RAMAZAN AYVALLI
Takvimlere göre, 28 Ekim 2011 Cuma günü, "el-Eşhüru'l-hurum" denilen "harâm aylar"ın [Receb, Zil-ka'de, Zil-hicce ve Muharrem] üçüncüsü, "eşhüru'l-hac" denilen "hac ayları"nın da üçüncüsü ve sonuncusu olan Zil-hicce ayı (1 Zil-hicce 1432) girdi. Bilindiği gibi, bazı zamanlar benzerlerine nazaran çok daha kudsî, mukaddes ve mübârektir. Allahü teâlâ, kullarına çok merhamet-şefkat ettiği, acıdığı için, bazı gecelere, günlere ve aylara husûsî kıymet vermiş; bu gece, gün ve aylardaki, duâ, tevbe, namaz, oruç, sadaka, kurbân, hac ve umre gibi ibâdetleri kabul edeceğini bildirmiştir. Kullarının çok ibâdet yapmaları, duâ ve tevbe etmeleri için böyle gece, gün ve ayları birer sebep kılmıştır. [Böyle gün ve geceleri ihyâ etmeli ve bunlara saygı göstermelidir. Saygı göstermek ise, harâm işlememekle olur.] Bilindiği üzere, Zilhicce ayının 8. gününe "Terviye günü" denir. Terviye gününde hacılar Mekke'den Minâ'ya çıkarlar. "Terviye" denmesinin sebebi, hacıların o gün "Zemzem suyu"ndan çok içip kanmalarındandır. "Terviye", tefekkür mânâsında da kullanılmaktadır. İbrâhîm aleyhisselâm, Zilhicce ayının 8. gecesi, rüyâsında "Kendi oğlunu keser hâlde" gördü. Sabâh olunca, "Rüyâ şeytânî midir, Allah tarafından mıdır?" diye terviyeye ya'nî tefekküre dalıp, o günü tefekkürle geçirdi. "Arefe gecesi" olduğunda kendisine; "Emrolunduğun şeyi yerine getir!" buyurulunca, Allahü teâlâ tarafından olduğunu bildi. Bildiği için o güne, "bilmek" anlamına gelen "Arefe günü" dendi. "Arefe günü", Zilhicce'nin 9. günü olup başka günlere "Arefe" denmez. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Bir Müslümân, Terviye günü (Arefe gününden bir önceki gün, ya'nî bugün) oruç tutarsa ve günâh söz söylemez [ve günâh olan iş yapmazsa], Allahü teâlâ, onu elbette Cennete sokar." "Rahmet kapıları, 4 gecede açılır. O gecelerde yapılan duâ, tevbe reddolmaz. Fıtr (ya'nî Ramazân) Bayramının birinci gecesi ile Kurbân Bayramının birinci gecesi [önümüzdeki 6 Kasım Pazarı 7 Kasım Pazartesiye bağlıyan gece], Şâban ayının on beşinci (ya'nî Berât) gecesi ve Arefe gecesidir." [Kadir gecesi, birçok hadîs-i şerîfte bildirildiği için burada da bildirilmeye lüzûm görülmemiştir. Meselâ diğer bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Allah, Kadir gecesini, ümmetime hediye etmiş, ondan önce kimselere vermemiştir." (Deylemî)] Dînî bayramlarımızdan ikincisi olan Kurbân bayramını 6-7-8 ve 9 Kasım 2011 Pazar-Pazartesi-Salı-Çarşamba günlerinde idrâkle şerefleneceğiz. Bilindiği üzere, bayram günleri, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, ihtiyaç sahiplerinin sevindirildiği günlerdir. Burada ifâde edelim ki, Müslümânlar, her yıl, "Ramazân ayı"nda ve "Arefe günü"nde günâhları afv edildiği için sevinirler, sürûrları avdet eder. Bundan dolayı Arapça'da bayrama "îd" denilmiştir. SEVİNÇ VE NEŞ'E GÜNLERİ... Bilindiği gibi, hicretin ikinci yılında, müdâfaa için cihâda izin verildi; Müslümanların kıblesi Kâ'be-i şerîfe oldu. Yine hicretin 2. senesinde, oruç farz oldu; Ramazân ayında, terâvîh namâzı kılınmaya başlandı ve sadaka-i fıtır vermek vâcip oldu; zekât vermek de farz oldu. Yine o senenin Zilhicce ayında, Kurban kesmek ve bayram namazı kılmak vâcip oldu. Peygamber Efendimiz, Mekke-i mükerreme'den Medîne-i münevvere'ye hicret edince, Medînelilerin Câhiliye âdetlerinden kalma bayramları kutladıklarını gördü ve onları ikaz etti; "Allahü teâlâ, size onlardan daha hayırlı iki bayramı (Ramazân ve Kurbân Bayramlarını) ihsân etti" buyurdu. Dînimize göre, bayram ikidir. Birincisi, Arabî aylardan Şevvâl ayının birinci günü "Ramazân bayramı"; ikincisi, Zilhicce ayının onuncu günü [ya'nî 6 Kasım Pazar günü] "Kurbân bayramı"dır. Bildiğimiz gibi, Ramazan Bayramı üç gün, Kurban Bayramı ise dört gündür. Müslümânlar, bayram günlerine ayrı bir önem verirler. Zîrâ bu günler, az evvel de ifâde ettiğimiz gibi, günâhların affedildiği, rahmet kapılarının açıldığı, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günler olması bakımından sevinç ve neş'e kaynağıdırlar...

04.11.2011

"Arefe Günü", Kurbân Bayramı'nın birinci gününden önceki gündür [ya'nî bugün]. "Arefe Gecesi" ise; "Arefe Günü" ile "Kurbân Bayramı"nın birinci günü arasındaki gece [o da bu gece]dir. Her mübârek gün ve geceye olduğu gibi, bu gün ve geceye de saygı göstermelidir. TEŞRÎK TEKBÎRLERİ... "Arefe Günü" (bugün) sabâh namazından, Kurbân Bayramı'nın dördüncü günü ikindi namazı sonuna kadar 23 vakitte, erkek ve kadın herkesin [kadınlar yavaş söylerler], farz namazlardan sonra, selâm verir vermez; "Allahümme ente's-selâm..." demeden, "Tekbîr-i teşrîk"i okuması vaciptir. Tekbîr-i teşrîk [ya'nî teşrîk tekbîri] şöyledir: "Allahü ekber, Allahü ekber. Lâ ilâhe illallahü vallahü ekber, Allahü ekber ve lillahil-hamd." Beş vakit farz namazlardan başka, Kurbân Bayramı namazı ve Bayram günlerine denk gelen Cuma namazlarından sonra da okunur. Selâmı müteâkıp konuştuktan veya Câmiden çıktıktan sonra okumak lâzım değildir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Arefe Günü'ne hürmet ediniz! Çünkü Arefe günü, Allahü teâlânın kıymet verdiği bir gündür." "Arefe Günü oruç tutanların, iki senelik günâhları affolur. Biri geçmiş senenin, diğeri de gelecek senenin günâhıdır." "Arefe Günü, 1.000 adet İhlâs sûresi okuyanın bütün günâhları affolur ve duâsı kabûl olur." (Hepsini Besmele ile okumalıdır.) "Arefe gecesi ibâdet edenler, Cehennemden âzâd olurlar." Yarın, Müslümânların bayramıdır. Bayram günlerinde şunları yapmak sünnettir: 1-Erken kalkmak. 2-Gusül abdesti almak. 3-Misvâk kullanmak. 4-Güzel koku sürünmek. 5-Yeni ve temiz elbise giymek. 6-Câmiye erken gitmek. 7-Câmiye giderken tekbîr söylemek. 8-Mü'minlere selâm vermek. 9-Mü'minlerle bayramlaşmak. 10-Dargınları barıştırmak. 11-Kabirleri ziyâret etmek. 12-Yüzük takmak. 13-Güler yüzlü olmak. 14-Fakîrlere sadaka vermek. 15-Akrabâyı ziyâret etmek. 16-Dîn kardeşlerini ziyâret etmek. 17-Ziyârette hediye götürmek. 18-Misâfirlere ikrâm etmek. 19-Çok duâ ve tevbe etmek. "Bayram Namazı" iki rek'attir ve cemâatle kılınır, yalnız kılınmaz. Birinci rek'atte, "Sübhâneke"den sonra eller üç def'a kulaklara kaldırılıp her defasında tekbir getirilir; birinci ve ikincisinden sonra iki yana uzatılır. Üçüncüsünde, göbek altına bağlanır. Sonra "Fâtiha" ve zamm-ı sûre okunup rükû' ve secdeler yapılır. İkinci rek'atte ayağa kalkılarak, "Fâtiha" ve zamm-ı sûre okunduktan sonra, rükûa eğilmeden evvel, iki el yine üç def'a kulaklara götürülür ve her defasında tekbîr getirilir. Üçünde de eller yana salınır. Dördüncü tekbîrde, eller kaldırılmayıp, rükûa eğilinir. Secdeler yapılıp oturulur ve "Et-tehiyyâtü" ve "salevât" duâları okunduktan sonra, selâm verilir. "Usûl şöyledir: İki salla bir bağla, üç salla bir eğil." Bugünkü makâlemizi, Yahyâ Kemâl Beyatlı'nın "SÜLEYMÂNİYE'DE BAYRAM SABÂHI" başlıklı güzel şiiriyle bitirelim. Ulu ma'bed! Seni ancak bu sabâh anlıyorum, Ben de bir vârisin olmakla bugün mağrûrum. Senelerden beri rüyâda görüp özlediğim, Cedlerin mağfiret iklîmine girmiş gibiyim. Dili bir, gönlü bir, îmânı bir insan yığını, Görüyor varlığının bir yere toplandığını. Büyük Allah'ı anarken bir ağızdan herkes, Nice bin dalgalı "Tekbîr" oluyor tek bir ses. Yükselen bir nakarâtın büyüyen velvelesi, Nice tuğlarla karışmış nice bin at yelesi. Gördüm ön safta oturmuş nefer esvâplı biri, Dinliyor vecd ile tekrâr alınan Tekbîr'i. Ne kadar saf idi sîmâsı bu mü'min neferin, Kimdi? Bânîsi mi, mi'mârı mı, ulvî eserin? Ta Malazgirt ovasından yürüyen Türkoğlu, Bu nefer miydi? Derin gözleri yaşlarla dolu. Yüzü dünyâda yiğit yüzlerinin en güzeli, Çok büyük bir iş görmekle yorulmuş belli. Hem bu toprakta bugün, bizde kalan her yerde, Hem de çoktan beri kaybettiğimiz yerlerde. Karşı dağlarda tutuşmuş gibi gül bahçeleri, Koyu bir kırmızılık gökten ayırmakta yeri. Gökte top sesleri var, belli, derinden derine, Belki yüzlerce şehir sesleniyor birbirine. Çok yakından mı bu sesler, çok uzaklardan mı? Üsküdar'dan mı? Hisâr'dan mı? Kavaklar'dan mı? Ulu mâbedde karıştım vatanın birliğine. Çok şükür Allaha, gördüm, bu saatlerde yine Yaşayanlarla beraber bulunan ervâhı. Doludur gönlüm ışıklarla bu bayram sabahı.

05.11.2011

Bütün kâinâtı, canlı-cansız her varlığı, en mükemmel bir nizâm ve intizâm üzere yaratan ve onları her ân varlıkta durduran Allahü teâlâ, şu uçsuz-bucaksız olarak gördüğümüz koca "kâinât"ta, sâdece "dünya"nın insanlarla meskûn olmasını irâde etmiş, "ilk insan" olarak "Hazreti Adem"i bu dünyaya göndermiş ve onu aynı zamanda "ilk Peygamber" kılmıştır. [Binâenaleyh insanların atası maymun değildir; başka gezegenlerde insanlık hayâtı yoktur ve insanlık vahşet üzere değil, medeniyet üzere başlamıştır.] Şüphesiz ki Cenâb-ı Hak, yarattığı şu mükemmel âlemle, kendi varlığını belli ettiği gibi, kullarına çok merhamet ve şefkat ettiği, acıdığı için, var olduğunu ayrıca "Peygamber"leri vâsıtasıyla da bildirmiştir. "İlk Peygamber" Âdem aleyhisselâmdan başlayarak, "son Peygamber" olan Sevgili Peygamberimize gelinceye kadar her asırda, dünyânın her tarafındaki insanlar arasından en iyi, en üstün olarak seçtiği bir zâta ("Peygamber"e), "melek"le ["Cebrâîl" aleyhisselâm'la] haber göndererek, kendi varlığını, isimlerini ve sıfatlarını bildirmiştir. Yüce Allah, insanlara muhtâc oldukları her türlü ni'meti lutfetmiştir. Bu ni'metler sayılamıyacak kadar çoktur. Bu konuda 2 âyet-i kerîme vardır: "O size istediğiniz her şeyden verdi. Allah'ın ni'met[ler]ini sayacak olsanız sayamazsınız. Doğrusu insan çok zâlim, çok nankördür!" [İbrâhîm, 34] "Hâlbuki Allah'ın ni'met[ler]ini teker teker saymaya kalkışsanız, onları sayamazsınız. Muhakkak ki Allah çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir." [Nahil, 18] SADAKA VERMENİN ÖNEMİ Bu mukaddimeden sonra bir nebze, sadaka vermenin öneminden bahsedelim... Mukaddes dînimiz İslâmiyette, ihsân ve infâk etme, mâlını hayırda, hak yolda harcama, çeşitli şekillerde medh ve tavsiye edilmektedir. Şimdi önce "Sadaka"nın bir ta'rîfini yapalım: Sözlüklerde "Sadaka": "Allahü teâlânın rızâsını kazanmak niyetiyle ve karşılık beklemeden, muhtâc olanlara, fakîrlere hibe edilen mal, para ve her türlü iyilikte, ihsânda bulunma" ma'nâsına geldiği gibi, "Zekât" ve "Ganîmet" ma'nâlarında da kullanılmaktadır. Yapıldıktan sonra sevâbı devâm eden hayırlı, iyi işlere, devâmlı hayra sebep olan sadakaya "sadaka-i câriye" denilir. Büyük âlim Seyyid Abdülhakîm Arvâsî (rahmetullahi aleyh): "Sadaka; belâları önler, ömrü uzatır, bedene sıhhat verir, malı arttırır" buyurmuştur. Evliyânın gözbebeklerinden İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh) de: "Ölüler için duâ ve istiğfâr ederek ve onlar için sadaka vererek, imdâdlarına yetişmek lâzımdır" buyurmuştur. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: "Allah, ihsân edenleri sever." [Âl-i İmrân, 134, 148; Mâide 13, 93] "Allah, muhsinler(ihsân edenler)in ecrini zâyi' etmez." [Tevbe, 120; Hûd, 115] "İhsân edenlere, Allahü teâlânın rahmeti elbette çok yakındır." [A'râf, 56] "Allah, adâleti, ihsânı ve akrabâya vermeyi emreder..." [Nahl, 90] "...Allah, sana ihsân ettiği gibi, sen de [başkalarına] ihsânda bulun." [Kasas, 77] "Ana-babaya ihsân edin." [Nisâ, 36; En'âm, 151; İsrâ, 23] ŞEYTÂN, İNSANIN DÜŞMÂNIDIR Şeytân, insanın düşmânıdır; onun mâlını hayra harcamasına mâni olmak ister. Şeytânın vesvesesine aldanmayıp Allahü teâlânın va'dine koşmalıdır. Şeytân, insana, ya mâlını isrâf ettirerek boşa gitmesini sağlar veya cimrilik ettirerek, hayra harcamaktan alıkoyar; onu "yoksul olursun, elin daralır" diye de korkutur. Onun için, mâlı, parayı, Allah yolunda harcamaktan korkmamalıdır. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: "Şeytân, mâlınızı hayra sarf ettirmemek için sizi yoksullukla korkutur, cimri olmanızı ister. Allah ise, [sadaka ve zekât verene, hayra sarf edene] mağfiret, lutuf, bolluk va'deder." [Bakara, 268] Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "İblîs, en şiddetli adamlarını [militanlarını] mâlını hayra sarf edene musallat eder." [Taberânî] "Sadaka vermeye engel olana la'net olsun." [İsfehânî]

11.11.2011

Peygamber Efendimiz, yemîn ederek buyuruyor ki: "Sadaka vermekle mâl, aslâ noksânlaşmaz." [Taberânî] Ayrıca, "Bir melek, '(Yâ Rabbî!) İnfâk edenin mâlının bedelini ver; cimrilik edip vermeyenin de mâlını telef et' diye duâ eder" buyurmaktadır. [İbn-i Hibbân] Mâlımızın noksânlaşmayacağı, hattâ artacağı garanti edildiğine göre, cömertlikten korkmamâlıyız. Böylece îmânımızın da kuvvetli olduğu ortaya çıkacaktır. Cömerdin îmânının kuvvetli, cimrinin ise îmânının zayıf olduğu anlaşılmaktadır. Çünkü hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Cömertlik, îmân sağlamlığından ileri gelir. Îmânı sağlam olan Cehenneme girmez. Cimrilik, [îmândaki] şüpheden ileri gelir, böyle kimse de Cennete giremez." [Deylemî] Sadaka vermenin fazîleti çoktur. Peygamber Efendimiz buyuruyorlar ki: "Çok sadaka verenin rızkı bollaşır ve duâsı kabûl olur." [İbn-i Mâce] "İlmi olan ilminden, mâlı olan da mâlından sadaka versin" [İbn-i Sünnî] BİRE YEDİYÜZ ALMAK Allah rızâsı için verilen zekât ve sadakanın, yapılan iyiliklerin karşılığı, verenin ihlâs derecesine göre, bire ondan bire yediyüze kadar, hattâ daha fazla olur. Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: "Mâllarını, Allah yolunda harcayanların hâli, yedi başak bitiren ve her başağında yüz tane bulunan bir tohuma benzer. Allah dilediğine daha fazla da verir. O vâsi' [tâkat ve kudret sâhibidir, ihsân ettiği şeyler Ona darlık vermez] ve alîmdir [her şeyi, hâliyle, hakîkat ve özüyle bilicidir. İnfâk edenin niyetini, ihlâslı olup olmadığını ve infâk kudretini bilir]." [Bakara, 260] Mallarını, Allah yolunda harcayanlara birçok müjdeler vardır. Allahü teâlâ, meâlen buyuruyor ki: "Gece-gündüz, gizli-açık, Allah yolunda mâllarını infâk edenlerin, Rableri katında mükâfâtları vardır. Bunlar için korku ve üzüntü yoktur." [Bakara, 247] Mâlı hayra harcama, başkalarına ihsânda bulunma ve hediyenin fazîleti çok büyüktür. Az veya çok sadaka vermeye gayret etmelidir. Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: "Allahü teâlâ, 'Biz, mâlı insana, ibâdet etmesi için ihsân ettik' buyurdu." [İ. Ahmed] İhsân etmek ve hediye vermekle ilgili hadîs-i şerîflerden bazıları da şöyledir: "İhsân kapısını açana, Allah, dünyâ ve âhiret hayrını verir." [İbn-i Cerîr] "Ana-babanıza ihsân ederseniz, çocuklarınız da size ihsân ederler." [Taberânî] "Komşuna ihsânda bulun ki, [kâmil] mü'min olasın." [Tirmizî] "İdârecilerin ihsânını, ihsân olarak kaldığı sürece alın." [Ebû Dâvûd] "Vermeyene ihsânda bulunanı, Allahü teâlâ Cennete koyar." [Hâkim] "Hediye, Allah tarafından gönderilen güzel bir rızıktır." [Hâkim] Kendisini ve çoluk çocuğunu perîşân edecek kadar çok sarf etmek doğru değildir. Allahü teâlâ, cömert olan sâlih kimseleri överken buyuruyor ki: "Onlar, (mallarını) sarf ederken isrâf ve cimrilik etmezler; ikisi arasında orta bir yol tutarlar." [Furkân, 67] Hattâ mümkünse fakîr de, az da olsa sadaka vermelidir. Fakîrin az sadaka vermesi, zenginin çok sadaka vermesinden daha kıymetlidir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Genç, sıhhatli olan bir kimsenin, parası da yokken, fakîrliğe düşme korkusu içinde verdiği sadaka, sevâp bakımından daha büyüktür." [Müslim] DİKKAT EDİLECEK HUSÛSLAR Sadaka verirken, akrabâyı görüp gözetmek daha sevâptır. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Fakîre verilen sadaka bir sadaka iken, akrabâya verilen sadaka, hem sadaka, hem de sıla-i rahim olmak üzere iki sadakadır." [Nesâî] "En fazîletli sadaka, kin güden yakınına verilendir." [Taberânî] Sadakayı, isteyen dilencilere değil, muhtâç olup isteyemeyen fakîrlere vermek gerekir. İsteyici olan, hiçbir zaman sıkıntıdan kurtulamaz. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "İsteyici, darlığa düşer." [İmâm Ahmed] "Dünyâyı âhirete tercîh edenin sıkıntısı hiç eksilmez, ihtiyâçtan kurtulamaz, doymak bilmeyen bir hırsa kapılır." [Taberânî] Sadakayı, riyâ korkusu varsa, gizli vermelidir. Peygamber Efendimize, "Ya Resûlallah! Hangi sadaka daha fazîletlidir?" diye sorulunca, "Az mâldan gizli verilen sadaka" buyurup, "Eğer sadakayı açık verirseniz güzel olur; gizli verirseniz, sizin için daha hayırlıdır" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu. (Taberânî)

