcalan fitnesiyle bu uçuruma doğru sürükleniyordu. Son dönemde atılan adımlar bize Güneydoğu’yu bir kez daha kazandırdı. FETÖ’den sonra en mühim kazancımız da bu oldu. Şimdi Barzani ile Türkiye’yi zayıflatacak üçüncü adımı başlatıyorlar. Burada hedefleri kısa vadeli değil. Çok uzun da değil. Türkiye’nin ilk karışık veya güçsüz bir zamanını kollayacakları kesin. Ancak Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan da “yeni Lawrence’ler bu defa başarılı olamayacaklardır” diyerek eski numaralara karşı dikkatli olduklarını beyan etti ki son derece önemlidir.

Evet Türkiye II. Abdülhamid Han’ı iyi anlamalı ve onu düşürdükleri tuzağa bir kez daha düşmemelidir. Onun denge siyasetini çok iyi kavramalı ve yürütmelidir. Bir defa şu iyi bilinmeli ki ABD artık dost değil, hasımdır! 15 Temmuz’daki rolü ortaya çıktığı gibi bugünkü tavrı da net bir biçimde meydandadır. Zira PYD’ye (dolaylı olarak PKK’ya) vermiş olduğu binlerce tır dolusu silah bunun en bariz misali olarak ortadadır. Türkiye son bir yıldır ortaya koyduğu gibi artık teslimiyetçi politikalardan tam kurtulup menfaat ilişkileri içerisinde güveneceği müttefik ülkeleri belirlemek, ona göre politikalar geliştirmek durumundadır.

Türkiye’nin ikinci mühim siyaseti millî birlik ve beraberliğini içerideki tüm unsurlarıyla birlikte sağlama yolunda ilerlemek olmalıdır. Muhalefet partileri, Devlet Bahçeli Bey’in son bir yıldır takip ettiği “Türkiye’nin tam istiklali için birlik partileri” tezini iyi anlamalıdır. Başkanlık sistemi bütün organlarıyla işler hâle getirilmelidir.

Yoksa Türkiye gemisi okyanusta çok büyük ve fırtınalı bir dalganın içerisine doğru girmektedir. Bu dalgaların arasından başka türlü sıhhatli çıkmak çok ama çok zor olabilir.

TEFEKKÜR

Kim ki kaldı ikilikde yâr değil

Yoğa saygıl sen anı kim var değil

.

Tarih her zaman ve her dönemde yükselen bir değer olmuştur. Zira bir ilim olmanın yanı sıra millî birlik ve beraberliğin temininde en büyük şuur ve bilinçlerden biridir. Milletlerin geleceğini belirlemede en tesirli projektördür. Buna rağmen tarihimize gereken değeri vermediğimiz ve hakkıyla gençlerimize aktarmadığımız da bir gerçektir.

Öte yandan “Muhteşem Yüzyıl” dizisi ile başlayan süreçte ülkemizde tarih daha da ilgi görmeye başladı. TV’lerde programlar, yazılan kitaplar, filmler ve dizilerle neredeyse son sekiz yıldır zirve yaptı. Fakat bu zirve yakında zırvaya dönüşecek gibi duruyor!

İki hafta önce Pazar Divanı’nda yüksek bütçe ve usta oyuncularla gösterime giren “Mehmed: Bir Cihan Fatihi” dizisinin Fatih Sultan Mehmed Han ile hiçbir alakasının bulunmadığını ve bu yüce hakana yakışmadığını belirtip eleştirmiştim. Nitekim üzerinden 15 gün geçmeden de dizi veda etti. Fatih gibi tarihimizin en büyük cihangirinin bu hâllere düşürülmesi pek acı değil mi?

“Muhteşem Yüzyıl” dizisine duyulan tepki ile zirveye çıkan ve hâlâ reytingleri zirvelerde dolaşan “Diriliş Ertuğrul” dizisinde ise geçtiğimiz hafta Sadeddin Köpek, Ertuğrul Gazi tarafından öldürüldü.

Dizi izleyenleri arasında ve sosyal medyada aylardır adı büyük nefretle anılan Sadeddin Köpek’in ölümü millete neredeyse, Cehennem azabından kurtulmuş gibi bir ferahlık verdi.

Gerçekte ise öldürülen Sadeddin Köpek mi yoksa Ertuğrul Gazi mi idi? Üzerinde ciddi düşünmek ve tefekkür etmek gerekir!

Zira ertesi gün okula giden çocuklar öğretmenlerine Sadeddin Köpek’in Ertuğrul Bey tarafından öldürülüp öldürülmediğini sorduklarında dünyaları başına yıkılacaktır.

Ünlü yazar Cengiz Aytmatov’un Beyaz Gemi romanında olduğu gibi çocukların dünyalarını ve hayallerini yok edeceksiniz! Zira Ertuğrul Gazi, bırakın Sadeddin Köpek’i öldürmeyi hayatında bir kez dahi karşılaşmamıştır!

Bu hayalperest senaristler, yarın Sultan Alaaddin Keykubat’ın veliaht seçtiği İzzeddin Kılıçarslan ve büyük oğlu Gıyaseddin Keyhüsrev ile dönemin kudretli devlet adamları Kayır Han, Kemaleddin Kamyar, Hüsameddin Kaymeri, Taceddin Pervane, Atabey Şemseddin Altunapa, Cemaleddin Ferruh, Gürcüoğlu Zahireddin ve Celaleddin Karatay’ı dizi veya film yapsalar Ertuğrul ile nerede buluşturacaklar acaba? Şayet kurgu ile bir araya getirecek olurlarsa bu ancak beraberce cihat hareketinde omuz omuza çarpışmaktan öte gitmeyecek ve asla birbirlerine husumetleri olmayacaktır.

Önce sistem kurulmalı!

Sadeddin Köpek’i anlamak için evvela o dönemin şartlarını mutlaka bilmek ve anlamak gerekmektedir. Bunun için de şu mühim soruların cevabı aranmalıdır:

Sultan Alaaddin Keykubat on dört yaşındaki oğlu Gıyaseddin Keyhüsrev dururken sekiz yaşındaki İzzeddin Kılıçarslan’ı niçin veliaht tayin etmişti? Sekiz yaşındaki bu şehzade hangi başarıyı göstermişti? Bu şehzadelerin etrafında hangi devlet adamları bulunuyordu? Bunlar iki cepheye niçin ayrılmıştı? İzzeddin Keykavus neden saltanat mücadelesine girişmemişti? Sadeddin Köpek’in etrafındaki devlet adamlarını ortadan kaldırmaktaki maksadı neydi?..

İşte bütün bu suallerin cevabı araştırıldığında, Sadeddin Köpek idaresinin şifreleri bulunacaktır. Zira yukarıda sayılan devlet adamlarının hangisi bu şartlarda işbaşına gelse netice değişmeyecekti. Nitekim ondan sonra da değişmedi.

Zira saltanat veraseti konusunda Selçukluların ve ondan önceki Türk devletlerinin, devletlerini bütünleştirici bir sistemleri yoktu. Dağıtıcı, bölücü ve nihayetinde birbirlerini yiyici bir sistemi devam ettiriyorlardı. Düşünün! Sultan II. Kılıç Arslan ülkesini on bir oğlu arasında pay etmişti. Bu devlet ne kadar uzun ömürlü olabilirdi? Veliaht gösterilen hangi şehzadeye kardeşi itaat etmişti? Dolayısıyla bu şehzadelerin yanındaki tecrübeli ve kudretli devlet adamları onlar adına birbirlerini yemekte ve hatta saltanatı ele geçirmek yolunda kanlı teşebbüslere kalkışmakta beis görmüyorlardı.

İşte Osmanlılar, sırf bu bozuk sistemi değiştirmek için önce kardeş katlini ve ardından da ekber ve erşed usulünü getirmek mecburiyetinde kalacak ve devletin devamlılığını bu yolla sağlayabileceklerdir.

Dolayısıyla bu siyasi kargaşada sorumluluk Sadeddin Köpek’ten ziyade bizatihi sistemin kendisindedir.

Diğer taraftan Sadeddin Köpek’in şahsiyetini kaynaklara göre değerlendirecek olursak dizide gösterilenin aksine bambaşka bir şahsiyet karşımızda durmaktadır.

Sadeddin Köpek!

Sadeddin Köpek, köken olarak muhtemelen Türk değildi. Gulâmhâne adı verilen askerî okulda, Türk-İslâm terbiye ve eğitimiyle yetiştirilmiş, ordu kademelerinde de emîrliğe kadar yükseltilmiş bir kişiydi.

Bugün herkesin aşağılamak kastıyla kullandığı “Köpek” ismi, ona hakaret, horlama ve küçümseme gibi bir maksatla yakıştırılmamıştı. Kendisine isim olarak verilmiş olup itaatli, bağlı, samimi hizmet eden ve vefalı gibi anlamlara geliyordu. Şayet bu isim, tahkir anlamında kullanılmış olsaydı, bizzat yaptırmış olduğu Zazadin Hanı’nın kitabesinde, bu ismi kullanması mümkün olmazdı.

Sadeddin Köpek, Sultan Gıyaseddin küçük yaşta olduğundan âdeta bir hükümdar gibi hareket ediyordu. Bu hâl saltanat hırsını da kamçılayacak ve sonunda hayatını mahvetmesine kadar götürecektir. Fakat bu durum eski Türk devletlerinin genel karakterini yansıtmaktan başka bir şey değildi. Memlukler ve Kadı Burhaneddin Devleti gibi nice devletimiz hep bu şekilde ortaya çıkmıştı. Bu itibarla iki yıla yakın görev yaptığı süre içinde rakiplerini sindirmeye ve yok etmeye uğraştı. Bu durum ise düşmanlarını çoğaltmaktan öte bir işe yaramadı. Sümeysat’ı zaptetmiş olması en büyük siyasi başarısıdır. Kısa süren dönemi sırasında başka şeyler beklemek de hata olacaktır. Ayrıca Moğol tehlikesine karşı, Eyyubilerle mevcut düşmanlığı gidermiş ve dostluk temininde önemli adımlar atmıştır.

İbni Bibi ve Selçukname gibi devrin kaynaklarının belirttiğine göre Sadeddin Köpek, gösterişe, dünya zevklerine, mal ve servete düşkün değildi. Kendisini, adaletin en yüce hakemi olarak görmekteydi. Halka karşı tutumu, ılımlı ve yumuşak olup adalet temeline dayanmaktaydı. Gittiği her yerde, halkın en fakir ve en güçsüzleriyle konuşur, onların istek ve şikâyetlerini sabırla dinlerdi. İhtiyaçlarını cömertçe karşılardı. Suçluları rütbe ve makamlarına bakmadan ibret olacak bir şekilde cezalandırırdı.

Sadeddin Köpek zamanında Türkiye Selçuklu ordusunda tam bir düzen ve disiplin hâkim olmuştu. Özellikle ıktâ sahipleri, hiçbir şekilde halktan belirlenmiş verginin dışında “bir tavuk kanadı” dahi istemeye cesaret edemiyorlardı. Halkın zayıf ve düşkün kesimi, onun zamanında rahat, huzur ve güven içinde yaşamıştır...

Bu bilgilerden sonra bir kez daha Diriliş Ertuğrul dizisindeki Sadeddin Köpek’i hatırlamak icap edecektir.

Millete, bu devlet adamına karşı o kadar hakaret ettirdiler ki, ölmüş bir adama bu kadar nefret kusturmaları ve iftiraları sebebiyle, neredeyse günahlarını alıp temizlettiler. Günahları kalmadı ise millete sevaplarını verdirttiler. Evet, işte bu nedenle Sadeddin Köpek kazandı. Kazanmaya da devam ediyor. Zira ona hakaret edenlerin helalleşmeleri ancak ahirette olabilecektir.

Ertuğrul Gazi’yi ise hiç karşılaşmadığı bir kişiyi öldürtmek ve yapmadığı işleri yaptırtmak suretiyle her gün gözden düşürmeye devam etmekteler. Her gün yeni bir yalana kurban vermekteler! Kendileri yazıyor, kendileri çalıyor ve kendileri oynamaktalar!

Yeter artık! Reytinginiz sizin olsun! Verin bu milletin gerçek tarihini ve gerçek Ertuğrul’unu!

TEFEKKÜR

İlim oldur ki ehline nafi’ ola

Masiyet illetlerin dafi’ ola

.

Tarih 16 Eylül 1998. PKK terörünün azdığı günlerdi. Dönemim Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Atilla Ateş Hatay'a gitti. Teröristbaşı Öcalan'ı topraklarında barındıran Suriye'yi "Sabrımız tükenmek üzeredir. Sabrımızı taşırmasınlar!" diyerek sert bir şekilde uyardı.

O günden sonra Öcalan’a gidecek mekân kalmamıştı. Sanki dünya kendisine dar gelmişti. En sonunda da “paket teslimi” Türkiye’ye iade ettiler.

O gün 10 yaşındaki bir çocuğun dahi aklına şu sual gelmedi mi?

Devlet on beş yıldır bu asinin fitnesiyle uğraşıyordu. Suriye’de olduğunu sağır sultan bile işitmiş durumdaydı. Yıllardır süren hadiseler Türkiye’ye en az 150 milyar dolara mal olmuştu. Beş binden fazla asker ve altı bine yakın sivil vatandaşımız şehit edilmişti. On beş binin üzerinde de asker ve sivil olmak üzere yaralımız olmuştu. Şu konuşmayı bu kadar maddi ve manevi kayıp vermeden yıllar önce yapmak çok mu zordu?..

Hiç kimse zaman ve şartlar diyerek açıklama yapmaya kalkışmasın. Zira bu belayı içimize sokan da kullanan da “paket teslimi” eden de aynı mihraktı.

Yine bu mihrakın “paket teslimi”ni, o dönemde 28 Şubat’ın mimarlarına, bin yıl devam edecek diyenlere ve seçilmiş bir hükûmeti düşürenlere bir jest olarak sunması da değerlendirilmesi gereken ayrı bir mesele idi!

