ehlisunnnetde - R AYVALLI 19-20

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

29/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsan, medenî bir hayat yaşamaya layık bir varlık

İslâmiyet, insanoğlunun "ölümsüzlük" arzûsuna da cevap vermekte, insana ebedî bir hayât ve saâdet taahhüt etmektedir.

İslâm dîninde, insan dünyâda medenî bir hayât yaşamaya, rahat ve huzur içinde olmaya, âhirette ise ebedî saâdete kavuşmaya lâyık bir varlıktır. Peygamberler, insanlara bunu haber vermek, hatırlatmak ve rehber olmak için gönderilmişler, insanları hakîkî insanlığa kavuşturmak için çalışmışlardır.

İslâmiyet, insandan aklını, ilmini ve diğer kuvvetlerini kullanarak dünyâda medenî yaşamak için icap eden her şeyi yapmasını, toprağı, mâdeni, okyanus diplerini ve fezânın derinliklerini bunun için kullanmasını, yeni yeni âletlerle ve cihâzlarla işlerini kolaylaştırmasını istemekte, bunlara teşvîk etmektedir.

Ayrıca beraber yaşadığı insanlarla medenî, olgun münâsebetler kurmasını, hoş geçinmesini, onlara yardım ve ikrâm etmesini emrederek insan cemiyetlerinin sosyal vasıflarını da yükseltmektedir.

İslâmiyet, insanoğlunun "ölümsüzlük" arzûsuna da cevap vermekte, insana ebedî bir hayât ve saâdet taahhüt etmektedir.

Her insana, maddî ve mânevî olarak ilerleme, yükselme yolu açıktır. İslâm dîninde insanın cesedi de kıymetli ve mübârektir. Rûhu o taşımakta ve rûhun sonsuz derecelere yükselmesinde güzel ameller yapan cesedin, çok büyük payı bulunmaktadır. İnsanların organları, parçaları da kıymetlidir. Saç, sakal, tırnak gibi parçaları da muhterem tutulmuş, yakılması, tahkîr edilmesi yasaklanmış, kesildikten sonra gömülmeleri istenmiştir.

Anatomik olarak insan; baş, gövde, kollar ve bacaklardan meydana gelmiştir. Baş, içinde beyni koruyan ve en önemli duyu organlarını bulunduran bir vücut kısmı olmasıyla en mühim bölümdür. Kollar ve bacaklarda vücudun kas gücünün önemli bir bölümü toplanmıştır. Gövde iki bölüm olup, göğüs ve karın diye adlandırılır. Göğüste, akciğerler, kalp, büyük damarlar bulunur. Karın bölümünde, karaciğer, mide, böbrekler, dalak, bağırsaklar, pankreas gibi önemli organlar toplanmıştır.

Her biri bir fabrika gibi muntazam çalışan bu organlar, sürekli ve uyum içinde faaliyet gösterirler. İnsan vücudunda, her dakîka yüz binlerce kimyâsal reaksiyon vuku bulur.

İslâmiyet, insanın kendisini tanımasına o derece önem vermektedir ki; “Kendini tanıyan, Rabbini tanır” buyurulmuştur. İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin; “Anatomi ve astronomi bilmeyen kimse, Allahü teâlânın kudret ve azametini anlayamaz” sözü de meşhur olmuştur.

İslâm dîninde insan; kısaca, maddî ve mânevî bütün varlığı, şahsî ve sosyal hayâtı, evveli ve âhiri, dünyâsı ve âhireti ile tam olarak ele alınmakta, hakikî insan ve hakîkî "Halîfe-i Rahmân" olmaya dâvet edilmektedir. Zâten İslâm dîni, Allahü teâlâ tarafından bunu sağlamak için gönderilmiştir..

.28/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsan, canlıların en üstünüdür

İnsan, bütün kâinâtın en kıymetli ziyneti gibidir. Dünyâdaki her şey, insanın menfaatine ve istifâdesine sunulmuştur.

İnsan; akıl sâhibi olması, sosyal hayat içinde yaşaması, yüksek bir zekâ seviyesine mâlik olması, rûh denilen cevhere sahip olması ve hepsinden önemlisi, Cenab-ı Hakk’ın hitabına muhâtap olması ve kulluk vazifeleri ile mükellef olması sebepleriyle “eşref-i mahlûkât” (yaratılmışların en şereflisi) pâyesini almıştır.

İslâm dîninde her insan, başlı başına orijinal bir varlıktır ve doğuştan günâhsızdır. Bülûğa erdikten sonra îmân etmesi ve İslâmiyetin hükümlerine uyması istenir.

İslâm dîninde, insanın “âlem-i sağîr” (küçük âlem), “zübde-i âlem” (âlemin özü) olduğu bildirilmiştir. İnsan, her varlıktan daha çok ilerlemeye, yükselmeye namzet olduğu gibi, kendini Yaratanı unutması ve Allah’ı bırakıp o varlıklara bağlanması hâlinde de, her varlıktan daha aşağı ve zelîl olmaya da namzettir.

Kur’ân-ı kerîmde Tîn sûresinin, 4. âyetinde meâlen; “Biz, gerçekten insanı en güzel bir biçimde yarattık” ve A’râf sûresinin 179. âyetinde meâlen; “Onlar (îmân etmeyen insanlar) hayvânlar gibidirler, belki hayvândan da daha aşağıdırlar” buyurulmaktadır.

Bu şerefli varlığını, îmân etmeyerek, aşağıların aşağısı yapan ve bu hâliyle ölen insanların işledikleri suçun cezâsı sonsuz ve çok acıdır ki; dünyâda böyle bir cezâ olamaz. İşte Cehennem, insana bu cezânın verildiği yerdir.

İnsan, rûhunun ve cesedinin ihtiyaçlarını temîn edip gidermekle mükelleftir. İnsanın ölmesi, rûhunun bedene olan bağlılığının sona ermesi, bedenden ayrılmasıdır. Ölmüş Müslümânın cesedi de, dirisi gibi muhteremdir; cesedi yakılmaz. Kendisine diriyken yapılmayan şeyler ölüyken de yapılmaz. Yıkanıp kefenlenerek namazı kılınır ve kabre konur. Rûh ölmez. Ölmüş bir insanın rûhu, başka bir insana geçmez. Kıyâmette, Allahü teâlâ, her insanı, âhiret hayatına uygun yeni bir bedenle yeniden yaratır.

İnsan, âhirette ebedî bir hayât sürecektir. Âhirette insan için Cennet ve Cehennemden başka üçüncü bir yer yoktur ve her ikisi de ebedîdir. Dünyâ hayâtını, Allahü teâlânın rızâsına uygun olarak geçiren insanlar, Cennette sonsuz zevk ve lezzetler içinde olacaklar, böyle olmayanlar ise Cehennemde çok acı, elîm, şiddetli azaplara uğrayacaklardır.

İslâmiyet, kâinâtın insan için; insanın da Allah’a kulluk etmek için yaratıldığını bildirmektedir. Çok yüksek yaratılışıyla insan, bütün kâinâtın en kıymetli ziyneti gibidir. Dünyâdaki her şey, insanın menfaatine ve istifâdesine sunulmuştur.

Yasak edilen belli şeyler dışında kalan her şey, aslı üzere mubâhtır. İnsanın bunlardan İslâmiyetin hudutları dâhilinde istifâde etmesi serbest, hattâ lâzımdır. İnsan bunu sağlamak için dünyâyı, eşyâyı, olayları inceleyip tanımakla emrolunmuştur. Kendini, cisimleri, fezâyı inceleyerek bunları yaratan Allahü teâlânın kudret ve azametini idrâkle vazîfelidir. İşte böylesine mükemmel ve şerefli olan insan, boşu boşuna yaratılmamış ve kendi bildiğine bırakılmamıştır. (Mü'minûn, 115)

.22/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Eğitimin gayesi ne olmalıdır?

Bizim dînimiz, târihimiz, kültür ve medeniyetimizde, eğitimden maksat "iyi insan" yani "insân-ı kâmil" meydâna getirmektir.

Dünkü makâlemizin sonunda, “Eğitimde işin esâsı; hem kendisine faydalı, hem de âilesine, milletine, memleketine, vatanına ve devletine, bütün Müslümânlara, hattâ insanlığın tamâmına faydalı birer unsur meydâna getirmektir” diye yazmıştık.

Bütün insanlığa rehber olarak gönderilmiş olan Peygamberlerin ve onların yolunda olan vârislerinin târihlerini incelediğimizde, hepsinin gâyelerinin, yüksek ahlâklı iyi ferdler, âileler ve cemiyetler, yani iyi insanlar meydâna getirmek olduğunu görüyoruz. Zâten bizim dînimiz, târihimiz, kültür ve medeniyetimizde de, eğitimden maksat "iyi insan", orijinal ismiyle söylemek gerekirse "insân-ı kâmil" meydâna getirmektir.

Aslında Hazret-i Âdem'den itibâren gelmiş-geçmiş bulunan 6 “Ülü'l-azim” Peygamber, 313 “Resûl”, 124 bin civârındaki “Nebî”nin eğitimdeki hedefleri aynıdır.

100'ü suhuf 4'ü büyük kitap olmak üzere, bu Peygamberlerden bazılarına gönderilen 104 kitaptaki hedef de, altını çizerek ifâde edelim ki, insanların dünyâda huzûr ve sükûn içerisinde yaşamaları, âhirette de ebedî saâdete kavuşmalarıdır.

Şurası bilinmesi gereken bir gerçektir ki, İslâmiyet; “medenî insan” ve “medeniyyet sâhibi toplum” meydâna gelmesi için, insanlara lâzım olan îmân ve ibâdetleri; iş, ahlâk ve cemiyet hayâtında uyulması gereken her şeyi bildirmiştir.

Bunlar; Allahü teâlânın bildirdikleri, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın öğrettikleri, Eshâb-ı kirâmın naklettikleri ve İslâm âlimlerinin açıkladıklarıdır. İnsanlığın bugün bunaldığı, çözmekte sıkıntıya düştüğü her şeyin çözüm ve çâresi, aslında bunların içinde vardır. O hâlde, insanlığın kurtuluşu için bunlardan istifâde etmeye çalışmak lâzımdır.

Dünya büyük bir gemi, bütün insanlar da onun yolcuları gibidir. Bu gemiyi hepimizin korumaya çalışması lâzımdır.

Bütün kâinât, Allahü teâlâ tarafından çok mükemmel bir sûrette yaratılmıştır. Sâdece dünyâdan bahsedecek olursak: Dünyâ bir günde, yâni 23 saat 56 dakika 4 saniyede (takrîben 24 sâatte) kendi ekseni etrafında bir tur atar. Bu dönmesinden gece ve gündüz hâsıl olur. Dünyânın ekseni yerküre ile güneş arasındaki doğruya dik olmayıp bu doğruya dik olan aydınlanma düzlemine 23,5 derece eğik olduğu için gece ile gündüz uzunluğu yalnız ekvator üzerinde her zaman eşittir. Diğer yerlerde eşit olmayıp her ay değişmektedir.

Yerin İç Yapısı: Yer, yüzeyden merkeze doğru genel olarak üç tabakadan meydâna gelir: 1. Litosfer (Taşküre)-Kabuk, 2. Pirosfer (Ateşküre)-Örtü (Manto), 3. Barisfer (Ağırküre)-Çekirdek [Bunların herbirinin çok mükemmel özellikleri vardır.]

Yerin Dış Yapısı: Yerin etrâfını atmosfer adı verilen Lui gaz tabakası sarmıştır. %78,09 azot, %20,95 oksijen, %1 de su buharı, karbondioksit, hidrojen, helyum ve soy gazlar bulunmaktadır.

Yerden yukarı doğru 4 tabaka vardır: 1. Troposfer, 2. Stratosfer, 3. Mezosfer, 4. İyonosfer, 5. Ekzosfer. [Bunların da her birinin ayrı ayrı fonksiyonları vardır.]

.21/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsanlardan ne istenmektedir?

İnsanoğlu, ne melekler gibi sırf “nûrânî” bir varlık, ne de hayvânlar gibi sâdece bir “maddî” varlıktır...

Evvela şunu belirtelim ki, şu uçsuz-bucaksız olarak gördüğümüz koca kâinâtı yaratan Allahü teâlâ, sâdece bizim üzerinde yaşadığımız gezegenimizin yani dünyânın insanlarla meskûn olmasını irâde buyurmuş, nice hikmetlere mebnî Hazret-i Âdem babamızla Havvâ annemizi, Cennet’ten dünyâya göndermiştir.

Allahü teâlâ, dünyâya gönderdiği ilk insanı [yanî Hazret-i Âdem’i], aynı zamanda ilk Peygamber kılmış, ondan sonra, kullarına râzı olduğu, beğendiği yolu göstermek için, çeşitli mekânlardaki, muhtelif kavimlere, zaman zaman “Peygamber”ler göndermiştir.

Şurası bir hakîkattir ki, insanlar, Allah’ın ve Peygamberlerinin emir ve yasaklarına uydukları müddetçe, huzûrlu ve rahat birer hayât yaşamışlar, birbirlerini sevip-saymışlardır. Emirlere ve yasaklara uymadıklarında ise, huzûrsuz olmuşlar, rahatları bozulmuş; ahlâksızlık, zulüm ve haksızlık bütün cemiyeti sarmıştır.

Bilindiği üzere, “Alexis Carrel” gibi Batılı bazı bilim adamları, “İnsan Denen Meçhûl” adıyla kitap yazmak suretiyle, insanı bir muammâ olarak gösteriyorlarsa da, insanı, -temel kaynaklarımızda zikredilen sıfatlarıyla- şöyle tarif etmek mümkündür:

İnsan, “madde” ve “mana” (yani “beden” ve “rûh”) olmak üzere iki unsurdan meydâna gelen, "Allah'ın yeryüzündeki halîfesi" kılınan (Bakara, 30), “a'lâ-yı illiyyîn”e çıkmaya namzet yapılan (Âl-i İmrân, 139; Mutaffifîn, 18-19), “eşref-i mahlûkât” olarak (İsrâ, 70), “ahsen-i takvîm” üzere yaratılan (Tîn, 4), “mükerrem” (İsrâ, 70) bir varlıktır.

Fakat nefsinin esîri olduğu zaman, “esfel-i sâfilîn”e (Tîn, 5) yuvarlanmaya, hayvanlardan aşağı bir derekeye düşmeye mahkûm (A’râf, 179; Furkân, 44) bir yaratıktır.

Demek ki insanoğlu, ne melekler gibi sırf “nûrânî” bir varlık, ne de hayvânlar gibi sâdece bir “maddî” varlıktır. İnsan, meleklerden üstün seviyeye çıkabilen, kendisine, muhtaç olduğu bütün nimetler ihsân edilen (Lokman, 20; Nahil, 18), âhirette bunlardan hesâba çekilecek olan (Tekâsür,

, belli bir yaratılış gâyesiyle bu dünyâya gönderilen, yani “Allahü teâlâyı tanımak ve ibâdet etmekle mükellef (Zâriyât, 56) bir kuldur.”

Malûmdur ki, Allahü teâlâ, bütün kullarının, verdiği nimetlere şükretmelerini, îmân etmelerini, ibâdet yapmalarını, güzel ahlâka sâhip olmalarını, kendi aralarında kardeşçe yaşamalarını, sevişmelerini, birbirlerine yardımcı olmalarını istemiş ve bunları emretmiştir. İnanan insanların da kardeş olduklarını ilân etmiştir.

Bildiğimiz gibi, eğitimde işin esâsı, hem kendisine faydalı, hem de âilesine, milletine, memleketine, vatanına ve devletine, bütün Müslümânlara, hattâ insanlığın tamâmına faydalı birer unsur meydâna getirmektir. İşte bu güzel ülkenin bütün müesseselerinin ve vatandaşlarının ana hedefi de bu olmalıdır. Bu da, ancak iyi bir eğitim ile mümkün olabilir. [Yarın inşallah, bir nebze, eğitimin gâyesinden bahsedelim.

.15/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kazâ borcu olan nâfile namaz kılabilir mi?

Duhâ, Teheccüd, Evvâbîn gibi nâfile namaz kılmak isteyen, o vakitlerde kazâ kılarsa, bu nâfileleri de kılmış olur.

Allahü teâlâ, “Bana farzla yaklaşılır”, Resûlü de, “Kazâ borcu olanın nâfilesi kabul olmaz” buyururken, âlimler de bunları, “Kazâsı olanın, sünnet ve nâfile kılması uygun değildir” diye açıklarken, Allah'ın emri olan farzı bıraktırıp, nâfileleri kıldırmaya çalışıyorlar. Bir kimse, ömründe nâfileleri hiç kılmasa, âhirette cezâ verilmez, tabii ki onların sevaplarından mahrum kalır; fakat bir farzı terk etmenin cezâsı çok büyüktür.

İsmâîl Hakkî Bursevî’nin Ruhul-beyân isimli tefsîrinde, En’âm suresinin 165. âyetinin tefsîrindeki hadîs-i şerîfte bildiriliyor ki: Kıyâmette helâl yoldan kazanan kimseye denir ki:

- Bu malları kazanırken ve sarf ederken farz namazları vaktinde kıldın mı? Namazın rükûunu, secdesini ve abdestte farzları tâm yaptın mı?

- Yâ Rabbî, helâlden kazanıp helâl yerlere harcadım, hiçbir farzı kaçırmadım.

- Helâl kazanırken bazı yanlışların olmadı mı?

- Yâ Rabbî, helâl yollardan kazandım ve helâl yollarda harcadım, hiçbir farzı zâyi etmedim, farzları yerine getirirken ihlâsıma halel getirmedim. (Rûhul-beyân 3/132)

Duhâ, Teheccüd, Evvâbîn gibi nâfile namaz kılmak isteyen, o vakitlerde kazâ kılarsa, bu nâfileleri de kılmış olur. Eğer bunlara da niyet ederse niyet sevâbına da kavuşur.

Büyük âlim İbn-i Nüceym hazretleri buyuruyor ki: “Kazâ namazı olan, sünnetleri kılarken kazâya niyet ederek kılsa, sünnetleri terk etmiş olmaz. Çünkü sünnetleri kılmaktan maksat, o vakit içinde farzdan başka bir namaz daha kılmaktır. Kazâ kılmakla, sünnet de yerine getirilmiş olur.” (İbn-i Nüceym, Nevâdir-i fıkhiyye s. 36)

“Sünnet kılarken kazaya da niyet edince, sünnet de kılınmış olur.” (Oflu Muhammed Emîn Efendi, Necâtül-mü'minîn)

Âlimler sözbirliği ile bildirdiler ki:

Reğâib ve revâtib ameller (nâfileler) ile vâcibler, sevapta, hükümde ve üstünlükte farza ulaşamaz. Sünnetler, kılınmış olan farzların eksiklerini tamâmlar. Nâfileler ise sünnetlerin eksiklerini tamâmlar. Hiçbir nâfileyle farz borcu ödenmiş olmaz. Bazı avâmın [câhillerin] iddiâ ettiği gibi, farzı bırakıp da nâfileyle uğraşmalarının, meselâ Evvâbîn namazının farz kazâların yerine geçeceğini iddiâ etmelerinin dînde yeri yoktur. (İsmail Hakkı Bursevî, Rûhul-beyân III/127)

İmâm-ı Rabbânî hazretleri de buyuruyor ki: "Zekât olarak fakîre bir altın vermek, yüz bin altın sadaka vermekten daha sevâbdır, çünkü zekât vermek, farzı yapmaktır. Sadaka ise, nâfiledir. Farzın yanında nâfilenin hiç kıymeti yoktur. Deniz yanında, damla bile değildir. Şeytân aldatarak, kazâ kıldırtmayıp ve zekât verdirtmeyip, nâfileleri güzel gösteriyor."

.14/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Namaz hangi özürle kazâya bırakılabilir?

Bir özür ile kaçırılmış namaz ile özürsüz, kasten terk edilmiş namazın hükmü aynı değildir...

Bir namaz, diğer mezhepleri taklîd sûretiyle cem edilerek kılınma imkânı dahi yoksa, ancak şu özürlerle kazâya bırakılabilir:

Savaşta, düşmân karşısında oturarak ve kıbleden başka tarafa dönerek bile namaz kılamazsa; seferde olduğu esnâda, sel, yırtıcı hayvan, eşkıyâ, anarşist gibi bir tehlike varsa; namazı oturarak veya hayvân üzerinde îmâ ile de kılmak mümkün değilse; annenin veya çocuğunun telef olacağı zaman ebenin ve âcil ameliyâtlarda doktorun müdâhalesi esnâsında kazâya bırakmak ve uyku, unutmak gibi özürlerden biriyle namazı fevt etmek [kaçırmak] günâh olmaz. (Alâeddîn el-Haskefî, ed-Dürrül-Muhtâr)

Bütün fıkıh kitaplarında, fâite, yani kaçırılmış namaz deniyor. Çünkü, bir Müslümân namazlarını amden, bile bile, göz göre göre terk etmez. Ancak yukarıda bildirilen özürlerden biri ile kaçırabilir. Bu bakımdan kaçırılan namaz sayısı az olur. Bugün insanların terk edilmiş namaz sayıları çoktur. Bir özür ile kaçırılmış namaz ile özürsüz, kasten terk edilmiş namazın hükmü aynı değildir. Namazları, yukarıda bildirilen bir özürle fevt ederek kazâya bırakmak günâh olmadığı için, bunların kazâlarını, sünnetleri ve diğer nafileleri kılacak kadar geciktirmek de günâh olmaz. Uyumak, unutmak gibi bir özürle kılınamayan yani fevt edilen [kaçırılan] namazların hükmü şöyledir:

Reddül-muhtâr, Halebî, Tahtâvî ve Hindiyye gibi kıymetli eserlerde buyuruluyor ki: Fâite [fevt olmuş, yani bir özürle kaçırılmış] namazların kazâlarını acele kılmak lâzımdır. Fevt olmuş namazların kazâlarını kılmak, nâfile kılmaktan evlâ ise de, hadîs-i şerîfle övülmüş olan beş vaktin sünnetlerini, Duhâ, Tesbîh, Tehıyyetül-mescid, Evvâbîn gibi nâfile namazları kılmak, kazâ kılmaktan evlâdır. Yanî kazâ kılacak kadar geciktirmek günâh olmaz.

Terk edilmiş namazın hükmü ise şöyledir:

Büyük âlim İbn-i Nüceym’e soruldu ki, kazâ namazı olan kimse, sünnetleri kılarken kazâya niyet ederek kılsa, sünnetleri terk etmiş olur mu?

Cevâbında, “Sünnetleri terk etmiş olmaz, çünkü o vakit içinde farzdan başka, [nâfile olsun, kazâ olsun] herhangi bir namaz kılınınca, sünnet de yerine getirilmiş olur” buyurdu. [İbn-i Nüceym, Nevâdir-i fıkhiyye fi mezhebil-eimmetil-Hanefiyye s. 36]

Beş vakit namazın sünneti demek, Resûlullahın kıldığı namaz demektir. Bu namazlara sünnet ismi sonradan verilmiştir. Resûlullah, beş vakit namazın sünnetlerini kılarken, yalnız “Allah rızâsı için namaz kılmaya” derdi. “Sünnet kılmaya” diye niyet etmezdi. Her vakit içinde böyle kılınan her namaz, sünnet ismi verilen namaz olur. (Reddül- muhtâr, Uyûnül-besâir, Halebî)

.08/12/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Farz ibâdetlerin önemi...

Nâfilelerle milleti meşgûl edip farzları tehîr ettirenler veya farzları kıldırmayanlar büyük vebâl altındadırlar.

Hazret-i Ebû Bekir, Hazret-i Ömer’e (radıyallahü anhümâ), “Farz olan ibâdetler ödenmeden nâfileler kabul olmaz” buyurdu. (İmâm Ebû Yûsuf, Kitâbül-Harâc)

İsmail Hakkı Bursevî hazretleri buyuruyor ki:

Âlimler söz birliği ile bildirdiler ki, hiçbir nâfileyle farz borcu ödenmiş olmaz. Bazı avâmın, “Nâfile, kazâ yerine geçer” demelerinin dînde yeri yoktur. (İsmâîl Hakkı Bursevî, Rûhul-beyân, III, 127)

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî hazretleri de buyuruyor ki:

“Farzların yanında nâfileler kıymetsizdir. Sünnetlerin farzlar yanındaki kıymeti de, deniz yanında bir damla su gibi bile değildir. Mel’ûn şeytân, mü’minleri aldatarak, farzları küçük gösteriyor, nâfileyi teşvîk ediyor. Hâlbuki bir altın zekât vermek, yüz bin altın sadaka vermekten daha sevaptır.” (İmâm-ı Rabbânî, Mektûbât-ı Rabbânî, I/29, I/260, III/17)

Dört mezhebin fıkıh bilgilerini iyi bilen Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri de buyuruyor ki: “Yıllarca kazâ borcu olan, sünnetleri kılarken, kazâ namazına niyet ederek kılmalıdır. Böyle niyet ederek kılmak, dört mezhepte de lâzımdır.”

“Sünnet yerine kazâ kılan, sünneti terk etmiş olmaz.” (Eşbâh)

“Hiç kazâsı olmayanın da kazâ namazı kılması câizdir.” (Reddül-muhtâr, Fetâvâ-yı Hindiyye)

İbn-i Teymiye, “Özürlü ve özürsüz terk edilen namazları kazâ etmek gerekmez” diyor. (İbn-i Teymiye, Mecmûul-Fetâvâ, 12/106)

Fakat İbni Teymiye’nin sözü dinde senet değildir. Zâten birçok yanlış inancı yüzünden İslâm mahkemeleri onu hapse mahkûm etmiştir. “Vaktinde kılınmayan namazları kazâ etmek gerekmez” demek, dîni yıkmak olur. O zaman kimse namaz kılmaz, zekât vermez, hacca gitmez, oruç tutmaz, sonunda da, “Tevbe edince oluyormuş” der.

İbn-i Teymiye ve bazı Selefîler, “Vaktinde kılınmayan namazları kazâ etmek gerekmez, tevbe etmek yeterli olur” diyorlar. Hâlbuki namazları vaktinde kılmak farz olduğu gibi, vaktinde kılınmayanı kazâ etmenin de farz olduğu, bütün fıkıh kitaplarında bildirilmiştir.

Allahü teâlâ, “Bana farzla yaklaşılır”, Resûlü de “Kazâ borcu olanın nâfilesi kabûl olmaz” buyururken, âlimler de, “Kazâsı olanın, sünnet ve nâfile kılması ahmaklıktır”, “Sünnetler farzın yanında denizde damla değildir” derlerken, bir özürle kaçırılan namazla kasten kılınmayan namazı aynı zanneden câhiller, Allahü teâlânın emri olan farzı bıraktırıp, Duhâ, Tehıyyetül-Mescid, Tesbîh, Teheccüd namazı gibi nâfileleri kıldırmaya çalışıyorlar. Bir kimse, ömründe bu nâfileleri hiç kılmasa, âhirette cezâ verilmez, ama sevaplarından mahrum kalırlar. Fakat bir farzı terk etmenin cezâsı çok büyüktür.

“Düşmân karşısında, bir farz namazı kılmak mümkün iken, terk etmek, yedi yüz büyük günâha bedeldir.” (Câmiu'l-fetâvâ)

Bu fetvâ da gösteriyor ki: Nâfilelerle milleti meşgûl edip farzları tehîr ettirenler veya farzları kıldırmayanlar büyük vebâl altındadırlar.

.30/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Nimetlere şükür gerekir...

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Allahü teâlâ bir kulunu nimetlendirirse, o nimetinin eserini, kulunun üzerinde görmek ister.”

“Nimet”: “İyilik, rızık, saâdet” demektir. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyuruyor ki (meâlen): “Her nimetin şükründen muhakkak sorulacaksınız.” (Tekâsür sûresi,

“Bir kimsenin saçının sakalının siyahlığını îmân ile ve ibâdetler ile ağartması, ne büyük nimettir. Nimet ne kadar çok ise, şükretmek lüzumu da o kadar çok olur. Zenginlerin zenginlik derecelerine göre, fakîrlerden daha çok şükretmeleri lâzımdır.” (İmâm-ı Rabbânî)

İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh) buyurmuştur ki:

“Vücûdumun her kılı, gelse de dile,

Şükretmiş olamam, nîmetlerine.”

Bir hadîs-i şerîfte şöyle buyurulmuştur: “Allahü teâlâ bir kulunu nimetlendirirse, o nimetinin eserini, kulunun üzerinde görmek ister.” (Kenzül-Ummâl)

Yine Peygamber Efendimiz buyurmuştur ki: “Bir Müslümânda şu üç şey bulunursa, Allahü teâlâ onu muhâfaza ve himâye eder, onu sever, merhamet eder. Nimete şükretmek, zâlimi affetmek, gazaba gelince gazabını yenmek.” (Berîka)

Hanefî mezhebindeki büyük âlimlerden, mezhepteki müctehidlerden İmâm Ebû Yûsuf “Nîmetlerin başı üç nîmettir. Birincisi, bütün iyilikleri içine alan İslâm nîmetidir. İkincisi, hayâta tad veren sıhhat ve âfiyet nîmetidir. Üçüncüsü ise, insana faydalı olan (azdırmayan) zenginliktir” buyurmuştur.

Ali Havvâs Berlîsî (rahmetullahi aleyh) “Çoğunlukla bolluk ve nîmetler içinde bulunanlar, bu nîmetler gitmedikçe, bunların kıymetlerini, değerlerini anlayamazlar” buyurarak ne kadar önemli bir husûsa dikkat çekmektedir.

İslâm âlimleri buyuruyorlar ki:

“Nimetlerin en iyisi çalışarak kazanılandır.” (Ebü'l-Hasen-i Harkânî)

“Sıkıntılara sabretmeyen kimsede rızâ yoktur. Nimetlere şükretmeyen kimsede kemâl (olgunluk, yükseklik) yoktur. Allahü teâlâya yemîn ederim ki, ârifler (Allah adamları, Allahü teâlânın sevdikleri) Allahü teâlâya muhabbet, takdîrine rızâ (Allah'tan gelenleri hoş karşılayarak) ve O'nun nimetlerine şükrederek maksada kavuşmuşlardır.” (Ebû Ali Sakafî)

“Her nimet bir külfet (zorluk) karşılığıdır.” (Atasözü)

“Şükür” ise: “Verilen nîmetleri yerli yerinde kullanma; Allahü teâlâya, verdiği nimetlerle isyân etmeme; nimetleri kullanırken sâhibini unutmama; görülen iyiliğe karşı teşekkür; Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uyma” gibi manâlara gelmektedir.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyuruyor ki (meâlen):

“İmân eder ve şükrederseniz, Allah size azap yapmaz.” (Nisâ sûresi, 46)

“Nîmetlerime şükrederseniz elbette arttırırım…” (İbrâhim sûresi, 7)

Bir hadîs-i şerifte buyurulmuştur ki:

“İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü teâlâya da şükretmemiş olur.”

Herhangi bir kimse, herhangi bir zamanda, herhangi bir yerde, herhangi bir kimseye, herhangi bir şeyden dolayı, herhangi bir sûretle hamd ve şükrederse; bu medh u senâların ve teşekkürlerin hepsi, Allahü teâlâya mahsûstur. Çünkü, her nimeti yaratan, gönderen hep O'dur. O hâtırlatmazsa, kuvvet ve kolaylık vermezse, hiçbir kimse diğer bir kimseye iyilik ve kötülük yapamaz.

.24/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Sıhhatin kıymetini bilmek lazım

Toplumun sağlığı da, kişinin sağlığı kadar önemlidir. Sağlığı korumak ve seviyesini yükseltmek devletin baş görevi olmalıdır.

Peygamber Efendimiz, bir hadîs-i şerîfinde buyurmuştur ki:

“İki büyük nimet vardır ki, insanların çoğu bu iki nimet husûsunda aldanmaktadırlar: Sıhhat (sağlık) ve boş vakit.”

Sağlık, dünyâ nîmetlerinin başında gelir. Sıhhati yerinde olmayan kişi, dünyâsı için de, âhireti için de gerekli olan çalışmaları yapamaz.

İslâm dîninin emretmiş olduğu bütün husûslar, sağlığa uygun ve onu koruyucu olan husûslardır. Bunların ehemmiyeti, teknik ve fennin ilerlemesiyle bugün daha iyi anlaşılmıştır. Namaz, oruç gibi ibâdetler, her gün abdest almak ve gerektiğinde gusül abdesti almak, insan sağlığı açısından son derece faydalı işlerdir.

Domuz etinin yenmesinin yasaklanmasıyla da, bu pis hayvândan insana geçen birçok hastalığın önü alınmıştır. Her türlü alkollü içkinin yasaklanması da sağlık ve ictimaî hayâtın sağlamlığı açısından bulunmaz bir hâdisedir.

İslâm dîni, mîdenin tıka-basa doldurulmasını da meneder. Peygamber Efendimiz; “Ümmetim sofraya acıkmadan oturmaz, doymadan kalkar” buyurmuştur.

Sağlık, insanoğlunun önem verdiği en eski konulardan birisidir. Hayâtın başlangıcından beri, hastalık ve ölüm olduğundan, hastalıkları yenmek, acıları dindirmek, bütün toplumlarda başlıca gâyelerden birisi olmuştur. Tıp ilmi, büyük bir hızla ilerlemekte, dün çâresiz gibi görünen dertlere bugün çâre bulunmaktadır.

Peygamber Efendimizin, “Tıp ilmi” husûsunda, Eshâbına öğrettiği husûslar, çok fazladır, bir haylî geniştir. İslâmiyette tıp ilmi, dîn ilminden önce gelmektedir. Çünkü sıhhatsiz ibâdet edilemez. Peygamberimiz, hastalıkların tedâvî yollarını bildirmiştir; buyurmuştur ki: “Ey Allah’ın kulları! Tedâvî olunuz (ilâç kullanınız). Her hastalığın devâsı (ilâcı) vardır. Yalnız ihtiyârlığa (neticesinde ölüme) çâre yoktur.”

Kânûnî Sultan Süleymân Hân:

“Halk içinde mu’teber bir nesne yok devlet gibi/Olmaya devlet cihânda bir nefes sıhhat gibi” demiştir.

Batı dillerinde Hygiene (Alm.), Hygiene (Fr.), Hygiene (İng.) şeklinde yazılan “Hijyen”: “Hayâtın sağlıklı olarak devâmını temin için şahıs ve toplumun sağlığının korunması ve geliştirilmesi ile ilgili bilgileri bir sentez hâlinde uygulayan tıp branşı”dır.

Tıp ilmi iki kısımdır: Biri hijyen, yâni sıhhati korumaktır. İkincisi ise terapötik olup hastaları iyi etmektir. Hijyen, yâni insanları korumak, sağlam kalmağı temin etmek tıbbın birinci vazîfesidir.

Toplumun sağlığı da, kişinin sağlığı kadar önemlidir. Sağlığı korumak ve seviyesini yükseltmek devletin baş görevi olmalıdır. BCG aşısını bulanlardan Calmette; “Toplumun sağlığını korumak için harcanan para, toplumun kalkınması için yapılan en değerli yatırımdır” der. Yıllık harcamaların içinde en önemli yeri, sağlık hizmetlerinin alması, bu bakımdan önemlidir.

Hastalıklar, yalnızca insan bünyesinde ortaya çıkan bozukluklardan ve noksânlıklardan husûle gelmez. Hastalıkların meydâna gelmesinde kişinin yaşadığı çevrenin özellikleri de mühim rol oynar.

.23/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Sıhhat ve afiyette olmak...

“Yâ Rabbî! Senden, sıhhat, âfiyet, emânete hıyânet etmemek, güzel ahlâk ve kadere râzı olmak istiyorum..."

Resûlullah Efendimiz şu duâyı çok okurdu: “Allahümme innî es’elükes-sıhhate vel-âfiyete vel-emânete ve hüsnel-hulukı ver-rıdâe bil-kaderi bi-rahmetike yâ erhamer-râhimîn.”

Bu duânın mânâsı şöyledir:

“Yâ Rabbî! Senden, sıhhat, âfiyet, emânete hıyânet etmemek, güzel ahlâk ve kadere râzı olmak istiyorum. Ey merhamet sâhiplerinin en merhametlisi! (Merhametin hakkı için, bunları bana ver.)” [El-Edebül-müfred (Buhârî)] Bizler de, sevgili Peygamberimiz gibi duâ etmeliyiz.

Şimdi, hem başlıkta, hem de hadîs-i şerifte geçen “sıhhat” ve “âfiyet” kelimelerinin hangi manalara geldiklerini zikredelim.

“Sıhhat (sağlık)”: “Sâdece hastalıklı ve malûl olmama hâli değil, aynı zamanda, bedenen, rûhen ve sosyal yönden tam bir huzur ve iyilik hâlidir.”

“Sağlıklı kimse” denilince, genetik olarak iyi vasıflarla doğmuş, fizik, fizyolojik ve aklî olarak iyi gelişmiş, vücut fonksiyonları âhenk içinde bulunan, moralman iyi karakterli bir varlığın durumu anlaşılır.

Sağlık, insanoğlunun önem verdiği en eski konulardan birisidir. Hayâtın başlangıcından beri, hastalık ve ölüm olduğundan, hastalıkları yenmek, acıları dindirmek bütün toplumlarda başlıca gâyelerden birisi olmuştur. Tıp ilmi, büyük bir hızla ilerlemekte, dün çâresiz gibi görünen dertlere bugün çâre bulunmaktadır.

Peygamberimizin, müminlerin beden ve rûh sağlıklarına dikkatleri çeken tavsiye ve nasîhatleri, tenbîh ve emirleri, daha sonra İslâm âlimleri tarafından “Tıbb-ı Nebevî” adı altındaki eserlerde toplanmıştır. Müslümân tabipler tıbbı, bir kâhin ve büyücü mesleği olmaktan kurtarmışlar ve ilmî usûllerin uygulayıcıları olmuşlardır. Açılan her imâret, darüş-şifâ, bîmâr-hâne halk sağlığıyla yakından ilgilenen müesseseler olmuşlardır.

Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîfinde:

“Allahü teâlâ, her hastalığın ilâcını yaratmıştır, yalnız ölümün çâresi yoktur” buyurmuştur. Onun için Sevgili Peygamberimizin şu tavsiyesi çok önemlidir:

“Beş şeyden önce, beş şeyi fırsat ve ganîmet bil (beş şeyin kıymetini bil): Ölümünden önce hayâtının, ihtiyârlığın gelmeden önce gençliğinin, hasta olmandan önce sıhhatinin, fakîrliğin (yoksulluğun) gelmeden önce zenginliğinin, meşgûliyetin gelmeden önce boş vaktinin.” (Buhârî ve Müslim)

“Âfiyet” kelimesine gelince, bunun iki manâsı vardır:

1. Sağlık, sıhhat ve bedende hastalık bulunmaması.

Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Allahü teâlâdan âfiyet isteyiniz. İmândan sonra âfiyetten daha büyük nîmet yoktur. (Müsned-i Ahmed bin Hanbel)

İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî de buyurmuştur ki: “Dert ve belâ gelince, Allahü teâlâya sığınmalı, kurtarması ve âfiyet vermesi için duâ etmeli, O'na yalvarmalıdır. Allahü teâlâ duâ edenleri, sıhhat, âfiyet ve selâmet isteyenleri sever.”

2. Günâh işlememek.

Hadîs-i şerifte buyurulmuştur ki: “Yâ Rabbî! Bana ilim ver, hilm (yumuşaklık) ile zînetlendir. Takvâ (harâmlardan sakınmak) ihsân eyle. Âfiyet ile beni zînetlendir.” (Berîka)

.26/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberimizin üstünlüğü

Muhammed aleyhisselâm, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların her bakımdan en üstünü, en fazîletlisidir.

Allahü teâlâ, insanların dünyâ ve âhiretteki işlerinin düzgün ve faydalı olması için ve onları yanlış, zararlı işlerden koruyup, selâmete, hidâyete, râhata ve saâdete kavuşturmak için, Peygamberlerle, dîn göndermiştir.

Peygamberlik; çalışmakla, açlık, sıkıntı çekmekle ve çok ibâdet yapmakla ele geçmez. Yalnız Allahü teâlânın ihsânı, seçmesiyle olur.

İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: “Her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinin her bakımdan en üstünüdür. Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm ise, dünyâ yaratıldığı günden kıyâmet kopuncaya kadar, her zamanda, her memlekette, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların her bakımdan en üstünü, en fazîletlisidir. Hiç bir kimse hiçbir bakımdan O'ndan üstün değildir. Cenâb-ı Hak, O'nu öyle yaratmıştır.”

Peygamberlik vazîfelerini görmekte, Peygamberlik üstünlüklerini taşımakta, bütün Peygamberler müsâvîdirler, eşittirler. Fakat Peygamberlerin, birbirleri üzerinde, şerefleri, üstünlükleri vardır. Meselâ, ümmetlerinin çok olması, gönderildikleri memleketlerin büyük olması, ilim ve mârifetlerinin çok yerlere yayılması, mûcizelerinin daha çok ve devâmlı olması ve kendileri için ayrı kıymetler ve ihsânlar bulunması gibi üstünlükler bakımından, âhir zaman Peygamberi Muhammed aleyhisselâm, bütün Peygamberlerden daha üstündür. “Ülü’l-azm olan Peygamberler, böyle olmayanlardan ve Resûller de, Nebîlerden daha üstündürler.

Peygamberlerin sayısı bizlere tam olarak bildirilmemiştir. 124.000’den çok oldukları meşhûrdur. Bunlardan 313 (veya 315) adedi “Resûl”’dür. Bunların içinde de “Ülü’l-azm” denilen altısı daha yüksektir. Ülü’l-azm Peygamberler, Âdem, Nûh, İbrâhîm, Mûsâ, Îsâ ve Muhammed Mustafâ (aleyhimüsselâm) hazretleridir.

Peygamberlerin her söyledikleri doğrudur. Onlardan birine bile inanmayan kimse, hiçbirine inanmamış olur. Mesela son Peygamber Muhammed aleyhisselâma inanmayan bir kimse, bütün Peygamberleri inkâr eden kimse ile aynı durumdadır.

Bütün Peygamberler, hep aynı îmânı söylemiş, hepsi ümmetlerinden aynı şeylere îmân etmelerini istemişlerdir. Fakat ibâdet ve amelleri, yâni kalple, bedenle yapılması ve sakınılması lâzım olan şeyleri farklıdır.

Allahü teâlâ, bütün Peygamberlerine isimleriyle hitâb ettiği hâlde, Muhammed aleyhisselâma; “Yâ eyyühen-Nebiyy”, “Yâ eyyüher-Resûl”, “Yâ eyyühel-Müzzemmil”, “Yâ eyyühel-Müddessir”, “Habîbim (sevgilim)” gibi sıfatlarla hitâb ederek iltifât etmiştir.

Yüce Rabbimiz: “(Ey inananlar!) Andolsun ki, size içinizden [kendinizden] öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız, ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün [üstünüze çokça titreyen], müminlere karşı çok şefkatli ve gâyet merhametlidir” (Tevbe, 128) buyuruyor.

Yine Allahü teâlâ şöyle buyurmaktadır:

“Peygamber, müminlere canlarından evlâdır, ileridir, daha yakındır; [Müminlerin, Peygamberi kendi nefislerinden çok sevmeleri gerekir.] O'nun hanımları da onların anneleridir…” [Ahzâb, 6]

.27/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamber Efendimiz hakkında...

Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, Muhammed aleyhisselâmda toplamıştır.

Denilebilir ki, târih boyunca, hayâtı, en ince teferruâtıyla, sadece yıl ve ay olarak değil, hafta, hattâ gün bazında ortaya konulan yegâne zât, şüphesiz ki, Peygamber Efendimiz’dir.

Delâilü'n-Nübüvve ve Şevâhidü'n-Nübüvve kitapları, Peygamber Efendimizin Peygamberliğinin delîllerinden; Sîret-i Nebeviyye ve Meğâzî kitapları O'nun hayâtından ve harblerinden, el-Hasâis kitapları, O'nun fazîletlerinden ve mucizelerinden, Şemâil-i şerîfe kitapları fizikî yapısından, İslâm Târihi ve Ansiklopediler ise, umûmî hayâtından bahsetmektedirler. Bir şâir diyor ki:

"Her vasfı ki, imtiyâzı hâiz,

Târih onu vasfederken âciz."

Sevgili Peygamberimizin şâirlerinden Hassân b. Sâbit'in (radıyallahü anh) şu sözü ne kadar mânidârdır:

"Ben, Muhammed Mustafâ'dan (sallallahü aleyhi ve sellem) bahs ederken, O'nu medhediyor değilim; bilakis O'ndan bahsetmek sûretiyle, kendi sözlerimi kıymetlendirmiş oluyorum."

Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, habîbi, mahbûbu, sevgilisi Muhammed aleyhisselâmda toplamıştır.

Meselâ, insanların en güzel yüzlüsü ve gâyet nûrânî benizlisi idi. Mübârek yüzü, kırmızı ile karışık beyâz olup, ay gibi nûrlanırdı, parlardı.

Sözleri gâyet tatlı olup, gönülleri alır, rûhları cezbederdi.

Aklı o kadar çoktu ki, Arabistân yarımadasında, sert, inatçı insanlar arasında gelip, onları çok güzel idâre ederek ve cefâlarına sabrederek, yumuşaklığa ve itâate getirdi. Çoğu dînlerini bırakıp Müslümân oldular ve dîn-i İslâm yolunda, babalarına ve oğullarına karşı harb ettiler. O’nun uğrunda mallarını, yurtlarını fedâ edip, kanlarını akıttılar. Hâlbuki, böyle şeylere alışık değillerdi.

Güzel huyu, yumuşaklığı, affı, sabrı, ihsânı, ikrâmı, o kadar çoktu ki, herkesi hayrân bırakırdı. Görenler ve işitenler [tabîî ki nasipli olanlar] seve seve Müslümân olurdu.

Hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir. Kendisi için kimseye gücenmediği hâlde, dîn düşmânlarına, dîne dil ve el uzatanlara karşı sert ve şiddetli idi.

Herkese karşı yumuşak olmasaydı, Peygamberlik heybetinden, büyüklük hâllerinden, kimse yanında oturmaya ve sözünü dinlemeye tâkat getiremezdi.

Kimseden bir şey okumamış, öğrenmemiş, hiç yazı yazmamış iken ve seyâhat etmeyen, geçmişlerden ve etrâfındakilerden haberi olmayan insanlar arasında hâsıl olmuş iken, Tevrât’ta, İncîl’de ve diğer bütün kitaplarda yazılı şeyleri bildirdi. Geçmişlerin hâllerinden haber verdi. Her dînden, her meslekten ileri gelenlerin hepsini hüccet ve burhânlar söyleyerek susturdu. En büyük mûcize olarak Kur’ân-ı kerîmi ortaya koydu ki, 6.236 âyetinden birini gibi söyleyemezsiniz diye meydân okuduğu hâlde, 1400 küsûr seneden beri, dünyânın her tarafında, bütün İslâm düşmânları el ele vererek, mallar, servetler dökerek uğraştıkları hâlde, söyleyemediler..

.02/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullah'ın şeref ve fazileti -1-

Peygamber Efendimizi, ancak Ebû Cehil gibi câhil, ilim ve edepten mahrûm, nasîpsiz, bozuk kişiler kötülemektedirler. Tabîî ki bu, bir nasip işidir.

Geçen haftaki makâlemizde, “Mevlid-i Nebevî” münâsebetiyle, İslâm âlimlerinin “Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm, dünyâ yaratıldığı günden kıyâmet kopuncaya kadar, her zamanda, her memlekette, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların her bakımdan en faziletlisi, en üstünüdür” buyurduklarını nakletmiştik.

Binâenaleyh O, bütün Peygamberlerden, Meleklerden, insanlardan ve cinnîlerden daha üstün, daha yüksek, daha şerefli, daha fazîletlidir. O, bütün mahlûkât, yaratılmışlar içerisinde, Allahü teâlânın en çok sevdiği kimsedir.

Bu konuda, inşâallah, Kur’ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden nakiller yaparak bunu isbât edelim. Buna niçin lüzum var? Bazı dîn düşmânları, İslâm düşmânları, mezhep düşmânları, ulemâ ve evliyâ düşmânları, Müslümânlar arasına, ''Bir Müslümân, Kelime-i Tevhîdin 2. kısmını söylemese de Cennete gider”, “Muhammed Peygamber, bir postacıdan ibârettir, Kur’ânı getirmiş ve işi bitmiştir”, “Bize Kur’ân yeter”, “Devâmlı olarak ve sâdece Kur’ân meâli okumalıyız” gibi bâtıl sözleri yerleştirmeye çalışıyorlar.

Peygamber Efendimizin, hem Allahü teâlâ indindeki, hem de yaratılmışlar arasındaki çok yüksek mertebesini, yüce rütbesini anlayamayan bazı câhiller, gâfiller için, Kur’ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden, icmâ-ı ümmetten, İslâm âlimlerinin ve Evliyâ-yı kirâmın sözlerinden çok ciddî delîller getireceğiz...

Bütün Peygamberlerin teblîğ ettikleri, Müslümânların 6 îmân esâsını beyân eden “Âmentü”nün 4. maddesi, Allahü teâlânın “Peygamberlerine îmân”dır. “Edille-i Şer’iyye-i erbaa” denilen 4 dînî delilden 2.si “Sünnet-i seniyye”dir.

Allahü teâlâ tarafından, Resûl-i Ekrem Muhammed aleyhisselâma, bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez, bilinir-bilinmez bütün iyilikler, üstünlükler ve güzellikler lutfedilmiştir. O, Seyyidü’l-kevneyn [iki cihânın, dünyâ ve âhiretin Efendisi], Resûlü’s-sekaleyn [insanların ve cinnîlerin Peygamberi], Hâtemü’l-Enbiyâ ve’r-Rusül [Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusu] ve Mahbûb-i Rabbi’l-âlemîndir [âlemlerin Rabbi’nin, Allahü teâlânın Habîbi, mahbûbu, sevgilisi, yani en çok sevdiği kuludur].

Kesin bir husûstur ki, Resûlullah Efendimizi, ilim, irfân ve asâlet sâhibi insanlar medhetmekte (Hazret-i Ebû Bekir radıyallahü anh gibi); câhil, ilim ve edepten mahrûm, nasîpsiz, dînsiz, îmânsız, bozuk kişiler de kötülemektedirler (Ebû Cehil Amr İbn-i Hişâm gibi). Tabîî ki bu, bir nasip işidir.

Âhirette azaplardan kurtulmak, ancak Muhammed aleyhisselâmı sevmeye, O’na îmân ve itâat etmeye ve tâbi olmaya bağlıdır. Onun ümmeti olan Müslümânlar, Ona tâbi oldukları için, bütün insanların hayırlısı/en iyileri oldular. Cennete gireceklerin çoğu, bunlar olacak ve Cennete herkesten önce gireceklerdir.

Bütün âlim ve velîler, hayâtları boyunca, onun yüksek ahlâkına uygun şekilde yaşamaya ve bunu her tarafa yaymaya gayret etmişlerdir.

.3/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullah'ın şeref ve fazileti -2-

Resûlullah Efendimiz, insanların olduğu gibi, cinnîlerin de Peygamberidir. Kur’ân-ı kerimde “Âlemlere uyarıcı olması için...” buyuruluyor.

Evvelâ Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm, Kureyş kabîlesi gibi asîl bir kabîleden yaratılmış, aslı neslî belli bir zâttır.

2. olarak, Nebî seçilmesi (Kur’ân-ı kerîmde Nebî kelimesi 43 defa, Nebiyyen 9, Nebiyyühüm 2, en-Nebiyyûn 3, en-Nebiyyîn 13, el-Enbiyâ 5 ve en-Nübüvve 5 defa zikredilmektedir) ve vahye muhatap kılınması (yine Kur’ân-ı kerîmde Evhâ 8, evhaytü 1, evhaynâ 24, nûhî 4, nûhîhi 2, nûhîhâ 1, le-yûhûne 1, yûhî 4, fe-yûhıye 1, ûhıye 11, yûhâ 14, vahyün 2, vahyen 1, vahyinâ 2, vahyühû 1 defa geçmektedir), Cenâb-ı Hakk’ın ona husûsî ihsânıdır. Kur’ân-ı kerimde, “Allah, risâletini kime vereceğini en iyi bilendir” buyurulmuştur.

3. olarak, Resûl yapılması (Resûlle ilgili Kur’ân-ı kerimde geçen bütün kelimeleri burada zikretmeyelim, ama sâdece şunu belirtelim ki erselnâ 58, resûl 116, resûlen 24, resûleküm 2, resûlünâ 4, resûlühû 84, erselnâke=seni resûl olarak gönderdik kelimesi de 13 defa zikredilmiştir), onun üstünlüğünün delîllerinden biridir. “O resûllerden bazılarını diğer bazılarından üstün kıldık” âyet-i kerimesi var.

4. olarak, Ülül-azm Peygamberlerden yapılması (Ahkâf 35) ve Hâtemül-Enbiyâ ver-Rusül kılınması (Ahzâb 40) bütün üstünlüklerin üstündedir. Yine Resûlüs-sekaleyn yapılması, onun için çok büyük bir lutuftur. Bunda, bütün İslâm âlimlerinin ittifâkı vardır.

Resûlullah Efendimiz, insanların olduğu gibi, cinnîlerin de Peygamberidir. Kur’ân-ı kerimde, “Âlemlere uyarıcı olması için...” buyuruluyor. (Furkân, 1)

Bütün müfessirler, "Bütün âlemlere" ifâdesine, cin tâifesi de dâhildir” buyuruyorlar. Cenâb-ı Hak, Ahkâf sûresinde meâlen buyurmuştur ki: “Kur’ânı dinleyecek cinnîlerden bir takımını sana yöneltmiştik. Onlar, Kur’ânı dinlemeye hâzır olunca, birbirlerine susun dediler. Kur’ânın okunması bitince, her biri birer uyarıcı olarak milletlerine döndükleri zaman dediler ki: (Ey kavmimiz, biz Mûsâ'dan sonra indirilen, kendinden öncekileri doğrulayan, gerçeği ve doğru yolu gösteren bir kitap dinledik. Hepiniz, Allah'ın davetçisine [Muhammed aleyhisselâma] uyun ve Ona îmân edin ki, Allah da günâhlarınızı bağışlayıp sizi acı bir azaptan korusun.)" [Ahkâf, 29- 31]

Âlem, Allah'tan başka her şeye, her mahlûka denir. Bunun için birçok âlim, Peygamber Efendimizin meleklere de gönderildiğini söylemişlerdir.

Bütün zamanlara, mekânlara, insanlara (Sebe’ 28), cinnîlere ve mahlûkâtın hepsine, bütün âlemlere Peygamber yapılması “De ki, ey insanlar, ben, Allah’ın hepiniz için gönderdiği Resûlüyüm” [A’râf, 158] ve rahmet kılınması “Biz, seni âlemlere rahmet olarak gönderdik” [Enbiyâ 107], İslâm dîni gibi en üstün dînin kendisine verilmesi “Bütün dînlerden üstün kılmak üzere, Resûlünü hidâyet ve hak dîn ile gönderen O’dur” (Feth 28); Âl-i Imrân 19, 85; Mâide 3), Kur’ân-ı kerîm gibi kitapların en üstününün ona gönderilmesi, Eshâb-ı kirâm gibi en hayırlı ümmetin ona tahsîs edilmesi husûsları da (Bakara 143, Âl-i Imrân 110), başkalarının ulaşamıyacakları çok yüksek rütbelerdir.

.9/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullah'ın şeref ve fazileti -3-

Resûlullahı sevmek, Müslümânlara farz-ı ayndır. Cehennem’den kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsustur.

Bilindiği üzere, kâinâtta bazı şeyler, emsâlinden çok daha üstündür. Meselâ altın madeni; demir, bakır, kömür, taş ve toprak gibi şeylerden çok kıymetlidir. Yâkut taşı, normal taşlardan çok üstündür. Bazı çiçekler (meselâ gül), diğerlerinden çok değerlidir.

Mekânlar arasında, 1- Mekke-i mükerreme, Harem-i şerîf, Kâbe-i muazzama, 2- Medîne-i münevvere, Mescid-i Nebevî, Ravda-i mutahhara, 3- Kuds-i şerîf, Mescid-i Aksâ, 4- Mescid-i Kubâ diğer mekânlardan daha kıymetlidirler.

Mahlûkâta gelince, bunlar içerisinde Peygamber Efendimiz meleklerin, insanların ve cinnîlerin hepsinden üstündür. Ondan sonra 6 Ülül-azm Peygamberden kalan beş kişi gelir, onları Resûller, onları da Nebîler takip eder,

Sonra Sahâbe-i kirâm, Tâbiîn-i kirâm ve Tebe-i Tâbiîn-i kirâm gelmektedir. İlim sâhipleri ve Evliyây-ı kirâm, normal inanlardan daha üstündürler. Bunlara dâir âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîfler vardır.

Zamanlardan Kadir gecesi, gecelerin en fazîletlisi, bin aydan kıymetli olduğu âyet-i kerîme ile sâbit (Kadir, 3), Cuma günü günlerin efendisi, ramazân ayı da ayların sultânıdır.

Allahü tealâyı sevene, O’nun Resûlü’nü de sevmesi bir vecîbedir, vâciptir, farzdır. Ayrıca onun Ehl-i beytini, yakın akrabâsını, Sahâbe-i kirâmını, yolunda olan âlim ve velîleri, sâlih kulları da sevmesi lâzımdır.

Resûlullahı sevmek, bütün Müslümânlara farz-ı ayndır. Âhirette Cehennem’den kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsustur. Âl-i İmrân sûresinin otuz birinci âyetinde meâlen; “(Ey sevgili Peygamberim!) Onlara de ki, eğer Allah’ı seviyorsanız [ve Allah’ın da, sizi sevmesini istiyorsanız], bana tâbi olunuz ki, Allah da sizi sevsin ve günâhlarınızı bağışlasın [Allah bana tâbi olanları sever]” buyuruyor.

Bu birkaç günlük hayât, eğer dünyâ ve âhiretin en kıymetli insanı olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saadet-i ebediyye, sonsuz necât, kurtuluş umulur. O’na uymadıkça, her yapılan hayır, iyilik, burada kalır, âhirette ele bir şey geçmez.

Kur’ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki:

“Kimi, ona [Muhammed aleyhisselâma] îmân etti, kimi de, ondan yüz çevirdi ki, bunlara da çılgın ateşli Cehennem yetti. Âyetlerimizi inkâr eden kâfirleri, elbette ateşe atacağız.” [Nisâ, 55-56]

“Rablerini inkâr edenlerin [îmânsızların faydalı] işleri, fırtınalı bir günde, rüzgârın şiddetle savurduğu küle benzer; o işlerin hiç faydası olmaz.” [İbrâhîm, 18]

“Kıyâmette onların yaptıkları her işi toz dumân ederiz.” [Furkân, 23]

“Kıyâmette en çok ziyâna uğrayanlar, iyi işler yaptıklarını sanıp da, bütün çabaları boşa gidenlerdir.” [Kehf, 103-104]

Cenâb-ı Hakk, Kur’ân-ı kerîmde, Nisâ sûresinin sekseninci âyetinde, Muhammed aleyhisselâma itâat etmenin, kendisine itâat etmek olduğunu bildiriyor. Bunun pek kati ve kuvvetli olduğunu bildirmek için, âyet-i kerîmede; “Elbette muhakkak böyledir” buyuruldu. Bir âyet-i kerîmede de meâlen buyuruldu ki:

“Allah ile Resûllerinin emirlerini birbirinden ayırıp ikisi arasında bir yol tutmak isteyenler kâfirdirler.” [Nisâ

.10/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullah'ın şeref ve fazileti -4-

Bir hadîs-i kudsîde buyuruldu ki: “Ben anıldıkça, habîbim sen de benimle birlikte anılmak suretiyle şânını yükselttim.”

Malûm olduğu üzere, Muhammed aleyhisselâm, 40 yaşında iken, bütün insanlara ve cinne Peygamber olduğu bildirildi. Cenâb-ı Hak, O’nu, kendisiyle kulları arasında elçi olarak vazîfelendirdi. Önce Mekke-i mükerreme’de, gizli olarak, üç sene sonra da, herkesi alenî olarak îmâna çağırmaya başladı.

Allahü teâlâya ve Resûl-i ekremine itâat etmenin Müslümânlık, karşı gelmenin sapıklık, kâfirlik olduğu, îmân ve itâat edenlere Cennet nimetlerinin olduğu, inkâr ve karşı gelenlere Cehennem azaplarının olduğu, bunların Cehennemde “keşke Allah’a ve Resûlüne itâat etseydik” diyecekleri bazı âyet-i kerîmelerde bildirilmiştir. [Ahzâb 31, 36, 66; Nûr 51-52; Fetih 17, Tevbe 71]

Kur’ân-ı kerimde, Sevgili Peygamberimizin fazileti, yüksekliği müteaddit âyet-i kerîmelerde bildirilmiş, bir âyet-i celîlede de: “Senin şânını, şöhretini yücelttik” [İnşirâh 4] buyurulmuştur.

Şimdi burada, onun şânının yüceltilmesi hakkındaki âyet-i kerimeye dâir kısa bir takım malûmât vermeyi uygun görüyoruz. Bu âyetin tefsîrlerinde deniliyor ki:

“Ezân, ikâmet, teşehhüd, hutbe gibi birçok yerde benimle beraber adını andırmak sûretiyle şânını yücelttik.” (Celâleyn Tefsîri)

“Senin ismini doğuda, batıda, yeryüzünün her yerinde yükselttim”. (Sâvî Tefsîri)

[Batıya doğru, bir tûl derecesi gidilince, namaz vakitleri 4 dakîka gecikiyor. Her 28 km gidişte, aynı vaktin ezânı birer dakîka sonra tekrâr okunuyor. Böylece, yeryüzünün her yerinde, her ân ezân okunmakta, Muhammed aleyhisselâmın ismi, Allahü teâlânın ismi ile beraber her ân, her yerde işitilmektedir.]

“Öyle bir yükseltme, yüceltme ki, kendi ismini, Habîbinin ismi ile birlikte zikrettirdi, anılmasını sağladı. Ona itâati, kendisine itâat olarak gösterdi. Melekler Ona salât etti, müminlere de Ona salevât getirmeyi emretti; Onu ismiyle değil, hep Resûlüm, Habîbim gibi güzel sıfatlarla andı.” (Beydâvî)

“Cenab-ı Hak, Resûlünün nâmını dünyâ ve âhirette de yükseltti. Hiçbir şehâdet getiren, hiçbir namaz kılan yoktur ki şehâdet kelimesini ve Resûlullahın mübârek adını zikretmiş olmasın.” (Katâde)

“Allahü tealâ [bir hadîs-i kudsîde de] buyurdu ki: “Ben anıldıkça, habîbim sen de benimle birlikte anılmak suretiyle şânını yükselttim.” [İbn-i Hibbân, Ebû Ya'lâ]

Ona pekçok mucize verilmiştir. İsrâ ve Mi’râc mucizesi ona tahsîs kılınmış (İsrâ 1), yine bin aydan hayırlı olan Kadir gecesi (Kadir 3) ona ve ümmetine tahsîs edilmiştir.

52 yaşında iken, bir gece Mekke-i mükerremeden Kuds-i şerîfe ve oradan göklere götürülüp getirildi. Bu yolculuğuna “İsrâ ve Mi’râc” denilir. Mi’râcda, Cennetleri, Cehennemleri ve Allahü teâlâyı gördü.

Mucize mefhûmunun geçtiği bazı sûre-i celîle isimleri ile âyet-i kerîme numaralarını şöyle zikredebiliriz: [Bakara 243; En’âm 35-37, 109, 124; Yûnus 20; Yûsuf 105; Ra’d 7, 27, 31, 38; İsrâ 1, 59-60; Tâhâ 133; Enbiyâ 16-17; Ankebût 50-52; Secde 15; Ahzâb 9; Gâfir (Mü’min) 35; Şûrâ 35…..]

İnşallah öbür hafta da bu konudan bahsedelim...

.16/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberimizin yüksek şeref ve fazileti -5-

Hadîs-i şerîfte meâlen buyuruldu ki: “Her Peygamber, yalnız kendi kavmine geldi; ben ise, bütün insanlara gönderildim.”

Bilindiği gibi, son Peygamber olan Hazret-i Muhammed aleyhisselâmdan önceki bütün Peygamberler, belli zaman dilimlerine gönderilmişler, onların ahkâm-ı şer’iyyelerinin (dînlerinin) geçerlilik müddetleri belli zamanlarda dolmuş, bitmiş; getirdiği hükümler, kıyâmete kadar geçerli olan bir tek Hazret-i Muhammed aleyhisselâm kalmıştır.

Peygamber Efendimiz, Âdem aleyhisselâm yaratılmadan önce de Peygamber olup bi’setinden itibâren bütün insanlara gönderilmiştir. “Ben yaratılış yönüyle Peygamberlerin ilki isem de, hepsinden sonra gönderildim.” [İmâm-ı Gazâlî]

Bir hadîs-i şerîf meâli şöyledir:

“Her Peygamber, yalnız kendi kavmine geldi; ben ise, bütün insanlara gönderildim.” [Buhârî, Müslim, Tirmizî, Nesâî]

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerimde, kendi isminin yanında, defalarca, Habîbinin ismini de zikrediyor. Habîbinin ismini kendi isminin yanından ayırmayan Allahü teâlâdır. Îmânda da, itâatte de kendi isminin yanında bildirmiştir. Bu husûstaki bazı âyet-i kerîme meâlleri şöyledir:

“Allah’a ve Resûlüne itâat edin ki, rahmete kavuşturulasınız.” [Âl-i İmrân 132]

“Allah’a ve Resûlüne itâat edenler, Allah’ın kendilerine lutuflarda bulunduğu nebîler, sıddîklar, şehîdler ve sâlihlerle berâberdirler…” [Nisâ, 69]

“Resûle itâat eden, Allah’a itâat etmiş olur.” [Nisâ, 80]

“Allah’a ve Resûlüne karşı gelen, bilsin ki, Allah’ın azâbı çok şiddetlidir.” [Enfâl, 13]

“Allah’a ve ümmî nebî olan Resûlüne îmân edin ve uyun ki doğru yolu bulun.” [A’râf, 158]

“Allah’a itâat edin, Peygambere de itâat edin; işlerinizi boşa çıkarmayın.” [Muhammed, 33]

“Allah ve Resûlüne itâat eden, en büyük kurtuluşa ermiştir.” [Ahzâb, 71]

“Allah’a ve Resûlüne itâat ederseniz, işlediklerinizden bir şey eksilmez.” [Hucurât, 14]

Allahü teâlâ, kendisine ve Resûlüne itâati beraberce emrettiği gibi, sâdece Habîbine uymayı da bildiriyor:

“Resûlüme uyun ki, doğru yolu bulun!” [A’râf 158, Nûr 54]

“Resûlümün verdiğini alın, yasakladığından da sakının!” [Haşr, 7]

“O, kendiliğinden konuşmaz. Onun [dîn ile ilgili] her sözü vahiy iledir.” [Necm, 3-4]

“İhtilâfa düştükleri şeyi insanlara açıklaman için ve îmân eden bir kavme de hidâyet ve rahmet olsun diye bu kitâbı sana indirdik.” [Nahl, 64]

“Namaz kılın, zekât verin, Resûle itâat edin ki size merhamet edilsin.” [Nûr, 56]

“Kimi, ona [Resûlüme] îmân etti, kimi de, ondan yüz çevirdi. Bunlara da çılgın ateşli Cehennem yetti. Âyetlerimizi inkâr ederek kâfir olanları elbette ateşe atacağız.” [Nisâ, 55-56]

.17/11/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberimizin yüksek şeref ve fazileti -6-

Allahü teâlâ Sebe sûresinde şöyle buyurmaktadır: “Biz, seni, bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik”

Kur’ân-ı kerîm, baştan sona kadar Peygamber Efendimizin methiyle/övgüsüyle doludur. Fetih sûresinin, “Bütün dînlerden üstün kılmak üzere, Resûlünü hidâyet ve hak dîn ile gönderen O’dur” meâlindeki 28. âyet-i kerîmesi de, Resûlünün en üstün olduğunu göstermektedir.

[Enbiyâ, 107]’de “Biz, seni, ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik” ve [Ahzâb, 21]’de “Resûlullah’ta sizin için [uyulması gereken] güzel örnekler vardır” buyurulmuştur.

Yine Yüce Rabbimiz “Peygamber, müminlere cânlarından evlâdır, ileridir, daha yakındır; [O, müminler nazarında kendi nefislerinden, cânlarından daha önce gelir] O'nun hanımları da onların anneleridir…” [Ahzâb, 6] buyuruyor.

Allahü teâlâ, O’nun hakkkında, Kalem sûresinin 4. âyet-i kerîmesinde de meâlen “Muhakkak ki sen, büyük bir ahlâk üzeresin” buyurmuştur.

O da, “Ben, güzel ahlâkı tamamlamak için gönderildim” buyurmuştur.

Yine O’nun hakkında [tekrâren ifâde edelim ki] Kur’ân-ı kerîmde meâlen “Muhakkak ki, Allah’ın Resûlünde, sizin için, üsve-i hasene=nümûne-i imtisâl=en güzel örnek vardır” [Ahzâb, 21] buyurulmuştur.

Yine Allahü teâlâ şöyle buyurmaktadır:

“(Ey inananlar!) Andolsun ki, size içinizden [kendinizden] öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız, ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün [üstünüze çokça titreyen], müminlere karşı çok şefkatli ve gâyet merhametlidir.

(Ey Habîbim Muhammed!) Eğer yüz çevirirlerse [sana ve söylediklerine aldırmazlarsa], onlara de ki: Allah bana yeter. O'ndan başka ilâh yoktur. Ben, sâdece O'na güvenip dayanırım. O, yüce Arş'ın sâhibidir, [O, büyük Arş'ın Rabbi’dir.]" (Tevbe, 128-129)

Tabîî ki bugün kendisinden bahsetmekte olduğumuz zât, alelâde bir insan, gelişigüzel bir kimse, herhangi bir normal kişi değildir. Peygamber Efendimiz, bütün insanların, bütün Peygamberlerin yani âlemlerin Efendisi, kâinâtın Efendisi, iki cihânın güneşidir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Kıyâmette insanların seyyidiyim, efendisiyim.” [Buhârî, Müslim, Tirmizî]

“Ben, bütün Peygamberlerin seyyidiyim, efendisiyim.” [Dârimî, İbnü’n-Neccâr]

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bunları bildirirken, “Bunları övünmek için söylemiyorum, hakîkati bildiriyorum. Hakîkati bildirmek benim vazîfemdir. Bunları söylemezsem vazîfemi yapmamış olurum” buyuruyor.

Sebe sûresinin “Biz, seni, bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik” meâlindeki 28. âyet-i kerîmesi de, bütün insanlara Peygamber olarak geldiğini bildirmektedir. Hattâ o, cinnîlerin de Peygamberidir. Onun için “Resûlü’s-sekaleyn” diye anılır.

.19/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tarîkat hakkında -1-

Eski tarîkatler, Peygamber Efendimizin, Hulefâ-i râşidînin, Sahâbe-i kiramın, Tâbiîn ve Tebe-i Tâbiînin yoluna uygun idi...

Son zamanlarda, “tarîkat şeyhi” adı altında, bazı “müteşeyyih=şeyh taslağı, sahte şeyh”lerin, birtakım ahlâkî zaafları ortaya çıkınca, televizyonlarda ve internet sitelerinde, bu menfaat çeteleri ve ahlâksızlar üzerinden, tarîkatlere ve tasavvufa son derece ağır bir şekilde birtakım hücûmlar, saldırılar yapıldı. Birçok insanın da kafası bozuldu, zihni karıştı, meselenin aslı nedir demeye başladı?

Başta şunu ifâde edelim ki, mukaddes dînimiz, hiçbir ferdin, şeyh olsun, mürîd olsun, zinâ yapmasına, ırza tasallut etmesine aslâ ve kat’â müsaade etmez ve müsâmaha göstermez. Hele bir şeyh müsveddesinin, müridinin kızının ırzına geçmesi, o temiz yavrunun nâmûsunu kirletmesi, dînimizin şiddetle reddettiği, en şenî, en fecî işlerdendir.

Bu münâsebetle biz, bugün ve yarınki 2 makâlemizde, inşâallah, birer nebze “tarikat”ten bahsetmeye çalışacağız.

“Tarîkat”: Lügatte “yol” mânâsına gelir. Istılâhta ise, “Tasavvuf yolu; insanları mânen olgunlaştırmak, terbiye etmek, yetiştirmek için, tasavvuf büyüklerinin tâkip ettikleri yol” demektir.

Tasavvuf bilgilerinin hepsi, Peygamber Efendimizden gelmektedir. Bütün Eshâb-ı kirâm (radıyallahü anhüm), bu bilgileri silsile yoluyla kendilerinden sonrakilere ulaştırdılar. Hazret-i Ebû Bekir ile Hazret-i Ali (radıyallahü anhümâ) müstesnâ, diğer Sahâbeye âit silsileler, birkaç asır sonra kayboldu. Bin dört yüz seneden beri, ince bilgiler ve mârifetler, Hazret-i Ebû Bekir ile Hazret-i Ali’ye (radıyallahü anhümâ) âit silsileyle gelmiştir.

İslâmın ilk iki asrında, Hazret-i Ebû Bekir ile Hazret-i Ali’den (radıyallahü anhümâ) gelen feyiz ve mârifetler, insanların istidâd ve kâbiliyetleri, tabîat ve mizâcları ve değişik şartlara göre farklı tarzlarda sunuldu.

Netîcede, Hazret-i Ebû Bekir’e âit silsileden 9. asırdan îtibâren; Hazret-i Ali’ye âit silsileden 12. asırdan îtibâren ana tarîkatlar ortaya çıktı. Zamanla ana tarîkatlar içerisinde mânevî husûsiyetleriyle temâyüz edenler (mürşid-i kâmiller, tasavvufta yetişmiş ve yetiştirebilen yetkili rehberler) bulundu. Bunlar da şartlara ve zamanlarındaki insanların durumlarına göre, ana tarîkatın temel özelliklerine muhâlefet etmeden, bâzı değişiklikler ve ilâveler yaptılar. Böylece ana tarîkatların şûbeleri ortaya çıktı. Bunlar da, tarîkata husûsiyetini veren o velî zâtın ismiyle anıldılar.

“Tarîkatların esâsını, tasavvuf bilgileri teşkil eder. Bu bilgilerin, insanlara farklı şekillerde sunulmasından tarîkatlar meydâna gelmiştir. Tarîkatların çeşitli isimler alması, başka başka olmalarından değildir. Aynı mürşidin (yol gösteren, rehberlik eden âlimin) talebeleri, birbirlerini tanımak ve mürşidleriyle tanınmak için bulundukları yola mürşidlerinin (hocalarının) isimlerini vermişlerdir.” (Abdullah-ı Dehlevî)

Eski tarîkatler, Peygamber Efendimizin, Hulefâ-i râşidînin, Sahâbe-i kiramın, Tâbiîn ve Tebe-i Tâbiînin yoluna uygun idi. Sonradan maalesef bozulmalar oldu.

.20/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tarîkat hakkında -2-

Mutasavvıflar, insanlara; her şeyin Allah rızâsı için yapılması gerektiğini anlattılar. Onların yüksek karakterli olmalarına yardımcı oldular.

Dünkü makâlemizde, tarîkatın tarîfini yapıp o konuda birkaç kelime yazdık. Bugün de aynı konuya devâm etmek istiyoruz...

Çeşitli sanat dallarında ustaya, rehbere ihtiyaç olduğunda şek ve şüphe yoktur. Geçmişte, tarîkat ehli, tasavvuf erbâbı kişiler, ferdlerin, basît menfaat kaygılarından kurtulmalarına, oldukları gibi görünen ve göründükleri gibi olan, riyâ ve gösterişten uzak, yüksek karakterli insanlar olmalarına yardımcı olmuşlardır. Cemiyetteki insanların birbirlerini dilden değil, gönülden seven, kendileri için istediklerini başkaları için de isteyebilen kimseler olmalarına, benlik dâvâsından ve kendini beğenmişlikten sıyrılmalarına gayret etmişlerdir. Dünyâ sevgisiyle katılaşan kalpler, onların tesîrli sözleriyle yumuşamıştır.

Bugün de, bu sayılanların yanı sıra, insanların katil, darb, gasp, hırsızlık, eşkıyâlık gibi kötü huylardan kurtulmaları için hakîkî rehberlere, doğru hocalara ihtiyaçları vardır. Ama tabîî ki sahtelerinden çok çekinmek lâzımdır.

Tasavvuf büyükleri, çobandan devlet reîsine kadar herkese hitâb edip sözleri ve sohbetleriyle gönülleri cezbetmişler ve yaptıklarını Allah için yapma rûhunu aşılamışlardır.

Ayrıca İslâmiyetin yayılmasında da bilfiil hizmet gören tarîkat mensûbu zâtlar, dünyânın her tarafına, tâ Hindistân ve Malay adalarına kadar gidip, yerli halkın lisânlarını öğrendiler, aralarına karışıp, İslâmı yaydılar.

Mutasavvıflar, insanlara; her şeyin Allah rızâsı için yapılması gerektiğini anlattılar. Riyâ ve gösterişten uzak, yüksek karakterli insanlar olmalarına yardımcı oldular. Benlik dâvâsından ve kendini beğenmişlikten kurtardılar. Birlik ve berâberliğe kavuşmuş cemiyetler meydâna getirdiler.

Hicrî beşinci (mîlâdî 11.) asırdan îtibâren sistemleşmeye başlayan tarîkatların, fert ve cemiyet hayâtında büyük tesirleri olmuştur. İslâmiyet'in yayılmasında bilfiil hizmet gören tarîkat mensûbu zâtlar, dünyânın birçok yerine dağılıp, insanların İslâmiyet'le tanışmalarına sebep olmuşlardır.

Son zamanlarda tarîkat diyerek birçok şeyler uyduruldu. Peygamber Efendimizi görüp, O'nun sohbetinde yetişen Eshâb-ı kirâmın ve hakîkî İslâm âlimlerinin bildirdikleri doğru yol unutuldu.

Dînden bî-haber olan, câhil kimseler, hattâ İslâmiyet'in emirlerine açıkça uymayanlar, şeyh ve tarîkatçı unvânı alarak, zikir ve ibâdet adı altında, dînimizin yasak ettiği birçok günâhları işlediler. (Abdülhakîm Arvâsî)

Burada şunu söyleyelim ki, dînimizin 4 temel delîli vardır: Bunlar, Kitap (Kur’ân-ı kerîm), Sünnet (Peygamber Efendimizin söz, iş ve takrîrleri yanî onayları) İcmâ-ı Ümmet (başta Sahâbe, Tâbiîn ve Tebe-i Tâbiîn nesilleri olmak üzere, İslâm âlimlerinin dînî bir konuda ittifâk etmeleri, söz birliği yapmaları) ve Kıyâs-ı Fukahâ (Fıkıh âlimlerinin ictihâdları)dır.

İslâm âlimleri, itikâdda Ehl-i sünnet mezhebinde, amelde ise 4 temel mezhepten birinde yanî Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinden birinde olmak lâzım demişlerdir.

.13/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kabir azabı inkâr edilemez!

“Kabir azâbı rüyâ gibi değildir. Kabir azâbı, azâbın görüntüsü değildir, azâbın kendisidir, âhiret azaplarındandır..."

İnternette, bazı kimselerin kabir azâbını inkâr ettiklerini görüyoruz. Peki, kabir azâbı inkâr edilebilir mi? Bu konudaki muteber dînî deliller bir tarafa atılabilir mi?

Evvela şunu ifâde edelim ki, insan için, dünya hayatı, kabir hayatı ve âhıret hayatı olmak üzere 3 türlü hayat bulunduğu dînî naslarla yani âyet-i kerîmeler, hadîs-i şerîflerle kesin olarak sâbittir. Kabir hayâtının bulunduğu “iki kerre iki dört eder” hükmü gibi katîdir, kesindir.

Kabir, kabristân, kabr-i saâdet, insan için (dünyâ hayatı, kabir hayatı ve âhıret hayatı olmak üzere) 3 türlü hayât bulunduğu, kabir ziyâretinin müstehab olduğu, kabir ziyâretinin faydaları; kabir suâlleri ve nelerden olacağı, kabirde suâl soracak olan “münker” ve “nekîr” isimli iki melek, ölü defnedildikten sonra verilen telkîn, kabir azâbı, kabir azâbına işâret eden bazı âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîfler, kabir azâbıyla ilgili olarak, Resûlullah Efendimizin yaptığı bazı fiilî işleri, yine Resûlullah Efendimizin, Mekke-i mükerremede Cennetül-Muallâ’yı, Medîne-i münevverede de Cennetül-Bakî Kabristânı ile Uhud Şehîdliği'ni defalarca ziyâret ettiği, bu konuda Ehl-i sünnet âlimlerinin neler buyurmuş oldukları, yanarak ölen, vahşî hayvanlarca yenilen, denizde kaybolan kişilere de kabir azâbının olacağı, mezârlıktan geçerken ve kabir ziyâretinde yapılacak duâlar… gibi konularda, YouTube’da detaylı konuşmalar (8 konuşma) yaparak gerekli cevapları verdik.

Bilindiği üzere, beden mezârda çürüyüp, toprak olunca veya yanıp kül olunca, yahut yırtıcı hayvan yiyip yok olunca, ruh yok olmaz.

Aklı ölçü alan Mutezile fırkası ve onların yollarında olan diğer bazı bozuk fırkalar, kabir hayatını ve kabir azâbını maalesef inkâr ediyorlar. Ehl-i sünnet âlimleri ise, kabir azâbının hak olduğunu vesîkalarla bildirmişlerdir.

“Kabir azâbı vardır. Kabir azâbı hem rûha, hem de bedene olacaktır.” (İmâm Muhammed bin Hasen Şeybânî)

“Kabir azâbı rüyâ gibi değildir. Kabir azâbı, azâbın görüntüsü değildir, azâbın kendisidir, âhiret azaplarındandır. Dünyâ azâbına benzemez. Dünya azapları, âhiret azapları yanında hiç kalır.” (İmâm-ı Rabbânî)

Aklın almadığı şeyleri, akılla çözmeye kalkışmak çok yanlıştır.
Akıl, göz gibi, dîn bilgileri de ışık gibidir. Göz, ışık olmadıkça, karanlıkta göremez. Göz, karanlıkta göremediği şeylere "Yok" diyemez. Akıl da, maneviyâtı, fizik-ötesini anlayamaz. Allahü teâlâ, aklımızdan faydalanmamız için, dîn ışığını gönderdi. Göz, ışık olmadan karanlıkta cisimleri göremediği gibi, dîn bilgileri olmadan da akıl, manevî şeyleri anlayamaz. O hâlde akıl, dîn ışığı ile ancak manevî şeyleri anlayabilir.

İmâm-ı Gazâlî buyuruyor ki:

"Ölümü hatırlamak ve ölüden ibret almak için kabir ziyâret etmek ve sâlihlerin, velîlerin kalblerinden bereketlenmek müstehâbdır."

Hacı Bayram-ı Velî buyurmuştur ki:

"Dünya gamından, nefsin sıkıştırmasından hafifleyip kurtulmak istiyorsanız, kabristanları sık sık ziyâret ediniz."

.05/10/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kabir ya cehennem çukuru yahut cennet bahçesidir!..

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Mümin, kabrinde yemyeşil bir bahçe içindedir. Ayın ondördü gibi aydınlatılır..."

“Kabir Hayâtı”; “İnsanın ölüp kabre konulmasından, kıyâmet koparak, mahlûkların diriltilmelerine kadar geçen zaman”ı ifâde eder. “Kabir Azâbı” da; “Îmânsız ölenlerin ve günahkâr Müslümânların kabirlerine konulduktan sonra çekecekleri, nasıl olduğunu bilemediğimiz azâb, cezâ” demektir.

İslâm âlimleri, kabir hayâtının âhiret hayâtından olduğunu, kabir azâbının da âhiret azaplarından olduğunu bildirmişlerdir. (İmâm-ı Rabbânî, Mektûbât-ı Rabbâniyye)

Sevgili Peygamberimiz, müttefekun aleyh olan bir hadîs-i şerîfinde “Ölen kişi mümin ise, kabri genişletilir, diriltilene kadar kabri hoş kokularla doldurulur. Kâfir ise, demirden bir tokmakla başına vurulur. Öyle bir çığlık atar ki, cin ve insanlar hâriç, her canlı işitir” buyurmuştur. [Buhârî, Müslim]

Diğer bir hadîs-i şerîfte, “Kabir ya Cennet bahçelerinden bir bahçedir veya Cehennem çukurlarından bir çukurdur” şeklinde çok net bir ifâde vardır.. (Tirmizî, Kıyâmet, 26; Alî el-Müttakî, Kenzü’l-Ümmâl, 30 / 42. Hadis no: 42.397; İbn-i Asâkir, Târihu Dimaşk, 42/497)

Kâdî Beydâvî Tefsîri’nin Şeyhzâde Hâşiyesi’nde anlatıldığına göre, Bakara sûresinin, “Ölü iken sizi diriltti. Tekrar öldürecek ve tekrar diriltecek” meâlindeki 28. âyetinde bildirilen, ikinci diriltme kabirde olacaktır.

İmâm-ı Nesefî de, Medârikü’t-Tenzîl isimli kıymetli tefsirinde, bu âyetin kabir azâbına veya nimetine işâret ettiğini bildirmiştir.

İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe’nin “el-Fıkhu’l-ekber” isimli muhtasar akâid kitabının şerhinde (yanî El-Kavlül-fasl’da) denilmiştir ki:

Âl-i İmrân sûresinin 169. âyet-i kerîmesinde, “Allah yolunda öldürülenleri [şehîdleri], ölüler sanmayın! Bilakis onlar diridirler…” buyurularak, kabir hayâtı bildirilmiştir.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruyor ki:

"Allahü teâlâ, rüzgârı, rahmeti olan yağmurdan önce müjdeci gönderir. Rüzgârlar, ağır olan bulutları sürükler. Bulutlardan ölü olan toprağa su yağdırırız. O yağmurlu yerden meyveler çıkarırız. Ölüleri de kabirlerinden böyle çıkaracağız.” (A'râf sûresi, 56)

Tevbe sûresinin, “Onları, iki defa azâba uğratacağız” meâlindeki 101. âyetindeki azâbın birisi kabir azâbıdır. (Kâdî Beydâvî, Envâru’t-Tenzîl ve Esrâru’t-Te’vîl)

Bu konuda Sünen-i Tirmizî’deki bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:

“Mümin, kabrinde yemyeşil bir bahçe içindedir. Ayın ondördü gibi aydınlatılır. (Feinne lehû me'îşeten danken) âyeti, kâfirlerin kabirde görecekleri azâbı bildirir. 99 adet tinnîn [isimli yılanlar], kâfirleri kıyâmete kadar kabirlerinde sokup azap ederler.” [Tirmizî]

14/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

“Esmâ-i hüsnâ”ya dâir -1-

“Esmâ-i hüsnâ” tamlaması “güzel isimler” demek olup; bununla Allahü teâlânın 99 ism-i şerîfi kasdedilmektedir.

Okuyucularımızdan bir kardeşimiz, bizden, “Allahü teâlânın esmâ-i hüsnâsı”nın kısa kısa manalarını yazmamızı talep etmiştir; biz de onun talebine binâen, bu konuda, inşallah 4 makâle yazacağız. Önce kelimelerin manalarını verelim:

Bilindiği gibi “Esmâ” kelimesi, “isim” kelimesinin çoğulu olup “isimler” demektir. “Hüsnâ” kelimesi de “hasen” kelimesinin müennesi olup “güzel” demektir. “Esmâ-i hüsnâ” tamlaması ise “güzel isimler” demek olup; bununla Allahü teâlânın 99 ism-i şerîfi kasdedilmektedir.

Bu konuda yazılmış, Arapça ve Türkçe bazı eserler vardır. Meselâ İmâm-ı Gazâlî’nin “el-Maksadul-esnâ fî Esmâillahil-hüsnâ” adlı eseri Arabîdir. Ali Osmân Tatlısu’nun hem Diyânet İşleri Başkanlığı, hem de Akçağ Yayınevi tarafından defalarca neşredilen “Esmâ-i Hüsnâ Şerhi” isimli eseri Türkçedir.

Dârul-Fünûn müderrislerinden Seyyid Abdülhakîm Efendi’nin de muhtasar (18-20 sayfalık) bir “Esmâ-i Hüsnâ Şerhi” vardır. “Rehber Ansiklopedisi”, “Dînî Terimler Sözlüğü” ve “Yeni Rehber Ansiklopedisi”nde bu isimler, ilgili maddelerde yazılmıştır. Ayrıca bunlar dinimizislam.com sitesinde de yer almaktadır. Biz de oralardan nakil yaparak özet bilgiler verelim...

Bir âyet-i kerîmede: "En güzel isimler O'nundur (Allah'ındır)" (el-Haşr, 24; el-İsrâ, 110) buyurulmuştur. Diğer bir âyette ise; “En güzel isimler Allah'a âittir; O’na, bu isimlerle duâ ediniz…” buyurulmaktadır (el-A'râf, 180)

Buhârî ve Müslim'de "Allah'ın 99 ismi vardır. Kim, bunları ezberlerse (îmân eder ve ezbere sayarsa), Cennete girer" hadîs-i şerîfi yer almaktadır.

Resûlullah (aleyhis-selâm) buyurdu ki: "Allah'ın doksan dokuz ismi vardır. Kim, bunları ezberlerse, Cennete girer. Allah tektir, teki sever."

Bir rivâyette: "Kim, o isimleri sayarsa, Cennete girer" buyurulmuştur. İmâm Buhârî, hadîs-i şerîfi bu lafızla tahrîc etmiştir. Müslim'de "tek" kelimesi yoktur. [Buhârî, Daavât 68; Müslim, Zikr 5 (2677); Tirmizî, Daavât 87 (3502)]

Sünen-i Tirmizî, Sünen-i İbn-i Mâce, Sahîh-i İbn-i Hibbân ve Müstedrek-i Hâkim’de geçen bir hadîs-i şerifte ise, “Allah’ın 99 ismi vardır, kim bunları sayar (bilip öğrenir, ezberler ve mûcibince amel ederse) Cennet’e girer” buyurulmuştur. Sünen-i Tirmizî ve Sünen-i İbn-i Mâce’deki hadîs-i şerîfte bildirilen, Allahü teâlânın 99 ismi sırasıyla şunlardır [Bugün sâdece 3 tanesini zikredebileceğiz]:

1- Allah: Her ismin vasfını ihtivâ eden öz adı. Kendinden başka ilâh bulunmayan tek Allah. Bu ism-i şerîf, Cenâb-ı Hakk'ın hâs ismidir. Bu itibârla diğer isimlerin ifâde ettiği bütün güzel vasıfları ve İlâhî sıfatları içine alır. Diğer isimler ise, yalnız kendi mânalarına delâlet ederler. Bu bakımdan Allah isminin yerini hiçbir isim tutamaz. Bu isim, Allah'tan başkasına mecâzen de verilemez. Diğer isimlerinden bazılarının, Allah'tan başkasına isim olarak verilmesi câizdir.

2- Er-Rahmân: Dünyâda bütün mahlûkâta merhamet eden, şefkat gösteren, ihsân eden.

3- Er-Rahîm: Âhirette, sâdece müminlere acıyan, merhamet eden. [İnşâallah kalanları, diğer makâlelerimizde ele alalım.]

.28/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Esmâu'n-Nebî"ye dair -1-

Resûlullah’ın hâs isimlerinin yanı sıra diğer bazı isimleri de vardır. Kur’ân-ı kerîmde, Muhammed ismi 4 defa, Ahmed ismi ise 1 defa geçer.

Bundan önceki 4 makâlemizde, Allahü teâlânın “Esmâ-i Hüsnâ”sına dâir bazı âyet-i kerîmeler, bir takım hadîs-i şerîfler ve o konuda yazılmış bazı eserlere temâs etmiştik. Şimdi de, "Esmâu'n-Nebî" (yanî Resûlullah Efendimizin İsimleri) konusunu işlemek istiyoruz.

Resûlullah(aleyhis-selâm)’ın hâs isimlerinin yanı sıra diğer bazı isimleri de vardır.

Kur’ân-ı kerîmde, Muhammed ismi (4 def’a) ve Ahmed ismi ise (1 def’a) geçer. Muhammed ismi geçen âyet-i kerîmelerin meâlleriyle işe başlayalım:

“Muhammed (aleyhisselâm) ancak bir Resûldür. Ondan önce birçok resûller gelip geçmiştir. Şimdi o ölür veya öldürülürse, siz ardınıza dönecek misiniz (dîninizi bırakıp savaştan kaçacak mısınız?) Böyle yapan, elbette Allah’a bir zarar veremez, fakat şükredip sabredenlere, Allah elbette mükâfat verecektir.” (Âl-i İmrân, 144)

“Muhammed (aleyhisselâm, kendi sulbünden olmayan) erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. O, Allah’ın Resûlü ve Nebîlerin sonuncusudur.” (Ahzâb, 40)

“Îmân edip sâlih amel işleyenlerin ve Rableri tarafından bir gerçek olarak Muhammed (aleyhisselâma) indirilen kitâba inananların kötülüklerini Allah örter ve durumlarını düzeltir.” (Muhammed, 2)

“Muhammed (aleyhisselâm) Allah’ın elçisidir. Onunla birlikte olanlar (Eshâb-ı kirâm), kâfirlere karşı çetin (ve metin), kendi aralarında merhametlidirler. Onları rükû ve secde hâlinde (namaz kıldıklarını), Allah’ın fazlını ve rızâsını kazanmaya çalıştıklarını görürsün. Yüzlerinde secde izinden nişânları vardır (yüzleri nûrludur.) Bu, onların Tevrât’taki vasıflarıdır. İncîl’deki vasıfları da şöyledir: Onlar (Eshâb-ı kirâm), filizlenmiş, gittikçe onu kuvvetlendirerek kalınlaşmış, gövdesi üzerine dikilmiş, ekicilerin hoşuna giden ekine benzerler. Allahü teâlâ, böylece onları (Eshâb-ı kirâmı) çoğaltıp güçlendirmekle, kâfirleri öfkelendirdi. Îmân edip sâlih amel işleyenleri mağfiret edip, onlara (Eshâb-ı kirâma) büyük ecir vereceğini vadetti.” (Fetih, 29)

Allahü teâlâ, diğer Peygamberlere “Yâ Âdem”, “Yâ Mûsâ”, “Yâ Îsâ” gibi, kendi isimleriyle hitap ederken, Peygamber Efendimize, o şekilde kendi ismiyle hitap etmemiştir. Muhammed aleyhisselâma, “Yâ eyyühen-nebiyyu”, “yâ eyyüher-resûl” şeklinde hitap ediyor, onu “Resûlüm”, “Habîbim” gibi güzel sıfatlarla anıyor.

İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: “Kur’ân-ı kerîmde, “Allah’ın ve meleklerin Resûlullah’a salât ettikleri bildiriliyor, müminlerin de salevât getirmeleri” emrediliyor. O âyet-i kerimede zikredilen Allah’ın salâtı rahmet etmesi, meleklerin salâtları istiğfâr etmeleri, müminlerin salâtları ise duâ etmeleri manâsınadır. Bu emre uyarak salevât getirme nimetine kavuşmaya çalışmalıdır.

Kur’ân-ı kerîmi okurken, Peygamber Efendimizin ismi geçince, hemen o mübârek ismi sevgiyle, saygıyla öpen Müslümân, çok nimete kavuşur.”

Peygamber Efendimizin birçok kıymetli ismi vardır. İmâm-ı Kastalânî’nin “Mevâhib-i Ledünniyye”sinde bunlardan 400’e yakın isim zikredilmektedir. [Onlardan bir kısmını inşallah yarın zikredelim.]

.29/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Esmâu'n-Nebî"ye dair -2-

Peygamber Efendimizin isimlerinden: Abdullah; Allah’ın kulu. Ahmed; En çok övülmüş, sevilmiş. Muhammed; Yerde ve gökte çok övülen.

Dünkü makâlemizde, İmâm-ı Kastalânî’nin “Mevâhib-i Ledünniyye”sinde Peygamber Efendimizin 400’e yakın isminin geçtiğini belirttik. Bunlardan bir kısmını, kısa manâlarıyla birlikte (alfabetik olarak) şöyle zikredebiliriz:

Abdullah: Allah’ın kulu. Âbid: Kulluk eden, ibâdet eden. Âdil: Adâletli, doğru, doğruluktan, haktan ayrılmayan. Ahmed: En çok övülmüş, sevilmiş. Ahsen: En güzel. Alî: Çok yüce. Âlim: Bilgin, bilen. Allâme: Çok bilgili. Âmil: İşleyici; iş ve hareket adamı. Azîz: Çok yüce, çok şerefli. Beşîr: Müjdeleyici. Burhan: Sağlam delîl. Cebbâr: Kahredici, gâlip. Cevâd: Cömert. Ecved: En iyi, en cömert. Ekrem: En şerefli. Emîn: Doğru ve güvenilir. Fadlullah: Allah’ın ihsânı, fazlı. Fâruk: Hakkı ve bâtılı ayıran. Fettâh: Yoldaki engelleri kaldıran. Gâlip: Hâkim ve üstün. Ganî: Zengin. Habîb: Sevgili, çok sevilen. Hâdî: Doğru yola götüren. Hâfiz: Muhâfaza edici. Halîl: Dost. Halîm: Yumuşak huylu. Hâlis: Saf, temiz. Hâmid: Hamd edici, övücü. Hammâd: Çok hamd eden. Hanîf: Hakîkate sımsıkı sarılan. Kamer: Ay. Kayyim: Görüp gözeten. Kerîm: Çok cömert, çok şerefli. Mâcid: Yüce ve şerefli. Mahmûd: Övülen. Mansûr: Zafere kavuşmuş. Masûm: Suçsuz, günâhsız. Medenî: Şehirli, bilgili ve görgülü. Mehdî: Hidâyet eden, doğru yola ileten. Mekkî: Mekkeli. Merhûm: Rahmetle bezenmiş. Mes'ûd: Mutlu. Metîn: Sağlam, özü ve sözü doğru, itimat edilir. Muallim: Öğretici.

Muhammed: Yerde ve gökte çok övülen. Muktefâ: Peşinden gidilen. Muslih: Islâh edici ve düzene koyucu. Mustafâ: Çok arınmış. Mutî: Hakka itaat eden. Mu'tî: Veren, ihsân eden. Muzaffer: Zafer kazanan, üstün. Mübârek: Uğurlu, hayırlı, bereketli, feyizli. Müctebâ: Seçilmiş. Mükerrem: Şerefli, yüce, azîz, hürmet ve tazîme erişmiş. Müktefî: İktifâ eden. Münîr: Nurlandıran, aydınlatan. Mürsel: Elçilikle gönderilmiş. Mürtezâ: Beğenilmiş, seçilmiş. Müstakîm: Doğru yolda olan. Müşâvir: Kendisine danışılan. Nakî: Çok temiz. Nakîb: Halkın iyisi, kavmin en seçkini. Nâsih: Öğüt veren. Nâtık: Konuşan, nutuk veren. Nebî: Peygamber. Neciyyullah: Allah’ın sırdâşı. Necm: Yıldız. Nesîb: Asîl, temiz soydan gelen. Nezîr: Uyarıcı, korkutucu. Nimet: İyilik, dirlik ve mutluluk. Nûr: Işık, aydınlık. Râfi: Yükselten. Râgıb: Rağbet eden, isteyen. Rahîm: Müminleri çok seven, acıyan. Râzî: Kabûl eden, hoşnut olan. Resûl: Elçi. Reşîd: Akıllı, olgun, iyi yola götürücü. Saîd: Mutlu. Sâbir: Sabreden, güçlüklere dayanan. Sadullah: Allah’ın mübârek kulu. Sâdık: Doğru olan, gerçekçi. Saffet: Arınmış, seçkin. Sâhib: Mâlik, arkadaş; sohbet edici. Sâlih: İyi ve güzel huylu. Selâm: Noksân ve ayıptan emîn. Seyfullah: Allah’ın kılıcı.

Seyyid: Efendi. Şâfi: Şefâat edici. Şâkir: Şükredici. Şems: Güneş. Tâhâ: Kur'ân-ı kerîmdeki rumûz ismi. Tâhir: Çok temiz. Takî: Harâmlardan kaçınan. Tayyib: Helâl, temiz, güzel, hoş. Vâfi: Sözünde duran, sözünün eri. Vâiz: Nasîhat eden. Vâsıl: Kulu Rabbine ulaştıran. Velî: Velî, sâhip, dost. Yâsîn: Gerçek insan, insân-ı kâmil. Zâhid: Mâsivâdan yüz çeviren. Zâkir: Allah’ı çok anan. Zeki: Temiz, akıllı.

.

15/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

“Esmâ-i hüsnâ”ya dâir -2-

“Esmâ-i hüsnâ”dan Es-Selâm'ın manası: Her türlü tehlikelerden selâmete çıkaran. Cennetteki bahtiyâr kullarına selâm eden."

Dünkü makâlemizde, Sünen-i Tirmizî ve Sünen-i İbn-i Mâce’deki hadîs-i şerîfte geçen “Esmâ-i hüsnâ”dan 3 adedini, kısa manalarıyla birlikte yazmıştık. Bugün de, makâlemizin hacmi nisbetinde, diğer isimlerden 4-47 arasındakileri zikredelim inşallah...

4- El-Melik: Mülkün, kâinâtın sâhibi, mülk ve saltanatı devâmlı olan. 5- El-Kuddûs: Her noksânlıktan uzak ve her türlü takdîse lâyık olan. 6- Es-Selâm: Her türlü tehlikelerden selâmete çıkaran. Cennetteki bahtiyâr kullarına selâm eden. 7- El-Mü’min: Güven veren, emîn kılan, koruyan, îmân nûrunu veren. 8- El-Müheymin: Her şeyi görüp gözeten, her varlığın yaptıklarından haberdâr olan. 9- El-Azîz: İzzet sahibi, her şeye gâlip olan, karşı gelinemeyen. 10- El-Cebbâr: Azamet ve kudret sâhibi. Dilediğini yapan ve yaptıran. Hükmüne karşı gelinemeyen. 11- El-Mütekebbir: Büyüklükte eşi, benzeri yok. 12- El-Hâlık: Yaratan, yoktan var eden. Varlıkların geçireceği hâlleri takdîr eden. 13- El-Bârî: Her şeyi kusûrsuz ve mütenâsip yaratan. 14- El-Musavvir: Varlıklara şekil veren ve onları birbirinden farklı özellikte yaratan. 15- El-Gaffâr: Günahları örten ve çok mağfiret eden. Dilediğini günâh işlemekten koruyan. 16- El-Kahhâr: Her istediğini yapacak güçte olan, gâlip ve hâkim. 17- El-Vehhâb: Karşılıksız nimetler veren, çok fazla ihsân eden. 18- Er-Rezzâk: Her varlığın rızkını veren ve ihtiyâcını karşılayan. 19- El-Fettâh: Her türlü sıkıntıları gideren. 20- El-Alîm: Gizli açık, geçmiş, gelecek, her şeyi, ezelî ve ebedî ilmi ile en mükemmel bilen. 21- El-Kâbıd: Dilediğinin rızkını daraltan, rûhları alan. 22- El-Bâsıt: Dilediğinin rızkını genişleten, rûhları veren. 23- El-Hâfıd: Kâfir ve fâcirleri alçaltan. 24- Er-Râfi’: Şeref verip yükselten. 25- El-Mu’ızz: Dilediğini azîz eden. 26- El-Müzill: Dilediğini zillete düşüren, hor ve hakîr eden. 27- Es-Semî’: Her şeyi en iyi işiten, duâları kabûl eden. 28- El-Basîr: Gizli açık, her şeyi en iyi gören. 29- El-Hakem: Mutlak hâkim, hakkı bâtıldan ayıran. Hikmet sâhibi. 30- El-Adl: Mutlak âdil, yerli yerinde yapan. 31- El-Latîf: Her şeye vâkıf, lütuf ve ihsân sâhibi olan. 32- El-Habîr: Her şeyden haberdâr. Her şeyin gizli taraflarından haberi olan. 33- El-Halîm: Cezâda, acele etmeyen, yumuşak davranan, hilm sâhibi. 34- El-Azîm: Büyüklükte benzeri yok. Pek yüce. 35- El-Ğafûr: Affı, mağfireti bol. 36- Eş-Şekûr: Az amele, çok sevap veren. 37- El-Aliyy: Yüceler yücesi, çok yüce. 38- El-Kebîr: Büyüklükte benzeri yok, pek büyük. 39- El-Hafîz: Her şeyi koruyucu olan. 40- El-Mukît: Rızıkları yaratan. 41- El-Hasîb: Kulların hesâbını en iyi gören. 42- El-Celîl: Celâl ve azamet sâhibi olan. 43- El-Kerîm: Keremi, lütuf ve ihsânı bol, karşılıksız veren, çok ikrâm eden. 44- Er-Rakîb: Her varlığı, her işi her an gözeten. Bütün işleri murâkabesi altında bulunduran. 45- El-Mucîb: Duâları, istekleri kabûl eden. 46- El-Vâsi’: Rahmet ve kudret sâhibi, ilmi ile her şeyi ihâta eden. 47- El-Hakîm: Her işi hikmetli, her şeyi hikmetle yaratan. [İnşallah kalanları da, öbür hafta arz edelim.]

.21/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Esmâ-i hüsnâ"ya dair -3-

İki makâlemizde, Allahü teâlânın “Esmâ-i hüsnâ”sından bir kısmının manalarını zikretmiştik. Bugün de bir kısmını arz edelim...

Geçen hafta pazartesi ve salı günlerinde yazdığımız iki makâlemizde, Allahü teâlânın “Esmâ-i hüsnâ”sından bir kısmının kısa kısa manalarını zikretmiştik. O iki makâlemizin hacmi yetmediği için, güzel isimlerin mütebâkîsi bu haftaya kaldı. Onlardan 48-86 arasında olanları da kısaca bugün arz edelim ve yarın artık kalanları sayıp Esmâ-i hüsnâyı bitirelim inşallah...

48- El-Vedûd: İyiliği seven, iyilik edene ihsân eden. Sevgiye lâyık olan. 49- El-Mecîd: Nimeti, ihsânı sonsuz, şerefi çok üstün, her türlü övgüye lâyık bulunan. 50- El-Bâis: Mahşerde ölüleri dirilten, Peygamber gönderen. 51- Eş-Şehîd: Zamansız, mekânsız, hiçbir yerde olmayarak, her zaman her yerde hâzır ve nâzır olan. 52- El-Hakk: Varlığı hiç değişmeden duran. Var olan, hakkı ortaya çıkaran. 53- El-Vekîl: Kulların işlerini bitiren. Kendisine tevekkül edenlerin işlerini en iyi netîceye ulaştıran. 54- El-Kaviyy: Kudreti en üstün ve hiç azalmaz. 55- El-Metîn: Kuvvet ve kudret menbaı, pek güçlü. 56- El-Veliyy: Müslümânların dostu, onları sevip yardım eden. 57- El-Hamîd: Her türlü hamd ve senâya lâyık olan. 58- El-Muhsî: Yarattığı ve yaratacağı bütün varlıkların sayısını bilen. 59- El-Mübdî: Maddesiz, örneksiz yaratan. 60- El-Muîd: Yarattıklarını yok edip, sonra tekrâr diriltecek olan. 61- El-Muhyî: İhyâ eden, yarattıklarına cân veren. 62- El-Mümît: Her cânlıya ölümü tattıran. 63- El-Hayy: Ezelî ve ebedî bir hayât ile diri olan. 64- El-Kayyûm: Mahlûkları varlıkta durduran, zâtı ile kâim olan. 65- El-Vâcid: Kendisinden hiçbir şey gizli kalmayan, hiçbir şeye muhtaç olmayan. 66- El-Mâcid: Kadri ve şânı büyük, keremi, ihsânı bol olan. 67- El-Vâhid: Zât, sıfat ve fiillerinde benzeri ve ortağı olmayan, tek olan. 68- Es-Samed: Hiçbir şeye ihtiyâcı olmayan, herkesin muhtaç olduğu merci. 69- El-Kâdir: Dilediğini dilediği gibi yaratmaya muktedir olan. 70- El-Muktedir: Dilediği gibi tasarruf eden, her şeyi kolayca yaratan kudret sâhibi. 71- El-Mukaddim: Dilediğini yükselten, öne geçiren, öne alan. 72- El-Muahhir: Dilediğini alçaltan, sona, geriye bırakan. 73- El-Evvel: Ezelî olan, varlığının başlangıcı olmayan. 74- El-Âhir: Ebedî olan, varlığının sonu olmayan. 75- Ez-Zâhir: Yarattıkları ile varlığı açık, âşikâr olan, kesin delîllerle bilinen. 76- El-Bâtın: Aklın tasavvurundan gizli olan. 77- El-Vâlî: Bütün kâinâtı idâre eden, onların işlerini yoluna koyan. 78- El-Müteâlî: Son derece yüce olan. 79- El-Berr: İyilik ve ihsânı bol olan. 80- Et-Tevvâb: Tevbeleri kabûl edip, günâhları bağışlayan. 81- El-Müntekım: Âsîlerin, zâlimlerin cezâsını veren. 82- El-Afüvv: Affı çok olan, günâhları mağfiret eden. 83- Er-Raûf: Çok merhametli, pek şefkatli. 84- Mâlikü’l-Mülk: Mülkün, her varlığın sâhibi. 85- Zül-Celâli vel-İkrâm: Celâl, azamet, şeref, kemâl ve ikrâm sâhibi. 86- El-Muksit: Mazlûmların hakkını alan, adâletle hükmeden, her işi birbirine uygun yapan.

[İnşâallah yarınki makâlemizde esmâ-i hüsnâyı bitirip konuya dâir başka bilgiler verelim.]

.22/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Esmâ-i hüsnâ"ya dair -4-

Allahü teâlânın isimleri sonsuzdur. Binbir ismi var diye meşhûrdur. Yani, isimlerinden binbir tanesini insanlara bildirmiştir.

İki haftadan beri, “Esmâ-i hüsnâ” üzerinde duruyoruz. Kalan 13 ismi de bugün zikredelim:

87- El-Câmi’: İki zıttı bir arada bulunduran. Kıyâmette, her mahlûkâtı bir araya toplayan. 88- El-Ğaniyy: İhtiyaçsız, muhtaç olmayan, her şey Ona muhtaç olan. 89- El-Muğnî: Müstağnî kılan. İhtiyaç gideren, zengin eden. 90- El-Mâni’: Dilemediği şeye mâni olan, engelleyen. 91- Ed-Dârr: Elem, zarar verenleri yaratan. 92- En-Nâfi’: Fayda veren şeyleri yaratan. 93- En-Nûr: Âlemleri nûrlandıran, dilediğine nûr veren. 94- El-Hâdî: Hidâyet veren. 95- El-Bedî’: Misâlsiz, örneksiz hârikalar yaratan. (Eşi ve benzeri olmayan). 96- El-Bâkî: Varlığının sonu olmayan, ebedî olan. 97- El-Vâris: Her şeyin asıl sâhibi olan. 98- Er-Reşîd: İrşâda muhtaç olmayan, doğru yolu gösteren. 99- Es-Sabûr: Cezâ vermede, acele etmeyen...

Böylece, Allahü teâlânın, Sünen-i Tirmizî ve Sünen-i İbn-i Mâce’de zikredilen hadîs-i şerîfte geçen 99 ism-i şerîfini kısa manâlarıyla birlikte sizlere arz etmiş olduk.

Şimdi konumuzla alâkalı bazı husûslar üzerinde de duralım:

Allahü teâlânın isimleri sonsuzdur. Binbir (1001) ismi var diye meşhûrdur. Yani, isimlerinden binbir tanesini insanlara bildirmiştir. Bunlardan 99’una “el-Esmâ-ül-hüsnâ” denir.

Demek ki Allah’ın binbir ismi vardır. Ama bunlardan 99’una Esmâ-i hüsnâ deniyor. Kâdîzâde Ahmed Efendi de, Birgivî Vasiyetnamesi Şerhinde, “Allahü teâlânın 99 ismine Esmâ-i hüsnâ denir” diyor.

Allah’ın isimlerinden gelişigüzel 99’unu değil, Peygamber Efendimizin bildirdiği 99 ismi ihsâ etmek (ezberleyip amel etmek) gerekiyor. Yoksa Allahü teâlânın ismi çoktur. Tavsiye edilen, bunlardan rastgele 99’unu ihsâ etmek değildir; bildirilen 99 ismi ihsâ etmek gerekir. Burada ihsâ etmek, bu 99 ismi manâları ile birlikte ezberleyip amel etmek demektir. Böyle yapan kimse elbette Cennete girer, sonsuz saâdete ulaşır.

Allahü teâlâya, O’nun 99 isminden başka bir isim söylemek câiz olur mu? Meselâ Pâdişâh, Sultân, Çalap, Hudâ gibi isimler kullanmak câiz olur mu?

İbâdet olmayan yerlerde, bu isimleri kullanmak câizdir; ama bunlar ibâdet olarak kullanılmaz.

Birgivî Vasiyetnâmesi Şerhinde, Allah’ın isimlerinin tevkîfî olduğu, yani dînin bildirdiği isimleri söylemek gerektiği, Esmâ-i hüsnâdan başka isim söylenemeyeceği açıklanmaktadır.

Şerh-i Mevâkıf’ta da, “Allahü teâlâya yakışan mana ile 99 isminden başka isim söylemek, âlimlerin çoğuna göre câiz değildir” buyuruluyor. Yani az da olsa, Allahü teâlâya yakışan başka isimlerle çağırmanın da câiz olduğunu söyleyen âlimler var demektir.

Esmâ-i hüsnâdan olmadığı hâlde, Mevlâ, Rab, Nâsır, Gâlip, Ekrem, Allahü teâlânın ismi olarak Kur'ân-ı kerîmde kullanılmıştır. Hadîs-i şerîflerde ise, Hannân, Mennân, Cemîl gibi isimler kullanılmıştır. (Ferâidül-Fevâid fî Beyânil-Akâid)

Tasavvuf şâiri Kuddûsî Efendi diyor ki:

Ey rahmeti bol Pâdişâh,

Cürmüm ile geldim sana,

Ben eyledim hadsiz günâh,

Cürmüm ile geldim sana.

Yunus Emre de, Çalap ve daha başka isimleri ilâh manasında, ibâdet dışında kullanmıştır. Birçok menkıbede de, Hükümdâr, Sultân kelimeleri ibâdet dışında kullanılmıştır.

Netîce olarak, âlimlerin kullandıkları isimlerden başka isimleri kullanmamalıdır.

.8/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Allahü tealanın nimetlerine kâmil manada şükretmeli...

“İki [büyük] nimet vardır ki, insanların çoğu bunlarda hep aldanırlar. Bunlar: Sağlık ve boş vakittir.”

Allahü teâlâ, insanlara muhtaç oldukları her türlü nimeti lütfetmiştir. Akıl, vücut uzuvları, eşler, çocuklar, hava, su, kâinâttaki her şey, insanların hizmetine verilmiştir. Cenâb-ı Hakk, Kur’ân-ı hakîminde, bu nimetlerin sayılamayacak kadar çok olduğunu beyân buyurmaktadır:

“O, size, istediğiniz her şeyden verdi. Allah'ın nimet[ler]ini sayacak olsanız, sayamazsınız. Doğrusu insan çok zâlim, çok nankördür!” [İbrâhîm, 34]

Burada mühim olan, Allahü teâlânın bizlere verdiği nimetleri yerli yerinde kullanabilmemizdir. Allahü teâlânın bizlere ihsân buyurduğu sonsuz nimetlerine şükretmeli; O’nun dînine hizmet ve kullarına yardımda kullanmalıyız. İlmi olan ilminden, makâmı olan makâmından, mâlı olan da mâlından diğer insanları faydalandırmalıdır.

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh) “Vakitleri çok kıymetli ganîmet bilmelidir” buyurmuştur... Şüphe yok ki, günümüz şartlarında takrîbî 70-80 senelik bir insan ömrü içerisinde, 1 sene çok mühim bir zamân dilimidir. Çünkü bir “Gün”: 24 sâat, 1.440 dakîka, 86.400 sâniyedir. Bir mîlâdî yıl da: 4 mevsim, 12 ay, 52 hafta, 365 gün ve 8.760 sâat [yani 525.600 dakîka]dır. Bilindiği gibi zaman artırılamayan, başka bir vakte taşınamayan, ödünç alınamayan, durdurulamayan ve kendi mecrâsında akıp giden bir unsurdur.

Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurmuştur ki:

“İki [büyük] nimet vardır ki, insanların çoğu bunlarda hep aldanırlar. Bunlar: Sağlık ve boş vakittir.” [Tirmizî]

Bir hadîs-i şerifte de: “İki günü birbirine eşit olan aldanmıştır” buyurulmuştur.

Yine Resûlullah (aleyhis-salâtü ves-selâm) "Yarın yaparım diyenler helâk oldular" buyurmuştur.

Allahü teâlâ, bütün kullarının, îmân etmelerini, ibâdet yapmalarını, verdiği nimetlere şükretmelerini, güzel ahlâka sâhip olmalarını, kendi aralarında kardeşçe yaşamalarını, birbirlerine yardımcı olmalarını istemiş ve bunları emretmiştir.

Bizler, kendimiz, âilemiz, milletimiz, Müslümânlık ve insanlık için ne gibi faydalı işler, güzellikler, hayırlar, fedakârlıklar yaptığımıza bakmalıyız.

Silsile-i aliyye büyüklerinden Ubeydullah-ı Ahrâr (kuddise sirruh) "Tasavvuf, ehemmi mühimme tercîh etmek; vakti en değerli olan şeye sarf etmektir" buyurmaktadır.

Bizler, geçmiş günlerimize yönelik bir muhâsebe ve murâkabe yapmalıyız. İmâm-ı Gazâlî (rahmetullahi aleyh) de, “bir Müslümân, her akşam yatağına girince, o günün muhâsebesini yapmalıdır” buyuruyor. Esnâflar, dükkânlarında her akşam kasayı kapatırlarken bunu yapmaktadırlar

.07/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Akıllı Müslüman, ölümden sonrasına hazırlık yapar...

"İnsanların sâhip oldukları, ama geçtikten sonra bir daha, ebediyyen bulamayacakları en kıymetli sermâye zamandır"

Sevgili Peygamberimiz: “Akıllı kimse, kendisini hesâba çekip ölümden sonrası için hâzırlık yapan kimsedir” buyurmuştur.

Bilindiği üzere, akıp giden zamân içerisinde, bize emânet edilen ömrümüzü tamamlamaktayız.

Büyük velîlerden Cüneyd-i Bağdadî (kuddise sirruh), "İnsanların sâhip oldukları, ama geçtikten sonra bir daha, ebediyyen bulamayacakları en kıymetli sermâye zamandır" buyurmaktadır.

Büyük âlim Ebû Saîd Muhammed Hâdimî de, “geçen zamanı geri getirmek için bütün sultânlar, pâdişâhlar, krallar yani devlet başkanlarının tamâmı bir araya gelseler ve bütün hazînelerini de harcasalar, yine de geri getiremezler” buyurmuştur.

Doğum günü ve mübârek geceler, hep hicrî yıl ile kutlanır. Bütün ibâdetlerde ve dînî faâliyetlerde de kamerî aylar esâs alınır. İslâmiyet, Müslümânların, îmânlarında ve ibâdetlerinde, Müslümân olmayanları taklit etmelerini, onlara benzemelerini, onların dînlerinin ve ibâdetlerinin alâmeti olan şeyleri yapmalarını ve kullanmalarını yasak etmiştir.

Hicrî-Kamerî Takvimde; Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın, Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye hicret ettiği sene, başlangıç kabûl edilir.

İçerisinde bulunduğumuz Muharrem ayı, Kur’ân-ı kerîmde kıymet verilen 4 aydan biridir [Muharrem el-harâm, Recebül-ferd, Zilkade ve Zilhicce ayları harâm aylardır].

Her insân, kendisine takdîr edilen ömrü, İlâhî irâde istikâmetinde geçirmekle mükelleftir. Peygamber Efendimiz: “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle haşrolunursunuz” buyurmuştur. Zaman nimeti, Allahü teâlânın bizlere en önemli lütuflarından birisidir. Unutmayalım ki, zaman en büyük sermâyedir. Dünyâ ve âhiret saâdetini kazanmak, bu sınırlı zamânı iyi kullanmaya bağlıdır.

Onun için, Tâbiîn-i kirâmın en önde gelenlerinden, müfessir, muhaddis, mütekellim, mutasavvıf Hasan-ı Basrî (rahmetullah aleyh) "Sizin, bugün, parayı sarf ederken gösterdiğiniz hassâsiyeti, Eshâb-ı kirâm (aleyhimür-rıdvân), zamanlarını kullanırken gösterirlerdi" buyurarak ne kadar önemli bir noktaya dikkat çekmiştir.

İmâm-ı Rabbânî müceddid-i elf-i sânî Ahmed Fârûkî Serhendî (rahmetullah aleyh) ise "Vakit keskin bir kılıç gibidir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır" buyurmuştur.

.01/09/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyet, dünyayı da âhireti de tanzim eder

İslâm dîni ve medeniyeti, gittiği her yerde insanlara adâlet ve emniyet, huzûr ve saâdet dağıtmıştır...

Kur’ân-ı kerîmdeki bütün âyet-i kerîmelerle, İslâmiyetin, insanlar için bir dünyâ ve âhiret nizâmı olduğu bildirilmiştir. Yine Kur’ân-ı kerimde, geçmiş ümmetlerden ve gelecekte olacaklardan çeşitli bilgiler ve misâller verilerek bütün insanlardan, dünyâ hayâtlarında, İslâmiyete tâbi olmaları istenmiştir.

Peygamber Efendimizin son haclarında, Arafât'ta 124.000 kadar sahâbîye hitâben buyurdukları sözler, “Vedâ Hutbesi” ismiyle meşhûr olmuştur. Bu hutbe ile İslâmiyet, topluca ve öz şekliyle, insanlara son bir kerre daha teblîğ edilmiş ve ona uymaları istenmiştir. Böylece İslâmiyetin gelmesiyle, bütün dînler yürürlükten kaldırılmış, kıyâmete kadar gelecek insanlara, Allahü teâlânın yanında makbul olan yegâne dînin İslâmiyet olduğu bildirilmiştir.

Yirmi-yirmiüç sene gibi çok kısa bir zaman zarfında, Arabistân halkını dünyâda bir benzeri görülmemiş üstünlüklere, yüksekliklere ve medeniyete kavuşturan İslâmiyet, otuz sene gibi çok kısa bir zamanda da Mezopotamya, İrân ve Hindistân içlerine, Anadolu’ya, Mısır ve Kuzey Afrika’ya, Kıbrıs’a kadar yayılarak büyük İslâm devletlerinin kurulmasına vesîle olmuştur.

Daha sonraki asırlarda Afrika içlerine, İspanya’ya, Avrupa içlerine götürülen İslâm dîni ve medeniyeti, gittiği her yerde insanlara adâlet ve emniyet, huzûr ve saâdet dağıttığı gibi, ilmin ve tekniğin en son mahsûllerini de bol bol saçmıştır.

Cenâb-ı Hakk meâlen; “Kim zerre kadar iyilik yapmışsa, onun karşılığını görür, kim zerre kadar kötülük yapmışsa, onun da karşılığını görür” (Zilzâl sûresi, 3) buyurmaktadır...

İslâm dîninde, insan, insanın yapısı, ihtiyaçlarının temîni, arzû ve isteklerinin tatmîni, beşerî münâsebetlerin ve cemiyet hayâtının organizasyonu konusunda bildirilenler, dînin temel hükümlerinden olan emirler ve yasaklar, "egoizm"e fırsat vermeyecek bir mükemmellik gösterir.

Bu bildirilenler, medenî bir hayât yaşamak için birbirlerine muhtâç olarak ve çeşitli ihtiyâçlar içinde yaratılmış olan insanı, kendi hakkına râzî ve diğer insanların haklarına saygılı olmaya sevk eder. Böylece her hususta âdil olmak ve adâletten ayrılmamak düstûruna sâhib olan bir ferd ve cemiyette, egoizm=bencillik kendiliğinden yok edilmiş olur.

İslâm dîninin temel kitaplarında ve ahlâk kitaplarında yer alan ve egoizmi yasaklayan hadîs-i şerîflerden ikisi mealen şöyledir:

“İnsanların en iyisi, insanlara hizmet edendir.”

“Kendisi için istediğini, dîn kardeşi için de istemeyen kimsenin îmânı kâmil olmaz.”

.31/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Osmanlı Devleti'ndeki bazı vakıflar

Osmânlılarda vakıfların güçlü olduğu dönemlerde, şiddetli kış aylarında, köylerin dışında belirli yerlere, vahşî hayvanlar için et bırakılırdı.

Müslümânların en mukaddes iki beldesi olan Mekke ve Medîne şehirlerine, İslâm dünyâsının her tarafında binlerce "vakıf" tesîs ve tahsîs edilmiştir. Bilhassa Osmânlı sultânlarının, devlet adamlarının ve diğer hayırsever kimselerin meydâna getirdikleri vakıflarla, her sene Osmânlı ülkesinden buralara ulaştırılan vakıf gelirleri, çok ileri seviyelere ulaşmıştır.

Hem Anadolu, hem de Rumeli eyâletlerimizde, daha önceki makâlelerimizde muhtelif misâllerini verdiğimiz vakıflardan başka, aşevleri, dul ve yetîm evleri, çocuk emzirme ve büyütme yuvaları, çeşme ve sebîller, su yolları, su kemerleri, yollar, kaldırımlar gibi vakıf eserleri de tesîs edilmiştir.

Bunlardan başka namazgâh, türbe, kütüphâne, misafirhâne, hamâm, helâ [tuvalet], bedesten, dükkân, hân, kuyular, çamaşırhâne, iskele, deniz feneri, ok ve güreş meydânları yapılmıştır.

Bunların da yanında, bugün kimsenin aklına-hayâline bile getiremeyeceği, esîr (köle) âzâd etmek, fakîrlere yakacak temîn etmek, borçluların borçlarını ödemek, öksüz kızlara çeyiz hazırlamak, dul kadınlara ve muhtaçlara yardım etmek, hizmetçilerin efendileri tarafından azarlanmaması için kırdıkları kâse ve kapların yerine yenilerini almak, mektep çocuklarına gıdâ ve yiyecek yardımı yapmak, fakîrlerin ve kimsesizlerin cenâzelerini kaldırmak, çocukları baharda açık havada gezdirmek, bayramlarda çocukları ve kimsesizleri sevindirmek, gâzîlere at yetiştirmek, ağaç dikmek, kış aylarında kuşların beslenmesi, hasta ve garîb leyleklerin bakımı ve tedâvîsi, dağlara geçitler kurmak, kalelere, istihkâmlara veya donanmaya yardımda bulunmak gibi pekçok maksatla çeşitli "vakıflar" kurulmuştur.

Osmânlılarda vakıfların güçlü olduğu dönemlerde, şiddetli kış aylarında, köylerin dışında belirli yerlere, vahşî hayvanlar için et bırakılırdı. “Hayvânât-ı Vahşiyyeye Vakıf” ismiyle anılan bu hayır kurumları, aç kurtları doyurarak, köylere saldırmalarını önlerdi.

Dîn ve ırk farkı gözetmeksizin, bütün insanlığın hizmetine tahsîs edilmiş olan, insanların bedenî ve rûhî hastalıklarını tedâvî etmek gâyesiyle kurulmuş vakıf hastaneler, dârüş-şifâlar ve tımarhâneler de önemli vakıf müesseseleridir.

Sosyal hizmetler yönünden pek önemli olan imâretler ise, seyâhatin meşakkati altında yorgun düşen yolcuların istirâhatini temîn ederek, dîn ve kültür birliğinin kurulmasını sağlamış, açlık tehlikesiyle karşı karşıya bulunan ümîdsiz kimselere bir sığınak vazîfesi görmüş, dînî ve insânî vecîbeleri en iyi şekilde yerine getirmiştir.

İmâretler bünyesinde yer alan dârüş-şifâlar, halkın poliklinik ve hastâne hizmetlerini görmüştür. Bu hizmetler, devrin en salâhiyetli tıp otoriteleri eliyle parasız olarak yapılırdı. İmârethâneler yüzlerce yetîme maaş bağlamak, binlerce fakîrin karnını doyurmak, dul kadınları himâye altına almak, yetîm ve fakîr çocukları okutmak üzere mektepler açmak gibi hizmetlerle, gerçekten Türk hayırseverliğinin takdîrle yâd edilecek birer şefkat âbidesi hüviyetindeydiler.

.25/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ecdadımızın vakıf medeniyeti...

Vakıflar, Osmânlı devlet nizâmının kurulmasında ve devam etmesinde de temel faktörlerden biri olmuştur...

Hiç şüphe yok ki, milletleri ayakta tutan, sâhip oldukları millî ve manevî değerlerdir. Milletler, bu değerleri, gelecek nesillere aktardıkları nisbette varlıklarını sürdürürler. Târih, bize millî ve manevî değerlerine sahip çıkmayan ve başka milletleri körü körüne taklit edip millî şahsiyetlerini kaybedenlerin, dünyâ coğrafyasından silinip gittiklerini göstermektedir. Bu yüzden, bir toplumu içten yıkmak isteyenler; evvelâ îmân/inanç, ahlâk ve millî değerlerini yok etmeyi ilk hedef olarak seçmektedirler.

Birkaç haftadır üzerinde durduğumuz, yüzyıllar boyunca, İslâm ve Türk dünyâsında, ictimâî nizâmın korunmasına, fertler arasında yardımlaşma ve dayanışma yoluyla karşılıklı sevgi bağının kurulmasına, başka bir ifâdeyle insanlığın dünyevî ve uhrevî saâdetine hizmet eden birer ictimâî müessese, sosyal kuruluş olarak önemli bir yer tutan "Vakıflar", Osmânlı devlet nizâmının kurulmasında ve devam etmesinde de temel faktörlerden biri olmuştur...

“İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olanıdır” hadîs-i şerîfini rehber edinen Osmânlılar, her sâhada olduğu gibi, bu sâhada da muazzam ve kalıcı eserler meydâna getirdiler. Vakıf yoluyla tesîs edilen bu sayısız eserler, muazzam Osmânlı ülkesini bir baştan diğer başa ağ gibi ördü.

Bir misâl vermek gerekirse, 1530-1540 seneleri arasında yapılan vakıflarla ilgili tahrîrlere göre; yalnız Anadolu eyâletinde vakıf yoluyla, 342 câmi, 1.055 mescit, 110 medrese, 2 dârül-huffâz, 154 muallimhâne, 45 imâret, 1 kalenderhâne, 1 mevlevîhâne, 75 büyük hân ve kervânsarây kuruldu.

Rûmeli eyâletindeyse; 93 câmi, 218 mescit, 35 medrese, 275 zâviye, 13 muallimhâne, 10 imâret ve 17 kervânsarây tesîs edildi.

Bu müesseselerde vazîfe yapan 121 müderris, 3.756 hatîb, imâm ve müezzinle 3.229 şeyh, şeyhzâde, kayyım, talebe veya mütevellînin iâşe giderleri ve maâşları vakıf gelirlerinden karşılandı. Osmânlılar zamânında kurulan vakıf müesseseleri iki kısımda incelenmektedir:

Birincisi; vakfedilen şeyin bizzât kendisinden faydalanılan vakıflardır. “Müessesât-ı hayriyye” de denilen, câmiler, medreseler, mektepler, zâviyeler, imâretler, kütüphâneler, hastahâneler, misâfirhâneler, sebîller, çeşmeler, köprüler ve kabristânlar bu kısma girer.

İkincisi ise; vakfedilen şeyin bizzât kendisinden faydalanılmayan, fakat birincilerin sürekli ve düzenli bir şekilde işlemesini temîn eden binâ, arâzi, nakit para vs. gelir kaynaklarının teşkîl ettiği vakıflardır. Bunlara “asl-ı vakf” denilmektedir. Vakfedilen bu nesneler arasında bâzı köylerin tamâmı, mesken olarak kullanılan binâlar, dükkânlar, çiftlikler, tarlalar, bahçeler, üzüm bağları, her türlü zirâat işletmeleri ve iktisâdî gâye için yapılmış başka yapılar gibi gayrimenkûller ve hayvân derisi, gemi, nakit para gibi menkûller görülmektedir.

[Bir sonraki yazımızda inşallah, zengin vakıf kültürümüze dâir başka misâller de verelim.]

.24/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Vakıf, tarihî bir müessesedir

İslâmiyette ilk vakıf, Peygamber Efendimiz tarafından Hicret’in üçüncü senesinde Medîne-i münevverede kuruldu.

Vakıf müessesesinin tarihi çok eskilere dayanır. İslâm'dan önce Arabistân'da bilinen en eski vakıf, Mekke-i mükerreme'deki Kâbe-i şerîfe'dir. Kâbe-i muazzama, yeryüzünde ilk mabed olarak kabul edilir ve yapının temelleri Hazret-i Âdem'e (aleyhisselâm) kadar dayandırılır. Bugünkü Kâbe şeklinin, Hazret-i İbrâhîm (aleyhisselâm) ve oğlu Hazret-i İsmâîl (aleyhisselâm) tarafından inşâ edildiği, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmiştir. (el-Bakara, 125; Âl-i imrân, 96-97; el-Mâide, 97; el-Hac, 26)

Peygamber Efendimizden önceki Peygamberlerin zamanlarında da vakıflar kurulmuştur. Önce dînî gâyelere dayalı olarak kurulan vakıflar, zamanla ictimâî, sosyal gâyelerle de kurulmaya başlanmıştır.

İslâmiyetin gelmesiyle hakîki hüviyetine kavuşan vakıf müessesesi, Müslümânları hayra, yardıma ve iyilik yapmaya teşvîk eden âyet-i kerîmeler, vakıfla alâkalı hadîs-i şerîfler, icmâ-i ümmet ve Sahâbe-i kirâmın tatbîkâtı esâslarına göre kurulmuştur.

İslâmiyette ilk vakıf, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm tarafından Hicret’in üçüncü senesinde Medîne-i münevverede kuruldu. Bir önceki makâlemizde de yazdığımız gibi, Peygamber Efendimiz, kendi mülkü olan yedi hurmalığı, Müslümânlığı koruma maksadıyla vakfetti.

Peygamber Efendimizin sünnetine tâbi olan Hulefâ-i râşidîn ve diğer Eshâb-ı kirâm da (radıyallahü anhüm) vakıflar yaptılar.

Emevîler zamanında vakıf müessesesinde büyük gelişmeler oldu. Abbâsîler zamanında İmâm Ebû Yûsuf Hazretleri, vakıf müessesesinin hukûkî mâhiyetini tespit etti.

Orta Asya’dan Atlas Okyanusu’na kadar her tarafta câmiler, medreseler, mektepler, tekkeler, hastahâneler, imâretler, ribâtlar, kervânsarâylar, yollar ve köprüler gibi pekçok hayırlar yapılarak vakfedildi.

Büyük Selçûklular zamânında, Müslümânlar tarafından vakıf kurma işleri daha da hızlandı. Anadolu Selçûkluları, Dânişmendliler, Gazneliler, Atabegler, Eyyûbîler zamanında Hindistân, Afganistân ve diğer Müslümân ve Türk devletlerinde birçok vakıf kuruldu.

Mısır’daki Memlûkler döneminde iyice gelişip yaygınlaştı. Şüphe yok ki vakıflar, en büyük gelişmeyi Osmânlılar zamanında gösterdi.

“İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olanıdır” hadîs-i şerîfini rehber edinen Osmânlılar, her sâhada muazzam ve kalıcı eserler meydâna getirdiler.

Vakıf yoluyla tesîs edilen bu sayısız eserler, muazzam Osmânlı ülkesini bir baştan diğer başa kadar ağ gibi ördü.

Yüzyıllar boyunca, İslâm ve Türk dünyâsında, ictimâî nizâmın korunmasına, fertler arasında yardımlaşma ve dayanışma yoluyla karşılıklı sevgi bağının kurulmasına, başka bir ifâdeyle insanlığın dünyevî ve uhrevî saâdetine hizmet eden birer ictimâî müessese, sosyal kuruluş olarak önemli bir yer tutan vakıflar, Osmânlı devlet nizâmının kurulmasında ve devam etmesinde de temel faktörlerden biri olmuştur...

.18/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Müslümanların bazı vakıfları

Câbir bin Abdillah: "Ben, Mekkeli ve Medîneli Müslümânlardan mal ve mülk sâhibi olup da, vakıf yapmamış bir kimse bilmiyorum."

Hazret-i Âişe annemizin (radıyallahü anhâ) naklettiğine göre, Resûlullah Efendimiz (aleyhisselâm), Medîne-i münevveredeki yedi parça mülkünü, Allah rızâsı için vakfetmiştir.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) de, çok sevdiği bir arâzîsini vakfedişini şöyle anlatmıştır: "Allah'ın Resûlüne; Hayber topraklarının taksîmi sonucu, ömrümde sâhip olmadığım güzel ve değerli bir arâzî bana isâbet etti, bu konuda ne buyurursunuz? dedim.”

Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) da “İstersen mâlın mülkiyetini elinde tut, semeresini, gelirini ise yoksullara tasadduk et" buyurdu.

Bunun üzerine Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), arâzîsini; satılmamak, bağışlanmamak ve mîrâsla da başkasına geçmemek üzere; yoksullara, yakın hısımlara, miskînlere, yolda kalmışlara, Allah yolunda savaşanlara ve âzâdlık anlaşması yapan kölelere vakfetti.

Bu konuda düzenlediği vakıfnâmesini, kızı Hazret-i Hafsa annemize (radıyallahü anhâ), sonra da nesline teslîm ve vasiyet etti. Vakfiyyesinde, “Mütevellî”nin de, örfe göre bundan yiyebileceğini şart koştu. (Buhârî, Vesâyâ, 22, 28, Eymân, 33; Müslim, Vasiyye, 15, 16).

Allâme seyyid İbn-i Âbidîn’in naklettiğine göre, Abdullah İbn-i Ömer (radıyallahü anhümâ) buyurdu ki:

-Babam Ömer (radıyallahü anh), Hayber topraklarındaki mülkü olan bahçesini, tasadduk etmek yâni sadaka olarak vermek istiyordu. Peygamber Efendimize, ne yapması gerektiğini sormuştu. Peygamber Efendimiz de “Mülkünü, vakıf yoluyla sadaka et ki; satılmasın, hibe edilmesin, mîrâsçılara kalmasın; ancak gelirleri veya mahsûlü hayır işlerine harcansın" buyurdu.

Babam da öyle yaptı. O bahçenin mahsûlü, Allah yolunda harb edenlere, köle âzâd etmeye, misâfirlere ve yolculara, yolda kalmışlara, bahçeyi işleyenlere ve idâre edicilerine harcandı...

Hicrî 2. senede vefât eden Nadıroğuları'ndan Muhayrîk (radıyallahü anh), şöyle bir vasiyette bulunmuştu:

"Ben ölünce, tüm mâllarım Allah Resûlüne âit olsun, O dilediği yere sarf etsin." Hattâ İslâm'da ilk vakfın bu olduğu kabûl edilir. (Müslim, Fedâilü's-Sahâbe, 196; Ahmed b. Hanbel, Müsned I, 45).

Eshâb-ı kirâmın (radıyallahü anhüm) pek çoğu da, mallarını, Allah rızâsı için vakfetmişlerdir:

Meselâ susuzluk çekildiği bir sırada, Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh), Medîneli bir Yahûdî'den “Rûme kuyusu”nu otuz bin akçeye satın alıp, suyunu ebedî olarak topluma bağışlaması, Hazret-i Ali'nin (radıyallahü anh), Yenbû'daki bir arâzîsini ve çeşmesini vakfetmesi (Beyhakî, Sünen, IV,160,161; Kubeysî, I, 101) ve Hâlid bin Velîd'in (radıyallahü anh), zırhını ve savaş atlarını vakfetmesi (Buhârî, Cihâd 89, Zekât, 49; Müslim, Zekât, 11; Ebû Dâvûd, Zekât, 22) bunlar arasında sayılabilir. (Müslim, Şirb, 1; Tirmizî, Menâkıb, 18).

Câbir bin Abdillah'tan da (radıyallahü anh) şöyle dediği nakledilmişir:

"Ben, Mekkeli ve Medîneli Müslümânlardan mal ve mülk sâhibi olup da, vakıf yapmamış bir kimse bilmiyorum." (İbn Kudâme, el-Muğnî, IV, 4)

.17/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Vakıf hakkındaki hükümler...

“Vakıf, mülk olan bir ayn'ı, vakfedenin mülkiyetinde alıkoymak ve gelirini yoksullara veya başka hayır yollarına tasadduk etmekten ibârettir.”

24 Temmuzda, tekrâren câmi olarak açılan Ayasofya Câmii ve müştemilâtı bir vakıftır. Bu münâsebetle, mukaddes dînimiz İslâmiyete göre “Vakıf ahkâmı” nelerdir? Bunları birkaç makâlede kısa kısa açıklamaya çalışalım inşâallah...

İslâm'da vakıf, Kur'ân-ı kerîm, Sünnet-i seniyye ve İcmâ-ı ümmet delîllerine dayanır.

“Vakıf”: “Mükellef bir kimsenin (yani akıllı, Müslümân ve ergenlik çağına erişmiş kişinin), kendi mülkü olan mütekavvim (yani belli, kıymetli ve dayanıklı) mâlının menfaatini (faydasını), hiçbir şarta bağlamadan, Müslümân veya zimmî (yani ister müslim olsun, ister gayr-i müslim vatandaş olsun), bütün veya belli fakîrlere bırakmasıdır.”

“Vakıf”, bir hukukî müessese olarak şöyle de tarif edilmiştir:

“Vakıf; kendisinden yararlanmak mümkün ve câiz olan bir mâlı, devamlı olarak, Allah'ın mülkü olmak üzere, temlîk ve temellükten menetmek ve menfaatini (gelirini), Allah rızâsı için bir hayır cihetine tasadduk etmektir.”

Kur'ân-ı kerîmde, vakıfla doğrudan alâkalı görülen âyet-i celîle şudur: "Sevdiğiniz şeylerden, Allah için harcamadıkça, birre (takvâya, tâm hayra, Cennete) erişemezsiniz." (Âl-i Imrân, 92).

Tefsîr âlimlerinin çoğu ve hadîsçiler, bu âyet-i kerîmeyi, "vakıf"la açıklamışlardır (Kurtubî, el-Câmi' li-Ahkâmi'l-Kur'ân, IV, 132-134; el-Cassâs, Ahkâmü'l-Kur'ân, II, 18).

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselâm) da buyurmuştur ki:

"Âdemoğlu öldüğü zaman, amel defteri kapanır. Üç kimse bundan müstesnâdır: Sadaka-i câriye (devamlı sadaka) meydana getirenler, cemiyete faydalı (topluma yararlı) bir ilim (eser) bırakanlar ve kendisine hayır duâ eden hayırlı çocuk bırakanlar." (Müslim, Vasıyye, 14; Ebû Dâvûd, Vesâyâ, 14; Tirmizî, Ahkâm, 36)

Hadîs-i şerîfte geçen "sadaka-i câriye"nin, "vakf"ı da ihtivâ ettiğinde şüphe yoktur. Kaynaklarda, “Vakıf” yerine "sadaka" kelimesinin kullanıldığı da olmuştur. Bilindiği üzere "sadaka"; “fakîrlere, yoksullara Allah rızâsı için verilen şey, sevap kazanmak maksadıyla hibe edilen mâl” demektir. (İmâm Şâfiî, el-Ümm, IV, 51)

"Sadaka" kelimesine “câriye (devam eden)”, “müebbede (ebedî kılınan)” veya “muharreme (dokunulmaz hâle gelen)” gibi sıfatlar eklenerek "vakıf" anlamı kazandırılmıştır (İmâm Şâfiî, aynı yer).

Ehl-i Sünnetin en büyük âlimlerinden olan, hattâ reîsi kabul edilen İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe'nin vakıf tarîfi şöyledir:

“Vakıf, mülk olan bir ayn'ı, vakfedenin mülkiyetinde alıkoymak ve gelirini yoksullara veya başka hayır yollarına tasadduk etmekten ibârettir.” (es-Serahsî, el-Mebsût, XII, 27; İbnü’l-Hümâm, Fethu’l-Kadîr, V, 37-40; Kubeysî, Ahkâmü'l-Vakf, I, 69 vd).

Burada mal, vakfedenin mülkiyetinden çıkar ve Allah'ın (kullarının, toplumun) mülkü hâline gelir. Böyle bir mâlın yönetimi, artık Vakıfnâmedeki şartlara ve genel esâslara göre olur. (İbnü'l-Hümâm, V, 40; el-Kubeysî, I, 75-78).

.11/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Vakfiyedeki şartlar yerine getirilmeli!

Ayasofya’nın Câmi olması konusunun, bir vakıf konusu, Fâtih’in İstanbul’u fethinin sembolü, kılıç hakkı, mesûllerin çok ağır bedduâdan kurtulmaları konusu olduğu yazılıp söylenmiştir.

Türk ve İslâm târihinde çok şânlı zaferler vardır; dînlisi de, dînsizi de şu hakîkati kabûl ederler ki, bu zaferlerden sonra, hiçbir zaman, gayr-i müslimlere katl-i âm (soykırım) yapılmamıştır; Târih, bu konuda Müslümânların fazîletleriyle doludur.

Başta Peygamber Efendimiz ve Hulefâ-i Râşidîn dönemlerindeki fetihlerde, karşı tarafa, düşmânlara, hiçbir zulüm yapılmamış, çok büyük insanlık sergilenmiştir. Mekke-i mükerremenin, Kuds-i şerifin, Sûriye’nin ve Îrân’ın fetihleri, buna örnek gösterilebilir.

Kendilerine olmadık ezâ-cefâyı yapan, yurtlarından-yuvalarından çıkaran Mekke ehâlîsine karşı, Allahü teâlânın nusratıyla çok büyük bir zafer elde eden Sevgili Peygamberimiz ve Eshâb-ı kirâmı, oranın fethinden sonra, ne yüksek ahlâk sergilemişlerdir.

Malûm olduğu üzere, şânlı Peygamberimiz, azılı kâfirlerden 15 kişinin öldürülmesi emrini vermiş, onlardan sâdece 5 kişi öldürülmüş, kalan 10 kişi kaçıp kurtulmuş, onlar, bilâhare Peygamber Efendimize gelerek af dilemişler ve affedilmişlerdir. Orada fethin sembolü nedir? Kâbe-i muazzama ve etrafındaki 360 putun temizlenmesidir.

Hazret-i Ömer’in hilâfeti zamanında Kuds-i şerîf fethedildiğinde, Haçlıların Selçûklular zamanında Kudüs’ü işgâl ettiklerinde yaptıkları katliâmın zerresi yapılmamıştır.

Sûriye fethedildiğinde, fethin sembolü olarak, oradaki en büyük kilisenin yarısı câmi yapılmış [Câmi-i Ümeyye veya Emevî], ama diğer kiliselere dokunulmamıştır.

Ama, esefle ifâde edelim ki, Haçlıların, Moğolların, Komünistlerin ve diğer dînsizlerin muhtelif mekânları işgâllerinde, çok zâlimâne katl-i âmları olmuştur. Kudüs’ün haçlılar, Bağdâd’ın Moğollar, İspanya’nın da Hıristiyânlar tarafından işgâli sırasında ve Rus Çarlığı’nın komünistler tarafından ele geçirildiğinde yapılan zulümler, âdetâ insanların kanlarını dondurmaktadır; milyonları öldürmüşler, bütün târihî eserleri imhâ etmişler, kütüphâneleri dahî yakmışlardır; geride çok büyük ızdırap ve gözyaşları bırakmışlardır, bunlar insanlığın utanç vesîleleridir.

Ayasofya’nın Câmi olması konusunun, bir Vakıf konusu, Fâtih’in İstanbul’u fethinin sembolü, kılıç hakkı, mesûllerin çok ağır bedduâdan kurtulmaları konusu olduğu yazılıp söylenmiştir. Bunların yanında, bu meselenin, Türkiye Cumhûriyeti Devleti’nin hâkimiyet (egemenlik) hakkı olduğu ifâde edilmiştir.

Çok şükür Câmi, tekrâr ibâdete açıldı. Ama bundan sonra yapılacak mühim bazı işler daha var:

1- Câminin müze yapılırken alınan bütün eserleri, hatlar başta olmak üzere toplanması (Câmideki hatlar, dünyâda bir eşi bulunmayan, Sultân Abdülmecîd Hân zamanının meşhûr hattâtı Kazasker İzzet Efendinin hatlarıdır),

2- Tapuda da yazılı olan Medrese, Akaret ve Muvakkıthânenin yeniden ihyâsı,

3- Câminin avlusunda bulunan 5 Pâdişâh ve 150 hânedân mensûbunun türbelerinin orijinallerine uygun şekilde restore edilmesi,

4- Hülâsa olarak söylemek gerekirse, Vakfiyede yazılı diğer şartların da yerine getirilmesi şeklinde tekliflerimizi özetleyebiliriz.

.10/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ayasofya'da yapılacak işler...

Uzun zamandan beri, Türkiye’nin gündeminde, hem İslâm târihinde, hem de Türk târihinde çok önemli yeri bulunan, takrîben 9 asır Kilise, 5 asır Câmi, 1 asra yakın da Müze olarak kullanılan “Ayasofya’nın Yeniden Câmi Hâline Dönüştürülmesi” konusu vardı.

Buna dâir birçok makâle yazıldı, televizyon programları yapıldı, konu radyolarda konuşuldu, Youtube’da da muhtelif kişilerin konuşmaları oldu. Hamdolsun, bunlar semeresini verdi ve hayırlı netîceye ulaşıldı.

Akademisyenler, târihçiler, hukûkçular, yazarlar, çeşitli ilim ve fikir adamları görüşlerini açıkladılar. Biz de, haziran ayında yazdığımız 2 makâlemiz ile yine geçen hafta yazdığımız 2 makâlemizde, bu konuda, birkaç kelime yazdık, Youtube’da programlar yaptık; bu hafta da konuya devâm etmek istiyoruz...

Bilindiği üzere, Ayasofya kilise iken defalarca yanmış, muhtelif zamanlarda tamîrât ve tadîlât geçirmiş, Osmânlı döneminde de çok ciddî restorasyonlar görmüştür. Hattâ ilim adamları tarafından, kilisenin 4 tarafına, mevcut minâreler ve ayakları yapılmasaydı, Ayasofya’nın bugüne kadar ayakta kalması mümkün değildi değerlendirmeleri yapılmıştır.

24 Temmuz 2020 Cuma günü yapılan târihî açılışta, 4 minâreye 4 müezzin çıkarak “Ezân-ı Cavk” şeklinde ezânı okudular, lafızlar 8’er kerre tekrârlanmış oldu ve 16 dakika sürdü.

Malûm olduğu üzere, “Ezân-ı Cavk” birkaç müezzinin bir ezânı birlikte okumalarıdır. Seyyid, allâme Muhammed Emîn İbn-i Âbidîn, “Ezân-ı cavkta, müezzinlerin bir arada okudukları yanık, hazîn sesler uzaktan işitildiğinde, kalblere ve rûhlara tesir etmekte, insanları vecde getirmekte, mânevî coşkunluk vermektedir. Asırlardan beri yapıldığı için İslâm âdeti olmuştur” demektedir.

Bu vesileyle, bir nebze de “Ezân”dan bahsetmekte fayda var:

“Ezân”: “Bildirmek; namaz vakitlerini bildirmek, Müslümânları namaza dâvet etmek (çağırmak) için, yüksek bir yerde, belli olan Arabca kelimeleri sırası ile okumak” demektir. “Ezânın tercümesini okumak, ezân olmaz. Manâsı anlaşılsa da başka dillerle okunmaz.” (Seyyid İbn-i Âbidîn)

Ezân okumak, hicretin birinci senesinde, Medîne-i münevverede başladı. Eshâb-ı kirâmdan Abdullah bin Zeyd bin Sa'lebe ile Hazret-i Ömer (radıyallahü anhümâ), rüyâlarında ezân okunmasını görüp Peygamber Efendimize arz ettiler. Peygamberimiz; "İnşâallah hak, gerçek bir rüyâdır. O kelimeleri Bilâl'e öğretin, ezânı o okusun" buyurdu. (Serahsî, İbn-i Âbidîn)

Hadîs-i şerîfte, “Ezân sesini duyduğunuzda, siz de, müezzinin dediği gibi söyleyin, yanî o lafızları tekrârlayın” (Buhârî) buyurulmuştur.

“Ezân, câmi ve fıkıh kitapları gibi İslâmiyet'in kıymet verdiği şeyleri aşağılamak küfürdür.” (Muhammed Hâdimî)

“Her kim yeni doğan çocuğun sağ kulağına ezân, sol kulağına da ikâmet okursa, “ümm-i sıbyân” denilen havâle hastalığından korunmuş olur.” (Hadîs-i şerîf-İhyâ)

.04/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ayasofya, fethin sembolüdür

Sultân Mehmed Hân, İstanbul’u fethettiğinde, fethin sembolü olarak en büyük kilisesi olan Ayasofya’yı câmiye çevirmiştir...

Ebul-fetih Sultân Mehmed Hân, İstanbul’u fethettiğinde, fethin sembolü olarak sâdece en büyük kilisesi olan Ayasofya’yı câmiye çevirmiş, diğer kiliselerin hiçbirisine dokunmamıştır. O kutlu fetihten sonra, hiçbir Hıristiyâna da zulmedilmemiştir. Ecdâdından bu ahlâkı tevârüs eden Türk Devleti yetkilileri, bugün de, kiliselere dokunmuyor, hattâ tamîrâtını yapıyor, Hıristiyân vakıfların mülklerini iâde ediyor.

1934 yılında Ayasofya Câmii'nin müzeye çevrilmesiyle ilgili karârnâme hakkında bazı târihçilerin, ilim adamlarının, hukukçuların yaptıkları açıklamaları, burada hiç mevzû-i bahis etmeye bile lüzum yok.

Burada sâdece şu konu ele alınsa kâfidir: Bu külliyye, bir vakfın, husûsî (özel) mülküdür. Bu vakıf eseri üzerinde, herhangi bir Bakanın, Başbakan’ın, Bakanlar Kurulu’nun ve Cumhurbaşkanının yetkisi olmadığı gibi, Vâkıfın (Vakfedenin) çocuklarının, vârislerin hiçbirisinin, vakfedildiği maksat dışında kullanma yetkileri de yoktur.

Dünyâda hiçbir güç, hukûken, bunu vakfedildiği maksattan çıkaramaz. Bugüne kadar hukûksuzluk, hattâ vakfın gasbı muâmelesi devam etmiş, hiçbir aklı başında hukûk adamı bunu tasvip ve tasdîk etmemiştir.

Şimdi biraz, 24 Temmuz’daki târihî açılıştan bahsedelim:

Câmiin ismi, giriş kısmına, “Ayasofya-i Kebîr Câmi-i Şerîfi” şeklinde Osmânlıca, latin harfleriyle Türkçe, İngilizce ve Arapça olmak üzere 4 sıra hâlinde yazılmıştır.

Cuma günü sâat 10.00’da câmi-i şerîfin 4 minâresinden salâlar (salevât-ı şerîfe), tekbîr ve tehlîller okunmasıyla merâsim başlamış, câmiin içinde, Türkiye’nin en seçkin hâfızları tarafından Kur’ân-ı kerîm okunmuştur. [1. Cüz, Kehf, Meryem, Yâsîn, Fetih sûreleri ve kısa sûreler (İhlâs, Felak, Nâs, Fâtiha, Bakara sûresinin birinci sayfası okunmuştur. Okuyanların içinde kurrâ hâfızlar, Kur’ân-ı kerîmi güzel okuma yarışmalarında dünyâ birincisi olan hâfızlar da var. Fatiha ile Bakara sûresinin başını Cumhurbaşkanı okumuştur. Kehf sûresinde Hazret-i Mûsâ (aleyhisselâm)ın, Meryem sûresinde de Hazret-i Îsâ (aleyhisselâm)ın mevzu-i bahis edildiğini de dikkatlerinize sunmak isterim.]

Açılış için tâ Amerika’dan, Avrupa’dan, Asya’dan, Afrika’dan, dünyanın her yerinden gelen yerli ve yabancı Müslümânlar oldu. Çocuk, genç, yaşlı, erkek ve kadın o insanların aşkla-şevkle, heyecânla, büyük bir sevinçle, Câmiye doğru koşuşturmaları görülmeye değerdi. Türkiye’nin bütün vilâyetlerinden gelen vatandaşlarımız vardı. Türk ve dünyâ basını da târihî açışılışı takip ettiler ve canlı yayınlar yaptılar.

Cuma namazı öncesinde, Kur’ân-ı kerîm kırâatinden sonra, önceden yapılan hatm-i şerîflerin ve orada okunan sûre-i celîle ve âyet-i kerîmelerin duâsını D. İ. B. Prof. Dr. Ali Erbaş yaptı; hutbeyi o okudu; minbere, târihî geleneğe uyarak, minberin üzerine çekilen 2 yeşil sancak altında, elinde fethin sembolü olan kılıçla çıktı, namazı da o kıldırdı; 1. rek’atte Fetih sûresinin 1. sayfasından 9 âyet, 2. rek’atte de aynı sûrenin sonlarından 2 âyet-i celîle okumuştur. [İnşâallah bu konuya, öbür hafta da devâm edelim.]

23/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ayasofya'nın camiye çevrilmesi meselesi...

Ayasofya, 478 yıl boyunca, câmi olarak hizmet vermiştir. 1931’de tâmîrât yapılacağı gerekçesiyle ibâdete kapatılmıştır.

Dünkü makâlemizde yaptığımız uzun mukaddimeden sonra, şimdi gündemdeki konuya gelecek olursak, Ebul-fetih Sultân Mehmed Hân, İstanbul’u fethettiğinde, fethin sembolü olarak sâdece en büyük kilisesi olan Ayasofya’yı Câmiye çevirmiş, diğer kiliselerin hiçbirisine dokunmamıştır. Hattâ Rûmlara yardım etmemek üzere Osmânlılarla anlaşan Cenevizlilerin ihânetleri sâbit olduğunda, büyük Fâtih onları bile affetmiştir. O kutlu fetihten sonra, hiçbir Hıristiyâna zulmedilmemiştir.

Ayasofya, 1453’ten 1931’e kadar 478 yıl boyunca, câmi olarak hizmet vermiş, 1931’de tâmîrât yapılacağı gerekçesiyle ibâdete kapatılmıştır.

Sevgili Peygamberimiz, “Kostantîniyye (İstanbul) muhakkak fetholunacaktır; onu fetheden kumandân ne güzel kumandân, fetheden ordu da ne güzel bir ordudur” müjdesini verdikten sonra, İstanbul, bütün Müslümânların “Kızılelma”sı olmuş ve onlar tarafından defalarca muhâsara edilmiş, ama nice hikmetlere mebni, Fâtih Sultân Mehmed Hân'a kadar bu fetih, başkalarına müyesser olmamıştır...

Hâlihazırda, Türkiye Cumhûriyeti Tapu Senedi’nde Ayasofya Câmii'nin Sâhibi kısmında: “Ebulfetih Sultân Mehmet Vakfı” tescîli vardır. Tapunun vasfı kısmında ise: “Türbe, Akaret, Muvakkıthâne ve Medreseyi müştemil Ayasofya-yı Kebîr Câmi-i Şerîfi” yazılıdır.

1934 yılında Ayasofya Câmii'nin Müzeye çevrilmesiyle ilgili karârnâmede, ilk sayfada başka bir dâirenin, imzâların bulunduğu 2. sayfada ise başka bir dâirenin isminin bulunduğu, evrâk numarasının resmî evrâkın müteselsil numarasına uymadığı, Reîs-i Cumhûr’un izninin bulunmadığı, onun imzâsının sahte olduğu, bu konuda o günkü İçişleri Bakanı Ali Şükrü Bey'in bazı beyânları, bazı târihçilerin açıklamaları, karârnâmenin Resmî Gazete’de yayınlanmadığı konuları bugün yoğun bir şekilde gündemi işgâl etmektedir.

Yine Danıştay’ın birkaç sene evvel, müzenin câmiye çevrilmesi konusu hakkında yapılan bir mürâcaatla ilgili karâr verirken, ıslak imzâ araştırması yapmadığı, konuyu bilirkişilere havâle etmediği, kriminolojik araştırma olmadan re’sen karar verdiği gibi konular mevzu-i bahis edilmektedir.

Yine bir kısım hukûkçular, Ayasofya’nın câmi olması konusunun, bir vakıf konusu, Fâtih’in İstanbul’u fethinin sembolü, kılıç hakkı, mesûllerin çok ağır bedduâdan kurtulmaları konusu olduğunu yazıp söylemektedirler.

Bunun yanında, bu meselenin, Türkiye Cumhûriyeti Devleti’nin egemenlik hakkı olduğunu, şimdi yeni bir Başkanlık karârnâmesi ile tekrâren câmiye çevrilebileceğini; son 15-20 sene zarfında Türkiye’de 80-100 kilisenin restore edildiğini, Hıristiyân vatandaşlarımızdan isteyenlerin o kiliselere rahatlıkla gidebildiklerini anlatıyorlar...

.22/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Fetihlerin sembolleri ve Ayasofya meselesi...

9 asır kilise, 5 asır câmi, 1 asra yakın da müze olarak kullanılan “Ayasofya’nın Yeniden Câmi Hâline Dönüştürülmesi” gündemde...

Bir müddetten beri, Türkiye’nin gündeminde, takrîben 9 asır kilise, 5 asır câmi, 1 asra yakın da müze olarak kullanılan “Ayasofya’nın Yeniden Câmi Hâline Dönüştürülmesi” konusu var.

Buna dâir makâleler yazılıyor, televizyon programları yapılıyor, radyolarda konuşuluyor, Youtube’da da muhtelif kişilerin konuşmaları var.

Biz de inşâallah, bugün ve yarınki makâlelerimizde, bu konuda, birkaç kelime yazmak istiyoruz...

Bilindiği üzere, Ayasofya kilise iken defalarca yanmış, muhtelif zamanlarda tamîrât ve tadîlât geçirmiş, Osmânlı döneminde de çok ciddî restorasyonlar görmüştür. Hattâ kilisenin 4 tarafına, mevcut minâreler ve ayakları yapılmasaydı, Ayasofya’nın bugüne kadar ayakta kalması mümkün değildi değerlendirmeleri yapılıyor...

Bu mukaddimeyi müteâkiben belirtelim ki, hem İslâm târihinde, hem de Türk târihinde, çok şânlı zaferler vardır. Kesinkes ifâde edelim ki, bu zaferlerden sonra, hiçbir zaman, gayrimüslimlere katliâm (soykırım) yapılmamıştır; dinlisi de, dinsizi de bu hakîkati kabul eder.

Ama, esefle ifâde edelim ki, Haçlıların, Moğolların, komünistlerin ve diğer dînsizlerin muhtelif mekânları işgâllerinde, çok zâlimâne katliâmları olmuştur. Kudüs’ün haçlılar, Bağdâd'ın Moğollar, İspanya’nın da Hıristiyânlar tarafından işgâli sırasında ve Rus Çarlığının komünistler tarafından ele geçirildiğinde yapılan zulümler, âdeta dillere destân olmuştur; bunlar insanlığın utanç vesîlesidir.

Başta Peygamber Efendimiz ve Hulefâ-i Râşidîn dönemindeki fetihlerde, karşı tarafa, düşmânlara, hiçbir zulüm yapılmamış, çok büyük insanlık sergilenmiştir. Mekke-i mükerremenin, Kuds-i şerifin, Sûriye’nin ve İrân’ın fetihleri, buna örnek gösterilebilir.

Kendilerine olmadık ezâ-cefâyı yapan, yurtlarından-yuvalarından çıkaran Mekke ahâlîsine karşı, Allahü teâlânın nusratıyla çok büyük bir zafer elde eden Sevgili Peygamberimiz ve Eshâb-ı kirâmı, oranın fethinden sonra, ne yüksek ahlâk sergilemişlerdir.

Malum olduğu üzere, şânlı Peygamberimiz, azılı kâfirlerden 15 kişinin öldürülmesi emrini vermiş, onlardan sâdece 5 kişi öldürülmüş, kalan 10 kişi kaçıp kurtulmuş onlar, bilâhare Peygamber Efendimize gelerek af dilemişler ve affedilmişlerdir. Orada fethin sembolü nedir? Kâbe-i muazzama ve etrafındaki 360 putun temizlenmesidir.

Hazret-i Ömer’in hilâfeti zamanında Kuds-i şerîf fethedildiğinde, Haçlıların Selçûklular zamanında Kudüs’ü işgâl ettiklerinde yaptıkları katliâmın zerresi yapılmamıştır.

Sûriye fethedildiğinde, fethin sembolü olarak oradaki en büyük kilisenin yarısı câmi yapılmış [Câmi-i Ümeyye veya Emevî], ama diğer kiliselere dokunulmamıştır.

.03/08/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Çifte bayram yapıyoruz...

Çifte bayramdan birincisi Ayasofya Câmii'nin açılması; ikincisi de, 31 Temmuz 2020'de Kurbân Bayramı'nın başlamasıdır...

Takrîben 9 asır kilise, 5 asır câmi, 86 sene de müze olarak kullanılan “Ayasofya-i Kebîr Câmi-i Şerîfi”nin, yeniden aslî hüviyetine yanî câmi hâline dönüştürülmesinden dolayı, Türkiye, Türk Cumhûriyetlerinin tamâmı ve bütün İslâm âlemi bayram etmektedirler.

Bundan dolayı, çifte bayramdan birincisi Ayasofya Câmii'nin açılması; ikincisi de, malûm olduğu üzere, takvimlere göre 31 Temmuz 2020 (10 Zil-hicce 1441) Cuma günü, iki dînî bayramımızdan ikincisi olan Kurbân Bayramı'nın başlamasıdır ve 4 gün devâm ediyor.

24 Temmuz Cuma günü yapılan târihî açılışa iştirâk eden câmi içindeki 400-500 kişilik özel davetliler arasına, bizi de dâhil eden İstanbul İl Müftüsü Sayın Prof. Dr. Mehmet Emin Maşalı ve Diyânet İşleri Başkanı Sayın Prof. Dr. Ali Erbaş’a ve yurt içinden ve dışından 400-500.000 kişinin katılımıyla hengâmeye dönen o günde, câmiye girişimizde yardımı olan sayın D.İ.B. Özel Kalem Müdürüne kalbî teşekkürlerimi takdim ediyorum.

Danıştay’daki 5 kahramân hukûk adamı, 1934’teki hukûka aykırı olan “Bakanlar Kurulu Karârı”nı iptâl etti; karârlı, korkusuz ve milletin arzûlarını yerine getiren Cumhûrbaşkanı da çıkardığı bir karârnâme ile, “Ayasofya-i Kebîr Câmi-i Şerîf”ini aslına çevirdi. Emeği geçenlerden Allahü teâlâ râzı olsun. Danıştaya dava açan emekli öğretmen İsmâîl Kandemir beyefendiye de kalbî şükrân borçluyuz.

Bütün Türk milleti ve Müslümânlar, Fâtih Sultân Mehmed Hân’ın bedduâsından kurtulmuş oldular. Hepimiz, emeği geçenlere, şükrân ve minnet borçluyuz.

Bugüne kadar, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı seviyesinde birçok teşebbüs oldu, ama bu ikinci târihî açılış bugüne nasipmiş. Nitekim İstanbul’un fethi için de, târih boyunca çok teşebbüsler olmuştur, ama Fâtih Sultân Mehmed Hân’a ve Hocası Akşemseddîn’e nasip olmuştur; gerçekten bu bir nasip işi.

Türkiye Cumhûriyeti “Tapu Senedi”nde Ayasofya Câmii'nin Sâhibi kısmında: “Ebul-fetih Sultân Mehmed Vakfı” yazılı. Tapunun vasfı kısmında ise “Türbe, Akaret, Muvakkıthâne ve Medreseyi müştemil Ayasofya-i Kebîr Câmi-i Şerîfi” ifâdesi vardır.

Sevgili Peygamberimiz, “Kostantîniyye (İstanbul) muhakkak fetholunacaktır; onu fetheden kumandân ne güzel kumandân, fetheden ordu da ne güzel ordudur” müjdesini verdikten sonra, İstanbul, bütün Müslümânların “Kızılelma”sı olmuş ve onlar tarafından defalarca muhâsara edilmiş, ama nice hikmetlere mebnî, Fâtih Sultân Mehmed Hân'a kadar bu fetih, başkalarına müyesser olmamıştır...

Yukarıdaki hadîs-i şerîf, birçok kıymetli hadîs kitâbında yazılıdır. [Fetih hadîs-i şerîfi için, Marmara Üniversitesi İlâhiyât Fakültesi Hadîs Anabilim Dalından emekli bir Profesör meslektaşımızın 18 referans, İstanbul İlâhiyat’taki başka bir hadîs Profesörü meslektaşımızın da 24 kaynak zikrettiklerini ifâde edebiliriz.]

Dünyâdaki târihî eserler arasına dâhil edilen bu târihî binâ, her ne kadar Bizanslılar tarafından yapılmış ise de, bugüne kadar ayakta durması Türk mimârlar, bu meyânda Mimâr Sinân ve Osmânlı Sultânları sâyesinde olmuştur.

.28/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mübarek gün ve geceler içerisindeyiz...

"Ramazân Bayramı, Kurbân Bayramı ve teşrîk günleri, biz ehl-i İslâmın bayramıdır; bugünler yeme ve içme günleridir"

Hem Fıtır (yani Ramazân) Bayramı, hem de Adhâ (Kurbân) Bayramı, Allahü teâlânın, ümmet-i Muhammed'e ihsân buyurduğu iki dînî bayramımızdır.

Takvimlere göre, dînî bayramlarımızdan ikincisi olan Kurbân Bayramını, 31 Temmuz Cuma günü, idrâkle şerefleneceğiz inşâallah.

Sevgili Peygamberimiz “Allahü teâlâ, size Câhiliye döneminden kalma bayramlardan daha hayırlı iki bayramı (Ramazân ve Kurbân Bayramlarını) ihsân etti” buyurmuştur.

Yine Sevgili Peygamberimiz "Ramazân Bayramı, Kurbân Bayramı ve teşrîk günleri, biz ehl-i İslâmın bayramıdır; bugünler yeme ve içme günleridir" buyurmuşlardır.

Malum olduğu üzere, bayram günleri, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günlerdir.

Şimdi kısa kısa, Kur’ân-ı kerimde zikrolunan “Harâm Aylar” ve “Hac Ayları”ndan bahsedelim:

“Harâm Aylar”: Muharrem, Recep, Zil-kâ'de ve Zil-hicce aylarıdır.

“Hac Ayları” da: Şevvâl ve Zilka'de ayları ile Zilhicce'den ilk on gündür. Allahü teâlâ, âyet-i kerîmede (meâlen) buyurdu ki:

“Hac (ayları), bilinen aylardır [Şevvâl, Zilka'de ayları ile Zilhicce'den on gündür.]….” (Bakara sûresi, 197)

Cenâb-ı Hakk, diğer bir âyet-i kerîmede (meâlen) buyurdu ki: “Azık ve binek bakımından yoluna gücü yeten her kimsenin, o Beyt'i (Kâbe'yi) hac etmesi, insanlar üzerine Allahü teâlânın hakkıdır, farzdır.” (Âl-i İmrân sûresi, 97)

Esâs hac vakti, Arefe ve bayram günleri olmak üzere beş gündür.

Zilhicce ayının 8. gününe (Arefe gününden bir önceki güne) “Terviye Günü” denir. “Arefe Günü” de: Zilhicce ayının dokuzuncu gününe, yanî Kurbân Bayramı’ndan bir önceki güne denilir.

“Arefe Gecesi” ise; Arefe Günü ile Kurbân Bayramı’nın birinci günü arasındaki gecedir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Rahmet kapıları 4 gecede açılır. O gecelerde yapılan duâ, tevbe reddolmaz. O geceler, Ramazân ve Kurbân bayramlarının 1. geceleri, Berât gecesi ve Arefe gecesidir.”

Bilindiği gibi, İslâmî literatürde, gece önce gelir, gündüz ondan sonra gelir; ama 4 gece bundan müstesnâdır. Bunlar da Arefe gecesi ile Kurbân Bayramı'nın ilk üç gününün geceleridir.

İmâmeyne (yani İmâm Ebû Yûsuf ve İmâm Muhammed'e) göre, Arefe günü, yani Kurbân Bayramı'ndan önceki gün sabâh namâzından, Kurbân Bayramı'nın dördüncü günü ikindi namâzına kadar, yirmiüç vakitte hem hâcıların, hem de hacca gitmeyenlerin, erkek-kadın herkesin, cemâat ile kılsın, yalnız kılsın, farz namâzlardan sonra selâm verir vermez, "Allahümme ente's-selâm..." demeden evvel, bir kerre "Tekbîr-i teşrik=Teşrîk tekbîri" okumaları vâciptir.

Teşrîk tekbîri, "Allâhü ekber, Allâhü ekber, lâ ilâhe illa'llâhü, vallâhü ekber, Allâhü ekber ve li'llâhi'l-hamd" şeklinde getirilir.

.27/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kurban ibadeti nasıl yapılır?

Hicretin 2. yılında zilhicce ayında, kurbân kesmek ve bayram namazı kılmak vâcip oldu.

Bundan bir müddet önce bir İlâhiyatçı, televizyonlarda bir açıklama yapıp “Kurbân farzdır” dedi. Buna karşı başka bir İlâhiyatçı da çıkıp, “hayır, kurbân sünnettir” dedi.

Hâlbuki, asgarî seviyede bir İlâhiyat tahsili yapan yahut herhangi bir ilmihâl veya fıkıh kitâbını okuyan bir Müslümân bilir ki; “Kurbân ibâdeti, Hanefî mezhebine göre, Peygamber Efendimize farz, şartlarını taşıyan Müslümânlara vâcip, ama diğer 3 mezhebe (Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerine) göre ise sünnet-i müekkededir.”

Usûl-i fıkıh, Usûl-i teşrî’ ilimlerini okuyanlar bilirler ki, Kur’ân-ı kerîmdeki emirlerin hepsi vücûb ifâde etmez, bazıları istihbâbîdir, yani yapılması müstehabdır. Meselâ, Bakara sûresindeki “ihrâmdan çıktığınızda avlanınız” âyet-i kerimesi, “artık av yasağı kalkmıştır, avlanabilirsiniz” demektir. Yoksa, “ihrâmdan çıkınca, elinize bir silâh alın da, gidin avlanın” demek değildir.

Bilindiği gibi ibâdetler üç kısımdır: 1- Beden ile yapılanlar (Namaz ve Oruç gibi), 2- Mal ile yapılanlar (Zekât, Sadaka-i fıtır ve Kurbân gibi), 3- Hem beden, hem de mal ile yapılan (Hac ve Umre gibi) ibâdetlerdir.

Hicretin ikinci yılında, Müslümanlara bedenî ve mâlî ibâdetlerden bazıları emredildi. Kıblenin Kâbe-i muazzama olmasından bir ay ve hicretten de 18 ay sonra, şabân ayının 10. günü, Bedir gazâsından da bir ay önce, oruç farz oldu.

Yine o senede (hicretin 2. senesinde), ramazân ayında, terâvîh namazı kılınmaya başlandı ve sadaka-i fıtır vermek vâcip oldu.

Kezâ hicretin 2. senesinde ramazân ayında zekât vermek de farz oldu.

Hicretin 2. yılı olaylarından biri de, müdâfaa için cihâda izin verilmesidir.

Bilindiği üzere 2. senede, daha önce Kudüs’e, Mescid-i Aksâ’ya doğru namaz kılınırken, Allahü teâlânın emriyle, Mekke-i mükerremeye, Kâbe-i şerîfeye doğru namaz kılınmaya başlanmıştır. Kıblenin Kâbe-i muazzama, Mescid-i harâm olduğunu bildiren Bakara sûresinin 144. âyeti nazil olunca, Müslümanların kıblesi, Kâbe-i şerîfe oldu.

Yine hicretin 2. yılında zilhicce ayında, kurbân kesmek ve bayram namazı kılmak vâcip oldu.

Kurbân nisâbına mâlik olan ve gerekli diğer şartları taşıyan bir Müslümânın kurbân kesmesi vâciptir; zarûretsiz kurbân kesmemek günâhtır.

“Kurbân”, “davar [koyun, anası gibi gösterişli 6 aylık kuzu ve keçi], sığır [inek, dana, öküz, boğa, manda] veya deveyi, Kurbân Bayramı'nın ilk üç gününde [Şâfiî mezhebinde 4. günde de kesmek câizdir], kurbân niyeti ile kesmek” demektir.

Kurbân hayvânını fakîrlere veya hayır ve yardım cemiyetlerine diri olarak sadaka vermek kurbân olmaz. Kurbânlık hayvânı kesmek, kanını akıtmak şarttır.

Hâli vakti yerinde olan ve Allahü teâlânın emrine uyarak kurbân kesen, kendisini Cehennemden âzâd etmiş olur. Sevgili Peygamberimiz, iki hadîs-i şerîfinde: “Hasîslerin [cimrilerin] en kötüsü, (kesmesi vâcib olduğu hâlde) kurbân kesmeyendir”, “Hâli vakti yerinde olup da kurbân kesmeyen, namaz kıldığımız yere gelmesin” [Hâkim] buyurmuştur.

.21/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyette felsefe yoktur fakat tefekkür vardır...

Felsefeciler ve materyalistler (maddeciler), akılları dışında bulunan konulardaki sözlerinin çoğunda yanılmışlardır.

Dünkü makâlemizde de belirttiğimiz gibi, dîn işleri, akıl üzerine kurulamaz. Çünkü akıl, bir kararda kalmaz. Akıl, insanlar arasında da eşit olarak bulunmaz. Herhâlde bunu kimse inkâr etmez. En yüksek akıl ile en aşağı akıl arasında binlerce derece vardır. Herkesin aklı, birbirine uymadığı gibi, hattâ aynı kişinin, selîm olmayan aklı da, bazen doğruyu bulur, bazen de yanılır ve yanılması daha çok olur.

Aklın anlayamadığı veya yanlış anladığı çok şey vardır ki, bunları doğru bir şekilde ancak Allahü teâlâ ve “Peygamber”leri bildirirler. Her Peygamber, ilaçların tesîrlerini iyi bilen uzman bir tabip gibidir. “Peygambere lüzum yoktur” demek, “tabîbe lüzum yok” demekten daha yanlıştır. Peygamberin bildirdiği teklîfler, Allahü teâlâdan gelen vahiyler olduğu için, hepsi doğrudur ve tamâmı faydalıdır.

AKLIN MÂHİYETİ NEDİR?

Son zamanlarda, bazı kimseler, akıl ile vahyi kendilerine göre mukâyese etmekte, bunlar hakkında nakle dayanmayan, akl-ı selîme de uymayan, indî, hevâ-yı nefisten ve gelişigüzel sözler söylemektedirler.

Cenâb-ı Hak, diğer vücut uzuvlarımızın (organlarımızın) üstünde bulunan aklı, esas itibarıyla hakkı-bâtıldan, iyiyi-kötüden, faydalıyı-zararlıdan ayırt eden bir meleke olarak yaratmıştır. Zâten iyiyi, kötüden ayırabilen akla, “akl-ı selîm” denilmektedir. Fakat hemen belirtmek lâzımdır ki, akıl yalnız başına, faydalı-zararlı şeyleri, genellikle maneviyyâtı anlayamamaktadır. Şu bir vâkıadır ki, hak ile bâtıl, iyi ile kötü, ancak, bütün mahlûkâtı yoktan var eden Allahü teâlânın bildirmesiyle bilinip anlaşılabilmektedir.

Nitekim târih boyunca, hak Peygamberlere rastlayamayan veya onlara inanmaktan mahrûm kalan insanların, güneşe, aya, yıldızlara, diğer tabîat varlıklarına, denizlere, kabaran dalgalara, çeşitli hayvânlara, muhtelif putlara taptıkları görülmüştür.

Sâdece akla uymak, gecenin koyu karanlığında, bilinmeyen yerlerde, pervâsızca yürümeye ve engin denizde, acemî kaptanın, pusulasız yol almasına benzer ki, her an uçuruma, girdâba düşebilirler. Nitekim felsefeciler ve her şeyi tecrübeleri, hayâlleri ile izâha kalkışan materyalistler (maddeciler), akılları dışında bulunan konulardaki sözlerinin çoğunda yanılmışlardır.

İşte bundan dolayı Allahü teâlâ, insanların, akıllarından faydalanmaları için, Peygamberleri, dîn ışığını yaratmıştır. İnsanlar, kesinlikle “Risâlet” ve “Nübüvvet” müessesesine muhtaçtırlar. Peygamberler, dünyâ ve âhırette rahat etme yolunu bildirmeselerdi, şüphesiz ki salt akılla bulunamazdı.

.20/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyette tefekkür vardır fakat felsefe yoktur! -1-

Felsefe, Yunanca “philos” (sevgi) ve “sofia” (hikmet) kelimelerinden meydana gelmiş bir terimdir...

Makâlemize başlamadan evvel, başlıkta geçen 2 terimin tariflerini vermemiz lâzım ki, merâmımız tam anlaşılsın...

Felsefe, Yunanca “philos” (sevgi) ve “sofia” (hikmet) kelimelerinden meydana gelmiş bir terimdir. Yani “Felsefe (Philosophie)” kelime manası itibarıyla, “hikmet sevgisi” demektir. Genel bir tarîf yapacak olursak “Felsefe”: Madde, hayat, yaratılış, kâinât, rûh, ölüm, ölüm sonrası gibi konularda, insan gayretinin, akla dayanarak ortaya koyduğu düşünce ve görüşlerin tamamına denir. Felsefeden maksadın, “her şeyin aslını aramak” olduğu kabul edilir.

İlk ve Orta Çağ filozofları, felsefeyi “varlıkların, prensiplerin ve sebeplerin ilmi” şeklinde tarif etmişlerdir. Günümüzün genel tarifi ise; “Mâdde ve hayatı, kâinat, cemiyet, rûh gibi varlıkları, dîn ve tanrı konularını inceleyen düşünce gayreti ve bunun neticeleri” şeklindedir.

Akıl bir ölçü âletidir; İslâmiyet, akla çok önem veren bir dîndir. Akıl medâr-ı teklîftir, yanî mükellef olma sebebidir. Bir hadîs-i şerîfte “Aklı olmayanın dîni yoktur” (Ebu’ş-şeyh) buyurulmuştur.

Mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerimde, “Akıl etmez misiniz? Aklınızı çalıştırmaz mısınız? Tefekkür etmez misiniz?” şeklinde suâller vardır.

Peygamber Efendimiz de, akıllı kimseler hakkında bazı hadîs-i şerîflerinde şunları buyurmuştur:

“Akıllı kimse, kurtuluşa ermiştir.” (Buhârî)

“Akıllı, nefsini hesâba çeken ve ölümden sonrası için amel edendir.” [Tirmizî]

“Aklı olan kimse, îmân eder.” (Beyhakî)

“Akıllı, Allahtan en çok korkan, O’nun emir ve yasaklarına en güzel uyandır.” [İbn-i Muhber]

Ama, burada şunun bilinmesi lâzımdır ki, akıl bir ölçü âleti olmakla birlikte, her işte ve hele dînî işlerde akla güvenilemez. Aklın belli bir sahası vardır. Bunun dışındakileri ölçmeye, anlamaya gücü yetmez. Onun için kesinlikle belirtelim ki, akıl, Allahü teâlâya âit bilgilerde ve dînî konularda ölçü olamaz.

En akıllı denilen kimse bile, sadece dîn işlerinde değil, uzman olduğu dünyâ işlerinde de çok hatâ eder. Çok yanılan bir akla, dînî konularda nasıl güvenilebilir? Sonsuz olan âhiret işlerinde, nasıl olur da, akla uyulur?

Zâten akıl, göz gibidir; İslâmiyet bilgileri de ışık gibidir. Şek-şüphe yoktur ki, gözümüz, maddeleri, cisimleri karanlıkta göremez. Allahü teâlâ, gözümüzden faydalanmamız için, güneşi, ışığı yaratmıştır. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının nûru olmasaydı, gözümüz işe yaramazdı. Tehlikeli cisimlerden, zararlı yerlerden kaçamaz, faydalı şeyleri bulamazdık.

Akıl, insandan insana değiştiği için, bazı insanlar dünya işlerinde isabet ettiği hâlde, bazıları yanılabilir. [İnşallah yarın bu konunun detaylarına de girelim.]

.14/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şefâate dair doğru itikad

“Şefî-i rûz-i cezâ" (Kıyâmet gününün şefâatçisi) olan Resûlullah Efendimizin çeşit çeşit şefâat edeceği bildirilmiştir.

Kur’ân-ı kerîmde şefâat konusunda 30 âyet-i kerîme var. Birçok âyet-i kerîmede, Allahü teâlânın izin verdiği kimselere şefâat etmek için, müminlere yardım etmek için yetki verileceği, kâfirlere ise şefâat edilmeyeceği bildirilmektedir.

Âyet-i kerîmelerin önlerini ve arkalarını okuduğumuz zaman, kesinlikle görüyoruz ki, kendilerine şefâat ve yardım olunmayacak olan kimseler kâfirlerdir. Bu âyet-i kerîmelerde, şefâat edemeyecekleri ifâde edilen kimseler de, kâfirlerin taptıkları putlardır, bâtıl tanrılardır.

Meryem 87, Tâhâ 109, Enbiyâ 28, Sebe’ 23’te sarâhaten, açıkça belirtildiği gibi, Cenâb-ı Hakk, sevdiği kimselere, dilediği kullarına şefâat etmeleri için, şefâat izni verecektir.

Kıyâmet günü, iyilerin, günâhkâr olan Müslümânlara şefâat edeceklerini bildiren hadîs-i şerîfler de pek çoktur. Resûlullah'ın (sallallahü aleyhi ve sellem) çeşit çeşit şefâat edeceğini bildiren nice hadîs-i şerîfler vardır.

Meselâ, literatürümüzde, bir “Şefâat-ı Kübrâ” terimi vardır:

“Kıyâmette, o günün dayanılmaz dehşeti ve şiddetli sıkıntıları sebebiyle, insanların mürâcaatları üzerine, Peygamber Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem), onların muhâkeme ve hesâblarının bir an evvel görülmesi için, Allahü teâlâya yalvarması ve bu dileğinin kabul olması” demektir.

O gün, herkes, kendi başının çâresini aramakla meşgul olur. O gün, yalnız Resûlullah Efendimiz; "Ümmetime selâmet ve necât (kurtuluş) ver yâ Rabbî!" der ve ümmetini ister.

“Şefî-i rûz-i cezâ" (Kıyâmet gününün şefâatçisi) olan Resûlullah Efendimizin çeşit çeşit şefâat edeceği bildirilmiştir. Hadîs-i şerîflerde; "Kıyâmet günü, mezârdan en önce kalkan ben olacağım ve en önce şefâat eden ben olacağım" ve "Şefâatime inanmayan, ona kavuşamaz" (Kenzül-ummâl) buyuruldu. Peygamberimiz en büyük şefâatçidir; bütün inananlara şefâat edecektir. Günâhı olmayanlara da, Cennet'te derecelerinin artması için şefâat edecektir.” (İmâm-ı Rabbânî)

Burada net bir şekilde belirtelim ki, şefâat, Allahü teâlânın râzı olmadığı kullar hakkında aslâ mümkün olmayıp, ancak O’nun izni ve rızâsı dâiresinde râzı olduğu kimseler hakkında meydâna gelecektir.

O’nun dilediği kullar, O’nun izni, rızâsı ve muhabbeti dâiresinde şefâat edeceklerdir. Binâenaleyh şefâat, mukaddes dînimize göre haktır.

Kur’ân-ı kerîmde şefâatin olmadığına dâir bütün âyet-i kerîmeler; kâfirler, müşrikler ve Allahü teâlânın râzı olmadığı kullar hakkındadır. Bütün insanlar ve cinnîler bir araya gelseler de, şefâatleri kâfirlere fayda vermeyecektir.

Peygamber Efendimiz buyurdular ki:

“Her Peygamberin müstecâb -yani Allahü teâlânın kabul buyuracağı- bir duâsı vardır. Her Peygamber, o duâyı yapmada acele etti. Ben ise bu duâmı, kıyâmet gününde ümmetime şefâat olarak kullanmak üzere sakladım. Allah'ın izniyle şefâatime, ümmetimden Allah'a hiçbir şeyi şirk koşmadan ölenler nâil olacaklardır.” [Buhârî, Daavât 1, Tevhîd 31; Müslim, İmân 334, (198); Tirmizî, Daavât 141, (3597); Muvatta, Kur’ân 26, (I, 212)]

.13/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şefâat konusunda hak söz nedir?

