Bir gün bir yaşlı nine, Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- “Ben de cennetlik miyim? diye bir sual arz eder. Efendimiz “Yaşlılar cennete girmeyecekler” buyururlar.

Ninecik, kederlenir. Zira, her mü’min, iman eder ki o, ne diyorsa doğrudur!

Bunun üzerine Peygamberimiz, tebessüm ederek latifelerine açıklama getirirler:

- Yaşlılar cennete girmeyecekler; zira ahirette yaşlılık olmayacak. Orada herkes 33 yaşında olacaktır.

Bizim medeniyetimizde yani Vahiy Medeniyetinde, bir başka ifadeyle Merhamet Medeniyetinde nükte, fıkra, şaka, latife, mizah vardır fakat letafet mecburiyet ve kaydı da vardır. Bundan dolayıdır ki bu topraklarda Nasreddin Hoca gibi bir deha yükselmiştir. Nasreddin Hoca merhum bizim bir markamızdır. Üstelik paylaşılmaz bir değerdir. Türkmenistan’a gidildiğinde ona Özbek Türklerinin, Azerbaycan’a gidildiğinde Azeri Türklerinin, başka yerlerde de başkalarının sahip çıktıkları görülür…

Nasreddin Hoca fıkraları, daha doğrusu nükteleri beş bininci kere de dinlense gülünür, neş’elenilir, rahat edilir, ibret alınır. “Hocamızın fıkraları O’nun kerametidir” dersek herhâlde yanılmış olmayız. O ve daha başka tarihî nüktedanlarımız, bizim medeniyetimizden beslenmişlerdir.

Nasreddin Hoca asla ve kat’a komedyen değildir. Hani “Müsademe-i efkardan barika-i hakikat çıkar/ fikirlerin çarpışmasından gerçeğin şimşekten ışığı çıkar!” Dendiği misal Nasreddin Hoca’nın sözleri kendisine yöneltilen suallere verilmiş çarpıcı cevaplardır:

Bir gün gençler, Hoca’nın etrafını sararak sorarlar “Hocam, şu karşı dağı çağırsan buraya gelir mi?” Akılları sıra Hazretle alay edeceklerdir. Hoca “Gelir” der. “Çağır öyleyse” derler. Hoca seslenir “Ey dağ buraya gel!”. Beklerler. Biraz sonra, bir daha seslenir. Bir daha, bir daha. Tabii ki dağ yerinde durmaktadır. Bunun üzerine Nasreddin Hoca, gençlere dönerek şöyle der:

- Dağ bize gelmiyorsa, biz ona gideriz! Haydi yürüyün!

Şu fıkra üzerine bir kitap yazılır. Kısacası Hazret, diyor ki; şartları zorlama, olduğun yere çakılma, beklediğin olmuyorsa sen harekete geç.

Hoca, neden böyle bir üsluba sahip? Beslendiği pınardan dolayı. Peygamberler Peygamberi ne buyurmaktalar?:

-Gelmeyene git, aramayanı ara...

Bizim medeniyetimizde nice bin söz ve davranış gibi fıkra ve nükte de zariftir. Bundan dolayıdır ki “Latife latif gerek!” denmiştir. “Başka şey şakası” olmamasına dikkat edilmiştir.

Pespaye, seviyesiz olanlar yok muydu? Biz kopuk, berduş, serseri tayfasından değil, medeniyet imbiklerinden geçmiş numune insanlardan söz ediyoruz.

İster ciddi konuşulsun, ister mizah yapılsın hatta isterse öfke içinde olunsun ağızdan çıkanı kulak duymalıdır. Yoksa adama “Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?” diye hatırlatırlar. Bunu diyen bazen oradaki kimselerdir, bazen de mahkemede hâkimdir. Bu sebeple “Söylemediğin sözün hâkimi, söylediğin sözün mahkûmusun” hakikatini unutmamak gerekir.

Nükte, fıkra, mizah, komedyenlik vs ile sanatçılık, cıvıklık, sululuk, ayağa düşme, kabalık veya müstehcenlik değildir. Unutulduğunu, şöhretini kaybettiğini görerek kendini hatırlatmak için sorumsuzca konuşmak hiç değildir.

“Sanatçı, mizah yapar, eleştirir!” gibi lafların karşılığı “Zırva tevil götürmez!” sözüdür. Çünkü “Kişi haddini bilmek gibi irfan olmaz!” “İnsanın ahmak dostu olacağına akıllı düşmanı olması yeğdir.” Bazıları fikir hürriyeti ve mizah gerçeği üzerinden öyle şeyler söylüyorlar ki tam bir garabet. Hâlbuki o sözler, sanatçı diye şunu tasvir ediyor:

-Delidir, ne derse yeridir!

Hakiki sanatkâr, şöhret budalası, zevzek, boşboğaz değildir. Toplum önünde olan herkes gibi sanatçı da ne dediğinin ne yaptığının farkında olmalı. Sözün önünü-sonunu düşünmelidir. Nükte, mizah, şaka yapanlar, boğazın dokuz boğum olduğunu herkesten daha iyi bilmelidir. Arzu edilmedik bir şey yaşandığı vakit ise sözün arkasında durma cesareti gösterilemiyorsa inkâr ve tevile de kalkışmamalı. Onun yerine “kul kusursuz olmaz” diyerek, hatadan dolayı özür, günahtan dolayı af dilenmelidir.

.BİR MEKTEP ADAM OLARAK SEYYİD AHMED ARVASİ

2018-12-24 02:00:00

A -

A +

“S. Ahmed Arvasi” adının ilk işitildiği 1970’li yıllardır. O yıllar, yerli düşüncenin kendini müdafaa yıllarıdır. Tek Parti iktidar zamanları arkada kalmış fakat; Tek Parti Zihniyeti, 27 Mayıs 1960 kanlı darbesiyle güçlenerek, yerli düşüncenin; bir başka söyleyişle tarihine, dinine ve diline bağlı olanların üstüne üstüne gelmektedir.

O günlerde “Allah” diyenlere, “ecdat” diyenlere saldıranlar, hor ve aşağı görenler sadece Yassıada’da darağacı kuranlardan ibaret değildir...

1968’de bugünkü Sarı Yelekliler protestolarında olduğu gibi Paris’te bir gençlik hareketi başlamış, bu hareket, kısa sürede Avrupa’ya sıçramış ve İstanbul üzerinden bütün Türkiye’ye yayılmıştı.

Türkiye’de önceleri “gençlik eylemi” sanılan sokak gösterileri, hızla sol şiddet olaylarına dönüşmüş ve komünist işçi-köylü ihtilalini hedefleyerek silahlanıp kan dökmeye başlamıştı.

Bu dönemde yerli düşünce 3 tehdit altındaydı:

-Tek Parti Zihniyeti.

-Materyalizm.

-Komünist ideoloji.

Birbirinden ayrı gibi görünen bu üç ‘izm’in aslında üçü de 1789 Fransız İhtilalinin ihraç etmiş olduğu fikirlerden besleniyordu. Nitekim Fransız İhtilalinin “hürriyet”, “uhuvvet” “müsavat” dediği sloganlar, bunlara “adalet” sözü de eklenerek bizde İttihat Terakki’nin ideolojik dayanağı olacak, yabancı hayranlığının hücrelere yerleşmeye başladığı bu dönemin devamında da İttihat ve Terakki hareketinin gafleti ve Haçlı güçlerinin ihanetiyle İmparatorluğa veda edilecekti.

Devlet-i ali Osman’ı kaybetmemizde sanayi inkılabını kaçırmamızın payının büyük olduğu iddiası doğrudur. Ancak; buna eş zamanlı olarak fikir, sanat ve edebiyatta geri kalmışlığımızın, fikir üretemez duruma düşmemizin payı da büyüktür.

Bu vaziyetin en kavruk dönemlerinden biri 1970’lerdir. O günlerde dünya görüşümüzü cihanşümul çapta ifade edebilecek tefekkür, kalem ve kelam erbabımız bir elin parmakları kadar bile değildi.

Devrin sözde devrimci ve lafta ilericileri için Müslüman mürteci, İslamiyet irtica, köklere sadakat Turancılıktı.

Yerli düşüncenin karşısında bir silahlı militanlar vardı bir de kalemleriyle onları besleyen yabancılaşmış aydınlar.

Kalemli kuvvetlerimizin; Yahya Kemal, Necip Fazıl, Nihal Atsız, Nurettin Topçu, Osman Yüksel, Sezai Karakoç’un yanına yeni imzaların dâhil olması, fikir tahkimatımızın güçlenmesi şarttı.

“S. Ahmed Arvasi” adı, böyle bir ortamda işitilir oldu. “Kendini Arayan İnsan” diyen bu imza, bir meçhuldü ki bir zaman sonra “Umran’dan Uygarlığa” diyecek bir başka meçhul olan Cemil Meriç keşfedilecek, O’nu aynı vakitlerde Ahmet Hamdi Tanpınar takip edecek, daha sonra da Erol Güngör gelecektir.

Ahmed Arvasi Bey, uzun öğretmenlik hayatında çok sayıda talebenin fikir mimarı olduğu gibi 150 yıldır içeriden ve dışarıdan gelen kalemli ve kelamlı saldırılara karşı fikrî tahkimat yapmak isteyen yerli düşünce mensuplarına da “Kendini Arayan İnsan”dan başka “İnsan ve İnsan Ötesi”, “Diyalektiğimiz ve Estetiğimiz”, “İnsanın Yalnızlığı” gibi eserleri kazandırıyordu.

Arvasi Hoca’nın üzerinde durduğu insandı. Materyalizm kıskacındaki insanı kendini keşfe davet ediyordu.

Allah, insan, hayat, akıl, zekâ, vahiy, iman, bilgi, sübjektif bilgi, objektif bilgi , mutlak bilgi, madde-hayat-ruh, zaman-mekân-Allah, şeriat, tasavvuf, estetik, medeniyet, ölüm ve sonrası.... üzerinde tefekkür ettiği çok sayıdaki bahislerden bazılarıdır.

Seyyid Ahmed Arvasi, dinine ve milletine sevdalı bir mütefekkirdir. O’na ve elbette bize göre Türk, İslamiyet’le yaradılış manasını bulmuş ve asırlar boyu İslamiyet’i müdafaa etmesiyle, İslam’ın sancaktarı olmasıyla da “Allah’ın ordusu” olma şerefine kavuşmuştur. Şanlı Peygamberin -aleyhissalatü vesselam- şanlı müjdesine kutlu Sultan Mehmed Han ile kutlu ordusunun kavuşması -hâşâ- bir tesadüf değildir.

Arvasi Hoca, İslam ümmetinin bugünlere Ehl-i sünnet ana umdesine bağlılığıyla yani bu yoldaki ulema, evliya ve milletimizin emsalsiz gayretleriyle geldiğine inanır. Kurtuluşu da yine böylece olacaktır. İmam-ı Azam çizgisindeki Maturidi itikad, Ehl-i Sünnet yolu, özü örselenmemiş şeriat ve İmam-ı Rabbani hazretlerinde zirveyi bulmuş tasavvuf, kâmil bir bütündür.

Ahmed Arvasi Hoca, ilmiyle amil bir mütefekkirdir. Söylediği başka yaşadığı başka değildir. Batı felsefesinin şüpheciliğine İslam tefekkürünün muhkem mantığıyla cevap verir.

Devrin heyecanına kapılmayarak genç insanı eline silah almaya değil, tefekküre yönlendirir. İnsan; yerli insan, kendini, Allah’ı, Sevgili Peygamberimizi, İslam ahlakını bilmek, tarihini tanımak, dün-bugün-yarın denklemini kurmak ve değerlerinin, irfanının şuurunda olmak borcundadır.

Seyyid Ahmed Arvasi Beyin hayatına baktığımızda Doğu Beyazıd’da doğmuş, orta tahsilini Erzurum, yüksek tahsilini Ankara’da yapmıştır. Ne dünyanın sayılı üniversitelerinden mezundur ve ne de oralarda yüksek lisans ve doktora yapmıştır.

O’nu yetişme çağında besleyen Medrese ilmiyle yoğurulmuş aile çevresi, İslam âlimleri ve sonraki zamanlarda da yerli fikir adamlarıdır.

Nitekim Yahya Kemal’i fikren besleyen gittiği Paris değil, sığındığı Osmanlıdır. Necip Fazıl’ı kurtaran Fransız kültürü değil Abdülhakim Arvasidir.

Sevgili Peygamberimizin bir sıfatları da “Hace-i kâinat”tır; kâinatın öğretmeni, kâinatın Hocası. Demek oluyor ki öğretmenlik, muallimlik bir Peygamber mesleğidir.

“Rütbe’ül ilm ale’r rüteb/ilim rütbesi, bütün rütbelerden yüksektir” hadis-i şerifi malumdur. Ahmed Arvasi Hoca, bu rütbeye kavuşmuş bir şahsiyettir.

Öğretmenliğe başladığı 1952’den vefat ettiği 31 Aralık 1988’e kadar derslerinde, sohbetlerinde, konferanslarında, yazı ve kitaplarında inandıklarını paylaşmaya, bildiklerini öğretmeye çalıştı. İlminin zekâtını verdi. Bir dava ve şuur adamıydı. Meydana çıktığı 1970’lerde bir boşluğu doldurdu. Gittiğinde ise arkada bir boşluk bıraktı.

Vahiy Medeniyetimizde mektep yahut okul dört duvar değildir. Mektep, ilim-amel-ihlas düzleminde öğrenen, yaşayan ve öğreten rehber insandır. Mektep insanlar meş’aledir, için için yanar ve yolları aydınlatırlar. Hem yaşadıkları zamanda muasırlarını ve hem de bıraktıkları eserlerle sonraki asırları aydınlatırlar.

İlim ehlinin ilminden, sanatkârın gönlünden, fikir adamının ufkundan herkes, nasibi kadar faydalanır. Bir söz, bir cümle, ruhları tutuşturur ve o aşk gün gelir milyonlara sirayet eder.

Bu anlamda Diriliş Ertuğrul Filmi’nin Ahmed Arvasi Beyin eseri olduğu söylenebilir:

Adı geçen diziyi yapan Tekden Film’in sahibi Dr. Kemal Tekden, Arvasi Hoca’nın talebesidir. Fikri, O’nun sohbetleriyle hedefini bulur. Kemal Tekden Bey, daha o günlerde kararını verir: “Eğer; ileride bir imkân bulursam film şirketi kuracağım…” Evet; zamanı gelince film şirketini kuracak ve dinlediği ders ve sohbetlerdeki ideal ve hakikati yeni imkânlarla milyonlara aktaracaktır. O zaman, Arvasi Hoca’nın vefatından çeyrek asır sonra çıkagelmiştir. Diriliş Ertuğrul Filmi böylece doğar.

Yüz akı mütefekkirlerimizden merhum Seyyid Ahmed Arvasi Bey, haysiyet ve şahsiyet sahibi abidevi bir fikir inşacısı ve bu vasfıyla da devirleri aydınlatan bir Mektep Adamdır.

. ÇEKİLME DEĞİL, YER DEĞİŞTİRME!

2018-12-21 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın “bir-iki gün içinde Fırat’ın doğusuna gireceğiz!” açıklaması üzerine askerî hareketlilik arttı, medya, bölgeye yerleşti.

Harekâtın başlaması, önce gün, sonra an meselesi oldu. Eller tetikteyken saatler saatlere, günler günlere eklenmesine rağmen o an bir türlü gelmiyordu...

Cephede hareketlilik yaşanırken havada sessizlik vardı. Tecrübenin, bu sessizliği tahmini mümkündü:

Belli ki Ankara-Washington hattında diplomatlar olanca hünerlerini gösteriyorlardı. Türk tarafı, bunun bizim için bir beka meselesi olduğunu açık ve kesin bir dille ifade ederken ABD’nin terör örgütünün yanında yer almasının ve onlara yaptığı yardımın, dostluğa da stratejik ortaklığa da sığmadığını diplomasi çerçevesinde fakat kararlı bir şekilde ortaya koyuyorlardı.

Amerikan tarafının artık hükmü kalmamış DEAŞ itirazından başka ciddi bir mazereti yoktu. Bu yüzden konuşmaları, lafları dolaştırma ve tekrardan öteye geçemiyordu.

Neticede iki taraf da raporlarını Başkanlarına sundular. Sürecin akıbeti üst seviyede siyasi iradeye kalmıştı. Eller tetikte Ankara’dan gelecek emir beklenirken Cumhurbaşkanı Erdoğan, Başkan Trump’la telefonla görüştüğünü açıkladı. Bu görüşme, Washington’dan Türk-Amerikan münasebetlerini yumuşatan haberlerin gelmesinin başlangıcı olmuştu.

Ancak vaziyette bir değişiklik yoktu. Değişiklik 19 Aralık günü oldu. O gün Donald Trump sürpriz bir açıklamayla şöyle dedi:

-ABD’nin Suriye’de bulunma sebebi, DEAŞ’ın burada olmasıdır. Bu örgüt, iktidarım döneminde mağlup edildiğine göre artık Suriye’de kalmamızın bir sebebi yoktur. Onun için çekiliyoruz!

Bu söz, PKK/PYD Kürtlerini şoke etti. İngiltere’yi kızdırdı. Ona göre örgüt, şekil değiştirmiş olarak devam ediyordu. Suriye’de kuvvetleri olan Fransa, Almanya ve İtalya ise yüzlerini buruşturdular.

Sn. Trump, Sn. Erdoğan gibi İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu ile de görüşmüş ve “durumu İsrail’in güvenliği açısından ele alarak” değerlendirme yapmışlardı. Ayrıca Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo da Netanyahu ile görüşmüş ve O’na “bölgede Amerikan nüfuzunun devamının çok farklı şekillerde tezahürünün mümkün olduğunu” söylemişti. Dolayısıyla Tel Aviv rahattı. Hâlbuki Pentagon memnun değildi. Demokratlar gibi Trump’ın partisinden Cumhuriyetçi bazı Kongre üyeleri de çekilmeyi “korkunç” bularak muhalefet ettiler.

Bu arada ilk çekilme 15-20 araçla Tel Abyad’dan başladı. Denildiğine göre bu ilk işlem, 3 hafta boyunca sürecek ve toplamda çekilme müddeti 6 ayı bulacaktır. Söz konusu çekilme, daha güneyde ve DEAŞ mücavir alanı olan el-Taif, el-Kaim ve Ebu Kemal’edir. ABD’nin bu bölgede iki hava üssü ve kara üsleri mevcut.

Moskova, çekilme haberine inanmadığını söylediği gibi Şam idaresiyle andlaşma mucibince Suriye’de kalmaya devam edeceklerini beyan etti. Rus Devlet Başkanı Putin ise “ortada bir çekilme yok!” dedi.

Türkiye’ye gelince... Ankara, dikkatli ve ihtiyatlı. Washington, bahsi geçen diplomatik görüşmelerde örgütten ağır silahları toplayacağına söz vermiş. Şimdi bu sözün tutulması beklenmekte. Ankara, şu noktayı ise memnuniyetle karşılıyor olmalı.

Washington, neticede Türkiye’nin tavizsiz tavrını görmüş ve “DEAŞ’ı yendik” gerekçesiyle askerini vurma hedefimizden geri çekmek zorunda kalmıştır. Harekât için Türkiye’nin işi bugün, dünden daha kolaydır.

Gündemdeki soru ise şudur:

-Beyaz Saray, bu çekilme işinde samimi midir? Her ihtimali göz önüne almak gerekir. Amerika’nın; güneye gitmekte ama kuzeydeki üslerini tamamen kapatacağı, hava ve kara unsurlarını, askerini tamamen alıp götüreceği söylenmemekte. Eğer aksine bir durum olsaydı İsrail bu kadar serinkanlı olamazdı.

Trump yönetimi, Türkiye’ye çekildik, çekiliyoruz diyerek hem oyalayıp hem de askerini tehlikeye atmazken Kürt unsurları da mutlaka tatmin edecek yollar bulmuştur.

Gözlem noktalarına Kuzey Irak Peşmergelerini yerleştirme isteği haylidir konuşulmakta. YPG militanlarından boşaltılacak sahalara “savaş şirketleri”nden paralı askerleri ve/veya Mısır, Suudi Arabistan ve BAE’den yani müstakbel “Arap NATO’su”ndan askerleri yerleştireceği ise yeni söylenmekte.

ABD’nin, Suriye’nin kuzeyini tamamen boşaltması beklenemez. Daha evvel de çok çekilme sözü edilmişti.

“Trump, Rusya soruşturmasında köşeye sıkıştığından dikkatleri başka tarafa çekmek için bu taktiğe başvurdu” da deniyor.

Olay çok yeni. Kısa süre sonra berraklaşır. Netice olarak söylenecek şudur:

Kim, ne der ve ne yaparsa yapsın; hangi hesapta olursa olsun biz, işimize bakmalıyız. Artık Amerikan ve koalisyon askerleri de hedef olmadığına göre beklenen an gelmiş olmalı.

Demir tavında dövülür.

.SURİYE’DE NE İŞİNİZ VAR?

2018-12-17 02:00:00

A -

A +

30 sene boyunca gelip-geçen bütün hükûmetler, terör örgüt ve örgütlerine karşı âdeta müdafaa mevkiinde kaldılar.

Ne gün ki “en iyi müdafaa taarruzdur” şaşmaz kaidesi hatırlandı o zaman terör örgütlerine kan kusturulmaya başlandı.

Şimdilerde artık terör örgütünün topraklarımıza saldırması, asker ve sivil vatandaşlarımızı katletmesi beklenmiyor. Türkiye aleyhine hazırlıklar içinde olan bir terör örgütünün varlığını haber almak kâfidir. O andan itibaren orası hedef, oradakiler de düşmandır.

Bilinen bu gerçeği, ne demek istediğimiz net şekilde anlaşılsın diye tekrarladık:

Şu arz kürede öyle bir yanlış algı mevcut ki sanki büyük devlet veya süper güç devlet olmak ona layüsellik, sorgudan muaflık hakkı kazandırmaktadır. Hâlbuki her devlet, hukukla mukayyettir; hukuka tabidir, hukukun dışına çıkamaz, çıkarsa meşruiyeti terk etmiş olur. Öyle ki hukukla kayıtlı olmak, yalnızca barış zamanı için değil savaşta da mevzubahistir. Savaşı cinayetten ayıran fark, hukuka riayet edip-etmemekle alakalıdır.

Çeyrek asırdan bu yana psikolojik taktiklerle zihinlere müthiş bir emperyalist algı yerleştirildi. Buna göre ABD, Rusya, İngiltere, Fransa ve öbür irili-ufaklı Avrupa devletlerinin Irak, Suriye ve her İslam memleketine yerleşmesi onların hakkıdır. Bunda yadırganacak hiçbir taraf yoktur.

Türkiye’ye gelince; Türkiye, ne Irak, ne Suriye, ne Kıbrıs ne de bir başka Orta Doğu noktasında bulunabilir. Buna hakkı yoktur. Aksi hâlde gayrı meşru hareket etmiş olur. Hâlbuki Türkler, ortalama söylemek gerekirse 1200 yıldan beri yani Malazgirt’ten çok daha önceden başlayarak Büyük Selçuklu, Horasan Selçuklu, Irak Selçuklu, Suriye Selçuklu ve Anadolu Selçukluları olarak bu iklimdedir. Daha yakına gelirsek Yavuz Sultan Selim’in Merc-i Dabık Zaferi ve Kut’ül Amare Zaferi ile buradayız. Bu topraklardaki idaremiz, sömürgeci zorbalığın 1920 dayatmasına kadar sürdü. Kimse unutmasın ki bütün Orta Doğu halkları din kardeşimizdir. Suriye ve Irak başta olmak üzere bu topraklarda milyonlarca Türkmen yaşamaktadır. Hafız Esad ve Saddam Hüseyn zulümlerine rağmen hepsi Türkçe konuşmaktadır.

Bu tarihî, sosyolojik ve kültürel hakikatlere rağmen ABD’nin sadece Suriye’de 20’ye yakın askerî üssü vardır. Rusya’nın kara ve deniz üssü, İngiltere, Fransa ve diğer küçük Batılı devletlerin askerleri mevcuttur.

Bize gelince; Irak’taki küçük bir-iki üssü saymazsak Fırat Kalkanı ve Afrin’le birlikte ve üstelik yerli halkın daveti üzerine Suriye’nin kuzeyinde yer tutmuş bulunuyoruz.

Bir kısmı Misak-ı Millî’ye dâhil ecdad yurduna dönüşümüzün iki sebebi vardır:

Birincisi; üçüncü kişi konumundaki halk için meşru müdafaa hakkını kullanmak, ikincisi de buralardan Türkiye’ye gelen terör saldırılarına karşı meşru müdafaada bulunmak.

Güçlü olmak, haklı olmak değildir. Ama; durum o ki sanki adı geçen devletlerin buralara yerleşmeleri kayıtsız şartsız haklarıymış da bu haktan kuvvet almaktalar. Bu psikolojik şartlanmışlığın mağlup edilmesi şarttır.

Bundan böyle Ankara’ya düşen vazife muhataplarına bölgedeki varlıklarının hukuka değil emrivakiye, oldubittiye dayandığını hatırlatmaktır. Bunu kolay kabul etmeyeceklerdir. Buna rağmen bu gerçeği, yeri, zamanı, şartları doğduğunda bıkıp-usanmadan söylemek lazım.

Kimsenin kendi coğrafyamızda Türkiye’ye bir şey demeye hakkı yoktur. Aksine Türkiye, I. Dünya Harbi’ni devam ettiren devletlere, “Suriye’de ne işiniz var?” diyebilir ve demelidir. Bu bir kapışma ve köprüleri atma tarzında değil Kırım misalinde olduğu gibi olabilir. Ankara, icap ettiğinde Moskova’ya “Kırım’ı işgalini tanımıyoruz ve tanımayacağız!” demektedir. Zaman zaman da ABD’nin adı verilmeden “Okyanus’un ötesinden, 10 bin km’den gelip buraları tanzim etmeye kalkışılmakta!” deniyor.

Bunlar deniyor ve fakat her iki devletle de şartların gereği birlikte çalışmalar da devam ediyor.

Rusya, 1972’den, ABD ve diğerleri 1993’ten bu yana bölgedeler. Onlar bölge halkı için ya “işgal gücü” veya “yabancı güç”tür. Türkiye ise bölgenin çatısı, ana omurgası ve her şeyidir. Suudi Arabistan ve Mısır dâhil bölgede bir halk oylaması yapılsa, Orta Doğu halklarının Türkiye’yi isteyeceğine kimse şüphe etmesin.

Şimdi en “iyi müdafaa taarruzdur” gerçeğini diplomasi için kullanma vaktindeyiz.

Silahlı zafere,

Diplomatik zafer de katılırsa;

Muzaffer olur.

Osmanlı Sultanlarının tuğralarının yanında “el muzaffer daima” yazardı. Biz, daima muzaffer olmaya mecburuz.

Zira biz,

Yalnızca kendimizden değil,

1 milyar 750 milyon Müslümandan da sorumluyuz.

.

Üçüncü harekât

Kuzey Suriye’deki terör bölgesine ilk askerî müdahalemiz, “Fırat Kalkanı Harekâtı”dır. 24 Ağustos 2016’da havadan ve karadan yapılan taarruzla başlayan harekât, 7 ay 5 gün sürerek 29 Mart...

Kuzey Suriye’deki terör bölgesine ilk askerî müdahalemiz, “Fırat Kalkanı Harekâtı”dır. 24 Ağustos 2016’da havadan ve karadan yapılan taarruzla başlayan harekât, 7 ay 5 gün sürerek 29 Mart 2017’de nihayete erdi.

İkinci müdahalenin adı “Zeytin Dalı Harekâtı”dır. Buna “Afrin Harekâtı” da denmektedir. 20 Ocak 2018’de başlayan harekât, 2 ay 4 gün sonra 24 Mart 2018’de durdu.

Şimdiki üçüncü harekâttır. Önceki iki harekât, Fırat’ın batısına yapılırken bu üçüncü harekât, Fırat’ın doğusuna yahut Doğu Fırat üzerinedir. İlk iki harekâtla Menbiç hariç Fırat’ın batısı hâkimiyet altına alınmıştı. Kurtarılan bölge, Türkiye’nin şehircilik, ticaret, belediye, sağlık, emniyet, adliye, seyahat gibi hayatın tabii gereklerine dair gerçekleştirdiği tedbirlerle yaşanabilir hâle gelmiş ve Suriyeli mülteci göçünü tersine çevirmiştir. Bu arada Menbiç, terörün cirit attığı bir yer olmasa da Washington’ın oyalamaları sebebiyle âdeta askıda kaldı. Fakat hem Rusya ve hem de ABD ile bu ilde devriye nöbetleri tutulur oldu. Amerika ile olan devriyeler, göstermelik kabilindendir.

Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtı, rejim muhalifi ve TSK’nın eğitiminden geçmiş Hür Suriye ordusuyla müştereken icra edilmiş ve Mehmetçik gibi Suriye Kuvayımilliyesi denebilecek bu askerî unsur da büyük kahramanlıklar göstermiştir.

Tabiat şartları, dağ yükseltileri sebebiyle Batı Fırat, Doğu Fırat’a nazaran askerî harekât bakımından daha çetin bir bölgedir. Doğu Fırat, bin metreyi bulmayan bir kısım dağlar bir yana bırakılırsa daha ziyade düzlüktür. Bu bölge, Fırat Nehri’nin doğu kıyısından başlayıp Irak hududuna kadar devam etmektedir. Bölge ABD’nin himaye ettiği SDG/PYD/PKK adlı ayrılıkçı Kürt terör örgütünün elindedir. İç savaş şartlarından yararlanan örgüt, kendisine “stratejik müttefikim” diyen Amerika’nın da desteğiyle güneye doğru saha genişlemesi yapmıştır.

Terör örgütünün buradaki silahlı militan sayısının 30 bin olduğu kabul edilmektedir. Üzerinde konuştuğumuz ve terör örgütünden kurtarılması söz konusu olan bölge, Suriye resmî toprağının yüzde 30’u gibi büyük bir alandır. Ancak, burada toprağın altı daha kıymetlidir. Suriye akar suları, barajları, petrolü terör örgütünün gasbettiği bu yerlerdedir. Malum olduğu üzre, Türkiye bir umde olarak Çin gibi uzak ve Rusya, Irak, Suriye gibi yakın komşularının bütünlüklerinden yanadır. Bundan dolayı, Türkiye, Suriye rejimiyle ihtilaflı olsa dahi Suriye halkını kardeş gördüğünden harekât yapılan iki iklim, -yukarıda da ifade ettiğimiz gibi- zorba terör unsurlarından temizlenerek medeni ve yaşanabilir şartlara kavuşturulduktan sonra asli sahipleri Suriyelilere teslim edilmiştir. Üçüncü harekât da öyle olacaktır. Hatta bu defa HSO’dan başka PKK musibetinden “illallah” diyen Suriye aşiretleri de Mehmetçiğe destek vermektedir. Şu cümlemizden de anlaşıldığı gibi bugün Suriye’nin toprak bütünlüğünü Beşar Esad azınlık rejimi değil, bu coğrafyanın tarihî tecrübesi millî irademiz temin etmektedir.

Akdeniz’den Erbil’e Kürt devleti kurma hayali, terörün Doğu Fırat’a süpürülmesiyle ortadan kalksa da tarafları yine de bu hayalden vazgeçmemişlerdi. Yeni ve üçüncü hareketle, o hayal çökmüştür. Enkazın altında kalanlar, Amerikan samimiyetsizliği, İsrail hinliği, haçlı rüyası ve PKK ihanetidir. Eğer; aksi olsa ve bu ortak hayalleri gerçekleşseydi o zaman Kürt devleti yahut lafta otonom Kürt devleti üzerinden emperyalist emeller bugün enerji havzasına dönüşmüş o kan Doğu Akdeniz’e kadar uzayacaktı. Binaenaleyh; yapılan yalnızca teröre karşı bir harekât değildir. Bu aynı zamanda bir su, petrol, tabii gaz yani enerji savaşıdır.

Son harekâtın daha önce olacakken bugüne kalması Washington yüzündendir. ABD bir türlü inandırıcı davranmayarak sürekli oyalayıcı, savsaklayıcı politikalar güttü. Bizim devlet temsilcilerimiz, birlik ve bütünlüğümüzün ne denli tehlikede olduğunu Amerika’nın savunma ve hariciye bakanlarıyla başkanına defalarca anlattılar ama anlaşılmak istenmedik. Geçen hafta Ankara’ya gelen ABD’nin Suriye özel temsilcisi ile yapılan nafile görüşmeyle terör militanlarını eğitmeye dair açıklamaları üzerine Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Millî Savunma Zirvesi’nde yeni harekâtı dosta ve düşmana duyurdu.

Bu harekât, Mehmetçik ve HSO’nun kazandığı tecrübe, millî silah sayımızın artması, yerli halktan gelen destek ve kolay arazi itibarıyla daha rahat olacağa ve daha kısa geçeceğe benzemektedir.

2018’e girerken Zeytin Dalı Harekâtı’nı yapmıştık, 2018’den çıkarken de yeni bir harekât yapmaktayız. Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarının yıl dönümü günlerindeyiz. Bu harekâtta kazanılacak zafer, o iki harekâtta verdiğimiz şehidlerimiz gibi diğer şehidlerimizin de ruhlarını şad edecektir. 104 sene önce bu günlerde 22 Aralık 1914’te Sarıkamış Harekâtı yapılmıştı. O derin yara 7 Aralık 1915’te başlayan ve bugünkü harekâtların yaşandığı topraklarda cereyan eden Kutü’l Amare destanıyla sarılmaya çalışıldı. Milletimiz, o aslanları hiç unutmadı.

Dualar, bugün de yeni bir zafer destanı yazacak aslanlarımızla birliktedir.

.ŞARKİ TÜRKİSTAN’I İHMAL EDEMEYİZ!

2018-12-12 02:00:00

A -

A +

Kıbrıs’a sırtımızı dönemeyeceğimiz, Filistin’i görmezden gelemeyeceğimiz, Yemen’i yok sayamayacağımız... gibi Şarki Türkistan’ı da ihmal edemeyiz...

Ata yurdumuza bizde “Doğu Türkistan” denirken Uygur Türkleri “Şarki Türkistan” diyorlar.

Asya Türklüğü, “Türkistan” diye yekpare bir iklimdi. Ruslar, bu iklimin garb, Çinliler de şark tarafını hâkimiyetine alınca Türkistan, “Garbi Türkistan” ve “Şarki Türkistan” diye ikiye bölünmüş oldu. SSCB dağılınca ana gövdeyi kurtarma derdine düşen Rusya Federasyonu, Batı Türkistan’ı dört-beş parçaya bölerek gitti.

Şarki Türkistan’daki Çin işgaliyse devam ediyor.

Uygur Türkleriyle Osmanlı ve erken ve orta cumhuriyet zamanı Türklerinin “Şarki Türkistan”, bugünkü Türklerin “Doğu Türkistan”, Çinlilerinse “Özerk Sincan Uygur Bölgesi” dediği bu topraklar, bir medeniyet havzasıdır. Hem mimari, hem bedii ve hem de fikrî medeniyetin zirvede yaptığı bir yerdir. Bugün Türkçenin yazı dili için İslam harflerinin kullanıldığı tek ülkedir. Tabii bunda Çin’in alfabe birliğinizi önleme taktiğinin büyük payı vardır. Sayım yapılmadığı için Şarki Türkistan’ın nüfusu kesin olarak bilinmemektedir. Buna rağmen 25-30 milyon tahmin ediliyor. Çin ise bu rakamı çok aşağılara çekmektedir. Başkent Urumçi’dir.

Çin’in elindeki bu ülke her çeşidiyle muazzam yer altı ve yer üstü kaynaklarına sahiptir. Diğer taraftan her Türk unsuru gibi Uygurlar da istiklallerine son derecede düşkündürler. Çin, bölgeye zaman zaman Çinli nüfus kaydırarak asimilasyona gitmektedir. Birkaç ay evvel Pekin yönetiminin “her Türk evine bir Çinli erkek yerleştirme” gibi inanılmaz bir uygulamaya gittiği haberi gelmişti. İbadet hürriyeti tamamen daraltılmıştır. En küçük bir millî kıpırdanış çok kanlı biçimde bastırılmaktadır.

Şarki Türkistan Kırım, Kıbrıs, Kafkaslar, Kerkük, Halep Filistin, Yemen, Bosna, Somali gibi yüreğimizde kanayan onlarca yaradan biridir.

Şu var ki dış politikada bir yanda millî davalar vardır, diğer yanda da taş gibi acı gerçekler. Hem o davaların sahiplenilmesi, mağdur ve mazlum olanların derdine derman olunması ve hem de o taşa takılıp tökezlenilmemesi gerekir.

Şarki Türkistan’la gönlümüz bir olsa da arada uzak mesafeler var. Dünya ve bölge şartları var. Göz önündeki hakikatler var.

Türkiye ne gün Rusya ile yakınlaşsa Doğu Türkistan karışır, Uygur Türkleri, istiklal isteyerek sokağa düşer, Çin talepleri dinleyip makul hâl çareleri bulacağına çok sert biçimde karşılık verir. Birçok insan şehid düşer, birçok kimse loş mahzenlerde işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalır. Türkiye’de vatandaşlar protesto gösterileri yapar. Ankara, sesini yükseltir. Bunun üzerine Pekin’in destek vermesiyle PKK saldırılarını çoğaltarak kan döker. Çin bu terör örgütüne silah ve daha başka yardımlarda bulunur. PKK lehine konuşmaya başlar.

Kısacası; Doğu Türkistan, Türk hariciyesinin yumuşak karnıdır. Ankara, Moskova’yla el sıkışınca Washington, Doğu Türkistan’ı tahrik etmekte, bunun üzerine Çin, şiddete başvurmakta, Türkiye rahatsızlanınca Pekin teröristleri azdırtmakta ve “Kürdistan” lafları etmektedir.

Bunları Uygur kardeşlerimizin gördüğünü ümit etmekteyiz. Bugün Ankara’nın Moskova ve Pekin’le münasebetleri iyidir. Bu iyi ortamdan Türkistan lehine menfaatler devşirmek gibi bir siyasetimiz olmalı. Çin, Şarki Türkistan’a “Sincan Uygur Özerk Bölgesi” demekle aslında buranın farklı bir nüfus, toprak ve millet olduğunu kabul etmektedir. Ankara’ya düşen kâğıt üzerindeki bu kabulü Pekin’e ikrar ettirmektir. Dünyada özerk/muhtar idare olarak en iyi şartlara neresi sahipse ona bakarak Uygur Türklerinin hakları koruma altına alınmalıdır. Rusya’daki Tataristan yanlış bir örnek olmaz herhâlde. Şu şartlarda en iyisi iç işlerinde tam bağımsız, dış işlerinde Çin’e tabi bir anlamda fiilî bir federasyon kurmaktır. Diğer taraftan Ankara, Uygur akil adamlarını kışkırtma ve fitneye kapılmamaları için halkı irşad etmeye davet etmelidir. Bugün yapılabilecek en doğru iş din, dil, mülkiyet, aile, eğitim, ticaret ve seyahat hürriyetini temin etmek, adaleti sağlamak ve asimilasyonu önlemektir.

Bunlar da aklı başında, gerçekçi ikili münasebetlerle elde edilebilir. Ankara, bugün nasıl ki yabancı güçlere “Suriye’de, Kırım’da, Kafkaslarda ne işiniz var?” diyemiyorsa Çin’e de “Doğu Türkistan’da ne işin var?” diyemiyor. Ama aynı Ankara, “Rusya’nın Kırım’ı işgalini tanımıyoruz ve tanımayacağız!” diyor. Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti, bu cümleyi önceki gün TBMM’deki 2019 Bütçe müzakerelerinde bir kere daha üstüne basa basa söyledi. Kırım, Kuzey Suriye ve Filistin için yürek ferahlandıran sözler edilirken Yemen ve Doğu Türkistanlılara da “oh” dedirtecek bir cümle sarf edilse memnuniyet verici olurdu. Buna ihtiyaç var. Türk devlet adamlarının Çin ziyaretlerine Urumçi’ye gitmelerine de ihtiyaç var.

Şu günlerde Şarki Türkistan’la alakalı haberler yine ortalıkta dolaşmakta. Bunun Fransa ve diğer bazı Avrupa ülkelerindeki “Sarı Yangın”la çakışması tesadüf değildir. Derin ABD ve FETÖ terör örgütü, Uygurlarla alakalı eski yahut kurgulanmış görüntü ve haberleri yayabilirler. Saf veya hain gösteriler olabilir. Bunlar önlenmeye çalışılınca “iktidarın polisi, Uygurlara karşı Çin’i tuttu!” gibi yalanlar çıkartılabilir.

Türkiye’yi karıştırıp 31 Mart’ta Cumhur İttifakı’nı mağlup etmek isteyen şer güçler için her yol mubahtır. Sarı Humma yahut Sarı Yangın’ı Türkiye’ye sıçratmak, Erdoğan’ı devirip, FETÖ’cüleri kurtarmak ve Fırat’ın doğusunu kurtarmak maksadıyla her şeyi göze alacaklardır.

Ankara, Pekin’i Doğu Türkistan mes’elesi için diplomasiyi kullanarak sağduyulu bir çözüme zorlamalıdır.

.YEMEN’DE İNSANLIK FACİASI!

2018-12-11 02:00:00

A -

A +

Aden Körfezi’nde Kızıldeniz’in kapısı gibi duran Yemen’i Osmanlı ceddimiz, 1538 yılında Hadım Süleyman Paşa vasıtasıyla fethederek Tahiriler Hanedanlığına nihayet verip burayı “Yemen Eyaleti” yaptı...

Eyaletimiz, 1 Kasım 1918’de arkada ağıtlar bırakarak elimizden çıktı. Böylece Yemenliler 380 yıllık bir huzur dönemine veda etmiş oldular. Bölge Osmanlı adaletinden mahrum olduktan sonra İngiliz sömürgeciliğinin eline düştü. Bu toprakları güney ve kuzey diye ikiye ayırdılar. Yıllarca sömürdükten sonra 30 Kasım 1967’de Güney Yemen’e istiklal verildi. 22 Mayıs 1990’da ise Güney ve Kuzey; Cenubi ve Şimali Yemen birleşerek Yemen Cumhuriyeti adını aldı.

Mevzumuz olan iklim, 528 bin km2’dir. Mekke’ye göre bulunduğu istikametten dolayı “sağ taraf” anlamında ismi ‘yemin’den Yemen’dir. Romalı tarihçiler buraya “Mes’ud Arabistan” adını vermişler. Fakat bizim, 1918’de bu mes’ud, mutlu diyardan arkada binlerce şehid ve boynu bükük bir halk bırakıp ayrılmamızdan sonra huzur, sadet ve refaha hasret kaldı.

Büyük Dünya Harbi yıllarında Yemen, dedelerimizin yüreğinde gurbet, babalarımızın dudağında firaklı bir türkü ve ninelerimizin gözünden boşanan bir seldi. Yemen, “gidip gelinmeyen” ve “acep nedendir?” diye sorulan bir yerdi.

Bugün orada cennetmekân binlerce şehidimiz yattığı gibi nakli yapılamayan binlerce Mehmetçik de yokuş yollarda aşılmaz çöllerde kalmıştır. Birçok Yemenli onların çocuğudur ki daha nicesiyle beraber Libya’da da benzer bir hâl vardır.

26 milyonluk Yemen’in yüze 99’u Müslümandır. Müslüman nüfusun yüzde 65’i Sünni, diğerleri Şii’dir. Burası petrol ve altın gibi yer altı zenginliklerine sahiptir. Ne var ki Yemen, bugün dünyanın, nisyana; unutulmaya terk ettiği en fakir, en perişan memleketlerinden biridir. Önce güney ve kuzey arasında sosyalist ideoloji üzerinden savaşlar oldu. Birleşmeden sonraysa ardı arkası kesilmeyen iç ve dış harpler yaşandı.

Basra, İskenderun ve Aden Körfezleri arasında Şii hâkimiyeti gerçekleştirmek isteyen İran, Irak’ta Haşdi Şabiler, Lübnan’da Hizbullah eliyle icra ettiği taşeron savaşlarını, Yemen üzerinden de Husiler’le Suudi Arabistan’ı vurarak yapmaktadır. Ama Riyad idaresi, İran’a değil, Yemen’e saldırıyor.

Yemenliler, zengin topraklar üzerinde yaşamalarına rağmen dış saldırılar, terör ve iç harpler yüzünden bugün derin bir yoksulluk ve tehlikeli hastalıkların pençesindedir. Vaziyetleri Filistin’den beter dersek mübalağa olmaz.

Bütün dünya Yemen’i unutsa biz, asla unutamayız. Buna hakkımız yok, buna vicdanımız razı olmaz! Bu sebeple hem Türk Kızılayı, hem AFAD, hem Sağlık Bakanlığı, hem STK’lar ve hem de topyekûn devlet olarak bu mazlum ve mağdur kardeşlerimizin yanında olmalı, bir eyaletimizin imdadında koşmalıyız. Biz, Merhamet Medeniyeti’nin temsilcileriyiz.

Şehidlerimiz, torunlarını Yemen’e çağırıyor…

.

Sarı humma!

1968 Olayları da Sarı Yelekliler Hareketi gibi başlamıştı. Sosyalist ve daha başka sınır tanımaz rüzgârlar eserken veya estirilirken üniversite gençliği, mayıs ayında muhafazakâr de Gaulle iktidarına...

1968 Olayları da Sarı Yelekliler Hareketi gibi başlamıştı. Sosyalist ve daha başka sınır tanımaz rüzgârlar eserken veya estirilirken üniversite gençliği, mayıs ayında muhafazakâr de Gaulle iktidarına karşı önce Paris çevresindeki Nanterre Üniversitesinde bir gün sonra da Sorbonne Üniversitesinde ayaklanmış, ayaklanma sürerken onlara bir milyon işçi, genel greve giderek destek vermişti. Hadiselere hâkim olunamıyordu. Elize Sarayı’nın basılma ihtimali belirince Cumhurbaşkanı Charles de Gualle, 29 Mayıs günü bir helikopterle Almanya’ya kaçtı. Başlangıçta yalın bir talebe hareketi olarak görülen eylemler, şiddete dönüşerek kısa zamanda bütün Avrupa’yı sardı. Artık başkentler ve büyük şehirler alev alevdi.

Bu yangın, çok geçmeden İstanbul’a ve oradan da diğer şehirlerimize sirayet etti. Gizli ve yabancı istihbarat örgütleri, öğrenci ve işçileri kullanıyorlardı. Eylemler, az zaman sonra türlü fraksiyonlardan meydana gelen komünist isyan hareketleri hâlini aldı. Türkiye, gündüzleri endişe, geceleri korku dolu, sokakları emin olmayan ve gidilmesi doğru görülmeyen bir memlekete dönmüştü.

İşin anlaşılmazı oydu ki yangının çıktığı Fransa dâhil terör, kısa süre sonra bütün Avrupa’da biterken Türkiye’de günden güne azarak yıllarca devam etti. Ardından da 12 Mart 1971 Muhtırası ve 12 Eylül 1980 Darbesi geldi. 1968 Mayısında başlayan kanlı hadiseler, bizde 12 sene sürmüş ve 5 bin ölü, binlerce yaralı, sayısız sönen ümit, istikrarsızlık ve katrilyonlarca lira zarara mal olmuştu. Bugünden baktığımızda o kara günleri, şu meşhur Arap Baharı’na benzetmek mümkündür. Bu yalancı baharın hedefinde aslında Suriye’nin olduğu çok geç anlaşıldı. Diğerleri geçiş alanlarıymış. ‘68 Olayları da böyleydi. Avrupa’daki gösteriler, yangını İstanbul ve her Türk şehrine sıçratmak için birer vesile olarak kullanıldı. Bir taşla birçok hedef vuruluyordu. Bu dediğimiz, o günlerde ve belki çok sonraları bile anlaşılamadı, sinsi bir tuzağa çekildiğimiz fark edilemedi…

Bunları şimdi bize Fransa’daki “Sarı Yelekliler Hareketi” bir kere daha hatırlatmakta.

Şu iki vak’a ne garip bir çakışmadır:

ABD Başkanı Donald Trump, Suudi Kralı Selman bin Abdülaziz’e kızıp da “bizim desteğimiz olmasa sen tahtta 15 gün bile kalamazsın!” paylamasından 15 gün sonra Cemal Kaşıkçı cinayeti işlendi. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, bir-iki ay kadar önce Trump’ın bir fütursuzluğu üzerine NATO’yu aşıp AB’nin ABD’ye askerî mecburiyetten bağımsızlık kazanması sadedinde “Avrupa, kendi ordusunu kurmalıdır!” teklifini yapınca bu sözün hemen ardından 17 Kasım 2018 Cumartesi günü Sarı Yelekliler Hareketi, patlak verdi. 1789 Büyük İhtilaliyle, sonraki bütün darbe ve ihtilallerin azmettirici Fransa, bu eyleme 90 bin polis ve 10 bin jandarmayla müdahale etmesine rağmen göstericiler önünde çaresizliğe düştü, Macron, büyük itibar kaybına uğradı. Bir ay içinde kalkışmaya katılanların sayısı 350 bini buldu. Bine yakın gözaltı oldu. Bir milyar avroyu aşkın ziyan meydana geldi.

Sarı Yelekliler, başlangıçta benzin zamlarını fahiş bulan vatandaşlarla, hayat pahalılığına karşı çıkanlardan ibaretken günler geçince sosyal medya üzerinden meçhul örgütlenmelerle Elize Sarayı’nı basıp hükûmeti devirmeye yeltenmeye kadar vardılar. Bir şuuraltı dürtü olarak zihinlerde Fransız Büyük İhtilalini tekrarlamanın ve de Gaulle’ün kaçışı olduğu açıkça sezilmektedir.

Ölümlü, yağmalı, vurup kırmalı eylemler, Fransa’dan sonra İtalya, Belçika, Hollanda, Almanya, Bulgaristan ve Irak’a da sirayet ettiği gibi bu kargaşaya PKK ve daha başka terör örgütleri de karışmış bulunmaktadır.

Paris başta olmak üzere Fransız ve Belçika şehirleri, I. ve II. Cihan Harbi manzaralarına sürüklenirken dünya TV’leri buralardan canlı yayınlar yaptılar. İki kanal hariç. 28 Mayıs 2013’te başlayan Gezi İsyanı’nda ortada hiçbir şey yokken bir hafta önceden İstanbul’a gelip naklen yayın aracı kiralayan CNN INT ve BBC için bu olanların haber değeri olmamalı ki haber yapmaya ihtiyaç duymuyorlardı.

Tam bu sırada; Fransızlar, gözyaşı dökerken önceki gün Sn. Trump attığı bir tweetle kara mizah yapabildi. Dediği şuydu: “Fransızlar, Trump’ı istiyor, Fransa’yı seviyorum!” Bu söz, kendini aslan zannedenin karşısındakini fare görüp onunla oynamasından başka bir şey değildir. Sn. Macron, malum sözle herhâlde hançer yarası almıştır.

Bütün bu olanların Türkiye ile alakası ne olabilir? Yukarıda tafsilatlı şekilde bahsettik. ‘68 Yangını, Paris’te çıkmış, Avrupa’yı sarmış ama bir süre sonra bitmişti. Hâlbuki 12 Eylül darbesine kadar Türkiye’yi terk etmemişti. Ankara, bugün Fırat’ın doğusunda ABD yönetimiyle tam bir ihtilaf hâlindedir. 3 Mart 2003 Tezkeresiyle başlayan görüş çatışmaları, nihayet PKK/YPG militanlarının sınırlarımıza bitişik olarak kurulan gözcü kulelerine yerleştirilmelerine kadar vardı.

Türkiye’nin millî silahlarını yapması, Filistin’in arkasında durması, müstakil bir Suriye siyaseti gütmesi, Rusya ile iyi geçinmesi, Doğu Akdeniz’de keyfiliklere izin vermemesi Washington-Londra-Atina-Tel Aviv dörtgeninde rahatsızlık sebebidir.

Bu rahatsızlık, Sarı Yelekliler Hareketi veya Sarı Humma hastalığını topraklarımıza bulaştırabilir. Sarı Humma’nın hafife alınmayacak kanlı bir hastalık olduğu unutulmamalı. Terör örgütlerinin, Sarı Yelekliler arasında yer alması bundandır.

Ankara’nın teyakkuzda olması şart. Fransa ve Belçika’da devam eden protesto ve itaatsizlikler, her ne kadar Cumartesinden beri sakinleşse de bu sükûnet, bir beklentiden dolayıdır. Cumhurbaşkanı Macron, eğer bugün yapacağı konuşmayla kitleleri tatmin edemezse sükûnet yerini çılgınlığa bırakabilir. Sosyal medyada kim olduğu belirsiz kişiler, kitle psikolojisine yön vermekte. Bu, felaketin diğer adıdır.

Ne yersiz ürkme ve ne de gamsız duruş. Tedbirli ve aklıselimle hareket etmeli.

Cumhur İttifakından rahatsız olanların 31 Mart 2019 Mahalli Seçimlerine varmadan evvel Paris’ten kapacakları bir közle burada da yangın çıkarmak isteyebilecekleri unutulmamalı.

.

Yerli ve milli hukuk

25 Temmuz 2008’de açılan “Ergenekon Davası” 10 yıl sonra 30 Kasım 2018’de savcının “Ergenekon isminde bir terör örgütü tespit edilemediği için” 199 sanığın beraatini istemesiyle...

25 Temmuz 2008’de açılan “Ergenekon Davası” 10 yıl sonra 30 Kasım 2018’de savcının “Ergenekon isminde bir terör örgütü tespit edilemediği için” 199 sanığın beraatini istemesiyle mahzen malzemesi hâline gelmiştir.

Ergenekon davasının geçmişi, 2007’de Ümraniye’deki çöplükte patlayıcılar bulunmasına dayanmaktadır. Bunun üzerine bugün FETÖ/PDY davasından sanık veya mahkûm olup firari olarak yurt dışına kaçmış olan savcı Zekeriya Öz ve arkadaşları tarafından iddianame hazırlanmaya başlanmıştı. 25 Temmuz 2008’de Silivri’de ilk duruşma yapılmıştı. 274 Sanık hakkında toplam 16 iddianame hazırlanmıştı. Ergenekon, Balyoz, Ayışığı... gibi adlar verilen davalar, daha sonra birleştirilmişti. İddianamedeki sayfa toplamı 17 bin, dava dosyalarının sayfa sayısı ise on milyonlarcadır.

Sanıklara isnad edilen suçlar şunlardı:

2003 ve 2004’te askerî darbeye teşebbüs etmek, silahlı terör örgütü kurmak ve yönetmek, Danıştay’a yapılan saldırı ile Cumhuriyet gazetesi saldırılarını azmettirmek vs. vs... Bu davalar kamuoyunu uzun süre birinci dereceden meşgul etti.

15 Temmuz Darbe Teşebbüsü’nden sonra gözler açıldı. FETÖ örgütü, sadece emniyet, eğitim ve daha birçok yeri değil, yargıyı da tepeden tırnağa ele geçirmişti. AYM/Anayasa Mahkemesi vaki şikâyet üzerine uzun süreli tutukluluğu “hak ihlali” saydı. Bunun üzerine Yargıtay, 6 Ekim 2015’te Ergenekon örgütünün varlığı görülemediği gerekçesiyle verilen kararı bozdu. Alt dereceli mahkeme, 21 Haziran 2017’de iade-i muhakeme yoluna gitti.

Eski Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ dâhil birçok meslekten birçok meşhur isim, terörist iddiasıyla ağırlaştırılmış müebbet hapse kadar muhtelif cezalar almış ve tutukluluk hâlleri, 3-5 yılı bulmuştu.

Muhakemenin devam ettiği 10 yıl zarfında içeride 12 sanık öldü. İçeride olanların bir de dışarıda aile ve akrabaları vardı. Bunların hepsi kötü günler yaşadılar.

30 Kasım günkü duruşmada savcı, Danıştay ve Cumhuriyet gazetesine saldırı davalarının ayrılmasını, bu suçlardan 4 sanığın ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırılmasını, Ergenekon davası sanıklarından ölmüş, beraat etmiş ve hakkındaki dava düşmüş olanlardan sonra kalan 199 sanığın Ergenekon diye bir örgüt tespit edilemediğinden tamamının beraatine karar verilmesini 650 sayfalık bir mütalaa ile talep ve görüşünü mahkemeye arz etmiştir…

Gayet kısaltarak yukarıya aldığımız bu ağır sürecin hikâyesinden sonra şöyle bir durmak lazım:

Yargıtay da Yargıtay’ın bozma kararına muvafık mütalaa serdeden savcı da dikkatli bir dil kullanarak “Ergenekon suç örgütü” yok demiyorlar. “Böyle bir örgüt tespit edilememiştir” denmektedir. Anlaşılan o ki bu dava, 15 Temmuz’a giden yolda bir safhaymış. “Ergenekon” dosyasındaki sanıkların önemli bir kısmı “ulusalcı”dır. Bir kısmı 28 Şubat darbesini hayata geçirenlerdendir. FETÖ örgütünün bu davalar ve davayla hem ilerisi için temizlik ve hem de geçmiş için cezalandırma yoluna gittiği anlaşılmaktadır. Demek oluyor ki 15 Temmuz darbe teşebbüsü muvaffak olsaydı 274 sanığın tamamı ceza alacaktı. Garip olan şudur; onlar yani FETÖ’cü savcı ve hâkimler, iddianame ve hükmü; yargılama adına cinayet işlerken Türk Ceza Mevzuatına göre vermekte idiler. Bugün adalet adına hakkaniyet için beraat isteyen ve karar verenler de aynı mevzuata dayanmaktadır.

Tam burada şunu haber verelim. Anketçiler hâkim, savcı ve avukat gibi yargı mensupları ve vatandaşlar arasında “adalete güveniyor musunuz?” başlığıyla yaptıkları araştırmada şaşırtıcı sonuçlara varmışlardır. Anket kayıtlarına göre adalete güven yüzde 20 ila 60 arasındadır. O hâlde bu davayı, son ders telakki ederek A’dan Z’ye hukuk zihniyet ve sisteminin elden geçmesi gerekir. Savunma silahının yerli ve millî olmasından daha zaruri olan, hukukun yerli ve millî olmasıdır.

Şu sonuç görülüyor olmalı:

Bu millet, bin yıl boyunca “Şeriatın kestiği parmak acımaz!” diyerek adalete büyük bir hürmet duyarken bugün aynı kürsüye inanmadığını dile getirmektedir.

Bu acı ve ayıptan başka bir gerçek daha vardır. O da darbe ve darbe teşebbüslerinin yargıya verdiği ziyan. Darbeler, sadece iktisat, siyaset ve içtimai hayata değil, onlardan çok adalete zarar vermiştir. Bu sebeple 15 Temmuz, 28 Şubat, 12 Eylül, 12 Mart, Talat Aydemir darbe teşebbüsleri, 27 Mayıs, İstiklal Mahkemeleri, 31 Mart, Ali Suavi darbe teşebbüsü, Sultan Aziz Vak’ası, Kuleli Vak’ası’ndan, III. Selim’e, oradan Genç Osman’a kadar “Darbeler Tarihi” yazılmalı ve Hukuk Fakültelerinde ders olarak okutulmalıdır… Bir devlette adalet sağlamsa her şey sağlamdır. İnsanlar, adalet önünde hakkını alıyorsa her yerde hakkını alıyor demektir.

Hâkim, verdiği karardan dolayı huzurluysa insanlar da mesuttur.

Aksine; savcı kanuna, hâkim verdiği hükme inanmıyorsa o memlekette her şey karışık demektir…

.VAKIF MEDENİYETİ

2018-11-30 02:00:00

A -

A +

Türkiye, bugün dış dünyada sefaret ve konsolosluklarıyla hariciye teşkilatı, TİKA, Yunus Emre Enstitüsü, Maarif Vakfı, SETA, Kızılay, Ziraat Bankası, Halk Bank ve Vakıflar Genel Müdürlüğü ile temsil edilmekte, iş ve hizmet yapmaktadır.

En büyük hizmet görenlerden biri Vakıflar Genel Müdürlüğü İdaresidir. Selçuklu ve Osmanlı bakiyesi 52 bin vakfı temsil eden Vakıflar Genel Müdürlüğü, hem içeride ve hem de dışarıda hizmet etmektedir. 2003-2018 arasındaki çalışmalarıyla Türkiye dâhilinde 5250 vakıf eseri milletimize ve insanlığa yeniden kazandırmıştır. Önceki adıyla Evkaf İdaresi olan bu teşkilat 1048’den bu yana köklü hatta temel müesseselerimizden biridir. Erken Cumhuriyetle yapısında değişikliklere gidilmiştir. Vakıflar Umum Müdürlüğü ismi de bugünkü şekle getirilmiştir.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, muhtar/otonom idare denmese bile kendi kendine yeten bir kuruluştur. Genel müdür, icradan mes’uldür. Onun üstünde nihai karar mercii olarak Vakıflar Meclisi vardır. 15 kişilik bu meclisi, Yeni Vakıflar, Cemaat Vakıfları, Mülhak Vakıflar ve Mazbut Vakıfların temsilcileri teşkil eder.

Vakıflar teşkilatında çalışan her dereceden memur ve işçi, devletten maaş almaz. Onların maaşlarını ecdat öder. Vakfiyelerin iradı vardır. Bu gelirlerle şartnamedeki hayr-hasenat eda edildiği gibi tamir ve inşalar yapılır ve idari masraflar karşılanır.

Ne var ki Vakıflar İdaresi, her tarihî esere gerektiğinde müdahale etme veya hizmet etme hak ve yetkisine sahip değildir. Vakıfların bir tarihî eserde müdahil olması ancak vakıflar yahut öteki devlet mahzenlerinde buranın vakfedilmiş olduğuna dair vakıf senedinin bulunmasına bağlıdır. Bu yüzden nice tarihî eser, sırf vakıflar idaresiyle irtibatlandırılamadığı için ziyan olmaktadır. Kanuni bir düzenlenmeyle Vakıfların yurt içi ve yurt dışında yetkisini genişletmesi zaruret hâline gelmiştir.

Ayrıca; Vakıflar Genel Müdürlüğü, Vakıflar Bankası’nın yüzde 53 hissesine sahiptir. Bu hisse yakında buradan çekilerek Vakıf Yatırım’a nakledilecektir. Bu fevkalade isabetli bir tasarruftur. Vakıf bırakan vaakıflar, vakfiyelerinin geliriyle banka kurulup faiz üzerinden ticaret yapılsın, voleybol vs. takımı kurulsun diye dişleri-tırnaklarıyla kazandıkları mal ve mülklerini vakfetmediler. Her vakfiyenin vakıf şartnamesini ihtiva eden bir senedi vardır. Bu ister bir köydeki çeşme isterse Payitahttaki Ayasofya olsun hiç kimde bu şartnamenin dışına çıkamaz. Çıkarsa hukuk çiğnenmiş, vakıf sahip veya sahibesi incitilmiş olur. Bundan dolayı yüzde 53 hisse geri çekilmekten başka adı geçen bankadan “Vakıflar” ismi de alınmalıdır.

Vakıflar Genel Müdürlüğünün bugün ayrıca Fatih Sultan Mehmet ve Bezm-i Âlem isminde iki de üniversitesi vardır…

23-25 Kasım tarihleri arasında Bosna’daydık. Vakıflar Genel Müdürlüğünün daveti olunca “ecdat çağırıyor” diyerek kalkıp gittik:

İlk günü önce Saraybosna’da imar edilmesi biten İsa Bey Hamam ve Külliyesi ile Durak Bey Camii’ni gördük, 24 Kasım günü de 120 yataklı bir yurdun açılışında bulunduk. Yurt açılışında K. T. Bakanı Mehmet Nuri Ersoy da yer aldı. Takip eden günde ise Sırp bölgesindeki Foça şehrine gittik. Otobüsten indiğimizde karşımızda Mimar Sinan üslubunda muhteşem zarafette bir cami yükseliyordu. Sırplar, son Sırp-Boşnak savaşında sadece insan değil; inanç, kültür ve tarih soykırımı da yaparak bu camii, daha nice eserimizle birlikte bombaladıktan sonra temel taşlarına varıncaya kadar kepçelerle söküp Drina ırmağına dökmüş, üstünü de toprakla kapatmışlar.

Camiin içine girdiğimizde ta kubbeye kadar iskele kurulu olduğunu ve Durak Bey Camii’nde olduğu gibi burada da mihrab ve minberde kalem-işi çalışmaların yapıldığını gördük. Vakıflar Genel Müdürü Adnan Erten ve yardımcılarının kubbe içi çalışmaları, bizzat tetkik etmek için düz yolda yürürcesine iskeleleri aşarak 30 metre yukarıya tırmanmalarını ecdadın emanete riayetkâr hayr’ül halefleri olarak takdir ettik.

Vakıflar, Türkiye Cumhuriyeti dışı topraklarda bu gibi işleri deruhte ederken o memleketteki emsal idareyle bir mukavele akdedip eseri aslına uygun hâle getirdikten sonra anahtarı onlara teslim etmektedir.

Vakıfların yetki meselesine en iyi misal Aliya İzzet Begoviç’in kabrinin de bulunduğu Şehidliğin sol karşısındaki Osmanlı Mezarlığıdır. Burada kavuklu baş taşları, birbirine yaslanmış olarak ufukları gözlemekteler. Buranın neden imar edilmediğini Vakıflar idarecilerine sorduğumuzda yukarıda ifade ettiğimiz mecburiyeti dile getirdiler. Neyse ki ona da TİKA sahip çıkmış. Yolu gözlenen evlat, tapu senedi hükmündeki bu kabristanı imar edip Nisan 2019’da Saraybosna Vakıflar Müdürlüğü’ne teslim edecekmiş.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, bugün Bosna, Kosova ve Kıbrıs’ta faaliyet gösteriyor. Makedonya, Kırım ve Arnavutluk emsal idareleriyle de ecdadımızdan buralarda yetim ve öksüz kalmış ve artık insanlığın ortak mirası hükmündeki eserlerin, yeniden dirilişleri için anlaşmalar yapılmış. Bu anlaşmaları çoğaltmak için çalışmalar devam etmekte. Elbette öyle; imar, yeniden inşa ve iyileştirme faaliyetleri 23 milyon 400 bin km2’nin tamamına yayılmalıdır. Öyle mutabakatlar olmalı ki bu faaliyetler savaş hâlinde bile durmamalı.

Biz, Evlad-ı Fatihan’a; Osmanlı mirası topraklara gitmezsek; başkaları buralara girip tahribatlar yapmaktalar. İştirak ettiğimiz bazı açılışlarda mesture güzel Boşnak kızlarının karma koroyla ilahi okumaları, ecdadımızda, din ve geleneğimizde olmayan fazlalıklardır. İşin idrakinde olan kardeşlerimiz, Balkanlarda tehlikeli bir Vehhabi yayılmasına dikkat çekmekteler. Resmettiğimiz o manzara da bu yayılmanın neticesi olsa gerek.

Diğer taraftan FETÖ örgütünün de Saraybosna ve çevresinde hâlâ kuvvetli biçimde mevcut olduğunu ve okullarına İngiliz bayrağı çekerek faaliyetlerine devam ettiklerini bize haber verdiler. Manevi ve maddi kayıplar, bunlardan ibaret değil. Almanya, Bosna ve bütün Balkanları yani Avrupa-i Osmani’yi arka bahçesi yapmak, buradan doğuya açılmak için bu toprakları Mostar Köprüsü gibi kullanma peşinde. Mevzubahis devlet, Boşnaklara kapıları açmış onları kolayca kabul etmektedir. Çalışan nüfus, Almanya’ya kayıyor. Çünkü burada turizmden başka iş yok. Ayrıca gençlik, savaş öncesinde ‘90’lardan evvel olduğu gibi yeniden Avrupa’nın giyim-kuşam, moda, müzik, eğlence, yeme-içme tarzının -Türkiye’de olduğu gibi- güçlü bir biçimde etkisi altında kan kaybediyor.

Osmanlı yedi iklim-dört bucağında mezar taşından, 18 yaşındaki delikanlıya kadar her şeye ve herkese sahip çıkmak borcundayız. Buna memuruz ve mecburuz.

Hâlbuki; hak etmediği kadar yoğunlaşan iç siyaset, dikkatlerimizi israf etmekte.

İş işten geçmeden başımızı kaldırıp çevremize bakmalıyız. Bugün, dünkü topraklarımız üzerinden kuşatma altına alınıyoruz.

.VAKIF, ŞEFKATTİR

2018-11-29 02:00:00

A -

A +

Vakıflar, Erhame’r rahiminin/merhametlilerin en merhametlisinin vahyine dayanan Merhamet Medeniyetimizin asırları aşıp gelen şefkat ırmaklarıdır.

Vakıf, her şeyimizi O’na borçlu olduğumuz Sevgili Peygamberimizle -aleyhisselam- başladı. O kutlu bidayet; bu hayr ve iyilik hareketi, kıyamete dek biteviye devam edecektir.

Her alanda olduğu gibi vakıf an’anesi de Asr-ı Saadet’ten sonra en zirve değerini Devlet-i ali Osman’da bulmuştur. “Osmanlı çağı, bir vakıf hayatıdır” demek ne mübalağa olur ve ne de hilaf-ı hakikat bir söz. Yalnızca hakkı teslim ve gerçeği ifade olur. Zira Selçuklu ve bilhassa Osmanlı ceddimizin hayatı, tam bir vakıf hayatıdır, sivil hayattır. Her şey, irade-i cüz’iyyenin irade-i külliyeye mutlak mutabakatına ayarlıdır. Tek düşünce, kullara iyilik yaparak, Kâinatın Efendisinin sevgisine ve Allah’ın rızasına kavuşmak ve böylece amel defterini kapatmamaktır. O geçmiş güzel insanlar, bir an olsun kefenin cebi olmadığı hakikatini hatırlarından çıkarmamış ve bu şuurla da daima ölüm ve sonrasını düşünerek vakıf eserler bırakmışlardır. Merhamet Medeniyetimizde bencillik değil diğerkamlık vardır. Hayat, ben değil; biz merkezlidir. Paylaşmak esastır. Öyle ki İstanbul’un yüzde 65’i vakıftı. Kıbrıs adasının tamamı vakıftır. Bunun gibi medeniyet iklimimizin her cihetinde daha nice şehir; hatta belki de devlet külliyen vakıf malıdır. Bir mülk vakfedildikten sonra onun sahibi artık ancak ve yalnız Allahü tealadır. Son asır içinde iki yakamızın bir araya gelmemesi ve yaşadığımız coğrafyanın huzura hasret kalmasının asıl sebebi vakıf mülklerinin maruz kaldığı hoyratlıktır diye düşünülse böyle düşünen çok da yanılmış olmaz.

Vakıf bırakan kimseye “vaakıf” denir ki “vakfeden” demektir. Atalarımız, insanın gündelik yahut dünyevi veya uhrevi hayatına dair evlilikten, sokakların temizliğine kadar yüzlerce sahada ihtiyaca cevap veren vakıflar kurmuşlardır. İşin ilginç tarafı şu ki vaakıflar, sadece erkekler değildir; unvan ve makam sahipleri de değildir; yekûnu hayli yüksek sayıyı bulan hanımlar da çok dayıda vakıf bırakmışlardır. Bu mübarek kadınlar silsilesi, mütevazı bir aile mensubundan Padişah anası Valide Sultana kadar uzanır. Zirve isimse Bezm-i âlem Pertevniyal Valide Sultan’dır. Osmanlı devlet nizamında “first lady” hükümdarın zevcesi değil anasıdır. Bu itibarla Valide Sultan’ın maaşı ve bu maaşın değerlendirilmesiyle gelirleri vardır. “Pertevniyal Valide Sultan Hazretleri”, vakıf eser bırakmakta emsalsizdir. Bir iki misal vermek gerekirse Bezmi Âlem Vakıf Üniversitesi Hastanesi, Pertevniyal Lisesi denilen Velide Mektebi, yanındaki Valide Sultan Camii, Dolmabahçe Camii ve büyük topraklarımız üstünde onlarca eser. Orta hâllisi, zengini-fakiri, kadını ve erkeğiyle dedelerimiz, ninelerimiz, amel defterleri kapanmasın, Allah’ın kulları, kimseye muhtaç olmasın diye Macaristan’dan Kosova’dan, Bosna’dan Mekke ve Medine’ye, Yemen’den Kırım’a kadar yayılmış olan 23 milyon 400 bin km2’lik muazzam bir vatanı bir halı işleme maharetiyle sebil, çeşme, köprü, cami, mescit, aşhane, şifahane, imarethane, bimarhane, kervansaray.... gibi insan ihtiyacı ve hayvan bakım ve muhafazasına dair türlü-çeşitli vakfiyelerle nakış nakış işlemişlerdir.

İstanbul yani Büyük İklimimizin değişmez Payitahtı ise bütün bu hayr ve hasenatın tam ortasında ve şahikasındadır.

Vakfiye zenginliğinde İstanbul bir güneşse Saraybosna’nın da aralarında olduğu onlarca ve onlarca şehrimiz o güneşin etrafındaki yıldızdır. Cami, mescid, şifahane, han, hamam gibi eserlerle kilometrekare başına en ziyade eser düşen belde şüphesiz ki İstanbul, İstanbul’da da Fatih, Eyüb Sultan ve Üsküdar’dır. İstanbul bu hâliyle birinci şehirdir. Bize öyle geliyor ki Saraybosna, ikinci olmasa bile beşinci de değildir. Gazi Hüsrev Beyin, İsa Beyin, Durak Beyin, Derviş Hanım’ın, şehidlerle gazilerin şehri, sanki şehir değil de güzel bir rüyadır.

Soyları olmakla müftehir olduğumuz o aziz ecdat, fethettiği her yere bereket götürdü, merhamet götürdü ve en halisinden Müslümanlık götürdü. Bugün “Balkanlar” denen Avrupa-i Osmani’nin her köşe-bucağında olduğu gibi Saraybosna başta olmak üzere Bosna ve Hersek devletinin hemen her şehrinde kavuklu, kitabeli mezar taşlarıyla o merhamet ve yiğitlik abidesi cedlerimiz bugün de vatan müdafaasındalar. Her kubbe, her mezar taşı, her vakfiye.... sanki bir Osmanlı bayrağı. Ezan-ı Muhammedi, bugün de o semalarda bir ses sancağımız olarak yükseliyorsa bunu, hayatları ve mematlarıyla bu din, bu millet, bu ümmet ve nizam-ı âlem içün yaşayan atalarımıza borçluyuz.

O güzel insanlar, veren elin alan elden hayrlı olduğuna olanca varlıklarıyla inanırlardı. Sağ elle verdiklerini sol eli bile fark etmesin diye gayret ederlerdi. “Ben” değil, “biz” diyerek Allah’ın verdiğini Allah rızası için vakfettiler.

Her vakıf, bir tapu senedidir.

Türkiye Cumhuriyeti’nin devlet mahzeni, milyonlarca “tapu senedi”ne sahiptir.

.GÖNÜL YAPMAK!

2018-11-23 02:00:00

A -

A +

9 Kasım günü Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş, uzunca bir süreden beri hastanede yatan tarihçi Kadir Mısıroğlu’nu ziyaret etti...

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, bu ziyaretten dolayı hem ziyaret edeni ve hem de ziyaret edileni çok ağır sözlerle tenkit etti. “Başka günün suyu mu çıktı ki hem de hediye alarak 9 Kasım günü bu fesli münafığı ziyaret ettin? Gereğini yap!” dedi.

Konuşmayı dinleyince şaşırdık. Bu, bizim bildiğimiz sağduyu ve itidal sahibi Sn. Devlet Bahçeli olamazdı…

Hasta ziyaretinin hastane idaresinin koyduğu sınırlamalar dışında belli bir gün ve saati yoktur. Hasta ziyareti, 9 Kasım’da da başka bir tarih de olabilir. Bu güne bir kasıt yüklemek yanlış olmuştur. Kaldı ki hasta ziyareti çok sevaptır ve ziyaretine gidilen hastaya hediye götürmek de töremiz gereğidir.

Üstelik aynı hastayı birkaç ay evvel de Sn. Cumhurbaşkanı ziyaret etmişti. Eğer Kadir Mısıroğlu’nu ziyaret edip “geçmiş olsun” demek suçsa; o zaman Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın da suçlanması gerekirdi.

Hâlbuki 8-10 ay evvel Sn. Bahçeli de hapishanede Alaattin Çakıcı’yı ziyaret etmişti. Bu ziyaret kamuoyunda çok yadırgandı. “Oğlunun gözü önünde karısını öldürten bir mahkûmu niye ziyaret etti?” dendiğini bizzat ve defalarca duyduk. Hâlbuki ortada artık kesinleşmiş bir karar ve devam eden infaz vardı. Devlet Bey’le eskiden gelen dostlukları olduğu anlaşılmaktadır. Zor zamanında bir dostunu ziyaret etmiş ve “Allah kurtarsın!” demişti.

Bunun gibi Sn. Ali Erbaş’ın da Sn. Kadir Mısıroğlu’yla dostluğu, akrabalığı veya yakınlığı olabilir. Mümkündür ki talebeliğinde yardımcı olmuştur. Belli ki bu bir helalleşme ziyaretidir. Ama o ziyaretin 9 Kasım’da yapılmasının değişik yerlere çekilmesi kimsenin aklına gelmezdi. Bu evham demesek de fazlaca bir yorumdur.

Üstelik “fesli münafık!” ne demek? Bir Müslümana münafık denmesi caiz değildir. Vebali vardır. Fese gelince; son 7 padişah, millî kıyafet olarak fes takmıştır. Bugün de imam efendiler, sarık sarılı fesle namaz kıldırmaktalar. Diyanet İşleri Başkanı’nın resmî ve aleni yerlerde fes kullanması ise kanunun teminatı altındadır. Şimdilerde sadece fes değil; uğruna on binlere kıyılan şapka da gündemden düşmüştür. Buna rağmen çok nadirattan olarak kalpak giyen çok nadir kimseler olduğu gibi aynı şekilde fes giyen nadir kimseler de vardır. Bunu o kimselerin şahsi tercihlerine bağlamak gerekir. Bazı erkekler de küpe takıyorlar. Onlara “küpeli münafık!” denebilir mi? Üstelik birçok İslam ülkesinde fes ve Kafkaslar’da da kalpak kullanılmaktadır.

Sn. Bahçeli’nin Sn. Mısıroğlu’nun eserlerini tanımadığı ve okumadığı kanaatindeyiz. Devlet Bahçeli gibi onun yüreği de Kırım, Batı Trakya, Kıbrıs, On iki ada, Musul, Kerkük, Misakımillî ve daha nice yerlerimizle yanar. Bu ülkede ilk defa Moskof Mezalimi, Yunan Mezalimi ve Musul diye kitap yazan, Ermeni Mezalimi’ni neşreden ve yakın tarihe dair daha birçok eseri olan bir insandır.

Yunanlıların işgal yıllarında Ege’de yaptığı vahşeti palikaryanın yüzüne çarpan bir dava adamını yanlış yerde göstermek adalet duygusunu incitir.

Eğer; bu hacimli, vesikalı, delilli kitapların tamamının veya bir kısmının yanlış olduğuna dair bir düşünce varsa o zaman, o eserler üzerinden konuşmak gerekirdi. Bu eserlerin en yakın yayın tarihi olan 30 yıldır. Bu kadar zaman susup da ölüm döşeğindeyken müellifine yüklenmek doğru olmamıştır.

Bunu derken mevzubahis yazarın her tezi kabul edilsin demiyoruz. Bizim de Kadir Mısıroğlu’yla farklı düşündüğümüz bahisler var. Ama aslolan esastır. Mesela İstiklal Marşımızı baş tacı yapar fakat Mehmet Akif’in Abdülhamid Han’a sarf ettiği galiz hakaretleri asla kabul etmeyiz.

Sn. Bahçeli, hazır yazılmış bir metnin mağduru olmuş olabilir. Kırdığı her iki gönlü tamir etmesini bir dost olarak samimiyetle tavsiye ederiz. Ahmed Yesevi Hazretleri olsa böyle yapardı. Yunus Emre de böyle yapardı. Bazı görüşlerimiz farklı diye bir ömür boyu kalemiyle mücadele etmiş hiçbir değeri harcamamalı.

.HATADAN RÜCÛ EDİLDİ

2018-11-22 02:00:00

A -

A +

Cumhur İttifakı, gayet olgun bir şekilde işlerken zorlukları aşarak mahallî seçimlerde de ittifak edilmesi bir ay evveline kadar AK Parti ve MHP’nin müşterek görüşüydü.

Öyle ki belediye seçimleri üzerinden bir yıkım projesi ortaya çıkartılmaması ve Cumhur İttifakı’yla kazanılan her şeyin yerle bir olmaması için Sn. Devlet Bahçeli, vaktinden çok önce bir açıklama yaparak MHP’nin İstanbul’da belediye başkan adayı göstermeyeceğini bile ilan etmişti. Bu şık tavırdan dolayı Recep Tayyip Erdoğan da mukabil bir tavırla AK Parti ile MHP arasında mahallî seçimler için ittifak müzakerelerin başlamasına muvafakat etti. İttifak edileceğine tam da kesin gözüyle bakılırken araya bir kara kedi girdi. Bu kara kedi, “af” teklifiydi. Hâlbuki ittifak için müzakere masası kurulurken de bu “af” meselesi vardı. Ortada bir yanlış anlaşılma ve galatı meşhur denecek bir söz vardı. MHP aslında af değil “meşruten tahliye” diyordu. Ne var ki bunu anlatmakta biraz gecikti. Bu sebeple işin adı af kaldı.

Devlet Bahçeli, cezaevlerinde 253 bin mahkûm ve tutuklu olduğunu açıkladıktan sonra eklemişti. “Koğuşlarda yatacak yer yok. Yataklar nöbetleşe kullanılıyor. Bu durum tahrik edilerek bir sıkıntıya sebep olunabilir.” Sn. Erdoğan ve tabiatıyla AK Parti, “af”fa baştan beri uzak duruyorlardı. Ama buna rağmen ittifak müzakereleri yavaş da olsa devam ediyordu. Ama bu arada bazı AK Parti konuşmacılarının insana “eyvah!” dedirten sert açıklamaları oldu. Böyle olsa da görüşmeler kesilmemişti. Ancak Sn. Erdoğan’ın konuya dair son açıklamasıyla yaşanan süreç üzerine müzakereler bitti. AK Parti genel başkanı, 50 bin uyuşturucu kullanıcı ve satıcını affedemeyeceklerini biraz da sert bir üslupla dile getirmişti. Cumhurbaşkanı’nın sertliği, milletin evlatlarını zehirleyene karşıydı. Yoksa “MHP uyuşturucuları af için kanun çıkarmak ve bu maksatla da iktidar partisini de kullanmak istiyor” mealinde bir niyet yoktu. Ancak üçüncü kötü niyetli kişiler bunu MHP aleyhine böylece kullanırlardı. Bundan dolayı MHP genel başkanı bir ay önceki grup konuşmasında sinirli bir şekilde vaziyeti hülasa ettikten sonra yüksek bit ses tonuyla “müzakereler bitmiştir!” dedi. Tayyip Erdoğan, kendi grup konuşmasında bu karara ayniyle mukabele etti ve fakat asabi olmadı ve tavrını bozmadı. Lisanı hâlle kararı anlayışla karşıladıklarını ifade ediyordu. Zaten, Cumhurbaşkanı’nın Devlet Bahçeli’ye bakışını 15 Temmuz’dan önce ve 15 Temmuz’dan sonra diye ikiye ayırmak mümkündür. Sn. Bahçeli, Sn. Erdoğan için 15 Temmuz’dan önce sadece bir parti lideriydi. 15 Temmuz’dan sonraysa O’nu bilge bir lider olarak gördü ve saygı duydu. Bizim görüşümüz böyledir.

Allah’tan ki Sn. Erdoğan aynı sertlikte karşılık vermedi ve yine Allah’tan ki aynı gün içinde önce Devlet Bey ve sonra da Tayyip Bey, Cumhur İttifakı’nın devam edeceğini söylediler. Eğer “artık hiçbir ittifak kalmadı!” denseydi bugünlere gelinmezdi.

Cumhur İttifakı kapısı kapanmadığı, o köprü sağlam tutulduğu için mahallî müzakerelerin yeniden başlayacağına dair ümidimizi hiç kaybetmedik ve bunu ekranlarda da dile getirdik. Bu yüzdendir ki dünkü Erdoğan- Bahçeli görüşmesi bizim için sürpriz olmadı.

Bu ittifak, bu millete lazımdır. Taraflar vaktiyle birbirlerini hakkıyla dinleselerdi bu zaman kaybı ve öfke ve kırgınlık yaşanmazdı. MHP şartlı olarak cezadan 5 yıllık indirim teklifi getirirken her türlü suçu bu kapsama almıyor ve istisnaları taadat ediyordu. AK Parti’nin teklifiyle uyuşturucu suçluları da o istisnalar listesine dâhil edilebilir ve bu ihtilaf çıkmayabilirdi.

Neyse ki yanlış hesap hem Bağdat’tan ve hem de aklı selimden döndü. İki lider, hatadan rücû ettiler. Şimdi hangi parti nerede güçlüyse diğeri onu destekleyecektir. İstanbul buna dâhildir. Affa yani meşruten tahliyeye gelince, uyuşturucu suçluları ve malum olan diğerleri hariç cezalardan 5 yıl tenzil edileceği beklenebilir.

Hatadan rücû etmek, dönmek fazilettir.

.MIH

2018-11-20 02:00:00

A -

A +

O söz, çok meşhurdu sözünü, herkes az-çok işitmiş olmalı. Bugüne kadar ona yüzlerce, binlerce yazıda atıf yapılmıştır. Mevzubahis söz; daha doğrusu vecize, Emîr Timur’a aittir. Şöyle der:

-Bir mıh, bir nalı kurtarır. Bir nal, bir atı kurtarır. Bir at, bir komutanı kurtarır. Bir komutan bir orduyu kurtarır. Bir ordu, bir memleketi kurtarır!..

“Mıh” denilen çividir. Nal, atın tırnağına mıh, yani çiviyle çakılır. Tırnaktaki mıhlardan biri düşerse o nal, yalama olur ve at aksamaya başlar. Burada bahsedilen süt taşınan binek hayvanı değil, savaş atıdır. Savaşın seyrini değiştiren unsurdur. Ata, mıha, nala özen göstermeyen veya at aksamaya başladığında bunu görüp de umursamayan komutan, mağlubiyete davetiye çıkarmış demektir.

Artık atasözü olmuş olan bu vecize, bu hakikati ifade etmektedir. Üstelik de Emîr Timur gibi cihangir bir imparatora aittir. Kim bilir arkasında hangi ağır bedel ödenmiş tecrübeler vardır.

Parti liderlerine bakınca düşünmeden edemiyoruz. O şartlarda doğruyu nasıl görebilirler? Onlar, kendilerinden kaçılan değil, etrafına üşüşülen insanlardır. Binbir türlü taleple gelenler vardır; bir de etrafında duvar olanlar. Lider denilen nihayetinde bir insan, bir fâni. Fakat etrafını çevirenler öyle şeyler söyler ve öyle perdeleme yaparlar ki hakikati görebilene aşk olsun. Hem yakın çevrede olup hem de bazen lidere rağmen gerçeği bütün dürüstlüğüyle dile getiren çok azdır. Bundan ve daha onlarca sebepten dolayı liderlerin işi çok zordur. Bazen kime inanacaklarını şaşırırlar. Bazen aynı kişi ve vak’a için çok kısa aralıkla birbirine ters malumat gelir.

Onun için her nev’i aday seçiminde liderin işi kolay değildir. Hata yapmama mecburiyetindedir. Vekil mevzuundaki hatalar arkada kaldı. Şimdi gündemde mahalli seçimler var. Bilhassa ekranlarda konuşulan isimler, büyük şehir adayları. Hâlbuki onlarca küçük şehir ve yüzlerce ilçe var. Bunları hiç göz ardı etmemeli. Türkiye, İstanbul, Ankara, İzmir’den ibaret değil. 30 büyükşehirden de ibaret değil. İstanbul Büyükşehir Belediyesi için aday belirlerken hangi ölçüler esas alınıyorsa bu ölçüler, “taşra” için de geçerli olmalıdır. Taşra kelimesini şunun için tırnak içine aldık ki gününüzde artık taşra diye bir dünya yok. Her şey, her yerde, herkesin gözü önünde. En ihtimal verilmedik bir kenar belediyede yaşanacak utandırıcı bir olay, bütün teşkilatı sarsabilir. Bu yüzden kim tarafından nerede işlenirse işlensin hiçbir haksızlık, yolsuzluk, suistimal, adaletsizlik görmeden gelinmemelidir.

Bu yüzden her şeyi baştan düzene koymalı. İster büyük şehir ve isterse en küçük birim için olsun her adayda ahlak ve dürüstlük aranmalı, iyi gün dostu olup olmadığına dikkat etmelidir. Her suçta olduğu gibi tek kuruş rüşvete yaklaşmak naldaki mıhtır. Sözümüz her parti içindir. Liderler, yakın çevrelerine dikkat etmeli. Samimi dostla dalkavuk ayrılabilmeli. Doğru söyleyen “persona non grata” muamelesi görmemeli. Zaman onları haklı çıkarırsa yüzlerine bakılamaz. Bir tek yanlış kimse aday yapılır ve o da seçilir ve ileride bir skandala imza atarsa kimse “Ben teklif ettim de genel başkan seçti” demez. Hatta inkar ederler. Altın kürkten mamul kabahat marka kürkü, daha kimse üstüne almış değil. Lider, kendisine fani muamelesi yapmayanı yakınına bile yaklaştırmamalıdır.

Nihayet insan, kendi hesabını kendisi verecektir.

.AŞK

2018-11-19 02:00:00

A -

A +

Hiçbir kalem ve hiçbir kelam, Sevgili Peygamberimizi, sallallahü teala aleyhi ve sellem, O’nun büyüklüğüne layık şekilde anlatacak kabiliyet ve kudrete sahip değildir.

Tarih boyunca hiç kimsenin hayatı, Fahr-i Kainat’ın hayatı kadar bütün teferruatıyla kaleme alınmamıştır. Ümmeti olmakla rütbelerin en yükseğine kavuştuğumuz şanlı Peygamberin şanlı hayatı, bütün tafsilatıyla bilinmektedir.

Onu anlatan âlimler, mütefekkirler, mutasavvıflar, Siyer-i Nebisini yazan müellifler, muharrirler, ona duyulan hisleri mısralaştıran şairler, hep aşk-ı nebiyi terennüm etme uğruna emek sarf etmişlerdir. Öyle bir aşk ki, bizatihi kainatın sahibi Allahü teala, O’na “Habibim” demiştir.

O, aleyhissalatü vesselam, bilineni-bilinmeyeni, görüleni-görülmeyeni, canlısı ve cansızıyla bütün kainatın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı en son ve en üstün Peygamberdir.

Büyük İslam âlimi Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretleri şöyle buyurmuşlardır:

“İslamiyeti anlatmak isteyen, Resulullahı anlatsın; İslamiyete dair her şey O’nun hayatında vardır!”

Sevgili Peygamberimizin dünyayı teşriflerini müjdeleyen mucizelerden başlayarak, yetim kalması, doğumu, bebekliği, sütanneye verilmesi, çocukluğu, öksüz kalması, gençliği, evlenmesi, ticaret yapması, güzel ahlakı, vahyin gelmesi, nübüvveti, risaleti, Taif’te taşlanması, Mi’racı, her mucizesi.... derslerle, ibretlerle doludur.

Vefakâr bir eş Hazret-i Hadice, sadık bir arkadaş Hazret-i Ebu Bekr, bir köle Hazret-i Zeyd bin Harise, bir çocuk Hazret-i Ali olmak üzere sadece dört kişinin kendisini tasdikle yola koyulmaları, Hazret- i Ömer’in iman etmesiyle Müslümanların 40 kişiyi bularak meydana çıkabilmeleri, müşriklerin İslam’a karşı amansız düşmanlıklarıyla ilk mü’minlere yaptıkları zulüm ve işkenceler ve o ilklerin anlatılmasına destanların yetmeyeceği eşi ve benzeri olmayan sabır, kahramanlık ve tahammülleri, ilk şehidler, ilk muhacirler, ilk göçler ve tarihin dönüm noktası Hicret’leri.

Çekirdeği Mekke’de toprağa düşen Vahiy Medeniyeti’nin Medine’de boy vermesi, kök salması ve İslam devletinin kurulması.

Daha her şeyin başında iken, daha çok az iken Bizans Kayseri, İran Kisra’sı gibi devrin cihan devletleriyle Mısır Mukavkıs’ı, Habeş Necaşi’si ve körfez sultanlarına mektuplar yollayıp onları dine, tevhide ve hidayete davet etme yüksek ufukları...

Ve savaşlar:

313 kişiyle 3000 kişilik müşrik ordusunu darmadağınık eden muhteşem Bedir zaferi, sancılı Uhud imtihanı, Hendek tedbiri, seriyyeler, Hudeybiye seferi ve diplomasi dehası Hudeybiye muahedesi, Hayber gazası, Mute harbi, şehirler anası Mekke’nin fethedilmesi üzerine sulhen teslim olan mahcup Mekkelilerin Merhamet Sultanı tarafından affedilmeleri, Huneyn, Taif, Tebük gazveleri.

Peygamberimizin taşlanıp kanlar içinde kalırken de yara alıp dişini kaybederken de bedduayı değil, sabrı tercih etmeleri. Nefret yerine sevgiyi, korku yerine ümidi öğretmeleri.

İnsanlığın Arafat Meydanı’nda Veda Haccı alemşümul beyannamesiyle tanışması. Yeryüzünün, ezeli ve ebedi mabud olan Allah’tan, O’nun peygamberleriyle son Peygamberden ve getirdiği dinden haberdar olması.

Som altın imanlı, her biri bütün zamanların en üstünü olan Eshab-ı Kiram’ın 4 kişiyken çoğala çoğala 124 bin kişiyi bulması.

Ve nihayet 23 yıllık vahiy sağanağından sonra vefatlarıyla o seçilmişler seçilmişi Sevgili’ye veda edilmesi. Son anlarında dahi emr-i bi’l maruf ve nehy-i ani’l münker hizmetinin durmasına izin vermemeleri...

...

Peygamberler Peygamberinin yolunda gittikçe, O’na benzedikçe huzur bulmak, iki cihan saadetine kavuşmak mümkündür...

İsyan denizine batmış biz günahkârlar için Sevgili Peygamberimiz Muhammed Mustafa, sallallahü aleyhi ve sellem, bir kurtarıcı eldir:

Garik-i bahr-i isyanım

Dahilek ya Resulallah!

Mevlid-i Nebi Haftası münasebetiyle SEVGİLİ PEYGAMBERİM-Siyer-i Nebi ismindeki eserimizin giriş kısmını bir kere daha birlikte okuyalım istedik. Beyit, Ketencizade Mehmed Rüşdi merhumun Naat-ı şerifindendir.

Dualarda bizlere de yer olması dileğiyle bütün Ümmet-i Muhammed’in kandilini tebrik ederiz.

.EZAN, EZANCADIR!

2018-11-16 02:00:00

A -

A +

Erken Cumhuriyet döneminde yapılan birtakım inkılab ve reformların aslında Tanzimat’a kadar giden bir mazisi vardır. “Sarıklı İhtilalci” denen Ali Suavi, hem camide imam ve hatip ve hem de Mekteb-i Sultani’de/GS Lisesinde müdürlük yapmıştır. Çırağan Vak’asını tertipleyen darbecidir. İngiliz olan karısıyla Londra’da evlenmiştir. Ezan, hutbe ve namaz surelerinin Türkçe olmasını ilk teklif eden isimdir. Harf inkılabını da dile getirmiştir.

Sonraki yıllarda Ziya Gökalp de bir yerin “Türk yurdu” olma şartını Türkçe Kur’ân, namaz ve ezan şartına bağlayan şiir yazmıştır.

Ziya Gökalp, Mustafa Kemal’in ideoloğudur. Namık Kemal, Abdullah Cevdet gibi O’nun da etkisinde kalmıştır.

Fikrin hayata geçmesi şöyle bir seyir takip etmiştir:

Mustafa Kemal, Reis-i Cumhur ve İsmet İnönü, Başvekil iken 1931 senesinin aralık ayında Ezanın ve Hutbenin Türkçeleştirilmesi için Dolmabahçe Sarayı’nda 9 kişilik bir hafız hey’eti çalışmaya başladı.

-İlk “Türkçe Kur’ân” 22 Ocak 1932 tarihinde Hafız Yaşar tarafından Yerebatan Camii’nde okundu.

-İlk “Türkçe Ezan”, 30 Ocak 1932 tarihinde Hafız Rifat tarafından Fatih Camii’nde okundu.

-İlk “Türkçe kamet ve tekbir” “Türkçe Kur’ân”la birlikte 3 Şubat 1932 tarihine tesadüf eden Kadir gecesinde Ayasofya Camii’nde okundu.

-18 Temmuz 1932’de Rifat Börekçi riyasetindeki Diyanet İşleri Başkanlığı, Ezanın Türkçe okunması kararını aldı.

-4 Şubat 1932’te müftülüklere bir yazı gönderilerek Ezanın Türkçe okutulması, buna uymayanların kat’i ve şedit/kesin ve şiddetli bir şekilde cezalandırılacakları ihtar edildi.

-Aynı Başkanlık, aynı reis başkanlığında 6 Mart 1932’te müftülüklere yaptığı yeni bir tebliğle Sala’nın da Türkçe okunması talimatını verdi.

-1941 yılında TCK’nın 536. Maddesine bir fıkra eklendi. İlave fıkra şöyledir: “Arapça Ezan ve Kamet getirenlere 3 aya kadar hapis ve 10 liradan 200 liraya kadar para cezası verilecektir.”

-Demokrat Parti iktidara gelince Celal Bayar’a ve parti içindeki bazı çatlak seslere rağmen 16 Haziran 1950’de çıkartılan bir kanunla Ezanın Arapça okunabilmesine imkân tanındı. Millet, bayram etti. Kanunda “Ezan, bundan böyle Arapça okunacaktır” gibi bir cümle yoktur. Türkçe dışındaki dillerde de okunabileceği beyan edilmektedir.

Ezanın kendi asli lisanı dışında okunduğu 18 sene, Müslümanlar için unutulmaz azap yılları olmuştur. Bu dönemde Kur’ân-ı kerim öğretilmesi de yasaklanmıştı. Jandarma ve Polis zulmünün zirveye çıktığı kara günlerdir. Asli hâliyle Ezan okuyan, kamet getiren veya Elifba öğretenler işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalmış, camilere sandalye ve sıralar konmaya başlanmıştı. Bazı camiler, ahır veya asker kışlası yapılmıştı.

Bu zulme son verdiği için Adnan Menderes milletin baş tacı olmuş fakat İslamiyet’e yaptığı bu hizmet, O’nu idama götüren birkaç sebepten biri olmuştu.

Bugün Ezanı tartışmak abesle iştigaldir. Bir deli, kuyuya bir taş attı nice insan, onu çıkarmaya çalışıyor. 1959’da CHP’li bir kısım vekiller de Türkçe Ezan mecburiyetinin kaldırılması için müsbet rey vermişlerdi. Bunun gibi şimdilerde hırsı aklını örtmüş arkadaşlarına da sahip çıkmadılar. Hatta partiden atıyorlar.

Kur’ân-ı kerim, devrin Kureyş Arapçasıyla nazil olmuştur/inmiştir. Ezan, kamet ve ibadete dair her şey, bu esasa bağlıdır. “Kureyş Arapçası” bütün dünyada, bütün Müslümanlar arasında din ve dil birliği vasıtasıdır. Kur’ân, Ezan ve kamet ve diğerleri, bütün dünyada böylece okunur. Malezya ve Endonezya tarafında Malay dili ve yerli diller vardır. Hind Müslümanları Hindçe konuşur. Orta Asya’da Türkler yaşar ve Türkçe konuşurlar. İranlılar Farsça konuşur. Sahra Altı Afrika’da Müslümanların kendi dilleri farklıdır.

1 milyar 750 milyon Müslümanın içinde Arapça konuşan nüfus 3-4 yüz milyon civarında olmalı. Hâlbuki Endonezya’dan Endülüs’e Moskova’dan Yemen’e, Tokyo’dan, Washington’a kadar dünyanın dört bir yanında Ezan ve Kur’ân ve kamet kendi diliyle icra edilmektedir.

Ezan, Ezancadır.

Kur’ân, Kur’âncadır.

Arapça, onlarda Kureyş Arapçasıyla kelam-ı ilahinin tecelli şeklidir.

.....

Emr-i bülendsin ey Ezan-ı Muhammedi

Kâfi değil sadana cihan-ı Muhammedi

Yahya Kemal Beyatlı

.

Eski hikayenin yeni hedefleri

Volkan gazetesi, II. Meşrutiyet’ten sonra kurulmuş olan “İttihad-ı Muhammedi Fırkası” adındaki partinin yayın organıydı. Derviş Vahdeti isminde biri çıkarıyordu. O günlerde II. Meşrutiyet idaresi...

Volkan gazetesi, II. Meşrutiyet’ten sonra kurulmuş olan “İttihad-ı Muhammedi Fırkası” adındaki partinin yayın organıydı. Derviş Vahdeti isminde biri çıkarıyordu. O günlerde II. Meşrutiyet idaresi vardı ama Sultan Abdülhamid Han hâlâ işbaşındaydı. Bu siyasi dehayı düşürmek için Miladi 13 Nisan 1909 ve Rumi takvimle 31 Mart 1325’te adına sonradan “31 Mart Hareketi” denecek olan bir kirli oyun tertiplendi. Volkan gazetesi, hadiseyi kışkırtıp destekliyordu. Selanik’ten gelen Hareket Ordusu vaziyete hâkim olunca Derviş Vahdeti, kaçtığı İzmir’den getirilerek 25 Haziran 1909’da Ayasofya Meydanı’nda idam edildi.

31 Mart düzmece gerici hareketi üzerine Abdülhamid Han, tahtından edilip Selanik’e sürgüne gönderildi. Eğer, bu kirli tezgâh kurulmasa ve meşruti hükümdar, başta kalsaydı Trablusgarp ve Balkan Harplerinin seyri değişebilir, I. Dünya Harbine girmezdik. O harbe girmeseydik bugün topraklarımız 5 milyon km² civarında olacaktı.

Böyle bir imkânı kaybettiğimiz gibi 31 Mart sebebiyle sanki o, tertiplemiş gibi 75 yıl boyunca Abdülhamid Han’a iftira atıldı, Müslümanlara “mürteci” diye hakaret edildi.

Kıbrıslı olan Derviş Vahdeti’nin arkasında İngiliz istihbaratının olduğu çok kuvvetli bir kanaattir.

Mehdi olduğunu iddia eden Giritli Derviş Mehmet’le arkadaşları, 23 Aralık 1930 sabahı erken vakitte Manisa’dan İzmir’in Menemen kazasına gelerek bir camiye gidip sancağı çıkararak halkı zorla meydanda topladılar ve “Mehdi”ye tabi olmalarını istediler.

Kargaşa üzerine vak’a mahalline yedek subay öğretmen Mustafa Fehmi ile iki bekçi yetiştiler. Bu sahte Mehdi ve arkadaşları, onları vahşi şekilde öldürdüler. Daha sonra “Kubilay Hadisesi” denen bu tertiplenmiş cinayetin failleri 6 kişiydi. Hadise, hemen bastırıldı. Görgü şahidi onlarca kişi, Derviş Mehmet ve arkadaşlarını olay esnasında esrardan sarhoş olarak gördüklerini beyan ettiler.

Bu vak’a üzerine memleket çapında tevkifler oldu. Âlim ve hoca birçok kişi cezaevine kondu. Mahkeme, 27 zanlının beraatine, 41 zanlının muhtelif cezalara çarptırılmasına ve 37 zanlının da idamına hükmetti.

Bu hadise, yarım asır boyunca bir kırbaç olarak kullanıldı. Dindarlar sindirilmiş, dergâhlar gizlenmişti.

DP/Demokrat Parti, 14 Mayıs 1950’de 27 senedir Tek Parti olarak iktidarda bulunan CHP’ye rağmen iktidara geldi. Bir zaman sonraysa “Ticariler” denen bir takım avamlar türedi. Başlarında Mehmet Kemal Pilavoğlu’nun olduğu iddia ediliyordu. Ticaniler, şurada-burada Atatürk büst ve heykellerini tahrip etmeye başladılar. DP diğer adı “Atatürk’ü Koruma Kanunu” olan 31 Temmuz 1951 Tarih ve 5816 Sayılı Atatürk Aleyhine İşlenen Suçlar Hakkında Kanun’u çıkarttı. Failler hakkında ağırlaştırılmış hükümlerle birlikte 6 yıla kadar hapis verilmektedir. Kanun çıktıktan bir süre sonra Ticaniler yok oldu ama serbest tartışma hürriyeti daraldı.

1996’larda bu defa kendilerine “Aczmendiler” denilen ellerinde uzun değnek, üstlerinde kukuletalı uzun cübbeler olan ürkütücü birtakım adamlar şehirlerde görünür oldu. O arada şeyh iddialı bazı kimseler haberlerde yer alıyordu. Ardından ismi Fadime Şahin olduğu söylenen genç bir kadın gözyaşları içinde o kimselerden ziyan gördüğünü söyleyerek ekranlarda belirdi. Çok geçmeden 28 Şubat 1997’de bir takım cunta kararları alınarak meşru hükûmet düşürüldü. Devlet, en az 50 yıl geriye gitti. Dindar kitle, 10 yıl boyunca tam bir zulüm yaşadı.

2013 senesinde AK Parti hükûmeti, sabahları okullarda okutulan Öğrenci Andı uygulamasını icraattan kaldırmıştı. Aradan 5 yıl geçtikten sonra Danıştay, 2018 Ekim ayında bu idari kararı iptal etti. Bunun üzerine AK Parti ile MHP’nin arası buruklaştı. MHP önceki beyanının aksine İstanbul’dan belediye başkan adayı göstereceğini açıkladığı gibi mahalli iş birliği müzakeresinden de çekildi.

İktidarın, mahallî seçimlerde bir desteği kaybettiği fikri kuvvet kazandı.

Ekim 2018’in sonlarında Öztürk Yılmaz adlı CHP’li bir vekil, hiçbir münasebeti yokken “Ezan Türkçe okunsun” diye saçma ötesi bir laf etti. Partisi, bu teklifi reddettiği hâlde günler boyu zırva tevil götürdü.

Cemiyet huzursuz oldu.

10 Kasım 2018 günü Edirne’de çarşaflı tıp talebesi bir kız, “Atatürk ilah değildir” dediği iddiasıyla polis tarafından gözaltına alındı, mahkeme tutuklama kararı verdi. Sanığı müdafaa etmek ve müdahil olarak ceza istemek için birçok avukat mahkemeye müracaat etti.

Toplum gerildi.

28 Şubat manşetleri geri geldi.

12 Kasım 2018 günü Çorlu’da çarşaflı bir kadın, Atatürk heykeline balta ile saldırdı.

Kadının psikolojik bozukluk içinde olduğu müşahede edildi.

28 Şubat manşetleri şiddetini arttırdı.

13 Kasım 2018 günü bir kişi Atatürk heykeline çıktı. Adamın tiner bağımlısı olduğu tesbit edildi.

Aynı manşetler, aynı üslupta devam etti.

...

Görüldüğü gibi 1909’dan bu yana devam eden bir seyir var. Usul, üslup hatta çok kere şahıs, unvan ve isimleri benzer.

Yüksek mahkemenin kendisi de “Danıştay Saldırısı” denen bir başka tertibin mağdurudur. And kararı, bu süreçte dikkat çekici olmuştur.

10 Kasım öncesi ve sonrasındaysa karanlık kışkırtmalar, hız kazandı. Bunun iki sebebi olmalı. Cemal Kaşıkçı Vak’asını küllendirmek ve “31 Mart 1909’dan” sonra 31 Mart 2019’da da iktidarı düşürmek.

.

Bitmeyen İsrail zulmü!

Bu kaç yüzüncü katliamdır bilmiyoruz ama sonuncu katliam ve yıkım, arkada bıraktığımız pazar gününden bu yana devam edip geldi. Son katliamın hikâyesi şöyle: Pazar günü İsrail ordusundan...

Bu kaç yüzüncü katliamdır bilmiyoruz ama sonuncu katliam ve yıkım, arkada bıraktığımız pazar gününden bu yana devam edip geldi.

Son katliamın hikâyesi şöyle:

Pazar günü İsrail ordusundan özel kuvvetlere bağlı bir grup asker, sivil kıyafet ve sivil bir arabayla Gazze sınırından sızarak 3 km derinliğe kadar ilerlemiş.

Bu noktadayken Hamas kuvvetlerinin onları fark etmesiyle çatışma çıkmış. Bu çatışmada Filistin, 7 şehid verirken 1 İsrail özel kuvvetler mensubunu öldürmüş.

Yaşanan sınır ihlali ve 7 kayıp verme sebebiyle Hamas ve İslami Cihad’ın da aralarında olduğu Filistin Direniş Güçleri, pazartesi günü İsrail’e roket atışları yapmışlar. Bu sözde roketlerle bir İsrailli asker ağır yaralanmış.

Bu yaralanma, pazartesini salıya bağlayan gece İsrail’in Gazze’ye jetlerle saldırıp şehri bombalamasına mazeret gösterildi.

Sivil binalar, el Aksa televizyonu ve birçok yer ölçüsüz, insafsız ve vicdansızca bombalandı.

Gün ışıdığında ağır hasar görüldü. Birçok mahalle enkaz yığınına dönmüştü.

Her türlü harpte mektepler, hastaneler, halkın yaşadığı mahalle ve ticaret yaptığı çarşılar, basın-yayın kuruluşu bombalanmaz.

Fakat İsrail, kendinden gayrısını insan saymadığı için bu kaideye riayet etmiyor. Son örnek de bu vahşet oldu. Böylece birçok binada yangın çıkmış, birçoğu yerle bir olmuş ve 6 şehid ve 25 yaralı verilmişti.

Görüldüğü gibi olay, İsrail Özel Kuvvetlerinin Gazze’ye izinsiz olarak girmesiyle başlamıştır. Hâl bu iken ve Filistin iki gün içinde 8 ölü ve birçok yaralı vermişken dünya bu katliam ve faciayı seyretmiştir. Aksini düşünelim. Filistinliler, sınır tecavüzünde bulunarak 7 İsrail askerini öldürselerdi vaziyet ne olurdu acaba?

Dünya ayağa kalkardı.

Şimdi ise BM/Birleşmiş Milletler Teşkilatı, sanki eşit kuvvetler varmış gibi “taraflara itidal çağrısında bulundu.” İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı’ndan ise çıt çıkmıyor. Batılı-Doğulu söz sahibi başkentler oralı bile olmuyor.

Hakikat şudur:

-BM Güvenlik Konseyi’nin yapısı değişmedikçe, -Sermaye, Yahudi’nin elinde oldukça, -Dünyanın etkili medya güçleri Yahudi’nin güdümünde bulundukça...

-Washington, Londra, Paris gibi daha nice karar vericiler ve karar alıcılar İsrail’in arkasında durdukça, -Bazı sözde Arap devlet yöneticileri, Batılı efendilerinin gözünün içine baktıkça, onların imasını emir telakki ettikçe, -İslam âlemi başsız ve dağınık kaldıkça, -Liderleri kendi içinde bölünmüşlük yaşadıkça bu Filistin, kan kaybetmeye, vicdanlı Müslümanlar gözyaşı dökmeye devam eder...

Stalin, Kırım Tatar Türkleriyle Ahıska Türklerini 1944’te bir gece içinde topraklarından kazıyıp sürmüştü.

Trump da 2018’de bir gün Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıyarak Amerikan sefaretini Tel Aviv’den mukaddes Kudüs’e naklettirdi.

Suudi Veliahd Muhammed bin Halid ise Filistin devlet reisi Mahmud Abbas’a “bizim Filistin diye bir davamız yok! İsrail’le anlaşın. Gelin Sina’da devletinizi kurun!” deme küstahlığını göstermişti. Böyleleri güçlünün elini öper, mazluma darbe indirirler.

Dünya bir sabah şöyle bir felaket manzarasına uyanır mı?

Önde kadın, çocuk, genç yaşlı Filistinli kafileler, arkada koalisyon güçlerinin tankları, havada helikopter ve jetler!

O ne?

-Filistinliler yeni vatanları Sina Çölü’ne nakledilmekte. Burada devlet kurup Ürdün’le Konfederasyona gidecekler!

-Hayal mi?

Öyle olsun isteriz.

Ne var ki temenniler, tehlikeleri ortadan kaldırmıyor.

.FIRAT’IN DOĞUSU

2018-11-13 02:00:00

A -

A +

Fırat’ın batı yakası, sözü edilen askerî müdahalelerle terörden temizlenmiş ve bu iki bölge Arap, Türkmen, Kürt gibi asli ve yerli unsurlara teslim edilmiştir. Eğitim, sağlık, emniyet ve her türlü sosyal tedbirleri alarak yaşanabilir kıldığımız bu bölgeye, Türkiye’dekilerin yüzde 7-8’ine tekabül eden 300 bine yakın mülteci, göç ederek tekrar kendi topraklarına yerleşmiştir. Bir bu kadar da Ürdün gibi diğer devletlerden gelmiş olabilir.

Şimdi Fırat’ın batısında sükûnet ve huzur hâkimdir. Burada yalnızca İdlib ve Menbiç farklı vaziyettedir. İdlib, Türkiye’nin gayretiyle Türk-Rus teminatıyla çatışmasızlık bölgesi hâline getirilmiştir. Menbiç de yine Türkiye’nin zorlamasıyla bir bakıma Türk-Amerikan teminatıyla sessizliğe bürünmüştür.

Kısacası, Fırat’ın batısı, ticaret, sosyal hayat ve topyekûn yaşama şartları bakımından dünden çok daha iyidir. İnsanların, misafir kaldıkları devletlerden ana yurtlarına dönmeleri de bunu gösteriyor.

Fakat Fırat’ın doğusu yahut Doğu Fırat böyle değildir. Derin Amerika, siyon ve İngiliz ortak menfaati, bütün güney sınırlarımız boyunca kuzey Suriye’de bir Kürt devleti kurma peşindedir. Sebep, bir asır önce olduğu gibi yine petrol ve stratejiktir. Ancak; Türkiye, buna izin vermedi. Bunun üzerine o niyetle Doğu Fırat’a odaklandılar. Amerika, bugün burada PYD/YPG’yi hem silahlandırmakta ve hem de militanlara askerî eğitim vermektedir. Sebep tek başına petrol değildir. İran’la İsrail arasına bir tampon devlet inşa etmek istiyor. Bunu yaparken de Kandil’i boşaltıp Fırat’ın doğusuna çekme çabasındadır. PKK, Türkiye karşısında köşeye sıkışmıştır. Washington, vaktiyle onu terör örgütü olarak tanımıştır. Bugün dönmesi mümkün değil. O zaman PYD/YPG ile yeni bir Kürt kimliği inşa etme peşindedir. Kurulacak yapı, siyasi görüş olarak Amerikancı ve İsrail’le dost. İran, Türkiye ve Suriye’ye karşı olacak ve su ve petrol yollarında Batı’nın bekçiliğini yapacaktır. Tatlısu komünisti ve seküler olması hesaplanıyor.

Amerika, devlet tahayyül ettiği bu yakayı sabah akşam silahlandırmaktadır. Biz ise bir gece ansızın vurabileceğimizi sık sık tekrar etmekteyiz. Şartlar gereği buna mecburuz.

Mesele şudur:

Diğer iki harekâtta Moskova ile çatışmadan zaferler kazandık. Doğu Fırat’ta da Washington’la çatışmadan yeni bir zafer elde edebilir miyiz? Amerika, Irak’ta yaptığı gibi burada da uçuşa yasak bölge ilan edebilir mi? Ederse tanır mıyız?

Bizim için Fırat’ın batısı ve doğusu bir bütündür. Bir fark gözetemeyiz. Bu sebeple başladığımız bu hayati işi yarım bırakamayız. Ancak; zaman geçtikçe şartları çetinleştiriyor.

Nihayet bu işler yapıldıktan sonra haklılık kazanılmakta. Yoksa 80 sene evvelki bir vilayetimizde ne Rusya’nın ne Amerika’nın ve ne de haçlı âleminin hakkı bulunması gerekirdi. Fransa, Suriye’de tarihî hakları olduğunu iddia ediyorsa biz, Suriye Selçuklularını, büyük Türkmen nüfusunu, Yavuz Sultan Selim Han’ın Merc-i Dabık Zaferi’ni ve bugün de vatanımızın bir parçası olan Caber Kalesi’ni ve Süleyman Şah’ı hatırlatma hakkına sahibiz.

.DÜNYA SAVAŞI, DEVAM EDİYOR

2018-11-12 02:00:00

A -

A +

70’e yakın devlet ve hükûmet başkanı, I. Dünya Savaşı’nın sona ermesinin yüzüncü sene-i devriyesini kutlama maksadıyla Paris’te bir araya geldiler.

“Birinci Cihan Harbi”nin II. Cihan Harbi’ne kadarki ismi “Büyük Harp”tir. Bizdeki adı “Harb-i Umumi” ve ahali arasındaki adı “Seferberlik”ti.

28 Haziran 1914’te Gavrib Princip adlı bir Sırp nasyonalistinin Avusturya “Veliahd Prens”i Arşidük Franz Ferdinand’ı Saraybosna’da öldürmesinden bir ay sonra 28 Temmuz 1914’te patlayan korkunç harp, 11 Kasım 1918’e kadar devam etti. Dünya, iki cepheye bölünmüştü. Bir tarafta “İtilaf Devletleri” ismiyle Fransa, Rusya Çarlığı, Britanya İmparatorluğu. İtalya, Belçika, Portekiz, ABD, Japonya imparatorluğu ile eski vilayetlerimiz Romanya, Sırbistan, Yunanistan ve Karadağ ve diğer tarafta da “İttifak Devletleri” adıyla Almanya, Avusturya- Macaristan, Osmanlı imparatorluklarıyla Bulgaristan Krallığı yer alıyordu.

İtilaf Devletleri, 43, İttifak Devletleri 25 milyona yakın askerî kuvvete sahipti. Harbin sonunda yaralı ve bulunamayanlarla ölü olarak İtilaf Devletleri’nin 22.5, İttifak Devletleri’nin 16.5 milyon kaybı vardı.

Bu harp, Rusya Çarlığı, Alman, Avusturya-Macaristan ve Osmanlı İmparatorluklarının sonu oldu. Harp devam ederken Rusya’da komünist ihtilal oldu, harpten sonra Türkiye’de İstiklal Harbi başladı, Avrupa ve Orta Doğu’da haritalar yeniden çizildi, yeni devletler kuruldu.

11 Kasım, “Ateşkes Günü” kabul edilmişti. Ama sadece 21 sene sonra bir başka büyük felaket; II. Cihan Harbi çıktı. Bu esasında korku filminin devamıydı. I. Dünya Harbi, gündelik hayata komünizmi getirirken yeni dönem, ona muhalif olarak faşizmi ve Nazizm’i getiriyordu.1 Eylül 1939’da başlayan bu harp, 15 Ağustos 1945 Ateşkesiyle durdu. Bu, diğer harpten iki yıl daha uzun sürmüştü. Muharebelere 100 milyon asker katılmış, yarısı telef olmuştu. İnsanlık, Harb-i Umumi’de tayyare, bomba ve tanklarla, ikincideyse “atom bombası” denen büyük kitle imha silahıyla tanıştı. I. Cihan Harbi’nden sonra “Milletler Cemiyeti”, II. Cihan Harbi’nden sonraysa “Birleşmiş Milletler Teşkilatı” kuruldu.

Aslında ne ilk ne de ikincisinde savaş bitti! Yapılanlar mütareke yani ateşkestir. Zaten II. Dünya Savaşı’ndan hemen sonra iki yeni dünya devleti ABD ve SSCB ile onların müttefiki devletler arasında bu defa “Soğuk Savaş” dönemi başlamıştı. Bu bir gövde gösterisi, casusluk, psikolojik, ideolojik, kimyevi, iletişim, bilişim, uzay, basın-yayın, propaganda savaşıydı. 1989’da Berlin Duvarı’nın yıkılmasıyla Rusya, bir asır içinde üçüncü kere bir rejim değişikliği yaşadı…

Sovyetlerin çöküşüyle dünya tek kutuplu hâle geldi. Kısa bir şaşkınlıktan sonra, I. ve II. Körfez Harekâtıyla yerküre yeniden sıcak savaş iklimine girdi. Bunun habercisi SSCB’nin 1979’daki Afganistan İşgaliydi. II. Körfez Harekâtı’nı BOP ve Arap Baharı takip etti.

Soğuk savaş döneminde ideolojik görevlendirmelerle örgütler vasıtasıyla “Vekâlet Savaşları” yapılıyordu.

Şimdi yeniden “doğrudan savaşlar” dönemine giriliyor. Liderler, Paris’te, sulh ve sükûnu kutlamadılar. Yüz yüze konuşulan veya içten konuşulan konular, Suriye, Filistin, Yemen, Arabistan, İran ambargosu, ticaret kapışmaları, Kaşıkçı Vak’ası, terör, terörist, Fırat’ın doğusu, Kandil, Sincar ve petrol üretim ve fiyatıdır…

Birinci Dünya Harbi, Petrol yüzünden çıkmıştı. Avusturya Veliahd Prensi’nin katli, harbi çabuklaştırdı. O günle bugün arasındaki fark şu ki Veliahd Prens o gün ölendi bugünse öldürten olduğu düşünülen isimdir. Bugün de savaşın sebebi petroldür. Petrol kuyusunun başında Veliahd Prens bulunmaktadır.

Bugün ilk dünya harbinin tankı, bombası tayyaresi, ikincinin atom bombası ve her ikisinin basın-yayın ve casuslukları olduğu gibi üçüncü dönemde uzay, sosyal medya, internet, akıllı cihazlar, döviz, virüs ve İHA’lar ve SİHA’lar da devrededir. Üçüncü dünya harbinin, seferberliğin tam da içindeyiz.

Bütün mesele hükmedilen değil, hükmeden olmakta.

Biz, tarihten alacağı olan bir milletiz.

Dünya, bize borçlu.

BİR DÜZELTME

Geçmiş tarihli iki yazımızda Abdülhamid Han’a karşı yapılan 31 Mart 1909 İsyan Hareketi’nin failleri sayılırken tertipçiler arasında Ali Sami (Yen) ve Tevfik Sırrı (Gür) de kaydedilmiştir. İmparatorluğun düşüşünün başlangıcı olan bu şeytani vak’ada İngiliz istihbaratıyla diğer merkezlerin kullandığı isimlerin Rıza Tevfik ve Selim Sırrı olduğu bizzat Rıza Tevfik Bölükbaşı tarafından hâkime beyan edilerek mahkeme dosyasına girmiştir. Önceki yazılarımız, internette yer aldığı için bu tashihi, kul hakkına riayet noktasından bir borç olarak gördük. Bugüne dek bize mirasçı veya tarihçi olarak hiç kimseden bir ikaz gelmemiş olması ise hayret ve esef verici bir gerçektir.

.AİLE ÇÖKERSE, DEVLET YIKILIR

2018-11-09 02:00:00

A -

A +

Süleymaniye, Sultanahmet, Şehzadebaşı... gibi ihtişamlı mabedlerimizi, “filayağı” denen azametli sütunlar ayakta tutar.

Cemiyetimizi, milletimizi, devletimizi ayakta tutan da ailedir. Aileyi ayakta tutansa kadındır. Kadın, evde erkeğinin eşi, çocukların anasıdır. Zor dönemlerin “çözüm ortağı”dır, doğruyu eğmeden-bükmeden en riyasızca söyleyendir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- “cennet, anaların ayaklarının altındadır” hadis-i şerifi malumdur. Cemiyet ve millet hayatının her şeyi olan ailenin temeli nikâhtır. Cennetin yolunda açılacağı ana, anne, valide olmak nikâhla başlar.

Bizde gelin, koca evine gelinlikle giderdi. Nikâhta Peygamberimizle Hazreti Hatice, Peygamberimizle Hazreti Aişe, Hazreti Ali ile Hazreti Fatıma... arasındaki ülfet ve muhabbet dilenir, “bir yastıkta kocayın” diye dua edilir ve genç bir gelin olarak bu eve dâhil olan kadın, sadık bir eş, fedakâr bir ana olur, istikbale insanlık numunesi evladlar yetiştirir, gün gelir onların mürüvvetini görür, nene, nine, büyükanne olur ve düğün gününden seneler ve seneler sonra tabutuna serilmiş yaşmağıyla cennete yolcu edilirdi…

Bu hayat üslubu, milletçe İslam medeniyetinin şerefli bir mensubu olduğumuz 10 küsur asırdan bu yana böyleydi. Hâlen de her şeye rağmen böyle olmak için direnmeye devam ediyor. Biz, i’layı kelimetullahı şanlı burçlara yükselten bir imparatorluk çapına bu aile gerçeğiyle, nimetiyle ulaştık. O çağlarda boşanmak ayıplar ayıbıydı, gelinlikle girilen evden kefenle çıkmak esas olduğundan her zorluğa sabırla tahammül edilir, o aile çökmez, o çocuklar mahzun edilmezdi.

O demlerde köylü toplumduk, elde deste deste diplomalar yoktu. Aile Bakanlıkları da yoktu. Çünkü buna ihtiyaç yoktu. Ama evlerin kapısında kilit de yoktu. Aile vardı, muhabbet vardı, yuvayı yapan dişi kuş vardı, akrabalık, komşuluk vardı. Rehber eserlerde “nikâhsızlık zina; zina, günah-ı kebairden, büyük; en büyük günahlardandır” diye yazardı. O bizim temiz hayatlarımızda yabancı bir kadınla yabancı bir erkeğin aynı çatı altında yaşaması ve buna haysiyetsiz bir cümleyle “düzeyli beraberlik” denmesi hayal bile edilemezdi.

Bu güzel hayat, bizim ağız tadımız, gönül huzurumuz, iftiharımız ve öbür cemiyet, millet ve devletlere karşı en bariz farkımız ve en büyük servetimizdi. İstikametimizi de cömertliğimizi de cesaretimizi de aile merkezli bu hayat beslerdi.

Bir gün bir kıvılcımla Paris’te bir politik ve sosyal yangın çıktı. Bu iklimleri kavuran yangına “Fransız İhtilali” dendi. Masonlar, onu yıllar süren karanlık oda çalışmaları ile hazırlamışlardı. Bu ihtilalin türlü serpintileri bizim topraklarımızı da buldu. O vakitten sonra kendimizden uzaklaşmaya “Garplılaşma”, Avrupa’ya özenmeye “çağdaşlaşma” dendi. İman, ibadet, ahlak, medeniyet, örf âdet, haslet ve iffet yani bizi biz yapan, kalblerde i’layı kelimetullah aşkını, cihad cevherini yaşatan ne varsa içten ve dıştan yapılan taarruzlarla itibarsızlaştırmaya başlandı.

Bu arada hayatımıza gazeteler, mecmualar, Batı döküntüsü romanlar girmişti. Onları misyonlu filmler takip edecekti. Bunlar ağırlıklı olarak “dönme” denen dönmemişlerin elindeydi. Hedefe ergenlik yaşındaki kızları almışlardı. Bunlar yarının anneleriydi. Yayınlarla evlere dinamit lokumları yerleştirildi. “Kafes ardından kurtarıyoruz” yalanıyla iffetler çarçur edildi. Derken şehirleştik, derken sanayi ile tanıştık, oradan elektronik hayata geçtik, sosyal medya ile televizyonu arkada bıraktık, servetler göz kamaştırıcı oldu, en uzun muhafazakâr iktidar hayatlarına kavuştuk.

İki asra yakın bir zamanda çok şey olmuş, çok inkılap ve değişiklikler yaşanmıştı. Lakin ortada buruk bir yalnızlık vardı. Akrabalık, komşuluk, sadakat, merhamet hızla aşınıyordu. Herkes yüksek lisanslı, çok genç doktoralıydı ama evlenmeler ihmale uğruyordu. Cemiyetimiz “çekirdek aile” denen bir illete tutulmuştu.

Orada da kalınmadı; ayıplar ayıbı boşanma, kapıları çalar oldu. Dedelerimizde, ninelerimizde, ana-babalarımızda 60 seneye varan hayat arkadaşlıkları, 60 günde eskitilmeye başlandı. Şimdi ayaklar cennete yönelmekten ziyade üstünde durmak içindi.

Fransız İhtilali serpintileriyle başlayarak “Avrupalılaşma”, “Garplılaşma” iddialarıyla devam eden “avdetî/dönme” denen dönmemişlerin basın-yayın, etkinlikleriyle büyüyen yıkım ve yozlaşma, bizim biz olmamızdan uzaklaşma süreci, en nihayet zinanın önce kanunen suç olmaktan çıkarılmasına ve sonunda “düzeyli birlikteliğin” de sanki aile hayatıymış gibi hoşgörüyle karşılanmasına kadar geldi.

Şimdilerde hiç gerek de yokken Türkçülük tartışılıyor.

Biz, kendimiz olmadıktan, Türk’ü Türk yapan asalet ve hasletlerden uzağa düştükten, kimyamızı kaybettikten, özümüze yabancılaştıktan sonra adımızın ne önemi var? Bulgarlar da Türk asıllı. En Turancı kavim Macarlardır.

Bugün kızlarımız -maalesef- tehlikede. Her aidiyetten olanıyla birlikte yozlaşma, dehşet verici çapta. Kızlarımız, tehlikede olunca ana olmak tehlikede demektir. Mübarek analık tehlikede olunca aile tehlikeye düşer. Aile tehlikeye düşünce de cemiyet, millet ve devlet tehlikededir.

Telaffuzu çok zor ama haber vermek zorundayız. Aile, çöküşte. Eğer bu görülemiyorsa neme lazımcılıktandır. Şu gericiler de olmasa çöküş daha hızlı olacak. İyi ki Cemil Meriç merhumun sözüyle “murdar bir hâlden muhteşem bir maziye kanatlanmak gericilikse her namuslu insan gericidir!” diyen vatanın öz mayası inanç sahipleri var.

Herkes, bu tehdidi görmeli ve aklına koymalı ki:

Aile çökerse

Devlet yıkılır.

Ne Süleymaniye ve ne de diğer Selatin-i Osmaniye Camileri, filayakları çöktüğünde ayakta kalabilir

.ADALET İÇİN ÖDÜL!

2018-11-08 02:00:00

A -

A +

40 yıldır bu kanlı örgüt için kılını kıpırdatmayan Washington “Adalet için ödül” namına PKK’nın lider kadrosunun en yukarısındaki üç ismin başına toplamda 12 milyon dolar para mükâfatı koydu.

Ankara’nın bu terör örgütüne mensup elebaşları için ödül koyması anlaşılır. Ama; Washington’ın Ankara’dan âdeta rol çalarcasına böyle bir yola girmesi herkesi şaşırttı. Trump Washington’ı bu beklenmedik çıkışından evvel önce Türk adalet ve dâhiliye bakanları hakkındaki tedbirleri kaldırmış sonra da İran’a ambargo kararında Türkiye’yi muaf devletler listesine almıştı.

Kandildekiler hakkındaki ödüle kadar diğer iki kararın alınması, papaz Brunson’ın evine dönmesine bağlanıyordu. Hâlbuki şimdi görülüyor ki saik çok daha başka.

O da şudur:

ABD üsleri, askerî birlikleri ve hava meydanlarıyla doğu Fırat’a yerleşmiştir. Burada PYD’nin silahlı militan gücü YPG’yi askerî eğitimden geçirmiş ve geçirmektedir, bölgeye silah ve mühimmat yardımı yapmıştır ve yapmaktadır. Toplanan Kürt militan sayısı 70 bin olarak telaffuz ediliyor. Bunlara verilen silahsa 19 bin tır ve 3-5 bin uçak dolusudur. Bu bir ordu cephanesidir. Nitekim asker diye talim yaptırdıkları militan terörist sayısı da TSK’nın onda biri miktarındadır. Suriye’de 2-3 milyonluk bir Kürt ahalisi mevcuttur. Şimdi onlara bir ordu kuruluyor. Bir sonraki adım devlettir. Devlet için ülke gereklidir. Önce Akdeniz’e çıkacak şekilde Suriye’nin bütün kuzeyi bu niyet için hazırlanıyordu. Bugün tahayyül edilense Fırat’ın doğusudur. Ya önce devlet ilan edilir veya bir otonom idare girişinden sonra devlet gelişmesi olur. Ayrılmalardan sonra devletleşme süreci hep böyle işlemiştir.