12.11.2011

Cenâb-ı Hak, bütün Peygamberleri vâsıtasıyla, kullarına saâdet yollarını göstermiş, iyi ve kötü, güzel ve çirkin her şeyi öğretmiştir. Bu "Peygamber"leriyle, insanların dünyâda ve âhirette râhat etmeleri, huzûr içerisinde, iyi bir şekilde yaşamaları için, emirlerini ve yasaklarını, ya'nî ne yapmaları ve nelerden sakınmaları lâzım olduğunu açıklamıştır. Bu Peygamberlerin hepsinin hedefi, insanların dünyâda huzûr ve sükûn içerisinde yaşamaları, âhirette de ebedî saâdete kavuşmalarıdır. Peygamberlerin vârisleri olan İslâm âlimleri ve Evliyâ-yı kirâm da, hep gıdâ gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, âileler ve cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır. HÂTİM-İ TÂÎ'NİN CÖMERTLİĞİ Ma'lûm olduğu üzere, dünyâda ad-şöhret kazanmış ve kazanmakta olan herkes, bu şöhreti aş-ekmek, para-pul, mal-mülk vermekten elde etmişlerdir. Onun için, imkânı olanların her gün yemek vermekte kusûr etmemeleri gerekir. Bir kimsenin herhangi bir ni'meti varsa ve onu başkalarına dağıtıyorsa, o kişi sultân olmasa da, halk ona saygı duyar. Nitekim cömertliğiyle meşhûr Hâtim-i Tâî, hâlâ unutulmamıştır. Onun hakkında birkaç kelime söylemek gerekirse, şunları ifâde edebiliriz: Abdullah bin Sa'd (Hâtim-i Tâî), altıncı asrın sonunda, yedinci asrın başında yaşamış, cömertliğiyle meşhûr bir Arap şâiri ve kabîle reîsidir. Peygamberimizin devrine yetişmiş, ancak onun Peygamberliğini açıklamasından önce vefât etmiştir, ama oğlu Adî (Adiyy) İslâmiyetle şereflenmiştir. Asıl ismi Abdullah bin Sa'd olduğu hâlde, çok cömert olduğu için "Hâtim", Tayy kabîlesinden ve o kabîlenin reîsi olduğu için de "Tâî" lakabıyla anılmaktadır. Hâtim-i Tâî, Arap, Îrân ve Türk edebiyâtında zenginlik, cömertlik, hayırseverlik timsâli olarak kullanılır. "Hayra verilen mal, isrâf olmaz" derdi. Hâtim-i Tâî, cömertliği ve misâfirseverliği yüzünden, Sahâbe-i kirâm ve diğer Müslümânlar arasında dâimâ övülmüş, cömertliği dillere destân olmuş, hattâ "Esha'l-arab: Arapların en cömerdi" diye anılmıştır. Dünyâ durdukça, onun cömertliğinden bahsedilecektir. O, gerçekten çok cömert idi. Öyle ki, kabîlesinin yerleşmiş olduğu yerin etrâfındaki tepelere ateş yaktırarak, yolunu şaşıranların kendisine gelip misâfir olmalarını sağlardı. Bir muhârebede Müslümanlara esîr düşen Hâtim-i Tâî'nin kızı, Peygamberimize gelerek; "Eğer lutfedip beni bağışlarsanız, hakkımda, Arap kabîlelerinin hasetçilerini sevindirmemiş olursunuz. Zîrâ ben öyle bir kabîle başkanının kızıyım ki, babam esîrleri âzâd eder, açları doyurur, çıplakları giydirir, insanlara alçak gönüllülükle davranır, dört yanındakileri korurdu" deyince, Peygamberimiz kendisini hemen serbest bıraktı. Kendisine, elbise, binek hayvanı ve yol azığı da verdi. Hâtim-i Tâî'nin oğlu Adî (Adiyy) de, bilâhare Huzûr-ı Saâdet'e gelerek ikrâm gördü. Resûlullah Efendimiz onu evine götürdü. Kendisi yere otururken Adî (Adiyy)'e minder ikrâm etti. Ona İslâmiyeti telkîn etti, o da îmânla şereflendi. Müslümân olan Adî bin Hâtim(radıyallahü anh)'in bildirdiği hadîs-i şerîfler, Kütüb-i Sitte'de (mu'teber 6 hadîs kitâbında) mevcuttur. "CÖMERDİN ÎMÂNI KUVVETLİDİR" Allahü teâlâ, Hazret-i İbrâhîm'i, yemek yedirmesinden ve misâfirperverliğinden dolayı, Kur'ân-ı kerîminde övmüştür. Hazret-i Osmân, çok cömerd olduğundan dolayı, "hesapsız Cennet'e gidecek" diye müjdelenmiştir. Hazret-i Alî, çok fazla parası olmadığı hâlde, birçok cömertlikler yapmıştır. Allahü teâlâ, onu da Kur'ân-ı kerîmde medh etmiştir. Kıyâmete kadar onun cömertliğinden, mertliğinden, cesûrluğundan söz edilecektir. Her devirde, her yerde yemek vermek çok iyidir. Dünyâda hiçbir iş [tabîî ki îmân ve farz olan ibâdetler müstesnâ edilecek olursa], cömertlikten ve yemek yedirmekten daha iyi değildir. Hadîs-i şerîfte; "Cömerdin îmânı kuvvetlidir" buyurulmuştur. Sevgili Peygamberimizin, bir hadîs-i şerîfleriyle bugünkü makâlemizi bitirelim: "Ancak iki kişiye gıpta edilir (imrenilir): 1- Allahü teâlânın mal verdiği ve onu hak yolda (veya hayırda) harcamaya muvaffak kıldığı kimse. 2- Allahü teâlânın ilim verdiği, o ilmiyle amel eden ve onu başkalarına da öğreten kimse" buyurmuşlardır.

18.11.2011

Bilindiği gibi "zamân"ı; "sene", "mevsim", "ay", "hafta", "gün" ve "sâat" gibi sâbit bölümlere ayıran, dînî-millî gün ve bayramları gösteren cetvellere "Takvîm" denir. Her milletin ve cemiyetin kendisine esâs kabûl ettiği bir takvîmi olduğu gibi, birçok milletin müştereken kullandıkları takvîmler de vardır. İlk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâma, Allahü teâlâ tarafından vahyedilen sahîfelerde [10 Suhuf'ta], dîn ve dünyâya âit bilgiler mevcuttu. Zamân ve takvîm bilgileri de, ilk defâ bu sahîfelerden öğrenilmiştir. Takvîmin esâsı târih, yâni senedir. Târihler "Hicrî (Kamerî, Şemsî)", "Rûmî", "Mâlî", "Mîlâdî" gibi isimler alırlar. Takvîm için mühim bir hâdise, "târih başı" olarak ele alınır. Hristiyânlıkta bu başlangıç, Îsâ aleyhisselâmın doğumu zannedilen târihtir. Doğduğu yıla sıfır, ondan öncesine "mîlâttan önce", sonrasına da "mîlâttan sonra" denmiştir. Bilindiği gibi, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm, mîlâdî 20 Nisan 571 [12 Rebîul-evvel] Pazartesi sabâhı, Mekke-i mükerreme'de doğdu. 40 yaşında iken kendisine Peygamberliği bildirildi. 622 yılında Mekke'den Medine-i münevvere'ye hicret edip 20 Eylül Pazartesi günü, Medîne'nin Kubâ köyüne geldi. Bu târih, Müslümânların "Hicrî-Şemsî yılbaşı"ları oldu. O yılın Muharrem ayının birinci günü de, "Hicrî-Kamerî yılbaşı"ları oldu. YENİ BİR SENE BAŞLIYOR İnşâallah yarın idrâkiyle şerefleneceğimiz "Muharrem-i harâm" ayı, "İslâm hicrî-kamerî senesi"nin birinci ayı ve Kur'ân-ı kerîmde kıymet verilen 4 harâm aydan biridir [harâm ayların dördüncüsü ve sonuncusudur]. Muharrem ayının birinci gecesi [ya'nî bu gece], Müslümânların hicrî-kamerî yılbaşı gecesidir. Bu geceyi ihyâ etmeli ve saygı göstermelidir. Bilindiği üzere saygı göstermek, günâh işlememekle olur. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, bazı gecelere kıymet vermiş, bu gecelerde yapılan duâ ve tövbeleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Bu geceleri ihyâ etmeli, ya'nî kazâ namâzları kılmalı, Kur'ân-ı kerîm okumalı, duâ ve tevbe etmeli, sadaka vermeli, Müslümânları sevindirmeli, bunların sevâblarını ölülere de göndermelidir. Muharremin birinci günü de, Müslümânların hicrî-kamerî senelerinin ilk günüdür. Ya'nî yarın 1 Muharrem 1433, Müslümânların "hicrî-kamerî yılbaşı"ları olmaktadır... İslâmiyet'te, güneş yılının ayları içinde sayılı herhangi bir mübârek gün yoktur. Doğum günü ve mübârek geceler, hicrî yıl ile kutlanır. Bütün ibâdetlerde ve dînî faâliyetlerde kamerî aylar esâs alınır. Hac, oruç, kurban ve bayram günleri kamerî aylara göre tespit edilir... "Hicrî-Kamerî Takvîm"de; Muhammed aleyhisselâmın, Mekke'den Medine'ye hicret ettiği sene, başlangıç kabûl edilir. Muharrem ayının biri olan ilk Kamerî senebaşı, mîlâdî 16 Temmuz 622 Cumâ günü idi. [Kamerî takvîmde bir yıl 354.367 gündür. Bu süre, Ay'ın dünyâ etrafında 12 kerre döndüğü zamandır. Güneş yılından 10.875 gün daha kısadır. Bundan dolayı, 32.5 yılda, bir yıl daha fazladır. Hicrî-kamerî aylar, hicrî-şemsî ve mîlâdî aylara göre, on gün önce gelmektedir. Bunun için Müslümânların mübârek günleri veya geceleri, şemsî yıllara göre, her yıl on gün önce olur.] MÜSLÜMANLAR TEBRİKLEŞİRLER Müslümânlar, kendi yılbaşı gecelerinde ve günlerinde müsâfeha ederek, telefonla veya mektup yazarak tebrîkleşirler. Birbirlerini ziyâret eder ve hediye verirler. Yılbaşını dergi ve gazete i'lânlarıyla kutlarlar. Yeni yılın, birbirlerine ve bütün Müslümânlara hayırlı ve bereketli olması için duâ ederler. Büyükleri, akrabâyı, âlimleri evinde ziyâret edip duâlarını alırlar. Bugün de, bayram gibi temiz giyinip, fakîrlere sadaka verirler. Muharremin ilk 10 gün ve gecelerinin hepsi de, mübârek gün ve gecelerdendir. [Bu vesîleyle bütün okuyucularımızın, asîl milletimizin ve tüm Müslümânların hicrî yılbaşı gece ve günlerini tebrîk ediyoruz.]

25.11.2011

Araplar, İbrâhîm aleyhisselâmdan beri Arabî ayları kullanmışlardır. İslâmiyetten önce "Fil Vak'ası"nı başlangıç kabûl etmişler ve seneleri buna göre saymaya başlamışlardı. Hicretle berâber başlangıç değişmiş ve her senedeki en mühim hâdisenin ismi ile anılmaya başlamıştı (izin yılı, emir yılı, zelzele yılı, vedâ yılı gibi). Fakat bu şekildeki tatbîkât, bâzı târih karışıklıklarına sebep olduğu için, Halîfe Hazret-i Ömer zamânında, hicretin on yedinci yılında alınan bir karârla, hicretin olduğu sene birinci sene olmak ve o senenin Muharrem ayı başlangıç kabûl edilmek sûretiyle, bu târih tesbît edildi. İşte hicrî-kamerî târih bu târihtir. Peygamberimizin Mekke-i mükerremeden Medîne-i münevvereye hicretinin başlangıç kabûl edildiği târihe, seneye "Hicrî Yıl" denir. Burada, ayın hareketi esâs tutulduğu için buna, "Hicrî-Kamerî Sene" veya "Sene-i Kameriyye" de denir. Hicrî sene de mîlâdî ve rûmî târihler gibi 12 ay esâsına dayanır ve Muharrem ayı ile başlar, Zilhicce ile sona erer. Ayların adları şunlardır: Muharrem, Safer, Rebîul-evvel, Rebîül-âhir, Cemâzil-evvel, Cemâzil-âhir, Receb, Şâbân, Ramazân, Şevvâl, Zil-kâde, Zil-hicce. Hicrî senenin kabûlünden beri asırlardır İslâm âleminde 1 Muharrem sene başı olarak kabûl edilmiştir. Hristiyânlığın aslında bulunmayan, fakat sonradan kabûl edilen yılbaşı günü, onlara âit özel bir gündür... Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm 53 yaşındayken Medîne'ye hicret etti. Bir hafta yolculuk yapıp mîlâdî Eylül ayının 20. ve Rebîülevvel'in 8. Pazartesi günü, Medîne yakınındaki Kubâ köyüne vardılar. Eylülün 23. gününü de burada geçirip, Cumâ günü Medîne'ye girdiler. Bu seneki Muharrem ayının birinci günü, yâni hicretten 66 gün evvel, Müslümânların hicrî-kamerî sene başlangıcı oldu. Bu da, târihçilere göre mîlâdın 622. yılındaydı. Temmuz ayının 16. Cumâ gününe rastladığı, Ahmed Ziyâ Beyin "Kozmoğrafya" kitabında yazılıdır. Kubâ köyüne ayak bastığı 20 Eylül günü Müslümânların yılbaşısı, yâni hicrî sene başlangıcıdır. 20 Eylül gününü başlangıç kabûl eden güneş yılına da "Hicrî-Şemsî Yıl" denir. HİCRÎ YILBAŞI DUÂSI Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şerîfinde buyurdu ki: "Bir kimse, Muharrem ayının ilk günü [ya'nî hicrî yılbaşında], aşağıdaki duâyı 3 defa okursa, Allahü teâlâ o kimseyi, gelecek Muharrem ayına kadar bütün belâlardan emîn kılar." Şeyh Şihâbüddin-i Sühreverdî'den menkûldür ki: "Her kim bu duâyı aşûre günü üç kerre okursa ölümden de emîn kılınır. Zîrâ o sene ölümü mukadder olan kimseye, bu duâyı bu veçhile okumak nasip olmaz. (Hâmiş) Duânın Latin harfleriyle yazılışı şöyledir. Mümkün mertebe, duâyı, doğru olarak Arabî aslından, orijinalinden okumalıdır. "Bismillâhirrahmânirrahîm. Elhamdü lillahi Rabbil-âlemîn. Ves-salâtü ves-selâmü alâ seyyidinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ecmaîn. Allahümme Entel-Ebediyyül-Kadîm. El-Hayyül-Kerîm. El-Hannânül-Mennân. Ve hâzihî senetün cedîdetün, es'elüke fîhel'ısmete mineş-şeytânir-racîm, vel-avne alâ hâzihin-nefsil-emmâreti bis-sûi vel-iştigâle bimâ yukarribünî ileyke, yâ zel-celâli vel-ikrâm, bi-rahmetike yâ erhamer-râhimîn. Ve sallallahü ve selleme alâ seyyidinâ ve nebiyyinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ve Ehli beytihî ecmaîn." Meâli ise şöyledir: "Besmele", "hamdele" ve "salvele"den sonra, "Ey Allah'ım! Sen Ebedî ve Kadîmsin [Kendinden evvel hiçbir varlık olmayan], varlığı, hayâtı devâmlı olan, kullarına keremi ziyâde, merhameti, ni'metler bağışlaması sonsuz, yalnız Sensin Allahım! İşte bu yeni yıldır ki, ben, bu yıl boyunca, huzûrundan kovulmuş şeytândan korumanı ve dâimâ kötülüğü emreden nefsime gâlip olmam için yardımını ve beni Sana yaklaştıran işlerle meşgûl olmamı Senden dilerim ey celâl ve ikrâm sâhibi Allahım. Ey merhametlilerin en merhametlisi, rahmetinle muâmele eyle. [Sonunda tekrâr salevât-ı şerîfe var]." "Nüzhetü'l-mecâlis" kitâbında [I, 156] bildirildiğine göre bir kimse böyle derse, şeytân: "Biz bu kişiden ümîdi kestik" der ve Allahü teâlâ ona, kendisini sene boyunca koruyacak iki melek görevlendirir.

26.11.2011

"Fecr" suresinde, "Fecre ve on geceye yemîn olsun" buyuruluyor. Bu "On gece", Beydâvî, Celâleyn ve Hâzin tefsîrlerine göre, Zilhicce ayının ilk on gecesidir. İbn-i Abbâs hazretleri de: "On geceden murât, Zilhiccenin ilk on gecesidir. O günler hac amelleriyle iştiğâl günleridir" buyurmuştur. Ama Medârik tefsîrinde, "On geceden murât, Ramazân'ın son on gecesi veya Muharrem'in ilk on gecesidir" buyurulmuştur. Bilindiği üzere, Müslümânların bazı mübârek geceleri vardır. Mübârek geceler, İslâm dîninin kıymet verdiği gecelerdir. Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, ba'zı gecelere kıymet vermiş, bu gecelerdeki, duâ ve tevbeleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Kullarının çok ibâdet yapmaları, duâ ve tevbe etmeleri için bu geceleri sebep kılmıştır. Bu geceleri ihyâ etmeli, ya'nî kazâ namâzları kılmalı, Kur'ân-ı kerîm okumalı, duâ, tevbe etmeli, sadaka vermeli, Müslümânları sevindirmeli, bunların sevâblarını ölülere de göndermelidir. Bu gecelere saygı göstermelidir. Saygı göstermek ise, günâh işlememekle olur. Bu mübârek gecelerden birisi de "Aşûre Gecesi"dir. FAZİLETİ ÇOK BÜYÜK... Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Ramazan-ı şerîf ayındaki oruçlardan sonra, en fazîletli oruç, Muharrem ayının orucudur. Farz namazlardan sonra en fazîletli namaz gece namazıdır." [Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Nesâî, İbn-i Mâce] "Muharrem ayında bir gün oruç tutana, bugüne karşılık otuz gün oruç sevâbı yazılır." "Aşûre günü oruç tutanın, bir yıllık günâhları affolur." [Sadece Aşûre günü oruç tutmak mekrûh olduğu için, bir gün öncesi veya bir gün sonrası ile beraber tutulmalıdır. Ya'nî 9. ile 10. günü veya 10. ile 11. günü tutmalıdır.] "Aşûre gününün fazîletine kavuşmaya bakınız. Çünkü o gün, Allahü teâlânın günler arasından seçtiği mübârek bir gündür. Bugün oruç tutan kimseye, Allahü teâlâ, meleklerin, peygamberlerin, şehîdlerin ve sâlihlerin ibâdetleri kadar sevâb verir." "Aşûre günü oruç tutun! Çoluk çocuğunuza iyilik yapın! Bir kimse, Aşûre günü çoluk çocuğuna iyilik yapıp, sevindirse, Allahü teâlâ, ona senenin diğer günlerini iyi eder." "Aşûre gecesi oruçlu bir mü'mine iftâr verene, Allahü teâlâ katında bütün ümmet-i Muhammed'e iftâr vermiş, karınlarını doyurmuş gibi sevâb yazılır." Muharremin birinci günü oruç tutmanın, o senenin tamâmını oruç tutmak gibi fazîletli olduğu da bildirilmiştir. Öteden beri Kureyş de, Resûlullah Efendimiz de Aşûre günü oruç tutarlardı. Medîne-i münevvere'ye gelince de, yine o gün oruç tuttu ve tutulmasını emretti. [Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî]. Kur'ân-ı kerîmde, kıymet verilen dört aydan biri olan Muharrem ayının dokuzuncu günü ile onuncu günü arasındaki geceye "Aşûre Gecesi", Muharrem'in onuncu gününe de "Aşûre Günü" denir. Aşûre Gecesi, bu ayın en kıymetli gecesidir. DUALARI KABUL OLDU... Allahü teâlâ, birçok duâları Aşûre günü kabûl buyurmuştur: Âdem aleyhisselâmın tevbesinin kabûl olması, İdrîs aleyhisselâmın diri olarak göğe çıkarılması, Nûh aleyhisselâmın gemisinin tûfândan kurtulması, İbrâhîm aleyhisselâmın Nemrûd'un ateşinde yanmaması, Yûnus aleyhisselâmın balığın karnından çıkması, Yûsuf aleyhisselâmın kuyudan çıkması, Ya'kûb aleyhisselâmın, oğlu Yûsuf aleyhisselâma kavuşması ve gözlerindeki perdenin kalkması, Eyyûb aleyhisselâmın hastalıkdan kurtulması, Mûsâ aleyhisselâmın Kızıldeniz'den geçip, Fir'avnın boğulması ve Îsâ aleyhisselâmın vilâdeti, doğumu ve yahûdîlerin öldürmesinden kurtulup, diri olarak göğe çıkarılması hep Aşûre günü oldu. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Aşûre günü, Nûh aleyhisselâmın gemisi, Cûdî dağına indirildi. O gün Nûh ve yanındakiler, Allahü teâlâya şükür için oruçlu idiler. Hayvânlar da hiç bir şey yememişti. Allahü teâlâ, denizi, Benî İsrâîl için, Aşûre günü yardı. Yine Aşûre günü Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmın ve Yûnus aleyhisselâmın kavminin tevbelerini kabûl etti. İbrâhîm aleyhisselâm da o gün doğdu." [Taberânî]