Tıpkı FETÖ örgütünü yerleştiren büyüten ve onun eliyle işgal hareketine girişen gibi. Fakat bu defa bir farklılık var. Evet içimize yerleştirdiler, evet tam manasıyla kullandılar, evet işgal hareketine de giriştirdiler. Fakat dikkat ediniz örgüt liderini teslim etmediler.

Zira bugün devletimiz Amerika’nın emrinde hareket etmiyor!

Kanla beslenen ahtapot!

15 Temmuz’dan beri ABD ile yollar net bir biçimde ayrıldı. Bir yılı aşkın süredir üstü kapalı bir şekilde devam eden mücadele bugün neredeyse açık bir hâl aldı. Artık dünya biliyor ki Türkiye ABD’nin Orta Doğu’daki projelerini tanımıyor. Hatta attığı adımlarla ABD’nin senaryolarını bir bir bitiriyor. ABD terör örgütleriyle ittifak hâline düşmüş imajıyla dünyada saygınlığını itibarını sürekli kaybediyor, Time dergisinin son kapağında görüldüğü üzere yalnızlaşıyor.

Bu arada ABD, Türkiye’nin gardını düşürmek için zaman zaman bazı sözcülerine ülkemiz lehine parlak nutuklar çektirmektedir. Bunları işiten içerideki kalemşorları ve bazı aydın geçinenler de hemen TV’lerde “ABD gerçeği gördü”, “ABD hatasını anladı”, “ABD ile ilişkileri düzeltmeli”, “ABD ile nereye kadar bu çatışma sürecek” gibi yorumlar yaparak ahkâm kesmeye başlamaktadır. Bu görüş sahipleri ya ABD beslemeleridir ya korkaktır. Vesayet sistemi altında şahsiyeti gelişmemiş insanlardır.

ABD ile ilişkilerimizin tanımlandığı “stratejik müttefik”lik deyiminin aslında böyle olmadığı hatta onların nazarında bunun hizmetçiye verilmiş bir parlak unvan olarak görüldüğünü de hatırdan asla çıkarmamalıdır.

Adına “stratejik müttefik” dediğimiz bu korkunç ahtapotun on yıllardır kanla beslendiğini de unutmayalım. Irak’ta, Suriye’de, Mısır’da, Libya’da Afganistan’da akan kanlardan sorumlu olduğunu hatırdan çıkarmayalım. DAEŞ, YPG, PKK, PYD, FETÖ, El-Kaide ve daha nice örgütleri eliyle Türkiye’de binlerce masumun kanının müsebbibi olduğunun idraki içinde olalım.

Bir adam ne ile beslenmeye alışmışsa her zaman onu bekler. Şayet fırsat bulursa bu defa daha korkunç bir şekilde intikamını alacaktır. Orta Doğu’da emecek kan bırakmadı neredeyse. Şimdi daha besili ülke aramanın derdindedir.

Millet 15 Temmuz İstiklal Mücadelesini neticelendirinceye kadar devam ettirmelidir. Bu netice; duruşuyla, tavrıyla, vakarıyla ve şahsiyetiyle devlet olduğunu dünyaya kabul ettirmek ve öyle yaşamaktır. Esaret altında yaşamayı en büyük zül addederek kırk kişiyle Çin sarayını basan Kürşad’ın evlatları bugün seksen milyonluk koskoca bir ülke, dünyanın her yanında kalbi bu ülkeyle çarpan iki yüz milyondan fazla ırkdaşı ve bir milyardan fazla her vesile ile yanımızda durduğunu haykıran İslam Ümmeti’nin gücünü hissederek hareket etmelidir.

Bunun için tek şart bugünkü savaşın, varoluş mücadelesinin farkında olmaktır.

Farkında olmak

15 Temmuz gecesi bir millet bayrağıyla ve ezanıyla sokaklarda idi. İşgal hareketine karşı duruşunu gösterdi. İki ay boyunca sokaklarda yatarak büyük güçlerin maşalarını yere serdi.

Fakat işgal girişiminin arkasındaki o büyük güçler, bugün başka bir şekilde sınırı zorluyorlar. Maksat ve hedeflerinden asla vazgeçmiyorlar. Bunun adına Türkiye’yi kanlı baharlara hazırlamak, büyük İsrail’e Fırat’a doğru koridor açmak Türkiye’yi üçe beşe bölmek girişimleri diyebilirsiniz. Her halükârda ülke bir ölüm kalım mücadelesi vermeye devam ediyor. 15 Temmuz dehşet verici mücadelesinin sadece şekli ve mevzii değişti. Hatta bu defa son yüzyılının süper gücü ile karşı karşıya bulunuyoruz.

Mehmetçik olanca gücü ve inancı ile kar kış demeden mücadelesini devam ettiriyor. Bizim de bu mücadelenin yediden yetmişe farkında olmamız gerekiyor. Farkındalık nasıl olur?

Geçen yaz Avusturya’da bir konferans vermek üzere havaalanına giderken telefonuma bir mesaj düşmüştü.

Düşmanla mücadelede şehit düşen bir özel harekâtçımızın cebinden çıkan not yazılıydı. Şehidimiz şöyle diyordu:

“Sizler survivor izlemekten vazgeçip de bu ülkede ne oluyor dediğinizde ben aranızda olmayacağım.”

Evet özel harekâtçımız şehit düşmüştü. Artık aramızda yoktu. Peki biz ne kadar haberdardık!

Elbette şehitlerimizin ardından, “Şehitler ölmez Vatan bölünmez” demek mühimdir. Fakat asıl olan mücadelenin her zaman farkında olmaktır. Bu farkındalık gece yattığımızda sabah kalktığımızda namazlarımızda onları hep hatırlamak İhlas ve Fatihalar okuyup dualarla destek olmaktır. Zira:

Binlerce top ve tüfek yapamaz asla

Seher vakti gözyaşının yaptığını

Düşman kaçıran süngüleri çok defa

Toz gibi yapar bir müminin duası

Osmanlıda ordu sefere giderken bütün bir millet gözyaşları ile uğurlardı. Dönünceye kadar beş vakit duada unutmazlardı. Orduyu, leşker-i gaza ve leşker-i dua diye ikiye ayırırlardı. Leşker-i gazayı yani savaşan güçlerimizi devlet tayin etmektedir. Askerimiz de fedakârane mücadele vermektedir.

Leşker-i dua ise bütün bir millettir. Milletimiz de görevini eksiksiz yerine getirecek ve zafer Türk milletinin olacaktır inşallah.

TEFEKKÜR

Bir hurûşiyle eder bin hâne-i ikbâli pest

Ehl-i derdin seyl-i eşk-i inkisârın görmüşüz

.

28 Şubat dönemi. 1998 yılında Kayseri’de uluslararası bir sempozyumdayız. Henüz doçenttim. Orada onlarca Profesör Hoca varken açılışta ilk konuşmayı Yrd. Doç. bir arkadaşa vermişler. Az sonra neden verdikleri de anlaşıldı. Konuşmasına şöyle başlamıştı:

“Bugün burada Osmanlı’nın son dönemindeki din adamlarından bahsedeceğim. Ancak aklınıza hemen Mustafa Sabri Efendi ve Konya’lı Zeynelabidin Efendi gelmesin. Bunlar ilimde zırcahil adamlar. Konuşmaya değmez...”

Mustafa Sabri Efendi, Osmanlı’nın son şeyhülislamlarından biri idi. Konya’lı Zeynelabidin Efendi ise Hürriyet ve İtilaf Fırkası’nın liderlerindendi. Her ikisi de siyasette büyük hatalar etmiş olabilirlerdi. Abdülhamid Han’a karşı da muhaliftiler. Peki ilimde neredeydiler?

Panelistin konuşması bitip sorular bölümüne geçildiğinde şöyle bir soru yönelttim:

“Konuşmanıza başlarken Mustafa Sabri ve Zeynelabidin Efendi’lere ilimde zırcahil dediniz. Şayet siyaseten zır cahil demiş olsaydınız anlardım. Mesela Erdal İnönü Bey’e ben siyaseten cahil diyebilirim. Fakat ilimde zırcahil demem için en az onun kadar fizik bilgisine sahip olmam gerekmektedir. Siz, ilimde zırcahil dediniz. Şimdi sorum şu olacak: Mustafa Sabri Efendi’nin bana ilimde iki hatasını söyleyebilir misiniz? Veya Arapça eserlerinin tamamının adını sayabilir misiniz?.."

Ortada buz gibi bir hava esmişti. Zira verilecek cevabı yoktu. Oturum başkanı, “üsluba dikkat etmek gerekir”, diyerek meseleyi bağladı.

Mustafa Sabri Efendi’nin adı; Tokat’ta verilmiş olduğu bir İmam Hatip Okulu’ndan, bir TV kanalının haberi ve ardından sosyal medyada olay olması üzerine, yangından mal kaçırır gibi bir anda çıkarıldı.

Bundan sonrası daha vahimdi. Haber yapanların ifadeleri ve ithamları Mustafa Sabri Efendi hakkında ne kadar cahil kaldıklarını gösteriyordu. Sanki, “cahilim cahil” diye itirafda bulunuyorlardı.

Neymiş Mustafa Kemal Paşa, arkadaşları ve Kuva-yı Millîye aleyhindeki meşhur idam fetvalarını o vermiş. Halbuki 11 Nisan 1920’de o fetvaları veren Şeyhülislam Dürrizade Abdullah Efendi idi.

Bendeniz ise haberi görünce öncelikle İmam Hatip Okulu’na nasıl bu ismi vermişler diyerek pek şaşırmıştım. Muhtemelen Tokat’ın yetiştirmelerinden olduğu için bir vefa örneği sergilemişlerdir dedim. Ancak isminin apar topar kaldırılmasına o kadar şaşırmadım.

Zira Mustafa Sabri Efendi’yi belki onlar da tanımıyorlardı. Tanısalardı muhtemelen o okula adını vermezlerdi diyeceğim geliyor. Neden?

Hatırlarsınız son yıllarda Radikal İslam, El-Kaide ve DEAŞ militanlarını etkileyen fikir aktörleri olarak, kendilerine Selefî denilen Afgani, Abduh, Seyid Kutup, Mevdudi, Reşit Rıza gibi isimler vardır. Bilhassa Atatürkçü geçinenler ve bugün Mustafa Sabri Efendi’ye hain diye bağıranlar bunların aleyhinde çok atıp tutarlar.

Peki bu beyler kökü dışarıda, İslam’ı değiştiren ve gençleri canlı bomba hâline getiren 'Radikal İslam’ın temsilcileri denen bu zevatla en büyük ilmî ve fikrî mücadeleyi kimin yaptığını biliyorlar mı acaba?

Seyid Kutup, Mevdudi ve Abduh’un eserini okutan ilahiyatçı hocalarımız Mustafa Sabri Efendi’nin eserlerini hiç okuturlar mı acaba? Eserlerinin isimlerini Google’a bakmadan sayabilecek var mıdır? Şayet okumuş ve tanımış olsalardı ne diyecekleri gerçekten merak konusudur!

El-Ezher’i, reformistlere dar eden âlim!

Mustafa Sabri Efendi, Cumhuriyet’in ilanından sonra Mısır’a gitti. 1924’te ise vatandaşlıktan çıkarıldı. Belki inanmayacaksınız ama İskenderiye ve Kahire sokaklarında bilhassa aydınlar ve din adamları tarafından Mustafa Kemal’e karşı olduğu gerekçesiyle sözlü sataşmalara ve hakarete uğradı. Bu itibarla Mısır’dan ayrılıp Hicaz’a gitmek zorunda kaldı. Sıhhati bozulunca Mısır’a tekrar döndü ise de aynı gerekçelerle tekrar hakaretlere maruz kaldı. Bunun üzerine önce Gümülcine’ye ve ardından Patras’a gitti.

Mısır’da din adamları neden Mustafa Sabri Efendi’yi barındırmadılar hiç düşündünüz mü? Mısır’da sanki Mustafa Kemal Paşa çok mu seviliyordu? Hayır. Asıl sebep Ezher Üniversitesi’ne hâkim olan reformist din adamlarının Osmanlı ulemasına düşmanlığı idi.

Nitekim Mustafa Sabri Efendi 1932’de Mısır’a tekrar döndüğü vakit kendisini tamamen ilme verdi. Uzun zamandır El-Ezher Üniversitesi’ne hâkim bulunan reformist din adamlarına karşı fikrî bir mücadelenin içerisine girdi. Bu sırada bilhassa Afgani, Abduh ve onların izini sürenlerin yanlış ve batıl itikatları üzerinde yazdığı eserler ve ilmî faaliyetleri kendisine Mısır’da büyük itibar sağladı.

Mustafa Sabri Efendi bilhassa Ferid Vecdi, Muhammed Abduh, Reşit Rıza, Mahmut Şeltut ve Muhammed Hüseyin Heykel gibi yeni akılcılık okulu mensupları hakkında, nübüvveti ilahiyi elçilik bağlamından çıkarıp insani düzeye indirdiklerini ifade ederek reddiyeler yaptı.

“Yeni İslam Müctehidlerinin Kıymet-i İlmiyesi” adlı eserinde Musa Carullah Beykiyef’in dindeki bozuk fikirlerine yerinde cevaplar vermiştir. Musa Carullah Beykiyef üzerine yüksek lisans çalışması ile ünlenen ve FETÖ’yü “bizi ve bizim gibi nesilleri yetiştiren” diyerek öven Prof. Dr. Mehmet Görmez, Sabri Efendi’nin ilmi hakkında acaba ne düşünmektedir? Yine Sabri Efendi, “Dini Müceddidler” isimli eserinde İslam’da reform yapılması gerektiğini savunanların görüşlerini çürüttü. Artık El-Ezher Üniversitesi reformistlerin kalesi olmaktan çıkmış bulunuyordu.

