 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
.HP ile mücadeleye destek vermek, siyaset değil; sorumluluktur
25 Aralık 2020 Cuma
AK Partili değilim. Bütün millete verilen ortak hizmetler dışında bir çıkarım yok. İBB başta olmak üzere hiçbir belediye ile akçeli işim olmadı. Hatta bırakın antrikotu, musakka bile yemedim.
Şu görüşlerim; bu gerçekler ışığında değerlendirilmelidir.
AK Parti, Menderes ve Özal’ın başlattığı ancak devam ettiremediği şahlanışı gerçekleştirmiş bir partidir. Türkiye, Erdoğan liderliğindeki AK Parti ile prangalarından kurtulmuş, benliğine kavuşmuştur.
Ama AK Parti’nin asıl önemi, CHP ile en güçlü mücadeleyi yürütüyor olmasıdır. Bahsettiğimiz şey, sıradan bir siyasî mücadele değildir. Onun için de, bu değerli mücadeleye katkı yapmak, millî ve manevî değerleri önemseyen herkes için bir yükümlülüktür. Bu tespit, bir “sonuç”tur ve bizzat CHP’nin eseridir.
Peygamber Efendimizin (Sallallahü Aleyhi Vesellem) 43. kuşak torunu olan ve tek parti zulmünü iliklerine kadar yaşayan Abdülhakim Arvasî hazretleri, CHP’nin anlatmakla bitmeyen İslam düşmanlıklarını, “Siz onu bana sorun…” cümlesiyle özetlemiştir. O buhranlı dönemde yaşananları, bu mübarek zatın verdiği gözlükle anlamlandıran Üstad Necip Fazıl, onun için “CHP bir parti değil, Türk’e dinini; dilini ve özünü kaybettirmeye memur bir katliam müessesesidir” demiştir.
Şimdi; yakaladığı her fırsatta derin dondurucudaki “İslam düşmanlığı”nı dışarı sızdıran bu CHP, işte o CHP’dir.
AK PARTİ’NİN HATASI, CHP’YE DESTEK İÇİN GEREKÇE OLAMAZ
Yeni yönetim sistemi Türkiye’yi vesayet esaretinden kurtarmakla birlikte yüzde 50 barajı, bütün muhalifleri; İslam düşmanı CHP’nin etrafında birleştirmiştir. Hatta düne kadar “AK Parti’nin temel taşları” gibi görünenlerin; yüzde 1-2 oy ile kazandıran veya kaybettiren bu sisteme geçildikten sonra, yerinden koparak; CHP yandaşlığına yuvarlanması çok manidardır.
Elbette AK Parti’nin de hataları vardır, elbette iktidarlar için kaçınılmaz olan “yıpranma” AK Parti için de geçerlidir. Ama AK Parti, CHP ile mücadele eden en güçlü parti özelliğini muhafaza ettiği sürece, hangi gerekçeyle olura olsun; bu mücadeleyi zaafa uğratmak; taşınması çok zor bir vebaldir.
Abdülhamid Han’dan bu yana, hakiki İslam alimleri siyasetten çok uzak durdukları halde, İttihatçıların ve devamı olan CHP’nin karşısındaki en güçlü yapıya destek vermeyi, dinî bir sorumluluk olarak görmüşlerdir.
MESAJ VERENLER MESAJI ALDI MI ACABA?
Hatırlıyor musunuz, 24 Haziran seçimleri öncesinde, bazı AK Partililer, “Cumhurbaşkanlığı seçiminde oyum reise ama milletvekili seçiminde AK Parti’ye mesaj vereceğim” şeklinde bir hastalığa duçar olmuşlardı. Hatta bendeniz o günlerde (8 Mayıs 2018) “Erdoğan’a oy verip AK Parti’ye vermemek, Erdoğan’ı cezalandırmaktır” başlıklı bir yazı yazmıştım.
Nitekim AK Parti’ye mesaj verip, reislerini(!); en kritik süreçte, güçlü parlamento desteğinden mahrum bıraktılar. 31 Mart ve özellikle de 23 Haziran’daki seçimde ise mesajla birlikte; İBB’yi de CHP’ye verdiler! Sayelerinde CHP, 1,5 yıldır hiçbir hizmet üretmemesi bir tarafa, 70 yıl geride bıraktığımızı zannettiğimiz Kur’an düşmanlığını yeniden hortlattı. İzmir Belediyesi ise Müslümanların inadına, Peygamber Efendimize hakaretin merkez üssü Charlie Hebdo paçavrasının karikatüristini davet etti.
İşte CHP’nin bu hıyanetlerine karşı çıkmak siyaset değil; millî ve dinî sorumluluktur.
Umarım bu “yerel uyarı”lar, o mesajcılara ve “Siyasetle işim olmaz” diyenleri uyandırır da, bu saldırılara tepkisiz kalmazlar.
Yoksa, bu “yerel” zulümler; korkarım “genel”lenir.
Çünkü; Peygamber Efendimiz asla yanılmaz:
“Nasılsanız öyle yönetilirsiniz…”
.
Nerede o “her yeri kaplayan” dindarlar?
23 Aralık 2020 Çarşamba
İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ndeki Kur’an-ı Kerim saygısızlığının, Müslümanlarca tam anlaşılmadığını düşünüyorum. Zira, anlaşıldığı halde “umursanmadığını” düşünmek istemiyorum.
Ezan ve Kur’an’la hiç ilgisi olmayanlar; Şeb-i Arus’un ne olduğunu bilmeyenler, nedense bu yıl; törendeki Kur’an tilavetinde ne dendiğini çok merak etmiş!
Peki; güzelim tilaveti bir kenara atarak, o kullanışlı “gazelhan”a; “O ne güzel bir Allah’tır ki, yoktur onun bir benzeri” mealini; uzun hava çektirenler, bunları anlayınca; hayatında nasıl bir değişiklik yaptı acaba?
Hepsi hikâye… O gece çok ciddi bir operasyon gerçekleştirilmiştir.
Yıllardır devam eden programda bu yıl böyle “karakteristik” bir değişiklik yapmak, asla; sıradan bir elemanın “atraksiyonu” olamaz. Yani 1932 yılından bu yana kimsenin göze alamadığı böyle bir hıyanet, ancak; en üst yöneticinin iradesiyle yapılabilir. Bunun sebebi de; öyle bazı yandaşlarının gevelediği gibi “toplum yararı” filan değildir.
Bu, sistematik bir din düşmanlığıdır.
MUHAFAZAKÂR(!) İMAMOĞLU NEDEN SESSİZ?
Nitekim bunu fırsat bilen dinde reform sevdalıları hemen ortalığa saçılıp; “Ezan, ibadet Türkçe olsun, herkes anlasın” sakızını tekrar çiğnemeye başladı. Ama aynı müptezeller, Batı müziğini “orijinal” dinlemekle övünüyor, “Beethoven’in 9. Senfonisini Türkçe söyleyin kardeşim; herkes anlasın” demiyor.
Sayın Türkçe meraklıları, 9. Senfoni’ye gösterilen hassasiyeti bile İslamiyet’ten esirgemenin Türkçesi de; “sinsi İslam düşmanlığı”dır.
Din düşmanlığından başka eseri olmayan, bu yüzden de diktatörlükten sonra iktidar yüzü göremeyen CHP, Haçlı müttefiklerine; “Yaptığımız, yapacaklarımızın teminatıdır. Bizi iktidara getirin; daha neler yapacağımızı görün” mesajı vermiştir. Zaten o tek parti diktatörlüğünü de Haçlı müttefikleri sayesinde elde etmiş ve borçlarını da; fazlasıyla ödemişlerdi.
Ağızlarındaki, “inanç, ibadet özgürlüğü” sakızı, Fetullah Gülen’den öğrendikleri takıyyeden ibarettir. Kaç gündür nerede o demokrat Kılıçdaroğlu, muhafazakâr(!) İmamoğlu? Neden “ezik” bir sessizlik içerisindeler? 1950’de, 18 yıl acımasızca sürdürdükleri ezan zulmüne son verirken de “süt dökmüş kedi” gibi susmuş, milletin tokadını yiyip 69 milletvekiline düştükleri için mecalsizce; “Karşı çıkmayacağız” demişlerdi. Karşı çıksalar ne olacaksa…
Ama siz onları fırsat ellerine geçtiğinde görün. 1950’de derin dondurucuya soktukları din düşmanlıklarını aynen çıkaracaklarından hiç şüpheniz olmasın.
BU VURDUMDUYMAZLIK DEVAM EDERSE…
CHP’nin bu sinsi operasyonları beni hiç şaşırtmıyor. İdrar dolu testiden, bal sızmasını beklemek ahmaklık olur. Beni asıl şaşırtan dindarların, muhafazakâr geçinenlerin derin uykusudur. Gereken duyarlılığı gösterenlere şükranlarımı arz ediyorum ama genel fotoğrafta maalesef; “ölü toprağı serpilmiş” görünüyor.
Türk tipi “güdümlü demokrat”ların “at gözlüğü” taktığını, inanca saygının demokrasi ve demokratlık gereği olduğunun literatürlerinde yer almadığını biliyorum ve bu saygısızlığa karşı tavır koymalarını bekleyemiyorum.
Muhafazakârlığı, muhafazakâr iktidarlar döneminde kullanılıp atılan bir “aygıt” olarak görenleri de hesaba dâhil etmiyorum. Ama karşı mahalleyi; “çok yayıldılar” diye panikleten(!) “dindarlar”ı acaba ben neden göremiyorum?
Ekranlarda nutuk çeken dava adamlarını(!), bu konuda lal eden hangi endişedir?
Ya son yıllarda mantar gibi türeyen “muhafazakâr STK”lar?..
Ve en önemlisi… Bu konu Diyanet’i neden hiç ilgilendirmiyor?
Oysa Allahü Teala’nın, dinde reformcuların bu dine bulaştırdığı çamurları temizlemek için gönderdiği İmam-ı Rabbanî Hazretleri, “Dinime saldıracaklar diye, söğüt yaprağı gibi titriyorum” buyuruyor…
İşte bu yüzden beni; CHP’nin bitmeyen din düşmanlığı değil, Müslümanların duyarsızlığı korkutuyor.
.
Ezanı da Türkçe okutmak için fırsat kolluyorlar…
21 Aralık 2020 Pazartesi
İlk Meclis, Hacıbayram’da kılınan cuma namazından sonra kesilen kurbanlarla açılmıştı. “Gayemiz, Türkiye’nin padişahı ve mukaddes İslam’ın halifesi efendimiz hazretlerinin, vatanın her yerinde hâkim olması ve hilâfet makamının korunmasıdır” sözü, “Onların işi meşveret iledir” mealindeki ayeti asılı duvarda yankılanıyordu.
Ama sadece 2,5 yıl sonra (1 Kasım 1922) saltanatı, bundan 2,5 yıl sonra da (3 Mart 1924) hilafeti kaldırmışlardı.
Neyse ki Başbakan İsmet Paşa, “Hilafetin kaldırılmasıyla ahkam-ı İslamiyye’nin muhafaza ve icrasında hiçbir eksik olmayacaktır” şeklindeki “devlet sözü”yle milleti rahatlatmıştı!
ÇOK MEŞGUL İDİLER, HÜRKUŞ’UN UÇAĞINA RUHSAT VEREMEDİLER!
Ne var ki icraatlar aksi yönde ilerliyordu.
Vecihi Hürkuş’un; kendi çabasıyla ürettiği uçağa, “Devlette bu tayyarenin teknik vasıflarını tespit edecek bir merci veya eleman yok” gerekçesiyle uçuş izni verilmediği günlerde (25 Ağustos 1925), Mustafa Kemal Kastamonu’da, elindeki “Panama” şapkayı; millete doğru uçuruyor, “Buna serpuş derler. Onu giyeceğiz. Bu kadar önemli bir sonuca varmak için, gerekirse bazı kurbanlar da vereceğiz!” diyordu…
Başvekil, “Hiçbir şey değişmeyecek” demişti ama Anayasa’daki “İslam”a sadece 4 yıl tahammül edebilmişlerdi. Anayasa’dan çıkardıkları yetmemiş, değiştirmeye kalkmışlardı.
Dinde reformcular ortaya saçılmış, herkes kafasına göre bir “din” telaffuz etmeye başlamıştı. 20 Haziran 1928 tarihli Vakit gazetesindeki haberde, “Yeni hayata uygun olarak; dinimizde yapılacak değişiklikleri, İstanbul İlahiyat Fakültesi profesörleri rapor halinde hazırladı” deniyor, şu alıntılar yapılıyordu:
“Din de hayatın akıntısına uymalı. Camiler kabil-i iskan hale getirilmeli, ayakkabı ile girilmeli; sıralarda oturulmalı, müzik aletleri konmalı. İbadet lisanı Türkçe olmalı…”
Meseleyi önce uzantıları vasıtasıyla olgunlaştıran CHP yönetimi “en büyük icraat(!)” için kolları sıvamış, 1932 yılını “Dinde Reform Yılı” ilan etmiş, “Ezan ve ibadetlerde yapılacak ıslahatla(!) ilgili rapor” hazırlatmıştı.
Müslümanlara, “Ahkam-ı İslamiyye’nin icrasında hiçbir şey değişmeyecek” diye “devlet sözü” verenler yerinde duruyordu ama o günkü hallerinden eser yoktu. “Suret”leri aynen durmakla birlikte, “sîret”leri tamamen değişmişti.
Öte yandan Vecihi Hürkuş da yerli uçak için çırpınmaya devam ediyordu. Yeni uçağı “VECİHİ XIV” ile Fikirtepe’de; basın için deneme uçuşu yapmıştı. Başvekilin tebrik etmesinden cesaret alarak, uçağına atlayıp Ankara’ya gitmiş ve “uçuş sertifikası” istemişti ama beş yıl önceki cevap aynen tekrar edilmişti: “Devlette bu uçağı değerlendirecek eleman bulunmadığından ruhsat veremiyoruz…”
Çünkü devlet çok meşguldü! Bütün enerjisini, dinde reform için harcıyordu. Nitekim büyük çaba sarf ederek, “Türkçe ezan ve Kur’an” uygulamasını, “Kadir Gecesi”ne yetiştirmiş ve 3 Şubat 1932 günü Ayasofya’dan ilan etmişlerdi!
“BUNLAR GERİDE KALDI” DİYENLER CHP’Yİ TANIMAYANLARDIR
“Yarı iktidar” demek olan İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nde de bu sürecin “minyatürü” yaşandı.
Dindarlığıyla(!) bilinen, Yasin Suresi okuyarak milletin gönlünü fetheden “İmamoğlu” başkan, 1,5 yıldır İstanbul’un hiçbir problemini çözmeyi akıl edememişti ama Şeb-i Arus törenlerinde yer alan Kur’an-ı Kerim’in “Türkçe” okutulması gibi bir din düşmanlığını hortlatmayı unutmamıştı.
İmamoğlu’nu “Yasin okudu” diye seçenler, “Milletin inanç ve ibadetiyle bizim ne işimiz olur” diyen Kılıçdaroğlu’nun adayını da seçerse, CHP’nin din ve ibadetle ne işi olduğunu görürüz. Amacını aşan bir beyanın sahibine çullananların, “Kur’an insan eseridir” diyen reformcuya ses çıkarmaması da reformcuları çok cesaretlendirmiştir sanırım.
CHP ruhunun, “Türkçe ezan ve Kur’an” sevdası hiç bitmemiş, her fırsatta hortlamıştır. Şu anda susmalarının sebebi, FETÖ’den öğrendikleri takıyyedir. “Ezan; Kur’an Türkçe okunsun kardeşim” diyen Öztürk Yılmaz, siperden erken fırladığı için kovulmuştur.
Çünkü oy verenleri tenzih ederim ama CHP siyaset değil, itikad meselesidir.
.
Nerede o “her yeri kaplayan” dindarlar?
23 Aralık 2020 Çarşamba
İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ndeki Kur’an-ı Kerim saygısızlığının, Müslümanlarca tam anlaşılmadığını düşünüyorum. Zira, anlaşıldığı halde “umursanmadığını” düşünmek istemiyorum.
Ezan ve Kur’an’la hiç ilgisi olmayanlar; Şeb-i Arus’un ne olduğunu bilmeyenler, nedense bu yıl; törendeki Kur’an tilavetinde ne dendiğini çok merak etmiş!
Peki; güzelim tilaveti bir kenara atarak, o kullanışlı “gazelhan”a; “O ne güzel bir Allah’tır ki, yoktur onun bir benzeri” mealini; uzun hava çektirenler, bunları anlayınca; hayatında nasıl bir değişiklik yaptı acaba?
Hepsi hikâye… O gece çok ciddi bir operasyon gerçekleştirilmiştir.
Yıllardır devam eden programda bu yıl böyle “karakteristik” bir değişiklik yapmak, asla; sıradan bir elemanın “atraksiyonu” olamaz. Yani 1932 yılından bu yana kimsenin göze alamadığı böyle bir hıyanet, ancak; en üst yöneticinin iradesiyle yapılabilir. Bunun sebebi de; öyle bazı yandaşlarının gevelediği gibi “toplum yararı” filan değildir.
Bu, sistematik bir din düşmanlığıdır.
MUHAFAZAKÂR(!) İMAMOĞLU NEDEN SESSİZ?
Nitekim bunu fırsat bilen dinde reform sevdalıları hemen ortalığa saçılıp; “Ezan, ibadet Türkçe olsun, herkes anlasın” sakızını tekrar çiğnemeye başladı. Ama aynı müptezeller, Batı müziğini “orijinal” dinlemekle övünüyor, “Beethoven’in 9. Senfonisini Türkçe söyleyin kardeşim; herkes anlasın” demiyor.
Sayın Türkçe meraklıları, 9. Senfoni’ye gösterilen hassasiyeti bile İslamiyet’ten esirgemenin Türkçesi de; “sinsi İslam düşmanlığı”dır.
Din düşmanlığından başka eseri olmayan, bu yüzden de diktatörlükten sonra iktidar yüzü göremeyen CHP, Haçlı müttefiklerine; “Yaptığımız, yapacaklarımızın teminatıdır. Bizi iktidara getirin; daha neler yapacağımızı görün” mesajı vermiştir. Zaten o tek parti diktatörlüğünü de Haçlı müttefikleri sayesinde elde etmiş ve borçlarını da; fazlasıyla ödemişlerdi.
Ağızlarındaki, “inanç, ibadet özgürlüğü” sakızı, Fetullah Gülen’den öğrendikleri takıyyeden ibarettir. Kaç gündür nerede o demokrat Kılıçdaroğlu, muhafazakâr(!) İmamoğlu? Neden “ezik” bir sessizlik içerisindeler? 1950’de, 18 yıl acımasızca sürdürdükleri ezan zulmüne son verirken de “süt dökmüş kedi” gibi susmuş, milletin tokadını yiyip 69 milletvekiline düştükleri için mecalsizce; “Karşı çıkmayacağız” demişlerdi. Karşı çıksalar ne olacaksa…
Ama siz onları fırsat ellerine geçtiğinde görün. 1950’de derin dondurucuya soktukları din düşmanlıklarını aynen çıkaracaklarından hiç şüpheniz olmasın.
BU VURDUMDUYMAZLIK DEVAM EDERSE…
CHP’nin bu sinsi operasyonları beni hiç şaşırtmıyor. İdrar dolu testiden, bal sızmasını beklemek ahmaklık olur. Beni asıl şaşırtan dindarların, muhafazakâr geçinenlerin derin uykusudur. Gereken duyarlılığı gösterenlere şükranlarımı arz ediyorum ama genel fotoğrafta maalesef; “ölü toprağı serpilmiş” görünüyor.
Türk tipi “güdümlü demokrat”ların “at gözlüğü” taktığını, inanca saygının demokrasi ve demokratlık gereği olduğunun literatürlerinde yer almadığını biliyorum ve bu saygısızlığa karşı tavır koymalarını bekleyemiyorum.
Muhafazakârlığı, muhafazakâr iktidarlar döneminde kullanılıp atılan bir “aygıt” olarak görenleri de hesaba dâhil etmiyorum. Ama karşı mahalleyi; “çok yayıldılar” diye panikleten(!) “dindarlar”ı acaba ben neden göremiyorum?
Ekranlarda nutuk çeken dava adamlarını(!), bu konuda lal eden hangi endişedir?
Ya son yıllarda mantar gibi türeyen “muhafazakâr STK”lar?..
Ve en önemlisi… Bu konu Diyanet’i neden hiç ilgilendirmiyor?
Oysa Allahü Teala’nın, dinde reformcuların bu dine bulaştırdığı çamurları temizlemek için gönderdiği İmam-ı Rabbanî Hazretleri, “Dinime saldıracaklar diye, söğüt yaprağı gibi titriyorum” buyuruyor…
İşte bu yüzden beni; CHP’nin bitmeyen din düşmanlığı değil, Müslümanların duyarsızlığı korkutuyor.
Ezanı da Türkçe okutmak için fırsat kolluyorlar…
21 Aralık 2020 Pazartesi
İlk Meclis, Hacıbayram’da kılınan cuma namazından sonra kesilen kurbanlarla açılmıştı. “Gayemiz, Türkiye’nin padişahı ve mukaddes İslam’ın halifesi efendimiz hazretlerinin, vatanın her yerinde hâkim olması ve hilâfet makamının korunmasıdır” sözü, “Onların işi meşveret iledir” mealindeki ayeti asılı duvarda yankılanıyordu.
Ama sadece 2,5 yıl sonra (1 Kasım 1922) saltanatı, bundan 2,5 yıl sonra da (3 Mart 1924) hilafeti kaldırmışlardı.
Neyse ki Başbakan İsmet Paşa, “Hilafetin kaldırılmasıyla ahkam-ı İslamiyye’nin muhafaza ve icrasında hiçbir eksik olmayacaktır” şeklindeki “devlet sözü”yle milleti rahatlatmıştı!
ÇOK MEŞGUL İDİLER, HÜRKUŞ’UN UÇAĞINA RUHSAT VEREMEDİLER!
Ne var ki icraatlar aksi yönde ilerliyordu.
Vecihi Hürkuş’un; kendi çabasıyla ürettiği uçağa, “Devlette bu tayyarenin teknik vasıflarını tespit edecek bir merci veya eleman yok” gerekçesiyle uçuş izni verilmediği günlerde (25 Ağustos 1925), Mustafa Kemal Kastamonu’da, elindeki “Panama” şapkayı; millete doğru uçuruyor, “Buna serpuş derler. Onu giyeceğiz. Bu kadar önemli bir sonuca varmak için, gerekirse bazı kurbanlar da vereceğiz!” diyordu…
Başvekil, “Hiçbir şey değişmeyecek” demişti ama Anayasa’daki “İslam”a sadece 4 yıl tahammül edebilmişlerdi. Anayasa’dan çıkardıkları yetmemiş, değiştirmeye kalkmışlardı.
Dinde reformcular ortaya saçılmış, herkes kafasına göre bir “din” telaffuz etmeye başlamıştı. 20 Haziran 1928 tarihli Vakit gazetesindeki haberde, “Yeni hayata uygun olarak; dinimizde yapılacak değişiklikleri, İstanbul İlahiyat Fakültesi profesörleri rapor halinde hazırladı” deniyor, şu alıntılar yapılıyordu:
“Din de hayatın akıntısına uymalı. Camiler kabil-i iskan hale getirilmeli, ayakkabı ile girilmeli; sıralarda oturulmalı, müzik aletleri konmalı. İbadet lisanı Türkçe olmalı…”
Meseleyi önce uzantıları vasıtasıyla olgunlaştıran CHP yönetimi “en büyük icraat(!)” için kolları sıvamış, 1932 yılını “Dinde Reform Yılı” ilan etmiş, “Ezan ve ibadetlerde yapılacak ıslahatla(!) ilgili rapor” hazırlatmıştı.
Müslümanlara, “Ahkam-ı İslamiyye’nin icrasında hiçbir şey değişmeyecek” diye “devlet sözü” verenler yerinde duruyordu ama o günkü hallerinden eser yoktu. “Suret”leri aynen durmakla birlikte, “sîret”leri tamamen değişmişti.
Öte yandan Vecihi Hürkuş da yerli uçak için çırpınmaya devam ediyordu. Yeni uçağı “VECİHİ XIV” ile Fikirtepe’de; basın için deneme uçuşu yapmıştı. Başvekilin tebrik etmesinden cesaret alarak, uçağına atlayıp Ankara’ya gitmiş ve “uçuş sertifikası” istemişti ama beş yıl önceki cevap aynen tekrar edilmişti: “Devlette bu uçağı değerlendirecek eleman bulunmadığından ruhsat veremiyoruz…”
Çünkü devlet çok meşguldü! Bütün enerjisini, dinde reform için harcıyordu. Nitekim büyük çaba sarf ederek, “Türkçe ezan ve Kur’an” uygulamasını, “Kadir Gecesi”ne yetiştirmiş ve 3 Şubat 1932 günü Ayasofya’dan ilan etmişlerdi!
“BUNLAR GERİDE KALDI” DİYENLER CHP’Yİ TANIMAYANLARDIR
“Yarı iktidar” demek olan İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nde de bu sürecin “minyatürü” yaşandı.
Dindarlığıyla(!) bilinen, Yasin Suresi okuyarak milletin gönlünü fetheden “İmamoğlu” başkan, 1,5 yıldır İstanbul’un hiçbir problemini çözmeyi akıl edememişti ama Şeb-i Arus törenlerinde yer alan Kur’an-ı Kerim’in “Türkçe” okutulması gibi bir din düşmanlığını hortlatmayı unutmamıştı.
İmamoğlu’nu “Yasin okudu” diye seçenler, “Milletin inanç ve ibadetiyle bizim ne işimiz olur” diyen Kılıçdaroğlu’nun adayını da seçerse, CHP’nin din ve ibadetle ne işi olduğunu görürüz. Amacını aşan bir beyanın sahibine çullananların, “Kur’an insan eseridir” diyen reformcuya ses çıkarmaması da reformcuları çok cesaretlendirmiştir sanırım.
CHP ruhunun, “Türkçe ezan ve Kur’an” sevdası hiç bitmemiş, her fırsatta hortlamıştır. Şu anda susmalarının sebebi, FETÖ’den öğrendikleri takıyyedir. “Ezan; Kur’an Türkçe okunsun kardeşim” diyen Öztürk Yılmaz, siperden erken fırladığı için kovulmuştur.
Çünkü oy verenleri tenzih ederim ama CHP siyaset değil, itikad meselesidir.
.
Sahaya yansımayan yaptırım tepkisi, ‘tavır' değil, ‘takıyye'dir
18 Aralık 2020 Cuma
Günlerdir Amerika’nın, “hasımlarla savaş” anlamına gelen CAATSA yaptırımlarını konuşuyoruz. Muhalefete mensup partilerin, müttefikimiz ABD’nin sergilediği bu hasmane tutuma karşı sergilediği tavır çok sevindirici. (Yalnız, ortak bildiriye HDP’nin yine imza atmamasını; müttefik partiler/medya tamamen kanıksamış görünüyor. Milletin yanında yer almaktansa Amerika uşaklığını tercih eden bu tutum, asla normalleşemez. Bunlar her seferinde, karşımızdakinin kim olduğuna bakmadan; Türkiye’nin karşısındakilerin yanında yer almaktadır. Daima “düşman” safında durmak gibi bir aşağılığı “ilke” kabul eden bu ilkesizlerin, küstahça sergilediği bu Türkiye düşmanlığına daha ne kadar izin verilecek? “HDP’ye dokunursak Batı tepki gösterir” diyenlere, “Batı’nın; göstermediği hangi tepki kaldı” diye sormak gerekir.
MUHALEFET, YAPTIRIMLARA; GERÇEKTEN KARŞI MI?
Amerika’nın bu devlet zorbalığına, vatansever olan herkesin tavır koymasından daha normal ne olabilir? Şu ortamda, “Yaptırımları destekliyoruz” diyebilecek bir parti var mı? Ortak bildiriyi imzalamayan HDP bile, “kıvırma açıklaması” yaptı.
Kaldı ki Türkiye’nin; “Karşılıklı kazanç üzerine kurulu işbirliği” taleplerine karşılık, “Sadece bizim kazandığımız bir işbirliği…” diye direten Avrupa ve Amerika’nın, ileri sürdüğü şartları kabul etmenin, “çözüm” olduğunu düşünmek ahmaklıktır. Daha kaç tane “sarı öküz” vereceğiz?
“Batı ile arayı düzeltmemiz şart” diyenler, bu ülkede yaşayıp da yüz yıldır devam eden bu sömürü düzenini görmemeyi başaramayacaklarına göre, “Ne pahasına olura olsun Batı ile anlaşalım” ısrarı başka bir anlam taşır!
SAHAYA YANSIMAYAN “DESTEK” TAKIYYEDEN İBARETTİR
Bu yüzden ABD dayatmaları konusundaki sadece, “ABD’yi kınıyoruz” hatta “Atılacak her adımı destekleyeceğiz” şeklindeki ifadeler, sahaya yansımadığı sürece anlamsızdır.
Bir taraftan böyle söylerken, diğer taraftan da Türkiye’deki askerî darbelere özel ilgisi olan (12 Eylül öncesi Evren ile son görüşen Amerikalı) Biden’a, “N’olur yardım et, Erdoğan’ı birlikte devirelim” ezikliği sergilerseniz, bu desteğiniz “çöp” olur.
“ABD yaptırımlarına karşıyız” diyenlerin, Doğu Akdeniz’de hükümetin yanında olması, “Libya’da ne işimiz var” gibi saçmalıklardan uzak durması ve “Ne pahasına olursa olsun, PYD devleti kuracağım” diye dayatan ABD’yi de şiddetle kınaması, FETÖ ağzıyla konuşup; “Suriye bataklığına girmeyelim” dememesi; devlete omuz vermesi gerekir.
“ABD yaptırımlarını şiddetle kınıyoruz” diyenler, FETÖ karşısında da aynı şiddette durmuyorsa, bu yaptırım karşıtlığı, milleti yanıltmaya yönelik bir takıyye demektir.
Çünkü, ABD’nin sergilediği bu 64 model “Johnson” tipi dayatmalarda FETÖ’nün ciddi etkisi vardır. Yıllardır, kongre üyelerine karşı yürüttükleri “çok yönlü lobi” çabalarının üzerine, milletten topladıkları kurban paralarını, Hillary ablalarına kurban edecek seviyedeki “eşek” sevdası da eklenirse, yaptırımlardaki FETÖ etkisini tahmin etmek zor olmaz.
TEK ÇÖZÜM MİLLÎ BÜTÜNLÜK
O halde (aslında CHP hükümetinin 1948’de imzaladığı Marshall Yardımı Anlaşması’ndaki 4. maddenin sonucu olan) “Johnson Mektubu”na Başbakan İnönü’nün verdiği, “Yeni bir dünya kurulur ve Türkiye de orada yerini alır” cevabıyla övünenler, bugün de meseleye aynı yerden bakabilmeli ve Cumhurbaşkanı Erdoğan liderliğinde yürütülen onurlu dış politikaya her alanda destek vermelidir.
Emperyalist dayatmalara karşı en etkili silah, millî birlik ve bütünlüktür.
“Erdoğan aday olamaz” diyenlere, Şentop'tan net cevap
10 Aralık 2020 Perşembe
Bir süredir yeni bir “367 fitnesi” pişiriliyor, hatta TV ekranlarından servis ediliyor.
Efendim, Anayasaya göre Cumhurbaşkanı Erdoğan “3. defa” adayı olamazmış… “2007’de yapılan anayasa değişikliğinde, 1982 Anayasası’nın Cumhurbaşkanlığı seçimiyle ilgili 101. maddesindeki ilgili bölüm, ‘…Bir kimse en fazla iki defa Cumhurbaşkanı seçilebilir’ şeklinde değiştirildi” diyor, bu iddialarını da şöyle tahkim ediyorlar:
“İki defa seçilme süresinin, sistem değişikliğinden itibaren başlayacağı iddia edilemez, çünkü 16 Nisan 2017 anayasa değişikliğinde 101 madde ile ilgili herhangi bir düzenleme yapılmadığından bu haliyle aynen geçerlidir.”
Argümanlar oldukça etkileyici değil mi? Ekranlarda sık gördüğümüz “kelli-felli” hukuk otoritelerinin, gazetecilerin hatta siyasetçilerin ciddi ciddi konuştuğu bu iddiaları ciddiye almamak mümkün mü? Mesela yukarıdaki ifadeler İYİ Parti Sözcüsü Aytun Çıray’a ait.
“CUMHURBAŞKANI İLE BAŞKANI KARIŞTIRIYORLAR”
Anladım ki seçime kadar bu sakızı çok çiğneyecekler.
İşin aslını öğrenmek için en doğru isim olduğunu düşündüğüm TBMM Başkanı Mustafa Şentop ile görüştüm. Sayın Şentop Türkiye’nin önde gelen hukuk profesörlerinden olmasının yanısıra, Anayasa Uzlaşma Komisyonlarında görev almış, Anayasa Komisyonu Başkanlığı yapmış bir isimdir. Bütün bunlara ilaveten Cumhurbaşkanlığı sisteminin mimarlarından olan Şentop, bence meselenin hukukî boyutunu ortaya koyacak en ideal isimdir.
Sayın Şentop bu iddiaların düğümlendiği “cumhurbaşkanı” ibaresinin altında gizlemeye çalıştıkları sinsi oyunu şöyle açıkladı:
“Yönetim sistemi değişikliğinden sonraki ‘cumhurbaşkanı’nın, parlamenter sistemdeki ‘cumhurbaşkanı’ ile tek ortaklığı, isim benzerliğidir. Parlamenter sistemin cumhurbaşkanı, başkanlık sistemindeki ‘başkan’la aynı değildir. İki makamın, isim benzerliği dışında hiçbir benzerliği yoktur. İcranın başında başbakanın olduğu parlamenter sistemdeki ‘cumhurbaşkanı’na karşılık, başkanlık sistemindeki; bizim ‘cumhurbaşkanı’ demeyi tercih ettiğimiz ‘başkan’ hem cumhurbaşkanının, hem başbakanın ve hem de bakanlar kurulunun icra görevlerini üstlenmiştir. Bu bakımdan başkanlık sisteminin ilk seçimi olan 24 Haziran seçimini, Sayın Erdoğan’ın ‘2. Başkanlık seçimi’ gibi yansıtmak, isim benzerliği üzerinden tezgahlanan basit bir oyundur.
Kelimeler değil; içerdikleri anlam ve kapsam önemlidir. Hukuk lafza değil manaya itibar eder. Yeni sistemde cumhurbaşkanı yerine ‘başkan’ ifadesini kullansaydık acaba bu kişiler şimdi yine ‘Erdoğan iki defa aday oldu, artık olamaz’ diyecek miydi?”
Kafamızı allak-bullak ettikleri konu meğer ne kadar basitmiş… Bu durumda “3. defa” ifadesini de, özellikle “aldatmaca” olarak kullanıyorlar demektir.
“ANAYASA MAHKEMESİ REDDETTİ”
Sayın Şentop Anayasa Mahkemesi’nin konuya yaklaşımını da yakın zamandan bir örnekle ortaya koydu:
“Sayın Gül 7 yıllığına cumhurbaşkanı seçilmişti. Anayasa değişikliğinden sonra Sayın Gül’ün tekrar aday olamayacağına dair TBMM’de yaptığımız kanunî düzenlemeyi, Anayasa Mahkemesi iptal etti, herkes gibi Gül’ün de yeni düzenleme çerçevesinde; 5 yıl için tekrar aday olabileceğine karar verdi. Üstelik o zaman değişen sadece seçim yöntemiydi, statü, görev ve yetki değişikliği yoktu.”
Konunun Anayasa Mahkemesi ile de bir ilgisi yok; zira ortada Anayasaya aykırılık incelemesi yapılacak bir hüküm yok. Bir hukukçunun bundan bahsetmesi meslekî sığlığını gösterir.
Bence bu iddialardan, sahipleri de bir sonuç beklemiyor, Cumhur İttifakı’nı erken seçime zorlamayı hedefliyorlar. Nitekim hemen çözümü(!)sunuyor, “Seçim erkene alınırsa aday olabilir” diyorlar.
Süslü cümlelerle yeni bir kriz dizayn etmeye çalışan bu çakma Kanadoğlugiller, “Belki yine tutar” diye bir kere daha göle yoğurt çalmak istiyor ama unuttukları bir ayrıntı, bütün hesaplarını alt-üst ediyor:
Türkiye artık, “parlamenter sistem” denen o “vesayet kuluçkası” ile yönetilmiyor.
.
Lord Curzon'un gözüyle “Türk-Yunan problemi”
9 Aralık 2020 Çarşamba
Aylardır Doğu Akdeniz’deki millî menfaatlerimizi korumak için mücadele ediyoruz. Sadece, deniz hukuku ve hakkaniyet ilkesinin bize verdiği hakkı kullanmak istiyoruz ve haklıyız. Nitekim hiçbir kimse “Türkiye hukuksuz arama yapıyor” diyemiyor.
O halde problem ne? Problem, Avrupa’nın gücüyle Ege Denizi’ni yutan Yunanistan’ın, şimdi de Akdeniz’de karşımıza dikilmesidir.
Lozan’da Rıza Nur’un, “Ufak ve kayalık bir yermiş; neye yarayacak” dediği ve İsmet Paşa’nın da “Asya kıyısına yakınlığı sebebiyle Türkiye’ye bırakılacak adalar listesi”ne yazmayı unuttuğu için İngilizlerin Yunan’a bağışladığı(!) “Meis” adeta bütün Haçlı şövalyelerin toplandığı bir “korsan adası”na dönüştü.
Yunanistan sadece “Haçlının Hacivat’ı” rolü üstlenmiştir. Mitçotakis’i oynatan ipin bir ucu Brüksel’de diğer ucu ise Washington’dadır. Türkiye, üzerimize salınan bu şımarığı bırakıp, salanlarla hesaplaşmak zorundadır. Çünkü aslolan, Haçlı Batı’nın savaşıdır.
“Türk-Yunan anlaşmazlığını Türkiye-AB anlaşmazlığına dönüştürmeyi başardık” diyen Mitçotakis bilsin ki, zaten başından buyana AB ile savaşıyoruz, yoksa; çoktan bitmişti.
BATI’NIN BİZİMLE ASIL DERDİ NE?
Türkiye, Batı’nın; başlangıçta çizdiği çerçeveden çok uzaklaşmış durumdadır.
“İngiliz derin devletinin doğu kanadı” diyebileceğimiz “Şark Komisyonu” Ocak 1919’da, Arthur Balfor’un başkanlığında toplanmış, mağlup Türkleri ne yapacaklarını tartışıyorlardı. Buradan çıkacak karar; Avrupa’nın yeni stratejisi olacaktı. Bu “derin” toplantının raportörlüğünü de, çok iyi tanıdığımız Lord Curzon yapmıştı.
Curzon’un raporuna göre katılımcıların çoğu, “Benzeri görülmemiş bu veba çıbanını (bizi kastediyor) söküp atmak için bir fırsat doğmuştur, kaçırılmamalıdır, benzer fırsat, birkaç nesil daha gelmeyebilir” diyordu.
Yani “Fırsat elimize geçmişken Türkleri Anadolu’dan tamamen kazıyalım” diyorlardı. Bazıları, “Muhammedi dünyanın tepkisi”nden endişe etmiş ise de diğerleri, “Bu endişe yersiz, çünkü İslam dünyası artık eskisi gibi Türkiye’ye bir bağlılık hissetmiyor” demişti.
Türkleri, geldikleri topraklara sürebilecekleri konusunda mutabık kalmışlardı ki, bazı delegeler; “Türk'ün yok olması, bir kötülüğün kökünü kazır ama onun yerine, öngörülemeyecek yeni fenalıklar doğabilir” uyarısında bulunmuş ve bu uyarı ciddiye alınmıştı.
Daha “garantili” bir yöntem uygulanmalıydı!
Lord Curzon’un raporuna göre komisyonun nihaî kararı şu olmuştu:
“Türk’ün tırnakları sökülüp, her nevi tehdit gücü elinden alındığı takdirde, zararsız bir yaratık haline gelebilir ve bir kez bizimle dostane ilişkiler kurunca da, Avrupa'nın hırslarıyla bizim Şark’taki mülkümüz (sömürgeler) arasında müspet bir tampon oluşturabilir.”
AVRUPA DA ESKİ TÜRKİYE’Yİ İSTİYOR
Bunlar aslında bütün Avrupa’nın “Türkiye kriterleri”dir ve Cumhuriyet döneminde yaşadıklarımızı, millî ve yerli bir bakışla değerlendiren herkes, bu kararın aynen uygulandığını, bu yörüngeden çıkmaya kalkan Türkiye’nin başına neler geldiğini görür.
Ama Türkiye son yıllarda çizgiyi tamamen aşmış ve Haçlı Batı’nın; yumuşak-sert bütün uyarılarını da başlarına çalmıştı.
İşte Batı için asıl mesele, Türkiye’yi tekrar, “zararsız yaratık” haline getirmektir!
Oruç Reis haftalardır Antalya Limanı’nda beklediği halde zirveye çıkan “AB Ambargosu” lakırdılarını, Macron’un küstahlıklarını, Amerika’nın “Ya benim olursun, ya belanı bulursun” tehditlerini ve kendileri için “güvenlik” bizim için “güvensizlik” unsuru olan NATO’yu bu gözle değerlendirmediğimiz sürece, isabetli teşhis koyamayız.
Bizi tekrar “Batı’nın bendesi” yapamadıkları sürece bizimle dertleri bitmeyecektir. Ama zerre kadar özgür ruh taşıyan her Türk ferdi, Avrupa’nın desteklediği(!) onursuz bir Haçlı kölesi olmaktansa, onurlu bir yalnızlığı tercih etmelidir.
Azerbaycan’ın, bu Haçlılardan 30 yıl adalet bekledikten sonra sergilediği onurlu silkiniş sonrasında ulaştığı muhteşem zafer, anlatmaya çalıştığımız “millî duruş”un en güzel örneğidir…
CHP, 100 milyon dolar yardım için kaç fabrika harcadı?
6 Aralık 2020 Pazar
CHP lideri Kılıçdaroğlu’nun, dünya yıkılsa da kendi yanlışında ısrar etmek gibi bir marifeti(!) var!
Askerimize “Satıldı” diyerek herkesi çıldırtan vekiline destek vererek, darbe yapmayan ordudan intikam alıyor.
Sosyal medyada “Aman dikkat…” esprilerine konu olan seri CHP’li tecavüzleri Türkiye’yi sarsıyor ama Kılıçdaroğlu (CHP’li kadınlara “Kendinizi savunun” dediğini dikkate almazsak) tek kelime etmiyor.
Bu yöntem Kılıçdaroğlu’nun siyasî başarısını borçlu olduğu bir FETÖ taktiğidir. “Hangi siyasî başarı” diye soranlara şaşarım. Kılıçdaroğlu’nun; iktidar yükü altına girmek gibi bir derdi asla yoktur. Onun tek hedefi “muhalefette iktidar” olmaktır ve bu lüksü de on yıldır yaşamaktadır.
OSMANLI’YI BATIRANLAR ERDOĞAN’A MI YAKIN, CHP’YE Mİ?
Kılıçdaroğlu bu hafta da milleti enayi yerine koyarak tank-palet fabrikasında tepinmeye devam etti. Katar sermayesi için yapılan fedakârlıklardan bahsetti, dış borcun Osmanlı’yı nasıl batırdığını anlattı, Düyun-u Umumiye’yi hatırlattı!
“Osmanlı’yı Erdoğan gibi yöneticiler batırdı” diyen Kılıçdaroğlu’nun, İngiliz-Rortschild ittifakını; Osmanlı’ya borç vererek hükmetme hedefine, “Batıcı” mason üstadları Reşid ve Mithat paşanın, padişahlara rağmen; devleti Kırım ve 93 harplerine sokarak yerine getirdiklerini bilmesini hiç beklemiyorum.
Hakeza Kemal beyin, bu borçları Abdülhamid Han’ın ödediğini ve tekrar borç almadığı için İngilizlerin hışmına uğradığını bilecek bir tarih şuuruna sahip olduğunu da sanmıyorum.
KREDİ İÇİN FABRİKA KAPATMAK İNÖNÜ’NÜN İŞİDİR
Ama… “Uçak ihraç eden 4 ülkeden biriydik” sakızını yine çiğneyen Kılıçdaroğlu, o dönemdeki şu CHP marifetlerini de biliyordur herhalde:
Truman Doktrini çerçevesinde ABD’den sadece 113 milyon dolar ve savaş kalıntısı birkaç askerî malzeme almak uğruna, ABD’nin “Yerli uçak ve silah üretimini durdurun” ön şartını yerine getirmek için İnönü’nün; “Nuri Demirağ Havaalanını istimlak edin ve uçak satışını engelleyin” talimatı verdiğini…
Yerli uçak satmak isteyen Nuri Demirağ’a, “Amerikan yardımından bedava uçak almak dururken fabrikanıza sipariş verirsem bu millet beni asar” diyenin kim olduğunu…
Şakir Zümre Silah Fabrikası’ndan sonra Nuri Killigil’in o muhteşem yerli savunma sanayii tesislerinin esrarengiz bir şekilde havaya uçtuğunu ve hükümetin Ankara’da İsrail’i, tanıma kararı aldığı saatlerde, İstanbul’da da Nuri Killigil’in Haliç’ten toplanan parçalarının defnedildiğini…
ABD ile 12 Temmuz 1947’de imzalanan yardım anlaşması, 1 Eylül 1947’de TBMM’de görüşülürken bazı vekillerin, “Bu anlaşma ve özellikle 4. Madde Türkiye’nin bağımsızlığını ihlal ediyor” uyarısına Dışişleri Bakanınız Hasan Saka’nın, ABD’ye kefil olduğunu…
Ama 1964 yılında Türkiye Kıbrıs’a harekat düzenlemeye kalkınca karşımıza bu 4. Maddenin çıktığını ve Başbakan İnönü’ye bir mektup yazan ABD Başkanı Johnson’ın, o anlaşmayı hatırlatarak, “Bu imzayı kim attı” diye sorduğunu…
Amerika’ya nasıl bir söz vermişlerse, kendilerinden sonra da yerli sanayinin gelişmemesi için CHP’nin giderayak 15 Mart 1950’de; yerli ve millî sanayiye ihanet kanunu çıkardığını…
Türkiye’nin yerli sanayisini hatta bağımsızlığını Amerika’ya ipotek ederek alınan bu pahalı kredinin büyük kısmının da yine Amerika’nın hurda askerî malzemeleri için harcandığını…
Ve… CHP’nin aldığı bu kredilerin, sonraki hükümetler tarafından 30 yılda ödendiğini biliyor mu acaba?
Bilmiyorsa cahildir, biliyorsa yalancıdır
Seçim sizin Sayın Kılıçdaroğlu…
.
Bu tecavüzcü AK Parti yöneticisi olsaydı…
1 Aralık 2020 Salı
Türk siyasetinin en büyük problemi samimiyetsizliktir. Oysa milletin siyasetçide aradığı en önemli kriter de samimiyettir.
HDP’den başlayalım…
Bir süre önce, partilerinde cereyan eden kadına şiddet ve tecavüz skandalları karşısında sergiledikleri tavır, terör konusundaki samimiyetsizliklerini çok iyi bildiğimiz HDP’lilerin, sürekli dillerine doladıkları kadın hakları konusundaki ikiyüzlülüklerini de gözler önüne sermişti.
Mardin Milletvekili Tuma Çelik, evli bir kadına tecavüz etmişti. Kadın, bu konuyu HDP’nin “kadın” yöneticilerine iletmiş, ancak kendisine; “Sesini kes” cevabı verilmişti.
Bu terbiyesizliğe, “meslektaşım” diyemeyeceğim bazı tecavüzcü yamakları, “Bir kadının şikayeti üzerine Tuma Çelik’in dokunulmazlığı kaldırılıyor” şeklinde yaklaşmıştı ama beni pek de şaşırtmamıştı. Çünkü onların insanlığını, ideolojileri esir almıştı.
Ama tam da o günlerde grup kürsüsünü, şiddet mağduru bir kadına ikram ederek, bu kronik meseleye dikkat çeken Meral Akşener’in, çok sıcak olan bu iğrençliğe de, diğer bir HDP milletvekili Mensur Işık’ın 17 yıllık eşine şiddet uygulamasına da tek kelime etmemesi çok şaşırtmıştı.
Yine aynı günlerde (21 Temmuz 2020) CHP lideri Kılıçdaroğlu da, grup konuşmasında kadınlara; “Susmayın, haklarınızı arayın” demişti ama hak arama kriterini sadece “CHP’ye oy vermeye” indirgemişti. Daha beteri, Türkiye’nin farklı köşelerinden 306 kadın örgütü ile görüşerek mağduriyetlerini sorduklarını söylemişti ama hemen yanıbaşındaki HDP’de yaşanan ağır mağduriyetleri hiç görmemiş ve duymamıştı!
KILIÇDAROĞLU, CHP’DEKİ TACİZİ DE DUYMAMIŞ!
Şimdi ise günlerdir CHP Maltepe İlçe Başkan Yardımcısının bir kadına yaptığı iddia edilen iğrençlikler konuşuluyor. CHP İstanbul İl Başkanı Canan Kaftancıoğlu’nun referans verdiği Umut Karagöz isimli bu CHP yöneticisi, 20 yaşındaki kadını; saçlarından sürükleyerek götürdüğü tuvalette taciz ettiği gerekçesiyle tutuklanmış ve cezaevine gönderilmişti.
Ha, HDP’lilerin kadın hakları tüccarlığı gibi CHP’li bu tecavüz sanığı da, tecavüz öncesi, “Kadına Yönelik Şiddete Karşı Mücadele” için kırmızı şemsiye dağıtmış!
Bir kişinin hatası üzerinden bir kurum veya camiayı itibarsızlaştırmak nefret ettiğim bir basitliktir. Benim eleştirdiğim husus, CHP yönetiminin bu olay karşısındaki tavrıdır. Yani aynen müttefikleri HDP’nin yaptığı gibi bazı CHP yöneticileri veya yönlendirdikleri, tecavüze uğrayan kadınla görüşerek meseleyi kapatmaya çalışmalarıdır.
Böyle bir şey yapmadık diyebilirler. Peki bir “kadın” olan Kaftancıoğlu ve CHP’nin diğer kadın yöneticileri başta olmak üzere bir CHP yöneticisi, hatta kadınların mağduriyetlerini araştırmak için tam 306 kadın örgütü ile tek tek görüşen Kılıçdaroğlu, dürüstçe; “Yöneticilerimizden biri bir terbiyesizlik yapmıştır. Derhal CHP ile ilişkisi kesilmiştir ve en ağır şekilde cezalandırılması sağlanacaktır” mealinde bir açıklama yaptılar mı?
Tam aksine milletten gizlemek için çalıştılar.
İşte bu ikiyüzlülük devam ettikçe bunların “kadın hakları”nı savunması(!), kadın tacizcilerinin yaptığından daha beter bir “kitlesel istismar”dır.
Benim işin siyasette ve medyada en önemli kriter “samimiyet”tir.
Ölçü ise çok nettir. Bu “tecavüzcü” AK Parti yöneticisi olsaydı, söyleyeceği/yazacağı şeyi şimdi söyleyip yazmayanlar samimiyetsizdir, istismarcıdır.
Tabii ki bunun tersi de geçerlidir.
XXXXXXXXXXXX
.HDP'nin, Şişli Belediyesi'ndeki “eşbaşkan”ı…
28 Kasım 2020 Cumartesi
CHP, HDP ile olan ilişkisini yıllardır; “Millet İttifakı” paravanıyla gizlemektedir. Çünkü “Anayasa çalışması yapmadık” inkarı gibi burada da; millete izah edemeyecekleri bir işbirliği yürüttükleri için gizlemektedirler.
Oysa HDP ile çok daha derin bir ittifak yürüten Kılıçdaroğlu, İYİ Parti’ye 15 adamını “ödünç” verirken; milletin cezalandırdığı HDP’ye, oylarının yüzde 10’unu “hibe” etmişti.
10 Ağustos 2014’te “Türkiye’nin Cumhurbaşkanı” diye sunularak 4 milyon Türk vatandaşının oyunu alan Demirtaş, bu teveccühe; sadece iki ay sonra (6-7 Ekim 2014) Türkiye’yi savaş alanına çevirerek ve 37 kişiyi ölümüne sebep olarak cevap vermişti.
Demirtaş ve HDP’si, bu ihanetten 8 ay sonraki 7 Haziran 2015 seçimlerinde, aynı aldatmacayı tekrarlayarak, “HDP yüzde 15 ile parlamentoya girerse barış gerçek olur, PKK’ya silah bıraktıracak olan AKP değil HDP’dir. PKK’yı dağdan biz indireceğiz” demişlerdi.
Samimiyetsizlik paçalarından akmasına rağmen millet bir kere daha şans verdi ve HDP, yüzde 13,2 ile parlamentoya girdi.
Sonra ne mi oldu?..
Seçim akşamı Kandil’den gelen talimat üzerine verdikleri bütün sözleri unuttular ve kısa süre sonra Diyarbakır, Hakkari, Bitlis başta olmak üzere onlarca şehirde; “öz yönetim” adı altında “kalkışma” başlattılar.
PKK’lı katiller, “Barış süreci” adı verilen müsamaha dönemini istismar ederek; FETÖ’cü mülkî ve askerî yöneticilerin yardımıyla depoladıkları silahlarla HDP’li belediyelerin iş makinalarıyla açılan çukurlarda ölüm kustu.
Hemen sonrasındaki 1 Kasım seçimlerinde milletin, “Dürüst değilsiniz” mesajıyla oyunu 10,8’e düşürdüğü HDP; barajda boğulmaktan son anda kurtulmuştu.
Ama HDP bu mesajı almamış, seçim sonrasında da Kandil’e hizmette sınır tanımamıştı. Milletvekilinin makam aracıyla PKK’ya silah bile taşınmıştı (28 Şubat 2016). Bu durumda HDP’nin, 2018 seçimlerinde barajdan çıkması mümkün değildi.
Ama yanılmıştık… HDP TBMM’ye; oylarını artırarak girmişti.
HDP’nin 24 Haziran 2018’de aldığı yüzde 11,7 oy, 1 Kasım’daki yüzde 10,8’in üzerine yüzde 1 daha koymanın çok daha ötesinde bir artış anlamına geliyordu. Çünkü, “oy deposu” şehirlerdeki yüzde 20’lere varan kaybına rağmen bu artışı sağlamıştı. Yani doğuda Kürtlerin vermediği oyların daha fazlasını batıdan almıştı.
Peki bu nasıl olmuştu?
Çünkü HDP’nin kayıplarını CHP; cebinden telafi etmiş, bu yüzden 1 Kasım’daki yüzde 25,3 olan oyu 22,6’ya düşmüştü? CHP’nin, iktidar olup yıpranmak gibi bir derdi olmadığına göre bu düşüşün sebebi belliydi. Nitekim Kılıçdaroğlu; HDP’yi TBMM’ye “taşımakla” övünmüştü.
HDP de bu desteğin altında kalmamış, CHP; 31 Mart 2019’da İstanbul, Adana, Mersin başta olmak üzere birçok ili HDP’nin desteğiyle almıştı.
Ama HDP yöneticileri de CHP’li başkanlardan “hizmet” beklediklerini söylemeyi ihmal etmemişlerdi! Bu husus, Kandil’e hizmet ettiği için belediyeleri elinden alınan HDP için daha da önemli hale gelmişti.
Bu “hizmet”te gevşeklik olursa HDP arada bir; “Artık ilişkimizi resmileştirelim” diyerek, bunu göze alamayacak olan CHP’nin “duyarlı” kalmasını sağlıyordu.
Hülasa CHP’li belediyelerin; HDP referanslı yani PKK’lı başvurulara kayıtsız kalması mümkün değildir. Kameramanlıktan, belediye başkan yardımcılığına zıplayan ve PKK operasyonu kapsamında gözaltına alınan C.Y., devede kulak bile değildir. “AK Partilileri mi işe alacaktım” diyen başkanın belediyesi başta olmak üzere bütün CHP’li yerel yönetimlerde işten atılan onbinlerin yerine kimlerin alındığı çok iyi incelenmelidir.
Çünkü…
“PKK’yı terör örgütü olarak görmüyoruz, PKK’lılar canımızdır” diyen Selahaddin Demirtaş’ı “kahraman” ilan edenlerin PKK’ya tavır koyması mümkün değildir.
.
Reformların önüne takoz koyanlar
25 Kasım 2020 Çarşamba
Terörle mücadelede, insan hakları ve demokrasi önündeki engelleri kaldırarak terörün istismar alanlarını kurutmanın, askerî mücadeleden daha etkili olduğuna inanıyorum. Bu yüzden geçmişte, Türkiye’nin bu tür çabaları daima “şok” eylemlerle engellenmişti.
Özellikle Özal’ın PKK ile mücadelede ezber bozan adımlarından dolayı büyük panik yaşayan odaklar, terörü besleyen sivil ve askerî bağlantıları koparmaya çok yaklaşan Adnan Kahveci ve Eşref Bitlis Paşa’yı, en sonunda da Özal’ı alıp götürmüştü.
Bunları hatırlamamın sebebi, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “Hukukta yeni reform başlatıyoruz” açıklamasından sonra yaşananlardır.
En üst seviyede ortaya konan bu reform iradesi, çok değerli bir adımdır. “Şimdiye kadar niye yapılmadı” türü eleştiriler anlamsızdır. Çünkü bu açıklama, daha önce yapılmadığını göstermez. Reform; süreklilik gerektirir. Kaldı ki, gecikmiş bile olsa, başlamış olması önemlidir.
CHP “REFORM”DAN, “TERÖRE ÖZGÜRLÜK” ANLIYOR
Peki, sabah akşam “Yargıya güven kalmadı” yaygarası yapan CHP lideri Kılıçdaroğlu, hukuk reformundan ne bekliyormuş; biliyor musunuz?
17 Kasım’daki grup konuşmasına bakılırsa, “baroların, vesayetçi tekel yapıya geri dönmesini, HDP’nin; Kandil’den emir alan belediye başkanlarının görevlerine iade edilerek PKK’ya hizmete devam etmesini ve Selahattin Demirtaş-Osman Kavala gibi terör destekçilerinin serbest bırakılmasını” bekliyormuş.
Bitmedi…
CHP’NİN “MANDA” AŞKI YİNE DEPREŞTİ
Aynı günlerde Kılıçdaroğlu’nun yardımcısı Ünal Çeviköz ise yeni ABD Başkanı Biden’den “Türkiye’ye karşı hukukun üstünlüğüne, yargı reformuna ve demokratik reformlara çok güçlü bir vurgu yapmasını" beklediklerini söyledi.
CHP’nin bunları istediği Biden’ın, “Muhalefet ile birlikte Erdoğan’ı devireceğiz” diyen ve 1980’de Başbakan Demirel ile çözülemeyen “üslerin ABD’ye açılması” meselesini, Genelkurmay Başkanı Kenan Evren ile görüşerek çözen(!) Amerikalı olduğunu düşünürseniz durum daha da netleşecektir.
Yani Kılıçdaroğlu, içerideki reform çabalarının önüne mayın döşerken, monşer yardımcısı da ABD’ye; mütehassıs oldukları “demokrasi ambalajlı darbe” siparişi ediyor.
İNÖNÜ DE ABD MANDASI UĞRUNA FABRİKA KAPATMIŞTI
CHP’nin verdiği bu fotoğraf çok vahim olmakla birlikte beni hiç şaşırtmadı. Çünkü terör doğuran ırkçılık da, ABD mandacılığı da bunlarda genetiktir. Kılıçdaroğlu bilmiyor ama tek parti diktatörlüğünün son yıllarında da CHP, Amerika’nın kanatları altına girebilmek için uçak ve silah üreten yerli ve millî sanayimizi feda etmiş, eğitim sistemimize varıncaya kadar her şeyimizi ABD Büyükelçiliğinin kontrolüne vermişti.
Garip olan, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “akıl danışılacak bilge insan” mertebesine koyarak, Yüksek İstişare Kurulu’na üye yaptığı Bülent Arınç’ın, tam da bu şer ittifakının; başlayacak olan reform adımlarını içten dıştan sabote etmeye çalıştığı bir ortamda; ekranlara fırlayarak, onların operasyonlarına su taşımasıdır. Söyledikleri ve zamanlaması, “iyi” olduğunu iddia ettiği niyetini geçersiz kılmaktadır.
ASIL MAĞDURLARIN MAĞDURİYETİNİ KİM DÜŞÜNECEK?
Ayrıca, Demirtaş’ın mağduriyetinden(!) bahsedenlerin, bir “anne”nin; altı yıldır devam eden feryadını duymaması çok manidardır?
“Yargı reformu” denince, hemen Demirtaş ile Kavala’nın uzun tutukluluğunu hatırlayanlar, 2014’te Türkiye’yi harabeye çevirerek, 37 kişinin ölümüne sebep olanların hâlâ cezalandırılmamış olmasını neden hiç hatırlamıyor?
Netice itibariyle “hukuk reformu yapacağız” diyen iktidarın önüne ısrarla; Demirtaş ve Kavala gibi terör yandaşlarını çıkarmak, reformun önüne takoz koymaktır.
Tıpkı 90’lı yıllarda PKK’ya yaptırdıkları gibi…
.
“İlke”yi dilinden düşürmeyen ilkesizler
22 Kasım 2020 Pazar
Günlerdir “anayasa” tartışması izliyoruz.
CHP ve HDP öncülüğünde; İYİ Parti’nin de içinde bulunduğu partiler anayasa hazırlığı yapmış… Çalışmanın hukukî muhatabı olan Kaboğlu, “Dört parti de katıldı; ortak ilkeler belirlendi” diyor. Daha önce Kılıçdaroğlu da benzer açıklamalar yapmıştı ama şimdi; “Böyle bir çalışma yok” diyor.
Kılıçdaroğlu’nun, önceki beyanının tam aksini söylemesine ilk defa şahit olmuyoruz ki; şaşıralım… Daha geçenlerde bir programda, “Şehir hastanelerini eleştirerek, ‘Bu kadar hastane niye yapılıyor’ demiştiniz” diye hatırlatılmış ama “Biz hastaneleri asla eleştirmedik” demişti. Elbette eleştirdi. Hem de nezaketsizce. Ama şimdi; pandeminin göbeğinde o sözünü savunamayacağı için inkar ediyor ki kendilerinin genel tarzı budur.
Anayasada da durum aynıdır.
Ülkenin sivil bir anayasaya ihtiyacı olduğunu herkes söylüyor. O halde “Valla yapmadık” tedirginliğinin sebebi ne? Çünkü yaptıkları hazırlık, bugünkü ortamda; “Evet, ne var bunda” diye savunabileceği bir şey değil. Mesele ülkeyi yeni anayasaya kavuşturmak olsaydı, AK Parti ile yaptıkları değişiklikten son anda yan çizmezlerdi.
Kaldı ki, şu “Ortak ilkeler…” ifadesi de bize çok tanıdık geliyor. Zira Kılıçdaroğlu da bunu hiç dilinden düşürmüyor, özellikle “İttifak” konusunda da sık sık zikrediyor…
Sağında İYİ Parti’nin, solunda SP’nin, arkasında ise HDP’nin olduğu bir “ittifak” nasıl bir “ortak ilke”de birleşiyorsa… Meral hanım, bir kere arkasına dönüp baksa gerçeği görecek ama bu gerçekle yüzleşmek işine gelmediği için bunu asla yapmıyor!
Ne ilkesi beyefendi… Sizin tek ilkeniz, bütün Erdoğan düşmanlarını bir araya getirerek, hedefine ulaşmaktır. Buna; Erdoğan düşmanı gibi görünen Türkiye düşmanları da dahildir. Hatta “FETÖ parti kursa…” diyecektim ama onlar zaten müttefikiniz; “Atatürk Düşmanları Partisi” kurulsa ve sizi yüzde 50’nin üzerine taşıyacak bir potansiyeli olsa, onlarla da “ortak ilkeler çerçevesinde” ittifak kurmakta asla tereddüt etmezsiniz.
Burada asıl vahim olan, daha “iyi milliyetçi bir parti” olmak için yola çıkan İYİ Parti’nin durumudur. Onların ilkesi de çok garipmiş! Nereden başladı, nereye geldi… Bugün CHP’nin, Kandil uzantısı HDP’ye teslim olarak yürüttüğü kirli ittifakı ambalajlayarak; sürdürülebilir hale getiren İYİ Parti’dir. Ama ülkede öyle bir ilkesizlik rüzgârı estirilmekte ki; herkes bir yerlere savrulmakta, bunu da “ilke” sanmaktadır. Çoğu ayrışmanın altında, karşı tribünlerden gelen alkışlar yatmaktadır. “Arınç AKP’nin vicdanı” diyen CHP, vicdan ile ne zaman tanışmış ki vicdan dağıtmaya başlamış...
Özgül ağırlıklı ilke abidesi Arınç da bu rüzgârın devranına kapılmış ki; PKK suflesiyle katliam talimatı veren dolaylı katilleri savunmak için cübbe giymiş.
Efendim HDP’de namaz kılanlar varmış. Buyrun şimdi… FETÖ’cüler de uçak koltuklarında bile namaz kılıyordu. Sayın Arınç’ın bu tespiti, HDP’nin terör örgütüne hizmet ettiği gerçeğini nasıl değiştiriyor anlayamadım!
Daima “murakıp” edasıyla konuşan ama hep “muarız” uçları savunan Arınç, her şeyini borçlu olduğu milleti için ne zaman “cübbe” giyecek merak ediyoruz.
Ve “ilke” meraklılarına son söz…
Bugün gerçek ilke, Haçlı-Siyonist ittifakın ve içimizdeki uzantılarının, vatan ve millet birliğimize yönelik saldırılarına, her türlü farklılıkları bir kenara bırakarak; hep birlikte karşı koymak, dinî ve millî değerlerimizi savunmaktır.
Bunu zaafa uğratacak davranışlar, kimden ve hangi partiden gelirse gelsin ilkesizliktir…
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
“İlke”yi dilinden düşürmeyen ilkesizler
22 Kasım 2020 Pazar
Günlerdir “anayasa” tartışması izliyoruz.
CHP ve HDP öncülüğünde; İYİ Parti’nin de içinde bulunduğu partiler anayasa hazırlığı yapmış… Çalışmanın hukukî muhatabı olan Kaboğlu, “Dört parti de katıldı; ortak ilkeler belirlendi” diyor. Daha önce Kılıçdaroğlu da benzer açıklamalar yapmıştı ama şimdi; “Böyle bir çalışma yok” diyor.
Kılıçdaroğlu’nun, önceki beyanının tam aksini söylemesine ilk defa şahit olmuyoruz ki; şaşıralım… Daha geçenlerde bir programda, “Şehir hastanelerini eleştirerek, ‘Bu kadar hastane niye yapılıyor’ demiştiniz” diye hatırlatılmış ama “Biz hastaneleri asla eleştirmedik” demişti. Elbette eleştirdi. Hem de nezaketsizce. Ama şimdi; pandeminin göbeğinde o sözünü savunamayacağı için inkar ediyor ki kendilerinin genel tarzı budur.
Anayasada da durum aynıdır.
Ülkenin sivil bir anayasaya ihtiyacı olduğunu herkes söylüyor. O halde “Valla yapmadık” tedirginliğinin sebebi ne? Çünkü yaptıkları hazırlık, bugünkü ortamda; “Evet, ne var bunda” diye savunabileceği bir şey değil. Mesele ülkeyi yeni anayasaya kavuşturmak olsaydı, AK Parti ile yaptıkları değişiklikten son anda yan çizmezlerdi.
Kaldı ki, şu “Ortak ilkeler…” ifadesi de bize çok tanıdık geliyor. Zira Kılıçdaroğlu da bunu hiç dilinden düşürmüyor, özellikle “İttifak” konusunda da sık sık zikrediyor…
Sağında İYİ Parti’nin, solunda SP’nin, arkasında ise HDP’nin olduğu bir “ittifak” nasıl bir “ortak ilke”de birleşiyorsa… Meral hanım, bir kere arkasına dönüp baksa gerçeği görecek ama bu gerçekle yüzleşmek işine gelmediği için bunu asla yapmıyor!
Ne ilkesi beyefendi… Sizin tek ilkeniz, bütün Erdoğan düşmanlarını bir araya getirerek, hedefine ulaşmaktır. Buna; Erdoğan düşmanı gibi görünen Türkiye düşmanları da dahildir. Hatta “FETÖ parti kursa…” diyecektim ama onlar zaten müttefikiniz; “Atatürk Düşmanları Partisi” kurulsa ve sizi yüzde 50’nin üzerine taşıyacak bir potansiyeli olsa, onlarla da “ortak ilkeler çerçevesinde” ittifak kurmakta asla tereddüt etmezsiniz.
Burada asıl vahim olan, daha “iyi milliyetçi bir parti” olmak için yola çıkan İYİ Parti’nin durumudur. Onların ilkesi de çok garipmiş! Nereden başladı, nereye geldi… Bugün CHP’nin, Kandil uzantısı HDP’ye teslim olarak yürüttüğü kirli ittifakı ambalajlayarak; sürdürülebilir hale getiren İYİ Parti’dir. Ama ülkede öyle bir ilkesizlik rüzgârı estirilmekte ki; herkes bir yerlere savrulmakta, bunu da “ilke” sanmaktadır. Çoğu ayrışmanın altında, karşı tribünlerden gelen alkışlar yatmaktadır. “Arınç AKP’nin vicdanı” diyen CHP, vicdan ile ne zaman tanışmış ki vicdan dağıtmaya başlamış...
Özgül ağırlıklı ilke abidesi Arınç da bu rüzgârın devranına kapılmış ki; PKK suflesiyle katliam talimatı veren dolaylı katilleri savunmak için cübbe giymiş.
Efendim HDP’de namaz kılanlar varmış. Buyrun şimdi… FETÖ’cüler de uçak koltuklarında bile namaz kılıyordu. Sayın Arınç’ın bu tespiti, HDP’nin terör örgütüne hizmet ettiği gerçeğini nasıl değiştiriyor anlayamadım!
Daima “murakıp” edasıyla konuşan ama hep “muarız” uçları savunan Arınç, her şeyini borçlu olduğu milleti için ne zaman “cübbe” giyecek merak ediyoruz.
Ve “ilke” meraklılarına son söz…
Bugün gerçek ilke, Haçlı-Siyonist ittifakın ve içimizdeki uzantılarının, vatan ve millet birliğimize yönelik saldırılarına, her türlü farklılıkları bir kenara bırakarak; hep birlikte karşı koymak, dinî ve millî değerlerimizi savunmaktır.
Bunu zaafa uğratacak davranışlar, kimden ve hangi partiden gelirse gelsin ilkesizliktir…
.
“Avrupa İslamı” salgını, yeni tip Haçlı saldırısıdır
26 Ekim 2020 Pazartesi
“Haçlı seferleri” tarih kitaplarının yazdığı gibi 1272’de sona ermemiş, sadece saldırganlar ve yöntemler değişmiştir. Zırhlı çapulcuların yerini kravatlılar, ‘Luis’in yerini de ‘Macron’lar almıştır. Yeni “Tapınak şövalyeleri” ise FETÖ ve DEAŞ’tır. Yeni adı “İslamofobi” olan günümüzdeki Haçlı seferlerinde, kılıçların görevini de evimize/elimize kadar uzanan aletler üzerinden yürüttükleri algı operasyonları yapmaktadır.
Sizce “Haçlı ordusu” denen eski yağmacılara dersini verip göndermek mi kolay yoksa böyle; başı sonu belli olmayan, içimize kadar uzanan yeni tip Haçlı saldırılarıyla başa çıkmak mı?
Bu arada bunların dinle-diyanetle de ilgisi yoktur.
Bin yıl önceki Haçlı seferleri, açlık ve sefalet içindeki Avrupa’nın, Anadolu ve ötesindeki zenginliği; din kisvesi altında sömürmesiydi. Şimdiki Haçlıların derdi de, emperyalist çarkların dönmesidir.
İslam düşmanlıkları da yine “din gayreti”nden değil, yürütmekte oldukları sömürü düzenine, İslamiyet’in engel olmasındandır. Onların düşman olduğu İslam; hangi ırktan, inançtan, milletten olursa olsun “insan”a zulmedilmesine izin vermeyen “gerçek İslam”dır. Yoksa Vehhabilik, Kadıyanilik ve Şiilik gibi onların küresel çıkarlarına hizmet eden sözde İslam”larla hiçbir problemleri yoktur. Hatta bunları; gerçek İslam’ı bozmak için kendileri üretmiştir. Bu yüzden dikkat ederseniz; sakallı, cübbeli, kefiyeli tipler hatta “Muhammed bin…”li isimler onların düşmanı değil, kankasıdır. Çünkü bunlar da “İngiliz islamı, İran islamı…”dır.
Çok şükür ki bu muhterislerin yüzyıllardır devam eden saldırıları İslamiyet’e hiçbir zarar verememiş, bilakis daha da güçlendirmiştir. Taharetlenmeyi bile bilmeyen, banyoyu; hamamı bizden öğrenen bu müptezeller, olmayan akıllarınca İslam’ın ve Müslümanların kökünü çoktan kazıyacaklardı!
1900 yıllarında Cambridge Üniversitesi’nde 11 yıl öğretim üyeliği yapan Osmanlı aydını Halil Halid Bey, Avrupa gözlemlerini yazdığı kitabında; James Bryce’in, o dönemde 250 milyon olan Müslümanların, en fazla 200 yıl daha varlığını sürdürebileceğini öngördüğünü aktarmaktadır.(*)
Bu “derin” İngiliz, bu hesabı nasıl yaptı bilmiyoruz ama verdiği sürenin yarıdan fazlası geride kalmış ve bu süredeki bütün baskı ve zulümlerine, baş döndüren misyonerlik faaliyetlerine rağmen Müslümanların sayısı 1,7 milyara tırmanmıştır.
Bizzat devlet başkanının kendi vatandaşı olan Müslümanlara savaş ilan ettiği Fransa’da Müslümanların oranı yüzde 20’yi aşmıştır. Diğerlerinde de durum farklı değildir.
Bu yüzden İslam düşmanlığı “cinnet”e dönüşen Haçlılar şimdi daha sinsi yöntemlere başvuruyor.
FETÖ’nün, peygamberi aradan çıkararak İslam’ı Hristiyanlaştırmayı amaçlayan “Dinlerarası Diyalog” sapıklığıyla açtığı ihanet yolundan ilerleyen Batı, “Alman İslamı, Fransa İslamı” gibi yöntemlerle İslamiyet’i yozlaştırmaya çalışmaktadır. Kendi “ilahiyat fakülteleri”ni kuran Almanya, bizim camilerimizde; Haçlı kökenli imamlar(!) görevlendirmeyi planlamaktadır. Bu bir terbiyesizliktir. Türkiye Fatih’ten bugüne; onların bozuk inançlarına saygı duymuş, “Patrikhane” denen fitne merkezine bile müdahale etmemiştir.
Bu hıyanetleri bizzat Avrupalı yönetici ve siyasetçiler yürütmektedir. Çünkü Batı’da, lider ve siyaset kalitesi hızla düşmekte ve kalite açığı da İslam düşmanlığı gibi “ucuz” yollarla kapatılmaya çalışılmaktadır. Bu sığlaşmanın sonucu olarak, eskiden sadece radikal ırkçıların diline doladığı İslam düşmanlığı ve saldırganlığı, kifayetsiz liderlerin “cansimidi” haline gelmiştir. Hedeflerindeki ise Hazret-i Muhammed (Sallallahü Aleyhi Vesellem) ve getirdiği hakiki İslamiyet’tir.
Onun için bu yeni tip Haçlı saldırılarına karşı koymamızın tek yolu “sahih İslam”a sahip çıkmaktır. Bu da taklitlerinden sakınmak ve gerçeğine sarılmakla mümkündür. “İslam” diye pazarlanan bir sürü sapık yollar vardır ama gerçek din tektir. O da Peygamber efendimize gelen ve dört mezhep imamı başta olmak üzere, Ehl-i Sünnet alimleri tarafından bize ulaştırılan dindir.
“FRANSIZ İSLAMI” OLMAZ DA “TÜRK İSLAMI” OLUR MU?
İslamiyet’in nasıl ve kimler tarafından değiştirildiğinin bir farkı yoktur. Asl olan değişmemesidir.
Bu bakımdan Macron’un, “Kuran’dan bazı ayetleri çıkaralım” demesiyle, içimizdeki bazı ilahiyatçıların, “Kur’an’ı yeniden yorumlayalım” demesi; sonuç itibariyle aynı şeydir. Bu da Türk İslamı demektir.
Macron’a; haklı olarak kızıyoruz ama bu sapıklığı maalesef “Türkçe ezan, Türkçe namaz” saçmalıklarla; yıllar önce biz başlattık.
Bu bakımdan, tek doğru güzergâh olan Ehl-i Sünnet’ten ayrılmak anlamına gelen sapıklıklar da İslamiyet’i yozlaştırmaktır. Yani, Haçlılara damardan destek çıkmaktır.
Haçlı bozuntuları ve içimizdeki uzantıları, Kıyamete kadar sahibinin himayesinde olan İslamiyet’e asla zarar veremezler. Önemli olan Selçuklu ve Osmanlı’nın şanla yürüttüğü Ehl-i Sünnet bayraktarlığını Türk milletinin devam ettirmesidir.
(*) Çerkeş Şeyhi-Zâde Halil Hâlid Bey, Hilal ve Haç Kavgası, Kahire 1909, Sadeleştiren: Gazanfer Şahin, Babıali Kültür Yayıncılığı, İstanbul 2017, s. 54
HDP'ye de FETÖ'ye de tavır koyamadılar, koyamazlar
23 Ekim 2020 Cuma
İyi Parti’nin kurucularından olan Ümit Özdağ, partisinin İstanbul İl Başkanı Buğra Kavuncu’nun FETÖ’cü olduğunu söyledi. Hem de ağzından kaçırmadı, dili sürçmedi, “Çok net söylüyorum…” dedi, genel başkanı uyardığını da ekledi.
Herkes grup konuşmasına kilitlenmişti ama Akşener bu konuya hiç girmedi, keyifsiz; muhalefet söylemleriyle konuşmasını bitirdi.
Neyse ki grup sonrasında soruldu da konu hakkındaki değerli görüşlerini duyabildik!
Meral hanım dersine iyi çalışmış. “İl başkanınız FETÖ’cü mü?” sorusunu, “Hukuk, guguk” söylemleriyle gayet ustalıkla savuşturdu! Hatta o kadar iyi hazırlanmış ki; krizi fırsata bile çevirdi. AK Parti Grup Başkanvekili Bülent Turan’ın, bir yıl önceki değerlendirmesine yaptığı atfı gerekçe göstererek partisine sabotaj yapıldığını iddia etti!
***
Efendim, sizi bilmem ama Meral Akşener’in açıklamaları beni tatmin etmedi.
Enver Altaylı gibi daha öğrenciyken “darbe” ile başlayan kariyerini(!) yine “darbe” ile tamamlayan birinin yeğeni olan Buğra Kavuncu, Ümit Özdağ aleyhine dava açmış! Sayın Akşener, biz FETÖ denen melanetin hukuk denen teraziyi sakız gibi çiğneyip arzu ettiği şekle sokmakta ne kadar mahir olduğunu çok iyi biliyoruz. Yargı, FETÖ’nün silahıdır. Bu beyefendi de o alışkanlıkla böyle bir tepki vermiş ama o yargıçlar şimdi ecnebilere yalakalık yapmakla meşgul.
Kaldı ki, “İYİ Parti il başkanı FETÖ’cü” açıklaması da bizi hiç şaşırtmadı. Çok da önemli bir tespit değil. Olsa olsa, “suyun üzerine çıkan kısmı” olabilir.
Çünkü İYİ Parti, MHP’yi; seri kaset kumpaslarıyla yola getiremeyen FETÖ’nün, “yeni versiyon operasyonu” olarak kurulmuş bir partidir. Nitekim ilk günden bu yana izlediği çizgiye bakarsanız, kurulurken iddia edildiği gibi “daha iyi yönetilen yeni bir milliyetçi parti” değil, diğer bir FETÖ ürünü olan Kılıçdaroğlu’nun CHP’si ile kol kola girerek “şer cephesi”nin omurgasını oluşturmuş bir yapıdır.
İşte İYİ Parti’nin, HDP’ye desteği de tam buradan kaynaklanan bir gerçektir. Bu destek, İYİ Parti’nin tercihi değil, varlık sebebidir. Aynı zorunlu istikamet, CHP için de geçerlidir. Yoksa Kürt halkı dahil; herkesin PKK nefretinin arttığı bir dönemde hâlâ PKK uşaklığı yapan HDP’nin hıyanetleri karşısında milletin yanında yer almayı becerebilirdi.
Bu “mahkumiyet”in tek izahı “Hayır bloku”nun muhafazası yani siyasî rant olamaz. Nitekim Sayın Akşener bir nebze ferahlamak için gerçeği bir kere dile getirmek istedi, “HDP’yi PKK’nın yanında konumlandırıyorum” dedi ama karşı cepheden gelen ifşaatlar söylediğine pişman etti. Durumu kurtarmak için, Yasin Börü gibi 37 masumun katiliyle kahvaltıyı kabul etmek zorunda kaldı.
***
Hem İYİ Parti hem de CHP, FETÖ’ye karşı net tavır koyma konusunda da aynı çaresizlik içerisindedir, koymadılar; koyamazlar.
Netice itibariyle, milletin teveccühünü kazanacak kadar etkili siyaset üretemediği için kötü yollara düşen CHP ile “resmî” müttefiki İYİ Parti, PKK maşası HDP ile darbeci FETÖ’ye karşı aynı mesafede daha doğru mesafesizliktedir.
Meral hanımın, “HDP’yi destekliyor musunuz” sorusunu duyunca zıplaması da bu çaresizliğin dışavurumudur.
.
Bu parti, millete ve devlete; daha ne kadar meydan okuyacak?
30 Eylül 2020 Çarşamba
Bu soru defalarca dilime geldi; yutkundum ama artık soruyorum...
7 Haziran 2015 akşamı Demirtaş’a Kandil’den gelen, “Emanet oy falan yok” ayarından bu yana PKK’nın siyasî hizmetçisi durumuna düşen HDP için kullanılan tek “meşrulaştırma” gerekçesi, “Milletin seçerek Meclis’e gönderdiği parti” savunmasıdır. Ama milletin gönderdiği bu parti, milletin meclisinde; her türlü siyasî ve ideolojik farklılıkların üzerindeki en kritik konularda ortaya konan “ortak irade”de asla yer almıyor.
Bazı örnekler verelim:
1- 15 Nisan 2015’te Avrupa Parlamentosu’nun, “AB ülkeleri Ermeni Soykırımını tanısın” kararını Kılıçdaroğlu bile “Kabul edilemez” buldu ve bütün partiler ortak bildiri ile kınadı ama HDP imza atmadı.
2- 17 Şubat 2016’da Ankara’da askerî servis araçlarına saldırı sonucu 28 kişi şehit olmuştu, 61 de yaralı vardı. Meclis’teki bütün partiler, “Aziz milletimizin teröre asla boyun eğmeyeceğini kararlılıkla ilan ediyoruz” dedi ama HDP yine kaçtı.
3- Aradan bir ay geçmeden, (13 Mart 2016) terör örgütü bu sefer de Kızılay’da bir kamyon dolusu bomba patlattı; 34 masum vatandaşımız hayatını kaybetti. TBMM’deki partiler kınadı ama HDP, bu birliğe katılmayarak PKK’ya “devam…” dedi!
4- 2 Nisan 2016’da keyfî top atışlarıyla Azerbaycanlı kardeşlerimizin ölümüne sebep olan Ermenistan’ı, TBMM Dışişleri Komisyonu’nun AK Parti, CHP ve MHP’li üyeleri “Ermenistan işgal ettiği topraklardan çekilsin, 1 milyon sivil evine dönsün” derken, HDP “İşgale devam” dedi.
5- 2 Haziran 2016’da Alman Federal Meclisi’nin, Ermeni iddialarına "soykırım" diyen karar tasarısını kabul etmesini bütün partiler kınarken, HDP “Yüzleşme…”den bahsetti.
6- 10 Aralık 2016 günü PKK hainlerinin İstanbul’daki saldırısı sonucu 49 vatandaşımız hayatını kaybetti. Yine üç parti; ortak bildiriyle kınadı. HDP ise alçak saldırıya destek vermeyi tercih etti.
7- Trump’ın, Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan etme tahrikini protesto eden Gazze’deki kardeşlerimize vahşice saldıran İsrail 64 kişiyi şehit etti, 3 binden fazla da yaralı vardı. AK Parti, CHP ve MHP kınadı. Garip ama HDP, İsrail katliamını da kınayamadı.
8- 18 Temmuz 2019’da AB, Doğu Akdeniz’deki meşru faaliyetlerimiz sebebiyle yaptırım kararı aldı. Yine aynı partiler “Kabul edilemez” diye bildiri yayınladı. HDP, “Ne işiniz var Doğu Akdeniz’de” dedi; imzalamadı.
9- Meclisteki partiler 9 Ağustos 2019’da ABD’ye “FETÖ elebaşı Fetullah Gülen’in iade edilmesi” çağrısı yaptı. HDP, “İade edilmesin” dedi.