Derin Washington neyin peşinde?

Amerika için öncelikli mesele Kürt değildir. Onun hesapları başka. İran ve Rusya bölgede yayılmaktadır. Bunlara karşı set oluşturma bir niyetidir. Burada kurmak istediği Kürt oluşumu mahiyet olarak benzemese de strateji olarak Güney Kore’ye benzetilebilir. Güney Kore, 1950’lerden beri Amerika’nın doğu Asya eyaleti gibidir. Onun üzerinden Çin, Rusya ve Hindistan başta olmak üzere bölgeyi tarassut altında tutmaktadır.

Şimdi aynı şeyi kuzey Suriye’de yapmak istiyor. Kendi zaviyesinden ideal olanı kaçırdı, elde olanla yetiniyor veya günü gelinceye kadar yetinecek. Kurulacak bu güney Kürt devletiyle, Rusya ve İran’ın nüfuzunu kırma peşinde olduğu gibi, Suriye’yi de başkenti Kudüs yapılmış İsrail’in önünde küçültmekte ve Türkiye’ye karşı stratejik ortak seçeneğini çoğaltmaktadır.

Bunlarla Kandil, PKK ve ödülün alakası ne? Derin Washington, özellikle son senelerde PYD ile PKK’nın farklı olduğu tezini Ankara’ya kabul ettirme ısrarındadır. Çünkü; Moskova, tanımazken Washington, PKK’yı terör örgütü olarak tanımıştı. Esasında Washington, PYD’nin PKK’nın kolu olduğunu biliyor ve geçmişte bunu beyan da etmişti. Ancak, PKK kökleri, SSCB güdümlü olarak Bekaa Vadisi’ne dayanan soğuk savaş dönemi komünist örgüttür. Soğuk savaştan sonra çok devlete hizmet veren bir örgüte dönüşmüştür.

ABD bundan dolayı Kürtler için yeni bir cazibe sebebi olacak yeni yapılanmaya gitme yolunu seçmiştir. Zira onun için PKK yıpranacak kadar yıpranmış ve liderinin hapiste olmasından başka mevcut elebaşı isimleri de emekli eşkıya konumuna gelmişlerdir. Sabıkası silinmez denli katmerlenmiş bu örgütle vakit geçirmek beyhude çabadır.

ABD için keyfiyet böylesine derin bir hesap ürünüyken Ankara’nın “Adalet İçin Ödül” hamlesini olumlu karşılamasına mukabil aynı muamelenin PYD yöneticileri için de yapılmasını istemesini olayı okuyamama olarak görmek yerine Türkiye’nin “sen külahıma anlat!” demesi olarak mütalaa etmeli.

Öyle bir zamandayız ki

düşman da düşman.

dost da düşman.

.İRAN, TRUMP’IN SEÇİM MALZEMESİ!

2018-11-07 02:00:00

A -

A +

ABD, iki yılda bir yapılan senato üçte bir yenileme seçimini dün yani 6 Kasım’da yaşadı. İktidardaki Cumhuriyetçi Parti, bu seçime hem 435 Üyeli Temsilciler Meclisi’nde ve hem de 100 üyeli Senato’da sayı üstünlüğüyle gidiyordu.

Şu var ki Senato kısmi yenileme seçimleri kendinden ibaret değildir. Amerika’da 2020’de de Başkanlık seçimleri var. Bu memlekette Başkanlar, 4 artı 4 şeklinde ve en fazla iki dönem ve 8 yıl için seçilebilmektedir. Vasatın üstünde varlık gösteren bir Başkan umumiyetle ikinci 4 yıl için de seçiliyor.

Bu sebeple; Başkan Trump, kendini ikinci 4 yıl için de seçilme mecburiyetinde görüyor. Verdiği intiba, böyle bir psikolojik kışkırtma içinde olduğu yönündedir.

Lakin; bu Başkan’ın birinci 4 yıl icraatına bakıldığında ne ABD ve ne de insanlık için akılda kalan, kayda değer bir icraatı görülmüyor. Aksine damadı ve danışmanı olan Yahudi Jared Kushner’in yönlendirmesiyle ABD’nin İsrail sefaretini Tel Aviv’den Kudüs’e nakletme vahim hatasını işlemiştir. Böylece hem bölge bir kere daha karışıklığa sürüklenmiş ve hem de Türkiye’nin topladığı İİT İstanbul celseleri rüzgârında birleşim açan BM’deki yalnızlığı ABD adına ağır kayıp olmuştur. Diğer taraftan Orta Amerika ve Meksikalı göçmenler meselesi, askerî korkutmalara rağmen varlığını sürdürmektedir. Sıkı taraftarları hariç, Amerikalı seçmen, bir gün öyle-bir gün böyle konuşan Donald Trump’tan pek de memnun değildir. Keyfiyet bu iken Başkan’ın damadının adı bir de Cemal Kaşıkçı vak’asına karışmıştır. Adı geçen maktul, vaktiyle Watergate skandalını ortaya çıkartarak Başkan Nixon’ı istifaya zorlamış bir gazete olan Washington Post’un yazarı olmakla bu gazetenin bu karanlık suikastın peşini de bırakmayacağı tahmin edilmektedir.

Bu kadar da değil. Mevcut Başkan hâlihazırda yargıdadır. Seçilirken Rusya’dan destek gördüğüne dair dosya özel savcının elinde. Bu itham ve iddia, her an farklı bir şekil alabilir, tüccar Başkan, yerinden, hatta belki hürriyetinden bile olabilir.

Donald Trump, kendini kurtarmak, damadını kurtarmak, senato kısmi seçimlerini kazanmak ve 2020 Başkanlık seçimini almak gibi mecburiyetler altındaydı.

Onun için ortaya olağan dışı ve çok ses getirecek icraatlar koymalıydı... Kudüs sorumsuzluğu bunun eseridir. Verilen desteklerle ortaya Veliahd Prens klinik vak’asının çıkması da bundandır. Papaz Andrew Bronson’a mübalağalı ehemmiyet yükleyip Türkiye’ye ticari harp ilan etmesi de bundandır.

Bu cümleden olarak hayata geçirdiği son tasarruf İran ambargosudur. Mevcut Başkan, bir önceki Başkan Barack Obama’nın 2015 yılında İran’la yaptığı Nükleer Anlaşmayı pek bir faydası olmadığı gerekçesiyle bir müddet önce iptal etti. Bunun ardından da ambargo geldi. Ambargoyla birlikte hiçbir devlet, İran’dan petrol almayacak ve dişe dokunur ticaret yapmayacaktı. Yapan müeyyide görecekti. Yalnızca 8 devlet, bu karardan istisna edilmişti. Onlardan biri de Türkiye’dir. Ne var ki aslında bu bir istisna değil, münasebetleri kesmek için verilen 6 aylık hazırlık süresidir. Bu da demek oluyor ki 2019 Nisan ayı gibi bir takvimde Ankara-Washington hattında zehirli mantarlar baharı yaşanabilir.

Amerikan Başkanı, “ambargo yüzünden bir petrol sıkıntısı olmayacaktır. İran’dan doğan eksikliği biz ve Suudi Arabistan karşılayacağız” diyor.

Hâlbuki; Türkiye’nin komşusu İran’la alışverişi petrolden ibaret değildir. Doğalgaz dâhil düzinelerce kalem ithalat-ihracat işimiz var.

Bu aynı zamanda şu demektir. PYD’ye yapılan yardım ve onunla ittifak etmenin verdiği sıkıntıyla iyice ciddileşen Türk-Amerikan ilişkileri, ambargo tehdidiyle daha büyük bir ihtilafa dönüşebilir. ABD ile diğer devletler arasında da kriz doğması muhtemeldir.

Başkan Trump’ın zikrettiğimiz mecburiyetlerden kurtulmak için sarıldığı son çare olan İran ambargosunun ters tepme ihtimali yüksektir. İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, “bu ambargoyu deleceğiz!” diyor. Herhâlde kollarını kavuşturup oturmayacaklar.

Ambargo, uzun vadede ABD’ye değil petrol kaçakçılarına yarar. Çünkü; haksızlıktan meşruiyet doğmaz.

.Dostluk, kazandırır

2018-11-06 02:00:00

A -

A +

Türkiye’ye karşı tuzak kuran ve akla gelebilecek her aleyhte yolu deneyenlerden bazıları devlet, bazıları terör örgütüdür.

Bu devletlerden bazıları büyük devlettir, bazıları küçük devlettir. Terör örgütlerinden bazıları güya komünist, bazıları kurgulanmış İslamcıdır.

Bunlar, değişik iş birlikleriyle Türkiye ile uğraşırlar. Bazısı toprak koparmak ister, bazısı ülkemizi vesayet altına alma derdindedir. Bazısı, Türkiye küçülsün için çaba gösterir.

Bunların devlet olanlarından birkaçıyla tarihte çatışma dönemlerimiz olmuş; fakat bugün stratejik veya benzer ortaklıklarımız vardır. Pek azıyla mazimizde kan yoktur ancak bugün stratejik ortaklığımıza rağmen bizimle ya uğraşmakta veya uğraşan devlet veya örgütlere kol kanat germektedir. Birçoğuyla da aynı devlet bünyesinde 500 seneye kadar çıkan müşterek hayatlarımız olmuştur.

Şer yolda, bir kullanan devletler vardır bir de kullanılan devlet veya örgütler. Kullanılan kim olursa olsun mutlaka bir son kullanma tarihi olur!

Güney komşumuz Suriye’de PKK/PYD, Suudlar, İsrail ve ABD karşımızdadır. Bunların hedefi ikidir. Erbil’den İskenderun’a kadar müstakil bir Kürt devleti kurmak ve Erbil’den İsrail’in Hayfa’sına kadar boru döşeyerek Irak ve kuzey doğu Suriye petrolünü Akdeniz’e akıtmak. Bu plan hayata geçerse Kerkük- Yumurtalık Petrol Hattı ölür.

Bu manzara, niyet ve ortaklık hep biliniyordu.

Şimdi iki yıldan bu yana yeni bir cephe daha açılmıştır. Önceki kara savaşlarıyken bugünkü deniz savaşlarıdır. Deniz savaşlarındaysa karşımızda İsrail, Mısır, Güney Kıbrıs ve Yunanistan vardır.

Kara savaşları yapanlar, toprak ve petrol peşindeler. Beridekilerse bize Akdeniz ve Ege’yi kapatma hülyasında. Böylece Doğu Akdeniz’le topyekûn Akdeniz ve Ege’nin doğalgaz ve petrolünü paylaşıp Türkiye’yi bu muazzam tarihî ve tabii haklarından mahrum etme çılgınlığı içindeler.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Türkiye’nin Akdeniz ve Ege’de deniz haydutluğuna izin vermeyeceğini bütün dünyaya duyurdu.

Bu tezgâhta Yunanistan’ın tetikçi bir taşeron örgüt durumuna düşmemesini samimiyetle temenni ederiz. Bir kere daha oyuna gelmemeli. Kimseye yem olmamalı. Yunanlıları I. Dünya Harbi’nde İngilizler, Anadolu ve İstanbul’a taşımışlardı. Sonları hüsran oldu.

Şimdi lüzumsuz işlere kalkışan Yunanistan’ın bildik bileli iki yakası bir araya gelmiyor. Şu gün büyük ihtiyaç içinde. Dökme suyla değirmen döndürmeye çalışıyor. Bu sebeple yanlış yapma şansı yok.

Diğer birçok devletle olduğu gibi Yunanistan, Suriye, İsrail, Mısır, Arabistan memleketleri, Güney Kıbrıs, hatta İsrail’deki yönetimlerle halkları ayırıyoruz. Bugün BM üyesi devletlerin üçte bir kadarı Osmanlı topraklarıdır. Biz, bu devletlerin tamamına “OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu” dedik ve diyoruz. Bir arada sulh-sükûn ve dayanışma içinde yaşamak varken şerre maşa veya taşeron olmanın hiçbir mantıklı tarafı yoktur. Sadece kan dökülür, zaman heba olur ve ekonomi zarar görür.

Emperyal devletler, küçük devletleri kullanır ve atarlar. Aklı ve ufku olan kendini kullandırtmaz.

Devlet olmak kolay değildir. Dört duvar ve bir çatıyla devlet olunmaz. Devlet olmak için büyük tecrübe mirası ve yüksek beşerî idrak lazımdır.

.ŞAŞKINLIK

2018-11-05 02:00:00

A -

A +

Bir kısım Tanzimat münevveri, bir kısım Cumhuriyet aydını ve bir kısım çağdaş entelektüel, aynı imalatın mamulü, aynı tezgâhın mahsulü gibi.

Yabancılaşmanın ilk büyük adımı olan Tanzimat’tan bu yana 179 sene geçtiği hâlde millîlik ve yerlilik vasfında aynı bozulma devam etmektedir. Bahsettiğimiz bu sözde elit zümre emsallerinden hayli ileri eğitim almış fakat içimizdeki yabancı olmuşlardır. Bu insanlar, içinde bulundukları yozlaşmayı fark bile edememişlerdir, edemiyorlar.

Olay diplomat, liseyi Ankara TED’de okumuş, Paris Amerikan Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümünden yüksek şeref derecesiyle mezun olmuş, yüksek lisansını Belçika Hür Üniversitesinde şeref derecesiyle bitirmiş. Aynı zamanda ressam ve golf oyuncusuymuş. Bir eş ve -Allah, bağışlasın- iki de çocuk annesi.

Bu hanım, Uganda’nın başşehri Kampala’da Türkiye büyükelçisi. O kadar da değil. Sefire hanım, aynı zamanda komşu devlet Brundi nezdinde de akreditedir. Oradaki sefaret işlerimize de bakmaktadır.

Bunlar, az şeref değil.

Ama kıymeti bilinirse...

Dinî ve millî bayramlar, yabancı ülkelerdeki sefaretlerde de kutlanır. Bu aynı zamanda o ülkede yaşayan bir avuç aynı din ve milliyetten insanın bir araya gelip kendi bayrağı altında ve kendi vatanı telakki edilen bir mekânda hasret gidermedir. Bunun ne demek olduğunu, ancak yaşayanlar bilir.

Bu sebeple her sene olduğu gibi bu sene Uganda Büyükelçiliğimizde de Cumhuriyet Bayramının 95. yılı kutlanacaktı. Kutlamaya Ugandalı misafirler, yabancı diplomatlar ve oradaki Türk vatandaşları davetliydi.

Tören başlayınca başta Türk vatandaşları olmak üzere misafirler hayretler içinde kaldılar. Sahnede Yunan mitolojisinde uğruna Truva savaşı çıktığı anlatılan Troya’lı Helen’le, baş tanrı Zeus vardı. Herkes birbirinin yüzüne şaşkınca bakarken gerçek az sonra anlaşıldı. Yunan tanrıçası Helen kılığındaki bayan Türkiye’nin sefir-i kebiresi ve en kodaman tanrı Zeus kılığındaki bay da elçilik başkâtibiydi.

Bu adı geçen unvan sahipleri, bir resmî kabulde Türkiye’yi, Türk milletini ve Türk örf ve âdetini böyle temsil etmişlerdi. Sanki İstiklal Harbimiz sebebiyle dolaylı biçimde Yunanlılardan özür dilenmişti. Eğer, Yunan Başbakanı Çipras, efsanelerine böylesine bağlı bu bay ve bayana ödül vermezse kınanmaya layıktır. Kaç Yunanlı diplomat bugüne kadar bu hüneri işlemiştir.

Anlaşılan o ki vaziyet, dinine ve kanına dokunan bir vatandaş bu rezalet ötesi manzarayı görüntüleyip sosyal medyaya yüklemiş. Ayrıca Uganda meclisi de görüntüyü kendi twitter hesabına koymuş.

Hariciye, sosyal medya müdahalesinden sonra o bayan temsilcisini geri çağırdı.

Bayan sefir-i kebire, “Türkiye, 2018’i Troya Yılı ilan etmişti, onun için böyle giyindik” diyormuş. Tabii bir aferin de o kararı veren Bakanlığın hakkı.

Ancak skandallar Kampala’da bitmiyor. Geçen hafta “düzeyli birliktelik”le yaşayan iki şarkıcı, birbirlerine girmişlerdi. Erkek, kadına çok fena şekilde şiddet uyguladıktan sonra dönüp mağdureyle bütün kadınlardan özür diledi. Bu kavga edenler, yarın yine “düzeyli birliktelik”lerine devam edebilirler. Ne var ki şarkıcılar ve futbolcular da toplumun önünde isimlerdir. Başına buyruk davranmaya hakları yoktur. Etkilenen genç kitle var. Bu sebeple; bir yetkili, onlara dönüp “birbirinizi beğeniyorsanız neden hem Allah’ın emri, hem Peygamberin kavli ve hem de cemiyetin teamülü gereği düzgünce nikâhlı bir hayat yaşamıyorsunuz? Nedir bu kavga-döğüş kepazeliği!” demeliydi.

Bu denmedi fakat başka bir şey olmuş:

Aile Bakanı, o şarkıcı bayana geçmiş olsun telefonu açmış. Vatandaş şimdi sosyal medyada öfke dolu. Sn. Bakan, yanlış yaptığını ikrar etmeli. Veya asla öyle bir telefon etmediği açıklamalıdır. Haberin asılsız olmasını çok temenni ederiz. Lakin aslı varsa hatadan rücu edilmelidir.

Tanrıça Helen özentili o bayan büyükelçiye gelince. Tereddütsüzce meslekten ihraç edilmelidir. Gitsin, maçını oynasın, resmini yapsın ve ondan sonra hangi kılığa girerse girsin.

Bu tasarruflar, o dillerden düşmeyen ve düşmemesi gereken yerli ve millî olmanın amir hükmüdür.

.PRENS TİYATROSU

2018-11-02 02:00:00

A -

A +

Cemal Kaşıkçı vak’asını güya aydınlatmak maksadıyla ve sözde ortak çalışma adına Suudi Arabistan Başsavcısı Suud el Mucib, birkaç gün önce İstanbul’a gelmişti.

Bu ürkek bakışlı ve esrarengiz kılıklı Başsavcı, Başsavcımız İrfan Fidan’la görüştü. Hep beraber cinayet mahalli olan Suudi başkonsolosluğun Levent’teki binasına gidildi. İncelemeler yapıldı. Sonrasında mütalaa, müzakere ve konuşmalar oldu. Bu arada deliller, savcı el Mucib’e gösterildi. Yazılı talep ve sözlü istekle de olaya karışmış 18 Suudlunun Türkiye’ye iadesi istendi.

Netice ne oldu?

Neticesizlik!

İki günlük zoraki ortak çalışma, beklendiği gibi sonuçsuz kalmıştır. Karşı taraf, 18 kişinin verilmesini kabul etmediği gibi Türk tarafı da elindeki delilleri isteyen Suudların bu isteğini hâliyle geri çevirdi.

Bu görüşmenin en dikkat edilmesi gereken noktası, aşağıda temas edeceğimiz gibi Başsavcımızın Riyad’a davet edilmesidir.

Sn. İrfan Fidan, durumu kamuoyu ile şöylece paylaştı:

-Olanca gayret ve iyi niyetimize rağmen Suudi Başsavcıyla yapılan görüşme, bir fayda temin etmemiştir. Varılan hüküm şudur; önceden planlandığı üzere Cemal Kaşıkçı, başkonsolosluğa girer girmez boğularak öldürülmüş ve cesedi parçalanarak ortadan kaldırılmıştır. Suudi makamlar, “yerli işbirlikçi” ile alakalı olarak bir malumat vermemiştir.

Riyad’a davet de bu açıklamadan öğrenilmektedir. Böyle bir neticesizlik, sürpriz değildir. O 18 fail kimin emrindeyse, Suud el Mucib de onun emrindedir.

Yüksek ihtimalle niyet şuydu; Suudi Başsavcı, bir şekilde delillerin aslı veya suretini almak ve Başsavcı İrfan Fidan’ı Riyad’a davet için gelmişti...

Elimizdeki delillerin aslı zaten verilmezdi. Bunu onlar da bilirler. Buna rağmen belki kopyalarını koparabileceklerini ümit ediyorlardı.

Ancak; asıl tasarlanan şu olsa gerekti:

Başsavcı İrfan Fidan’ı Suudi Arabistan’a davet edip bir adliye tiyatrosu tertiplemekti. Malum 18 kişi veya tedariklenmiş 18 sahte failin ifadesi alındıktan sonra Türk Başsavcı gönderilecek ve bir zaman sonra da dünya, faillerin idam edildiği, adaletin yerini bulduğu haberini duyacak ve görecekti. Videoda oynamak gayet basittir.

İlk günden beri bütün mesele Veliahd Prens Muhammed bin Halid ile adamlarını kurtarmaktır.

Bu sebeple Sn. İrfan Fidan, asla gitmemelidir.

Azmettirici Veliahd Prens ve 18 fedaisi olayın altında kalmıştır. Bomba ellerinde patladı. Dediğimiz gibi şimdi göstermelik bir cezalandırma beklenebilir; ama nafile. Veliahd belki de bir gün milletlerarası bir mahkemede hesap verecektir.

Zira; Cemal Kaşıkçı davası sahipsiz değildir. Türkiye, bu çok yönlü suikastın peşini bırakmayacaktır.

Muallim Naci ne diyor?

“Bir hakikat kalmasın âlemde Allahım nihan/Allahım, dünyada hiçbir hakikat gizli kalmasın.”

.SİLSİLE

2018-11-01 02:00:00

A -

A +

-Sivas Kongresi’nin teklifi ve Padişah’ın tasvibiyle 1919 Kasım ayında milletvekili genel seçimleri yapıldı.

-Meclis-i Meb’usan, seçimlerden sonraki ilk toplantısını 12 Ocak 1920’de yaptı. Meclis binası Fındıklı’daki Cemile Sultan Sarayı idi. Bu mekân, bugünkü Mimar Sinan Üniversitesinin bir kısmıdır.

-Meclis-i Meb’usan, 18 Ocak 1920 günkü oturumda Sivas ve Erzurum Kongre kararlarıyla da irtibatlı olarak “Ahd-i Millî” başlığı altında Misak-ı Millî hudutlarını ilan etti.

-Payitaht İstanbul, 16 Mart 1920’de İngiliz ve müttefiki İtalyan, Fransız ve Yunan askerî kuvvetleri tarafından işgal edildi. İşgalciler, Meclis’i bastılar. Meclis-i Meb’usan, 18 Mart günü “emin bir yer bulununcaya kadar” faaliyetlerine ara verdi. İşgalciler, bazı meb’usları/vekilleri Malta’ya sürdüler.

-Mustafa Kemal, 19 Mart 1920’de livalara/ illere bir tamim gönderdi. Buna göre iller, beşer kişilik il temsilcileri seçerek Ankara’ya yollandılar.

-23 Nisan 1920’de TBMM toplandı. Meclis, illerin temsilcileriyle Meclis-i Meb’usandan Ankara’ya intikal eden milletvekillerinden meydana geliyordu. Mevcut, 437 iken istifa gibi sebeplerle fiili vekil sayısı 337 oldu.

-TBMM, 20 Ocak 1921’de anayasa mahiyetinde 23 maddelik geçici bir Teşkilatı Esasiye Kanununu kabul etti. 1876 Tarihli Kanun-ı Esasi ise esas ve geniş anayasa olarak yürürlükteydi. Bu iki kanun, 20 Nisan 1924 tarihli Teşkilat-ı Esasiye Kanununa kadar devam edeceklerdir.

-1 Kasım 1922’de meşruti idareye son verildi.

Sürekli ölüm tehditleri alan ve İzmit’te linç edilen (İngiltere Dışişleri Bakanı Boris Johnson’un büyük dedesi) gazeteci Ali Kemal gibi linç edileceği söylenen ve daha başka fenalıklar yapılacağı haberleri de yollanan Vahideddin Han, 17 Kasım 1922’de tekrar dönme niyetiyle yurt dışına çıkmak zorunda kaldı. Dönemediği gibi 3 Mart 1924’te 155 kişilik hanedan mensupları da vatanlarından sürüldüler.

-28 Haziran 1923’te seçimlerin yenilenmesine karar verildi. Bu aynı zamanda Cumhuriyet dönemindeki ilk seçimdi. Meclis, o güne dek “1. Grup” ve “ 2. Grup” diye iki gruptan meydana geliyordu. 1. Grup, daha ziyade eski İttihad ve Terakki’nin mensuplarından oluşan Müdafaa-i Hukuk Grubuydu. Bu grup, 9 Eylül 1923’te CHF, 1935’te CHP olacaktır.

-Muhalefeti temsil efen 2. Grup, Kanun-ı Esasi’nin amir hükmü olan 3’te 2 çoğunlukla karar alma şartına riayet edilmeden erken seçim kararı alınıp meclis feshedildiğinden bunu protesto ederek seçime iştirak etmedi.

-Baskın erken seçim kararı, 1 Nisan’da 1. Grubun 120 oyuyla alınmıştı. Meclis Reisi Mustafa Kemal “Lozan’da çok taviz veriliyor!” gibi sarsıcı tenkitler yönelten 2. Grup yüzünden Lozan Andlaşması’nın mecliste tasdik edilmemesinden kaygılıydı.

-Seçimler, 28 Haziran 1923’te yapıldı. Birkaç bağımsız ile tek muhalif olan Gümüşhane mebusu Zeki Kadirbeyoğlu dışında yeni meclisin tamamı 1. Gruptan seçildi.

İstiklal Harbini yapan 1. TBMM, neredeyse tasfiye edilmişti.

-24 Temmuz 1923’te İsviçre’de Lozan Muahedenamesi akdedildi.

-Lozan Andlaşması’nın TBMM tarafından tasdik edilmesinden sonra İngilizlerle diğer işgalci devletler, 6 Ekim 1923’te İstanbul’dan ayrıldılar.

-13 Ekim 1923’te Ankara, Türkiye’nin başşehri ilan edildi.

-Bu arada Yunus Nadi (Abalıoğlu-Cumhuriyet gazetesinin kurucusu) riyasetindeki Kanun-ı Esasi Encümeni /Anayasa Komisyonu, 20 Ocak 1921 tarihli Teşkilatı Esasiye Kanununun 6 maddesinde değişiklik yapmak için çalışıyordu. Bir taslak hazırlanınca Mustafa Kemal, 28 Ekim akşamında sofra arkadaşlarına ertesi gün cumhuriyet ilan edileceğini açıkladı.

-Meclis, 29 Ekim 1923 saat 20.00’de toplandı. 6 maddelik değişikliğin ilki Teşkilat-ı Esasiye’nin 1. maddesi idi. Bu maddedeki değişiklikle cumhuriyet ilan ediliyordu. Ayrıca aynı maddede devletin dininin İslam ve resmî dilinin Türkçe olduğu yazılıydı. Diğer değişiklikler, meclis hükûmeti ve işleyişiyle ile alakalıydı.

-Anayasada yani teşkilat kanununda değişiklik yapmak vekil sayısının üçte iki ekseriyetiyle/çoğunluğuyla mümkün olabilecekken bu 43. celsede 264 veya 300’ün üstündeki meb’ustan sadece 158 meb’us vardı.

Ne ittifak yani oy birliği ne de ekseriyet yani çoğunluk mevcuttu. 158 reyle rejim değişikliği yapıldı. Olması gereken sayı ise 176’ydı. Ayrıca rejim değişikliğine gerekçe hazırlamak için 29 Ekim’den birkaç gün evvel hükûmet istifa etmiş, hükûmet krizi çıkartılmış, 2. grubun hükûmet kurması da mümkün olmamıştı. Kriz, değişikliğe mesnet yapılmıştı.

Bunlar yakın tarihtir. Tarih, daha sonraki övmeler ve yermelerle değişmez. Tarih, doğru bilinmeli ve doğru anlatılmalıdır.

Bugün devletimizin adı “Türkiye Cumhuriyeti”dir. Hatta bizim, zaman zaman büyük devletlerle ihtilafı mevzubahis olduğunda yazdığımız gibi BTC- Büyük Türkiye Cumhuriyeti’dir.

Yukarıda sıraladığımız olaylar silsilesinde dikkatten kaçmaması gereken bir taraf vardır. Biz, bu gerçeği onlarca yıldan beri defalarca dile getirdik. Şimdi aklı başında olan herkes tarafından da kabul edilmektedir. O da şudur: 29 Ekim 1923’te Cumhuriyet ilanı edilmesi, yeni bir devlet kurmak değil, var olan devlette idare şeklini değiştirmektir.

29 Ekim 1923’te yapılan budur.

Devlet, Hunlardan beri süregelen Devlet-i ebed müddettir. Bu devletin bugünkü rejim adı Cumhuriyet, hükûmet etme şekli de Cumhurbaşkanlığı sistemidir.

.HİZMET

2018-10-31 02:00:00

A -

A +

İstanbul Havalimanı’nın birinci kısmı, 29 Ekim 2018 itibarıyla hizmete girdi. Tesadüfe bakmalı ki onun hizmete girdiğinin ertesinde “Karaköy Tüneli” adındaki ilk metromuz 30/31 Ekim’de iki günlüğüne bakıma alındı.

Karaköy Tüneli, Sultan Abdülaziz zamanında yap, işlet, devret anlaşmasıyla yabancı sermayeye yaptırtılmış ve 1875 yılında hizmete açılmıştır. Bu tünel, 1863 Londra ve 1868 New York metrolarından sonra dünyanın üçüncü metrosudur.

Daha sonra Avrupa, Amerika ve dünyanın değişik yerlerinde yüzlerce metro açıldığı hâlde bizde ikinci bir metronun hizmete girmesi için bir asırdan fazla beklemek gerekecektir. Nitekim Abdülaziz Han, bu tarihî hamleyi yaptıktan bir yıl sonra şehid edilir. Hayatta kalsa kim bilir daha hangi hizmetleri millete kazandıracaktı. Karaköy metrosu bugün bile yılda 5 buçuk milyon yolcu taşımaktadır.

Sultan Abdülaziz Han, sadece Karaköy Tüneli’ni yapmamış aynı zamanda donanmayı da güçlendirmişti. Fatih’teki mimari üslup şahaseri Darüşşafaka Lisesi onun eseridir. Daha yığınla eseri vardır.

Abdülhamid Han, işbaşına geldiğinde bir yandan amcası Sultan’ın yarım kalmış eserlerini ikmal ederken bir yandan da rakip devletlerle her alanda yarışacak eserleri hayata geçirmeye başlamıştı. Bunlar, eğitim, sağlık, ulaşım gibi yüzleri bulan bir listedir.

Devlete, millete ne lazımsa onların yapılması Abdülhamid’in 31 Mart 1909’da devrilmesinden sonra devlete ve millete lazım olan her yatırım, ya yarıda kaldı, ya vazgeçildi veya ortaya çok yetersiz işler konabildi.

Abdülaziz Han, şehid edilmişti. Abdülhamid Han ise nezaret altında vefat etti.

Sultan Abdülhamid’in tertip bir darbeyle tahttan hal edilmesinden iki sene sonra 33 senelik huzur ve kalkınma dönemine veda edilecek ve 1911 Trablusgarp Harbi’yle yollar, savaşlar geçidine çıkacaktı. Cihan Devleti olmaktan Yarımada Devletine geriliyorduk.

1911 İtalya/Trablusgarp Harbi,

1912 Balkan Harbi,

1914 Cihan Harbi,

1918 İstiklal Harbi.

Ve biz, taraf olmasak da şiddetli şekilde baskısına maruz kaldığımız İkinci Cihan Harbi. 1939’da başlayan bu harp, 1945’te bitti. Böylece ABD ve SSCB diye iki dünya devleti ortaya çıktı. Soğuk Savaş Dönemi başladı.

1909-1949 arası, bizim doğrudan veya dolaylı harp yıllarımızdır. Bu zaman ayrıca bizim felaket çapındaki iç çalkantı ve sosyal çatışmalar devridir. Bir yapılmışsa on yıkılmıştır. Övünülenler avunmadır.

Osmanlının, Sanayi İnkılabı’nı kaybetmesiyle Gerileme Dönemi’nin zincirlerini kırma teşebbüsümüz Sultan Abdülaziz’le başlamış ve Sultan Abdülhamid’le şaha kalkmış fakat yolunun kesilmesiyle hizmet kervanı orada kalmıştır.

1909-1949 arası harp, darp, 1929 Dünya İktisadi Buhranı ve iç dayatmaların yaşandığı fukaralık, gerilik ve elem dolu kara günlerdir.

Vecihi Hürkuş ve Nuri Demirağ’ın tayyare imalat ve ihraç faaliyetleri bu dönemde iptal edilmiş, Kutu’l Amare kumandanlarından Nuri Killigil’in silah imal etmesi, kendisiyle birlikte fabrikasının da yakılmasıyla hüsrana uğramıştır.

Kara lastiğe, kefen bezine muhtaç günlerden kurtuluş, 1950’de Adnan Menderes iktidarıyla başladı. Türkiye, Başvekil Menderes ile birlikte yol, fabrika, yatırım ve barajla tanıştı. Daha evvelki çeyrek asırda Sümerbank ve bir iki basit baraj kurulmuş, hesaba değmez yol inşa edilmişti.

27 Mayıs darbesinden sonra 1965’te iktidara gelen Süleyman Demirel, Keban Barajı’nı yaptı. En büyük barajımızı hizmete açmıştık. Türkiye, ilk defa asma köprüyle tanıştı. Bugünkü Şehidler Köprüsü yapılırken 1909-1949 aralığında hizmetle değil ideolojiyle kendini gösteren yabancılaşmış dünya görüşünün sahipleri “köprüye hayır!!!” diye yürüyüşler yapıyorlardı.

Turgut Özal, vatandaşlığı kölelik diye telakki eden Tek Parti buyurgan anlayışının bürokratik tortularını çöpe attı. İkinci köprüyü yaptı. Türkiye’yi dünyaya açtı. Menderes zamanında vatandaş, askerlik dışında da bir başka vilayete gidilebileceğini görmüşü. Özal zamanındaysa yurt dışı denen bir gerçekle tanıştı.

Necmettin Erbakan’ın ağır sanayi hamlesine ise 28 Şubat darbesiyle izin verilmedi.

Tayyip Erdoğan zamanına gelince:

O dünkü Yarımada Devlet, bugün sınırları sembolik hâle getirmiştir. Doğrulmuştur. Yeniden büyük devlet olmak için ufkuna hedefler koymuştur.

Bugün bir taratan askerî harekât yaparken diğer taraftan dünyanın en büyük havalimanını hizmete açıyoruz. Allah, nazardan saklasın. Bu, imza büyük bir şereftir. Şükretmeli ve kıymetini bilmeliyiz.

.İSTANBUL ŞEHRENGİZİ

2018-10-30 02:00:00

A -

A +

İstanbul,

yalnızca Türkiye demek değildir. İstanbul, aynı zamanda Kafkaslar, Balkanlar, Afrika ve bütünüyle Orta Doğu, hatta Orta Asya ve Güney Asya demektir.

Unutmamalı ki Ankara, bugünkü devletimizin, Türkiye Cumhuriyeti’nin başşehri, fakat İstanbul, Devlet-i Ebed Müddet’in, medeniyet iklimimizin, Ezan-ı Muhammedi’nin yükseldiği her çevrenin Payitahtıdır.

İstanbul,

fikir, edebiyat, tarih, kültür görgü, güzel konuşma, zarafet ve sanatın, mimarinin, her çeşidiyle medyanın, ticaretin, ekonominin, turizmin, ulaşımın, sağlığın, kongrelerin, milletlerarası müzakerelerin, tabiat güzelliklerinin merkezidir, kalbidir.

İstanbul, kara sevdalısı en ziyade olan bir emsalsiz beldedir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek muştusuna muhatap olmuş bir şehirdir. Şehirler içinde en değerli mısralar ona yazılmıştır. O, Şanlı Peygamberin işareti, Yıldırım’ın rüyası, Fatih’in Kızılelması, nice Sultanın sayıklamasıdır. Bu şehir, o güzel kumandan Fatih Sultan Mehmed Han’ın armağanıdır ama aynı zamanda çilekeş Padişah Abdülhamid Han’ın da mirasıdır. İstanbul’u Fatih fethetmiş, Abdülhamid Han elde tutmuştur.

Kısaca tekrarlamak lazımsa:

Selanik düşme tehlikesi gösterince İttihad ve Terakki hükûmeti, Abdülhamid Han’ı Alatini Köşkü’nden Beylerbeyi Sarayı’nın iki odasına nakleder. Ancak; bir süre sonra İstanbul’un da sukut etme tehlikesi baş gösterir. İttihadçılar mahcup hâllerle yine huzura çıkar ve sabık Hünkârı Eskişehir veya o civarda bir başka vilayete nakletme düşüncelerini dile getirirler. Hünkâr, bu teklife son derecede hiddetlenerek bağırır:

-Ben, son Bizans imparatoru kadar da mı olamayacağım? O, kaçmadı, çarpışa çarpışa surların dibinde can verdi. Şuradan bir yere gitmiyorum! Bir tüfek verin bana; ya kendimi korur veya şerefimle şehid olurum!!!...

Bu çıkış üzerine Hükûmet merkezinin İstanbul’dan tahliye edilmesi fikrinden vazgeçildi. Eğer o gün Sultan ve Hükûmet, bir başka yere nakledilseydi şimdi biz, İstanbul’a ancak vizeyle gelebilirdik.

Bu sebeple ve sayılabilecek daha onlarca sebeple İstanbul’a yapılan her yatırım, her hizmet, bütün bu yedi iklim dört bucağa yapılmış hizmettir. İstanbul’a hizmet, dünden yarına kuşatıcılığıyla sadece hizmet değil, aynı zamanda taattir.

İstanbul, huzurluysa, zenginse, ferahsa sadece yurt içi illerimiz değil, Urumçi, Buhara, Bakü ve diğerleri, Bahçesaray, Sofya, Bosna, Gümülcine, Atina ve diğerleri, Kahire, Somali, Sudan ve diğerleri, Mekke, Medine ve diğerleri, Filistin ve diğerleri, Bağdat, Kerkük, Tebriz ve diğerleri de mes’uddur, ümitlidir. İşte en son misal. Şam, kurtulacaksa ki inşallah kurtulacak. O’nun kurtuluş takvimi İstanbul’da “İstanbul Mutabakatı”yla başladı. Çünkü Şam, Payitaht’ın Şam-ı şerifidir.

Unutmak nasıl mümkün olur?

İstanbul, Büyük Cihan Harbi ardından İngilizler tarafından işgal edilince bütün bu yedi iklim-dört bucak çöktü. Ahlar, asumana yükseldi. Dünya zindan oldu. Bugün de şu yaşananlar, o figanların devamıdır.

İstanbul, ayaktaysa İslam âlemi rahat ve yarınlarından emindir. Mazlumlar tükenmemiştir. Gazze direnme, Somali dayanma, Bayırbucak vuruşma gücüne sahip demektir. İstanbul esenlikse hayat daha güzeldir, yarınlar daha kocamandır. Boşuna mı O’na Dersaadet, Saadet Yurdu denmiştir?

İstanbul,

Dar’ül Hilafe,

Dersaadet,

Asitane.

İnsanlığımızın şekillendiği, İslamlığımızın kemal bulduğu şehirler şehrinin kırka yakın ismi var.

Ey kutlu şehir;

Ey Altınboynuz ve Boğaziçi’yle narin şehir.

Ayasofya sana yakışmıştı, Süleymaniye ve Fatih Camilerinin yakışması gibi. Galata Kulesi’nin, Kız Kulesi’nin yakıştığı gibi. Taksim Camii, Çamlıca Camii de yakıştı. Köprüler, tüneller, yollar da yakıştı. Lalelerin, Erguvanların yakışması gibi. Rumeli Hisarı ve Anadolu Hisarı’nın yakışması gibi yakıştılar.

İstanbul,

Ey şehirler Sultanı;

şimdi de senin o kuğu boynuna göz kamaştırıcı bir madalyon takarak adına “İstanbul” dedik. Bu havalimanı da o zarif, o asil Topkapı Sarayı gibi yani senin dilinle Yenisaray gibi sana yakıştı. Güzele ne yakışmaz? Güzelsin ve her güzelliğe layıksın. Görkemine görkemler katan bu havalimanımızla şimdi uzaklar daha yakın, özlemler daha kısa.

Hayırlı olsun.

Her uçuş, kazasız olsun.

Her uçuş, hasretleri buluştursun.

Halid bin Zeyd Hazretlerinin; Eyüp Sultan’ın manalandırdığı Şehir. Sahabiler, velîler, âlimler ve kahramanlar şehri.

Fatih’in şehri,

Abdülhamid’in mirası..

Dileriz ki;

bu yeryüzü incisi, nazarlardan, kemliklerden beri olsun ve daha nice ve nice hizmetlerle güzelliğine güzellikler katılsın.

.SURİYE İÇİN İSTANBUL MUTABAKATI

2018-10-29 02:00:00

A -

A +

27 Ekim 2018 Cumartesi günü gerçekleşen dörtlü zirve toplantısı, katılan devletlerin kimliği dikkate alındığında gayretlerinden dolayı Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve Türkiye adına önemli bir başarıdır.

Sn. Erdoğan, günlük kabullerini 4 yıl aranın ardından 29 Ekim Cumhuriyet Bayramından 5 gün evvel Çankaya Köşkü’nde yaptıktan 2 gün sonra Suriye Zirvesi için mekân olarak 36. Osmanlı Padişahı ve 101. ve son İslam Halifesi Vahideddin Han’ın Kandilli sırtlarındaki köşkünü seçiyordu.

Bunlar tesadüf olamaz. Çünkü devlette devamlılık esastır. Nitekim benzer manzaralar bu toplantıdaki taraf devletler Rusya, Fransa ve belki Almanya için de mevzubahistir. Diğer gerçek de şudur ki hiçbir devlet reisi, kullandığı mekânı, şahsi mirasçılarına miras bırakamaz. Vahideddin Han Köşkü, milletin mülkü olduğu gibi Çankaya Köşkü ve Beştepe’deki Cumhurbaşkanlığı Külliyesi de milletindir.

Dört sene sonra kabullerinin Çankaya Köşkü’nde yapılmasının içeriye dönük böylesine kucaklayıcı sebepleri olduğunu düşünüyoruz. Bunun bir de dışarıya dönük sebebi olmalı:

Son İmparator, Şam’daki Selimiye Camii’nin Haziresi’nde/bahçesinde medfundur. Bu bahçe, bizim birkaç Hanedan Kabristanımızdan biridir. Şehidliklerimiz nasıl ki bulundukları memleketlerde dalgalanan bayrağımız ve ebedi dokunulmazlığa sahip topraklarımızsa, Şam’daki Selimiye Hanedan Kabristanı da öyledir.

Bu toplantı, Cemal Kaşıkçı katliamındaki tuzağı ters yüz etmekteki muvaffakiyetimizin hemen ardından ikinci başarılı imzamızdır. Ama aynı zamanda bir hazin tekrarı da yaşamış olduk. Toplantıyla iki askerimizin şahadeti çakıştı. Sarıkamış’ın Allahuekber Dağlarında 90 bin askerimizi şehid verdikten 104 sene sonra Tunceli Dağları’nda donan 23 ve 26 yaşında iki civan Mehmedimizi şehid veriyorduk. Biz I. Cihan Harbi’ne Almanya’nın tertipleriyle girmiştik. Almanya’nın teşvikleriyle Mısır’ı fethetmek için Süveyş Kanalı’nı aşmış, sonra kaybetmiş ve bu mağlubiyetle Filistin ve Suriye’de onulmaz yaralar almıştık. Bu teessürde Almanya’nın dahli çok yüksektir. Karşımızdaki İngiliz suçlu, yanı başımızdaki Almanya vebal sahibidir.

104 sene evvel, Almanya müttefik, Fransa işgalci düşmandı. Rusya da Kafkas ve Balkan mülklerimizin işgalcisi “Moskof”tu.

Zirvede kimlerin olduğuna bakıldığında 19. Asrın son çeyreğinden beri dost gördüğümüz Almanya, II. Dünya Harbinden sonra dost saydığımız Fransa ve soğuk savaşın bittiği 1990’lardan bu yana samimi dost telakki ettiğimiz Rusya var.

Ama; bu zirvede stratejik ortak bellediğimiz ABD yok. İngiltere de yok. İngiltere davet mi edilmedi yoksa Washington yer almayınca mı bulunmadı? Bilmiyoruz.

Bildiğimiz şu ki Rusya, Kırım’ı yutup Karadeniz’i tasarrufuna aldıktan başka arka bahçesi hâline getirdiği Suriye üzerinden Orta Doğu’ya bayrak dikmiş ve Akdeniz’de söz sahibi olmuştur. Bu netice, Amerikan başkanlarının zincirleme vahim hatalarının eseridir. ABD şimdi hatalarını güneyimizde bir Kürt devleti inşa etme mecnunluğuyla katmerleştirmektedir.

Bir başka ifadeyle:

Rusya, bir asır sonra güçlü bir biçimde buradadır. ABD ve tabii müttefiki İngiltere ve bunların ileri karakolu vicdani hasletlerden sıyrılmış İsrail de buradadır. Fransa, bir parçacık buradaydı. Şimdi bu zirvede tarafeyn devletlerden biri olmakla bölgedeki tırnakları kuvvetlenmiştir. Almanya ise 104 yıl sonra arkasına AB’yi de almış olarak artık daha bir güçlü şekilde buradadır.

Zirve Bildirisi’ni birkaç noktada toparlamak mümkündür:

-Suriye ihtilafı, askerî tedbirlerle halledilemez.

-Anayasa Komisyonu, yıl sonuna kadar toplanarak yeni Anayasa yapılmalı. Suriye halkı, hür iradesiyle kararını vermelidir.

-DEAŞ, NUSRA Cephesi ve el-Kaide gibi örgütlerin faaliyetlerine izin verilmemelidir.

-Suriye Arap Cumhuriyetinin birliği, toprak bütünlüğü, bağımsızlığı ve hükümranlığı muhafaza edilmelidir…

Görüldüğü gibi “rejim” vs. denmiyor. Suriye’nin BM’deki künyesi kullanılmakta. Bir başka çok dikkat çekici olansa şudur. Diğer terör örgütleri tek tek sayılırken PKK/PYD-YPG’den ve bunlara ABD’nin yaptığı devasa yardımlardan söz edilmemekte ve fakat sadece terör örgütleri, Suriye üzerinden komşu devletleri rahatsız etmemeli diye öznesi meçhul bırakılan bir cümle sarf edilmektedir. Mültecilere yardıma dair de tek kelime yoktur. Fırat’ın doğusu diye bir cümle de yok.

Suriye İçin İstanbul Mutabakatı’nın en esaslı tarafı, Soçi Zirvesi’nin tanınması ve orada alınan kararların masadaki devletlerce tasdikidir. Türkiye, İran ve Rusya 17 Eylül 2018’de Soçi’de 3 devlet olarak toplanmışlardı. İdlib’de çatışmasızlığın devamı maksadıyla istikrarın korunması kararı alınarak ağır silahların bölgeden çıkarılmasında fikir birliğine varılmış ve böylece tatbik de edilmişti. Şimdi; İstanbul Mutabakatıyla Soçi Zirvesindeki devlet sayısı 3’ten 5’e çıkmıştır.

Ancak; şunu unutmamalı; dışımızdaki dünya için bölgede yeni haritalar çizme niyeti devam etmektedir. 3 Mart 1878 Ayastefanos Andlaşmasını, Sevr taslağını unutamayız. İşimiz kolay değil.

Dünyanın en büyük havaalanlarından birini yapmak, birilerinin menfaatine dokunmaktır. Bütün bu sebeplerle bu vatanla onun üstünde yükselen değerlerin kara sevdalısı olanların bir diğerinin kusuruna bakmaya hakkı yoktur.

Gün, fedakâr olma günüdür. Şu donarak can veren aslan Mehmedcikler, bize bunu demiyor mu?

.HÜRMET

2018-10-26 02:00:00

A -

A +

Mushaf-ı şerifin/Kur’ân-ı kerimin İslam âlemindeki ilk matbaa baskısı 1801’de bugün Rusya Federasyonu dâhilinde yer alan Kazan şehrinde yapılmıştır.

Mushaf-ı şerifin bizdeki ilk matbaa basımı Rumi takvimle 1291/1875 tarihidir. Matbu Mushaf-ı şerif dönemine geçmenin zaman almasının sebebi, baskıda dönülmez hata yapılma tehlikesidir. Hattatın yazdığında hata olunca sayfa bıçak ucuyla kazınabilmekte veya dil ile yalanarak hatalı kısım ortadan kaldırılıp doğrusu yazılabilmektedir. Matbu olanda hatalı baskının okuyucuya ulaşmasından sonra her şey bitmektedir. Bu sebeple matbaa Türkiye’ye 1727’de gelmiş ve birçok eserler bu teknikle çıkmışken ilk Mushaf basımı bir buçuk asır sonra 1875’te olmuştur.

1875’te Sultan Abdülaziz Han tahttadır. Artık iş o hâle gelmiştir ki içeride aslına tam sadakatle baskı yapılmadığı takdirde dışarıdan özensiz veya kasıtlı baskılar türlü yollardan memlekete girebilecektir. Padişah, matbu baskı hizmetiyle Mecelle müellifi, hukukçu, tarihçi ve eğitimci büyük devlet adamı Ahmed Cevdet Paşa’yı vazifelendirir. Baskı ustası Binbaşı Ali Efendi’dir. Baskıya için hattat Şekerzade Mehmed Efendi’nin yazıp Ravza-i Nebi’ye -aleyhisselam- hediye ettiği Kur’ân-ı kerim esas alınır. Hattat Hafız Osman üslubuna mensup Mehmed Efendi, aynı zamanda hattat bir sülaleye mensuptur. Bu ilk baskı, sonraki senelerde Millî Eğitim Basımevi adını alacak olan Matbaa-i Amire’de yapılır.

Bu arada saltanatta değişiklikler olur. Şimdi Padişah, Abdülhamid-i Sani’dir. Sultan, bütün cepheleriyle vaziyetin farkındadır. Çözümü emin bir matbaacı bularak halledeceği kanaatine varır. Bir müddet düşündükten sonra aradığı ismi bulur. Bu kişi, çocukluk arkadaşı Hafız Osman Zeki Efendi’dir. Aileden matbaacıdır. Ayrıca Yıldız Sarayı’nda Mabeyn Başkâtipliği’ne/Saray Genel Sekreterliğine kadar yükselmiştir. Sultan ve Halife-i Müslimin, Mushaf-ı şerif basma imtiyazını O’na verecek ve bu işi özelleştirecektir.

Abdülhamid Han’ın mevzua dair fikirleri yerine oturduktan sonra Hafız Osman Zeki Efendi’nin huzura çıkartılmasını irade eder. Osman Zeki Efendi, gelince durumu ve düşüncesini ifade ettikten sonra şöyle buyurur:

-Mushaf-ı şerifler basılırken çıkan sahifeler, cüzler, cildler daima yükseğe konacaktır. Baskıdan cildlemeye kadar her safhada herkes abdestli olacaktır. Sahifeler, cüzler ve Mushaflar, abdestsiz tutulmayarak zinhar hürmette kusur edilmeyecektir. Heladan çıkan işçilerin yeniden abdest aldıklarına dikkat edilecektir. Ayrıca çalışanların ihtiyacı için bir hamam yapılacaktır.

Halife-i Müslimin bunlardan sonra Hafız Osman Zeki Efendi’ye bir de sual tevcih eder. Hat san’atı araştırmacısı Prof. Uğur Derman’ın üstad hattat Necmeddin Okyay’dan ve tarihçi Mustafa Armağan’ın da Abdülhamid’in Kurtlarla Dansı ismindeki kitabının ikinci cildinde yazmaktan başka ziyaretinde bize de naklettiğine nazaran sual şudur:

-Mesai bittikten sonra yerleri nasıl temizleyeceksiniz?

Osman Zeki Efendi, su döküp süpürerek temizleyeceklerini arz eder.

Padişah:

-Olmaz! der, o zaman Mushaf tozları, kâğıt kırpıntıları, cildlemede kullanılan malzeme artıkları, her türlü atığın aktığı arka gider. Bu mümkün değil! Onun için denize dökülen yeni bir su yolu yapacaksın!

Böylece 1878’de devrin ileri teknolojisiyle Matbaa-i Osmani adındaki ilk özel matbaamız kurulur. Bu matbaa 1884’te Çemberlitaş’ın karşısında yer alan ve bugün Darüşşafaka Cemiyetine ait olan sinemaların bulunduğu yere taşınır. Bu matbaa iki katlıdır. Buharla çalışan 18 makine Müslümanlara Mushaf-ı şerif yetiştirmek için harıl harıl işlemektedir.

Hafız Osman Zeki Edendi, baskılarda gereken azami dikkati gösterdiği gibi tashih/düzeltme işinde de âlimler çalışmaktadır.

1899’da ise 1983’te adı, Diyanet İşleri Başkanlığı Mushafları İnceleme Kurulu olacak olan Meclis-i Huffaz/Hafızlar Meclisi kurulur.

Din adamı kılığındaki Masonlar, buna rağmen zaman zaman Mushafları tahribe yeltenirler. Bu bozuk nüshalar derhal imha edilir. Muhalifleri, 1909’dan sonra hal edilmiş Halifeye “Kur’ânı ve dînî kitapları yaktırdı” diye iftira atsalar da bu yalanlar, zamanı yalayıp geçecektir.

Sultan, çocukluk arkadaşına kazanacağı parayla kendisine bir konak yaptırmasını tavsiye ettiği gibi hayır hasenat telkininde de bulunur. Bugün Şişli’deki Osmanbey muhiti, konağı orada bulunduğu için merhum matbaacımızın ismini taşımaktadır.

Anlaşıldığı gibi, Osmanlı Devleti, Osman Gazi’nin Kur’ân-ı kerime hürmetiyle doğmuş ve Abdülhamid Han’ın Kur’ânı kerime hürmetiyle ayakta kalmış ve bu hürmetle sonraki zaferler kazanılmıştır.

Eğitim Vizyonu derken akıllı tahta, bedava kitap, spor salonu gibi maddi iyileştirmeler düşünülüp de kalbimizin mayası bu hürmet ihmal edilirse saatler, lehimize işlemez Usul-erkân bilenler boşuna dememişler:

-Edeb ya-hu!..

.EĞİTİMDE VİZYON

2018-10-25 02:00:00

A -

A +

Millî Eğitim Bakanı Ziya Selçuk, Millî Eğitim’de 2023 Vizyonu’nu açıkladı. Yapılan açıklama, 5 yıl önce uygulamadan kalkmışken bugün yeniden hakkında işgüzarca tartışma başlatılan And’ın gölgesinde kaldı.

Sn. Selçuk’un kendini iki baskı altında hissettiğini tahmin ediyoruz. Bir soluklanma ihtiyacındaki liberal ve Kemalist kesimler, yeni Bakan’a çok ümit bağladılar. Baskının biri budur. Diğeri de Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın hasret dolu beklentileridir.

Bakan dostumuz, AK Parti iktidarından Millî Eğitim Bakanı olduğu için arkasına haliyle bir rüzgâr almıştı. Bunu diğer bakanlar da yaşamışlardı. Ama Ziya Hoca, seleflerinden farklı olarak iki ayrı mahalleden daha rüzgâr çekmişti. Üzerindeki bakışlar fazla ve beslenen ümitler çoktu, bu yüzden makama geldiğinden beri ses getirecek bir şeyler yapması beklemiyordu.

Bu ses nihayet çıktı. Ortaya konan çalışmanın adı 2023 Eğitim Vizyonu. Eğitimin bütün paydaş, unsur, malzeme ve tarafları öğrenci, öğretmen, aile, yönetici, okul hatta mahalle masaya yatırılmış. Denilenleri tercüme edersek, çocuk 5 yaşında alınıyor, ömür boyu eğitim görüyor ve musalla taşında bir başka hocaya teslim ediliyor.

Okul müdürlüğü bir işletme mesleği oluyor, idarecilerin sorumluluğu artırılıyor, ders süre ve sayıları azaltılıp teneffüsler çoğaltılıyor. Atölyeler kuruluyor. İlkokullarda not yerine değerlendirme öne çıkıyor. Meslek okulları özel önem kazanıyor. İmtihanla talebe kabul eden okul sayısı azaltılıyor. Türkiye genelinde Öğrenci Başarı Araştırma Merkezleri kuruluyor.

Dediğimiz gibi; ebeveyn, talebe, öğretmen, müdür, okul, mahalle, ders, süre, teneffüs, imtihan, kabiliyet, yabancı dil, yazılım ve bilişim teknolojilerine kadar onlarca ve onlarca güzel fikir, dilek ve temenni alt alta sıralanmış.

Ancak bunlar hep kalıba dair.

Kalbe dair ne var?

Onu göremedik.

Oysa insan, kalıbı, kalbi ve ruhu olan mümtaz varlıktır. Bu yazılanlar, düşünülenler gayet isabetli. Bazılarından adla vazgeçilemez. Bir kısmı yeni ve değerli. Ama bu taahhütlerden bazıları veya çok benzerleri önceki sayın bakanlar zamanında da yapılmıştı.

Ne var ki o dönemlerde az gittik, uz gittik, iki ay bir güz gittik ve neticede bir arpa boyu yol gittik. O bakanlar da gayet iyi niyetlilerdi, onlar da bir şeyler yapmak için çırpınıyorlardı ama bizzat Cumhurbaşkanı’nın ifade ve ikrarıdır ki eğitim ve kültürde bir varlık gösterilemedi. Yanılmayı çok isteriz lakin şu listeden de bir fark doğacağını sanmıyoruz. Kaldı ki bunlar şimdilik sadece proje, hayata ne zaman geçeceği sabit değil.

Bizim hukuk, edebiyat, tarih, iktisat, tıp, mimarlık, mühendislik, teknoloji ve diğer ilimlerde dehalar çıkartmamız azım. Dünyanın en büyük havalimanını yapan bir millet, dünyanın en büyük mimar, şair, ekonomist ve fikir adamlarını da yetiştirmelidir.

Bu nasıl olur?

Mana ve madde ahengiyle.

Madde tarafı genişletmiş olarak bir kere daha açıklıyor. Mana tarafı ise namevcut.

Namevcut şu demektir. Var olduğu hâlde orada bulunmayana “namevcut” denir.

Kısaca şöyle diyelim:

Bizi bir çadırdan dünyanın bir numaralı imparatorluğuna yükselten değerler, bu vizyonda namevcuttur.

Onlar olmayınca yarın ortaya bilgi yüklenmiş mekanik nesiller çıkar. Millî şuur ve aşkla donanmış yerli ve millî gençler çıkmaz.

Kaldı ki 2023 geldi de geçiyor .

Vizyondan kasıt, yüksek ufuksa 5 yıllık devlet ufku olmaz. Büyük devlet, maarifi, adaleti, maliyesi, fikir dünyası, ordusu güçlü olan devlettir. Bunlarda zaman dilimleri 50 yıllık olur. Bu sebeple 2071 Vizyonu esas alınmalıydı.

Türkiye, Mahmut Esat Bozkurt, Mustafa Necati, Reşit Galip, Hasan Ali, Tonguç ve Mustafa Üstündağ... gibilerin yaptığı tahribatları telafi edecek nesiller yetiştirecek sisteme muhtaçtır.

Bu olduğunda zamana damgasını vuracak nesiller ufuktan sökün eder.

.DEVLET AKLININ ZAFERİ

2018-10-19 02:00:00

A -

A +

Cemal Kaşıkçı Vak’ası, sadece bir muhalif kalemi vahşice ortadan kaldırma cinayeti değildir. Bu facianın tertiplenmesinin birçok sebebi bulunuyor. Onların başta gelenlerinden biri de Türkiye’nin itibarına suikast düzenlenmesidir. Adı geçen Suud teb’ası, öldürülmeseydi Hatice Cengiz adındaki Türk vatandaşı bir hanımla evlenecekti. Bunun için evlenmesine mâni bir hâl olmadığına dair bir evrak alıp bunu Türk makamlarına ibraz etmesi gerekiyordu.

Lazım gelen evrak, herhangi bir Suudi konsolosluğundan alınabilirdi. Cemal Kaşıkçı, Washington, DC’de yaşadığına göre buradaki Suudi sefaretine gider ve sefaret konsolosundan resmî yazıyı alarak Türk sefaretindeki konsolosluğumuza verebilir ve çiftin evliliğine dair resmî işlemler burada ikmal edilebilirdi.

Ancak; hadise böyle seyretmemiş ve Suudi tarafı, Cemal Kaşıkçı’yı İstanbul’a yönlendirerek “İşin, İstanbul’daki Başkonsolosluğumuzda yapılabilir” diye O’nu bir yalan girdabına itmişlerdir.

Belli ki bu cinayet çoktan kararlaştırılmıştır. Evlenme işlemleri cinayet peşinde olanlara ya mevcut senaryoda değişiklik yaptırmış veya yeni bir senaryo yazdırmıştır.

Düşman gördükleri muhalif gazetecinin bir Türk hanımla evlenecek olması onlara bir taşla iki kuş vurma heyecanı yaşatmıştır. Buna göre, hem O’nu bertaraf edip diğer muhaliflere ağır gözdağı verilecek ve hem de Türkiye’ye en önemli şehrinden adam kaldırabileceklerini, bu sebeple bölge ve Suudi Arabistan’la münasebetlerinde dikkatli olması gerektiğini tehditkâr bir mesaj olarak savuracaklardı.

Tabii bir çadır devletinde, İngiliz’in kurup Amerika’nın çekip çevirdiği bir petrol kuyularına dayalı bir devlette böyle düşünülürdü. Bunlara Türkçemizde “sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırdın?” diye okkalı bir soru tevcih edilir.

Bu planın başındaki bin Halid, mücessem bir kibir heykeli olduğundan Türkiye’yi de 3 günlük bir devlet sanıyor. Arabistan’ın da huzur ve adalet içinde 4 yüz küsur yıl Osmanlı Türk Devletinin idaresinde yaşadığını bilmez yahut bilmek istemez. Dahası, Suud devletinin kuruluşunu 1932 değil de Vehhabi isyanlarının başlangıcına götürmek gibi bir şaşkınlığa da sürüklenir. Orada bir devlet geleneği ve Osmanlı’nın “hikmet-i hükûmet” dediği “devlet aklı” gelişmemiştir. Bu yüzden, toy bir Veliahd, arka arkaya yaptığı çılgınlıklara son olarak 2 Ekim 2018’deki diplomatik haydutluğu ekleyerek arabayı şiddetle duvara bindirdi.

Cemal Kaşıkçı suikastında, itibar kaybeden Türkiye Cumhuriyeti değil, Suudi Krallığı olmuştur. Bomba, ellerinde patladı, silah ters tepti. Bugün Suudi idaresinin insan yüzüne bakacak, insan içine çıkacak hâli kalmamıştır. İstanbul’daki başkonsolosları Türkiye’den kaçtı. Şimdi Veliahd’ı paklamak için suçu suikast timinde yer almış olan istihbarat albayı ve Veliahd’ın sırdaşlarından Maher Abdulaziz Mutreb’e yıkmaya çalışmaktalar. Diğer taraftan suikast timinde konuşma ihtimali olanları da kaza süsüyle ortadan kaldırıyorlar. Bu olay, Suudi diyarında Arap Baharı’na dönüşebilir.

Aklıevvel Veliahd’la şürekasını zora sokan, kirli oyunu bozan bu neticenin doğmasında Türkiye’deki devlet aklının varlığı ve işlemesi büyük rol oynamıştır. Ankara, cinayeti itidal ve soğukkanlılıkla karşılayıp milim milim adım attı. Bugün, Türk polisi, başkonsolosluktan çıkan siyah minibüsün izini ve aldığı yolu bulmuştur. Minibüs, önce Belgrad Ormanlarına sonra da Yalova’da bir çiftliğe gitmiş. İstanbul gibi devasa bir şehirde milyonlarca kayıt içinden bir arabayı bulup vardığı yeri tesbit etmek, yüksek bir başarıdır.

Bundan sonrası çorap söküğü gibi gelir.

Suudileri artık Trump bile kurtaramaz.

Kraliçe de kurtaramaz.

Veballerinde boğulurlar.

“Haşa kuluna zulmetmez Hudası/Herkesin çektiği kendi cezası.” Bir asra yakın zamandır, Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s salatu ves’selam- misafiri Hacılarla Umre ziyaretçilerine yaptıkları aşağılayıcı muamelelerle bizzat Kâinatın Efendisini inciten bu Vehhabiler, bir gün tabii ki ettiklerini bulacaklardı. Onu tahmin ediyorduk. Ama; defterlerinin Hilafet merkezinde dürüleceğini düşünememiştik.

Neden olmasın ki?

Şımarık Veliahd’ın bir senaryosu varsa Allahü tealanın da hesaplar üstü hesabı vardır.

.MENBİÇ-DOĞU FIRAT HATTI

2018-10-18 02:00:00

A -

A +

2011’de başlayan, daha doğrusu başlatılan Suriye iç savaşından evvel de güney hudutlarımız fazlaca emniyette sayılmazdı.

İç savaştan sonraysa bizim güneyimizde ve Suriye’nin kuzeyinde kalan topraklar kapan terör örgütünün elinde kaldı.

DEAŞ ve PKK/PYD bölgeyi zımnen paylaşmışlardı. Bu terör örgütleri, yalnızca Reyhanlı, Kilis, Urfa ve Diyarbakır gibi illerimize değil, Ankara, hatta İstanbul’a bile sızarak buralarda kitlevi katliamlarla facialara yol açıyorlardı.

Türkiye, katlanılması mümkün olmayan ve can ve mal varlığımızla vatan bütünlüğümüze kasteden bu kanlı terör eylemlerine karşı taraf bütün devletleri defalarca ikaz ettiği hâlde sürekli oyalama ve ciddiyetsizlikle karşılaştı. 24 Ağustos 2016’da Hür Suriye Ordusuyla birlikte Fırat Kalkanı Harekâtı’nı başlattık. Harekât 29 Mart 2017’ye kadar devam etti. Cerablus, El-Bab ve Damık gibi şehirler DEAŞ ve PKK/PYD-YPG’den temizlenerek halk hürriyet ve huzura kavuşturuldu.

7 Ekim 2017’de ise Astana’da Türkiye, Rusya ve İran’ın garantörlüğüne alınıp Çatışmasızlık Bölgesi ilan edilen İdlib Harekâtı yapıldı. Harekât yine TSK ve Hür Suriye Ordusu tarafından gerçekleştirildi. Düşman unsurlar aynıydı. Bu harekâtla İdlib de huzur buldu. Bugün burada Türk ve Rus kuvvetleri devriye nöbeti tutmaktadır.

Bütün bunlara rağmen terör, durmadı. Arkası sağlamdı. ABD, PKK’nın Suriye koluna silah desteği veriyordu. Bunun üzerine Türk Ordusu ve Hür Suriye Ordusu, 30 Ocak 2018’de Afrin Harekâtı’nı, diğer adıyla Zeytin Dalı Harekâtı’nı başlattı. Halep’in Afrin kazasıyla Azez Bölgesi’ne bağlı Tel Rifat şehri ve o çevreler kurtarıldı.

Fırat Kalkanı ve Afrin Harekâtı’yla terörden arındırılan yerlere Türkiye’den mülteci nüfusu dönüşü yaşandı. Yaşanmaya da devam ediyor. Şimdiye kadar vatanlarına avdet eden mülteci sayısı, Türkiye’deki 3,5 milyonluk mültecinin onda birine yakındır.

Biz, bu kurtarma ve huzur harekâtındayken ABD, sürekli olarak PYD/YPG’nin Fırat’ın doğusuna çekileceğinin söz ve teminatını vermişti. Fakat bu teminat, hiçbir zaman tutulmayarak havada kaldı.

Fırat’ın batısındaki Menbiç, mevzubahis Kürt terör örgütünün elindeydi. Burası kurtulmamıştı. Bu sebeple Zeytin Dalı Harekâtı bitmedi. Cumhurbaşkanı Erdoğan, o günlerde ve daha sonra ve bugünlerde Menbiç üzerine yürüneceğini birkaç kere tekrarladı.

Devlet aklı, Menbiç’in terörden temizlenmesinin şart olduğu inancındadır. Aynı akıl, Doğu Fırat’ın yani sınırlarınızın hemen altındaki Cerablus, Kobani ve Tel Abyad ve çevrelerinin temizlenmesinin şart olduğuna da inanmaktadır. Bugün Türk ordusunun önünde iki hedef bulunmaktadır. Fırat’ın batısında Menbiç ve topyekûn Doğu Fırat. Bunları da Kandil takip eder. Washington, Ankara’ya Menbiç’e silahlı müdahale yapmayın burada birlikte devriye gezelim” diyerek aylardır oyalama siyaseti gütmektedir.

Okyanus ötesi oyalarken terör, ülkemize, askerimize ve vatandaşlarımıza zarar vermeye devam ediyor. Bir şey daha devam ediyor. ABD, nakliye uçakları ve tırlarla PYD/YPG’ye büyük bir orduyu donatacak miktarda silah sevk etmeye. Derin Amerika’nın Fırat’ın doğusunda İsrail dostu taşeron bir Kürt devleti kurmayı kafaya koymuştur. Maksatları, önce Fırat’ın doğusu, sonra punduna getirip batıya açılmak.

Dün, Ankara havaalanında Türkiye Cumhurbaşkanı, Dışişleri Bakanı ve MİT Başkanı’yla ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo ve Suriye özel temsilcileri James Jeffrey, herhâlde yalnızca Cemal Kaşıkçı vak’asını görüşmediler. Belki de asıl bunları konuştular. Nitekim, misafir bakan, Menbiç’e müdahale etmekte geç kalındığını ikrar etti.

Menbiç ve Doğu Fırat Harekâtı’nın fazla uzak olmadığını düşünüyoruz.

Ne kadar yakın?

Bir ay içinde olmazsa, seneye marttan önce muhakkak görünüyor.

.ATİLLA DAVASI

2018-10-17 02:00:00

A -

A +

Casusluk ve terör örgütleriyle ortak çalışma suçlarından tutuklu olarak yargılanan Amerikan vatandaşı Andrew Brunson 12 Ekim 2018 günkü duruşmada 37,5 ay cezaya mahkûm edildi. Mahkûmun cezaevinde geçen süresi meşruten tahliye şartlarıyla uyuştuğundan hakkındaki denetim ve yurt dışına çıkma yasağı kaldırıldı. Ceza, fiilen infaz edilmişti. Aynı günün gecesinde ülkesine doğru yola çıktı. Bu kimse hakkında Cumhuriyet savcısı 35 yıl mahkûmiyet talebiyle dava açmıştı. Son celsede ise 5-10 yıl arasında cezalandırılmasına dair mütalaada bulundu.

Devletler arası bütün muamelelerde yazılı olan ve olmayan bir teamülle mütekabiliyet esası işler. Bu ve aşağıda sıralayacağımız gerekçelerle bugün bizim, ABD’den haklı beklentilerimiz var.

Brunson davasından dolayı, Türkiye’nin hem Fetullah Gülen’in teslim edilmesi ve hem de Mehmet Hakan Atilla’nın Türkiye’ye dönüşünün önündeki engellerin kaldırılmasını isteme hakkı doğmuştur.

Ancak gerçekçi olmak adına ağırlığın, Hakan Atilla’nın hürriyetine kavuşturulmasına verilmesinin daha isabetli olacağı görülmektedir. ABD’nin şu gün için FETÖ elebaşıyla adamlarını teslim etmesini beklemek yanıltıcı olur. Onun eliyle 160-170 devlette taşeron faaliyetler yürütmek varken bu imkânı harcamak istemezler.

Brunson davası, verilen cezalar yönüyle Hakan Atilla davasına benzemektedir. Bu kaleyi düşürmeye çalışmalı:

1970 doğumlu Mehmet Hakan Atilla, Halk Bankasının uluslararası bankacılıktan sorumlu genel müdür muavinidir. Bu sebeple iş icabı sıkça yurt dışına gidiyordu. ABD’ye de birçok kereler gidip-gelmişti. Son Amerika ziyaretinden Türkiye’ye dönerken 27 Mart 2017 günü JFK Havaalanı’nda FBI tarafından nezarete alındı ve aynı gün tutuklandı.

Hakkındaki iddianamede 5 ayrı suç yer alıyordu. Bunlar, ABD’nin İran’a karşı aldığı ekonomik müeyyideleri delmek, mali sahtekârlık, kara para aklamak vs idi.

Hakan Atilla dosyası, derdest/görülmekte olan Rıza Sarraf dosyasıyla tevhid edildi/ birleştirildi. Rıza Sarraf davasının adı “ABD, Sarraf’a karşı” olduğundan her iki dava bu kapak altına alınmıştı.

Rıza Sarraf, 19 Mart 2016’da Miami’de tutuklanmıştı. Hakkındaki suçlama sayısı 4’tü. Müsned suçlar, her iki sanık için de hemen hemen aynıydı. Savcı, Rıza Sarraf için 75 yıl, Mehmet Hakan Atilla için 70 yıl mahkûmiyet ve para cezaları istiyordu.

Dava devam ederken bir takım çarkıfelekler döndü; Rıza Sarraf, hiçbir vicdani kaygı taşımadan Hakan Atilla aleyhine itirafçı oldu. Bunun üzerine dışarı salıverildi. Davanın adı da “ABD, Atilla’ya karşı” oldu.

Hakan Atilla’nın muhakemesi devam ederken, 3 Ocak 2028 tarihli celsede jüri, sanığı yalnızca “kara para aklamak”tan suçlu bulmayarak kalan 4 ithamla cezalandırılmasını istedi. Karar celsesi, 16 Mayıs 2018’de yapılacaktı. O gün, M. Hakan Atilla, duruşmaya gelmiş olan eşi ve Türkiye, merak ve heyecanla sonucu bekliyordu. Son duruşma icra edildikten sonra mahkeme hâkimi Richard M. Berman, verilen hükmü açıkladı. Sanık, sadece Amerika’nın İran için koyduğu müeyyideleri ihlal etmekten suçlu bulunarak 32 ay cezaya mahkûm edilmişti.

O gün aleyhine mahkûmiyet kararı verilen Türk vatandaşı, 13,5 aydır bilfiil yatmaktaydı. Bırakılma imkânı mümkünken bu yapılmadı. A. Brunson içinse Türk mahkemesi, bu yolu kullandı. Bugüne gelip de infaz süresi hesaplandığında adı geçen sanığın dışarı çıkmasıyla Türkiye’ye dönüş yolunun açılmasının şart olduğu görülmektedir:

Verilen ceza 32 aydır.

İnfaz edilen kısımsa 19 ayı bulmuştur.

FBI “yukarıdan” aldığı talimat icabı 27 Mart 2017’de M. Hakan Atilla’yı değil de bir başka Türk vatandaşını da hürriyetinden mahrum edebilirdi. Davanın ne kadar tezgâh eseri ve politik olduğu ortadadır. Amerikan adaleti ileride bu davayla iftihar etmeyecektir. Adalet, siyasete alet edilmiştir. Evvela “Sarraf” denen meçhul bir adamla kirli bir oyun kurulmuş, ardından mezkûr Türk bankasının üst yönetiminden bir yönetici, bu oyuna dâhil edilmiştir.

Sn. Trump, dindaşı rahibin serbest kalmasından dolayı yüreğinde artık Türkiye’ye karşı iyi duygular olduğunu ifade etmektedir. Türkiye’de de kendilerine karşı bir duygu farklılığı uyanması için Mehmet Hakan Atilla’nın kurtulması şarttır.

Hem şarttır ve hem de devletler arası mütekabiliyet ve nezaket gereğidir.

.SUÇÜSTÜ PSİKOLOJİSİ

2018-10-16 02:00:00

A -

A +

Suudi vatandaşı ve The Washington Post gazetesi yazarı Cemal Kaşıkçı’nın Suudi Arabistan’ın Levent’teki Başkonsolosluğuna girip de kaybolma vak’asının bugün Suudi yönetimindeki yansıması, tam bir suçüstü yakalanma psikolojisidir.

Kral Halid bin Abdülaziz’in vaziyeti bunu göstermektedir. Panik, şaşkınlık ve bizarlık. Kral, iki arada bir derede kalmış intibaı vermekte. Oğlu Veliahd Muhammed bin Halid’in yaptıklarını telafi etmeye çalışmaktan yılgınlığa düşmüş görünüyor.

Batılı dostları, Prens’i ustalıklı telkinlerle havalandırdılar. 1985 doğumlu olan bu genç, Veliahd olmaktan başka Kral Muavini, Başbakan Yardımcısı, Savunma Bakanı, İçişleri Bakanı, Ekonomik İşler ve Kalkınma Konseyi Başkanı ve Kraliyet Mahkemesi Reisidir. Bu unvan yetki ve makamlar ve yapılan telkinlerle tam bir kibir abidesi hâline gelmiş. Sözümona reformcu oldu. Ancak orada kalmadı. Lübnan Başbakanı Saad Hariri’yi ülkesine davet ettikten sonra rehin tutarak istifaya mecbur bıraktı. “Bizim Filistin diye bir meselemiz yok! İsrail’le anlaşın!” diye Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ı azarladı. Varlıklarından rahatsız olduğu birkaç düzine prensi, Riyad’da günlerce bir otele kapattıktan sonra taahhüdler alarak canlarını bağışladı.

“Sen aslansın, sen kaplansın, eşin-benzerin yok, kurtardın kurtardın, kurtarmadıysan bu devlet batacak!” denli laflara kanmış Veliahd doludizgin gitmekte. Kaşıkçı Vak’ası, son hüneridir.

Cemal Kaşıkçı, bir muhalif yazardı. Amerika’nın başşehrinde yayın yapan bir gazeteden rejim, Kral ve Veliahdın icraatlarını tenkit ediyordu. Muhammed bin Halid’e göre susturulması lazımdı. Kayıp gazeteci takipteydi. Uygun zaman ve zemin kollanıyordu. Nihayet 2 Ekim 2018 Salı günü beklenen fırsat doğdu. Düşmanları, saat 13.14’te konsolosluktan içeri girdi. Suudilerin daha evvel oraya yakın dövüş adamları, komandolar ve cinayetten sonra izleri silmek için adli tıp başkanını yolladığını bilmiyordu. Bildiği bir şey varsa takip edildiğiydi. Muhakkak tehditler de alıyordu. Bundan dolayı konsolosluğa girerken dışarıda kalan nişanlısı Hatice Cengiz’e başına bir hâl gelirse kimleri arayacağını söylemişti.

Nişanlı hanımın 16.46’da Yasin Aktay’a telefon açıp olayı ihbar etmesiyle Suud iktidarının oyunu bozuldu.

Eski bir istihbaratçı olan Cemal Kaşıkçı, nişanlısına o tembihi yaptığı gibi kuvvetle muhtemeldir ki Yasin Aktay ve Turan Kışlakçı’ya da “başıma bir hâl gelirse nişanlım sizi arayacak” demiştir.

Vak’anın meydana gelmesi, bugün iki haftayı geçmiştir. Bu kadar uzun zaman içinde henüz hiçbir ize rastlanamadı, muamma devam ediyor. Kamuoyundaki kanaat, iki uçakla gelen Suudi ajanların muhalif gazeteciyi öldürüp parçalara ayırarak götürdükleri yönündedir. Diğer ortak kanaat de Veliahd Prens ekibinden başka BAE ve Mısır yönetiminin de hadisenin bir yerinde olduğudur.

Suudi idaresi, önce Türk görevlilerin konsoloslukta arama yapabileceklerini söylediler; sonra bundan vazgeçerek ayak sürümeye başladılar. Aradan geçen zaman içinde konsolosluğa birçok Suudi ve araç-gereç girip çıktı. Böylece iz ve delil olarak ne varsa ortadan kalkmış olmalı.

Suudi taraf bundan sonra Türkiye’ye ortak çalışma teklif etti. Türkiye’nin kabul etmesiyle de Kral, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı arayıp teşekkür etti ve kimsenin “Türk-Suud kardeşliğini bozamayacağını” söyledi ve ertesi gün olan dün de konsolosluğa giriş izni verildi.

Bu arada Avrupa devletleri ve ABD Başkanı Trump’dan da Suudlara sürekli baskı geldi. Donald Trump, orada kalmayıp Hatice Cengiz’i de Beyazsaray’a çağırdı. Trump’ın ilk andan itibaren olayla yakından ilgilenmesi dikkat çekicidir. Hâlbuki bu olay, bir Amerika şehrinde cereyan etmemiştir. Kayıp insan, Amerikan vatandaşı değildir. Nihayet ülkesinde çıkan bir gazetede yazmaktaydı. Gerek Amerikalılar ve gerekse Avrupalılar için olan olmuştur. Bu saatten sonra yapılacak olan suçüstü yakaladıkları Veliahd Arabistanı’nı köşeye sıkıştırıp “anlaşma” ve “alışveriş” adı altında büyük menfaatler koparmaktır.

Yoksa Filistin’de, Akdeniz’de, Suriye’de, Afrika’da, Arakan’da, Endonezya’da bu kadar insan ölürken onlara aldırmayıp da Cemal Kaşıkçı’nın derdine niye yansınlar?

Hele, Cemal Kaşıkçı’nın nişanlısının Beyazsaray’a davet edilmesi, ne ile izah edilir? Terörle mücadelede neredeyse her gün bir nişanlı veya yeni evli askerimiz şehid olmakta. Davet orada kalsın, buna ihtiyaç da yok. Sn. Trump, o nişanlı kızlarımızı, o taze gelin evladlarımızı bir güne bir gün aradı mı? PKK-PYD/YPG’ye silah taşıyan tırlar durdu mu?

Kaşıkçı Vak’ası, Trump’ın Kral’a “desteğimiz olmasa on beş gün tahtta kalamazsın!” demesinden iki hafta sonra oldu. Bu tuhaf tesadüf yaşanıp da ABD sanki birinci derecede tarafmış gibi Trump, Suudi Arabistan’a yüklenince Veliahd Prens, şöyle bir diklenmişti. O diklenince Kral, ılıman iklim temini için kendilerine anlayış gösteren müttefiklerine teşekkür etti.

Kralın Sn. Trump ve diğerlerine dedikleri rüşveti kelamdır. Sn. Erdoğan’a teşekkürü de rüşveti kelamdır. Çünkü cinayet planı bozulmuş, suçüstü yapılmıştır. Bu yüzden “Ortak Çalışma Grubu”nun bir fayda temin etmesi şüphelidir? Vak’a mahallinde delil bulma ihtimali neredeyse kalmamıştır. Bu yüzden Türk tarafı sakın ola ki “suç deliline tesadüf edilmemiştir” diyen bir zapta imza atmamalı.

Bu vak’a, Türkiye’nin itibarına karşı yapılmışken Trump ve Avrupa liderleri, rol kapma peşindeler. Psikolojisi bozulmuş Riyad’ı sıkıştırıp külliyetli miktarda menfaat koparma peşindeler.

Ankara, zora düşünce kardeş olduğumuzu hatırlayan Suud yönetimini, masaya oturtarak bu başıboş keyfîlikten, bu havadan çıkmaları için nasihat etmeli ve niyet ve kardeşlik sorgusu yapmalıdır.

.BRUNSON DAVASI

2018-10-15 02:00:00

A -

A +

ABD vatandaşı olan Andrew Craig Brunson, bir Protestan papazdır. Evanjelist ve şüphesiz ki CIA mensubudur. 1995 yılında 27 yaşında geldiği İzmir’den 12 Ekim akşamı 50 yaşının içindeyken ayrılmak zorunda kaldı.

Bu kimse, Ağustos 2016’da Türkiye’de süresiz ikamet etme izni istemiş fakat İçişleri Bakanlığı, kamu güvenliği bakımından tehlikeli gördüğü için bu talebi reddetmişti.

Memleketimizde 23 sene yaşayan adı geçen şahıs, zahire bakılırsa İzmir’de Diriliş Kilisesinin rahibidir. Esasta ise PKK ve FETÖ terör örgütleriyle münasebet hâlindedir. Ayrıca Alevi ve Kürtleri Hıristiyanlaştırmak için misyonerlik faaliyeti yürütmektedir. İş yeri İzmir’deki kilise olduğu hâlde göze batacak miktarda Güneydoğu Anadolu ve Kuzey Irak’a gidip gelmiş ve ayrıca 15 Temmuz 2016 FETÖ/PDY darbe teşebbüsü gecesinde darbecilerle yazışmaları olmuş, kalkışma başarılamayınca da teröristlere üzüntülerini bildiren mailler göndermiştir.

Papaz Brunson, bu suçlamalarla 9 Aralık 2018’de tutuklanarak hakkında İzmir 2. Ağır Ceza Mahkemesi’nde dava açılmıştı. Savcı, terör suçlarından 15, devletin gizli kalması gereken bilgilerini siyasi ve askerî menfaat etme maksatlı casusluk yapıp paylaşma suçundan 20 sene mahkûmiyet talep etmişti.

Sanık, 25 Temmuz’a kadar cezaevinde tutukluydu. Bu celsede tutukluluğu denetimli ev hapsine çevrildi. O güne kadar sanığın serbest bırakılması için Ankara’ya siyasi baskı yapan Washington, karar üzerine hayal kırıklığına uğramışlığın verdiği hırsla Türkiye’nin “ekonomik savaş” dediği saldırıları başlattı.

Söz konusu kişi, 12 Ekim tarihine kadar sanıktı. Bu tarihten itibaren mahkûmdur. 4. ve son celsede bir kere daha dinlenen iki şahidin ifadeleri birbiriyle çelişmiş, bir şahit önceki ifadesini kabul etmemiştir. “Şüpheden sanık faydalanır” hukukun temel umdelerinden biridir. Şahitlerin önceki ifadelerinde tevil ve inkâr ve redde gitmeleri herhâlde sanığın lehine olmuştur. Böyle olup olmadığı, şahitler hakkında mahkemeyi yanıltmaktan dava açılıp açılmayacağı ve daha başka hususlar gerekçeli karar yazıldığında öğrenilecektir. Gerekçe, mahkemenin karara dair savunmasıdır.

Davada iddia makamı 35 yıl istemiş, taraflar ve şehitler dinlenmiş, deliller toplanmış karar celsesinde savcı, nihai mütalaa olarak 5-10 yıl ceza ve denetimli ev hapsiyle yurt dışına çıkma yasağının kaldırılmasını talep etmiş, ağır ceza mahkemesi ise denetimle yurt dışına çıkış yasağına son verirken sanık Andrew Brunson’a 37,5 ay mahkûmiyet cezasına hükmetmiştir.

Cezanın çekilmesine dair meşruten/şartlı tahliye de dikkate alındığında mahkûm, cezanın üçte ikisini fiilen görmüş olduğundan ceza infaz edilmiş olmaktadır.

Ancak dava yani muhakeme, yargılama el’an devam etmektedir. Savcının da mahkûm müdafiinin de kararı temyiz etme ve temyizden sonra da tashihi karar gibi müracaat edebilecekleri daha başka hukuk yolları bulunmaktadır. Nitekim beraat peşinde olan sanık müdafii temyize gideceğini açıklamıştır.

Temyiz mercii olan Yargıtay, kararı aynen tasdik edebileceği gibi şahitlerin dinlenmesi, delillerin toplanması ve yargılama usulündeki bir noksanlık yahut herhangi bir hatadan dolayı kararı, mahkûmun leh veya aleyhine bozabilir. Dosya, Yargıtay’dan tekrar kendi mahkemesine gelip de davaya devam edildiğinde kararda ısrar edilebileceği gibi verilen hükmün üstünde veya altında mahkûmiyet çıkması da mümkündür.

Bu sebeple “Brunson serbest bırakıldı!” şeklindeki söz ve haberler tek başına doğru değildir. Bunlar konuya yabancı vatandaşı yanıltmaktadır. Doğru olan “Brunson, 37,5 ay mahkûmiyet aldı” cümlesidir. Sanık, kendisine müsned edilen, atılı suçlar, sabit görülerek cezaya mahkûm edilmiştir.

Karar, yüksek mahkeme ve derecelerden geçip bir cezayla kesinleştikten sonra Andrew Brunson, terör ve casusluktan dolayı Türk adli sicilinde ağır ceza mahkûmiyetinden sabıkası olan bir kimse olacaktır.

Dava budur. Bunun dışında “30 yıl değil de 3 küsur yıl?” gibi itirazlar indi görüşlerdir. “Madem bırakılacaktı bu ekonomik savaşı niye yaşadık, döviz niye yükseldi, TL niçin düştü?” şeklindeki itirazlar da ya saf veya iç politika hesabı güden sorulardır. ABD Başkanı Donald Trump’ın yazılı ve sözlü olarak ikide bir Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’a teşekkür etmesi ise nezaket örtüsü altında, Türkiye’de zihinleri karıştırmak için yapılan bir çalışmadır.

Bu ilk defa yaşanan bir terör ve casusluk davası değildir. Bizde ve diğer devletlerde daha evvel de siyasi krize dönüşmüş terör, casusluk, iltica, rehine gibi olay ve davalar yaşanmıştır. En sonuncusu Rusya ve İngiltere arasında oldu. Bundan sonra da görülür.

Devletlerin çekişmesine mevzu olan böylesi davalarda adaletin tecelli etmesinin yanı sıra devlet ve milletin uzun vadedeki kayıp ve kazancı da nazarı itibara alınır. Öbür türlü iddialar, hissi veya günübirlik siyasi çıkar hesaplıdır.

.SAVAŞ BİTMEDİ

2018-08-13 02:00:00

A -

A +

Olay, ne bir papaz ne de Andrew Brunson meselesidir. Aktör de tek başına Donald Trump’tan ibaret değil. O’nu da kullanıyorlar. İşlere hükmeden, mazlumları katleden, baronlar yani dolar derebeyleridir.

Bugün dolar, dün sterlindi, daha evvel altındı yarın başka bir şey olur. Neticede birileri vardı, bugün de var. Onlar, paranın dizginlerini elinde tutan karanlık insanlar.

Para, ortada batıl bir kudsi değer gibi dururken; etrafında da Rodos Adası’nda Tapınak Şövalyeleri’nin yaptığı kalede olduğu gibi iç içe birbirini perdeleyen surlar mevcut.

Para ortada ve etrafında içeriden devşirilmiş beyinler, medya, politika vs.

Biz Türkler ve bizim temsiliyetimizde İslam ümmeti, davayı esasında 12 Eylül 1683 Viyana kaybında değil; bir dış devletten ilk defa borç almaya başlamak zorunda kalmamız, kâğıt para basma çaresizliğine ve Galata Bankerleri’nden borç kabul etme zilletine düşmemizle kaybettik.

Dış borçlanmaya 16 Ağustos 1838 Tarihli Balta Limanı Andlaşması kapı araladı. Kırım Harbi’nin getirdiği ağır yük üzerine Paris ve Londra, İstanbul’a dış borçlanmayı salık verdi. Galatalı Bankerler aracılık ettiler. 24 Ağustos 1854’te Mısır’dan gelecek vergi teminat gösterilerek İngiltere’den 3 milyon İngiliz altını istikraz edildi.

Uyuşturucu zerk edilmişti. Borçlanmanın arkası kesilmedi. Borçlar ödenerek bitmedi, faizler tükenmedi. Kâğıt para ise ilk olarak 1840’ta “ kaime-i nakdiye i mutebere” adıyla 160 bin Osmanlı altını karşılığında matbaadan çıktı. 10 kuruşla 500 kuruş arasında değişiyordu. 178 yıldır aynı yoldayız Galata Bankerleri ile o ecnebi devletlerin iş birliği ihtimali ihmal edilemez. Bunlar çoğunlukla Yahudilerdir. Şöyle diyelim ve şu kadarını diyelim: Endülüs’te Katoliklerin vahşetinden kurtardıklarımız, Galata ve Selanik üzerinden iyiliğini gördükleri Osmanlıya vefa borçlarını ödediler.

Dışarıda Avrupa devletlerine, içeride Galata Bankerlerine borçlanan devlet, nihayet 20 Aralık 1881’de Düyun-ı Umumiye diye bir kurum teşkil etme zorunda kalır. Umumi borçların hesap-kitap ödeme takvimi için ihtiyaç duyulmuştur. Ne var ki baron derebeyleri, mason-siyon iş birliği faiz sarmalını işletmektedir. İlk dünya harbinin arka yüzü, alacaklı tarafın devlete el koyması ve 24 Temmuz 1923’te Lozan’da devleti teslim almasıdır.

Viyana bir maddi kayıptır.

Maişeti altın, gümüş, bakır gibi madeni paralarla çeviremeyip “kaime” denen kâğıt para basılması ve bu da yetmeyince iç ve dış borçlanmaya gidilmesi ve cemiyetin itikadına aykırı bir araç olan faize düşülmesi ise Viyana’dan büyük kayıptır.

IMF’nin defedilmesi, paradan 6 sıfırın atılması, millî parayla alışveriş arayışı maşerî vicdanın bütün bu tarihî seyirdeki zora düşmüşlüklere karşı mukabele tavırlarıdır.

Altından kaimeye ve ondan da çek yaprağına gerilendi. Bizdeki çek, dünyadaki çek değildir. Dünyada çek, “para kart” gibidir. Karşılığı bankada mevcuttur. Nitekim dünyada kredi kartına taksit de yoktur. Kredi kartına taksit, borçlanmayı teşvik etmekte ve o da hayat pahalılığını yani enflasyonu körüklemektedir.

I. Cihan Harbi’nde galip gelip Lozan’da dedikleri kabul ettirildikten sonra 29 Ekim, bir tarih başlangıcı oldu. Devrin asker ve sivil Avrupai tiplerinin zan ve sevincinin aksine bir dönem kapanmadı. Para, medya ve politikayla savaş yön ve şekil değiştirdi. Para cins adının aile soyadına sterlin veya dolar denmesi önemli değildi. Neticede baronlar, zaaflarımızı kullanarak paramızı pul ettiler. TL, bugün kardeş devletler Azerbaycan ve Bosna’da bile geçmiyor.

Biz, sandık ki sadece ezan Türkçe yaptırıldı, Ayasofya susturuldu. Hâlbuki gündelik alışkanlığımız olan iktisat etme, israf etmeme, ayağını yorganına göre uzatma... gibi onlarca hasletimiz tüketim toplumuyla, arastalar tüketim toplumunun sığınağı AVM’lerle yer değiştirdi. Bundan dolayıdır ki Yatırım Bankalarına ağırlık verilmelidir. Emlak Bank da yeni hayatında yatırım bankası olmalıdır. Vakıflar Bankası ise zaten tamamen yatırıma tebdil edilmelidir. Diğer yandan aile, israftan kaçınmalı, mesela bir eve bir araba yetmelidir.

Şimdi mason ve siyon cephe, bir de Evanjelist kadrolar kazanarak daha güçlendiler. “Paran kadar konuş!” diyemedikten sonra böylesi örtülü darbe teşebbüsleri bitmez.

Hadise, devir ve iktidar meselesi değildir.

Bu mücadele 180 yıldır devam etmekte.

180 yıl daha devam etmemesinin çareleri bugünden geçer.

Fatih Sultan Mehmed Han, “borç alan, emir de alır” derken ne kadar doğru söylemiştir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- şu buyruğu kulaklara küpe olmalıdır:

-Borçlu köle gibidir!

.

.AFRİKA’YI ÇABUK UNUTUP, GEÇ HATIRLADIK!

2018-10-11 02:00:00

A -

A +

Afrika, 31 milyon km²’ye yakın toprağıyla dünyanın Asya’dan sonraki ikinci büyük kıtasıdır. Toplam nüfus 1 milyardır. İnsan unsuru, çalına çalına koca kıta Hindistan nüfusundan bile daha aşağıda kalmış. Bu topraklar üzerinde 54 devlet bulunuyor. Bunların çoğu küçük devletlerdir. Batı emperyalizmi daha rahat sömürebilmek için aynı inanç yahut ırktan insanları ve o insanların ortak vatanlarını çok kere birkaç parçaya bölmüştür.

Birçok Afrika devleti, bugün bile Fransa, Belçika... gibi yerlere aidiyet isimleriyle BM’ye kayıtlıdır. Bugün bile çoğunun resmî dili, Fransızca, İngilizce... gibi bir başka milletin dilidir. Devletlerin birçoğu komşularıyla kavgalıdır. Birçoğunda kabile savaşları yaşanıyor. Bir haylisinde Boko Haram, eş-Şebab, DEAŞ gibi örgütler terör estirmektedir. Çok Afrika devleti yoksuldur. Hepsi bütün emperyalist devletler tarafından çok yönlü olarak sömürülmüşlerdir. Ülkeleri istila edilmekle kalmamış, insanları köle yapılıp satılmış, dinleri değiştirilmiş, altın ve elmas gibi bütün yer altı kaynakları çalınmıştır.

Bugün Afrika muazzam yer altı servetlerine rağmen büyük yoksulluklar içindedir. Bu insanlar, hava hariç, içme suyu dâhil her şeye muhtaçlar. Vahşi Batı, ne varsa gasbedip götürmüştür. Buna bugün de devam etmektedir.

Afrika’nın hayatı, Türkiye’nin yaşadıklarıyla paralel seyretmiştir. Bizde gerileme ve düşüş başlayınca, İspanyol, Portekiz, Felemenk vs köle tüccarları, maden tüccarları Afrika’ya girip onları iliklerine kadar yiyip bitirerek bugünkü hâllere düşürdüler.

Bizde son yüzyıldaki okullar, Afrika’yı âdeta gözlerden sakladı. Cumhuriyet nesilleri için Afrika, Fas, Tunus, Cezayir, Libya ve Mısır’dan ibaretti. Bunlar da üç satırla geçiştirilirdi. Osmanlının ta Orta Afrika topraklarına kadar medeniyet, merhamet ve adalet götürdüğü ülkenin öz çocuklarına öğretilmemişti.

Türk vatandaşları, 2003’den itibaren orta Afrika devletlerinde Özdemiroğlu Osman Paşa’nın izinde ilerleyip Osmanlı eserleriyle kucaklaştıkça hayretler içinde kaldılar. İki şeye daha hayret edildi. Bunlardan biri heyetlerimizin gördüğü sıcak alaka oldu. Türkler, bağra basılıyor, bazı yerlerdeki camilerde Sultan Abdülhamid Han adına hutbe okunuyordu. Sebep şuydu. Dedelerimiz, gittikleri yerlerde biz torunlarına utanacak hiç kötü miras bırakmamışlardı. Onlar, herkes için “zenci” yani hor gördükleri insan iken ecdadımız için ilk müezzin Bilal-i Habeşi’nin emanetiydi.

Yaşanılan sonuncu hayret de Çin yüzündendi. Türkler, Osmanlıdan sonra buralara 2003’lerde girerken Çin, bizden çok evvel Afrika’yı keşfetmişti. Hâlbuki Çin’in Afrika’yla ne din, ne kültür, ne de tarih beraberliği vardır. Bunlar bizdeydi ama bizimse 2003’e kadar devlet takvimimizde Afrika diye bir madde yoktu. Neticede yanı başımızdaki mazlum ve mağdur kıtayı çabuk unutup geç hatırlamıştık.

15 sene önce Afrika’nın sadece 12 devletinde sefaretimiz vardı. Bugün 40 devlette sefaret açmış bulunuyoruz. 15 sene önce Türkiye’de neredeyse hiç Afrikalı kalmamıştı. Şimdi binlercesi aramızda.

15 yıldan bu yana havacılıktan, ticaretten eğitime kadar Türkiye, muhtelif Afrika kıtalarıyla dostça iş birlikleri içindedir. Bu zaman zarfında gerek İstanbul’da gerekse Afrika şehirlerinde değişik adlarla Afrika zirveleri yapıldı ve yapılmakta. Sonuncusu dün İstanbul’da olmuştu. Bu zirve öncesi CB Sn. Erdoğan, Budapeşte’de Macar CB ve BB’ına birçok teklifte bulunurken bir de çağrı yaparak “Afrika’da birlikte çalışalım” diyordu. Dünkü Afrika zirvesi konuşmasındaysa FETÖ terör örgütüyle mücadelede bize verdikleri destekten dolayı Afrikalı dostlarımıza teşekkür ederken “gelin alışverişlerimizde millî paralarımızı kullanalım” dedi. Millî parayla alışveriş her devlet için kıymetlidir. Afrika için yüzlerce kere kıymetli.

Afrika’yı yeniden hatırlayan Ankara’nın bu defa ona hafızasını, hüviyetini ve köklerini hatırlatması lazım

.DİPLOMATİK KORSANLIK!

2018-10-10 02:00:00

A -

A +

2 Ekim 2018 Salı günü saat 13’te Suudi Arabistan’ın Levent’teki Başkonsolosluğuna giren Suudi Arabistanlı muhalif gazeteci Cemal Kaşıkçı, sır oldu. Hani “yer yarıldı da içine girdi” denir ya o misal.

Şimdilik olayın içinde Cemal Kaşıkçı, 13 diplomatik korsan, Suudi Başkonsolos, iki uçak ve camları siyah filmle kaplanmış siyah bir minibüs ve şahit olarak da kayıp şahsın nişanlısı Hatice Cengiz vardır.

Washington Post’ta sütunu olan Cemal Kaşıkçı, belirttiğimiz tarihte adı geçen konsolosluğa hâlen evli olmadığına dair bir evrak için gelmişti. Bu evrakı, ilgili Türk makamına verecekti.

Bu, O’nun Başkonsolosluğa ikinci gelişidir. Önceki gelişi bir hafta öncedir. Belli ki bir hafta önce “ülkemiz resmî mercilerine soracağız. 2 Ekim Salı günü yeniden gel” denmiştir. Bu denmiş ve yine belli ki Suudi istihbaratına Kral’la rejimi yere vuran yazıların sahibinin, tayin edilen günde konsolosluğa geleceği haberi verilmiştir.

Yine belli ki Cemal Kaşıkçı’nın konsolosluğa geldiği saatte iki uçakla BAE, Mısır ve Riyad havaalanlarını kullanıp dönüşte yine aynı dolambaçlı rotadan Suudi Arabistan’ın başşehri Riyad’a giden 13 diplomatik korsan da bulunmaktadır.

Bir kere daha tekrarlamak gerekirse kayıp şahıs, 13’ü az geçe içeri girmiştir. İçeri girerken kaygılıdır. Telefonunu ve başına bir hâl gelirse kimleri arayacağına dair bilgiyi nişanlısına vermiştir. Kapıdaki kadın, 16.40’a kadar beklemesine rağmen gelen-giden olmayınca Yasin Aktay’ı aramış ve vak’a böylece işitilip dünya gündemine oturmuştur.

Adı geçen şahsın öldürüldüğü veya kaçırıldığı net olarak bilinmemektedir. Olay 2 Ekim’de yaşanmış, Suudi Arabistan, Türk resmî görevlilerinin konsolosluğa girip arama yapmalarına 9 Ekim günü yani bir hafta sonra muvafakat etmiştir.

Polis, savcı ve istihbaratımızın konsoloslukta bir şey bulabileceğini sanmıyoruz. Burada “izin” kelimesini bilhassa kullanmıyoruz. Bu durumlarda “muvafakat” denir. Verilen muvafakat, binanın aranmasına dairdir. Herhâlde Başkonsolos ve diğer çalışanların sorgulaması yapılmaz. Yapılırsa ardından müeyyide gelebilir.

Başkonsolosluk araştırması ve o iki özel jetin hava güzergâhları, İstanbul’da kalış ve ayrılışlarıyla Başkonsolosluktan çıkan siyah minibüs ve daha ne varsa tahkik edilecektir.

İki ihtimal vardır. Biri ve güçlü olanı, Cemal Kaşıkçı’nın öldürülmüş olması ve diğeri de kaçırılmasıdır.

Diğer araştırılacak olan taraf, bu diplomatik korsanlığın maksadıdır:

Kaçırma veya öldürmeden maksat yalnızca bir muhalif kalemi susturmak değildir. Bununla diğer muhaliflere de “ibret alın” gözdağı verilmektedir. Ayrıca o 13 diplomatik korsanla onlara yardım ve yataklık yapanların da ortaya çıkartılması gerekmektedir. Bunlar, acaba yalnızca Suudi istihbaratçılar mıdır, yoksa işin içinde 15 Temmuz Darbe Teşebbüsünün finansörlerinden Birleşik Arap Emirlikleriyle Mısır da var mı? Dahası MOSSAD ve CIA olaya dâhil mi? Eğer; bunlar da mevcutsa şüpheli noktalar arası irtibatı kurmak gerekir:

Olay, terör destekçiliğinden yargılanan papaz Brunson’ın mahkeme huzuruna çıkacağı 12 Ekim’den 10 gün önce işlenmiştir. Bu ihtimalde Ankara’ya mesaj vardır: “İstediğimiz zaman gelir, istediğimiz şehrinizden istediğimiz kişiyi alırız?”

Bir mesaj da Riyad’a verilmektedir. Donald Trump’ın, Kral’a “desteğimiz olmasa tahtta 15 gün bile kalamazsın!” demesinden bir hafta sonra bu hadise yaşanmıştır. Böylece “muhaliflerini biz, susturabiliriz. Bizimle ve İsrail’le iyi geçin!” denmiş oluyor. Washington Post’ta yazdırıp günü gelince ortadan kaldırma tezgâhını gözden kaçırmamalı.

Bir zamanlama çakışması da ABD ile Türkiye arasında yaşanan ekonomik çatışmadır.

Konsoloslukta insan öldürülmesi veya kaçırılması tarihte başkaca yaşanmış mıdır? Bilmiyoruz. Bildiğimiz bir şey var ki o da bu diplomatik korsanlığın aynı zamanda Türkiye’ye karşı bir itibarsızlaştırma ve gözdağı olduğudur. Ankara, işi çok ciddiye alıp, çok sıkı tutmalıdır. Senaryonun devamı da gelebilir.

Su uyur, düşman uyumaz!

.KONSOLOSLUKTA MUAMMA!

2018-10-09 02:00:00

A -

A +

2017 yılında 82 yaşındayken Londra’da ölen Adnan Kaşıkçı, silah tüccarı ve dünyanın önde gelen sayılı dolar milyarderlerinden biriydi.
Kaşıkçılar, Kayseri asıllı Suudi vatandaşlarıdır.
Adnan Kaşıkçı’nın kardeşinin oğlu Mısırlı Dodi el Fayed, 31 Ağustos 1997’de kaza mı cinayet mi sorusu henüz aydınlanmamış bir olayla Paris’te öldü. Arabada eski Galler Prensesi Diana Frances de vardı. Araç, magazin muhabirlerinden kaçarken bir tünel girişine vurmuş ve bu iki isimden başka sarhoş olduğu ifade edilen şoför de ölmüştü. Tek kurtulan Diana’nın korumasıydı.
Galler Prensi Charles’in kendisinden boşanmış eşinin bu şekilde ölümü İngiliz Kraliyetini derinden sarstı, vak’a senelerce konuşuldu.
2 Ekim 2018 Salı günü saat 13’te Suudi Arabistan’ın Levent’teki konsolosluğuna giren Cemal Kaşıkçı ise Adnan Kaşıkçı’nın diğer yeğenidir. Üniversite tahsilini Hindistan’da yapmıştır. Yazar, Washington Post’ta köşe yazarı, TV yöneticisidir. Daha evvel bir ara Suudi Arabistan’ın Washington Büyükelçiliğinde basın ataşesi olarak görev yapmıştır. 1958 doğumlu olan adı geçen bu kişi hakkında çıkan haberlerde 2017 yılında Suudi Arabistan’dan kaçtığı bildirilmektedir. Yazılarında rejime ve krala muhalefet yapıyordu. Bu sebeple kendisini tanıyanlar, “hayatından endişeliydi ve kaçırılma kaygısı yaşıyordu” diyorlar.
Olaya sahne olan konsolosluğa gitme sebebi evli olmadığına dair bir evrak alıp bunu Türk makamlarına sunmak içindir. Zira Cemal Kaşıkçı, Türk vatandaşı Hatice Cengiz İle nişanlıymış. Nişanlısına “başıma bir şey gelirse Yasin Aktay’a haber verirsin” diye tembihatta bulunmuş. Cemal Kaşıkçı, 2 Ekim günü telefonunu da Hatice Cengiz’e bırakarak içeri girmiş. Nişanlısı da dışarıda beklemekteymiş. Kadın, uzun süre beklemesine rağmen ne nişanlısı gelmiş ne de bir haber. Bunun üzerine 16.40’ta Yasin Aktay’ı arayarak vaziyeti haber vermiş.
Şimdi Yasin Aktay, cinayet ihtimali üzerinde durmakta, konuya muttali olan Türk-Arap Medya Derneği Başkanı Turan Kışlakçı ise kesin bir dille cinayete işaret etmektedir. Buna göre Cemal Kaşıkçı içerideyken Suudi Arabistan’dan uçakla gelen 15 kişi bu cinayeti işlemiştir. Nitekim camlarına siyah film çekilmiş siyah bir minibüs de o saatlerde konsolosluktan çıkış yapmış.
Bu durumda birkaç ihtimal tartışılmaktadır:
-Cemal Kaşıkçı, öldürüldükten sonra birkaç bavula konarak diplomatik dokunulmazlıktan istifadeyle Suudi Arabistan’a götürülmüştür.
-Suudi Arabistan’a kaçırılmıştır.
-Diğer bir Türk şehrine kaçırılmıştır.
Bayıltıldıktan sonra büyük bir bavula konarak diplomatik yolla kaçırılması mümkündür.
Ancak öldürülmüş olma ihtimali çok yüksektir. Kesin olan bir şey var ki o da maktul veya rehinenin konsoloslukta olmadığıdır. Bundan dolayıdır ki Suudi Kralı Selman bin Abdülaziz, “Konsoloslukta değil. Bizim için mahzuru yok, Türk görevliler Konsolosluğa girip arama yapabilirler” demiştir. Bundan sonradır ki Suudi Konsolos, AA kameraman ve muhabirini değil İngiliz Reuters haber ajansını çağırmıştır. Muhabir ve kameraman, Cemal Kaşıkçı’yı görememiştir. Kamera kayıtları istendiğindeyse konsolos “kamera, o gün arızalıydı” lafıyla talebi savmıştır.
Olay, 3 Suudi Prensin Avrupa’da kaçırılmasından sonra ve Trump’ın, Kralı “biz olmazsak tahtta 15 gün bile kalamazsınız” paylamasıyla çakışacak şekilde gerçekleşmiştir.
Yapılan durum değerlendirmelerinde son bir senedir çıkışlarıyla dikkatleri üstüne çeken Prens bin Selman’a atıflarda bulunulmaktadır. Bir başka haber ise Kaşıkçı’nın ülkesinden kaçarken birtakım gizli dosyaları da götürdüğüdür. Bu dosyaların bir kısmının Washington’da bir kısmının da İstanbul’da saklandığı ileri sürülmektedir.
Bir garip söz de Cemal Kaşıkçı’nın oğlu Salih Kaşıkçı’nın dedikleridir. “Ben diyor, Hatice Cengiz’i tanımıyorum. Varlığından medya üzerinden haberdar oldum!”
Şunun da kurcalanması gerekir:
Adnan Kaşıkçı’yla, Kaşıkçı ailesinin serveti ne olmuştur? Cemal Kaşıkçı, yarın külliyetli servetleri Suudi hazinesine bağışlamış olarak serbest kalmış olamaz mı? Çok uzak bir ihtimal ama belli olmaz.
İster cinayet veya diğer ihtimal kaçırma olsun. İki olay da çirkindir. Bunun, Türkiye’de yaşanması Türk-Suudi münasebetlerini etkiler mi?
Az veya çok etkiler. Aksi mümkün değil.
Yabancı misyon binaları, ait olduğu memleketin toprağı kabul edilir ama bu meşru şartlar içindir.
Suudi Arabistan’da bir şeyler oluyor.
Buranın “bahar”ı farklı gelecek galiba.
Konsoloslukta muamma veya Konsoloslukta cinayet bunun habercisi sanki.

.FİKİR İHRACATI

2018-10-08 02:00:00

A -

A +

Neyse ki yanlış hesap Bağdat’tan evvel Külliye’den döndü de muhtemel bir kargaşanın önüne geçilmiş oldu.

Okumuş olanlar hatırlayacaklardır. 2 Ekim 2018 günkü makalemizde McKinsey şirketiyle yapılmış olan danışmanlık alma anlaşmasından vazgeçilmesini tavsiye ediyor ve sebeplerini izah ediyorduk.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, cuma günü yaptığı açıklamada söz konusu anlaşmanın iptal edildiğini, dışarıdan akıl alınmayacağını, kendi kendimize yeteceğimizi dile getirdi.

AK Parti iktidarının itibar birikimlerinin başında borcumuzu ödeyerek IMF’yi gönderme muvaffakiyeti vardır. Hâl bu iken ve her vesileyle bu icraatla iftihar edilirken ekonomik savaş yaşadığımız şu günlerde kalkıp o savaşı açan devletteki bir şirketin müşavirliğinden medet ummak yanlıştı.

Nitekim; bu haber işitilince adı geçen Amerikan şirketinin IMF, İsrail ve FETÖ ile irtibat iddiaları ortalığa saçılıp dökülmeye başlamıştı. Bunlardan ne kadarının doğru olduğu araştırmayla anlaşılır.

Hâlbuki söz meşhurdur. “Sen ne söylersen söyle; anlattığın, karşındakinin anladığı kadardır!” McKinsey eşittir IMF algısı hemen yayılmıştı. Atılan manşetler, kurşun gibiydi.

El’den medet ummak hatadır. “Takma akılla yedi adım gidilir.” Kendimize yeter olma gerçeği vaktiyle hatırlansa çok daha iyi edilirdi. Yerlilik ve millîlik zarureti, her şeyden önce fikirde, danışmanlıkta, müşavirlikte, aydın olmada yaşanmalıdır. Devlette resmî kadrolu onlarca müşavirden ekonomist ve benzer mesleklerden olanlar, bu sahada istihdam edilebilirdi.

Anket firmaları örneği göz önündedir. Kendiliklerinden başladılar ve nihayet seçimleri bire bir tahmin edebilme başarısına vardılar.

McKinsey gibi şirketlerin işlerini yapan firmalarımız yok mudur? Alınacak danışmanlık hizmetlerine bunlardan birinin gücü yetmezse üçü-beşi bir araya getirilir.

Savunma sanayiinde yerli silah üretirken fikir sahasında münhasıran yabancı fikir sahipleriyle çalışmak beklenen faydayı vermeyeceği gibi zarar da doğurabilir. İstikbalimiz mevzubahistir. Yabancının bir numaralı meselesi eline geçecek paradır. Bize lazım olansa bu savaşı kazanmayı gaye edinmiş divanelerdir.

Bir musibet bin nasihatten evladır. Hatadan dönmekle kalmayarak kendimize yetme ana fikrini hayata geçirmek için ihtiyaç duyulan her alanda danışmanlık şirketlerinin temelini atmalı ve var olanları da teşvik edip güçlendirmelidir. Küçük ve orta boy sanayiye destek olunduğu gibi devletin küçük ve orta boy fikrî işletmelere de destek olmasıyla fikir satar duruma gelmeliyiz.

Şu acı hakikati unutulmamalıyız:

-Son dört asırdır, fikir ihraç edemiyoruz.

IMF’den para ummak ne kadar mahcup edici idiyse yabancı şirketlerden irşad beklemek de o kadar mahcup edicidir.

Hatta; devlet, kurulacak ve var olan düşünce kuruluşlarıyla yakından meşgul olacak muvazzaf bankayı da tayin edebilir. Ecdat, mülkünü, banka kurularak faiz işletmeciliği yapılması ve o bankanın spor takımları için vakfetmedi. Vakıfbank, Vakıf Katılım’a devredilerek tamamı Vakıf Katılım adını alabilir. Bu sermaye, hukuk çerçevesinde diğer işlerinin yanı sıra fikrî sermayemize de dayanak olabilir.

Hem üniversitelerimiz dünya üniversiteleri içinde ilk 500’e girmeli ve hem de dünya çapında düşünce kuruluşlarımız olmalıdır…

.EĞİTİMDE KALİTE ŞARTI

2018-10-05 02:00:00

A -

A +

Bugün için gündemin zirvelerinde yer alsa da terör bile, ekonomik savaşlar bile, silahlı çatışmalar bile er veya geç bir gün bitecektir.

Dünya, durdukça, milletler var oldukça, devletler ayakta kaldıkça, insandaki tekâmül cevheri tükenmedikçe eğim, mes’elesi sürüp gidecektir.

Eğitim, daha kuşatıcı bir ifadeyle maarif, yalnızca devlet mes’elesi değil, aynı zamanda ferd, aile, cemiyet, millet ve şüphesiz ki istikbal yani beka mes’elesidir. Bireyden devlete kadar uzayıp giden bu unsurlar için eğitimin temel ve ana mes’ele olması gibi eğitim için de kalite, temel ve ana mes’eledir.

Kalite, vasıflı, nitelikli, hedef alınmış gayeye cevap verir mahiyette olmak demektir. Buna ulaşana da kaliteli denir.

Meşhur misali tekrar etmekte fayda görüyoruz. Son bir asra yakın bir zamandır iki Bakanlığın isminin başında “millî” kelimesi yer almaktadır. MEB ve MSB dışında hiçbir zaman hiçbir Bakanlığın isminin başında “millî” kelimesi bulunmadı. Beş yıl kadar önceye dek MSB bütçesi MEB bütçesinden fazlaydı.

Bugün millî eğitim ikliminde anaokulu, ilköğretim okulu, lise, üniversite ve lisan süstü talebelerle birlikte 30 milyon civarında çocuk, genç ve yetişkin genç tahsil almaktadır. Bu sayı, birçok devletin nüfusundan fazladır.

Diğer taraftan üniversitesiz il kalmamıştır. Vakıf üniversiteleri de devlet üniversitelerinin yaklaşık olarak yarısı kadardır. Her şehre üniversite kurulmasının bir faydası da iç göçü azaltmasıdır. 50 yıl öncesinde ortaokula köyden şehir merkezine, liseye, kendi ilçesinden daha büyük olan komşu kazaya gidilirdi. Bugünkü burslar, yurtlar, akıllı tahtalar, sene başında sıraya konan kitaplar, servis araçları 50 değil 25 sene önce bile hayal edilemezdi.

Bizde eğitim, kasıt ve cehaletin neticesi olarak son bir asırda en fazla kavga yapılan konulardan biridir. Bir dünya görüşü, o sahayı ele geçirdiğinde diğer dünya görüşünde olanları mağlup etmenin peşindeydi.

Son münakaşa 4, artı 4, artı 4’e yani eğitimde süreye dair yaşanmıştı. Bu kavgalar daha gündeme gelmeden çok önceki tarihlerde biz, bu sütunda şunu teklif etmiştik. İsteyen araştırmacı bulabilir:

-Eğitim süresi, insan ömrüyle mukayese edildiğinde çok uzundur. Ömrün yarıya yakını tahsilde geçmektedir. Gençlerimize zaman kazandırmalıyız. Bu sebeple ilkokulları 4 yıla düşürelim, ortaokul ve liseleri birleştirerek 4 yıl yapalım, 5 ve 6 yıllık fakülteleri de 4 yıla düşürelim, bazı 4 veya 5, 6 yıllıkları 2 yıla çekelim. Böylece bir gence bir fakülte hayatı kazandırmış oluruz.

Tam aksi oldu. İlköğretim uzatıldı. Üstüne bir de liseler 4 yıl yapıldı.

Eğitim hayatımızın her döneminde süre gibi, and içme gibi, her orta ve liseyi karma yapma gibi ideolojik taassuplar baskın oldu.

İslam dini, Kur’ân-ı kerim ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- hayatı olan Siyer-i Nebi derslerinin müfredata girmesi bile kendinde uygarlık vehmeden çok kimseyi çileden çıkarttı.

Şu son 15-20 yılda yapılanlar, eğitimin madde tarafıyla, kabuğuyla, kemiyyet cephesiyle alakalıdır. Sırada asıl yapılması gerekenler, var. Kendi köklerimizden kendi göklerimize yükselecek nesilleri inşa edecek eğitim sistemine hasretiz.

Zaman zaman şikâyetler alıyoruz. O sıra üstlerine konan kitaplardan bazıları, aynen Mustafa Necati zihniyetinde zararlılardır. Bazılarında Türkçe felaket çapta tahrip edilmiş. Bundan böyle eğitimde tek hedef kalitedir. Dünya ile yarışacak gençler yetiştirmek gerekir. Bunun ölçüsü bilgidir. Çocuk, genç, bilgiyi ister evinden takiple öğrensin, isterse sınıfta öğretmeni takip ederek. Karma eğitim için de dayatma değil, velilerin tercihi belirleyici olmalı. Süreyi kısaltacak tedbirler mutlaka alınmalı, ara eleman yetiştirmeye önem verilmeli, kuru diploma her şey görülmemelidir.

Eğer kalitede mutabık kalıyorsak şunda da mutabık olmalıyız. Öğretmeni kaliteli olmayan bir eğitim sistemi kalitenin sadece lafını eder. Bütün devirler için şu ölçü geçerli olmalı:

-Öğretmen maaşı, milletvekili maaşının yarısı kadardır.

O zaman en zeki gençler, öğretmen yetiştiren kurumları tercih ederler. 2071 Cihan Devleti Türkiye, hedefine ancak ve ancak inancı, dili, kalbi ve fikri yerli, derdi, davası ve gayesi olan nesiller yetiştirmekle ulaşabiliriz.

.EĞİTİMİ DÜŞÜNMEK

2018-10-04 02:00:00

A -

A +

Maarifimiz; eğitim yüz sene, iki yüz sene önce olduğu gibi bugün de en önemli meselemizdir. Hiç şüphe yok ki yüz sene sonra da en önemli meselemiz olmaya devam edecektir.

Tanzimat idaresi, Batı’yla aramızda doğan farkı kapatmak için önde gelen Avrupa şehirlerine talebeler gönderdi. Buralarda okuyan bu gençler, yurda kendileri olarak dönmediler. Başkalaşmışlardı, yabancılaşmışlardı, fikren zehirlemişlerdi.

10 yılda her yaştan 15 milyon genç inşa etme peşindeki Erken Cumhuriyet, din, dil, tarih, irfan ve kültür olarak mazinin her değeriyle irtibatını koparmış yeni bir nesil yetiştirmeyi kendine ideoloji edinmişti. Hasan Ali Yücel, Erken Cumhuriyet’in gördüğü düşü Köy Enstitüleri vasıtasıyla hayata geçirmeye çalıştı.

Ulusalcılar ve Kemalistler için Köy Enstitüleri ve devrin maarif vekili Hasan Ali Yücel bugün de dokunulmazdır.

Adnan Menderes iktidarının Hasan Ali Yücel’e karşı çıkarttığı maarif vekili Tevfik İleri’dir. Tek parti rejimi, mazi ile köprüleri atma hedefi çerçevesinde kıyafet, harf ve dil inkılapları yapıp, dini reforma tabi tutmaya yeltenirken, hatta bu alanda tahribatlar da yapmışken DP/Demokrat Parti, ağırlıklı olarak yol, baraj fabrika gibi yatırımlarla meşgul oldu. Aynı tarz AP ve diğer sağ iktidarlar döneminde de devam etti. Sağ veya şu yahut bu ölçüde yerli ve millî iktidarlar, aradaki kısa kesintiler bir yana bırakılırsa 1950’den bu yana işbaşındadır. Aradan geçen 68 yıl zarfında sağ tarafta Tevfik İleri dışında iz bırakan Millî Eğitim Bakanı hatırlanmıyor. Merhum İleri’yi hatırlayan insan sayısı ise yok denecek kadar azdır.

Yerli kökten gelen iktidarlar, zamana mührünü vuran, abide şahsiyet bir millî eğitim bakanı çıkartamadı. Hüsnüniyetle çalışan, koşturan çok kimse oldu. Ancak bizim kastettiğimiz farklıdır. Adli sahada bir Ahmed Cevdet Paşa örneğini tekrarlayamadığımız gibi o örneğin benzerini eğitimde de göremedik.

Buna mukabil üstelik tek başına iktidar olamadığı, azınlık veya koalisyonla işbaşına geldiği hâlde 1970’lerdeki Ecevit CHP’si Mustafa Üstündağ ve Necdet Uğur ismindeki eğitim bakanlarıyla, DP ve AP eliyle iyi-kötü meydana gelmiş 20 yıllık birikimi hallaç pamuğu gibi atıp millî eğitim teşkilatına 45 günlük tahsillerle militan öğretmenler soktu.

Yerli ve millî unsur, Erken Cumhuriyetten beri dışlanmıştı. Bu vatandaşlar, kendilerini öteki hissediyorlardı. Gizli-saklı yollarla dinî değerler öğrenilse de şehirleşmeyle birlikte eğitimin imkân ve nimetlerinden faydalanma zarureti de doğdu. Bu ihtiyacı, ne tek başına aile karşılayabiliyordu ve ne de horlanan hırpalanan İHL’ler buna cevap verecek şartlara sahipti.

Bu bir boşluktu. O boşluğu Fetullah Gülen gördü veya daha doğru bir ifadeyle önünde böyle bir pencere açtılar. Bunun üzerine resmî ideolojiden yakınanlar ona taraf döndüler. Yeni girilen yolun gerçekte ne olduğunu anlamak için 40 yıl geçmesi, 15 Temmuz 2016 ihanet ve işgal teşebbüsünün yaşanması gerekecekti. Acı sonuç şuydu ki FETÖ, ülkenin çocuklarını devşirip mankurtlaştırmıştı.

Yani:

Millet, Tanzimat’ta kaybetmişti.

Tek Parti’de kaybetti.

70’lerde kaybetti.

Tam buldum derken de FETÖ ihanetiyle kaybetti.

Tanzimat’tan bu yana Türkiye’nin her meselesinden daha önemli büyük bir eğitim meselesi vardır.

Dünün hata, yanlış ve günahlarını bilmeden; çok ciddi şekilde yarını hesap etmeden bugünün üzerinde durmakla bu büyük meselenin halli mümkün olamaz.

Eğitim, süre değildir, mekân değildir. Eğitim; fikri olan, sevdası olan, söyleyecek sözü olan insan demektir. Dünya ile yarışacak millî ve yerli nesiller yetiştirmek demektir.

.VEKİLLERİN YENİ SİSTEMLE İMTİHANI

2018-10-02 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 1 Ekim 2018 Pazartesi günü Meclis kürsüsünden yaptığı açış konuşmasıyla TBMM’nin yeni kanun yapma dönemini başlatmış oldu.
Bu konuşmayla aynı zamanda kendi döneminin hesabını verdi. Yapılanları sayıp döktü, yapılacakları izah etti.
İlk anayasamız olan Kanun-ı Esasi 23 Aralık 1876’da ilan edildikten sonra ilk meclis açış konuşmasını 20 Mart 1877’de Sultan Abdülhamid Han yapmıştı. Türkiye, o gün parlamento hayatına ve kuvvetler ayrılığı sistemine geçiyordu.
O tarihten günümüze 15 devlet reisi vazife yaptı. Bunlardan üçü Padişah, on ikisi Cumhurbaşkanıdır.
Seçimlerin ardından 20 Mart 1877’de çalışmaya başlayan ve Meclis-i Meb’usan ve Meclis-i Ayan’dan meydana gelen ve her ikisine birden Meclis-i Umumi denen parlamento, çift kanatlıydı. Sultan, 20 Haziran 1877’de ülkenin parçalanmasını önlemek için milletvekilleri meclisi olan Meclis-i Mebusanı kapatmak zorunda kaldı. Kanun-ı Esasi yürürlükteydi. Ayrıca adına 1961’den sonra Senato denecek olan Ayan Meclisi de açıktı. Kapatılan meclis 24 Temmuz 1908’de yeniden hizmete başladı. Meclis-i Meb’usan 28 Ocak 1920’de Misak ı Millî’yi kabul ve ilan ettikten sonra 11 Nisan 1920’de işgalci İngiliz askerleri Meclis’i basarak dağıttılar. Meb’uslar, Ankara’ya geçerek kurtuluş hareketine katıldılar. 23 Nisan’da Büyük Millet Meclisi teşkil edildi. Ankara’daki yeni Meclis, 1921 Teşkilat-ı Esasiye Kanununu yaptı. Kanun-ı Esasi ve 1921 geçici anayasası 20 Nisan 1924’te yürürlüğe girecek olan Teşkilat-ı Esasiye Kanununa kadar devam etti. 24 Temmuz 1908’de başlayan II. Meşrutiyet, çok partili siyasi hayat dönemidir. Bu dönem 28 Ekim 1923 Tarihine kadar devam etti.
29 Ekim 1923’te devletin şekli Hükümdarlık idaresinden Cumhuriyet idaresine intikal etti. Demokrasiye, çok partili hayata geçiş ise 1925’teki Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ve 1930’da ısmarlama kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası adındaki 6 ay ömürlü partiler dışında 1945’te başlamış, genel seçimler 21 Temmuz 1946’da yapılmıştır. 1923-1946 arası tek partili hayattır.
1920-1961 döneminde Meclis, tek kanatlıdır. 1961’den 1980’e kadar ise senato vardır, meclis çift kanatlıdır. 1920/23’ten 25 Haziran 2018 genel seçimlerine kadar parlamenter sistem hayattaydı. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi, 16 Nisan 2017 Anayasa değişikliği halk oylamasıyla kabul edildi. 1923’ten 10 Ağustos 2014’e kadar devlet başkanını TBMM seçmişti. 2007’de yapılan anayasa değişikliği ile halk, Cumhurbaşkanını doğrudan kendi oyu ile seçme hakkına kavuştu.
Devlet başkanına 1923’ten 1961’e kadar “Reis-i Cumhur” 1961’den bugüne Cumhurbaşkanı dendi. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçilmesinden bu yana Devlet başkanına aynı zamanda “Başkan” da denmektedir. Önceki devlet idarelerinde devlet reisinin Padişah, Han, Sultan diye birkaç unvanı vardı.
Kanun-ı Esasiden bugüne birçok darbe ve darbe teşebbüsleri yaşanmıştır. 20 Mayıs 1878’te Ali Suavi, Abdülhamid Han’a karşı darbeye kalkıştı. 23 Ocak 1913’te Enver Paşa ve İttihadçılar, Bab-ı ali’yi basarak kanlı bir şekilde Hükûmeti ele geçirdiler. 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971 Muhtırası, 12 Eylül 1980 darbesi, 28 Şubat 1997 Cunta darbesi, 27 Nisan 2007 e-Muhtırası, 28 Mayıs 2013’te başlayan Gezi kalkışması, 17/25 Aralık 2013 tarihli Yargı darbe teşebbüsü ve 15 Temmuz 2016 FETÖ darbe ve işgal teşebbüsü ise Cumhuriyet dönemi habis vak’alarıdır.
Ayrıca 1970’lerin ortalarından bu yana ülkeye bir de bölücü örgüt musallat edilmiştir.
Ayrıca Tek Parti döneminde İstiklal Mahkemeleri eliyle kan dökülmüş, benzer haksızlıklar, 1961’de bir Başvekil iki Bakanın sözde mahkeme eliyle asılmasıyla tekrarlanmıştır.
Kanun-ı Esasi’den 1923’e kadar Hükûmet başkanlarına Sadrazam, 1923’ten 1961’e kadar Başvekil, 1961’den Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçinceye kadar Başbakan denmiş Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçtikten sonra da Başbakanlık makam ve unvanı kaldırılmıştır.
Kanun-ı Esasi döneminde 1877/78 Türk Rus Harbi,1897 Türk-Yunan Harbi, 1911’de Libya’da Türk İtalyan Harbi, 1912’de Türk Bulgar Harbi, 1914’ten itibaren İlk Cihan Harbi, Sarıkamış Harekâtı, Çanakkale Müdafaası ve İstiklal Savaşı yaşanmıştır.
1920’de de Cemiyet-i Akvam’a dâhil olduk. 1 Kasım 1922’de Hanedan idaresine son verilerek Osmanlı Hanedanı yurt dışına gönderildi. 3 Mart 1924’te Hilafet, TBMM’nin manevi şahsına dâhil edildi.
1924 Anayasası mer’iyetteyken 1946’da BM’ye, 1949’da Avrupa Konseyine 1952’de NATO’ya girdik. Daha evvel 1950’de BM Gücüne dâhil olarak Türk Ordusu Kore’de unutulmaz zaferlere imza atmıştı. 1959’da ise AB’ye müracaat ettik. Ordumuz, 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs’a çıkmış ve bunun neticesinde KKTC kurulmuş, 24 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı ve 20 Ocak 2018’de Afrin Harekâtını yapmış ve Kuzey Suriye’de Fırat Nehri’nin batısında güvenli, huzurlu ve insanca yaşanan bölgeler tesis edilmiştir. Şimdi sıra Fırat’ın doğusundadır. Tam bu esnada ülkemize karşı Trump yönetimi tarafından Ekonomik Savaş ilan edilmiş fakat millî seferberlikle döviz üzerinden yapılan bu saldırılar kırılmış ve kırılmaya devam etmektedir.
TBMM, kırmızı koltuk ve dolgun maaştan ibaret değildir. Böylesine meşakkati bir yoldan gelmektedir. Bu Meclis, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçişten sonraki iş yapacak ilk Meclis’tir. Kendisini büyük iş ve imtihanlar bekliyor.
Önceki dönemde 550 vekil var iken şimdi 600 vekil mevcut. Meclis, kanun yapacak ve icra organını denetleyecektir. Evvela Meclis İç Tüzüğünü ele alacaktır. Sonraki en büyük işi yepyeni, yamasız ve yarasız yeni bir anayasa inşa etmek olmalıdır.
Yeni yapılacak anayasada vekil sayısı ülke nüfusuna nisbetle seçilebilir. Mesela 80 milyonken 800, 90 milyonken 900, 100 milyonken 1000 vekil olmalıdır. Ayrıca vekiller, sabah 9’da çalışmaya başlamalı, 15-18 arası makamlarında vatandaşları dinlemeli, cumartesi ve pazar da kendileri vatandaşa gitmelidir…

.TÜRK-ALMAN DOSTLUĞU

2018-10-01 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, geçen hafta Almanya’ya yaptığı ziyarette görkemli bir törenle karşılandı.