Mustafa Sabri Efendi bu ve bunlar gibi onlarca kıymetli eseri neticesinde âlimlerden pek çok dost edindi. Evi tam anlamıyla bir mektep hâlini aldı. Bir taraftan kendisinden ders dinlemeye gelenlerle dolup taşıyor bir taraftan da âlimlerin sohbet meclisine ve fikir alışverişine dönüşüyordu. İlme verdiği bu destek üzerine Mısır veliahdı kendisini saraya davet edip iltifatta bulundu. Gazete ve dergilerde yazılar yazdı. 12 Mart 1954’te vefat ettiğinde cenazesine ilim ve siyaset adamlarının yanı sıra büyük bir kalabalık iştirak etti. Abbasiye’ye defnedildi.

Osmanlı Sultanı Çelebi Mehmed döneminde Şeyh Bedreddin isyan ettiği için idam edilmişti. Buna rağmen bir kısım eserleri medreselerde uzun yıllar okutulmaya devam edecektir.

Bizim ise bugün sergilemekte olduğumuz ve hayretle izlediğimiz cehaletin boyutunu görünce, ilmî ve fikrî özgürlükte nereden nereye geldiğimiz ortada ve bu cehaletle nereye kadar gideceğimiz meçhuldür!..

Aslında Diyanet’in son raporuyla dinsizliğine vurgu yapılan FETÖ fikirlerinin kırk yıl boyunca İlahiyat hocalarınca neden anlaşılmadığı ve neden hâlâ İlahiyatlarda reformist ve Selefî fikirlerin neşvünema bulduğu buradan da anlaşılmıyor mu?

TEFEKKÜR

Çeşm-i insaf gibi kâmile mizan olmaz,

Kişi noksanını bilmek gibi irfân olmaz.

.

Türkiye Cumhuriyeti, tarihinin en mühim seçimlerinden birini geride bıraktı. Zira bu seçimle birlikte yeni bir döneme girildi. İnşallah hayırlara vesile olur. Artık bu yeni dönem biraz da evveliyle değerlendirilecektir. Dolayısıyla bir iki hafta Pazar Divanı köşemde tarihî perspektif içerisinde seçimi siz kıymetli okurlarım için değerlendirmeye çalışacağım.

Öncelikle bu devrin açılmasında iki siyasi dehanın müthiş birlikteliği ve mücadelesi vardır. Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey’in yanı sıra MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli Bey. Bu noktada tarihimizden yine bir kesit aktaracağım.

Hatırlayacaksınız önceki haftalarda yine bu köşemde Viyana’da Osmanlıya ihanet ederek Avrupa’dan geri dönüşün fitilini ateşleyen Murat Giray’dan bahsetmiştim. Bu hafta ise Murat Giray’dan sonra Osmanlı için “kara gün dostu” olan başka bir Kırım Han’ından bahsedeceğim. O, Selim Giray’dır.

Gerçekten de Bahadır Giray Han’ın oğlu olan Selim Giray, Viyana bozgunundan sonraki felaket yıllarında kara gün dostu gibiydi. O, bir taraftan Osmanlılara karşı Kutsal İttifak’a dâhil olan Rusların Kırım üzerine korkunç saldırılarına set çekerken bir taraftan Lehistan cephesine koşuyor bir taraftan da Avusturya kuvvetlerinin Balkanlar’a sarkmaması için fırsat buldukça bu bölgeye yardıma geliyordu.

Onun fevkalade gazalarının yanında Özbek Hükümdarı Sultan Kulu Han’a göndermiş olduğu mektubundaki şu ifadeleri devleti için fedakârlığını ve İslam birliğine verdiği değeri yansıtması bakımından çok mühimdir. Şöyle ki:

“Benim biraderim! Cümlemizden ulu olan Mekke-i Mükerreme hâdimi ve halife-i Müslimîn bulunan Âl-i Osman Padişahı Sultan Süleyman Han Hazretlerinin (II. Süleyman) def’i a’dası için her vechile mal, can ve askerimizle bizzat imdad-ı ianet etmek üzerimize vacip olmuştur. Layık-ı din ü devlet değildir ki, bizler ona yardım etmeyelim. Behemehal bu hususta ihmal ve gayretsizlik edersek dinimizi yıkmış oluruz.”

Özbek hükümdarı Sultan Kulu Han’ın bu gayretli Han’a verdiği cevap İslam ümmetine ve hükümdarlarına nasıl davranmaları gerektiğini ifade eden ve altın levhalarda çerçevelenmesi gereken bir vesika gibiydi:

“Benim karındaşım, taraf-ı biraderlerinden hangi gün asker talep olundu da gönderilmedi. Askerim benim değil, sizindir. Can ve baş üstüne. Gayret-i İslam muktezasınca her ne kadar imdada asker lazımsa ifade buyurun, derhal tedarik olup gönderilir. Vesselam.”

Kara gün dostu!

Öte yandan Selim Giray Han’ın bu gayretinden devletine verdiği güçten rahatsız olanlar da yok değildi. Bunlar padişahla kendisinin arasını açmak için her türlü fitne yolunu açmaya çalışıyorlardı. Onun için, “İstiklâl sevdasındandır” diyerek söylenti çıkarıyorlardı. Bu sözlerden müteessir olan Selim Giray veziriazama gönderdiği mektupta devlete sadakat ve bağlılığını arz ederek padişahın elini öpmek arzusunu şu sözlerle belirtti:

“Düşman ayaktadır. Bu kış mevsiminde Boğdan, Eflak ve Erdel ve bütün Rumeli Hristiyanları isyan edip Karadeniz kenarlarına kadar bütün memlekete yayıldı. Bundan dolayı İslamiyet gayretiyle Kırım’dan çıkıp Bucak’ta kışlamak için hareket etmek üzereyim. Düşmana fırsat verilirse memleket elden gider. Bundan başka bizzat gelip padişah hazretlerini ziyaret etmek isterim.”

Selim Giray Han bu hareketi ile bölücülerin, fitnecilerin, Osmanlı ve Kırım’ı birbirine düşürmek isteyenlerin emellerine yerinde bir müdahale ile mani oluyordu.

Bu sırada Yeğen Osman Paşa, Macaristan Serdarı idi. Ancak bunalımlı dönemden istifade ile başına buyruk hareketlerde bulunuyor, merkezden gelen emirleri dinlemiyor ve etrafı haraca bağlamaya çalışıyordu. Osmanlı devleti, bir taraftan Viyana bozgunu neticesinde hudut kalelerini kaybetme tehlikesini yaşarken diğer taraftan bu serkeş devlet adamı ile uğraşıyordu.

Selim Giray padişahın daveti üzere İstanbul’a geldiği zaman muharebe vaziyeti ile Yeğen Osman Paşa’nın durumu görüşüldü (8 Ocak 1689). Acıklı ve tehlikeli hâli yakından görüp öğrenen Selim Giray, heyetin ricasıyla ilk sözü aldı ve şöyle konuştu:

“Yeğen Osman Paşa, devlet adamlarının aczi ile bir küçük yılan iken şımartılarak yedi başlı bir ejder hâline getirildi. Bu şımarık adam göz göre göre hiç muharebe etmeden Belgrad’ın düşman eline geçmesine sebep oldu. O hâle geldi ki, “Yeğen” dediğiniz vakitte korkunuzdan akciğeriniz görünür! Kaht-ı rical mi vardır? Kaldı, kaldı da devlet bu herife mi kaldı? Çok yazık Âl-i Osman devletine ki bir hayırhah adamı kalmamış! İlk işimiz düşmanların ayaklandığı bir zamanda içimizdeki hainlerin işini bitirmek birliği temin etmektir” (Ocak 1689).

Bu görüşme sonrasında Osman Paşa Kamaniçe Kalesi kumandanlığına tayin edilirken Üngürüs (Macaristan) serdarlığı Arap Recep Paşa’ya verildi. Yeğen Osman Paşa ise kendisinden ve gücünden o kadar emindi ki yeni görevini tebliğe gelen çavuşa büyük bir hiddetle:

“Şimdi seni katlederim lakin elçisin ve hem ocak tarafından geldin. İşte meydan, ellerinden geleni geri komasınlar” diyerek açıkça isyan bayrağını açıp adamlarıyla Niş’ten çıkıp Vitoş Dağı’na gitti.

Ancak Recep Paşa ve Selim Giray seri hareketle Osman Paşa’nın işini bitirdiler. Selim Giray bu defa Kırım’a döndü. Zira Ruslar, kendisinin bölgede bulunmamasını fırsat bilerek büyük kuvvetlerle Kırım’a saldırmışlardı.

Kısa sürede toplayabildiği on beş-yirmi bin kişilik kuvvetiyle Ortakapı mevkiinde Rusların karşısına çıktı. Az bir kuvvetle akıl almaz kahramanlıklar gösteren Selim Giray Han, beş gün süren kanlı muharebelerden sonra, Rus ordularını dağıtarak perişan hâle düşürdü ve ağır kayıplar verdirdi (11 Mayıs 1689).

Kalpten gamı dûr eyle!

Bu habere sevinen Sultan II. Süleyman Han, Edirne’ye davet edilen Selim Giray’ı ayakta karşıladı ve elinden tutarak yanına oturttu. Başarıları için dualarda bulundu.

Selim Giray bundan sonra birlikleriyle süratle Üsküp üzerine yürüdü. Krapos adında bir Sırp sergerdesi, kendini Komonova kralı ilân edip, Osmanlı kuvvetlerini vurmaya başlamıştı. Selim Giray, etrafı kana ve ateşe boğan bir sergerdeyi iki yüz kadar adamı ile birlikte yakalatarak öldürttü.

Bundan sonra on beş bin kişilik seçkin bir Avusturya kuvvetinin kıskacındaki Kaçanik üzerine yürüdü. Selim Giray’ın yanında beş bin kişilik bir kuvveti bulunuyordu. Düşmanın çokluğu ve seçme birlikler oluşu yüzünden yanındakiler geri dönülmesini teklif ettiler. Selim Giray Han ise:

“Boğdan, Eflak ve Niğbolu dağlarını aşıp geldik. Bu düşmanı bertaraf etmeden gidersek artık düşman arasında nam ve şanımız kalmaz. Her ne olursa olsun akşama kadar ya düşmanı toprağa gömeriz veya cümlemiz kırılıp kıyamete dek bir nam koyup gideriz. Kalpten endişeyi terk ile, gönül birliği ile düşmanları basalım. Cenab-ı Hak muinimiz olsun” diyerek saldırı emrini verdi.

Kaçanik boğazında vuku bulan harpte Kırım birlikleri Avusturya askerlerine ağır bir darbe indirdiler. Avusturya birliklerinin büyük kısmı savaş meydanında kalmıştı. Selim Giray buradan Priştine ve Prizren taraflarına geçerek oraları da istirdattan kurtardı.

Bu büyük serdarın kahramanlıkları din ve devlete hizmetleri filmlere dizilere konu olacak mahiyettedir. Hizmetlerinin unutulmaması gerekir.

İşte 15 Temmuz işgal girişiminden beri dimdik duruşu, icraatları, yerinde ikazları, fitnecilere prim vermemesi, Cumhurbaşkanı’nın yanında birlik ve beraberliğin sembol ismi oluşu dolayısıyla Devlet Bahçeli Bey, Selim Giray gibi “kara gün dostu” olmuştur. Bu dostluk Selim Giray Han’ın dediği gibi devletedir, milletedir, ümmetedir ve dinedir. Şahısların geçici olduğunu unutmamalıyız.

TEFEKKÜR

Kim ki kaldı ikilikde yâr değil

Yoğa saygil sen anı kim var değil

.

II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilişinden sonra ülkemizin maruz kaldığı felaketler malumdur. “Devlet-i ebed-müddet” denilen imparatorluğumuzu toprağa verirken küllerinden doğan yeni Türkiye Cumhuriyetimiz yabancı ülkelerin tasallutundan bir türlü kurtulamadı. Bilhassa 1960’lardan sonra ülke başbakanlarımızın ABD başkanları karşısında zelil ve kapıkulu-vari duruşu milletimizin unutamadığı ve hazmedemediği vakalardı.

Avrupa ülkelerinin devletimize tepeden bakışları, AB’ye almak adına kapılarında yıllarca bekletmeleri, her defasında aşağılamak suretiyle dalga geçmeleri tarihimizin hiçbir devresinde yaşamadığımız bir durumdur.

Bir taraftan elleri altında tuttukları zinde güçlerle siyaseti ve milleti dizayn etmek ve bir taraftan da topyekûn bir milleti zelil durumlara düşürmek, onların en büyük zevk ve eğlenceleri idi. Satın alınmış kalemşorları, ajanları ve gönüllü köle zihniyetiyle yetişmiş tarafgirleri vasıtasıyla algı operasyonları yürüterek bu emellerine her defasında kolaylıkla kavuştular.

Nitekim sadece FETÖ hadisesiyle otuz yıllık bir çalışma sonunda bu ülke içinde nasıl o kadar çok mankurt zihniyetli adam oluştu, anlamak mümkün değil. Belki anlamak için hadiseleri derinliğine tahlil etmek gerekmektedir.

Öte yandan basit bir misal olması bakımından AK Parti’nin iktidara geldiğinde en fazla eleştirildiği şu hususu bugün hatırlayan var mıdır acaba?

Ekonomi çökmüş, kurtarıcı diye Avrupa’dan "Derviş" adında birilerinin gönderildiği yani tamamen boyunduruk altına girildiği günlerdi. AK Parti böyle bir vaziyette hükûmete geldiğinde ABD’den yirmi milyar dolar kredi vermeyi önerdiler. Sayın Başbakan o zaman bu krediyi kabul etmediği için malum çevrelerce o kadar çok eleştirilmişti ki!

Acaba Sayın Başbakan o gün o kredileri almış olsaydı ve bir kez daha borç bataklığına çekilseydi bugün Amerika’ya böyle cesur ve başı dik gidebilir miydi?

Karşılarında “Kapıkulu yok” diyebilir miydi? Şartlarını sıralayabilir miydi? Köle zihniyetiyle yetişmiş insanlardan bunu anlamalarını beklemek mümkün değil.