Kur'ân-ı kerimde buyuruldu ki: “De ki, bütün şefâat Allah’ın kudretindedir. Göklerin ve yerin mülkü O’nundur…”

Şefâat konusunda, hak ile bâtılı, doğru ile yanlışı birbirine karıştırmamalıdır. Biz bugün ve yarınki makâlelerimizde, inşâallah bunları delîlleriyle birlikte, madde madde yazalım:

1- Kıyâmette bütün şefâat hak ve yetkisi, Allahü teâlâya mahsustur: “De ki, bütün şefâat Allah’ın kudretindedir. Göklerin ve yerin mülkü O’nundur…” (Zümer, 44)

“Allahü teâlâ, şefâat edene ve şefâat olunana izin vermedikçe, O’nun yanında hiçbir şefâatin faydası olmaz.” (Sebe’, 23)

2- Cenâb-ı Hakk dışındaki bâtıl tanrılar, putlar şefâat edemezler: “Allah’tan başka ibâdet ettikleri ortaklarından da kendilerine şefâatçiler bulunmaz…” (Rûm, 13)

“… Sizin O’ndan başka hiçbir yardımcınız yok, hiçbir şefâatçiniz da yok…” (Secde, 4)

“Hiç ben, O’ndan başka tanrılar edinir miyim? Eğer O Rahmân, bana bir keder murâd ederse, o tanrıların şefâati, bana hiçbir fayda vermez ve onlar beni kurtaramazlar.” (Yâsîn, 23)

“O’ndan başka ibâdet edip durdukları şeyler (putlar), şefâat de edemezler; ancak Hakk’a şehâdet eden (dili ve kalbi ile Lâ ilâhe illallah diyen) kimseler müstesnâ…” (Zuhruf, 86)

“Artık bizim için, ne şefâatçiler var. Ne de yakın bir dost” (Şuarâ, 100-101)

“Kureyş kâfirleri, putların kendilerine şefâat edeceklerini söylüyorlar. Onlara de ki: Allahü teâlânın izni olmadan, hiçbir kimse şefâat edemez.” (Zümer, 43)

3- Şefâat erbâbına, şefâat etme hak ve yetkisini veren Allahü teâlâdır: “Allah katında, (âhirette Allah’ın) kendisine izin verdiği kimseden başkasının şefâati fayda vermez. Nihâyet (şefâat edenle şefâat olunanların) kalplerinden (şefâate izin verilmekle) korku giderildiği zaman: Rabbiniz (şefâat hakkında) ne buyurdu derler. Şefâat edecekler de: Allah hakkı söyledi, (râzı olduğu kimseler için şefâate izin verdi) derler. O her şeyden yücedir, her şeyden büyüktür.” (Sebe’, 23)

“O gün, Rahmân’ın kendisine izin verdiği ve sözünden hoşnûd olduğu kimselerden başkasının şefâati fayda vermez.” (Tâ-hâ, 109)

“(O gün), şefâat hakkına, ancak tevhîd ve amel-i sâlihle Allah tarafından ahd (söz ve izin) almış olanlar mâlik olacaklardır.” (Meryem, 87)

“Âhirette Peygamberler, melekler ve müminler, dostlarına şefâat ederlerken, müşrikler derler ki: Bugün, bizim ne bir şefâatçimiz ve ne de cândan bir dostumuz var.” (Şuarâ, 100-101)

4- Şefâatçiler de, ancak Allahü teâlânın râzı olduğu, izin verdiği kişilere şefâat edebilirler: “Allah, onların önlerindekini de, arkalarındakini de (yani yaptıklarını da, yapacaklarını da) bilir ve onlar, O’nun rızâ verdiği kimselerden başkasına şefâat edemezler. Hepsi O’nun korkusundan titrerler.” (Enbiyâ, 28)

“Göklerde nice melekler vardır da, Allah dileyip râzı olduğuna izin vermezden önce, şefâatleri hiçbir şeye yaramaz.” (Necm, 26)

5- Kâfirlere, şefâatçilerin şefâatleri fayda vermez: “Fakat (o vakit) şefâat etmesine izin verilenler, kâfirlere şefâat ederlerse, şefâatleri onlara fayda vermez.” (Müddessir, 48)

.07/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şefaat zikredilen âyet-i kerimeler...

“Kim güzel bir şefâatte (yardımda) bulunursa, ona o şefâatten bir hisse (sevap) olur..." (Nisâ, 85)

“Şefea” kökünden türeyen kelimeler, Kur’ân-ı kerimde 30 defa zikredilmektedir. Bunlardan bazıları fiil, bazıları isim şeklindedir.

Kur’ân-ı kerimde “yeşfe’” fiili müfred olarak 3 yerde [Bakara 255, Nisâ 85 (2 defa)], “yeşfeû” [A’râf 53] ve “yeşfeûn” fiilleri cem olarak birer defa [Enbiyâ 28], “şâfiîn” ism-i fâili çoğul olarak 2 defa [Şuarâ 100, Müddessir 48], “şefî” sıfatı 5 defa [En’âm 51, 70, Yûnus 3, Secde 4, Ğâfir 18], (şefî’ kelimesinin çoğulu olan) “şüfeâ” 2 defa [A’râf 53, Rûm 13], izâfet şeklinde “şüfeâeküm” [En’âm 94], yine tamlama şeklinde “şüfeâünâ” [Yûnus 18], “şefâa” 11 defa [Bakara 48, 123, 254, Nisâ 85 (2 defa), Meryem 87, Tâhâ 109, Sebe’ 23, Zümer 44, Zuhruf 86, Müddessir 48], yine tamlama hâlinde “şefâatühüm” 2 defa [Yâsîn 23, Necm 26], bir defa da “şef’” kelimesi [Fecr 2’de] zikrolunmuştur.

Âyet-i kerîmeleri, sûrelerin, Kur’ân-ı kerîmdeki sıralarına göre; bazılarının tamamını, bazılarının da sâdece konumuzla ilgili kısımlarını zikredelim inşallah...

“Bir de öyle bir azap gününden korkun (ve sakının) ki, o günde (kıyâmette), hiçbir kimse, hiçbir kimse adına bir şey ödeyemez, kimseden şefâat de kabul edilmez…” (Bakara, 48)

“O günden korkun ki, orada kimse kimse nâmına bir şey ödeyemez, azaptan kurtulmak için kimseden bedel kabul edilmez ve kâfir olduğu hâlde kimseye şefâat fayda vermez, hem de hiçbir taraftan yardım olunmazlar.” (Bakara, 123)

“Ey îmân edenler! Bir alışverişin, bir dostluğun ve bir şefâatin bulunmadığı bir gün (hesap günü) gelmeden önce, size verdiğimiz rızıktan Allah yolunda harcayın. Kâfirler yok mu? İşte onlar zâlimlerdir.” (Bakara, 254)

“…O’nun izni olmadıkça, katında kim şefâat edebilir?...” (Bakara, 255)

“Kim güzel bir şefâatte (yardımda) bulunursa, ona o şefâatten bir hisse (sevap) olur. Kim de kötü bir şefâat (yardım) ve tavassutta bulunursa, ondan kendisine bir günâh payı vardır…” (Nisâ, 85)

“Rableri huzurunda toplanacaklarından korkanları, sen Kur’ânla korkut ki, onların Rablerinden başka ne bir dostu, ne de bir şefâatçisi vardır…” (En’âm, 51)

“O kâfirler, Allah’ın mükâfâtı ve cezâsı hak mıdır (gerçek midir)? diye ancak beklerler. Kıyâmette bunların doğruluğu meydâna çıkınca, daha önce dünyâda onu unutanlar şöyle diyecekler: Gerçekten Rabbimizin Peygamberleri hakkı getirmişler. Şimdi şefâatçılardan hiçbiri var mı ki, bize şefâatte bulunsunlar…” (A’râf, 53)

“…Bu putlar, Allah katında bizim şefâatçılarımızdır diyorlar…” (Yûnus, 18)

“Rahmân’ın katında bir ahd (îmân edip söz ve izin) almış olan kimseden başkaları şefâat etmeye sâhip olamayacaklardır.” (Meryem, 87)
.6/07/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mukaddes dinimizde şefaat kesinlikle vardır...

"Resûlullah Efendimiz gibi bir şefâatçı olmasaydı, bu ümmetin günâhları kendilerini helâk ederdi."

Hazret-i Âdem (aleyhisselâm), Bakara sûresinin 30. âyet-i kerîmesinde ifâde buyurulduğu gibi, yeryüzünde “halîfe” kılınmıştır. Yine Kur’ân-ı kerîmde (İsrâ, 70’te) beyân buyurulduğu veçhile, Âdemoğulları da mükerrem (şerefli, kıymetli) kılınmışlardır. Bazı Resûllerin bazılarından üstün kılındığını, Cenâb-ı Hak, bizzât kendisi haber veriyor. “İşte bu Peygamberlerden bir kısmını, diğerlerinden üstün kıldık…” (Bakara, 253).

Bunlardan başka, Allahü teâlâ, bazı insanlara nimetler verdiğini beyân buyurmuştur (Fâtiha, 7) Kur’ân-ı kerîmde, kendilerine nimet verilen 4 sınıf insan sayılmıştır: Nebîler, Sıddîklar, Şehîdler ve Sâlihler (Evliyâ-yı kirâm) [Nisâ, 69]

Allahü teâlâ buyurmuştur ki: “Allah’a ve Peygambere itâat edenler, işte bunlar, Allah’ın kendilerine nimet verdiği Peygamberlerle, Sıddîklarla, Şehîdlerle ve Sâlihlerle (iyi kimselerle, evliyâ ile) beraberdirler. Bunlar, ne güzel birer arkadaştırlar.” (Nisâ, 69)

İnsan, nefsine ve şeytânlara uyup günâh, hata, kusur, kabahat işleyebilmektedir. Şâirin dediği gibi: "İnsan beşer/Bazan şaşar/Hatâ eyler üçer beşer/Düz ovada yürür iken/Ayağı sürçer düşer..." Böyle bir durum olunca, ne yapmak lâzım?

Evet, bir Müslümân, nefs-i emmâresine ve şeytânlara uyarak günâh işleyince, ne olacak? Hemen bütün çâreler tükenmiş mi olacak? O kişi, kesin olarak Cehenneme gidecek mi denilecek? Hayır, Ehl-i Sünnet itikâdına göre, günâh işleyenler için üç çâre vardır:

1- Şartlarına uygun tevbe imkânı mevcut; bu takdirde, günâhkârlar affolunurlar,

2- Günâhkârların şefâate uğrama imkânları var. Bu şefâat işi de, âhirette, ancak, Allahü teâlânın, sevdiği, râzı olduğu, izin verdiği kimselerin yapacakları bir iştir.

3- Bu iki safha da mümkün olmamışsa, Allahü teâlânın husûsi ihsânına kavuşma imkânı da vardır.

Bunların (tevbe, şefâat ve ihsândan) hiçbiri olmadı diyelim, müminin amelleri tartıldı ve günâhları da sevaplarından ağır geldi; ama îmânlı olarak vefât etti; o zaman o kişi, Cehennem’de biraz terbiye olunur. Cehennem, kâfirlerin ebediyyen kaldıkları, günâhkâr müminlerin de muvakkaten kaldıkları bir yerdir...

“Peygamberlerin sonuncusu olan Resûlullah Efendimiz gibi bir şefâatçı olmasaydı, bu ümmetin günâhları kendilerini helâk ederdi. Şefâate en çok ihtiyâcı olan bu ümmettir. Çünkü bu ümmetin günâhları çoktur. Fakat, Allahü teâlânın afv ve mağfireti de sonsuzdur. Allahü teâlâ, bu ümmete afv ve mağfiretini, o kadar çok saçacak ki, geçmiş ümmetlerden hiçbirine böyle merhamet ettiği hiç bilinmiyor. Doksan dokuz rahmetini, sanki bu günâhkâr ümmet için ayırmıştır…” (İmâm-ı Rabbânî)

.30/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şefâat haktır...

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Kıyâmet günü Peygamberler, sonra âlimler, sonra şehîdler şefâat edeceklerdir.”

Sözlükte, “Af için vesîle olmak, yalvarmak” manasına gelen “Şefâat”, dînî bir ıstılâh, tabîr olarak, yani ilmî bir terim olarak, “Kıyâmet günü, Allahü teâlânın izni ile, başta Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) olmak üzere, diğer Peygamberler, melekler, sıddîklar, şehîdler, sâlihler (iyi kimseler), âlimler ve küçük yaşta ölen Müslümân çocukları ve Allahü teâlânın diğer izin verdiklerinin; günâhkâr olan müminlerin günâhlarının affedilip Cehennem'den kurtulmalarını, Cennetlik olanların da Cennet'teki derecelerinin artmasını Allahü teâlâdan istemeleri, bu hususta vâsıta olmaları” anlamında kullanılmaktadır.

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı hakîminde buyurmuştur ki [Şefâat konusunda 30 âyet-i kerîme vardır; bugün burada, sâdece dört adedini zikredelim]:

“Rahmân’ın katında bir ahd (îmân edip söz ve izin) almış olan kimseden başkaları şefâat etmeye sâhip olamayacaklardır.” (Meryem, 87)

“Allah, onların önlerindekini de, arkalarındakini de (yaptıklarını ve yapacaklarını da) bilir ve onlar, O’nun rızâ verdiği kimselerden başkasına şefâat edemezler. Hepsi O’nun korkusundan titrerler.” (Enbiyâ, 28)

“O’ndan başka ibâdet edip durdukları şeyler (putlar), şefâat da edemezler; ancak Hakk’a şehâdet eden (dili ve kalbi ile Lâ ilâhe illallah diyen) kimseler müstesnâ…” (Zuhruf, 86)

“Göklerde nice melekler vardır da, Allah dileyip râzı olduğuna izin vermezden önce, şefâatleri hiçbir şeye yaramaz.” (Necm, 26)

Burada, bu ümmetin en büyük âlimlerinden İmâm-ı Şâfiî’nin (rahmetullahi aleyh), bir sözünü nakledelim: "Hadîs-i şerîfler, Kur'ân-ı kerîmin tefsîri, İslâm âlimlerinin sözleri de hadîs-i şerîflerin açıklamalarıdır."

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı hakîminde buyurmuştur ki:

“İnsanlara, kendilerine indirileni açıklaman için ve düşünüp anlasınlar diye, sana da bu Kur’ân'ı indirdik…” [Nahil, 44]

Ayrıca Kur’ân-ı kerîm’de, Resûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem)'in vereceği hükümlerin, Allahü teâlâ tarafından kendisine bildirildiği de ifâde buyuruluyor.

“Allah'ın sana gösterdiği şekilde, insanlar arasında hükmedesin diye, sana Kitâb'ı hak ile indirdik; hâinlerden taraf olma.” [Nisa, 105]

Peygamber Efendimiz de buyurmuştur ki:

“Ümmetimden, büyük günâhı olanlara şefâat edeceğim.” (Tirmizî, İbn-i Mâce ve Müsned-i Ahmed bin Hanbel)

“Kıyâmet günü Peygamberler, sonra âlimler, sonra şehîdler şefâat edeceklerdir.” (İbn-i Mâce, İhyâ)

“Şefâatime inanmayan, ona kavuşamaz.” (Şir'atül-İslâm)

Ehl-i Sünnet âlimler buyuruyorlar ki: “Şefâat haktır. Tövbesiz ölen müminlerin küçük ve büyük günâhlarının affedilmesi için, Peygamberler, melekler, velîler, sâlihler ve Allahü teâlânın izin verdiği kimseler, şefâat edecekler ve şefâatleri de kabûl edilecektir.” (Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî)

“Küçük çocuklar, analarına ve babalarına şefâat ederler. Hattâ düşük olanlar bile, analarına ve babalarına şefâat ederler.” (İmâm-ı Birgivî)

.29/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şefâatin hak olduğuna kimler inanmaz?

Hiçbir Müslümânın tereddüdü yoktur ki, şefâati kabul eden İslâm âlimlerinin îmânları, kabul etmeyenlerinkinden daha sağlamdır!..

Asırlar boyu (15 asırdan bu yana), onlarca değil, yüzlerce değil, binlerce, hattâ milyonlarca İslâm âlimi (müfessir, muhaddis, fakîh, mütekellim, mutasavvıf), milyonlarca diyebileceğimiz eserlerinde, şefâati kabul ederlerken, şimdi bir kısım İlâhiyatçıların şefâati reddetmelerinin mantığını anlamak mümkün değildir.

Şek ve şüphe yoktur ki, İslâmiyet yeni gelmiş bir dîn değildir; Kur’ân-ı kerîmin âyetleri de yeni inmiş değildirler. Peygamber Efendimiz, Kur’ân-ı kerîmi, teblîğ ve tatbik ettiği gibi, hiç tereddüde mahal vermeyecek şekilde hadîsleriyle de tefsîr ve beyân eylemiş; İslâm âlimleri ise, o hadîs-i şerîfleri genişçe açıklamışlardır.

Şefâatin hak olduğu, Ehl-i sünnet âlimlerinin milyonlarca kitâbında yazılmış ve bugüne kadar gelmiş-geçmiş milyarlarca Müslümân da buna inanmışlardır. Nitekim şefâate inanmak, Ehl-i sünnet bir Müslümân olmanın alâmetlerinden sayılmıştır.

Şefâat konusu, dînimizde çok mühim bir konudur. “Şefâat” mevzû-i bahis olunca, birkaç maddenin ele alınması lâzım. Bunlar:

1- Şefâat nedir? 2- Şefâat konusu, Kur’ân-ı kerîmde zikredilmiş midir? 3- Şefâat, hadîs-i şerîflerde mezkûr mudur? 4- Şefâat kimin hakkıdır, Allah, dilediği kimselere şefâat yetkisi veremez mi? 5- Kimler şefâat edebilirler (Yani kimlere şefâat izni verilecektir?) 6- Şefâat erbâbı, kimlere şefâat edebilirler? Kâfirlere şefâat edebilirler mi? 7- Kaç yerde şefâat vardır?

Bazı kimselerin, gerek bu konuda, gerekse başka dînî konularda, müsteşriklerin ve bid’at (dalâlet) ehli fırkaların bozuk fikirlerini savunmalarının sebebini anlamakta hakîkaten zorlanıyoruz.

Yeni bir fikir söyleyip meşhur olmak mı istiyorlar? Kimsenin anlayamadığını, biz doğru anladık deyip kibirlenmek mi istiyorlar? Burada, şunu çok net bir şekilde ifâde edelim ki, eğer bazı İlâhiyatçılar, kendilerini eski âlimlerden daha büyük, daha âlim zannediyorlarsa yanılıyorlar, bunu ölünce, kendileri de âhırette ayân-beyân göreceklerdir.

Şunda da hiçbir Müslümânın tereddüdü yoktur ki, asırlar boyu şefâati kabul eden İslâm âlimlerinin îmânları, kabul etmeyenlerinkinden daha sağlam, ibâdetleri onlarınkinden daha çok, takvâları (Allah’tan korkmaları ve günâhlardan sakınmaları) bunlarınkinden daha fazla, ilimleri de kat kat çok, Arabîyi bilmeleri daha kuvvetli idi; çünkü kahir ekseriyetinin ana dili Arapça idi. Ayrıca onların akılları da bunlarınkinden daha çoktur.

Bazı kimseler, âyet-i kerîmelere kendi kafalarına göre manalar vererek, şefâati inkâr ediyorlar. Âyet-i kerîmelere indî, hevâ-yı nefisten mana vermek, son derece tehlikeli bir iştir.

Malûmdur ki, bir âyet-i kerîmeyi doğru anlayabilmek için, takip edilecek usûlü, yolu, pekçok İslâm âlimi; Usûl-i Tefsîr, Usûl-i Hadîs ve Usûl-i Fıkıhla ilgili eserlerinde açık bir tarzda belirtmişlerdir. [Yarın inşâallah konumuza devam edelim.]

.16/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Emr-i ma'rûf nasıl yapılır?

“Mü'min kardeşine nehy-i anil münker yapan kimse; yumuşak, tatlı ve güzel bir ifâde ile anlatarak söylemeli..."

Sevgili Peygamberimiz, bir hadîs-i şerîfinde: “Birbirinize Müslümânlığı öğretiniz. Emr-i ma'rûfu bırakır iseniz, Allahü teâlâ, en kötünüzü, başınıza musallat eder ve duâlarınızı kabul etmez” buyurmuştur. (Mişkâtül-Mesâbîh)

Diğer bazı hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

"Dînin temeli nasîhattir (samîmiyettir, ihlâstır)." [Buhârî]

"Kendisi için istediğini, dîn kardeşi için de istemeyen, (kâmil manâda) îmân etmiş olmaz." [Buhârî]

"Allahü teâlânın en çok sevdiği kimse, çok nasîhat edendir." [İmâm Ahmed]

"Duyduğu hak sözü, bir Müslümân kardeşine söylemek, ne güzel hediyedir." [Taberânî]

“Kıyâmet günü birini getirirler. Onu, Cehennem'e atın emri gelir. Bağırsakları dışarı çıkar. Merkebin dolap etrâfında dönmesi gibi, bunun etrâfında döner durur. Cehennem'de olanlar, kendisine, sen emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yapmadın mı, şimdi bu hâl nedir? Seni bu hâle düşüren nedir? derler. Evet başkalarına iyiliği emrederdim; fakat kendim yapmazdım. Kötülüklerden başkalarını menederdim; kendim ise yapardım cevâbını verir.” (Buhârî, Müslim)

Osmânlı âlimlerinden Taşköprüzâde’nin (rahmetullahi aleyh) nakline göre, Eshâb-ı kirâmın büyüklerinden Ebûd-Derdâ (radıyallahü anh) buyurdu ki:

"Ya ma'rûf (iyilik) ile emreder, münkerden yâni kötülüklerden nehy eder, sakındırırsınız veya Allahü teâlâ size büyüklerinizi saymayan, küçüklerinize acımayan zâlim idârecileri musallat eder. İyileriniz, ona, bedduâ ederler, ama duâları kabul olunmaz. İstiğfâr edersiniz, bağışlanmazsınız."

“Nehy-i anil münker”, “Günâhlardan ve kötülüklerden sakındırmak, alıkoymak” demektir.

Gavs-ı A’zam Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (kuddise sirruh) buyurmuştur ki:

“Mü'min kardeşine nehy-i anil münker yapan kimse; yumuşak, tatlı ve güzel bir ifâde ile anlatarak söylemeli, sert, ağır sözlerde bulunmamalıdır.

Münker iki kısımdır: Birinci kısım münkerler meydânda olup, âlim olan ve olmayan bunları bilir. Zinâ, alkollü içkilerin içilmesi, hırsızlık, yankesicilik, fâiz alıp vermek, başkasının mâlını gasbetmek gibi şeylerin harâm olduğu birinci kısım münkerdir. İkinci kısmı, yalnız âlimler bilir. Bunlar, daha ziyâde îmânda, îtikâtta olan bozukluklardır.”

Osmânlı âlimlerinden İmâm-ı Birgivî (rahimehüllah) buyurmuştur ki:

“Emr-i ma'rûf iki sûretle yapılır: Birincisi, söz, yazı ve her nevî yayın vâsıtası iledir. Bunu yaparken, bilgi az ise ve şahsa, âdetlere, kânunlara dikkat ve riâyet edilmezse, fitneye sebep olabilir.

İkinci yol, hâl ile İslâm'ın güzel ahlâkına uyarak, nümûne olmaktır. Herkese tatlı dil, güler yüz göstermek, kimseyi incitmemek, kimsenin mâlına, ırzına göz dikmemek, en tesîrli, en faydalı emr-i ma'rûf yapmak olur.” (İmâm-ı Birgivî)

Yine İmâm-ı Birgivî, mühim bir husûsa işâret etmektedir: “Emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yapanın niyetinin hâlis olması ve işi anlayıp, Allahü teâlânın buradaki emrini iyi bilmesi ve sabırlı olup münâkaşa ve kavga etmemesi, yumuşak şekilde tatlı dil ve yazı ile yapması lâzımdır.”

.15/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Cihâd ve Emr-i Ma’rûf...

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: “Cihâddan maksad, İslâm dînini yüceltmek ve dîn düşmânlarını zelîl etmektir..."

Büyük âlim İmâm-ı Gazâlî’nin (rahimehüllah), hem “İhyâu Ulûmid-dîn” hem de “Kimyây-ı Seâdet” isimli eserlerinde zikrettiğine göre, Sevgili Peygamberimiz, bir hadîs-i şerîfinde buyurmuştur ki:

“Bütün ibâdetlere verilen sevap, Allah yolunda gazâya (cihâda) verilen sevâba göre, deniz yanında bir damla su gibidir. Gazânın (cihâdın) sevâbı da, emr-i ma'rûf ve nehy-i anil-münker sevâbı yanında, denize nazaran bir damla su gibidir.”

Peki bunlar arasında ne fark vardır? Şimdi bu tabîrleri, kısa kısa bir tarîf edelim:

“Cihâd (Gazâ)”: “İnsanların, İslâmiyeti işitmeleri ve Müslümân olmakla şereflenmelerine mâni olan veya Müslümânların dînine, vatanına ve nâmûsuna saldıran düşmânı defetmek için yapılan muhârebe yâhut mâl, cân, söz, neşriyât ve diğer vâsıtalarla İslâmiyeti anlatmak ve müdâfaa etmek” demektir. Cihâdla ilgili birçok âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîf bulunduğu gibi, pekçok İslâm âliminin kıymetli sözleri de vardır.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde bir âyet-i kerîmede buyuruyor ki (meâlen):

“Mâllarını, cânlarını fedâ ederek dîn düşmânları ile Allah rızâsı için cihâd eden Müslümânlar, oturup, ibâdet edenlerden daha üstündür. Hepsine de, Cennet'i söz veriyorum.” (Nisâ, 95)

Bir hadîs-i şerîfte de buyurulmuştur ki: “Allah yolunda cihâd eden kimselerin hâli, gündüzleri oruçlu olup, gecelerini ibâdetle geçiren, Allahü teâlânın âyetlerine itâat eden, namaz ve oruçtan dolayı hiçbir gevşeklik hissetmeyen kimsenin hâli gibidir ki, yine Allah yolunda cihâd eden üstündür.” (Terğîbül-İbâd)

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh) buyurmuştur ki:

“Cihâddan maksad, İslâm dînini yüceltmek ve dîn düşmânlarını zelîl etmektir. Cihâdda şehîd ve gâzîler için bildirilen sevaplar, niyet iyi ve hâlis oluncadır.”

Yine büyük âlimlerden Muhammed Hâdimî ve İmâm-ı Birgivî (rahmetullahi aleyhimâ) buyurmuşlardır ki:

“Cihâd üç türlü yapılır: Birincisi beden ile yâni her türlü harp vâsıtası ile yapmaktır. İkincisi, her türlü neşriyât (basın ve yayın) vâsıtaları ile İslâmiyet'i insanlara yaymak ve duyurmaktır. Bu cihâdı İslâm âlimleri yaparlar. Üçüncüsü ise, duâ ile yapılan cihâddır. Bütün Müslümânların bu cihâdı yapmaları farz-ı ayndır.”

Bir de “Cihâd-ı Ekber” terimi vardır ki, “en büyük cihâd; nefsin, insan tabîatının, bedeninin kötü isteklerini yerine getirmemek için yapılan mücâdele” demektir. Bu konuda, İmâm-ı Rabbânî’nin, “Mektûbât”ında zikrettiği bir hadîs-i şerifte de, “Küçük cihâddan cihâd-ı ekbere (en büyük cihâda) döndük” buyurulmaktadır.

Başlıkta geçen 2. terimimiz, “Emr-i Ma'rûf”tur ki, “Dînde emredilen şeyleri öğretmek, yaptırmak” manasındadır.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruyor ki:

“Ey mü'min kullarım! Emrettiğim işleri, ibâdetleri yapar ve emr-i ma'rûf ve nehy-i münker eder iseniz, (günâhlardan, kötülüklerden alıkorsanız) başkalarının yoldan çıkması size zarar vermez.” (Mâide, 108)

.08/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Emr-i mâruf ve nehy-i anil-münkerin önemi -1-

Kur'ân-ı kerîme, hadîs-i şerîflere ve akla uygun şeylere "Marûf", bunlara uymayan şeylere de "Münker" denir.

Mukaddes dînimiz İslâmiyette, marûfu emretme ve münkerden nehyetme vazîfesi çok mühimdir. Seyyid Şerîf Cürcânî’nin “et-Tarîfât” isimli kıymetli eserinde ifâde edildiğine göre: “Marûf”: şer-i şerîfin (dînin) ve akl-ı selimin güzel gördüğü, beğendiği şeydir. “Münker” de bunun zıddı, yani dînin ve aklın çirkin gördüğü şeydir; yapılması uygun olmayan, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerle ve müctehidlerin (dînde söz sâhibi âlimlerin) söz birliği ile yasak edilen şey; günâh, harâm şeylerdir.

Hülâsa olarak söylemek gerekirse, Kur'ân-ı kerîme, hadîs-i şerîflere ve akla uygun şeylere "Marûf", bunlara uymayan şeylere de "Münker" denir. Müctehidlerin söz birliği ile yasak edilen şeylere de "Münker" denilir.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmindeki bazı âyet-i kerîmelerde meâlen buyuruyor ki:

“İçinizden, insanları hayra çağıracak, ma'rûfu (iyiliği) emredecek, kötülükten alıkoyacak bir topluluk bulunsun. İşte onlar, kurtuluşa erenlerdir.” (Âl-i İmrân, 104)

“(Ey Habîbim Muhammed aleyhisselâmın ümmeti!) Siz beşeriyet/insanlar için meydâna çıkarılmış en hayırlı bir ümmetsiniz; iyiliği emreder, fenâlıktan alıkorsunuz ve Allaha îmânınızda devâm edersiniz…” [Âl-i Imrân, 110]

“Erkek ve kadın bütün mü'minler, birbirlerinin yardımcılarıdır: Onlar Emr-i mâruf yaparlar (iyiliği emrederler) ve nehy-i anil-münker yaparlar (fenâlıktan alıkoyarlar), namazı gereği gibi kılarlar, zekâtı verirler, Allah'a ve Resûlüne itâat ederler. İşte Allah bunları, muhakkak sûrette rahmetiyle bağışlayacaktır.....” (Tevbe, 71)

“Tevbe edenler, âbidler, hamd edenler (cihâd veya ilim öğrenmek için) seyâhat edenler, rükû edenler, secde edenler, emr-i mârûf ve nehy-i anil-münker yapanlar ve Allahü teâlânın sınırlarını koruyanlar (yok mu? İşte onlar da Cennet ehlidir. Habîbim) Sen, o mü'minlere dahî Cenneti müjdele.” (Tevbe, 112)

Peygamber Efendimiz de buyurmuşlardır ki:

“Birbirinize Müslümânlığı öğretiniz. Emr-i ma'rûfu bırakır iseniz, Allahü teâlâ, en kötünüzü başınıza musallat eder ve duâlarınızı kabul etmez.” (Mişkâtül-Mesâbîh)

“Bütün ibâdetlere verilen sevap, Allah yolunda cihâda (gazâya, savaşa) verilen sevâba göre, deniz yanında bir damla su gibidir. Gazânın sevâbı da, emr-i ma'rûf ve nehy-i anil-münker sevâbı yanında denize nazaran bir damla su gibidir.” (Deylemî, Kimyây-ı Seâdet)

.09/06/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Emr-i mâruf ve nehy-i anil-münkerin önemi -2-

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Günâh işleyeni gören, eli ile mâni olsun. Buna gücü yetmezse, dili ile mâni olsun."

Allahü teâlânın kullarına verdiği nimetler çok, bunlara şükretmek lâzım. Kendilerini yoktan var ettiği, varlıkta durdurduğu, muhtaç olduğu her türlü nimeti lütfettiği insanoğlu, maalesef zaman zaman kibir ve azamette, azgınlık ve taşkınlıkta, zulümde ileri gidebilmektedir. Târihte olanlara ve şu anda etrâfımıza bir bakacak olursak, bunu daha iyi görürüz...

Peygamber Efendimiz buyurmuşlardır ki:

“Kıyâmet günü birini getirirler. Onu Cehennem'e atın emri gelir. Bağırsakları dışarı çıkar. Merkebin dolap etrâfında dönmesi gibi, bunun etrâfında döner durur. Cehennem'de olanlar, kendisine, sen emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yapmadın mı, şimdi bu hâl nedir? Seni bu hâle düşüren nedir? derler. Evet başkalarına iyiliği emrederdim, fakat kendim yapmazdım. Kötülüklerden menederdim, kendim ise yapardım cevâbını verir.” (Buhârî, Müslim)

“Ma'rûfu ve (o ma'rûfu) yapanı sevin. Nefsim yed-i kudretinde olan Allah'a yemîn ederim ki, bereket ve âfiyet onlarla berâberdir.” (Râmûzül-Ehâdîs)

Belânın, suçlu-suçsuz herkese gelmesinin de sebepleri vardır. Hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki: “Bir kötülük, [gücü yetenlerce] önlenmezse, Allahü teâlâ, azâbını hepsine umûmî kılar.” [Hâkim]

“Ya Resûlallah! Geçmiş ümmetlerden bir kısmına deprem ile azap yapıldı. Toprak altında kaldılar. Bunların arasında sâlihler de vardı) denildiğinde “Evet, sâlihler de birlikte helâk oldular. Çünkü Allahü teâlâya isyan olunurken susmuşlardı” buyurdu. (Taberânî)

“Aç kimseleri doyur, susuz olana su ver, emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yap; buna gücün yetmezse hayırlı, güzel olmayan sözlerden dilini koru." (Et-Tergîb vet-Terhîb)

Osmânlı âlimlerinden Kâdı-zâde Ahmed Efendi de buyuruyor ki:

“El ile, güç kullanarak emr-i marûf ve nehy-i münker yapmak, yani günâh işleyene mâni olmak; hükûmetin vazîfesidir. Söz ile, yazı ile cihâd etmek, âlimlerin vazîfesidir. Kalb ile duâ etmek ise, her müminin vazîfesidir.”

Hadîs-i şerîfte; "Günâh işleyeni gören, eli ile mâni olsun. Buna gücü yetmezse, dili ile mâni olsun" buyruldu. Emr-i ma'rûf ve nehy-i münkeri el ile yapmak hükûmet adamlarına yâni muhtesib ve kâdılara, dil ile yapmak, din adamlarına, kalb ile yapmak da her Müslümana farzdır. (Abdülganî Nablüsî)

Emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yaparken (iyiliği emredip kötülükten sakındırırken); niyetin hâlis olması ve işin iyi anlaşılıp, Allahü teâlânın buradaki emrinin iyi bilinmesi ve sabırlı olup, münâkaşa ve kavga edilmemesi, yumuşak ve tatlı dil ve yazı ile yapılması lâzımdır. (İmâm-ı Birgivî)

.20/04/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ramazân ayı yaklaşırken imsâk konusu -1-

Bugün ve yarınki makâlelerimizde inşallah, başlıktaki konuyla ilgili bazı bilgiler arz etmek istiyoruz...

Biz, dînî konularda, Edille-i Şer’iyyeyi esâs alıyoruz. Her söylediğimizin ve yazdığımızın âhirette hesâbını vereceğimizi düşünerek, söz söylemeye ve yazı yazmaya çalışıyoruz. Bugün ve yarınki makâlelerimizde inşallah, başlıktaki konuyla ilgili bazı bilgiler arz etmek istiyoruz...

1- İlk dönem Meclis’te yer alan “Şer’iyye ve Evkâf Nezâreti”nden sonra, Diyânet İşleri Riyâseti, 1924 yılında tesîs edilmiştir. Bu târihten itibâren, son Başkan'a kadar, Diyânet İşleri Reîsliği makâmına 17 başkan gelip geçmiştir. İlk 12 Reîs zamanında, imsâk vakitleri, bugünkünden 20 dakika önce idi; ama 1982’de namaz vakitlerinin ve imsâkin değiştirilmesi karârı alındı.

2- 1949 yılında Diyanet İşleri Başkanı Ahmet Hamdi Akseki’nin talimâtıyla, Kandilli Rasathânesinin kurucusu Prof. Fatîn Gökmen başkanlığında [Prof. Dr.] Kâmil Mîrâs, İstanbul Müftüsü Ömer Nasûhî Bilmen, Eyyüp Müftüsü İsmâîl Habîb Erzen ve Muvakkit Yûsuf Ziyâ Gökçe’den oluşan bir ilmî komisyon, “İmsâk”in belirlenmesi için, -19º’yi esâs almıştır. Ancak D. İ. Başkanlığı, 1982 yılında, imsâk vaktinden temkîni kaldırdığı sırada, güyâ “İslâmın kolaylaştırma ilkesi” doğrultusunda, -19º yerine, güyâ “bilimsel bir kriter” olan -18º’yi benimsemiştir.

3- 1958 senesinde, Diyânet İşleri Başkanlığı’nca neşredilen namaz vakitlerinin yanlış olduğunu yazan bir Gazete’nin Köşe yazarı’na [Milliyet Gazetesi’nde Refî Cevat Ulunay’a] verilen cevapta aynen şöyle denilmiştir:

“... İmsâk vaktine gelince: Yazınızda, ‘gerek İngilizler, gerek Amerikalılar, gerek Fransızlar, bu vakti, güneşin -18 derece ufkun altında bulunduğu zaman olarak kabul etmişlerdir’ diyorsunuz.

Acabâ Hıristiyân olan bu üç milletin, imsâk vaktinde hangi ibâdetleri var ki, imsâk vakti için, böyle bir dereceyi esâs olarak kabul etsinler?

Böyle yapmış olsalar dahî, İslâm hey’etşinâsları (İslâm astronomi mütehassısları) tarafından mezkûr vakit (imsâk vakti), İslâmî kâidelere göre takdîr edilmişken, bu husûsta yabancılara uymak mecbûriyeti nereden çıkıyor?

İmsâk vakti, mebde-i fecrin tulû ânıdır (yani doğu ufkunda beyâzlığın bir nokta hâlinde görüldüğü zamândır). Hey’etşinâsân-ı sâbıkamız (evvelce gelen bütün İslâm astronomi mütehassıslarımız), bu ânın, -19 derece inhitât-ı şemse tevâfuk eylediğini (ufkun altında -19 derece olduğunu) kabul etmişlerdir.

Demek ki İslâm hey'etşinâslarının (İslâm astronomi mütehassıslarının), imsâk vakti için kabul ettikleri derece -18 derece değil, -19’dur. Namaz vakitlerinin, bu dereceye göre hesaplanması lâzımdır ve takvîmimizdeki hesaplar buna göredir.”

Bundan sonra, D. İ. Bşk.nın yazısında, “İmsâk vaktinin formülünü bildiriyoruz. Hesâbı, buna (-19 dereceye) göre yapınız veya yaptırınız. Netîcede takvîmde yazılı vaktin doğru olarak çıktığı görülecek ve boş yere zihinlerin bulandırıldığı anlaşılacaktır” denilmiştir. [Yarın da inşâallah, bu mühim konuya devam edelim.]

.21/04/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ramazân ayı yaklaşırken imsâk konusu -2-

“Avrupalılar fecr-i sâdıkın başlaması olarak, ufuk üzerinde beyâzlığın tamamen yayıldığı vakti hesap ediyorlar."

Dünkü makâlemizde, imsâk konusunda yazdıklarımıza ilâveten, bugün de şunları belirtelim:

1- İslâm astronomi âlimi Ahmed Ziyâ Bey (Vefâtı hicrî 1355), imsâk hakkında “Rub’-ı Dâirenin Sûret-i İsti’mâli” kitâbında diyor ki:

“Avrupalılar fecr-i sâdıkın başlaması olarak, ufuk üzerinde beyâzlığın tamamen yayıldığı vakti hesap ediyorlar. Bunun için, fecr hesaplarında, güneşin irtifâ’ını -18 derece alıyorlar. Biz ise, ufuk üzerinde beyâzlığın ilk görüldüğü vakti hesap ediyoruz. Bunun için de şemsin (Güneş'in) irtifâ’ının, -19 derece olduğu vakti buluyoruz. Çünkü İslâm âlimleri, imsâk vaktinin, beyâzlığın ufk-ı zâhirî üzerinde yayıldığı vakit değil, beyâzlığın ufuk üzerinde ilk görüldüğü vakit olduğunu bildirdiler.”

Yani güneş ufk-ı zâhirî (görünen ufuk) hattına -19 derece yaklaşınca, imsâk vakti başlar. Fetvâ böyledir. Müctehid olmayanların, bu fetvâyı değiştirmeye hakları yoktur. Fetvâya uymıyan ibâdetler, sahîh olmaz.

2- Diyânet İşleri Başkanlığı’nın Milliyet Gazetesi yazarına verdiği cevapta zikrettiği İslâm astronomi mütehassıslarından bazılarını (vefât târihlerine göre) şöyle sıralıyabiliriz.

[1- İbrahim Fezârî Bağdâdî [v. 188 / m. 803], 2- Muhammed bin Mûsâ Bağdâdî (v. 205), 3- Habeş el-Hasîb [v. 250], 4- Mûsâ bin Şâkir’in oğlu Muhammed (v. 259 / m. 873), 5- Mûsâ bin Şâkir’in oğlu Ahmed (v. 265), 6- Ebû Bekr Muhammed bin Ömer Müneccim Bağdâdî (v. 320 / m. 932), 7- İbn-i Yûnus (v. 399 / m. 1009), 8- Üsbû’ Gırnâtî (v. 426), 9- Nûrüddîn Batrûcî (v. 581 / m. 1185], 10- İbn-i Şâtır Alî bin İbrâhîm (v. 777 / m. 1375), 11- Abdullah bin Alî Mardînî (v. 779 / m. 1377), 12- Alî bin Ahmed Bağdâdî (v. 801 / m. 1398), 13- Alî Kuşcu (v. 879 / m. 1474]), 14- Et-Tâcûrî (v. 960 / m. 1552), 15- Hindli Abbâs Kulu Molla Kudsî (v. 1262 / m. 1846), 16- Muhammed bin Muhammed Hânî, 17- Kedûsî 18- Yüzbaşı Mustafâ Hilmî Efendi, 19- Erzurûmlu İbrâhîm Hakkî, 20- Gâzî Ahmed Muhtâr Paşa, 21- Ahmed Ziyâ Bey (v. 1355)…]

Her birinin astronomi alanında çok kıymetli çalışmaları ve değerli eserleri vardır.

3- Gâzî Ahmet Muhtâr Paşa, “Islâhu’t-takvim” ve “Riyâzu’l-muhtâr” isimli eserlerinde, şafak (yatsı vakti) için güneşin ufuk altında -17 derece ve fecir (imsâk vakti) için -19 derece olduğunda ilm-i hey'et mütehassıslarının ittifâk ettiklerini yazmaktadır.

4- İstanbul Üniversitesi Kandilli Rasathânesinin, 08.07.1992 târîh ve 1354 sayılı yazısı ile imsâk ve yatsı vakitlerinde, güneşin ufkun altındaki derecelerinin ve temkîn müddetinin, 1400 seneden beri uygulanageldiği, yani, Yatsı (Şafak) için ufkun altında (-17) derece, İmsâk (Fecr) için ise, (-19) derece şeklinde olması ve temkîn müddeti ile ilgili olarak da, “Yapılan hesaplara göre, bu miktar (temkîn) belli bir rasat yeri için muhtelif târîhlerde 8-10 dakîka arasında olmaktadır. Bu bakımdan, genel olarak temkîn miktârının, 10 dakîka alınması ve bunun öğleden önceki vakitlerden çıkartılması, öğleden sonraki vakitlere ise eklenmesi gelenek hâlini almıştır” diye bildirilerek teyit edilmiştir.

.07/04/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kur’ân, Levh-i mahfûza bu gece indirilmiştir

Kur’ân-ı kerîmin Levh-i mahfûza inişi, Berât gecesinde olmuş, Peygamber Efendimize gönderilmesi ise Kadir gecesinde başlamıştır...

Bugün bir nebze, mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerimden bahsetmeye çalışacağız. Ama önce şunu ifâde edelim ki, Cenâb-ı Hak, ezelde hiçbir şeyi yaratmadan önce, her şeyi takdîr etmiş, dilemiştir. Mübârek “Berât Gecesi”nde, bunlardan bir yıl içinde olacak her şeyi, meleklere bildirir. İşte Kur’ân-ı kerîm, Levh-i mahfûza bu gece indirilmiştir. Bunlar, Duhân sûresinin 1-6. âyet-i kerîmelerinde bildirilmektedir.

Tefsîrlerde, Kur’ân-ı kerîmin iki türlü nüzûlü (inişi) bildiriliyor: Birincisi Levh-i mahfûza inişi, diğeri de Peygamber Efendimize gönderilmesi. Birincisi Berât gecesinde olmuş, ikincisi ise Kadir gecesinde başlamıştır.

“Kur'ân-ı Kerîm”: “Allahü teâlânın, sevgili Peygamberi Muhammed (aleyhisselâm)a, Cebrâil (aleyhisselâm) vâsıtasıyla, takrîben yirmi üç senede, Arabca olarak indirdiği, bize kadar, ilk nâzil olduğu şekilde, tevâtürle, yani yalan söylemeleri mümkün olmayan, üstün vasıflı insanların (başta Sahâbe-i kirâm olmak üzere) bildirmeleri ile gelen ve Mushaflarda yazılı olup, okunması ile ibâdet edilen, hiçbir kimsenin bir benzerini getiremediği ve getiremeyeceği son İlâhî kitaptır.”

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“Kur'ân-ı kerîm için, bu sihirdir, bu ancak bir insan sözüdür, dedi. İşte bunu söyleyeni, şiddetli bir ateş içinde, Cehennem'e atacağım. Şiddetli ateşin ne olduğunu sen ne bilirsin? O, (içine girenleri) ne çıkarır, ne azaptan vazgeçer. İnsanın derisini karartır, yakar. Orada on dokuz (azap yapan melek) vardır.” (Müddessir, 24-30)

Büyük âlimlerden Abdülhakîm-i Arvâsî (rahimehullah) buyurmuştur ki:

“Kur'an-ı kerîm, Allah kelâmıdır; Muhammed aleyhisselâmın sözü değildir. Hiçbir insan öyle düzgün bir söz söyleyemez. Kur'ân-ı kerîmde bildirilenlerin hepsine “İslâmiyet” denir. Hepsine inanan insana “Mümin” ve “Müslümân” denir. Birini bile beğenmemeye îmânsızlık, yâni “küfür” denir.”

Şimdi burada, üç tane insâflı Batılının, Kur’ân-ı kerîm hakkındaki sözlerini nakletmekte fayda görüyoruz:

“Ben şehâdet ederim ki, modern ilmin, on dört asır geriden tâkip ettiği Kur'ân, Allah kelâmıdır.” (Kaptan Dr. Cousteau)

“Kur'ân'ın içinde pekçok tekrârlar vardır. Onu okuduğumuz zaman, bu tekrârlar bizi usandıracak sanılıyor, fakat biraz sonra bu kitap, bizi kendisine çekiyor. Bizi hayrânlığa ve sonunda büyük saygıya götürüyor.” (Goethe)

“İslâm dîninin kaynağı olan Kur'ân'da, cihân medeniyetinin dayandığı bütün temeller bulunmaktadır. O kadar ki, bugün bizim uygarlığımızın, Kur'ân'ın bildirdiği temel kâideler üzerine kurulduğunu kabûl etmemiz gerekir.” (Gaston Karl)

.06/04/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Allahü teâlânın "Ezelî" kelâmı...

Kur’ân-ı kerîm, kelâm-ı İlâhîdir. Hem lafzı, hem de manası, Allahü teâlânın "Ezelî" sıfatının tecellîsi olarak, Peygamber Efendimize indirilmiştir.

“Üç Ay”ların ikincisi olan “Şabân-ı Muazzam” ayının 15. (Berât=Berâet) gecesinde, Allahü teâlâ tarafından, topluca “Levh-i Mahfûz”a indirilen, oradan da peyderpey Sevgili Peygamberimize Cebrâîl aleyhisselâmın, takriben 23 senede (22 sene 2 ay 22 gün zarfında) vahiy olarak getirdiği Kur’ân-ı kerîm, kelâm-ı İlâhîdir. Hem lafzı, hem de manası, Allahü teâlânın "Ezelî" sıfatının tecellîsi olarak, Peygamber Efendimize indirilmiş, o da, bu İlâhî kelâmı, ümmetine sûre sûre, âyet âyet teblîğ etmiş, tatbîkâtını göstermiş ve genişçe açıklamasını da yapmıştır.

Zâten “Vahy (Vahiy)”: “Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını, Peygamberlerine melek vâsıtasıyla veya vâsıtasız olarak bildirmesi” demektir. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyuruyor ki (meâlen): “O (Muhammed aleyhisselâm), hevâdan konuşmaz (boş söz söylemez). Onun söyledikleri yalnız kendisine vahyedilen şeylerdir.” (Necm sûresi, 3)

“Kur'an-ı kerîm, Muhammed aleyhisselâmın sözü değildir; Allah kelâmıdır. Hiçbir insan öyle düzgün söyleyemez. Kur'ân-ı kerîmde bildirilenlerin hepsine “İslâmiyet” denilir. Hepsine inanan insana “mümin” ve “Müslüman” denir. Birini bile beğenmemeye îmânsızlık, yâni “küfür” denir.” (Abdülhakîm-i Arvâsî)

Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“De ki, insanlar ve cinnîler birbirlerine yardımcı olarak, (belâgat, güzel nazm ve kâmil mânâda) bu Kur'ân-ı kerîmin bir benzerini ortaya koymak için bir araya gelseler, yemîn olsun ki, yine de benzerini ortaya koyamazlar.” (İsrâ sûresi, 88)

Kur'ân-ı kerîm “vahy-i metlüv”dür. “Cebrâil aleyhisselâmın, Allahü teâlâdan aldığı haberleri getirerek Peygamberlere okuması”na “Vahy-i Metlüv”: denilir. Vahy-i metlüvün lafzı da (kelimeleri de), mânâları da Allahü teâlâdan gelmiştir.

Allahü teâlâ tarafından, Peygamberlerin kalblerine bildirilen vahyi, Peygamberlerin kendilerine âit kelimelerle yanındakilere bildirmelerine ise “Hadîs-i kudsî” (Vahy-i Gayri Metlûv) denilir. (İmâm-ı Süyûtî)

Netîce olarak bir tarif yapacak olursak, “Kur'ân-ı Kerîm”: “Allahü teâlânın, Cebrâîl aleyhisselâm vâsıtasıyla, Muhammed aleyhisselâma, yirmi üç senede, Arabça olarak indirdiği, bize kadar ilk nâzil olduğu şekilde tevâtürle (yalan söylemeleri mümkün olmayan üstün vasıflı insanların bildirmeleri ile) gelen ve Mushaflarda yazılı olup, okunması ile ibâdet edilen, hiçbir kimsenin bir benzerini getiremediği ve getiremeyeceği son İlâhî kitap”tır.

Allahü teâlânın emirlerini ve yasaklarını, îmânı ve ibâdet esâslarını, güzel ahlâkı içine alan İlâhî kitablara inanmak, dînimizin üçüncü temel şartıdır. Yüce Rabbimiz, Peygamberleri vâsıtası ile hepsini İlâhî kitaplarda bildirmiştir. Allahü teâlâ, bu kutsal kitabları, bâzı Peygamberlere melek vâsıtasıyla okutarak, bâzılarına ise yazılı olarak, bâzılarına da meleksiz işittirerek vahyetti. Allahü teâlâ tarafından vahyedilen bu İlâhî kitapların hepsi, O'nun kelâmıdır (sözleridir).

.31/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberlere verilen bazı mucizeler

Muhammed aleyhisselâm zamanında, Arabistan yarımadasında şâirlik, edebiyât, fesâhat ve belâğat sanatı en yüksek dereceye ulaşmıştı...

Malum olduğu üzere, Allahü teâlâ, her Peygambere, zamanlarında mühim/önemli kabul edilen hususlarla ilgili bazı mucizeler ihsân etmiştir:

Mesela, Mûsâ aleyhisselâm zamanında sihirbâzlık yaygın idi. Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma, âsâ mucizesini ihsân etmiştir. Mûsâ aleyhisselâmın asâsı büyük bir yılan olup sihirbâzların sihir âletlerini yutmuştur. Böylece sihirbâzlar, bunun insan gücünün üstünde olduğunu anlayarak Mûsâ aleyhisselâma îmân etmişlerdir. Bu husûs, Kur'ân-ı kerîmde ifâde buyurulmuştur...

Îsâ aleyhisselâmın zamanında tıp ilmi ileri gitmişti. Tabipler başarılarıyla övünürlerdi. Allahü teâlâ, Îsâ aleyhisselâma ölüleri diriltme ve anadan kör doğanların gözlerinin açılması mucizesini ihsân etti. Bu husûs da, Kur'ân-ı kerîmde ifâde buyurulmuştur. Tabipler onun karşısında âciz kalmışlardır...

Muhammed aleyhisselâm zamanında ise, Arabistan yarımadasında şâirlik, edebiyât, fesâhat ve belâğat sanatı en yüksek dereceye ulaşmıştı. Yazdıkları ve okudukları şiirlerle birbirlerine karşı övünürlerdi. Allahü teâlâ, Peygamber Efendimize, en büyük mucize olarak Kur'ân-ı kerîmi gönderdi. [Kur'ân-ı kerîmin bir benzerini, hattâ 10 sûresinin benzerini meydâna getirmeleri için meydân okunmuştur, ama yapamamışlardır.] Kur'ân-ı kerîmin îcâzı, eşsizliği karşısında bütün şâirler âciz kalmışlardır. Onların bir kısmı, Allah kelâmı olduğunu inkâr edip kâfir olarak öldüler. Bir kısmı ise, Allah kelâmı olduğunu anlayarak Müslümân oldular. (İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî)

Muhammed aleyhisselâmın mucizeleri, zaman bakımından üçe ayrılmıştır:

Birincisi, mübârek rûhunun yaratılmasından başlayarak, Peygamberliğinin bildirildiği “Bi'set” zamanına kadar olanlardır. Bunlara, “İrhâsât” (tekili “İrhâs”) yâni, başlangıçlar denir.

İkincisi, bi'setten (Peygamberliğinin bildirilmesinden) vefâtına kadar olan zaman içerisindekilerdir. Bu ikinci kısımdaki “mucize”lerinin, 3.000 (üç bin) kadar olduğu bildirilmiştir.

Üçüncüsü de, vefâtından kıyâmete kadar olmuş ve olacak şeylerdir.

Bunlardan her biri de, ayrıca gözle görülen veya görülmeyip akıl ile anlaşılan mucizeler olmak üzere ikiye ayrılır. Bütün bu mucizeler, o kadar çoktur ki, saymak mümkün olamamıştır.

Molla Abdurrahmân Câmî isimli büyük âlimin, aslı Farsça olan, Türkçe tercümesi de bulunan, “Şevâhidü’n-Nübüvve” ve büyük âlimlerden Yûsuf Nebhânî’nin, Arapça “Huccetullahi alel-âlemîn fî Mu’cizâti Seyyidil-Mürselîn” kitablarında, Resûlullahın birçok mucizesi yazılıdır.

Nişancızâde Muhammed bin Ramazan Efendi’nin Osmanlıca “Mir'ât-ı Kâinât” kitabında, onun mucizelerinin çoğunun kaynakları da bildirilmiştir.

"Allahü teâlânın, âdetinin ve kânunlarının dışında yarattığı mucizelerin meydâna gelmesi için, Peygamberlerin (aleyhimüsselâm) diri olmaları şart değildir. Öldükten sonra da, Allahü teâlâ onlara mucize ihsân eder." (Abdülganî Nablüsî)

.30/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mucize ve kerâmet hakkında...

Peygamberlerden, âdet-i İlâhiyye dışında, fakat kudret-i İlâhiyye içinde bazı şeyler meydana gelir. Bunlara “mucize” denir.

Dârul-Fünûn müderrislerinden (yani eski İstanbul Üniversitesi profesörlerinden) Seyyid Abdülhakîm bin Mustafâ Arvâsî (rahmetullahi aleyh) diyor ki:

“Allahü teâlâ, her şeyi bir sebep altında yaratmaktadır. Bu sebeplere, iş yapabilecek tesir, kuvvet vermiştir. Bu kuvvetlere, tabiat kuvvetleri, fizik, kimyâ ve biyoloji kânûnları diyoruz.

Bir iş yapmamız, bir şeyi elde etmemiz için, o işin sebeplerine yapışmamız lâzımdır. Meselâ, buğday hâsıl olması için, tarlayı sürmek, ekmek, ekini biçmek lâzımdır. İnsanların bütün hareketleri, işleri, yüce Allah’ın bu âdeti içinde meydâna gelmektedir.

Cenâb-ı Hak, her şeyi bir sebep altında yaratmakla birlikte, istediği zaman, sevdiği insanlara, ikrâm için, iyilik olsun diye ve azılı düşmânlarına da mekr-i İlâhî olmak üzere, bazı “Hârikul-âde (yani fevkalâde, âdet dışı, olağanüstü)” şeyler verebilir. Yani bunlar için âdetini bozarak, sebepsiz şeyler de yaratabilir. Meselâ:

1- Peygamberlerden, âdet-i İlâhiyye dışında, fakat kudret-i İlâhiyye içinde bazı şeyler meydana gelir. Bunlara “Mucize” denir. Peygamberlerin (aleyhimüsselâm) mucize göstermeleri lâzımdır.

2- Peygamberlerin ümmetlerinin evliyâsında, âdet dışı meydâna gelen şeylere, “Kerâmet” denir. Evliyânın kerâmet göstermeleri lâzım değildir. Zâten bunlar da, kerâmet göstermek istemezler, Allahü teâlâdan utanırlar.

3- Ümmet arasında, velî olmayanlardan meydâna gelen âdet dışı şeylere de, “Ferâset” denir.

4- Âdet dışı şeyler, fâsıklardan, günâhı çok olanlardan zuhur ederse, bunlara “İstidrâc” denir ki, derece derece, kıymetlerini indirmek demektir.

5- Kâfirlerden zuhur edenlere ise “Sihir” yani “Büyü” denmektedir.

Biz bugün ve yarınki makâlelerimizde, birazcık “Mucize”den bahsedelim...

“Mucize”: “Allahü teâlânın izniyle, Peygamberlerden (aleyhimüsselâm), Peygamberliklerine delîl olarak meydâna gelen hârikulâde (olağanüstü) hâller”e denilir.

Binâenaleyh, cemiyet içerisinde, bazı insanların gelişigüzel hâdiselere, birtakım önemli olaylara "Mucize" meydâna geldi demeleri, katiyyen uygun değildir. Çünkü mucize, yukarıdaki tarîfte de geçtiği gibi, Peygamberlerin ellerinde meydâna gelir.

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh), bir şeyin mucize olabilmesi için şu şartların lâzım olduğunu ifâde etmektedir:

1- Allahü teâlâ o şeyi, mûtâd (alışılmış) sebepler dışında yaratmış olmalıdır.

2- Hârikulâde (olağanüstü) olmalıdır.

3- Peygamber olan zâtın istediğine uygun olmalıdır. İsteyip de hâsıl olan mucize, kendisini yalanlamamalıdır.

4- Mucize, Peygamber olduğunu söylemeden önce hâsıl olmamalıdır.

5- Bir Peygamberin ümmetinden meydâna gelen hârikulâde hâller, kerâmetler de o Peygamberin mucizesidir.

"Peygamberler, İslâmiyetin emirlerini ve yasaklarını bildirirlerdi. Ümmetleri, mucize isteyince; "Mucizeleri, Allahü teâlâ yaratır. Bizim vazîfemiz, O'nun emirlerini bildirmektir" buyururlardı. Allahü teâlâ dilerse, ümmetlere merhamet ederek, inanmaları, saâdete kavuşmaları için, o anda mucize yaratırdı." (İmâm-ı Rabbânî)

.24/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İsrâ ve Mirâca dair...

Mirâc hadîslerinde Sevgili Peygamberimiz, “yükseğe çıkarıldım” buyurduklarından, bu hâdise, “Mirâc Hâdisesi” diye anılmıştır.

Sevgili Peygamberimiz, Allahü teâlâ tarafından vâki olan davet üzerine, gecenin muayyen bir sâatinde, melekût âlemini, kâinâtın hârikalarını seyir ve temâşâ için, Mekke'deki Mescid-i Harâmdan Kudüs'teki Mescid-i Aksâya götürülmüş, oradan da göklere, bilinmeyen yerlere yükseltilmiştir.

Bütün İslâm âlimleri, Mescid-i Aksâ’nın Kuds-i şerîfte olduğunu kitaplarında yazmışlardır. Mescid-i Aksâ’nın Kudüs dışında, Mekke-i mükerremede veya Ci’râne’de, yahut oralara yakın bazı yerlerde olduğunu iddiâ edenler, -en hafîf ifâdeyle söyleyecek olursak- câhil kimselerdir.

Bir kimse çıkıp Süleymâniye Câmii İstanbul’da değil, Selîmiye Câmii Edirne’de değil, Ulucâmi de Bursa’da değil dese, ona hangi gözle bakarlarsa, Mescid-i Aksâ’nın Kudüs’te olmadığını iddiâ eden bir kişiye de öyle bakarlar. Bırakın ilim ehli insanları, aklı başında herhangi bir Müslümânın dahi buna inanması mümkün değildir. Eğer Peygamber Efendimiz, Mekke-i mükerremeden Kuds-i şerîfe gidip geldiğini anlatmamış olsaydı, bütün kitaplarda yazıldığı gibi, müşrikler niçin Ebû Bekr-i Sıddîk Efendimize gelip de, Mekke ile Kudüs arasında ne kadar mesâfe olduğunu sorsunlar?

Sevgili Peygamberimizin bu iki mahal arasındaki seyâhatleri, geceleyin vukû bulduğu için, “gece yolculuğu yaptırılması” manasında bu olaya "İsrâ" denmiş, bu kelime, aynı olayı anlatan âyetle başlayan "İsrâ" sûresinin de adı olmuştur.

“Mirâc” ise “merdiven” ve “yükseğe çıkmak” gibi manalara da gelmekle beraber, Resûl-i Ekrem Efendimizin, “varlık ufuklarının üstüne, yüce makâmlara yükselmesi” demektir. Nitekim mirâc hadîslerinde Sevgili Peygamberimiz, “yükseğe çıkarıldım” buyurduklarından, bu hâdise, “Mirâc Hâdisesi” diye anılmıştır.

Bu “mucize”yi, zaman ve mekân mefhûmlarıyla açıklamak ve akıl ile îzâh etmek mümkün değildir. İlâhî kudretin ve Peygamberlik mertebesinin ne demek olduğunu idrâk edebilenler, bu hâdisede bir gariplik görmezler. Allah ve Resûlüne inananlar, mucizelere de inanırlar. Mirâc hâdisesiyle, Müslümânların îmânları kuvvetlenmiş, kâfirlerin de düşmânlıkları artmıştır.

Peygamberimizin ümmetinden şirk koşmayanların Cennete girecekleri müjdesi, ayrıca îmân esaslarıyle ilgili Bakara sûresinin son iki âyeti, Peygamber Efendimizin mirâc dönüşü biz ümmetine getirdiği en değerli hediyeler arasındadır. Kezâ önceden sabah ve ikindi namazları olmak üzere iki vakit farz olan namaz, bu zamanda, beş vakte çıkarılmıştır.

Yine bu gecede, arada vâsıta olmaksızın, bizzât Allahü teâlâ tarafından Peygamber Efendimize vahyedilen İsrâ sûresinin 23 ilâ 39. âyetleri arasında belirtilen 12 madde bildirilmiştir.

Peygamber Efendimiz, bu gecede, Cebrâil aleyhisselâmın geçemediği noktadan ötelere geçmiş, arada vâsıta olmaksızın, bilinmeyen bir şekilde mekânsız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak Allahü teâlâyı görmüş ve konuşmuştur.

.23/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İsrâ ve Mirâc mucizesi

Müslümânların ilk kıblesi ve Sevgili Peygamberimizin “Mirâc” mucizesinin de başlangıç noktası olan “Mescid-i Aksâ” çok kıymetli bir mekândır.

Hatırlayacağınız üzere, Recep ayının başında (24-25 Şubat târihli makâlelerimizde) Kuds-i şerîf ve Mescid-i aksâdan bahseden 2 makâle yazmıştık.

Bilindiği gibi, Hulefâ-i râşidînin 2.si olan Hazret-i Ömer (radıyallahü anh)in hilâfeti zamanında, Müslümânlar tarafından fethedilen Kuds-i şerîf ile Kur’ân-ı kerîmin ifâdesiyle “etrâfı mübârek kılınan” Mescid-i Aksâ’nın, biz Müslümânların kalplerinde çok husûsî bir yeri vardır.

Emevîler, Abbâsîler, Tolunoğulları, İhşîdîler, Fâtımîler, Selçûklular, Zengîler, Eyyûbîler, Memlûklüler ve nihâyet Osmânlıların hâkimiyetinde (Müslümânlarda) toplam 1200 sene kalan Kudüs, maalesef 88 sene haçlıların işgâline uğramış, büyük sultân Salâhaddîn-i Eyyûbî’nin 1187’de orayı tekrar fethetmesiyle, yeniden Müslümânların eline geçmiştir. İslam devletleri, oraya çok güzel hizmetler yapmışlardır.

Yavuz Sultân Selîm Hân’ın Mısır’ı fethetmesiyle, Memlûklülerden 1516 yılı sonunda Kudüs de alınmış ve tam 401 sene Osmanlı Devleti'nin hâkimiyetinde kalmıştır. Bu dört asır zarfında, Müslümânlar oraya çok saygı göstermişler, orada sâdece Müslümânlar değil, Yahûdîler de, Hıristiyânlar da, huzûr ve refâh içerisinde yaşamışlardır.

Bundan 2 gün evvel (yani Cumartesi’yi Pazar’a bağlayan gece), mübârek gecelerimizden “Mirâc Gecesi” idi. İsrâ ve Mirâc hâdisesi, bir mucizedir. Bu mucize, Kur’ân-ı kerîmin kıymetli tefsîrlerinde de, başta Sahîh-i Buhârî olmak üzere, pekçok hadîs-i şerîf kitâbında da tafsîlâtıyla anlatılmaktadır. Ehemmiyetine binâen, biz, yine, bugün ve yarınki makâlelerimizde, bu konudan bahsetmek istiyoruz.

Kur’ân-ı kerîmde, İsrâ sûre-i celîlesinin 1. âyet-i kerimesinde “el-Mescidü’l-Aksâ” ve birçok hadîs-i şerifte de “Beytü’l-Makdis” şeklinde zikredilen “Mescid-i Aksâ”, İslâmiyetin bidâyetinden itibâren hicrî 2. seneye kadar, Müslümânların 14 sene müddetle ilk kıblesi ve Sevgili Peygamberimizin “Mirâc” mucizesinin de başlangıç noktası olan, çok kıymetli bir mekândır. Yeryüzünde fazîlette, üstünlükte Mescid-i Harâm ve Mescid-i Nebevî’den sonra, 3. sıradadır.

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı hakîminde, “Her türlü noksânlıktan münezzeh olan O Allah ki, kulunu (Peygamberi Hazret-i Muhammed aleyhisselâmı), bir gece, (Mekke-i mükerremedeki) Mescid-i Harâmdan, o etrâfını mübârek kıldığımız Mescid-i Aksâya kadar götürdü; bunu, ona âyetlerimizden (kudretimize delâlet eden acaîbliklerden bazılarını) gösterelim diye yaptık. Muhakkak ki O, Semî (her şeyi işiten) ve Basîr (her şeyi gören)dir.” (İsrâ, 1)

“Mescid-i Aksâ=Beytül-Makdis” şek ve şüphe yoktur ki, Kuds-i şerîftedir. “Mescid-i Aksâ”da kılınan bir namazın, başka yerlerdeki 500 namazdan efdal olduğu malûmdur. Peygamber Efendimiz, “Benim bu mescidimde kılınan bir namaz, Mescid-i Harâm müstesnâ olmak üzere, diğer mescidlerde kılınan 1.000 namazdan hayırlıdır” buyurmak suretiyle “Mescid-i Nebevî”nin fazîletini ortaya koymuştur. “Mescid-i Harâm”da kılınan bir namaz da, onun 100 katıdır, yani orada kılınan bir namaz, başka yerlerde kılınan 100.000 namazdan efdaldir.

.17/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Çanakkale zaferinin manevi yönü...

Müslümân askerlerin zaferlerdeki başarılarının sırrı, “ölürsem şehîd, kalırsam gâzî” düstûruyla hareket etmeleridir.

Müslümanları, asırlar boyu, harp meydanlarında zaferden zafere koşturan biricik arzu, âhirette şehîdlere verilecek sonsuz nîmetlere îmân etmeleri ve bunlara kavuşmak için cân atmalarıdır. Harp meydanlarında kahramanca dövüşen ve düşmandan yılmayan Müslümân askerler, şehîd olmak arzûsuyla yanıp tutuşmuşlar ve düşmândan aslâ yüz çevirmemişlerdir. Zâten zaferlerdeki başarının sırrı da, Müslümanların “ölürsem şehîd, kalırsam gâzî” düstûruyla hareket etmeleridir.

Bütün kâmil Müslümânların samîmî bir şekilde arzû ettiği şehîdlik mertebesinin fazîleti, yüceliği hakkında pekçok âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîf vardır. Burada, sâdece 2 âyet-i kerîme meâli verelim. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde buyuruyor ki:

“Allah katında öldürülenleri, sakın ölüler sanma! Doğrusu onlar, Rableri katında diridirler, Cennet meyvelerinden rızıklanırlar. Onlar, Allah’ın kendilerine verdiği ihsândan (şehîdlik rütbesinden) dolayı neşeli hâldedirler ve arkalarından kendilerine şehîdlik rütbesiyle katılamayan mücâhitler hakkında, şunu müjdelemek isterler: “Onlara hiçbir korku yoktur ve onlar mahzûn da olmayacaklardır.” (Âl-i İmrân sûresi, 169-170)

“Kim Allah ve Peygambere itâat ederse, işte onlar Allah’ın kendilerine nîmetler verdiği Peygamberlerle, Sıddîklarla, Şehîdlerle ve Sâlihlerle [iyi kimselerle, velîlerle] berâberdirler. Onlar ne iyi arkadaştırlar.” (Nisâ sûresi, 69)

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) de buyurmuştur ki:

“Allahü teâlâ, şehîdin, kul borcundan başka bütün günâhlarını affeder.”

Gerek “Mukaddes İslâm” târihinde, gerekse şanlı “Türk Milleti”nin târihinde, târihe altın harflerle yazılmış pekçok “Zafer” vardır. Bilindiği gibi “Zafer”: “Savaşta kazanılan başarı; düşmânın bozguna uğratılması” demektir.

Türk milletinin zaferleri, onların istikbâline çeşitli yönler vermiştir. Her zaferin ayrı bir neticesi vardır: Meselâ [751 Temmuz’unda Çinlilere karşı kazanılan] “Talas Zaferi”, Türklerin Müslümânlarla tanışması; [26 Ağustos 1071’de Bizanslılara karşı kazanılan] “Malazgirt Zaferi”, Türklere Anadolu kapılarını açması ve [1922’de Yunanlılara karşı kazanılan] “30 Ağustos Zaferi” de, Türkiye’nin kurtarılması gibi husûsiyetleri taşır. Dün ve bugünkü ana konumuzu teşkîl eden Çanakkale Zaferi, 18 Mart 1915’te müttefik İtilâf Devletlerine karşı kazanıldı. Sakarya Meydan Muhârebesi de, 13 Eylül 1921’de Yunanlılara karşı kazanıldı.

Bunları ifâde ettikten sonra şimdi de burada, üzülerek belirtelim ki, asîl milletimizin yükselmesini ve güzel memleketimizin ve ebed-müddet devletimizin ilerlemesini istemeyen düşmân güçler, maalesef bilhâssa çocuklarımızın ve gençlerimizin, millî ve manevî değerlerden mahrûm, mâzîsine, târîhine, kültürel değerlerine yabancı, hattâ düşmân olarak yetişmelerini arzû etmekte ve bu husûsta büyük gayretler göstermektedirler.

[Bütün şehîdlerimize ve gâzîlerimize, bir kerre daha, Allahü teâlâdan rahmetler diliyoruz.]

.16/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Çanakkale Deniz Zaferi

Dünya târihinin en kanlı ve Türkiye târihinin en büyük zaferlerinden biri olan Çanakkale Savaşı, 568.000 düşmân askerine karşı, 315.000 Mehmetçikle yapıldı.

Bugün ve yarınki makâlelerimizde, sizlere, bir nebze, güzel yurdumuzun hemen her yöresindeki her evden bir şehîdin bulunduğu [benim de bir dedem ile 2 amcam şehîd ve bir amcam da gâzîdir], Osmânlı Devleti’nin, son bir gayretle yazdığı şanlı destânın, “Çanakkale Zaferi”nin manevî yönlerinden bahsetmeye çalışacağız...

18 Mart 2020 Çarşamba günü, “Çanakkale Zaferi”nin 105. yıl dönümüdür. Takvimlere baktığımızda, 18 Mart 2020 Çarşamba (23 Receb 1441) “Çanakkale Zaferi (1915) ve Şehitlerini Anma Günü” kaydını görürüz.

Hemen burada ifâde edelim ki, 1914'te İttihat ve Terakki Partisi ve Enver-Talat-Cemal üçlüsü tarafından, affedilmez bir hata eseri olarak, I. Dünya Harbi’ne sokulan Osmanlı Devleti, 4 ayrı cephede, İtilâf Devletleri ile ayrı ayrı çarpışmak zorunda kalmıştır.

İngiltere ve Fransa’nın Akdeniz donanmaları [107 parça savaş gemisi], 18 Mart 1915 sabâhı, Çanakkale Boğazı’nı cebren geçerek İstanbul’a erişmek için deniz harekâtı başlatmışlardır. Çanakkale Savaşı Kumandânı Cevat Çobanlı Paşa [13 Mart 1938’de vefât etmiştir], 150 topla karşılık vermiştir. Müttefik donanması, o zamana kadar dünyâ târihinin gördüğü en yoğun deniz bombardımanı açarak, Boğaz’da ilerlemeye başlamıştır.

Dünya târihinin en kanlı ve Türkiye târihinin en büyük zaferlerinden biri olan Çanakkale Savaşı, 568.000 düşmân askerine karşı, 315.000 Mehmetçikle yapıldı. Müttefiklerin kayıp sayısı 252 bin kişi (İngilizler 205.000, Fransızlar 47.000 kayıp verdi); bize de, 250.000 şehîde mâl olmuştur. Bütün şehitlerimizi, rahmet ve minnetle anıyor, onlar için duâ ediyoruz.

Denizden geçemeyen düşmân kuvvetleri, 25 Nisan günü Gelibolu yarımadasına asker çıkararak meşhûr Çanakkale Savaşı başladı. Bu defa kara savaşları başlamıştı. Çeşitli cephelerde göğüs göğüse muhârebeler oldu. 9 ay süren kara harekâtı kısmında, yüz binlerce Osmânlı, İngiliz, Fransız, Hint ile Avustralya ve Yeni Zelanda askeri (Anzaklar) hayâtlarını kaybettiler. Muhârebeler, 9 Ocak 1916’da, bu defa da, Osmânlı İmparatorluğunun zaferiyle bitti.

Her zaman olduğu gibi, Çanakkale muhârebelerinde de, vatan müdâfaasını en üst seviyede yapan kahraman Türk askeri, Birinci Dünya Savaşı’nın gidişâtını değiştirmiştir.

[Bu vesîleyle ifâde edelim ki, geçen sene, 27 Şubat'ta başlayıp 8 Mart’ta sona eren “Mavi Vatan-2019 Tatbîkâtı”, Türk Donanması'nın Türkiye'yi çevreleyen üç denizde eş zamanlı olarak icrâ ettiği, târihinin en büyük tatbîkâtı olmuştur. 103 gemiyle Karadeniz ve Ege'de, Akdeniz'in büyük bölümünde 462 bin kilometrekarelik mavi sular yoğun olarak kullanılmıştır.

Tatbîkât, daha çok komşumuz Yunanistan'da konuşulurken, Çin'den Rusya'ya, Amerika'dan İsrâîl'e kadar dünyâ kamuoyunda büyük güç gösterisi olarak yankı bulmuştur. Tatbîkâtta; 3 denizde, 33 yurt içi ve 7 yurt dışı limanı olmak üzere toplam 40 liman ziyâret edilmiştir. Türkiye'nin millî savunma sistemlerinin başarıyla denendiği tatbîkâtta, silâh sistemlerimiz göz doldurmuştur.]

.10/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ana-baba hakları

“Ana-babası günâh işleyen evlâd, sert konuşmadan, bunlara bir defa nasîhat ederler. Kabul etmezlerse susarlar. Onlara dua ederler”

“Dînimizde ana-babanın hakları çok önemli olduğu için, onların sözlerini dinlemezsem günâha girmiş olur muyum?” diye suâl soranlar oluyor.

Hemen belirtelim ki, dîne uymayan ve çocuğunu İslâmiyet'e uygun yetiştirmeyen ana-babanın, evlâdı üzerinde, dînimizin bildirdiği ana-babalık hakkı yoktur. Sâdece büyütme, yedirip içirme gibi hakları vardır.

Mukaddes dînimizde, İslâm âlimlerinin kitaplarında, “Ana-baba kâfir iseler, onları kiliseden, meyhâneden, sırtta taşıyarak bile, geri getirmek gerekir” deniliyor. Onların iyiliği için, “Kiliseye gitmeniz yanlıştır. Ben getirmem, gittiğiniz gibi geri gelin” denilmez.

Yine dîn kitaplarında, “Ana-babası günâh işleyen evlâd, sert konuşmadan, bunlara bir defa nasîhat ederler. Kabul etmezlerse susarlar. Onlara dua ederler” buyuruluyor.

Onların iyiliğine diye, sık sık ikaz yapılmazlar. Ana-babanın iyiliği için, onlara sert davranan, rızâlarını almış olmaz, aksine onları üzmüş olur. Tâbiîn-i kirâmın en büyüklerinden olan büyük âlim ve velî Hasan-ı Basrî hazretleri, “Âlim bir evlâdın ana-babası kâfir olsalar, kuyudan su çekmeleri için ona muhtaç olsalar, o da birkaç kova çektikten sonra, öf dese, bu sebeple bütün amellerinin sevâbı yok olur” buyuruyor. Şu hâlde, ana-babanın iyiliği için de, onlara sert davranmak câiz değildir.

Ana-baba zâlim olup, evlâda zulmetseler de, günâh işlemeyi emretseler de, yine onları üzmek câiz olmaz. Günâh olan emirleri yapılmaz, ama yine de onlara sert konuşmak, üzmek câiz olmaz.

Eshâb-ı kirâmdan Alkame’nin menkıbesinde, Peygamber Efendimiz, onun annesine, oğluna hakkını helâl etmezse, Cehennemde azap çekeceğini bildiriyor. Ama ebedî azaptan bahsedilmiyor. Sâlih ana-babaya isyân etmek harâmdır, ama küfür değildir. İşlenen her günâh, Allahü teâlâya bir isyândır. Günâh işlemekle insan kâfir olmaz.

Son nefesinde Kelime-i şehâdet getiremeyen de kâfir olarak ölmez. Ehl-i Sünnet itikâdında, amel îmândan bir parça değildir, yani insan ne kadar büyük günâh işlerse işlesin, kâfir olmaz. Zerre kadar îmânı olan, sonunda Cennete girer.

Kalb krizi, trafik kazası, bir bombanın patlaması gibi sebeplerle Kelime-i şehâdet getiremeden veya uyurken ölen Müslümân, îmânsız ölmüş olmaz. Ânîden ölüp de, son sözünün Kelime-i şehâdet olmaması ona zarar vermez. İki hadîs-i şerîf meâli şöyledir:

“Ânîden ölmek, müminlere rahmet, fâcirlere ise üzüntüdür.” [Beyhekî]

“Ânî ölüm, müminlere râhat, kâfirlere ise azaptır.” [Taberânî]

Fâcir, yani kötü kişi, ânîden ölmeyip de, hastalık çekerek ölürse, günâhlarına tevbe etme imkânı vardır. Kâfir olan da, îmâna gelebilir. Onun için, kâfirlere ve fâcirlere ânî ölüm, iyi değildir. Fakat sâlihlerin ansızın ölmeleri, onlar için bir nimet olur. Aylarca veya yıllarca hasta yattıktan sonra ölmek çok sıkıntılı olur. Ama bu sıkıntılar, çoğunun sonsuz saâdetine sebep olabilir.

.09/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ana-babaya saygı ne demektir?

Sâlih ana-babayı râzı eden, Allahü teâlâyı râzı eder. Allahü teâlânın rızâsı, sâlih ana-babanın rızâsındadır.

Allahü teâlâ, bir âyet-i kerîmede (meâlen) şöyle buyurmaktadır:

“Rabbin, yalnız kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza da iyi davranmanızı emretti. Onlardan biri veya ikisi, senin yanında yaşlanırlarsa, kendilerine öf bile deme, azarlama (ağır söz söyleme), onlarla yumuşak (ve tatlı) konuş! Onlara acı, tevuzu kanadını ger. 'Rabbim, küçükken onlar beni yetiştirdikleri gibi, sen de onlara merhamet et' diye duâ et.” [İsrâ, 23-24]

Peygamber Efendimiz de, bir hadîs-i şerîfinde (meâlen) şöyle buyuruyor:

“Rabbin rızâsı, ana-babanın rızâsında, gazabı da, ana-babanın gazabındadır.” [Buhârî]

Sâlih ana-babanın ana-babalık hakkı vardır. Çünkü doğru îmânımızı ilk olarak, sâlih ana-babamızdan öğrendik. Onlar bizim ilk mürşidimizdirler. Onun için, sâlih ana-babanın hakkı çok büyüktür. Sâlih ana-babayı râzı eden, Allahü teâlâyı râzı eder. Allahü teâlânın rızâsı, sâlih ana-babanın rızâsındadır. Hadîs-i şerîflerde, “Rabbin rızâsı, babanın rızâsındadır” ve “Cennet, anaların ayakları altındadır” buyurulmuştur.

Ana-baba hakkı çok önemlidir. Neden? Ananın-babanın, günâh olmayan emirlerine itâat etmek farz-ı ayndır. Sâlih ana-babanın, dîne uygun emirlerini dinlemeyen evlâd, günâha girerler. Peygamber Efendimiz bildiriyor ki:

“Allahü teâlâ, Mûsa aleyhisselâma, 'Âsî olanın sözünün ağırlığı, dünyâdaki bütün kumların ağırlığına eşittir' buyurunca, Mûsâ, 'Yâ Rabbî, bu âsî kimdir' dedi. Allahü teâlâ, 'Ana-babasının sözünü dinlemeyendir' buyurdu.” [Ebû Nuaym]

Zengin evlâdın, fakîr olan Müslümân ana-babaya nafaka vermesi farzdır. Evlâd, zengin babaya bakmaya mecbûr değildirler. Fakîr evlâdın, fakîr babasına nafaka vermeleri farz değildir. Fakat fakîr olan ana-babasını kendi evine alıp, birlikte geçinirler. (Fetâvâ-i Hayriyye)

“Şir’atül-İslâm Şerhi”nde, “Ana-babaya saygı” konusunda, “Ana-babanın önünden yürümek, uygun değildir. Ana-babasının önünden yürüyen, itâatsiz ve âsîdir. Ancak, yolda eziyet veren şeyler varsa, onları kaldırıp yol açmak için veya başka bir yardım için önlerinden yürünebilir” denilmektedir...

Kâfir veya sapık yahut fâsık ana-babanın, ana-babalık hakkı olmaz; onları büyütme, normal hizmet etme hakkı olur.

Ana-babaya, ana-baba hakkını veren Allahü teâlâdır. Ancak onlara, kendi emrine aykırı bir hak vermemiştir. Meselâ onların “Namaz kılma” deme hakları yoktur. Anne ve baba, çocuklarına, “Namaz kılma, oruç tutma, tesettüre riâyet etme, biraz içki iç” diyemezler. Bunları yapmazlarsa, bedduâ edeceklerini söyleseler, ehemmiyeti yoktur. Allah'a isyân olan bir işte, kula yani ana-babaya ve âmire itâat edilmez. Onların haksız olarak ettiği bedduâlar da geçerli olmaz.

[Yarın da inşâallah ana-baba haklarından bahsedelim.]

.02/03/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Üç aylar hakkında - 1

Bazı mekânlar emsaline göre daha mukaddes, bazı insanlar akranına nisbetle daha muhterem olduğu gibi, bazı zamanlar da benzerlerine nazaran daha kudsî, daha mukaddes, daha mübarek kılınmıştır.

Makalemizin başında şunu belirtelim ki, 25 Şubat 2020 Salı günü, “Üç aylar” diye adlandırılan mübarek zaman dilimine girmiş bulunuyoruz.

Dinî literatürümüzde, aylarla ilgili 3 önemli terim vardır: Bunlardan birincisi: “Eşhür-i hurum” denilen “Harâm aylar” Kur’ân-ı kerimde buyuruluyor ki: “Allah’ın, gökleri ve yeri yarattığı günden beri, ayların sayısı on ikidir. Bunlardan dördü, haram [hürmetli] olan aylardır…..” [Tevbe, 36]

Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: “Haram aylar, Muharrem, Receb, Zilka’de ve Zilhicce aylarıdır.” [İbn-i Cerîr]

Dinî terimlerden ikincisi: “Eşhürü’l-hac” denilen “Hac ayları”dır. Bir âyet-i kerime meali şöyledir: “Hac (ayları), bilinen aylardadır…..” [el-Bakara, 197] Yani “Şevvâl”, “Zil-ka’de” ve “Zil-hicce” aylarıdır.

Üçüncüye gelince, bugünkü konumuzla esas ilgili olan terim odur. O da, “Eşhür-i selâse = Şühûr-i selâse” ya’nî “Üç ay”lar terimi.

Halkımız arasında “Üç Ay”lar diye anılan “Recebü’l-ferd”, “Şa’bânü’l-muazzam” ve “Ramazânü’l-mübârek” aylarının, İslam dininde özel yerleri vardır.

İçerisinde 2 mübârek gecenin [“Regâib” ve “Mi’râc” kandillerinin] bulunduğu ve Âdem aleyhisselamdan beri tazîm ve hürmet edilen bir ay ve üç ayların ilki olan Recep ayı [01 Recebü’l-ferd 1441], 25 Şubat 2020 Salı günü başladı. Geçtiğimiz perşembeyi cumaya bağlayan gece de, mübarek “Regâib Kandili” idi.

Bu ayı takib eden şa’bân ayı da, içerisinde “Berât” kandilinin bulunduğu bir aydır. O [yani Şa’bân ayı] da, 25 Mart 2020 Çarşamba günü başlayacaktır.

24 Nisan 2020 Cuma günü başlayacak olan Ramazan ayı ise, Yüce Rabbimiz tarafından ayların sultânı kılınmıştır.

Bilindiği üzere, bazı mekânlar emsâline göre daha mukaddes, bazı insanlar akrânına nisbetle daha muhterem olduğu gibi, bazı zamanlar da benzerlerine nazaran daha kudsî, daha mukaddes, daha mübarek kılınmıştır.

Bereketli, hayırlı, faydası bol, feyizli demek olan “mübarek” sıfatıyla sıfatlanan ve İslâm dininin kıymet verdiği on gece vardır ki, bunlar kronolojik sıraya yani hicrî-kamerî sene içerisindeki yerlerine göre Muharremin 1. Gecesi (Hicrî Yılbaşı Gecesi), Aşûre (10 Muharrem) Gecesi, Mevlid Gecesi [12 Rebîul-evvel gecesi], Regâib Gecesi [Receb-i şerîfin ilk Cuma gecesi], Mi'râc Gecesi [Receb-i şerîfin 27. gecesi], Berât Gecesi [Şa’bân-ı muazzamın 15. gecesi], Kadir Gecesi, Ramazân Bayramı Gecesi, Arefe Gecesi [Zilhiccenin 9. gecesi], Kurbân Bayramı Gecesi [Zilhiccenin 10. gecesi]dir.

Yukarıda bildirilen on geceden başka, Ramazân ve Kurbân bayramlarının diğer geceleri, Zil-hicce ayının ilk on gecesi, Muharremin ilk on gecesi ve her Cuma ve Pazartesi gecesi de mübârektir.

[Cenâb-ı Hak, hepimize, mübârek üç ayların, hem günlerinin, hem de gecelerinin feyiz ve bereketlerinden layıkı vechile istifade etmeyi nasip buyursun.]

.25/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kuds-i şerîf hakkında...

Kudüs, Hazret-i Ömer'in hilâfeti zamanında fethedildi. Halife, 638 yılında Medine-i münevvereden Kuds-i şerîfe gelerek şehri teslîm aldı.

Kuds-i şerîf, Müslümânlar tarafından, Hulefâ-i râşidînin 2.si olan Hazret-i Ömer (radıyallahü anh)in hilâfeti zamanında fethedildi. Aşere-i mübeşşereden Ebû Ubeyde ibül-Cerrâh (radıyallahü anh)in başkumandânlığındaki İslâm ordusu, Bizans İmparatoru Heraklius’un ordularıyla yaptığı muhârebelerde, onları mağlûb edip Şâm, Gazze, Nablus ve Yafa şehirlerini fethettiler.

Amr bin Âs (radıyallahü anh)’ın ordusu ise, Rûm ordusunu perişân edince, Kudüs’ün teslîm edilmesi için haber gönderdi. Ama Kudüs’ün ileri gelenleri, Halîfe’nin bizzât kendisinin gelip temînât vermesi şartıyla, Kudüs’ü teslîm edebileceklerini bildirdiler. İşte bundan dolayı, Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), 638 yılında Medine-i münevvereden Kuds-i şerîfe gelerek şehri teslîm aldı.

Emevîler, Abbâsîler, Tolunoğulları, İhşîdîler, Fâtımîler, Selçûklular, Zengîler, Eyyûbîler, Memlûklüler ve nihâyet Osmânlıların hâkimiyetinde (Müslümânlarda) toplam 1.200 sene kalan Kudüs, 88 sene haçlıların işgâline uğramış, büyük sultân Salâhaddîn-i Eyyûbî’nin 1187’de orayı tekrâren fethetmesiyle, yeniden Müslümânların eline geçmiştir. İslam devletleri, oraya çok güzel hizmetler yapmışlardır.

Yavuz Sultân Selîm Hân’ın Mısır’ı fethetmesiyle, Memlûklülerden 1516 yılı sonunda Kudüs de alınmış ve tâm 401 sene Osmânlı Devleti'nin hâkimiyetinde kalmıştır. Osmanlının son dönemlerinde, 17.100 kilometrekare yüzölçümüne sâhip müstakil bir sancak idi. Doğrudan Dâhiliye Nezâretine bağlı olarak merkezden tayîn edilen bir “Kuds-i şerîf Mutasarrıfı” tarafından idâre edilirdi. Bu dört asır zarfında, Müslümânlar oraya çok saygı göstermişler, orada sâdece Müslümânlar değil, Hıristiyânlar da, Yahûdîler de, huzur ve refâh içerisinde yaşamışlardır. Osmânlılar, Kudüs’e gerekli bütçeyi fazla fazla ayırıp oraları çok güzel bir şekilde devamlı surette imâr etmişlerdir.

Osmânlı Devleti, 11 Aralık 1917’de Kudüs’ten çıkıp İngilizler oraya girince, 1.200 senelik bu mübârek İslâm beldesindeki dört asırlık Osmânlı dönemindeki huzûr da maalesef sona ermiştir.

Em. Kd. Bnb. Müh. Dr. Târihçi İbrâhîm Pâzân’ın da ifâde ettiği gibi:

“1917’de İngiliz Dışişleri Bakanı Arthur Balfour, Siyonist lider Baron Edmond de Rothschild’e yazdığı mektupta, Filistîn’de bir Yahûdî devletinin kurulmasını İngiltere’nin destekleyeceğini bildirdi. Bu deklarasyona güvenen Yahudiler, Filistîn topraklarına süratle yerleşmeye başladılar. 1922 yılında, Filistîn’deki Yahûdî nüfusu, 83 binden 467 bine çıktı.

1947 yılına gelindiğinde, bölgeyi elinde tutan İngiltere, Filistîn toprakları üzerindeki çatışmaları sonlandırmak için, BM’ye mürâcaatta bulundu. Kurulan Filistîn Özel Komisyonu, Filistîn’in en verimli kısımlarını oluşturan %55’lik kısmını Yahûdîlere, geri kalan verimsiz toprakları ve çölleri ise Araplara bırakan bir plan teklîf etti.

Bu arada İngiltere, BM’deki oylamayı beklemeden, 15 Mayıs 1948’de Filistîn manda idâresinin sona ereceğini deklare etti. Bunun hemen akabinde, 14 Mayıs 1948’de Yahûdîler İsrâîl devletinin kurulduğunu ilân ettiler.”

.24/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mescid-i Aksâ Kudüs'te değil mi?

Bütün İslâm âlimleri, Mescid-i Aksâ’nın Kuds-i şerifte olduğunu kitaplarında yazmışlardır. Bunun aksini söyleyen bir İslâm âlimi yoktur.

Kur’ân-ı kerîmde İsrâ sûre-i celîlesinin 1. âyet-i kerimesinde “el-Mescidü’l-Aksâ” ve birçok hadîs-i şerifte de “Beytü’l-Makdis” şeklinde zikredilen “Mescid-i Aksâ”, İslâmiyetin bidâyetinden itibâren hicrî 2. seneye kadar, biz Müslümânların 14 sene müddetle ilk kıblesi ve Sevgili Peygamberimizin “Mirâc” mucizesinin de başlangıç noktası olan, çok kıymetli bir mekândır. Yeryüzünde fazîlette, üstünlükte Mescid-i Harâm ve Mescid-i Nebevî’den sonra, 3. sıradadır.

“Mescid-i Aksâ=Beytül-Makdis”, şek ve şüphe yoktur ki, Kuds-i şerîftedir. İşte bundan dolayıdır ki, Kur’ân-ı kerîmin ifâdesiyle “etrâfı mübârek kılınan” Kudüs’ün, biz Müslümânların kalplerinde çok husûsî bir yeri vardır.

[İsrâ ve mi’râc bir mucizedir. Bu mucize, Kur’ân-ı kerîmin kıymetli tefsîrlerinde de, başta Sahîh-i Buhârî olmak üzere, pekçok hadîs-i şerîf kitâbında da tafsîlâtıyla anlatılmaktadır.]

Peygamber Efendimiz, “Benim bu Mescidimde kılınan bir namaz, Mescid-i Harâm müstesnâ olmak üzere, diğer mescidlerde kılınan 1.000 namazdan daha hayırlıdır” buyurmak suretiyle “Mescid-i Nebevî”nin fazîletini ortaya koymuştur. “Mescid-i Harâm”da kılınan namaz da, onun 100 katıdır, yani orada kılınan bir namaz, başka yerlerde kılınan 100.000 namazdan efdaldir. Hadîs-i şerifte “Mescid-i Aksâ”da kılınan bir namazın da, başka yerlerdeki 500 namazdan efdal olduğu ifâde buyurulmuştur...

***

Şimdi gelelim, bu kıymetli mescidin nerede olduğu konusuna? Mescid-i Aksâ, şek ve şüphe yoktur ki, “Kuds-i şerîf”tedir. En hafîf ifâdeyle söyleyecek olursak, bazı câhiller, Mescid-i Aksâ’nın Mekke-i mükerremede veya Ci’râne’de, yahut oralara yakın bazı yerlerde olduğunu iddiâ ediyorlar.