10- Türkiye’nin Barış Pınarı Harekâtı üzerine AP’nin, “Türk askeri derhal çekilsin” çağrısına karşılık, Meclis’teki 4 parti 24 Ekim 2019 “Milletimiz adına bu çağrıyı reddediyoruz" dedi ama HDP, AP’nin “Türk askeri derhal çekilsin” kararını desteklemeyi tercih etti
11- ABD Senatosu 12 Aralık 2019’da “Ermeni soykırımı karar tasarısı”nı kabul etti. 4 parti, bu kararı yok hükmünde sayan ortak metni imzaladı ama HDP yine Ermenilerin tarafında yer aldı.
12- 28 Şubat 2020 tarihinde İdlib’de 33 askerimiz şehit edildi, 4 parti aynı gün imzaladıkları ortak bildiri ile saldırıyı kınadı. “33 şehit” hıyanetine alışık olan HDP ise kılını bile kıpırdatmadı.
Ve sabrımızı taşıran son küstahlık…
13- İşgalci Ermenistan, başlattığı yeni saldırılarla işgallerini tahkim etmeye çalışıyordu. Bu keyfî saldırılar AK Parti, CHP, MHP ve İYİ Parti grupları tarafından kınandı. HDP bu bildiriye de imza atmadığı gibi “Suçlu tarafın Türkiye ile Azerbaycan olduğunu” iddia etti. Oysa Türkiye’nin en kritik bildirilerinden sakındıkları bu imzayı, Ermenilerin; “Sevr uygulansın, Türkiye bize tazminat ödesin” bildirisine koşa koşa atmışlardı.
NEREYE KADAR DEVAM EDECEK?
Bunlar sadece gözümüze çarpanlar. Zaten bütün tezkere oylamalarında ecnebi grubu gibi hareket ettiklerini de söylemeye gerek yok.
Bu partinin, Türkiye düşmanlarıyla ittifakına daha ne kadar göz yumulacak?
HDP’yi milletin meclisine taşıyan CHP ve yandaşları, sadece siyasî çıkarları için bu terör maşalarını meşrulaştırmaya daha ne kadar devam edecek? Askerimize, güvenlik güçlerimize ve şehitlerimize saygı duyduğunu söyleyenlerin, HDP’nin; terör örgütleriyle ve Türkiye düşmanlarıyla inadına işbirliğini görmezden gelmesi çirkin bir ikiyüzlülüktür.
KAPATMAYALIM AMA CEZASIZ DA BIRAKMAYALIM
Hele yargının tutumunu anlamak mümkün değildir.
Milletin ezici iradesiyle iktidarda olan bir partiyi, 2008’de; besleme medya kupürleriyle kapatmaya kalkan yargıçlarımızın neden hiç sesi çıkmıyor? Yoksa laiklik, vatanın bütünlüğü artık onları ilgilendirmiyor mu?
Bugüne kadar kapatılan partilerin hiç birinin kapatılma gerekçesi, HDP’deki kadar güçlü değildi.
Ha, parti kapatmayı savunmuyorum. HDP’nin bile kapatılması taraftarı değilim. Sadece görmeyen gözler için bir tespit yapmaya çalışıyorum.
Zaten kapatılsa ne olacak, yine “demokrasi, demokratik” gibi; hiç ilgileri olmayan cafcaflı bir isimle devam edecek, bir de mağdur edebiyatı yapacaklar.
Ancak yargımız, bu kadar aşırı bir terör iltisakına, vatan ve millet düşmanlığına karşı “kayıtsız” bir görüntü vermektedir.
Hani kurumlar yerine, suç işleyen yöneticileri cezalandıracaktık?
HDP’de teröre destek vermeyen var mı acaba?
“Demirtaş içeride ya” diyenlere, “Demirtaş cezalandırılıyor mu yoksa ödüllendiriyor mu belli değil” derim. Çünkü bu kadar yoğun suça rağmen, yıllar süren soruşturmalar, sadece; “ceza gibi tutukluluk” söylemleri üzerinden mağduriyet algısına yarıyor.
Gözümüzün önünde yaptıkları 6-8 Ekim vahşetinin yargıya intikali bile 6 yıl sürüyorsa, kimse adaletin tahakkuk ettiğini düşünemez. Zira, geciken adaletin adalet olmadığını hukukçulardan öğrendik.
Bu millet düşmanlarının, hıyanetlerine bu kadar rahat devam etmesi, “devletin zaafı” olarak yansımaktadır ve buna kimsenin hakkı yoktur.
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Kaftanı Amerika'ya genel müdür kaçıracaktı
22 Eylül 2020 Salı
500. YILDA “ÇAMURLU KAFTAN” DOSYASI-II
(Önce I. bölümü okumanızı tavsiye ederiz.)
FETÖ militanlarının kaçırmaya kalktığı Çamurlu Kaftan, 15 Mart 2005 tarihinde Yavuz Selim Han’ın Türbesi’nden alınarak Dolmabahçe Sarayı’na getirilmişti. Tarihi emanetlerin tamir ve bakımının yapıldığı atölyede 16 ay süren itinalı bir restorasyondan sonra, 7 Temmuz 2006 tarihinde İstanbul Türbeler ve Müzeler Müdürlüğü’ne iade edilmişti ama ait olduğu 500 yıllık ikametgâhına dönmemiş, sebebi hakkında türbe yetkililerine de bir bilgi verilmemişti. Onlar soruşturunca da; “Sultanahmet’te bir depoya kaldırıldığı” söylenmişti.(1)
Tam bu günlerde, Fetullah Gülen için “Bir tebessümüne varlığımı bağışlarım” diyen Akın İpek’in Gölbaşı’ndaki muhteşem arazisinde, “yüksek maliyetli büyükelçilik ve vali konaklarına verilen V sınıfı A grubu çok özel ruhsatlı” bir malikânenin inşası için son hazırlıklar yapılıyordu. Çankaya Köşkü’nden daha yüksek rakımlı ve daha nitelikli olan bu “saray”ın, Fetullah Gülen’in muhteşem(!) dönüşü için hazırlandığı konuşuluyordu.(2)
ZİYARETÇİLER KAFTANI SORUYOR
Aradan 10 yıl geçmişti ama Çamurlu Kaftan hâlâ evine dönememişti. Üstelik nerede ve ne durumda olduğu hakkında da kimsenin bilgisi yoktu. Yavuz Selim Han ile bütünleşen kaftanın, yıllardır yerinde olmaması ziyaretçilerin tepkisini çekiyordu.
Bu arada türbe civarına yeni güzellikler eklenmiş, ziyaretçi sayısı da katlanmıştı. 1534 yılında vefat eden muhterem hanımefendisi Hafsa Valide Sultan’ın, Yavuz Selim Han’ın yanıbaşındaki türbesi, 1894 depreminde yıkılmıştı. Sultan II. Abdülhamid Han tamir etmek istemişse de İttihatçı darbesi sebebiyle yaptıramamıştı. Manisa Vakfı, memleketlerine büyük hizmette bulunan Hafsa Valideye vefa için türbesini yapmak istedi ama izin almak kolay değildi. İnşa izni için, tıpkı masallardaki “öksüz yavru”ya, “Annen kilerin anahtarını mezara götürmüş, al getir” diyen “üvey anne” gibi, kameranın keşfinden önce yıkılan türbenin fotoğrafı isteniyordu. Ama niyet hayır olunca; olmazlar olmuş, Yıldız Sarayı’ndan Osmanlı Arşivi’ne; hiçbir yerde bulunamayan fotoğraf, Almanya Konsolosluğu’ndaki “Haliç Manzaralı Fotoğraflar” kutusunda bulunmuş, “kilerin anahtarı” mezardan gelmişti!
Yazışmalar, ihaleler derken; Hafsa Sultan’ın türbesi, vefatının 482. yılı olan 19 Mart 2016 tarihine yetiştirilmişti.
“TÜRBEYİ YAPTINIZ, KAFTANI DA BULUN…”
Bu dönemde Çamurlu Kaftan’ın getirilmesi yönünde de yoğun talep alan Manisa Vakfı yetkilileri, konuyu takip için teşebbüse geçti.
Türbeler Müzesi Müdürlüğü, kaftanın; 500 yıllık mekânına iadesi için yapılan müracaatları “Güvenlik zaafı, nem ve dengesiz ısıdan dolayı tahrip olma endişesi” gibi uydurma gerekçelerle reddetmişti. Çok arzu edilirse “çakma bir kaftan” örtülebileceği, asıl kaftanın da ileride yapılacak bir müzede sergilenebileceği söylenerek geçiştirilmişti.
Oysa Dolmabahçe Sarayı’ndan alınan kaftan, söylendiği gibi depoya da kaldırılmamış; gözden uzak tutmak için I. Ahmed Türbesi’nin yanında bulunan ve müdürlükçe çay ocağı olarak kullanılan barakaya bırakılmıştı. Ve inanamayacaksınız ama “Türbede nemden zarar görür” diye vermedikleri kaftanın üzerine, baraka çatısından yağmur suyu akmıştı. Sızan kirli suların, örtü olarak kullanılan Amerikan bezinden geçerek kaftanı ıslatması üzerine, Türbeler Müzesi Müdürlüğü’nün; yine o civardaki Darülkurra Deposu’na kaldırılmıştı. Ancak orada da türbe yönetimine şart koştukları evsafta bir koruma altında olmayıp; bir kenara bırakılmıştı.
BİR BÜROKRAT DEVLETE KARŞI DİRENİYORDU
Konu dönemin başbakanına iletilmiş ancak Başbakanlık, Kültür ve Turizm Bakanlığı, İstanbul İl Müdürlüğü ve Türbeler Müzesi Müdürlüğü arasındaki uzun yazışmalar da neticeyi değiştirmemişti. Birileri adeta devlete meydan okuyordu.
Türbeler Müdürlüğü’nün bu olumsuz cevabı üzerine dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Mahir Ünal, “Buna biz karar veririz” şeklinde bir tavır koyarak tarafları Ankara’ya davet etti. 27 Ocak 2016’da Müsteşar Yardımcısı Ali Şahin’in başkanlığında Kültür Varlıkları Müzeler Genel Müdürü Abdullah Kocapınar ve Yardımcısı ile konunun takipçilerinin katıldığı bir toplantı yapıldı. Genel Müdür, izahı zor direncini, Bakan’ın, “Bu işi çözün” talimatıyla yapılan toplantıda da sürdürüyordu. Hatta beş asırdır devam eden bir uygulamayı yok sayarak, “Yavuz’un böyle bir vasiyeti olduğunun ispat edilmesi gerekir. Bu bir halk efsanesi olabilir” gibi, kendinden önceki bütün görevlileri “abesle iştigal” ile itham eden saçma sapan şeyler söylüyordu.(3)
Genel Müdürün bu tavrı, kaftan konusundaki tutumun, İstanbul’daki lokal bir direniş değil, merkezî bir operasyon olduğu izlenimini veriyordu.
BAKANI İKNA EDEBİLSELERDİ KAFTAN ABD’YE UÇACAKTI
Makamında ziyaret ederek bilgisine başvurduğumuz; dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Mahir Ünal’ın söyledikleri bu şüphemizi doğrulamanın ötesinde operasyonun boyutlarını da net ortaya koyuyordu:
Meğer, İstanbul’daki il müdürüne “Türbede nemlenir veya başına bir iş gelir” dedirten Kültür Varlıkları Müzeler Genel Müdürü, bazı yardımcılarıyla birlikte Bakan Ünal’a, “Bu çok nazik kumaşı Türkiye’de restore edecek kimse yok” şeklinde yoğun baskı yapıyor, tamiri yapılmış kaftanı Amerika’ya; tamire(!) götürmek istiyorlardı.
“O KAFTAN AMERİKA’YA GİTMEYECEK…”
Ayrıntıyı sayın bakandan dinleyelim:
Bunlar, ‘Biz bu kaftanı Amerika’ya göndereceğiz’ dediler. ‘Niye’ dedim… ‘Türkiye’de kumaş restoratörü yok, orada restore edilecek’ dediler. (Buna benzer ‘Amerika hikayeleri’ biliyorum. Böyle değerli eserler gönderiliyor, sonra yerine imitasyonu geliyor; aslı orada kalıyor.) ‘Yok kardeşim; bu kaftan Amerika’ya gitmeyecek’ dedim ve göndermedik.
Meğer Pensilvanya’daki adam, 15 Temmuz’da Türkiye’ye gelirken o kaftanı giyecekmiş!.. Biliyorsunuz bu kaftan hilafeti temsil ediyor. Dolayısıyla kaftanı kaçırma hazırlığı 2015 öncesinde başlamıştı. Ama o karanlık emellerine kavuşamadılar.
GENEL MÜDÜR YİNE VE YENİ BAHANELER ÇIKARIYORDU
Kültür ve Turizm Bakanı Mahir Ünal’ın kesin tavrı üzerine geri adım atmak zorunda kalan genel müdür bu sefer de, barakada yağmur altında bıraktıkları kaftanın muhafazası(!) için 250-300 bin TL maliyetli özel sandık gerektiğini ileri sürüyordu. Bu da çözülünce bahaneleri kalmamış ve nihayet Çamurlu Kaftan, Yavuz’un Mercidabık Zaferi’nin 500. yıldönümüne tekabül eden 24 Ağustos 2016 Çarşamba günü yuvasına dönmüştü.
500 yıl boyunca hiçbir tehlike yaşamayan kaftan, FETÖ’den kurtulmak için mekanından ayrılmış ama daha azılısının eline düşmüştü. Allah’tan ki, basiretli yöneticiler sayesinde, 11 yıl 6 ay 9 gün sonra sultanına kavuşmuştu.
YAVUZ, BİR ‘DİN İSTİSMARCISI’NI DAHA MAĞLUP ETMİŞTİ
Saltanatı boyunca İslam’ın iç düşmanlarını temizlemek için savaşan Yavuz Sultan Selim Han, kaftanı üzerinden gelen bu sinsi saldırıyı da; vesîlelerle püskürtmüş, Hazret-i Muhammed’i (Sallallahü Aleyhi Vesellem) yok sayanları yokluğa mahkum etmişti.
Zira Çamurlu Kaftan’ın muharebesi de FETÖ kuluçkadan çıktığında başlamış, 15 Temmuz ile bitmişti. Başkalarının emekleri çalarak ilerleyen bu istismar kralı, ihanetini tamamlayabilseydi, “Hilafetin sahibi Yavuz’un gönderdiği(!)” bu değerli kaftan ile “Kainat İmamı” olarak; Ankara’daki kendisini bekleyen “Altın Saray”a dönecekti.(4)
Türbeden çalamadıkları Kaftanı, devletteki mankurtlarıyla kaçırmak için sonuna kadar direnmişlerdi. Nitekim kaftanı geri vermemek için, 500 yıllık vasiyetin belgesini isteyen Kültür Varlıkları Müzeler Genel Müdürü Abdullah Kocapınar, Müzelerden Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Zülküf Yılmaz ile birlikte; 15 Temmuz’dan hemen sonra FETÖ’den ihraç edilmişlerdi.
“Haçlı-Siyonist İttifak”ın, içimizdeki bu piyonları kullanarak hedefine ulaşmasını sağlayan vesayet düzenine son veren 16 Nisan referandumunun ertesi günü, Eyüp El Ensarî ve Fatih Sultan Mehmed Han’ı ziyaret eden Cumhurbaşkanı Erdoğan, programda olmadığı halde Yavuz Selim Han’ın davetiyle “Çamurlu Kaftan”ı ziyarete açarak; zaferle biten seferini tescil etmişti.
-----------------
(1) Ayşe Hafsa Valide Sultan, Ercan Oğuz, Yalın Yay, s. 151
(2) Al sana saray, Star gazetesi, 4 Haziran 2015
(3) Ayşe Hafsa Valide Sultan, s. 159
(4) Yeni Şafak gazetesi, 21 Haziran 2016
.
O kaftanın hikayesi Sina Çölü'nde başladı
21 Eylül 2020 Pazartesi
500. YILDA ÇAMURLU KAFTAN DOSYASI-I
İstismarcıların saldırısından sonra varlığı farkedilen kaftanın değeri, Adana’da sıçrayan çamurdan çok daha öncelere dayanıyor…
Gönüller Sultanı, dört halifesini göndermiş; “Selim Han’a selam söyleyin. Gelsin, Haremeyn hizmeti ona verildi…” buyurmuştu.(1)
“Geçilmez” denen çöl artık onu hiç ilgilendirmiyordu. O kadar kararlıydı ki, “Geçemeyiz” diyen veziri Hüsam Paşa’ya; “Bre paşa… Biz Allah için yola çıkmadık mı? Allah bize yardım etmez mi sanıyorsun” demiş ve azletmişti.
Çünkü onun niyeti, çölün arkasına gizlenerek Osmanlı’ya çelme takmaya çalışan Tomanbay’a haddini bildirmek ve mukaddes beldelere hizmetle şereflenmekti. Ordusuna, “Ey can kardeşlerim!.. Allahü Teala’nın emrinden çıkmazsak bu çölden kolayca çıkarız” demiş ve atını kızgın kumlara sürmüştü. Tabii ki, bütün ordu da peşinden yürümüştü.
Sanki yerküre delinmiş, lavlar kum olup Sina’ya serilmişti. Bırakın yürümeyi; üstünde kuşlar bile uçamıyordu. Ama Yavuz, 20 bin kişilik ordusu ile bu uçsuz bucaksız ateş deryasını geçmekte kararlıydı.
Çölü yarılamışlardı ki, Selim Han atından inmiş, kaynar kumlar üzerinde yürüyordu. Bunu gören veziri, kumandanlar, sipahiler, süvariler… Bütün ordu yerdeydi.
Başı yerde yürüyen padişaha yaklaşan Hasan Can, “Sultanım! Bütün ordu niçin yürüdüğünüzü merak ediyor” diyince, “İki Cihan Sultanı önümüzde yaya yürürken, biz nasıl at üstünde gideriz Hasan Can!..” diye fısıldamıştı.
Evet… Peygamber Efendimiz, Yavuz Selim’i davet etmekle kalmamış sahrada yoldaşlık etmişti.
Ve hiç o çölde görülmemiş bir şey olmuş; Allah’ın ihsanı yağmur olup çöle yağmıştı. Suya kavuşan kumlar sağlam yollara, çukurlar; ordunun kana kana içtiği birer pınara dönmüştü.(2)
Bu kutlu gidişin akıbeti zaferden başka ne olabilirdi?
Nitekim Mısır fethedilmiş, 1 Muharrem 923 günü Kahire’ye giren Osmanlı Ordusu, Sultanına “muhteşem bir yılbaşı hediyesi” vermişti. Bu zafer, Mukaddes Emanetlerin yanısıra; Osmanlı’yı yeni bir döneme taşıyacak olan “Hilafet”i de kazandırmıştı.
300 YIL SONRA ÇÖZÜLEN ŞİFRE
9 ay Kahire’de kalıp dönüşe geçen Yavuz Selim Han, bir teşekkür borcu için önce Şam’a gitti. Zira sefere giderken burada 2,5 ay konaklamış ve Bilal-i Habeşi’den Selahaddin-i Eyyubî’ye kadar nice büyüklerin kabrini ziyaret ederek; yardım istemişti. Muhyiddin-i Arabî’yi de ziyaret etmek istiyordu ama maalesef kabri bilinmiyordu. Bir kitabında geçen “Sin Şın’a girince Mim’in kabri bulunur” şifresini; Kazasker Kemal Paşazade (İbn-i Kemal) ile birlikte çözmüşlerdi. Selim Şam’a gelmişti, Muhyiddin’in mezarını bulmalıydı. Ama nasıl?
Hazret rüyasına girmiş ve “Safa geldin ya Selim! Önce Mısır gazanı müjdelerim. Sabah sana gelecek olan siyah ata bin. O seni bana getirir. Beni hâk-i mezelleten kaldır, buraya bir cami ve imaret kondur!” demişti.
Sabahleyin padişahın bindiği siyah at, doğru Salihiyye Mahallesi’ne gitmiş ve bir çöplükte eşinmeye başlamıştı. Kazdıklarında ise, üzerinde “Burası Muhyiddin’in kabridir” yazılı bir kitabe çıkmıştı. İşte Mısır dönüşü Şam’a gelen Yavuz Selim, 4 ay kalmış, imar ettirdiği külliyeyi, 5 Şubat 1518’de kıldığı ilk Cuma namazı ile hizmete açarak yoluna devam etmişti.(3)
EN HAYIRLI ÇAMUR…Dönüş yolundaki ordu Adana civarında yağmura yakalanır. Çamur deryasına dönen yolda sohbet ederek ilerledikleri İbn-i Kemal hazretlerinin atından sıçrayan çamur, padişahın kaftanına sıvanır. İbn-i Kemal’in mahcubiyetini farkeden Selim Han mahiyetine dönerek, “Ulemâ ayağından sıçrayan çamur medâr-ı zînet ve bâis-i mefharet olur. Bu kaftanı saklayın, ta ki; mezarıma örtün” talimatı verir.
İbni Kemal; Kanuni’nin şeyhülislamı, meşhur Ebussuud Efendi’nin hocasıdır. Nam-ı diğer Müfti’s-Sakaleyn’dir. Yani insanların yanısıra, cinlere de fetva vermektedir. Ancak buradaki asıl büyüklük, iki cihan serverinin iltifatına mazhar olmuş padişahın, âlim karşısındaki tevazuudur. Cesaret ve kararlılığına istinaden “Yavuz” denmesi sebebiyle, “astığı astık, kestiği kestik” diye tanıtılmaktadır. Oysa birçok Batılı elçi; raporlarında, “Adil bir padişah” olduğunu özellikle zikretmişlerdir.(4)
Nitekim, böyle muhteşem bir zafer dönüşü 25 Temmuz 1518 günü yatsı vakti İstanbul’a ulaşan Yavuz, sessizce Topkapı Sarayı’na süzülerek tarihte görülmemiş bir tevazu örneği vermiştir. Ne kadar acıdır ki gençlerimizin Yavuz hakkındaki bilgisi; “Küpe takan padişah(!)” iftirasından ibarettir. Bu muhteşem sultanın isminin; 3. boğaz köprüsüne verilmesi sırasında yaşanan tartışmalar Türk milleti açısından çok vahimdir.
VASİYETİ YÜZYILLARDIR UYGULANIYOR
Edirne’ye gitmek üzere 18 Temmuz 1520’de İstanbul’dan ayrılan Yavuz Selim Han, hastalanmış; Çorlu’da kalmıştı. İki aylık tedaviden netice alınamamış ve 21-22 Eylül gecesi (500 yıl önce bugün) Yasin-i Şerif tilaveti eşliğinde ahirete göç etmişti.
Binlerce kilometrelik Sina Çölü’nü aşmayı başaran muhteşem Yavuz, Hudâ izin vermeyince Edirne’ye gidememişti! Fatih Camii’nde namazı kılındı, Mirza Sarayı denilen yere defnedildi. Oğlu (Kanuni Sultan) Süleyman’ın ilk işi, “Çamurlu Kaftan vasiyeti”ni yerine getirebilmek için bir türbe yaptırmak oldu. Cami ve türbe 1522 yılında tamamlandı ve Yavuz Sultan Selim’in “çamurlu kaftan”ı, vasiyetine uygun olarak sandukasının üzerine yerleştirildi. Türbenin ziyarete kapatılarak viraneye döndürüldüğü CHP dönemi de dahil; beş asır boyunca sultanından hiç ayrılmadı.
500 YILLIK EMANETE GÖZ DİKTİLER
2004 yılında Ruanda fahri konsolosu İnanç Çiftçi, Hakan Şükür ile birlikte, Suat Gözütok Hocaya gelir, “Hocam kaftanı bize verin, hocafendi öpüp koklasın geri getirelim” derler. Hocafendileri, 50 yıldır hiç aklına gelmeyen kaftana, nedense birden bire sevdalanmıştı! Kapının önünde bekliyormuş gibi konuştuklarına bakmayın; 500 yıldır yerinden kıpırdamayan kaftanı Amerika’ya götürmek istiyorlardı.
Cüneyt kod adlı İnanç Çiftçi 2018 yılında “FETÖ’nün yeni emniyet imamı” olarak atandı. Hakan Şükür ise malum; ABD’de millî uber şoförü!..(5)
Bu konuşmayı duyan Yavuz Selim Camii İmamı Bahattin Çelik, “Bunların niyeti bozuk, kaftanı kaçıracaklar” endişesiyle, “bakım yapılması” için İl Kültür Müdürlüğü’ne müracaat etmiş ve beş asırlık emanet, 15 Mart 2005 tarihinde; eskort eşliğinde Dolmabahçe Sarayı’ndaki tamir atölyesine götürülmüştü.
Peki ama FETÖ’nün “devlet”, devletin ise “paralel” olduğu bir dönemde, acaba kaftan ne kadar güvende olacaktı?
Nitekim, buraya kadarını herkes biliyordu ama skandalın büyüğü gerideydi…
YARIN:
GENEL MÜDÜR ABD’YE KAÇIRACAKTI, BAKAN KURTARDI
-----------------
(1) Erhan Afyoncu, Yavuz’a Suriye’nin kapılarını açan rüya, 28 Ağustos 2016
(2) Sina Çölü Nasıl Geçildi?, Türkiye gazetesi, 20 Eylül 2004
(3) http://www.tariharsivi.org/icerik/2286/sin-sina-girince-mimin-kabri-bulunur-sozunun-esrari.html
.
Sahtekârca yargılayıp, hunharca astılar…
17 Eylül 2020 Perşembe
Bugün, demokrasi şehidi merhum Adnan Menderes’in vahşice öldürülüşünün 59. yılı. Kitaplara sığmayan o zulmü, bir makaleye sığdırmaya çalışacağız.
Emperyalistlerin liderlik savaşının en yoğun olduğu dönemde, “Amerika’nın o zamanki çocukları”, darbe ile devirdikleri Adnan Menderes’i ve arkadaşlarını, şimdiki Demokrasi ve Özgürlükler Adası’na toplamışlardı.
Yargılama tiyatrosu, düzmece dosyalar eşliğinde 14 Ekim 1960’ta başladı. İstanbul Barosu’nun, “Düşükleri hiçbir avukat savunmayacak” kararı vardı ama neyse ki, Burhan Apaydın bütün tehditlere rağmen Menderes’i savunacaktı.
Hukuk kuralları yerine, onları o kürsüye oturtan gücün emirlerine göre karar veren “cübbeli cuntacıları” biliyorsunuz ama ayrıca salonun ortasında kurulan “gözetleme kürsüsü”nde de “Allahsız gardiyan” namlı Ada Komutanı Albay Tarık Güryay oturuyor; gerektiğinde müdahale ediyordu. Arkasında ise Menderes’e tokat atmakla övünen, 28 Şubat’ta yakından tanıyacağımız Teoman Koman dikiliyordu.
“İdam” kararının en önemli gerekçelerinden olan “kadın donu”nu, MBK üyelerinden birinin; darbeden sonra kasaya konduğunu, hatta salonda salladıkları şeyin aslında “kemerli erkek donu” olduğunu; yine bir MBK üyesi ifşa etmişti.(1)
Diğer ciddi(!) iddia ise Cemal Gürsel’in mektubuydu. Menderes için yazdığı, “Milletin gözbebeği” ifadesi, dosyaya girerken “Diktatör Menderes”e dönüşüvermişti! Bu sahtekârlığı tespit eden Burhan Apaydın, mektubun aslını istediği için “Halkı isyana teşvik”ten 6,5 ay hapis yatmıştı!
15 Eylül 1961’de biten kumandalı yargıda 15 kişi idama, 449 kişi de; 31’i müebbet olmak üzere farklı cezalara çarptırılmıştı.
Bu idamın infazı da kan donduran hainliklerle doluydu.
17 Eylül sabahı Menderes’in fotoğrafını çekmek için götürdükleri askerî fotoğrafçı İsmail Şenyüz, hücrede olanları şöyle anlatıyor:
“Komutan, ‘Beyefendi, çocuklarınız sizi özlemiş, fotoğraf çekilecek' dedi’ Menderes, ‘Bu vaziyette çektirmek istemiyorum’ dedi. ‘Hanımın hasta olduğunu biliyor, merak ediyor. Ona göndereceğiz’ dediler. Bunun üzerine ‘Peki o zaman bir poz çekilsin’ dedi.”
Sonra Menderes’i muayene eden görevli doktor, hasta olduğu için “sağlam” raporu vermeyince, İstanbul’dan getirilen doktor(!) bir hap içirerek, asılıncaya kadar iyileştirmişti!
Bir bota bindirdikleri Menderes’in, “Nereye gidiyoruz” sorusuna, görevli subay; “Deniz hastanesine, sonra da çocuklarına kavuşacaksın” diye cevap vermişti. Buna çok sevinen zavallı, “Ne mutlu; kurtuldum” demişti… Ama biraz sonra bot İmralı’ya yanaşınca sadece “Yanlış yere mi geldik evladım” diyebilmişti!
Ellerini kelepçeleyerek bir salona aldılar.
Asker Muzaffer Erkan’ın, “Adaya fuhuş için kadın getirtirdi” dediği Savcı Egesel, ölüm fermanını Menderes’in boynuna, “Aradığını buldun, sen de asılacaksın” diyerek takmıştı.
Menderes bu kadar kini hakkedecek ne yapmıştı!..
İdam sehpasında, “Oğlum Yüksel'i devletin okutmasını istiyorum. Kaleminden altın damlasın, bizim gibi olmasın…” demişti ki, devamını getiremeden; cellat tabureyi tekmeledi…
Sehpanın başında 45 dakika nöbet tutan asker Muzaffer, aynı celladın; sallanan Menderes'in rugan ayakkabılarına bakarak “Bunlar benim olacak!” demesini hiç unutamamıştı.
Gürbüz Azak bu celladı, 1974 yılında Cağaloğlu’nda dilenirken gördüğünü söylemiş ve “15 gün sonra da Sultanahmet’teki bir meyhanenin önünde ölüsünü buldular” demişti.(2)
CHP yalakalarının aklama çabalarının tersine, MBK üyeleri; yetkilerini Temsilciler Meclisi’ne devrederken İnönü’ye “Paşam, idam kararlarının akıbetine siz karar verebilirsiniz” demiş, İnönü de “Başladığınız işi bitirin” cevabını vermişti.(3)
SONUÇ:
Bütün darbelerin ruhunu teşkil eden CHP’nin bugünkü mensuplarının, bu alçaklıklarla yüzleşmeden, “Darbelere karşıyız” demesi, iğrenç bir ikiyüzlülüktür…
***
(1) http://www.gazetevatan.com/kasaya-donu-milli-birlik-komitesi-koydurttu----48487-gundem/
(2) Yeni Şafak, 22 Ekim 2017
(3) (Anadolu Ajansı, İnönü ‘Başladığınız işi bitirin’ demiş, 21 Mayıs 2018)
.
Türkiye'nin “terör sorunu” CHP'nin ise “Kürt sorunu” var
11 Eylül 2020 Cuma
“Yeni devlet için yeni ulus” dizaynı sırasında Müslümanlarla birlikte Kürtler de büyük zulüm gördü.
Türklük; İslam’ın bayraktarlığını yapmış, müstesna bir ırktır. Türkiye’de yaşayan herkes “Türk” olmak zorunda değil ama “üst kimlik” olarak kabul etmek ve saygı duymak zorundadır.
Ancak bunun için önce devletin “Türklük” mefhumunu, ülkede yaşayan diğer ırklarla yarışa sokmak yerine, onlara saygı duyan ve koruyan; özgüvenli bir “üst kimlik” olarak konumlandırması gerekir.
Oysa Cumhuriyet’in ilk yıllarında tam aksi yapılmıştır. Osmanlı’nın eyalet ve sancaklara “Kürdistan, Lazistan” isimleri verme özgüvenine karşılık, İttihatçı kalıntısı ırkçı CHP kafası, kafatası ölçerek Türklerin üstün ırk olduğunu ispatlamaya çalışıyordu. Adalet Bakanı Mahmut Esat Bozkurt öncülüğünde “Andımız” yazarı Reşit Galip ve CHP’nin dindar(!) başbakanı Şemsettin Günaltay gibi ırkçı isimlerin oluşturduğu 10 ekip, Anadolu’nun 10 değişik bölgesinde 40 bin kişinin kafa yapısını ölçmüştü. Sonuçları 18 Eylül 1930 günü açıklayan Millî Eğitim Bakanı Bozkurt, “Bu memleketin kendisi Türk’tür. Öz Türk olmayanların Türk vatanında bir hakkı vardır, o da hizmetçi olmak, köle olmaktır” demişti.(1)
Bu ırkçılık cinnet noktasına ulaşmış ve 1 Ağustos 1935 günü Mimar Sinan’ın mezarı açılarak kafatası ölçülmüştür. (2)
Bu Hitler kafası, diğer ırklara her türlü zulmü mubah görmüş hatta güvenliğini sağlamakla yükümlü olduğu vatandaşına bombalarla ölüm yağdırmıştır.
8 Eylül 1925'te çıkarılan “Şark Islahat Planı”nın 14. maddesinde Kürtlerin yaşadığı il ve ilçeler tektek sayılarak, "Hükümet ve belediye ve diğer dairelerde, okullarda, çarşı ve pazarda Türkçeden başka dil kullananlar cezalandırılacaktır" deniyordu. (3)
“Sürgün” gönderilen zalim memurların zulmettiği Kürtlerin çocuklarına her sabah “Türküm, doğruyum…” diye bağırtıyorlardı.
1928 yılında Erkân-ı Harbiye Reisi Fevzi Çakmak’ın imzasıyla askerî okullara gönderilen “gizli” emirle, bütün Kürt çocukları kovulmuştur.
Kısaca, Kürtleri Türklere ve devlete düşman etmek için her şey yapılmıştır.
1960 darbesinden sonra da, TBMM’de; “Kürt” kelimesinin kullanılması yasaklanmıştır. Ülkenin Cumhurbaşkanı Diyarbakır’a gitmiş ve “Bu memlekette Kürt yoktur. ‘Kürdüm’ diyenin suratına tükürürüm” demiştir. (4)
40 yılını idrak bedbahtlığını yaşadığımız 12 Eylül darbecileri de, “Türkiye’nin tanıdığı devletlerin birinci resmî dilleri dışındaki herhangi bir dilde düşüncelerin açıklanması, yayılması ve yayınlanması yasaktır” şeklinde kanun çıkarmıştır.
Yani PKK terörünün tohumunu CHP ekmiş, 60 ve 80 darbecileri de dibine gübre ve su dökmüştür.
Bu ırkçı ve baskıcı yönetimin toplumda oluşturduğu travmayı çok iyi gören İngilizler de, fırsatı değerlendirerek PKK’yı kurmuş; tepe tepe kullanmıştır.
Terör örgütünün, “Ben sizin haklarınızı savunuyorum, beni destekleyeceksiniz” şeklinde baskı yaptığı Kürtlere devlet bu sefer de “terörist” muamelesi yapmıştır.
Merhum Özal’dan itibaren ve özellikle de AK Parti döneminde “Kürt” ile “PKK”yı birbirinden ayırmak için büyük çaba sarf edilmiş ve daha birkaç yıldır sonuç alınabilmiştir. Nitekim devletine güvenmeye başlayan halk, PKK’ya karşı net tavır koyma cesaretini göstermiştir.
Ama ne yazık ki, CHP’nin bu farkı hâlâ anlayamadığı(!) görülüyor.
Güya, terörü önleme rapor hazırlamış ama ne hikmetse, fitne ateşini tekrar körükleyerek terörün adını “Kürt sorunu” koymuşlar.
PKK terörüne “Kürt sorunu” demek, CHP’nin Kürtlerle sorununun hâlâ devam ettiğinin göstergesidir.
Bu ülkede “Kürt sorunu” yoktur. Bu ülkenin tek sorunu CHP’dir.
(1) Son Posta, 21 Eylül 1930; Aydın Engin, M. Esat Bozkurt Güzellemeleri, Cumhuriyet, 21 Eylül 2014
(2) Akşam, 5 Ağustos 1935; Cumhuriyet, 6 Ağustos 1935
(3) Şark Islahat Planı, Mehmet Bayrak, Özge Yayınları, İstanbul 2009
(4) Şu Yılgın Kürtler, Mirkan Baran, Ozan Yayınları
.
Bu istiklâl ve istikbal meselesidir; herkes yerini belirlemelidir
8 Eylül 2020 Salı
Tabii ki Doğu Akdeniz’den bahsediyorum. Dünya pandemi ile boğuşurken, bir avuç teknik ekip ve onları koruyan askerlerimiz, Türk milleti adına bir seferberlik yürütüyor.
Her yıl millî gelirinin önemli bir kısmını enerji için harcayan Türkiye için elbette bir metreküp doğalgaz, bir varil petrol bile önemlidir. Ama orada verilen mücadele, doğalgaz ve petrolden öte bir anlam taşımaktadır. Tıpkı Suriye’de, Libya’da verilen mücadele gibi.
Sultan II. Abdülhamid Han’ın devrilmesinden sonra başımıza gelenler, Avrupa’da, Afrika’da ve Asya’da olmaz isek Anadolu’da da olamayacağımızı gösterdi. Cumhuriyet döneminde ise ‘Yurtta sulh’un, ancak; daima cenge hazır olmakla sağlanabileceğini anlayamadık. Biz; ‘cihanda sulh’ isteyince, emperyalistlerin; işgal ve sömürüye son vereceğini zannettik. İngilizlerin koltuğunun altına girerek, İtalyanlarla gizli gizli görüşerek bize entrika çeviren Venizelos’u “kral”lığa yükseltip Çankaya’da ağırladık, 1453’ün intikamı için yanıp tutuşan çakma Bizans sevdalılarına, “Yunan benim kardeşim” şiirleri yazdık.
Ama Haçlı-Siyonist İttifakı, asırlar geçse de bu mücadelenin bitmeyeceğini bize hatırlattı. Maruz kaldığımız kuşatmalar, İstanbul’un savunmasının Saraybosna’dan, Kars’ın Bakü’den, Hakkari’nin; Şırnak’ın Bağdat’tan, Hatay’ın; Kilis’in; Urfa’nın Şam’dan ve Akdeniz sahillerinin güvenliğinin de Filistin’den; Libya’dan başladığını tekrar anlattı. Dikkatinizi çekiyor mu; Amerika, Almanya, Fransa hatta Yunanistan, “Siz uluslararası hukuku çiğnediniz” diyemiyor, çünkü her adımımız hukukî. Ama yine de hepsi haksız hukuksuz olan Yunanistan’ın yanında. İşte bahsettiğimiz kirli ittifak budur.
Bütün bunlara rağmen birileri hâlâ “Suriye’de, Libya’da ne işimiz var” derse, bu lakırdıların cehaletten kaynaklandığına kimse bizi inandıramaz.
Akdeniz’deki mücadelenin; Çanakkale Savaşı’ndan hiçbir farkı yoktur. Ama bazılarının da, Çanakkale’de “Katır Alayı”na katılanlardan farkı yok maalesef.
Doğu Akdeniz’de aylardır millî bir savaş veriliyor ama muhalif kesimlerden çıt çıkmıyor. “Bu devletin işi” demek alçak bir kaçamaktır. Devlete nasıl destek vereceğini hâlâ öğrenemeyen(!) siyasetçiler, akademisyenler, gazeteciler Yunanlı meslektaşlarına baksın; belki öğrenirler!
İmkân ve kabiliyetiyle bu istiklâl ve istikbal mücadelesinde yer almayanların, “Ordumuz, askerimiz, canımız, ciğerimiz…” muhabbeti iğrenç bir takıyyedir.
İdeolojik ve siyasî hesabını bu platforma taşımak siyaset değil; ihanettir.
Ama unutmayın ki, bu sefer durum çok ciddi. Bu ihanet, öncekiler gibi asla sîneye çekilmez. Milletimiz her şeyi yakından takip ediyor, kullanacağı doğalgazın bulunmasından bile rahatsız olanları ibretle izliyor.
Öyle bir dönem yaşıyoruz ki, sessiz kalmak bile “ihanet”tir. Mertçe desteğini haykırmayan herkes, Haçlı-Siyonist İttifak hesabına çalışıyor demektir. İbrahim Aleyhisselamın atılacağı dev ateşi söndürmek için ağzında su zerreciği taşıyan karınca kadar kararlı tavır koyamayanlar, ateş artsın diye tıslayan yılan kadar haysiyetsizdir.
.
Uçak fabrikalarını kimin kapattığını soran Kılıçdaroğlu'na cevaplar…
31 Ağustos 2020 Pazartesi
*Şimdi 30 Ağustos jandarmalığı yapan CHP, ürettiği beş uçak ve kendi yetiştirdiği pilotlarla, 30 Ağustos’ta (1933) kutlama uçuşu yaptıran Vecihi Hürkuş’a “uçuş sertifikası” vermediği gibi pilot okulunu kapattı.
*Yeşilköy’deki tesisleri ziyaret eden Cumhurbaşkanı İnönü, Nuri Demirağ’a, “Her şey mükemmel” derken, adamlarına da; “Havaalanını istimlak edin, uçaklarını da sattırmayın” talimatı vermişti.
*Emperyalistlerin Türkiye temsilcisi gibi davranan CHP, ordunun silah ihtiyacını karşılayan Türk Sanayi Harbiye ve Medeniye Fabrikası’nın sahibi Şakir Zümre’yi iflas ettirerek; “Sobacı Şakir”e dönüştürdü.
*Filistin’de devlet kurmaya çalışan Yahudilerle savaşan Araplara silah sattığı için fabrikasıyla birlikte havaya uçurulan Nuri Killigil’in defnedildiği saatlerde, CHP hükümeti de İsrail’i “derhal” tanıma kararı alıyordu.
“MİLLÎ UÇAK VE SAVUNMA SANAYİİ DOSYASI”
NUH ALBAYRAK
CHP lideri, 27 Ağustos sabahı Devlet Mezarlığı’ndaki ziyareti sonrasında, ağlamaklı bir sesle; o kadar çok tarihi gerçeği çarpıttı ki, tamamını cevaplamak bir kitap konusudur. Birkaçına sosyal medyada cevap vermiştim. Ancak aşağıdaki iftirayı 280 karakterle cevaplamak imkansızdır.
Kılıçdaroğlu, sıradan bir salgın tedbirini çarpıtarak, “30 Ağustos’un kutlanmasını istemiyorlar” yalanına damardan destek vermiş, “Onlar 1940'lı yıllarda Türkiye’nin, uçak ihraç eden 5 ülkeden biri olduğunu biliyorlar mı? Sonra bu fabrikaların kimler tarafından yok edildiğini biliyorlar mı acaba?" diye sormuştu.
Kılıçdaroğlu bunu sürekli tekrarlamakta, Demokrat Parti’nin; Marshall yardımı almak için CHP’nin sanayi hamlelerini engellediğini iddia etmektedir.
8 Kasım 2019 günü; Gaziantep'teki "Atatürk'ü Anlamak" sunumunda da, Türkiye'nin 1937’de uçak üreten ve ihraç eden 5 ülkeden birisi haline geldiğini ancak Amerika’nın, ‘Uçak üretmeyin, biz size vereceğiz’ dediğini, 1950’den sonra; uçak üretiminin durdurulmasına karşılık askerin palaskasından çatal-kaşığına kadar her şeyin ABD'den gelmeye başladığını söylemişti.
Türkiye’nin; uçak üretiminde ilk beşe girdiği doğrudur.
Peki bu muhteşem başlangıcı kim engelledi?
Bu, emperyalist güçlerin isteği doğrultusunda, Cumhuriyet’in ilk yıllarında millî ve manevî değerlerimizden sonra millî havacılık ve savunmamızın da ipotek altına alınmasının hikayesidir.
Havacılık tarihimizin ilk “millî mağdur”u Vecihi Hürkuş’tur. İzmir Tayyare Okulu’nda görevliyken tasarladığı ve savaş hurdalarından 14 ayda ürettiği “Vecihi K-VI” uçağı ile yaptığı başarılı deneme uçuşundan sonra mükafat(!) olarak, eve hapsedilir, uçağına da el konur.
Sonraki yıllarda, Vecihi Hürkuş’u yakından takip eden Alman Junkers firması kendisini transfer etmiş ve “A.20” uçaklardaki eksiklikleri tespit için Almanya’ya göndermişti.
MSB ve Junkers’in Kayseri’de kurdukları ortak uçak fabrikasında üretilen 14 kişilik "Junkers G.24" ve 6 "Junkers F.13" yolcu uçaklarıyla, 1927 yılında Ankara-Kayseri arasında, ilk uçuşlar yapılmıştı. Ancak, yönetim kurulundaki Türk kontenjanlara, havacılık ve uçaktan anlamayan devlet memurlarının atanması, Vecihi Hürkuş gibi bir uzmanın uyarılarının dikkate alınmadığı ve üzerine bir de Junkers’in iflası eklendiği için TOMTAŞ, 1928 yılında iflas eder. 1931 yılında MSB tarafından tekrar açıldı ise de CHP yönetiminin ABD ile yaptığı anlaşma gereği 1950 yılında “bakım merkezi”ne dönüştürülür. Zaten 200 civarındaki uçağın tamamı yabancı firmalarla yapılan lisans anlaşmalarıyla üretilmiştir.
Kılıçdaroğlu, CHP diktatörlüğünün ülkeye tam hakim olduğu bir dönemde, bu fabrikayı kimin kapattığını düşünüyor acaba?
Kayseri’de işi biten Hürkuş, Kadıköy’de kiraladığı bir keresteci dükkanında üç ayda ürettiği “Vecihi XIX” uçağı ile 27 Eylül 1930 günü Fikirtepe’de başarılı bir uçuş daha gerçekleştirir. Gazetelerdeki haberi gören Başbakan İnönü’nün tebrik etmesinden ümitlenen Vecihi bey, yeni uçağıyla Ankara’ya; “uçuş sertifikası” almaya gider. Hipodrom Meydanı’na inerek gittiği İktisat Bakanlığı’ndan yine eli boş dönmüştü. Devlet uçak fabrikası kurmuştu ama hâlâ “Tayyarenin teknik vasıflarını tespit edecek kimse bulunmadığından gereken vesika verilmemiştir” şeklinde bir “devlet” için yüz kızartıcı bir cevap verilmişti.
Vecihi Hürkuş, parçalara ayırarak trenle Prag’a götürdüğü uçağı ile 23 Nisan 1931 günü yaptığı deneme uçuşu sonrasında Çek yetkililerin; “Dünyanın en iyi spor uçaklarından biri” notuyla verdiği uçuş lisansını cebine koyarak, kendi uçağıyla Türkiye’ye döner. Ancak posta paketi taşımak dahil; ne iş olsa yaparım dese de, uçağını kullanma imkanı verilmez.
“Başkalarının kanatlarıyla uçmaya çalışanlar ‘Hürkuş’ olamaz” diyerek, millî uçak sanayiini çok önemsediği için CHP oligarşisinin yıldıramadığı Hürkuş, Vecihi Sivil Tayyare Mektebi’ni (VSTM) kurar. Burada yetiştirdiği pilotlar, 30 Ağustos 1933 günü, kendisinin ürettiği 5 yeni uçaktan oluşan bir filo halinde uçuş gösterisi yapar; izleyenlere parmak ısırtır.
Bugün utanmadan “30 Ağustos’u kutlamıyorlar” diye yaygara yapan CHP, Vecihi Hürkuş’un bu 30 Ağustos hassasiyetine nasıl karşılık verdi biliyor musunuz? Diploma denkliği vermeyerek bu başarılı pilotları yetiştiren okulu kapattırdı.
“Belki ciddiye alınırım” diye Almanya’da mühendislik okur Ama 27 Şubat 1939‘da tayyare makine mühendisliği diplomasıyla döndüğü ülkesinde “İki yılda uçak mühendisi olunmaz” gerekçesiyle diploması kabul edilmez.
29 Kasım 1954’te Hürkuş Hava Yolları’nı kurar. Artık CHP diktatörlüğü bitmiştir ama bu sefer de sabotaj ve uçak kaçırma eylemleri yüzünden devam ettiremez.
Ve desteklenseydi uzay aracı yapıp Ay’a bile çıkabilecek olan uçuş sevdalısı Vecihi Hürkuş, 16 Temmuz 1969 günü; Armstrong’un, Ay’a ayak bastığı saatlerde vefasız dünyadan göç eder.
İNÖNÜ, “BİTİRİN” TALİMATINI FABRİKA’DA VERDİ
Ya “Yabancı lisansla üretim beyhude zaman kaybıdır” diyen millî sanayi sevdalısı Nuri Demirağ…
Emperyalist Amerika’nın Temsilcisi gibi hareket eden CHP yönetiminin, Vecihi Hürkuş’a çektiklerini yakından gördüğü halde, kritik sektörlerde yerli üretimin önemini, ülkeyi yönetenlerden daha iyi bildiği için her şeyi göze alan Demirağ, 1936 yılında Beşiktaş’ta bir atölye (şimdiki Deniz Müzesi) inşa ederek başlar bu maceraya.
Yeşilköy’deki Eşref Paşa Çiftliği’ni de satın alarak, Avrupa’nın en büyüğü olan Amsterdam Havaalanı’na eşdeğer pistler, tamir ve bakım hangarları inşa eder. Üreteceği uçakları kullanacak pilot yetiştirmek için de “Uçuş Okulu” açar.
Nuri Demirağ ilk yıl Nu.D.36’yı, iki yıl sonunda da çift motorlu millî yolcu uçağı olan Nu.D.38’i üretir. Kolaylıkla “bombardıman uçağı”na dönüştürülebilen bu uçaklar, Amerika’da üretilenlere fark atar niteliktedir. Nu.D.38 uçakları, 1944 yılında “Dünya Havacılığı Yolcu Uçakları A Sınıfı”na alınarak kalitesi tescillenir.
Türklerin kendi uçağını yapması hatta ihraç etmesi, Amerika açısından, yeni “rakip”ten çok daha “derin” bir problemdir.
II. Dünya Savaşı’nın en karlısı Amerika, küresel hakimiyetini pekiştirme çabasındaydı. Savaştaki güçlü müttefiki SSCB, “emperyalizm liderliği savaşı”nda en büyük rakibiydi. Türkiye bu rekabetin en önemli unsuruydu, ABD mutlaka avuç içine almalıydı. CHP yönetimi de, Rusya korkusu sebebiyle buna dünden razıydı. ABD Türkiye’yi kendine bağlamak için savaş artığı askerî malzemeleri hibe ediyordu. Oysa bunlar hiçbir işe yaramıyordu. 1941-1944 yılları arasında Türkiye’ye verilen 95 milyon dolarlık askerî hurdaların bakım ve onarımı için her yıl bütçeden 400 milyon TL kaynak ayrılıyordu.
Türkiye üzerindeki ABD hakimiyetinin uzun ömürlü olmasının tek yolu, sanayileşmesine izin vermemekti. Bu bakımdan daha o yıllarda uçak veya silah fabrikası kurmak gibi adımlar, Amerika için ciddi tehditlerdi.
Amerika’yı kırmak istemeyen CHP iktidarı, bu “tehdit”lere karşı amansız bir savaş yürütüyordu. Hürkuş veya Demirağ’ın çektiği sıkıntılar, emperyalistlerin satın aldığı birkaç bürokratın işi değil, merkezî bir yıldırma politikasıydı.
THK, Nuri Demirağ’a sipariş verdiği 24 eğitim uçağını almaktan son anda vazgeçmişti. Bu emrin Millî Şef’ten geldiğini iyi bilen Nuri Demirağ, bu yanlışın düzeltilmesi için çok uğraştı. Bunun kendisine değil, Türkiye’nin geleceğine darbe olduğunu söyledi ama karar asla değişmedi.
Hatta bırakın yardımcı olmamayı, tamamen bitirilecekti. Hem de, ortadan kaldırdığı düşmanının cenaze törenine gidenler gibi, “Nuri Demirağ’ı bitirin” talimatını, Demirağ’ın Yeşilköy Havaalanı ve uçuş okulunu ziyaretinde vermişti.
Bu vahim talimata, o sırada Gök Okulu öğrencisi olan Kemal Uras birebir şahit olmuş, babasına yazdığı mektupta anlatmıştı.
“Babacığım size üzücü bir haber vereceğim” diye başlayıp, “Cumhurbaşkanımız geldiler. Havaalanını ve okulu gezdiler. Her şeyi beğendiler. Sonra Nuri Bey’in odasına geçildi. Nuri Bey, yaptığı işleri bir bir Cumhurbaşkanımıza ve yanındaki kişilere arzetti. Sonunda şöyle konuşma geçti” diye devam eden bu ilginç mektup, Nuri Demirağ için sonunun başlangıcı olan o görüşmeyi aynen aktarıyordu.
İnönü, “Nuri Bey, her şey çok mükemmel, daha ileriye gitmek için niçin devletle işbirliği yapmıyorsunuz” diye sormuştu. Nuri Demirağ bu soruya çok şaşırmış ve “Senelerdir söylediğiniz hususta uğraştım. Fakat başaramadım. Devlet mensupları benden rüşvet istiyor” diye cevap vermişti. Kemal Uras, İnönü’nün bu söze tepkisini, “Bu söz üzerine İnönü bozuldu” şeklinde özetliyordu.
İnönü’nün, “İspat eder misin” sorusuna, hâlâ bu işlerin hukuk devletlerinde olduğu gibi evrak, delil vs. üzerinden yürüdüğünü zanneden Nuri Demirağ, “İspat ederim” diye cevap verdi ve “Müsaade ederseniz evrakları getireyim” diyerek yazıhanesine gitti.
Gök Okulu öğrencisi Kemal Uras’ın, mektuba başlarken yazdığı “üzücü haber” ifadesi işte şimdi anlamını buluyordu:
“İnönü yanındaki zevata dönerek, ‘Zenginliği başını döndürdü. Havaalanını istimlak edin. Uçakları sattırmayın’ dedi.”(1)
Bu skandal talimatları, bir ülkenin cumhurbaşkanı veriyor. Hem de o ülke için en kritik yatırımı yapan bir kahraman için…
Millî Şef’in bürokratik oligarşi ordusu işareti almış ve hücuma geçmişti. Önce Yeşilköy’ü istimlak edip, Gök Okulu’nu kapattılar. Ama devamında; “Uçakları sattırmayın” talimatı da vardı. Aslında THK iptallerine ve bütün baltalamalara rağmen, uçakların kalitesi sebebiyle, yurt dışından hâlâ sipariş geliyordu ama ihracatı daha da zorlaştırarak satışı engellemişlerdi. İspanya, İran ve Irak için üretilen ama gönderilemeyen uçaklar, hurdacıya satıldı. Türkiye’nin bugün “Boeing” ayarında bir uçak fabrikasına sahip olma şansı, bu yatırımları desteklemesi gereken CHP yönetimi tarafından bizzat yok edilmişti.
“SİZ ÇİFTÇİLİK YAPIN, BİZ UÇAK VERİRİRİZ”
II. Dünya Savaşı’nın bittiği 1945’te “Türk Sanayiinin Korunması ve Gelişmesi ile İlgili Genel Problemler Hakkında Öz Rapor”, 1946’da ise, “İvedili Sanayii Planı” hazırlayan aklıselim teknokratlar, savaş yıllarında tamamen duran sanayinin, devlet desteği ile yeniden canlandırılmasını öngörmekteydi.
Oysa bilmiyorlardı ki duraklamanın asıl sebebi savaş değil, emperyalist baskılardı. Nitekim vatansever bürokratların bu raporları, devletin; ABD’den kredi ve yardım almaya çalıştığı bir zamana denk geldiği için hiç şansları yoktu. Zira patron ABD, teknokratların aksine; sanayi yatırımlarının yerine tarıma yönelik politikalar belirlenmesini istiyor, askerî alandaki eksiklikleri kendilerinin karşılayacağını söylüyorlardı. Ve, “parayı veren düdüğü çalar”dı. Nitekim milliyetçilerin değil, Amerika’nın dediği olmuştu.(2)
Amerika, o zamana kadar fiilen yürüttüğü engellemeyi, “Truman Doktrini” adıyla; 11 Eylül 1947’de ABD Kongresi’nde onaylayarak resmen uygulamaya soktu. Türkiye’nin, yardım alabilmek için yerine getirmesi gereken şartlar, 4 Temmuz 1948 tarihinde imzalanan “Ekonomik İşbirliği” adı altında, Türkiye’yi dışa bağımlı hale getiren müstemleke anlaşmasıyla kayda geçirildi.
Amerika’dan kredi yardımı ve hibeleri alabilmek için askerî ve millî savunma girişimlerinin tamamen durdurulması isteniyordu. Ve; en hafif ifadesiyle gaflet içindeki CHP yönetimi de bunu aynen uyguluyordu. Mesela, şimdi Türkiye’ye karşı “silah” olarak kullanılan F-35 uçaklarını da üreten Amerikan Lockheed şirketi, o dönemde T-33 jet eğitim uçaklarını vererek, “Mehmetçik” isimli “Jet motorlu eğitim uçağı” projesini durdurmuştur.
Bu antlaşmalar sayesinde Türk Hava Kuvvetleri’nin envanterine, sadece 1946-1952 yılları arasında; çoğu işe yaramayan 1905 adet Amerikan uçağı girmişti.
1949 yılındaki Hava Kuvvetleri Komutanı M. Zeki Doğan’ın, Nuri Demirağ'a hitaben söylediği, “Amerikan yardımından bedava uçak almak dururken uçak fabrikanıza sipariş verirsem yarın bu millet beni asar” sözü, dönemin cumhurbaşkanından kuvvet komutanına kadar hakim olan müstemleke anlayışını açıkça ortaya koymaktadır. O komutan bir kere millî ve yerli düşünüp, havacılığımızı engellemek için verilen uçaklar yerine, yerli uçakları alabilseydi, ismi havacılık tarihimize altın harflerle yazılırdı…
Özetle, Hava Kuvvetleri'nin 1946-1947'den itibaren, İnönü’nün talimatıyla yerli uçak fabrikalarından uçak almak yerine Amerikan uçaklarına yönelmesi, ordunun; yerli fabrikalardan silah ve mühimmat alımına son vermesi büyük fedakârlıklarla elde edilen savunma sanayi imkan ve kabiliyetlerinin kökünü kurutmuştu.
CHP hükümeti, 1950 seçimlerine iki ay kala çıkardığı kanunla, ihanetin kendilerinden sonra da devam etmesini sağlamışlardı. 15 Mart 1950’de çıkarılan kanunla, hâlâ ayakta kalmayı başaran fabrikalar da kapatılmıştır. Bu kanunun gereği olarak, Kayseri Uçak Fabrikası 1950'de Hava İkmal Merkezi'ne dönüştürüldü. CHP’nin tek parti diktatörlüğünün ülkeye vurduğu son darbelerden biri de bu kanundur.
SİLAH SANAYİİNDE DE AYNI KATLİAMLAR YAPILDI
Aynı dramatik engellemeler, mükemmel bir başlangıç yapmış olan yerli silah sanayiinde de yaşandı. Ordunun ihtiyacının önemli bir bölümünü karşılayan Türk Sanayi Harbiye ve Medeniye Fabrikası’nın sahibi Şakir Zümre’nin, nasıl “Sobacı Şakir” olduğunu anlatmayacağım.
“Truman Doktrini”nden sonra teşebbüs hürriyeti tamamen ortadan kaldırılan Türkiye’de, bu yasakların takipçiliğini yapan CHP yönetiminin, resmî yollarla engelleyemediği kişilerin nasıl durdurulduğunu gösteren çarpıcı bir örneği aktarmakla yetineceğim.
Kafkas İslam Ordusu Kumandanı Nuri Paşa Zeytinburnu’nda başladığı tabanca, mermi, matara ve gaz maskesi üreten fabrikasını genişleterek Sütlüce’ye taşımıştı. Gel gör ki, işleri büyüttüğü dönem, tam da Amerika’nın, yardım şartı olarak sanayi ve eğitim dahil; bütün stratejik alanlarımıza ipotek koyduğu döneme rastlamıştı.
Amerikan yardımlarının başlamasından sonra CHP yönetiminin talimatıyla, Türk ordusunun özel sektör fabrikalarına verdiği silah siparişleri durmuştu. Hatta ordu, devlete ait askerî fabrikalara bile sipariş ver(e)miyordu.
Nuri Paşa TSK’nın artık kendisinden silah ve cephane almayacağını anlıyordu. Oysa küçük bir destekle fabrikasını modernleştirebilir, Türkiye ve İslam coğrafyası için çok stratejik bir güç elde tutulmuş olurdu. Bu amaçla bankalara başvurdu, kredi imkanı araştırdı. Yokluklar içerisinde kurduğu fabrikasına sahip çıkacak bir hükümet yetkilisi, uzanacak bir yardım eli aradı ancak hiçbir sonuç alamadı.
Aslında Ürdün, Mısır, Suriye gibi Arap ülkelerinden de silah siparişi geliyordu. Ancak BM’nin, Filistin’in yarısını; devlet kurmaları için Yahudilere verme kararına karşı çıkan Filistinli Arapların silahlı mücadeleye başlaması üzerine, “Haçlı-Siyonist İttifak”ın operasyon merkezi olan BM Güvenlik Konseyi, 17 Nisan 1948’de aldığı kararla, silah ambargosu uygulamaya başladı. BM açıkça Filistin’e yapılan silah sevkiyatının önüne geçilmesini istiyordu. Zaten bu karardan kısa süre sonra; 14 Mayıs 1948 tarihinde Yahudiler “İsrail devleti”ni kurmuşlardı.
Bu ambargodan sonra, İsrail ile savaşan Arapların, kaçak yollardan silah temin etmekten başka şansı yoktu. Öte yandan silah üretimi tamamen Yahudilerin tekelindeydi. Yani Arapların tek şansı Nuri Paşa’nın fabrikasından silah temin etmek idi. Nuri Paşa zaten Filistin topraklarında İsrail devleti kurulmasına karşıydı, “Devlet üstüne devlet mi kurulur” diyordu.
Bu sebeple birden bire siparişler arttı. Nuri Paşa Mısır, Ürdün, Suriye, Lübnan ve Irak ordularının silah ihtiyacını karşılamaya çalışıyordu. Gece gündüz çalışarak üretilen silahlar, kaçak yollarla sahiplerine ulaştırılıyordu.
2 Mart 1949 günü saat 17.00 civarında peşpeşe duyulan üç büyük patlama ortalığı cehenneme çevirmiş, fabrika havaya uçmuştu. O sırada fabrikada bulunan Nuri Killigil, ofisinden koridora fırlayarak, “Kapıları açın, bütün işçiler dışarı çıksın” diye bağırmış ama kendisi ambara doğru yürümüştü.
Neticede Nuri Killigil dahil 27 kişi hayatını kaybetmişti. Cesetlerin hepsi paramparça idi. Killigil'in cesedi ise ortada yoktu.
Ne gariptir ki fabrika enkazı, Amerikalı uzmanların gözetiminde, ABD askerî yardımı çerçevesinde gelmiş olan vinçli kamyonlarla kaldırılmıştı.(3)
Nuri Paşa tabiri caizse; patlamanın tam gözünde bulunuyordu. Patlama şiddetiyle vücudu parçalara ayrılarak çevreye savrulmuştu. Kendisi gibi tamamen parçalanmış 15 işçinin bulunabilen parçaları üç tabutta toplanarak, 7 Mart 1949 günü; Beyazıt Camii’nde kılınan cenaze namazından sonra Edirnekapı’da hazırlanan üç mezara defnedildi.
Aradan 20 gün geçtikten sonra Nuri Paşa’nın cesedinin büyük bölümü Sütlüce’de suyun üzerine çıktı. Yakınları, “Hiç değilse ayrı bir mezarı olacak” diye sevinerek, cenaze töreni hazırlıklarına başladı. Ama İstanbul Müftülüğü‘nden gelen “Cenaze namazı kılınamaz” kararı aileyi şok etmişti.
Bu normal bir fetva değildi. Bu nasıl bir kin ve öfke ki, Diyanet İşleri Başkanlığı’na, Nuri Killigil’in cenaze namazının kılınmaması talimatı verilmişti. Tam da bir alimin, “İslam’daki şeyh-ül İslam yani müftiler çok değerli insanlardı. ‘Müftü’ denilen devlet memurları ise, Allahü Teala’nın emrettiği bir şeyi, bir zalim yasak etse, bu şeyi yapmak lazım olduğunu söyleyemezlerdi. Susarlar veya tersini söylerlerdi” buyurduğu gibi, İstanbul Müftüsü Ömer Nasuhi Bilmen, Ankara’dan gelen talimat üzerine ‘Vücudun büyük bir kısmı parçalanmış olduğu için Nuri Killigil’in cenaze namazı kılınmasının caiz olmadığını’ açıklamıştı.
Bir zamanlar İslam ordusunda kumandanlık yapan “Bakü Fatihi” olarak anılan, TBMM tarafından İstiklâl Madalyası ile onurlandırılan Nuri Paşa’ya bir cenaze töreni çok görülmüştü. Nuri Paşa’yı sevenler 24 Mart 1949 günü, vücudundan kalan son parçayı koydukları küçük tabutu Türk bayrağına sararak, fabrika enkazı arasına birkaç kişiyle tören yaptılar. Sonra da bir kamyonet kasasına yerleştirdikleri tabutu Edirnekapı’daki Fabrika Şehitliği’ne defnettiler. Müftülük imam da görevlendirmemişti.(4)
BU NASIL TESADÜF!
Nuri Killigil’in İstanbul’da “kaçak” olarak defnedildiği saatlerde, Ankara’da da, Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’nün talimatıyla toplanan CHP hükümeti; İsrail devletini tanıma kararı almakla meşguldü.
Yalnız çok garip bir durum vardı. İsrail’in 14 Mayıs 1948 tarihinde kurulmasından on ay sonra, Dışişleri Bakanlığı’ndan “derhal” kaydıyla gelen tanıma talebi, Cumhurbaşkanı İnönü tarafından aynı gün; yine “derhal” kaydıyla hükümete gönderilmiş ve Nuri Killigil’in gecikmiş defni yapılırken karara bağlanmıştı. Çünkü İnönü, Türk milletinin asla onaylamadığı bu kararın, sadece CHP milletvekillerinin oluşturduğu meclisten bile çıkmayacağını iyi biliyordu.(5)
Nuri Killigil’i ortadan kaldırarak, ülkemizi; emperyalistlere bağımlılıktan kurtaracak olan millî savunma sanayiini sabote edenler, “Silah ve mühimmatını kendi yapamayan milletler payidar olamaz” diyen Atatürk’e ne kadar bağlı olduklarını da göstermişlerdi!
Şimdi…
Bir bu gerçeklere bakın, bir de Kılıçdaroğlu’nun söylediklerine.
Asla herhangi bir siyasî mülahaza peşinde değilim. Türkiye’yi yönetmeye talip olan bir insanın bu kadar çarpıcı gerçekleri, gözümüzün içine baka baka defalarca tersyüz ederek yalan üzerine kurulu bir algı oluşturmaya çalışması, Türkiye’nin geleceği açısından; bunlardan daha acı bir tehdittir.
Demek ki, aradan yüz yıl geçmesine ve tek parti dönemindeki bu müstemleke kolaycılığının ne kadar pahalıya malolduğu bugün açıkça görülmesine rağmen, hiçbir ders alınmamış. Bu tutum, CHP’nin hâlâ, “Yaptıklarımız, yapacaklarımızın teminatıdır” noktasında olduğunu göstermektedir. Onun içindir ki CHP’yi iyi tanımak, bir beka meselesidir…
-------------------------------------
(1) Bu mektup, Hasip Uras’ın hazırlayıp oğlu Ufuk Uras’ın bastırdığı “Hayat Bir Tecrübedir” kitabında yer almakta, ayrıca Ufuk Uras, 9 Nisan 2011 tarihli Hürrriyet’te de anlatmaktadır.
(2) Türk Harp Sanayii Tarihi, Osman Yalçın, Doktora Tezi, Ankara 2008, s.165
(3) Atilla Oral, Enver Paşa’nın Kardeşi Nuri Killigil, Demkar Yayınevi, İstanbul 2016, s. 467-507
(4) Oral, a.g.e, ss. 513-519
(5) Oral, a.g.e, s. 522
.
Aileyi önemseyen bu konuyu kapatmalıdır…
14 Ağustos 2020 Cuma
Son defa “İstanbul Sözleşmesi”nden bahsediyorum.
Bu sözleşme Avrupa Konseyi’nin, 1979 yılında BM’de kabul edilen ve “Kadına Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Ortadan Kaldırılması Sözleşmesi” olarak sunulan CEDAW’dan esinlenerek hazırladığı bir metindir. Bu iki sözleşmeyi yansıtan düzenlemelerin taciz ve tecavüzü, kadına yönelik şiddet ve cinayeti önleyemediği, tam aksine geçimsizliklerin ve boşanmaların; daha da kötüsü kadın cinayetlerinin artmasına sebep olduğu görülmüştür.
Zaten aksi olamazdı.
Birey davranışlarını etkileyen dinamikler toplumdan topluma büyük değişim gösterir. Dolayısıyla hiçbir benzerliğimiz olmayan Batı toplumuna göre hazırlanmış bir düzenlemenin Türkiye’de olumlu sonuç doğurması eşyanın tabiatına aykırıdır. İstanbul Sözleşmesi’nde zikredilen “aile” terimi bile Türkçe metinde; bizim için kullanılmış bir ifadedir. Çünkü onlarda artık “aile” yoktur. Onun yerine aynı “ev”de yaşayan, farklı veya aynı cinslerden oluşan “partner”ler vardır.
Netice itibariyle bu metnin aslında kadına şiddet hatta tecavüz gibi bir derdi hiç olmayan, sadece; Türkiye’de de aileyi tamamen yok etmek, homoseksüellik gibi “insan”a da “İslam”a aykırı olan ahlaksızlıkları meşrulaştırmak isteyenlerin kullandığı bir kalkan olduğu net olarak görülmüştür. Cumhurbaşkanı Erdoğan da; “Nas değil ya, değiştiririz” ifadesiyle, milletin bu hassasiyetine gereken refleksi göstermişti. AK Parti Genel Başkanvekili Numan Kurtulmuş da “Gerekli çalışmaların başladığı” ifadesiyle bu sürecin fiilen başladığı deklare edilmişti.
Durum bu kadar net olduğu halde, tam da sözleşmenin iptal edilmesini istemeyenlerin yaylım ateşine destek verircesine, kendi aramızda gereksiz bir tartışma başlatıldı, savunduğumuz değerlerle asla örtüşmeyen bir görüntü ortaya kondu.
Bizim o dönemde yaptığımız acizane sağduyu çağrılarımıza da, “Erdoğan’ın; sözleşmeyi iptalden vazgeçmek için(!) zemin hazırlama çabalarını destekliyorsun” gibi üzücü tepkiler verilmişti.
https://www.star.com.tr/yazar/dikkat-istanbul-sozlesmesi-uzerinden-ayasofyanin-intikami-aliniyor-yazi-1562884/
Nihayet Cumhurbaşkanı Erdoğan AK Parti’nin 19. Yıldönümü töreninde, “AK Parti milletimizin özlemlerinden ve taleplerinden doğmuştur. Bu partinin hamurunu milletimiz yoğurmuş, kumaşını milletimiz dokumuştur” şeklindeki ifadelerle başladığı konuşmasının ilerleyen bölümünde fitne bohçası haline gelen “İstanbul Sözleşmesi” meselesine de son noktayı koydu. Zaten, milletine bu kadar önem veren bir partinin millete kanser bulaştırmak için hazırlanmış bir tuzağa düşmesi beklenemezdi.
LÜTFEN YİNE OYUNA GELMEYİN
Şimdi, ailemizi düşündüğü için yerinde duramayan hırçın kardeşlerimize tekrar seslenmek istiyorum.
Sayın Erdoğan, Haçlıların yazdığı İstanbul Sözleşmesi yerine, kendi değerlerimiz ışığında yazacağımız yeni bir metinle yola devam edileceğini net ifadelerle açıklamıştır.
İstanbul Sözleşmesi istismarcısı yıkım ekibi bu konuşmadan hemen sonra harekete geçerek, “Erdoğan öyle demek istemedi, zaten bundan geri adım atmak mümkün değil” gibi algı operasyonlarıyla bu tartışmayı sürdürmeye ve geri adıma zorlamaya çalışıyor.
Lütfen oyuna gelmeyelim; artık bu konuyu kapatalım. Aile düşmanlarının fitne ateşine odun taşımayalım. Sayın Erdoğan bu yanlıştan dönüleceğini açıklamıştır; bizim için konu kapanmıştır. Merak etmeyin; kervan yürür…
.
Dikkat… İstanbul Sözleşmesi üzerinden Ayasofya'nın intikamı alınıyor
5 Ağustos 2020 Çarşamba
Ayasofya Camii’nin açılması 86 yıllık hasretten çok daha derin bir anlam taşımaktadır. Bu aynı zamanda, “Neden şimdiye kadar açılmadı” sorusunun da cevabıdır. Haçlı dünyası “ara durak” olarak gördüğü “müze”den, “son adım” olan “kilise”ye geçme planları yaparken, “cami” ile karşılaşınca, “tekrar başa döndük” diye öfkelendi. Üstelik de “başa dönmek”ten, 86 yıl öncesini değil, 1453’ü kastediyorlardı.
Yani Ayasofya, içimizdeki “Açılmasın”cıların dediği gibi “iç meselemiz” falan değil, zorlu bir bağımsızlık göstergesidir. Yani ekonomisi İMF’ye, savunması ABD’ye bağlı bir Türkiye Ayasofya’yı asla açamazdı. Yoksa 1950’den bu yana on defa açılırdı.
Geç ama “muhteşem” açıldı. Bu süreçte çekingen; pısırık bir tutum değil, “Ne anlama geldiğini bilerek aldığımız bu kararı gümbür gümbür uyguluyoruz” demek olan; dik bir duruş sergilendi. “Sancak ve Kılıç” bir dekor olarak değil, “güçlü bir mesaj” için kullanıldı.
Bunlar sırf Batı’yı tahrik için yapılmadı. Bu hamle ile güneyimizde pişirilen bir Haçlı-Siyonist saldırıya mukabele edildi. ABD’nin gücüyle şımaran İsrail ile AB’den cesaret alan Yunanistan, doğalgaz boru hattından sonra 2 Temmuz’da da Türkiye’ye karşı “askerî ittifak” anlaşması imzalayacaktı. Ayasofya’nın da aynı tarihte görüşeceğinin açıklaması çok anlamlıydı.
Velhasıl, Ayasofya’nın açılış dönemi ve yöntemi, Türkiye’yi ekonomik, siyasî hatta askerî olarak kuşatmaya çalışan Haçlı-Siyonist İttifak’a bir meydan okumadır. Bu karar, Türkiye’nin son dönemde izlediği millî politikanın yeni bir adımıdır, devamı da beklenmelidir. Yani Ayasofya’nın açılışı, yeni istiklâl mücadelemizin önemli bir parçasıdır, arkasında durulmalıdır.
Oysa 86 yıl sonra gelen bu önemli adımın oluşturduğu “millî sinerji” 86 saat bile sürmedi. Açılmasını engelleyemeyenler sıradanlaştırmayı başardılar! Üstelik de bizim verdiğimiz “hatalı pasları” kullanarak…
Önce yersiz ve gereksiz olarak ağızlarına verilen Hilafet sakızını çiğnediler. Sonra da “İstanbul Sözleşmesi” tartışmasını tekrar alevlendirdiler.
Kadına şiddetin önlenmesine hiçbir katkısı olmayan bu metni adeta kutsallaştırarak, İstanbul Sözleşmesi’ne karşı olanları utanmadan; “kadına şiddet yanlısı” olarak sundular.
15 Temmuz’a bile ses çıkarmayan şirketler “İstanbul Sözleşmesi’ne destek” açıklaması için sıraya girdi. “Destekliyoruz” demeyen “kadın düşmanı” ilan edildi.
Aslında bunların, kadına şiddet ve tecavüz ile hiçbir derdi yoktu. Olsaydı, tecavüzcülere bir çift laf söylerlerdi. Oysa o ahlaksızlara tek kelime etmediler. “Şer ittifakı zedelenmesin” diye onursuzca sustular.
“DOST ATEŞİ” DAHA ÇOK TAHRİP EDİYOR
Neyse ki millet bunları tanıyor ve ne yapmak istediklerini iyi biliyor.
Ancak, son günlerde asıl tahribat kendi içimizden geliyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Nas değil ya; değiştiririz” açıklamasından sonra İstanbul Sözleşmesi’nden çekilme süreci başlatıldığı halde, Kadem’in yaptığı bir açıklamayı “geri dönüş sinyali” olarak değerlendiren bazı yazarlarımız, eleştirilerini yeniden yoğunlaştırdılar. Kadına şiddetin çözümüne hiçbir katkısı olmayan İstanbul Sözleşmesi’nin; aile ocağına dinamit koyan, homoseksüellik gibi bir ahlaksızlığı aklayan bir Haçlı saldırısı olduğunu vurgulayan bu eleştiriler elbette haklıdır. Ancak “Bu hatadan dönüleceği” en yetkili ağızlardan tekrar tekrar teyit edildiği halde, bu eleştirilerin; bu kritik dönemde devam etmesi yapıcı değil, ayrıştırıcı bir etki doğurmaktadır.
Kendi aramızdaki bu gereksiz tartışma, sadece Ayasofya’nın intikamını almaya çalışanlara yaramaktadır. “Nas değil, değiştiririz” iradesi aynen devam ettiği halde, Erdoğan’ı yıpratma sonucu doğuran bu tutum, İstanbul Sözleşmesi’ni ölümüne savunan “Şer İttifakı” ile aynı hedefe ateş edilmesi anlamına gelmiyor mu? Bu ise Cumhuriyet döneminin en kritik istiklâl mücadelesini zaafa uğratmak olmuyor mu?
İstanbul Sözleşmesi'ni Avrupa'da da cemaatler mi istemiyor?
27 Temmuz 2020 Pazartesi
AK Parti Genel Başkanvekili Numan Kurtulmuş’un, “İstanbul Sözleşmesi iptal edilecek” açıklamasından bu yana kirli bir kampanya yürütülüyor. Malzeme olarak da “cemaatler” kullanılıyor. İptal kararında etkili olduğunu düşündükleri cemaatleri, FETÖ ile aynı kefeye koyarak intikam almaya çalışıyorlar. Aynı operasyon, “Cemaatler böyledir” şeklinde 15 Temmuz’dan sonra da yapılmıştı.
Bir kere “cemaat” ile FETÖ’yü özdeşleştirmek, FETÖ’yü meşrulaştırmaktır. Fetullahçılar; hiçbir dönemde “cemaat” olmamıştır. Kendilerine “cemaat” demeleri, Vehhabiliği kuran İngiliz ajanı Hempher’in, kendisine “Muhammed” adını vermesi gibi bir “istismar”dır. Bir “Vatikan Projesi” olan bu örgütün, ilk yıllarda cemaat olduğunu söylemek, iyi niyetli bir değerlendirme ile gaflettir. “Biri gider, bini gelir” şeklinde; toplu itibar katliamı yapan Ali Köse’nin, “Dindar kesimlerin eğitim ihtiyacını; hiçbir illegal yola girmeden karşılayan Gülen cemaati, Nakşileri geride bıraktı” ifadeleri hangi basiretin ürünüdür? Bu beyefendi, özellikle 1998’deki Papa kabulü ve sonrasında toplanan Abant Platformu’ndan itibaren “Bunların İslam’da yeri yoktur, dinlerarası diyalog Vatikan Projesidir” diye bas bas bağıranları hiç duymadı mı acaba? Fetullahçıların, “hizmet cemaati” kisvesi altında İslamiyet’i Hristiyanlaştırmak istediğini ilk haykıranlar da, 15 Temmuz gecesi karşılarına ilk çıkanlar da, şimdi FETÖ ile aynı kefeye koymaya kalktığınız insanlardı.
Bugün “cemaat” tartışması yapanların “cemaat ve tarikat” gibi İslamî mefhumların çok yabancısı oldukları anlaşılmaktadır. Bu ayıp değil ama bilmediği konuda bu kadar ileri gitmek çok ayıptır. Bir istihbarat örgütü olan FETÖ’ye “cemaat”, cemaatlere ise “örgüt” muamelesi yapmak, başka bir amaç yoksa; FETÖ’nün ekmeğine yağ sürmektir. Devlette kadrolaşma peşinde koşanlar veya iktidardan istifade ederek kasasını doldurmaya çalışanlar varsa bunların, “cemaat” ile ne ilgisi olabilir?
AHLAKSIZLIĞA KARŞI OLMAK, AHLAKIN GEREĞİDİR
Cemaatlere yönelik bu yargısız infazın sebebi, “İstanbul Sözleşmesi’nden vazgeçilmesinde etkili oldular” iddiasıdır. Aile ve ahlak mefhumuna önem veren herkesin karşı çıktığı bu yanlıştan dönülesinde, cemaatlerin bir katkısı olmuşsa kutlamak gerekir. Milletvekillerinin iğrenç saldırılarına “İttifak, millet nezdinde yara almasın” diye susarak aynı iğrençliğe ortak olanlar, kadına şiddet ve tecavüzlerin sorumlusu olarak, “İstanbul Sözleşmesi”ne karşı olan cemaatleri göstermeye çalışıyorlar. Bu da başka bir cehalettir. İslamiyet’in kadına verdiği değer, kadın haklarındaki hassasiyet; hiçbir sistemde yoktur. “Kadın”a “kedi” muamelesi yapan şaklabanları “cemaat” zannedenler, İslam’ın kadına verdiği değeri asla doğru anlayamaz. Birçok şarta bağlı bir “izin” olan birden fazla nikah meselesini diline dolayanlar öbür taraftan, İslamiyet’in; hanımına tanıdığı nice ayrıcalıkları çiğnediğinin farkında mı acaba?
Kadına şiddet, taciz ve tecavüz çirkinliklerinin en etkin panzehri İslamiyet’tir. İstanbul Sözleşmesi’ne karşı çıkmayı, kadına şiddeti onaylamak olarak görmek vahim bir önyargıdır. 2011’den bu yana sürekli artan kadın cinayetleri, İstanbul Şözleşmesi’nin kadına şiddeti önleyeceği iddiasını; kökten çürütmektedir. Ailenin temeline dinamit koyan ahlaksızlıklara vize vererek, başka ahlaksızlıkların önleneceğini zannetmek, pisliği; idrarla temizlemek gibidir. İnsanları “kadına şiddet”e karşı çıkmak için “aile”yi feda etmeye; LGBT sapıklığına razı olmaya zorlamak nasıl bir erdemdir? Avrupa ülkeleri bu sözleşmeyi, cemaatlerin baskısıyla mı iptal etti? Ahlaksızlıkta Avrupa’yı sollayarak gözlerine girmeye çalışıyorsanız hiç uğraşmayın. Zira, sizden öncekiler o yolda çok ilerledi ama hiçbir şey elde edemedi.
.susun!..
30 Temmuz 2020 Perşembe
Danıştay’ın kararının beklendiği günlerde biz Ayasofya’nın bir “egemenlik göstergesi” olduğunu vurgularken, içimizdeki karşıtlar; “Bu kadar büyütmeyin; nihayet bir cami daha açılıyor” diyorlardı. Bu güruhu iyi tanıdığımız için, yaptıkları; “El ne karışır” edebiyatının, peşinden gelen “Ama Türkiye için müze olarak devem etmesi daha yararlı” cümlesine zemin hazırlamaya yönelik olduğunun farkındaydık.
“Açılabilir” kararından sonra Hristiyan dünyasından gelen tepkiler, Ayasofya’nın “müze” olarak devam etmesini, “kilise”ye giden bir yol olarak gördükleri için çok önemsediklerini ama bu kararı; bilerek alan Türkiye’yi engelleyemeyecekleri için farklı dozlardaki açıklamalarla yetindikleri anlamına geliyordu. Türkiye, 10-15 sene önce bunu yapmaya kalksaydı; Batı’nın Ayasofya tepkisi nasıl olurmuş görürdük. Ayrıca, Allah muhafaza etsin ama ülke yönetimi bir gün; yine “İMF ile anlaşın, Suriye’de ne işimiz var, PYD terör örgütü değil” ve “Eski yönetim sistemine geri döneceğiz” diyenlerin eline geçerse, Haçlıların “rövanşı” nasıl alacağını görürüz. Çünkü “iç meselemiz” masallarının aksine Ayasofya, tam bir bağımsızlık ve güç göstergesidir. Kim güçlüyse onun inancını temsil eder. Hristiyanlar “müze”ye de; “örtülü kilise” olarak gördükleri için sahip çıkmaktadırlar.
İÇİMİZDEKİLER, HAÇLILARDAN DAHA ÖFKELİ
Bendeniz, asıl içimizdeki Bizans kalıntılarının tepkisini merak ediyordum. Çünkü bunlar, bu ülkenin imkanlarıyla semirip, bu millete ve devlete saldıran yüzsüzlerdir. Bunlar, terör dahil her aracı kullanarak Türkiye’yi kuşatan emperyalistlere ve içimizdeki uzantılarına karşı yürütülen mücadele neticesinde huzur ve refah içerisinde rahat yaşar ve güçlü Türkiye’nin itibarlı pasaportuyla bütün dünyada hava atar, sonra da; düşmanlarımıza arka çıkarlar.