Sn. Cumhurbaşkanı, BM konuşmasında olduğu gibi Almanya’da da gerek basın toplantısında ve gerekse Alman Cumhurbaşkanının akşam yemeğinde icap ettiğinde sözünü sakınmadı. Gerçekleri protokole feda etmedi. Milletinin arzu ve hislerine tam tercüman oldu.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Almanya ziyaretini “bazı fikir ayrılıklarımız olsa da dostluğumuzu pekiştirdik” cümlesiyle değerlendirdi.

Bu ziyarette bir de ilk yaşandı. Federal Başbakan Angela Merkel, ilk defa olarak “FETÖ organizasyonu” diye konuştu. Daha evvel yumuşak ifadeler kullanıyordu. Buna rağmen Türkiye kamuoyu, memnun olmamıştır. Cümledeki tek değişiklik “Gülen” isminin yerini “FETÖ” kelimesinin almasıdır. Sn. Merkel, “FETÖ” demiş fakat bu terör örgütünün bütünüyle Almanya’dan süpürülüp atılacağını söylememiştir. PKK ve diğer bazı terör örgütleri için de bir taahhütte bulunmamıştır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sadece “terör örgütünün paçavraları şehirlerinizi kirletmemeli” sözü değil, daha başka sözleri de Alman muhatapları tarafından suskunlukla karşılanmıştır.

Diğer yandan yalnızca Can Dündar’ın basın toplantısına iştirakinde akredite edilmesi değil, bazı gösteriler de tertip kokmuştur. Mezkûr örgütten nemalandığı anlaşılan bazı Alman gazeteleri ise FETÖ taşeronluğu yapmıştır.

Bu arada Türkiye’de faaliyet gösteren bazı Alman şirketlerinin yöneticileri “Türkiye şartlarını hazırlasın; bir asır daha Türkiye’de kalalım” talebinde bulunmuşlardır. Bizde buna muhalif olan yoktur:

Türkiye ve Almanya, sadece ticaret ve ekonomide değil, siyasette de yekdiğerine lazımdır. Türk-Alman dostluğunun temelleri II. Abdülhamid ve II. Wilhelm zamanında atılmıştır. Alman muhabbeti, 1908-1918 yılları arasındaki İttihadçı dönemde ifrata kaçmış, 1920-1940 Erken Cumhuriyet Döneminde ise aynı ifrat bu defa İngiltere’yle yaşanmıştır.

Almanya ve Türkiye, Büyük Cihan Harbi’nde aynı hüsranı paylaşan iki eski arkadaştır. Almanya, daha sonra bir de Hitler çılgınlığı yaşayarak II. Cihan Harbi’nin de mağlubu olmuş, ülkesi ikiye bölünmüştür. Enkaza dönen bu memleketi 1962’den itibaren ayağa kaldıran esas unsurlardan biri de Türk emeğidir. Bugün bu ülkede 3 buçuk milyon Türk vardır. Bugün 3. 4. Nesil Türklerin 4 yüz bin iş yeri faaliyettedir. Dedeleri buraya işçi olarak gelen torunlar, şimdi Almanların işverenidir. Bu da hayatın bir gerçeğidir. Trump da Almanya’dan Amerika’ya göçmüş Alman muhaciri bir aileye mensuptur.

Şu da var ki Avrupa ülkeleri, Ankara’yla münasebetlerini tartarken münhasıran Batı Türkleri’ne bakmamalılar. Türkiye, bugün Abdülhamid-i sâniden sonra dünya Müslümanları nezdinde ilk defa bu kadar değerli ve tabi olunmaya layık yüksek seviyededir. Nüfuz hesabında yalnızca 3,5 milyon Türk nazarı itibara alınırsa yanıltıcı olur. Milliyet unsuruyla birlikte daha gerçekçi olmak adına Müslümanlıkla ele alınmalıdır. Avrupa’daki Türkiye lobisinde şu veya bu ölçüde Müslüman nüfus ve nüfuz vardır. Nitekim Köln’de açılan ve daha başka merkezî Avrupa ve Alman şehirlerinde de açılmasını beklediğimiz Cami, münhasıran Türklere hizmet vermeyecektir. Camiler, İslam ümmetinin müşterek mülküdür.

Almanya’nın bugünkü ve yarınki idarecileri şunu asla unutmamalı ki Türkler, her şeyi affedebilir fakat samimiyetsizlikle vefasızlığı affetmez Trump Amerikası “stratejik ortağız” derken diğer taraftan da vatanımızın birlik, dirlik ve bütünlüğüne düşman terör örgütlerine, ton üstüne ton silah yardımı yağdırmaktadır. Beyazsaray’ın hem bu çifte standardı ve hem de bize ekonomik savaş açması, Türkiye’ye Soçi ve Berlin buluşmalarını yaşatmış, her iki buluşma da verimli olmuştur.

ABD, Rusya, Almaya ve diğerlerinin Türkiye’ye rağmen Orta Doğu’da varlık göstermeleri gayet problemlidir. Biz, bulunduğumuz iklimi ne sömürürüz ve ne de sömürülmesine izin veririz. Bizim sicilimiz temizdir. Biz “herkes kazansın, herkes insanca yaşasın, herkes hür olsun” diyoruz. Bu sebeple Almanya, Türk Milletinin terör ve Suriye mevzuunda ne dediğine dikkat etmelidir. Berlin’dekiler, bunları anlar ve samimi olurlarsa ticari ortaklıklar da bir asrı daha arkada bırakabilir.

.CANAVAR ÜRETEN ŞARTLAR

2018-09-28 02:00:00

A -

A +

O, bundan 18 yıl evvel 25’indeyken büyükannesi yaşındaki bir hanıma yardım etmek için yaklaşmış ve tuzağına düşürdükten sonra zavallı kadını 42 yerinden bıçaklayarak öldürmüş ve bileziklerini gasbederek kaçmış.

Fail, böylece hem cinayet ve hem de gasp suçu işlemiştir. Polis, bir müddet sonra onu yakalayıp adliyeye sevk etmiş.

Yapılan muhakeme bittiğinde ağır ceza mahkemesi, sanığa önce müebbet hapis cezası vermiş, sonra da ceza kanununun 62. Maddesinden hareketle “mahkemedeki iyi hâli”ni dikkate alarak müebbet hapsi 25 yıl ağır cezaya çevirmiş.

Mahkûm, cezasını 16 yıl çekmesinin ardından Ceza İnfaz Kanunu 107. Maddesinden istifadeyle 2016 yılında tahliye olup serbest kalmış.

Serbest kalınca sosyal medyada 5 ayrı sayfa açmış ve bu arada bir de araba satın almış.

Bu olay, gülleriyle meşhur Isparta’da yaşanmıştır. Bu güzel şehrimiz, geçtiğimiz temmuz ayında bir kayıp olayı daha yaşar. Yaşlı bir hanım, birden ortadan kaybolur. Vak’a emniyete intikal eder, arama ve soruşturmalar yapılsa da bir iz bulunamaz.

O kayıp, bulamadığı gibi 7 gün önce bir yaşlı hanım daha kaybolur. Bu defa zanlı bulunur. Anlaşılan o ki polis, o hapishaneden çıkmış katili göz hapsine almıştır. Karakola getirilip ifadesi alınır. Canavar, işlediği her iki cinayeti de itiraf eder. Kadınlara yardım teklifiyle yaklaştıktan sonra kaçırarak boğup öldürdükten sonra üstlerindeki ziynet, para kredi kartını alarak ne varsa gasbetmiştir.

7 gün önce kaybolan hanım, çocuğunu ziyaretten dönüşte durakta otobüs beklerken katil, onu arabasına alıp tenha bir yere kaçırarak cinayeti işlemiştir. Polisin ipin ucunu yakalama sahnesi de duraktaki arabaya alma zamanıdır.

Fail, mağdureleri gömdüğü iki ayrı semtteki yerleri göstermiş, bileziklerden bir kısmı evinden çıkmış, ilk kaçırdığı mağdureyi öldürdükten birkaç gün sonra kredi kartıyla iki ayrı bankadan 750 TL çektiğini de söylemiştir.

Polis, katilin evinde bakıma muhtaç bir engelli ablanın olduğunu tesbit etmiştir...

Hayır; polisiye bir romandan bir sayfa okumadınız. Haber, dün bazı gazetelerle vardı. Haberler, temiz görünüşlü ve 43 yaşında olduğunu yazdıkları bir eski mahkûmun ninesi ve anası yaşındaki kadınları nasıl öldürdüğünü yazıyordu.

Vak’ayı verdik; şimdi gelelim meseleye:

Bir genç daha 25 yaşındayken birkaç bilezik uğruna 72 yaşındaki bir hanımı 42 bıçak darbesiyle kalbura çevirip 16 sene yattıktan sadece iki sene sonra iki ay arayla yine aynı yaşlarda iki hanımı yine kendilerine yardım edeceği yalanıyla kandırıp kaçırarak boğup öldürmüş üstlerindekini gasbetmiştir. Demek ki 16 sene mahkûmiyet ona hiçbir nedamet hissi, pişmanlık yaşatmamıştır.

Biraz derinleşelim:

Bu kimse, ilk cinayeti işlediğinde 25 yaşında olduğuna göre yüksek tahsil yapmış olabilir. Değilse lise o da değilse muhakkak ortaokul bitirmiştir. Fotoğraftaki duruş bu kanaati veriyor. Öyle ise hadi diyelim ki aile, bir şey öğretemedi; hiçbir eğitim kademesi de bir şey öğretmedi mi? Polis, bugün “özürlü ablasına bakmak veya toplumdan intikam almak için cinayet işlemiş olabileceğini” tahmin etmekte.

Şu hâlde aile, bir şey öğretememiş, okul bir şey vermemişken mahalle de üstüne düşeni yapmamış, mahallenin imamı, muhtarı, eşrafı bir varlık gösterememiş ve galiba sağlıkçılar da o özürlü kadından haberdar olmamıştır.

Diğer fasla geçelim:

Bu olay tam da af meselesi tartışılırken gündeme geldi. Bu bakımdan ayrıca önemlidir. İdam cezası, TCK/Türk Ceza Kanunu’ndan kaldırıldığı için mahkeme, 2000 yılındaki ilk cinayette maktuleye -kanunun diliyle- “canavarca hislerle” 42 bıçak birden saplayan caniye ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası değil, duruşmalardaki iyi hâlini dikkate alarak evvela müebbet mahkûmiyet vermiş, ardından da bu cezayı 25 yıla düşürmüştür.

16 yıl yattıktan sonra dışarı çıkmasının sebebi ise TCK’nın 62. Maddesidir. Bu madde “meşruten tahliye”yi düzenlemektedir. Mahkûm içeride düzgün yaşamışsa cezanın miktarına göre infazda erken tahliye gerçekleşir. Bu olayda-cezanın üçte ikisini çekmiş ve sicili temizse bırakılır. Ancak dışarıda benzer bir suç işlerse yeni suçun cezasını eskisiyle beraber çeker.

Buradaki püf noktası, sanığın mahkeme veya duruşmadaki “iyi hâlidir”. Sanık yargılamalarda iyi hâl göstermişse hâkim, onun geçmişini, sosyal hâlini ve geleceğini düşünerek cezada tenzilat yapabilir.

Nedir bu iyi hâl veya hüsnü hâl?

Tarife gerek yok; fotoğraf her şeyi anlatmakta. Fotoğraf şudur. Mahkeme hey’eti yerindedir. Huzurda da takım elbiseli, kravatlı, ceketi düğmeli, el pençe boynu bükük sanık vardır.

Bu manzara ve yalan mı doğru mu meçhul soru üzerine verilen “pişmanım” cevabı, yürekleri yumuşatmaktadır. İyi hâl üzerine indirim bir mecburiyet değil takdirdir.

Öyle ise soru:

İdamlık suçun seke seke 25 yıla düşerek tahliyeye kapı açılmasında ve ardından cinayetler işlenmesinde hadi mahkeme denemiyorsa bile ceza ve ceza usul mevzuatının payı yok mudur?

Yukarıda aile, mahalle ve okulu sorguladık. Hapishaneyi görmemek olmaz. Eskiden hapishanelere “ceza ve ıslah evi” denirdi. Bu cani, hapishanede yatarken acaba hangi ıslah çalışmalarıyla ıslah edilmeye uğraşılmış?

“Devlet suçluyu affedemez” diye hep söylüyoruz; Cumhurbaşkanı da söylüyor.

Peki...

Devlet suçluyu affedemezken, affetme hakkı mağdur ve mirasçılardayken kanun, mevzuat, ceza sistemi ve yargılama usulü hangi gerekçeyle verilecek cezayı sembolik hâle getirmekte yani affı ilk günden çıkartmaktadır?

Eğer, 18 sene evvel işlenen 42 bıçak darbeli o menfur cinayetin faili idam edilseydi o şimdi hayatta olmayacağı için iki kişiyi daha aynı nefret ve caniyane hislerle öldüremeyecekti.

Yapılan nedir?

Bir kişi kurtarılmak istenirken iki kişi öldürülmüş oldu.

Merhametlilerin en merhametlisi Allahü teala Kur’ân-ı kerimde “kısasta hayat vardır” buyururken, Merhamet Medeniyetinin mimarı Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- bunu tebliğ ederken uygulamada yaşanan şu çelişki nedir?

Kanunlar, anayasaya aykırı olamaz. Onun gibi bugün hiç olmazsa yürürlükteki mevzuat da Kur’ân-ı kerime aykırı olmasın.

.BU BM ÖMRÜNÜ TAMAMLADI

2018-09-27 02:00:00

A -

A +

I. Cihan Harbi’nden sonra “Cemiyet-i Akvam/Milletler Cemiyeti” kurulmuştu. 10 Ocak 1920’de kurulan bu teşkilat, II. Cihan Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. 24 Ekim 1945’te BM’nin yerini almasıyla da 1946’da tasfiye oldu.

BM kurulunca 5 galip devlet, BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi ismiyle teşkilatın seyir köşküne çöreklendiler. Diledikleri her kararı, içlerinden herhangi birisi veto edebilir/reddedebilirdi. Diğer devletlerin yer aldığı meclis/genel kurul ise, 5’li gücün kendi isteklerine göre yönlendirdikleri bir ikna odasıdır. Esas olan adalet değil, menfaattir. 5 patronun menfaatine aykırı olan her şey yok edilmeye mahkûmdur.

Bugüne kadarki manzara şudur ki devlet temsilcilerinin bir parkta toplanarak bir meselede sırayla kürsüye çıkıp konuşmalarıyla bunu BM’de yapmaları arasında bir fark yoktur. Eğer, BM’nin adil ve tarafsız karar alması gibi samimi bir dilek varsa evvela bu binanın bitaraf bir ülkede olması gerekir. Veya toplantılar, dönüşümlü olarak farklı bir ülkede yapılabilir. Amerika’nın istemediği bir devlet adamına vize vermemesi sebebiyle o şahsın BM toplantılarına katılamadığı hatırlarda olmalı. Nitekim Cemiyet-i Akvam’ın merkezi Cenevre’ydi.

Türkiye, daha Başbakanken Sn. Recep Tayyip Erdoğan’la vicdan, insaf ve iz’anlara taşıdığı “dünya, 5’ten büyüktür” tezini, bugün de devam ettirmektedir. 26 Eylül 2018’de Başkan Erdoğan’ın BM’nin 73. Genel Kurul toplantısında yaptığı konuşma, 100 üzerinden 100 alacak kadar doğru, dolgun ve seviyeliydi. Sn. Erdoğan, BM’de Türk milletini, İslam ümmetini ve her renk dil ve aidiyetten dünya mazlum, mağdur ve fakirlerini liyakatle temsil etti. BM Gençlik Teşkilatı Kurulması ve mekânının da İstanbul olması teklifi çok yerindedir.

Ana fikirse BM’nin yeniden yapılandırılmasıdır. Bu artık bizim millî bir projemizdir. Sıkı sıkıya takip etmemiz gerekir. Bu bozuk yapı değişmezse zulüm sona ermez.

Eğer Akvam-ı Beşer, işe yarar bir cemiyet olsaydı II. Cihan Harbi çıkmazdı. Çıktı ve yıkıldı.

Bundan ders alarak BM yeniden yapılandırılmalıdır. Bu teşkilat, bir harbin enkazı üstüne kuruldu. O gün dünya, iki kutupluydu, soğuk savaş vardı. Bugün aradan üç çeyrek asır gibi uzun bir zaman geçmiş ve dünya başka bir döneme evrilmiştir. BM, ya yeniden yapılanıp adaletle hükmeden bir kuruma dönüşecek veya bu taşeron hâliyle çökecektir.

Bu BM, bugüne kadar hiçbir memnuniyet verici işe imza atamamış, savaş, soykırım, katliam ve adaletsizliği önleyememiştir.

BM, Kore, Vietnam, Arap-İsrail, SSCB-Afganistan, İran-Irak Harplerini, Sovyetlerin Kırım, Ahıska, Macaristan, Çekoslovakya, Afganistan, Azerbaycan’ı, İsrail’in Filistin, ABD’nin Irak işgallerini, Sırpların Boşnak soykırımını, Jivkov’un Bulgaristan’daki Osmanlı Türklerine etnik temizlik yapmasını, Ermenilerin Azeri, Burma ordusuyla Budistlerin Arakan’ın Rohingyalı Müslümanlara reva gördüğü katliamı, Doğu Türkistan’ın günbegün Çinlileştirilmesini, Yemen ve birçok Afrika ülkesindeki iç harbi, Suriye halkıyla Rohingyalı Müslümanların mülteci durumuna düşmelerini, Fransa’nın Afrika’daki zulmünü, Keşmir ve Kıbrıs ihtilaflarını ve İsrail’in bitip-tükenmeyen Filistin’i yok etme politikalarını, kadın, çocuk ve sivilleri öldürmesini önleyemedi. Önlemek, mâni olmak bir yana İsrail’e 5’li Güç eliyle destek verildi...

Bu BM yıkılır mı?

Yıkılır.

Hem de gümbür gümbür. O da yıkılır, seyir köşkündeki adaletsizler de yıkılır.

Çünkü; zulüm payidar olmaz.

Bir yerde hak sahibi hakkını alamıyor, adaletsizlik yaşanıyor, gözyaşı dökülüyor ve bunlara mâni olacaklar seyrediyor ve hele bir de bizzat kendileri buna sebep oluyorsa orada gök kubbe başlara çöker.

Gök kubbe devrilmeden, 3. Cihan Harbi çıkmadan akıllar başlara devşirilip bu bencillikten kurtulmalı, BM fikren, fiilen ve maddeten kendini yeniden inşa etmelidir.

Bu BM, bugün rehineden farksızdır.

Ankara’ya gelince; sadece “dünya 5’ten büyüktür!” demekle kalmayıp İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, TK/Türk Keneşi, D 8, KEİT/Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı’nın iz bırakacak, ses getirecek denli çalışmaları temin edilmeli, onlardan hareketle BM sorgulanmalıdır.

.SYKES PİCOT

2018-09-26 02:00:00

A -

A +

Tarihin yetimleri; mülteciler gündemde. O göstermelik teşkilat BM’de Suriye dün bir kere daha konuşuldu. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir kere daha insanlığın vicdanını arayarak Suriyeli mazlum, mülteci ve mağdurların çaresizliğini paylaşacak yolları bulmaya çalıştı.

Fakat bu iyi niyetli çabalar nafiledir. Orada bu defa da bir şey yapılamayacak, 5’li kuvvetin güdümündeki BM bir kere daha havanda su dövecektir.

Sevr’in ön çalışması, Sykes-Picot/Saykıs-Piko gizli andlaşmasının künhüne vakıf olmadan, onun niyet ve hedefleri kelime kelime çözülmeden Yemen, Arabistan, Körfezler, Filistin, Suriye, Kürt meselesi ve Irak anlaşılamaz.

Kirli niyetlerin eseri mevzubahis andlaşmayı biz, burada ancak satır başlarıyla ele alabileceğiz. Bundan böyle resmî ve gayrı resmî imkânlarımızla meseleyi hep beraber işlemeliyiz:

Mark Sykes, yazar, asker, diplomat ve seyyahtır. İngiliz’dir. George Picot ise diplomat ve avukattır. Fransız’dır. Bunlar görünen taraflarıdır. Casus oldukları açıktır. Devrin Andrew Bronson’larıdır.

Zaman, sonradan “I. Cihan Harbi” denecek olan Büyük Dünya Harbi yıllarıdır. Büyük Britanya mağrur, Fransa Küstah, Rusya buz gibi donuktur. Kendini “Büyük Britanya” denen bir maske arkasında gizleyen İngiltere, aşiretlere türlü vaadlerde bulunarak bu saflar üzerinden Osmanlı topraklarını dilediği gibi yutma faaliyetindedir. Fransa devreye girerek İngilizlere bu yutma işini tek başına yapamayacağını ihtar eder. İhtilafın bir çözüme kavuşturulması işi Sykes ve Picot’a verilir. Bunlar, Kasım 1915 ile Ocak 1916 arasında çalışarak bir andlaşma taslağı hazırlarlar. Fransa ve Britanya, şubat ayında metin üzerinde mutabık kalırlar. Tabii bir de Rusya gerçeği vardır. Andlaşma metnini kaleme alan iki diplomat Mart 1916’da Moskova’ya giderek bir suret de hariciye nazırı Sergey Sazanov’a verirler.

Ancak bir ay sonra beklenmedik bir hadise yaşanacaktır. Kibirli İngiliz, semirmekten kan damlayan suratına kamçıdan beter yumruk, beline balyozdan ağır tekme yedi. Bunları vuran değişik rütbelerdeki askerlerimiz Süleyman Askerî, Halil Kut ve Nuri Killigil komutalarında cihad eden 6. Ordumuzdur. Büyük Britanya, 29 Nisan 1916’da Kut’ül Amare’de Mehmetçik önünde 30 bine yakın ölü ve 10 binden fazla esir vererek tarihinin en büyük hezimetini yaşar.

İngilizler, bu ezilmişlik içinde imza için masaya oturdular. Andlaşmayı Büyük Britanya adına hariciye vekili Edmond Grey ve Fransa adına Paul Comban 16 Mayıs 1916’da Londra’da imzaladılar. Rusya, Karadeniz ve Kuzeydoğu Anadolu’daki istekleri sebebiyle metni ekim ayına kadar oyalayıp istediklerine kavuştuktan sonra hariciye vekili imza attı.

Sykes-Picot Andlaşması adını alacak olan andlaşmanın maddeleri şöyleydi:

1-Bu andlaşma neticesinde Trabzon, Erzurum, Bitlis ile cenubi/güney Anadolu’nun bir kısmı Rusya’nın olacaktır.

2-Fransa Adana, Ayıntab, Urfa, Mardin, Diyarbekir, Musul ile Suriye kıyıları ve şarkî Akdeniz’i alacaktır.

3-Britanya Hayfa ve Akka limanlarıyla Basra, Bağdat ve Cenubi Mezopotamya’ya sahip olacaktır.

4-Fransa ve Britanya’nın kazandığı topraklarda ya Arap devletleri konfederasyonu veya bu iki devletin vesayeti altında tek Arap devleti kurulacaktır.

5-İskenderun serbest liman olacaktır.

6-Filistin’de mukaddes mekânlar bulunduğu için burada beynelmilel/uluslararası bir idare kurulacaktır.

Çarlık hariciye nazırı Sergey Sazanov’un imzasından bir ay sonra 25 Ekim 1917’de Rusya’da Kızıl İhtilal oldu. Bolşevikler, Çarlık imparatorluğunu yıkarak yerine geçtiler. İhtilalcilerden Lev Troçki 24 Kasım 1917’de İzvestiya gazetesinde Sykes-Picot Andlaşmasını yayınladı.

Dünya, böylece bu gizli andlaşmadan haberdar oldu. Komünist rejim, andlaşmadan çekildiğini ilan etti ise de bugün yaşananlar onu gösteriyor ki o gün imza sahibi olan hiçbir millet, bir asır evvelki emellerinden bugün de vazgeçmemiştir.

.AF

2018-09-24 02:00:00

A -

A +

Af, bu toplumda bir zamanlar şu telakkiye dönmüştü: “Sen, bildiğini işlemeye bak, nasılsa bir zaman sonra af ilan edilir, çıkarsın!”

Böyle bir telakkinin yerleşik kanaate dönüşmesi bir ülke için felakettir.

Türkiye’de 7 Ocak 1922’den 22 Aralık 2000’e kadar ikisi kısmî, sekizi genel olmak üzere 10 genel af ve onlarca da muhtelif adları taşıyan ara aflar çıkmıştır.

15 Mayıs 1974 yılında CHP-MSP iktidarında çıkartılan genel aftan esas itibariyle sosyalist devrimci militanlar faydalanmıştı. 50 yıldır vatana hasret çekerek gurbet illerde çile dolduran Osmanlı Hanedanının erkek üyeleri de bu kanunla dedelerinin 6 asır hüküm sürdüğü topraklara gelebilmişlerdi.

22 Aralık 2000’de çıkan genel af kanununun resmî adı “Şartlı Bırakma ve Erteleme” olsa da gayrı resmî af “Rahşan Affı”dır. Bülent Ecevit’in Başbakan olduğu DSP-MHP-ANAP iktidarında çıkmış, cezalarda 10 yıl tenzilat getirmiş 23 bin mahkûm ve mevkuf istifade etmiştir.

Bilhassa 1960’tan sonraki yakın mazimizin manzarası şuydu:

Bu ülkede arada bir cunta darbesi yapılıyor, arada bir iktisadi kriz oluyor, arada bir mahkûmlar için af çıkartılıyor, sık sık hükûmetler değişiyor, tek başına iktidar çok nadirattan görülüyor, koalisyonlu hükûmetler döneminde TL yerlerde sürünüyor, enflasyon yüzde 70’lerde seyrediyordu.

AK Parti iktidarı, erken seçim, af ve yüksek enflasyonu gündemden çıkardı, darbelerin yolunu kesti. Türkiye, bu icraatlarla siyasi, sosyal ve iktisadi istikrara kavuştu.

Vaziyet bu iken MHP bir yıldan bu yana “af” sözü ediyor. Nihayet düşüncesini kanun teklifi hâline getirmiş olarak bugün TBMM Başkanlığına vermekte. Sn. Bahçeli, bu teklifin bizzat arkasındadır. MHP’nin af meselesini gündeme getirmesindeki ana fikir de mevcut istikrarın devamı içindir. Bu parti, cezaevlerinde 253 bin “kader mahkûmu” olduğunu söyleyerek bu sayının cezaevleri kapasitesinin 40 bin üzerinde olduğunu, bazı cezaevlerinde mahkûmların münavebeli olarak yatak kullandıklarını, böyle bir neticenin önce istismar, sonra da isyana yol açabileceğini bu sebeple bazı hükümlerde 5 yıllık tenzilat yapılmasını teklif etmektedir. Kanun çıkarsa 165 bin mahkûm ve tutuklu faydalanacaktır. MHP’nin gerekçesinin diğer sayfasındaysa köyden şehire göç, fukaralık, eğitimsizlik ve -söylenmemiş olsa bile- ağır yük altındaki mahkemelerin layıkıyla adil karar verememesi gibi sebepler yer almaktadır.

MHP/Milliyetçi Hareket Partisi’nin af kanununa dair teklifinin tafsilatı şöyledir:

-Bu teklif, kanunlaştığında 19 Mayıs 2018 tarihine kadar işlenen suçlarda 5 yıllık bir indirim yapılacaktır. Böylece cezası 5 yıla kadar olan bütün mahkûmlar tahliye olacak, diğerleri de 5 yıl daha erken serbest kalacaktır.

Ancak; devlete karşı işlenmiş suçlar, terör suçları, kadın ve çocuklara karşı işlenmiş suçlarla cinsi istismar suçluları, taammüden yani tasarlayarak, kasden işlenen suçlar, vs. af dışında kalacaktır.

Bu kanun teklifiyle onun lisana dökülmesinde üzerinde durulması gereken bazı hususlar vardır:

“Kader mahkûmu” sözü şer’an, itikadımızca vahim hatadır. İrade-i külliye sahibi olan Allahü teala, kularına da irade-i cüz’iyye olarak dilediğini işleme serbestisi vermiştir. Mutezile yani ilahi iradenin başıboş bırakması ve cebriyye yani ilahi iradenin bir işi zorla yaptırması mevzubahis değildir. Maturidi itikadın hâkim olduğu bir partide “kader mahkûmu” sözünün olsa olsa özensizlikten tekrarlandığını düşünüyoruz.

Teklifte bir de eksik var:

Çok yerinde olarak, kadın ve çocuklar korunmaktadır. Aynı şekilde anne, baba, kardeş gibi birinci derece ve amca, hala, dayı, teyze gibi üçüncü derece akrabalarla mesela 70 yaş üstü insanlara karşı işlenen suçlar da af şümulüne alınmamalıdır.

Diğer taraftan; her insan gibi devletin başında bulunmuş zevata karşı da suç işlenmemelidir. Ancak artık koruma kanununa ihtiyaç kalmamıştır. Atatürk’ü Koruma Kanunu’nun yürürlükten kaldırılma teklifini bizzat CHP vermelidir. Hiç bir devlet adamı kanunla korunmamalıdır. Teklife “Atatürk’e karşı işlenmiş suçlar”ın dâhil edilmesi, CHP desteğini almak için yapılmışa benzemekte. Hâlbuki yarın başka vatandaşlar da “dine, Allaha, Peygambere hakaret edenler niye yok?” diyeceklerdir.

Bu mes’elenin aslına ve özüne gelince.

İslam Hukukunda af salahiyet ve hakkı ancak ve yalnız mağdur ve şayet hayatta değilse onun mirasçılarına aittir. Ya zarar görmüş olan mağdur, suçluyu affeder veya suçlu diyet öder. Mağdur, maktul olmuş yani ölmüşse yine diyet ödenir. Mala karşı suçlarda da af veya bedel ödeyerek telafi söz konusudur.

Sn. Erdoğan’ın dile getirdiği “devlet, ancak kendisine karşı işlenen suçları affedebilir, vatandaşın suçunu affedemez” tezi şer’i hüküm yani İslam Hukukuna mahsus bir kaidedir.

Peki ne yapmalı?

Af ve mahalli seçimlere dair konuşan AK Partililer, daha dikkatli bir üslup tercih ederlerse MHP’yle ilişkilerin zedelenmesine meydan verilmemiş olur.

Mevzumuz mahalli seçimler olmadığından onu bir tarafa bırakarak af için şu hâl tarzını dile getirebiliriz:

1-Devlete karşı işlenen suçlar tasnif edilerek bunlardan hafifleme yapılacak olanlar affa dâhil edilebilir.

2-İade-i muhakeme yani yeniden yargılana kurumunun bir kere daha ele alınıp-alınmayacağına bakılabilir.

3-Cana veya mala karşı işlenen suçlar, kanunen kabul edilmiş olan arabuluculara havale edilerek mahkûm tarafın mağdur tarafa 5 yıllık bir affa karşılık bir meblağ ödemesi kararlaştırılabilir. Bu yolla hem meblağda razılık ve hem de helalleşme temin edebilirler.

Uzlaşma ve ittifakın bu kadar lazım olduğu bir zamanda basın üzerinden konuşup “olmaz!” diye kestirip atmak yerine Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek sözlerini hatırlamalı:

-Ölümden başka her şeyin çaresi vardır.

.

Bir şiire rast gelmek

Aşağıdaki şiiri, buraya alıp-almamayı çok düşündüm. Evvel zamanda şu “gündem” denen cadı kelime yoktu. O günlerde hayatlar daha sakin, kalbler daha huzurlu, başlar daha dingindi. Şimdilerde...

Aşağıdaki şiiri, buraya alıp-almamayı çok düşündüm. Evvel zamanda şu “gündem” denen cadı kelime yoktu. O günlerde hayatlar daha sakin, kalbler daha huzurlu, başlar daha dingindi. Şimdilerde gündem, yedi başlı bir dev gibi insanı alıp savuruyor.

“Gündem böylesine doluyken şiir mi okunur edebiyat mı konuşulur, kültürden, ilim ve irfandan mı söz edilir?” Böyle düşünenler olabilir ama unutmamalı ki onlar konuşulmadığı için gündem böylesine haşin ve zalim. Yürekler, merhamet ırmaklarına ırak kaldı. Artık “matbuat”, “basın” veya “basın-yayın” değil de Latinceden ithal “medya” denen radyo, gazete, televizyon ve diğerlerinde yazılan-konuşulan şunlardır:

-Politika, spor, ekonomi, magazin, polisiye haberler ve mafya entrikaları!

Peki hayat bunlardan mı ibaret?

Bizim, daha öncesinde olduğu gibi üniversite yıllarımızda bile sütun sahibi bir “fıkra muharriri” yani şu sevimsiz tabirle “köşe yazarı”, radyo ve TV’de konuşanlar, konferans verenler, yazı ve sohbetlerini beyitle, şiirle, kıssa ve menkıbelerle tadlandırır, çeşnilendirir ve söze ve üsluba lezzet katar ve insanı kendisiyle buluştururlardı.

Bugün edebiyat dergileri, büyük fedakârlıklarla çıkabilmektedir. Bir ülkede eğer bir futbol gazetesi iki yüz bin satarken bir edebiyat dergisi iki yüz tane satamıyorsa orada sadece dağda terör değil şehirde de fikrî kargaşa var demektir.

Bir televizyonun 24 saatlik yayınından kaç dakikası, gönle, ilme irfana dairdir? Dediğimiz gibi, politika, politik yorumlar, futbol, polisiye haberler, ekonomi ve mafya dizileri her saati kapatmıştır.

RTÜK, medya kuruluşları, televizyon ve gazete yönetimleri bu vahim yanlışlığı düzeltemezler mi? İstenirse niye olmasın? Hükûmet, bu mes’eleye niye sahip çıkmasın?

Kalbe ve beyne hitap eden programlar, reytingden muaf tutulmalıdır.

Sadece siyaset, yalnızca futbol, sabah akşam cinayet, çatık kaşlı mafya filmleri ve sonu gelmez para bahisleri... Bunlar bir tarafın hep kaybettiği haberlerdir. Bu haberler ve bunlara dair yorumlar dinleyende karamsarlığa ve sağlıksız düşünmeye yol açıyor.

İnsanın maddesinin ötesinde bir de manası yani ruhu ve kalbi vardır. İnsan, manevi dünyası sağlam olduğunda diridir.

Gazete ve televizyonların; onlardan da öte devletin şiiri, edebiyatı, tarihi, hukuku... kısacası edebi ve sosyal dalları hatırlaması lazım. Bu yavanlık, böyle devam ederse insan, âdeta “akıllı makina” hâline gelecektir. Robotlar, sözde akıllı insana dönüşürken insanın akıllı makina olması, hazin bir beşerî hikâyedir...

Nicedir dergilerde zevk alabildiğiniz, okuyup bir daha okuduğumuz şiirlere neredeyse tesadüf edemiyoruz. İltifat, iklim ve destek olmayınca şiir vadisinin billur ırmakları kurumaya yüz tuttu.

Son zamanlarda bir kültür dergisinde bir şairin şiirleri dikkatimizi çekiyor. “Şehir ve Kültür” adlı bu dergide mahlas mı kendi adı mı bilmiyoruz; Kamil Uğurlu isminde bir şairimizin şiirlerini zevkle okuyoruz. Şair, belli ki iltifat ve teşvik yaşlarını arkada bırakmış. Onun için değil, şiire istidatlı gençler ve bizlerin gönül güzelliğimiz için haftayı vahşi gündeme inat bir şiirle, duygunun ipeksi dokunuşlarıyla bitirelim istedik:

KIYMETİNİ BİLMEK

Hangi dağın yücesindesiniz

/ateş rengi çiçekler açan

Ey ayrılık dağının keklikleri

Ve hicran dağının Ferhatları

Gönül ülkemin güzel atları

Yılların sırtına binip gittiniz

/ve beni terk ettiniz

Benim bir vakitler terk ettiklerim

/tenha bırakıp gittiklerim

/ vaktinde kıymetini bilemediklerim.

Bir zamanlar anamdınız, babamdınız

/bazen kayınpederim

/boşa geçen vakitleri

/nazlarım, niyazlarım

Elinizi bir tutabilsem

/arşa çıkacak bi yetim yürek

Vallahi yalınayak ve yürüyerek

Nidem ki duaya bile mecalsiz şimdi

/titrek ellerim

/vay benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Cemberinde gül açardı güzel anamın

/güzel yüzünü bazan asardı

Babam harçlığımı keserdi, küserdim

Kanlıgöl tarafından bir yel eserdi

Konya’nın sokakları solgun

/başım körduman

Telefon yoktu o zamanlar

Haber sağardık kuşların kanadından

Ara-sıra kapımızı çalardı postacı Kerim

/aziz ve kıymetli ve sevgili postacı Kerim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Ne ettiysem kendime kendim,

-Ettiklerime şimdi peşimanım efendim-

Ol vakitler meğer masalmış hayat

/heyhat

-/şimdi her şey hikâyat-

Bir çıplak dağbaşı değildi başım, mesela

/saçlarım vardı

Ve bir mübarek el o saçları okşardı

Sokak hevesi eserdi üzerimde, nedense

/evlerde duramazdım

Deli poyraz olur, eserdim

Gülistan günlerimi çiçekli seccadeler gibi

/çiğner geçerdim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Şehir bile terk etti beni

/artık evimiz kerpiç değil

Komşular Mars’tan geldiler

Onlar Esma Hanım değil

/Hacı Hüseyin hiç değil

Gökdelenlerin duvarına yapma çiçekler ekildi

Şadırvanda şakırdayan sular göğe çekildi,

/ağzımı dayardım da kana kana içerdim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Meğer ne ettiysem, kendime kendim

-Ettiklerime şimdi peşimanım efendim-

Vah bana, vahlar bana

Vaktinde kıymetini bilemediklerim...

Kamil Uğurlu

.İŞ BANKASI HAZİNEYE, VAKIFLAR BANKASI KATILIMA DEVREDİLMELİ

2018-09-20 02:00:00

A -

A +

“İş Bankasının sermayesi, Hind Müslümanlarının halifenin kurtarılması için Millî Mücadele’ye destek olarak gönderdikleri paradır” sözünü çok kimse işitmiştir.

Tarihte yaşanmış ve günümüzde tartışılan olayları, ideoloji ve öfkeyle değil, yaşandığı gündeki hakikatle ve tarafsız bir şekilde masaya yatırmalıdır.

“Halifenin kurtarılması için” İstiklal Harbi’mize yardım gönderen “Hind Müslümanları” yalnızca şimdiki Hindistanlı Müslümanlar değildir. Yardımın geldiği dönemdeki Hindistan, bugünkü Hindistan, Bangladeş, Pakistan ve onları çevreleyen diğer orta ve küçük çapta devletlerdir.

İngilizler, Devlet-i ali Osman adlı Türk imparatorluğunu yıkmadan yarım asır kadar evvel 1857’de 1526’dan beri 3,2 milyon km²’lik bir coğrafyada hüküm süren bir diğer Türk devleti olan Babür İmparatorluğunu yıkarak Hindistan’ı “Genel Valilik” adıyla sömürgeleştirdiler.

Abdülhamid Han, daha şehzadeliğiyle veliahtlığında “Büyük Britanya” namıyla hareket eden İngilizlerin, Osmanlı Devleti, memalik-i Osmaniyye ve İslam memleketlerinde yaptıklarını takip ediyordu. 1876’da tahta çıktığında Büyük Britanya’nın en büyük müstemlekesi Hindistan'dı. Ancak Hindistan’da nüfus çoğunluğu Müslümandı.

Bize hilafet kurumunu Yavuz Sultan Selim Han, getirmiş olsa da hilafeti stratejik bir imkân olarak kullanan Abdülhamid Han’dır. Onun bu nüfuzu en etkili şekilde kullandığı yerlerden biri de “Hindistan”dı. Nitekim kendisinden sonra İngilizler, İstanbul’u işgal ettiğinde Hindistan’da Müslümanlar, çok büyük kitleler hâlinde sokak ve meydanlara dökülerek İngilizler aleyhine nümayişler yapmış, resmî binalara girilmiş, sömürge valiliği zor günler yaşamıştır. Neticede bu eylem ve protestoları yapan halk sivil ve silahsızdır. İşgalci müstemlekecilerse çağın en güçlü silahlarına sahipti. Bu yüzden gösteriler bastırıldı. Bizde her ne kadar “Millî Mücadele” deniyorsa da hareketin asıl adı “Millî Mücahede” yani Millî Cihad’dır. Nitekim devrin Osmanlı Hükümdarı ve 35. İslam Halifesi Sultan Reşad Han, I. Dünya Harbi’nde resmen “Cihad” ilan etmiştir.

Halife-i Müslimin’in Cihad-ı Ekber/ Büyük Cihad çağrısı üzerine Hind Müslümanları, Arakan’dan Londra’ya kadar daha başka yerlerdeki birçok Müslüman gibi fıkhın alakalı kaidesinden hareketle yapılması gereken borçlarını eda etmişlerdir.

Fıkhın hükmü şöyledir:

Bir yerde cihad varsa; Müslümanlar o cihada ya bizzat ya maddi destekle veya duayla iştirak ederler.

İstiklal Harbimizde bu Cihad ilanının hükmü devam ediyordu. Bu sebeple “Hindistanlı” kardeşlerimiz, altın, bilezik, küpe, gerdanlık ne varsa toplayabildikleri kadar nakdi yardımı toplayarak bunu Ankara’ya ulaştırdılar. Yardımı alıp Ankara’ya ulaştıran Hindistan Hilafet Cemiyeti’dir. Yardımlar, 1919’dan 9 Ağustos 1923’e kadar devam etmiştir. Mustafa Kemal’in tuttuğu kayıtla da sabittir ki gelen meblağ, 780 bin 570 TL’dir.

Konuya dair tafsilat, Mustafa Keskin’in Erciyes Üniversitesi Yayınları arasında çıkan “Hindistan Müslümanlarının Millî Mücadelede Türkiye’ye Yardımları” ismindeki kitapla Mazhar Leventoğlu’nun Nadir Kitap’ta çıkan Atatürk’ün Vasiyeti” ismindeki kitapta mevcuttur.

Bu yardımlar, banka kurulması için gönderilmemiştir. Hind Müslümanları, buna asla ve asla razı olmazlardı. Ne var ki o günün şartlarında Reis-i Cumhur, böyle bir karar almıştır. Türkiye İş Bankası AŞ, 26 Ağustos 1924 tarihinde Mustafa Kemal tarafından, 250 bin TL’si ödenmiş, 1 milyon sermaye ile Ankara’da kurulmuştur. Belli sermaye vadedip bunun yüzde 10’unu ödeyen 36 kurucu ortak daha vardır.

Kuruluşta peşin olarak ödenen 250 bin TL Hind Müslümanlarının gönderdiği 781 bin 570 TL’den artan paradır. Bunu İş Bankası da kabul etmektedir. O günkü piyasada bir Reşad altını 710 kuruş civarındadır.

İş Bankasının faaliyete geçirildiği tarihte millî devletin bir merkez bankası yoktur. Adı geçen banka, belki de bu boşluğu doldurmak için kurulmuştur. Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası, İş Bankasından 7 sene sonra, 30 Ekim 1931’de kurulacaktır.

Gündemdeki önemli bir tartışma da Atatürk’ün vasiyetindeki CHP hisselerinin Hazine’ye devridir. Bu görüşe tepki gösteren CHP “biz kâr almıyor, sadece banka yönetim kurulunda hisse temsilcisi bulunduruyoruz” diyor. İş Bankası da yaptığı açıklamada kâr alanların TTK /Türk Tarih Kurumuyla, TDK/Türk Dil Kurumu olduğunu söylüyor.

Bunlar, ayrıca konuşulabilir. Fakat hadiseyi tarihî seyrinden hareketle kökten halletmek lazım. 1919 şartlarına bakıldığında manzara şöyledir:

İstanbul 13 Kasım 1918’den beri işgal altındadır. Sultan Vahideddin Han, eski yaveri Mustafa Kemal Paşa’yı milleti düşmana karşı teşkilatlandırmak üzere Anadolu’ya yollamıştır. Hind Müslümanları da halifeyi kurtarmak ve Millî Mücahede’ye destek için Mustafa Kemal Paşa’ya para göndermişlerdir.

Bu para hazineye aittir. Yardımlar, şahıstan öte devletin hükmi şahsiyetine tevdi edilmiştir.

Şu naklettiklerimiz soğukkanlılıkla tahlil edildiğinde Türkiye İş Bankası AŞ’nin Hazine’nin olması gerektiği anlaşılır.

CHP, miras almadığına göre itiraz etmesine de gerek yok. TTK ve TDK ise Osmanlı Arşivleriyle birlikte ve isimleri korunarak Cumhurbaşkanlığına bağlanabilir.

Türkiye İş Bankasının Türkiye Cumhuriyeti Hazinesine bağlanması, bir tashih, düzeltme ve yardım sahiplerinin ruhlarını şad etme kararı olacaktır.

İş Bankası ile alakalı bu kararı almak ihtiyaç olduğu gibi Vakıflar Bankasıyla alakalı bir düzeltme yapmak da şarttır.

Vakıflar Bankasının Vakıf Katılıma devredilmesi, vakıf sahibi binlerce geçmişimizin idareye yüksek bir emridir.

.İDLİB, DERİN NEFES ALDI!

2018-09-19 02:00:00

A -

A +

7 Eylül 2018 tarihinde yapılan Tahran Zirvesi’nden 12 maddelik Sonuç Bildirgesi çıkmış fakat Türkiye’nin bütün ısrarlarına rağmen ateşkes kararı alınmadığı için bu zirve bizde hayal kırıklığına yol açmıştı.

Hatta sadece hayal kırıklığına yol açmamış çok ciddi bir tedirginliğe de sebep olmuştu. Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ve İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani’nin “İdlib’de teröristler var” gerekçesiyle Cumhurbaşkanı Erdoğan’la fikir birliğine varamamaları üzerine hemen zirve sonrasında rejim topçusuyla Rus jetleri, İdlib’i bombalamaya başlamışlardı.

Bu bombardımanlarla topçu atışları bir yumuşatmaydı. Rejimin karadan yapacağı katliamın önü açılıyordu. Moskova ve Tahran kara harekâtına yukarıdaki gerekçeyle destek olurken Washington, Berlin, Paris, Londra “kimyevi silah kullanılırsa müdahale ederiz!” diye abes açıklamalar yapıyorlardı. İnsanlar, sanki kimyevi silahla ölür, diğer silahlarla ömür kazanırlarmış!

Konuyu en ciddiye alan, Suriye halkının derdiyle dertlenen tek devlet, Türkiye idi. İdlib’in nüfusu 4 milyona dayanmıştı. Bir katliam endişesinden dolayı daha şimdiden 40 bin kişi hududumuza gelmişti. Ankara, her ne kadar muhtemel bir göç dalgasını Suriye topraklarında karşılamak için çadır şehirler kurup her türlü tedbiri alsa da daha evvel 3 buçuk mültecinin gelmesinde olduğu gibi uzun vadede bu tedbirler kalıcı çözüm olmayacaktı. Türkiye, muhtemel dramı, diğer muhatapları gibi AB ve BM’ye de anlatmaya çalışıyor fakat kimse ya bir şey anlamak istemiyor veya işine geldiği kadarını anlıyordu. İdlib nüfusunun da Türkiye’ye sığınmasıyla bizde her 10 kişiden biri mülteci olacaktı. Hükûmet bu durumda ve bu defa mültecilere Avrupa kapılarını açacağını mükerreren ikaz etti ama AB ve dünya sağır rolündeydi.

Bu yüzden âdeta nefesler tutulmuş; Beşar Esad’ın katliam için düğmeye basması bekleniyordu.

Haber, tam da ümitlerin bitmeye yaklaştığı bu anda geldi. Soçi’de Erdoğan-Putin görüşmesi olacaktı. Buna dair talep, Sn. Erdoğan’dan Sn. Putin’e gitti ve tarafların 17 Eylül 2018 Günü Soçi’de buluşmaları kararlaştırıldı. Bu defa masada sadece bu iki ülke liderleriyle onların kadroları vardı.

Bu buluşmadan işe yarar bir şey çıkacak mıydı? Vaziyet muğlaktı. Eğer, bu soru toplantı bitmeden sorulsa çok da iyimser yorumlar yapılmazdı.

Ama aksi oldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın mevkidaşı Putin’e karşı elindeki her kozu ve dilindeki her sözü kullandığı anlaşılıyor. Tabii ki içeride olan-biten her şey dışarıya sızmıyor. Türkiye Cumhurbaşkanının muhatabına “Sn. Putin, lütfen siz de başkaları gibi yapmayın. Onlar bir taraftan bize stratejik ortağız derken diğer taraftan vatanımıza kasteden teröristlere her türlü desteği veriyorlar. Tahran’da ateşkes kararı alınamadı; lakin kâğıda dercedilen maddelerin daha mürekkebi kurumadan Beşar Esad’ı koruma adına İdlib bombalandı. Bu şehrin akıbeti, Halepçe’yi vadediyor. İdlib’de yaşanacak bir kıyım, bütün bölgeyi ateşe verecektir. Bundan dostluğumuz da büyük yara alır...”

Cumhurbaşkanımız, bu, yahut buna yakın sözleri , Kafkas İslam Ordusu’nun Bakü Zaferi’ni kutlama merasiminden bir gün sonra Soçi’de söylüyordu.

Sonuçta o masada hakikat, vicdan, aklıselim ve dostluk galip geldi. Böylece mağdur İdlib halkı, bölge ve dünyada derin bir nefes aldı.

İki garantör devletin imzasını taşıtan 17 Eylül 2018 tarihli kararın muhtevası şöyledir:

1-Rusya ve rejim kuvvetleri İdlib’e bir harekât yapmayacaklardır. 2-Muhaliflerle rejim kuvvetleri arasında 15-20 km’lik silahtan arındırılmış bir Güvenli Bölge oluşturularak Türk ve Rus askeri burada ortak devriye nöbeti tutacaktır. 3-Ağır silahlar, İdlib’den çıkarılacaktır. 4-Radikal unsurların bölgede herhangi bir faaliyette bulunmasına müsaade edilmeyecektir.

Ayrıca; Cumhurbaşkanı Erdoğan, Suriye’de yeni bir anayasa yapılarak seçime gidilmesini ve kimin işbaşına geleceğine halkın karar vermesini bir kere daha dile getirmiştir. O hâlde hâkim ve milletlerarası müşahitler teminatıyla yapılacak bir seçimden Beşar Esad bir kere daha çıkarsa buna bir şey denmeyeceği görülmektedir.

Türkiye liderinin bir başka teklifi ise diğerinden de önemlidir. Cumhurbaşkanı, Soçi’den bütün taraflara seslenerek “gelin Suriye’den hep beraber çıkalım!” dedi.

Fakat buna asla yanaşmazlar. Onların döktüğü timsahın gözyaşlarıdır. Sn. Erdoğan’ın “Suriye’nin geleceği için asıl tehlike idlib değil, Fırat’ın doğusundaki terör örgütleridir!” işareti ise buraya dair rahatsızlığımıza Beyazsaray ve dünyanın dikkatini çekmek içindir.

Netice itibariyle Soçi buluşmasıyla sadece İdlib değil, Türk-Rus dostluğu da kazandı. Amerika’yla zaten devriye tutuyorduk. Şimdi Rusya ile de “silah arkadaşlığımız” olacak. Belki de Moskova, bizi buna mecbur etmek için ateşkese yanaşmamıştı. Bu defa devre dışı kalan Tahran’ın hesabıysa farklı olabilir.

Bu gündelik gerçeklerden başka bir de tarihî gerçekler var. 1-Kimler ve kimler, hangi bin kilometrelerden gelip daha dün vilayetimiz olan toprakları pay etmekle meşgullenir. 2-Kuzeydoğu Karadeniz’de bir sahil şehri olan Soçi, 1828-29 Türk-Rus Harbine kadar Osmanlı toprağıydı. Burada Abhaz, Ubıh ve Adıgeler yaşardı. Bugünkü Soçi, Ubıhya ile kısmen Çerkezya’nın topraklarındadır.

Manzara o ki 1828’de kaybettiğimiz bir şehirde 1918’de kaybettiğimiz bir şehrin hâl ve istikbalini kurmaya çalışıyoruz.

.KAFKAS İSLAM ORDUSU

2018-09-17 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, 15 Eylül 2018 günü Azerbaycan’ın payitahtı Bakü’deydi. Bu ziyaret, çok kimse için sürpriz olsa da çok önceden hazırlandığı anlaşılmaktadır. Bunu 1918’de Bakü’yü düşman tasallutundan kurtaran kahraman ordumuzun o gün üstündeki kıyafet giymiş burma bıyıklı Mehmetçiklerin resmi geçidi isbata kâfidir.

Bu ziyaret, hem Azerbaycan’a “bir asır evvel olduğu gibi bugün de kıyamete kadar da yanınızdayız” demek ve hem de Suriye ve İdlib meselesinde samimi davranmayan Moskova’ya tarihten gafil olmadığımız mesajını vermek içindir. Bugün Vladimir Putin’le Tayyip Erdoğan’ın Soçi müzakeresi var. Bu buluşma öncesi vaki Bakü ziyareti, aynı zamanda “kimse yanlış adım atmasın, dostluğumuz satılmasın!” demenin de imâsıdır.

En zor günlerimizde bile ne destanlar yazdığımızın bir misali de Kafkas İslâm Ordusu’dur.

Mehmetçik, Bakü’de yalnızca Ruslarla değil, tıpkı Çanakkale’de olduğu gibi Kanada’dan, Avustralya’ya, Yeni Zelanda’dan, Londra’ya kadar devrin bütün dünyasıyla savaştı. Bu büyük harpte bütün dünyaya karşı Bakü’de kazanmış, Nablus’ta kaybetmiş fakat Kut’ül Amare’de İngilizlere son asırlardaki en büyük hezimeti yaşatmıştık…

Sosyal medyaya bakmaktan, boş işlerle meşgul olmaktan kitap okumaya vakti kalmayanların bunlardan haberdar olması imkânsızdır. Cumhurbaşkanı, canlı yayında “Kafkas İslâm Ordusu” diye konuştuğunda “bu da nedir?” diyen milyonlar olduğuna şüphe yoktur. Bu sebeple sütunun imkânı çerçevesinde bu tarihî seyri dile getirmeye çalışacağız:

Vladimir Lenin ve arkadaşlarının gerçekleştirdiği Çarlık idaresine karşı gerçekleştirdiği Bolşevik ayaklanması, 7 Kasım 1917 tarihinde meydana geldi. Lenin, ilk zamanlar, komünist emperyalist emellerini gizliyordu, güçlenme ihtiyacındaydı. Orta Asya ve Kafkaslardaki milletlere istiklal vaadiyle mavi boncuk uzatıyordu.

O kargaşa günlerinde Kafkaslarda da Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti, Dağıstan Cumhuriyeti, Gürcistan Cumhuriyeti, Ermenistan Demokratik Cumhuriyeti kuruldu. Bu devletlerle Devlet-i âli Osman arasında Batum’da 11 Mayıs-4 Haziran tarihleri arasında bir mülakat/konferans tertiplenerek 14 maddelik bir sulh/barış andlaşması akdedildi. Ancak andlaşma, zikredilen üç devletle Osmanlı Devleti arasında ayrı ayrı tanzim edilmiştir. O sırada bölgede kargaşa devam etmekteydi. Büyük Britanya yani İngilizlerle sömürgesi olan ülkeler, Kafkasları ele geçirip petrole çöreklenmek istiyor, Ruslar ve Ermeniler, Müslüman milletlere sıkıntı vererek topraklarını işgal ediyor ve mezalim yapıyordu. Azerbaycan Millî Şûra Reisi Mehmed Emin Resulzade, Müslüman Kafkas halkının can, mal, namus ve istiklalini koruması için Batum Muahedesi’nin dördüncü maddesinden istifadeyle Osmanlı Devleti’nden askerî yardım istedi.

Başkumandan Vekili Enver Paşa, kardeşi Nuri Paşa’yı Kuzey Kafkasya’ya gönderdi. Nuri Paşa’nın emrinde mevcudu 15 bine yaklaşan 3 Osmanlı Tümeni vardı. Buna 4. ve 5. Tümen olarak Azeri ve Dağıstan Gönüllü Birlikleri katılmış ve böylece “Kafkas İslam Ordusu” ismi verilen Şark Orduları Grubu’na bağlı bu kuvvet, 20 bin askeri bulmuştu. Teşkil edilen ordunun vazifesi, Müslüman milletlerin istiklaliyle can ve mallarını teminat altına alarak Payitaht İstanbul’la münasebetlerini ve Hilafete bağlılıklarını güçlendirmekti. Düşman cephesinde Ruslar, sömürgeleriyle birlikte Britanya İmparatorluğu, Ermeniler ve daha başka mahalli kuvvetler vardı. Onlar da 20 bin civarındaydı.

İlk çatışmalar, Gence’de Ermenilerle çıktı. Kafkas İslam Ordusu, Gence’yi aldıktan sonra Bakü’ye yöneldi. 2 Nisan 1918’de Van’ı işgalden kurtaran Ali İhsan Sabis Paşa, komutasındaki Osmanlı Türk Ordusu ise daha evvel 8 Haziran 1918’de Cenubi Azerbaycan’ın merkezi Tebriz’e girmişti.

Şiddetli çatışmaların yaşandığı Bakü’deki muharebeyi Nuri Paşa ve yardımcısı Mürsel Paşa komutasındaki Kafkas Ordusu, kazandı. Muzaffer ordumuz, 15 Eylül 1918’de Bakü’ye girdi. Ekim ayında da Derbend ve Dağıstan’ın merkezi Mahaçkale kurtarıldı. Bakü Harbi’nde toplam olarak 1302 şehid verdik.

Bu arada çok büyük bir talihsizlik yaşandı.

Kafkas İslam Ordusu’nun Bakü Zaferi’nin aksine Yıldırım Orduları Grubu, Filistin’in Nablus bölgesinde ağır bir mağlubiyete uğradı. Bu ordu Irak, Suriye ve Filistin topraklarını kurtarmak için kurulmuştu. Başlıca komutanlar, Liman Von Sanders, Mersinli Cemal Paşa, Cevad Paşa ve Mustafa Kemal Paşa’dır. Birleşik Krallık ve bağlı sömürgelerinin teşkil ettiği düşman ordusunun da başta Edmund Allenby olmak üzere dört komutanı vardı. Düşman ordusu, 190 bin kişi iken Osmanlı Türk Ordusu, 40 bin kişidir. Araç-gereç, silah-teçhizat farkı da bu çaptadır. Kanlı muharebe, 19-21 Eylül 1918 arasında cereyan etti. 8. Ordumuz tamamen, 4. Ordumuz da kısmen elden çıktı. Mustafa Kemal Paşa komutasındaki 7. Ordu, Şam ve Halep’ten Kilis’in güneyinde Müslime’ye çekilerek bir müdafaa hattı kurmaya çalıştı. Netice olarak 400 yıl sonra Irak’tan ve ardından bütün Suriye, Filistin, Ürün ve o çevreleri kaybettik. Sadrazam Talat Paşa hükûmeti, 30 Ekim 1918’de İngiltere ile Mondros Mütarekesini imzalandı. Bu ateşkes andlaşması üzerine Kafkas Ordusu, 16 Kasım 1918’de Bakü’den 15 Aralık’ta da bütün Azerbaycan’dan ayrılmaya mecbur kaldı. Kısa süre sonra Azerbaycan ve Kafkaslar, ta 1995’lere kadar komünist Rusya’nın işgaline uğradı. Osmanlı’nın “Moskof” dediği, yine yapacağını yapmıştı.

Kafkas İslam Ordusu, Doğu Anadolu’ya gelince 15. Kolorduya katıldı. 15. Kolordu Komutanlığına Kazım Karabekir Paşa tayin edildi. Diğer taraftan Ali Fuat Cebesoy Paşa da 20. Kolorduyu Filistin cephesinde Ankara’ya intikal ettirmişti. Silah ve asker mevcudunu muhafaza eden bu iki kolordu İstiklal Harbi’nde orduya nüve olacaktır.

Mütarekeden sonra Enver Paşa ve Talat ve Cemal Paşalar, ülkeden ayrıldılar. İngilizler, 13 Kasım 1918’de İstanbul’u işgal etti. Mustafa Kemal Paşa da aynı gün İstanbul’a gelmiş ve Perapalas’a yerleşmişti

Enver Paşa’nın kardeşi olan Nuri Killigil Paşa da vatandan ayrılmış veya ayrılmak zorunda kalarak Almanya’ya gitmişti.1938’de Türkiye’ye döndü. Sütlüce’de bir silah fabrikası kurdu. Yerli tabanca ve silah üretmeye başladı. O tabancalardan biri bugün Askerî Müze’de teşhirdedir. Sütlüce’de yerli silah fabrikasının faaliyete başladığı tarih, İsmet İnönü zamanıdır. Nuri Killigil’den bu imalattan vazgeçmesi istendi. Dayatmalara “peki” dedi fakat üretime gizlice devam etti. Hâlbuki takip ediliyordu. 2 Mart 1949 günü saat 17.10’da fabrikada üç faili meçhul patlama oldu. 27 kişi öldü. Kut Zaferi’yle Bakü Zaferinin kahramanı Nuri Paşa’nın cesedi bulunmadı. “Nuri Paşa” niyetine boş tabut toprağa defnedildi.

Fabrikayı kundaklayanlar da bulunmadı.

.MÜLTECİ GENÇLER

2018-09-11 02:00:00

A -

A +

8 sene evvel Suriye’de iç harp başlayınca bu ülke vatandaşlarının büyük bir kısmı komşu devletlere sığındılar. Onların büyük bir kısmı ise Türkiye’ye geldi.

Bilindiği gibi bize gelen Suriyeli sayısı 3 buçuk-4 milyon civarında. Bu mülteci veya resmî adıyla “sığınmacı”lardan bir kısmı hâli-vakti yerinde insanlardı. Bir kısmı, orta hâlliydi. Üçüncü kısımsa fakir ve çok fakirdi. Bu yüzden şehirlerimiz uzunca süre rahatsız edici biçimde dilenci manzaraları yaşadı. Dilenenlerden bazıları da kendini Suriyeli gösteren yerli tiplerdi.

Allah, kimsenin başına vermesin; bir memleket yakılıp-yıkılırken başka bir memlekete sığınanlar, herhâlde kınanmaz ama bütün aleyhte sebeplere rağmen topraklarını terk etmeyerek vatan müdafaası yapanlarsa takdir edilir, onlara “kahraman!” denir.

Hür Suriye Ordusu yahut Özgür Suriye Ordusu veya Suriye Kuvayı Milliyesi, Suriye Millî Ordusu denen ve 8 yıldır vatan müdafaası yapan vatanperver yiğitler ne kadar övülse azdır.

Tarih onlardan “kahraman!” diye söz edecek, yarınki kurtulmuş Suriye nesilleri onları rahmetle anacaklardır.

Suriye’nin bu kahraman çocukları, dedelerinin Osmanlı cephelerinde yaptığı gibi Mehmetçikle beraber Fırat Kalkanı ve Afrin’de destanlar yazdılar. Onlardan bazısı şehid, bazısı gazi oldu. Şimdi İdlib tehlikede. Tahran Zirvesi’nden ateşkes kararı çıkmadı. Rusya ve İran Esad rejiminin arkasında. Esad kuvvetlerinin İdlib’de her an kan dökmesi, katliam yapması mümkün. Bu sebeple, Türk Genelkurmayı Özgür Suriye Ordusu’na “hazırol!” komutu verdi. Yapılması gereken buydu. Mehmetçik teyakkuzda olduğu gibi Suriye Kuvayı Milliyesi’nin de hazırolda, teyakkuzda olması gerekirdi?

İyi ama, Suriye, yalnızca Hür Suriye Ordusu’nun mu vatanıdır?

Nusayri zulmünden kaçıp Türkiye’ye gelen mültecilerin, taşı sıksa suyunu çıkaracak gençleri ne güne duruyorlar?

Suriyeli gençler, AVM’lerde sahillerde ve başka yerlerde gününü gün ediyorlar. Ailesi buraya sığındığında 12 yaşında olanlar bugün 20 yaşındadır.

Başka memlekete gitmiş olanlardan vatanına lakayd kalanlara sadece “yazıklar olsun!” deriz. Türkiye’dekiler içinse askere alınmalarını teklif ederiz. Türk vatandaşı olsun olmasın “eli değnek tutan” 18 yaş ve üstü her Suriyeli erkek askere alınarak vatandaşlık durumuna göre ya Özgür Suriye Ordusu veya TSK saflarına katılmalıdır.

Mehmetçik ve Suriye Millî Ordusu’ndan aslanlar, cephede can verirken öbürleri şehrin göze batan semtlerinde keyfince yaşarsa bu hiç mi hiç doğru olmaz.

Kanuni düzenleme mi yapılacak, her ne olacaksa Millî Savunma Bakanlığı bir an evvel bir çalışma yaparak bu çarpıklık muhakkak surette düzeltilmelidir.

Böylece Özgür veya Millî Suriye Ordusu’nun iki katı asker çıkar. Bunlar hemen askere alınarak talime başlatılmalıdır.

Aksi hâlde “yabancı düşmanlığı” beslenmiş olur. Irkçılık, yabancı düşmanlığı bizim tarihimizde yoktur. Fakat bugün bazı sorumsuz manşetler, bunu körüklemekte. Bahsettiğimiz hâlin devamı, o manşetleri atan zihniyetlere taraftar kazandıracaktır.

.İDLİB, ÇANAKKALE’DİR!

2018-09-10 02:00:00

A -

A +

Rusya, masada eli güçlensin diye Tahran Zirvesi öncesinde İdlib’i vurdu; zirve sonrasında yine vurdu. Her defasında siviller öldü. Hâlbuki; bu vurulan şehir, iki sene kadar önce Astana’da “Çatışmasızlık Bölgesi” ilan edilmişti. Bu kararının altında Türkiye gibi, Rusya ve İran’ın da imzası var.

Kuzey Suriye’de manzara şudur:

ABD, Fırat’ın doğusuna 20 bin tır silah yığmıştır, yığmaya da devam ediyor. PYD’yi yani PKK’nın Suriye devamını devletleştirme cümlesinden olarak onun silahlı gücü YPG’yi de ordulaştırma peşindedir.

“Rusya, içeride terörist var” gerekçesiyle bir çatışmasızlık alanını vururken bizatihi terör örgütü PYD/YPG’yi neden vurmuyor?” diye bir sual sorulabilir:

Rusya Federasyonu, PKK gibi PYD/YPG’yi de terör örgütü kabul etmiyor. Diğer yandan PKK Amerika için terör örgütü iken PYD/YPG, yani o örgütün Suriye kolu, stratejik müttefikidir.

İdlib’in havadan ve Suriye topçusu tarafından da karadan vurulmasından sonra, rejim güçleri, PYD’nin olduğu yerlere de bir iki sataştıysa da devamı gelmedi.

Tam bu esnada başka ve çok tehlikeli bir olay patlak verdi. Basra’da İran konsolosluğu yakıldı. Bu şehir, Şii bölgesidir. İran, bunun üzerine İran PKK’sının Erbil’deki merkezini vurdu.

Manzara şudur:

Bu karışık ve kanlı mücadelede Rusya ve İran, Esad’ın, ABD, PYD’nin, Türkiye ılımlı rejim muhaliflerinin yanındadır. “Derin Batı” diyeceğimiz odaklarsa el-Kaide’nin Suriye kolu HTŞ/Heyet Tahrir’üş Şam’ın el altından destekçisidir. Tıpkı DEAŞ’ta olduğu gibi...

Netice olarak; Rusya ve İran, zalim rejiminin yıkılmasını önlemişlerdir. Şimdi, iç harp öncesi Suriye’yi olduğu gibi veya buna yakın ölçüde Beşar Esad’a kazandırmak ve böylece O’nu “vatan kurtaran muzaffer kumandan!” havasına kavuşturma peşindeler.

Moskova ve Tahran, bunu tabii ki kendi âli millî menfaatleri için yapmaktalar. Putin Rusya’sı; Türklerin “Deli” Rusların “Büyük” dediği Petro’nun vasiyetini yerine getirmiştir. Suriye’de Rusya’nın askeri olduğu gibi kara ve deniz üsleri vardır. Bu ülke, bugün fiilen Rusya’nın arka bahçesidir. Moskova, bunu ikram eden Esad ailesini bırakmaz. Yarın Beşar Esad gitse bile aynı aileden bir başkasını, en azından aynı Nusayri azınlıktan bir başkasını başa getirmeye çalışacaktır.

Dün Karadeniz de Akdeniz de Türk gölüydü. Bugün Rusya, Çin’i de yanına alarak Akdeniz’de gövde gösterisi mahiyetinde tatbikat yapmaktadır. Görünen o ki Akdeniz gaz kaynaklarından dolayı İsrail ve Rumlardan başka Rusya da rakibimiz olacaktır.

İran, Suriye üzerinden Basra Körfezi-İskenderun Körfezi-Aden Körfezi üçgenindeki Şii ideolojik etkisiyle ona dayanan askerî varlığını elden kaçırmak istemeyecektir. İran’ın Suriye, Lübnan ve Yemen’de olduğu unutulmasın.

Amerika, Erbil’den Akdeniz’e kadar inecek Kürt devleti idealini, Kerkük-Hayfa petrol akımını Türkiye’nin Fırat Kalkanı ve Afrin harekâtıyla gerçekleştiremedi. Ankara’nın baskısıyla Kürt militanları, Fırat’ın doğusuna taşıdı. Yukarıda ifade ettiğimiz gibi şimdi burada bir uydu devletçik kurma peşindedir. Bunu hem kendine bölgede yer tutmak ve hem de İsrail’i tahkim etmek için yapıyor. İkrar edilmese de arz-ı mev’ud’un kuzeydoğu hududunda çalışmaktadır. Amerika’nın Suriye’de askeri ve çok sayıda üssü mevcuttur.

Öbür taraftan Filistin’in, Gazze’nin gözden kaçırılmaması gerekir. Stalin’in Kırım Tatar Türklerini bir gecede vagonlara doldurup Sibirya’ya sürmesi gibi Trump da Filistinlileri bir gecede veya beş gecede Ürdün yahut Sina’ya sürebilir. Böylece İsrail’e, Araplardan boşaltılmış problemsiz bir Filistin kalır.

Türkiye’ye gelince... Türkiye için Suriye Orta Doğu’ya açılan kapıdır, 95 sene önceki vilayetidir. Soydaş ve dindaşlarının yaşadığı memlekettir. Komşusudur.

Rusya, Amerika ve İran, bu fikir ve projelerden bir kısmını işletir, bir kısmını tasavvur ederken Türkiye, terör sanığı bir papaz bahanesiyle döviz darbesine maruz bırakılmakta, bunun tesiriyle piyasalar zora sokulmakta, TL eritilmektedir.

Bunun bir sebebi de şudur:

Bay Trump, kendi ara ve mahalli seçimlerini kazanmak için Sn. Erdoğan’ı mahalli seçimlerde harcamaya çalışmaktadır. Hâlihazırda İstanbul ve Ankara belediyeleri AK Parti’de, İzmir CHP’de, Adana MHP’dedir. AK Parti, İzmir’i de kazanacağına O’nu kazanamadığı gibi bir de Ankara’yı kaybederse büyük yara alır. İstanbul’un kaybı ise ölümcül yara olur.

Her şey iç içe. Hedefleri, Erdoğansız AK Parti ve zayıf bir iktidardır. Ankara’da zayıf bir iktidar olduğunda coğrafyayı istedikleri gibi çizecekler, herkes kendi açısından Esad’ı “vatan kurtaran muzaffer başkomutan” yapacak ve İsrail’in yıldızını parlatarak bahsettiğimiz üç körfezle Akdeniz’e çörekleneceklerdir.

Vaziyet onu gösteriyor ki sadece Washington değil, Tahran ve Moskova da samimiyet sorgusunu hak etmişlerdir. Hiçbir zirve, hiçbir fayda getirmemiş oldu. Bu durumda önümüzdeki günlerde Moskova’da yeni bir buluşma neyi temin edecektir?

Bütün bu gerçekler sebebiyle İdlib kilit taşı konumundadır. Kıbrıs, bir kayalık olsa ve orada tek bir insan yaşamasa bile Akdeniz’in kilididir bizim için hayatidir.

İdlib de öyledir; bu şehirde hiç insan olmasa veya olsa bile kimse Anadolu’ya doğru göç etmese dahi Türkiye için Orta Doğu’nun kapısıdır. Düşmesi hâlinde Mostar Köprüsü’nün yıkılması gibi yüz yıl sonra bölgeyi bir kere daha kaybederiz. Mimarlık harikası Mostar, Sırp topçusunun ateşiyle önce kilit taşından isabet almış, kilit taşının düşmesiyle köprü göçmüştü.

İdlib, Çanakkale’dir.

Yalnızca İdlib değil;

Filistin de Çanakkale’dir.

Mostar, Çanakkale olduğu gibi, İdlib ve Gazze de Çanakkale’dir.

.Yeni adli yılın düşündürdükleri

2018-09-07 02:00:00

A -

A +

İki komşunun ağız münakaşasından cinayetlere, alacak-verecek iddialarından aile geçimsizliklerine kadar akla gelebilen her ihtilafın ardı arkası kesilmeden mahkemelere intikali yüzünden davalar insan kudretini aşacak sayılara ulaşmakta ve bu sebeple hâkimler, işin içinden çıkamaz hâle gelmektedirler.

Bazı anlaşmazlık mevzularının mahallinde veya dairesinde çözümlenmesi mümkünken mevcut mevzuat vatandaşa inanmadığı için her iş adliyeye taşınmaktadır. Bir kimse, alay konusu yapılan soyadını değiştirmek arzu ediyorsa onu avukat, mahkeme, nüfus idaresi, şahit dörtgeninde zahmetlere sokmak hangi akılla izah edilebilir? Allah, hiçbir ailenin başına vermesin; ne var ki gündelik hayatta da bunlar yaşanıyor: On beş günlük yeni evli bir çift, geçimsizliğe düşebiliyor. İki tarafın büyükleri konu-komşuları da araya girmelerine rağmen bu evliliğin çok erken ve istenmeyen şartlarda da olsa bittiği anlaşılıyor… Ama tarafların birbirlerinden 'kurtulmaları' yine duruşma yapılmasına ve adli prosedürün işlemesine; manen sıkıntı çekmiş insanların bir de maddi külfetle cezalanmalarına, adliye koridorlarında hafakana düşmelerine bağlı. Bu olmaz! Olmamalı! On beş gün önce serbest iradeleri ile evlenenler; yine serbest iradeleri ile boşanabilmeliler. Böyle bir dava, yeminli hukuk büroları ihdas edilerek taraf avukatlarınca görülebilir. İhtilaf ve nizalar tekrar sınıflandırılarak yeminli hukuk bürolarından başka, nüfus idareleri, belediyeler, trafik daireleri, orman idareleri, tapu daireleri, ticaret odalarında... kurulacak mahkemelerde halledilebilir. Bu gibi mahkemeler, bir hâkim ve o meslekten iki kişinin üyeliği ile üç kişilik jüri tarafından yönetilir; karar vermek için bilirkişiye gidilemez; kararlar temyiz edilemez. Katrilyonluk bütçesi olan bir ülkede bir ticaret mahkemesi, artık elli milyonluk alacak davasına bakma yükünden kurtulmalıdır. Aynı şekilde bu çapa varmış bir Türkiye'de bir ceza mahkemesi, "silah gösterme" davası ile uğraşmamalıdır. Kırk-elli sene devam eden arazi davaları oluyor. Zamanında süratle tecelli etmeyen adalet, adalet midir? Öyle davalar var ki hâkim, inanmaya inanmaya ve vicdanına aykırı olarak karar veriyor, zira elindeki polis tahkikatı, şahit beyanı, bilirkişi raporu, adli rapor böyle karar vermesini icap ettiriyor. Eğer dosyadaki bu delillere göre hüküm yazılmazsa temyiz, mahkeme kararını bozuyor. Şimdi lütfen dürüst olalım: Bu hükmü veren ceza hâkiminin noterden bir farkı kalıyor mu? Mahkeme hâkimleri, sicil gibi endişelerle çok kere Yargıtay kararına mecbur kalarak uyuyor. Yani dün "ak" dediğine bugün “kara" diyor; deme zorunda bırakılıyor. Şahit yemin, bilirkişi, adli tıp, infaz gibi müesseselerdeki bozukluklar yüzünden mahkeme kararlarından tatmin olmayan; vicdanı yanlış karara isyan eden vatandaş, bu defa maalesef "ihkakı hak" denen adaleti bizzat gerçekleştirme suçu işliyor. Birçok karar, ne davacıyı, ne davalıyı, ne de bizzat hâkimi memnun ediyor. Hatta rahatsızlığı en çok hâkim çekiyor. Yazışma ve tahkikatlar, bu iletişim çağında bile adliyelerin en esaslı problemlerinden biridir. Basit bir evrak yüzünden bir dava icabında üst üste talik edilebiliyor. Davaların uzamasındaki sebeplerden biri de her ihtilafın bir de Ankara'ya; Yargıtay'a gitmesidir. Oysa bölge istinaf mahkemeleri kurulabilir.

Türk hukuk ve adliye sistemi, bazı örümcekli kafalar yüzünden mutaasıp bir anlayışla kendini yenileyemiyor. Türkiye'nin tercüme yanlışlıkları ile birlikte Batı’dan aldığı kanunlar, kendi ülkelerinde çoktan mahzene kaldırıldığı hâlde biz, onların eskileri ile idare ediyoruz. Mevcut hukuk, bir tepki hukukudur ve her tepkide olduğu gibi aşırılıklar taşımaktadır. Bir de bünye ile uyuşmazlıklar yaşanıyor: Katolik kilise hukuku orijinli şu aile hukuku nice bin insana hayatı zehir etti. Daha yakın tarihe kadar anne-baba evladından tek kuruş miras alamıyordu.

Niçin kendimize has bir hukuk sistemimiz olmasın? Niçin bu ülke insanlarına bin yıldır hizmet eden İslam hukukuna ve örfi hukuka kapılarımız sıkı sıkıya kapalı olsun? Neden bunlardan da faydalanmayalım? Yürürlükteki hukukun yabancı din ve milliyetteki bazı milletlere göre yapılmış hükümleri ile bizim karakterimiz çatışıyor. Bunu artık görmemiz ve millî hukuk sistemimizi geliştirmemiz şarttır. Kimseye zerre kadar faydası olmayan bir Roma hukuku dersi, binlerce gencin istikbaline mal oldu. Türkçeden "mahkeme duvarı gibi asık suratlı’ ve "...işin yoksa şahit ol' gibi deyimleri çıkartmamız lazım. Devlet kurumlarının çökmüşlüğünden söz ediliyor. Galiba çökmüşlük en fazla hukuk ve onun tatbikat alanı adliyede. Bugünkü küresel dünya şartlarında hiçbir yobazlığa kapılmadan; öküz altında buzağı aramadan millî hukuk sistemimizi kurmalıyız. Yoksa toplum, emr-i vaki, de facto olarak hukukun tatbikat tarafı demek olan icrayı özelleştirir. “Çek-senet mafyası” denen insanlar, icrayı özelleştirerek içinde haksızlıklar da olsa onu süratlendirmiştir.

Bu ülkede doğanlar, kulağına ezan ve kamet okunarak hayata İslam hukuku ile 'merhaba' diyorlar. Aynı insanlar, musalla taşındaki son yolculuklarını İslam hukuku üzere yapıyorlar. Ya doğumla ölüm arası? İşte Türk vatandaşı, bu iki nokta arasını İsviçre, İtalya, Fransa kanunlarına göre yaşıyor. Buyurun size temel çelişme ve çatışma. Şu safhada hiç olmazsa millî bünyeye ters düşen maddeler ayıklanabilir.

Her ilmin bir mazisi vardır. Hukukun da öyle. Bir siyasi geçmişimiz olduğu gibi, hukuk mirasımız da var; zengin ve muhteşem. Bu memleketin hukukçuları, büyük bir fakih olduğu için âzam/büyük, ulu lakaplı Ebu Hanife hazretlerinin ve onun mantık ve metodolojisini tanıyabilmeli. Sultan Süleyman'a niçin “Kanuni" dendiğini bilmeli, Ebussuud'a sorulan meseleler üzerine kafa yormalı. Koçi Bey Risalesi'ni okuyabilmeli, Ahmed Cevdet Paşa'yı ve onun abidevi eseri Mecelle'yi didik didik edebilmelidir. Bu "yürürlükte olanları çöpe atalım” demek değil; “kendimizi artık kökümüzden de haberdar olarak tashih edelim; eksiklik ve yanlışlıklarımızı düzeltelim” demektir.

Temel, sağlam olursa, daha doğrusu temel olursa devlet devlet-i ebed müddet olur.

* Yeni adli yıldayız. Hukuk, yargı ve adalet değişmez gündem maddemizdir. Adaletin sağlam olması, toplumun huzurlu olması demektir. Onun için hukuk üzerine konuşmak gerekir. 9 Eylül 1997 tarihli bu yazımız, hukuk alanında neler yaptığımız veya yapmadığımız ve ne zaman neleri düşündüğümüze bir belge mahiyetindedir.

.HUKUKTA TAHSİL VE SEVİYE

2018-09-06 02:00:00

A -

A +

Kütahyalı Rahimî Divanı... Böyle bir eserin varlığından bir hafta öncesine kadar ne yazık ki haberdar değildik. Haberdar olunca da “adaşlık hakkı var!” diyerek hemen temin ettik.

Büyük boy bir şiir kitabı.

Eserin naşiri Prof. Ahmet Mermer, Kütahyalı Rahimi’nin mahalli bir divan şairi olduğunu ifade etmekte ise de biz, yazdıklarını okuduktan sonra bu kanaati kabullenemedik. Naşirin/editörün verdiği şu malumat ise son derecede düşündürücüdür:

Hoca, eserden haberdar olunca aramaya koyulmuş. Millî Kütüphane ile Süleymaniye Kütüphanesinde birer nüshaya ulaşmış. Ancak ne kadar hazindir ki bu iki nüsha da eksikmiş. Ahmet Mermer’in ifadesiyle “tam ve mükemmel nüshayı “British Museum”da bulmuş.

İsmi geçen divan şairi, 16. asırda garbi Anadolu’nun Kütahiyye nam bir beldesinde yaşamış ve herhâlde o günkü şartlarda eseri cüz’i miktarda basılmış bir Osmanlı Türküdür.

Bu ceddimizin bu eserini, bir üniversite araştırmacımızın Türkiye’nin iki büyük kütüphanesinde bulamayıp da Londra’da bulması hepimizin ayıbı değil midir?

Demek oluyor ki bir devlet büyük oluyorsa sadece pazu gücüyle değil, aynı zamanda beyin gücüyle de olmakta. Hâlbuki bizde pazu, beyin ve gönül gücü denklemi vardı.

Her şeyi işte o denklemi bozduktan sonra kaybettik. Yabancılar, sadece imparatorluk coğrafyamızın bir kasabasındaki arkeolojik bir mirası değil, bir ilimizde asırlar evvel kaleme alınmış bir şiir kitabını da bulup götürmüşler. Telaffuzu acıdır ama eğer böyle olmasaydı bugün Ahmet Mermer’in elinde mikrofilm ve bizim elimizde de koca bir divan olmayacaktı.

Kütahyalı Rahimi’den başka bir de Bursalı Rahimi varmış. O da ayrı bahis. Şu kadarını söyleyelim ki bu isimler bugüne dek yaygın biçimde bilinmediyse edebiyat fakültelerimiz kendilerini sorgulasınlar.

Yeri gelmişken şunu da sizlerle paylaşmak isteriz. Washington DC’deki Kongre Kütüphanesine rahat girip çıkabilmek maksadıyla üyelik için müracaat ettiğimizde işlemimiz için nasıl koşturduklarını bugün takdirle hatırlıyoruz. Kongre Kütüphanesinde 470 dilde 29 milyondan fazla kitap, 58 milyon el yazması, büyük bir nadir kitap koleksiyonu 1 milyon gazete, 500 bin mikrofilm vs vs mevcut. Tabii orada “Yıldız Sarayı yağması” yaşanmadı.

Bir gün Delawere’de Amerikan üniversitelerinden birinde tarih hocası olan bir Türk prof.la aynı Türk evinde misafirdik. Sohbet ederken şunu sormuştuk:

-Osmanlı için Amerika’da bir yılda çıkan kitap makale ve araştırmanın Türkiye’de yayınlananlara nispeti nedir?

Cevap şu oldu:

-Bizdekinden en az on kat fazla!

Neden olmasın ki?

Yargıtay Başkanı İsmail Hakkı Cirit’in adli yıl açış konuşmasında Hadis-i şerif okuyup Mecelle ve ilk Mahkeme-i Temyiz reisi Ahmed Cevdet Paşa’dan söz etmesini haber yapan gazete aynı zamanda dudak büken bir üslupla o haberi veriyordu.

Öyle ise ecdadımızın eserlerinin yabancı müze ve kütüphanelerde olması yadırganmasın.

Bugün düşmanımsı sayılan Amerika’da Kongre’nin senato kısmında kanun yapan ve çıkarttığı kanuna riayet eden bir devlet adamı olmakla Kanuni Sultan Süleyman’ın da duvarda kabartma portresi vardır.

ABD’de lise mezunları, hukuk ve tıp fakültelerine doğrudan giremezler. Önce üç yıllık bir fakülte bitirmeleri gerekir.

Yargıtay Başkanı bu yılki açış konuşmasında “hukuk fakülteleri kaliteli mezun vermezse hangi sistemi getirirsek getirelim başarılı olamayız” dedi. Bu çok doğru. Bundan da doğru olansa kürsü, ehline verilmediğinde bunun felakete yol açacağı haberidir. Nitekim İstiklal Mahkemeleriyle darbe mahkemeleri bu iddianın yığınla örneğiyle doludur.

Yargıtay Başkanı’nın hukuk fakültelerinin 5 yıla çıkartılmasına dair YÖK’e müracaat etmesini isabetli bulmakla birlikte eksik görüyoruz. Çare; Hukuk Liselerinin açılmasıdır. Bu fikri sebep ve gerekçeleriyle birlikte dün uzunca yazmıştık.

Adalet Bakanlığının çalışmaları, Yargıtay’ın gayretleri, TBB’nin adaletin ve adaletin bir parçası olan avukatların mes’elelerine dair Bakanlığa ortak çalışma teklifi ve biz kalem ve kelam sahiplerinin bunları ve teklif ve görüşlerimizi umumi efkârla paylaşmamız adalet geleceğimiz için hayırlara vesile olacaktır ümidindeyiz.

Bir davanın vaktinde bitmesi arzu edilendir. Lakin davanın vaktinde bitmesi tek başına adaleti temin etmez.

Her şey insana dayanıyor.

Hâkim, savcı, avukat ve adli memurlar, layıkıyla yetişip işinin ehli olmalıdır.

Bir hukukçu, güzel Türkçe konuşup yazabilmeli, Osmanlı Türkçesi, Arapça, bir Batı dili veya Latinceyi bilmelidir.

Adalet, Turgut Özal’ın tabiriyle “vicdanıyla cüzdanı arasına sıkışan hâkim” ve vicdanını ideolojiye kiralamış hâkim ve savcı ve büro kirasını ödeyemeyen avukat ile gerçekleşmez.

Kültür, ilim, irfan seviyesi düşük hukukçularla hiç gerçekleşmez.

.HUKUK LİSELERİ

2018-09-05 02:00:00

A -

A +

Adalet, hukukun vicdanlarda kabul görmüş tatbikatıdır. Hukuk mevzuatının, yargılama yoluyla hedefine varmasıdır...

Davanın gününde bitmesi ve çıkan hükümden tatmin olmak çok önemlidir. Zamanında tecelli etmeyen adalet, eksik adalettir. Gecikmiş adalet, elbette adalet değildir.

Adalet, öylesine sağlam olmalı ki aleyhine karar verilen taraf bile hükmün isabetli olduğunu kabul edebilsin. “Şeriatin kestiği parmak acımaz!” sözü bunun delilidir.

Bir devlet, savrulunca, gemi su almaya başlayınca cemiyet her cepheden zarar görür. Orduda iki asır evvelinde başlayan bozulma, cephelerde mağlubiyeti getirmiş; bu mağlubiyetler de hazineden, maliyeye, divan edebiyatından, hukuka kadar bütün içtimai, iktisadi ve siyasi müesseseleri etkilemiştir.

Sanılıyor ki bir dönemin söz sahipleri bir sabah uykudan kalkınca harf inkılabına, Avrupa’dan kanun iktisabına vs karar vererek bunları tatbik etmişler. 1923-33 Aralık’ında olan sosyal ve fikri kırılmaların kökü, Tanzimat’a, 1839’a kadar gitmektedir. Avrupa’dan kanun devşirme Tanzimat’la başlamış, Erken Cumhuriyetle birlikte topyekûn iktibasçılığa yönelerek asırların tecrübe ve bilgi birikimi bir gecede taklitçiliğe feda edilerek mazi yabancılaştırılmıştır.

Millî ve yerli olmak, her şeyden önce hukuk ve adalet için gereklidir. Kendi mülk, irfan, şahsiyet ve ifademiz olan hukuk ve onun mahsulü adalet diğer hamle ve eserlerden üstündür.

Bir idareyi devlet yapan, millet ve vatan şartlarından sonra adalet gelir. Öbür unsurlar daha sonradır.

Bir ülkede karakol ve adliye sayısının azlığı o milletin ne kadar kendisiyle barışık ve huzurlu olduğunu gösterir. Mahkûm ne kadar azsa hukuk, kanun ve adalet o kadar iyi işliyor demektir. Davaların çabuk ve adaletle bitmesi o devlet için itibarların en büyüğüdür. Türkiye’de ne yazık ki 6 yıldan 60 yıla kadar uzayıp giden, dededen toruna devam eden davalar çok yaşandı.

9 sahada kuvvetli olmak devletin büyüklüğünü gösterir:

-Kuvvetli maarif.

-Kuvvetli adalet.

-Kuvvetli maliye.

-Kuvvetli hariciye.

-Kuvvetli dahiliye.

-Kuvvetli bayındırlık.

-Kuvvetli ordu.

-Kuvvetli ahlak.

-Kuvvetli aile.

Tanzimat’la dikişleri sökülen hukuk, yaşadığı ıslahat ve inkılap şoklarıyla toplumda doku uyuşmazlığı gördü. Adalet mülkün temelidir vecizesi, bir tabela yazısına dönüştü. Öyle oldu ki mahkemenin kararı, yalnızca davacı ve davalıyı değil, kararı veren hâkimi de tatmin ve memnun etmedi.

Bizde adaletin yüz karası, sadece İstiklal Mahkemeleriyle Yassıada Mahkemesi idamları değildir. Darbe dönemi davaları çoğunlukla yüz karası olduğu gibi sivil hayatta da akçelerin, hilelerin, sahte şahadet ve delillerin yön verdiği nice haksız ve adaletsiz hükümle hayatlar karartılmış, cemiyet dinamitlenmiştir.

Adaletsizlikten şikâyet, Ziya Paşa’dan Abdurrahim Karakoç’a nice şairin mısraındadır.

Yeni Adli Yıl münasebetiyle dün TRT Haber’de TRT Haber Dairesi Başkanı Yaşar Taşkın Koç’un Adalet Bakanı Abdulhamit Gül ile mülakatı vardı. Sn. Gül, işinin ehli bir siyasetçidir. İyi hazırlanılmış bu mülakatta suallere verdiği cevapları, dikkatle dinledikten başka daha sonra metin olarak da inceledim. İnandırıcılık çok önemlidir. Bakan gayet sakin şekilde her suale hakkıyla cevap verdi. Ümit ve temenni ederiz ki Abdulhamit Gül, ileride Türk hukukunun ayağa kalktığı, Türk adaletinin hayat bulduğu bir dönemi başlatan mimar olarak anılsın. Tarihin yarın AK Parti iktidarı için şöyle yazması da milletimizin hayrına olur:

-AK Parti, iktidarının birinci döneminde alımlı adalet sarayları inşa ederek adaletin maddesine, ikinci dönemdeyse hukuk mevzuat ve icraatını imar ederek manasına hizmet etmek suretiyle adaletin gecikmeden tecelli etmesine hizmet etti.

Abdulhamit Gül’ün verdiği malumata göre bugün Türkiye’de 252 bin 712 mevkuf ve mahkûm ve 6 milyon da derdest; görülmekte olan dava mevcuttur.

Mevcut iktidarın müşteki vatandaşlara, AİHM/Av. İns. Hakları Mahkemesinden evvel AYM/Anayasa Mahkemesine müracaat etme yolunu açması onun muvaffakiyet hanesine yazılmış kayıtlardan biridir.

İstinaf Mahkemeleri de takdir sebebidir. İstinaf Mahkemeleri başarı göstererek çoğaldığında Yargıtay ve Danıştay, hukuk tefekküründe yoğunlaşabilir.

Keza “ara buluculuk” denen hakem sistemi de davaya lüzum kalmadan taraflara anlaşma ve tabii ki helalleşme imkânını temin ederek mahkemelerin yükünü azaltacağından, kıymetlidir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- buyurdukları şu temel hukuk kaidesini ihmal etmemek lazım gelir:

-El sulhü seyyid’ül ahkam/ Anlaşarak varılan hüküm, kararların en üstünüdür.

Hâkim yardımcılığının ihdas edilmesiyle avukatlarla noterler dâhil hukukçuların mesleğe başlamadan evvel ehliyet yani yeterlilik imtihanına tabi tutulacak olmalarını da yerinde buluyoruz.

42 yıldır, hukuk, mevzuat ve adalete dair ürettiğimiz birçok fikir ve teklifler oldu. Bunlardan bazısı hayata geçti, bazısı belki göze çarpmadı. Adalet Bakanlığının bir heyet teşkiliyle hukukçu kalemlerin son bir asırdır yazdıklarını derlemesi faydalı olur.

Bahis derin, söz çok. Mevzuu şöyle bağlayalım:

İyi hukukçu yetiştirmenin hikmeti eğitimdir. Hukuk liseleri açılmalıdır. Hukuk liselerini bitirenler, imtihansız olarak hukuk fakültelerine alınmalıdır. Öncelikle adı geçen liselerin sonra da hukuk fakültelerinin hocaları çok iyi yetişmiş olmalıdır.

Genç, hukuk fakültesine geldiğinde yazma ve konuşma olarak üstün bir Türkçeyle donanmış, hukuk mantığını kavramış olduğu gibi Osmanlı Türkçesine hâkim olmalı, Arapça ve bir Batı dilini yahut Latinceyi ana dili gibi bilmelidir. Bu vesileyle şunu söylemeliyiz. Türkçe ana dilimiz, Osmanlı Türkçesi hukuk dilimiz, Arapça medeniyet dilimizdir. İngilizce ticaret, Farsça sanat ve tasavvuf dilidir.

Liselerde 1922’ye kadar bir Avrupa lisanının yanı sıra Arapça ve Farsça dersleri de vardı.

Hukuk fakültelerinin çokluğu övünme sebebi olamaz. Ancak mezundaki kaliteyle övünebiliriz. Bugün bu fakülteler daha ziyade hukukçu değil, hukuk teknisyeni yetiştirmektedir.

Bizim dünya ile yarışan hukuk mütefekkirlerine ihtiyacımız var. Bunlar, İslam Hukuku’nu da Roma Hukuku’nu da Osmanlı Hukuku’nu da bugünkü hukuk tatbikatlarını da bileceklerdir.

Vaziyet onu gösteriyor ki Adalet Bakanlığının tertiplemesiyle hukuk üzerine i’mal-ı fikr edilecek çokça toplantılar yapılması elzemdir.

.TÜRK KENEŞİ, İİT VE DİĞERLERİ

2018-09-04 02:00:00

A -

A +

“Türk Konseyi 6. Türk Devlet Başkanları Zirvesi”, Kırgızistan’ın başşehri Bişkek’te yapıldı..

Toplantıda Türkiye’yi Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın temsil ettiği bu “Konsey”in de İİT gibi memleketimizde -maalesef- çok fazla bilindiğine ihtimal vermiyoruz. Hâlbuki bu iki kuruluş, iyi çalıştırılırsa her üye devlet ve bu arada Türkiye, BM, AB gibi diğer kurumlar karşısında daha bir güçlenir. Hele uzak Asya Müslüman ülkeler ağırlıklı D-8’ler ve Balkan devletleri ağırlıklı KEİT/Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı da devreye alınabilirse bu nüfuz, daha da artar.

Bu bir anlamda şu demektir. Kendi millî paralarımızla alışveriş yaptığımız gibi kendi siyasi teşkilatlarımızı da kurup işletmiş olacağız. Aralık 2017 ve Mayıs 2018’de İstanbul’da toplanan İİT’nin Kudüs’ün başkentliği mevzuunda BM’de ABD’ye kök söktürdüğü unutulamaz.

İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, İslam Konferansı Teşkilatının yeni adıdır. Türkiye’de Türk Konseyi’nden daha iyi bilindiğini düşünüyoruz…

Türk Konseyi’ne gelince:

Haberlerde her ne kadar “Türk Konseyi” deniyorsa da bu, eski ismidir. Kuruluşun yeni ismi “Türk Keneşi”dir. Uzun söyleyişi “Türk Dili Konuşan Ülkeler İşbirliği Keneşi”dir. Üye devletlerden Türkiye, Kazakistan ve Kırgızistan, “Türk Keneşi” derken, Azerbaycan, “Türk Şûrası” diyor. Azerbaycan Türkçesinden Türkçenin yeniden imarı mevzuunda istifade etmek gerekir.

Yukarıdaki 4 üye devlete mukabil Özbekistan ve Macaristan teşkilatta gözlemci devletlerdir. Özbekistan, Türkmenistan ve KKTC, ileride tam üye olacaklardır. Macaristan’ın teşkilattaki varlığı şunu göstermekte ki daha sonra Türklere akraba başka milletler de gözlemci olabilir. Finler de bu sınıfa dâhildir.

Dört üye devlet, Türkiye, Kazakistan, Azerbaycan ve Kırgızistan’ın ortalama rakamlarla nüfus toplamı 120 milyon, toprak varlığı 4 milyon km²’dir. Tam üye olacak devletlerle birlikte bu değerler yükselecektir.

3 Ekim 2009’da kurulan Türk Şûrası yahut Türk Keneşi, bir siyasi teşkilattır. Teşkilat merkezi olan Genel Sekreterlik, İstanbul’dadır. Bakü’de Parlamenterler asamblesi, Astana’da da Türk Akademisi bulunmaktadır.

Türksoy/Milletlerarası Türk Kültür Teşkilatı, keneşin önemli uzuvlarından biridir. Bayrak, 4 üye devletin bayrağından süzülüp yükselmiştir.

Ankara’nın bir taraftan İİT’yi ve diğer taraftan da Türk Keneşi’ni diri tutması gerekmektedir. İİT de 57 üyeli bir yapıdır.

Bu yapıların içinde olmamız, AB, BM ve NATO’dan vazgeçtiğimiz anlamına gelmez.

İİT ve TK’yi esaslı şekilde işletmemiz, dünyanın 5’ten büyük olduğunu ispat etmede ciddi bir destek olacaktır. D-8 Devletleri ve KEİT de buna dâhil edilirse tezimiz daha güçlenir.

Bu iş birlikleri, ticari, mali, eğitim, askerlik gibi çok sahada yapılabilir.

Türk dünyasının, alfabe ve dil birliği gibi hayati meseleleri vardır. Ortak gazete ve TV yayınını bir ihtiyaç ve İstanbul Türkçesinin her metrekarede benimsenmesi ise zarurettir.

İslam âlemiyle de bir asırlık firaktan sonra yeniden kucaklaşmamız keza hayati değerdedir. Uzak Asya’nın hâlâ uzak olması büyük ayıbımızdır. Balkanlarla ayrı-gayrılığımız, eşyanın tabiatına aykırıdır. Bunlar için bıkmadan, yılmadan, yorulmadan çalışılırsa yepyeni bir istikbal inşa ederiz.

Hiçbir Batılı devletin, hiçbir Hıristiyan ülkenin bizleri sevme ve bizlere iyilik yapma mecburiyeti yoktur. Ama; bizler, yerine göre soydaş, yerine göre dindaş ve yerine göre de kültürdaş olmakla yekdiğerimizin derdiyle dertlenmek mecburiyetindeyiz.

Büyük sabır gerekiyor. İslam ve Türk âlemi, ve bölgemiz iki asrı aşkın bir zamandır zehirlendi, uyuşturuldu, sömürüldü. Tarihin tekerrür etmemesi için bu günleri muazzam bir fırsat bilmeliyiz

.DEVLETHANE

2018-08-31 02:00:00

A -

A +

Halep, Osmanlı döneminde Adana, Maraş, Urfa ve Ayıntab’la bugün Suriye’de kalan ve katliam tehlikesiyle burun buruna olan İdlib ve yine Suriye ve Irak’taki birçok sancak, kaza ve nahiyenin merkezi, Türkmen nüfus ağırlıklı büyük bir eyalet merkezimizdi.

Halepçe ise Kuzey Irak’ın İran hududundadır. İsminden de anlaşıldığı gibi “Küçük Halep” demektir. Şimdi beldenin ekseriyeti Kürt nüfustur. İran-Irak harbi sırasında Celal Talabani’nin partisine bağlı peşmergeler, burada çıkan isyanda İran’ın yanında yer aldığı için Saddam’ın hava kuvvetleri tarafından 16 Mart 1988 tarihinde zehirli gaz bombardımanına maruz kalmış, 5 bine yakın insan ölmüş, 7 bine yakın kişi muhtelif ciddi yaralar almış, sonraki birçok doğum sakat olmuş, bu katliam, Saddam’ın idamında esas müsned suçlardan birini teşkil etmiş, Irak yüksek ceza mahkemesi de 2010’da bu katliamı resmen tanımıştır.

Dileriz Filistinlilere, Boşnaklara, Kürtlere ve Arakan Müslümanlarına yapılan korkunç katliamlar, bu defa İdlib’de Araplara karşı tekrarlanmasın.

Şu cuma günü duası kabul olanların amin’leriyle buluşma ihtimali olan arzumuzdan sonra “Halepçe” isminin tedai ettirdiği, çağrıştırdığı diğer bahislere geçmek isteriz. Zira her akıbetin, neticenin sebebi maddi değildir.

Şehirler, sadece kitaplarda, hatıralarda ve türkülerde yaşamaz. Onlar aynı zamanda “Halep oradaysa arşın, burada!”, “ işte geldik gidiyoruz, şen olasın Halep şehri!”, “ana gibi yâr Bağdat gibi diyar olmaz!”, “gez dünyayı gör Konya’yı”, “Hanya’yı Konya’yı görürsün” , “İstanbul Hanımefendisi, İstanbul beyefendisi, İstanbul Türkçesi” , “Trabzon burması” , “Kars kaşarı”, “Erzincan tulumu” , “Harput orciği”, Harput mermeri” , “Adana portakalı”, “Isparta gülü”, “Aydın inciri”, “Silivri yoğurdu” , “Bursa ipeği” “Tekirdağ köftesi” gibi onlarca, hatta yüzlerce isim ve deyimde de yer alır.

Eski Millî Eğitim Müsteşarlarımızdan Prof. Dr. Necat Birinci, önceki gün bizi arayıp son okudukları makalelerimiz hakkında mütalaada bulunuyorken bir de bir fikir ve temennilerini dile getirdiler:

-Ahlat’ta bir Cumhurbaşkanlığı Külliyesi yapılacakmış. Ahlat, Selçuklunun Anadolu’daki ilk başşehri olmakla bu karar yerindedir. Ancak bize göre bununla kalınmayarak Diyarbakır’a da bir külliye inşa edilmelidir. Zira Diyarbakır en değerli şehirlerimizden biridir, ehemmiyeti büyüktür. Burası yakın zamanlara kadar Türkçe’nin en güzel konuşulduğu yerlerdendi. Diyarbakır türkülerinde Türkçe çok güçlüdür. Şunun bilinmesi gerekir ki Osmanlı zamanında ne Diyarbakır ve ne de diğer bir başka şark vilayeti, sürgün mahalli olarak görülüp oraya cezalandırılmış memur gönderilmedi…

Biz, Necat Hoca’nın bu teklifini bir adım daha öteye taşımak isteriz:

Büyük Selçuklu, Türkiye Selçuklusu, Devlet-i ali Osman ve Türkiye Cumhuriyeti devirlerinde payitahtlık yapmış veya büyük iz bırakmış merkezlerimizde adına “Cumhurbaşkanlığı Külliyesi” veya “Devlethane” denecek ve devletin haşmet yanını temsil edecek eserler yapılabilir. Hükûmet toplantıları da zaman zaman buralarda olur. Böylece milletle buluşma daha bir çoğalır. Diğer illerdekine “Devlethane” denebilir.

“Devlethane” ve “fakirhane” kelimelerinin dünkü münevver konuşmasında ayrı bir lezzeti vardı. Bir münevver, âlim, arif, beyefendi yahut hanımefendi, evine birini davet ederken tabii ki “bizim rezidans, villa, yalı” deme gibi görgüsüzlük göstermez “bizim fakirhaneye buyurmaz mısınız?” diye davetini nazikçe teklif eder, akranı da “fakirhane” kelimesini “ devlethane”yle değiştirerek “inşallah ilk fırsatta devlethaneye ziyarete geliriz”, cevabını verir, davet sahibi “şeref verirsiniz” dediğinde diğeri “teşerrüf ederiz” derdi.

Fransız İhtilali’nden bu yana geçen asırlarda insanın mana ve gönül tarafı kaybolup gitmekte. Şimdi bu hastalık, sosyal medya yoluyla daha da dal-budak saldı.

Merhametten mahrum olan, katliam da yapar soykırım da yapar.

.İDLİB, HALEPÇE OLMASIN!

2018-08-30 02:00:00

A -

A +

Halep’in batısında, Hatay’ın güneydoğusunda, Afrin’in güneyinde, Lazkiye’nin kuzeybatısında, Hama’nın kuzeyinde yer alan İdlib, Osmanlı Devleti’nde Halep vilayetine bağlı bir şehrimizdi.

1916’da İngiliz ve Fransız işgal kuvvetleri bu bölgeye girdiler. Mehmetçiğin canı pahasına müdafaasına rağmen şehir, iki yıl sonra düşmanın eline geçti.

Mevzubahis şehrin bugün 4 ilçesi bulunmaktadır. Türkiye-Suriye Cilvegözü Hudut Kapısı, Hatay ile İdlib arasındadır. 15 Mart 2011’de başlayan Suriye iç savaşından önce nüfusu iki milyon iken, bu nüfus, bugün kaç kaçlar sebebiyle 4 milyona yaklaşmış vaziyettedir.

İdlib’de ağırlıklı olarak üç silahlı grup yer almaktadır. 11 Hür Suriye Ordusu unsurunun birleşmesiyle kurulan Millî Suriye Ordusu, Hey’et Tahrirü’ş-Şam ve Cephe Tahrir el Suriye. İdlib’in yüzde 60’ı En-Nusra irtibatlı HTŞ’nin elindedir. En-Nusra, El-Kaide’nin Irak kolu, Hey’et Tahrirü’ş-Şam da Nusra’nın ve dolayısıyla El-Kaide’nin Suriye koludur. Şehirde yüz bine yakın silahlı şahsın olduğu tahmin edilmektedir.

İdlib, Astana’da 4-5 Mayıs 2017’de yapılan zirvede “Çatışmasızlık Bölgesi” ilan edilmesine rağmen Suriye ordusuyla değişik silahlı gruplar arasında köyler ve hava meydanı gibi yerler çarpışma sahası olmakta ve el değişimleri yaşanmaktadır.

Son olarak Suriye ordusu Rusya’nın desteğiyle Dera ve Kuneytra’yı muhaliflerden geri aldı. Beşar Esad, bunun üzerine Rus basınına “sırada İdlib var!” diye demeç verdi. İdlib, bugün, rejimle destekçilerinin genelleme yaparak “terörist” dediği ve aralarında çok sayıda grubun yer aldığı muhaliflerin kalesi vaziyetindedir.

Türkiye’nin burada muhaliflerle rejimin çatışmalarını takip eden 12 Gözlem Merkezi bulunmaktadır.

Suriye iç harbinde Rusya ve İran, Beşar Esad’ın destekçisidir. ABD, karşısındadır. Diğer taraftan Türkiye, PYD/ YPG sebebiyle Amerika’yla problemlidir.

Türkiye, Suriye için Rusya ve İran ile birlikte garantörü olduğu hâlde bu ihtilafta farklı yerlerde yer almaktalar. Olayın tarafları bunlardan ibaret değildir. Daha Lübnan Hizbullahı’ndan İsrail’e, oradan Suudi Arabistan, Fransa ve İngiltere’ye kadar türlü devlet, teşkilat, örgüt ve yapılar, işin içindedir.

Rejim, İdlib’i söküp alınca muhalifleri mekânsız bırakacağı ve devamında da belki Millî Suriye ordusuyla YPG’nin elinde olan bölgeleri de alabileceğini hayal etmektedir.

Arap Baharı başladığında Suriye meydanlarında demokrasi gösterileri yapılırken Beşar Esad’ın birkaç ayda gideceği tahmin edilmekteydi. Esad, öncelikle Rusya ve eş zamanlı olarak İran’a tam teslim oldu. Bu iki devlet, Türkiye ile iyi geçindiler, Ankara’yla bozuşmadılar, Amerika ile de çatışmadılar. Suriye’ye de yerleşerek vesayetlerini kurdular. Neticede 7 küsur sene sonra bugün Beşar Esad, kaybettiği yerleri geri alma hamleleri içindedir. Bundan dolayı da dünyanın yüreği ağzındadır. Öç alma hırsı, sivil katliamına dönüşebilir.

İdlib, bugün rejim için artık her şeydir. Ya kazanıp büyük bir zafer elde etmiş olacak veya kaybedip bir büyük mağlubiyet ve uzun sürmüş hüsrana katlanacaktır. Beşar Esad’a kalsa bugün hemen muhalif kalesine saldırır. Türkiye ve diğer sorumlu devletler böyle bir niyete karşıdır. Türkiye, aynı zamanda teyakkuzdadır. İdlib’de yaşanacaklar, sıradan bir kapışma olmaz. Rejim, kesin bir galibiyet için Halepçe örneğinde olduğu gibi zehirli gaz kullanma dâhil sonu soykırıma çıksa bile her yolu mubah sayacaktır.

Böyle bir facianın 3-4 milyonluk yeni göç dalgalarını Türkiye topraklarına sürükleyeceği, gün gibi ortadadır. Bu sebeple Ankara, 7 Eylül’deki Tebriz ve ardından yapılacak İstanbul zirveleriyle bu çatışmanın engellenmesi için bütün diplomatik imkânları kullanacaktır.

Moskova da İdlib’in allak-bullak olmasına razı olamaz. Rusya Federasyonu’nun Tartus ve Lazkiye’de kara ve deniz üsleri bulunmaktadır. Adı geçen şehirde çıkacak bir boğazlaşmanın sonu nereye varır belli değildir. Bu belirsizlik, kaygılandırmaktadır. Bu sebeple, Ankara, Afrin üzerinden İdlib’in kuzeyini tahkim ediyor.

İdlib karıştığında silahlı müdahalemiz olur mu? Bu Suriye ile çatışma, ardındaki devletlerle de sürtüşme demektir.

Yaşadığımız ekonomik savaşa bir de sıcak savaş ilave etmek istemeyiz. Ancak, İdlib’in de yeni bir Srebrenitsa, Halepçe ve Arakan olmasına müsaade edemeyiz. Misakımillî ile Suriye’ye “ariyet olarak”, istifade etmek üzere verdiğimiz toprakların üçüncü bir tarafın mülkü olmasına ise hiç tahammül edemeyiz.

.BM’NİN SOYKIRIM TESCİLİ

2018-08-29 02:00:00

A -

A +

“Myanmar Birliği Cumhuriyeti”, ayrıca Burma ve Birmanya diye de bilinir. 55 milyon kadar nüfusu olan bir uzak Asya devletidir. Ülkenin çoğunluğu Budisttir.

Resmî kaynaklar küçültmeye çalışsa da nüfusun yüzde 15’e yakını Müslümandır. Bu demektir ki Myanmar, 10 milyonun biraz altında Müslüman nüfusa sahiptir.

Müslümanların yüzde 68’i Hint, yüzde 30’u Myanmarlı ve kalanı da Çin asıllıdır. Myanmar Müslümanlarının yüzde 41’i Arakan Bölgesi’ndedir. Arakanlı Müslümanlara “Rohingyalar” denmektedir.

Birmanya ordusu ve fanatik Budistler, 6 seneden bu yana bütün dünyanın gözü önünde Rohingyalı Müslümanlara vahşetin her çeşidini yapmaktalar.

Müslümanlar, önce bir iftiraya sonra da soykırıma maruz kalmışlardır. 2012’de 3 Budist, bir kadına tecavüz ettikten sonra, bunu Müslümanların yaptığı yalanını yaymışlar. Her şey de böylece başlamış. Arakanlı Müslümanlar, yıllarca en dramatik haberlere mevzu oldular...

Vahşet karşısında sessiz kalan BM/Birleşmiş Milletler, nihayet insan Hakları Konseyini harekete geçirmeyi akıl edebildi. Bu konsey, 23 Mart 2017’de bir bağımsız araştırma heyeti teşkil ederek heyete Arakanlı Müslümanlar hakkında rapor hazırlaması talimatını verdi. Vazifeli heyet bir buçuk yılı bulan bir çalışma yaptı.

BM kendisine sunulan rapora dayanarak Arakanlı Müslümanlara yapılan zulmün soykırım olduğuna hükmetmiş bulunmaktadır. Rapor, toplu tecavüzler yapıldığını, çocuk, kadın ve sivillerin katledildiğini, ev ve köylerin yakıldığını tespit etmiştir. Öldürülen insan sayısı 24 bindir. Topraklarını terk ederek Bangladeş gibi komşu memleketlere sığınan mülteci sayısı ise 700 bindir. Soykırım, Myanmar ordusu Genelkurmay Başkanı Ming Aung Hlaing ve diğer bir kısım generaller tarafından yapılmıştır.

Bu suçta o gaddar yürekli genelkurmay başkanı bizzat rol aldığı gibi Nobel Barış Ödülü sahibi bayan Devlet Başkanı Aung San Suu Kyi de rahatsız olmayarak vahşete engel olmamıştır.

Açıklanan rapor, soykırımı resmen tescil etmiştir. Resmen tespit ve tescil edilen rapor, Myanmar Genelkurmay Başkanı’yla suça iştirak etmiş diğer general ve Budist rahiplerin BM’nin ceza mahkemesi olan Lahey Adalet Divanında yargılanmaları gereğini beyan etmiştir. Fakat eksiktir. O Nobel ödülünün de mahkeme kararıyla o zulme rıza gösteren devlet başkanından alınması gerekir.

Bir vahşetin resmî vesikaya dönüşmesi iyidir. Ondan da iyi olan soykırım suçlularının yargılanma isteğidir.

Ancak bunlar BM’nin de suçlu olma keyfiyeti ortadan kaldırmaz. BM, Srebrenitsa’da olduğu gibi Arakan’da etnik temizlik suçuna seyirci kaldı. Hayatlar söndürülür, namuslar ayaklar altına alınır, köyler yakılırken BM buna mani olmadı.

Vaziyet o hâle gelmiş ki Myanmar Hükûmetiyle Bangladeş’in “Arakanlı Müslümanların yerlerine dönmelerine dair” yaptıkları mutabakat anlaşması, dönülecek yerin ispatının imkânı kalmadığından tatbik edilememektedir.

Arakanlı Müslümandan Gazzeli Müslümana kadar dünyanın birçok yerinde Müslümanlara din ve ırk soykırımı yapılırken BM, İİT ve iri-kıyım devletler oralı olmuyorlar.

Ondan sonra da “dünya, neden huzura hasret?” deniyor.

Adaletin olmadığı yerde huzur olmaz. Eğer; Lahey’de hakikaten bir Divan varsa zanlılar, hiç zaman kaybedilmeden hesap vermelidir. Onlara hak ettikleri ceza verilmeli.

Avrupa Birliği, Arakan’da durumun ciddiyetini koruduğunu açıkladı. Sözünü ettiğimiz rapor, 18 Eylül’de BMGK’ye sunulacak. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, başına buyruk bir patronlar kulübü. Ondan vicdanlı bir ses beklenemez.

Türkiye, her şeye rağmen 18 Eylül’e hazırlanmalıdır. Müslümanların başkaca bir sahibi yok.

.ZAFERLERİ HASIM KILMAK!

2018-08-28 02:00:00

A -

A +

26 Ağustos 1071 Malazgirt Meydan Muharebesi, son asır içinde ilk defa bu sene ismine, manasına ve gayesine layık bir görkemle yaşandı.

İster taarruz ve büyüme ve isterse müdafaa ve muhafaza harbi olsun her zaferimiz, ecdat, şehid ve gazilerimizi memnun edecek bir ihtişamla yâd edilmelidir.

Bu, bizim, din, kan ve evladlık borcumuzdur. Bunu yapmak vefa, boş vermişlik de kadir-kıymet bilmezliktir.

Dedelerimiz, harp etmekten zafer kutlamaya vakit bulamadılar:

İstanbul’un Fethi, ilk defa fethin 500. seneidevriyesi olan 1953’te mehterin yeri-göğü inletmesiyle mutantan bir zafer, iftihar ve şenlik havasında anılmıştı.

Sarıkamış Harekâtı, İttihad ve Terakki Hükûmeti’nin hakkında konuşulup-yazılmasına yasak getirmesi sebebiyle çeyrek asır öncesine dek dar bir çevre dışında bilinmezdi. Aynı şekilde Çanakkale Zaferi de pek bilinmiyordu.

Teselya Harbi yani Türk Yunan muharebesi bugün de meçhuldür. Oysa 1897 tarihli bu harp, son taarruzumuzdur. Türk ordusu, Atina’yı yeniden zapt edecekken büyük devletlerin araya girmesi üzerine Yunanistan’ın harp tazminatına mahkûm edilmesiyle durmuştur.

Mehmetçiğin, göğüs göğüse muharebede 30 bin işgalci İngiliz askerini öldürüp 10 bin düşman askerini tutsak aldığı büyük Kutü’l Amare Zaferi, Tek Parti iktidarının son yıllarından itibaren unutulmaya terk edilmiştir.

Teselya Zaferi’nden Abdülhamid Han’a, Kut’dan Enver Paşa’nın amcası olmasından dolayı Halil Kut Paşa’ya pay çıkmasın diye saklamışlardır.

Hakkı yenilmişler de vardır. Çanakkale Zaferi’nde Sultan, Reşad Han, Başkumandan Vekili Enver Paşa ve kumandan Cevad Çobanlı Paşa’dır. Bunlar ile daha başka isimlerin hakkı teslim edilmemiştir. Mustafa Kemal, Çanakkale’de paşa değil, yarbaydır. Buna rağmen ucuz kalemler, çarpıtmaya gitmiş ve her şey tek adama mal edilmeye çalışılmıştır. Bu yanlış tutum, İstiklal Harbi yılları için de söz konusudur.

En iyi bilindiğini sandığımız zafer veya mağlubiyetlerin bile bilinmediği kanaatindeyiz. Zaferler ve mağlubiyetler zamana mal olmuştur. Bunlarda insan, tarih ve mekân vardır. Sakarya Meydan Muharebesi, Muş’ta yapılmıştır denemeyeceği gibi Malazgirt Meydan Muharebesi’ni Melik Şah yapmıştır da denemez. Her ilimde olduğu gibi tarih ilminde de soğukkanlı, dürüst ve namuslu olmak şarttır. Böyle olunmazsa maziye ihanet edilmiş, istikbal de aldatılmış olur. Mustafa Kemal Paşa’yı işgalci düşman kuvvetlerine karşı Anadolu’ya gönderen Sultan Vahideddin Han’dır. Hakikatin mutlak şekilde böyle olduğunu her ahlaklı tarihçi kabul ve ikrar etmektedir. Bu gayet de normal bir seyirdir. Padişah, vazifesini yapmış, emre itaat eden Mustafa Kemal Paşa da vazifesine gitmiştir.

Faraziyelerle tarih ne yazılır ve ne de konuşulur. Aksi hâlde o, tarih değil masal bile olamaz. Malazgirt Zaferi’nin 947. yıl dönümü kutlamalarını haset eden bazı ulusalcı zümre “ya Atatürk Anadolu’ya gitmeseydi!” diye akla ve gerçeğe aykırı başlıklarla ortaya çıkmaktalar. Bunu yaparken de iddialarını, tarih disiplininden alakasız olduğu hâlde kendini tarihçi diye gösteren kimselere dayandırmaktalar. Bu güya tarihçilerle onlara mal bulmuş mağribi gibi sarılanlar, Sevr dayatmasının “Antlaşma” olduğunu söylemekteler. Tarih, yarın bu asılsız lafı edenlerin yazdıklarını yüzlerine çarpacaktır.

Gerçek şu ki Sevr, bir andlaşma değil, taslaktır.

Sultan Vahideddin, Devlet Başkanı olarak bu taslağı imzalamadığı için tarafları bağlayıcı bir hukuki metin hâline gelmemiştir. Sevr’i hakikat yapmanın sömürgecilerin hayali olması ise ayrı bahistir.

Malazgirt Zaferi’nin hakkını vermenin, 30 Ağustos Zaferi’ni ihmal veya savsaklama yahut gözden düşürme olarak vehmetmek ve bu hastalıklı düşünceyle de faraziyeler üzerinden tarih yazmaya ve bu evhamı haberleştirmeye kalkmak acınası bir mahrumiyettir.

Tarih, hak yeme değil, hakkı teslim etme mesleğidir. Adil ve namuslu olmayı gerektirir.

Nesiller, hem İslam tarihini ve hem de İslam öncesi ve sonrasıyla Türk tarihini çarpıtılmamış, karartılmamış, yalanlara düşmemiş olarak net ve düzgün şekilde bilmelidir.

Malazgirt, bir vatan arayışının zaferidir.

Sakarya ise son vatan toprağını müdafaa etmenin zaferidir. Her ikisi de kahraman ecdadımızın eseridir. Onlardan bize kalan büyük mirastır.

Yahya Kemal, Akıncılar şiirinde 29 Ağustos 1526 tarihinde kazanılan Mohaç Meydan Muharebesi’yle daha nice bahadırlıklarımız için “Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik/ Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik” diyordu.

Aynı Yahya Kemal, 30 Ağustos 1922 zaferini de “Şu kopan fırtına Türk ordusudur ya Rabbi/ Senin uğrunda ölen ordu, budur ya Rabbi/Ta ki yükselsin ezanlarla müeyyed namın/ Galib et çünkü bu son ordusudur İslam’ın!” diye tasvir ve takdir ediyordu.

Komutan kim olursa olsun; sefer milletin; zafer Allah’tandır. Tarih, yarınlar için kıyas yapmak, ibret almak ve ders çıkartmak içindir.

.MALAZGİRT RUHU

2018-08-27 02:00:00

A -

A +

963 yılında Fars Samani Devleti’ne karşı Sultan Alp Tigin tarafından dişe diş bir mücadeleyle kurulan Gazneliler İmparatorluğu, 1136 yılına kadar yaşamıştır. Bir Sünni Türk devletidir. Aynı zamanda ilk Müslüman Türk devletidir. Başşehri Gazne’dir. Aşağıda ismi geçecek diğer Türk devletlerinde olduğu gibi resmî dil Farsça, ilim dili Arapça olmasına mukabil hanedan ve ordu dili Türkçe’ydi. Gazneliler, Oğuzların Kayı boyundandır. Bu devletin toprakları üzerinde bugün Hindistan’dan Azerbaycan’a kadar uzayan 11 devlet bulunmaktadır.

Horasan da Gazneli hududu içindeydi. Selçukiler, Horasan’da yerleşmişlerdi. Fakat vatanları yoktu. Babaları Selçuk Bey’in 960’da ruhlarını tutuşturmasıyla Çağrı ve Tuğrul Beyler, Oğuzlara vatan arıyorlardı. Bu sebeple zaman zaman Gaznelilerle karşı karşıya gelmekteydiler. Yaşanan ihtilaf, 20 yıl kadar sürdü. İki kardeş, 1037’de istiklal kararı aldılar. Vaki karar üzerine Gazneli Sultanı I. Mes’ud, Selçuklular üzerine yürüdü. İki ordu Dandanakan’da karşılaştılar. Çağrı ve Tuğrul Beyler komutasındaki Selçuklu ordusu, kendinden iki kattan daha büyük Gazne ordusunu 20 Mayıs 1040’da ağır bir mağlubiyete uğrattı. 24 Mayıs Cuma günü Tuğrul Bey, ittifakla Selçuklu Sultanı seçildi. Dandanakan mağlubiyeti, Gazneliler için çöküşün başlangıcı oldu. Bu zaferi, Büyük Selçuklu Devleti’nin esas kuruluş tarihi olarak da kabul edilebilir.

İsfahan, Nişapur, Hemedan, Merv, Rey (Tahran), Büyük Selçuklu Devleti’ne başkentlik yapmış şehirlerdir. Devletin toprakları, Hindukuş Dağlarından Batı Anadolu’ya, Orta Asya’dan Basra Körfezi’ne kadar yayılıyordu. Selçuklular, Oğuzların Kınık boyundandır. Burada da hanedanla ordunun dili Türkçeydi. Büyük Selçuklu Devleti de Sünni yani ehli sünnet bir devletti. İlk Muhammed Alp Arslan ikinci sultandır. 1037’de kurulan devlet, 1194’e kadar devam etmiş, dağılmasından sonra yerine aralarında Anadolu Selçukluları, Kirman Selçukluları, Suriye Selçukluları ve Irak Selçuklularının da olduğu 15 devlet kurulmuştur.

Mısır’daki Şii Fatimiler, Bağdat’taki Abbasi Halifeliği ve Şarki Roma İmparatorluğu, Büyük Selçuklu Devleti’nin çağdaşı devletlerdir. O dönemde çıkan fitneler sebebiyle İslam âleminde merkezî irade zayıflamış, Müslümanların birliği ve dirliği büyük zarar görmüştü. Fatımiler Filistin, Suriye çevrelerine kadar çok yeri ele geçirmişlerdi. Abbasi Halifesi Kaim Biemrillah, onlara karşı bir varlık gösteremiyordu. Büyük Selçuklu Devleti, Sultan Tuğrul’la birlikte ehli sünnet Müslümanlığın kalkanı ve sancağı olmaya başladı. Halife, hacca gidecek olan Sultan’ı Bağdat’a davet etti. Davete icabet edildi. Halife Kaim Biemrillah, Sultan Tuğrul’a çifte kılıç kuşandırarak kendisine ‘’şarkın ve garbın hükümdarı’’ unvanını verdi. Bu arada o çevredeki Fatımi kaynaklı bir çok zararlı kimseler temizlendi. Tuğrul Bey’in oğlu yoktu. Onun 1063’te ölmesi üzerine yerine Çağrı Bey’in oğlu Alparslan geçti. Sultan Alparslan’la birlikte Sünni dünya daha bir güçlendi. Merkezî irade kuvvetlendi. Sultan, 1064’te Kars ve Ani’yi aldı. 1071’de Anadolu önlerinde Atsız adlı kumandanını bırakarak rahat durmayan Fatımilerin üzerine yürüdü.

Beri tarafta Hıristiyan dünyası, Büyük Selçuklu Devleti’nden rahatsız olmaktaydı. Bizans imparatoru Romen Diyojen’in komutası altında askerî güç teşkil ettiler. Adı geçen imparator iyi yetişmiş bir devlet adamıydı. En az 200 bin asker toplanmıştı. Bunlara paralı asker olarak Uzlar ve Kıpçaklar da dâhildi. Romen Diyojen’in maksadı, hem Büyük Selçuklu Devleti’ni ve hem de Abbasi Halifeliğini ortadan kaldırmaktı. Alparslan’ın yokluğu, onlar için iyi bir fırsat olmuştu. Düşman ordusunun gelmekte olduğunu işiten Atsız, Alparslan’a haber yolladı. Sultan Alparslan, Halifeyle haberleşiyordu. Halife cuma günü namazdan sonra taarruz edilmesini, bütün İslam memleketlerindeki hutbelerde mücahidlere dua edileceği haberini yolladı. Ordu mevcudu, en fazla 50 bindi. Türkler ağırlıkta olmak üzere bütün Müslüman unsurlar orduya dâhildi. 26 Ağustos 1071 Cuma günü namazdan sonra muhteşem Sultan, Allahü tealaya “Ya Rabbi! Seni kendime vekil yapıyor, azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda harp ediyorum!’’ diye başlayan duasını eda ettikten sonra askerlerine hitap etmişti:

-Askerlerim! Bilin ki bu meydanda Allah’tan başka Sultan yoktur! Emir ve kader, ancak ve yalnız ona aittir! Bu sebeple benimle birlikte muharebe etmekte veya ayrılıp gitmekte serbestsiniz!

Askerler bu ihtara karşılık şu cevabı verdiler:

-Sultanım! Emrinden asla ayrılmayacak ve Allah uğruna seninle birlikte savaşacağız!

Alparslan, geri dönmezliğin işareti olarak atının kuyruğunu bağlamış ve kefen niyetine de beyaz bir cübbe giymişti. Cumadan sonra başlayan çarpışmalar ovaya akşam çökerken Selçuklu Türk ordusunun mutlak galibiyetiyle bitti. Sultan Alparslan, huzuruna getirilen mağlup imparatoru teselli etti. Ancak sadece sulh teklifini reddetmesinden dolayı kınadı. Bir antlaşma yapıldı. Harp tazminatı mukabili imparator serbest bırakıldı. Romen Diyojen’in ülkesine dönerken tahtan düşürüldüğünü öğrendi. Konstantiniyye’ye vardığında ise gözlerine mil çekilerek Kınalıada’ya yollandı. Burada öldü.

Malazgirt’in 947. fetih yıl dönümündeyiz.

Bugün İslam medeniyetinin aydınlatıcı güneşi, Alparslan’ın duası, bin yıllık hâkimiyetimiz ve Türk’ün muazzam iman ve cesareti iç içe geçmiştir. Malazgirt Zaferi’nin sebepleri, Alparslan’ın imanı, askerin oku ve ordunun cesaretidir. Malazgirt’i fethederek Anadolu’yu bize vatan kılan Sultan Alparslan ve onun mücahid askerlerini rahmet ve minnetle yâd ediyoruz. Malazgirt’te atılan ok, İstanbul surlarında Ulubatlı Hasan’ı, Sarıkamış’ta kar kuzularını, Çanakkale’de Seyid Onbaşı’yı, Ecyad Kal’ası’nda Mehmetçiği bulmuştur.

1040 Dandanakan Zaferi’nden Malazgirt’e, oradan Sırp Sındığı Zaferi’ne, İstanbul’un fethine, Mohaç’a, İstiklal Harbi’ne kadar hep aynı iman ve aynı ruh bu semalarda dalgalandı. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsü ihanetini mağlup eden de aynı iman ve aynı ruhtur. Birliğimiz, dirliğimiz, Malazgirt’te saf tutan kardeşliğimiz devam ettikçe bu iman ve bu ruhla dünya üstümüze gelse bile daha çok zaferlere imza atarız.