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı hâkîminde, “Her türlü noksânlıktan münezzeh olan O Allah’tır ki, kulunu (Peygamberi Hazret-i Muhammed aleyhisselâmı), bir gece, Mescid-i Harâmdan (Mekke-i mükerremeden alıp), o etrafını mübârek kıldığımız Mescid-i Aksâ’ya kadar götürdü; bunu, ona âyetlerimizden (kudretimize delâlet eden acîbliklerden) gösterelim diye yaptık. Muhakkak ki O, Semî (her şeyi işiten) ve Basîr (her şeyi gören)dir.” (İsrâ, 1)

Bütün İslâm âlimleri, Mescid-i Aksâ’nın Kuds-i şerifte olduğunu yüzlerce, binlerce kitâbında yazmışlardır. Bunun aksini söyleyen, sözü muteber hiçbir İslâm âlimi yoktur. Böyle bir iddiâ, Yahûdîlerin ve Hıristiyânların değirmenlerine su taşımaktır. Bu sakat görüş, bir kimsenin çıkıp Süleymâniye Câmii İstanbul’da değil, Selîmiye Câmii Edirne’de değil, Ulucâmi de Bursa’da değil demesinden daha abestir. Bırakın ilim ehli insanları, aklı başında herhangi bir Müslümânın dahî buna inanması mümkün değildir.

Peki, eğer Peygamber Efendimiz, Mekke-i mükerreme’den Kuds-i şerîfe gidip geldiğini anlatmamış olsaydı, bütün kitaplarda yazıldığı gibi, müşrikler niçin Ebû Bekr-i Sıddîk Efendimize gelip de, Mekke ile Kudüs arasında ne kadar mesâfe olduğunu sorsunlar?

Mescid-i Aksâ Kudüs'te değil mi?

18/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslâmın temeli güzel ahlâktır

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: “Edebi gözetmek, zikirden üstündür. Edebi gözetmeyen Allah’a kavuşamaz.”

Her binânın bir temeli vardır. İslâmın temeli de güzel ahlâktır. Dünkü makâlemizde bir nebze bahsettiğimiz edep ve hayânın dînimizdeki yeri çok mühimdir. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: “İmân edenler arasında hayâsızlığın, kötülüğün yayılmasını isteyenler (ve sevenler) için dünyâda da, âhirette de elîm bir azap vardır.” [Nûr, 19]

Allahü teâlâdan utanmak, îmânın kuvvetli olduğuna, hayâsızlık da îmânın zayıf olduğuna alâmettir. Hadîs-i şerîfte, “Hayânın azlığı küfürdendir” buyuruldu. Yani hayâsız kimse, zamanla küfre kadar gidebilir. Hayâ, îmânın esasındandır. Hayâsı olan Allah’tan utandığı için, günâhtan çekinir. İnsanlardan utanmayan Allah’tan da utanmaz. İnsanlardan utanarak günâhı gizlemek de hayâdandır. İnsanlardan utananın, Allahü teâlâdan da utandığı anlaşılır. Çünkü hadîs-i şerîfte, “Allah’tan sakınan, insanlardan da sakınır” buyuruluyor. Hayâsız olan mürüvvetsiz olur.

Müminin, önce Allahü teâlâdan hayâ etmesi gerekir. Bunun için, ibâdetlerini sıdk ile, ihlâs ile yapmalıdır. Hayâ, günâhlarını, kabâhatlerini göstermemeye denir. İbâdetlerini başkalarına göstermekten hayâ etmek câiz değildir. Bunun için, vaaz vermekten ve emr-i marûf ve nehy-i münker yapmaktan [Ehl-i sünnet kitaplarını yaymaktan] hayâ etmek câiz değildir. “Hayâ îmândandır” hadîs-i şerîfindeki hayâ, kötü, günâh şeyleri göstermekten utanmak demektir.

Allahü teâlânın verdiği bütün nimetlerde, nimeti vereni görmeli, dâimâ O’nun huzûrunda olduğunu düşünmeli, mesela otururken, yatarken edebe riâyet etmelidir. Yerken, içerken, konuşurken, okurken, yazarken ve her çeşit iş yaparken, bütün bunların Allahü teâlânın kudretiyle yapıldığını, bütün işlerde, O’nun emrine uyup yasak ettiklerinden sakınmayı düşünmelidir.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, “Edebi gözetmek, zikirden üstündür. Edebi gözetmeyen Allah’a kavuşamaz” buyuruyor. Burada Allah’a kavuşmak ne demektir? Evliyâ olamaz demektir. Dîn büyüklerinin yolu, baştan sona edeptir. Hattâ namazın sünnet ve edeplerinden birini gözetmek ve tenzîhî bir mekrûhtan sakınmak bile; zikir, fikirden [tefekkürden] daha üstündür.

Güzel ahlâk hakkında bazı İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: Güzel ahlâk; güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemek demektir. Güzel ahlâkın en azı, meşakkatlere göğüs germek, yaptığı iyiliklerden karşılık beklememek, bütün insanlara karşı şefkatli olmaktır. Güzel ahlâk, Yaratandan dolayı, yaratılanları hoş görüp, onların eziyetlerine sabırdır. Bir Müslümâna çatık kaşla bakmak harâmdır. Güler yüzlü olmayan, mümin sıfatlı değildir. Herkese karşı güler yüzlü olmalı. Kısacası Müslümân, hasreti çekilen insân demektir.

Dün zikrettiğimiz hadîs-i şerîflere ilâveten, makâlemizin hacmi nisbetinde 2-3 hadîs daha zikredelim:

“Hayâ, îmânın nizâmıdır. Bir şeyin nizâmı bozulunca, parçaları da bozulur.” [Mâverdî]

“Hayâ ile îmân, ikiz kardeştir. Biri giderse, diğeri de gider.” [Ebû Nuaym]

“İmân çıplaktır, elbisesi takvâ, süsü hayâ, sermâyesi fıkıh, meyvesi ameldir.” [Deylemî]

.17/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Edebin dinimizdeki yeri...

Dînimiz, baştan sona edeptir. Edep, kulun kendisini Cenâb-ı Hakk’ın irâdesine tâbi kılması, güzel ahlâklı olmasıdır.

“Edeb”, güzel terbiye, iyi davranış, güzel ahlak, hayâ, nezaket, zarafet gibi manalara gelir. Bir hadîs-i şerîfte, “Evlâdınızı edepli, terbiyeli yetiştirin” buyurulmuştur.

Dînimiz, baştan sona edeptir. Edep, kulun kendisini Cenâb-ı Hakk’ın irâdesine tâbi kılması, güzel ahlâklı olmasıdır. Hadîs-i şerîfte, “Sizin en iyiniz, ahlâkı en güzel olandır” buyuruldu.

Yine “Edeb”, haddini bilmek, sınırı aşmamak demektir. Dînimiz, herkesin sınırını bildirmektedir. Her hususta, dînimiz ne emrediyorsa, onu öğrenip, ona göre hareket eden, haddini bilmiş, sınırı aşmamış olur. Mesela âilede, iş yerinde, cemiyette/toplumda herkesin bir sınırı vardır. Bütün sıkıntı ve geçimsizlikler, hep haddi aşmaktan kaynaklanmaktadır. Herkes haddini bilip, sınırı aşmazsa, mesela, evin erkeği de, hanımı da, kendi sınırlarını bilip ona göre hareket ederlerse, o ev cennet gibi olur. O zaman ne kavga, ne geçimsizlik, ne de savaş olur. Dünya, güllük-gülistânlık olur. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Hayâ, baştan başa hayırdır.” [Müslim]

“Allahü teâlâdan hayâ edin! Allah’tan hayâ eden, kötü düşünceden uzak durur, midesine girenleri kontrol eder, ölümü hâtırlar.” [Tirmizî]

“Mümin, ayıplamaz, lanet etmez, çirkin söz söylemez ve hayâsız değildir.” [Tirmizî]

“Her dînin bir ahlâkı vardır. İslâmiyet’in ahlâkı da hayâdır.” [İbn-i Mâce]

“Hayâsız olan hep kötülük eder.” [İbn-i Mâce]

“Hayâ îmândandır. Hayâsızın, îmânı yok demektir.” [İbn-i Hibbân]

“Hayâ ile îmân bir aradadır. Biri giderse, öteki de durmaz.” [Hâkim]

“Hayâ insan olsaydı, sâlih biri; fuhuş insan olsaydı, kötü biri olurdu.” [Taberânî]

“İnsan, sâlih iki komşusundan utandığı gibi, gece-gündüz kendisiyle berâber olan, yanındaki iki melekten de utanmalıdır.” [Beyhekî]

“Hayâsız olan, emânete hıyânet eder, hâin olur, merhamet duygusu kalmaz, dînden uzaklaşır, lanete uğrar, şeytan gibi olur.” [Deylemî]

“Hayâsızın dîni olmaz ve hayâsız kişi Cennete giremez.” [Deylemî]

Hazret-i Ebû Bekir (radıyallahü anh), “Hayâsız insan, halk içinde çıplak oturan kimse gibidir” buyurdu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) de, “Edep, ilimden önce gelir” buyurdu. Çok heybetli olmasına rağmen, edebinden, hayâsından Resûlullahın huzûrunda çok yavaş konuşurdu.

Ebû Saîd Hudrî hazretleri, “Resûlullahın hayâsı, bâkire İslâm kızlarının hayâsından çoktu” buyurmuştur. Peygamber Efendimiz, bir kimsenin yanında iki diz üzerine oturur, ona saygı olsun diye, mübârek bacağını dikip oturmazdı.

Abdullah İbn-i Mübârek hazretleri, “Bütün ilimleri bilenin, eğer edebinde noksânlık varsa, onunla görüşmediğime üzülmem, bunu kayıp saymam. Fakat edepli bir kimse ile görüşemesem üzülürüm” buyurmuştur.

Her zaman her yerde edepli, hayâlı olmaya çalışmalıdır. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: “Hayâsızlık, insanı küfre düşürür.” Hayâ, bir binâyı tutan direk gibidir. Direksiz binânın durması kolay olmadığı gibi, hayâsız kimsenin de îmânını muhâfaza etmesi zordur.

.11/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İyi bir Müslümanın bazı temel vasıfları...

“Onlar, Allah’ın ahdini yerine getirir, verdikleri sözü bozmaz, Rablerinin rızâsını isteyip sabreder ve kötülüğü iyilikle savarlar.”

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde, bazı âyet-i kerîmelerde müminleri (inananları, Müslümânları) şöyle tarif etmektedir:

“Müminler, öyle kimselerdir ki, Allah anıldığı zaman kalpleri titrer, Allah’ın âyetleri okununca, îmânları kuvvetlenir ve yalnız Rablerine dayanıp güvenirler, namazı doğru kılarlar, kendilerine rızık olarak verdiğimizden [Allah’ın râzı olduğu yerlere] harcarlar.” [Enfâl, 2-3]

“Müminler, muhakkak kurtuluşa ermişlerdir. Onlar namazlarını huşû içinde kılar, boş ve lüzûmsuz şeylerden yüz çevirir, zekâtlarını verir, iffetlerini korur, … emânet ve ahidlerine riâyet ederler…” [Mü’minûn 1-8]

“Onlar, Allah’ın ahdini yerine getirir, verdikleri sözü bozmaz, Rablerinin rızâsını isteyip sabreder ve kötülüğü iyilikle savarlar.” [Ra’d, 20-22]

[Furkân sûre-i celîlesinin 63-73. âyet-i kerîmelerinde de müminlerin vasıfları uzunca anlatılmaktadır.]

“[Müminler] büyük günâhlardan ve hayâsızlıktan sakınır, öfkelendikleri zaman da kusûrları bağışlar ve işlerini aralarında istişâre ederler.” [Şûrâ, 37-38]

“İnanıp hayırlı iş işleyen [mümin]lerin kötülüklerini, and olsun örteriz, onları yaptıklarının en güzeli ile mükâfâtlandırırız.” [Ankebût, 7]

“Allah, onların [müminlerin] kötülüklerini örter, onlara işledikleri şeylerin en güzellerinin karşılığını verir.” [Zümer, 35]

“Allah, inanıp emirlerini yapan müminlere mağfiret ve büyük ecir vadetmiştir.” [Fetih, 29]

“Elbette müminler kardeştirler…” [Hucurât, 10]

Müminlerle, Müslümânlarla ilgili olarak dün naklettiğimiz hadîs-i şeriften başka, diğer bazı hadîsler de şöyledir:

“Komşusu, kötülüğünden emîn olmayan, (kâmil) mümin olamaz.” [Buhârî]

“Halkın elindekine göz dikmemek, müminin alâmetlerindendir.” [Dârekutnî]

“Çevrendekilerle güzel komşuluk et ve kendin için sevdiğini, istediğini başkaları için de sev, iste ki [tâm, kâmil] Müslümân olasın.” [Harâitî]

“Mümin akıllı, basîretli, uyanıktır. Her işte Allah’ın rızâsını gözetir. Acele etmez, ilim sâhibidir, harâmlardan kaçar.” [Deylemî]

“Mümin lanet etmez, kötülemez, müstehcen konuşmaz ve hayâsız olmaz.” [Hâkim]

“Müminler, birbirine karşı sevgi ve merhamette, acıyıp meyletmede bir vücut gibidir. Vücûdun bir yeri rahatsız olunca, bütün vücut huzûrsuz olup sıtmaya ve harârete marûz kalmak sûretiyle ona iştirâk ederler. [Onun tedâvîsi ile meşgul olunduğu gibi, Müslümânlar da böyle birbirine yardıma koşmalıdır.]” [Buhârî]

.10/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Allahü teâlâ ve Peygamberimiz Müslümanı nasıl tarif ediyorlar?

Müslümanların, müminlerin bütün vasıfları, Kur’ân-ı kerîmde de, Peygamber Efendimiz tarafından da mufassalan zikredilmiştir.

“Müslüman”a “mümin” de denilir. Kur'ân-ı kerîmde “el-Mümin” ve “el-Müminûn” isimlerini taşıyan iki sûre-i celîle vardır. Mümin, Allahü teâlâ indinde çok kıymetlidir. Bir âyet-i kerîmede, “Eğer inanıyorsanız, en âlî/yüce kimselersiniz”, Beyyine sûresindeki diğer bir âyet-i celîlede ise, “Îmân edip sâlih amel işleyenler/yararlı işler yapanlar, mahlûkâtın en hayırlılarıdırlar” buyurulmuştur.

Müslümânların, müminlerin bütün vasıfları, Kur’ân-ı kerîmde de, Peygamber Efendimiz tarafından da mufassalan zikredilmiştir, bütün detaylarıyla anlatılmıştır.

Müminlerin vasıflarıyla ilgili olarak, “Enfâl”, “Müminûn”, “Ra’d”, “Furkân”, “Şûrâ”, “Ankebût”, “Zümer”, “Fetih” ve “Hucurât” sûrelerinde birçok âyet-i kerîme bulunduğu gibi [yarın inşallah bazılarına temâs edelim], pekçok da hadîs-i şerîf var; ayrıca İslâm büyüklerinin de bir haylî sözleri bulunmaktadır.

Bir Müslümânın ana vasfı nedir? Müslümân, herkes için hayır ister. Peygamber Efendimiz, Buhârî ve Müslim’de zikredilen bir hadîs-i şerîfinde, bu konuda buyurmuştur ki: “Herhangi biriniz kendisi için istediğini, dîn kardeşi için de istemedikçe kâmil mümin olamaz.”

Diğer bir hadîs-i şerîfinde ise, “Kendin için sevdiğini (istediğini, arzû ettiğini); başkaları için de sev (iste, arzû et) ki (kâmil) Müslümân olasın.” [Harâitî]

Ayrıca Müslümân, diliyle ve eliyle hiçbir kimseye zarar vermez. Bunu, Sevgili Peygamberimiz çok net bir şekilde ifâde buyurmuştur:

“Müslümân, dilinden ve elinden Müslümânların [diğer bir rivâyette: insanların] emîn oldukları kimsedir.” [Buhârî]

İslâm dîninin gâyesinin, beş şeyi (yani dîni, aklı, nesli, bedeni ve malı) korumak olduğu bildirilmiştir. Bütün Peygamberler, ümmetlerine bildirdikleri emir ve yasaklarda, dâimâ bu beş şeyi gözetmişlerdir. Tabîî ki bu Peygamberler, bu emir ve yasakları, kendiliklerinden değil, Allahü teâlâ nâmına, O’nun emriyle bildirmişlerdir. Bu beş esâsın gâyesi de, îmânı muhâfaza ederek Müslümân olarak ölmektir. Kur’ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: “Ancak Müslümân olarak cân veriniz!” [Âl-i İmrân, 102]

Müminlerle, Müslümânlarla ilgili hadîs-i şerîflerden ikisi şöyledir:

“Mümin, başkalarıyla ülfet eder [uzlaşır, anlaşır, uyuşur], kendisiyle de ülfet olunur. Ülfet etmeyen ve kendisiyle de ülfet edilmeyen kimsede hayır yoktur.” [Beyhekî]

“Mümin, koku satan kimse gibidir. Yanında otursan için açılır. Onunla gezsen veya ortak iş yapsan faydasını görürsün. Onun her işi faydalıdır.” [Taberânî]

.4/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Ehl-i sünnet" denilince ne anlaşılmalıdır?

"Ehl-i Sünnet i'tikâdı" dalâlet fırkaları dışında kalan ümmetin ana gövdesi ve cumhûrun temel inancı, sahîh İslâm anlayışıdır.

Hemen makâlemizin başında, çok net bir şekilde ifâde edelim ki, "Ehl-i Sünnet" denildiğinde, şunun anlaşılması ve bilinmesi gerekir:

"Ehl-i Sünnet"; Edille-i şer'iyye yani Kur’ân-ı kerîm, Sünnet-i seniyye, İcmâ-ı Ümmet ve Kıyâs-ı Fukahâ denilen 4 dînî delîle bağlı, itikâdî olarak Mâtüridî-Eş’arî, amelî olarak da dört hak mezhep olarak bilinen; Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinde tedvîn edilmiş olan mukaddes dînimiz İslâm’ın tâ kendisidir.

Hadîs-i şerîflerle övülmüş olan ilk üç hayırlı nesil (Sahâbe-i Kirâm, Tâbiîn-i Kirâm ve Tebe-i Tâbiîn-i Kirâm)ın yani “Selef-i Sâlihînin itikâdı” olarak isimlendirilen "Ehl-i Sünnet i'tikâdı"; sonradan ortaya çıkmış bir tez veya antitez şeklinde oluşmuş bir mezhep olmayıp; dalâlet fırkaları dışında kalan ümmetin ana gövdesi ve cumhûrun temel inancı, sahîh İslâm anlayışıdır.

Özet olarak söyleyecek olursak: Ehl-i Sünnet itikâdı, Allahü teâlânın emrettiği, Sevgili Peygamberimizin inandığı, Hulefâ-i Râşidîn, Aşere-i Mübeşşere ve Ehl-i Beyt başta olmak üzere bütün Sahâbe-i kirâm, Tâbiîn ve Tebe-i Tâbiîn denilen ve hadîs-i şerîflerle medholunan ilk üç hayırlı neslin, Fukahâ-i Seb'a denilen 7 büyük Fıkıh âliminin, 4 Mezhep İmâmının, 2 Akâid İmâmının, büyük Müctehidlerin, 12 İmâmın, Silsile-i Aliyye ve Turuk-ı âliyye denilen büyük ulemâ ve evliyânın itikâdlarıdır.

Tasavvufta da esâs maksat, şu iki gâyenin gerçekleştirilmesidir:

Birincisi; İslâmın doğru itikâdının, yani Ehl-i Sünnet vel-cemâat itikâdının yakînî ve vicdânî olmasını, yani sağlamlaşmasını, kalbe yerleşip sinmesini, şüphe getiren tesirlerle sarsılmamasını temîn.

Tasavvufun ikinci gâyesi ise; emir ve yasakları yerine getirip ibâdetleri yapmakta kolaylık bulmanın, ibâdetlerden lezzet almanın, işleri sırf Allah rızâsı için yapmanın, ihlâsın, Allahü teâlâyı görür gibi O’na ibâdet etmenin hâsıl olması, nefs-i emmâreden (kötülükleri emreden nefisten) doğan tembelliklerin, sıkıntıların giderilmesidir.

“Tasavvuf ilmi”, kalbin kötü huylardan sıyrılarak, iyi huylar kazanmasını sağlar; fertleri rûhen olgunlaştırır. Rûhen olgunlaşan fertlerden meydana gelen cemiyetler de huzûrlu ve problemsiz olurlar.

Tasavvuf büyükleri fertlere, âilelere ve bütün cemiyete; Allahü teâlânın ve Resûlullah Efendimizin sevgisini, güzel ahlâkı, yardımlaşma duygularını vermişler, hareket ve canlılık kazandırmışlardır. Her türlü sınıf ve imtiyaz farkını reddederek, sultânla çobanı, İslâm kardeşliği şuûru içinde eritmişlerdir.

Cemiyetler, hakîkî tasavvuf büyüklerinin sohbet ve nasîhatlerinden nasiplerini aldıklarında, en huzurlu zamanlarını yaşamışlardır. İnsanlar kötülüklerden ve bunalımlardan uzak durup, insanlığı ve medenîliği öğrenmişlerdir.

.03/02/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İyi bir insan olmak için...

İyi bir insan, kâmil bir Müslümân olmak için, ilk olarak, doğru bir itikâda sâhip olmak, yanî Ehl-i Sünnet itikâdında olmak lâzım.

Umûmî olarak her insan, iyi bir insan olarak anılmak ister.

Her âile, bütün âile fertlerinin iyi insan olmalarını ister.

Her devlet de, kendi vatandaşlarının iyi insanlar olmalarını arzu eder.

Ayrıca herkes mutlu olmak ister. Peki, iyi insan nasıl olunur ve nasıl mesut ve bahtiyâr yani mutlu olunur?

İyi bir insan olmak için evvelâ, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına göre yaşamak lâzım. Yani kâmil [yani olgun] bir Müslümân olmak gerekir. Zâten Müslümân kimse, iyi insan demektir.

Zâten “Müslümânlığın gâyesi” de, “insanları, İslâm-ı hakîkî üzere yaşatıp onların îmân-ı kâmil ile bu dünyâdan göçmelerini sağlamak ve Cennet’te ebedî saadete erişmelerini temîn etmektir.”

Bunlar da, ancak hakîkî rehberlerin yol göstermeleriyle elde edilebilir. Peygamber Efendimizin rehberliğiyle, câhiliye ehlinin nasıl saadet ehli olduğu ortadadır. Hakîkî ulemâ ve evliyânın rehberlikleriyle de, nice sarhoşların, kumar ehli kişilerin, bozuk ahlâklı kimselerin yüksek ahlâklı insanlar oldukları meydândadır.

İyi bir insan, kâmil bir Müslümân olmak için, ilk olarak, doğru bir itikâda sâhip olmak, yanî Ehl-i Sünnet itikâdında olmak lâzım. İkinci olarak, fıkhî bilgilere vâkıf olup onlarla amel etmek gerekir.

Bundan dolayı, en büyük âlim ve velîlerden olan İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî (kuddise sirruh) da, dört hak mezhebin fıkıh bilgilerinde mâhir, beş tarîkatte mürşid-i kâmil ve mükemmil olan Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (kuddise sirruh) da, bu iki husûsun ehemmiyetini vurguluyorlar.

“Âkıl ve bâliğ olan her erkek ve kadının birinci vazîfesi, Ehl-i Sünnet âlimlerinin yazdıkları akâid bilgilerini öğrenmek ve bunlara uygun olarak inanmaktır. Kıyâmette Cehennem azâbından kurtulmak, onların bildirdiklerine inanmaya bağlıdır.” [İmâm-ı Rabbânî, Mektûbât-ı Rabbâniyye]

“Müslümânların birinci vazîfeleri, itikâdı düzeltip, Ehl-i Sünnet vel-cemâat âlimlerinin bildirdiklerine uygun olarak inanmaktır. İkinci olarak, fıkıh bilgilerini öğrenip, her şeyi bu bilgilere göre yapmaktır.” [Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî, İ’tikâdnâme/el-Îmân ve’l-İslâm]

Ehl-i Sünnet; İslâm’ın ana yolu, ana caddesi olup hem Kur’ân-ı kerîmde, hem de hadîs-i şerîflerde ve târih boyunca “sırât-ı müstekîm”, "sevâd-ı a'zam", "cumhûr-ı müslimîn" ve "müminlerin yolu" olarak anılagelmiştir.

"Ehl-i Sünnet", alelâde herhangi bir mezhebin, meşrebin, tarîkatin, ekolün, kliğin, grubun, hizbin, cemâatin adı ve karşılığı değil, İslâm’ın kendisi ve medeniyetimizin ana omurgasıdır.

Zâten "Ehl-i Sünnet vel-cemâat" demek Sünnete ve Eshâb-ı kirâma sarılan insanlar demektir. Peygamber Efendimiz, "Benim sünnetime ve benden sonra da Hulefâ-i Râşidînin sünnetine sarılınız" buyurmuştur. Ayrıca Eshâb-ı kirâmın yolunda olmakla ilgili birçok hadîs-i şerîf vardır.

.28/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberlerden sonra insanların en üstünü...

Aşere-i mübeşşerenin birincisi olan Hazret-i Ebû Bekr, Resulullah efendimizin kayınpederi olmakla şereflenmiştir.

Hazret-i Ebû Bekr, ilk dört Müslümândan biri, Aşere-i mübeşşerenin birincisi, Hulefâ-i râşidînin ilkidir. Peygamberlerden sonra, bütün insanların en üstünüdür. Bütün gazâlarda bulundu. Âyet-i kerîmeler ile medh olundu. Kur’ân-ı kerîmi kitâb hâlinde ilk toplayan zâttır. Peygamberimizin kayınpederi olmakla şereflenmiştir.

Resûlullah Efendimiz, âhirete irtihâl edince, Mekke, Medîne ve Tâif’teki Müslümânlardan başka, bütün Arabistân mürted oldu. Hazret-i Ebû Bekr, Eshâb-ı kirâmın söz birliği ile halîfe seçilip, önce, mürted olanlarla ve Peygamber olduklarını söyleyen ve câhil köylüleri aldatan Esved-i Ansî, Müseylemetül-kezzâb, Sicâh Hâtûn ve Tuleyhat ibni Huveylid isimli kâfirlerle ayrı ayrı harb edip, hepsini kahr ve mahv eyledi.

Halîfe Hazret-i Ebû Bekr’in mürtedlerle yaptığı muhârebeler, dîn-i İslâma yapılan en büyük hizmetlerdendir. Peygamberimizin vefâtıyla ayaklanan o insanlar bastırılmasaydı, İslâmiyet daha başlarken biterdi. Dîn-i İslâmı yeniden düzene koydu ve kuvvetlendirdi.

O, önce Medîne’ye yakın dört kabîle üzerine yürüyüp, bunları itâate getirdi. Sonra, onbir kabîleye bölükler gönderdi. Sonra, çeşitli muhârebelerle, büyük şehirler aldı.

Hîre ve Enbâr şehirlerini fethetti. Hazret-i Hâlid İbnül-Velîd’i ve Hazret-i Ebû Ubeyde İbnül-Cerrâh’ı büyük bir ordu ile Şâm’a gönderdi.

Halîfe, Medîne’de ordu toplayıp, Hazret-i Ebû Ubeyde kumandasında Şâm tarafına, Hazret-i Amr ibn-i Âs’ı da Filistin’e gönderdi. Sonra Hazret-i Yezîd bin Ebî Süfyân’ı, Şâm’a yardımcı gönderdi. Daha sonra tekrâr asker toplayıp, Hazret-i Mu’âviye kumandasında, kardeşi Yezîd’e yardıma gönderdi.

Hazret-i Hâlid bin Velîd’i de, Irâk’tan Şâm’a gönderdi. Hazret-i Hâlid, askerin bir kısmını Müsennâ’ya bırakıp, birçok muhârebe ve zaferlerle Sûriye’ye geldi. İslâm askerleri birleşerek “Ecnâdîn”de büyük Rum ordusunu yendiler.

Sonra, “Yermük”te 46.000 İslâm askeri, Herakliüs’ün 240.000 askeri ile uzun ve çok çetin savaşlar yapıp gâlib geldiler. 100.000’den ziyâde Rum askeri öldürüldü. 3.000 müslümân şehîd oldu. Bu muhârebede İslâm kadınları da harb ettiler. Başkumandân Hazret-i Hâlid bin Velîd’in ve tümen komutanı Hazret-i İkrime’nin şaşılacak kahramânlıkları görüldü.

Bütün bu zaferler, Halîfenin cesâreti, dehâsı ve güzel idâresi ve bereketi ile oldu. Yermük Savaşı yapılırken, Halîfe Medîne’de vefât etti.

İki sene, üç ay ve on gün hilâfetten sonra, hicretin onüçüncü yılı, 22 (veya 28) Cemâzıl-âhır 13 Salı günü akşamdan sonra, [m. 634] senesinde, 63 yaşında vefât etti. Resûlullahın yanındadır.

Vasiyeti üzerine zevcesi Esmâ yıkadı. Resûlullahın tabutuna konulup, cenâze namazını Hazret-i Ömer kıldırdı; gece, hucre-i saâdete Peygamber Efendimizin yanına defnedildi.

Zevceleri "Ümm-i Rûmân”dan, Abdurrahmân ve Âişe; "Katîl"den, Abdullah ve Esmâ ismindeki çocukları olmuştur. Ca’fer-i Tayyâr’dan dul kalan Esmâ’yı ve Habîbe’yi alıp, birincisinden Muhammed, ikincisinden, kendisinin vefâtından sonra Ümm-i Gülsûm dünyâya gelmiştir.

.27/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ümmetin en üstünü Ebû Bekr-i Sıddîk'tır

Hazret-i Ebû Bekr, Peygamber Efendimizin bildirdiği her şeyi, ânında ihlâsla tasdik ettiği için “Sıddîk” lakabıyla meşhur oldu.

Bu hafta da, geçen haftaki 2 makâlemizde bir nebze kendisine temâs ettiğimiz, Sevgili Peygamberimizin zevce-i mutahharası Hazret-i Ayşe annemizin muhterem pederleri Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahü anhümâ)'tan bahsetmek istiyoruz...

Adı Abdullah bin Ebî Kuhâfe olan Hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anh), Ebû Kuhâfe Osmân ile Ümmül-hayr Selmâ binti Sahr’ın oğlu olup Eshâb-ı kirâmın en üstünü, Aşere-i mübeşşerenin birincisidir. Âyet-i kerîmelerle ve birçok hadîs-i şerîf ile medh olunmuştur. Tevbe sûresinde geçtiği gibi, Resûlullahın mağara arkadaşı ve ilk halîfesidir (Hulefâ-i râşidînin birincisidir.]

"Atîk" ve "Sıddîk" lakapları meşhurdur. Peygamber Efendimiz; “Cehennem’den atîk olanı (âzâd edilmiş kimseyi) görüp, sevinmek isteyen kimse, Ebû Bekr’e baksın” buyurduğu için “Atîk” lakabıyla tanındı. Peygamber Efendimizin bildirdiği her şeyi, ânında ihlâsla tasdik ettiği için “Sıddîk” lakabıyla meşhur oldu.

Hazret-i Ebû Bekr, Peygamber Efendimizden 2 yıl 3 ay küçük olup, "Fîl Vak’ası"ndan sonra, 573 yılında, Mekke-i mükerremede doğdu. 634 (H.13) senesinde Medîne-i münevverede vefât etti. Otuz sekiz yaşında Müslümân olmakla şereflendi. Müslümân olmadan önce adı, “Abdül-uzzâ” veya “Abdül-Ka’be” idi. Îmân ettikten sonra, Sevgili Peygamberimiz, onun ismini “Abdullah” olarak değiştirdi.

Peygamberimiz, onun kızı Hazret-i Ayşe ile izdivâc buyurunca, kayınpederi olmakla şereflendi. Peygamberimizin çocukluk arkadaşı idi, ilk îmâna gelen hür adamdır.

Bazı rivâyetlere göre, Hazret-i Hadîce, Hazret-i Alî ve Hazret-i Zeyd bin Hârise’den sonra, dördüncü olarak îmâna gelmiştir. Herkesi îmâna çağırırmıştır. Hazret-i Osmân, Zübeyr İbnül-Avvâm, Abdürrahmân bin Avf, Sa’d bin Ebî Vakkâs, Talha bin Ubeydillah gibi Aşere-i mübeşşereden olan üstün Sahâbîler, onun daveti ile îmâna gelmişlerdir.

Menkıbeleri, tevâzuu ve cömertliği dillere destan olmuştur. 142 hadîs-i şerîf bildirmiştir. Kur’ân-ı kerîmi toplayarak, İslâmiyyete en büyük hizmeti yapmıştır. Ensâb ilminde çok ileri olup, eşi yok idi.

Ebû Bekr-i Sıddîk beyâz, yüzü ve gövdesi zayıf, seyrek sakallı, gözleri çukurca, alnı yumruca güzel bir zât idi.

Kureyşin ileri gelenlerinden, manifatura tâciri olup, çok zengin idi. Bütün mâlını, evini, barkını her şeyini, Resûlullah’ın uğrunda harcadı. Gençlikte de onunla arkadaş idiler. Resûlullah’a fevkalâde sıdkı ve sevgisi vardı.

Bütün gazâlarda bulundu. Kendini Resûlullah’a siper ederdi. Resûlullah vefât ettiği gün, herkes, üzüntüden dehşet içerisinde olduğu hâlde, Hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anhümâ) büyük cesâret ile arslan gibi ortaya çıkıp, ”Resûlullahın da, her insan gibi öleceğini” bildiren âyet-i kerîmeyi okudu. Tesîrli sözleri ile, nasîhat ederek, halkı sükûna ve huzûra getirdi; müminlere tesellî verdi

.21/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Âişe annemiz hakkında...

Peygamber Efendimiz buyurdu ki: “Ya Âişe! Allahü teâlâ, sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi, ben seni sevindiremedim.”

Dünkü makâlemizde, Hazret-i Ayşe annemize dil uzatılması münâsebetiyle, bir nebze ondan bahsetmeye çalıştık. Peygamber Efendimizin mübârek zevcelerinden olan Âişe bint-i Ebî Bekir (radıyallahü anhümâ)’nın, Nûr sûresindeki birkaç âyet-i kerîme ile medhedildiğini, Peygamber Efendimizin kendisini çok sevdiğini ve medhettiğini ifâde ettik. Bugün, onun hakkında birkaç kelime daha yazmak istiyoruz...

Hazret-i Ebu Bekr ve Hazret-i Ömer’in (radıyallahü anhümâ) halîfelikleri zamanında, Müslümânlara nasîhate devam eden Hazret-i Âişe annemiz, Resûlullah’ın kabr-i şerîfi yanında kendisi için ayırmış olduğu yeri, Hazret-i Ömer’e vermiştir. Hazret-i Ömer vefât edince, buraya defnedilmiştir. Kendisi ise, 65 yaşında, Medîne-i münevverede vefât edip vasiyyeti üzerine, Cennetül-Bakî Kabristânına defnedilmiştir. Cenâze namazını, Medîne vâlîsi olan Ebû Hüreyre (radıyallahü anh) kıldırmıştır.

Hazret-i Osmân’ın isyâncılar tarafından şehîd edilmesinden sonra halîfeliğe seçilen Hazret-i Alî zamanında, Abdullah İbn-i Sebe ve adamlarının kışkırtmaları netîcesinde meydâna gelen Cemel (Deve) Vak’asından sonra Hazret-i Ali, Hazret-i Âişe’ye izzet ve ikrâmda bulundu ve kendisini Medîne-i münevvereye gönderdi.

“Hazret-i Alî'yi sevmezdi” diye kendisine iftirâ ediyorlar. Hâlbuki “Alîyi sevmek îmândandır” hadîs-i şerîfini, Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) haber vermiştir. Böylece, onu sevdiğini ve herkesin de sevmesi lâzım geldiğini bildirmiştir. Hattâ Hazret-i Alî (radıyallahü anh) şehîd edilince, çok üzülmüştür.

Ehl-i sünnet âlimleri, ilimde ve ictihâdda Hazret-i Âişe’nin, Hazret-i Fâtıma (radıyallahü anhümâ) ve diğerlerinden de üstün olduğunu bildirmişlerdir. Abdülkâdir-i Geylânî (kuddise sirruh), “Âişe (radıyallahü anhâ) daha üstündür” buyuruyor. İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh) ise; “İlimde ve ictihâdda Âişe, zühd ve dünyâdan kesilmekte Fâtıma daha ileridir” buyurmuştur.

Hazret-i Âişe vâlidemiz, bütün İslâm ilimlerine vâkıf, müctehide, edîbe, zühd ve vera sâhibiydi. Her bir hâdise üzerine hemen bir şiir söylerdi.

Resûl-i Ekrem Efendimizden (sallallahü aleyhi ve sellem) 2210 hadîs-i şerîf rivâyet etmiştir. Kendisinden de Eshâb-ı kirâm ve Tâbiîn’den birçokları hadîs-i şerîf nakletmişlerdir.

Hazret-i Âişe’nin faziletini, üstünlüğünü bildiren pekçok hadîs-i şerîf vardır. Bunlardan biri şöyledir: “Âişe, Cennet’te de benim zevcemdir.”

Resûlullah’a, “en çok kimi seviyorsunuz?” diye sorulunca; “Âişe’yi!” buyurdu. “Erkeklerden kimi seviyorsun?” denilince de; “Âişe’nin babasını” buyurdu.

Peygamber Efendimiz buyurdu ki:

“Ya Âişe! Allahü teâlâ, sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi, ben seni sevindiremedim.”

2 makâlemizde, Hazret-i Âişe annemizi, deryâdan damla misâli anlatmaya çalıştık. Allahü teâlâ, bizleri, onun, diğer Sahâbe-i kirâmın, Ehl-i Beyt’in ve Sevgili Peygamberimizin şefâatlerine nâil eylesin.

.20/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Âişe annemize dil uzatanlara cevap

Hazret-i Âişe vâlidemiz, Benî Mustalık (veya Müreysi) gazâsına da katılmıştı. Bu gazâda, kendisine münâfıklar büyük bir iftirâ atmıştı!..

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ), Resûlullah Efendimiz’in (sallallahü aleyhi ve sellem) zevce-i mutahherası ve Ebû Bekr-i Sıddîk’ın (radıyallahü anh) kerîmesi (kızı) ve âyet-i kerîmede (Ahzâb, 6) ifâde edildiği üzere "mü’minlerin annesi”dir. Evlâdı olmamıştır; “Ümmül-Mü’minin” ve “Ümmü Abdillah” künyeleriyle bilinir. ”Sıddîka” lakabıyla meşhurdur.

Resûlullah Efendimiz, Hazret-i Hadîce’nin (radıyallahü anhâ) vefâtından sonra, Âişe-i Sıddîka (radıyallahü anhâ) ile evlendi ve Resûlullah vefât edinceye kadar sekiz sene onunla yaşadı. Mescid-i Nebevî inşâ edilirken, yanına Hazret-i Âişe için de bir oda yapıldı. Peygamber Efendimiz, Aişe-i Sıddîka’nın o odasında vefât etmiş, oraya da defnedilmiştir...

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ), Nûr sûresinde birkaç âyet-i kerîme ile medh edilmiştir. Resûlullah Efendimiz tarafından da çok sevilir ve çok övülürdü. Aklı, zekâsı, kâbiliyeti, ilmi, edebiyâtı, iffeti, salâhı ve takvâsı, şaşılacak kadar çok idi. Hâfızası pek kuvvetli olduğundan, öğrendiği ve ezberlediği bir hususu katiyyen unutmadığı için, Eshâb-ı kirâm (aleyhimür-rıdvân), müşkillerini çözmek için kendisine başvurur, birçok şeyi ondan sorup öğrenirlerdi.

Resûlullah’tan en çok hadîs-i şerîf rivâyet eden ve “Müksirûn” denilen 7 sahâbeden biridir. 2210 hadîs-i şerîf rivâyet etmiştir. Fıkıh ilminin kurucularındandır. Kadınlara âit dînî hükümlerin çoğunu o bildirmiştir. “Fıkıh ilminin üçte birini o kurmuştur” sözü meşhurdur. O, devrin belli başlı âlimlerinden biridir.

Hazret-i Âişe vâlidemiz, Medine-i münevverede Resûlullah’ın (sallallahü aleyhi ve sellem) gazâlarına katılmış, diğer Sahâbe hâtûnları gibi yaralıların tedâvîsi ve onların bakımıyla meşgul olmuş, büyük hizmetler görmüştür. Cephelerde eline kılıç alıp, çarpışmayı istemiş ise de, Resûlullah Efendimiz, buna müsâade buyurmamıştır.

Hazret-i Âişe vâlidemiz, Benî Mustalık (veya Müreysi) gazâsına da katılmıştı. Bu gazâda, kendisine yapılan iftirâ ile ilgili olarak buyururdu ki: “Bana karşı yapılan iftirânın yalan olduğu, Allahü teâlâ tarafından (Nûr sûresinde) bildirildi.” Hattâ bunu söyleyerek öğünürdü. Allahü teâlâ, Nûr sûresindeki onyedi âyeti göndererek, Hazret-i Âişe’ye iftirâ edenlerin (münâfıkların) Cehenneme gideceklerini bildirdi. Hazret-i Âişe annemizin izzeti ve şerefinin yüksekliği, bu âyet-i kerîmelerle de anlaşıldı.

İctihâdı, Hazret-i Alînin ictihâdına uymadığı için, "Cemel (Deve) Vak’ası"nda, Hazret-i Alî ile harb eden Eshâb-ı kirâm ile birlikte idi. [İnşâallah yarın da konumuza devam edelim.]

06/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mekke-i mükerreme’nin fethi

Peygamber Efendimizin Mekke-i Mükerreme’yi Fethi, dünyânın en mühim dönüm noktalarından, tarihin en büyük hâdiselerindendir.

Mekke-i mükerreme’nin fethi, mîlâdî 11 Ocak 630 (hicrî-kamerî 10 Ramazân-ı şerîf 08) târihinde gerçekleştiği için, bugünkü ve müteâkıp makâlelerimizde inşâallah, Mekke-i Mükerreme’nin fethi, bu fethin sonuçları ve bu fetihten alınacak bazı dersler üzerinde durmaya çalışacağız.

Malum olduğu üzere, Peygamber Efendimizin dünyayı teşrîfi, kendilerine Peygamberliğinin bildirilmesi, Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvere’ye hicreti, orada İslâm Devleti’ni kurması, diğer zaferlerinin yanında, “Mekke-i Mükerreme’yi Fethi” dünyânın en önemli kilometre taşlarından, en mühim dönüm noktalarından, tarihin en büyük hâdiselerindendir.

“Hicret-i Nebeviyye”, hem İslâm târihinin, hem de dünyâ târihinin çok önemli dönüm noktalarından olduğu gibi, “Mekke-i Mükerreme’nin Fethi” hâdisesi de İslâm târihinin çok önemli kilometre taşlarındandır.

Cenâb-ı Hak, bütün Peygamberleri vasıtasıyla, insanlara saâdet yollarını göstermiş, iyi ve güzel, kötü ve çirkin her şeyi öğretmiştir. Bu “Peygamber”leriyle, insanların dünyada ve âhirette rahat etmeleri, huzur içerisinde, iyi bir şekilde yaşamaları için, emirlerini ve yasaklarını, yani ne yapmaları ve nelerden sakınmaları lâzım geldiğini açıklamıştır.

Sevgili Peygamberimiz, Mekke’deki hemşehrilerine, senelerce hakkı, hakîkati teblîğ etmiştir. Ama nasipli olan az bir grup dışında, diğer insanlar maalesef îmânla şereflenememişlerdir. Bir ay kadar da, Tâif’te İslâmiyeti anlatmış, ama maalesef onlar da îmânla nasiplenememişlerdir.

Hâlbuki bu Peygamberlerin hepsinin hedefi, insanların dünyâda huzur ve sükûn içerisinde yaşamaları, âhirette de ebedî saâdete kavuşmalarıdır.

Peygamberlerin vârisleri olan İslâm âlimleri ve evliyâ-yı kirâm da, hep gıdâ gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, iyi âileler ve iyi cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır.

Gelmiş geçmiş bulunan bütün Peygamberlerin getirdikleri ahkâm-ı dîniyyede dînin, nefsin (cânın), aklın, neslin (ırzın, nâmûsun), mâlın ve benzeri değerlerin korunmaları öngörülmüştür. Allahü teâlâ ve Peygamberleri, emir ve yasaklarında, bunları koruma altına almışlardır.

Hâlbuki bugün bütün dünyâda, bu sayılanlar da dâhil olmak üzere, bütün insan hakları, ciddî bir şekilde ihlâl edilmektedir. Mukaddes dînimizde adam öldürmek, yaralamak, malını almak, çalmak şöyle dursun, kalp kırmak bile büyük günâhlardandır.

Birkaç gün evvel Somali’de, bomba yüklü bir kamyon patlatılarak, öğrencilerin, işçilerin, yanî çoluk-çocuk demeden, sivil vatandaşların hunharca katledilmesi, tasvip edilebilecek bir hâdise midir? Hangi dîn, bunu uygun görür? Hele barış dîni olan İslâmın adını kullanarak, bu ve benzeri işleri yapan sahtekârların, satılmışların, zombilerin, mankurtların, piyonların bu fiillerini, aklı başında olan hangi insan tasvip edebilir?

.14/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mekke'nin fethinin sonuçları...

Mekke’nin fethi ile, Arabistân Yarımadasında ilk İslâm Devleti, kuruluşunu tamamlamış, İslâmiyet, üç kıtaya hızla yayılmaya başlamıştır.

Kıyâmete kadar neshedilmeden (değiştirilmeden) bâkî kalacak tek ve en son dîn olan İslâmiyette, hicret hâdisesi ile "Devlet" olmaya doğru ilk adımlar atılmıştır. Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm ve Eshâbı [ilk Müslümânlar], doğdukları topraklar olan Mekke-i mükerremede, kendilerine ve dînlerine tanınmayan hayat hakkını, hicret ettikleri Medîne-i münevverede bulmuşlar, burada çoğalıp, güçlenmiş ve kuvvetlenmişler, bilâhare Mekke'yi ve Arabistan Yarımadası’ndaki birçok beldeyi fethetmişler, böylece ilk “İslâm Devleti”ni kurmuşlardır.

Bundan sonradır ki, önünde durulmaz İslâm orduları, asırlar boyu dünyânın dört bir tarafına bir îmân seli gibi akmışlar, İslâmiyetin nûrunu yeryüzüne yaymışlardır. Böylece İslâm medeniyeti, bâtıl dînlerin, zulmün, hakâretin ve ilimde, teknikte geri kalmışlığın pençesinde inleyen insanlığı emniyete, adâlete, rahata, huzura, dünya ve âhiret saadetine kavuşturmuştur.

Mekke’nin fethi, sâdece İslâm târihinde değil, bütün cihân tarihinde eşi ve benzeri bulunmayan bir hâdisedir. Bu fetih, îmânları-İslâmlıkları sebebiyle yurtlarından ayrılan Sevgili Peygamberimiz ve Eshâb-ı kirâma, Allahü teâlânın en büyük lütuflarından biridir.

Nitekim Cenâb-ı Hak, bu konuda, Fetih sûresinde şöyle buyurmaktadır:

“Doğrusu Biz, sana apaçık bir fetih, zafer ihsân ettik.” [Fetih, 1]

“Böylece Allah, senin geçmiş ve gelecek günâhını/kusurlarını bağışlar (yani bütün tasalarını giderir. [Bilindiği gibi, Peygamberler masumdurlar]). Sana olan nimetini tamamlar ve seni doğru bir yola iletir/eriştirir.” [2]

“Ve sana kimsenin güç yetiremeyeceği bir şekilde, eşsiz bir şanlı zaferle yardım eder.” [3]

Aynı sûrenin 27-28. âyet-i kerîmelerinde de şöyle buyurulmuştur:

“Andolsun ki Allah, gerçekten Peygamberinin/elçisinin rüyâsını doğru çıkardı. Allah dilerse, siz, güven/güvenlik içinde, başlarınızı tıraş etmiş ve saçlarınızı kısaltmış olarak, korkmadan Mescid-i Harâm'a gireceksiniz. Allah sizin bilmediğinizi bilir. Size, bundan başka/bundan önce size yakın zamanda bir zafer/bir fetih verecektir.” [Fetih, 27]

“Bütün dînlerden üstün kılmak üzere, Peygamberini hidâyet, doğruluk rehberi Kur’ân ve hak dîn ile gönderen O'dur. Şâhit olarak Allah yeter.” [Fetih, 28]

Bu fetihle Arabistân Yarımadası’nda şirkin (Allah’a ortak koşmanın) cemiyet ve güç hâlindeki varlığı sona ermiş, Kâbe-i muazzama ve civârı putlardan temizlenmiş, tevhîd inancının kesin hâkimiyeti ilân edilmiştir.

Mekke’nin fethi ile, Arabistân Yarımadasında ilk İslâm Devleti, kuruluşunu tamamlamış, bundan sonra İslâmiyet, üç kıtaya hızla yayılmaya başlamıştır.

Mekke-i mükerremenin fethi, İslâmiyette öylesine derin mana ve hikmetlerle doludur ki, daha sonraki asırlarda yaşamış olan İslâm ulemâ, evliyâ ve kumandanları da çeşitli vesîlelerle bu fethi kendilerine örnek alıp, hâl ve işlerinde de ölçü kabul etmişlerdir.

07/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mekke'nin fethine dâir...

Peygamber Efendimizin kumandasında, 12 bin kişilik büyük İslâm ordusu; sekiz sene önce, ayrıldıkları yurtlarına, Mekke-i mükerremeye gitmişlerdi...

Dün bir nebze bahsettiğimiz gibi, 11 Ocak 630 (hicrî 10 Ramazân 08) târihinde vukû bulan Mekke-i mükerreme’nin fethi münâsebetiyle, târihte Müslümânların, düşmanlarına bile nasıl müsâmahalı, hoşgörülü davrandıklarını, onları nasıl affettiklerini, bütün mahlûkata karşı nasıl engin bir şefkat ve merhamet sâhibi olduklarını belirteceğiz.

Burada, çok kısa bir özet yapacak olursak, Peygamber Efendimizin kumandasında, Sahâbe-i kirâmdan teşekkül eden, 12 bin kişilik büyük İslâm ordusu, fetihten sekiz sene önce, ayrıldıkları yurtlarına, Mekke-i mükerremeye gitmişlerdi. Puthâne hâline çevrilen Kabe-i muazzamayı putlardan temizlemeye gitmişlerdi. İnâtlarından bir türlü vazgeçmek istemeyen müşriklere, hak, adâlet ve merhamet göstermeye gitmişlerdi. Allahü teâlânın dînini yaymaya, oradakilerin de ebedî Cehennem azâbından kurtulmalarına ve Cennete gitmelerine vesîle olmaya gitmişlerdi.

***

Bilindiği üzere, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma Peygamberliği bildirilip insanları şirkten, putlara tapmaktan vazgeçmeye ve Allahü teâlâya îmân etmeye davete başladığı günden itibâren müşrikler, O’na karşı çıkmışlardır. Mekkeli müşrikler; sevgili Peygamberimize de, diğer Müslümânlara da çok şiddetli düşmânlık yapmışlardır.

Peygamber Efendimize ve Eshâbına her türlü işkenceyi revâ görmüşler; bazı sahâbîlerin boyunlarına ip bağlayıp yerlerde sürüklemişler; ateşe atıp yakmaya çalışmışlardır. Kızgın kayaları göğüslerine koyup bayılıncaya kadar işkence yapmışlar; ateşte kızartılmış şişleri vücutlarına sokmuşlar, kızgın demirlerle bedenlerini dağlamışlardır. Ayaklarından develere bağlayıp ayrı yönlere çekmek sûretiyle parçaladıkları olmuştur. Üç sene, onları, bir mahalleye aç-susuz hapsedip bu boykotla her şeyden mahrûm bırakmışlardır. Peygamberimize kaç defa sûikast yapmak istemişler; hepsinden öte yurtlarından çıkarmışlar; bu yetmiyormuş gibi, onların hicretinden sonra da, tamâmen ortadan kaldırmak için kaç defa harp etmişlerdir.

Allahü teâlâ, Müslümânların hicret etmelerine izin verdi. Sayıca az olan ilk Müslümânlar, müşriklerin hücumları karşısında, îmânlarını korumak ve yaymak maksadıyla, Mekke-i mükerreme’de mallarını-mülklerini bırakarak, Medîne-i münevvere’ye hicret etmişlerdir. Ama sekiz yıl sonra güçlü ve kalabalık bir ordu hâlinde geri dönüp orayı fethetmişlerdir.

Peygamberimizin, Mekkeli müşriklerle biri sulh, diğeri de harp devri olmak üzere iki şekilde münâsebeti olmuştur. Sulh devrinde müşriklerin alay, hakâret, işkence, bütün münâsebetleri kesme ve şiddete başvurma gibi çeşitli safhalarda sürdürdükleri düşmanlık; hicretin ikinci yılında, Allahü teâlâ tarafından cihâda izin verilmesi üzerine, harp şekline dönüşmüştür. Şüphe yok ki, “Mekke-i Mükerreme’nin Fethi”, “İslâm Târihi”nin en önemli kilometre taşlarından biridir. [İnşallah, öbür hafta da, bu mühim konuya devam edelim.]

.13/01/2020

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Yine Mekke'nin fethi hakkında...

İslâm ordusu, Medîne-i münevvere’den 12.000 kişilik bir ordu ile gelerek, harp etmeden ve kan dökmeden, Mekke-i mükerreme’yi teslîm aldılar.

Mîlâdî 11 Ocak 630 (hicrî-kamerî 10 Ramazân-ı şerîf 08) târihinde, Mekke-i Mükerreme’nin Fethi hâdisesi, hem İslâm târihinin, hem de dünyâ târihinin çok önemli dönüm noktalarından olduğu için, geçen haftaki 2 makâlemizde, ummândan katre misâli, birazcık fetihten bahsetmeye çalışmış, bu hafta da konuya devam edeceğimizi ifâde etmiştik.

Müslümânların Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvere’ye hicret etmesinden sonra da düşmanlıklarını devam ettiren müşrikler, ordular hazırlayıp Medîne’de bulunan Müslümânlar üzerine yürümüşlerdir. Bedir, Uhud, Hendek… gibi kanlı savaşlar yapılmıştır. Müşrikler, bu savaşlarda, Müslümânlar karşısında tutunamayıp perişân olmuşlardır. Nihâyet hicretin altıncı yılında, Peygamberimizle sulh yapmayı kabul etmişler ve “Hudeybiye Antlaşması”nı imzâlamışlardır.

On yıl süre ile imzâlanan bu antlaşmanın bir maddesine göre, Kureyş kabîlesi dışında kalan diğer Arap kabîleleri, Müslümânlardan veya müşriklerden istedikleri tarafın himâyesine girebileceklerdi. Bu antlaşma gereğince, Huzâa kabîlesi Peygamberimizin; Benî Bekr kabîlesi de müşriklerin himâyesine girmişti; fakat bu iki kabîlenin arasında, eskiden beri süregelen bir düşmanlık vardı. Mekkeli müşrikler, iki yıl sonra bu antlaşmayı bozdular. Sulhun devamı için Müslümânlarca yapılan yeni teklîflere de uymadılar...

Özet olarak söyleyecek olursak: Peygamber Efendimiz ve hâzırladığı İslâm ordusu, hicretin 8. yılında, 01 Ocak 630 târihinde, Medîne-i münevvere’den 12.000 kişilik bir ordu ile gelerek, harp etmeden ve [çok cüz’î bir çarpışma hâriç] kan dökmeden, Mekke-i mükerreme’yi teslîm aldılar. Düşmanlarına da; “Bugün sizin hiçbirinizi, sorguya çekecek değilim. Gidiniz, hepiniz serbestsiniz!” buyurdu.

Kâbe-i muazzamayı putlardan temizledi ve Hazret-i Bilâl, Kâbe-i şerîfe’nin damına çıkarak Mekke’de ilk ezânı okudu. Müslümânlar; göç ederek ayrıldıkları Mekke-i mükerremeye, Kâbe-i şerîfeye ve vatanlarına, böylece yeniden kavuşmuş oldular.

Tarihte; sebep, mâhiyet ve netîceleri îtibârıyla en mühim göç, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın, İslâm dînine inananlarla beraber, Mekke’den Medîne’ye yaptıkları göçtür. Bu büyük hâdiseye “Hicret” denir ve hicrî takvimin başlangıcıdır.

İslâm târihinde, Peygamber Efendimiz Muhammed aleyhisselâmın ve Eshâb-ı kirâmın Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye “Hicret”leri, hem İslâm târihinin, hem de cihân târihinin en mühim hâdiselerinin başlarında gelir.

Hicret, bilindiği gibi lügatte göç etmek, bir memleketten başka bir memlekete gitmek mânâsınadır. Hemen hemen bütün Peygamberler, dînin emirlerini yerine getirmek ve yaymak için hicret etmişlerdir. Bunlardan Hazret-i İbrâhim, Hazret-i Lût, Hazret-i Mûsâ ve Hazret-i Îsâ'nın (aleyhimüsselâm) hicretleri meşhûrdur.

Eshâb-ı kirâm da, Medîne'ye hicretten önce, iki defâ Habeşistân'a hicret etmişlerdir.

Ayrıca Eshâb-ı Kehf'in de, Allah yolunda yaptıkları hicret, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmektedir...

.31/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Zaman en büyük sermâyedir

"İnsanların sahip oldukları, ama geçtikten sonra bir daha, ebediyyen bulamayacakları en kıymetli sermâye zamandır."

Zamân nimeti, Allahü teâlânın bizlere en önemli lutuflarından birisidir. Unutmayalım ki, zaman en büyük sermâyedir. Dünyâ ve âhiret saâdetini kazanmak, bu sınırlı zamânı iyi kullanmaya bağlıdır.
Bilindiği üzere, akıp giden zamân içerisinde, bize emânet edilen ömrümüzü tamâmlamaktayız. Her insân, kendisine takdîr edilen ömrü, İlâhî irâde istikâmetinde geçirmekle mükelleftir. Onun için Sevgili Peygamberimiz, dün de bahsettiğimiz gibi: “Akıllı kimse [akıllı Müslümân], kendisini hesâba çekip ölümden sonrası için hazırlık yapan kişidir” buyurmuştur.
Yine Peygamber Efendimiz: “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle haşrolunursunuz” buyurmuştur.
Tâbiîn-i kirâmın en önde gelenlerinden, müfessir, muhaddis, mütekellim, mutasavvıf Hasan-ı Basrî (rahmetullah aleyh), "Sizin, bugün, parayı sarf ederken gösterdiğiniz hassasiyeti, Eshâb-ı kirâm (aleyhimür-rıdvân), zamanlarını kullanırken gösterirlerdi" buyurarak ne kadar önemli bir noktaya dikkat çekmiştir.
“Seyyidü’t-tâife” ve “Seyyidü’t-tâifeteyn” diye anılan büyük velî Cüneyd-i Bağdadî (kuddise sirruh) da, "İnsanların sahip oldukları, ama geçtikten sonra bir daha, ebediyyen bulamayacakları en kıymetli sermâye zamandır" buyurmaktadır.
Büyük âlim Ebû Saîd Muhammed el-Hâdimî de, “geçen zamanı geri getirmek için bütün sultânlar, pâdişâhlar, krallar yani devlet başkanlarının tamâmı bir araya gelseler ve bütün hazînelerini de harcasalar, yine de geri getiremezler” demiştir.
Silsile-i aliyye büyüklerinden Ubeydullah-ı Ahrâr (kuddise sirruh) da, "Tasavvuf, ehemmi mühimme tercîh etmektir. Vakti en değerli olan şeye sarf etmektir" buyurmaktadır.
İmâm-ı Rabbânî müceddid-i elf-i sânî Ahmed Fârûkî Serhendî (rahmetullah aleyh) ise, "Vakit keskin bir kılıç gibidir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır" buyurmuştur.
Malûm olduğu üzere, İslâmiyette, güneş yılının ayları içinde sayılı herhangi bir mübârek gün yoktur. Meselâ, Martın (20.) "Nevrûz" denilen günü ve Mayısın (6.) "Hıdrellez (veya Hıdırellez)" günü ve Eylülün (20.) "Mihricân" günü, bazı ülkelerde mübârek sayılıyorsa da, Müslümânlıkta, bu günlerin diğer günlerden farklı bir değeri yoktur. Noel günü ve gecesi de böyledir.
Doğum günü ve mübârek geceler, hep hicrî yıl ile kutlanır. Bütün ibâdetlerde ve dînî faâliyetlerde de kamerî aylar esas alınır.
İslâmiyet, Müslümânların, îmânlarında ve ibâdetlerinde, Müslümân olmayanları taklit etmelerini, onlara benzemelerini, onların dînlerinin ve ibâdetlerinin alâmeti olan şeyleri yapmalarını ve kullanmalarını yasak etmiştir.
Fakat İslâm dîninde, kâfirlerden her kavmin, her memleketin âdeti olarak yaptıkları ve kullandıkları şeylerden, harâm olmayıp, insanlara faydalı olanları yapmak ve kullanmak günâh değildir; onların kullanılmasında dînen herhangi bir mahzur yoktur.

.23/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kumar ve piyango -1-

"Menfaate dayalı her türlü şans oyunu kumârdır. Kumâr insanın zamanını, sağlığını, âile huzurunu, toplumdaki itibârını, mâlını ve mülkünü heder eder."

Makâlemizin hemen başında ifâde edelim ki, Allahü teâlânın, kullarına çok büyük nimetleri, ihsânları vardır; bunlara şükür gerekir. Şükür de, emredilenleri yapmak, yasak edilenlerden kaçmak suretiyle olur. Ömür, beden, ilim ve mâl, Allahü teâlânın kullarına verdiği birer sermâyedir. Bu sermâyeyi, Allahü teâlânın bildirdiği yerlerde harcamalıdır.
Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: “Kıyâmet günü, herkes ömrünü ve gençliğini nerelerde geçirdiğinden, mâlını nereden kazanıp nerelere harcadığından ve ilmi ile amel edip etmediğinden sorguya çekilecektir” [Tirmizî]
Dünyâ iş ve kazanç yeridir. Dünyâ âhiretin tarlasıdır. Burada ne ekilirse, âhirette o biçilecektir. Boş vakit, fırsat ve ganîmettir. Faydalı iş yapmadan vakit geçirmek, vakti öldürmek olur. Dünyâda yapılan her işin, her nefesin hesâbı kıyâmette sorulacaktır.
Burada, önemine binâen, hemen şunu da belirtelim ki, Müslümân akıllı olur; hem Allahü teâlânın harâm kıldığı şeyleri yapmaz ve kendisini dînen, âhırette mesul duruma düşürmez; hem de kânûnen yasak olan şeyi yapmaz ve kendisini, âilesini ve bütün sevenlerini sıkıntıya sokmaz.
İslâm dîni, saadeti engelleyen, ferdî, âilevî ve ictimâî huzursuzluklara yol açan başta alkol, uyuşturucu ve kumâr olmak üzere bütün zararlı alışkanlıkları yasaklamaktadır.
Diyânet İşleri Başkanlığı’nın resmî İnternet Sitesinde “İslâm dînine göre, menfaate dayalı her türlü şans oyunu kumârdır. Kumâr insanın zamanını, sağlığını, âile huzurunu, toplumdaki itibârını, mâlını ve mülkünü heder eder. Gençlerin içki, kumâr ve uyuşturucudan korunmasında, en önemli görev, âile ve eğitim kurumlarına düşüyor” denilmektedir.
***
Mukaddes dînimiz İslâmiyette, herhangi bir şeyin harâm veya küfür olduğu, dört delîl ile bilinir. Bunlar Kitâb, Sünnet, İcmâ-ı ümmet ve Kıyâs-ı fukahâdır.
Allahü teâlâ, Mâide sûresinin 90-91. âyet-i kerîmelerinde buyurmuştur ki (meâlen):
“Ey inananlar, hamr [alkollü içki], kumâr, putlar ve fal okları, şüphesiz şeytân işi pisliklerdir, bunlardan kaçının ki saâdete eresiniz.
Şeytân, alkollü içki ve kumârla aranıza düşmânlık ve kin sokmak ister. Sizi, Allah’ı zikirden ve namazdan alıkoymak ister. Siz [zararları bilinirken], bunlardan hâlâ sakınmaz mısınız?”
Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) de, içki, kumâr ve çalgının yasak olduğunu bildirmiştir. (Ebû Dâvûd)
Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: “Helâl apaçık bellidir; harâm da apaçık bellidir… Her melikin, bir koruluğu, yani yasak bölgesi vardır; Allah’ın koruluğu da yasak kıldığı şeylerdir…”
Peygamber Efendimiz yine buyurdu ki:
“Her sarhoş eden şey, alkollü içkidir; her alkollü içki de harâmdır.”
“Çoğu sarhoş eden şeyin, azını da içmek harâmdır.” [Tirmizî, Nesâî]
“Bir zaman gelecek, içkinin adı değiştirilecek ve helâl sayılacaktır.” [İmâm Ahmed]

.24/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kumar ve piyango -2-

Kumar, cinâyetlere, başkalarını öldürmeye, hırsızlık yapmaya, intihârlara ve daha nice günâhlara sebep olmaktadır; çoluk-çocuk, bütün âileyi perişân etmektedir...

Cenâb-ı Hak, bütün Peygamberleri vâsıtasıyla, insanlara saâdet yollarını göstermiş, iyi ve güzel, kötü ve çirkin her şeyi öğretmiştir. Bu “Peygamber”leriyle, insanların dünyâda ve âhirette rahat etmeleri, huzur içerisinde, iyi bir şekilde yaşamaları için, emirlerini ve yasaklarını, yani neleri yapmaları ve nelerden sakınmaları lâzım olduğunu açıklamıştır.
Peygamberlerin hepsinin hedefi, insanların dünyâda huzur ve sükûn içerisinde yaşamaları, âhirette de ebedî saâdete kavuşmalarıdır.
Peygamberlerin vârisleri olan İslâm âlimleri ve Evliyâ-yı kirâm da, hep gıdâ gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, iyi âileler ve iyi cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır.
Allahü teâlâ, bütün kullarının, verdiği nimetlere şükretmelerini, güzel ahlâka sâhip olmalarını, îmân etmelerini, ibâdet yapmalarını, kendi aralarında kardeşçe yaşamalarını, sevişmelerini, birbirlerine yardımcı olmalarını istemiş ve bunları emretmiştir. İnanan insanların da kardeş olduklarını ilân etmiştir...
Büyük ilim ve devlet adamlarımızdan Ahmed Cevdet Paşa’nın başkanlığında 14 kişilik bir heyetin hâzırladığı kıymetli bir hukûk kitâbı olan Mecelle’nin 2169. maddesinde, “Kumâr”: “Birkaç kimsenin, aralarında para, mâl toplayarak piyango çekip, isâbet etmeyenlerin, isâbet edenlere mâl, para vermelerini sözleşmeleri” şeklinde tarif edilmiştir.
Kumâr, cinâyetlere, başkalarını öldürmeye, hırsızlık yapmaya, intihârlara ve daha nice günâhlara sebep olmaktadır; çoluk-çocuk, bütün âileyi perişân etmektedir. Gazete, radyo ve televizyonlarda, her biriyle ilgili nice haberler neşredilmektedir.
Seyyid, allâme İbn-i Âbidîn de, “kumârcılardan her birinin mâlının artma ve azalma ihtimâlinin bulunduğunu” ifâde etmiştir. Yine buyurmuştur ki:
“Oyun ile vakit geçirmek, tavla, 14 taş ve benzeri oyunlar tahrîmen mekrûhtur. Bunlar, para ile, mâl ile yapılırsa kumâr olur, harâm olur.” [Reddül-Muhtâr c. 5, s. 253]
Demek ki, ne çeşit oyun olursa olsun, çayına bile olsa, para ile oynanınca harâm; parasız oynanırsa tahrîmen mekrûh olmaktadır.
Bir şeyin kumâr olabilmesi için, bahse giren iki veya daha fazla kişinin, zarar veya kâr etme ihtimâlinin bulunması şarttır. Meselâ “Sen kazanırsan, ben sana vereceğim, ben kazanırsam sen bana vereceksin” şeklinde bahse girmek kumâr olur.
“Sen kazansan da, ben kazansam da, ben vereceğim veya sen vereceksin” şeklinde tek taraflı olursa, kumâr olmaz. Yahut, biri, iştirâkçilerden para almadan “Hanginiz kazanırsa, ona para veya araba vereceğim” dese, kumâr olmaz.
Oyun, yarış yapılmaksızın, kumârcıların isimleri veya para ile aldıkları biletlerin numaraları arasında piyango çekerek, çekilen numara sâhiplerine, biletlerden toplanan paraların hepsini veya bir miktârını dağıtmak kumâr olur. Çünkü, piyangoya katılanların hepsi, kendi numarasının çekileceğini ümit ederek para yatırmaktadır.
Piyango sâhibi, kendisi kumâra iştirâk etmese bile, harâma sebep olduğu için, büyük günâh işlemekte, iştirâk edenleri sömürmektedir. Kumâr işini, kimin yaptırdığı önemli değildir; devlet yaptırsa da, özel şahıslar yaptırsalar da, harâm olmaktan çıkmaz.

.17/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Bazı fertlerin helâki!..

Ebû Cehil, Ebû Leheb, Râhip Ebû Âmir, Ka’b bin Eşref, Nadr İbnül-Hâris, Velîd İbnül-Muğîre; Resûlullâh zamanında helâk edilen kişiler arasındadır.

Kur’ân-ı kerimde, Allahü teâlânın gazabına uğramış kavimler/toplumlar (Hazret-i Hûd’un kavmi Âd, Hazret-i Sâlih’in kavmi Semûd ve Hazret-i Şuayb’in kavmi Eshâbü’l-Eyke, Hazret-i Nûh ve Hazret-i Lût kavimleri…..) zikredildiği gibi, ferdlere/bireylere de yer verilir.

Resûlullâh sallallâhü aleyhi ve sellemden önce helâk edilen kişiler arasında (alfabetik olarak), Bel’âm-ı Bâûrâ, Câlût, Fir’avun ve İsrâîloğulları, Hâmân, Hazret-i Nûh’un eşi ve oğlu, Kârûn, Nemrut, Sâmirî… gibi kişiler vardır.

Resûlullâh (sallallâhü aleyhi ve sellem) zamanında ise (yine alfabetik olarak), Ebû Cehil, Ebû Leheb, Hıristiyân Râhip Ebû Âmir, Ka’b bin Eşref, Nadr İbnül-Hâris, Velîd İbnül-Muğîre… gibi kişiler mevcuttur.

2007 yılında, Şanlıurfa’da, Harrân Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslâm Bilimleri Anabilim Dalı Tefsîr Bilim Dalı’nda, Hatice Başkaya tarafından, “Kur’ân-ı kerîmde, Allahü teâlânın Gazabına Uğramış İnsanlar ve Toplumlar” adıyla, bir Yüksek Lisans Tezi hazırlanmıştır.

Onun da ifâde ettiği gibi, kıssaların, özellikle yoğun olarak ferd ve cemiyetlerin/birey ve toplumların, Allahü teâlânın gazabına uğramalarını anlatan sahnelerin, Kur’ân-ı kerîmde bu kadar çok yer alması, insanların azgınlaştıklarında, başlarına gelebilecekleri önceden bilip, bu muhtemel tehlikelerden, kendilerini korumalarını sağlamak içindir...

Allahü teâlâ, eski milletlerin hayât hikâyeleri hakkında, Kur’ân-ı kerîmde anlatılanlardan, az çok haberdâr olan müşriklere, âyetlerini kabul etmedikleri takdîrde, kendilerinin de onlar gibi gazaba uğrayacaklarını hatırlatıp onları uyarmaktadır.

Kıyâmete kadar yaşayacak bütün insanlar içerisinde, “Allahü teâlânın emir ve yasaklarına karşı gelen, küfür ve şirkte, zulüm ve azgınlıkta ısrâr eden kavimlerin, cemiyetlerin, toplumların sonlarının, önceki milletlerin âkıbetlerinden farklı olmayacağı" bu kıssaların ana temasıdır.

Özetle söyleyecek olursak, Kur’ân-ı Kerim’de, gazap konularını ihtivâ eden âyet-i kerîmelerin, yer ve zaman unsuru ön plana çıkartılmaksızın, bahsedilen kimselerin karakterlerinin öne çıkarılarak çokça tekrâr edilmesi; sonraki muhâtaplarını, Allahü teâlânın âdet-i ilâhiyyesinin, benzer durumlarda, aynı şekilde cereyân edeceğinden, işleyeceğinden haberdâr etmek ve böyle bir duruma düşmemelerini sağlamak içindir.

Diyânet İşleri Başkanlığı Dîn İşleri Yüksek Kurulu Uzmanı Bahattin Akbaş’ın “Helâk Edilen Kavimler ve Helâk Sebepleri” başlıklı makâlesinde de, konu enine-boyuna anlatılmaktadır.

Onun da dediği gibi, dünyâ üzerinde yaşamış olan kavimlerin helâk edilmeleri, işledikleri şirk, küfür, isyân ve zulüm gibi günâhları sebebiyledir. Yoksa Allahü teâlâ, kullarına aslâ zulmetmez; bu durum adâletin gereğidir.

.16/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Allahü teâlânın celâl sıfatları da vardır...

“Celâl” sıfatı; Allahü teâlânın kahr ve gazab sıfatlarından olup azamet, büyüklük, ululuk, hiçbir şeye muhtaç olmamak demektir.

Aralık ayının başından beri, Allahü teâlâya, kitaplarına ve Peygamberlerine harp açanların (Âd, Semûd ve Nûh aleyhisselâmın kavimleri gibi) âkıbetlerinden bahsediyoruz.

Bilindiği üzere, Allahü teâlânın, Kur'ân-ı kerîmde bildirilen doksan dokuz ism-i şerifine, “Esmâ-i Hüsnâ (Güzel isimler)” denilir.

Kur'ân-ı kerîmde buyuruldu ki (meâlen):

“Allahü teâlânın Esmâ-i hüsnâsı (güzel isimleri) vardır. O hâlde, O'na, bunlarla duâ ediniz.” (A'râf sûresi, 180)

“Esmâ-i hüsnâdan her birini söyledikten sonra, “celle celâlüh” gibi tâzîm, hürmet (saygı) ifâdesini de söylemelidir. Yoksa edebe riâyet edilmemiş olur.” (Seyyid Abdülhakîm Arvâsî)

Bunlardan bir kısmına cemâl sıfatları, diğer bir kısmına da celâl sıfatları adı verilmektedir. Meselâ “Rahmân”, “Rahîm”, “Latîf”, “Cemîl”... gibi sıfatlar cemâl sıfatlarındandır. Ama “Azîz”, “Cebbâr”, “Kahhâr”, “Müntekım”… gibi bazı sıfatlar vardır ki, bunlar celâl sıfatlarından olmaktadır.

“Cemâl (Güzellik)” sıfatı, Allahü teâlânın lütuf ve rızâ sıfatıdır. “Celâl”: Allahü teâlânın kahr ve gazab sıfatlarından olup azamet, büyüklük, ululuk, hiçbir şeye muhtaç olmamak demektir.

En büyük âlim ve velîlerden Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (kuddise sirruh) buyuruyor ki:

“Allahü teâlâ, kıyâmet günü mahşer yerinde, kâfirlere ve günâhı olan müminlere, kahr ve celâl; sâlih olan müminlere ise, lütuf ve cemâl sıfatlarıyla muâmele edecektir.”

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyurdu ki:

“Yeryüzünde bulunan her cânlı fânîdir (yok olucudur). Ancak celâl ve ikrâm sâhibi olan Rabbinin zâtı bâkîdir. Böyle iken, Rabbinizin hangi nîmetlerini yalan sayabilirsiniz?” (Rahmân sûresi, 26-28)

“Yâ zel-celâli vel-ikrâm'ı çok söyleyiniz, ona çok devam ediniz.” (Tirmizî)

“Melekler, Allahü teâlânın azameti, celâli ve büyüklüğünden korkudadırlar. Kendilerine verilen emirleri yapmaktan başka işleri yoktur.” (İmâm-ı Rabbânî)

“Gadab”: Allahü teâlânın, emrine karşı gelen kullarından intikâm almak istemesi manâsına gelmektedir.

“Allahü teâlâ, kullarına, iyilik ve kötülük yapmayı, çeşitli sebeplerle hâtırlatmaktadır. Merhamet ettiği kulları, kötülük yapmak irâde edince, isteyince, O irâde etmez ve yaratmaz. İyilik yapmak irâde ettikleri zaman, O da irâde eder ve yaratır. Böyle kullardan hep iyilik meydâna gelir. Gadab ettiği düşmânlarının kötü irâdelerinin, isteklerinin yaratılmasını, O da irâde eder ve yaratır. Bu kötü kullar, iyilik yapmak irâde etmedikleri için, bunlardan hep fenâlık meydana gelir.” (Seyyid Abdülhakîm Arvâsî)

[İnşâallah yarınki makâlemizde de, helâk edilen bazı ferdlerden bahsedelim.

09/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Nûh aleyhisselâmın kavminin helaki!..

Hazret-i Nûh’un kavmi, Allahü tealaya ve Peygamberine isyân etmeleri, zulme, küfre ve günâha dalmaları sebebiyle helâk olmuştur.

Geçen haftaki 2 makâlemizde, birer nebze “Âd” ve “Semûd” kavimlerinin helâklerinden bahsetmeye çalıştık. Bugün ve yarın da, Hazret-i Nûh aleyhisselâmın kavminin ve diğer bazı kimselerin helâkinden bahsetmek istiyoruz.

Hemen başta ifâde edelim ki, Hazret-i Nûh’un kavmi, Allah’a ve Peygamberine isyân etmeleri, zulme, küfre ve günâha dalmaları sebebiyle helâk olmuştur.

Hazret-i Nûh aleyhisselâm, Kur'ân-ı kerîmde adı geçen büyük Peygamberlerdendir. Peygamberlerin büyükleri olan ve kendilerine “Ülü'l-azm” denilen altı Peygamberin ikincisidir. İdrîs aleyhisselâmdan sonra Peygamber olarak gönderilmiştir.

Hazret-i Âdem’den sonra insan nesli çoğalmış, bunlar yeryüzünde birçok yeri imar etmişler, ancak zamanla hak dînden uzaklaşarak putlara tapmaya başlamışlardır. Yüce Allah insanlara, Hazret-i Nûh'u Peygamber olarak göndermiş; ancak insanlar onun öğütlerini dinlememişler, hattâ onu alaya almışlardır.

Hazret-i Nûh, kavminin îmân etmesinden ümîdini kesince, onların helâk olmalarını istemiştir. Allah da, ona bir gemi yapmasını emretmiş ve bu gemiye müminlerle her cins hayvândan birer çift almasını söylemiştir. Bundan sonra büyük bir tûfânla sular her tarafı kaplamıştır. İmân etmeyenler boğulmuşlar ve böylece helâk olmuşlardır.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“Muhakkak biz, Nûh'u (aleyhisselâm), kavmine Resûl (Peygamber) olarak gönderdik.“ (A'râf sûresi, 59)

“Biz Nûh'u (aleyhisselâm), kavmine, Peygamber olarak gönderdik. O, onlara dedi ki: Ben, sizi, Allahü teâlânın azâbıyla korkutuyorum ve azâbdan kurtuluşun çâresini beyân ediyor, açıklıyorum. Allahü teâlâdan başkasına ibâdet etmeyin. Bana muhâlefet etmeniz hâlinde, bir gün üzerinize elem verici, çok şiddetli bir azâbın gelmesinden korkuyorum.” (Hûd sûresi, 25-26)

“Andolsun, biz, Nûh’u, kendi kavmine Peygamber olarak gönderdik. O da dokuz yüz elli yıl onların arasında kaldı. Netîcede onlar zulümlerini sürdürürlerken tûfan kendilerini yakalayıverdi." (Ankebût, 14)

Hazret-i Nûh (aleyhisselâm), "Bismillah" ve "Elhamdülillah" demeden, büyük olsun, küçük olsun, herhangi bir iş yapmazdı. Bu sebeple Allahü teâlâ, onu "Çok şükredici bir kul" olarak isimlendirdi. (Hadîs-i şerîf-Taberânî, İbn-i Cerîr)

[İnşâallah yarın da konumuza devâm edelim.]

.10/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Nûh ve kavmi hakkında birkaç kelime...

Nûh Sûresinde Hazret-i Nûh'un Peygamber olarak gönderilmesi, kavmini îmâna dâveti, onların inkârlarında devâm etmeleri ve Nûh tûfânı anlatılmaktadır.

Kur'ân-ı kerîmin yetmiş birinci sûresi olan Nûh sûresi, Mekke-i mükerreme'de nâzil oldu (indi). Yirmi sekiz âyet-i kerîmedir. Hazret-i Nûh aleyhisselâmın, Peygamber olarak gönderilişi ve mücâdeleleri anlatıldığından bu sûreye, Nûh Sûresi denilmiştir.

İbn-i Abbâs ve Vehb bin Münebbih’in ifâde ettiklerine göre, sûrede; Hazret-i Nûh aleyhisselâmın Peygamber olarak gönderilmesi, kavmini îmâna dâveti, onların inkârlarında devâm etmeleri ve Nûh tûfânı anlatılmaktadır. (Taberî, Sa'lebî)

Hazret-i İdrîs aleyhisselâm göğe çıkarıldıktan sonra, insanlar azdılar; doğru yoldan ayrıldılar. Putlara yani heykellere tapmaya başladılar. Cenâb-ı Hak, bunlara Hazret-i Nûh aleyhisselâmı Peygamber olarak gönderdi. O zaman elli yaşında idi. Onları yıllarca dîne dâvet etti, putlara tapmaktan sakındırdı ve Allahü teâlâya ibâdet etmelerini söyledi.

Hazret-i Nûh aleyhisselâmı alaya alıp işkence ettiler. Hazret-i Nûh aleyhisselâm, onlara bedduâ etti. Allahü teâlâ, ona, gemi yapmasını emretti. Gemi bitince tûfân oldu. Nûh aleyhisselâm müminler (inananlar) ile gemiye bindi. Üç katlı olan gemiye binenlerin sayısı seksen kişi kadardı. Hazret-i Nûh aleyhisselâm, gemisine, her hayvandan da birer çift aldı. Sular dağları aştı. İnsanlar ve hayvanlar telef oldular.

Altı ay sonra yağmurlar durdu, sular çekildi. Gemi, Cûdî dağına oturdu. Hazret-i Nûh aleyhisselâma inanıp gemiye binenler kurtuldular. Daha sonra insanlar, Nûh aleyhisselâmın; Sâm, Hâm ve Yâfes adlı üç oğlundan çoğaldılar. (Taberî, Sa'lebî, Nişâncızâde)]

Allahü teâlâ, Nûh sûresinin başında buyurdu ki (meâlen):

“Gerçekten biz, Nûh'u kavmine gönderdik. "Kavmine acıklı bir azâb gelmezden önce onları korkut" diye... (Nûh onlara) dedi ki: "Ey kavmim! Muhakkak ki ben, size (azâb ile korkutan) açık bir Peygamberim; Allah'a ibâdet edin, O'ndan korkun ve bana da itâat edin." (Nûh sûresi, 1-3)

Hazret-i Nûh şöyle demişti: "Ey Rabbim! Kâfirlerden hiç kimseyi yeryüzünde bırakma. Çünkü sen onları bırakırsan, kullarını saptırırlar ve ancak bir nankör fâcir doğururlar. Rabbim! Beni, ana-babamı, mümin olarak evime gireni, bütün mümin erkekleri ve mümin kadınları bağışla. Zâlimlerin ise, ancak helâkini artır...” (Nûh sûresi, 26-28)

Cenâb-ı Hak, Hazret-i Nûh’un kavminin helâkini, Kur’ân-ı hakîminde şöyle ifâde buyurmaktadır:

“Hatâları (küfür ve isyânları) yüzünden suda boğuldular ve cehenneme sokuldular da, kendileri için Allah’tan başka yardımcılar bulamadılar.” (Nûh, 25)

.03/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Âd kavminden sonra Semûd kavminin helaki

Semûd kavmi, zulüm ve haksızlığa dayalı çeteler kurup, karışıklıklar çıkardılar. İnsanları ifsâd ettiler, bozdular ve putlara tapmaya başladılar...

Dünkü makâlemizde, Hazret-i Nûh aleyhisselâmın torunlarından ve Hûd aleyhisselâmın kavmi olan, “Âd kavmi”nin helâkinden sonra, Sâlih aleyhisselâmın kavmi olan “Semûd kavmi”nden de bir nebze bahsettik. Bugün, onlarla ilgili birkaç kelime daha yazmak istiyoruz...

Allahü teâlâ, Âd kavmi gibi bunlara da, bol nimetler ve çok uzun ömür verdi. Meskenlerinde her türlü nimetler içinde yüzüp, üç yüz sene ile bin sene arasında ömür sürdüler. Önceleri bu nimetlere şükrederlerken, sonraları unutup terk ederek, zevk ve safâya daldılar.

“Semûd kavmi”, kabîle reîsleri başta olmak üzere, zulüm ve haksızlığa dayalı çeteler kurup, karışıklıklar çıkardılar. İnsanları ifsâd ettiler, bozdular ve putlara tapmaya başladılar. Peygamberleri olan Hazret-i Sâlih aleyhisselâma inanmadılar.

Hazret-i Sâlih aleyhisselâm, kendisine inanan 4.000 kişi ile birlikte, o beldeyi terk etti. Semûdluların yüzleri kana boyanmış gibi kırmızı oldu. Daha sonra simsiyah oldu. Allahü teâlâ, Cebrâil aleyhisselâma, Semûdluları bir sayha (korkunç gürültü) ile helâk etmesini emir buyurdu.

Bir sabâh vakti, azâb sayhası, Semûd kavmini yakalayıverdi. Sayhanın şiddetinden hepsinin ödleri patlayarak helâk oldular. Helâk edilişleri, dillere destân oldu. (Nişâncızâde, Kisâî, Sa'lebî)

Hazret-i İdrîs aleyhisselâm göğe çıkarıldıktan sonra, insanlar azdılar. Doğru yoldan ayrıldılar. Putlara yâni heykellere tapmaya başladılar. Cenâb-ı Hak, bunlara Hazret-i Nûh aleyhisselâmı Peygamber olarak gönderdi. O zaman elli yaşında idi. Onları, yıllarca dîne dâvet etti, putlara tapmaktan sakındırdı ve Allahü teâlâya ibâdet etmelerini söyledi. Hazret-i Nûh aleyhisselâma, kendi oğlu Yâm yâni Ken'ân bile îmân etmedi. Hazret-i Nûh aleyhisselâmı alaya alıp işkence ettiler. Hazret-i Nûh aleyhisselâm onlara bedduâ etti.

Allahü teâlâ, ona, gemi yapmasını emretti. Gemi bitince tûfân oldu. Hazret-i Nûh aleyhisselâm müminler (inananlar) ile gemiye bindi. Üç katlı olan gemiye binenlerin sayısı seksen kişi kadardı. Hazret-i Nûh aleyhisselâm, gemisine her hayvandan da birer çift aldı. Oğlu Ken'ân'ı da gemiye almak için çağırdı, fakat o, “ben, bir dağa çıkar, kurtulurum” diyerek gemiye binmedi. Bir dalga gelip oğlunu aldı ve boğdu. Sular dağları aştı. İnsanlar ve hayvanlar telef oldular. Altı ay sonra yağmurlar durdu, sular çekildi. Gemi, Cûdî dağına oturdu. Hazret-i Nûh aleyhisselâma inanıp gemiye binenler kurtuldular. Daha sonra insanlar, Hazret-i Nûh aleyhisselâmın; Sâm, Hâm ve Yâfes adlı üç oğlundan türediler (çoğaldılar). Bunun için Hazret-i Nûh aleyhisselâma “Âdem-i sânî=ikinci Âdem” (aleyhisselâm) denildi. Hazret-i Nûh aleyhisselâm bin yaşında vefât etti. (Sa'lebî, Taberî, Nişâncızâde)

..2/12/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Allahü tealaya harp açanların âkıbetleri!

Son zamanlarda, bazı edepsizlerin, bizzât Allahü teâlâya, son Kitâbına ve son Peygamberine harp ilan ettiklerini, çok elem verici ve acı bir şekilde görüyoruz!..

Youtube kanallarında bazı câhillerin, edepsizlerin, mübârek ve kıymetli âlimlere ve velîlere dil uzattıkları yetmiyormuş gibi, bazılarının da bizzât Allahü teâlâya, son Kitâbına ve son Peygamberine dil uzattıklarını, hatta harp açtıklarını, çok elem verici ve acı bir şekilde görüyoruz.

Bu kişiler, İslâmiyete asırlar boyu hizmet etmiş bu şerefli milletin yavrularının îmânlarını çalmak, dînlerini bozmak için, bu dünyâda, sırtlarını dîn düşmanı, İslâm düşmanı bazı zengin şahıslara, yabancı bazı Hıristiyân devletlere, onların birtakım derin yapılarına dayayabilirler.

Şimdi ben, o gibi kişilere, ibret ve ders almaları için, târihte zuhur eden o kabîl kişilerin başlarına neler geldiğini hâtırlatmaya çalışacağım...

Hazret-i Hûd aleyhisselâmın kavmi, Hazret-i Nûh aleyhisselâmın torunlarından “Âd”ın evlâdından çoğaldıkları için “Âd kavmi” adını almışlardır. Bu kabîle, Yemen'de Hadramût bölgesinde, Ummân ile Aden arasında “Ahkâf” denilen yeri yurt edindi. [Yemen ile Şâm arasında yerleştikleri de rivâyet edilmiştir.]

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“Âd kavmine, kardeşleri Hûd'u Peygamber olarak gönderdik. Hûd (aleyhisselâm) onlara; "Ey kavmim! Allahü teâlâya ibâdet edin. İbâdet edilecek, O'ndan başkası yoktur. Hâlâ O'nun azâbından korkmayacak mısınız?" dedi" (A'râf sûresi, 65)

Hazret-i Hûd aleyhisselâmın Peygamber olarak gönderildiği Âd kavmi, âsî olup, şiddetli rüzgârla helâk edilince, îmân ettikleri için bu azâbdan kurtulan müminler, kendilerine yeni yurtlar bulmak için, çeşitli bölgelere dağıldılar. Bu büyük felâketten kurtulanlardan birisi de, Hazret-i Nûh'un (aleyhisselâm) oğlu Sâm'ın neslinden gelen Semûd idi.

Yine Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruldu ki:

“Biz, Semûd'a (nesebde) kardeşleri Sâlih'i, Resûl (Peygamber) olarak gönderdik.” (Hûd sûresi, 61)

Semûd ve berâberindekiler, Şam ile Hicâz arasında bulunan “Hicr” mevkiinde yerleştiler. Daha sonra Semûd'un torunları bu beldeden ayrılıp, Âd kavminin helâk edildiği yerlere göç ettiler. Buraları îmâr ettiler. Burada çoğalan Semûd'un torunları, önce bir kabîle, sonra da büyük bir kavim (topluluk) oldular. Dedeleri Semûd'a nisbetle, “Semûd kavmi” denildiği rivâyet edilmektedir.

Kur'ân-ı kerîmde "Eshâbül-Hicr" diye zikredilen bu kavim, Âd kavminin devâmı olması ve onun yerini alması sebebiyle, “Âd-ı sânî (ikinci Âd)” diye de anılır. (Sa'lebî, Kisâî)

Semûd kavmi, Âd kavmi gibi taşları yontup, dağları oyarak kayalara, tepelere saraylar yapmış, ovalara köşkler kurup, bağlar, bahçeler meydana getirmişlerdir. [Konumuza, inşallah yarın devam edelim.]

26/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsanlar, İslam'ın aydınlığında huzur ve saadete koştular...

İslâm nûrunun ilk parladığı Mekke-i Mükerreme, hicrî 8. senedeki fethini takip eden ilk günlerde, şirk ve küfür karanlıklarından tamâmen temizlenmiştir.

Dünkü makâlemizde birer nebze, Asr-ı Saadet ve Emevîlerden bahsettik. Emevîlerden sonra nöbeti devralan Abbâsîler devrinde; İslâm dîni, doğuda Büyük Okyanus’tan, batıda Atlas Okyanusu kıyılarına, kuzeyde Rusya içlerinden, güneyde Hind Okyanusu kıyılarına kadar yayılıp, üç kıtada İslâm devletleri hâkim oldu.

Bilindiği gibi, İslâm nûrunun ilk parladığı mukaddes belde, Arabistân Yarımadası’ndaki Mekke-i Mükerreme, hicrî 8. senedeki fethini takip eden ilk günlerde, şirk ve küfür karanlıklarından tamâmen temizlenmiştir. Önce Mekke ve Medîne’yi aydınlatan bu nûr, sonra dalga dalga bütün dünyâyı tenvîr etmiştir. O’nun aydınlığında insanlar huzûr ve saâdete koşmuşlardır.

Bütün insanlığa çok hayırlı hizmetler yapmış ve çok yüksek medeniyetler sergilemiş olan Karahanlılar, Gazneliler, Timuroğulları, Babürlüler, Selçuklular ve Osmanlıların temelleri buraya dayanır. Dünyânın çok geniş coğrâfî bölgelerinde, târih boyunca, çok büyük İslâm Devletleri ve göz kamaştıran parlak İslâm Medeniyetleri kurulmuştur.

Her kültür ve medeniyetin muhakkak dînî bir inanca dayandığı, ondan kuvvet alıp hayât bulduğu herkesçe malûmdur; İslâm’a dayanan medeniyetler de, güçlerini ondan alıp hayât bularak, insanları râhat ve huzûra kavuşturmuşlardır.

Günümüzde Türk-İslâm Târihi’ni hakkıyla bilmek, ciddî bir ihtiyâç hâline gelmiştir. Şüphe yok ki, târih boyunca, geniş İslâm coğrafyasında gelmiş geçmiş bulunan yüzlerce Türk ve Müslümân hükümdârın kurdukları devletleri ve onların medeniyete katkılarını, ortaya çıkan problemlere getirdikleri çözümleri öğrenmek, bizleri istikbâle hazırlayacaktır.

Mukaddes dînimize, güzel dilimize, azîz vatanımıza, şânlı târîhimize, yüksek kültür ve medeniyetimize, güzel ahlâkımıza, bütün kıymetli ilim adamlarımıza, özellikle bölgemizde yetişen değerli büyüklerimize sâhip çıkmamız lâzım; bunlara ağırlık ve önem vermek gerekli. Bunları çocuklarımıza ve torunlarımıza, yeni nesillerimize, bütün milletimize aktarmalıyız, tanıtmalıyız, öğretmeliyiz.

Şüphesiz ki, Sahâbe-i kirâm ve Tâbiîn devrinden başlayarak geniş İslâm dünyâsı içinde birçok âlim ve velî gelip geçmiştir. Bu büyük âlim ve velîler, kendi asırlarında olduğu gibi, zamanlarından sonra da dâimâ sevilen ve sayılan, nasîhat ve tavsiyelerinden istifâde edilen, hayâtları örnek alınan kimseler olmuşlardır. İslâm ve Türk târihi boyunca dünyâya hükmeden sultânlar, pâdişâhlar bile doğruyu onların vâsıtasıyla bulmaya çalışmışlar, mânevî sultânların onlar olduklarını görmüşler, yine onların irşâd ve nasîhatleri ile devlete, millete ve bütün insanlığa çok faydalı hizmetler yapmışlardır.