Sadece, Kürşatların evladı olduğunu bilmek ve idrak etmek gerek!

Yıpratmak!

Milletin vicdanında bir FETÖ projesi olduğu artık kesinleşmiş bulunan Kutlu Doğum Haftası tartışmaları sırasında bazı çevreler ve yazarlarca şu söz fazlasıyla dillendirildi:

“Lütfen Diyanet’i yıpratmayalım!”

Oysa Diyanet neticede bir kurumdur. Şurası da muhakkak ki kurumların dini, inancı, ibadeti yoktur. Yanlış bir uygulamaya parmak basarken kurum niçin yıpransın ki? Ayrıca bir kurumu yanlıştan kurtarmak o kurumu güçlendirir mi yoksa zayıflatır mı?

Emniyetteki, Yargıdaki, Millî Eğitimdeki yanlışlara dikkat çekmek, önünü almak kurumu bozmak manasına mı gelmektedir?

Özellikle de dinî bir meselede “Kurumu aman yıpratmayalım!” derken "din yıpransın din bozulsun fakat müesseselere bir şey olmasın" mı denilmektedir?

İşte Diyanet’in başındaki etkili isimler bir kez daha nerede durduklarını gösterdiler. Peygamberimizden itibaren uygulanagelen Mevlit Kandili kutlamasını aslından bozan, farklı noktalara getiren ve FETÖ parmağı olduğu ispatlanmış bulunan bir projede hatadan dönmek yerine, kurumu yıpratmamak adına hatada ısrar etmeyi seçtiler.

İleride çok konuşulacak bu gelişmeleri ibretle değerlendirmekte fayda var!

Neme gerek!

Kanuni Sultan Süleyman bir dünya gücü olan devletinin, inkıraza uğramasından derin bir endişe duyuyordu. Onu zayıflatmaya ve geriletmeye itecek sebepleri araştırıp tedbirler almak niyetindeydi. Bu maksatla saray ağalarından birini, devrin tasavvuf büyüklerinden, büyük âlim ve aynı zamanda süt kardeşi olan Yahya Efendi’ye gönderdi. Yolladığı notta tek bir sual vardı:

“Bu devlet nasıl yıkılır?”

Yahya Efendi ise sualin altına kısaca şu notu düştü:

“Neme gerek!”

Kanuni bu keskin cevaba çok üzülmüştü. Bir müddet sonra Yahya Efendi ile ilk karşılaştıklarında beklemeden konuya girdi:

“Hocam size bir sual sordum. Devlet ü din için elzem olan bir hususta fikirlerinizi alıp tedbirler edinecektik. Neden cevap vermeyip 'neme gerek' dediniz?”

Yahya Efendi’nin cevabı ise çok çarpıcı idi. “Hünkârım anlamadınız mı? Âlimler, insanlar yanlışları, hataları, bozuklukları görüp 'neme gerek' diyerek kayıtsız kaldıklarında devlet elden gider, din elden gider!”

Bugün vuku bulan hadiselere ne güzel ışık tutan bir anekdot.

Buyurunuz. Ne yazık ki Diyanet temsilcileri, 28 yıldır hiçbir yanlışını görmedikleri, karşı durmadıkları FETÖ’nün din adına ortaya koyduğu ihanetlerine, bugün de sadece sessiz kalmakla yetinmeyip aynı zamanda sahip çıktılar.

Tefekkür

Doğru olsam ok gibi yabana atarlar beni

Eğri olsam yay gibi elde tutarlar beni

Görmedim doğruda aç eğride tok

Eğri yay elde kalır hedefe varır doğru ok

Türk gençliği tarihinin en bunalımlı yıllarını yaşamaktadır. Gençliğimiz iki asırdır gittikçe yitirmekte olduğu kimliğini, kişiliğini bilmek ve kazanmak zorundadır. Atalarının tarihinin izlerini sürmek zorundadır. Bunun için tarihini, dilini, dinini, iyi bilmek mecburiyetindedir.

Ecdadımız Mohaç’a, Uyvar’a, Malazgirt’e Rodos’a niçin gidiyordu? Nasıl bir ruh haleti içerisindeydi? Zaferleri nasıl elde ediyordu. Nasıl ve ne için yaşıyordu?

Bunları veremezsek inanın hayal dünyasında gezinmiş ve sadece günü kurtarmış oluruz.

Bunun birinci yolu gençlerimize Peygamber efendimizi hakkıyla tanıtmak olmalıdır.

Bugün zaman zaman “tarihî yol” çalışmalarına şahit oluyorum. Bazı belediyelerimiz, IV. Murad Han’ın Revan Seferine giderken açtığı yol, Kanuni’nin Rodos Seferine giderken takip ettiği yol veya Fatih’in Akkoyunlu üzerine giderken izlediği yollardan bir kesitini tespit edip, tarihe uygun olarak düzenleyip bir nostalji olarak gençleri yürütecekler. Bunun için belki milyonlarla para harcayacaklar. Atalarımızın seferlere giderken açtığı yollarda senede bir gün yürümek gençlere ne kazandıracaktır bilemiyorum. Pek de anlamıyorum. Oysa o ataları hatırlatan her vilayetimizde o kadar kıymetli eserler var ki… Onlara sahip çıkmak, tanıtmak, anlatmak ve gençlerimizi uyandırmak asıl mesele olmalı.

1970’lerde Çanakkale’ye 18 Mart 1915 zaferini anmaya giderken, maalesef dans ederek eğlenen, fuhuş yapan gençlerimizi görerek kahroldu bu millet. Bir dönem Lenin, Stalin, Mao, Humeyni ve Kaddafi’de rol model aradı gençlerimiz ne yazık ki! Gençlere yol yürütmekle kimse tarihî değerlerini kazandıramaz.

Ecdadımız Mohaç’a, Uyvar’a, Malazgirt’e Rodos’a niçin gidiyordu? Nasıl bir ruh haleti içerisindeydi? Zaferleri nasıl elde ediyordu. Nasıl ve ne için yaşıyordu?

Bunları veremezsek inanın hayal dünyasında gezinmiş ve sadece günü kurtarmış oluruz.

Bunun birinci yolu gençlerimize Peygamber efendimizi hakkıyla tanıtmak olmalıdır.

Mevlit Kandili!

Peygamber efendimizin doğduğu Rebiülevvel ayında bulunuyoruz. Önümüzdeki perşembeyi cumaya bağlayan gece Mevlit gecesidir. Âlemler O’nun hürmetine yaratılmıştır. Deylemi’nin İbni Abbas’tan bildirdiği hadis-i kudside Cebrail aleyhisselam Peygamber efendimize gelerek Allahü tealanın “Ey Resulüm sen olmasaydın Cenneti, Cehennemi ve dünyayı yaratmazdım” buyurduğunu bildirmiştir (Acluni, Keşfü’l-Hafa).

Peygamber efendimizi öven naatların çoğunda bu mana geçmektedir. Senayi Efendi:

Dedi şanında Hak levlak levlak

Muhammed olmasa olmazdı eflak

Diyerek bu hadis-i kudsiye işaret ederken, Yunus Emre de bu hususu şöyle dile getirdi:

Hak yaratdı âlemi, aşkına Muhammed’in

Ay ve günü yaratdı, şevkine Muhammed’in

Ol dedi oldu âlem, yazıldı levh ü kelam

Okundu hatm-ı kelam, şanına Muhammed’in

Yunus kim ede medhi, över Kur’ân âyeti

An ver-gil salevatı, aşkına Muhammed’in

Şeyhülislam Yahya Efendi de bu hadis-i kudsiye değinerek Peygamber efendimizi şöyle övmekteydi:

Sana mahsus lütfudur Hakk’ın

Tâc-ı levlak ü taht-ı ev ednâ

Şeyh Galip Efendi ise:

Levlak ile zât-ı paki mevsuf

Kur’ân’da sıfatı zarf u mazruf

İfadesiyle temiz zatı Levlak sözüyle vasıflandırılmış ve Kur'ân’ı kerimde sıfatları bildirilmiş, övülmüş demektedir.

Aynı mana Süleyman Çelebi’nin mevlidinde ise şu şekilde geçmektedir:

Pes Muhammed’dir bu varlığa sebep

Cehd edip O’nun rızasın kıl talep

O’nun için oldu bu varlık kamu

Ay ve yıldız, yer ve gök, uçmak tamu

Zehirlenen gençliğimiz!

Cenab-ı Hak Tevbe Suresi’nin 24. Âyetinde Peygamber efendimizi kendisi ile zikrederken müminlere mealen, “O’nu babalarınızdan, oğullarınızdan, eşleriniz ve akrabalarınızdan, evlerinizden ve mallarınızdan kısaca her şeyinizden daha çok sevmelisiniz” buyurmaktadır. Bu itibarla Peygamber efendimiz de:

“Beni çocuğunuzdan, babanızdan ve bütün insanlardan daha fazla sevmedikçe gerçekten iman etmiş olmazsınız” buyurmuştur (Buhari, İman 6-7).

Bu itibarla Eshab-ı kiram efendilerimiz Tabiin, Tebe-i tabiin ve İslam dairesine girilmesiyle birlikte Türkler, O’nu sevmeyi, O’nu övmeyi, O’nun yaşayışını örnek almayı birinci prensip edindiler.

Hâl böyle iken son kırk yıldır bir örgüt eliyle bin yıllık İslam beldesi Türkiye’de Peygamber efendimiz, Hristiyanlarla diyalog kisvesi altında nasıl kenara bıraktırıldı, nasıl unutturuldu! Peygamber efendimizi bir kenara koyanlar, Papalık misyonunun bir parçası olan Pensilvanya’daki terör liderine nasıl kapıldılar? Bin yıldır Peygamber efendimizin aşkı ve sevdası tüten Anadolu’nun yiğit Türk evlatlarının kalbine böyle bir zehir nasıl akıtıldı? Nasıl dinine, peygamberine, milletine, vatanına ihanet eder hâle getirildi?

Başımızı ellerimizin arasına alıp üzerinde günlerce düşünmek gerek!

Bu örgütü basit görmeyelim. Bu örgütün dinî sahadaki fikirlerini hâlâ bu necip milletin asil evlatlarına şırınga edenler kol geziyorlar. Aramızdalar, televizyon kanallarındalar, okullardalar. Kısacası artık hemen her yerde açıkça arzı endam ediyorlar. Ramazan ayında bazı programlarda bir ay zehir kustular.

Tanzimat'tan beri İngilizlerin, içimize soktuğu ajanlar vasıtasıyla saçtıkları mikroplar kendi bünyemizi sardı. Millet asıl savaşı kendi bünyesinde vereceğini bilmeli. Bu savaş silahlı bir savaş değildir. Bu savaş dinini, peygamberini, tarihini, dilini, kültürünü, değerlerini bilme ve öğrenme savaşıdır. Aksi hâlde uçurum uzakta değil. Peygamber efendimizi anlamayan ve tanımayan gençlik, Papa'nın hizmetindeki bir Papa uşağına kolaylıkla tapar hâle getirilebilmektedir.

Mevlidine hayran kulaklarımız!

Rahmetli Arif Nihat Asya Bey on yıllar önce bir naatı şerifinde bu acı gerçeği şöyle dile getirmişti:

“Diller, sayfalar, satırlar

‘Ebu Leheb öldü’ diyorlar:

Ebu Leheb ölmedi, ya MUHAMMED;

Ebu Cehil, kıtalar dolaşıyor!

Neler duydu şu dünyada

Mevlid’ine hayran kulaklarımız;

Ne adlar ezberledi, ey NEBİ,

Adına alışkın dudaklarımız!

Artık, yolunu bilmiyor;

Artık, yolunu unuttu

Ayaklarımız!

Kâbe’ne siyahlar

Yakışmamıştı, ya MUHAMMED,

Bugünkü kadar!

Haset gururla savaşta;

Gurur, Kaf Dağı'nda derebeyi...

Onu da yaralarlar kanadından,

Gelse bir şefkat meleği...”

Rahmetli Arif Nihat Bey bugünü görmüş olsaydı neler derdi acaba?

Bakınız size basit bir çözüm.

Âlemlerin, Peygamber efendimizin hürmetine yaratıldığını ve O’nu nasıl sevmemiz gerektiğini bildirdim. Senayi Efendi’den, Yunus Emre’den, Şeyhülislam Yahya Efendi’den, Şeyh Galip’ten Süleyman Çelebi’den örnekler verdim.

Buna rağmen gençlerimizde Peygamber efendimize bağlılığı ve muhabbeti kırmak ve yıkmak isteyenler bu hadis-i kudsinin ihtiva ettiği manaya da bir anda yok demektedirler.

Siz de onları anında yok sayın!

Türk gençliği üzerinde oynanan oyunlara ve çözüm önerilerine devam edeceğiz.

TEFEKKÜR

Ey Resulu’s-Sakaleyn ey şeh-i taht-ı kevneyn

Sensin ol baisi levlak-ı semavat u zemin

Bu FETÖ’cüler gerçekten çok sinsi, planlı, programlı çalışıyorlar. Nereye ve nasıl vuracaklarını iyi biliyorlar. Her fırsatı değerlendiriyorlar.

23 Nisan’da Başbakanlık koltuğuna oturan bir ilkokul çocuğu, eline tutuşturulan kâğıttan okurken ilgililere, Dinler arası diyaloğun tamamlanması ve devam ettirilmesi. Sorguya çekilen öğretmen ise o bilgiyi Dışişleri Bakanlığı sitesinden aldığını söyleyerek kendini masum biri gibi savunmuştu. Bir ilkokul çocuğuna, iki cümle yazı vermek için güya Dışişleri sitesine girip yazı arayan bir öğretmen! Ne garip değil mi? Biz de yuttuk o zaman(!) Fakat biz yutmasak da maalesef birileri fena yutuyor!

Bakınız ders programları ile olumlu manada yapılan müfredat değişiklikleri dağ fare doğurdu kabilinden öteye gitmiyordu. Biz bu durumu evvelce de ifade etmiştik. Bu zihniyet ve kafayla hiçbir şey olmayacağını da belirtmiştik.