Bundan böyle Malazgirt’in zafer yıl dönümleri, 2071 Cihan Devleti Türkiye’nin habercileridir.

Bu vesileyle iki teklifimizi paylaşıyoruz:

1-Malazgirt Meydan Muharebesi ve İstanbul’un fethi Millî Bayram yapılmalıdır.

2-Bir Roma imparatorunun unvanından gelen “Ağustos’’ kelimesi, takvimimizden çıkartılarak onun yerine “Alparslan’’ denmelidir.

..CİHAN TACI

2018-08-10 02:00:00

A -

A +

Keyfiliği, başına buyrukluğu mahalle kabadayısı yapınca ona “mafya”, büyük devlet yapınca “süper güç” deniyorsa burada tuhaflık, gariplik, zorbalık...kısacası adaletsizlik vardır.

Mafya ile süper gücü ayıran kıstas, ölçü nedir? Elbette ikisinin de Latin kökenli kelimeler olmasını kasdetmiyoruz. Mafya kabadayılarının belirgin yanı deli göz, eli kanlı, cahil, cür’etkâr, hukuk tanımaz olmasıdır. Var oldukları çevre sanki bir derebeylik, başındaki “baba” da kanun koyucudur. Bu yüzden astığı astık, kestiği kestiktir. Bu derebeylikte merhamet, insaf, vicdan ve adalet yoktur. Ya kayıtsız baş kesilir veya baş kesmeyenin başı kesilir. Mafya dünyasında bir kurşun, bir insandan kıymetlidir.

Mafyanın dilimizdeki karşılığı eşkıyalıktır. Eşkıya, “şaki” kelimesinin çoğuludur. Hatip efendilerin cuma hutbesinde Nahl Suresi 90. âyetini okuyarak “....ya Rabbi bizi uygunsuz iş işleyenlerden ve bağilerden etme” diye yaptığı niyazdaki bağiden kasıt, eşkıya yani günümüzdeki adıyla teröristtir.

Anayasaların gerçek adları “esas teşkilat kanunu”dur. Bir teşkilata, yapılanmaya “devlet” denebilmesi için birçok vasıf ve mecburiyetler vardır. Millet, toprak, bayrak, maliye, ordu…gibi. Ancak; devletten tefriki gayrı kabil olan mutlak zaruret, adalettir. Adalet yoksa diğerleri de ya olmaz veya kalmaz. Devlet binasının “fil ayağı” sütunları, adalet temeli üzerinde yükselir. An’anemizde devlete “baba” denir. Teb’asına adaletle, şefkat ve merhametle muamele eden devlet babaya ondan razı olan ahali de “Allah devlete zeval vermesin!” diye görkemli bir sözle dua eder.

Devletler, millî devletler, imparatorluklar diye ayrılmanın dışında bir de mahalli devletler, bölge devletleri ve dünya devletleri diye ayrılırlar. Dünya devletlerinin de üstünde Cihan Devleti veya devletleri vardır.

Mahalli yahut yerel devlet, kendinden sorumludur. Bölge devleti, var olduğu çevreden sorumludur. Dünya devleti birkaç iklimden sorumludur. Cihan Devleti ise eş anlamlı olsa bile dünya devletini de aşar biçimde her zerresiyle bütün yeryüzü, yer altı ve gökyüzünden sorumludur. Gelmiş geçmiş Cihan Devletlerinin en kıymetli olanı Osmanlı Cihan Devletidir. Üstün vasıflar sıralamasında Asr-ı Saadetten sonra gelir. Bu hayatlarda adaletin sembol şahsiyeti Hazreti Ömer’in ikazında olduğu gibi bir kurt, bir kuzuyu kaptığında her halükârda hükümdarın haberi olur. Bu anlamda Osmanlı Padişahının Sultan’ül Berreyn ve Hakan’ül Bahreyn, karaların sultanı ve denizlerin hakanı unvanını taşıması, Gazi Fatih Sultan Mehmed Han’ın ifadesiyle “bir kuru kavga ve cihangirlik sevdası değildir.”

Bizim “Cihan Devleti” dediğimiz esas teşkilata Frenkler “süper güç” dediler. Süper Güç, yahut Cihan Devleti, arz kürede çok zaman birden fazla oldu. Bunlar birbirlerini muvazene üzre kalmaya icbar ettiler. Yirminci asır denen talihsiz ve zalim çağın ikinci yarısının adı ‘Soğuk Savaş’tır. Soğuk Savaş döneminin 1989’da sona ermesiyle “dünya tek kutuplu” oldu. Tek Kutuplu Dünya zamanı çeyrek asırdan azdır. ABD, böyle bir dönemin ağırlığını kaldıramayarak savrulup durdu. Başkanlar taç giydilerse de bu taçlar, Shakespeare’i yanıltırcasına akılları başlara devşirmeye yetmedi.

İmdi; 10 yıldan bu yana şartlar, dünyayı diğer süper gücün doğumuna zorluyor. Bu, SSCB’nin vârisi Rusya Federasyonu mu, Osmanlı İmparatorluğunun devamı Türkiye Cumhuriyeti mi, Çin mi yoksa bir başkası mı olacaktır?

Kader ne gösterir bilinmez. Zafer, altın tepside bedava da sunulmaz. Hedefimiz, 2071 Cihan Devleti Türkiye’dir.

“Çirkin Amerikalı” şimdilerde rakipsiz kalma arayışının ihtirasında. O ihtiras, sahibine dehşeti hatalar yaptırıyor.

Osmanlı, yeryüzünde adalet, denge ve huzurun teminatıydı. Devlet-i âli Osman denen Yüce Devlet, zulmetmez, gasbetmez, talan etmez, alıp götürmez, gittiği yerde aldığından çok verirdi. İmanı, O’na aksini yapmanın eşkıyalık olduğunu öğretmişti.

Ne gariptir ki aile reisine de baba, mafya reisine de baba, devlete de baba deniyor.

“Baba” olmak adalet ve şefkat kapılarını geçmekle mümkündür. Değişmez kaidedir ki kelimeden evvel, kelimenin ruhu esastır. Yoksa iskelede halat bağlanan demir külçenin adı da “baba”dır.

Derebeylikte, bir kurşun nasıl ki bir insandan daha kıymetliyse Haçlı dünyasının süper güçlerinde de Churchill’in ikrarıyla bir damla petrol, bir insandan kıymetlidir.

Kimse teferruatta boğulmasın. Cihan, bugün yetimlik ıstırabını yaşıyor.

Taç, ak alınlı o başı bekliyor.

.BU DA FARS BAHARI!

2018-08-09 02:00:00

A -

A +

“Arap Baharı” denen dramın aslında Irak’ın 20 Mart 2003 yılında işgal edilme tarihiyle başladığı, Ocak 2011’den itibaren Suriye’nin başına gelen korkunç musibetlerle anlaşılmış olmalı.

Irak işgal edilirken bahar veya bir başka mevsim adı değil, “harekât” denmişti. Bir memleketi hâkimiyet altına almaya “Körfez Harekâtı” dediler. Harekâtı, haşa ABD İngiltere veya bir başka kendini insanlığın hayrına adamış devlet veya devletler değil, “koalisyon güçleri” yapmaktaydı.

Bu “koalisyon güçleri” denen jetli, tanklı kuvvetlerin, aslında çağdaş Haçlı Seferi olduğunu Amerikan Başkan G. W. Bush, medya önünde ikrar etse bile gerçek, “tiz zemanda” örtbas edildi.

2001 Dünyasının işgal literatüründe “bahar” yoktu. “Ol demde” “Evanjelist” sözü de pek işitilmezdi. Hatta “Siyonist” lafı dahi bu denli tedavülde değildi. BOP gibi, “Medeniyetler Çatışması” gibi fiyakalı isimler vardı. Ekranlarda “BOP” diyen, söze “Medeniyetler Çatışması” ile başlayan bazıları, problemin esrarına sahip dâhiler sanılıyordu.

Gündüz gözüyle rüya görüldüğü günlerde Tunus-Suriye Kuşağı Arap Baharı, ap-ansız çıkageldi. Önce Tunus’ta bir seyyar satıcı kendini yaktı. Ardından “demokrasi” isteyen halk, meydanları doldurdu. Devlet başkanı Zeynelabidin bin Ali gitti. Mısır’da seçimle gelmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’ye karşı “Koalisyon Güçleri” destekli bir darbe yapıldı. Abdulfettah Sisi diye bir vefasız, kan döke döke başa geçirildi. Libya’da Muammer el Kaddafi alaşağı edildi, ülke toprakları parça parça oldu.

Derken demokrasi baharının müjdecisi olduğu iddia edilen bu kasırga, beklenmedik bir vakitte Suriye’yi vurdu. “Kahrolsun diktatörlük! Yaşasın demokrasi!’ diyen halk, sokaklardaydı. 40 yıldır esaret benzeri bir baskı altında yaşayan bu ahaliye cesaret ve vaadler verilmişti. Lakin bir süre sonra yüzüstü bırakıldılar. Babadan diktatör Beşar Esad’la baş başa kalmışlardı. Tunus, Libya ve Mısır’a bahar değil kış gelmişti, fakat Suriye’ye gelen karakış oldu. Milyonlar öldü. Memleketin yarısı mülteci oldu, diğer yarısı yer değiştirdi.

Güney komşumuz, tarihte nadir milletin yaşadığı bir felakete maruz kalmışken takvimler, 15 Temmuz 2016’yı gösteriyordu. “Düveli muazzama” Türkiye’de 7 Haziran 2015 genel seçimlerini aldırtamamış, 1 Kasım 2015’i de kaybetmişlerdi. Bunun üzerine “Koalisyon Güçleri” ve cümle Haçlı İttifakı, kendileriyle “dinler arası diyalog” sarmaşasında olan FETÖ terör örgütünü! Türkiye’ye saldırttılar.

Türk Milleti, darbe teşebbüsünü canını dişine takarak püskürttü. Batılı devletlerin yöneticileri, bir ay boyunca dilini yutmuş gibi sustular. Sonra dostlar, alışverişte görsün kabilinden birkaç kınama lakırdısı edildi.

Dostluk, rahip unvanlı Andrew Brunson Vak’ası’na kadar devam etti. Adı geçen casusluk sanığı, ne günkü serbest bırakılmayıp da ev hapsine alınınca Irak İşgali’nin, Tunus, Mısır Libya, Suriye hadiselerinin karargâhı Beyazsaray’ın rengi değişti. 2 Ağustos 2018’de beklenmedik bir çıkışla Adalet Bakanı Abdülhamit Gül ve İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun Amerika’daki mallarına el koydular. Külliye de bakan mevkidaşlarının Türkiye’deki mallarına el koydu. Aslında iki taraf da olmayan malları donduruyordu.

Washington’un Ankara’yla başlattığı bu kriz, 3-5 gün sürdü. Beyazsaray, “rota yeniden hesaplandı!” edasıyla bu defa dünyaya İran’ı hedef gösterdi. Bu devletin, dolar altın ve birçok ticari kalem mal ile alışveriş yapmasını ve AB üyeleri dâhil üçüncü devletlerin O’nunla ticaretini yasaklanıyordu.

Alınan karar metni, hayli uzundur ve hedefteki devletin diri diri torağa gömülüp üstüne beton dökülmesi demektir.

İran’a bunlar yapılırken Ankara’ya büyük gülücüklerle yeniden kollar açılmıştır. Bundan dolayı 3 Bakanlıktan 9 kişilik bir müzakere kafilemiz, Washington DC’ye gittiler. Öyle görünüyor ki bundan böyle “Bakanlar Krizi” diye bir şey kalmayacaktır. İki taraf arasındaki ihtilaf, esas itibariyle Fetullah Gülen, Andrew Brunson ve Hakan Atilla olarak devam edecektir.

Soru şudur:

-Beyazsaray, neden 3 gün önce kriz çıkartıp 3 gün sonra farklı bir yola girdi?

-Bu bir taktikti. İran taarruzu önceden masadaydı. Bakanlar Krizi’yle Türkiye’nin gözü korkutulmak istendi. Geçmişte BM’de olduğu gibi Ankara, İran’ın yanında yer almasın diye yolu kesilmek istendi.

Uzaktaki dostun hatırına komşumuzla kötü olamayız. Bizden beklenen; İran’ın üstüne bir kürek harç da bizim dökmemizdir.

Demek oluyor ki “Arap Baharı” faslı kapanıyor. 15 Temmuz’da “Türk Baharı” başlayamayınca bu defa komşumuz, “Fars Baharı”na mecbur bırakılmak isteniyor.

Unutulması ne kabil?

Arap Baharı denen musibet, Suriye’ye musallat edilince Washington, Türkiye’nin Suriye’ye girmesi için ne diller dökmüştü.

Aynısı Irak işgalinde de yaşandı. Türkiye, Bağdat’a girmeyince birkaç Türk askerinin başına çuval geçirilerek herkese hakaret edildi. Şam’a girmeyince de

15 Temmuz darbe teşebbüsü vuku buldu. Yeni süreçte Fetullah Gülen, havuç gibi kullanılarak Tahran’a girmemiz İstenebilir. Bu talep bugünden yarına yapılmaz. Ancak bahar İran’ın üstüne çökerse gündeme gelebilir.

1980’de Irak’ı İran’a saldırtıp 8 sene savaştırdılar. Güçten-kuvvetten düşünce de işgal ettiler.

Evanjelistlerin asıl derdi, ne petrol, ne altın ne dolardır. Dertleri, İsrail’in bölge lideri olmasıdır.

.FARK

2018-08-08 02:00:00

A -

A +

Sn. Kılıçdaroğlu yönetimindeki CHP merkez kadrosuyla Sn. İnce taraftarları arasındaki ihtilaf kilitlendi. Genel başkan, bu kilidi açmak ve bu sıkıntıdan kurtulmak için parti karar organlarında değişikliğe gidecek. Ama; bu, geç kalmış bir tasarruftur. Öyle bir değişiklik için böyle bir kriz yaşamak şart değildi. Sn. Erdoğan, bir yıldan beri gerçekleştirdiği değişiklikleri, bu defa 18 Ağustos’taki kongrede parti merkez karar organlarında da tatbik edecek.

Vaziyet şunu göstermektedir.

CHP bunalımdadır.

Kemal Kılıçdaroğlu çaresizdir.

Olağanüstü kongre isteyen delege sayısı konusunda Kılıçdaroğlu ekibiyle İnce ekibi arasında uyuşmazlık yaşanıyor. Parti tüzüğüne göre delege imza sayısının 622 olması lazımdır. Muhalif kanat, bu sayının bile aşılarak 630’un bulunduğunu iddia ediyor. Parti iktidarında olanlarsa 569 kabul edilebilir oyun varlığından söz etmekteler.

Şayet muhalif kanat 622’nin yüzde 10, 15, 25’i gibi bir yerde kalsaydı bugün diyecek bir şeyleri olamazdı. Halbuki parti yönetimimin ileri sürdüğü rakam tartışmasız doğru sayılsa bile muhalifler lazım gelen sayının yüzde 90’ını bulmuştur. Demek oluyor ki CHP delegesinin yüzde 90’ı kongre yapılarak partide yönetim değişikliği istemektedir.

Kemal Kılıçdaroğlu, bu keyfiyeti yok saymaz, Muharrem İnce de ihmal edemez. Ancak; dikkatlerden kaçmaması icap eden asıl gerçek şudur:

Bu yaşanan kongre krizi CHP’nin iç meselesidir ve geniş seçmen kitlesini ilgilendirmemektedir.

Daha ileriye gitmeyerek son 30 yıl üzerinde duralım. Bu zaman zarfında hangi CHP genel başkanı, toplumu heyecanlandıracak ne yaptı, ne söyledi, ne gibi hayran kalınacak projeler üretti? Denilenler sadece tenkit, kötüleme ve 80 yıllık ezber, bayat ve klişe sözlerdir.

Kesin olarak bilinmeli ki CHP, tarihiyle yüzleşmeden hiçbir yere varamaz. Bunu Sn. Baykal ve öncekiler yapamadığı gibi halefi Kılıçdaroğlu hiç yapamadı. İlk seçildiğinde bir-iki kere “Yeni CHP” diyecek oldu fakat ulusalcılar kızınca sustu. Dersim’de zehirli gazla öldürülen vatandaşlardan dolayı devrin başbakanı Tayyip Erdoğan devlet adına bu şehir halkından özür dilerken Dersimli Kılıçdaroğlu ağzını açmadı. “Sabiha Gökçen adı niye bir havaalanına verilir? Dersim’i bombalamasına ödül mü?” diyemedi. Meclis’e bir değişiklik teklifi veremedi. Devlet, yeni bir sisteme geçerken bile idaresindeki parti, tutucu bir tavır sergiledi. Misaller çoğaltılabilir…

Sözün burasında sorunun muhatabı Muharrem İnce’dir. Sn. İnce yeni olarak ne söylüyor? Ne diyor? Masaya hangi projeleri getiriyor? Tamamen insaf ve vicdan ölçülerinde ifade ediyoruz ki CB adaylığında Erdoğan taklitçiliği gözden kaçmıyordu. Aslı varken taklide revaç olur mu?

Eğer;

Sn. İnce, “Tek Parti Zihniyeti CHP’sini bu toplumla yüzleştireceğim, Alevi, dindar ve kim olursa olsun özür bekleyen herkesten özür dileyeceğim, günü geçmiş ve bir manası da kalmamış koruma kanunu gibi kanunların kaldırılmasını ben teklif edeceğim!” demez ve büyük projeler getirmezse “adam” yine kazanır. Belki partisinde de kaybeder. Çünkü Kılıçdaroğlu’ndan farkı kalmaz.

CHP çıkmazdadır.

Eski ile yeni arasında bir fark görülmüyor.

Bu parti, bir fark gösteremezse milletten çok uzaklara düşer ve nihayet vakfa dönüşür.

.AYNİYLE MUKABELE

2018-08-06 02:00:00

A -

A +

Casusluk başta olmak üzere birçok suçun faili olma iddiasıyla İzmir adliyesinde yargılanan rahip Andrew Brunson’ın ABD’nin talebine rağmen mahkemenin tutukluluk hâlini ev hapsinde geçirmesine karar vermesi, Amerika tarafını öfke küplerine bindirdi.

Donald Trump ve yardımcısı Mike Pence, tehdit dolu tweetler yazdılar. Türkiye Adalet Bakanı Abdülhamid Gül ve İçişleri Bakanı Süleyman Soylu ile alakalı olarak “Amerika’daki mal varlıklarını dondurma vs.” kararları verdiler. Her iki bakanımız bu karara hak ettiği cevapları verdiler. Ancak Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın ne diyeceği merak ediliyordu, Recep Tayyip Erdoğan, cumartesi günü AK Parti Kadın Kolları Kongresinde bu ihtilafa temas etti:

“Men dakka dukka! diye bir Arap atasözü vardır” dedi. “Çalma kapıyı, çalarlar kapını!” anlamında “eden bulur!” demek olan bu nasihat, Türk irfan geleneğinde hattatlar eliyle duvarı süsleyen levha olmuş ve hem söz ve hem de hat olarak madde ve manasıyla iki kere değerlenmiştir.

Cumhurbaşkanımızın, hadis-i şerif olma ihtimali de bulunan bu hükmü , Amerikalı muhataplarına hatırlatmasındaki maksadı “ne ekerseniz onu biçersiniz” demek içindir. Nitekim Sn. Erdoğan, beklenen kararını açıklayarak Washington, bizim iki bakan için ne karar vermişse “ayniyle mukabele” diplomatik cebir cümlesinden olarak bakanlarımızın Amerikalı mevkidaşları için de benzer kararlardan söz etmiştir.

Aslında iki taraf için de alınan bu kararların uygulanma şansı yoktur. Çünkü ne Türk bakanların Amerika’da ve ne de Amerikalı bakanların Türkiye’de mal varlığı mevcut. Ancak alınan kararlar, birer baskılama taktiğidir. Nitekim, Sn. Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, Menbiç ve askerî işleri bunlardan ayrı tuttuğumuzu ifade ettikleri gibi Amerikan tarafı da aynı görüşü paylaşmaktadır. Vaziyet o ki sözü geçen muhatapla Ahmed Haşim’in mısralarındaki tasvirle “Yarı yoldan ziyade yerden uzak/Yarı yoldan ziyade maha yakın”ız.

Tayyip Erdoğan iki gerçeği daha dile getirdi. Bunlardan biri, iki devletin diplomasi ve müzakere yoluyla aşamayacağı hiçbir meselenin olmadığı, diğeri de Evanjelist ve Siyonistlerin, Trump’ı büyük bir oyuna getirdikleri ve Sn. Trump’ın bu oyunu bozması gerektiğidir.

Ne var ki bu temenninin revaç bulma ihtimali mümkün görünmüyor. Zira; FETÖ örgütü dostu Evanjelist ve Siyonist lobi, sahada. “Brunson serbest bırakılsın!” diye hiçbir hukuk devletinden istenmeyecek denli mantık mahrumu talebin sonucu olan bakan müeyyidelerine yenilerinin eklenmesi beklenmektedir.

3 Ağustos Cuma günkü yazımızın son satırında dile getirdiğimiz fakat imla dikkatsizliğiyle kelimelerin yer değiştirdiği cümlemizde dediğimiz gibi “tarih, Trump iyi bir tüccar, fakat kötü bir devlet adamıydı!” diye yazacaktır.

Bunu değiştirmek de kendine bağlı.

Eğer, Evanjelist vesayet zincirini kırarsa tarihin hükmü değişir. O zaman Amerika ve dünya rahat eder, Türk-Amerikan münasebetleri kurtulur.

.KIRILMA SÜRECİ

2018-08-03 02:00:00

A -

A +

Donald Trump ve akıl hocası Mike Pence’in Türkiye aleyhine önce tehditler savurmaları ve ardından da Amerikan Hazine Bakanlığının Türkiye Adalet ve İçişleri Bakanlarının -şayet varsa- Amerika’daki mal varlıklarıyla hesaplarına el koyma kararı alması ve Dış İlişkiler Komisyonunun Senato’ya Türkiye’ye F-35 satışlarında teslimin geciktirilmesini tavsiye etmesi, 70 yıllık Türk-Amerikan münasebetlerini hiç olmadığı kadar kötü bir kırılma noktasına getirmiştir.

Tabii ki BTC/Büyük Türkiye Cumhuriyeti Devleti, bu tahkir edici, fevri ve sorumsuz kararlara karşı anında “aynıyle mukabele” edeceği ihtarında bulundu.

Meclis Başkanı, Cumhurbaşkanı Yardımcısı ve Dışişleri Bakanı, ölçülü sertlikte cevaplar verdikleri gibi hürriyet ve itibarları saldırıya maruz kalan Sn. Abdülhamid Gül ve Sn. Süleyman Soylu da Amerika’da hesapları olmadığına dair gayet net açıklamalarda bulundular.

Keza TBMM’de grubu bulunan 4 parti de keyfî kararı ortak bir metin ile şiddetle protesto ettiler. Protestonun altında HDP’nin imzasının olmaması onun adına büyük talihsizliktir. Bu devletin ve milletin yanında bugün yer almayacaksa ne zaman yer alacaktır? Bu parti kime daha yakındır?

Türk-Amerikan münasebetlerini, bugün G.W. Bush günlerinden bile çok daha kötü hâllere düşüren sebep, rahip Brunson’dur.

Bu adam, 20 yılı aşkın bir zamandır Türkiye’deymiş. Çalıştığı kilise, İzmir’de olduğu hâlde mesaisini daha ziyade güneydoğu ile Kuzey Irak ve Kuzey Suriye’de yani Kürt nüfusun ağılıkta olduğu yerlerde harcadığını istihbarat tesbit etmiştir.

Hakkındaki ithamlar şu şekildedir:

-FETÖ ve PKK terör örgütleriyle sıkı iş birliği hâlinde çalışmıştır.

-Hıristiyan misyoneridir.

-Kürtleri Hıristiyanlaştırmaya uğraşmıştır.

Terör destekçisi ve bölücü.

Casusluk sanığı, 2016’dan beri içeridedir. Ne var ki Trump ve çevresi, birkaç aydır rahatsızdır. Bunun bir sebebi, Senato yenileme seçimlerinden dolayı kamuoyuna mesaj vermektir. İkinci sebepse Washington’un FETÖ davasında köşeye sıkışmasıdır. MİT’in FETÖ’cüleri yakalayıp getirmesindeki artışın da bunda payı vardır.

Öfkeyle kalkanın ziyanla oturacağı kesindir.

Trump ve kafadarlarının tavrı, aklıselimden yüzde bin uzaktır. Türkiye ve Amerika iki ayrı ve eşit devlettir. Temenni edilmese de devletler arasında herhangi bir gün istenmedik olaylar yaşanabilir. Ancak bu istenmedik olaylar, soğukkanlılıkla fark edilir ve ihtilaf bir hâl yoluna konulur. Nitekim Rusya ile uçak krizi böyle çözülmüş ve Türk-Rus münasebetleri, ondan sonra gayet iyi bir seyre oturmuştur.

Ancak bugün Türk-Amerikan münasebetlerindeki talihsizlik başkadır. İsrail, Siyonistler, Siyonist Hıristiyanlar ve FETÖ örgütü, Amerikan yönetimini, kongre ve medyayı Türkiye aleyhine kışkırtmaktalar.

Bundan dolayıdır ki peşin hükümle hareket eden Trump ve yardımcısı Ankara’ya parmak sallayıp sanık rahibin serbest bırakılmasını isterken Türkiye’de hukuk ve adalet olduğunu hiç kaale almıyorlar.

Dedikleri şudur: “Brunson iyi adamdır, onu bırakın!” Bu tek taraflı bir beyandır. Hâlbuki ortada dosya, iddianame, müdafaa, delil ve şahitler var. Mahkeme, bunlar üzerinden vicdani kararını verecektir.

Türkiye, Washington’a kamyon dolusu evrak gönderip de hakkında yakalama ilamı bulunan terörist başı FETÖ ve suç ortaklarını isterken Beyazsaray, her defasında “bu konu yargıyı ilgilendirir; Amerika’da yargı bağımsızdır” diyor.

Sıra casusluk ve bölücülük gibi birçok suçun sanığı Brunson’a gelince “O, iyi bir insan; ev hapsini de kabul etmeyiz, hemen salıverin!” denmesi Türkiye’yi de Türk adaletini de hafife almaktır.

Ankara, tabii ki bu tehdit ve müeyyidelere izin vermeyecektir. Vaziyet o ki, sorumsuz Amerikan yönetimi, yargıyı siyasete alet etmektedir. “Rahip” denilen sanığın sıradan bir casus olmadığı anlaşılıyor. Demek ki o, birçok hayati değerde sırra sızmış. Konuştuğunda muhtemelen ABD’nin Türkiye’nin yüzüne bakacak hâli kalmayacaktır.

Telaşlar, tehditler, hırçınlıklar bundan olsa gerek. Artık muhatap taraf biliyor ki bu saatten sonra casusun beraat etmesi zayıf ihtimaldir. O zaman geriye iki yol kalıyor:

Brunson’u kaçırabilir veya zehirleyebilirler. İkincisinde suçu Türk personelin üstüne atacaklardır.

Washington, Ankara’nın kendisine tanıdığı “nedamet getirme” fırsatını iyi değerlendirerek Siyonistlerin, Evanjelistlerin, FETÖ’cülerin menfaatleri için değil Türk-Amerikan dostluğu için akıllı, mantıklı, saygılı davranmalıdır.

Vladimir Putin bunu yaptı; neticede hem Rus hem Türk halkı kazandı. Putin’in yaptığını Trump yapamaz mı? İsterse yapar ama etrafındaki Evanjelistler mâni olur.

Tarihin, bu Başkan hakkında vereceği hüküm şudur:

-Trump, iyi bir tüccar, kötü bir devlet adamıydı.

.HEDİYE

2018-08-02 02:00:00

A -

A +

25 yaşındaki Nurcan Karakaya, 11 aylık bebeği Mustafa Bedirhan’ı da yanına alarak kendi kullandığı arabasıyla Şarkışla’dan Yüksekova üs bölgesinde astsubay olarak vazife yapmakta olan kocasını ziyarete gitmişti.

Bu gidiş, bir haberli ziyaret değildi. Nurcan Hanım, kocasının doğum gününde ona sürpriz yapmaktaydı. Kocasının arkadaşlarına da yetsin diye yanına bol miktarda yemek, tatlı ve pasta da almıştı.

Serkan astsubayın doğum gününde kendisini yalnız ve mahzun bırakmayan eşiyle çocuğunu görünce yaşadığı sevinci tahmin etmek mümkün. Dünyalar onun olmuş, aşkıyla iftihar etmiş, yavrusunu arkadaşlarına göstererek “amcaları bakın benim erkek oğluma’!” gibi övünmeleri olmuş, tombiş, paylaşılamamış, yenip-içildikten bir süre sonra da ayrılık vakti gelmişti.

Nurcan Karakaya, eşini ziyaret etmiş, ona oğlunu getirmişti. Birlikte bitsin istenmeyen neşeli birkaç saat geçirmişlerdi.

Ve nihayet ayrılık vakti gelip çatmıştı.

O an, en zor andı.

Serkan Karakaya, Bedirhan’ına sarılmış onu defalarca öpmüş, mahcup hâlde eşinin kokusunu duymuş, ona “sağ ol, çok yoruldun, Allah razı olsun!” demiş iltifatlar yağdırmış, diğer sevdiklerine, memlekete bol bol selam yollamıştı.

Tekerler dönüp otomobil, yavaş yavaş uzaklaşmaya başlayınca Serkan, nemli gözlerle canlarına bakmış ve hiçbir şey belli etmese de gülerek el sallasa da yüreğinin yarısı da onlarla gitmişti.

Hâlbuki...

Şimdi yüreğinin tamamı eşi ve evladıyla gitmiş vaziyette. Çünkü onlar, şehid oldular.

PKK’lı haydutlar, Yüksekova’da bir alçaklık daha yaparak yola döşedikleri patlayıcılarla bu yavrularımızın hayatlarına kastettiler.

Mustafa Bedirhan ve annesi, Serkan astsubayın doğum gününde şehid düştüler.

Peki, katil kim?

Katil, yalnızca PKK değil. PKK’ya destek veren yazar, STK, dernek, devlet, ve daha kim varsa onların hepsi bu cinayetten sorumlu. Onların cümlesi kadın katili, bebek katili.

Serkan Karakaya, 31 Temmuz 2018 günü acıların en büyüğüne, imtihanların en çetinine maruz kaldı. Ama buna rağmen yiğitler diyarı Sivas’ın bu yiğit evladı, imanı sebebiyle yıkılmayacak, hainleri güldürmeyecek.

Bundan böyle evladı, eşi ve kendisi bu milletin evladıdır. Milyonların duası, onunla ve onlarla.

Ey şehid eşi!

Ey şehid babası?

Sana sabır ve tahammül diliyoruz. Zarif hanımının ve güzel yavrunun mekânı cennet, makamları yüksek olsun.

.STRATEJİK AMA TUHAF BİR ORTAKLIK!

2018-08-01 02:00:00

A -

A +

25 Temmuz 2018 günü Afrika’nın güneyinde Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Cenubi Afrika’nın azası oldukları BRİCS zirvesi yapılıyordu. Güney Afrika’da icra edilen zirveye İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı dönem başkanı Türkiye de davet edilmişti. Türkiye’yi Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir hey’etle birlikte temsil etmekteydi.

Aynı gün Afrika’nın kuzeyinde bir başka zirve daha vardı. “Dış Rumlar Zirvesi” adlı bu toplantı da Kıbrıs Rum bölgesindeydi.

Aynı tarihte İzmir’de de ses getirecek bir olay yaşandı. Dede Korkut olsa “kara dinli kâfir” diye söz edeceği Amerikalı papaz Brunson, cezaevinden salınarak ev hapsine alınıyordu...

Şimdi buradan geriye doğru gitmek gerektir:

Sanık Andrew Brunson’ın tahliyesini çok isteyen Amerikan Başkanı Donald Trump, yardımcısı Mike Pence ile Senato, minnetlerini dile getirecekleri yerde Türkiye’nin kuvvetler ayrılığı esasıyla idare edilen bir hukuk devleti olduğu keyfiyetini bir yana iterek müeyyide tehditleri savurdular.

Ankara, üstüne Evanjelist taassubun kara gölgesi düşmüş Washington yönetimine casusluk suçundan muhakeme edilen papazın tahliyesine dair bir taahhüdde bulunmamıştı. Hâl bu olunca da şunu demiştiniz, bunu yaptınız gibisinden bir itirazları olamazdı.

Bilindiği gibi bu öfkenin tezahürü, BRİCS Zirvesi sürerken, Türkiye Cumhurbaşkanı da zirvedeki liderlerle görüşmeler yaparken meydana gelmişti.

Bu tezahür yahut bulantı elbette tesadüf değildi. Sanık papaz sadece bahane ve ancak malzemeydi. Saklı gerçeğin böyle olduğunun isbatı, Kıbrıs’ın Rum tarafındaki eş zamanlı zirvedir. Cüceler dansını andırır bu sözde zirve, dış Rumlar için toplanmıştır. Fakat iştirakçilere bakınca maksadın farklı olduğu anlaşılmaktadır. İsrail, Mısır ve Amerikan “süfera”sının Rum diasporasıyla ne alakası olabilir? Orada hangi kelin perçeminden tutacaklardı? Larry King, vaktiyle canlı yayında Mr. Trump’ın saçından tutarak şöyle bir silkelemiş ve kâkülün peruk olmadığı anlaşılmıştı.

Dış Rumlar Zirvesi’nde belki ecnebi memleketlerdeki Rumlarla ilgili birkaç cümle edildikten sonra baklalar dil altından çıkmaya başlamış. Önce İsrail Büyükelçisi Aammy Ravel konuşmuş; daha doğrusu gürlediğini vehmetmiş. Gürleme evhamındaki bu diplomat, sanmış olmalı ki sözleri üzerine Ankara’yı titreme sarmıştır. Cehalet örneği lakırdıları şöyle:

-Türk tehditleri sebebiyle İsrail’in askerî müdahale zorunda kalmamasını temenni ederim!

Bizim Deli Dumrul olsaydı bu korkutucu sözler üzerine “Aman bre! Yapma; bahtına düştüm; evde ak saçlı anam var!” derdi.

Bay sefirin “Türk tehditleri” diye gevelediği, Kıbrıs Rum idaresinin Akdeniz’de başına buyruk olarak doğalgaz aramaya kalkışmasına Türkiye’nin “Bir dakika hemşehrim; nasıl bir rüya gördün ki böyle erkenden yayan yapıldak yollara düşmüşsün? Yoksa mahallenin kabadayısı sen misin?” vari hesap sormasıdır.

İsrailli elçi böyle konuşur da Sisi’nin adamı durur mu? Mai Taha da tahta at üstünde kılıç sallarcasına “gerekirse Türkiye’ye karşı askerî güç kullanmaktan çekinmeyecekleri” tehdidini savurmuş.

Her iki civan delikanlıya, delikanlılıkta onlardan beri kalmayan Amerikalı “sefir-i kebiresi” Kathkeen Doherty “Türkiye’nin Rumlara gösterdiği tavır kabul edilemez!” diye gayet okkalı bir laf etmiş. E; herhâlde! Koca süper gücün temsilcisi on dirhem ağırlığında konuşmayacaktı.

Belki ayrıca izah etmeye gerek yok ama görünen o ki bütün bunlar, Evanjelist kara bulutlar altındaki işini bilmez Amerikan yönetiminin tertipleridir. Bir tarafta Türkiye düşmanı PYD/YPG ile canciğer kuzu sarması stratejik dostluklar, beri tarafta malum papaz vesilesiyle açılan yaylım ateş, Kıbrıs’ta sahne oyunu ve beri tarafta da askerî üst rütbeli zevatla Ankara’ya ziyaret yapılması.

Bir stratejik ortaklık yüzde şu kadar düşmanlık bu kadar dostluk üzerine kurulmaz.

Ancak; bir şüphemiz de var. Bu Ankara da az hin değil hani? Adı geçen sanığı niye başka gün değil de şu zirvelerin icra edildiği günde saldı?

Tesadüf, olduğu düşünülemez.

Tesadüf değil, kimin dilinin altında ne bakla varsa çıkartsın; kimin eteğinde ne taş varsa döksün diye.

Evliya Çelebi olsaydı şöyle derdi:

-Ankara’ya hezar Aferin!

Evliya Çelebi üstadımız namına Ankara’yı tebrik ederiz ki Türkiye’nin Payitahtı artık oyun kurucu olarak dosta emniyet vermekte, düşmana korku salmaktadır.

.CİNAYETİN BÖYLESİ!

2018-07-31 02:00:00

A -

A +

Olay, yüreği olan herkesi derinden sarstı:

-Hani biz, dağda kalmış aç kurtları doyuran vakıflar kurmuş bir medeniyetin mensuplarıydık?

-Hani biz, dünyada ilk defa olarak yaşlı ve düşkünlere bakan Darülaceze’yi kurmuş bir devlettik?

Hani biz... diye başlayan cümleleri devam ettirirsek bu sütun, baştan başa dolar fakat yine yetmez.

Evet; mutlak doğrudur:

-Dedelerimiz, yediği üzümün bedelini de asma kütüğünün dibine bırakıyordu,

-Hırsızlık-uğursuzluk olmadığı için kapılar kilitlenmezdi,

-Kervansaraylar, yolcularla hayvanlarına parasız hizmet verirdi,

-Hizmetçi kızların kırdığı eşyanın zararını telafi eden vakıflar vardı vs. vs...

Dedelerimiz, ninelerimiz zamanında kişi başına millî gelir hesabı yoktu, bankalarda döviz hesabı da yoktu, zaten banka yoktu, kişi başına millî gelir diye bir kavram bilinmezdi, 46 katlı evler tahayyül edilemezdi, ne bu kadar hekim, ne bu kadar hastane, ne bu kadar polis vardı. Ama onlar başka şeyleri çok iyi bilirlerdi. Kişi başına millî terbiye, kişi başına millî fazilet, kişi başına millî fedakârlık ve benzerleri. Onlar, kuru ekmeği sade suya batırıp yemeyi bile şükür sebebi sayarlardı. Onlar, Allah’ın kullarına hizmeti ibadet bilirlerdi.

Bugün bir de bakıyoruz ki kalkındık sanırken meğerse manada küçülmüşüz:

24 Temmuz 2018 günü Karadeniz vilayetlerimizden birinde yaşanan elem verici bir vak’a 80 küsur milyonun yüzüne tutulmuş bir aynadır.

Kısa süre önce küçük çocukların başına gelenler sebebiyle utandıran bir dev aynasıyla karşılaşmıştık. Bu defaysa 82, hatta Hicri Takvim’le 84 yaşındaki bir ihtiyarın ölümüyle toplum olarak yine utandıran bir aynayla karşılaştık:

Yusuf Topal, 82 yaşındadır. Eşi Fatma Nine’nin yaşı da kocasınınkine yakındır. Ancak Fatma Topal, kronik hastadır, ayrıca yürüme zorluğu çekmektedir. Bu arada ilaçları bitmiştir. Kocası, hem ilaç almak ve hem de “evde bakım” kararını görüşmek için Aile Sağlık Ocağı”na gider, Zevcesinin hâlini anlatır. “Aile Hekimi” hasta gelmediği için reçete yazmaz.

Yaşlı adam, vaziyeti anlatmaya çalışır; fakat doktor inat eder. Bunun üzerine hasta sahibi, zıvanadan çıkar. Doktor, “beyaz alarm” koduyla polis çağırır.

Hâlbuki o doktor, mahallenin ve tabiatıyla Topal ailesinin de hekimidir. Kalkıp hastanın evine gideceğine sonu ölümle biten olaylar zincirini tetiklemiştir.

İki polis gelir. Bu sırada 82 yaşındaki dedede, hem temmuz sıcağı ve hem de yaşadıklarından dolayı asabiyet zirve yapmıştır. Polisler, müdahale etmek isterler. Mukavemet eder. Görenlerin nakline göre polis, o yaştaki adamın yüzüne tokatla vurup yere düşürür, biber gazı sıkar ve ters kelepçe takarlar. Adam, kalp krizi geçirir ve ruhunu hastanede teslim eder.

Şimdi Fatma Nine daha da yalnız olmalı.

Kocasını kaybettiği de muhtemelen kendisine söylenmemiştir Bundan dolayıdır ki ikide bir “bizimki niye gelmedi?” diye soruyordur.

Bu berbat vak’a üzerine valilik polisleri, il sağlık müdürlüğü de doktoru açığa aldı.

İçişleri ve sağlık bakanları da aileyi aramışlar. Savcılık, soruşturma başlatmış.

Ne var ki bunların hiçbiri, yaşanan bu utancı hafifletmeyecektir. Bir insanın belki tahrikle fakat taksirle ölümüne sebep olunmuştur.

Buna sebep olanlar, sadece olaya karışanlar değildir. Suçlu da bu 3 kişiden ibaret değildir. Kısa aralıklarla meydana gelen çocuk cinayetleri ve bu yaşlı insan faciası, bir sosyolojik çürümeyi ve ahlaki çöküşü göstermektedir.

Bu kötü gidişi bertaraf etmek için eğitimin millî olması şarttır. Tabelada “millî” yazmakla millî olunmaz. O binlerce vakfı kuranlar, “Hipokrat Yemini” etmiyorlardı. Zaten ulu orta yemin de etmezlerdi. Şart olunca Allah üzerine yemin ederlerdi. Onları Merhamet Medeniyeti, Vahiy Medeniyeti yetiştiriyordu. Bilinir mi ki o günkü İstanbul’un yüzde 65’i vakıftı.

Nereden, nereye?

Bu nasıl bir gerilemedir, bu ne merhametsizlik ve bencilliktir ya Rabbi?

.PSİKOLOJİK SAVAŞ

2018-07-30 02:00:00

A -

A +

Başvekil Adnan Menderes’in Amerika’dan yardım alamayarak eli boş dönmesi üzerine İzmir Aliağa Rafinerisi, İskenderun Demir-Çelik Fabrikası gibi bazı teşebbüsleri hayata geçirmek maksadıyla Moskova’nın kapısını çalmasını Londra-Washington güdümlü 27 Mayıs darbesinde canıyla ödemesi, 1963/64’te Rum ırkçıların, Kıbrıs’ta Türk evlerine bile girip vahşice kan dökmeleri üzerine Ankara, Kıbrıs’a çıkarma yapmaya niyetlenince ABD Başkanı Lyndon Jonhson’un Başbakan İsmet İnönü’ye yazdığı 5 Haziran 1964 günlü tehditnamesi,

20 Temmuz 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı’na karşı ABD’nin Türkiye’ye 15 yıl süren ağır bir ambargo uygulaması, Türkiye gençliğini Amerikan, İngiliz, Rus, İsrail istihbaratlarıyla ideolojilere bölerek 5 bin insanın ölmesiyle biten bir nevi iç harbe maruz kalmamız,

Aynı ve Almanların da dâhil olduğu ajan faaliyetlerinin iş birliğiyle PKK ve muhtelif terör örgütlerinin kurulup günümüze kadar beslenmesi, Kandil şer ocağının işletilmesi,

12 Eylül 1980 Darbesini yaptırması,

5 Nisan 1994 Ekonomik kriziyle yüksek faiz, fahiş döviz mecburiyetinin getirilmesi ve yüksek enflasyonun pekiştirilmesi, İngiliz ve İsrail istihbaratlarıyla birlikte 28 Şubat darbesinin tezgâhlanması, Fetullah Gülen’in 1999’da Pensilvanya’ya nakli,

Trump’ın da bizzat ikrar ettiği gibi Washington’un CIA ve Pentagon özelinde FETÖ/PDY 15 Temmuz darbe teşebbüsü ihanetinin üst aklı olması… Bunlar, ABD’nin bize karşı bizzat veya şerikleriyle birlikte yaptığı yahut yaptırdığı darbe, tehdit, sokak çatışması, iktisadi kuşatma... gibi politik, askerî ve iktisadi müdahalelerdir.

70 yıllık şu tabloya bakanlar, “geriye ne kalmış ki?” demekten kendilerini alamazlar.

Bu sıraladıklarımızın evvelindeki seyir şudur:

ABD, 1945’te SSCB’ye karşı diğer süper güç olur ve aynı sene “Millî Şef” unvanlı reis-i cumhur İsmet İnönü’ye baskı yaparak Türkiye’nin II. Meşrutiyet’le başlayan 23 Temmuz 1908-29 Ekim 1923 arasındaki çok partili hayatından sonra yeniden demokratik hayata geçmesine vesile olmuş ve milletimizden teşekkür almıştır. Aslında bu bir “Türk Baharıdır”. Böyle olduğu 18 Aralık 2010’da başlayan “Arap Baharı”yla anlaşılacak ve fakat söz konusu hareket, bahara değil felakete yol açacaktır.

Bir de 1947 Tarihli “Marshall Planı” ve buna dayanan “Marshall Yardımı” meselesi vardır. Diğer 5 devletle birlikte 1948-51 arasında Türk hükûmetine de verilen bu yardımla asfalt yollar açılmıştır. Böylece borçlu millet, borç veren taraftan otomobil satın alarak bu yollardan geçecektir. Hadise bundan ibaret değildir ama dediğimiz, esasa dair bir gerçektir.

Aynı büyük tasarımın parçaları olsa da Amerikan Kolejleri, “Barış Gönüllüsü” denen istihbaratçı öğretmenler, hatta süttozu bile sürecin içinde vardır ama ayrı bahislerdir…

İşte dünya sahnesine çıktığı 1945’ten, Rahip Brunson ihtilafının yaşandığı 26 Temmuz 2018’e kadarki Türkiye-ABD ilişkileri geçmişi… ABD’nin 19. Asır evvelinde yanımızda bir ağırlığı yoktur. O dönemlerde Amerikan bahriyesi, ancak Cezayir eyaletimizin başındaki “Dayı” unvanlı idarecimize “haraç” denen vergiyi ödeyerek Akdeniz’e geçip burada gemi dolaştırabilmekteydi.

Bunları bilmeden Donald Trump ile yardımcısı Mike Pence’in Türk adaletinin Andrew Brunson ile alakalı kararı üzerine tehdit savurmaları sağlıklı biçimde yorumlanamaz.

Muhatabımız, bugün Türk halkı için, ne manda taraftarı Amerikan sevdalıları gözündeki muhip ve ne de komünistlerin “kahrolsun!” diye andıkları Amerika’dır.

Adı geçen, bir devlettir; bize veya bir başkasına karşı her türlü dostluk ve düşmanlığında öncelik kendi devlet ve vatandaşının çıkarıdır. Bunu anlamamak olmaz. Ancak onun da bizi anlamaması kabul edilemez. Tehdit ve dayatma bu iklimde sökmez!

Bilindiği gibi Beyazsaray, ısrarla içerideki papazın bırakılmasını talep etmiş, Ankara da her defasında konunun Türk yargısının takdirinde olduğunu, yargıya karışamayacağını ifade etmiştir.

Mezkûr rahibin dosyasında PKK ve FETÖ terör örgütleriyle iş birliği yaptığına dair deliller vardır. Türk vatandaşının kanaatine göre sanık, bir inanç adamı değil, bu maske altında sinsi bir ajandır. Ne var ki dost ve o da her ne demekse stratejik müttefikimiz ABD, bu sanığın salıverilmesi konusunda yalvar-yakardır. O sökmeyince bu defa çirkin bir yola girmiştir.

Oysa aynı devlet yahut hükûmet, FETÖ mevzuunda duymaz ve görmezdir. Hâl bu iken sözde rahip veya papaz yahut kibarlaştırdıkları unvanla “pastör” Brunson, demir parmaklıklar arkasından tahliye edilerek ev hapsine alındı. Bu iki hayat arasında dünya kadar fark vardır.

Beyazsaray, bu gelişme üzerine teşekkür edip “bunu, müsbet bir adım olarak kabul ediyor ve bir sonraki celsede beraatini de bekliyoruz” diyeceğine malum tehditleri savurmuştur. Bu laflara göre Türkiye’ye müeyyideler tatbik edilebilir ve mesela kredi kuruluşları, Türkiye’nin kredisini kesebilirmiş.

Tehdidin zamanlaması dikkat çekicidir. Türkiye Cumhurbaşkanı, BRICS toplantısında Rus ve Çin devlet reisleriyle olanlar başta olmak üzere gayet verimli görüşmeler yaparken bu tehditler işitilmiştir.

Washington’un bu meseledeki esas derdi malum rahip olmasa gerek. Hatta onun içeride bulunması Ankara’ya baskı yapmaya vesile olduğu için işlerine bile geliyordur. Amerika’nın derdi, Türkiye’nin Moskova, Pekin sıcak gelişmelerinden başka BRICS üyeliğinin ufukta görünmesidir.

Washington, biraz yeni zamanlar Türkiyesi dersine çalışmalıdır. Bırakınız bugünü; Turgut Özal bile ta 35 sene önce ABD’li muhataplarına “Biz yardım istemiyor, alışveriş yapmak istiyoruz!” Demişti. Süttozu, devri de evet; darbe zamanı da bitti.

Hiç şaşırılmasın, Türkiye, NATO mensubiyetiyle AB adaylığını muhafaza ederek Şanghay İşbirliği Teşkilatı’nda da yer alabilir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu mücadeleye “psikolojik savaş” demesi doğru bir tariftir. Ve savaşın asra yakın geçmişi vardır. Keza Türkiye’nin bir yere göbeğinden bağlı olmadığı da doğrudur.

Bilinsin ki; Rusya, Çin, Hindistan ve Brezilya ile iş birliği yaptığımız gibi Güney Afrika, Venezuela ve gerekirse Küba ile de çalışabiliriz…

.ANADOLU HİSARI, TOPÇU KIŞLASI, AYASOFYA CAMİİ, TOPKAPI SARAYI

2018-07-27 02:00:00

A -

A +

Halk arasındaki yaygın ismi “Anadolu Hisarı”dır. İstanbul’un Anadolu yakasına kurulu olduğu için bu isim verilmiştir. Göksu Deresi’nin Boğaziçi’ne karıştığı yerdeki tepeciğin üstündedir. Burası, Boğaz’ın iki yakasının 760 m ile birbirine en çok yaklaştığı yerdir. Hisarın oturduğu toplam saha 7 km2’dir.

Kalenin Ak Hisar, Güzelce Hisar, Yenice Hisar, gibi adları da vardır. Yıldırım Bayezıd Han tarafından Konstantiniyye’yi fethetmek için 1395’te yaptırılmıştır. Cevvaliyette yıldırımları hatırlatan Hünkâr’ın bu hisarı yaptırmaktaki maksadı, hem Karadeniz’den Bizans’a gelecek yardımlara mâni olmak ve hem de Cenevizlilerin Şarki Karadeniz kıyılarındaki kolonilerine ulaşım yolunu kesmekti.

Konstantiniyye’yi zapt etmek, Yıldırım Bayezıd Han’a müyesser olmasa da bir başka yıldırıma, Sultan Mehemmed Han’a müyesser olacak ve bu O’na “Fatih” unvanını kazandıracaktı. Bu Padişah, 1452’de Rumeli Hisarı’nı bir başka adıyla Boğazkesen Hisarı’nı inşa ettirirken tam karşı kıyıda bir mimari şaheser olarak yükselen Güzelce Hisar’a da esaslı takviyeler de yaptırdı. Bu meyanda kaleye bir perde duvar çektirdi ve önünde de tek kubbeli bir cami yükseltti.

İstanbul’un Türk’ün elinde ebedi İslamlaşmasında Rumeli ve Anadolu Hisarları birlikte vazife deruhte etmişlerdir. Kalbi iman nuruyla dolu insandan gayrısına da “gazi” demek caiz ise, bu iki hisar da gazidir.

Karadeniz veya o devirdeki deyişle Siyah Deniz de tıpkı Bahr-ı Sefid/Akdeniz gibi bir Türk Gölü olunca şimalden artık bir tehlike gelme ihtimali kalmadığı için Anadolu Hisarı ve herhâlde Rumeli Hisarı da bir savaş mevzii olma hususiyetinden uzaklaştılar.

İçinde Kur’ân okunup, mütevazı sofralarında Allah’a şükredilen hanım elli, mor salkımlı ahşap evlerin, birer uysal kedi gibi Ak Hisar’a sokulmaları ta İstanbul’un fethinden sonraki vakitlere dayanır ve buralar zamanla mahalleleşir.

Adnan Menderes, Başvekil olana dek Boğaz’ın iki yakasında da bugün bildiğimiz yollar yoktu. Zaten Osmanlı ictimai hayatında şehirli nüfus, Boğaz’ı âdeta 19. Asrın ortalarında keşfeder. O güne kadar iki yakada balıkçı köyleri vardır. Zaten şehirde menziller yek diğerinden uzaktır. Bakırköy-İstanbul, mesafesi faytonla bir buçuk saattir. Uzak semtte oturanlar, sur içini kasıtla “İstanbul’a gidiyorum” derler. Malum olduğu üzre Bizans ağzında “Stambul”, “şehre doğru” demektir.

Başvekil Adnan Menderes, iktidarının birinci yarısını arkada bırakıp 24 Eylül 1956’ya geldiğinde “İstanbul İmar Planı”nı açıklar. Bugünkü birçok cadde ve meydan, o günlerde açılır. Faydalı hizmetler yapılır ama ziyanlara da sebebiyet verilir. Zarar gören, yok olan nice eser gibi Ak Hisar da yıkımdan nasibini alır. Bir insana hançer vurulurcasına bu canım eserin tam ortasından yol geçirilir. Yarım asra yakındır buradan her geçişimizde üzülürüz. Hâlbuki İstanbul, daha evvel emsali görülmemiş bir cinnetle tahribata uğramıştı. 1935’te Fransız mimar ve şehir planlamacısı Henri Prost, Türkiye’ye davet edilmiş ve kendisine Payitaht’a müdahale etme yetkisi tanınmıştı. 1951’e kadar burada ikamet eden bu nobran adam, arkasına resmî gücü alarak İstanbul’u Müslüman Türk kimliğinden çıkarmak için hiçbir çabayı ihmal etmedi. Bu Latin barbarlığıyla sanki Fethin öcünü alıyordu Rahmetli Adnan Menderes ve ekibi evleviyetle bu tahribatı telafi etme yoluna gideceklerine başka hatalara düştüler. Bu cümleden olarak Vatan Caddesi, bir iftihar sebebi ve fakat Anadolu Hisarı da bir teessür eseridir.

Bu mevzua daha evvel de değinmiştik. AK Parti iktidarı, Ak Hisar’ın yarasını görsün isterdik. Böylesine bir yadigârın, bir müstesna eserin ortasından asfalt geçmiştir. Yolda motorlu trafik çalışmaktadır. Bu hatanın telafisi, belki Yıldırım’dan, Fatih’ten evvel Adnan Bey’in ruhunu şad edecektir.

Şükürler olsun ki hiç gündemde yokken 30 küsur yıl evvelinden başlayarak her fırsatta yazarak, konuşarak Taksim Camii’nin yapılmasına vesile olduk. Şimdi Taksim’in ortasında kubbe görünmüş, minare yükselmeye başlamıştır.

Rumeli Hisarı içindeyse cinayetler işleniyordu. Fatih Sultan Mehmed Han, fetih askeri, ibadetini eda edebilsin diye hisarın içine Ebu’l Feth Camiini, diğer adıyla Cuma Mescidi’ni yaptırmıştı. 1773 ve 1794 zelzelelerinden bu mabed de zarar gördü. Bu sarsıntıların etkisiyle zemindeki Bizans sarnıcının çökmesi üzerine yıkılan mescidden, geçen zaman içinde sadece yarım bir minare ve alınların secdeye vardığı zemin kalmıştı.

Avrupalılaşma salgınının cemiyeti veba gibi sardığı küflü uygarlık günlerinde Celal Bayar’ın talimatıyla başlayarak 15 yıl kadar öncesine kadar o zemin konser çılgınlıklarına sahne oldu. Bu mustarib mescidi de 15 yıl boyunca yazıp konuştuk. Nihayetinde bu mabed, İBB eliyle aslına, ruhuna ve cemaatine kavuştu.

Şimdi sıra Anadolu Hisarı’nda. Ancak O’nunla da bitmeyecek. Yapılması gereken bir hizmet daha var:

-Taksim Topçu Kışlası!

2013’te Kışla, camii ve bütünüyle külliye için harekete geçilmek üzereyken Gezi İsyanı patlak verip de şehirler yangın yerine dönünce öylece kalmıştı.

Mart 2019 Seçimlerine armağan olarak Güzelce Hisar eski hâline getirilmeli, Taksim Topçu Kışlası noksansız şekilde yeniden inşa edilmeli fakat bünyesinde AVM israfına yer verilmemelidir.

-Ayasofya; Ayasofya hüznünden niye söz etmiyorsun?

Dediğinizi duyar gibiyim. Haklısınız. Ayasofya’yı da 40 yılı açkın bir süredir yazıp konuşuyoruz. Daha nice dertli kimseler de yazıp konuşuyor. Artık bu saatten sonra ne Ayasofya’yı ve ne de Topkapı Sarayı Hümayunu’nu hatırlatmaya hacet vardır. Öyle umulur ki yeni nizamın devreye girdiği bu dönemde 29 Mayıs 2019’da Ayasofya Camii turiste açıldığı gibi namazını eda edecek Müslümanlara da açılır.

Topkapı Sarayı’na gelince; diğer saraylar TBMM Başkanlığı’na bağlıyken bu sultan saray, Kültür Bakanlığı’na bağlı.

29 Mayıs 2019 Günü Topkapı Sarayı doğrudan Cumhurbaşkanlığı’na bağlanmalıdır. Kıyas etmek elbette olmaz ama RTÜK Kültür Bakanlığı’na bağlanırken TRT Cumhurbaşkanlığı’na bağlandı.

Aynı hassasiyet, 1453’ten 1856’ya kadar dünyaya hükmeden şanlı Topkapı Sarayı Hümayunu için de gösterilmelidir…

.ASKERLİK ŞEREFİ

2018-07-26 02:00:00

A -

A +

Osmanlının, “Lale Devri” diye bir cümleden haberi yoktu. Bunu dilimize kazandıran aruz şiirinin son zirve ismi Yahya Kemal Beyatlı’dır. Ecdat muhabbetinin bu vatanda yeniden göğermesinde büyük hakkı bulunan Üsküp’ün bu aziz evladının dilimize kazandırdığı tabir “Lale Devri” sözünden ibaret değildir.

Daha niceleri gibi “Ordu-millet” sözü de O’na aittir. Meşhur “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiirinde “Ordu-milletlerin en çok döğüşen en sarpı/Adamış sevdiği Allah’ına böyle bir yapı!” derken kelimeleri bir fırça gibi kullanarak şehit ve gazilerin canları pahasına vuruştukları bir tabloyu resmediyor gibidir. Orada; ruhlar uçmuş, kanlar düşmüş fakat bayrak yerinde kalmıştır.

Bunları Sn. Erdoğan’ın “biz, asker- milletiz, vatandaşın askerlikle alakasının tamamen kopmaması gerekir!” sözleri üzerine hatırladık. Bedelli askerlik için 15 bin TL meblağda bir ihtilaf olmadı. Lakin “28 gün de askerlik yapılsın” tezi, tartışmaya yol açtı. Hatta Sn. Devlet Bahçeli, “ne gerek var; 28 günde Yaylalar Türküsü bile öğrenilmez!” dedi. Bu türkünün askere öğretilmemesini ve askerin de öğrenmemesini tavsiye ederiz. Aslında olacağını düşünmüyoruz. Sonradan tahrif edildiği kuvvetle muhtemel Yaylalar Türküsü’nde ahlaksızca ensest ilişki tasvirleri vardır. Sarıkamış 9.Tümen, 9.Topçu Alayı Uçaksavar Bataryası’nda askerlik yaptığımız yıllarda sabahları bu ayıp bölük bölük işleniyordu. Bizim nöbetimizdeki tempolu yürüyüşlerde Mehmedciğe bu türküyü değil “her şey vatan için!” gibi mısraları tekrarlatırdık. Ümit ederiz o türkü, bu ihanetten kurtarılmıştır.

Cumhurbaşkanı, yukarıdaki sözleri, 21 gün askerlik zaruretine mucip sebep olarak dile getirmektedir. Bunları dedikten sonra da esasa temas ediyor. Verdiği habere göre hem askerlik yaşına gelmiş gençlere nazari olarak temel askerlik kaideleri öğretilecekmiş ve hem de TSK’nın insan gücü ihtiyacı, uzmanlığa dayalı profesyonel askerlikle çözülecekmiş.

Her ne yapılırsa yapılsın ama asla adaletsizlik olmasın.

II. Mahmud Han, 1826’da Yeniçeri Ocağı’nı lağvedince TSK’nın ihtiyacı, asker alma yoluyla karşılanmaya başladı. İlk nüfus sayımı bu sebeple yapılmıştır. 1831’de başlayan ve sonra da devam eden sayım, erkek nüfusa dairdir. Bunun da iki sebebi vardır; askerlik ve vergi.

1974 yılında Polatlı Topçu ve Füze Okulu’nda yedek subay asteğmen öğrenciliğimizi tamamlayıp kıt’a için kur’a çektiğimizde bana Sarıkamış çıktı. Yerimi öğrendim ve gülerek sırama geçtim. Kur’a çektiren subay, bunun üzerine “hem Sarıkamış, hem gülüyorsun!” diyerek hayretini gizleyemedi. Verdiğim cevabı burada bir kere daha yazmıştım ama bir döneme ayna tutması zaviyesinden tekrar edeceğim. Şöyle demiştim: “Sarıkamış, vatanın bir parçası değil mi?”

Dedem Mustafa Efendi, Çanakkale, Sarıkamış gibi cephelerden birinde şehid düşmüştür. O’nun oğlu babam Mustafa Efendi, amcam Ali Efendi, dayım Yasin Efendi, iki buçuk yılla dört yıl arasında askerlik yapmışlar. 1916’da Yemen Türküsü’nün yakıldığı Harput ikliminde dünyaya gelmiş bendeniz de 18 ay askerlik yaparak teğmen rütbesiyle terhis oldum. Bana ve diğer tertiplerimize boyumuzu bulan karlar içinde, dondurucu ayazda veya farklı yerlerin yakıcı güneşinde askerlik yapmak zor gelmedi.

Zorumuza giden yaşadığımız adaletsizlik oldu. Biz, üniversiteden mezun olur olmaz hemen askere koştuk. Bazılarıysa ayak sürüyüp durmuşlardı. Bizim askerliğimiz, devam ederken önemli kısmı o ayak sürüyenler için olmak üzere “4 Aylık Kısa Dönem Askerlik” diye bir askerlik kanunu kabul edildi. Bu sınıfa girenler, kışlanın bir kapısından girip, diğerinden çıkarak sözde askerlik yapmış diye terhis olup gittiler. Biz ise vatani vazifemize devam ettik. Bugünkü 21 günlük askerliğin başlangıcı o günlerdir. Ne asalet ki 28 gün tartışmaları yapılırken Fatih’te “en büyük asker, bizim asker!” nidalarıyla kınalı kuzular, TSK’ya emanet ediliyordu.

Toplumda bir kesim Lale Devri’ni, bir kesim dondurucu soğuk veya kavurucu sıcağı yaşamamalı. Hayli eski bu illete tam neşter vurmalı. Ordu-Millet olacaksak hep birlikte olmalıyız. Yoksa nerede ne zaman, hangi yüreği yanık bacının seslendirdiği türkü, bir görümce olarak “elin kızı” yavukluya haksızlık yapsa bile asırları aşıp gelerek yüreklere oturmaktadır.

Bizim verdiğimiz unvanla “Ana Şairi” Yavuz Bülend Bakiler, “türküler, bizim romanlarımızdır” der. Şu hicran çığlığı, o sözün isbatlarından biridir:

Kara çadır is mi tutar/Martin tüfek pas mı tutar/Ağlayalım anam-bacım/Elin kızı yas mı tutar?

Gitme Yemen’e Yemen’e/ Yemen, sıcak dayanamam/Tan borusu, er vurulur/Sen küçüksün uyanaman

Yemen yolu çukurdandır/Karavana bakırdandır/Zenginimiz bedel verir/Askerimiz fakirdendir

Gitme Yemen’e Yemen’e/Karışın toza-dumana/Mektubunu sal kardaşım/Bacını koyma gümana

Tarlalarda biter kamış/Uzar gider vermez yemiş/Şol Yemen’de can verenler/Biri Mehmet, biri Memiş!

.CHP

2018-07-25 02:00:00

A -

A +

Yaşanılan kargaşa ve çekişme sebebiyle mevcut CHP yönetiminin işbaşında kalmaya devam etmesi çok zor görünüyor.

Kemal Kılıçdaroğlu ve kadrosu, yapılacak suçlamalar karşısında hesap vermekte zorlanacaktır. Yeni yönetim, şunlardan hangisinin kapağını açar şimdiden bilinmez ama tarih, yarınki nesiller, daha fazlasını sorar:

1-Sn. Kılıçdaroğlu, beklenmedik bir anda ve şüpheli bir şekilde genel başkan olmuş ve “kaset komplosu” denen bu ithamı, inandırıcı delillerle çürütememiş; dahası böyle bir gayreti de olmamıştır.

2-Kemal Kılıçdaroğlu CHP’si tam 9 kere seçim kaybetmiştir. Bu vakıa, başarısızlık hükmü vermek için kâfi sebeptir.

3-Adı geçen genel başkan, daha evvel “bir darbeye tevessül edildiğinde tankın üstüne en önce ben çıkacağım” dediği hâlde 15 Temmuz gecesi darbecilerin izniyle Yeşilköy’den çıkıp Bakırköy Belediye Başkanının evine giderek olayları ekran başında çay içerek seyretmesine de tatmin edici bir cevap getirememiştir.

4-CHP’nin Cumhurbaşkanı çıkartacağına inanmadığı için Sn. Kılıçdaroğlu, kendisi aday olmamış fakat bir arkadaşının da yolunu açmamıştır. Aksine Saadet Partisiyle fikir ortaklığı yaparak Abdullah Gül ismini tercih etmiştir. Bu tercih, ömrü ancak 24 Haziran’a kadar süren Millet İttifakının diğer ortağı İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener’in “hayır; ben kendim Cumhurbaşkanı adayı olacağım” demesiyle anlamsız kalmıştır.

5-Zaman zaman sosyal demokrat olduğunu hatırlatan CHP, 24 Haziran 2018 seçimleri öncesi Saadet, İYİ Parti vs. ile iş birliği ve HDP’ye korumacılık yaparak kamuoyunda “beş benzemezler” tarifiyle tebessümlere muhatap olmuştur.

6-Kılıçdaroğlu CHP’si hatta belki kendinden çok, İYİ Parti ve HDP’ye çalışmıştır. 15 kişilik bir grup vekilin haberi bile olmadan, nezaketen olsun rızaları dahi alınmadan bir sabah apar-topar İYİ Partiye gönderme ayıbı işlenmiş; bu ayıp, üstü küllenmiş bir CHP günahı olan Güneş Motel Olayını, CHP aleyhine seçim öncesi yeniden gündeme taşımıştır.

7-Kemal Kılıçdaroğlu, çalışıp partisini de çalıştırarak yeni proje ve teklifleriyle millettin teveccühünü kazanmaya yöneleceğine, rakibi Recep Tayyip Erdoğan’la AK Parti’nin yolunu kesmeyi bir seçim taktiği olarak görmüş ve bu sebeple “her evden 1 oy HDP’ye verilsin” gibi bir garabet işlenmiştir. Böylece hiç de şansı yokken HDP barajı aşmış ve rakiplerinin FETÖ projesi diye lanse ettiği Akşener’in İYİ Parti’sinden sonra CHP’yi bu defa millet nazarında Kandil’in emrindeki HDP’nin işbirlikçisi de yapmıştır.

8-Millet İttifakıyla ortak CB adayı çıkartamayan Kemal Kılıçdaroğlu, bu defa eli mahkûm olarak Muharrem İnce’nin talebini kabule mecbur kalmış parti toplantısında CB adayı olacak bir ismi, “gel buraya…” diye laubalice kürsüye çağırması, seçmende bir itibarsızlaştırma hamlesi olarak görülmüştür.

9-Genel başkanı itibarsızlaştırmak istediği ve mitinglerde genel başkanıyla partisinden kâfi destek görmediği hâlde Sn. İnce CHP’yi 8 puandan fazla bir farkla geride bırakarak ikinci en çok oy alan aday olmuştur.

Muharrem İnce, böyle bir büyük fark yakaladığı için genel başkanlığa talip değildir. 36. Kurultay’da zaten aday olmuş ve 447 oy almıştı.

İşin aslına bakılırsa CB adayı olarak genel başkanlık mücadelesinde elini kuvvetlendirmek istemiş ve bunda da muvaffak olmuştur.

Şimdi o ve arkadaşları, olağanüstü kongre istiyorlar. Kongre veya kurultayın yapılması mutlaka kazanacağı demek değildir. Genel başkanlık, buna rağmen bu teşebbüsü önlemeye çalışıyor. Ne var ki bu boşa bir çabadır. Noter imzalı toplanan delege muvafakatnamesi 600’ü aşmıştır. Artık bu güçlenmiş isteğin önünde durulamaz...

Pensilvanya ve Kandil arasında savrulan, yenilgiden yenilgiye uğrayan bir CHP’de taze kan olmazsa olmaz mecburiyettir.

CHP ya ana muhalefet partisi olur veya ufalanıp gider. Bu partinin en büyük kabahati, mazisiyle yüzleşme cesareti gösterememesidir.

.GÜNDEM FİLİSTİN!

2018-07-23 02:00:00

A -

A +

İsrail, 8 milyon.

İngilizlerin, yaklaşık yarım asır süren çok yönlü çabalarının ardından 14 Mayıs 1948’de Filistin toprakları üzerinde zorla kurdurduğu bir devlet.

ABD, cihan devleti olma imkânını İngilizlerden devralınca İsrail’i himaye vazifesi, bu defa O’na geçti. Bu vazifesini bilhassa BMGK daimî üyesi olmanın kendisine kazandırdığı veto keyfiliğiyle kullanmakta.

İsrail’in başşehri Tel-Aviv.

Beyazsaray, bir iki küçük devlet ve İsrail ise Kudüs’ü başşehir saymakta. Hâlbuki BM’nin Doğu Kudüs’ü Filistin’in başşehri olarak tanıdığına dair resmî kararı var. Hatırlanacağı gibi D.J. Trump yönetimi, Yahudi olan damadı Jared Kushner ile kızının baş çekmesiyle bütün infial ve tepkilere aldırmadan İsrail’in kuruluş tarihi olan 14 Mayıs 2018’de Amerikan sefaretini Kudüs’e nakletti.

Filistin, 5 milyona yakın.

İstiklalini 15 Kasım 1988’de Cezayir’de ilan etmişti. Bugün Türkiye, Rusya, Çin ve Hindistan gibi büyük devletlerin de içlerinde bulunduğu 100’den fazla ülke, Filistin’i devlet olarak tanımaktadır. Bu devletler, aynı zamanda dünya nüfusunun takriben 5’te 4’ünü teşkil etmektedir. Hâl bu iken Filistin, BM’ye ancak 29 Kasım 2012’de gözlemci üye olarak kabul edildi. Bu kabulde Türkiye Cumhuriyeti Devletinin büyük payı vardır.

Filistin, başşehir olarak Kudüs’ü beyan etmektedir. Kullanılan merkez ise Ramallah’tır. İsrail’in bir kama gibi araya girmesiyle memleket, Batı Şeria ve Gazze diye iki parçaya bölünmüş vaziyettedir. İlkinde Filistin Kurtuluş Teşkilatı, ikincisinde Hamas nüfuzu hâkimdir.

Yaklaşık 5 milyonluk Filistin’in 1 milyon 500 bine yakın nüfusu Gazze şeridinde yaşamaktadır. Bu şehir, bugün âdeta bir açık hava hapishanesidir. İnanılması zor ama hakikatin ta kendisidir ki Gazze’de km2 başına 4 bin kişiye yakın insan düşmektedir. Böyle bir tablonun benzeri yoktur.

Esasen bütün Filistin topraklarını İşgal etmiş olan Hıristiyan Garbın şımarık çocuğu İsrail, geçen hafta Gazze’nin son açık kalmış kapısını da kapattı. Diğer kapı, Hıristiyan Batı güdümlü ve İsrail dostu Sisi yönetimi kontrolündeki Mısır kapısıdır. Bu da bazen açık, bazen kapalıdır.

Bu İsrail, geçen hafta bir anayasa değişikliğiyle Türkiye’yi de çok rahatsız eden bir karar aldı. Buna göre, O, artık dine dayalı üniter bir ırk devletidir. İbranice de tek resmî dildir. Hâlbuki bugüne dek Arapça, eşit diğer resmî lisandı. Binyamin Netanyahu, idaresi, Trump dönemini bir fırsat bilerek bunları yapmıştır. İsrail’in bu yeni kararına göre Filistin, artık İsrail için bağımsız devlet olmak bir yana, otonom devlet bile değildir. Onlar için Filistinliler olsa olsa ancak azınlıktır. İsrail, şovenizmi, Amerikan sefaretinin âlâyıvala ile Kudüs’e taşınmasıyla bu cesareti bulmuştur.

İsrail, geçen hafta sadece sözünü ettiğimiz meclis tasarruflarıyla kalmadı. Huduttaki askerlerine ateş edildiği iddiasıyla savaş uçakları ve tanklarla Gazze’yi bir kere daha vurdu. Bu son saldırıda 4 Filistinli sivil hayatını kaybederek şehid düştü. Ayrıca önceki gün Hamas’a bağlı İzzeddin el-Kassam Tugaylarına ait 15 hedefe de bomba yağdırdı.

Büyük Dönüş Yürüyüşü’nü engellemek isteyen Netanyahu silahlı güçleri, Mart 2018’den bu yana 150 civarında gözüpek Filistinliyi şehid etmiş bulunuyor. Filistin Destanı, aynı zamanda zalimin, öldürmekle mazlumu tüketemeyeceğinin en açık delilidir.

Büyük Dönüş Yürüyüşü şudur:

İsrail rejimi, 30 Mart 1976 günü Filistinlilerin topraklarını gasbetti. 30 Mart 2018 bu gasp, talan ve haksızlığın sene i devriyesiydi. 40 küsur yıl önceki o hazin vakte “Toprak Günü” adı verilmişti. Gazze’de halk, bir sevgiliye koşar gibi 30 Mart 2018’de topraklarına doğru bir sivil yürüyüş başlattı. Maksadı gözü kapanmış, kulağı tıkanmış, vicdanı bitmiş dünyaya sesini duyurmaktı. Bir sivil eylem yapılıyordu ve yapılmakta. Malum despot idare, buna bile tahammül göstermeyerek kuş avlama keyfiliğiyle sivilleri öldürmekte. Kimse durduk yere asla ölmesin. Ama; ölen, 150 kişi, Filistinli değil de İsrailli olsaydı acaba dünya ne yapardı?

Bütün Batılı başkentler, ayağa fırlar ve katili bir kaşık suda boğmaya çalışırlardı. Burada ise herkes suskun. Bir tek BM Genel Sekreteri Antonio Guterres’ten cılız bir itidal çağrısı işitildi. Genel Sekreter, vaziyet daha da kötüye gitmesin diye taraflara itidal tavsiye ediyor. Hangi taraflar Beyefendi? Taraflar mı var? Bir yanda elinde yalnızca taş olan yarı-aç, yarı-tok siviller, diğer yanda parmağı, en gelişmiş silahların tetiğinde duran donanımlı askerî kuvvetler.

Sn. Guterres, sizin iyi niyetinizi biliyoruz. Çaresizliğinizi de görüyoruz. Ama bir şey yapmış olmak adına bu sözleri sarf edeceğinize böylesi bir zulme seyirci kalan bir teşkilatı protesto etmek adına unvanınızdan istifa etseydiniz büyük bir hizmet yapmış ve tarihin unutulmazları arasına dâhil olmuş olurdunuz...

İki hafta önce Norveç RTV kurumundan bizi aradılar. “Tayyip Erdoğan, 24 Haziran seçimlerini kazanınca Türkiye sevindi; bunu anlıyoruz. İslam âlemi neden seviniyor? Bunu anlamak için sizinle mülakat yapmak istiyoruz” dediler. Zaman verdik, geldiler görüştük. 1.5 saat anlattık. Dedik ki: “İsrail, bebekleri bile katlederken, Budist papazlar, Arakanlı Müslümanlara hayatı zindan ederken, akbabalar, Afrikalı çocuğun başında ölümünü beklerken, Somalili bir bardak suya muhtaçken... Norveç, İsveç, İspanya, Danimarka kralları, Hollanda, İngiltere kraliçeleri, Almanya, İtalya, Fransa devlet reisleri ve başbakanları, Batılı yetkililer, katliam yapanların elini tutmadı, ölüme terk edilmişlere koşmadı, Somalili susamışa bir şişe su uzatmadı, Afganistanlının yarasını sarmadı, Suriyeli mülteciye kapısını aralamadı. Bunları biz ve bizim adımıza da Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan, yaptı. Bu sebeple bütün o mazlum milletler de bizimle birlikte sevinmekteler. Sizler yapsaydınız sizi de sever, sizin için de sevinirlerdi…”

Görüşme, Norveç Radyo TV’sinin radyosu adına yapıldı. Konuşmaya başlamadan evvel “siz, benim söyleyeceklerimi yayınlayamazsınız” demiştim. “Hayır, yayınlayacağız” dediler. Radyo, sözünü tuttu...

Zayıf bir Türkiye, bölge ve dünya adına kayıptır. Bugün İsrail’in haksızlıklarına karşı duran, önünü kesen, Filistinlilere aş-ekmek, ilaç ve mektep malzemesi gönderen asıl devlet Türkiye’dir. O’na var olma teminatı olan da Türkiye’dir.

Batılı başkentlere çöreklenmiş Yahudi lobilerinin finans, medya ve siyaset unsurları, böyle bir Türkiye’yle O’nun yeni nizamla daha da güçlenen Cumhurbaşkanını itibarsızlaştırmak için her yola müracaat edeceklerdir.

Ediyorlar da...

Çark, dönmeye başlamıştır.

.ZAMANA KÖPRÜ OLMAK

2018-07-20 02:00:00

A -

A +

FETÖ ihanetinden iki yıl sonra, 15 Temmuz 2018 Pazar günü saat 15.30’dan 22.30’a kadar 15 Temmuz Şehidler Köprüsü’ndeydik.

Kavurucu bir yaz sıcağına rağmen yüz binler, darbeyi püskürtme zaferini kutlamak için oraya akmıştı.

Bir ucu köprünün Asya yakasında olup, diğer ucu, Altunizade ve Üsküdar’a doğru kıvrılarak uzayıp gözden kaybolan istiklal ve istikbal sevdalısı bu selin büyük çoğunluğunu gençler teşkil ediyordu.

Biz, o gün orada televizyon ekranları üzerinden seyircilerle günün mana ve kıymetine dair duygu ve düşüncelerimizi paylaşıyorduk.

TV yayınları, Boğaziçi’ne ve çevreye hâkim olacak bir irtifadaydı. Bu yükseklikten bakışlarımızla etrafımızı tararken zihnimiz, bizi alıp hatıraların ortasına götürdü:

15 Temmuz Darbe ihanetine kalkışılmasından hemen sonra, önce TRT Haber ekranından ardından da 21.07.2016’da Türkiye gazetesinin bu sütunundan Asya ile Avrupa’ya müsafeha yaptıran bu hizmete “Şehidler Köprüsü” adı verilmesini teklif etmiştik.

Karar makamları, teklifi görmüş olmalılar ki dikkate alındı ve ilk Boğaz köprümüze “15 Temmuz Şehidler Köprüsü” ismi verildi. Ancak; bugün söylenirken daha ziyade “Şehidler Köprüsü” denmektedir. Bu isim verilene dek bu köprümüzün verilmiş bir adı yoktu; bulunduğu mekândan dolayı “Boğaziçi Köprüsü” deniyordu.

Şehidler Köprüsü’yle alakalı hatıramız, bundan ibaret değil. Bu isim, bu köprü için yaptığımız ikinci tekliftir.

Birinci teklifimizi, 12 Kasım 1976 Cuma günü Türkiye gazetesindeki Pırıltı adlı sütunumuzda çıkan yazımızla yapmış ve Boğaziçi Köprüsü yerine “Fatih Köprüsü” demiştik.

O zamana dek Sultan’ın adı camii dışında bir yerde yoktu. Daha “Fatih Sultan Mehmed Köprüsü” temelinin atılmasına 10 yıl ve Başbakan Turgut Özal tarafından hizmete açılmasına 12 yıl vardı..,

1976 Türkiyesi’yle bu Türkiye’deki insanın halet-i ruhiyesini yansıttığını düşündüğümüz o yazımızı -müsaadenizle- 42 yıl sonra burada bir kere daha takdirlerinize arz ediyoruz.

FATİH KÖPRÜSÜ

İnsanın bir görünen tarafı, müşahhas tarafı olduğu gibi; bir de görünmeyen yanı madde ötesi yanı, mücerred tarafı vardır akıl gibi, zekâ gibi, ruh gibi.
İnsanın mücerred taraflarının başında fazilet ve ahlâk gelir; insanda madde ötesi unsurların en ön sırasını ahlâk ile beraber erdem tutar... Faziletin kaynağı her şeyden önce dindir, sonra örf âdetler, sonra terbiye, yetişme, kişilik sahibi olup olamama vs...
Yakın zamanlara kadar dünyanın en faziletli cemiyetini Türk milleti teşkil ediyordu; şöyle de diyebiliriz: Bu topraklarda yatan faziletli insan sayısı hiçbir vatan toprağında mevcut değildir.
Kötü paranın iyi parayı kovduğu gibi, kötü insanlar da iyi insanları kendi kabuklarına mahpus etmişler; daha doğrusu iyiler rüzgârdan atlarına binip gidince meydan, agora nice zamandır kötülere kalmış... Fakat önemli olan iyilik ateşinin ne kadar az kalırsa kalsın tamamen sönmemesi ve fazilet dumanının tek tük bacalardan da olsa tütmeye devam etmesidir. Umulur ki bir gün gelecek kaldırımları mermerden, sütunları fil dişinden Site'yi yine bu azın azı fazilet erleri kuracaklardır.
Bir kâbuslu dönemde derin şaşkınlıklar geçirdiğimiz ve maziden ecdadımızdan kalan birçok pırlantadan mirası reddettiğimiz en açık gerçektir; ki bu miraslar yekûnunda herhâlde maddilerinden öte ve önemli manevileri ağırlığı teşkil eder.
Ancak kaç zamandır bir mübarek soluk esmektedir topraklarımızda: Bilinmez türbelerden mi gelir bilinmez kubbelerden mi?
Bu rüzgârla bir canlanış başlamıştır usul usul...
Ve bu canlanış döneminden ilkin sahip çıkacağımız kayıp değerimiz fazilet olacaktır; buna bağlı olarak duygusu da ecdada hürmet.
İnsan kalbinin en aydınlık yanlarından önce geleni fazilet, erdem, insan faziletinin en güzel tarafı vefa duygusu, kadirşinaslık.
Bunlardan yoksun kişi ne kör kişidir, ne muratsız kişi; bunlardan mahrum millet ne zavallı millettir!..
Faziletli kişi başkasının hakkını yemez. Ne tarih olmuş kişilerin, ne hayatta olanların; şayet zamanında bir hak yenmişse gün geçirmeden bu haksızlığı tamire çalışır fazilet sahibi kişi ve toplumlar.
Hakkı en çok yenen mağdurlar Vahideddin Han, II. Abdülhamid Han bir kenara; hakkı teslim ediliyormuş zannı uyandırılan Fatih'e bile gereken; önem verilmemekte; O bile mahzun edilmektedir... Bir Ayasofya’nın müze yapılması, bir 29 Mayıs'ın Millî Bayram olarak kabul edilmemesindeki hatalar gibi şu sıralar gene bir suçun içinde olduğumuzu bilmem kaç kişi görmektedir?
Fâtih, Anadolu'da Türk birliğini sağladı, Fâtih Balkanları aldı, Fatih İstanbul'u ebediyyen Türk topraklarına kattı. Fatih milletinin ismini kazınmaz harflerle tarihe yazdı... vs.
Fakat biz ne yapıyoruz şükran borcumuzu ödemek için bu büyük Hâkan’a karşı?
Hâlâ izah edilemez sakat bir anlayışla; daha doğrusu anlayışsızlıkla Boğaziçi Köprüsü'ne Fatih Köprüsü adını vermekten çekiniyoruz.
Biz bu köprünün daha ilk yapılmaya başlandığı sıralarda bir rüya hâlinde bu ismi görmeye başladık: Sonra bazı yazarlar konuya el attılar; fakat fikirlerde ısrar edilmemesi ve daha acısı desteksiz kalınması yüzünden gayeye ulaşılamadı.
Hâlbuki Boğaz Köprüsünün yapılması kadar; belki daha önemlisi O'na Fatih Köprüsü adının verilmesidir... Böylece madde aşılacak tarih, çağ ve coğrafya bir renk ve mana armonisi içinde iç içe sürüp gidecektir
Zaman henüz geçmemiştir.

.DEĞİŞİM VE DÖNÜŞÜM KURULTAYI

2018-07-19 02:00:00

A -

A +

CHP’nin bir unvanı da “kurultaylar partisi” olmasıdır. Kurultay, bilinen “kongre”dir. Diğer partiler “kongre” derken bu parti, “öztürkçecilik” günlerinden kalma bir alışkanlıkla “kurultay” diyor. Hâlbuki sonu “tay” ile biten kelimeler Moğolcadır. Moğollar, Anadolu’yu basıp, taş üstünde taş, omuz üstünde baş bırakmadıkları hâlde erken Cumhuriyet yönetimi, Osmanlıya karşı ikame değer olarak bu toprakların katillerini almıştı. Nitekim, I. Dünya Harbi’nde de İstanbul ve Anadolu işgalcileri olan İngiliz, Fransız vs. de ikame değer alınarak neleri varsa taklit edilmişti.

İster İngilizce kongre, isterse Moğolca kurultay olsun; neticede ana muhalefet Cumhuriyet Halk Partisi, bugün toplanıp bir karar alma sancı ve sürecindedir.

Perşembenin gelişi çarşambadan belliydi. O başlangıç, bu sonuca varacaktı:

Yalova milletvekili Muharrem İnce, 36. Kurultay’da Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu’na karşı 447 oy kazanmıştı.

Buradan aldığı cesaretle 24 Haziran seçimlerinde CHP’nin cumhurbaşkanı adayı oldu. Bileğinin hakkıyla aday olmuştu ama parti ve genel başkandan kerhen destek görüyordu. Buna rağmen CHP’den açık ara fazla oy aldı. CHP 22,64’te kalırken Muharrem İnce 30,60’a ulaştı.

Bir fikre göre Muharrem İnce’nin esas hesabı da zaten buydu. CB seçilemeyeceğini biliyordu. Partisinden fazla oy alarak genel başkanlığı zorlamak istemiş, bu hesabı da tutmuştu.

Bunun üzerine muhalefet, geçen hafta harekete geçerek olağanüstü kurultay istedi. “Değişim ve Dönüşüm Kurultayı” adıyla 37. kere toplanacaklardı. Gerçekleşmesi için 634 delegenin noter tasdikli imzası gerekiyordu. Denilene nazaran muhalifler, hızlı bir başlangıçla ilk gün 353 delegenin oyunu almışlar. Bu sayı, ikinci gün Muharrem İnce’nin Kemal Kılıçdaroğlu karşısında kazandığı 447 oyu geçerek 466’ya ulaşmış. Kurultay için asgari sayı olarak 634 delegenin destek vermesi gerekmekte.

Genel merkez yöneticileri ise 466 haberini tekzip ederek 120 oy toplanmış olduğunu iddia etmekteler. Vaziyet o ki CHP kaynamaktadır. Parti, bu huzursuzlukla Mart 2019 mahalli seçimlerine hazırlanacak. İzmir Büyükşehir Belediye Reisi gibi bazı isimler, genel merkeze değişim istediklerini sert bir üslupla bildirdiler. Ancak; genel merkez, rahatsız olanları dinleyeceğine haklarında disiplin soruşturması başlattı.

Soru şudur?

Sn. İnce 634 delegeyi ikna edebilecek midir? Bu sorunun cevabı merak edilirken bir başka şey söylenmektedir. Sn. Kılıçdaroğlu delegeleri Alevilerden seçmiştir. Delege onun güdümündedir. Alevi delege barajını aşmak kolay değildir.

O zaman da akla şu soru geliyor:

-Muharrem İnce, kazanmadığı takdirde ayrılıp parti kurar mı?

Bu ihtimal zor görünüyor. Eğer gerçek olursa CHP tamamıyla Alevi partisine dönüşmüş olur.

Ama ayrılması zor ihtimaldir. Partide kalıp muhalefet etmeyi tercih edeceğe benziyor. Lakin partide barınması kolay değil.

Bu iki isimden birinin CHP’den gitmesi beklenebilir.

.MİT, ENSELERİNDE!

2018-07-18 02:00:00

A -

A +

MİT/Millî İstihbarat Teşkilatı’na yurt dışında operasyon yapma yetkisinin verilmesi, son senelerdeki en isabetli devlet kararlarından biri olmuştur. Ancak bununla kalınmadı; Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nde MİT, müsteşarlık olmaktan çıkarılıp, Başkanlığa yükseltildi. Buna bir paye ile taltif denebilir. MİT, bunu hak etmişti.

Unutulmadığını ve unutulmayacağını sanırız. MİT Başkanı Hakan Fidan’ın 15 Temmuz 2016 günü aldığı birtakım tehlikeli bilgiler üzerine bunları paylaşmak ve değerlendirmeler yapmak için ikindi sıralarında Genelkurmay Başkanlığı’na Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar Paşa’ya gitmesi, darbecilere darbe saatini değiştirtme gibi en büyük darbeyi indirmişti. FETÖ’cü hainlerle iç ve dış işbirlikçileri, darbeyi sabaha karşı 03.00’te yapacaklarken MİT ve Karargâhtaki bu hareketlenme, onları ürküterek kendi adlarına en büyük hataya düşürerek akşamın 9.00’larına yani yatsı ezanı öncesine çektirmişti.

İleride bu darbe teşebbüsü, çok eser ve filme mevzu olacaktır. Sn. Fidan’ın kendine intikal eden gizli bilgi üzerine hemen atlayıp Genelkurmay Karargâhına gitmesi, çekilecek filmlerin de başlama noktasıdır.

Güvenlik Korucusu, Jandarma, Polis, Asker ve Özel Harekât gibi bugün MİT de 14 Temmuz 2016’ya göre daha bir bilenmiş ve daha bir manevi güçle donanmıştır.

MİT 40-50 yıl öncelerine göre çok daha yerli ve millîdir. Bunda Sn. Hakan Fidan’ın şeref payı büyük olsa gerek. 15 Temmuz, Hakan Fidan’ın atlatmaya muvaffak olduğu ikinci darbe teşebbüsüdür. İlkini 17/25 Aralık 2013 Yargı Darbesi’nde yaşamıştı. O gün, FETÖ’cü bir savcı, Bayır-Bucak Türkmenlerine silah gönderme mevzuunda ifadesini almak için MİT Müsteşarını telefonla adliyeye çağırmış; fakat Hakan Fidan’ın o sırada ameliyata girmek üzere olan Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a ulaşarak vaziyeti paylaşması üzerine Sn. Erdoğan “sakın gitme, gidersen tutuklayacaklar!” diye liderlik vasfının gereğini yapmıştı.

Bilen çoktur ama bilmeyenler de vardır. Yeri gelmişken MİT Başkanı’ndan bir cümlecik de olsa bahsetmeliyiz… Hakan Fidan, astsubay iken ayrılıp akademik terler dökmüş, yurt içi ve yurt dışı eğitimler almış AK Parti iktidarıyla birlikte önce TİKA Başkanlığı’na ve 2010’da MİT Müsteşarlığına yükselmiştir.

Yurt dışı ameliye salahiyetine kavuşan ve kurum olarak da sınıf atlayan MİT, bugün büyük bir kuvve i maneviye ile 17/25 Aralık ve 15 Temmuz’da devleti çökertmeye yeltenen hain FETÖ örgütüne dünyayı dar etmeye başlamıştır. Şimdi aranan kişileri, değişik kıtalarından, yakın-uzak memleketlerden birer-ikişer toplayıp getirmektedir. Bu sayılar daha da artacaktır. Örgütte çözülme başlamıştır. Artık rahat değiller, dizleri titriyor. Olmayan “moralleri” hepten tarumardır. Bundan sonra çok sürpriz gelişmeler olabilir, deve dişi isimler kulaklarından yakalanıp Türk adaletine teslim edilebilir. Kaldı ki MİT sadece FETÖ ile alakalı değil, PKK, diğer komünist fosiller ile YPG ve son olarak da Ado/Adnan Oktar örgütüyle mücadelede de büyük işlere imza attı.

Millî İstihbarat Teşkilatı, herhâlde yukarıda saydığımız diğer kuruluşlar ve daha bilmediklerimizle birlikte çalışıyordur. Ancak esas oyuncu, MİT’tir.

MİT’in bu övünülecek çalışmaları, büyük başarıdır. İstihbarat, kara, deniz hava ve diğer kuruluşlar, bugün yüksek bir azim, şevk ve gayretin içindeler. Zira arkalarında muhkem bir siyasi irade, sapasağlam duruyor.

Bu parlak günlere gölge düşme tehlikesi var mı? Varmış gibi çalışmak gerekir. Mart 2019 seçimlerini mahalli olarak görmemeli. İktidar partisi, bu seçimlerde de kayıp yaşarsa tatsız günler başlayabilir. Önümüzde 8 ay var. Hükûmet, bu zaman zarfında 8 yıllık iş çıkarmanın şartlarını zorlama durumundadır. İstanbul, Ankara veya bunlardan biri ve hele İstanbul gider ve üstelik 24 Haziran’daki yüzde 8’lik kayıp azaltılacağına üstüne korsa; 1 Nisan, şaka değil, ağır bir acı olur.

Her şeye en kötü ihtimal nazara alarak çalışmalı.

.KUŞATMA

2018-07-17 02:00:00

A -

A +

Eğer; gençlere konferans veriyorsam ihmal etmediğim tavsiyelerim vardır:

-Bugün 20’li yaşlardasın; sevgi dolu arkadaşlıkların var. Ancak bu hâl; geçicidir. Bil ki bugünkü bu samimi dostluk ve kardeşliği yarın imtihanlar beklemektedir. Şimdi yediğin ayrı gitmeyen arkadaşınla yarın yollarınız ayrılabilir. Zira birinizden biri, farklı yerlere gelebilir. Biriniz, bir makama yükselirken diğeriniz sade bir insan olabilir. Biriniz zengin olurken diğeriniz kıt kanaat geçinme durumunda kalabilir. Eğer farklı yerlere varmış olmanıza rağmen bugünkü dostluğunuz yarın yani 40’lı 50’li yaşlarda da devam ederse bugün yaşadığınız bu arkadaşlık, dostluk takdire değer. İnsanın servet, şöhret ve makamla imtihanı dostlarını, dostluklarını arkadaşlıklarını unutmama adına çetin bir imtihandır. Yarın sen, lüks sahillerde tatil yaparken arkadaşım ilaç almakta zorlanacaksa bugünkü bu arkadaşlık, yarın iflas edecek demektir.

Arkadaşlığın makam, mevki, servet, şöhret imtihanından da zor olan başka bir imtihanı daha vardır. Yarın evleneceksiniz. Siz, bugün iki arkadaş olarak birbirinizi kardeş gibi seviyorsunuz. Eğer eşleriniz de birbirlerini severlerse ne âlâ, çok şanslısınız demektir. Ama eşleriniz birbirlerinden hoşlanmazlarsa bugünkü bu arkadaşlık, yarın çökmeye mahkûmdur… Bunlar hayatın acı gerçekleridir. Bu zorluklara, çetinliklere rağmen arkadaşlığınız iflas etmezse, çökmezse siz müstakbel bir kahramansınız demektir, alnınız bugünden öpülmeye layıktır.

Bilinen bir söz vardır ve hayatın tam da ortasından haber verir. O söz şudur: “İhtilaller, evlatlarını yer.” Bu tesbitin örtüsünü şöyle bir aralamalı. İhtilaller, aynı dünya görüşü, fikir ve ideolojiden insanların bir araya gelmesiyle kuvveden fiile geçer. O fikriyatın bir lideri, ekibi ve kader birliği etmiş kadroları vardır. Bunların hepsi dar-zor, çile ve fukaralık günlerinde beraberdir. Karakola, belki hapse düşmüş, dayak yemiş, yarım ekmeği bölüşmüş ve masallardaki gibi “demir asa, demir çarık” mesafeleri aşarak bir yerlere gelmiş ve hedefe varmışlardır. Varılan yerden sonra artık güç onlardadır. Yokluk, mahrumiyet günleri dünde kalmıştır. Şimdi fırsatlar, makamlar, imkânlar, yetkiler ve etkiler emre amadedir. İşte burada “niye ben değil de o?” sorgulaması başlar. Önce kırgınlıklar, sonra küsmeler görülür. Derken husumetler çıkagelir ve iç çatışmalar doğar. Bir taraf, diğer tarafı harcar. Bu harcamalarda zindan vardır, sürgün vardır, yağlı urgan vardır. İhtilallerin evlatlarını yemesine misal olarak daha uzaklara gitmeye gerek yok; Fransız İhtilali ve Rusya’daki Kızıl İhtilal, hatta şu süprüntü 27 Mayıs cinayeti bile gösterilebilir. İnsanda, nefs vardır, övülmekten hoşlanmak vardır, kanma zaafı vardır, doğru sözden rahatsız olma vardır. “Doğru söyleyeni 9 köyden kovarlar” utandırıcı bir hükümdür. Ama ne yazık ki gerçektir. Gün gelir birlikte yola çıkan arkadaşlar, birbirlerinden uzağa düşerler. Başta olanın etrafı sarılmıştır; sözler, artık ona ulaşamamaktadır. Aksine dün ona her şeyi diyenler, bugün gözdedir. Her devrin insanları makbul adam olmuştur. Dünkü kardeşlikler kundaklamıştır.

Bu tehlike, her zaman, her yerde ve herkes için vardır. Bu sebeple dalkavuk, düşmandan beterdir, diyoruz. Düşmanın niyeti bellidir. Dalkavuk şaşırtır, tökezleyince de tekmeyi vurur ve bir de “o kadar söyledik, dinlemeyip hep burnunun doğrusuna gitti!” der.

Etraf kuşatılınca, lider için gece başlamıştır.

Lider, dalkavuğu fark edip yakasına yapışabilen ve doğru söze tahammül edendir.

Gökten 3 elma düştü, biri senin, biri benim, biri de dinleyenlerin başına...

.DİRİLİŞ DESTANI

2018-07-16 02:00:00

A -

A +

Bedir Harbi, Endülüs’ün Fethi, Dandanakan, Malazgirt, Kosova Meydan Muharebesi, İstanbul’un Fethi, Mohaç Meydan Muharebesi, Bağdat ve Revan Seferleri, ‘93 Türk-Rus Harbi, Plevne Müdafaası, Teselya Taarruzu, Sarıkamış Harekâtı, Çanakkale Direnişi, Kut’ül Amare Zaferi, İstiklal Harbi, Kunuri, Kıbrıs...

İslam tarihi ile Selçuklu, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti dönemlerinden misal olarak seçtiğimiz bu liste, sayfaları tutacak denli uzayıp gider. Hele İslam öncesi devletlerimizin Çinlilerle vuruşmaları da dâhil edilirse sayfalar dolusu çoğalır.

Bu saydıklarımız ve sayamadığımız ve fakat tamamı tarih sayfalarında mevcut olan savaşlarımızın bazısı zaferdir, bazısı savunma.

Zaferlerimiz, savunmalarımız ve kayıplarımızın hepsi de bizim için şereftir. Onlar, ecdadın bize bıraktığı büyük mirastır. Atalarımız, İslam uğruna, iffet uğruna, vatan uğruna, adalet uğruna, nizam-ı âlem uğruna, huzur uğruna ve istiklal uğruna can verip, can aldılar...

Aziz ecdadımızın bu muazzam mirasıyla hep iftihar ettik. Göğsümüz; bu yiğitlikleri gösteren, yerine göre imkânsızı mümkün kılan dedelerimizle kabardı. Babalar, analar evlatlarına tarla, bağ, bahçeden önce ve onlardan daha değerli olarak bu kültür varlığımızı miras bıraktı.

Tam da gayretlerin, yiğitliklerin, kahramanlıkların, şecaatlerin dünde, çok gerilerde kaldığı sanılırken o şanlı ataların torunları, 2016’nın sıcak bir gecesinde 15 Temmuz Diriliş Destanı’nı yazdılar.

İçeriden devşirdikleri hainler, onlarla iş birliği yaparak yine Düvel-i Muazzama, yine Haçlı Seferleri, yine Siyon İblislikleriyle üstümüze gelmiş, tanklar, helikopterler ve jetlerle millete ihanet kusmuşlardı.

FETÖ’cü iç ve emrinde oldukları dış düşmanlar, “Yurtta Sulh” denen bir terör şebekesi olarak birleşip 15 Temmuz 2016 gecesinde bu devleti gasbetme, bu milleti esir etme, bu vatanı işgal etme ve bu dini tahrip etmeye kalkıştılar.

Daha Başbakan Binali Yıldırım, ekranda görünmeden, daha Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan milleti meydanlara çağırmadan vatandaşlar, bayrağı kapıp meydanlara inmeye başlamıştı. Onların görünmesi ve konuşmasıyla meydanlara inme sele dönüştü. O andan itibaren imanla-küfrün, kahpe ile kahramanın vuruşması başladı. Bir tarafta jetler ve onların merhametsiz bombaları vardı bir tarafta “ya Allah, Bismillah, Allahü ekber!” diye bağıran, Balak Gaziler, Ulubatlı Hasanlar, Genç Osmanlar, Gazi Osman Paşalar, Hafız Abdülezel Paşalar, Seyid Onbaşılar, Nene Hatunlar, Sütçü İmamlar, Antepli Şahinler, Kınalı Kuzular ve Kar Kuzuları vardı. Onların dininden, onların soyundan bir milletin çocuğu, genci, yaşlısı, kadını ve erkeği ile evlatları vardı. Onlar, o gece ölümü unuttular, evlad-ü ıyali unuttular, korkuyu unuttular, uykuyu unuttular. Bu kahramanlar, o gece canlarını dişlerine takarak “Ezan dinmesin, Bayrak düşmesin, vatan işgal edilmesin, namus çiğnenmesin” diye bir cepheden diğerine koştular.

Bir Diriliş Destanı böyle yazıldı.

Bir vatan böyle müdafaa edildi.

Hainler, böyle püskürtüldü.

250 civarında şehit verdik. Arkada kalanlar “biz niye şehit olmadık?” diye gözyaşı döktük. 2500 civarında gazimiz oldu. Biz 81 milyon da kendimizi gazi saydık.

15 Temmuz Diriliş Destanı’nın altında 81 milyonun imzası vardır. Ecdadın torunları, o şanlı sayfalara 15 Temmuz gecesinde yeni bir destan yazarak gelecek nesillere bir bayrak nöbeti gibi devrettiler.

Ancak, bu mücadele bitmemiş ve belki de yeni başlamıştır. İstanbul Kanalı bittiğinde, 2023 hakikat olduğunda, bu milletin ve onun önderliğinde bu ümmetin üstüne 2071 güneşi doğduğunda o haçlı, o emperyalist ve o hain dünya ile Yurtta Sulh Konseyi daha çok rahatsız olacaktır Yüce Allah, şehitlerimizden razı olsun, gazilerimizi aziz kılsın. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- 81 milyon gaziyle dünyanın neresinde olursa olsun dualarıyla bizi destekleyen kardeşlerimizi şefkat ve şefaatiyle kucaklasın.

Âmin.

.BİR MUSİBETTEN BİN DERS ÇIKARMAK!

2018-07-15 02:00:00

A -

A +

FETÖ ihanet örgütünün lider kadrosundan Adil Öksüz’le alakalı yapılan iki tutuklama bile nasıl bir suç şebekesiyle karşı karşıya olduğumuzu anlatmaya yeter.

Adil Öksüz, darbe teşebbüsü üzerine önce yakalanmış, fakat örgüt mensubu yargı elemanları kendisini hemen serbest bırakmışlardı. O da fırsatı iyi kullanıp izini-tozunu kaybetti. 2 yıldan beri aranıyor. Bakılmadık ağaç kovuğu, taş altı kalmamıştı. Ama bunlar görüntü ve yalanmış. “Aradık, baktık, bulmak üzereyiz, orada değilse de şurada olabilir” gibi raporların tamamen düzmece olduğu bugün ortaya çıkmış bulunuyor…

Devlet, böyle zamanlarda ne yapar? Suçlunun peşine kolluk kuvvetlerini sevk eder. Bu defa da öyle yapılmış, bir polis müdürü ve bir komiserle bir takip ekibi kurulmuştu. Oysa bu ekip de örgütün elemanlarıymış. 2 senedir oyalayıp durmuşlar.

Kim bilir daha kaç benzer şebekeyle nerelerde faaliyet hâlindeler?

Bugün seçimler yenilenmesine rağmen hiçbir parti “benim listelerime sızma olmadı, benim teşkilatımda FETÖ’cü yok!” diyemez.

Kimse TBMM’de FETÖ’cü mevcut değil iddiasında bulunamaz. Aynı doğrular, çöreklendikleri diğer kurumlar için de söz konusu.

İçişleri, dışişleri, adalet vs. bakanlıklarıyla polis, asker, öğretmen, MİT ve daha sürüyle devlet kadrolarında, iş adamları, özel sektör, medya, STK’lar ve benzeri yerlerde binlerce tutuklama ve hapis yapıldı. Öyle ki hapishanelerde yer sıkıntısı çekilmekte. Buna rağmen bir bu kadar işlem yapılsa yine de sonları gelmez. Bunlar PKK’dan beterdir. PKK açıktan düşman silahlı bir örgüttür. FETÖ ise merhamet istismarcısı, iman saptırıcı bir örgüttür. Bu mütevazı görünümlü insanların, içten pazarlıklı, sinsi ve takıyyeci olacaklarına kimse ihtimal veremezdi. Kimse bunların devleti ele geçirip uçaklarla milleti tarayarak vatanı sömürgecilere peşkeş çekeceklerini tahmin edemezdi.

Bugüne kadar yakalananlar, darbede kendilerini ele verenlerle ByLock denen şifreli telefon ağında kayıtlı olanlar ve itirafçıların açıkladıklarıdır.

Soru kaçınılmazdır:

Acaba; bugüne kadar FETÖ’cülerin yüzde kaçı yakalandı? Şayet oran düşükse tehlike devam ediyor demektir. Bu örgüt, bilindiği gibi sadece yurt içinde değil, BM üyesi devletlerin beşte dördünde de faaliyet hâlindedir. Keza buralarda da devletin önemli noktalarına sızmışlar. Bunlar tabii ki tek başlarına yapacakları işler değil. Arkalarında malum yabancı istihbarat teşkilatları var. Örgüt, değme devletin sahip olmadığı bir paraya malik.

Bütün bunları, muhtemel bir tavsamanın, gevşemenin, rehavetin önüne geçmek adına ifade ediyoruz. Bugün Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın tavizsiz davranmasıyla mücadele kararlılıkla gidiyor. Ancak alınacak daha çok yol var. İçeri tamamen temizlense bile sürüyle devlet mevcut. Daha elebaşları iade edilmedi.

FETÖ’yle mücadele, çok yılları alabilir.

PKK, bir hazine boşalttı.

FETÖ de bir hazine boşaltıyor.

Bu sebeple şimdiki hızı bile daha arttırmak gerekmekte. Bu bir beka meselesidir. Hain örgüt, istikbalimize, istiklalimize, vatanımıza saldırdı. “Dinler arası diyalog” diyerek nice insanın imanını tahrip etti…

15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsü en zalim düşman işgalinden bile daha ağırdır.

Sistem hazır değişmiş ve kararnameler kolaylıkla çıkartılırken eli çabuk tutmalı. Şöyle düşünmeli: 24 Haziranda Cumhur İttifakı kazanmasaydı bugün manzara ne olurdu?..

Veya şöyle tasavvur etmeli:

Mart 2019’da AK Parti, bir oy gerilemesi daha yaşarsa bu netice, neleri getirir? Hadise çok büyük ve çok ciddidir. Bu sebeple kimse muafiyet görmemeli. Niçin Sn. Bahçeli ikide bir “FETÖ’nün siyaset kanadına dokunulmadı!” diyor? Unutmamalı ki bu devlet, icabında öz evlatlarının bile canına kıyarak imparatorluk ömrüne kavuştu.

Şu gerçek görülmeden sağlıklı analizler yapılamaz:

Son asırda katlanılan tahammülfersa vahim Kemalist hatalar, yeraltı ihanetleri beslemiştir. Bu, bugün görülmekte. Bu milletin evlatlarını mankurtlaştırmışlar. FETÖ’nün “mehdilik” tasladığı geç görüldü, Ado’nun asıl mehdinin kendisi olduğunu, FETÖ’nün ancak kendisine yardımcı olabileceği iddiası çok daha geç görülebildi. Tuhaftır ki iki örgüt de çıkış olarak aynı kaynaklıdır ve benzer çalışmışlardır.

Erken Cumhuriyet ve Tek Parti zihniyeti kısacası 1923-1950 döneminde milletin değerleriyle uğraşılması, bu milletin on binlerce evladının mankurtlaşmasına sebep oldu. Yanlış devlet politikaları yüzünden nesillerin bazısını “Apo”, bazısının “FETÖ” bazısını “Ado” aparıp götürdü.

Bu sebeple bir taraftan bu karanlık örgütler tasfiye edilirken diğer taraftan yerli ve millî nesiller yetiştirmelidir. Millî Eğitim Bakanlığıyla “Millî Kültür Bakanlığı” bunun için vardır. Manevi Kalkınma bu sebeple olmazsa olmaz bir şarttır. Tek başına akıllı tahta, muhtevasından habersiz kalınmış felaket ders kitabı ve artan turist sayısı, bunu temin etmez. Silahın yerlisi ve millîsi yapılırken gençlerin FETÖ’cü, Ado’cu, PKK’cı, Gezici vs. olmalarından ürperilmezse; o yerli ve millî silahlar da bir zaman sonra bu millete çevrilebilir.

Su uyur düşman uyumaz…

.BİR ASRI OMUZLAMAK

2018-07-10 02:00:00

A -

A +

Merhum Turgut Özal, “Yirmi birinci asır, Türk asrı olacak!” demişti. Bir şey daha demişti: “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne!”

Bunlar, büyük ufuklardı, 150 yıldır aşağılık şırıngaları vurulan bir milletin evlatlarını kendine getirme, şanlı mazisini hatırlatma cümleleriydi. O, 1983-1993 arası Başbakan ve Cumhurbaşkanı olarak bu ufukları çizerken gelecek asrı fethetme ve gönül coğrafyamıza mühür vurmaya işaret ediyordu. Nitekim vefatı da uzun ve yorucu bir Türkistan seferinden sonra oldu.

AK Parti kadroları, aynı zamanda Turgut Özal’ın da manevi evladları ve fikrî takipçileridir. Merhumun birçok hayalinin asrın başından bugüne hakikat olması, O’nun ruhunu şad etmiştir diye düşünüyoruz. Kuvveden, tasavvurdan fiile çıkan en son ve en büyük proje ise Türkiye’nin 9 Temmuz 2018’den itibaren bütün kurum ve kuruluşlarıyla “Cumhurbaşkanlığı Sistemi” denen “Başkanlık rejimi”ne geçmiş olmasıdır.

Başkanlığın lüzum ve değerini Türkiye gündemine Turgut Özal taşımış, bizler de konuyu yıllar boyu sütun ve ekranlarda defalarca ve etraflıca konuşmuştuk. Kökleri II. Mahmud zamanına dek giden parlamenter sistem, miadını doldurmuştu. Bundan dolayı birçok alanda kalkınma ve istikrarın önünde ayak bağı oluyordu. Merhum Özal, Başkanlık rejimi için çok uğraştı, çok nefes ve enerji tüketti ama ‘82 darbe anayasasını aşacak sayıya ulaşamadı.

Turgut Özal’ın hayalini tam 25 sene sonra Recep Tayyip Erdoğan, hayata geçirdi. Bu sebeple ruhu müsterih olmalı. Sadece O’nun değil, Başkanlık taraftarları merhum Alparslan Türkeş ve merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun ruhları da memnundur.

Küresel komplo, devrin Osmanlı münevverlerinin gafletlerini kullanarak 23 Temmuz 1908’de meşrutiyeti yeniden ilan ettirmişti. Siyon, mason ve müstemlekeci kukla oynatıcıları arkadaydılar ve onlar görünmüyorlardı. O romantik ve toy münevverlerin ağzında Fransız İhtilalinin çürük sakızları vardı. 23/24 Temmuz 1908’de güya hürriyet ilan edilmiş, var olmayan istibdat yani diktatörlük bitirilmiş ve 31 Mart 1909’da tertiplenen “Gezi Kalkışması”yla da “asrın en dâhi Padişahı” devrilerek 5 milyon km2’lik vatan toprağının, 777 bin km2’ye gerileme sürecinin yolu açılmıştı.

Biz, dünya liginden böyle bir temmuz ayında düştük. Dede Korkut’umuz’un “Yücelerden yücesin, kimse bilmez nicesin” dediği Allahü tealanın takdirine ve O’nun hükmü kaderin cilvesine bakmalı ki dünya liginden düştüğümüz temmuzda , Kızılelma’ya yani Türk asrına, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne, Kurtuba’dan Urumçi’ye, Kırım’dan Yemen’e... Ezan-ı Muhammedi’nin yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği gönül iklimlerimizde pak terimizin toprağa düşmesi için 2023 ve 2071 koç başlarıyla yeniden dünya liginin kapıları önündeyiz.

Rahmetli Türkeş, Özal, Yazıcıoğlu ve mevzua dair kafa yormuş ve kalem tüketmiş nice insan, bugün Allah’ın izniyle kabrinde memnundur ama herhâlde en ziyade mesrur ve razı olan Sultan Abdülhamid Han’dır.

Bu millet, hep zelil ve güdülen kalsın ve daima sömürülsün diye sonuncusu 15 Temmuz 2016’da görülen darbe ve darbe teşebbüslerine maruz kaldı.

Dünkü 9 Temmuz 2018 itibariyle yeni bir yola girmiş bulunmaktayız. Bütün bu olanlar, bir parti ve dönem değil devlet işidir. Dün gece ilan edilen Hükûmet azalarıyla bağlı kadrolar, bir asrı omuzlama mükellefiyetindeler.

Bakanların üçte ikisini şahsen de tanıyoruz. Bir kısmı eskiden de Bakanlık yapmıştı, bir kısmı ise hususi teşebbüs ve üst derece devlet ve kamu kuruluşu memuriyetinden gelmektedir. İşinin ehli bu insanlar, bundan böyle gecelerini gündüzlerine katarak tecrübe birikimlerini bu büyük davanın emrine sunacak her biri ustalık dönemi eserlerini vereceklerdir. Beklenen budur, şart da budur.

Hükûmet ve vatandaşlar olarak hep birlikte çok çalışıp muvaffak olmaya, kale kapılarını geçmeye mahkûm ve mecburuz.

Hayrlı olsun!

Allah, utandırmasın...

.9 TEMMUZ 2018

2018-07-09 02:00:00

A -

A +

“Hiç kimesne” sakın ola ki şimdi serdedeceğimiz şu cümleyi, kendi mecraından saptırmasın. Kastımız, tarihi bir tesbitten ibarettir. 29 Ekim 1923 gibi, 9 Temmuz 2018 de artık bir dönem başlangıcıdır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, bugün TBMM’de and içmesinin ardından saat 21.00’de de Hükûmetini ilan edecektir. Kimler olduğu çok merak edilen ve çoğunluğu meclis ve siyaset dışı hayattan seçilen profesyonel iş insanlarından kurulacak bu Hükûmet, hemen çalışmaya başlayacaktır. Zira devlet hayatında “durulmaz, geriye dönülmez” ve saniye ihmal edilmez! Bugünkü gibi bir Bakanlar Kurulu toplantısı olmayacaktır. Her bakan, kendi gemisinin başına geçecek. Malum olduğu üzre ilk hükûmet üyeleri toplantısı, cuma günü yapılacak. O gün Cumhuriyet rejimine intikalde olduğu gibi önce Hacı Bayram-ı Velî Camii’nde cuma namazı kılınacak ve ardından Hocaefendiler, muhtemelen Diyanet İşleri Başkanı, dua edecekler, muvaffakiyetimiz için Allahü tealaya tazarruda bulunacaklardır. Bu akşam 21.00’de top atışları olabileceği gibi cuma namazını müteakip cami meydanında da “Mehteran-ı Hümayun” nevbet “urabilir” ve 101 pare top atışı da yapılabilir.

Nizâm-ı Cedîd’in, yeni düzen yahut yeni sistemin en mümeyyiz vasfı, Başbakan’ın olmamasıdır. Böyle bir uygulamaya 5 bin yıllık devlet geleneğinde ilk defa adım atmış olacağız. Selçuklu ile ilk ve orta dönem Osmanlı’da “Vezîr-i Âzam” sonrasında “Sadrazam”, Cumhuriyetin başından 1960’a kadar “Başvekil”, 1961 Anayasasından sonra “Başbakan” denen icra vekilleri hey’etinin reisi, İslam öncesi Hakanlıklarda da vardı. Şimdi artık yok. Böyle bir sistemin temin edeceği en büyük fayda, devlet reisinin bizzat ve bizatihi hükûmet etme adına ne varsa işin başında bulunmasıdır. Sultan, Bey, Padişah veya Başkanın sevk-ü idareyi elinde tutarak işbaşında olması, aynı zamanda Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- sünnetidir. Ulema, Devlet-i âli Osman’da cephelerdeki mağlubiyeti, Sultanların bir sünneti terk etmelerine yormuşlardır. Padişâh-ı rûyi zemin, bidayette, önceleri askerin başında cephede iken bi’l âhire yerine vezîr-i âzam yahut sadrazamı yollamıştır.

Sn. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’la cümle mesai arkadaşlarını can-u gönülden tebrik ediyoruz. Allah, utandırmasın ve yâr ve yardımcıları olsun. Bir asır önce, iki asır önce ve daha geçmiş asırlarda olduğu gibi bugün de 7 cephede 7 düvel ile 7 muhtelif dalda cidal hâlindeyiz. Yakın ve uzak ufkumuzda adına “Kızılelma” dediğimiz, 2023 Büyük Türkiye, onuncu büyük güce varış ve 2071 Cihan Devleti olma gibi muazzam ve mübarek hizmetler bizleri beklemektedir.

Allah için tevazu gösterilirse, Allahü teala, nusretini esirgemez. Evet, mutlaka tevazu ve mutlaka emanet ehline verilmeli.

Recep Tayyip Erdoğan, Peygamber, taltif ve takdirine mazhar olmuş İstanbul’a Belediye Reisi seçilip de bu nimetin kadr-ü kıymetini bilerek şehrimize fevkalade hizmetler deruhte edince ilahi takdir de O’nu dikenli yollardan ve sabır imtihanından geçirdikten sonra bu ümmete bin yıl sancaktarlık yapmış ve bazı müfessirlerin âyet-i kerîme yorumlarıyla izah buyurdukları gibi dîn-i mübin-i İslama hizmete memur olmakla “Allah’ın askeri” aziz Türk milletine hâdim, hizmetkâr olma rütbesine nail olmuştur.

Her şey iyi olmakla birlikte bir durum da gerçektir. İnsan unsuru zaviyesinden gelecek vakitleri de düşünmekle mükellefiz. Cumhurbaşkanı, bir taraftan da yerine öyle bir kimseyi yetiştirmeli ki yarın yeri dolmakla kalmayıp, çırak, ustayı da aşmalıdır. Bu kimdir? Bilemeyiz. Bir çoban da olabilir, başka bir istikbal vaad eden cevher de. Ancak muhakkak lider vasfına sahip olacaktır. Yerine gelecek insanı doğru tesbit etmek, “Sn. Erdoğan’ın toplam hizmetlerine denktir” demek mübalağa değildir.

Bir kere daha tekrarlamak şart ki yeni dönemin büyük ve temel önceliği eğitim, kültür ve manevi kalkınma alanlarına alabildiğine ağırlık vermek ve bu milleti, asırlardan asırlara taşıyan ecdad yolu Ehl-i sünnetin altın köprüsünden uzaklaştırıcı itikad ve amel tahripkârı selefî tuzaklara karşı uyanık olmaktır

.İKTİDARIN YENİ DÖNEMDEKİ ÖNCELİĞİ

2018-07-05 02:00:00

A -

A +

AK Parti, 2001 iktisadi buhranından sonra 3 Kasım 2002’de işbaşına gelmişti. Felaket çapta bir ekonomik kriz yaşanıyordu. Bu buhranın, bir adım evvelindeyse 28 Şubat Süreci vardı. O da felaket çapta siyasi bir buhrandı ve hâlen devam etmekteydi. Başbakan Erdoğan’ın 27 Nisan 2007’deki e-Muhtıra’ya ertesi gün hak ettiği cevabı vermesine kadar da devam edecekti.

AK Parti Hükûmeti, ilk en büyük işini, IMF’ye olan borçları ödeyerek sömürgecilerin bu vesayet kurumunu göndermekle yapmış oldu.

Bununla eş zamanlı olarak veya öncesi ve sonrasında da manşetlerle çarpışa çarpışa medya vesayetiyle, dişe diş bir mücadeleyle yargı vesayetiyle, cunta vesayetiyle, üst dereceli memurların kurmuş olduğu kangrenleşmiş bürokratik vesayetle, paraya giden her yolu mubah sayan patronlar vesayetiyle, “one minute” diyerek Tel Aviv vesayetiyle ve daha birçok baskı, çelme, tuzak, tehdit vesayetiyle ve nihayetinde FETÖ vesayeti ve 15 Temmuz darbe teşebbüsüyle mücadele ede ede bu günlere geldi.

Her ile üniversite kurulması, sağlıktaki muazzam hizmetler, Marmaray ve Avrasya başta olmak üzere tüneller, köprüler, hava meydanları, bölünmüş yollar, enflasyonunun yüzde 70’lerden tek haneli veya biraz üstü rakamlara çekilmesi, paradan 6 sıfırın silinmesi gibi bir birçok devasa ve kalıcı ve iftihar edilecek hizmetler, her nevi engellemeye rağmen bugünümüze ve yarınımıza kazandırıldı. Sosyal hayat ve birey hürriyetiyse zirve yaptı. Bugün dileyen dilediği gibi yaşamaktadır. İkna odalarından gelindiği unutulmamalı.

Bu hizmetler, her türlü övgü ve takdire layıktır. Kan kusturan şartlarda ortaya konmuştur.

Toparlarsak 16 yıllık hizmetleri, sağlık ve ulaşım diye ikiye ayırabiliriz. Diğer büyük hizmetlerse dünyada itibarımızın artması, savunma sanayiindeki yerlileşmeyle destani askerî harekâtlar ve terörle mücadeledir.

Bunlar lazımdı; bazılarında geç de kalınmıştı. Ancak; görüldüğü gibi millî eğitim, kültür ve manevi kalkınma listede hamle ve hizmetleri listeye girememiştir. Bu alanlarda yapılanlar, ele gelir çapta değildir. Hatta manevi sahada yaşanan çöküntü ve selefi akımların itikadi çarpıtması çok tehlikelidir. Asla unutulmasın ki bu devleti de bu milleti de ayakta tutan, sebep ve dünya ile yarıştıran ruhu besleyen hikmet, ehl-i sünnet vel cemaat yolunda olmasından kaynaklanmaktadır…

AK Parti iktidarı, 3 Kasım 2002-8 Temmuz 2018 arasında büyük işlere imza attı. Bunlar asra bedel hizmetlerdir.

Ancak; buna rağmen eğitim, kültür ve manevi kalkınma sahasında da maddi kalkınmalara eş ve hatta onlardan fersah fersah yüksek hizmetler yapılamazsa bugüne dek yapılanlar sadece maddi olanda kalmış olur.

9 Temmuz 2018’de bütün bu hizmetlerin baş ustası Sn. Recep Tayyip Erdoğan, “Cumhurbaşkanı” sıfatı ve hakikatteyse Başkan yetkisiyle devlet gemisinin dümenini uzak ufuklara doğru kırdığında yeni dönem başlayacaktır. Bu dönemde başlamış maddi kalkınma hizmetleri, yenileri de eklenerek devam etmeli ve bilhassa İstanbul Kanalı ve Millet Bahçeleri muhakkak yapılmalıdır.

Bunların dışında yeni dönemin mutlak önceliği eğitim, kültür ve manevi kalkınmadır. Her işten ve her şeyden önce bunlardır. Hatta bunlara adaleti de eklemeli.

Bu millet, gelecek zamanlara bu sahadaki yükselişlerle varabilir.

.CHP’DE YAZ SICAĞI

2018-07-04 02:00:00

A -

A +

Halk Partisi, rahatsız, diken üstünde. Olanlar, kopacak bir genel başkanlık kapışmasının habercisi olarak görünüyor. Bu da hiç beklenmedik bir gelişme değil. Seçimler sonrası ana muhalefet partisinde genel başkanlık çekişmesi çıkacağını konuya ilgili herkes, hepimiz yazıp konuşmuştuk.

Bir kere şu net gerçek ki Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu, rakibi Muharrem İnce’yi kerhen Cumhurbaşkanı adayı gösterdi.

Seçimden sonra da “beklenen oyu alamadı” diyerek aldığı oyu yetersiz buldu. Hâlbuki, küçümsediği aday, partisinden 8 puan daha yüksek oy almıştı.

Sn. Kılıçdaroğlu ve Sn. İnce seçimin üzerinden 10 güne yakın bir zaman geçtiği hâlde düne kadar bir araya gelmemişlerdi. Muharrem İnce’nin kendi ifadesine göre dünkü görüşmede genel başkanına şu tekliflerde bulunmuş:

-Kurultay çağrısını ben yapmayayım; kurultayı sen topla. Ben genel başkan olayım, sen onursal genel başkan ve partinin meclis grup başkanı ol. Sen, partiyi mecliste idare et, ben de Edirne’den Ardahan’a koşturayım!?

Kemal Kılıçdaroğlu, bu sözlere evet veya hayır diye bir cevap vermemiş.

Rakibini cevapsız bırakan Kılıçdaroğlu, İnce’nin içerideki konuşmayı medya ile paylaşmasına canı sıkılmış. Böyle bir davranışı siyasi nezakete aykırı bulduğunu dile getirerek bugün için parti karar organını toplantıya çağırdı. Diğer taraftan Muharrem İnce destekçisi liste dışı kalmış 41 eski CHP milletvekili de bugün ortak bir çağrıyla genel başkanı istifaya davet edecekler. Partinin İnce’nin ihracı gibi bir karar alması mümkün değildir. İstifa çağrısı da tek başına etkili olmayacaktır. Muharrem İnce’nin fikrine göre parti başkanı işi yokuşa sürerse ihtilafı örgüt çözecektir. Ne var ki genel başkan, delege oylarıyla gelip gitmektedir. Delege de Kılıçdaroğlu’nun kapsama alanındadır.

CHP böylesi bir yaz sıcağı yaşıyor. Sancı büyük. Muharrem İnce’nin dediği gibi işler “abi-kardeş” muhabbetiyle devam edeceğe benzemiyor.

Sn. İnce, partisinden ileri bir oy almış fakat bunu faydaya çeviremiyor. Kırıp-dökmeden yönetime geçmek istemekte. Bu sebeple adayım, değilim diye değişkenlikler sergilemekte. Kendisini CB adayı gösteren genel başkana vefa göstermekten söz etmektedir.

Mahalli seçimler, en yakın dağın ardındadır. Hâl bu iken ana muhalefet bu manzarada. Kılıçdaroğlu, bu defa zorlanacağa benzemekte. Ancak, İnce de yalnız. Bu durumda İBB başkanlığı teklifini reddetmeyebilir.

Bu da şu anlama gelir:

Sn. Erdoğan İstanbul Büyükşehir Bediyesinden Cumhurbaşkanlığına yükselirken, Sn. ince, CB adaylığından İBB’ye dönüş yapmak zorunda kalmaktadır.

Eğer bu ihtimal yaşanırsa İnce, bir kere daha kerhen aday gösterilmiş olur. CB çalışmasında olduğu gibi partisinden yine umduğu desteği bulamayabilir. Bir diğer ihtimal de İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına da aday gösterilmemesidir. Vekil de olmayan Muharrem İnce, o zaman büsbütün açıkta kalmış olur.

.SUÇ, CEZA VE AF!

2018-07-03 02:00:00

A -

A +

Artan bir şekilde çocuklar kaybolmakta, çocuklar istismar edilmekte, çocuklar katledilmekte.

Çocuklardan bazıları bulunamıyor. Bunların organ mafyasının veya bir başka mafyanın elinde olma ihtimali yüksektir.

Toplum, son zamanlarda bu haberlerle sıkça sarsılmakta. Acaba; en adisinden psikolojik bir savaşla mı karşı karşıyayız diye düşünmekten kendimizi alamıyoruz.

Sakarya’dan bir haber geliyor ki sadistin biri bir zavallı köpeğin patilerini kesmiş. Daha bu hunharlığın üzüntüsü devam ederken Ağrı’da kaybolan bir kız çocuğunun bir türlü bulunamadığı öğreniliyor.

O güzelim yavrucağın bulunamaması insanın içini ezerken Türkiye’nin başkentinde işlenen bir canavarlık kalpleri parçalıyor. Adli Tıp rapor ediyor ki 8 yaşında kız çocuğuna hem işkence edilmiş ve hem de bu masum yavrucak kirletilmiş. Failin, çocuğun ailesiyle ihtilafı varmış, öcünü böylesine kan dondurucu gaddarlıkla almak istemiş...

Bu millet, bu toplum, nasıl bir manevi çöküntü içindedir? Bu nasıl bir korkutucu irtifa kaybıdır? Nasıl bir ahlaksızlık girdabına sürüklenmedir?

Bir tarafta mevzuata göre zina suç değil, diğer tarafta nikâhsız yaşama “düzeyli beraberlik” sayılmakta, beri tarafta mutlak idamlık suçlarda, ceza mahkemelerinin eli kolu bağlı kalmakta.

Sadece bu suçlar da değil; uzmanlar, uyuşturucu kullanmanın 10’lu yaşlara kadar geldiğini söylemekteler.

Bu berbat neticenin müsebbipleri kimler?

-İnternet

-TV’ler

-Medya

-Okul

-İlahıyatçılar.

-Ceza mevzuatı.

İnternet, her ele ve her eve cep telefonu, dizüstü ve masa bilgisayarıyla atılmış fitili çekilmiş bir bombadır.

TV’ler, bir kısım dizi ve programlar vasıtasıyla Türk toplumuna karşı aileyi evden kuşatarak yaptığı yıkım faaliyetini devam ettirmektedir.

Bilmem nere bülteni gibi çıkan bazı gazetelerin birinci sayfaları üryan manken ve özendirici aldatma haberleriyle dolu. Böylesi haberlerin yaptığı tahribatı, terörist kurşunları yapamaz.

Habere bakınız? Sen neyin sözcüsüsün denmeye layık olan kapıt destesi, yan yana iki haberinden birinde güya Ankara’daki vahşeti kınarken diğerinde çıplak resim karaltısına buzlama yapan TRT’yi ağır bir dille yermektedir.

Müstehcenliği sermaye edinmiş gazeteyse tiraj kaybına fren olsun diye el değiştirmesine rağmen uçkur seviyesinin üstüne çıkmayı tercih etmemektedir.

Mevzubahis elim vakalarda Millî Eğitim, Diyanet ve İlahiyat fakülteleri de ne gibi sorumlulukları olduğunu kendilerine sormalılar.

Türk mü İtalyan mı olduğu çok da net anlaşılmasa da yürürlükte olan ceza mevzuatının da dilinden muhtevasına kadar sil baştan ele alınması gerekir. Ankara, AB’ye girme uğruna 2007’de idam cezasını kaldırmıştı.