İşte bu kesimin, 10 Temmuz’dan itibaren birikmeye başlayan Ayasofya öfkesinin nereden fışkıracağını merakla bekliyordum. Çünkü açıkça karşı çıkamıyor; hatta “açılma” kararı 86 yıllık ayıbın da üzerini açtığı için utanıyor, öfkelerini kusacakları bir bahane arıyorlardı.
Önce “kılıç”a takıldılar. Fethin sembolü olan bu kılıcı neden bu kadar üzerlerine alındıklarını anlayamadık. Sanki “Zulüm 1453’te başladı” diyenler bunlardı! Ve “Vakfedenin şartı vazgeçilmezdir, çiğneyen lanete uğrar” cümlesini sakız gibi çiğniyorlar.
Bu hassasiyet, bu lanetin vuku bulduğunun kabul edilmesi anlamına gelmiyor mu? O zaman sadece bunu hatırlatanın suçu ne? Yani, “ceza”nın öfkesini, ihbarnameyi getiren kuryeden çıkarmak gibi saçma bir tepki…
Bu arada nefretlerini kusmak için bir zorlama malzeme daha keşfettiler. İslam coğrafyasının bugün Haçlı-Siyonist İttifak elinde oyuncak olmasının en önemli sebeplerinden biri Hilafetin kaldırılmasıdır. Hatta İngilizler, sömürü düzenleri önündeki “Hilafet” engelinden kurtulmak için Osmanlı’yı yıkmışlardır. Ama aradan yüz yüz yıl geçtikten sonra bir “Halife” ihdas etmekle o fonksiyonun yerine gelmeyeceği ortadadır. Ayrıca Amerikan uşağı BAE, Mısır ve S. Arabistan ile mi Hilafet kuracağız! Ancak, hiçbir karşılığı olmayan bir hatırlatmayı, bir “rejim” tartışmasına dönüştürmeye çalışmak sanırım kifayetsiz öfkelilerin malzeme sıkıntısından kaynaklanan bir acziyettir.
Bırakın bu ucuz kahramanlıkları. Cumhuriyet, bu milletin; büyük bedeller ödeyerek kazandığı ortak değeridir. Bugün İslamiyet’in, Türkiye’deki kadar doğru ve rahat yaşandığı bir İslam ülkesi yoktur.
Bunlar basit bahaneler. Ayasofya Camii’nin açılışına sevinemediniz, hatta nedense; Haçlılardan fazla öfkelendiniz.
Ama bu sizin probleminiz. Hazmetmekte zorlanıyorsanız üzerine “soda” içebilirsiniz.
Bütün Müslüman kardeşlerimin bayramını tebrik ediyorum…
.
XXXXXXXXXXXXX
İstanbul Sözleşmesi'ni Avrupa'da da cemaatler mi istemiyor?
27 Temmuz 2020 Pazartesi
AK Parti Genel Başkanvekili Numan Kurtulmuş’un, “İstanbul Sözleşmesi iptal edilecek” açıklamasından bu yana kirli bir kampanya yürütülüyor. Malzeme olarak da “cemaatler” kullanılıyor. İptal kararında etkili olduğunu düşündükleri cemaatleri, FETÖ ile aynı kefeye koyarak intikam almaya çalışıyorlar. Aynı operasyon, “Cemaatler böyledir” şeklinde 15 Temmuz’dan sonra da yapılmıştı.
Bir kere “cemaat” ile FETÖ’yü özdeşleştirmek, FETÖ’yü meşrulaştırmaktır. Fetullahçılar; hiçbir dönemde “cemaat” olmamıştır. Kendilerine “cemaat” demeleri, Vehhabiliği kuran İngiliz ajanı Hempher’in, kendisine “Muhammed” adını vermesi gibi bir “istismar”dır. Bir “Vatikan Projesi” olan bu örgütün, ilk yıllarda cemaat olduğunu söylemek, iyi niyetli bir değerlendirme ile gaflettir. “Biri gider, bini gelir” şeklinde; toplu itibar katliamı yapan Ali Köse’nin, “Dindar kesimlerin eğitim ihtiyacını; hiçbir illegal yola girmeden karşılayan Gülen cemaati, Nakşileri geride bıraktı” ifadeleri hangi basiretin ürünüdür? Bu beyefendi, özellikle 1998’deki Papa kabulü ve sonrasında toplanan Abant Platformu’ndan itibaren “Bunların İslam’da yeri yoktur, dinlerarası diyalog Vatikan Projesidir” diye bas bas bağıranları hiç duymadı mı acaba? Fetullahçıların, “hizmet cemaati” kisvesi altında İslamiyet’i Hristiyanlaştırmak istediğini ilk haykıranlar da, 15 Temmuz gecesi karşılarına ilk çıkanlar da, şimdi FETÖ ile aynı kefeye koymaya kalktığınız insanlardı.
Bugün “cemaat” tartışması yapanların “cemaat ve tarikat” gibi İslamî mefhumların çok yabancısı oldukları anlaşılmaktadır. Bu ayıp değil ama bilmediği konuda bu kadar ileri gitmek çok ayıptır. Bir istihbarat örgütü olan FETÖ’ye “cemaat”, cemaatlere ise “örgüt” muamelesi yapmak, başka bir amaç yoksa; FETÖ’nün ekmeğine yağ sürmektir. Devlette kadrolaşma peşinde koşanlar veya iktidardan istifade ederek kasasını doldurmaya çalışanlar varsa bunların, “cemaat” ile ne ilgisi olabilir?
AHLAKSIZLIĞA KARŞI OLMAK, AHLAKIN GEREĞİDİR
Cemaatlere yönelik bu yargısız infazın sebebi, “İstanbul Sözleşmesi’nden vazgeçilmesinde etkili oldular” iddiasıdır. Aile ve ahlak mefhumuna önem veren herkesin karşı çıktığı bu yanlıştan dönülesinde, cemaatlerin bir katkısı olmuşsa kutlamak gerekir. Milletvekillerinin iğrenç saldırılarına “İttifak, millet nezdinde yara almasın” diye susarak aynı iğrençliğe ortak olanlar, kadına şiddet ve tecavüzlerin sorumlusu olarak, “İstanbul Sözleşmesi”ne karşı olan cemaatleri göstermeye çalışıyorlar. Bu da başka bir cehalettir. İslamiyet’in kadına verdiği değer, kadın haklarındaki hassasiyet; hiçbir sistemde yoktur. “Kadın”a “kedi” muamelesi yapan şaklabanları “cemaat” zannedenler, İslam’ın kadına verdiği değeri asla doğru anlayamaz. Birçok şarta bağlı bir “izin” olan birden fazla nikah meselesini diline dolayanlar öbür taraftan, İslamiyet’in; hanımına tanıdığı nice ayrıcalıkları çiğnediğinin farkında mı acaba?
Kadına şiddet, taciz ve tecavüz çirkinliklerinin en etkin panzehri İslamiyet’tir. İstanbul Sözleşmesi’ne karşı çıkmayı, kadına şiddeti onaylamak olarak görmek vahim bir önyargıdır. 2011’den bu yana sürekli artan kadın cinayetleri, İstanbul Şözleşmesi’nin kadına şiddeti önleyeceği iddiasını; kökten çürütmektedir. Ailenin temeline dinamit koyan ahlaksızlıklara vize vererek, başka ahlaksızlıkların önleneceğini zannetmek, pisliği; idrarla temizlemek gibidir. İnsanları “kadına şiddet”e karşı çıkmak için “aile”yi feda etmeye; LGBT sapıklığına razı olmaya zorlamak nasıl bir erdemdir? Avrupa ülkeleri bu sözleşmeyi, cemaatlerin baskısıyla mı iptal etti? Ahlaksızlıkta Avrupa’yı sollayarak gözlerine girmeye çalışıyorsanız hiç uğraşmayın. Zira, sizden öncekiler o yolda çok ilerledi ama hiçbir şey elde edemedi.
.
Haçlı kuşatması yarılmadan Ayasofya açılamazdı…
23 Temmuz 2020 Perşembe
“AK Parti 18 yıldır iktidardaydı, Ayasofya’yı neden şimdi açtı” diye sorup, bundan da “siyasi yatırım” algısı üretenler, ya Türkiye’nin geçtiği süreçleri görmüyor, ya da Ayasofya’yı açmanın ne demek olduğunu bilmiyor.
İlk işi ezan yasağını kaldırmak olan Menderes’in, Ayasofya’nın mahzunluğuna da son vermek istemediğini mi sanıyorsunuz?
Veya sonra gelenlerin bu onuru yaşamayı istemediğini nasıl düşünebilirsiniz?
Hatta Özal, “Nasıl açabiliriz” diye araştırma yaptırmış ve kapatıldığı gibi; Bakanlar Kurulu kararı ile açılması kararlaştırılmıştı. Ama olmadı.
Erdoğan ise 1994 yılında İBB koltuğuna oturduğu günlerde verdiği, “İstanbul’da neler yapılmalı” konulu mülakatta, “Müslümanlar tekrar Ayasofya Camii ile buluşmalı” demiş bu hedefinden de hiç vazgeçmemişti. Ama başbakanlık günlerinde gelen taleplere “Zamanı var” diye cevap vermişti.
Çünkü “Haçlı-Siyonist İttifak” tarafından uzaktan kumanda ile yönetilen, “Millî diriliş”e kalkıştığı anda resetlenen bir Türkiye, aynı güçlerin Ayasofya’ya taktığı kilidi açamazdı; açamadı.
Ayasofya’daki kilidi açmak için “anahtar”ı ellerinden almak gerekiyordu.
İşte Erdoğan, ilk günden itibaren bunun için uğraşıyordu. 14 Mayıs 2013’te İMF’ye son taksiti öderken, Ayasofya için dev bir adım attığının farkındaydı. TSK’dan emniyet ve yargıya kadar uzanan “vesayet” enfeksiyonunu bu yüzden ayıklıyordu. Savunma sanayiindeki yerli üretim oranını bunun için artırmaya çalışıyordu.
Zira içimizdeki Haçlı parmağı kesilmeden, Suriye’den Libya’ya kadar uzanan “Haçlı kuşatması” geçilmeden Ayasofya Camii’nin açılamayacağını çok iyi biliyordu.
Kadına şiddet ve tecavüzün “üst düzey” destekçileri
21 Temmuz 2020 Salı
Taciz; tecavüz, kadına şiddet gibi çirkinliklere karşı çıkmak “insan” olmanın asgarî gereğidir. Ve topyekun tavır alınmayan hiçbir toplumsal problem tam olarak çözülemez. Yani bütün kronik problemlerin altında çifte standart yatar.
Peki bu ortak duyarlılığı, 82 milyonun tamamının “karşıyım” dediği tecavüz ve kadına şiddet vakalarında da gösterebiliyor muyuz?
Birlikte bakalım…
Hatırlar mısınız; 5 yıl önce Ensar Vakfı’nın Karaman’daki evinde kalan çocuklara tecavüz edilmişti. Olayı BirGün gazetesi ortaya çıkarmış ve aylarca gündemden düşmemişti.
Bu suçun hangi kesime mensup kişi tarafından işlendiğine bakılmaksızın tepki göstermek gerekiyordu; öyle de yaptık. Sadece, bunu kullanarak bütün Müslümanların tacizci-tecavüzcü gibi gösterilmesini eleştirdik. Çünkü bu da bir “istismar” idi. Bireysel bir suçun bütün kesime mal edilmesi hukuka da ahlaka da uygun değildi. Şayet Ensar Vakfı yöneticileri suçlunun gereken cezayı alması için ilgililere yardımcı olmamışsa bu eleştirilebilirdi ki, başkan; fail Muharrem Büyüktürk’e verilen ceza için “508 yıl yetmez, asılmalıydı” demişti. Ama her şeye rağmen bu istismar sürdürüldü. ByLock aklayıcı İsmail Saymaz, Anadolu’nun en ücra kasabasına kadar bütün adliyeleri tek tek tarayarak “muhafazakar tecavüzcü” aradı, hatta kitabını yazdı.
Peki…
Türkiye yine tecavüz ve kadına şiddet olayı konuşuyor. Önce HDP Muş Milletvekili Mensur Işık’ın 17 yıllık öğretmen eşi Ebru Işık, şiddet gördüğü için hastaneye başvurmuş ve süreç sonunda mahkeme, Mensur Işık hakkında 6 ay uzaklaştırma kararı almıştı. Sonra ne olmuşsa Ebru Işık ifadesini geri almış, şiddet görmediğini, kafasını dolap kapağına çarptığını iddia etmişti. Bu olayın gerisindeki vekil Işık’ın 5 aydır eşini aldatmasından başlayan; film konusu olacak kadar uzun hikaye bir anda resetlenmişti.
Peşinden başka bir HDP milletvekilinin skandalı patladı. Mardin Milletvekili Tuma Çelik, evli bir kadına “tehditle, zorla, sadistçe, hunharca” tecavüz etmişti. Bu olayın gerisinde de neler vardı neler…
TECAVÜZ KARŞISINDA KİM NEREDE DURDU?
Şimdi herkes “samimiyet sınavı”na buyursun…
Bu iki iğrençlik sebebiyle “Tecavüzcü HDP” sloganı atarak biz de yukarıda bahsettiğimiz çirkin istismarcılığı yapamayız. Ama bu olayları aylar önceden bildikleri halde ses çıkarmayan hatta mağdur kadınları susturmaya çalışan HDP yöneticilerini; dibine kadar eleştiririz. Hele başka zaman ağızlarını ayıra ayıra “Kadına şiddete hayır” yaygarası yapan kadın yöneticilerine çok şey demek gerekiyor ama “Siz ‘insan’mısınız” deyip geçelim.
Ya diğer partiler?.. Mesela kadınlara “Susmayın” diyen Kılıçdaroğlu…
Daha bir hafta önce grup kürsüsüne, şiddet mağduru bir kadını çıkaran Akşener hanımefendi…
Bu mağdur kadınlar sizi ilgilendirmiyor mu; neden susuyorsunuz?
Yoksa?..
O zaman “şer ittifakınız”ın şeri bol olsun ama lütfen bundan sonra bu konularda konuşmayın.
SİZİ TECAVÜZCÜLER Mİ BESLİYOR?
Gelelim “besleme medya”ya…
“Karaman’daki tecavüzü ortaya çıkaran BirGün Ankara’nın göbeğindeki bu rezaleti neden göremedi” diye sormak isterdim ama soramıyorum; çünkü görmüş… Ama keşke hiç görmeseydi! Çünkü “Bir kadının şikayetiyle hakkında soruşturma açılan HDP’li vekil, partisinden istifa etti” şeklinde “şaşı” görmüş. Size gazeteciliği kim öğretti bilmiyorum ama bu gazetecilik değil; gazeteciliğe tecavüzdür. Sizinle aynı sektörde anılıyor olmak gerçekten çok üzücü…
Peki adını duymadığımız adliyelerden tecavüz haberleri taşıyan acar gazeteci(!) İsmail Saymaz’ın bu konularda ne dediğini duyan var mı?
Bunlardan daha çok var. Hatta ekranlarda, HDP’li vekillerin rezaletlerini yuvarlayarak, “kadına şiddet”ten İstanbul Sözleşmesi’ne, oradan da “Bunlar iptal ettirmeye çalışıyor” diyerek “cemaatler”e geçen, böylece ses çıkaramadıkları taciz ve şiddeti cemaatlere taşıma marifetini(!) gösterenler bile var! Tecavüzcülere karşı susuyor, “Niye susuyorsunuz” diyenlere saldırıyorlar.
Sizler bu ikiyüzlülüğü nasıl sindirebiliyorsunuz bilmiyorum. Ama şunu bilin ki, kadına şiddet, taciz ve tecavüz gibi iğrençliklerin toplumdaki en büyük destekçisi, sizler gibi “Bizdense problem yok” şeklinde davrananlardır.
.
Kadına şiddet ve tecavüzün “üst düzey” destekçileri
21 Temmuz 2020 Salı
Taciz; tecavüz, kadına şiddet gibi çirkinliklere karşı çıkmak “insan” olmanın asgarî gereğidir. Ve topyekun tavır alınmayan hiçbir toplumsal problem tam olarak çözülemez. Yani bütün kronik problemlerin altında çifte standart yatar.
Peki bu ortak duyarlılığı, 82 milyonun tamamının “karşıyım” dediği tecavüz ve kadına şiddet vakalarında da gösterebiliyor muyuz?
Birlikte bakalım…
Hatırlar mısınız; 5 yıl önce Ensar Vakfı’nın Karaman’daki evinde kalan çocuklara tecavüz edilmişti. Olayı BirGün gazetesi ortaya çıkarmış ve aylarca gündemden düşmemişti.
Bu suçun hangi kesime mensup kişi tarafından işlendiğine bakılmaksızın tepki göstermek gerekiyordu; öyle de yaptık. Sadece, bunu kullanarak bütün Müslümanların tacizci-tecavüzcü gibi gösterilmesini eleştirdik. Çünkü bu da bir “istismar” idi. Bireysel bir suçun bütün kesime mal edilmesi hukuka da ahlaka da uygun değildi. Şayet Ensar Vakfı yöneticileri suçlunun gereken cezayı alması için ilgililere yardımcı olmamışsa bu eleştirilebilirdi ki, başkan; fail Muharrem Büyüktürk’e verilen ceza için “508 yıl yetmez, asılmalıydı” demişti. Ama her şeye rağmen bu istismar sürdürüldü. ByLock aklayıcı İsmail Saymaz, Anadolu’nun en ücra kasabasına kadar bütün adliyeleri tek tek tarayarak “muhafazakar tecavüzcü” aradı, hatta kitabını yazdı.
Peki…
Türkiye yine tecavüz ve kadına şiddet olayı konuşuyor. Önce HDP Muş Milletvekili Mensur Işık’ın 17 yıllık öğretmen eşi Ebru Işık, şiddet gördüğü için hastaneye başvurmuş ve süreç sonunda mahkeme, Mensur Işık hakkında 6 ay uzaklaştırma kararı almıştı. Sonra ne olmuşsa Ebru Işık ifadesini geri almış, şiddet görmediğini, kafasını dolap kapağına çarptığını iddia etmişti. Bu olayın gerisindeki vekil Işık’ın 5 aydır eşini aldatmasından başlayan; film konusu olacak kadar uzun hikaye bir anda resetlenmişti.
Peşinden başka bir HDP milletvekilinin skandalı patladı. Mardin Milletvekili Tuma Çelik, evli bir kadına “tehditle, zorla, sadistçe, hunharca” tecavüz etmişti. Bu olayın gerisinde de neler vardı neler…
TECAVÜZ KARŞISINDA KİM NEREDE DURDU?
Şimdi herkes “samimiyet sınavı”na buyursun…
Bu iki iğrençlik sebebiyle “Tecavüzcü HDP” sloganı atarak biz de yukarıda bahsettiğimiz çirkin istismarcılığı yapamayız. Ama bu olayları aylar önceden bildikleri halde ses çıkarmayan hatta mağdur kadınları susturmaya çalışan HDP yöneticilerini; dibine kadar eleştiririz. Hele başka zaman ağızlarını ayıra ayıra “Kadına şiddete hayır” yaygarası yapan kadın yöneticilerine çok şey demek gerekiyor ama “Siz ‘insan’mısınız” deyip geçelim.
Ya diğer partiler?.. Mesela kadınlara “Susmayın” diyen Kılıçdaroğlu…
Daha bir hafta önce grup kürsüsüne, şiddet mağduru bir kadını çıkaran Akşener hanımefendi…
Bu mağdur kadınlar sizi ilgilendirmiyor mu; neden susuyorsunuz?
Yoksa?..
O zaman “şer ittifakınız”ın şeri bol olsun ama lütfen bundan sonra bu konularda konuşmayın.
SİZİ TECAVÜZCÜLER Mİ BESLİYOR?
Gelelim “besleme medya”ya…
“Karaman’daki tecavüzü ortaya çıkaran BirGün Ankara’nın göbeğindeki bu rezaleti neden göremedi” diye sormak isterdim ama soramıyorum; çünkü görmüş… Ama keşke hiç görmeseydi! Çünkü “Bir kadının şikayetiyle hakkında soruşturma açılan HDP’li vekil, partisinden istifa etti” şeklinde “şaşı” görmüş. Size gazeteciliği kim öğretti bilmiyorum ama bu gazetecilik değil; gazeteciliğe tecavüzdür. Sizinle aynı sektörde anılıyor olmak gerçekten çok üzücü…
Peki adını duymadığımız adliyelerden tecavüz haberleri taşıyan acar gazeteci(!) İsmail Saymaz’ın bu konularda ne dediğini duyan var mı?
Bunlardan daha çok var. Hatta ekranlarda, HDP’li vekillerin rezaletlerini yuvarlayarak, “kadına şiddet”ten İstanbul Sözleşmesi’ne, oradan da “Bunlar iptal ettirmeye çalışıyor” diyerek “cemaatler”e geçen, böylece ses çıkaramadıkları taciz ve şiddeti cemaatlere taşıma marifetini(!) gösterenler bile var! Tecavüzcülere karşı susuyor, “Niye susuyorsunuz” diyenlere saldırıyorlar.
Sizler bu ikiyüzlülüğü nasıl sindirebiliyorsunuz bilmiyorum. Ama şunu bilin ki, kadına şiddet, taciz ve tecavüz gibi iğrençliklerin toplumdaki en büyük destekçisi, sizler gibi “Bizdense problem yok” şeklinde davrananlardır.
.
“İhanet ağacı”nın sadece kolları budanırsa gövdesi daha da güçlenir
14 Temmuz 2020 Salı
“FETÖ İLE MÜCADELE DOSYASI”
Bu dosya Dinlerarası Diyalog söylemlerinin; İslamiyet’i yozlaştırmak suretiyle Hristiyanlıkla aynı seviyeye getirerek Hristiyanlığa geçişi kolaylaştırmayı amaçlayan bir Vatikan Projesi olduğunu, bu hıyanet projesini Türkiye’de FETÖ’nün üstlendiğini, bu “en derin darbe”nin hesabı sorulmadıkça bu hıyanet şebekesinin yok edilemeyeceğini ihtiva etmektedir.
Bir haftalık çalışmadan özetlediğimiz metnin tamamını okumanızı tavsiye ederiz.
***
Fetullah Gülen, 20 Mart 1981 tarihinde Diyanet’e verdiği dilekçeyle, aradan geçen 40 yıla rağmen hâlâ tıkır tıkır çalışan kalbine iftira atarak, “Dört yıldır devam eden kalp rahatsızlığım şiddetlendi” gerekçesiyle istifa etmişti.
O güne kadar muhtelif camilerde verdiği vaazlarında, Hristiyan Batı’ya, ağır hakaretlere varan ifadelerle yüklenen Fetullah Gülen’in resmî görevinden ayrıldıktan sonra daha da sertleşmesi beklenirken tam tersi olmuştu.
Bir “sessizlik” döneminden sonra yepyeni bir Fetullah Gülen ortaya çıkmıştı. Adeta resetlenmiş; yeni bir format yüklenmişti. Artık sarığı-cübbeyi çıkarmış, Hristiyanlara karşı lisanı yumuşamış; tam “Batılılaşmış”tı...
Fetullah Gülen’in, girdiği yeni yolunun, kısa bir süre sonra; Kasım Gülek vasıtasıyla CIA ile kesiştiğini görüyoruz. Bu buluşma; Amerika’nın “Yürü ya hoca…” dedirten destek ve himayesinin başlaması anlamına geliyordu. (1)
“Fetullahçılar” artık yürümeyi bırakın; “depar”a kalkmıştı. İçeride medya başta olmak üzere her sektörde boy göstermeye başlayan örgüt, dünyada da; daha sonra “CIA ofisi” olarak anılacak olan okulları mantar gibi serpiyordu.
Kendilerini “cemaat, hizmet camiası” gibi dinî mefhumlarla adlandırıyor, bu sayede dindarlardan; yüksek miktarda “hizmet bedeli” topluyorlardı. Önceleri sırnaşık dilenciler gibi zorlayan yöntemler, ilerleyen yıllarda özellikle işadamlarından; devletteki güçlerini kullanarak “şantajla gasp”a dönüşecekti.
Girdikleri sektörlerde ise kısa sürede liderlik koltuğuna yapışıyorlardı. Bu tırmanışın sırrı, sektördeki başarılı kurumları aynen taklit etmek ve kumpaslarla onları devre dışı bırakmaktı. Mesela, 1987 yılında ele geçirdikleri Zaman gazetesinde, Türkiye’nin “abone” sistemini aynen taklit ettiler. Büro ve dağıtım elemanı gibi altyapıyı tamamladıktan sonra ise “Türkiye gazetesi Yahudilere satıldı” kampanyası başlattılar. Peşinden de “5 Türkiye gazetesi abonesini, Zaman’a döndürene bir cumhuriyet altını hediye” kampanyası başlattılar. Bu sayıyı 20’ye çıkaranı ise “umre” ile ödüllendirdiler!
RAKİPLERİ “DEVLET” GÜCÜYLE EZDİLER
İlerleyen yıllarda önlerini açmak için devleti kullandılar.
Çünkü, siyasilerin desteğiyle süratle devlette örgütleniyorlardı. 17 Aralık kalkışmasından sonra başlayan operasyon sebebiyle Başbakan Erdoğan’a ateş püsküren F.Gülen, “Özal bize kefil oldu, Süleyman bey 20 devlet başkanına mektup yazdı; referans oldu, bundan evvelki de (Gül) telefon etti; görüştüğü liderlere söyledi, Ecevit; ceketini düğmeleyerek karşılardı” derken bu yoğun desteği itiraf etmiştir. (2)
Önce Diyanet’e sızdılar. Çünkü, örgütün “cemaat” ve “hizmet” görüntüsü altında ilerlemesi için Diyanet kritik bir görev üstlenecekti!
Diğer sektörlerdeki yol temizleme işini ise “TSK” üstlenmişti. 28 Şubat’ta Fetullahçıların, bütün sektörlerdeki “muhafazakâr” rakiplerini, “irtica” ithamıyla imha etmiş; bunlara ise “Yürüyün” demişlerdi. TSK’dan kovdukları dindar subay ve astsubayların yerine de bu “cemaatçileri” koymuşlardı. “Füruat(!)” olan başörtüsünü atan hanımlarını koluna takan Fetullahçılar, ellerindeki viski kadehleriyle; salına salına en üst rütbelere yürümüş ve 15 Temmuz’a hazırlık için hıyanet fidanları dikmişlerdi.
ASIL “YOLCULUK” ROMA’YA
Fetullah Gülen’in Vatikan’a çıkan yolculuğunu daha iyi anlamak için tekrar 80’lere dönelim.
Batı’ya karşı “şahin” Fetullah Gülen’in “güvercin”leşerek, “hoşgörü”yü ağzından düşürmez olduğu dönem, Hristiyanların başlattığı “Başka dinlerle diyalog” süreciyle tam örtüşüyordu.
Şöyle ki…
Papalığın strateji zirvesi II. Konsil, 1962’den itibaren üç yıl devam eden müzakerelerde, “Müslümanlar arasına sinsice sızarak Hristiyanlığı nasıl yayacaklarını” enine boyuna görüştü ve sonuçlar “Başka Dinlerle İlişkiler Deklarasyonu” adıyla 28 Ekim 1965’te kabul edildi ve “Papa VI. Paul Vizyonu” olarak yürürlüğe girdi. (3)
Yeni Papanın yeni vizyonu, “İslam ülkelerindeki ‘uygun’ kişilerle ‘işbirliği’ yaparak, Müslümanları dinden uzaklaştırmak, böylece misyonerlerin işini kolaylaştırmak”tı.
Bu projede, Cumhuriyet döneminde ilerleme kaydedilen ama bir türlü sonuçlanamayan “Anadolu’yu Hristiyanlaştırma” hedefine ulaşılması bakımından Türkiye çok önemliydi. Nitekim bu yeni vizyonun ilanından hemen sonra (25 Temmuz 1967) ilk defa bir “papa” Türkiye’ye gelmiş, bu ziyaretin hikmetini de “Türk milletine duyduğu takdir hislerinin bir ifadesi” şeklinde dile getirmişti!
Gerçi bu ziyarette, Papa VI. Paul’un, Ayasofya’da diz çöküp dua etmesi sebebiyle, laikliğimize zarar verdi diye ortalık karışmış, Demirel hükümetine soru önergesi verilmişti.
VATİKAN’DA DİYALOG SEKRETERYASI
Diyalog yöntemini takip ve koordine etmek için Vatikan’da kurulan “Hristiyan Olmayanlar Sekreteryası”nın başına getirilen (1973) Pietro Rossano, Bulletin'deki yazısında, “Diyalog, İncil'i yayma misyonumuzun çerçevesi içinde yer alır” diyordu.
1978’de Vatikan nöbetini devralan Papa II. John Paul ise 1991 yılında ilan ettiği Redemptoris Missio (Kurtarıcı Misyon) genelgesinde “Dinlerarası Diyalog”u, “Bütün insanları kiliseye döndürme misyonumuz” şeklinde ifade etmiş, 24 Aralık 1999 yılında yayınladığı “Milenyum Mesajı”nda da başlamakta olan üçüncü “binyıl”daki hedeflerini, "İlk bin yılda Avrupa Hıristiyanlaştırıldı. İkinci bin yılda Amerika ve Afrika Hıristiyanlaştırıldı. Üçüncü bin yılda ise Asya'yı Hıristiyanlaştıralım" şeklinde ilan etmişti. (4)
Uzatmaya gerek yok…
“Dinlerarası Diyalog” İncil’in “Bütün dünyayı Hristiyanlaştırın” emrine ulaşma arayışları çerçevesinde, en çok zorlandıkları Türkiye gibi ülkelerde uygulanmak üzere geliştirilen bir “Vatikan Projesi”dir ve Türkiye’deki yüklenicisi ise Fetullah Gülen ve örgütüdür. Bu da bizim keşfimiz filan değil; defalarca dile getirilmiş, yargıda tescillenmiş bir gerçektir.
Zaten Fetullah Gülen bunları, 9 Şubat 1998’deki Vatikan ziyareti sırasında Papaya sunduğu mektupta, “Papa VI. Paul Cenapları tarafından başlatılan ve devam etmekte olan dinlerarası diyalog için Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu misyonun tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle, bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazi yardımlarımızı sunmak için size geldik” şeklinde açıkça ifade ettiği misyon buydu.(5)
VATİKAN PROJESİ TÜRKİYEDE NASIL YÜRÜDÜ?
Vatikan’daki görüntü, sıradan bir ziyaret değildi. Bu görüşmeden 12 gün sonra Papa II. Paul’un atadığı 20 kardinale ilaveten yüz yıldır kullanılmayan “in pecture” (kendi ülkesinde başka dine mensup görünerek kimliğini gizleyen görevli) yöntemi ile atanan iki “özel” kardinalden biri Fetullah Gülen idi.(6)
Peki Fetullah Gülen Vatikan’ın “Asya’yı Hristiyanlaştırma Misyonu”nun nasıl “parçası” oldu?
Türkiye’deki adı “Dinlerarası Diyalog” olan bu “Vatikan Projesi”nin sosyal altyapısını Abant Platformu oluşturmuş, Diyanet de “vize” vermiştir.
1994 yılında kurulup uykuya yatırılmış olan Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı’nın bu ziyaretten sonra birden bire hareketlendiğini görüyoruz. Vatikan’da detaylandırılan “Dinlerarası Diyalog Projesi”nin PR’ı, bu vakfın organize ettiği “Abant Platformları”na katılan popüler isimler üzerinden yapıldı.
Tesadüfe(!) bakın ki, Vatikan’daki kabulden hemen sonra düzenlenen ilk Abant Platformu’nun konusu “İslam’da Akıl-Vahiy İlişkisi” olarak seçilmişti. Hemen fark edilmiyor olabilir ama bu, Vatikan Projesi’ne damardan destek için özel olarak seçilmiş bir konudur. Nitekim “özel” seçilmiş isimlerin, güdümlü komisyonlarda ortaya koyduğu, “Her mümin Kur’an’dan anladığına göre hayatını dizayn etmeli” şeklindeki sinsi sapkınlık, “Sonuç Bildirisi” olarak ilan etmiştir. Hedef, Müslüman sayısı kadar farklı “İslam”ın ortaya çıkması, yani İslamiyet’in de yozlaştırılarak Hristiyanlık ile eşdeğer hale gelmesiydi. Zira aynı bildiride, “Hiçbir fert, dinin anlaşılması konusunda ilahî bir yetkiye sahip değildir” diyerek, İslamiyet’i bize ulaştıran Ehl-i Sünnet alimlerini ve “Sünnet, İcma-i Ümmet, Kıyas-ı Fukaha” gibi kaynakları hatta vahyin asıl muhatabı olan “Peygamber”i dahi yok saymaktadırlar ki Vatikan’ın, “Müslümanları önce İslam’ın aslından uzaklaştır, sonra Hristiyanlığa yaklaştır” taktiği de bunun ta kendisidir.
Zaten Fetullah Gülen de 1. Abant Platformu’nun çerçevesini çizen “Vahye dayalı, hayatın her alanını kuşatan İslam’ı tehlikeli buluyorum” mesajıyla, adı “İslam” olan ama aynen “zamane Hristiyanlığı” gibi; hiçbir yükümlülük getirmeyen bir “sözde İslam”ı hakim kılma çabasını ortaya koymuştu.
Birkaç yıl sonra başlatılan “Türkçe Olimpiyatları”nda verilen “Bütün dinler buluşuyor, hepimiz kardeşiz” mesajıyla da çaktırmadan; “Bütün müminler kardeştir” düsturu değiştirilmeye çalışılmıştır.
FETÖ’NÜN EN BÜYÜK DARBESİ İSLAMİYET’E
Şimdi kısaca Fetullah Gülen’in Vatikan’daki kabulünün ve üstlendiği “Dinlerarası Diyalog” görevinin İslamiyet’teki anlamına bakalım.
Baştan belirtelim ki, farklı din mensupları ile işbirliği yapmakta bir problem yoktur, zaten bunu en çok Türkiye istemektedir. Bizim amacımız, “diyalog” arkasına gizlenmiş olan sinsi Haçlı Seferine dikkat çekmektir.
Yani farklı inanca sahip “birey”ler arasında diyalog olabilir ama “din”ler arasında diyalog demek, tıpkı “Birleşik Kaplar Kuralı” gibi İslamiyet’in, “din” hüviyetini kaybetmiş olan Hristiyanlık ve Yahudilikle aynı çukura düşmesi demektir. Onun için de zaten dinlerarası diyalog talebi hep karşı taraftan gelmiştir. Aslında “diyalog” maskesi altına gizlenen şey, İslamiyet’in feda edilmesidir. Dinlerarası diyalog mimarlarından İskoç papaz Montgomery Watt, “Diyaloğun ilk şartı ‘Benim dinim doğrudur, diğerleri yanlıştır’ inancından vazgeçmektir” diyerek bunu açıkça ortaya koymuştur. (7) Oysa İslamiyet’in buna cevabı nettir: “Allah indinde hak din ancak İslâm’dır.” (Âl-i İmrân Suresi, 19. Ayet)
Zaten Hristiyanlar, “diyalog” kelimesini bile çarpıtmakta; istismar etmektedir. Bu nasıl bir “çarpık diyalog”tur ki, biz bütün peygamberlere inanıyoruz ama onlar bizim peygamberimize inanmıyor, bu ihanet üzerinde diyalog istiyorlar.
Yani FETÖ’nün abandığı, “Dinlerarası Diyalog”, İslamiyet’in içini boşaltarak Müslümanları Hristiyanlaştırmaya yönelik bir Vatikan Projesidir. Aslında FETÖ’nün en “derin” darbesi de budur.
VATİKAN PROJESİ DESTEKLENİR Mİ?
Kabul edilemez olan şey ise Diyanet ve birçok muhafazakarın bu hain projeye destek vermesidir. “Dinlerarası Diyalog Projesi”ne en güçlü referansı, dinimizi saldırılardan korumakla yükümlü olan Diyanet vermiştir. Bu öyle bir “İngiliz” taktiğidir ki, Diyanet’e önceden yerleştirilen Fetullahçılar, İslamiyet’i yok etme projesi olan “Dinlerarası Diyalog”u, İslamiyet’i temsil eden Diyanet üzerinden Müslümanlara servis etmişlerdir.
Diyalog saldırılarının en yoğun olduğu yıllarda Diyanet’i emanet ettiğimiz Mehmet Aydın, İslamiyet’ten çok Hristiyanlıkla meşgul olan ve “Kur’an tarihseldir, yüzde 40’ı değiştirilmeli veya çıkarılmalıdır” diyen bir lejyonerdir. (8)
Bu kişi, Diyanet’in “Din Şuraları”nı da adeta Abant Toplantıları’nın kopyası haline getirmiştir. “Vatikan Zirvesi”nden sonraki din şuralarının ana konusu “Dinlerarası Diyalog”dur. Özellikle, 23-27 Kasım 1998 tarihinde düzenlenen ilk “diyalog şurası” olan II. Din Şurası’nın sonuç bildirisi, Hristiyanlıkla entegrasyon çabalarının damga vurduğu “Dinlerarası Diyalog Manifestosu” gibidir.
Mesela 28. maddede “Farklı din mensupları, kendi dinleri dışındaki dinleri taassup ve önyargıdan uzak olarak tanımaya çalışmalı ve bu yönde gayret sarf etmelidir” denmektedir ki, tam da papaz Watt’ın, “Bütün dinler aynı seviyededir” önşartının ifadesidir.
Burada sinsi bir oyun sergilenmektedir. Din özelliğini kaybetmiş Hristiyanlığa mensup birinin, önyargıdan uzak olarak İslamiyet’i tanıma çabası ile, tek sahih din olan İslamiyet’e mensup birinin “önyargısız” olarak Hristiyanlıkla meşgul olması aynı şey değildir. Entrika da burada gizlidir. Diyalog askerleri, İslamiyet’in üstünlüğünü yok sayarak “eşit şartlardaki alternatifler”den bahsetmektir ki; sahih İslam asla orada yer almamaktadır.
Bu sonuç bildirisinde vahim bir skandala daha imza atılmıştır.
Tıpkı Vatikan’ın, II. Konsil’de alınan “Dinlerarası Diyalog Kararı”nın gerçekleşmesi için kurduğu ‘Hristiyan Olmayanlar Sekreteryası’ gibi, Din Şurası da (madde 37) “Diyanet bünyesinde ‘Dinlerarası Diyalog Genel Sekreterliği’ kurulmalı” tavsiyesinde bulunmuştur. (9)
KARŞI ÇIKANI AFOROZ ETTİLER!
O günlerde “İslam’ın hoşgörüsü” masalına aldanmayarak, bu din katliamına karşı çıkanları engellemeye çalışıyor, susmayana fatura ödetiyorlardı. O dönemde yöneticilik yaptığım Türkiye gazetesindeki bazı yazarlar bu konuyu sık sık dile getiriyordu. (Ki, merhum Mehmet Oruç; bu yazılarını 2003 yılında “Diyalog Tuzağı” adıyla bastırdı.) İşte o günlerde Zaman gazetesi yöneticileri, “Nolur, yazarlarınız bu konuyu bu kadar sık gündeme getirmesin” diye yalvarıyordu.
Yine Diyanet’in; Hazret-i Muhammed’i (Sallallahü Aleyhi Vesellem) anlatmak için başlattığı Kutlu Doğum Haftası da o dönemde, “Peygamber”i unutturarak; İslamiyet’i, tahrif edilmiş Hristiyanlık ile aynı seviyeye düşürerek, Hristiyanlığa geçişin kolaylaştırılması” demek olan “Dinlerarası Diyalog” yayınlarının, müftüler yardımıyla dağıtılması için kullanılan bir platforma dönüşmüştür.
Netice itibariyle Fetullah Gülen, Diyanet’in de bütün gücüyle sırtladığı bu Vatikan Projesi’ni, farklı organizasyon ve çevreleri de devreye sokarak kesintisiz sürdürmüş ve maalesef; büyük bir çürümeyi gerçekleştirmiştir. Bugün “içi boşaltılmış muhafazakârlık”tan, “dindarlar arasında yayılan deizm ve ateizm”den bahsedenler, bu yaşananların; o yıllarda ekilen “Dinlerarası Diyalog” tohumlarının acı meyveleri olduğunu görmezden gelmektedir.
BU İHANETİN MİLADI YOK…
Hukuki mücadele için 17/25 Aralık 2013 Yargı Darbesi “milad” kabul edilebilir. Ancak 17/25 ve 15 Temmuz, Haçlı-Siyonist İttifakın emperyalist hedeflerine ulaşması ve özellikle de Türklerin Hristiyanlaştırılması için gerekli bir “araç”tan ibarettir. Asıl büyük operasyon, FETÖ üzerinden İslam’a karşı yürütülen Haçlı Seferidir.
Vatikan işçisi; Haçlı işbirlikçisi FETÖ’nün, göz göre göre; on yıllarca İslamiyet’i kemirmesine ses çıkarılmamış, hatta desteklenmiştir. Ancak, devleti devirmeye yönelince “suç örgütü” olarak ilan edilmiş ve FETÖ ile mücadele başlatılmıştır.
Tabii ki doğal olarak devlet bu mücadeleyi, “yargı” üzerinden ve “suç” olarak tanımladığı “darbe”ye teşebbüs edenler ve bu örgüte destek verenler üzerinden yürütmektedir. Bu bile, binbir engelleme ve kumpasa rağmen Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kararlılığı ve tehditlere kulak asmayan cesur yargıçlar sayesinde yürümektedir. Ne var ki, yargı üzerinden yürüyen mücadelenin tamamlanması, FETÖ ile mücadelenin “başarıyla” tamamlandığı anlamına gelmemektedir. Zira FETÖ’nün asıl ihanetini İslamiyet’e yönelik sinsi operasyonları oluşturmaktadır. Bu sapıklıkları açık olarak ifşa edilip çürütülmedikçe FETÖ’nün; asıl gücünü oluşturan taban desteği sona ermeyecektir. Nitekim, o dinî sabıkaları etkin olarak ilan edilmediği için FETÖ’nün hıyaneti tam izah edilememiş, bundan istifade eden örgüt ise darbecilere verilen cezalardan bile “mağduriyet” oluşturma çabasına girmiştir.
SAPIK ZİHNİYET İLE DE MÜCADELE ŞARTTIR
Meselenin bu tarafı yargının değil Diyanet’in görevidir. Bu; Diyanet’in hem görevi hem de, geçmişte verilen yoğun destekten dolayı borcudur.
26 Temmuz 2017 günü Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez’in “Gecikmiş bir vazife” itirafıyla açıkladığı "FETÖ Raporu", bilinenlerin tekrarı olsa da, netice itibariyle, FETÖ’nün; Vatikan hedefleri için İslamiyet’i istismar eden bir örgüt olduğunun Diyanet tarafından tescilidir. Bu ikrar ise FETÖ ile daha etkin mücadele yükümlülüğü getirmiştir. Oysa bir şey değişmemiş, “rapor” yayınlamış olmanın rahatlığıyla aynı minval üzere devam edilmiştir. (10)
Rehavete bakın ki, 15 Temmuz darbe girişimi olmuş, Diyanet, FETÖ ile mücadele için olağanüstü din şurası düzenlemişti ama 1998’deki II. Din Şurası’nda açıklanan “Dinler arasındaki diyaloğun, daha geniş tabanlara yayılması konusunda çalışmalar yapılmalı" ve “Diyanet bünyesinde ‘Dinlerarası Diyalog Genel Sekreterliği’ kurulmalı” tavsiyelerinin de yer aldığı sonuç bildirisi Diyanet'in resmi sitesinde hâlâ duruyordu.
Bu FETÖ damgaları ancak, Cumhuriyet gazetesinin 7 Eylül 2018 tarihli haberinden sonra kaldırıldı. Tabii ki sabıkalı içerik sadece II. Din Şurası Sonuç Bildirisi’nden ibaret değildi. Nitekim, Diyanet’in resmî sitesinde “Din Şuraları” başlığını tıkladığınızda, 1993 yılında düzenlenen I. Din Şurası’ndan 8 Aralık 2014 tarihinde düzenlenen V. Din Şurası’na atladığını görürsünüz…
BU MÜCADELE YAPILMAZSA İHANET TAZELENİR
Yargı mücadelesi, fikrî mücadele ile desteklenmelidir. Bu da Diyanet’in ve “din” derdi olan Müslümanların işidir. Bu konuda, ülke yönetiminden beklenebilecek tek katkı; iradedir. Bu da en üst seviyede gösterilmektedir.
Nitekim, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın talimatı üzerine 3 Ağustos 2016 tarihinde Ankara’da toplanan “Olağanüstü Din Şûrası”nın tek gündemi, FETÖ ile fikrî mücadelenin güçlendirilmesiydi. Erdoğan ertesi gün, ekonomik bir toplantıda olmasına rağmen, Din Şurası’nda yaptığı açılış konuşmasını kastederek, “Dün söylemeyi unuttum, bugün buradan söylemem lazım. Diyanet İşleri Başkanımıza, ‘Pensilvanya’daki şarlatanın sözde eserlerini Din İşleri Yüksek Kurulumuz; A’dan Z’ye incelesin; inceletsin. Dinimizle bağdaşmayan birçok ifade var. Bunları toplayın ve ‘FETO’nun Günah Galerisi’ diye bir kitap yayınlayın. Burada bütün gerçekler ortaya serilsin’ dedim" ifadesiyle bu iradenin altını çizmiştir. (11)
Elbette bu yönde bazı adımlar atılmıştır. Ancak ortadaki problem, çok daha yaygın ve istikrarlı bir mücadele gerektirmektedir. Vaaz ve hutbelerde bunların İslamiyet’i nasıl bozmaya çalıştıkları; Ehl-i Sünnet kriterleri çerçevesinde sürekli olarak halka anlatılmalıdır. Oysa nedense; imam ve hatipler bu konuda konuşmaktan hâlâ çekinmektedir.
Unutulmamalıdır ki halen yapılmakta olan mücadele, sadece “FETÖ ihanet ağacı”nın; çok uzayan dallarını budamaktan ibarettir. “Asıl gövde” olan din istismarcılığı ifşa edilmediği sürece bu ihanet tazelenerek devam edecektir.
DİPNOTLAR
1- FETÖ/PDY Çatı İddianamesi
2- https://www.youtube.com/watch?v=JUjgPo2eUNY
3- TDV İslam Ansiklopedisi, İstanbul-2012, c. 42, s. 568-569
4- Dinlerarası Diyalog Tuzağı ve Dinde Reform, Mehmet Oruç, İstanbul-2003
5- Fetullah Gülen’in Papa’ya mektubu, Zaman gazetesi 10 Şubat 1998
6- İzmir Cumhuriyet Başsavcılığı İddianamesi
7- M. Watt, Modern Dünyada İslam Vahyi, 1982; Mustafa Aşık, Fetullah Gülen Aynası, s: 30
8- http://ahmetsimsirgil.com/asrin-ihanetinin-analizi/
9- (II. Din Şûrası Nihai Kararları, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, Ankara 2003, s. 780)
10-DİB, Din İşleri Yüksek Kurulu “Kendi Dilinden FETÖ- Örgütlü Bir Din İstismarı Raporu”
11- https://www.trthaber.com/haber/gundem/bunlar-allahi-istismar-ederek-milleti-aldattilar-264388.html
.
Menderes'e ‘düşük' diyen darbeci barolar yakamızdan düşün
10 Temmuz 2020 Cuma
Herkesin savunulma hakkı olduğunu söylerler ama kadar geniş olan(!) savunma dünyalarına sadece Adnan Menderes sığmadı ve İstanbul Barosu Yönetim Kurulu bir karar aldı:
“Düşüklerin davası alınmayacak”
Menderes ailesi bir darbe daha yemişti. Zalimane tavırlar zaten adil bir yargılama yapmayacaklarını gösterirken, bir de avukatların Menderes’i savunması yasaklanmıştı…
Berin hanımın; yıkılmış bir vaziyette Burhan Apaydın’ı aradı, “Derhal” cevabını alınca bir nebze rahatladı.
Aslında Burhan Apaydın Menderes ile her konuda mutabık biri değildi. Demokrat Parti döneminde bile, “İrtica daima istemiştir. Bu memlekette İslamiyet’in bütün esaslarının, devlet nizamına hâkim olduğu sıralarda bile irtica, doymak bilmez bir iştiha ile istemiştir…” şeklinde konuşan bir isimdi. (1)
Ama burada bir hukuksuzluk vardı. En temel insan hakları çiğneniyordu. Avukatlığı, dünyevî çıkarlar için bir vasıta olarak kullanmayıp, dürüstlüğe ve insanlığa hizmet vesilesi gören bir kişinin bunları görmezden gelmesi mümkün değildi.
CİNDORUK’UN CİNLİĞİ DORUKTA
Bu arada; “Menderes’in avukatı” diye bilinen Hüsamettin Cindoruk hiçbir zaman böyle bir görev üstlenmedi. Hatta bu algıyı siyasî ranta dönüştürme çabalarının artması üzerine, Aydın Menderes 27 Şubat 2009 tarihinde, “Cindoruk, Adnan Menderes'in avukatı değildir” şeklindeki çok net ve sert bir açıklama yapmıştı. (2)
BURHAN APAYDIN’A ZİNDAN CEZASI!
“Düşükler savunulmayacak” kararına uymamak Burhan Apaydın’a biraz pahalıya mal olacaktı. Her ne kadar hukuken bir suçu yoksa da, CHP diktatörlüğü; bunun kitapta yerini bulmakta çok mahirdi. “Şapka küfür alametidir” diyen Atıf Hoca’yı “Milleti isyana sevk etmekten(!)” asmışlardı. Ayrıca Yassıada’da, ceza vermek için gerekçeye de gerek yoktu.
Duruşmalar sırasında Başsavcı Egesel’in, bir kadın iç çamaşırını “Menderes’in gizli kasasından çıkan önemli evrak” diyerek salonda sallaması üzerine Burhan Apaydın, “Yere düşmekle cevher, sâkıt olmaz kadr-ü kıymetten” dediği için 3.5 ay zindanda kalmıştı. (1962’de Millî Birlik Komitesi Üyesi Sıtkı Ulay, o donu bir MBK üyesinin kasaya koyduğunu ifşa etmişti. Üstelik de koyduğu bir erkek donuydu.)(3)
Başka bir duruşmada ise Cemal Gürsel’in Menderes’ten “Milletin gözbebeği” diye bahsettiği mektubu mahkemede “Milletin başındaki diktatör” şekline dönüşünce, “avukat” da haklı olarak, mektubun aslını istemişti. Ama bu yüzden “Halkı isyana teşvik”ten 6.5 ay daha hapiste yatmıştı.
BARO DEĞİŞTİ Mİ?
Darbe ortamındaki davranışı bugüne taşıyarak haksızlık mı ediyoruz acaba?
Bakalım…
Barolar 28 Şubat’ta da mağdurların değil, darbecilerin yanında yer aldı. Hatta TSK’da bile o zihniyet büyük ölçüde taban kaybettiği halde bunlar, hâlâ başörtülülerin stajını engellemeye, adliye koridorlarında başörtülü avukat kovalamaya devam ediyor. Demek ki bunlar da kökten darbeci.
31 Mart 2015 tarihinde, savcı Mehmet Selim Kiraz’ı şehit eden DHKP/C’li hainlere sahip çıktılar. FETÖ darbecilerini savunurken 15 Temmuz gazilerini hiç hatırlamadılar.
Türkiye harekâtlar sebebiyle Batı’nın haksız saldırısına uğrarken, bu “hukuk”çular bir kere çıkıp, “Türkiye uluslararası hukuktan doğan hakkını kullanıyor” demedi. Tam aksine, ne zaman PKK/PYD’ye karşı bir harekat başlatılsa bu bunlar hemen “Savaşa hayır, barış anayasal haktır” muhabbetine başlar. Bu hukukçulara, bunun “savaş” olmadığını, teröristle “barış” olamayacağını ben mi izah edeceğim. (4)
ELÇİ’Yİ DEĞİL, PKK’YI SAVUNDULAR
Bakın, bunlar PKK söz konusu olduğu zaman kendi başkanlarını bile unuturlar.
Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi 28 Kasım 2015’te Sur’da; hem de baro adına bir açıklama yaparken öldürüldü. HDP’nin acilen yaptığı “Elçi suikast sonucu öldürüldü” açıklamasını Diyarbakır Barosu da aynen tekrarlayarak PKK’yı kolladı. Otopsi raporu “Uzaktan vurulmuş” dediği halde, yıllar sonra Londra’daki birilerinden “Yanındaki üç polisten biri vurmuş olabilir” diye bir rapor alarak PKK’yı temize çıkarmaya uğraşıyorlar.
Uzatmaya gerek yok. Barolar, değişen Türkiye’de “vesayet unsuru” olarak kalmayı başaran kurumlardan biridir. Ama artık bu düzen değişmelidir ve değişmektedir. Gerisi teferruattır. Zaten şimdikinden daha kötü olması da mümkün değildir.
DİPNOTLAR
(1) 7 Nisan 1954 tarihli Vatan gazetesi
(2) 28 Şubat 2009 tarihli Yeni Şafak gazetesi
(3) Safile Usul, Vatan gazetesi, 6 Mart 2005
(4) https://www.sabah.com.tr/gundem/2019/10/12/izmir-barosundan-skandal-cagri-pkkya-boyle-destek-oldular
.
.nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Ayasofya Camii ‘kararname'yle değil ‘Haçlı Seferi'yle kapatıldı
1 Temmuz 2020 Çarşamba
Adnan Menderes’in 22 Mayıs 1950 tarihinde yaptığı “Ezan yasağını kaldıracağız” açıklamasından sonra, ABD Dışişleri Bakanlığı’nda, ezan yasağının başlatıldığı Ayasofya Camii’ne kadar uzanan ilginç bir olay yaşandı.
“Arkeolog” Thomas Whittemore 8 Haziran günü, ABD Dışişleri Bakanlığı üst düzey yetkilisi J.F.Dulles ve A.Dulles ile görüşmeye giderken, koridorda yere yığılıp ölmüştü.(1)
Whittemore’u bekleyen “Dulles” kardeşlerden Foster üç yıl sonra ABD Dışişleri Bakanı, Allen da iki yıl sonra CIA Şefi olacaktı ama o günlerde de yine, Ortadoğu ve Türkiye konusunda “derin” isimlerdi. Hoş Mr. Thomas da tekin bir arkeolog değildi. Bizans aşkının yanısıra, CIA’nin İstanbul’daki en önemli istihbarat noktalarından biriydi. (2)
Bu olayın bizi ilgilendiren tarafı ise bu kritik görüşmeye giderken ölen Whittemore’un, elinde bulunan ve görüşmenin de konusunu oluşturan dosyaydı. Bu dosyada, Whittemore’un 15 yılını verdiği “Ayasofya mozaikleri”nin fotoğrafları ve Ayasofya hakkında bazı “özel” bilgiler.
İstanbul’daki Bizans eserlerinin akıbetini yakından takip etmekte olan Whittemore, Menderes’in ezandan sonra Ayasofya yasağını da kaldırmasından endişe etmiş, 10 yıl aradan sonra tekrar İstanbul’a dönerek, mozaiklerine sahip çıkmak istemişti.
HAÇLI SEFERİNİN “BAŞKOMUTANI”YDI
Gertrude Bell’den, Thomas Lawrence’e kadar nice İngiliz casusları, Osmanlı coğrafyasını “arkeolog” ayağına tarumar etmişlerdi. Toprağın altından çıkarıp ülkelerine taşıdıkları “bonus” olup, asıl tahribatı toprağın üstünde yapmışlardı.
Bütün dünyayı Hristiyan yapmaya adanmış bir ailenin “radikal” üyesi Amerikalı “arkeolog” Thomas’ın operasyonu, İngiliz meslektaşlarınınkinden çok daha “derin” idi. Zira, başkanı olduğu “Bizans Enstitüsü”, yansıtıldığı gibi; “Bizans eserlerini ihya için kurulmuş bir gönüllü kuruluş” falan değil; ABD, İngiltere ve Fransa’nın kurduğu “derin” bir operasyon aygıtıydı. Amacı ise “İstanbul’daki Bizans eserlerini ortaya çıkarmak” gibi “sanatsal” bir ambalajla sunulsa da tek hedefi, Ayasofya’yı önce “müze”, sonra da “kilise” yapmaktı.
Nitekim bize, “Bizans Enstitüsü Başkanı Whittemore, Atatürk ile görüşerek Ayasofya mozaikleri için izin kopardı” şeklinde yansıtılan ekran görüntüsünün arkasında büyük bir “Haçlı Seferi” vardı.
“Mozaiklerin ortaya çıkarılması projesi”nin asıl sahibi ABD Dışişleri Bakanlığı idi. ABD Büyükelçiliği bu projeyi ABD adına Whitemore üzerinden yürütüyordu. Bizans araştırmacısı Natalia Teteriatnikov, Pera dergisinde yayınlanan makalesinde bu gerçeği dile getiriyor, “Atatürk ile Whittemore arasında, ABD Dışişleri Bakanlığı ve Ankara’daki Amerikan Elçiliği’nin aktif destek verdiği müzakereler yürütüldü. Bu müzakerelerin sonucunda Ayasofya cami olarak kapatıldı ve müze olarak açıldı” diyordu. (3)
Üstelik bu kültürel(!) müzakereler, Türkiye’de nedense yıllarca sır gibi saklanmıştı.
İLK KOMUT TÜRK DÜŞMANI LORD CURZON’DAN
İslam ve Türk düşmanlığıyla bilinen “derin” İngiliz Lord Curzon’un 1918’de söylediği, “Bir Hıristiyan Kilisesi olan Ayasofya elbette gene eski durumuna getirilecektir” sözünü de hatırlarsak, arkeolog Thomas’ın “mozaik operasyonu”nun, komutunu İngilizlerin verdiği bir “Haçlı Seferi” olduğu daha iyi anlaşılır.
Bu “müzakereler” neticesinde Reisicumhur M. Kemal ikna edilmiş ve “Bizans Enstitüsü İttifakı” Bakanlar Kurulu’nun, 7 Haziran 1931 tarihli; “Mr. T. Whittemore’e Ayasofya Camii’nin sıvaları altında kalan muzayıkların meydana çıkarılması ve tetkikat yapılmasına müsaade verilmiştir” şeklindeki kararıyla izni koparmıştı! (4)
Türkiye’de kimsenin ruhunun duymadığı bu “taviz” Batı medyasında “flaş haber” olmuştu.
Kararnamedeki, “tetkikat da yapabilir” ayrıntısı önemliydi.
Dilden dile dolaşarak gelen “Ayasofya camiye çevrilirken, duvarlardaki mozaiklerin üstü sıvayla kapatıldı” rivayetinin gerçeklik payını kimse bilmiyordu. Ya sıva altından bir şey çıkmazsa?..
İşte o zaman “tetkikat” süreci başlayacaktı ve Whittemore bunun için de yetkiliydi.
CAMİ DUVARINDA HAÇLI KAZISI
Arkeolog Thomas hemen iskeleleri kurdurdu ve Ayasofya Camii’nin duvarlarında “kazı”ya başladı.
“Mozaikler açılınca caminin kapanacağını” bilmeyen Müslümanlar, hol ve dehlizlerden başlayan kazılar camiye yaklaşınca “namaz kılınmaz” diye endişe ediyorlardı. Neyse ki; Bizans Enstitüsü’nün “yerli” üyelerinden Halil Ethem Bey, engin dinî bilgisiyle(!) bu resimlerin namaza zararı olmayacağını(!) anlatarak meseleyi çözmüştü!..
Cami bölümünde de ahşap iskeleleri kurup icraata başlayan Whittemore, kubbe tavanında bulunan ve bir bölümünü İsviçreli mimar Fossati’nin tahrip ettiği Nur Suresi hattını, sırf altında mozaik var mı diye bakmak için kazımak istemiş, neyse ki izin verilmemişti.
Kazasker Mustafa İzzet Efendi’nin bu muhteşem hattına acımayan Whittemore, yerdeki halılara acımış(!) ve kalın perdeli iskelelere rağmen “Toz olur” diye halıları kaldırtmıştı. Tabii bu vesileyle de otomatik olarak; Ayasofya Camii ibadete geçici(!) olarak kapatılmıştı!
Kim bilirdi ki bu “geçici”nin hiç geçmeyeceğini…
Buradaki çalışmalar bir türlü bitmediği için cami de açılamıyordu!.. Bu dönemde cami polis kordonuna alındı, özellikle Türkler ve Müslümanlar yaklaştırılmadı. Whittemore, başlangıçta uzun süre “tetkikat” için zaman ve emek harcadı. İskelelerin üst bölümleri siyah bezlerle sıkı sıkıya örtüldüğü için sıva kazındıkça ortaya bir şey çıkmadığını kimse görmedi…
ŞAHESER LEVHALAR “SANAT” DEĞİL MİYİDİ?
Bizans’ta resimleri haram kabul eden ikonoklazma (ikona kırıcılık) cereyanı devrinde (726-842), Ayasofya Kilisesi’ndeki mozaiklerin tamamı kazınmış, sonra tekrar yapılmıştı. İstanbul’un fethine ulaşanların üzeri sıvayla kapatıldığı varsayılsa bile cami Osmanlı döneminde defalarca tamir gördü. 1894 depreminde büyük çatlaklar meydana geldi ve duvarlardaki mozaik kalıntıları; sıvalarla birlikte döküldü. (5)
Batılı sanat tarihi uzmanlarıyla yapılan tetkikatla, Ayasofya Kilisesi’ndeki mozaikler tespit edildi ve İstanbul’a getirilen ressamlar; kapatılmış camide siyah perdeler arkasında bunları işledi. Bu yüzden “mozaiklerin ihyası” 15 yılı buldu.
Kimin başlattığını bilmediğimiz bir “Mozaiklerin üzeri sıvayla kapatıldı” masalı üzerine, “Sıva kazınarak mozaikler ortaya çıkarıldı” hikayesi bina edildi. Bu nasıl bir “sıva” ki, 15 yılda kazınabildi!..
Bu tespitler “dikkatli” bir görgü şahidine aittir ve “Sıva kazınarak mozaikler ortaya çıkarıldı” masalından çok daha gerçekçidir.
Bunu da “Fatih’in sanata saygısı” şeklindeki; “iltifat” görünümlü bir “iftira” ile güçlendiriyorlar. Evet, Fatih Sultan Mehmed Han sanata saygılıydı. Ama camideki Hristiyan figürlerini korumanın “sanata saygı” olduğu, kimin ölçüsüydü? Ayrıca Bizans mozaikleri için “sanata saygı” muhabbeti yapanlar, aynı duvarlarda asılı olan “sanat şaheseri” levhaları, “Binanın güzelliğini örtüyor” diye indirten, kapıdan çıkarılamadığı için mahzenlerde çürüten “sanat düşmanları”na neden tek kelime söylemiyor? “Sanat” olması için illa Haçlı işi mi olması gerekiyor?
Fatih, bütün kilise ve sinagogları özgür bırakarak saygısını fazlasıyla göstermiş zaten. Ayasofya’nın camiye çevrilmesi fethin tescilidir. Bu durumda mozaikleri, “Ayasofya’yı tekrar kiliseye çevirecekleri zaman zahmet çekmesinler” diye mi muhafaza edecekti?
“CAMİ KAPATILIR MI” DEDİLER AMA KAPATTILAR
Ayasofya Camii’nin kapatılmasındaki en kritik aşama “mozaikleri tetkik” iznidir. Bu karar, Ayasofya konusunda bütün inisiyatifi Haçlılara vermiştir. Nitekim hâlâ devam eden “geçici kapatma” o inisiyatifin eseridir.
İkinci kritik adım ise “Müze Komisyonu”nun, 27 Ağustos 1934 tarihinde verdiği; “Cami ibadete kapatılsın, ‘Bizans müzesi’ yapılsın” raporudur. Komisyonun tek Hristiyan üyesi İstanbul Müzesi kuratörü Prof. Unger, “İbadete devam edilmesi mabede daha iyi bakılmasını sağlar” diyerek, caminin açık kalması gerektiğinde ısrar etmiş ve karara muhalefet şerhi koymuştur.(5)
“Müze” harekatının “mevzuat” bölümünü yöneten Maarif Vekili Abidin Özmen’den Reisicumhura kadar herkes caminin kapatılmasına karşı çıkmıştı(!) ama ne hikmetse yine de komisyonun geri çektiği(!) “kapansın” kararı uygulanmıştı!..
İhanetin üçüncü ve son aşaması ise 24 Kasım 1934 tarihinde İnönü’nün başkanlığındaki İcra Vekilleri Heyeti’nde yapılan “işbölümü” neticesinde, Whittemore ile işbirliği içerisinde; Ayasofya’nın “müze” yapılması ve caminin de gayr-i meşru olarak kapatılması sağlanmıştır.
AYASOFYA’YA “İDAM YAFTASI” ASTILAR
Zaten ibadete kapalı olan Ayasofya Camii’nin dış parmaklıklarına, 10 Aralık 1934 günü, “Müze tamir ve tasnif sonuna kadar kapalıdır” levhasının asıldığını görenler irkilmişti. Çünkü alelade yazılıp asılmış bu levha, insanların CHP diktatörlüğü döneminde sıkça gördüğü idam sehpalarında sallanan insanların boynuna asılan “idam yaftası”nı hatırlatıyordu. Bu yazıyla birlikte zaten ibadete kapalı olan Ayasofya’nın kapısına “kilit” vurulmuştu ki, zaten “caminin idamı” da böyle olurdu… Batan geminin malları gibi “geçici” kapatılan caminin halıları sağa sola dağıtıldı. Şamdanları ise eritilmek üzere dökümhaneye gönderildi.
Ve Ayasofya Camii, 1 Şubat 1935 günü açıldığında artık “Ayasofya Müzesi” idi…
Ayasofya Camii, Whittemore’un komutasında yürütülen bir Haçlı Seferi neticesinde “kanunsuz” olarak kapatılmıştı.
Çünkü 24/11/1934 tarihinde Bakanlar Kurulu’nda “müze” konusunda neler yapılacağı ve Millî Eğitim Bakanlığı ile Vakıflar arasındaki koordinasyonun nasıl olacağı karar bağlanmış ve “kararname” yazılıp imzalanmış ise de “Reisicumhur” imzalamadığı için Resmî Gazetede yayınlanamamış; doğal olarak da “resmî evrak” statüsü kazanmamıştır. Ama fiiliyatta, resmiyet kazanmış gibi uygulanmış ve operasyon tamamlanmıştır.
Sonrasında bırakın Ayasofya’yı açmayı, bir yıl sonra (15 Kasım 1935) çıkardıkları bir kanunla “ihtiyaç fazlası” safsatasıyla camilerin çoğunu gazete ilanlarıyla sattılar. İslamiyet’e karşı yıllardır yürüttükleri operasyonlarla memlekette camiye gidecek cemaat bırakmadıkları için her cami “ihtiyaç fazlası” durumdaydı zaten. Öyle ki camilerin ahır yapılmasına CHP’nin yayın organı Cumhuriyet bile isyan etmişti.(6)
Sultanahmet gibi bir sanat harikasını da önce “millî kütüphane” ayağına kapatmak istediler. Sonra da iki yıl boyunca (1943-1945) asker yatakhanesi ve tuvaleti yaptılar. (7)
AYASOFYA, MOZAİK İZNİ VERİLDİĞİ GÜN KAPATILDI
Ama artık bunlar anlamsız teferruatlardır. Zaten o kararname gerçek olsa bile, formaliteden öte bir önemi yoktur. Ayasofya Camii, ABD Dışişleri Bakanlığı’nın baskıları sonucunda, Ankara’nın; Amerikalı arkeolog Thomas Whittemore’e “mozaikleri tahkikat izni”ni verdiği 7 Haziran 1931 günü kaybedilmiştir.
Ayasofya Camii’nin kapatılması, 1918’de İngiltere’nin başlattığı ve 1931’de Amerika’nın bitirdiği bir “Haçlı Seferi”dir. Yani bir “egemenlik” göstergesidir. Haçlı Batı, “Ankara’nın zaafları”nı kullanarak, egemenliğimizi; kendi elimizle Ayasofya’nın demir parmaklıkları arkasına kilitletmiştir.
Ayasofya Camii, Peygamber Efendimizin müjdelediği kutlu fethin sembolüydü. Bu bakımdan bütün padişahların gözdesiydi. Çünkü Ayasofya Camii’ne itibar, fetih iradesindeki kararlılığın izharıydı. O bakımdan hemen yanıbaşında sanat harikası Sultanahmet, biraz ilerisinde Mimar Sinan’ın Süleymaniye’si olduğu halde padişahlar cuma, kandil ve kadir geceleri gibi müstesna vakitlerde daima Ayasofya’yı tercih etmişlerdi.
Fatih Sultan Mehmed Han’ın, fetihten sonraki ilk cuma namazını burada kılması, Yavuz Sultan Selim Han’ın, peygamber hırkasını burada giymesi ve hilafeti burada devralması gibi çok özel anlara mekan olmak Ayasofya’nın değerini daha da artırmıştır. Ancak bu itibar, bir gün tekrar Ayasofya’ya kavuşmayı hayal eden Haçlıları daha da hırslandırmıştır.
HAÇLILARIN AYASOFYA İNTİKAMINI CHP ALDI
Ne vahimdir ki CHP diktatörlüğü, Ayasofya’ya karşı Osmanlı’nın tam aksi bir tutum izlemiş, adeta Hristiyanların 500 yıl boyunca biriken intikamını; hıncını almışlardır. Ezan yasağı gibi bir zulmü Ayasofya’dan başlatmış, üstelik de bütün Haçlı temsilcilerini davet ederek, onlar adına nasıl intikam aldıklarını göstermişlerdir. Tekrar Hristiyan mozaikleriyle donatarak “müze”ye çevirmek de bir cami için yine en ağır cezadır.
Ve maalesef “İstanbul’un tapusu”, İstanbul’u geri almak için yanıp tutuşanlara kolayca teslim edilmiştir. Ama sonrasında “geri almak” o kadar kolay olmamış, her teşebbüs sonuçsuz kalmıştır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın İstanbul’un fethinin 567. yıldönümü öncesinde, “Ayasofya’da Fetih Suresi okunacak” açıklanmasını Batı medyası “Ayasofya’da tahrik” şeklinde manşetledi. Bunun sebebi Hristiyan âleminin bu mabedi hâlâ kendilerine ait olarak görmesidir. Ayasofya Camii kimindir? Gerçekten bizimse orada Kur’an okumamız neden “tahrik” olmaktadır?
OLMAYAN KARARNAMENİN DAVASI MI OLUR?
“Bakanlar Kurulu Kararnamesi” diye ortalıkta dolaşan “eskitilmiş” evrak, Atatürk’ün ölümü ve çok parti dönemle birlikte insanların CHP operasyonlarını sorgulamaya başlaması üzerine, dönemin (1947) Millî Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel ve ekibinin tanzim ettiği “sahte evrak”tır. İnönü ve ekibi, “kanunsuz” müzeyi ve fiilî bir işgal olan “ibadete kapatma” faciasını savunamadıklarından, M. Kemal’in gücünü kullanmak için imzasını taklit etmiş ve suçüstü yakalanmışlardır.
Resmî gazetede yayınlanmayan ve arşivlenmesi zorunlu olan hiçbir kurumda aslı bulunmayan bu fotokopinin, CHP diktatörleri tarafından; giderayak üretildiği bir “çakma kararname” olduğu “devlet” tarafından da doğrulanmıştır. Sahte kararnamenin davası mı olur? Devletin “Yok” dediği evrakı yargının ciddiye alması bir çelişkidir.
DEFALARCA SÖYLENDİ AMA AÇILAMADI
Bugün “Haçlı kilidi”nin açılması çabaları da yine egemenlik meselesidir. Gücünüz varsa gerisi teferruattır. Bu yüzden geçmişte defalarca teşebbüs edilmiş ama netice alınamamıştır. En son 2013’te yine benzer tartışmalar olmuş, bugünlerde konuşulan “sahte imza” meselesi dahil her şey konuşulmuş, kanun teklifleri verilmiş hatta “açılış” için tarih zikrederek, “2014 Cumhurbaşkanlığı seçiminden hemen önce; hayırlı olsun” diye yazanlar olmuştu. Ama 7 yıl sonra yine aynı şeyleri konuşuyoruz.(8)
Bugün bu gerçek çok daha net ortaya çıkmıştır. Kuyruğuna basılmış yılan; uyuyandan çok daha tehlikelidir. Artık bu seviye ve tondaki seslendirmelerden sonra yine geri dönüş olursa egemenlik ve bağımsızlığımız ciddi anlamda tartışılacaktır.
Haçlı-Siyonist ittifak zaten Türkiye’ye diş bilemekte, elinden gelse bir bardak suda boğmak istemektedir. İstanbul’un fethinin tapusu olan Ayasofya Camii’ndeki işgali sürdürmenin hiçbir diplomatik veya siyasî getirisi yoktur, tam aksine zararı çoktur.
1. Ayasofya nasıl müze oldu, Türkiye, 7 Şubat 2016
2. https://opinionator.blogs.nytimes.com/2014/08/27/a-scandal-at-the-c-i-a-maybe/#more-153989
3. Holder A. Klein, Theodoros Metokhites'ten Thomas Whittemore'a, Pera Müzesi Yayınları
4. Ziyad Ebuzziya, Ayasofya Camii’nin müzeye çevrilişi, İslam Mecmuası, 1987
5. Ayasofya Kimin Meselesidir, Türkiye, 1 Haziran 2020
6. Cumhuriyet gazetesi, 20 Nisan 1936
7. Cumhuriyet gazetesi, 7 Eylül 1934
8. Derin Tarih, Aralık 2013, s. 66
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
28 Şubat muhtıraydı, asıl darbe “bugün” yapıldı
29 Haziran 2020 Pazartesi
Doğan Grubu'nun üç gazetesi, Aydın Doğan'ın malikanesinde kurulan Mesut Yılmaz hükümetini, bir gün önce açıklayarak bütün medyayı atlatmıştı.
Ankara’nın hareketli, İstanbul’un; inadına sakin olduğu günlerdi. Bu sükûneti, Hürriyet gazetesine atılan bir “ses bombası” bozmuştu.
23 Haziran 1997 günü sabaha karşı 04.30 sularında, Hürriyet gazetesinin Güneşli’deki merkez binasının önünde duran beyaz otomobilden inen bir kişi bahçeye bir paketi fırlatıp; aynı otomobille kaçmıştı. O bir ses bombasıydı ve gürültü dışında bir hasar yoktu. Başyazar Oktay Ekşi, “Doğruları söylemeyi görev sayan Hürriyet’i yıldıramazlar” demişti.
Bu patlamadan iki gün önce hükümeti kurmakla görevlendirilen Mesut Yılmaz, Ankara’da kabine pazarlıklarıyla meşgul olacak ki, Aydın Doğan’a “Geçmiş olsun” ziyaretine gelememişti.
Yeni nesil bilmez; koalisyon hükümetlerinde bakanlık paylaşımı çetin geçer. Hatta o dönemde, devlete yükünden başka hiçbir faydası olmayan “devlet bakanlığı” denen “gönül alma bakanlığı”nın sayısı bir ara 30’un üzerine çıkmıştı.
Mesut Yılmaz çok değerli dostuna “Geçmiş olsun” demeyi daha fazla geciktirmemek için; hükümet kurma mesaisinin son günü olan 29 Haziran Pazar günü Ankara’dan günübirlik İstanbul’a gelmişti.
GÜVENLİK GİZLEDİ, YILMAZ’IN ARACI KOPYA VERDİ
Basından gizli yapılan bu ziyareti, yeni hükümet hakkında bilgi koparma peşindeki TGRT muhabiri öğrenmiş ve soluğu Aydın Doğan’ın Çamlıca’daki malikânesinde almıştı. Güvenlik elemanları, “Burada kimse yok” diyerek uzaklaştırmak istemişse de dikkatli muhabir, Mesut Yılmaz’ın havaalanında bindiği 34 BNU 02 plakalı aracı bahçede görmüştü. Yani Yılmaz içerideydi. Bir “Geçmiş olsun ziyareti” için bu kadar “gizem” biraz fazla değil miydi?
Neyse, güvenlik zoruyla bahçe dışına çıkarılan haber ekibi karşı kaldırımda beklemeye başladı. Ancak saatler geçiyor ama hiçbir hareket olmuyordu. Haberciler tam; “Adam haklı galiba, gitsek bari” diye düşünürken, bir polis ekibinin gelip kimlik kontrolü yapması ve “Hakkınızda şikayet var, gidin buradan” demesi üzerine “Bunda bir iş var” der; biraz daha beklerler.
Ama nereye kadar?.. Saat olmuş 18.00...
“SADECE ‘GEÇMİŞ OLSUN’ DEDİ”
Kararsızlıktan kıvranan ekibin imdadına kapıda görünen Aydın Doğan-Mesut Yılmaz” ikilisi yetişir.
Kamera ve mikrofonları karşısında gören Aydın Doğan biraz şaşırır. İlk tepkisi, “Hangi televizyondansınız?” olur. Yılmaz, ziyaretin amacını soran muhabire, “Geçmiş olsun ziyareti yaptım” demekle yetinir.
Aydın Doğan daha Yılmaz’ın aracı hareket etmeden habercilere tekrar dönüp, “Hangi gazetedensiniz” diye tekrar sormuş ve anlamlı şekilde başını sallamıştı.
Bir medya devi olan Doğan grubundan tek gazetecinin orada olmaması bizimkilere; “Doğan’ın kendi medyasını bile atlattık” gururunu yaşatır!
İyi de, geçmiş olsun ziyareti için 6 saat biraz fazla değil mi?
Neyse, bizi ilgilendirmez, belki de Yılmaz biraz havuz keyfi yaparak haftanın yorgunluğunu atmıştı!
KÜÇÜK HABERE BÜYÜK ÖFKE…
Mesut Yılmaz’dan bakan tüyosu alamayan habercilerin 8 saatlik mesaisi 19.30 bülteninin sonunda bir dakikalık “Yılmaz’dan Aydın Doğan’a ‘Geçmiş olsun’ ziyareti” haberi olarak geçiştirilir.
Ama ne gariptir ki, bu kısa haber Aydın Doğan’ı o kadar öfkelendirmişti ki, o günlerde Almanya’da bulunan ve bu “rutin” haber hakkında hiçbir bilgisi olmayan merhum Enver Ören’i arayarak, “Adamlarını peşime takmışsın” gibi, bir yayın grubu sahibine hiç yakışmayacak ifadeler kullanır. Bu durumda kendisi her gün yüzlerce insanın peşine adam takıyordu.
Bu hassasiyet, sıradan bir ziyaret haberi için oldukça aşırıydı…
Doğan medyasının 28 Şubat darbesindeki müttefikleri de yeni hükümeti bir gün sonra duyurmuştu.
ÇAMLICA’DAN ÇANKAYA’YA…
Neyse biz Ankara’ya dönelim…
Ziyaretten sonra tekrar Ankara’ya dönen Mesut Yılmaz, hükümet listesini Demirel’e sunmuş ve 30 Haziran Pazartesi sabahı da basına açıklamıştı.
Fakat çok ilginç bir durum vardı. Mesut Yılmaz’ın açıklamakta olduğu “bakanlar kurulu” Hürriyet, Milliyet ve Radikal’in manşetiydi. Ve bu “şanslı” gazetelerin üçü de Aydın Doğan’a aitti.
İyi de Yılmaz’ı 6 saat bekleyen Sadi Sözen birkaç isim bile alamamışken, oralarda hiç görünmeyen bu gazeteler tam listeyi nasıl ele geçirmişti?
Demek ki, kimin kimi atlattığı en son belli oluyordu…
“PİJAMA”NIN ALTINA GİZLENEN SKANDAL
Aydın Doğan, bu ziyaret konusunda aşırı hassasiyet göstermekte haklıydı. Çünkü, zamanlaması manidar; çok kritik bir ziyaretti. Ancak birilerinin görüntülerden hareketle yaptığı; “Başbakanı pijamayla karşıladı” haberinin üzerine o kadar abanıldı ki, kimse şu lüzumsuz “pijama”yı kaldırıp altına bakmadı.
Aydın Doğan “kızmış” numarası yapsa da, bu haberden çok mutlu olmuştu. Çünkü, izahı zor bir ziyaret magazinleştirilerek “pijama”nın altına gizlenmişti. Adamlarının ikide bir, “Hayır; pijama değildi” çıkışlarıyla bu tartışmayı tazelemesinin sebebi de buydu...
Mesela Ahmet Hakan bey, 2015’te; sayfa boyu uzattığı köşesini tamamen bu konuya ayırmıştı. Aydın Doğan’a “pijamayla karşılama olayı”nı sormuş, o da; “Bak kardeşim sana işin aslını anlatayım” demiş…
BEN BUNUN NERESİNİ DÜZELTEYİM..
Ahmet Hakan kusura bakmasın ama eski patronu pek de “olayın aslını” anlatmamış, “Dönemin başbakanı Mesut Yılmaz, temmuz ayının bir günü bizim gazetenin kurşunlanması sebebi ile geçmiş olsun demek üzere Çamlıca’daki yazlık evimize uğradı” şeklindeki ilk cümlesine, dört yanlışı sığdırmayı başarmıştı! Yılmaz daha başbakan değil; namzetti, temmuz değil; hazirandı, gazete kurşunlanmamış; sadece ses bombası atılmıştı, Yılmaz uğramamış; gün boyu kalmıştı… Aslında “yazlık ev” demek de malikâneye hakaretti ama bu bizi ilgilendirmezdi…
Ve Aydın Doğan, asıl önemli olan “ziyaret sonrası yaşananlar” hakkında hiçbir şey söylememişti. Hatta o zaman bendeniz, “Mesele pijama değil” diye bir yazı yazmış, ziyaret sonrasını ve Doğan medyasının “kabine manşetleri”ni anlatmıştım. Ahmet Hakan bey de, ziyarette tek muhabir yokken yeni kabinenin, üç gazetede birden nasıl manşet olduğuna hiç değinmeden, “Öyle olsa bizim gazetelerde yayınlanan isimlerle Yılmaz’ın açıkladıkları aynı olurdu” demiş, tespit ettiği birkaç farklı ismi zikretmişti.
İyi de, bu hükümetin oluşmasında Cumhurbaşkanı Demirel, bu hükümet için Doğan Grubu ve Mesut Yılmaz’dan daha az uğraşmamıştı. Birkaç isim değiştirmiş çok mu? Sonuçta Demirel’in de fatura ödeyeceği isimler vardı.
En azından Ertuğrul Özkök’ün çok istediği Güneş Taner, yerini korumuştu…
HERKES BATTI, DOĞAN YENİDEN DOĞDU
Anlayacağınız, ne kadar görmezden gelmeye çalışsak da “çarpıcı gerçek” her taraftan önümüzde fırlıyordu.
Zaten, ilerleyen günlerdeki Yılmaz hükümeti ile Doğan Grubu ilişkisi, her şeyi anlatmaya yetiyordu.
Dışbank kıyağı, Mesut Yılmaz dönemindeki POAŞ ihalesi ve kamuoyunun bilmediği nice devlet desteği sayesinde, herkesin battığı bir dönemde, Doğan Grubu yeniden doğmuştu.
Sadece 22 Ekim 1997 tarihindeki Ertuğrul Özkök-Güneş Taner görüşmesi bile, 28 Şubat dönemindeki “ittifak”ın sırrını açıklıyordu. Ertuğrul Özkök’ün, “Ekonomi mutlaka Güneş Taner’e bağlı olmalı” yazılarının hikmetini de ortaya koyan bu görüşme, karton fabrikası için talep edilen 130 milyon dolarlık kredinin hızlandırılmasıyla ilgiliydi. Güneş Taner’in, “Başbakana bastırman lazım” cevabı üzerine Özkök, “Adam telefonuma çıkmıyor. Daha dün ağzından çıkan şeyi manşet yaptık. Ulan yine de ben koruyorum adamı. Başbakana ana avrat küfredeceksin, sonra tekrar iyi adam olacaksın” diye cevap veriyordu.
YOLSUZLUĞU ÖNLEYECEKTİ, YOLSUZLUKTAN GİTTİ
Ne gariptir ki “Su testisi su yolunda kırılır” hesabı; 28 Şubatçıların, “ihalelerin; yeşil sermayeye peşkeş çekilmesini önlemek” için kurdurduğu hükümet, Tütünbank ihalesindeki yolsuzluk sebebiyle düşmüş ve Doğan Grubu’nun gözdesi Güneş Taner ile birlikte, Mesut Yılmaz, Yüce Divan’da yargılanan “ilk” olmuştu.
O halde gelin, ortaya çıkan gerçeğin altını birlikte çizelim.
Türkiye’yi 28 Şubat darbesine itekleyen 28 Şubat’tan sonra da, “kendi hükümetleri” kuruluncaya kadar devam eden o malum manşetlerin öyle laiklikle, irtica endişesiyle veya yeşil sermayeye peşkeş çekilen ihalelerle falan hiçbir ilgisi yoktu. 28 Şubat, Atatürkçülük maskesi arkasına gizlenen darbeci generaller ve medya arkasına gizlenen sermayedar ve siyasîlerle, takıyye arkasına gizlenen FETÖ hainlerinin ortaklaşa yürüttüğü bir “soygun operasyonu”ydu. Herkes kendi hedefine ulaştı. Tek kaybeden Türkiye idi.
Yani 28 Şubat muhtıraydı, asıl darbe 23 yıl önce bugün; 29 Haziran’da yaşandı.