Fakat okullar açıldığında sanki hükûmet ülkeyi muhafazakârlığa doğru hızla sürüklüyor diye bir yaygara koparıldı. Bilhassa Doğan medyasında üç beş gün bu hava estirildi.

Şimdi şunu iyi biliniz ki bu yaygarayı yapan veya yaptıranlar ya FETÖ’cü veya FETÖ’nün kuyusuna su taşıyanlardır. Çünkü onlar devamında ne olacağını iyi biliyorlardı.

Nitekim okulların açılması ve kitapların dağılmasıyla ortalık daha da aydınlandı.

Meğer FETÖ’cüler hâlâ işin içinde cirit atıyorlar.

Din kültürü, felsefe, tarih, müzik ve matematik kitaplarında mesaj vermeye devam ediyorlar.

Evrim kaldırıldı diyorlardı. Buyurun İmam Hatip Okulu 7. sınıf matematik kitaplarını alın ve arıların nasıl bir evrim geçirdiğini okuyun.

4. sınıf müzik kitabında ise “yer ve gökyüzünün büyük kısmının hâkimi Tanrı Ketzakutıl”, dünyaya müziği getirmektedir. FETÖ’cülerin on dört yıl Türkçe Olimpiyatlarında şarkı türkü ile coşmalarının sırrı da şimdi anlaşılmış olmaktadır. Galiba 'Tanrı Ketzakutıl’ın emri altına girmişlerdi!..

Bu gaflar da ihanettir!

Sosyal Bilgiler 6. sınıf kitabında, “çan, hazan, ezan sesi buluştu” başlıklı eski bir gazete haberinden hareketle, "Dinler Arası Diyalog"u devam ettiriyoruz, mesajı verilirken şu anda bununla en büyük mücadeleyi sürdürmekte olan Sayın Cumhurbaşkanımızı da bunun hamisi gibi göstermek nasıl bir münafıklıktır.

Bir de tarih kitabında yer alan bir şiirdeki şu kıtaya bakın:

Halkın ne söz hakkı vardı ne oyu

Mutlak hâkim idi padişah soyu

Uyutulmuş idi asırlar boyu

Uyandı, silkindi durdu bu millet

Bu şiirleri okuyan bir gence, 622 yıllık Osmanlı Devleti’ni nasıl okutacaksınız, Allah aşkına söyler misiniz? Asırlar boyu narkoz verilip uyutulan bir millet diye mi? Bunlar Osmanlı Devleti’ne hâlâ Kılıçdaroğlu kafası ile mi bakıyorlar acaba? Şeker üretemeyen, tüfek yapamayan, okuma yazma bilmeyen Osmanlı gibi(!)

Sadece Osmanlı mı? Bu zihniyetle bakılırsa Selçuklu, Gazneli, Karahanlı da aynı değil midir? Gerçekte bu düşmanlık İslâm’a yöneliktir.

Yazık gerçekten yazık! Bu kafa doktora tezlerine konu olacak bir kafadır. Böyle bidon bir kafaya her köyümüzde mutlaka bir ad verilmektedir. Artık doktora araştırmaları ile bunu ortaya çıkarma vakti gelmiştir.

Muhafazakâr anlayış diye günlerce ahkam kesen bidon kafalıların tarih zihniyeti yıllardır bu söylemlerle oluştu. Bunların Türk milletini uykuda diye itham etmeleri şaşılacak bir durum da değildir. Zira bu FETÖ’cüler ve Batının uşakları nazarında, siz ülkeyi Haçlılara teslim etmediğiniz sürece, uyuyanlar safında bulunuyor olacaksınız. Nitekim onlara sorarsanız, millet bugün de uyumaya devam etmektedir. 15 Temmuz günü millet sokaklara taşarken “sakın evinizden çıkmayın” diyerek canhıraş gayret sarf edenler bunlar değil miydi? Ah uykucu millet(!) Hep uyur böyle işte…

Söylediğim gibi müfredattaki bu skandallar tam bir FETÖ aklıdır. Cumhurbaşkanımız 2013 yılından beri bu fitneye bütün gücüyle dikkat çektiği hâlde hâlâ bunların oyun ve projeleri ile karşılaşmamız çok garip değil mi? Bu kitapların bazılarının 2013 yılı Talim ve Terbiye Kurulunca onaylandığı da söyleniyor. Öyle ise bu denli gaflet ne ile izah edilebilir. Bakanların, müsteşarların bu fitneye karşı son derece uyanık bulunmaları gerekmekte değil midir?

Şunu net ifade edeyim ki hal böyle iken, gaflet içinde olanların gafları da ihanettir. Uyanın artık kardeşim!

Şarkışla Kaymakamı!

FETÖ ve FETÖ-vari oluşumların yolunu kesmek, kültürel faaliyetlerden ve gençleri bilinçlendirmekten geçer. Belediye başkanları imkânları dolayısıyla kültürel faaliyetler konusunda daha aktifler. Gerçi bunun için fazla bir kaynağa da ihtiyaç yok. İlgi ve alaka meselesi. Gençleri kabul edip yanlarında olduğu mesajını verebilmesi yeterli. Nitekim Şarkışla Kaymakamı ve Gemerek Kaymakam Vekili Akif Pektaş Bey, gençlik oluşumlarını desteklemek, kültürel faaliyetlere katkıda bulunmak noktasında özveri ile fevkalade işler yapmaktadır.

Diğer taraftan Şarkışla halkı, belediyesi ve kaymakamı iş birliği neticesinde yiğit ve şehit evladı Muhsin Yazıcıoğlu adına, müthiş bir vefa örneği ile Edirne Selimiye Camii’ne benzer ve fakat asla taklit olmayan muazzam bir camiye imza atmışlar. Cami bir ay içinde hizmete girecektir. Diyanet veya valilerimiz birkaç ilimizde yardım toplatıp bu caminin kalan son bölümü ve biriken ağır borçlarına katkı yapabilir! Dost odur ki, dar zamanında yanında ola!

TEFEKKÜR

El eli yur âdettir, iki el dahi yüzü yur

Bazı bazısına sebep koymuştur müdebbir-i umur

Geçtiğimiz hafta üç gün Almanya’da kitap fuarında idim. Duisburg Astec Kitap Fuarı, Almanya’nın en büyük kitap ve kültür fuarlarından biri. Bu sene yüz elli bin kişi bu fuarı ziyaret etti. Yıllardır düzenli bir şekilde devam ettirilen başarılı bir organizasyon. Burası aynı zamanda Almanya’daki vatandaşlarımızın buluştuğu, kaynaştığı, görüştüğü ve muhabbet ettiği bir aktivite merkezi hâline gelmiş. Bu kadar vatandaşımızı hiç kimsenin kolay kolay bir araya getirmesi mümkün değil. Bir araya getirse dahi sohbet ve muhabbet etmesi imkânsız. Oysa fuarda on gün boyunca bu imkânı fazlasıyla buluyorsunuz. Dertlerini dinliyorsunuz! İsteklerine, arzularına muttali oluyorsunuz.

Peki böyle bir fuarda vekillerimizi görmek neden mümkün olmuyor? Kültür Bakanlığı yetkililerine neden rastlamıyoruz? Gerçekten üzücü bir durum.

Bilhassa seçimlerde gurbetçilerimizin sandığından sonuçlar ne çıkacak diye dikkat kesilen vekillere hitap ediyorum: Orada yoksanız hiçbir sonuca şaşırmayın. Hiç kimseye kızmayın. Gurbetçi vatandaşlarımız neden şöyle davranmıyor neden böyle yapmıyor demeyin. Zira gerektiği zamanda onların yanında değilsiniz!..

İnanın üç gün neredeyse bir dakika boş kalmadan kendileriyle sohbet ettim. Gurbetçilerimizin varlığını, kimliğini, kişiliğini korumak uğruna verdikleri büyük mücadeleye şahit oldum. Vatanlarına duydukları muhabbet ve aşkı görmek gerek! Almanların, çocuklarını ellerinden almak ve asimile etmek için kurdukları tuzakları uzun uzun anlattılar. Almanya, Gençlik Daireleri eliyle çocukları ailelerinden koparmak için fırsat kolluyor. En küçük bir hadiseyi dahi fırsat bilerek çocuğu ebeveyninden koparıp Hristiyanlaştırmaya gayret ediyor. Hiçbir şey yapmasa dahi Türk örf ve aile kültürü içerisinde yetişmesini önlemiş oluyor. Ekonomik rant da bu işin başka bir boyutu.

Almanya’nın bu sinsi faaliyetlerine karşı gençlerimize sahip çıkmak adına büyük mücadele veren sivil toplum kuruluşlarının faaliyetleri gerçekten takdire şayan. Böyle bir durumda birkaç vekilimizin buraya giderek kendilerini dinlemesi ve yanınızdayız mesajını dahi vermelerinin kalplerine ne ölçüde güç katacağını düşünmek gerekir.

Hiçbir vekil diyemez ki ben falan vilayetin temsilcisiyim. Zira Almanya’da bütün Türkiye’den vatandaşlarımız var. Hepsi de Türkiye’nin tek bir vilayetinden gibi birlik ve beraberlik içerisindeler. Konferansımda beş yüz kişilik salonu hıncahınç doldurmuşlardı. Türkiye’nin içinde bulunduğu yeni istiklal mücadelesini anlatırken yaşadıkları coşku ve heyecan görülmeye değerdi. Dört yüz kilometrelik yoldan geldiklerini ifade edenler vardı. Türkiye’nin duruşu, birliği ve beraberliği, vakarı, ümmetin gururu oluşu kendilerine müthiş bir sevinç ve gurur veriyordu.

Evet vekillerimizin bu gururu, bu heyecanı onlarla beraber on gün içinde mutlaka görmelerini, yaşamalarını ve paylaşmalarını isterdim. Cumhurbaşkanımızın gösterdiği gayret, dirayet ve heyecan bazılarını neden hiç harekete geçirmiyor? Herkes neden koltuğunu koruma mücadelesi veriyor? Bırak, koltuk-mevki-makam senin peşinde koşsun.

Kemalpaşazade’nin Yavuz Sultan Selim Han için söylediği şu sözler mevki makam ehline ibret olmalıdır.

Tac ü tahtıyla fahreder beyler

Fahrederdi seninle tâc u serir

Tarih affetmez!..

Sayın Cumhurbaşkanımız geçenlerde büyük bir ıstırabını yine büyük bir üzüntüyle dile getirdi. Kırk yıllık dava arkadaşlarının ülke için istiklal savaşının verildiği şu en keskin virajda maalesef birilerinin kayığına bindiğini ifade etti.

Sulh zamanında askerin geceler boyu ter dökmesi harp anındaki basit bir hizmeti yanında solda sıfır kalır. Bugün ülkemizin işgal girişimlerine karşı gece gündüz demeden hizmet eden bir liderin yanında durmak yerine onu zayıflatmaya ve güçsüzleştirmeye çalışmak ne demektir? Ülkenin yok edilme ve kardeş kavgalarına sürüklenmesi karşısında hangi hatayı konuşmaya sıra gelir ki? Kaldı ki karşı tarafın yıkıcı hiçbir hareketine tepki koymayıp işgale karşı mücadele verenlerin hata dahi olsa en küçük tökezlemelerinde kaplan kesilmek nasıl açıklanabilir?

Bu durum maalesef bir iç sıkıntısının tezahürüdür. Hâlâ Türkiye’nin geçmekte olduğu korkunç girdabı görememektir. Amerika’da koltuğunda oturup “tweet” atarak ülkeleri karıştıranlardan, işgal edenlerden gafil olmaktır.

FETÖ fitnesini, FETÖ'nün kimlerin taşeronluğunu yaptığını en basit ifadeyle anlamamaktır. Zira en basit ifadenin bir üst derecesi ülkeyi yıkmaya çalışanlarla kol kola girmek manasına gelmektedir.

Artık şu mesajın hemen herkes tarafından anlaşılması gerekir diye düşünüyorum. Amerika’nın Orta Doğu’da attığı hemen her adım Türkiye’nin mahvına yöneliktir. Arap baharından tutun, Suriye’de olayların durdurulmaması ve ülkemizin milyonlarla göç almasına yol açılması, Suriye’nin, Irak’ın paramparça edilmesi, DEAŞ ve benzeri terör örgütlerinin kurulması, Türkiye aleyhindeki her örgütü ordu gibi silahlandırması, Rakka, İdlip, Kuzey Irak’ta referandum, Kudüs gibi atraksiyonları, İran’ı karıştırması, Suudileri 'Ilımlı İslam’a çevirmeleri hep Türkiye’ye yönelik çevirme hareketleridir.

15 Temmuz darbe girişimi mutlaka tamamlanmaya çalışılmaktadır. Böyle bir zamanda ve şartlarda Devlet Bahçeli Bey’in duruşu bütün Türk milletine örnek olmalıdır. Bunu "AK Parti, Devlet Bahçeli Bey’in oyununa geliyor" diye izahta bulunanlar şayet ihanet maksadıyla değilse FETÖ tuzağının ne olduğundan gafil adamlardır!

ABD gibi bir gücün milletimizi yerle yeksan ve dinimizi yok etmek kararlılığında olduğu, bunun için her gün yeni senaryolar ürettiği böyle kritik bir ortamda Devlet Bahçeli Bey’in verdiği birlik ve beraberlik mesajları milletin kalbine su serpmekte, güç ve kuvvet vermektedir.

Buna karşılık sayın Cumhurbaşkanımızın savaşın en kızgın günlerinde kırk yıllık dava arkadaşlarını yanında görememesi, bakıp da bulamaması ne zor bir durumdur. Ancak çeken bilir diye düşünüyorum.

Ona bu yalnızlığı yaşatanlar gerçekte vatana, millete ve ümmete yaşatmaktadır. Zira onun şahsında yalnız bırakılan gerçekte bunlardır. Dolayısıyla yalnız bırakılan affetse dahi bu hareketi tarih asla affetmeyecektir.