.25/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Müslümanların tarihte kurdukları yüksek medeniyetler...

İslâm dîni ve medeniyeti, gittiği her yerde, insanlara adâlet ve emniyet, huzur ve saâdet dağıttığı gibi, ilmin ve tekniğin en son mahsullerini de bol bol saçmıştır.

Malum olduğu üzere, “Mevlid Kandili” münâsebetiyle, son 6 makâlemizde, Sevgili Peygamberimizden ve onun âlemlere rahmet olmasından bahsettik. Bugün, Müslümânların, târihte nasıl yüksek medeniyetler kurduklarından söz etmeye çalışacağız...

20-23 (Yirmi-yirmi üç) sene gibi çok kısa bir zamanda, Arabistân halkını, dünyâda bir benzeri görülmemiş üstünlüklere, yüksekliklere ve medeniyete kavuşturan Peygamber Efendimiz ve onun Eshâbı olan Müslümânlar, Peygamberimizden sonra da, 30 (otuz) sene gibi çok kısa bir zamanda, Mezopotamya, İrân ve Hindistân içlerine, Anadolu’ya, Mısır ve Kuzey Afrika’ya, Kıbrıs’a kadar yayılarak büyük İslâm devletlerinin kurulmasına sebep olmuşlardır. Aslında yarım asır, devletler târihinde çok kısa bir dönem sayılır.

Daha sonraki asırlarda Afrika’nın ortalarına, İspanya’ya, Avrupa içlerine götürülen İslâm dîni ve medeniyeti, gittiği her yerde, insanlara adâlet ve emniyet, huzur ve saâdet dağıttığı gibi, ilmin ve tekniğin en son mahsullerini de bol bol saçmıştır.

Peygamber Efendimizin devri ve onun vazîfelerini tam olarak yaptıklarından dolayı, kendilerine “Hulefâ-i Râşidîn=Râşid Halîfeler” denilen “Dört Halîfe Devri” (632-661/H. 11-40), bütün târih boyunca İslâmî fazîletlerin yaşandığı “Asr-ı Saâdet=Saâdet Asrı=Altın Çağ” olarak kabul edilir. Bunlardan sonra, kronolojik olarak “Emevîler” ve “Abbâsîler” dönemi gelmektedir.

Emevîler; Çin, Orta Asya, Hazar ülkesi, Hindistân, bütün Orta Doğu ülkeleri, Kuzey Afrika’dan -İspanya dâhil- Avrupa içlerine kadar geniş bir coğrafyada, aralıklarla sekiz yüzyıl hüküm sürdüler.

Emevîler, İslâm dînini İspanya’dan Avrupa’ya soktular. Fas, Kurtuba ve Gırnata Üniversitelerini kurup Batıya ilim ve fen ışıklarını yaydılar.

Emevîler’den sonra İslâm devleti başkanlığını (hilâfeti), Peygamberimizin amcası Hazret-i Abbâs’ın soyundan olan Ebü’l-Abbâs Abdullah es-Seffâh ele geçirdi. 750/H. 132’de Abbâsîler Devri başladı. Devletin başşehri Şâm’dan Bağdâd’a nakledildi...

İslâmiyet, hiç şüphesiz yeryüzünde en çok devlet kurulmasına vesîle olmuş bir dîndir. Asr-ı saâdetten beri, İslâm târihi boyunca, muhtelif zamanlarda, dünyânın çeşitli yerlerinde de birçok İslâm devleti kurulmuştur.

Anadolu’da kurulan [25 devlet]; Irâk, Sûriye ve Mısır’da kurulan [11 devlet]; Arabistân Yarımadasında kurulan [6 devlet]; İspanya ve Kuzey Afrika’da kurulan [13 devlet]; Batı ve Orta Afrika’da kurulan [16 devlet]; İrân, Kırım, Orta Asya, Afganistân ve Hint Yarımadası’nda kurulan [50 devlet], târih kitaplarında ve ansiklopedilerde uzunca anlatılmaktadır. [Toplam 121 devlet etmektedir.] Şimdi biz bunları ele alacak durumda değiliz...

.19/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberimizin şanının yüceltilmesi ne demektir?

Muteber tefsîr kitaplarında deniliyor ki: “Ezân, ikâmet, teşehhüd, hutbe gibi birçok yerde benimle beraber adını andırmak sûretiyle şânını yücelttik.”

Cenâb-ı Hak, Kur’ân-ı kerimde birçok âyet-i kerîmede Habîbini övüyor:

“Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik.” [Enbiyâ, 107]

“Rabbinin sana verdiği nimetler sâyesinde sen mecnûn değilsin. Senin için bitmez, tükenmez, sonsuz mükâfât vardır. Elbette sen büyük bir ahlâk üzeresin.” [Kalem, 2-4]

“Resûlullahta sizin için [uyulması gereken] güzel örnekler vardır.” [Ahzâb, 21]

“Sen râzı oldum diyene kadar Rabbin sana [çok nimet] verecek!” [Duhâ, 5]

“Senin şânını, şöhretini yücelttik.” [İnşirâh, 4]

Bu son âyet-i kerîmenin tefsîri hakkında, muteber tefsîr kitaplarında deniliyor ki:

“Ezân, ikâmet, teşehhüd, hutbe gibi birçok yerde benimle beraber adını andırmak sûretiyle şânını yücelttik.” (Celâleyn Tefsîri)

“Senin ismini doğuda, batıda, yeryüzünün her yerinde yükselttim.” (Sâvî Tefsîri)

[Batıya doğru, bir tûl derecesi gidilince, namaz vakitleri 4 dakîka gecikiyor. Her 28 km gidişte, aynı vaktin ezânı, birer dakîka sonra tekrâr okunuyor. Böylece, yeryüzünün her yerinde, her ân ezân okunmakta, Muhammed aleyhisselâmın ismi, Allahü teâlânın ismi ile beraber her ân, her yerde işitilmektedir.]

Allahü tealâ [hadîs-i kudsîde] buyurdu ki:

“Ben anıldıkça, habîbim sen de benimle birlikte anılmak suretiyle şânını yükselttim.” [İbn-i Hibbân, Ebû Ya'lâ]

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), belli bir zaman dilimine değil; bir millete, bir bölgeye değil, bütün dünyâya; belli bir kavme değil, bütün insanlara Peygamber olarak gönderilmiştir.

Enbiyâ sûresinin, “Biz, seni, âlemlere rahmet olarak gönderdik” meâlindeki 107. âyeti, Peygamber Efendimizin, bütün insanlar için rahmet olduğunu bildirmektedir. Peygamber Efendimiz, bütün insanların, bütün Peygamberlerin yani âlemlerin Efendisi, kâinâtın Efendisi, iki cihânın güneşidir. Bu konuda birkaç hadîs-i şerîf zikredebiliriz:

“Kıyâmette insanların seyyidiyim, efendisiyim.” [Buhârî, Müslim, Tirmizî]

“Ben, bütün insanların efendisiyim.” [Buhârî, Tirmizî, İbn-i Mâce, İmâm Ahmed, Dârimî]

“Ben, âlemlerin efendisiyim.” [Beyhekî]

“Ben, bütün peygamberlerin seyyidiyim, efendisiyim.” [Dârimî, İbnü’n-Neccâr]

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kur'ân ve hadîsler ışığında Peygamber Efendimiz...

“Allah’a ve Resûlüne itâat edenler, Allah’ın kendilerine nimet verdiği, lütuflarda bulunduğu nebîler, sıddîklar, şehîdler ve sâlihlerle berâberdir…”

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde, baştan sona kadar, birçok yerde, Muhammed aleyhisselâma îmân edip uymayı emrediyor, ona uymayanın Müslümân olamayacağını, kâfir olacağını ifâde buyuruyor.

Kur'ân-ı kerîm, Muhammed aleyhisselâmın mucizelerinin en büyüğüdür; çok büyük ve pek kıymetli bir hazinedir:

[Varlıkların başlangıcı ve sonu hakkında bilgiler, insanlara faydalı ve zararlı olan şeylerin hepsi, bütün ilimler ve tecrübe ile bulunamayacak güzel şeyler, iyi ahlâk ve insanlara üstünlük sağlayan meziyetler, dünyâ ve âhiret saâdetine kavuşturacak iyilikler, Kur'ân-ı kerîmde açıkça veya kapalı olarak bildirilmiştir. Kapalı olanlarını, erbâbı anlayabilmektedir. Geçmişte olmuş ve gelecekte olacak nice gizli şeyleri haber vermektedir.]

Habîbinin ismini kendi isminin yanından ayırmayan Allahü teâlâdır. İmânda da, itâatte de kendi isminin yanında bildirmiştir. Bu husustaki bazı âyet-i kerîme meâlleri şöyledir:

“Allah’a ve Resûlüne itâat edin ki, rahmete kavuşturulasınız.” [Âl-i İmrân, 132]

“Allah ve Resûlüne itâat eden Cennete, isyân eden Cehenneme gider.” [Nisâ, 13-14]

“Allah’a ve Resûlüne itâat edenler, Allah’ın kendilerine nimet verdiği, lütuflarda bulunduğu nebîler, sıddîklar, şehîdler ve sâlihlerle berâberdir…” [Nisâ, 69]

“Resûle itâat eden, Allah’a itâat etmiş olur.” [Nisâ, 80]

“Allah’a ve Resûlüne karşı gelen, bilsin ki, Allah’ın azâbı çok şiddetlidir.” [Enfâl, 13]

“Allah’a ve ümmî nebî olan Resûlüne îmân edin ve uyun ki, doğru yolu bulabilesiniz.” [A’râf, 158]

“Allah ve Resûlüne itâat edin.” [Enfâl 1, 20, 46; Mâide 92; Ahzâb 33; Teğâbün 12; Mücâdele, 13; Nûr, 54]

“Allah’a itâat edin, Peygambere itâat edin; işlerinizi boşa çıkarmayın.” [Muhammed, 33]

“Allah ve Resûlüne itâat eden, en büyük kurtuluşa ermiştir.” [Ahzâb, 71]

“Allah’a ve Resûlüne itâat ederseniz, işlediklerinizden bir şey eksilmez.” [Hucurât, 14]

Ayrıca, Allah ve Resûlüne itâat etmenin Müslümânlık, karşı gelmenin sapıklık, kâfirlik olduğu, îmân ve itâat edenlere Cennet nimetlerinin olduğu, inkâr ve karşı gelenlere Cehennem azaplarının olduğu, bunların Cehennemde “keşke Allah’a ve Resûlüne itâat etseydik” diyecekleri başka âyetlerde de bildirilmiştir. [Ahzâb 31, 36, 66; Nûr 51, 52; Fetih 17, Tevbe 71]

Allahü teâlâ, kendisine ve Resûlüne itâati beraberce emrettiği gibi, sâdece Habîbine uymayı da bildiriyor:

“Resûlüme uyun ki, doğru yolu bulabilesiniz!” [A’râf 158; Nûr 54]

“Resûlümün verdiğini alın, yasakladığından da sakının!” [Haşr, 7]

“O, kendiliğinden konuşmaz. Onun [dîn ile ilgili] her sözü vahiy iledir.” [Necm, 3-4]

“İhtilâfa düştükleri şeyi insanlara açıklaman için ve îmân eden bir kavme de hidâyet ve rahmet olsun diye bu kitâbı sana indirdik.” [Nahl, 64]

“Namaz kılın, zekât verin, Resûle itâat edin ki, size merhamet edilsin.” [Nûr, 56]

.12/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resulullah efendimizi doğru bir şekilde tanımak lazım

Resûl-i Ekrem Muhammed aleyhisselâm’ı bütün insanlara doğru bir şekilde tanıtmak ve sevdirmeye çalışmak çok şerefli bir iştir.

Kâinâtın Efendisi, başlarımızın tâcı, gönüllerimizin ilâcı, iki cihânın güneşi Hazret-i Muhammed aleyhisselâmı, lâyıkı vechile tanımak, doğru bir şekilde beşeriyete tanıtmak, biz Müslümânlar için bir insanlık, Müslümânlık ve vefâ borcudur.

Aslında bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikler, üstünlükler ve güzellikler kendisinde toplanmış olan, iki cihânın, dünyâ ve âhiretin Efendisi, insanların ve cinnîlerin Peygamberi, Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusu ve Allahü teâlânın Habîbi, mahbûbu, sevgilisi, yanî en çok sevdiği kulu olan Resûl-i Ekrem Muhammed aleyhisselâm’ı bütün insanlara doğru bir şekilde tanıtmak ve sevdirmeye çalışmak çok şerefli bir iştir. Bu, O’nun ümmeti olmakla şereflenmiş bulunan kültürlü, münevver, imkânı olan ve gücü yeten her Müslümânın işi olmalıdır.

Bütün âlim ve velîler, hayâtları boyunca, onun yüksek ahlâkına uygun şekilde yaşamaya ve bunu her tarafa yaymaya gayret etmişlerdir.

Kesin bir husustur ki, Resûlullah Efendimizi, ilim, irfân ve asâlet sâhibi insanlar medhetmekte; câhil, ilim ve edepten mahrûm, nasîpsiz, dînsiz, îmânsız, bozuk kişiler de kötülemektedirler. Tabîî ki bu, bir nasip işidir.

Ahirette azaplardan kurtulmak, ancak Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır. Onun gösterdiği yolda giden, Allahü teâlânın sevgisine kavuşur. Ona tâbi olan, Allahü teâlâya sâdık kul olma saâdetine erer. Dünyâya gelmiş olan yüzyirmidört binden ziyâde Peygamberin en büyükleri, Ona tâbi olmayı istemişlerdir. Mûsâ aleyhisselâm Onun zamanında bulunsaydı, o büyüklüğü ile beraber, Ona tâbi olmayı severdi. İsâ aleyhisselâmın gökten inip, Onun dîni yolunda yürüyeceğini herkes bilir. Onun ümmeti olan Müslümânlar, Ona tâbi oldukları için, bütün insanların hayırlıları/en iyileri oldular. Cennete gireceklerin çoğu bunlar oldu ve Cennete herkesten önce gireceklerdir.

İmân etmek, Ona tâbi olmaya başlamak ve saâdet kapısından içeri girmek demektir. Allahü teâlâ Onu, dünyâdaki bütün insanları ebedî saâdete davet için göndermiştir.

Ona tâbi olmak, yani Ona uymak, Onun gittiği yolda yürümektir. Onun yolu, Kur’ân-ı kerimin gösterdiği yoldur. Bu yola “İslâm Dîni” denir. Ona uymak için, önce îmân etmek, sonra Müslümânlığı iyice öğrenmek, sonra farzları eda edip, harâmlardan kaçınmak, daha sonra, sünnetleri yapıp mekrûhlardan kaçınmak lazımdır. Bunlardan sonra, mubâhlarda da Ona uymaya çalışmalıdır.

Dîn-i İslâm’ın temeli, îmânı, farzları ve harâmları öğrenmek ve öğretmektir. Allahü teâlâ, Peygamberleri bunun için göndermiştir.

“Peygamberlerin sonuncusu” olan Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın dîni, bütün dînleri nesh etmiş, yani yürürlükten kaldırmıştır. O’nun kitâbı, geçmiş kitapların en iyisidir. O’nun getirdiği dîn olan “İslâm” da, kıyâmete kadar bâkî kalacaktır; kimse tarafından değiştirilemeyecektir.

.11/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullahı sevmenin ve ona tabi olmanın önemi

Cehennemden kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsustur. Ona tâbi olmayanların yaptığı her iyilik, dünyâda kalır.

Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma tâm ve kusursuz tâbi olabilmek için, O’nu tâm ve kusursuz sevmek lâzımdır. Bunun alâmeti de, O’nun sevdiklerini sevmek ve düşmanlarını düşman bilmek, O’nu beğenmeyenleri sevmemektir. İki zıd şeyin muhabbeti bir kalbde, bir arada yerleşemez.

Resûlullahı sevmek, bütün Müslümânlara farz-ı ayndır. Bu sevgi, İki Cihânın Efendisine tam uymaya sebeptir. Bu sevgiyle, Allahü teâlânın Habîbine ikrâm ettiği sonsuz ve tarîfe sığmaz nimetlere ve bereketlere kavuşmakla şereflenilir.

Bu birkaç günlük hayat, eğer dünyâ ve âhiretin en kıymetli insanı olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saâdet-i ebediyye, sonsuz necât, kurtuluş umulur. O’na uymadıkça, her yapılan hayır, iyilik, burada kalır, âhirette ele bir şey geçmez.

Âhirette Cehennemden kurtulmak, yalnız Muhammed aleyhisselâma tâbi olanlara mahsûstur. Dünyâda yapılan hayrât ve hasenât, yani bütün iyilikler, bütün keşifler, bütün hâller ve bütün ilimler, Resûlullahın yolunda bulunmak şartı ile, âhirette işe yarar. Yoksa, Allahü teâlânın sevgili Peygamberine tâbi olmayanların yaptığı her iyilik, dünyâda kalır.

Kur’ân-ı kerîmde buyuruluyor ki (meâlen):

“Kimi, ona [Muhammed aleyhisselâma] îmân etti; kimi de, ondan yüz çevirdi ki, bunlara da çılgın ateşli Cehennem yetti. Âyetlerimizi inkâr eden kâfirleri elbette ateşe atacağız.” [Nisâ, 55-56]

“Kıyâmette, onların yaptıkları her işi toz duman ederiz.” [Furkân, 23]

“Rablerini inkâr edenlerin [îmânsızların faydalı] işleri, fırtınalı bir günde, rüzgârın şiddetle savurduğu küle benzer; o işlerin hiç faydası olmaz.” [İbrâhîm, 18]

“Kıyâmette, en çok ziyâna uğrayanlar, iyi işler yaptıklarını sanıp da, bütün çabaları boşa gidenlerdir.” [Kehf, 103-104]

Resûlullah’a tâbi olarak yapılanlar makbûldür... İslâmiyet’e uymayan şeylerin hiçbirini Hak teâlâ sevmez, beğenmez. Sevilmeyen, beğenilmeyen şeye sevap verilir mi? Bilakis cezâya sebep olur.

Cenâb-ı Hak, Kur’ân-ı kerîmde, Nisâ sûresinin 80. âyetinde, Muhammed aleyhisselâma itâat etmenin, kendisine itâat etmek olduğunu bildiriyor. O hâlde, O’nun Resûlüne itâat edilmedikçe, O’na itâat edilmiş olmaz. Bunun pek kati ve kuvvetli olduğunu bildirmek için, âyet-i kerîmede; “Elbette muhakkak böyledir” buyuruldu ve bazı doğru düşünmeyenlerin, bu iki itâati birbirinden ayrı görmelerine meydân bırakılmadı. Âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki:

“Allah ile resûllerinin emirlerini birbirinden ayırıp ikisi arasında bir yol tutmak isteyenler kâfirdirler.” [Nisâ, 150-151]

.05/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resûlullah efendimizi çok sevmek lâzımdır

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Bir kimse, beni kendi nefsinden, ehlinden ve bütün insanlardan dahâ çok sevmedikçe, îmân etmiş olmaz.”

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde, baştan sona kadar, Resûlullah Efendimizi övmektedir. Bu konudaki âyet-i kerîmelerden bazılarının meâlleri şöyledir:

“Biz, seni, âlemlere rahmet olarak gönderdik.” [Enbiyâ, 107]

“Allah ve melekleri, Nebîye salât kılıyor, ey îmân edenler, siz de salât u selâm getiriniz.” [Ahzâb, 56] [Allah’ın ona salât kılması, rahmet etmesi; meleklerin salât kılmaları da istiğfâr etmeleri manasındadır. Müminlerinki ise, duâ anlamındadır.]

“(Ey habîbim!) De ki, ey insanlar, ben, Allah’ın hepiniz için gönderdiği Resûlüyüm.” [A’râf, 158]

“Rabbinin, sana verdiği nimetler sâyesinde, sen mecnûn değilsin. Senin için bitmeyen, sonsuz mükâfât vardır. Elbette sen, büyük bir ahlâk üzeresin.” [Kalem, 2-4]

“Rabbin sana [çok nimet] verecek, sen de râzı olacaksın.” [Duhâ, 5]

“Furkânı [Kur’ânı], kuluna [Muhammed aleyhisselâma], âlemlere [Cin ve insanlara İlâhî azap ile] korkutucu [uyarıcı] olarak indiren [Allah’ın şânı] ne yücedir.” [Furkân, 1]

“Resûllerden kimisini kimisine üstün kıldık.” [Bakara, 253]

“Nebîlerden bazısını bazısından üstün kıldık.” [İsrâ, 55]

Bu iki âyet-i kerîme, Peygamberlerden bazılarının, diğerlerinden üstün olduğunu göstermektedir.

Resûlullah’ı çok sevmek lâzım olduğu konusunda, pekçok İslâm âlimi birçok kitap yazmıştır. Çünkü, başta “Sahîh-i Buhârî” olmak üzere, birçok hadîs kitâbında yer alan bir hadîs-i şerîfte, “Bir kimse, beni çocuğundan, babasından ve herkesten dahâ çok sevmedikçe, îmân etmiş olamaz” buyuruldu. Yanî o kişinin îmânı olgun olmaz.

Hadîs-i şerîfin diğer bir rivayeti de:

“Bir kimse, beni kendi nefsinden, ehlinden ve bütün insanlardan dahâ çok sevmedikçe, îmân etmiş olmaz” şeklindedir.

Allahü tealâyı sevenin, O’nun Resûlünü de sevmesi bir vecîbedir, vâciptir, farzdır. Ayrıca onun Ehl-i Beytini, yakın akrabâsını, Sahâbe-i kirâmını, yolunda olan âlim ve velîleri, sâlih kulları da sevmesi lâzımdır.

Bunları belirttikten sonra, şunu da ifâde edelim ki, her müminin, Resûlullah’ı çok sevmesi lâzımdır. Onu çok seven, çok anar ve çok över. Bir hadîs-i şerîfte de, “Bir şeyi çok seven, onu çok anar” buyuruldu.

Bir gün, Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), Peygamber Efendimize, “Yâ Resûlallah! Ben, zât-ı nebeviyyelerinizi, nefsimden mâadâ, her şeyden daha fazla seviyorum” demiştir. O da kendisine “Nefsinden de daha çok sevmedikçe, îmânın kâmil olmaz” buyurmuştur. Bunun üzerine, “şimdi ben, seni, nefsimden de daha çok seviyorum” deyince, o da ona, 3 defa, “İşte şimdi oldu yâ Ömer! Îmânın kemâle ermiştir” cevâbını vermiştir.

Allahü teâlâ, Âl-i İmrân sûresinin 31. âyetinde meâlen; “(Ey sevgili Peygamberim!) Onlara de ki, eğer Allah’ı seviyorsanız [ve Allah’ın da, sizi sevmesini istiyorsanız], bana tâbi olunuz ki, Allah da sizi sevsin ve günâhlarınızı bağışlasın [yani Allah ona tâbi olanları sever]” buyuruyor.

.4/11/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Muhammed aleyhisselâm bütün âlemlere rahmettir

Sevgili Peygamberimiz Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusudur. O’nun ayrıca “Resûlü’s-sekaleyn: İnsanların ve cinnîlerin Peygamberi” sıfatı da vardır.

Makalemizin hemen başında ifâde edelim ki, takvîmlere göre, 8 Kasım 2019 (11 Rebîul-evvel 1441) Cuma günü, “Mevlid Kandili”dir.

Bu münâsebetle biz, inşallah bugün ve yarınki makâlelerimizde, birer nebze, bütün zamanların ve mekânların en büyük şahsiyeti olan Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmdan bahsetmeye çalışacağız.

Şurası muhakkaktır ki, Peygamberlerin ve kitapların gönderilmesi, bunlarla sırât-ı müstakîmin, doğru yolun, Cennet’e ve rızâ-i İlâhî’ye götüren yolun gösterilmiş olması, şeksiz ve şüphesiz Allahü teâlânın, kullarına olan nimetlerinin en büyüğüdür.

Bilindiği gibi, dînde inanılacak altı şeyden, yani “Âmentü” esâslarından dördüncüsü, Allahü teâlânın “Peygamberlerine îmân”dır.

Sevgili Peygamberimiz, insanlığa ve bütün âlemlere en büyük bir rahmettir. O, “Hâtemü’l-Enbiyâ ve’r-Rusül: Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusu”dur. O’nun ayrıca “Resûlü’s-sekaleyn: İnsanların ve cinnîlerin Peygamberi” sıfatı da vardır.

Peygamber Efendimiz, yaşadığı toplumun bütün kötü ahlâk ve âdetlerini değiştirdi; bununla kalmadı, onları insanlığın en yüksek derecesine çıkardı. Yeryüzünün bir benzerini görmediği, kıyâmete kadar da göremeyeceği, 150.000 kişilik büyük bir nesil, dev bir kadro meydâna getirdi. O insanların arasından, çok büyük âlimler, hâfızlar, hâkimler, vâlîler, ülkeler fetheden ordu komutanları, büyük devlet adamları yetişmiştir. Onlar, hem Kur’ân-ı kerîmde, hem de hadîs-i şerîflerle medholunmuşlardır.

Onlar hakkında, birçok âyet-i kerîme vardır. Kur’ân-ı kerîmde buyuruluyor ki (meâlen): “…Allah, hepsine hüsnâyı [Cenneti] vadetmiştir.” [Nisâ, 95]

“Muhâcirûn ve Ensâr ile iyilikte onların [Eshâbın] izinden gidenlerden, Allah râzîdır, onlara Cenneti hâzırlamıştır.” [Tevbe, 100]

“…(Eshâbın) hepsi için Hüsnâyı [Cenneti] söz veriyorum.” [Hadîd, 10]

RESÛLULLAH’I SEVMENİN ÖNEMİ

Malûm olduğu üzere, İslâmın beş şartından birincisi, “Kelime-i şehâdet”tir. Yani Allahü teâlâya ve Peygamberine (aleyhisselâm) îmândır. Bu da onları sevmek ve sözlerini beğenip kabul etmek demektir.

İki cihân saâdetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünyâ ve âhiretin Efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır. Ona tâbi olmak için, îmân etmek ve onun getirdiği ahkâm-ı İslâmiyyeyi öğrenmek ve yapmak lâzımdır.

Yine Muhammed aleyhisselâma tâm ve kusursuz tâbi olabilmek için, onu tâm ve kusursuz sevmek lâzımdır. Bunun alâmeti de, onun dostlarını dost, düşmanlarını düşman bilmek, onu beğenmeyenleri sevmemektir.

Tabii ki, sevgi ve nefret kalpte olur. Dînimizin gereği, zâhiren onlara da iyi davranmak, tatlı dilli ve güler yüzlü olmak lâzımdır. Tâ ki onlar da, dîn-i İslâmın güzelliğini, özelliğini, yüksekliğini, mükemmelliğini anlayıp İslâmiyetle şereflensinler.

.29/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Attilâ hakkında birkaç kelime...

Attilâ, hükümdârlığı sırasında, bütün Avrupa’ya korku ve dehşet salmıştır. Avrupalılar kendisine “Allah’ın gazabı” derlerdi.

Hazret-i Nûh (aleyhisselâm)’un oğlu “Yâfes” mümin idi. Evlâdı çoğalınca, onlara reîs olmuştu. Hepsi, dedelerinin gösterdiği gibi, Allahü teâlâya ibâdet ediyorlardı. Yâfes nehirden geçerken boğulunca, “Türk” ismindeki küçük oğlu, babasının yerini tuttu. Bunun evlâdı çoğalarak, bunlara “Türk” denildi. Bu Türkler, ecdâdı gibi, Müslümân, sabırlı, çalışkan insanlardı. Bunlar zamânla çoğalarak Asya’ya yayıldılar.

Türklerin başlarına geçen bazı zâlim hükümdârlar, semâvî dîni bozarak, puta taptırmaya başladılar. Bunlardan, bugün Sibirya’da yaşayan Yâkutlar, hâlâ puta tapmaktadırlar. Türkler, dînden uzaklaştıkca, eski medeniyet ve ahlâklarını da kaybetmişlerdi. Hele Hunlar ve onların reîslerinden Attilâ, dînsizliği ve zulmü ile “Allahın gadabı” ismini almıştı.

İslâm güneşi, Mekke-i mükerremeden doğarak, ilim, ahlâk ve her türlü fazîlet ışıklarını dünyâya saçınca, Romalıların, Asya’ya kadar yayılan sefâhet ve ahlâksızlıkları ve Asya’yı, Afrika’yı kaplamış olan dînsizlik, câhillik ve vahşet altında yetişmiş diktatörler, sömürdükleri insanların İslâmiyyeti işitmelerine, anlamalarına mâni oldular. Bu engeller kılıç gücü ile ortadan kaldırıldı. Türk hâkânları, asâletleri ve uyanık olmaları sebebi ile, İslâmiyyetin işitilmesine mâni olmadılar...

Beşinci asırda, Avrupa’da yaşamış Hun hükümdârı Attilâ (Atilla), 395 yılında, bugünkü Macaristân’da doğdu. Babası, Avrupa Hun Devletinin kurucusu olan Muncuk’tur. Çocukluğu ve gençliğinin bir kısmı, barış rehînesi olarak Roma’da geçti. Amcası Ruga’nın ölümü üzerine (434), ağabeyi Bleda ile birlikte, doğuda Hazar Denizi kıyılarından, batıda Alpler ve Baltık Denizi’ne kadar uzanan bir İmparatorluğun başına geçti.

Birtakım göçebe kavimleri, Türkleri, Moğolları, Rusya ve Avrupa’nın diğer kavimlerini, çevresinde toplayarak büyük bir savaş devleti kurdu. Dünyânın tek hâkimi olmak istiyordu. İlk iş olarak, İmparatorluğun batı bölümünü idâre eden ağabeyi Bleda’yı öldürdü (445).

Merkezi Macaristân olmak üzere, Orta ve Güney Avrupa üzerinde çok geniş bir alana yayıldı. Tasarladığı "Dünyâ İmparatorluğu"nu kurmak için, Bizans’a (Doğu Roma’ya) saldırdı. 451 yılında, yarım milyonluk ordusuyla İtalya’ya yürüdü. Paniğe kapılan bütün Avrupa birleşti. Yapılan savaştan kesin bir netîce alınamadı. Yine 451 senesinde, Galya’ya, yani Fransa’ya girdi.

Ertesi yıl, birçok şehri ele geçirip, Roma’ya yöneldi. Papanın ricâları ve ordusunun salgın hastalıklar yüzünden bitkin düşmesi üzerine, Roma’yı istîlâdan vazgeçti. Harâca bağlayarak geri döndü.

Ömrü savaşmakla geçen Attilâ, hükümdârlığı sırasında, bütün Avrupa’ya korku ve dehşet salmıştır. Avrupalılar kendisine “Allah’ın gazabı” derlerdi. Şemseddîn Sâmî Bey'in “Kâmûsül a’lâm”ında da, bu ve benzeri ifâdeler yer almaktadır.

İldiko isminde bir kadınla evlendiği gece, içtiği içki yüzünden, şüpheli bir şekilde öldü (453). Ölümünden hemen sonra, koca İmparatorluk dağıldı.

.

.28/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Çağ kapatıp çağ açan iki Türk hâkânı kimdir?

“Türklerin târihi”, binlerce yıl öncesine, Hazret-i Nûh’un oğlu Yâfes’e kadar gider. Türk târihinin 2.700 yıllık olduğu bazı kaynaklarda yazılıdır.

Târihte 17 devlet kuran “Türklerin târihi”, binlerce yıl öncesine, Hazret-i Nûh’un oğlu Yâfes’e kadar gider. Türk târihinin 2.700 yıllık olduğu bazı kaynaklarda yazılıdır.

Târihçi Yılmaz Öztuna’nın da ifâde ettiği gibi, “İlk Çağ”a son verip “Orta Çağ”ı açan, bir Türk hâkânı olan “Attila=Atilla=Atila”dır. [3 şekilde de yazanlar var.] Onun Avrupa’ya girip “Kavimler Göçü”nü gerçekleştirmesi üzerine, “Batı Roma İmparatorluğu”, 476 yılında çökerek “Orta Çağ” başladı.

29 Mayıs 1453 yılında vukû bulan “İstanbul’un Fethi” hâdisesi de, yalnız Türkiye’nin, Türklerin değil, dünyâ târihinin geleceğini tayin eden bir olaydır. Zîrâ bu fetih, dünyâ târihçiliğinde, “Orta Çağ”ın sonu ve “Yeni Çağ”ın başlangıcı sayılır. [“Yakın Çağ” ise, 1789’da başlar. “Modern Çağ” da 1918’de başlatılabilir.]

Malum olduğu üzere, dünyâ târihinde, Peygamber Efendimizin “Asr-ı Saâdet”i ve “Hulefâ-i Râşidîn” devirlerinden sonra, Hak ve adâlete riâyette en üstün seviyeye yükselen Müslümân-Türk Devleti olan “Osmânlı Devleti”, XIV. [ondördüncü] asrın başından, XX. [yirminci] asrın ilk çeyreğine kadar hüküm süren, şerefli ve en uzun ömürlü bir hânedânın kurduğu devlettir. Bu devleti sâdece Türkler, Müslümânlar değil, pekçok gayr-i müslim dahî medhetmektedir.

Burada şunu belirtelim ki, İslâmiyetin, Peygamberimiz Hazret-i Muhammed’e (aleyhisselâm), 610 yılında, Mekke-i mükerreme’de Hirâ Mağarası’nda bildirilmesi, O’nun tarafından da insanlara teblîği, 23 Hicrî senede tamamlanmıştır.

Ne kadar enteresan bir durumdur ki, ilk âyetler “Oku” diye başlamaktadır. Zâten ilim öğrenme, bilgi edinme vâsıtasılarının başında da ya okuma, ya da dinleme gelmektedir.

İslâm târihinde, Peygamber Efendimiz Muhammed aleyhisselâmın ve Eshâb-ı kirâmın Mekke-i mükerreme’den Medîne-i münevvere'ye göçü ve Hicrî târihin başlangıcı olan “Hicret”, hem İslâm târihinin, hem de cihân târihinin en mühim hâdiselerinin başlarında gelir.

“Hicret”, lügatte (sözlükte) göç etmek, bir memleketten başka bir memlekete gitmek manasınadır. Hemen hemen bütün Peygamberler, dînin emirlerini yerine getirmek ve yaymak için hicret etmişlerdir. Bunlardan Lût, Mûsâ, İbrâhim ve Îsâ (aleyhimüsselâm)ın hicretleri meşhûrdur. Ayrıca Eshâb-ı Kehf'in de, Allah yolunda yaptıkları hicret, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmektedir.

Eshâb-ı kirâm da Medîne'ye hicretten önce, iki defâ Habeşistân'a hicret etmişlerdir.

Târihte; sebep, mâhiyet ve netîceleri itibârıyla en mühim göç, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın, İslâm dînine inananlarla beraber, Mekke-i mükerreme’den Medîne-i münevvere’ye yaptıkları göçtür. Bu büyük hâdiseye “Hicret” denir ve hicrî takvimin başlangıcıdır.

“Hicret”, hem İslâm târihinin, hem de dünyâ târihinin çok önemli dönüm noktalarındandır. “Mekke-i Mükerreme’nin Fethi” hâdisesi de İslâm târihinin çok önemli kilometre taşlarındandır.

.22/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Resulullahın doğumu, dünyanın en mühim dönüm noktalarındandır

Peygamber Efendimizin dünyâyı teşrîfi, dünyânın en önemli kilometre taşlarından, en mühim dönüm noktalarındandır.

Malum olduğu üzere, Peygamber Efendimizin dünyâyı teşrîfi, kendilerine Peygamberliğinin bildirilmesi, Mekke-i mükerreme’den Medîne-i münevvere’ye hicreti, orada İslâm Devleti’ni kurması, diğer zaferlerinin yanında, “Mekke-i Mükerreme’yi Fethi” dünyânın en önemli kilometre taşlarından, en mühim dönüm noktalarındandır.

İslâm âlimlerinin ittifâkla bildirdikleri gibi, her Peygamber, kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinden her bakımdan üstündür. Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm ise, dünyâ yaratıldığı günden kıyâmet kopuncaya kadar, her zamanda, her memlekette, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların her bakımdan en üstünü, en fazîletlisidir.

Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, habîbî, mahbûbu, sevgilisi yani en çok sevdiği kulu Muhammed aleyhisselâmda toplamıştır.

Onun hiçbir hareketinde, hiçbir işinde, hiçbir sözünde, hiçbir zaman, hiçbir çirkinlik, hiçbir kusur görülmemiştir.

Sevgili Peygamberimiz aleyhisselâm, muhtelif hadîs-i şerîflerinde;

“İslâmiyet, Allah’ın emirlerine tazîmde bulunmak, yaratılmışlara şefkat etmektir”, “Merhamet etmeyene merhamet olunmaz”, “İnsanların hayırlısı, insanlara faydalı olandır”, “Bir kavmin efendisi, ona hizmet edendir”, “Büyüklerimize hürmet etmeyen, küçüklerimize de şefkat etmeyen bizden değildir” buyurarak, insanları her mahluka karşı şefkat ve merhamet etmeye, büyüklere karşı saygı göstermeye, insanlara hizmet etmeye ve faydalı olmaya, dâima hayır işlemeye yöneltmiştir...

23 (Yirmi üç) sene gibi çok kısa bir zamanda, Arabistân halkını, dünyâda bir benzeri görülmemiş üstünlüklere, yüksekliklere ve medeniyete kavuşturan Sevgili Peygamberimiz ve ondan sonra da Eshâb-ı kirâmı, 30 (otuz) sene gibi çok kısa bir zamanda Mezopotamya, Îrân ve Hindistân içlerine, Anadolu’ya, Mısır ve Kuzey Afrika’ya, Kıbrıs’a kadar yayılarak büyük İslâm devletlerinin kurulmasına sebep olmuşlardır. Aslında yarım asır, devletler târihinde çok kısa bir dönem sayılır.

Daha sonraki asırlarda Afrika’nın ortalarına, İspanya’ya, Avrupa içlerine götürülen İslâm dîni ve medeniyeti, gittiği her yerde insanlara adâlet ve emniyet, huzur ve saâdet dağıttığı gibi, ilmin ve tekniğin en son mahsullerini de bol bol saçmıştır.

İslâmiyet, hiç şüphesiz yeryüzünde en çok devlet kurulmasına vesîle olmuş bir dîndir. Bilindiği üzere, târih boyunca Anadolu’da, yakın komşularımızın bulunduğu yerlerde ve dünyânın diğer ülkelerinde birçok İslâm devleti kurulmuştur. Bunlar, târih kitaplarında ve ansiklopedilerde uzunca anlatılmaktadır. Makâlemizin hacmi müsâit olmadığından, şimdi biz bunları (toplam 121 devleti) ele alacak durumda değiliz; inşâallah başka müsâit bir zamanda onlara temâs ederiz...

.21/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Eğitimin ana gayesi nedir?

Son Peygamber olan Sevgili Peygamberimiz, kendisini bir muallim (eğitimci) olarak tanıtmış, eğitimcilik vasfını, gönderiliş sebepleri arasında zikretmiştir...

Makâlemizin hemen başında ifâde edelim ki, bilindiği üzere, eğitimde işin esâsı, hem kendisine ve âilesine, hem de milletine, vatanına ve devletine, hattâ bütün beşeriyete faydalı insanlar meydana getirmektir. Bizim millî eğitimimizdeki ana hedefimiz eskiden bu idi, şimdi de bu olmalıdır. Bütün yetkililerin, müstekîm, temiz ve faydalı nesiller yetişmesi için kafa yormaları lâzım.

Son Peygamber olan Sevgili Peygamberimiz, kendisini bir muallim (eğitimci) olarak tanıtmış, eğitimcilik vasfını, gönderiliş sebepleri arasında zikretmiş, hayatı boyunca bunu tatbik etmiş ve muvaffakiyeti târihen sâbit, başarısı dost-düşmân herkes tarafından kabul edilmiş bir eğitimcidir. Onun bu başarılarından istifâde etmek lâzımdır.

Sevgili Peygamberimizin, 23 senede 150 bin mübârek insan, güzîde sahâbe, "hayırlı bir ümmet" meydana getirmesi, onların da 30-40-50 sene gibi çok kısa zaman zarfında, gâyet mahdûd imkânlarla Endülüs'ten (yani bugünkü İspanya’dan) Çin'e kadar olan geniş coğrafî bölgeleri fethedip oralara ilim, irfân, ahlâk, fazîlet, medeniyet, adâlet, nûr ve hidâyet götürmeleri, ciddiyetle incelenmesi gereken bir konudur.

O, “Hâtemü’l-Enbiyâ ve’r-Rusül: Nebîlerin ve Resûllerin sonuncusu”dur. Onun ayrıca “Resûlü’s-sekaleyn: insanların ve cinnîlerin Peygamberi” sıfatı da vardır. Bu husus (yani bütün insanların ve cinnîlerin Peygamberi olması hususu) ittifâklıdır, yani bütün âlimlerimizin söz birliği ile sâbit olan bir husustur.

Peygamberlerin ve kitapların gönderilmesi, bunlarla sırât-ı müstakîmin, doğru yolun, Cennet’e ve rızâ-i İlâhî’ye götüren yolun gösterilmiş olması, şeksiz ve şüphesiz, yüce Allah’ın, kullarına olan nimetlerinin en büyüğüdür. [Cenâb-ı Hakk’ın nimetleri sonsuzdur. Bu konuda, 2 âyet-i kerîme var.]

İnsanların dünyâda ve âhirette işlerinin düzgün ve faydalı olması için ve onları yanlış, zararlı işlerden koruyup, selâmete, hidâyete, rahata ve saâdete kavuşturmak için, bu Peygamberlerle, “Dîn=İslâmiyet” gönderilmiştir.

İSLÂMIN ZUHÛRU

Dünyâ târihinde çok önemli dönüm noktaları, kilometre taşları vardır. Bunlardan biri de, “İki Cihân Güneşi Hazret-i Muhammed (aleyhisselâm)”ın dünyâyı teşrîfleridir.

Amerikalı yazar Stüdart “İslâm Âleminin Bugünkü Hâli” adlı kitabında diyor ki:

“İslâm’ın zuhûru, neredeyse insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm, daha evvel şahsiyet bakımından zayıf olan bir millet ve değer bakımından kıymetsiz bir ülkede zuhûr etti. Daha yirmi-otuz sene geçmeden, uçsuz-bucaksız geniş mülk ve saltanatları parçalayarak, asırlar ve nesiller boyu devam edegelen eski dinleri yıkarak, millet ve kavimlerin içindekilerini değiştirerek, sağlam bünyeli bir âlem (İslâm Âlemi) kurarak yeryüzünün yarısına yayıldı. İslâm’ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor...”

.15/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsanlar, doğru rehberlere muhtaçtır...

Mürşid-i kâmillerin en üstünleri, dört mezheb imâmlarıdır. Bunlar; İmâm-ı A'zâm Ebû Hanîfe, İmâm Mâlik, İmâm-ı Şâfiî ve İmâm Ahmed bin Hanbel'dir.

Cenâb-ı Hak, şu uçsuz-bucaksız olarak gördüğümüz muazzam kâinâtı yaratmış, bunlar içerisinde, sâdece bizim üzerinde yaşadığımız gezegenimizin yani dünyanın insanlarla meskûn olmasını irâde buyurmuştur. Nice hikmetlere mebnî, Hazret-i Âdem babamızla Hazret-i Havvâ annemizi, Cennet’ten bu dünyâya göndermiştir.

Binâenaleyh beşeriyet, daha birinci şahıstan itibâren, muallimsiz, mürşidsiz, rehbersiz, kılavuzsuz, öndersiz, muktedâ bihsiz, rol modelsiz bırakılmamıştır.

Dünkü makâlemizde, “Rehber” kelimesinin manalarını kısaca özetlemiştik; bugün de bir nebze, aynı manalarda kullanılan “Mürşid” kelimesinden bahsedelim:

“Mürşid”: “İrşâd eden, doğru yolu gösteren rehber zât; insanları, iyi birer Müslümân olmaları için, terbiye eden, âlim ve velî kişi” şeklinde tarif edilmektedir.

“Tasavvuf yolunda nihâyete varan büyükler (yolun sonuna kavuşanlar) iki türlüdür: Birincisi Resûlullah'ın (sallallahü aleyhi ve sellem) izinde giderek kemâle erdikten sonra insanları irşâd için (doğru yola çekmek için) halkın derecesine indirilmiş olan “mürşidler”dir. İkincisi, yükseldikleri derecelerde bırakılıp, insanların yetişmesi ile vazifeli olmayan “evliyâ”dır.” (İmâm-ı Rabbânî)

“Bütün kazançlarıma, mürşidlerimi çok sevmekle kavuştum. Saadetlerin anahtarı, Allahü teâlânın sevdiklerini sevmektir.” (Seyyid Mazhâr-ı Cân-ı Cânân)

“Talebe, mürşidini ne kadar çok severse, onun kalbinden feyz alması da, o kadar çok olur. Mürşid vesîledir, vâsıtadır. Maksad, Allahü teâlâdır.” (İmâm-ı Rabbânî)

“Mürşidi olmayanın, mürşidi şeytândır.” (Muhyiddîn İbn-i Arabî)

“Bir kimsenin kendisini irşâd edecek (doğru yolu gösterecek) bir mürşidi yoksa, büyük zâtların (Ehl-i Sünnet âlimlerinin) kitaplarını okusun ve onlara uysun.” (Ferîdüddîn Genc-i Şeker)

Bir de “Mürşid-i Kâmil” terimi vardır; bu da, “Tasavvufta kemâle gelmiş, olgunlaşmış, evliyâlık mertebelerinin sonuna ulaşmış, kâbiliyeti olanları bu yolda yetiştiren rehber zât” demektir.

“Mürşid-i kâmillerin en üstünleri, dört mezheb imâmlarıdır. Bunlar; İmâm-ı A'zâm Ebû Hanîfe, İmâm Mâlik, İmâm-ı Şâfiî ve İmâm Ahmed bin Hanbel'dir. Bu dört İmâm, İslâm dîninin dört temel direkleridir.” (Abdülhak-ı Dehlevî)

Demek ki Allahü teâlâ, dünyâya gönderdiği ilk insanı [yani Hazret-i Âdem’i], aynı zamanda ilk Peygamber kılmış, ondan sonra, kullarına râzı olduğu ve beğendiği yolu göstermek için, çeşitli mekânlardaki, çeşitli kavimlere, zaman zaman “Peygamber”ler göndermiştir.

Târihte belli bir zaman dilimine, belli bir coğrâfî bölgeye ve belli bir kavme gönderilen Peygamberler vardır. Ama âhir zaman Nebîsi Hazret-i Muhammed (aleyhisselâm), [günümüz de dâhil olmak üzere] bütün zamanlara, bütün mekânlara ve bütün kavimlere, tüm milletlere, hattâ hem insanlara, hem de cinnîlere gönderilmiş bir Peygamberdir. [İnşâallah bu konuda, başka makâleler de yazalım.]

.14/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İnsanlığın hakiki rehberleri...

Bir insan, bir rehber olmadan, Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin mânâlarını doğru bir şekilde anlayamaz. Bunun için “Mürşid-i kâmil”e ihtiyaç vardır.

Konumuza, başlıktaki “Rehber” kelimesini tarîfle girelim:

“Rehber”: “Yol gösteren, kılavuz; bir kimseye veya bir topluluğa iyi ile kötüyü görmesinde ve doğru yolu bulmasında yardımcı olan, insanı Allahü teâlânın rızâsına kavuşturmaya çalışan, ilim ve ahlâk sunan zât” demektir. Bu manada kullanılan, bir de “Mürşid” terimi vardır.

İmâm-ı Rabbânî müceddid-i elf-i sânî Ahmed Fârûkî Serhendî (rahmetullahi aleyh) “Allahü teâlânın sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselâm; insanların rehberi, her bakımdan en güzeli, en iyisi ve en üstünüdür” buyurmaktadır.

Büyük psikolog, sosyolog, pedagog İmâm-ı Gazâlî (rahimehullah) da “Allahü teâlâyı tanımaya çalışmak, bunun için, İslâm ahlâkını bilen ve Cenâb-ı Hakk'a kavuşturma yolunu gösteren bir rehber aramak ve ona uymak, İslâmiyet'in emirlerindendir” buyuruyor.

Gavs-ı A’zam, Gavsü’s-sekaleyn gibi sıfatlarla anılan Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî (kuddise sirruh) ise “İnsanlara rehberlik eden kimsede şu hasletler bulunmazsa, o rehberlik yapamaz. Kusurları örtücü ve bağışlayıcı olması, şefkatli ve yumuşak olması, doğru sözlü ve iyilik yapıcı olması, iyiliği emredip kötülükten menedici olması, misâfir-perver ve geceleri insanlar uyurken ibâdet edici olması, âlim ve cesur olması gerekir” buyurmuştur.

Tarihi inceleyecek olursak, insanların, önlerinde, Allahü teâlânın gönderdiği bir rehber olmadan, kendi başlarına gittiklerinde, hep yanlış yollara saptıklarını görürüz. [Bugün bizler, bir yere gideceğimiz zaman, Yandex, Google Maps, Navigation gibi sistemlerden istifâde etmeye çalışıyoruz.]

İnsanlar, kendilerini yaratan büyük kudret sâhibinin var olduğunu, akılları sayesinde anlamaktadırlar. Fakat, O’na (Hâlık’a=Yaratan’a) giden yolu bulamıyorlar. İnsan, ezelî, ebedî ve bir olan Allahü teâlâyı kendi başına tanıyamaz.

Çünkü rehbersiz, karanlıkta doğru yol bulunamaz. Peygamberler en büyük rehberlerdir. İslâm dînini tebliğ eden, en son ve en üstün Peygamber, Muhammed aleyhisselâmdır. O'na verilen kitâb, “Kur'ân-ı kerîm”dir. Peygamberimizin, doğru yolu gösterici mübârek sözlerine, “hadîs-i şerîf” denir.

Bir insan, bir rehber olmadan, Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin mânâlarını doğru bir şekilde anlayamaz. Bunun için, yetişmiş ve yetiştirebilen “Mürşid-i kâmil” denilen büyük dîn âlimlerine ihtiyaç vardır. Bunların en üstünleri de dört mezheb imâmlarıdır. Bunlar; İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe, İmâm Mâlik, İmâm-ı Şâfiî ve İmâm Ahmed bin Hanbel'dir (rahmetullahi aleyhim ecmaîn). Bu dört İmâm, İslâm dîninin dört temel direkleridir.

Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin mânâlarını doğru olarak öğrenmek için, bu dört büyük âlimden birinin kitaplarını okumak lâzımdır. Bunların her birinin kitaplarını açıklayan binlerce âlim gelip geçmiştir. Bu açıklamaları okuyan, İslâm dînini doğru olarak öğrenir. Bu kitapların hepsindeki îmân bilgileri aynıdır. Bu doğru îmâna, "Ehl-i Sünnet İtikâdı (İnancı)” denir.

.8/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tesettür nasıl olmalıdır?

Kadınlarda örtünün sâbit bir şekli yoktur; yani manto ile de olur, çarşafla da olur, Anadolu’daki atkı ve şalvarla da olur, entârî ile de olur.

Kadınların vücut hatlarının belli olmayacak herhangi bir elbise ile örtülmesi farzdır. Daha önce de ifâde ettiğimiz gibi, İslâm dîni, kapanmayı emretmiş, ama belli bir örtü şekli bildirmemiştir. (ed-Dürerül-mültekıte)

Demek ki kadınlarda örtünün sâbit bir şekli yoktur; yani manto ile de olur, çarşafla da olur, Anadolu’daki atkı ve şalvarla da olur, entârî ile de olur.

Tesettürde mühim olan, el ve yüz müstesnâ, bütün vücut uzuvlarının (beden organlarının), herhangi bir suretle, yani görünmeyecek tarzda ve vücut hatları belli olmayacak surette örtülmesidir. Alt tarafını gösteren bir örtü yok hükmündedir. Uzuvları belli edecek tarzda dar bir örtüye de müsaade yoktur.

Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki:

“Mümin kadınlara söyle: [Yabancı erkeklere bakmaktan] sakınsınlar, ırzlarını korusunlar, [el, yüz gibi] görünen kısmı hâriç, ziynetlerini [saç ve gerdân gibi ziynet takılan yerleri] göstermesinler, başörtülerini yakalarına kadar [saç, kulak ve gerdânlarını] örtsünler.” [Nûr, 31]

Bir âyet-i kerîme meâli de şöyledir:

“Ey Nebî, hanımlarına, kızlarına ve müminlerin kadınlarına [dışarı çıkarken] cilbâblarını [dış kıyâfetlerini] giymelerini söyle! Bu, onların tanınıp, ezâ görmemelerine daha uygundur.” [Ahzâb, 59]

Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

“Kadının [yüz ve iki elinden başka] bütün bedeni avrettir.” [Mecmaul-enhür, El-muğnî]

Bu hadîs-i şerifte, kadının tesettürü açıkça bildiriliyor. Kur'ân-ı kerîmin 17 yerinde, Resûlullaha “De ki, bana tâbi olun”, “ona itâat edin”, “ona muhâlefetten sakının” buyuruluyor. Allahü teâlânın Resûlüne tâbi olup Onun bildirdiği şekilde tesettüre riâyet etmek lâzımdır.

Hazret-i Ayşe annemizin kız kardeşi Hazret-i Esmâ, ince bir elbise ile Resûlullah Efendimize gelince, o, baldızına bakmadı. Mübârek yüzünü çevirip “Ya Esmâ, bir kız, namaz kılacak yaşa gelince, yüz ve elleri hâriç, vücûdunu erkeklere gösteremez” buyurdu. (Ebû Dâvûd)

Kadınların, namaz kılarlarken çene altlarını da kapatmaları gerekir mi?: Kadınlar, namaz kılarken çene altlarını da kapatmaları gerekir. Bir âyet-i kerîmede, “Başörtülerini yakalarına örtsünler” buyurulmuştur. Burada şart olan, saçları örtmektir. Demek ki, başı örtmekten maksat, saçları, kulakları ve gerdânı örtmektir. Bu, örtünmenin şekli değil, önemli olan örtülmüş olmasıdır. Örtü, dikkati çekecek renk ve şekillerden de, uzak olmalıdır.

Hanımlar, sokağa çıkarlarken peruk takabilirler mi?: Peruk takarak sokağa çıkmak, zarûret olmadan câiz değildir. Zarûret, başka çâre bulamamak demektir. Sadece zarûret hâlinde, peruk takılabilir. Çünkü kadınların yabancılara süslenmeleri harâmdır.

Zarûret olunca, avret yerlerini mümkün olan her şeyle örtmek lâzımdır. Erkekler arasında başını açmak zarureti olduğu zaman, kadının başını ve kendi saçlarını peruk takarak örtmesi câiz ve lâzım olur. [İbn-i Âbidîn, Hadîka ve Fetâvâ-i Kübrâ]

.07/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tesettür için çarşaf şart mıdır?

Tefsîr, hadîs ve fıkıh kitaplarında cilbâbın dış örtü olduğu yazılıdır. Çarşafa bid’at denmez; çünkü âdetteki değişiklik bid’at olmaz.

Önce şunu ifâde edelim ki, Peygamber Efendimizin ve Eshâb-ı kirâmın mübârek hanımları, çarşafla örtünmemişlerdir. O zaman Arabistân’da çarşaf âdeti yoktu. Hiçbir kitapta çarşaf giydikleri bildirilmiyor. Milhafe, ferâce, fistân, entâri giydikleri birçok kitapta yazılıdır.

İmâm-ı Rabbânî hazretleri de, onların böyle değişik elbise giydiklerini, Mektûbât-ı Rabbâniyye’nin I. Cild 313. mektûbunda bildiriyor. Bu hususlar, Câmiur-Rumûz ve Hidâye kitaplarında da bildirilmiştir.

Peygamber Efendimiz, ayaklarına kadar uzun gömlek, yani entâri giymiştir. Şalvar ve pantolon giymemiştir. Bunları giymek âdette bid'attir. Âdette bid'at olan şeyi yapmak günâh değildir. Taksiye, uçağa binmek de âdette bid'attir. Bunları yapmak da günâh değil, dînin müsâade ettiği bir husustur. Bunun için âdet olan yerlerde, kâfirlerden gelmiş olsa bile, kadınların çarşaf ve erkeklerin bol pantolon veya şalvar giymeleri câizdir, günâh olmaz. Elbisenin şekli ibâdet değil, âdettir. Çünkü Peygamber Efendimiz, papaz ayakkabısı, Rum elbisesi giymiştir. (Hâşiyetü Reddil-muhtâr)

Ahzâb sûresinde bildirilen “cilbâb”, erkeğin de, kadının da giydiği bir elbise, bir gömlektir. Zevâcir ve Berîka kitaplarında nakledilen, “Hayâ cilbâbını [örtüsünü] çıkaranın [aleyhinde] söz etmek gıybet olmaz” [Beyhekî] ve “Cilbâbı [gömleği] harâm olan erkeğin namazı kabul olmaz” [Bezzâr] meâlindeki hadîs-i şerîflerde, cilbâbın bir örtü olduğu açıkça görülmektedir.

“Cilbâb”ın dış elbise olduğu, ilgili âyet-i kerîmenin tefsîrlerinde de yazılıdır. Burada birkaç misâl vermekte fayda vardır:

Cilbâb, tek parça örtüdür. (Celâleyn)

Cilbâb, milhafedir. (Beydâvî) [Milhafe=dış örtü ki buna ferâce de denir.]

Cilbâb, milhafe, entâri veya hımârdır. (El-Envâr)

Cilbâb, ferâcedir. (Ömer Nasuhi Bilmen Tefsîri)

Cilbâb, bedeni baştan aşağı örten çarşaf, ferâce, çar gibi dış giysidir. (Elmalılı Hamdi Yazır Tefsîri)

Cilbâb, dışa giyilen örtüdür. (Tibyân Tefsîri, Ali Fikri Yavuz ve Hasan Basri Çantay’ın Meâlleri)

Cilbâb, hımârın [tülbentin] üstüne örtülen ve göğse kadar inerek gömleğin ceybini [yakasını], boynu örten başörtüsüdür. (Ebüssuûd Tefsîri)

Cilbâb, hımârdan büyük örtü veya vücûdunu örten dış elbisedir. (Kurtubî Tefsîri)

Cilbâb, göğse kadar inen başörtüsüdür. (Rûhul-beyân Tefsîri)

Nûr suresinde, “Kadınlar, hımârlarını [başörtülerini] yakalarına örtsünler” buyuruluyor. Eğer cilbâb, çarşaf demek olsaydı, hımâr denmezdi.

Fıkıh kitapları, cilbâbın dış örtü olduğunu bildiriyor. Bir örnek: Hanıma verilmesi vâcip olan nafaka, yemek, kisve ve meskendir. Kisve, hımâr ve milhafedir. (el-Bahrür-râık)

Demek ki, tefsîr, hadîs ve fıkıh kitaplarında cilbâbın dış örtü olduğu yazılıdır. Çarşafa bid’at denmez; çünkü âdetteki değişiklik bid’at olmaz. Şalvar ve pantolon da böyledir.

Âişe vâlidemiz çarşaf giymemiştir; entari giydiği, eteklik giydiği hadîs-i şerîflerle sâbittir. Giymiş olsa bile, bu bir âdettir.

.01/10/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Farzlar ve haramlar için "fürûât" denilebilir mi?

Bir kimse, örtülmesi emredilen yerleri açıyorsa, hiç olmazsa, oraları örtmenin farz olduğunu kabul etmelidir ki, dinden-îmândan çıkmasın.

Mukaddes dînimiz İslâmiyetteki itikâd bilgilerine “Usûl”; ahkâm-ı İslâmiyye, yani fıkıh bilgilerine de “Furû’” denilir.

Açıkça bildirilen farzlara ve harâmlara inanmak, meselâ içki, kumar ve domuz eti gibi şeylerin harâm olduğuna; beş vakit namaz, oruç, zekât gibi ibâdetlerin ve tesettürün farz olduğuna inanmak usûldendir, fürûât değildir. Bunlardan farz olanların farziyyetini ve harâm olanların da harâmlığını inkâr etmek, küfür olur.

Dînimizin bir hükmünü, herkes, Kur'ân-ı kerîme bakıp anlayamaz. Kur'ân-ı kerîm, hadîs-i şerîflerle açıklanmıştır. Hadîs-i şerîfleri de anlamak büyük bir ilim işidir. Bunları da İslam âlimleri açıklamışlardır...

Şimdi gelelim “tesettür teferruât mıdır?” konusuna: Tesettür, dînin temel hükümlerindendir; hem Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerimde âyet-i kerîmelerle emretmiş, hem de Peygamber Efendimiz hadîs-i şerîfleriyle onları açıklamıştır.

Tesettür için, “furûâttır veya teferruâttır” yani “dînin temel hükümlerinden değildir” diyerek, bunun farziyyetini, farz oluşunu inkâr eden, tesettürün farz olduğunu kabul etmeyen kişinin, İslâmiyetle, Müslümânlıkla alâkası kalmaz, dînden çıkar, kâfir olur.

Bir kimse, örtülmesi emredilen yerleri açıyorsa, hiç olmazsa, oraları örtmenin farz olduğunu kabul etmelidir ki, dinden-îmândan çıkmasın.

“Teferruât” diyerek saçları açmak harâmdır; hele kapanmaya önem vermeyenin îmânı gider. Bir kadın açık gezse, kâfir olmaz. Fakat kapanmanın lüzumsuz olduğunu söylerse, kâfir olur. Günâh ile küfür farklı şeylerdir; bunları birbirinden iyi ayırmak lâzımdır.

Tesettürün, İslâm dîninin bir emri olduğunu, yani Allahü teâlânın bunu emrettiğini, Peygamber Efendimizin de doğru bir şekilde bize bildirdiğini inkâr eden bir erkek "mürted", kadın da, "mürtedde" olur, yani dînden çıkar, İslâmiyetle alâkası kalmaz.

Ama tesettürün farz olduğuna inandığı hâlde, tembellikle, gevşeklikle, çevreden utanması gibi bazı sebeplerle tesettüre riâyet etmeyen, örtünmeyen dînden çıkmaz, günâhkâr bir Müslümân olur...

Dînimizin emirleri tedrîcî olarak gelmiştir. Meselâ Mirâc’dan önce, yalnız sabâh ve ikindi namazları vardı. Beş vakit namaz, mîlâdî 621 yılında ve hicretten bir yıl önce İsrâ ve Mirâc gecesinde farz oldu. Bilindiği gibi Hicret, 622’de oldu. Bazı ibâdetler, hicretten sonra emredildi. Meselâ ramazân orucu, 624’te farz oldu. Zekât da 624’te ramazân ayında farz kılındı. Hac ise, 631’de farz oldu... 625 ve 627 yıllarında da, kadınlara örtünme emirleri gelmiştir.

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerimde, Nûr sûresinin 31. ve Ahzâb sûresinin de 59. âyet-i kerîmelerinde tesettürü emir buyurmuştur.

.30/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tesettür İslam'ın şartı mıdır?

Tesettürün farz olduğuna inandığı hâlde, çeşitli sebeplerle tesettüre riâyet etmeyen, örtünmeyen dinden çıkmaz, günâhkâr bir Müslümân olur.

Evet, tesettür (örtünme), erkeklere de, kadınlara da farzdır. Hem erkeklerde, hem de kadınlarda, belli yerlerin örtülmesinin farz olduğunu kabul etmek, İslâmın yani Müslümân olmanın şartlarındandır.

Kadınların, vücut hatlarını [kaba avret yerlerini, şekli ve rengi] belli olmayacak tarzda, herhangi bir elbise ile örtmeleri farzdır. İslâm dîni, kapanmayı emretmiş, ama belli bir örtü şekli bildirmemiştir. (ed-Dürerül-mültekıte)

Kur’ân-ı kerimde, kadınların tesettürü (örtünmeleri), kesin olarak emredilmiştir. Allahü teâlâ meâlen buyurmuştur ki:

“Mü’min kadınlara söyle: [Yabancı erkeklere bakmaktan] sakınsınlar, ırzlarını korusunlar, [el, yüz gibi] görünen kısmı hâriç, ziynetlerini [saç ve gerdân gibi ziynet takılan yerleri] göstermesinler, başörtülerini yakalarına kadar koysunlar [saç, kulak ve gerdânlarını] örtsünler.” [Nûr, 31]

“Ey Nebî, hanımlarına, kızlarına ve mü'minlerin kadınlarına [dışarı çıkarken] cilbâblarını [dış kıyâfetlerini] giymelerini söyle! Bu, onların tanınıp, ezâ görmemelerine daha uygundur.” [Ahzâb, 59]

Tesettürle ilgili âyet-i kerîmeleri, Peygamber Efendimiz açıklamış, âlimler de bizlere bildirmişlerdir. Âyet-i kerîmeleri kendi bâtıl, indî görüşüne göre tefsîr edip bu farzı inkâr etmek küfürdür.

Hanımlarda, el ve yüz müstesnâ, bütün vücut, avret mahalli kabul edilmektedir. Buraların namazda da, namaz dışında da örtülmeleri farzdır.

Sâdece namaz kılan Müslümânların değil, namaz kılmayan Müslümânların da tesettüre riâyet etmeleri şarttır.

Erkeklerin 3 mezhebe (yani Hanefî, Mâlikî ve Şâfiî mezheplerine) göre, ana hatlarıyla, göbek ile diz kapak arasını örtmeleri emredilmiştir. Hanbelî mezhebinde ise, sev’eteyn denilen iki kaba avret mahallinin örtülmesi farzdır.

625 ve 627 yılında kadınlara örtünme emirleri geldi.

Kadınların Peygamber Efendimize gelerek suâl sormaları, oturup onu dinlemeleri, hicâb âyeti gelmeden önce idi. Ondan önce tesettür, henüz emredilmemişti.

Hicâb âyeti gelince, kadın ve erkekler artık bir arada oturmadılar. Kadınlar, soracaklarını, Zevcât-ı tâhirâttan sorup öğrendiler.

Resûlullah Efendimiz, 632’de vefât etti. Demek ki Peygamber Efendimiz, tesettür âyetinden 5 yıl sonra vefât etti. Önceki hayâtını anlatıp, “Resûlullah kadınlarla oturup konuşurdu, kadınlar açık gezerlerdi” demek yanlış olur.

Tesettürü inkâr eden bir kimse, dînden çıkar mı?

Tesettürün, İslâm dîninin bir emri olduğunu inkâr eden bir erkek veya kadın, dînden çıkar, İslâmiyetle alâkası kalmaz. Ama tesettürün farz olduğuna inandığı hâlde, çeşitli sebeplerle tesettüre riâyet etmeyen, örtünmeyen dinden çıkmaz, günâhkâr bir Müslümân olur.

Bir kadın açık gezse kâfir olmaz. Fakat kapanmanın lüzumsuz olduğunu söylerse, o zaman kâfir olur. Günâh ile küfür farklı şeylerdir; bunları birbirinden iyi ayırmak lâzımdır.

[Yarın inşallah konumuza devam edelim.]

.23/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Mehdî’nin çıkışı -1-

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Yeryüzünü küfür (kâfirlik) kaplamadıkça ve her yerde küfür (kâfirlik) yayılmadıkça Hazret-i Mehdî gelmez."

“Mehdî: Kıyâmete yakın geleceği, Peygamber Efendimiz tarafından haber verilen ve İslâmiyet'i ve adâleti yeryüzüne hâkim kılacak olan mübârek zât” şeklinde tarif edilmektedir.

“Hazret-i Mehdî’nin çıkışı” konusunda, başta Kütüb-i sitteden Sünen-i Ebî Dâvûd’da (8 hadîs), Sünen-i Tirmizî’de (3 hadîs), Sünen-i İbn-i Mâce’de (8 hadîs), Musannef-i Abdirrezzâk’ta (11 hadîs), Musannef-i İbn-i Ebî Şeybe’de (16 hadîs), Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel’de (12 hadîs), Sahîh-i İbn-i Hıbbân’da (7 hadîs), Ebû Abdillah el-Hâkim en-Neysâbûrî’nin el-Müstedrek’inde (12 hadîs) bulunduğunu belirtip o hadîs-i şerîflere ve şerhlerine mürâcaat edilmesini tavsiye ederiz.

Bu “Mehdî’nin hurûcu, çıkışı” konusu, yukarıda zikredilen hadîs kitaplarından başka, diğer birçok hadîs kitâbında daha yer almaktadır. Bunların yanında, tefsîr, akâid, tasavvuf, siyer ve İslâm târihi kitaplarında da bu konuya temâs edilmektedir.

Bu mevzûda, İmâm Suyûtî’nin “el-Hâvî li’l-Fetâvâ”sında 40 hadîs, diğer eseri “el-Arfu’l-Verdî fî Ahbâri’l-Mehdî” kitâbında ise 257 hadîs zikredilmiştir.

Bunların yanında, bu konuda müstekilen telîf edilmiş bazı mühim kitapları daha zikredebiliriz. Meselâ İbn-i Hacer-i Mekkî el-Heytemî’nin “el-Kavlü’l-Muhtasar fî Alâmâti’l-Mehdi’l-Muntazar”, Abdülalîm Abdülazîm Bestevî’nin “el-Mehdi’l-Muntazar fî dav’i’l-ehâdîs ve’l-âsâri’s-sahîha”, Âdâb Mahmûd el-Hamş’ın “el-Mehdi’l-Muntazar fî Rivâyâti Ehli’s-Sünneti ve’ş-Şîati’l-İmâmiyye”, Selman Kuzu’nun “Mehdî Deccâl Mesîh”… gibi eserlerinde, bu konuda doyurucu bilgiler vardır. Konu, Muhammed bin Ca’fer el-Kettânî’nin “Nazmü’l-Mütenâsir mine’l-hadîsi’l-mütevâtir” isimli kitâbında da zikredilmiştir...

Yukarıda da zikrettiğimiz gibi, İbn-i Hacer-i Mekkî Heytemî, kıymetli bir kitap yazmıştır ki, ismi “El-Kavlül-Muhtasar fî Alâmâtil-Mehdî el-Muntazar”dır. Orada zikredilen, konumuzla direkt ilgili olan hadîs-i şerîflerden sâdece 3 adedini aşağıda zikredelim:

"Mehdî ile müjdelenmiş olunuz. Mehdî, Kureyş kabîlesinden ve benim Ehl-i Beytimden biridir. O, insanların ihtilâf içinde oldukları ve ictimâî sarsıntılar içinde bulundukları bir zamanda çıkar. Mehdî, daha önce zulüm (cevr) ve eziyet ile dolu olan dünyâyı, adâlet ve insâf ile doldurur."

"Mehdî'nin başı hizâsında bir bulut olacaktır. Buluttan bir melek; (Bu Mehdî'dir; sözünü dinleyiniz) diyecektir."

"Yeryüzünü küfür (kâfirlik) kaplamadıkça ve her yerde küfür (kâfirlik) yayılmadıkça Hazret-i Mehdî gelmez."

Ehl-i Sünnet âlimlerinden Ahmed Zeynî Dahlân demiştir ki:

"Beklenilen Mehdî, Hazret-i Fâtıma'nın soyundan olacaktır. Mekke'de ortaya çıkacaktır. O zaman Müslümânlar, Halîfesiz olacaklardır. O istemediği hâlde, zor ile Halîfe yapılacaktır. Ortaya çıkacağı zaman, yaşı ve ömrü kesin olarak bildirilmiş değildir." [Yarın da inşallah bu mühim konuya devam edelim.]

.24/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Mehdî’nin çıkışı -2-

"Allahü teâlâ, İslâmiyet'i nasıl Resûlullah Efendimizle (sallallahü aleyhi ve sellem) başlatmışsa, Hazret-i Mehdî ile sona erdirecektir..."

Sevgili Peygamberimiz, hadîs-i şerîflerinde buyurdu ki:

"Kıyâmet kopmadan önce, Allahü teâlâ, benim evlâdımdan birini yaratır ki, ismi, benim ismim gibi, babasının ismi, benim babamın ismi gibi olur. Ondan önce, dünyâ zulümle dolu iken, onun zamanında adâletle dolar." [Tirmizî]

"Mehdî’nin başının hizâsında bir bulut olacak, buluttan bir melek, “Bu Mehdîdir, sözünü dinleyin” diyecektir." [Ebû Nuaym]

Şâfiî âlimlerinin önde gelenlerinden olan İbn-i Hacer-i Mekkî Heytemî buyurmuştur ki: "Allahü teâlâ, İslâmiyet'i nasıl Resûlullah Efendimizle (sallallahü aleyhi ve sellem) başlatmışsa, Hazret-i Mehdî ile sona erdirecektir. Sayıları, Bedir gazâsında bulunan Eshâb-ı kirâm kadar olan bir grup insan, Hazret-i Mehdî'ye bîat edecek (emrine girecek) ve her zâlim onun karşısında mağlup olacaktır. Zamânı, son derece imrenilecek bir şekilde adâletle dolacaktır."

Büyük âlim ve velîlerden olan İmâm-ı Rabbânî, Hazret-i Mehdî'nin 3. bin yılının müceddidi olacağını zikrediyor...

***

Başta, Kütüb-i Sitte’den 5’inde (Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Nesâî, İbn-i Mâce), İmâm Ahmed, İbn-i Hibbân, Taberânî ve İbn-i Cerîr'deki hadîs-i şerîflerde, şu on alâmetin çıkacağı bildirilmiştir. Geçen haftaki makâlemizde, her bir mâdde ile ilgili hadîs-i şerîfleri ve kaynaklarını zikretmiştik. Şimdi, bugünkü makâlemizin hacmi kâfi gelmeyeceği için, sâdece maddeleri zikredelim:

1- Hazret-i Îsâ gökten inecek, 2- Hazret-i Mehdî gelecek, 3- Deccâl çıkacak, 4- Dâbbetül-arz çıkacak, 5- Ye’cûc ve Me’cûc çıkacak, 6- Duman çıkacak, 7- Güneş Batı'dan doğacak, 8- Ateş çıkacak, 9- Yer batması görülecek, 10- Kâbe yıkılacak.

Mehdînin çıkışı konusunda; Kütüb-i Sitte’den Sünen-i Ebî Dâvûd’da (8 hadîs), Sünen-i Tirmizî’de (3 hadîs), Sünen-i İbn-i Mâce’de (8 hadîs) bulunmaktadır.

Musannef-i Abdirrezzâk (11 hadîs) ile Musannef-i İbn-i Ebî Şeybe’de (16 hadîs) zikredilmiştir.

Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel’de (12 hadîs), Sahîh-i İbn-i Hıbbân’da (7 hadîs) ve Ebû Abdillah el-Hâkim en-Neysâbûrî’nin el-Müstedrek’inde ise (12 hadîs) mevcuttur.

Bu mevzûda, İmâm Suyûtî’nin “el-Hâvî li’l-Fetâvâ”sında 40 hadîs, diğer eseri “el-Arfu’l-Verdî fî Ahbâri’l-Mehdî” kitâbında ise, 257 hadîs zikredilmiş olduğunu, bir önceki makâlemizde de bildirmiştik.

Bunların yanında, bu konuda telîf edilmiş bazı mühim kitapları daha zikredebiliriz. Geniş bilgi almak isteyenleri, o kitaplara havâle edelim:

Meselâ, İbn-i Hacer-i Mekkî el-Heytemî’nin “el-Kavlü’l-Muhtasar fî Alâmâti’l-Mehdî el-Muntazar”, Âdâb Mahmûd el-Hamş’ın “el-Mehdi’l-Muntazar fî Rivâyâti Ehli’s-Sünneti ve’ş-Şîati’l-İmâmiyye”, Abdülalîm Abdülazîm Bestevî’nin “el-Mehdi’l-Muntazar fî dav’i’l-ehâdîs ve’l-âsâri’s-sahîha”, Selman Kuzu’nun “Mehdî Deccâl Mesîh”…

Artık bu kadar delil karşısında, bazı akademisyenlerin, bu konulara inanmamasına şaşmaktan ve “pes” demekten başka bir şey bulamıyoruz.

.17/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kıyametin büyük alametleri...

Hazret-i İsâ gökten inecek. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: “Allah, Hazret-i İsâ’yı göğe kaldırmıştır.”

Kıyâmetin kopmasına yakın, önce küçük alâmetler zuhûr edecek, sonra da büyük alâmetler çıkacaktır. Kıyâmetin büyük ve küçük bazı alâmetleri, birçok hadîs-i şerîfte zikredilmiştir.

Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Nesâî, İbn-i Mâce, İmâm Ahmed, İbn-i Hibbân, Taberânî ve İbn-i Cerîr'deki hadîs-i şerîflerde, şu on alâmetin çıkacağı bildirilmiştir:

1- Hazret-i İsâ gökten inecek. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: “Allah, Hazret-i İsâ’yı göğe kaldırmıştır.” (Nisâ, 158)

“Elbette o [Hazret-i İsâ’nın kıyâmete yakın gökten inmesi], kıyâmetin yaklaştığını gösteren bilgidir. Sakın bunda şüphe etmeyiniz.” [Zuhruf 61, Beydâvî Tefsîri]

Dün bu konuda, Kütüb-i sitte başta olmak üzere, diğer bazı hadîs kitaplarında geçen birtakım hadîs-i şerîfleri zikrettiğimiz için burada onları tekrârlamıyacağız.

2- Hazret-i Mehdî gelecek. Hem makâlemizin hacmi, hem de öbür hafta bu konuyu müstakıllen ele alacak olmamız sebebiyle, bu konudaki îzâhâtı öbür haftaki makâlemize havâle edelim.

3- Deccâl çıkacak. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Deccâl çıkar, tanrı olduğunu söyler. Onun tanrılığına inanan kâfir olur.” [İbn Ebî Şeybe]

4- Dâbbetül-arz çıkacak. Bu hayvândan, Kur'ân-ı kerîmde bahsedilmektedir. (Neml, 82)

Bu husûstaki hadîs-i şerîflerden birinin meâli de şöyledir:

“Dâbbetül-arz, Mûsâ’nın asâsı ile mümine dokunur, alnına Cennetlik yazılır, yüzü nûrlanır. Kâfire, Süleymân’ın mührü ile vurur, Cehennemlik yazılır, yüzü simsiyâh olur.” [Tirmizî]

5- Ye’cûc ve Me’cûc çıkacak. Kur'ân-ı kerîmde buyuruluyor ki: “Ye’cûc ve Me’cûc, set yıkılıp her tepeden akın ederler.” [Enbiyâ, 96]

Hadîs-i şerîfte de buyuruluyor ki: “Ye’cûc ve Me’cûc, kıyâmetin ilk alâmetlerindendir.” [İbn-i Cerîr]

6- Duman çıkacak. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyurulmuştur ki: “Gökten bir duman çıkacağı günü gözetle.” [Duhân, 10]

Hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: “Dumanın tesiri, mümine nezle gibi gelir, kâfire ise çok şiddetlidir.” [Ebû Dâvûd]

7- Güneş batıdan doğacak. Kur’ân-ı kerîmde meâlen buyurulmuştur ki: “Rabbinin bazı âyetleri [alâmetleri] geldiği gün, önce îmân etmemiş veya îmânında bir hayır kazanmamış kimseye, o günkü îmânı fayda vermez.” [En’âm, 158]

Âlimler, bu âyetteki alâmetlerden birinin de, güneşin batıdan doğması olduğunu bildirmişlerdir. Şu hadîs-i şerîf de zâten bunu açıkça bildiriyor. “Güneş batıdan doğmadıkça kıyâmet kopmaz. O zaman herkes îmân eder, ama îmânı fayda vermez.” [Buhârî, Müslim]

8- Ateş çıkacak. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Hicâz’dan çıkan ateş, Basra’daki develerin boyunlarını aydınlatır.” [Müslim]

9- Yer batması görülecek. Hadîs-i şerîfte buyurulmuştur ki: “Doğu, Batı ve Cezîretül-Arab’da yer batışı görülecek.” [Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, İbn-i Mâce]

10- Kâbe yıkılacak. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Bir Habeşli, Kâbe’yi tahrip edecektir. Onu, şu anda, siyâh elleri ile Kâbe’nin taşlarını bir bir söker hâlde görüyorum.” [Buhârî, Müslim]

.16/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ehl-i sünnete göre Nüzûl-i Îsâ itikadı

"İsâ inince, her yerde sükûn, emniyet meydâna gelir. Öyle ki arslanla deve, kurtla kuzu serbestçe dolaşırlar, çocuklar yılanlarla oynarlar."

Bazı akademisyenler, maalesef, “Kıyâmetin Büyük Alâmetleri”nden olan “Nüzûl-i Îsâ=Hazret-i Îsâ’nın inişi” ve “Hurûcü’l-Mehdî=Mehdî’nin çıkışı” konularında, Ehl-i sünnet itikâdına uymayan birtakım fikirler beyân etmektedirler.

Bu bakımdan biz, bugün ve yarınki makâlelerimizde, Ehl-i sünnetin doğru itikâdını ortaya koymak maksadıyla, önce “Nüzûl-i Îsâ” konusunu ele almak, sonra da öbür hafta inşâallah “Hurûcü’l-Mehdî” konusuna temas etmek istiyoruz.

Malûm olduğu üzere, dînimizde dört temel delîl (edille-i şer’iyye=edille-i erbaa) vardır: Bu ana deliller: Kitap, Sünnet, İcmâ-ı Ümmet, Kıyâs-ı Fukahâdır. Dînî konularda bir hüküm ortaya koyabilmek için, bu delîllere mürâcaat etmek lâzım ve şarttır...

Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyurulmuştur ki:

"Allah’ın Resûlü Meryem oğlu İsâ’yı öldürdük dedikleri için Yahûdîleri lanetledik. Onlar, İsâ’yı öldürmediler, asmadılar da. Öldürülen, kendilerine İsâ gibi gösterildi..." [Nisâ, 157]

"Elbette o [Hazret-i İsâ’nın kıyâmete yakın gökten inmesi], kıyâmetin yaklaştığını gösteren bilgidir. Sakın bunda şüphe etmeyiniz." [Zuhruf 61, Beydâvî Tefsîri]

Hadîs âlimi Keşmîrî'nin "et-Tasrîh bimâ tevâtere fî nüzûli'l-Mesîh" isimli kıymetli bir kitâbı var. Orada, Hazret-i İsâ'nın nüzûlüne dâir: 75 mütevâtir hadîs + 26 Sahâbe ve Tâbiîn kavli=Toplam 101 delîl zikredilmiştir.

Bizim de, 1986 yılında, Konya İlâhiyat Fakültesi Dergisine yazdığımız "3 Mütevâtir Esere Dâir" başlıklı bir makâlemiz vardır. O eserler, İmâm Suyûtî, İmâm Kettânî ve Muhammed bin Sıddîk el-Ğumârî (Ğımârî, Ğamârî)’nin, mütevâtir hadîsleri ele alan eserleridir. Her üçünde de, kıyâmetin büyük alâmetleri konuları yer almaktadır.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

"On alâmet çıkmadan kıyâmet kopmaz. Biri de, Îsâ’nın gökten inmesidir." [Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Nesâî, İbn-i Mâce, İmâm Ahmed, Taberânî, İbn-i Hibbân, İbn-i Cerîr]

"İsâ inince, her yerde sükûn, emniyet meydâna gelir. Öyle ki arslanla deve, kurtla kuzu serbestçe dolaşırlar, çocuklar yılanlarla oynarlar." [Ebû Dâvûd]

Büyük âlim ve velîlerden Hâce Muhammed Pârisâ da buyurmuştur ki:

"Îsâ (aleyhisselâm), kıyâmete yakın bir zamanda, gökten inerek, Muhammed aleyhisselâmın dînine göre hareket edecek ve Kur'ân-ı kerîmden hüküm çıkaracaktır. Îsâ (aleyhisselâm) gibi büyük bir Peygamberin ictihâd ile çıkaracağı bütün hükümler, Hanefî mezhebindeki hükümlere benzeyecek, yâni İmâm-ı A'zam'ın ictihâdına uygun olacaktır."

.10/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tasavvufun gâyesi...

Allahü teâlâyı çok anan, O’nu sever, Allahü teâlâyı sevince, kalbe îmân yerleşip siner, böylece emir ve yasaklara uymak kolaylaşır.

Dünkü makâlemizde, tasavvufun iki ana gâyesi vardır demiştik. Birincisi, Ehl-i sünnet itikâdının yakînî ve vicdânî olmasıdır.

Akıl ve delille kuvvetlendirilen îmân sağlam olmaz. İmânın yakînî ve vicdânî olması, Allahü teâlâyı anıp, hâtırlamak şeklinde “zikir” ile olur. Ra’d sûresinin 30. âyet-i kerîmesinde meâlen; “Kalplere îmânın sinmesi, yerleşmesi ancak ve yalnız zikirle olur” buyurulmuştur. Zikir, kendini gafletten kurtarmak demektir. Gaflet, Allahü teâlâyı unutmaktır. Zikir, sâdece, kelime-i tevhîdi söylemek ve tekrar tekrar “Allah” demek değildir. Her ne şekilde olursa olsun, kendini gafletten kurtarmak zikir olur.

Buna göre, dînin emirlerini yapmak, yasaklarından sakınmak hep zikirdir. Dînin emrettiği şekilde alışveriş yapmak zikirdir. Dîne uygun olarak yapılan her iş zikirdir. Çünkü bunları yaparken, bu emir ve yasakların sâhibi, yâni Allahü teâlâ, hep hatırlanmakta ve gaflete yer verilmemektedir. Ancak Allahü teâlânın ism-i şerîfleri ve sıfatlarıyla yapılan zikir, çabuk tesîrini gösterir ve O’nun sevgisini hâsıl eder. Bu sebeple tasavvuf büyükleri, Kelime-i tevhîdle zikrin pek kıymetli olduğunu bildirmişlerdir.

Hadîs-i şerîfte; “Bir şeyi çok seven, onu çok anar” buyurulmuştur. Dolayısıyla seven sevdiğini çok anar. Allahü teâlâyı çok anan, O’nu sever, Allahü teâlâyı sevince, kalbe îmân yerleşip siner, böylece emir ve yasaklara uymak kolaylaşır. Allahü teâlâyı ve Resûlünü tam sevmedikçe, emirlerine uymak çok güç olur.

Tasavvuf, herkesin görmediğini görmek, bilmediğini bilmek, gâipten haber vermek, nûrları, rûhları ve kıymetli rüyâları görmek, havada uçmak, su üzerinde yürümek, herkesin yapamadığını yapmak için değildir. Çünkü bu hâller, günâhkârlarda veya Müslümân olmayanlarda da görülebilir. Bunlara “istidrâc” denir. Bu hâller, onların derece derece azâba ve helâkine sebep olur. Bunlar sâlih Müslümânda görülürse, bu hâl “kerâmet” olur. Velî olmak için kerâmet sâhibi olmak şart değildir. En büyük kerâmet ise, Allahü teâlânın emirlerini yapıp, yasaklarından sakınmaktır.

Eshâb-ı kirâmın hepsi, Resûlullah’tan (sallallahü aleyhi ve sellem) kavuştukları feyiz ve ma’rifetleri kendilerinden sonrakilere, Tâbiînin büyüklerine ulaştırıp, onların kalplerini temizlediler. Hazret-i Ebû Bekr ile Hazret-i Ali müstesnâ, diğer sahâbîlerden gelen feyiz ve ma’rifetler, birkaç asırdan sonraya ulaşmadı. Bin dört yüz seneden beri Hazret-i Ebû Bekr ve Hazret-i Ali’den alınan feyizler ve ma’rifetler, iki silsile hâlinde geldi.

Sevr Mağarasında, Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem)den gizli zikri öğrenen Hazret-i Ebû Bekr vâsıtasıyla gelen feyiz ve ma’rifetlere kavuşturan yola, “Nübüvvet Yolu” denilmiştir. Ali Efendimizden gelen yola da, “Vilâyet Yolu” denilmiştir.

[İnşâallah bu konuları, münâsib bir zamanda tekrâr ele alırız.]

.09/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tasavvufun tarifi ve gayesi...

“Tasavvuf, Resûlullah Efendimizin sünnet-i seniyyesine uymak, fazla konuşmayı, fazla yemeği ve fazla uykuyu terk etmektir.”

Ebû Saîd Ebü'l-Hayr (rahmetullahi aleyh) buyurmuştur ki:

“Şimdiye kadar yedi yüz velî, tasavvufun târifinde türlü sözler söylemişlerdir. Bu sözlerin özü, şu noktada toplanabilir: Tasavvuf, vakti, en değerli olan şeye harcamaktır.”

Şu tarîfler de önemlidir:

“Tasavvuf, Allahü teâlâ ile olmak, iyi ahlâk edinmek ve dînin emirlerine uymak demektir.”

“Tasavvuf, insanı Allahü teâlâdan uzaklaştıran şeylerin hepsini terk etmektir.” (Alî bin Sehl)

“Tasavvuf hâldir, söz değildir, söz ile ele geçmez.” (Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî)

“Tasavvuf, Resûlullah Efendimizin sünnet-i seniyyesine uymak, fazla konuşmayı, fazla yemeği ve fazla uykuyu terk etmektir.” (Alâüddevle Semnânî)

İmâm-ı Rabbânî Hazretlerinin hocası Muhammed Bâkî-billah da, “İnsana en önce lâzım olan Ehl-i sünnete uygun inanmak, sonra şerîate (İslâmiyete, dînin emir ve yasaklarına) uymak, daha sonra tasavvuf yolunda yükselmektir” buyurmuştur.

Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî Hazretlerinin hocası Seyyid Abdullah-ı Dehlevî buyurmuştur ki: “Tasavvuf büyüklerinin hepsi, Ehl-i sünnet itikâdında idiler. Bid'at sâhiplerinin hiçbiri, Allahü teâlânın ma'rifetine yaklaşamamıştır. Evliyâlık nûrları bunların kalblerine girmemiştir.”

Tasavvuf bilgilerini elde etme, öğrenme işine, “Tahsîl-i irfân” denilmektedir.

Muallim Receb Efendi, “Edeler dâimâ tahsîl-i irfân/Olalar her biri, bir kâmil insan” demiştir.

Yine “Tasavvuf” ahlâk ve kalb ilmidir. Kalbi kötü huylardan temizleyip, iyi huylarla doldurmaktır. Kalbde îmânın vicdânîleşmesi, yâni Ehl-i sünnet itikâdının kalbde sağlamlaşması ve şüphe getirici tesirlerle sarsılmaması, nefs-i emmâreden doğan tembelliklerin ve sıkıntıların giderilip ibâdetlerde kolaylık ve lezzet hâsıl olması demektir.

“Tasavvuf ehlinin üç vasfı vardır: Toprak gibidir, iyiye de, kötü kimseye de verir. Bulut gibidir, her şeyi gölgeler. Yağmur gibidir, sevilen kimseyi de, sevilmeyen kimseyi de sular.” (Harkûşî Abdülmelik bin Muhammed)

Bilindiği üzere, tasavvuf aslında şu iki gâyeyi gerçekleştirmeye çalışır:

Birincisi; Ehl-i sünnet itikâdının yakînî ve vicdânî olmasını, yâni sağlamlaşmasını, kalbe yerleşip sinmesini, şüphe getiren tesirlerle sarsılmamasını temin içindir.

Tasavvufun ikinci gâyesi de; emir ve yasakları yerine getirip ibâdetleri yapmakta kolaylık, lezzet almanın, işleri sırf Allah için yapmanın, ihlâsın, Allahü teâlâyı görür gibi ibâdet etmenin hâsıl olması, nefs-i emmâreden (kötülükleri emreden nefisten) doğan tembelliklerin, sıkıntıların giderilmesidir. Yâni İslâmiyetin emirlerinin zor ve ağır gelmeden yapılmasına yardımcı olmasıdır. [İnşâallah yarın, bu iki maddeyi, biraz daha açalım.]

.03/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İmânın yetmiş küsur şubesi vardır

İmân, Muhammed aleyhisselâmın söylediklerinin hepsini beğenip, kalbin tasdîk etmesidir. Böylece inanan insanlara “Mümin” denir.

Dînimizin temeli îmândır. Îmânı olmayanların hiçbir ibâdetini ve iyiliğini, Allahü teâlâ beğenmez ve kabul etmez. Müslüman olmak isteyen kimse, önce îmân etmeli, sonra guslü, abdesti, namazı ve lâzım oldukça diğer farzları ve harâmları öğrenmelidir.

Muhammed Ma’sûm Hazretleri, “Mektûbât”ında buyuruyor ki: “Îmân, kelime-i tevhîdin 'Lâ ilâhe illallah ve Muhammedün Resûlullah' iki kısmına birlikte inanmaktır.” [c. III, 16. Mektûb]

Yani, Müslümân olmak için, Muhammed aleyhisselâmın Peygamber olduğuna da inanmak lâzımdır.

Muhammed aleyhisselâm, Allah’ın Peygamberidir. Allahü teâlâ, Cebrâîl ismindeki melek ile, kendisine “Kur’ân-ı kerîm”i göndermiştir. Bu Kur’ân-ı kerîm, Allah kelâmıdır. Muhammed aleyhisselâmın kendi düşünceleri ve felsefecilerin, târihçilerin sözleri değildir.

Allahü teâlâ, insanların dünyâda rahat ve huzur içinde yaşamalarını, âhirette de sonsuz saadete kavuşmalarını istiyor. Bunun için, saadete sebep olan faydalı şeyleri yapmayı emretmiştir. Felâkete sebep olan zararlı şeyleri de yasak etmiştir. Allahü teâlânın birinci emri, îmân etmektir. Îmân etmek, bütün insanlara lâzımdır. Herkes için îmân zarûrîdir.

Îmân, lügatte, bir kimseyi tam doğru sözlü bilmek, ona inanmak demektir. İslâmiyyette îmân demek ise; Muhammed aleyhisselâmın, Allahın Peygamberi olduğunu ve onun tarafından seçilmiş, haber verici “Nebî” olduğunu doğru bilmek ve inanarak söylemek ve onun, Allahü teâlâ tarafından “kısaca bildirdiklerine kısaca inanmak” ve “geniş bildirdiklerine etraflıca inanmak” ve gücü yettikçe “Kelime-i şehâdeti dil ile de söylemektir.”

İmân, Muhammed aleyhisselâmın söylediklerinin hepsini beğenip, kalbin tasdîk etmesi, yani inanmasıdır. Böylece inanan insanlara “Mümin” ve “Müslümân” denir.

En büyük âlim ve velîlerden Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî, kardeşi Mahmûd Sâhib’in talebi üzerine, Fârisî “İ’tikâdnâme” isimli kitâbında, Cibrîl hadîsini şerhetmiştir. Orada, îmân konusu genişçe ele alınmıştır.

Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm) buyurdu ki:

“İmân, yetmiş küsur şubedir. En üstünü (Lâ ilâhe illallah) [Allah’tan başka ilâh yok] demektir; en düşük derecesi de rahatsız edici bir şeyi yoldan kaldırmaktır. Hayâ da îmândandır.”

Şâfiî mezhebindeki âlimlerden, hadîsçi İmâm Beyhekî’nin, bu konuda yazılmış “Şuabü’l-îmân=Îmânın şubeleri” isimli müstakil bir kitâbı var.