TSK’ya ekilen darbeci FETÖ tohumlarının yanı sıra, “28 Şubat darbesi”nin millete faturası 400 milyar dolardı. Bankalardan ise laiklik aşkına 46 milyar dolar hortumlanmıştı.
Ama hiç önemli değildi…
TSK “dindarlar”dan, rejim; “irtica”dan, ülke de “yeşil sermaye”den kurtarılmıştı!..
.
Bugün 16 Haziran ''Ezan Bayramı''
16 Haziran 2020 Salı
Ezan yasağı 3 Şubat 1932’de; bir “Kadir Gecesi”nde başladı. Özellikle Ayasofya Camii’nden başlatılması ve bütün Batılı temsilcilerin davet edilmesi, meselenin ezanı anlayıp anlamamakla hiçbir ilgisi olmadığını gösteriyordu. Bugünlerde “Ayasofya Camii’ni sakın ibadete açmayın” diye yırtınanlar da o yasakçıların devamıdır. Ayasofya ibadete açılmasın çabaları da, hiç bitmeyen “Ezan Türkçe okunsun” yani “aslına uygun okunmasın” yırtınmaları gibi Haçlı Avrupa adına vekalet savaşı yürütmektir. Çünkü Ayasofya Camii’nde “Ezan” okunması, “müjdeli fetih”in perçinlenmesi demektir.
O akşam 40 kişilik cemaatin şaşkın bakışları altında başlatılan “Türkçe Ezan” saçmalığı, ertesi günden itibaren bütün Türkiye’ye yayıldı.
Kanunî bir düzenleme olmadığı için ezan okuyanlara her ildeki mülkî amirin din düşmanlığı derecesine göre farklı müeyyideler uygulanıyordu. Zamanın ruhu Müslümanlara zulümden yana olduğu için de aşırı gidenlere kimse hesap sormuyordu.
Mesela Bursa’daki protestoları, Atatürk; “İrtica” olarak nitelemiş ve “ağır” şekilde cezalandırılmaları talimatı verilmişti!
EZAN YASAĞINI DİYANET TAKİP ETTİ
Asıl görevi dinin doğru uygulanmasını sağlamak olan Diyanet’e, “Ezan Yasağı”nı daha yakından takip etme görevi verildi.
2017 yılında, “Ezan Yasağı”nı kabul eden İsrail Parlamentosu’na dönemin Diyanet İşleri Başkanı haklı olarak; şiddetli tepki göstermişti. Gel gör ki Sayın başkanın 1941 yılındaki selefi, İnönü’ye, “Din görevlilerini engelledik ama sivillerin Arapça ezan okumasını engelleyemiyoruz” ihbarında(!) bulunarak, yasağı tam uygulayabilmek için “kanun” istemişti. Asıl görevi din düşmanlığı olan CHP diktatörlüğü de bu talebi derhal yerine getirerek, “Ezan Yasağı”na uymayanların kamu düzenini bozduğuna dair kanun çıkardı.
Bir kişi Arapça ezan okursa, üç ay hapis yatacak veya insanların 6 liralık yol parasını ödeyemediği için 6 gün çalıştığı bir dönemde 200 lira ödeyecekti.
Artık “Ezan Yasağı”nı “kanun gücü” ile takip ediyorlardı. Polis ve askerin ilk işi bütün camileri hatta evleri kontrol ederek “Arapça Ezan”ı engellemekti.
Tek kelime Türkçe bilinmeyen Arap ve Kürt köylerinde bile “Türkçe Ezan” ısrarı yüzünden varlıklı aileler Irak ve Suriye’ye göç etmişti.
FRANSIZLAR YÜZÜNDEN YASAKLANAMAMIŞTI
5 Temmuz 1938 tarihinde Hatay’a giren Türk ordusunu büyük bir coşkuyla karşılayan halk, askerlerin ilk önce “Arapça Ezan”ı yasaklaması karşısında şok olmuştu. Zira Anadolu’da 1932’de başlayan “Ezan Yasağı” Fransız işgalindeki Hatay’da uygulanamamıştı.
“Arapça Ezan”ı anlayamadıkları için yasakladıklarını söylüyorlardı ama yıllardır Türkçe okunduğu halde camiye hiç uğramıyorlardı. Üstelik Müslümanların asla “Anlamıyoruz” şikayeti olmamıştı. Çünkü dünyanın her köşesindeki bütün Müslümanlar “Arapça Ezan”ı anlardı. O halde Müslümanların ezanından ne istiyorlardı?
“İLK İŞİMİZ EZAN YASAĞINI KALDIRMAKTIR”
1950’de CHP diktatörlüğünü bitiren Adnan Menderes, “İlk işimiz ezanı aslına çevirmektir” demişti. Cumhurbaşkanı Celal Bayar, “Bu son icraatınız olabilir” gibi bir tehditle engellemeye çalışmışsa da Menderes, “Tek icraatım da olsa ezanı aslına döndüreceğim” demiş ve “Arapça Ezan Yasağı” 16 Haziran 1950’de Meclis kararıyla sona ermişti.
18 yıl önce Kadir Gecesi’nde başlatılan zulüm, Ramazan hilalinin doğmaya hazırlandığı bir Cuma günü son bulmuş, ilk teravihe hazırlanan Müslümanlara büyük bir müjde olmuştu.
Sultanahmet Camii’nin dört minaresinin 16 şerefesinden aynı anda “Ezan” okuyan 16 şanslı müezzin, Ayasofya Camii’nin 18 yıllık intikamını almışlardı.
Yıllar önce ezan sevgisi yüzünden cezalandırılan Bursalılar, yine Ulucami’de toplanarak ilk ezanı hasretle dinlemişlerdi. Müezzin Bayram Sarıcan, şahit olduğu manzarayı; “Sanki İslamiyet eskiden varmış ama bir ara yok olmuş, şimdi yeniden doğuyormuş gibi bir hal vardı” diye tarif etmişti. Bir başka camide ise “Ezan”a susayan müezzinler ikindi ezanını 7 defa okumuşlardı.
Bütün Türkiye’de adaklar kesiliyor, Başbakan Menderes’e teşekkür telgrafları yağıyordu.
MENDERES EZAN ŞEHİDİDİR
Ezan yasağını kaldırması, Menderes’in “son icraatı” olmamıştı ama “sonu” olmuş, 16 Haziran’ın hesabını on yıl sonra sorulmuştu.
İskilipli Atıf Hoca’yı, “Şapka küfür alametidir” dediği için “toplumu isyana sevk etti” bahanesiyle asanlar, Menderes’i de “Ezan Yasağı”nı kaldırdığı için “milleti birbirine düşürdü” bahanesiyle astılar.
Merhum an Menderes, ezan üzerindeki Haçlı işgalini; canı pahasına kaldırdı ama ne yazık ki, “minberdeki işgal” hâlâ devam ediyor. Cuma namazının bir parçası olan hutbe, asırlardır Arapça okunur, muhtevası Cuma namazından önceki veya sonraki vaazlarla anlatılırdı. CHP’nin “Ezan Zulmü” sırasında hutbe de tahrif edildi.
İstiklâl zaferimizin tescili, ancak dinimizdeki ve camimizdeki ipoteklerin kaldırılmasıyla mümkündür.
.
Menderes'i ezan için astılar, fırsat olursa yine asarlar
27 Mayıs 2020 Çarşamba
“TÜRKÇE EZAN ZULMÜ-3”
Menderes 22 Mayıs 1950 tarihindeki ilk meclis toplantısında, “Ezan yasağını hemen kaldıracağız” demişti ama Cumhurbaşkanı Celal Bayar, “İlk icraatınız ezanı Arapça okutmak olursa, endişe ederim ki bu son icraatınız olabilir” diye garip bir uyarıda bulunmuştu! Menderes ise, “Tek icraatım da olsa ezanı aslına döndüreceğim” cevabını vermişti. Meclis önünde toplanan vatandaşların yoğun desteği üzerine Celal Bayar tutumunu değiştirmiş, “Halledelim” demişti.
Artık gerisi teferruattı. 16 Haziran 1950’de genel kurula getirildi ve “18 yıllık zulüm gerekçesi” buruşturulup çöpe atıldı.
Menderes derhal valilere “Artık serbest; halka duyurun” talimatı gönderdi. Müslümanlar, ertesi gün başlayan Ramazan ayına görülmemiş bir coşkuyla girdi. Sultanahmet Camii’nin dört minaresinin 16 şerefesinden, aynı anda ezan okuyan 16 müezzin, 18 yıl önce Ayasofya’da ezanı-Kur’an’ı katleden “30 meşhur hafız”dan “rövanşı” aldı.
Bu haberin Bursa’daki anlamı çok farklıydı. 18 yıl önce ezan sevgisi sebebiyle Mustafa Kemal’in talimatıyla cezalandırılan Bursalılar, yine Ulucami’de toplandı. Dönemin Ulucami müezzini Bayram Sarıcan, şahit olduğu muhteşem manzarayı; “Bir ikindi vaktiydi. Ulucami’nin iki minaresinde, güzel sesli iki müezzin öyle bir ezan okudu ki, o hali anlatmak mümkün değildir, ancak yaşayanlar bilir” şeklinde tarif ediyordu.
Merhum Bayram hocanın şu tespiti ise 30 yıllık CHP zulmünü ve sonrasında ihsan edilen nimeti bir cümlede özetliyordu: “Sanki İslamiyet eskiden varmış, bir ara yok olmuş, şimdi de yeniden doğuyormuş gibi; manevî bir hal vardı…”
“Herkes hem sevinçten ağlıyor, hem de birbirini tebrik ediyordu. Uzun zamandır garip kalan camiler tekrar cemaatle dolup taşıyordu” şeklinde tasvir ettiği manzaranın kendisine hatırlattığı hadise ise muhteşemdi. Ezana tekrar kavuşanların hali, “müezzinlerin pîri” Bilâl-i Habeşi’nin, Peygamber Efendimizin vefatı üzerine terk ettiği Medin’ye, yıllar sonra döndüğünde okuduğu ezan sonrasında yaşananları hatırlatmıştı Ulucami müezzinine. (*)
Yine Bursa’da aynı dakikalarda bir başka camide (Suluki veya Emirsultan) ezana doyamayan müezzin tam 7 defa okumuştu.
Bütün Türkiye böyleydi. “Ezan” okunan camilerin etrafına toplananlardan “şükür secdesi” için yere kapananlar vardı. Yurdun her yerinde adaklar kesiliyor, Başbakan Menderes’e teşekkür telgrafları yağıyordu.
Yasağın kaldırılmasıyla ilgili 70 yıldır çiğnenen bir sakız var. Efendim, CHP karşı çıkmamış, hatta desteklemiş!.. Kimse kusura bakmasın ama bu biraz, Firavunun; ölümü görünce iman etmesine benziyor. 69 milletvekili ile karşı çıksa ne olacaktı ki? Ayrıca CHP madem ezan yasağını kaldırmayı bu kadar istiyormuş da neden DP’nin iktidara gelmesini beklemiş!
EZANIN HESABI AĞIR OLDU
Ezan yasağını kaldırması, Menderes’in “son icraatı” olmamıştı ama “sonu” olmuştu. Daha iktidarının ilk günlerinde, Menderes’in isminin karşısına “çentik” atan ezan düşmanları, 16 Haziran’ın hesabını on yıl sonra sordular. “Darbe” ile bile izah edilemeyecek boyutlardaki kin ve öfkenin sebebi buydu. Yassıada’da Menderes’e uygulanan insanlık dışı; aşağılık muamelenin altında on yıldır katmerlenen “intikam” duygusu vardı.
60 yıl önce bugün, bütün ülkeyi ve milleti yakma pahasına yapılan darbenin asıl sebebi de budur, geri kalan “gerekçeler, dosyalar, duruşmalar...” tamamen algı operasyonudur. Adnan Menderes’in avukatlığını yaptığı için Yassıada’da yaşananları çok iyi analiz eden Burhan Apaydın da, bu gerçeği; bazı dostlarına ve meslektaşlarına ifade etmiştir. Bendeniz, İstanbul’un önde gelen avukatlarından olan eski askerî hakim bir büyüğümden bizzat dinledim.
Önce cinayeti işleyip sonra gerekçe uydurmak CHP’ye İttihatçı mirasıdır. 80 münevver şahsiyeti de “şapka” için asmışlardı ama kayıtlara göre hiç biri şapka için asılmamıştı!
“Şapka küfür alametidir” diyen İskilipli Atıf Hoca’yı, “toplumu isyana sevk etmekten(!)” asanlar, ezan yasağını kaldıran Menderes’i de “milleti birbirine düşürmek”ten(!) astılar. Sonra da milletin birbirine nasıl düşürüleceğini; ektikleri fitne tohumlarıyla kendileri gösterdiler
27 MAYIS, CHP’NİN HESAP SORMA DARBESİDİR
Darbenin perde arkasındaki mimarının İnönü olduğu, artık CHP’lilerin bile inkâr edemiyor. 1960 darbesi, “sandıktan ümidini kesen CHP’nin; kestirmeden iktidara gitme yolu”dur. Yassıada’dan fışkıran öfke ise, İslamiyet’e karşı 27 yılda yaptıkları operasyonların, bertaraf edilmesinin kızgınlığıydı. Çünkü, bütün emekleri boşa gitmişti. Nitekim bu on yıllık dönemde kaybettikleri mevzileri, 1960’tan sonra asker ve bürokratlar üzerinden tekrar geri almaya çalışmışlardır.
27 Mayıs cuntası, darbeden sonra yine “Türkçe ezan” mecburiyeti getirmek istemiş, ancak 16 Haziran 1950’de gördükleri coşkudan korktukları için cesaret edememişlerdir. Ama milletin görmediği yerlerde zehirlerini kusmaktan da geri durmamışlardır. Darbeden hemen sonra, dindar subaylar “namaz kılmamaları” konusunda uyarılmış, “mimli” olanlar ordudan atılmıştır.
Yassıada uzun zamandır devam eden bir proje ile yeni bir yüze kavuştu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bugün (27 Mayıs) açılışını yapacağı “Yeni Yassıada”, aslında toplumun bütünleşmesine büyük bir katkıdır. Zira, her köşesinden ayrı bir zulüm kokusu yayılan eski hali, CHP’nin sırtında büyük bir kambur idi. Umarım anlarlar.
MÜFTÜYE “TÜRKÇE EZAN” EMRİ VERDİ
Millet nezdinde kamikaze dalış yapanlar da eksik olmamıştır. Mesela, Diyarbakır’da kolordu komutanı olan ve 1960 darbesinden sonra 12 Ağustos 1960’ta Bursa’ya “vali” olarak atanan Daniyel Yurdatapan, makamına oturur oturmaz müftüyü çağırmış ve “Sana emir veriyorum, yarından itibaren ezanları tekrar Türkçe okutacaksın” demiştir.
Yassıada’da, duruşmaları kontrol etmek için yargılamalar boyunca salonun ortasında oturan “Allahsız Gardiyan” lakaplı Ada Komutanı Albay Tarık Güryay’ın arkasındaki iki nöbetçiden biri, Menderes’e tokat atan Üsteğmen Teoman Koman idi. Onu bu kadar küstahlaştıran öfkenin sebebi, tam 36 yıl sonra ortaya çıkacaktı. Jandarma Genel Komutanı olduğu dönemde, 15 Şubat 1996 tarihli genelgede, “Mescitlere rütbeli personel ile sivil memur ve işçiler girmeyecek, mescitlerde ve camilerde ezan okunmayacak, bunun için askerî maksatla verilmiş ses kayıt cihazları kullanılmayacak, mevcutlar sökülecek. Duvarlardaki eski Türkçe yazılar kaldırılacak” diyordu.(**)
Bu talimatların, 45 yıl önce bittiğini zannettiğimiz CHP diktatörlüğünde yapılanlardan ne farkı var? İkincisi de, bu zihniyet; sadece kışlalara değil de bütün ülkeye hükmediyor olsa memleketin hali ne olur?
DİN DÜŞMANLIĞIYLA BİTEN ÖMÜR…
Dün (26 Mayıs), tam bu satırları yazarken ölüm haberi gelen, 28 Şubat genelkurmay başkanı İsmail Hakkı Karadayı’nın, o darbe MGK’sında kullandığı, “Laiklik ilkesinin bozulması ezanın Türkçe okunmasından vazgeçilmesiyle başladı” ifadesi, bu kafaların, İslamiyet’in alamet-i farikası olan ezanı nasıl değerlendirdiğinin açık ifadesidir. İşte bu “yamuk” bakışları sebebiyle de ülkede ezan düşmanlığı asla bitmeyecektir. Oysa ezanı seven her Müslümanın “laiklik düşmanı” olacağı varsayımı, laikliğe; en büyük düşmanlığıdır. Zaten bunların 70 yıldır tedavi edemedikleri kronik hastalık; laikliği “din düşmanlığı” olarak görüp, Müslümanları dövmek için bir “sopa” gibi kullanmalarıdır.
Bu darbeciler, askerî okullarda formatlandığı için din, ezan, Kur’an gibi konularla ilgili refleksleri ve Müslümanlara bakışları 1960’ta neyse 60 yıldır da yine odur.
Aynı Karadayı, 26 Haziran 2012 tarihinde Meclis’teki Darbe ve Muhtıraları Araştırma Komisyonu’na verdiği ifadede, "Türkçe ezan okununca anlıyordum, şimdi anlamıyoruz. Menderes'in bunu değiştirmesi en önemli hatası oldu" demiştir.
SANKİ ANLAYINCA CAMİYE KOŞTULAR
.Ezanın tekrar “Türkçe okunması” tartışmalarının asıl maksadını anlamak için, 70 yıldır; “Türkçe okunsun, anlayalım” sakızını çiğneyenlerin, ezanla-namazla ne kadar ilgileri olduğuna bakmak yeterlidir. Gerek ilk başta bu zulmü bu millete reva görenlerin ve gerekse onların yolunda gidenlerin; hiç birinin camiyle cemaatle ilgisi yoktur. Ezanla sürekli işi olanların “Ezanı anlamıyorum” gibi bir şikâyeti asla olmamışken, ezanın kametin ne olduğunu bile bilmeyen, eline Kur’an-ı Kerim almayan bu samimiyetsizlerin, “Ezanı; Kur’an’ı anlama” sevdası çirkin bir tezgahtan başka bir şey değildir. Sanki müezzinin ne dediğini anladıkları zamanlar camiden çıkmadılar!
İşte, ezanla-namazla ilgisi olmayanların, bitmeyen ezan savaşı, “vekaleten” yürüyen “Haçlı-Hilal” kavgasından başka bir şey değildir. Çünkü, ezan, kamet, hutbe ibadetin parçasıdır, din nasıl emretmişse öyle uygulanır. O bakımdan “Türkçe ezan, Türkçe kamet, Türkçe hutbe, Türkçe namaz” demek İslamiyet’i tahrif etmektir. Çoktan taktik değiştirmiş olan Haçlı-Siyonist ittifak, artık çayın taşı ile çayın kuşunu vurmakta, yerinden kıpırdamadan savaş kazanmaktadır.
Allah’a şükürler olsun ki, merhum Başbakan Adnan Menderes, ezana yönelik Haçlı saldırısını; canı pahasına etkisiz hale getirmiştir. Fakat ne yazık ki, “minberdeki işgal” hâlâ devam etmektedir. Cuma namazının bir parçası olan hutbe, asırlardır aslına uygun olarak; Arapça okunur, muhtevası Cuma namazından önceki veya sonraki vaazlarla anlatılırdı. CHP devrinde Türkçeleştirildi ve öyle devam etti. Sanki yüz yıldır hutbeleri herkes anlayınca bütün millet ihya edildi!
EZAN YASAĞI BİTTİ AMA DÜŞMANLIĞI HİÇ BİTMEDİ
Üç günlük yazı serisi ile bu konu üzerinde durmamızı gereksiz bulan bazı okuyuculardan, “Geçmişte kalan ayrıntıları sürekli ve ayrıntılı olarak bu günlere taşımak, milleti ayrıştırmaktan başka bir işe yaramaz” mealinde eleştiriler aldım.
Ezan ve Kur’an düşmanlığı sadece, “CHP’nin tek parti diktatörlüğü dönemi”nde kalsaydı; sonra gelenler her fırsatta tekrarlamasaydı, biz de konuyu kapatırdık.
Oysa asla ölmeyen bu virüs, her daim pusuda yatmakta, en küçük fırsatta derhal saldırıya geçmektedir. Son yıllarda bu virüsün ortalıkta fazla görülmemesi, “bünye”nin güçlü olmasındandır. 6 Kasım 2018 akşamı dolduruşa gelerek, "Ezan Türkçe okusun” diyen CHP Genel Başkan Yardımcısı Öztürk Yılmaz’ın ihraç edilmesi, sadece siperden erken fırladığı içindir.
Bugünkü CHP yöneticilerinin, “Kimsenin inancı-ibadeti bizi ilgilendirmez” mealindeki açıklamalarının tamamı takıyyeden ibarettir. Aynen çoğunluğu kaybettikleri 1950 meclisinde kendi ezan yasaklarını savunamayacaklarını görünce “Kaldırılmasına karşı değiliz” dedikleri gibi, şimdi de sadece “iktidarsız” oldukları için böyle davranmaktadırlar. Nitekim, daha birkaç gün önce İzmir’de ezana yapılan çirkin saldırıyı, CHP il başkan yardımcısı Banu Özdemir; “eteklerine zil takıp oynayarak” kutlamıştır.
Müslümanlar asla unutmamalıdır ki CHP, kaportası; boyası ne kadar değişirse değişsin, motoru; din düşmanlığıyla çalışan bir “şer-büs”tür.
Allah CHP’ye, beni haklı çıkarma fırsatı vermesin…
(*) Bayram Sarıcan, 1930’lardan Günümüze Bursa’da Dinî Hayat: Gördüklerim -Duyduklarım – Yaşadıklarım, Yayına hazırlayan: Mustafa Öcal, Düşünce Kitabevi, Bursa 2003
(**) 28 Şubat 1997 MGK’sı Tutanakları
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Hatay'da ezan yasağı neden 6 yıl geç başladı?
22 Mayıs 2020 Cuma
Ezanı aslına uygun okutmamak için uygulanan envaiçeşit zulmü, günlerce anlatsak bitmez. Ama öyle bir şey yaptılar ki, Fransız işgal askerleri bile yapmamıştı…
“TÜRKÇE EZAN ZULMÜ-2” Bu konunun ilk bölümünü yayınladığımız Kadir gecesi, “Türkçe ezan” zulmünün “fiilen” başlamasının (26 Ramazan 1350) 91. Hicrî sene-i devriyesiydi. İkinci bölümü yayınladığımız bugün (22 Mayıs) ise ezan yasağının “fiilen” bittiği günün (22 Nisan 1950) 70. yıldönümüdür. Zira kanun, 16 Haziran 1950’de çıkmış ise de Menderes, meclisin ilk toplandığı 22 Mayıs günü, genel kurulda; ezan yasağını kaldıracaklarını ilan etmiştir. Bu icraatı sebebiyle Menderes’e fatura ödetilen 27 Mayıs günü yayınlayacağımız son bölüm ile konuyu tamamlayacağız inşallah.
Bir önceki bölümde, ezan yasağına uymayanlar için çıkarılan kanunu arz etmiştik. Bu kanundan sonra Anadolu’daki “Ezan zulmü” adeta “cinnet”e dönüşmüştü.
Cumhuriyet başta olmak üzere bütün CHP basını, her gün farklı “Arapça ezan” cezaları aktararak milletin gözünü korkutuyordu. Etrafta, “Arapça ezan okuyanlar asılacakmış” söylentileri dolaşıyordu. Kimse “Olur mu öyle saçma şey” diyemiyordu. Çünkü “şapka” diye bir gavur adeti için bunu yapanlar “ezan” için haydi haydi yapardı.
Birkaç yıl önce şapka giymeyenleri bulup cezalandırmak için seferber olan devlet güçleri, şimdi de ezan yasağına uymayanların peşindeydi. Öyle bir cadı avı vardı ki, Müslümanların bu zulümden kurtulma şansı yok gibiydi. Camide dudağını kıpırdatan “İçinden kamet okudu” diye hesaba çekiliyordu. Millet camiye gidemez olmuştu. Evlerinde olunca; namazlarını istedikleri gibi kılabildiklerini zannediyorsanız yanılıyorsunuz. Müslümanların, kendi evlerinde de ezan veya kamet okuması yasaktı. Allah, CHP’siz günlerin kıymetini bilmemizi nasip eylesin. Çünkü Allah muhafaza; nimetin kıymeti bilinmezse elden gider…
Ezanı, “Herkes anlasın” diye Türkçe okuttuklarını iddia etmişlerdi değil mi? Peki!.. O zaman, Doğu ve Güneydoğu’da tek kelime Türkçe bilinmeyen Arap ve Kürt köylerinde “Türkçe ezan” dayatmasının mantığını nasıl izah ediyorlar acaba?
Bu yapılanların İslamî tarafı zaten yok ama insanî tarafı da yok. Nitekim bu köylerde yaşayan Müslümanlardan bir kısmı, sırf her gün beş defa bu işkenceyi yaşamamak için Irak ve Suriye’ye göç etmişlerdi.
İŞGALCİ FRANSIZLARI BİLE ARATTILAR
Şeytan atına binenin nerelere kadar gideceğini tahmin bile edemezsiniz. Şu hadise, ezan düşmanlığında vardıkları son noktadır. Bunun üzerine başka söz zaid olur...
Hatay ilimiz, 29 Haziran 1939’da Anavatan’a katılmışsa da, Türk askeri; işgalci Fransa ile mutabakatla 5 Temmuz 1938 tarihinde Hatay’a girmişti. Yıllar sonra Türk ordusunun Hatay'a ayak bastığını duyan halk sokaklara dökülmüştü. Türk tugayını, 100 bin kişilik kalabalık, “Yaşasın Türk askeri” sloganlarıyla karşılamıştı. Ama bu coşku çok kısa sürdü. Anavatan’da 6 yıldır devam eden yasak, Hatay’da uygulan(a)mıyor; ezan aslına uygun okunuyordu. Hatta bu sebeple Türkiye’den Hatay’a göç edenler bile olmuştu. Hatay’a giren Türk askerinin ilk işi ne oldu dersiniz? Evet, maalesef; ezanı yasaklatmak, “Türkçe ezan” mecburiyeti getirmek olmuştu. Türk askerini karşılamak için sokaklara dökülen insanlar neye uğradığını şaşırmıştı. Hataylı Müslümanlara, Fransız ordusu işgali altındayken serbestçe okudukları ezan ve kametin, Türk ordusunun niye yasaklandığını kimse izah edemedi.(*)
Allah’ım bu nasıl bir zulümdür, Müslüman kalpler buna nasıl dayanır…
Bir türlü anlayamadığım şey ise Müslümanların böyle bir problemi hiç olmamışken, caminin yolunu bilmeyen, ezanla kametle hiç işi olmayan insanların, bu; “Türkçe okunsun, anlayalım!” muhabbetidir. Sanki o güne kadar, sırf ezanı anlayamadıkları için camiye gitmiyorlardı da, artık anlayınca(!) camiden çıkmaz oldular! Tabii ki onların derdi başkaydı; göreceğiz…
HİÇBİR ZULÜM PAYİDAR OLMAMIŞTIR
Ama bu zalimlerin bilmediği bir şey vardı. Zulüm asla payidar olamazdı ve büyüklerimizin buyurduğu gibi “dünyada her şey inceldiği yerden kopardı ama zulüm en kalın yerinden kopar”dı…
Nitekim, diktatörlüklerini kesintisiz sürdürmek için devletin bütün gücünü seferber etmişlerdi. Hatta sandık başına jandarma dikerek Baas diktatörlerini bile mumla aratmışlardı. Ama yine de zulümlerini sürdüremediler.
Çünkü…
“Binlerce top ve tüfek, yapamaz aslâ,
Gözyaşının seher vakti yaptığını…”
Milletin iradesine dipçikle engel olmuşlardı ama kalplerden dalga dalga yükselen “buğd-u fillah” öfke selini nasıl durduracaklarını bilemiyorlardı. Bunlarda “onur” denen şey, bir isimden ibaret olduğu için, diktatörlüklerini sürdürmek için her yolu denemekte bir beis görmüyorlardı. Nitekim Müslümanları kandırmak için birden bire “dindar” oluvermişlerdi! İçlerindeki din düşmanı Şemseddin Günaltay’ı “dindar”a boyayıp “başbakan” yapmışlardı. Oysa bu çakma dindar da, öncekileri aratmayan dinsizlikler yapmıştı. Mesela, o zamana kadar üç Müslüman bir araya gelirse Toplantı Kanunu’na muhalefetten tutuklanıyor ve formalite bir muhakemeden sonra içeri atılıyorlardı. CHP’nin bu dindar(!) başbakanı, “üç kişi” sınırını “iki”ye düşürmüştü.
Bu diktatörlerin hâlâ anlayamadığı bir şey vardı. Samimiyetsizlik, sahibini derhal ele veren bir münafıklık alametiydi ve iflasın eşiğiydi.
Nitekim, samimiyetinden başka hiçbir şeyi olmayan bir “çiftçi”, devlet korumasındaki samimiyetsizlik diktatörlüğünü devirecekti.
O samimi insan, yedi düvelin asırlardır yapamadıklarını 30 yıla sığdıran bu işbirlikçilere meydan okuyarak “Yeter! Söz milletin!” dedi.
Millete, “Ezan yasağını kaldıracağım” diye söz verdi, millet de, “Buyur, yetki senin…” dedi.
“İLK İŞİMİZ EZAN YASAĞINI KALDIRMAKTIR”
Demokrat Parti 487 üyenin 415’ini kazanarak “ezici” bir çoğunlukla iktidara gelmiş, “Bu devlet benden sorulur” diyen CHP, “ezik” muhalefet olmuştu.
En “kalın” yerinden kırılan zulmün temsilcileri şok içindeydi. Diktatörlük bekçisi komutanlar, "Seçimlere komünistler hile karıştırdı deyip, sonuçlara müdahale edelim" dedi. Ama İnönü ölçtü; biçti, mızrağın çuvala sığmadığını görünce “Olmaz” dedi.
Adnan Menderes, 22 Mayıs’ta ilk toplantısını yaparak cumhurbaşkanı ve meclis başkanını seçen meclisi aynı gün tekrar olağanüstü toplantıya çağırdı ve kürsüye çıkarak, “İlk işimiz ezanı aslına çevirmek olacaktır, milletimiz bizden ivedilikle bunu bekliyor” diyerek; samimiyetini gösterdi.
Ama bir sonraki bölümde göreceğimiz gibi bu pek de kolay olmayacaktı…
(*) (Mustafa Armağan, Türkçe Ezan ve Menderes, Timaş Yayınları, İstanbul 2010)
(3. BÖLÜM: Darbeci general: Menderes’in en büyük hatası, ezanı değiştirmek
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Kadir gecesi, “kaos gecesi” oldu
19 Mayıs 2020 Salı
Kadir gecelerinde Ayasofya çok farklı olurdu. Padişah, teravih namazını burada eda eder, namazdan sonra meydanda toplanan halka tatlılar dağıtılır, şenlikler yapılırdı. Sultanların, mübarek gecelerdeki “Ayasofya” tercihini, “Ama ben temelden camiyim” diye biraz tepeden bakan Süleymaniye, sol yanındaki ihtişamdan gözü kamaşan Sultanahmet hep kıskanırdı.
Tarih 3 Şubat 1932. Yine bir “Kadir Gecesi”ydi. Bütün İstanbul; Ayasofya Camii’nde ve önündeki meydanda toplanmıştı.
Fakat o gece Ayasofya’da bir gariplik vardı. Her taraf polis-jandarma müfrezesi kaynıyor, camilerde görmeye hiç alışık olmadıkları tipler ortada telaşlı telaşlı dolaşıyordu. Hele cami balkonlarına dizilmiş fötr şapkalı; puro tüttüren gavur tipleri kimsenin aklı almıyordu.
Camiye girebilenlerin şaşkınlığı daha da artıyordu. Gören “Bunlar burada ne arıyor” diye soruyordu... Üst kat tamamen ecnebiler tarafından işgal edilmişti. Avrupalı büyükelçiler, memurlar, eşler, çocuklar; hatta papazlar...
Bunlar ne ki… Asıl şaşkınlık gerideydi…
Zira biraz sonra Ayasofya’nın bütün minarelerinden; garip naralar yükselmeye başlamıştı…
“Tanrı uludur, Tanrı uluduuuuuurrr!!!...”
Sürekli uğuldayan Ayasofya meydanı bir anda buz kesmiş, binlerce kişden çıt çıkmaz olmuştu. Minarelerde uluyanlar dışında, sadece balkondaki “lengerli gavurlar”ın alkışları yankılanıyordu kalabalık meydanda.
Bu sessizliği bazı gazeteler “Türkçe ezanı halk, misli görülmemiş bir huşû ile dinledi” diye yazsa da aslında milletin şaşkınlıktan dili tutulmuştu.
Bir süredir etrafta dolaşan, “Ezan Türkçe okunacakmış, hatta Fatih Camii’nde başlamış” söylentileri buydu demek ki…
Cami içindekilerin şaşkınlığı ise giderek daha da artıyordu. Ezan, kamet, salavat; bu akşam hepsi değişmişti…
İnsanlar ne yapacağını şaşırmış durumdaydı. Korku ve kararsızlık içerisinde herkes birbirine bakıyor; yanındakinin yaptığını yapıyordu.
Hafız Yaşar “Tebareke” diye başlamış ama “Türkçe gazel” okumuştu. Peşinden, “İstanbul’un meşhur hafızları” denen 30 kişi, “farklı sureler” diye; farklı havalar asılmışlardı. Cami panayıra dönmüştü. Bunlar hangi ara bu kadar sapıtmıştı?..
Hafız Yaşar, bu “kabus gecesi”ni, “Bu günleri gösterdiği için… Reisicumhur’a dua” ile bitirmişti.
Teravihin coşkusu başlamadan bitmişti. Tatlı zaten sultanlarla birlikte; çoktan gitmişti...
EZANA İHANET ANADOLU’YA YAYILIYOR
O akşam oradaki 40 bin (Cumhuriyet gazetesine göre 70 bin) Müslümanın yaşadığı şok, ertesi gün dalga dalga bütün Anadolu’ya yayıldı.
Gazeteler “Türkçe ezan” haberleriyle doluydu.
Zaten birçok il ve ilçeye “Türkçe ezan ve kamet” talimatı gittiği için millet vahameti yakından da görmüştü!
Bu garip uygulamayı başlatanlar, her zamanki aldatmacaya başvurarak, “Millet dört gözle Türkçe ezan kararını bekliyor” demişlerdi ama hiç kimse memnun değildi. Herkesin bağrı “yanardağ” gibi kaynıyordu ama diktatörlük dönemi olduğu için kimse sesini çıkaramıyordu. Minare kapılarında sivil polisler pusu kuruyor, camilerin içine kadar girmiş olan jandarmalar ezan ve kametin nasıl okunduğunu kontrol ediyordu.
Millet, dinine yapılan bu saldırıyı bir türlü hazmedemiyor, ibadetine bile burnunu sokan diktatörlüğe, bakışlarıyla öfke yağdırıyordu. Bu zulüm yetmezmiş gibi milleti tahrik etmek için de ne gerekiyorsa yapılıyordu.
Nitekim Bursa’da, damarına basılan Müslümanların sabrı taşmış, halk valiliğe yürüyerek “Türkçe ezan zulmü”nü protesto etmişti. Sadece “protesto” sınırlarında kalan bu tepkiye bile cevap çok sert olmuştu. İzmir’deki gezisini yarıda keserek Bursa’ya gelen Cumhurbaşkanı Mustafa Kemal bu tepkiyi, “dini siyasete alet eden irtica hareketleri” olarak nitelemiş, “Cumhuriyet adliyesinin pençesinden kurtulamayacaklar” demişti.
Halbuki, bu “Türkçe ezan zulmü”, şifahen başlatılmış; kanunsuz bir uygulamaydı. Ama “Kanun yoksa ceza da yoktur” diye ümitlenmeyin… CHP diktatörlüğünde, Müslümanlara ceza vermek; daha doğrusu devlet zulmü yapmak için kanuna-hukuka ihtiyaç yoktu… Nitekim reisicumhur talimat verdi; müftü, savcısı, hakim anında işten el çektirildi. Yetmedi, protestoya karışanlar; “zulüm olsun” diye Çorum’a gönderildi; bir yıl ceza mahkemesinde süründürüldü, sonra da hapis ve sürgün ile hadleri bildirildi.
EZAN YASAĞINI DİYANET KONTROL EDİYOR
Farklı illerden gelen yoğun itirazlar üzerine Diyanet’e “Ezan yasağını daha sıkı takip edin” talimatı verildi!
“Hilafetin yerini alacak” diye kurdukları Diyanet’in ezan yasağını takip etmesi size biraz garip gelmiş olabilir. Merak etmeyin, Diyanet de “CHP’nin Diyaneti” olduğu için seve seve takip eder ve etti de… Hatta yasakçılara, “Biz görevlilerimize ezan okutmuyoruz ama sivil halka engel olamıyoruz” diye “rapor” bile verdi.
Yani CHP’nin Diyanet’i; devlete, “Şu sivillerin de ezan okumasını engellemenin bir yolunu bulun” demişti.
“Demokratik” bir ülkede, hakkında kanun olmayan bir fiil nasıl engellenebilir sizce?
“Ezanın kamu düzenini bozan bir fiil olabileceğini” düşünecek kadar hayal gücüne sahip değilseniz, CHP’nin bu konulardaki “buluş” yeteneğini tahmin edemezsiniz.
“Kanunsuz yasağa kanunla ceza olmaz” mı diyorsunuz? Göreceğiz…
“LAİKSEK KARIŞMAMALIYIZ…”
1941’de, TCK 526. Maddeyi değiştirerek “kökten” çözmek(!) için meclise getirildi. II. Meclisten bu yana CHP’nin şakşakçı mebusları zaten ne gelirse “Evet” derdi ama bu sefer bir itiraz vardı.
Rasih Kaplan; İttihatçı kalıntılarından olmasına rağmen biraz insaflı bir hukukçu olacak ki, “Arkadaşlar bu konu, ceza mevzuu değildir. Binaenaleyh lâiksek karışmamamız lâzım” demişti. (Demek ki laikliği, kendi aralarında çoktan başlatmışlardı.)
Ayrıca devletin bu konuda sergilediği bu aşrı hassasiyet, kötü niyetliler için bir istismar konusu olmuştu.
28 Şubat’ta TSK’daki “dindar düşmanlığı” cinnetini keşfeden Fetullah Gülen’in, ellerine viski kadehi verdiği darbecilerini; TSK’nın üst kademelerine tırmandırdığı gibi, o zaman da kime kafanız bozuluyorsa, başını yakmak için “Bu adam Arapça ezan kamet okuyor” diye bir ihbarda bulunmanız yeterliydi.
Çarpıcı bir örneği meclis genel kurulunda bizzat CHP Antalya Mebusu Rasih Kaplan anlatmıştı…
Antalya savcısını ziyarete gittiğinde savcının sorguladığı perişan haldeki adamı görünce çok şaşırmıştı. Zira bu kişi, Kuvâ-yı Milliyeci olan ve o yıllardan beri kesintisiz müftülük yapan, çok iyi tanıştıkları “kendilerinden” biri olan Antalya Müftüsüydü… O gidince sebebini sormuş, savcı da şöyle izah etmişti:
“Biri imam olmak istemiş. Sabıka durumu sorulmuş. Adamın, bütün uyuşturucu türlerini kullanan bir ‘ayyaş’ olduğu ortaya çıkınca müftü, ‘İmam olamazsın’ demiş. O adam da savcıya, “Dün öğleyin camiye gittim, müftü camide idi. Müezzin Türkçe kamet getirdikten sonra baktım, müftü namaza başlamadı, dikkat ettim; dudakları kıpırdıyor, Arapça kamet getiriyordu’ şeklinde bir ihbarda bulunmuş. Savcı da bunun üzerine takibata başlamış...” (*)
EZAN OKUYANA 7 AYLIK YEVMİYE CEZASI
Laiklik uyarısı da bu çarpıcı örnek de “noter usulü çalışan” mebusları ikna edememişti. Zaten aksi bir karar olamazdı. Yeni bir kanun tartışılmıyordu ki. Onlara talimat verilmişti, “Kanunsuz ezan yasağı”na uymayanlara 9 yıldır uygulanan “kanunsuz cezalar”a kılıf uyduracaklardı.
Nitekim, hazır başlamışken 16 yıl önceki şapka giyme zorunluluğunu ve 13 yıl önce başlayan Latin alfabesi kullanma zorunluluğunu da dahil ederek, “Ezan ve ikamet okuyan üç aya kadar hafif hapis veya on liradan iki yüz liraya kadar hafif para cezası ile cezalandırılır” şeklinde TCK’ya girmişti.
Sakın metindeki “hafif” ifadesi sizi yanıltmasın, bunlar çok ağır cezalardı.
“10 liranın, 200 liranın neresi “ağır” demeyin. CHP dönemindeki bu miktarları, bugünkü Türkiye’ye göre mukayese ederseniz yanılırsınız.
Bu cezaları, başka bir CHP zulmü olan “yol parası”na göre değerlendirin. Hani şu zaten devletin temel vazifelerinden biri olan “yol”u yapmak için her vatandaştan istenen 6 Liralık yol parası… Kur’an’ı ezanı yasaklayan ama Müslümanı sömürmeye gelince, ahırda-tarlada ne varsa tamamını “öşür” sahtekarlığıyla alıp götüren devletin istediği 6 Lira… Tabii kimse bu parayı ödeyemiyordu ve her vatandaş 6 Liranın karşılığı olarak 6 gün yol yapımında çalışıyordu. Yani çok kaba bir hesapla, bir kere ezan veya ikamet okuyanın ödeyeceği “hafif” para cezası 10 günlük yevmiye ile 7 aylık yevmiye tutarı arasında değişiyordu.
Ayrıca, “3 ay hapis” veya “200 Lira”nın, en üst limit olduğunu zannediyorsanız yine yanılıyorsunuz. Kariyer merdivenlerini uçarak çıkmak isteyen hakim ve savcılar bu “üst” limitleri delik-deşik ediyor, kimse de “Siz ne yapıyorsunuz” demiyordu.
(YARIN: Menderes, ezan yasağını kaldırdığı için asıldı)
(*) (TBMM Zabıtları, 6. Dönem, 3. Yasama Yılı, 55. Birleşim, 23 Mayıs 1941, Cilt 18, s. 144)
.
Korkarım salgına karşı bağışıklık kazanıyoruz…
17 Mayıs 2020 Pazar
Yanlış okumadınız, koronavirüse bağışıklık kazanmamızdan endişe ediyorum.
Evet, salgın hastalıklar dünyanın bir gerçeği. Şimdiye kadar domuzdan tavuğa; birçok cinsini gördük ama böylesini hiç görmemiştik. Bütün dünyaya kontak kapattıran bir felaket yaşıyoruz.
Bu virüsün nasıl oluştuğu hakkında bir sürü rivayetler dolaşıyor. Elbette ilgili bilim dalı bunları araştırıyor. Ama biz de, “görünmeyen sebepler” üzerinde hiç kafa yormayacak mıyız?
Özellikle, her “zahir”in “batını”nı da dikkate alması gereken biz Müslümanlar, bu çaptaki bir musibeti niye “hakettiğimizi” hiç tefekkür etmeyecek miyiz?
“Kedi tabak kırsa kusuru kendinde ara” diyen bir dinin mensupları olarak, bize camiyi-cemaati, teravihi-bayramı, haccı-umreyi unutturan bu belanın sebebini yarasaya-çorbaya bağlayıp sıyrılacak mıyız?
Sivrisineğin kanadını kıpırdatması bile Allah’ın izniyle gerçekleştiğine göre, bu salgının bizi bu kadar etkilemesinin, bizden kaynaklanan bazı sebeplerinin olabileceğini hiç düşünmeyecek miyiz?
VAR OLANIN KIYMETİ BİLİNMİYOR
İnsanlık fıtratı olarak, bedel ödemediğimiz şeyin değerini idrak edemiyoruz. Mesela bizim için dünyada oksijenden daha zaruri ve daha değerli bir şey yoktur. Ama bedava olduğundan farkında bile değiliz. Hatta “boş” şeyleri ifade etmek için “hava-cıva” diyoruz. Nitekim bu zaafımız sebebiyle, Peygamber Efendimiz (Sallalahü Aleyhi Vesellem), sağlık, gençlik, zenginlik ve ömür gibi nimetlerin değerini; kaybetmeden önce farketmemiz için bizi uyarmıştır.
Hakeza, her istediğimizde gidebileceğimizi zannettiğimiz cami ve cemaatin veya paramız varsa rahatlıkla yapabileceğimizi düşündüğümüz umre ve tavafın, ne kadar büyük nimet olduğunu şimdi anladık.
Dostlara iftar ikramı, teravih cemaati, gönül sohbeti gibi bütün alametlerini kaybetmiş; “görünmeyen” bir Ramazan yaşıyoruz. Yine ilk defa namazsız-bayramsız bir “bayram” idrak edeceğiz.
BAŞIMIZDA CHP DE YOK AMA…
Böyle bir mahrumiyeti Müslümanlar bir kere de, ezan ve kamet yasaklandığında, “Dudağı kıpırdıyordu; Arapça kamet okuyordu” gibi akla ziyan suçlamalara muhatap olduğundan; korkusundan camiye gidemediği için yaşamıştı. Gerçi o zaman ezan ve kamet evde de yasaktı. Şimdi hiç değilse korkmadan ezan okuyup; gönül rahatlığıyla cemaat yapabiliyor, “devlet duyarsa ceza yazar, hapse atar” endişesi yaşamıyoruz. Başımızda CHP gibi bir bela olmadığı halde bu mahrumiyetleri yine yaşıyorsak, sebebini biraz da kendimizde aramamız, hangi yanlışımızın sebep olduğuna kafa yormamız gerekmez mi?
Bu elbette herkesin, kendi iç dünyasında; kendi verilerine göre yapması gereken bir sorgulamadır. Ancak, salgının ilk günlerinde; evde kalmanın da etkisiyle, birçok mecraya yansıyan özeleştiri furyası, süre uzadıkça azaldı ve kayboldu. Bu da bende, “Her şey yine kaldığı yerden devam edecek” endişesini doğurdu. Oysa çekilen bu kadar sıkıntının, bize “hijyen hassasiyeti”nden daha anlamlı bir katkısı olmalıdır.
DÜRÜSTLÜK VE SAMİMİYET TESTİ DE YAPALIM
Bu meyanda niyet ve amellerimizi tekrar gözden geçirmeliyiz. Özellikle son yıllarda; “iktidarda” olmanın getirdiği makam ve rütbeleri, maddi-manevi nimetleri içimize ne kadar sindirdiğimizi düşünmemiz gerekir. Bu dönemde makam mevki sahibi olan, hayat standardı yükselen “dindarlar” olarak, başlangıçtaki ölçü ve niyetimizi, dine bağlılığımızı ne kadar koruyabildiğimizi, en önemlisi de insanlara karşı davranışlarımızı değiştirip değiştirmediğimizi; kendi vicdanımızda kontrol etmeli, çıkan sonuçları değerlendirmeliyiz.
Bu salgın; bu yönde bir “muhasebe”ye vesile olmamışsa salın gitsin...
.
'Bu kafayla bu virüsü zor yeneriz'
11 Nisan 2020 Cumartesi
Yaklaşık 20 gün önce “Derhal sokağa çıkma yasağı ilan edilmeli” diye bir yazı yazdım. Gerçi benden sonra, günlerce sokağa çıkma yasağı tellallığı yapanlar oldu. Diğer tedbirleri sulandırmak için elinden geleni yapanların, buna neden bu kadar abandığını düşününce, istismarda sınır tanımayan bu art niyetlilerle aynı şeyi söylemekten de rahatsız olmadım değil.
Benim gerekçem şuydu: Bu belayı kolay yenmenin tek yolu bulaşma hızını önlemektir. Bunun tek yolu ise izolasyondur. Bu ise zaruri gerekçeler dışında sokağa çıkmamakla; “EVDE KALMAK”la mümkündür.
İnsanları evde tutmanın da sadece iki yolu var: Ya sorumluluk ya da zorunluluk…
Her iki de örneği de gördük. Çin’in “insan hakkı” gibi bir derdi olmadığı için Vuhan’da kapıları insanların üzerine kaynaklayarak sokağa çıkmalarını önledi ve dünyayı şaşırtan bir sürede salgının hızını kesti.
Gelelim sorumluluk örneğine…
Almanya fazla sıkı tedbir bile almadı, sadece yapılması gerekenleri açıkladı ve hayat normal akışında devam ediyor. Ama muhtemelen virüsü bizden önce kontrol altına alacaklar. Çünkü insanlar sorumlu davranıyor, mecbur kalmayan evinden çıkmıyor, çıkanlar ise kasada-masada mesafeye çok dikkat ediyor.
Birkaç sorumsuz yüzünden…
Gelelim bize…
Devlet virüsten fersah fersah önde giderek bütün tedbirleri çok önceden aldı. Sağlık bakanı günlük açıklamalara başladığında daha koronavirüs Çin’den dışarı çıkmamıştı. Sayın Cumhurbaşkanı; kabine ve kadrosu başta olmak üzere devlet her şeyi bir kenara bırakıp koronavirüs salgınına odaklandı. Mücadeleye yönelik her türlü ürün ve hizmet hazırlandı. Hatta Avrupa ülkeleri malzeme yardımı için kapımızda dizildi. Yeri gelmişken, bu yardımlar konusunda CHP’nin çirkin üsluplu grup başkanvekili başta olmak üzere laf edenler var. Bize gerekli olan hiçbir malzemenin dışarı gönderilmediğini bilmiyorlarsa boş konuşmasınlar, biliyor; buna rağmen can çekişen insanlara yapılan bu yardıma laf ediyorlarsa “insan”ız diye ortada dolaşmasınlar.
Neyse… Sözün kısası devlet, üzerine düşeni en ince noktasına kadar düşünmüş ve yapmıştır. İnsanlara düşenin ise sadece “EVDE KALMAK” olduğunu da defalarca söylemiştir. Üzerine düşeni büyük ölçüde yapan milletimizin de hakkını yememek gerekir. Fakat bu öyle pis bir beladır ki, çok az bir kesim gerekeni yapmıyorsa, milyonlarca hassasiyetin anlamı kalmamaktadır.
Keşke aç kalsaydınız…
Peki Cuma akşamı, virüsün en yoğun olduğu İstanbul’da gördüğümüz manzaraya ne diyeceğiz? Sadece iki günlük yasağı duyunca gecenin köründe sokağa fırlayan bu kafa, bugüne kadar devletin ve bütün milletin bütün çabalarını çöpe atan sorumsuzluktur.
Kardeşim derdiniz nedir? Zaten ilçe belediyeleri her türlü tedbirin alınacağını peşpeşe açıkladı. Ayrıca konforunuz biraz eksiliversin; n’olur ki... Sadece iki gün ya… Evinizde tek lokma yiyecek olmasa ne olur yani, iki günde ölür müsünüz? Kaldı ki; aylardır marketleri süpüren de bunlardı. Hem biraz aç kalsalardı bence çok iyi olurdu; belki biraz empati öğrenirlerdi.
Sağlık ordusu başta olmak üzere, bu bela ile mücadele için canını tehlikeye atanların emekleri, beyni midesine esir olmuş birkaç sorumsuz yüzünden heba edilemez.
Sorumluluk sahipleri zaten günlerdir evden çıkmıyor. İşte bu kafalar için sokağa çıkma yasağı gerektiği kadar “kalıcı” hale getirilmelidir.
Çünkü yaşam hakkı en önemli insan hakkıdır…
XXXXXXXXXXXXX
İdlib, Hatay'ın hatta Çanakkale'nin garantisidir
6 Mart 2020 Cuma
Haçlı-Siyonist cephe, operasyonlarını eskiden vekalet yöntemiyle yürütürdü ama 21. yüzyılla birlikte maskelerini fırlatmış, bütün güçleriyle sahaya inmişlerdir. Bu küresel kapışmaların son arenası ise Suriye’dir. Suriye ile hiçbir ilgisi olmayan Amerika, Rusya, İran ve diğerleri; farklı bahanelerle buraya çöreklenirken, orada olup bitenlerden en fazla etkilenecek olan Türkiye’nin uzak durması için özel çaba sarf ediliyordu.
Çünkü onların Suriye’deki hedeflerine ulaşabilmeleri için Türkiye’nin orada olmaması ve oyunlarını bozmaması gerekiyordu. (Nitekim sonraki yıllarda Suriye’ye giren Türkiye, bu endişelerinde haklı olduklarını gösterdi.) Bu yüzden Amerika, Akdeniz’e kadar uzanan bir terör koridoru ile Türkiye’yi Anadolu’ya hapsetmeye çalıştı. Ne hazindir ki, bu tecrit çabalarına içeriden de büyük destek veriliyordu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, PKK ve DEAŞ saldırılarının; sınırımız dışındaki kaynağında kontrolü için ısrar ediyor fakat FETÖ’cü kriptoların olumsuz raporlarıyla sürekli engelleniyordu.
Ülkenin güvenliğini sağlamakla yükümlü olan bu “asker ve bürokratlar”, “Suriye bataklıktır, girersek çıkamayız” diyorlardı ki, aynı ifadeyi Kılıçdaroğlu’nun da dilinden düşürmemesi çok ilginçtir.
Ancak 15 Temmuz’dan sonra kritik noktalardaki FETÖ’cü enfeksiyonlar temizlenmiş, devlet mekanizmasının nispeten sağlıklı çalışır hale gelmesiyle; gecikmeli de olsa “terörü kaynağında kurutma” süreci başlatılabilmiştir. Ve CHP’nin başını çektiği “Suriye’de ne içimiz var” lobisinin, çok yönlü engelleme çabalarına rağmen kararlılıkla sürdürülen harekâtlar sayesinde, İsrail’in yazıp Amerika’nın uyguladığı “Büyük İsrail” senaryosu “çöp” oldu. Haçlı-Siyonist ittifak 15 Temmuz’da hedefine ulaşsaydı bugün, FETÖ kayyumu Kılıçdaroğlu yönetimindeki Türkiye, çoktan “Suriyeleşmiş” olacak ve “Büyük İsrail”in önündeki son engel de ortadan kalkacaktı!
Hâlâ tehlike tamamen geçmiş değil. Suriye’deki enfeksiyonlar adeta İdlib çıbanında toplanmış durumdadır. Türkiye’nin buradan tecrit edilmesi bertaraf ettiğimizi düşündüğümüz terör koridoru kuşatmasının; Akdeniz’e uzanmış olarak hortlaması demektir. Amerika’nın hâlâ hayalini kurduğu PKK koridoru ile Rusya’nın yürüttüğü İdlib operasyonunun birbiriyle ilgisi olmadığını zannetmek ahmaklıktır. Rusya’nın “Hatay Suriye’nin” çıkışını, “Kırım politikamıza karşı öne sürülen bir palavradan ibaret” zannedenler çok yanılıyor. İdlib’i sınır güvenliğimiz için tehdit olmaktan çıkaramadığımız taktirde, Hatay asla güvenli olamaz.
Bunları “uçuk” bulanlar için eminim, Moskova’da Türk ekibi ile görüşen Rusya’nın diğer taraftan da “Suriye’nin kuzeyinde bir Kürt devletine ne dersiniz” anketi yapması veya PYD’yi kullanma konusunda Amerika ve Rusya’nın yarış etmesi de önemli değildir.
Sonuç olarak İdlib’i kontrol edemeyen bir Türkiye için, “Çanakkale Zaferi” de İstiklâl Mücadelesi de anlamsız hale gelecektir.
İdlib’i kontrol etme ifademizi saptırarak, “Suriye rejimi kendi topraklarında güvenliği sağlıyor; bize ne” diyenler Esad’ın içimizdeki şer müttefikleridir. Emperyalist vampirler ve iktidar sarhoşu diktatör Esad; el birliğiyle Suriye’nin istikrarını yerle bir ederek terör tarlasına çevirmeselerdi bizim de “İdlib’in güvenliği”nden bahsetmemize gerek kalmazdı. Ayrıca Rusya güdümündeki Esad’ın sivil halkı katlederek veya Türkiye’ye sürerek nasıl bir “terör mücadelesi” yaptığını bizim Esadçılar nasıl izah ediyor acaba?
Neyse ki, Türkiye bu son kuşatma teşebbüsünü de, yerli malı ürünlerimiz ve kahraman askerimiz sayesinde bertaraf etmiştir. CHP’liler yanlış anlamasın; onların iktidar döneminde “yerli malı” ifadesiyle incir, üzüm, portakal kastediliyordu ama biz, yüzde 74’e ulaşan yerli üretim modern silahlardan bahsediyoruz.
BUNLAR KİMDEN YANA?
CHP’nin başından bu yana Suriye konusunda durduğu yer, Suriye üzerinden Türkiye’yi yakmaya çalışan düşman cephesinin yanıdır. Son marjinal çıkışlarının sebebi de, askerimizin moralini bozarak; tıpkı HDP gibi gizli müttefikleri olan Esad’a destek vermektir. Kılıçdaroğlu’nun, şehitlerimiz hakkındaki “acıklı” beyanları da takıyyeden ibarettir.
Netice olarak bir kere daha görüldü ki, Türkiye’nin karşı karşıya olduğu en büyük tehdit ne Siyonist hesaplar ne de emperyalist canavarlardır. Asıl tehlike, siyasette hiçbir varlık gösteremediği için Türkiye düşmanlarına payanda olan içimizdeki kifayetsiz muhterislerdir.
.
Sayın bakan, bugün lütfen sözlerinize dikkat edin…
3 Mart 2020 Salı
Demokrasi en güzel yönetim biçimidir ama demokrasi nimetlerinin, demokrasiyi yıkmak için kullanılmasına karşı bir çare üretememiştir ki, çoğu demokrasiler, bu nimetler “silah” gibi kullanılarak yıkılmıştır.
AK Parti’yi azınlığa düşürüp Erdoğan’ı güçsüz bırakmak için CHP’nin sırtında taşıyarak meclise soktuğu HDP bu demokrasi istismarcılarının en yüzsüzüdür. Demokrasinin teminatı olan mecliste demokrasinin düşmanı olan teröristleri savunurlar. 18 Şubat 2016 Ankara’da 29 şehit, 10 Aralık 2016’da Dolmabahçe’de 39’u polis 46 şehit verdiğimiz saldırılar gibi aşağılık terör eylemleri sonrasında yayınlanan ortak bildirilere imza atmadılar.
Sadece terör mü, Doğu Akdeniz’de meşru haklarımızı aradık diye bize had bildirmeye kalkan AB’ye yönelik ortak duruşa da katılmadılar.
Çünkü bunlar “Türkiye partisi” filan değil, doğrudan doğruya Türkiye düşmanlarının Türkiye şubesidir.
Son sabıkaları ise savunmasız askerlerimize yapılan alçak saldırıyı kınayan TBMM bildirisine de imza atmadılar. Hem de güya genel başkan değiştirerek ve CHP ile açık ittifak yaparak meşruiyet aradıkları bir dönemde.
34 şehit acısının hepimizi birleştirdiği bir ortamda böyle bir tavır ortaya koymak millete meydan okumaktır. Bu asker düşmanları, kendilerine oy veren milyonların da böyle düşündüğünü mü zannediyor?
BU TAVRIN SEBEBİ PKK/PYD-ESAD İTTİFAKIDIR
Bunların bu kalleş saldırıyı savunmasının derin bir gerekçesi var. HDP ve Kandil, FETÖ’nün de dahil olduğu “Erdoğan düşmanlığı” maskeli bir “Türkiye düşmanları ittifakı”nın emrindedir. Bu yüzden FETÖ, PKK veya HDP’den, Türkiye ve Türk milletine ihanet konusunda bir “kırmızı çizgi” beklemek büyük saflık olur. Tam aksine “Niye 134 değil, hatta 234 olsaydı daha etkili sonuç alırdık” diye kıvranıyorlardır.
Beynini emperyalistlere ipotek eden bu demokrasi düşmanlarını, “demokrasiye ayıp olmasın” diye, bugün TBMM’de yapılacak gizli görüşmeye dahil ediyoruz. Kendilerini Türkiye’ye ihanete adayan bu satılmışların, “gizli oturum” gerekçesi olan gizli bilgileri, gizlediğimiz yerlere ulaştırmayacaklarını kim garanti edebilir? Hendek hıyaneti sırasında FETÖ ile birlikte operasyon bilgilerini ve MİT görevlilerinin isimlerini Kandil’e aktaran bunlar değil mi? Devletin verdiği aracı ve dokunulmazlığı kullanarak PKK’lı teröristlere silah ve gıda taşımadılar mı?
Ayrıca, bu gizli bilgileri Esad’a aktarmak için şimdi çok daha önemli(!) gerekçeleri var. Çünkü Esad’ın Türkiye ile mücadelede en önemli “müttefiki” PKK’dır. 2011’de olaylar başladığında ilk işi, bin PKK’lıyı Kandil’den getirip sınırımıza yerleştirmek oldu. Sonraki dönemde de “Türkiye düşmanlığı” bazlı bu dayanışma aynen devam ediyor.
Nitekim uzun zamandır bitkisel hayatta olan PKK’nın dünkü füze saldırısı, boğulmak üzere olan katil Esad’a can simidi atmaktan başka bir şey değildir. Onun için HDP, bugün elde edeceği kritik bilgileri Rejime veya Rusya’ya iletmezse Kandil’den fırça yer.
Meclisin tek enfeksiyonu HDP değil. “FETÖ kayyumu” yönetiminde on yıldır HDP’ye endeksli bir çizgi izleyen CHP de maalesef şer ittifakının tam ortasına düşmüş durumdadır. Hâlâ “Suriye’de ne işimiz var” veya “Çözüm için Esad ile görüşün” diyebilecek kadar savrulmuş CHP’nin Erdoğan’a zarar verme hırsı, aklını örtmüş durumdadır. “Savaş olursa Esad’ın ve İran’ın yanında yer alacağını” açıkça ilan eden veya PKK’ya düşkünlüğüyle bilinen üyeleri de el üstünde tutan bu CHP de, millî hassasiyet ihtiva eden kritik bilgileri paylaşmaya layık değildir.
Sayın bakan mademki, “TBMM’nin tavrına ortak olmayanların ve milletin yanında durmayanların gizli toplantıya katılması da uygun değildir” diyemiyoruz, o halde her biri “şehit ailesi” hassasiyetinde olan Türk milleti adına sizden istirhamımız, bugünkü açıklamalarınızda; Esad ve PKK’nın bilmesi sakıncalı olan hiçbir bilgiyi paylaşmayın ki, yeni canlar yanmasın.
Çünkü “milletin meclisi”nde “milletin vekili” olmayanlar da var.
.
Dikkat! mülteci konusunda haklıyken haksız duruma düşmeyelim
1 Mart 2020 Pazar
Suriye, Libya hatta Irak’ta yaşanan iç savaş ve dramın asıl sorumlusu emperyalist devletlerdir.
Suriye’de bu sürecin nasıl başladığını unutmamak gerekir.
2011’de “Emperyalist ittifak” Suriye’yi bitirmek için görev bölümü yapmıştı. Arap Baharı senaristi Gene Sharp’ın; “Silahsız Devrimin 198 Yöntemi” burada da devreye sokuldu. Önce ülke dışından gönderilen 1 milyondan fazla e-posta ve SMS mesajları ve içerideki provokatörler sayesinde halk sokağa döküldü. Bunun üzerine Esad, bazı reformlar yapacağını açıklamıştı. Tam bu noktada kızıl emperyalist Rusya ve yeşil emperyalist İran devreye girmiş ve Esad’a, “Taviz vermeye başlarsan sonu gelmez. Dik dur; biz arkandayız” demişti.
Aslında Suriye’de tezgâhlanan oyunun fikir babası İsrail idi. Asıl hedef ise Suriye üzerinden Türkiye’yi yakmaktı. Nitekim bir süre sonra Kandil’den bin adet “seçme” terörist Suriye’ye getirildi ve Türkiye sınırına dizildi. O güne kadar Kürtlere kimlik dahi vermeyen Esad peşpeşe PKK kamları kurdu. Bunların Suriye’deki gösterileri bastırmakla ne gibi bir ilgisi olabilir?..
Ve ABD, hâlâ Esad’ı reformlar için ikna etmeye çalışan Türkiye’ye, “Esad gidici, hemen ondan uzaklaşın” telkininde bulunmuştu. Bu noktada Türkiye’nin, ABD’ye inanarak o yönde pozisyon alması haklı bir eleştiridir.
Velhasıl içimizdeki emperyalist sözcüleri her ne kadar “Türkiye, Suriye’de yanlış politika izledi” deseler de Türkiye, Haçlı-Siyonist ittifakın yazdığı “Suriye senaryosu”nu engellemek için; özellikle “FETÖ ipoteği”nden kurtulduktan sonra çok çaba sarf etmiş ama neticeyi değiştirememiştir. Ama Suriye ile 911 km sınırı olan bizdik. Nitekim emperyalistler tepiştikçe, halk bize koştu. Türkiye, hiç dahli olmayan bu yükü “öf…” bile demeden yıllardır taşıyor. Batılı ülkelere defalarca yaptığımız, “Gelin Suriye’de huzuru sağlayalım; herkes evinde otursun” çağrıları sonuçsuz kaldı.
Çünkü PKK/PYD kuşatmasının yanı sıra, Türkiye’de sosyolojik problemler ve isyanlar çıkararak iç huzuru bozmayı amaçlayan mülteci meselesi de “Suriye üzerinden Türkiye’yi vurma stratejisi”nin bir parçasıydı. Onun için Kılıçdaroğlu’nun “Suriyeliler burada keyif sürerken bizim Suriye’de ne işimiz var” çıkışları sıradan tepkiler değildir, amacı oldukça derindir.
Avrupa ise meselenin çözümü için çaba sarf etmediği gibi Suriye’deki ateşi daha da körükledi. Türkiye ısrarla, “Biz bu yükü daha fazla taşıyamayız, meseleyi çözmeye yanaşmazsanız kucağınızda bulursunuz” diye uyardığı halde onlar sadece klasik vaatlerle Türkiye’yi kandırarak durumu idare etmeye çalıştı.
Madem öyle; mültecilerle yüzleşerek meselenin ciddiyetini anlamaları gerekiyordu ve nihayet mültecilere “Avrupa’ya gidebilirsiniz” denildi. Bence İran sınırına da göndermeliyiz. Keşke Karadeniz’den Rusya’ya da gönderebilsek.
Yalnız karşımızdakiler bin yıldır entrikası bitmeyen Haçlı şeytanları olduğu için yüzde yüz haklı olduğumuz bir konuda suçlu ilan edilebiliriz. Bu süreci iyi yönetemezsek, şeytana pabucunu ters giydiren bu entrikacılar, ülkelerine sokmamak için itip kaktıkları, biber gazı sıktıkları hatta ateş açtıkları bu insanların mağduriyetinden bizim sorumlu olduğumuz algısını kurar ve bütün dünyaya yayarlar. Onun için önce medya olarak bizler ve diğer ilgililer sınırda olup bitenleri yakından izlemeli ve bilinçli yansıtmalıyız. Dün akşam bölgeden yayına katılan bir muhabir “Bize, ‘Avrupa sizi kabul edecek’ dendi; onun için geldik” dediklerini söylüyordu. Biri böyle anlamış ve söylemiş olabilir. Böyle bir saçmalığı Avrupa’nın dikkatle izlediği bir bölgede dile getirmek istismar ustalarına malzemem vermektir.
Netice itibariyle Afganistan’dan Fas’a kadar mülteci üreten bir bölgedeyiz ve bu ülkelerin tamamında arı kovanlarına çomak sokarak, adi menfaatleri uğruna insanları evinden yurdundan eden bu emperyalistlerdir. Biz Türkiye’yi BM’ye çeviren bu kadar mülteciyi ne kadar taşıyabiliriz?
Oysa sömürgeci Avrupa şunu kafasına iyice sokmalı: Sömürdüğünüz coğrafyanın çocukları, asırlardır biriken alacaklarını istemek için kapınıza dayandı. Cenevre Sözleşmesi gereği ülkenize almak zorunda olduğunuz bu insanlara barikat kurarak, zehirli gaz hatta silah kullanarak bu akını engelleyebileceğinizi zannediyorsanız yanıldığınızı çok yakında anlayacaksınız.
Yani sömürgeci Avrupa için hesap verme zamanı.
Malum, “Alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste…”
.
Askerimizi kim ne kadar seviyor?
28 Şubat 2020 Cuma
Şehitlik, insan zekâsının tam olarak kavrayamayacağı, kimsenin ibadet ve taatle ulaşamayacağı bir mertebedir. Namazlarımızdan sonra Allah’a “Şehiden ölmek” için yalvarıyoruz; ötesi var mı?
Ama yine de ayrılık zor bir acıdır. Giden, geri dönmeyi asla istemeyecek kadar mutlu olsa da, geride kalanların yüreğini firak ateşi yakar.
Onun için Allah’ın ihsan ve ikramlarıyla bezenmiş kandil gecesi başlarken, peş peşe gelen acı haberlerle yıkıldık. 33 şehit ne demek? Bu hepimizin acısı, içimizden kabaran isyanı bastırmakta zorlanıyoruz. Ama yine de kabul edelim ki; ateş düştüğü yeri yakar. Bu haberler duyulduğunda Suriye’de evladı olan herkesin yüreği hopladı. Bu endişeler ilerleyen saatlerde, 33 ayrı ocağa dayanılmaz bir “kor” olarak düştü.
Allah bütün şehitlerimizin makamını âli eylesin, yakınlarına ve bütün milletimize sabır ve güç versin.
60 yıldır millete darbe üstüne darbe vuran “asker” üniformalı emperyalist uşaklarını bir kenara ayırırsak, canı uğruna milletine hizmet eden askerlerimize bu ülkede yaşayan herkes saygı göstermek mecburiyetindedir.
Mehmetçiğe saygı, hedefine ulaşmasına destek olmakla mümkündür ki, bu zaten her Türk vatandaşının standart görevidir.
Askerimizi överken mangalda kül bırakmayanların samimiyet testinden geçtiği günler yaşıyoruz.
Türkiye, farklı isim altındaki emperyalist güçlere karşı tarihinin en zor savaşını vermektedir. Bu yeni tip istiklâl mücadelesinde, askerimiz cephedeki görevini eksiksiz olarak yapmaktadır. Ancak bugünkü durum Çanakkale Savaşı’ndan çok farklıdır. Artık neticeye ulaşmak için sadece askerimizin verdiği mücadele yeterli olmamaktadır.
Fırat Kalkanı Harekâtı’ndan itibaren gördük ki özellikle Suriye’de, sahadaki operasyonların sonucunu “algı operasyonları” belirliyor.
Önceki harekâtlar esnasında askerimiz sahada çarpışırken içeride; sırf siyasi rant uğruna, askerimizi hezimete uğratmaya çalışan yedi düvele iş bırakmayan manipülasyonlar yapıldı.
Ama artık ne olduysa oldu. Bugün geldiğimiz noktanın çatlak seslere tahammülü yoktur. Gerçekten askerimize zerre kadar sevgisi saygısı olan herkes, bu süreçte askerimizin işini zorlaştıracak adım atmamalıdır. Şu kritik noktada hâlâ “Bizim Suriye’de ne işimiz var, biz girmeyin demiştik” türü laflar, sadece Esad katilinin ve Rus sahibinin işine yarayacak aşağılık bir lakırdıdır. Hatırlıyorsanız FETÖ isimli İsrail uşakları da, TSK’da ve bürokraside etkin iken yıllarca “Suriye bataklığına girersek çıkamayız” diyerek işlerin bu noktaya gelmesine sebep olmuştur. Neyse ki ayıklandılar da Türkiye geç de olsa sınırımızdaki İsrail oyununu bozdu.
“Rejimle görüşün” yaygarası yapan Esad yalakalarının da aslında askerimize zerre kadar sevgi ve saygısı olduğuna inanmıyorum.
Sözün bittiği yerdeyiz. Bu konu siyasi veya ideolojik mücadele konusu değildir. Türk vatandaşı olduğunu söyleyen herkes, her türlü eleştirisini bir süreliğine bir kenara bırakıp devletin arkasında durmalıdır. Aksi taktirde askerin canı pahasına yürüttüğü mücadeleyi zaafa uğratacak tavır takınan medyacısından siyasetçisine herkes, Türkiye’ye ve Türk askerine düşmanlığını ilan etmiş demektir.
.
Pervin Buldan “Artık ilişkimiz resmîleşsin” diyor ama…
25 Şubat 2020 Salı
CHP yönetimi HDP ile ittifakı hep reddetmiştir. Onlara göre durum, tabandaki “bilinçli seçmen hareketi”nden ibaret!..
Ama onlar da iyi biliyor ki, gerçek çok farklı. Zaten HDP, çöpçatanlığı “yukarılarda” yapılmış bu ilişkiden CHP’nin istese de vazgeçemeyeceğini iyi bildiği için “Resmîleştirelim” diyor.
“Demokrasi İttifakı” diye yutturulmaya çalışılan bu beraberliği tam anlayabilmek için “derinliklerine” inmek gerekir.
Flörtü “Gezi Parkı”nda başlayan bu gayrimeşru ilişki, FETÖ’nün birkaç ay sonra sahnelediği 17 Aralık 2013’te Erdoğan’a karşı ilan ettiği savaş ile birlikte somutlaştı.
7 Haziran 2015 seçimlerine de bu ortamda gidildi.
HDP seçim stratejisini, FETÖ’nün verdiği taktikle “Türkiye’nin partisiyiz” söylemi üzerine kurdu, Demirtaş, “HDP Meclis’e girerse terör biter. PKK’ya silah bıraktıracak tek kişi benim” dedi.
Millet bunlara inandı ve HDP, seleflerinin yüzde 6’yı aşamadığı halk desteğini yüzde 13.2’ye yükseltti. Bunun kemikleşmiş HDP oyu olmadığını çok iyi bilen Demirtaş 7 Haziran akşamı, "HDP’ye emaneten oy verenleri mahcup etmeyeceğiz" dedi. Ancak Kandil’den, "Emanet oy falan yok" fırçası gelince hemen geri vitese takıp, “Biz barajı emanet oylarla değil, tabanın desteğiyle aştık” diyerek, seçimden önce söylediği her şeyin “yalan” olduğunu, HDP’nin Kandil’in emrinden kıl kadar ayrılamayan bir PKK aparatı olduğunu resmen ilan etmiş oldu.
İTTİFAK TERÖR DAYANIŞMASINA DÖNÜŞTÜ
Şer müttefiklerinin “imece usulü” sadece seçim desteğiyle sınırlı değildi. Gezi Kalkışmasıyla başlayan bu ortak eylem tarzı, seçimden sonra hızla yoğunlaştı. Hâlâ tam olarak aydınlatılamayan Suruç katliamı ve PKK’nın “Bizimle ilgisi yok” dediği ve bütün okların FETÖ’yü gösterdiği Ceylanpınar’daki polis cinayeti, uzun süredir devam eden huzuru bozmak için atılan işaret fişekleriydi.
Şer ittifakının bileşenleri, Erdoğan’ı düşürme sonucunu doğuracak her eyleme kayıtsız-şartsız destek veriyordu. Zira bu benzemezleri bir araya getiren “güç” böyle istiyordu.
PKK, FETÖ sayesinde devletin Emniyet ve MİT başta olmak üzere bütün birimlerinden hatta TSK’dan dahi destek alabiliyor, HDP üzerinden köprü kurduğu CHP sayesinde de “meşruiyet” kazanmaya çalışıyordu. Emperyalist patronların Suriye’de açtıkları alanı da ilave ettiğinizde, PKK’nın; böyle bir ortamda “Çözüm Süreci”ne prim vermesi enayilik olurdu!
Nitekim tekrar kan dökmeye başlayan PKK, bölgedeki HDP’li ve FETÖ’cü mülki idarecilerin desteği ile Doğu ve Güneydoğu’yu köstebek yuvasına çeviren Hendek Terörünü başlattı. Yoğun istihbarat desteği veren FETÖ’cü kriptolar hendek terörünün hedefine ulaşması için PKK militanlarından daha fazla çaba gösteriyorlardı. Kılıçdaroğlu ise “torbasında olan”dan vererek, “Arkadaş” ilan ettiği “hendek fareleri”ne, “Öz Yönetim” diye yırtındıkları bir dönemde silahtan daha etkili bir siyasi destek sağlamıştı.
Bu vahameti gören gerçek CHP’liler feryad ediyordu ama kimin umurunda; emir yüksek yerden geliyordu. Mesela Deniz Baykal 15 Şubat 2016 akşamı CNN Türk’te katıldığı programda, “CHP terör konusunda çizgiyi HDP’ye doğru taşıyor” şeklinde çok ağır bir eleştiride bulunmuş ama sonrasında uğradığı linç kampanyası sebebiyle bu önemli uyarıyı bir daha ağzına alamamıştı.
17/25’ten sonra Türk milletine savaş ilan eden FETÖ devlet içindeki mankurtlarını PKK’ya destek için seferber etti. Doğu ve Güneydoğu’daki birçok il ve ilçe harabeye dönmüştü. Terör saldırılarında 793 güvenlik görevlisi şehit edildi, 314 sivil hayatını kaybetti. 4 binin üzerinde güvenlik görevlisi ve 2 binden fazla vatandaş yaralandı. Müflis siyasetçilerden kifayetsiz akademisyenlere kadar bütün “muhaliflerin” yoğun desteğine rağmen devletin kararlılığı sayesinde, toplam 2 bin 307 hendek, PKK’ya mezar oldu.
RAKAMLAR NE DİYOR?
Amaçlarına ulaşamamışlardı. Tam aksine Kürt halkı, Kürtler için mücadele verdiğini söyleyen PKK ile ilk defa yüzleşmişti. Yatak odalarına kadar tünel kazan, kadın-çocuk dahil; herkesi PKK’nın kölesi gibi gören bu çapulcuların bütün tehdit hatta cinayetlerine rağmen bölge halkı, PKK’ya da, onun siyasi aparatı olan HDP’ye de destek vermedi.
7 Haziran’da aldatıldığını gören ve PKK’yı yakından tanıyan Kürtler için 1 Kasım seçimleri tam bir tepki fırsatı olmuştu. Aradan çok kısa bir süre geçmesine rağmen HDP “kendi bölgem” dediği illerde dramatik düşüş yaşamış, oy oranı 13.2’den 10.8’e, vekil sayısı da 80’den 59’a düşmüştü.
Şimdi buraya dikkat…
HDP’nin bölgedeki oy kaybı 24 Haziran 2018’de de devam etmişti. HDP’nin “oy depomuz” dediği Doğu ve Güneydoğu’daki oy kaybı daha da hızlandı. Birkaç ilden örnek verelim. HDP oyları Hakkari ve Şırnak’ta 85’ten 70’e, Diyarbakır’da 78’den 65’e, Bitlis’te 61’den 42.5’e, Batman’da 71.4’ten 62’ye, Ağrı’da 77’den 62’ye, Mardin’de 72’den 69’a düşmüştü.
Ama ne garip ki kendi bölgesinde bu kadar çarpıcı bir oy kaybı yaşayan HDP, Türkiye genelinde oy ortalamasını 11.7’ye, vekil sayısını da 67’ye yükseltmişti. Bunun izahı neydi? Yoksa gerçekten HDP Türkiye partisi mi olmuştu! Oysa söylediklerinin tam tersini yapmış, “Terörü bitireceğiz” diyerek gelmiş ama PKK’nın emir kulu olduklarını bütün dünyaya defalarca ilan etmişlerdi.
Peki, HDP doğu ve güneydoğudaki kayıplarını telafi edip üstüne bir de artış sağlayan bu kadar oyu nereden aldı? Yalan söylemeyen rakamlara göre CHP’den almıştı. Çok ilginç bir durum vardı. Güya 7 Haziran 2015’te geçim derdiyle ilgilenmeyi keşfederek tırmanışa geçen CHP, batıdaki oy depolarında önemli kayıplar yaşamıştı. Mesela İstanbul’da CHP’nin 7 Haziran’da yüzde 30 olan oyu 24 Haziran’da yüzde 26’ya düşerken HDP’nin şahlandığı 7 Haziran’da yüzde 10 olan oyu, bölgesinde hezimet yaşadığı 24 Haziran’da İstanbul’da yüzde 13’e yükselmişti. Çok ilginç değil mi?
Hakeza İzmir’de CHP yüzde 46’dan 41’e düşerken HDP 9’dan 11’5’a, Adana’da CHP 29.5’ten 26’ya düşerken HDP 12’den 13.5’e, Mersin’de CHP 30’dan 26.5’e düşerken HDP ise 15’ten 17’ye yükselmişti. HDP’nin, emrinde olduğunu iddia ettiği Kürtlerden ağır tokat yediği, kimsenin güvenmediği bir dönemde batıdaki bu oy artışları çok anlamlıydı. Çünkü bunun için CHP yoğun çaba sarf etmiş, “Her CHP’li aileden mutlaka HDP’ye oy verilmesi” zorunluluğu getirilmişti.
Çünkü AK Parti’nin parlamentoda çoğunluğu kaybetmesinin tek yolu dördüncü bir partinin meclise girmesiydi. “Kurucu güç” böyle istiyordu.
Nitekim HDP de CHP’nin bu damardan desteğine, İstanbul başta olmak üzere nice önemli illerde CHP’ye başkanlık kazandırarak karşılık vermişti.
BU BERABERLİK ÇOK DERİN
Gördüğünüz gibi üst akıl önderliğinde başlayan CHP-HDP beraberliği, papaz nikahı gibi bir durum. Zaten “Biz Ayrılamayız” şarkısı çalan Kılıçdaroğlu’nun geri dönüşü olmadığı için HDP kendisi açısından stratejik bir adım atarak “İlişkimizin adını koyalım” diyor. PKK’nın siyasi aparatı olan HDP, CHP ile olan bu ilişkisi sayesinde bu denli terör iltisakını gizleyerek normal bir parti görüntüsü kazanıyor ki, resmî ittifak HDP’yi daha da meşrulaşacaktır!
Peki, CHP açısından HDP’nin bu isteğini karşılamak o kadar kolay mı?
Bence değil. Çünkü, geniş kapsamlı bir ittifak kurmak için “zıt kutuplar” bir araya getirildi. Bu ise özellikle başat partner olan CHP açısından karmaşık ilişkiler doğurdu. Şimdi varsayın ki CHP, Pervin Buldan’ın talebine “Evet” dedi ve HDP ile ilişkisini resmileştirdi. Peki buna halen resmi ilişkide olduğu diğer partnerler, mesela Akşener ne diyecek? Hoş Akşener CHP’nin HDP ilişkisini; bütün derinliğiyle bal gibi biliyor ama âli(!) menfaatleri sebebiyle sesini çıkarmıyor. Ama bu ilişki resmiyet kazanırsa Akşener; zaten ipi kopmuş bir partiyi nasıl bir arada tutacak?
Velhasıl, başarılı siyasetle ulaşamadığı hedefe karanlık yöntemlerle ulaşmak için karmaşık ilişkilere giren CHP’nin işi zor… Kılıçdaroğlu, Dimyat’taki pirince giderken evdeki bulgurdan da olabilir.
.
Darbeciler cezalandırılmazsa darbe muhabbeti bitmez
20 Şubat 2020 Perşembe
“Yeni darbe” fısıltılarının, tam da “28 Şubat” öncesinde dolaşıma sokulması tesadüf değil. Çünkü en sinsi darbe olan “28 Şubat” bütün darbeciler için hâlâ ilham kaynağıdır. Dahası, farklı yöntemler kullanan ve farklı hedefleri olan 28 Şubat darbesi süreci devam etmektedir.
Türkiye, bu en hain darbeyi küçümsemiştir. Oysa “15 Temmuz’un da kuluçkası” olan 28 Şubat iyi anlaşılmadan ve hesaplaşılmadan darbeler de bitmez hain işbirlikleri de...
Kullanışlı medya her darbede, “ortam hazırlama ve meşrulaştırma” görevini üstlenerek önemli katkı sağlamıştır. Ama 28 Şubat darbesinde medya başrol oyuncusudur. Bu, 15 Temmuz’dan sonra FETÖ enfeksiyonundan bir nebze arınan yargının tescil ettiği bir gerçektir.
“BU GAZETECİLER OLMASAYDI DARBE GERÇEKLEŞMEZDİ”
“28 Şubat Davası Gerekçeli Kararı” bakın ne diyor:
“28 Şubat darbesinin gerçekleştirilmesine sınırsız destek veren, çok sayıda medya kurulusu ve mensubu, genelkurmay başkanı ve kuvvet komutanlarının talimatlarına uygun olarak; gerçek olmayan haberler yayınladılar, gerçek olanları gizlediler, sanal irtica haberleriyle gündem oluşturmaya çalıştılar. 28 Şubat darbesinin gerçekleşmesinde Hürriyet GYY Ertuğrul Özkök, Sabah GYY Ergun Babahan, Milliyet GYY Derya Sazak başta olmak üzere, çok sayıda gazeteci, çok önemli rol oynadı. Medya desteği olmasaydı 28 Şubat darbesi gerçekleşmezdi. Bu darbe sürecinde, komutanların talimatıyla manşetler atanlar, haberler yapanlar, anayasayı ilga ve hükümeti düşürme suçlarının şerikleridir (ortaklarıdır). Sadece BÇG faaliyetleriyle sınırlı bir davayla, bu suça iştirak edenlerin durumu net olarak anlaşılamaz. Aynı darbe suçuna katılan bütün failler yargılanmalıdır. Bu nedenle, 28 Şubat darbesinin diğer bileşenlerine de kamu davası açılması gerekir.”