En kısa zamanda gür sesleriyle milletin yanında olduklarını deklare etmeleri dileğiyle…

TEFEKKÜR

Yol O’nun varlık O’nun gerisi hep angarya,

Yüzüstü çok süründün ayağa kalk Sakarya!

Geçtiğimiz hafta sonu Viyana’da idim. Sakarya-Reşadiye Derneği’nin davetlisi olarak bulunduğum iki gün içinde gurbetçi kardeşlerimle sohbetin yanı sıra bol bol gezme imkânım da oldu. Viyana, Osmanlı düzenli ordularının Avrupa’da son varmış olduğu nokta idi.

Viyana’da bilhassa Osmanlı ordularının 1683 yılında bozgununa sebep olan Kalenberg Tepesi’ni merak ediyordum. Büyük ve kudretli komutan Merzifonlu Kara Mustafa Paşa’nın kuşatma öncesinde askerî stratejisinin mükemmel olduğu yazılıp çiziliyordu. Düşman birlikleri nasıl olmuştu da bu mühim noktayı aşabilmişlerdi? Gerçekten de Kalenberg ve Leopoldberg denilen noktalar incelendiğinde mesele anlaşılıyordu.

Tepeye çıktığınızda Tuna kenarında yer alan Viyana’nın ovaya serilmiş müthiş manzarasıyla karşı karşıya kalıyorsunuz. Viyana’nın bir tarafını boydan boya Tuna Nehri kesiyordu ki buradan yardım almaları imkânsızdı. Tuna’yı ancak kuzeyden, çok gerilerden aşarak gelecek yardımcı birliklerin ise, bu Kalenberg Tepesi’nden başka yol bulmalarının imkânı yoktu.

Merzifonlu Kara Mustafa Paşa’nın başlangıçta ağırdan aldığı Viyana kuşatmasını, sonlandırmak üzere şiddetli hücumlarda bulunduğu sıralardı. Düşman ise kuşatmanın iki aya yakın sürmesinden yararlanmıştı. Avrupa’nın çeşitli ülkelerinden gelen birlikler yanında bilhassa Lehistan Kralı Jan Sobieski kırk bin kişilik bir birlikle Viyana’nın imdadına koşmak üzere hareketlenmişti.

Düşman birliklerinin Viyana’ya yaklaştığı haberi Osmanlı ordugâhına zamanında ulaşmıştı. Elde edilen esirlerden imparatorla Lehistan Kralı'nın ağırlıklarını, İskender (Hörelen) Köprüsü'nden Tuna’nın sağ sahiline yani Osmanlı ordusunun bulunduğu tarafa geçireceği haberi alındığında Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, buna mâni olmak için Kırım Hanı’nı görevlendirdi.

Kıymetimiz bilinsin!

Lakin kalabalık düşman birlikleri Tuna’yı geçerken Kırım Han’ı Murad Giray, mâni olmak bir tarafa yüksek bir yerde elini böğrüne koymuş olduğu hâlde at üzerinde düşmanın geçişini seyretmekle iktifa etmeye başladı. Bu hâl üzerine kendi imamı yanına vararak:

“Han’ım, şu bölük bölük geçen kâfirleri kırdırsanız gerisi kesilmez miydi?” demesi üzerine Han:

“Behey efendi! Sen bu Osmanlı’nın bize ettiği cevri bilmezsin! Bizi bir hâle kodular ki yanlarında Eflâk ve Boğdan keferesi kadar rağbetimiz kalmadı. Bu düşmanın cemiyet ve hareketini kaç defadır yazıp bildirdim. Düşman çok, mukavemet mümkün değil, askeri ve topları metristen çıkaralım, iktiza ederse saf cengi edelim ve illa selamet yere gidelim dedim. İnadından dönmeyip söz geçiremedim. Bu düşmanın def’i yanımda işten değildi ve bilürüm ki bu hâl dinimize de düşmez bir ihanettir! Lâkin gayret beni komadı, anlar da görsünler kendilerin; kaç akçelik adam imiş, Tatar kadrin bilsinler” diyerek atını sürüp kuvvetlerini alarak ordugâha döndü.

İşte Kırım Hanı’nın bu kararı ve davranışı Viyana’nın akıbetini belirleyecek bu tepeden grup grup aşan birlikler, artık Osmanlı birliklerine aman vermeyecekler ve neticede büyük bir felakete dönüşecektir.

Düşman, Tatar askerinin o gün kendilerine yaptığı bu yardımı unutmayacak ve dağa çıkarken gördüğüm bir heykel ile anıtlaştırmak suretiyle şükranlarını sunacaklardır.

Asırlardır bir ve beraber omuz omuza cihat eden ve asırlarca da etmeye devam edecek olan Kırım birlikleri, başındaki bir Han’ın kibri ve gururu uğruna İslam askerinin mahvına yol açacaktı. Aslında Murad Giray’ın kendisi de bu durumu biliyor ve “dinimize de düşmez bir ihanettir” diyerek belirtiyordu.

Murad Giray beraber yola çıktıkları, kardeş bildiği Osmanlı-İslam ordusu kırılırken ne düşündü acaba? Bu ihaneti yaparken on binlerce şehide ve milyonlarca kilometrekarelik vatan toprağına mal olacağını tahmin ediyor muydu? Bilinsin dediği Tatar’ın kıymetini bu noktada Nemçelilerden başkası bilmeyecekti. Sebep olduğu bu hareket, Türk ve Kırım tarihine ise en büyük ihanet olarak geçecekti.

Vefasızlık veya ihanetin o esnada nelere mal olacağı bilinmez. Sonradan ortaya çıkan neticelerine kahrolsanız da geri dönüşü olmayan bir yoldur...

İhanete götüren vefasızlık!

Ahdinde durma Müslümanın en önemli hasletlerinden biridir. Fakat devlet adamları için daha mühimdir. Yusuf Has Hacib’in devlet idaresi konusunda mühim bilgiler içeren “Kutadgu Bilig” isimli eseri ülke idarecilerinin yanında keşke bir el kitabı olarak bulundurulabilseydi! Gençlerimize okutulup öğretilebilseydi! Son dönemlerde Cumhurbaşkanlığı yapan Abdullah Gül ile Başbakanlık yapan Ahmet Davutoğlu Bey keşke ondan hissedar olabilselerdi. Bakınız Yusuf Has Hacib, asırlar öncesinden bugünlere nasıl canlı bir dille hitap ediyordu:

Kalkayım gideyim dünyayı gezeyim

Vefalı kim acep dünyada bileyim

İnsan ender oldu nerde bulmalı

Eğer bulunursa arayıp göreyim

Vefa pek kıt oldu, cefa doldu dünya

Vefa kimde acep azıcık isteyeyim

Eğer bulursam ben, vefalı cömert er

Sırtta taşıyayım, gözüme süreyim

Eğer bulamazsam vefalı bir insan

Dağda geyiklerle hayat geçireyim

Ben, Viyanalıların, bize ihanet, onlara ise kurtuluş olan Kırım Hanı’nın davranışına şükranlarını dile getirdikleri abideyi incelerken ülkemizde ise Abdullah Gül üzerinden Tayyib Bey’e karşı büyük bir cephe oluşturulmaya çalışılıyordu.

Gül’e bu vefasızlığı yaptırtan yeniden Cumhurbaşkanlığı makamına geçme sevdası olabilir miydi? Asla zannetmiyorum.

Gül ile Cumhurbaşkanımızın neredeyse kırk yıla varan dava arkadaşlığı vardı. Tayyib Bey’in Gül’ü Cumhurbaşkanlığına getirtirken ne zorluklar çektiği de herkesin malumudur. Gül, Başbakan iken hanımının başını açtırmaya zorlandığı günleri hatırlıyor muydu? Buna karşılık bir gecede kızların kadınların başlarını açtırtan FETÖ’nün kimin emrine çalıştığını hâlâ anlamadı mı?

Devlet idaresinde vefanın çeşitli dereceleri vardır. Parti içi mücadele verirsiniz. Ecevit ile İnönü’nün kapışması gibi. Normaldir belki bir yarıştır der geçersiniz. Fakat bazen yarışı kimlerin yaptırdığına bakarsınız! Şayet işin gerisinde yabancı mihraklar varsa siz artık, siz değilsinizdir! Birileri adına yarışta bulunuyorsunuzdur. İşte bu noktada vefasızlık sadece şahsa karşı olmaz. Tıpkı Viyana’da görüldüğü gibi vatana, millete, devlete, bayrağa, ezana ihanete kadar dönüşen bir vefasızlık hareketi ortaya çıkar.

FETÖ işgal girişimini hâlâ anlayamayanlar, bu işgal girişiminden bugüne kadar geçen süreci okuyamayanlar, kimlerin hesabına çalıştıklarını asla bilemeyeceklerdir. Anladıklarında ve öğrendiklerinde ise iş işten çoktan geçecektir. Gül, Kılıçdaroğlu, Karamollaoğlu, Akşener ve HDP’nin sözcüleri asla bir araya gelemeyecek, bir koalisyon oluşturamayacak, bir yolculuğa beraber çıkamayacak ve bir ortaklık kuramayacak şahsiyetlerdir. Öyleyse onları kim, ne uğruna birleştirebilmektedir. Sadece Erdoğan düşmanlığı ile birleşen şahıslar yarın ortaya çıkacak vahim tabloda, sadece suçu birbirlerine atma yarışına girişeceklerdir.

Buna karşılık Murad Giray gibi birileri onların büstünü dikebilir. Fakat millet tarafından başka türlü anılacaklardır. Ancak bu noktada iş de millete düşmektedir. Şayet millet, ülkenin varlığına kastetmiş olanların projelerini sezemez ve sağlam bir duruş gösteremezse onun da sızlanacak bir sebebi bulunmayacaktır...

TEFEKKÜR

Ya vefa kalmadı bu âlemde

Ya cihanda kimse kılmadı onu

Benden ok atmayı öğrenip giden

Sonunda etti nişangâh beni

Fenerbahçe ile ilgili şike davası çıktığında Türkiye’de hemen herkes Fener’in şike yapıp yapmamasına odaklanmıştı. Talebelerim de hep bu yönde konuşup tartışırlarken onlara:

“Evladım bunun şike ile ilgisi yok! Dikkat ediniz bu başka bir mesele”, demiştim. Aslında bunları söylemek için kâhin olmaya da ihtiyaç yoktu. Sadece Türkiye’de oynanan oyunlara, kurulan tuzaklara ülkenin işgaline götürülecek yola dikkat çekmekti. Gezi olaylarından itibaren bütün çıkarılan hadiseler ülkede kargaşa oluşturmaya ve meşru hükûmeti yıkmaya yönelik değil miydi?

Dönemin başbakanı Sayın Erdoğan bu oyunu en iyi gören kişi olarak o zaman ülkeyi kaosa sokacak küme düşürme hareketini bir kanunla önlemişti.

Abdullah Gül Bey Cumhurbaşkanı olarak çıkarılan bu kanunu veto ederken Bülent Arınç Bey de bir daha Meclis’e gelmemesi için gayret sarf etmişti. Fakat Sayın Erdoğan’ın kararlılığı neticesinde problem çözülmüştü. Ertesi gün ise Zaman gazetesinde şu ibretlik yazı çıkmıştı:

“Eskiden iyi bir başbakanımız vardı diyeceğiz.”

Böylece sen artık bizim başbakanımız da değilsin diyorlardı. Sporda bir kanunun çıkması veya Fenerbahçe’nin küme düşürülüp düşürülmemesi bunları neden bu kadar ilgilendiriyordu.

İşte burada çok ince düşünmeliyiz! Mısır’da darbeye giden yolun stadyumlardan başladığını hiç hatırdan çıkarmamalıyız.

Maalesef din tutar gibi takım tuttuğumuzu takımın menfaatleri söz konusu olduğunda hiçbir şeyi gözümüzün görmediğini yıllarca müzik, spor, siyaset ile uyutulduğumuzu unutmamalıyız.

Savaş bitmedi!

Bazıları hâlâ 15 Temmuz’da sokağa bir adım atmakla darbeyi önlediğini zannediyorlar. Asıl savaşın ondan sonra başladığını bir türlü görmek istemiyorlar. FETÖ’cüler de bu noktada toplumu çok iyi yönlendirebiliyorlar.

Oysa o günden sonra Amerika ile derin bir savaş başladı ve hız kesmeden de devam ediyor. Ajanlar üzerinden çatışmalar, ülkemizi ekonomik çökertme, Rusya ile birlikteliğimizi engelleyip yalnız bırakma, Rakka olayı, Referandum hadisesi, ABD’nin beş bin tır silahı bölgeye yığıp, otuz bin kişilik bir ordu kurması ve nihayet Afrin harekâtı hep bu savaşın devamıdır.

Şunu asla hatırdan çıkarmayalım ki Amerika derin yapısı 15 Temmuz’daki şanlı direnişle kırk yıllık planlarının suya düşmesini kabullenemeyecektir. Mutlaka intikamını almak isteyecektir. Bütün çalışmaları bu yöndedir. Şu ana kadar dışarıda istediği neticelere ulaşamadı. İçeride de savaşı sürdürecektir.

Bunun için elbette ki bekledikleri en uygun ortam seçim dönemidir! Nitekim seçim kararı alınmadan önce, yazın yeni kaos planlarının düşünülmekte olduğu haberleri sık sık duyulmaya başlanmıştı. Fenerbahçe-Beşiktaş kupa maçındaki olaylar bana yeniden eski günleri hatırlattı. Bu yazıyı Almanya’ya gittiğim için maçın hemen ertesinde cuma günü kaleme aldım. Henüz hadiselerin ne boyutta niçin ve kimler tarafından gerçekleştirilmiş olduğu konusunda hiçbir bilgi almadan düşündüklerimi yazıyorum...

Kumpas olduğu o kadar açık ki!