Ömer Kazvînî isimli âlim, bu kitâbı “Muhtasaru Şuabi’l-îmân” adıyla ihtisâr etmiş, özetlemiştir. Biz de, 1986 yılında Konya İlâhiyat Fakültesi Dergisine yazdığımız bir makâlede, bu hadîs-i şerîfi çok geniş olarak ele almıştık.

.02/09/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Şâir Nâbî'nin edeple ilgili şiiri

"Edepsizlik yapmaktan sakın; çünkü burası, Allahü teâlânın Habîbînin, Mahbûbunun, sevgilisinin mekânıdır."

Sultân IV. Mehmed Hân zamanında, dîvân şâirlerimizden, Peygamberimizin âşıklarından, 6 (altı) Sultân zamanında yaşayan ve onlar için cülûs şiirleri yazan Urfalı Şâir Yûsuf Nâbî (1642-1712), Devlet Erkânıyla beraber, bir sene hacca gitmişti.

Medîne-i münevvereye yaklaştıklarında, gece yarısında, heyetten bir zâtın, mübârek mekâna, harem-i şerîfe doğru ayaklarını uzatarak yattığını görünce, irticâlen (doğaçlama) 5 beyitlik bir kasîde söylemiştir; o kasîde şöyle başlamaktadır:

“Sakın terk-i edepten; Kûy-i Mahbûb-i Hudâdır bu.” (Edepsizlik yapmaktan sakın; çünkü burası, Allahü teâlânın Habîbînin, Mahbûbunun, sevgilisinin mekânıdır.)

“Nazargâh-ı İlâhîdir, makâm-ı Mustafâ’dır bu.” (Burası, Allahü teâlânın nazar buyurduğu, seçilmiş zât olan Muhammed Mustafâ’nın makâmıdır.)

Şiirinin sonunda da demiştir ki:

“Mürâât-ı edep şartıyla, gir Nâbî, bu dergâha,/Metâf- Kudsiyândır, bûsegâh-ı Enbiyâdır bu.”

(Ey Nâbî, bu dergâha/Peygamberimizin şehrine, edebe riâyet ederek gir; zîrâ burası meleklerin tavâf ettikleri ve Peygamberlerin de eşiğini öptükleri bir dergâhtır.)

Nâbî bu şiiri yolda yazar. Kâfile, şafak vakti, Medine-i Münevvere’ye girdiğinde, Mescid-i Nebevî’nın minârelerinden sabâh ezânı okunmaktadır. Müezzin, ezânın ardından Türkçe bir kasîde okumaya başlar. Nâbî, dikkat kesilir, bir de ne görsün, okunan kendi şiiridir. Hemen minârenin kapısına koşar. Nâbî, müezzine "Allah aşkına, okuduğun bu kasîdeyi nereden öğrendin?” der. Müezzin şöyle cevap verir:

“Bu gece, rüyamda Peygamber Efendimizi gördüm; bana buyurdu ki: (Ümmetimden Nâbî adında bir şâir, benim hakkımda şu kasîdeyi yazdı, hoşuma gittiği için, bunu okumanı arzu ediyorum.) Ben de rüyamda, Efendimizden öğrendiğim beyitleri aynen okudum."

Nâbî “Demek ki Sevgili Peygamberimiz, bana, ‘Ümmetimden bir şâir’ dedi. Demek ki, iki cihân güneşi beni ümmetliğine kabûl etti, öyle mi?” deyip bayılmıştır.

Diğer bir rivâyette, Nâbî bütün müezzinlere sorduğu hâlde, cevap alamaz. En sonunda, ser-müezzin (baş müezzin) der ki: “Arkadaşlarımız, ketûm davranmakta haklıdırlar; çünkü mesele bir sırdır. Ancak siz Nâbî iseniz, sizden de gizli değil tabiî. Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm), bu gece her birimizin rüyâsını teşrîf ederek, bu şiiri talim edip emrettiler: “Ümmetimden Nâbî şehre geliyor; sabâh ezânından sonra, bunu okuyarak kendisini karşılayınız!”

Nâbî merhûm ikinci kez şoktadır. Sorar: “Ümmetimden Nâbî dedi mi?” diye.

Evet cevâbını alıp, yemînle teyit ettirir; yemîni üç kez tekrârlatır, ama sevincinden düşer bayılır.

Nâbî, bu hac seyâhatinde “Tuhfetü’l-Haremeyn” isimli bir gezi kitâbı da yazmıştır. O kitapta, bu na’t (naat) ile birlikte pek çok şiiri, hâtıraları ve gözlemleri de yer almaktadır.

[Cenâb-ı Hak, merhûm şâir Nâbî’ye ganî ganî rahmet eylesin, derecesini âlî kılsın; bizlere de şefâatçi eylesin.]

.27/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ahlakı güzelleştirmek için...

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Güzel ahlâk, senden kesilen akrabânı ziyâret etmek, sana vermeyene vermek, sana zulmedeni affetmektir.”

Bugün maalesef bütün dünyâda, insan hakları ciddî bir şekilde ihlâl edilmektedir. Mukaddes dînimizde adam öldürmek, yaralamak, mâlını almak, çalmak şöyle dursun, kalp kırmak bile büyük günâhlardandır. Yüce dînimizde kadınlara, çocuklara, müslim olsun gayr-i müslim olsun bütün insanlara, hattâ hayvanlara bile ezâ, cefâ, onları taciz, onlara tecâvüzde bulunma, şiddet uygulama kesinlikle yasaktır.

Sevgili Peygamberimiz, bazı hadîs-i şerîflerinde buyurmuştur ki:

“En iyi kimse, en çok sevdiğim kimse, huyu en güzel olandır.” [Buhârî]

“Yumuşak davranmayan, hayır yapmamış olur.” [Müslim]

“Yumuşak davran! Sertlikten sakın! Yumuşaklık insanı süsler, çirkinliği giderir.” [Müslim]

“Yumuşak olanlar ve kolaylık gösterenler, hayvanın yularını tutan kimse gibidir. Durdurmak isterse, hayvan ona uyar. Taşın üzerine sürmek isterse, hayvan oraya koşar.” [Ebû Dâvûd]

“Müminlerin îmân yönünden en fazîletlisi, ahlâkça en iyi olanıdır.” [Tirmizî]

“Yumuşak olan kimseye, dünyâ ve âhiret iyilikleri verilmiştir.” [Tirmizî]

“Cennete götüren sebeplerin başlıcası, Allahü teâlâdan korkmak ve iyi huylu olmaktır. Cehenneme götüren sebeplerin başlıcası da, dünya nimetlerinden ayrılınca üzülmek, bu nimetlere kavuşunca sevinmek, azgınlık yapmaktır.” [Tirmizî]

“Îmânı en kuvvetli kişi, ahlâkı en güzel ve hanımına en yumuşak olandır.” [Tirmizî]

“En fazîletli mümin, ahlâkı en güzel olandır.” [Tirmizî]

“Sizin îmânca en güzeliniz, ahlâkça en güzel olanınızdır.” [Hâkim]

Bir kimse, Resûlullah Efendimizden nasîhat istedi, “Gazaplanma [hiddetlenme, kızma, sinirlenme, öfkelenme]” buyurdu. Birkaç kerre sordu, hepsinin cevâbında da, “Kızma [sinirlenme]” buyurdu. (Buhârî)

Güzel ahlâk konusunda, bunlardan başka birçok hadîs-i şerîf daha vardır; yine misâl olmak üzere, onlardan birkaçını zikredelim:

“Mallarınızla herkesi memnun edemezsiniz. Güler yüz ve tatlı dil ile, güzel ahlâkla memnun etmeye çalışınız!” [Hâkim]

“Güzel ahlâk, senden kesilen akrabânı ziyâret etmek, sana vermeyene vermek, sana zulmedeni affetmektir.” [Beyhakî]

“Halka kolaylık, yumuşaklık gösteren Müslümânın Cehenneme girmesi harâmdır.” [İmâm Ahmed]

“Affedin ki, Allahü teâlâ da sizi affetsin ve şerefinizi yükseltsin.” [İsfehânî]

“Allah için affedeni, Allahü teâlâ yükseltir, azîz eder.” [Berîka]

“Kendinden uzaklaşanlara yaklaşmak, zulmedenleri affetmek, kendini mahrûm edenlere ihsân etmek, güzel huylu olmaktır.” [İbn-i Ebid-dünyâ]

“Sana zulmedeni affet, sana gelmeyene git, sana kötülük edene sen iyilik et, aleyhine de olsa, mutlakâ doğru konuş.” [Razîn]

“Mûsâ aleyhisselâm, "Ya Rabbî, Sen’in indinde en azîz kimdir?" diye sordu. Allahü teâlâ da, "İntikâm almaya gücü yeterken affedendir" buyurdu.” [Harâitî]

“Allahü teâlâ, merhameti olmayana merhamet etmez, affetmeyeni affetmez.” [İmâm Ahmed]

“Affedin ki, affa kavuşasınız.” [İmâm Ahmed]

.26/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Cemiyetlerin huzurlu olmaları için ne yapmaları lazım?

İnsanlar, Peygamberlere tâbi olup, emir ve yasaklara uydukları müddetçe, huzûrlu ve rahat birer hayat yaşamışlar, birbirlerini sevip saymışlardır.

Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmdan itibaren, Peygamberleri vâsıtasıyla kullarına emirlerini ve yasaklarını, beğendiği ve beğenmediği işleri bildirmiştir. İnsanlar, Peygamberlere tâbi olup, emir ve yasaklara uydukları müddetçe, huzûrlu ve rahat birer hayat yaşamışlar, birbirlerini sevip saymışlardır. Emirlere ve yasaklara uymadıklarında ise, huzursuz olmuşlar, rahatları bozulmuş, ahlâksızlık ve haksızlık bütün cemiyeti sarmıştır.

İyi insan, iyi ahlâklı insan demektir. Dînimiz iyi huylar edinmemizi, kötü huylardan kaçınmamızı emretmektedir. Güzel ahlâka sâhip kimselere gıpta etmek, onlar gibi olmaya gayret etmek gerekir.

Güzel ahlâk, ilim ve edep öğrenmekle, iyi insanlarla arkadaşlık etmekle elde edilir. Kötü ahlâk da bunun tersidir. Yani câhil kalmak, edepsiz olmak, kötü insanlarla arkadaşlık etmekten hâsıl olur.

Allahü teâlâ, Kalem sûre-i celîlesinde, Peygamber Efendimizi överken: “Muhakkak ki sen, büyük bir ahlâk üzeresin” (Kalem, 4) buyurdu.

Hazret-i Ayşe annemize, Onun ahlâkı sorulduğunda: “Onun ahlâkı, Kur’ân ahlâkından ibâretti” buyurmuştur.

Kur’ân-ı kerîmde bir âyet-i kerimede de, onun üsve-i hasene (en güzel örnek) olduğu ifâde buyurulmuştur:

“Muhakkak ki, Allahın Resûlünde, sizin için üsve-i hasene/numune-i imtisâl/en güzel örnek vardır.” (Ahzâb, 21)

Son Peygamber Muhammed (aleyhisselâm), “Ben, iyi huyları tamâmlamak, yerleştirmek için gönderildim” buyurmuştur.

Böylece İslâmiyet, insanlığa, temelinde Allah sevgisi, Allah korkusu ve her yaptığını, kimseden dünyevî bir menfaat beklemeden ihlâs ile, yalnız Allah için yapma, nefsi kontrol etme ve ona hâkim olma esâsları bulunan en yüksek ahlâk kâidelerini sundu.

“Et-ta’zîmü li-emrillah veş-şefekatü li-halkıllâh (veya alâ halkıllâh)”, yani Allahü teâlânın emirlerine tazim, hürmet [saygı] ve yarattıklarına şefkat [merhamet] bu kâidelerin en önemlilerinden ikisidir.

Dost-düşmân herkesin yakînen bidiği gibi, Peygamber Efendimizden itibâren, bütün Müslüman devlet adamları, milletleri “Vedîatullah” (Allahü teâlânın kendilerine birer emâneti) olarak görmüşler ve onlara buna göre muâmele etmişlerdir.

Bilindiği üzere “Medeniyet” de “Ta’mîr-i bilâd ve terfîh-i ıbâd=Beldeleri îmâr edip, kulları (insanları) refâha (râhat ve huzura) kavuşturmak” şeklinde tarîf edilmektedir.

Medeniyet; memleketleri îmâr etmek, binâlar, yollar, fabrikalar, çeşitli âlât u edevât vs. yaparak memleketleri kalkındırmak, fenni ve her çeşit gelirleri, bütün insanların, yanî ferd, âile, cemiyet ve milletlerin hürriyetleri, rahat ve huzûr içinde yaşamaları için kullanmaktır.

.20/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

“İslâm, güzel ahlâktır”

Kötü huylardan kurtulup uzaklaşma, güzel huylar edinme, iyi huylu olma yollarını öğreten ilim dalına “Ahlak ilmi” denilmektedir.

İslâmiyet; “medenî insan” ve “medeniyet sâhibi toplum” meydana gelmesi için, insanlara lâzım olan iman ve ibâdetleri; iş, ahlak ve cemiyet hayatında uyulması gereken her şeyi bildirmiştir.

Bunlar; Allahü teâlânın bildirdikleri, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın öğrettikleri, Eshâb-ı kirâmın naklettikleri ve İslâm âlimlerinin de açıkladıkları hususlardır.

İnsanlığın bugün bunaldığı, çözmekte sıkıntıya düştüğü her şeyin çözüm ve çâresi, bunların içinde vardır. Bugün çok perişan hâlde olan insanlığın kurtuluşu için, bunlardan istifâde etmelidir.

İnsanların doğru yolu bulmaları, ahlaken yükselmeleri, dünyada ve âhirette huzura kavuşmaları için, son Peygamber olarak Muhammed aleyhisselâm gönderilmiştir.

İster “Ülü'l-azim”, ister “Resûl” ve isterse “Nebî” olsun, bütün Peygamberlerin eğitimdeki hedefleri aynıdır. Bu Peygamberlerden bazılarına gönderilen 104 kitaptaki hedef de, altını çizerek ifâde edelim ki, insanların dünyada huzur ve sükûn içerisinde yaşamaları, iyi-güzel ahlaklı insanlar olmaları, âhirette de ebedî saadete kavuşmalarıdır.

Peygamberlerin vârisleri olan İslâm âlimleri ve Evliyâ-yı kirâm da, hep gıda gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, âileler ve cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır.

Hepimizin bildiği gibi Ahlak: “Hulk=Huluk” kelimesinin çokluk şekli olup “insanda yerleşmiş huylar” demektir. Fransızcada: “éthique” ve “morale” kelimeleriyle ifâde edilmektedir. [Alm. Moral, Sitten, İng. Morality, ethics.]

Ahlak: “İnsanda istemeden, kendini zorlamadan meydana gelen meleke, yani yerleşmiş huy, seciye, tabîat” şeklinde tarif edilmektedir. İnsanın sözleri, hareketleri ve davranışları, ahlâkına bağlı olarak meydana gelir.

İnsanlar, iyiliğe, güzelliğe ve yükselmeye elverişli olarak doğarlar. Hiç kimsenin huyu yaratılışındaki gibi kalmaz; iyi veya kötü yönde değişir. Zâten böyle olmasaydı, Peygamberlerin gönderilmesine lüzum kalmazdı; hâlbuki onlar insanları hep iyiye, doğruya çağırmışlardır. Peygamber Efendimiz, “Ahlâkınızı iyileştiriniz / güzelleştiriniz” buyurmuştur. İlim adamları da çocuklarını terbiye için uğraşmışlardır.

Kötü huylardan kurtulup uzaklaşma, güzel huylar edinme, iyi huylu olma yollarını öğreten ilim dalına “Ahlak ilmi” denilmektedir. Bu ilim, öğrenilmesi lüzumlu olan sekiz yüksek dinî [İslâmî] ilimden biridir.

Ahlaka dâir kitaplar da yazmış bulunan Ali bin Emrullah diyor ki:

“Ahlâk ilmi, çok şerefli, pek kıymetli, en lüzumlu bir ilimdir. Çünkü rûhun kötülükleri bu ilim ile temizlenebilir. Rûhun iyi huyları, sıhhati, kuvveti bununla kolayca elde edilir. Kuvvetli rûhlar, ahlâk ilmi sayesinde güzel ahlak sahibi olurlar. Kirlenmiş, hasta rûhlar da, bu ilim yardımı ile temizlenir, iyi ahlaka kavuşurlar.”

Peygamber Efendimiz buyurdu ki: “İslâm, güzel ahlâktır”, “Dîn, güzel ahlâktır.” [Deylemî]

“Ahlâkınızı güzelleştiriniz.” [İbn-i Lâl]

“Ben, güzel ahlâkı tamamlamak için gönderildim.” [Beyhekî]

.19/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

“Hayâ imandandır”

Din düşmanları, kızlardan ve kadınlardan, daha onlar çocukken hayâyı kaldırmaya çalışıyorlar. Hayâsız bir toplum meydana getirmeye uğraşıyorlar.

Bugün birazcık, hayânın îmândan olduğu konusu üzerinde durmak istiyoruz; ancak ona geçmeden evvel “Hayâ ve iffetin önemi” mevzûunda birkaç kelime söyleyelim:

Allahü teâlâ, insan neslinin devamı için, erkek ve kadını birbirine karşı cazip kılmıştır. Aynı zamanda, bu kuvvetli duygu karşısında, insanları, dünyada çetin bir imtihana tâbi tutmuştur. Dünyadaki kısa ömrümüz içinde, en zor imtihan hayâ ve iffet imtihanıdır. Bu imtihanda kazanan bir insan, dünya ve âhiretin kahramanıdır.

İnsanların kusursuz olması veya insanın düşüklüğü, daha ziyade iffet işinde belli olur. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmin birçok yerinde, iffetini muhafaza edenlere, büyük mükâfatlar vadetmiş; iffetini muhâfaza etmeyenlere de, Cehennem azabını göstermiş; iffetsizleri, bir insanı öldüren bir câni ile bir tutmuştur.

İffetli kimse, hayâ sahibidir, yani günah işlemeye utanır. Hayâ sahibi olmanın önemi büyüktür. Bu husûstaki birkaç hadîs-i şerîf şöyledir:

“Hayâ imandandır.” [Buhârî]

“Hayâ azlığı küfürdendir.” [Hâkim]

“Hayâ, iffet, dile sâhip olmak ve akıl imandan; cimrilik, müstehcenlik, çirkin söz ve hayâsızlık nifâktandır.” [Beyhekî]

“Hayâsı olmayanın imanı da olmaz. İmansız da Cennete giremez.” [Deylemî]

İffet, yani nâmus ne kadar önemli ise, nâmussuzluk da o kadar kötüdür. Birçok günah hakkında (meselâ “hırsızlık yapmayın”, “adam öldürmeyin” şeklinde) direkt o fiiller hakkında yasak konulurken, “zinâ” hakkında, “zinâya yaklaşmayın” şeklinde, oraya götüren bütün söz ve işler de yasaklanmıştır.

Meselâ bir kız veya kadının, aralarında nikâh olmaksızın, dînen yabancı olan erkeklere şehvetle bakması (keza erkeğin aynı işi yapması), onlarla ölçüsüz şekilde görüşme, konuşma, mektuplaşma, çetleşme, mailleşme ve mesajlaşmasının, maâzallah o kötü sona ulaştırmasından korkulur.

Yüce Rabbimiz, müminlerin vasıflarını zikrederken de buyuruyor ki:

“Müminler, namazlarını huşû içinde kılar, boş, lüzumsuz şeylerden yüz çevirir, zekâtlarını verir, iffetlerini korur, emanet ve ahidlerine riâyet ederler…” [Mü’minûn, 1-8]

Hadîs-i şerîfte, “Hayâ güzeldir, fakat kadınlarda daha güzeldir” buyurulmuştur. (Deylemî)

“Hayâ on kısımdır; dokuzu kadınlarda, biri erkeklerdedir.”

Din düşmanları, kızlardan ve kadınlardan, daha onlar çocukken hayâyı kaldırmaya çalışıyorlar. Hayâsız bir toplum meydana getirmeye uğraşıyorlar.

Nâmusun önemi hakkındaki hadîs-i şerîflerden birkaçı şöyledir:

“İyi bilin ki, nâmusunu koruyana, Cennet vardır.” [Hâkim]

“Başkasının karısını, kızını ayartan bizden değildir.” [Hâkim, İmâm Ahmed]

“Bir kadın, beş vakit namazını kılar, nâmusunu korur, kocası ile iyi geçinirse, dilediği kapıdan Cennete girer.” [İbn-i Hibbân]

“Zinâdan korunan Müslümân, Cennete girer.” [Beyhekî]

“Şu altı şeyi yapanın, Cennete girmesine kefîlim: Doğru konuşan, verdiği sözü yerine getiren, emânete riâyet eden, nâmusunu koruyan, gözlerini harâmdan sakınan, ellerini kötülükten çeken.” [İmâm Ahmed]

“Kötülükten korunmak için, nikâhlı yaşayın ve iffetli olun.” [İbn-i Asâkir]

.13/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kurban ibadetine dair...

Kurbân nisâbına mâlik olan ve gerekli diğer şartları taşıyan bir Müslümânın, zarûretsiz kurbân kesmemesi günâhtır.

"Kurbân", lügatte “yakın olmak, yaklaşmak” mânâsınadır. Umûmî mânâsıyla "Allahü teâlâya ibâdet maksadı ile belli üç günde kesilen hayvan"; "Allah’a yakın olmak, O’nun rızâsını elde etmek için kan akıtmak" demektir.

Kurbân, Peygamber Efendimize farz, Hanefî mezhebine göre, zenginlere vâcip, diğer 3 mezhebe göre ise sünnettir.

Kurbân, vâcib vazîfesini yerine getirerek, sevâba kavuşmak için kesilir.

Kurbân, Müslümânların zengin olanlarına emredilen mâlî bir ibâdettir. Yolcu olmayan (mukîm olan) akıllı ve bülûğ çağına giren (çocuk olmayan) hür ve Müslümân erkek ve kadının, ihtiyâcından fazla nisap miktârı malı veya parası varsa, Kurbân Bayramı'nda kurbân kesmeleri vâcib olur.

Kurbân nisâbına mâlik olan ve gerekli diğer şartları taşıyan bir Müslümânın, zarûretsiz kurbân kesmemesi günâhtır.

Hanefî mezhebine göre zenginlere vâcip olan kurbân; nezir (adak) kurbânı; hacda temettü ve kırân haccı yapanlara, orada kesmeleri vâcip olan kurbân; çocuk nimetine şükür için kesilen akîka hayvânı; sevâbı ölülere bağışlanmak üzere kesilen kurbân gibi kısımlar vardır.

İslâmiyette kurbân; davar (koyun, keçi, anası gibi gösterişli olan 6 aylık kuzu); sığır (inek, boğa, dana, düve, tosun, manda) ve deveden birini “Kurbân Bayramı”nın ilk üç gününde, kurbân niyetiyle kesmek demektir.

Peygamber Efendimiz, hadîs-i şerîflerinde buyurdular ki:

“Kurbân bayramında yapılan amellerden, Allahü teâlâ katında, kurbân kesmekten daha kıymetlisi yoktur. Daha kanı yere düşmeden, Allahü teâlâ, onu muhâfaza eder. Onunla nefsinizi tezkiye edin, onu seve seve kesin.” [Tirmizî]

“Kurbânın derisindeki her tüy sayısınca size sevâp vardır. Kanının her damlası kadar mükâfât vardır. O sizin mîzânınıza konacaktır. Müjdeler olsun.” [İbn-i Mâce]

“Yâ Fâtıma, kurbânının yanına git! Kesilirken orada bulun! Yere akacak ilk kan damlası ile, geçmiş günâhların affedilir.” [İbn-i Hibbân]

“Kesilen kurbân, Kıyâmette, etiyle, kanıyla 70 kat büyüyerek mîzâna konur.” [İsfehânî]

“Kurbânlarınız, semiz olsun. Onlar, Sırâtta bineklerinizdir.” [Zâdü’l-mukvîn]

Hâli-vakti yerinde olan ve Allahü teâlânın emrine uyarak kurbân kesen, kendisini Cehennemden âzâd etmiş olur. İki hadîs-i şerîfte: “Hasîslerin [cimrilerin] en kötüsü, (kesmesi vâcib olduğu hâlde) kurbân kesmiyendir”, “Hâli vakti yerinde olup da kurbân kesmeyen, namaz kıldığımız yere gelmesin” [Hâkim] buyurulmuştur.

Kurbân kesmenin vâcib olmasında, bayramın üçüncü günü esâs alınır. Bayramın birinci ve ikinci günü, zengin-fakîr, mukîm-misâfir, akıllı-deli olmaya bakılmaz. Bayramın üçüncü günü nisâba mâlikse, diğer şartlar da varsa, kurbân kesmek vâcib olur.

.12/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hazret-i Âdem’den beri kurban ibâdeti vardır

Kurban ibâdeti, dünyâya gönderilen ilk insan ve aynı zamanda ilk Peygamber olan Hazret-i Âdem’den beri bilinen ve yapılagelen bir ibâdettir.

Allahü teâlâya ibâdet için yaratılan insanlar, O'nun râzı olduğu işleri yaparlarsa, “İbâdet” etmiş olurlar. Allahü teâlânın rızâsı da, yapılmasını kesin olarak emrettiği farzları yerine getirmekte ve yasak ettiği harâmlardan kaçınmaktadır.

Bilindiği gibi ibâdetler üç kısımdır: 1- Beden ile yapılanlar (Namaz ve Oruç gibi), 2- Mal ile yapılanlar (Zekât, Sadaka-i Fıtır ve Kurbân gibi), 3- Hem beden, hem de mal ile yapılan (Hac ve Umre gibi) ibâdetlerdir.

Müslümânlara bedenî ve mâlî ibâdetlerden bazıları, Hicretin ikinci yılında emredildi. Hicretin 2. yılı olaylarından biri, müdâfaa için cihâda izin verilmesidir.

Bunun yanında, Hicrî ikinci senede, daha önce Kudüs’e, Mescid-i Aksâ’ya doğru namaz kılınırken, Allahü teâlânın emriyle (Bakara, 144), Kâbe-i şerîfeye doğru namaz kılınmaya başlanmıştır. Kıblenin Kâbe-i muazzama olmasından bir ay ve hicretten de 18 ay sonra, Şabân ayının 10. günü, Bedir gazâsından da bir ay önce, oruç farz kılındı.

Yine hicretin 2. yılında Zilhicce ayında, “Kurbân kesmek” ve “Bayram namazı” kılmak vâcip oldu.

Bilindiği üzere kurbân ibâdeti, dünyâya gönderilen ilk insan ve aynı zamanda ilk Peygamber olan Hazret-i Âdem’den beri bilinen ve yapılagelen bir ibâdettir.

Son ilâhî kitâbımız olan Kur’ân-ı kerîmde Hac sûresinin 34. âyet-i kerîmesinde meâlen şöyle buyurulmaktadır:

“Her ümmet için, Allah’ın kendilerine rızık olarak verdiği kurbânlık hayvânların üzerlerine, O’nun adını anarak kurbân kesmeyi meşrû kıldık...”

Kurbân ibâdeti, Kur’ân-ı kerîmde [Bakara Sûresi, 67-71, 196; Mâide Sûresi, 2, 27, 95, 97, 103; Hac Sûresi, 34, 36-37; Sâffât Sûresi, 102-107; Fetih Sûresi, 25; Kevser Sûresi, 2] muhtelif yönleriyle beyân buyurulmaktadır.

Bu konuda, Peygamber Efendimizin de birçok hadîs-i şerîfleri vardır. 14 asırdan beri de, kurbânla mükellef olan bütün Müslümânlar bu ibâdeti yapagelmişlerdir.

Bakara 196; Mâide 2, 95, 97 ve Fetih 25’te “hacda kesilecek kurbânlar”; Mâide sûresinin 27. âyetinde, “Âdem aleyhisselâmın 2 oğlunun kestikleri kurbânlar”; 103. âyetinde “adak kurbânı”; Hac sûresinin 36-37. âyetlerinde “umûmî olarak kurbân ibâdeti”; Sâffât sûresinin 102-107. âyetlerinde de “Hazret-i İbrâhîm aleyhisselâm’ın kestiği kurbân” zikrolunmuştur.

Kevser sûresinde ise, Peygamber Efendimize farz olan, fakat (Hanefî mezhebine göre) ümmetinden zengin olanlara vâcip kılınan, (Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerine göre ise sünnet-i müekkede olan) kurbân beyân buyurulmaktadır.

.06/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Edep ve hayânın önemi

"Allahü teâlâ kime akıl verirse, îmân ile hayâ da onunla berâberdir. Aklı olmayanın, ne îmânı, ne de hayâsı vardır.”

Yûnus Emre Hazretleri, edep hakkında buyuruyor ki:

“Ehl-i diller arasında aradım, kıldım talep;/Her hüner makbul imiş; illâ edep illâ edep./Gezdim Halep’i Şâm’ı, eyledim ilmi talep;/İlim gerideymiş; illâ edep illâ edep.”

Yine Hazret-i Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî “Edep, insanın bedenindeki rûhtur; Enbiyâ ve Evliyânın göz ve gönül nûrudur; şeytânın kâtilidir, insanla hayvanı birbirinden ayıran en önemli vasıftır” buyurmuştur.

Erzurumlu İbrâhîm Hakkî hazretleri de buyurmuştur ki:

“Edep bir tâc imiş nûr-i Hudâdan/Giy ol tâcı, emîn ol her belâdan.” (Şiir Antolojilerinde farklı şahıslara da isnâd ediliyor. Meselâ Yûnus Emre’ye. Nitekim biz de dün, ondan nakletmiştik.)

Şimdi gelelim başlıktaki 2. kelimemiz olan “Hayâ” kelimesine:

“Hayâ”: “Utanma, ar, nâmus; çirkin şeylerden sıkılma veya edebe uymayan bir şeyin meydâna gelmesinden dolayı kalbde meydâna gelen râhatsızlık” demektir.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Hayâ îmândandır. Îmânı olan Cennet'tedir. Fuhuş kötülüktür. Kötüler Cehennem'dedir.” (Buhârî, Et-Terğîb vet-Terhîb)

“Allahü teâlâdan hayâ ediniz! Hakîkî mânâda Allahü teâlâdan hayâ etmek, kötü düşüncelerden uzak durmak, helâl lokma yemek ve ölümü hâtırlamaktır…” (Tirmizî, Taberânî)

“Hayâ ile îmân, berâberdirler. Biri gidince, diğeri de onu tâkip eder.” (Nisâbül-Ahbâr)

“Cennet'e gitmek isteyen uzun emel sâhibi olmasın. Dünyâ işleri ile uğraşması ölümü unutturmasın. Harâm işlemekte, Allah'tan hayâ etsin.” (Berîka)

Bu hadîs-i şerîflerden sonra, şimdi de diğer bazı âlim ve velîlerin sözlerine temâs edelim:

“Hayâsız insan, halk içinde çıplak oturan kimse gibidir.” (Hazret-i Ebû Bekir radıyallahü anh)

“Allahü teâlâdan hayâ etmeyen kimse, insanlardan da hayâ etmez.” (Zeyd bin Sâbit radıyallahü anh)

“Kul hayâ sâhibi olduğu zaman, hayır/iyi işlere yapışır. Hayâ kalbe yerleştiğinde, nefsin arzû ve istekleri ondan uzaklaşır.” (Ebû Süleymân-ı Dârânî kuddise sirruh)

“Âfetlerin evveli, cehâlet, bilgisizlik; sonra nefsin arzu ve isteklerine meyletmek; sonra da hayâyı terk etmektir.” (Sehl-i Tüsterî kuddise sirruh)

“Hayânın en kıymetlisi, Allahü teâlâdan utanmaktır. Ondan sonra Resûlullah'tan (sallallahü aleyhi ve sellem) hayâdır. Daha sonra insanlardan hayâ etmek gelir.” (Muhammed Hâdimî rahimehullah)

“Cebrâil aleyhisselâm, aklı, îmânı ve hayâyı, Âdem aleyhisselâma getirdi ve dedi ki: "Yâ Âdem! Allahü teâlâ hazretleri selâm eder, sana getirdiğim şu üç hediyenin birini kabûl etsin" dedi. "Âdem aleyhisselâm aklı kabûl eyledi. Cebrâil aleyhisselâm, îmân ile hayâya; "Siz gidin" deyince, îmân dedi ki: "Allahü teâlâ bana emreyledi ki, akıl nerede ise, sen de orada ol!" Ondan sonra hayâ da aynı şekilde, Allahü teâlâ tarafından emrolunduğunu beyân ederek, her ikisi de akıl ile berâber Âdem aleyhisselâmda kaldı. "Allahü teâlâ kime akıl verirse, îmân ile hayâ da onunla berâberdir. Aklı olmayanın, ne îmânı, ne de hayâsı vardır.” (Süleymân bin Cezâ rahmetullahi aleyh)

.5/08/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Müslüman gençlerde bulunması gereken edep ve hayâ

“En büyük edeb, İlâhî hududu muhâfaza etmek, gözetmek, yani Allahü teâlânın emirlerine uymak, yasaklarından sakınmaktır.”

Aslında edep ve hayâ, genç olsun, yaşlı olsun; erkek olsun, kadın olsun, herkes için lâzımdır. Allahü teâlâ buyurmuştur ki (meâlen): “Şüphesiz ki, Resûlullah’ta (Allah’ın elçisinde), Allah’a ve âhiret gününe îmân edenler ile Allah’ı çok anan kimseler için, üsve-i hasene=nümûne-i imtisâl=güzel bir örnek vardır.” [Ahzâb, 21]

Resûlullah (aleyhisselâm) Efendimiz de “Ben, güzel ahlâkı tamâmlamak için gönderildim” [Ahmed b. Hanbel’in Müsned’i] “Beni, Rabbim terbiye etti ve edebimi de ne güzel yaptı” [İmâm Suyûtî] buyurmuştur.

Yukarıdaki bir âyet-i kerîme ve 2 hadîs-i şerîf meâlinden sonra, şimdi de, konumuzla ilgili, önce, bazı büyüklerden, teberrüken 3 söz nakledelim:

Seyyid Muhammed Behâeddîn-i Buhârî Şâh-ı Nakşibend hazretleri “Bizim yolumuzun başı edep, ortası edep, sonu da edeptir” buyurmuştur.

İmâm-ı Rabbânî Müceddid-i Elf-i Sânî Ahmed Fârûkî Serhendî hazretleri de “Hiçbir bî-edep, vâsıl-ı illallah olamamıştır: Hiçbir edepsiz, Allahü teâlâya kavuşamamıştır” buyurmuştur.

Yûnus Emre hazretleri ise “Edep başta bir tâc imiş nûr-i Hudâ’dan/Giy ol tâcı, emîn ol her belâdan” buyurmuştur.

O hâlde, bu kadar mühim olan “Edeb” ne demektir?

“Edeb”: Güzel hâllere ve huylara sâhip olma ve utanılacak hareketlerden sakınma, her hususta haddini bilip, sınırı gözetme hâlidir.

Şimdi mevzumuz hakkında, bazı âlim ve velîlerden de birtakım nakiller yapalım:

“Bir kimsenin edebli olması, iyi kalplilik ve akıllılık alâmetidir.” (Sırrî-yi Sekatî)

“Kul için, güzel edebden daha iyi mertebe görmedim. Çünkü aklın hayâtı edebdir. İnsan edeb ile dünyâ ve âhirette yüksek derecelere kavuşur.” (Ebû Osmân Hîrî)

“İnsanlar, edebe, ilimden çok daha fazla muhtaçtırlar.” (Abdullah bin Menâzil)

“Allahü teâlâya karşı edeb, O'nun emirlerini yerine getirmekle olur. Avâmın, halkın edebi, dînin emirlerine uymak; havâssın, seçilmişlerin edebi, dînin emirlerine uymakla berâber kalbi zikir (Allahü teâlâyı anma) nûru ile aydınlatmak, gönülden Allahü teâlâdan başka her şeyi çıkarmaktır.” (İmâm-ı Gazâli)

“Din büyüklerinin yolu baştan sona edebdir.” (İmâm-ı Rabbânî)

“Âdemoğlunun edebden nasîbi yok ise, insan değildir. Âdemoğlu ile hayvân arasındaki fark budur. Gözünü aç ve gör ki, Allahü teâlânın bütün kelâmının mânâsı, âyet âyet edebden ibarettir.” (Şems-i Tebrîzî)

“En büyük edeb, İlâhî hududu muhâfaza etmek, gözetmek, yani Allahü teâlânın emirlerine uymak, yasaklarından sakınmaktır.” (Abdülhakîm-i Arvâsî)

Hüseyin bin Saîd-i İstanbûlî hazretleri bir şiirinde buyurmuştur ki:

“Edeb ehli edebden hâlî olmaz,

Edebsiz ilim öğrenen âlim olmaz.”

.30/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Dinimizin haram kıldığı çirkin iş!..

Allahü teâlâ, insan neslinin çoğalması için erkeklere değil, kadınlara yaklaşmak gerektiğini, nikâhla olan evlilikten, nesebi sahîh kız ve erkek evlatların olacağını bildirmiş ve şehveti de bunun için vermiştir. Fakat şehvetin veriliş gâyesinden ve hikmetinden gâfil olan insanlar, cehâlet ve azgınlıkları sebebiyle livâtâ denen çirkin işe yönelmişlerdir.

“Nikâhsız evlenmek harâmdır. Nikâh lâzım olduğuna ehemmiyet (önem) vermeyenin îmânı gider.” (Abdullah-ı Mûsılî)

Eşcinsellik adıyla da bilinen “livâta”, eski Yunan toplumunda da vardı. Yahûdî ve Hıristiyân kültüründe günâh kabul edilerek yasaklanmış olan eşcinsellik, günümüz Batı toplumlarında normal kabul edilmekte, maalesef bu istikâmette kânûni ve idârî düzenlemeler de yapılmaktadır. Türkiye’de bu fiilin zorla yapılması, kânûnen ırza geçme suçu teşkîl etmektedir...

Büyük İslâm âlimlerinden İmâm Mücâhid (rahmetullahi aleyh); “Lûtî olan (livâta yapan) kimse, tövbe edip, bu pis fiilden vazgeçmedikçe, gökte ve yerde olan bütün sularla yıkansa, yine temizliği noksan olur” buyurmuştur.

“Üç şeyden dolayı, Allahü teâlâ gadaba gelip Arş titrer. Haksız yere adam öldürme, erkeğin erkeğe, kadının kadına gidip livâta yapmalarıdır.” (Ebû Tâlib Mekkî)

“Livâta yapanlarda çok tehlikeli olan “İt uru” ve “AIDS hastalığı” hâsıl olmaktadır.” (Seâdet-i Ebediyye)

Her dînde harâm ve büyük günâh olduğu bildirilen ve insan tabîatına ters olan livâta, bugün süratle yayılan korkunç AIDS hastalığına sebep olmaktadır. Livâta eden insanda, it uru ve AIDS hastalığı ortaya çıkmaktadır. 1985 yılında virüsü teşhîs edilen bu hastalığın, domuz eti yiyenlerde de görüldüğü tesbît edilmiştir.

Şubat 1993’te, BM-AIDS Programı Başkanı Dr. Michael Merson tarafından AIDS hastalığının son durumuyla ilgili olarak şu bilgiler verilmiştir:

“Dünyâ üzerinde (1993’te), 13 milyon kişiye AIDS bulaşmış durumda olup, bunların 2,5 milyonu tâm olarak hastalığın pençesine düşmüş hâldedir. Bu hastalıktan şu ana kadar, 2 milyon kişi ölmüştür. 2000 yılına kadar ise, 30 veya 40 milyon kişiye AIDS virüsü bulaşmış olacaktır. Yüzde yüz öldürücü olan bu hastalık, yalnız belli yaşlardaki yetişkinleri değil, çok daha küçük yaşlarda, hatta bebekleri bile kan nakli, cinsel temâs, anneden vb. sebeplerle yakalıyor. AIDS’e sebep olan HIV virüsüne yakalanan bir kişi, 8 veya 10 yıl içinde, tamâmiyle hastalığın etkisi altına girip ölmektedir. 10 yıl önce Afrika’da, Kuzey Amerika’da ve Avrupa’da başlayan bu hastalık, Asya ve Latin Amerika’da da yayılmaya başlamıştır...

.29/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Livâta Gayr-i meşru işlerdendir

"Lût'u da hâtırla. Hani o, kavmine şöyle demişti: Âlemlerde hiçbir kimsenin, sizden önce yapmadığı bir hayâsızlığı mı yapıyorsunuz?"

Böyle bir konuyu ele almamızın sebebi, Taksim’de yapılmak istenen bir yürüyüş ve bazı belediyelerin resmî Twitter hesaplarından onlara destek olmalarıdır...

“Gayr-i meşru”: “İslâmiyet'e uygun olmayan iş ve hareketlerdir.” Gayr-i meşru hayat yaşayanlarda, frengi ve belsoğukluğu gibi pek çok zührevî hastalıklar görülmektedir.

Lût aleyhisselâmın kavminden önce hiçbir kavmin işlemediği çirkin ve iğrenç fiil (livâta) hakkında, Kur’ân-ı kerîmde Enbiyâ sûresinin 74. âyetinde (meâlen); “Habîs=pis, çirkin iştir” buyurulmuştur.

İslâmiyetin bildirdiği büyük günâhların en büyüklerinden olan bu çirkin fiil (livâta), Lût aleyhisselâmın kavminin helâk olmasına, yerin dibine batırılmasına sebep olmuştur. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmin A’râf sûresinin 80. âyetinde (meâlen); “Sizden önce, âlemlerin hiçbirinin yapmadığı hayâsızlığı (livâtayı) mı yapıyorsunuz?” buyurarak çok çirkin bir fiil olduğunu bildirmiştir.

“Sedum halkı”nın ahlâksızlık ve edepsizliğini ifâde eden âyet-i kerîmede şöyle buyurulmuştur: "Lût'u da hâtırla. Hani o, kavmine şöyle demişti: Âlemlerde hiçbir kimsenin, sizden önce yapmadığı bir hayâsızlığı mı yapıyorsunuz?" (el-Ankebût, 28). Ancak diğer âyetlerde, bunların yaptıkları kötülüklerin cezâsız kalmadığı bildirilerek, gökten gelen acı bir azâb ile yerle bir edildikleri belirtilmiştir.

Peygamber Efendimiz de, muhtelif hadîs-i şerîflerinde; “Lût kavminin işini (livâta) yapan melundur”; “Benden sonra ümmetim hakkında en çok korktuğum şey, Lût kavminin yaptığını yapmalarıdır”; “Livâta yapan ile yapılanın ikisi de zinâ yapmış olur”; “Ümmetimden Lût kavminin amelini (livâta) yaptığı hâlde ölen kimseyi, Allahü teâlâ onlarla (Lût kavmiyle birlikte) haşr eder”; “Lûtî olanlar (livâta yapanlar) kıyâmet gününde maymun ve domuz sûretinde haşrolunacaklardır”; “Lût kavminin yaptığı çirkin işi yapanı görürseniz, fâili (yapanı) de, mef’ûlü (yapılanı) de öldürünüz” buyurarak, livâtanın kötü ve iğrenç iş olduğunu, tehdîd yollu bildirmiş ve insanları bu pis işten sakındırmak istemiştir.

Almancada da “Päderastie”, Fransızcada da “Pédérastie”, İngilizcede de “Pederasty” diye isimlendirilen “Livâta”: Erkekler arası cinsî ilişkidir. Bu cinsî sapıklık olan bu çirkin ve iğrenç fiili, ilk defa Lût aleyhisselâmın kavmi işlediği için “livâta” denilmiştir.

Mâlik bin Dinar hazretleri; “Geçmiş ümmetlerden hiç birinde, erkeğin erkeğe yaklaştığı işitilmedi. Ancak bu çirkin fiil, Lût kavmi arasında zuhûr etti. Onlara şeytân gelip bu fiili öğretti. İnsan tabîatına aykırı olan bu çirkin fiili yaptıkları için, Allahü teâlânın gazâbına uğradılar” buyurarak livâtanın kötülüğünü bildirmiştir.

.28/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Diyanet imsak vakitlerini niçin değiştirdi?

1980’de güzel ülkemizde bir darbe olmuş, bütün ülke idaresi gibi Diyanet’in yönetimi de İhtilâl Konseyi'nin eline geçmiştir. Prim yapmak isteyen, makam düşkünü bazı din adamları rehberliğinde, namaz ve imsak vakitlerine operasyon düzenlenmiştir. Hâlbuki bir gazete yazarınca -18 derecenin tercih edilmesi talebi, Diyanet İşleri Başkanlığı’nca, çok haklı gerekçelerle daha önce reddedilmiştir.

Öncelikle şunu belirtmeliyim ki, 1969 yılından 1980 yılına kadar 11 sene müddetle, Diyanet İşleri Başkanlığı’nda “Din İşleri Yüksek Kurulu Raportörü” olarak çalıştım; bir ara “Din İşleri Yüksek Kurulu Üyeliği” de yaptım. Bu müddet zarfında, 4 “Diyanet İşleri Başkanı”, 12 “Devlet Bakanı”yla çalıştım. Bu görevlerim esnasında, yüzlerce kitap okuyup haklarında raporlar yazdım. Vatandaşlardan dinî konularda gelen binlerce suale verilen fetvaların müsveddelerini hazırladım. Diyanet İşleri Başkanlığı’nda, mezkûr görevimde iken, çok önemli vazifeler ifa ettiğim kanaatindeyim...

Bunları niçin yazdım?

Ben, eski bir Diyanet mensubuyum; Riyaset’in kuruluşundan itibaren, Başkanlık’ta kıymetli ilim adamları gelip geçmiştir. Ancak Diyanet’te maalesef zaman zaman bazı yanlışlıklar yapılmıştır: Meselâ Mevlid Kandili kutlamalarının, bir müddet miladi takvimle nisan ayında yapılması gibi [çok şükür, bu yanlıştan dönüldü]; yine namaz vakitlerinin değiştirilmesi gibi. Saygıdeğer Prof. Dr. Numan Kurtulmuş Beyefendi ve saygıdeğer meslektaşım Prof. Dr. Ali Erbaş, “Kutlu Doğum Haftası” konusundaki yanlışlığın düzeltilmesinde vesile olup çok dua ve teşekkür aldıkları gibi; Sayın Başkan, namaz ve oruç vakitlerindeki yanlışlığın da düzeltilmesinde vesile olabilirse, yine milyonların gönüllerini fethetmiş ve çok dua almış olacaktır...

Bu girizgâhtan sonra, biz bu yazımızda, bilhassa 1983 yılında değiştirilen namaz vakitleri, özellikle “İmsak Vakti” üzerinde durmaya çalışacağız.

1983 senesinden evvel, bütün takvimlerde, namaz vakitleri hep aynı idi. Fakat 1983 senesinde, re’sen namaz ve oruç vakitleri değiştirilmiştir. 1982 ve evvelindeki takvimlerden hangisine bakılırsa bakılsın, bütün takvimlerde doğru imsak ve namaz vakitleri verilirken, ilk defa 1983 yılından başlamak üzere, doğru vakitlere ait hesap usul ve kaideleri terk edilmiştir. Namaz vakitlerinin bazılarında “Temkin” tamamen terk edilerek, bazılarında da, asgarîye (!) indirilerek vakitlerde değişiklik yapılmıştır. Güneşin ufkun altındaki yükseklik açısı (-18) dereceye çekilerek hesap edilip bulunan imsak vakitleri kesinlikle yanlıştır.

Burada, evvelâ şunu ifade edelim ki, 1949 yılında Diyanet İşleri Başkanı Ahmet Hamdi Akseki’nin talimatıyla, Kandilli Rasathanesinin kurucusu Prof. Fatîn Gökmen başkanlığında Kâmil Miras, İstanbul Müftüsü Ömer Nasûhî Bilmen, Eyüp Müftüsü İsmail Habip Erzen ve Muvakkit Yusuf Ziya Gökçe’den oluşan bir komisyon, “İmsak”in belirlenmesi için, -19º’yi esas almıştır. Ancak D. İ. Başkanlığı, 1982 yılında, imsak vaktinden temkini kaldırdığı sırada, güya “İslâmın kolaylaştırma ilkesi” doğrultusunda, -19º yerine, güya “bilimsel bir kriter” olan -18º’yi benimsemiştir.

1980’de güzel ülkemizde bir darbe olmuş, bütün ülke idaresi gibi, Diyanet’in yönetimi de İhtilâl Konseyi'nin eline geçmiştir. Prim yapmak isteyen, makam düşkünü, art niyetli bazı din adamları rehberliğinde, namaz ve imsak vakitlerine operasyon düzenlenmiştir. Hâlbuki bir gazete yazarınca -18 derecenin tercih edilmesi talebi, Diyanet İşleri Başkanlığı’nca, çok haklı gerekçelerle daha önce reddedilmiştir.

Namaz vakitlerindeki değişiklik kararında “İslâm’ın kolaylaştırma ilkesi” ve “bilimsel bir kriter” gibi iki kılıf uydurulmuştur. Yine bu kılıfı kullanan bir profesör de, yıllar sonra “İmsak vakti”ni, bir hayli geriye çekmiş, neredeyse güneş doğuncaya kadar yemiş-içmiş ve kendisine uyan bütün Müslümanların oruçlarını da ifsat etmiştir.

İSLÂM ASTRONOMİ ÂLİMLERİ NE DEMEKTEDİRLER?

İslâm astronomi âlimi Ahmed Ziya Bey, imsak hakkında “Rub’-ı Dâirenin Sûret-i İsti’mâli” kitabında diyor ki: “Avrupalılar fecr-i sadıkın başlaması olarak, ufuk üzerinde beyazlığın tamamen yayıldığı vakti hesap ediyorlar. Bunun için, fecr hesaplarında, güneşin irtifâ’ını -18 derece alıyorlar. Biz ise, ufuk üzerinde beyazlığın ilk görüldüğü vakti hesâb ediyoruz. Bunun için de şemsin (Güneşin) irtifâ’ının, -19 derece olduğu vakti buluyoruz. Çünkü İslâm âlimleri, imsak vaktinin, beyazlığın ufk-ı zâhirî üzerinde yayıldığı vakit değil, beyazlığın ufuk üzerinde ilk görüldüğü vakit olduğunu bildirdiler.”

İslâm âlimleri, asırlardan beri, fecr irtifâ’ının -19 derece olduğunu anlamışlar, diğer rakamların doğru olmadığını bildirmişlerdir. Avrupalılar, beyazlığın yayılmasına “fecr” diyorlar. Bu fecrin irtifâ’ı -18 derece kabul ediyorlar. Müslümanların, din işlerinde Hristiyanlara değil, İslâm âlimlerine uymaları lâzımdır.

Diyanet İşleri Başkanlığı’nın kuruluşundan, 1983 senesine kadar, imsak vakti hesaplarında (-19) derece irtifâ’ın kullanılması icap ettiğine dair çok sayıdaki vesikalardan birkaçını, kaynakları ile birlikte aşağıda bildirelim. (İnşallah, Diyanet’in saygınlığına daha fazla bir halel gelmemesi için, bir yetkili çıkar da, bu yanlışları düzeltir.)

DİYANET’İN AÇIKLAMASI

Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 13.08.2010 tarihinde bir okuyucusunun sualine verdiği cevap yazısında; “İbadet vakitleri, özellikle yatsı namazı tespitinde, güneşin ufuk alçalma açısının, imsak vakti için de güneşin ufka yaklaşma açısının bilinmesi astronomların ana konusu olmuştur. Halife Me’mûn zamanından beri [198 (m. 813) tarihinden itibaren] yatsı ve imsak vakitleri, bu (yatsı için -17°, imsak için -19°) değerlere göre tespit edilmiştir” şeklinde bildirilmektedir.

Diğer taraftan, bu alanın en önemli uzmanlarından biri olan Prof. Fatin Gökmen, bu hususta şöyle söylemektedir: “…muhtelif yerlerde uzun müddet yapılan rasatlar neticesinde, her yerde ve her zamanda, şafak-ı ahmerin gaybûbeti, güneşin tahtel-ufuk -17 derece inhıtâtında ve şafak-ı abyazın gaybûbetiyle, imsak vakti olan fecrin tulûu dahi -19 derece inhıtâtında vuku bulduğunu tespit eylemişler, sonra gelen râsıtlar dahi, bu tespiti tasdîk ve teyît ederek, -17 ve -19 dereceler üzerinde müttefik kalmışlardır” şeklinde bildirilmektedir. [Prof. Fatin Gökmen, Sebîlürreşâd, Cilt. III, sayı. 61]

İMSÂKİYELERİN FARKLI OLMASI

Bugün ise ülkemizde, iki çeşit imsakiye basılmakta ve dağıtılmaktadır. Bir kısmı, yüz senedir kullanılmakta olup doğruluğunda en ufak bir şüphe, tereddüt hâsıl olmamış namaz vakitleri cetvelini aynen muhafaza eden takvimler; bir kısmı da 1983’ten sonra, “çok oruç tutuyoruz” diyenleri susturmak gayesiyle, imsak vaktini uzatan takvimlerdir.

1983 tarihinden önceki takvimlerin yanlış olmadığını herkes kabul etmektedir. Bu hususta bir ihtilâf yoktur. Nitekim Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 30 Mart 1988 tarih ve 234-497 sayılı Müftülüklere gönderdiği tamiminde “1983 öncesi takvim ile yeni uygulama arasında, sâdece temkin farkı bulunmaktadır. Buna göre 1983 öncesindeki uygulama yanlış değildir” denilmektedir.

Türkiye Gazetesi Takvimi, Fazilet Takvimi ve diğer bazı takvimler, doğruluğunda ittifak olan 1983 öncesine göre hazırlanmaktadır. Diyanet İşleri Başkanlığı’nın tamiminde bildirdiği gibi, 1983 yılından önceki uygulamaya göre hazırlanan takvimler ile bu takvimlere dayanılarak hazırlanan “Ramazan imsakiyeleri” yanlış değil, sâdece temkinlidir.

ŞİMDİ NEŞREDİLEN TAKVÎMLER ARASINDAKİ FARKLILIKLARIN İKİ SEBEBİ VARDIR

1- İlmî, astronomik zarurete binaen, vakitlerin hesabına mutlaka dâhil edilmesi icap eden “Temkin müddeti”nin, imsak ve yatsı vakitlerinden tamamen kaldırılması, öğle ve ikindi vakitlerinde de azaltılarak kullanılmasıdır.

2- İmsak vakti hesaplarında, güneşin ufkun altındaki yükseklik derecesi olan irtifaının (-19) dereceden, (-18) dereceye indirilerek güneşin ufka yaklaştırılmasıdır.

Peki, “Temkin” nedir, âlimler, bu temkini niçin koymuşlardır? Kısaca bunu izah edelim:

Bir namaz vakti hesaplanırken, hesabı yapılan şehrin arazisinin yükseklik ve alçaklık gibi durumlarının göz önüne alınması gereklidir. Ayrıca vakte tesir edecek atmosfer şartlarının da, en anormal hâli düşünülerek, vakti emniyet altında tutacak zamana, “vaktin temkini” denir. Bu vakit, ibadet vaktinin emniyeti bakımından zaruri olarak konulması şart olan bir zamandır. Temkinsiz yapılan ibadet, vaktin dışına taşmış olabilir. Bilindiği gibi, namazları vaktinde kılmak şarttır. Birkaç dakika önce kılınsa, namaz sahih olmaz. Oruç da böyledir. Güneş batmadan önce yiyip içilince, oruç sahih olmaz.

Bundan 2 sene önce, Diyânetin İftâr Vakti, şimdiki vakitlerinden 4 dakika sonra idi; Türkiye Takvîmindeki iftâr vaktinden 2 dakika sonra ezân okunuyordu; tabîî ki bu durum, ihtiyâtlı bir durumdu. Ama şimdi durum ne? 2 seneden beri, iftârı 4 dakika geriye çekerek, Türkiye Takvîmindeki vakitten de 2 dakika önce ezân okuyorlar. Böylece Müslümânların oruçları imsak sebebiyle sakatlandığı gibi, iftâr sebebiyle de sakatlanmaktadır.

Hâlbuki namazları, vakitleri girdikten üç-beş dakika sonra kılmakta, güneş battıktan 5-10 dakika sonra orucu açmakta da herhangi bir mahzur yoktur. Hatta yıldızlar görülünceye kadar bile geciktirmek câizdir.

1983’ten sonraki yeni takvimlerde, imsak vakti 20 dakika geciktirilmektedir. Böyle olunca, oruç tehlikeye sokulmaktadır. İmsak vaktinde eski cetvelleri esas alıp, yeni takvimlerden 20 dakika önce yiyip içmeyi kesmekte hiçbir mahzur yoktur. Hatta çok iyi olur. Tedbirsizlik ve temkinsizlik sebebiyle namaz ve oruçları ifsat etmemek gerekir. İki takvîm arasındaki fark, birinin temkinli, ötekinin temkinsiz olmasından kaynaklanmaktadır.

Şimdi, meselenin dinî yönden incelenmesine geçelim:

Kur’ân-ı kerîmde Bakara sûresi’ndeki, “… Sizin için fecrin beyaz ipliği siyah iplikten ayırt edilinceye kadar yiyip için…” mealindeki 187. ayetindeki iplikler, gündüzün beyazlığı ile gecenin siyahlığıdır. Âyet-i kerîmenin anlamı, “Gündüzün aydınlığı ile gecenin karanlığı, iplik gibi birbirinden ayrılıncaya kadar yiyip için” demektir. Bu âyet-i kerîmeyi duyan bir zât (bir sahâbî), “Yâ Resûlallah, ben gündüzün geceden ayrıldığını öğrenmek için yastığımın altına bir beyaz iplik ile bir siyah iplik koydum. Fakat gecenin bitişini yine de tespit edemedim” dedi. Bunun üzerine, Peygamber Efendimiz, “O iplikler, gündüzün aydınlığı ile gecenin karanlığıdır” buyurdu. Eğer Peygamber Efendimiz bu hususu açıklamasa idi, beyaz ipliğin aydınlık, siyah ipliğin karanlık olduğunu nereden bilecektik?

TAKVÎMLERDE YAZILI OLAN İMSÂK NE DEMEKTİR?

İmsak, gecenin bitimi, yiyip-içmenin yasak olduğu vaktin başlaması demektir. Türkiye Gazetesi Takvîmi’nde yazılı olan “İmsak vakti”nde, yiyip içmeyi kesmelidir. Bundan 20 dakika kadar sonra sabah namazı kılınabilir. Yanlış takvimlere göre hareket edip de, yiyip içmeye, ezan okununcaya kadar devam eden kimselerin, suçu yanlış takvime yüklemeleri, kendilerini mesuliyetten kurtaramaz. Türkiye Gazetesi Takvimi, ehil kimseler tarafından, çok hassas bir şekilde hazırlanmaktadır. Bu hususta takvimde her ay, “Mühim Tembih” başlığı altında bir ikaz da yapılmaktadır.

NETİCE OLARAK

1982 ve daha önceki yıllarda, takvimlerde bildirilen imsak vakitleri için uygulanan ve (-19) derece olan güneşin ufkun altındaki yükseklik açısı, 1983 senesinden itibaren, bazı takvimlerde, İslâm âlimleri ve İslâm astronomi mütehassıslarının ittifakla bildirdikleri, beyazlığın doğudaki ufuk hattında bir nokta hâlinde görülmesi şeklinde değil de, Avrupalıların beyazlığın ufukta yayılması şeklinde bildirdikleri fecr vaktine ait olan irtifa’ (-18) derece alınmıştır.

Bunun neticesinde, hem Güneş'in ufkun altındaki yüksekliğini, (-18) derece almakla ve hem de temkin müddetini kaldırmakla, imsak vaktinde yaklaşık olarak (Türkiye gibi arz derecesi 36-42 derece arasında kalan yerlerde) 15-20 dakikaya varan farklar ortaya çıkmıştır. Yani, oruca Türkiye’de gerçek imsak vaktinden, takriben 15-20 dakika sonra başlanmakta, 15-20 dakika daha yeme ve içmeye devam edilmekte ve tutulan oruçlar da fasit olmaktadır. Böyle vakitlere uyularak tutulan oruçlar fasit olduğundan, kaza edilmeleri lâzımdır.

O hâlde, Devlet, Hükûmet ve Diyanet yetkililerinin, asırlardır devam edegelen İslâm astronomi mütehassıslarının beyanlarına ve Diyanet’in de 1983 öncesindeki namaz ve oruç vakitlerine tekrar dönerek, halkımızı rahatlatacak kararlar almaları en hâlis temennimizdir.

16/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

NAMAZ VAKİTLERİ, KUR'ÂN-I KERÎM'DE, BİRKAÇ ÂYET-İ KERÎMEDE, MÜCMEL OLARAK BİLDİRİLMİŞTİR

İnternette, ehliyetsiz bazı kişilerin, namaz vakitleriyle alâkalı, Kitâba, Sünnete ve diğer ilmî kaynaklara dayanmayan, indî, hevâ-yı nefisten yapılmış birtakım açıklamalarına şâhit oldum. Bunun üzerine, temel kaynaklarımıza (Kitâb, Sünnet, İcmâ-ı Ümmet ve Kıyâs-ı Fukahâ’ya) göre konunun açıklamasını yapmayı zarûrî gördüm.

Malum olduğu üzere, Kur'ân-ı Kerîm'de, namaz vakitlerine, birkaç âyet-i kerîmede, mücmel olarak işâret buyurulmuştur: el-Bakara, 238; Hûd, 114; el-İsrâ, 78; Rûm, 17-18; Kâf, 39-40; el-İnsân, 25-26’da olduğu gibi.

Bu âyet-i kerîmeler, Sevgili Peygamberimizin hem kavlî hadîs-i şerîfleri, hem de fiilî tatbîkâtıyla/uygulamalarıyla beyân edilmiş, açıklanmıştır.

Peygamber Efendimiz, “Benim namaz kıldığımı gördüğünüz şekilde namaz kılınız” buyurmuştur. Namaz hakkında böyle buyurduğu gibi, yine hac hakkında da, “Hac menâsikinizi benden alınız” buyurmuştur.

Peygamberimizin amcazâdesi, “Tercümânü’l-Kur’ân=Kur’ân’ın tercümânı”, “Reîsü’l-müfessirîn=Müfessirlerin başı”, “Bahru’l-İlim=İlim denizi/okyânûsu” ve “Hıbru’l-ümme=Ümmetin en büyük âlimlerinden biri” gibi sıfatlarla anılan Abdullah İbn-i Abbâs’a (radıyallahü anhümâ), “Kur’ân-ı kerîmde, beş vakit namazı bildiren âyet hangisi” diye suâl edildiğinde, şu meâldeki âyet-i kerîmeyi okudu: “Akşama girerken, sabâha ererken, gündüzün sonunda ve öğle vaktinde Allah’ı tenzih edîn.” [Rum 17-18]

“Akşama girerken”den maksat, akşam ve yatsı namazları, “sabâha ererken”deki sabâh namazı, gündüzün sonundaki, ikindi namazı, öğledeki de, öğle namazıdır. (Celâleyn)

Son dönem Osmânlı ulemasından el-Hâc Mehmed Zihnî Efendi, “Hâşiyetü’t-Tahtâvî”nin tercümesi olan “Ni’met-i İslâm” adlı kitâbında ifâde ettiğine göre:

Nisâ sûresinin 103. âyetinde, “Namaz, belli vakitlerde farz kılındı” buyurulup ayrıca, beş vaktin hepsi de diğer âyetlerde bildirildiği hâlde, “Beş vakit namaz” ifâdesinin geçmeyişi, kutuplarda ve buralara yakın yerlerde, beş vaktin tamâmının teayyün etmemesindendir.

Kutuplarda, 5 vakit namazın vakitleri takdîr edilerek kılınmaktadır. Bunların da nasıl takdîr edileceğini, İslâm astronomi âlimleri açık-seçik yazmışlardır.

ÂYET-İ KERÎMEYİ DOĞRU ANLAYABİLMEK...

Burada, evvelâ şunu belirtelim ki, “Tefsîr Usûlü”nden bahseden bütün kitaplarda belirtildiği üzere [aslında hadîs ve fıkha dâir bütün metodoloji kitaplarında da böyledir], bir âyet-i kerîmenin doğru olarak anlaşılabilmesi için, onu açıklayan başka bir âyet var mı, yok mu? Önce buna bakılması lâzım.

İkinci merhalede, âyetin tefsîri için sünnete başvurmak lâzımdır. Sünnet, Allah'ın kitâbının beyânıdır. Sünnet-i seniyye, Kur’ân-ı kerîmi şerh ve îzâh eder. Zîrâ Allahü teâlâ, Resûl-i ekremine “beyân” vazîfesi vermiştir:

“İnsanlara, kendilerine indirileni açıklaman için ve düşünüp anlasınlar diye sana da bu Kur’ân'ı indirdik.” [Nahil, 44]

Ayrıca Kur’ân-ı Kerîm’de, Resûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem)'in vereceği hükümlerin, Allah tarafından kendisine bildirildiği de ifâde ediliyor.

“Allah'ın sana gösterdiği şekilde, insanlar arasında hükmedesin diye, sana Kitab'ı hak ile indirdik; hâinlerden taraf olma.” [Nisâ, 105]

Âyetin açıklaması, diğer âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şerîflerde bulunamazsa, o takdîrde, Kur’ân-ı Kerîm'in nüzûlüne şâhid olan Sahâbe-i güzînin îzâh ve tefsîrine başvurulur. Ma’lûm olduğu üzere, onlar Kur’ân-ı kerimde medhedilmiş olup ilim, amel ve anlayış bakımından bu ümmetin en önde gelenleridirler.

Konunun açıklaması, Sahâbe-i kirâmın sözlerinde de bulunamazsa, o zaman Mücâhid İbn Cebr, Saîd İbn Cübeyr, İkrime, Atâ İbn Ebî Rebâh, el-Hasanü'l-Basrî, Mesrûk İbnü'l-Ecda, Saîd İbnü'l-Müseyyeb gibi tâbiînin büyüklerinin söylediklerine mürâcaat edilir.

“NAMAZIN, MÜ’MİNLERE VAKİTLİ OLARAK FARZ KILINDIĞI”NA DÂİR...

Allahü teâlâ, îmândan sonra en mühim farîza olan namaz hakkında (meâlen) "Şüphesiz namaz, mü’minlere vakitli olarak farz kılınmıştır" (Nisâ, 103) buyurmuştur. Binâen aleyh vakit, namazın en önemli şartlarından birisidir. Hattâ hem şartı, hem de sebebidir.

Şimdi burada, bu âyet-i kerîmenin açıklamasıyla ilgili olarak, dört mezhebe dâir 8 mu’teber tefsîrden (müelliflerin vefât târihlerine göre) bazı iktibâslar yapalım:

Hanbelî mezhebi âlimlerinden Ebu’l-Ferec Abdurrahmân İbnü’l-Cevzî (Abdurrahmân bin Ebi’l-Hasen Alî bin Muhammed et-Teymî el-Bekrî el-Kureşî el-Hanbelî) [v. 597 / 1201], “Zâdu’l-Mesîr fî İlmi’t-Tefsîr” adlı eserinde, Nisâ sûresinin 103. âyet-i kerîmesiyle ilgili olarak:

“Kitâben” “farzan” demektir. “Mevkût” hakkında da 2 kavil (rivâyet) vardır: 1.si “mefrûz=farz kılınmış” manasıdır ki, bunu İbn-i Abbâs, Mücâhid, Süddî ve İbn-i Zeyd ifâde etmişlerdir. 2.si ise, “belli vakitlerle vakitlenmiş [belli vakitlerde farz kılınmış]” anlamıdır; bu da İbn-i Mes’ûd, Katâde, Zeyd bin Eslem ve İbn-i Kuteybe’nin kavilleridir.

Şâfiî mezhebi âlimlerinden İmâm Allâme Fahruddîn er-Râzî (Ebû Abdillah Muhammed bin Ömer İbni’l-Hüseyin eş-Şâfiî) [v. 606/1209], “Mefâtîhu’l-Gayb (veya et-Tefsîru’l-Kebîr)” isimli 32 cildlik tefsîrinde:

“Bil ki, Allahü teâlâ, bu âyette, namazın vücûbunun [yani farziyyetinin] husûsî vakitlerle mukadder olduğunu beyân etmiş, burada vakitleri icmâlen zikretmiş, onları diğer âyetlerde açıklamıştır. Onlar 5 âyettir: el-Bakara, 238; el-İsrâ,78; er-Rûm, 17; Hûd, 114; Tâhâ, 130.

Tâhâ 130’daki, “Kable tulûı’ş-şemsi ve kable ğurûbihâ=güneşin doğmasından ve batmasından önce” lafızları “sabâh” ve “ikindi”ye işârettir. Hûd 114’deki, “Tarafeyi’n-nehâr=Günün iki tarafında” lafızları da böyledir [Yanî burada da sabâh ve ikindi namazları kastolunmaktadır.]

Yine Hûd 114’deki “ve min ânâi’l-leyl” lafızları da “akşam” ve “yatsı”ya işârettir. Bu da “zülefen mine’l-leyl” gibidir [Yani burada da akşam ve yatsı namazları kastolunmaktadır.]

Bunlar [el-Bakara, 238; el-İsrâ,78; er-Rûm, 17; Hûd, 114; Tâhâ, 130], beş namazın beş vaktine delâlet eden âyetler mecmûasıdır...

Mâlikî mezhebi âlimlerinden İmâm-ı Kurtubî (Ebû Abdillah Muhammed bin Ahmed bin Ebî Bekir el-Kurtubî el-Mâlikî) [v. 671 /1273], “El-Câmi’ li-Ahkâmi’l-Kur’ân” isimli 20 cildlik eserinde:

“Kitâben mevkûten=muakkateten mefrûzaten yanî vakitleri belli farz” demektir. Zeyd İbn-i Eslem demiştir ki: “Mevkûten=müneccemen” yanî namazları o vakitlerinde edâ edersiniz. Lügat âlimlerine göre mana, “her bir namaz, belli bir vakitte farzdır” demektir cümlelerinden sonra, bunu îzâh da etmiştir.

NAMAZLARIN İLK VE SON VAKİTLERİ

Nisâ sûresinin 103. Âyetiyle ilgili Tefsîrlerdeki bu iktibâslardan sonra, Peygamberimizin konuyla ilgili bazı hadîs-i şerîflerine de temâs edelim:

Hicretten iki sene evvel, Mi’râc mu’cizesinin ertesi günü [14 Temmuz günü] Cebrâîl aleyhisselâm, Kâ’be-i muazzama kapısı yanında, Peygamberimize imâm olarak iki gün namaz kıldırmış ve namaz vakitlerini göstermiştir.

“Hazret-i Cebrâîl inip, bana imâmlık yaptı ve kendisi ile birlikte beş vakit namazı kıldım ve beş vakit namazla emrolundum.” [Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd, Nesâî]

Ebû Dâvûd’un “Sünen”i, Tirmizî’nin “Sünen”i, Ahmed İbn-i Hanbel’in “Müsned”i, Abdürrezzâk İbn-i Hemmâm’ın “Musannef”i, İbn-i Ebî Şeybe’nin “Musannef”i, İbn-i Huzeyme’nin “Sahîh”i ve Hâkim’in “Müstedrek”i gibi hadîs kitaplarında ve pekçok fıkıh kitâbında [ayrıca bazı tefsîr kitaplarında da] yer alan hadîs-i şerîfte namaz vakitleri beyân edilmiştir.

Ayrıca fıkıh kitaplarında da şu ibâreler yer almaktadır:

Cebrâîl aleyhisselâm, Kâbe kapısı yanında, Peygamberimize imâm olarak iki gün namaz kıldırmıştır. Bu konudaki hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:

“Cebrâîl aleyhisselâm, Kâbe kapısı yanında, iki gün bana imâm oldu. İkimiz, fecir doğarken sabâh namâzını, güneş tepeden ayrılırken öğleyi, her şeyin gölgesi kendi boyu uzayınca ikindiyi, güneş batarken [üst kenârı gaybolunca] akşamı ve şafak kararınca yatsıyı kıldık.

İkinci günü de, sabâh namâzını, hava aydınlanınca; öğleyi, her şeyin gölgesi kendi boyunun iki katı uzayınca; ikindiyi, bundan hemen sonra, akşamı, oruc bozulduğu (açıldığı) zamân; yatsıyı gecenin üçte biri olunca kıldık.

Sonra, yâ Muhammed, senin ve geçmiş Peygamberlerin namaz vakitleri bunlardır. Ümmetin, beş vakit namâzın herbirini, bu kıldığımız iki vaktin arasında kılsınlar dedi.” [Halebî-yi kebîr, et-Tefsîru’l-Mazharî, Mukaddimetü’s-salât]

Namaz sayısının beş vakit olduğu, bu hadîs-i şerîften de anlaşılmaktadır.

NAMAZ BEŞ VAKİTTİR

Peygamber Efendimiz, bize namazın beş vakit olduğunu ve bunların da ilk ve son vakitlerini bildirmiştir. Senelerce beş vakit namaz kılmıştır. Aslında başka delîl aramak gerekmez.

Nisâ sûresinin 102. âyet-i kerîmesinde “salât-ı havf” zikredildikten sonra, hemen 103. âyet-i kerîmede, “O korkulu zamanda namazı kılıp bitirdikten sonra ayakta iken, otururken, yanlarınız üzere yatarken hep Allah’ı anın. Sükûn ve emniyet hâline geldiğiniz vakit, namazı tâm erkânı ile kılın. Çünkü namaz, mü’minler üzerine, vakitleri belirli bir farz olmuştur” buyurulmuştur.

İsrâ sûresindeki, “Güneşin kayması ânından, gecenin kararmasına kadar ve sabâh vakti namaz kıl” meâlindeki 78. âyet-i kerîmenin aslında geçen, “Dülûki’ş-şems” öğle ve ikindi namazları, “Gasakı’l-leyl” akşam ve yatsı namazları, “Fecr” de sabâh namazıdır. (Kâdî Beydâvî Tefsîri)

İbn-i Abbâs’a (radıyallahü anhümâ), “Kur’ân-ı kerîmde, beş vakit namazı bildiren âyet hangisi” diye suâl edildiğinde, şu meâldeki âyet-i kerîmeyi okudu: “Akşama girerken, sabaha ererken, gündüzün sonunda ve öğle vaktinde Allah’ı tenzîh edin.” [Rûm, 17-18]

“Akşama girerken”den maksat, akşam ve yatsı namazları; “sabâha ererken”deki sabâh namazı; gündüzün sonundaki, ikindi namazı; öğledeki de, öğle namazıdır. (Celâleyn Tefsîri)

Nûr sûresinin 58. âyet-i kerîmesinde, “salât-ı fecr=sabah namazı” ve “salât-ı ışâ=yatsı namazı” ifâdesi açıkça geçmektedir.

Peygamber Efendimiz, Bakara sûresindeki, “Namazları ve vustâ namazını (orta namazı) kılın” meâlindeki 238. âyet-i kerîmeyi açıklarken, “Vustâ namazı (orta namazı) ikindi namazıdır” buyurmuştur. (İmâm Ahmed’in Müsnedi)

Bu âyet-i kerîmede, “Namazları ve orta namazı [ikindi namazını] kılın” buyuruluyor. Arabî gramer kâidesine göre, “salevât” [namazlar] denince, ikiden fazla namaz anlaşılır. Çünkü iki namaz demek için, “salevât” [namazlar] değil, “salâteyn” [iki namaz] denilir. “Vustâ” [orta] namaz, ikindi namazı olduğuna göre, ikindi hâriç, öteki namazların sayısı iki olamaz, ikiden fazla olması gerekir. Üç de olamaz; çünkü “Vustâ Namazı” hariç 4, 6 gibi çift sayılı olmalı ki, “orta namaz” [ikindi namazı] tâm ortada olabilsin. Yanî ortadaki namaz ikindi olduğuna göre, ondan önce iki namaz, ondan sonra da iki namaz bulunduğu meydâna çıkar. Diğer âyetlerdeki namaz vakitleri de dikkate alınınca, namaz vakitlerinin beş olduğunda hiç şüphe kalmaz.

NAMAZIN BEŞ VAKİT OLDUĞUNA DÂİR BAZI HADÎS-İ ŞERÎFLER

Namazın beş vakit olduğuna dâir hadîs-i şerîflerden bazıları şöyledir:

“İslâm beş şey [temel] üzerine kuruldu: 1- Allah’a ve Muhammed aleyhisselâmın Onun resûlü olduğuna inanmak, 2- Her gün beş vakit namaz kılmak, 3- Senede bir kerre mâlının kırkta birini Müslümân olan fakîrlere zekât vermek, 4- Ramazân-ı şerîf ayında her gün oruç tutmak, 5- Mekke’ye giderek, ömründe bir kerre haccetmek.” [Buhârî, Müslim, Tirmizî, Nesâî]

“Allahü teâlâ buyurdu ki: Bende söz ve hüküm aslâ değiştirilmez. Bu beş vakit namaz karşılığında elli vakit namaz sevâbı vardır.” [Buhârî, Müslim, Tirmizî, Nesâî]

“Mi’râc gecesi, 50 vakit namaz farz oldu. Sonra beş vakte indirildi.” [Buhârî, Müslim, İmâm Ahmed]

“Beş vakit namaz, aralardaki günâhlara; Cuma namazı, gelecek Cumaya kadar ve Ramazân orucu, gelecek Ramazâna kadar yapılan günâhlara keffârettir. Büyük günâh işlemekten sakınanların, küçük günâhlarının affına sebep olur.” [Müslim, İmâm Ahmed]

“Allahü teâlânın ilk farz kıldığı şey beş vakit namazdır. İlk ortadan kalkacak olan da yine beş vakit namazdır. İlk sorgu da beş vakit namazdan olacaktır.” [Hâkim]

“Bir kadın, beş vakit namazı kılar, orucunu tutar, kendini yabancılardan korur ve kocasına itâat ederse, Cennete istediği kapıdan girer.” [İbn-i Hibbân]

Daha pekçok hadîs ve fıkıh kitabından nakil yapabiliriz; ama şimdilik bunlarla iktifâ edelim.

.23/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Zinâ ve livâta büyük günahlardandır!..

Âkıl ve bâliğ olan kadın ve erkeğin aralarında nikâh olmadan gayr-i meşrû münâsebette bulunmalarına “zinâ” denilir.

Böyle bir konuyu ele almamızın sebebi, Taksim’de yapılmak istenen bir yürüyüş ve bazı belediyelerin resmî Twitter hesaplarından onlara destek olmalarıdır.

Âkıl ve bâliğ olan (akıllı, ergenlik çağına ulaşmış) kadın ve erkeğin aralarında nikâh olmadan gayr-i meşrû münâsebette bulunmalarına “zinâ” denilir. Harâma bakmak da göz zinâsı olarak ifâde edilir. “Gözler de zinâ yapar.” (Hadîs-i şerîf-Ebû Dâvûd)

Zinânın her çeşidi ve ona götüren bütün yollar da, Allahü teâlâ tarafından kesinlikle yasaklanmıştır. Allahü teâlâ, bir âyet-i kerîmede buyurdu ki (meâlen):

“De ki: Geliniz, size, Rabbiniz neleri harâm etmiştir, okuyayım. (O'na hiçbir şeyi ortak koşmayın, anaya-babaya iyilik edin, fakîrlik yüzünden çocuklarınızı öldürmeyin. Sizin de onların da rızkını biz veririz. Zinâ gibi kötülüklerin açığına da, gizlisine de yanaşmayınız. Allah'ın muhterem kıldığı cânı haksız yere öldürmeyin.) İşte bu yasaklara riâyet etmeyi (uymayı), Allahü teâlâ, size tavsiye (emr) etti. Olur ki, düşünür ve akıl erdirirsiniz.” (En'âm sûresi, 151)

Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: “Zinânın dünyâda üç fenâlığı vardır: Biri, güzelliği ve parlaklığı giderir. İkincisi fakîrliğe sebep olur. Üçüncüsü, ömrün kısalmasına sebep olur. Zinânın âhiretteki üç zararına gelince; Allahü teâlânın gazabına sebeb olur. İkincisi suâlin, hesâbın fenâ geçmesine sebep olur. Üçüncüsü, Cehennem ateşinde azap çekmeye sebep olur.” (Mektûbât-ı Rabbâniyye)

“Harâmlardan sakınmak, akıllıların şânından, şereflilerin tabîatındandır.” (Hazret-i Alî)

“İslâm dîni, insanlarla alay edilmesine ve canlılara tapılmasına ve gençlerin fuhşa sürüklenmesine, evlilerin baştan çıkarılmasına âlet olan sûretleri, heykelleri haram etmiş, canlıların anatomik parçalarının ve bitkilerin ve her çeşit fizik, kimyâ, astronomi, inşâat sûretlerini helâl etmiş, serbest bırakmıştır. İlimde teknikte lâzım olan sûretlerin yapılmasını, bunlardan faydalanmayı emretmiştir. İslâm dîni her şeyde olduğu gibi, sûretleri de faydalı ve zararlı olmak üzere ikiye ayırmış, faydalı olanlarını emir, zararlı olanlarını yasak etmiştir. O hâlde inanmayanların, Müslümânlar sûrete günâh der, bu ise gericiliktir demeleri, körü körüne bir iddiâ ve iftirâdır.” (Şeyhulislâm Mustafa Sabri Efendi)

“Nikâh”: “Evlilik için yapılan akit, sözleşmedir. Evlenecek Müslümân bir erkek ile kadının, şahitler huzurunda, ben seni zevceliğe (hanımlığa) aldım, diğerinin de kabul ettim demesidir.”

Allahü teâlâ, âyet-i kerîmede buyurdu ki (meâlen): “(Size) helâl olan kadınlardan nikâh ediniz.” (Nisâ sûresi, 3)

[Livâta üzerinde, inşâallah, öbür hafta duralım.]

.22/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Akıl, çok şeyi anlar fakat her şeyi anlayamaz!..

İmâm-ı Gazâli hazretleri buyurdu ki: "Akıl, Peygamberlik makâmında anlaşılan şeyleri kavramaktan âcizdir. İnanmaktan başka çâresi yoktur.”

Büyük pedagog, psikolog ve sosyolog İmâm-ı Gazâli (rahmetullahi aleyh) buyurmuştur ki: “Akıl ile anlaşılan şeyler, his uzuvları ile anlaşılanların üstünde olduğu ve bunların yanlışını çıkardığı gibi; yani his uzuvlarımız, akıl ile anlaşılan şeyleri anlayamayacağı gibi, akıl da, ancak Peygamberlik makâmında anlaşılan şeyleri kavramaktan âcizdir. İnanmaktan başka çâresi yoktur.”

Akılla alâkalı birçok ıstılâh (tabir, terim) vardır. Bunlar hakkında kısa kısa bilgiler verelim:

“Akl-ı Meâd”: “Ebedî râhata kavuşmak, Cennet'te ebedî kalmak ve Cehennem azâbından kurtulmak için hâlini ıslâh etmeyi, düzeltmeyi düşünen, uzak görüşlü, dünyâya değil, âhirete değer veren akıldır.”

"Akl-ı meâd, Peygamberlerde (aleyhimüs-salevâtü vet-teslîmât) ve evliyâda bulunur. [İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh)]

“Akl-ı Meâş”: “Yemek, içmek, evlenmek, helâl, harâm demeden kazanmak ve eğlenmek gibi hep bedenin rahatını ve nefsin menfaatini düşünüp, âhireti düşünmeyen akıl; akl-ı meâdın zıddıdır.”

“Akl-ı Sakîm”: “Kısa görüşlü akıl. Düşündükleri şeylerde ve yaptıkları işlerde yanılan ve çok kerre pişmanlığa sebep olan akıldır.”

“Akl-ı sakîm bazen doğruyu bulur, bazan yanılır; yanılması daha çok olur...” (Seyyid Abdülhakîm Arvâsî)

“Akl-ı Selîm=Selîm akıl; hiç yanılmayan, hatâ etmeyen akıl, Peygamberlerde (aleyhimüsselâm) bulunur. Onlar her başladıkları işte muvaffak (başarılı) olmuşlardır. Pişmân olacak, zarar görecek bir şey yapmamışlardır. Eshâb-ı kirâmın Tâbiînin Tebe-i Tâbiînin ve Dîn İmâmlarının (rıdvânullahi aleyhim ecmaîn) akılları, derece bakımından Peygamberlerin akıllarından sonra gelir. Bunların akılları, dîn bilgilerinin hepsinin pek yerinde ve doğru olduklarını açıkça görür…” (Abdülhakîm Arvâsî)

Allahü teâlâ âyet-i kerîmede meâlen buyurdu ki:

“Biz, sana, (helâl ile harâmı, doğru ile yanlışı açıklayan) apaçık âyetler indirdik. Onları fâsıklardan (kâfirlerden) başkası inkâr etmez." (Bakara sûresi, 99)

Böyle bir konuyu ele almamızın sebebi, Taksim’de yapılmak istenen bir yürüyüş ve bazı belediyelerin resmî Twitter hesaplarından onlara destek olmalarıdır.

“Harâm”: Allahü teâlânın, "Kur'ân-ı kerîmde yapmayınız" diye açıkça yasak ettiği şeylerdir. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruldu ki:

“De ki, Rabbim; bütün fuhşiyâtı (küfür ve nifâkı) açığını ve gizlisini, her türlü günâhı, haksız isyânı ve Allahü teâlâya hiçbir zaman bir burhân indirmediği herhangi bir şeyi ortak koşmanızı ve bilmediğiniz şeyleri, Allahü teâlâya isnâd etmenizi harâm etti.” (A'râf sûresi, 33)

[Yarın da inşallah, bu mühim konuya devam edelim.]

.16/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Önce doğru bir iman gerek...

İtikâdı (inancı) düzeltmeden önce, ahkâm-ı şer'iyyeyi (helâli, harâmı, farzı, vâcibi...) öğrenmenin hiç faydası olmaz.

“Akıl”: İdrâk kuvveti, doğruyu yanlıştan, iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayırmaya yarayan bir kuvvettir.

Peygamber Efendimiz, 2 hadîs-i şerifinde buyurmuştur ki: “...Akıl, sâhibini iyiliğe götürür, kötülükten alıkoyar. Kişinin aklı olgunlaşmadıkça, dîni doğru ve îmânı kâmil (olgun) olmaz.” (İhyâu Ulûmid-dîn)

“Sizin akılca en üstününüz, Allah'tan en çok korkanınızdır. En güzeliniz, en iyiniz, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına riâyet edeninizdir.” (İhyâ)

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî “Akıl göz gibidir, din bilgileri ışık gibidir. Akıl, yalnız başına dîn bilgilerini, faydalı ve zararlı şeyleri anlayamaz. Bunun için Allahü teâlâ, Peygamberleri ile râzı olduğu, beğendiği yol olan İslâmiyet'i bildirdi. Aklın eksikliği, Peygamberlerin gönderilmesiyle tamamlandı” buyurmuştur...

Yine İmâm-ı Rabbânî’nin ifâde ettiğine göre, Peygamber Efendimizin gösterdiği İslâmiyet yolunda bulunabilmek ve O'nun Sünneti üzere yaşayabilmek için; önce doğru bir şekilde îmân etmek, sonra harâmlardan sakınmak, sonra farzları yapmak, sonra mekrûhlardan sakınmak, daha sonra sünnet ve müstehabları yapmak lâzımdır.

İslâmiyyet, kalb ile inanılacak “Îmân” bilgileri ve beden ile yapılacak “Ahkâm-ı İslâmiyye” bilgileridir. Îmân ve ahkâm ilimleri, İslâmın doğru yolunda olan “Ehl-i Sünnet Âlimleri”nin kitaplarından öğrenilir.

İslâm dîninde mükelleflerin (dînî vazîfeleri yerine getirmekle yükümlü, sorumlu kimselerin) yapmaları ve sakınmaları lâzım olan emirlere ve yasaklara “Ef'âl-i Mükellefîn=Ahkâm-ı İslâmiyye (Fıkıh Bilgileri)=Dîn Bilgileri” denilir.

“Ef'âl-i mükellefîn” sekizdir: Farz, vâcib, sünnet, müstehâb, mubâh, harâm, mekrûh, müfsid. Bunları fıkıh ilmi öğretir. (Seyyid Allâme Muhammed Emîn İbn-i Âbidîn)

“Allahü teâlâya götüren en emîn yol; bütün iş, hareket ve ibâdetlerde, Peygamber Efendimizin Sünnetine tâbi olmaktır.” (Ebû Alî Cürcânî)

İtikâdı (inancı) düzeltmeden önce, ahkâm-ı şer'iyyeyi (helâli, harâmı, farzı, vâcibi...) öğrenmenin hiç faydası olmaz. Bu ikisi birlikte düzeltilmedikçe de, ibâdetlerin faydası yoktur. Bu üçü birlikte yapılmadıkça, kalbin tasfiyesi (temizlenmesi) ve nefsin tezkiyesi (süslenmesi, temiz hâle getirilmesi) hiç yapılamaz.

Bu dört temel vazîfe, yardımcıları ve tamâmlayıcıları ile birlikte yapılmalıdır. Meselâ, farzlar, sünnetleri ile birlikte yapılmalıdır. Farzların yardımcısı ve tamâmlayıcısı, sünnetlerdir... Bir farzı yapmayıp, bunun yerine, nâfile ibâdet yapmak, mâlâyanî ile vakit geçirmek olur…..” (İmâm-ı Rabbânî)

.15/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Bazı resmî Twitter hesaplarından yapılan düşündürücü açıklamalar

Bazı yetkililer ve pekçok sayıda vatandaş Türk milletinin millî ve manevî değerleri ile toplumun mihenk taşı olan âile kurumunu savunmuşlardır.

Temmuz ayının başlarında, gazetelerde, radyo ve televizyonlarda, ayrıca sosyal medya hesaplarında mühim bir haber vardı. Bu haberlere göre bir grup, Taksim’de yürüyüş yapmak istemiş, fakat İstanbul Valiliği onlara izin vermemiş, buna rağmen o kişiler toplanıp kanunsuz yürüyüş yapmak istemişler, birtakım sloganlar atmışlar, ama polis de onlara müdâhale etmiş. Fakat aynı gün, burada isimlerini vermeyeceğimiz bazı belediyeler, resmî Twitter hesaplarından onlara destek açıklamalarında bulunmuşlardır.

Buna karşı tepkiler çığ gibi büyümüş, birçok bakan, milletvekili, belediye başkanı, sivil toplum kuruluşu, diğer bazı yetkililer ve pekçok sayıda vatandaş açıklamalar yaparak, Türk milletinin millî ve manevî değerleri ile toplumun mihenk taşı olan âile kurumunu savunmuşlardır.

Özet olarak ifâde edecek olursak, yapılan açıklamalarda, “âilenin, dünümüz, bugünümüz ve yarınımız olduğu; toplumumuzun yapısını korumanın ancak millî ve manevî değerlerimizi bizden sonraki nesillere aktarmak ile mümkün olacağı; insana huzur, mutluluk, güç ve güven veren sağlıklı bir âile yapısının toplumumuz için elzem olduğu; âile bütünlüğümüzü tehdit eden her türlü hastalıklı davranıştan neslimizi korumanın en öncelikli görevimiz olduğu” vurgulanmıştır. Yine “Güçlü âile ile, güçlü toplum ve güçlü Türkiye” meydana geleceğinin, “Bizi biz yapan, bizi Türk milleti yapan değerleri hiçe sayarak kendi toplumuna yabancılaşmanın akıl işi olmadığı”nın altı çizilmiştir.

Biz de, bu münasebetle, inşallah, bugün ve yarınki makâlelerimizde, hattâ önümüzdeki 2 hafta da, habere konu olan husus yani Allahü teâlânın, Kur’ân-ı kerîmde “habîs=pis, çirkin iştir” buyurduğu bir fiil olan “eş cinsellik=livâta=homoseksüellik” üzerinde durmak istiyoruz...

Ama esas konumuza girmeden önce, bir mukaddime olmak üzere, lüzûmlu gördüğümüz birkaç noktayı vurgulayalım:

Dünyâya gönderilen ilk insan, aynı zamanda ilk Peygamber kılınmış, binâenaleyh beşeriyet, başladığı andan itibâren muallimsiz, mürşidsiz, rehbersiz, öndersiz, kılavuzsuz, muktedâ bih(rol model)siz bırakılmamıştır. Buna dâir âyet-i kerîmeler vardır.

İlk Peygamber Hazret-i Âdem aleyhisselâmdan itibâren, kimisi “Ülül-azim”, kimisi “Resûl”, kimisi de “Nebî” olan binlerle Peygamber gelmiş-geçmiştir. Bütün Peygamberlerin sonuncusu Muhammed aleyhisselâmdır. Diğer Peygamberlerin bildirdikleri dînler, zamanla bozulmuştur. Şimdi saadete kavuşmak için yegâne hak dîn olan İslâmiyyeti öğrenmekten ve yaşamaktan başka çâre yoktur...

İnsanın dünyâda ve âhırette mesut olması için, Müslümân olması lâzımdır. Dünyâda mesut olmak, rahat yaşamak demektir. Âhırette mesut olmak ise, Cennete gitmek demektir...

.08/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Dünyada ve âhirette rahat etmek için -1-

Dünyâda ve âhırette rahata kavuşmak için, Müslümân olmak lâzımdır. Müslümân olmak için de, hiçbir formaliteye, imâma, müftîye gitmeye lüzum yoktur.

Dünyâda iyi ve faydalı şeyler; kötü ve zararlı şeylerle karışık şekilde bulunmaktadır. Saâdete, rahat ve huzûra kavuşmak için, hep iyi, faydalı şeyleri yapmak lâzımdır. Allahü teâlâ çok merhametli olduğu için, iyi şeyleri kötülerden ayıran bir kuvvet yaratmıştır. Bu kuvvete “Akıl” denmektedir. Akl-ı selîm (temiz ve sağlam olan akıl), bu işini çok iyi yapar, hiç yanılmaz. Günâh işlemek, nefse uymak, aklı ve kalbi hasta yapar; bu durumda akıl, iyiyi kötüden ayıramaz.

Allahü teâlâ merhamet ederek, bu işi kendisi yapmış; iyi işleri, Peygamberleri vâsıtası ile bildirmiş ve bunları yapmayı emretmiştir. Zararlı şeyleri de bildirip, bunları yapmayı yasak etmiştir. Bu emir ve yasaklara “Dîn” denilir. Son Peygamber Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği dîne, “İslâmiyyet” denir.

Bugün, yeryüzünde, değiştirilmemiş, bozulmamış, Allahü teâlânın râzı olduğu tek hak dîn vardır; o da, İslâmiyyettir. [Âl-i İmrân, 19 ve 85; Mâide, 3] Dünyâda ve âhırette rahata kavuşmak için, İslâmiyyete uymak, yani Müslümân olmak lâzımdır.

Müslümân olmak için de, hiçbir formaliteye, imâma, müftîye gitmeye lüzum yoktur. Önce kalb ile îmân etmeli; sonra da, İslâmiyyetin emir ve yasaklarını öğrenmeli ve yapmalıdır.

Îmân etmek için, Kelime-i şehâdet söylemek, manasını bilmek ve kalben tasdik etmek lâzımdır. Bu kelimenin manasına doğru inanmak için de, Ehl-i Sünnet âlimlerinin yazdıkları kitaplarında bildirdikleri gibi inanmalıdır.