Şimdi;

Hem acilen idam cezası geri getirilmeli ve hem de Türk mü İsviçreli mi olduğu çok da net anlaşılmayan Medeni Kanun mevzuatından da boşanmayı teşvik eder mahiyetteki çarpık maddeler ayıklanmalıdır.

Hiçbir hapis cezası,

ağzı süt kokan çocuğunu bu vahşetle kaybeden ana-babanın yüreğini soğutamaz.

Allahü teala, Kur’ân-ı kerimde “kısasta hayat vardır” buyuruyor. Kim daha iyisini bilebilir? Devlet, ne mevzuattan idam cezasını çıkartma hakkına sahiptir ve ne de mahkemeler ceza verdikten sonra da maktulün mirasçıları yerine geçerek katilleri, zanileri, canileri affetme hakkına.

Hem büyük bir oyun ve hem de büyük bir çöküntüyle karşı karşıyayız.

Tedbirler için Ekim 2018 son tarihtir.

.KESTİRMEDEN YÖNETİM

2018-07-02 02:00:00

A -

A +

Ona her ne kadar “parlamenter sistem” dendiyse de parlamenter sistem, senato ve meclis olmak üzere çift meclisli olduğu için 1961-1982 arası zaman hariç tutulursa cumhuriyet tarihinde parlamenterizm değil kendine mahsus bir nizam yaşanmıştır.

Bu siyasi düzende sistem, şöyle işlemekteydi:

Halk vekilleri, meclis, cumhurbaşkanını, cumhurbaşkanı, başbakanı ve başbakan da bakanları seçmekteydi. Tensip edilen, o makama layık görülen bakan, çok kere hatta o bakanlığın iştigal mevzuuna dahi yabancı olurdu. Bakanlıkları, müsteşar, müsteşar yardımcısı, daire başkanları, yardımcıları ve genel müdürlerle onların yardımcıları yönetirdi. Bakan, hâliyle önüne gelen işi onlara sorar; aldığı malumata göre siyasi iradesini gösterirdi. Yöneten, aslında bakan değil, bu unvan sahipleriydi.

Cumhurbaşkanlığı sistemi, 24 Haziran saat 24’te devreye girmeden evvel Türkiye, bu günlere hazırlık için önce cumhurbaşkanlığı seçiminin şeklinde büyük bir inkılab yaparak devletin başındaki şahsiyeti vatandaşın doğrudan seçmesine imkân verdi.

Böylece generallerin emekli olmalarına kadar kendilerini müstakbel CB görme hülyalarına son verildi. Ardından da yine büyük bir inkılab olan Cumhurbaşkanlığı sistemi değişikliği anayasaya dâhil oldu.

24 Haziran. Yeni yapının tescilidir. Bunun neticesi olarak icrada çift başlılığa son verilerek Başbakanlık makamı kaldırıldı. Onun kaldırılmasıyla kalınmadı, vekillikle bakanlığın aynı kimsede cem edilmesine, birleştirilmesine de son verildi.

Dolayısıyla bundan böyle millet, vekili, vekiller cumhurbaşkanını, CB başbakanı, başbakan bakanları seçmeyecek. Yeni usulde milletin bizzat kendisi, hem cumhurbaşkanını ve hem de vekilleri seçmektedir. Milletvekilleri hükûmette değil, TBMM’de faaliyet göstereceklerdir.

Hükûmeti artık BB değil, CB kurmaktadır. CB, müsteşar, daire başkanı, genel müdür veya onların yardımcılarını yahut göz dolduran herhangi bir vatandaşı bakan yapabilmektedir.

Bu yönetim biçiminde ehliyet ve liyakat ön plana çıkmaktadır:

Ki:

Bunun adı “emanetin ehline verilmesidir”

Böyle bir idarenin getireceği fayda, işlerin zamanında ve hızlı yapılmasıdır. Özün ve ruhun “emanetin ehline verilmesidir”.

Darısı üniversitelere.

Üniversitede kürsü harekâtı şart olmuştur. Bugünkü akademik hayatta ortaöğretimde öğretmen olmayacak denli zayıf olanlar, sırf akademik unvan sahibi olduğu için kürsüde zaman israf ederken; o işi layıkıyla yapacak nice insandan, sırf unvanı olmadığı için istifade edilememektedir.

Bütün tarihlerimiz boyunca yükselişlerimiz emanetin ehline verildiği dönemlerde yaşanmıştır.

.BAYRAMIN RENGİ

2018-06-15 02:00:00

A -

A +

Suriye’nin hâlini anlatmaya gerek yok. Buradaki büyük felaket, yedinci yılına girdi. Her defasında Akdeniz’in derin sularında sadece Suriyeli mülteciler değil, insanlık da boğulmakta.

Irak, bugün Suriye’den bir parça daha iyi ama işte o kadar. Afganistan’dan sonra en önce bu ülke işgallerle perişan olmuştu.

Tunus, üç gün önce yeni bir darbe teşebbüsüne maruz kaldı. FETÖ ihanetinde darbecilere yardım eden BAE/Birleşik Arap Emirlikleri’nin “Veliahd Prens”i Tunus İçişleri Bakanıyla iş birliği yaparak mevcut Tunus yönetimini devirmeye çalıştı. Cezayir istihbaratı gibi komşu devletlerin devreye girmesiyle darbeciler hüsrana uğradı.

Hatırlanacağı gibi Arap Baharı, Tunus’ta başlamıştı; demek ki rejisör başa döndü. Elbette; o her kim ise “üst akıl” denen bir rejisör var. Yoksa BAE Veliahd Prensi’nin darbe yapmak haddine mi düşmüş? Bu kurgulanmış prenslerin ilki Suudi Veliahdiydi, ikincisi BAE’nin Veliahd Prensi oldu. Devamı gelebilir. Sömürgeci dünya, müstakbel krallarını hazırlamakta.

Libya; eski Trablusgarb vilayetimiz üç parça. Her şey karmakarışık. Bu ülke de perişan oldu. Libyalı, Iraklının Saddam’ı araması gibi Kaddafi zamanını aramakta.

Mısır’ın hâlini yazmaya ne hacet!.. Onu en özlü şekilde bir duvar yazısı anlatmakta. 14 Mayıs 2018 Filistin olaylarında meçhul bir Mısırlı Kahire’deki bir duvara şu cümleyi yazmıştı:

-Yardımına gelemediğimiz için kusura bakma Filistinli kardeşim; biz de işgal altındayız!

Yemen oldum olası ateş altında, ateş üstünde ve perişan. Lübnan gibi, Irak gibi Yemen de İran’ın etkisinde.

Suudi Arabistan’da bir mega zenginler var bir de ağzını açmaktan korkan yığınlar. Ülkelerin işgali bir türlü olmaz. Zaman zaman saraydaki Bizans entrikaları dışarı taşmakta.

Afganistan için ne denir? Sene 1979 Rus işgali, sene iki binler Amerikan işgali. Batılılar için Afganistan’da bir böceğin ölmesiyle bir insanın ölmesi arasında fark yok. Yoksulluk diz boyu. Adı üstünde figanlar diyarı.

Şarki Türkistan, dünyanın Çin’den çekinerek görmediği mazlum memleket.

Bunlardan başka daha birçok fakir Müslüman Afrika toprakları var. Somali bile onlardan daha iyi denebilir.

Budist mağduru Arakanlı Rohingya Müslümanlarıysa bir başka felaket içindeler. Yoksul, mülteci ve kimsesiz.

Filistin, hepsinden öte mazlum ve mağdur. Tek başına acının, ıstırabın abidesi. Onlar çile insanları. Fakat ne güzel insanlar. Filistin, 1917’deki İngiliz işgalinden beri dramın adı.

Daha Kırım, Kafkaslar ve nice mazlum, mahzun ve mağdur İslam coğrafyaları var.

Bir bayrak, bir marş, bir kral ve sözde bağımsızlık. Halbuki İslam memleketleri bugün ya dolaylı veya dolaysız olarak işgal altındalar. Sömürgeciler buralara bir de terör örgütlerini musallat etmekteler.

Şu saydığımız ve saymadığımız ülkelerin hiçbirinde kardeşlerimiz iftarda ve sahurda bizim sofralarımızdan hiçbirine bir ay boyunca bir kere bile kavuşmadılar. Bizim en fakirimizin sahip oldukları bile onların sahip olduğundan çok fazla. Neredeyse bütün İslam iklimi ya yoksul, ya işgal altında, ya darbe altında, ya iç harp hâlinde.

Bunun tek istisnası Türkiye.

Bizde vatandaşlarımız huzurla oruçlarını tutup teravihlerini kıldılar, şimdi de bayramlarını yapıyorlar. İftihara değer ki Mehmetçik cephede savaştayken bile herkes işinde-gücünde. Ancak; huzur içinde, refah içinde kalkınma içinde olmamız bize kardeşlerimizi unutma hakkını vermiyor.

Sevgili Peygamberimizin - aleyhisselam- Müslümanları tek vücuda benzettikleri malumdur. Bu vücutta bir yer acı çekerse bütün vücut acı çeker.

Bugün gerçekten böyle mi?

Evet; biz huzur adası gibiyiz ama israf, hazımsızlık, gamsızlık, bencillik, sonradan görmelik, taklit, özenti ve ihtiras da zincirlerini koparmış gidiyor. İtiraf etmeli ki biz bugün bırakın bir asır evvelini, çeyrek asır önceki biz bile değiliz.

İmkânlar, şımarttı.

Yüreği yanan bir zümre dışında ne Filistin, ne Afganistan ne diğer mazlum coğrafyalarımız kimsenin umurunda. Onlar için bayram, ibadet ve dua alma sebebi değil. Şimdilerde bayramlar, uzaklara kaçmanın fırsat günleri.

Kalb cerrahı Bingür Sönmez Hoca anlatmıştı. Londra’da bir hastanede çalışırken bir hasta getirirler. Muayeneden sonra kalbi ameliyat edilir. Birkaç saat sonra oğlu telefon ederek babasının durumunu sorar. Bingür Hoca, ameliyatın başarılı geçtiğini söyler. Bunun üzerine hastanın oğlu şöyle der: “İyi öyleyse, cumartesi günü maçım var; maçtan sonra görmeye gelirim…”

Dr. Sönmez, telefonu kapatınca hastasıyla aynı odayı paylaşan diğer hasta duygularını dile getirmeden edemez:

-Ne hayrlı evlatlar var; telefon edip babasının hatırını soruyor!

Bu hatıra, şimdi acı bir tebessüm yaptırabilir. Lakin muhafazakârı, liberali, Batılısı ve her unsuruyla bizdeki gidişat da buna doğru. Bir asır boyunca batılılaşma, çağdaşlaşma, uygarlaşma denip duruldu. Alın cipleriniz, rezidanslarınız ve modalarınızla birlikte hepsi sizin olsun.

Uygur Türkünün esaretinden de Afrikalının açlığından da Filistin’in içine düştüğü azaptan kendimizi iliklerimize kadar sorumlu hissetmiyorsak çok şey kaybetmişiz demektir.

Bir bayramda İslam coğrafyası buruksa bizim kalbimiz de buruk olmalı. Yüreğimizin diğer yarısı kardeşlerimizle olmalı.

....

Bayramınız mübarek, oruçlarınız, ibadetleriniz makbul olsun. Dualarınız nisan yağmuru gibi olsun ve indi ilahide kabul görsün.

Biz de mülteciyiz; dua mültecisi…

.BELGRAD; BEYAZŞEHİR

2018-06-14 02:00:00

A -

A +

11 ayın sultanı Ramazan-ı şerif ve Ramazan-ı şerifin sultan vakti Leyle-i Kadr; Kadir Gecesi. Kelimelerin ifadeden aciz kaldığın kutlu zaman. Uğruna var olduğumuz Kur’ân-ı kerimin, yüce kitabımızın insanlığa inmeye başladığı müstesna gece.

Bu geceyi, bu sene Belgrad’daki Bayraklı Camii’de idrak etmemiz nasib oldu. Leyle-i Kadri, evlâd-ı fatihan ile omuz omuza durup atalar yadigârı bu camide alnımızı secdeye koyma nimetini bize lütfeden Allahü tealaya ilmi kadar şükürler olsun.

Bayrampaşa Belediyesi, 15 seneyi aşkın bir zamandır her ramazan Balkanlara Bereket Konvoyu adıyla bir iftar seferi düzenliyor. Konvoy kafilesi, bir tırla yola çıkıp, ecdadın asırlarca nefes alıp-verdiği bugün de onların evladlarının, bizim kardeşlerimizin yaşadığı, Balkan şehirlerimizde bereketli iftar sofraları kurmakta.

Bu sofralardan birine 15 sene kadar evvel iştirak etmiştik. Yine bir ramazan günüydü; Bakü’deydik; telefonumuz çaldı; arayan ses “Bayrampaşa Belediyesi, bu gece Kadir Gecesi’ni Bosna’da idrak edecek gelir misiniz?” dedi. Bir kaç saat sonra Yeşilköy’deydik; oradan Bosna’ya uçtuk ve o gece Türkiye’den gidenlerle birlikte Boşnak Müslümanlarla Gazi Hüsrev Bey Camii’nde secdeye vardık.

Bu sene Belgrad’daki Bayraklı Camii’nde Kadir Gecesini yaşamamız ikinci unutulmaz hatıramız olmaktaydı.

Belgrad, bugün Sırbistan’ın başşehri. Şehir, Tuna ve Sava Nehirlerinin kucaklaştığı bölgede kurulu. Defalarca ifade etmeye çalıştığımız gibi Belgrad, İstanbul’un tabii hududu ve Avrupa üzerine yapılan sefer-i hümayunların toplanma merkezidir. Bizden koparıldıktan sadece 40 yıl sonra Payitaht, İngilizler tarafından işgal edildi.

Biz, Belgrad’da 251 camimizin var olduğunu biliyoruz. Ancak bazı kaynaklar, bunun çok üstünde rakamlar vermekteler. Beldede elbette sadece camiler yoktu; her Osmanlı Türk şehrinde olduğu gibi çarşılar, konaklar, türbeler, medreseler, sebiller, surlar ve buna mümasil eserler de vardı. Ne var ki Endülüs’te olduğu gibi tarih, burada da kıyıma şahit oldu. O kadar mabetten günümüze sadece Bayraklı Camii intikal etmiş bulunmaktadır. O da Sırp-Boşnak savaşında ateşten kurtulamadı. Türbelerden de yalnızca Mora Fatihi Damad Ali Paşa Türbesi ve Şeyh Mustafa Türbesi ayakta kalabilmiş. Biz, ikindi gibi Belgrad’a inip ertesi gün sabah namazı sonrasında geri döndüğümüzden dar vakit içinde sadece Şeyh Mustafa Türbesi’ni ziyaret edebildik.

Belgrad, Kanuni Süleyman Han zamanında 29 Ağustos 1521’de fethedildi, 1812’de Sırplara muhtariyet verildi. 1878 Berlin Mülakatıyla da garp devletleri tarafından istiklali tanındı. Şehirdeki cami sayısının çokluğu sebebiyle manzaraya beyazlık hâkim olduğundan buraya Beyazşehir anlamında Byeli Grad deniyormuş.

Dörtyol’da bulunan Şeyh Mustafa Türbesi, 1783-84 yıllarında kaymakam Hüsnü Efendi tarafından yaptırılmış. Mekânın bir dergâh külliyesinin parçası olduğu anlaşılmakta. Son yüzyıl zarfında hiç tamir görmediğinden çok yıpranan eser, 2013 yılında TİKA tarafından aslına uygun şekilde tamir edildi. Türbenin bir hususiyeti Müslümanlar gibi gayrimüslimlerin de burada medfun zata hürmetkâr olmalarıdır. Hrıstiyanlar da burayı ziyaret eden hastaların şifa bulduğuna inanıyorlar.

Evladı Fatihan, Türkiye Türkleri ve yabancı misafirlerle birlikte şehrin kalbgâhı olan Kale Meydanı’da Bereket Konvoyu’nun sofrasında iftarımızı açtık. Belgrad Büyükelçimiz Tanju Bilgiç ve Bayrampaşa Belediye Başkanı Atilla Aydıner’in ev sahibi olduğu yemekte 1.700’e yakın misafir yer alıyorduk. Hakikaten zahmetli ve fakat bir o kadar da gönül yapan bir hizmet.

Bayraklı Camii, Kale Meydanı’na yakın bir mahalde. Tahminen 1575’te yapıldığı düşünülüyor. Ancak, banisi meçhul. Orta büyüklükte beyaz taştan bir çok güzel bir eser. Buranın diyanet reisi ve iki ayrı imam, teravih namazını imameti değiştirerek kıldırdılar. Caminin ağzına kadar saf saf dolması memnuniyet vericiydi.

Sahur için Bayraklı Camii iradı dükkânlardan birinde faaliyet gösteren Gaziantep Aşevi’de buluştuk. Burada sefirimiz Tanju Bey ve Atilla Başkan ve diğer hazırunla ihtişam asırlarına dair geniş bir hasret sohbetimiz oldu. Zağra Müftüsü Raci Efendi’nin hatıratından söz ettik. Tanju Bey, kitabın adını not aldı ve “Balkanlara dair ne varsa topluyoruz” dedi. Atilla Başkanın bir nakli ise kelimenin tam manasıyla yüreğimizi dilhûn etti. Sarsıcı hadise şu; burada Müslümanların çatısı durumundaki dinî teşkilat, zar-zor ayakta durabiliyormuş. Bunu işitince şunu dedik “Devletimiz, zımnen de olsa örtülü ödenek gibi imkânlarla 81 değil faraza 150 vilayet olduğumuzu düşünerek ne lazımsa yapmalı.”

Aslında TİKA, benzer bir hizmeti eda ediyor. 1992’de Turgut Özal merhum tarafından kurulan TİKA-Türk İşbirliği ve Kalkınma İdaresi, 15-16 senedir Bilge Kağan Kitabelerinden bu tarafa yer yüzünün neresinde ne ederimiz varsa onlara yeniden can suyu vermektedir. Böyle bir kuruluşu kapatmaktan söz edenin niyetinden şüphe edilir. Ancak; bu binaların imar edilmesi yetmez; onların çevresinde yaşayan insanlarla onları sevk ve idare eden kuruluşları da unutmamak şarttır. Son bakiyelerin buralardan çekilmesi telafisi mümkün olmayan kayıplara yol açar.

Ezan sesinin yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği her yer vatandır. Diğer ecdat yurtları gibi bir gün yolunuz, Osmanlı sokaklı, cadde ve meydanları ıhlamur kokulu Belgrad’a da düşmeli. O gün Kale Meydanı’nı çevreleyen surların üstüne çıkıp da Sava ve Tuna Nehirlerinin kucaklaştığı mavi ve yeşil ufuktan uzakları gözlediğinizde; atlarının nalları, bir tapuyu mühürlercesine toprağı mühürleyen akıncı cedlerimizin şehre doğru dolu dizgin geldiğini görür gibi olursunuz.

.TERÖRLE BİLENDİK

2018-06-13 02:00:00

A -

A +

Asker, polis, özel kuvvetler, güvenlik korucuları ve istihbarat unsurlarımız, yurt içinde olduğu gibi Kuzey Suriye Kuzey Irak ile dünyanın muhtelif noktalarında terörün her kademesi ve çeşidiyle gayet muvaffak bir şekilde mücadele etmektedir.

Bu millî emniyet unsurlarımız, Suriye’de PKK’nın Suriye yapılanması PYD/ YPG ve DEAŞ bakiyeleriyle, Kuzey Irak’ta PKK ile yurt içinde FETÖ, PKK ve diğer terör örgütleriyle, Avrupa’da FETÖ ve diğer örgütlerle, Amerika’da FETÖ’yle mücadele etmektedir.

Tabii ki Avrupa ve Amerika’da yalnızca istihbarat ve emniyet devrededir. Kuzey Suriye ve kuzey Irak’ta ise TSK başta olmak üzere bütün bu birimlerimiz hareket hâlindeler.

Türk milleti, 15 Temmuz’da darbe ve işgal ihanetini püskürterek vatanperver güvenlik kuvvetlerimize rehber oldu.

Böylece Türk güvenlik kuvvetleri 2016 Yazında Fırat Kalkanı, 2018 Baharında Zeytin Dalı Zaferlerine imza attı. Şimdi de Kandil Harekâtı yapılmakta. Mart ayında başlayan harekât gayet güzel gitmektedir.

Kuzey Irak’ta hedef, Kandil Dağı bölgesidir. PKK bu bölgeye yerleştirilerek 40 yıldan bu yana Türkiye’ye büyük zararlar verdirildi. Ankara, artık taktik değiştirmiştir. Eskiden terör saldırısı olunca saldırganlar yakalanıp cezalandırılmaya çalışılırdı. Şimdi ise “en iyi müdafaa taarruzdur” fikrinden hareketle terör yuvalarına kadar gidilip tarumar edilmektedir.

Terör örgütü, tabanını süratle kaybediyor. Örgüt, daha evvel bir günde topladığı militanları, bugün 6 ayda toplamakta zorlanıyor. 2018’in ilk altı ayında örgüte katılan militan sayısı sadece 45’tir.

Ülkemiz bir taraftan seçime giderken diğer tarafta hem belirttiğimiz yerlerde mücadele etmekte ve hem de bayrama hazırlanmaktayız.

Terör, 1980’lerde ilk başladığında bazıları, “3-5 çapulcu” diyerek tehlikeyi küçümsemişlerdi. Bu bir hata ve tecrübesizliğin eseri sözdü. Çok sıkıntılı dönemler yaşandı, çok ana kuzusu şehit verildi. Çünkü bir tarafta Türkiye düşmanlarının yurt dışında eğitip dağlardan vatanımıza saldığı ve devamlı dağlarda yaşayan teröristler vardı, diğer taraftaysa belli bir müddet için askere alınıp nizami harbe göre yetiştirilmiş Mehmetçik.

Bedeli şüphesiz ki ağır oldu ama sonunda ordumuz profesyonelleşti ve bütün saydığımız bu unsurlar, çok gayrı nizami harp yapabilir hâle geldiler. Bugün bu unsurlarımız terör örgütleriyle savaşabilen nadir kuvvetlerin başında gelmektedir. Bu musibetten sadece gayrı nizami şartlara göre muharebe etme dersi çıkartılması; yerli ve millî silahlarımızı yapabilme maharetine de kavuştuk.

Karşımızda yarım düzine terör örgütü ve onları destekleyen yarım düzine emperyalist devlet varken biz, 15 Temmuz, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı zaferlerinden sonra seçim demeden, bayram demeden Kandil’e yürümekteyiz.

Terör tükenene kadar TSK, Kuzey Irak’tan çıkmayacaktır. Hava taarruzları devam ediyor. Hemen ardında kara harekâtı başlayacaktır. Bu defa Kandil’e Türk Barağı dikilecektir.

Evet; bedeli ağır oldu; bedeli kanla ödendi. Netice yüz ağartıcıdır. Asker, polis, özel kuvvetler, güvenlik korucusu Gezi İsyanından, MİT tırlarına, 15 Temmuz’dan El-Bab, Afrin ve Hakan Atilla davasına kadar 40 yıllık bir mücadelede bilene, bilene düşmanın ocağının ortasına bayrak dikme şecaatine Şükürler olsun.

Kandil Zaferi,

Şimdiden kutlu olsun.

.KANDİL ZAFERİ, BAYRAM HEDİYESİ OLUR!

2018-06-08 02:00:00

A -

A +

40 yıla yakın uzun bir zaman Kandil operasyonlarını okuduk ve dinledik. Kandil, her defasında yerle bir edildi, her defasında söndürüldü. Fakat gerçek hiç de bu manşetlerin anlattığı gibi değildi. Kandil hainleri, ihanetlerine aynı şiddet ve sür’atle devam edegeldiler.

Onca operasyon ve binlerce şehide rağmen teröre ve terörün merkez üssü Kandil’e karşı neden kat’i bir galibiyet alınamadığı 15 Temmuz darbe teşebbüsüyle anlaşıldı.

Darbe ve işgal teşebbüsünde görüldü ki TSK’yı içeriden ayrık otu gibi sarmış FETÖ militanları PKK ile müşterek çalışmış ve istihbarat paylaşmışlar. Jetlerimiz Kandil için havalandığında haber, ânında oraya uçuyormuş. İki örgütün uyuşturucudan silaha kadar ortaklaşa çalıştığında şüphe yoktur. FETÖ 15 Temmuz’da başarılı olsaydı PKK militanları doğu ve güneydoğudan girerek hedeflerine ulaşacaklardı. Zira, darbe gecesi cuntacı generaller, sınırlarımızı askersizleştirmişler.

Bugüne kadar Kandil terörü yüzünden 40 binden ziyade insan kaybı verdik, dağa-taşa katrilyonlar gömüldü, 40 altın yılımızı kaybettik. PKK’nın Kandil ihaneti olmasaydı insan kaybı yaşanmayacak, Hazine bugün 3 kat fazla dövize sahip bulunacak, döviz şimdi olması gereken yerde seyredecek, 2023 hedeflerine 2013’te ulaşacaktık.

“Her şerde bir hayr vardır!” hakikatini 16 Temmuz’dan bu yana yaşamaya devam ediyoruz. Hainleri Allah şaşırtmış; biraz sabretselermiş ordu, maarif, yargı, polis ve daha birçok unsuruyla devleti ele geçirmiş olacaklarmış. Fakat, Allahü teâlâ, her saldırılarından daha tehlikeli olan “dinler arası diyalog” yalanıyla imanımızın kaynağı İslâm’a saldıran FETÖ örgütünü mekr-i ilâhiye düşürerek oyun ve tezgâhlarını bozdu. Böylece masum bir kuruluş değil, sinsi, takiyyeci, bukalemun ve kanlı bir örgütle karşı karşıya olduğumuz anlaşıldı.

Zikrettiğimiz kurumların belki yarısı temizlendi. Ama yine de vatanseverlerin gayretiyle eksenlerine oturarak millî hüviyetlerine kavuştular.

Temizlenen Türk Ordusu, şimdi Kandil Harekâtı’yla iki yıl içine üçüncü zaferi sığdırma hazırlığındadır. Mehmetçik, Mart 2018’den beri Kuzey Irak’ta bulunuyor. 30 km derinlikle Misak-ı Millî topraklarımıza kavuşmuş bulunuyoruz. Marttan bu yana da Kandil’de birçok PKK kampı imha edildi, birçok terörist öldürüldü. Ancak, merkez, 10 kadar asıl ve büyük üsleri bugün de faaldir. Buna mukabil silahlı kuvvetlerimiz de bölgede 10’dan fazla büyük üs kurmuş bulunuyor. Türk üsleriyle ihanet yuvaları arasındaki mesafe 8 kilometreye düşmüştür. Harekâtı Afrin kahramanı İsmail Metin Temel Paşa yönetiyor. O, böyle zorlu bir vazifedeyken, apolet tehdidine maruz kalması terörist kurşunundan az acı olmasa gerek.

Mehmetçik, -inşallah- Ulubatlı Hasan’ın Bizans Surlarına tırmandığı aşk ve ruhla Kandil’in zirvesine tırmanıp şanlı bayrağımızı buraya da dikecektir.

Harekât Bağdat, Tahran, Erbil ve Washington’ın bilgisi dâhilindedir. Buralarla bilgi alışverişi yapılmakta. Kandil baronları ise dağın İran tarafında bu devletin himayesindedir.

100 Türk jeti harekât için hazırdır. Terör yuvalarını jetlerimiz vuracak, topçumuz dövecek ardından karadan taarruz başlayacaktır. Bu mücadele, Türkiye’ye karşı vekalet savaşı yapan PKK ile destekçisi devletlere karşıdır.

Kandil Zaferi, Türk Milletine bayram hediyesi olacaktır.

Askerî gücü çalıştıran siyasi irade için de sandık zaferini getirir.

.WASHİNGTON’UN SİYASET DEĞİŞİKLİĞİ

2018-06-07 02:00:00

A -

A +

Amerikan askerlerinin topraklarımızdan Irak’a geçişini derpiş eden Hükûmet tezkeresinin 3 Mart 2003’te TBMM tarafından reddedilmesinden itibaren Türk-Amerikan münasebetleri hep kötüye gitti.

Bu kötüye gidiş, 14 Mayıs 2018’de zirve yaptı. Daha ötesi yoktu; ötesi silahlı çatışma demekti. İsrail, Amerikan destekli olarak İngiltere tarafından 14 Mayıs 1948’de “devlet” diye Filistinlilerin vatanına bir hançer olarak sokulmuştu.

Donald Trump, iş başına gelince sefaretlerini Tel-Aviv’den Kudüs’e nakledeceği vaadinde bulunmuştu. Diğer, devletlerinki gibi Amerikan Büyükelçiliği de İsrail’in merkezi olarak gösterdiği Kudüs’te değil, Tel Aviv’deydi. 14 Mayıs’tan beri böyle değil. Trump, dediği gibi sefareti Kudüs’e taşıdı. Hâlbuki BM’nin “iki devletli hal tarzı” mutabakatı vardır. Buna göre Filistin ve İsrail BM’ye üye iki eşit devlet olurken Doğu Kudüs, Filistin’in, Batı Kudüs de İsrail’in başkenti sayılmaktadır.

İsrail, sömürmeye doymadığından Kudüs’ün tamamını istediği için ABD, BM’nin bu ve benzer kararlarını ya engelledi veya sürüncemede bıraka geldi. Bu sebeple vaki BM kararı, kâğıt üzerinde kaldı.

Netice olarak Donald Trump, Filistinli vatanseverlerin protestolarına bakmadan, onlardan 70’e yakınının İsrail kurşunlarıyla ölmesine ve binlercesinin de yaralanmasına aldırmadan kahkaha ata ata dediğini yaptı.

Trump’ın bu hukuk tanımazlığı, Türkiye Cumhuriyeti’nde büyük bir öfke patlamasına yol açtı. İİT, İstanbul’da toplandı ve Yenikapı’da milyonluk dipdiri bir toplulukla “Filistin’e destek, İsrail’e lanet!” mitingi yapıldı. Buradaki konuşmaların zerresi bile öldürücü tesirdeydi.

Türk-Amerikan münasebetleri böylece en kötü noktaya gelmişti.

Vatandaş “bundan sonra ne olacak?” diye merak ediyordu. Zira, 3 Mart Tezkeresi, Pentagon ve Amerikan derin devleti için bir intikam sebebi sayılmıştı. Amerika, bu duyguyla Suriye’de stratejik müttefiki Türkiye’nin değil, terör örgütü olarak tanıdığı PKK’nın Suriye kolu PYD’yi stratejik ortak sayarak onun yanında yer aldı ve bu uzantı örgütü, güya DEAŞ’la mücadele adı altında 5 bin tır dolusu ağır silahlarla donattı. Hedefi, Erbil’den Hayfa’ya kadar bir Kürt devleti kurmaktı. Orta Doğu, bize kapatılıyordu. Bu arada bir de 15 Temmuz darbe teşebbüsünün arkasında yer aldı. Türkiye, 15 Temmuz’u yerle bir ettikten 40 gün sonra Fırat Kalkanı Harekâtı’nı, 2018 baharında da Zeytin Dalı Harekâtı’nı yaparak Fırat’ın batısını büyük ölçüde temizledi. Buralara Suriyeli mültecileri yerleştirdi, huzur geldi. Ancak, bunları yapmakla kalmadık, Menbiç’ten Kandil’e kadar bütün terör yuvalarını temizleyeceğimizi de ilan ettik.

Bunlar yaşanırken, Washington, Türkiye’yi durdurmaya, caydırmaya ve engellemeye çalışıyordu. Oysa Türkiye, Moskova ve Tahran’la iş birliği içinde çalışıyor, Pekin’le köprüler kuruyordu.

Sonuç şuydu; Ankara, Washington’a rağmen siyasi, diplomatik ve askerî alanda zaferler kazanmıştı. TSK, DEAŞ’ı bölgeden atmış, YPG’ye dünyayı dar etmiş, kimsenin burnu kanamadan Fırat’ın batısını temizleyerek bölgenin asli unsurlarını evlerine yerleştirmişti. Bu şu demekti, Türkiye, savaşta bile bir tek sivilin zayi olmasına sebep olmazken Amerika, bir elçilik naklini züccaciye mağazasına giren fil kabalığıyla yapıp çok sayıda sivilin hayatını mahvetmişti.

Türkiye, Afrin Zaferi’nin ardından erken seçim ortamına girdi. Gündem kısmen farklılaşmıştı. Ancak, devlet işleri devam ediyordu. Geçtiğimiz günlerde Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, Almanya Şansölyesi Angela Merkel ile görüştü. Merkel, Washington’a giden Çavuşoğlu’na “Erdoğan’ı seçimlerden sonra Almanya’ya bekliyoruz” dedi. Bu davet manidardı. Seçimleri Cumhurbaşkanı Erdoğan’la Cumhur İttifakı’nın kazanacağına imaydı.

Türkiye Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu ile ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo arasında Washington’da yapılan “Türkiye-ABD ilişkileri” konulu toplantı işte bütün bu hadiselerden sonra icra edildi. 4 Haziran 2018’de olan toplantı müsbet bitti.

Bakanlar, masada Menbiç yol haritasını tasdik ettikleri gibi Suriye mes’elesini de bütünüyle ele aldılar. Buna göre, PYD/YPG, Menbiç’ten ve Fırat’ın doğusundan çekilecek, Amerika, verdiği silahları bu militanlardan toplayacak ve Türk ve Amerikan askerleri devriye nöbeti tutacaktır. FBI da Fetullah Gülen için sıkı bir soruşturma başlatıyormuş.

Türkiye’de sokaktaki vatandaşın kafası karıştı. Vatandaş, 15 yıllık macerayı biliyor. Üstelik Trump daha dün “biz Suriye’den çekiliyoruz!” diye kat’i bir ifade kullanmışken birden ne değişti?

Evet; Ankara ve Washington 14 Mayıs’ta burnundan solurken bundan sadece 20 gün sonra bu süt-liman bahar havasının sebebi nedir? Bu kararlar, bir de Pompeo ile alınıyor. Yeni ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Barack Obama’nın yüz karası Guantenamo Hapishanesini kapatma kararına muhalefet etmiştir. Şunu da diyebilmiştir: “İslamcı teröristlerin eylemlerine karşı çıkmayan Müslüman din adamları, terörün ortağıdır!” Bunu diyen, Türkiye ile münasebetlerin iyileştirilmesi ve bölgede barışın yeniden tesisi hususunda Dışişleri Bakanımızla 4 Haziran’da büyük bir muhabbet içinde el sıkışmıştır.

Niye?

Çünkü:

1-ABD, yalnızlaşmıştır. Rusya, İran, Almanya, Çin, İngiltere, Türkiye ile iyi münasebetler içindeyken Washington güttüğü kin sebebiyle kaybeden taraf olmuştur.

2-Yenikapı Mitingi, Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığının çapını göstermiş, Kudüs kararı, vatandaşın sabrını taşırmıştır.

3-Almanya, Türkiye seçimlerini okuyabilmiş ve şimdiden 24 Haziran sonrasına yatırım yapmıştır.

4- Bu sebeple; ABD, 4 Haziran’da üstelik de Pompeo eliyle Türkiye’ye mavi boncuklu bir taviz paketi vermiştir. Pakette teröristlerin Menbiç’ten çekilmesiyle Amerikan silahlarının toplanması ve terör lideri Fetullah Gülen hakkında soruşturma kararı vardır.

Amerika, kendiliğinden bu noktaya gelmemiştir. Zor, oyunu bozar. Ankara, Washington’ı siyasetlerini gözden geçirmeye zorlamıştır. Bu mavi boncuklu taviz paketi, aynı zamanda iktidara bir seçim hediyesidir.

Buna rağmen, Ankara, ziyadesiyle dikkatli olmalıdır. Teröristler 10 gün içinde çekilse bile silahlarının aynen toplanacağı pek inandırıcı değil. Trump’ın 24 saat sonra U dönüşü yapmayacağı söylenemez. Önceki Dışişleri Bakanı Rex Tillerson ile de Ankara’da gayet muhtevalı bir görüşme olmuş, fakat çiçeği burnunda bakan, başkan tarafından bir anda vazifeden alınmıştı.

Filistin dramında iki devletli çözüm hayata geçmedikçe, Amerikan Sefareti Kudüs’te kaldıkça, Mescid-i Aksa mahzun oldukça Türk milletinin kalbi hep kırık kalacaktır.

Ankara, hesap-kitabını gülücüklere ve söylenenlere göre değil “en kötü senaryo ne olabilir?” düşüncesiyle yapmalıdır.

.CHP DEMEK!..

2018-06-06 02:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel’in, siyasi hayatı, ilk defa Başbakan olduğu 1965’ten 12 Eylül 1980’e kadarki dönem ve 1980’den 2015’te vefat edinceye kadarki dönem olmak üzere ikiye ayrılır:

Birinci dönemde zaman zaman Başbakan ve zaman zaman da ana muhalefet lideridir. Bu döneminde bir muhtıra ve bir darbe yaşamıştır.

İkinci döneminde ise muhalefet liderliği, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı vardır.

1965-1980 Döneminde AP/Adalet Partisi’nin genel başkanıdır. O günün yasaları, her ne kadar izin vermese de bu parti, halkın kalbinde DP/Demokrat Parti’nin devamı, Süleyman Demirel de DP’nin reis-i umumisi Başvekil Menderes’in hayr’ül halefidir.

Muhafazakâr kitle, aşkla sevdiği Adnan Menderes’in idam edilmesinden sonra hâliyle Süleyman Demirel’i desteklemiştir. Halk, imânı ve çektikleri itibariyle buna mecburdur. Bu kitlenin doğrudan kendisi veya aile büyükleri, Tek Parti Zihniyeti’nden, işgal idarelerinin yapmayacağı denli zulüm görmüştür. Bundan dolayı, CHP’nin işbaşına gelmesi en büyük korkusudur. Korkusunun devam etmesinde de haklıdır zira aynı CHP, 27 Mayıs’ın yönetmen koltuğunda oturan rejisör de olmuştur.

Süleyman Demirel, iki darbeye muhatap olarak Başbakanlıktan düşürülmesine rağmen 12 Eylül’le girdiği Zincirbozan Cezaevi’nden çıktıktan sonra Türkçesi dâhil her şeyiyle değişmiş, âdeta Stockholm Sendromu’na yakalanmıştı.

Bunun en çarpıcı vaziyeti 28 Şubat Post Modern Cinayetinde yaşandı. Dünün “Nurlu Demirel”i 9. Cumhurbaşkanı, gözünü kırpmadan 28 Şubat’a yol vererek Cuntacı eşkıyanın yanında yer aldı. Böylece 32 yıl boyunca kendisini yalnız bırakmayan muhafazakâr kitleye kötülük yapmış olmakla kalmıyor, aynı zamanda Teknik Üniversite’den mektep arkadaşı Refahyol Hükûmetinin Başbakanı Necmettin Erbakan’la darbeden sonra AP’nin devamı olarak kendisinin kurduğu DYP/Doğru Yol Partisi ile kendi yerine getirdiği Başbakan Yardımcı Tansu Çiller’e de vefasızlık yapıyordu…

Cumhur İttifakı, iyi başlamış, kötü bitirmiş veya iyi başlamış ve fakat oya ihtiyaç bırakmayan Çankaya’ya çıktıktan sonra aslına rücu etmiş Süleyman Demirel’in 1965-1980, bilhassa 1970-1980 aralığında İsmet İnönü ve Bülent Ecevit CHP’lerine karşı miting meydanlarında yaptığı konuşmaları mutlaka bularak ekranlara taşımalı, yaymalı ve internete yüklemelidir. İslâmköylü Süleyman Demirel’in bu aralıktaki Tek Parti Zihniyeti’ne, CHP’ye karşı yaptığı konuşmalar, ortaya koyduğu muhalefet müthiştir. Bu dediğimiz yapılırsa o günleri bilmeyen, Tek Parti Zihniyetinden haberdar olmayan, CHP’yi herhangi bir siyasi parti zanneden yeni nesillere ibretlik dersler verilmiş olur. Neticede bu konuşmalar, “darbecilerin kardeşliği”nde buluşanlardan birinin söz ve tesbitleridir.

Hatta yalnızca Süleyman Demirel’in CHP’nin sicil ve sabıkasını ortaya döktüğü mitingleri değil, Ülkücü Gençliğin o yıllarda CHP aleyhinde yaptığı yürüyüşler de bulunup paylaşılmalıdır!

Demirel, o mitinglerde yıllar boyunca hep “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!!” diye haykırırdı.

Ülkücü Gençlik de kendisini Marksist-Leninistlere hedef gösteren CHP aleyhine 10 yıl boyunca yürüdü ve binler, bir ağızdan “zam, zulüm, işkence işte CHP!!!” diye yürekleri titretti.

Süleyman Demirel’in kürsülerde “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!’’ diye bu partiyi tasvir ve tarif ettiği zamanlarda biz, Hukuk Fakültesinde talebeydik. Ana-baba, konu-komşu yaşlılardan jandarma, dipçiği, tahsildar zulmü, ilaçsız, ekmeksiz, kömürsüz, ayakkabısız, üst-başsız günlerle saklanarak gizlenerek Kur’ân-ı kerim öğrenme ıstıraplarını ve daha neleri çok dinlemiştik. Onlar bir gerçekti. Ancak bize göre bunlar mazide kalmıştı. AP Genel Başkanının oy için mübalağa yaptığını sanıyorduk. Bu devirde böyle şeylerin olması mümkün müydü?

Mümkün oldu!!..

Hayat, böyle zanneden milyonlara ne kadar yanıldığını çok acı şekilde gösterdi!

Bülent Ecevit, İsmet İnönü’yü devirdikten sonra “Karaoğlan” diye efsane olmuştu. Bu rüzgârla Başbakan olarak işbaşına geldiği 1974, 1977, 1978, 1979 tarihli CHP hükûmetleri döneminde millet, tekrar 1940’ların yokluklarını yaşadı, TRT, Millî Eğitim ve Adalet gibi bakanlıklar ideolojik kadrolaşmalara sahne oldu, sokaklarda milliyetçi gençler kurşunlara hedef yapıldı. İlacın, ampulün, benzinin, çocuk mamasının, margarin yağının bile bulunmadığı, elektriğin sık ve uzun kesildiği, suların akmadığı, hazinenin tamtakır olduğu kıtlık yılları yaşandı.

Aynı Ecevit, DSP/Demokratik Sol Parti’yi kurduktan sonra da Mesut Yılmaz’ın Başbakan yardımcısı olarak veya doğrudan kendisi Başbakan olduğunda 28 Şubat sürecinin Süleyman Demirel ve Mesut Yılmaz’la birlikte siyaset ayağını teşkil etti. Tek Parti Zihniyeti, sadece 27 Mayıs cinayetinin değil, 28 Şubat fecaatinin yönetmen koltuğunda da yer almıştır.

Cumhur İttifakı ve/veya AK Parti, Adnan Menderes’ten başlayarak Süleyman Demirel, Alparslan Türkeş, Turgut Özal, Necmettin Erbakan’la gençliğin CHP’ye dair miting ve konuşmaları üzerinde sıkı bir arşiv taraması yapabilir.

Ortaya muazzam miktarda malzeme çıkacaktır.

CHP ne Kemal Kılıçdaroğlu’nun gösterdiği CHP ve ne de Muharrem İnce’nin anlattığı CHP’dir. CHP aynı CHP’dir. Değişmez, ideolojik katılığından taviz vermez. Tecrübesi çok pahalıdır. Bülent Ecevit ve Kemal Kılıçdaroğlu “Yeni CHP” diye iki teşebbüste bulunmuşsa da ikisi de bozgunla bitmiştir. Diğer taraftan, kişi arkadaşı gibidir. Tek Parti şemsiyesi altında toplananlar aynı Tek Parti Zihniyetini paylaşıyorlar demektir. Öyle olduğu için biri Kanal İstanbul’a muhalefet ederken diğeri Çanakkale Şehidler Köprüsü’ne muhalefet etmekte, CHP eski Türkiye’ye dönmeyi vadederken diğeri onu yalnız bırakmamaktadır.

CHP ve Tek Parti Zihniyeti, bugünkü seçmene çok iyi anlatılmalıdır.

Bakınız Başvekil Menderes ne diyor:

-Halk Partililer aslında kötü insanlar değildir!.. Fakat; hayal etmesini bilmezler!..

Hayal etmesini bilmeyen, Vatan Caddesi’ni, Boğaz Köprüsü’nü, Kanal İstanbul’u, mülteci kabulündeki merhameti, İHA’yı, Atak’ı, yerli otomobili, Fırat Kalkanını, Zeytin Dalını, Cumhurbaşkanlığı Sistemini, 2023’ü, 2071’i kavrayamaz.

Hayal edemeyen üretemez.

Hayali olmayan, ne fikir imal edebilir, ne eser inşa edebilir…

.CHP DEMEK!..

2018-06-06 02:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel’in, siyasi hayatı, ilk defa Başbakan olduğu 1965’ten 12 Eylül 1980’e kadarki dönem ve 1980’den 2015’te vefat edinceye kadarki dönem olmak üzere ikiye ayrılır:

Birinci dönemde zaman zaman Başbakan ve zaman zaman da ana muhalefet lideridir. Bu döneminde bir muhtıra ve bir darbe yaşamıştır.

İkinci döneminde ise muhalefet liderliği, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı vardır.

Demirel, o mitinglerde yıllar boyunca hep “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!!” diye haykırırdı.

Mümkün oldu!!..

Hayat, böyle zanneden milyonlara ne kadar yanıldığını çok acı şekilde gösterdi!

Ortaya muazzam miktarda malzeme çıkacaktır.

CHP ve Tek Parti Zihniyeti, bugünkü seçmene çok iyi anlatılmalıdır.

Bakınız Başvekil Menderes ne diyor:

-Halk Partililer aslında kötü insanlar değildir!.. Fakat; hayal etmesini bilmezler!..

Hayal edemeyen üretemez.

Hayali olmayan, ne fikir imal edebilir, ne eser inşa edebilir…

.PORTRE

2018-06-05 02:00:00

A -

A +

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun başından uzaklaştırmak için “gel buraya Muharrem!” diye aşağılayarak kerhen cumhurbaşkanı adayı gösterdiği Muharrem İnce, sansasyonlarla dikkati üzerine çekip seçmenin gözüne girmek istiyor.

İşte tam da o vak’ayı nakletmenin zamanıdır:

Devir, CHP’nin Tek Parti devridir. Vakit akşama yaklaşırken bir köylü vatandaş, yolda fötr şapkalı, papyonlu, tiril tiril ütülü elbiseli monşer tipli yarı Türk-yarı Fransız bir bay’dan “bey, ataşın var mı?” diye ateş ister. Tek Parti döneminde hem sigarayı hem kibriti, hele çakmağı bir arada bulmak kolay mı? Ekmeğin karneyle satıldığı günlerdir. “Muhtar çakmağı”na varmak için bile en az 30 seneye ihtiyaç vardır. Bu sırada sigara köylümüzün dudaklarındadır. Fötrlü, papyonlu bayınsa elinde el feneri bulunmaktadır. Ateş sorulunca elindeki fenerin ışığını yakarak, karşısındakinin sigarasına tutar. Sahte bir ciddiyet ve sahte bir samimiyet içindedir. Köylü sigarasını tutuşturmak için fenerin ışığından derin derin çeker. Fenerin sahibi tutmaya, köylü çekmeye devam ederler. Bir zaman geçtikten sonra ayrılırlar.

Tabiî ki sigara yanmamış ancak karşılıklı hesaplar yaşanmıştır. Monşer tipli, halktan kopuk aydın, belki de kalıp, kılık ve kıyafetine bakmadan köylünün kendisinden ateş sorma cesaretiyle alay etmek için onu işletmiştir. Feneri sigarasına tutarken köylünün fenerden, pilden habersiz olduğunu sanmaktadır. Oysa muhatabını asıl işleten, avurtları çökmüş, kasketinin yırtığından pamuklar çıkan köylüdür. Köylünün kıyafeti böyledir ama ariftir, uyanıktır. Karşısındaki feneri, sigarasına tuttuğu ân, onun hinliğini anlayarak kasten uzun uzadıya sigarasını yakmaya çalışmıştır. Bu esnada içinden de “sen, beni adam yerine koymuyorsun ama pilin boşa gittiğinin farkında olmayacak kadar da gafilsin!” diye kıs kıs gülmektedir...

Muharrem İnce, bir şovmen gibi sesini yükseltiyor, eliyle-koluyla bağırıp çağırıyor, günümüz Türkiye’sine hitap etmediği hâlde kasket takıyor, heveskâr edalarla bisiklete biniyor, bekârın karı boşama kolaylığıyla devlete mal olmuş dev projeleri yıkacağını veya iptal edeceğini söylüyor, bir gün hayırlı olsun diye misafiri olduğu diğer adaya ertesi gün ağzına geleni sayıyor, en acısı Montrö’nün ne olduğunu bilmeden İstanbul Kanalı’na dair sorumsuz laflar ediyor. Bugüne kadarki bütün yaptıkları, sahne oyunu ve bol bol tenkittir. Kendinin proje, plan ve teklifleri yok. Sadece “ben cumhurbaşkanı olursam şunu yıkacağım, bunu iptal edeceğim!” diyor.

Bunları derken de cerbeze ve sansasyondan medet umuyor. Sanıyor ki seçmen, dünyadan gafil, doğru ile yanlışı ayıracak ehliyette değil. Hâlbuki bizim seçmen, “çarıklı erkân-ı harp” olduğu dönemden bu yana gerektiğinde politikacıları işletir fakat aklıselimden şaşmaz. Çarıklı erkân-ı harp, “ayağı çarıklı kurmay” demek. Çarıklı erkân-ı harp, Osman Bölükbaşı’nın da konuşmalarını dinlemek, hicivlerini duymak ve nüktelerine gülmek için mitinglerini hıncahınç doldurur fakat sıra sandığa gelince reyini Adnan Menderes’e verirmiş. Biz, son zamanlarına yetiştik. MP Genel Başkanı Bölükbaşı, boş konuşmazdı. Nükteleri seviyeliydi. Ağzından çıkanı kulağı duyardı. Muharrem İnce ise -maalesef- ağız dolusu söylüyor. Buna son örnek Korg. İsmail Metin Temel’in apoletlerini sökme hakareti. Bu gürlemesiyle o yıkma, iptal etme laf dizisine bir de “sökme” kelimesi eklemiş olmakta. Rütbeyi taşıyan omuzdaki kumaş parçasını, seçimle gelmiş bir cumhurbaşkanı nasıl sökermiş? Yoksa cumhurbaşkanı olduğunda hukuku da mı iptal edecektir? Rütbeyi ancak mahkeme kararı, geri alabilir.

Bize kalırsa Sn. İnce, cumhurbaşkanı seçilemeyeceğine, Sn. Erdoğan’ın birinci turda yarışı kazanacağına inanmaktadır. O böyle popüler tavırlar, bol keseden laflarla partisinden daha fazla oy almaya oynamaktadır. Eğer partisine yakın veya partisinden fazla oy alırsa 24 Haziran’dan sonra CHP’de genel başkanlık kavgası kaçınılmazdır. Kim galip gelirse diğeri CHP’de kalamaz. Fakat bu politikacının akıllı düşmanlık yaptığı Temel Paşa’ya Genelkurmay Başkanlığı yolu açılmışa benzemektedir. Bizim geleneklerimizde mağdur taçlandırılır.

Siyaset mezarlığı, adı-sanı unutulmuş, bulutlardan-denizlere-oradan dağlara tırmanan mübalağalı, bol vaadli, cerbezeli politikacılarla doludur.

Bugün ne Halkçı Partili Necdet Calp hatırlanır, ne Genç Parti Başkanı Cem Uzan. Ne kendileri ne partileri hatırlanır. Cem Uzan, Muharrem İnce’den on kat fazla ter döküyordu, vaadleri de öyle. Ne var ki Bursa mitinginde karşısındaki kalabalığı görüp de kendini kaybedince AK Parti Genel Başkanı Tayyip Erdoğan’a “Allahsız!” deme talihsizliğine düştü ve bitti.

Bir kelimeyle aziz olunur, bir kelimeyle zelil olunur.

Tecrübesi pahalıdır…

.ÖZERKLİK VAADİ, BÖLÜNMEYE DAVETİYEDİR!

2018-06-04 02:00:00

A -

A +

CHP Seçim Beyannamesi’nin işe yarar hangi maddesi vardır pek akla gelmiyor ama sorumsuzca dile getirdiği “özerklik” vaadi, akıldan çıkmıyor.

Genel başkan Kemal Kılıçdaroğlu’nun açıkladığı parti seçim beyannamesinin “Kürt meselesi ve eşit yurttaşlık temelinde çözüm” başlığı altında “Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’nı uygulayacağız” denirken “Kamu Yönetimi Reformu” başlığı altında ise “kamu yerel birimlerinin idari ve mali özerkliklerini sağlayacağız” denmektedir.

“Kamu yerel birimleri” denilen belediyelerdir.

Bu vaadi tercüme edersek denilen şudur:

CHP şayet iktidar olursa belediyelerle belediye meclislerine kendi bütçeleri için vergi toplama vs. gibi tasarruflarla idari bakımdan da Ankara’dan ayrı kendi başına idare ve karar alma hakkı tanıyacaktır. “Muhtariyet” ve “otonomi” de denen özerkliğe bölücüler “öz yönetim” diyorlar.

Bu vaadler, bölücü partinin seçim beyannamelerinde de hep vardır. CHP zaman zaman iktidar hırsıyla bu yola girmektedir. Bu defa yine ateşle oynamaya tevessül etmiş bulunuyor. Maksadı HDP’ye gidecek oyları partisine çevirmektir. Bu küçük politika esnaflığını yaparken de “Avrupa yerel yönetimler özerklik şartı”na atıfla sorumsuzluğuna meşruiyet aramaktadır. Avrupa’ya kalsa Sevr’i tatbik edecekti. CHP zihniyetinin bir asır boyu “hain” dediği Sultan VI. Mehmed Vahideddin Sevr’e geçit vermedi. Türk milleti de İstiklal Harbi’ni yaparak bu kadarcık bir vatanı kurtarabildi. Avrupa’nın, Amerika’nın veya bir başka iklimin mahalli idareler anlayışı farklıdır, bizimki farklı. ABD, Hindistan ve daha birçok devlet şekli, nev’i şahsına münhasırdır, çeşidi kendine özgüdür, o yönetim yapısı yalnızca o memlekette tatbik edilebilir. Mesela ABD, 50 eyalet ve bir de DC yani “payitaht” olmak üzere 50 artı 1’lik bir idari birimden meydana gelmektedir. Ancak bu ABD 10 milyon km2’ye yakın toprak ve 320 milyondan fazla nüfusa sahiptir. Amerika’yı büyük devlet yapan da esasen bu iki unsurdur. Büyük devlet olmanın 5 unsuru; büyük toprak, büyük nüfus, kuvvetli maliye, yüksek adalet ve kudretli ordudur. Eğer; Cumhuriyet dönemi mektep kitaplarında çocuklara “kahraman” diye belletilen Midhat Paşa yüzünden Osmanlı devleti, 1877-78 Türk-Rus Harbine girmese, onu daha sonraki harpler takip etmese, İttihad Terakki de devleti yok yere ilk cihan harbine sokmasaydı bugün topraklarımız da nüfusumuz da ABD’ninki civarındaydı. Abdülhamid Han, yönetimi, İttihatçı cuntaya devrederken memleket 5 milyon km2 idi.

Hilafet üzerinden tâbi olanlarla vergi ve haraç verenler hariç, doğrudan vatan yekpâreliği içinde yer alan kavimlerin, bugün Osmanlı Türkiye’si toprakları üzerinde kurduğu müstakil devlet sayısı 64’tür. Türkiye Cumhuriyeti, 64’ten biridir. Arabistan ve Mısır gibi bazı memleketler, Türkiye yüzölçümünden çok büyüktür.

Ne demek istediğimizi CHP’liler anlamışlardır diye ümit ederiz. Şunu diyoruz; o şartnamenin sahibi Avrupa, sömürgeci haçlı Batı, vatanımızı 64 parçaya böldüler. Fakat buna rağmen tatmin olmadılar. Sevr onlar için vazgeçilmezdir. İstanbul’un fethi büyük felaketleridir. Türkleri de Endülüs Müslümanlarını 8 asır sonra İspanya’dan kazıyıp çıkarttıkları gibi Türkleri de Orta Avrupa ve Balkanlardan çıkartmanın devamı olarak Anadolu’dan da sürüp çıkartmak, gündüz bile gördükleri rüyadır. Bir asra yakın bir zamandır “devleti kuran parti” diye asılsız bir sözle milleti uyutan CHP’de bunları görecek, ufuk, müktesebat yok mudur?

Bizden muhtariyet kazanarak bölünme 1821’de Yunanistan’la başladı, sonra onu diğerleri takip etti. Şimdilerde de o şartnamenin sahibi Avrupa ve Haçlı yahut Vahşi Batı, Kürt nüfus üzerinden bu oyunu planlamakta.

İktidar olup da vatanı böldükten sonra orada kalsın o iktidar.

Bu vaad, CHP’nin siciline kaydedilmiştir.

.SESSİZ GEÇİŞ

2018-05-31 02:00:00

A -

A +

Çemberlitaş’taki Sultan Mahmud türbesinde II. Mahmud Han, oğlu Abdülmecid Han, diğer oğlu Sultan Abdülaziz Han ve Abdülmecid Han’dan torunu II. Abdülhamid Han medfundur. Türbe bahçesindeki hazire ise en büyük hanedan kabristanıdır. Beşiktaş Yahya Efendi’deki türbe ile Şam’da Süleymaniye Camii Haziresi, diğer iki mühim hanedan kabristanıdır.

Sultan Mahmud Türbesi, birçok padişah ve ulema ve evliya türbesi gibi 1990 ortalarına kadar kapalıydı. Bu arada bugün daha ziyade “Sultan Abdülhamid Han Türbesi” diye anılan Sultan Mahmud Türbesi ve beş padişaha rehberlik yapmış olan Üsküdar Doğancılar’daki Aziz Mahmud Hüdai Hazretlerinin türbesi de kapalıydı. Rabbim vesile yarattı, Aziz Mahmud Hüdai Hazretlerinin türbesiyle I. Sultan Abdülhamid Han’ın Sirkeci’deki eski Dördüncü Vakıf Hanı karşısında bulunan türbesinin 1990’lı yıllarda ziyarete açılmasında bu fakirin de bir nebzecik hissesi oldu. Son bahsettiğimiz türbe, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- “Kadem-i Şerif” denen mübarek ayak izlerinin bulunduğu mekânlardandır. Öbür Kadem-i Şerif bulunan mekânlar ise Eyüb Sultan Türbesi, Laleli’deki III. Selim Türbesi ve diğer saraylar gibi TBMM Başkanlığına bağlı olmak yerine hâlâ Kültür Bakanlığına bağlı olan ve hâlâ müze statüsünde bulunan Topkapı Sarayı Hümayunu’dur.

Bu vesileyle şunu da ifade edelim ki Şarki Türkistan’dan Avrupa ortalarına, Kırım’dan Yemen’e kadar ecdadın atının nal izleri bulunan İslam coğrafyasının her ikliminde yıldızların semayı nakışlaması gibi Peygamber, sahabi, âlim, evliya ve padişah türbeleri çağına ve memleketine göre buraları nakış nakış işleyerek vatan kılmıştır. Bu türbeler, bizim kalbi varlıklarımız ve kültür nişanelerimiz, olarak tabii müzelerimizdir. Aynı zamanda dara, zora sıkıntıya düşmüş, çaresiz kalmış müminler için referans yapılarak dileklerin Allahü tealaya arz edildiği müstesna makamlardır.

Son senelerde gerek Vakıflar İdaresi, gerek TİKA, gerekse İBB birçok cami, sebil, türbe gibi tarihî eseri ayağa kaldırdı. Buralara insan ve alarm sistemi olarak güvenlik düzeni kondu. Vakıflar, içeride, TİKA dışarıda birçok eseri yeniden bina ederek banilerinin ruhlarını şad eyledi. Bunları derken şunu da acı acı düşünmeden edemiyoruz. Vakıflar’ın banka sebebiyle faizle işi olmamalı. Kız veya değil voleybol takımı çalıştırmakla da işi olmamalı. Bunları yapan çok yer var. Ecdat, bir asırdır talan edile edile bitirilemeyen dünyalar dolusu ve dünyalar güzeli eserleri, banka işletmek ve voleybol takımı kurulması için bırakmadı.

Dediğimiz gibi bu kurumlarımız ve daha başkaları öze dönüş anlamında kıymetli çalışmalara imza atmaktalar. Bugün bütün cami ve mescitler pırıl pırıl. Kışın hem musluklardan sıcak su akmakta ve hem de cami zemini yerden ısıtılmakta. Caiz olup olmaması bir tarafa TDİ de camilerdeki ses kirliliğini önleyebilse bu da tarihî bir hizmet olacaktır. Vaziyet şöyledir; cemaat az, mikrofon çok, hoparlör fazla, ses rahatsız edecek şiddette.

İstanbul’da imar edilip göz kamaştıran çalışmalar olarak hizmete açılan son iki eserden biri Sultan Mahmud Han Türbesi, diğeri de Fatih Sultan Mehmed Han Türbesi’dir. Bu arada diğer kültürlerin kilise vs yapıları da aslına döndürülmektedir.

Allah, elden almasın ama bu günler, ancak elden çıkarsa kıymeti bilinir. Fatih Türbesi’ne girilen avlu kapısıyla Hünkar Mahfili kapısı aynı yerdedir. Türbeye her gidişimizde Hünkar Mahfilinin o canım kapı sundurmasının yıkılıp döküldüğünü derin üzüntülerle yaşardık. Şimdilerde ise aslı gibi iftihar edilecek bir eser hâlini almış. Bugünler hayal edilemezdi diyoruz. Çünkü bir Cumhurbaşkanının imarı biten bir türbeyi ziyarete açacağı akla bile gelmezdi.

Ya şu güzelliğe ne denir? Takdir etmemek mümkün mü?

İBB, metronun Sultan Mahmud Türbesi önünden geçerken rayların ses ve titreşim çıkartarak türbede yatanları rahatsız etmemesi için bütün tedbirleri almış. Ayrıca yayalar için ışıklı ikaz sistemi kurularak vatmanın korna çalma mecburiyeti de ortadan kaldırılmış. Metro, artık burada demir yolunu uhrevi bir sessizlikle geçiyor.

Bütün bunlar, Abdülhamid Han’a teşekkür etmek için yapılmış. Medine’de Hicaz Demir Yolu inşaatı devam ederken gürültü olup da Kainatın Efendisi, Hücre-i Saadetlerinde rahatsız olmasınlar diye işçiler, keçe bağlanmış balyozlara çalıştılar. Demir yolu bitince de bu bölgedeki raylara aynı maksatla keçe döşendi.

Abdülhamid Han, tren bile geçerken edebin terk edilmemesi için bunları yapmıştı. Vefatından tam yüz sene sonra torunlarından zarif bir davranışla bu hürmetinin karşılığını gördü.

Hürmet eden, hürmet görür.

Vefa gösteren vefa bulur.

Kıymet bilenin kıymeti bilinir.

Kim ne ekerse onu biçer.

.DARBE SEVİCİLER!

2018-05-30 02:00:00

A -

A +

27 Mayıs 1960 Darbesi, zalim bir cinayettir. Seçimle işbaşına gelmiş DP iktidarına karşı yapılmış ve bu darbenin kurdurduğu uydurma Yassıada mahkemesinin aşağılık mahkeme hey’eti eliyle, Başvekil Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan asılarak, İçişleri Bakanı Namık Gedik de emniyetin penceresinden atılmış olarak şüpheli bir şekilde katledilmişlerdi.

İngiliz yapımı bu darbe, Türkiye’nin 14 Mayıs 1950’de yakaladığı hürriyet yolunu ve kalkınma hamlelerini kapatarak sonraki bütün darbelerin başlangıcı olmuş ve Türkiye’yi İngiliz-Amerikan vesayeti altına sokmuştur.

27 Mayıs anlaşılmadan cunta, CHP, basın, üniversite, yargı, aydın ihaneti ve darbecilik devri itibariyle layıkıyla anlaşılamaz. Adı geçen darbe, Türkiye’ye bir asır kaybettirmiştir. Sonraki bütün fukaralıkların da sebebi bu darbedir. Darbeciler, iktidarı “anayasanın dışına çıkarak anayasayı ihlal suçu işlediği” iddiasıyla silahla devirdiler. Hâlbuki kendileri, hâkimiyeti ele geçirince aynı anayasayı bütünüyle lağvedip, 1961 Anayasası denen ve sonraki bütün anarşi ve teröre geçit veren bir anayasa yaptılar. Bu güya anayasaya bir de madde koyarak kara bir günü “27 Mayıs Hürriyet ve Anayasa Bayramı” diye 12 Eylül 1980 darbesine kadar millete zorla kutlattılar…

Toplum, şimdilerde darbelerin artık tarihte kaldığına, darbeler devrinin bittiğine, son darbe ihanetinin 15 Temmuz 2016 olduğuna inanmanın eşiğindeydi. Ama yaşanan bir hadise, hiç de öyle olmadığı; darbeci zihniyetin bütün kin, intikam ve öfkesiyle mevcut olduğunu ve fırsatını bulunca gözünü kırpmadan yeniden katliama girişeceğini gösterdi:

Gündem, 27 Mayıs 2018 günü Ankara Cumhuriyet Başsavcılığının bir açıklamasıyla sarsıldı. Açıklama şöyleydi:

-27 Mayıs 2018 Günü Atatürkçü Düşünce Derneği Twitter hesabından yayınlandığı iddia edilen bir paylaşımla 27 Mayıs 1960 darbesi övülmekle TCK 215. Maddesinin suç ve suçluları övme fiili işlenmiş olduğundan re’sen soruşturma başlatılmıştır.

Suç unsuru paylaşım, adı geçen derneğin resmî hesabında şu şekilde yapılmıştır:

@add_genelmerkez

“TSK bundan yarım yüzyıl önce anayasa ve hukuk dışına çıkmış bir siyasal iktidara karşı direnme hakkını kullanmıştı. Ordunun arkasında milletin desteği vardı.#27 Mayıs”

Burada iki maksat güdüldüğü net şekilde bellidir. Birincisi 27 Mayıs darbesini yapanları haklı çıkarma gayretkeşliği vardır. Ancak bu birinci hedefleri olamazdı. Asıl hedef DP, Menderes ve 27 Mayıs üzerinden AK Parti ve Recep Tayyip Erdoğan’dır. Millet, sokağa çağrılmakta.

Bu tweet üzerine Başsavcılık harekete geçtiği gibi sosyal medyadaki vatanseverler ve İçişleri Bakanlığı da suç duyurusu ve Dernekler Masası üzerinden hazırlığa girişti.

Bunlar olup da millî tepki şiddetlenince ADD, mevzubahis tweeti hesabından silerek bir açıklama yapmak zorunda kaldı. Vaki açıklamaya göre o tweet, kurum ile yönetici ve üyelerinin görüşünü yansıtmamaktadır ve zaten haberleri olmadan yazılmış ve yönetimin bilgi ve tasvibi alınmadan yayınlanmıştır. Yapanlar hakkında da hukuk müşavirliği soruşturma açmıştır.

Ne var ki açıklamada darbeler kötülenmemektedir. Merhum şehidlerle ailelerinden ve kamuoyundan özür dilenmemektedir. Reaksiyonun büyüklüğü karşısında bir sinme olmuş fakat ortadan bir reddiye kaleme alınmış.

Acaba; Savcılık takibat başlatmasa kamuoyu infial göstermese, İçişleri Bakanlığı harekete geçmese o tweet silinir miydi?

Hukukta “objektif mes’uliyet” denen bir kavram vardır. Mesela bir merkep, sahibinin haberi olmadan bir tarlaya girip taze ekinleri yese, çiğnese ve ziyan verse merkep sahibinin bundan haberi olmasa bile sorumludur. ADD “sildim kurtuldum, benim görüşüm, üyelerimin de görüşü değil” diyemez! Onu yazanlar da bu derneğin üyesi değil mi? Hatta sosyal medya yöneticileri olmalı ki resmî hesabı çalıştırıyorlar.

Savcılık işin peşini bırakmayarak bu dernekte geriye doğru bütün darbe tarihlerinde neler yapıldığını araştırmalı, Dernekler Masası da iğneden ipliğe tahkikat yapmalıdır. Eğer bu hadise mazur görülürse sosyal medyada suçun yolu açılır. Herkes diyeceğini der ve sıkıntı doğacağını anlayınca “affedersiniz” diyerek suç unsurunu siler.

Hiç lamı-cimi yok. ADD bir dernek iken siyaset yapmış, resmî Twitter hesabından suç ve suçluları överek TCK/Türk Ceza Kanununun 215. Maddesine göre suç işlemiştir. İçişleri Bakanlığı Dernekler Masası bu derneğin faaliyetine izin veremeyeceği gibi tam da böyle fiil ve failler için var olan OHAL kararnamesi de devreye girmelidir.

Politika yapan, çıkar alenen ne diyecekse der. Ancak tarihî şahsiyetleri maske edinip dernekçilik adı altında, düşünce üretiliyormuş zannı vererek milletin değerlerine hakaret edilemez, darbe seviciliği yapılamaz!

.BİR İNSAN, BİR SÖZ VE BİR DEVLET!

2018-05-29 02:00:00

A -

A +

-Konstantiniyye elbette fetholunacaktır; O’nu fetheden emîr ne güzel emîrdir ve O’nun askerleri ne güzel askerlerdir!

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- doğru söyledi. O, zaten hep doğru söyledi. O, Muhammed’ül emin olduğu gibi muhbir-i sadıktır da; doğru haber verendir.

İşte bu Şanlı Peygamber muştusu sebebiyledir ki nice İslam hükümdarı Konstantiniyye’yi zapt ederek Peygamberler Peygamberi’nin övgüsüne yükselmek istedi.

Bizans’ın düşmesi, Konstantiniyye’nin ebedi İslam yurdu olması, asırlar sonra Peygamberimizin bir mucizesinin daha tecelli etmesi demektir.

İstanbul elbette fethedildi.

O’nu fetheden emir elhak güzel bir Sultandı.

O Sultanın mücahidleri güzel askerlerdi.

Sorulması gereken soru şudur:

-Konstantiniyye’nin fethindeki sır nedir?

Konstantiniyye’nin fethine, bir başka ifadeyle Şarki Roma’nın sukutuna dair yüzlerce görüş ortaya konmuştur. Şu var ki bunlar, daha ziyade maddi sebepler üzerinedir.

Bize göre fethin sırrı çok daha farklıdır. Malumdur ki Konstantiniyye 53 günlük bir muhasaradan sonra “salip”ten kurtarılıp “hilal”le taçlandırılmıştır.

Bununun sırrı şudur:

Mehemmed bin Murad veya İkinci Mehmed, kuşatmanın 52. gününde vezirlerini, paşalarını Topkapı önündeki otağına toplayıp onlara deseydi ki:

-Konstantiniyye’yi nice vakittir muhasara eylemekteyiz?

-52 gündür Sultanım.

-Pekâlâ, bu zaman zarfında nice işler işlendi?

-Surları dövdük, kefereyi bertaraf eyledik, civan evladlarımızı şehid verdik, surlara çıktık, daha nice cesaret ve şecaat numuneleri gösterdik.

-Netice nedir?

-Netice malumlarıdır Sultanım; pek müteessiriz lakin fetih müyesser olmamıştır.

Arz edilenlere zaten vâkıf olan Hünkâr, bildiklerini maiyetindekilere de teyid ettirdikten sonra şöyle ferman buyurabilir ve bundan dolayı da istikbalde kimse kendisine bir şey diyemezdi:

-Toplanın gidiyoruz, her çareye müracaat edilmiş fakat zafer kazanılamamıştır, gayrı yapacak bir iş kalmamıştır!

Ne var ki kartal burunlu, şahin bakışlı ve aslan yürekli genç Hükümdar böyle demedi. O, bir destandan kopmuş şimşek parçasını andıran şu sözü, bir küheylanı şahlandıran kamçı gibi şaklatarak bütün ümitsizlikleri yıkmak suretiyle liderlik ve deha farkını ortaya koydu:

-Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!

Bu yüksek irade ile bir muazzam zafer kazandı ve Padişah-ı ruy-i zemin oldu. Tekrarlayalım; yeryüzüne Padişah olma şanını elde etti ve bu şanı evlatlarına da ulvi bir miras olarak bıraktı.

Bir diğer soruya sıra gelmiştir:

Mehemmed bin Murad, kuşatmanın uzamasından yılgınlık getirip maiyetindekileri de dinledikten sonra “toplanın gidiyoruz” deseydi bunun tarihî şekillendirmesi ne olabilirdi?

-Bu dünyadan bir de “II. Mehmed” diye bir Sultan geçmiş, zaman, Fatih Sultan Mehmed Han diye bir Padişahı tanımamış, olurdu.

-Devlet-i ali Osman, belki bir daha Şarki Roma’yı yıkarak Cihan Devleti olamazdı.

-Devlet-i Ebed Müddet’in altın halkası, herhâlde 650 sene yaşayamaz ve tabiatıyla çağ değiştirmiş olma şerefine kavuşamazdı.

-Necip Türk milleti ve cümle İslam âlemi belki de hiçbir zaman İstanbul diye müstesna bir Payitaht’a sahip olamazdı.

-İnsanlık, Osmanlı Medeniyetinden mahrum kalırdı.

Bu ihtimalleri bitiren sebep, müstakbel Fatih’in o yiğit haykırışıdır “Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!”

Abdülhamid Han’a “Kızıl Sultan” diye leke sürmeye çalışan tarih ders kitaplarında cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Han’ın Latince bildiği bilhassa yer alırdı. Hayır, bu bir gerçeğin ifadesinden evvel bir suiniyetin tezahürüdür. Bir asırdır bu iklimde her fazilet ve maharet bir tarafından eski Roma ve Antik Yunan’a bağlanmak istenmiştir. Bu ne yaman çelişkidir? Fatih’in ruhu nasıl bir Roma irfanıyla beslenmiş olmalı ki kalbinde kor bir Kızılelma ateşi yanan Hakan, şarki Roma’yı fethettikten sonra o Kızılelma’nın Ayasofya’nın kubbesinden Roma Katedralinin kubbesine kanatlandığına inanmış ve Roma’yı almayı da mukaddes bir gaye bellemiştir?

II. Mehmed’i “İstanbul Fatihi” yaparak Peygamber takdirine hak kazandıran asıl ve asil sebep o aziz Peygamberin azim, irade ve kahramanlığıdır.

Hatırlayalım:

Kurtarıcı Peygamber, İslamiyet’i, insanlığa tebliğe başlayınca müşrikler deliye döner. O da kim? Peygamberlik iddia eden Abdullah’ın yetimi?

O’na ve getirdiklerine iman eden eshabına inanılmaz eza ve cefalar yapılır. Fakat ceberutlukla bir netice alamazlar. Sonunda Peygamberimizi ikna etmeye tevessül ederler.

Gelir ve şunu derler:

-Derdin ne? Eğer para istiyorsan istediğin kadar al, kadın diyorsan Mekke’nin en güzel kızlarını verelim, başımıza geçmek istiyorsan hemen buyur!

Müşriklerin bu teklifine Kâinatın Efendisinin verdiği cevap, O’nun adını taşıyan ve yolunda giden sevdalısı bir Padişaha “Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!” dedirten, iradesini çifte su verilmiş çeliğe döndüren sebep Kahraman Peygamberin müşriklere verdiği o muazzam cevaptır:

-Bir elime Ay’ı, bir elime Güneş’i verseniz yolumdan ve davamdan vazgeçmem!

Konstantiniyye’nin fethini müjdeleyen mucizenin sahibi, o güzel Emîr ve O’nun güzel askerlerinin ruhunu işte bu eksiği ve fazlası olmayan muhteşem sözle tutuşturmuştu…

.PROJESİ, YIKIM VE GÖZYAŞI!

2018-05-28 02:00:00

A -

A +

Muharrem İnce’nin seçim mitinglerindeki kasket giyme, ayakkabı boyama, traktör sürme… gibi çocukça denebilecek davranışları, yapana hiçbir getirisi olmayacak tebessüm uyandıran davranışlardır. Bugün artık ne CHP’nin darağacı zoruyla şapka giydirdiği zulmet günlerindeyiz ve ne de köylü -şükür ki- öyle giyiniyor. Traktör de günümüz Türkiye’sinde köylümüz için -yine şükür ki- zühre yıldızındaki bir masal unsuru değil. Ayakkabı boyamasının üzerinde bile durmaya değmez, herkesin eğlenmeye hakkı vardır.

Bunları geçmeli:

Asıl konuşulması gerekenler, yerli otomobil projesini iptal edeceğine dair iddiası, birtakım yerleri yıkacağını söylemesi, Kanal İstanbul projesini durduracağını haber vermesi ve Suriyelilere dair dedikleridir.

Temenni olarak söylemiyoruz. Ancak gözlemimiz o ki Sn. İnce, asla ve kat’a cumhurbaşkanı seçilemeyecektir. Böyle bir ihtimal olsa Sn. Kılıçdaroğlu kendisi aday olurdu. Ancak cumhurbaşkanı olmasa bile bir adayın yaptığını görmesi, söylediğini de duyması şarttır. Bu zaviyeden baktığımızda yerli otomobille alakalı dedikleri, kurşunu doğrudan kendi ayağına sıkmasıdır. Nitekim hatasını anlamış olmalı ki onu demedim de bunu dedim kabilinden tevil yoluna saptı. Onun için otomobille alakalı sözlerini bir kenara bırakıyoruz.

Yıkma meselesine gelince; Sn: İnce Külliye’yi yıkacağını söyledi. Başka yıkacakları da olmalı. Külliye ile alâkalı zaman zaman farklı şeyler de dedi. Bu Külliye’nin gözde bu kadar büyütülmesi gariptir. Osmanlı, 1853’te en zor zamanında bile Dolmabahçe Sarayı’nı yapabildi. O’nun yanında Külliye bir şey değildir. Bu bir gerçek, diğer ve asıl söylenmesi gerekense şudur: Cumhurbaşkanlığı Külliyesi, Recep Tayyip Erdoğan’ın mülkü değildir. Sn. Erdoğan’ın bu mülkü miras olarak bırakma hakkı yoktur.

Bir cumhurbaşkanı adayının ağzına yıkma ve iptal kelimeleri değil, yapma ve imar etme teklif, taahhüt ve cümleleri yakışır. Cumhurbaşkanı seçilebilse Külliye’de oturmayacak mıydı? Ancak; bu aday, yerli otomobilden vazgeçme ve yıkma hışımlarıyla kalmıyor; oradan aldığı hızla Kanal İstanbul’a da hücum ediyor. O zaman adama “dur!” derler. “Kanal İstanbul” denen, İstanbul Kanalı, bir kere çok geç kalmıştır. Yapılıp bitirilmesi bizim tam istiklalimize kavuşmamızın ilânı olacaktır. Bu kanal yapılınca, Montrö Boğazlar Sözleşmesi’nde avantajlı olan biz olacağız. Sömürgeci Batı, cumhuriyetten sonra dar ve zor günlerimizden istifadeyle kendi keyfince bir Boğazlar İdaresi kurdu. İstanbul ve Çanakkale Boğazı âdeta hâkimiyetimizde değildi. 1936 tarihli Montrö Sözleşmesi, Boğazları yeniden hükümranlığımıza almamızın başlangıcıdır. Tam alamadık. Buralara tam ve kesin hâkimiyetimiz Kanal İstanbul’la olacaktır. Belli ki Muharrem İnce’nin tarih bilmezliği, hukuka yabancılığı ve makam hırsı bu hataları yaptırmakta. CHP’liler hâlâ mı Vatan Caddesi’ne muhalefet ve Boğaz’a köprü yapılmasına karşı yürüyüş günlerindeler, hâlâ mı Necdet Calp fikrindeler?

Adı geçenin konuşmasındaki en insafsız cümle ise Suriyelilerle alâkalı:

“Bayramda Suriye’ye gidenleri geri almayacağım!” diyor.

Hem ayıp, hem vicdana ve tarihî hakikate aykırı bir kötü söz.

Bayramda insanlar sevindirilir, yolları kesilmez.

Bu ne gaddarlıktır böyle?

O insanlar, keyiflerinden mi Türkiye’ye iltica ettiler? Başlarına ateş yağıyordu, evlerini-barklarını bırakıp kaçmak zorunda kaldılar. Geldikleri Türkiye, onların da anavatanıdır. Onların dedeleri de Çanakkale’de, Sarıkamış’ta vs. şehiddir.

Bu millet, yıkım ve gözyaşı vaad eden bu zihniyeti iktidar yapmadığı gibi hiçbir zaman Cumhurbaşkanı yapmaz.

Bu zihniyetin ele gelir, hatırlanır hiçbir eseri yoktur.

Sadece gaf ve laf!

.SON SİLAH!

2018-05-25 02:00:00

A -

A +

Masonlar, siyonistler ve ehli salip, 3 Kasım 1839 tarihli Tanzimat Fermanıyla Türkiye’ye derin müdahalede bulunarak milletimizin genlerini değiştirme sürecini başlattılar. 3 Kasım 2002’den bu yana onların biçtiği elbise, çizdiği yol ve tanzim ettiği dünya görüşünün dışına çıkmış bulunmaktayız. Diğer laik ülkelerde laiklik, aslıyla ne ise odur. Fakat, Türkiye’ye laikliği dinsizlik olarak yerleştirmeye çalıştılar. Tek Parti uygulamalarında, 28 Şubat faşizminde yaşanan budur.

3 Kasım 1839-3 Kasım 2002 arasında içeriden devşirdikleri küçük adamlarla birlikte vesayetlerine aldıkları bir Türkiye şekillendirme çabasındaydılar. Zahiren bağımsız esasta ise özünden kopmuş, masonların, Kraliçe’nin güdümünde bir devlet ve bu devletin kendisi gibi mazisiyle, özüyle, alâkası kalmamış, kalbi boşaltılmış vatandaşları…

İslâm’ın bin yıllık Sancaktarı’ndan zalimce intikam alınıyordu. Bu plan, bir buçuk asır boyunca en sinsi ve en ağır şekilde tatbik edildi. Önce Düyun-ı Umumiye, sonra da IMF ile tesis edilen para politikaları. Dış merkezlerden bakan tayin etmeler, darbelerle fabrika ayarlarına çekmeler. Bu Türkiye’nin milIî geliri düşüktü, dünyada itibarı yoktu. Türklere tanınan en büyük imtiyaz, Avrupa şehirlerinde işçi olarak çalışıp sokakları süpürmekti.

14 Mayıs 1950 seçim zaferine Beyaz İhtilâl denmişti

3 Kasım 2002 Anadolu İhtilalidir.

Bu millet, 14 Mayıs 1950’de “yeter söz milletindir!” diye Tek Parti zorbalığına karşı ayağa kalkmış, 6 Kasım 1983’te dört eğilimi toparlayarak kardeşliği pekiştirmiş, 3 Kasım 2002’de ise “yeter, söz de karar da milletindir” diyerek 2023 ve 2071 Hedeflerine doğru kutlu bir yürüyüşe başlamıştı. Bu yürüyüşle yollar, tüneller, köprüler, geçitler, hava meydanları, hızlı trenler, sağlıktaki inanılmaz hamleler, herkesin ev sahibi olması gibi asırlık hizmetler gerçekleştirildi. Enflasyon, yüzde 70’lerden aşağıya çekildi. IMF mahkûmiyetine son verildi.

Önce gidenlerden de dinlediğimiz gibi 1992’deki ilk Amerika ziyaretimizde biz de yaşamıştık. Türkiyeliyim deyince “Türkiye nerede?” sorusuna muhatap olmuştuk. 2017’de ise Washington’da insanlar İstanbul’un semtlerini, mağazalarını sayıyorlardı. Bu Türkiye istenmezdi. Sultan Abdülaziz’in tahttan devrilmesindeki sebeplerden biri, dış borçları ödemeye başlamasıdır. Hâlbuki faiz lobisi, bugün olduğu gibi o gün de borç verip sürekli sağmak istiyordu. Kalkınan, büyüyen ve bölge gücü hâline gelen bu Türkiye, malum çevreleri rahatsız ediyordu. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın 2009’da Davos’ta İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Perez’e “one minute!!!” dediği akşam emekli büyükelçilerimiz ekranlarda aynen şunu demişlerdi: “Türkiye artık bitti!” Türkiye, aksine daha da güçlendi vesayet prangalarını kırıp müstakil hâle geldi. İttihadçılar, bir moda olarak hürriyetin lafını ediyorlardı. Şimdi ise hürriyetin kendisi gelmişti. Hür, bağımsız ve itibarlı bir Türkiye doğmuş ve bu devlet yalnızca kendi vatandaşlarının değil ümmetin de ümidi olmuştu.

Bu yürüyüşü 15 Temmuz ihanetiyle durdurmak istediler. Yeniden şahsiyetine kavuşmuş Türk milleti, bu defa tankları görünce evine kapanmadı, o tankların üstüne yürüdü, jetleri çaresiz bıraktı ve lideri Erdoğan’la Yeşilköy hava meydanında buluşarak darbeyi püskürttü.

15 Temmuz sonrası FETÖ’cü ajanların ordu, polis, yargı gibi kurumlardan ayıklanmasıyla buralar daha bir sağlamlaştı. Şimdi ASELSAN başta olmak yerli kuruluşlarımızla millî harp ihtiyaçlarımızı yapıyor, bazılarını ihraç da ediyoruz. Böylece Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtıyla Suriye’de aleyhimize kurulan oyunu bozduk. DEAŞ tiyatrosuna son verdik. Artık Batılı başkentlere mahkûm bir Ankara yoktur. İstediği zaman istediği devletle iş tutan bir Ankara vardır. Bu başkentin iradesi, o atıl ve sesi soluğu çıkmayan İİT’yi bile harekete geçirip BM’den Filistin lehine karar çıkartabildi.

15 Temmuz’da darbe teşebbüsüne maruz kalan Türkiye, 2017’de yüzde 7 kalkınma hızını yakalamış, Montrö Sözleşmesini en azından tartışmaya açacak olan asrın yatırımı İstanbul kanalı için kolları sıvamıştı. Bu Türkiye’nin liderleri, 2023’ü bile beklemeden artık Küresel Güç hâline geldiğimizi haber veriyorlardı.

Mason, siyon ve haçlı dünyası, iyice huylanmıştı.

3 Kasım 1839’dan beri yaptıkları boşa gidiyordu.

Bu Türkiye, sadece maddi kalkınmayı yakalamamıştı. Taksim’e cami de yapmışlardı. Her AVM’de mescid açılmıştı. Bu gidişle Ayasofya’yı da ibadete açarlardı. Bu sebeple iş birliği yaptıklarıyla ortaklaşa çalışarak her imkânı kullanıp 3 Kasım 2019’a kadar Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ı silmek istediler. Ancak bu plan, Sn. Devlet Bahçeli’nin tehlikeyi görerek erken seçim teklif etmesi, Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan’ın da kabul etmesi ve Cumhur İttifakı kurulması üzerine oyunları bozuldu. Aynı çevreler, bunun üzerine bir cumhurbaşkanlığı çatı adayı çıkartarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yolunu kesmek istediler. Ancak bu da hüsranla bitti.

Masonlar, Siyonlar, Haçlılar, IMF’ciler, Mandacılar, FETÖ’cüler, Esadçılar, Ahmaklar, Bölücüler ve yerli işbirlikçileri, bunun üzerine son silahlarını çektiler.

Türkiye düşmanlarının son silahı:

Dolardır,

Avrodur,

Dövizdir.

Bunlar, doğrudan doğruya vatandaşın bütçesini ilgilendirmektedir. Şimdi vatandaşın canını yakarak milletle Cumhurbaşkanı arasındaki sağlam köprüleri kundaklamak istiyorlar. Bu yapılan, bu defa jetle, tankla değil, dolarla avroyla darbe yapma isteğidir.

Bunlar yaşanırken Le Point adındaki Fransız dergisinin de bu hafta Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanının resmini kapak yapıp üstüne “le dictateur” yazması tesadüf olabilir mi?

Aynı merkezler, 110 sene evvel de aynı kelimeyle Abdülhamid Hân’a saldırıyorlardı. Avrupa, diktatör, Tevfik Fikretler, Resneli Niyaziler ve daha niceleri “de müstebit” diyorlardı.

Bunlar, Sultan Abdülaziz’i katlettiler, Sultan Abdülhamid’i sürgün ettiler, Adnan Menderes’i astılar, Turgut Özal’ı yalnızlığa mahkûm ettiler, Necmettin Erbakan’ın üstüne cuntacılar, kirli sermaye ve besleme basınla saldırıp düşürdüler.

Buna rağmen Allah’a şükür ki bugün daha güçlüyüz.

Recep Tayyip Erdoğan’ı hesaba katmamışlardı. Zira onlara göre O’nu “muhtar bile yapmazlar”dı. Bilmiyorlardı ki Tayyip Erdoğan, Erdem Bayazıt’la birlikte “Ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm/Ölümsüzlüğü tattık, bize ne yapsın ölüm?” diyen nesildendi. Yola kefeniyle çıkmıştı. Bundan dolayı “suikast ihbarına rağmen Saraybosna’ya nasıl geldiniz?” sorusuna Yeşilköy gecesini hatırlatmadan kadere atıfta bulunarak “işte biz de bunun için buraya geldik” diyebilen cesur bir liderdir.

Yaşadıklarımız, parti mes’elesi değildir.

Seçim mes’elesi de değildir!

Bu, bir büyük dâvâ ve büyük bir millet meselesidir.

Onun için dâvâ ahlâk, şuur ve sorumluluğuyla hareket edilmelidir.

O devrin ABD Başkanı G.W. Bush’un II. Irak işgali başladığında “bu bir haçlı seferidir” demesi unutulmamalı. Dualarınızla ve fiilen Reis başta olmak üzere yerli ve millî olan herkese ölümüne sahip çıkmalısınız…

.BRÜTÜS

2018-05-24 02:00:00

A -

A +

Bir makama gelen sanır ki bütün iyilik yaptığı insanlar ona sâdıktır, vefâlıdır, dar ve zor zamanında yanında yer alır. Ne var ki bir zaman sonra bunların tam aksini yaşar. İşbaşındaki idareci, bu değişmez kaideyi bilir fakat buna rağmen önünde el pençe divan duranları, dostlarına tercih eder. Hâlbuki onların çoğu, dün kendisini küçümsemiş, hakaret etmiş, çekiştirmişti. Nitekim değişmemişlerdir; fırsatı bulunca taşıdıkları hıncın gereğini yaparlar.

İnsanın hakiki ve samimi dostları ancak bir elin parmakları kadardır. Ancak; insan, işbaşına gelince iyi gün dostları, riyakârlar ve çıkarcılar tarafından etrafı sarılır, hakiki ve samimi dostlar uzağa düşerler. Zaten doğruyu söylediği için onların sözleri, çok da hoşa gitmez. Zira dostların yerini alan dost taklitçisi şaklabanlar, onu neredeyse yanılmaz olduğuna inandırmışlardır.

Julius Caesar, Roma Cumhuriyeti’nin namlı lideri, yazar ve meşhur bir tarihî simadır. Senatonun yetkilerini kısıtladığı gerekçesiyle senatörler, MÖ 15 Mart 44’te senatoda kendisine bir suikast düzenleyerek canına kastedip öldürürler. Birçok suikastçı saldırgan vardır. Onlardan biri de Jül Sezar’ın evlatlık edindiği Marcus Junius Brutus’tur. Sezar, yerde kanlar içindeyken son nefesini vermeden onu görünce gayrı ihtiyari şöyle der “sen de mi Brütüs!’’ Bu hükümdar, Roma’yı idare etmiş, ancak Brütüs’ün karakterini okuyamamıştır.

Başvekil Adnan Menderes, 10 yıllık başarılı icraatıyla ülkeyi geri kalmışlıktan ‘’kalkınmakta olan ülke’’ derecesine yükselten insandır. Onun kabinesindeki bakanlardan biri de Ethem Menderes’tir. Bu insan, Menderes ailesinde yetişmiş ve kendi soy isimlerini verdikleri bir kimsedir. Alıp, okutup, yetiştirip bakanlığa kadar taşıdıkları Ethem Menderes, Yassıada yargılamalarında Adnan Menderes’i müdafaa etmedi, lehine konuşmadı. Bu acı hâli herhâlde Hazreti Ali’nin şu sözü en güzel şekilde açıklamaktadır:

Hazreti Ali’ye bir gün “filan kimse sizin aleyhinize konuşuyor’’ derler. ‘’Nasıl olur? Ben ona iyilik yapmamıştım ki!’’ diye karşılık verirler. Bir gün de yakın dostları, ‘’sizden önceki halifeler zamanında bu kargaşa yoktu, şimdi niye var?’’ derler. Buyurdukları cevap, muhteşemdir: ‘’Onların müşaviri bendim, benim müşavirim sizlersiniz’’.

Konstantiniyye fethedilip İstanbul olduktan sonra ilk ölüm cezası, sadrazam Çandarlı Halil Paşa’nın idam edilmesidir. Şanlı Peygamberin -aleyhisselam-fethe dair muştusu varken sadrazamın kuşatma esnasındaki muhalif tavrı, fetihten sonra Fatih tarafından idamla cezalandırılmıştır.

Kırım, Osmalıda yarı muhtar bir idari hanlıktır. Kırım hanları ordunun sefere çıkmasında asker vermekle mükelleflerdi. II. Viyana Kuşatmasında Kırım Hanı Murat Giray’a düşmanın geçeceği bir geçidi tutma vazifesi verilir. Ancak düşman ordusu gelince bu han, şu sözlerle Osmanlıya da kendi ırkına da dinine de istikbale de ihanet eder. “Düşmana yol verelim ki Osmanlı kıymetimizi anlasın!’’ Böylece 12 Eylül 1683’te tarih ve talih aleyhimize döner. Hâlâ kendimizi toparlayamadık.

Sultan Abdülhamid Han “Toplantı bitince nazırların yarısı İngiliz, yarısı Fransız sefaretine gidiyorlar’’ der. Tabiî bunu haber vererek izin alarak yapmıyorlardı. Sadrazam Midhat Paşa’nın Abdülaziz Han’ın öldürülmesiyle alâkalı olarak mahkemeye dâvet edilince İzmir’de Fransız konsolosluğuna sığınması ise bu ‘’hürriyet kahramanı’’ için tam bir utanç vesikasıdır.

Turgut Özal’ın şu sözleri, derin bir pişmanlığın ifadesidir:

-Mesut’u partinin başına getirmem, Semra’yı ilin başına getirmem, siyasette vefa olduğunu sanmam, benim üç hatamdır.

Hasan Celal Güzel, dobra konuştuğu için onu değil, Kenan Evren’in tavsiye ettiği Alman ekolünden Mesut Yılmaz’ı başbakan, etrafı ‘’papatyalar’’ denen aşağılık, menfaatçi, sosyete bozuntusu kadınlar tarafından çevrili eşi Semra Özal’ı da insan kıtlığı varmış gibi ANAP İstanbul il başkanı yapmıştı…

Cumhurbaşkanı olup Çankaya’ya çıkınca yalnızlığa mahkûm oldu. Başbakan yaptığı insanlar bile telefonuna çıkmıyordu. Bu yüzden yeni parti kurma hazırlığındaydı. Tam o sırada şüpheli bir şekilde öldü veya öldürüldü.

Bu bahiste anlatacak çok şey var. Çoğu çok kimse tarafından bilinmekte. Ne var ki bilindiği hâlde riayet edilmediği için tarih tekerrür etmekte. Bilgi uygulanırsa yerini bulur. Mevzuu, kölelikten devlet adamlığına yükselip Emevi Devleti’ni yıkarak Abbasi Devleti’nin kurulmasına vesile olan ancak kendisi de bir suikastla can veren efsane isim Ebu Müslim Abdurrahman bin Müslim el Horasanî, çok güzel şekilde hülasa etmektedir:

-Onlar, zarar gelmeyeceğinden emin oldukları için dostlarını kendilerinden uzak tuttular. Düşmanlarını ise kazanmak için yakınlarına aldılar. Yakınlarına aldıkları düşmanlar, dost olmadı. Uzaklaştırılan dostlar da düşman oldular. Herkes düşman olunca da yıkılmaları kaçınılmaz oldu.

İnsanları idare etmek, razı etmek, memnun etmek çok zordur. Kırk gün iyilik gören bir gün bir yanlışlık gördüğünde düşman kesilir. Bundan olsa gerek ki İmam-ı âzâm ebu Hanife Numân bin Sabit, bir dâhi ve Hanefi mezhebini kurucusu iken, kırbaç altında şehit olmaya razı oldu ama idareciliği kabul etmedi.

Gelen-gidenin çokluğu üzerine Seyyid Abdülkadiri Geylani hazretlerinin genç bir öğrencisi, hayret ve hayranlığını gizleyemez “Efendim, ne kadar çok seveniniz var!’’ Gavs-ı âzâm, şu veciz ve pırlantadan cevabı verirler:

-Evlâdım; insanlar, bugün sever, yarın söverler; Allah seviyor mu? Sen onu haber ver!

Mehmet Akif de hayıflanmasını mısralarla dile getirmiş:

Geçmişten adam hisse kaparmış

Ne masal şey!

Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?

Tarih’i tekerrür diye tarif ediyorlar;

Hiç ibret alınsaydı tekerrür mü ederdi?

.DEĞERLENDİRME

2018-05-23 02:00:00

A -

A +

3-5 kişi hariç, Muharrem İnce taraftarları CHP’de liste dışı kaldı. Bu yapılanın partinin cumhurbaşkanı adayı üzerinde kötü etki yapmaması mümkün değildir. İsmi geçenin mitinglerde zaten yalnız bırakıldığı, partisinden destek görmediği söylenirken bir de Meclis’te kimsesiz kalmıştır. Bu şartlardaki bir adayın cumhurbaşkanı seçilme şansı, yola çıktığı güne göre daha da azalmıştır. İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener’e gelince. Toplum, cumhurbaşkanlığı kampanyasını hissetmedi, ne dediği pek işitilmedi.

Tablo o ki erken seçim kararı alındığında en güçlü aday olan AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, bugün desteğini daha yukarıya çekmiştir:

Bunda bildik diğer sebeplerin yanında İİT İstanbul Zirvesi, Yenikapı ve Bosna mitinglerinin de büyük payı vardır. Gerçi İİT İstanbul Zirvesi, içeride siyaset devşirmek gibi ayıplanacak bir maksatla yapılmadı. Ancak bu vesileyle bir dâvâ adamının dâvâsını takipteki azmi, kendini bir kere daha gösterdi. Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin konuşmaları, vatandaşın yüreğine dokundu.

Ortaya konan başarı az değildi:

ABD Mayıs’ın 14’ünde sefaretini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıyınca Filistinli siviller, protesto gösterilerine başladılar. İsrail, olanca hunharlığıyla 3 bine yakın Filistinliyi yaraladı, 70’e yakın insanı da katletti. Bu faciadan sadece 4 gün sonra İİT üyesi devlet temsilcileri, Türkiye cumhurbaşkanının çağrısıyla İstanbul’da toplanmışlardı. Misafirler, aynı gün Yenikapı’daki mitinge de iştirak ettiler.

Recep Tayyip Erdoğan, Yenikapı’dan iki gün sonra da Avrupalı Türklerle Saraybosna’da buluştu. Yenikapı’da yüz binler, Saraybosna’da on binler vardı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Bosna’da miting yaparken aynı pazar günü Başbakan Binali Yıldırım da Diyarbakır’da Kudüs’e lânet mitingi yapıyordu. Her üç mitingde de meydanlar, Türk bayrakları ile uçsuz bucaksız gelincik tarlalarına döndü.

Bütün bunların Tayyip Erdoğan’la partisine ve Cumhur İttifakı’na artı puanlar getirdiğinde şüphe yoktur. Daha önce de hükûmetin açtığı bir hayli muhtevalı ekonomik tedbirler paketi, konut alımında faizlerin düşürülmesi, emeklilere her dinî bayram öncesinde bin lira hediye edilmesi gibi kararlar, Cumhurbaşkanı ile Cumhur İttifakı partilerinin elini daha da güçlendirmişti.

Her seçimin belirleyici unsuru vardır. Bize göre bu seçimin belirleyici unsuru emeklilerdir. Eli darda, geçim zorluğunda olan 12 milyon emeklinin bu bin liralarla yüzü güldü. Bu gülüş, seçime akseder. Emekli sayısı, 60 milyon seçmenin beşte biridir. Kaldı ki aileleri de var. Onlarla birlikte 12 milyon, birkaç kat katlanır.

Bunlar doğru; ancak dile gelmesi gereken başka gerçekler de var:

Döviz, bir türlü gerilemiyor. Eğer, bu bir savaşsa kan kaybedilmekte. Seçim günleri demeden acilen tedbirler alınmalı. Piyasalar tedirgindir.

Diğer taraftan TL eridiği, enflasyon da düşmediği için dar gelirli, emekli, küçük esnaf, ayın sonunu getiremiyor. Maaşlar ayın yarısında tükenmektedir. Kredi kartı borçlarının tekrar bir sıkıntı olarak gündeme gelmesinden endişe edilmeli.

Bir başka gerçek de şudur:

Bu millet, partiye, listedeki isme, belediye başkanına değil Recep Tayyip Erdoğan’a oy vermektedir. Vatandaş, O’nun samimiyetini, ümmet sevdasını, millet aşkını, din gayretini, ecdat muhabbetini, istikbal yürüyüşünü görüyor, takdir ediyor ve bundan dolayı desteğini reyle ve duayla devam ettiriyor. Bu millete kalp burukluğu yaşatmak olmaz. Seçmen, oy verirken yerine göre listeye rağmen, fakat “Reis muhabbetiyle” mührü basacaktır. Bu daha evvel de olmuştu. Bu defa daha fazla olmakta. Bu yüzden ittifak içinde oy geçişleri mümkündür. Bazı isimlerde ısrarın izahı yoktu. Hoşa gidenleri tercih etmek değil, doğru söyleyenleri tutmak esastır.

Kazanmak mı?

Hep konuştuk, yazdık, vatandaşlarla sohbetimizde söyledik ve söylüyoruz:

-Recep Tayyip Erdoğan, birinci turda kazanır.

-Cumhur İttifakı da TBMM’de çoğunluğu alır.

Şu var ki oylar kazanılırken gönüller kaybedilmemeli.

Sevinç, sevinç olarak yaşanmalı.

Sevinç, buruk kalble yaşanmamalı.

.HANGİ BARIŞ GÜCÜ?

2018-05-22 02:00:00

A -

A +

ABD’nin 14 Mayıs’ta büyükelçiliğini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıması ve İsrail’in, bu hukuksuzluğu protesto eden Filistinlilere kırım yapması üzerine İİT-İslam İşbirliği teşkilatı, 18 Mayıs’ta İstanbul’da olağanüstü olarak toplandı.

Gün boyu süren müzakerelerden sonra varılan kararlar, sonuç bildirgesi ile ilân edildi. Uzunca bir giriş ve 30 maddeden meydana gelen bildiri incelendiğinde birlik üyelerinin övülen tasarrufları bir yana bırakılırsa Filistin’e yapılan haksızlıklara karşı ortaya konan tavır arayışları, şu kelimelerle bitmektedir. “…kınar”, “…çağırır”, “…davet eder”, “…talep eder”. Böyle biten sözlerin tek taraflı beyan olduğu ve riayet edilmediğinde bir müeyyidesinin bulunmadığı malumdur.

30 madde içinde en öne çıkan 4. Madde, 15. Madde ve 20. Maddede dile getirilen hususlardır. 4. Madde ile İsrail saldırganlıklarını önlemek ve Filistin halkını korumak için bir Uluslararası Barış Gücü kurulmasının gereği üzerinde durulmaktadır. 15. Maddede büyükelçiliğini Kudüs’e taşıyan ve taşıyacak olan veya Kudüs’ün İsrail’in başkenti olduğunu kabul eden devletlere karşı müeyyideler uygulanması dile getirilmektedir. 20. Maddede ise işgalci İsrail yerleşim yerlerinde üretilen malların piyasalara girişini engelleme çağrısı yer almaktadır.

İİT üyesi devletler, teşkilata karşı mali mükellefiyetlerini yerine getirdikten sonra şu 3 madde temenni olmaktan çıkıp tavizsiz olarak tatbik edilse İsrail biraz olsun gemlenmiş, Filistin halkı da nefes almış olur. Ancak, İİT, bugüne kadar 1948’de kurulan, 1967’de yaptığı işgallerle topraklarını daha da genişleten, dünyanın gözü önünde Filistin’i gasbetmeye, tüketmeye, Filistin halkına zulmetmeye ve Kudüs’ü, Mescid-i Aksa’yı taciz etmeye devam eden İsrail’e karşı kalıcı bir iş çıkartamamıştır. Bu İsrail, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mirac mucizesinin menzillerinden 1969’da Mescid-i Aksa’yı yakma gibi bir çılgınlık göstermişti. Teşkilatın kurulma tarihi de bu zamandır. 50 senelik bir teşkilat, 70 senelik bir İsrail için caydırıcı olamadı. İsrail, 7 milyon ve dünyadaki Yahudi sayısı en fazla 20 milyon iken dünya Müslümanları 1.750 milyar civarındadır. Evet; doğrudur; nüfus tek başına yetmez. İsrail, teknolojik imkânlara sahip, dünya finans, basın ve sinema sektöründe vs. söz sahibi ama bunlar, Müslümanlar için haklı mazeretler midir? Büyük nüfusu olmayan bir devlet de asla büyük devlet olamaz.

Petrol başta olmak üzere neredeyse bütün yer altı kaynakları İslâm coğrafyasındadır. Ne var ki siyon ve haçlı güçler, 20. Asırda Müslümanları parçaladılar. Başsız bıraktılar. Diledikleri yere diledikleri idareleri getirdiler. Şuur zayi oldu. Neticede teknoloji, basın, sinema gibi etkili güçler, paraya dayanmaktadır. Belli başlı Arap devletlerindeki para, İsrail’den az değildir. İsrail, bunu kendi ideolojisine, siyon ideallerine, “arz-ı mev’ud”a kullanmakta, Arap denilen yerlerin öz ülkesinin işgalcileri ise nefslerine harcamaktalar. Filistinli mazlumların, bebeklerin kanı yalnızca İsrailli katillerin değil, Arap dünyasındaki gafillerin de elindedir.

İİT 57 devlettir. Arap Birliği 22 devlettir. Ne İİT, İsrail zulmünü durdurup Kudüs’ü kurtarabilmekte ve ne de Arap ligi de denen kaçıncı ligde olduğu belirsiz Arap Birliği, zerrece bir fayda temin edebilmektedir! Nasıl olsun ki? İİT’nin merkezi SA’nın Cidde şehri, AB’nin merkezi de Kahire’dir. Ne yazık ki bugün Suudi Arabistan ve Mısır Filistin’e değil, İsrail’e yakındır. Her ikisi de Washington güdümündedir.

Talep ederek, davet ederek, kınayarak kimse bildiğinden vazgeçmez. Bildirgede şöyle denseydi o zaman kaale alınırdı:

-Bölgemizde bir asırdır yaşanan haksızlıklar ve Filistin halkına karşı yapılan soykırımdan farksız katliamlar ve Kudüs ve Mescid-i Aksa mukaddes mekânlarımızın maruz kaldığı tecavüzler, İslam dünyasının sabrını taşırmıştır. Ya İsrail ve Filistin için iki devletli formül tatbik edilir, Doğu Kudüs, Filistin’in başşehri olarak kabul edilir, Gazze hapishane olmaktan çıkarılır, İsrail’in zulümlerine son verilir veya İslam ülkeleri İslam Barış Gücü’nü kurarak bölgede barış ve adaleti temin ederler!!!

“BM Barış Gücü” adlı silahlı turistlerin, bugüne kadar nerede, kime, ne faydası oldu?

Kıbrıs’ta, Afganistan’da, Bosna’da… nerede?

Srebrenitsa’daki Hollandalı albay gibi yarın Filistin’de de barış gücü komutanının Filistinli mazlumları Yahudi askerlere teslim etmeyeceğine nasıl emin olabiliriz?

Kurulması gereken İslam Barış Gücü’dür.

İİT bunu düşünmeli.

.KOSOVA-KUDÜS-BOSNA

2018-05-21 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, dün Bosna-Hersek devletinin başşehri Saraybosna’daydı.

Sn. Erdoğan, daha evvel de Bosna’ya resmî ziyarette bulunmuştu. Ancak bu seferki ziyaret, çok başka bir anlama sahiptir. Önceki ziyarette Boşnaklarla buluşmuştu. Bu defa ise Boşnak kardeşlerimizle beraber hemen bütün Avrupa devletlerinden Bosna’ya gelen Türklerle de buluşuldu.

Almanya, Avusturya, Hollanda, Fransa, Belçika gibi hemen bütün Avrupa memleketlerinde 60 yıla yakın bir zamandır milyonlarca Türkiye Türkü yaşamaktadır. Bu insanlar, çifte vatandaş olsun-olmasın aynı zamanda Türkiye’de seçmendir. Bu sebeple Türk siyasetçilerin bu seçmenlerle miting yapıp kendileri ve Türkiye’ye dair projelerini anlatma ihtiyacı bulunmaktadır.

24 Haziran’da Türkiye’de genel seçimler ve Cumhurbaşkanlığı seçimi yapılacaktır. Recep Tayyip Erdoğan, cumhurbaşkanlığı seçiminde aday olmak itibariyle Türklerin yaşadığı Avrupa şehirlerini ziyaret ederek seçmeniyle buluşmak istedi ama miting talebi iletilen hükûmetler, izin vermediler. Hâlbuki, aynı merkezler, bölücü terörist örgüte fiilen veya tele konferansla miting ve propaganda yapmasına hiçbir engel çıkartmamaktadır.

Saraybosna ise elbette farklı davranacaktı. Seçmenle Avrupa şehirlerinde hasret gidermek mümkün olmuyorsa seçmen, Saraybosna’ya gelirdi. “Avrupa Türk Demokratlar Derneği” böylece Saraybosna’da bir miting tertipleyerek Sn. Erdoğan’ı konuşmacı olarak davet etti.

Tayyip Erdoğan, 18 Mayıs 2018 Cuma günü Yenikapı’da icra edilen “İsrail’e lanet, Filistin’e destek” adlı muhteşem mitingden iki gün sonra bu defa Saraybosna’daydı.

Bizim yüreğimizin yarısı Rumeli, diğer yarısı Orta Doğu’yla Türkistan’dır. Yüreğimiz, şanlı Cuma günü milyon civarındaki diri şuurlarla Yenikapı’da attı; Pazar günü de aynı şuurla Saraybosna’da attı.

Bosna Buluşmasının sebebi her ne kadar siyasi olsa da asla politik değildir. Bu bir millî şuur şahlanışıdır. Filistin mitingi de Saraybosna mitingi de bir dönüşün hikâyesidir. Bu bir zamana, mekâna ve vazifeye dönüştür. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Yenikapı konuşmasındaki tesbit, hüküm ve mükellefiyet cümlesi oydu: “Filistin, bugüne kadar Kudüs için elinden geleni yaptı; şimdi Kudüs nöbetini biz devralıyoruz!..”

Kudüs için aynı ruh ve aynı şuur seslenişi, bu defa aynı ümmet-iki devlet olduğumuz kardeş bir iklimden, Avrupa’nın göbeğinden yükseldi. Kelimeler farklı olsa da niyet ve mana aynıdır. Saraybosna Buluşması, basit bir oy toplama esnaflığı değildir. Yiğidin düştüğü yerden doğrulup Kızılelma’ya yönelmesidir:

Yenikapı’da manası ve maddesiyle 1 milyon yürek çarptı. Saraybosna’da ise 100 bin. Avrupa’dan gelen vatandaş yekûnu bu sayıda olmayabilir. Ancak mevcut, yerli Boşnaklarla 100 bindir.

Bu 100 bin sayısının bizim için büyük bir değeri vardır. Onun için Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, Devlet-i ali Osman Padişahı’nın izinden giderek I. Murad Han’ın ruhaniyeti ve Gazi Hüsrev Beyin secaati altında Bosna’da haklı davamızı dünyaya haykırmış, bir aşkın ateşini yeniden tutuşturmuştur:

Rumeli’ye veya diğer adıyla Avrupa-i Osmani’ye son giden Osmanlı Sultanı V. Mehmed Reşad Han’dır. Sultan Reşad, bölgedeki ihtilafları ortadan kaldırarak millî birliği tesis etmeye; kendi deyimiyle milletle buluşmaya gidiyordu. Bu arada büyük ceddi I. Murad’ın Kosova’daki Meşhed-i Hüdavendigar denen türbesini de ziyaret edecekti. 5 Haziran 1911’de İstanbul’dan yola çıktı. İlkin Barbaros Vapuru’yla Selanik’e vardı. Daha sonra trenle devam etti. Selanik’in ardından Üsküp, Priştine ve Manastır’ı ziyaret etti. Şimdiki sun’i coğrafya ile söylemek gerekirse Yunanistan, Makedonya ve Kosova’da te’ba ile buluştu. Cavid Paşa, Priştine’de askeri Hünkâra takdim etti. Padişah, gördüklerinden memnun kalarak şunu söyledi:

-Ordu, devletin ruhudur! Ruhsuz vücut yaşayamayacağı gibi, ordusuz devlet de yaşayamaz!

Müslim ve gayrimüslim halk, her yerde Padişahı bağrına bastı. Heyecan zirvedeydi. Rumeli’de müthiş bir rüzgâr esti. Bu rüzgâr, 16 Haziran 1911 günü şahikaya çıktı:

Murad Bey iken Osmanlı’da ilk defa “Sultan” sıfatını kullanan I. Murad, 28 Haziran 1389’da I. Kosova Meydan Muharebesini kazandıktan sonra Miloş Obiliç adlı bir Sırp askerinin suikastıyla harp meydanında şehid düştü. Aynı yere iç uzuvları defnedildi. Defin mahallinin üzerine bir de türbe yapıldı.

Bu tarihî ziyaret münasebetiyle türbe yakınına bir otağ kuruldu, otağın yanına mihrab, minber ve kürsü kondu. Sultan geldiğinde ayandan/senatörlerden İsmail Hakkı Bey, cemaate vaaz vermekteydi.

Sultan Reşad, asırlardır Rumeli’de bir nöbetçi gibi duran dedesinin türbesini ziyaret ederek dua ettikten sonra 100 bin evlad-ı fatihan ile birlikte Cum’a namazını kıldı. İmamlığı da İsmail Hakkı Bey yaptı. Kosova sahrası tekbirleriyle inledi.

Sultan Reşad, 26 Haziran’da İstanbul’a döndü. Allahu ekber!!! nidaları ise o toprak, o sema ve o yüreklerde kaldı.

Hep de kalacak.

Kosova ve Kudüs’ten yükselen tekbirler, dün Saraybosna’da birbiriyle buluştu. Daha buluşacak çok tekbir var!

Bir kere söylenmeye görsün; tekbirler hep yaşar!

Allahu ekber!

.İSLAM İŞBİRLİĞİ TEŞKİLATI DA İMTİHANDA!

2018-05-18 02:00:00

A -

A +

İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı’na üye devletler, bugün öğleden evvel İstanbul’da aynı çatı ve aynı masa etrafında buluşuyorlar. Bu aynı zamanda bir zaman ve mekân buluşmasıdır. Bugün Cuma’dır; dünyada ve ahirette en üstün gündür. Aynı zamanda Ayların Sultanı Ramazandır. İslâm İşbirliği Teşkilatı, Ramazan ayının ilk Cumasında 94 sene öncesine kadar burada bir masa etrafında buluşanların her birinin Hilafet Merkezi olan, Payitaht’ta, Dar’ül Hilafe’de bir araya gelmekteler.

Toplantı sebebi, ilk kıblemiz Kudüs ve yüreğimizdeki yaralardan Filistin’dir. Türkiye, teşkilat dönem başkanlığı kendisinde olduğu için İsrail’in Filistinli Müslümanları kitleler hâlinde katletmesi üzerine olağanüstü toplantı çağrısı yaptı. Teşkilat, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın çağrısı ile 13 Aralık 2017’de İstanbul’da bir toplantı daha yapmıştı. Olağanüstü yapılan o toplantıya İslâm Zirvesi adı verilmişti. Müzakereler sonunda Amerikan Başkanı Donald Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti kabul ederek ABD sefaretini buraya taşıma kararı reddedilmiş ve İİT imzasını taşıyan red kararı, BM’den de geçirilmişti.

Bugünkü toplantının böyle bir ilk safhası vardır.

Buna rağmen Filistin’e bu vahşet yaşatıldı. Demek oluyor ki Washington yönetimi, İİT’nin ve BM genel kurulunun aldığı kararı hiç umursamıyor. Umursamadığı için büyükelçiliğini İsrail’in kuruluş tarihi olan 14 Mayıs 2018’de Tel Aviv’den Kudüs’e taşıdı. Bu zorba adım, Filistinlileri haklı olarak gösterilere sevk etti. Başşehirleri Kudüs ellerinden alınıp İsrail’e bağışlanıyordu. Göstericiler silahsızdı. Sadece gösteri ve protesto haklarını kullanıyorlardı. Ancak Boşnak kasabı Ratko Mladiç’i aratmayan İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, vatanları işgal edilmiş, kendileri de hak ve hürriyetlerinden mahrum bırakılan Filistinlilerin üstüne kurşun ve bomba yağdırdı. 70’e yakın şehid verildi, 2 binin üstünde insan yaralandı. Bu katliamdan dolayı Türkiye cumhurbaşkanı Erdoğan, resmî temas maksadıyla bulunduğu Londra’dan İİT’yi 18 Mayıs tarihinde İstanbul’da toplantıya çağırdı.

İslam İşbirliği Teşkilatı’na üye devletlerden 3-4’üyle aramız ya kötü veya hoş değil. Geçen seferki toplantı, gerek devlet başkanı seviyesindeki iştiraklerle ve gerekse iştirak eden devlet sayısı itibariyle çok iyiydi. Bu defa da aynı netice alınacak mıdır? Bugün belli olacak. Eğer, teşkilata mensup devletlerin mümessilleri, bugün İstanbul’da olup 13 Aralık 2017’deki kararlarının arkasında durmazlarsa BM gibi İİT’nin varlığı da sorgulanır. İİT, 57 devletin üye olduğu bir teşkilattır. BM’ye üye devlet sayısı 193’tür. Bunun 57’si aynı zamanda İİT’de yer almaktadır. 57 devletin her biri samimi, şuurlu ve dâvâ gayretine sahip olsalardı, İİT yalnızca ses getiren kararlar almaz, BM’yi de hizaya getirir BMGK üzerinden yürüyen vesayeti kırar veya netice alamazsa “siz kendi yolunuza, biz, kendi yolumuza; siz, BM iseniz biz de BM’yiz!!” diye keyfîliğe son verebilirdi.

Ne var ki bu teşkilat, cesur olamadı. Ne İslâm Konferansı adını taşıdığı dönemde ve ne de yeni dönemde Filistin, Irak, Suriye, Sudan, Somali, Libya, Yemen, Afganistan, Kıbrıs, Kırım, Şarki Türkistan gibi kanayan yaralarda basit konuşmalar dışında hiçbir şey yapamadı. Bunu yapamadığı gibi Müslümanlara musallat edilen terör örgütleriyle İslamofobi ve en az bir düzine benzer konuda da bir çözüm üretemedi. İz bırakan tek iş, 13 Aralık 2017 tarihli İstanbul Zirvesi’dir. Bu da Ankara’nın dünyanın dikkatlerini zirveye çekmesiyle olmuştu. Eğer; bugün, o günkü kararlılık artmış bir şekilde tekrarlanmaz ve hukuku çiğneyerek Filistin’e zulmeden, zulmü azmettiren, Kudüs’ü gasp etmeye kalkışan devletlere karşı siyasi ve iktisadi müeyyideler hayata geçirilmezse bu toplantının bir kıymeti kalmayacağı gibi önceki de kadük hâle gelecektir. O zaman sadece BM değil, İİT da tabela teşkilatına döner. Dünyanın BM, Avrupa’nın AB diye bir mes’elesi olduğu gibi İslâm dünyasının da İİT diye bir meselesi vardır. Bunun değişik sebepleri var. Bu çatı altındaki bazı devletler fakirdir. Onların bir etkisi yok. Bazılarındaki yönetimler kendi kardeşlerinden, hatta kendi halkalarından ziyade ABD, İngiltere gibi devletlere daha yakınlar. İsmen olmasa da fiilen manda idaresi mevcuttur. Bir müddet evvel Suudi Arabistan’da Veliahd bin Halid’in görünür kılınmasıyla birlikte Lübnan başbakanı Saad Hariri’nin Riyad’da nezarete alınması ve Veliahdın Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’a Filistin artık bize yüktür, İsrail’in dediklerine uy! Şeklinde baskı yapması unutulmadı. Türkiye, Sn. Abbas’a sahip çıkmasaydı harcayacaklardı.

Gözler İİT’de:

Kaç devlet iştirak edecek, hangi seviyede temsil olacak, 14 Mayıs Faciası karşısında kim ne diyecek ve öğleden sonra Yenikapı’da yapılacak İsrail’i lanetleme mitingine kaçı katılacak, kaçı bir bahaneyle memleketine dönecek?

Bu sorular, merakla takip edilmektedir...

BAĞIŞ ÇAĞRISI:

Türk Kızılayı, yapılan yardımları, Filistin başta olmak üzere mazlum ve mağdur İslam bölgelerindeki kardeşlerimize ulaştırmaktadır. Sayfasını açarak kredi kartıyla rahat bir şekilde bağış yapılabilir. Kızılay veya bir başka kuruluş eliyle şefkat elimiz kardeşlerimize uzanmalıdır.

.KUDÜS, FİLİSTİN… BİZE EMANET!..

2018-05-17 02:00:00

A -

A +

Batılı liderlerin 15 Temmuz gecesinde ettikleri o lafı hiç unutmayacağız.

Milletin üstüne gökten ateş yağarken onlar, şöyle diyorlardı:

-Tarafları itidale çağırıyoruz!

Bir tarafta ihanete uğramış bir devlet, diğer tarafta o devletin seçimle işbaşına gelmiş kadrolarını devirip iktidarı gasbetmeye çalışan teröristler varken Batılı devlet adamları, taraflara itidal çağrısı yapıyorlardı.

İsrail, 14 Mayıs 2018 günü Filistin’de sivilleri, 8 aylık Leyla bebeği katlederken Batılılar, ezberlerini tekrar ederek yine ‘’tarafları itidale çağırıyoruz’’ dediler. Sanki ortada eşit kuvvetler varmış da bunu diyorlardı.

Dünya, bir büyük katliamın önünde susmuştur. Kerhen konuşanlar da boş laf etmekteler. Bir parça cesareti olanlarsa bilgiç bir edayla ‘’İsrail, orantısız güç kullanmamalı’’ diyerek sözüm ona adil davranıyorlar. Bunun bir benzerini Suriye’de de görmüştük. Beşar Esad, bebek, çocuk ve sivilleri katlederken bu aklı evveller, işi gücü bırakmış konvansiyonel silahla mı öldürdü, kimyevi silah mı kullandı? Diye güya fikir geliştiriyorlardı.

Filistin’de Amerikan destekli İsrail zulmü, göklere yükselirken ne batıdan, ne doğudan ve ne de kılını kıpırdatmayan İslâm âleminden gür bir ses çıkıyor. İsrail’i kınayan, üstüne giden, mert bir ses, hiçbir yerinden gelmiyor. Bunu yapmaya çalışanlar da kenarda kalmış zayıf devletler. Petrol zenginlerinde, sanayi devletlerinden çıt yok. Afrin harekâtını durdurmamız için haddini aşan bir karar alan Avrupa Konseyi ve diğer bildik kurumlar sanki kör ve sağır.

Doğru; haçlı dünyasından bir şey beklemek boşuna ümittir.

Peki; İslam âlemi denen 57 devlete ne oldu?

Şu yapılanlar, kanlarına hiç mi dokunmuyor, yürekleri hiç mi yanmıyor, vicdanları hiç mi sızlamıyor? Yoksa Suudların Amerikan tezgâhından geçmiş veliahdı gibi Filistin’i sırtta kambur görenler mi baskın?

Bu asırlık destani mücadeleyi en şerefli şekliyle ve en üst seviyede tek başına veren Türkiye’dir. Türkiye devleti, hükûmeti ve milletiyle İsrail terörüne karşı mazlum ve mağdurların haklarını aslanlar gibi müdafaa ediyor. Dönem başkanı Türkiye, İİT’yi cuma günü öğleden evvel İstanbul’da olağanüstü toplayacak. Buna dair şunu tavsiye ederiz. Şayet gelmeyen veya layıkıyla temsil edilmeyen çıkarsa onlar, İsrail’in dostu olarak ilan edilmelidir. Diğer teklifimiz de şudur. Aynı hey’et, öğleden sonra da Yenikapı’da yapılacak İsrail’i lanetleme mitingine götürülmeli. Bir haksızlığa karşı nasıl yiğitçe durulduğu, nasıl haykırıldığını görsünler.

-Dünya sussa da biz susmayacağız!

Dünya sussa bile biz susamayız, buna hak ve yetkimiz yoktur…

Ceddimizin o asaletini unutmamız mümkün mü?

Abdülhamid Hân, tahtını verdi fakat bir karış Filistin toprağını vermedi. Orası benim değil, milletimin mülküdür. Ecdadımın kanı pahasına aldığını parayla satamam dedi!!!

Biz de vermeyeceğiz!!!..

Kudüs ve Filistin toprakları, Şanlı Peygamberin -aleyhisselamın- Salahaddin-i Eyyubi’nin, Yavuz Sultan Selim Han’ın, Cezzar Ahmed Paşa’nın, Abdülhamid Hân’ın, I. Dünya Harbi’nde bu topraklar uğruna şehid düşmüş on binlerce yiğit Mehmetçiğin mirasıdır.

Zalimler, bu toprakların kimsesiz sahiplerine 1917’den, 1948’den, 1967’den beri artan bir şiddetle zulmetmekteler. Ancak biz, zulmün payidar olamayacağına iman ederiz! Bıçak kemiğe dayanmıştır. Allahü teâlâ, zalimin hasmıdır. Allah’ın yer yüzündeki aslanı Mehmetçik, dün olduğu gibi bugün de o toprakların sahipleriyle beraberdir.

Hesapların döndüğü gündeyiz.

.İSTANBUL’U KUŞATMA HAREKÂTI

2018-05-16 02:00:00

A -

A +

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu’nun eli zaten kanlıydı. 14 Mayıs 2018 Kudüs Faciası’ndan sonra artık ABD Başkanı Donald Trump’ın da eli kanlı.

Trump, BM kararıyla andlaşmalara aykırı bir şekilde Evanjelist-Siyon fundamentalizmiyle Amerikan sefaretini 14 Mayıs’ta Kudüs’e taşıdı. Bunu yaparken bir de şahsi hesap güdüyor. Yahudi lobisinin desteğini alarak ikinci kere seçilmeyi garantilemek istiyor.

Diğer taraftan Filistin topraklarının işgalinden 70 sene sonra bu defa Kudüs’ün gasbedilmesi uzak hedef olarak İstanbul’un düşürülmesine dair hazırlığın son adımıdır. 14 Mayıs 2018 Faciası, aynı zamanda İstanbul’u kuşatma harekâtıdır.

Bunu neye dayanarak söylüyoruz? Şayet gerekçesi ortaya konmazsa değeri olmaz. Tarih malumatı, tam da böyle vakitler için elzemdir. Zira tarih, masal değil, kıyas ilmidir. Kıyas yapılıp ders alınması gerekir:

Sevgisi Müslümanların kalbine sinmiş, gözlerinde kudsiyet kazanmış şehirlerimiz vardır. Bu şehirlerden başlıcaları Mekke, Medine, Kudüs, İstanbul, Buhara, Bağdat, Şam, Kahire ve Kurtuba’dır:

Endülüs, Tarık bin Ziyad’ın 711’de İberik Yarımadasını fethetmesinden sonra asûde bir İslâm yurdu olmuştu. Endülüs Emevî Devleti ve Benî Ahmer Devleti, 8 asır boyunca yüksek medeniyet eserleri verdiler. Ne yazık ki bu iklim, 15. Asır’da Haçlı Katolik dünyasının barbar saldırısıyla sarsıldı. Haçlılar, Müslümanların âdeta kanını içtiler. Topyekûn Endülüs ve bu medeniyetin merkezi Kurtuba düştü.

Belgrad, Osmanlı hayatımızda İstanbul’un tabiî hududuydu. 1878 tarihli Berlin Konferansında Sırplara istiklâl verilmesiyle Sırbistan’ın başşehri oldu. Belgrad, böylece düşmüş oldu. İstanbul’un sanki surları çöktü. Payitaht, Darül Hilafe, çok geçmeden 13 Kasım 1918’de İngilizlerle avâneleri tarafından işgal edildi. Ancak 4 Ekim 1923’te savuşup gittiler.

Çarlık Rusyası Buhara Hanlığı’nı 1868’de işgal etti. Vaki işgal 1989’da SSCB’nin dağılmasına kadar 121 sene sürdü. Bugün yeni yeni kendini toparlamaktadır.

Bağdat, ilkin 1917’de İngilizler tarafından işgal edilmişti. 2 Ağustos 1990’da I. Körfez Müdahalesine maruz kaldı. 20 Mart 2003’teki II. Körfez Harekâtıyla Amerika ve ortakları tarafından işgal edildi. Ortaklarının arasında Mısır, Suudi Arabistan ve Suriye de vardı. Bağdat, bugün Irak’ın başşehri olsa da sanki İran’ın vesayetindedir. Hâlâ bombalar patlamaktadır. Hâlâ huzursuzdur.

Kahire, ümmetten koparılarak 3 Temmuz 2013’te haçlı ve siyon güdümüne verildi. Amerika ve NATO destekli Abdülfettah el Sisi bu tarihte seçilmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’ye karşı darbe yaparak gönüllü manda idaresini kurdu. Bugün Filistin’in yanında değildir. Amerika neredeyse Sisi iktidarı da oradadır.

Şam, 1972’de Hafız Esad darbesiyle Rusya’nın tasarrufuna dâhil olmuştu. Amerika, burayı 2011’de “Arap Baharı”yla ele geçirmek istedi fakat başaramadı. Şam, merkezli Suriye bugün kargaşa içindedir, mahvolmuştur.

Suudi Arabistan günümüzde artık Amerikan eyaleti gibidir. Bu topraklar Veliahd Prens Selman eliyle şekillendirilmektedir. İnanılır gibi değil ama Mekke ve Medine’de kilise yapılması bile konuşuluyor.

1917’de İngilizler Filistin’i de işgal etmişlerdi. İngiliz-Amerikan ve Batı ortak projesiyle 1948’de İsrail devleti kuruldu. İsrail’in kurulması, Filistin, Filistinli ve ilk kıblemiz Kudüs için “Büyük Felaket”in/Nekbe’nin başlangıcı oldu.

Bugün Filistin’in başşehri Kudüs’ün uğradığı büyük felaketi yaşıyoruz. Kudüs, sözün ve insanlığın bittiği yer oldu. Buraya dayatmayla sefaret taşıdılar. Bunu protesto eden sivil Filistinliler, İsrail askerleri tarafından dünyanın gözü önünde âdeta biçildi.

Asla unutulmasın!

Kudüs’ün düşmesi Belgrad’ın kaybı gibi olur. İstanbul, nasıl ki Belgrad düştükten 40 yıl sonra işgale uğradıysa, karşımızdaki sinsi hesap sahipleri, Kudüs’ü istila ederek bunu tekrarlamak istemekteler. 15 Temmuz birinci hamleydi. Kudüs, ikinci hamledir. Kurtuba’yı 8 asır unutmadıkları gibi 6 asırdır İstanbul’u da unutmadılar.

Kudüs gasbedilirken İstanbul da kuşatılmaktadır.

Her hesap buna göre yapılmalı.

.SITMA HAREKÂTI

2018-05-10 02:00:00

A -

A +

İran ile P5+1 devletleri, 2015 yılında bir nükleer andlaşması akdetmişlerdi. P5, yıkılası BM’nin BMGK üyesi olan 5 patron üyesidir. +1 de Almanya. Az daha açmak gerekirse; 6 devlet, 3 yıl önce İran’la İran’ın nükleer silah çalışmalarına müdahil olma mevzuunda bir andlaşma imzalamışlardı. Buna nazaran, İran, bazı konularda itiraz hakkı mahfuz kalsa da BM ‘’Milletlerarası Atom Araştırması Kurumu’’ müfettişlerinin askerî üslerine denetimli bir şekilde girmesine müsaade etmektedir.