Başka söze hacet var mı?..
Durum bu kadar net iken bu darbecilere, bu kadar yıldır neden dokunulmuyor? “Bunlar yargılanmalı” diyen yargı; neden gereğini yapmıyor?
Darbecilerin cezalandırılmadığı bir ülkede, “darbe” neden ikide bir ısıtıp servis edilmesin ki…
“DARBE” TARTIŞMASI NEDEN HORTLADI?
Bugün “darbe” konusunu tartışmak; sıradanlaştırmaktır ki, darbecilere en büyük destektir. “Darbe yapılır mı?” diye sormak gazetecilik falan değildir. Falan ecnebi raporunda bahsedilmesi, günlerce tartışma gerekçesi midir? Bu gazeteciler(!), bir yetkiliye; “Türkiye işgal edilecekmiş; ne düşünüyorsunuz” diye sorabilir mi?
Peki, bütün darbelerin birer “örtülü işgal” olduğunu daha öğrenmedik mi? Ortada görünenlerin birkaç kuruşluk makama tamah eden satılmışlardan ibaret olduğunu görmedik mi? 15 Temmuz’a rağmen hâlâ “darbe” denen şeyin “emperyalistlerin vekaleten işgali” olduğunu hâlâ anlamamış olmak “zeka” eksikliğinden değil, “kan” kirliliğindendir.
Ayrıca “darbe” lafı edilince potansiyel tehdit olarak sadece FETÖ’yü hatırlamak da “cambaza bak” oyununu yutmaktır. Ülkesini Haçlı-Siyonist ittifaka teslim etmek için 40 yıldır yırtınan bu emperyalist uşakları, elbette elinden gelse bir dakika bile beklemez. Ama Türkiye’nin millîleşme yürüyüşünü durdurmak için dizayn edilen “şer cephesi”ne bakıldığında bu onursuzlarla işbirliği yapacak kadar alçalan o kadar çok ki…
DİKKAT… DARBECİLER FETÖ’DEN TAKIYYEYİ ÖĞRENDİ
Darbecilik, merhum ve mağdur Sultan Abdülaziz Han döneminde başlayıp, Abdülhamid Han döneminde zirveye ulaşan “İttihat ve Terakki hastalığı”dır, Türkiye Cumhuriyeti döneminde de aynen devam etmiştir. Ancak bütün darbe ve darbecilerin ortak karakteri olan bu komitacı profil, 28 Şubat’tan itibaren FETÖ’den esinlenerek sinsileşmiş ve bukalemunlaşmıştır.
Görmez misiniz; yargı tescilli katıksız darbeciler, bugün “güvenli limana çekilen korsan gemisi”nin ihtişamlı köşelerinde kurulmuş, darbeyle mücadeleye destek vermektedir!
Ömrü olanlar, iktidar değiştiğinde bu mahalleden taşınmak için sıraya girenleri görecek, “Sen de mi Brütüs” demeye yetişemeyecektir.
.
İdlib'de ABD'den yardım almak, PYD devletini onaylamaktır
13 Şubat 2020 Perşembe
Suriye eksenli ilişkilerde Rusya ile en ciddi krizi yaşıyoruz. Tıpkı ABD’nin, PYD için müttefiki Türkiye’yi gözden çıkardığı gibi Rusya da, S-400’den nükleer santrale uzanan derin işbirliğimize rağmen diktatör Esad’ı bize tercih etmiştir. Üstelik de altında imzası bulunan Astana Mutabakatını çiğneyerek…
Görüş ayrılıklarına rağmen, ortak çıkarlar üzerinden birlikte yürüdüğümüz Rusya, hava sahasını Türk uçaklarına kapattığı Suriye’yi, bizim açımızdan “köpekler salınmış, taşlar bağlanmış” hale getirdi.
Bu sebeple, sınır güvenliğimizi garantiye almak ve sivilleri; evinde koruyarak daha fazla mülteci akınına uğramamak için girdiğimiz Suriye’de sıkıntılı bir dönem yaşıyoruz.
Tam da bu günlerde ABD; ağzından bal damlayan bir eda ile sahneye fırladı.
İnsan, “Kafalarını bir yere mi vurdular” diye düşünmeden edemiyor. Şehitlerimize sanki bizden fazla üzülüyor, taziye üstüne taziye gönderiyorlar. Hakeza, “müttefik” olduğumuzu on yıldır söyleye söyleye kafalarına sokamamıştık, şimdi ağızlarından düşürmüyorlar.
“ŞİRİN AMERİKA” DAHA TEHLİKELİ
Jeffrey, Türkiye’yi ikna etme telaşından İngilizceyi unuttu(!); Türkçe konuştu. Konu Türkiye olunca “beden dili”yle konuşan Pompeo‘ya sanki reset atarak nezaket formatı yüklemişler.
Hatta Amerika, müttefikine destek için(!) Esad rejimine ait askerî noktaları bombalıyor.
Velhasıl Amerika, “eski günlere dönmek için” yolumuza güller döküp, “Biz ayrılamayız” şarkısı çalıyor.
Ne güzel değil mi!
Yıllardır ABD ile ilişkileri düzeltmeye çalışmıyor muyduk? Ayağımıza gelen fırsatı kullanarak, “Biz gelirsek Batı ile yaşanan gerginliği bitiririz; ülkeye huzur getiririz” diyen muhalifleri de eli boş bırakmış oluruz!
Asla... Bunların hepsi Türkiye’yi “geri dönmeye” ikna çabalarıdır.
Amerikalıların bu “sesin çok güzel karga kardeş“ üslubu, bana Yeşilçam filmlerindeki yaygın bir sahneyi hatırlattı.
Evden kaçan, akşam olunca da parkta şaşkın şaşkın oturan genç kıza, “Burada namussuza; uğursuza yem olursun” diyerek eve götürüp tecavüz eden kötü karakteri çağrıştırıyorlar.
TEK DEĞİŞMEZ MÜTTEFİKİMİZ MİLLETİMİZ
Sırf “Rusya’ya had bildirmek için” ABD’ye yaklaşan bir Türkiye, “teslimiyetçi” günlerine dönmüş olur. Bu ise Suriye’deki harekâtlar öncesi konumu; PYD koridorunu kabul etmemiz anlamına gelir.
ABD gibi bir süper güç ile elbette iyi ilişkiler kurmalıyız. Ama hain emellerine kavuşmak için dil döken Amerika’nın istekleri doğrultusunda bir ilişki değil, şeklini ve miktarını millî hedeflerimizin belirlediği bir işbirliği içinde olmalıyız. Bu, Rusya için de böyledir. Artık yeni Türkiye’nin tek değişmez müttefiki Türk milletidir.
Ayrıca Amerika Türkiye’ye gerçekten destek vermek istiyorsa, NATO Genel Sekreteri, “Türkiye’nin yanındayız” gibi gına getiren boş lafları bıraksın ve meşhur 5. Maddeyi çalıştırıp NATO’yu devreye soksunlar.
Elbette amaçları farklı. Türkiye’nin harekâtları neticesinde Suriye’de inisiyatif kaybeden Amerika, şimdi bizim için değil İsrail için yeniden oyuna girmeye çalışıyor. Gerekçesi ne olursa olsun, ABD’nin Suriye’de yapacağı operasyonlar, yarım kalan “PYD terör devletini kurmak ve Suriye’yi üç parçaya ayırmak” içindir ki, bu sonuç; Türkiye’ye darbe, İsrail’e ise yüzyılın hediyesidir.
.
AK Parti golü yiyecek mi?
12 Şubat 2020 Çarşamba
Görebildiğim kadarıyla Türkiye’de en dokunulmaz alan futbol. Türkiye’de “mevzubahis futbolsa gerisi teferruat” diyenlerin sayısı milyonları bulur. Kamuoyunda tek sorgulanmayan alan. Kendi içlerindeki tartışmaları kastetmiyorum. Futbol kulüpleri arasındaki çekişmeleri de. Kastettiğim, taraftarı olunan kulübe bağlılık.
Meselâ bir futbol kulübünün yönetimi kulübün kasasını boşaltır, transfer adı altında milyonları sağa sola ve tabiî ki kendi ceplerine de dağıtıp sonra da hiçbir şey olmamış, sanki kendi suçları değilmiş gibi medyaya çıkıp “Hadi şimdi destek, fedakârlık zamanı” diyerek yardım kampanyaları düzenlerler. Kendileriyle alay edildiğini, ahmak yerine konulduğunu göremeyen yüzbinler de kulüplerine yardım olsun diye, kulüp yönetimince fâhiş fiyata satılan forma, bayrak vb. ürünleri alıp kulüplerine kurtardıklarını sanırlar!
Peki, çocuklarının rızkından kesip kölece bağlandıkları futbol kulüplerine verdikleri paraların akibeti ne oluyor? Ne olacak, yine transfer adı altında milyonları kendi aralarında pay edecekler. Sonra da o milyonları her gün bir barda, ‘seviyeli’ ilişki yaşadıklarını iddia ettikleri ‘para avcılarıyla’ yiyecekler. Çukur seviyeli ilişkilerin yaşandığı futbol dünyasını iyi bilenlerin yalancısıyım, futbol dünyasının nabzı ‘para avcılarının’ telefon rehberlerinde atıyormuş. Para avcıları da işlerini biliyorlar, hiçbir zaman kaynağı kesilmeyecek bir piyasa futbol piyasası. Nasıl olsa para bittiğinde, “Hadi şimdi destek, fedakârlık zamanı” denilerek para yağdıracak yüzbinler hazır kıta bekliyor; aman sabahlar olmasın!..
Sadece halk değil devlet de futbol kulüplerin emrine âmâde bekliyor. Vergi affı gerekiyorsa vergi affı, borç yapılandırması gerekiyorsa borç yapılandırması, hatta tüm borçları silme… Devletimiz, kendisine ödenmesi gereken parayı ‘seviyeli ilişkilerde’ yiyen futbol dünyasına oldukça müşfik!
Biriktirdiği üçbeş kuruşla sokak arasında açtığı küçücük ekmek teknesinde, bırakın vergisini sigortasını ödemeyi öğleni kuru ekmekle geçiren esnaf da, vergi ve sigortayı ödeyemediği için o esnafa haciz gönderen devlet de mevzubahis futbol olunca bonkörleşiyorlar.
Halk olarak “Benim vergilerimle” diye başlayan cümle kurmayı çok severiz. İktidar hoşumuza gitmediği bir şey yaptığında hemen lafa “Benim vergilerimle bunu nasıl yapar” diye başlarız. Ben şimdiye kadar, gerek futbol kulüplerinin affedilen vergileri gerekse milyonlar harcanarak yapılan futbol sahaları hakkında kimseden “Benim vergilerimle bunu nasıl yaparsınız” diye bir itiraz duymadım. Mevzubahis futbol olunca dört değil ondört eğilim birleşiyor!
Futbol, kitlesel bir uyuşturucu ve ne yazık ki Türkiye’nin tüm hücrelerine sirayet etmiş durumda. Son zamanlarda sosyal medyada, özellikle de bir futbol kulübü ve onun başkanının sebep olduğu bir nefret, bir kin fırtınası kopuyor. Bu fırtınaya kapılmış eş dostu tanımakta zorluk çektim, bambaşka bir hüviyete bürünmüşlerdi. Bunların sokağa inme, sandıkta hesap sorma gibi tehditlerle şampiyon olmaya çalıştıklarını sanmıyorum. Batıcı Gezi ayaklanmasında futbol taraftarlarının nasıl kullanıldığını hepimiz gördük. Bu sebepten teferruata girmiyorum. Sadece yazımı şu temenniyle bitiriyorum: Futbol kulüplerine elde avuçta ne varsa yağdıran Ak Parti inşaallah ummadığı yerden gol yemez!
.
Abdülhamid Han düşmanlığı Siyonist Herzl'in ektiği tohumların ürünüdür
10 Şubat 2020 Pazartesi
Bugün Sultan Abdülhamid Han’ın vefatının 102. sene-i devriyesi. Ama ne garip bir tecellidir ki bu muhteşem sultanın sağlığında peşini bırakmayan haksızlıklar aynen devam ediyor. Düşünebiliyor musunuz; Osmanlı İmparatorluğu’ndaki kötü gidişi durdurmuş; eğitim, sağlık, ulaşım ve sanayi başta olmak üzere hemen her alanda büyük bir kalkınma hamlesi başlatmış olan bir kahraman; vefat yıldönümünde, odasına fotoğrafını asan bir bürokrata “vatan haini” muamelesi yapılarak yâd ediliyor!
İşin daha da garibi “Müslüman mahallesinde demirleyenler”den bile “Toprak kaybetti” gibi düşmanı aratmayan sözler sadır oluyor.
“Abdülhamid vatan toprağı kaybetti” demek İttihatçı papağanlığıdır.
Sultan Abdülaziz Han’ı iğrenç emelleri uğruna hunharca katleden Mithat Paşa ve darbeci takımı, kukla gibi kullanmak üzere tahta oturttukları V. Murat Han’ı 93 günde delirterek II. Abdülhamid Han’ı getirdiler ve özellikle ilk 1,5 yıl hiçbir şeye karıştırmadılar. Sadrazam Mithat Paşa; devleti, onları o makama getiren İngilizlerin suflesi ile yönetti. İlk iş olarak Mısır’a dış borç yetkisi vererek, bu en stratejik vatan parçasının İngilizlerin eline geçmesinin yolunu açtı. İngiliz patronlarının çok önemli ikinci isteğini de, Abdülhamid Han’ın bütün itirazlarına rağmen devleti Ruslarla “93 Harbi” diye bilinen savaşa sokarak yerine getirdi. Bir milyondan fazla Türk, yüzbinlerce kadın ve çocuk can verdi. “Abdülhamid toprak verdi” diyen müfteriler, Rusları yine Abdülhamid Han’ın durdurduğunu biliyorlar mı acaba?
Zorla girdiği bu savaşta Balkanlar’ın ve Kafkasya’nın kaybedilmesine sebep olan Mithat Paşa, İngiliz patronlarının verdiği taktikle; utanmadan bu neticeden de Abdülhamid Han’ı sorumlu tutmuştu. Oysa kendisi sadece vatan toprağı kaybetmekle kalmamış, 1,5 yıllık ilk devr-i iktidarında İngilizlerin tavsiyesiyle devletin bütün kritik noktalarına masonları yerleştirerek, İngilizlere çalışan bir “paralel devlet” kurmuştur.
İFTİRALAR AYNEN DEVAM EDİYOR
Abdülhamid Han hakkındaki ağır iftiralar, son yıllardaki yoğun iade-i itibar çabalarına rağmen aynen devam ediyor. Özellikle CHP diktatörlüğü döneminde Osmanlı ve hanedana karşı uygulanan genel düşmanlığın ötesinde “özel bir kan davası” yürütülmüştür. Asıl kaynağı “Haçlı-Siyonist İttifakı” olan ve CHP’nin tek parti döneminde her yolla yayılan bu mikrop hâlâ etkisini sürdürmektedir. Çünkü bu büyük hakan onları çok kızdırmıştı.
Çünkü Abdülhamid Han, onların neredeyse asırlardır uyguladığı “Böl, parçala, yut” planını farketmiş ve engellemişti. Bu çerçevede İngilizleri en fazla öfkelendiren adımı, Hilafet müessesesini ihya ederek, Hindistan ve Mısır gibi sömürge coğrafyasındaki Müslümanları şuurlandırma çabalarıydı. İngilizler, Abdülhamid Han’ın bu faaliyetlerini; mason Cemaleddin Efgani ve talebesi Abduh üzerinden yürüttükleri “ümmet birliği” söylemleriyle engellemeye çalıştılar.
En saçma olan ise “Hafiye ordusu kurdu” suçlamasıdır. İngiliz ve Yahudiler başta olmak üzere bütün dünyanın istihbarat orduları ile üzerine çullandığı bir padişahın, istihbarat teşkilatı kurmasından daha doğal ne olabilir? Unutmayın ki Türkiye son yıllarda gerçekten “millî” bir istihbarat teşkilatı kurduktan sonra içerideki ve dışarıdaki hıyanet oyunlarını bozabilmiştir. Ayrıca Abdülhamid Han’a “İstibdat merkezi kurdu” diye ateş püsküren İttihatçılar, 1912’den sonra asıl hafiye örgütlerini vatanı korumak için değil, kendi darbe iktidarlarını korumak için kurmuşlardır.
Abdülhamid Han’ın, İslam coğrafyasını demiryolu ağlarıyla İstanbul’a bağlamak gibi icraatlara ilaveten, Haçlı-Siyonist İttifakını öfkeden kudurtan asıl suçu(!) ise 1897 yılında toplanan 1. Siyonist Kongresi’nde alınan “İsrail devleti kurulması” kararı sonrasında, “Filistin’i para karşılığı bize satın” diyen gazeteci Theodor Herzl’i huzurdan kovulmasıdır.
Bugün tekrar ısıtılıp önümüze getirilen “Yüzyılın Barış Planı” isimli ihanet belgesi, 111 yıl önce Abdülhamid Han’ı tahttan indiren Theodor Herlz planının güncellenmiş halidir. O dönemde Siyonist şebeke bu hedefine maalesef içimizden devşirdikleri “Jön Türk” mankurtları üzerinden ulaştı. Bugün özellikle medyada devam eden Abdülhamid Han düşmanlığı da üstadları Herzl’in o dönemde ektiği husumet tohumlarının eseridir.
Makamın âli, gönlün müsterih olsun ulu hakan, artık çukurların çamurları üzerinize yapışmıyor…
.Onursuzu himaye etmek de onursuzluktur…
7 Şubat 2020 Cuma
İBB Genel Sekreter Yardımcısı Meltem Şişli’nin, İSMEK’te görevli başörtülü kadınları aşağılayan, yaşam ve giyim tarzlarıyla alay eden, kadınlık onurlarını zedeleyen seviyesiz davranışları 31 Aralık’ta ortaya çıktı.
Önce hiçbir tepki vermedim. Zira hakarete uğrayan kadınların samimiyetsizlikleri mağduriyetlerini gölgede bırakmıştı.
Çünkü 19 Ağustos’ta muhatap oldukları bu çirkin davranışı “İşimizi kaybederiz” endişesiyle aylarca sineye çekmiş, işten çıkarılınca hemen hatırlayıp(!) tepki vermişlerdi.
Bu onursuz davranışı daha o gün ifşa etselerdi şahsen benim saygı ve desteğimi hak ederlerdi. Oysa şimdiki tepkileri başörtüsü için değil, işten atıldıkları içindir. Onun için de başörtüsü hassasiyetinden ziyade istismar söz konusudur.
Ancak bu samimiyetsizlik, o çirkinliği ortadan kaldırmıyor.
Ama karşı mahallede bir haftadır sergilenen samimiyetsizliği de teessürle izliyorum...
Birincisi İBB, daha olay ortaya çıktığı gün peşinen yalanladı.
Daha sonra Meltem Şişli “masum ve mağdur” bir eda ile kendi kendini şikayet etti!
İBB Sözcüsü Murat Ongun da bu şovu sosyal medya hesabından paylaştı. Murat Ongun’u tanıyanlar, bu paylaşımın Meltem Şişli’ye ne denli büyük bir destek anlamına geldiğini de çok iyi bilirler.
Tabii ki bu aşamada gözler Sayın Ekrem İmamoğlu’nun üzerindeydi. Kadına, başörtüsüne değer verdiği için takınacağı tavır merak ediliyordu. Ama Sayın başkan nedense bu önemli konuda günlerce ağzını açmadı. Mecbur kalınca da, “İnceleme başlattık” diyerek geçiştirmeye çalıştı.
Ve, çok iyi tanıdığımız orta saha manevraları...
“Benim olduğum hiçbir yerde hiçbir arkadaşım, hiçbir kimseye inancından, yaşam biçiminden, giyim ve kuşamından dolayı hiçbir şekilde hakaret edemez."
Demirel neyiniz olur sayın başkan?
Bol “hiçbir”li cümleler kurdunuz ama asıl konu hakkında “hiçbir” şey söylemediniz...
Bir bürokrat gibi “inceleme, soruşturma” arkasına gizlenemezsiniz. Savunduğunuzu iddia ettiğiniz değerler size bu konuda net bir tavır vazetmiyorsa değersizdir.
Derken bir hafta sonra da Sayın Kılıçdaroğlu konuşmak zorunda kaldı: “Ekrem Bey söyledi, yani eğer bu eylem, faaliyet ya da söylem doğruysa kesinlikle olmaz, olmaz yani, olmaz…”
Ne demek “doğruysa” Sayın Kılıçdaroğlu?
Ayyuka çıkan bu rezaletin doğru olup olmadığını gerçekten öğrenememişseniz o koltukta hiç oturmayın.
Doğru olduğunu bildiğiniz halde (ki, çok iyi biliyorsunuz), “Hakarete uğrayanlar da bizim kadınlarımız, bu ne terbiyesizlik” diyerek gereğini yapmıyorsanız o onursuzluklara ortak olursunuz.
Bu arada dikkat ederseniz sadece “kadına saygı” konusunda tavır sergilemenizden bahsediyorum. Yoksa sizden başörtüsüne samimi bir saygı beklemiyorum.
Gelin görün ki kendi yandaşınızı, haksız olsa da korumayı tercih ettiniz. İnsanları enayi yerine koyarak algı oyunlarıyla geçiştirmeye çalıştınız.
Şimdi sözcünüz Meltem Şişli’nin, görevlendirilen beş müfettişe ifade vereceğini söylüyor. Artık bunun bir önemi yok artık. Siz “kadına saygı”yı bile ayrıştırdınız ve samimi vicdanlarda kaybettiniz.
Tabii ki bize yıllardır “eşitlik, kadına saygı” masalı anlatan yandaşlarınızla birlikte…
.
Katil Esad’a şehitlerimizin hesabı sorulmalı ama…
3 Şubat 2020 Pazartesi
İdlib’te Esad rejiminin Rusya destekli olarak uzun zamandır devam eden saldırıları aslında doğrudan doğruya Türkiye’ye yöneliktir. Her saldırıdan sonra yüz binlerce Suriyeli Türkiye sınırına yönelmektedir ki, Esad bunu bilerek yapmaktadır.
Öte yandan Astana Mutabakatı çerçevesinde kurulan kontrol noktaları zaman zaman rejim tarafından tacizde bulunulmuş ve son olarak iki kontrol noktamız rejimin kontrol ettiği bölgenin ortasında kalmıştır.
Bütün bu süreçte sadece Türkiye Astana Mutabakatına bağlılığını sürdürmüş ve muhataplarına da hatırlatmıştır. Son olarak Cumhurbaşkanı Erdoğan, Rusya’nın rejime engel olmaması durumunda Türkiye’nin de sahada gereken adımları atmak zorunda kalacağı uyarısında bulunmuştur.
Putin ise bu uyarıya rağmen Esad’a, “Elini çabuk tut, İdlib’te bu kış işini bitir” gazı vermiştir.
İşte bütün bunlardan sonra Türkiye’nin bölgeye gönderdiği takviye güçlere bu sabah göstere göstere yapılan hain saldırıda 4 askerimiz şehit olmuş, 9 askerimiz yaralanmıştır. Allah şehitlerimize rahmet eylesin, yaralılarımıza acil şifalar versin.
Şunu unutmayalım ki, ilgili ülkelere koordinatları verilerek “Yanlışlık oldu” bahanesi ortadan kaldırılmış bir Türk konvoyuna karşı, böyle ağır bir saldırıya Esad asla kendi iradesiyle karar veremez. Sonuçları açısından Rusya uçağının düşürülmesine benzerlikleri olan böyle bir saldırının hangi mekanizma sonucu; nasıl gerçekleştiğini çok iyi irdelemek gerekir.
Özellikle İran’ın içinde bulunduğu çıkmaz ile Türkiye’nin Libya’da attığı adımlarla Akdeniz’de kurulan masayı nasıl devirdiği hatırlamalı ve bundan en fazla kimlerin rahatsız olduğunu iyi düşünülmelidir.
Askerimizin bir damla kanı Esad çapulcusunun tacından tahtından çok daha değerlidir. Türkiye için Suriye’de meşru müdafaa süreci başlamıştır. Şimdi Türkiye sahada bir taraftan Esad zaliminin anlayacağı ve net olarak hissedeceği cinsten şehitlerimizin hesabını soracaktır. Ama bu hesap sorma süreci sadece “tetikçi” çerçevesinde kalmamalıdır.
Elbette Rusya’ya Astana Mutabakatı hakkındaki son kararı sorulacak ve alacağı cevaba göre gerekirse Suriye konusundaki tavrını güncelleyecektir. Ama bir taraftan da bölgede at koşturan emperyalistlerin aynı zamanda ne kadar sinsi oldukları da dikkate alınarak, bu saldırının gerisindeki bağlantılar ve uzun vadedeki amacı da iyi araştırılmalıdır.
Amerika’dan ve özellikle de Avrupa Birliği’nden, Suriye’de sivillerin can güvenliğini sağlamaya çalışan Türk askerine yapılan bu saldırıya; bu saate kadar bir kınama duymadık. Bundan sonra vukuu bulacak mülteci hareketlerinden doğrudan etkileneceklerini tam olarak anladıklarından emin değilim. Türkiye, konforuna düşkün Avrupalı dostlarımızın bu önemli gerçeği iyi anlamasına yardımcı olmalıdır.
Bu arada ikide bir “Esad’la görüşelim” yaygarası yapan içimizdeki zalim rejim sevdalıları da lütfen sussun artık. Çünkü tahammülümüz kalmadı. Çok istiyorlarsa emperyalist uşağı Esad ile kendileri tekrar tekrar görüşebilir hatta gidip Mehmetçik katilinin yanında yer alabilirler. Hiç değilse saflar netleşmiş olur…
.
Yüzyılın İhaneti”nin asıl sorumlusu Körfez cuntasıdır
30 Ocak 2020 Perşembe
“Yüzyılın Anlaşması” diye yutturmaya çalıştıkları hıyanet planını zaten parsel parsel sızdırarak kamuoyunu hazırladıkları için bilinmeyen bir tarafı kalmamıştı. İsrail’in Kudüs’teki ve Filistinlilerin arazilerine terör marifetiyle çökerek kurdukları yerleşim yerlerindeki işgallerine meşruiyet kazandırmayı ve Filistin devletini tarih çöplüğüne artmayı hedefleyen yeni bir hıyanet planı...
Bir kere bu paçavra olsa olsa Trump ile Netanyahu’nun birbirlerini yolsuzluk ve azil bataklığından çıkarma imecesi olabilir. Çünkü “anlaşma” ilanı sırasında ortalıkta görünen bu iki defolu siyasetçi idi. Filistin’in temsil edilmediği bir açıklama “anlaşma” ancak emrivaki olur. Meslektaşlarıma da bir çift sözüm var. Tek taraflı bir işgal planına “anlaşma” demekle anlaşma olmaz. Siyonistlerin hizmetinde olmayan her vicdan sahibinin “taraf” olması gereken böyle bir konuda “tarafsız davranacağız” diye Netanyahu zalimine hizmet ettiğinizin farkında mısınız?
Bu ihanet planı da “Kudüs başkent” emrivakisi gibi kağıt üzerinde kalmaya mahkumdur. Ama Arap dünyası böyle yaltaklanmayı sürdürdükçe bu denemelerin sonu gelmeyecektir. Zulüm ve işgallerin bu noktaya gelmesi asla İsrail’in gücü veya Amerika’nın desteği sayesinde değildir. Asıl problem, bulaştırdıkları enfeksiyon yüzünden İslam dünyasının idrak kaabiliyetini dumura uğratmalarıdır.
İngilizler, yıllarca uğraşarak Osmanlı’dan kopardıkları Arabistan’ı Suudlara “emanet” ederken, gelecek nesilleri de dahil olmak üzere “İngilizlerin emrinden çıkmayacaklarına” dair söz aldılar. Aynı şekilde Sisi de, Mısır’da meşru hükümeti devirerek koltuğu kendisine devreden Amerika’ya sözünden”emirlerini harfiyen uygulayacağına dair” söz verdi. Sıkıyorsa uygulamasınlar, ertesi gün kendilerini sokakta bulurlar! BAE, Umman, Bu “eyalet valileri” kendi halklarına, özellikle de muhaliflerine canavar kesilirler ama emperyalistler karşısında koyun gibidirler.
Bunlarda onur olsa, kalplerine saplanmış zehirli bir hançer olan İsrail haininin en büyük müttefiki, zulümlerinin destekçisi olmak gibi aşağılık bir duruma düşerler mi? Düşünebiliyor musunuz; Filistinlileri ve Kudüs’ü satın alacaklar, parayı da Birleşik Arap Emirlikleri ve Suudi Arabistan gibi İslam(!) ülkeleri ödeyecek.
Trump, bu operasyona yoğun katkılarından dolayı BAE ve Suudi Arabistan’a teşekkür etti! Bunlar gerçekten “Müslüman bir lider” olsaydı, bu teşekkürü en büyük hakaret kabul ederek ortalığı ayağa kaldırmaları gerekirdi. Zaten Arap dünyasında böyle liderler olsaydı Filistin bu hale gelmez ve böyle bir dayatmaya kimse cesaret edemezdi.
Trump resmen dünyayla dalga geçti. “Kudüs’ün doğu tarafında bir yerlerde başkenti olan bir Filistin” masalı anlatıyor, herkes “Doğu Kudüs” anlıyor.
O rezil açıklama esnasında Netanyahu’nun sarf ettiği, “Kudüs’ün İsrail başkenti olmasına Trump izin verdi” lakırdısı, o mübarek beldenin ne kadar sahipsiz kaldığının en açık izahıdır. Trump kim, Kudüs’ü kimden nasıl almış da; kime veriyor?
İngilizlerin öncülüğündeki Haçlı-Siyonist ittifakı, yüzyıllar süren mücadele sonrasında ve özellikle de içimizdeki işbirlikçileri sayesinde “en büyük engel” olan Osmanlı’yı ortadan kaldırdıktan sonra, bu mikropları İslam dünyasının en hassas bölgelerine yerleştirmişlerdir. Müslümanlar, kendi bünyesindeki bu enfeksiyonlardan kurtulmadıkça, dışarıdan gelen bu saldırılara karşı koyması mümkün değil. Bir avuç Siyonist teröristin bütün Müslümanları “aciz” hale düşürmesinin asıl sebebi budur?
Trump’ın, “Büyükelçiliği Kudüs’e taşıyoruz” şovu, Türkiye’nin önderliğindeki diplomatik harekattan sonra, (Körfez cuntasının yine düşmanın yanında yer alma hıyanetine rağmen) nasıl balon gibi söndü? Bütün İslam ülkelerinin, Türkiye’nin koyduğu tavrı koyduğunu düşünün; inanın İsrail yerinden bile kıpırdayamaz.
Ne zaman İslam ülkelerine gerçek demokrasi gelir ve Müslümanlar bu emperyalizm uşaklarından kurtulur, işte o zaman Ortadoğu’da yeni bir dünya kurulur.
Hep söylüyorum; Trump falan sadece palyaço… Filistin ve Kudüs’ün İsrail işgalinden kurtulması için önce Hicaz ve Kabe’nin İngiliz işgalinden kurtulması gerekir.
.
FETÖ’nün “ayağını” bırakın, sizi esir alan “beynine” bakın…
28 Ocak 2020 Salı
Merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nu taşıyan helikopterin düşmesinden sonra mesai arkadaşımız İsmail Güneş’in saatlerce “Yerimizi tespit edemediniz mi” feryadına rağmen, kurtarma ekiplerinin alakasız yerlerde dolaşması ve son sözü “Bu kim ya?..” olan İsmail’in, çenesi kırılarak susturulması, helikopterin kayıt cihazının sökülmesi vs. “Bu bir kaza değil” diye bas bas bağırıyordu.
Doğrusu aklımıza gelen ilk şüpheli, sabıkası kabarık olan “derin devlet” idi. Bu karanlık cinayetin aydınlatılması için yaptığımız her yayından sonra daha “cemaat” maskesini çıkarmamış olan Fetullahçıların “Muhabirinizi koruyamadınız” diye üzerime çullanması çok garip geliyordu. Meğer bu anlamsız ithamın sebebi, bu kaza görünümlü cinayeti sık sık gündeme getirmemizi engellemekmiş.
İlginçtir; ne zaman Kılıçdaroğlu, “FETÖ’nün siyasi ayağı ortaya çıkarılsın” dese, bu FETÖ şeytanlığı aklıma gelir.
FETÖ SİZE SIZMADI MI?
Sayın Kılıçdaroğlu, yüzde 2’lik BBP’yi kontrol etmek için liderini öldüren, MHP ve CHP’yi ele geçirmek için seri kaset kumpasları düzenleyen FETÖ, “İktidardaki parti ile işim olmaz” mı diyecekti?
Zaten Cumhurbaşkanı Erdoğan Kasım 2016’da açık yüreklilikle, “17-25 Aralık sürecinde arkadaşlarım bizi tam anlamış olsaydı 15 Temmuz olmayabilirdi. Bu alçaklara toz kondurmayan arkadaşlarımız vardı” demedi mi?
Fetullah Gülen piyasaya sürüldüğü ve özellikle, peygamberi devreden çıkararak İslamiyet’i de tahrif etmeyi amaçlayan ‘Vatikan Projesi’nin millete dayatıldığı dönemlerde, şaşmaz Ehl-i Sünnet ölçüsüne sahip insanlar, bu yapının cemaatle; diyanetle bir ilgisi olmadığını ısrarla dile getirdi. Buna rağmen devam eden yoğun desteklerle, bu art niyetli örgütün FETÖ’ye dönüşmesine izin vermek bir gaflet olabilir. Ama 17/25 kumpasları ve özellikle de 15 Temmuz hıyanetiyle, Haçlı-Siyonist uşağı bir mankurtlar ordusu olduklarını ilan etmelerine rağmen, CHP ve diğer muhaliflerin; “Düşmanımın düşmanı müttefikimdir” ilkesizliğiyle FETÖ’ye sarılması gaflet değil, su katılmamış bir ihanettir.
BAYKAL’I NİYE DEVİRDİLER?
2009’da MHP’yi ele geçirerek siyaseti yönlendirme amacına ulaşamayan FETÖ, CHP’ye yönelerek 2010’da Baykal’a bilinen operasyonu yaptı. Kemal Kılıçdaroğlu’nun bu sayede CHP’nin genel bakanı olduğu hususunda bizzat Kemal bey dahil herkes mutabıktır herhalde. Peki FETÖ sizce CHP’deki bu değişikliği spor olsun diye mi tezgahlamıştır? Yani kasete sarıp gönderdikleri Baykal’ın yerine gelenden hiçbir talepleri olmamış mıdır? Veya, Baykal’ı göndermek için bu kadar risk alan FETÖ, “Yerine kim gelirse gelsin, bizi ilgilendirmez” mi demiştir? Unutmayın FETÖ, Baykal’ı; kanlısı olduğu için değil, CHP’yi onların suflesine göre yönetmediği için gönderdi.
Örgüt çıkarı olmadan selam bile vermeyen FETÖ’nün asla böyle bir şey yapmayacağını bilmeyen var mı? FETÖ’nün atadığı “danışman” kılıklı kayyumlar, Kılıçdaroğlu üzerinden CHP’nin yol haritasını çizmişlerdir. Nitekim Kılıçdaroğlu ile birlikte CHP’de, FETÖ kumpaslarını dolaşıma sokarak meşrulaştırma dönemi başlamıştır. CHP grup toplantılarında dev ekranlara yansıtılan kayıtlar, maskeli(!) kişilerin getirdiği gizli görüntüler nereden geliyordu?
CHP’nin Kılıçdaroğlu yönetiminde terör örgütüne “terör örgütü” diyemez hale gelmesi, HDP ile ittifaka kadar savrulması, 15 Temmuz’a tam bir FETÖ ağzıyla “Kontrollü darbe” deyip, OHAL’in ilan edildiği 20 Temmuz’a “Gerçek Darbe” demesi bağımsız bir “CHP lideri Kılıçdaroğlu”nun asla yapmayacağı hatalardır.
Yıllardır anlatmaya çalıştığımız bu gerçekleri Enver Altaylı iddianamesi ispatlamıştır.
KEMAL BEY DEVE KUŞU GİBİ…
FETÖ ile mücadele özellikle AK Parti’den başlatılsaydı elbette güçlü bir mesaj verilmiş olurdu ama AK Parti’ye, “cemaat” görüntülü dönemde “muhafazakar” olarak sızan FETÖ’cülerin çoğu, 17-25 sonrası kongre ve aday belirleme süreçlerinde tasfiye edildi. Hâlâ kalan varsa da ezik bir şekilde gizlenmeye çalışıyordur.
Oysa CHP’deki az sayıda ama Kılıçdaroğlu’nu etkileyen konumdaki FETÖ’cülerin etkinliği, 17-25 hatta 15 Temmuz sonrasında artarak devam etmiştir. Bu vahameti “FETÖ’yü AK Parti destekledi” savunması asla izah edemez.
İşte Kılıçdaroğlu’nun ikide bir ısıtılıp piyasaya sürdüğü “FETÖ’nün siyasi ayağı” muhabbeti, kendi “FETÖ esareti”ni öretmek için başvurduğu ucuz bir FETÖ yöntemidir.
Ey dilsiz şeytanlar…
FETÖ’nün görevlendirdiği “danışman” kılıklı kayyumlar AK Parti yönetimini ele geçirmiş olsaydı ve bu durum, Enver Altaylı gibi bir kirli çamaşır bohçasından etrafa saçılsaydı…
O zaman göstereceğiniz tepkiyi şimdi Kılıçdaroğlu için ortaya koyamıyorsanız, kendinize en uygun sıfatı siz seçin…
.
Libya’da gelinen nokta Türkiye’yi müdahaleye zorluyor
23 Ocak 2020 Perşembe
Libya’da 2011’den bu yana dünyanın gözü önünde devam eden trajedi kritik bir noktaya geldi.
BM “Libya’nın meşru temsilcisi Serrac yönetimidir” diyor. Ama aynı BM’nin üyesi bazı ülkeler Libya’da Hafter üzerinden sivil katliamı yapıyor. Yıllardır devam eden bu çirkin çelişkiyi Türkiye deşifre etti. Yoksa Fransa ve İtalya ile emperyalist Amerika’nın suflesiyle hareket eden İsrail, Mısır, BAE, Suudi Arabistan ve Yunanistan, Hafter aygıtını kullanarak Libya ve Akdeniz’i bölüşecek, Türkiye’yi de Anadolu’ya hapsedeceklerdi.
Meşru yönetim ile yapılan anlaşma çerçevesinde Libya’ya asker gönderen Türkiye, öte yandan da ateşkes için ilk defa ciddi bir çaba ortaya koyarak, asıl amacının barış olduğunu gösterdi. Önce Moskova’da taraflar bir araya getirildi ve bir mutabakat metni hazırlandı. Bu metin aslında bir darbeci Hafter’i “meşru bir taraf” konumuna yükseltiyordu. Ancak Hafter, emrinde çalıştığı Körfez cuntası ile gece boyunca yaşadığı yoğun telefon trafiğinden sonra, onayladığı mutabakat metnini imzalamadan Moskova’dan kaçtı ve Libya’da saldırılarına devam etti.
Buna rağmen, yine Türkiye’nin çabalarıyla gerçekleşen Berlin Zirvesi ile bir şans daha verilen Hafter, aynı küstahlığını orada da devam ettirdi. Yine metni imzalamadan kaçtı ve dün de bütün dünya ile dalga geçercesine Mitiga Havaalanına yine füze yağdırdı.
Hafter’in bu gücü nereden aldığını herkes çok iyi biliyor. Berlin’de “Saldırılar dursun” diyen Mısır ve Birleşik Arap Emirlikleri, öbür taraftan da Hafter’e “Saldır…” diyor.
Dünya bu ciddiyetsizliği daha ne kadar seyredecek?
Bu Amerikan uşağı çapulcular, Libya’da silahların susması için elinden gelen gayreti sarf eden Türkiye’nin sabrının sonsuz olmadığını biliyorlar mı acaba?
Aha buraya yazıyorum; bu ihlaller, meşru yönetimi destek için Libya’da bulunan Türkiye’ye, sahaya inerek duruma el koyma hakkını beraberinde getirir. Böyle giderse Türkiye, Hafter ve patronlarının anladığı dilden cevap verir ve Libya’da dengeleri değiştirir.
O zaman herkesten önce yine içimizdeki Hafterciler zıplarsa hiç şaşırmayın. Çünkü bunların “kardeş kanı dökenler”e zaafı var.
Esad aşkları da bundan kaynaklanmıyor mu?..
.
Meğer NATO Türkçe bilmiyormuş!..
14 Ocak 2020 Salı
Cumhurbaşkanı Erdoğan “NATO Antlaşması’nın 5. Maddesi”ni o kadar çok zikretti ki; hepimiz ezberledik. Ki 5. Madde kısaca, “NATO ülkelerinden herhangi birine yapılan silahlı saldırı bütün üyelere yapılmış gibi değerlendirilir ve BM 51. Madde’ye dayanılarak, silahlı kuvvet kullanımı da dahil olmak üzere her türlü imkan seferber edilerek, saldırıya uğrayan üyeye yardımcı olunur” diyor.
Türkiye özellikle 2011’den bu yana uluslararası terör ittifakları ile mücadele etmektedir. NATO Genel Sekreteri Stoltenberg de bu gerçeği, "Hiçbir NATO ülkesi Türkiye kadar terör saldırısı yaşamadı' ifadesiyle teyit getirmiştir.
Ama gel gör ki NATO, en kritik sınır bekçisi olan Türkiye için 5. Maddeyi çalıştırmaya asla yanaşmamıştır. Üstelik problem Türkiye’yi tehdit boyutlarını çoktan aşmış, bütün Avrupa’nın huzur ve sosyal düzenini hatta güvenliğini çok yakından ilgilendirir hale gelmiştir. Ama değerli NATO üyeleri, Türkiye’ye karşı her türlü kozu kullanarak, “Sen bu tehdit ve tehlikelere bizim adımıza “baraj” ol, ne yaparsan yap ama bize yansıtma” tavrını devam ettirmiştir.
Biz de NATO’nun; Kılıçdaroğlu gibi, “Ortadoğu bataklığına girersek çıkamayız” diye düşündüğü için gelmediğini zannediyorduk.
Fakat üç gün önce Trump, Ortadoğu’da bütün yükün(!) Amerika’nın omuzlarında olduğunu ve bunun adil(!) olmadığını ileri sürerek,
"NATO Ortadoğu'da daha fazla devreye girmeli” dedi.
Her ne kadar NATO’yu, “mekan” olarak aynı yere çağırmış oluyor isek de, Trump’ın çağrısı, Türkiye’nin tam zıddı bir anlam taşımaktadır.
Çünkü Türkiye NATO’yu, terör unsurları bertaraf edilerek huzur ve güven ortamının sağlanması için davet etmişti. Oysa Trump’ın “Biz yorulduk, NATO devam etsin” sözü kısaca, “YPG, NATO şemsiyesi altına girsin” demektir. Yani kısaca, “Çekiç Güç ve 36. Paralel”in bu sefer de “Özerk PYD Bölgesi”nin kurulması için hortlaması demektir. İsterseniz, Trump’ın en başta teklif ettiği “PKK için Güvenli Bölge”nin NATO marifetiyle tesisi olarak da anlayabilirsiniz.
Ne gariptir ki, senelerdir bizim feryadımızı duymayan NATO, Trump’ın bu “NATO, NATO üyesine karşı harekete geçsin” çağrısını anında duydu ve “Başüstüne” dedi.
Abartmıyorum… NATO bu tekmilini “Trump ve Stoltenberg, NATO'nun Ortadoğu’da terörle mücadeleye(!) daha fazla katkı sağlayabileceği konusunda anlaştı!” şeklinde “resmen” de duyurdu.
Hatta doğacak çocuğun adını bile hazırladılar: NATO-ME… Siz buna, “NATO-İsrail” de diyebilirsiniz.
Demek ki, ya NATO bize çok “uzak” olduğu için sesimizi ulaştıramadık, ya da, “Türkçe” bilmedikleri için kendimizi anlatamadık!
.
Osmanlı, bu kaos bölgesinde huzuru nasıl sağlamıştı?
9 Ocak 2020 Perşembe
Kasım Süleymani suikastıyla başlayan yeni kriz sürekli tırmanıyor. İçeride ve dışarıda imajını düzeltme derdinde olan İran, “izdiham” bahanesiyle ertelediği defin işlemini, ABD üslerine karşı “aynı saatte ve aynı ülkede” düzenlediği füze saldırısı eşliğinde gerçekleştirdi. Şimdi dünya Amerika’nın misillemesini bekliyor.
Bu kaos yarışının ne kadar süreceğini bilmiyoruz ama her adımın, yüz yılın mağduru olan Müslümanlara vurulan yeni darbeleri oluşturacağını iyi biliyoruz.
Daha da vahimi; yürütülen “mezhep savaşı” algılarına bakılırsa, İslam dünyasında yeni “kardeş kavgaları” planlandığı anlaşılıyor. Oysa bir önceki yazımızda da bahsettiğimiz gibi olay küresel emperyalistlerin, kendi çıkarları için yine İslam dünyasını kullanmasından ibarettir.
Hangi mezhep savaşı? ABD’nin mezhebi ne? Veya şu anda İran hangi İslamî değeri koruma derdinde? Suudi Arabistan ve BAE ile İran savaşırsa, “mezhep” ve “din” adına nasıl bir mücadele verilmiş olacak? Hangi taraf; hangi “doğru”yu savunacak?
Oysa sadece Haçlı-Siyonist ittifakı adına yeni bir vekalet savaşı yapılmış olacak ve iki taraf birbirini yiyeceği için İsrail boşalan meydana daha rahat yayılacak.
Yeter artık… İslam dünyası ne zaman uyanacak?
İngilizlerin, İslam’da fitne için dizayn ettiği laboratuvar ürünü ve ABD’nin kullanışlı aparatı Vehhabilik veya Pers emperyalizmi için seferber edilen Şiilik üzerinden yapılan değerlendirmeler, “İslam’ın gerçekte ne olduğu” konusunda asla doğru fikir veremez.
HERKES “OSMANLI HUZURU”NU ARIYOR
Yüz yıldır acının her çeşidiyle karşılaşan bu bölgedeki bütün kesimlerin, Osmanlı döneminde yüzyıllarca huzur içinde yaşamış olmasının bir anlamı yok mu?
Farklılıkların kucaklaştığı bu en sancılı coğrafyadaki huzurun asıl tılsımı, Osmanlı’nın hareket tarzını belirleyen yol haritasından kaynaklanıyordu. İşte bu kurallar, her türlü emperyalist ve sömürgeci anlayışı reddeden, Müslüman olduğunu söyleyen herkesi “kardeş” bilen İslam’ın ana ekseni Ehl-i sünnetin akideleriydi.
Bugün Türkiye’nin sergilediği kucaklayıcı, teskin edici ve arabulucu tavır aslında o anlayış ve kültürün uzantısıdır.
3 Mart 1924 günü TBMM’de hilafetin kaldırılmasına muhalif olan mebusları ikna için kürsüye gelen Adalet Bakanı CHP İzmir Mebusu aynı zamanda İttihat Terakki liderlerinden olan Seyid Bey, İslam tarihi kıvamındaki uzun konuşmasında, “Bilirsiniz ki bugün ehl-i sünnet, sıratı müstakim üzerinde bulunan dört mezhepten ibarettir. Sıratı müstakim (doğru yol) bunların gittiği yoldur. Asr-ı saadetten sonra âlem-i İslâm’da muhtelif fırkalar zuhur etmiştir. Onlardan biri de Şia fırkasıdır…” demiş ve devamında Şia hakkında çok daha çarpıcı ifadeler kullanmıştı.
İNÖNÜ “DEVLET SÖZÜ” VERMİŞTİ
Bu cümleler aslında Cumhuriyet’e kadar olan dönemde bütün bu coğrafyadaki yaygın ve resmi “din” anlayışını özetliyordu. Nitekim bu konuşmadan sonra da İsmet Paşa kürsüye gelmiş ve “endişeliler”e, “Hilafetin kaldırılmasıyla ahkam-ı İslamiyye’nin muhafazasında ve icrasında hiçbir eksik olmayacaktır” şeklinde “devlet sözü” vermişti. Ve bu sözün gereğini yapması için de, aynı gün Diyanet İşleri Başkanlığı kurulmuştu. Yani Diyanet’in kuruluş amacı, “Ehl-i sünnet akaidini ve ahkâmını, hilafet hassasiyetiyle muhafaza etmek” idi. Eğer Osmanlı’ya ruh veren bu anlayış iyi temsil edilebilseydi bugün “İslamiyet”in aslında ne olduğu hakkında bu kadar karmaşa yaşanmazdı.
Netice itibariyle, “Barış dinidir, uygulandığı beldeye huzur getirir” diye tarif ettiğimiz İslamiyet, Peygamber Efendimizin ve eshabının yaşadığı İslamiyettir. Bütün Müslümanlar, FETÖ gibi ulusal tehdide dönüşen sapıklıkların da tek panzehri olan bu güzide değeri esas almadıkça, İslam dünyası fitne ve fesattan kurtulmayacaktır
.
Mezhep savaşı nereden çıktı, emperyalistlerin çıkar çatışması
7 Ocak 2020 Salı
Dünya Kasım Süleymani saldırısına kilitlendi. Öldürülen kişi “İran’ın 3. ismi” olunca saldırı; I. Dünya Savaşı’nın başlamasına “gerekçe” olarak gösterilen Avusturya Arşidükü Ferdinand’ın öldürülmesine atıfla, “III. Dünya Savaşı mı başlayacak” endişelerine yol açtı.
Öte yandan bu saldırı Müslümanların kafasını fena karıştırdı. Bu gidişle bölgedeki karmaşa daha da artacak ve bu tür sathî analizlerle nice “itikat cinayetleri” işlenecek.
Bir kere; Kasım Süleymani, Türkiye’nin ve Türkiye’deki gerçek İslam’ın daimî düşmanı olan İran’ın, “insan” şekline bürünmüş hali, Suriye’de aleyhimize yürütülen entrikaların mimarıydı.
KASIM SÜLEYMANİ TERÖRİST DE “MAZLUM KOBANİ” MAZLUM MU?
Ama düşmanımız da olsa bu saldırıyı coşkuyla karşılamak yanlıştır.
Her şeyden önce, başka bir ülkede; o ülkenin bilgisi dışında saldırı düzenlemek egemenlik ihlalidir. Trump’ın “Terörist idi” gerekçesi de samimiyetsizdir. Süleymani “terörist” ise silah manyağı yaptığınız YPG ve “Mazlum“ diye yutturmaya çalıştığınız katil ne peki?
Ayrıca bu saldırı, zaten “barut fıçısı” olan bölgeyi “ateş topu”na çevirmiştir ve bu kaostan bölge büyük zarar görecek, sadece İsrail kârlı çıkacaktır.
Bununla birlikte, Şii acımasızlığını eleştirebilmek için, “Sünniler de adam öldürüyor” gibi bir dengeleme (!), darbeci Kenan Evren’in “Bir sağdan bir soldan astık” şeklindeki sakat mantığına benzer bir adaletsizliktir.
MEZHEP SAVAŞI DEĞİL, İSTİSMARCILARIN ÇIKAR SAVAŞI
İran da ABD gibi emperyalist bir devlettir ve daha fenası bunu inanç istismarıyla yapmaktadır. Ama meselenin derununa inmeden “Mezhep çatışmaları yüzünden bölge bu hale geldi” çıkarımı yapmak, Haçlıların tezgahladığı algı operasyonuna kurban gitmektir. Şii emperyalizminin, S. Arabistan&BAE veya DEAŞ gibi ABD aparatlarıyla yürüttüğü çıkar çatışmasının din ve mezhep ile hiçbir ilgisi yoktur.
“Sahih İslam” anlamında kullanılan “Sünnilik”, İngiliz imalatı Vehhabilikten DEAŞ’a kadar her mazarratın atıldığı bir “sepet”e dönüştürüldü. Cumhurbaşkanı Erdoğan “İslam’ın terörle ilgisi olamaz” diyerek, Batı’yı bu kasıtlı yakıştırmalardan men etmeye çalışırken, içimizdekilerin; Amerika’nın ürettiği bir “maymuncuk” olan DEAŞ’a “Sünni” demesi nasıl izah edilebilir?
FETÖ GİBİ, İSLAMÎ TANIMLARI MASKE OLARAK KULLANIYORLAR
Cemaat, hizmet, mezhep gibi İslâmî mefhumları “Truva Atı” olarak kullanmak sadece FETÖ’nün değil, bütün istismar örgütlerinin taktiğidir. Mesela, ilk iki asırda yaşamış sahabe ve tabiine verilen “selef-i salihîn” ismini de, Vehhabiler; sapık inançları için ambalaj olarak kullanıyor.
“Mezhep” de, yanlış kullanımlarla yozlaştırılarak doğrusu da harcanan bir mefhumdur. Günümüzde çok yaygın olan “Ben sadece Müslümanım, hiçbir mezhepten değilim” ifadesinin, dinî bir karşılığı yoktur.
“Ümmetim 73 fırkaya ayrılacak, yalnız benim ve eshabımın yolunda gidenler kurtulacak” hadis-i şerifinde bildirilen “tek doğru yol”un günümüzdeki izdüşümü Hanefi, Hanbeli, Maliki ve Şafii mezhepleridir. Yani Resulullah ve eshabının yaşadığı gerçek İslam’a ulaşmak isteyen herkes, bu dört güzergâhtan birini takip etmek zorundadır. “Doğrudan Kur’an’dan ilham almak” kulağa hoş gelen (!) ama şeytana hizmet eden bir misyoner oyunudur. Kur’an-ı Kerim’in asıl muhatabı olan Peygamber Efendimizin (sallallahü aleyhi vesellem), iman ve ibadete dair naklettiği bütün bilgiler, bu emin imamlar tarafından kayda alınmış ve bize ulaştırılmıştır.
Bunlar dışındaki; “mezhep” olarak isimlendirilen bütün fırkalar, yanlışlarının dindeki karşılığına göre; bu doğru çizgiden az veya çok uzaklaşmışlardır. Tabii ki hadis-i şerifin işaret ettiği 72 sapkın fırka, İslamiyet çerçevesinde kalanlardır. Yoksa “Dinler arası diyalog” vb. Peygamber Efendimizi inkar noktasına kadar gidenler, elbette İslam’ın da dışına çıkmaktadır.
Bireyin inancı hakkında, kendi beyanı dışında bir yorum yapamayız. Dinimiz de, bir Müslümanı tekfir edenin kendisinin kafir olacağını belirtmiştir. Ama İslam davası güderek insanları yanıltan sapık yolları ifşa etmek Müslümanların aslî görevidir.
Nitekim, ehl-i sünnet alimleri bu anlayışla “hakiki İslam”ı, Peygamber Efendimizden itibaren hiç tahrif olmadan “muhkem” bir devir teslim ile bize kadar ulaştırmışlardır. Ancak günümüzdeki güya din eğitiminde aşılanan, “Sen neden bir Ebu Hanîfe olamayasın” ciddiyetsizliği, gençlerimizi bu değerli külliyeden istifadeden mahrum bırakmaktadır.
Oysa bu kritik akaid bilgilerini, CHP’nin tek parti diktatörlüğü dönemine kadar, hilafet düşmanı İttihatçılar dahi biliyordu.
Bu konudaki ilginç bir vesikayı paylaşacağım yazıda buluşmak üzere
.
“Libya’ya gitmeyelim” demek, “Akdeniz’e girmeyelim” demektir
2 Ocak 2020 Perşembe
“Başka ülkelere asker göndermeyelim” söylemi ilk bakışta çok “havalı” görünüyor. Öyle ya… Askerlerimiz onun-bunun hatırı için niye ölsün ki!
Ne var ki bunlar, ancak; dünyada olup bitenden haberi olmayan “uzaylılar”ın söyleyebileceği boş laflarıdır. Yahu zaten, “Savaş olsun, insanlar ölsün” diyen insan bile olamaz. Biz emperyalist vampirlere “Nolur gelin, etrafımızı ateşe verin” diye çok mu yalvardık?
Rüya âleminde yaşayan bu ucuz istismarcıların can simidi “Yurtta sulh, cihanda sulh” sözüdür. Bakın işte, içimiz dışımız “barış” olmuş; mesele bitmiştir! Mustafa Kemal, “Bunlar, ‘Hazır ol cengü cidale, eğer ister isen sulh-ü salâh’ sözünü anlamaz” diye tercüme etmesine rağmen, Bektaşi’nin; “Namaza yaklaşmayın” vurdumduymazlığıyla basitleştirerek, “Etrafınızı ateş çemberi sararsa siz kafanızı yorgana gömün” şeklinde anlayacaklarını bilseydi bu sözü söylemezdi. Yoksa “Libya Çölleri”nde ne işi vardı!
YUNAN KARDEŞİNİZ KAPIDA…
Yıllarca “Yunanlıyla kardeş olduğunuzu” mısralara döküp haykırdınız, hatta sigara paketlerine bile “Barış” yazıp güvercin kondurdunuz da ne oldu? Gördüğünüz gibi “Barış” demekle barış olmuyor. Siz “Ege’nin altın çağını” beklerken Yunan kardeşiniz, bize karşı Haçlı Seferi düzenlemek için Avrupa’da “şövalye” devşiriyor.
Benim Ege ve Akdeniz sahillerinde siftahım yok ama siz bu kafayla giderseniz, o size çok yakışan:) deniz sefalarınızı zor yaparsınız.
Gerçi siz “Yunan kardeşiniz”le “rakı ve Rum şiveli kahkahalar” eşliğinde girersiniz denize; olan yine bize olur…
1 MART’TA BAŞLADI BU MODA
Bu “Tezkereye hayır” modası 1 Mart 2003’te başladı. O gün ABD’nin, “bir komşu Müslüman ülkeyi işgaline hayır” dediklerini iddia edenler o ülkedeki Müslümanlar’ın bugünkü haline bakınca hiç sorumluluk hissetmiyor mu acaba? O sığ bakış, Amerika’nın Irak’ta canının istediği gibi at koşturmasının yolunu açmışlardır. O tezkere geçse ve Türk askeri Irak’a girseydi, durumun bu kadar vahimleşmesine asla izin vermezdi. Zaten başta Sayın Abdullah Gül olmak üzere o günkü “Hayır”cıların ileri gelenlerinin bugün bulundukları konum da durumu yeteri kadar izah ediyor.
SURİYE’DE NE İŞİMİZ VARMIŞ?..
Bugün TBMM’de “Libya Tezkeresi” görüşülecek. “Yurtta Sulh Korosu” yine tozpembe tablolar çizecek ve “Libya çölünde ne işimiz var” diyecek. Bunlar, Suriye’deki harekatlar için de sırf milletin tepkisinden korktukları için “içleri yana yana” evet oyu kullanmışlardı. Ama harekâtlar esnasında Kılıçdaroğlu, “Suriye’de ne işimiz var” istismarını yaptı. Oysa bugün Kilis’te, Ceylanpınar’da, Hatay’da; hatta İstanbul’da, Ankara’da vatandaşlarımız rahat uyku uyuyabiliyorsa, CHP’lilerin; ortakları HDP ile yaptıkları engellemelere rağmen Mehmetçiğin gerçekleştirdiği o harekâtlar sayesindedir. Hesap vermek gibi bir erdemi olmayan Kılıçdaroğlu, Suriye konusundaki bu ucuz istismarlarıyla yüzleşmeden şimdi de Libya işin aynı popülizmi yapıyor.
HDP’YE DESTEĞİ TERCİH ETTİLER
“Libya’da ne işimiz var” korosu, Türkiye merkezli düşünme kabiliyeti gösteremiyorsa bari Rusya’nın Libya’da ne işi olduğunu öğrensin. Akdeniz’de kıyısı bile olmayan Rusya, buradaki ulusal çıkarlarını sağlama almak için aylardır Libya’da, hem de meşru yönetimi devirmeye çalışan bir darbecinin saflarında savaşıyor.
***
Ülkenin ve milletin menfaatlerini korumak sadece iktidarın görevi değildir. Bu “Yurtta Sulh Korosu” sırf kirli ittifak küresini kırmadan 2023’e taşıyabilmek için Türkiye’nin geleceğine değil, HDP hıyanetine destek vermeyi tercih etmiştir.
Hele “İYİ milliyetçi Parti” HDP birlikteliğini nasıl hazmediyor bilmiyorum.
Bu kervan yürüyecek ama milletin meclisinde sergilenen bu millet düşmanlığı da, tarihin kara sayfalarında yerini alacaktır.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
.
Artık gölgemizle değil, gövdemizle dijitaldeyiz...
31 Aralık 2019 Salı
Gazeteciliğe, gazetelerin en büyük değişimi yaşadığı bir dönemde başladım. Yıllardır mürettiphanede kurşun hurufatla hazırlanıp tipoda basılan gazeteler “ofset sistemi”ne geçiyordu. “Haber” dışındaki her şey değişmişti. Ama asıl “gazetecilik” dediğimiz, haberin oluşumu ve sunumu yine “insan” odaklıydı ve sonucu belirliyordu.
***
Gazeteler şimdi de büyük bir değişim sürecinde. İletişim çağında yaşayan ve “haber”e günde bir defa değil; anında ulaşmak isteyen günümüz insanı için, o “çok gelişmiş” ofset sistemi de yetersiz kaldı. Üstelik de, artık mesele, “baskı sistemi”nden çok daha öte boyutta. Bizim kuşak gazetecilerin çok hoşuna giden “Gazete okumanın zevki başkadır” tesellisi hızla azalmakta ve yerini, “elini kirletmeden gazete okumayı sevenler” doldurmaktadır.
Uzatmayalım, bizim gibi hurufat, pikaj hatta Mac kuşağı gazetecilere zor gelse de, bu büyük değişim artık kapıyı zorlamaktadır.
Artık, sürdürülebilir ve aktif gazetecilik ancak dijital platformda mümkündür.
STAR YENİDEN DOĞUYOR
Star gazetesi özellikle Gezi Kalkışması ile birlikte medyada gözlemlediğimiz “dökülme dönemi”nde, vatan ve millet menfaatlerini esas alan bir duruş sergilemiştir. FETÖ’nün; bütün frekansları karıştırdığı bir ortamda, izlediğimiz millî yayın yörüngemiz sebebiyle yoğun saldırılara ve tehditlere maruz kaldık ama asla yolumuzdan dönmedik. Türkiye’nin yürüttüğü “yeni tip istiklâl mücadelesi”ne; ölümüne katkı verdik.
Star’ın bugünlere gelmesinde emeği geçen herkese, özellikle; fedakârca destek veren mesai arkadaşlarıma şükranlarımı sunuyorum.
Yaşadığımız dönem, Türkiye’nin hâlâ “millet iradesinin sesi” olacak mecralara ihtiyaç duyduğunu göstermektedir. Onun içindir ki Star, bu zaruri değişimi gerçekleştirerek, bu millî göreve devam edecektir.
Artık, çok daha aktif ve dinamik bir Star ile huzurunuzdayız. Haber ve analizlerimizi size ulaştırmak için artık günde bir defa kalkan treni beklemeyeceğiz. Yazarlarımız, “gün” veya “karakter” sınırlamasından kurtulacak, yorumlarını sizlerle kesintisiz paylaşacak. Velhasıl, dijital teknolojinin avantajlarını kullanarak, gazeteciliğin sınırlarını zorlayacağız.
Bundan sonra günün her anında beraberiz ve bizi böyle daha çok seveceksiniz.
Onun için, günlerdir “Star’dan kurtuluyoruz” diye elini ovuşturan şer yelpazesinin hevesi kursağında kalacak.
Çünkü Star bitmiyor, yeniden doğuyor.
KALİTE, FARKI BELİRLEYECEK
Bakmayın bu dönemde dijital haberciliğin, “kes-yapıştır” gölgesinde kaldığı için fazla gelişemediğine. Özgün içerik, kaliteli haber ve isabetli yorum ihtiva eden mecralar, istismarcıların tasallutundan kurtulacak ve kalitenin; karşılık bulduğu dönem mutlaka başlayacaktır. İşte o zaman, Star gibi habercilik derinliğine ve kültürüne sahip mecralar açık ara önde olacaktır.
“Star zaten dijitalde vardı” diyebilirsiniz ama bundan sonrası çok daha farklı olacak. Şimdiye kadar dijitalde gördüğünüz Star, “manuel Star”ın gölgesiydi. Ama artık “gövdemizle” dijital ortama taşınıyoruz.
“Görüşmek üzere” demiyorum, çünkü; artık hep beraberiz…
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
‘Türkiye zirvede geri adım attı’ diyen kasıtlı değilse cahildir
6 Aralık 2019 Cuma
Çarpıcı dış gelişmeler yaşadığımız son dönemde sık sık, “Allah Türkiye’yi büyük bir felaketten korumuş, ya bu dönemde ülkeyi Kılıçdaroğlu yönetiyor olsaydı…” diye aklımdan geçiyor.
Siyasetçi veya partili biri değilim. Tam aksine dış politikada siyaset yapılmasını ayıplarım. Türkiye’nin menfaatleri söz konusu olduğunda, her türlü siyasi ve ideolojik farklılıkları bir kenara bırakarak “Türkiyelilik” ortak paydasında birleşilmesi ve meseleye buradan bakılması gerektiğini düşünürüm. Yani, bir gün Kılıçdaroğlu da Türk milletinin menfaatlerini gerçekten savunursa “Helal olsun” demeyen namerttir.
Ama biraz zor galiba…
Yıllardır söylediği “Suriye bataklığında ne işimiz var” sözü diline pelesenk olmuş ki, Türkiye’nin Libya’da merkezî hükümeti destekleme çabalarına da aynı alışkanlıkla karşı çıkarak aynı nakaratı “Libya’da ne işimiz var” şeklinde tekrarlamıştı:
Kısa bir süre sonra Türkiye, Libya ile “asrın anlaşması”nı imzaladı.
“Ne işimiz varmış gördünüz mü Kemal Bey” diyeceğim ama benimki de laf sanki. “Doğu Akdeniz’de ne işiniz var, boşuna para harcıyorsunuz” diyen de bunlar değil miydi zaten?
MACRON'UN PLANI TUTSAYDI...
Londra’daki NATO Zirvesi Türkiye açısından çok kritik bir zamanda gerçekleşti.
Haçlı-Siyonist ittifakın yüz yıllık oyununu bozduğumuz için üzerimize çullanmalarına sebep olan Barış Pınarı Harekatı hâlâ devam ediyor.
İkincisi Amerika’nın, biraz küllenmiş gibi görünen S-400 öfkesi de, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın daha 15 gün önce gerçekleşen Washington ziyareti sırasında yeniden harlandı. Ki, özellikle S-400 meselesi tam da “NATO’nun can damarı” bir konuydu. Fransa ve Yunanistan’ın öncülüğünde yapacakları bir kulis sayesinde, “NATO için asıl tehdit, NATO’nun en büyük hasmından S-400 almaktır” algısını; zirvenin göbeğine oturtabilirlerdi.
Nitekim Macron’un; Londra’daki “S-400 boşboğazlıkları”na bakılırsa, “NATO’nun beyin ölümü gerçekleşti” çıkışının, aslında devamı zirve sırasında, “NATO’nun katili Türkiye’dir” şeklinde gelecek bir operasyon olduğu anlaşılmaktadır.
HAÇLI KISKACINA HAZIRLANIYORLARDI...
Bitmedi… Avrupa’nın son öfkesi Doğu Akdeniz konusundadır ki, öncekilerin tamamını geride bırakacak seviyededir. Tam Doğu Akdeniz’de “Biz gaz çıkaralım, Türkiye kenardan izlesin” oyunun son perdesini çekiyorlardı ki, Türkiye’nin son çalımıyla yere yığıldılar ve bağırsaklarındaki Libya gazını çıkarmak için kıvrandıkları bir sırada gerçekleşti NATO Zirvesi…
Velhasıl Türkiye’yi Londra’da “Haçlı kıskacı”na alabilirlerdi.
***
Sözü uzatmadan basit bir soru soracağım: Londra’daki zirve boyunca, Macron’un çabalarına rağmen; S-400 meselesi veya Avrupa’nın asıl kuyruk acısı olan Barış Pınarı ve Akdeniz harekâtlarımız hakkında tek adım atabildiler mi?
Peki bu çok normal bir sonuç mu? Yani elini vicdanına koyan ve birazcık dürüst olan bir kişi “Bu konuların Londra’da gündeme gelmemesi çok normal” diyebilir mi?
O halde, sizce bu muhteşem sonuç nasıl alındı?
Aklını hırsına esir edenler ne kadar anlar bilmiyorum ama Türkiye açısından birer “diplomatik zafer” olan bu neticeler, Türkiye’nin zirve öncesindeki “Baltık vetosu” stratejisi sayesinde alınmıştır.
Ayrıca bu konuda da geri adım atılmamış, NATO; kendi beyanı ile bağlanmıştır.
Anlayanlar, anlamayanlara anlatsın; tabi anlatabilirlerse…
.
NATO asıl; kendi bünyesindeki “radikal Hristiyan” problemini çözmelidir
3 Aralık 2019 Salı
NATO, 1949 yılında, Hristiyan ülkeler tarafından “Haçlı ittifakının silahlı gücü” olarak kurulmuştur, sembolü de “yıldızlaştırılmış Haç”tır. Nitekim NATO o dört köşe yıldızın işaret ettiği şekilde, dünyanın dört bir yanına askerî birlikler konuşlandırırken aynı zamanda “askerî misyonerler” de göndermektedir. Bu misyonerler hem Türkiye dışında tamamı Hristiyan ülkelere mensup askerlerin dinî ihtiyaçlarını karşılamak hem de Hristiyanlığı yaymakla görevlidir.
Her ne kadar 29 üyesi var ise de bütçenin yüzde 75’ini doğrudan Amerika karşıladığı için NATO=ABD şeklinde düşünmek daha doğrudur.
NATO asla bir savunma paktından ibaret değildir. Amerika, üye ülkelerin savunma sanayilerini ve askerî güçlerini NATO üzerinden kontrol etmekte ve bu sayede, 28 ülkenin iç ve dış politikalarını çerçevelemektedir. Yani Amerika NATO sayesinde, üye ülkelerin ordu ve istihbarat teşkilatlarını dizayn etmekte, hatta uzaktan yönetmektedir. Son dönemde Türkiye’ye yönelik aşırı öfkenin sebebi, izlediğimiz dış politika ve savunma stratejisiyle bu kıskacın dışına çıkma çabamızdır.
Darbelerin anası NATO...
NATO’nun ilk yıllardaki hedefi komünizm fırtınası idi ki, Türkiye’nin üyeliği de bu ortak tehdidin getirdiği bir mantık evliliğiydi ama bu ilişki Türkiye’yi hiç mutlu etmedi.
Çünkü, tehditleri bertaraf etmek için girdiğimiz NATO, bizim için “asıl tehdit kaynağı” oldu. “Dış düşmanlardan korusun” diye üye olduğumuz NATO 27 Mayıs 1960, 12 Eylül 1980 ve 28 Şubat 1997 darbelerini organize etmiş, 15 Temmuz’da ise gizli işgal planını devreye sokarak “dışarıdaki düşman”ın yapamadığı hıyaneti yapmıştır. NATO karargahları “Türkiye’yi nasıl çökertiriz” sorusuna cevap arayan, bunu planlayan ve uygulayan merkezlere dönüştü. Bizi temsil etmeleri için gönderdiğimiz Kemalist ve FETÖ’cü subaylar ise tıpkı Jön Türk satılmışları gibi “onların çocukları” olarak dönmüşlerdir.
Üye olmayan İsrail’in NATO’daki kontrol gücü, Türkiye’den kat kat fazladır. Çünkü en kritik noktalara yerleştirilmiş Siyonistlerin asıl görevi İsrail’in menfaatlerini gözetmektir.
NATO’nun maskesi düştü
“Görünen düşman”ın yok olmasıyla, NATO’nun maskesi düştü ve gerçek kimliği olan “Haçlı ruhu” ortaya çıktı. Bunu da gizlemeyen örgüt, 1990 yılında İskoçya’da yapılan NATO zirvesinde, İngiltere Başbakanı Thatcher’ın “NATO’nun yeni düşmanı İslam’dır”sözleriyle dünyaya ilan etti.
Nitekim ilk askeri tatbikatta “düşman kuvvetleri” için, Kızılordu’yu temsilen kullanılan “kırmızı”dan, İslamiyet niyetine “yeşil”e dönüşmüş, böylece Haçlı Seferleri’ndeki Tapınak Şövalyelerinin görevini, “NATO askerleri” resmen üstlenmişti.
Bunu kamufle için “NATO’nun hedefi İslam değil, İslamî terördür” yalanı kullanıldı. Oysa kendilerine “Müslüman görüntüsü” vererek İslamiyet’i kemiren teröristler, bizzat Batı tarafında üretilip kullanılmakta olup, asıl mağdur Müslümanlardır.
Daha doğrusu Haçlı-Siyonist ittifakı, Sovyet tehdidinden sonra “İsrail’in güvenle genişlemesi” hedefini yönelik küresel bir operasyon başlattı. NATO’nun patronu Amerika kısaca “İslam dünyasını hallaç pamuğu gibi atacağım” diyordu. Bunun gerekçesi de, birkaç ahmağın gerçekleştirdiği “11 Eylül saldırıları”nda; 3 bine yakın sivil feda edilerek oluşturuldu.
Terörle savaşacaklardı, kanka oldular
ABD BaşkanıW. Bush’un, “Bizim yanımızda olmayan terörün yanındadır” sloganıyla İslam dünyasına karşı başlattığı harekâtın ilk hedefi olan Afganistan’ı 18 yılda bitirdikten sonra, “savaşmak için” gittikleri Taliban ile masaya oturdular. 2003'te “kimyasal silah var” yalanı ile Irak'ı işgal ettiler, milyonlarca Müslüman öldü, Irak yerlebir oldu ve halk birbirini yer hale geldi. Demokrasi getirmek için(!) girdikleri Suriye’nin hali ise ortada. Afganistan ve Irak işgallerini bizatihi Başkan Bush “Modern Haçlı Seferleri” olarak nitelemiştir.
Özetle, 2001’de terörle mücadele(!) için yola çıkan Amerika, şimdi terör örgütleriyle omuz omuza Müslümanlarla savaşmakta; bunu da NATO ile yapmaktadır.
Bu yüzden Türkiye’yi hiçbir zaman gerçek üye olarak görmemiş, sadece kullanmak istemişlerdir.
New York’un göbeğindeki sun’i saldırılar yüzünden NATO’yu devreye sokarak dünyaya savaş açan Amerika, en büyük risk altındaki NATO üyesi olan Türkiye’nin yıllardır boğuştuğu terör örgütlerine karşı kılını bile kıpırdatmadığı gibi onlarla ittifak yapmıştır. Türkiye’yi, NATO’nun hasmına yakın olmakla eleştirirken, kendisi Suriye’deki üsleri NATO müttefikine değil, hasmına teslim etmiştir. Çünkü Haçlı ittifakı her ittifakın üzerindedir. Müttefikimiz Almanya’nın komutanları, Kudüs’ü İngilizler işgal edince zil takıp oynamışlardı.
Önce dürüst olmalı
NATO gerçekten kendini güncellemeli ve bu kirli oyuna son vermelidir.
“İslamî terör” diye bir problem yoktur. Her toplumda olabileceği gibi İslam dünyasında da radikaller olabilir ama bunları kullanan yine emperyalist Haçlılar’dır. Günümüzde insanlığın ve barışın karşısındaki en büyük tehdit, Haçlı-Siyonist ittifakın; ulusal çıkarları için “devletleştirdiği” terör örgütleridir. Onun için NATO gerçekten kuruluş amacına hizmet etmek istiyorsa Müslümanları teröristleştirme çabalarından vazgeçip, gerçek teröristlerle mücadele etmelidir.
Dünyanın asıl problemi “Radikal Hristiyanlar”dır ve daha da vahimi, bugünkü Avrupa ve Amerika’yı bu radikal Hristiyanların yönetiyor olmasıdır. NATO’yu oluşturan devletler gerçekten barış istiyorsa önce kendileri “Haçlı” zihniyetini bırakıp, terör örgütlerine “terör örgütü” muamelesi yapmayı öğrenmelidir.
Bütün bunlar, “NATO’dan çıkalım” sonucu doğurmamalıdır. Asıl o zaman Türkiye, NATO’nun açık düşmanı olur ki, “Radikal Hristiyanlar”ın amacı da budur.
.
Erdoğan düşmanlığınız bu pisliği örtmeye yetmez, temizleyeceksiniz...
26 Kasım 2019 Salı
Rahmi Turan, sermayesi birkaç valiz dolusu çıplak kadın arşivinden ibaret bir gazeteci (!) idi. İnternetle birlikte o “sermayesi” de bitince “Erdoğan düşmanları panayırı”nda idare ediyor. Bu durum onu çok “kullanışlı” hale getirdiği için malum komplonun üzerine atlamış. Efendim “aslında her haberde kanıt ararmış ama arkadaşına güvendiği için ilk defa hataya düşmüş!” Ama sen zaten fotoğraflara göre yazılmış senaryolarla gazete yapardın. Sen kadınlarla ilgili haberleri; albümlerinden aşırttığın fotoğrafın “cazibesi”ne göre değerlendiren bir istismarcısın.
Tabi, bu pis olayda Rahmi Turan bir tetikçi. İhanet zincirinin halkaları asıl geriye doğru gittikçe büyüyor.
***
Önce gazetesi... Manşet belirleme kriteri Erdoğan düşmanlığı olan bu gazete yönetimi, acaba Rahmi Turan’ın yazısındaki bu “büyük balığı”(!) fark etmedikleri için mi manşete taşımadı, yoksa kokusunu aldıkları için mi “pisliği” o köşe dışına taşırmadı?
İNFAZIN SORUMLUSU GAZETE...
Yayın tarzları ve bizzat açıklamalarıyla, “Bu işin bizimle hiç ilgisi yok, Rahmi Turan’ın meselesi” diyorlar. Hatta bu algıyı güçlendirmek için Muharrem İnce’nin CHP’den hesap soran açıklamalarını 9 sütuna üç satırlık manşet bile yapmışlar.
Rahmi Turan da gazeteyi kurtarmak için dün “SÖZCÜ” güzellemesi yapmış. Onlar bağımsız imiş, kimse müdahale etmezmiş...
Geç bu palavraları beyefendi. Yıllardır “sorumsuz” yayıncılığı “bağımsız” yayıncılık diye yutturmaya çalıştınız. Yazar, doğru bilgi üzerine istediği yorumu yapabilir. Ama başkasına iftira atmaya ne yazarın hakkı vardır ne de yönetimin... Kaldı ki, 1. sayfayı tahsis etiğiniz birinin yazdıkları doğrudan gazeteyi bağlar.
Yani bu infazdan Sözcü yönetimi de sorumludur, Rahmi Turan’ı kurban vermekle kurtulamazlar.
BU SEFER İŞİ ÇOK ZOR...
İlk gün “Rahmi Turan’ın yazısı ile beni irtibatlandıran herkesi mahkemeye vereceğim” diye meydan okuyup, mum sönünce “Kılıçdaroğlu konuşmazsa ben konuşacağım” noktasına gelen Talat Atilla hakkındaki mütalaayı size bırakıyorum.
Ve sıra turpun büyüğünde... Fox Tv’de, “Şaşırmadım, doğrudur ama isim veremem” deyip bunun üzerine de “Erdoğan CHP’yi bölmek istiyor” iftirasını bina eden Kılıçdaroğlu, Muharrem İnce’nin şok açıklamalarından sonra tamamen çamura battı. Gerçi Hürriyet kurtarmak için çok çaba sarf etmiş ama nafile. Merak eden, Kılıçdaroğlu’nun iki beyanını yan yana getirip karar versin... Zaten Kılıçdaroğlu’ndan dürüstlük beklemek boşuna. O, testere gibi tek yönlü çalışan bir iftira makinasıdır. Bugüne kadar (bir kısmını geçenlerde yazarımız Ahmet Kekeç hatırlattı) sayısız yalanı delindi. Hangisi hakkında dürüst bir açıklama yaptı?
CHP sözcüsü de tam başkanına layık.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın restine rağmen “Olay yüzde 100 doğru” diyen Öztrak’ın, şimdi bu “doğru”yu açıklaması beklenirken, İnce’nin ifşaatları üzerine, partililere “Konuşmayın” talimatı veriyor. Ve hâlâ “Saray operasyonu” nakaratlarıyla durumu geçiştirmeye çalışıyor. Adama “Sen ne içiyorsun, Rahmi Turan’a o yazıyı ‘saray’ mı yazdırdı” diye sormazlar mı?
GELELİM YANDAŞLARINA…
Kendinden menkul bir ombudsman (!) vardı. Bu beyefendi, Rahmi Turan’ın yaptığı yayın yoluyla itibar katliamı hakkında ne dedi? Her şeye maydanoz olan biri böyle bir konuda üç maymunu oynuyorsa bir daha sakın ağzını açmasın.
Bir de “tarafsız” ama kendileri gibi düşünmeyeni toy tavuğa çevirmeye çalışan ekran yorumcuları var. İlk günlerde yakaladıkları herkese “Rahmi Turan’ın yazısına ne diyorsun” diye soruyor, döndürüp döndürüp “Erdoğan CHP’yi bölmek istiyor” algısını işliyorlardı.
Peki bunlar, gazetecilik açısından çok çarpıcı bir hal alan bu konuyu aydınlatmak için daha fazla kurcalamaları gerekirken neden geçiştirmeye çalışıyor?
Tam tersi bir durum olsaydı acaba nasıl davranırlardı?
Bu kriteri, ortalıkta “gazeteci” diye dolaşan herkese uygulayın ve ne kadar “tarafsız” olduklarına siz karar verin.
Çünkü aynı konuyu, kişiye göre farklı değerlendirmek ahlaksızlıktır.
.
Yazarlar
>
Nuh ALBAYRAK
>
Umarım yeni ‘Atatürkçü maskeli darbeci generaller’ görmeyiz
YAZARLAR
Köşe Yazarları ve Köşe Yazıları
Nuh ALBAYRAK
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Umarım yeni ‘Atatürkçü maskeli darbeci generaller’ görmeyiz
22 Kasım 2019 Cuma
Yaşar Büyükanıt’ın toprağı bol olsun ama “sıradan” bir insan olmadığı için elbette icraatlarını sorgulayacağız.
***
Türk milleti 1960’tan bu yana garip bir kısır döngü yaşıyor. “Asker olsun” diye yemeyip yedirdiği, giymeyip giydirdiği evlatları, “general” olunca birden bire millete düşman kesiliyor. Dinî ve millî değerlerimizi, düşmandan koruması için ordunun başına geçenler, tam aksine; onlarla işbirliği yapmaya başlıyor.
Sonrası malum…
Bir anda bütün millet Cumhuriyete ve laiklik ilkelerine “düşman” oluverir! Müslümanlar günde beş defa “Bu rejimi nasıl deviririz” diye düşünür, kadınlar Atatürk düşmanlığını gizlemek için başörtüye bürünür!.. Ülkenin büyük bir tehditle karşı karşıya kaldığını gören (!) asker derhal harekete geçer. Yargıda, siyasette, medyada hazır bekleyen “dava arkadaşları” ile birlikte “Atatürk’ü, rejimi ve laikliği kurtarma (!) harekâtı” başlatırlar.
Millet “Düşman diye savaş açtığın benim ben…” diye çırpınadursun, komutanlar teröristlerle mücadeleyi bile bir kenara bırakarak “Türk ordusunun önceliği PKK değil, irtica (?) ile mücadeledir” der, medyaları da bunu manşet yapar.
Ve bir gece bakarsınız “Bizde disiplin her şeydir” diyen komutanlar, milletini koruması için verilen silahları millete doğrultarak, amirlerine emir vermeye başlar. Sonra da uzaklardan bir fısıltı gelir kulağınıza: “Bizim çocuklar başardı…”
Siz ihanetin boyutlarının okyanus ötelerine kadar uzandığını öğrenince bir kere daha şok olursunuz. “Biz büyüttük ama meğer bunlar başkasının çocuğuymuş; bu nasıl olur” diye dövünür durursunuz…
Darbe orkestrasının şefiydi…
Bence Büyükanıt bu zincirin son halkasıydı.
Çünkü öncekilerin uyguladığı “darbeye giden yol haritası”nı o da aynen uyguladı. Hatta sadece silah arkadaşlarını değil, darbe orkestrasının sivil üyelerini de çok iyi yönetti.