Büyük ulemâ ve evliyâdan Muhammed Ma’sûm hazretleri, Mektûbât-ı Ma’sûmiyye’sinde buyuruyor ki: “Îmân, kelime-i tevhîdin ‘Lâ ilâhe illallah ve Muhammedün Resûlullah’ şeklindeki iki kısmına birlikte inanmaktır.” [c. III 16. Mektûb]

Müslüman olmak için, Muhammed aleyhisselâmın Peygamber olduğuna da inanmak lâzımdır. Yani Muhammed aleyhisselâm, Allah’ın Peygamberidir. Allahü teâlâ, Cebrâîl ismindeki melek ile, kendisine “Kur’an-ı kerîm”i göndermiştir...

Son Nebî ve son Resûl olan Muhammed aleyhisselâm, Kur’ân-ı kerîmi tefsîr etmiştir yani açıklamıştır. Bu açıklamalara, “Hadîs-i şerîf” denir...

Îmân ve İslâm demek, “Kur'ân-ı kerîm” ve “Hadîs-i şerîf”lere inanmak demektir. Onun bildirdiklerine inanmayan, Allah kelâmına da inanmamış olur.

Hâtemü’l-Enbiyâ ve’r-Rusül olan Muhammed aleyhisselâm, Allahü teâlânın, kendisine bildirdiklerini Eshâbına bildirdi. Onlar da, talebelerine bildirdiler. Bunlar da, kitaplarına yazdılar. Bu kitapları yazan âlimlere, “Ehl-i sünnet âlimleri” denir. Ehl-i sünnet kitâblarına inanan, Allah kelâmına inanmış olur; Müslümân olur.

.09/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Dünyada ve âhirette rahat etmek için -2-

“Bütün üstünlükler, faydalı şeyler, İslâmiyet'in içindedir. Eski dinlerin görünür görünmez bütün iyilikleri, İslâmiyette toplanmıştır...”

“İslâm”, sözlük manası itibarıyla, “boyun bükerek teslîm olmak” anlamına geliyorsa da, bir ıstılâh (terim, tabîr) olarak, “Allahü teâlânın, Peygamberi Muhammed aleyhisselâm vâsıtasıyla bildirdiği emirler ve yasaklarıdır.”

“İslâmiyet”, Allahü teâlânın, “Cebrâil” ismindeki melek vâsıtası ile, “sevgili Peygamberi Muhammed” (aleyhisselâm)a gönderdiği, insanların dünyâda ve âhirette râhat ve mesut olmalarını sağlayan usûl ve kâideler, emirler ve yasaklardır.

Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerimdeki bir âyet-i kerîmede buyurdu ki (meâlen):

“Allahü teâlâ, Peygamberini hidâyet ve hak dîn İslâmiyet ile gönderdi. İslâm dînini, diğer dînler üzerine üstün kıldı. (Muhammed aleyhisselâmın hak) Peygamber olduğuna şâhid olarak Allahü teâlâ yeter.” (Feth sûresi, 28)

Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki:

“Dünyâ lezzetlerine kavuşmak için, İslâmiyet'in dışına çıkan kimse, âhiret lezzetlerine kavuşamaz.” (İzâletül-Hafâ)

Resûlullah (sallallahü aleyhi ve selem) yine buyurdu ki:

“Benim sünnetime, benden sonra da, hidâyete erdirilmiş olan Hulefâ-i Râşidînin sünnetine yapışınız” ve “Ümmetim arasında fitne, fesâd yayıldığı zamân, Sünnetime yapışana, yüz şehîd sevâbı vardır.”

Sünnete yapışmak, Ehl-i Sünnet âlimlerinin kitaplarını öğrenmekle ve bunlara uymakla olur. Müslümânların dört hak mezhebinden herhangi birisinin âlimleri “Ehl-i Sünnet âlimleri”dirler. Ehl-i Sünnet âlimlerinin reîsi, İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe Nu’mân bin Sâbit’tir.

Hulefâ-i râşidînin 2.si olan Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) buyurmuştur ki:

“İzzet (şeref, itibâr, üstünlük) İslâm'dadır. İslâmiyet'in ahkâmına (hükümlerine) uyan azîz olur. Bu ahkâmı beğenmeyip, izzeti, huzûru, saâdeti, başka şeylerde arayan zelîl olur.”

Dârul-fünûn müderrislerinden (eski İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyelerinden) Abdülhakîm Arvâsî (rahmetullahi aleyh) buyurmuştur ki:

“Bütün üstünlükler, faydalı şeyler, İslâmiyet'in içindedir. Eski dinlerin görünür görünmez bütün iyilikleri, İslâmiyette toplanmıştır. Bütün saadetler, muvaffakiyetler ondadır.”

Günümüzde bazı insanlar, okudukları bozuk eserlerin, yazıların; duydukları yanlış sözlerin tesiriyle, Allahü teâlânın en büyük ihsânlarından, lütuflarından biri olan İslâmiyeti terk edip mürted oluyorlar.

“İrtidâd”: “Dinden çıkma; Müslüman iken, İslâm dînini terk etme” demektir.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“İçinizden kim irtidâd eder de kâfir olarak ölürse, yaptığı (bütün iyi) işler, dünyâda da, âhirette de boşa gitmiştir. Onlar, o ateşin (Cehennem'in) arkadaşlarıdırlar. Onlar, orada (bir daha çıkmamak üzere) ebedî (sonsuz) kalıcıdırlar.” (Bakara, 217)

.02/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Cennete gidebilmek için Müslüman olmak şarttır

Aklı olan kimselerin, Allahü teâlâya şükretmek için, Muhammed aleyhisselâma uymaları lâzımdır. Onun yoluna “İslâmiyyet” denir...

Malûmdur ki, herkese ilk lâzım olan şey, “Kelime-i tevhîd” söylemek ve bunun manâsına inanmaktır. Kelime-i tevhîd: “Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resûlullah” demektir. Bunun manâsı “Allah vardır ve birdir. Muhammed aleyhisselâm, Onun Peygamberidir” demektir. Buna inanmaya “İmân etmek” ve “Müslümân olmak” denir. İnanan kimseye de “Mümin” ve “Müslümân” denir.

İmânın devamlı olması lâzımdır. Bunun için, küfre sebep olan sözleri söylemekten, işleri yapmaktan ve küfür alâmeti olan şeyleri kullanmaktan çok sakınmak lâzımdır.

İnsanların Allahü teâlâya karşı, kalb, dil ve beden ile yapmaları ve inanmaları lâzım olan şükür borcu, kulluk vazîfeleri, Allahü teâlâ tarafından bildirilmiş ve Onun sevgili Peygamberi Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem) tarafından ortaya konmuştur. Allahü teâlâya şükür, O’nun Peygamberinin getirdiği yola uymakla olur. Bu yola uymayan, bunun dışında kalan hiçbir şükrü, hiçbir ibâdeti, Allahü teâlâ kabul etmez, beğenmez. Allahü teâlânın gösterdiği ve emrettiği kulluk vazîfelerine “İslâmiyyet” denir.

Demek ki, aklı olan kimselerin, Allahü teâlâya şükretmek için, Muhammed aleyhisselâma uymaları lâzımdır. Onun yoluna “İslâmiyyet” denir. Muhammed aleyhisselâma uyan kimseye “Müslümân” denir. Allahü teâlâya şükretmeye, yani Muhammed aleyhisselâma uymaya “İbâdet etmek” denir.

Şunun herkes tarafından kesinkes bilinmesi lâzımdır ki, Kur’ân-ı kerîm, Allahü teâlânın kelâmıdır. Allahü teâlâ, Cebrâîl aleyhisselâm ismindeki melek ile, Kur’ân-ı kerîmi Muhammed aleyhisselâma göndermiştir. Kur’ân-ı kerîm, Peygamber Efendimizin sözü değildir.

Muhammed aleyhisselâmın sözlerine “Hadîs-i şerîf” denir. Bunlardan, manası Allahü teâlâ tarafından, kelimeleri Muhammed aleyhisselâm tarafından olan hadîs-i şerîflere "Hadîs-i kudsî” denir.

Kur’ân-ı kerîmin kelimeleri Arabîdir. Fakat, bu kelimeleri yan yana dizen Allahü teâlâdır. Kur’ân-ı kerîmdeki Arabî kelimeler, Allahü teâlâ tarafından dizilmiş âyetler hâlinde, harf ve kelime olarak gelmiştir. Bu harf ve kelimelerin manası kelâm-ı İlâhîyi taşımaktadır. Bu harflere, kelimelere “Kur’ân” denir. Kelâm-ı İlâhîyi gösteren manalar da Kur’ân’dır. Bu kelâm-ı İlâhî olan Kur’ân mahlûk değildir, yani sonradan yaratılmış değildir. Kur’ân-ı kerîm, Allahü teâlânın başka sıfatları gibi ezelî ve ebedîdir.

Peygamberimiz ve Eshâbın çoğu, Kur’ân-ı kerîmin tamâmını ezberlemişlerdi. Peygamberimizin âhırete teşrîf ettikleri sene, Halîfe Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahü anh), ezber bilenleri toplayıp, yazılı olanları getirtip, bir hey’ete, bütün Kur’ân-ı kerîmi yazdırdı. Böylece “Mushaf” denilen kitâb meydâna geldi...

.01/07/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Cennet ucuz değil, cehennem de boşuna değil!"

Allahü teâlâ, doğru yolu, saadet ve kurtuluş yolunu gösteriyor. Yoldan sapmamak ve Cennet’e girmek için teşvîk buyuruyor...

Eskiden bazı câhiller, sâdece İslâm âlimlerine, Evliyâ-yı kirâma, hadîs-i şerîflere saldırırlardı. Şimdi internette, Youtube kanallarında, bazı dînsizlerin, zındîkların, mülhidlerin direkt olarak, Peygamberlere, Peygamber Efendimize, mübârek hanımlarına, sevgili çocuklarına, Ehl-i Beyt’ine, Eshâb-ı kirâmına, ayrıca Kur’ân-ı kerîme ve Allahü teâlâya, hayâsızca, utanmadan saldırdıklarını görüyoruz. Şimdi bunlara cevap olmak üzere, birkaç kelime yazmak istiyoruz...

İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî (rahmetullahi aleyh)in buyurduğu gibi; “... Allahü teâlânın ihsânı o kadar boldur ki, günâh işleyenlerin rızıklarını kesmiyor. Günâhları örtmesi o kadar çoktur ki, emrini dinlemeyen, yasaklarından sakınmayan azgınları, herkese rezîl ve rüsvâ etmiyor ve nâmus perdelerini yırtmıyor. Afvı ve merhameti o kadar çoktur ki, cezâyı ve azâbı hak edenlere azap vermekte acele etmiyor...” [Mektûbât-ı Rabbâniyye, c. III, 17. mektûb]

Tabîî ki, bu dünyâda cezâları tehîr edilen kişiler, âhırette hesaba çekilmekten kurtulamayacaklardır.

Bizlere her nimeti gönderen ve en büyük nimet olarak, Müslümân yapmakla ve Muhammed aleyhisselâma ümmet kılmakla şereflendiren Allahü teâlâya ne kadar hamd ve şükretsek azdır.

Allahü teâlâ, bütün nimetlerinin en üstünü, en kıymetlisi olarak, doğru yolu, saadet ve kurtuluş yolunu gösteriyor. Yoldan sapmamak ve Cennet’e girmek için teşvîk buyuruyor. Cennet’teki sonsuz nimetlere, bitmez, tükenmez zevklere ve kendi rızâsına, sevgisine kavuşabilmemiz için, sevgili Peygamberine (sallallahü aleyhi ve sellem) uymamızı emrediyor.

Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (kaddesallahü sirrehül-azîz), “İtikâdnâme” isimli Farsça kitâbının başına, İmâm-ı Rabbânî’nin (kuddise sirruh) “Mektûbât-ı şerîfesi”nden bir mektûbu koyarak kitâbını zînetlendirmek ve bereketlenmek istemiştir. [Bu mektûb, bütün olarak “Herkese Lâzım Olan Îmân” kitâbının hemen başında yazılıdır.]

İmâm-ı Rabbânî hazretleri [Vefâtı: H. 1034 - M. 1624] o mektûbunda (c. III, 17. mektûb) buyuruyor ki:

“İyice düşünmeli ve anlamalıdır ki, herkese her nimeti gönderen, yalnız Allahü teâlâdır. Her şeyi var eden, ancak O’dur. Her varlığı, her ân varlıkta durduran hep O’dur. Kullardaki üstün ve iyi sıfatlar, O’nun lütfu ve ihsânıdır. Hayâtımız, aklımız, ilmimiz, gücümüz, görmemiz, işitmemiz, söyleyebilmemiz, hep O’ndandır... Rızıkları yaratan ve ulaştıran yalnız O’dur...”

Bu kadar çok nimet karşısında, bunları lütfeden Allahü teâlâya şükretmek, O’na kul olmaya, Resûlüne ümmet olmaya çalışmak gerekmez mi? Elbette gerekir, bu akıllı insanların kabul edeceği, bedîhi, çok açık bir husustur...

.25/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Dünya imtihan yeridir

Kur'ân-ı kerîmde buyuruldu ki: "Hanginizin daha güzel amelde bulunacağını imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur…"

Bilindiği gibi, bu dünya bir imtihan yeridir. Bu imtihânda muvaffak olmak için, İslâmiyetin emrettiği gibi inanmak ve farz kılınan ibâdetleri yapmak, yasaklanan şeylerden kaçınmak lâzım ve şarttır.

Yüce Rabbimiz Kur'ân-ı kerîmde, Mülk sûre-i celîlesinin 2. âyet-i kerîmesinde: "Hanginizin daha güzel amelde bulunacağını imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur…" buyurmuştur.

Hakîkatte, bütün insanların yaratılmalarındaki maksat, Allahü teâlâya ibâdet etmeleridir. Nitekim Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîm’inde, Zâriyât sûresinin 56. âyet-i celîlesinde meâlen: “Ben, cinnîleri ve insanları, ancak (beni bilmeleri, tanımaları) bana ibâdet etmeleri için yarattım” buyurmuştur.

Yine Allahü teâlâ buyuruyor ki: “(Ey Resûlüm!) De ki: Duânız [îmânınız, ibâdetiniz, kulluk ve yalvarmanız] olmasa, Rabbim size ne diye değer versin? (Ey inkârcılar! Resûl'ün size bildirdiklerini) kesinkes yalan saydınız; onun için, azâp yakanızı bırakmayacaktır!" [Furkân, 77]

“İbâdet”, özet olarak söylemek gerekirse, Allahü teâlânın râzı olduğu işleri yapmaktır. Allahü teâlânın rızâsı da, yapılmasını kesin olarak emrettiği farzları yerine getirmekte ve yasak ettiği harâmlardan kaçınmaktadır.

Bir Müslümân, Allahü teâlânın harâm, yasak ettiği şeylerden, O yasakladığı için kaçınca ve emrettiği şeyleri, O emrettiği için yapınca ibâdet yapmış, kulluk vazîfesini yerine getirmiş olur. İbâdet görevini yerine getirebilmek de şüphesiz ki, Allahü teâlânın nelerden râzı olduğunu bilmeye bağlıdır.

İbâdetleri yapmayanlara, âhirette çok acı azâplar yapılacağı, Kur’ân-ı kerîmin pekçok yerinde tekrâr tekrâr bildirilmektedir. Bunun böylece bildirilmesi, aslında Cenâb-ı Hakk’ın bir ihsânı, O’nun şefkat ve merhametini ifâde eden bir durumdur.

Bildiğimiz gibi, İslâmiyetin farz kıldığı ibâdetlerin faydası, aslında insanlara yâni o ibâdetleri yapan fertlere, âilelere ve cemiyetleredir. Yoksa Allahü teâlâ, insanların ibâdetlerine muhtaç değildir. Müslümân namaz kılmakla, oruç tutmakla, diğer ibâdetlerini yapmakla, hem Allah’a karşı kulluk vazîfesini yapmış, hem de kalbini her türlü kötülüklerden temizlemiş olur. Çünkü namaz ve oruç, insanları rûhen yükseltir ve kötülüklerden alıkoyar.

Aynı şekilde, Allah’ın emrettiği gibi malının zekâtını vermek ve muhtaçlara yardım etmekle de hem Allah’a karşı kulluk, hem de insanlara karşı insanî vazîfe yapılmış olur.

Büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh) buyurmuştur ki:

“Muhammed aleyhisselâma verilmiş olan dîn, geçmiş dînlerin hepsinin süzülmüş kaymağı gibidir. Hak olan, doğru olan bu dînin bildirdiği her iş, geçmiş dînlerde bildirilen amellerden, işlerden seçilmiş alınmıştır. Ayrıca meleklerin işlerinden de seçilmiş alınmış bulunmaktadır… Geçmiş ümmetlerin ve mukarreb meleklerin ibâdetlerinden, amellerinden süzülenleri, seçilenleri bu dînde emredildi. Bunun için, bu dîni tasdîk etmek, inanmak ve bu dînin emirlerine uymak, geçmiş bütün dînleri tasdîk etmek ve hepsine uymak olur.”

.24/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Dünyanın en mutlu insanları

İki cihânda mesut/bahtiyâr/mutlu olmak için, dünyâda iken, âhirette hesâbı kolay verilebilecek bir ömür sürmek lâzımdır.

Yakın zamanda, televizyonlarda ve gazetelerde, OECD’nin hazırladığı bir araştırma raporu yayınlandı. O raporda, “Geçen sene dünyanın en mutlu ülkeleri” tesbit edilmiş. Buna göre, İskandinavya Yarımadası’nda yer alan ve başkenti Helsinki olan, yarısı ormanlarla, bir kısmı da göllerle kaplı, bazı yerlerinde iki ay boyunca güneşin hiç batmadığı güzel bir coğrafyaya sâhip olan Finlandiya, birinci sırada gösterilmiş.

Bu vesîle ile biz, “mutluluk (seâdet/saâdet, bahtiyârlık) nedir?” konusu üzerinde birkaç kelime yazmak istiyoruz...

"Mutluluk", önceden edebiyatımızda "seâdet/saâdet" kelimesiyle ifâde edilirdi. Nitekim “Saâdet” kelimesi, sözlüklerde “Mutluluk, bahtiyârlık; dünyâda ve âhirette mutluluk” şeklinde tarif edilmektedir. “Saâdet-i Ebediyye” de “Ebedî mutluluk, sonsuz mutluluk, bahtiyârlık” demektir.

“Saâdet” kelimesinden türeyen “saîd” kelimesi ise “Allahü teâlânın, kendisinden râzı olduğu kimse, Cennetlik kişi” anlamına gelmektedir. Kur'ân-ı kerîmde (meâlen) buyuruldu ki: “Saîd olanlara gelince, onlar Cennet'tedirler.” (Hûd sûresi, 108)

İki cihânda mutlu olmak için ne yapmak lâzım? Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde bu mevzûda ne buyurulmuştur? Sözleri muteber olan âlimler, bu konu hakkında neler söylemişlerdir? Özet hâlinde birkaç cümle söyleyelim:

Bilindiği gibi, dünyâdaki bütün insanlar, iki cihânda, yani hem dünyada, hem de âhirette “mesut” ve “bahtiyâr” yani mutlu olmak isterler. Fakat mesut/mutlu olan pek azdır; çünkü saâdetin/mutluluğun ne olduğunu bilen azdır. Şimdi saâdet/mutluluk denilince, yalnız dünyadaki rahatlık hâtıra geliyor.

Hâlbuki asıl saâdet, ebedî olan âhiret saâdetidir. Âhiret saâdetine kavuşabilmek için de, Allahü teâlânın ve son Peygamberi’nin emir ve yasaklarına uymak, onların yolunda olan âlim ve velîleri takip etmek yegâne çâredir; bundan başka çâre yoktur.

Burada, şu hususu da ifâde edelim ki: İki cihânda mesut/bahtiyâr/mutlu olmak için, dünyâda iken, âhirette hesâbı kolay verilebilecek bir ömür sürmek lâzımdır.

Şâfiî mezhebindeki büyük âlimlerden İmâm-ı Mâverdî (rahimehullah), “Saâdet-i ebediyyeye (ebedî mutluluğa) kavuşmak için evvelâ Müslümân olmak lâzımdır” demiştir.

Yine en büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh), “Cehennem'den kurtulmak ve saâdet-i ebediyyeye (ebedî saadete) kavuşmak, Peygamberlere (aleyhimüs-selâm) tâbi olmaya bağlıdır” buyurmuştur.

Dâru’l-fünûn Müderrislerinden (yanî eski İstanbul Üniversitesi Profesörlerinden) Seyyid Abdülhakîm Arvâsî (rahmetullahi aleyh) de “İki cihân saâdetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünyâ ve âhiretin Efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır” demiştir.

Ca'fer-i Huldî (rahimehullah) ise, saâdetin anahtarını şöyle veriyor: “Sâlihlerle berâber olmak, sonsuz saâdetin anahtarıdır.” [Yarın inşallah, bu konuya devam edelim.]

.18/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyet, bozulmayan yegane hak dindir...

“Muhammed aleyhisselâm, bütün insanlara ve cinnîlere gönderilmiş hak Peygamberdir. Dîninin hükmü, kıyâmete kadar devâm edecektir."

Önce “Dîn”i, bir tarif edelim: “Dîn”: “Allahü teâlânın, insanları dünyâ ve âhirette rahat, huzur ve saadete (mutluluğa) kavuşturmak için, Peygamberleri vasıtasıyla bildirdiği yol, emirler ve yasaklardır.”

Allahü teâlâ, İslâmiyet hakkında, indirildiği günden bugüne kadar hiç değiştirilmemiş olan mukaddes kitâbı Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“Allah katında (makbul olan) dîn, şüphesiz İslâm'dır. Kendilerine kitap verilenler (Hıristiyânlar ve Yahûdîler)in anlaşmazlıkları ise, sırf kendilerine ilim geldikten (İslâm dînini bildikten) sonra, aralarındaki taşkınlık ve ihtirâstan (çekememezlik, kin ve düşmânlıktan) dolayıdır. Her kim, Allah'ın âyetlerini inkâr ederse, iyi bilsin ki, Allah, hesâbı çabuk görendir.” (Âl-i Imrân, 19)

“Kim, İslâm'dan başka bir dîn ararsa (İslâmiyetten başka bir dîne yönelirse), ondan bu dîn, asla kabul edilmeyecek ve o âhirette de, hüsrâna düşenlerden, (kaybedenlerden, zarar edenlerden, Cehennem’e gidenlerden) olacaktır.” (Âl-i Imrân, 85)

Cenâb-ı Hak, bir hadîs-i kudsîde de buyurmuştur ki:

“Size gönderdiğim İslâm dîninden râzıyım (yâni bu dîni kabul edenlerden, bu dînin emir ve yasaklarına tâbi olanlardan râzı olurum. Onları severim). Bu dînde olmak, ancak cömertlikle ve iyi huylu olmakla tamam olur. Dîninizin tamam olduğunu, her gün, bu ikisi ile belli ediniz.” (Taberânî)

Büyük âlim ve velîlerden Seyyid Abdülhakîm Arvâsî (rahimehullah) buyurmuştur ki: “Allahü teâlâ, ilk Peygamber Âdem aleyhisselâmdan beri, her bin senede bir Peygamber vâsıtası ile insanlara bir dîn göndermiştir; bu Peygamberlere Resûl denir. Her asırda, en temiz bir insanı Peygamber yaparak, bunlar ile dînleri kuvvetlendirmiştir; Resûllere tâbi olan bu Peygamberlere Nebî denir. Din işlerinde, âlimlerin sözleri muteberdir.”

Ulemâ ve evliyânın en büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî (kuddise sirruh) da “Allahü teâlânın bildirdiği her dîn, iki kısımdır. Îtikâd (inanılacak husûslar) ve amel (yapılması ve kaçınılması gereken husûslar). Bunlardan îtikâd, her dînde aynıdır. Îtikâd, dînin aslı ve temelidir; dîn ağacının gövdesidir. Amel (iş) ise, ağacın dalları ve yaprakları gibidir” buyurmuştur.

Süleymân bin Cezâ isimli âlim de: “Muhammed aleyhisselâm, bütün insanlara ve cinnîlere gönderilmiş hak Peygamberdir. Dîninin hükmü, kıyâmete kadar devâm edecektir. Dîni, evvel gelen ve geçen Peygamberlerin dînlerinin bâzı hükümlerini neshetmiş, hükmünü kaldırmıştır” demiştir.

Son cümlelerimiz, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin sözü olsun: “İki cihan saadetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünyâ ve âhiretin Efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır. O'na tâbi olmak için, îmân etmek ve dînimizin emir ve yasaklarını öğrenmek ve yapmak lâzımdır.”

.17/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyet, Allahü tealanın hak dinidir

Allahü teâlâ, İslâm dînini, hayatın yürümesini, ihtiyaçların değişmesini karşılayacak, terakkîleri sağlayacak esaslar üzerine kurmuştur.

Dârul-Fünûn müderrislerinden yani eski İstanbul Üniversitesi Profesörlerinden Seyyid Abdülhakîm bin Mustafâ Arvâsî (rahmetullahi aleyh), “Râbıta-i şerîfe” kitâbında “İslâm Dîni” hakkında çok kıymetli bilgiler vermiştir. Biz, buraya, oradan (s. 57) bazı özet bilgiler almak istiyoruz.

“İslâm dîni, Allahü teâlânın, Cebrâîl ismindeki melek vâsıtası ile, sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselâma gönderdiği, insanların, dünyâda ve âhirette râhat ve mesut olmalarını sağlayan, usûl ve kâidelerdir. Bütün üstünlükler, faydalı şeyler, İslâmiyyetin içindedir. Eski dînlerin, görünür-görünmez bütün iyilikleri İslâmiyyette toplanmıştır. Bütün saadetler, muvaffakiyetler ondadır. Yanılmayan, şaşırmayan akılların kabul edeceği esaslardan ve ahlâktan ibârettir. Yaratılışında kusursuz olanlar, onu reddetmez ve ondan nefret etmezler. İslâmiyyetin içinde hiçbir zarar yoktur. İslâmiyyetin dışında da hiçbir menfaat yoktur ve olamaz. İslâmiyyetin hâricinde bir menfaat düşünmek, seraptan şerap beklemek gibidir…”

Eğer Müslim ve gayrimüslim herkes, mukaddes İslâm dînini, insâfla ve dikkatli bir şekilde inceleyecek olurlarsa, göreceklerdir ki, “İslâmiyyet, insanların sevişmelerini, yardımlaşmalarını, kardeşçe yaşamalarını, memleketleri imâr, insanları terfîh etmeyi emreylemekte, Allahü teâlânın emirlerine saygı göstermeyi ve mahlûklara merhameti, toprağını, bayrağını sevmeyi, kanunlara itâat etmeyi, vergilerini vaktinde ve dürüst olarak ödemeyi istemektedir…”

Allahü teâlâ, İslâm dînini, hayatın yürümesini, ihtiyaçların değişmesini karşılayacak, terakkîleri sağlayacak esaslar üzerine kurmuştur. Diğer dînler, böyle değildir. Başka dînlerin hepsi bozulmuştur. Şimdi, hiç bozulmamış, Allahü teâlânın yegâne hak dîni olan İslâmiyet, “Seâdet-i dâreyni, yani dünyâ ve âhiret saadetini câmidir; herkese karşı bir hak ve mesuliyet gözetmektedir. Her mahluka karşı mesuliyet yüklemektedir. İnsanların yardımlaşmalarını, birbirlerine hizmet etmelerini ehemmiyetle istemektedir.”

İslâm dîni, ırk, milliyet, siyâsi inanç, lisân ve tahsîl seviyesi ayırt etmeksizin, her insanın şeref ve itibârına hürmet ettiği için, büyük başarı sağlamaktadır... Müslümânların adedi günden güne artmaktadır. Buna çok seviniyoruz; çünkü âhırette Cennet’e gidebilmek için Müslümân olmak şarttır. Dünyada bile, insanların ateşte yanmalarına gönlümüz râzı olmuyor; hattâ bir kedi veya köpek yavrusunu yangından kurtarmak için canını fedâ eden nice itfâiye erleri olmuştur. Bu bakımdan, âhirette insanların Cehennem’de yanmalarını istemiyoruz; onun için herkesin Müslümân olmasını cândan arzû ediyoruz.

.11/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslamiyet ve Müslümanlar hedefte!..

“İsrâîl zulmü giderek artıyor… Yahûdîlere tekbîr getirerek tepki gösteren cemâate müdâhalede bulunan İsrâîl polisi, çok sayıda Filistînliyi darbetti...''

Dünkü makâlemizde, 3 haberi, teferruâtlı şekilde verip ikisinin de sâdece başlıklarını zikredebilmiştik. Bugün onların da devâmını nakledelim...

4- “El-Salvador’a Osmânlı Torunu Başkan. [Başkent San Salvador'un eski Belediye Başkanı olan Nayip Bukele, Paraguay Devlet Başkanı Mario Abdo Benitz ve Brezilya Devlet Başkanlığı yarışını kaybeden Fernando Haddâd gibi dedeleri Osmânlı vatandaşı. Kaynak: İHA]

“… Orta Amerika ülkesi El-Salvador’da, şubatta yapılan Devlet Başkanlığı seçimini, Filistin kökenli aday Nayip Bukele kazanmıştı. Dedeleri, Osmânlı pasaportuyla, Orta Amerika’ya göç eden Bukele, San Salvador’da bulunan Gerardo Barrios Meydânı’nda kalabalık önünde yemîn ederek 2019-2024 dönemi için El-Salvador Devlet Başkanı olarak göreve başladı. Yemîn töreninde konuşan 37 yaşındaki Bukele, ülkesinin yozlaşmış hükûmetler ve depremler gibi çok büyük zorluklardan geçtiğini belirterek, El-Salvador’un yeniden inşâ edilmesi gerektiğini kaydetti. 2015’te de başkent San Salvador’un Belediye Başkanı seçilen Bukele’nin, babası da tanınmış bir Müslümân iş adamı ve İmâm. 6,5 milyon nüfuslu El- Salvador’da ülke nüfusunun üçte biri, yoksulluk sınırının altında yaşıyor.”

5- “İsrâîl zulmü giderek artıyor. (İsrâîl) Mescid-i Aksâ’yı kışlaya çevirdi.”

“… Yahûdîlere tekbîr getirerek tepki gösteren cemâate de müdâhalede bulunan İsrâîl polisi, çok sayıda Filistînliyi darbetti. Görgü şahitleri, İsrâîl polisinin Mescid-i Aksâ’daki Kıble Mescidi’ne sığınan cemâatin üzerine ses bombası ve göz yaşartıcı gaz attığını; postallarıyla mescide girdiğini ve kapılarını zorla kapattığını belirtti. Müslümân birlikleri, ortak açıklamayla saldırıya tepki gösterdi; İslâm dünyâsının Mescid-i Aksâ’ya sâhip çıkmasını istedi.” (İHA)

Dünkü haberlerde de görüldüğü gibi, birçok ülkeden pekçok insan, Müslümânlığı inceleyip araştırarak neticede, elhamdülillah İslâmiyetle şereflenmektedirler. Bunlar, onlar açısından da, bizim açımızdan da çok sevindirici haberler. Ama gerek Danimarka’da, gerek Kudüs’te, gerekse diğer ülkelerde, Müslümânların Hıristiyânlar ve Yahûdîler tarafından marûz kaldıkları muâmeleler ise çok üzücüdür. Hâlbuki bizim memleketimizde, bütün Hıristiyânlar ve Yahûdîlerin ne kadar rahat olduğunu herkes biliyor ve görüyor.

Şimdi bu vesîle ile, bir nebze “Dîn”den ve İslâm’dan bahsetmeye çalışacağım.

DÎN: “Allahü teâlânın, insanları dünyâ ve âhirette rahat, huzur ve saadete (mutluluğa) kavuşturmak için, Peygamberleri vâsıtasıyla bildirdiği yol, emirler ve yasaklardır.”

Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde buyurdu ki (meâlen):

“Doğrusu Allah indinde (katında) makbul olan dîn İslâm'dır. Kendilerine kitap verilenler (Hıristiyânlar ve Yahûdîler) kendilerine ilim geldikten (İslâm dînini bildikten) sonra, aralarındaki çekememezlik, kin ve düşmânlıktan dolayı, (onun hakkında) ihtilâfa düştüler. Kim, Allah'ın âyetlerini inkâr ederse, şüphesiz ki Allah, hesâbı pek çabuk görendir.” (Âl-i İmrân sûresi, 19)

[Bu konuya, daha sonra da devam edelim inşallah.]

.10/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

O haberler ne ifade ediyor?

Gazetemizin son sayfasında geçen hafta yayınlanan dikkat çeken beş haber ile ilgili dünyanın İslam’a bakışı hakkında değerlendirmede bulunacağız.

Geçen hafta, 3 Haziran 2019 Pazartesi tarihli Türkiye gazetesinin son sayfasında, çok calib-i dikkat olan, 5 (beş) mühim haber okudum. Son sayfada olduğu için, belki insanların dikkatini çekmemiştir diye düşündüm ve onlarla ilgili 2 makale yazmak istedim. Önce, kısa oldukları için, o haberleri nakledelim, sonra da değerlendirmesine geçelim:

1- “Almanya’nın başkenti Berlin’de yaşayan ve 8 yıl önce Müslüman olan 27 yaşındaki Stefan Zioui, Ramazan ayında, bedeniyle birlikte, ruhunun da temizlendiğini hissettiğini söyledi. Ramazanın, maneviyatı yüksek bir ay olduğuna işaret eden Zioui “Ramazan ayında herkes oruç tutuyor, Kur’ân-ı kerim okuyor. Birlikte namaz kılınıyor, birlikte dua ediliyor. Doğru ifade edersem, ruhum tekrar hayat buluyor” değerlendirmesini yaptı. Daha önce Hristiyanlık ve Yahudilik gibi başka dinlerle de ilgilendiğini, ancak onlarda bazı meseleler (problemler) gördüğünü ifade eden Zioui “İlk namazım, Teravih namazıydı. Çok hoşuma gitti” dedi.”

2- “Perulu Müslüman i’tikâfa girmek için 12 bin kilometreden geldi. Müslüman olarak İbrahim ismini alan Abraham Mına Recavarren, kıtalar aşıp geldiği İstanbul’da bütün vaktini Şehzâdebaşı Camii’nde ibadetle geçiriyor. Peru’da televizyon programcısı olarak çalışırken, 9 yıl önce, İslam’ı kabul edip İbrahim ismini alan 37 yaşındaki Abraham Mına Recavarren, 11 bin 848 kilometre yol katedip İstanbul’a gelerek tarihî Şehzâdebaşı Câmii’nde i’tikâfa girdi. İbrahim, İran, Mısır, Suriye, Irak, Pakistan, Özbekistan ve farklı ülkelerden İstanbul’a gelen yaklaşık 90 kişiyle, tarihî mekânda, tüm vaktini, ibadet ve dua ile geçiriyor. Perulu İbrahim “Burada i’tikâfa girmiş olmak, benim için bir rüya. İnanılmaz bir duygu. Çünkü ülkemde, Katoliklerle birlikte yaşıyorum. Orada büyük bir camiye gidip i’tikâfa girme gibi bir fırsatım bulunmuyor” dedi.”

3- “Bu görüntüyü hazmedemediler. Danimarka’nın başkenti Kopenhag’da, her yıl düzenlenen iftar, aşırı sağcı bir grubun protestosuna sahne oldu. Aşırı sağcı Stram Kurs (Sıkı Yön) lideri Rasmus Paludan ve partililer, iftar saatinde, Belediye meydanına gelerek Kur’ân-ı kerimi yaktı, “Avrupa bizim” yazılı pankart astı, İslam ve Müslüman karşıtı sloganlar attı.”

4- “El-Salvador’a Osmanlı Torunu Başkan. Dedeleri Osmanlı pasaportuyla Filistin’den göç eden Nayib Bukele, yemin ederek El-Salvador Devlet Başkanı oldu…..”

5- “İsrail zulmü giderek artıyor. (İsrail) Mescid-i Aksâ’yı kışlaya çevirdi.”

“Aralarında aşırı sağcı eski milletvekili Haham Yehuda Glick’in de olduğu yüzlerce fanatik Yahudi, İsrail polisi eşliğinde Mescid-i Aksâ’ya baskın düzenledi…..” [Devamını, yarınki makalemizde nakledelim inşallah.]

.04/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Bayramın manası nedir?

Müminler, Ramazân Bayramında, Allahü teâlânın farz kıldığı ramazân orucunu tutabildikleri için çok sevinirler, bunu bayram kabul ederler.

Bir gün, Hazret-i Ali Efendimiz, bir kalabalığı eğlence içinde görüp, böyle eğlenip neşelenmelerinin sebebini sorduğunda, onlar, "Bugün bizim bayramımızdır" dediler. Bunun üzerine Hazret-i Ali (radıyallahü anh) de; "Günâh işlemediğimiz günler de, bizim bayramımızdır" buyurdu.

Yine bir Müslümân rûhunu teslîm edeceği (vefât edeceği) zaman, rahmet meleklerini, Cennetteki nimetleri görünce, onları görmenin zevkiyle gülerek cânını verince, böyle cân verme vaktinin de Müslümânın bayramı olduğu bildirilmiştir.

Ayrıca İslâm büyükleri, bir Müslümânın, Allahü teâlânın emirlerine uyup, yasaklarından sakınarak, günâh işlemeden, harâm lokma yemeden geçirdiği günleri de bayram kabul etmişlerdir.

İmâm-ı Gazâlî (rahmetullahi aleyh) de, bayram denilmesinin sebeplerini şöyle açıklamaktadır:

“1- Müminler, Ramazân Bayramında, Allahü teâlânın farz kıldığı ramazân orucunu tutabildikleri için çok sevinirler, bunu bayram kabul ederler.

2- Bayramlar her sene tekrar geliyor. Bu sevinçli gün tekrârlandığı için, bayram denilmiştir. [Zâten bayram manasına gelen “îd” kelimesi de “avdet” kökünden gelmektedir.]

3- Bayramda Allahın ihsânı bol oluyor; bol bol ihsâna kavuşulduğu için bayram denilmiştir.

4- Bayram günü gelince, sevinç ve neşe de geliyor; üzüntüler unutuluyor. Bunun için bayram denilmiştir.”

Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) ise, iki hadîs-i şerîfinde şöyle buyurmuştur:

“Bir kimse, ramazân ayında oruç tutmayı farz bilir (yani vazîfe bilir) ve orucun sevâbını, Allahü teâlâdan beklerse, geçmiş günâhları afv olur.” [Sahîh-i Buhârî]

“Allah, Kadir gecesini, ümmetime hediye etmiş, ondan önce kimselere vermemiştir.” [Deylemî]

BAYRAMLARIN TOPLUMDAKİ ÖZEL YERLERİ

Bayramların, cemiyet hayatımızda çok özel yerleri vardır. Şöyle ki:

Evlerde, bayram için büyük hâzırlıklar yapılır.

Bayram günü, çocuklar, gençler, olgunlar ve yaşlılar, bayram namazı için grup grup câmilere doluşurlar, büyük bir huşû içerisinde namazlarını edâ ederler.

Bayram namazından sonra bütün Müslümânlar birbirlerinin bayramlarını tebrik ederler, daha sonra âile büyükleri, akrabâ, eş-dost ve komşuları ziyâret ederek, büyüklerin ellerini öpüp duâlarını alırlar. Bayramlar, sevgi ve saygının artmasına vesîle olur.

Bayramlarımızdaki güzel âdetlerimizden biri de, yetîmler, fakîrler, garîpler ve çocukların çeşitli şekillerde sevindirilmeleri, yardıma muhtâç kimselere yardım ellerinin uzatılması, ictimâî yardımlaşma ve dayanışmanın tezâhür etmesidir.

Dînî bayramlar, milletimizin birlik ve berâberliğine ve dargınların, küskünlerin barışmalarına vesîle olduğu gibi, ölülerimizin bile sevinmelerine sebep olmaktadır. Çünkü kabirler ziyâret edilmekte, rûhlarına Fâtiha, İhlâs, diğer sûre ve duâlar gönderilmektedir.

Bütün dünyâda dîn ve diyânetlerini, ırz ve nâmûslarını, cân ve mâllarını, vatan ve memleketlerini, bayrak ve devletlerini müdâfaa ederken şehîd düşen, bayrama yetişemeyen Müslümânlar da unutulmamakta, onlar için de Kur’ân-ı kerîm okunup rûhlarına gönderilmektedir. [Cenâb-ı Hak, sevdiklerimizle birlikte, daha nice bayramlara kavuştursun.]

.3/06/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Bayram günlerinin önemi

Müslümânlar, bayram günlerine ayrı bir önem verirler. Zîrâ bu günler, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği günlerdir...

Bilindiği gibi, “Ramazân” kelimesi “yanmak” demektir. Çünkü bu ayda oruç tutan ve tövbe eden Müslümânların günâhları yanar, yok olur. Bundan dolayı da Müslümânlar bayram yaparlar. Müslümânlar, her yıl ramazân ayında günâhları affedildiği için sevinirler.

Bayram günleri, günâhların affedildiği ve rahmet kapılarının açıldığı günlerdir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan duâ, tövbe reddolmaz. Fıtr (yanî Ramazân) ve Kurbân Bayramlarının birinci geceleri, şâban ayının on beşinci (Berât) gecesi ve Arefe gecesi.” [Kadir gecesi, birçok hadîs-i şerîfte bildirildiği için burada da bildirilmeğe lüzûm görülmemiştir.]

Bizler, on bir ayın sultânı olan mübârek ramazân ayını bir ganîmet bilip, bu fırsatı, kendimize göre, iyi değerlendirmeye çalıştık.

Peygamber Efendimiz, Medîne-i münevvere'ye hicret edince, Medînelilerin Câhiliye âdetlerinden kalma bayramları kutladıklarını gördü ve onları îkâz etti; “Allahü teâlâ, size onlardan daha hayırlı iki bayramı (Ramazân ve Kurbân Bayramlarını) ihsân etti” buyurdu.

Dînimize göre, bayram ikidir. Birincisi, Arabî aylardan Şevvâl ayının birinci günü “Ramazân bayramı”; ikincisi, Zilhicce ayının onuncu günü “Kurbân Bayramı”dır. Ramazân Bayramı, üç gün, Kurbân Bayramı ise dört gündür.

Müslümânlar, bayram günlerine ayrı bir önem verirler. Zîrâ bu günler, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günler olması bakımından sevinç ve neş’e kaynağıdırlar.

Bir hadis-i şerifte buyuruldu ki:

Bayram günü sabâh vakti olduğu zaman, Allahü teâlâ, meleklere emreder. Onlar yeryüzüne inerler. Sokak başlarını tutarlar. İnsanlar ve cinnîlerden başka bütün mahlûkâtın duyacağı bir sesle nidâ ederler. Derler ki:

- Ey ümmet-i Muhammed, kalkın! Allahü teâlâ, büyük ihsânlarda bulunuyor, çok günâhlar affediyor.

Müminler, bayram namazı kılmak üzere câmilere ve mescidlere toplandıkları zaman, Allahü teâlâ, meleklere hitap eder:

- İşçi çalışınca karşılığı nedir?

Melekler derler ki:

- Ücretinin ödenmesidir!

Şânı yüce olan Allah buyurur ki:

- O hâlde sizi şâhit tutuyorum. Ben, onlara sevap olarak rızâmı ve mağfiretimi verdim.

Sevgili Peygamberimiz yine buyuruyor ki:

“Ramazân Bayramı günü, melekler, yolların kenârında durarak, bayram namazına gidenlere şu müjdeyi verirler: Ey müminler topluluğu, size mükâfâtlar, hayırlar ve bol bol nimetler verecek olan kerem ve ihsân sâhibi Rabbinizden isteyiniz. Zîrâ O, size, geceleri ihyâ etmenizi emretti, siz de yaptınız. O, size, gündüz oruç tutmanızı emretti, siz de tuttunuz. O, size, Rabbinize itâat etmenizi emretti, siz de itâat ettiniz. Öyle ise bahşişinizi, mükâfâtınızı alınız. Namazdan sonra, bir melek de şöyle nidâ eder: Biliniz ki ey müminler, bugün şüphesiz mükâfât günüdür, günâhlardan kurtuluş günüdür ve ayıplardan temizlenme günüdür.

.28/05/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Kadir gecesi ne zamandır?

Kadir gecesine kavuşmak için en pratik çâre şudur: Ramazân ayının bütün geceleri ihyâ edilirse, Kadir gecesine rastlanılmış olur.

Kadir sûresinin nüzûl (iniş) sebebi hakkında, kıymetli tefsirlerde şu bilgiler yer almaktadır:

Bir gün Peygamber Efendimiz, önceki ümmetlerden bir müminin, 1.000 (bin) ay, durmadan, gece-gündüz Allah yolunda cihâd ettiğini anlatınca, orada hazır bulunan Eshâb-ı kirâmdan bazıları "Biz, bu kısa ömrümüzle buna nasıl kavuşuruz? O müminin yaptığı bu ibâdeti nasıl yapabiliriz? Zâten ömrümüz buna yetmez" diye üzüldüler.

İşte bu sırada Cebrâîl aleyhisselâm, Peygamberimize “Kadir suresi”ni getirdi. Böylece Allahü teâlâ, “Kadir gecesi senin ve ümmetinindir” buyurup Habîbi’nin kalbini kuvvetlendirdi. Onun ümmetine, önceki ümmetlerin bin ayda (takriben 83 senede) yaptıkları ibâdetlerin sevâbını, bir gecede ihsân etmektedir. Hem de Kadir gecesi her sene, her ramazân ayında gelir.

Başka bir rivâyete göre, Resûlullah Efendimize, kendisinden önceki insanların ömürlerinin ne kadar olduğu bildirilince, kendi ümmetinin ömürlerini kısa buldu; “uzun ömürlü olan diğer ümmetlerin işledikleri sâlih amelleri benim ümmetim işleyemezler” diye düşündü. Bunun üzerine Allahü teâlâ, ona, bin aydan hayırlı olan “Kadir gecesi”ni ihsân etti. (İmâm Mâlik)

***

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) vâlidemiz buyurdu ki: “Resûlullah, ramazân ayının son on gününde, her zamankinden daha fazla ibâdet ederdi.” (Tirmizî)

Bu husûstaki hadîs-i şerîflerden birkaçı da şöyledir:

“Kadir gecesini ramazânın son on gününde arayınız.” (Müslim);

“Kadir gecesini, ramazânın son on gününün [21, 23, 25, 27 ve 29 gibi] tek gecelerinde veya ramazânın son gecesinde arayınız. Sevâbını umarak Kadir gecesini ibâdetle geçirenin geçmiş ve gelecek günâhları affolur.” (İmâm Ahmed);

“Kadir gecesi Ramazânın 27. gecesidir.” (Ebû Dâvud);

Bunların yanı sıra, şunu da ifâde edelim ki, Kadir gecesini soran bir zâta Peygamber Efendimiz: “Bu yıl, ramazânın ilk gecesi idi geçti. 27. geceyi ihyâ et! Ramazânın 27. gecesini ihyâ edene, vücûdundaki kıllar sayısınca, hac, umre, şehîdlik ve gâzîlik sevâbı verilir” buyurdu.

Hazret-i Âişe (radıyallahü anhâ) vâlidemize hitâben de, “(Bu sene, Kadir Gecesi) 13. gece idi geçti. Kadir gecesini kaçırdıysan, 27. geceye kavuşursun. O geceyi ihyâ edersen, âhiret yolculuğu için azık olarak o geceki ibâdet sana yeter” buyurdu.

Başka bir sahâbîye de, “Bu yıl, Kadir gecesi geçti; fakat ramazânın 27. gecesini ihyâ et! Kadir gecesi sevâbına kavuşursun. Şefâatten nasipsiz kalmazsın” buyurdu.

“(Daha önce) Kadir gecesine rastlamış olan bir geceyi ihyâ eden, Kadir gecesini ihyâ etmiş gibi sevâb kazanır” hadîs-i şerîfini düşünerek, sık sık vâki olan 27. gece ihyâ edilirse, o gece Kadir gecesi olmasa bile, büyük sevâba kavuşulur.

İmâm-ı Şâfiî (rahmetullahi aleyh), Kadir gecesi, Ramazân-ı şerîf ayının 17. gecesi, İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe (rahmetullahi aleyh) ise, 27. gecesi olması çok vâki olur buyurmuşlardır.

Kadir gecesine kavuşmak için her hâlde en pratik çâre şudur: Ramazânın bütün geceleri ihyâ edilirse, Kadir gecesine rastlanılmış olur.

.27/05/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Mübarek Kadir gecesinin fazileti

Kur'ân-ı kerîmin, Resûlullah Efendimize gelmeye başladığı ve ramazân ayı içinde olan “Kadir gecesi” bin aydan daha fazîletlidir.

Önümüzdeki cuma günü, mübârek ramazân ayının 26. günüdür; takvimlerde, o gecenin “Kadir Gecesi” olduğu yazılıdır. “Bereketli, hayırlı, faydası bol, feyizli” demek olan “mübârek” sıfatıyla sıfatlanan ve İslâm dîninin kıymet verdiği on geceden [hicrî-kamerî sene içerisindeki sırasına göre, 1 Muharrem, 10 Muharrem (Aşûre gecesi), Mevlid, Regâib, Mi'râc, Berât, Kadir, Ramazân Bayramı, Arefe ve Kurbân Bayramı geceleri] biri de Kadir gecesidir...

Kur'ân-ı kerîmin, Resûlullah Efendimize gelmeye başladığı ve ramazân ayı içinde olan “Kadir gecesi”nin bin aydan daha fazîletli [hayırlı, kıymetli] olduğu Kur'ân-ı Kerîm’de “Kadir sûresi”nde açıkça bildirilmektedir. Bu gece, Kur'ân-ı Kerîm’de medhedilen en kıymetli gecedir. Hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: “Allahü teâlâ indinde en kıymetli gece, Kadir gecesidir.”

Bilindiği üzere, bazı mekânlar emsâline göre daha mukaddes, bazı insanlar akrânına nisbetle daha muhterem olduğu gibi, bazı zamanlar da benzerlerine nazaran çok daha kudsî, mukaddes ve mübârektir. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için bazı gecelere, günlere ve aylara kıymet vermiş, bu gece, gün ve aylardaki duâ, tevbe, namaz ve oruç gibi ibâdetleri kabul edeceğini bildirmiştir. Aslında Cenâb-ı Hak, kullarının çok ibâdet yapmaları, dua ve tevbe etmeleri için böyle gece, gün ve ayları birer sebep kılmıştır. O hâlde böyle gece, gün ve ayları birer ganîmet bilelim...

Kadir gecesinin hangi gece olduğu kesin olarak bildirilmemiştir. Bir hadîs-i şerîfte: “Allahü teâlâ, 5 şeyi 5 şey içinde: Rızâsını tâatlerde, gazabını masıyetlerde/günâhlarda, orta namazı 5 vakit namaz içerisinde, evliyâsını halk arasında, Kadir gecesini ise ramazân ayı içinde gizlemiştir” buyuruluyor.

O hâlde, Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak için, hiçbir iyiliği küçük görmemeli. Gazabı günâhlar içinde saklı olduğu için, hiçbir günâhı küçük görmemeli ve işlememeli. Orta namazı kaçırmamak için de, 5 vakit namazı vaktinde kılmalı. Evliyâsı insanlar arasında gizli olduğu için, herkese iyi muâmele etmelidir. Atalarımız, “Her geleni Hızır, her geceyi Kadir bil” demişlerdir.

Bazı hadîs-i şerîflerde, bu gecenin, ramazân ayının son on gecesinde yani 20. ve 30. geceleri arasında aranması bildirilmiştir. Nitekim Eshâb-ı kirâm, Peygamber Efendimize, Kadir gecesinin ne zaman olduğunu sorunca: "Kadir gecesini, ramazân ayının son on gününde arayınız" buyurmuşlardır. Bir başka zaman sorulduğunda ise, Kadir gecesini ramazân ayının 27’sinde aramalarını emir ve tavsiye buyurmuşlardır. [Yarın da inşâallah bu konuya temâs edelim.]

.21/05/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Seher vakti ve sahûr hakkında

Ramazân ayında sahûr için kalkınca, seher vaktinde kalkılmış olur. Bu vakitte duâ etmeyi ganîmet bilmelidir.

Âl-i İmrân sûre-i celîlesinin 17. âyet-i kerîmesinde, “sabredenler, sâdıklar, namaz kılanlar, zekât verenler ve seher vakitlerinde istiğfâr edenler” övülmektedir. Hepsinden sonra, istiğfâr edenlerin zikredilmesi, Müslümânın her ibâdetini kusurlu görüp, dâimâ istiğfâr etmesi içindir.

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Seher vakti, Allahü teâlâ buyurur ki: İstiğfâr eden yok mu, onu mağfiret edeyim. İsteyen yok mu, istediğini vereyim, duâsını kabul edeyim.” [Müslim]

“Gece seher vaktinde ve namazlardan sonra yapılan duâ kabul olur.” [Tirmizî]

“Gecenin sonunda uyanamayacağından korkan, gecenin evvelinde vitri edâ etsin; sonra yatsın. Gece sonunda uyanacağını ümit eden, vitri o zaman kılsın. Çünkü gecenin sonundaki kalkmakta rahmet melekleri hâzır olur.”

“Seher vakti”, gecenin son altıda biridir. Yani güneşin batışından imsâk vaktine kadar olan zamanın son altıda biridir. Yaz ve kış, bu vakit azalıp çoğalır.

Ramazân ayında sahûr için kalkınca, seher vaktinde kalkılmış olur. Bu vakitte duâ etmeyi ganîmet bilmelidir.

Teheccüd namazını ve vitri seher vaktinde kılmak iyidir. Seher vakti, duâ ve istiğfârların kabul olduğu zamandır. Allahü teâlâ, iyileri överken, “Onlar seher vaktinde istiğfâr ederler” buyuruyor. (Zâriyât, 18)

Hazret-i Yakûb (aleyhisselâm) da, oğullarına, “Sizin için, yakında [seher vakti], Rabbime istiğfâr edeceğim” demiştir. (Yûsuf, 98)

İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin mahdûmu Muhammed Masûm Fârûkî, “Mektûbât-ı Masûmiyye”sinde buyuruyor ki:

“… Beş vakit namazı, tadîl-i erkân ile ve cemâat ile edâ etmelidir. Teheccüd namazı kılmalı, seher vakitlerini istiğfârsız geçirmemeli, gaflet uykusuna dalmamalı, ölümü ve âhireti düşünmeli, harâm olan dünyâ işlerinden yüz çevirip, âhiret işlerine yönelmelidir. Zarûrî olan dünyâ kazancı ile meşgul olup, diğer vakitleri, âhireti imâr etmekle meşgul olmalıdır…..”

***

Sahûra kalkmak çok sevaptır. Ancak sahûra kalkmadan oruç tutmakta da mahzur yoktur, yani günâh değildir. Bir yudum su içmek için de olsa, sahura kalkmalıdır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

“Sahûr yapınız (sahûra kalkınız), sahûrda bereket vardır.” [Buhârî]

“Müminin sahûrunun hurma ile olması ne güzeldir.” [Ebû Dâvûd]

“Sahûr yemeğine kalkmak, Allahın size bağışladığı berekettir, bunu kaçırmayınız.” [Nesâî]

“Yedikleri helâl olmak şartı ile hesâba çekilmeyecek üç kişi; oruçlu, sahûr yemeği yiyen ve Allah yolunda nöbet tutandır.” [Nesâî]

“Elbette sahûr yemeği mübârektir.” [İbn-i Hibbân]

“Allahü teâlâ, sahûra kalkanlara rahmet eder.” [Taberânî]

“Sahûrda yemek yiyerek, oruç tutmanıza yardımcı olun.” [Beyhekî]

.20/05/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Terâvîh namazını inkâr edenlere birkaç kelime

“Erkeklerin ve kadınların, yirmi rekât terâvîh namazı kılmaları, sünnet-i müekkededir. İnanmayan bid’at ehlidir, sapıktır ve şâhitliği kabul olmaz."

Sözleri muteber olan İslâm âlimlerinin, hadîs ve fıkıh kitaplarında yazdıklarına göre, Peygamber Efendimiz (aleyhisselâm), Medîne-i münevvere’de, Mescid-i Nebevî’de, Eshâbına (aleyhimürrıdvân), 3-4 gün terâvîh namazını cemâatle kıldırdı; daha sonra evinden çıkmadılar.

Sahîh-i Buhârî’de zikredildiğine göre, birkaç gün terâvîh namazını kıldırdığı hâlde, müteâkıp günde evlerinden çıkmamalarının sebebi sorulunca, “Terâvîh namazının, size, farz olacağından korktuğum için, evden çıkmadım” buyurdu.

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Ramazân ayında inanarak ve sevâbını umarak terâvîh namazı kılanın günâhları affolur.” [Nesâî]

Sevgili Peygamberimizin amcazâdesi, “Reîsül-müfessirîn=Müfessirlerin başı”, “tercümânül-Kur’ân”, “bahrul-ilim=ilim okyânûsu” gibi yüksek sıfatlarla anılan, büyük âlim İbn-i Abbâs (radıyallahü anhümâ) bildiriyor ki:

Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm), yatsıdan sonra, vitirden önce, 20 rekât namaz kıldıktan sonra, “Ramazân ayında 20 rekât terâvîh namazı kılanın, yirmi bin günâhı affolur” buyurdu. (Musannefü İbn-i Ebî Şeybe)

Mahmûd İbn-i Mevdûd el-Mevsılî (el-Mûsılî)’nin, “El-İhtiyâr li-Ta’lîli’l-Muhtâr”da zikrettiğine göre, İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe (rahmetullahi aleyh), “Terâvîh namazı müekked sünnettir. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), Terâvîhin 20 rekât olarak cemâatle kılınmasını, kendiliğinden ortaya çıkarmadı. O, elindeki sağlam esâsa, yani Resûlullah’ın sünnetine dayanarak emretti” buyurmuştur.

Farz-ı muhâl olarak, Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem), terâvîhi hiç kılmasaydı bile, Hulefâ-i Râşidîn’in yani Dört Büyük Halîfenin kılmaları, sünnet olması için kâfi idi. Çünkü hadîs-i şerîfte, “Benim sünnetime ve benden sonra da, hidâyete erdirilmiş olan Hulefâ-i Râşidîn’in sünnetine sımsıkı sarılınız” buyuruldu. (Buhârî)

Merâkıl-felâh Şerhi’nde, terâvîh namazının 20 rekât oluşu ve cemâatle kılınmasının hadîs-i şerîfle bildirildiği ve Sünnet oluşunun icmâ ile sâbit olduğu ifâde edilmiştir.

Terâvîh namazının sünnet olanı 20 rek’attır. Nûrul-îzâh Şerhinde ve Hâşiyesinde buyuruluyor ki: “Erkeklerin ve kadınların, yirmi rekât terâvîh namazı kılmaları, sünnet-i müekkededir. İnanmayan bid’at ehlidir, sapıktır ve şâhitliği kabul olmaz. Hazret-i Ömer’den itibaren Üç Halife ve zamanlarındaki Eshâb-ı kirâmın hepsi (radıyallahü anhüm ecmaîn), cemâatle yirmi rekât kıldılar. Bu Halîfelere ve Eshâb-ı kirâmın icmâına uymamız, hadîs-i şerîf ile emrolunmuştur.”

Hâşiyetü-Tahtâvî’de belirtildiğine göre, terâvîhin cemâatle kılınması, sünnet-i kifâyedir. Yani bir mahallede cemâatle kılınınca, diğerleri evde kılsa da, sünnet îfâ edilmiş olur. (Nimet-i İslâm)

.14/05/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Ramazan ayını en iyi şekilde değerlendirmeli

Mübârek aylar, asliyetimize, kendimize dönüş için, günâhlardan, kusur ve kabahatlerden tevbe ve rücû için çok önemli fırsatlardır.

Dünyaya gönderilen ilk insan ve ilk Peygamber Hazret-i Âdem aleyhisselâmdan itibaren, binlerle Peygamber gelmiş-geçmiştir. Bütün Peygamberlerin sonuncusu Muhammed aleyhisselâmdır. Diğer Peygamberlerin bildirdikleri dînler, zamanla bozulmuştur. Şimdi saadete kavuşmak için İslâmiyyeti öğrenmekten ve yaşamaktan başka çare yoktur.

İnsanın dünyada ve âhırette mesut olması için, Müslüman olması lâzımdır. Dünyada mesut olmak, rahat yaşamak demektir. Âhirette mesut olmak, Cennete gitmek demektir. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, mesut olma yolunu, Peygamberleri vasıtası ile kullarına bildirmiştir. Çünkü insanlar, bu saadet yolunu, sırf kendi akılları ile bulamazlar. Hiçbir Peygamber, kendi aklından bir şey söylememiş, hepsi, Allahü teâlânın bildirdiği şeyleri söylemişlerdir.

İslâmiyyet, kalp ile inanılacak “İmân” bilgileri ve beden ile yapılacak “Ahkâm-ı İslâmiyye” bilgileridir. İmân ve ahkâm ilimleri, “Ehl-i Sünnet Âlimleri”nin kitaplarından öğrenilir. Bu âlimlerin yazdıkları Arabî ve Fârisî kitâblar ve bunların tercümeleri, dünyanın her yerinde, kütüphânelerde çokça vardır.

Bilindiği üzere insan için üç türlü hayât vardır: Dünya, kabir ve âhıret hayâtı. Dünyada, beden rûh ile birliktedir. İnsana hayat, canlılık veren rûhtur. Rûh bedenden ayrılınca, insan ölür. Rûh yok olmaz. Öldükten sonra kabir hayâtı başlar. Kabir hayâtında his vardır, hareket yoktur. Kıyâmette bir beden yaratılıp, rûh ile bu beden birlikte Cennette veyâ Cehennemde sonsuz yaşarlar...

İnsan, Yüce Yaratıcı tarafından bu dünyaya "eşref-i mahlûkât" olarak gönderilmekle beraber, bunun yanında imtihâna da tâbi tutulmuştur.

İşte “üç aylar” ve bu aylardaki mübârek gün ve geceler, özellikle ramazan ayı, yaratılmışların en şereflisi olma özelliğini unutarak, nefis ve şeytanların tuzaklarına düşmüş ve her iki dünyasını zindâna çevirecek günâh, isyân ve gaflet bataklıklarında boğulmakla karşı karşıya gelmiş insanların kurtuluşları için uzatılan cân simidi gibidirler.

Mübârek aylar, asliyetimize, kendimize dönüş için, günâhlardan, kusur ve kabahatlerden tevbe ve rücû için çok önemli fırsatlardır.

Bu ayda, gün ve gecelerde içimizi ve dışımızı çok iyi bilen Rabbimize karşı, nefsimizi muhâsebeye çekmeli, O'nun bizim dünya ve âhiret hayatımızı Cennet'e çevirmek için gönderdiği mukaddes dîni İslâma tam teslîm olup olmadığımızı gözden geçirmeli, hiç vakit geçirmeden İslâmın rahmet, bereket, mağfiret, fazîlet ve hayat bahşeden çeşmesinden kana kana nasip almak için bu ayı, günleri ve geceleri başlangıç yapmalıyız.

.30/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Özbekistân’daki tarihî ve turistik mekânlar

Semerkant da, Buhârâ gibi, kültürel yönden çok zengin ve 2.700 yıllık târihî bir şehirdir. İmâm Mâtürîdî’nin türbe ve külliysi buradadır.

Dünkü makâlemizde, biz nebze bahsettiğimiz Özbekistân’da, Hazret-i Ebû Bekir Efendimizden (radıyallahü anh) günümüze gelinceye kadar, insanları Hakk’a dâvet eden, onlara doğru yolu gösterip, gerçek saâdete kavuşturan ve kendilerine “Silsile-i Aliyye” denilen büyük âlim ve velîlerden, Buhârâ ve civârında 7 büyük zât vardır.

Goncdüvân (Goncdevân, Gucdüvân, Gucdevân, Gıjduvân) kasabasında Abdülhâlık Goncdüvânî [Silsile-i Aliyyenin dokuzuncusu; babası Abdülcemîl Malatyalı idi]; Buhârâ'ya 30 km uzaklıkta bulunan Rîveger köyünde dünyâya gelen Ârif-i Rîvegerî (Silsile-i Aliyyenin onuncusu); Buhârâ'nın Fağne köyünde doğan, büyük âlim ve velîlerden Mahmûd-i İncirfagnevî [Encirfagnevî (Silsile-i Aliyyenin onbirincisi)]; Buhârâ yakınlarındaki Râmiten kasabasında doğan, “Azîzân” ve “Pîr-i Nessâc” sıfatlarıyla anılan Alî Râmitenî (Silsile-i Aliyyenin onikincisi); Buhârâ'ya bağlı Semmâs köyünde doğan Muhammed Bâbâ Semmâsî (Silsile-i Aliyyenin onüçüncüsü); Seyyid Emîr Gilâl [Gülâl, Külâl; Silsile-i Aliyyenin ondördüncüsü], İslam âlimlerinin en meşhûrlarından olan, tasavvufta en yüksek derecelere ulaşan, Seyyid Muhammed Behâeddîn Buhârî Şâh-ı Nakşibend hazretleri (Silsile-i Aliyyenin onbeşincisi, Kasr-ı Ârifân’da) medfûn bulunmaktadırlar.

Yine bu coğrafyaya yakın olarak Denöv’de, asıl ismi Muhammed bin Muhammed Buhârî olan Alâüddîn-i Attâr ve Kâdî Muhammed Zâhid, ayrıca derin âlim ve kâmil bir velî, hem de evliyânın büyüklerinden olan Ya’kûb-i Çerhî [Silsile-i Aliyyenin onyedincisi (Tâcikistân’da)] gibi zevâtın türbe ve külliyeleri vardır.

Buhârâ’da, isimlerini saydığımız bu türbe ve külliyyelerden başka, Leb-i Havz Câmii, Mîr Arab Medresesi, Kalan Minâresi, Ark Kalesi gibi başka turistik ziyâret mahalleri de mevcuttur.

Semerkant da, Buhârâ gibi, kültürel yönden çok zengin ve 2.700 yıllık târihî bir şehirdir. Burada ve civârında da “Silsile-i Aliyye” büyüklerinden Hâce Ubeydullah-ı Ahrâr, Kâdî Muhammed Zâhid, Derviş Muhammed ve Hâcegî Muhammed Emkenegî’nin türbe ve külliyelerinden başka; Hadîs âlimlerinin en büyüğü olan İmâm Buhârî, Ehl-i Sünnet’in iki büyük akâid imâmından biri olan İmâm Mâtürîdî’nin türbe ve külliyeleri de bulunmaktadır.

Semerkant’ta, zikrettiğimiz mübârek mekânlardan başka, ayrıca Ebu’l-Leys-i Semerkandî Türbesi, Tîmûr Hân Türbesi, Uluğbey Medresesi, Tilla Kârî Medresesi, Şîrdâr Medresesi, Bîbî Hânım Mescidi, Registân Meydânı gibi ziyâret mekânları da mevcuttur.

Taşkent’te ise, Zengî Atâ hazretleri Türbe ve Külliyyesi, Barak Hân Medresesi, Kökel Taş Medresesi, Emîr Tîmûr Müzesi, Cuma Mescidi, Alî Şîr Nevâî Müzesi gibi yerler ziyâret mahalleridir. Orada Nûreddîn-i Taşkendî hazretleri de vardır...

.29/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Özbekistân'daki büyük âlim ve velîler...

Özbekistân çok mühim bir kültür diyârı; çok büyük ulemâ ve evliyâ yatağı olan mübârek bir memlekettir. Buralar, “Mâverâünnehir” diye anılır.

Kıymetli Okuyucularım!

Sizler, bu satırları okurken, bizler inşâallah, vaktiyle atalarımızın yaşadıkları kadîm “Türkistân diyârı”, eski “İpek Yolu” güzergâhı, “Mâverâünnehir İlleri” olan Özbekistân’da (İslâm âlemindeki en büyük âlim ve velîlerin bulunduğu Taşkent, Buhârâ ve Semerkant’ta) olacağız.

Özbekistân’a 5. seyâhatimizi yapıyoruz. [Bu vesileyle belirteyim ki, bendeniz, aynı zamanda, 3 dönemdir “Özbekistân Dostluk ve Kültür Derneği” Başkanıyım. Bir dönem de Başkan Yardımcılığım var.]

Hemen makâlemin başında ifâde edeyim ki, her vatandaşımıza, her Türk’e, her Müslümâna, hatta her insana, manevî açıdan ve tabii güzellikler bakımından çok zengin olan bu kültür diyârını görmelerini, çok büyük ulemâ ve evliyâ yatağı olan bu mübârek memleketi ziyâret etmelerini, dünyânın en nâdîde ahşâb işlemelerini ve çini örneklerini, târihî ve turistik beldeleri incelemelerini harâretle tavsiye ediyorum.

Özbekistân’da, hadîs âlimlerinin en büyüğü olan İmâm-ı Buhârî (rahmetullahi aleyh), Ehl-i Sünnet’in en büyük 2 akâid imâmından biri olan İmâm-ı Mâtürîdî (rahimehüllah) bulunmaktadır. Yine kendilerine “Silsile-i Aliyye” denilen büyük âlim ve velîlerin üçte biri [12 zât] orada bulunmaktadır. Kezâ, dünyânın en büyük cihângîrlerinden Tîmûr Hân ve dünyanın en büyük astronomlarından Uluğ Bey orada medfûndur.

Bilindiği üzere, Müslümânlar, Mâverâünnehr’e ilk defâ; m. 667’de el-Hakem bin Ömer el-Gıfârî komutasında gelerek üç yıl kalmışlardır.

Daha sonra Vâlî Kuteybe bin Müslim’in düzenlediği seferler netîcesinde, küçük bir kısım hâriç, bütün bölge, Müslümânların hâkimiyetine girmiş ve bölgede İslâmiyyet hızla yayılmıştır.

Bilindiği üzere, Özbekistân çok mühim bir kültür diyârı; çok büyük ulemâ ve evliyâ yatağı olan mübârek bir memlekettir. Buralar, “Mâverâünnehir” diye anılır.

“Mâverâünnehir”: “Amu Derya (Ceyhûn) ve Siri Derya (Seyhûn) nehirleri arasında kalan ünlü Türk ülkesi”nin adıdır. Bu târihî belde bugün, Özbekistân, Kalpakistân’ın bir bölümü ile Tâcikistân, Kırgızistân’ın güney kısmını; Kızılkum Çölü ile Kazakistân’ın bir kısmını içine almaktadır. 660.000 km2 yüzölçümü vardır. Bölgede, çoğunluğunu Türklerin teşkil ettiği 16 milyon insan yaşamaktadır.

Bu bölgelerde, ilk çağlardan beri Türkler ve İrânlılar yaşamıştır. Buralarda Asya Hun, Göktürk ve Uygur İmparatorlukları; Sâmânîler; Karahânlı, Gazneli, Büyük Selçûklu ve Hârezmşâhlar Devletleri; Tîmûr İmparatorluğu, Çağatay Hânlığı ve Şeybânîler hâkim olmuşlardır. [Yarın inşallah, birazcık, konunun detaylarından bahsedelim.]

.23/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Harp meydanlarında yenilenler kalemleriyle İslama saldırdılar

Caetani, yazdığı eser ile muhaddislere saldırmakta, Kur’ân-ı kerîmdeki kıssaların Tevrât ve İncîl’den iktibâslarla oluşturulduğunu ileri sürmektedir!

DİB Hey’et-i Müşâvere a’zâ muâvini merhûm Mustafâ Âsım Köksal, “Müsteşrik Caetani’nin yazdığı İslâm Târihindeki İsnâd ve İftirâlara Reddiye” (Ankara 1961, 1986; İstanbul 1987) adlı eseriyle, Caetani’nin kitâbında mevcut, hadîs ve isnâd meseleleri başta olmak üzere, çeşitli konulardaki bozuk, garazkâr görüşlerine cevap vermeye çalışmıştır.

Caetani ile ilgili olarak hacimli bir makâle kaleme alan Riyâzu’l-Hasan da, onun fikir ve düşüncelerinin arka planını, İslâm dînine, târih ve medeniyetine olan garazkâr bakışını incelemiş; onun Peygamber Efendimizi ve İslâm’ın yayılışını materyalist-Marksist bir bakış açısından değerlendirdiğini ifâde etmiştir.

Hıristiyân olduğu zannedilmekle birlikte, Hazret-i Îsâ’nın Peygamberliğine bile inanmayan Caetani, İslâm’ı da vahye dayalı bir dîn saymaz; dolayısıyla son Peygamber Hazret-i Muhammed’i bütün insanlığa gönderilmiş İlâhî bir mesajın sâhibi olarak kabul etmez.

1924 yılında, Hüseyin Cahit Yalçın tarafından, “İslâm Târihi” ismiyle Türkçeye tercüme edilen Leone Caetani’nin kitâbının, Müslümânlığı, Hıristiyânlara kötü göstermek, onların Müslümânlığa kaymalarını önlemek maksadıyla yazıldığı çok açıktır.

İtalyan oryantalist Caetani’nin araştırma ve incelemeden çok, ön yargı ile hazırlanmış olan mezkûr eseri, yanlışlıklar, tutarsız fikirler ve iftirâlarla doludur. Kitap, olayları aslından uzaklaştıran, gerçekleri tahrîf eden, hakâret, saldırı ve taassup kokan, birbiri ile çelişen tezat ve yorumlarla doludur.

Merhum Âsım Köksal’ın reddiyesi, birtakım Müslümân akademisyenlerce (Şaban Öz, Mehmet Azimli gibi), bazı yönlerden tenkit edilse de, Leone Caetani’nin İslâm Târihi’nin gerçek yüzünü bizlere göstermesi, gün yüzüne çıkarması açısından önemli bir çalışma niteliğindedir.

Caetani, Kur’ân-ı kerimin İlâhî kelâm olduğuna inanmamaktadır; hadîs-i şerîflerin de, Sevgili Peygamberimizin mübârek kelâmları olduğunu kabul etmemektedir. Binâenaleyh İslâmın hak dîn olduğuna da inanmamaktadır.

Caetani, yazdığı eser ile hadîs ilmine, muhaddislere saldırmakta, Kur’ân-ı kerîmdeki kıssaların Tevrât ve İncîl’den iktibâslarla/alıntılarla oluşturulduğunu ileri sürmekte, namazın Kur’ân kaynaklı değil, sonradan kelâm ve fıkıh âlimlerince uydurulduğunu belirtmekte, kezâ Peygamber Efendimizin, Kureyş soyundan gelmediğini, hattâ adının bile belli olmadığını iddiâ etmektedir.

Bu bakımdan, merhûm Mustafâ Âsım Köksal’ın, önce müstakil cild olarak neşrettiği, sonra İslâm Târihi isimli büyük eserinin 7. cildi içerisine koyduğu, Oryantalist Leone Caetani’nin İslâm Târihi isimli kitâbına reddiyyesi okunabilir.

Burada biz, Caetani’nin kitâbını hazırladığı yıllarda, Fransız oryantalist Gaston Care’ın, 1913 senesinde Le Figaro gazetesinde yazdığı şu cümlelerini naklederek, konumuzu kapatalım:

“İslâm, bu yüksek dîn, Avrupa’ya dünyânın ilerlemesi için gerekli en esâslı kaynakları sağlamıştır. İslâmiyet’in bu üstünlüğünü teslîm ederek, ona borçlu olduğumuz şükrânı/teşekkürü tanımıyorsak da, gerçeğin bu merkezde olduğunda şüphe yoktur.

.22/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İgnace Goldziher ve Leone Caetani'ye reddiyeler

Tertip heyetinde olduğu İslâm Ansiklopedisinin çeşitli maddelerine bakılınca, Goldziher’in nasıl garazkâr bir insan olduğu açıkça görülür.

Geçen haftaki makâlelerimizde kendisinden bahsettiğimiz İgnace Goldziher hakkında, “…Louis Massignon, Goldziher’in şarkiyâtçıların gözünde İslâmî araştırmaların tartışılmaz üstâdı olduğunu ve kendilerinin üzerinde geniş çapta etkilerinin bulunduğunu söylemiş, Theodor Nöldeke, onu Wellhausen ile birlikte dehâ olarak kabul etmiş, Arap İlâhiyatı ve felsefesi alanında rakîbinin bulunmadığını ileri sürmüştür.

Zâkir Kâdirî (Ugan), Mehmed Fuad Köprülü ve İsmâîl Hâmî Dânişmend gibi bazı Türk ilim adamları da, onun İslâm araştırmaları alanında yüksek bir mevkiye sahip bulunduğunu ifâde etmişlerdir… Zekî Velîdî Togan da, Goldziher’in İslâmî ilimler alanında müstesnâ bir yere sâhip olduğu kanâatindedir…”

1965-1968 yıllarında, Ankara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi’nde, Usûl-i Tefsîr, Tefsîr, Usûl-i Hadîs ve Hadîs derslerimize giren, 15 dil bilen Saraybosnalı hocamız Prof. Muhammed Tayyib Okiç, Goldziher’in, hadîsin mâhiyeti hakkında en etraflı mâlumatı veren bir müsteşrik olduğunu, mümkün mertebe kendisini tarafsız göstermeye çalıştığını belirtmiştir.

Mustafâ es-Sibâî, “es-Sünne ve mekânetühâ fi’t-Teşrîı’l-İslâmî” adlı eserinde, Mustafâ el-A’zamî de, “Dirâsât fi’l-Hadîsi’n-Nebevî” isimli kitâbında, Goldziher’i ciddî olarak tenkit etmişler, onun pekçok yanlışını ortaya koymuşlardır. Onun, İslâmiyete nasıl iftiralar attığını, Sevgili Peygamberimizi, Sahâbe-i kirâmı ve sonraki hadîs âlimlerini nasıl tenkit ettiğini anlamak için, Muhammedanische Studien (I-II) adlı eserinin birkaç cümlesini okumak kâfidir.

Bu eserin 2. cildi 1952’de Paris’te L. Bercher tarafından “Etudes sur la tradition İslamique” adıyla Fransızca’ya; London 1971, Chicago 1973’te ise İngilizce’ye çevrilmiştir.

Tûnus Zeytûne Üniversitesi Şerîat ve Usûlüddin Fakültesi’nde Muhsin Abdünnâzır tarafından, “Dirâsâtü Goldziher fi’s-sünne ve mekânetühe’l-ilmiyye=Goldziher’in Sünnet Hakkındaki Araştırmaları ve İlmî Değeri” adlı bir doktora tezi hazırlanmış, 922 sayfa tutan tezin ilk 400 sayfasında, eserin bu cildinin Arapça tercümesi de verilmiştir. Bu kitap, Türkçeye de çevrilmiştir.

Goldziher’in de tertip heyetinde olduğu İslâm Ansiklopedisinin çeşitli maddelerine bakılınca, onun nasıl garazkâr bir insan olduğu açıkça görülür. [Almanca, Arapça, Fransızca, İngilizce ve Türkçe nüshalarından herhangi birine bakılabilir.]

1869’da, Roma-İtalya’da doğup 1935’te Vancouver-Kanada’da ölen, İtalyan bir ilim adamı, siyâsetçi ve Orta Doğu târihçisi olan Sermoneta Dükü Leone Caetani var. Hüseyin Câhit Yalçın, onun “Annali dell’Islam”ını, Cumhûriyetin başlarında, “İslâm Târihi” adıyla Türkçeye tercüme ederek, bütün cumhûriyet aydınlarının zehirlenmelerine sebep olmuştur.

[Ona yazılan bazı cevaplara, reddiyyelere inşallah yarın temas edelim.]

.16/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Müslümanların fikirlerinin bozulmasına sebep olanlar

Avrupa ve Amerika’da tahsil yapan bazı Müslümân akademisyenlerimiz, maalesef Batı’daki müsteşriklerin yörüngelerine girmektedirler...

Dünkü makâlemizde bir sözünü naklettiğimiz bir hocamız, bir kelâm profesörümüz, dün naklettiğimiz sözüne gerekçe olarak şunu ifâde etmişti:

Şark kaynaklarından referans gösteren doktora adayına, danışmanı olan müsteşrik profesör, “sen, hep Doğulu âlimlerin kaynaklarından istifâde etmişsin; bu sâhanın büyük uzmanları olan Batılı ilim adamlarının eserleri nerede? Bu tezini götür ve o ilmî kaynaklardan referanslar göster” deyip tezi reddediyor.

“Tabii ki, o talebe, T.C. Millî Eğitim Bakanlığı nezdinde, büyük tazmînâtların altına imzâ atmış bulunuyor. Eğer doktorayı bitiremeden gelirse, o yüklü tazmînâtı ödemek mecbûriyetinde kalacak; ne yapıp edip o doktorayı almaya çalışıyor. İşte bu durum, kendisinde çok büyük bir risk meydâna getiriyor.”

Bir kısmı, önce “köprüyü geçinceye kadar, ayıya dayı diyelim” diye düşünse de, bilâhare, maalesef yavaş yavaş, onların bozuk fikirlerini benimsiyor ve onlar gibi düşünmeye başlıyor.

Avrupa ve Amerika’da tahsil yapan bazı Müslümân akademisyenlerimiz, Batı’daki müsteşriklerin garazkâr, müfsid, bozuk, sapık fikirlerini okuyarak, maalesef onların yörüngelerine girmektedirler.

İslâmiyete çok ağır bir şekilde saldıran pekçok müşteşrik=şarkıyâtçı vardır. Bugün, kısaca, onlardan birine temâs edelim:

Ignaz (Ignace Isaac Jehuda) Goldziher: 22 Haziran 1850’de Sigetvar’da doğan Goldziher’in dedeleri İspanya’dan Almanya’ya, oradan da Macaristan’a göç etmişlerdir. Küçük yaşlarından itibâren Tevrât dersleri alan Goldziher, on üç yaşında gerçekleşen Yahûdi cemâatine kabul merâsiminde, Yahûdi dedelerinin îmânına sadâkat yemîni etmiş ve bu yemînini hiçbir zaman unutmadığını da kendisi ifâde etmiştir.

1904 yılında Budapeşte Üniversitesi Sâmî Dilleri Kürsüsü’ne ordinaryüs profesör olarak tayin edilen ve birçok yerde pekçok görevler yapan, birçok kitap ve makâlesi bulunan Yahûdi Goldziher’in, bütün Avrupalı ve Amerikalı müsteşrikler üzerinde çok önemli tesirleri olmuştur.

13 Kasım 1921 tarihinde Rotlauf’da ölmüş ve Budapeşte Yahûdi Mezârlığı’na gömülmüştür. Geride bıraktığı çok zengin kütüphanesi, daha sonra Kudüs’teki İbrânî Üniversitesi’ne nakledilmiş ve 1925’te de okuyucuların istifâdesine açılmıştır.

DİA İslâm Ansiklopedisi’nde ifâde edildiği gibi, “Julius Wellhausen ve Christian Snouck-Hurgronje ile birlikte bağımsız bir araştırma alanı olarak Batı’daki İslâmî incelemelerin kurucusu olmuş ve Batı İslâmoloji çevrelerinde yeni İslâmiyatçılar’ın mânevî babası sayılmıştır…..”

[Bu sözün devâmını, bundan sonraki makâlemizde ele alalım inşallah.]

.15/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Bazı akademisyenlerin doğru yoldan sapmaları

Akademisyenlerimizden bir kısmının doğru yoldan sapmaları, târihteki “bozuk, sapık fırkalar”ın bozuk düşünceleriyle, zihinlerinin bulanması sebebiyle olmaktadır.

Bizim, 1965-1969 yılları arasında, A. Ü. İlâhiyat Fakültesi’nde talebe olduğumuz yıllarda, Felsefe Grubu derslerimizden birine giren, Ord. Prof. Dr. Hilmi Ziya Ülken’i (1901-1974), birçok kimse tanır. İstanbul Sultânîsi (bugünkü İstanbul Lisesi - 1918) ve Mekteb-i Mülkiye (bugünkü A. Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi-1921) mezunu olup, aynı yıl Dârülfünûn-ı Osmânî (bugünkü İstanbul Üniversitesi) Edebiyat Fakültesi Beşerî Coğrafya Kürsüsü’ne asistan olan ve İstanbul’da doğup ölen, bir felsefeci ve sosyologdur.

Hilmi Ziya Ülken, İ. Ü. Edebiyât Fakültesinde, ayrıca felsefe târihi ve sosyoloji öğrenimi görmüş, 1933’e kadar sosyoloji, felsefe, târih ve coğrafya öğretmenliği yapmış, 1933-1934 yıllarında Almanya’da uzmanlık eğitimi almış, 1935 yılında Türkiye’ye dönüp İ. Ü. Edebiyat Fakültesi’nde “Türk Tefekkür Târihi Kürsüsü”ne Doçent olarak tayin edilmiştir. 1944 yılında Profesör, 1957 yılında ise Ordinaryüs Profesör olmuş, 1973’te de A. Ü. İlahiyat Fakültesi’nden emekli olmuştur. 1974’te de vefât etmiştir.

Onun hem derslerinde öğrendiğimize, hem 1932-1933 yıllarında neşredilen 2 ciltlik “Türk Tefekkür Târihi” kitâbında ve ayrıca “Türkiye’de Çağdaş Düşünce Tarihi” adlı eserinde okuduğumuza göre, felsefeciler yekdiğerlerine muhâlefet etmekte, birbirlerinin fikirlerini dâimâ nakzetmekte, çürütmektedirler.

Bu hususu, merhûm Doç. Dr. Yaşar Kutluay’ın Türkçeye tercüme ettiği, Prof. Dr. T. J. de Boer’in “İslâm'da Felsefe Târihi” adlı eserinde de, çok açık bir şekilde müşâhede ediyoruz; feylesofların (filozofların) fikirleri birbirleriyle çelişmektedir.

Bu durum, niçin böyle oluyor? Çünkü felsefeciler, kendilerine, Allahü teâlânın, Peygamberleriyle insanlığa, doğru yolu bulmaları için lutfettiği vahiy ışığını değil, sâdece kendi akıllarını rehber seçmektedirler...

Bu hususu net bir şekilde ortaya koyduktan sonra ifâde edelim ki, dede ve neneleri, anne ve babaları Müslümân olan akademisyenlerimizden bir kısmının doğru yoldan sapmaları, târihteki “fırak-ı dâlle=dalâlet fırkaları, bozuk, sapık fırkalar”ın kitaplarını ve fikirlerini okumaları, onların bozuk düşünceleriyle, zihinlerinin bulanması sebebiyle olmaktadır.

T.C. Dışişleri Bakanlığı’nın organize ettiği “Kültür Mübâdele Programı” mucibince, 1975-1976 yıllarında Mısır’da bulunduğumuz, orada Kâhire Üniversitesi Dâru’l-Ulûm Fâkültesi’nin “Dirâsât-ı Ulyâ=Yüksek Araştırmalar” kısmında araştırma yaptığımız ve Ayn-ı Şems Üniversitesinin Edebiyât Fakültesinde de, “Mukâveleli Öğretim Üyeliği” yaptığımız sıralarda, bir hocamız, bir kelâm profesörümüz, 1975 yılında, Mısır’da bana, “Bazı meslektaşlarımız, Avrupa’dan doktora alıp geliyorlar, ama maalesef îmânlarını da oralarda bırakıp geliyorlar” demişti.

Bu mühim sözün gerekçesini, sizlere, inşâallah yarın arz edelim.

.09/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Evliyâ ne demektir?

Bütün sözleri, işleri ve ahlâkı, İslâm dîninin bildirdiği gibi olan, Allahü teâlânın ve Resûlünün çok sevdiği kimselere “Velî” denir.

Malum olduğu üzere, dünkü makalemizde de bahsettiğimiz gibi, ondokuzuncu asra kadar Osmânlı medreselerinde, dîn derslerinin yanı sıra, fen dersleri de okutuluyordu. Buralarda aydın dîn ve fen adamları yetişiyordu. Bunlar, bütün dünyâya rehberlik, önderlik ediyorlardı. Maalesef Tanzîmâtçıların, Batılıların bozuk planlarına âlet olarak, fen derslerini Osmânlı medreselerinden kaldırmalarıyla, bu sâhadaki çalışmalar tamâmen durmuş ve Batı, Doğu’yu sür’atle geçmiştir.

14 asır boyunca, Allahü teâlânın sevgisi ile dolu, Peygamber Efendimize tâm tâbi olan, manevî sırlar sâhibi “Âlim” ve “Velî” zâtlar dâimâ bulunmuş ve bunlar, insanların dîn ve dünyâ saâdetine ulaşmaları için ellerinden gelen gayreti göstermişlerdir.

Asr-ı Saâdetten günümüze kadar, İslâm coğrafyasının her tarafında, Fâs'tan Hindistân'a; Macaristân ve Balkanlar'dan Orta Asyâ ve Çin'e; Kırım ve Kazân'dan Afrikâ'ya ve Yemen'e kadar “Evliyâ” grubuna giren pek çok İslâm büyüğü gelip geçmiştir.

Bunları belirttikten sonra ifâde edelim ki, bir terim olarak “Velî”; “Sevdiğini Allah için seven ve her işini O'nun rızâsı için yapan, her ân Allahü teâlâ ile bulunan, gafletten uzak ve Cenâb-ı Hakk’ın rızâsını kazanmış kimse” demektir. “Evliyâ” tabîri ise, bu kelimenin çokluk şeklidir; yani “Evliyâ”: “Velîler" demektir.

Başka bir tarifle; bütün sözleri, işleri ve ahlâkı, İslâm dîninin bildirdiği gibi olan, Allahü teâlânın ve Resûlünün çok sevdiği kimselere “Velî” ve bunun çoğulu olarak “Evliyâ” denir.

İnsanlara doğru yolu göstermeleri, hâl ve hareketleri ile örnek olmaları, evliyânın belli başlı vasıflarındandır. Ayrıca, Allahü teâlânın rızâsı için insanların dertleri ile dertlenmeleri ve fedâkârlıkları onların şânındandır. Onlar, Peygamberlerden sonra seçilenler sınıfındandırlar. Bütün bu “Allah Dostları”, aynı kaynaktan fışkıran nûrları, olduğu gibi gösteren aynalardır. Hangisine baksak, hepsinde aynı nûru görürüz.

Anadolu'da da bunlardan bol miktarda yaşayanlar olmuştur. Tabii ki burada, bütün vilâyetlerimizde meşhur olan ulemâ ve evliyâyı tek tek sayamayız. Bir kısım şehirler vardır ki onlar anıldıkları zaman, hemen oralarda yaşıyan bazı büyük âlim ve velîler hâtıra gelir; bu şehirler âdetâ onlarla özdeşleşmişlerdir. Güzel ülkemizde bu böyle olduğu gibi, İslâm âleminin diğer ülkelerinde de durum böyledir:

Meselâ Türkiye’de Konya denilince, hemen Hazret-i Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, hocaları Şems-i Tebrîzî ve Sadreddîn-i Konevî; Kastamonu denilince, Şeyh Şa’bân-ı Velî hatırlanmaktadır. Kırşehir anıldığında, Ahî Evrân; Nevşehir anıldığı zaman, Hünkâr Hâcı Bektâş-ı Velî; Ankara anıldığı zaman ise, Hâcı Bayrâm-ı Velî ve Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hatırlandığı gibi.

Yurt dışında Buhârâ (Özbekistân’da) denilince, İmâm Buhârî ve Şâh-ı Nakşibend; Bağdâd (Irâk’ta) denilince, İmâm-ı A’zam ve Abdülkâdir-i Geylânî; Serhend (Hindistân’da) denilince de, İmâm-ı Rabbânî Müceddid-i Elf-i Sânî Ahmed Fârûkî Serhendî, oğlu Muhammed Ma’sûm Fârûkî ve onun da oğlu (yani İmâm-ı Rabbânî’nin torunu) Seyfeddîn-i Fârûkî hâtırlanmaktadır. Türkiye’de ve yurt dışında buna benzer misâlleri çoğaltmak mümkündür...

.08/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Tasavvufun felsefeyle alâkası var mıdır?

“Tasavvuf” felsefe değildir. “Mutasavvıf”lar da filozof değildirler. Tasavvufun, İslâmî ilimler içindeki adı; “kalb ilmi” veya “ilm-i ahlâk”tır.

Mart ayında yazdığımız 6 makâlemizde “akıl”, “felsefe” ve “tefekkür”den genişçe bahsetmiştik. Bugün ve yarınki makâlelerimizde ise, yine bu konuyla yakın ilgisi bulunan bir mevzûu ele alacağız. O da, tasavvufun felsefeyle alâkası var mı? konusudur.

Kaynaklarda, 600 kadar eser yazarak, zamanının en büyük âlimi unvânını kazandığı belirtilen büyük âlim İmâm Suyûtî, 14 ilimden bahsettiği “İtmâmü’d-dirâye li-kurrâi’n-nükâye” adlı eserinde, öğrenilmesi farz-ı ayın olan 3 ilim arasında “Akâid”, “Fıkıh” ve “Tasavvuf” ilimlerini saymaktadır. Hattâ tasavvuftan bahsederken, “nasıl bedenin salâhı için tıp ilmi lâzımsa, rûhun salâhı için de tasavvuf ilmi lâzımdır” demektedir.

Burada, şunu net bir şekilde belirtelim ki, “Tasavvuf”, felsefe değildir. “Mutasavvıf”lar da filozof değildirler. Tasavvufun, İslâmî ilimler içindeki adı; “kalb ilmi” veya “ilm-i ahlâk”tır. Mutasavvıf; îmânın ve İslâmın şartları üstünde fikir yürüten, aklına dayanarak görüş açıklayan kimse değil, bunları Allahü teâlânın ve Peygamber Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) bildirdiklerine uygun olarak, aklı ve vicdânı ile tam ve doğru anlayıp, insanlara açıklayan ve bunlara eksiksiz uyan Müslümân demektir. Bu zâtların ilmî ismi, “ulemâ-i râsihîn=ilimde derinleşmiş âlimler”dir.

Mâhiyet itibarıyla, “Tezkiyetü’n-Nefs” ve “Tasfiyetü’r-Rûh” isimleriyle, yine “Takvâ”, “Zühd” ve “Vera” adlarıyla İslâmiyetin bidâyetinden beri mevcut olan “Tasavvuf” ve “mutasavvıf” kelimelerinin, sonradan çıkmış ve kullanılmış kelimeler oldukları malûmdur.

Filozoflar akıllarına geleni söylemiş olmalarına rağmen, bu âlimler, Peygamber Efendimizin bildirdiklerini, yâni Allahü teâlâ tarafından vahyedileni tekrarlamış ve açıklamışlardır.

Burada şunu da belirtelim ki, onbeş asırdır Müslümânlara rehberlik etmiş, onlara doğruları öğretmiş, kendileri de eksiksiz İslâmî birer hayat yaşamış bulunan Ulemâ-yı kirâmın ve Evliyâ-yı fihâmın hâl tercümeleri yani biyografileri [hayatları, hocaları, talebeleri, eserleri, kıymetli sözleri, nasîhat ve tavsıyeleri] muhtelif kitaplarda genişçe anlatılmaktadır.