Bu andlaşmayla Batı ile İran bir anlamda orta yerde buluşmuşlardı. Batı, iddia ettiği İran tehdidine set çekiyor, İran da sürekli olarak baskı altında kalmaktan kurtuluyordu. Bu netice aynı zamanda bölgeyle dünya barışına da hizmet olmaktaydı.

İran, zikredilen andlaşmayla daha bir önünü görür olduğundan piyasalar rahatlamış ve ülkede petrol üretiminden paranın değerine ve oradan kalkınmayla ihracata kadar onlarca kalemde çok ciddi iyileşmeler yaşanır olmuştu.

Söz konusu andlaşmanın taraf, hatta başı çeken devletlerinden biri ABD’dir.

Diğerleri gibi ABD de 3 yıldan beri andlaşmaya riayet etmekteydi.

Ancak Donald Trump , seçim kampanyalarında ismi geçen andlaşmayı ‘’felaket’’ olarak ilan etti. Kötü veya zararlı bile değil de felaket. Mübalağalı bir ifade . Bu söz, o günlerde belki seçim kampanyasının malzemesi gibi görülmüştü. Ama şimdi anlaşılıyor ki öyle değil. Ne zaman, ne yapacağı ve ne diyeceği belli olmayan ABD başkanı, bu defa da hiç de gündemde yokken ‘’felaket nazariyesini’’ yeniden ileri sürdü ve andlaşmadan ayrılacaklarını söyledi.

Vaziyet şudur:

P5+1’in Amerika hariç diğer 5 devleti, andlaşmanın devamından yanadır. Dedesinin babası Müslüman Osmanlı Türkü olan İngiltere Dışişleri Bakanı Boris Johnson, üstelik de Amerika’da ‘’ İran’ın nükleer silahlara sahip olmaması için elimizdeki imkânların en iyisi bu andlaşmadır!’’ demiştir. Rusya, Fransa, hepsi bu görüşteler. Türkiye ve diğer önemli devletler de andlaşmanın yaşamasından yana. Buna mukabil, Donald Trump’ın akıldaneleri Millî Güvenlik Danışmanı John Bolton ve Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, sertlik taraftarıdır.

İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani ise andlaşmanın yeniden müzakereye açılmasına razı olmayacaklarını, ABD’nin çekilmesiyle bir boşluk doğacaksa taraf ülkelerin bu boşluğu doldurmaları gerektiğini dile getirdi. Parlamento ve halk da bu zoraki ve haksız gündeme oldukça öfkeli.

Görünen o ki Washington, bir oyun içindedir. İran’ı bu konudaki tecrübesine dayanarak ölümü gösterip sıtmaya razı etmek istemektedir. Aynı Beyaz Saray, Suudi Arabistan’ın 15 sene önce el-Kaide’ye yardım ettiğini, bu yüzden vatandaşlarının öldüğünü, yakınları ölenlerin tazminat haklarını korumak maksadıyla bu devletin Amerikan bankalarındaki 750 milyar dolarını bloke ettiğini açıklamıştı.

Türkiye, bugün İran’a reva görülen bu muameleye muhalefet ettiği gibi o muameleye de karşı çıkmıştı. Ne var ki veliahd prens bir süre sonra Amerika’ya gitmiş, denilenlere aynen riayet etmişti. Nitekim Amerika’nın İran’a yaptığı bu ‘’Sıtma Harekâtı’’nda Suudi Arabistan ve İsrail, saniye sektirmeden ABD’nin yanında yer aldılar.

İran’la olan nükleer silah andlaşmasının iptal teşebbüsü aynen o Suudi hikâyesine benzemektedir. Ancak Washington’un yanıldığı bir taraf var. İran, Suudi Arabistan değildir. İran, devlettir. ABD, Irak veya Suriye örneklerinde olduğu gibi İran’la savaşı göze alamaz.

Bir başka gerçek daha var:

Beyaz Saray, Soçi, Astana, İstanbul, Tahran zirveleriyle Orta Doğu’da zora düşmüştür. O kadar ki Suudiler, İsrail, BAE ve PYD/PKK ile vaziyeti kurtarmaya çalışıyor. Niyeti bu üçlüyü dağıtıp tek söz sahibi olmaktır. Türkiye-Rusya-İran üçlüsünün en zayıfı, İran’dır. İşe oradan başlamıştır. Sözleşme bahanedir. Ne var ki bu blöfe İran taviz vermez. Nitekim yarın Pentagon veya bir başka Amerikan kurumu, Trump’ı bir defa daha yalanlayabilir.

.HAÇLI, SİYON VE FETÖ İŞ BİRLİĞİ!

2018-05-09 02:00:00

A -

A +

Eski Fransa Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy, 3 eski başbakan, birtakım Hıristiyan ve Yahudi din temsilcileriyle yazarlardan meydana gelen 300 kişi, Paris’te bir bildiri yayınlayarak “şiddet ve Yahudi aleyhtarı fikirler” yaydığı gerekçesiyle bazı âyetlerin Kur’ân-ı kerîm’den çıkartılması gerektiğini iddia ettiler.

Bunlar, bu densizliği yaparken Kur’ân-ı kerîm’i kendi konsillerinde tekraren yazılmış muharref/tahrif edilmiş, bozulmuş İncilleriyle aslıyla alakasız Tevrat gibi mi zannetmekteler? Burada tek başına bir cahillik yoktur. Cahillikle beraber Hıristiyan ve Yahudi din yobazlığı, haçlı taassubu ve İslamofobyanın İslam nefretine dönüş kindarlığı da vardır. Hadise tamamen siyasidir. Kendilerine aydın denen karanlık kafalı bu güruhun kimler olabileceğini anlamak için bildirideki en meşhur imza Sarkozy’nin biyografisine bakmak yeter:

Sarkozy, 2007 yılında cumhurbaşkanlığı seçim çalışmalarında Libya’dan gayrı meşru olarak para kopardığı için bir süre önce nezarete alındı ve yargılanmaya başlandı. Uzunca olan asıl adı Macarcadır. Babası, Nagubocsai Sarkozy Pal, Macar’dır. Anne dedesi Aron Mallah, Katolik İspanya’nın zulmünden kaçıp Osmanlıya sığınarak Selanik’e yerleşen, buradan İzmir’e, oradan da Fransa’ya göçen Sefaret Yahudileri neslindendir. Vaziyet o ki gizli Siyonist bu kimse, hem anne ve hem de baba tarafından Yahudi’dir. Sarkozy hem Siyonisttir ve hem de haçlı kanaldan şiddetli bir İslam nefretiyle beslenmektedir. Bu 300 aşağılık çapulcunun arasında yer almakla aynı zamanda göze girip yolsuzluk davasından da beraat etme hesabını güttüğü de anlaşılmaktadır.

Değil bu cahillerin; en namlı papaz ve hahamların bile Kur’ân-ı kerîmden hüküm çıkartmaları imkânsızdır. Bunu ancak salahiyetli İslâm âlimleri yapabilirler. Bu mutlak gereceğe rağmen çıkartırlarsa işte böyle rezil ve rüsva olurlar. 300 değil, 3 milyon, yarı aydın bir araya gelip benzer bir beyanname neşretseler ne yazar? Hiçbir şey. Zevzeklikleri, boşboğazlıklarıyla kalırlar. Kur’ân-ı kerim’in ebedî rehberimizin 15 asırdır tek harfi değişmediği gibi kıyamete kadar da değişmeyecektir. Kur’ân-ı kerîm, Allahü teâlânın himayesinde, korumasında olduğu gibi biz, Müslümanlar da bütün dikkat, cesaret, hassasiyet ve tavizsiz duruşumuzla mukaddes kitabımıza siperiz.

Şunlar tesadüf değildir:

3 ayrı mekândan 3 ayrı sebeple 3 ayrı saldırı gelmiştir.

1- 300 Fransız, Paris’te mübarek ve mukaddes kitabımıza iftira atarak zehir saçmışlardır.

2-14 Mayıs’ta Amerikan sefareti açılmadan bir hafta evvel İsrail, Washington’dan aldığı izinle Kudüs sokaklarına Amerikan sefaretine giden yol levhaları asmıştır.

3- Washington yönetimi, Rusya’dan S-400 füzeleri satın alamızla Suriye’de kendisine rağmen bağımsız bir siyasî ve askerî yol takip ettiğimiz için bizi cezalandırmak maksadıyla Türkiye’nin F-35 projesinden çıkartılması ve bu uçakların TSK’ya satılmamasına dair kendi iç mevzuatını harekete geçirmiştir.

Zamanlama da tesadüf değildir:

1-İslâm âlemi, mübarek ramazan ayına girmektedir.

2-Türkiye, Kuzey Suriye ve Kuzey Irak’ta askerî harekâta devam etmektedir.

3-Türkiye, 24 Haziran’da erken seçime gitmektedir.

Bu seçimde ‘Cumhur İttifakı’nın kazanacağı bellidir.

Bu sebeple Müslümanların asabını bozup kargaşa çıkartmak istemekteler.

Bütün bunların arkasında haçlı, siyon ve FETÖ iş birliği vardır

.AHİDNAME

2018-05-08 02:00:00

A -

A +

Mevcut Cumhurbaşkanı, AK Parti Genel Başkanı ve AK Parti’yle MHP’nin teşkil ettikleri "Cumhur İttifakı"nın Cumhurbaşkanı adayı Recep Tayyip Erdoğan, 6 Mayıs 2018 Pazar günü İstanbul’da hazır olan ve ekran başında bulunan vatandaşlarla buluşarak ahidleşti ve "manifesto" denen beyannâmesini açıkladı.

Bugün "ahid" denilen ahd, kelimesi, daha nice benzeri gibi Türkçe’nin ötelenmiş değerlerindendir. Kullanıldığı yere göre söz, yemin etme, kavl-ü karar kılma, mukavele yapma gibi anlamlara gelir. Bu kelime, bundan böyle yeniden doğmuştur. Mevzubahis İstanbul Mitingine atıfla konuşma ve yazılarda çokça geçer.

Sn. Erdoğan, söze "ahdim odur ki!" diye başladı.

Kilit cümle buydu:

Bu bir vaad, ondan öte kendini mecbur etme ve daha ilerisi sözüne, vaadine mahkûm kılmaydı. Toplumla bir ictimâî mukavele, sosyal sözleşme akdediyor ve dediklerini onlara tekrarlatıyordu. Uhud Harbi’ndeki Okçular Tepesi’nden başladı, Okçular Tepesi’nin 15 asırdır boş olmadığına vurgu yaptı, oradan 1071 Malazgirt Meydan Muharebesine, Sultan Muhammed Alparslan’a ve aradaki asırları ve şahsiyetleri ve hadiseleri saya saya 15 Temmuz’a Fırat ve Kalkan’a, Zeytindalı’na Afrin’e kadar geldi. Onların hepsinin "biz" olduğumuza işaret etti.

Konuşmayı baştan sona hem dinledik ve hem de konuşma metnini inceden inceye tahlil ettik. Hakkını elbette teslim etmek gerekir ki metin güzel kaleme alınmıştı. Birinci kısım, âdeta mensur şiirdi. Diğer kısım zaten vaadler, yapılanlar ve yapılacak olanlar ve "Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!" demektir. Çırağın utanma zorunda kalmayacağını muştulamaktır. Bunlar da küresel güç olma aşkımızdan dar gelirlinin derdini dert edinmeye kadar gitmektedir.

Bu ahidname, bu ahidleşme tarihî bir nutuktur. Millet üzerinde etkili olmuştur. 24 Haziran’da Tayyip Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığını tekrar kazanacağından, Cumhur İttifakı’nın da çoğunluğu alacağından siyâsî gelişmeleri yakından takip edenler, bir parti bağnazlığı gütmeyenler, zaten biliyorlardı. Ama öyle tahmin etmekteyiz ki 6 Mayıs 2018 günkü İstanbul Ahidleşmesi, hem Tayyip Erdoğan’ın ve hem de Cumhur ittifakı’nın mevcut oylarına ikişer puan daha kazandırmıştır.

Ahidname’yi etkili ve inandırıcı kılan, yalnızca muhtevası ve sadece Tayyip Erdoğan’ın belagat san’atındaki bilinen ustalığı değildir. Konuşmanın kafiyeli olmayan yani "mensur şiir" diye bahsettiğimiz birinci kısmı, şahsiyet ve haysiyet ağırlıklıydı. Din -ki İslâmdır- ve tarih kodlarıyla örülmüş bir hitabet ortaya konuyordu. Ancak bu hitabetin zerrelerine sindirilmiş bir başka vasfı vardı ki bu bir şuuraltı veya gönül çalışmasıydı:

Bu konuşma, bu hitabet bambaşka bir menbadan üslup devşirmişti. Hitabete, bu konuşmaya, bu iltizâmî, bağlayıcı beyannameye sinen bir üslup, bir koku vardı. O koku, Veda Hutbesi’nin üslubuydu. Oradan nakışlar taşıyordu. Böylece mânâ derinliklerine inilmiş, "dedem Osman Gazi’’ denmiş, Devlet-i Ebed Müddet’in Söğüt’te Yörük çadırlarında kurulduğu hatırlatılmış, dünden bugüne gelinmiş, bu Müslüman millete amentünün bereketiyle, hubbi fillah, buğdi fillah ölçüsüyle seslenilmişti.

Buhara-i Şerif ziyaretiyle Şah-ı Nakşibend Hazretlerinin yüksek huzurlarında yenilenen bu ses, irfan ehli bu milletin kalbinde beklenen yankısını bulur.

Ses, erdem, irade, cesaret ve ahid!

.NEŞTER

2018-05-07 02:00:00

A -

A +

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Yalova milletvekili Muharrem İnce’yi partisinin cumhurbaşkanı adayı olarak gösterdi. Bu bir bakıma genel başkanın kendini tekzip etmesiydi. Zira daha evvel “nasıl bir cumhurbaşkanı” düşündüklerini resmetmişti. Ekonomi bilecekti, itidal sahibi olacaktı vs. Hâlbuki, adayları ekonomist olmadığı gibi üslup olarak da haşin, cerbezeli ve sivri dilli. Sn. Kılıçdaroğlu bunu biliyordu. Bile bile aday yaptı. Bunu yaparken de asıl sebep, açıkladığı sebep değildi. Demişti ki: “Erdoğan’ı çıldırtacak birini aday göstereceğim!” Bu söz, asıl niyeti saklamak için edilmişti.

Niyet başkadır:

Muharrem İnce, genel başkanlık seçiminde Kemal Kılıçdaroğlu’nu ciddi mânâda zorlamış bir isimdir. Halen de Sn. Kılıçdaroğlu’nun rakibidir. İnatçı ve mücadelecidir. Erken seçim mevzubahis olunca partisinin başkanına gitmiş ve “ya genel başkan olarak sen Cumhurbaşkanı adayı ol veya bırak ben aday olayım!” diye çok net konuşmuştu. CHP genel başkanı, buna rağmen bugün “millet ittifakı” diye bir araya toplanan partilerle birlikte günler süren müzakerelerde “çatı adayı” aramıştı. Çatı kurulamayınca tekrar içeriye döndü ve bu defa rakibini aday gösterdi. Bu aday göstermenin saklanan sebebi, Muharrem İnce’yi harcamak isteme kurnazlığıdır. Böylece Meclis dışında kalacak ve kendisine rakip olamayacaktır. Sn. Kılıçdaroğlu’nun Sn. İnce’nin cumhurbaşkanı seçilmesini samimiyetle istediğini söylemek zordur. Neticede politika yapıyorlar. Rakibini güçlendirmek istememesi kınanamaz. Bu yüzden teşkilatın İnce’nin adaylık çalışmalarına cansiparane destek vermemesi bile görülebilir. Nitekim Kılıçdaroğlu’nun aday açıklama toplantısındaki tavrı bu dediğimize açık işarettir. Cumhurbaşkanı adaylarını “gel bakalım Muharrem!” diye kürsüye çağırdı. Böyle bir dâvet, hiç de güzel olmadı, yakışmadı. Şiir okusun diye öğretmeni öğrencisini sahneye çağırmıyor. Ana muhalefet partisi lideri, cumhurbaşkanı adaylarını takdim toplantısında bunu yapıyor. Bu bir psikolojik ezme hamlesiydi. Üslubuna işaret ettiğimiz aday, buna rağmen bu aşağılamayı hazmetti. O heyecanla maksadı mı okuyamadı yoksa içinden “günü gelince hesaplaşırız!” diyerek anlamazlığa mı vurdu? Bunu bilemeyiz ama ikinci ihtimal daha yüksektir.

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın ilk turda “Cumhur İttifakı”nın adayı olarak seçileceğini görmekten mahrum olmasa gerek. İtiraf edemediği bu tesbitten dolayı bizzat aday olmamıştır. O zaman hem cumhurbaşkanlığını ve hem de partisini kaybederdi. Aksine inanıp aday olmaması akıl ve mantığa aykırıdır. Cumhurbaşkanlığı ve Başbakanlık bir makamda birleşmişken seçilme şansı olan bir muhalefet liderinin bunu reddetmesi hiçbir bakımdan düşünülemez. Şu var ki CHP’nin bu yarışta olması parti olarak bir şarttır. İşte bütün bunlardan dolayı genel başkan, Muharrem İnce’yi sahaya sürmüştür.

Buraya kadar bahsettiğimiz, Kemal Kılıçdaroğlu cephesidir.

Bir de Muharrem İnce cephesi var.

O da kurnaz hesaplar içinde:

Eğer, cumhurbaşkanı seçilirse daha ne ister? Seçilirse CHP’de daha güçleneceğinden partiyi olağanüstü kongreye zorlayarak genel başkanlığı da kazanabilir. Seçilmek, Muharrem İnce’nin kayıtsız ve şartsız hedefidir. Fakat seçilemediği takdirde ne olabileceğinin de hesabını yapmıştır. Seçilemediği takdirde alacağı oyların millet ittifakındaki CHP’den daha yüksek olmasını hedeflemiştir.

Bu ne anlama geliyor?

24 Haziran akşamı sandıklar açılıp cumhur ittifakı adayı Sn. Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’nin ilk Cumhurbaşkanı olduğu ilân edildikten sonra dikkateler CHP’nin münferit Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce’ye dönecektir. Aldığı oylara bakılacak ve CHP’yi geçip geçmediği hesaplanacaktır. Şimdiden söylenmesi mümkün ki Muharrem İnce, yaptığı mitinglerde esasında Tayyip Erdoğan’ı değil, Kemal Kılıçdaroğlu’nu zorlayacaktır. 24 Haziran akşamı CHP’nin cumhurbaşkanı adayı oylarının CHP’den fazla çıkması sürpriz olmayacaktır. Bu netice üzerine Sn. İnce, arkasındaki rüzgârı kaybetmeden hemen olağanüstü kongre ister ve çok yüksek ihtimalle Sn. Kılıçdaroğlu’nun yerine geçer.

Yukarıda Sn. İnce’nin üslubuna dikkat çekmiştik. Ayrı bir bahis olsa da bir nebzecik temas edersek şunları söyleyebiliriz:

Siyasetin fikir, belagat, zarafet, nükte ve hiciv olmak üzere 5 temel unsuru vardır.

Bugün fikir tarafı, ortak akılla eserler vermektedir, belagat tarafını hitabet ve okuduğu şiirlerle Sn. Erdoğan hakkıyla doldurmaktadır.

Siyasi hayatın zarafet tarafı boştur, “sayın” demekle olmaz.

Nükte ihtiyacını Başbakan Binali Yıldırım, karşılamaya çalışıyor.

Hiciv sahası da boş.

Öncekilerden bazı misaller vermek gerekirse:

Başvekil Adnan Menderes, hem belagat ve hem de zarafete örnektir.

Osman Bölükbaşı, nükte ve hicivde hatırlanan isimdir.

Kâmran İnan, siyaseti yüksek zarafetle yapan bir şahsiyetti.

Turgut Özal, fikre bağlı ufka sahipti.

Muharrem İnce, şayet kendini disipline edip haşin olmaz ve dilini dikkatle kullanırsa siyasi hayat, hiciv sahibi yeni bir isim kazanmış olur...

.BİR ZAMANLAR TÜRKİYE

2018-05-02 02:00:00

A -

A +

Bu ülke, en büyük kaybını, içinde kanlı 1 Mayısların da olduğu ‘70’li yıllarda yaşadı. I. Dünya Harbi, 19. Asrın sonralarında doğanlar için nasıl ağır günler idiyse, ‘70’ler de 20. Asrın ortalarında doğanalar için öylesine ağır günlerdi.

1968’de Paris’te başlayan gençlik hareketleri, kısa süre sonra bize de sıçramış, fakat oralarda bittiği hâlde Türkiye’de sağ-sol kavgasına dönmüştü. Bu bölünme, zaman içinde cemiyetin diğer kesimlerine de sirayet etti. Talebelerden sonra işçiler bölündü, öğretmenler bölündü, polis bölündü, sendikalar bölündü, memurlar bölündü… kurtarılmış bölge adıyla mahalleler, şehirler ve hatta aileler bölündü.

18 Aralık 1970’te DP/Demokratik Parti’nin kurulmasıyla iktidardaki AP/Adalet Partisi, kendi içinden ikiye ayrılmıştı. Sokaklar, meydanlar kan ve anarşi içindeydi. Aynı silahla sabah bir, akşam diğer görüşteki gençlerin öldürüldüğü çok seneler sonra fark edilecekti!..

12 Mart 1971’de hükûmete muhtıra verildi. Süleyman Demirel hükûmeti düştü. Yerine CHP’li Nihat Erim, partisinden istifa ettirilerek bir gecede tarafsız oldu ve adına partilerüstü ve teknokratlar hükûmeti denen kabineye ödünç Başbakan olarak verildi. Dünya Bankası’ndan da Atilla Karaosmanoğlu isminde bir başbakan yardımcısı gönderildi. Aynı hadise 1990’ların zor günlerinde de Bülent Ecevit hükûmetine yine aynı bankadan Kemal Derviş’in gönderilmesiyle tekrar edilecektir.

Acı da olsa bugün şöyle denebilir ki; Türkiye, 1970’lerde aslında iç harb yaşamış da o zaman fark edilmemiş...

1950-1960 arası DP/Demokrat Parti iktidarıdır.

27 Mayıs darbesinden sonra 1965’e kadar koalisyonlar dönemidir.

Bu toplum, koalisyon hükûmeti sözünü ilk defa 27 Mayıs'tan sonra işitti.

1965-1971 arası ise AP iktidarıdır.

’68 Gençlik Hareketlerinin bir alev gibi Türkiye’yi sarması, AP’nin bölünmesi, ardından muhtıra verilmesi ile iktidarlar dikiş tutmaz oldular. 3-5 aylık hükûmetler bile oluyordu. Sokaklarında her gün 20-25 talebe, işçi veya vatandaşın öldüğü bir ülkede sağlam bir iktisadi yapının varlığı beklenemezdi. Enflasyon, dünya rekoru kıran seviyelerdeydi. Anayasada seyahat hürriyetinden söz ediliyordu ama hem insanlarda dışarıya gidecek imkân yoktu ve hem de 3 yılda bir gitmek mümkündü.

Kibarca söyleyişle adımız, kalkınmakta olan ülkeydi.

Fakat fiilen geri kalmış, üçüncü dünya memleketiydik.

Bu, şu demekti; yönlendirilen darbe ve muhtırayla DP ve AP iktidarlarının yüksek kalkınma hızları kesildiği gibi Rusya ile sanayi alıverişi de cezalandırılmıştı. O günlerde sadece anarşisi yoktu. Toplum da psikolojik savrulmalar içindeydi.

Muhabbet unutulmuş, sağduyu sanki firar etmişti.

Nefret,

Kin,

Düşmanlık,

Almış başını gidiyordu. İnsanlar, bıyık şekillerine, giyimlerine, dünya görüşlerine göre kategorilere ayrılıyordu. Bu ortamda bir de '74 Kıbrıs Harekâtı yapıldı. Yapılması mecburiydi. Zira içeriyi karıştıran dış güçler çevreden de rahatsızlık vermekteydiler.

Türkiye’nin o karanlık ve kanlı günlerinde 1 Mayısların adı İşçi ve Bahar Bayramı’ydı. Ne var ki o gün daha gelmeden herkesi bir tedirginlik alırdı. 1 Mayıs'ta vatandaş korkudan sokağa çıkamazdı. Zaten anarşi yüzünden herkes erkenden evine kapanırdı. 1 Mayıslarda çok işçi ve talebe zorla Taksim'e sürüklenirdi. Yürüyen kafilelerin ağzında Enternasyonal Marşı ve sol sloganlar, ellerinde komünist liderlerin resmi ve orak-çekiç olan flamalar olurdu. Bu ortamlarda 5 bin genç öldü, işçiler öldü, Kazancı Yokuşu kana boyandı, bazı şehirler karıştırıldı. Dış istihbarat ve militanlar bir asır evvelinde olduğu gibi yine işbaşındaydılar.

Kilit kelime koalisyondu.

Darbeler, koalisyonları getirdi. Zayıf hükûmetler, anarşiyi önlemede aciz kaldı. Darbeler olmasa, istikrarın yerini ömürsüz koalisyonlar almasa, sokaklar kan gölüne dönmese, insanlar birbirinin gırtlağına sarılmasa bugün kişi başına millî gelirimiz 10 bin dolar değil en az 40 bin dolardı...

.KANUNA KARŞI HİLE

2018-05-01 02:00:00

A -

A +

TCK/Türk Ceza Kanunu, kanuna karşı hile yapılmasını suç addeder. Böyle bir müessese sadece bizim mevzuatımızda yoktur. Diğer devletler ceza hukukları da bu fiili suç sayar.

“Kanuna karşı hile” zaman, zemin, mevzuat boşluğu ve şartlardan istifadeyle kanunu aşıp üçüncü şahıs, kurum veya amme menfaatini ziyana uğratmaktır. Tesbiti hâlinde savcılık ve idare devreye girer. İddia haklı bulunduğunda fail ve failler, cezai ve mali müeyyidelere mahkûm edilirler.

Hukuk fakültelerinde “pratik çalışma” denilen uygulama dersleri vardır. Diğer derslerde nazari olarak öğrenilen malumat, bu derslerde âdeta senaryolaştırılarak ihtilafın halliyle adil hükmün yolları aranır. Bu derslerde hakiki ve hükmi şahsiyetler a, b.. gibi harflerle zikredilir.

Buradan hareketle günümüz gündemine gelebiliriz. 1930’da cereyan eden CHP/Serbest Cumhuriyet Fırkası ve 1977’de yaşanan CHP/11’ler olayı, 2018 Türkiye’sinde CHP/İyi Parti 15’ler vakasıyla maalesef bir kere daha tekrarlanmıştır.

Bu hadise, ileride muhtemelen hukuk fakültelerinin pratik çalışma derslerine şöylece uyarlanır:

T devletinde A partisi iktidardadır. Anayasada değişiklik yapıldığı için bir sonraki seçimlerden sonra Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçilecektir. Yeni yönetim biçimine geçmek için muhalefetteki M partisi iktidardaki A partisine destek vermiş ve aralarında Cumhur İttifakı denen bir ortaklık kurmuşlardır.

C partisi ise ana muhalefettir.

Diğer taraftan M partisinde bir iç mücadele yaşanmış ve muhalefet, parti genel başkanlığıyla idari mekanizmaları ele geçirmek için teşebbüslerde bulunmuş, fakat genel başkan, bu teşebbüsleri akamete uğratmıştır. Bunun üzerine M partisindeki muhalif grup, partiden ayrılarak İ partisini kurmuşlardır.

Bu arada ülkenin bulunduğu coğrafyadaki komşu devletlerde iç savaş, kargaşa ve dış devletlerin müdahalesi yaşanmaktadır. T devleti, mücavir sahasında meydana gelen bu olaylarda taraftır, meşru müdafaa ve hukukun verdiği yetkiyle müdahil durumundadır.

Bunlar olurken alttan alta “erken seçim” fısıltısı dolaşmaktadır.

Bunun üzerine M partisinin genel başkanı, hiç tahmin edilmedik bir çıkışla grupta yaptığı konuşmasında 16 ay beklemenin iç ve dış şartlar bakımından zararlı olabileceğini ifadeyle seçimler için bir tarih vererek erkene alınmasını teklif eder. Teklif, A partisi kurullarında görüşülür ve aynı zamanda Cumhurbaşkanı da olan R, takvimi daha da erkene çekerek seçimlerin iki ay sonra yapılmasını öngören tashih edilmiş teklifi müttefik partinin genel başkanına götürür.

Sonuçta iki partinin çalışmasıyla seçimlerin iki ay sonra yapılmasına dair kanun kabul edilir. İttifakın Cumhurbaşkanlığı ortak adayları bellidir. Keza bu iki parti genel seçimlerde müştereken hareket edeceklerdir.

Hâlbuki diğer muhalefet, hazırlıksız yakalanmıştır. Yeni kurulan İ partisi sadece 5 vekile sahiptir. Meclis grubu için 20 vekil şartı vardır. Grubu olmadığı ve büyük kongresini de henüz yaptığından dolayı seçimlere girmesi mümkün görünmemektedir.

İktidar partisi ve ittifak kurduğu M partisinin ortak adayları ve yol haritaları belli olduğu hâlde C, İ ve diğer partilerin hiçbir hazırlığı yoktur. Bu arada sürpriz bir olay yaşanır. C partisi sözcüleri, Meclis’te bir basın toplantısı yaparlar. Kendi partilerinden de 15 MV de onlara refakat etmektedir. Sözcüler, bu arkadaşlarının C partisinden istifa ederek İ partisine geçtiklerini açıklarlar. Ne var ki parti değiştiren siyasetçiler, son derecede üzgün, hatta ağlamaklıdır.

İ partisi böylece grup kurma sayısına kavuştuğu için seçime girme imkânıyla hazine yardımını elde eder. Bunlar gelişirken seçimleri hakkaniyetle yapmakla mükellef olan yüksek mahkeme Y, İ partisinin zaten seçimlere girme hakkını kazanmış olduğunu açıklar:

Hadise kamuoyunda “İkinci Güneş Motel Olayı”, “vekil borsası” ve benzeri ağır sözlerle yerilir. Seçim mahkemesi de geç kaldığı için kınanır.

Bunlar olurken 15 vekilin halleri şaşırtıcıdır. Meclis’te yeni partilerinin değil, eski partilerinin arka sıralarına oturur, âdeta saklanırlar. Birkaç gün geçince konuya dair daha da şaşırtıcı olaylar yaşanır. C partisi sözcüleri, bu 15 kişiyi yine kendi partilerinden aday göstereceklerini beyan ederler. Genel başkanları ise daha da ileri gider. “Demokrasi kahramanı” dediği 15 arkadaşının verilen vazifeyi yaptıklarını ve bundan dolayı onların C partisine döneceklerini açıklar.

Sorular:

1- C ve İ partileri kanuna karşı hile suçu işlemişler midir?

2- C partisi milletvekillerinin kâğıt üzerinde parti değiştirmesiyle bir partinin grup kurması ve hazine yardımı alması haksız kazanç temini midir?

3- Yapılan açıklamalar üzerine İ partisinin kazandıklarının iptal edilmesi iktiza eder mi?

...

5- 10 yıl sonraki hukuk fakültelerinde talebeler, bu senaryonun önce hayali olduğunu sanacak ve fakat aynen yaşandığını öğrenince yakın geçmiş adına güvenleri sarsılacaktır. Bütün bunlar olurken YSK, AYM ve Cumhuriyet Başsavcılığıyla hukuk fakültelerinden ses çıkmaması üzüntü vericidir.

Türkiye, bir zamandır parti kapatma ayıbından kurtulmuştur. Bu bir gelişmedir. Ancak mevzuatın da böylesine muvazaalı şekilde suistimal edilmesi yarınlara bırakılan büyük bir ayıptır…

.ÖDÜNÇ MİLLETVEKİLİ VERME CHP’NİN ESKİ HUYU

2018-04-30 02:00:00

A -

A +

13 Şubat-31 Mart 1925 tarihli Şeyh Said Vak’asını, 3. Cumhuriyet Hükûmetinin Başvekili Ali Fethi Bey/Okyar, isyan olarak görmez. Örfi idareyle önleyeceğini düşünür. Lakin, olay birden alevlenir. Hükûmet istifa etmek zorunda kalır. 22 Kasım 1924-3 Mart 1925 arasında başvekillik yapan Ali Fethi Bey, Reis-i Cumhur Mustafa Kemal’in/Atatürk’ün yakın arkadaşıdır. Sefir-i Kebir/Büyükelçi olarak Paris’e tayini çıkar. 3 Mart’ta İsmet Bey/İnönü riyasetinde yeni hükûmet kurulur. Dünya, 1929’da “Büyük Buhran” denen meşhur iktisadi krize sürüklenir. Bitmek bilmeyen harplerden yeni çıkmış, rejim değiştirmiş, arka arkaya tepeden inme inkılablar yaşamış memlekette Şeyh Said Vak’ası sebebiyle “Takrir-i Sükûn Kanunu” ve jandarma korkusuyla susulsa da hoşnutsuzluklar vardır.

Ali Fethi Bey 1930 yazında iki ay izinle yurda gelir. Bu esnada Reis-i Cumhur Yalova’da ikamet etmektedir. Ziyaretine gitmek ister. Bir arkadaşı, “sana muhalif parti kurman için teklif yapacaktır, kabul etme!” der. Büyükelçi, pek renk vermez ama esasında kendisi de böyle bir muhtemel gelişmeden haberdardır…

Görüşme gerçekleşir. Mustafa Kemal, fiilî vaziyetin bir diktatörlük olduğunu, muhalefet partisinin bulunmadığını söyleyerek bir muhalefet fırkası kurmasını ister. İsmini de “SCF-Serbest Cumhuriyet Fırkası” olarak bizzat kendisi koyar. Teklife muhatap olanın bazı endişeleri vardır. Bunlara dair rahatlatılır. Parası olmadığını söyler, Reis-i Cumhur ve CHF reis-i umumisi, mali destek vereceğini söyler. Meb’usum/milletvekilim yok der. 40 vekil vermeyi teklif eder. Ali Fethi, bunu az bulur. 120 vekil ister. 70 vekilde mutabık kalırlar. Gazi’nin hemşiresi/kız kardeşi bile bunların içindedir. Parti 12 Ağustos 1930’da kurulur.

Mustafa Kemal Paşa’nın niyeti aşırı devletçi Başvekil İsmet Beyin karşısına liberal Ali Fethi’yi çıkartarak onu dengelemektir. Daha önemlisi ise bir test yaparak halkın nabzını tutmaktır. O gün tabii şimdiki gibi anket firmaları, haberleşme imkânları yoktur. Tam ismiyle “Cumhuriyetçi, Layık Serbest Fırka” halk için bir ümit olur. Millet, öylesine bunalmıştır ki SCF’ye dört elle sarılır. Ali Fethi Bey’in mitingleri fevkalâde alâka görür. Ülkede şimdi bir muhalefet rüzgârı esmektedir. Demokrasi kelimesi henüz pek tedavülde olmadığı hâlde Hükûmet sert şekilde tenkid edilmektedir.

Ancak iyi saatte olsunlar muhalefet liderinin kulağına “bu kadar da değil!” diye fısıldamış olmalı ki SCF’nin genel başkanı Fethi Okyar, 17 Aralık 1930’da dâhiliye vekâletine bir istida/dilekçe vererek partisini fesheder. Partinin organı İzmir’de münteşir “Serbes Cumhuriyet” adındaki gazete de yayınına son verir.

Kâzım Karabekir’in 17 Kasım 1924-5 Haziran 1925 tarihleri arasında var olan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’ndan sonra Serbest Cumhuriyet Fırkası da çok kısa ömürlü olur. Sonradan bu iki teşebbüs, “demokrasi denemesi” olarak ifade edilse de yalnızca Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası, bir muhalefet hareketidir. Doğuda kurgulanmış Şeyh Sait kargaşasıyla ilişkilendirilen Karabekir Paşa, canını zor kurtarmıştır. İkincisinde halkın nabzı tutulmuş, ortaya kaygılar çıkmıştır. Ödünç vekiller, eski partileri CHF’ye dönmüşlerdir…

15 vekilin CHP’den İYİ Partiye gönderilmesi, Güneş Motel olayını hatırlattı. Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın kurulması ve kendini dağıtması ise hiç konuşulmadı. Bu mes’ele vaktiyle enine-boyuna müzakere edilseydi CHP bugün belki de böyle bir politikaya teşebbüs etmeyecekti. O’nun destek vermesiyle İYİ Parti, grup kurabildi ve dolayısıyla seçime girme hakkı kazandı. Vekil göndermenin hemen ardından YSK “buna hiç gerek yoktu; İYİ Parti seçime girebilecekti” mealinde açıklama yaptı. Ancak bu açıklamanın bir faydası olmadı. Geç kalınmış, kavga çıkıp tansiyonlar yükselmiş, kim ne derse desin o milletvekillerinin itibarları zedelenmişti.

Şimdi; onların tekrar istifa edip CHP’ye dönecekleri söylenmekte. Zaten kâğıt üzerinde kanuna karşı hile kabilinden bir gidiş söz konusudur. Bu sebeple sürpriz olmaz. İsterdik ki böylesi bir işlem ana muhalefetin tarihinde 1930’ların ağır şartlarında kalmış olsundu. Oysa eski tas, eski hamam. Bülent Ecevit, “Yeni CHP” dedi. Bir şeyi değiştiremeyince kendisi gitti. Kemal Kılıçdaroğlu da “Yeni CHP” dedi ama gerisi gelmedi. Derin CHP’den “yeni partini de al git!!” diye azar işitmişti. Bu yüzden sustu ve fabrika ayarlarına döndü.

Bunlar yaşanırken o vekillerden bir kişi bile “ne oluyor, biz eşya mıyız?” diyemedi.

24 Haziran’dan sonra böylesi ayıpların yaşanmamasını temenni ederiz.

Hafıza zayıflayınca kalite düşüyor.

.KILIÇDAROĞLU, NEFRET SUÇU İŞLEMİŞTİR!

2018-04-24 02:00:00

A -

A +

CHP genel başkanı, 22 Nisan günü Mersin’in Gökbelen Yaylası’nda düzenlenen Silifke Yörük-Türkmen Çalıştayı’ndaydı. Aynı genel başkan, aynı Gün Güneş Motel entrikasını hatırlatan bir tasarrufla 15 milletvekilini bir talimatla İYİ Parti’ye bağışlamış ve bu partinin bedavadan milyonlarca liralık Hazine yardımına kavuşmasına yol açmıştı.

15 vekilin ağzında dili olmadan politik kimlik değiştirmesindeki bu tuhaf olayı örtbas etmek istemesinden midir yoksa bir türlü vazgeçmediği Osmanlı düşmanlığını bir kere daha ortaya dökme illetinden midir veya her ikisinden midir bilinmez Kemal Kılıçdaroğlu, maalesef orada da Osmanlıya saldırdı. Bu defa daha sunturlu iftira ve hakaretlerle nefret saçtı. Birlik ve dirliğimizin mutlaka muhafaza edilmesi gereken bir zamanda CHP genel başkanı şunları söylüyordu:

-Herkes, Osmanlı Padişahı’nın kulu, kölesiydi.

-Millet diye bir kavram yoktu.

-Türk Milleti diye de bir kavram yoktu.

-Osmanlı, Türklerle alay ediyordu.

-Osmanlının zulmüne karşı buralarda ne mücadeleler verildi.

-Osmanlı Sarayı’nda Farsça, Osmanlıca konuşulurdu.

-Osmanlı, Dadaloğlu’nu Köroğlu’nu yaşatmıyordu. Boşuna mı “Ferman Padişahınsa dağlar buradadır” diyorlardı. Yörük Ali Efe, Atçalı Kel Mehmed’i biliyoruz.

Bu yapılan, her şeyin karıştırıldığı insafsız bir saldırı ve nefret dilidir. Tarih cehaleti ve millî şuur gafletidir. Şu sözlerin neresini düzeltmeli? Düzeltsek anlaşılır mı? Tezini savunurken Dadaloğlu’nun şiirini bile yanlış okumuş. Tıpkı İstiklal Marşı’nın birinci mısraını yanlış okuduğu yahut “alçak” diyerek çarpıttığı gibi.

Sn. Kılıçdaroğlu’na “Türkmen kimdir, kime Yörük denir?” desek bileceğine ihtimal vermiyoruz. Osmanlı’nın Oğuzların Kayı boyundan yani halis Türk olduklarını bütün dünya namuslu ilim adamları teslim etmektedir. Kendisi Türk olan, Türk’le niye alay etsin? Osmanlı Hanedanı herkesten öte Türk’tür. Sarayda Farsça, Osmanlıca konuşuluyordu demek tarihten nasipsizliktir. Dünkü hayatımızda Osmanlıca değil, Osmanlı Türkçesi vardır. Bu da dönemi ifade eder. Daha evvelki devletler döneminde de Türkçe o isimlerle anılır. Bugün de Cumhuriyet dönemi Türkçe söz konusudur.

Kılıçdaroğlu, hamaset niyetli konuşmasında “ben, adaleti bu çadırlardan, Sevgili Peygamberimizden öğrendim” diyor. Hayır Kemal Bey! Adalete zerrece hürmeti olan, adil olur, Allah’tan, hesaptan korkar ve Osmanlı yönetimini zulümle itham etmez. Osmanlı kim? Biziz. Türkiye Cumhuriyetinin dünkü varlığı. Zalim bir devlet, 6 buçuk asır yaşayabilir mi? Aksini iddia etmek sosyoloji ilmine aykırıdır.

Adalet olmayan bir devlette insanlar, bu devlete 6 buçuk asır katlanabilir miydi? Devlet, Anadolu’da birlik kurmak için uğraşırken isyan edenlere, ayrı baş çekenlere iltifat mı edecekti? O zaman bu mantığınıza göre bölücü örgüt haklı mıdır? Devletin, birlik, dirlik, bütünlüğü ve yüceliği için kimseye taviz vermeyen Osmanlı Sultanları, bu değerler uğruna gerektiğinde öz evlatlarını, öz kardeşlerini de feda etti.

“Herkes, Osmanlı padişahının kulu kölesiydi” ne demek? Bu, çok bayağı bir iftira! Sanki bir başka ülkenin hükümdarından söz ediliyor. Bugünkü devletimiz, dünkü devletin devamıdır. Sultanlar o zaferleri kölelerle mi kazandı? Şu eserleri köleler mi verdi? Sn. Kılıçdaroğlu doğulusu ve batılısıyla dünya ilim ve sanat çevreleri bugün Osmanlının devlet yönetimi, adaleti, askerliği, aile hayatı gibi unsurlarını inceleyerek medeniyetimizden hayatlarına bir şeyler devşirmeye çalışırken sizin bu saklanamayan kininiz kendi adınıza büyük talihsizliktir.

Çünkü Gökbelen Yaylasındaki konuşmanız baştan sona iftira ve nefret doludur.

Netice itibariyle bu devletin dünkü hükümdarlarıyla hayatına, 36 Türk büyüğüne hakaret edilmiştir. Fiil, TCK 122. Maddesiyle bunu yorumlayan Yargıtay içtihadına ve TCK 125-131 Maddelerine göre nefret, ayrımcılık ve devlet büyüklerine hakaret suçudur. Cumhurbaşkanlığının, Türk tarih Kurumunun, Osmanlı Hanedanının ve savcıların dâvâ açma hakkı doğmuştur. Kimsenin benim şerefli mazime; o mazinin aziz ve kahraman sultanlarına hakaret etmeye, çamur atmaya, nefret dili üretmeye hakkı yoktur.

Kılıçdaroğlu, Dersimli. Fakat; Dersim’de mağaralara sığınan insanların bile zehirli gazlarla bombalandığını bir kere olsun ağzına almamıştır. Buna mukabil yerli-yersiz Devlet-i Âli Osman’ın arkasından laf yetiştirmeye çalışmaktadır. Kemal Bey, partinizin hükûmeti, zalim bir kararla bir gecede Hanedanı yurt dışına sürmüştü. Parklarda açlıktan ölen şehzadeler oldu. Nice dayanılmaz çilelerle ömür tüketenler görüldü. Ancak onların hiçbiri devlet aleyhine tek kelime konuşmadılar. Partinizin, devrinizin vebali çoktur. Lütfen günahlarınıza yeni günahlar eklemeyin. Mazinizle hesaplaşıp milletle tarihten Osmanlıdan özür dileyin.

Saydığınız isimlerin; Dadaloğlu, Köroğlu, Atçalı Kel Mehmed, Yörük Ali Efe’nin birbiriyle alakası yoktur. Bunları arka arkaya sıralamak sadece malumatfuruşluktur. O zaman adama “Ali Allah’tır” diyen Pir Sultan Abdal’ı niye saymadın diye sormazlar mı?

.HIRS!

2018-04-23 02:00:00

A -

A +

AK Parti Genel Başkanı Tayyip Erdoğan, “biz, seçim kampanyamızı başlattık” dedi. Sn. Erdoğan, İstanbul ve İzmir hariç il kongrelerini tamamladıklarından seçime hazır olduklarını da açıkladı. Bu durum, MHP zaviyesinden de farklı değil. Zaten gerekçelerini sıralayarak erken seçim işaret fişeğini ateşleyen MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli olmuştu. Sn. Bahçeli, büyük kongresini yapıp güç tazeledikten sonra erken seçim çağrısıyla bu defa da 24 Haziran’da seçim yapılması kararına vesile oldu.

Muhalefet, baskın yedi. “Erken seçime gidelim”, “hodri meydan”vari sözleri, iktidarın nasılsa bunu kabul etmeyeceğine olan inançları yüzündendi. AK Parti, seçimlerin vaktinde yapılamasını kat’i bir prensip olarak uyguluyordu.

Muhalefet partileri, ne Cumhurbaşkanı adayı çıkartabilmiş ve ne de aralarında ittifak kurabilmişlerdi. Bu, hadisenin bir tarafıydı. Diğer tarafı ise İYİ Parti’nin ne olacağıydı. Zira Seçim Kanunu’nun âmir hükmüne göre “bir partinin seçimlere katılabilmesi için oy verme gününden en az 6 ay evvel il kongrelerini yapmış olması gerekmektedir.” Bu partinin sözcüleri her ne kadar bizim açımızdan bir problem yok, üstelik Yargıtay’ın YSK’ya verdiği seçime katılacak partiler listesinde partimizin de ismi var, diyorlardı ama yine de bir belirsizlik devam etmekteydi. Diğer taraftan Cumhur İttifakı’nın iki lideri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli, alınan erken seçim kararının İYİ Parti’nin yolunu kesmek gibi bir niyet taşımadığını, böyle bir karar alma sebebinin yaşanılan finans saldırıları ve yurdumuza karşı terör örgütleriyle onların destekçisi devletlerin hamle yenilemesi olarak gösterdiler. Şüphesiz ki bir partinin seçime girmesini engellemek kamuoyunda da destek görmezdi.

İYİ Parti’nin DP/Demokrat Parti listesinden seçime gireceği söylentileri konuşuluyordu. Bunlar konuşulurken dünkü pazar günü CHP parti grup başkan vekili Engin Altay ve parti sözcüsü Bülent Tezcan yanlarında 15 CHP milletvekili olduğu hâlde TBMM’de bir basın toplantısı yaparak “siyasi bir karar olarak değil de demokratik bir karar olarak” 15 arkadaşlarının CHP’den istifa ederek İYİ Parti’ye katıldıklarını açıkladılar.

Bu transfer hayli kurnaz bir taktiktir. Seçim Kanunu’nun 6 aylık süreye dair maddesinin hemen devamında “mevzubahis partinin seçime girebilmesi için… veya TBMM’de grubu bulunacaktır” demektedir. 15 MV gönderilen partinin mecliste 5 vekili vardı. Grup sayı şartı 20 olduğu için CHP aşısıyla bu şart eda edilerek İYİ Parti’nin seçim yolu açılmak istenmiştir.

Futbolcu transferinden daha basit vaki vekil transferine dair birkaç soru var:

Bir vekil, istifa ettiği zaman bunun Meclis tarafından kabulü gerekmektedir. Bu istifalar böyle bir şarta bağlanacak mıdır, yoksa Meclis üyeliğinden ayrılma olarak değil de partiden partiye geçiş mi kabul edilecektir? Diğer husus; böyle bir toplu istifa ve parti değiştirmenin hele genel başkan talimatıyla yapılmışsa “Kanuna karşı hile” sayılması mümkün müdür? CHP, mevcudunun onda birden fazlasını bir başka partiye vermiştir.

Asıl soru şudur:

Seçmen, millet bu hareketi içine ne kadar sindirebilecektir?

Olay, 11 AP/Adalet Partisi milletvekilinin Güneş Motel’de istifaya razı edilerek CHP Genel Başkanı Bülent Ecevit’in 42. Hükûmeti kurmasındaki ayıbı hatırlatmaktadır. Bu ayıp, ne Sn. Ecevit’in ne de CHP’nin yakasını hiç bırakmadı. Aynı parti, o işlemi bu defa da tersine çevirmiştir. Seçmen, İYİ Parti’nin yolunun kesilmesi hâlinde bunu kabul etmeyecekti. Bu paket transferi de kabul etmez. İYİ Parti, DP listesinden devam etseydi daha kârlı çıkabilirdi.

Akla başka sorular da geliyor:

-Uğurlanan 15 vekil, CHP tarafından gözden mi çıkarılmıştır?

-Artık siyaset yapmayacaklardı da bundan dolayı mı istifa ettirildiler?

-İYİ Parti listesinden her nerede aday gösterilirse gösterilsinler CHP tarafından destek verileceğine dair teminat mı aldılar? Bu soru zaten iki veya daha fazla muhalefet partisi arasında ittifak olduğunda kendiliğinden hayata geçecektir.

Gelelim yarınki Salı’ya:

Meral Akşener’le önceki akşam basından saklanan bir görüşme yapıp bu formüle imza atan Kemal Kılıçdaroğlu, yarın -herhâlde- mecburen aday açıklayacaktır. CHP genel başkanının, partisini bırakarak Cumhurbaşkanı adayı olamayacağı seyirden okunmaktadır. Meral Akşener ise aday olacağını söylemişti. Salı günü -herhâlde- önce CHP-İYİ Parti ittifakı meydana çıkacaktır. HADEP buna koşarak dâhil olur. Bunlar kendi aralarında birlik kurunca Saadet Partisi’ni ikna yoluna gireceklerdir.

Bu tablo, Cumhurbaşkanı adaylığı için 3 ismi masaya getirir.

Kılıçdaroğlu’nun önceliği Abdullah Gül olacaktır diye düşünüyoruz. Sn. Gül’ün bir maceraya atılıp itibarını harcayacağına ihtimal vermeyiz. CHP cephesinde Abdullah Gül’den sonra Temel Karamollaoğlu isminin geleceğini sanırız. Oduncu ormanda baltaya sap arıyor. AK Parti tabanına sıcak gelecek isimleri tercih edilmekte. İlk iki isim olmadığı takdirde Kılıçdaroğlu mecburen Meral Hanımın adaylığını kabul edecektir.

Eğer yarın doğrudan “adayımız Akşener!” denirse, demektir ki öbür ihtimaller konuşulup netice alınamamıştır. Belli olmaz, sağa da yakın ılımlı bir CHP’li de ilân edilebilir.

Ancak siyasette hakikaten “gün uzar yüz yıl olur.” Yarın bu 15 MV’den bir kısmı çevre baskısı vs. gibi sebeplerle İYİ Parti’den kopabilir. Kan uyuşmazlığı mümkün. Bir kişi vazgeçse grup yine kurulamaz. Ayrıca yargının ne diyeceğini de bekleyeceğiz. YSK, Yüksek Seçim Mahkemesi’dir.

Her ne olursa olsun, fakat her şey ahlâka, hukuka uygun ve memleketin menfaatine olsun. Bakınız 1977 yılında Güneş Motel’de kurulan “Vekil Borsası” bugün dahi konuşulmakta. Tenzih ederiz, “bugün de borsa kurulmuş” diye bir imâmız asla yok ama hadise ister istemez kirli maziyi hatırlattı. Bunları dikkate alan Sn. Akşener “hayır biz, emir-komutayla istifa ettirilmiş vekilleri kabul edemeyiz!” diyerek kapısını kapatsaydı hem kendisi hem partisi kazanırdı. Aksi de olmuş olabilir; CHP’den ödünç vekil istemiş olabilirler. Hırs; sağlıklı görmeye mâni olur. Hırsla kalkan ziyanla oturur. Muhalefette aklıselimden ziyade ölümüne hırs görmekteyiz.

.KÜLTÜR BAKANLIĞI VE MALİ İMKÂN SAHİPLERİNE ÇAĞRI!

2018-04-20 02:00:00

A -

A +

Geçmişi birkaç asrı bulan Sotheby’s müzayede şirketinin 25 Nisan Çarşamba günü Londra’da bir açık artırması var. Satışa telefonla da iştirak edilmesi mümkün.

“Arts of the İslamic world” adındaki bu faaliyetin bizi alakadar eden tarafı, müzayedenin isminden de anlaşıldığı gibi İslam dünyasından sanat eserlerinin satışa çıkarılmasıdır. Katalogda yüzlerce nadide eser var. Güzelliği baş döndüren bu eserlerin tamamını www.sotheby.com sayfasında görmek mümkün. Bunlar belli ki malum yollarla elde edilmiş. Hemen hemen bütün İslam memleketlerinden ve birçok İslam döneminden varlıklar burada.

Önümüzdeki çarşamba günü satışa sunulacak bu eserlerin azap duyacakları yerlere gitme ihtimali yüksektir. Bu ihtimali bitirmek için bu çağrıyı yapıyoruz.

Müzayede kataloğundaki hazineden birkaç eseri şöylece sıralayabiliriz:

-Çok seçkin hat üstadlarının el yazmasıyla birçok müstesna Mushaf-ı şerifler/Kur’ân-ı kerimler.

-Delail ül Hayrat dua kitapları.

-3. Murad Han’ın inanılmaz güzellikte bir tuğrası.

-4. Mustafa Han’ın Beratı

-3. Selim Han’ın Beratı.

-3. Selim’in tablosu.

-2. Mahmud Han’ın Fermanı.

-Mahmud Celaleddin Paşa’nın 1829 tarihli Hilye-i Şerifi/Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- kelimelerle tasviri.

-Vakıfnameler.

-Beyitler, kıt’alar.

-Çağatay Lehçesi’nin en büyük şairi Ali Şir Nevai’nin Divanı.

-Şair Nizami’nin Hamsesi

-Hafız-ı Şirazi’nin Divanı.

Abdurrahman Cami’nin Yusuf ile Züleyha’sı.

-Şahadetnameler

-Silsilenameler.

Kısacası Mushaf-ı şerifler, ferman ve beratlardan başka el yazması altın varaklı onlarca kitap var.

Bunların dışında, minyatürlerden, çiniye, muskalığa, usturlaba, aynalara, sürahilere, kılıçlara kadar burada sayılması mümkün olmayan birkaç yüz adet antika eser.

Eserler, belli ki Osmanlı, Memluklu, Fas, Türkmenistan, İran, Suriye gibi memleketlerden kaçırılmış veya izinsiz olarak çıkartılmış.

Bu katalogda ne varsa hepsi satın alınıp Türkiye’ye getirilsin isteriz. Hiç olmazsa Mushaf-ı şeriflerle hat eserleri ve Osmanlı dönemi eserler mutlaka satın alınıp getirilmeli. Bu da iki türlü olabilir. Ya cebinde akrep olmayan birkaç “babayiğit” zengin el birliğiyle satın alıp Topkapı Sarayı’na hediye ederler. Veya ve muhakkak Kültür Bakanlığı bunları satın alıp esaretten kurtarır.

Bütçe darlığı gibi hiçbir mazeretin burada yeri yoktur ve dinlenmez. Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti bunu yapacak güçtedir.

Aksi, kalbî burukluk meydana getirir.

İBN HALDUN ÜNİVERSİTESİ

Dün sabah, Sepetçiler Kasrı’nda İbn Haldun Üniversitesi’nin kahvaltılı sohbet toplantısındaydık.

Azimli kadroların sevk ve idaresinde çok genç bir eğitim ocağı. Önce Fatih Malta’lardan Columbia Üniversitesine kadar uzanıp orada kazandığı ek donanımla tekrar vatana dönerek gençliğin hizmetine başlayan rektör Prof. Dr. Recep Şentürk, üniversitesine dair geniş bir açıklama yaptı. Anlattıklarını şöylece hülasa etmek mümkün.

-Burası bir vakıf üniversitesidir. Bir sosyal ilimler üniversitesi. Tıp, teknik ve fen gibi sahalarda fakülte açmadık ve açmayı da düşünmüyoruz. Sınıflar 10 kişiliktir. Çok iyi bir akademik kadromuz var. Liselerle işbirliği yapılarak buralarda sosyal kulüpler açıyoruz. Yurt dışında şube faaliyeti başlattık. Her talebenin Türkçe, Arapça, İngilizce öğrenip konuşabilmesi mecburidir. Bu üniversiteyi tercih etmiş olan hiçbir öğrenci pişman değildir. Üniversitemiz sosyal sahada dünya ile yarışı hedef almıştır. Üniversitemizin sahibi olan vakıf, bir öğrenciyi bile okutabilir küçük birçok vakıfcıklardan meydana gelmektedir. Hizmet bağış esaslı dönmektedir.

Sn. rektörden sonra mütevelli hey’et başkanı Prof. Dr. İrfan Gündüz konuştu. Sn. Hoca, bir aksakal, bir bilge kişi. Konuşmasındaki atıflar sohbete lezzet ve çeşni katmakta. Mesela İmam-ı Gazali’den şu nakli ne kadar güzeldi: “Sadece mikroplar değil, hâller ve huylar da bulaşıcıdır.” Necip Fazıl’ın şu sözü de aynı şekilde kayda değerdi: “İlim, demokrat değil, aristokrattır; altyapı ister.” Şu Arapça atasözü ise mükemmeldi: “İlmin kıymeti, mevzuu ile mütenasiptir.” Taşı gediğine oturturken yaptığı nükteleri, sohbete harç vazifesi görüyordu: “Sinek, pekmezciyi gözünden tanır!” Üniversitenin Süleymaniye Külliyesinde de tedrisata başladığını haber vermesi bizim için memnuniyet sebebi oldu. Muvaffakiyetin zaman ve imkân şartından sonraki üçüncü şartı mekândır. İbn Haldun gibi bir umran adamının ismini taşıyan bir eğitim yuvası şehrin ortasında olmalıdır. İrfan Hoca’nın “ilmi kıyafet” veya “ilmi simya” denen ilimden bahsetmesi de iyi oldu. İlim konuşulunca gündem kazanır. Biz, bu ilmi Hukuk’ta “kromonoloji” dersinde okumuştuk. İnsanları dış yapılarına, fiziklerine göre tanımaktır ki Erzurumlu İbrahim Hakkı hazretleri Marifetname adlı eserinde bu ilmi etraflıca anlatır. Şöyle diyelim:

-Evliya, insanın bâtınını, simya âlimi de zahirini tanır.

Üniversiteden söz ettiğimiz bu vesileyle bütün üniversitelerimize şu iki tavsiyede bulunacağız:

1-Sakın ola ki yerli-yersiz unvan kullanarak akademik görgüsüzlüğe düşmeyin.

2-Mesleği taassup, işi ehline verme kabiliyetinizi köreltmesin.

Aslolan, ilmiyle amil, ilmini yaşayan donanımlı insandır.

Şu iki Hoca’nın daha nice benzerleri gibi akademik etiketleri olsa ne olur, olmasa ne olur?

Unutulmamalı ki biz, milletçe irfan sahibiyken, emaneti ehline verirken yükselişteydik…

.HÜKÜM VE İNFAZ

2018-04-17 02:00:00

A -

A +

28 Şubat’ın kralları Çevik Bir, Çetin Doğan, Erol Özkasnak gibi generallere veya Kemal Gürüz gibi sivil ayaklarına veya ekranlarda Post Modern İhanete fetva üreten şarlatan Prof.’lara o günlerde “şimdi böyle kasım kasım kasılın bakalım; gün gelecek bunun hesabını vereceksiniz!” denseydi alınacak cevap belliydi: “Hadi canım sen de; adamı güldürme!..”

Ama işte bakınız sahne kralları ve onların palyaçoları, mer’i ceza kanunun bir mahkemeye tanıdığı en yüksek ceza ile cezalandırıldılar.

Hâlbuki onlar, “Post Modern Darbe” dedikleri İhanet Süreci’nin bin yıl süreceğini ileri sürmüşlerdi.

Bu süreç, 28 Şubat 1997 günü toplanan MGK’nın Başbakan Necmettin Erbakan’a, meclis çoğunluğu ve millet ekseriyetine rağmen bu milletin dinî, millî, örfi değerleriyle bu değerlere mensup vatandaşlara karşı 18 maddelik bir savaş bildirisiyle başlamıştı.

Öyle ki Tek Parti Zihniyeti yeniden hortlamış ve Allah demek tekrar yasak hâle gelmişti. Bu yasak, yazılı değildi ama hava öylesine berbat ve kirliydi. Tam bir hürriyet, meslek ve haysiyet cellatlığı yapılıyordu. Bunu yapanlar, TSK içindeki pervasız cunta ile onların postallarını cilalayan bir kısım iş adamları, medya, yargı ve akademisyenlerdi.

Darbeciler öyle şımarmışlardı ki el altından şu katliam şayiasını bile yayıyorlardı:

-60 milyon nüfus, Türkiye için zaten fazla. Bunun 20 milyonunun kesilmesiyle bir şey kaybetmeyiz!..

Kemalizmi bir modern din gibi içselleştirip İslamiyete ve Müslümanlara beyanat, ana haber, manşet, açıkoturum, sermaye, ilam ve üniversitenin dilinden kan damlayan fetvalarıyla bu millete, onun evlatlarına, kıymetlerine ve istikbaline saldıranların saltanatı 2002 sonuna kadar bütün şirretliğiyle devam etti. 3 Kasım 2002’de Anadolu İhtilali gerçekleşti. AK Parti’nin iktidar olması yollarını kesti fakat durmadılar. Edepsizliğe devam ediyorlardı. 28 Şubat darbecilerine son darbe, 27 Nisan 2007 tarihli e-Muhtıra’nın çok değil, bir gün sonra çöpe atılmasıyla vuruldu.

Söz konusu ihanet, bin yıl olmasa da 10 yıl sürmüştü. Anadolu İhtilalinden sonra Millet, işbaşına getirdiği iktidardan suçlulara hesap sormasını istiyordu. TBMM’de “Darbeleri Araştırma Komisyonu” kuruldu. Bu komisyonun hazırladığı rapor üzerine başsavcılık Ankara 5. Ağır Ceza Mahkemesinde dava açtı. Lakin; karar, bir türlü duyulmuyordu. Nihayet aradan 5-6 yıl geçtikten sonra mahkeme hükmünü verdi. Buna göre bazı sanıklar beraat ederken 19’u rütbeli 21 sanık ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına mahkûm edilmişti. Bu karar, idam demektir. Ancak mahkeme ağırlaştırılmış cezayı takdiren müebbete çevirdi.

Millet, efkârı umumiye, kamuoyu memnun mu?

Bu soruya “evet” demek zor:

Üç noktada rahatsızlık vardır:

1- Karar geç çıkmıştır.

2- İhanetin, üniversite, medya, yargı, sermaye ayakları için hâlâ dava açılmamıştır. Oysa onların da bu hükümde yer almaları gerekirdi.

3- Kararın yüze karşı tefhim veya tebliği üzerine mahkûmlar tutuklanmalıydı.

Bu üç öfke dolu isyana karşı mütalaamız şöyledir:

1- FETÖ’cü adliye mensupları Ergenekon vs. davalarında olduğu gibi bu davada da çarpıtmalara, sulandırmalara girmiş, nitekim bazı sanıklar, bundan dolayı müruru zaman fırsatını yakalayabilmiştir. Yeni Türkiye’nin savcı ve hâkimleri olağanüstü bir çalışmayla yine de böyle bir neticeyi elde edebilmişlerdir.

2- Öfke dolu vatandaş, ikinci madde için yüzde bin haklıdır. Eğer, bahsi geçen diğer failler de tez zamanda mahkeme önünde hesap vermezlerse bu hem iktidarın ve hem de yargının kusuru olur.

3- Dava henüz bitmemiştir. Daha istinaf ve temyiz safhaları vardır. Muhakemede tutuklama esas değildir. Kaçma ve delilleri yok etme ihtimali yoksa teamül olarak mahkeme tutuklama kararını infazla tevhid eder. Ancak mahkeme şu hususta milletin ıstıraplarını dikkate almalıydı. Sanıkların yaşları ve sağlık durumları gayrı mevkuf kalmaları için esas alınmıştır. O zaman vatandaşlar da haklı olarak şunu diyorlar:

-28 Şubat’tan, Sivas davasından üstelik de haksız yere yıllardır içeride yatan ilerlemiş yaştaki hasta mahkûmlar ikinci sınıflar mı?

Vatandaşlarımız, bu noktada müsterih olabilirler. Mahkeme re’sen veya savcının talebiyle her zaman önceki karardan rücuyla tutuklama kararı verebilir.

Karardaki şu tafsilat gözden kaçmamalı:

20 üst rütbedeki subaydan, kılıç, nişan maaş ve rütbeleri geri alınmaktadır. Yani artık bırakınız kral olmayı onbaşı bile değiller. Ayrıca her hafta semt karakoluna gidip polise kaçmadıklarına dair imza vereceklerdir.

Bu tabii ki dünyalık; beşeri adalet.

Burada türlü laflarla mahkeme yanıltılabilir.

İhmal edileni, beraat edeni, zaman aşımı tutturanı ve mahkûm edileni ile bi’lcümle 28 Şubatçı taife, ahirette de ilahi adalete hesap vereceklerdir.

Ne zaman?

Bin yıl sonra değil.

Nefes alınıp, verilmediğinde.

Azrail aleyhisselam, ilahi fermanı tebliğ ettiğinde.

O “din gününde” din neymiş, karar neymiş, ceza nasıl olurmuş görecekler!

Buradaki sayfiyede tatil.

.GÖSTERMELİK SALDIRI!

2018-04-16 02:00:00

A -

A +

ABD, İngiltere ve Fransa, geçen hafta Suriye’de bazı hedeflere saldırdı. Bu saldırının sebebi, Suriye rejim kuvvetlerinin Doğu Guta’nın merkezi Duma’da 70’in üstünde sivili öldürmesi ve çok sayıda sivili de yaralamasıdır. Ölü ve yaralıların önemli bir kısmı çocuk, kadın ve ihtiyarlardır. Yaşanan ihanet, ellinci kere tekrarlanan bir kimyevî saldırıydı. Rejim tarafı her ne kadar “bize kanser ilacı satmıyorlar, kansere karşı ilaç bulmak zorundayız. Nitekim 3 çeşit ilaç da bulduk. Vurulan yerler, ilaç imalathanesidir” dese de bu sözler, ilaç üretimi noktasında belki doğru olsa bile vurulan yerlerin ilaç fabrikası olduğuna dair iddianın kılıf olma ihtimali çok yüksektir.

Saldırı üzerine Washington tarafından yapılan açıklamada Şam, Humus ve Dera yakınlarındaki kimyevî ilaç imalathâneleriyle depolarının vurulduğu, Rusya’ya haber verilmediği, Rus üslerinin hedef alınmadığı, sivillerin ziyan görmemesi için azâmî özen gösterildiği, harekâtın tek seferlik olduğu dile getirildi. Bu açıklamayı takip eden saatlerdeyse Fransa, Rusya’ya haber verilmiş olduğunu beyan etmekle Washington’u tekzip etti. Ankara ise saldırıdan haberdar edilmiş. NATO saldırıyı tasvip ettiğine göre üye devletlerin de önceden haberdar olduğu anlaşılmaktadır. Moskova’nın haberdar olması, Beşar Esad’ın da bildiğini göstermektedir. Uçan haberler yüzünden; aslı haçlı dayanışması, fakat göstermelik ismi Müttefik Devletler olan taraf, boşaltılmış fabrika ve depoları vurmuştur. Bundan dolaydır ki vatanını Rusya ve İran’a peşkeş çekmiş ve öz vatandaşlarıyla bebek ve çocuk katili Esad adlı zalim, saldırı sabahında kameralar önünde boy göstermiş, kendi ideolojik şarlatanları da mübarek Şam caddelerinde zafer gösterisi yapmışlardır.

Haçlı Dayanışması, Rusların elinde bulunduğu yerleri vurmamaya dikkat ettiği gibi Suriye hava sahasına da girmediler. O saha, Rusya Federasyonu’na rehinlidir. Bu yüzden ABD, denizaltılardan, Fransa kendi ülkesinden, İngiltere ise I. Dünya Harbi’nde bizden gasbettiği Kıbrıs’tan kalkan uçaklardan füze fırlattı. Rejim, atılan 160 kadar füzenin yüzde 10’unu havada iken imha ettiğini ileri sürmektedir.

Hakîkat şu ki Nusayri rejimi, Müslüman vatandaşlarına karşı ister kimyevî silah, ister başka bir silah kullanmış olsun zulmün defter kaydı değişmemektedir. Haçlı Dayanışması’nın “Arap Baharı” adı altında demokrasi, eşitlik, hürriyet vaadiyle sokağa döküp yüzüstü bıraktığı bu insanlar, 7 yıldır zulmün, ölümün, sürgünün, vahşetin, mülteciliğin, gurbetin ve fukaralığın her çeşidini yaşadılar ve yaşıyorlar. Bu saldırı, ibretlik değil göstermeliktir, samimi değil, ikiyüzlüdür. 365 gün boyunca bir sürü laf edildikten sonra güya mazlumların ahını almak için yapılan saldırı, durup durup 13 Nisan 2018 Cumayı Cumartesine bağlayan Miraç gecesinde yapılmıştır. Bu göstermelik saldırı, böyle bir şovla kendi vatandaşlarını tatmin gayesi güttüğü gibi onların dikkatlerini bir de hak ile bâtıl mücadelesine çekmektedir:

Yukarıda da temas ettiğimiz üzere askerî saldırı, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya ve oradan da ötelerin ötesine gidip Allahü teâlânın huzuruna çıktığı Mirac Kandilinde yapılmıştır. Böyle bir takvim, tesadüfen seçilmiş olamaz. O tesadüf olmadığı gibi tarih de tesadüf olmasa gerek. Şöyle bir iddia vardır. Hıristiyan dünyası, 13 rakamını uğursuz saymaktadır. 1453’ün aritmetik değerlerinin toplamı, 13’tür. Batı, Doğu Roma’nın ellerinden çıkmasını uğursuzluk telakkî etmektedir...

Haçlı Dayanışması ile Rusya, Suriye, daha doğrusu Şam-ı şerif topraklarında bilek güreşi yapmaktadır. Bu güreş, bugüne mahsus değildir, asırlık mücadeledir.

Rusya Federasyonu, Suriye’de rejimi desteklemektedir. Ülke, fiilen Rusya’nın peyki hâline gelmiştir. ABD, İngiltere Fransa ise sosyalist PKK’nın Suriye kolunu destekliyorlar. İran da rejimin yanındadır, PKK ile de duruma göre pazarlık hâlindedir. Buna mukabil Ankara, dengeli bir siyasi, askerî, istihbarat ve diplomatik yol takip etmektedir. Yüzde yüz olarak ne kimsenin karşısındadır ne de yanında. Gerçek böyle olsa da Ankara’nın bu göz boyama saldırısından sonra Kandil’e kadar uzanacak askerî harekât planımızda yolumuzu kesecek düzenbazlıklara karşı çok ama çok uyanık olması gerekir. Saldırıdaki asıl niyet, haçlı dayanışmasının Fırat’ın Doğusuna yerleşmesidir. Amerika’nın Suriye’den çekilme vaadi, başkanı geçmeyen bir oyalamadır. Suriye halkı ve onların ne şekilde öldüğü Hıristiyan dünyanın umurunda değildir. Mevzubahis bu saldırı üzerine bizim hariciye, tez elden yaptığı açıklamada “insanlığın ortak vicdânî duygularına tercüman olundu” diyerek takdir israfına düştü. Bu hükmün aslı olsaydı aynı devletler ve diğerleri, İsrail Filistinlilere, Ermenistan Azerilere, Myanmar Arakanlılara ve daha kimler kimlere zulmün gazlı-gazsız envâi çeşidini revâ görürken bir serçe taşı olsun atarlardı. Aksine BMGK adlı köhne yapının aldığı ürkek kınama kararlarına bile geçit vermiyorlar.

Ortada insanlık mı var,

Vicdan mı var,

Duygu mu var,

Gözü,

Para ve petrolden başka bir şey görmeyen menfaatperestler, onlara tercüman olsunlar? Ölenler, balina veya caretta kaplumbağaları değil Müslüman!

Allahü teâlâ, iyilik yapmayı herkese nasip etmez.

Bu şeref için temiz kalp ve temiz mâzi gereklidir…

.DOĞU GUTA; İNSANLIĞIN BİTTİĞİ YER!

2018-04-11 02:00:00

A -

A +

Doğu Guta’da olup-bitenleri anlatmaya gerek yok. Neler yaşandığını televizyonlar vermekte. Doğu Gutalı Müslümanlar, canavarların önüne atılmış arenadaki köleler gibi. Vahşi canavarlar, mazlumları parçalarken 7 milyar dünyalı da onları seyretmekte. Doğu Guta için söylenecek her şey söylendi. Konuşulacak her şey konuşuldu.

Fakat yapılacak her şey yapılmadı.

Doğu Guta insanlığın bittiği yer.

Vicdanın tükendiği yer…

Suriye’yi gasbetmiş "rejim" denen haydut idare, üç gün önce Doğu Guta’ya yani çocuklara, kadınlara, sivillere bir kere daha kimyevi silahlarla saldırdı. Bu nâmert saldırı bir dram ondan sonrası ise ikiyüzlü bir tiyatrodur. Amerikan yönetimi, Beşar Esad, ilk defa kimyevi silah kullanıyormuş gibi haberi alır almaz öfkelendi, Trump yumruklarıyla boşluğu dövdü. Hâlbuki bu, yüzleri bulan kimyevi katliamlardan sonuncusu. Dünya böyle kör ve sağır gider, BMGK göstermelik bir safsata kurum olmaktan kurtulamazsa daha çok kimyevi silah kullanılır. Donald Trump, o öfkeyle Beşar Esad’a hakaret etti. İyi ama hayvanların suçu ne? Bu gibilerin hayvandan aşağı olduğunu Kur’ân-ı kerim haber vermekte. ABD Başkanı, bağırdı-çağırdı ve en sert müeyyideleri tatbik edeceklerini söyledi. Bu hiç de samimi bir tavır değil. Söze konu saldırının hemen öncesinde Suriye’den ayrılacaklarını dile getirmişti. Derin Amerika ise buna karşı çıktı. Başkan, bir kere daha iki arada bir derede kalmışken tam o sırada 70’ten fazla insanın öldüğü çok sayıda insanın yaralandığı bu kimyevi katliam yaşandı. Bunu fırsat saydılar. Böylece birkaç füze savuracak ve vazifesini yapmış edalara bürünecekler. Nitekim katliamdan sonra Suriye’nin Humus’taki hava üssü vuruldu. Rusya, İsrail’in vurduğunu söylendi. Rezilin kepazeyi cezalandırması gibi bir şey. Zira malum saldırı, Tel Aviv’in de imdadına yetişmişti. İsrail, bir hafta evvel Gazze’yi vahşice bombalamış ve kaç bininci kere olmak üzere yine kadın, çocuk yaşlı ve çocukları öldürmüştü. Dünya, yarım ağızla İsrail’i kınıyorken O, insanlığa karşı işlenen bu suçu cezalandırmak için Suriye hava üssünü bombalamış oldu. "Suriye, kimyevi silah kullandı ben, kimyevi silah kullanmadım!" diye kendini müdafaa edebilir. Sanki kimyevi silah hiç kullanmamış. Bu yüz karası tiyatronun diğer oyuncusu da Rusya. Rusya İran’la birlikte Suriye’nin koruyucusudur. Zaten ilk Körfez harekâtından bu yana yaklaşık olarak 30 yıldan beri bu bölgenin en kârlıları Rusya ve İran’dır. Moskova, rüyada görse inanmayacağı şekilde Akdeniz ve Orta Doğu'ya yerleşti. İran, Yemen, Lübnan, Suriye ve Irak’tan Afganistan’a kadar uzanan bir Şii Hilali kurmakta hayli ilerledi. Sasani imparatorluğu peşinde olmalı.

Diğer taraftan mukaddes bir cümle gibi konuşulan şu "insanlığa karşı suç işleme" kavramı da bir başka abeslik. Katliam, kimyevi silahlarla olunca insanlığa karşı suç oluyor da baltayla olunca insanlığa karşı dostluk mu olmakta? Kaldı ki Moskova, daha saldırının dumanı tüterken âdeta benim yavrum masumdur, siz iftira atıyorsunuz, evet yetmişten fazla sivil öldü ama bombalarla öldürüldüler dedi. Aynı Rusya, geçen hafta İngiltere ve güdümündeki Batıyla bir casus krizi yaşamış ve Sergey Skripal ile kızını kimyevi silahla zehirlendiği ithamı altında kalmıştı. Nasılsa bu ithamdan temize çıktı. Anlaşılan oradan aldığı cesaretle, Beşar Esad’ı da temize çıkartmaya çalışmakta. Moskova, bir taraftan zalime arka çıkarken diğer taraftan da gündemi değiştirme peşinde. Rusya Federasyonu Dışişleri Bakanı Sergey Viktoroviç Lavrov, nereden geçerken başına saksı düştüyse birdenbire "Türkiye Afrin’i Suriye’ye teslim etsin!" dedi. Ankara, elbette ki "emrin olur!" demedi. "Türkiye, Afrin’i ne zaman, kime vereceğini bilir!" diye haddini bil kabilinden ânında en anlaşılır cevabı verdi.

Bunlar olurken Fransa, "ben de varım, beni de unutmayın" vâri çıkışlar yapmakta. Eğer gelişmeler el verirse ABD bu saldırıyı füzelerle cezalandırma gösterisi içinde PKK/PYD’yi kara gücü olarak kullanmaya bile gidebilir. Tam bir menfaat panayırındayız. Doğu Guta, Suriye ve burada ölenler, ne Washington’un, ne Moskova’nın, ne Tahran’ın ne Paris’in ve ne de Londra’nın umurunda. Petrole, Akdeniz’e ve Orta Doğu'ya hâkim olmak istiyorlar. Suriyeli masumların bunların gözünde tavuk kadar değeri yoktur. Nitekim, Washington, bugün burada yapacağı masrafları yarın Riyad’dan faiziyle birlikte alır.

Doğu Guta, insanlığın bittiği yerdir.

Sadece Doğu Guta mı?

Şarki Türkistan, Arakan, Suriye, Filistin, Yemen ve birçok Afrika bölgesi insanlığın bittiği yerdir. Bunların biri diğerinden daha iyi değil. Fark şurada oldu ki rejim Doğu Guta’da kimyevi silah kullandı. Bu da sömürgecilerin işine geldi. Zamanlama olarak onlar için kullanılacak fırsattı. Türkiye’nin işi kolay değil. Ankara, İsrail hariç, şurada adı geçen devletlerle sürekli temas hâlinde. Zirveler yapılıyor, telefonlar çalışıyor. Şu pişkinliğe bakmalı ki Akkuyu’da ortağımız olan Rusya’nın en önemli bakanı, daha atılan imzaların mürekkebi kurumadan Afrin’le alakalı bu şekilde konuşabilmekte. Suriye’de ve bölgemizde her şey iç içe geçmiş vaziyette. Sür’atle Büyük Devlet, bileği bükülemeyen dosta güven, düşmana korku salan devlet olma mecburiyetindeyiz. İnsanlığın bittiği bir dünyada mazlumların ve ümmetin ümidiyiz. İnsanlık, esasında Devlet-i âli Osman’ın veda mecburiyetiyle bitmişti. Şimdikiler artçı sarsıntılar.

Bu sebeple Ankara’nın hata yapma şansı yoktur.

Adını açıkça vermeli ki çok yönlü bir Hilal-Haç muharebesindeyiz.

Harp, bu değilse harp, nedir?

.EĞİTİME DAİR -l-

2018-04-09 02:00:00

A -

A +

Değerli dostum,

İnşa edilmesi icap eden eğitim iklimi için bizim de görüşümüzü sorma nezaketiniz için çok teşekkür ederiz. Ancak; bu fakir, test tarzı evrak doldurarak görüş ortaya koyma çabasının, insanı bütünüyle ifade etmediği inancındadır. Testle imtihan, nice kabiliyetli genci, üniversite kapılarından hazan yaprağı gibi savurmuştur. Bu itibarla "evet-hayır" benzeri boşluklar doldurma yerine mevzua dair görüşümüzü serdetmeyi tercih ettik. Bize göre "evet" ve "hayır" cevap değildir. Cevap, kabul veya reddin sebep-sonuç münasebeti üzerinden illiyet rabıtasına kavuşmasıyla mümkün olur.

Görüşümüzün alınmak istendiği bu çalışma bize, orta öğretimde yapılan "siyah mı güzeldir, beyaz mı güzeldir?" kabilinden münazaraları hatırlattı. Tabiatıyla renklerden birini tez olarak müdafaa eden ekip kazanır. Ne var ki bir ekibin bu galibiyeti, tuttuğu rengi, diğerinden daha kıymetli yapmaz. Çünkü her iki rengin de insandan insana değişen güzellikleri vardır. Bu birinci unsur; diğeri de bu iki rengin ortasında bir de gri veya geçiş renginin olduğu gerçeğidir. 2 kere 2 matematikte dört eder. Fakat sosyal ilimlerde her zaman dört etmez. Netice zamana, mekâna ve insana göre değişir.

Bize ulaşan bu çalışmayı kaleme alanlar, Aristo'dan Batı'nın çağdaş eğitimcilerine kadar birçok isme mükerreren atıfta bulundukları hâlde hazindir ki bizim medeniyetimizi kuran unsur, değer ve şahsiyetlerden hiç kimse hatırlanmamış. Kur'ân-ı kerîme, Hadis-i şerife, kelâmı kibara ve herhangi bir âlime hiçbir atıf yok. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- acaba, Eshab-ı Suffe'yi yetiştirirken nasıl bir akademik usul tatbik etmişlerdi? Yoksul gençler, nasıl olmuştu da zengin müktesebatlı kâmil insanlar olmuşlardı? Biz Peygamber sevdalılarının bunu ve daha neleri merak etmemiz, araştırmamız gerekmez mi? Sorular çoktur. Eshab-ı Bir'i Maune kimdi? Nerede nasıl ve neden topluca şehid düşmüşlerdi? Dünyaya şan veren devletler kurmuş olan ecdadımız, bu neticeye sadece kılıç gücüyle ulaşmadıklarına göre bu medeniyet ihtişamında mektep, medrese, dergâh, muallim, âlim ve evliyânın payı nedir? Bunların sebebini dünkü nesiller bildikleri gibi bugünkü ve yarınki nesillerin de bilmesi gerekmez mi? Kısacası; Asr-ı Saadet devriyle, Emevî, Abbasî, Endülüs, Selçuklu, Babür Devletleriyle ve en yakındaki Osmanlı Devletinde eğitim yani maarif neydi, eğitimci kimdi, eğitim nasıl olurdu? Bu çağlarda hiç mi eğitim mütefekkiri, nazariyat ve tatbikatçısı numune bir şahsiyet yetişmedi ki bu çalışmada kendilerine yer bulamadı?

Malûmdur ki bizde eğitim, nikâhla başlar, bebeğin doğuşundan yetişkin insan olup son nefese kadar devam eder. Osmanlı ailesinde çocuk, 4 yaş 4 ay ve 4 günlükken Elifba ile eğitim hayatına adım atardı. Herkesin bir diğerini akrabası kadar tanıdığı mahallenin iki olmazsa olmazından biri mescid, diğeri mektepti. Mahalle Mektebi diye bir müessese acaba başka millette var mıdır? Enderun var mıydı? Devşirme usulü, aynı zamanda üstün zekâlı olan çocukları Hıristiyan cemiyetten alıp İslamlaştırdıktan sonra devlete ve Î’lâyı kelimetullah dâvâsına kazandırmaktır. Bu tedrisatı bizden iktibas eden ABD’nin Yeşil Kart uygulaması, devşirme usulünü kapitalist ekonominin paraya kalb etmesinden/dönüştürmesinden başka bir şey değildir. Aruz’un son meş’alesi merhum Yahya Kemal'in hatıratında büyük bir lezzetle anlattığı mahalle mektebine başlamasıyla mürekkep yalamasına kadar devam eden o süreçten her eğitimcinin haberdar olması gerekir. Dünya, "ana okulu" kavramını yeni keşfediyor. Hâlbuki Sultan Abdülhamid, Sultan Reşad devirlerinden kalma "Gedikpaşa Ana Mektebi" bugün hâlâ Beyazıt Gedikpaşa'dadır. İsminden anlaşılmakta ki başka yerlerde de o semtin ismini taşıyan ana mektepleri varmış. Bir asır boyunca dünle bugün arasına Berlin Duvarı’ndan beter inkâr duvarı çekilince kendi kendimizin yabancısı olduk. Maarifi, maliyesi, adaleti, hariciyesi ve ordusu kudretli olmayan bir devlet, asırları aşamaz. Bu sebeple Fatih'in, Yavuz'un, Abdülhamid Han'ın eğitim siyaseti neydi? Bugünün insanı, artık bunu tecessüs etmeli, tahkik etmeli ve tanımalıdır. "Şîrler olurken pençe-i kahrımda lerzân/Beni bir gözleri ahûya zebûn etti felek" diyen bir Yavuz’un maarif nizâmı da şiirdeki ustalığı kadar selim olmalıdır.

Ali Kuşçu, Hoca Saadeddin, Naima, Baki, Levni, Şeyh Hamdullah, ibni Abidin, Şeyh Gaalib gibi maarif ve san'atın her sahasında yetişmiş cihanşümul çapta yüzlerce imzamızı hayata hazırlayan güçlü bir eğitim sistemi olmasaydı onlar, gün yüzüne çıkabilirler miydi? Mekke Medine’yi, Medine Şam’ı, Şam Bağdat’ı ve Kurtuba’yı ve yine Bağdat Buhara'yı, Buhara İstanbul’u, İstanbul Bahçesaray, Bosna, Kahire ve bütünüyle İslâm dünyasını besledi. Devrin Urfa'sı Nabi diliyle sonraki her Müslümanı edebde dikkate dâvet ederken, Balkanlar’da Taşlıca, Yahya Bey’i çıkartmıştır. Bizdeki "taşra" ötelemesi son bir asra mahsus olsa gerek. Bağdat Ruhi'yi, Kerkük Fuzuli'yi yetiştirirken Lofca, imparatorluğun gurub vaktinde abide şahsiyet Ahmed Cevdet Paşayı, çıkarmıştır. Gönenli Ömer Seyfeddin, Balkan ve Cihan Harbi şartlarında ve çok kere cephede eser vermiştir? Cumhuriyetin muhalifi ve muvafıkıyla yirminci asrın son çeyreğine kadarki fikir ve edebiyat insanları Devlet-i aliyye doğumludur. Bütün aleyhte faaliyetlere rağmen yeni döneme elbette bir önceki dönem kaynaklık yapmıştır. Bunların hepsinin araştırılması iktiza eder. Mesela, Ahmed Cevdet Paşa, maarif mevzuunda ne demişti? Muhibbi Divanı'nı telif eden bir Kanuni, yalnızca kılıç gücüyle mi Muhteşem Süleyman’dır? Büyük Ehl-i sünnet âlimi Şahabeddin Sühreverdi niçin "Harput, makarr-ı ulemadır/Harput âlimler merkezidir?" demiştir. Tanzimat öncesi ve sonrasında eğitimimiz nasıldı? Suali cevabını hâlâ bütünüyle bulamamıştır.

.EĞİTİME DAİR -ll-

2018-04-10 02:00:00

A -

A +

Cumhuriyet aydını, ister solcu ve isterse sağcı olsun kendini bugün de Avrupa'nın zihnî vesayetinden kurtaramamıştır. Hakîkat şu ki eğitim değil de hukuk, iktisat, gazetecilik veya güzel sanatlar mevzuunda benzer bir çalışma olsaydı yine aynı mantık, muhakeme ve atıflar olacaktı. Yine yabancıların rehberliğine ihtiyaç duyulacak, yine bizim saklı yıldızlarımız, unutulmuşluğa mahkûm kalacaktı.

Sunulan formda sözü edilen eğitim anlayışlarının her birinden alınacak, kabul edilecek taraflar mevcuttur. Bunları çatıştırmaya; beyaz mı, siyah mı? münazarasına gerek yoktur. Malûmdur ki Hâce-i Kâinat olan Kâinatın Hocası/öğretmeni olan Sevgili Peygamberimiz, "hikmet, mü'minin malıdır, nerede bulursa alır" buyurmaktalar. Ve yine buyurmaktalar ki: "Söyleyene değil, söze bakılır." Keza "insanların en iyisi insanlara faydalı olandır" diyorlar? Bu hadis-i şerifin her Öğretmenler Odası’nın duvarına asılması ne kadar teşvik edici olur.

Aydınımız, bugün olmuş Fransız İhtilalinin tesirlerindedir. O tesirler, bize bir imparatorluğu kaybettirdi. Atalar, "kem alatla kemalat olmaz!" demişler. Eğer bu söz, maksadı ifade etmiyorsa gömleğin ilk düğmesinin yanlış iliklenmesi gerçeği hatırlamalı.

Afâkî, ezber, birkaç Batılı ismi zikretmeyi icazet ve liyakat vesikası gibi düşünme yolunu bırakıp mazi-hal-istikbal ufkunda kendimiz olarak yürümeliyiz. Bizde okumuş-yazmışlar, Aragon'un "Öyle derin ki gözlerin senin, içmeye eğildim de bütün ümidlerimi orada gördüm" demesini sevmiş ve fakat duygu dünyamızdaki "gözlerin bir içim su, içim yandı doğrusu" mısraının Luis Aragon'un terennümünden geri olmadığını fark edememiştir. Son bir asrımız, ilim-irfan ve ehliyet-liyakat öncelikli olmak yerine muhtevasız, mâzisiz ve istikbâlsiz bir diploma ve içi boş unvanlar çağıdır.

Birinci dünya harbini kaybettiğimizde Erkân-ı harbiye/Genelkurmay, Alman kurmay subaylarının baskın yönlendirmesindeydi. Düyun-ı Umûmiye'den bu yana ilk defa IMF buyurganlığını kırdık, İstanbul Kanalı’yla da -inşallah- Montrö mecburiyetini aşacağız. Buna mukabil temel hukuk mevzuatı a'dan z'ye ithal olarak devam etmektedir. İnancıyla mevzuatı çatışan bir toplumda yerine oturmuş bir huzurun gerçekleşmesi mümkün değildir. O cemiyet, içtimâî sarsıntıları sıkça yaşar. Eğitim yılı başında masalara ücretsiz kitap koymak çok güzeldir. Duvara akıllı tahta asmak da bir o kadar güzeldir. Ne var ki yalnızca bunlarla eğitim mes’elemizi halledemeyiz.

Tanzimat’tan sonra başlayan Erken Cumhuriyette hızlanan kendimiz gibi olmama hastalığının bünyeyi hasta etmesinin zararlı neticeleriyle karşı karşıyayız. Bugün, ne hukuk, ne mimari ne iktisat ve ne de maarif millîdir. Hazırladığınız çalışmada niyet iyi, ancak tutulan yol yanlıştır. Medeniyetimizde felsefe değil, tefekkür esastır. Felsefe, bizim has bahçemizin gülü değil, başka bahçelerin ısırgan otudur. Felsefeci şüphe ve inkârla başlar. Amentüsüzdür. Bizim medeniyetimizdeyse tefekkür bizatihi ibadettir. İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani gibi büyük İslâm âlimleri, felsefecilerin görüş ve iddialarını çürütürler. Bu dediklerimizi etiketiyle gururlanırken yıldız âlimlerimize "menkıbeci" diyerek onları küçümsemeye yeltenen cahil Prof.’ların anlaması mümkün değildir. Felsefeciler, birbirlerini tekzip ederken İslam uleması, yekdiğerinden istifadeyle tekâmül eder.

Bugün bu cemiyetin şunu görmesi gerekir:

Hukuk, millî eğitim, edebiyat, tarih, iktisat gibi temel sosyal sahalarda fikrî dönüşüm vaktine çıkmış bulunmaktayız. Tünelin ışığı budur. Yabancı lisan bilmeyi aydın olmanın yeterlik şartı görmek yanıltıcıdır. Eğer, yabancı lisan bilmek entelektüellik olsaydı 3-4 lisan bilen turist rehberleri mütefekkir olurlardı. İnşallah; bugün bir kere daha yıkım olmaz. Eğitim dünyamızın öze dönüşünde sömürgecilerin tasallutundan kurtulmuş ve fakat Selefilere de kapılmamış olarak millî ve yerli bir kapı aralanmalıdır. Eğer bir eğitimcimiz, bir Türk’le bir Arab’ın İngilizce konuşmasından ıstırap duymuyorsa o millî şuur ve idrakte eksik kalmış demektir. Hazin olan şu ki günümüzde artık bir Orta Asya Türkü ile Türkiye Türkü de neredeyse İngilizce üzerinden anlaşabilmektedir. Hâlbuki 19. asrın sonunda Payitaht'ta intişar eden gazete ve mecmualar Kırım'da, Kahire'de Buhara'da, Urumçi’de okunabiliyordu. Zamanımıza gelince; üniversite bitirmiş çok genç bile şu yazıdaki birçok kelimeyi anlamaktan uzak düşmüştür. Sosyal medyada artık kelimelerle değil duman devirlerindeki gibi işaretlerle konuşulmaktadır. Oysa insan, kelimelerle düşünür. Merhum mütefekkir Cemil Meriç doğru söylüyor "kamus, namustur." Tanzimat sonrası en kıymetli Türkçe kamusu derleyen Şemseddin Sami Bey, Arnavut’tu. Mezarı Feriköy'de, ismi Fatih'te bir sokakta, heykeli Tiran'dadır. Acaba bir Türkçe öğretmeni bunları biliyor, Kamûs-ı Türkî'yi okuyabiliyor mu? Muallim Naci’nin fikir dünyasını ihata edebiliyor mu? Hiç sanmıyoruz.

Değerli dostum,

Gönderdiğiniz metindeki boşlukları yarım saatte doldurmak mümkünken biz, mes'eleyi birlikte düşünelim diye 8 saati aşan uzunca bir zaman ayırarak görüşlerimizi sizlerle paylaşmak istedik.

Son sözümüz şudur:

Robotlar akıllanırken, insanların robotlaşması tehlikesi gözden ırak tutulmamalıdır.

"İnsanların en hayrlısı insanlara faydalı olandır" kutlu haberine nail olmanız temennisiyle

başarılar dileriz.

.TÜRKİYE, RUSYA, İRAN

2018-04-03 02:00:00

A -

A +

İnsansız hava araçlarında İsrail’e mecbur kalmamızı isteyen zihniyet, nükleer enerjiye geçmeyelim diye de elinden geleni yapmıştı…

Bunlar -aramızdaki yabancı- Gezici’lerden başkası değildi. Saf vatandaşları, temiz köylüleri kandırarak taahhütlerinin karşılığını vermek istiyorlardı. Şu var ki çağımız dünyasında nükleer enerjiye sahip olmadan hiçbir devlet, büyük devlet olamaz. Bugün her önde gelen devlet, nükleer santrale sahip. Barajlar nasıl geçen asrın ileri teknolojisi idiyse nükleer enerji de bugünün ileri teknolojisidir. Biz, bu yolda geç bile kaldık. 1960-1980, 1990-2003 arasını koalisyonlarla heba eden Türkiye, zayıf iktidarlarla devâsa hedeflere yürüyemezdi. Metro ile ulaşımda bir telafi seferberliğinde olduğumuz gibi nükleer santraller konusunda da seferberlik başlamalı. Mersin’deki Akkuyu Nükleer Santrali bunun öncü teşebbüsü olabilir.

Adı geçen santral, Türk-Rus ortak eseri olacaktır.

Bunu söyleyince geçen asrın en önemli sanayi tesislerimizden olan İskenderun Demir Çelik Fabrikasıyla, İzmir Aliağa Rafinerisi’ni hatırlamamak mümkün değil. Onları da Ruslarla yapacaktık. Bundan dolayıdır ki Başvekil Adnan Menderes ve iki Bakan canlarından oldular. Hâlbuki o zaman S-400 de alınmıyordu. Nihayetinde bir fabrikayla bir petrol arıtma tesisi kurulacaktı. Buna rağmen bu tesislerin açılışını yapmak merhum Menderes’e değil, Başbakan Süleyman Demirel’e nasip olmuştu. Tesisler, faaliyete geçti ama sokaklarımız karıştı. 10 küsur yıl devam eden sol-sağ kavgalarında 5 bin genç kaybımız oldu. O sıralarda bir taraftan da ilk Boğaz Köprüsü/Şehidler Köprüsü yapılıyordu. Gezi Zihniyeti, yahut geri zihniyet, şiddetli bir muhalefetle köprü yapılmasına karşı çıkmaktaydı. Aynı zihniyet 1950’lerde de Vatan Caddesi’nin açılmasına karşı çıkmıştı. Bu caddeye “hayır” diyen CHP reis-i umumisi İsmet İnönü’ydü. Asma köprüye hayır diyense “yeni” yamalı CHP genel başkanı Bülent Ecevit’ti. 12 Mart 1971 Muhtırasıyla istifa etmek zorunda kaldığı için Boğaziçi Köprüsünü Başbakan Demirel açamadı. Köprü’nün kordelasını Cumhurbaşkanı F.S. Korutürk, kesti…

O günler geride kaldı. Şimdi Yavuz Sultan Selim Köprüsü’ne, Marmaray’a, İstanbul Kanalı’na nükleer santrallere karşı çıkan FETÖ güdümlü Gezi Zihniyeti’nin hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktur. Kendilerine güveniyorlarsa ağaçtır, yeşildir, çevredir, kirlenmedir… gibi sözlerle Taksim’e, Kızılay’a vs. çıksınlar!..

Akkuyu santrali, tek başına bütün İstanbul’un yani 25 milyonluk bir şehrin elektriğini karşılayacağı gibi 3500 kişi de burada iş sahibi olacak. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Vladimir Putin, santralin temelini birlikte atacaklar.

Rusya Başkanıyla İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, bugün ve yarın Türkiye’de olacaklar.

Bu zirvede Türkiye-Rusya münasebetleri, UDİK/Türk-Rus Üst Düzey İşbirliği Konseyi çerçevesinde enerji alanındaki müşterek stratejik projelerle ikili ticari ve iktisadi ilişkilerin durumu, Suriye mes’elesi ve dünya gündeminin önemli maddeleri ele alınacak.

Ankara Zirvesi, Soçi ve Astana Zirvelerinin devamıdır. İki günlük zirvede liderler, ikili ve üçlü görüşmeler yapacaklar. İran’la da görüşeceğimiz maddeler, nükleer enerji hariç Rusya ile yapacağımız görüşmeyle hemen hemen aynıdır.

Suriye, Doğu Guta, Tel Rifat, Menbiç, Sincar, Kandil masadaki mevzulardır. Diğer taraftan İsrail’in Filistin’in Toprak Günü’nde sivilleri katletmesi tarafımızdan mutlaka masaya getirilecektir. ABD-Rusya diplomat gönderme krizi, S-400’ler ve Washington’un Patriot füzesi satma teklifi de bir nebze de olsa görüşülür. Ankara-Tahran müzakerelerinde konu, Suriye, Suudi Arabistan, İsrail ağırlıklı olur.

Ankara, Menbiç, Sincar ve Kandil müdahalelerimiz için her iki devletten dostluğun devamını bekleyecektir. Rusya’nın Suriye, İran’ın da Irak ve Suriye üzerinde etkisini unutmamalı. Bu sebeple ateşkesin devamı veya yenilenmesi ve ardından seçim yapılıp Beşar Esad’ın gönderilmesi de bir kere daha gündemde yerini alabilir.

İbn Haldun diye anılan büyük sosyolog Abdurrahman bin Muhammed Hadremi, “coğrafya kaderdir” der. İnsan, kaderini tayin edemediği gibi esasında yaşayacağı toprağı da tayin edemez. Bu sebeple aynı toprağı paylaşan komşuların, iyi komşuluk münasebetleri içinde olmaları gerekir. Şu müzakere maddelerinden bazıları liderler seviyesinde, bazısı dışişleri bakanları seviyesinde veya hey’etler arasında görüşülecektir. Bu iki gün içinde veya devam eden günlerde ama muhakkak görüşülecektir.

Türk milletinin Sn. Putin ve Sn. Ruhani’den beklentisi tek bir şeydir. İtimad, güven. İtimadımızın sarsılmamasını bekliyoruz. Bu iki devletle asırlar boyu kanlı ihtilaflarımız oldu. Onlar dünde kalmalı. Bugün Türkiye, dünkü Türkiye olmadığı gibi Rusya ve İran’a bakış da dünkü bakışlar değildir. Dostça bakıyor, karşılığında da samimi dostluklar bekliyoruz.

Biz, meşru müdafaa yaparken, terör ve arkasındakilerle mücadele ederken dostlarımız tarafından acaba yarı yolda bırakılır mıyız? diye vatandaşımız bugün bile şüphe içindedir. Bu şüphe yok edilirse bölgenin üç büyük devleti, çok kıymetli işlere imza atabilir.

Akkuyu onlardan biridir, İran gazı öyle, İpek Demiryolu keza öyle.

Bakalım; göreceğiz.

İnşallah; hiçbir zaman hayal kırıklığı yaşamayız.

.İslam âleminin perişan hâli!

2018-04-02 02:00:00

A -

A +

İsrail, önceki gün Filistinli sivilleri bir kere daha vurdu. İki düzine civarında şehidimiz ve bin civarında da yaralımız mevcut.

Bu insanların suçu neydi; İsrail hükûmeti, onları niye vurdurdu?

Filistin’in “Toprak Günü” diye millî bir günü var. Her millet, millî gününü kutlama hakkına sahip olduğu gibi Filistinliler de millî günlerini kutlama hakkına sahipler. Bundan dolayı, Gazzeli Filistinliler 30 Mart Cuma gününe denk gelen toprak günlerinde sessiz bir yürüyüş yapıyorlardı. Ellerinde sadece Filistin Bayrağı vardı. Bayrak, istiklali, toprak da vatanı hatırlattığı için Tel Aviv, bir kere daha çılgına döndü. Bu çılgınlık ve gözü dönmüşlükle bayraklarının altında sessiz ve vakur şekilde yürüyen insanlara çocuk, kadın, ihtiyar farkı gözetmeden hatta cemaatle namaz kılanları bile istisna etmeden kurşunlarla taradılar.

İsrail, bunu yaptı, dünya, artık bu zulümleri kanıksadığı için sadece seyretti. Gerçi hadise BMGK adlı zavallı kuruma taşındı ama Washington’un İsrail lehine olarak konseyin alacağı laftan ibaret kınama kararını veto edeceğine şüphe yoktur.

Bu dramı, dünya seyretti; fakat bir kişi seyretmedi. Suudi Arabistan, kraliyet veliahdı bin Selman, bu sırada ABD’nin başşehrindeydi. Hayır, adalet, insaf ve vicdanın emrine kulak vererek ABD yönetimini “ya İsrail’i durdurursunuz veya ben gidiyorum!” gibi basit bir tavırla bile ikaz etmedi. Bilakis; bir başka zulme ve vahşete destek verdi. Filistin umurunda bile değil. Hatta Filistin’den ziyade İsrail’e daha yakın. Bu lider heveslisi genç Suudi dedi ki: “Beşar Esad yerinde kalacaktır.” Demek oluyor ki bu kimse Beşar Esad’ın milyonlarca öz vatandaşını katletmesinden, milyonların yerinden-yurdundan olmasından hiç rahatsız değil. Dahası insanlık tarihinin son en büyük ayıbı Doğu Guta’da yaşanan mezalim de onu rahatsız etmemekte! Ne gezer, nerede o vicdan ve yüksek haslet? Eğer, Suudi Arabistan ve BAE gibi sözde Arap bazı Körfez devletleri, Filistin, Irak, Libya, Afrika ülkeleri, Arakan, Suriye ve Doğu Guta’da yaşananlardan zerrece rahatsız olsalardı, batıdan silah ve gayrı menkul almaz, petrol vermez, oralara turist olarak gitmez ve bankalarına tıka basa para yatırmazlardı. Bu gamsız, dertsiz, tasasız adamlar, tam tersine bunları yaparak Müslümanları devrine göre kâh sömüren, kâh öldüren, kâh İslam memleketlerini işgal eden haçlı dünyasını abad etmekteler. Katar, bunu yapmadığı için onu düşman saydılar. Şayet Türkiye, engel olmasaydı ABD ile ortaklaşa Temim bin Hamad’ı devireceklerdi.

Bu SA veliahdının ilk kullanma tarihi başlamıştır. Hıristiyan emperyalist Batı, İngiliz önderliğinde I. Dünya Harbinden sonra kurdurduğu Körfez ve birçok Orta Doğu ülkesinin başına kendi yontup-biçtiği adamlarını; kurucu, kurtarıcı olarak oturttu. Daha doğrusu bu hemen bütün İslam âleminde böyle oldu.

Şimdi SA’ya biçilen rolün miadının dolduğu anlaşılıyor. Veliahd Prensin, büyük şenliklerle SA’nın başına oturacağı günler uzak görünmüyor. Veliahdı kral olarak gördüğünüzde bir şey daha görülmesi mümkün olacağa benziyor:

Kafadaki Arap egelini çıkartıp şapka giymiş olabilir. Sonra bu yiğit eliyle İran’a harp açtırılabilir. Tıpkı Saddam Hüseyn’e de İran’a harp açtırıldığı gibi. Irak-İran harbi, 10 sene sürmüş, Batı’nın silah sanayii tıkır tıkır işlemişti.

Napolyon’un meşhur sözü hep tekrarlandı ama Macron’un dedesinin “para, para, para” derken aynı zamanda ve esasında “para bizim her şeyimizdir!” demek istediği hiç düşünülmedi.

Rusya, Kırım’ı yuttu, bunu Ankara bile kabullendi, Arakan belini nasıl düzeltir bilinmez, Suriye tam bir felaket, Doğu Guta kelimenin tam manasıyla facia yaşamakta, Filistin asırlık bitmez dram. Yemen, Afrika, Libya, Mısır ve daha niceleri huzura hasret, birçok Müslüman Afrika ülkesi fakirlik içinde, Doğu Türkistan, Türkiye hatırına suskun.

Birinci Dünya Harbinden sonra Devlet-i ali Osman’ın tasfiyesiyle İslam âlemi sahipsiz kaldı. Zaten o büyük harp, bu maksatla kurgulanmıştı.

İslam âlemi, bugün bu perişan haldeyken o âlemin bazı mensupları, kanlı gözyaşları dökmekte, bazı mensupları ise Batılı dostlarına yardakçılık edip keyifle nargile içmekte.

İslam âlemi, son kapının önüne gelmiştir:

Ya kurtulacak veya bugünleri de arayacaktır.

Mazlum bir değil, bin değil, milyonlarca. Mazlumlardan birinin olmasa birinin ahı, gadab-ı İlahiye dokunur. İşte o zaman görülür krallık, kurtarıcılık petro-dolar ve sömürgeci ırz düşmanına “ya sahip!” demek neymiş!!!

Yeditepe'de Yeni Mevsim!

2018-03-30 02:00:00

A -

A +

Yahya Kemal’in billurdan söyleyişiyle Türkçe, ağzımızda annemizin ak sütüdür. Lisan, vatandır; lisan, kaybedilince vatan ve din de kaybedilir. Bundan dolayı bir Türkçe sevdalısı olarak Türkçe’nin zenginleşmesine, gelişmesine ve korunmasına dair hep gayret sarf ettik. Lisanımız da devletimizin kaderini yaşamıştır. Devlet, nasıl ki son iki asırda buhrandan buhrana sürüklendiyse Türkçe de bu akıbete marûz kaldı. Buhranın son ve en büyük olayları, harf ve dil inkılaplarıdır. Osmanlı münevveri, yüz bin kelimeyle konuşup yazarken, Cumhuriyet aydını on bin kelimeye geriledi. Peyami Safa ve muasırı diğer bazı muharrirler, “Türkçe, ilim dili olamaz!” İddiasını serdederken beş-on bin kelimeyle ilmî eser verilemeyeceğine işaret ediyorlardı.

Lisan, dil, yaşayan varlıktır. Milletler, diğer milletlerle temasa geçince sair alış-verişler gibi dil alış-verişi de olur. Dilimizde Çince, Rusça, Farsça, Arapça, Rumca, Ermenice vs. kelimeler vardır. Bizden de bu dillere kelimeler geçmiştir. Batı ile karşılaşınca Fransızca, Almanca, İngilizceden kelimeler geldi. Batı asıllı kelimelerin girişi teknolojiyi almamızla daha da hızlandı. Buna Tanzimat’tan sonra bir buçuk asır boyunca süren yabancı kelime kullanmayı ileri olma farkı telakki edenlerin özentisi de eklenince dil kirlenmesi arttı.

Saf dil olmaz. Hiçbir dil, saf değildir. Erken Cumhuriyette birçok hata gibi bu alanda da vahim hatalar işlendi. “Arı dil”, “öz Türkçe” diye basbayağı dil ırkçılığı yapıldı. Bu tutum, ilmî hakikatlere aykırıdır. Bir dilin yüzlerce yıl kullandığı kelime, artık o dilin malıdır. Su, Çincedir. Bu sıvı için gündelik konuşmada “su” dışında bir kelime kullanabilir mi? Semaver Rusçadır. Kitap Arapça, can Farsçadır. Kılıçbalığı, kalkan ve yılan balığı dışında neredeyse bütün balık isimleri Rumcadır. Telefon, televizyon, asansör, otomobil gibi kelimeler Batı dillerindendir. ‘30’lu yıllarda kafataslarının ölçülme abesliği yaşanırken diğer tarafta da masabaşında kelime uyduruluyordu. Bu usul tamamen yanlıştı. Hiçbir dil emirle, talimatla ne gelişir ne korunur. Bunları edebiyat eserleri ve hatipler yaparlar. Onun için diyoruz ki: Yahya Kemal Beyatlı’nın Süleymaniye’de Bayram Sabahı şiiri, mimari eser olarak Süleymaniye Camiînden geri olmasa gerek... İnsan, kelimelerle düşünür. Mütefekkirin, yazarın, şairinin, hatibin, konuşmacının eser inşa etme ve fikir ortaya koymasındaki malzemesi kelimelerdir. Türkçe ile son iki asırda çok oynandı. 19. Asrın sonundaki bir kısım edebiyat akımları, kelime dağarcığımızı yerli-yersiz, Arapça ve Farsça kelimelerle doldurma özentisine kapıldılar. Cumhuriyete gelince de bu haddini aşma, zıddına inkılab etti.

TDK/Türk Dil Kurumu’nun bu mevzuda 1980’e kadar vebali çok büyüktür. 1980’de kapanması, dil ırkçılığı güden bazı mutaassıpların devre dışı kalması ve TRT’nin de o ideolojik aşırılıktan yakasını kurtarmasıyla Türkçe hürriyetine kavuştu. Şimdi Türkçe’nin toparlanma dönemindeyiz. Ne var ki artık birtakım teknik kelimeleri Türkçeleştirmek mümkün değildir. Ya o keşfi yapan millet olmalıydık. Veya ithalle birlikte kelimenin Türkçe karşılığı verilmeliydi. Asansör için zaman geçmiştir. Buna karşılık “yürüyen merdiven” kelimesi vakinde yerini bulmuştur. Bazı kelimelerse ihtiyaridir, hassasiyet göstermek gerekir. “Doktora ziyarete gideceğim” demek varken “viziteye çıkacağım” bir ihmalin ifadesidir. “Gün aldım, saat aldım” diyeceğine “randevu aldım” demek de öyle. Birçok şirket, tabela, AVM ise sadece Türkçeyi değil sokağı da kirletmekteler. Bunu önleyecek çare, “Türkçeye saygı gösterin” demek değildir. Esnaf ve tüccar, kazancına bakar. Bu vurdumduymazlığa karşı teklifimizi tekrar edebiliriz. Diyoruz ki: “Yabancı kelime kullanan şirkete yüzde 20 gibi bir vergi fazlası getirilsin!” Cebe dokunmadan netice alınamaz.

Bu kitaplık bahse “bienal” kelimesinden dolayı girdik. “Bir kelime yüzünden mi?” diye şaşıran olabilir. Evet; bir kelime yüzünden. Bir kelimeyle yuva kurulur, bir kelimeyle yuva dağılır. Bir kelimeyle dine girilir, bir kelimeyle dinden çıkılır.

İstanbul’un ana güzergâhlarına kâğıt ilânlar asılmış; hayır “billboard” değil; basılı yahut kâğıt ilân. Bunlarda “Yeditepe Bienali” yazılı. İlânı gördük ve o “Yunus Emre Oratoryosu” sözünden rahatsız olmamız çapında rahatsız olduk. Acaba gönüldaşlarımızı şarap kadehinde zemzem ikramına mecbur kılan sebep nedir? Cemil Meriç haklıdır. “Kamus, namustur!” Niye bienal? İKSV/ İstanbul Kültür Sanat Vakfı 15. Bienalini geçen sene yaptı. O vakfa karşı bir tavır mıdır? Kelimenin tercihindeki sebebi bilmiyoruz. Sebep ne olursa olsun bir hata vahim bir şekilde tekrar edilmiş.

Hadise şu, KSV/Klasik Sanatlar Vakfı, çok yerinde bir teşebbüse girişmiş. An’anevî el sanatlarımız, hat, tezhib, ebru gibi çalışmalar, Topkapı Sarayı, Ayasofya Camii, Gülhane Parkı, Sirkeci Garı gibi yerlerde teşhir edilecekmiş. 6 yüz san’atkârın 3 bin civarında eseri görücüye çıkıyormuş. Buralara ziyaretçi akını olmalıdır. Aksi hüzün ve hayıflanmadır. Bir futbol maçına gösterilen alâkanın yarısı olsun böylesi zahmetli hizmetlere de gösterilmeli. Her evin duvarında Allahü teâlânın bir buyruğu, Sevgili Peygamberimizi -aleyhisselam- anlatan bir Hilye-i Şerif yer almalıdır.

An’anevî/gelenekli san’atlarımız, çeyrek asır evveline kadar öteki muamelesi görüyordu. Marifet iltifata tabidir. Şimdi onlar da hak ettikleri itibara kavuştular. Artık şükür ki bu levhaları okuyamama ayıbı da giderek ortadan kalkmakta.

Özenti de kalkmalı. Fransızca “Bienal” için “yıldönümü” diyebiliriz. Sözlük, “iki yılda bir tekrarlanan faaliyet” diyor. Tercüme, bire bir kelime çevirerek olmaz. Mânâ, tercüme edilir. Bu itibarla 7 tepe üzerinde kurulu olan İstanbul için “Yeditepe Bienali” yerine “Yeditepe’de Yeni Mevsim” ismini teklif ediyoruz. Ehli, diğer isimdeki soğuk ve donukluk yerine teklif ettiğimiz isimde kelimelerin ses ahengini hemen duyabilir

.ADAM GİBİ ADAM!

2018-03-29 02:00:00

A -

A +

BBP/Büyük Birlik Partisini kuran, Alperenler Hareketi’ni başlatan merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun 9. vefat sene-i devresi günlerindeyiz. Nur içinde yatsın, mekânı cennet-i âlâ olsun. 25 Mart 2009’da partisinin Kahramanmaraş mitingini yaptıktan sonra Yerköy mitingine giderken içinde bulunduğu helikopter, Göksun’daki Keş Dağı’na çarpmış, helikopterdeki 6 kişi ölmüştü.

Bu bir kaza değil, faciadır; çünkü tertiplenmiş ihanetti. O günleri yaşayanlar hatırlayacaklardır. Kahramanmaraş valisinin helikopterin düştüğü ânda yaptığı resmî açıklamayla sonraki açıklamalar farklılaşmıştı. Muhsin Başkan gibi şehid düşen İHA muhabiri İsmail Güneş’le alâkalı olarak kaza günüyle takip eden zamanlarda çok çelişen ifadeler oldu. Sonradan da dosya kapatıldı.

Kapatılan dosya, 15 Temmuz 2016 işgal ve darbe teşebbüsünden sonra tekrar açıldı. Bugün artık şeksiz ve şüphesiz anlaşılıyor ki Muhsin Yazıcıoğlu’na ve dolayısıyla helikopterde bulunan herkese kasdeden FETÖ/PDY terör örgütüdür. Zira daha evvel de 17 kere trafik kazası atlatmış Muhsin Yazıcıoğlu, birtakım sır malûmata sahipti ve bu malûmatı Başbakan Sn. Recep Tayyip Erdoğan’la paylaşmaya başlamıştı. Kanaatimiz o ki 28 Şubat Darbesiyle faili meçhuller gibi malûmatları paylaşacaktı. Terör örgütü, suikast ihanetini, kendisini fâş edecek bu bilgilendirmeyi engellemek için yapmıştı.

Bir kimse, yerli ve millî ise vatansızlarla milliyetsizlerin gözüne diken olur.

Muallim Naci ne diyor?

İhtirâz-ı ta’neden kalmaktadır âhım nihân ,

Bir hakîkat kalmasın âlemde Allah’ım nihân!

16 Temmuz’dan itibaren adı geçen örgütün maskesi düştü, takiyyesi bozuldu, konuşmalarda “Hocaefendi” diye bahsetmemenin kusur kabul edildiği örgüt lideri ve taraftarları rezil ve rüsva oldular. Şimdi nihân, saklı gizli değiller, iplikleri pazara döküldü.

Muhsin Yazıcıoğlu ise şimdi milletin gözünde bir kahramandır. O, bir dâvâ adamıydı. 12 Eylül 1980 darbesinin Mamak zindanlarındaki zalim işkenceleri bile bu alpereni vatanından soğutamamıştı. Dininin, vatanının, milletinin ve bu ülke değerlerinin pazarlıksız sevdalısıydı.

Bu seneki anma, diğer senelere göre daha iyi geçti.

Bize artan rağbetin sebebini sordular:

Bu rağbet, hem kadr-ü kıymet bilme ve hem de itiraf edilmedik bir özürdür. Hadisenin bu tarafı, yani vefatından sonra hürmet edilene, hâl-i hayatta iken lâyık olduğu kıymeti vermemek insanoğlunun biraz da kumaşından geliyor. Bundan dolayıdır ki Şeyhülislam olacak bütün donanıma sahip olduğu hâlde sırf kendisine sıra gelmediği için bu makama geçemeyen divân şiirimizin muhteşem yıldızı Baki diye ünlenmiş Mahmud Abdülbaki Efendi, o sitem yahut da hicvi söylemiştir:

Kadrini seng-ü musallada bilüb ey Baki; durup el bağlayalar karşuna yârân, saf saf!

Şüphesiz ki geç de olsa kıymet bilmek, hiç kıymet bilmemekten yeğdir.

Gerçi şöyle denebilir “yeter ki Allah, razı olsun; insanlar kıymet bilse ne olur, bilmese ne olur?” Bu söz doğrudur. Lakin; burada kazanan, kıymeti bilinen değil kadr-ü kıymet bilenlerdir.

Aksine “vefasızlık” denir.

Muhsin Yazıcıoğlu, helikopterinin düşmesi üzerine şehid olunca haberlerde ilk defa kiraladığı helikopterde bunu yaşadığı dile getirilmişti. İşin bu tarafı yanlıştır. Biz, Muhsin Yazıcıoğlu ile 1998 Eylül ayının ortalarında Tiran’a gitmiştik. Sırplar, Kosova köylerini kuşatmışlardı. Bu köylere yardıma gidiyorduk. Muhsin Başkan, Arnavutluk’un başşehri Tiran’da bir helikopter kiraladı. Helikoptere kendisiyle beraber kameraman, bendeniz ve pilot olmak üzere 4 kişi bindik. Hududa sıfır uçuyorduk. Aşağıdan bir mermi sıkılsa taş gibi yere düşerdik. Ama Allah’ın koruduğuna kim ne yapabilir? Bir müddet uçtuktan sonra köyün birine indik. Oradan itibaren ziyaretlerimiz başladı. Kardeşlerimiz âdeta bayram ettiler.

Dönüşte Muhsin Yazıcıoğlu, UÇK/Kosova Kurtuluş Ordusu Başkanını bulunduğumuz yerde yan odaya alarak maddî yardımda bulundu. Sırbistan’a karşı istiklâl mücadelesi veren teşkilatın lideri bu gencin, bir ay sonra şehid edildiğini işittik. Bu yaşadıklarımızı 17 Eylül 1998’den itibaren Türkiye gazetesinde dört günlük bir yazı dizisi yaptık.

Ölmeden evvel yazdığı “Üşüyorum anne” şiiri, sanki ölüm iklimine dair önceden verilmiş bir haberdi. Ama herhâlde üşümedi. Çünkü şehidler ölüm acısı çekmezler.

Şu hâtıranınsa bizde ayrı bir yeri vardır:

Şehadetinden 10 gün evveldi; gün cumartesi günüydü. Amsterdam’da vakit, daha öğleyi göstermemişken bir kısım ziyaretçilerimizle bir bahçede sohbet ediyorduk. Telefonum çaldı, Baktım; Muhsin Başkan:

-Gardaşım; neredesin? Kaç gündür sana ulaşamıyorum! Dedi.

Hâl-hatır ettik. Muhabbet tazeledik. Dünkü cumayı Nizam-ı âlem camiinde eda ettiğimizi haber verdik. Ve biraz sohbet ettikten sonra vedalaştık.

Meğer son konuşmamızmış.

Ne demişler?

-İyiler, iyi atlara binip gittiler…

Önden gidenlere selâm olsun!

Adam gibi adamlara rahmet olsun!

Aşağıda adam gibi adam Muhsin Başkan’la alâkalı iki belgeyi paylaşıyoruz. Biri, yukarıda bahsettiğimiz helikopter uçuşundaki fotoğrafımızdır. Diğeri de merhum Yazıcıoğlu’nun TV programımıza konuk olduktan sonra program şeref defterine yazdıklarıdır. Kamuoyu bunu ilk defa okuyacaktır.

.MAZLUMLARIN ÜMİDİ OLMAK!

2018-03-27 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, pazar günü AK Parti’nin Giresun İl Kongresinde kendisine yazılan bir mektubu paylaştı. Mektup, Doğu Guta’daki bir hanım yöneticiden geliyor ve şöyle diyordu:

“-Ne olursunuz Sayın Cumhurbaşkanım? Afrin’de attığınız adımları, Doğu Guta’da da atınız. Bizim artık dayanma gücümüz kalmadı. 250 bin kişilik Doğu Guta’da şu an 20 bin kişiye düştük. Herkes, Doğu Guta’yı terk ediyor. Bizim de akıbetimizin ne olacağı belli değil!!!”

Bu mektubu o hanımefendi yazıp imzaladı. Fakat eminiz ki bu memleketin çok yüksek çoğunluğu da kalbden imzalamaktadır. O dilek, bu milletin de dileğidir. Hatta ümmetin dileğidir. Mektup sadece Sn. Erdoğan’a yazılmamıştır. Büyük Türkiye Cumhuriyetinin Cumhurbaşkanı’nın şahsında aynı zamanda millete ve ümmete yazılmıştır.

Bu, mektuptan öte kulakları sağır edecek denli bir imdat çığlığıdır.

Doğu Guta, Şam’ın mahallesi sayılacak bir ilçedir. Rejim, Rus ve İran iş birliğiyle şehir harabeye döndü. Halk, ekmek, yemek, ilaç, doktor, hastane, su elektrik ve her türlü insânî ve sosyal imkândan mahrûm. Şehrin enkazını ekranlardan takip ediyoruz. Nüfusun nereden nereye düştüğünü ise bu mektup haber vermekte.

Ne çatışmasızlık bölgesi ilân edilmesi, ne ateşkes kararı hiçbir fayda temin etmedi. Ölü sayısı binli rakamda, yaralı sayısı belli değil. Şimdi denecektir ki:

“-Doğru; Doğu Guta bugün Srebrenitsa’dan farksız. Ancak, burası Şam’ın merkezine, Esad’ın ikametgâhına 10 km mesafede. Türk Ordusu’nun müdahalesi rejime savaş açmak olmaz mı? Rusya ve İran’la ilişkilerimiz bozulmaz mı? Mevcut ve tasavvur ettiğimiz harekât tehlikeye girmez mi? Zeytin Dalı Harekâtı başlarken Türk hariciyesi, dolaylı da olsa rejime yazılı bilgi vermişti. Böyle bir durumda ne olacaktır? Doğu Guta halkının dâveti elimizi kuvvetlendirir ama İran ve bilhassa Rusya faktörlerini ihmal edemeyiz!’’

Bunlar mantık mahsulü düşüncelerdir. Ne var ki bir de böyle vahşi bir gerçek var. Şam’ın merkezinde bir utanç yaşanıyor. Onun için burayı Tel Rifat, Menbiç, Sincar ve Kandil’den ayrı bir strateji ve diplomasiyle ele almamız gerekir. Bu çığlığa sağır ve bigâne kalmamız mümkün değil. Allah göstermesin, herhangi bir ilimiz Suriye rejimi tarafından bu hâle getirilse sessiz kalamazdık. Doğu Gutalıların vatandaşlarımızdan farkı yoktur.

Biz iki yol düşünüyoruz:

Diplomatik imkânları bir kere daha zorlayıp masadan çözüm çıkartmak. Bu olmazsa ÖSO kuvvetlerinin sayı ve askerî teçhizat olarak güçlenip Doğu Guta’ya sızarak üçüncü şahıs lehine meşru müdafaa yapmaları.

Şuraya kadar söz konusu ettiğimiz, mektubun dramatik tarafıdır. Bir de şeref veren taraf var:

Bugün Osmanlının yükseliş asırlarında olduğu gibi Müslim veya gayrı Müslim dara, zora, çaresizliğe düşen mazlumlara, mağdurlara kurtuluş ümidi hâline gelmiş bulunmaktayız. İspanyol barbarlığına maruz kalan Endülüs Müslümanları da benzer bir mektupla Sultan II. Bayezıd Hân’dan yardım istemiş, Murat Reis komutasındaki gemicilerimiz onları tahliye için çırpınmışlardı. Endülüs’ten sadece bir kısım Müslümanları değil, ateşe verilen Yahudileri de kurtardık. Böylesi imdatlar, sonraki asırlarda da işitilmişti. Onlara sessiz kalmadığımız gibi yardım isteyenin gayrı Müslim olmasına bakmadan harbi göze aldığımız bile olmuştu.

Bugün yeniden el uzatan olmamız şereftir. Hem de çok büyük şereftir. Bu günler, Allah’ın lütfudur. Kaybederiz diye samimiyetle korkmak gerekir. 70 sente muhtaç olduğumuz günler uzak değil. IMF komiserlerinin bakanlarımız karşısındaki küstahlığı unutulmadı. Kavuştuğumuz nimetleri kaybetmemek için hem maddî ve hem de mânevî sebeplere riâyet etmek şarttır.

Millî silah sanayiîni, ekonomiyi büyütmeye devam etmeli, ana caddeden de çıkmamaya özen göstermelidir. Bu millet, büyük ekseriyetiyle Abdülkerim Satuk Buğra Han’dan beri aynı Hanefi, Maturidi/Eş’ari ana caddesindedir. Bu caddeyi ihmal edip Şia, Vehhabilik, Selefiliğe iltifat etmek felaket olacağı gibi Mustafa İslamoğlu ve benzerlerinin rehberliği de felaket olur. Bu kimse, “Diyanet kadın müftü atasın” diyor ve bu hemen icra ediliyorsa birinin bunun izahını yapması gerekir. Bin beş yüz yıldır hiçbir mezheb imamı, müctehid, âlim, evliya ve şeyhülislam yahut Sultan, kadın müftüyü düşünemez miydi? İtikadi bozukluğa yönelişin, Endülüs faciasında büyük payı vardır.

Diyanet, MEB, adliye vs’de FETÖ’den boşalan yerlerin bu defa da dinde reformcu, Vehhabi, Selefi, Şia taraftarı kadrolarla doldurulması emin olunuz yıkım olur. Allah, öyle bir gün göstermesin ama Doğu Gutalılar bize mektup yazmaktalar.

Biz kime mektup yazabiliriz?

Ne demek istediğimize dikkat etmeli. Kanuni Sultan Süleyman zamanında “gün gelecek bu ahali, 70 sent için küffara el açacak!” denseydi o gün buna kimse inanmazdı. Fakat çok yakın geçmişte bunu hep birlikte ve büyük üzüntüyle yaşadık.

Parmağımızı yılana aynı delikten bir kere daha ısırtmayalım!

.SESSİZ DEVRİM

2018-03-26 02:00:00

A -

A +

Bugünkü Devlet teşkilatlanması, II. Mahmud Hân zamanında şekillenmişti. Bu padişahın saltanatında seyfiyye, ilmiyye, adliyye, kalemiyye; yani ordu, medrese, yargı ve bürokrasi vardır. Bugün bilinen sermaye henüz yoktur. Matbuat ise 1831’de Takvim-i Vekayi’nin neşri ile başlar. Haftalık resmî gazetedir. Türkçe, Arapça, Farsça, Fransızca, Rumca ve Ermenice yayınlanır. II. Mahmud devrinde en kuvvetli unsur seyfiyye yani ordudur.

Devlet-i âliyye’nin ihtişam asırlarında şanlı ordunun orta direği Yeniçeri’dir. Orhan Gazi zamanında teşkil edilerek Bektaşi dergâhından, Hacı Bektaş-ı Veli hazretlerinden feyz alınmıştır. Ancak devirler içinde ocağa İran tesirli sızmalar olmuş, Yeniçeri’de bozulmalar başlamış, isyanların ardı-arkası kesilmemiştir. Bunun ilk hamlesi, 23 Ağustos 1514 tarihindeki Çaldıran Meydan Muharebesi öncesinde yaşanmış, Yavuz Sultan Selim gibi muhteşem bir padişahın çadırına ok atma cür’etini göstermeye kadar gitmişlerdir. Yavuz, bunun üzerine Yeniçeriler adına kendisiyle görüşen Hemdem Paşayı öldürtüp cesedini de Yeniçerilere gömdürttü.

Ocaktaki bu bozulma sonraki zamanlarda da devam etti. Genç Osman’ın edepsiz bir şekilde boğulması, sadrazam Hâfız Ahmed Paşa’nın IV. Murad Hân’ın huzurunda hunharca paralanması, III. Selim’in kanlı bir ayaklanmayla şehid edilmesi, yoldan çıkmış Yeniçeri’nin yaptıklarından birkaçıdır. II. Mahmud Hân, bundan dolayı Yeniçeri Ocağı’nı 1826’da topa tutarak lağvetti. Asiler, kılıçtan geçirildi Yeniçeri ordusunu hedefinden saptıran sözde Bektaşilik, bugün Avrupa tarafından Arnavutluk’ta ayrı bir din olarak kabul edilmektedir. FETÖ’nün güçlü olduğu merkezlerden birinin Arnavutluk olması tesadüf olmasa gerek.

Abdülmecid Hân’a Tanzimat Fermanı’nı ilan ettirmekte en güçlü müessir kalemiyye yani bürokrasidir. Diplomasi ve hariciye de bunun içindedir. II. Mahmud’un yetişip memlekete faydalı olsun diye Londra, Paris ve Berlin’e yolladığı talebelerin birçoğu masonlaşarak avdet etmişlerdir. Abdülmecid’den II. Abdülhamid’in ilk senelerine kadar devlet bunların murakabesindedir. Hariciye Nâzırı Mustafa Reşid Paşa, Tanzimat Fermanı’nı İngiliz sefiriyle birlikte İngiltere’nin İstanbul sefaretinde birlikte kaleme almışlardı.

Sultan Abdülaziz Hân’a karşı 30 Mayıs 1876’da yapılan ve Sultanın şehid olmasıyla nihayetlenen darbenin unsurları seyfiyye, adliye ve kalemiyyedir. Yeniçeri ruhu, Serasker/Genelkurmay Başkanı Hüseyin Avni Paşa’nın şahsındadır. Bu hâl 15 Temmuz 2016 tarihine kadar devam edecektir. Adliyeyi ise Şûray-ı devlet/Danıştay Reisi Midhat Paşa temsil etmektedir. Kalemiyye arka plandadır. Matbuat, tesirini göstermeye başlamıştır.