Evet geçtiğimiz perşembe akşamı Ziraat Türkiye Kupası yarı final rövanş maçında Fenerbahçe ve Beşiktaş karşı karşıya geldi. Yaşanan tribün olayları sebebiyle maçın hakemi Mete Kalkavan tarafından müsabaka tatil edildi. Peki neydi bu olayların başlamasının sebebi anlayabilen var mı bilemiyorum?

Fenerbahçe en kötü sezonu diyebileceğimiz bir sezonda ligde liderin sadece üç puan gerisinde. Üstelik önündeki takımların kendi aralarında maçları da var. Fikstürü en kolay olan takım Fenerbahçe. Buna karşılık rakiplerinin kaybetmesini de mutlaka beklemek durumunda!

Ziraat Türkiye Kupası’nın en favori takımı olan ezeli rakibi Galatasaray bir önceki gün yenilerek kupadan elenmiş! Fenerbahçe ise Beşiktaş’la oynadığı ilk maçta aldığı 2-2’lik bir skor avantajıyla ikinci maçına çıkıyor.

Maçın ilk yarısının ortalarında Beşiktaş’ın en önemli oyuncularından biri olan Pepe kırmızı kart yemiş. Artık Fenerbahçe rakibi karşısında skor avantajının yanında sayısal avantajı da sağlamış durumda. On kişi kalan Beşiktaş’la yapacağı 45 dakikalık bir devreyi aynı skorda tutabilirse finale adını yazdıracak.

Bir de bu arada 43 maçtır sahasında yenilmeyen Fenerbahçe’den bahsediyoruz.

Bu başarıdaki en önemli faktör tabii ki Fenerbahçe taraftarı idi.

Fenerbahçe taraftarına gelince 3 Temmuz sürecinde fevkalade bir biçimde takımına ve başkanına sahip çıkmıştı.

Hatırlayalım, Play-off’lu sezonda son maçta evinde Galatasaray’la berabere kalıp şampiyonluğunu ezeli rakibine kaptırdığında bile hiçbir saha olayı yaşanmamıştı.

Beşiktaş maçında da stat olaylarına sebep olabilecek bir durum ortada olmadığı gibi futbolcular arasında da bir gerginlik söz konusu değildi.

Bir köşe vuruşu sırasında atılan maddeler yüzünden Beşiktaşlı oyuncu atışı kullanmadı. Bu hadise stadın dört köşesinde de gerçekleşti. Maçın hakemi ise son köşe vuruşu sırasında birdenbire iki ihtarı birden yaptırdı. Artık köşeler bitti sıra Beşiktaş yedek kulübesinin bulunduğu stadın orta kısmında, belki de localardan sonra en fazla paranın verilerek biletlerin alındığı, fiyatlarının 1500-2000 TL olduğu yerden maddeler atılmaya başlandı ve herkesin bildiği hadiseler yaşandı. Maçın hakemi de müsabakanın tatil edildiğini bildirdi. Peki biz bu ortada hiçbir şey yokken yaşanan hadiselere bireysel olaylar olarak mı bakacağız?

Beşiktaşlı futbolcuların maçı germek istedikleri malumdu. Bunları normal karşılayabiliriz. Fakat Fener seyircisini bu denli gerecek bir durum söz konusu değildi. Ancak hakemin korner kullanmayan oyunculara müsamahalı tavrı kafa karıştırdı.

Özel güvenlik görevlileri kimlerdir? Niçin müdahale etmiyorlar?

Her köşe vuruşunda kimlerin yabancı madde attığı ve bunların bağlantıları. En son telefon görüşmeleri, passo’ligi ne zaman temin ettiklerine kadar çok ciddi bir biçimde araştırılmalıdır. Zira bu mesele münferit yapılan taşkınlık kesinlikle değildir. Federasyonun kararlarında çok dikkatli davranması lazımdır. Kulüp başkanları ve antrenörleri gerginliği tırmandıracak sözlerden uzak durmalıdır. Kim gerginlik istiyorsa FETÖ’cülerin ekmeğine ballı kaymak sürmektedir veya kripto FETÖ’cüdür.

Bu itibarla maçı tatile götüren süreci kimler yönlendirdi? Çok iyi ve çok süratli araştırılması gerekir. Zira bundan sonra ülkeyi kaosa sokmak için her yol denenecektir. Her kurumda hâlâ iş başında bulunan FETÖ’cülerin varlığı ve bunların sinsi hareketleri bilinmeli ve gaflet uykusuna düşülmemelidir.

Meral Akşener'in gerginliğe kapı açacak "gökkubbeyi başınıza yıkarım", sözleri de bunun devamıdır. Karamollaoğlu kalkışmadan bahsedebilmektedir. Kılıçdaroğlu'nu ise söylemeye hacet yok! Bunların tek arzusu kaos ve kargaşadır. Amerika da bu gerginliği tırmandıracak her desteği verecektir.

OHAL döneminde bunlar olabiliyorsa oturup yüz kez düşünmelidir. Ya OHAL kalksa bunlar neler tertipleyeceklerdir?

Spor medyası, köşe yazarları, milletini seven herkes ülkenin nasıl bir savaştan geçmekte olduğunu unutmamalıdır. Gerginliğe yol açacak yazılara dikkat etmelidir.

Zira erken seçim kararı ülke düşmanlarını çıldırtmaya yetmiştir. Vatanın selameti ülkenin dirlik ve düzenliği futboldan, şampiyonluklardan önde gelmelidir.

Yoksa bu ülkede ne takım, ne saha, ne top, ne de bunları düşünecek hâl bulacaksınız. Sadece 15 Temmuz’da kazanmış olsalar ne olurdu düşününüz yeter!

TEFEKKÜR

İyiliğe elverişli olmayan kimse,

Faidelenemez peygamberi de görse…

divan9 Avrupa Parlamentosu Türkiye’nin AB’ye giriş müzakerelerinin askıya alınması raporunu kabul etti. Yarım asırdır kapısında beklettiği Türkiye’ye karşı bugünkü şartlarda bundan başkasını beklemek hayal olurdu. Avrupa’da sağduyulu bazı politikacıların Türkiye lehine söylemlerini bir yana bırakınız. Bunlar ya gaz almak içindir veya gerçekten hakkaniyetli politikacıların gerçekleri dürüstçe yansıtmalarıdır. Buna karşılık Avrupa derin yapısının kararını asla etkilemez.

Avrupa derin aklı ise Türkiye’yi içine almak için önce 15 Temmuz darbesi gibi bir darbenin başarılı olmasını bekler. Başarılı olsaydı ne mi olurdu? FETÖ Terör Örgütü’nün belirttiği husus gerçekleşirdi. Ne diyordu o:

“Oğlunuzu, kızınızı, eşinizi, malınızı, mülkünüzü kayıtsız şartsız haçlı birliğine teslim edeceksiniz!..” İşte bu sözler AB’ye giriş şartıdır. Siz ise tutmuş şart koşuyorsunuz! Bu teslimiyet tıpkı bir zamanların Reşit Paşa’sı gibi olmalıdır!

Sözde adalet yürüyüşünün önde gidicileri dünün Reşid Paşa zihniyetli adamlarıdır. Bizim, arkada yürüyen yürüsünler ne olacak diyen safdillere önce bunu anlatmalıyız. FETÖ liderinin şu an ellerini ovuştura ovuştura “işte görüyorsunuz geliyorlar” diye nasıl aşkla coştuğunu göstermeliyiz!

Evvelce izlenen film

1838 ticaret ve 1839 Tanzimat antlaşmalarına imza koyan Reşid Paşa, yeni tip bir devlet adamlığının da kapısını açmış bulunuyordu. Ondan önceki yüzyıl içinde Osmanlılarda nüfuz sahibi paşaların himayesine girmek suretiyle mevki ve makamlar elde edilir hâle gelmişti. Reşid Paşa ise yabancı devletlere dayanarak kariyer yapma dönemini başlattı. Artık Osmanlıda sadrazamlar ve paşalar, “İngilizci”, “Fransızcı”, “Rusçu” gibi isimlerle anılır oldu.

Reşid Paşa, devletin iyi-kötü yürüyen eski ahengini güya düzeltme adına bozarken yerine en tehlikelisini Türk’ü köle edecek sistemi getirmişti. Fakat sistem o kadar yaldızlı ifadelerle ortaya konacaktı ki köleleşen insanlar kendisini efendi sanacaklardı.

Nitekim Reşit Paşa, Batılıların ülkesine baskı kurmasını isteyecek kadar alçaklaşacaktı. 1838 Ağustos’unda hariciye nâzırlığı uhdesinde kalmak üzere Londra büyükelçiliğine tayin olunup İstanbul’dan uzaklaştırıldığında bakınız Avrupa ülkelerine neler söylüyordu:

“İslâmlığın kurtuluşu reâyânın hür ve mesud olmasına bağlıdır. Bu konuda yüksek sesle konuşmak, Avrupa devletlerine düşer. İmparatorlukta (Osmanlı Devleti), Hıristiyanlar üzerindeki baskı için sesinizi çıkaramaz mısınız? Ödeyemedikleri haraç için zavallılar horlanmakta ve ezilmektedir. Bu uygulamalar, sizin âdil bir vergi dağılımı istemenizi gerektiriyor...”

Buyurun işte "adalet"i Hıristiyan ülkelerinde arayan bir zihniyet ile Kılıçdaroğlu’nun sözde adalet yolunda milletinin referandum kararını AİHM’ye şikâyeti arasında en küçük bir fark var mı?

Frengi illeti

Kendi milletinin kararına saygı duymayan, milleti önünde eğilmeyen başka milletlerin önünde eğilir!.. Onların uşağı olmaya ve uşak olarak yaşamaya mahkûmdur.

Mustafa Reşit Paşa, Abdülmecid Han döneminde bir ara görevden azledildiğinde İngiliz Büyükelçisi Lord Stratford hemen Sultanın yanına çıktı ve kendisine, devletin böyle değerli bir müşavirden bu nazik anda yoksun bırakılmamasını rica etti. İngilizlerle arasının açılmasını istemeyen Abdülmecid Han derhal nâzırı Reşit Paşa'yı vazifesine iade etti.

Ardından yaşanan şu acıklı sahne tarihe kazınacaktı. Göreve iade edildiğinde ilk olarak İngiliz büyükelçiyi ziyaret edecek olan Reşit Paşa onun elini öpecek ve gözlerinden yaşlar akarak, yurdunu bunca tehlikeler karşısında yalnız bırakmamasını isteyecekti.

Bugün de Alman vekillerin karşısında süklüm püklüm duran Can Dündar ve benzerleri aynı düşünce içerisinde zilletin en aşağı konumunda bulunmuyorlar mı? Zira bu Tanzimat kafalıların tek arzusu vardır. Efendilerinin emrini yerine getirmek.

Reşit Paşa’nın bu tavrı mükemmel bir tanımla şöyle hicvedilmişti:

Zemanenin şu tabib-i Reşid’ini gör kim

Revaç vermek için kendi kâr u san’atine

Vücud-ı nazik-i devlet rehin-i sıhhat iken

Düşürdü rey-i sakimi frengi illetine

Yani: “Zamanenin şu akıllı doktoruna bak ki, kendi iş ve sanatına itibar kazandırabilmek için devletin nazik vücudu sağlığa garantili iken yanlış görüşü ve reyi ile frengi hastalığına düşürdü.”

Bugün bu illet ve zilletin kıskacından kurtulabilmek için sayın Cumhurbaşkanımız, Başbakanımız ve sayın Bahçeli’nin işaret ettiği hususlara dikkat kesilmeli yanlarında dimdik durabilmeliyiz! Tıpkı Kürşat’ın ardındaki alperenler gibi! Yoksa bu sefer gaflet ölümdür uyanılmaz!

Yavuz hırsız?

Erzurum’da asistanlık yaptığım sırada rahmetli babam ziyaretime gelmişti. Lala Paşa Camiinde beraber cemaatle öğle namazını kıldık. Dua sırasında baktım birisi yan taraftan babamın ayakkabılarını yürüttü. Hemen peşinden giderek cami çıkışında giyerken yakalayıp o ayakkabıların bizim olduğunu söyledim. Adam “haa öyle mi” dedikten sonra teslim etti. Ardından camiye girdi ve bağırmaya başladı: “Kardeşim kim çalıyor bizim ayakkabılarımızı? Nerede benim ayakkabılarım? Ayakkabı çalacaklarsa camiye gelmesinler!.."

Babam "ne oldu oğlum" dediğinde "işte tam hırsız psikolojisi" dedim. Rahmetli epeyce gülmüştü...

Adaleti yıllardır katledenlerin, ellerinde adalet yazılarıyla yürümeleri tam bir yavuz hırsız psikolojisi değil mi?

Yıllar önce hırsızı uğursuzu, tecavüzcüyü, katili, teröristi hapishanelerden çıkartanlar acaba kimdi? Yıllardır bu ülkeye kan kusturanlarla ve 15 Temmuz darbe şakşakçılarıyla aynı safta yürürken kime adalet arayışındalar? Zihniyet aynı zihniyet değişmez! Bu yürüyüş ülkeyi FETÖ’nün kucağına götürmenin başka bir yoludur, biline!

TEFEKKÜR

Gezme ey gönlüm kuşu gafil feza-yı aşkda

Kim bu sahranın güzergehlerde çok sayyadı var

.

Cehle Hak mevt dedi ilme hayat

Olma hemhali güruhu emvât

Urfalı ünlü şair Nabi, oğlunun şahsında cümle gençlerimize nasihat ederken, işte bu sözlerle sesleniyordu. “Ey evladım! Cenab-ı Hak cehalete ölüm, ilme ise hayat dedi. Sakın cahil kalarak ölüler grubundan olma!..”

Demek ki ölü sadece musalla taşına getirilen değildir, cahil de ölüdür. Musalla taşına getirilen ölünün işi bitmiş bu dünya ile ilgisi kesilmiştir. Üzülürsünüz, ruhu için okuyup dua edersiniz. Peki ya yürüyen ölülere nasıl bakarsınız? Nasıl acırsınız? Adam yaşıyor, yürüyor, gezip eğleniyor ama ölü! İşte asıl acınacak, asıl üzülecek kimse budur.