Medya, aynen 28 Şubat’ta olduğu gibi 27 Nisan öncesinde de taşları ince ince döşedi. “Görev emri” üzerine üniformalarını giyen Ertuğrul Özkök, çoktan atışa başlamıştı bile. Mesela 19 Nisan tarihli Hürriyet, “23 Nisan Provokasyonu” başlığıyla provokasyon yapıyordu. Efendim, “Yıllarca 23 Nisan kutlamalarına sahne olan Ankara Atatürk Spor Salonu'nda ilk kez bir Kur'an okuma yarışması yapılacak”mış… Bu yaygara üzerine (nedense) yarışma iptal ediliyor ama Hürriyet aynı konu, 29 Nisan günü, “Yine O Kafa” başlığıyla tekrar gündeme getiriyor ve “28 Şubat” göndermesiyle askeri uyarıyor: "23 Nisan günü başkentte Kur'an okuma yarışmasını organize eden AGD, 28 Şubat’ta Sincan'da tankların yürümesine neden olan 'Kudüs Gecesi'ni düzenlediği için kapatılan Milli Gençlik Vakfı'nın devamıdır."
***
Ve 27 Nisan… Medya ve “sivil yargı”nın “367 şart” nakaratlarıyla gelinen 27 Nisan’da göz yaşartan bir işbirliği sergileniyor! Darbeler mağduru Demirel ve Özal’ın siyasi varisleri “Meclis’i boykot ediyoruz” diyerek oylamaya girmiyor. Böylece Gül hakkındaki oylamanın tartışmalı hale gelmesi sağlanarak, CHP’ye “Al da at” pası veriliyor. CHP de “çalışılmış” bir atakla topu hemen Anayasa Mahkemesi’ne atıyor.
TSK da, teknolojinin nimetlerini kullanarak, Büyükanıt’ın “Bizzat yazdım” dediği muhtırayı sitesinden paylaşarak, sağlı sollu devam eden bu ataklara, “Korkmayın; arkanızdayız” mesajıyla “ara gazı” veriyor.
Ertuğrul Özkök de endişeli
Ertuğrul Özkök, bu muhtıranın verildiği gecenin sabahında “Bunları şuurlu söylüyorum” notuyla yazdığı yazısında “sivillerin bu süreci iyi yönetemediği”nden (?) bahsediyor ve “askerin dile getirdiği eleştirileri ben de taşıyorum” diyor. Dilinin ucuyla “böyle askerî müdahaleler bize yakışmaz” demiş gibi yapıyor ama “hâlâ 28 Şubat’ı savunan bir insan olarak” yazının başından sonuna kadar “AKP”yi dövüyor. (Şimdilerdeki“Ben döneğim” ifşaatları (!) sadece konjonktür gereği kamuflajdır, Ertuğrul Özkök hâlâ aynı yerdedir, köşesinde itibar arayanlara duyurulur.)
Bitmedi, CHP Genel Başkanı Deniz Baykal da aynı gün AYM’yi, “367’ye gerek yok derseniz çatışma çıkar” diye uyarıyor.
Ve AYM belki de tarihinin en hızlı kararını vererek 1 Mayıs’ta, “Evet, 367 şart” diyerek görevini yerine getiriyor.
***
Velhasıl önceki darbelerde olduğu gibi resmî-sivil bütün unsurlar görevlerini yine eksiksiz yerine getirmişlerdi ama bu sefer “aynı sonuç” çıkmadı. Hatta bu kalkışma sonrasında millet bizzat duruma el koyarak; iradesini bu vesayetçilerin ipoteğinden kurtardı.
“Darbe”nin tek eksiği asker…
Yanlış anlamayın, “İhanet tamamen bitti” demek istemiyorum. 15 Temmuz 2016’da muhatap olduğumuz ihanetin vahametini “darbe” kelimesi bile ifade edemez. O geceki kalkışma, yedi düvel lejyonerlerinin; patronları adına giriştiği bir işgal hareketiydi. Ancak bu aşağılık Haçlı-Siyonist işbirlikçileri de yine TSK’daki aşırı İslam düşmanlığının oluşturduğu “zaaf”ı kullanarak bu noktaya gelmişlerdi. Şimdi ise TSK’da, “Büyükanıt’ın küçük versiyonları” olan Kemalist maskeli darbeci kalıntıların yoğun desteğiyle, FETÖ’cüler ayıklanıyor.
Ama bizim FETÖ karşıtlığımız ile bunların “FETÖ öfkesi” birbirinden çok farklı. Bizim gerekçemiz olan “FETÖ’nün din ve millet düşmanlığı” onların umurunda bile değil. Tam aksine düne kadar gerçek Müslümanlara karşı birlikte mücadele ettiler.
Onlar, “Ergenekon mağduriyeti”ni kullanarak, TSK’da eski inisiyatiflerini tekrar elde etmeye çalışıyor.
Umarım ilgili birimlerimiz bu noktaya dikkat ediyordur.
Çünkü, “medya ve Meclis’teki darbeci partnerleri” onları bekliyor
.
Yazarlar
>
Nuh ALBAYRAK
>
Karşımızdaki küresel bela 'algı savaşı' değil, 'algı terörü'dür...
YAZARLAR
Köşe Yazarları ve Köşe Yazıları
Nuh ALBAYRAK
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Karşımızdaki küresel bela 'algı savaşı' değil, 'algı terörü'dür...
15 Kasım 2019 Cuma
Uluslararası ilişkilerimizde yoğun bir “kavram kâbusu” yaşıyoruz.
PKK’nın, yetmiş iki milletten oluşan bir terörist örgüt olduğunu, Kürtlerin bağımsızlığı için mücadele etmediğini, tam aksine; en büyük zararı Kürtlere verdiğini 30 yıldır anlatamıyoruz.
PYD’nin; o bölgedeki Kürtleri zorla kovduğunu söylüyor, “Türkiye’de farklı etnik kökenlere mensup 3.5 milyon Esad mağduru mülteci var ama 350 bin de PYD mağduru Kürt var” diyoruz ama kimse duymuyor.
İnsanın çıldırası geliyor. Batı dünyası sanki uzayda yaşıyormuş gibi bu gerçeklerin hiçbirini anlamıyor. Avrupa’dan Amerika’ya herkes, teröristlere ısrarla “Kürt” diyor. İlk düğme “yamuk” iliklenince de, devamındaki her adımda bu yamukluk katlanarak artıyor. “Türkiye Kürtlere karşı askerî harekât düzenledi” oluyor, “Neden Kürtleri öldürüyorsunuz” soruları peş peşe geliyor, azılı bir terörist “Kürt general” yapılıyor!
DEAŞ bitti yalanı bitmedi
Sadece bu mu?
Türkiye, hem insana hem İslam’a düşman olan DEAŞ ile mücadele için yırtınıyor ama bunu görmeyen (!) Batı “Türkiye DEAŞ’a destek veriyor” diye bir yalan atıyor; herkes buna inanıyor.
Daha nice örnekler var…
Peki, nedir bu kör döğüşünün sebebi? Biz derdimizi anlatamıyor muyuz?
***
Maalesef o kadar basit değil. Tam aksine, hâlâ doğruları anlatmak için dil dökmemizin beyhude bir çaba olduğunu düşünüyorum.
Batının kamuoyu değil ama yöneticileri, siyasetçileri, gazetecileri bunları çok iyi biliyor.
“O halde neden böyle davranıyorlar” derseniz, “Haçlı genleri”nin gereğini yapıyorlar. Asırlar önce Anadolu’da Müslümanları kılıçtan geçiren şövalyelerle, bugün; gözümüzün içine baka baka “Türkler, Suriye’de Kürtleri katlediyor” iftirasını atanların sadece kostümleri ve “silah”ları farklıdır.
Savaşlar çok değişti
Bugün artık emperyalist operasyonlar “algı”lar üzerinden yapılıyor. Bazı kritik bölgelerde gördüğümüz silahlı çatışmalar, algı savaşları ile elde edilen sonuçların sahada tescilinden ibarettir.
Ama Türkiye’nin son yıllarda muhatap olduğu dış operasyonlar, algı savaşının da ötesindedir. Zira hiç tasvip etmesek de “savaş” dediğimiz eylem en azından; kendine has hukuku olan bir mücadele biçimidir. Dolayısıyla “algı savaşı” da meşru çerçevede yürüdükçe söylenecek fazla bir şey yoktur.
Ama bize uygulanan şey; algı savaşı değil bir “algı terörü”dür.
Ve ne yazık ki, Türkiye; iki ciddi problem sebebiyle bu “algı terörü” ile mücadelede zorlanmaktadır.
Birincisi, bu yapılanın Türkçesi “yalan ve iftira”dır.
Doğrular üzerinden yürütülen kampanyalar çok yıpratıcı dahi olsa söyleyecek sözümüz olamaz. Ama bizi kuşatan Batı kaynaklı bu saldırıların ne kadar doğru bilgilere dayandığına herkes kendisi karar versin.
Diğer problemimiz ise bu saldırılara karşı koyması gerekenlerin büyük bölümünün; maalesef saldırganlarla birlikte hareket etmesidir. Bu savaş yönteminin en berbat tarafı, cephelerin; Çanakkale’deki gibi net olmaması sebebiyle ülkenizdekilerin de size ateş edebilmesidir.
Ülkeyi yönetmeye talip olan muhalefet lideriniz, “PYD terör örgütü değil, vatanını kurtarmak için örgütlenmiş bir oluşumdur” diyorsa veya teröriste “Kürt savaşçı” deniyorsa elin Haçlısına ne diyebilirsiniz ki?..
***
İşin özü şu: Dünyanın en belalı coğrafyasında yer alan Türkiye’nin en zayıf halkası “yerli ve millî bir ortak payda” oluşturamamasıdır.
Asıl “beka meselesi” de budur.
.
Yazarlar
>
Nuh ALBAYRAK
>
Amerika gezisi, Barış Pınarı Harekâtının devamıdır
YAZARLAR
Köşe Yazarları ve Köşe Yazıları
Nuh ALBAYRAK
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Amerika gezisi, Barış Pınarı Harekâtının devamıdır
8 Kasım 2019 Cuma
Muhaliflerin “Gitme” tempolarına rağmen, sağduyu ile hareket eden Cumhurbaşkanı Erdoğan, ABD davetini kabul ettiğini açıkladı.
Doğrusu da buydu. Milletini seven yöneticiler nefsini değil, millî menfaatleri önceler.
Sayın Erdoğan meseleye sathî yaklaşarak, “Gitmiyorum” deseydi Kılıçdaroğlu gibi müzmin muhaliflerinden takdir alabilir, çoğumuzun yüreği soğuyabilirdi. Ama ABD ile ilişkilerimiz kopma noktasına gelir ve bundan da Türkiye zarar görürdü.
Devletlerarası ilişkilerde en olumsuz noktada bile diplomasinin sürdürülmesi esastır. İçimizdeki uyanıklar bu ilkeyi, eli kanlı Esad için bile çalıştırmak istemiyor mu?
Bunun ötesinde, bu dönemdeki liderler diplomasisinde Türkiye açık ara avantajlıdır. Çünkü Erdoğan’ın diplomatik tecrübesi ve görüşmelerin ağırlık merkezi olan Suriye/Ortadoğu konusundaki tarihî birikimi, Putin ve bir miktar da Merkel dışındaki liderlerde mevcut değildir. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu birikiminden kaynaklanan özgüveni karşısındaki Trump, Macron ve Johnson gibi “çömez”lerin işi oldukça zordur. Nitekim Macron ve Trump bu sıkıntılarını dile getirmişlerdir.
Yani Allah muhafaza eylesin; Kılıçdaroğlu gibi “İttihatçı” zihniyetli mirasyediler bizi temsil etmediği sürece diplomasiden kaçmak sadece muhataplarımızın işine yarar.
Tepki göstermeyelim mi?
Peki ABD’nin küstahlıkları karşılıksız mı kalsın?
Elbette kalmasın ama roller de birbirine karıştırılmasın.
Bu dönemde emperyalist devletler, operasyonlarını algılarla yürütüyor. Bizim de sahadaki ve davadaki haklılığımızın masada tescili, askerî ve diplomatik çabalara verilecek toplumsal desteğe bağlıdır.
Yani, Mehmetçik kendisine verilen görevi en iyi şekilde yerine getirmiş ve beklemeye geçmiştir. Devleti yönetenler de bu başarıyı realize etmek için diplomasi harekâtını sürdürmektedir.
Medya ve siyaset kesimi başta olmak üzere bu ülkede yaşayan herkes bu çok yönlü millî mücadelede yerini alarak borcunu ödemelidir.
Bu görev çok önemlidir. Amerika ve Avrupa, sömürge ilkelliğini hâlâ sürdürme başarısını(!) askerî gücüne değil, toplumun; ulusal çıkarlar için; yönetenlere verdiği desteğe borçludur.
Biraz samimiyet…
Cumhurbaşkanı Erdoğan’a “ABD’ye gitme” gibi ergen davranışı tavsiye edenler, neden kendileri ABD’nin terör destekçiliğine ve Türkiye karşısındaki kaypaklığına tepki göstermiyor?
Suriye’nin toprak bütünlüğü karşısındaki en önemli engel olan YPG işgaline karşı harekât düzenleyen Türkiye’ye, “toprak bütünlüğünü ihlal” eleştirisi yapan içimizdeki samimiyetsizler, Suriye’nin petrol bölgesini; göstere göstere işgal eden ABD’ye neden tek kelime söylemiyor?
Hakeza, sürekli “Suriye ile görüş” sakızı çiğneyenler, petrol yataklarının ABD tarafından işgal edilmesine hiç ses çıkarmayan Esad’a neden “Böyle devlet mi olur” demiyor?
Devlette siyaset olmaz
DEAŞ’a karşı verdiği etkili mücadele ile bu kullanışlı “İngiliz Anahtarı”nı Batılı istismarcıların elinden alan Türkiye’ye, “IŞİD’den kaçıyor” çamuru atmak, Türkiye’nin DEAŞ ile mücadele etmediği veya Barış Pınarı’nın DEAŞ ile mücadeleyi zaafa uğrattığı yalanlarıyla saldıranların değirmenine su taşımaktır. Bari DEAŞ ile mücadele için canın veren şehitlerden utanın.
Erdoğan’a olan kin ve öfkesinin etkisiyle, Türkiye düşmanı emperyalistlerle yan yana gelmekten hiç utanmıyor, sonra da “ABD’ye tepki”den bahsediyorlar.
Hülasa, Sayın Erdoğan’ın gerçekleştireceği ABD gezisi, Barış Pınarı Harekâtının devamı niteliğindedir.
Bunlar devlet meselesidir. Onun için Washington’dan en iyi sonuçlarla dönülmesi için üzerine düşeni yapmayanların Mehmetçik güzellemeleri çirkin bir istismardan ibarettir.
.
ABD’ye cumhurbaşkanı değil, siz tavır koymalısınız
5 Kasım 2019 Salı
Bu günlerde herkes “Cumhurbaşkanı, 13 Kasım’da Amerika’ya gitmeli mi, gitmemeli mi” konusunu tartışıyor.
Görüntüye bakılırsa “Gitmeli” ve “Gitmemeli” diyenler yüzde 50-50 gibi. Hatta beyninin yarısı “Gitmeli”, diğer yarısı ise “Gitmemeli” diyen çok insan var.
Görünen o ki, Cumhurbaşkanı Erdoğan oldukça zor bir karar verecek, Allah yardımcısı olsun.
Benim fikrimi merak eden varsa peşinen söyleyeyim, bu ziyaretin yapılması gerektiğini düşünüyorum.
Elbette tavır konmalı
“Gitmesin” diyenler, “ABD’den peş peşe gelen hasmane adımlar karşısında hiçbir şey yokmuş gibi davranılmamalı, gereken tavır konmalı” diyorlar ki çok haklılar.
Amerikalılar, PKK/YPG teröristleriyle ilmek ilmek ördükleri hıyanet ağlarını darmadağın etmemize fena bozuldular ve “cinnet psikolojisi”yle ellerine ne geçerse üzerimize fırlatmaya çalışıyorlar. Yaptıkları, güçlü bir devlet tepkisinden ziyade, yenilgiyi hazmedemeyen mahalle kabadayısını hatırlatıyor. Açıkça “Biz ne istersek onu yapacaksınız” diyorlar.
Müflis Yahudi misali; kirli defterlerini karıştırarak buldukları “bayat Ermeni çorbası”nı tekrar ısıtıp önümüze getirmeye çalışıyorlar. Hatta bu sefer ağzımızı yakmak için ısıtmıyor; kaynatıyorlar!
Bunlar T.C. vatandaşı değil mi?
ABD’nin bu küstahlıkları elbette karşılıksız kalmamalı, tavır konmalıdır.
Ancak ne gariptir ki, “Erdoğan tavır koymalı, bu davete gitmemeli” diyenlerin büyük kısmı, bize yıllardır çektiren ABD’ye hiç tavır koymamış; hatta yanında yer almışlardır.
“Erdoğan ABD’ye tavır koymalı; gitmemeli” diyen Kılıçdaroğlu, acaba bugüne kadar ABD’ye hiç tavır koydu mu? Tam aksine, harekâtlarımızı bir ABD ve yandaş devletler, bir de CHP ve yandaşları engellemek için yırtındı.
Kılçdaroğlu, Fırat Kalkanı Harekâtı’nda, “Çocuklarınız El Bab’da boşuna ölüyor, orada ne işimiz var” diyerek, ucuz tahrik peşinde koştu ama neyse ki şehit yakınları itibar etmedi.
Zeytin Dalı başladığında, Kılıçdaroğlu’nun “ezan düşmanı” yardımcısı, “Cihatçı gruplarla Suriye’ye girmeyin, başınıza iş açarsınız” saçmalıklarıyla ÖSO’ya çamur atıyor; “Türkiye kendi başına girsin” diyordu. Oysa bunun, Suriye’de bizi işgalci durumuna düşüreceğini bal gibi biliyordu. Sonunda “hendekteki arkadaşları”nı korumak için bizzat sahaya inen Kılıçdaroğlu, “Sakın Afrin’e girmeyin, perişan olursunuz” diyerek PYD ve ABD adına göz korkuttu, tehdit savurdu.
Sadece destekler göründü
Barış Pınarı’nda da durumun farklı değildi. Tezkereye “içi kan ağlayarak ‘evet’ dedi” ama asla desteklemedi. Mutabakattan sonra bütün dünya, Erdoğan’ın diplomatik zaferini konuşurken Kılıçdaroğlu, günlerce “mektup çevirerek” zaferi gölgelemeye çalıştı. Oysa bu tavrı, Mehmetçiğin gayretlerine ihanettir.
Zira bu harekâtlar, askerî ve diplomatik bölümleriyle bir bütündür. Yedi düvelin iftira ve algı operasyonlarına karşı verilen mücadeleyi de sonuna kadar desteklemeyenlerin, “Mehmetçiği destekliyoruz” sözü aşağılık bir takıyyeden ibarettir. Çünkü Mehmetçiğin sahadaki başarısı, masada perçinlenebildiği kadar gerçektir.
Bırakın bu ucuzlukları...
“Erdoğan gitmeyip, tepki koymalı” diyen bu ucuz kahramanlar, Amerikalı yöneticilerin sergilediği, “Teslim olun, rahat edin” terbiyesizliğini gerçekten önemsiyorlarsa, hiç kıvırmadan; adam gibi tepki gösterecekler. Yıllarca emperyalizm düşmanlığı taslayıp da, sırf Erdoğan’ın karşısında olmak için Amerika’yı desteklemekten vazgeçecekler.
Çok sevdikleri Batı’yı neden örnek almıyorlar? Azil sürecini başlatan Pelosi’nin, Paris’te; Trump’ı soran gazetecilere “Ülke dışında başkan hakkında konuşmuyorum” ilkesini, Avrupa’daki muhalefet ve medyanın ulusal konulardaki şartsız desteğini neden hiç görmüyorlar?
Türkiye’yi gerçekten önemseyenler ABD’ye tepki koymalı, Cumhurbaşkanı da bu desteğin gücüyle gidip masaya oturmalıdır.
. xx
29 Ekim tamam da, ‘29 Nisan’a ve özellikle de ‘29 Mayıs’a ne oldu? ‘FETİH BAYRAMI’NIN TAM ZAMANI
29 Ekim 2019 Salı
Batılı devletlerin ulusal operasyonlarında sembol ve algıların rolü, olgulardan daha fazladır. İşlerine gelmeyen çarpıcı gerçekleri unutturur, yalanlardan inşa ettikleri kendi gerçekleriyle yollarına devam ederler.
Özellikle de İngilizler...
Kut’ül Amare zaferi, I. Dünya Savaşı’nın bütününde bir anlam taşımasa da, İngilizlere karşı kazanılmış olması başlı başına anlamlıdır.
Osmanlı komutanına rüşvet teklif etmeye kadar her türlü hileye başvurmalarına rağmen, 143 gün süren kuşatmadan sonra 29 Nisan 1916 tarihinde general Townshend ile birlikte 4 general, 481 subay ve 13.300 İngiliz askerinin topyekun teslim olmasıyla kazandığımız bu muhteşem zafer, “diğer milletlerin kendilerine hizmet için yaratıldığını” düşünen İngilizlerin karizmasını çizen bir utanç olmuştur.
Nitekim ülkede infiale sebep olan bu hezimeti, İngiliz tarihçisi James Morris,"Britanya tarihindeki en aşağılık şartlı teslim" olarak tanımlamıştı.
Oysa bizim yerimizde İngilizler olsaydı Kut’ül Amare Zaferi’ni, bütün mağlubiyetlerini kapatan bir örtü olarak kullanırlardı.
Peki, biz ne yaptık?
Kaynaklar, “1952 yılına kadar ‘Kut Bayramı’ olarak kutluyorduk. Fakat Türkiye'nin NATO'ya girmesinden sonra İngilizlerin baskısıyla bu bayram kaldırıldı ve ilgili bilgiler tarih kitaplarından silindi” diyor.
Bazıları, böyle bir kutlamayı kaynaklarda bulamadıklarını söylüyor. Oysa niye bulamadıkları, cümlenin sonunda izah ediliyor.
Asıl bayram 29 Mayıs’tır
Gelelim ayıbın en büyüğüne...
Bir fethimiz var ki ne Kut’a benzer ne de Çanakkale’ye. Çağ kapatıp çağ açan bir zafer. Bütün hakan ve komutanların, o “kutlu müjdeye” mazhar olma yolunda ömür tükettiği bir zafer.
26 Ağustos 1071’de Anadolu’nun kapılarını açan Türkleri, tekrar Orta Asya’ya göndermek için seferber olan Haçlıların, öfkelerine esir olmasına sebep olan bir zafer.
Bu muhteşem zafer son yıllarda, coşkulu programlarla anılmakla birlikte, şanına yakışan “29 Mayıs”ın “millî bayram” olarak kutlanmasıdır ki, en geniş tabanlı birlik-bütünlük sembolü olacaktır.
Yine İngilizler engelledi
Bu konu Osmanlı’dan bugüne zaman zaman gündeme gelmiş, zaman zaman teşebbüs edilmiş, ancak çoğunlukla İngilizlerin müdahalesi sonucu hayata geçememiştir.
Mesela fethin 500. sene-i devriyesi olan 1953 yılında Demokrat Parti İstanbul’un fethine çok önem vermiş ve kutlamalar için çok büyük hazırlıklar yapılmıştı. Ancak, İngilizlerin, “Yunanlılarla artık dost olduk, bu kutlamaları yapmayın” ricası (!) üzerine son anda vazgeçildi.
Şehit mezarlarının ihyasına kadar çok geniş kapsamlı hazırlıklara rağmen, son anda hükümetin kutlamalara katılmayacağı açıklanmış ve Başbakan Menderes de o gün Ankara’da kalmayı tercih etmişti. Bu kararında, Kraliçe II. Elizabeth’in taç giyme törenine katılmak için ertesi gün Londra’ya gidecek olmasının bir etkisi var mıydı bilmiyoruz.
Son zaferlerimizin tescili olur
Ezanı esaretten kurtarmak için canını feda eden bir başbakan neden böyle davrandı bilmiyorum. Belki de o dönemde hem Haçlı güruhuyla hem de içerideki vesayetçileriyle aynı anda savaşmaya gücü yetmedi. Ancak aradan 70 yıl geçti ve köprünün altından çok sular aktı. Artık İstanbul’un fethini millî bayram olarak kutlamamızı engelleyen sebepler büyük ölçüde geçersiz hale geldi.
AB’den İsrail’e ve Mısır’a kadar bütün Türkiye düşmanlarını üzerimize salmaya çalışan, FETÖ darbecilerine yataklık yapan Yunan’ı mı üzmemek için gizleyeceğiz bu muhteşem zaferi?
29 Mayıs’ın “Fetih Bayramı” olarak kutlanması, belki “Zulüm 1453’te başladı” diyen satılmışların ıstırabını arttırır ama hem büyük fethin tapusu, hem de son yıllarda Haçlı-Siyonist ittifakına karşı elde ettiğimiz başarıların tescili olacak. Aynı zamanda İstanbul’u geri alma hayaliyle, dünyanın her köşesinde Müslümanlara saldıran Haçlı şövalye kalıntılarına da en güzel cevap olacaktır.
.
Mehmetçik Suriye’de çarşafı kaldırınca ortaya neler çıktı neler…
18 Ekim 2019 Cuma
Barış Pınarı Harekâtı daha on günü doldurmadan hem Türkiye’nin “güvenli bölge” hedefine ulaşmasını sağladı hem de Suriye’nin geleceği konusunda yeni bir dönem başlattı.
***
Suriye’de sekiz yıldır; emperyalistlerin, dünyanın en kritik bölgesindeki ulusal çıkarlarını kotarmaya çalıştığı “yeni model bir dünya savaşı” yürütülüyordu.
Bizim at gözlüklüler istediği kadar “Türkiye şöyle davransaydı böyle olurdu” gibi berbat ezberlerini tekrarlayıp dursun, Türkiye bu gidişatı asla değiştiremezdi. Çünkü orada “Büyük İsrail” projesinin tamamlanmasından Rusya’nın sıcak denizlere inmesine, Fransa’nın sömürüsünü sürdürmesine, Doğu Akdeniz’deki enerji yataklarının paylaşılmasına kadar; her devletin farklı menfaatleri çarpışmaktadır.
Bu menfaatler bazen örtüşmekte, bazen çatışmaktadır ama tamamının mutabık olduğu tek konu, “Çok olmaya başlayan Türkiye’nin önünün kesilmesi”dir.
Çünkü Birinci Dünya Savaşı’nda, Enver Paşa’nın müttefikleri(!) dahil; o veya bu taraftaki bütün devletler ve “devlet kurmak için kenarda bekleyen sinsi sırtlanlar” Osmanlı’nın büyük mirasını gasp etti. Gerçek miras sahibi olan Türkiye son yıllarda yeniden ayağa kalkınca da paniklediler.
İşte ABD’nin oluşturduğu PYD terör koridoru, sahada görünen ve görünmeyen bütün tarafların operasyonlarını rahat yürütmelerini sağlayan koruyucu bir “kemer” gibiydi.
Zira en büyük zararı gören Türkiye’nin Suriye’de olamaması tamamının işine geliyordu. Bu engellemeyi, ilk yıllarda “içimizdeki müttefikleri” FETÖ’ye yaptırdılar. Sayın Erdoğan’ın, “Terör örgütünü kaynağında kurutalım” talimatlarını Fetullahçılar, Kılıçdaroğlu ve avanesinin hâlâ tekrarladığı, “O bataklığa girersek asla çıkamayız” entrikasıyla engelledi. Ancak devletteki “FETÖ ipoteği” kalkınca Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı harekâtları yapılabildi.
Her iki harekât da “DEAŞ ile mücadele için Suriye’deyiz” balonunun patlatılması ve “Türkiye’yi bypass koridoru”nun Akdeniz’e ulaşmasının engellemesi bakımından elbette çok önemliydi ama yine de, o “koruyucu kemer”in yan çeperlerinden birkaç taş düşürme mesabesindeydi. Bu kemerin asıl“kilit taşı” Fırat’ın Doğusundaki PYD koridoru idi.
Harekât her şeyi ortaya çıkardı
İşte Barış Pınarı Harekâtı bu kilit taşını düşürdü. Başka bir ifadeyle Türkiye, üzerlerindeki çarşafı sıyırmaya başlayınca, acayip manzaralar ortaya çıktı.
“Sen NATO üyesisin, NATO hasmından S-400’ü nasıl alırsın” diyen ABD, Menbiç’i elinde tutamayacağını anlayınca, (söz verdiği halde) Türkiye’nin kontrolüne geçmemesi için, NATO sınırındaki en kritik yeri, “NATO düşmanı”na teslim etti. “Bu harekât DEAŞ ile mücadeleyi zaafa uğratır” diyenler, kapıları açıp DEAŞ’lılara, “Kaçın” diyen YPG’ye tek kelime etmiyor.
Daha bir ay önce BM’ye mektup yazarak, “Bu SDG bir aldatmacadır, PKK/PYD’nin ta kendisidir ve Amerika/İsrail adına çalışan bir terör örgütüdür. Suriye’nin bir metrekaresinde bile barındırmayacağız” diyet Esad rejimi, o teröristleri bertaraf ederek Suriye’nin toprak bütünlüğünü korumaya çalışan Türkiye’nin önüne dikilerek teröristlere kalkan oluyor.
İşte bunun için de bu absürt ilişkilerde yakalananlar, Türkiye’yi engellemek için her yola başvurdu.
Ambarglar, tehditler, külhanbeyi ağzıyla mektuplar...
Ama bunların hiç biri Türkiye’yi yolundan döndüremedi. Kararlılığımızı nihayet anlayan Amerika’nın, Trump’a zikzaklar çizdiren “derin evanjelist” ekibi kalkıp Türkiye’ye geldi. Saatler süren görüşmelerden sonra, Amerika, harekâttan önceki şartlarımızın tamamını hatta fazlasını kabul etti. Nitekim Amerika medyası da bunu teyit etti.
Çünkü devam ettikçe onlr daha açığa düşecek, kendi ülkelerinde bile rezil olacalardı. Onun için bu harekât mutlaka bitmeliydi!
Elbette şaşırmıyoruz…
Büyük başarı elde ettik ama daha gidilecek çok yol var. Bu başarının devamı birlik ve beraberliğimizi muhafaza etmemize bağlıdır.
Bu harekâtı ve sonrasında atacağımız adımları baltalamak asla ifade özgürlüğü değildir.
HDP’nin terörist avukatlıkları, “Bunlar zaten belli” diyerek geçiştirilemez. Herkes durduğu yere göre muamele görmelidir.
Bu yüzden CHP ve İYİ Parti, ucuz ve samimiyetsiz takıyyelerle hâlâ durumu idare ettiklerini zannetmesinler. Bu harekât, onların üzerindeki örtüyü de kaldırıp atmış, gizli ittifaklarını tamamen ortaya çıkartmıştır. Şimdi, “Bu işgaldir” diyen Türkiye düşmanları ile ilişkilerini devam ettirecekler mi yoksa bu vatanda yaşamanın asgarî gereğini yerine getirecekler mi?
HDP’yi meclise taşıyarak, milletin kürsüsünden askerimize hakaret ettiren Kılıçdaroğlu hâlâ, “demokrasiyi güçlendirdiğini” mi düşünüyor?
Kandil aparatı Demirtaş’ı ziyaret için sıraya giren demokrasi münafıkları acaba hâlâ “Onur duyuyoruz” diyorlar mı?
Millet bu soruların cevabını lafla değil; icraatla vermenizi bekliyor.
Çünkü sözün bittiği yerdeyiz…
.
Harekât, ABD derin devleti ile paralel yapılar arasındaki gizli savaşı alevlendirdi...
15 Ekim 2019 Salı
Barış Pınarı Harekâtı başladığından bu yana tabii olarak en fazla ABD’nin tutumunu; Başkan Trump’ın çelişkili açıklamalarını konuşuyoruz. Fakat bu konudaki değerlendirmelerin çok yüzeysel kaldığını görüyoruz.
ABD’deki “Yahudi etkinliği”ni biliyoruz. Hatta yaygın olan “İsrail, Amerika’nın şımarık çocuğudur” sözünün yerine, “ABD, İsrail’in emir kuludur” demek daha doğrudur. 1947’de Filistin’e “sığıntı” olarak yerleştirilen İsrail, ABD ve Batı’nın sınırsız himayesi sayesinde bu hale gelmiştir. Ayrıca, hayallerindeki İsrail de henüz bu değildir. Irak ve Suriye’nin karıştırılıp parçalanması başta olmak üzere, Mısır darbesinden 15 Temmuz hıyanetine kadar; bölgemizdeki bütün operasyonlar İsrail’in “son şeklini” alması içindir.
Amerika ve Avrupa’nın 35 yıldır sürdürdüğü PKK desteğine ilaveten, son yıllarda abandıkları “PYD terör devleti” kurma çabası, bu sevdanın final sahnesidir.
PYD projesinin amacı, Irak, İran ve Türkiye’den koparılacak parçalarla; “Büyük Kürdistan” dedikleri “Küçük İsrail”i kurmaktır.
O zaman Kürtler, İsrail’in sınır bekçiliğini yapacak, Yahudiler de İsrail’i “Vadedilmiş Topraklar”a kadar rahatça uzatacak.
Bu planın ilk aşamaları, Suriye ve Irak’ın işgaliyle tamamlandı. Son adım da PYD projesiyle atılacaktı.
ABD’ye rağmen ABD desteği...
Ancak projenin, topyekun devlet iradesiyle yürütüldüğünü söylemek yanlış olur. ABD devletinde, ezici bir Siyonist hakimiyeti olduğu bilinen bir gerçek ise de, “Amerikalılık” anlayışının gelişmesiyle birlikte, “Her şey İsrail için” tutumu, her kuruş vergisinin hesabını soran Amerikalılar nezdinde, “Yeter artık” noktasına gelmiştir.
2003 yılı Haziran ayında, 2004 başkanlık seçimi için Demokratların aday adayları Yahudi Joe Lieberman ile bir dönem partinin genel başkanlığını da yapmış olan Howard Dean, aday belirleme surecinde bir TV tartışma programına katılmışlardı. Lieberman’ın, sonu gelmeyen İsrail’e yönelik vaatleri karşısında daha fazla dayanamayan Dean, “Affedersiniz siz ABD’ye mi başkan olacaksınız yoksa İsrail’e mi” diye sormuştu. Üstelik Howard Dean’in karısı da Yahudi idi.
Daha da önemlisi, paralel yapıların yoğun istilasına maruz kalsa da; “ABD derin devleti” daha fazla taşıyamayacakları bu “İsrail kamburu”ndan kurtulmak için mücadele etmektedir.
Ne var ki bu, kolay bir dönüşüm değildir. Biz bir tanesini yıllardır devletten temizlemeye çalışıyoruz. Oysa “ABD FETÖ’leri”nin kökleri çok daha “derin”de, dalları çok daha “yüksek”lerdedir.
PYD, “paraleller”in eseri...
Bütün manevralarına rağmen Trump, uzun zamandır devam eden bu “derin” mücadelenin en çarpıcı figürü olmuştur.
Bunun için Trump’ın amansız bir İsrail karşıtı olması gerekmiyor. Meseleye Amerikalıların çıkarları açısından bakması yeterlidir. Ortadoğu’da sadece İsrail için harcanan trilyon dolarlar ve akan kandan sonra ABD’nin ne kazandığı sorulmalıdır. Oysa bugün, ABD’nin ekonomik ve siyasi çıkarları, “Ortadoğu’yu bırak, Uzakdoğu’ya bak” diye bas bas bağırmaktadır.
Sadece PYD süreci bile, ABD yönetimi içindeki bu mücadeleyi görmek için yeterlidir.
Tamamen İsrail menfaatlerine yönelik olan “PYD Projesi”, devletin zaman zaman en üst seviyede ortaya koyduğu aksi yöndeki iradeye rağmen, Haçlı-Siyonist ittifakın, Pentagon ve diğer devlet kurumlarındaki Neocon şövalyeleri tarafından ısrarla sürdürülmüştür. Ancak diplomasi çerçevesinde sonuç alamayan Türkiye’nin, ulusal güvenlik kaygılarını eyleme dönüştürmesi, ABD’deki bu derin savaşı da su yüzüne çıkarmıştır.
Trump yavaş yavaş ayıklıyor
Hatırlarsanız Trump, geçen Aralık ayında, Cumhurbaşkanı Erdoğan ile yaptığı S-400 görüşmesinden sonra “ABD’nin amacı DEAŞ’ı yenmekti, bunu da başardık, askerlerimizi Suriye’den çekeceğiz” demişti. Ama paraleller tarafından ablukaya alınınca geri adım atmak zorunda kalmıştı. Ancak, sonrasında askerî ve sivil bürokraside önemli ayıklamalar yapan Trump, Sayın Erdoğan ile yaptığı “Barış Pınarı” konulu görüşmesinden sonra yine “Suriye’den çekiliyoruz” demiş ve bu sefer çekilme hemen başlamıştır.
Ayrıca Trump’ın, “7 bin mil uzaktaki bu saçma savaşa son vermeliyiz. Türkiye’nin 30 yıldır mücadele ettiği PKK’yı destekledik” gibi sözleri, ABD’deki İsrail yanlısı paralel devlet yapılarına indirilmiş ağır darbelerdir.
Trump’ın tutumunu, sürekli sıkıştırılan “azil kıskacı”, FETÖ’nün tazyikiyle daha da azan “Kongre canavarı” ve meydanlara yansıyan “seçim baskısı” dikkate alınarak değerlendirilmelidir.
Tabii ki PYD projesi “Haçlı-Siyonist ittifak” tarafından yüz yıldır yürütülen operasyonların finali olduğu için paralel cephe kolay pes etmeyecek ve devamı için her yola başvuracaktır.
Derin ABD harekâtı destekliyor
Gelen bütün gürültü-patırtı ve tehditlere rağmen, Türkiye’nin YPG’ye karşı yürütmekte olduğu bu harekât, İsrail’i taşımaktan yorulan “derin Amerika” için ilaç olmuştur. Trump’ın, “bela” olarak algılanan, “DEAŞ ile mücadeleyi Türkiye üstlendi” açıklaması da aslında Suriye’de bulunma gerekçelerinin kalmadığını ilan etmektir. Dostumuz(!) Putin’in, “IŞİD’çiler hapishanelerden kaçabilir” açıklaması, Türkiye’ye çok daha büyük bir darbedir. Sanki DEAŞ’ın, PYD kontrolünde olması daha güvenli! Tam aksine, bu harekât başladıktan sonra DEAŞ konusunda inisiyatifin Türkiye’de olması bizim için de Avrupa için de sağlıklıdır.
***
Durum böyleyken, “Erdoğan, Trump’a neden cevap vermiyor; aklım almıyor” diyen Kılıçdaroğlu’nun, Türkiye’yi neden ısrarla, “Trump bizi sırtımızdan bıçakladı. Artık bölgede yolumuza yalnız devam edeceğiz” diye ateş püsküren İsrail’in yanına iteklediğini de benim aklım almıyor.
.
Mehmetçik YPG’yi vuruyor, neden CHP’nin içi yanıyor?
10 Ekim 2019 Perşembe
Fırat’ın doğusuna harekât yaklaşınca, “tanıdık” bir müzmin hastalık yine nüksetti.
Türkiye 30 yıldır terörle mücadele ediyor. PKK/YPG’nin yanı sıra, son yıllarda ABD imalatı DEAŞ ve ABD aparatı FETÖ ile mücadele de eklendi.
Anlayacağınız Marksist lejyonerlerden, “Allah adına”(!) Müslüman öldüren “sarıklı şövalyeler”e veya “alnı secdeden kalkmayan”(!) “İngiliz askerleri”ne kadar; farklı kılıklara bürünen bütün terör örgütleriyle; sınırsız dış desteğe rağmen başetmiştir, bu harekâttan da yüzünün akıyla çıkacağından kimsenin şüphesi olmamalıdır.
Aslında Türkiye, kendilerinin de “terör örgütü” dedikleri halde her türlü desteği veren İngiltere, İsrail, Fransa, Almanya, İtalya, Amerika, Rusya, Suriye, Irak, İran, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri ile savaşarak PKK’yı bitirme noktasına getirmiştir.
Neden uzun sürdü?
Türkiye, bütün bu yoğun desteğe rağmen bu istismarcı örgütü, çok daha kısa sürede tarihin çöplüğüne gömebilirdi.
Çoğunu Kürtlerin oluşturduğu 50 bin insanımızı katleden, Türkiye’yi milyarlarca lira zarara sokan PKK, 30 yıllık ömrünü dış destekten ziyade, bizatihi devletten ve toplumun bir kesiminden aldığı desteğe borçludur.
PKK, CHP diktatörlüğünün ırkçı politikalarının eseridir.
Bir yandan Kürtlere zorla, “Türk’üm…” dedirtirken, diğer yandan da askerî okullardaki Güneydoğulu öğrencileri evine gönderen tek parti diktatörlüğünün ektiği fitne tohumları, çok geçmeden bu milletin kucağına nur topu gibi bir “Kürt Meselesi” vermiştir.
Sonraki iktidarlar da, baş edemedikleri en zalim bürokratları cezalandırmak için “sürgün bölgesi”ne göndererek Kürtleri cezalandırmıştır.
PKK’lı terörist ile Kürtleri aynı kefeye koyan askerlerin insanlık dışı muamelelerini de buna eklerseniz, “Devletin Kürt gençleri dağa göndermek için elinden geleni yaptı” tespitimizi abartılı bulmazsınız.
PKK’nın tohumlarını CHP attı
Yani PKK, CHP’nin ektiği, sonra gelenlerin de sulayıp “gübreleyerek” itinayla büyüttüğü bir hıyanet ağacıdır.
PKK ile mücadelenin en kritik aşaması, bunun bir “Kürt meselesi” olmadığının anlaşılması ve anlatılması dönemidir. Çünkü terörün bitmesini istemeyenler özellikle “Kürt Sorunu” diyorlardı. CHP’nin hazırladığı terör raporunun adı bile “Kürt Sorunu Raporu”ydu.
Bugün geldiğimiz noktada, devletin teröre; dolaylı da olsa destek verdiğini söylemek mümkün değildir. Merhum Özal’dan itibaren doğru teşhis konmuş, Sayın Erdoğan ile birlikte de doğru tedavi hızlanmıştır.
Ancak, “Teröre karşıyız” türü yuvarlak lakırdılarına aldırmayın; PKK terörünün baş mimarı olan CHP ve yandaşlarının desteği aynen devam ediyor.
Ve bu destek, terör örgütüne yönelik harekâta girişildiği bu tür günlerde daha da artıyor. Üstelik de “Askerimiz ölmesin” gibi hiç kimsenin “hayır” diyemeyeceği argümanlar üzerinden çirkin ve sinsi bir destek yürütülüyor. “Suriye bataklığında ne işimiz var” ifadesi, “O bataklıktaki pislikler ülkemize aksın” demektir. “Çözüm” olarak “Suriye ile görüşün” diyen CHP ve ulusalcı kafalar, karşımızda bir “devlet” olmadığını bilmeyecek kadar ahmak olamazlar. Her şeye rağmen halk düşmanı Nusayri diktatörlüğünü “devlet” olarak görüyorlarsa, neden sekiz yıldır Esad’a “Madem devlet isen, bizim masum evlatlarımızı katleden teröristleri ülkende barındırma” demediler?
Bunların hepsi hikaye… Asıl bataklık, Kılıçdaroğlu’nun “Erdoğan karşıtı herkesle anlaşma politikası”yla HDP ve PKK’ya yanaşmasıdır. Dikkat edin, CHP 7 Haziran’dan bu yana, PKK’ya karşı adam gibi bir tavır koyamıyor. Tam aksine Kılıçdaroğlu ve etrafında bıraktığı bir avuç mezhepçi marjinal, bu çok önemli harekâtı zaafa uğratmak için yırtınıyor. Tezkereyi, “içi sızlayarak” onaylamak bu durumu asla değiştirmez.
Allah’ın izniyle bu harekâtın askerî bölümü hakkında endişeye mahal yoktur. Asıl endişe edilmesi gereken, askerimizin; canı pahasına yürütmekte olduğu bu önemli mücadeleyi zaafa uğratmaya çalışan bu zihniyet ve onların medyadaki temsilcilerinin, Haçlı müttefikleriyle birlikte yürütecekleri kirli operasyonlardır.
Vatanını ve milletini seven herkes bu “İstiklâl Mücadelesi”ne tam destek vermelidir.
.
Anaların ahı; asıl HDP’leşen CHP’yi derinden sarsacak
13 Eylül 2019 Cuma
Dışarıdan yoğun destek alan PKK’ya karşı sadece silahlı mücadele asla yeterli olamaz.
Nitekim dağdaki toplam terörist sayısını birkaç defa etkisiz hale getirdiğimiz halde bu beladan kurtulamadık.
Gelinen noktada gelişen askerî yeteneğimizin yanı sıra, devletin yaptığı önemli “düzeltmeler”in de ciddi katkısı oldu. Önce “Kürtler” ile “terör örgütü” net çizgilerle ayrıldı, sonra da PKK ile en sert mücadele yürütülürken Kürtlere ise inadına ekonomik, siyasi ve kültürel açılımlar yapılarak istismar bataklığı kurutuldu.
İttihat ve Terakki’nin “Sadece Türklük üzerine kurulu ulus devlet” saçmalığından miras kalan ve tek parti döneminde daha da abartılan uygulamaların kökü kazınmış, Kürtlerin hayatını kolaylaştıran önemli adımlar atılmıştır. Siyasi iyileştirmelerle de Kürtler “kaçak-göçek siyaset” yapmaktan kurtarılmıştır.
Millet şans verdi, HDP nankörlük etti
Kürt siyasetine Türk milleti de çok değerli bir kredi verdi. Hatırlayın, 7 Haziran 2015 Genel Seçimlerinde ortaya koydukları “Türkiye’nin partisi” tavrı ve özellikle de “Bize yetki verin, terörün gerekçesini ortadan kaldıralım” söylemlerine millet büyük teveccüh gösterdi.
Selahattin Demirtaş’ın, “PKK’ya silahı ancak ben bıraktırabilirim” iddiasını ciddiye alan millet, yüzde 6’lık etnik ağırlıklı oy kesitini Türkiye geneline yaydı ve yüzde 13’e çıkardı.
Ama maalesef HDP sözünde duramadı. Daha seçim akşamı Kandil devreye girdi ve onur kırıcı bir azar ile Demirtaş’ın kulağını çekti ve maalesef Demirtaş o kritik noktada, bugün anaların gösterdiği cesareti gösteremedi.
Oysa tabanını kaybeden örgütün Kürtlere uzanmış tek eli olan HDP, o gün halktan yana irade koyabilseydi, PKK’nın marjinal bir taşeron örgüt olduğu bugün çok daha net ortaya çıkmış olacaktı.
HDP’yi Kürtler değil CHP taşıdı
Bu yüzden de Kürtlerin desteği önemli ölçüde azaldı. Kasım 2015’teki yüzde 11 ile Haziran 2019’daki yüzde 11 asla aynı oy değildir. İlki, Kürt halkının verdiği son kredi idi. Bir sonraki seçimde “oy depomuz” dedikleri yerlerde yüzde 15-20 kaybettiler. Şayet CHP’nin güçlü olduğu batı illerinden gelen “özel destek” olmasaydı, HDP Meclis’e giremeyecekti. HDP de CHP’ye olan bu borcunu 31 Mart’ta fazlasıyla ödedi.
“HDP, terör örgütüne hizmet ediyor” eleştirilerini bu “hormonlu” sonuçla savunmaya kalkanlar, “6 milyon vatandaşa terörist mi diyorsunuz?” çarpıtması yapıyor ki bu bakış, oy veren herkesi HDP yöneticileri gibi Kandil uşağı zannetmektir.
HDP’ye oy veren Kürtlerin fikrini gerçekten merak ediyorlarsa Diyarbakır İl Başkanlığı önündekileri dinlesinler.
Onun için anaların bu duruşu PKK için de, HDP için de yeni bir dönemin başlangıcı olacaktır.
Önceki “analar”dan çok farklı
“2014 yılında da Diyarbakır Belediyesi önünde aylarca oturmuşlardı ama bir şey değişmedi. Bu da geçer, unutulur gider” diye düşünenler çok yanılıyor; asla aynı şeyler değildir.
Bir kere o zaman bizim bütün çabalarımıza rağmen medyanın bugünkü desteği vermemesi ve Soma’daki maden kazasının da etkisiyle konu topluma mal olmamıştı. İkincisi de Hendek terörü ve sonrasında yaşananlar Kürt halkının PKK’yı çok daha iyi tanımasını sağladı. PKK’nın bugün yaşadığı zaafın da etkisiyle Kürt ailelerin cesaret ve özgüveni daha da artmıştır.
Bu duruşun asıl ciddi yansımaları ise meşru ve ilkeli siyaset zeminine çekemediği HDP ile Kandil’in arka bahçesinde buluşan CHP’de yaşanacaktır. PKK yandaşlarına destek için koşanlar, annelerin günlerdir yükselen feryadı karşısında dut yemiş bülbüle dönüyorsa tek sebebi o gayrimeşru ilişkiye zarar verme endişesidir.
Bu çığlık, PKK ve HDP ile birlikte, HDP’leşen CHP’yi de kökünden sarsacaktır.
.
AK Parti’nin görevinin henüz bitmediğini, bütün teşkilat biliyor mu acaba?
27 Ağustos 2019 Salı
18. yaşını kutlayan AK Parti, hızla alan kaybetmeye başlayan vesayetin, gemi azıya alıp hunharca saldırdığı bir dönemde, hiçbir iktidarın başaramadığı sonuçlar almıştır.
Demokrat Parti de vesayetin; “devlet” olduğu bir dönemde savaş açtı ama ilk karşı atağında devre dışı kaldı.
Oysa AK Parti daha doğarken engellenmiş, TBMM’nin yüzde 66’sını temsil eden partinin lideri dışarıda bırakılmıştı.
Sonra da hiç rahat bırakmadılar. Muhafazakâr iktidarı görünce hemen “irtica”yı hatırlayan (!) genelkurmay başkanı, 8 Ocak 2003 günü; soyadaşı yönetimindeki “28 Şubat medyası”nı göreve çağırmış ve bir aylık hükümetin “irtica faaliyetlerine cesaret verdiği” ihbarında bulunmuştu! Ancak aynı gün Diyarbakır’da düşen uçağa yoğunlaşan medya, “irtica” yaygarasını başlatamamıştı.
Bu, öncekilere benzemiyor
İlerleyen süreçte Erdoğan’ın, öncekiler gibi “uyum anlaşmasına” yanaşmadığını gören vesayet şebekeleri saldırılarını çeşitlendirerek yoğunlaştırdı.
2007’de “parlamento”yu bile vesayet aracı olarak kullandılar.
2009’da iktidardaki bir partiyi, işbirlikçi medyadaki kupürleri delil göstererek kapatmaya kalktılar.
AK Parti, “barikat”ları milletle bertaraf etme stratejisini geliştirince, daha da agresifleşerek sokağı yardıma çağırdılar. FETÖ ile işbirliği içerisinde “Gezi” ile başlayıp 17/25’ten 15 Temmuz’a; şiddetlenerek devam eden kalkışmalarla hedeflerine ulaşmaya çalıştılar.
Asıl acı olan ise CHP başta olmak üzere AK Parti’den sandıkta kurtulmayı beceremeyen bütün kesimlerin de bu “örgütlü suçlar”a dahil olmasıydı.
Bütün bu engellerden fırsat buldukça, vesayete vurulan kalıcı darbelerle ülkeyi hormonsuz demokrasiye ilerletme yolunda çok önemli adımlar atıldı. Meşru yolla gerçekleştirilen sistem değişikliği ise en büyük devrim oldu.
Bütün bunlar Sayın Erdoğan’ın vizyonuydu ama tabii ki gücünü“milletten” alıyordu.
Görev tamamlandı mı?
Peki, yapısal reformlar bitti mi? Yani artık AK Parti’ye ihtiyaç kalmadı mı?
Bunu ölçmek çok basit. “Artık taşlar yerine oturdu. Bundan sonra iktidara gelenler sistemle; dinle; milletin değerleriyle uğraşmaz, kendi üslubunca millete hizmet eder” diyebiliyorsak mesele yok demektir.
Böyle olsaydı en basitinden; CHP ve HDP’nin kazandığı belediyelerde “kitlesel kıyım veya PKK’ya hizmet” gibi abukluklar yaşanmazdı.
Yönetim sistemini ilk fırsatta tekrar vesayete döndürme veya sulandırma tehditleri de cabası.
Bence asıl “Beka Meselesi” budur ve geçerliliğini korumaktadır ama bunu önce AK Parti teşkilatı önemsemelidir. Aksi takdirde “seçimden seçime kullanılan bir argüman”a dönüşür; sıradanlaşır.
Ayrıca CHP’li bir yönetimin Doğu Akdeniz’deki Haçlı tehdidine, sınırımızdaki PYD/ABD kuşatmasına, Suriye’deki emperyalist kapışmasına ve Siyonizm planlarına karşı tavrını tahmin edebiliyor musunuz?
Teveccüh yoksa çürüme var
Demek ki ülkenin, Erdoğan liderliğindeki AK Parti iktidarına ihtiyacı henüz bitmemiş.
Peki AK Parti bunun ne kadar farkında?
Bunun cevabı da çok basit. 18 yıl önce milletin coşkulu teveccühüne mazhar olan “94 ruhu” aynen muhafaza ediliyorsa farkındalık muazzamdır.
Ama siyasetçinin aynası olan milletimiz, 7 Haziran’dan bu yana her fırsatta “problem var” demektedir.
“Ne tür bir problem” derseniz, bir liderlik veya çizgi problemi olmadığı anlaşılıyor.
Zaten Sayın Erdoğan’ın şahsına gösterilen teveccühten anlaşılıyor ki millet, “Kaptanda problem yok, araçtaki metal yorgunluklarının tamir edilmesini istiyoruz” diyor.
Bu önemlidir. Bugünkü CHP’ye bakarsanız, “ithal” ve “çakma” adayların gördüğü teveccühü, partinin lideri görememektedir.
Kimse “Hata bende” demiyor
“AK Parti’de ana gövde sağlam olduğuna göre bünyedeki çürümeler rahatlıkla telafi edilebilir” gibi geliyor ama memnuniyetsizliğin her seçimde biraz daha artışına bakılırsa pek de kolay olmadığı anlaşılıyor.
Çünkü bazı “yanlış”lar olduğunu herkes kabul etmekle birlikte; her partili “kendisinin değil, diğerlerinin” hatalı olduğunu düşünüyor. Bu da “kimse yanlış yapmıyor” yanlışını doğuruyor.
***
Türkiye’nin bugün karşı karşıya olduğu tehditler, 2003’ten daha derindir.
Ülkeyi bu badirelerden zaferle çıkarabilecek siyasi ve diplomatik birikime, sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sahip olduğu, bütün dünya liderlerinin kıskanç itirafıdır. Ama bu ancak, siyasî mücadelenin çok daha sertleşeceği yeni dönemde, milletin namütenahi desteğini almış; tek yumruk bir AK Parti ile mümkündür.
O halde hırsına esir düşerek, yıllardır mücadele ettiği cephede siyasi ikbal arayanlar ve liderinin değil; nefsinin peşinde koşarak iktidar nimetlerine dalanlar, makam ve mevki sarhoşu olanlar bu önemli gerçeğin ne kadar farkında acaba?
Bu milletin asla affedemeyeceği şey, milletin verdiği ikbal ile millete hava atmaya kalkmaktır. Bir faninin bu dünyada görebileceği her türlü makam ve mevkide bulunmuş olmasına rağmen, tevazu ve doğallığını muhafaza ettiği için milletin sevgilisi olan Sayın Erdoğan yeterli örnek değil mi?
AK Parti’nin zaafı CHP’ye zafer oldu
Partinin mevcut olumsuzlukları aşabilmesi için herkes, genel başkanın “bir şeyler yapmasını” bekliyor. Lider, genel stratejide bazı yenilikler yapabilir ve yapmaktadır. “Önce millet diyen herkesle çalışmaya hazırız. Katkısı olacak herkese kapımız açık” çağrısı, son derece değerli bir açılımdır ve yeni gelişmelere gebedir. Ama partinin millet ile temasını sağlayan “sinir uçları” olan teşkilat mensuplarından, gurur ve kibir hastalığına yakalananlar da, Erdoğan’ın mı gelip kendisini düzeltmesini bekliyor?
Bu zaafı çok iyi değerlendiren CHP, yarım asırdır bulamadığı tevazu, içtenlik, tasarruf gibi milletin kalbine giden yolların boşaltıldığını görmüş ve “çakma” profillerle; çarpıcı sonuçlara ulaşmışsa, bu sonuçlar, onların zaferi değil, AK Parti’nin hediyesidir.
Osmanlı’nın son dönemindeki çürüme, “Abdülhamid Han’ın kıymetini bilmeme”ye kadar tırmanınca, Allah bu milletin başına “İttihat ve Terakki belası”nı musallat etti.
Neyse ki, yüz yıl sonra bize yeni bir şans verdi. Milletin önündeki çok önemli maniler aşıldı ama henüz tekerlek tümseği aşmadı.
***
Ve O, “Beni tanıyanlar bana karşı gelirlerse, onların başına belâ olarak; bana âsi olanları gönderirim” buyuruyor.
Bu akıbet vuku bulur da bütün kazanımlar elden giderse, “çeyrek asırdır kefeniyle yürüyen” lider başta olmak üzere; bu davaya omuz veren milyonların, can veren şehitlerin, hatta üç kıtada ümitle bekleyen mağdur ve masumların vebalini, nefsinin ve kibrinin esiri olan bu bir avuç muhteris nasıl taşır bilemem.
.
Dağdaki silahlı teröristi bitirmek kolay, önemli olan şehirdeki kravatlılar...
23 Ağustos 2019 Cuma
Jandarma Genel Komutanı Orgeneral Arif Çetin’in, “Dağlar teröristlerden temizlendi” müjdesi, yıllardır duymak istediğimiz bir sözdü. Bu noktaya gelinmesinde katkısı olan herkese şükranlarımızı sunuyor, şehitlerimize Allah’tan rahmet diliyoruz.
Ancak bu netice, Çanakkale Zaferi gibi yalın bakıldığında muhteşem olmakla birlikte, nihaî hedef için maalesef yeterli olamıyor.
Eskiden de dağdaki teröristlerin “bitirildiği” dönemler olmuştu. Ve o zaman, “Teröre zemin hazırlayan sebepler ortadan kalkmadıkça, dağdakini öldürmekle terör bitmez” mealindeki cümleler duyardık.
Gerçekten devlet yıllarca doğu ve güneydoğuda, ancak “terör devam etsin” amaçlı denebilecek uygulamalar yaptı. Daha doğrusu “Kürt meselesi”, tek parti döneminde “Sadece ‘Türk’lerden oluşacak bir Türkiye” kurma sevdasının eseridir.
Bir taraftan dağa taşa “Ne Mutlu Türküm Diyene” yazıp, Kürt çocuklara zorla “Türk’üm…” dedirteceksiniz, diğer taraftan da askeri okullardaki Kürt öğrencileri kovmaya varan saçmalıklar yapacaksınız, sonra da “Yurtta sulh…” diyeceksiniz.
Bahaneleri kalmadı
Benzer yanlışların devam ettiği dönemlerde toplumun farklı kesimlerinden gelen, “Bu yanlışlar bitmeden terör bitmez” eleştirileri haklıydı. Ama özellikle son on yılda, kimlik inkârına son verilmiş; sosyal ve kültürel mağduriyetler giderilmiştir.
Bugün artık “dışlanmaktan” ve devletin uyguladığı sistematik yanlışlardan söz etmek mümkün değildir. Bireysel mağduriyetler olabilir bu da ülkede yaşayan herkes için geçerlidir. Hatta genel fotoğrafa bakıldığında doğu ve güneydoğu için özellikle ekonomi ve yatırım anlamında pozitif ayırım söz konusudur.
Ve kim ne derse desin, o dönemdeki FETÖ’cü mülkiye amirlerinin istismarından doğan eksik ve yanlışlara rağmen, açılım süreci de, bölge halkının PKK’yı doğru tanımasını ve uzaklaşmasını sağlamıştır.
Ama aynı basireti, “Terörü bitireceğiz, mücadeleyi siyaset üzerinden yürüteceğiz” iddiasıyla yola çıkan HDP gösterememiştir.
Aynı yerde patinaj yapıyorlar
İlginçtir, Kürtlerin bu dönüşümünü sadece HDP yönetimi değil, bir kısım çakma entelektüel kesim de ıskalamıştır. Eskiden, batıdaki sırça köşklerinden, doğudaki Kürtlerin haklarını savunduklarını iddia eden bu “koro” şimdi hâlâ kırık plak gibi aynı nakaratları tekrarlamaktadır.
Bazı gazeteci, akademisyen ile CHP ve HDP yönetiminden oluşan bu bir avuç istismarcının, terörün bitmesini gerçekten istediğine asla inanmıyorum.
HDP’nin asıl amacı teröre hizmet değilse, temiz bir siyaset ile mücadelesini sürdürmesinin önünde ne engel var? Başka bir ifadeyle HDP’nin bugün gerçekten teröre hizmet etmediğini kim söyleyebilir?
Siyaset değil, ihanet
O halde terör örgütünün emrinden çıkmadıkça bu partiye verilecek destek, görüldüğü gibi terör örgütüne verilmiş anlamına gelmektedir. HDP ve CHP’ye oy verenlerin, bu desteği tasvip ettiğini düşünmek seçmene iftira olur.
Kayyum atamaları üzerine, HDP’den önce zıplayanların yaptığı şey terör örgütüne destektir. Türkiye içeride ve dışarıda yürüttüğü mücadele ile sadece teröristleri değil, yedi düvel emperyalist destekçilerini de yenerek dağları temizlemeyi başarmıştır. Ama içerideki bu “kirli destek” bitmedikçe dağlar tekrar kirlenecektir.
Bu mücadele bir siyasi partinin değil, bütün milletin mücadelesidir. Herkes yerini buna göre belirlemelidir. Bu bir samimiyet testidir.
İmama kızdığı için kiliseye gidenler, “Haçlı” saflarına geçtiğini de bilmelidir.
.
CHP ve diğerleri, HDP/PKK konusundaki tavrını artık netleştirmeli
20 Ağustos 2019 Salı
Kürtler HDP’yi, 2015 ve 2019 seçimlerinde “PKK’ya destek verme” diye net olarak uyarmıştı.
Ama onlar yine bildiklerinden şaşmadılar. Aslında yapabilecekleri çok fazla bir şey de yoktu! Siz terör örgütünün kucağında büyürseniz, Kandil’in talimatlarıyla yürürseniz, örgütten bağımsız bir politikayı isteseniz de rüyanızda görürsünüz.
Yalan mı?..
.HDP’yi, CHP ve yandaşları taşıdı
7 Haziran 2015’te AK Parti’yi düşürmek için, diğer bütün partilerle oluşturulan “FETÖ çimentolu şer ittifakı”nın adı “demokratik siyaset” idi. “HDP Meclis’e girecek ve terör bitecek”ti. Aydın Doğan medyası önderliğinde yürütülen sazlı-sözlü PR seferberliğiyle kahramanlaştırılan Demirtaş, “PKK’ya silah bıraktırabilecek tek kişi benim” diye bas bas bağırdı. Neticede aslen Kandil’in siyasi uzantısı olan HDP, Cumhuriyetçi (!) CHP ve demokrat laik(!) yandaşlarının; batıdan verdikleri yoğun destek sayesinde barajı aşabildi. Bunu çok iyi bilen gölge genel başkan, “Bize emanet oy vererek, demokratik siyasetin önünü açmamızı isteyenleri mahcup etmeyeceğiz” demişti. Demişti ama hemen aradan da Kandil’den balyozu yemişti. “Emanet oy falan yok” diyen PKK elebaşısı Mustafa Karasu, “Yüzde 13 seni şımartmasın, o oyları sen almadın; haddini bil” uyarısı gönderdi. Nitekim, CHP ve yandaşlarının demokrasi kahramanı(!) Demirtaş tükürdüğünü anında yalayarak, “Biz barajı emanet oylarla değil, tabanın desteğiyle aştık” diyerek patronlarından özür diledi.
Yesinler sizin demokratik siyasetinizi...
Aynı masalı yine dinlettiler
24 Haziran’da yine Kürtlerin barajda bırakmaya karar verdiği HDP’yi, yine CHP çekip çıkardı. “Her aileden bir oy HDP’ye” mesajlarıyla verdikleri bu gayrimeşru destek, gerçekten PKK için can simidi oldu. Çünkü HDP Meclis’e giremeseydi, bölge halkından artık hiçbir destek alamayan terör örgütünün; aslında bir emperyalist taşeronu olduğu net olarak ortaya çıkacaktı. Kılıçdaroğlu’nun, “Bütün renkleri Meclis'e taşımayı başardık. Bu bizim demokrasiye olan bağlılığımızı gösterir” sözleri bu taşımanın itirafıdır. Tabi demokrasiye bağlılık falan hikaye. Yine kirli bir pazarlık vardı. Nitekim HDP, 31 Mart’ta verdiği stratejik destek ile CHP’nin çeyrek asırdır rüyasında gördüğü İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığını kazandırarak borcunu ödedi.
HDP, inadına Kandil’e...
Çok kritik bir noktaya gelen terörle mücadelede siyasi desteğin kesilmesinin çok daha önemli hale geldiği bu süreçteki bütün uyarılara rağmen terör örgütünden milim uzaklaşmayan HDP, son mahallî seçimler öncesinde yine başkan ve meclis üyesi adaylarını; liyakatine göre değil; terör örgütüne yakınlığına göre belirledi. Nitekim bu tehlikeli adımlar üzerine, Sayın Cumhurbaşkanı defalarca, “Bölücü örgüt belediye yönetimlerinde yer alma sözü alıyor. Devletin verdiği imkânları siz Kandil'e gönderecek olursanız biz sizlerle yola devam edemeyiz; kayyumlarımızı atarız” şeklinde uyarmıştı. Ama hiç duymadılar.
Seçimden sonra da çöpü, suyu, elektriği bir kenara bırakıp Kandil’e hizmet için yarıştılar. Şehit yakınlarını atıp, terör iltisaklıları belediyelere doldurdular. Oysa Kandil’e yönelmeleri, kendilerini seçen Kürt halkından uzaklaşmaları demektir. HDP’ye oy veren herkesin, kendileri gibi PKK uşağı olduğunu zannediyorlarsa ahmaklıklarına doymasınlar.
CHP, siyasî münafıklık yapıyor
Yani, yapılması gereken yapıldı. Ama yine CHP’liler zıpladı. “Milletin iradesini yok saymak”mış, “ifade özgürlüğü” imiş...
Bırakın bu siyasi münafıklığı beyler. Hem “bütün Türkiye’yi kucaklamak”tan bahsedeceksiniz, hem de PKK uşağı HDP’ye avukatlık yapacaksınız.
Türk milleti ile PKK’yı birlikte kucaklayamazsınız.
.
Sansürü bitirdiler (!), muhalif gazeteciyi öldürdüler
26 Temmuz 2019 Cuma
Önceki günkü “tebrik” yağmuruyla fark ettim, “Gazetecilik ve Basın Bayramı” imiş.
Şahsen her “bayram” denen günü kutlamaya koşmuyorum.
Öğrencilik yıllarımda 1960 darbesinin yıldönümü olan 27 Mayıs’ı bize yıllarca “Hürriyet ve Anayasa Bayramı” diye kutlattılar!
Hakeza, Batı nezdinde meşruiyet kazanma uğruna Misak-ı Millî’yi feda eden ve buna rağmen İngiltere’nin, “Hilafetin kaldırılması şartıyla” onayladığı Lozan Antlaşması da yine 1950 yılına kadar “Barış Bayramı” olarak kutlanmıştı!
Peki, herkesin kutladığı bu “Gazetecilik ve Basın Bayramı” nereden çıkmış?
Efendim, “gazetelere uygulanan sansür, 24 Temmuz 1908’de sona erdiği için 24 Temmuz “bayram” olmuş…
Aslında bunun ne zaman ve nasıl başladığına baktığınızda ise 10 Haziran 1946 günü kurulan Gazeteciler Cemiyeti bir iş yapmış olmak için “Basın Bayramı” başlatmak istemiş, ancak bu “bayram”a gerekçe bulmakta zorlanmış. Falih Rıfkı Atay’ın teklifi üzerine gerekçe olarak “sansürün kaldırılışı”nı, gün olarak da 24 Temmuz’u kabul etmişler. Zaten eskiden beri Gazeteciler Cemiyeti’nin hassasiyetle takip ettiği tek konu “24 Temmuz kutlamaları”dır.
Aslında ‘darbe’yi kutluyorlar
Vahamete bakın ki, “Sansürün kaldırılışı” diye yutturulan tarih de yine bir “darbe” tarihidir.
Fransız İhtilali’ne özenerek meşrutiyet sevdası yaşayan İttihatçılar aslında ilk düğmeyi yanlış bağlamışlardı. Çünkü Osmanlı yönetimi hiçbir zaman Avrupa’daki zulüm saçan krallıklar gibi bir yönetim olmamıştır. Osmanlı padişahları ülkeyi, asla değiştiremeyecekleri şer’i kanunlar ve kolay kolay değiştiremeyecekleri geleneksel hükümlerle yönetmiştir. “Kanunî” unvanı, Sultan Süleyman’ın kanunlara saygısına izafeten verilmiştir. Divan’da, sadrazamın şahitliğini kabul etmeyen kazasker; yani yüksek mahkeme üyelerinin veya “Hükümdar, hukuka aykırı bir şeyi emredemez” diyerek Kanunî Sultan Süleyman’a itiraz edebilen Ebussuud Efendilerin denetimindeki bir yönetim, Avrupa’daki zulüm abideleriyle nasıl eşdeğer görülebilir?
Paradoksa bakar mısınız, ülkeye demokrasi getirmek isteyen (!) meşrutiyet budalası Mithat Paşa ve avanesi, engel olarak gördükleri Abdülaziz Han’ı vahşice öldürüyor. Tahta çıkardıkları V. Murad’ı da, bu Batı aldatmacası meşrutiyet işine yanaşmayınca 93 gün gibi tarihte görülmemiş bir sürede “akli dengesi bozuk” iftirasıyla indiriyorlar.
‘Meşrutiyet’ felaket getirdi
II. Abdülhamid Han, Mithat Paşa’ya verdiği sözünü tutarak Meclis oluşturdu ve bir Kanun-i Esasî (anayasa) hazırlattı.
Dedik ya problem rejimde değil, İngiltere ve Fransa’nın sufleleriyle, Batı adına “iş takipçiliği” yapan İttihatçı zihniyetindeydi. Amaçları da meşrutiyet ayağına yetkileri devralarak ülkeyi Batı menfaatleri doğrultusunda yönetmekti. Böylece, “Batı ile ilişkiler düzelecek”ti!
Öyle de yaptılar. 19 Aralık 1876 tarihinde sadrazamlık görevine getirilen Mithat Paşa 23 Aralık’ta Kanun-i Esasi’nin ilan edilmesiyle birlikte yetkileri devraldı ve 1,5 yıl boyunca padişahı hiçbir şeye karıştırmadılar. Ama bu kısa süre devleti çökertmeye yetmişti. Meşrutiyetçilerin ilk işi, Osmanlı devletini, İngiltere’nin çok istediği ama Abdülhamid Han’ın, ısrarla karşı çıktığı 93 Harbi’ne sokmak oldu. Onbinlerce Türk kadın ve çocuğu keserek ilerleyen Rus ordusu kısa sürede Edirne’ye girdi, Abdülhamid Han el atmasaydı İstanbul’a kadar geleceklerdi.
Nitekim bu savaş sadece Balkanlar’ın ve Anadolu’nun elden gitmesiyle kalmadı. Asıl hikmeti (!), İngiltere Mısır’ı, Fransa da Tunus’u işgal edince anlaşıldı. Mısır’ı işgalin İngiltere için ne anlama geldiğini sanırım herkes biliyor…
Bizim meşrutiyet sarhoşları hâlâ ne yaptıklarının farkında değildi.
Ülkenin daha büyük felâkete sürüklenmesini istemeyen Abdülhamid Han, meclisi feshederek “meşrutiyet” denen Batı vesayetini askıya aldı.
Yok yere çıkarılan harbin zararlarını bertaraf etmeye çalışarak işe başlayan padişah, ziraat; ticaret ve sanayide atılımlar yaptı. 1897’de aynen şimdiki gibi Avrupa’nın tahrikiyle Girit’e tecavüz eden Yunanistan’a haddini bildirme dışında 30 yıl boyunca ülkeye savaş yüzü göstermedi.
Huzurumuzdan huzursuz oldular
Osmanlı’yı karıştırmak için asırlarca emek veren İngilizler bu huzur ortamını elbette hiç sevmedi.
Neticede dışarıdan ve içeriden yürütülen yıpratma faaliyetleri Mithat Paşa gibi “derin”inden, Ali Süavi gibi “şarlatan”ına kadar her tür darbeciyi; üzerine salmalarına rağmen Abdülhamid Han’dan kurtulamamışlardı.
Bu dönemde Batı basını da üzerine düşeni yapıyordu. Darbecileri bile affeden bir padişah, onlara göre kandan beslenen bir “Kızıl Sultan”dı!
Ne garip tesadüftür ki, tam da bu sıralarda ülkede yine hürriyet arayışları yoğunlaşmıştı. Yine rejim muhalifleri ortaya saçılmış ve Batı da yine “onlara destek vererek Osmanlı ülkesini kurtarmak” için(!) seferber olmuştu!
Aynen şimdi FETÖ’cülere yaptıkları gibi İttihat ve Terakkicileri bağırlarına bastılar. Paris’te eğiterek kısa sürede “örgüt”lediler, mezun ettiklerini Selanik’e gönderdiler.
İngiliz-Yahudi ittifakı bütün planlarını alt üst eden Abdülhamid Han’dan kurtulmak için, Ermenilerden Yunan ve Bulgarlara kadar bütün etnik dinamikleri ve “hürriyet aşığı” İttihatçıları tepe tepe kullanıyordu.
Takrir-i Sükun nedir?
Sonunda “içimizdeki yabancılar” yine ülkeye “kestirmeden demokrasi getirmek için” düğmeye basmıştı. Selanik’teki 3. Ordu subayları ayaklanıp dağa çıktı ve meşrutiyeti tekrar getirmek için(!) bir sürü taşkınlık yaptılar, askerî müfettiş Şemsi Paşa’yı vurdular!
Nihayet 23 Temmuz 1908 günü Meclis toplandı ve ilk işi ahlaksız, bozguncu ve kışkırtıcı yayınları ve özellikle de padişaha hakareti serbest bırakmak oldu.
Gazeteler Sultan Abdülhamid’e iftirada yarışıyordu. Hatta daha sonra, meslektaşımız(!) Abdullah Cevdet, “Sultan Hamid aleyhinde yüz yalan uydurdum. ‘Harbiye talebelerinin ayağına taş bağlanıp Sarayburnu’ndan denize atıldığına’ ben de inandım” demiştir.
Abdülhamid Han’ın istibdadından(!) kurtulmak için İttihatçıları destekleyenler, 1913’ten sonraki İttihatçı iktidarını görünce zulmün ne olduğunu anlayıp itiraf ağıtları yaktılar ama yine iş işten geçmiş, kazanan yine emperyalistler olmuştu.
Bugün “Sansürün kaldırılışı”nı kutlayanlar, basına “huzur” kisvesiyle vurulan darbeyi, muhalif gazetelerin kapatıldığı; gazetecilerin İstiklal Mahkemesi’nde yargılandığı Takrir-i Sükun’u nereye koyuyor acaba?
“Ülkenin genel siyasetine aykırı” yani kısaca CHP diktatörlüğüne muhalefet yasaklandı. Daha da vahimi Matbuat Umum Müdürlüğü’nün “dinî neşriyatı durdurun” talimatı üzerine, Peygamber Efendimizi anlatan tefrikalar bile yarıda kesilmişti.
Boris’in gazeteci dedesini kim öldürdü?
İngiltere Başbakanı olan Boris Johnson’un, gazeteci olan büyük dedesi Ali Kemal’in başına gelenleri hatırlatarak noktayı koyalım.
Ali Kemal, Paris’te Jön Türklere katılan, sivri dilli bir Abdülhamid muhalifi gazeteciydi. Ancak İttihatçıların; iktidardaki gerçek yüzünü görünce onları da sıkı eleştirdi. Bu yüzden “eski arkadaşımızdır” demediler, gazetesini kapatıp ülkeden sürdüler. İttihatçılar iktidardan düştükten sonra döndü ve “Ankara’daki yöneticilerin de İttihatçıların devamı” olduğu düşüncesiyle eleştirilerine devam etti.
Ankara hükümeti, Büyük Taarruzdan hemen sonra Ali Kemal’in; iki ayrı bakanlık yapmış olmasına falan bakmadan tutuklanıp gönderilmesini istedi.
4 Kasım 1922 günü Teşkilat-ı Mahsusa mensupları, Tokatlıyan Oteli’nde buldukları Ali Kemal’i, “İstiklâl Mahkemesi’ne çıkarılmak üzere Ankara’ya götüreceklerini” söyleyerek, berber koltuğundan kaldırıp götürdüler. Ancak İzmit Bölge Kumandanı Sakallı Nurettin Paşa’ya teslim edilen muhalif gazeteci Ali Kemal, “sivil askerler” tarafından; kafası çekiçle kırılarak linç edildi ve cesedi, ayaklarına bağlanan iple sürüklenerek, Lozan’a gidecek olan İsmet Paşa’nın göreceği şekilde yol kenarına kurulan darağacına asıldı.
***
Sansürden kurtuluşumuz ve Basın Bayramınız kutlu olsun!..
.
imdi değilse ne zaman?
19 Temmuz 2019 Cuma
Türkiye son yıllarda, tarihinin en kapsamlı ve en kompleks dış tehditlerine karşı koymaya çalışıyor.
Suriye’nin kuzeyinde, ABD gücüyle oluşturulmaya çalışılan “terör devleti” sadece güvenliğimizi yok etmekle kalmayacak; Türkiye’yi Ortadoğu’dan ve İslam coğrafyasından tamamen tecrid edecek. Kuzey Irak’ta, önceki gün bir kere daha canımızı acıtan terör tehdidi bir kenara, Doğu Akdeniz’de, sadece ekonomik çıkarlarımıza değil, istiklâlimize yönelik bir “Haçlı Seferi” tezgahlanıyor.
Ama bence, bütün bunlardan çok daha büyük bir tehdidi içeride yaşıyoruz.
Çünkü geçmişteki dış tehditleri hatta işgalleri aşmamızı sağlayan en büyük sermayemiz olan millî bütünlüğümüzü kaybetmiş durumdayız.
İstikbalimiz açısından asıl endişelenmemiz gereken tehdit budur.
***
Hiçbir şeyimizin olmadığı bir dönemde, yedi düvel işgalciyi Anadolu’dan söküp attık.
Çünkü hiçbir şeyimiz yoktu ama en önemli güç kaynağımız olan “birlik ve beraberliğimiz” vardı.
Peki bugünkü tehditler, geçmişteki yedi düvel işgalinden farklı mı?
Bence savunması çok daha zor bir kuşatma ile karşı karşıyayız. Bugün sınırları korumak hem daha zor hem de yetersiz kalıyor. ABD Başkanı Trump’ın, geçen Ağustos ayında dünyanın öbür ucundan yaptığı ekonomik saldırıyı hâlâ bertaraf etmeye çalışıyoruz.
Bugünlerde yine, “yaptırımlar” diye ambalajlanan yeni saldırıların tedirginliğini yaşıyoruz.
Tedbir almayalım mı?
Peki niçin?..
Amerika’nın, bir terör örgütüne binlerce tır silah verdiği, Avrupa’nın Doğu Akdeniz’de, Haçlı ruhu ile saldırdığı ve şımartılmış terörist İsrail’in, üretim ortağı olduğumuz halde bizden gasp edilen F-35’lerle, burnumuzun dibindeki Halep’i vurduğu bir dönemde biz, “Milletimizin güvenliği için hava savunmamızı tesis etmek zorundayız” dediğimiz için…
Bunu da bütün ısrarımıza rağmen ABD vermeyince başka yerden temin ettiğimiz için.
Çok basit ama temel bir soru: Buraya kadar yanlış bir şey var mı? Yani dünyanın tepindiği bir yerde hava sahamızı yolgeçen hanı olarak mı bıraksaydık?
Buna Türkiye’de yaşayan hiç kimse “Evet” diyemez.
Ama ne gariptir ki bu ve benzer konularda birlik ve beraberlik sergileyemiyoruz.
Bu mikrobu FETÖ bulaştırdı
17/25 kumpasından sonuç alamayan ama bütün çıplaklığıyla ifşa olan FETÖ’nün, hemen sonrasında yapılan 30 Mart 2014 Mahalli Seçimlerinde canhıraş bir gayretle tezgahladığı, “Bütün farklılıkları bir kenara bırakıp ‘Erdoğan Karşıtlığı’ üzerinde birleşme” hastalığı, maalesef; kötü huylu bir kanser gibi sonraki her seçimde biraz daha yayıldı. Cumhurbaşkanlığı Yönetim Sistemi’nin getirdiği 50+1 zorunluluğuyla birlikte ise adeta kurumsallaştı.
Artık, 15 Temmuz gibi bir açık işgal karşısında ve bu ihanetin mimarı olan FETÖ ile mücadelede bile ortak duruş sergileyemiyoruz.
***
Bu “ucuz siyaset” tarzına son verilmelidir.
Ulusal çıkarlarımızı etkileyen gelişmeler karşısında, milletin; sağduyusuyla ortaya koyduğu duruşu, çok daha duyarlı olması gereken siyasetçi, gazeteci ve diğer kanaat önderleri de göstermelidir.
Özellikle bu dönemde, bütün Türkiye düşmanlarını peşine takan ABD’nin, “Kapını benim için açık bırakacaksın” anlamına gelen S-400 dayatması karşısında ortaya koyacağımız ulusal bütünlük, FETÖ’nün yok ettiği bu yeteneğimizi, yeniden kazanmak için bir “fırsat” olabilir.
Tepkiyi sadece '15 Temmuz'a endekslemek, FETÖ için 'hafifletici sebep'tir
16 Temmuz 2019 Salı
Dün 15 Temmuz’u ve FETÖ’nün hainliğini hep birlikte bir kere daha hatırlattık.
Bu çok önemlidir. Çünkü 15 Temmuz FETÖ’nün, ne kadar “satılabileceğini” ve vahşileşebileceğini gösteren bir gerçektir.
Ancak FETÖ’nün hıyaneti 15 Temmuz’dan ibaret değildir.
Hatta FETÖ karşıtlığını sadece 15 Temmuz’a teksif etmek, gerisindeki daha derin ihanet olan “Haçlı-Siyonist Projesi” ayrıntılarını örtmesi bakımından işlerine bile gelmektedir.
Öyle ya!..
Mesele sadece 15 Temmuz ise Sayın Kılıçdaroğlu’nun da dediği gibi “O gece millete kurşun sıkanlar Meclis’e bomba atanlar yakalandı ve cezalandırıldı. O halde mesele kalmadı! Artık toplumsal barış zamanı!...” demektir.
Ne kadar mantıklı ve adil görünüyor; değil mi!..
Değil beyler...
15 Temmuz, sadece 40 yıllık ifsad projesinin çıkmaza girdiğinin görülmesi üzerine başvurulmuş bir “acil eylem planı”dır.
Zaten başarısız olduğu andan itibaren de, FETÖ ile hiçbir ilgisi kalmamıştır(!)
Evet aynen öyledir.
FETÖ, işi biten yakıt tanklarını gövdesinden koparıp atarak yoluna devam eden uzay mekiği gibidir.
Kolları budanıyor, örgüt duruyor
15 Temmuz’da görev alan mankurtlarını, daha yakalandıkları gün unutmuştur...
Cezaevindekilerle irtibatını koparmaması, para yardımı yapması veya uyduruk rüyaları; “Devran dönecek, siz çıkacaksınız, sizi yargılayanlar içeri girecek” palavraları, sadece çözülüp itirafçı olmalarını ve diğerlerinin zihninde de “düşene sahip çıkılmıyor” fikrinin oluşmasını önlemek içindir.
Yani bu hukuk mücadelesi elbette yapılmalı, hainler cezasız kalmamalıdır. Ama bunlar, FETÖ örgütünü değil, üyelerini cezalandırmakta; ihanet şebekesi hiç etkilenmemektedir.
Çünkü FETÖ ile mücadele, maalesef; FETÖ bataklığını kurutacak evsafta ve kapsamda yürütülememektedir.
Üstelik bu kadarı bile bir konsensüsle değil, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın iradesi sayesinde sürmektedir.
Bunu çok iyi bilen FETÖ ve bağlı olduğu emperyalist akıllar, “Erdoğan’ın görev süresi bitinceye kadar durumu muhafaza etme” çabası içindedir.
Çünkü iyi biliyorlar ki, “Erdoğan gittikten sonra çok şey değişecektir.”
Oysa bu mücadele kişilerle kaim olmamalıdır.
FETÖ ile asıl mücadele
Bu handikabı çok iyi bien Cumhurbaşkanı, doğal olarak sitemlidir. Önceki gün Vahdeddin Köşkü’ndeki sohbette, “Bizi hâlâ anlamak istemeyenler var. Çok yakın dostlardan bile, ‘Bunların üzerine bu kadar gitmek doğru mu’ diyenler var. Biz FETÖ ile mücadelenin bittiği kanaatinde değiliz. Çünkü bunlar adeta vücutta metastaz yapmış bir kanser gibidir. Tamamen temizlenmelidir. Bu can bu tende oldukça bu mücadeleyi sürdüreceğiz. Yatıyorlar, kalkıyorlar bize saldırıyorlar. Bunlara karşı gerekeni hep birlikte yapmalıyız” dedi.