Abdülhamid Hân iktidarında matbuat, sertleşecektir. Jön Türkleri kışkırtırlar. İstanbul, Paris ve Londra’da cemiyetler kurar, gazeteler çıkartırlar. Namık Kemal, Şinasi, Agâh Efendi gibi isimler görülür. Bazılarının arkasında gizli güçler ve yabancılar vardır. Seyfiyye, ilmiyye, adliyye, kalemiyye, matbuat vardır. Sermaye henüz yoktur.

Matbuat, II. Meşrutiyetten sonra İttihad Terakki taraftarları ve muhalifleri olarak tam bir kalem savaşı yaşayacaktır. Abdülhamid Hân aleyhine 31 Mart İsyanını tertipleyenler, devletin I. Dünya Harbine girerek felakete sürüklenmesine sebep oldular. Bunlar, Yeniçeri ruhunu temsil eden II. ve III. Ordu ile Masonlar, İngiliz, Alman ekolüne bağlı İttihadçılardır. Devrin Yeniçeri ruhunu Hareket Ordusu Kumandanı aşağılık Mahmud Şevket Paşa temsil eder.

II. Meşrutiyetten sonra Enver Paşa’nın Babıali Baskınıyla İttihad ve Terakki adıyla aslında malum Yeniçeri iktidara gelmiştir. On yıl boyunca matbuat, adliyye, ilmiyye tahakküm altındadır. Ahmed Samim gibi muhalif gazeteciler katledilir. İstiklal Harbi döneminde matbuat yeniden devreye girer. Türlü sesler çıkar. İçlerinde hayatı linçle bitecek bugünkü İngiltere dışişleri bakanının büyük dedesi Ali Kemal gibi Ankara aleyhtarı kalemler de vardır.

1923-1950 arası, ordu, yargı, üniversite, bürokrasinin dördü de Çankaya’nın emrindedir. Matbuat da Çankaya’nın emrindedir. Telefonla manşetler atılır. 1927’de İstanbul ve Ankara radyoları da matbuata dâhil olur. Sermaye de yavaş yavaş kendini göstermeye başlamıştır. Çankaya, sermaye yapacak çevreleri bilhassa seçer. Muhafazakâr kişi ve aileler sermayeye yaklaştırılmaz. 1923-50 arasında ordu birinci güçtür. Ordunun içinde cunta Yeniçeri ruhu olarak yaşamaya devam etmektedir.

Bu arada 1 Mayıs1948’de İstanbul’da Hürriyet gazetesi kurulur. Sahibi, Selanik dönmelerinden Sedat Simavi’dir. Hürriyet, yayına başladıktan iki hafta sonra da 14 Mayıs 1948’de Filistin toprakları üzerinde İsrail kurulur. İslâm âleminde kamuoyu oluşturmak gerekecektir. Bunun için iyi merkez Payitaht’tır.

1950-1960 Adnan Menderes döneminde ordu, siyaset, üniversite, adliye, matbuat ve bürokrasi vardır. Sermaye daha bir mesafe almıştır. Üniversite, siyaset, matbuat ve asker ön plandadır. Tek Parti zihniyeti, ordu, üniversite, matbuat ve adliyenin iş birliğiyle 27 Mayıs darbesi yapılır. Yeniçeri müsveddeleri bir kere daha kazanmıştır

27 Mayıs 1960-15 Temmuz 2016 arasında ordu, sermaye, basın, yargı, baskın Tek Parti Zihniyeti, bürokrasi vardır. Basına 1969’dan itibaren TV de dahil olmuştur. Ordu, hâlâ Yeniçeri ruhlu cuntanın güdümündedir. 56 sene içinde vuku bulan bütün darbeler, Tek Parti Zihniyeti, sermaye, basın, ordu ve yargının eseridir. Bürokrasi, arka palanda FETÖ’cüler eliyle güçlenmiştir. Basına, artık TV ve sosyal medyanın da dâhil olmasıyla “medya” denmektedir.

31 Mart 1909’da yolu kesilen Yerli ve Millî Yürüyüş, 14 Mayıs 1950’de tekrar faaliyete geçmişti. Bu yürüyüşün yolu, 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül, 28 Şubat’ta Yeniçeriler tarafından yine kesildi. 27 Nisan e-Muhtırasıyla bir hamle daha yapıldı. 15 Temmuz 2016 ise vatanı işgal ve millî yürüyüşü imha teşebbüsüydü. Turgut Özal’ın 6 Kasım 1983’te iktidarı kazanmasından sonra Türkiye dijital dünyadan haberdar oldu. Anadolu sermayesi kendini göstermeye başladı. Anadolu basını filizlendi.

3 Kasım 2002’den sonraysa birçok hamlenin yanı sıra sermaye millîleşmeye başlamıştı.

15 Temmuz 2016’dan itibaren âdeta yeniden Millî ve Yerli Ordu kurulmaya başlandı. Millî silah sanayii çalışmaya başladı. Ancak; hâlâ bir eksiklik vardır. 1965’te Babıali’de Sabah, 22 Nisan 1972’de Türkiye ve daha bazı gazeteler ve 18 Şubat 1989’da TGRT ve devamında bazı TV’lerin kurulmasıyla yerli ve millî medya ilk defa var olmaktaydı ama dış güç ve sermaye destekli bir kısım medya, en etkin kuvvetti. Ona “merkez medya”, “ana akım medya” deniyordu. Hürriyet için “amiral gemisi” deniyordu. 27 Mayıs’ın ardından basın, yasama, yürütme ve yargıdan sonra dördüncü büyük kuvvet olmuştu:

Bütün bu sebeplerle Doğan Grubu’nun 21 Mart 2018’de satılması, büyük bir olaydır. Bu satıştan sonra adı geçen medya grubunun millî ve yerli olması ise millî beklentidir.

Artık adını koymalı ki Sn. Recep Tayyip Erdoğan ve samimi arkadaşları, 40 yıllık zorlu bir mücadele neticesinde siyaset, sermaye, yargı, üniversite, bürokrasi, ordu ve nihayet medyada sessiz bir devrim yapmışlardır. Eğer, Sultan Abdülhamid Hân zamanında İran’dan gelen Cemalleddin Efgani ve sonra Mısır ve 1950’lerden itibaren Orta Doğu kaynaklı itikadî sapmaların tesiriyle bir bozulma olmaz ve Ehl-i sünnet ecdâdın imân ve şecaat yolu takip edilmeye devam edilirse bu kutlu yürüyüş, inşallah asırları arkada bırakır…

.Bir GÜZEL mektup

2018-03-20 02:00:00

A -

A +

Cumartesi günü Malta Köşkü'nde "Doğumunun 171. Sene-i devriyesinde Büyük Cihan Devleti, Devlet-i Ali Osmaniyye'nin Ulu Hakan'ı II. Abdülhamid'i anma programı" ismiyle bir panel yaptık. Paneli, Osmanbey esnafından Abdülhamid Han sevdalısı Sn. Mehmet Tosun tertiplemişti.

Fevkalade seviyeli bir çalışma oldu. Oturumu Sn. Hasan Celal Güzel idare edecekmiş. Ancak ağır bir rahatsızlık geçirmiş. Buna rağmen hasta yatağından bir mektup göndermiş. O mektubu, sizlerle paylaşmak isterim. O kanaatteyiz ki bu mektuptaki fikirler, Abdülhakim Arvasi deryasından kalemine nur çekmiş bir üslubun eseridir:

"Doğumunun 171. Sene-i devriyesinde İslâm Halifesi, Türk Hakanı, Osmanlı Padişahı cennetmekân Abdülhamid Hân'ı daimî muhabbet ve hurmetlerimle yâd ediyorum. O, hiç şüphesiz ki Cenab-ı Hakk'ın sevgili bir kulu, bir evliyaullah ve kutb'üz zaman idi. Tarihimizde Hulefa-yı Râşidîn haricinde O'nun kadar büyük İslam Halifesi yoktur. Gelmiş-geçmiş Türk Hakanlarının da en büyüğüdür. Tarihçiler, O'nun Osman Gazi, Fatih, Yavuz ve Kanuni kadar büyük olduğunu kabul ederler. Hükümdar olduğu devrin şartları değerlendirilince aynı zamanda en büyük Osmanlı Padişahı olduğunu da bilmek lazım. Osmanlı İmparatorluğu 1923 yılında değil, O'nun tahttan indirildiği 1909 yılında yıkılmıştır. O esnada Devlet-i Aliyye'nin yüz ölçümü 5 milyon km2'nin üzerindeydi. Ulu Hakan Abdülhamid Han, Kanuni kadar hüküm sürebilseydi bugünkü mevcudun en az üç misli büyüklüğünde muazzam bir devlete sahip olabilirdik. Ne yazık ki O'nun ve Osmanlı'nın kıymetini çok geç anladık. Hâlâ devlet olarak şanlı ecdadımıza layık oldukları şekilde sahip çıkabilmiş değiliz.

Paneli şereflendiren Abdülhamid Han'ın asil, necip ve kıymetli torunlarına en derin hurmetlerimi arz ediyor abd-i âcizi de o mübarek Hakan'ın ve Hanedan'ın bir muhibbi ve hâdimi olarak kabul buyurmanızı istirham ediyorum. Abdülhamid Han kuddise sirruh Hazretlerine Allah'tan -celle celalüh- rahmet diliyorum."

Gelin de "şayet merhum Turgut Özal, kendinden sonraki genel başkan tercihini H.C. Güzel'den yana yapsaydı, bugün farklı bir Türkiye'de olabilirdik" diye düşünmeyin.

Yazımızı şu sahneyle bitirelim:

Abdülhamid Han, sürgüne gönderildiği Selanik'teki Alatini Köşkü'nün bahçesinden girip de daha ilk basamağa adımını attığı anda akşam ezanı başlar. Ulu Hakan, o vaziyette durur ve tevekkülünü terennüm eder:

-Azîz Allah!..

...

Bu yazı, 29 Eylül 2013 tarihinde Türkiye gazetesinde intişar etti.

Merhum Hasan Celal Güzel hakkında daha başka yazılarımız da var. Hatta onlardan biri için önce telefonda sonra karşılaştığımızda “beni en güzel anlatan yazıdır” demişti.

O mektubu tekrar verebilirdik Lakin; buradaki mektupta Büyük Türkiye sevdalısı ve kalbi, hep bu memleket için atmış olan “hasan” da güzel demek olmakla güzel kere güzel Hasan Celal Güzel, Abdülhamid Han-ı Sani’yi bir mektup edebiyatı üslubuyla enfes bir şekilde anlatmaktadır.

İstedik ki bu mektup, Receb-i şerifin birinci günü ebediyete uğurlanma bahtiyarlığına nail olan Gaziantep’in bu yiğit evladı için okuyanlar nezdinde duaya, o büyük Sultan’a bugün bile garezle bakanlar kaldıysa onların uyanmalarına vesile olsun ve mana âleminde de Hakan Halife’ye bir sevenini haber veren istida muamelesi görsün.

.18 MART ÇANAKKALE, 18 MART AFRİN, 18 MART MHP!

2018-03-19 02:00:00

A -

A +

18 Mart 1915 Deniz Zaferimizin üzerinden 103 yıl geçti.

103 yıl geçti ama Çanakkale, dilimizden hiç düşmedi; muhabbeti kalbimizde her gün biraz daha büyüdü. Canlarını verip Çanakkale’yi vermeyen bütün şehitlerimizle, gazilerimize gani gani rahmetler diliyoruz. Kabirleri cennet, dereceleri yüksek olsun. Mevla’mız bizleri, onlara lâyık eylesin.

Tarihin hiçbir döneminde hiçbir savaşta bu denli yüksek sayıda kayıp vermedik. 3-4 ay evvel Sarıkamış’ta 22 Aralık 1914-15 Ocak 1915 günlerinde 90 bin şehid, 3-4 ay sonra Çanakkale’de 18 Mart 1915-9 Ocak 1916 günlerinde 253 bin şehid. Gaziler de bu sayıların en az yarısı kadardır. Sayılar tartışmalı olabilir. Kabul edelim ki yüzde 10-15 eksiktir. Böylesine büyük yekûnun içinde yüzde 10-15’in ne ağırlığı olabilir?

Tabiî bu kayıpların bir de Kanal Cephesi, Yemen Cephesi, Filistin Cephesi, Suriye Cephesi, Galiçya Cephesi ve topyekûn Harb-i Umumi, Büyük Harb denen ilk dünya harbi tarafı var. Kayıpların şehid ve gazilerle milyonu bulduğu muhakkak. Hepsi genç, hepsi fidan gibi civanlar. Harp türküleri onları anlatır. Ve galiba o kahramanlık ağıtları, Mehmetçiği ve devrin hailesini ve gailesini duygu sağanakları altında en iyi anlatandır. Hey on beşli on beşli, Yemen Türküsü, Yüzbaşılar Yüzbaşılar, Çanakkale İçinde Aynalı Çarşı ve diğerleri.

Çanakkale’de ölen her 10 askerimizden biri yedek subaydır. Galatasaray, İzmir, Konya Sultanileriyle Erzincan Askerî Mektebi ve Mekteb-i Tıbbiye-i Şâhâne, o sene mezun veremezler. Talebe cepheye gitmiş ve dönememiştir. Bir başka ifadeyle 33 yılda binbir emekle yetiştirilen gençlik, harcanıp tükenmiştir. 30 Ekim 1918’de Mondros Mütarekesi akdedildiğinde ordunun terhis edilmesi kararı alınır. Acı, ağır ve hazin bir karar ama şu manzaraya bakıldığında insan, düşünmeden edemiyor “acaba terhis edilecek kaç asker kalmıştı?”

Tarih, yaşanmış vak’lara denir. Kızarak veya taraf tutarak tarih değiştirilemez. Ne ise odur. Ancak bu “ne ise odur” hükmüne varmak kolay olmuyor. Çanakkale’de çok şey gözlerden saklandı. Bugün daha yeni öğreniliyor ki Abdülhamid Han’ın büyük bir ileri görüşlülükle 1915’ten çok seneler evvel yaptırdığı Hamidiye Tabyaları, Çanakkale Boğazı’nın savunulmasında birinci derecede etkili olmuştur. Genelkurmay, Çanakkale’ye dair bazı fotoğrafları ilk defa bugünlerde paylaştı. Bütün Genelkurmay arşivlerinin araştırmacılara açılması lâzım. Çanakkale her gerçeğiyle öğrenilmeli. 57. Alay, niçin her ferdine kadar şehid olmuştur? Burada nasıl bir kusur var bilinmeli. Devrin Harbiye Nazırı ve Başkumandan Vekili Enver Paşa iken ve Çanakkale müdafaasının altında imzası varken, Cevad Çobanlı ve daha başka Türk Paşalar birinci dereceden sorumluyken bu harpte miralay/yarbay rütbesinde bulunan 57. Alay Kumandanı Mustafa Kemal, neden harbin muzaffer kumandanı olarak takdim edilmiş, Çanakkale bir kişiye mal edilmişti? Diğer taraftan bizim komuta cephemizde -maalesef- Otto Liman Von Sanders, Fritz Bronsart Von Scehellendof adında paşalar vardır. Bunlar kimdir?

Bir diğer soru:

Çanakkale, Payitaht için geçilmek isteniyordu. Aynı İngiliz, nasıl oldu da hiçbir engel yaşamadan 13 Kasım 1918’de çapulcularıyla birlikte İstanbul’u işgal etti ve hangi vaadleri alıp tek kurşun atmadan 6 Ekim 1923’te Payitahtı tahliye etti.

Tarafsız, ideolojisiz, vicdanlı ve kaleme alındıktan sonra ileride yazanı veya yazanın mirasçılarını mahcup etmeyecek eserlere ihtiyaç var.

Bir asır arkada kalmış olduğu hâlde gerçekler meçhul.

Böyle olsa bile sonuçta doğrular çıkıp geliyor.

….

18 Mart 2018 Sabahı Hür Suriye Ordusu ve elbette Mehmetçik önce cemaatle sabah namazını kıldılar. Nusret için Allahü teâlâya el açtılar. Sonra da 08.30’da Afrin’e girdiler. Bu zaferin kazanılması için devlet adamı, asker, akıl teri ve alın teri döken herkesi ve dua eden milletimizi ve ümmetimizi tebrik ediyoruz.

Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra 58 gün içinde de Afrin’de bir büyük destan yazdı. Bir yer daha işgalden kurtuldu. Aslında Afrin dediğimiz Çanakkale, Sarıkamış, Filistin, Suriye vs. muharebeleri cereyan ederken Adana, Artvin gibi aynı topraklarımızdı. Bahsettiğimiz cephelerde bu topraklardan da aziz şehid ve gazilerimiz, ya Allahuekber Dağlarında ya Çanakkale’de veya diğer cephelerdeki şehidliklerimizde yatmaktalar. O gün vatan 5 milyon km2 idi. Afrin Zaferimiz mübarek olsun; Rabbim, devamını nasib buyursun. Şehidlerimize rahmet, arkada kalanlara sabır, gazilerimize şifalar diliyoruz. Tek sivil ölmeden bu büyük zaferin kazanılması ayrıca iftihar vesilesidir. 100 sene önce olduğu gibi yine 7 düvele karşı mücadele verdik. Bu zaferler, o günkü kayıpların hesaplamasıdır. Bu defa doğrudan karşımıza çıkamayarak satın aldıkları örgütleri sahaya sürdüler, Mehmetçik ezip geçti. Afrin Zaferi’nin 18 Mart’a denk gelmesi ister iradi, isterse tevafuk olsun neticede kaderin tebessüm ettiren hoş bir yazısı oldu.

Şimdi sıra Menbiç’te

Sonra kuzeye doğru Kandil’e kadar yolumuz var…

Bu bir beka dâvâsı ve İstiklâl mücadelesidir.

Nasılsa 40 yıldan beri bu mücadele veriliyordu. Ancak; hain FETÖ örgütü siyasete, devlete, orduya, istihbarata sızıp yerleştiği için kalıcı muvaffakiyet elde edilemiyordu. Şüphesiz ki onlar, silah ve uyuşturucu kaçakçılığında da bölücü, örgütle ortak çalışıyorlardı.

Şimdi millî ittifak kurulmuşken hız kesmeden aynen devam şarttır.

…

18 Mart 2018’de bir zafer de MHP kazandı.

Daha doğrusu, Türk milleti, 18 Mart 2018’de Devlet Bahçeli eliyle bir zafere daha imza atmış oldu. Siyasi Cephe’deki bu zaferle 2023’ü inşa edecek olan Cumhur İttifakı, tam mânâsıyla kuvvetlenmiş oldu.

Sn. Devlet Bahçeli, devletin ihanete maruz kaldığı son senelerde akl-ı selim ve vatanseverlikten zerrece taviz vermeden bir taraftan tarihî büyük hizmetler yaparken, diğer taraftan da MHP’yi gasp ve talan teşebbüsünden kurtardı.

Hizmetlerini istikbal, altın madalyayla ödüllendirecektir.

Şüphesiz ki ebedî âlemde de mükâfaatını görecektir.

Karşımızda din, devlet, millet aşkıyla dolu şecaat sahibi bir insan görmekteyiz. Sn. Bahçeli’yi, sâdık dâvâ arkadaşlarını, MHP camiasını ve kalbi bu toprakların değerleri için atan şehidler torunu yiğit ülkücüleri cân-u gönülden tebrik ediyoruz. Muvaffakiyetiniz daim, yolunuz açık olsun.

…

Nihayetsiz şükürler olsun ki mübarek üç aylara girerken her cephede diriliş yaşamaktayız.

Bu bir tarih dönemecidir.

Bir ihsan-ı ilâhidir.

Aynı zamanda da imtihandır.

Bu sebeple bozuk din anlayışlarının rüzgârlarında kalarak mânevî tökezlenme tehlikesine çok dikkat etmeli. Her zaferin sahibi Allah’tır, her zaferin sebebi, Şanlı Peygamber aleyhisselamdır…

.MANEVİ BOZGUN TEHLİKESİ!

2018-03-15 02:00:00

A -

A +

II. Cihan Harbi’nden sonra 1945’te BM, 1948’de İsrail, 1949’da AK/Avrupa Konseyi, 1951’de Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu kuruldu. Bu topluluk 1957’de AET/Avrupa Ekonomik Topluluğu, 1992’de AB/Avrupa Birliği adını aldı.

Tabii ki İkinci Dünya Harbi bittikten, daha doğrusu mütareke/ateşkes yapıldıktan sonra 1945-1990 arasında birçok yeni devlet doğdu. Ancak bu devletlerin çoğu garba/batıya karşı, garba rağmen kurulurken İsrail, BM, Amerika, İngiltere ve diğer malum devletler tarafından kurduruldu ve daha sonra da bütün bu devlet ve kurumlar tarafından korundu.

Arkada Siyon kavmiyetçiliği, Yahudi sermayesi ve Haçlı desteği olmasa İsrail ne kurulabilir ve ne de kurulduktan sonra adı geçen kurumların himayesi olmasa haritayı böylesine zorlayabilirdi. Karanlık odada İsrail ideali vardır. Irak İşgali, Suriye İşgali, Kuzey Suriye’de laik görünüşlü bir Sosyalist Kürt Federasyonu kurma teşebbüslerindeki asıl niyet ve gaye İsrail’i Nil-Fırat arasındaki güya vaad edilmiş uçsuz bucaksız topraklara yerleştirmektir.

Bu sebeple Batı'nın bu kurumlarını cemaziyel evveliyle bilip künhüne vâkıf olmak gerekir. 12 Eylül 1683-15 Temmuz 2016 arasındaki tarih silsilesinin tam manasıyla öğrenilmesi şarttır. 12 Eylül 1683 Avrupa’nın kapısı konumundaki Viyana’yı ikinci kere yoklayıp muharebeyi kaybettiğimiz acı gündür. Tarih ve talih o gün bize küstü. 15 Temmuz 2016 ise şerden hayr zuhuruyla tarih ve talihin bize yeniden güldüğü dirilişin yaşandığı gündür.

12 Eylül 1683 uzak tarih kabul edilirse, 3 Kasım 1839 Gülhane Hatt-ı Hümayun’u, diğer bir ifadeyle Tanzimat Fermanı, o da uzak görülürse 31 Mart 1909’da Abdülhamid’e darbe yapılıp O’nun şahsında Devlet-i Ebed Müddet’in Selanik’teki bir Yahudi konağına sürgün edildiği yakın tarih esas alınsın.

Bütün bu tarihlerden bugüne bu millet, bu ümmet kanlı gözyaşları dökerek gelmiştir. Kan kusup, “kızılcık şerbeti içtim” demiştir.

Bundan dolayı millet, şu yaşanan günleri şu veya bu hatayla kaybetme endişesindedir.

Biz, dediğimizde millet olarak bizi tarif ettiğimiz gibi Ehl-i sünnet itikadındaki ümmet olarak da bizi tarif etmekteyiz.

Edille-i şer’iyye bağlılığı, Kitap, Sünnet, İcma-i Ümmet hassasiyetini gözümüz ve kalbimiz gibi korumalıyız. Aksi, mezhepsizleşmek, zamanla dinsizleşmek, Şialaşmak, Vehhabileşmek ve ana caddeden çıkmaktır.

Hadis-i şerif külliyatı Kütüb-i Sitte’yi baş tacı etmeliyiz. Maturidi ve Eş’ari itikad mezheblerimizle ameldeki Hanefi, Şafii, Maliki ve Hanbeli mezheplerinden zerrece şaşmamalıyız. Sırat-ı müstakim üzre ancak böylece kalabiliriz. Alparslan, Fatih, Kanuni, Abdülhamid ve yüzlerce İslam hükümdarının muvaffakiyetindeki sır budur. Onlar, ilim-akıl-gönül dengesini kurmuşlardı.

Bu milletin ve bu ümmetin 15 asırdır itikad ve ameline esas kabul ettiği kaynakları, kifayetsiz devlet memurlarının veya cahil din bezirgânlarının insafına kalırsa bu defa da manevi bozgun yaşanır.

Manevi bozgun olunca bina yıkılır.

Millî ve yerli silahlarımız vatandaşı ve vatanı koruduğu gibi Ehl-i sünnet de milleti ve ümmeti korumaktadır. Aksini yaşayan nice devlet, tarih olmuştur. Bu milletin, 15 Temmuz 2016’nın çetin şartlarında hem dinimizin iğfal edilmesini ve hem de ülkemin işgalini önlememizdeki sebep budur. O meyhaneden çıkıp şehadete koşan gencin kalbini Mızraklı İlmihaller, evliya menkıbeleri beslemişti.

Aman;

Çok dikkat etme,

Kılı kırk yarma günüdür.

Bir mason, siyon oyununa gelinmesin.

Malum ve meşhur dinde reformcuların arkasında İngiliz, siyon ve mason vardı.

15 Temmuz'u bu defa da böyle devreye sokmak istiyor olabilirler.

Geceleri uykusuz geçirecek zamandır. Kumpasa; tezgâha ve dalkavuklara dikkat! Su uyur, düşman uyumaz. İslamın bir iç bir de dış düşmanları vardır.

İkisine karşı da çok uyanık olmalı.

Yaşamak için buna mecburuz...

.KURTLAR CEMİYETİ

2018-03-14 02:00:00

A -

A +

Cemiyet-i Akvam veya diğer adıyla Milletler Cemiyeti, I. Dünya Harbi’nden sonra 25 Ocak 1919’da toplanan Paris Barış Konferansı’nda alınan karar üzerine 10 Ocak 1920’de kuruldu. Merkezi Cenevre’ydi. Kuruluşun faal devletleri ABD ve Fransa’ydı. Fransızca, İngilizce , İspanyolca resmî diliydi. Devletlerarası ihtilafları sulh yoluyla halletmek için kurulmuştu. Ne var ki II. Dünya Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. Üye devlet sayısı, o günkü devletler bugünkünün beşte biri kadar olduğu için bu miktarlardaydı. Cemiyetin Musul meselesinde aleyhte tavır koyması sebebiyle üye olmadık. CA, dünya için pek kayda değer bir hizmet yapamayarak 1946’da fiilen, 1947’de hukuken bitti. Türkiye, fiilî dağılmadan bir yıl önce üye yazıldı.

Zaten 24 Ekim 1945’te BM kurulmuştu. Kuruluş gayesi aynıydı. II. Dünya Harbi’nin galibi olan devletlerin güdümüyle doğdu. Bu devletler, BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi eliyle teşkilatı vesayet daha açıkçası tahakküm altına aldılar. ABD, İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin daimi üyedir. Bunlardan birinin genel kurulun ittifakla aldığı bir kararı veto etmesi üzerine o kararın hiçbir hükmü kalmamaktadır. Resmî dil sayısı Arapça, Çince ve Rusçayla 6’ya yükselmişti. Merkezi, tarafsız bir ülkede değil New York’tadır. BM’nin birçok organı vardır ve fakat iki organ önemlidir. Genel Kurul ve Güvenlik Konseyi. Güvenlik Konseyi patronlar kulübü gibidir.

Cemiyeti Akvam, I. Dünya Harbi’nin galipleri tarafından kurulmuştu. Asıl maksat, kaba sömürü ve silahlı işgal yerine diplomatik sömürüyü getirmekti.

Müstemlekeci/Sömürgeci devletler, Cemiyeti Akvamı bir tecrübe dönemi gibi kullanmış hedefledikleri teşkilat yapısına BM ile kavuşmuşlardı. Diplomatik savaşın yanında silahlı işgal de yaşanacaktı. BM’den sonra cihan harbi çıkmadı ama İsrail’in var olmasında, devamında ve büyümesinde BM büyük destek oldu. BMGK’nin adaletsiz yapısı olmasaydı İsrail, işgaller yapamaz, 1967 Arap-İsrail Savaşıyla da Filistin’i yutamazdı.

BM’nin kurulmasından sonra kayda değer 3 gelişme 1948’de İsrail’in 1950’de NATO’nun, 1951’de AB’nin kurulmasıdır.

BM, zaman içinde konsey daimi üyelerinin ikinci veya üst meclisi gibi NATO ise Amerika’nın yedek ordusu gibi bir mahiyet kazandı.

Cemiyeti Akvam döneminde henüz “süper güç” tabiri yoktur. Osmanlı, Rus, Avusturya-Macaristan büyük devletlerinin yıkılmasıyla BK/Birleşik Krallık tek kalmış ve fakat 1920’lerden itibaren güç, Londra’dan Washington’a doğru kaymaya başlamıştır. Bu mesele, mason mekanizmasının tanzimidir. II. Dünya Harbi’nde iki süper güç birden sahne almıştır. Sanki harflerin muharebesi varmış gibi iki koçbaşı ABD ve SSCB’dir. Bu dönemin adı Soğuk Savaş’tır. Bu dönem, SSCB’nin 1989’da dağılmasıyla apansız bitti. Dünya o günden sonra tek süper güç ve eş zamanlı olarak kargaşa dönemine girdi. Lakin adı konmadık bir gariplik yaşandı. ABD, tek süper güç olarak yerini dolduramadığı için 20 Mart 2003’teki Irak işgalinden sonra Rusya’ya kendi eliyle yeniden süper güç tacı giydirdi. Bugün süper güç sayısı muğlaktır.

Şimdi Rusya Federasyonundan başka devrede bir de terör örgütleri denen vekil güçler vardı. Süper veya güçler dâhil belli başlı devletler, bunlara işgal ve sömürü ihaleleri veriyor sonra da başları vekilleriyle derde giriyordu.

BM bütün bunların seyircisi GK eliyle de müsebbibidir. Bu BM ile dünya adalet ve huzura kavuşamaz, zulüm ve gözyaşı bitmez.

BM, fazileti sebebiyle değil, daha iyisi inşa edilemediği için devam ediyor. Daha iyisinin kurulması da herhâlde bir dünya savaşına bağlıdır. Yeni bir BM, vekil güçler yüzünden mi, siber savaşlar sonunda mı kurulur bugünden kestirmek zor.

Tek gerçek şu ki bu BM, ömrünü tamamlamıştır.

O da SSCB gibi bir gün apansız çöküverir.

.MASKELİ BALO!

2018-03-13 02:00:00

A -

A +

Darbe yapıldığında cuntacılar, radyoda okudukları bildiride şunu bilhassa dile getirirlerdi:

-NATO’ya, CENTO’ya bağlıyız!..

Tok bir sesle söylenen bu söz, 27 Mayıs 1960 Darbesinin, 12 Mart 1971 Muhtırasının ve 12 Eylül 1980 Darbesinin müşterek sesiydi.

28 Şubat 1997’de böyle bir lakırdı edilmedi.

Cuntacılar, “ezmanın tagayyuru ile ahkâmın tagayyuru inkâr olunamaz” kaidesini bilecek çapta adamlar değildi ama darbeye bir kılıf giydirmiş; ihanete “post modern” adını vermişlerdi.

Yürüdüklerinde yerin titrediğini, herkesin kendilerini gördüğünde ödünün koptuğunu zanneden darbeciler, neden darbeyi daha ilan eder etmez NATO ve CENTO’ya bağlılık teminatı verirlerdi?

Bu bir vesayete bağlılık taahhüdüydü:

Küçük olanından başlayarak şöylece anlatabiliriz:

CENTO/Merkezî Andlaşma Teşkilatı, 1955 senesinde İngiltere, Türkiye, İran, Irak ve Pakistan’ın iştirakiyle kurulmuştu. Bir askerî ve siyasi birlikti. İlk merkezi Bağdat, son Merkezi Ankara’dır. SSCB’nin Orta Doğu’ya girmesine mâni olmak için kurulduğu sebep gösterilse de esas maksat, İngiltere’nin bölgemiz ve Güney Asya İslam ülkeleri üzerindeki vesayetini devam ettirebilmesiydi. CENTO, 1979’da kendini feshetti.

NATO/Kuzey Atlantik Andlaşması, 1949’da 12 devlet tarafından kuruldu. Başı ABD çekiyordu. Sovyetler Birliği’ne karşı kurulmuştu. Merkez olarak Brüksel seçildi. Bizim, NATO’ya kabulümüz 1952’dir. Türkiye, önce 1950’de Kore’ye gitmiş, şehid ve gazileriyle samimiyet ve fedakârlığını isbatlamış, Mehmetçiklerin yattığı Pusan Şehidliği’ni de delil olarak gösterdikten sonra birliğe ittifakla kabul edilmişti. NATO’ya bugün 29 devlet üyedir.

SSCB de Kore tecrübesinin ardından bir kısım sosyalist devletlerle birlikte 1955’te NATO’ya karşı Varşova Paktı’nı kurdu. Kurulur kurulmaz 1956’da Macar İstiklal Hareketi’ni kanlı bir şekilde bastırdı, 1968’de de tanklarla Çekoslovakya’yı işgal etti.

SSCB, 1989’da dağılınca NATO’nun varlık sebebi sorgulanır oldu. Bunun üzerine varlığına son verilmesi gündeme geldi. Bazıları “yeşil tehlike”ye dikkat çektiler. Kasıtları İslamiyetti. Tam o sıralarda literatüre “kökten dincilik” , “fundamentalizm” girdi. Kuruluşun devamına karar verilmişti. SSCB ve Varşova Paktı kalmamış olduğu hâlde durumdan vazife çıkarıp yön değiştiren NATO, 1992-95 arasındaki Bosna-Sırp Savaşı’nda sadece seyirci kaldı. Hayır! Sadece seyirci olmadı; Hollandalı komutan eliyle Boşnakları, Sırp hunharlarına teslim etti.

Bu NATO, 1990/91’deki 1. Körfez ve 2003/2009’daki 2. Irak işgallerinde Amerikan Başkanı G. W. Bush’un ikrarıyla da sabittir ki “Koalisyon Güçleri” adı altında Haçlı Kuvvetleri vazifesi yaptı. Sonra 2011’de Mısır’da general Abdülfettah es Sisi’nin arkasında görünmez güç olarak yer alıp seçimle iktidara gelmiş CB Muhammed Mursi’yi devirterek hapse göndertti. Bunun aynısını 15 Temmuz 2016’da FETÖ/PDY ile İncirlik üzerinden Türkiye’de de yapmak istediyse de halkın sokağa inmesiyle hüsrana uğradılar.

Bizde sol, yerli olmadığı için eylemleri de söylemleri de yerli olamadı. Hâlbuki onların o gün dillendirdiği, karşılarında olanların da muhalefet ettiği bazı sloganlar daha sonra hazmedilerek bugün iktidar oldu. Solun eksikliği halktan kopuk olması ve sol yumruk ve savruk sloganlara kalmasıydı:

-Sol, NATO’ya hayır! diyordu; toplum, bugün neredeyse o noktaya geldi.

-Sol, “kahrolsun Amerika” diyordu. Bugün Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığı yüzde yüze yaklaşmak üzere.

-Sol, İncirlik kapatılsın! diyordu. Şimdi vatandaş olanları görünce “e; peki İncirlik niye var?” diyor.

-En önemlisi; sol, “gerçekten demokratik, tam bağımsız Türkiye!” diyordu. Bugün bu söz, neredeyse Türkiye’nin bekasına dair yapılan her konuşmanın özünde yer almakta.

Eğer; Türkiye solcuları, samimiyetlerine inandıracak yerlilikte olsa; onlar görüşlerini anlatabilse; bu taraf da dinleyebilseydi, belki ne darbeler olacak, ne idamlar yapılacak ve ne de gençler ölecekti. Halk, solu Amerikan düşmanı fakat Sovyet Rusya ve Çin’in emir eri görüyordu.

NATO’nun Türkiye darbelerindeki yeri ve rolü anlaşılmadan bugünler anlaşılamaz.

Bazı yorumcular, “NATO’nun sınırları” gibi muhayyel bir değerlendirme yapmaktalar. Onlara göre Türkiye’nin güney ve doğu hududu NATO hudududur. Bu itibarla biz, DEAŞ’la PKK/PYD’ye karşı meşru müdafaa yaparken NATO’nun da bir dış güç tarafından silahlı saldırıya uğramamızdan dolayı yanımızda savaşması gerekmektedir.

Bu bir temenni sözüdür; gerçeği değiştirmez. Bir maskeli balodayız. Bizim yüzümüz açık; diğerlerinin maskeli. Karşımızdaki terör militanlarının elinde NATO seri numaralı silahlar bulunmakta.

Ne NATO’dan, ne BM’den ve ne de AB’den bize bir hayır var... Onun için boşa nefes tüketip NATO yardıma çağrılmasın. Mohaç’ta da diğer zaferlerimizde de yanımızda NATO yoktu. Aksine NATO ruhu, yani haçlılar, Çanakkale’de ve I. Dünya Harbi’nin bütün cephelerinde karşımızdaydı.

Bütün zaferlerimizin 3 sebebi vardır:

-Mehmeciğin imanı.

-Eldeki silah

-Halkın duası.

Çok ciddi endişemiz var; Allah korusun; kalbi burkulan halk, birkaç kişi bile olsa dua desteğini çekerse cephede de sandıkta da üzüntü yaşanabilir.

Ağzımızdan yel alsın!

Allah, muhafaza buyursun fakat “İslam güncellenir” ve devamındaki sözlerden tam rücu edilmeyip tevile devam edilirse dua kaybı yaşanır diye görüyoruz.

Yersiz ve zamansız olarak bir fitne gibi gündeme düşen bu mesele ilahiyatçılarla Diyanet üst makamlarına havale edilmekte. Aralarında elbette çok kıymetli olanlar var; ancak; mevzubahis edilenler, halk nezdinde henüz olması icap eden itimadı kazanabilmiş değildir.

Bu millet, kim olursa olsun dinini samimiyetle yaşayan insanı seviyor.

.“KADINIM”

2018-03-09 02:00:00

A -

A +

Başta aziz şehidlerimizle kahraman gazilerimizin anaları, eşleri, kızları, bacıları, yengeleri, teyze ve halaları olmak üzere bütün hazreti Havva nesillerinin “Dünya Kadınlar Günü”nü tebrik ediyoruz.

Dünya Kadınlar Günü, 8 Mart’ta anılmakta. Oysa bugün 9 Mart. Bu bir ihmal veya unutma değildir. Cuma gününe bilhassa denk getirdik.

Çünkü:

Hediye, giyilecek, kullanılacak, asılacak, takılacak, yenilecek, koklanacak eşyadan seçimini zevk ve imkânın tayin ettiği her şey olabilir. Merhume anacığım; önceki tanıyanlarının “Elmas Teyze’si”, sonraki tanıyanlarının da “Elmas Nine’si” Harput yöresinden bir deyimi naklederek şöyle derdi: “Dost, beni bilsin de isterse bir deste maydanozla bilsin…”

Mühim olan hatırlanmaktır. O saydığımız hediye cinslerinin hepsi maddesinden öte hatırlanma tarafıyla kıymetlidir.

Bu sebeple her biri değerlidir.

En değerli hediye ise duadır.

Şeksiz ve şüphesiz öyledir.

Anaya, eşe, evlada, bacıya, kardeşe, yengeye, halaya, teyzeye ve herkese verilecek en büyük, eskimeyen, kırılmayan, bozulmayan, zayi olmayan hediye duadır.

Yüze karşı veya gıyabında dua.

Dua, hem dua edene ve hem de dua edilene yazılır. Dua’nın cuma günü olması ise daha da makbul, sevabı daha boldur.

Hazreti Havva’dan son kadına kadar bütün kadınlardan Allah razı olsun. “Allah, razı olsun” demek, bir şah duadır. Bu dua, seneler evvelinde merakımızı mucip olmuştu. Acaba herkese söylenebilir miydi? Dil alışkanlığı olarak muhataplarımıza diyorduk. Cevabına İmamı Rabbani hazretlerinin bir mektubunda rastladık. Buyuruyorlar ki: “Allah razı olsun, demek; Allah, senden bu hâlinle razı olsun demek değildir. Allah, seni razı olacağı hâle getirsin” demektir.

Kadın, sağlıklı ailenin inşaat ustasıdır. Bu itibarla kızlarımızın dinimiz ve örfümüz üzre ecdadının yolunda yetişmeleri, sağlıklı aile için teminattır. Sağlıklı aile de hücre unsur olması hasebiyle devlet ve milleti ayakta tutan ve devamını sağlayan bekaya sebeptir. Bundan dolayıdır ki üç konuyu endişeyle takip etmekteyiz. Bunlardan biri gençlerin geç evlenmeleri, diğeri karı-koca ve çocuktan ibaret çekirdek aile ve üçüncüsü de boşanma afetidir. Malumdur ki “afet” kelimesi yangın, sel, zelzele ve benzeri yıkımlar için kullanılır. Boşanmalar, bugün artık cemiyetimizi bir afet daha da ötesi terör gibi tehdit etmektedir.

Kadına gösterilebilecek hürmeti en veciz sözlerle Âmine Hatun’un göz bebeği, cennet kokusu güzel evladı Sevgili Peygamberimiz aleyhi’s salatü ve’s selam ifade buyurmuşlardır. Kıyamet kopuncaya kadar hiçbir beşeri deha, “Cennet, anaların ayağının altındadır” mümtaz sözünü aşacak bir cümle telaffuz edemez. Öksüz ve yetim büyümüş son ve en üstün Peygamber, bir şartı ve devamında bir müjdeyi haber vermekteler:

-Cennete kavuşmak, anaların rızasını kazanmaya bağlıdır; o rızayı kazananlar cennete girerler.

Kadın; ya anadır veya anne adayıdır.

Anne olmayan veya olamayanlar da ana gönüllülerdir.

Havva validemiz, İbrahim aleyhisselamın zevcesi ve İsmail aleyhisselamın annesi Sare Hatun, Firavunun eşi Asiye Hatun, İsa aleyhisselamın annesi Meryem bin İmran, Peygamberimizin anacığı Âmine Hatun, sütannesi Halime Hatun, zevcelerinin tamamı ve bilhassa İslamiyetin ilk çıkışındaki mali ve manevi dayanak Huveylid kızı muhteşem hazreti Hatice ve dinin ilim kapılarından seçkinler seçkini hazreti Âişe, Hazreti Hasan ve Hüseyin efendilerimizin anneleri Peygamberimin ciğerparesi narinler narini, cennet gülü Hazreti Fâtıma, hanım evliyadan Rabia’tül Adeviyye mübarek kadın deyince ilk elden hatırladıklarımızdır... Her birinin hayatı kızlarımız, kadınlarımız için ibretlik derslerle doludur. Kimi seversen ona benzersin.

Keza, kadın denince cihangirler doğuran Valide Sultanlar, Fatih’in de ana dediği Akkoyunlu Devleti’nin hükümdarı Uzun Hasan’ın annesi Sare Hatun, İstiklal Harbi’nin dişi arslanları Nene Hatunlar, Adnan Menderes’in asalet numunesi zevcesi Berin Hanım, 15 Temmuz’un korkusuz kadınları, Fırat Kalkanı ve Afrin’de oğlunu, eşini veya kardeşini şehid verdiği hâlde “kâfiri sevindirmemek için” tek damla gözyaşı dökmeyip sarp dağlar gibi vakur duran kartal bakışlı yiğit analar.

Allah, hepsinden razı olsun.

Dua ile hatırlanması gereken bir isim daha var. Sultan Abdülhamid’in “Kadınım” diye hitap ettiği Müşfika Kadın Efendi. Ve elbette Hanedan’ın çileli sürgün yıllarının yürek paralayıcı acı ve gaddar hikâyelerinin mağduresi kadınlar…

Düzgün hayatın iki yolu şunlardır:

Sıratı müstakim üzre olmak.

Çocukları helal sütle emzirmek.

Bir kere daha diyelim; her kadın anadır yahut ana gönüllüdür, merhamet ve şefkat sağanağıdır.

Bizim irfan iklimimizde kadın pazarlama eşyası podyum, ekran ve reklam oyuncağı değil; işte tasvir etmeye çalıştığımız böyle bir yüksek varlıktır. Ak süt sahipleridir. Bundan dolayıdır ki kadın, bizde senede bir gün değil her zaman kıymetlidir.

Kadın; anadır; yarın cemiyeti şekillendirecek olan çocuğun şahsiyet ve dirayet mimarıdır.

Eller, kadına ancak dua için kalkar.

Öbür türlüsü,

Allah’ı da

Peygamberi de

incitir…

.MEN DAKKA DUKKA!

2018-03-08 02:00:00

A -

A +

Evlerimizle iş yerlerimizin duvarlarında eskiden bugünkünden daha fazla olarak, ayeti kerime, Hadisi şerif, seçkin bir vecize, atasözü olurdu.

Bu levhalar, sadece nasihat, emir, ümit ve ihtarlarıyla değil; sahip olduğu hat sanatıyla da müstesna bir değer taşırdı. “İstif” denen o yazının, sanata ve mana değerine dönüşmesi olan bu güzide eserlerimizden biri de “men dakka dukka!”dır.

Men dakka dukka, “çalma kapıyı, çalarlar kapını!” demektir. Kim ki hıyanetle birinin kapısını tıklatırsa, zilini çalarsa, penceresini yoklarsa aynısı kendi başına da gelir.

Arap atasözüdür.

Hadisi şerif olduğu da söylenmiştir.

Kısacası “eden bulur” denebilir.

Kötülükten alıkoymayı murat etmekle lisanımızdaki “rüzgâr eken, fırtına biçer” deyimiyle de eş anlamlıdır.

Türkiye farkında olmasa da şu günlerde çok yakınımızda bu sözün ibretlik bir tecellisi yaşanmaktadır. Biz, Afrin’e kilitlendiğimizden komşudaki büyük hırçınlığın farkında değiliz. Yunanistan’da yer yerinden oynuyor. Gündemin bir numaralı maddesi bu. Ülke medyası ve vatandaşıyla ayakta.

-Nedir, ne oluyor bu Yunanistan’a? Hükûmete neden bu denli yükleniyorlar? Öfkenin sebebi ne? Sorularının cevabını hepimiz biliyoruz:

Geçen hafta biri teğmen, diğeri astsubay iki Yunan askeri karlı bir günde hududumuzu aşarak izinsiz bir şekilde topraklarımıza girdiler. Mahkeme, onları casusluk suçlamasıyla tutuklayıp cezaevine gönderdi.

Komşumuzdaki kızgınlığın sebebi bu. Öyle ki sokak, Başbakan Çipras’ı BM’den yardım istemek zorunda bıraktı. BM’nin tırnağı olsa başını kaşır, Doğu Guta’ya nefes aldırır.

Bu hadiseden dolayı Yunanistan siyasi buhrana sürüklenirse kimse şaşırmasın. Neredeyse Türkiye’ye harp açacaklar. Öylesine Akdeniz hummasına kapılmışlar.

Kaçak giriş yapıp casusluktan tutuklanan askerlerin iddiası, kardan dolayı yolları kaybetmiş oldukları şeklindedir. Güya mültecileri takip ediyorlarmış.

Bunlar bahane mi, daha başka sebepler var mı? Henüz bilinmiyor. Ancak mevcut gelişmeye göre Ankara’nın Atina’ya bakıp gevrek gevrek gülerek “işte şimdi elime düştün; men dakka dukka!” dediğini tahmin etmek zor değil... Ankara, haklıdır.

500 sene birlikte yaşadığımız Yunanlılar da bilir ki “komşu komşunun külüne muhtaçtır”. Ne var ki Atina, 15 Temmuz darbe ihanetinde kendisine iltica etme zilletine düşen FETÖ’cü pilotları, mükerrer taleplerimize rağmen iade etmedi. Hâlbuki iade talepleri, adli karara dayalıdır. “Veriyoruz” dedi. “Mahkeme karışır”, dedi. Tutukladı, serbest bıraktı. Dolayısıyla tam bir tutarsızlık sergiledi. Bu bulanık zihniyle darbecileri koruma durumuna düştü. Doğrusu bu muydu? Fırsatçılık yapmak mıydı? Doğru olanı, 1999 Marmara zelzelesinde göstermiş; o devirde aramız hiç de iyi olmadığı hâlde yardımımıza koşmuşlardı. Bu defa yardımımıza koşmalarına gerek yoktu. Kendilerine koşanları iade etmeleri kâfiydi. Bu dürüstlük, düzelmiş ilişkileri daha iyileştirecekti.

Yunanistan hükûmeti, darbeci nankör askerleri himaye edip bize teslim etmedi diye Türkiye’de kimse meydanlara dökülmedi.

Sonunda Hadisi şerif, bir güneş gibi parladı:

-Men sabera zafera/ sabreden zafere kavuşur.

Sabrettik; haklı olduğumuz hâlde taşkınlık yapmadık; pazarlık sebebi, kendi ayaklarıyla geldi.

Ankara, böylece şunu diyebilme imkânına kavuşmuştur:

-Verin darbecileri, alın askerlerinizi!..

Bu kadar açık söylenir.

İma edilir.

Veya diplomatik dil kullanılır.

Hangisi olursa olsun söz aynıdır.

.TARİFSİZ VAHŞET

2018-03-07 02:00:00

A -

A +

-Bir kadının ırzına geçmek vahşettir!

-Evli bir kadınının ırzına geçmek katmerli vahşettir!

-Evli bir kadının kocasının gözleri önünde ırzına geçmek tarifsiz vahşettir!..

Bu vahşetlerin hepsi Doğu Guta’da işlenmektedir.

O kadınlardan biri sesini duyurabildi. Anlattıklarını televizyonlar verdi. Esad adlı zalimin askerleri, kocasının gözleri önünde defalarca kendisine tecavüz etmişler. Bir kadının da bir kocanın da başına bundan daha büyük hangi felaket gelebilir?

Şam’ın mücavir sahası Doğu Guta, insanlığın öldüğü yerdir.

Bütün herkes, mağdure ve hamile bu kadını dinledi. Peki dünyayı idare edenler, dünya kadınları ne yaptı? Türk kadınları ne yaptılar? Ortada gözle görülür, zalimi caydırıcı bir şey yok!

Kim bilir daha kaç kadın ağzı salyalı tasmasız mütecavizlerin aşağılık fiillerine maruz kaldılar, kalıyorlar.

Velev ki birçok değil, bir kadın böyle bir berbat muameleyi yaşamış olsa bile Beşar Esad’la O’nun insan olmanın her türlü vasfından sıyrılmış haydutlarının hesap vermesi, yargılanması gerekmez mi?

Bu suçta Suriye rejimi ve Beşar Esad yalnız değil. Esad’ı kayıtsız şartsız destekleyen Rusya devlet başkanı Vladimir Putin ortaktır. “Suriye’de ateşkes olsun ama Doğu Guta hariç” diyen İran’ın Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani ortaktır. Aklını fikrini Filistin celladı İsrail’e destek olmaya ve sadık uşakları komünist PKK/PYD’yi devleştirmeye vermiş Amerikan başkanı Donald Trump ortaktır. Çerden-çöpten bir ateşkes kararı alıp bunu tatbik ettirmekte acze düşen BMGK üyeleri ortaktır...

Bu kadıncağızın haberini dinlediğimden beri unutamıyorum. Üzüntümün haddi, hesabı yok. Bu coğrafya bu hâle mi düşecekti?

İnsanlık suçlusu Esad, bütün bunlara rağmen Doğu Guta’da kadın, çocuk ve sivillerin tahliyesine izin vermiyor. Tam tersine üstlerine aralıksız ateş yağdırmaya devam etmekte.

Kocasının gözleri önünde tecavüze uğrama talihsizliği yaşayan kadınların aidiyeti ne olursa olsun bu bir vahşettir, sadizmdir, terördür.

Ne var ki Türkiye medyası dâhil dünya medyası bir Oscar ödül törenine verdiği haber değerini kanlı gözyaşları dökenlere göstermiyor!

İnancım o ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti, her tarafa el koyacak büyük güce erişmedikçe; dünya, Türklerin zalimleri yine kanlarında boğduğuna şahit olmadıkça yeryüzüne adalet de huzur da gelmeyecektir.

.CÜCE VE DEV

2018-03-06 02:00:00

A -

A +

Türklerin “Kanuni”, Haçlı Avrupa’nın hayranlığını ifade etme adına “Muhteşem Süleyman” dediği Kanuni Sultan Süleyman Han, Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi, gayrı Müslim teb’anın adil hükümdarıdır.

Seferde, harp hâlindeyken vefat etmiş olmasından dolayı şehiddir.

Öyle bir hükümdardır ki yarım asra yakın süren Padişahlığında millete zafer üstüne zaferler kazandırmış; devlet, hiç görülmedik şekilde zirveyi yakalamış, vatan topraklarımız 23 milyon 400 bin km2 gibi uçsuz-bucaksız bir çapa ulaşmıştır.

Güneşin en parlak anı, tam tepede olduğu vakittir. Devlet-i âli Osman, göz kamaştırıcı ihtişamına Kanuni zamanında kavuşmuş, bu dönemde tam tepe noktaya çıkılmıştır.

Yavuz Sultan Selim gibi deha çapındaki bir hükümdarın aynı vasıflarla mücehhez hayrlı bir evladıdır. Babasının dedesi Fatih, Balkanların, babası Yavuz, Arap coğrafyasıyla Kuzey Afrika’nın, Kanuni Sultan Süleyman ise Rodos-Cezayir ve etrafıyla Orta Avrupa üçgeninin fatihidir. Akdeniz’in Türk Gölü olması bu devirdedir.

Kanuni zamanında devlet, kuvvet ve kudret olarak, zirveye çıktığı gibi millet de medeniyeti meydana getiren her ne değer ve unsur varsa onlar da zirveyi yaşamıştır. Padişahın bizzat kendisi "Muhibbî" mahlasıyla divan sahibi olan üstad bir şairdir. İktidarında edebiyat, mimari, ilim, san’at, askerlik ve daha ne varsa onların hepsi erişilmez çaptadır. Bu sahaların her birinde çok sayıda yıldız isimler çıkmıştır. Diğer yandan Hazine dolu olduğundan maliye dünyanın en güçlüsüdür.

Bugün 3 kıtada ve kütüphane raflarında bizim ve kıyamete kadar gelecek nesillerimizin yüzünü ağartan eserlerin kısmi azamisi, Kanuni devri eserleridir.

Bir sütunun Kanuni’yi anlatmaya yetmesi imkânsızdır. Değil bir sütun, gazetenin bütün sütunları bize bırakılsa yine yetmez.

Ne var ki kadir-kıymet bilmez vefasızlar, böyle bir büyük insanla O’nu sevenleri rencide etmekteler:

Bir Türk'ün, bir Müslümanın, hatta bir insanın böyle bir kıymete hakaret etmesinin insaf, iz’an, irfan, vicdan ve ahlakla bağdaşır tarafı yoktur. Dünyada hakkından en çok kitap yazılan, en çok akademik çalışma yapılan liderlerden biri olan Kanuni’nin yakın tarihle alakası olmadığı için münakaşa mevzuu değildir. Bu yüzden hangi akla hizmetle O’na sataşıldığı meçhuldür.

Sevenleri bir yana, düşmanları bile bu Hükümdarı takdir etmekteler. Kanuni, 29 Ağustos 1526’da yapılan Mohaç Meydan Muharebesi’nde Macar Ordusu’nu iki saat gibi an denebilecek bir zamanda imha etmişti. Buna rağmen Macarlar, 5 asır sonra o meydana düşmanlarının büstünü dikip adına millî park düzenlediler.

Mert düşman bunu yaparken içimizdeki birtakım kimseler, yıllardır o asil Padişahı, bayağı dizilerle anlatmakta, ona iftira etmektedir. Bu vebale elbette RTÜK de ortaktır.

Dizi çarpıtması yetmezmiş gibi şimdi de Prof. etiketli biri Muhteşem Süleyman’a hakaret etme münasebetsizliğini işledi.

“Akademik Görgüsüzlük” başlığını taşıyan yazımızın daha mürekkebi kurumadı. Ağzı bozuk bu Prof., haklılığımızı isbat etmeye kalkar gibi hiçbir sebep yokken üstelik kendisinin kitabını tanıtım programında bu hakareti yaptı.

Hayır; tarihçi değil.

Yer bilimciymiş.

Bu münasebetsiz kişi, davayı ve cezayı hak etmiştir. Bunu bir hukukçu salahiyetiyle söylüyoruz.

Kimler dava açabilir?

-Savcılar re’sen dava açabilir.

-Sn. Cumhurbaşkanı dava açabilir.

-Osmanoğulları, dava açabilir.

-Vatandaşlar dava açabilir.

Hem ceza ve hem de manevi tazminat davası açılmalıdır. Kazanılan para, Mehmetçik Vakfı veya Kızılay gibi vakıflara bağışlanabilir.

Unutulmasın ki bu kindarlığı yapanlar, bir asır boyunca Osmanlıya söven hoyratların devamıdır.

Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı.

Mahkemede hesap sorulmalıdır...

.ŞAFAKTA YÜRÜYEN ÇOCUKLAR

2018-03-05 02:00:00

A -

A +

İlahi takdirle vazife ve mükellefiyet şerefi almış Kur’ânın ve Ezanın ve Namazın ve Bayrağın ve Milletin ve Ümmetin ve İffetin kalkanı İslamın daim ordusu, sür’atle aslına, yakışan şanına dönmekte.

Bedir Harbi’nden düşen kıvılcımla Peygamber Ocağı, yeniden gürül gürül yanmaya başladı. Hafız Paşalar yetiştiren damar, yeniden güneşle kucaklaştı. Sadece asker değil, âlim ve evliya da çıkaran bu kutlu ocak, artık -inşallah- kıyamete dek sönmeyecek...

Afrin, vesile; tarihle ve zamanla ve mekânla ve iç ve dış ihanetle hesaplaşıyoruz.

Görülecek çok hesap var.

Dünya hayrette.

Ümmetin kalbindeyse ümit gülleri tomurcuğa durmuş, tebessüm eden yüzler, gülen gözlerle bir hasret kucaklaşması yaşanıyor.

Kader kavşağındayız.

Ceza bitti.

Hasta adam iftirasıyla, horlamasıyla incinen dedelerin torunları, Mehmetcikler, Ahmetcikler, JÖH’ler, PÖH’ler, sultani ve asil ve korkusuz ve yiğit duruşlarıyla ümmete yeniden sancaktar oldular.

Bu devlet, artık yükselen parlak bir yıldızdır. O yüzden Türkiye, bundan böyle Devlet-i Ebed Müddet’in bugünkü tecellisi olarak Büyük Türkiye Cumhuriyetidir. Kader, azap dolu zor bir asırdan sonra Türklere yeniden gülmüştür.

Kimsenin şüphesi olmasın ki bu toprakların yarınları çok büyük olacaktır.

Dostlar, mazlumlar ve mağdurlar sevinsinler, buna hasret kalmışlardı. Düşmanlar da diledikleri gibi kahrolabilirler.

Önümüzdeki vakitte Orta Doğu dedikleri talana uğramış bu iklimde çok şey değişecek, su yatağına akacaktır.

Amenna;

Şaka ile olsun hilaf-ı hakikat bir şey söylemeyen Şanlı Peygambere tazim ve selamımızı arz ederek buyurduklarını bir ekmek gibi; nan-ı aziz gibi öpüp başımıza koyduktan sonra tekrarlarız:

-Vatan sevgisi imandandır.

-İnsanların en hayrlısı, insanlara faideli olandır.

Mekke meydanında başlayan imanla küfrün, haçla hilalin, tevhidle teslisin mücadelesi, dün vardı, bugün var, yarın da bitmeyecek. Viyana’nın, I. Dünya Harbi’nin, cetvelle harita çizme zorbalığının defterleri bir gün açılacaktır.

Bu İlayı kelimetullah davası uğrunda yılmayan, yorulmayan, durmayanlara, bu mukaddes davayı omuzlayarak Kızılelma şafağına akan şahadet sevdalısı koçyiğitlere selam olsun.

Dağ yürüyüşlü bu babalar.

Aslan doğuran bu analar.

Sabır timsali bu eşler var oldukça.

İslam mayalı bu ahlak, yaşadıkça bu dediklerimiz hakikatin ta kendisidir.

.SULTAN’IN MESAİSİ

2018-03-02 02:00:00

A -

A +

-Sultan Abdülhamid Han’ın sakin ve mütevazı bir hayatı vardı. Kibar bir insandı. Büyük-küçük herkese “siz” diye hitap ederdi.

-Yaz-kış her gün sabah 04.30-05.00 arası uyanırdı. Önce hayatının hiçbir gününde terk etmediği âdeti olan ılık su ile yıkanırdı.

-Güne sabah namazı, Kur’ân-ı kerim ile Delail’ül Hayrat ve benzer kitaplar okuyarak başlardı. Sabah namazını, şayet mevsim elverişli ise Yıldız Sarayı bahçesinin tenha bir yerinde eda ettiği de olurdu.

-Sade giyinir; giyinip mesaiye hazırlanması Avrupalı kralların aksine kısa sürerdi.

-Sabah namazından sonra Mekke Şerifi’nin gönderdiği Moka kahvesi ve kahvaltısı ikram edilirdi. Gün içinde de muayyen fasılalarla kahve içerdi.

Kahvaltısı da öğle ve akşam yemekleri gibi sade olur; sofrada kahve ile birlikte ekmek, tereyağı, yumurta gibi yiyecekler olurdu.

-Devlet teamülü icabı kahvaltı ve öğünleri yalnız yerdi. Bazen Müşfika Kadınefendi yemeğe iştirak ederdi. Resmî davetlerdeyse masa kalabalık olurdu.

-Tiryakiydi; tütünü Mutki’den gelirdi.

-Kahvaltıdan sonra Harem Dairesine geçer, aile efradıyla Harem mensuplarının ihtiyaç ve taleplerini ayrı ayrı ayrı öğrenir, gereği için Başharemağası’na talimat verirdi.

-Harem’den sonra saat 10’da Selamlığa geçerek devlet işlerine dair arzları kabul eder, en ufak teferruata kadar her şeyi sorar, mahiyetini öğrenir ve lazım gelen emirleri verirdi. Bu sebeple devlette her tafsilat ve teferruata hâkimdi. Bütün tayin ve vazifelendirmeleri bizzat yapardı.

Saray memurları, işleri dosyalayarak Sultana arz ederlerdi.

-Sultan güne başlarken Avrupa ceridelerinin/gazetelerinin Devlet-i ali Osman ve şahsı için neler yazdıklarını dinler ve bir şey yapılacaksa gerekli talimatı verirdi.

-Sultanın mesaisi gün boyunca idari işleri tedvir etmek, dilekçeleri dinlemek, istihbarat almak, raporları incelemek, iç ve dış hadiseleri tahlil etmek, harcama kalemlerini tasdik, nazır ve sefirleri huzura kabul... şeklinde yoğun geçerdi.

-Abdülhamid Han-ı sani, yorulmak nedir bilmeyen bir azme sahipti. Bundan dolayı bıkıp-usanmadan çalışır ve o günkü işleri, ertesi güne bırakmazdı. Çalıma odasında sabahladığı çok olmuştur. Mesaisine ancak namazlarla öğün yemekleri için ara verirdi.

-Öğle yemeğini saat 11-12 arası Harem Dairesi’nde yerdi. Sofrası sade fakat seçkin olur, sebze yemeklerini tercih ederdi. Asla alkol kullanmaz, masada su, bazen de şerbet bulunurdu.

Öğle öğününde sofrada çok az miktarda et veya et suyu, az miktarda sebze yemeği, börek veya küçük kek ile meyve bulunur, yemekten sonra kahve içerdi. Kahvesinin sade olması düşünülür. Yemeğini umumiyetle Boğaz yahut Marmara’yı gören odalarda yerdi.

-Öğle yemeğinden sonra yatak odasındaki şezlonga uzanarak bir miktar kaylule yapar, sonra mesaisine dönerdi. Bazı günlerse kaylule/siesta yapmayarak yalnız olarak veya yaverler yahut devlet erkanıyla sarayın bahçesinde gezinir, bazen de göletteki kayıkla bir miktar gezinti yaptıktan sonra mesaisine dönerdi.

-Öğleden sonraki mesaide toplantılara riyaset eder, kabullerde bulunurdu. Öğle ile akşam arasındaki çalışmasında kısa bir teneffüsü olurdu.

-Sultan, ahşap işleri yaparak çalışmak suretiyle dinlenirdi. Mimar Sinan, mimarlıkta ne ise Abdülhamid Han da marangozlukta odur. İkisi de dünya çapında üstün san’atkârlardır.

-Sultanın hayatında cuma günü müstesna bir kıymeti haizdi. Cuma namazına Yıldız Sarayının önündeki Hamidiye Camiine gider; namazını Hünkâr Mahfilinde eda ettikten Saray’a mesaisine dönerdi. Bu gidiş-gelişe “Cuma Selamlığı” denir; ahali ve ecnebiler kendisini görmek için çevreyi doldururlardı.

-Cuma, namazdan sonra nazırların ve sefirlerin huzura kabul günüydü.

-Sultan, akşam yemeğini akşam namazından sonra yavaş yavaş yerdi. Bu öğünde de öğle öğünü gibi israftan uzaktı. Sofrada pirinç pilavı, buzlu şerbet, tatlı ve dondurma nev’inden yiyecekler olurdu.

-İşler icap ediyorsa paşalarla yüksek rütbeli subaylar ve devlet ricalini akşam yemeğinden sonra Selamlık’ta kabul ederek onları dinler ve gerekli emirleri verirdi.

-Eğer gün içinde aşırı yoğunluktan dolayı yorgun düşmüşse akşam yemeğinden sonra Harem’e giderek istirahat ederdi.

-İşler elveriyorsa bazı akşamlarda da Hareme geçerek aile efradıyla meşgul olur, şehzade ve sultanların Kur’ân-ı kerim ve dinî bilgilerdeki yetişmelerini takip ederdi.

-Akşamları kütüphanede vakit geçirmesi mutad işleri arasındaydı.

-Sultan, çok geç yatar ve yaz-kış yukarıda yazılı olan saat aralığında erkenden kalkardı. Fevkalade hallerde hiç uyumadan iki gün boyunca çalıştığı olurdu.

-Devlet işleri beklemeyeceğinden gecenin her saatinde kapısının çalınmasına izni vardı. Sultan, hiçbir gün devletin hiçbir evrakını abdesti olmadan imzalamamıştır.

-Akşamları yatak odasına geçse de hemen uyumaz, Kur’ân-ı kerim ve kitap okurdu. Ayrıca süt biraderi Esvabçıbaşı İsmet Efendi, bir paravanın ardında Sultan uykuya dalıncaya yahut “kâfidir” diye sesleninceye kadar dinlendirici türden kitaplar okurdu.

.....

Tafsilat için bkz: M. Metin Hülagü, Prof. Dr. Son Sultanın bir günü.

.İNSANLIĞIN DOĞU GUTA AYIBI!

2018-03-01 02:00:00

A -

A +

BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin bir ay süreyle aldığı “Suriye Ateşkes Kararı’’nın ölü doğduğuna dair şüphe kalmadı. Oy birliğiyle alınmış karara, Rusya’nın silahların günde 5 saat susması tavsiyesine rağmen Doğu Guta, rejim tarafından ezilmeye devam ediliyor.

Hâlbuki; kararda Doğu Guta’daki ağır yaralı ve hastaların tahliyesi öngörülmekteydi. Bu şartlar altında bir tahliye mümkün olabilir mi?

Kararın ölü doğması ve ardından da tatbik edilmemesinin sebebi, niyetlerin kirli olmasındandır. Konsey, “bu karar Suriye rejiminin yıllar süren zulüm ve bombalaması altında her türlü hayat imkân ve hakkını kaybetmiş Doğu Guta halkını kurtarmak için alınmıştır’’ demedi. Onun yerine muğlak ifadeler kullanıldı. “Terör örgütleri ateşkes kararının dışındadır’’ dedikten sonra DEAŞ, El-Kaide, en-Nusra sayıldı ve fakat PKK/PYD-YPG görülmedi.

İran, “Ateşkes uygulansın, fakat Doğu Guta hariç tutulsun’’ diyerek kan dondurdu. Türkiye, BM’nin Cenevre Sözleşmesi 51. Maddesine dayanarak meşru müdafaa hakkını kullandığı hâlde ABD, Zeytin Dalı Harekâtı’nı da bu ateşkesin şümulüne dâhil etmeye kalkışmakta. Bu tutum, bir müttefikin iflah olmaz hâllerinin tarihe geçmesidir.

Beşar Esad’ın Moskova’ya rağmen bu vahşete devam etmesi mümkün değildir. Zira Suriye, rejiminin tercihi sebebiyle Rusya’nın eline düşmüştür. Bu düşüşün sebebi Nusayri idaresinin ihaneti, ABD idarelerinin gafletidir. Şam üzerinde böylesine müessir olan Kremlin’in dediklerinin rejim tarafından savsaklanması gayrikabildir. Demek oluyor ki Moskova samimi değil. Bu samimiyetsizliği Sn. Putin’in korumaması gerekir. Türklere ilk defa Rusya tarafında Gorbaçov ve bilhassa Vladimir Putin inanılır gelmiştir. Bu başlangıcın nezdimizde yerle bir olmaması gerekir. Kaldı ki 5 saat nedir? O şartlarda ne yapılabilir. Paralar cepte, AVM’ler açık, vatandaş ihtiyaçlarını bir koşu alıp gelecek değil.

400 bin nüfuslu Doğu Guta’nın yarısı çocuk, dörtte biri kadın ve yaşlı.

Bunlar terörist olabilir mi?

Görüldüğü gibi ortada Şam, Tahran, Moskova, Washington olmak üzere dört başkent var. İlkinde işgalci konumuna düşmüş gayrimeşru bir rejim mevcut. Diğerleri ise ateşkes kararını körlerin fil tarifi gibi tarif etmekteler.

Dolayısıyla, BM, BMGK, AB, süper güçler, büyük devletler… hepsi hesaplı laflar. Hiçbiri Doğu Guta’da derde derman olmuyor. Yine her saat siviller ölmekte. Bebekler mamaya, yaşlılar alacak nefese muhtaçlar. İnsanlık, Doğu Guta’da tükeniyor. Burası bugün insanlığın ayıbıdır, utancıdır.

Beşar Esad, soykırım suçundan İnsan Hakları Mahkemesine verilip mahkûm edilmezse bölge, huzur ve istikrara kavuşamayacaktır.

Şu insanlık ayıbı karşısında bile işe yarar bir karar çıkartmayan BMGK’nin soğuk savaş dönemine dair köhnemiş yapısı değişmedikçe de dünya adalete hasret kalacaktır.

Bebek, çocuk, kadın, yaşlı, sivil çığlıklarını duymayan; duyup da tedbir almayan devlet, ne süper güçtür, ne büyük devlettir.

.POSTMODERN İHANET!

2018-02-28 02:00:00

A -

A +

Takvimler, 28 Şubat 1997 gününü gösteriyordu. Vatandaş tedirgin, hava kurşuni renkliydi. Yarınlar karanlıktı. MGK/Millî Güvenlik Kurulu, bugün iki muhalif kanada ayrılmış olarak askerî tabirle “içtima etti”…

9 saat süren toplantı bittiğinde yapılan açıklamada laikliğin demokrasi ve hukukun teminatı olduğu söyleniyor, laiklik maddelerinin, tevhidi tedrisat kanununun, kıyafet kanununun tatbik edilmesi, kesintisiz eğitimin 8 yıla çıkarılması, cemaat okullarının MEB’na devri, Kur’ân kurslarının teftiş edilmesi, tarikatların kapatılması, kurban derilerinin derneklere verilmemesi, irtica sebebiyle ordudan atılan gerici subayları müdafaa eden ve orduyu din düşmanı gibi gösteren medyanın kontrol edilmesi isteniyordu…

Geçmişi, 1970’lere dayanan Millî Görüş Hareketi, kapatma dâvâlarına rağmen her defasında bir başka parti ismi alarak siyasi mücadelesine devam etmekteydi. MGK, 28 Şubat’ta toplandığında bu hareketin kurduğu RP/Refah Partisi, seçimleri kazanmış ve DYP/Doğru Yol Partisiyle birlikte ortak hükûmet kurmuştu. RP Genel Başkanı Necmettin Erbakan Başbakan ve DYP Genel Başkanı Tansu Çiller Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakanıydı.

Demokrasi, halk iradesi, böyle tecelli etmişti. Fakat asker, yargı, üniversite, iş adamı ve medya elitleri yerli ve millî olan her şeye karşılardı. Bunlar, Tek Parti zihniyetinin devamıydı. 27 Mayıs’tan itibaren bütün cunta darbeleri bu zihniyetin ürünüydü. Bu sebeple Refah Yol iktidarına muhalif değil, düşmanlardı. Ellerinden gelse Tek Parti iktidarı döneminde olduğu gibi Allah demeyi bile yasaklayacaklardı. Kökleri dışarıdaydı. Mason, siyon ve vahşi kapitalizm yönlendirmesindeydiler…

Kapalı kapılar ardında kirli oyunlar tezgâhlayarak müdahaleye haklı gerekçeler uydurma peşindeydiler. 28 Şubat kararları öncesi ortalığı birden adına “aczmendi” denen uzun âsalı, kukuleta cübbeli, karanlık bakışlı ürkütücü tipler doldurmuştu. Bir kısım uydurma tarikat başları türemiş, güya onların istismar ettiği tedariklenmiş kadınlar ekranlarda ağlayıp duruyorlardı.

Bunlar olurken Sincan Belediyesi, Kudüs Gecesi tertipledi. Bir piyes sahneleniyordu. Piyeste Kudüs’ün işgali, Mescid-i Aksa’ya saygısızlık ve Filistinlilere yapılan zulümler kınanmaktaydı. Siyonistlerin ayağına basılmıştı. İçerideki adamlarını harekete geçirdiler. Sincan’da tanklar göründü. Neler oluyor? diye sorulduğunda 28 Şubat’ın kralı Orgeneral Çevik Bir, “balans ayarı yapılıyor” dedi. Bu alaylı imâ ile neyin kastedildiği 28 Şubat günkü MGK bildirisiyle ortaya çıkacaktı. Kurul başkanı Başbakan Erbakan idi ama bildiri O’na karşıydı. Başbakan, bu utanç metnini imzalamadı. 4 Mart günü yumuşatılmazsa imzalamayacağını açıkladı. Dediği olmayınca da imzayı reddetti. Ama bir kısım medya algı operasyonu yaparak imzalamış gösterdi. 21 Mayıs’ta 28 Şubat’ın yargıdaki kralı başsavcı Vural Savaş, “ülkeyi iç savaşa sürüklediği” iddiasıyla RP aleyhine kapatma davası açtı. Asıl iç harp tamtamını bu düzmece iddianame çalıyordu. Ama şükür ki millet oyuna gelmeyecekti. 7 Haziran’da genelkurmay başkanlığı bazı ticari şirketleri kara listeye aldı. 10 Haziran’da Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay başkan ve üyeleri genelkurmay başkanlığında bir salona dolduruldular. Onlara güya brifing verildi. Bu çürük hukukçular, taşıdıkları sıfatlardan da hicap etmeyerek askerin kendilerine yağdırdığı talimatları ayakta alkışlayıp cuntaya biat ettiler. Yargı, postalların altına paspas yapılmıştı.

Başbakan Erbakan 18 Haziran’da istifasını Cumhurbaşkanı Demirel’e verdi. Tansu Çiller, başbakan yapılsın diye istifa etmişti. Oysa Süleyman Demirel, vazifeyi Çiller’e değil, Turgut Özal’ın siyaset hatası Mesut Yılmaz’a verdi. ANAP, DYP’den küçük olduğu hâlde bu yapılabilmişti. Demirel, daha evvel 12 Mart ve 12 Eylül’de darbeyle devrildiği hâlde bu defa “Postmodern Darbe” denen 28 Şubat ihanetine destek oluyordu. Aynı Demirel, başı örtülü kız talebeler okuma hakkından mahrum kalınca da “onlar da Suudi Arabistan’a gitsinler!” diye vicdanları yaralayan bir laf da edecektir. Yılmaz, sadareti kapınca Bülent Ecevit ve Hüsamettin Cindoruk’la beraber ANASOL-D Hükûmetini kurdu.

Böylece darbenin asker, yargı, medya, üniversite ve hükûmet çerçevesi tamamlanmış ve sıra zulümlere gelmişti. Darbeciler kendilerinden o kadar eminlerdi ki 28 Şubat’ın bin yıl süreceğini ileri sürüyorlardı. Cunta, MGK’nın aldığı kararlara “28 Şubat Eylem Planı” adını vermişti. Bu faşizan dayatmaları tatbik için Batı Çalışma Grubu adlı bir şebeke kurulmuştu. Başlarında General Çevik Bir vardı. Vatandaşlar, kebapçılara kadar fişleniyordu. İrtica iddiasıyla TSK, MEB, bürokrasi, adliye, üniversite tasfiye edildi. “Yeşil sermaye” diye bir yalan uydurularak beyaz Türklerden olmayanlara nefes alma imkânı kapatıldı. Basın hürriyeti bitirildi. İmanının varlığı bile şüpheli birtakım sözde ilahiyatçı akademisyenler, sahibinin sesi olarak her akşam ekranlardan zehir kusmaktaydılar.

Sabih Kanadoğlu, Vural Savaş, Yekta Güngör Özden, Çevik Bir, Kemal Gürüz, Kemal Alemdaroğlu gibiler cuntaya yaslanarak milletin değerlerine taarruz ediyorlardı. Bir kısım medya, sermaye, üniversite, yargı 28 Şubat’ın uşağı olmuştu. Üniversite önleri dram ve gözyaşı doluydu. Sırf başı örtülü diye binlerce genç ve onların aileleri mağdur ediliyordu.

Bunlar yaşanırken 15 Temmuz’dan sonra FETÖ’cü denen grup, gazete ve TV’lerinde halkın seçtiği iktidara yüklenip “başaramadınız çekip gidin!” diye manşet atarak yardakçılık yapıyorlardı...

Postmodern Darbe adlı Postmodern İhanetin yalnızca yukarıda saydığımız kişi ve aidiyetler tarafından yapılmadığı asıl gücün FETÖ’cüler olduğu 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsü ihanetinden sonra ortaya çıktı. Bir şey daha ortaya çıktı. FETÖ’cüler, 2012’den itibaren Ergenekon davaları adı altında davaları sulandırarak delil ve failleri sakladılar.

Bu sebeple 28 Şubat’ın her unsuruyla yeniden mahkemeye götürülmesi gerekir.

Postmodern İhanet, bin yıl değil 10 yıl bile sürmedi.

Ancak zararı çok büyük oldu.

Ciddi bir beyin göçüne ve yetişmiş insan harcanmasına yol açtı.

Şu var ki hiçbir ihanete muvaffakiyet nasip olmaz.

Darbecinin bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı var.

28 Şubat olmasaydı bugünkü iktidar kadroları doğmayacaktı. Küfürbaz cuntacılar, sadece Başbakan Erbakan’ı istifaya zorlamamış, istikbal vadeden İBB Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı da “Minareler süngü/Kubbeler miğfer” diye şiir okuduğu için hapse atmışlardı. Hâlbuki bugün o şiir, TRT ekranlarından haykırılmakta. O kadar da değil. 28 Şubat Eylem Planı, neyi yasaklamışsa bugün onların hepsi hayat bulmuş vaziyette.

Kukla krallar ise saklanacak izbelik arıyorlar.

Bugün 28 Şubat’ın mağdurları duayla, zalimleri kötülükleriyle anılmaktadır.

Herkes layık olduğuna kavuşur.

.YEDİ İKLİMİ HAKK’A DAVET!

2018-02-27 02:00:00

A -

A +

Edebiyat fakültelerimizin “yeryüzünde hakkında en çok şiir yazılan bayrak hangisidir?” diye bir araştırma yapıp-yapmadıklarını bilmiyoruz. Bu sorunun cevabının “Türk Bayrağı” olduğundan eminiz.

Merhum Arif Nihat Asya’nın “Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü/Kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü” diye meth-ü senâ etmeye başladığı Bayrak, bu övgülere layıktır. Bayrağımız, istiklâlimizin alemidir. O’na tarafsız bir gözle baktığımızda en güzel görünen yine Türk Bayrağıdır. Bizim aile hayatımızda bebek doğduğunda sağ kulağına ezan, sol kulağına kamet okunur. Bebek, beşiğinde etrafını tanımaya başladığında da az önünde büyüklerini namazda görür. İki şey daha görür; rafta Mushaf-ı şerif vardır, yanında bayrak asılıdır.

Bayrağımız, 15 Temmuz’da serdengeçtileri, Afrin’de Mehmedciği arkasına alıp hainlerin ve düşmanın üstüne koşan korkusuz bir yiğit gibidir. Türk Bayrağının bu mübarek rolü, bütün harplerimizde bütün zaferlerimizde yaşanır.

Bizim toplumumuzda inşaat bitince Bayrak asılır, oğlan çocuk sünnet olunca Bayrak asılır, kız çocuk gelin edilince Bayrak asılır. Evlât askere uğurlanırken Bayrak asılır, şehid verme şanına yükselen ev ve mahalleye Bayrak asılır. Fakat Bayrağımızın asıl vazifesi, Mehmetciğe rehberlik etmektir. Bayrağın, sancağın düşmemesi, düşman eline geçmemesi şarttır. Bu yüzden can verilir, Bayrak teslim edilmez. Bayrak, istiklaldir, hürriyettir, namustur.

Bayrağımıza dair iki güzel efsane vardır:

Birinde anlatılan meşhurdur; Sultan l. Murad'ın 1389 I. Kosova Meydan Muharebesi gecesinin ay ışığında gökyüzündeki ay ve hilal yerdeki şehidlerin kanında buluşarak bugünkü ay-yıldız olurlar.

Bu inanış güzeldir, çok güzeldir.

Diğeri de güzel ve çok güzeldir.

Onda ise şöyle inanılır.

Hilal, Allahü teâlânın ismi şerifinin ilk harfi Elif’in, yıldız Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ismi şerifinin ilk harfi Mim’in san’atkârca şekillenmesiyle ay-yıldız hâline gelmiştir.

Bayrağımız, tarihin derinliklerinden, üç hilallerden süzülerek Sultan ikinci Mahmud zamanında bugünkü şekli verilmiştir. Osmanlı Devlet Arması ise 19. Asır eseridir. Son şeklini 17 Nisan 1882’de Sultan Abdülhamid Han zamanında almıştır. Camilerde minberin bir yanında sancak, diğer yanında bayrak asılıdır. Biri Şanlı Peygamber adınadır. Diğeri ümmet adına. Sultanın harp kararı, cihad fermanı, meydanda Sancak altında okunur.

Şu günlerde güney hudutlarımızda bir asır sonra tekrar yedi düvele karşı beka mücadelesi verilir, düşman mağlup edilirken ay-yıldızlı mukaddes Bayrağımız, yükseklerdeki bir kartal gibi Mehmedciğin cesaretine cesaret katmakta, ona yol göstermektedir.

15 Temmuz’un en aleyhte şartlarında hainler perişan edildiyse, Fırat Kalkanı destanı yazıldıysa, Afrin fethedildiyse bunda Türk Bayrağının, aşka getiren, birleştiren, coşturan ve bize bizi hatırlatan Allah ismiyle Peygamber isminden nakışlı, şehid kanlı Bayrağımızın büyük payı vardır.

Bizde öpüp başa konan dört kıymet vardır:

-Kur’ân.

-Ekmek.

-Bayrak.

-Ana-Baba eli.

Kur’ân’ın yolunda gidildikçe, ekmeğe şükredildikçe, Bayrak uğruna ölündükçe, büyüklerin eli öpüldükçe Zağra Müftüsü Hüseyin Raci Efendi ve ecdat kabrinde rahat uyusun Türk Milleti, Allah’ın lütfu keremi ve Peygamberler Peygamberinin himmetiyle yeniden “aziz-i vakt” olarak ilâhî vazifesine kaldığı yerden devam edecektir.

Zağra Müftüsü Hüseyin Raci Efendi 1293/1877-78 Türk Rus Harbi’nde uğradığımız büyük felaket üzerine Rumeli’yi, evladı-fatihan yurdunu kaybedince “Tarihçe-i Vak’a-i Zağra” adlı hatıratında insanın kalbini titreten sözü söyler:

-Aziz-i vakt idik; a’da zel’il kıldı bizi!

Arif Nihat Asya, bu inleyişten hareketle uzun bir mersiye yazar.

İşte o mersiyenin ilk dörtlüğü:

Huda ki rûz-i ezelden asîl kıldı bizi,

Resûl-i Ekreme bir gün vekil kıldı bizi:

Taraf taraf, yedi iklimi Hakk’a davette

Delil kıldı bizi.

Çatalca’nın evlâdı bunları demekte...

Üsküp evlâdı Yahya Kemal Beyatlı ise bir başka hakikate işaret etmekte:

“İstanbul’dan Sofya’ya kadar küçük bir seyahat, mazinin kalbimde kalan hayalini sileceğine bilakis daha ziyade alevlendirdi. Türklük Avrupa’ya doğru cezr ü meddi biten bir deniz gibi o dağlardan çekilmiş, lâkin tuzunu bırakmış. Bütün o toprak Türklük kokuyor…”

Müslüman Türk’ün kokusunun sindiği yalnızca Rumeli değildir.

Bayrağımızın ve Ezanımızın on asır boyunca yükseldiği her toprak Türklük kokmaktadır.

Afrin’den belli değil mi?

Zağra’yı, Üsküb’ü, Haleb’i, Bayır-Bucak’ı, Kut’ül Amare’yi ve daha nice yüzlerce yeri bu milletin çocuklarına unutturanlar ruz-ı mahşerde nasıl hesap vereceklerdir? Bu milleti Hüseyin Raci Efendi’yi, Yahya Kemal’i anlayamaz hâle düşürenler nasıl hesap vereceklerdir?

.DOĞU GUTA’YI KURTARMAK MI, TÜRKİYE’Yİ DURDURMAK MI?

2018-02-26 02:00:00

A -

A +

Doğu Guta, Şam merkezine 10 km mesafede bulunan, 104 km2’lik bir alana sahip ve birtakım ilçe ve kasabalardan meydana gelen bir yerdir. 400 bin nüfusludur. Bölge, Suriye iç savaşının en büyük mağdurudur.

Bugün burada insanlık, iflas etmiştir.

Doğu Guta’yı rejim kuvvetleri ve zaman zaman da Rus uçakları bombalamaktadır. 400 sivilin can verdiği 21 Ağustos 2013 tarihli katliamdan bu yana ölen, yaralanan, sakat kalan sivil sayısı binlerle ifade edilecek hâldedir. Ölenlerin büyük bir kısmı kadın ve çocuktur. Burası bombalanırken Neron’un çağdaş rakîbi Beşar Esad nam zalim, sarayının penceresinden bombalamayı seyredebilmektedir.

Rejime göre “Doğu Gutalılar teröristtir. Sivilleri canlı kalkan olarak kullanmaktadırlar.’’ Bu iddianın hiçbir dayanağı yoktur. Kaldı ki öyle olsa bile iddia, kendi içinde çatışmaktadır. İddia doğru ise rehine siviller kurtarılmadan bombalama yapılamaz. Ancak Moskova ve Tahran garantörlüğündeki rejim, hiçbir hukuki kayda aldırış etmeden zulme devam etmektedir. Zalim Nusayri rejimi din ve mezhep farkı öfkesiyle burada sivil halka karşı klor gazı gibi kimyevî silahlar, vakum, misket, sığınak delici bombalar ve havan topları kullanmaktadır. 400 bin nüfuslu bir yer o vaziyete düşmüştür ki burada ihtiyaç maddeleri, gıda, ilaç, hekim yoktur.

BMGK, 24 Şubat 2018 akşamı esas sebep Doğu Guta faciası olmak üzere Suriye için bir aylık bir ateşkes/mütareke kararını kabul etti. İsveç ve Kuveyt’in hazırladığı ateşkes tasarısı ittifakla/oy birliğiyle kabul edildi. Rusya, kararı veto etmedi. Aslında samimi olsa bu dramı süründürmesine hiç gerek yok. Vladimir Putin’in Neron mirasçısına kaşlarını çatıp “yetti gayri! Düş şu mazlumların yakasından!” demesi onları kurtarırdı. Karardan sonra ABD temsilcisi de geç kalınmış olunmasından söz etmiş. Sanki harekete geçiyorlardı da ellerini tutmuşlar. Washington’un mes’elesi, Doğu Guta’nın mağdur olması değil, Kudüs’ün İsrail’in başkenti yapılmasıdır.

Güvenlik Konseyi kararında “Doğu Guta’da insani durum alarmı vermektedir” diye yazıyor. Bunu diyenleri tebrik etmek lazım. Hiç kimse yardım etmeden, bu alarmı görebilmiş veya duyabilmişler. BM kararı, “insani durumun alarm verdiği Doğu Guta” başta olmak üzere rejimin kuşatma ve zulmü altındaki Yermük, Fua, Kefra’daki muhasara kaldırılmalı ve buralara insani yardımlar ulaştırılmalı, ağır hasta ve yaralılar tahliye edilmelidir, diyor.

26 Şubat’tan itibaren güya yardım başlayacak ama akıbeti zaman gösterecektir.

Karar, DEAŞ, el-Kaide, en Nusra gibi terör örgütleriyle bunlara bağlı alt terör örgütü ve kişilere karşı operasyon yapılmasına mâni olmamaktadır.

Teklifinin kabulünden sonra Suriye’nin BM temsilcisi “Afrin de karara dâhil edilmeli” deyince Rusya temsilcisi de “öyle olmalı” demiş.

Bizim aramızda da böyle düşünen talihsizler çıkabilir.

Bu lafın safsata olmaktan öte hiçbir değeri yoktur.

Çünkü:

1-Güvenlik Konseyi kararı DEAŞ ve benzeri terör örgütleriyle onların alt terör örgütlerine karşı harekâta ilişmemektedir. a-Türkiye, içlerinde DEAŞ’ın da olduğu terör örgütleriyle mücadele etmektedir. b-Bölgeyi ele geçirme peşindeki PKK, BMGK üyesi bir kısım devletler tarafından terör örgütü listesine alınmıştır. c-PYD/YPG delillerle sabittir ki PKK’nın alt terör örgütüdür.

2-Türkiye, vatan topraklarına vaki tecavüzlerini defetmek için BM hukukunun ve tabiî hukukun verdiği hakla meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır. Bizim sahamızda “iki taraf” yoktur. Karşımızda terör örgütleri vardır. Muhatabımız olmadıklarından anlaşmamız da mevzubahis değildir.

3-Türkiye, Fırat Kalkanı Harekâtı’nda olduğu gibi Zeytin Dalı Harekâtı’nda da hiçbir sivile ziyan vermemiştir, veremez; hukuk ve adaletin dışına çıkmamıştır, çıkamaz. Bizatihi yöre insanlarından meydana gelen Suriye Kuvayı Millîyesi ile müştereken hareket etmekte, sivillere her türlü insani yardımı götürmektedir. Zira buna hem insan, hem İslam, hem soydaş olarak mecburuz. Bölge, Türkmen toprağıdır. Afrin, yıllardır terör örgütünün işgali altındadır. Bugün bölge halkının talepleri doğrultusunda Suriye Millî Kuvvetleri ile Türk Millî Kuvvetleri tarafından kurtarılmaktadır. Harekât başlarken Şam’daki idareye de yazılı bilgi verilmiştir.

4- a-Suriye rejimi, ülke bütünlüğünü koruyamamaktadır. Esasen böyle bir niyeti de yoktur. Ülkesini Rusya ve İran’ın vesâyetine bırakmış, Kuzey Suriye’yi de terör örgütlerine terk etmiştir. b-Rejim, hukukun bir arada yaşama prensibine aykırı olarak Suriye vatandaşları arasında din ve mezhep ayırımı yapmaktadır. c-Suriye’nin toprak bütünlüğünü, Suriye rejimi değil, Irak’ta olduğu gibi Türkiye muhafaza etmektedir…

Bu kesin doğruları görmek istemeden Güvenlik Konseyi kararını Türkiye için de iltizâmî/bağlayıcı saymak, aklı ve mantığı zorlamak, hakikati tepetaklak etmeye kalkışmaktır. Kim ne derse desin, kim ne karar alırsa alsın, Büyük Türkiye Cumhuriyeti Devleti, bölgenin huzuru, burada yaşayan insanlarının saadeti için lâzım gelen her şeyi yapacak ve mağdur, mazlum, mülteci, rehine, sakat, aç ve ilaçsız Suriyelilere her türlü yardıma devam edecektir. Bunu yaparken kimsenin elini tutmaya kalkışmaya hakkı yoktur. Olursa neticesini düşünmek zorundadır. Eğer BMGK, Türkiye’yi haklı yolunda durdurmak için göz boyama niyetini taşıyorsa bu, onların bileceği iştir. Bize göre zaten dünya 5’ten büyüktür.

Azimliyiz, îmânlıyız, güçlüyüz. Biz, bu bölgenin işgalcisi, misafiri, müstemleke kuvveti değil, bin yıllık sahibiyiz. Dün olduğu gibi bölge insanıyla aşımızı-ekmeğimizi bölüşürüz. Türk asırlarında hiçbir bölgede hiçbir zaman insani alarm yaşanmadı.

O alarmalar, sömürmeler, Hollanda misalinde olduğu gibi hep haçlılar zamanında yaşandı.

Ezan sesinin yükseldiği her yer bizden sorulur.

Bölge ahalisi, ne Neron suratı ve ne de haç görmek istiyor.

İnsanlar, bizim merhamet, şefkat ve adaletimize muhtaç.

Bölge, Türkleri bekliyor.

Onlar, dün olduğu gibi bugün de bizden razılar.

.ZİNA SUÇTUR, İDAM HAKTIR!..

2018-02-21 02:00:00

A -

A +

Yavrularımızı korumak için yapılacak her türlü kanuni düzenlemenin tam destekçisiyiz. Ancak sadece ceza mevzuatında iyileştirme yapmak yetmez. Hastalıklardan birinin tedavisi, diğer bütün hastalıklara şifa olmaz:

Ceza mevzuatımız dilinden muhtevasına kadar tashihe muhtaçtır. Hatta yalnızca TCK/Türk Ceza Kanunu ve irtibatlı kanunlar değil, MK/Medeni Kanun ve irtibatlı kanunların da yeni baştan ele alınması gerekir… anayasanın yamalı bohçaya dönmüş olduğu sıkça ifade edilir. Bu, anayasanın siyasi bir metin olmakla fazlaca göz önünde bulunmasından ileri gelmektedir. Esasında hukuk hayatımızın tamamı bu yozlaşmadan şu veya bu kadar nasibini almıştır.

TP/Tek Parti Zihniyeti’nin tavırlarından biri de mazisi asırlara dayanan kelimelerimize karşıdır. 1940’lar TP’si bu sebeple bir punduna getirerek Esas Teşkilat Kanunu’nun/anayasanın dilini öz Türkçeleştirme adına kurbağa diline çevirmişti. Lisan yaşayan bir varlıktır. Zaman içinde eskiyen ve kullanımdan düşenler olur. Bu, tabiî seyrinde yaşanır. Ama onu devrim adı altında imha ve tasfiye etmeye kalkışmak sosyal cinayettir. O dönemde TBMM kamutay, milletvekili saylav, vali ilbay… yapılmıştı. Moğolca kelimeler, Türkçe diye alınıp resmîleştiriliyordu. Bunlar yüzlerce misalden 3 tanesidir. DP/Demokrat Parti, iktidara gelince tekrar eski metni mer’iyete koydu.

1965’lerden sonra Bülent Ecevit’in yaşayan Türkçeye çok zararı dokundu. Yapmacık, uydurma dil kullanma Bülent Ecevit’in fikri sabitiydi. Siyasette yıldızı parladığı ândan itibaren nutuklarıyla Türkçeyi kısırlaştırdı. Bir kısım sun’i ve köksüz kelimelerin Türkçeye girmesine yol açtı. Başbakanlığı dönemlerindeyse vaki kanun çalışmaları, O’nun Türkçesi istikametinde oldu. Şimdiki TCK ve MK, Ecevit döneminin ya doğrudan veya takip eden yıllar itibariyle malûllerindendir.

Kısaca şu izah ettiğimiz mesele, kanunların Türkçe cephesidir.

Kanun, takdir hatası işleyemez.

Bu sebeple kanun dilinde kelime hayati kıymettedir. Süleymaniye Camiindeki fil ayağı sütun neyse kanunda kelime odur.

Kanun dili ile oynamak bir millete darbe yapmaktır.

Bu gerçeklerden başka bir de yürürlükteki kanunların mahiyet ve muhteva tarafı var:

AK Parti iktidar olduğunda sadece içeride TP’nin hortlamış zihniyeti olan 28 Şubat zalimlerinin sinsi baskıları altında değildi. AB/Avrupa Birliği’nin de fasıl baskıları altındaydı. IMF, iktisadî ve malî hayatımıza hangi baskıyı yapıyorsa AB de hukuk hayatımıza aynı baskıyı yapmaktaydı. Bundan dolayı idam ve zina Türk ceza sisteminden çıkartıldı.

Hâlbuki yüce kitabımız Kur’ân-ı kerîm, Bakara Suresi 179. âyet-i kerîmesinde "kısasta sizin için hayat vardır" buyurmaktadır. Sanki hayat bırakılıp ölüm seçildi. Hak eden bir kişi idam edilir, bin kişi kurtulur. Zira ceza mevzuatında korkutuculuk ve ibret olmazsa olmaz şarttır. Üstelik, katili affetme hakkı devlete değil sadece ve sadece mirasçıya aittir.

Bugün tarafların anlaşıp işlemeleri hâlinde zina suç değildir, "düzeyli beraberlik" suç değildir. Zorla tasallut, saldırma, ırza geçme suçtur. Müftülere de nikâh kıyabilme yetkisi veren kanuna muhalefet edenler, zinanın suç olmaktan çıkmasına tek kelime etmediler. Yeniden mevzuata girmesi için bir teşebbüsleri de olmadı.

Şu 15 Temmuz katilleri için lâyık olan ceza, idam değil midir? İdamdır ama mevzuatta yer almadığı için mahkeme, faraza 15 kere ağırlaştırılmış idam vermekte. Mahkûmun 15 canı yok ki, ne yazar? Neticede devlet, bu gibileri ömürleri boyunca himaye etmektedir.

Hâkim, yani mahkeme hey’eti, keza zina mes’elesinde de çaresiz kalmaktadır. Polis, vazifesini yapıp zânileri mahkemeye getiriyor, fakat onlar ya savcılık safhasında veya hâkim sorgusunda serbest bırakılıyorlar. Sokaktaki vatandaş ise polise ve mahkemeye öfke püskürmektedir

Bunlar, kanayan dehşetli sosyal yaralardır. Bazı TV’lerle, gazete, sosyal medya ve internet yarayı derinleştirmektedir.

Yavrularımızı koruyacak en şiddetli tedbirler kanunlaşıp hemen tatbik edilmelidir. Ancak şunu kabul etmeli ki arzu edilen huzur bununla gelmez. Dediğimiz gibi hukuku, cezası vs. ile bütün mevzuat, dilinden ihtiyaca cevap verebilme çapına kadar her şeyi ile ele alınmalı, zina ve idam, ceza mevzuatına dâhil edilmeli ve a’dan z’ye bütün kanunlar külliyatı yerli ve millî hâle getirilmelidir. Boşanmalar, uyuşturucu, sorumsuz cılk ve ahlâksız basılı ve dijital yayınlar terör kadar tehlikeli hâle gelmiştir.

Her işte yerli ve millî olmak esas alınacaksa evvela hukuk ve kanunlar yerli ve millî olmalıdır.

.ANA SÖZÜ!

2018-02-20 02:00:00

A -

A +

Türk Silahlı Kuvvetleriyle Suriye Kuvayı Millîyesi Afrin’i kuşatmış vaziyette. Şehre girmeye çok fazla zaman kalmadı. Bu maksatla, jandarma, komando, polis hareket, keskin nişancılar bölgeye sevk edilmekte. Afrin’e girildiğinde havadan bombardıman mümkün olmayacağı gibi top atışı da yapılamayacak. O ândan itibaren âdeta cerrahi müdahale söz konusudur. Hainler tek tek ayıklanacaktır.

Tam bu safhadayken Washington’dan müzakere teklifi geldi. CB Sözcüsü İbrahim Kalın’la ABD millî güvenlik danışmanı H.R. McMaster telefonla görüştüler, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ABD Dışişleri Bakanı Rex Tillorson’ı kabul etti. Aynı misafirle Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu bir araya geldiler. Millî Savunma Bakanımız Nurettin Canikli, Brüksel’de ABD Savunma Bakanı Jim Mattis ile masaya oturdular.

Bu görüşmelerde iki söz ve bir karar dikkat çekti. Sözlerden birini Rex Tillorson etti. Bu bakan dedi ki: "Biz, PYD’ye ağır silah vermedik ki neyi geri alalım!?" Türkiye ziyareti öncesi Körfez ülkelerinde sarf edilen bu laf, ya gafletle edilmişti, ya ağızdan kaçmıştı veya gerçekler gizlenmekteydi. Amerika, tırlar dolusu silahı adı geçen örgüte verirken daha işin başında "geri almak kaydıyla veriyoruz" demişti. Şimdi ise dışişleri bakanı böyle konuşmaktaydı. Üstelik güvenlik danışmanı da CB sözcümüze artık PYD’ye silah vermeyeceklerine dair beyanda bulunmuştu. Aslına bakılırsa "silahları geri almak kaydıyla veriyoruz" demek de mesnetsiz bir vaaddir. "Kaybettik, çalındı, karşı tarafın eline geçti…" gibi bahaneleri ne ile çürütebilirler?

ABD Savunma Bakanı'nın, Millî Savunma Bakanımıza yaptığı teklif ise Tillorsun’ın lafından da öte huylandırıcı bir cümle. O da şöyle dedi: "İsterseniz, YPG’yi PKK ile savaştırabiliriz!" Acaba bu bakan bu sözü söylerken hükûmetinin görüşünü mü yansıtıyordu yoksa o ân aklına eseni mi söylüyordu? Hangisi olursa olsun ciddiye alınacak gibi değildir. PYD ve PKK’nın aynı örgütün farklı ülkelerde faaliyet gösteren iki kolu olduğu bilinmiyorsa bu bir faciadır.

Amerikan tarafına tuhaf laflar ettiren sebep, içerideki mecburiyet ve bölgemizde içine düştükleri çıkmazdır. İçeride Yahudi para, medya ve lobi baskısı altındadır. Dışarıda ise itimat edilir olma vasfını kaybetmekte. Kuzey Irak Kürt İdaresi âdeta müstakil bir devlet iken ‘önce referandum, sonra bağımsızlık’ vaadiyle yıkıldı. Beri tarafta ise PKK/PYD-YPG hem Irak ve hem de Suriye’de Türkiye’ye karşı ABD’ye güveniyordu. Güvendikleri merkez, Donald Trump eliyle önce Kudüs skandalına imza attı. Türkiye, orada zafer kazandı. Sonra Kuzey Suriye’de bir Kürt ordusu kuracakları hayalini dile getirdiler. Bu Sorumsuz beyan Türkiye’yi harekete geçirdi. 20 Ocak 2018’de Afrin Harekâtı başladı.

Harekât, bugün gâyet güzel gitmekte:

Siyasi irade güçlü,

Halk desteği muazzam,

Cephedeki kuvvetler cengaver...

Bu üç unsuru her zaman böylesine ahenk içinde bulmak mümkün değildir. Şehidler, gaziler kahraman; fakat onların "ağlayıp kâfiri sevindirmeyeceğiz!!!" diyen ana-babaları da kahraman.

Geçen haftaya damgasını vuran bu görüşmelerin en dikkat çekeni Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Rex Tillorson’ı Külliye’de kabul ettiği görüşme oldu. 3 saat 15 dakika sürdü. Buradan "3’lü Mekanizma" denen bir çalışma düzeni çıktı. Buna göre İki devletin dışişleri ve savunma bakanları kendi mevkidaşlarıyla istihbarat başkanları da kendi mevkidaşlarıyla mart ayında bir araya gelecekler. PKK/PYD, Afrin Harekâtı ve FETÖ konuşulacak.

Korkulan o ki Türkiye’nin oyalanıp, bu rüzgârın dinmesi, bu ateşin soğumasına yol açılmasıdır. Rex Tillorson, yukarıdaki tuhaf lafından başka FETÖ ihaneti mevzuunda da "belgeler verilsin bakarız, ne nedir?" dedi. Ankara’nın Washington’a kamyon dolusu yazılı ve dijital evrak verdiğinden gerçekten mi haberi yok? Buna ihtimal vermek mümkün değil. O zaman da güven sarsılmakta.

Türkiye, yakaladığı bu rüzgârla Kandil’e kadar gitmelidir. Biz savaşmıyoruz, bölgeden terör örgütlerini atıyoruz. Bunu şu veya bu kadar da olsa zaten 40 yıldır yapmaktayız. Harekâtın ertesi günü döviz düşmekte, borsa coşmakta. Gençler, askerlik şubelerinde kuyruğa girmekte.

Sahada kazandığımızı masada heba edemeyiz. Burada söz verip Washington’da inkâr edilmesi artık alışıldık bir davranıştır. Müzakerenin yapılması harekâtı ne durdurmalı ve ne de hızını kesmeli:

PKK/PYD Fırat’ın doğusundan ve batısından çekip gitmedikçe, PKK Kandil’i terk etmedikçe, DEAŞ tiyatrosu perde indirmedikçe, İsrail bölgeden elini çekmedikçe, FETÖ örgüt mensupları iade edilmedikçe, Türkiye aleyhine açılan şantaj dâvâları düşürülmedikçe, verilen sözler eksiksiz tutulmadıkça masaya oturmanın bir değeri yoktur.

Hem sahada hem masada.

Hem silahla hem kalemle.

Hem iradeyle hem kelamla kazanmak zorundayız.

Zira ihtilaflı bölgede birçok devlet ve unsur var.

İşte etrafı sarılan PYD, Afrin’e Suriye rejim güçlerini davet etti. Bu acaba tek başına PYD-Esad iş birliği midir, yoksa Moskova’nın Ankara-Washington yakınlaşmasını durdurma, 3’lü Mekanizmayı işlemez kılma hamlesi midir?

Oyunlar, her ne olursa olsun biz, yolumuzdan dönemeyiz. O kahraman şehid Piyade Kıdemli Çavuş Ömer Bilal Akpınar’ın kahraman vâlidesi Ülker Ana ne dedi?

-Bir Ömer ölür, bin Ömer gelir!

.CEMİL MERİÇ’İN AFRİN ŞİİRİ

2018-02-19 02:00:00

A -

A +

Cemil Meriç, fikrinin çilesini yaşamış, bedelini ödemiş bir soylu kalem, irfanımızın, yirminci asırdan çağa ve gelecek zamanlara hediyesi büyük bir mütefekkir, edebiyatçı ve sosyologdur. Önce dindardır, sonra Marksist, mânevî açlık dönemi, ardından Osmanlı’ya dönüş ve tefekkür yıldızlarına uzanış. Necip Fazıl’ın tarifiyle "Allah’ın, iç gözü görsün diye dış gözünü kapattığı sahici münevver." Sezai Karakoç, bir şiirinde "Bir kadını al onu yont yont anne olsun/Her kadın acıma anıtı bir anne olsun’’ der. O misal; Cemil Meriç de bir lise edebiyat öğretmenini yonta yonta ondan bir tefekkür abidesi yükseltmiştir. Fransız edebiyatına en az bir Fransız aydını kadar, Hind edebiyatına en az bir Hind aydını kadar hâkimdir. Elbette Rus edebiyatı uzağında değil, Fars edebiyatı hiç değil. Cemil Meriç’i okurken insan, kendini kelimeler sağanağı altında ve çılgınlıklar fırtınası içinde hisseder. Münzevîlikten meydana çıkışı 1965’te Hisar dergisinde Fildişi Kule’ye yerleşmesiyle oldu. Yazılarında fikirler, tesbitler, hükümler baş döndürücü bir hızla savruluyordu. Mesela "ideolojiler, idrakimize giydirilmiş deli gömlekleridir!" diyordu. Bu söz, insanlığın ideolojiler tarafından tutsak alındığı soğuk savaş dünyasında ideolojilerin kör karanlığına tutulan bir ışıldaktır. Necip Fazıl’ın sokak başında dinelip "Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak!’’ diye haykırmasının bir nevi tercümesidir. Mesela "murdar bir hâlden, muhteşem bir mâziye kanatlanmak gericilikse her namuslu insan gericidir!" sözü. Bu söz kadar şahsiyet emniyeti, öz güven tescili olan bir yiğit cümle az bulunur. "Allah" diyene "gerici" damgasının vurulduğu seviyesiz okur-yazarlar döneminde haykırılmış cesur bir manifestodur.

Çok uzun tutar; bu yazıda Cemil Meriç’i anlatmayacağız. Sadece birkaç cümle ile olsun aşağıdaki şiirine bir şerh düşmek, kim yazmış; bilmeyenlerce bilinsin istedik. Cemil Meriç merhum, bir şair değildi. Ama mensur yazının şairiydi. İşte sözümüze bir isbat mısraı: "Itır gülün sesi, ışık sonsuzun. Geceleri ölüm konuşur karanlıklarda..."

El Aziz Lisesi’nin bu Fransızca muallimi okumaya öylesine düşkündür ki, okuya-yaza zaten rahatsız olan gözlerini büsbütün kaybetmiştir. Buna rağmen bedeliyle okuyanlar bulmuş ve okuma ihtiyacını dinleyerek karşılamıştır.

Kendini türlü etiketlerle ilerici sanan Türkiye’nin sözde aydınları, İhtişam ve Sefalet arasında kalmış Frenk kavrukları Cemil Meriç imzasını kendilerinden saymadıkları yayınlarda görünce O’nu da peşinen gerici sayıp Bu Ülke’nin adamını ademe, yokluğa mahkûm etmişlerdir. Gafletten uyanmaları Ahmed Hamdi Tanpınar’da olduğu gibi yarım asrı alacaktır. Oysa merhum Tanpınar, Tek Parti Zihniyeti’nde milletvekilliği bile yapmıştır. Ancak, kitapları Dergâh’ta çıkınca peşin hükme maruz kalmıştı. Bunu yapanlar da Beş Şehir’i tanıyamamış, Huzur’u tadamamışlardı.

Hüseyin Cemil Meriç, 12 Aralık 1916’da Hatay’ın Reyhaniye kazasında dünyaya gelmiştir. Bu tarihte Hatay, henüz ana vatana dönememiştir. İngiliz, Fransız işgalleri birbirini takip eder. Hakan-Halife’nin memalik-i şâhanesi, Mehmed Akif’in "kimi Hindu, kimi yamyam kimi bilmem ne bela!" dediği emperyalistler tarafından işgal edilmiştir. Ana vatan bir yana, Bayırbucak’lar, Afrinler, Türkmen illeri bir yana düşmüştür.

O yamyam işgal ve talanı bugün de sürmektedir.

Bugün Mehmedcik bir hakkı istirdat etmekte, oğlunu şehid veren ana-baba, bundan dolayı "Allah, devlete zeval vermesin!" diye dua etme asaletini göstermektedir.

Cemil Meriç, Reyhanlı’da 1935’te bu şiiri kaleme aldığında henüz 19 yaşındadır. Muhtemeldir ki şimdilerde müze olan evinde bir odaya kapanmış ve Afrin’e dair duygularını kâğıda dökmüştür. Demek ki O’nda esasen mensur şiiri besleyen bir şairlik damarı varmış.

"Afrin" adlı bu şiiri Dil ve Edebiyat dergisi Şubat 2018 sayısında yayınlamasaydı hâlâ meçhul kalacaktı. Şiirdeki bazı kelimeler, okuyanı zorlayabilir; iyi de raftaki lûgat ne gün için duruyor? Kalem haysiyetinin mümtaz ismi Cemil Meriç ne der? "Kamûs, namustur!" Bu şâhâne sözü "sözlük namustur" veya "lügat, namustur" diye özünden koparamayız.

83 yıl önce hakkında şiir yazdığımız bir iklim gurbet olabilir mi?

Haleb’in Afrin’iyle Sakarya’nın Arifiye’si bizim için aynıdır...

AFRİN

Kışın rüzgârları tehdit ederdin

Sevahil darbe-i mevcinle inlerdi

Kaçardı irtiaşla savletinden

Ve gâhi kahrını teşdîd ederdin

Sürüklerdin reh-i azminde evler.

Yıksan bin hanümanı bugün

Amik halkına yeni bir mezar eşsen

Ve göklere yükselip yıldızlarla öpüşsen

Tokatlasan o mağrur, haşin güneş sultanı

Yine bir gün tabiat o şahlanan başına

Yenilmez kudretinden kırılmaz bir gem takar

Yine bir gün ufkunda gam şimşekleri çakar

Bir uyuşukluk çöker dalgalanan başına

Kumları fistolayan, sahili oyalayan

Uslu, sessiz, çekingen küçük bir su olursun

Böyle şahlanma Afrin, çarçabuk yorulursun

Yaz, tembellik aşılar damarlarına, aman!

.AFRİN, BÜYÜK BİR MİLLÎ DAVANIN GEÇİT NOKTASIDIR

2018-02-14 02:00:00

A -

A +

İlker Başbuğ, itidalli bir insan olmak hasebiyle hiç de yeri, zamanı ve sebebi yokken “Afrin siyasete alet edilmemeli!” dedi.

“Tut kelin perçeminden” hicvi, böylesi münasebetsizlikler için olsa gerek...

Mehmetcik, emniyet, istihbarat, jandarma, güvenlik korucuları, Suriye Kuvayı Millîyesi'nin her biri, kendi sorumluluk sahasında, havada ve karada destanlar yazarken...

Afrin düştü düşecekken...

Jandarma Özel Kuvvetlerimizle, Polis Özel Kuvvetlerimiz şehre girme hazırlığındayken...

Devlet, başta ABD olmak üzere 7 Düvele, Vahşi Batı'ya, siyon ve haçlı dünyası ittifakına karşı dişe-diş bir mücadele verirken Sn. Başbuğ’un bu konuşması, karşı taraftakiler için hazır malzemedir.

Kötü zamanlama ancak bu kadar olur?

Bunu sıradan bir politikacı söyleseydi üzerinde durulmazdı. Bazı CHP’lilerden başka PKK’nın TBMM’ne sızmış mensupları da kırk türlüsünü söylüyorlar. Nitekim HDP Eş Genel Başkanı bir bayan da iki gün önce “yoldaşlar..” diye söze başlamış ve Afrin halkını direnişe çağırmıştı. Daha evvel de aynı partiden eski bir belediye başkanı, Türkiye Kürtlerini isyana çağırmıştı ama kimse metelik vermedi. Afrinli Kürtler, direniş değil, imkân bulsalar Mehmetciğe davetiye yollayacaklar. Çünkü zulümden kurtulmaktalar.

Onlar ve benzerlerinin ne dedikleri önemli değil. Zaten başkası da beklenmiyor.

Tekrar etmemek mümkün değil:

Cumhurbaşkanından ilgili bakanlara kadar hey’etlerimiz, masaya oturacakken, Mehmetcik Afrin’de kritik eşikteyken bir eski genelkurmay başkanının bu şekilde konuşması büyük bir talihsizlik olduğu kadar aynı zamanda kendini yıpratması ve tartışmaya açmasıdır. Mevzubahis zat, eğet 2019 seçimleri için CHP tabanına yatırım yapma niyetindeyse o taban da bu mes’elede kayda değer çoğunluğuyla millî duruş içindedir.

Mehmetcik, cephede canını dişine takmış ölürken ve öldürürken böylesi kem sözlerin sarf edilmesinin sırta saplanan bıçaktan farkı kalmaz.

İlker Başbuğ Paşa, acilen özür dilemeli ve dediklerini düzeltmelidir.

Afrin’in beka istikbalimizde büyük bir millî davanın geçit noktası olduğunu idrak edemeyen her akıl sahibine yazıklar olsun.

1984’te ilk PKK katliamları yaşandığında bazı sığ politikacılar gibi devrin genelkurmay başkanları da “3-5 çapulcu” diyordu. Bu sözü uzunca süre dillerinden düşürmediler.

O hâlde devlet, terörle mücadele için kendilerine her türlü imkânı verdiği hâlde genelkurmay başkanları, 3-5 çapulcuyu neden bertaraf etmeyip böylesine azmanlaşarak başa dert olmasına yol açtılar?

O günden bugüne gelmiş-geçmiş yetkililer ve bu paşalar, hesap vermelidir!.

.NATO DA ÇÖKER

2018-02-13 02:00:00

A -

A +

ABD'li yetkililer, Türk mevkidaşlarıyla görüşmekteler. Başkan Donald J. Trump, Cumhurbaşkanı Recep T. Erdoğan'la, Dışişleri Bakanı Rex Tillerson Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu'yla, Millî Güvenlik Müşaviri Kor. Gnl. Herbert R. McMaster, cumhurbaşkanlığı sözcüsü Prof. İbrahim Kalın'la, Savunma Bakanı James Mattis, Millî Savunma Bakan Nurettin Canikli ile görüşmekteler.

Bu görüşmelerden başkanlar seviyesinde olanlar -yüz yüzenin dışında ihtiyaç hasıl olunca- telefonla gerçekleşmekte. McMaster-İbrahim kalın görüşmesi, İstanbul'da yapıldı. Dışişleri bakanları görüşmesi Türkiye'de, savunma bakanlarınkiyse Brüksel'deki NATO toplantısı vesilesiyle olacak...

Bütün bu müzakerelerden maksat, iyi gitmeyen ve her gün biraz daha bozulan Türk-Amerikan dostluğunu kurtarmaktır. Amerika, kendini müdafaa etmekte.

İki devlet arasındaki dostluk, George W. Bush zamanında bile bu kadar kötüleşmemişti. Merak edilen soru şudur: Bu veya benzer başka görüşmelerle münasebetler kurtulabilecek ve dostluk devam edecek midir?

Belki çok kötümser olunmayabilir ama çok iyimser olmak için de sebep yok. Amerika, hem içeride ve hem de bunun bir yansıması olarak dışarıda kayıplar içindedir. İçeride güçlü bir siyasi irade mevcut değildir. Başkanlık, Pentagon, hariciye vs. olmak üzere yönetim katında her kafadan bir ses çıkmakta. Görünen o ki İsrail'in menfaatleri, Amerikan millî menfaatlerinin önüne geçmiştir. Washington, Ankara'nın yıllardır sabırla yaptığı bütün ikazlara rağmen Türkiye düşmanı terör örgütleriyle dostluklar kurmuş, 15 Temmuz'a destek vermiş, Türkiye'yi itibarsızlaştırmak için 17/25 Aralık yargı darbesinin devamı mahiyetinde savcılarına dâvâ açtırmıştır. Diğer taraftan ne FETÖ kadrolarını iade etmiş ve ne de PKK/PYD ısrarından caymıştır. Cayma bir yana, PYD'yi stratejik ortak da kabul ederek ona her çeşidiyle silah vermiştir. Bu silahlar 5 bin tırı bulmaktadır. Verdiği silahların içinde sadece tank, top ve jet yoktur. Terör örgütü, bugün vatanları için meşru müdafaa yapan kuvvetlerimize bu silahlarla karşı koymaya kalkışmaktadır.

Amerikan Meclisinin siyasi terkibi ne olursa olsun, Beyazsaray'da kim oturursa otursun, bakanlıkları, danışmanlıkları hangi isimler doldurursa doldursun. Şayet ABD, Irak'ın Kuzeyi ile Suriye'nin kuzeyinde kukla bir Kürt devleti kurma hülyasıyla İsrail'in menfaatini her şeyin üstünde tutma yolundan vazgeçmez, FETÖ'cüleri teslim etmez, şantaj dâvâları düşürmez, DEAŞ, PKK, PYD'nin arkasından çekilmezse Türkiye'den umduğunu bulamayacaktır.

Türkiye her dostluğunda samimidir.

Türkiye, aldatmaz.

Türkler, dinlerine, dillerine, bayraklarına bağlıdır. Bir Amerikalı, Amerikan bayrağından mayo yapar, Türk ise bayrağını öpüp alnına koyduktan sonra yükseğe asar.

Ortak geçmişe rağmen bugün hâlâ biz Türkleri layıkıyla tanımıyorlarsa orada söz biter. Şifası da olmaz. Onun içindir ki Başbakan Yardımcısı ve Hükûmet Sözcüsü Bekir Bozdağ, ''ikna etmeye geliyorsanız gelmeyin!'' diye tekraren ve yüksek sesle dikkatlerini çekti.

Vaziyet şöyle görünüyor:

ABD tarafı, Türkiye düşmanlarını dost edinip onlara her türlü desteği verdikten ve bölgeyi İsrail’in "Nil'den Fırat'a Büyük İsrail" projesine göre tanzim etmeye çalıştıktan sonra stratejik ortaklığımız lafta kalacak ve Türk Amerikan dostluğu çökecektir. Nitekim Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu da yine yüksek sesle ya tamam veya devam!.. diyerek Washington'ın samimiyetini sorguladı.

Türk-Amerikan dostluğu biterse bunun birinci derecede zarar gören tarafı Amerika olur. Beyazsaray, dost seçmede zaafa uğramıştır. Time mecmuası bile Amerika’nın yalnızlığını kapak yaptı. Akıl var, iz'an var. Şu adı geçen terör örgütleri ve/veya İsrail, Türkiye yerine ikame edilecek çapa sahipler mi? Değiller ama, Yahudi Lobisi, Amerika'yı Washington'da pençesine almış vaziyette.

Türk-Amerikan dostluğunun bitmesi mutlaka Amerikan iç siyasetine kötü etki yapacaktır. Daha kötü etkisi ise NATO'ya olur. Dostluğun bitmesi NATO'nun da sonunu getirir.

Amerikan hükûmetinin bütçe yapamaması boşuna olmasa gerek. Sağduyunun böylesine ihmal edildiği bir yerde elbette bütçe de olmaz. 3 Mart Tezkeresinin reddine duyulan kibir ve kindarlık, tâ nerelere kadar geldi. Hem dostluk ve hem de NATO çürük iplikte. NATO olmazsa İncirlik'in de varlık gerekçesi kalmaz.

Washington, son dönemeçte.

.KAHRAMANLIĞI AŞAN YİĞİTLER!

2018-02-09 02:00:00

A -

A +

Bu millet, İslâmla şereflendikten bu yana şehidliğe sevdalıdır. Bugün de Afrin’de şehidler veriyoruz, gazilerimiz oluyor. 20’li, 30’lu yaşlardaki o aslan delikanlıların yaptıkları ortada. O yiğitlerin amelleri üzerine bir şey demeye gerek yok.

Onlar, hayatlarıyla, kanlarıyla, yürekleriyle destanlar yazıyorlar. Bazısı şehadet şerbeti içip ebediyete göçüyor, bazısı gazilik mertebesine yükseliyor.

Şehidler, can verirken acı duymazlar. Kur’ân-ı kerîmin haber vermesiyle biliyoruz ki onlar, ölü değil, diridirler lâkin biz onları göremeyiz.

Gaziler, yükseldikleri mertebe için şükrediyorlar.

Gazilik rütbesi, dünya rütbelerinin üstünde.

Şu var ki yiğitlerimiz, şüheda ve guzzat’tan-şehidler ve gazilerden ibaret değil. Bir de cephe gerisi var. Hâne var. Hâne halkı var. Onları dünyaya getirip büyüten ana-babalar, cepheye uğurlayan eş ve kardeşler var. Aslan gibi evlâdını, körpecik yaşında toprağa veren ana-babalardan, nişanlı kızlarımızdan, eli kınalı gelinlerimizden, kardeşlerden feryad-ü figan eden, kendini yerlere atan, isyan eden, devlet idarecilerine içerleyen bir tek kişi gördünüz mü?

Aksine, gazilerimiz hamd etmekte, şehid yakınları, şehid ana-babaları, eşi, kardeşi şükretmekte ve bizi de askere alsınlar, biz de şehid olmak istiyoruz, her kula nasip olmaz ben şehid babasıyım, anasıyım, eşiyim… demekteler. O ter-ü tâze eşler, bir taraftan yavrucaklarını kucaklarken bir taraftan Allah’a hamd etmekte, devlete, millete teşekkür etmekte.

Baba konuşuyor sanki bir dev. Aslan parçası oğlunu şehid vermiş ama neredeyse bayram edecek. İnanılmaz bir vakar ve tevekkül ve teslimiyet. Ana, ondan da yiğit, içten gelen konuşmasıyla tüyler diken diken olmakta. Şehidin bacısı konuşuyor ki parmak ısırtmakta.

Bu nasıl bir yüksekliktir?

Bu yürekleri besleyen cevher nedir?

Ana, baba, eş, yetim ve kardeşlerdeki bu ahlâk, nasıl bir ahlâktır?

Onlardan hiçbiri şehidlik kursuna gitmedi, kahramanlık dersi almadı!..

Fakat onların kalbi aile ocağında, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- muhabbetiyle doldu, Allah aşkıyla nakışlandı, iradeleri çifte su verilmiş çeliğe döndü.

Türk’ün evi, mekteptir!

Gazi konuşuyor ve sanki deryalar coşuyor.

Çünkü samimi, çünkü riyâsız; o, dediklerini yaşıyor.

Şükür ki, hamd ki artık cepheye gitme zarureti doğunca bu milletin içinde “ne yapalım vîrân olası hânede evlâd-ü î’yal var!” diyen sünepeler çıkmıyor. Bir destanı, milletçe yazıyoruz. Silah fabrikalarımız harıl harıl millî silahımızı îmâl ediyor, borsa coşuyor, iş adamı yeni yatırımlar yapıyor, muhabirler cepheyi aşkla ekrana taşıyor, gazimiz hiçbir eksiğimiz yok sadece dua edin diyor, şehid babası, anası, bacısı, kardeşi, eşi biz de varız diyor, gençler sıra sıra dizilip askere gitmek istiyor, ablalar, halalar teyzeler Mehmetçik için sofralar donatıyor. Bu hikâye, hududun öte yakasıyla bu yakasının, bir asırdır ayrı düşmüş bir yüreğin iki parçasının hasret kucaklaşmasının hikâyesidir.

Bugün günlerden cumadır.

Dua vaktidir.

Aşrı şerifler, Yâsinler, Fetih Sureleri, hatmi şerîfler, toplanan dualar, şehidlerimiz, gazilerimizle arkada kalan sabır âbidesi yakınları içindir.

Bunlar, bu yiğitler, cephedekiler ve cephe gerisindekiler.

Hepsi, kadını erkeği, yaşlısı genci hepsi…

Kahramanlığı aşan yiğitlerdir.

Onlardan bazı bahtlılar, kahramanlığı aşıp şehidliğe gittiler.

Bazıları, gaziliğe yükseldiler.

Bazıları, onların evlâdı, eşi, nişanlısı, kardeşi anası-babası olma bahtiyarlığına erdi.

Cephe ve cephe gerisinde vaziyet şudur:

Bir kısmımız şehid olmaktayız çoğumuz, şehidliğe hasret çekmekteyiz.

Kahramanlığı aşan yiğitlere selâm olsun.

Onların hakları ödenmez.

Asla ödenmez!..

Bir asır evvel, yiğit dedeleri o toprakları kanlarıyla sulamıştı.

Şimdi yiğit torunlar, aynı toprakları kanlarıyla sulamakta.

.MUHALİF SURİYELİ ASKERLER DE MEHMETÇİKTİR!..

2018-02-07 02:00:00

A -

A +

Bir askeri “Mehmedcik” yapan hasletler nelerdir?

Yüce Allah’a îmân etmesi, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- yolunda bulunması, Ses Bayrağımız Ezan-ı Muhammedîyeye ve ay yıldızlı Al Bayrağımız’a sevdalı olması, kalbinde engin bir vatan muhabbeti taşıması, millet bağlısı ve ümmet şuurunda olması, ferdî namus ve millî haysiyetten taviz vermemesi ve beka ve istiklâlimiz için her fedakârlığı göze alması, gerektiğinde bu yüksek değerler uğruna canını feda ederek gaziliğe yükselmesi, şahadete kanatlanmasıdır.

İşte onların gazası mübarek olsun!

Cihadları mübarek olsun!

Onlara yaşadıkları hayat helâl olsun!

Yetiştiren ana-babalarından Allah razı olsun.

Bu saydığımız hasletler, Bedr Harbi Şehîdlerinde vardı. Sonraki bütün şehîd ve gazilerimizde de vardır. Bedr’den Dandanakan’a, Bedr’den Malazgirt’e, Bedr’den Haçlı Muharebelerine, Bedr’den Sırpsındığı’na, Bedr’den Niğbolu’ya, Bedr’den İstanbul’un Fethi’ne, Bedr’den Mohaç’a, Bağdat’a, Erivan’a, Viyana’ya, Teselya’ya, Sarıkamış’a, Çanakkale’ye, Kut’ül Amare’ye, Sakarya’ya, Kunuri’ye, Kıbrıs’a, Fırat Kalkanı’na kadar sayabildiğimiz ve sayamadığımız er meydanlarında kanları, yürekleri ve cesaretleriyle destan yazan; yiğitler yiğidi hazreti Ali, şehîdler serdarı hazreti Hamza hayranı koç yiğitlerin hepsinde vardı.

Bugün Afrin’in, yarın Menbiç’in, öbürsü gün Kandil'in döne döne dövüşen yiğitleri de bu hasletlere sahip.

Fırat Kalkanı Zaferi, ÖSO denen Hür Suriye Ordusu yiğitleriyle birlikte kazanıldı. Bugün Afrin de onlarla yani bizim, iki sene evvel verdiğimiz ve sonra birkaç yazımızda daha tekrarladığımız ve nihâyet Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmasıyla tescil edilen isimle Suriye Kuvayı Millîyesiyle birlikte zaferleştirilmekte.

Millet, cephedeki arslanlar için “Mehmedcik” derken hem Türk Ordusu’nun azîz neferlerini ve hem de Suriye Kuvayı Millîyesinin azîz neferlerini kastetmektedir. Maşerî vicdan ve kuşatıcı ümmet duygusu bu idraktedir. Aksini söylemek bozgunculuktur ve düşmandan yana yer almaktır.

Unutmamalı ki Suriye Muhalefeti’ni BM üyesi devletlerin üçte ikisi tanımakta ve bu grup, Suriye’yle alâkalı beynelmilel müzakerelerde bu sıfatla yer almaktadır. Onların bir millet tabanı ve Hür Suriye Ordusu adıyla askerî teşkilatı vardır. Bu kardeşlerimize terörist demek veya bir terör örgütü adıyla anmak yahut “cihadcı” diye zaferlerimizin mayası İslâmın mukaddes cihad kavramını yermeye tevessül etmek, yukarıda sıraladığımız soylu milletimizi meydana getiren vasıfların hiç birinden nasibi olmamak, haberi olmamak dahası onlara düşman olmak demektir.

İftira atılan bu Mehmedcikler, değerlerimize sevdalıdır. Onlar, Fırat Kalkanı’nda bizimle birlikte şehîd düşerken, müfteriler, Çanakkale Şehîdliği’mizde içki içip eğleniyorlardı. Bu yiğitlere hakaret edenler, Nusayri, Baas ve Esad’dan yana saflarını ikrar etmişlerdir.

Mehmedciğe bir şey demeye yürekleri yetmeyenler, yine Mehmedcikten başkası olmayan Suriye Kuvayı Millîyesine saldırıyorlar. Bu yabancılaşmış nasipsizler, yerli ve millî olan her şeye karşıdır.

Kem söz, sahibine fazilet, hak edene aittir.

Nasılsa bir gün herkes, sevdiğiyle birlikte olacaktır.

Dileyen, dilediği yerde olur!..

.ÇEKİÇ GÜÇ

2018-02-06 02:00:00

A -

A +

Günü, bugünde kalarak tahlil edip doğru kararlara varma ümidi taşımak fikir hayatımız adına hayıflanılacak bir hâldir. Doğrusu dün-bugün-yarın denklemidir.

Bugünü, bugüne gelinceye dek yaşadığımız dış ve iç olayları kuşatıcı bir biçimde tahlil etmeden anlamamız mümkün değildir.

Hayır; 1950-60’ların bugün artık masala dönüşmüş olan Amerikan “Barış Gönüllüleri”nden söz etmeyeceğiz. Onlar, zahiren öğretmenlerdi. Hayrolsun diye Türk çocuklarına sözde İngilizce öğretiyorlardı. Hâlbuki onlar Robert Kolejden bu yana hatta 1800’lerin başından bu yana bu topraklarda görülen misyonerlerdi. Bu ülke çocuklarında bir zihin dönüşümü cerrahi müdahalesi içindeydiler. Hadise, bugün masallar gibi sisler gerisinde kalmış olsa da saklı tesirleri nice on yılı içine aldı.

Barış Gönüllüleri, hadi bir an için orada kalsın denebilir ama aynı şey Çekiç Güç için denebilir mi?