02.12.2011

Muharrem ayı, İslâmî (hicrî-kamerî) senenin birinci ayı ve Kur'ân-ı kerîmde kıymet verilen 4 aydan biridir. Kıymet verilen diğer üç ay ise, Zilka'de, Zilhicce ve Receb aylarıdır. (Tevbe sûresi, 36. âyet) Muharrem ayının 1. gecesi, Müslümânların hicrî yılbaşı gecesidir. Muharrem ayının 1. günü de Müslümânların yeni yılının, yâni hicrî yılın 1. günüdür. Muharrem ayının onuncu gecesi [9 Muharrem'i 10 Muharrem'e ya'nî 4 Aralık Pazar'ı 5 Aralık Pazartesi'ye bağlayan gece], Aşûre gecesidir. 5 Aralık Pazartesi de Aşûre günüdür. Bu ayın en kıymetli gecesi Aşûre gecesidir. Allahü teâlâ, birçok duâları Aşûre günü kabûl buyurmuştur. Dünkü makâlemizde onlardan bir kısmını yazmıştık. MUHARREM AYININ FAZÎLETİ Peygamber Efendimiz, 622 yılında Mekke'den Medîne'ye hicret edip 20 Eylül Pazartesi günü, Medine'nin "Kubâ" köyüne geldi. Bu târih, Müslümânların "Hicrî-Şemsî" yılbaşıları oldu. O yılın Muharrem ayının birinci günü [milâdî 16 Temmuz 622 Cuma] de, "Hicrî-Kamerî" yılbaşı oldu. Muharrem ayının ilk on gecesi ve günü, çok mübârek olan gece ve günlerimizdendir; 1 Muharrem (Hicrî Yılbaşı) gecesi ve 10 Muharrem (Aşûre) gecesidir. Dînimizdeki, mübârek günler ve geceler hep hicrî aylara göredir... Aşûre günü yapılacak işleri bildiren birçok hadîs-i şerîf vardır: Gusletmelidir. Hadîs-i şerîfte, "Aşûre günü gusleden, günâhlardan temizlenir. İki defa gusledenin gözü ağrımaz" buyuruldu. [Bu sevâplar, namaz kılan ve harâmlardan kaçan mü'min içindir. Bunlara riâyet etmeyen kimse, Aşûre günü, bir değil, defalarca gusletse, günâhları affolmaz.] Aşûre günü oruç tutmak sünnettir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Aşûre günü oruç tutanın, bir yıllık günahları affolur." Çok selâm vermelidir. Hadîs-i şerîfte, "Aşûre günü, on Müslümâna selâm veren, bütün Müslümânlara selâm vermiş gibi ecre kavuşur" buyuruldu. Çoluk-çocuğunu ve yetîmleri sevindirmelidir. Hadîs-i şerîflerde: "Aşûre günü, âile efrâdının nafakasını geniş tutanın, bütün sene nafakası geniş olur" ve "Aşûre günü bir yetîmin başını okşayan kimseyi, Allahü teâlâ, yetîmin saçının her kılı için Cennette bir derece yükseltir" buyuruldu. İlim meclisinde bulunmalıdır! Hadîs-i şerîfte, "Aşûre günü, ilim meclisinde veya Allah'ın anıldığı bir yerde, bir müddet oturan, Cennete girer" buyuruldu. Sıla-i rahm yapmalıdır! Yani akrabâyı ziyâret edip, hediyelerle veya çeşitli yardımlarla gönüllerini almalıdır! Hadîs-i şerîfte, "Sıla-i rahmi terk eden, Aşûre günü akrabâsını ziyâret ederse, Yahyâ ve İsâ'nın sevâbı kadar ecre kavuşur" buyuruldu. Sadaka vermek sünnettir, ibâdettir. Hadîs-i şerîfte, "Aşûre günü, zerre kadar sadaka veren kimseye, Allahü teâlâ Uhud Dağı kadar sevâb verir" buyuruldu... MÜSLÜMAN MÂTEM TUTMAZ! Nûh (aleyhisselâm) gemide aşûre tatlısı pişirdiği için, Müslümânların Muharremin onuncu günü aşûre pişirmeleri ibâdet olmaz. Muhammed (aleyhisselâm) ve Eshâb-ı kirâm (radıyallahü anhüm) böyle yapmadılar. Aşûre pişirmenin o güne mahsûs bir ibâdet olmadığını bilerek, o gün Aşûre veya başka herhangi bir tatlı yapmak, tanıdıklara ziyâfet, fakîrlere sadaka vermek günâh olmaz, sevâp olur; sünnettir, ibâdettir. Bu inceliği iyi anlamalıdır. Hazret-i Hüseyin (radıyallahü anh), 10 Muharremde şehîd edildi. O yüce imâmın şehîd edilmesi, elbette bütün Müslümânlar için büyük bir musîbet ve üzüntüdür. Müslümânlar, yalnız Aşûre günü mâtem tutmaz; Kerbelâ fâciasını hâtırlayınca her zamân üzülür, kalbleri sızlar, gözleri kan ağlar. Biz, onu Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) torunu olduğu için çok seviyoruz. Hazret-i Ömer, Hazret-i Osmân, Hazret-i Alî, Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hamza'nın şehîd edilmeleri de, böyle büyük birer musîbet ve üzüntüdür. Fakat Peygamberimiz, mübârek amcası Hazret-i Hamza'nın şehîd edildiği günün yıl dönümlerinde mâtem [yas] tutmadı. Mâtem tutmayı da emretmedi. Mâtem yasak olmasaydı, herkesten önce Peygamber Efendimizin Tâif'te mübârek ayaklarının kana boyandığı ve Uhud'da mübârek dişinin kırılıp, mübârek yüzünün kanadığı ve vefât ettiği gün mâtem tutulurdu...

03.12.2011

Hemen makâlemizin başında belirtelim ki, nice hikmetlere mebnî, Cennet'ten dünyâya gönderilen ilk insan ve ilk Peygamber Hazret-i Âdem aleyhisselâmdan itibâren, bu gezegenimize pekçok Peygamber gönderilmiştir. Bazı coğrafî bölgelere, bazı kavimlere, bazı zaman dilimlerine mahsûs, mevziî peygamberler gönderildiği gibi, âlem-şümûl, cihân-şümûl ya'ni evrensel Peygamber de [ya'nî Sevgili Peygamberimiz de] gönderilmiştir. Bu peygamberler, insanlara, Allahü teâlânın bütün emir ve yasaklarını, eksiksiz bir sûrette teblîğ etmişler, onlara yaratılış gâyelerini, insanlık, ahlâk, fazîlet, ilim, irfân, adâlet, hakkâniyet, insan hakları ve medeniyeti öğretmişlerdir. Asırlar boyunca Peygamberlere inanan, tâbi ve teslîm olan insanlar, dünyâda huzûr ve sükûn içerisinde yaşamışlar, âhirette de ebedî saâdete kavuşacaklardır. EBEDÎ SAADETİN YOLU Cenâb-ı Hak, insanlara çok büyük bir ihsân olarak gönderdiği "Peygamber"leri vâsıtasıyla kullarına ebedî saâdet yollarını göstermiş, kendilerine lâzım olan her şeyi öğretmiştir. Bu Peygamberlerin hepsinin de hedefi, insanların dünyâda huzûr içerisinde yaşamaları, âhirette de seâdet-i ebediyyeye kavuşmaları olduğu gibi, Peygamberlerin vârisleri olan İslâm âlimleri ve Evliyâ-yı kirâmın da hedefleri bu olmuştur. Ya'nî Allahü teâlânın bütün iyi ve temiz kulları, hep gıdâ gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, iyi âileler ve iyi cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır. Cenab-ı Hakk, insanlara muhtâc oldukları her türlü ni'meti de lutfetmiştir. Yüce Allah'ın, kullarına verdiği ni'metleri o kadar çoktur ki, hem de sayılamayacak kadar, ya'nî sonsuzdur. İbrâhîm sûresinin 34. âyetinde bu husûs şöyle ifâde edilmektedir: "Allah, istediğiniz şeylerin hepsinden size verdi. Eğer Allah'ın bunca ni'met[ler]ini teker teker saymaya kalkışsanız, sayacak olsanız, onu kısım kısım bile sayamazsınız. Gerçekten insan çok zâlim, çok nankördür." Bu konuda, İbrâhîm sûre-i celîlesinin 7. âyet-i kerîmesi çok dikkat çekicidir: "Düşünün ki, Rabbiniz şunu bildirdi: Andolsun, eğer şükrederseniz, elbette size [ni'met(ler)imi] artırırım ve eğer küfrân-ı ni'mette bulunur, nankörlük ederseniz, haberiniz olsun ki, gerçekten azâbım çok şiddetlidir." Nisâ sûresinin 147. âyet-i kerîmesinde ise, meâlen şöyle buyurulmuştur: "Eğer siz, Allah'ın ni'metlerine şükreder ve îmân ederseniz, Allah size niye azâb etsin? Allah, şükredenlerin mükâfâtını verici, yaptıklarını bilicidir." Tekâsür sûresinin 8. âyet-i kerîmesinde de, âhırette, kullara ihsân edilen ni'metlerin hesâbının sorulacağı şu şekilde açıklanmaktadır: "Sonra andolsun, o gün (kıyâmette) ni'metin şükründen muhakkak sorulacaksınız." "BİLİNMEK İSTEDİM!.." Bilindiği gibi, yaratılanların en şereflisi olan insanoğlunun dünyâya gönderiliş gâyesi, Allah'ı bilip tanımak, O'na şükretmek ve kulluk yapmaktır. Kur'ân-ı kerîmde Zâriyât sûresinin 56. âyet-i kerîmesinde: "Ben, cinnîleri ve insanları ancak (beni bilsinler, tanısınlar ve) bana kulluk etsinler diye yarattım" buyurulmaktadır. Bu husûs, büyük Türk müfessiri, muhaddisi ve mutasavvıfı İsmâîl Hakkı Bursevî'nin "Kenz-i Mahfî" isimli eserinde yazdığı bir hadîs-i kudsîde ise: "Ben gizli bir hazîne idim; bilinmek istedim, bunun üzerine mahlûkâtı yarattım" şeklinde ifâde edilmektedir. Hayât ve ölümün yaratılmasında da imtihân maksadı vardır. Nitekim Mülk sûresinin 2. âyet-i kerîmesinde Allahü teâlâ: "Amelce hanginiz daha güzeldir diye sizi imtihân etmek için hem ölümü, hem de hayâtı yaratan O'dur. O, azîzdir (her şeye gâliptir), gafûrdur (çok bağışlayandır)" buyurmuştur. Bakara sûresinin 155. âyet-i kerîmesinde de bu imtihân gâyesi şöyle açıklanır: "(Ey mü'minler, itâatkârı âsî olandan ayırt etmek için) and olsun, sizi biraz korku, biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve mahsûllerden yana eksiltme ile imtihân edeceğiz. (Ey habîbim), sabredenlere (lütûf ve ihsânlarımı) müjdele." [İnşâallah yarın bu mevzûa devâm edelim.]

09.12.2011

Geçmişteki insanlık târihine, özellikle Peygamberler târihine bir göz atılacak olursa, muhtelif kavimlerin başlarına gelen hâdiseler olarak şunlar görülür: Ankebût sûresinin 39-40. âyet-i kerîmelerinde buyurulmuştur ki: "Kârûn'u da, Fir'avun'u da, (onun vezîri) Hâmân'ı da helâk ettik. Gerçekten Mûsâ, onlara apaçık delîller getirmişti de, onlar yeryüzünde kibirlenip başkaldırmışlardı (îmân etmediler). Halbuki (azâptan) kurtulacak değillerdi. Biz de, her birini günâh[lar]ıyla yakaladık. Kiminin üzerine taş yağdıran bir kasırga gönderdik. Kimini korkunç gürültü yakalayıverdi. Kimini yere batırdık. Kimini de suda boğduk. [Lût aleyhisselâmın kavmi taş yağmuruna tutuldu; Şuayb aleyhisselâm ile Sâlih aleyhisselâmın kavimleri korkunç gürültü ile helâk edildi; Kârûn ve beraberindekiler yere geçirildi; Firavun ve kavmi suda boğuldu.] Allah onlara zulmetmiyordu; fakat onlar kendi nefislerine zulmediyordu." En'âm sûresinin 65. âyet-i kerîmesinde de şöyle buyurulmaktadır: "De ki; Allah size üstünüzden veya ayaklarınızın altından bir azâb göndermeye yahut sizi birbirinize katıp bazılarınıza diğerlerinizin acısını tattırmaya da kâdirdir. Bak onlar anlasınlar diye âyetleri nasıl açıklıyoruz?" İmam Suyûti'nin "Keşfü's-Salsale an Vasfi'z-Zelzele" isimli eserinde, bu âyet-i kerîme açıklanırken, "ayakları altından gönderilecek azâb"ın "zelzele" olduğu beyân edilmektedir. Makâlemizin burasında şunu belirtelim ki: Allahü teâlâ, her şeyi bir sebep altında yaratmaktadır. Bu sebeplere, iş yapabilecek te'sîr, kuvvet vermiştir. Bu kuvvetlere, tabîat kuvvetleri, fizik, kimyâ ve biyoloji kanunları diyoruz. Bir iş yapmamız, bir şeyi elde etmemiz için, bu işin sebeplerine yapışmamız lâzımdır. HANGİ DERSLERİ ALMALIYIZ? Allahü teâlânın "Cemâl" sıfatının yanında, "Celâl" sıfatı da mevcuttur. İnsanlara karşı, zaman zaman ba'zı îkâzları olabilir. Bunlar aslında, Cenâb-ı Hakk'ın kullarına olan merhametinden, acımasından ve onların âhirette ebedî saâdete kavuşmalarını istemesinden dolayıdır. Bilindiği üzere, târih boyunca, Allah'ın Peygamberlerini ve kitaplarını inkâr eden, çeşitli ni'metlerine nankörlük eden kavimler, muhtelif şekillerde helâk edilmişlerdir. Fakat, âlemlere rahmet olarak gönderilen Sevgili Peygamberimizin yüzü suyu hürmetine, O'nun ümmetinden toplu helâkler kaldırılmıştır... Biz, bunları belirttikten sonra, önemli bir konuya daha temâs etmek istiyoruz: Bir şâir diyor ki: "Ne kahrı dest-i a'dâdan, ne lutfu âşinâdan bil,/Umûrun Hakk'a tefvîz et, Cenâb-ı Kibriyâ'dan bil." Ya'ni kahrı düşmân elinden, lutfu da dost elinden bilme. İşlerini Cenâb-ı Hakk'a ısmarla, olanları O'ndan bil. Başka bir beyit de şöyledir: "Hakk'a tefvîz-i umûr et, ne elem çek, ne keder,/Elbette zuhûra gelir, ne ise hükm-i kader." Ya'nî, işleri Cenâb-ı Hakk'a havâle et, elem ve keder çekme. Kaderde ne yazılmışsa, elbette o meydâna gelecektir. Burada hemen, mü'min olmak için inanılması gereken "Âmentü" esâslarındaki "Îmânın 6 şartı"ndan "kader"e ya'ni hayır ve şerrin Allahü teâlâdan olduğuna inanmak konusuna, bir nebze de olsa, temâs etmemiz uygun olacaktır. Kitaplarda: "Hayır ve şer, olmuş ve olacak şeylerin cümlesinin, Allahü azîmüşşân'ın takdîri ile ya'nî ezelde bilmesi, dilemesi, levh-i mahfûza yazması ve vakitleri gelince yaratmasıyla olduğuna inandım, îmân eyledim, kalbimde aslâ şek ve şüphe yoktur" demek lâzım geldiği belirtilmektedir. Burada bir noktayı daha nazar-ı dikkatten uzak tutmamak lâzımdır. O da Erzurumlu İbrâhîm Hakkî hazretlerinin bir sözüdür: "Hak şerleri hayr eyler, zannetme ki gayr eyler, ârif ânı seyr eyler,/Mevlâ görelim neyler, neylerse, güzel eyler." Bilindiği gibi, Allahü teâlâ, insanları çeşitli şekillerde imtihâna tâbi tutmakta, ba'zen belâ ve musîbetler vererek onları îkâz etmekte, ba'zen de sabırlarını ölçmekte, sıkıntı hallerinde de şükredip etmeyeceklerini denemektedir...

10.12.2011

Kütüb-i Sitte diye bilinen, mu'teber 6 Hadîs kitâbından en başta gelen ikisinin yazarları ve en büyük hadîs âlimlerinden İmâm Buhârî ile İmâm Müslim'in "Sahîh"lerinde rivâyet edilen bir hadîs-i şerîfte buyuruluyor ki: "İslâm (binâsı) beş şey üzerine kurulmuştur: Allah'tan başka hiçbir ilâh [ve hak ma'bûd] olmadığına ve Muhammed'in O'nun kulu ve Resûlü olduğuna şehâdet, namazı kılmak, zekâtı vermek, Beytullah'ı hacc etmek ve ramazân ayında oruç tutmak." Burada geçen beş maddenin hepsini, bugün ele almak mümkün olmasa da, makâlemizin hacmi nisbetinde, hadîs-i şerîf hakkında, birkaç kelime söylemeye çalışalım: Ma'lûmdur ki, ebedî saâdete kavuşabilmek için, Müslümân olmak lâzımdır. Müslümân olmak için de, hiçbir formaliteye, hattâ müftüye, imâma veya başka bir dîn görevlisine gitmeye lüzûm yoktur. Kalb ile îmân etmek ve dil ile de ikrâr etmekle Müslümân olunur. Bunları müteâkıben hemen İslâmî hükümleri öğrenmek ve yapmak lâzımdır. BEŞ DİREKTEN BİRİNCİSİ Îmân etmek için de "Kelime-i Şehâdet"i söylemek ve bunun ma'nâsını bilmek lâzımdır. Bu kelimenin ma'nâsını bilmek ve inanmak da, Ehl-i Sünnet âlimlerinin bildirdikleri şeyleri öğrenip bilmek ve bunlara inanmaktır. Önce icmâlî olarak (kısaca) öğrenmek kâfî gelir. Sonra, lüzûm görüldükçe, sırası geldikçe, daha fazla öğrenilir. İslâm binâsının, üzerine kurulduğu beş direkten birincisi olan şehâdet kelimesi: "Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve resûlüh" demek ve bunun ma'nâsına inanmaktır. Bu şehâdet kelimesinin, yukarıda hadîs-i şerîf zikredilirken verilen kısa ma'nâsının tafsîlî ya'nî detaylı açıklaması şöyledir: Görmüş gibi bilir ve inanırım ki, Allahü teâlâdan başka, varlığı lâzım olan, ibâdet ve itâat olunmaya hakkı olan, hiçbir ilâh, hiçbir kimse yoktur. Yine görmüş gibi bilir ve inanırım ki, Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem), Allahü teâlânın hem kulu, hem Peygamberidir. Onun gönderilmesi ile, ondan önceki Peygamberlerin dînleri tamâm olmuş, hükümleri kalmamıştır. Ebedî saâdete kavuşmak için ancak ona uymak lâzımdır. Onun her sözü, Allahü teâlâ tarafından kendisine bildirilmiştir, hepsi doğrudur, yanlışlık ihtimâli yoktur. İslâmın ikinci şartı, dînin direği olan, beş vakit namazı, vaktinde kılmaktır. Namaz, ibâdetlerin en üstünüdür. Îmândan sonra, en kıymetli ibâdet, namazdır. Namazı doğru kılmaya çok dikkat etmelidir. Önce, kusûrsuz bir âbdest almalı, gevşeklik göstermeden namaza başlamalıdır. Kırâatta (namazda Kur'ân-ı Kerîmden sûre ve âyetler okurken), rükûda (eğildiğinde), kavmede (rükûdan kalkınca), secdelerde (yatınca), celsede (iki secde arasındaki oturmada) ve diğer yerlerinde, bu ibâdeti en iyi olarak yapmaya uğraşmalıdır. Rükûda, kavmede, secdelerde ve celsede tumânîneti ya'nî her uzvun hareketsiz durmasını lâzım bilmelidir. Makbûl olan, sevilen kul, sâhibinin emirlerini, yalnız Onun emri olduğu için, yapan kuldur. Emri yapmakta gecikmek bile inâdcılık ve edepsizlik olur. [Namaz çok önemli bir ibâdet olduğundan, onu tekrâr ayrıca ele almak istiyoruz.] KAT KAT MÜKÂFÂT... İslâmın üçüncü şartı, mâlın zekâtını vermektir. Zekât vermek, şartlarını taşıyan kimseler için, elbette lâzımdır. Zekâtı seve seve ve İslâmiyyetin verilmesini emrettiği kimselere vermelidir. Bütün ni'metlerin, mâlların hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâ, zenginlere verdiği ni'metlerin kırkta birini, fakîr Müslümânlara vermelerini, buna karşılık, çok sevâb, kat kat mükâfât vereceğini buyurduğu hâlde, bu kadar az bir şeyi, istediği herhangi bir dîn kardeşine vermemek, ne büyük insâfsızlık ve inâdcılık olur. İslâmın şartlarının dördüncüsü, mübârek ramazân ayında, her gün oruç tutmaktır. İslâmın beşinci şartı ise hacdır. Ya'nî ömründe bir kerre, Mekke-i mükerreme şehrine gidip, Ka'be-i mu'azzamayı ziyâret etmek, hac vazîfelerini yapmaktır. [İnşâallah bu mühim konumuzu başka makâlelerimizde de ele alırız.]