Bu büyük âlim ve velîler, kendi asırlarında olduğu gibi, zamanlarından sonra da dâimâ sevilen ve sayılan, hayatları örnek alınan kimseler olmuşlardır; burada onların yüzlercesini, hattâ binlercesini sayabiliriz.

Târihçi İsmail Hakkı Uzunçarşılı, genel olarak Osmânlı medreselerinde okunan ve okutulan kelâm, mantık, belâgat, lügat, nahiv, hendese, hesap, hey’et, felsefe, târih ve coğrafya ile ilgili dersleri “ulûm-ı âliye (hemze ile=âlet ilimleri) veyâ ulûm-ı ibtidâiyye=başlangıç ilimleri”; aralarında Kur’ân-ı kerîm, hadîs-i şerîf ve fıkıh konuları bulunan diğer dersleri de “ulûm-ı ‘âliye (ayınla=yüksek ilimler)” olarak iki ana başlık altında değerlendirmektedir. [Uzunçarşılı, Osmânlı Devletinin İlmiye Teşkilâtı, Ankara 1988, s. 20]

Yarın inşâallah, konumuza devam edelim.

.2/04/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Peygamberlerin akılları, bütün insanların akıllarından çoktur

Peygamberlerde “Fetânet” sıfatı vardır. Bu, Peygamberlerin; bütün insanların en akıllı, en zekî ve en anlayışlıları olmaları demektir.

Selîm bir akılla düşünülecek olursa, insanların dünyâ ve âhiretteki işlerinin düzgün olması ve onların yanlış, zararlı işlerden korunup, selâmete, hidâyete, rahata ve saâdete kavuşturulmaları için, “Peygamber”lerle, “dîn” gönderilmiş olduğu çok net bir şekilde anlaşılır.

İslâmiyette, ilmî bir terim olarak “Peygamber” demek, “yaratılışı, huyu, ilmi, aklı, zamanında bulunan bütün insanlardan üstün, kıymetli, muhterem bir zât” demektir.

Bilindiği üzere, Peygamberlerde bulunması lâzım olan sıfatlardan birisi “Fetânet”tir. Bu, Peygamberlerin; bütün insanların en akıllı, en zekî ve en anlayışlıları olmaları demektir.

Muhammed bin Kutbüddîn-i İznikî’nin (rahmetullahi aleyh) ifâde ettiğine göre, Peygamberler (aleyhimüsselâm) hakkında bilinmesi vâcib olan sıfatlar beştir (diğer rivâyette yedidir): Sıdk (doğruluk), Emânet (güvenilir olmak), Fetânet (diğer insanlardan daha akıllı olmak), İsmet (günâhsızlık, günahlardan sakınma, kötü ve çirkin şeylerden uzak durma) ve Teblîğ (Allahü teâlâdan aldıkları emir ve yasakları insanlara noksansız olarak bildirmek.)

Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (kuddise sirruh), Fârisî “İ’tikâdnâme” kitâbında, bu beş sıfata, 2 sıfat daha eklemektedir; onlar da “Adâlet=Dost veya düşman herkese karşı âdil olmaları” ve “Emnü’l-azl=Azledilmekten emîn olmaları, Peygamberlikleri kendilerine bildirildikten sonra, ilâ nihâye bu vazifede kalmaları”dır.

Kâdızâde Ahmed bin Muhammed (rahimehullah) buyurmuştur ki: “Peygamberler güzel ahlâk sâhibidirler. Mâlâyânîden (faydasız iş ve sözden), insan tabiatının nefret ettiği şeylerden uzaktırlar. İnsanlar arasında asîl olmayan soydan Peygamber gelmemiştir. Çünkü Peygamberlerin soy zinciri, asîl ve temiz kimselerdir. Kaba, görgüsüz, aşağı tabiatlı, ahmak, geri zekâlı kimselerden Peygamber gelmemiştir. Peygamberler çok akıllı ve zekî olup, fetânet sâhibidirler.”

Allah’ın “Peygamber”lerinin hiçbir kötü huyları, beğenilmeyecek hâlleri yoktur. Çünkü Peygamberlerde “İsmet” sıfatı vardır. Yâni Peygamber oldukları bildirilmeden önce de, sonra da, küçük olsun, büyük olsun günâh işlemekten korunmuşlardır.

Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyruldu ki:

“Onlar (Peygamberler), Allahü teâlânın insanlara gönderdiklerini teblîğ ederler. O'ndan korkarlar. Allah'tan başka kimseden korkmazlar.” (Ahzâb sûresi, 39)

İbn-i Hişâm’ın (rahimehullah), “es-Sîretü’n-Nebeviyye” isimli kitâbında belirttiğine göre, Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), 632 (H.10) yılında, “Vedâ Haccı”ndaki “Vedâ Hutbesi”nin sonunda, "Ey insanlar! Yarın beni sizden soracaklar, ne diyeceksiniz?" diye bir sual sordular.

Eshâb-ı kirâm; "Allahü teâlânın dînini teblîğ ettin. Vazîfeni yerine getirdin. Bize vasiyyet ve nasîhatte bulundun, diye şehâdet ederiz" dediler.

Bunun üzerine Resûl-i Ekrem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), “Şâhid ol yâ Rab! Şâhid ol yâ Rab! Şâhid ol yâ Rab!" buyurdular.

.26/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslam âlimleri felsefeyle meşgul olmuşlar mıdır?

Batı âleminde, İslâm dünyâsındaki “tasavvuf” felsefe zannedilmiş ve tasavvuf büyüklerinin pek çoğu yanlış olarak “filozof” olarak isimlendirilmiştir.

Şurası bir hakîkattir ki, imânın altı esasını iyi öğrenen ve son Peygamber Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği gibi inanan bir Müslümanın, felsefecilerden soracağı bir şey ve felsefe yapacağı bir konu kalmaz. Asırlar önce yaşamış bazı büyük İslâm âlimlerinin, felsefeyle meşgul olduklarına dâir gelen haberlerin iki mânâsı vardır:

Birincisi, Yunan felsefesine cevaplar verdikleri, diğeri de o zamanlar felsefe kelimesinin içinde yer alan matematik, mantık, fen ve tabîat bilgileri gibi ilimlerle meşgul olduklarıdır.

Batı âleminde ve bilgileri tamamen Batı'ya dayananlar nazarında, İslâm dünyâsındaki “tasavvuf”, felsefe zannedilmiş ve tasavvuf büyüklerinin (evliyânın) pek çoğu haksız ve yanlış olarak “feylesof=filozof” olarak isimlendirilmiştir. “İslâm felsefesi” tâbiri de, bu yanlışlıktan doğmuştur.

Ayrıca, “İslâm felsefesi” denilen bilgileri öne sürenlerden bazıları, Ehl-i Sünnetin dışındaki 72 dalâlet fırkasının (sapık grupların) mensuplarıdırlar...

Maalesef felsefecilerin bir kısmı ateist olmuştur...

Diğer bir kısım filozoflar ise, “materyalist” olmuşlardır. “Materyalizm”: “Toplum hayâtını ve fertler arasındaki ilişkileri ve davranışları belirleyen tek faktörün madde olduğunu savunan felsefe akımıdır.”

Materyalizm, rûhî ve zihnî kâbiliyetlerin maddî bir açıklaması olduğunu ileri sürer. “Mekanik materyalizm” adı verilen birinci maddeci yaklaşımda bütün biyolojik, psikolojik, târihî ve içtimâî (sosyal) olaylar basit bir mekanik süreç olarak kabul edilir. Buna göre, düşünce ve her çeşit duygular, maddenin (insan beyninin) oluş ve davranış biçimidir. Bu temelleri ile mekanik materyalizm tabii bir determinizm şeklinde görünür.

Materyalizmin ikinci türü olan “Evrimci materyalizm”e göre madde, evrim geçirir ve insanların hissî ve rûhî davranışları da, ya daha önce bilinmeyen kâbiliyetlerin ortaya çıkması veya sonradan elde edilen nitelikler hâlinde tezâhür eder.

“Diyalektik materyalizm”de, maddenin kendisini evrimle ilgili harekete iten zıt bir güçle karşılaştığı kabul edilmektedir. Birbirleri arasında da tenâkuzları olan bütün materyalizm türlerinin temel ortak vasfı, rûhu inkâr ederek, felsefeyi, ateizm (Allah’ı inkâr) hâline getirmektedir.

Yirminci yüzyılda “Kuvantum Fiziği” ve “İzâfiyet Teorisi” (Relativite) alanlarında meydana gelen gelişmeler, “Materyalizm” felsefesinin geçersizliğini, bu felsefenin doğum yeri olan Batı dünyâsında da kesin bir biçimde ortaya koymuştur.

Ne var ki materyalizm, hâlâ cemiyetin bir kısım kesimlerinde revaç bulabilmektedir. Bunun sebebi ise, inançsızlık ve yeterli bilgiden mahrum olmaktır.

.25/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslâm dîninde 'tefekkür' vardır

Hazret-i Ebû Bekir, günler ve geceler boyu süren tefekkürden sonra buyurdu ki: “İdrâkin aczini idrâk etmekten daha büyük idrâk olmaz!..”

İki haftadan beri akıldan, felsefeden, filozofların kısımlarından bahsediyoruz. Bugün ve yarınki makalelerimizde ise, çok kıymetli bir ibâdet olduğu bildirilen, İslâm dînindeki “tefekkür”den bahsedeceğiz inşallah...

Evet, İslâm dîninde “tefekkür” vardır ve çok kıymetli bir ibâdet olduğu bildirilmiştir. “Tefekkür”: “Fikri, bâtıldan hakka çevirmek” olarak târif edilmiştir. Tefekkür eden kimseye “mütefekkir” denir. Tefekkürden maksat iki şeydir:

Birincisi: Allahü teâlânın azametini (büyüklüğünü) ve kudretini düşünerek, insanın bu azamet karşısındaki acz ve zayıflığını anlayarak, O’na yönelmek ve sığınmak; eşyâdan, olaylardan, kâinattan ibret alarak, eserden müessire (o eseri yaratana) yol bulmaktır.

İkincisi ise: Günlük hayâtta karşılaşılan güçlük ve sıkıntıları yenmek, eşyâyı, ilmi ve tekniği, İslâm dîninin bildirdiklerine uygun, insanların rahat ve huzurunu temin etmek maksadıyla kullanmak için akıl ve fikir yormaktır.

Her iki türlü tefekkürün de çok mühim olduğu ve birincisinin, ikincisinden daha kıymetli olduğu bildirilmiş olup, her ikisi de Müslümânlara emredilmiştir.

Bu yolda çalışanların en üstünü ve en büyüğü olan Hazret-i Ebû Bekir (radıyallahü anh), günler ve geceler boyu süren tefekkürden sonra: “İdrâkin aczini idrâk etmekten daha büyük idrâk olmaz” diyerek, insanın, Allahü teâlâyı anlamakta âcizliğini ve O’na teslîm olmanın şart olduğunu belirtmiştir.

İmâm-ı A'zam'ın (rahmetullahi aleyh), "Ey bilinen Zât! Seni hakkıyla tanıyamadık" buyurması da çok mühimdir.

Yine İmâm-ı Gazâlî: “Gördüm ki akıl izmihlâl (yıkılma, çökme) içindedir. Akıl daha kendisinden bile habersizdir. Her şey, Peygamberlik gerçeğindedir. Bu gerçeğe yapıştım ve kurtuldum” demiştir.

Hazret-i Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin; “Hocam Şems-i Tebrîzî’yi tanıyınca, ona tâbi oldum; kendi aklıma uymadım, kurtuldum” sözü de meşhurdur.

İslâm âlimlerinin yüz binlerce cilt kitaplarında, bu konu ile ilgili her söz, aynı şeyi tekrarlamaktadır. Dolayısıyla İslâm dünyâsında aklı temel alan bir felsefe olmamış, vahyin bildirdiklerine uygun tefekkür (düşünme, fikir yorma) olmuştur. Böylece akıl, yerinde kullanılmıştır. Aklı başında olan hiçbir Müslümân, Peygamberlik makâmının ve Peygamberlerin bildirdiklerinin yerine aklını koymamıştır.

Fârâbî, İbn-i Rüşd ve İbn-i Sînâ gibi bazı filozoflar ve diğer bazı bid’at fırkaları da, Yunan filozoflarının tesirinde kalıp, akla çok güvendikleri, nakli değil, aklı esas aldıkları, Kur’ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfleri, kendi akıllarına göre açıkladıkları için, İslâm âlimleri tarafından tenkîd edilmişler, hattâ doğru yoldan ayrılarak îmânlarını tehlikeye attıkları bile ifâde edilmiştir.

Akıl konusunda, felsefede kuru akılcılığı yıkan Bergson’a “Siz akılcılık mesleğini yıktınız, ama metodunuz yine aklîdir!” denildiğinde, cevap olarak söylediği; “İşte aklın atacağı en nihâî (son) adım, kendi aczini ve hiçliğini anlamasıdır!” sözü de pek mânâlıdır.

.19/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Filozofların bazı kısımları

Sokrates, sofistlerin düşüncelerini gülünç bularak, her şeyden önce “Neye yarar?” sorusuna cevap verilmesini, felsefenin temeli yapmıştır.

Dünkü makâlemizde bahsettiğimiz felsefecilerden daha sonra gelen filozoflar, dün zikrettiğimiz sorulara, “İnsan ve dünyâ niçin vardır?”, “Kim var etmiştir?”, “Ne zaman var olmuştur?”, “Varlığı nasıldır?”, “Sonunda ne olacaktır?”, “Rûh nedir?”, “Tanrı nedir?”, “Ahlâk nedir?”, “İdeal ahlâk nedir, nasıl olmalıdır?”, “Toplumun düzeni ve irâdesinin prensipleri nelerdir?”, “Eğitim ve eğitimden beklenenler nelerdir?”... gibi pek çok soru ilâve ettiler ve bunlara kendi görüş ve anlayışlarına dayanarak cevaplar verdiler.

Sokrates, sofistlerin düşüncelerini gülünç bularak, her şeyden önce “Neye yarar?” sorusuna cevap verilmesini, felsefenin temeli yapmıştır.

Bu arada, eski Çin ve Hind’de de çeşitli bakımlardan, Batı filozoflarına yaklaşan veya aynı felsefî görüşleri öne sürenler olmuştur.

Târih boyunca yaşamış filozoflar içinde, Sokrates, Aristo, Eflâtun (Platon), Demokritos, Epikuros, İbn-i Sînâ, Fârâbî, İbn-i Rüşd, Thomas, Montaigne, Bacon, Descartes, Spinoza, Berkeley, Kant, Hegel, Karl Marx, Schopenhauver, Ogüst Compte, Bergson, Hüsserl, Sartre meşhur olmuşlardır. Bunların hiçbiri, zamanı ve coğrafyayı aşacak, yanlış ve eksikleri bulunamayacak sistemler kuramamış ve izahlar da yapamamıştır.

Gelmiş geçmiş bütün filozoflar, îmân bakımından üç sınıfta toplanmaktadırlar:

Birincisi "Dehriyyûn" olup, Allahü teâlânın varlığına inanmayanlardır. Bunlar, “bu âlem, kendiliğinden böyle gelmiş ve böyle gidecektir. Bunu yaratan yoktur. Canlılar da, böyle birbirlerinden üreyip sonsuz olarak sürecektir” diyorlar.

İkinci kısımdakiler, "Tabîiyyeciler" olup, canlılarda ve cansızlardaki akıllara hayret veren intizâmı (düzeni) ve incelikleri görerek, Allahü teâlânın varlığını kabul etmişlerse de, bunlar da tekrar dirilmeyi, âhireti, Cennet’i ve Cehennem’i inkâr etmişlerdir.

Üçüncü kısımda olanlara "İlâhiyyûn" adı verilmiş olup, bunlar, ilk iki grubun görüşlerini reddederek, yanlışlarını ve eksiklerini çok açık ve ağır şekilde bildirmişlerdir. Fakat bunlar da, Peygamberlere ve Peygamberlerin bildirdiklerine inanmamışlardır. Her üç kısımdakiler de, gerçek ilim adamlarının inanacakları şekilde inanamamışlardır. Böylece, ebedî saâdetten mahrum kalmışlardır.

İslâm dîninde felsefe yoktur. [Ama İslâmiyette tefekkür vardır. Ondan, başka bir makâlemizde genişçe bahsedelim inşâallah.] Şek ve şüphe yok ki, felsefenin cevap aradığı soruların hepsine, hiç değişmez ve aksi iddia ve ispat edilemeyecek bir mükemmellikte, Allahü teâlâ tarafından cevaplar verilmiştir. Kur’ân-ı kerîm, yaratanı (Hâlık’ı) ve yaratılmışı (mahlûku) birbirinden kesin bir şekilde ayırarak, her şeyin aslını haber vermiştir.

İnsan, rûh, yaratılış, hayat, ölüm, ölümden sonrası, ahlâk, cemiyet düzeni ve idâresi ve felsefecilerin akıllarına dayanarak îzâh etmeye çalıştıkları her şey, Allahü teâlâ tarafından, Peygamberimiz Muhammed (aleyhisselâm)'a âyetler hâlinde bildirilmiş ve O da bütün insanlara, kıyâmete kadar değişmemek üzere, tebliğ etmiştir.

Bütün bunlar, imânın altı esası içinde vardır ve onların kaynağı akıl değil, vahiydir. Bunlar, insan aklından çıkmadığı için, fen bilgisinin, tekniğin, zamânın, coğrafyanın ve insanların akıllarının değişmesiyle değişmez. Kıyâmete kadar bâkidir, devamlıdır.

.18/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Felsefeciler hangi konularda yanılmaktadırlar?

İnsan gayretinin, akla dayanarak ortaya koyduğu düşünce ve görüşlerin tamamına “felsefe” denir. Felsefeden maksadın, “her şeyin aslını aramak” olduğu kabul edilir.

İlk ve Orta Çağ filozoflarının, “varlıkların, prensiplerin ve sebeplerin ilmi” şeklinde târif ettikleri, Yunanca “philos” (sevgi) ve “sofia” (hikmet) kelimelerinden meydâna gelmiş bir terim olan “Philosophie (Felsefe)”, kelime manası itibarıyla, “hikmet sevgisi” demektir. Bu durumda, madde-hayat-yaratılış-kâinat-rûh-ölüm-ölüm sonrası... gibi konularda, insan gayretinin, akla dayanarak ortaya koyduğu düşünce ve görüşlerin tamamına “felsefe” denir. Felsefeden maksadın, “her şeyin aslını aramak” olduğu kabul edilir.

Günümüzün genel târifi ise; “Felsefe: Madde ve hayatı, kâinat, cemiyet, rûh gibi varlıkları, dîn ve tanrı konularını inceleyen düşünce gayreti ve bunun neticeleri” şeklindedir.

Eski Yunanistan’da bütün ilimler, felsefe içinde incelenirdi. Filozoflar, ahlâk, mantık, metafizik gibi asıl konularının yanı sıra; astronomi, fizik, tabiat tarihi gibi bilim dallarıyla da uğraşırlardı.

Fen bilgilerine, İslâm âlimlerinin çalışmaları neticesinde, zamanla müşâhede (gözlem), tedkîk (inceleme), tecrübenin (deneyin) girmesiyle, bu bilgiler felsefeden ayrıldı.

Eski Yunan filozoflarından Eflâtun ve Aristo’nun, daha sonra gelen filozoflar üstündeki tesirleri daha uzun ömürlü olmuştur.

Bugünkü felsefeyi, İngiliz filozofu Francis Bacon ile Fransız filozofu René Descartes’in kurduğu kabul edilir. Bu iki filozofun, felsefede “metod” üstüne görüşleri, kendilerinden sonra gelenleri de etkilemiştir.

Her çağda gelen filozoflar, bir öncekilerin görüşlerinin eksik ve yanlışlarını göstererek, onları, kısmen veya tamamen reddetmişler ve bu sorulara, kendileri yeni baştan cevaplar aramışlardır.

Felsefenin tek dayanağı akıldır. Filozoflar, akılları ile her şeyi çözmeye çalışmışlar, çeşitli bilgilerini, akıllarıyla bir düzene sokarak, yukarıdaki sorulara cevap vermek istemişlerdir. Fakat, gerek zamanla, tecrübî bilgilerin değişmesi ve gerekse başka bir insanın aklının, bir önceki filozoftan daha farklı bir yapıya sahip olması sebebiyle, kurdukları felsefî sistemler, şu veya bu oranda ve bazen tamamen değişmiştir. Böylece ortaya çıkan çeşitli felsefe okulları, birbirlerini devamlı reddetmişlerdir.

Bunlar arasında, târih boyunca, stoacılık, epikurosçuluk, şüphecilik, yeni Eflâtun'culuktan başka ampirizm, doğmatizm, pragmatizm, pozitivizm, materyalizm, iskolatizm, transandantalizm, determinizm, realizm, idealizm, nihilizm, egzistansiyalizm, mistisizm... gibileri de parlayıp sönmüştür.

MÖ 600 yıllarında yaşayan Tales (Thales), ilk filozof olarak kabul edilir. Mensubu olduğu İyon felsefe okulu; “Dünya neden yapılmıştır?” sorusuna cevap aramıştır. Bu soruya, çeşitli görüşler öne sürerek cevap verenlere; “Nereden biliyorsunuz?” suâli sorulmuş, bunlara “sofistler” denilmiş ve bunlar eşyânın hakîkatini de inkâr etmişlerdir...

.12/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Aklın idrak edemeyeceği şeyler nelerdir?

Aklın anlayamadığı çok şey vardır ki, bunları ancak “Peygamber”ler bildirirler. Peygamberler, ilaçların tesirlerini iyi bilen uzman tabipler gibidirler.

Şunun net bir şekilde bilinmesi lâzımdır ki, dînimizde akla uymayan hiçbir şey yoktur, fakat aklın ermediği şeyler çoktur. Âhıret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler ve O’na ibâdet şekilleri, akılla bilinemez ve bulunamaz; eğer bunlar da aklın çerçevesi içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak bilinebilseydi, o zaman, kimi “Nebî”, kimi “Resûl”, kimisi de “Ülül-azm” olan binlerce Peygamber gönderilmezdi, bunlara lüzum görülmezdi.

Bir vâkıadır ki, aklın anlayamadığı veya yanlış anladığı çok şey vardır ki, bunları ancak “Peygamber”ler bildirirler. Peygamberler, ilaçların tesirlerini iyi bilen uzman tabipler gibidirler. “Peygambere lüzum yoktur” demek, “tabîbe lüzûm yok” demekten daha yanlıştır. Peygamberin bildirdiği teklîfler, Allahü teâlâdan gelen vahiyler olduğu için, hepsi doğrudur ve tamamı faydalıdır.

Nitekim felsefeciler ve her şeyi tecrübeleri, hayâlleri ile izaha kalkışan materyalistler (maddeciler), akılları dışında bulunan konulardaki sözlerinin çoğunda yanılmışlardır.

Felsefecilerin akıllarına dayanarak izah etmeye çalıştıkları her şey; insan, ruh, yaratılış, hayat, ölüm, ölümden sonrası, ahlâk, cemiyet düzeni ve idâresi gibi hususlar, Allahü teâlâ tarafından, bütün Peygamberlerine, en son da Peygamberimiz Muhammed (aleyhisselâm)'a vahiy olarak, “Suhuf=Sahîfeler” ve “Kütüb=Kitaplar” yani sûreler ve âyetler hâlinde bildirilmiş ve o da bunları, bütün insanlara, kıyâmete kadar değişmemek üzere, teblîğ etmiştir.

Bütün bunlar, imânın altı esası içinde vardır ve kaynağı akıl değil, vahiydir. Bunlar, insan aklından çıkmadığı için, fen bilgisinin, tekniğin, zamanın, coğrafyanın ve insanların akıllarının değişmesiyle değişmez. Kıyâmete kadar bâkîdir, devamlıdır.

İslâm dîninde “tefekkür” vardır ve çok kıymetli bir ibâdet olduğu bildirilmiştir. Tefekkür “Düşünmek; fikri, bâtıldan hakka çevirmek” olarak tarif edilmiştir. Tefekkür eden kimseye “mütefekkir” denir. Tefekkürden maksat iki şeydir:

Birincisi: Allahü teâlânın azametini (büyüklüğünü), kudretini düşünerek, insanın bu azamet karşısındaki acz ve zayıflığını anlayarak, O’na yönelmek ve sığınmak; eşyadan, olaylardan, kâinattan ibret alarak, eserden müessire (o eseri yaratana) yol bulmak.

İkincisi ise: Günlük hayatta karşılaşılan güçlük ve sıkıntıları yenmek, eşyayı, ilmi ve tekniği, İslâm dîninin bildirdiklerine uygun, insanların rahat ve huzurunu temîn etmek maksadıyla kullanmak için akıl ve fikir yormak.

Her iki türlü tefekkürün de çok mühim olduğu ve birincisinin, ikincisinden daha kıymetli olduğu bildirilmiş olup, her ikisi de Müslümanlara emredilmiştir.

Bu yolda çalışanların en üstünü ve en büyüğü olan Hazret-i Ebû Bekir (radıyallahü anh), günler ve geceler boyu süren tefekkürden sonra “İdrâkin aczini idrâk etmekten daha büyük idrâk olmaz” demiş; insanın, Allahü teâlâyı anlamakta âcizliğini ve O’na teslîm olmanın şart olduğunu belirtmiştir.

.05/03/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Murâd-ı Kazânî'nin Arapça'ya tercüme ettiği iki kitap

Şeyh Muhammed Murâd-ı Kazânî; "Reşehât" kitabını İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin “Mektûbât”ını Farsça'dan Arapça'ya tercüme etmiştir...

Geçen hafta yazdığımız 2 makâlemiz ile dünkü makâlemizde kendisinden bahsettiğimiz Murâd-ı Kazânî’ye, son hocası Mevlânâ Seyyid Muhammed, icâzet ve hilâfet verince; tevâzuundan, irşâd makâmına geçmek istemedi; fakat o makâma geçmesi emredildi. Öğrendiği ilimleri ve kazandığı hâlleri, insanlara sundu. Hep büyüklerin mektuplarını, kitaplarını ve hayât hikâyelerini okur ve anlatırdı.

Büyük âlim ve velî, mürşid-i kâmil, şeyh Muhammed Murâd-ı Kazânî (rahmetullahi aleyh) h. 1302 [m. 1884] senesinde, yüzlerce velînin hayâtlarını ve menkıbelerini anlatan "Reşehât" kitabını Farsça'dan Arapça'ya tercüme etti.

Şimdi burada, “Reşehât” kitâbıyla alâkalı kısa bir malumat verelim:

"Reşehâtu Ayni'l-Hayât li'ş-Şeyh Alî bin Hüseyin el-Vâız el-Herevî (rahmetullahi aleyhimâ)" başlığını taşıyan kitap, Hüseyin Vâız-ı Kâşifî'nin oğlu olan Alî Bin Hüseyin'in eseridir. Alî bin Hüseyin, 1462-1533 [(h. 867-939)-Hirât] yılları arasında yaşamış olup Fahrüddîn ve Safî lakapları ile meşhûrdur. Onun Fârisî eserleri arasında, "Reşehât" kitâbı çok kıymetlidir. Osmanlı Devleti'nde, Üçüncü Murâd Hân zamânında, h. 993 [m. 1584] senesinde, Muhammed Şerîf-i Abbâsî tarafından Arapça'dan da Türkçeye tercüme edilmiştir.

H. 1291'de İstanbul'da harekeli olarak taşbasması yapılan eserin kenarında ve sonunda, bazıları kitap, bazıları risâle çapında 12 kıymetli eser vardır.

İstanbul-Dâru'l-Fünûn müderrislerinden (eski İstanbul Üniversitesi Profesörlerinden) Seyyid Abdülhakîm bin Mustafâ Arvâsî Efendi, "Reşehât okumak, insanın ihlâsını arttırır" buyurmuştur.

***

Yukarıda mezkûr hocası, onun “Reşehât”ı Arapçaya tercüme ettiğini görüp, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin “Mektûbât”ını da Arapçaya çevirmesini emretti.

“Bu, çok zor bir iştir hocam” diyerek, üstlenmekten çekindi ise de, hocası ona; “Allahü teâlâ, büyüklerin hürmetine, sana elbette yardım eder” buyurdu.

Bu emre uyarak, Mektûbât'ı da Arapçaya çevirdi. Gerçekten çok güzel bir tercüme oldu ve “ed-Dürerül-Meknûnât” adını verdi ve o da basıldı. Bu eserinin birinci cildinin kenârına, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin hayâtını, ikinci cildinin kenârına da "Mebde ve Meâd" adlı eserinin ve diğer bazı risâlelerinin Farsça'dan Arapça'ya tercümelerini yazdı.

Derin âlim, büyük velî, müctehid, İslâm âlimlerinin gözbebeği, tasavvuf bilgilerinin mütehassısı, âlimlerin önderi, velîlerin baş tâcı olan İmâm-ı Rabbânî Ahmed bin Abdülehad'in [1563-1624 (h. 971-1034)-Serhend] "Mektûbât" kitâbı, üç cild olup, 536 (beşyüzotuzaltı) mektûbunun toplanmasından meydâna gelmiştir. Kelâm, fıkıh bilgilerini ve Resûlullahın güzel ahlâkını açıklayan bir deryâdır. [Cenâb-ı Hak, burada mezkûr büyüklerin hepsine rahmet eylesin ve bizlere de şefâatçı kılsın.]

.26/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Muhammed Kazânî ve bazı eserleri...

“Evinde misâfir olduğumuz Muhammed Murâd Efendi, büyük Nakşibendî şeyhlerinden ve asrımızın büyük âlimlerindendir. Fazîlet ve mükemmel eserleriyle bilinir."

Dünkü makâlemizde, kendisinden kısaca bahsettiğimiz Muhammed Murâd-ı Remzî (Kazânî) hakkında, Prof. Dr. Zeki Velidi Togan, Prof. Dr. Hamid Algar, Prof. Dr. Ahmet Temür, Prof. Dr. Ahmet Özel, Prof. Dr. Elfine Sibgatullina ve meşhûr Türk Seyyâh Abdurreşîd İbrâhîm gibi ilim adamları, kıymetli makâleler yazmışlar, değerli çalışmalar yapmışlardır.

Prof. Dr. Hamid Algar, 1908’de Orenburg’da Kazakların, Volga Bulgarlarının, Başkurtların ve Kazan Tatarlarının, Özbeklerin târihî geçmişlerini anlatan “Telfîku’l- Ahbâr” kitâbının basıldığını; bu eserin Buhârâ’da eğitim gören, fakat Hicâz’da yaşayan ve kendi vatanını her yıl ziyâret eden Başkurt asıllı Şeyh Murâd Remzî tarafından Arapça olarak yazıldığını ve güçlü milliyetçilik rûhunun hâkim olduğunu, Müslümân-Türk halklarının birleşmelerini teşvîk ettiğini belirtmektedir.

Meşhûr Türk târihçisi Prof. Dr. Zekî Velîdi Togan, Muhammed Murâd Remzî’yi, Tatar halkının önemli târihçileri arasında göstermiştir. Ayrıca, babası ve dayısının arkadaşı olduğunu, kendilerine misâfir geldiği bir sırada O’nu tanıdığını ve “Telfîku’l-ahbâr” kitâbını okuyup ondan etkilendiğini hâtıralarında yazmaktadır.

Meşhûr Türk seyyâhlarından Abdürreşîd İbrâhîm de, "Âlem-i İslâm" kitâbında, Şeyh Muhammed Remzî hakkında şunları kaydetmektedir:

“Evinde misâfir olduğumuz Muhammed Murâd Efendi, büyük Nakşibendî şeyhlerinden ve asrımızın büyük âlimlerindendir. Fazîlet ve mükemmel eserleriyle bilinir. İmâm-ı Rabbânî Müceddid-i Elf-i Sânî Hazretleri’nin Mektûbât'ını Arapçaya çevirmiştir.

“Telfîku’l-Ahbâr” isimli Arapça yazdığı târih kitâbı, dünyâda en muteber târih kitaplarından ve misli bulunmaz güzel bir eserdir. Bunlardan başka basılmış ve basılmamış Arapça, Farsça ve Türkçe eserleri de vardır. Şüphesiz, bizce bilinmeyen eserleri de olacaktır.

Yarım asra yakın Mekke-i Mükerreme’de mücâvir kalmıştır. Arapça, Farsça ve Türkçe’yi ana dili gibi okur ve yazar. Usûl ve Furûda ilmî kifâyeti olduğu gibi, Tefsîr ve Hadîs ilimlerinde de büyük, geniş mâlûmâtı vardır…”

Prof. Dr. Elfine Sibgatullina ise, bu konuda şunları kaydetmektedir:

“Kazan Tatarcası’nda Arap harfleriyle basılan kitaplar arasında 'Hâlidîlik' ile igili birkaç kaynak bulunur. İlk eser, Muhammed Murâd-ı Remzî’nin 'Telfîku’l-Ahbâr ve Telkîhu’l-Âsâr fî Vekâyi-i Kazân ve Bulgâr ve Mülûki't-Tatâr' (İki cilt, Orenburg 1808) adlı Arapça yazılmış çok kıymetli bir eserdir.

Medîne’deki tahsîli sırasında, orada bulunan yerli ve yabancı birçok âlimden ders almış, Nakşibendiyye tarîkatı şeyhi Muhammed Mazhar’a intisap etmiştir. 'Telfîku’l-Ahbâr' isimli eserinde İdil-Ural bölgesindeki Hâlidîlik üzerine, belki de en sağlam belgeleri sunmuştur. Ama maalesef, bu faydalı çalışmasına rağmen, Rusya’da da, Türkiye’de de hâlâ pek tanınmamaktadır.”

[Kendisini çok kısa olarak tanıtmaya çalıştığımız bu büyük âlim hakkında, inşallah başka makâleler de yazmayı düşünüyoruz.]

.25/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Muhammed Murâd-ı Kazânî

Böyle örnek şahsiyetleri, herkesin, bilhâssa gençlerin çok iyi tanımaları lâzımdır ki, örnek alsınlar, rehber edinsinler, onların izlerinden, peşlerinden gitsinler.

Rusya Federasyonu’na bağlı Tataristân Özerk Cumhuriyeti’nin Başşehri Ufa’da, 03 Aralık 2018 târihinde, İhlâs Câmii Vakfı’nın tertiplediği bir toplantıda, biz de, âcizâne, "Büyük Âlim Muhammed Murâd-ı Kazânî (Remzî)'nin Hayâtı, İlmî Şahsiyeti, Eserleri ve İslâm Âlemine Yaptığı Bazı Mühim Hizmetleri" başlıklı bir teblîğ sunmuştuk. Bu vesîle ile, bugün ve yarınki makâlelerimizde, birer nebze Muhammed Murâd-ı Kazânî (Remzî)’den bahsetmek istiyoruz.

Bilindiği üzere, iyi kimseler ve iyilikler, genç nesillerimize anlatılmalı ki, iyilerin ve iyiliklerin adetleri artsın. Böyle örnek şahsiyetleri, herkesin, bilhâssa gençlerin çok iyi tanımaları lâzımdır ki, örnek alsınlar, rehber edinsinler, onların izlerinden, peşlerinden gitsinler.

Yirmibirinci asırda, yeni nesillere, mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerîmi, Sevgili Peygamberimiz Hazret-i Muhammed aleyhisselâmı, mukaddes dînimiz İslâmiyet’i, büyük âlim ve velîlerimizi, şanlı târihimizi, yüksek kültür ve medeniyetimizi doğru bir şekilde, ilmî ve objektif usûllerle öğretmemiz şarttır. Aksi hâlde, günümüzdeki teknolojik gelişmeler sebebiyle yabancı kültürlere açılmış bir gençliğin, benliğini muhâfaza etmesi, ecdâdına saygı duyması çok zordur.

Millî ve manevî duygularımızı güçlendirmek için millî, manevî, dînî, ilmî, ahlâkî, târihî, kültürel bir eğitime ihtiyaç vardır. Bilindiği gibi, eğitimde işin esâsı, hem kendisine faydalı, hem de âilesine, milletine, vatanına ve devletine, İslâm âlemine hattâ bütün insanlığa faydalı birer unsur meydana getirmektir...

Şeyh Muhammed Murâd Remzî (rahmetullahi aleyh), 1855 senesinde, Rusya Fedarasyonu’nun Başkurdistân Cumhûriyeti’nin Minzele ilçesinin [şimdi Satmanousky bölgesi] “Elmet köyü"nde doğdu.

Babası Bahâdırşâh (Batırşâh) ailesinden Abdullah’dır. 1880’de Mekke’de Hemşehrilerinden Muhammed Şâh’ın kızı Esmâ Hanım ile evlendi ve dokuz çocuğu oldu.

Muhammed Murâd-ı Kazânî, kendi yazdığı dînî eserlerinde: “Muhammed Murâd Kazânî”, “Murâd Remzî”, “Muhammed Murâd Remzî”, “Muhammed Murâd El-Mekkî”, “Şeyh Muhammed Murâd”, “Muhammed Murad El-Minzelevî” gibi isimler kullanmıştır.

Siyâsî yazılarını ise; “Tûtî”, “Andelîb”, “Ekmel”, “Remzî”, “Ebü’l-Hasan”, “M. Remzî” ve “M. M. R.” gibi müsteâr isimlerle yazmıştır. Küçükkken de “Merdânşâh” diye çağrılırdı.

Tasavvuf çevrelerinde çokça okunan Farsça iki kitabı [Ali Bin Hüseyin El-Herevî’nin, Nakşibendi sâdâtıyla alâkalı “Reşahât” isimli eserini ve İmâm-ı Rabbânî’nin “Mektûbât”ını] Arapça’ya tercüme etmek sûretiyle, bu kitapların daha geniş okuyucu kitlelerine ulaşmasını ve istifâdelerinin yaygınlaşmasını sağlayan Hâlîdî şeyhlerinden Muhammed Murâd Remzî, aynı zamanda iyi bir târihçidir. [İnşâallah yarın da, bu konuya devâm edelim.]

.19/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

İslâm nimetine her zaman şükretmelidir

İmânın gitmesinden korkup, dâimâ, hüsn-i hâtime (son nefeste îmân ile gitmeyi) istemeli, İslâm nimetine her zaman şükretmelidir.

Mukaddes dînimiz İslâmiyete göre her insan, elinin altında bulundurduğu kimselerin her türlü hak ve hukûkundan, eğitim ve öğretiminden, terbiyesinden sorumludur. Cenâb-ı Hak, Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruyor ki:

"Ey imân edenler, kendinizi ve çoluk çocuğunuzu öyle bir ateşten koruyun ki, onun tutuşturucusu insanlarla taşlardır..." [Tahrîm, 6]

Malumdur ki hayırlı işlerin birincisi ve en önemlisi, çoluk çocuğuna, âile efrâdına İslâmiyet'i öğretmektir. Her Müslümânın bu birinci görevi hemen yapması, yarınlara bırakmaması gerekir.

İmâm-ı Birgivî hazretleri vasiyetinde buyurdu ki:

"Kardeşlerime, evlâdıma ve âhiret yolcularına vasiyetimdir ki: Allahü teâlânın emrettiği şeyleri yapınız. Kazâya kalmış namazlarınızı kılınız, kazâya kalmış zekâtlarınızı veriniz. Oruçlarınızı tutunuz. Üzerinize farz oluyorsa hac yapınız. Her Müslümânın öğrenmesi farz-ı ayn olan ilmihâl bilgilerini öğreniniz. Âlimlerin sohbetine devam ediniz. Güvenilir ve sağlam âlimlerin fetvâsıyla amel ediniz. Herkesin fetvâsıyla amel etmemelidir... Hocaya hürmet göstermelidir. Yol göstermek hâriç, hocanın önünden yürümemelidir. Ondan önce söze başlamamalı ve yanında çok konuşmamalıdır. Hizmetini severek yapmalıdır. Her yerde hocanın rızâsını gözetmelidir. İtiraz etmemeli, dövse veya bağırsa nasîhat bilmeli, incinmemelidir. Hocasının yakınlarına da hürmet göstermelidir.

Akrabâyı ziyaret etmeli, sıla-i rahmi, akrabâ ziyâretini terk etmemelidir. Anne ve babanın da haklarını gözetmeli, onlara karşı yüksek sesle konuşmamalı ve kızgın bakmamalı, günâh olmayan emirlerini yapmalıdır. Komşuların haklarını da gözetmeli, kokulu bir yemek pişirince, bir miktârını komşulara vermelidir. Mümkün olduğu kadar komşuların ihtiyâcını görmeli ve zarara uğradılarsa yardım etmeli ve iyilik gelirse sevinmelidir.

Müdâhene etmemeli, yani dünyâlık ele geçirmek için dîni vermemeli. Gerekirse müdârâ etmeli, dîni ve dünyâyı korumak için dünyâlık vermelidir. Müdârâ, zararı gidermek için olur.

Çok gülmekten, faydasız konuşmaktan sakınmalıdır. Alışverişte dînin emirlerine uymalı ve cemâate devâm etmelidir. Bid'atlerden sakınmalı.

Duâya, Allahü teâlâya hamd ve senâ ile, Resûlüne salât ve selâm ile başlamalıdır. Duâ ederken bütün müminlere duâ etmeli, anneyi, babayı ve iyilik gördüğü kimseleri de duâlarında anmalıdır. Yalvararak ve gizli duâ etmelidir. Yalnız iken, Allahü teâlâya yalvararak duâ etmeli, âcizliğini ve günâhlarını düşünerek ağlamalıdır.

İmânın gitmesinden korkup, dâimâ, hüsn-i hâtime (son nefeste îmân ile gitmeyi) istemeli, İslâm nimetine her zaman şükretmelidir. Çoluk-çocuğuna ilmihâlini (lâzım olan dîn bilgilerini) öğretip, İslâmiyete uymayan şeylerden korumalı ve sakındırmalıdır."

.18/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Nasihatlerin en kıymetlisi ve vaazların özü...

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: "Bütün vaazların özü ve nasîhatlerin kıymetlisi, Allah adamları ile buluşmak, onlarla birlikte bulunmaktır."

Tarihimizde, kültürümüzde, eğitimde işin esası, hem kendisine faydalı, hem de âilesine, milletine, vatanına ve devletine, İslâmiyete ve Müslümanlara, hatta bütün insanlığa faydalı birer unsur meydana getirmek olmuştur. Şüphesiz ki, eğitimciler için nümûne-i imtisâl yani örnek insan, ideal eğitimci, Sevgili Peygamberimizdir. İnsanlar, Allah'ın ve Peygamberlerinin emir ve yasaklarına uydukları müddetçe, huzurlu ve rahat bir hayat yaşamışlar, birbirlerini sevip-saymışlardır. Emirlere ve yasaklara uymadıklarında ise, huzursuz olmuşlar, rahatları bozulmuş; ahlâksızlık, zulüm ve haksızlık bütün cemiyeti sarmıştır...

İmâm-ı Rabbânî hazretleri, "Mektûbât-ı Rabbâniyye" isimli çok kıymetli kitâbının 213. mektûbunda buyuruyor ki:

"Bütün vaazların özü ve nasîhatlerin kıymetlisi, Allah adamları ile buluşmak, onlarla birlikte bulunmaktır." Demek ki bir Allah adamını tanımak çok kıymetlidir. Nasıl ki Eshâb-ı kirâm, Peygamber Efendimize kavuşmakla Eshâb-ı kirâm oldular ve çok kıymetlendiler. Bir Allah adamını tanıyan, bir Allah adamını seven, inanan, Allahü teâlânın sevgili bir kulunun yolunu, izini takip eden kimse de, Eshâb-ı kirâmın kavuştuğu gibi, büyük nimete, büyük devlete kavuşur. Bir kişi, bu büyükleri inkâr etmediği, onlardan şüphe etmediği müddetçe, (bi-iznillahi teâlâ) kurtulmamak ihtimali yoktur...

Şimdi bu büyüklerden bazı nakiller yapalım:

BÂYEZÎD-İ BİSTÂMİ HAZRETLERİ BUYURUYOR Kİ: "Dilini, Allahü teâlânın ismini anmaktan başka işlerle uğraşmaktan ve başka şeyler konuşmaktan koru. Nefsini hesaba çek. İlme yapış ve edebi muhafaza et. Hak ve hukuka riayet et. İbadetten ayrılma. Güzel ahlâklı, merhamet sahibi ve yumuşak ol. Allahü teâlâyı unutturacak her şeyden uzak dur ve onlara kapılma. "Otuz sene mücâhede eyledim, nefsimin istediklerini yapmadım. İlimden ve ilme uymaktan daha zor bir şey bulamadım."

SEYYİD ABDÜLHAKÎM ARVÂSÎ HAZRETLERİ BUYURMUŞTUR Kİ: "Fırsat ganimettir. Ömrün tamamını faydasız işlerle telef etmemeli, Hak teâlânın rızâsına uygun şeylere harcamalı. Beş vakit namazı, ta'dîl-i erkân ile ve cemaat ile kılmalı, teheccüd namazını elden kaçırmamalı, seher vakitlerini istiğfarsız geçirmemeli. Gaflet uykusuna dalmamalı, ölümü düşünmeli, âhiret hâllerini gözetmeli. Fâni dünyanın harâm olan işlerinden yüz çevirip bâkî olan âhiret işlerine dönmeli. Dünya işleri ile zaruret miktarı uğraşmalı, diğer vakitlerde, âhireti imâr etmekle meşgul olmalıdır. Sözün kısası, Allah'tan gayrı şeylerin sevgisinden korunmalı ve bedeni dînin hükümlerine uymakla süslemeli, onunla meşgul olmalıdır. İş budur; bundan gayrısı hiçtir."

.12/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Emr-i ma'rûfu kimler yapar?

"El ile, güç kullanarak emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yapmak, yani günâh işleyene mâni olmak; hükûmetin vazîfesidir..."

Dünkü makâlemizde, "Emr-i ma'rûf ve nehy-i münker" hakkında birkaç âyet-i kerîme ve bir hadîs-i şerîf meâli ile "Ma'rûf" ve "Münker" kelimelerinin tariflerini verdik; bugün konunun izâhına geçelim:

Abdülganî Nablüsî'nin izâhlarına benzer bir açıklamayı, Osmânlı âlimlerinden Kâdı-zâde Ahmed Efendi yapmaktadır; o da Nablüsî (rahimehullah) gibi buyuruyor ki:

"El ile, güç kullanarak emr-i ma'rûf ve nehy-i münker yapmak, yani günâh işleyene mâni olmak; hükûmetin [Vâlî, Kaymakam, Emniyet Müdürü, Polis, Bekçi, Subay, Astsubay, Korucu gibi devlet adamlarının] vazîfesidir. Söz ile, yazı ile cihâd etmek, âlimlerin vazîfesidir. Kalp ile duâ etmek ise, her müminin vazîfesidir."

Bir hadis-i şerifte buyurulmuştur ki:

"Bütün ibâdetlere verilen sevap, Allah yolunda savaşa [cihâda] verilen sevâba göre, deniz yanında bir damla su gibidir. Savaşın sevâbı da, emr-i marûf ve nehy-i münker sevâbı yanında denize göre, bir damla su gibidir." [Deylemî]

Seyyid, allâme Muhammed Emîn İbn-i Âbidîn, "Fıkıh âliminin Müslümânlara sağladığı faydanın sevâbı, cihâd sevâbından daha çoktur" buyurmaktadır. (Hâşiyetü Reddil-Muhtâr)

Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

"Cihâd etmeden veya cihâd etmeyi düşünmeden ölen, münâfık olarak ölür." [Müslim]

"En faziletli cihâd, cânı, mâlı ile müşriklerle mücâdeledir." [Nesâî]

"En kıymetli amel cihâddır." [Taberânî]

"En üstün amel, cihâddır. En üstün cihâd, farzları îfâ etmektir." [Taberânî]

"İnsanların en üstünü, cânı ve mâlı ile Allah yolunda cihâd edendir." [İmâm Ahmed]

"Müşriklere karşı, mâllarınız, cânlarınız ve dillerinizle cihâd ediniz." [Hâkim]

"En üstün cihâd, nefisle yapılandır." [İbnün-Neccâr]

"En üstün cihâd, zâlim hükümdâra söylenen hak sözdür." [Beyhekî]

"Cihâdı terk eden millet, mutlakâ genel bir belâya marûz kalır." [Taberânî]

"Fî sebîlillah (Allah yolunda) cihâd edin, böyle cihâd, Cennet kapılarını açmaktır. Cihâd edenin sıkıntıları gider." [Hâkim]

"Allahü teâlâ, [savaş âleti olan] bir ok yüzünden, üç kişiyi Cennete koyar. Oku yapanı, atmak için ona vereni ve Allah yolunda o oku atanı." [Hatîb Bağdâdî]

Peki bu hadîs-i şerîflerde geçen "cihâd" ne demektir? Bir kimseyi ebedî felâketten kurtarıp, onun sonsuz nimetlere kavuşmasına sebep olmak demektir ki, bu iş, bütün amellerden daha kıymetlidir. Bu bakımdan İslâmiyet’in başlangıcında amellerin en kıymetlisi cihâd idi. Cihâd, kâfirlere karşı; emr-i ma'rûf ise Müslümânlara yapılmaktadır. Bu bakımdan, emr-i marûf cihâddan daha önemlidir.

Günümüzde en kıymetli amel, yayın yolu ile "Emr-i marûf" ve "Nehy-i münker" yapmaktır. Ehl-i sünnet itikâdını yaymalı, gayr-i müslimlere ve sapıklara gerekli cevaplar verilmelidir. Bu yol ile cihâd edenlere yardımda bulunanlar da, cihâd sevâbına ortak olurlar.

Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:

"Allah yolundaki bir mücâhidi giydirip kuşatan veya onun çoluk-çocuğunun ihtiyaçlarını gören kimse, harbe gitmiş gibi sevâba kavuşur." [Hâkim]

.11/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Emr-i marûfun kıymeti

"Ma'rûf"; İslâmiyetin kabul ettiği, beğendiği, emrettiği, uygun gördüğü iyiliklerdir. Emr-i marûf yapan olmazsa, ilim yok olur; cehâlet ve sapıklık yayılır; fitne her tarafı kaplar.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde, âyet-i celîlelerde buyuruyor ki (meâlen):

1- "Sizden (içinizden), insanları hayra çağıracak, ma'rûfu (iyiliği) emredecek, münkerden (kötülükten) nehyedecek (alıkoyacak) bir cemâat (topluluk) bulunsun. İşte onlar kurtuluşa erenlerdir.” [Âl-i İmrân, 104]

2- “(Ey Hazret-i Muhammed aleyhisselâmın Eshâbı ve Ümmeti!) Siz beşeriyet/insanlar için meydana çıkarılmış en hayırlı bir ümmetsiniz; iyiliği emreder, fenâlıktan alıkorsunuz ve Allaha îmânınızda devam edersiniz…” [Âl-i İmrân, 110]

3- “(Ey Resûlüm! O hicreti terk edenlere) De ki: Babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz ve eşleriniz, aşîretiniz/soylarınız, kazandığınız mallar, kesâdından/geçersiz olmasından korktuğunuz bir ticâret, hoşunuza giden meskenler/evler, size, Allah ve Resûlünden ve Onun yolunda cihâddan daha sevgili ise, artık Allah’ın emri (azâbı) gelinceye kadar bekleyin…” [Tevbe, 24]

4- “Erkek ve kadın bütün müminler, birbirlerinin yardımcılarıdırlar; onlar iyiliği emrederler, fenâlıktan alıkoyarlar, namazı gereği gibi kılarlar, zekâtı verirler ve Allah’a ve Resûlüne itâat ederler. İşte Allah, bunları muhakkak sûrette rahmetiyle bağışlayacaktır…” [Tevbe, 71]

5- “Muhammed (aleyhisselâm), Allah’ın Resûlüdür/Peygamberidir. Onun beraberinde bulunanlar (Eshâb-ı kirâm), kâfirlere karşı çok şiddetli, kendi aralarında gâyet merhametlidirler..." [Fetih sûresi, 29]

Sevgili Peygamberimiz de buyurmuştur ki: "Sizden kim bir münker görürse, onu eliyle düzeltsin. Buna gücü yetmezse, onu diliyle düzeltsin. Buna da gücü yetmezse, onu kalbiyle düzeltsin (yanî kalben ona buğzetsin, onu kerîh/çirkin görsün); bu ise îmânın en zayıf derecesidir."

"Ma'rûf"; İslâmiyetin kabul ettiği, beğendiği, emrettiği, uygun gördüğü iyiliklerdir. Emr-i marûf farz-ı kifâyedir. Bir yerde emr-i marûf yapılmazsa, orada gücü yeten herkes mesul olur. Emr-i marûf çok mühimdir. Emr-i marûf yapan olmazsa, ilim yok olur; cehâlet ve sapıklık yayılır; fitne her tarafı kaplar.

Alâeddîn-i Attâr hazretlerinin sohbetlerinde bulunan, Hanefî fıkıh âlimlerinden, ayrıca Akâid, Tasavvuf ve Lügat âlimlerimizden Seyyid Şerîf Cürcânî'nin [740-816/1339-1413] "et-Ta'rîfât" isimli eserinde, "Ma'rûf" ve "Münker" tabirlerinin/terimlerinin tarifleri, kısa, az ve öz bir şekilde yapılmıştır:

"Ma'rûf": "Şer-i şerîfin ve akl-ı selîmin güzel gördüğü şeydir." [Yanî Kur'ân-ı kerîme, hadîs-i şerîflere ve akla uygun şeylere "Ma'rûf", bunlara uymayan şeylere de "Münker" denir. Müctehidlerin söz birliği ile yasak edilen şeylere de "Münker" denilmektedir.]

"Münker" de: "Şer-i şerîfin ve akl-ı selîmin çirkin gördüğü şeydir."

Büyük İslâm âlimlerinden Abdülganî Nablusî, "el-Hadîkatün-Nediyye fî Şerhi't-Tarîkatil-Muhammediyye" isimli kitâbında, emr-i ma'rûfu ve nehy-i münkeri kimler yapar konusunda geniş izâhâtta bulunmaktadır. [Konumuza, inşallah yarın devam edelim.]

.04/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Cennet de cehennem de sonsuzdur -1-

Cennet ve Cehennemin var olmaları, varlıkta durmaları, kendiliklerinden olmadığı gibi, ebedî/sonsuz olmaları da, kendi kendilerine değildir.

Hindistân'da medfûn, büyük tefsîr âlimlerimizden, 10 cildlik "et-Tefsîru'l-Mazharî"nin müellifi, Seyyid Mazhar-ı Cân-ı Cânân'ın talebesi Senâüllah-ı Pânî-pütî (Pânipâtî) hazretleri buyuruyor ki:

“Allahü teâlânın varlığı, sıfatları, râzı olduğu ve olmadığı, beğendiği ve beğenmediği şeyler; akıl ile anlaşılamaz, ancak Peygamberlerin bildirmeleri ile anlaşılabilir. Bunları bize, [daha önceki Peygamberler bildirdikleri gibi] Muhammed aleyhisselâm da bildirmiştir. Bu bilgiler, Hulefâ-i Râşidîn başta olmak üzere, bütün Eshâb-ı kirâmın [bilâhare diğer İslâm âlimlerinin] çalışmaları ile de, dünyanın her tarafına yayılmıştır.”

Her akıl sâhibinin imân etmesi lâzımdır. Allahü teâlânın var ve bir olduğuna, Muhammed aleyhisselâmın O'nun son Peygamberi olduğuna ve onun haber verdiği şeylerin hepsinin doğru olduğuna inanmak gerekir.

İmânı olmayan kimselerin, sonsuz olarak Cehennemde kalacaklarını, Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîminde müteaddit âyet-i kerîmelerle ve Peygamber Efendimiz de birçok hadîs-i şerîfiyle haber vermişlerdir. Bu haberler, elbette doğrudur.

Kurân-ı kerîmde, müminlerin Cennette, kâfirlerin de Cehennemde, ebedî/sonsuz kalacakları bildiriliyor. Böyle olunca, "Allahü teâlâdan başka şeyler için de, ebedîlik sıfatı kullanılmış olmaz mı?" şeklinde bir suâl hâtıra gelebilir. Cennet ve Cehennemin var olmaları, varlıkta durmaları, kendiliklerinden olmadığı gibi, ebedî/sonsuz olmaları da, kendi kendilerine değildir. Bunları, ebedî yapan, Allahü teâlâdır. Allahü teâlâ, bir şey için “Ol!” derse, o şey hemen var olur; diğer bir şey için de “Yok ol!” derse, o şey de hemen yok olur.

Büyük âlimlerden İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki:

"Mahlûkların, yoktan var edildiklerine inanmak gibi, yok olacaklarına da inanmak, îmânın şartıdır. Allahü teâlâ, dilediğini yapar ve istediğini emreder.

"Arş, Kürsî, Levh, Kalem, Cennet, Cehennem ve Rûh denilen mahlûklar yok olmayacak, sonsuz var olacaklardır" ifâdesi, bunlar yok olamaz demek değildir. Allahü teâlâ, var etmiş olduğu şeylerden, dilediklerini, tekrar yok edecek, dilediklerini de, yalnız kendi bileceği fayda ve sebeplerden dolayı, hiç yok etmeyecek, bunlar ebedî, yani sonsuz var olacaklardır demektir.

Demek ki, âlem yani her şey, Allahü teâlânın dilemesi ve kudreti ile vardır. Var olmaları ve varlıkta kalmaları için, Allahü teâlâya muhtaçtır... Hem var olmak, hem de varlıkta kalabilmek, ancak Allahü teâlânın irâdesi, dilemesi ile olur." (Mektûbât-ı Rabbâniyye, III / 57)

Hem Cennetin, hem de Cehennemin sonsuz olduğuna dâir birçok âyet-i kerîme vardır. Meselâ Bakara 25, Âl-i İmrân 116, Mâide 85, En'âm 128, Tevbe 68, Hûd 107 misâl olarak zikredilebilir.

[Yarın inşâallah, bu konudaki birçok âyet-i kerîmeden birkaç tanesini misâl olmak üzere zikredelim.]

.05/02/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Cennet de cehennem de sonsuzdur -2-

Âyet-i kerîmede, mealen buyuruldu ki: "Kötülükleri [günâhları, küfürleri] kendilerini çepeçevre kuşatanlar Cehennemliktir, orada ebedî kalırlar." [Bakara, 81]

Konumuzla ilgili, dünkü makâlemizde yazdıklarımıza ilâveten bugün birkaç cümle daha yazalım: Âyet-i kerîmelerde, hem cennetlikler için, hem de cehennemlikler için, "hâlidûn" ifâdesi kullanılıyor, yanî "Onlar orada ebedî kalırlar" buyuruluyor. (Bakara 81, 82)

"Allah, inkârcıları, zâlimleri aslâ affetmez, onları içinde ebedî kalacakları cehennem yoluna iletir." [Nisâ, 168]

"O gün merhametim yalnız, benden korkarak kâfir olmaktan ve günâh işlemekten kaçınanlara, zekâtını verenlere, Kur'ân-ı kerîme ve ümmî Nebi olan Resûle inananlara mahsûstur." [A'râf, 156-157]

"Onlar orada ahkâb [hukublar, devirler] boyunca kalacaklardır." [Nebe' 23]

"Ahkâb", "hukub" kelimesinin çoğuludur. "Hukub", birçok seneleri ihtivâ eden bir devir demektir. Bu âyet-i kerîme, Şâfiî mezhebinde büyük âlimler olan Kâdî Beydâvî ile Celâleyn'in tefsîrlerinde ve Hanefî mezhebindeki kıymetli tefsîrlerden olan Medârik tefsîrinde, "Sonsuz devirler boyunca içinde kalacaklar" şeklinde açıklanmıştır.

Mâlikî mezhebindeki âlimlerden İmâm-ı Kurtubî hazretleri ise, bu âyetin tefsîrinde buyuruyor ki: "Devirler boyunca orada kalacaklar" demek, "Devirler devam ettikçe, Cehennemde kalacaklar" demektir. Bu devirlerin ardı arkası kesilmeyecektir. Her bir devir geçtikçe, bir başkası gelecektir; sonsuza kadar, ardı ardınca günler gelecek, demektir. Eğer beş, ya da on "ahkâb" denilseydi, ya da buna benzer bir ifâde kullanılmış olsaydı, o zaman belirli bir zamana delâlet ederdi. "Ahkâb"ın söz konusu ediliş sebebi, "hukub"un en uzun süreyi kapsadığından dolayıdır... Burada bu ifâde, ebedîlik için kullanılmıştır. Yani onlar orada ebediyyen, sonsuz olarak kalacaklardır. "Ahkâb" ifâdesi, kalblere daha bir dehşet verir ve ebedîliğe daha açık bir delîl teşkil eder..." (el-Câmi’ li-Ahkâmi'l-Kur'ân)

Bu husus, şu meâldeki âyet-i kerîmelerde, daha açıkça bildirilmiştir:

"Kötülükleri [günâhları, küfürleri] kendilerini çepeçevre kuşatanlar Cehennemliktir, orada ebedî kalırlar." [Bakara, 81]

"Şüphesiz, kâfirlere Cehennem azâbı ebedîdir, sonsuzdur." [Zuhruf, 74]

Ebedî olan cennet ve cehennemin dolacağını bildiren bir hadîs-i şerîf meâli de şöyledir: "Cennet 'Bana güçsüzler ve yoksullar girecektir' diye bazı delîller bildirdi. Cehennem de, 'Bana da, cebbârlar ve kibirliler girecektir' dedi. Allahü teâlâ da buyurdu ki: Ey Cehennem, sen benim azâbımsın; dilediğim kimseleri [kâfirleri] seninle cezâlandırırım. Ey Cennet, sen de benim rahmetimsin; dilediğim kimselere [müminlere] seninle rahmet ederim. İkinizi de dolduracağım.” [Müslim]

Aklı başında ve normal olan herhangi bir insan, sonsuz olarak ateşte yanma felâketini düşünürse, korkudan aklını kaçırabilir. Bu korkunç felâketten kurtulmanın çâresini araması lâzım gelir. Milyonda, milyarda bir ihtimâl olsa dahi, sonsuz olarak ateşte yanma felaketinden sakınmak lâzım olmaz mı? Azıcık aklı olan bir kimse bile, böyle korkunç bir felâketten sakınmaz mı? Kaldı ki, bu bildirilenler, son derece katidir, kesindir, en küçük bir tereddüt yoktur.

.29/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hadîs-i şerîfler ne zaman yazıldı?

Bir gün, Eshâb-ı kirâmdan biri, Peygamber Efendimize gelerek, işittiği hadîsleri ezberleyemediğini ifâde eder ve hâfızasından şikâyette bulunur...

15 dil bilen, Saraybosnalı Prof. Muhammed Tayyib Okiç Hocamızın yetiştirdiği ilim adamlarından Prof. Dr Talat Koçyiğit, benim hem Lisans'ta hocam oldu; hem Doktora Danışmanım idi; hem Doçentlik, hem de Profesörlük jürimde bulundu.

Merhûm Prof. Dr. Talat Koçyiğit hocamız, "Hadîs Usûlü", "Hadîs Târihi", "Hadîs Istılâhları", "Hadîsçilerle Kelâmcılar Arasındaki Münâkaşalar", "Nuhbetül-Fiker Şerhi Tercümesi", "Tefsîr ve Hadîste Rü'yet Meselesi..." gibi kıymetli eserler ve birçok ilmî makâle yazmıştır.

Merhûm Talat hocanın, "Hadîs Usûlü" kitâbında, Hatîb Bağdâdî'nin "Takyîdü'l-İlm", İbn-i Abdi'l-Berr'in "Câmiu Beyâni'l-İlm" ve Aynî'nin de "Umdetü'l-Kârî" kitâblarından [ve daha birçok kaynaktan] naklettiğine göre, Eshâb-ı kirâmdan biri, Peygamber Efendimize gelerek, işittiği hadîsleri ezberleyemediğini ifâde etmiş, hâfızasından şikâyette bulunmuştu. Peygamberimiz de ona, "Hâfızana, elinle yardım et" yani "yaz" buyurmuştu.

Ebû Hüreyre (radıyallahü anh), mezkûr kitapta, bu rivâyetten başka, şunu da nakletmiştir: Mekke-i mükerremenin fethinde, Yemenli Ebû Şâh (radıyallahü anh) isimli sahâbî, Peygamber Efendimizin îrâd buyurduğu hutbeyi istemiş, o da "Hutbeyi, Ebû Şâh için yazın" buyurmuştur.

Abdullah İbn-i Amr İbnü'l-Âs (radıyallahü anh), Peygamber Efendimizin hadîslerini yazma konusunda izin istemiş, o da "yaz" buyurmuştur. Onun yazdığı risâleye, kitapçığa "es-Sahîfetü's-Sâdıka" ismi verilmiştir.

Bu izinler üzerine, diğer bazı sahâbîler de, Peygamber Efendimizin hadîs-i şerîflerini yazmışlardır. Bazı kaynaklar, Câbir bin Abdillah'ın "Sahîfe"sinden de bahsetmektedirler.

Ebû Hüreyre'nin (radıyallahü anh) şu sözleri, hadîslerin nasıl erken dönemlerde yazıldığının önemli bir vesîkasıdır:

"Ebû Hüreyre, çok hadîs rivâyet ediyor diyorsunuz. Allah'a yemîn ederim ki, Allah'ın kitâbında şu 2 âyet-i kerîme olmasaydı, ben bir tek hadîs rivâyet etmezdim: (O kimseler ki, bizim indirdiğimiz burhânları ve hidâyeti, Kitapta insanlar için açıklamamızdan sonra, yine de gizlerler. Allah ve lanet ediciler, onlara lanet ederler. Ancak tevbe edenlerin, kendilerini ıslâh edenlerin ve hakkı izhâr edenlerin tevbelerini kabul ederim. Ben, tevbeleri kabul edici ve günâhları bağışlayıcıyım.) [Bakara, 159-160] Muhâcirler, çarşıda ticâretle; ensâr, bağ ve bahçelerinde zirâatle uğraşırlarken; Ebû Hüreyre, karın tokluğuna, Hazret-i Peygambere hizmet ediyor ve hadîs topluyordu; başkalarının bilmediği şeylere şâhid oluyordu."

Hazret-i Alî'nin (radıyallahü anh) elinde de, sadakât ve ferâiz hükümlerini ihtivâ eden bir hadîs sahîfesinin bulunduğu, çeşitli haberlerde bildirilmiştir.

Semüre İbn-i Cündeb ve Enes İbn-i Mâlik'in (radıyallahü anhümâ) ellerinde de hadîs sahîfeleri bulunduğuna dâir kitaplarda rivâyetler vardır.

[Hadîs yazan diğer sahâbîler ve sahîfeleri, bu haberlerin referansları konusunda geniş bilgi için Prof. Dr. Talat Koçyiğit'in "Hadîs Usûlü"ne bakılabilir.]

.28/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Sahîh" kelimesinin manaları

Sahîh "Sika" (güvenilen) "râvî"lerin birbirlerinden rivâyet ettikleri, "şâzz" ve "muallel" olmayan "hadîs-i şerîf"lere verilen isimdir.

"Hadîs" ve "Usûl-i Hadîs" kitaplarında "Sahîh" kelimesi, birkaç manada kullanılmaktadır:

1- Senedinin başından sonuna kadar, "sika" (güvenilen) "râvî"lerin birbirlerinden rivâyet ettikleri, "şâzz" ve "muallel" olmayan "hadîs-i şerîf"lere verilen isimdir.

Şimdi, bu tarîfte geçen tabîrleri tek tek îzâh edelim:

"Sika": "Adâlet" ve "Zabt" sıfatlarını tam olarak taşıyan, hadîs rivâyetinde güvenilir kimse demektir ki, böyle bir râvînin rivâyet ettiği hadîs, delîl olarak kabul edilir.

"Adâlet": Kişinin, dînin hükümlerine uygun yaşaması, halk nazarında şahsiyetini zedeleyecek söz ve işlerden kaçınması durumu demektir. Hadîs râvîsinde bulunması gereken bu vasfın içinde Müslümân, temyîz kâbiliyetine sâhip (akıllı) ve bülûğa ermiş olma şartları mütâlaa edilir.

"Zabt": Bir kimsenin, öğrendiği hadîsi, başkasına nakledinceye kadar, olduğu gibi koruyabilmesidir. Meselâ hadîsi ezberden rivâyet edecekse, onu ezberlemesi; kitabından rivâyet edecekse, onu her türlü tahrîfâttan koruması; mana ile rivâyet edecekse, manayı bozup bozmayacak şeyleri bilmesi gerekir.

"Şâzz": Sika (güvenilir) bir râvînin diğer sika râvîlere veya kendisinden daha sika olan diğer bir râvîye aykırı olarak rivâyet ettiği hadîstir. [Bu terimin, ıstılâh kitaplarında iki manası daha vardır.]

"Muallel": Sened veya metninde, ancak mütehassıs/uzman olan hadîs âlimlerinin fark edebilecekleri ve sahîhliğe zarar veren gizli bir kusûr bulunan hadîstir. [Bu terimin de iki manası daha vardır.]

2- "Sahîh"in ikinci manası: "Kendisiyle amel edilmiş olan hadîs" demektir. Bu manada ilk dönem hadîs âlimlerinin kullandıkları bu terimin içine, ilk manasıyla "sahîh hadîs" ile birlikte "hasen" ve bir kısım "zaîf hadîs"ler de girer.

3- "Sahîh"in diğer bir manası: "İçinde sadece sahîh hadîslerin toplandığı hadîs kitâbı" demektir. [Sahîhu'l-Buhârî (8 cild, 15 cildlik tercümesi var); Sahîhu Müslim (5 cild, 9 cildlik tahkîkli nüshası, 8 ve 11 cildlik tercümeleri var. Sahîhu İbn-i Hıbbân (10 cild; 18 cildlik tahkîkli nüshası da var); Sahîhu İbn-i Huzeyme (4 cild) gibi.]

4- İmâm Buhârî ve İmâm Müslim'in yahut ikisinden birinin "Sahîh" isimli kitapları. Bunlar üzerine birçok şerh ve ihtisâr çalışmaları yapılmıştır.

[Yukarıda geçen terimler hakkında daha geniş bilgi almak için bkz. Prof. Dr. Talat Koçyiğit, Hadîs Istılâhları; Prof. Dr. Müctebâ Uğur, Ansiklopedik Hadîs Terimleri Sözlüğü; Prof. Dr. Abdullah Aydınlı, Hadîs Istılâhları Sözlüğü]

"Hasen Hadîs": Adâlet sâhibi olup da zabt sıfatı tam olmayan, bununla beraber tek başına rivâyet ettiği hadîsi münker de sayılmayan kimsenin rivâyet ettiği şâzz ve muallel olmayan hadîstir. [Bu terimin 5 manası daha vardır; bir manası da "kendisiyle amel edilmiş makbul hadîs" demektir.]

"Zaîf Hadîs": "Sahîh ve hasen hadîsin şartlarından birini veya bir kaçını taşımamakla beraber, mevzû olduğu da söylenmeyen hadîs." Bazı âlimler göre, helâl-harâm konuları hâriç, diğer konularda delîl olarak kullanılabilir. Ele alınan konuda başka bir hadîs bulunmadığında, zaîf hadîsi, bu konularda da kullanan âlimler vardır. [Bu terimin, 4 manası daha vardır.]

.22/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Her gün beş vakit namazın farz olduğuna dair...

"Bir kadın, beş vakit namazı kılar, orucunu tutar, kendisini yabancılardan korur ve kocasına itâat ederse, Cennete istediği kapıdan girer."

Dünkü makalemizde, her gün beş vakit namazın farz olduğuna dâir, bazı hadîs-i şerîfleri ve kaynaklarını zikretmiştik. Bugün, diğer bazı hadîs-i şerîflere de temâs edelim:

"Farz olduğuna inanıp, abdest ve vakitlerine, rükû ve sücûduna riâyet ederek, beş vakit farz namaza devam edene, Cennet vâcib, Cehennem harâm olur." [Taberânî]

"Allah için ibâdetinizi ihlâslı yapın. Beş vakit namazı kılın, gönül hoşluğu ile malınızın zekâtını verin, ramazân orucunu tutun, hacca gidin, böylece Rabbinizin cennetine girersiniz." [Taberânî]

"Kıyâmette herkes korku içinde iken, korkmayacak olan üç grup insandan biri, sırf Allah rızâsı için, her gün beş vakit namaza çağıran müezzindir." [Taberânî]

"Bir kadın, beş vakit namazı kılar, orucunu tutar, kendisini yabancılardan korur ve kocasına itâat ederse, Cennete istediği kapıdan girer." [İbn-i Hibbân]

"Beş vakit namazı, ilk tekbîre yetişerek, kırk gün, cemâatle kılana Cennet vâcibdir." [Ebû Ya’la]

"Herkes bozulunca, beş vakit namazı cemâatle kılana, her gün, yüz şehîd sevâbı yazılır." [İbn-i Nasr]

"Beş vakit kılınan namazların adedi ne kadardır, bunların kaçı farz, kaçı vâcip ve kaçı sünnettir?" diye bir suâl sorulacak olursa, şunu söyleriz:

Beş vakit kılınan namaz, kırk rek'at etmektedir. Bunlardan onyedi rek'atı farzdır. Üç rek'atı vâcibdir. Yirmi rek'atı sünnettir. Beş vaktin her birinde, sünnet namaz kılmak da emrolundu. Sünnetler, farzdan başka oldukları için, bunlara ayrıca niyet edilir.

Hanefi’de seferde 4 rekatlık farzları, iki rekat kılmak vâcip, Mâlikî’de, meşrû yani günâh olmayan seferde 2 kılmak sünnet, Şâfiî ve Hanbelî’de, 2 veya 4 kılmak da câizdir.

Peygamber Efendimizin kıldığı nâfilelerin [sünnetlerin] önemi büyüktür. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:

"Cemâatle kılınan namaz, yalnız kılınan namazdan 27 derece daha faziletlidir." [Buhârî]

"Her gün, öğlenin farzından önce 4, öğle ve akşam ve yatsının farzından sonra 2, sabahın farzından önce 2 rekat olmak üzere 12 rekat nâfile [sünnet] kılan, Cennete girer." [Ebû Dâvûd]

Resûlullah, öğlenin dört rekat olarak kıldığı ilk sünneti için, "Bu vakit, göklerin kapılarının açık olduğu zamandır. Bu vakitte, iyi bir amelimin Arş'a çıkmasını isterim" buyururdu. (Tirmizî)

"Öğlenin farzından önce ve sonra 4 rekat [sünnet] kılmaya devam edenin Cehenneme girmesi haramdır." [Nesâî]

Resûlullah Efendimizin hangi namazı daha çok sevdiği ve ona devam ettiği sorulduğunda, Hazret-i Âişe vâlidemiz, "Öğleden önce 4 rekat [sünnet] kılardı, kıyâmlarını uzatır, rükû ve secdelerini güzel yapardı" buyurdu. (İbni Mâce)

.21/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Namazın beş vakit olduğuna dair hadis-i şerifler

"Beş vakit namazı farz kıldım. Şartlarına uyarak, vaktinde kılanı Cennete koyacağıma söz verdim. Kılmayana verilmiş bir sözüm yoktur.”

Hatırlayacağınız üzere, geçen haftaki 2 makalemizde, her gece ve günde 5 vakit namazın farz olduğuna dâir bazı âyet-i kerîmelere ve bir hadîs-i şerîfe kısa kısa temâs etmiştik. Bu hafta ise, ağırlıklı olarak, konuyla alâkalı diğer hadîs-i şerîfleri ve kaynaklarını zikretmek istiyoruz:

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdular ki:

"Kitap ehli olan bir kavme vazifeli olarak gittiğin zaman, onları, önce, Allah’tan başka ilâh olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın Resûlü olduğuna şehâdet etmeye davet et. Bunu kabul ederlerse, Allah’ın, onlara günde beş vakit namazı farz kıldığını haber ver. Bunu da kabul ederlerse, Allah’ın kendilerine zenginlerinden alınıp fakîrlerine verilen bir sadakayı [zekâtı] farz kıldığını söyle." [Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd]

"Allahü teâlâ buyurdu ki: Bende söz ve hüküm aslâ değiştirilmez. Bu beş vakit namaz karşılığında, elli vakit namaz sevâbı vardır." [Buhârî, Müslim, Tirmizî, Nesâî]

"Beş vakit namaz kılanın hâli, evinin önünden akan suda, beş defa yıkanan kimse gibidir. Nasıl böyle bir kimse, kirden temizlenirse, namaz kılan da, küçük günâhlardan öyle temizlenir." [Buhârî, Müslim, İmâm Ahmed, Dârimî, Beyhekî, Taberânî]

"Allahü teâlâ, beş vakit namazı emretti. Güzel abdest alıp, bunları vaktinde kılanı, rükû ve huşûlarını tamam yapanı affedeceğine söz verdi. Bunları yapmayan için söz vermedi. Onu dilerse affeder, dilerse azap eder." [Ebû Dâvûd, Nesâî, İbn-i Mâce, İmâm Malik, İmâm Ahmed]

"Beş vakit namaz (aradaki günâhlara) ve cuma namazı, gelecek cumaya kadar ve ramazân orucu, gelecek ramazâna kadar yapılan günâhlara keffârettir. (Büyük günâh işlemekten sakınanların, küçük günâhlarının affına sebep olur.)" [Müslim, İmâm Ahmed]

"Allahü teâlâ buyurdu ki: Beş vakit namazı farz kıldım. Şartlarına uyarak, vaktinde kılanı Cennete koyacağıma söz verdim. Kılmayana verilmiş bir sözüm yoktur.” [Ebû Dâvûd, İbn-i Mâce]

"Allah’tan korkun, beş vakit namazı kılın; [ramazân ayında] oruç tutun, mallarınızın zekâtını, isteyerek verin; âmirlerinize itâat edin; böylece Rabbinizin Cennetine girin." [Tirmizi]

"Beş vakit namazı terk eden, Allahü teâlânın hıfz ve emânından mahrûm olur." [İbn-i Mâce]

"Allahü teâlânın ilk farz kıldığı şey, beş vakit namazdır. İlk ortadan kalkacak olan da, yine beş vakit namazdır. İlk sorgu da, beş vakit namazdan olacaktır." [Hâkim]

"Beş vakit namazı kılan, ramazân orucunu tutan, zekât veren ve büyük günâhlardan sakınan herkese, kıyâmette, Cennetin sekiz kapısı açılır. Dilediği kapıdan girer." [Hâkim]

[İnşâallah yarın da, konumuza devam edelim.]

.14/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Namazın beş vakit oluşu dört dînî delîl ile sâbittir

"Hazret-i Cebrâîl gelip bana imamlık yaptı ve kendisi ile birlikte beş vakit namazı kıldım ve beş vakit namazla emrolundum."

12-13 Kasım 2018 târihli 2 makâlemizde, "Salât" kelimesinin farklı manaları üzerinde kısa kısa durmaya çalışmış, bunlardan birisinin de "namaz" olduğunu ifâde etmiştik.

Herkesçe malum olduğu üzere, şartları taşıyan Müslümânlara, her gece ve günde, beş vakit namaz farz kılınmıştır. Namazın beş vakit farz oluşu, edille-i şer'iyye-i erbaa (4 şer'î/dînî delîl) ile sâbit olmuştur. Yani Kitâb (Kur'ân-ı kerîm), Sünnet (Peygamber Efendimizin sözleri/hadîs-i şerîfler, fiilleri ve takrîrleri/tasvipleri), İcmâ-ı ümmet (Sahâbe-i kirâm, Tâbiîn ve Tebe-i Tâbiînin söz birlikleri) ve Kıyâs-ı Fukahâ (Ulemânın ictihâdları) ile sâbittir.

Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîminde buyuruyor ki (meâlen): "Namaz, müminlere belli vakitlerde farz kılındı." [Nisâ, 103]

Bu Nisâ sûresinin 103. âyetinde, "Namaz, belli vakitlerde farz kılındı" buyurulup, ayrıca, beş vaktin hepsi de diğer âyetlerde ayrı ayrı bildirildiği hâlde, “Beş vakit namaz” ifâdesinin, Kur'ân-ı kerîmde, sarâhaten geçmeyişinin sebebi nedir diye bir suâl hâtıra gelebilir. Bu konuda, son dönem Osmânlı ulemâsından el-Hâc Mehmed Zihnî Efendi, "Ni'met-i İslâm" adlı eserinde, "Kutuplarda ve buralara yakın yerlerde, beş vaktin tamâmının teayyün etmemesindendir" demektedir.

Allahü teâlâ ile kulları arasında Resûl/Elçi olan, bu dînin sâhibi Peygamber Efendimiz, bize namazın beş vakit olduğunu bildirmiştir. Kendisi de, senelerce beş vakit kılmıştır. Artık başka delîl aramak gerekmez.

Biraz sonra, namazın beş vakit farz oluşuyla ilgili, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden bazı delîller vereceğiz, ama burada hemen şunu belirtelim ki:

Kitap ve Sünnet’ten sonraki delîl, "İcmâ-ı ümmet"tir. Peygamber Efendimiz, Eshâb-ı kirâm ve onlardan sonra, bugüne kadar gelen bütün âlimler, evliyâ-yı kirâm (ve yine bütün Müslümânlar) beş vakit namaz kılmışlar, bu hususta kesin bir icmâ hâsıl olmuştur.

İslâm âlimleri de, beş vakit namazın nasıl kılınacağını kitaplarında mufassalan/uzunca yazmışlar, böylece "Kıyâs-ı fukahâ" ile de namazın beş vakit olduğu sâbit olmuştur.

Peygamber Efendimiz buyurmuştur ki:

"Hazret-i Cebrâîl gelip bana imamlık yaptı ve kendisi ile birlikte beş vakit namazı kıldım ve beş vakit namazla emrolundum." [Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd, Nesâî]

İbn-i Abbâs (radıyallahü anhümâ) hazretlerine, "Kur'ân-ı kerîmde, beş vakit namazı bildiren âyet hangisidir?" diye suâl edildiğinde, o, şu meâldeki âyet-i kerîmeyi okudu:

"Akşama girerken, sabâha ererken, gündüzün sonunda ve öğle vaktinde Allah’ı tenzîh edin." [Rûm, 17-18]

"Akşama girerken"den maksat, akşam ve yatsı namazları; "sabâha ererken"deki kasıt, sabâh namazı; gündüzün sonundaki, ikindi namazı; öğledeki de, öğle namazıdır. (Tefsîru'l-Celâleyn)

.07/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hoca Ahmed Yesevî -1-

Ahmed Yesevî'nin nesebi, Hazret-i Ali'nin (radıyallahü anh) ikinci hanımından olan oğlu Muhammed bin Hanefiyye'ye (rahmetullahi aleyh) ulaşır...

24-25 Aralık 2018 târihlerinde, hakkında 2 makâle yazdığımız, merhûm Seyyid Ahmed Arvâsî Bey, Hoca Ahmed Yesevî'ye benzetildiği ve "Asrımızın Yesevî'si" adıyla anıldığı için, bu haftaki 2 makâlemizde, birer nebze, "Hâce Ahmed Yesevî"den bahsetmek istiyoruz.

Orta Asya Türkleri arasında İslâmiyeti yayan büyük bir âlim ve velî olan Ahmed (bin Muhammed bin İbrâhîm bin İlyâs) Yesevî, Türkistân’ın “Yesi” şehrinde, kıymetli bir âile yuvasında, bir ilim-irfân evinde gözlerini dünyaya açmıştır [bunun için Yesevî diye meşhur olmuştur], ama doğum tarihi kesin olarak bilinmemektedir. Fakat Ahmed Yesevî'nin vefât tarihi bellidir: 1194 (H. 590) senesinde, Yesi'de vefât edip, oraya defnedilmiştir.

Ahmed Yesevî'nin nesebi, Hazret-i Ali'nin (radıyallahü anh) ikinci hanımından olan oğlu Muhammed bin Hanefiyye'ye (rahmetullahi aleyh) ulaşır; ama soyu Hazret-i Fâtıma'ya (radıyallahü anhâ) dayanmadığı için, Seyyid değildir. Annesi Ayşe Hanım, evliyâdan Şeyh Mûsâ'nın kızı ve yine evliyâdan Şeyh Hâce İbrâhîm'in hanımıdır.

Biz, senelerce evvel, Konya’da “Uluslararası Ahmed Yesevî Sempozyumu”nda bir tebliğ sunmuştuk. Adı: “Pakistân’da neşredilen bir esere göre Hoca Ahmed Yesevî” idi. Orada mevzû-i bahis ettiğimiz “Lemehât min Nefehâti'l-Kuds” isimli Farsça eserin müellifi Muhammed Âlim Sıddîkî, Ahmed Yesevî hakkında "Hazret-i Hâce Ahmed el-Yesevî Sultânü't-Tarîka, Burhânü'l-Hakîka, Kudvetü'l-Kâmilîn, Zübdetü'l-Ârifîn, Kutbü'l-Küberâ, Gavsü'l-Urefâ, Âlimü'l-Ulûmi'r-Rabbâniyye, Kâşifü'r-Rumûzi's-Sübhâniyye, Senedü't-Tavâif, Senedü'l-Avârif, Ferîdü'l-Asr, Vahîdü'd-Dehr, Şemsü'l-Evliyâ, Bedrü'l-Asfiyâ" lakablarını ve sıfatlarını kullanmıştır. Tabii bu tabirler, şimdi bize biraz yabancı gelen kelimeler, eski ifâdeler hâline düşmüştür. Bu sıfatları, bugünkü Türkçe ile ifâde edecek olursak, manâsı şöyledir:

"Hoca Ahmed Yesevî Hazretleri, tarîkatin sultânı, hakîkatın burhânı (delîli), kâmillerin önde geleni, âriflerin zübdesi (özü), büyüklerin kutbu, âriflerin gavsı, Rabbânî ilimleri bilen, Sübhânî remizleri (işâretleri) keşfeden (anlayan ve açan), dînî grupların dayanağı, âriflerin mesnedi, asrın bir teki, zamanın bir tânesi, evliyânın güneşi, asfiyânın (seçilmişlerin) bedri (dolunayı)'dır."

Hoca Ahmed Yesevî, Fıkıh’ta Hanefî mezhebinde idi [Sünnî-Hanefî-Mâtürîdî idi.] Zâhirî ve bâtınî bütün ilimlerde derin âlim olan Ahmed Yesevî, Hızır (aleyhisselâm) ile de görüşüp sohbet ederdi.

Ahmed Yesevî, yetiştirdiği binlerce talebenin her birini bir memlekete göndermek suretiyle, İslâmiyet'in doğru olarak öğretilip yayılmasını sağlamıştır. Onun bu şekilde gönderdiği talebelerinden bazıları, sonraları Moğolların katliâmından kaçıp kurtulmak sûretiyle, Anadolu'ya da gelmişlerdir.

Bu suretle onun yolu, Anadolu'da yayılıp tanınmıştır. Anadolu'nun Müslümân-Türklere yurt olması, O'nun manevî işâretleri ile hazırlanmıştır. [İnşâallah yarınki makâlemizde de, bu konuda birkaç kelime daha yazalım.]

.08/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

Hoca Ahmed Yesevî -2-

Ahmed Yesevî, hocası Arslan Baba'nın manevî işâreti ile Buhârâ'ya gitmiş, orada Ehl-i sünnet âlimlerinin en büyüklerinden Yûsuf-i Hemedânî'ye bağlanmıştır...

Dünkü makâlemizde, birazcık kendisinden bahsettiğimiz Hâce Ahmed Yesevî (rahimehullah), değişik memleketlerde, "Pîr-i Türkistân", "Hazret-i Türkistân", "Hazret-i Sultân", "Hâce Ahmed", "Kul Hâce Ahmed [veya Kul Ahmed Hâce]” gibi lakablarla anılmaktadır.

Annesini çok küçük yaşta, babasını ise yedi yaşında iken kaybeden Ahmed Yesevî (rahmetullahi aleyh), belli bir yaşa gelince, önce Şeyh Arslan Baba'dan ders almıştır. Onun kalplere hayat ve huzur veren söz ve sohbetleri ile teveccühlerine, görüp-gözetmesine kavuşmuştur. Kendisinde, daha çocuk yaşta iken başlayan evliyâlık hâl ve dereceleri de günden güne artmıştır. Kısa zamanda, yüksek makâm ve derecelere ulaşmıştır. Zamanındaki âlim ve velîlerin en büyüklerinden, en üstünlerinden olmuştur.

Ahmed Yesevî, bundan sonra hocası Arslan Baba'nın manevî işâreti ile Buhârâ'ya gitmiş, orada Ehl-i sünnet âlimlerinin en büyüklerinden olan Yûsuf-i Hemedânî'ye bağlanmış ve onun yanında manevî ilimleri tahsil etmiştir. İnsanlara ilim öğretmek, doğru yolu göstermek için, ondan icâzet (diploma) almış, bu büyük zâtın halîfeleri arasına katılmıştır.

Hocası Yûsuf-i Hemedânî hazretlerinin vefâtından sonra, bir müddet Buhârâ'da kalıp talebe yetiştirmiş, bir zaman sonra, onların terbiye edilmesini, yetiştirilmelerini Yûsuf-i Hemedânî'nin (kuddise sirruh) en önde gelen, gözde talebesi Abdülhâlık Goncdüvânî'ye (rahmetullahi aleyh) bırakıp, kendisi Yesi'ye dönmüş ve orada talebe yetiştirmeye devam etmiştir.

Burada, Türklere, İslâmiyetin emir ve yasaklarını anlatmaya ve talebe yetiştirmeye devam ederken, talebesi gitgide çoğalmış, büyüklüğü ve şöhreti, kısa zamanda Türkistân, Mâverâünnehir, Horasân ve Hârezm'e yayılmıştır.

Makâlemizin sonunda, netice olarak söyleyecek olursak:

Orta Asya Türkleri arasında İslâmiyeti yayan büyük âlim ve velî Ahmed Yesevî [ö. 1194 (h. 590)], küçük yaştan itibâren, babasından feyiz alıp bilâhare büyük âlim Baba Arslan’ın talebesi oldu. Onun kalplere hayat ve huzur veren sohbetlerinde bulundu; teveccühlerine kavuşarak kısa zamanda tasavvuftaki yüksek derecelere ulaştı. Küçük yaşta meşhur oldu. Sonra, büyük âlim ve velî Yûsuf-i Hemedânî hazretlerinden ilim ve feyiz aldı.

Dergâhı fakîr, yetîm ve çâresizler için bir sığınak yeri idi. Herkese iyilik eder, kimseye sıkıntı vermezdi. İnsanların saâdet ve kurtuluşu için çalışırdı. Yetiştirdiği talebelerin her biri, bir memlekete giderek, İslâmiyeti doğru olarak öğretip yaydılar.

Ahmed Yesevî hazretleri zamanında, Türkistan’a ilk Türk-İslâm devletlerinden Karahânlılar hâkimdi. Bu devlet zamanında, İslâm dîninin Seyhûn Nehri boyları ile ahâlîsi göçebe olan Kazak-Kırgız memleketlerinde kolayca yayılmasını sağladı.

[Bu vesîleyle, kendisinden ancak deryâdan damla misâli bahsedebildiğimiz Hoca Ahmed Yesevî başta olmak üzere, târih boyunca milletimize, memleketimize, dînimize, devletimize ve insanlığa hizmeti geçmiş bütün büyüklerimizi rahmet ve minnetle anıyoruz.]

.01/01/2019

Yazdır

A+ A- (Sıfırla)

"Yarın yaparım diyenler helâk oldular"

Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: “Akıllı kimse [Akıllı Müslümân], kendisini hesaba çekip ölümden sonrası için hazırlık yapan kişidir.”

Her insan, kendisine takdir edilen ömrü, İlâhi irade istikametinde geçirmekle mükelleftir. Onun için Sevgili Peygamberimiz “Akıllı kimse [Akıllı Müslümân], kendisini hesaba çekip ölümden sonrası için hazırlık yapan kişidir” buyurmuştur. Yine Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) "Yarın yaparım diyenler helâk oldular" buyurmuştur.

Her şeyi zaman sayesinde kazanabiliriz; ama geçen zamanı geri getirmeye, hiçbir kimsenin gücü yetmez. Bir hadîs-i şerîfte “İki günü birbirine eşit olan aldanmıştır” buyurulmuştur...

İnsan, yaratılışı icâbı hayatı sever, ömrünün uzamasını ister. Ancak, uzun ömür, Hak yolunda tüketilmiş ise hayırlıdır. Nitekim bir sahâbî, Sevgili Peygamberimize, “Yâ Resûlallah! İnsanların hayırlısı [en iyisi] kimdir?” diye sordu. Peygamber Efendimiz şöyle cevap verdi: “İnsanların hayırlısı [en iyisi], ömrü uzun olup ameli güzel olandır.” O sahâbî, “İnsanların şerlisi [en kötüsü] kimdir?” diye sorunca da, Resûlullah Efendimiz, “Ömrü uzun olup da, ameli kötü olandır” buyurmuştur. [Tirmizî]

Günümüzde bütün dünyada cereyan eden hâdiseler muvâcehesinde belirtmek durumundayız ki, Yunus Emre’miz “Yaratılmışı severim Yaradan'dan ötürü” ve “Bir kez gönül yıktınsa, bu kıldığın namaz değil./Yetmiş iki millet dahi, elin-yüzün yumaz değil” demektedir.

Bu güzel nasihatleri, tavsiyeleri bilen ve bunlara inanan kimselerin; insanlara sövmek, onları dövmek ve öldürmek; can, mal ve ırzlarına zarar vermek şöyle dursun, onları üzmeyi ve kalplerini kırmayı bile akıllarından geçirmeyecekleri ortadadır. Onun için, anarşi ve terörün, İslâmiyetle hiçbir alâkası yoktur; olamaz da. Çünkü mukaddes dînimiz olan “İslâm” kelimesinin kendisinde bile “barış” manası vardır.

Bulgaristân’dan göçe zorlanan soydaşlarımıza, Kuzey Irak’tan kaçıp gelen peşmergelere, yakın zamanda da Sûriye’den gelen kardeşlerimize, biz Türk milleti olarak, kapımızı ve kucağımızı açıp, aş, iş ve yer verdik. Hatta bakınız, dost-düşman herkesin bildiği üzere, İspanya’dan zorla çıkarılan Yahudilere, insanlık numunesi ecdâdımız Osmanlılar kucaklarını açmışlardır. Hâlbuki Hıristiyanlar, Haçlı Seferlerini başlattılar; Engizisyon mahkemeleri kurdular; Saint Bartelmy katliâmlarını yaptılar. Avrupa’da Yahudileri fırınlarda yaktılar. İnşallah bunlar bir daha tekerrür etmez.

İslâm dîni, ahlâkı ve medeniyeti, orijinaline uygun olarak, doğru bir sûrette öğrenilir ve öğretilirse, ona uygun yaşanırsa, bütün fertlerin, âilelerin, cemiyetlerin, hattâ tüm insanlığın, tarihte olduğu gibi, günümüzde de rahat edecekleri, huzur ve sükûn içerisinde, emniyet ve asayiş üzere yaşayacakları; terör ve anarşinin biteceği rahatlıkla söylenebilir.

.

Bugün 318 ziyaretçi (781 klik) kişi burdaydı!