Kuzey Irak, Kandil, PKK/PYD, Kürt Muhtar İdaresi, Kuzey Suriye, Arap Baharı, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı Harekâtı, Afrin, Menbiç ve benzeri mevzuları konuşurken Çekiç Güç hatırlanmazsa, onun bu yaşananlar üzerindeki etkileri fark edilemezse yapılacak yorumlar kifayetsiz ve varılan netice eksik olur.

Ne var ki bugün “Çekiç Güç” dendiğinde yaşı 20’nin altında olanlar onu hatırlamayacaktır. Hatta belki 30’un altında olanlar da hatırlamaz. Yaşı 30’un üstünde olanların hatırlamamasını ise ürkütücü buluruz. Bu bir büyük hafıza örselenmesidir. Geçtiğimiz cumartesi akşamı bunu yaşadık. O akşam bir otelin büyük salonunu doldurmuş olan dinleyicilere Viyana-Kut’ül Amare arasını tarih silsilesiyle resmettik. Kürsüden indiğimizde tebrik edenlerden yaşını almış bir dinleyicimiz, derin bir üzüntüyle aynen şöyle dedi: “Ben, öğretmenim ama şu anlattıklarınızı ilk defa duydum!”

2 Ağustos 1990’daki Birinci Körfez Harekâtı’dan sonra 1 Mart 1991’de Basra’da Şii isyanı meydana geldi. Saddam Hüseyin, dışarıdan ve içeriden sıkıştırılıyordu. Şiileri tahrik eden akıl verici güç bu defa Kürtlere döndü. 5 Mart’ta Raniye kasabasında Kürt ayaklanması patlak verdi ve kısa sürede Musul hariç bütün Kuzey Irak’a sirayet etti. Devlet kuvvetleri, 29 Mart-5 Nisan arasında Peşmergeleri ele geçirdikleri yerlerden attılar. 2 Martta Koalisyon komutanlarıyla Iraklı generaller arasında ateşkes yapıldı. Buna rağmen Saddam’ın kendilerine kıyacağını zanneden veya buna inandırılan 2 milyon Kürt'ün bir kısmı Türkiye ve İran’a kaçtı, bir kısmı da bu iki ülkenin kapılarına yığıldı. Bu vaziyet karşısında BMGK 5 Nisan tarihinde aldığı 688 sayılı kararla Irak devletini kendi vatandaşlarına soykırıma varan zulüm yapmakla itham ederek Irak hava sahasında 36. Meridyenin kuzeyi ve 32. Meridyenin güneyinde uçuşu yasakladı. Kürt mülteciler için 100 km derinlikte emin bir bölge tesis edildi.

Kuzey Irak’ta huzuru temin için bir araya geldiği açıklanan Koalisyon Kuvvetleri, şu devletlerden meydana geliyordu: ABD, Birleşik Krallık, Avustralya, Fransa, Hollanda ve Türkiye.

Bizde “Çekiç Güç” denen Huzur Harekâtı, faaliyetine 24 Temmuz 1992’de son verdi. Ancak aynı gün “Birleşik Görev Gücü” kuruldu. Türk vatandaşı nezdimizde ise adı aynıdır. Zira mahiyet ve maksat değişmemişti. Bu askerî varlık, İncirlik ve Pirinçlik'e yerleşti. Erbakan’ın Başbakanlığındaki Refah/Yol Hükûmeti tarafından 31 Aralık 1996’da gönderildiyse de bir gün sonra isim değişikliğiyle faaliyetine devam etti.

İsim ve iştirakçi farklılıklarıyla Çekiç Güç, 1991’den 21 Mart 2003 tarihine kadar 12 yıl boyunca bölgemizde faaliyet gösterdi.

TBMM 6 ayda bir çıkarttığı tezkerelerle topraklarımızdaki varlığına izin veriyordu.

Bu zaman zarfında neler olduğuna gelince:

-Kuzey Irak Muhtar/otonom İdaresi kuruldu.

-Bitme noktasına gelen PKK yeniden sahaya sürüldü. Mehmedciğin Cudi Dağı’nda kıstırdığı PKK’lılara Diyarbakır’dan kalkan Amerikan helikopterleri yardım ve destek malzemesi attı. Türk Genelkurmayının verdiği haber, 14 Ocak 1992 günü basında yer aldı.

-17 Şubat 1993’te Ankara’dan Diyarbakır’a uçan Jandarma Genel Komutanı Eşref Bitlis’in uçağı meçhul bir şekilde düştü. Eşref Paşa şehid oldu.

-Çekiç Güç gönderildikten sonra 28 Şubat Darbesi yaşandı.

Ve daha birçok olaylar oldu.

12 yılda Adana’daki İncirlik ve Diyarbakır’daki Pirinçlik kullanılıyor, Türk Meclisi süre uzatıyor, proje sahipleri, projelerini hayata geçiriyorlardı.

Aynı İncirlik, 15 Temmuz’da da vardı.

Bunlardan haberdar olmalı.

Savaşı sahada kazanıp masada kaybetmemek için güçlü müktesebat, diri hafıza ve kıvrak diplomasi şarttır.

Zira, mücadele Afrin’le bitmeyecek, Menbiç’le bitmeyecek. Ne diyoruz? “Terörist kimin üniformasını giyerse giysin vururuz!”

Fikrî ve fiilî her türlü hazırlığı buna göre yapmalıyız.

.BUSEVDA DAĞI

2018-01-30 02:00:00

A -

A +

Arapçasıyla “Cebel-i Burseya”, Türkçesiyle “Burseya Dağı”, Kuzey Suriye’de Halep vilâyeti toprakları içindedir. 855 metre rakımlı bu dağ, Azez Ovasıyla Afrin Çayı Vâdisi arasında yer alır. Dağlar ve ırmaklar, muharebelerde son sözü söylerler. Dağlar susar, ırmaklar konuşur ve fakat son söz onlardadır. Zafer, sanki onların rızasına bağlıdır. 90 bin yiğit Mehmed, Allahüekber Dağlarını aşabilseydi Türk Ordusu, Turan ile buluşacak ve sonraki her şey o günkü ve bugünkü gibi olmayacaktı.

Zeytin Dalı Harekâtı, 20 Ocak 2018 günü ikindi vakti içinde başladı.. Harekâttan 8 gün sonra 28 Ocak 2018 günü zafer, yine ikindi vakti içinde kazanıldı. Harekât, başladığında ya ikindi ezanı okunmuştur veya o yörede ezanlar asr-ı sâni’de okunduğundan arzdaki harekâtla semâdaki Ezân-ı Muhammedî çakışmıştır.

Burseya Dağı’nın fethinde ise vakit, asr-ı evveldir.

Bidâyette ve nihâyette; başlangıçta ve sonda; her iki hâlde de saatler, asr’dadır.

Müfessirler, tefsir âlimleri/Kur’ân-ı kerîm yorumcuları, asr’a “ikindi vakti” ve yüzyıllık zaman yani “asır” mânâsını da vermişlerdir. Afrin’e yönelen Zeytin Dalı Harekâtı ve Burseya Dağı zaferi Allahü teâlânın “ve’l asr…” diyerek üzerine yemîn ettiği asr vaktinde, ikindide başladı ve yaşandı. Değil mi ki Türk Bayrağı’nın Burseya Dağı’ndaki düşman kal’asına dikilmesi asırlık, yüz yıllık hasretin neticesidir; bir kardeş kucaklaşmasıdır.

Bunların hiçbiri, hiçbir siyasetçi, devlet ricâli veya kurmayın aklı ve hiçbir hesap-kitabın eseri değildir. Bunlar, Fetih Sûrelerinin, Umredeki, gecedeki, seherdeki, asırdaki…. duaların, indi ilâhide, Allah katında kabulünün mübarek tecellisidir.

Bu sebeple biz dün, o dağa “BUSEVDA DAĞI” adını koyduk.

29 Ocak 2018 Günü Afrin hududundan yayın yapan TRT’nin usta sunucusu Fuat Kozluklu da yine bir asr vaktinde bu teklifimizi umumi efkârla paylaştı. Biz, dün bu yazıyı İstanbul’da bilerek ve isteyerek ikindi vaktine denk getirmediğimiz gibi Sn. Kozluklu da teklifimizi ilân ederken ikindiyi bilhassa beklememiş, yayın öylece akıp yerini bulmuştu.

Küllî irade, cüz’î iradeyi sevk ve idare etmektedir.

Ey Rabbim…

Bize güzel yazılar yaz.

Senin Habibin Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ordusu olan bu millet, nice şanlı zaferlerden sonra 1683’teki Viyana kaybından bu yana gülemedi. O’nu güldür ya Rabbi! Bu millet, senin ve Habibinin adının yer aldığı şanlı Türk Bayrağını, asırların zafer hasretinin bir nişanı olarak ‘Busevda Dağı’nda yükseltti.

Rabbim, sen Bayrağımızı düşürme! İslâmın iç ve dış düşmanlarını, 7 Düveli, zalim haçlıyı sevindirme!

Şehîdlerimize rahmet eyle. Arkada kalanlara sabırlar ver. Yâ Şâfi; gazilerimize şifalar lütfeyle.

Allahım,

Bu millete yeniden İslâm’a hâdim olma, Ümmete Serdar olma şânını bahşeyle.

Asr vakti hürmetine, Asr Sûre-i celîlesi hatırına Mehmetçiği mahzun eyleme.

Âmin...

.FETİH MÜBAREK OLSUN!

2018-01-29 02:00:00

A -

A +

Bu millî mücahede/millî cihâd yolunda Fırat Kalkanı Harekâtı, bir ilkti. İlk hamleyle başlangıç yaptıktan sonra bugünlere hazırlandık. Hazırlığın güzergâhını bizzat Cumhurbaşkanı Erdoğan açıkladı. Fırat’ın doğusu-batısı diye bir tasnif kabul edilmeyerek Kandil’e kadar gidilecek.

Afrin Harekâtı, bu Kızılelma yürüyüşünün merhalelerinden biridir.

Nitekim, PYD’nin başındaki Salih Müslim de arkasına dönerek kendilerini kullananlara "Türkler Musul’a, Kerkük’e kadar gidecekler, durdurun onları!!!" diye feryat etmektedir.

Afrin Harekâtı’nda hem Mehmetçiğin ve hem de kendilerine artık "Suriye Millî Ordusu" diyen vatanseverlerin mânevi gücü gayet yüksektir. Bu yüksek mânevî ruhla dün Burseya Dağı fethedilerek hain ve zalimlerin kalesine Türk’ün fetihlere hasret kalmış şanlı bayrağı dikildi. Burası düşman tarafından ikinci Kandil olarak adlandırılmaktadır. Ne var ki ne bu maskara kibir ve ne de bir rivayete nazaran müttefikimiz olan ABD’nin 5 bin tırlık silahı, onları Mehmetçiğin elinden kurtaramıyor.

Dedelerimizin "Harb-i Umumi" dedikleri I. Cihan Harbi’nde olduğu gibi o dedelerin pak nesli de bugün Afrin’de, Cebel-i Burseya’da 7 düvele karşı cihad etmektedir. Bizim Millî Mücadelemizin asıl ismi "Millî Mücahede"dir. Halife’nin, devrin devlet işleyişinin amir hükmü gereği "cihad ilânı"yla başlamıştı. Halife, cihad ilân edince bu cihâda yeryüzünün neresinde olursa olsun Müslümanların bizzat veya maddî destekle veya dua ile iştirak etmesi farz-ı ayn/terki mümkün olmayan Allah buyruğu olmaktadır. "Hind Müslümanları" denen Cenubî Asya Müslümanlarının gönderdikleri altınların sebebi budur. O gün cihad, 7 düvele yani Haçlı devletlerine karşı yapılmaktaydı. Dün Bosna’da yapılan da buydu. Bugün Afrin’den Kandil'e kadar yapılan ve yapılacak olan muharebe de budur, cihaddır.

Bu cihad, tıpkı Çanakkale’de olduğu gibi bir müdafaa harbidir.

Biz, bir meşrû müdafaa yapmaktayız.

"Meşrû müdafaa" hukuk mefhumudur.

İkiye ayrılır; hayatı tehlikede olan bir kişi, kendini korumak için meşrû müdafaa yapabilir veya hayatı tehlikede olan üçüncü kişi veya kişileri korumak için yapabilir. Her iki hâlde de hukuk bu imkânı vermiştir. Hükmî şahsiyete/tüzel kişiliğe sahip olan Türkiye Cumhuriyeti bugün hem kendi topraklarının bütünlüğü, vatandaşlarının hürriyet ve hayatı ve hem de komşu devletler Suriye ve Irak’ın toprak bütünlüğü ve oradaki insanların hürriyet ve hayatı için hukuktan aldığı güçle meşrû müdafaa yapmaktadır.

Bu iki memleketteki insanlar için Türkiye’nin bigâne kalması mümkün değildi. Birinci sebep, o kimseler, insan oldukları için aldırmazlık edemeyiz. İkincisi, Türk milleti, onların hemen tamamıyla din kardeşidir. Bir kısmıyla kan kardeşiyiz ve topluca aynı müşterek tarihten gelmekteyiz. Onlara zulmedilmesine razı olamayız. Tek sebep Arap, Kürt ve Türkmenlerle diğerlerinin mülteci olarak ana vatanları Türkiye’ye sığınma mecburiyetleri değildir. Tek kişi gelmeseydi bile bu Stalinci eşkıyanın haçlı iş birliğiyle bu sivillere zulmetmesi üzerine "üçüncü kişi lehine meşru müdafaa hakkı"nı yine kullanırdık.

Suriye nüfusunun yarısı yerinden yurdundan olmuştur.

Biz, 40 yıldan bu yana bölücü terörden çekmekteyiz. Artık camilerimize, camideki cemaatimize varıncaya dek vatanımız, tasmalı taşeronların saldırısına uğramaktadır. Bu şartlarda seyirci kalmamız bizi millet yapan ne değer varsa onlara ihanet olurdu.

Dediğimiz gibi cephede aslanlar gibi cihad eden Mehmetçiğin kuvvei mâneviyesi/morali çok yüksektir. Kendini sıra bekleyen Mehmetçik olarak gören vatandaş da aynı ruh hâlindedir. 15 Temmuz'dan evvel içeriden ve dışarıdan yapılan sinsi algı operasyonlarıyla "cihadcı" denerek cihad şuuru yerilip öldürülmek istenmişti. O zaman mukaddes kitabımızla harp ediyorlardı. 15 Temmuz gecesi bizzat milletin kendisi o cihadda dirildi. Suriyeli vatanseverler dâhil askerin moralinin yüksek olmasının birkaç sebebi vardır:

1- Hükûmet, güçlü bir siyâsi iradeyle arkalarındadır. 2- Yalnızca 80 milyon Türkiye değil, İslâm âlemi de çok büyük bir kısmıyla onlarla beraberdir. Mehmetçik, sağanak sağanak dua almaktadır. Sadece KKTC’de bir gazete, soysuzluk yaptı. Bir de Türkiye’de bir iki sabıkalı gazete karnından konuşmaktadır. 3- Cephede savaşan askerin hiçbir eksiği yoktur. 4- Muharebe silah, araç ve gereçlerimizi kendimiz yapmaktayız. 5- Başkomutan, Ordu’nun başındadır…

Uzun ve şerefli bir yoldayız.

40 yılın hesabını görüyoruz.

Belki de 100 yılın…

Kâzım Karabekir ne demişti?

-Yâ İstiklâl yâ ölüm!!!

Afrin aslanları! Fethiniz mübarek olsun!

Alnınız iki cihanda da ak olsun!

Allah, zaferlerinizin devamını nasip buyursun.

Alnınızdan öpüyoruz...

..NÛN

2018-01-26 02:00:00

A -

A +

Bu konular üzerinde ileride araştırma yapılacağı muhakkaktır. Zaten bu yazı da bir anlamda müstakbel araştırmaların bir başlangıcıdır:

15 Temmuz darbeye teşebbüs ve işgal projesinin önlenmesinde Diriliş-Ertuğrul dizisinin önemli bir mânevî/psikolojik uyandırma gücü olduğuna şüphe yoktur. Tabiî bu dizi, “ileride bir darbe olabilir; halkı ona göre hazırlayalım!” diye yapılmadı. Tekden Film’in sahibi Sn. Kemal Tekden, hangi zorlukları aşıp, nelere cesaret ederek ekrana ulaşabildiklerini bize anlattı.

Tekrarda fayda var; Diriliş-Ertuğrul, bu milletin, bir ânda bir ruh silkinmesiyle cengâverleşerek 15 Temmuz ihanetini bastırmasında büyük pay sahibidir. Darbe öncesindeki haftalarda zikrettiğimiz dizi filmi TRT ekranlarında seyreden genç-yaşlı, kadın-erkek her vatandaş, o gece bir yerden düğmeye basılmışçasına ölümü derhatır etmeden aynı his çağlayanı ve aynı imân fırtınasıyla imkânsızlığın, tehlikenin üzerine koştu. Her biri, Çanakkale’nin Seyid Onbaşısı oldu. Bu oluşla o kahramanlar, yerden gökteki jetlere meydan okudular.

Diriliş-Ertuğrul, yüreklerdeki Allah, Peygamber, din, vatan, millet ve ezan aşkındaki pasları söktüğü içindir ki o yüreklerde şahadet sevdası, evliyalık hürmeti, dua bereketi yeniden ve samimiyetle doğdu, Selefilik sapması ve imân iklimimizin tarihî seyrine aykırı olan ne varsa bizden uzağa düştü. Bu yüzdendir ki 15 Temmuz Haçlı kuşatma ve darbe ihanetinden hemen sonra bir harbe girmekten beter yara alan ordumuz, kışlasının Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ocağı olduğunu hatırladı. Mehmetçik, böylece Fırat Kalkanı’nda destanlar yazdı.

Derken; 24 Şubat 2017’de Payitaht-Abdülhamid dizisi ve Zeytindalı Harekâtı’ndan iki gün önce de Kut’ül Amâre dizisi başladı. Diriliş Ertuğrul gibi Payitaht-Abdülhamid de Zeytin Dalı Harekâtı’nda bu milletin evlâtlarının aşk, şevk ve Kızılelma ufkuna kavuşmasında çok müessir olduğuna kaniiz. Kut’ül Amâre dizisi de âdeta son ateşlemeyi yaptı. Bu diziyle Aliya dizisi de tarihle ve Yedi Düvelle hesaplaşmada öncekilerden geri kalmayacaktır biiznillah.

Diriliş ve Payitaht dizilerinin 16 Nisan 2017 tarihli Cumhurbaşkanlığı Sistemi Halk Oylaması’nın kabulünde de pay sahibi olduğu görüşündeyiz.

Bu yazdıklarımız, derleniş, toparlanış, uyanış ve dirilişte payı olan televizyon dizilerine dair kanaatimizdir. Diziler, göze ve gönle hitap eder. Yaygındır, tesiri büyüktür.
Bir de basın var; gazete ve dergiler var:

O hain darbe ihanetiyle haçlı işgalinin püskürtülmesinde yerli ve millî basının ve onlarda yazan ve ekranlarda konuşan kalemlerin de payı büyüktür. Bu kalemlerin yukarıda saydığımız mukaddeslerimiz uğruna açık hedef olarak kendini ortaya koyduğunu görmemek mümkün değildir.

Bir iktidar, sadece yol, hava meydanı, baraj gibi bayındırlık hizmetleri yaparak ayakta kalamaz. Eğer kalsaydı Abdülhamid Han, Vahideddin Han, Adnan Menderes ve Süleyman Demirel kalırdı. AK Parti kendi ikrarıdır ki Millî Eğitim ve Millî Kültür’de başarılı olamamıştır. Biz, buna şehirciliği de ekliyoruz. Ne var ki aynı iktidar, sinema ve basını keşfetmekte tarihî bir hizmete imza attı. Bu, dünyanın en büyük havalimanını yapmaktan daha kıymetlidir. Eğer devirlerinde namuslu, yerli ve millî bir matbuatları olsaydı ne Abdülhamid Han ve ne de Vahideddin Han o akıbetlere uğrardı. Adnan Menderes ve Süleyman Demirel’e destek veren bir basın olsaydı onlar da darbeye maruz kalmazlardı. Necmettin Erbakan da medya desteğinden mahrumdu. Destek ne kelime? Başbakanın can düşmanıydı. 28 Şubat zulmünün tek suçlusu cuntacılar değildir. Devrin bir kısım medyası daha fazla suçludur.

Bugün medya yani gazete, dergi, televizyon ve radyo ve belki bir kısım sosyal medya, yerli ve millî olmuştur. 15 Temmuz’un mağlup edilmesinde, Fırat Kalkanı, referandum, Zeytin Dalı Harekâtı’nda bu medyanın çok değerli payı vardır.

Tarih bunu böylece yazacaktır.

Şöyle konuşan olabilir:

Bütün başarı, dizilerle medyaya mı ait, siyâsî irade ve askerin hiç mi payı yok?

Böyle bir iddia akılsızlık olur:

Fatih Sultan Mehmed Han, Bizans’ı çökertince ulemadan bazıları, “Padişahım, dua ettik, zafer müyesser oldu!” dediler. Muzaffer Sultan, tebessüm ederken kılıcının kabzasını okşayıp “bunun hakkını unutmayın!” der. Siyasi irade, zaten toplam millî duruşun adıdır. Bugün sanki Abdülhamid Han dirilmiş ve şu olanları yapmaktadır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yorulmaz gayret ve hasleti bu intibaı veriyor. TSK, çok cevval bir dönüşle Asakir-i Mansure-i Muhammediye olduğunu göstermektedir. Unutmamalı ki bugün askerin Allah!! Allah!!! diyerek çıktığı kışlaya 28 Şubat sürecinde Besmele yazılı erzak kamyonu giremiyordu.

Biz burada kalemin gücüne işaret etmek istiyoruz.

Diziyi çeken kameradır. Fakat; arkasında güçlü bir kalem olmayan dizi ve sinema tutmaz. Donanımlı kalemleri olmayan dergi ve gazete okunmaz. Yazar, kalemiyle fikir üretir ve kâğıda döktüğünü âdeta şişeye koyarak meçhul adreslerdeki kahramanlara ulaşsın diye ırmağa verir.

Diriliş Ertuğrul bunun isbatıdır:

Daha bir talebeyken Seyyid Ahmed Arvasi Bey’in yazılarından beslenen Kemal Tekden, oradan aldığı kıvılcımla Kızılelmasını kalbine nakşeder: “Bir gün imkânım olursa film şirketi kuracak ve film çekeceğim.” Bunu diyen, insan bugün bir operatör doktordur. Niyeti düzeltip, yola çıktıktan gayrı zorluklara da tahammül edince Allahü teâlâ, O’na milyonlara tesir eden, millete aslını, özünü ve yiğitliğini hatırlatan bir filme imza atma şerefini bahşeder.

Kalem,

Kelâm, tefekkür,

İmân,

Ve… Kızılelma!

Mütefekkiri ve san’atkârı olmayan bir dâvâ, yarına kalamaz.

Bu sebeple millî eğitimde de millî kültürde de muvaffak olmak millî borç ve millî mükellefiyettir.

.ANALAR, NE ARSLANLAR DOĞURMUŞ!..

2018-01-25 02:00:00

A -

A +

Kürtçülük fitnesini;

zihinlerini Fransız İhtilali’nin onmaz biçimde zehirlediği Abdülhamid Han muhalifi kıt akıllı ırkçılar toprağa düşürdü,

İslam’ın ve ümmetin amansız düşmanı İngiliz seralarda çimlendirdi,

Komünistler, fidanlaştırdı,

Kapitalistler, ağaçlandırdı.

Dualarla karılmış, şehid kanlarıyla sulanmış bu gazi toprakların civanmert evladları ise onu kökünden söküp atacak, sun’i hudutlar yıkılacak ve kardeş, kardeşle kucaklaşacaktır inşallah.

Mü’minler, kardeştir.

Kalbleri birdir.

İmanları birdir.

Kıbleleri birdir.

Onlar, Allah’a kul, Habibine ümmettir.

Onlar, korku nedir bilmezler.

Oğuz Han gibi.

Alparslan gibi.

Yıldırım gibi.

Fatih gibi.

Yavuz gibi.

Murad Han gibi.

Çanakkale kahramanları gibi,

İstiklal Harbi kahramanları gibi,

Kore şehidleri gibi.

Kıbrıs şehidleri gibi.

Afrin yiğidleri gibi.

Çünkü; onlar Mehmetçiktir!

Çünkü; Mehmed, ismini Şanlı Peygamber’den aleyhi’s salatü ve’s selamdan alan tek askerdir.

Mehmedim,

Avuçlar, semaya senin için açılmaktadır.

Senin şehadet aşkın ta Bedr’de tutuştu.

Ananın ak sütü helal,

Şahadetin afiyet,

Gazan mübarek,

Fetih suresi yoldaşın,

Yolun açık olsun!

Bil ki sen bugün sömürge çağına son vermektesin. Bak ki doğan güneş, zaferini kutlamaktadır.

Muştular oldun!...

.3-5 ÇAPULCU

2018-01-24 02:00:00

A -

A +

KCK üst çatısı altında toplanan PKK/PYD ve devamı olanlar, SSCB döneminden kalma Marksist-Leninist Stalinci terör örgütleridir.

Sovyetler, NATO üyesi ve NATO üs ve silahlarına sahip ve tarihî rakibi olan Türkiye’yi aşağıdan çevirmek için Suriye’yi bu komünist örgütler için fidelik olarak kullandı.

En büyük gücünü Kızıl Ordu adlı ceberut askerî yapıdan alan Komünist Rusya, önce 1952’de Mısır’da genç subaylarla bir askerî darbe yaptırarak Cemal Abdül Nasır’ı güçlendirdi. Moskova, böylece Mısır’ı nüfuzuna almıştı.

Mısır’ın sulanmış da olsa sosyalist bir rejimin eline düşmesi buradaki Osmanlı bakiyesi iz ve tesirlerin akıbetini kötü etkiledi. Darbe senesine kadar Mısır ordusunun resmî dili Türkçe iken darbeyle birlikte buna son verildi.

SSCB, Akdeniz’in güneyini tesir sahasına aldıktan sonra doğu Akdeniz’e yöneldi. 1971’de Şam’da Moskova destekli bir darbe yaptırdı. İşbaşına Hafız Esad getirilmiş ülke, el Muhaberat adlı istihbarat teşkilatının güdümüne girmiştir. Bugün de Beşar Esad’ın bu kadar dayanmasında birinci sebep Putin Rusyası ise ikinci sebep, adı geçen istihbarat teşkilatıdır.

Cunta darbesiyle başa geçen Hafız Esad, yüzde 11’lik bir Nusayri azınlığa mensupken yüzde 89’luk Sünni nüfusa öteki muamelesi yaptı. Diktatör, gücünü Moskova’daki derin devlet Polit Büro’dan alıyordu. Öldüğünde komünist rejim çökmüş ve fakat Rus devletinin Akdeniz ve onu çevreleyen devletler siyaseti değişmemişti. Bu sebeple Hafız Esad’ın, tahsilini Londra’da yapmış oğlu Beşar Esad, Suriye’nin başına getirildi.

SSCB, Mısır ve Suriye’de Rus istihbarat ağı KGB ile yaptırdığı darbelerle Kahire ve Şam’da istediği düzeni kurdu. Mısır ve Suriye konfederasyona gittilerse de bu birlik kâğıt üzerinde kaldı.

Sovyet emperyalizmi, Doğu Akdeniz’de Suriye ile iktifa etmemişti. O’nun hemen yanı başında mazlum Filistin milleti vardı. Topyekûn Batı, Filistinlileri Yahudilere feda ederek hürriyetlerine, istiklallerine ve vatanlarına kıyılıyordu. KGB bu mazlumluğu iyi keşfetti. Bir kısım Filistinli gençleri sosyalist ideolojiye kazandırdı. Filistin’in hakları için el Fetih adıyla kurtuluş mücadelesi veren bir teşkilat doğmuştu. Mazlumluğundan aldığı bilenmişlikle hayli keskin olan sosyalist el Fetih’in başında Yaser Arafat vardı. Teşkilatıyla birlikte zamanla fikrî istihaleler geçiren bu lider, bir Fransız hanımla evlenmiş ve ölünceye kadar yerinde kalmıştır. Bugün Batı Şeria’daki Filistin Hükûmeti mahiyeti itibariyle el Fetih’tir.

Suriye’deki askerî darbeden evvel Türkiye’de 27 Mayıs darbesi yapılmıştı. İngiliz destekli 27 Mayıs cuntacılarının hazırlattığı 1961 Anayasası, halka hürriyet bahşediyormuş zannıyla 23 Temmuz 1908 İttihad ve Terakki sözde hürriyet darbesindeki gafleti tekrarlayarak bütün bozuk niyetlerin önünü açtı. Türkiye’de siyasi Kürtçülüğe yol veren, seçilmiş iktidara ihanet eden 27 Mayıs’tır.

KGB boş durmuyordu. Paris’te 1968’de Kızıl Danny öncülüğünde başlayan gençlik nümayişi, Türkiye’de sol ve Kürtçü hareketleri alevlendirdi. Seneler boyu sokaklar, meydanlar ve üniversite karıştı, binlerce genç öldü. Ne 12 Mart Muhtırası’nın idamları ve ne de Pentagon buyruğuyla darbe icra eden 12 Eylül Paşaları, bu fitneyi durduramadı. Aksine zahiren sükûnet ve huzur getirdiği görülen 12 Eylül, Kürtçülüğün kuluçkaya yatmasına sebep oldu.

Eruh’ta 1984 Ağustos’unda ilk PKK kanlı terör eylemi olduğunda Pentagon Paşaları, “3-5 Çapulcu!” diyerek tehlikeyi küçümseme cehaleti gösterdiler.

PKK’yı kuran Abdullah Öcalan, Şam’a yerleşmişti. Esad idaresinin desteği ve el Muhaberat’ın yardımıyla örgütünü Türkiye üzerine salıp katliamlar yaptırarak sesini duyuruyordu. Bölücü örgüt militanları, Filistin’deki Bekaa Vadisi’nde talim görmekteydi. El Fetih’i KGB burada eğitmişti. Onlar da şimdi PKK’yı eğitiyorlardı.

Sovyetlerin dağılmasından sonra neredeyse hemen bütün batılı devletler, PKK’ya el attılar. İsveç’ten Almanya, Fransa, İngiltere ve Amerika’ya kadar herkes, onunla ve bağlı örgütlerine şu veya şekilde iş birliği yaptılar. Bu örgütün ayakta kalması, Türkiye’nin kan kaybetmesi ve zayıf kalması demekti. Örgütün varlığı, Türkiye ve bölgenin kontrolü için Ankara ile pazarlık imkânını elde tutmak demekti.

Öyle ki zamanla Bekaa Kampı’ndan başka hemen batımızdaki Yunanistan’da Lavrion Kampı da kurulmuştu. Burada PKK dâhil Türkiye ve O’nun değerlerine düşman bütün şer örgütlerine talim yaptırılmaktaydı.

İşte bu 3-5 çapulcu, arkasındaki devletlerden himaye görerek geçen zaman içinde KCK çatısı altında toplandı. Kitleleri aldatıp meclise girdi. Başta Türkiye olmak üzere İran, Irak ve Suriye’de kan dökerek uluslararası ve çok bağlantılı bir örgüt hâline geldikten sonra devletleşmeye kalktı.

Bugün TSK ve Suriye Kuvayı Milliyesi, Afrin ve devamında yaptığımız, SSCB’nin, KGB’nin Cemal Abd’ün Nasır’ın, Hafız Esad’ın, İngiliz istihbaratının, 27 Mayıs’ın, CIA’nın, Pentagon’un, 12 Eylül’ün bölgeye ekip yetiştirdiği ayrıkların kökünü kurutmaktır.

Allaha şükür ki kökleri kuruyor. Terör örgütü işletmecileri, kendi millî ve yerli silahıyla savaşırken kubbeler dolusu dua alan asker, polis, korucu ve istihbaratçılarımızın önünde çaresiz kalmıştır.

Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra Afrin’de de destanlar yazmaktadır.

Taviz vermeden mücadeleye devam etmeli!

Darbe ihanetleriyle 40 yıl evvel Türkiye’nin karşısına böyle bir ihanet hareketi çıkarılmasaydı bugün dış borcumuz yoktu, hazine en az iki kat daha zengindi, 10. Büyük Ekonomik Güç olmayı 2013’te yakalamıştık.

Yeni bir 40 yıla daha tahammülümüz yoktur.

Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

.FRANSA'NIN PİMPİRİKLİĞİ!

2018-01-23 02:00:00

A -

A +

BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin 5 daimî üyesi vardır. Çin, Rusya, İngiltere, Fransa ve Amerika. Bu devletlerden Fransa hariç hiçbiri Türkiye'nin Zeytin Dalı Harekâtı'na muhalefet etmedi. Çin'den bir ses çıkmadı. zaten Rusya ile müzakere edilerek harekât başladı. İngiltere, meşru müdafaa hakkımızı kullandığımızı söyledi. ABD, PYD ile o kadar can-ciğer olmasına, bu teröristlere 5 bin tıra yakın silah vermesine rağmen harekâtı anlayışla karşıladığını açıkladı.

NATO da meşru müdafaa hakkımız olduğunu ifade etti.

Yalnızca ve beklenmedik bir biçimde Fransa rahatsız oldu. O kadar rahatsız olmuş ki harekâtın ikinci günü BMGK'ni Afrin gündemiyle âcilen toplantıya çağırdı.

Fransa'ya bu âcil toplantı çağrısını yaptıran sebep nedir?

-Afrin'de binlerce sivil mi öldürüldü, meskûn mahaller mi bombalandı, halkın suyu mu zehirlendi, kimyevi silah mı kullanıldı, hangi adaletsizlik işlendi?

Bunların hiçbiri yok...

Türkiye Cumhuriyeti Devleti, ülkesinin birlik, dirlik ve bütünlüğünü ve vatandaşının hayatını korumak için KCK-PYD-YPG-PKK, DEAŞ terör örgütlerine karşı harekât yapma mecburiyetinde kalmıştır. Bu harekât, Afrinli sivillere karşı olmadığı gibi Suriye'ye karşı da değildir. Harekât, meşruiyetini Cenevre Sözleşmesi'nin 51. Maddesinden almaktadır. Komşumuzda 7 yıldır devam eden iç harp sebebiyle sahipsiz kalan ortak hudut çevresinde emniyeti tesis etme maksadıyladır. Başbakan Sn. Yıldırım tarafından açıklandığı gibi sınırımızdan 30 km derinliğe kadar gidilip bir güvenli bölge kurulacaktır. Arap Baharı diye gösterilen hareket başlayıp da Suriye karışınca yapılmasını Amerika'yla dünyaya teklif ve tavsiye ettiğimiz bölgeyi bugün mecbur kalıp kendimiz inşa etmekteyiz.

Böylece; burada bir terör koridoru açılamayacak ve oldu-bitti ile bir terör devleti kurulamayacaktır. Harekâtla Türkiye, Suriye, Irak ve İran'ın toprak bütünlüğü korunmaktadır. Aksinin olması yani mevzubahis tehlikeli projenin hayat bulması hâlinde bölge iyiden iyiye istikrarsızlaşarak çok tehlikeli bir geleceğe sürüklenecektir.

Hadise budur ve bundan ibarettir.

Fransa'nın bu resmi anlamaması mümkün değildir.

Öyle ise adı geçen devletin bu işgüzarlığı niye?

Belli ki Paris'teki siyasi kafa, Suriye'nin Türkiye, Rusya, ABD arasında pay edileceğini düşünmektedir. Bu yüzden parsadan pay almak için teröristlerin gözüne girmeye çalışıyorlar olmalı.

Heyhat ki anlı-şanlı Amerika ve Fransa Türkiye ile değil terör örgütüyle iş tutmaktalar. Fransa'nın bölgeye dair bu iştihası yeni değildir. Haçlıların Kudüs işgal ve yağmasından beri bu böyledir. Arada Napolyon da bölgeye çıkmış fakat Akka kalesi önlerinde Cezzar Ahmed Paşa tarafından cezalandırılarak geri gönderilmiştir. I. Dünya Harbi'ndeyse bugünkü Türkiye, Irak, Suriye, Filistin, Ürdün ve havalisinde yani Osmanlı mülkünde ağır işgal ve zulümler yapmıştır. Orta Doğu ve İstanbul'u işgal eden devletlerden biridir. O günkü Fransız Hapishanesi bugün hâlâ Sultanahmet sahilindeki Çatladıkapı yakınında durmaktadır. Unutmamalı ki ilk cihan harbinden beri bu bölgenin başına dert edilen Sykes-Picot Anlaşması'nı yapan iki kişiden biri olan François George Picot, Fransız’dır. 20 yıl önce ise bir Danielle Mitterrand vardı. Fransa eski Cumhurbaşkanlarından birinin eşiydi. Bu bayan, çok sık şekilde Kürt bölücülere gelir-gider, Türkiye'yi rahatsız edecek şekilde konuşurdu.

Bugün Afrin için mübalağalı bir siyasi atak yapan Fransa, bir gün olsun Arakanlı mağdur Müslümanlarla ilgilenmemiştir, Filistin diye bir mes'elesi olmamıştır.

Daha birçok başka mazlum ve mağdurları görmemiştir.

Akdeniz, binlerce Suriyeli mülteciye mezar olduysa bunun vebalini her AB üyesi gibi Fransa da boynunda taşımaktadır. Fransa da diğer vahşi batı mensubu devletler gibi sömürgecidir. Afrika'daki diğer sömürgelerde yaptıkları bir tarafa, Cezayir'deki bir buçuk milyonu katletmesi affedilir bir suç değildir. Daha iki sene evvel orta Afrika'da yaptıkları hafızlarda tazedir. Mısır'daki Sisi darbesinin arkasındaki isimlerden biridir.

Herkes, attığı adımı da dediği lafı da bilmeli.

Bunlar hülasa malumattır!..

.ZEYTİNDALI HAREKÂTI

2018-01-22 02:00:00

A -

A +

Fırat Kalkanı Harekâtı’ndan 17 ay sonra zaferler listemize Zeytindalı Harekâtı’nı yazıyoruz. Bu zaferin yaşandığı Afrin, Gazianteb’in kardeşidir. Ayıntab ve Afrin, Halep vilayetimizin ilçeleriydi. Bu diyarlar, Mehmetçiğin, Yavuz Sultan Selim Han komutasında 24 Ağustos 1516’da Mercidabık Zaferi’ni kazandığı yerlerdir. Kanal Cephesi’nin devamı mahiyetindeki Filistin-Suriye Cephesi’nde ağır zayiat verilerek 30 Ekim 1918 Mondros Mütarekesi’ni imzalama mecburiyetinin doğduğu hüsran yerleri de buralardır. Kanal, Sina, Hicaz, Kudüs, Filistin, Şam, Halep, Bağdat ile Afrin, İdlib, Azez, Arap Pınarı/Ayn el Arab gibi bütün çevreyi kaybımızdan tam da bir asır sonra kaderi İlâhi, Mehmetçiği yeniden Yavuz Sultan Selim topraklarına sevk etti.

Garipliğe bakmalı ki 5 asra yakın adaletle hükümran olduğumuz ümmet iklimine I. Dünya Harbi şartlarında girebilip buralarda kısa bir süre kalanlar, bugün harekât için kendilerinden müsaade almamızı ummaktalar. I. Dünya Harbi’nin emperyalistleri Orta Doğu dedikleri İslâm coğrafyasını işgal ederken bu toprakların muhafızı Osmanlı idaresine karşı bir kısım gafil ve sözde Arap aşiretlerini kullanmışlardı. Çağımızda aynı toprakları daha modern usullerle gasbedip İsrail’e kazandırmak isteyen aynı sömürgeci güçlerin devamı olanlar da sözde Kürt komünist aşiretleri kullanıyorlar.

Karşımızdakiler için Afrin’in önemi, kendilerini Akdeniz’e çıkaracak kapı olarak görmelerinden ileri gelmektedir. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsü öncesindeki bütün gayretleri, Fırat’ın doğusuyla batısındaki Afrin’i birleştirmekti. Fırat’ın doğusu veya bir başka ifadeyle Suriye’nin kuzey doğusu zengin petrol yataklarına sahiptir. Arap Baharı kargaşasından sonra Beşar Esad, Suriye’nin kuzeyini Türkiye’ye inat Kürt unsurlara bırakmıştı. Böylece Suriye yer altı kaynaklarının yarıya yakını ve topraklarının da üçte biri bölücülerin eline geçti.

Suriye iç harbinden istifade eden KCAK: PKK/PYD-YPG, Irak’ın kuzeyinden başlayarak Suriye’nin kuzeyi ve Türkiye’nin güneyinden Akdeniz’e kadar uzanacak bir alanda devletleşmeye niyetlenme cesareti gösterdi. Amerika, İsrail ve Rusya’dan örtülü veya açık destek görüyorlardı. Fırat Kalkanıyla o oyun bozuldu. Ancak, komünist aşiretler ümitlerini kaybetmediler. Cesaretlendiren teşvik sürmekteydi. Ankara, müteaddit kere ikaz etmesine rağmen tacizler devam etti. Öyle ki o taraf, bu niyet çerçevesinde Erbil’e referandumla bağımsızlık bağışlamaya bile kalkıştı. Türk milleti, güçlü iradesiyle 15 Temmuz ihanetini mağlup ettiği gibi, Erbil nankörlüğünü de mağlup ederek IV. Murad Han’ın hatırası toprakları yabanın yiyicilerine bırakmadı. Hiçbir çareleri kalmayınca iktidar boşluğu yaşayan Amerika’da güya koalisyon güçleri adına konuşan bir albay, Türkiye ve Irak hududunda 30 bin kişilik askerî birlik kuracaklarını açıkladı. Gerekçe olarak DEAŞ gösteriliyordu. Hâlbuki DEAŞ piyesi, sahneden kalkmıştı. Üstelik oyuncularla çadırları, kendileri kamyonlarla Sina’ya taşımışlardı. Yapılmak istenen, şartları zorlayıp Kürt koridoru dedikleri terör koridoru için komünist Kürt aşiretlerden besleme bir ordu kurmaktı. I. Selim’le IV. Murad’ın fatihi oldukları toprakları bir kere daha ufaltmak istiyorlardı. Bir sonraki hedef Büyük Kürdistan, en nihâi hedefse Büyük İsrail’dir.

Türkiye’ye karşı kurulan bu haçlı-hain iş birliği, sonunda sabır taşını çatlatmış ve Afrin’e karşı Zeytindalı Harekâtı başlamıştır. Harekât başlayınca Rusya, hududumuzda ordu kurmaya kalkışan ABD’yi Türkiye’yi kışkırtmaya kalkmakla suçladı. Pentagon’dan yapılan açıklamalar ise şaşkınlık ifadeleri oldu. Önce Türkiye’nin kaygılarını anladıkları gibi nazenin bir cümle kullandılar. Sonra da “taraflara gerilimi tırmandırmama çağrısı” yaptılar. Bu samimiyetsiz söz, tam da 15 Temmuz ağzıdır. O gece ABD Başkanı B.H Obama, uzun müddet sustuktan sonra gece geç saatlerde “taraflara itidal tavsiye ediyoruz!” demişti. Bir tarafta bir devlet, diğer tarafta terör örgütü varken “taraflar” diye konuşmak hakikati saptırmak ve herkesi kör âlemi sersem sanmaktır.

Zeytindalı Askerî Harekâtı, iyi bir siyasi, diplomatik, askerî ve istihbarat hazırlığından sonra 20 Ocak 2018 günü saat 17’de başladı. Mehmetçiğin ve bütün vatan evlâdlarının yolu açık olsun. Allah, yardım etsin ve muzaffer eylesin.

Harekâtı yöneten “burası Peygamber ocağıdır” diyen Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar Paşa olsa da mânevi komutanlar, Yavuz Sultan Selim Han, Dördüncü Murad Han; mânevi koruyucuları da Şam’da medfun Bilali Habeşi, Muhyiddini Arabi ve Mevlana Halidi Bağdadi Hazretleri ve daha nice eshab, evliya ve ulemadır...

Saklı sırlar da güzel düşünülmüş:

-İlk hava taarruzu 72 uçakla yapıldı. El Bâb’da 72 şehid vermiştik; bu sayı, o mânâ demektir.

-Başbakan Binali Yıldırım, basın açıklamasını, Sultan Vahideddin Köşkü’nde yaptı. İngiliz emperyalizmi ile müttefiklerinin mağdur ettiği Mehmed Vahiddedin Han, son Osmanlı Sultanı ve son İslâm Halifesidir. Açıklamanın O’nun mekânında olması, zamanına yani Vahşi Batının I. Dünya talanına atıftır. Kabri de Şam’da Sultan Selim Camiindedir.

-Kara harekâtı ise ordumuzun 21 Ocak 2018 günü saat 11.05’te Kilis’in Gülbaba Mevkiî’nden Afrin’e girmesiyle başladı. Bilindiği gibi Gül Baba Türbesi, Macaristan’dadır. Gül Baba unvanlı Merzifonlu Alperen Cafer Efendi, 29 Ağustos 1526 Mohaç Meydan Muharebesini takip eden cuma günü şahadet şerbeti içmiş, cenaze namazını Şeyh’ül İslâm Ebu’s Suud Hazretleri kıldırmıştır. O gün musalla taşının önünde 200 bin kişilik bir cemaat vardır. Muhteşem Süleyman da imamın arkasında er kişi için el bağlayan mü’minlerden biriydi.

Gül Baba Türbesi’nden Gümülcine’ye, Gül Baba Mevkiine, Sarıkamış’a, Kıbrıs’a, Rodos’a, oradan Bağdad’a, Kudüs’e Yemen’e, Sudan’a kadar şehidlerimizin al kanları, bu toprakları uçsuz-bucaksız paha biçilmez bir Hereke halısı gibi nakış nakış işlemiştir.

Bir millet, uyanmakta, şuurlanmakta ve kendine dönmektedir. Dirilen bu millet, tarihle hesaplaşıyor. Bu millet, Fransız İhtilalinin afyonladığı ümmeti de kendine döndürecektir.

Paralı askerler, Mehmetçikteki cihad ruh ve şuurunu anlayamazlar.

Sırada Menbiç var fakat esas itibariyle Fırat’ın doğusu var…

.KUT ZAFERİ -I-

2018-01-18 02:00:00

A -

A +

I. Cihan Harbi, tam manasıyla anlaşılmadan, yaşadığımız günlerin, Yemen, Hicaz, Filistin, Kudüs, Kıbrıs, Afrin, Kerkük ve daha ne varsa hepsinin anlaşılması eksik kalır.

O eksikliğin unsurlarından biri Kut Zaferi’dir. Kutü’l Amare’de kazanılan bu muharebe bir müdafaa harbi değil, son zaferimizdir.

Kutü’l Amare’ye dair bu sütunda 8 Şubat 2016 ve 29 Nisan 2016 tarihlerinde iki makale kaleme aldığımızda Kut Zaferi, Kut kahramanları ve İngiliz hezimeti hakkındaki karartma el’an devam etmekteydi.

Bugün Kutü’l Amare hakkında TRT, dizi film yaptırmış, zafer, sahibiyle buluşmuştur. Bu sebeple müsterihiz. Ümid ve temenni ederiz ki halka mal olan diziyle, bil’âhire güçlü sinema filmleri hâline de gelir.

Afrin, Kut ve Mehmetçiğin, kaderin esrârlı bir cilvesiyle “gündem’’ denen akıp giden hayatla buluştuğu şu günlerde yukarıda zikr ettiğimiz o iki makaleyi müstakbel Afrin Zaferi’ne de destek olması maksadıyla üzerinde çalışılmış olarak değerli okuyucularımızla bir kere daha paylaşıyoruz:

29 Nisan 1916 saat 13.00, tarihimiz için muhteşem bir ândır.

İşte bu ânda, muhasara altındaki işgalci İngiliz tümeni, ordumuz karşısında son 300 yıldaki en büyük mağlubiyete uğramıştır.

Hayır!

Yaşanan bir mağlubiyet değil, hezimettir.

Tarihçilerin kesin hükmü budur.

Düşman ordu komutanı Townshend, kuşatma kaldırılsın diye tarafımıza 1 milyon pound altın lira bile teklif etmiş fakat paşalarımız vaki teklifi ellerinin tersiyle itmişlerdir. İstilacı İngilizler, çaresizdir; ne Sih gibi birtakım Hindli askerlerle beraber kuşatmayı yarabilmekte ve ne de Osmanlı kumandanlarını ikna edebilmektedir. Sarıkamış Harekâtı’ndan bir yıl sonra 7 Aralık 1915'te başlayan harp, bambaşka bir seyir kazanmıştır. Mehmetçik tarafından etrafı çevrilmiş sömürgecilerde açlık, hastalık ve maneviyat çöküntüsü son haddindedir.

Kibir, asalete mağlup olacaktır.

En nihayet, İngiliz komutan V.F. Townshend, eli mahkûm olarak yapılması gerekeni yapmış ve 26 Nisan 1916 saat 13.00’te Türk ordusu, önünde zelil bir hâlde baş eğmek zorunda kalmıştır. Bu, Büyük Britanya'nın aynı bölgedeki Selman-ı Pak mağlubiyetinden sonra ikinci kaybıdır. Selman-ı Pak'ın muzaffer komutanları Halil ve Nureddin Beylerdir.

İngilizlerin, Kut'ta -sonradan ölenlerle beraber- 40 binden ziyâde ölü ve yaralı verdiğini bizzat İngiliz kaynakları yazmaktadır. Birliğimiz, düşmanın 13 general, 481 zabit ve 13.300 neferini esir almıştır.

Çaresiz şekilde teslim olmak zorunda kalan general Townshend'in tabancası kendisinde bırakılır. Esir İngiliz general, önce Heybeliada'ya sonra Büyükada’ya gönderilir. Uzun yıllar buralarda yaşayacaktır. Adalara naklinden bir süre sonra küçük bir ricası olur. Kut'taki köpeğini istemektedir. Hayvan, bir mahfazayla sahibine ulaştırılır...

Bir zaman sonra da İngiliz hükûmeti bir küçük ricada bulunacaktır.

Kutü’l Amare, yahut kısaca Kut, Bağdat'ın güneyinde, Basra Körfezi'nin kuzeyinde üç tarafı Dicle Nehri ile çevrili 7 bine yakın nüfuslu bir şehrimizdi.

1914'te başlayan Cihan Harbi, 1916'ya gelindiği hâlde devam ediyordu. Harbin cereyan ettiği yerlerden biri Irak'tır. Kut da onun sahnelerinden biridir. 16 Ekim 1914'te Mezopotamya seferini başlatan İngilizler, Kut'a saldırdıklarında mağrur bir şekilde neticeden çok emindirler. Nitekim ilk ânlarda talih, onlardan yana güler gibi olur. Komutan Yarbay Süleyman Askerî Bey, yara alır; çok üzülür; üzüntüsü canı için değildir. Vatan toprağı elden gitmektense ben öleyim dercesine kendi eliyle ömrüne nokta koymayı tercih ederek şehid olur.

Komutayı muvakkaten Fazıl Paşa alır. Daha sonra ise Sakallı Nureddin Paşa, komutayı deruhte etmiş ve harbin gidişatı tamamen lehimize dönmeye başlamıştır. Düşman şaşkındır, her saldırıları püskürtülmekte, tahminlerinin ötesinde ölü vermektedirler. Nureddin Paşa, fevkalâde bir savaş taktiği geliştirmiş olduğundan İngilizler, acze düşer. İçinde içkiye varıncaya dek her şey olan İngiliz yardım gemisi Julnar, gece Dicle Nehri’nde gusül abdesti almak için suya inen bir-iki genç askerimizin şüphesi üzerine yakalanır. Erzak, askerlere taksim edilir. Artık zafer çok yakındır. Bu arada Başkumandan vekili Enver Paşa, Nureddin Paşa'nın yerine kendinden bir yaş küçük olan amcası Albay Halil Bey'i kumandanlığa tayin eder. Ancak Halil Bey, bir akıllılık yaparak Nureddin Paşa'nın planlarının zerresine dokunmaz. Bu vazife değişikliğine, Türk ordusu, zafere yaklaşmışken bölgeye Alman General Goltz Paşa'nın 6. Ordu Kumandanı olarak gönderilmesine, Nureddin Paşa'nın gücenmesi de tesir etmiştir. Zafer üzerine Halil Bey, paşalığa terfi ettirilmiş ve 1934’te de "Kut" soy ismini almıştır. Bugün Türkiye ve Irak'ta Kut soyadlı olan hemen herkes, bu harbin kahramanlarının torunlarıdır.

Osmanlı orduları,1897 Teselya Zaferi de denen Türk-Yunan Harbi’nden bu yana zafere hasrettir. Onun için bir müdafaa harbi de olsa Çanakkale Zaferi, ilaç gibi gelmiştir. Bir sene sonra İngilizlerin müthiş bir hezimete uğrayarak önümüzde diz çökmeleri ise diriliştir.

Bu utandırıcı hezimet, İngiltere’yi karıştıracaktır. Ağır kaybın sebepleri uzun uzadıya incelenirken esir İngiliz general, Büyükada'da denizi seyrederek hatıratını yazmaktadır.

Böylesine bir parlak zafer, sırf İngilizler hezimet yaşadılar diye Demokrasi Dönemi Cumhuriyet nesillere unutturulmuştur. Kutü’l Amare Zaferi, 1946 senesine kadar millî bayram olarak kutlanıyordu. 1946'da İngiliz Hükûmeti, Türkiye'de iş başında olan CHP Tek Parti Hükûmetinden bu bayramın icraattan kaldırılmasını rica edince hey'eti vekile, ricayı emir telakki edercesine muhteşem zaferi gündemden çıkartmıştır. Bu esnada Reisi Cumhur İsmet İnönü, Başvekil Şükrü Saraçoğlu'dur. Evet; İsmi bir futbol kulübü stadına verilmiş olan politikacı.

Kut'ta bir şehidliğimiz mevcuttur.

Bu büyük zaferin kahraman komutan, zabit, şehid ve gazilerine gani gani rahmetler diliyoruz. Mekânları cennet olsun.

Merak ediliyor olmalı?

-İngiliz tümenini acaba kim teslim aldı?

Bir piyade alayımız.

TBMM, 29 Nisan'ı yeniden "Kutü’l Amare Bayramı" olarak kabul ederek istiklâlimizin üstündeki bu lekeye son vermeli ve şehîd ve gâzilerimizin ruhları şâd edilmelidir.

.KUT ZAFERİ -II-

2018-01-19 02:00:00

A -

A +

İngiliz ordusu, 29 Nisan 1916 tarihinde Kut’ül Amare’de Halil Paşa komutasındaki 6. Ordumuz karşısında bozguna uğradı. İstilacı İngilizler, 23 bin ölü ve yaralı,18 bin esir verdiler...

Bu beklenmedik hezimet, Fransa'nın elini güçlendirdi. Büyük Britanya Krallığı/İngiltere, artık tek oyun kurucu olamayacaktı. 16 Mayıs 1916 günü İngiliz Sykes ve Fransız Picot, adlı diplomatlar Londra'da masaya oturdular. Bu başkentte ve bu masada dünyadan kaçırılmış gizli bir muahede/andlaşma akdediliyordu. Çarlık Rusyası, masada yer almamakla birlikte andlaşmanın tarafıydı. Trabzon'dan başlayarak Bağdat, Şam, Hicaz bölgesi başta olmak üzere 1902’den beri "Orta Doğu" dedikleri topraklar, bu üç devlet arasında paylaşılıyordu...

Gizli andlaşma, Büyük Britanya İmparatorluğuyla Fransa Cumhuriyeti arasında imzalandı. İsmi "Sykes-Picot Andlaması" olmuştu. Ama bu arada beklenmedik bir olay yaşandı. Rusya’daki 1917 Komünist ihtilaliyle işbaşına gelen Vladimir Lenin, adı geçen andlaşmayı tanımayarak içyüzünü dünyaya açıkladı. Gizlilik kalmamıştı. Ne var ki "Orta Doğu" denen Halife’nin ülkesi buna göre şekilleniyordu. Bazı yerlerin şekillenmesi ise bugün hâlâ devam etmektedir...

Andlaşmanın kimlerden gizlendiği, sorulması gereken bir sorudur. Devrin dünyasının söz sahipleri, Almanya ve Osmanlı devleti mağluptur. Diğerleri de zaten arazi paylaşımı yapmaktadır. Bu çerçevenin dışında bir tek ABD vardır. "Büyük Britanya İmparatorluğu" kılıflı İngiltere, cihan devleti yani tek süper güçtür. Fakat kendisine karşı 1776'da istiklalini kazanmış ABD'nin nefesi ensesindedir. Öyle anlaşılıyor ki bu gizliliğin sebebi Amerika’dır. İngiltere, tek başına yapamayınca üstünlüğü kaybetmemek için Fransa ve Rusya ile iş birliğine gitmiştir. Haritalar buna göre çizildi. II. Dünya Harbi'ne de bu haritayla girildi, harbin sonunda arz küre iki kutuplu oldu. Bir uçta ABD, diğer uçta SSCB yer alıyordu. "Soğuk Savaş Dönemi" başlamıştı. SSCB’nin saldığı korku büyük oldu; ömrü ise sürpriz bir şekilde kısa. Sovyetler Birliği, 1989’da dağıldı. ABD, şimdi tek süper güçtü. Şu var ki 16 Mayıs 1916 tarihli harita kendisine rağmen devam ediyordu. Sovyetler çöktükten 10-11 yıl sonra Amerika'nın sonradan "I. Körfez Harekâtı" adını alacak olan işgali yapmasının ardında bu gerçek, ihtiras ve psikoloji vardır. I. ve II. Körfez İşgali, kadük kalan BOP/Büyük Ortadoğu Projesi, Arap Baharı, Suriye Faciası, 15 Temmuz darbe teşebbüsü, Katar’da darbe teşebbüsü, Kuzey Irak’taki bağımsızlık referandumu, Kuzey Suriye üzerinden Büyük Kürdistan projesi, hudutlarımızın altında 30 bin taşeron teröristle güya ordu kurma çabası, aslında ve özünde Amerika'nın Sykes-Picot haritasını değiştirme teşebbüsleridir...

Suriye mes'elesi bu resim okunmadan sağlıklı şekilde değerlendirilemez. Bu talihsiz memlekette kimlerin birlikte çalıştığı görülmektedir. Türkiye ile ABD güya ortaktır. Buna rağmen ABD ve AB, Suriye iç harbi çıktığında Türkiye'nin daha ilk günden ısrarla istediği uçuşa yasak "Güvenli Bölge" kurulmasına asla yanaşmadılar. Bütün yapılan arada bir göstermelik hava harekâtından ibaret kaldı. Buna mukabil, Washington PKK/PYD ile iş birliğini Ankara’yı kızdırma pahasına sürdürmektedir.

Suriye, Sünnilerden arındırılırken, Kürtler, Amerikan ambalajlı Stalinci Kürtçü teröristlerin güdümüne verilmek istenmektedir. Yeni harita çalışması önce Irak'ta başladı şimdi Suriye'de devam etmektedir.

Sahadaki sıcak kapışma bitince sıra masada tereke paylaşımına gelecektir. Akdeniz'e inebilen Marksist-Seküler bir Kürt devleti kurabilme ümitleri ise her gün daha da sönmektedir. Kudüs’ü İsrail’e peşkeş çekme bu ümitsizliğin öfke tezahürüdür.

Sykes-Picot ile toprakları kendinden koparılan yeni Osmanlı Büyük Türkiye Cumhuriyeti, bütün bu oyunları bozduğu için güney hudutlarıyla güneydoğuda taciz edilmektedir.

Kut'ül Amare kahramanlarının torunları ise çelik iradeleri ve mübarek imanlarıyla arslanlar gibi vazife başındalar.

Mehmetçik'ten, yeni bir tarih, yeni bir zafer ve Kut'ül Amare kahramanlarımızın ruhunu şâd edecek yeni bir destan bekliyoruz.

Allah, yâr ve yardımcıları olsun!

Leşker-i duâ, leşker-i gazâya duâda ihmalkâr olmamalı.

Kıbleye yönelmiş dua ordusu, cephedeki ordumuzu dualarıyla desteklemeli.

.KUT’ÜL AMARE HEYECANIYLA AFRİN HAREKÂTI!

2018-01-17 02:00:00

A -

A +

15 Temmuz darbe teşebbüsü öncesinde PKK/PYD terör örgütü, 911 kilometrelik Türkiye-Suriye sınırının yarıdan fazlasını ele geçirmişti. Böylece Fırat’ın doğusuna hâkim olmuşlardı. Sırada batı yakası vardı. Buranın da işgal altına alınmasıyla Afrin’le buluşacaklardı. Bir adım sonrası Akdeniz’e inmekti. Eğer; darbe başarılı olsaydı. Bu hayal, teröristlere hakikat olmuş olarak altın tepside sunulacaktı. TSK, 2016 Temmuzunda birçok yaralar aldı. Bu vaziyet, terör örgütüyle onun sahiplerini ümitlendirdi. Ankara, öteden beri "Fırat’ın doğusuna çekilsinler!" ihtarını yapmaktaydı. Ancak ordusu kan kaybetmiş, bir darbe ile kurumları sarsılmış bir devleti kim dinlerdi?

PYD/YPG yaşadıklarımızdan cesaret alarak rahatsızlık vermeye devam edince Türk Ordusu, Hür Suriye Orduyla ittifak ederek 25 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı Harekâtı’nı yaptı. Harekât, ihanetten bir ay gibi bir zaman sonra olmasına rağmen destanlar yazılmıştı. Böylece Cerablus-Azez hattı düşmandan arındırıldı. 2017’de de El-Bab ve İdlib temizlenerek güvenli bölge kuruldu. Bunun devamındaysa Afrin ve Menbiç’in terör unsurlarından temizlenmesi mevzubahisti. Bu ihtiyaç, tâ Fırat Kalkanı’ndan bu yana zaman zaman dile getiriliyordu. Bazen alevleniyor, bazen ses çıkmaz oluyordu. Niyetimizin vazgeçilmesi mümkün olmayan bir karara dönüşmesini hızlandıran sebep, ABD’nin güya DEAŞ saldırılarına karşı Suriye ve Irak hudutlarını kontrol için 30 bin kişilik bir YPG ordusu kurma hazırlık haberi oldu. Durduk yerde ortaya çıkan ve asıl bahanesi başka olan bu haberin dayanağı da çürüktü çünkü DEAŞ pek de kalmamıştı.

Sık temas ettiğimiz o gerçeğe bir kere daha dokunuyoruz. PYD/YPG hem Moskova ve hem de Washington için vazgeçilmezdir. İki başkentin ayrı hesapları var. Sonuçta hesapların çakıştığı nokta, bölgeye tutunup burada kalabilmektir. Bu da buralı bir unsura dayanmakla olur. Moskova’nın esas müttefiki Beşar Esad ve Nusayri Baas rejimidir. Moskova, adı geçen terör örgütünü her ihtimale karşı lâzım olur diye el altında tutmaktadır. Washington ise başta Kerkük olmak üzere Irak petrolünü İsrail’deki Hayfa limanına akıtmak, Ceyhan’ı devre dışı bırakmak ve bölgede kendisine sadakatle bağlanmış, güdeceği bir devlet peşindedir. Önce sınır boyunca uzanan bir terör koridoru. Sonra Suriye, Irak, İran ve Türkiye’den koparılacak parçalarla Büyük Kürdistan’ın kurulması. Ardından da Büyük Kürdistan’ın yerine Büyük İsrail!

Bu ham hayal, 30 bin kişilik YPG sözde ordusuyla bir kere daha görülünce Türkiye, çok sert tepki verdi ve müdahale için bütün hazırlıklarını tamamladı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, üst üste yaptığı konuşmalarla harekâtın ân mes’elesi olduğunu açıklayınca Amerika, ortada kararlı ve güzü pek bir Türkiye duruşu olduğunu okuyabildi. Bundan dolayı Koalisyon Güçleri Sözcüsü Albay Ryan Dillon dün "Afrin, Amerika’nın operasyon alanında değil, bu sebeple Pentagon engel olmayacak!" diye beklenmeyen bir beyanda bulundu. "Bize ne" diye de tercüme edilmesi mümkün bu sözü isteyen, "cesaretleri yemeyince yiğitlik bizde kalsın havasındalar" diye yorumlasın isteyen, "Kürtleri sattılar" desin.

Sahaya gelince:

Esas harekât hedefi Afrin, Haleb’in ilçesidir. Güneyinde Haleb, batısında Hatay, kuzeyinde Kilis bulunmaktadır. Kürtçü eşkıya, zaman zaman buradan Amanos Dağlarına sızarak topraklarımızda terör çıkartıyor. Türkiye’nin harekâtı, bu defa da Hür Suriye Ordusu’yla yani rejim muhalifleriyle birliktedir.

Darbe ve ihanet sürecine düşürülmüş, yaralı TSK, 25 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı Destanı’nı yazmıştı.

Bu defa çok daha büyük bir zafer beklemekteyiz.

Bugün ordumuzun kuvve-i mâneviyesi yüksek, silahı noksansız ve siyâsi irade eksiksiz şekilde yanındadır. Kut’ül Amare’nin nisyândan, unutulmuşluktan ekran yoluyla şuurlara taşındığı günle çakışan Afrin ve Menbiç Hârekatı burada kalmayacaktır. Fırat’ın doğusu da bizi beklemektedir. Kıbrıs Zaferindeki eksiklik tekrar edilmemeli. Kıbrıs’ın tamamını almak varken üçte birinde kalmak; O’nu halli zorlaşmış bir mes’ele olarak bugüne dek taşıdı.

Milletin duası, Mehmetçik’le beraberdir...

Dualar, Kut’ül Amare şühedasının torunları içindir.

.ÖNCE ORDU, SONRA DEVLET!..

2018-01-16 02:00:00

A -

A +

Astana zirvesi, Türkiye, İran ve Rusya’nın garantör devlet sıfatını kazanmaları, İdlib’in çatışmasızlık bölgesi kabul edilmesi ve böylece güneyimizin 7 yıl sonra sükûnete kavuşması... Bu neticeyle Suriye, barışa doğru gidiyor gibi ümitvar bir düşünce belirmişti. Heyhat ki o ümit giderek kaybolmakta:

Bölgede saydığımız 3 devletin dışında bir de ABD var. Bu bir gerçek; diğer gerçek de herkesin düşmanının farklı olması. Güya ortak düşman DEAŞ idi; devri bitti. Son kullanma tarihi dolunca yok oldu.

PKK/PYD, sadece Türkiye ve İran için düşman. Çelişki şurada ki aynı terör örgütü, hem ABD ve hem de Rusya için dost. Washington da Moskova da adı geçen taşeronu diğerine bırakmak istemiyor. Hâliyle PKK/PYD bu iki başkent için paylaşılamayan konumdadır. Amerika’nın öteden beri sürüp gelen vahim hataları yüzünden Rusya, bugün Suriye ve Akdeniz’e yerleşmiştir. Ruslar, hiç beklemedikleri bir zamanda Deli Petro’nun vasiyetini hayata geçirmiş oldular. Beşar Esad’ın arkasında Putin Rusya’sı olmasaydı Esad da rejimi de bugüne kadar çoktan yıkılmıştı. Aksine Moskova, var gücüyle destek oldu. Rusya-Suriye münasebetleri, Astana Zirvesi ve neticeleri, Amerika’yı giderek seyirci kalmaya sürüklediğinden Washington’dakilere sonuca giden her yol mubahtır dedirtti. Önce Kuzey Irak’ta sürpriz bir şekilde bağımsızlık referandumu hamlesi yaşandı. Türkiye’nin akıllı, cesur ve kararlı tedbirleriyle Büyük Kürdistan hayali gören o hamle Barzani’nin bitmesine ve hayalin yıkılmasına yol açtı. Ardından İran karıştırıldı. Türkiye, kararlı bir duruş gösterdi, komşu İran’a destek verdi. Rusya da dışarıdan müdahaleye karşı olduğunu açıkladı. Böylece İran hamlesi de akamete uğradı.

Bu, şu demektir:

ABD, Orta Doğu'da duruma ve yerine göre müttefikleri İsrail, BAE, Suudi Arabistan ve PYD ile hareket etmesine rağmen bütün teşebbüslerde kaybeden taraf olmuştur. Arap Baharı’nda Suriye’de kaybetti, 15 Temmuz’da haçlı dünyasıyla birlikte bir ay kendilerine gelemediler, Katar’da bir şey yapamadı, Kuzey Irak hüsran oldu. En son da yargı darbesi niyetli Sarraf Dâvâsı tiyatroya dönüştü. Buna mukabil, Türkiye, Rusya, İran bölgeye dair oyun kurucu oldular. Türkiye, sadece 15 Temmuz’u değil Katar darbesini de tek başına engelledi. Fırat Kalkanı Harekâtını yaparak Kuzey Suriye’ye dair Londra, Washington ve Tel Aviv markalı kalemlerle çizilen bütün haritaları yırttı. Türkiye, bu harekâtı -hadi öyle diyelim- koalisyon güçlerine rağmen ve fakat Esad rejimi ve PYD dostu olduğu hâlde Putin’i de ikna ederek yapmıştı.

Geldiğimiz noktada Kuzey Suriye’deki manzarası şu olmuştur:

Esad’ın Baas rejim güçleri, o günden beri Muhalifleri cezalandırma bahanesiyle çatışmasızlık bölgesi İdlib’i vuruyordu. Birkaç gündür milyona doğru kabaran bir sığınmacı göçü Anadolu’ya doğru akmaya başlamış bulunuyor. Astana’da alınan karara göre İdlib’de sulhü temin bakımından Rusya, şehrin dışından Türkiye de içinden sorumludur. Hâl böyle iken huzuru teminle mükellef iki kuvvetten biri olan Moskova, saldırı için Esad’a yeşil ışık yaktı. Maksat kurulacak müzakere masalarında da Esad’ın pazarlık gücünü kuvvetlendirmek.

Diğer tarafta ise Afrin var.

Buradan Türkiye’ye karşı tehdit devam ediyor.

Ankara’nın onca ikaz ve ihtarına rağmen Rusya ve bilhassa Washington PYD’nin arkasında. Bu absürdlükler nihayet sabır taşını çatlattı. BTC/Büyük Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, birçok konuşmasında şöyle haykırdı:

-Stratejik müttefiklerimiz samimi değiller. Bu sebeple kendi göbeğimizi kendimiz keseriz. Topraklarımıza zarar verecek hiçbir harekete ve bölgede kurulacak bir devlete asla izin vermeyeceğiz. Bir gece ansızın tepelerine bineriz!!!

Son ihtar, cumartesi günü El Aziz’den yapıldı. Afrin’e bir hafta içinde müdahale edileceği ilân edildi. Hemen bir gün sonra ABD'den karşı hamle geldi. Washington yönetimi, stratejik ortağı Türkiye’ye göstermediği vefa ve sadakati PYD’ye göstererek Türkiye ve Irak sınırlarını korumak üzere PYD’nin başını çektiği sözde SDG/Suriye Demokratik Güçleriyle 30 bin kişilik bir ordu kuracağını açıkladı. Bu rakam, başlangıç sayısıdır. ABD böylece PYD’yi Rusya kullanımına bırakmadığı gibi Irak ve Suriye’de kalıcı olduğunu da göstermiş olmaktadır. Trump’ın Kudüs mağlubiyetinin de bu vesileyle öcü alınmak istenmektedir. Görünen o ki Washington, Türkiye’ye karşı keskin zikzaklar çizmekte ve Türk milletine samimiyetini daha bir derin sorgulatmaktadır. Ne var ki Moskova da Türkiye’ye karşı yalpalamakta o da kendisine dönük olarak şüpheleri yoğunlaştırmaktadır.

En azından ABD tarafıyla mesele artık gayet net şekilde belirginleşmiştir. Hibe ettiği 5 bin tıra yakın silahla PYD’nin silahlı çetesi YPG’yi ordulaştıracak, bu sözde ordunun eliyle de Kürt Koridoru denen bölgede bir PYD/PKK devleti kuracaktır. Kısacası önce ordu sonra devlet. Hemen ardından da uçuşa yasak bölge ilan edilir. Bütün bunların alınmış kararlar olma ihtimali yüksek olsa da henüz tasavvurdur. Bu tasavvur, kuvveden fiile geçmeden Büyük Türkiye Cumhuriyeti orduları, varlığımıza, ülke bütünlüğümüze ve istiklalimize kasteden bu tehlike karşısında lâzım gelen ne varsa onları icra etmelidir. Seçim sathı mailine girmemiz kimseye fırsatçılık imkânı tanımamalı. Kimse ortaklıkla vesayeti karıştırmamalı.

Dost dostluğunu bilmeli.

Düşman da haddi.

.VİCDANLI BİR İSRAİLLİ

2018-01-15 02:00:00

A -

A +

1 saat 15 dakikalık dolu dolu ve cesur bir konuşmasının sonunda O’nu tebrik etmeliydim. Hakikaten vicdanlı bir insanmış, dedikleri mazlûmların çığlığıydı.

Kimden söz ediyorum?

Yazar ve fikri takipçi Miko Peled’den:

Miko Peled, 1961 senesinde Kudüs’te dünyaya gelmiş. Dedesi, 1948’de İsrail istiklâl beyannamesini imzalayan yüz siyonistten biri. Babası ise İsrail’i kuran savaşta subay, 1967’deki Arap-İsrail Savaşında da general olarak yer almış. Arap-İsrail savaşı, 6 gün sürmüş, Amerikan-İngiliz kuvvetleriyle destekli İsrail, beleş bir harpten sonra Gazze, Golan Tepeleri, Sina ve Batı Şeria’yı işgal etmişti. İşgal, bugün de devam etmektedir...

Adı geçen genç, tahsilinden sonra İsrail Savuma Kuvvetleri Özel Kuvvetler Komando Birliğine gönüllü olarak girer. Belki de idealine kavuşmuştur. Gel gör ki bir zaman sonra hiç beklenmedik bir sebeple hayatı, vicdanı ve yönü değişir. 1997’de Kudüs’te meydana gelen bir intihar saldırısında 12 yaşındaki yeğeni Smadar ölür. Hâliyle kız kardeşinden öfke ve tepki bekler. Evet, kızını kaybeden ana, tepki ve öfke gösterir. Ancak acılı anne, suçlu olarak mağdur Filistinlileri, onların analarını değil İsrail’i görmektedir. Böyle bir ölüm ve evlâdını kaybeden bir annenin intikam duygusu yerine hakkı teslim eden konuşmaları komando muharip sınıftaki Miko’yu sarsar ve O’nu yaşananları sorgulamaya iter.

Konferansını verirken yetişkin yaşlarına işaretle dedi ki: "Eskiden Doğu Kudüs’le Batı Kudüs arasında duvarlar yoktu; ama o duvarlar, zihnimizdeydi; duvarların ötesinde Araplar yaşıyordu. Onlar ötekiydi. Onlar pisti, kötüydü. Kudüs’te doğup büyüdüğüm hâlde buraların bir zamanlar Arapların olduğunu bilmiyordum...’’

Doğu Kudüs’e, resmî zorluklara rağmen Gazze’ye gider. Bir de bakar ki öteki dedikleri, pis gördükleri, aşağıladıkları da insan. Orada da insanlar işlerine-güçlerine koşturmaktalar. Orada da trafik var. Bir farkla ki o insanlar, insanca yaşama şartlarından mahrumlar. İlaç, doktor, hastane, gıda, eğitim ve yaşamak adına, geçim adına, refah adına ne varsa onlar bunlardan mahrumlar. Sudan bile mahrumlar, elektrikten mahrumlar.

Gördükleri, yaşadıkları, sorgulamaları O’nu zihnen bir başka insan olarak şekillendirir:

Miko Peled, Cumartesi sabahı Bahçeşehir Üniversitesi konferansa salonunu dolduran üniversite gençliğine kelimelerin üstüne basa basa "Cenevre Sözleşmesine göre soykırımın tarifi yapılmıştır. İsrail, Filistinlilere 70 yıldır soykırım yapıyor. Bundan dolayı İsrail terörist devlettir. Türkiye, İstanbul’daki zirve ve BM’de Kudüs için önemli işler yaptı. Sn. Erdoğan, 'İsrail bir terör devletidir' derken haklıdır’’ dedi...

İsrail vatandaşı olan konuşmacının verdiği bilgiye nazaran nüfus ortalamasına vurulduğunda en fazla doktoralı insan sayısı Gazze’dedir. Ne var ki hiçbir imkâna sahip değiller. Miko Peled şöyle diyordu: "Ben bu topraklara İsrail demiyorum. Burası Filistin’dir. Antik Çağda Filistin’de yaşadıklarını söyleyerek 3 bin yıl sonra gelip buraya yerleşenler, 60 sene evvel buraların sahibi olan insanlara vatanlarını iade etmiyorlar. Bütün bu sebeple Siyonist olmak da İsrail Devletinin kurulması da büyük suçtur..."

Sık sık şunu diyordu: "Gazze, İstanbul’dan uçakla iki saat, Tel Aviv’e ise yürüme ayak yarım saat. Ama onlar her şeyden mahrumlar. Onlar, yokluk içindeler. Bizse beri tarafta bolluk içindeyiz. Bir defasında Gazze’deki arkadaşıma yanlarına nasıl gelebileceğimi sordum; metro ile gelebilirsin dedi; şaşırdım. Meğerse Mısır tarafında tünelden geçip gidebileceğimi söylüyormuş. Gittim; fakat Mısır idaresi kötülükte İsrail’den geri değil!.."

İki isme bilhassa dikkat çekti:

"Ghassan Knafani" Filistinli bir hikâye yazarıymış. 1972’de şehit olmuş. Kısa müthiş hikâyelerle Filistinlilerin dramını anlatıyormuş. Eğer; kitapları Türkçe’de çıkmamışsa mahcup olmaya mecburuz.

Diğer ismi biliyorsunuzdur:

12 yaşında iken işgalci İsrail askerini tokatlayan Ahed Tamimi. Son Kudüs kavgasında İsrail polisi, hiçbir gerekçe mevcut değilken O’nu evinden alıp annesiyle beraber nezarethaneye attı. Belli ki bu vesileyle 4 yıl öncenin intikamı güdülmekte. Sn. Peled, sosyal medyada #freeAhedTamimi diye başlatılan çağrıya destek verilmesini istiyor.

Geçen hafta bir video seyretmiştim. Haaretz gazetesinde sütun sahibi olan Gideon Levy, Filistinlilere yaptığı zulümlerden dolayı İsrail’i şiddetle kınıyordu. Bu isim, 1978-1982 arasında İşçi Partisi Genel Başkanı olan Şimon Peres’e danışmanlık yapmış. Davetiyeyi alınca, evvela onu dinleyeceğimizi sanmıştım. Hayır değildi. Bu defa bir generalin oğlunun gözünden Kudüs söz konusuydu...

Bahçeşehir Üniversitesi, önemli bir hizmete imza atmıştı. Mütevelli Hey’et Başkanı Sn. Enver Yücel, eserleşen bu çığlığı Türkçe’ye de İbranice'ye de çevirecekleri haberini verdi.

Netice şudur:

1-Filistin’in işgal altında olduğunu, Filistinlilerin mağdur edildiğini vicdanlı insanlar giderek kabul etmektedir.

2-Türkiye’nin Kudüs siyaseti doğrudur.

3-Eğitimli Filistinlilerin orada veya burada üretime kazandırılmaları gündeme alınmalıdır.

4-Türkiye, Siyon zulmüne isyan eden Yahudilerin seslerini dünyaya duyurmakta onlara yardımcı olmalıdır.

.SİYASETTE TEKLİF VE TENKİT

2018-01-11 02:00:00

A -

A +

Türkiye, yeni yılda siyasete hızlı bir şekilde girdi. Devlet Bahçeli’nin hafta başında medyanın Ankara temsilcileriyle yaptığı kahvaltılı basın toplantısındaki konuşmasında 3 Kasım 2019 seçimlerinde MHP olarak Recep Tayyip Erdoğan’ı destekleyeceklerini açıklaması, gündemin zirvesine oturdu.

Bu söz konuşulmaktayken Sn. Bahçeli, salı günkü grup toplantısında ‘’desteğimiz, 3 Kasım seçimiyle sınırlı kalmayacak, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Etme Sistemi tam otursun diye sonraki 5 yılda da destek vermeye devam edeceğiz’’ dedi. Gündem bir kere daha alevlendi. Salı öğlen saatlerinde de AK Parti’nin grup toplantısı vardı. Bu toplantıda Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, ‘‘Cumhurbaşkanlığı için verdiği destekten dolayı Sn. Devlet Bahçeli’ye şahsım, partim ve milletim adına şükranlarımı sunuyorum’’ dedi. Kelimeler, özenle seçilmişti ve samimiyetle dile getiriliyordu. Asıl haberse toplantı sonrasında çıktı. Devlet Bahçeli, hafta başındaki konuşmasında Sn. Erdoğan’ı imâ ederek davet gelmesi hâlinde milletvekilliği seçimiyle alakalı Cumhur İttifakı, Cumhurbaşkanına destek ve ilgili mevzuatı yani seçim kanunu, partiler kanunu ve uyum kanunlarını görüşebileceklerini dile getirmişti. AK Parti meclis grubu toplantısından sonra haberciler, bu dâveti Sn. Erdoğan’a sordular:

-Davet ettim, cevap bekliyorum, dedi.

Bu cevap bir kere daha gündemi silkeledi. Akşamüstü de randevunun yeri ve günü belli oldu. Çarşamba 16.00’da Külliye’de buluşacaklardı. Bu sebeple dün dikkatler, bu görüşmeye kilitlenmişti.

Şu yazdıklarımız, bilinen bir keyfiyetken onları neden tekrar ediyoruz?

Bir gerçeğe dikkat çekmek için:

Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli, rakipleri karşısında âdeta tek kale oynamaktalar.

Bu iki lider gündem olacak iş, icraat, fikir ve projeler ortaya koyarken muhalefet ortalarda yoktur. HDP zaten silindi gitti. Bundan böyle bu partinin bir varlık ifade etmesi mümkün değil. Türkiye partisi olma iddiasından çukura kadar geriledi.

Geriye CHP kalmakta:

CHP ise Türkiye doğrularını, duracağı yeri, söyleyeceği sözü, millî ve yerli olmayı, kiminle yol arkadaşlığı yapacağını, kimin inandırıcı ve kamuoyunu ikna edecek şekilde parti sözcülüğü yapacağını bilemiyor. Bu parti, şu günlerde iki şeyle meşgul. Biri il ve ilçe kongrelerindeki kavga-dövüş ve saldırganlıklar. Diğeri de Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin dediklerine veya yaptıklarına ucuz kahvehane ağzı, bayat ve ödünç sözlerle cevap verme ve bunu da siyaset yapma zannı.

Bakınız, BTC/Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, “terör örgütleriyle mücadelemiz, Çanakkale’den, Sarıkamış’tan ve Medine Müdafaası’ndan farksız’’ diyor. Bu üretilmiş bir hayal değil, bir tehlikeye dikkat çekmedir. Hem Cumhurbaşkanı ve hem de MHP Genel Başkanı, New York’ta Rıza Sarraf hakkında açılıp Hakan Atilla aleyhine döndürülen tertip davanın 15 Temmuz darbe teşebbüsünün devamı olduğunu söylüyorlar. Bu gerçeği görmek için devlette veya siyasette bir isim olmaya da gerek yok. Defalarca yazıldı ve konuşuldu.

15 Temmuz, hem darbe teşebbüsü ve hem de haçlı işgali saldırısıydı. Türkiye, bugün bir Kurtuluş Savaşı’ndadır. II. Kurtuluş Harbi’ni vermekteyiz. Karşımızda yine 7 düvel ve bu defa bir de onların taşeron örgütleri var.

Vaziyet böylesine hayat-memat/ölüm-kalım mes’elesiyken CHP’nin istikbalimiz adına bir teklif ve fikir üretemeyip günü geçmiş politik söylemlerle politika yapması sadece zaman israfına yol açmaktadır.

Türkiye, haçlı taarruzlarına rağmen kalkınmakta. Dünya Bankası bile 2017 için yüzde 6 kalkınmayı beklediğini açıklamak zorunda kaldı. Büyüme devam etmekte, terörün kökü kazınmakta, İİT işletilmekte, BM’de sonuç alınmaktadır. Ülke, gelecek yıl sonunda parlamenter sistemi bırakıp Cumhurbaşkanlığı Sistemine geçecektir. Bunlar yaşanırken ve yaşanacakken CHP’nin bir teklifini, projesini yeni bir fikrini gören, duyan işiten var mı? Biz de Yenikapı Ruhu’na bağlıyız dedi mi? ‘’Patron Çıldırdı!’’ gibi işportacı ağzıyla konuşma, tenkit zannediliyor.

Seçimlerde görülecektir. MHP, bu seviyeli ve sorumlu siyasetiyle daha fazla oy alacak, daha fazla milletvekili çıkartacak ve yeni sistemde icranın bir parçası olacaktır.

‘’Ana Muhalefet Partisi’’ yani ikinci en sorumlu parti, bir türlü Tek Parti, zihniyet ve günlerinden kurtulamadı. Kitle partisiyle hizip partisi olma arasında savrulmakta.

CHP sözcülerinin MHP Genel Başkanı’na isnat ettikleri “patron partiye kilit vurdu’’ sözü esas ana muhalefet partisi için mevzubahis. CHP, 2023’ten sonraya vâkıf olarak çıkarsa sevinsin.

Hep konuşma,

Hep tenkit etme.

Biraz da iğneyi kendine batır.

Biraz da fikir üret, teklif getir ortaya proje koy.

.CUMHURBAŞKANINA DESTEĞİN TAHLİLİ

2018-01-10 02:00:00

A -

A +

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, önceki günkü basın sohbetinde 3 Kasım 2019’daki Cumhurbaşkanlığı seçiminde partisinin Recep Tayyip Erdoğan’a destek olacağını açıklamıştı. Sn. Bahçeli, bu dediğini dünkü parti grup toplantısında bir kere daha tekrarladı. Buna göre şayet iki parti arasında bir Cumhur İttifakı olursa MHP ve AK Parti, 3 Kasım 2019’daki milletvekili seçimlerinde ittifak kuracaklardır. Eğer ittifak kurulamazsa MHP kendi kadrolarıyla seçime gidecektir. Cumhurbaşkanlığı seçiminde ise Sn. Erdoğan her hâl-ü kârda desteklenecektir.

Şu malûmat onu göstermektedir ki 3 Kasım 2019 akşamındaki netice bu günden bellidir. İnşallah bir elem-keder olmadıkça Türkiye, 4 Kasım 2019 Sabahı Recep Tayyip Erdoğan’la “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi”ne geçecektir. Başbakanlık olmayacak, Cumhurbaşkanı işinin ehli herhangi bir insanı alıp bakan olarak tayin edebilecek, meclis kanun ve denetleme yaparak daha hızlı ve verimli çalışacaktır.

Devlet Bey, dünkü grup toplantısında “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Etme Sistemi iyice yerine otursun diye 2019’dan sonraki 5 yıl boyunca da desteğimizi devam ettireceğiz” dedi. Böylece bu kıymetli destek bugünden itibaren 7 yılı içine almaktadır. Yakın maziyi de düşünürsek 10 yıllık bir destek mevzubahistir. Bunları söylemek, bir başka partiye alabildiğine destek olmak yürek ister. Bunu ancak hiçbir diyet borcu bulunmayan, partisine, teşkilatına tam hâkim olan liderler yapabilirler. Siyasi hayatta bir grubuna, teşkilatına hâkim liderler vardır, bir de parti ve teşkilatına muhtaç hatta mahkûm genel başkanlar. Lider şahsiyetine malik olan insanlar, tek başına da kalsalar doğru düşündüğünü söylemekten ve doğru bildiğini yapmaktan geri durmazlar.

-MHP bir siyasi parti ve Devlet Bahçeli de onun genel başkanı olduğu hâlde neden Cumhurbaşkanı adayı olmuyor veya partisi aday çıkartmıyor?

Devlet Bey, devlet, millet ve istikbal için faydalı olan siyaseti yapmaktadır. Ne demek istediğimizi şöyle açıklayabiliriz:

Günü geldiğinde ortaya çıkan adaylara göre TBMM’de hangi partiden kimin Başkan seçileceği bellidir. Buna rağmen bazı muhalefet partileri aday gösterirler, o adaylar küçük bir oy alır fakat neticede güçlü olan aday başkan olur. Bazen de hiçbiri seçilemez sonu hüsranla biter. 12 Eylül 1980 Darbesinin gerekçelerinden biri TBMM’nin aylar boyu tur üstüne tur yapılmasına rağmen Başkanını seçememe ayıbını yaşamasıydı.

3 Kasım 2019’da bir MHP veya CHP’linin Cumhurbaşkanı seçilemeyeceği bellidir. 50+1 sebebiyle AK Parti adayının seçilebilmesi de kesin değildir. Daha bugünden türlü oyun, tezgâh ve ittifaklar kurulmakta. Seçim tarihi yaklaştığında daha da kurulacaktır. Vaziyet o ki AK Parti-MHP Cumhurbaşkanlığı aday ittifakı olmazsa Türkiye’nin 3 Kasım 2019’da Cumhurbaşkanını seçmesi zordur. O gün Cumhurbaşkanı seçilemeyince bu defa seçim turları başlayacak, belki aylar geçecek, döviz yükselecek, yatırımlar duracak, yabancı sermaye gelmeyecek, borsa çökecek ve ülke kargaşaya sürüklenerek kazanılmışlar önemli ölçüde kaybedilecektir. Bu, 15 Temmuz’da devleti kuşatıp ülkeyi işgal etmek isteyenlerin arayıp da bulamadığı bir manzaradır. 12 Eylül öncesinde sokak eylemleriyle bir algı operasyonu tertiplenmiş ve ordu, toplum için kurtarıcı olarak gösterilmişti. Bahsettiğimiz hadise -Allah muhafaza- hakikat olup da turlar bıktırma noktasına gelince bu defa da yabancı güçler kurtarıcı olarak algılatılır.

Devlet Bey ve Tayyip Bey’le birlikte diğer bazı aklıselim sahibi vatanperver siyaset ve devlet adamları da bunu görmekteler. Bu sebeple Devlet Bahçeli’nin verdiği bu destek fânileri aşan bir vatan borcudur. Milletvekilli seçimlerinde de Cumhur İttifakı iyi olur. Zira 2019 Genel Seçimleriyle birlikte milletvekili sayısı 50 vekil artarak 600 olacaktır. AK Parti’nin çıkartacağı milletvekilleri ve AK Parti listeleriyle garanti altına alınmış yüksek sayılı MHP milletvekilleri toplamı 12 Eylül’ün mevcut ve yamalı anayasasını kökten değiştirerek sivil, yerli ve millî bir anayasa yapmalılar. Mahalli seçimlerde bile iki partinin de kazanacağı kısmi bir dayanışma mümkündür. İki sayın lider, herhalde bugün bunların hepsini çok tafsilatlı şekilde görüşeceklerdir.

Bu denli hayati bir desteği göremeyip Devlet Bahçeli için olur-olmaz laflar edenler, politika girdabını aşamayanlardır. Onların ufukları ileriyi görmeye elverişli değil. Devlet Bey, “ben değil, fikrim iktidar olsun” diyor ve fakat bu lisanı hâli bazıları anlamıyorlar. Bugün milliyetçilik adına yapılmayan ne vardır? Kaldı ki “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi”, Devlet Bahçeli’nin teklifidir. 16 Nisan 2017 Referandumundan önce Sn. Erdoğan ve AK Parti, “Başkanlık Sistemi” diyordu. Hadise, kilitlenmek üzereydi ki bu noktada MHP genel başkanı devreye girdi ve Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ni teklif etti. İki partinin dayanışmasıyla anayasa değişikliği yapılarak referandum fiilî ittifakla kazanıldı. Sn. Bahçeli, bugün aynı zamanda fikrine sahip çıkmaktadır.

.DEVLET BAHÇELİ

2018-01-09 02:00:00

A -

A +

MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli, dün basın mensuplarıyla yaptığı sohbet toplantısında bir kere daha ismine yakışır bir tarz ve üslupta konuştu.

İleride bugünler üzerine tarih kitabı yazacakların Sn. Bahçeli’nin devlet hayatındaki meşakkatli günlerde nasıl da büyük fedakârlık ve feragatler ortaya koyduğunu takdirle bahsedeceklerini tahmin ediyoruz.

Ayrı bir siyasi partinin genel başkanı olduğu hâlde gerektiğinde siyaseti de menfaati de bir kenara bırakıp Türkiye’nin bekasına, birliğine, dirliğine, değerlerine ve istiklaline mutlak öncelik vermesi herkesin göstereceği bir fazilet değildir.

Devlet Bey, gayet sarih bir şekilde 3 Kasım 2019’da MHP’nin Cumhurbaşkanı adayı göstermeyeceğini ve kendisinin de aday olmayacağını bugünden haber verdi. Bunu söyleyen Sn. genel başkan, aralarından ayrılan birkaç ismin de dâhil olmasıyla partisine dönük bir rakip parti çıkışının farkındadır. Buna rağmen böyle konuşabilmekte. Demek oluyor ki Devlet Bahçeli, partisinden de dava arkadaşlarından da emindir. Devlet Bey’in dediği mealen ifade edilirse Türkiye’nin birlik ve dirliğini muhafaza etmek ve içeride kaos çıkmaması ve dışarıdaki ateşin ülkemize de sirayet etmemesi için ayrıca aday olup bölünme ve zaafiyete sebebiyet vermemek maksadıyla aday olmamaktadır.

Sn. Bahçeli, geçtiğimiz aylarda siyasete “Cumhur İttifakı” diye bir kavramı kazandırmıştı. Bu konu, hem MHP ve AK Parti’nin ve hem de her iki genel başkanın gündemindedir. Hayat bulması partiler kanunu, seçim kanunu ve uyum kanunlarıyla mümkün olacaktır. Ve herhâlde olacaktır. İşaret ettiği bir mevzu daha oldu. Doğrusunu söylemek lazımsa bu mevzu, gündemden düşmüştü. Devlet Bey, bütün bu fikir tavır ve desteklerini iki zemine oturtmaktadır. Biri istikrar odaklı olup yukarıda sıraladığımız vakıalar ve diğeri de ‘Yenikapı Ruhu’dur. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsünden sonra AK Parti, CHP ve MHP genel başkanları ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan İstanbul Yenikapı’daki devasa mitingde bir araya gelmiş ve Türkiye’nin âli menfaatlerinin her şeyin üstünde olduğuna dair mutabık kalmışlardı.

MHP genel başkanı buna atıfta bulunmaktadır. Şu da bir gerçek ki darbe teşebbüsü ve Yenikapı Ruhu, AK Parti ve MHP’yi birbirine daha çok yaklaştırmıştır.

Devlet Bey, ayrıca 2019’da yeni Hükûmet kurulurken pazarlık yapmayacaklarını da söyledi. Küçük hesaplar peşinde olmadıklarına işaret etmekte. Abdullah Gül ile alakalı olarak “Abdullah Gül’ün böyle bir süreçte ben adayım diye ortaya çıkması izah edilir bir durum değildir” demesi de doğrudur ve dostça bir ikazdır. Ayrıca Sn. Gül’ün şunun bunun telkinine kapılmamasını tavsiyesi de yerindedir.

Kısacası, yarınki tarihçilere bırakmadan bugünden diyelim ki:

-Sn. Devlet Bahçeli, bir Türkiye sevdalısıdır. Devlete, millete ve milletin dinî ve millî değerlerine âşıktır. Bunlar uğruna yapmayacağı fedakârlık yoktur. Bunu yaparken de kim ne demiş diye dönüp bakmayan bir ciddiyet ve sözünün eri olan bir haysiyettir.

Bu devlet, bu devletin başındaki sultanların icap ettiğinde öz evlatlarını feda etmesiyle bin yıldır yaşamaktadır.

Feragat ve fedakârlık olmazsa olmaz millî hasletlerimizdir. Örfe riayet ve ülü’l emre itaat bu Büyük Milleti, zamanın derinliklerinden taşıyıp getirmiştir.

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “Birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahi vardır” buyurmaktalar.

Devlet Bahçeli, Şanlı Peygamberinin yüce buyruğuna baş kesmektedir.

.KEFENLERİ KAR OLDU!

2018-01-08 02:00:00

A -

A +

5’li yaşlarımda olmalıydım; merhum babam, dostlarıyla konuşurken "Sarıkamış" diye bir yerden bahsediyorlardı. Bu kelime nedense hafızama nakşoldu kaldı. Sonraki yıllarda "Sarıkamış" dendiğinde gözümde uzamış sarı kamışların doldurduğu sazlı bir dere canlanırken bir gün gelip de hayalimdeki Sarıkamış’la hakikat ikliminde buluşacağımı o zaman düşünmem elbette mümkün olamazdı.

Üniversite içi ve önündeki anarşiye rağmen İstanbul Hukuk Fakültesi’nden mezun olabilince hemen askerliğe müracaat ettim. Polatlı Topçu ve Füze Okulu’nda asker elbisesini giydiğimde takvimler, 3 Mart 1975’i gösteriyordu. 4 aylık bir eğitimden sonra diplomamızı alarak yedek subay olmuştuk. Sıra kur’a çekmeye gelmişti. Yüzlerce yedek subay, heyecanla ellerini torbaya daldırıyorlardı. Sıra bana geldiğinde kur’ayı çektim; kâğıtta "Sarıkamış" yazıyordu. Gülerek yerime koşuyordum ki kur’ayı çektiren subay hayretini gizleyemedi. Dediği bugün bile kelimesi kelimesine aklımdadır:

-Hem Sarıkamış, hem gülüyorsun?!

Döndüm ve aynen şöyle dedim:

-Sarıkamış, bu vatanın bir parçası değil mi?

9. Tümen, 9. Topçu Alayı Uçaksavar Bölüğü’nden teğmen rütbesiyle terhis olduğumda 2 Eylül 1976’ydı. Bir yılı aşkın bir süre 2 bin 100 metre yükseklikte o çocukluk hayalimdeki Sarıkamış’taydım. En az 8 ay bütün çevre, gözün gördüğü her yer, karlarla kaplı ve bembeyazdı. Toprak hasretini orada yaşadım. Karşımızda kefene sarılmış bir şehidi hatırlatan Allahuekber Dağları, bütün heybetiyle yükseliyor, ova kaymak tutmuş bir engin kâse gibi uzayıp gidiyordu. İki kalın yün çorap ve iki kalın eldiven giymek zorunda kalıyorduk. Çarşamba akşamlarıysa postallarımıza geçirdiğimiz hedik’lerle ormanlık bölgeye gece tatbikatına gidiyor, bahar gelince de 2 bin 300 metre yükseklikte tatbikata çıkıyorduk. Bugün dahi o günkü askerlerimizden bizi arayanlar vardır.

Tarihe şahitlik adına söylemeliyim ki o günkü Sarıkamış’ta bile çok zor, çok çetin bir askerlik yaptık. Bunda toplum psikolojisinin derin etkisi olduğu kanaatindeyim. Önce 1293/1877 Türk Rus Harbi’ni yaşamış, 5 asırlık vatan Rumeli’yi ve Kuzeydoğu Anadolu’yu yitirmiştik. Onu I. Dünya Harbi, Sarıkamış ve Çanakkale kayıpları takip etti. I. Dünya Harbi’ndeki 1 milyon kaybımızın en az üçte biri bu iki cephededir. 22 Aralık 1914 ve 5 Ocak 1915 tarihleri arasında cereyan eden "Sarıkamış Muhasara ve Meydan Muharebesi", 3. Ordu’nun 1 buçuk aylık bir çabaya rağmen Moskof’u püskürtememesi yüzünden başlamış ve fakat korkunç kar ve kışın da varlığıyla savaş kaybedilmiş, Allahuekber Dağları'ndaki ana kuzusu Mehmetcikler "Allah Allah" diyerek bir daha uyanmamak üzere derin uykulara dalmış, karları kefen olmuştur. Bu facianın ardından II. Cihan Harbi gelmişti. Kanlı diktatör Stalin, Kars, Ardahan ve Boğazları istemişti. Bu tehlike ve hava askerlik günlerimizde hâlâ kendini hissettiriyordu. 9. Tümen’in varlık sebebi, bir Rus istilasında düşmana set çekmek, geçit vermemekti. ‘70’li yıllar, komünist tehlikenin tehditler yağdırdığı zamanlardı. Sarıkamış, o gün de bir cepheydi.

Sarıkamış şehid ve gazileri için yakılmış yürek paralayıcı ağıtlar, doğrudan insanın yüreğine dokunur, gözlerinden yaşlar akıtır. Bir ananın 5 aslan evlâdını birden Sarıkamış’ta şehid vermesi her şeyi anlatmaya yetmez mi?

Biz, terhis olduktan sonra da askerlik yaptığımız yeri unutmadık.

Kendisi mütevazı, ismi şanlı bir ilçemiz olan Sarıkamış, uzunca seneler boyu sohbetlerde yoktu. O’nu geniş kitleler önünde yeniden gündeme taşıyan Sarıkamışlı Prof. Dr. Bingür Sönmez oldu. TV programları yaptı, kitaplar yazdı, Sarıkamış Harekâtı’nın yıl dönümünde bölgeye geziler düzenledi. Bingür Hoca’nın dâvetlerine çok kere iştirak ettim. Görüp yaşadıklarımı yazdım ve ekranlarda anlattım. Bir gidişimizde Cıbıl Tepe’ye Türkiye’nin en uzun gönderli bayrağını diktik. Tepenin adını "Bayrak Tepe" diye yazdım öylece resmîleşti. Ayrıca Allahuekber Dağları'na çıktık. Şehid ve gazilerimize oradan dualar okuduk. O günleri tahayyül ettik. Şimdi artık bu mes’ele devlete ve millete mal oldu. Bakanlar ve binlerce vatandaş Sarıkamış Yürüyüşü’ne katılmakta, TV’ler o yürüyüşü naklen vermekte.

Birkaç yıl öncesine dek Kut’ül Amare diye bir hadise bilinmiyordu. Sarıkamış karlar altında, Kut’ul Amare kumlar altında kalmıştı. İki yıl kadar evvel O’ndan hem bu sütunda uzun-uzadıya bahsettik ve hem de ekranlarda anlattık. Kut, hezimete uğramış İngiliz alınmasın diye nisyana terk edilmiş bir zaferimizdi. TRT, Kut’ül Amare’yi film yaptı. İnşallah Diriliş-Ertuğrul ve Payitaht-Abdülhamid dizilerindeki başarı tekrarlanır, hatta onları geçer. Payitaht’ın cuma günkü bölümü zirve yaptı.

Sarıkamış Harekâtı da dizi yapılmalı.

Tarihî filmlerimiz önce dizi sonra sinema filmi olmalı.

Bir ay kadar önce Ayla filmini gördüğümde bana "nasıl buldun?" diye sordular.

Cevabım şu oldu:

-Türkler, bu işi öğrenmiş.

Karlarda yatarlar şerefli-şanlı

Kimisi vurulmuş nur yüzü kanlı

Kimisi nevcivan tâze nişanlı

Boynu bükük melül gözü yoldadır

.ABD’NİN HUKUKLA İMTİHANI!

2018-01-05 02:00:00

A -

A +

“İran Azerisi ve Türk iş adamı” diye bilinen, aileden zengin Rıza Sarraf, meçhul bir sebeple gittiği veya götürüldüğü Amerika’da 19 Mart 2016’da gözaltına alındıktan sonra çıkartıldığı mahkemece tutuklandı. Kendisine İran’a yönelik yaptırımları delme, banka dolandırıcılığı, kara para aklama gibi toplam cezası 55 yılı bulan 7 ayrı suç isnat edilmekteydi…

Halk Bank Genel Müdür Yardımcısı Mehmet Hakan Atilla ise işi ile alâkalı olarak gittiği Amerika’dan yurda dönerken 27 Mart 2017’de New York’taki JFK hava limanında gözaltına alınıp tutuklandı.

Türkiye’nin baskın kamuoyu, Rıza Sarraf’ın tutuklanmasını bir FETÖ oyunu olarak gördü. 17/25 Aralık Yargı Darbesi’nin punduna getirilerek ve Amerika’nın adalet hissini kaşıyarak bu yolla yeniden başlatmışlardı. Hakan Atilla’nın dâvâya dâhil edilmesi de 17/25 Aralık’ın Amerika ayağının bir oyunuydu. Böylece O’nun şahsında Türk Hükûmetinden intikam alınmak istenmekteydi. Bankacı bürokratın ilk duruşmada tahliye edileceği gibi bir düşünce vardı. Soruşturma ve yargılama Rıza Sarraf üzerinden gitmekteydi. Sürecin adı “Zarraf Dâvâsı”ydı. “Zarraf, Amerika’ya karşı denmekteydi.

Hâdise böyle seyrederken Türk tarafı, mahkeme yargıcı Richard Berman’ın cemaziyyel evvelini ortaya çıkarttı. Bu kimse, bir FETÖ yapılanması tarafından 8-9 Mayıs 2014 tarihinde bir toplantıya moderatör olarak çağrılmış, yedirilmiş içirilmiş ve uğurlanmıştı. Kaldığı otelin gecelik faturasının kabarıklığı şaşırtmaktadır.

Türk tarafı ayrıca FETÖ firarisi eski komiser yardımcısı Hüseyin Korkmaz’ın mahkemeye çalıntı deliller sunduğunu da isbatlamıştı.

Esas isim Rıza Sarraf ve ikinci derecede Hakan Atilla olduğu halde dâvâ iddia, müdafaa, çapraz sorgulama şeklinde kendi usulü içinde giderken Rıza Sarraf, inanılması zor bir iş yaparak 26 Ekim 2017 günü hakkındaki bütün suçlamaları kabul ederek savcılıkla iş birliğine girişti. Bunun üzerine bu kimse o ândan itibaren Hakan Atilla dâvâsının aleyhte konuşan şahidi oldu. Suçlamalar ve 55 yıl unutulmuştu.

22 Kasım’da başlayan duruşmayla artık “Atilla Amerika’ya karşı”ydı.

Amerikan muhakeme sistemine göre dâvâyı önce jüri görecekti. 3 Ocak 2018 Günü New York’taki mahkemede 12 kişilik jüri hey’eti toplanıp iddia ve müdafaaları dinledi ve Hakan Atilla’yı aleyhindeki 6 müsned suçun 5’inden suçlu buldu. 11 Nisan günü Richard Berman başkanlığındaki mahkeme, iddia ve müdafaayı dinleyip jüri mütalaasını da değerlendirdikten sonra hükmünü verecek. Sanığın, hükmü temyiz etme hakkı vardır.

Verilere dikkatle bakıldığında görülecektir ki dâvâların her ikisi de Gezi İsyanı, 17/25 Yargı Darbesi ve 15 Temmuz Cunta Darbe teşebbüslerinin devamıdır. Jüri kararının birkaç saat gibi kısa bir zamana sığdırılması ve tam da İran’daki “Gezi Kalkışması”nın yaşandığı saatlere denk gelmesi ilginçtir

Dâvâda şeklen Amerikan adaleti görünmekteyse de esasında Amerika’da çeşitli kademelere sızmış malûm örgüt, arkadaki Karagöz oynatıcısıdır. Bunlar hasım taraftır. Mahkeme yargıcı, hasım tarafın dostu olmakla tarafsız değildir.

Dahası var:

Eski New York Güney Bölgesi Savcısı Preet Bhara, 19 Aralık günkü duruşmada mahkeme salonunun ön sırasında oturmuş duruşmayı dinliyor ve mevcudiyetiyle mahkeme hey’etine mânevi baskı yapıyordu. Zarar verici faaliyetleri sebebiyle Türkiye Devleti bu kişi hakkında dâvâ açmıştır. Yargılama devam etmektedir. O gün duruşma biter bitmez yargıç ve savcılara koşup onlarla konuşarak telkinleriyle dâvâya yön vermeye çalışmıştır.

Bitmedi:

3 Ocak günü mahkeme savcısı, eski Bankalar Yeminli Murakıbı, 17/25 Aralık firari sanığı Osman Zeki Canıtez’in hazırladığı raporu jüri hey’etine delil olarak sundu. Oysa dâvâ dosyasında böyle bir delil yoktur. Usul icabı istenildiği zaman delil verilemez, şahit dinletilemez.

Yine bitmedi:

Türkiye’den resmî evrakları çalıp New York’taki mahkemeye götüren firari eski komiser yardımcısı Hüseyin Korkmaz, mahkemedeki çapraz sorgulamada FBI/Federal Soruşturma Bürosu’ndan 50 bin dolar aldığını ve ikamet ettiği evin kirasının da savcılık tarafından ödendiğini ikrar etmek zorunda kalmıştır.

Diğer taraftan “buradan çıkmak için her yalanı söylerim!” diyen bir Rıza Sarraf’ın dediklerinin doğru kabul edilmesi hukuk mantığına aykırıdır. Rıza Sarraf şayet akıl hastası değilse malzeme olarak kullanılmış ve Hakan Atilla aleyhine de konuşturulmuştur. Yargılanan ve ceza verilmek istene, sanığın şahsında Türkiye’dir.

11 Nisan’a çok zaman vardır.

Ankara, hem duruşma için ve hem de temyiz için savunma avukatlarını çok iyi çalıştırmalıdır.

Halk Bankası, hakkında hiçbir dâvâ açılmamıştır. Genel md, bahsedilen iddiaları, çalıştığı bankada yapmadıysa nasıl gerçekleştirmiş olabilir? Bankanın dâvâya dâhil edilmemiş olması sanığın suçsuzluğunu gösterir. Delil getiren bir kişi, FBI’dan para aldığını itiraf etmiş diğeri de daha evvel mahkemeye vermemiş olduğu raporu delil iddiasıyla jüriye vermiştir. Hâkimin taraf olduğu apaçık ortadadır. FETÖ’cülerin bu 12 jüri üyesini türlü imkânlarla yanlarına çekme ihtimali göz ardı edilemez. Hukukçu olmadıkları hâlde 12’sinin birden aynı görüşte birleşmeleri dikkat çekicidir.

Türk tarafı bunları yapmalı ve fakat ABD adalet bakanlığı da FETÖ dostu Richard Berman’ı bu dâvâdan alıp hukuk sorumluluğu taşıyan ve ne yaptığını bilen bir hâkimi yerine vermelidir. Şu vaziyet ve bu mahkeme hey’eti, âdil bir karar vaad etmiyor.

Ne Rıza Sarraf hakkında.

Ne Hakan Atilla hakkında.

55 yıl ve 7 suç bir ânda nasıl yok sayılır?

Cihan Devleti, adaleti saygı uyandıran devlettir.

Karşımızda ise adalet değil, politika ve menfaat ilişkileri var.

.İSRAİL İÇİN ÇEVRE TEMİZLİĞİ

2018-01-04 02:00:00

A -

A +

Şu günlerde iki olay birbirine eş zamanlı gitmekte; biri İran’daki sokak gösterileri diğeri de İsrail’in Kudüs’ün tamamını mülkiyetine geçirme fütursuzluğu.

ABD Devlet Başkanı Donald Trump, 6 Aralık 2017’de “Kudüs, İsrail’in başkentidir, sefaretimizi oraya taşıyacağız!’’ diye karar alınca İİT/İslâm İşbirliği Teşkilatı Dönem Başkanı BTC/ Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, İİT/İslâm İşbirliği Teşkilâtını İstanbul’da olağanüstü toplantıya çağırdı. 13 Aralık’ta bir araya gelen üye devletlerin oy birliğiyle aldıkları karar Sonuç Beyannamesi’yle bütün dünyaya ilân edildi.

1-Filistin müstakil bir devlettir.

2-Doğu Kudüs, Filistin’in başşehridir.

Hemen ardından da BM toplantıya davet edildi. BM Genel Kurulu ve BMGK’nın her ikisinde de Trump’ın emri vakisi reddedilerek hükümsüz sayıldı. İİT’nin aldığı karar, aslında 1988 tarihli BM kararının da teyidi olmaktaydı. İsrail, 1967’de Mısır’la savaşa tutuşmuş, Haçlı destekli İsrail ordusu, 6 gün içinde Mısır ordusunu yenmiş ve galip taraf, işgal yoluyla topraklarını birkaç kat daha genişletmişti. Kudüs-i şerif de o işgal edilen yerlerden biridir. İşgalci devlet, buna rağmen “BM’nin '67 Hudutlarına çekil!’’ yönündeki hiçbir kararına aldırış etmeyerek Kudüs ve Batı Şeria’ya Yahudi yerleşimciler iskân etmeye devam etti ve etmekte.

D. J. Trump’ın aynı zamanda kendini içerideki zor vaziyetten de kurtarmaya dönük bu bir taş ve bir kaç kuş politik kurnazlığıyla Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanıyıp Amerikan büyükelçiliğini de oraya taşıyacaklarına dair verdiği haber, bu hicranlı hikâyenin son noktasıdır.

İİT’nin böylesine cesur bir karar alabileceği pek beklenmiyordu. Ancak alındı. Bunda bir numaralı amil Türkiye’dir. Böylece dünya 2017 sonuna gelirken bir yanda İİT’nin İstanbul Zirvesi kararı vardı. Diğer tarafta da Trump’ın kararını hukuksuz ve hükümsüz sayan BM kararı.

Bu iki kararın terkip edilmesi gerekmekteydi. BM, Filistin’in bağımsız bir devlet ve Doğu Kudüs’ün de Filistin’in başşehri olduğunu, buna zıt olarak alınmış ve alınacak kararların gayrimeşru sayılarak müeyyideye bağlaması gerektiğini kabul etmeliydi.

Bu mes’ele; Filistin ve Kudüs dâvâsı tam da bu safhadaydı.

İsrail, birkaç günlük bir şaşkınlıktan sonra ancak şoktan çıkabildi. Hemen ardından da parlamento ‘’Kudüs bir bütündür ve İsrail’in de başkentidir’’ diye bir şoven ve siyon açıklaması yaptı.

Malûm devlet, bu kararı alıp Kudüs’ü bir boğa yılanının bir ceylanı yutması gibi yutarken İran’da şiddet olayları başladı. Fars halkında birçok sebeple memnuniyetsizlikler meydana gelmişti. Bunlar, kullanılması kabil memnuniyetsizliklerdi. Belli merkezlerden düğmeye basıldı ve yığınlar sokaklarda protestolara başladılar.

İran’daki gösterilerin okunması şudur:

Bu şiddet olayları, ‘’Büyük İsrail’’ için yapılan çevre temizliği hamlelerinden biridir. Niyet, İsrail’in Nil’den Fırat’a kadar genişlemesinin önünde duracak her devleti silmek veya zararsız hâle getirmektir. Bir nükleer yalanla Irak işgal edildi, İsrail’i tehdit eden Saddam asıldı, ülkesi perişan duruma düşürüldü. Mevzubahis devlet bugün bölgesindeki muhtar idareye bile Türkiye’nin desteğiyle karşı durabilmiştir. İsrail’in komşusu Suriye ise Arap Baharı efsunuyla mahvedildi. Beri tarafta ise Mısır’da darbe yapılarak, Suudi Arabistan’a ise gözdağı verilerek İsrail’e dost yapıldılar.

Ancak, İran, İsrail için en büyük tehlikelerden biriydi.

Gezi İsyanı ve 17/25 Aralık Adliye Darbe Teşebbüsü ve 15 Temmuz Cunta Darbe Teşebbüsü Türkiye’de muvaffak olamamıştı. Ama Astana ve İstanbul İİT zirvelerinde imzası olan düşman İran’da olabilirdi. Bu noktada Washington’un menfaatleriyle Tel Aviv’in menfaatleri tam örtüştü. 40 yıl sonra yeniden inşa edilecek laik bir İran devleti, diyet karşılığı olarak kurulacağından bir Lozan Masasıyla İsrail için tehlike olmaktan çıkardı. Göstericilerden bazıları, ‘’İran İslâm Cumhuriyetine hayır! İran Cumhuriyeti istiyoruz!’’ diye bağırmaktalar. Hâlbuki bu insanlar iş ve aş için sokağa dökülmüşlerdi. Haçlı dünyası, etikette olsun “İslâm Cumhuriyeti’’ sözüne tahammül edemiyor.

Tahran, hayalleri bırakıp gerçeğe ve aklı selime dönmelidir:

Gençleri işsiz, vatandaşı aşsızken İran’ın Yemen’de, Lübnan’da, Suriye’de olması, bölgeye Şii ideolojisi ihraç etmeyi ayakta kalma sebebi olarak görmesi yanlıştır. Silaha dökülen o paralar, ülkeye harcansa bu hoşnutsuz kitle oluşmayacaktı.

İran, meçhule doğru gidiyor.

Kudüs yutulmakta.

Tek ümit Türkiye’dir.

Türkiye, teyakkuzda olmalı, “namusum’’ dediği Kudüs’ten taviz vermemelidir.

Nihâi hedef, Büyük Türkiye Cumhuriyeti’dir.

.BEDEL ÖDETME

2018-01-03 02:00:00

A -

A +

Komşumuz İran, çok sıkıntılı günler içinde. Ülke, sokak gösterileriyle sarsılmakta. Ölü, yaralı ve nezarete alınan eylemci sayısı sürekli artıyor. Bir önceki yılın sonlarında Meşhed şehrinde başlayıp giderek kızışan bu kitlevî eylemlerin birçok sebebi var:

-Yüksek faiz vaadiyle para topladıktan sonra batan banka ve finans kurumları yüzünden meydana gelen mağdurlar.

-İşsizlikten istikbal ümidini yitirmiş gençler.

-Devletten destek alırken bu desteği kaybeden nüfus.

-Ekonomik sıkıntılar içinde bunalmış dar gelirliler.

-Yolsuzluklar.

İran, 80 milyondur. Yaş ortalaması 30’u bulmayan genç bir memlekettir. Enflasyon yüzde 9 ve işsiz sayısı yüzde 13’tür. Ne yazık ki bu İran’da gelirler arasında uçurumlar hasıl olmuştur. Komşu devlet, bugün bir memleket için görülebilecek en kötü manzaralardan biri olan çok zenginler ve çok fakirler ülkesidir. Yoksulluk sınırı, bin dolar iken büyük halk kesimleri, bu sınırın çok altındadır. Seçmen, ılımlı bir isim olan Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani’yi ekonomik iyileştirme ve yabancı yatırımcı çekme vaadlerine inanarak ikinci kere seçmişti. O vaadler, hayata geçmedi. Bu da İran halkında giderek artan bir hayal kırıklığına yol açtı.

Bütün bunlar da tabiatıyla gayrı memnun kitleyi çoğalttı.

-Siyasete güven geriledi.

-Fırsatını bulan yetişkin genç, dışarıya gitti ve gitmekte.

İçeride böylesi ağır sıkıntılar yaşanırken Tahran, büyük yanlışlara imza attı. Vatandaşı yoksul, genci ümitsiz ve yarını alaca karanlık bir devletin lrak, Suriye ve Lübnan’da başaktörlük yapma politikası gütmesi, Yemen’de Husiler’i kullanarak Suudi Arabistan’la sürekli çekişip durması ve Basra, İskenderun ve Aden Körfezleri arasını Şii alana çevirme ideolojik ihtirası, O’nu bugünlere ve bu şartlara sürükledi. Bu yüzden hadise sadece iktisadi değildir.

Ancak şöyle bir gerçek de var. Bugünkü müesses nizam, fikren 1979 devriminden beslenmektedir. Şia ideolojik yayılma hareketi gibi sebepler, o besleyici yapıyı ayakta tutma gibi bir mecburiyetten ileri gelmektedir. Halbuki 1979’dan bu yana köprülerin altından çok sular akmış, nesiller, çok değişmiştir. Buna rağmen Hasan Ruhani de resmî ideolojiyi karşısına alamamıştır.

Humeyni’den sonra ABD ve İsrail, İran’ın hayati düşmanıdır. Bugün İran karşısında ABD-İsrail-Suudi Arabistan üçlüsü bulunmaktadır. ABD içinde ise devrimden sonra buraya kaçmış bir seküler İranlı nüfus vardır. Devrik Şah Rıza Pehlevi’nin oğlu Rıza Pehlevi de Amerika’dadır. Sosyal medya üzerinden eylemcilere destek vermektedir. Moskova, sokak gösterileri başlar başlamaz "bu İran’ın iç mes’elesidir; dışarıdan müdahale kabul edilemez" diyerek tavrını koymuştur. Ankara da aynı tavırdadır.

Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani "halkın taleplerini ifade etme hakkı vardır" derken İran dinî rehberi Ali Hamaney, "dış güçler, para, silah ve ajanlarıyla İran’da isyan çıkartmak istiyorlar!" dedi.

Washington açısından, İran sadece kıdemli bir düşman değildir. Aynı zamanda ABD’yi dışlayarak yapılan Astana Zirvesindeki imzalardan biridir. Astana Zirvesi, İstanbul İİT Zirvesi ve BM’nin Kudüs Kararı. Bunlar, mağlup çevrelerde hesap sorma ve bedel ödetme içgüdüsünü uyandırmıştır.

İran kaynıyor.

Üstelik eylemcilerin başı da yok.

Başsız kitle serseri mayın gibidir.

Bu yangınla İran değişime zorlanabilir.

Humeyni, uçakla Paris’ten Tahran’a gelmişti.

Şahın oğlu da Washington’dan gelebilir.

FETÖ de Pensilvanya’dan gelecekti...

Komşuda yangın var.

Evimize kıvılcımlar düşebilir.

Tedbirde kusur edilmesin...

.2018 HAZIRLIK, 2019 HASAD YILI

2018-01-02 02:00:00

A -

A +

E-Muhtıra sonrası 28 Nisan 2007, yerli ve cesur duruş adına bir dönüm noktasıdır. Bu yeni dönem, aslında bir asırdır susmuş bir saatin ilk tik-taklarıydı. Ancak iyi saatte olsunlar, kendilerine rağmen işbaşında olan kadrolara tahammül edemiyordu. Bu sebeple 2013'ün 28 Mayısında bir aya yakın süren Gezi İsyanı'nı tertiplediler. Ünlü yabancı tv'ler daha isyan başlamadan evvel muhabirlerini İstanbul'a yollamış, naklen yayın araçları kiralayarak Taksim'de pusuya yatmışlardı. İsyanla ülkenin birçok ili ateşe verildi ama bastırıldı.

Türkiye'nin ve Türkiye liderliğinde ümmetin uyanışından ürkenler, bu defa 2013 yılı 17/25 Aralık'ında Adliye Darbesini devreye soktular. Rüşvet iddiasını paravan yapmışlardı. Bu hain teşebbüs de bastırıldı.

2014, bir önceki yılın iç ve dış rüzgârlarıyla hayli dalgalandı. 2015 seçim yılıydı. 7 Haziran 2015'te Genel Seçimler yapıldı. AK Parti yüzde 41'leri yakalasa da tek başına iktidar olamıyordu. Aylar koalisyon tartışmalarıyla harcandı. Nihayet 1 Kasım 2015'te seçimler yeniledi. İktidar, seçimden yüzde 50'ye yakın bir oyla zaferle çıktı.

Bu arada Suriye'de iç harp devam ediyor, hudutlarımızdan saldırıya uğruyorduk. DEAŞ diye bir vekâlet savaşçısı örgüt dehşet saçıyordu. Bölücü örgüt daha da azmış, Suriye üzerinden Büyük Kürdistan hayalleri görüyordu. Bir de üstüne üstlük Rus uçağının düşürülmesi hadisesi yaşadık.

Gezi isyanı, 17/25 Aralık başarısız olmuştu.

PKK ve DEAŞ bekleneni yapamamıştı.

Türkiye, bütün tahriklere rağmen Suriye'de sıcak savaşa girmemiş, Esad'ı, gidip Şam'daki sarayında vurma oyununa gelmemişti. Rus uçağının düşürülme tezgâhıyla Türk-Rus Harbi yani 1293/1877 korkunç faciası tekrar etmemişti.

Bunlarla netice alamayınca bu defa 15 Temmuz'u 16Temmuz'a bağlayan gece FETÖ örgütü eliyle Haçlı destekli olarak tanklı, toplu, jetli, füzeli bir Cunta Darbesi'ne teşebbüs ettiler. İsmi malum ve meşhur olan yabancı istihbarat teşkilatları FETÖ hainleriyle aylar süren çalışmalar yapmıştı.

Bu da boşa çıktı.

Millet, darbeci hainler karşısında Sultan Abdülaziz'e, Sultan Abdülhamid'e Adnan Menderes'e, Necmettin Erbakan'a sahip çıkamamıştı. Bu defa Recep Tayyip Erdoğan'ı onlara vermedi. Osmanlı Sultanları da Bedir Yiğitleri gibi korku hissine yabancıdır. Müşahede ve kanaatimiz o ki Cumhurbaşkanı Erdoğan da bu yüksek hasletten nasipdardır. O gece Muğla'dan Yeşilköy'e uçtu ve milletiyle kucaklaşma cesaretini gösterdi.

En sonunda New York'taki Sarraf Tiyatrosuna bel bağlamışlardı; o da çöktü.

Bütün bu şer hareketlere rağmen kalkınmalar durmadı. Yollar, köprüler açılmaya devam etti. Borsa gerilemedi. Dış ve iç gezilerle ziyaretçi gelişleri hız kesmedi. Olağanüstü yatırımlar sıradanlaştı. Turist sayısı artmayı sürdürdü. Millî Savunma Sanayimiz tarih yazdı. Rusya ile ilişkiler hiç olmadığı kadar düzeldi. İİT, ilk defa bir iş yaptı ama tam yaptı. İİT Dönem Başkanı Sn. Erdoğan'ın dâvetiyle İstanbul'da toplanan Müslüman ülkeler, Filistin'i devlet, Doğu Kudüs'ü de Filistin'in başkenti olarak tanıdılar. Dahası hemen ardından toplanan BM, ABD ve izindeki gûya birkaç devlete rağmen İİT'nin kararını tescil etti.

2017 itibariyle manzara şudur:

BİST, yılı zirvelerin zirvesi bir yerde kapatmıştır.

İstanbul Boğazı'nda 3 asma köprü vardır.

Marmaray, Asya ve Avrupa'yı Boğaz'ın altından birleştirmiştir.

Avrasya Tüneli ile iki kıta bir kere daha kavuşmuştur.

Türkiye'nin İslâm âlemi ve dünyada itibarı gıpta edilen bir mevkidedir.

ABD, zirve oyunbazlığından vazgeçmeye mecbur kalmıştır.

Yabancı sermaye, yatırım ve turist akışı devam etmektedir.

Neredeyse her vatandaş ev sahibi olabilmektedir.

3. Hava Limanı, 3 katlı Tünel, yerli otomobil gibi yatırımlar işe başlamak için gün saymaktadır.

Kısacası; şer güçler, Türkiye'nin yolunu kesememiş ve ümmetin ümidini söndürememişlerdir. Ne var ki o şer güçler, her vesileyi kullanmaktalar. Son tutunmak istedikleri 15 Temmuz Sivillerini Koruma Kararnamesidir. Evet, 121. maddede süre tayini olması, ağızlara sakız vermemek itibariyle iyi olurdu ama bu, telafisi her zaman mümkün bir husustur. Kaldı ki niyetin ne olduğu da açık sarihtir. Buna rağmen birtakım üst seviyede devlet hizmeti vermiş AK Partililerin bunu sosyal medya yoluyla tenkid mevzuu yapmaları, farkında olmalılar ki bir oyuna gelmedir.

Türkiye, iki asır sonra beyaz kısrakların özlenen koşusundadır. Bu koşuyu engellemek isteyenlere alet olmak yanlışların yanlışıdır. O kadar iç ve dış gaileye rağmen şu kadar hizmet hayat buldu. Onlar olmasaydı kim bilir nerelerdeydik? Belki de 2023 hedefini en az 5 yıl önce gerçekleştirebilirdik.

2017 bir muhasebe yılı oldu.

2018 hazırlıktır.

2019 ise hasad yılı.

Hiçbir şeyi tesadüfe bırakmamak gerekir. Devlet Bahçeli gibi aklıselim sahibi bir insan ve MHP gibi "önce Türkiye" diyen bir parti varken uyum kanunları, baraj, dar bölge, Cumhur İttifakı ve benzeri konularda kılı kırk yarmalı.

.ÇATIŞMA KÜLTÜRÜ

2018-01-01 02:00:00

A -

A +

İki asra yakın bir zamandır çok sahada ve hayatın çok yerinde parçalanmışlıklar yaşadık. Bu parçalanmışlıklar devam etmektedir. Ne kadar devam edeceği, değerlerin ne zaman yerine oturacağı da belli değildir. Bu parçalanmışlıkların esası, özden kopma ve asıldan uzaklaşmadır. Mahiyetinde taklitçilik başkalarına imrenme, benzeme ve bir diğeri olma arzusu vardır.

3 Kasım 1839 Tarihli Tanzimat’tan bu yana hızlanmış bir biçimde çifte şahsiyetli olma illetine yakalanmış bulunmaktayız. Aile başka söyler, okul başka söyler, okul başka söyler cami başka söyler. Hutbe faizin haramlığını haber verir, reklam teşvikini yapar. İmam ve ilmihal kıyafetteki ölçü ve riayet şartını tebliğ eder, moda aksine özendirir. Bir çatışma kültürü içindeyiz. Bu bir buçuk asrımız o çatışma kültürünün tarihî seyridir. Aslında darbeler de bu çatışma kültüründe dayatmacı zorbalığın adıdır. Haçlı dünyasının ona hayran bağlıları dinine, köküne, geleneğine ait milleti âdeta döve döve o hayranı olduğu dünyaya benzetmek istemiştir. Çatışma kültürünün bugünlerde yaşanan en son örneği, müftülere de nikâh kıyma yetkisini tanımadır. Nikâh, İslami emirler içinde aileye dair terki mümkün olmayan bir şarttır. Aile bunu yerine getirirken on senelerdir dünyevi/seküler olanla, uhrevi olan arasında sıkboğaz edilmiş, mahkemeler ve hapishanelerin devreye girdiği çok görülmüştür.

İslam ilmiyle donanmış olanın idrak ve anlayışına göre insan, doğumla ölüm arasındadır. Doğumdan itibaren mezara doğru bir yürüyüş vardır. Bu dünya bir hazırlık ve imtihan yeridir. Burada yapılan ve yapılmayan her şeyin bir hesabı vardır. Ölmek yok olmak değildir. Geçen her saniye dahi insanı ölüme, mezara ve hesaba yaklaştırmaktadır. Telkinler ve dayatmalarla özendirilense bu dünyanın yaşanacak tek yer olduğudur. Ne varsa buradadır. Ötesini düşünmeye gerek yoktur. Bu aldatıcı anlayışı tüketici zekâsı menfaate dönüştürmüştür. Yılbaşına hazırlanmak ve yılbaşı gecesi bir tüketim çılgınlığında geçer. Bu çağın diğer adı tüketim ihtirasıdır. Tıpkı anne, baba gibi aile için değerlerin kutlama adı altında tüketim ekonomisinin israfına dönüşmesi gibi yılbaşları da bir hafta on gün önceden başlayarak yeme içme, seyahat ve eğlencesiyle tüketim israfına, borçlanma ve taksit sorumsuzluğuna dönüşmektedir.

Hâlbuki biz istesek de istemesek de zaman hükmünü icra etmekte. Saliseler, saatlere saatler gün ve aylara akarak yıl tamamlanmakta, yaşlar üst üste binmektedir. İşte burada bir parçalanmışlık ve çatışma kültürü daha söz konusudur. Toplum olarak bir Hicri Yeni yılı kutlamaktayız. Bir de Miladi takvimle yeni yıl gelmektedir. Birincisinde dualar, tebrikler esasken ikincisi üstelik Noel ile karışarak fanilik düşüncesini yitirmiş insan için kendini kaybetmeye kadar varmaktadır. Buna dair cami başka bir şey demekte, reklamlar başka şeye teşvik etmektedir. Hani bazı çıkmazda olanlar vardır. Bunlar, dertlerini unutmak için, uyuşturucuya sığınırlar. Bazıları için yılbaşı idraki de böyle olmaktadır. Âdeta varlığını, sonsuzluk zevkini reddederek hiçliğe kapılmaktadır.

Değişmez gerçek o ki Hicri, Miladi, Çin vs. hangi takvimle kutlanırsa kutlansın her takvim bitişiyle, bir yıl arkada bırakılmakta ve meçhul bir seneye adım atılmaktadır. Sonuçta mutlak hakikat ne ise, İlahi kudret kader olarak ne takdir etmiş ise o tecelli etmektedir.

Zamanın kıymetini bilen akıllı insanlara ne mutlu.

Zamanın kıymetini bileni zaman pişman etmez.

Eserler, o insanlarındır.

.