16.12.2011

Bir sahâbî, Resûlullah Efendimize geldi ve; "Yâ Resûlallah! İslâmda hayırlı [en iyi] amel hangisidir?" diye sordu. Sevgili Peygamberimiz: "Yiyecek yedirmen ve tanıdığına-tanımadığına selâm vermendir" buyurdular. Bu hadîs-i şerîfin 1. maddesinde, "Allah'ın kullarına yemek yedirme"nin ehemmiyeti anlatılmaktadır. Eshâb-ı kirâm, bu husûsa çok önem verirlerdi. Hattâ yedirecek fazla bir şeyleri olmasa bile, kendileri yemez, misâfire yedirirlerdi. Nitekim bir gün Resûlullah Efendimizin huzûruna bir kimse geldi ve birkaç günden beri hiç yemek yemediğini söyledi. Sevgili Peygamberimiz, buna çok üzülüp bir sahâbîyi kendi hânelerine göndererek bir kişilik yiyecek bulunup bulunmadığını sordurdular. Ancak Resûlullah'ın evinde de hiç yiyecek yoktu. Bu haberi alınca, bu sefer, Eshâb-ı kirâma hitâben: "Ey Eshâbım! İçinizde bu fakîri evine götürüp karnını doyuracak kimse var mı?" diye sordular. Lâkin o günlerde kuraklık ve kıtlık hüküm sürdüğünden, Eshâb-ı kirâmın evlerinde de misâfir ağırlayacak miktarda yemek bulunmuyordu. O arada bir sahâbî: "Yâ Resûlallah! Onu ben misâfir edebilirim" dedi ve o kimseyi alıp evine götürdü. Hanımına: "Bir misâfir getirdim. Bir şeyler hâzırla da birlikte yiyelim" dedi. Hanımı: "Olur ama, evimizde sâdece çocuklara yetecek kadar yemek var" diye söyleyince, o sahâbî: "Olsun, çocukları uyut. Bu akşam yemesinler. Biz de yemeyelim" dedi. Hanımı, o bir kişilik yemeği tepsiye koyup getirdi. Misâfirle o sahâbî yemeğe oturdular. Ancak ev sâhibi de yiyecek olsa, misâfirin karnı doymayacaktı. O sahâbî düşündü ve kendi kendine: "Ben de yesem, misâfir doymayacak. Ben yemezsem, bu sefer de misâfir utanır ve rahat yiyemez" dedi ve kandilin yanına gitti. Kandilin ışığını fazlalaştırıyormuş gibi yapıp kandili söndürdü ve: "Eyvâh kandil söndü. Yağ da yok ki koyalım. Neyse karanlıkta da yeriz" diyerek gelip sofraya oturdu. Yiyormuş gibi yapıp hiç yemedi. Misâfir o yemeğin hepsini yiyip doydu. Ertesi gün Resûlullah Efendimizin huzûruna gittiğinde, o sahâbîye: "Dün akşam, o misâfire yaptığın muâmeleden dolayı, Allahü teâlâ, senden râzı oldu" buyurdular. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halîfelik yaptığı müddetçe, sık sık fakîrlere yemek verir, hattâ fakîrler arasında dolaşıp ekmeği bitene ekmek, yemeği bitene yemek götürürdü. Eshâb-ı kirâm: "Ey mü'minlerin emîri! Siz halîfesiniz. Zahmet etmeyin, bu hizmeti biz yapalım" dediklerinde: "Hayır, ben bu işi yapmaktan büyük haz duyuyorum. Severek zevkle yapıyorum" buyururdu. SELÂMLAŞMAK Hadîs-i şerîfin 2. mâddesinde geçen "selâmlaşmak" husûsuna gelince: İki Müslümânın, karşılaştıkları zaman birbirlerine "es-Selâmu aleyküm" veya "Selâmün aleyküm" demesi ve el ile müsâfeha etmeleri sünnettir. Müsâfeha ederken ikisinin de günâhları dökülür. Abdullah bin Selâm (radıyallahü anh) buyuruyor ki: Resûl-i Ekrem Efendimiz Medîne'ye hicret buyurduğu zaman mübârek ağzından ilk işittiğim hadîs-i şerîf şu idi: "Birbirinize selâm veriniz. Birbirinize yemek ikrâm ediniz. Akrabânızın hakkını gözetiniz. Gece herkes uyurken namaz kılınız. Bunları yaparak selâmetle Cennete giriniz." İmâm-ı Rabbânî hazretleri de "Mektûbât" isimli kitâbında, [hadîs-i şerîfte geçen 5 maddeyi sayarak] buyuruyor ki: "Müslümânın Müslümân üzerinde beş hakkı vardır. Selâmına cevâp vermek, hastasını yoklamak, cenâzesinde bulunmak, da'vetine gitmek ve aksırıp 'Elhamdülillah' diyene 'Yerhamükellah' diyerek cevâp vermektir." "Selamün aleyküm" demek, "Ben Müslümânım. Benden sana zarar gelmez. Selâmettesin" ma'nâsına da gelen bir cümledir. Selâm verene ve aksırıp "Elhamdü lillah" diyene, hemen cevap vermek farz-ı kifâyedir. İşitenlerin cevâbı geciktirmeleri harâmdır. Mektûpla gelen selâmı okuyunca, hemen "Ve aleyküm selâm" demek de farzdır. Sadece "Selâm" veya "Selâm aleyküm" diyenlere ve başka sözlerle selâm verenlere cevâp vermek farz olmaz. Müslümân olmayanlara selâm verilmez. Onlar selâm verirse, yalnız "Ve aleyküm" denir. Nikâhla alması ebedî harâm olan onsekiz mahrem kadına selâm vermek câizdir. Selâmlarına cevâp vermek farz-ı kifâyedir...

23.12.2011

Bilindiği gibi, ilk insan ve ilk Peygamber olan Âdem aleyhisselâma, Allah tarafından vahyedilen "sahîfeler"de, hem dîne, hem de dünyâya âit bilgiler mevcûttu. Zaman ve takvîm bilgileri de ilk def'a bu sahîfelerden öğrenilmiştir. Zamânı sene, mevsim, ay, hafta, gün ve sâat gibi sâbit bölümlere ayıran, dînî-millî gün ve bayramları gösteren cetvellere "takvîm" denir. Her milletin ve cemiyetin kendisine esâs kabûl ettiği bir takvîmi olduğu gibi, birçok milletin müştereken kullandığı takvîmler de vardır. Takvîmin esâsı târîh, ya'nî senedir. Târîhler Hicrî (Kamerî, Şemsî), Rûmî, Mâlî, Mîlâdî gibi isimler alırlar. Takvîm için mühim bir hâdise "târih başı" olarak ele alınır. Hristiyanlıkta bu başlangıç, Îsâ aleyhisselâmın doğumu zannedilen târîhtir. Hazret-i Îsâ'nın doğduğu yıla sıfır, ondan öncesine "mîlâttan önce", sonrasına da "mîlâttan sonra" denmiştir. İslâmiyette, güneş yılının ayları içinde herhangi bir mübârek gün yoktur. Meselâ, Mart'ın (20.) Nevrûz denilen günü ve Mayıs'ın (6.) Hıdrellez [Hıdırellez] günü ve Eylül'ün (20.) Mihricân günü, bâzı ülkelerde mübârek sayılıyorsa da, Müslümânlıkta bu günlerin diğer günlerden farklı bir değeri yoktur. Noel günü ve gecesi de böyledir. HAZRET-İ ÎSÂ'NIN DOĞUMU Hazret-i Îsâ'nın doğum günü olduğu zannedilen 25 Aralık'ta kutlanan Hristiyân yortusu(bayramı)na "Noel (Christmas)" denilir. "Noel Baba" yortusu daha ziyâde, mîlâdî senenin aralık ayının 24. gününün gecesi kabûl edilmiştir. Bununla berâber 24 Aralık ile 6 Ocak arasında olduğunu kabûl eden Hristiyânlar da vardır. Ermeni kiliseleri hiçbir zaman Noel'i kabûl etmeyip, Hazret-i Îsâ'nın doğumunu hep 6 Ocak'ta kutlamayı sürdürdüler. Roma İmparatoru Büyük Konstantin, putperestken mîlâdın 313. senesinde Hristiyânlığı kabûl etti. Putperestlikten birçok şeyleri de Hristiyânlığa soktu; 25 Aralığı da yılbaşı kabûl etti. Sonunda Hristiyânlar her sene bu geceyi "Mîlâd" ve "Noel" olarak kutlamaya başladılar... New York Üniversitesi'nde târîh profesörü olan Waelangi Ferguson diyor ki: "Hristiyânların yortuları, putperest yortularıyla aynı târîhlere rastlar. Meselâ Noel târihi, İrân ve Roma'da güneş tanrısı Mitharas'ın doğum târîhiydi. Ayrıca bu târîh çok eskiden beri putperest dünyâsında önemli bir yortu günüydü." Îsâ aleyhisselâmın doğum günü net bir şekilde belli olmayınca, Noel'in ma'nâsı efsâneden öteye gidememektedir. Nitekim bu konuda, İngiliz Durkan Başpiskoposu Dr. David Jenkis'in bir beyânâtı çıktı. Bu beyânâtta, "Noel Baba bayramının (yortusunun) bir safsata ve efsâne olduğu, yine İncîl'de geçen Noel'le ilgili sözlerin de birer peri masalı ve efsâne olduğu" açıklandı. [21 Aralık 1993-Milliyet, 24 Aralık 1993-Türkiye] Dr. David'in bu sözlerini, diğer ünlü İngiliz din adamlarından St. Albans Başpiskoposu John Taylor ve Anglikan Çevre Bakanı John Gummer de, "Kilisenin öğrettikleri çok açık. Dünyâdaki milyonlarca insan, İncil'deki masallarla uyutulmaya çalışılıyor" sözleriyle desteklediler. MÎLÂDÎ YILIN BAŞLANGICI (Takvîm-i Ebüzziyâ)'da ifâde edildiğine göre, Îsâ aleyhisselâm, dünyada az bir müddet (33 sene) kalıp göğe çıkarıldığından, kendisini ancak 12 havârî tanıyabilmiş, Îsevîler de az miktarda ve asırlarca gizli yaşamış olduklarından, Noel gecesi doğru olarak anlaşılamamıştır. 25 Aralık, 6 Ocak veya başka bir gündür; ya'nî kesin değildir. O hâlde, mîlâdî yıl, Müslümânların kullandıkları sene olan hicrî sene gibi doğru ve kat'î olmayıp, günü de, senesi de şüpheli ve yanlıştır. İmâm-ı Kastalânî, "Îsâ aleyhiselâmla Muhammed aleyhisselâm arasında, 963 yıl vardır" buyuruyor. (Mevâhib-i Ledünniyye) İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin bildirdiğine göre de, mîlâdî sene, üçyüz seneden fazla olarak noksândır ve Îsâ aleyhisselâm ile Muhammed aleyhisselâm arasındaki zaman, bin seneden az değildir.

30.12.2011

Bugün mîlâdî 2011 senesinin son günü. Yarın [1 Ocak 2012 Pazar günü], yeni bir mîlâdî seneye daha kavuşacağız... Böylece, koskoca bir seneyi geride bırakmış oluyoruz. Bilindiği gibi bir "Sene (=Yıl)": 4 mevsim, 12 ay, 52 hafta, 365 gün ve 8.760 sâattir. Bir "Gün" ise: 24 Sâat, 1.440 Dakîka, 86.400 Sâniye'dir. [Bir mîlâdî yılın kaç sâat, kaç dakika, kaç sâniye ettiğini bulmak için, yukarıdaki rakamları 365'le çarpmak lâzım.] Görüldüğü gibi, bir mîlâdî yılı tamâmlamakla, -eğer boşa geçirilmişse- ömrümüzden uzun bir zaman dilimini [ya'nî tâm 8.760 sâati] kaybetmiş olmaktayız. Zamanın kıymeti, bana gelen bir mailde, şöyle çok vecîz bir tarzda ifâde edilmektedir: "Bir senenin değerini anlamak için sınıfta kalmış bir öğrenciye sor. Bir ayın değerini anlamak için, 8 aylık bir bebek doğuran anneye sor. Bir haftanın değerini anlamak için, haftalık dergi çıkaran bir çilekeşe sor. Bir saatin değerini anlamak için, kavuşmayı bekleyen sevgililere sor. Bir dakikanın değerini anlamak için, treni kaçıran yolcuya sor. Bir sâniyenin değerini anlamak için, bir kazayı önleyemeyen sürücüye sor. Bir sâniyenin yüzde birinin değerini anlamak için olimpiyatlarda gümüş madalya kazanan koşucuya sor." "NOEL"İN FARKI "Mîlâdî Yılbaşı" ile "Noel" birbirinden farklıdır. Fakat yılbaşı kutlamaları, 21 veya 25 Aralık'taki Noel kutlamalarının devâmı sayılabileceğinden, yılbaşı gecesi onlar gibi eğlenmek, çam kesip evi çamla süslemek câiz olmaz. Çünkü gayr-i müslimlerin bayramlarında onlar gibi eğlenmek, onlara benzemek olur. Yılbaşı münâsebetiyle Türkiye'nin ve dünyânın çeşitli yerlerinde, milyonlarca çam fidanı, Noel hurâfesi uğruna kesilip yok edilmektedir. Hristiyân ülkelerde olduğu gibi, Müslümân ülkelerde de bu cinâyetler işlenmemeli. Hristiyânlara benzememek için yılbaşı gecesi hindi yememeli! Yenirse mekrûh olur. Birkaç gün önce veya sonra yenebilir. Kumar oynamak, tombala çekmek gibi oyunlar ise zâten her zaman câiz değildir. O gece, gayr-i müslimlere benzemek gâyesiyle çeşitli yiyecek, içecek almak da câiz olmaz. Her zaman ne alınıyorsa, onları almakta mahzûr yoktur. O geceye ayrı bir önem vermemelidir. Yalnız Hristiyanların değil, Yahûdîlerin ve bütün bâtıl dînlerin ibâdetlerini yapmak, onlara benzemek olur. Meselâ 21 Martı "Nevrûz Bayramı" diyerek kutlamak da böyledir. Kâfirlerin yaptıkları ibâdetleri ve çirkin işleri hâriç, mubâh olan âdetlerini yapmakta mahzûr yoktur. Ya'nî onlara benzemiş olunmaz. "Noel"i kutlamak aslâ câiz değildir. Fakat, "Noel" ile ilgisi olmayan "yılbaşı"nda bir Müslümâna tebrîk kartı yazıp, yeni bir yılın insanlık için, Müslümânlar için hayırlı olmasını dilemek günâh değildir. Yahut, "yeni yılın kutlu olsun" diyene, "seninki de kutlu olsun" demek günâh olmaz. Bu inceliği anlamalıdır! Müslümân her gece neleri yapıyorsa, o gece de onları yapmalıdır! Sanki mübârek geceymiş gibi mevlid okutmak, sohbetler düzenlemek uygun değildir. Yılbaşı gecesinin diğer gecelerden farkı yoktur. Bu geceye değer veriyormuş gibi hareket etmek doğru değildir. "BİR KAVME BENZEYEN!.." Sevgili Peygamberimizin "Bir kavme benzeyen onlardandır" meâlinde bir hadîs-i şerîfi vardır. İslâmiyet, Müslümânların, îmânlarında ve ibâdetlerinde Müslüman olmayanları taklit etmelerini, onlara benzemelerini, onların dînlerinin ve ibâdetlerinin alâmeti olan şeyleri yapmalarını ve kullanmalarını yasak etmiştir. İbâdette kâfirlere benzemek bazı yerlerde mekrûh, bazı yerlerde harâm, bazı yerlerde küfür olur. Mesela haç takmak küfürdür. "Nevrûz" veya "Mihricân" günlerinde, bunların isimlerini söyleyerek hediye vermek harâmdır. Bu günleri bayram bilerek vermek, küfür olur. Noel gününde, kâfirlerin paskalya ve yortularında, onlar gibi bayram yapmak da küfürdür. Küfrün veya harâmın iyi niyetle yapılması, bunları küfürden ve harâmlıktan çıkarmaz. Harâmdan, iyi niyetle [Allah'tan korkarak] vazgeçen sevâp kazanır. Başka bir sebeple vazgeçen sevâp kazanmaz; yalnız, günâhından kurtulur.