Bu sebeple büyük âlim Şeyh Edebali şöyle sesleniyordu: “Oğul insanı yaşat ki, devlet yaşasın!”

Anlaşılacağı üzere Şeyh Edebali de bu sözü söylerken gençlerinizi ilimle donatın, eğitimli ve bilgili olsunlar. Aksi hâlde musalla taşında yatan ölüden bir farkları kalmaz demekteydi. Zira ölüler ülkesinin ayakta kaldığı hiç görülmemiştir. Öyleyse devletimizin en asli görevi, gençleri hakkıyla yaşatmaya çalışmak olmalıdır.

Geçen hafta bir gencimiz öğretmenini öldürmüştü. Hapse girerken söylediği sözler ise insanın kanını daha fazla donduruyordu. “Pişman değilim!..” Gençlerimizi yaşarken ölü hâle nasıl getiriyoruz. İlgililer, yetkililer bunun üzerinde uzun uzun düşünüp değerlendirmeliler. Zira aile boyu öğretmene saldıran, öğretmene hakaret etmeye koşanların sonunda evlatlarını getirecekleri nokta budur!

Öte yandan eğitimcilerimizi de düşünmeye sevk etmesi gereken noktalar az değildir. Geçen hafta tarafıma gönderilen bir test metninde, 11. sınıf talebesinin zihnine yerleştirilen şu ifadeye bakınız. Sorunun cevap şıklarından birinde kurulan cümle şu şekildeydi:

“Uzak Doğu’dan gelen Mehmet amcam bana bonzai getirince çok sevindim...” Bu cümleyi sınav kâğıdına yazan, hazırlayan, okutan, mâni olmayan hemen herkes gençlerimizi öldürmeye namzettir. Çünkü eğitimci olmuş ise de kendisi cahil yani ölü bir kişidir. Yürüyen ölü herkesi de ölü görmek ister. Öldürmek ister.

Bunun çaresi nedir? Tarihinde yaşamış gerçek muallimleri tanımak, bilmek ve onlara benzemektir.

II. Mehmed’i Fatih yapan âlim!

Bizim eğitimcilerimiz gerçek âlimlerdi. Gerçekleri öğretirlerdi. Edep, ahlak timsali, vakar sahibi idiler. Yaşayışları ile de örnek olurlardı. Ana babalar bu eğitimcilere, âlimlere çocuklarını teslim ederken, “eti senin kemiği benim” diyerek bırakırlar ve onlar da gençleri mükemmel bir insan hâline getirmeye çalışırlardı. Bu eğitimcilerin elinde gençler ana babasına saygılı, vatanına devletine sadık, dinini bilen ve yaşayan bir kişi olurlardı.

Biz sadece tarih fukarası olmadık. Maalesef bu âlimlerimizi de unuttuk. Mevlana'ları Yunus’ları, Ahmed Yesevi’leri Akşemseddin’leri, Molla Gürani ve Molla Hüsrev’leri de tanımaz ve bilmez olduk.

Hizmetlerini büyük bir heyecanla takip ettiğim bir belediye başkanımız var. Bursa Yıldırım Belediye Başkanı İsmail Hakkı Edebali Bey. Belediye hizmetlerini büyük bir aşkla yürüttüğü kadar gençlere kültür hizmetlerini ulaştırabilmek için de büyük bir gayret ve fedakârlıkla çalışmaktadır. “Köklere Tutunmak” projesi dâhilinde gittiğim okullarda gençlere Fatih Sultan Mehmed’in ünlü hocası Molla Hüsrev’i hatırlatıp anlatıp mutlaka ziyaret etmelerini istiyorum. Yıldırım Belediyesi sınırları içinde medfun bu büyük âlimi, ana babalar çocuklarına, öğretmenler talebelerine mutlaka ziyaret ettirmeliler, birlikte gitmeliler ve bu büyük âlimi orada tanıtmalılar. Sevdirmeliler saydırmalılar. Zira kişi kimi severse onun gibi olmak ister.

Fatih Sultan Mehmed, 12 yaşında tahta çıkmış ve bir buçuk sene padişahlık yapmıştı. Ardından babası II. Murad Han tekrar tahta çıkınca oğlu Mehmed’i yine Manisa’ya gönderdi. Bu sırada Şehzade Mehmed’in yanındaki ilim adamlarının çoğu birer bahane ile Manisa’ya gitmek istemediler. Molla Hüsrev ise bu sırada Kazaskerlik makamında bulunup Divan-ı Hümayun’un bir üyesi idi. Yani bugünkü karşılığı olarak bakanlar kurulu üyesiydi.

Derhal Kazaskerlikten istifa ederek Şehzâde ile birlikte Manisa’ya gitmeye karar verdi. Geleceğin Fatih’i genç Mehmed, onun bu kararını duyunca;

“Hocam lütfen vazifenize devam edin. Zira memleketin size ihtiyacı var” dediyse de Molla Hüsrev; “Tahtınızdan ayrılıp Manisa’ya giderken, sizi yalnız bırakmam uygun olmaz. Müsaade buyurun geleyim” diyerek samimiyetini bildirdi. Zira talebesinin daha öğreneceği çok şeylerin olduğunu biliyor ve eğitimini yarıda kesmek istemiyordu.

"Zamanın İmam-ı Azamı!"

Genç talebesi ile birlikte Manisa’ya gitti. Fatih Sultan Mehmed bu muhterem âlimden çok istifade etti. Talebe hoca ilişkisine, muhabbetine ne güzel örnek oldular.

Molla Hüsrev orta boylu, gür sakallı, heybetli, tevazu sahibi bir zât idi. Güzel ahlâkı, vakarı, yüksek ilim ve İslamiyet’in emirlerine uymaktaki titizliğiyle halkın ve devlet adamlarının sevgisini kazandı. Bu büyük, âlim, kendi işini kendisi görmeyi severdi. Konağında hizmetçileri olduğu hâlde hiçbirini kendi hizmetinde kullanmaz odasını kendi süpürür, lâmbasını kendi yakardı.

Ayasofya Medresesi’nde müderrislik yaparken halk ve talebeleri arasında büyük hürmet ve saygı görüyordu. Talebeleri her gün kuşluk vakti evinin önünde toplanırdı. Hoca yemeğini yedikten sonra atının iki yanında yaya olarak medreseye kadar yürürlerdi. Ders bittikten sonra da aynı şekilde evinin önüne kadar kendisini hürmetle geri götürürlerdi.

mollahüsrevkabirtaşo Molla Hüsrev, cuma namazı için Ayasofya Camii’ne girdiğinde halk tazimkârane saf bağlayarak mihraba kadar aralarında yol açarlardı. Fatih Sultan Mehmed Han bu hâli gördüğünde vezirlerine onu gösterip, “zamanımızın İmam-ı Azam’ıdır”, diyerek iftihar ederdi.

Bu büyük âlimden hem eğitimcilerimiz ve hem de gençlerimizin alacağı o kadar güzel dersler var ki. İşte o zaman gençlerimiz yürüyen ölü değil, öldükten sonra dahi yaşayan âlim olurlar.

Molla Hüsrev talebesi Fatih Sultan Mehmed’den bir yıl önce 1480 yılında İstanbul’da vefat etti. Cenaze namazı, Fâtih Camii’nde kılındıktan sonra Bursa’ya götürülüp Emir Sultan’ın doğusunda kendi yaptırdığı medresenin bahçesine defnedildi. Mezar taşında; “Menbâ-ı ilm ü hüner, Vâris-i ulûm-i Hayrü’l-beşer, Fâzıl-ı hurşîd-i eser Sâhibü’d-Dürer vel Gurer Mevlânâ Muhammed Hüsrev” yazılıdır. Bu büyük ilim erbabımızı hakkıyla tanımak dileğiyle...

TEFEKKÜR

Olma mahrûm-ı hayât-ı ebedî

İlim ile fark edegör nîk ü bedî

.

Pazar Divanı

17/25 Aralık kahramanları! Ahmet Şimşirgil 22.10.2017

Pazar Divanı

1980 sonrasına dikkat! Ahmet Şimşirgil 28.5.2017

Pazar Divanı

ABD savaşı ve tarih fukaraları - Ahmet Şimşirgil 12.08.2018

Adalet Ağacın Tepesinde! Ahmet Şimşirgil 15.10.2017

Adalet güzeldir - Ahmet Şimşirgil 18.6.2017

Akademi Rumeli 4 - Ahmet Şimşirgil 29.07.2018

Ali Bardakoğlu - Ahmet Şimşirgil 06.08.2017

Allah güzeldir güzeli sever! Ahmet Şimşirgil 28.06.2017

Anlamak, ama nasıl? - Ahmet Şimşirgil 18.02.2018

Arakan eşittir İslam Ahmet Şimşirgil 17.09.2017

Avrupa'da ırkçı saldırılar - Ahmet Şimşirgil 24.06.2018

Başını kuma gömmek! - Ahmet Şimşirgil 22.07.2018

Bir bilim adamının ardından... - Ahmet Şimşirgil 01.07.2018

Bir Bölük Gazi Kullarımsınız Ahmet Şimşirgil 08.10.2017

Bir konferanstan bugüne! Ahmet Şimşirgil 12.11.2017

Bir utanç vesikası! - Ahmet Şimşirgil 03.06.2018

Birlikte rahmet vardır! Ahmet Şimşirgil 10.12.2017

Bu muhanneslik neden? - Ahmet Şimşirgil 26.08.2018

Dedelerimizin yanında idiler. Ahmet Şimşirgil 03.09.2017

Destandan gerçeğe - Ahmet Şimşirgil 4.6.2017

Dinime dahleden bari Müselman olsa! - Ahmet Şimşirgil 01.04.2018

Durun kalabalıklar! - Ahmet Şimşirgil 15.07.2018

Elbette su vermez ipsize kuyu! - Ahmet Şimşirgil 04.03.2018

Emsalsiz bir yarışma! Ahmet Şimşirgil 29.10.2017

Ey Zayed! Senin ataların ne yapıyordu? Ahmet Şimşirgil 24.12.2017

Fatih'e büyük iftira! Ahmet Şimşirgil 07.01.2018

Fatih'in derecesi! - Ahmet Şimşirgil 15.04.2018

Gerçeklerle yüzleşmek! Ahmet Şimşirgil 30.07.2017

Hain yetiştiren sistem! - Ahmet Şimşirgil 08.04.2018

Hangi Diyanet, söylermisiniz sayın müftüm! - Ahmet Şimşirgil 5.8.2018

Hazır olmak - Ahmet Şimşirgil 14.5.2017

Huzur Dersleri - Ahmet Şimşirgil 10.06.2018

İçeride yer kalmadı! Evde bakalım(!) - Ahmet Şimşirgil 30.09.2018

II. Abdülhamid Han - Ahmet Şimşirgil 11.02.2018

II. Abdülhamid Han'ın yanındakiler! - Ahmet Şimşirgil 25.03.2018

Ilımlı İslâm'ın Karanlık Yüzü Ahmet Şimşirgil 5.11.2017

İşgal Planları Ahmet Şimşirgil 16.07.2017

İslam âlimlerinin hassasiyeti - Ahmet Şimşirgil 13.05.2018

İstanbul'a Yürüyenler Ahmet Şimşirgil 02.07.2017

İşte zulüm bu! Ahmet Şimşirgil 10.09.2017

Kişi dilinin altında gizlidir! - Ahmet Şimşirgil 18.03.2018

Kılavuzsuz bu yola varamazsın! - Ahmet Şimşirgil 11.03.2018

Kıraathane deyip geçme! - Ahmet Şimşirgil 17.06.2018

Kızılelma FETÖ’ye gitmek midir? Ahmet Şimşirgil 04.02.2018

Liderini kaybetme! Ahmet Şimşirgil 21.01.2018

Malazgirt Zaferi Ahmet Şimşirgil 27.08.2017

Manisa'da Fatih'in kulesi bar yapıldı! Ahmet Şimşirgil 17.12.2017

Mankurt olmaktan kurtulmak! Ahmet Şimşirgil 11.6.2017

Men çe guyem! Ahmet Şimşirgil 20.08.2017

Millet, zaferine sahip çıktı Ahmet Şimşirgil 23.07.2017

Miri Arab Türbesi’nde - Ahmet Şimşirgil 27.05.2018

Muhammed Abduh - Ahmet Şimşirgil 25.02.2018

NATO'dan önemli bir müessese! - Ahmet Şimşirgil 19.08.2018

Nereden nereye gelmiş! Ahmet Şimşirgil 13.08.2017

Oğlun dünyaya hâkim oldu? Ahmet Şimşirgil 03.12.2017

On bir ayın sultanı geldi! - Ahmet Şimşirgil 20.05.2018

Osmanoğulları'nda sulh! Ahmet Şimşirgil 01.10.2017

Reytinge kurban edilen tarih! - Ahmet Şimşirgil 29.04.2018

Sabrımız mı taşmıştı, yoksa… Ahmet Şimşirgil 28.01.2018

Siyasetle ilmi ayırabilmek! Ahmet Şimşirgil 19.11.2017

Tarihin yeni dönemeci! - Ahmet Şimşirgil 01.07.2018

Tarihte Kırılma Anı - Ahmet Şimşirgil 21.5.2017

Türk gençliği üzerinde oynanan oyunlar! Ahmet Şimşirgil 26.11.2017

Türkçe Olimpiyatlarının sırrı anlaşıldı! Ahmet Şimşirgil 24.09.2017

Vekillerin dikkatine! Ahmet Şimşirgil 14.01.2018

Viyana'da düşündüren tepe! - Ahmet Şimşirgil 06.05.2018

Yeni kaos arzuları! - Ahmet Şimşirgil 22.04.2018

Yolun Sonu - Ahmet Şimşirgil 09.07.2017

Yürüyen ölüler! Ahmet Şimşirgil 31.12.2017