Sayın Cumhurbaşkanı siteminde haklıdır. Özellikle Erdoğan karşıtı cephede, “Düşmanımın düşmanı dostumdur” ilkesizliğine dayalı; çirkin işbirliği mevcuttur.
FETÖ’ye borç ödeyen Kılıçdaroğlu ve diğer “rehineler” ile, “Bu dönem geçer, fazla göze batmamayım” onursuzluğuyla hareket eden bazı bukalemunlar hiç aklından çıkarmasın ki, FETÖ akrep ruhludur, hiç acımaz; kendisini taşıyanları da ilk fırsatta ısırır.
Kaldı ki asıl mücadeleyi, 15 Temmuz örtüsünün gizlediği “Haçlı-Siyonist savaşçısı FETÖ” ile yapmak gerekir ki bunun tek yolu da, İslamiyet adına “reformist fikirleri” değil, gerçek dinî bilgileri tedavüle sokarak, milleti; bu sapıklıklara karşı dirençli hale getirmektir.
..
İstismar bataklığı kurutulmadan FETÖ bitirilemez
12 Temmuz 2019 Cuma
FETÖ gibi “derin” bir örgütün, dış destek almadan bu günlere gelemeyeceğini artık herkes öğrendi.
Peki, masum Müslümanlara bile “terörist” gözüyle bakan Batı, nasıl oluyor da bir “İslam’ı dünyaya yayan (!) biri”ni ölümüne destekliyor?
Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretlerinin, “İslamiyet’in en büyük düşmanı İngilizlerdir” sözü, İngilizlerin İslam dünyasındaki sömürü stratejisini çok iyi özetliyor.
Çünkü İngilizler, Müslümanlardan çok çekmiş, onun için İslam’la mücadeleyi “beka meselesi” olarak kabul etmiştir.
Asırlardır uyguladıkları yöntem ise “imalat hatası” karakter fukaralarını kullanarak Müslümanları içten çökertmektir.
Bu yolla kurdurdukları Vahhabilik, Selefîlik, Behailik gibi sapık tarikatlarla İslam coğrafyasını kontrol altına almışlardır.
Mesela “Vahhabilik Projesi”, Osmanlı’dan kopardıkları coğrafyada, İsrail’in en büyük destekçisi olan uzaktan kumandalı “uydu devletler” kurmalarına imkan sağlamıştır.
İran’daki operasyonlarında, Cemaleddin Efgani’yi kullanmışlardır. Aynı projenin Mısır ayağını ise “Dinin başını, yine din kılıcından başka bir şey ile kesemezsin” diyen Abduh yürütmüş, “Selefiye” hareketini başlatarak, işgalci İngilizlerin, Müslümanları kontrol etmesini sağlamıştır. (1)
Taktik hep aynıdır: İçerideki “sahte din adamları” sayesinde Ehl-i Sünnet alimlerini bombardımana tutarak, “Bunlara gerek yok, bize Kur’an yeter” aldatmacası ile Müslümanların gerçek din kaynaklarıyla bağını koparıyorlar.
Zira İslamiyet bize, “Kitap, Sünnet, İcma-i Ümmet ve Kıyas-ı Fukaha” üzerinden, yani Kur’an-ı Kerim ve Hadis-i Şeriflerin yanı sıra, “sahih alimler” vasıtasıyla günümüze kadar gelen, Peygamberimizin İslam’ı yaşama biçimi ve İslam’ın; gelişen yeni durumlara doğru tatbiki konusundaki hayatî zinciri kopararak, “doğrudan Kur’an’dan ilham almak” gibi bir oyun oynanıyor.
Artık sonrası çok kolay. Vahhabiliği veya “Peygamber posta görevini tamamladı” diyen Fetullahçılığı hatta Ateistliği bile “din” diye yutturabilir ve kolayca sömürebilirsiniz.
İslam’ı doğru kaynaklardan öğrenmiş bir Müslüman hiçbir sapıklığa itibar etmez, İngiliz oyunlarına gelmez.
Biz hep hedefteyiz
Emperyalistlerin, dünyanın kilit taşı Türkiye ile ilgilenmediklerini düşünmek ahmaklık olur.
Jön Türklerden itibaren Türkiye’yi içeriden yönetme faaliyetlerini yoğunlaştıran Batı, “yeniden devletleşme” sürecinde de çok etkili olmuştur.
Çünkü İslam coğrafyasının büyük bölümünde “tahrifat” planlarını tamamlamışlardı ama Anadolu hâlâ, sahih İslam’ın beşiği olma özelliğini muhafaza ediyordu.
Tek parti döneminde, Batı’nın çılgın alkışları ve yoğun desteğiyle yürütülen “dinsizleştirme” çabasının asıl amacı, sahih İslam’ın köklerini kurutmaktı.
Menderes’in imdada yetişmesiyle ezanına Kur’an’ına tekrar kavuşan Türk milleti, sonraki yıllarda gelen bütün taarruzlarda da inancını korumayı bildi.
Bu durum Haçlı-Siyonist ittifakın canını sıkıyordu.
Dindarlığa“irtica” dediler ve TSK’ya da, “devleti irticadan koruma” görevi verdiler!
Ama milletin “dindarlaşması” silah zoruyla bile engellenemedi.
İşte tam bu dönemde İngilizlerin “denizci taktiği” devreye girdi.
Ada hayatından mıdır bilinmez, İngilizler hiçbir zaman etkili rüzgâra karşı savaşmaz. Rüzgâr nereden eserse, yelkenini o yöne çevirir, denizi gözler ve pozisyonunu ona göre alır. (2)
Aynen öyle yaptılar. “Madem ki dindarlık yükselen değer, biz de ‘dindarlık’ üzerinden hedefimize ulaşırız” dediler.
Bunun için gerekli olan “Türk tipi Muhammed bin Abdülvehhab”ı bulmakta da zorlanmadılar...
Baştan “aykırı” başlamıştı
1980 öncesinde “ateşli ve etkileyici bir vaiz” olarak karşımıza çıkmıştı. Önüne gelene giydiriyor ama ona kimse dokunmuyordu.
Asker iken bile Erzurum’da milleti ayaklandırmış ama mükafat olarak erken terhis edilmişti. Bunları kendisi de övünerek anlatıyordu! (3)
12 Eylül darbesi sonrasında “aranıyordu” ama ortalıkta dolaştığı halde bulunamıyordu (!) Hatta dönemin sıkıyönetim komutanı “yanlışlıkla” yakaladı ve sırayla deniz ve kara kuvvetleri komutanlarının aramasına rağmen serbest bırakmaması üzerine Devlet Başkanı Kenan Evren bizzat aradı ve kurtardı. (4)
Bu esrarengiz kişi Fetullah Gülen’den başkası değildi.
Fetullah Gülen’in, “Allah” diyenin“mürteci” damgası yediği yıllarda, CIA direktörünün “Bizim çocuklar” diye tanıttığı darbecilerden gördüğü korumayı, ilerleyen yıllarda ABD devralmış ve projenin küreselleşmesini sağlamıştır.
İlk adım yabancı ülkelerde okul açma seferberliği idi. Birkaç yılda okul açmadıkları ülke kalmamıştı.
İshak Alaton ve Üzeyir Garih; bu süreçte zorlandıkları her kapıyı açan birer “çilingir” fonksiyonu üstlenmişti. Üzeyir Garih, Hürriyet’e verdiği röportajda yurt dışı okulları için büyük destek verdiğini belirtiyor Fetullahçıları öve öve bitiremiyordu.
Yıllar geçtikçe “koruma” katlanarak devam ediyordu. Türkiye’de bütün “muhafazakar” müesseselerin adeta biçildiği 28 Şubat’ta, “Fetullahçılar”a bir fiske bile vurulmadı. Tam aksine, rakipleri tasfiye edilerek önleri açıldı.
Asıl operasyon dinde
“Gülen Hareketi”, dünyadaki ve Türkiye’deki bu yapılanmaya paralel olarak, Sünnî İslam inancına uymayan bir “Gülenist İslam” oluşturmaya çalışıyordu.
Bu aykırı fikirlerden ilki “Dinlerarası Diyalog” adıyla sunulan tahrifat hamlesiydi. Amaç, İslamiyet’i de Hristiyanlık ve Yahudilik seviyesine indirerek, “sadece Allah’a imanda birleşen üç dinden yeni bir dünya dini oluşturmak”tı.
Nitekim 9 Şubat 1998 günü Vatikan ziyareti sırasında Papa John Paul’e sunduğu mektupta, “Papa 6. Paul Cenapları tarafından başlatılan dinlerarası diyalog için Papalık Konseyi misyonunun bir parçası olarak burada bulunuyoruz” diyordu.
Yani Gülen, sahih İslam’ı yıkmak için Haçlıların emrinde olduğunu ilan ediyordu.
Ne yazık ki, tarihinin en ağır saldırılardan birine muhatap olan İslamiyet’i savunması gereken Diyanet tam aksine; büyük destek veriyordu. “Dinlerarası Diyalog” sapıklığının ateşli savunucularından olan Prof. Dr. Mehmet Aydın, Diyanet’in bağlı olduğu “Devlet Bakanı” idi. Yine bu sapıklıklara cevap vermesi gereken İlahiyatçıların çoğu, Abant Platformlarında “ödül” almakla meşguldü. (5)
O yıllarda devletin stratejik noktalarında hızla örgütleniyorlardı. Ele geçirdikleri kurumlarda kadroyu ve imkânları Fetullahçılara tahsis ediyorlardı.
Türkiye’de ve dünyada baş döndürücü hızla ilerleyen bu yapılanma ile Fetullah Gülen’in bizzat yürüttüğü “İslamiyet’i Hristiyanlaştırma Projesi” birlikte mütalaa edilirse, emperyalistlerin bu yapıyı neden bu kadar desteklediği daha kolay anlaşılır.
Ve operasyonlar başlıyor
Güç kemale erince (!) önce 17/25 Aralık 2013’te Başbakan Erdoğan’ı devirmeye çalıştılar.
15 Temmuz 2016’da ise patronları adına ülkeyi işgale kalkıştılar.
15 Temmuz, önceki darbeler gibi bir “iktidar kavgası” değildir.
Fetullah Gülen’i, “Muhammed bin Abdülvehhab’ın Türkiye versiyonu” olarak düşünür ve FETÖ fitnesini bu çerçevede değerlendirirseniz, parçaların yerlerine ne kadar muntazam oturduğunu görürsünüz.
Tek fark, milletimizin 15 Temmuz’da ortaya koyduğu muhteşem duruş sayesinde son adımı atamadıkları için S. Arabistan’ın Türkiye versiyonunu kuramamalarıdır.
15 Temmuz’daki işgal teşebbüsü hedefine ulaşsaydı Fetullah Gülen, Yavuz Selim Han Türbesi’nden çaldıkları hırka ile “Kainat İmamı” olarak Türkiye’ye dönecek, Vahhabiliğin Türkiye versiyonu olan “Fetullahçılık”ı ilan edecek ve Akın İpek’in Ankara’da hazırladığı saraydan, Vatikan adına İslam dünyasını yönetecekti!
.Nasıl mücadele edeceğiz?
Yürütülmekte olan FETÖ ile mücadelede 15 Temmuz sonrasında açılan 289 davanın 263'ü neticelendi ve 3 bin 611 kişi hakkında mahkumiyet kararı verildi.
Bu durumda “FETÖ ile mücadele tamamlandı” diyebilir miyiz?
Maalesef hayır...
Meselenin sosyolojik boyutu, çocuklarının topluma kazandırılması meselesi bir tarafa, bugün millet nezdindeki FETÖ algısının genel kesiti şöyledir:
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “ibadet ehli” diye tarif ettiği tabanda anlamlı bir algı değişikliği olmamıştır. Bunlar, Gülen’e haksızlık yapıldığını düşünmekte ve “mutlu son”u (!) beklemektedir! Fikrini değiştirenler “cemaatçiler” değil, sempatizanlardır.
Toplumdaki FETÖ karşıtlığı ise büyük ölçüde 15 Temmuz odaklıdır. Bu tepki doğru ama eksiktir. İslamiyet’i Hristiyanlaştırma operasyonunun farkına vararak oluşan tepki dışındaki karşıtlıklar, işin kabuğudur.
Ama ne yazık ki, bu kadar yıldır yürütülen FETÖ mücadelesine rağmen, bunları kimin kurup kullandığını iyi bilen ve bu örgüte, İslam’a yaptıkları sebebiyle düşman olan yok gibidir.
Oysa 15 Temmuz’da millete bomba yağdıran bu hainler, asıl katliamı yıllardır milletin inancına karşı yapmışlardır.
Bu tarafa yönelmeyen mücadele, geçici bir “narkoz” anlamına gelir ve yok hükmündedir.
Sadece “suç” ve “suçlu” üzerinden yapılan mücadele, bataklıktaki birkaç sivrisineği etkisiz hale getirmekten öte bir anlam taşımaz.
FETÖ’ye karşı isabetli mücadele, dinî tahrifatlarını bertaraf ederek, hâlâ etkisi devam eden aldatmacalarını çürütmekle mümkündür.
Bu noktada en büyük görev Diyanet’e düşmektedir.
Diyanet, 26 Temmuz 2017 tarihinde yayınladığı FETÖ Raporu ile “Uluhiyet iddiasına varan firavunluklar”ı; gecikmeli de olsa tescil etmiş, ancak sonrasında bu raporla mütenasip adımlar atmamıştır.
Yani asıl yapılması gereken, “hizmet için aralarına giren bir “insan”ı, bir “canavar”a dönüştüren” istismar bataklığının kurutulmasıdır.
Bu ise Müslümanların “gerçek İslamiyet olan” Ehl-i Sünnet bilgileriyle donanmasını sağlamakla mümkündür.
Aksi takdirde İngilizler Müslümanları, aynı delikten; farklı dişlerle ısırmaya devam edecektir.
KAYNAKÇA:
Doç. Dr. Yılmaz Karadeniz, Osmanlı ve İran’ın İngiliz Paraleli Cemaleddin Esedabâdi, Gece Kitaplığı, 2017-Ankara, s. 16-17
Koray Şerbetçi, Osmanlı’nın İngiliz’le İmtihanı, Nesil Yayınları, İstanbul 2017, s. 16
(Latif Erdoğan, Şeytanın Gülen Yüzü, Turkuvaz Yayınları, İstanbul 2016, s. 52-64)
(İsmail Hakkı Pekin, 5 Aralık 2018, Haber Türk Türkiye’nin Nabzı programı)
http://ahmetsimsirgil.com/asrin-ihanetinin-analizi/
.
Yüzde 50 şartı’ gitmeli, başkanlık sistemi devam etmeli
9 Temmuz 2019 Salı
Türkiye, tam bir yıl önce bugün fiilen yeni sisteme geçmişti.
Ülke, 16 Nisan Referandumu ile vesayet çukurundan kurtulmuştu ama CHP ve yandaşları ilk seçime, “Bize destek verin, parlamenter sisteme dönelim” sloganıyla gitmişti.
Milletle açıkça dalga geçiyor, “Bize oy verin, ülkeyi çıkardığınız vesayet çukuruna tekrar yuvarlayalım” diyorlardı.
Aslında “boş” konuştuklarını kendileri de iyi biliyorlardı ama olmayacak şeyi vadederek, Erdoğan karşıtlarından oy kapmaya çalışıyorlardı.
Hatta Kılıçdaroğlu, “nefret safları”nı sıklaştırmak için “Hayır Bloku” lafını “yapıştırıcı” olarak kullanıyordu.
Bu psikolojiyle “Seçim ikinci tura kalacak ve Erdoğan hayatının yenilgisini alacak” diyorlardı ama millet eski Türkiye’ye dönmeyi onaylamadı.
Şimdi de bir yıllık uygulama hakkında konuşuyorlar.
Efendim, aksayan tarafları varmış.
Aman ne garip...
Yeni evlenen çiftler bile birbirinin huyunu-suyunu bir yılda ancak öğreniyor, ondan sonra “uyum”dan söz ediliyor.
Eksiler, artılar...
Öve öve bitiremediğiniz 95 yıllık parlamenter sistem, defalarca rot-balans ayarı yedi, rektifiye edildi ama yine de her tarafı dökülüyordu.
Kaldı ki “bakkal hesabı” bile böyle yapılmaz. Sistemin sadece “eksileri”ni değil, “artı”larını da ortaya koyar; sonra sonuca bakarsınız.
Sistemin gerektirdiği yapılanmanın henüz tam oluşmaması sebebiyle bürokrasi yönetiminde bazı tıkanmalardan bahsedilebilir.
Ama emperyalist kuşatmaların askerî, siyasî, iktisadî; her çeşidini yaşadığımız bu dönemde “eski Türkiye” olsaydı ne hallere düşeceğimizi ben tahayyül edemiyorum.
Trump’ın, Twitter mesajlarıyla yönettiği bir dünyada, 2007 gibi en güçlü iktidar döneminde bile uzaktan kumanda ile darmadağın edilebilen bir hantal yönetim sistemiyle, dünyanın girdap olup döndüğü bu bölgede siz nasıl dinamik yönetim sergileyecektiniz?
Hepsi bir kenara, İHA ve SİHA’ların tarifsiz katkısı yanında, MİT’ten TSK’ya, Emniyet’ten Jandarma’ya bugünkü ahenk sağlanamasaydı, terörle mücadelede bu mesafe asla alınamazdı. Bu kurumların Türkiye’yi feda pahasına didiştiği dönemleri herkes unuttu tabii...
Sadece Kaşıkçı Cinayeti konusundaki kriz yönetimi başarısı bile, her kafadan bir ses çıkan eski Türkiye’den kurtulmuş olmamız sayesindedir.
En önemli aksaklık
Bana göre yeni sistemin en önemli “arıza”sı, “yüzde 50 artı 1” zorunluluğudur.
Bu yüksek çatı, partileri sun’i ve sağlıksız işbirliklerine zorladı.
Hiçbir ortak yönü bulunmayan partiler, bu zorunluluk sebebiyle, onursuz pazarlıklarla aynı çatı altında toplandı.
Nitekim düne kadar “İlk fırsatta parlamenter sisteme döneceğiz” masalı anlatan Kılıçdaroğlu, bu bol istismarlı ama bol kârlı işbirliğinin tadını alınca, “Eski sistemi istemiyoruz, çünkü sorunluydu” demeye başladı.
Sevsinler sizin parlamenter sistem aşkınızı...
Yüzde 45 teveccühe mazhar olan bir partinin, bu yüzde 45’in isteğini değil de, eksiğini tamamlayan “kilit parti”nin isteğini yapmak zorunda kalması nasıl bir demokratik düzendir?
Hasretiyle yandıkları “parlamenter sistem”de (2002 Genel Seçimleri) bir parti yüzde 35 oy ile parlamentonun yüzde 66 çoğunluğunu alıyor ve ülkeyi “demokratik” bir sistemle yönetiyordu.
“Yüzde 50” dayatmasıyla siyaseti sun’i kamplaşmalara zorlamak yerine, “katılanların oy çokluğu” esas alınabilirdi.
Madem sistemi tartışıyoruz, vatanı ve milleti için siyaset yapan herkes bütün önyargıları bir tarafa bırakarak, “yüzde 50 artı 1” zorunluluğu başta olmak üzere yeni sistemin aksayan yönlerini düzeltmeli ve millet bu sistemle yoluna devam etmelidir.
.
Batılı liderler Erdoğan’ı neden sevmiyor?
2 Temmuz 2019 Salı
- TOKYO -
Devletlerin dış politikaları, liderlerin tarzına göre şekillenir. “Dünyadan 20 yıl önde gider” denilen ve “Başkanlar değişir politikası değişmez” sanılan ABD bile Trump döneminde, “twitter-cıvıtır” bir dış politika tarzı ile tanıştı.
Türkiye gibi, emperyalist çıkarların kesiştiği stratejik bölgelerde yer alan devletleri yönetenlerin dış politikaya etkisi ise tahmin edemeyeceğimiz kadar fazladır.
Bunun olumlu veya olumsuz örneklerini, Cumhuriyet’in kuruluşundan günümüze; farklı yönetim dönemlerinde çok net görebiliriz.
“ABD mandasını mı, yoksa İngiliz mandasını mı tercih edelim” tartışmalarını yaptığımız veya onların “tavsiye” ambalajlı talimatlarını, “stratejik ortaklık” aldatmacası altında aynen uyguladığımız dönemlerde Batılı dostlarımız bizden çok memnundu! Ama bu tek taraflı çıkarlar üzerine kurulan bu “dostluk”ların, ülkemize çıkardığı faturalar ödemekle bitmiyor.
Çünkü onlar için“dostluk ve işbirliği”, bu bölgedeki çıkarlarının temsilciliğini ve takipçiliğini yapmaktan ibarettir.
Onun içindir ki, Türkiye’de ne zaman reel anlamda “karşılıklı işbirliği” isteyen bir lider göreve gelse, emperyalistlerin “öğütme düzeni” derhal devreye girmiş ve o lideri devre dışı bırakmaya çalışmış, çoğu zaman da başarılı olmuştur.
Ne gariptir ki, taşeronluğu da hep içimizden birileri üstlenmiştir.
Bu sefer çok uzadı!
Bu anlamda emperyalistler, son 15 yıldır Türkiye’den pek alışmadıkları bir tavır görüyorlar. Bu dönemin lideri olan Erdoğan’ın, “AB üyeliğini önceleyen” bir tutumla başlayan liderlik yolculuğu, “millî hedefleri de gözeten bir işbirliği” ısrarı üzerine Batı’dan uzaklaşarak devam etti.
Erdoğan, içerideki; “Batı ile iyi geçinelim”cilere rağmen, n’asır’lanmış Haçlı-Siyonist ittifakına karşı milletin menfaatlerini savunmayı ısrarla sürdürmektedir.
Onun için Batı’nın, “masa vesaha” arasındaki korkunç ikiyüzlülüğünü ifşa etmekte, ülkemize yönelik operasyonlarına her şeye rağmen direnmektedir.
Suriye’de düzenlediğimiz harekatlarla, Türkiye’yi kuşatarak boğma planlarını bozmamız ve bütün üst perde tehditlerine rağmen S-400 ile sembolleşen savunma hakkımızı kullanma ısrarımız en çarpıcı örneklerdir.
Düşünebiliyor musunuz?“Kapınıza, yedek anahtarı bende olan kilidi takacaksınız. Onu da vermezsem kapınızı açık bırakacaksınız. Ama asla başka bir nalburdan kilit alamazsınız” türü bir dayatmayı kabul etmemiz için her türlü tehdide başvuruyorlar.
Bu tarz, Batı’nın yüzyıllardır devam eden sömürge alışkanlığıdır ve bu bölgede “Batı’nın müstemleke valisi” rolünü üstlenen liderler çok “makbul” olmuş, her türlü desteği görmüştür!
Kurtulmak istiyorlar...
Aksi takdirde Cumhurbaşkanı Erdoğan’a karşı olduğu gibi, ırkçı ve ön yargılı medyaları dahil her şeyi kullanarak yıpratma kampanyası yürütürler.
Söz konusu lider Erdoğan olunca, Batılı liderlerin liderlerinin kişisel kin ve öfkeleri de devreye girmektedir.
Bu, yıllardır izlediğim zirvelerde oluşan sağlıklı bir tespittir.
Hakeza, Trump’tan Macron’a kadar, bütün Batılı liderler, büyük bir hırsla Erdoğan’ın karşısına çıkmakta ama kısa süre sonra aciz duruma düşmektedirler. Çünkü bunların çoğu, bırakın Türkiye’nin bölgedeki ve İslam dünyasındaki derinliğini, kendi ülkeleri ile ilişkilerimizin geçmişi hakkında bile yeterli birikime sahip değil. Oysa karşılarında Osmanlı ile barışık olmanın avantajı ile bölgemizde bir asırdır yaşanan Batı operasyonlarını çok iyi analiz eden ve dünya liderleriyle kırk yıldır yürüttüğü diplomasinin gücünü kullanan bir lider var.
Nitekim bunu her biri farklı biçimde ifade etmektedir. Onun için Macron “Görevimin en zor tarafı, ayda bir Erdoğan ile görüşmek zorunda olmaktır” derken yaşadığı bu ezikliği ifade ediyordu. Trump onun için “Erdoğan çetin biri” diyordu.
Oysa başkası olsa...
Oysa Türkiye’yi, Erdoğan’ın yerine; onlarla aynı karede yer almaya fit olan ve “Batı ile uyumlu” payesini önemseyen bir lider temsil etse ne kadar güzel olurdu değil mi!
Üstelik Türkiye’de de, Erdoğan’ı bu tutumu sebebiyle eleştiren ve “uyumlu” bir lider olmak için sırada bekleyenler de varken...
Ama unutmayın, Abdülhamid Han’dan bu yana değişmeyen bir gerçek var:
Onlarla iyi anlaşan lider, “onlara çalışan lider” demektir.
xxxxx
.TC” tabelası asmakla yurtseverlik olmuyor...
28 Haziran 2019 Cuma
G20 Zirvesini takip etmek üzere Osaka’dayız.
Şehrin puslu havası sanki ev sahipliğini yaptığı zirvenin halini haber verir gibi...
1999 yılında,“gelişmiş ekonomilerle, gelişmekte olan ekonomiler arasında bir işbirliği ortamı oluşturularak küresel ekonomik krizleri önlemek” amacıyla başlayan G20 Zirvesi 2008’den sonra, ikili görüşmelerin yapıldığı bir platforma dönüştü. Dünya liderleri, dönemin en yakıcı ulusal ve uluslararası problemlerine, G20’deki çapraz buluşmalarda çözüm arıyor.
Nitekim Türkiye olarak belki de ilk defa G20’den bu kadar büyük beklenti içindeyiz.
Artık sonuna gelinen S-400 meselesini makul bir çözümle noktalama çabasındayız.
Pentagon, bu konuda başından bu yana çok agresif bir tutum izlediğinden, meseleyi liderlerin ele alacak olması da çözüm ümidimizi arttırıyor.
Elbette S-400 konusu, ABD ile aramızdaki tek problem değil, en acil problemdir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, yarın Putin ile yapacağı görüşme de, özellikle İdlib’te tırmanan Rusya destekli rejim katliamları sonrasında çok daha önemli hale geldi.
İkili temaslar bunlardan ibaret değil. Erdoğan bugün de Almanya Şansölyesi Merkel’den, Endonezya ve Güney Afrika Cumhurbaşkanlarına, Dünya Bankası Başkanından BM Genel Sekreterine uzanan geniş bir yelpazede ikili temaslarda bulunacak.
Tabii bu yoğun trafik, zirveye katılan bütün liderler için geçerli.
Herkesin, farklı bir gündemi, G20’den farklı bir beklentisi var ve canının dişine takıp, ulusal çıkarlarını kovalıyor.
Bu anlamda G20’lerde tam bir “diplomatik dünya savaşı” yaşanıyor.
İşte bu “dünya savaşı”nın ortasından bakınca, iç politikada; ortak millî menfaatlerimizin önüne geçen siyasî çıkar çatışmalarının, geleceğimiz açısından ne kadar büyük bir tehdit oluşturduğu çok daha net görünüyor.
Bunların tutumu, etrafını alevler sarmış bir evde, hızla yaklaşan yangını umursamadan, âleme devam etmeye benziyor.
Artık İstiklal mücadelesi biçim değiştirmiş durumdadır. Dış tehditler karşısında herkes tavır almak zorundadır.
Doğu Akdeniz’de yürütülmekte olan çabaların, Çanakkale’de verdiğimiz ölüm-kalım mücadelesinden hiç farkı yoktur. Bu mücadeleyi, “O kadar doları niye harcıyorsunuz” mesabesine indirgemenin neye tekabül ettiğini iyi düşünmek gerekir.
S-400 meselesi bir“savunma” meselesi olmaktan çoktan çıkmış, egemenliğimizin göstergesi haline dönüşmüştür.
Son zamanlarda, “Bu konuyu bu kadar germeye gerek yok, bir şekilde anlaşılmalı” sakızı çiğneyenler ne kadar gizlese de dilinin altındaki bakla net görünüyor.
Daha ne var ki?..
Önümüzdeki ay bataryalar geldikten sonra ABD’nin; canımızı acıtmak için sıralayacağı yaptırımlardan kurtulmak için geri adım atmayı teklif etmekle, savaşta; “Can kaybı olmasın, bırakalım gelsinler” demenin hiçbir farkı yoktur.
Bu “belalı coğrafya”da hiçbir bedel ödemeden bağımsızlığın tadını çıkarmaya alışan bu“mirasyediler”, ABD’ye taviz verdiğimiz taktirde sıkıntıdan kurtulacağımızı zannediyor, bugün bu bedeli ödemeyi göze alamazsak sürekli bedel ödeyeceğimizi anlayamıyorlar.
Öyle tabelalara TC eklemekle iş bitmiyor. Bu konular, “TC vatandaşlığı”nın asgari şartıdır.
ABD ve Avrupa’nın emperyalist saldırılarına karşı onursuz bir sessizlikle; “üç maymun”u oynamak ve bu saldırıların türevi olarak karşımıza çıkan “terör ve darbe” ile mücadeleye adam gibi destek vermemek, Çanakkale’den firar etmek kadar büyük bir hıyanettir, bu ülkede yaşama hakkını kaybettirir.
.
Türkiye’nin “Mısır”, Erdoğan’ın da “Mursi” olmasını ister misiniz?
21 Haziran 2019 Cuma
Son yıllarda estirilen “nefret fırtınası” ve “Erdoğan karşıtlığı narkozu”, toplumda samimiyetsizliği, yalanı, hakareti normalleştirirken, millî hassasiyeti önemsizleştirdi.
Aslında hedef Erdoğan’ın şahsı değil, savunduğu değerlerdir.
Aynen Cennetmekan Abdülhamid Han dönemindeki gibi içerideki “kullanışlı kızgınlar” dışarıdaki emperyalistlerin amacına hizmet etmektedir.
***
2013’te 27 Mayıs’ın yıldönümünde, “Gezi Parkı’ndaki ağaçlar için” başlayan eylemleri sonlandırmayı, “Köprü, havalimanı yapmayacaksınız, terörle mücadele etmeyeceksiniz” gibi şartlara bağlıyorlardı.
Ortaya çıkan ayrıntılar, “Gezi” kalkışmasının sıradan bir çevre tepkisi olmadığını, daha önce “Gül, Lale ve Sedir” gibi isimlerle, farklı ülkelerde darbe yapan Gene Sharp’ın “Silahsız Darbe Yöntemleri”nin aynen uygulandığını gösteriyordu.
Eş zamanlı olarak, Mısır’da halkın yoğun desteğiyle iktidara gelen Mursi’nin gitmesi için Tahrir Meydanı’nda yapılanlarla, Taksim Meydanı’nda olanlar birebir örtüşüyordu.
Erdoğan, “Zulüm 1453’te başladı” diyen Haçlı maşalarına gereken cevabı verdi ama halkın desteğine güvenerek darbecilere haddini bildirmekte geciken Mursi, “Menfaatlerimize hizmet etmeyeni indiririz” anlamına gelen bir darbe ile göstere göstere devrilmişti.
Sadece Türkiye kaldı
Bugünkü bölge fotoğrafı bize bir şeyler söylüyordu:
11 Eylül 2001’de New York’ta üretilen sun’i gerekçe ile 2003’ten itibaren Afganistan ve Irak’tan başlayan işgal harekâtlarıyla, Suudi Arabistan, BAE gibi “eyalet valileri” dışında kalan, Batı ve İsrail karşıtı yönetimler birer birer alaşağı edilmişti.
İran’ı bir kenara bırakırsak, keyiflerini kaçıran tek ülke, yöneticilerini “Gezi”ye çıkaramadıkları Türkiye kalmıştı.
Hemen “maşa” değiştirip “17/25 yargı darbesi”ni denediler ama yine olmadı.
ABD taşeronu PKK ve DEAŞ, şehirlerimizin göbeğinde düzenledikleri hain saldırılar ve 2015’te FETÖ’nün çimento olarak kullanıldığı “7 Haziran Şer İttifakı” da sonuç vermemişti!
Son çare olarak, 15 Temmuz 2016’da, satılmış lejyonerlerini kullanarak, işgali denediler.
O gece “Türkiye formalı Amerikan askerleri”nin bu millete reva gördüğü vahşet, patronlarının; “Bu sefer mutlaka sonuç alın” talimatı gereğiydi.
Ama yine olmamıştı!..
Bu tehdit bitti mi?
Asla…
Çünkü, etrafımızdaki onlarca ülkeyi kan gölüne çevirerek adım adım ördükleri “Büyük İsrail” kemerinin “kilit taşı” Türkiye’dir.
Yani Türkiye’yi de Sisi gibi bir “Müstemleke Valisi”ne teslim edip, Erdoğan’ı da Mursî gibi bir daha gelemeyecek biçimde gönderemedikleri sürece, yıllardır yaptıkları operasyonlar nihaî amacına ulaşamayacaktır.
Şimdi…
Tam da bunun için Amerika’nın bitmeyen PKK/PYD sevdası, S-400 alerjisi, “Megali İdea”cı megalomanların peşine takılan Avrupa’nın; “Doğu Akdeniz’e sadece Türkiye giremez” zorbalığı gibi “cephe”lerde yürütülen mücadeleye, muhalefet ve medya başta olmak üzere toplumun bütün kesimleri destek vermek zorundadır. Siyasi rekabet, bu “kırmızı çizgi”nin dışında kalan alanda olmalıdır.
Oy bir emanettir
“Beka problemi yok” demekle bu riskler ortadan kalkmıyor.
Yedi düvelin kuşatmasını bırakın, Mursi’nin; iğrenç bir vurdumduymazlıkla yavaş yavaş öldürülmesine, “Darısı başımıza” diyebilmek bile, bir toplum için başlı başına “Beka” meselesidir.
Onun için oy, bizdeki vatan emanetidir, doğru yere verilmelidir.
Bireysel açıdan çok önemli olan ekonomik problemler, millî menfaatlerimizin yanında bir ayrıntıdan ibarettir.
Bunun için de, bu “baraj sorusu”nu geçen adaylar arasında “seçim” yapmalıdır.
Türkiye’yi bir kaşık suda boğmaya çalışan Amerika’nın doğrudan sahip çıktığı bir adayın; yukarıdaki tehditler konusunda milleti ikna edemediği sürece, ciddiye alınması çocuklarımıza ihanettir.
Bu husus, oy kullanacak her vatandaşımız için büyük sorumluluktur.
Bizden söylemesi…
.
Keşke bu kadar basitleşmeseydiniz...
18 Haziran 2019 Salı
Ağızlarını her açtıklarında “kamplaşma”dan, “önyargı”dan, “yandaşlık”tan yakınır, AK Parti’yi eleştiremediğimizden(!) dem vurur, bize dürüstlük dersi verirler!
Bu mahalledeki herkesi öyle eleştiriler ki; gerçekten vicdanlı olduklarına inanır, yanlış nereden gelirse gelsin; aynı tepkiyi göstereceklerini sanırsınız.
Ama maalesef böyle düşünürseniz aldanırsınız.
Onların vicdanı “testere dişi” gibidir, tek yönlü çalışır.
Bakmayın sürekli “kamplaşma” edebiyatı yaptıklarına. Onlar için “insanlık” sadece kendi âlemleriyle sınırlıdır.
Hata sadece “karşı mahalle”de zuhur edebilir! Onun için de kendi burunlarının dibinde olup bitenleri, hatta gözlerine giren vicdansızlıkları bile göremezler!
Uğraşmayın, değiştiremezsiniz. Zaten onlara göre “diğer”lerinin yaşaması bile gereksiz!
Bir de buradan bakın...
Sürekli dil döküyoruz, “Arkadaş, hangi siyasi görüşten, hangi ideolojiden olursan ol, Emperyalist Amerika’nın maşası olan katil PKK ve darbeci FETÖ’ye karşı birlikte mücadele etmeliyiz. Zira bu mücadelede devletin yanı sıra bütün millete de düşen görevler var” diyoruz ama duvara konuşuyoruz.
Bırakın Türkiye düşmanlarıyla mücadeleyi, onlara destek vermek için fırsat kolladıklarını görüyoruz.
Ama aslında bir noktayı kaçırıyoruz.
Biz hep Türk milleti açısından bakıyor, ona göre tavır sergilenmesini bekliyoruz.
İşte burada yanılıyoruz.
Siyaseten sürekli yenilmekten kaynaklanan hırs ve nefret, bunların sağduyusunu ipotek altına almış durumda.
Bunlar için “sağduyu” izafidir ve sadece “Erdoğan düşmanlığı” ortak paydasında oluşan kendi nefret dünyalarındakiler için geçerlidir.
Dünyada yanılmayan tek ölçek zannettiğimiz “vicdan” terazileri dahi bu kritere göre çalışır. Yani insafları sadece “Erdoğan düşmanlığı” maskesiyle gizledikleri Türkiye düşmanları için geçerlidir. Gerisi onlar için “insan” bile değildir.
Seçimler turnusol gibidir
Seçimler siyasi tansiyonların yükseldiği, seçim ve sonrası, siyasetçilerin samimiyet testinden geçtiği dönemlerdir.
Siyasetçilerin kendilerini, “sonuna kadar” mı yoksa “sandığa kadar” mı programladıkları seçimlerde ortaya çıkar.
Ekrem İmamoğlu 31 Mart öncesi, CHP adayı olup ama CHP’nin; “PKK/PYD’ye ve FETÖ’ye destek veren, oy için bağımsız Türkiye düşmanlarıyla kol kola giren” kronik tutumunu hiç üzerine alınmayan, buna karşılık “herkesi kucaklayan, sevgi sembolü pirüpak bir profil” ortaya koymaya çalıştı.
Ancak şaibeler sebebiyle başlayan itiraz süreci ve özellikle de seçimin iptaliyle birlikte, “seçime kadar” ayarlanmış makyaj hızla döküldü.
Karşımızda, kamuoyu önünde ve ekran gerisinde; birbirinden tamamen farklı bir profil vardı.
At gözlüklüler güruhu
Daha da vahimi, bu ikiyüzlülüğün, bize karşı “dürüstlük abidesi” kesilen o yandaş medya tarafından da aynen desteklenmesiydi.
31 Mart’tan sonra daha da belirginleşen bu çürümenin yakından görülmesi bakımından geçen akşamki ortak yayın önemliydi.
Ama devlet temsilcisine “İt” deyip, kıvırma “basit”liğini, STV’de yıllarca harcadığı mesaileri gizleyerek, “FETÖ ile Hiç alakam olmadı” yalanını ve “evrakta sahtekarlık” anlamına gelen, alakasız görsel malzeme ile “Sayıştay Raporu şovunu” ekranda sergileyerek, 82 milyonun tamamına hakaret etmiş oldu.
“At gözlüklü”yandaş grubu da, bütün bu yalanlara mum yakmaya devam etti.
Bu mesleğe yıllarını vermiş zevatın, Ekrem İmamoğlu’nun yalanlarına maske olmak için ekranlarda nasıl “8” çizmeye çalıştıklarını gördükçe şok oluyorum.
“İt”meselesi başta olmak üzere bütün yalanlarını adı gibi bilenler, “dilsiz şeytan” olmayı tercih ediyorlar.
Keşke bu kadar basitleşmeseydiniz…
.
CHP 'dindar vitrin' formülünü 70 yıldır uyguluyor
14 Haziran 2019 Cuma
Kuruluşundan itibaren 27 yıl, “Ben yaptım oldu” tarzına alışan CHP, “milletin gönlünü fethetmek” gibi bir alışkanlığı olmadığı için “kestirme yollar” deniyor.
Partinin başına kasetle düşen Kılıçdaroğlu ile birlikte bu siyasi kısırlık daha da artmış, muhafazakâr adaylarla ipi göğüsleme çabası değişmez yöntem olmuştur.
Kılıçdaroğlu, adını ilk defa duyduğu için telaffuz edemediği Ekmeleddin İhsanoğlu’nu “en iyi cumhurbaşkanı adayı” ilan etmişti!
Halkın seçmediği Vedat Aydın’ı saymazsak 40 yıldır alamadıkları Ankara’yı da yine “Ülkücü aday” aldatmacasıyla alabildiler ki, belediye meclisi ve ilçelerdeki tabloya bakıldığında İstanbul ve Ankara’daki sonucun, tabandan gelen sağlıklı bir dalga değil, tepede üretilen enfeksiyonlu bir sonuç olduğu görülür.
İstanbul’a “imam” aday
Kılıçdaroğlu, partisindeki tepkilere rağmen “Neden Ekrem İmamoğlu” sorusunu, “Beylikdüzü’nde yaptığı Yeşil Vadi’yi gördüm, ‘İşte belediye başkanı budur’ dedim” diye cevaplasa da, tamamen AK Parti’nin eseri olan Yaşam Vadisi için değil ama oradaki görüşmede; Ekrem İmamoğlu’nu daha “yakından” tanıdığı için “İşte aradığım aday” demiş olabilir.
Nitekim Beylikdüzü’nü CHP’ye kazandıran bu altyapı üzerine bina edilen “proje” 31 Mart’ta da işe yaradı.
Ancak makyaj ve maskeyi; rüzgârın “sert” estiği yükseklerde korumak, “düz”lerdeki kadar kolay olmuyor.
İptal kararı, her şeyi sadece seçime kadar ve sadece seçimi kazanmak üzere dizayn eden ekibinin ezberini, İmamoğlu’nun da kimyasını bozdu ve “fırça” yedirten açıklar verdi.
Hasar tespit raporları, CHP adayına 31 Mart öncesi “giydirilen” imajın ciddi hasar aldığını gösteriyor.
Bu yüzden Pazar akşamı, biri‘organik’; diğeri “özel dizayn” iki “muhafazakâr”ın karşılaşması, önemli mukayese imkanı verecek.
Bunun adı “Günaltay formülü”
CHP için “aslını inkar etmek” anlamına gelse de “dindar vitrin” kolaycılığı sadece Kılıçdaroğlu’nun, “her yol mubah” dönemine mahsus bir uygulama değil.
1946’da iktidarı Demokrat Parti’den dipçik zoruyla kurtaran İnönü, artık daha “farklı” tedbirler alması gerektiğini anladı ve DP’nin, “dinî söylemler”le netice aldığını keşfederek, müthiş bir buluşa (!) imza attı. CHP Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı İnönü, başvekil Hasan Saka’yı istifa ettirerek, 18. T.C. Hükümetini, İlahiyat Fakültesi kurucusu ve ilk müdürü; “medrese tahsilli” Şemseddin Günaltay’a kurdurdu. (16 Ocak 1949)
Şemseddin Günaltay, CHP’yi bekleyen hezimeti değiştiremedi ama bir yıllık başvekillik dönemine, dindarlara; “tek parti dönemi”ni bile aratan zulümleri sığdırmayı başardı!
Üç kişinin bir araya gelip dinden bahsetmesi, “Toplantılar Kanunu’na muhalefet”ten formalite bir mahkeme ile hapse atılmalarına sebep oluyordu. CHP’nin “dindar başvekil”i, bu zulmün kapsamını daha da genişleterek “üç kişi”yi, “iki kişi”ye düşürdü.
Bitmedi; TCK’daki 163. Maddeyi, “Müslümanları biçen bir giyotin” haline getiren de bu “CHP dindarı”dır.
Böyle “dindar” düşman başına…
Merhum Turgut Özal’a, bizi bu beladan kurtarması bile sadaka-i cariye olarak yeter.
CHP “doğuştan özürlü”
Dindarlık elbette kimsenin arka bahçesi değildir ama kimsenin oyuncağı da değildir.
Muhafazakâr seçmeni, “ağzındaki peynirin kapılması gereken bir karga” olarak gören CHP, bu tür “konu mankenleri” ve “her gün cumaya giden mevsimlik Müslümanlar”la hasadı topladıktan sonra derhal doğal haline dönüyor. Zira CHP, dine ve dindarlığa “doğuştan” karşıdır. Daha doğrusu bu mefhumlarla mücadele için kurulmuştur.
Dikkat edin, “cemaat” görünümünde iken “mesafeli” durdukları FETÖ’nün gerçek yüzü ortaya çıkınca, darbeci bir terör örgütü olduğunu hiç umursamadan sarmaş dolaş oldular.
CHP’nin genleri böyledir, “muhafazakâr” adaylar samimi olsa dahi bunun “icraî” bir değeri yoktur.
Menfaati için “dindar” takılırken birden; CHP’nin derinliklerine savrulan “kinim dinimdir”cilerin uyumu doğaldır; sizi yanıltmasın.
***
Bu durumda asıl sorumluluk muhafazakâr seçmene düşmektedir.
Görüldüğü gibi CHP’ye oy vermek, asla “partilerden birini tercih etmek” değildir.
.
27 Mayıs “darbe”, 15 Temmuz “tiyatro”; öyle mi?
28 Mayıs 2019 Salı
Önceki gün ilk defa Yassıada’ya gittim. Aradan geçen 59 yıla ve adadaki büyük değişime rağmen, orada yaşanan insanlık katliamını iliklerime kadar hissettim.
“İnsanlık katliamı” diyorum çünkü Yassıada’da yaşananlar “darbe” ile dahi izah edilemez.
Bir kere ortada yargılama filan yok. O meymenetsiz salonda duruşma değil, bir “tiyatro” sahnelendi.
Zavallı başbakan, ileri sürülen saçma sapan suçlamalara karşı, hâlâ muhafaza ettiği o dillere destan nezaketiyle cevap vermeye çalışıyordu.
Oysa “onu oraya tıkan kuvvet” çoktan kararını vermişti.
Ama insanlık katliamı Menderes ve arkadaşlarını idam etmekle bitmedi.
27 yıl devam eden “diktatörlük dönemi”ni, “açık oy, gizli tasnif” hayasızlığına varan bir “istibdat”a rağmen bitiren millete karşı, öyle büyük öfke duyuyorlardı ki, Menderes’i asmak bile onları tatmin etmemişti.
Millete gözdağı vermek için seçtiklerine “acı”nın her çeşidini tattırmakta Firavunla yarış ediyorlardı.
Yargılama tiyatrosunda, savcı rolündeki adam, içinde kadın külotu olan zarfı salonda sallayarak, “Devletin kasasından bunlar çıktı” şeklinde icra ettiği onur infazı, idamdan daha hafif değildi.
Siz bir de merhum Menderes’e o salonun dışında reva görülen muameleyi düşünün. Hunharca katletmeden önce bir insana; bütün yalvarmalarına rağmen “Prostat muayenesi” kisvesi altında o iğrenç muameleyi yapmak hangi hayvanî ruh halinin eseridir?
Daha bitmedi... İdamdan sonra “işkence” sırası ailesine gelmişti.
Eşi Berin Menderes’ten, icra yoluyla “cellat ücreti” ve “yağlı urgan parası” isteyerek, bu dünyada yaşatabilecekleri her türlü acıyı tattırmaya çalışmışlardır.
CHP’de darbe gölgesi
Peki, bütün bu yıldırma çabaları işe yaradı mı, milleti korkutabildiler mi?
Elbette hayır.
Siyaseti tarumar etmelerine, “Demokrat” ve demokrasi adına her şeyi yasaklamalarına rağmen millet, CHP’nin karşısındaki partiyi ilk fırsatta iktidara getirdi.
Kıraathanelerde onlarca yıldır duvarda asılı duran; solmuş Adnan Menderes posterleri, onu ortadan kaldırmakla kalplerden silemediklerinin en büyük delilidir.
Hatta 15 Temmuz gibi hiç beklenmeyen bir darbe teşebbüsüne karşı milletin ortaya koyduğu “ezber bozan” refleks, aslında yıllar önce Menderes’i koruyamamış olmaktan kaynaklanan bir uhdenin tezahürüydü.
Ne yazık ki milletin, darbe karşısındaki bu kararlılığını, güya milleti temsil eden kanaat önderlerinde ve aydınlarda pek göremedik.
Cumhuriyeti kurduğunu iddia eden CHP ve yandaşları, dil ucuyla kınasalar da maalesef demokrasi düşmanı darbelere karşı milletin iradesini savunmamışlardır.
Yalan testi 15 Temmuz
Bu konuda en üst seviye “takiye”yi sergileyen CHP lideri Kılıçdaroğlu’dur.
2010’da CHP’nin başına “darbe” ile getirildikten beş gün sonraki 27 Mayıs’ta, Radikal Ankara Temsilcisi Murat Yetkin’e verdiği röportajda “Darbeyi yapanlar bugün utanıyor. Askeri darbeler kesinlikle savunulamaz" dedi ve her yıl benzer ifadelerle 27 Mayıs’ı reddetti!
Hatta geçen yıl çıtayı çok daha yükselterek, 27 Mayıs günü Anıt Mezar’a gitti ve “Adnan Menderes’in kabrini ziyaret eden ilk CHP lideri” olarak tarihe geçti!
Peki Kılıçdaroğlu ve benzerlerinin kalbini mi yardık; neden samimi bulmuyoruz?
Çok basit bir testi geçemediler de onun için.
Çünkü 12 Eylül, 28 Şubat, hatta 15 Temmuz darbelerine “darbe” diyemediler, tam aksine desteklerken suçüstü yakalandılar.
Kılıçdaroğlu, sırf FETÖ’ye olan “borcu” sebebiyle, 15 Temmuz gibi bir işgal teşebbüsüne değil, onların cezalandırılmasına “darbe” dedi.
15 Temmuz’un “hain bir darbe” olduğunu açıkça ifade edip karşısında duramayanların, darbe konusunda söylediği her şey yalandır…
.
Müzik eşliğinde ibadet!..
21 Mayıs 2019 Salı
AK Parti’nin iktidara geldiği günden itibaren “Gizli ajandaları var. Güçlenince kendileri gibi olmayan hiç kimseye yaşam hakkı tanımayacaklar” yaygarasına başladılar ama aradan 17 yıl geçti ve AK Parti en güçlü dönemlerinde dahi bu yönde bir adım atmadı, herkes istediği gibi yaşamaya devam ediyor.
Tam aksine toplumun, gün geçtikçe İslam ahlak ve anlayışından uzaklaştığını görüyoruz.
Mesela…
Gayrimüslim komşularımızın, Ramazan ayında dışarda bir şeyler atıştıran küçücük çocuğunu, “Bu ay Müslümanlar oruç tutar. Onların göreceği yerde bir şey yiyip içmek çok ayıptır” diye uyardığı bir toplumdan, ramazanın hiç belli olmadığı noktaya geldik.
“Yüzde 99’u Müslüman” denen bir ülkede, oruç tutmaması bir tarafa; ramazan yokmuş gibi davranan o kadar çok ki. Hatta körük gibi çektiği sigara dumanını yüzünüze üfürerek, inanca saygı bir tarafa, asgarî nezaket problemi yaşayan o kadar çok ki...
Yine de bunların hiçbirini dert etmiyoruz, “Biz kendimize bakalım” diyoruz.
Kaldı ki Müslümanların, kendileri gibi yaşamayanlara daha fazla hassasiyet göstermek gibi bir yükümlülüğü de var.
İslam tarihi bu hassasiyetin izharı sebebiyle Müslüman olan veya kötü alışkanlıklarından kurtulan örneklerle doludur.
Nedir bu düşmanlık?..
Peki, Müslümanların da, inanç ve ibadetlerine saygı gösterilmesini beklemesi, çok anormal bir talep midir?
Bizim de, “Siz istediğiniz gibi yaşayın ama bizi ve dinimizi de rahat bırakın” deme hakkımız yok mu?
Bu beklenti, demokrasinin “D”si, laikliğin “alfabesi” değil midir?
“Medeni Avrupa” ve “dünyaya demokrasi dağıtan Amerika” İslamiyet’le ve Müslümanlarla neden bu kadar uğraşıyor?
Bir “devlet” olarak, ülkesinde yaşayan Müslümanların inanç ve ibadet özgürlüğünü tesis etmekle yükümlü olan Almanya, bu hizmetleri sabote etmek için var gücüyle çalışıyor. Hatta daha da ileri giderek, başörtüsünün bütün Avrupa’da yasaklanması için uğraşıyor.
Başörtülü velilerin, çocuklarıyla birlikte geziye katılmasına izin vermeyen Fransa ile başörtülü anneleri, “Vatan uğruna kurban ol” diye elini kınalayıp askere gönderdiği oğlunun yemin törenine sokmayan 28 Şubatçı kafayı, aynı çirkeflikte buluşturan motivasyon nedir?
Almanya, Fransa ve Müslümanlara zulmetmekte Haçlı-Yahudi işbirlikçilerle yarışan Çin’in sergilediği, “kendi İslamını üretmek” gibi faşist bir çaba kaçıncı Haçlı Seferi’dir?
Ya İslam dünyası?..
Müslümanların başına musallat edilen “müstemleke valileri” de İslam’ı çökertme konusunda, kendilerini himaye eden Haçlı-Yahudi müttefikleriyle yarış ediyorlar.
Haçlı-Yahudi şer ittifakı İslam ülkelerini iliklerine kadar sömürüp Müslümanları darmaduman ederken, bir terör devleti, İslam dünyasının göbeğinde zulüm ve işgalini her gün genişletirken en büyük desteği, İslam ülkelerinin başındaki emperyalist uşaklarından alıyor.
Ya içimizdeki din yobazları?..
Cami-cemaatle hiç işi olmayanlar, neden kadınlarla erkekleri aynı safta buluşturma derdine düşer?
Son yıllarda,“müzik” ve “ilahi” gibi iki zıt mefhum birleştirilip, özellikle Ramazanlarda “ibadet” edasıyla sunuluyor.
Ve Müslümanlar, bu tür yozlaşmaları “normal” gibi gördükçe bir üst adıma geçiliyor.
Nitekim, müzikli ilahi safsatasının ardından “İslami rap” saçmalığı çıktı hatta normalleşti!
Gelinen noktada, Rotana Tarabzouni isimli Suudî şarkıcı yarı çıplak yaptığı kıvrak dansı bir anda kesiyor ve sahnede Fatiha Suresini okumaya başlıyor!
Bu yozlaşma nereye kadar gidecek?
Bu olanlarla uğraşamayacak kadar “meşgul” olan Müslümanlar, “müzik eşliğinde ibadet”(!) yapmaya başlayınca mı uyanacak?..
.
Artık susun, milleti daha fazla zorlamayın
26 Nisan 2019 Cuma
En zaruri ihtiyacımız iç barıştır.
Türkiye üzerinde hesapları olan emperyalistlerin en çok korktuğu şey de budur. Bu yüzden, özellikle 2. Abdülhamid Han’dan bu yana zaman ve zemine göre farklı argümanlar kullanarak birlik ve beraberliğimizi engelliyorlar.
Görüntüde herkes birlik ve beraberlik istiyor; ama ne yazık ki en çok da bu konu istismar ediliyor.
Seçim öncesinde CHP ve yandaşlarının en güçlü seçim vaadi “iç barış” idi, “herkesle kucaklaşacaklarını” söylediler.
Geçen pazar Kılıçdaroğlu’na şehit cenazesinde saldırı oldu.
Tabii ki tasvip edilemezdi. Nitekim medya ve AK Parti başta olmak üzere herkes net bir duruş sergiledi. Kimse “Yumruk terapisi” başlığı atma seviyesizliğinde bulunmadı.
Fakat CHP ve mankurt medyası bu saldırıya öyle abandı ki...
Kendilerinden olmayan herkesi o yumruğun peşine takan bu tavır, seçim öncesindeki söylemlerinin çok çirkin bir samimiyetsizlik ve istismar olduğunu gösteriyor.
“Planlı” ise şüpheli CHP’dir
Utanma duygusu olmayanlar, başkalarına her türlü haksızlığı doğal hak görür.
Sayın Bekir Bozdağ saldırıya uğradığında bırakın kınamayı, Kılıçdaroğlu bıyık altından gülmüş, kimi CHP’liler ise işi saldırganı teselli etmeye kadar götürmüştü.
Saldırı onlara yönelik olunca, rakipleri; kendilerinin gösteremediği tavrı göstermiş olmasını takdir etmeleri gerekirken, herkesi “saldırgan” ilan edip yargısız infaz yapıyorlar.
Soruşturma verileri “Organize bir eylem değil, anlık öfke” derken, Kemal bey ilk andan itibaren “Planlı” olduğuna karar vermiş ve öyle devam etmektedir.
Madem bu kadar emin, kimin planladığını da söylese bari.
“Planlı” ise bence tek şüpheli de CHP’dir.
Bu saldırı üzerine bina edilmeye çalışılan “Yumruk siyaseti” çabalarına bakılırsa başka bir ihtimal akla gelmiyor.
“Yok, ortalığı karıştırmak için tezgâhlandı” diye inanıyorsanız, o “karıştırıcılar”a neden bu kadar prim veriyorsunuz?
Hem “Bana yapılan saldırı Türkiye’nin bütünlüğüne yapılmıştır” diyeceksiniz, hem de onu gram gram istismar edeceksiniz. Üstüne de, “Bu linç girişimi affedilir gibi değil ama sağduyulu olmak zorundayız” gibi laflarla bu istismarın üzerini kapatıp “erdemli” görüntüsü vereceksiniz.
Ben böyle bir “matruşka tipi istismarı” bir FETÖ’de gördüm, bir de Kılıçdaroğlunda…
Aynaya bakın
İstismarı meslek edinen samimiyetsiz insanların işi çok zordur. İstismarlarının çelişmemesi için çok dikkat etmeleri gerekir.
Fırat Kalkanı Harekatı’nı yürüten askerlerimizin ailelerine, “Sizin çocuklarınız orada neden ölsün ki, Suriye’de ne işimiz var” diyerek, istismarın dibini bulan Kılıçdaroğlu, şimdi şehit yakınlarını, PKK ile aynı kefeye koymaya kalkıyor.
Yavaş ol… Bu yaptığın hakaret, şehit yakınları için en az PKK katillerinin verdiği ıstırap kadar acıdır.
Çok yanlış bir davranıştı, tepki ve takip gerekliydi, yapıldı, yapılıyor. Ama bunu saçma sapan noktalara götürüp şehit ailelerine PKK’lı muamelesi yapamazsınız.
Ayrıca siz, PKK’nın saldırgan bir örgüt olduğunu şimdi mi fark ettiniz?
Sizin arkadaşlarınız bize mi saldıracak!..
Öyle olsa PKK’nın siyasi maskeli temsilcilerini 24 Temmuz’da TBMM’ye, 31 Mart’ta ise belediyelere sokar mıydınız!
Ayrıca o şehit yakını terörist falan da değil, elbette ziyaret edilebilir.
Siz, katilliği tescil edilmiş PKK uşaklarına gitmek için nasıl sıraya dizildiğinizi hatırlayın.
***
Bence susun ve aynaya bakın.
PKK yandaşlığınıza, 15 Temmuz kaypaklığınıza sabreden bu milleti daha fazla zorlamayın.
.
Kılıçdaroğlu, Ekrem İmamoğlu’nu, seçilme garantisi vererek mi ikna etti?
19 Nisan 2019 Cuma
Ekrem İmamoğlu İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı koltuğuna oturdu. Ama “arındırma” sürecine tahammül edemediği için enfeksiyonlu bir seçimle gelen “kirli” bir koltuğa oturdu.
Nihai kararın ne olacağını henüz bilmiyoruz. Ancak, kesin olan şu ki, İmamoğlu ve CHP seçimden sonraki görüntüsüyle “demokrasi sınavı”nı kaybetti.
İmamoğlu kazandığından bu kadar emin ise ve seçim öncesinde ortaya koyduğu portre ile bize rol yapmamışsa “Zaten şaibeli bir koltuğu ben de istemem. Bütün tarafların gözetiminde, şeffaf ve dürüst bir inceleme ile başarımız tescillensin” diyebilseydi o koltukta gururla oturacaktı.
Oysa, 29 bin oy farkıyla önde olduğu ilan edildiğinde YSK’ya övgüler yağdıran; “Fazla kurcalamayın, hemen mazbatamı verin, göreceksiniz herkesi kucaklayacağım” şeklinde yalvaran ama AK Parti’nin itirazı derinleştikçe “hırçınlaşan”, süreç uzadıkça “telaşlanan” bir Ekrem İmamoğlu gözlemledik.
YSK’nın “adalet” imtihanı
Şimdi gözler YSK’da…
YSK’nın, bu ciddi iddialar ve sunulan kanıtlar karşısında nasıl bir tavır sergileyeceğini göreceğiz.
Ya her zaman dedikleri gibi “Yargıda duygu olmaz. Muhakeme neticesi iptali gerektiriyorsa bizim için Yusufeli veya İstanbul aynıdır” deyip İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimini iptal edecek veya baskılara boyun eğip fiilî kanunsuz durumu meşrulaştırma yoluna gidecek.
YSK’nın varlık sebebi gerçekten “millet iradesinin egemen olmasını sağlamak” ise bu kadar kapsamlı bir operasyona kurban giden seçimde millet iradesinin asla doğru olarak ortaya çıkamayacağı gerçeğini teyit edecektir.
CHP, milletin vermediği yetkiyi yüksek yargı organlarından almaya alışıktır.
Ama esas olan milletin iradesidir. Nitekim 1946’da jandarma ve dipçik zoruyla dahi milletin iradesine kalıcı bir ipotek koyamadılar.
CHP kurmaylarının, “Biz de Erdoğan’ın seçilmesini tartışmaya açarız” çıkışı, müflis Yahudi psikolojisiyle çaresizliğin ilanıdır.
Zira gerekçe olarak öne sürdükleri “mühürsüz zarfların geçerli kabul edilmesi” sandık başındakilerin hatasının seçmen iradesini engellememesine yönelikti.
Bugünkü verilen mücadele de sandıktaki şuurlu sabotajların bertaraf edilerek seçmen iradesinin doğru yansımasını sağlamaktır.
Yani telaşla girdikleri o yol CHP’yi daha da batırır.
İmamoğlu nasıl ikna oldu?
Seçimden sonra yaşananlar bana İmamoğlu’nun adaylık sürecini hatırlattı.
Ekrem İmamoğlu ismi ilk telaffuz edildiğinde, büyükşehir adaylığını düşünmediğini, bir dönem daha yerelde kalmak istediği söylemişti.
Bendenize de “Büyükşehir adaylığı teklif edildiğini ancak kabul etmediğini; bir dönem daha Beylikdüzü’nde kalacağını” teyit etti.
Bir süre sonra Kılıçdaroğlu, Ekrem İmamoğlu’nun evine; medyada “sürpriz” diye tanımlanan bir ziyaret gerçekleştirdi.
Bu görüşmeden dört gün sonra Ekrem İmamoğlu Hürriyet’ten İpek Özbey’e verdiği röportajda, adaylıktan da öte adeta kendisini “Başkan” gibi hisseden bir üslup kullanmıştı.
Şimdi…Artık daha iyi tanıdığımız, “Mazbata” uğruna Anıtkabir’den camiye koşturan bu Ekrem İmamoğlu’nun başlangıçta, tevazuundan veya Beylikdüzü aşkından dolayı İBB adaylığını istemediğini düşünmek çok zor.
Yani, kazanacağından ümidi olmadığı için kabul etmediği anlaşılıyor.
Peki, girdiği her seçimi kaybeden Kılıçdaroğlu’nun, yalın olarak vereceği “Kazanacaksın” teminatı, Ekrem İmamoğlu gibi kurnaz bir siyasetçiyi ne kadar tatmin edebilir?..
O halde Kılıçdaroğlu, Ekrem İmamoğlu’na nasıl bir garanti verdi?
.
Sinsi plana dikkat! 'Deneme'nin 'dönememe' riski var
29 Mart 2019 Cuma
Demokratik ülkelerdeki yerel seçimler sadece, “kente kim daha iyi hizmet verir” arayışına sahne olur.
Türkiye de demokratik bir ülke olduğuna göre bu tespit bizim ülkemiz için de geçerli demektir; değil mi?
Maalesef değil…
Demokrasiler, ülkelerin sadece iktidarlarına değil; o ülkede yaşayan herkese; özellikle de muhalefet partilerine ve sivil toplum örgütlerine emanettir.
Demokrasiyi korumak, bütün kesimlerin ortak paydası ve asgari müştereğidir; her türlü farklılıktan bağımsız olarak sahip çıkar, bu “zorunlu istikamet”i geçtikten sonra farklılıklarına dümen kırarlar.
İşte bu tür ülkelerde parti ve adaylar, sadece “yerel hizmet” çerçevesinde değerlendirilir.
Bunlar nasıl “demokrat”?
Peki bir demokrasi için, “doğrudan veya dolaylı işgal”den, “bölücü veya darbeci terör”den daha büyük tehdit olabilir mi?
Peki, bir ülkede bu tehditleri ciddiye almayan, tavır koymayan kişi veya kurumlara “demokrat” muamelesi yapılabilir mi?
Soruyu somutlaştıralım; emperyalist Haçlı kuşatmasını ve aparatları olan FETÖ ve PKK/PYD’yi tehdit olarak görmeyen bir parti veya kişiye, o ülkenin demokrasisi, belediyesi emanet edilebilir mi?
***
Şimdi bir elimizi vicdanımıza, diğer elimizi de parti isimlerinin üzerine koyup, bu parametrelere göre dürüstçe değerlendirelim.
Kemal bey, CHP’yi savurdu
Hiçbir zaman “millî” olamasa da ülkesinin bölünmez bütünlüğünü önemseyen bir çizgisi olan CHP, rakibini siyaset üreterek devirme beceremeyen Kılıçdaroğlu döneminde etnik ve mezhepsel marjinalliğe savruldu.
Daha yıllar önce bu “sürüklenme”den rahatsız olan Baykal, “CHP; HDP’lileşiyor” uyarısında bulunmuştu ama işe yaramadı, buluşup; sarmaş-dolaş oldular.
HDP’yi, parti kimliğiyle ilk defa 7 Haziran’da Meclis’e taşıyan CHP oldu.
Bu partinin, terörü sonlandırma gibi bir derdinin olmadığı, tam aksine; siyaseti, PKK terör örgütüne alan açmak için kullandığı net olarak ortaya çıkmasına rağmen, CHP; 24 Haziran’da yine kendi oylarıyla barajdan çıkardığı HDP’ye, teröre daha fazla hizmet imkânı sağladı.
İmece usulü siyaset!
Şimdi ise HDP, CHP’ye 7 ve 24 Haziran faturası ödüyor.
Bu “ittifak”ın, “Ne var bunda, sonuçta HDP de 5 milyon oy ile Meclis’e girmiş meşru bir partidir” şeklinde savunulması mümkün değildir.
HDP bir “operasyon” sonucu, hormonlu oylarla Meclis’e sokulmuştur.
Zira HDP, Diyarbakır başta olmak üzere “torbada keklik” gördüğü illerde yüzde 15 üzerinde oy kaybetmiş, bu kayıp CHP’nin güçlü olduğu illerden özel yönlendirilen oylarla telafi edilmiştir.
Burada problem 5 milyon seçmenin oy vermesi veya işbirliği yapılması değil, HDP’nin; terör örgütü uşaklığı sebebiyle bu teveccühlere layık olamamasıdır.
HDP’ye oy veren Kürtler hendek terörü süreci ve sonrasında, bütün tehditlere rağmen ortaya koyduğu tavırla HDP’ye “Terör örgütü ile ilişkini kes” demiştir.
CHP, terör örgütünün kucağına koşan bir HDP ile işbirliği yapabilmek için PKK ve PYD’yi “kardeş” ilan etmek yerine, HDP’yi terör örgütünden uzaklaştırarak meşru siyaset alanına çekmeye çalışan bir tutum izleseydi, aynı eleştirileri yapmak haksızlık olurdu.
FETÖ ve PKK’ya tavır koyamazlar
CHP’nin, HDP işbirliğini ilan edememesinin tek sebebi PKK iltisakıdır.
Böyle değilse; “HDP’de meşru bir parti” diyenler neden ilişkisini ilan edemiyor.
Hakeza Kılıçdaroğlu, en kanlı darbe teşebbüsünde bulunan emperyalist uşağı FETÖ’ye karşı da hiçbir zaman net bir tavır koyamamış, tam aksine borcundan dolayı, darbeyi savunma zilletine düşmüştür.
İYİ Parti ise “Milliyetçilik” perdesi altında, FETÖ tipi kıvrak figürlere imza atan bir proje partisidir.
Zira, Mehmetçiğimizi şehit eden Haçlı uşaklarına “Mehmetçik” demek, HDP ile kolkola yürüyüp, sonra da “İYİ Parti ile HDP’yi yan yana getirme çabalarını çok çirkin buluyorum” diyebilmek ancak “FETÖ tipi kıvraklık”la mümkündür.
Bunların demokrasi hassasiyeti konusunda fazla kafa yormaya gerek yok aslında.
PKK/PYD ve FETÖ ile nasıl mücadele edeceklerine dair bir beyanlarını duyan oldu mu?
Bu konu, soğan-patatesten daha mı önemsiz ki sıra gelmedi!
Tam aksine, Türkiye’nin en büyük güvenlik tehdidi olan PKK/PYD hakkında, “Bize mi saldıracak” vurdumduymazlığı içinde olanların, hatta “terör örgütü” bile diyemeyenlerin yetki sahibi olması demokrasimiz için ciddi bir “güvenlik problemi” değil midir?
Teröristler kime; neden oy istiyor?
İnsanlık düşmanları ne zamandan beri demokrasiye, halk iradesine önem verir oldu bilmiyorum ama bir yanda, devletin emanet ettiği silahla, devletin başbakanını öldürmek için devletin helikopteriyle aramaya çıkan; şeref yoksunu FETÖ firarileri, öbür yanda Kandil dinazorları “Mutlaka oy verin” diye yırtınıyor.
Bunlar kimin asına oy istiyor?
Demokratik bir ülkede, bir siyasi parti için, terörist ve darbecilerin o partiye oy istemesinden daha büyük felaket olamaz.
Buna muhatap olanlar, “Siz kimsiniz; kimin adına; kimden oy istiyorsunuz” diyebildi mi?
Peki, “soğan kokusu”yla zihnimizi bulandıran bu omurgasızlara nasıl güvenip de devleti teslim edeceğiz?
CHP’nin biatçı seçmeni…
CHP’nin “biatçı” seçmeni için bütün bu gerçeklerin bir önemi yoktur.
Hatta adayın bile önemi yoktur.
Dikkat edin, aday belirlenirken Kılıçdaroğlu’nun “Yok artık” dedirten uygulamalarına isyan ederler ama sonra hepsi gözlerini kapar vazifelerini yaparlar.
31 Mart seçimlerine, tamamen kendi siyasi bekaları açısından hazırlanan Kılıçdaroğlu ve Akşener, “kararsız ve küskün”lere, “Bu sadece yerel seçim, beka ile ne ilgisi var. Sadece kent yöneticisi seçeceğiz” söylemleriyle seçimi sıradanlaştırmaya çalışıyor ama gittikleri her ilde “enflasyondan, işsizlikten” bahsediyorlar.
Bu söylemler muhafazakâr kesimi, yıllardır iktidar olmanın ve alternatifsizliğin verdiği rehavetin de etkisiyle (çoğu da bireysel sebeplerden kaynaklanan) rahatsızlıklarını, hayat-memat mücadelesi olan seçime taşımaya yöneliktir.
“Deneme”nin “dönememe” riski var
Sandığa gitmemenin veya “iktidara mesaj verme” oyununa gelerek bu partilere oy vermenin, ülkemize ve demokrasimize destek mi, yoksa köstek mi olacağını iyi düşünmeliyiz.
“Bir de bunları deneyelim” söylemi oltanın ucundaki yemdir.
Vesayete, PKK’ya ve FETÖ kanserine karşı verilen mücadelede, derenin dibinden tepeye çıkarılan millet iradesini hakim kılma çabalarının, bir tekme ile tekrar uçurumun dibini boylamasına sebep olacaksa, bu bir “deneme” midir?
“Sadece kent yöneticisi seçeceğiz” diyen Kılıçdaroğlu’nun, mesela İstanbul ve Ankara’yı CHP kazanırsa yine aynı şeyi söyleyeceğini mi zannediyorsunuz?
Hemen ertesi günü, bırakın cumhurbaşkanını, sistemi bile tartışmaya açacaklardır.
Vesayet sistemine dönüş Anayasa değişikliği gerektirir ama hem siyasi istikrar mumla aranacak hem de yeni sistemin bürokrasiye intikali akamete uğrayacak, sistem değişikliği bir “hilkat garibesi” olarak kalacaktır.
İktidarını terk etmemek için bin bir dereden su getiren bürokratik oligarşi keneleri tekrar ümitlenecek ve direneceklerdir.
Ötenazi değil, tedavi…
Milletimizin “yeniden başlama” feraseti daima çıkış yolu olmuştur, AK Parti de böyle bir ferasetin ürünüdür.
Ancak şimdiki durum öyle değildir, “alternatif” evsafına haiz parti yoktur ve daha da önemlisi, mevcut iktidarın zaafları “yeniden başlamayı” gerektirecek noktada değildir.
***
Ama bu gerçekler, AK Parti’nin hatalarını görmeme anlamına gelmemelidir.
Samimiyet sembolü bir lidere sahip oldukları halde AK Parti’yi, Kılıçdaroğlu gibi bir zillet sembolünün “erdem” tavsiyelerine muhatap edenler de; en az Kılıçdaroğlu kadar beka problemidir.
Bir “dava gömleği” giyen kişi, artık “kendisi” değildir.
Şahsî bekasını ülke bekasının önüne koyanlar, vatandaştan uzaklaşanlar, ihale verilmediği veya aday gösterilmediği için küsenler elbette tepki görmelidir.
Ama bunun doğru yöntemi asla pireye kızıp yorganı yakmak değildir.
Seçmen, oylarını; pusuda bekleyen “tilki”lere kaptırmamalı ama sonrasında da, bütün rahatsızlıklar masaya yatırılarak ciddi bir tedavi süreci başlatılmalıdır.
.
Dikkat… Bu sandıkta sinsi bir plan var
29 Mart 2019 Cuma
Demokratik ülkelerdeki yerel seçimler sadece, “kente kim daha iyi hizmet verir” arayışına sahne olur.
Türkiye de demokratik bir ülke olduğuna göre bu tespit bizim ülkemiz için de geçerli demektir; değil mi?
Maalesef değil…
Demokrasiler, ülkelerin sadece iktidarlarına değil; o ülkede yaşayan herkese; özellikle de muhalefet partilerine ve sivil toplum örgütlerine emanettir.
Demokrasiyi korumak, bütün kesimlerin ortak paydası ve asgari müştereğidir; her türlü farklılıktan bağımsız olarak sahip çıkar, bu “zorunlu istikamet”i geçtikten sonra farklılıklarına dümen kırarlar.
İşte bu tür ülkelerde parti ve adaylar, sadece “yerel hizmet” çerçevesinde değerlendirilir.
Bunlar nasıl “demokrat”?
Peki bir demokrasi için, “doğrudan veya dolaylı işgal”den, “bölücü veya darbeci terör”den daha büyük tehdit olabilir mi?
Peki, bir ülkede bu tehditleri ciddiye almayan, tavır koymayan kişi veya kurumlara “demokrat” muamelesi yapılabilir mi?
Soruyu somutlaştıralım; emperyalist Haçlı kuşatmasını ve aparatları olan FETÖ ve PKK/PYD’yi tehdit olarak görmeyen bir parti veya kişiye, o ülkenin demokrasisi, belediyesi emanet edilebilir mi?
***
Şimdi bir elimizi vicdanımıza, diğer elimizi de parti isimlerinin üzerine koyup, bu parametrelere göre dürüstçe değerlendirelim.
Kemal bey, CHP’yi savurdu
Hiçbir zaman “millî” olamasa da ülkesinin bölünmez bütünlüğünü önemseyen bir çizgisi olan CHP, rakibini siyaset üreterek devirme beceremeyen Kılıçdaroğlu döneminde etnik ve mezhepsel marjinalliğe savruldu.
Daha yıllar önce bu “sürüklenme”den rahatsız olan Baykal, “CHP; HDP’lileşiyor” uyarısında bulunmuştu ama işe yaramadı, buluşup; sarmaş-dolaş oldular.
HDP’yi, parti kimliğiyle ilk defa 7 Haziran’da Meclis’e taşıyan CHP oldu.
Bu partinin, terörü sonlandırma gibi bir derdinin olmadığı, tam aksine; siyaseti, PKK terör örgütüne alan açmak için kullandığı net olarak ortaya çıkmasına rağmen, CHP; 24 Haziran’da yine kendi oylarıyla barajdan çıkardığı HDP’ye, teröre daha fazla hizmet imkânı sağladı.
İmece usulü siyaset!
Şimdi ise HDP, CHP’ye 7 ve 24 Haziran faturası ödüyor.
Bu “ittifak”ın, “Ne var bunda, sonuçta HDP de 5 milyon oy ile Meclis’e girmiş meşru bir partidir” şeklinde savunulması mümkün değildir.
HDP bir “operasyon” sonucu, hormonlu oylarla Meclis’e sokulmuştur.
Zira HDP, Diyarbakır başta olmak üzere “torbada keklik” gördüğü illerde yüzde 15 üzerinde oy kaybetmiş, bu kayıp CHP’nin güçlü olduğu illerden özel yönlendirilen oylarla telafi edilmiştir.
Burada problem 5 milyon seçmenin oy vermesi veya işbirliği yapılması değil, HDP’nin; terör örgütü uşaklığı sebebiyle bu teveccühlere layık olamamasıdır.
HDP’ye oy veren Kürtler hendek terörü süreci ve sonrasında, bütün tehditlere rağmen ortaya koyduğu tavırla HDP’ye “Terör örgütü ile ilişkini kes” demiştir.
CHP, terör örgütünün kucağına koşan bir HDP ile işbirliği yapabilmek için PKK ve PYD’yi “kardeş” ilan etmek yerine, HDP’yi terör örgütünden uzaklaştırarak meşru siyaset alanına çekmeye çalışan bir tutum izleseydi, aynı eleştirileri yapmak haksızlık olurdu.
FETÖ ve PKK’ya tavır koyamazlar
CHP’nin, HDP işbirliğini ilan edememesinin tek sebebi PKK iltisakıdır.
Böyle değilse; “HDP’de meşru bir parti” diyenler neden ilişkisini ilan edemiyor.
Hakeza Kılıçdaroğlu, en kanlı darbe teşebbüsünde bulunan emperyalist uşağı FETÖ’ye karşı da hiçbir zaman net bir tavır koyamamış, tam aksine borcundan dolayı, darbeyi savunma zilletine düşmüştür.
İYİ Parti ise “Milliyetçilik” perdesi altında, FETÖ tipi kıvrak figürlere imza atan bir proje partisidir.
Zira, Mehmetçiğimizi şehit eden Haçlı uşaklarına “Mehmetçik” demek, HDP ile kolkola yürüyüp, sonra da “İYİ Parti ile HDP’yi yan yana getirme çabalarını çok çirkin buluyorum” diyebilmek ancak “FETÖ tipi kıvraklık”la mümkündür.
Bunların demokrasi hassasiyeti konusunda fazla kafa yormaya gerek yok aslında.
PKK/PYD ve FETÖ ile nasıl mücadele edeceklerine dair bir beyanlarını duyan oldu mu?
Bu konu, soğan-patatesten daha mı önemsiz ki sıra gelmedi!
Tam aksine, Türkiye’nin en büyük güvenlik tehdidi olan PKK/PYD hakkında, “Bize mi saldıracak” vurdumduymazlığı içinde olanların, hatta “terör örgütü” bile diyemeyenlerin yetki sahibi olması demokrasimiz için ciddi bir “güvenlik problemi” değil midir?
Teröristler kime; neden oy istiyor?
İnsanlık düşmanları ne zamandan beri demokrasiye, halk iradesine önem verir oldu bilmiyorum ama bir yanda, devletin emanet ettiği silahla, devletin başbakanını öldürmek için devletin helikopteriyle aramaya çıkan; şeref yoksunu FETÖ firarileri, öbür yanda Kandil dinazorları “Mutlaka oy verin” diye yırtınıyor.
Bunlar kimin asına oy istiyor?
Demokratik bir ülkede, bir siyasi parti için, terörist ve darbecilerin o partiye oy istemesinden daha büyük felaket olamaz.
Buna muhatap olanlar, “Siz kimsiniz; kimin adına; kimden oy istiyorsunuz” diyebildi mi?
Peki, “soğan kokusu”yla zihnimizi bulandıran bu omurgasızlara nasıl güvenip de devleti teslim edeceğiz?
CHP’nin biatçı seçmeni…
CHP’nin “biatçı” seçmeni için bütün bu gerçeklerin bir önemi yoktur.
Hatta adayın bile önemi yoktur.
Dikkat edin, aday belirlenirken Kılıçdaroğlu’nun “Yok artık” dedirten uygulamalarına isyan ederler ama sonra hepsi gözlerini kapar vazifelerini yaparlar.
31 Mart seçimlerine, tamamen kendi siyasi bekaları açısından hazırlanan Kılıçdaroğlu ve Akşener, “kararsız ve küskün”lere, “Bu sadece yerel seçim, beka ile ne ilgisi var. Sadece kent yöneticisi seçeceğiz” söylemleriyle seçimi sıradanlaştırmaya çalışıyor ama gittikleri her ilde “enflasyondan, işsizlikten” bahsediyorlar.
Bu söylemler muhafazakâr kesimi, yıllardır iktidar olmanın ve alternatifsizliğin verdiği rehavetin de etkisiyle (çoğu da bireysel sebeplerden kaynaklanan) rahatsızlıklarını, hayat-memat mücadelesi olan seçime taşımaya yöneliktir.
“Deneme”nin “dönememe” riski var
Sandığa gitmemenin veya “iktidara mesaj verme” oyununa gelerek bu partilere oy vermenin, ülkemize ve demokrasimize destek mi, yoksa köstek mi olacağını iyi düşünmeliyiz.
“Bir de bunları deneyelim” söylemi oltanın ucundaki yemdir.
Vesayete, PKK’ya ve FETÖ kanserine karşı verilen mücadelede, derenin dibinden tepeye çıkarılan millet iradesini hakim kılma çabalarının, bir tekme ile tekrar uçurumun dibini boylamasına sebep olacaksa, bu bir “deneme” midir?
“Sadece kent yöneticisi seçeceğiz” diyen Kılıçdaroğlu’nun, mesela İstanbul ve Ankara’yı CHP kazanırsa yine aynı şeyi söyleyeceğini mi zannediyorsunuz?
Hemen ertesi günü, bırakın cumhurbaşkanını, sistemi bile tartışmaya açacaklardır.
Vesayet sistemine dönüş Anayasa değişikliği gerektirir ama hem siyasi istikrar mumla aranacak hem de yeni sistemin bürokrasiye intikali akamete uğrayacak, sistem değişikliği bir “hilkat garibesi” olarak kalacaktır.
İktidarını terk etmemek için bin bir dereden su getiren bürokratik oligarşi keneleri tekrar ümitlenecek ve direneceklerdir.
Ötenazi değil, tedavi…
Milletimizin “yeniden başlama” feraseti daima çıkış yolu olmuştur, AK Parti de böyle bir ferasetin ürünüdür.
Ancak şimdiki durum öyle değildir, “alternatif” evsafına haiz parti yoktur ve daha da önemlisi, mevcut iktidarın zaafları “yeniden başlamayı” gerektirecek noktada değildir.
***
Ama bu gerçekler, AK Parti’nin hatalarını görmeme anlamına gelmemelidir.
Samimiyet sembolü bir lidere sahip oldukları halde AK Parti’yi, Kılıçdaroğlu gibi bir zillet sembolünün “erdem” tavsiyelerine muhatap edenler de; en az Kılıçdaroğlu kadar beka problemidir.
Bir “dava gömleği” giyen kişi, artık “kendisi” değildir.
Şahsî bekasını ülke bekasının önüne koyanlar, vatandaştan uzaklaşanlar, ihale verilmediği veya aday gösterilmediği için küsenler elbette tepki görmelidir.
Ama bunun doğru yöntemi asla pireye kızıp yorganı yakmak değildir.
Seçmen, oylarını; pusuda bekleyen “tilki”lere kaptırmamalı ama sonrasında da, bütün rahatsızlıklar masaya yatırılarak ciddi bir tedavi süreci başlatılmalıdır.
.
Başka “İslam ülkesi” yok mu, neden tek hedef Türkiye?
19 Mart 2019 Salı
Hâlâ Türkiye’nin “Beka problemi” olmadığını söyleyen biri varsa, onun “zeka problemi” vardır.
Kaldı ki artık “Beka” tanımı da güncellenmelidir.
Artık sınırlarımızın terör tehdidi altında olduğunu, PYD’nin; Türkiye’yi tehdit için kurulduğunu kabul etmek yeterli değildir.
Güvenliğimizin Suriye’den değil, Yeni Zelanda’ya kadar uzanan Haçlı terör odaklarından başladığını umarım herkes anlamıştır.
Ortaya saçılan bu kadar ayrıntıya rağmen, Yeni Zelanda’daki Müslüman katliamına hâlâ “Bir sapığın cinneti” diyen var mı?
Bir silahın üzerine Haçlı tarihini sığdıran ve bizim bilmiş tarihçilere ders veren bir cani asla sadece “cani” değildir.