31.12.2011

Bundan önceki üç makâlemizde, "Müslümân, elinden ve dilinden, diğer Müslümânların zarar görmedikleri kimsedir. Muhâcir de, Allah'ın yasakladığı şeyleri terk edendir" hadîs-i şerîfinin baş tarafı üzerinde durmaya çalışmıştık... Hadîs-i şerîfin ikinci bölümü olan "Muhâcir de, Allah'ın yasakladığı şeyleri terk edendir" cümlesine gelince: Sevgili Peygamberimizin Medîne-i münevvere'ye hicretinden Mekke'nin fethine kadar, her tarafta Müslümânlar zayıf idi. Medîne'de ilk zamanlarda, Peygamberimiz (aleyhis-salâtü ves-selâm) siyâsî güçten uzaktı. Çünkü Müslümânların sayısı o sıralar orada azdı. Bunun için, hem Medîne'deki Müslümân sayısının artıp siyâsî ağırlık kazanılması, hem de taşrada Müslümân olanların İslâm'ı daha râhat yaşabilmeleri için âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şerîflerde Müslümânlar ısrârla hicrete da'vet ediliyordu. Hattâ îmân nedir? diye soranlara, Peygamberimizin (aleyhis-selâm) "Hicret etmektir" şeklinde cevap verdikleri bilinmektedir. Bu ısrârlı teşvîkler sonunda, hicret etmek şartıyla bîat etmek, sonra da âilesini, mâlını, mülkünü, kurulmuş hayât düzenini terk ederek tek başına Medîne'ye hicret etmek fevkalâde kıymetli bir amel olmuştur. MEKKE'NİN FETHİNDEN SONRA Mekke'nin fethinden sonra vaziyet değiştiğinden, Peygamberimiz (aleyhis-salâtü ves-selâm) "Fetihten sonra, artık hicret yoktur" buyurmuştur. Ama Resûlullah (aleyhis-salâtü ves-selâm) hicret sevâbını aynen kazandıracak, başka amelleri de göstermiştir. Meselâ hicreti "...kötülüğü terk etmendir", "...Rabbinin hoşlanmadığı şeyleri terk etmendir" veya "Hâlbuki muhâcir Allah'ın harâm kıldığı şeyleri terk edendir" şeklinde değişik ifâdelerle îzâh buyurmuşlardır. Bu hadîs-i şerîfte de, Mekke'nin fethinden sonra, Müslümânlar için hicretin, hicret sevâbına ermenin yolunun, Allah'ın yasakladığı şeyleri terk etmek olduğu ifâde edilmiştir. Bildiğiniz gibi, Allah'tan korkmaya, harâmlardan sakınmaya "takvâ" denir. Seyyid, allâme İbn-i Âbidin hazretleri, kendi ismi ile meşhûr kitâbında "Harâmlardan sakınmaya 'Takvâ' denir" buyuruyor. Takvâ, harâmlardan nefret etmek, harâm işlemeyi hâtırına bile getirmemektir. Allahü teâlâya yaklaşmak, Onun rızâsına ve sevgisine kavuşmak demektir. İslâm âlimlerinin en büyüklerinden olan İmâm-ı Rabbânî hazretleri, "Takvâ" hakkında, bir kimseye yazdığı bir mektûbunda şöyle buyuruyor: "Allahü teâlâya hamd, sevdiği kullarına selâm olsun. Kıymetli dostlarımın dünyânın yaldızlı, süslü günâhlarına aldanmış olmasından korkuyorum. Bunların güzel ve tatlı görünüşlerine çocuklar gibi kapılacaklarını düşünerek çok üzülüyorum. İnsan ve cin şeytânlarının teşvîkıyle harâmlara kaymalarından ve böylece Allahü teâlâya karşı mahcûp olmalarından, utanacak hâle düşmelerinden çok sıkılıyorum. Tövbe ve istiğfâr etmeli, harâm ve günâhları öldürücü zehir bilmelidir. Allahü teâlâ lutfederek, acıyarak, kullarına çok şeyleri helâl kılmış, kullanılmalarına izin vermiştir. Rûhu hasta, kalbi bozuk olduğu için bunlarla doymayıp, bu bitmez-tükenmez helâlleri bırakarak İslâmın hudûdundan dışarı taşanlar, günâh ve harâmlara uzananlar ne kadar bedbaht ve zavallıdır. Dînimizin hudûdunu gözetmeli, buradan dışarı taşmamak lâzımdır. Âdet üzere, alışkanlık ile namaz kılan ve oruç tutan çoktur. Fakat İslâmiyyetin hudûdunu gözeten, harâm ve günâhlara düşmemeye dikkat eden pek azdır. Hâlbuki sevgili Peygamberimiz bir hadîs-i şerîfte: "Dînimizin direği, temeli vera'dır", bir hadîs-i şerîfte de, "Hiçbir şey vera' gibi olamaz" buyurdular." VERA VE TAKVÂ... Yine İmâm-ı Rabbânî hazretleri, Hindistân vâlîlerinden Hân-ı Hânân'a yazdığı mektûbunda özetle buyuruyor ki: "Mektûbuma Besmele ile (ya'nî Allahü teâlânın ismi ile) başlıyorum. Her hamd, şükür O'nun hakkıdır. Kıymetli ömrümüz günâh işlemekle, kusûr-kabâhat yapmakla, fâidesiz-lüzûmsuz konuşmakla geçip gidiyor. Bunun için tövbeden, Allahü teâlâya karşı boyun bükmekten söyleşmemiz, vera' ve takvâdan konuşmamız hoş olur..." [Mektûb devâm ediyor, ama bizim yerimiz kalmadığı için bu kadarını nakledebildik.]

18.02.2012

Sevilmenin yolu, sevmesini bilmekten geçer. Başka bir ta'bîrle, iyi insan, herkes tarafından sevilir. Dînimizin bildirdiği esâslara uyan Müslümân iyi insan demektir. Hemen herkes, kendisiyle ilgilenilmesini, kendisinden, işlerinden bahsedilmesini ister. Çok kimsenin bir dakîkalık telefon konuşmasında, 5-10 defa "Ben" dediği tesbît edilmiştir. Çok kimseyi, hükûmet kurulmasından çok, kendi mes'elesi ilgilendirir. Başkasına yaklaşabilmek için onun sevdiği, ilgilendiği konuları bilmek gerekir. Hemen her insan, en az bir bakımdan kendini çok insandan üstün görür. "Ben bakan olsam, ben başbakan olsam şöyle yaparım" dediği görülür. Belki böyle konuşan kimselerin çoğunun müdür olacak kâbiliyeti bile yoktur. Çünkü insanın nefsi, dâimâ yükselmeyi, şef olmayı, başkalarının kendisine tâbi olmasını ister. Bu, nefsin arzûsudur. Herkeste de nefis olduğunu düşünerek, ona göre hareket edilirse, çetin mes'eleleri çözmek zor olmaz. Bir kimsenin sevdikleri, kendini beğenip takdîr edenlerdir. O hâlde sevilmek için başkalarını takdîr edip sevmek gerekir. İnsanın nefsi takdîrden hoşlanır, tenkîdden hoşlanmaz. Tenkit, düşmânlığa yol açar. GÜZEL AHLÂK NEDİR? Başkalarının bize nasıl muâmele etmelerini istiyorsak, biz de onlara aynı şekilde davranmalıyız! Meselâ gülerek karşılanmayı, bir çay, bir kahve ikrâm etmelerini istiyorsak, biz de başkalarını güler yüzle karşılamalıyız, onlara gerekli ikrâmlarda bulunmalıyız! Sevilmek, takdîr kazanmak için, herkese samîmî bir alâka göstermek, gülümseyerek selâm vermek, hâl ve hâtırını sormak gerekir. Yapmacık hareketlerden de kaçınmalıdır! Yapmacık hareketler, fayda yerine çok zaman zarar verir. Kendimize "Samîmiyetsiz" dedirtmemeliyiz. Samîmî olmaya kendimizi alıştırmalıyız. Meselâ birisi bizi telefonla aramış ve kendinin kim olduğunu bildirmemişse, "İnsan önce kendini tanıtır" diyerek tenkitle söze başlamamalıdır. "Buyurun efendim, kiminle müşerref oluyorum" diyerek karşımızdakinin kendisini takdîm etmesine fırsat vermelidir. Daha sonra, "Efendim, size yardımcı olmak benim için bir şereftir" dersek, karşımızdakinin kalbini fethetmeye giden yolu keşfetmişiz demektir. Kendini sevdirmenin yolu, iyi insan olmaktır. İyi insan da güzel ahlâklı olandır. Güzel ahlâk nedir? Güzel ahlâkla ilgili hadîs-i şerîflerden birkaçı şöyledir: "Kendinden uzaklaşanlara yaklaşmak, zulmedenleri affetmek, kendini mahrûm edenlere [kendine bir şey vermeyenlere] ihsân etmek, güzel huylu olmaktır." [İ. Süyûtî] "İyi huyları tamâmlamak, yerleştirmek için gönderildim." [Hâkim] "Sûreti ve huyu güzel olanı Cehennem ateşi yakmaz." [Taberânî] "Kıyâmette, terâzîde güzel ahlâktan daha ağır gelen başka şey yoktur." [Tirmizî] Yalancılık ne kadar kötüyse, doğruluk da o kadar iyi, güzel ve fazîletlidir. Peygamber Efendimize olgunluğun alâmeti sorulduğunda, "Doğru konuşmak ve doğrulukla iş yapmaktır" buyurdu. (İmâm-ı Gazâlî) Sadâkat [doğruluk] hakkında İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: "En güzel amel doğruluk, en çirkini de yalancılıktır." "Dünyâda doğru insan görmedim diyen; eğer kendisi doğru olsaydı, doğru olanları bulurdu." "İslâm dîni, üç temel üzerindedir. Bunlar; hak, sadâkat ve adâlettir." "DOĞRUYU ARAYINIZ!" Her şeyin başı doğruluktur. Her işin nizâm ve intizâmı doğruluk iledir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Şüphelilerden uzaklaş! Şüphe vermeyene sarıl! Doğruluk, sükûn ve huzûrdur." [Tirmizî] "Tehlikenin doğruluk içinde olduğunu görseniz de, doğruyu arayınız! Çünkü doğrulukta kurtuluş ve selâmet vardır." [İbn-i Ebid-dünyâ] "Doğru olunuz, doğruluk gerçeği, gerçek de Cennet yolunu gösterir. Bir kimse doğruluktan ayrılmaz, doğruluğu düstûr edinirse, Allah indinde o kimse sıddîklardan olur." [Buhârî] "Kıyâmette fâsık-sâlih herkes pişmân olacaktır. Fâsıklar fıskı bırakıp doğruluk ve takvâ üzere bulunmadıklarına, sâlihler ise daha çok ibâdet etmediklerine pişmân olacaklardır." [Ferâidü'l-fevâid]

27.04.2012

Ay başında yazdığımız iki makâlemizde, iyi bir insan olmak için kâmil ya'nî olgun bir Müslümân olmak gerektiği konusunu, âyet-i kerîmeler, hadîs-i şerîfler ve İslâm büyüklerinin sözleri ışığında işlemeye çalışmıştık... Bugün şunu belirtelim ki, erkek olsun, kadın olsun, her Müslümânın, her sözünde, her işinde, farzlara ve harâmlara, ya'nî Allahü teâlânın emirlerine ve yasak ettiklerine uyması lâzımdır. Bir farzın yapılmasına, bir harâmdan sakınmaya önem vermeyenin îmânı gider. Îmânsız kimse, kabirde azâp çeker, âhirette de Cehennem'e gider ve Cehennem'de sonsuz yanar. Böyle bir kimsenin affedilmesine, Cehennemden çıkmasına imkân ve ihtimâl yoktur. Küfre düşmek çok kolaydır. Her sözde, her işte küfre düşülebilir. Küfürden kurtulmak da çok kolaydır. Küfrün sebebi bilinmese dahî, her gün bir kerre, "Yâ Rabbî, bilerek veya bilmeyerek küfre sebep olan bir söz söyledim veya bir iş yaptım ise, pişmân oldum. Beni affet" diyerek tevbe etse, Allahü teâlâya yalvarsa, muhakkak affolur. Cehennem'e gitmekten kurtulur. Binâenaleyh Cehennem'de sonsuz yanmamak için, her gün muhakkak tevbe etmelidir. Bu tevbeden daha önemli bir vazîfe yoktur. Kul hakkı bulunan günâhlara tevbe ederken, bu hakları ödemek ve terk edilmiş namazlar için tevbe ederken, bunları kazâ etmek te lâzımdır. [Kazâya kalmış oruç, zekât, sadaka-i fıtır, kurbân gibi ibâdetleri de kazâ etmelidir.] ÎMÂN VE DİNDE SEBÂT Küfre düşmemek için sabâh-akşam okunacak bir duâ şöyledir: "Allahümme innî eûzü bike min en üşrike bike şey'en ve ene a'lemü ve estağfiruke li-mâ lâ a'lemü inneke ente allâmü'l-guyûb" Dînde sebât ve son nefeste îmân ile ölmek için şu duâyı da her zaman okumalıdır: "Allahümme yâ mukallibe'l-kulûb, sebbit kalbî alâ dînik." [Ey (büyük) Allah'ım! Kalbleri iyiden kötüye, kötüden iyiye çeviren, ancak Sen'sin. Kalbimi, dîninde sâbit kıl, ya'nî dîninden döndürme, ayırma!] Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Dünyâ ve âhiret saâdeti isteyen, 'Allahümme Rabbenâ âtinâ fi'd-dünyâ haseneten ve fi'l-âhireti haseneten ve kınâ azâbe'n-nâr. Bi-rahmetike yâ Erhame'r-râhimîn' duâsını okusun." Şu duâyı da her zaman okumalı: "Allahümme innî es'elüke's-sıhhate ve'l-âfiyete ve'l-emânete ve hüsne'l-hulukı ve'r-rıdâe bi'l-kaderi bi-rahmetike yâ Erhame'r-râhimîn." [Ey merhametlilerin en merhametlisi Allah'ım, Sen'den, merhametin hakkı için, sıhhat, âfiyet, emânete riâyet, güzel ahlâk ve kadere râzî olmayı istiyorum, bunları bana nasîp eyle.] Doğru bir i'tikâda sâhip olup harâmlardan kaçan ve ibâdetleri doğru bir şekilde yapan bir kimse [tabîî ki Müslümân bir kimse], îmân ile ölür. Namaz kılan kimsenin şu duâyı, fırsat buldukça okuması iyi olur: "Yâ hayyü, yâ kayyûm, yâ ze'l-celâli ve'l-ikrâm! Allahümme innî es'elüke en tühyiye kalbî bi-nûri ma'rifetike ebeden yâ Allah, yâ Allah, yâ Allah celle celâlüh) "Bu duâyı sabâh namazının sünneti ile farzı arasında okuyan îmânla rûhunu teslîm eder." [Tirmizî] Hanefî mezhebinde, sünnet ile farz arasında "Allahümme ente's-selâmü ve minke's-selâm..." duâsından başka bir şey okunmaz. Yukarıdaki duâ, namazdan sonra, duâ ederken okunur. EN MAKBUL AMEL Peygamber Efendimiz, en makbul amelin güzel ahlâk olduğunu bildirmiş, "Mü'minlerin îmân yönünden en fazîletlileri, ahlâk bakımından en güzel olanlarıdır" buyurmuştur. (Hâkim) Bir kimse, Peygamber Efendimizden nasîhat istedi. Dedi ki: - Ya Resûlallah bana öğüt ver! - Nerede olursa olsun Allah'tan kork! - Yine nasîhat buyur yâ Resûlallah! - Her kötülüğün akabinde bir iyilik yap ki günâhları gidersin. - Yine buyur! - Herkesle güzel geçin! (Tirmizî) Bir kimse, asîl bir âileye mensûp olmasa da, güzel huylu ise, onun için güzel huyu, iyi bir asâlettir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Güzel huy gibi asâlet, tedbîrli olmak gibi akıllılık olmaz." [İbn-i Mâce] Güzel huylu kimse, insanların takdîrini kazanır. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Mallarınızla herkesi memnûn edemezsiniz. Güler yüz ve tatlı dil ile, güzel ahlâkla memnûn etmeye çalışınız" [Hâkim]

28.04.2012

Bilindiği gibi, yüce Allah, bütün yaratıkları içinde, insanı eşref-i mahlûkât, zübde-i kâinât yapmış, en güzel bir kıvâmda kılmış ve diğer yaratıkları da onun istifâdesine vermiştir. Herhangi birimizi bir hayvân olarak yaratsaydı, ne lâzım gelirdi? Binâenaleyh bizlerin insan olarak yaratılması çok büyük bir ni'mettir. Makâlemizin burasında ifâde edelim ki, İslâmî ilimlerden önemli bir branş olan "Akâid" veya "Kelâm" ilmine dâir kitaplarda, varlıklar 3 gruba ayrılır: 1- "Vâcibü'l-vücûd", 2- "Mümkinü'l-vücûd", 3- "Mümteniu'l-vücûd". BÜYÜK İHSÂN... Ma'lûm olduğu üzere "Vâcibü'l-vücûd", varlığı muhakkak lâzım olan, behemehâl bulunması lâzım gelen, "olmazsa olmaz" diye ifâde edilen varlık ki, bu, sâdece yüce Allah'tır. "Mümkinü'l-vücûd", bulunmasıyla bulunmaması müsâvî, eşit olan varlıklar olup tüm insanlar, hayvanlar, bitkiler, cansızlar, diğer bütün yaratıklar bu gruba girer; bunlardan herhangi birinin eksik olmasından dolayı hiçbir şey lâzım gelmez, bunlardan birinin bulunmaması çok mühim bir eksiklik teşkîl etmez. "Mümteniu'l-vücûd" ise, mevcûdiyeti muhâl, imkânsız olan varlık ki, bu da Cenâb-ı Hakk'ın eşinin, benzerinin, zıddının, hanımının, çoluk-çocuğunun vs. bulunması gibidir. Böyle bir şeyin olması imkân dâhilinde değildir, muhâldir, mümkün değildir. Burada şunu kesinlikle bilmeliyiz ki, bu taksîmde zikrettiğimiz herhangi bir insanın, bu dünyâya gönderilmesi, yaratılması, bir ihsândır, bir ni'mettir; 7 milyarlık insanlık âleminde herhangi bir insan yaratılmasaydı, hiçbir şey lâzım gelmezdi. Konuya önce bu çerçeveden bakılabilir. Allahü teâlâ, dünyâdaki bütün hayvânları, bitkileri ve cansızları; yer altı ve yer üstündekileri; denizleri, gölleri, nehirleri ve içindekileri; bütün arz ve semâvâttaki her şeyi, insanoğlunun emrine ve hizmetine vermiştir. [Bakara, 22, 29; Ra'd, 3-4; İbrâhîm, 34; Nahl, 10-13, 18; Lokmân, 20; Yâsîn, 71-73; Câsiye, 13; Abese, 27-32] İnsanı, âlemde hâkim duruma getirerek, onu kendisine muhâtab kabûl etmiş ve mükellef yapmıştır. Cenab-ı Hakk, insanlara muhtâc oldukları her türlü ni'meti lutfetmiştir. O'nun, kullarına verdiği ni'metleri o kadar çoktur ki, hem de sayılamayacak kadar [nâ-mütenâhî], ya'nî sonsuzdur... Bizlere verilen ni'metlere, kuşbakışı bir göz atacak olursak: Cenâb-ı Hakk'ın, bizleri, mahlûkâtın en şereflisi insan olarak yaratması, ahsen-i takvîm üzere halketmesi, akıl vermesi, her biri dünyâlar değerinde olan vücut uzuvlarımızı lutfetmesi, sıhhat ve âfiyet üzere yaşatması, muhtaç olduğumuz her ni'meti ihsân etmesi; dünyânın en güzel ülkelerinden biri olan bir memlekette göndermesi, eşler-çocuklar-torunlar vermesi, ilim lutfetmesi, para-pul, mal-mülk, servet ü sâmân, mevki-makâm vermesi... vs. daha pek çok ni'met sayılabilir; bunların herbiri çok değerli ihsânlardır. "SİZİ İMTİHÂN EDECEĞİZ!" Yukarıda sayılan ni'metlerden herhangi biri noksân, eksik olursa, hemen feverân etmemek gerekir. Zîrâ hayât ve ölümün yaratılmasında imtihân maksadı vardır. Bilindiği gibi bu dünyâ bir imtihân yeridir. Nitekim Yüce Allah, Kur'ân-ı kerîm'inde, Mülk sûresinin 2. âyetinde [meâlen]: "Amelce hanginiz daha güzeldir diye [ya'nî hanginizin daha güzel amelde bulunacağını] imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur. O, azîzdir (her şeye gâliptir), gafûrdur (çok bağışlayandır)" buyurmuştur. Bakara sûresinin 155. âyet-i kerîmesinde de bu imtihân gâyesi şöyle açıklanır: "(Ey mü'minler, itâatkârı âsî olandan ayırt etmek için) and olsun, sizi biraz korku, biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve mahsûllerden yana eksiltme ile imtihân edeceğiz. (Ey habîbim), sabredenlere (lutûf ve ihsânlarımı) müjdele." Allah "çok merhametli" olduğunu [Fâtiha, 2] ve "insanlara zerre kadar zulmetmediğini" [Nisâ, 40] bizzât kendisi ifâde buyuruyor. Mâla ve câna zarar veren musîbetlerin meydâna gelmesinde ilâhî irâde ve takdîr tecellîsi vardır ve imtihân maksadına ma'tûftur.

04.05.2012

Önümüzdeki 21 Mayıs 2012 (30 Cemâzil-âhır 1433) Pazartesi'yi 22 Mayıs Salı'ya bağlayan gece, Recep ayının ilk gecesi, 22 Mayıs Salı günü de (1 Recep 1433) "Recep ayı"nın ve mübârek "Üç Aylar"ın ilk günüdür. 24 Mayıs 2012 / 3 Receb 1433 Perşembe günü ise, öğleden sonra başlamak üzere, ya'nî mübârek Cum'a gecesinde, mübârek "Regâib Kandili"ni idrâk etmekle şerefleneceğiz inşâallah. BU AYLARI GANİMET BİLMELİ Şimdi, bir nebze üç aylardan ve içerisindeki mübârek gecelerden bahsetmek istiyoruz: Halkımız arasında "Üç Aylar" diye anılan "Recebü'l-ferd", "Şa'bânü'l-muazzam" ve "Ramazânü'l-mübârek" aylarının, İslâm dîninde özel yerleri vardır. Bunlardan birincisi olan Receb, "Allahü teâlânın ayı"; ikincisi olan Şa'bân, "Peygamber Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) ayı"; Ramazân-ı şerîf de "Ümmet-i Muhammed'in ayı" olarak bilinmektedir. İçerisinde "Regâib" ve "Mi'râc" kandillerinin bulunduğu ve Âdem aleyhisselâmdan beri kıymetli, hürmet edilen bir ay olan "Recebü'l-ferd" ayının afv ve mağfirete, bu ayı ta'kîb eden "Şa'bânü'l-muazzam" ayının şefâate, "Ramazânü'l-mübârek" ayının da sevâpların kat kat verilmesine mahsûs aylar olduğu bildirilmiştir. Yine "Recep" ayının tevbe, hürmet ve ibâdet ayı; "Şa'bân" ayının muhabbet ve hizmet ayı; üç ayların üçüncüsü ve bütün ayların da sultânı olan "Ramazân" ayının ise yakınlık ve ni'met ayı olduğu ifâde edilmiştir... İşte bu üç ayı, bilhâssa Ramazân-ı şerîf ayını birer ganîmet bilip, güzel hâzırlanarak bu fırsatları iyi değerlendirmeye çalışmalıyız. Bu aylarda, bütün mâlî ve bedenî ibâdetleri yapma hususunda büyük çabalar harcamalıyız. "Üç Aylar"ın üçüncüsü, kamerî ayların ise dokuzuncusu olan Ramazan ayı çok kıymetli ve şereflidir. Ramazan ayında yapılan bütün nâfile ibâdetlere verilen sevâp, başka aylarda yapılan farz ibâdetlere verilen sevâp gibidir. Bu ayda iyi iş ve ibâdet yapabilenlere, bütün sene boyunca da bu işleri yapmak nasîp olur. İçerisinde Kur'ân-ı kerîmin vahyedilmeğe başladığı "Kadir gecesi" bu ay içindedir ki, o gecenin bin aydan hayırlı olduğu bizzât Allahü teâlâ tarafından beyân buyurulmuştur. Kur'ân-ı kerîm, Resûlullah Efendimize o gece gelmeye başlamıştır. Kur'ân-ı kerîmde medhedilen en kıymetli gecedir. Bu aylarda, gün ve gecelerde, içimizi ve dışımızı çok iyi bilen Rabbimize karşı, nefsimizi muhâsebeye çekmeli, O'nun bizim dünyâ ve âhiret hayâtımızı Cennet'e çevirmek için gönderdiği İslâma tâm teslîm olup olmadığımızı gözden geçirmeli, hiç vakit geçirmeden İslâmın rahmet, bereket, mağfiret, fazîlet ve hayât bahşeden çeşmesinden kana kana nasip almak için bu ayları, geceleri ve günleri başlangıç yapmalıyız. Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki: "Âhiret yolcusunun, ibâdetle ihyâ edilmesi kuvvetle müstehab olan mübârek geceleri boş geçirmesi uygun değildir. Çünkü bunlar hayır mevsimleri ve kârı bol olan gecelerdir. Kazançlı mevsimleri ihmâl eden bir tâcir, bir kâr sağlayamadığı gibi, mübârek geceleri gafletle geçiren âhiret yolcusu da maksada ulaşamaz." (İhyâu Ulûmi'd-Dîn) KULLUK VAZİFESİ... Bildiğimiz gibi, Müslümanlığın farz kıldığı ibâdetlerin faydası, aslında insanlara ya'nî o ibâdetleri yapan fertlere, âilelere ve cem'iyetleredir. Yoksa Allahü teâlâ, insanların ibâdetlerine muhtaç değildir. İnsan namaz kılmakla, oruç tutmakla, diğer ibâdetlerini yapmakla, hem Allah'a karşı kulluk vazîfesini yapmış, hem de kalbini her türlü kötülüklerden temizlemiş olur. Çünkü namaz ve oruç, insanı rûhen yükseltir ve kötülüklerden alıkoyar. Aynı şekilde, Allah'ın emrettiği gibi malının zekâtını vermek ve muhtaçlara yardım etmekle de hem Allah'a karşı kulluk, hem de insanlara karşı insânî vazîfe yapılmış olur. Bu vesîleyle, siz kıymetli okuyucularımızın, asîl milletimizin ve bütün İslâm âleminin "üç aylar"ını, "Receb-i şerîf"lerini ve "Regâib" gecelerini tebrîk ediyor, sıhhat ve âfiyet içerisinde nicelerine kavuşmalarını diliyoruz.

18.05.2012

Dünkü makâlemizde de arz ettiğimiz vechile, 24 Mayıs 2012 / 3 Receb 1433 Perşembe günü, öğleden sonra başlamak üzere, yanî mübârek Cum'a gecesinde, mübârek "Regâib Kandili"ni idrâk etmekle şerefleneceğiz inşâallah... Ma'lûm olduğu üzere, Receb-i şerîfin ilk Cum'a gecesine "Regâib gecesi" denir. Recep ayının her gecesi kıymetlidir. Her Cum'a gecesi de kıymetlidir. Bu iki kıymetli gece bir araya gelince, daha da kıymetli olmaktadır. Allahü teâlâ, o gecede mü'min kullarına rağîbetler [yani ihsânlar, ikrâmlar] yapmaktadır. O gecede yapılan duâlar reddedilmez ve namaz, sadaka gibi ibâdetlere kat kat sevâp verilir. O geceye hürmet edenler de affedilir. Bilindiği gibi, Receb-i şerîf ayında bir mübârek gece daha vardır. O ayın 27. gecesi (16 Haziran 2012/26 Receb 1433 Cumartesi), "Mi'râc gecesi"dir ki, Sevgili Peygamberimizin "İsrâ" ve "Mi'râc" mu'cizesiyle şereflendiği, göklere çıkarıldığı, bilinmeyen yerlere götürüldüğü ve Allahü teâlâ ile konuştuğu gecedir. BU GECELER FIRSATTIR!.. Üç ayların ilki olan Receb-i şerîf ayı, dünyâya gönderilen ilk insan ve ilk Peygamber Âdem aleyhisselam'dan beri kıymetli olup içerisinde mübârek "Regâib" ve "Mi'râc" kandillerini ihtivâ etmektedir. "Berât" kandilinin bulunduğu Şa'bân ayı, Receb ile Ramazân ayları arasında bir köprü mesâbesindedir. Nasıl ki Cuma günü günlerin efendisi ise, dört gözle beklenen, Ramazan ayı da ayların sultânıdır. Bütün mübârek geceleri birer ganîmet bilmeli, bu fırsatları iyi değerlendirmelidir. Bu aylara, günlere ve gecelere hürmet etmelidir. Hürmet etmek ise, günâhlardan uzaklaşmakla ve ibâdetleri yapmakla olur. Mübârek gün ve gecelere hürmet edip, saygı gösteren, kat kat karşılığını görecektir. Fakat, bu mübârek zamanlarda va'dedilen sevâplara kavuşabilmek için, her şeyden önce i'tikâdı düzeltmek lâzımdır. İlmihâl bilgilerini öğrenmek ve yaşayışını da bunlara uygun hâle getirmek gerekir. Ayrıca çok tevbe ve istiğfâr etmeli, kazâya kalmış namazlarını, oruçlarını, zekâtlarını, sadaka-i fıtırlarını, kurbânlarını hemen kazâ etmeye başlamalıdır. Bir an evvel bu borçlardan kurtulmak için çalışmalıdır. Allahü teâlâya münâcât, tazarru' ve niyâzda bulunmalı, yalvarıp yakarmalıdır. Tesbîh, tahmîd, tekbîr, tehlîl ve benzeri her çeşit zikir, fikir ve şükürle meşgûl olmalıdır. Kur'ân-ı kerîm okumalı, sevâbını da ölülerimizin rûhlarına göndermelidir. Peygamber Efendimize salât ü selâm okumalıdır. Ana-baba, diğer yakın akrabâ ziyâret edilmeli veya telefonla [hiç olmazsa mesajla, e-maille] gönülleri ve duâları alınmalıdır. Fakîrler, yetîmler sevindirilmeli, sadakalar, hediyeler verilmelidir. Dargınlar, küskünler barışmalıdır. Ayrıca bu vesîleyle güzel vatanımızın dirliği, asîl milletimizin birliği ve berâberliği, bütün Müslümanların ve İslâm âleminin huzûr ve saâdeti, bütün insanların da hidâyeti için duâ etmeliyiz. DÜNYA İMTİHAN YERİDİR Bilindiği gibi bu dünyâ bir imtihân yeridir. Bu imtihânda muvaffak olmak için, İslâmiyetin emrettiği gibi inanmak, yasaklanan şeylerden kaçınmak ve farz kılınan ibâdetleri yapmak lâzım ve şarttır. Yüce Rabbimiz Kur'ân-ı kerîmde, Mülk sûre-i celîlesinin 2. âyet-i kerîmesinde: "Hanginizin daha güzel amelde bulunacağını imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur..." buyurmuştur. Hakîkatte, bütün insanların yaratılmalarındaki maksat, Allahü teâlâya ibâdet etmeleridir. Nitekim Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîm'inde, Zâriyât sûresinin 56. âyet-i celîlesinde meâlen: "İnsanları ve cinnîleri, ancak (beni bilmeleri, tanımaları) bana ibâdet etmeleri için yarattım" buyurmuştur. Yine Allahü teâlâ buyuruyor ki: "(Ey Resûlüm!) De ki: Duânız (îmânınız, ibâdetiniz, kulluk ve yalvarmanız] olmasa, Rabbim size ne diye değer versin? [Duânız olmasa, Rabbim size ne kıymet verir?] (Ey inkârcılar! Resûl'ün size bildirdiklerini) kesinkes yalan saydınız; onun için, azâp yakanızı bırakmayacaktır!" [Furkân, 77]

19.05.2012

"Müslümânlar bu ayda, mâllarının zekâtını çıkarıp, Ramazân-ı şerîfte oruç tutacaklara kuvvet ve kudret bahşetmek için, fakîr, miskîn ve zayıflara verirlerdi."
İslâm dîninde özel yerleri bulunan ve "üç aylar"ın ikincisi olan "Şa'ban" ayı, "Peygamber Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) ayı" olarak anılmaktadır.
Bir hadîs-i şerîfte: "Recep ayı, Allahü teâlânın ayı; Şa'bân benim ayım, Ramazân da benim ümmetimin ayıdır. Şa'bân ayı, günâhlar için keffâret ayı, Ramazân ayı ise, günâhların temizleyicisi olan aydır" buyurulmuştur.
Şa'bân-ı şerîf, hayırların çoğaldığı, bereketlerin indiği, hatâların terk edildiği, günâhların örtüldüğü bir aydır. Âişe vâlidemiz (radıyallahü anhâ) buyurmuştur ki:
"Resûlullahın, [Ramazân ayı müstesnâ olmak üzere] hiçbir ayda, Şa'bân ayından daha çok oruç tuttuğunu görmedim. Bazen Şa'bân ayının tamâmını oruçlu geçirirdi." [Buhârî]
Resûlullah Efendimize, Şa'bân ayında niçin çok oruç tuttuğu sorulduğu zaman şöyle cevap vermiştir: "Şa'bân, öyle fazîletli bir aydır ki, insanlar bundan gâfildirler. Bu ayda ameller, âlemlerin Rabbine arz edilir. Ben de amelimin oruçlu iken arz edilmesini isterim." [Nesâî]
Bir zamânda veyâ bir yerde yâhut bir şeyi okumakta, yapmakta, çok sevâb verileceğini işitince, o sevâba kavuşmaya niyyet ederek yapana, bu haber doğru olmasa bile, Allahü teâlâ, o sevâbları ihsân edebilir.
Fakat, bunun İslâmiyyet tarafından yasak edilmemiş bir şey olması lâzımdır. Genel bir kâidedir ki, nâfile ibâdetlerin sevâblarına kavuşabilmek için, îmânda ve farzlarda kusûr olmaması, günâhlara tevbe etmek ve ibâdet olarak yapmaya niyyet etmek şarttır.
Sağlığı yerinde olan, Şa'bân ayının çoğunu, hattâ tamâmını oruçlu geçirebilir. Ama bünyesi zayıf olanların, Şa'bân ayının 15'inden sonra oruç tutmayıp farz olan Ramazân-ı şerîf orucuna hazırlanmaları iyi olur...
Enes bin Mâlik'in (radıyallahü anh) anlattığına göre: "Resûlullahın Eshâbı, Şa'bân ayının hilâlini görünce, Mushaf-ı şerîf üzerine kapanıp, Kur'ân-ı kerîm okumaya devâm ederlerdi.
Müslümânlar bu ayda, mâllarının zekâtını çıkarıp, Ramazân-ı şerîfte oruç tutacaklara kuvvet ve kudret bahşetmek için, fakîr, miskîn ve zayıflara verirlerdi.
Hâkim ve vâlîler, zindân ve hapishânede olanları huzûrlarına getirtip cezâlarını hafîfletir veya serbest bırakırlardı.
Ramazân hilâlini (ayını) görünce de gusledip, i'tikâfa çekilirlerdi."

20.05.2012

İnsanların Allahü teâlâya karşı, kalple inanmaları ve bedenle yapmaları lâzım olan şükür borcu, kulluk vazîfeleri, Allahü teâlâ ve O'nun sevgili Peygamberi tarafından bildirilmiştir. Allahü teâlâya şükür, O'nun Peygamberinin getirdiği yola uymakla olur. Bu yola uymayan, bunun dışında kalan hiçbir şükrü, hiçbir ibâdeti, Allahü teâlâ kabûl etmez, beğenmez. Çünkü insanların iyi, güzel sandıkları çok şey vardır ki, İslâmiyet bunları beğenmemekte, çirkin olduklarını bildirmektedir. Demek ki, aklı olan kimselerin, Allahü teâlâya şükretmek için, Muhammed aleyhisselâma uymaları lâzımdır. O'nun yoluna "İslâmiyet" denir. Muhammed aleyhisselâma uyan kimseye de "Müslümân" denir. Allahü teâlâya, O'nun emrettiği gibi şükretmeye, ya'nî Muhammed aleyhisselâma uymaya "ibâdet etmek" denir. Sâhip olduğumuz nâ-mütenâhî (sayılamıyacak kadar çok) ni'metten dolayı her ân, Allahü teâlâ'ya şükretmemiz gerekir. Bir fincân acı kahvenin bile, 40 yıllık hâtırı olursa, Cenâb-ı Hakk'ın bizlere lutfettiği sonsuz ni'metlere ne kadar şükretmek lâzımdır? Bunlara kuşbakışı bir göz atalım: İBÂDET NEDİR? Allahü teâlâ'nın, bizleri insan olarak yaratması, akıl vermesi, vücut uzuvlarımızı lutfetmesi, ahsen-i takvîm üzere [en güzel sûrette] halketmesi, sıhhat ve âfiyet üzere yaşatması, muhtaç olduğumuz her ni'meti ihsân etmesi; dünyânın en güzel ülkelerinden biri olan Müslümân bir memlekette, Müslümân anne ve babalardan Müslümân olarak yaratması, Ehl-i Sünnet i'tikâdında kılması, eşler, çocuklar vermesi, ilim lutfetmesi, mal-mülk vermesi... Daha pek çok ni'met sayılabilir. Atalarımız: "Bir fincân acı kahvenin, kırk yıl hâtırı vardır" demişlerdir. Hakîkatte, bütün insanların yaratılmalarındaki maksad, Allahü teâlâya ibâdet etmeleridir. Nitekim Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîm'inde, Zâriyât sûresinin 56. âyet-i kerîmesinde meâlen: "İnsanları ve cinnîleri, ancak (beni bilmeleri, tanımaları) bana ibâdet etmeleri için yarattım" buyurmuştur. Sözlük ma'nâsı itibâriyle "kulluk etmek, tapmak, tapınmak" demek olan "ibâdet", bir ıstılâh ya'nî İslâmî bir terim olarak, "bütün varlıkları yaratan Allahü teâlâya karşı saygı göstermek, O'nun emir ve yasaklarına uymak" ma'nâsına gelir. Bilindiği gibi, ibâdetler üç nevidir: a- Beden ile [namaz ve oruç gibi], b- Mal ile [zekât, sadaka-i fıtır ve kurbân gibi], c- Hem beden, hem de mâl ile olan [hac ve umre gibi] ibâdetlerdir. "İbâdet", Allahü teâlânın râzî olduğu işleri yapmaktır. Allahü teâlânın rızâsı, yapılmasını kesin olarak emrettiği farzları yerine getirmekte ve yasak ettiği harâmlardan kaçınmaktadır. İbâdet görevini yerine getirebilmek de şüphesiz ki, Allahü teâlânın nelerden râzî olduğunu bilmeye bağlıdır. Bir Müslümân, Allahü teâlânın harâm, yasak ettiği şeylerden, O yasakladığı için kaçınca ve emrettiği şeyleri, O emrettiği için yapınca ibâdet yapmış, kulluk vazîfesini yerine getirmiş olur. İbâdet görevini yerine getirebilmek de şüphesiz ki, Allahü teâlânın nelerden râzî olduğunu bilmeye bağlıdır. İslâm dînindeki ibâdetlerin neler olduğu ve nasıl yapılacağı hakkında "Fıkıh" ve "İlmihâl" kitaplarında geniş bilgi vardır. DÜNYA İMTİHAN YERİDİR!.. İbâdetleri yapmayanlara, âhirette çok acı azâplar yapılacağı, Kur'ân-ı kerîmin pekçok yerinde tekrâr tekrâr bildirilmektedir. Bunun böylece bildirilmesi, aslında Cenâb-ı Hakk'ın bir ihsânı, O'nun şefkat ve merhametini ifâde eden bir durumdur. Kur'ân-ı kerîmde, Mülk sûre-i celîlesinin 2. âyet-i kerîmesinde ise: "Hanginizin daha güzel amelde bulunacağını imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur..." buyurulmuştur. Bu dünyâ bir imtihân yeridir. Bu imtihânda muvaffak olmak için, İslâmiyetin emrettiği ibâdetleri yapmak lâzım ve şarttır. İbâdetleri yapmayanlara, âhirette çok acı azaplar yapılacağı, Kur'ân-ı kerîmin pekçok yerinde tekrâr tekrâr bildirilmektedir. Bunun böylece bildirilmesi, aslında Cenâb-ı Hakk'ın bir ihsânı, O'nun şefkat ve merhametini ifâde eden bir durumdur. İçerisinde bulunduğumuz mübârek aylar, asliyetimize, kendimize dönüş için, günâhlardan, kusûr ve kabâhatlerden tevbe ve rücû' için çok önemli fırsatlardır...