Tek engel Sünniler’
Netice itibariyle, Avrupa’dan Amerika’ya ve onların müstemlekelerine kadar uzanan bir “Türkiye düşmanlığı” artık su götürmez bir gerçektir.
Peki bunun sebebi sadece “İslam ülkesi” olmak mıdır?
Gelin bunun cevabını onlardan alalım.
Eski CIA Şefi, 15 Temmuz’da parmağı olduğu iddiaları üzerine, "TC hükümetini ve Anayasal düzeni ortadan kaldırmaya teşebbüs" suçlamalarıyla yakalama kararı çıkardığımız Graham Fuller, 2010 yılında çıkan “İslamsız Dünya” kitabında Vehhabilerle ortak çalıştıklarından, Şiileri kullandıklarından bahsediyor, Sünniliği ise küresel hedefleri önündeki tek engel olarak gösteriyor ve “Sünni iktidarların yıkılması Sünniliğin kalesi olan Türkiye’nin yıkılması ile mümkündür” diyor.
Vehhabilik ABD’nin emrinde
Suudi Arabistan’ın “Anayasası” olan Vehhabilik, İngilizlerin görevlendirdiği Mr. Hempher’in, Muhammed bin Abdulvehhab isimli Bedevi ile birlikte, İslamiyet’i parçalamak; Müslümanları birbirine düşürmek için kurdukları sapık bir tarikattır.
Suudi Prens Selman son ABD gezisinde Washington Post Gazetesine verdiği mülakatta “Vehhabiliği, ABD’nin talebiyle dünyaya yaydık” diyor.
Bu durumda ABD’nin, Vehhabilikten veya işbirlikçisi FETÖ’yü dizayn eden Bâtınîlikten, Şiilikten veya Alevilikten ne şikayeti olabilir ki?
Çünkü bunların gerçek İslam ile didişmesi, Haçlı-Siyonist ittifakına destek anlamına geliyor.
Dinde cehalet ABD’ye hizmet
Üzerine sömürge düzeni bina ettikleri Hristiyanlığın ve Yahudiliğin, “din” özelliğini çoktan kaybetmiş birer istismar malzemesi olduğunu söyleyen sahih İslam’ın ilke ve değerlerini hayata geçiren Türkiye’yi, doğal olarak; kirli ittifaklarının önünde en büyük engel görüyorlar.
Ama asıl problem onların böyle görmesi değil, Türkiye’deki bazı gafillerin; bu tehdidi görememesidir.
Çanakkale’den geçemeyenler, emperyalist hedefleri açısından hayati önem taşıyan iki zehirli iğneyi, yeni kurulmakta olan Türk devletine zerk etmeyi başardılar.
Biri İslamiyet’i unutturarak Müslümanları; fare kapanı gibi kurdukları sapık ve sahte inanç düzenlerine yöneltmek, diğeri de Hilafeti kaldırtarak İslam dünyasını çil yavrusu gibi dağıtmak...
Tek parti dönemi boyunca uygulanan katı yasakların amacı dinsiz bir ulus oluşturmak değil, din cahili bir nesil yetiştirerek Sünni inancı unutturmaktı.
Zira gerçeği bilmeyenleri uzaktan yönetmek kolaydı.
Ve maalesef bunu büyük ölçüde başardılar.
Ruhsuzlaşırsak köleleşiriz
Müslümanları kontrol etmek için kurulan Diyanet, din hizmetlerini yürüten bir kuruma dönüşmekle birlikte, hizmet verdiği Müslümanların mensup olduğu Ehl-i Sünnet akaidi hakkında hiçbir hassasiyet üstlenmedi.
Oysa bu hassasiyet, İslamiyet’in tahrif edilerek; Hristiyanlığın ve Yahudiliğin bugünkü durumuna düşmemesinin tek teminatıdır.
Din görevlisi namzetlerine pompalanan, “Siz de bir İmam-ı Azam olabilir, Kuran’dan hüküm çıkarabilirsiniz” telkinleri, Sünni Türkiye düşmanı emperyalistlerin amacına hizmet etmektir.
Oysa, Ehl-i Sünnet hassasiyetini kaybeden bir Türkiye “ruhsuzlaşacak” ve Haçlı-Siyonist uşağı Suudi Arabistan’dan farkı kalmayacaktır.
.
Kılıçdaroğlu Pensilvanya’yı aramış ama “Adımı teşekkür listesine yazmayın” demiş
15 Mart 2019 Cuma
Hani Kılıçdaroğlu’nun, bozdurup bozdurup harcadığı şu meşhur yürüyüşü vardı ya…
Hani Enis Berberoğlu’nun mahkumiyeti konusunda kaybettiği “Adalet”i E5’te aramıştı ya!..
İşte o yürüyüş sebebiyle Bahçeli kendisine “Pensilvanya’ya kadar git” demişti.
Bu göndermeye çok bozulan Kılıçdaroğlu, o koltuğa oturduğu günden bu yana peşini bırakmayan “FETÖ bağlantısı” iddiaları hakkında ilk defa güçlü bir kanıt (!) sunarak, “Ben ne Pensilvanya'ya gittim, ne konuştum, ne Pensilvanya bana teşekkür etti. Fetullah Gülen rahatsız olduğu zaman yayınlanan teşekkür ilanında genel başkan olarak sadece benim adım yok” demişti.
Bendeniz, Kemal beyin; üzerine basa basa yaptığı açıklamayı pek manidar bulmuştum.
Çünkü ifadesinde, “ileri tarihlerde yeri gelince kullanmak üzere özel hazırlanmış bir argüman” kokusu vardı.
Bu ise tam bir FETO tarzıydı.
Kılıçdaroğlu-FETÖ mutabakatı
Kılıçdaroğlu’nun bahsettiği o ilanda benim de ismim vardı.
Ve ben, medyaya serpiştirilmiş FETÖ deterjanlarının, leş kargası gibi üzerime çullanacağını bile bile kendimi ihbar ederek (!) o listeye nasıl girdiğimi yazmıştım.
Sonrası çorap söküğü gibi sökün etti. Meğer herkes, aynı emrivaki yöntemlerle o listeye yazılmış.
Bunun üzerine ben de,“FETÖ’nün, cumhurbaşkanı ve başbakan dahil; istediği herkesi dahil ettiği o listede Kılıçdaroğlu yoksa ve beş yıl sonra da bunu üzerine basa basa vurguluyorsa, bunun tek anlamı, FETÖ-Kılıçdaroğlu mutabakatıdır” demiştim.
Kılıçdaroğlu yürürken ayağının tozuyla, eskiyen ayakkabısıyla uğraşan gazeteciler (!), bu önemli ayrıntıyla hiç ilgilenmemiş, tahmin ettiğim gibi benim dürüst paylaşımımla dalga geçmişlerdi ki, hiç şaşırmadım.
Meğer neler olmuş
Aradan iki yıla yakın zaman geçti.
Önceki akşam İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Veyis Ateş’in programında çok ilginç bir belge paylaştı:
“Kılıçdaroğlu, Ekim 2013’te CHP Genel Merkezinden, Mustafa Yeşil’in verdiği numaradan Pensilvanya’yı aradı, fakat ‘ilaç aldığı için konuşacak durumda değil’ cevabını aldı. Bunun üzerine Mustafa Yeşil ile konuştu; durumunu sordu, ‘Geçmiş Olsun’ dileklerini sundu.”
Devamı daha ilginç…
“İlan çıkmadan 3-4 gün önce Ekrem Dumanlı, Kılıçdaroğlu’nun basın danışmanı Baki Özilhan’ı arayıp, ‘Gazetede vereceğimiz ‘Geçmiş olsun’ ilanında Kılıçdaroğlu’nun ismini verelim mi’ diye sordu. Baki bey konu hakkında bir şey bilmediği için bir şey söylememiş. Sonra Mustafa Yeşil’i danışmanı arar, o da Kılıçdaroğlu’na sorar. Kılıçdaroğlu, ‘Şimdilik ismime yer vermesinler” der ve o listede adı yayınlanmaz.”
Kemal beye bu ayrıcalık niye?
O listede yer alanların çoğu hileyle dahil edildikleri halde hiçbirine, “Bu ilanda yer almak ister misiniz” diye sorulmamıştı. Kılıçdaroğlu ise Pensilvanya’yı kendi iradesiyle aramış olmasına rağmen özellikle; “Teşekkür ilanında ismine yer verelim mi” diye sorulmuştu.
Sadece Kılıçdaroğlu’na uygulanan bu “ayrıcalık” sizce ne anlama geliyor?
***
Yıllar önceki tespitimi tescil ettikleri için Sayın Soylu’ya çok teşekkür ediyorum.
Bu arada Kılıçdaroğlu hakkındaki bir sözüne de özür dileyerek itirazımı iletmek istiyorum.
Kendileri o yayında, “Kılıçdaroğlu maalesef Türk siyasetine ‘yalan’ı katmıştır” dedi.
Sayın bakan, “yalan” ifadesi tek başına; Kılıçdaroğlu’nun Türk siyasetine yaptıklarını asla izah edemez.
Bakmayın aldığı sufle ile sık sık tekrarladığı “Siyasetteki FETÖ ayağı” yaygarasına, asıl vahim olanı; Kılıçdaroğlu siyasete “FETÖ tarzı”nı katmıştır.
.
Millî iradeye hizmette nice 20 yıllara
11 Mart 2019 Pazartesi
Medyamızın geçmişi maalesef sabıkalarla dolu.
Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk gazetesi, milletini “düşman” kabul eden tek parti diktatörlüğünü, milletinden korumak için “çelikten bir kale” görevi ifa etmek üzere kurulmuştur.
Millî çizgi ile yolu hiç kesişmeyen vesayet medyasının, sırça köşklerden ahkam kesen çakma elitleri, yıllarca milletin parasıyla millete operasyon çekmiştir.
En uzun menzile ve en yüksek tahrip gücüne sahip bu tehlikeli silah, on yıllarca “uzaktan kumanda”yla, Batı’nın emperyalist amaçlarına hizmet etmiştir.
Darbelere giden yolun taşlarını hep medya döşemiş, hatta 28 Şubat ve FETÖ gibi “derin darbeler”de, “silah” olarak medya kullanılmıştır.
Türkiye’deki, bazan iktidar değiştirmeye kadar varan bu “medya diktatörlüğü”, AK Parti döneminde oluşturulan alternatif medya sayesinde dizginlenebilmiştir.
Star’ın da yer aldığı bu millî medya topluluğu, eksik ve yanlışlarıyla birlikte; Türkiye’nin yeni bir istiklâl mücadelesi verdiği çok kritik bir dönemde, ilk defa milletinin yanında yer almış ve bunun olumlu etkisi çarpıcı biçimde müşahade edilmiştir.
Bu millî mücadelede görev alan meslektaşlarım tarihte yerini alacak şanslı insanladır.
Star’ın, son beş yılında benim de yer aldığım kutlu yolculuğu, bu mücadelenin en önemli sembollerinden biridir.
Hızlı değişen gündemde, FETÖ gibi şeytana pabucunu ters giydiren bir fesat iklimin oluşturduğu sisli ortamda Star, manşetleri ve değerli yazarlarının isabetli yorumlarıyla daima “Kutup Yıldızı” görevi îfa etmiş, farklı formatlardaki yayın yelpazesiyle milletimize mihmandarlık hizmeti vermiştir.
Yayın Koordinatörümüz Ahmet Gemici ve Yazı İşleri Müdürümüz Sabriye Ergin’in yönetiminde, özveriyle çalışan editörlerimizin; binlerce çiçekten “bal” devşiren arı misali oluşturduğu nitelikli içeriği, Görsel Yönetmenimiz Sinan Alemdar ve ekibi, özgün Star formatıyla okuyucularımıza sunuyor.
Yaşamdan ekonomiye, kültür sanattan spora her kulvarda Star’ın yayın yolculuğuna başından bu yana eşlik etmiş tecrübeli yöneticilerimiz, gençlik aşısı yapılmış kadrolarıyla sektörde fark oluştumaktadır.
Halime Kökçe’nin on yıldır itinayla yönettiği AçıkGörüş ekimiz, yaşadığmız süreci derinlemesine analiz eden ve geleceğe ışık tutan formatıyla akademi dünyamız için en önemli referans platformu haline gelmiş olup, bundan sonra dijital hızıyla yoluna devam edecektir.
Gülcan Tezcan ve değerli ekibi, çok zor bir mecra olan nitelikli haftsonu eki kulvarında başarıyla ilerliyor.
Hale Kaplan Öz’ün hazırladığı Star Kitap Eki, cazibeli kapaklar altında karanlık girdaplar barındıran kitap dünyasında, güvenli güzergahı arayan okuyucularımıza ışık oluyor.
Ve Star Dijital...
Dijital Yayınlar Yayın Yönetmenimiz Abdülkadir Özkan, saha tecrübesini ve geniş bir yelpaze oluşturan birikimini, Türkmedya dijital platformları için kullanıyor.
Star.com.tr mevcut içerikleri ve güçlü yazar kadrosuyla, yeni dönemde dijital dünyada adından söz ettirecek bir mecra olma yolunda hızla ilerliyor.
Edebiyat dünyamızı çoraklaştıran sansürcülerin tahakkümünden kurtaran Necip Fazıl Ödülleri, objektif ve itinalı duruşuyla beş yıl içerisinde tartışılmaz bir kriter oluşturdu.
Star’a derinlik kazandıran bu kutlu yolculuk, her yıl daha büyüyen itibarıyla devam edecek.
Star Şehir Buluşmaları ise Anadolu’nun her köşesinde gerçekleştirdiğimiz geniş katılımlı sohbetlerimiz sayesinde, sesi olduğumuz milletimizle olan bağlarımızı güçlendiren bize has bir ayrıcalıktır.
Gerek gazete ve eklerimizin tanıtım ve dağıtımında ve gerekse bu farklı organizasyonlarımızın gerçekleştirilmesinde en önemli katkıyı sağlayan departmanlarımıza, bütün bu faaliyetlerimize enerji kaynağı olmak için çaba sarfeden ilan/reklam departmanımıza ve her halukârda kaliteli bir Star’ı; zamanında siz okuyucularımıza ulaştırmak için her gün ayrı çaba sarf eden baskı ekibimize şükranlarımızı arz ediyoruz.
Ve tabii ki en büyük teşekkürü de siz değerli okuyucularımıza gönderiyoruz. Zira sizin teveccühünüz olmasaydı bu çabalarımızın hiçbir anlamı olmazdı.
Bugünkü şartlarda bir gazetenin, millete hizmette 20 yıla ulaşması az şey değildir.
Milletimizle birlikte nice 20 yıllara..
.
Su uyur, darbeci uyumaz…
5 Mart 2019 Salı
Bir “28 Şubat yıldönümü”nü daha ihya ettik!
Türkiye’nin muhatap olduğu hıyaneti bir kere daha ifşa ettik!
Şimdi artık görevimizi yapmış olmanın (!) huzuru içerisinde, 28 Şubat paketini; bir yıl sonra tekrar açmak üzere raftaki tozlu köşesine kaldırabiliriz!
***
22 yıldır hep böyle oldu.
Senede bir gün konuşup unuttuk.
Darbeciler de sadece o gün “kör ve sağır”ı oynadı; hiçbir şeyi duymadı ve konforlu hayatına devam etti.
Bu ülkede darbe yapılmaz mı!
“Amerika, hiçbir darbecisini ve işbirlikçisini yargılatmaz” şeklindeki algıyı ciddiye almamak mümkün değil.
Hiçbir darbe ve muhtıranın; gerçek anlamda hesabını soramadık.
İlk defa, 15 Temmuz hainlerini yargılamaya çalışıyoruz ama başımıza gelmeyen de kalmadı.
Neden ciddiye alınmıyor?
28 Şubat konusundaki bu rahatlık, mağdur muhafazakârlar da dahil olmak üzere herkesteki, “Artık bir daha yaşanmaz” varsayımından kaynaklanıyor olabilir.
Acaba gerçekten öyle mi?
1- Bütün darbeler gibi 28 Şubat’ın da ana kaynağı olan “dış tehdit” bugün ortadan kalkmış mıdır?
Tam aksine Amerika’nın önünü çektiği Haçlı-Siyonist ittifak, “15 Temmuz fiyaskosu”ndan sonra “beceriksiz” uşaklarını bir kenara iterek bizzat sahaya inmiştir.
2- “İçeride güçlü bir farkındalık oluştu. Dış tehdit devam etse de artık içeride işbirlikçi bulamaz” diyebiliyor muyuz?
Tam aksine, uzun süren iktidarı meşru yolla devirememenin verdiği umutsuzlukla oluşan “ortak düşmanlık” cephesi o kadar ilkesiz ki, sonuca ulaşmak için teröristten darbeciye kadar her türlü “düşman”ı içine alabiliyor.
***
Aslında “28 Şubat Süreci”nin devam edip etmediğini anlamak çok basit.
28 Şubat eleştirilerine, mağdurlar dışındaki kesimler de katılıyor; topyekun tavır konabiliyorsa gerçekten endişeye mahal yoktur.
Oysa hiç de öyle görünmüyor.
Bırakın 28 Şubatçıların özeleştiri yapmasını, demokrasiyi dilinden düşürmeyenler bile “Bana dokunmayan 28 Şubat bin yaşasın” tavrında ısrar ediyor.
Rehavet, darbenin ana rahmidir
Ama unutulmasın ki, darbeler hep rehavet dönemlerinde planlanmış ve palazlanmıştır.
FETÖ ve 15 Temmuz, “Artık vesayet ve darbeler dönemi kapandı” rahatlığının sonucudur.
***
Üstelik FETÖ geleneksel darbeci bile değil, darbecilere özenen bir“darbe soytarısı”dır.
Onun için,“FETÖ hesap veriyor” görüntüsü de asla gaflete sebep olmamalıdır.
Hatta arkasından gelebilecek riski çok iyi görmelidir.
Bugün, “FETÖMETRE”nin de katkılarıyla, TSK’da yoğun bir FETÖ’cü tasfiyesi yürütülüyor.
Bu tasfiyeye, 28 Şubat ve sonrasında bunları bizzat TSK’ya yerleştiren geleneksel darbeci zihniyet de destek veriyor.
Ancak, FETÖ’cülerin boşalttığı kadroların nasıl doldurulduğu çok önemlidir.
Devlet, farklı yılanlar tarafından defalarca ısırıldığımız bu deliği umarım kapatmıştır.
TSK’da rövanş dönemi mi başlıyor?
FETÖ’nün zulmüne uğrayan bir genelkurmay başkanı, tam da bu süreçte, “FETÖ, TSK’daki Alevileri temizlemek istedi” diyorsa endişelerimiz yersiz değil demektir.
FETÖ’nün, Ehli Sünnet Müslümanlar dışında hiçbir inanç grubuyla hatta Haçlılarla, Siyonistlerle dahi bir derdi olmamıştır.
O halde Sayın Başbuğ, TSK’da kamplaşmaya davetiye çıkaran böyle bir ifadeye neden gerek duydu acaba?
Böyle bir algı oluşturularak, TSK’da sun’i bir “rövanş süreci” mi başlatılmak isteniyor.
Öte yandan, 28 Şubat’ın baş mimarı olan Çetin Doğan hâlâ“28 Şubat’ta TSK’daki FETÖ’cüler temizleniyordu. Engellenince 15 Temmuz oldu. 28 Şubat devam etseydi 15 Temmuz olmazdı” diyebiliyorsa, herkes 28 Şubat hakkındaki tutumunu tekrar gözden geçirmelidir.
Unutmayın, su uyur; darbeci uyumaz...
xxxx
FETÖ tüyo verdi “çete” infaz etti
28 Şubat 2019 Perşembe
Dindarları tamamen imha edebilmek için FETÖ’den ince tüyolar alan darbeciler, bu “stratejik(!) yardım” karşılığında, TSK’dan ve diğer kurumlardan kovulanların yerine işbirlikçi Fetullahçıları yerleştirdi. 15 Temmuz hıyaneti TSK’da böyle mayalandı.
28 ŞUBAT MİLLETE İHANET FETÖ'YE DELALET (3)
Fetullah Gülen’in cemaat görünümlü hıyanet örgütü İngiliz taktikleriyle çalıştığı için başlangıçta; 28 Şubat ile doğrudan irtibatı kurulamadı. Hatta onlar da “mağdur” numarası yaptı.
Oysa TSK’daki darbecilerin, Fetullah Gülen ile ilişkisi çok daha derindi ve 28 Şubat darbesi de bu “derin işbirliği” üzerine bina edilmişti.
TSK hizmetine 1972 yılında başlayan 5 yıl Genelkurmay İstihbarat Daire Başkanlığı yapan emekli Korgeneral İsmail Hakkı Pekin, “Fetullah Gülen, 1959’da Özel Harp Dairesi’nde görevlendirildi” diyor.
1980 döneminde İzmir’de yanlışlıkla tutuklanması üzerine bizzat Kenan Evren’in telefonu ile serbest bırakılmasından, bu “hizmet”in geçici değil, “gelişici” olduğu anlaşılıyor.
40 yıllık arkadaşı Latif Erdoğan’ın da anlattığı gibi Fetullah Gülen, gençliğinden bu yana Kemalist maskeli darbecilerle irtibatlıolarak Haçlı-Siyonist ittifak emrinde çalışmış, bununla daövünmüştür.
28 Şubat sonrasında da “saha”daki görevini tamamlamış ve “merkez”e alınarak, 200 ülkedeki hizmet(!) ordusuyla görevine devam etmiştir.
KİRLİ DARBENİN MÜTTEFİKLERİ
1959’da Genelkurmay’ın en hassas noktalarında görev alan, 80’lerde askerlerle ilişkisi; artık devlet başkanı olan Evren’i seferber edecek seviyeye tırmanan Fetullah Gülen’i, 28Şubat’ta darbeciler tanımayacak ve “cemaatçılara”da tavır alacak öyle mi?
Tam aksine ortak çalıştılar…
28 Şubat darbesinin başarıya ulaşması için Kemalist darbecilerin dindarlara karşı açtığı savaşta, Fetullah Gülen’in; içeriden(!) vereceği tüyo ve taktiklerçokönemliydi.
Çünkü dindarları tanımıyor, onun için de sık sık rezil oluyorlardı.
Kesin sonuç(!) için dindarların dünyasını iyi bilen bir “devşirme”ye ihtiyaçları vardı.
Fetullah Gülen, darbecilere taktik vermekle kalmadı, “Başörtüsü furuattır”gibi ısmarlama “fetva”larıyla “damardan”destekledi.
Hatta, Refahyol hükümetini indirmek için baskıların ayyuka çıktığı bir dönemde, “Beceremediniz artık bırakın”diyerek, “Bu hükümet, muhafazakâr kesimin desteğini de kaybetti” mesajıyla, Sincan’da yürütülen tanklardan daha etkili oldu.
FETÖ’nün bu “nitelikli”hizmetlerine karşılık, TSK ve diğer devlet kurumlardan kovulan dindarların yerine Fetullahçılar yerleştirildi.
“Paçanızdaki tozla teyemmüm edin; namazı îmaile kılın, cumaya gitmeyin, içki içmekten çekinmeyin, eşinizin başını açın, balolarda dans edin” takıyyeleri, zannedildiği gibi; 28 Şubatçı komutanları kandırmak için değil, komutanları; “Dindarların yerine yine dindarlar geldi” eleştirisinden korumak için, millete karşı yapıldı.
FETÖ, RAKİPLERİNİ İMHA İÇİN TSK'YI KULLANDI
Daha 90’lı yılların başında, yeni palazlanmaya başlayan ZAMAN gazetesine abone bulmak için, 5 adet Türkiye gazetesi abonesine Türkiye’yi bıraktırıp ZAMAN’a abone eden elemanlarına bir Cumhuriyet altını hediye etmiş, 20 abone bıraktırmayı başaranı(!) ödül olarak umreye götürmüşlerdi.
İşte 28Şubat, FETÖ’nün bu; “yolunu temizleme operasyonu”nun asker eliyle kurumsallaşmış halidir.
Bizzat komutanlar eliyle, FETÖ’nün; faaliyet gösterdiği bütün sektörlerde önü boşaltıldı. Rakip olarak gördükleri bütün muhafazakâr müesseseler “irticacı”kategorisine sokularak, boykot çağrılarıyla yıpratıldı ve yok edildi.
Yine bu “derin” işbirliği sayesinde, 28 Şubat darbesi, FETÖ’cü hakim ve savcılar tarafından 20 yıl savsaklandı, sonra da birkaç “tetikçi”ye verilen “teorik ceza”larla geçiştirildi.
Kemalist darbecilerle-FETÖ hainlerinin 28 Şubat’taki bu kirli ilişkisinin ürünü, 19 yıl sonra 15 Temmuz işgali olarak ortaya çıktı.
GÜÇLENİNCE DÜĞMEYE BASTILAR
Peki bu ortaklık ne zaman bozuldu?
At gözlüklü paşalar, TSK’ya yerleştirdikleri işbirlikçi Fetullahçıları hiç tanımadıkları için rahat kontrol edebileceklerini düşünüyorlardı.
Oysa izleyen yıllarda, “hizmet” maskesiyle iktidarın da namütenahi desteğini alan FETÖ, kamuda ve özel sektörde hızla örgütlendi.
İnce kumpaslarla, Emniyet ve Yargıbaşta olmaküzere bütünkritik noktalar ele geçirildi.
Sahte “bilirkişi raporları”için sık sık işleri düşecek olan TÜBİTAK’ı bile işgal etmişlerdi.
Yıllar önce merhum Hasan Karakaya’nın, TÜBİTAK’ta FETÖ mobbingine maruz kalan oğlu için Ekrem Dumanlı’ya kaç defa yalvardığına ama hiçbir şeyin değişmediğine bizzat şahidim.
Artık herkesi sinek gibi görüyor, istedikleri anda ezebileceklerini düşünüyorlardı.
“Paralel devlet” hedefini çoktan geçmiş, devleti “paralel”yörüngeye itmişlerdi.
O halde daha neyi bekleyeceklerdi!..
“Vaktidir” dediler ve takvimler 25 Temmuz 2008’i gösterdiğinde, TSK’da kontrolü tamamen ele geçirmek üzere düğmeye bastılar.
Şeytanı şaşırtan hilelerle süslübu operasyona “vesayetten arınma” görüntüsüvererek, medya ve siyaset dünyasından da destek aldılar.
FETVAYI FETO VERDİ
Devlet dairelerinden okullara hatta askeri lojmanlara kadar her yerde yaşanan başörtüsü zulmü
28 Şubat darbesinin sembolü olmuştu. Bu ve benzeri zulümlerin sorumlusu, “Başörtüsü furuattır” diye fetva (!) veren Fetullah Gülen’dir.
Namlu kendilerine dönünce…
Temizlik kampanyası, üç yıl sonra “Genelkurmay Başkanı”na kadar uzandı.
6 Ocak 2012 tarihinde tutuklanan İlker Başbuğ, cezaevine giderken, “Türkiye Cumhuriyeti’nin 26. Genelkurmay Başkanı, terör örgütü kurmaktan ve yönetmekten tutuklandı. Takdir yüce Türk Milletinindir”diyerek vahamete dikkat çekiyordu ama pek anlamı kalmamıştı.
Sayın General, “terör”den tutuklanmanın haklı şaşkınlığını yaşarken, geçmişte; tek suçu(!) dindarlık olan kahraman askerleri, “irtica örgütü kurmaktan”, her türlü özlük haklarını gasp ederek dünya cezaevine soktuklarını hatırladı mı bilmiyoruz.
Ama zalime yardım edenin, aynı zulmü yaşamadan ölmeyeceğini iyi biliyoruz.
Nitekim; “Bir zalime yardım edene, Allah o zalimi musallat eder” hadis-i şerifi bir kere daha tezahür etmiş, inandığı gibi yaşayan Müslümanları “en büyük tehlike” görüp tasfiye edenler, ortakları tarafından hapse gönderiliyordu.
Hâlâ FETÖ’yü anlayamamışlar!
Ne gariptir ki Sayın Başbuğ’un, “Ergenekon’dan Çıkış” isimli son kitabındaki iddiaları, başka bir amacı yoksa; kendisine ve silah arkadaşlarına kumpas kuran bu yapıyı hâlâ tanıyamadığını göstermiştir.
“FETÖ’nün Ergenekon operasyonundaki hedefi TSK’daki Aleviler’di”demek, FETÖ’yü aklamaktır.
“28 Şubat’ta, TSK’daki FETÖ yapılanmasını fark edemedik”ifadesi de asla doğru değildir.
Selefleriniz, Fetullahçıları işbirliği için TSK’ya aldı ve özenle kolladı. FETÖ, sizin sayenizde dallanıp budaklandı; her yerinizi sardı.
Ama siz tehdidi “irtica” ufuklarında aradığınız için yanı başınızdaki hainleri, kolunuza kelepçe takıncaya kadar göremediniz.
“Biz bu konuda iktidarı uyardık, ‘Çok büyütüyorsunuz’ yanıtı aldık” ifadeniz de “Şecaat arz ederken…” türündendir.
Dindarları tasfiye etmek için çöplerinde hatta yatak odalarında “kanıt” arayan generaller, yan odada Türkiye Cumhuriyeti’ni yıkma planları yapan FETÖ hainlerini görememeyi nasıl becerdi acaba?
Oysa durum farklıydı. 28 Şubat’ta, “ortak düşman”a birlikte ateş etmenin cazibesiyle kapanan gözleriniz, FETÖ namluyu size döndürünce açılmıştı.
FETÖ’cülerin yerini kim dolduruyor?
Bugün “Kemalist-laik” kesimin sergilediği “ateşli FETÖ karşıtlığı”nın sebebi çok farklı.
Onlar FETÖ’ye, inancımızı tahrif etmeye veya Türkiye’yi yedi düvele peşkeş çekmeye kalkıştığı için tepki göstermiyor.
15 Temmuz karşıtlıkları da 27 Mayıs, 12 Eylül ve özellikle de 28 Şubat darbelerine de karşı oldukları anlamına gelmiyor.
Onların öfkesi, 28 Şubat’ta besledikleri kargalar, semirince gözlerini oyduğu içindir.
ABD düşmanlıkları da 15 Temmuz’dan, terör kuşatmasına kadar bütün hıyanetlerin mimarı olduğu için değil, Türkiye’deki “geleneksel müttefiki”ni bırakıp FETÖ’yü tercih ettiği içindir.
Güya, “Suriye’deki PKK”ya silah verdiği için eleştirdikleri ABD, “Türkiye’deki PKK”yı 30 yıldır kucağında beslerken, “Bizim çocuklar” dedirtecek kadar yakın olmakta bir beis görmemişlerdi.
Bu “gerekçe” farkı, çok önemli bir ayrıntıdır, ileride farklı gelişmelere sebep olabilir.
Bugün, “TSK’daki FETÖ’cülerin temizliği” konusunda, Kemalistlerle devlet arasındaki mutabakat, boşalan kadroların kimlerle doldurulacağı hususunda da geçerli mi acaba?
Zira…
Bundan sonra TSK başta olmak üzere bütün devlet kurumlarındaki istihdam sürecinde, liyakatten sonra her türlü siyasi, ideolojik ve etnik önyargıyı bir kenara bırakıp, bize yeni 15 Temmuzlar yaşatmayacak sahih ve samimi bir inanca sahip olanları tercih etmek zorundayız.
Aksi taktirde, yeni darbelerle veya farklı harflerden oluşan yeni FETÖ’lerle uğraşmaya devam ederiz.
VESAYET GİTTİ Mİ, DARBELER BİTTİ Mİ?
Vesayetçiler önemli ölçüde güç kaybetti. Ancak AK Parti iktidarının ilerleyen yıllarında atılan “Karargah rahatsız” manşetleri ve “Sözde değil özde laik başkomutan”beyanatları, vesayetin hâlâ ölmediğini göstermektedir. Nitekim Ertuğrul Özkök, 28 Şubat’ın hâlâ tarafı olduğunu ve savunduğunu yazmış, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın daha iki gün önce hatırlattığı “411 el kaosa kalktı” manşetini yine savunmuş, aksine; “siyasilerin din istismarı”ndan yakınmıştır! Bunların bugün, siyasi iradeye zoraki itaat etmesi ölçü değildir. Kendileri dışındaki herkesi “rejim düşmanı”olarak görme alışkanlıklarından vazgeçmedikleri sürece, fiilî durumdan kaynaklanan “demokrasiye saygı”görüntüleri, sadece takıyyedir. Demokrat olduğunu iddia edenler ve eski mağdur kesimler, “Bir daha yaşanmaz”rehavetinden çıkamazsa, Sisi gibi katillerle sarmaş dolaş olan bir dünyada, bu darbeci zihniyetin “nostalji”si,buldukları ilk fırsatta depreşecektir.
.
Asıl darbeyi medya 18 Haziran’da yaptı
27 Şubat 2019 Çarşamba
Medya 28 Şubat’ta sadece toplumu darbeye hazırlamakla kalmadı, bizzat iştirak etti. Daha doğrusu, 28 Şubat darbesinin kullanışlı silahı medya idi. Hürriyet’in, 14 Ağustos 1996 tarihinde ilan ettiği savaş sonrası, generallerle paslaşarak atılan manşetler ülkeyi adım adım darbeye götürdü.
28 ŞUBAT MİLLETE İHANET FETÖ'YE DELALET (2)
Darbelerin sonucunu, kullandıkları silahların gücü değil, öncesinde oluşturdukları algı operasyonunun etkisi belirler.
Bunu 15 Temmuz’da da gördük.
Bahsettiğimiz bu “toplumu darbeye hazırlama” görevini ise hep medya üstlenmiştir.
Her darbede, farklı hassasiyetleri kullanarak, “Asker gelsin daha iyi” dedirtmek ve darbe gibi bir hıyaneti; “Elden gitmekte olan Atatürk ilkeleri ve laikliğe sahip çıkmak” şeklinde yutturmak ancak medyanın inandırabileceği bir yalandır.
***
Ama 28 Şubat’ta medya, sadece toplumu hazırlamakla kalmamış, darbeye de bizzat iştirak etmiştir.
Daha doğrusu, 28 Şubat darbesinin silahı medyadır.
Nitekim...
28 Haziran 1996 tarihinde kurulan Refahyol Hükümeti daha icraata başlamadan, Hürriyet’in “70 yıllık imajımız güme gidiyor” şeklindeki “savaş” startından itibaren (14 Ağustos 1996) manşetleri takip ettiğinizde, generallerle paslaşarak ülkeyi nasıl; adım adım darbeye götürdüklerini açıkça görürsünüz.
28 ŞUBAT BİTTİ, SALDIRI BİTMEDİ
Medyanın, “28 Şubat”a giden süreçteki rolü malum.
Bendeniz asıl 28 Şubat’tan sonraki manşetlere dikkat çekmek istiyorum.
Zira asker, o MGK’da “hassasiyetlerini” balyoz gibi sıralamış, hükümet de onaylamıştı.
Bu “darbeli muhtıra”dan sonra komutanlar, bütün kamu kurumlarına, hatta özel kurumlara; kendi garnizonları gibi emir verir hale gelmişlerdi.
Ama manşetlerin öfkesi hiç dinmemişti.
***
Çünkü,“28 Şubat Darbesi” diye andığımız olay aslında, 28 Şubat 1997 tarihli MGK’da, Erbakan başkanlığındaki hükümete verilen “Muhtıra”dır.
Medya, o “Muhtıra”nın devamını getirmiş ve asıl “Darbe” 18 Haziran’da gerçekleşmiştir.
O MANŞETLERİN DERDİ NEYDİ?
Darbecilere “rampa” görevi yapan medya, FETÖ ve siyasi kanadın amaçlarına ulaşmasının tek yolu iktidarın düşmesinden geçiyordu.
Refahyol’un, Atatürk ilkelerine uyup uymamasının hiç önemi yoktu.
Onun için “yıkım ekibi” 28 Şubat sonrasında da hükümete “darbe” vurmaya devam etti.
Fetullah Gülen, “Beceremediniz gidin” diyor, Mesut Yılmaz “Alternatif hazır” manşetiyle görev beklediğini ilan ediyordu.
Nitekim aynı Yılmaz, daha Refahyol üç ayını doldurmadan “İndirme planı”nı Ertuğrul Özkök’e aktarmış, o da “İlk hedef Kazan” şeklinde manşet atmıştı.
Tesadüfe(!) bakın ki aynı gazete, 5 ay sonra, “Kudüs Gecesi” düzenlediği için gözaltına alınan “Sincan Belediye Başkanı Bekir Yıldız’ı ziyarete gitti” diye, Adalet Bakanı Kazan’a “Bakan değil militan” diyordu.
FETÖ firarisi Ergun Babahan’ın yönettiği SABAH ise iktidar ortağı DYP’nin vekillerine, “Tarihi görev sizi bekliyor” manşetiyle, “Partinizden ayrılın Yılmaz’ın kuracağı hükümeti destekleyin” talimatı veriyordu!
“HA GAYRET ÇATIRDIYOR...”
Tam o günlerde (21 Mayıs 1997) bir vesayet savcısı, iktidardaki partinin kapatılması için dava açarak “devirme” savaşına katkı sağlıyor, “Bu iktidarı yıkın” talimatı alan FETÖ ZAMAN’ı da, bunu manşetten müjdeliyordu!
Doğan’ın Milliyet’i, durup dururken attığı “Erbakan bırakıyor” manşetiyle, “Ha gayret, çatırdıyor” mesajı veriyordu.
Nihayet “darbecilerin amiral gemisi”nin kaptanıErtuğrul Özkök, “Gerekirse silah bile kullanırız” tehdidini gururla(!) manşete çekiyor ve köşesinden de “Nereye kadar” sorusuyla üzerine benzin döküyordu.
Bu “darbe”lere daha fazla dayanamayan Erbakan, Cumhurbaşkanı Demirel ile vardıkları mutabakat çerçevesinde, başbakanlığı ortağı Çiller’e devretmek üzere 18 Haziran günü istifa ediyor ve istifa mektubunda da bu mutabakatı kayda geçiriyordu.
Ama o da ne?
Erbakan’ın istifa haberi Hürriyet’e, “Refahsız arayış” manşetiyle giriyor, “Baba: Mektup beni bağlamaz” başlığıyla da, “arayış” istikametini gösteriliyordu.
Nitekim Demirel, “baba bir manevra”yla, yeni hükümeti kurma görevini, Yalım Erez ile bir duvar pası yaptıktan sonra“yıkım”da ciddi emeği olan Mesut Yılmaz’a veriyordu.
28 Şubat,“Manşetlerin 18 Haziran Darbesi”yle gerçek amacına ulaşmıştı.
MANŞETLERİN KABİNESİ DOĞAN'IN EVİNDE KURULDU
O günlerde Hürriyet’in bahçesine bir ses bombası atılmıştı.
20 Haziran’da hükümet kurma görevini alan Yılmaz, 29 Haziran Pazar günü, öğle saatlerinde Aydın Doğan’ın Beykoz’daki villasına “Geçmiş olsun” ziyaretine gidiyor.
Ama ne hikmetse bu ziyaret akşama kadar sürüyor.
Akşam Ankara’ya dönen Yılmaz, sabahleyin (30 Haziran Pazartesi) “55. TC Hükümeti”ni ilan ediyor.
Ama ne tesadüftür ki, Yılmaz’ın açıkladığı kabine, Doğan Grubu’nun o günkü Hürriyet ve Milliyet gazetelerinde yerini almıştı bile.
Doğan medyasının yıllarca “Aydın Doğan’ın pijaması”nın altına gizlediği bu ziyaretin hikmeti, yeni kabinenin icraatlarıyla daha iyi anlaşılacaktı.
Zira Yılmaz, hiçbir ortak paydası olmayan partilerle, sadece komutanların talimatlarını ve kendisini oraya getiren medya gruplarının çıkarlarını yerine getirmek için zorlama bir koalisyon kurmuştu.
Özkök’ten özelleştirmeye özel ilgi
29 Haziran 1998 tarihindeki ihalede Garipoğlu’nda kalan POAŞ, bizzat Mesut Yılmaz’ın yönettiği 1,5 yıllık bir sürecin sonunda 3 Mart 2000 tarihinde yapılan adrese teslim yeni ihale ile Doğan Grubu’na aktarıldı.
Daha neler neler…
Bu hükümetin “mimarı” olan Ertuğrul Özkök, Başbakan Yılmaz’dan “Özelleştirme Kurulu Güneş’te” teyidini aldıktan sonra kolları sıvıyor ve 23 Eylül 1997 tarihli “Güneş Taner politikası desteklenmeli” başlıklı yazısında, “Türkiye'nin ekonomik konularda tam anlamıyla bir gerçekçiliğe ihtiyacı var. Ve yine herkes biliyor ki, hükümet içinde ‘gerçekçiliği’ Devlet Bakanı Güneş Taner temsil ediyor. Tayland'ın düştüğü duruma düşmemek için mutlaka ve mutlaka Güneş Taner'in ekonomide ağırlığını artırdığı bir zihniyete ihtiyacı var” diyerek açık destek veriyor.
Neden acaba?
AL SANA "VESAYET"
Doğan Holding’in kuracağı karton fabrikasına kredi almak için Hürriyet Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök’ün, 22 Ekim 1998 tarihinde Güneş Taner ile yaptığı telefon görüşmesi bile tek başına her şeyi izah ediyor.
130 milyon dolarlık kredi için Güneş Taner’in “Başbakana bastırman lazım” cevabı üzerine “Adam telefonuma çıkmıyor. Daha dün ağzından çıkan şeyi manşet yaptık. Ulan yine de ben koruyorum adamı. Başbakan'a ana avrat küfredeceksin, sonra tekrar iyi adam olacaksın” diyor.
Bir gazetenin yayın yönetmeni, Türkiye Cumhuriyeti’nin Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı’na, “Sizi oraya ben getirdim, ben koruyorum. Ne istersek yapmak zorundasınız, yoksa…” diyor; başbakanın karşısına çıkıp küfretmekten bahsediyor.
Al sana “vesayetin amiral gemisi…”
Bu grup her zaman bu mantıkla çalıştı.
Hürriyet Yazı İşleri’nde çalışan bir arkadaşım, “Holdingin Ankara’da bir işi olduğu zaman, hükümet aleyhine haberi hazırlar; Ankara’dan gelecek habere göre kullanır veya kullanmazdık” demişti.
Yargı: “Özkök darbenin şerikidir”
Medyanın 28 Şubat darbesindeki kahramanlıkları(!), 28 Şubat Davası’nın 3 Temmuz 2018’de açıklanan Gerekçeli Kararı’nda tescil etmiştir.
21 yıl sonra darbecilerden sadece 21’ini cezalandıran Ankara 5. Ağır Ceza Mahkemesi’nin açıkladığı, "Hükümeti cebren ıskat veya vazife görmekten cebren men etme eylemini gerçekleştirmek üzere, önceden gizlice ittifak etmiş oldukları anlaşılmaktadır" denilen 3 bin 833 sayfalık karar metninin en can alıcı bölümü şöyledir:
“Meslek ilkelerini askıya alarak 28 Şubat darbesinin gerçekleştirilmesine sınırsız lojistik destek veren, çok sayıda medya kuruluşu ve medya mensubu, Genelkurmay başkanı ve kuvvet komutanlarının taleplerine ve talimatlarına uygun haber ürettiler. Gerçek olmayan haberler yayınladılar, gerçek olan haberleri gizlediler, sanal irtica haberleriyle gündem oluşturdular. 28 Şubat darbesinin gerçekleşmesinde, Hürriyet Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök,Sabah Yayın Yönetmeni Ergun Babahan, Milliyet Yayın Yönetmeni Derya Sazakçok önemli rol oynadı. Medya desteği olmasaydı, 28 Şubat darbesi gerçekleşmezdi. Komutanların talimatıyla manşetler atanlar, haberler yapanlar, anayasayı ilga ve hükümeti düşürme suçlarının şerikleridir.”
Başka söze hacet var mı?
Peki, bu tescilli “Darbe şerikleri” neden yargılanmıyor?
Daha da vahimi, neden hâlâ bazı siyasiler; bu tür darbeci fosili döneklerde itibar arayarak, vesayetle savaşı şiar edinen partileriyle garip bir çelişki yaşıyor?
Ve yargı, neden “darbe”yi tescil ettiği halde, 28 Şubat mağdurlarının dramına son vermiyor?
O manşetler gazetecilik mi?
Bu darbe manşetleri, “gazetecilik” diye savunulabilir mi?
Asla…
Gazetecilikte; çırakların bile bildiği bir kural vardır:
Başlıklarınız tarafınızı belirler.
“Gerekirse silah bile kullanırız”manşeti, bir gazetecinin, darbe için “silah” kullanmasıdır.
Özkök’ün halefi Enis Berberoğlu, gazetecilik hatıralarından oluşan “Tarih Tanıklığı” kitabında, 27 Nisan e-muhtırası ile ilgili olarak, dönemin Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök için “Doğru tavır aldı, (haberi) büyütmedik. Doğan medyasından hiç kimse çıkıp bu bildiriyi savunmadı” diyor.
Zaten Özkök de o bildiri hakkında; 29 Nisan 2007 tarihli yazısında, “Artık böyle askeri müdahaleler bize yakışmıyor” diyor.
O halde…
Önceki çok daha vahşi askeri müdahaleleri bu millete yakıştıranlara yazıklar olsun…
YARIN:
FETÖ taktik verdi cunta darbe vurdu
.
Erdoğan da engellenseydi bin yıl sürecekti'
26 Şubat 2019 Salı
28 Şubat’ı, kalıcı olamayan darbelerden ders çıkararak; “bin yıl sürecek” şekilde dizayn etmişlerdi. Toplumdan tecrit edilerek evlerine tıkılan dindarlar bir daha asla devlete yaklaşamayacaklardı. Ancak Erdoğan’ın, İstanbul’da ortaya koyduğu liderlik performansı 28 Şubat projesini tehdit ediyordu.
28 ŞUBAT MİLLETE İHANET FETÖ'YE DELALET (1)
Sinsice kurgulandı ve uygulandı, sonuçları hiç tartışılmadı. Asla birkaç generalin bir “rejim refleksi”değil, Haçlı-Siyonist ittifakın, Kemalistler, medya ve FETÖ’nün menfaat ortaklığı üzerine bina ettiği, uzun vadeli bir “Türkiye’yi dizginleme” projesiydi. Yandan destekleyen siyaset ve finans ayağını bir kenara bırakırsak, sadece askerler 20 yıl sonra; öylesine yargılandı, medya sadece sorgulandı ama bu darbeden en çok istifade eden “derin” ortak hep derinde kaldı. FETÖ, dindarların imhası için darbecilere “rehberlik” yaptı. Karşılığında, hem devlette yapılandı, hem de FETÖ’ye “rakip” olan muhafazakâr kurumlar ezilerek önleri boşaltıldı. Bu dizide, “üçlü çete”nin, “ihanet”teki ve “ganimet”teki payını sergileyeceğiz.
Önce 28 Şubat darbesine neden ihtiyaç duyulduğuna bakalım... 27 yıllık tek parti zulmünden sonra iktidara gelen Demokrat Parti’nin, ezanı esaretten kurtarmakla başlayan millî adımları Türkiye’yi, “Batı”yörüngesinden uzaklaştırınca, içerideki siyaset özürlü muhterisler üzerinden yürütülen “devirme”çabaları sonucunda, 1960 darbesiyle iktidarın dersi verildi!
Yetmedi, millet kimi seçerse seçsin; devleti uzaktan kumanda edebilecekleri bir “vesayet”düzeni, 1961 Anayasası ile teminat altına alındı.
Ama aradan daha 4 yıl geçmeden, devirdikleri DP’nin devamı olan Adalet Partisi tek başına iktidara geldi.
Bunun üzerine tekrar harekete geçen “şer ittifakı”uzaktan kumandalı baskı ve “muhtıra”larla millet iradesini terbiye(!) edemeyince, 12 Eylül 1980’de yine “son çare”ye başvurdu; duruma el koydu.
Emperyalistlerin “içimizdeki çocukları”, ülkeye yeniden ayar vermişti, artık Türkiye, sadece Haçlı-Siyonist ittifakın stratejik ortaklığının(!)gereğini yapacaktı!
Bu sefer de Özal bozdu!
Fakat hesapları yine tutmamıştı...
Sağa-sola had bildirerek, kime oy verileceğine kadar her şeyi dizayn etmişlerdi ama millet; onlara inat Turgut Özal’ı tek başına iktidara getirmişti.
“Şer ittifakı”nın “müstemleke Türkiye”projesi yine çökmüş, “o çocuklar”ın emekleri yine boşa gitmişti!
Hatta bütün engellemelerine rağmen, Türkiye; Özal ile zincirleri kırmış; dünyaya açılmıştı.
Ancak bu “atılım süreci” de, Özal’ın “felaketler yılı”ndaki şüpheli ölümüyle sona ermişti.
Türkiye lidersiz kalmış, onlar ise derin nefes almıştı!
Bir yıl sonra keyiflerini kaçıran bir gelişme oldu.
Refah Partisi’nin, Ali Coşkun, Temel Karamollaoğlugibi “derin”isimleri geride bırakan genç adayı Recep Tayyip Erdoğan, 27 Mart 1994 Mahalli Seçimlerinde, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nı CHP(SHP)’den söküp almıştı.
Bir yıl sonraki seçimlerde Refah Partisi’nin en büyük parti olarak çıkması ise vesayetçileri daha da panikletmişti!
Darbecilere “Erdoğan’a dikkat” tüyosu
Fetullah Gülen’in; 28 Şubat’ın en sıcak günlerindeki; “Defolup gidin”çıkışı, Erbakan’ın şahsına değil, yükselen “muhafazakar siyaset”e karşı bir öfke patlamasıydı.
Bu yüzden de darbeden hemen sonra, darbeci ortaklarına, “Siz asıl Erdoğan’a dikkat edin”imasında bulundu.
Zira beklemedikleri bir çıkışla İstanbul Büyükşehir Belediyesi koltuğuna oturan Erdoğan, kronik problemleri iki yılda çözmüş, daha da önemlisi “farklı”tutumuyla herkesin gönlünde taht kurmuştu.
Vesayetçi azınlıklara “farklı”gelen tutum, milletin bir parçası olmaktan gelen ve siyasi hayatı boyunca en büyük sermayesini teşkil edecek olan değerlerdi.
Engel olamazlarsa bu hikaye İstanbul’da kalacağa benzemiyordu!
Onun içindir ki Refah Partisi’nin iktidardan indirilmesi, hatta 6 ay sonra (16 Ocak 1998) zorlama gerekçelerle kapatılması darbecileri tatmin etmemişti.
Hemen Erdoğan’a yönelen vesayet şebekesi, eski defterleri karıştırarak, 6 Aralık 1997 tarihinde, Millî Eğitim Bakanlığı’nın kitaplarında yer alan şiiri okumasını gerekçe(!) göstererek çelme takmaya karar verdi.
Talimat yine “Batı”dan…
O dönemde Sayın Erbakan’ın paylaştığı belge, 28 Şubat’ın da tıpkı 27 Mayıs ve 12 Eylül gibi, ABD uzantılı bir darbe olduğunu gösteriyor.
Dönemin ABD Dışişleri Bakanı Cristopher’ın, 15 Ekim 1996 tarihinde Ankara Büyükelçiliği’ne gönderdiği “Gizli” belgede, “Türk hükümetinin, dış politikasını batıdan ayırıp yeniden Arap ve Müslüman dünyasına yönlendirmesinden derin endişe duyuyoruz. Türkiye’nin İran, Irak, Libya, Nijerya ve Sudan ile bağlarını kuvvetlendirmesi bizim menfaatlerimize aykırıdır, düşmancadır. Türkiye, Birleşik Devletlerin anahtar stratejik ortağı olarak kalmak mecburiyetindedir. Türk askeriyesi, bu sonucu elde etme yönünde harekete geçmeye zorlanmalıdır. Bu konudaki aksiyon planlarınızı bekliyorum” denilmektedir.
“Bitmeyen darbe” aranıyor...
Tekrar, “Neden 28 Şubat’a ihtiyaç duyuldu”sorusuna dönelim.
Vesayet odakları anlamıştı ki, çok partili sistemde darbeler kalıcı çözüm(!) olamıyordu. Zira bu millet, her darbeyi; bulduğu ilk sandığa gömüyordu, O halde…
“Modern”postuna bürünen ama“etkisi bin yıl süren” yeni bir“yöntem” bulunmalı, dindarların devlete ulaşması; kalıcı olarak durdurulmalıydı!
Peki, bu nasıl yapılacaktı?
1- Tank-tüfek toplum nezdinde “itici”oluyordu, sadece “medya silahı”kullanılmalıydı.
2- Dindarları hiç tanımadıkları için çok açık veriyor; sonuca ulaşamıyorlardı. Bu operasyon, o mahalleyi iyi bilen bir “rehber” eşliğinde yapılmalıydı.
İcraat başlamadan “savaş” başladı
Yeni taktik, “rejimi tehdit” algısını sürekli diri tutmak ve herkes“cambaza bakarken”, dindarları; devletten, hatta toplum hayatından çıkarmaktı.
Nitekim “laik kesim”, yeni kurulan Refahyol’un, Türkiye için ne kadar tehlikeli olduğunu daha icraata başlamadan anlamıştı!
Komutanlar burnundan soluyor, öfke kusmak için bahane arıyordu.
Mesela alkol servisi yapılmayan YAŞ yemeğinde, Deniz Kuvvetleri Komutanı Erkaya zorla “rakı” getirtmiş, şişeyi de masaya dikmişti.
Genelkurmay Başkanı Karadayı da bu kabalığa “şarap”la katkı vermişti.
Artık TSK’da kahramanlık kriteri, “düşman”a değil; “irtica”ya efelenmekti.
Muhafazakâr medya didik didik taranıyor, dinî içerikli sayfa ve programların kaldırılması için “talimat” veriliyor, gereğini yapmayana haddi bildiriliyordu. Ne hikmetse bütün muhafazakâr firmalar ve TSK başta olmak üzere devlet kurumlarındaki dindarlar, hayali bir “irtica” suçlamasıyla “yeşil”e boyanıp imha edilirken, adı “cemaat”, işi “dine hizmet” olan(!) Fetullahçıların kılına dokunulmuyor, hatta kollanıyordu.
Hürriyet’in anlaşılmaz sevinci
22 Nisan 1998tarihli Hürriyet adeta “bayram gazetesi” gibiydi.
“Tayyip’e şok ceza”şeklindeki nezaketsiz manşet, “Siyasi hayatı bitebilir”kehanetiyle beslenmişti!
Temyize bile gitmeyen zorlama ceza üzerinden bir linç kampanyası yürütülüyordu.
Alt başlıkta İçişleri Bakanına “Başkanlığını düşürmek için Yargıtay onayını beklemenize gerek yok, Danıştay’a dava açabilirsiniz”şeklinde yol göstermiş, hatta “Yenisi nasıl seçilir” kutusuyla, sonrasını bile halletmişlerdi!
Daha da vahimi “Muhtar bile olamaz”başlığıyla sıraladıkları “Başkan, milletvekili ve genel başkan adayı olabilir mi” sorularının her birine özenle verdikleri “HAYIR, OLAMAZ”cevaplarıyla; “28 Şubat Operasyonu”nun asıl amacını ortaya koymuşlardı. Bu “korsan gemisi”nin kaptanı Ertuğrul Özkök ise, “Kime yarar” başlıklı yazısında,“Erdoğan’sız Fazilet” dizaynı yapıyordu!
Vesayet hakiminin; talimatla verdiği “10 ay hapis cezası” küçük bir ayrıntıydı. Asıl amaç, Erdoğan’ı ömür boyu evine hapsetmekti.
Nitekim, Yargıtay da üzerine düşeni yaparak bu “sipariş ceza”yı onaylamış ve takvimler 26 Mart 1999’u gösterdiği gün,“Türkiye Cumhuriyeti’nin 17. İBB Başkanı, kahramanlık şiiri okumaktan tutuklanmıştı. Takdir yüce Türk Milletinin”idi…
“Silahsız Kuvvetler” darbesi
“Üst düzey” bir komutan Ertuğrul Özkök’e, “Bu defa işi silahsız kuvvetler halletsin” demişti.
Medyadan siyasete, sivil toplumdan akademisyenlere kadar bütün “darbe yanlıları” göreve çağrılıyordu.
Mesut Yılmaz’ın, “Darbesiz indiririz” diye meydan okuması, peş peşe gelen “Sivil toplum ayakta”, “Rektörler uyardı”, “İşçi yürüyor” manşetleri, Yargıtay Başsavcısının RP’ye “Kapatırım” diye köpürmesi hep o “komut” üzerine, “silahsız kuvvetler”in ifa ettiği görevlerdi!
Bugün “Yargı vesayet altında” diyenler, silahsız kuvvetlerin “yargı” kolunu bir salona toplayıp, “adaletsiz adalet kriterleri” talimatını veren darbeci komutanları onursuzca alkışladı.
Nitekim “darbe”ye dört gün kala Cumhurbaşkanı Demirel’in, yine Ertuğrul Özkök’e yaptığı; “Sokakta ‘Bu hükümet olmasın, kim olursa olsun’ deniyorsa, darbe tartışılıyorsa bu bir hiddetin eseridir” açıklamaları, “silahsız kuvvetler”in, üzerine düşeni yaptığını; ortamın olgunlaştığını îma ediyor ve adeta “vaktidir” diyordu.
Nitekim komutanlar da bu tüyoyu almış, 28 Şubat günü 9 saat süren meşhur MGK’da “son vuruş”u yapmıştı.
YARIN:
Asıl darbeyi medya 18 Haziran'da yaptı
.
Erdoğan da engellenseydi bin yıl sürecekti'
26 Şubat 2019 Salı
28 Şubat’ı, kalıcı olamayan darbelerden ders çıkararak; “bin yıl sürecek” şekilde dizayn etmişlerdi. Toplumdan tecrit edilerek evlerine tıkılan dindarlar bir daha asla devlete yaklaşamayacaklardı. Ancak Erdoğan’ın, İstanbul’da ortaya koyduğu liderlik performansı 28 Şubat projesini tehdit ediyordu.
28 ŞUBAT MİLLETE İHANET FETÖ'YE DELALET (1)
Sinsice kurgulandı ve uygulandı, sonuçları hiç tartışılmadı. Asla birkaç generalin bir “rejim refleksi”değil, Haçlı-Siyonist ittifakın, Kemalistler, medya ve FETÖ’nün menfaat ortaklığı üzerine bina ettiği, uzun vadeli bir “Türkiye’yi dizginleme” projesiydi. Yandan destekleyen siyaset ve finans ayağını bir kenara bırakırsak, sadece askerler 20 yıl sonra; öylesine yargılandı, medya sadece sorgulandı ama bu darbeden en çok istifade eden “derin” ortak hep derinde kaldı. FETÖ, dindarların imhası için darbecilere “rehberlik” yaptı. Karşılığında, hem devlette yapılandı, hem de FETÖ’ye “rakip” olan muhafazakâr kurumlar ezilerek önleri boşaltıldı. Bu dizide, “üçlü çete”nin, “ihanet”teki ve “ganimet”teki payını sergileyeceğiz.
Önce 28 Şubat darbesine neden ihtiyaç duyulduğuna bakalım... 27 yıllık tek parti zulmünden sonra iktidara gelen Demokrat Parti’nin, ezanı esaretten kurtarmakla başlayan millî adımları Türkiye’yi, “Batı”yörüngesinden uzaklaştırınca, içerideki siyaset özürlü muhterisler üzerinden yürütülen “devirme”çabaları sonucunda, 1960 darbesiyle iktidarın dersi verildi!
Yetmedi, millet kimi seçerse seçsin; devleti uzaktan kumanda edebilecekleri bir “vesayet”düzeni, 1961 Anayasası ile teminat altına alındı.
Ama aradan daha 4 yıl geçmeden, devirdikleri DP’nin devamı olan Adalet Partisi tek başına iktidara geldi.
Bunun üzerine tekrar harekete geçen “şer ittifakı”uzaktan kumandalı baskı ve “muhtıra”larla millet iradesini terbiye(!) edemeyince, 12 Eylül 1980’de yine “son çare”ye başvurdu; duruma el koydu.
Emperyalistlerin “içimizdeki çocukları”, ülkeye yeniden ayar vermişti, artık Türkiye, sadece Haçlı-Siyonist ittifakın stratejik ortaklığının(!)gereğini yapacaktı!
Bu sefer de Özal bozdu!
Fakat hesapları yine tutmamıştı...
Sağa-sola had bildirerek, kime oy verileceğine kadar her şeyi dizayn etmişlerdi ama millet; onlara inat Turgut Özal’ı tek başına iktidara getirmişti.
“Şer ittifakı”nın “müstemleke Türkiye”projesi yine çökmüş, “o çocuklar”ın emekleri yine boşa gitmişti!
Hatta bütün engellemelerine rağmen, Türkiye; Özal ile zincirleri kırmış; dünyaya açılmıştı.
Ancak bu “atılım süreci” de, Özal’ın “felaketler yılı”ndaki şüpheli ölümüyle sona ermişti.
Türkiye lidersiz kalmış, onlar ise derin nefes almıştı!
Bir yıl sonra keyiflerini kaçıran bir gelişme oldu.
Refah Partisi’nin, Ali Coşkun, Temel Karamollaoğlugibi “derin”isimleri geride bırakan genç adayı Recep Tayyip Erdoğan, 27 Mart 1994 Mahalli Seçimlerinde, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nı CHP(SHP)’den söküp almıştı.
Bir yıl sonraki seçimlerde Refah Partisi’nin en büyük parti olarak çıkması ise vesayetçileri daha da panikletmişti!
Darbecilere “Erdoğan’a dikkat” tüyosu
Fetullah Gülen’in; 28 Şubat’ın en sıcak günlerindeki; “Defolup gidin”çıkışı, Erbakan’ın şahsına değil, yükselen “muhafazakar siyaset”e karşı bir öfke patlamasıydı.
Bu yüzden de darbeden hemen sonra, darbeci ortaklarına, “Siz asıl Erdoğan’a dikkat edin”imasında bulundu.
Zira beklemedikleri bir çıkışla İstanbul Büyükşehir Belediyesi koltuğuna oturan Erdoğan, kronik problemleri iki yılda çözmüş, daha da önemlisi “farklı”tutumuyla herkesin gönlünde taht kurmuştu.
Vesayetçi azınlıklara “farklı”gelen tutum, milletin bir parçası olmaktan gelen ve siyasi hayatı boyunca en büyük sermayesini teşkil edecek olan değerlerdi.
Engel olamazlarsa bu hikaye İstanbul’da kalacağa benzemiyordu!
Onun içindir ki Refah Partisi’nin iktidardan indirilmesi, hatta 6 ay sonra (16 Ocak 1998) zorlama gerekçelerle kapatılması darbecileri tatmin etmemişti.
Hemen Erdoğan’a yönelen vesayet şebekesi, eski defterleri karıştırarak, 6 Aralık 1997 tarihinde, Millî Eğitim Bakanlığı’nın kitaplarında yer alan şiiri okumasını gerekçe(!) göstererek çelme takmaya karar verdi.
Talimat yine “Batı”dan…
O dönemde Sayın Erbakan’ın paylaştığı belge, 28 Şubat’ın da tıpkı 27 Mayıs ve 12 Eylül gibi, ABD uzantılı bir darbe olduğunu gösteriyor.
Dönemin ABD Dışişleri Bakanı Cristopher’ın, 15 Ekim 1996 tarihinde Ankara Büyükelçiliği’ne gönderdiği “Gizli” belgede, “Türk hükümetinin, dış politikasını batıdan ayırıp yeniden Arap ve Müslüman dünyasına yönlendirmesinden derin endişe duyuyoruz. Türkiye’nin İran, Irak, Libya, Nijerya ve Sudan ile bağlarını kuvvetlendirmesi bizim menfaatlerimize aykırıdır, düşmancadır. Türkiye, Birleşik Devletlerin anahtar stratejik ortağı olarak kalmak mecburiyetindedir. Türk askeriyesi, bu sonucu elde etme yönünde harekete geçmeye zorlanmalıdır. Bu konudaki aksiyon planlarınızı bekliyorum” denilmektedir.
“Bitmeyen darbe” aranıyor...
Tekrar, “Neden 28 Şubat’a ihtiyaç duyuldu”sorusuna dönelim.
Vesayet odakları anlamıştı ki, çok partili sistemde darbeler kalıcı çözüm(!) olamıyordu. Zira bu millet, her darbeyi; bulduğu ilk sandığa gömüyordu, O halde…
“Modern”postuna bürünen ama“etkisi bin yıl süren” yeni bir“yöntem” bulunmalı, dindarların devlete ulaşması; kalıcı olarak durdurulmalıydı!
Peki, bu nasıl yapılacaktı?
1- Tank-tüfek toplum nezdinde “itici”oluyordu, sadece “medya silahı”kullanılmalıydı.
2- Dindarları hiç tanımadıkları için çok açık veriyor; sonuca ulaşamıyorlardı. Bu operasyon, o mahalleyi iyi bilen bir “rehber” eşliğinde yapılmalıydı.
İcraat başlamadan “savaş” başladı
Yeni taktik, “rejimi tehdit” algısını sürekli diri tutmak ve herkes“cambaza bakarken”, dindarları; devletten, hatta toplum hayatından çıkarmaktı.
Nitekim “laik kesim”, yeni kurulan Refahyol’un, Türkiye için ne kadar tehlikeli olduğunu daha icraata başlamadan anlamıştı!
Komutanlar burnundan soluyor, öfke kusmak için bahane arıyordu.
Mesela alkol servisi yapılmayan YAŞ yemeğinde, Deniz Kuvvetleri Komutanı Erkaya zorla “rakı” getirtmiş, şişeyi de masaya dikmişti.
Genelkurmay Başkanı Karadayı da bu kabalığa “şarap”la katkı vermişti.
Artık TSK’da kahramanlık kriteri, “düşman”a değil; “irtica”ya efelenmekti.
Muhafazakâr medya didik didik taranıyor, dinî içerikli sayfa ve programların kaldırılması için “talimat” veriliyor, gereğini yapmayana haddi bildiriliyordu. Ne hikmetse bütün muhafazakâr firmalar ve TSK başta olmak üzere devlet kurumlarındaki dindarlar, hayali bir “irtica” suçlamasıyla “yeşil”e boyanıp imha edilirken, adı “cemaat”, işi “dine hizmet” olan(!) Fetullahçıların kılına dokunulmuyor, hatta kollanıyordu.
Hürriyet’in anlaşılmaz sevinci
22 Nisan 1998tarihli Hürriyet adeta “bayram gazetesi” gibiydi.
“Tayyip’e şok ceza”şeklindeki nezaketsiz manşet, “Siyasi hayatı bitebilir”kehanetiyle beslenmişti!
Temyize bile gitmeyen zorlama ceza üzerinden bir linç kampanyası yürütülüyordu.
Alt başlıkta İçişleri Bakanına “Başkanlığını düşürmek için Yargıtay onayını beklemenize gerek yok, Danıştay’a dava açabilirsiniz”şeklinde yol göstermiş, hatta “Yenisi nasıl seçilir” kutusuyla, sonrasını bile halletmişlerdi!
Daha da vahimi “Muhtar bile olamaz”başlığıyla sıraladıkları “Başkan, milletvekili ve genel başkan adayı olabilir mi” sorularının her birine özenle verdikleri “HAYIR, OLAMAZ”cevaplarıyla; “28 Şubat Operasyonu”nun asıl amacını ortaya koymuşlardı. Bu “korsan gemisi”nin kaptanı Ertuğrul Özkök ise, “Kime yarar” başlıklı yazısında,“Erdoğan’sız Fazilet” dizaynı yapıyordu!
Vesayet hakiminin; talimatla verdiği “10 ay hapis cezası” küçük bir ayrıntıydı. Asıl amaç, Erdoğan’ı ömür boyu evine hapsetmekti.
Nitekim, Yargıtay da üzerine düşeni yaparak bu “sipariş ceza”yı onaylamış ve takvimler 26 Mart 1999’u gösterdiği gün,“Türkiye Cumhuriyeti’nin 17. İBB Başkanı, kahramanlık şiiri okumaktan tutuklanmıştı. Takdir yüce Türk Milletinin”idi…
“Silahsız Kuvvetler” darbesi
“Üst düzey” bir komutan Ertuğrul Özkök’e, “Bu defa işi silahsız kuvvetler halletsin” demişti.
Medyadan siyasete, sivil toplumdan akademisyenlere kadar bütün “darbe yanlıları” göreve çağrılıyordu.
Mesut Yılmaz’ın, “Darbesiz indiririz” diye meydan okuması, peş peşe gelen “Sivil toplum ayakta”, “Rektörler uyardı”, “İşçi yürüyor” manşetleri, Yargıtay Başsavcısının RP’ye “Kapatırım” diye köpürmesi hep o “komut” üzerine, “silahsız kuvvetler”in ifa ettiği görevlerdi!
Bugün “Yargı vesayet altında” diyenler, silahsız kuvvetlerin “yargı” kolunu bir salona toplayıp, “adaletsiz adalet kriterleri” talimatını veren darbeci komutanları onursuzca alkışladı.
Nitekim “darbe”ye dört gün kala Cumhurbaşkanı Demirel’in, yine Ertuğrul Özkök’e yaptığı; “Sokakta ‘Bu hükümet olmasın, kim olursa olsun’ deniyorsa, darbe tartışılıyorsa bu bir hiddetin eseridir” açıklamaları, “silahsız kuvvetler”in, üzerine düşeni yaptığını; ortamın olgunlaştığını îma ediyor ve adeta “vaktidir” diyordu.
Nitekim komutanlar da bu tüyoyu almış, 28 Şubat günü 9 saat süren meşhur MGK’da “son vuruş”u yapmıştı.
.YARIN:
Asıl darbeyi medya 18 Haziran'da yaptı
Samimiyetsiz siyaset ya zillet getirir, ya hezimet
22 Şubat 2019 Cuma
Samimiyeti TDK “içtenlik”, Hz. Mevlana ise “Olduğu gibi görünmek, veya göründüğü gibi olmak” diye tarif ediyor ama tanımı bir tarafa, bence iletişimde sonucu belirleyen haslettir.
Samimiyetsizlik ise zannedilenin aksine; başkalarını değil, kendini kandırmaktır.
Zira samimiyetsizler, iç dünyalarında “özenle” kurdukları entrikaları, karşıdakilerin anlamadığını zanneder ama aslında bunu kendileri söyler.
Çünkü, gözler asla yalan söyleyemez…
***
İletişimin ve güya medeniyetin zirve yaptığı ama aynı zamanda sömürü ve zulmün de rekor kırdığı bir çağı yaşıyoruz.
“Globalleşme” hayalleri, sadece kötülerin dünyayı kuşattığı bir kâbus olarak çıktı karşımıza.
İşte bu “küresel” çürümenin mikrobu “samimiyetsizlik”tir.
Katili masum yapanlar
Mısır’da darbe yapan, kanlı koltuğunu korumak için de her gün onlarca genci asan bir katili “demokrasi kahramanı” ilan edip kırmızı halılarda yürütmek, samimiyetsizliktir.
Bin kilometrelik sınırımızı teröristlerle çevirip, Ankara’da, İstanbul’da toplu katliam yaptıran Amerika, gözümüzün içine baka baka “Biz PKK’yı terörle mücadele için destekliyoruz” diyor.
Rekabet, mücadele hatta savaşlar, bu samimiyetsizliğin gerekçesi olamaz.
“Çok verimli (!)” geçen toplantılar sonrasında, “terörle mücadelede tam mutabakat (!)” açıklamaları yapılıyor ama sonrasında daha fazla can yakılıyor.
Eski çağlarda bile devlet yöneticileri böyle seviyesizlikler yapmazdı.
Bugün İslam coğrafyasının başındaki en büyük bela, Müslümanların; dışarıdan ve içeriden maruz kaldığı“samimiyetsizlik”lerdir.
Bizim de başımızın belası
40 yıl boyunca herkesi “İslam’a hizmet ediyoruz” diye kandıran FETÖ mankurtları, kendi eşine, anne-babasına bile takıyye yapan samimiyetsizlik abideleridir.
FETÖ bu mikrobu, maalesef ilişki kurduğu kişi ve kurumlara da bulaştırdı.
2009-2011 yıllarında partileri ele geçirmeye çalışan FETÖ’ye, AK Parti ve MHP; en azından kaptan köşkünü kaptırmamayı başardı ama CHP, kaptanını kumpasa kurban vermekle kalmadı, yönetimini de “FETÖ kayyumu”na kaptırdı.
Başaramasa da koltuğunu koruma taktikleri alan bu kayyuma, siyasette başarılı olması için devletten sızdırılan kopyalarla, provokatif dosyalarla, özel kumpaslarla yoğun destek verildi, neticeye ulaşmak için her yolu mubah sayması söylendi.
O da PKK’dan SP’ye kadar Erdoğan’a düşman kim varsa hepsiyle omuz omuza verdi.
Ama bütün bunlara rağmen, koltuğunu korumadaki başarısını seçimlerde gösteremedi.
Neden acaba?
Millet samimiyet ister
Çünkü, siyasi diktatörlük için sonuç veren FETÖ taktikleri, millette işe yaramıyordu.
Çünkü millet, ağızdan çıkanlara değil, kalpten yansıyanlara göre karar veriyordu.
Çünkü millet, samimiyetsizleri gözünden tanıyordu.
Bu konuda akıl hocasından destek alamadı.
Çünkü FETÖ’de her şey olurdu ama “samimiyet” semtlerine uğramazdı.
Bay kayyum, FETÖ’nün kırk yıldır yaptığı gibi “tecrübe hırsızlığı”yla sonuca gitmek istedi. AK Parti’den kopya çekerek, muhafazakâr adaylar transfer etti ama yine bir şey değişmedi.
Oysa, AK Parti’nin başarı sırrı liderinde tezahür eden “samimiyet” idi ama bunu göremedi.
Görse de beceremedi.
Çünkü, taklit edilemeyen tek şey “samimiyet”ti...
***
Mesela…
CHP’nin, 7 Haziran’dan 31 Mart’a kadar bütün seçimlerde HDP ile yaptığı ittifak, diğerlerinden daha derindir ve bunu, “HDP de meşru bir partidir” diye savunuyorlar.
Madem öyleyse neden HDP ile de göğsünüzü gererek ittifak yapmıyor da merdiven altlarında buluşuyorsunuz?
Bunun tek cevabı “samimiyetsizlik”tir ve millet bunu asla affetmeyecektir.
.
AK Parti de aynı akıbete mi ilerliyor?
29 Ocak 2019 Salı
Rahmetli babam, “Anadolu feraseti”nin müşahhas örneğiydi.
Mesela 1973’te, eğitim için köyden ayrılırken, “Sana, doğru bilgilerle dolu bir kitap verirler ama birkaç zehirli cümle sıkıştırırlar; zehirlenirsin” diye uyarmış ve Abdülhamid Han’ın gönderdiği Osmanlıca “Mızraklı İlmihal”i vererek, “Bunu oku; uygula. Başka dinî kitap okuma” demişti.
Bu uyarı olmasaydı ben şimdi FETÖ’den yargılanıyor olabilirdim.
***
Tek parti dönemindeki CHP zulmünü iliklerine kadar yaşamış olan babam, bir sohbetimizde yarım asırlık gözlemini şöyle aktarmıştı:
“Halk Partisi’nin muhtarları bile çok zalimdi. İstediklerinin tarlasına, hatta namusuna el koyarlardı.
Demokrat Parti’nin iktidara gelmesiyle rahat nefes aldık.
Ama ne gariptir ki, ikinci iktidar döneminde onlar da efelenmeye, kendilerini üstün görmeye, yakınlarını kayırmaya başladılar.”
Babam bu gözlemini şöyle bağlamıştı:
“12 Eylül’den sonra Özal’ın başbakan olması, Menderes’in gelişini hatırlattı; ferahladık.
Ama (ikinci dönemde) görmeye başladığımız davranışlar hiç iyiye alamet değil…”
Tarihin tekerrürü mü?
Bu sohbeti 30 yıl sonra niçin hatırladım dersiniz?
Aslında babam, her dönemde uygulanabilecek bir formül vermiş.
Altını çizdiği “güç zehirlenmesi”nin ana unsuru “insan” olduğuna göre, aynı tehlike; yıllardır iktidarda olan AK Parti için de geçerli demektir.
Son yıllarda milletin verdiği “mesaj”lar da bunu doğruluyor.
7 Haziran’dan sonra, 24 Haziran’da da Genel Başkan’a verilen yüzde 52,6 oyun, parlamentoda 42,6’ya düşmesi, sadece “ittifak” ile izah edilemez.
AK Parti bu sonuçla eski sistemde iktidar olamazdı.
Nitekim Sayın Erdoğan, AK Parti Genel Başkanı seçildiği 18 Ağustos’tan bu yana, partideki yıpranmaya dikkat çekiyor, “metal yorgunluğu” paydasında topladığı olumsuzlukları bertaraf etmeye çalışıyor.
Şikayetler hep aynı…
Ne var ki, milletin daha hassas davrandığı mahalli seçim öncesinde seslendirilen memnuniyetsizlikler, bu çabaların tam olarak sonuca ulaşmadığını gösteriyor.
Şikayetler “bazı partililerin yaşam standartlarının çok değiştiği, istihdam imkanlarının sadece partililer için kullanıldığı ve kendini farklı görenlerin çoğaldığı” iddialarında yoğunlaşıyor.
Siyaset; maddi fedakârlık gerektiren bir hizmet iken aksi örneklerin çoğalması, doğal olarak şüphe çekiyor.
İstihdamda ise liyakat esas alınmalı. Ama “yerli ve milli sadakat” aranması da artık normaldir.
Ancak millî ve yerli duruş, tek partinin tekelinde olamaz.
Darbe ve terör karşıtlığının göstergesi olan FETÖ, PKK ve DEAŞ gibi bütün terör örgütlerine ve emperyalizmin kuşatmasına karşı dik duran her “liyakatli birey” istihdamı hak ediyor demektir.
Eski Türkiye hastalığı olan “Hamili kart yakînimdir” yöntemini hatırlatan uygulamalar milletin güvenini zedelemektedir.
Ölçü samimiyettir
Bu şikâyetlerden bir kısmı, beklediğini bulamayanların yakınmaları olabilir.
Ama partideki önemli isimlerden Özhaseki de, "Bazı arkadaşlarda bir hava başladı. Bu neyin saltanatı" diye yakınıyor.
Daha da önemlisi, AK Parti’yi kuran ve bu günlere getiren lider, her fırsatta “tevazu”dan, “milletten biri” olmaktan bahsediyor ve ısrarla “Gönül Belediyeciliği” vurgusuna ihtiyaç duyuyor.
Bu yozlaşma, takma tevazularla “katlanılan” seçim ziyaretleriyle bertaraf edilemez.
Sayın Erdoğan’ın ilk günkü samimiyetini aynen koruduğunu gören milletimiz, göstermelik davranışları hemen fark ediyor.
Alternatifsizlik risktir
Her şeye rağmen başarılı sonuç alınması, lidere olan teveccühün devam etmesi ve milletin güveneceği alternatifin olmamasındandır.
7 Haziran’daki net mesajdan sadece 4 ay sonraki seçimde, AK Parti’ye gösterilen teveccühün sebebi de budur.
“AK Parti’ye vermeyecektim ama pusulaya baktım; mecburen yine verdim” diyen o kadar çok ki...
Bu, sağlıklı bir başarı değildir.
Alternatifsizlik, parti için geçici bir avantaj olsa da, partililer için ekstra vebal getirir, milleti çapsızların eline düşürmemek için daha fazla itina gerektirir.
Aksi takdirde iktidar kaybedilmekle kalmayacak, nefsine yenilen partililerle birlikte, bütün muhafazakârlar da yenilmiş sayılacak.
NOT: Bilvesile, vefatının 5. yılında babam için dua istirham ederiz.
.
Türkiye’ye yeni yıl hediyesi, ‘çekilme’ ambalajlı Körfez Küresi!
1 Ocak 2019 Salı
Her 31 Aralık akşamı taaccüple izlerim.
Misyonerlik masalı “Noel Baba” saçmalıklarıyla büyüyen zavallılar, “yeni yıl”da her şeyin değişebileceği gibi bir hayal peşinde dilek tutar, dua ederler!
Oysa yeni yıllar, tren vagonları gibidir. Siz hat değiştirmedikçe, vagonlarda ilerlemekle menziliniz asla değişmez.
O bakımdan “yeni yıl” değerlendirmelerimizin, “yeni boyut”taki görüntümüzü değil, “gidişatın, önümüzdeki yıl nereye evrilebileceği konusundaki projeksiyonlarımız” olduğunda mutabık kalalım.
Yoksa geleceği, Allah’tan başka kimse bilemez.
Gelen, gideni aratır mı?
“Gelen, gideni aratır” atasözümüzü hatırlatıp, manzaraya bakalım.
Türkiye’yi dışarıdan ve içeriden işgal etmeyi planlayan Haçlı-Siyonist ittifakı, 15 Temmuz’da FETÖ maskesinin düşmesi üzerine, güneyimizdeki terör kuşatmasına ağırlık verdi.
Kuzey Irak Kürt Bölgesinden başlayıp Akdeniz’e kadar uzanan koridorla bizi Anadolu’ya hapsederek, “Büyük İsrail” önünde kalan tek engeli de ortadan kaldırmış olacaklardı.
Bu hain planı, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekatlarıyla; kalbinden hançerledik.
Son günlerde ise kuşatmanın geri kalan kısmı olan Fırat’ın Doğusuna harekat başlatacağımızı ilan ettik, hatta Sincar’dan başlattık.
Meşru Müdafaa hakkımızı kullandığımız için açıktan karşı çıkamasa da, elinden geleni yapmasına rağmen bu iki harekatımızı sabote edemeyen ABD, aynı duruma tekrar düşmemek için ani bir kararla taktik değiştirdi, “Suriye’den çekiliyoruz” dedi.
ABD asla çekilmez
ABD’nin bu açıklaması, asla bizim anladığımız, “Suriye’yi rahat bırakma” biçiminde bir “çekilme” değildir. Asıl amaçları, “Keşke çekilmeseydi” dedirtmektir.
Nitekim, daha çekilmeden Suriye’de ilginç gelişmeler başladı.
PYD aşkı yaşayan Suudi Arabistan’ın diğer “Küreci” yandaşları BAE ve Bahreyn’in yıllar sonra Şam’a dönmesiyle, Trump’ın “Biraz da başkaları savaşsın” ve Netenyahu’nun, “Çekilmeden bilgimiz var, biz tedbirimizi aldık” sözlerini birleştirirsek, 2019 Suriye’sini daha net görebiliriz.
PYD hatta DEAŞ destekli Esad ile Suudi Arabistan, BAE ve Mısır’ın sahnede olduğu ama gerisinde Amerika ve İsrail’in bulunduğu, batıdan da Rum ve Yunan yandaşlarının destek verdiği bir şer cephesi karşımıza çıkabilir.
Bu, şimdiye kadar ABD’nin yürüttüğü “Büyük İsrail” projesini, bundan sonra “İslam Ülkesi” görünümündeki, Siyonizm uşakları yürütecek demektir.
“İslam dünyası”nın düştüğü hale bakar mısınız?
Güya Kabe’mize sahip çıkacak olanlar, İslam düşmanlarını emrinde, günümüzde Müslümanların tek hamisi olan Türkiye’ye karşı savaşıyor…
Yazıklar olsun…
Onun için her fırsatta diyorum ki, Kabe’yi işgalden kurtaramadan Kudüs’ü; hatta sınırlarımızı bile Haçlı-Siyonist saldırısından kurtaramayız.
2023’e kadar istikrar
Ülkemizin muhatap olduğu bu çok tehlikeli ve kompleks tehdide karşı tek çare, her türlü fikir ayrılıklarımızı bir kenara bırakarak, tıpkı Çanakkale’deki ruhla karşı koymaktır.
Gelin görün ki, 16 yıldır sandıkta yenemedikleri iktidarı, her ne pahasına olursa olsun devirme hırsıyla yanıp tutuşanlar, süflî hedeflerine ulaşabilmek için, işgalci Haçlı-Siyonistlere bile destek verebilmektedir.
Türkiye FETÖ, DAEŞ ve PKK gibi terör örgütleri ve emperyalist patronlarıyla mücadele ederken, milletimizden ayrışan bu yerli işbirlikçiler, dönüp bir de bizi ayrıştırmakla suçluyor.
Seçim sebebiyle siyasi ortam daha da gerilecektir.
Gelelim ekonomiye…
Dolar saldırısı ile bozulan dengeleri düzeltme çabaları, fırsatçıların yüzsüzlüğü ve geçmiş yılların “seçim ekonomisi”ni hatırlatan bazı adımlar sebebiyle 2019’da, net bir iyileşme getiremeyecek gibi görünüyor.
Bardağın dolu tarafı ise 2023’e kadar devam edecek, istikrarlı bir kalkınma sürecine giriyor olmamızdır.
Bu dönemde Suriye’nin de huzura kavuşmasıyla, güvenlik endişesinden kurtulmuş, sadece kalkınmaya odaklanmış bir Türkiye en büyük hayalimizdir.
Fert ve millet olarak hayırlı bir yıl dileğiyle… |
| Bugün 228 ziyaretçi (429 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
|
| Bugün 598 ziyaretçi (1553 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