25.05.2012

Hazret-i Âdem'den itibâren gelmiş-geçmiş bulunan bütün Peygamberler ve onların vârisleri olan İslâm âlimleri ve Evliyâ-yı kirâm, hep gıdâ gibi, bütün insanlara lâzım olan iyi fertler, âileler ve cemiyetler teşkîl etmek için uğraşmışlardır... CENÂB-I HAKKIN ESERLERİ Allahü teâlânın zâtını görmüyoruz; fakat O'nun eserlerini, yarattıklarını, her zaman, her yerde görüyoruz. Güneş, ay, yıldızlar, denizler, dağlar, taşlar, insanlar, hayvanlar, ağaçlar, gece ve gündüz, yaz, kış... ne görebiliyorsak, bütün bunların yaratıcısı hiç şüphesiz, Allahü teâlâdır. Allahü teâlâdan başka hiçbir varlık hiçbir şey yaratamaz. İnsanların en akıllıları bir araya gelseler, bu muazzam eserlerden en küçüğünü, meselâ, bir karıncayı yaratamazlar. Pastör, hiç yoktan bir mikrop yaratabilir mi? Edison, güneş ışığına benzer bir ışık îcâd edebilir mi? Galile, dünyânın dönüşündeki intizâmı değiştirebilir mi? İnsanları, göklerde ve deniz altlarında dolaştıran, radyoları, televizyonları, bilgisayarları... bulan bir insanın beynini yaratan kimdir? Bütün bu azametli varlığı "Yaratan"ı inkâr etmek için, insanın ya ahmak, ya koyu câhil veya kör bir inâdın kurbânı olması lâzımdır. Her şeyi yaratan, terbiye eden, yetiştiren, her iyiliği yapan, gönderen ancak Allahü teâlâ'dır. Kuvvet, kudret sâhibi yalnız O'dur. "İnsan bir şeyi yarattı" demek, "yarattı" kelimesini Allahü teâlâdan başkası için söylemek, sivrisineğin apartman yapmasını veya otomobil kullanmasını söylemek gibidir; çok çirkindir ve günâhtır. Aslında söylenen kimse ile alay etmek, onu küçültmek demektir... Herhangi bir kimse, herhangi bir zamanda, herhangi bir yerde, herhangi bir kimseye, herhangi bir şeyden dolayı, herhangi bir sûretle hamdeder, onu medhederse, bu hamdlerin hepsi Allahü teâlâya mahsûstur. Allahü teâlâyı sevmek için sebepler pek çoktur: Evvelâ, Müslümân olarak dünyaya gelmek. Ya'nî, Müslümân bir ana-babanın evlâdı olarak dünyaya gelmek, bütün ömrümüzce, Allahü teâlayı sevmek, Allahü teâlaya şükür ve hamd etmek için, tek başına en büyük sebeptir. Meselâ, Hristiyân ana-babadan dünyâya gelmiş olsaydık, artık Müslümânlık yolunu bulmak, bizim için, çok zor veya imkânsız olabilirdi. Müslümânlığı sevmiş, elinden geldiği kadar Müslümânlık yolunda yürümeye gayret etmiş bir âilenin çocuğu olmak da ayrı bir tâlihdir. İsmi Müslümân ismi olup da, Müslümânlığın îcâplarını yapmayan, hattâ Müslümânlığı hor gören, nice sözde Müslümânlar vardır. Akıl ve iz'ân sâhibi olmak, iyi ve kötüyü anlayabilecek bir tahsîl ve anlayış seviyesinde bulunmak da Allahü teâlânın en büyük ni'metlerindendir. Bundan başka, insan haklarını tanıyan bir devletin ve hükûmetin ferdi olarak yaşamak, sıhhatte olmak, başkalarına muhtâç olacak derecede fakîr olmamak vesâire gibi yüzlerce-binlerce ni'met, hep Allahü teâlânın lutuf ve ihsânıdır. "BİR GÖNÜL YIKTIN İSE!.." Çok cüz'î bir kısmını saydığımız bu ni'metlerden mahrûm olan milyonlarca Müslümânın, milyonlarca insanın bulunduğunu düşünürsek, Allahü teâlâyı nasıl sevip, şükretmek lâzım geldiği kolayca anlaşılır. Bu vesîleyle, günümüzde bütün dünyânın başını ağrıtan anarşi ve terör konusunda birkaç kelime söylemek istiyoruz: Gelmiş-geçmiş bulunan bütün Peygamberlerin getirdikleri ahkâm-ı dîniyyede dînin, nefsin (cânın), aklın, neslin (ırzın, nâmûsun), mâlın ve benzeri değerlerin korunması öngörülmüştür. Allahü teâlâ ve Peygamberleri, emir ve yasaklarında, bunları koruma altına almışlardır. Halbuki bugün bütün dünyâda, bu sayılanlar da dâhil olmak üzere, bütün insan hakları ciddî bir şekilde ihlâl edilmektedir. Mukaddes dînimizde adam öldürmek, yaralamak, malını almak, çalmak şöyle dursun, kalp kırmak bile büyük günâhlardandır. Onun için Yûnus Emre (rahmetullahi aleyh): "Eğer bir gönül yıktınsa, bu kıldığın namaz değil/Yetmişiki millet dahî, elin yüzün yumaz değil" demektedir.

01.06.2012

En son hak dîn olan İslâmiyette emredilen îmân, ibâdet ve ahlâk esasları ile insanlar, ma'nen ve maddeten yükselmeye, üstünlük ve şeref sâhibi olmaya, dünyâ ve âhiret saâdetlerine kavuşmaya da'vet edilmişlerdir. Bir Müslümân, Allahü teâlânın harâm, yasak ettiği şeylerden, O yasakladığı için kaçınca ve emrettiği şeyleri, O emrettiği için yapınca ibâdet yapmış, kulluk vazîfesini yerine getirmiş olur. İslâm dînindeki ibâdetlerin neler olduğu ve nasıl yapılacağı hakkında "Fıkıh" ve "İlmihâl" kitaplarında geniş bilgi vardır. Hakîkatte, bütün insanların yaratılmalarındaki maksat, Allahü teâlâya ibâdet etmeleridir. Nitekim Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîminde, Zâriyât sûresinin 56. âyet-i kerîmesinde meâlen: "İnsanları ve cinnîleri, ancak (beni bilmeleri, tanımaları) bana ibâdet etmeleri için yarattım" buyurmuştur. Kur'ân-ı kerîmde, Mülk sûre-i celîlesinin 2. âyet-i kerîmesinde ise: "Hanginizin daha güzel amelde bulunacağını imtihân edip ortaya çıkarmak için ölümü de, hayâtı da yaratan O'dur..." buyurulmuştur. İHSÂN, ŞEFKAT VE MERHAMET Bu dünyâ bir imtihân yeridir. Bu imtihânda muvaffak olmak için, İslâmiyetin emrettiği ibâdetleri yapmak lâzım ve şarttır. İbâdetleri yapmayanlara, âhirette çok acı azâplar yapılacağı, Kur'ân-ı kerîmin pekçok yerinde tekrâr tekrâr bildirilmektedir. Bunun böylece bildirilmesi, aslında Cenâb-ı Hakk'ın bir ihsânı, O'nun şefkat ve merhametini ifâde eden bir durumdur. İbâdetler üzerinde biraz düşünecek olursak; yirmi dört sâatte bir sâat tutmayan bir zamânı, Allahü teâlânın emrini yapmak (namaz kılmak) için ayırmamak ve Cenâbı Hakk'ın ihsâniyle zengin olup da malının kırkta birini Müslümânlardan fakîr olanlara vermemek, mubâhları bırakıp da harâm ve şüpheli olan şeylere uzanmak, aslında aklı başında olan insanlar için büyük bir ayıp, büyük bir suç olur. Allahü teâlâyı sevmek ve saymak, O'nu ta'zîm etmek de, O'na kulluk vazîfelerini yerine getirmekle olur. Bilindiği gibi, ibâdetler üç nevidir: a-Beden ile, b-Mal ile, c-Hem beden hem de mal ile olur. Birincisi, namaz ve oruç; ikincisi zekât, sadaka-i fıtır, kurbân; üçüncüsü de hac ve umre gibi ibâdetlerdir. Bütün Ülü'l-azim Peygamberler, Resûller ve sayılarını kesin olarak bilemediğimiz Nebîler (Peygamberler) (aleyhimüsselâm), insanlığı kendileri gibi birer mahlûk olan varlıklara tapınmak karanlığından kurtararak, bütün varlıkların yaratanı ve hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâya ibâdet etmenin şeref ve üstünlüğüne çağırmışlardır. İnsanların, zaman zaman içine düştükleri birtakım vahîm yanlışlık ve bayağı işler, her zaman ve her mekânda, Allahü teâlânın gönderdiği Peygamberler (aleyhimüsselâm) ve hak dînler vâsıtasıyla düzeltilmiş, îmân ve ibâdette, hak olan Ma'bûd'a (Allah'a) yönelmeleri emredilmiştir. DÎNİMİZDE AKLIN YERİ Mukaddes dînimiz İslâmiyet, akla çok önem veren bir dîndir. Akıl bir ölçü âletidir; ama her işte ve hele dînî işlerde akla güvenilemez. Dîn işleri, akıl üzerine kurulamaz. Çünkü akıl, bir kararda kalmaz. Akıl, insanlar arasında da eşit olarak bulunmaz. En yüksek akıl ile en aşağı akıl arasında binlerce derece vardır. Herkesin aklı, birbirine uymadığı gibi, hattâ aynı kişinin, selîm olmayan aklı da, bazen doğruyu bulur, bazen de yanılır ve yanılması daha çok olur. En akıllı denilen kimse bile, sadece dîn işlerinde değil, uzman olduğu dünyâ işlerinde de çok hatâ eder. Çok yanılan bir akla, dîn işlerinde nasıl güvenilebilir? Devâmlı, sonsuz olan âhiret işlerinde, nasıl olur da, akla uyulur? Akıl, insandan insana değiştiği için, bazı insanlar dünyâ işlerinde isâbet ettiği hâlde, bazıları yanılabilmektedir. Aklın belli bir sâhası vardır. Bunun dışındakileri ölçmeye, anlamaya gücü yetmez. Onun için akıl, Allahü teâlâya âit bilgilerde ve dînî konularda ölçü olamaz. Aklın anlayamadığı veya yanlış anladığı çok şey vardır ki, bunları ancak "Peygamber"ler bildirir...

02.06.2012

22 Mayıs 2012 Salı günü, "Recep ayı"nın ve mübârek "üç aylar"ın ilk günü idi. Recep ayı hem "Harâm Aylar"ın, hem de "Üç Aylar"ın ilkidir. [Harâm aylar Recep, Zilka'de, Zil-hicce ve Muharrem aylarıdır. Üç aylar ise Recep, Şa'bân ve Ramazân aylarıdır.] Halkımız arasında "Üç Aylar" diye anılan "Recebü'l-ferd", "Şa'bânü'l-muazzam" ve "Ramazânü'l-mübârek" aylarının, İslâm dîninde özel yerleri vardır. Bunlardan birincisi olan Receb, "Allahü teâlânın ayı"; ikincisi olan Şa'bân, "Peygamber Efendimizin (sallallâhü aleyhi ve sellem) ayı"; Ramazân-ı şerîf de "Ümmet-i Muhammed'in ayı" olarak bilinmektedir. Âdem aleyhisselâmdan beri hürmet edilen, kıymetli bir ay olan "Recebü'l-ferd" ayının afv ve mağfirete, bu ayı ta'kîb eden "Şa'bânü'l-muazzam" ayının şefâate, "Ramazânü'l-mübârek" ayının da sevâpların kat kat verilmesine mahsûs aylar olduğu bildirilmiştir. "BEREKETLER İHSÂN EYLE!" Sevgili Peygamberimiz, Recep ayının başında, "Allah'ım! Receb ve Şa'bân aylarında bizler için bereketler ihsân eyle; bizleri Ramazân ayına da kavuştur" şeklinde duâ buyururlardı. 24 Mayıs 2012/3 Receb 1433 Perşembe günü, öğleden sonra başlamak üzere, mübârek Cum'a gecesinde, mübârek "Regâib Kandili"ni idrâk etmekle şereflenmiştik. [Ma'lûm olduğu üzere, Receb-i şerîfin ilk Cum'a gecesine "Regâib gecesi" denir. Recep ayının her gecesi kıymetlidir. Her Cum'a gecesi de kıymetlidir. O iki kıymetli gece bir araya gelince, daha da kıymetli olmaktadır.] 16 Haziran 2012 [26 Receb 1433] Cumartesi'yi 17 Haziran [27 Receb 1433] Pazar'a bağlayan gece de, Mi'râc Kandili idi. İsrâ ve mi'râc hâdisesi, Peygamberimizin Medîne-i münevvere'ye hicretlerinden 19 ay önce, mîlâdî 621 yılında, geceleyin vukû' bulmuştur. [Resûlullahın bedenen Mekke'deki Mescid-i Harâmdan Kudüs'teki Beytü'l-Makdis'e götürüldüğüne inanmayan kâfir olur; çünkü Kur'ân-ı kerîmde açıkça zikrediliyor. Göklere ve bilinmeyen yerlere götürüldüğüne inanmayan ise, Ehl-i Sünnetten ayrılmış olur; dâl (sapık) ve mübtedi' (bid'at ehli) olur.] Beş vakit namaz bu zamanda farz kılınmıştır [Önceden sabâh ve ikindi namazları olmak üzere iki vakit farz idi]. Ayrıca, îmân esaslarıyle ilgili Bakara sûresinin son iki âyeti ve ümmetinden şirk koşmayanların Cennete gireceği müjdesi, Peygamber Efendimizin mi'râc dönüşü biz ümmetine getirdiği en değerli hediyeler arasındadır. Yine o gecede, arada vâsıta olmaksızın, bizzât Allahü teâlâ tarafından Peygamber Efendimize vahyedilen İsrâ sûresinin 23. ilâ 39. âyetleri arasında belirtilen 12 madde bildirilmiştir: Peygamber Efendimiz, o gecede, Cebrâil aleyhisselâmın geçemediği noktadan ötelere geçmiş, bilinmeyen bir şekilde, mekânsız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak, arada vâsıta olmaksızın Allahü teâlâyı görmüş ve konuşmuştur. 20 Haziran Çarşamba=30 Receb, 21 Haziran Perşembe ise=1 Şa'bândı. 19 Temmuz Perşembe=29 Şa'bân olup 20 Temmuz Cuma=1 Ramazân 1433 başlayacaktır. Ramazan ayı bu sene 30 gün çekiyor, 30 Ramazan 18 Ağustos Cumartesiye rastlıyor, 19 Ağustos Pazar günü de 1 Şevvâl olup Ramazân bayramı başlayacaktır. "İNSANLAR BUNDAN GÂFİLDİR" Resûlullah Efendimiz, Şa'bân ayına çok değer verir ve bu ayda çok oruç tutardı. Âişe vâlidemiz (radıyallahü anhâ) buyuruyor ki: "Resûlullahın, [Ramazân ayı müstesnâ olmak üzere] hiçbir ayda, Şa'bân ayından daha çok oruç tuttuğunu görmedim. Bazen Şa'bânın tamâmını oruçlu geçirirdi." [Buhârî] Resûlullah Efendimize, Şa'bân ayında niçin çok oruç tuttuğu sorulduğu zaman buyurdu ki: "Şa'bân, öyle fazîletli bir aydır ki, insanlar bundan gâfildirler. Bu ayda ameller, âlemlerin Rabbine arz edilir. Ben de amelimin oruçlu iken arz edilmesini isterim." [Nesâî] Bu konudaki diğer bir hadîs-i şerîf de şöyledir: "Ramazandan sonra en faziletli oruç, Şa'bân ayında tutulan oruçtur." [Tirmizî] [İnşâallah yarınki makâlemizde de, bir nebze Berât gecesinden bahsedelim.]

29.06.2012

Şa'bân ayının 15. Gecesi [ya'nî 4 Temmuz-14 Şa'bân Çarşamba günü], mübârek "Berât Kandili"dir. Aslı "Berâet" olan ve Türkçe'ye "Berât" olarak giren bu kelimenin sözlük anlamı, "Borçtan, hastalıktan, suç ve cezâdan kurtulmak" ise de, dînî literatürde "İlâhî af ve rahmete nâil olmak, günâhlardan arınmak, temize çıkmak" mânâsını ifâde etmektedir. Bütün kâinâtın yaratıcısı ve sâhibi olan Yüce Allah, Berât Gecesinde, ezelî ilminde mevcût olan sırların bir yıllık bölümünü, "Levh-i Mahfûz"a indirir ve yeni bir yıl için, Melekleri, yapacakları işler bakımından görevlendirir. BEREKET, HAYIR VE FEYİZ... Hülâsaten belirtmek gerekirse, "bereketli, hayırlı, faydası bol, feyizli" demek olan "mübârek" sıfatıyle sıfatlanan ve İslâm dîninin kıymet verdiği bazı zamanlar vardır. Cuma, bayram ve kandil günleri ve geceleri, Müslümânların mübârek gün ve geceleridir. Bu mübârek gün ve gecelere kıymet veren şüphesiz ki Allahü teâlâdır. Bütün mübârek gün ve geceleri, bilhassa idrâkiyle şereflendiğimiz ve üçte biri geçen Şa'bân ayını, kezâ onbir ayın sultânı olan Ramazân ayını birer ganîmet bilmeli, bu fırsatları iyi değerlendirmelidir. Mübârek aylar, günler ve geceler aslında bizler için çok büyük birer fırsattır. Günahkâr ve yaratılış gâyesini unutan insanlara, kerem ve ihsân sâhibi yüce Allah tarafından tanınan ve eğer iyi değerlendirilebilirse çok büyük kazançlara vesîle olan zamanlardır. Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Gazâlî hazretleri buyuruyor ki: "Âhiret yolcusunun, ibâdetle ihyâ edilmesi kuvvetle müstehab olan mübârek gece, [gün ve ay]ları boş geçirmesi uygun değildir. Çünkü bunlar, hayır mevsimleri ve kârı bol olan gece, [gün ve ay]lardır. Kazançlı mevsimleri ihmâl eden bir tâcir, herhangi bir kâr sağlayamadığı gibi, mübârek gece, [gün ve ay]ları gafletle geçiren âhiret yolcusu da maksada ulaşamaz." İşte "Üç Aylar" ve bu aylardaki mübârek gün ve geceler, yaratılmışların en şereflisi olma özelliğini unutarak, nefis ve şeytânların tuzaklarına düşmüş ve her iki dünyâsını zindâna çevirecek günâh, isyân ve gaflet bataklıklarında boğulmakla karşı karşıya gelmiş insanların kurtuluşları için uzatılan can simidi gibidirler. "ÖZEL DEFTERE YAZILIR!.." Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem), Berât gecesinde çok ibâdet ve duâ ederdi. Hazret-i Âişe vâlidemiz, "Yâ Resûlallah, Allahü teâlâ seni günâh işlemekten muhâfaza buyurduğu hâlde, Berât gecesinde neden çok ibâdet ettin?" diye sordu. Peygamber Efendimiz ona cevâben buyurdu ki: "Ben, şükredici bir kul olmayayım mı? Bu yıl içinde doğacak her çocuk, bu gece deftere geçirilir. Bu yıl içinde öleceklerin isimleri, bu gece özel deftere yazılır. Bu gece herkesin rızkı tertîp olunur. Bu gece herkesin amelleri Allahü teâlâya arz olunur." [Gunyetü't-tâlibîn] "NE İSTEYEN VARSA VEREYİM" Sevgili Peygamberimiz, diğer bazı hadîs-i şerîflerinde buyurdular ki: "Şa'bânın 15. gecesini ibâdetle, gündüzünü de oruçla geçirin! O gece Allahü teâlâ buyurur ki: 'Af isteyen yok mu, affedeyim. Rızık isteyen yok mu, rızık vereyim. Dertli yok mu, sıhhat, âfiyet vereyim. Ne isteyen varsa, istesin vereyim.' Bu hâl, sabaha kadar devâm eder." [İbn-i Mâce] "Şu beş gecede yapılan duâ geri çevrilmez: Regâib gecesi, Şa'bânın 15. [Berât] gecesi, Cum'a gecesi, Ramazân Bayramı ve Kurbân Bayramı geceleri.) [İbn-i Asâkir] "Rahmet kapıları dört gece açılır. O gecelerde yapılan duâ reddolmaz: Fıtr ve Kurbân bayramının birinci geceleri, Berât ve Arefe geceleri." [İsfehânî] "Allah şu dört geceyi hayırla süsler: Ramazân ve Kurbân Bayramı geceleri, Arefe gecesi, Şa'bânın yarısındaki [Berât] gecesi ki, onda eceller, rızıklar yazılır." [Deylemî] [Mübârek gecenizi candan tebrîk ediyor; hayır duâlarınızı bekliyoruz.]

30.06.2012

İhlâs hakkında, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin "Mektûbât-ı Rabbâni" isimli kıymetli kitâbında geçen bir hadîs-i şerîfte şöyle buyurulmuştur: "İbâdetlerinizi ihlâs ile yapınız! Allahü teâlâ, ihlâs ile yapılan işleri kabûl eder." Büyük velîlerden Yûsuf bin Hüseyin Râzî (rahmetullahi aleyh) de buyurmuştur ki: "Dünyâda en kıymetli şey, ihlâstır." Türkistân'da yetişen büyük velîlerden Ebû Saîd Ebü'l-Hayr (rahmetullahi aleyh) buyurmuştur ki: "Allahü teâlâdan ihlâsı, her şeyi O'nun rızâsı için yapmayı isteyiniz. İhlâsta, dünyâ ve âhirette kurtuluş vardır." İHLÂS VE RİYA!.. Kendilerine "Silsile-i aliyye" denilen büyük âlim ve velîlerin altıncısı olan Ebü'l-Hasan-ı Harkânî (rahmetullahi teâlâ aleyh) hazretlerine "ihlâs ve riyâ nedir?" diye sorduklarında; buyurmuştur ki: "Allahü teâlâ için yaptığın her şey ihlâstır. Halk için yaptığın her şey de riyâdır." Hanım velîlerden Fâtıma-i Nîşâbûriyye (rahmetullahi aleyhâ) hazretlerine, "İhlâs sâhibi kime denir?" diye sorulduğunda: "Kim, Allahü teâlâyı düşünerek amel ve ibâdet yaparsa, o kimse ihlâs sâhibidir" buyurmuştur. Evliyânın büyüklerinden Hayru'n-Nessâc (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "İhlâs, amelin kabûlüne vesile olan güzel düşünce(niyyet)dir." Meşhûr velîlerden Huzeyfetü'l-Mer'aşî (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "İhlâs, kulun içi ile dışının aynı olmasıdır." Evliyânın büyüklerinden İbrâhim-i Havvâs (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "Bir kimse, baş olma sevdâsına kapılırsa, artık ibâdetten, ihlâstan sıyrıldı demektir." Irâk'ta yetişen büyük velîlerden Mekârim en-Nehr (rahmetullahi aleyh) hazretleri; "Muhlis"i şöyle anlattı: "Muhlis, Allahü teâlânın rahmeti ile mahlûkâtın şerrinden kurtulan ve bütün insanların Efendisi olan Peygamber Efendimizin emirlerine uyandır" buyurdu. Büyük velîlerden Yahyâ bin Muâz-ı Râzî (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "İhlâs, ameli kusûrlardan temizlemektir." NASIL BELLİ OLUR? Mısır'da yetişen büyük velîlerden Zünnûn-i Mısrî (rahmetullahi aleyh) hazretlerine; "Kulun ihlâs sâhibi kimselerden olduğu nasıl belli olur?" diye sorduklarında; "Kendisini tam mânâsıyla ibâdete verip insanların nazarında mertebe ve itibârının silinmesini severek kabul ettiği zaman" cevâbını verdi. Yine Zünnûn-i Mısrî (kuddise sirruh) buyurdu ki: "Şu üç şey ihlâs alâmetidir. Birincisi medh (övülmek) de, zemm (kötülenmek) de ona tesir etmez. İkincisi, amelleri unutur, günâhlarını düşünür. Üçüncüsü, Hak teâlâdan gayrısını gönlünden çıkarır." Her işinde Allahü teâlânın rızâsına kavuşmayı arzû eden Ebû Midyen Mağribî (rahmetullahi aleyh) ihlâs sâhibi idi. İhlâsla ilgili olarak buyurdu ki: "İhlâsın alâmeti, her an Allahü teâlâyı müşâhede etmek, O'ndan başkasını hiç hâtırına getirmemektir." Evliyânın büyüklerinden Ebû Bekr-i Dükkî (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "İhlâs odur ki; insanın zâhiri, bâtını, durması, hareket etmesi, nefes alıp vermesi, yani her hâli Allahü teâlâ için olmalıdır. Nefsin, hevânın payı bulunmamalı, hiçbir hareket, bir mahlûk için olmamalıdır." Evliyânın meşhûrlarından Ebû Bekr Verrâk (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: "İhlâs sâhibi mi olmak istiyorsun, önce baş olma sevgisini kalbinden at. Sonra kendini kimseden üstün görme." TASAVVUF NEDİR? Bağdâd'ın büyük velîlerinden Ebû Saîd-i Harrâz (rahmetullahi aleyh), ihlâs sâhibi olup yaptığı her işi Allahü teâlânın rızâsına uygun yapardı. Başkalarına da ihlâslı olmayı tavsiye ederdi. İslâm âlimleri kitaplarında, "Tasavvuf": "Îmânın vicdânîleşmesi ve ibâdetleri seve seve yapmak ile harâmlardan uzaklaşmaktır" diyorlar. Tasavvuf kalbin kötülüklerden tasfiyesi, nefsin terbiye edilmesidir. Bu da İslâmiyetin emir ve yasaklarına tâm uymakla olur. Bu yolda insanın ilerlemesi ve yükselmesi, bir rehber (üstâd, mürşid, hoca) ile çabuk ve kolay olur. İhlâs sâhibi ve Allah adamları olan bu rehberlerin yanında bulunmak ve onların tavsiye ve nasîhatlerine uygun hareket etmek, kalpte ihlâsın hâsıl olmasına yardım eder.

13.07.2012

Kelime anlamı olarak "düzgün bir yolda olmak" yani "Hak yolda olmak, Hak yola girmek" gibi mânâlara gelen "İstikâmet" bir terim olarak, "Her işte i'tidâl üzere bulunma, her çeşit işte denge anlayışı üzerinde olma; doğruluk, dürüstlük, dürüst olma; adâlet ve doğruluktan ayrılmayıp dîn ve akıl dâiresinde yürüme, işlerde dîn ve aklın sınırları içerisinde hareket etme" demektir. Yine bu kelimeye, "Verilen söze bağlılık, dînî ve dünyevî işlerde orta yolu takip etme" mânâları da verilmiştir. "İstikâmet" masdarının ism-i fâili olan "müstekîm" de, "doğru olan, düzgün olan, eğrisi-büğrüsü olmayan, hak olan" anlamında kullanılmaktadır. "Sırât-ı müstekîm" ise, "Allah'ın dosdoğru yolu" anlamına gelir. Zâten İslâmın bir adı da, "Sırât-ı müstekîm"dir. Çünkü bu yol eğrisi-büğrüsü olmayan, sağlam olan, dosdoğru yoldur. [Şeytân, insanları doğru yoldan uzaklaştırmak için devamlı çaba harcamakta, ön, arka, sağ ve sollarından girmeye çalışmaktadır (el-A'raf, 16-17). Bu durumda insan, doğruluk mücâdelesini, önce içindeki düşmânlara karşı verme durumundadır.] "DOĞRULARLA BERABER OLUN" Yüce Allah, Peygamberlerini doğruluk örneği olarak takdîm etmiştir. Meselâ Hazret-i İbrâhîm, Hazret-i İsmâîl, Hazret-i İdrîs, doğruluk ve sözlerindeki sadâkatleriyle tavsîf edilen, nitelendirilen Peygamberlerdir (Meryem, 41, 54, 56). Allahü teâlâ, "Doğrularla beraber olun" (et-Tevbe, 119) ve "Ey inananlar, Allah'tan korkun ve doğru söz söyleyin" (el-Ahzâb, 70) buyurmaktadır. Doğruluk (istikâmet), insanın Allah'a karşı yerine getirmek için önceden verdiği bir mîsâk, bir ahid, bir sözdür. İnsan, bu yaratılış ahdine vefâ gösterdiği ölçüde sâdıktır; sadâkatin mükâfâtı da verilecektir (el-Ahzâb, 23-24). İnsanlar için en zor işlerden birisi, "istikâmet" üzere olmak, "sırât-ı müstekîm"de bulunmaktır. Nitekim Yüce Rabbimiz, bizlere her gün 5 vakit namazda, "sırât-ı müstekîm" üzere bulunmamız için duâ etmemizi emir buyurmaktadır. Her gün 17 defa "Farz"larda, 3 defa "Vitir"de, 20 defa da "Sünnet"lerde olmak üzere, toplam 40 defa okuduğumuz "Fâtiha-i şerîfe"de, Cenâb-ı Hakk'a, "Bizi, sırât-ı müstekîme hidâyetle, doğru yola ilet" diye duâ etmekteyiz. Diğer bir âyet-i kerîmede de şöyle buyurulmuştur: "Şu hâlde, sen bundan dolayı (insanları, İslâma) davet et ve emrolunduğun gibi dosdoğru bir istikâmet üzere ol. Onların hevâ(ve heveslerine, istek ve tutku)larına uyma. De ki: 'Ben Allah'ın indirdiği Kitâba inandım ve aranızda adâlet yapmakla emrolundum'..." (eş-Şûrâ, 15) Allahü teâlâ, Sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselâma şöyle emir buyurmaktadır: "Bundan dolayı emrolunduğun gibi dosdoğru ol. Beraberindeki tevbe edenler de (doğru olsunlar.) Aşırı gitmeyin. Muhakkak ki O, bütün yaptıklarınızı görüp durmaktadır." (Hûd, 112) [Malum olduğu üzere, Sevgili Peygamberimiz, bu âyet-i kerîmeden dolayı, "Hûd sûresi beni ihtiyârlattı (saçıma-sakalıma ak düşürdü)" buyurmuştur. (Tirmizî, Tefsîru Sûreti Hûd, 6; Hadîs no: 3297).] Yine başka bir âyet-i kerîmede, "İşte bu benim dosdoğru yolum, ona uyun. Başka yollara uymayın ki, sizi O'nun yolundan ayırmasın. (Allah, azâbından) korkarsınız diye size böyle tavsiye etmektedir" (el-En'âm, 153) buyurulmuştur. [Her hâli, istikâmet üzere olan Seyyid Abdülhakîm Efendi, "İstikâmet yani Allahü teâlânın beğendiği doğru yol üzere olmak kerâmetin üstündedir" sözünü sık sık tekrâr ederlermiş.] BÜTÜN FAYDALI ŞEYLER... İslâmiyyet, faydalı olan her ilmi, her fenni ve her tecrübeyi emreden bir dîndir. Dârul-Fünûn müderrislerinden yani eski İstanbul Üniversitesi profesörlerinden büyük âlim ve velî Seyyid Abdülhakîm Efendi hazretleri: "İslâm dîni, Allahü teâlânın, Cebrâîl ismindeki melek vâsıtası ile, sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselâma gönderdiği, insanların, dünyâda ve âhirette rahat ve mes'ûd olmalarını sağlayan, usûl ve kâidelerdir. Bütün üstünlükler, faydalı şeyler, İslâmiyetin içindedir. İslâmiyet, eski dînlerin görünür-görünmez bütün iyiliklerini kendinde toplamıştır. Bütün saâdetler, muvaffakiyetler ondadır. Yanılmayan, şaşırmayan, akılların kabûl edeceği esâslardan ve ahlâktan ibârettir. Yaratılışında kusûrsuz olanlar onu reddetmez ve nefret etmez; İslâmiyetin içinde hiçbir zarar yoktur. İslâmiyetin dışında hiçbir menfaat yoktur ve olamaz" buyurmuştur. [Çok mühim bir mevzu olan "İstikâmet" konusu üzerinde, inşâallah yarın da duralım.]

14.09.2012

slâm âlimleri, dünyâda ve âhırette saâdete kavuşmak, râhat ve neş'eli yaşamak için Müslümân olmak lâzım geldiğini bildirmektedirler. Îmânı olan ve ahkâm-ı islâmiyyeye uyan, yani harâmlardan sakınıp ibâdetlerini yapan kimseye, "Müslümân" denir. Îmân, belli altı şeye ["Âmentü esâsları"na], bütün emirlere ve yasakların hepsine inanmak demektir. Allahü teâlâ, hakîkî Müslümândan râzı olur; onları sever. Hakîkî Müslümân olmak için, Ehl-i Sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek ve ibâdetlerini doğru ve "İhlâs" ile yapmak lâzımdır. "İhlâs", gerek beden ile, gerek mal ile yapılan farz veyâ nâfile bütün ibâdetleri [meselâ zikri, istiğfârı, hayrât ve hasenâtı, Müslümânları sevindirmeyi, onları sıkıntıdan kurtarmayı] Allah rızâsı için yapmaktır. Mal, mevki, hürmet ve şöhret kazanmak için yapılan ibâdette ihlâs olmaz, riyâ olur. Böyle ibâdete sevâb verilmez; günâh olur, azâb yapılır. Allahü teâlâ, doğru ve ihlâs ile ibâdet yapanları seveceğini, bunların kalplerine dünyâda feyzler, nûrlar vereceğini, âhırette de "Sevâb", yani iyilik vereceğini vadetmiştir. "İbâdet", emirleri yapmak, "Takvâ" harâmlardan, yasak edilmiş olanlardan sakınmak demektir. İbâdetlerin doğru olması için, nasıl yapılacaklarını öğrenmek ve öğrendiklerine uygun olarak yapmak lâzımdır. DOĞRULUK-DOĞRU YOL "Sıdk" ve "İstikâmet" kelimelerinin karşılığı olan doğruluk, ahlâkî vasıfların hepsinin kendisinde toplandığı bir rûh hâlidir. Kur'an-ı Kerîm'de doğruluk, en geniş şekilde fayda ve hikmetleriyle açıklanmıştır. Allah'a, âhirete, meleklere ve kitaplara îmân edenler; mallarını akrabâya, yetimlere, yoksullara, yolda kalmışlara, dilenenlere, esîrlere harcayanlar; namazı kılan, zekâtı veren, sözünde duran ve sabredenler "doğrular" ve "takvâ sâhibi kişiler" olarak nitelendirilmişlerdir. Ayrıca istikâmet (doğruluk), Müslümânların ortak vasfı olarak tanımlanmıştır (el-Bakara, 177; el-Ahzâb, 35; el-Fâtiha, 6). "İstikâmet"in karşıtları; "hıyânet" [doğruluğu bırakıp, başkalarının hukûkuna tecavüz etme, verilen sözde durmama ve ahde riâyet etmeme], "sahtekârlık", "yalancılık" ve "sapıklık" gibi vasıflardır. Doğruluk; düşüncede, sözde ve davranışta gerçekleşir. İyi insanın vasıfları arasında en başta doğruluk yer almış ve Müslümânların temel prensiplerinden olmuştur. Allah'tan gerçek manada korkmak, iyiliğe yönelmek, rahatlık ve gönül huzûru duymak, ancak doğrulukla mümkündür. Müslümânlar, her gün 5 vakit namazlarının her rek'atında, Fâtiha Sûresini okuyarak, "Allah'ım bizi doğru yola ilet" diye duâ ederler. Hak yola ulaşmak için "İstikâmet"ten başka bir yol yoktur. Dînde ihlâslı olmak "istikamet"le (doğrulukla) olabilir. Müslümân insan, istikâmet sâhibidir. Bu bakımdan "istikâmet" yüksek bir makâm; aynı zamanda zor bir görevdir. İnanan ve inancının gereğini yerine getiren kişi, doğru insandır. Takvâ üzere yaşayanlara "istikâmeti doğru insan" derler. O insan, fikrinde, sözünde, işinde ve bütün davranışlarında doğrudur. Müslümân, Hazret-i Peygamberi kendisine örnek alır. Peygamberimiz ise doğruluğun örneği idi. Dîn ve dünyâ ile ilgili vazîfelerini, emrolunduğu gibi yapmaya çalışan bir Müslümân, dosdoğru bir insandır. Bu sıfatlara sâhip olan bir kimse, toplumun en değerli bir ferdidir. DEVAMLI İHLAS SAHİPLERİ... Büyük âlim ve velî İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh), "Mektûbât" isimli kıymetli kitâbında buyuruyor ki: "Bütün mü'minler ibâdet yaparken, Allahü teâlâ emrettiği ve beğendiği için yapmaya niyyet ederler. Böylece ihlâs ile yaparlar. Fakat bütün işlerin, iyiliklerin hep ihlâs ile yapılması ve bu ihlâsın kalbe hemen gelmesi lâzımdır. Bazı kimselerde, ibâdetlere başlarken yapılan niyyet, ihlâs; zahmet çekerek, kendini zorlayarak hâsıl oluyor ve kısa bir zaman devam ediyor. Sonra kalbe nefsin arzûları geliyor. Devamlı ihlâs sâhiblerine "Muhlas" denir. Zahmet çekerek elde edilen, devâmsız ihlâsın sâhiblerine "Muhlis" denir. Muhlas olana, ibâdet yapmak, tatlı ve kolay olur. Çünkü bunlarda, nefislerinin arzûları ve şeytânın vesvesesi kalmamıştır. Böyle ihlâs, insanın kalbine ancak bir velînin kalbinden gelir." [C.I, 59. mektûb] [İbâdete başlarken, nefis ve şeytân ile mücâdele ederek, devamsız olan ihlâs elde edilebilirse, böyle ihlâs ile yapılan ibâdetler de, zamânla nefsi zayıflatır, devamlı ihlâs elde etmeye sebeb olur. Fakat buna kavuşmak da senelerce sürer.]

15.09.2012

Makâlemizin hemen başında belirtelim ki, Allahü teâlânın, bütün mahlûkâtına, özellikle insanlara olan merhameti, ihsânı, ni'metleri o kadar çoktur ki, bu, ancak "sonsuz" kelimesiyle ifâde edilebilir. Muhakkak ki, Cenâb-ı Hakk'ın kullarına olan ni'metlerinin en büyüğü, "Peygamber"ler ve "Kitap"lar göndererek onlara sırât-ı müstakîmi, doğru yolu, rızâ-i İlâhî'ye ve Cennet'e götüren yolu, ebedî saâdet yolunu göstermesidir. Yüce Allah, bütün yaratıkları içinde, insanı en güzel bir kıvâmda kılmış, eşref-i mahlûkât yapmış ve diğer yaratıkları da onun istifâdesine vermiştir. Binâenaleyh dünyâdaki bütün hayvânlar, bitkiler ve cansızları; yer altı ve yer üstündeki; denizler, göller, nehirler ve semâvâttaki her şeyi, insanoğlunun emrine ve hizmetine vermiştir. İnsanı, âlemde hâkim duruma getirerek, onu kendisine muhâtab kabûl etmiş ve mükellef yapmıştır. Kullarının dünyâda râhat, huzûr içinde, kardeşçe yaşamaları, âhirette de sonsuz saâdete, bitmez-tükenmez ni'metlere kavuşmaları için, yapılması lâzım olan iyilikleri ve sakınılması lâzım olan kötülükleri, Peygamberlerine bildirmiş, bunları bildiren birçok "Kitap" (yüz suhuf ve dört büyük kitap) da göndermiştir. Bu kitaplardan yalnız Kur'ân-ı Kerîm bozulmamış, diğerleri maalesef kötü kimseler tarafından değiştirilmiştir. İKİ CİHAN SAADETİ İÇİN Ma'lûm olduğu üzere, İslâmın birinci şartı, Allahü teâlâya ve Peygamberine (aleyhisselâm) îmândır. Yani onları sevmek ve sözlerini beğenip kabûl etmektir. İki cihân saâdetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünyâ ve âhıretin Efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır. Ona tâbi olmak demek, îmân etmek ve onun getirdiği ahkâm-ı İslâmiyyeyi öğrenmek ve yapmak demektir. Şüphe yok ki, O'nun getirdiği ahkâm-ı İslâmiyyenin başında mukaddes kitâbımız Kur'ân-ı kerîm gelmektedir. Kur'ân-ı kerîm, O'na verilen mu'cizelerin en büyüğüdür. Bütün Peygamberler, hep aynı îmân ve i'tikâd esâslarını bildirmişler, hepsi de insanları ebedî kurtuluşa davet etmişlerdir. İster "Ülü'l-azm Peygamber"ler [ya'nî Hazreti Âdem, Hazreti Nûh, Hazreti İbrâhîm, Hazreti Mûsâ, Hazreti Îsâ ve Hazreti Muhammed (aleyhimüsselâm)], ister "Resûl"ler, isterse "Nebî"ler olsun; Peygamberlik vazîfelerini görmekte, Peygamberlik üstünlüklerini taşımakta, hepsi müsâvîdir, eşittir. Fakat Peygamberlerin, birbirleri üzerinde, fazîletleri, şerefleri, üstünlükleri vardır. "Ülü'l-azm olan Peygamber"ler, böyle olmayanlardan, "Resûl"ler de, "Nebî"lerden daha üstündürler. Ümmetlerinin çok olması, gönderildikleri memleketlerin büyük olması, ilim ve ma'rifetlerinin çok yerlere yayılması, mu'cizelerinin daha çok ve devâmlı olması ve kendileri için ayrı kıymetler ve ihsânlar bulunması gibi üstünlükler bakımından, âhir zaman Peygamberi Muhammed aleyhisselâm, bütün Peygamberlerden daha üstündür. Bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikler, üstünlükler ve güzellikler, dünyâ ve âhiretin Efendisi, insanların ve cinnîlerin Peygamberi olan Resûl-i Ekrem Muhammed aleyhisselâm'da toplanmıştır. Bütün kâinâtın ve mahlûkların yaratılmasına sebep olan ve Âdemoğullarının en üstünü, en şereflisi, en kıymetlisi bulunan Muhammed aleyhisselâm, "Habîbullah"tır (Allahü teâlânın habîbi, mahbûbu, en çok sevdiği kimsedir). "EN GÜZEL ÖRNEK" Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki: "Biz seni, âlemlere rahmet olarak gönderdik" [Enbiyâ, 107]; "Biz seni, bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik" [Sebe', 28] "O'nun şahsında, Allah'ı ve Âhiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça hâtırlayanlar için güzel edeb ve ahlâk nümûneleri vardır " (Ahzâb, 21) âyet-i kerîmesi, Muhammed aleyhisselâmın "üsve-i hasene" [nümûne-i imtisâl=en güzel örnek] olduğunu ne güzel ifâde etmektedir? Sevgili Peygamberimiz Hazret-i Muhammed aleyhisselâm, "Ben, iyi huyları tamâmlamak, yerleştirmek için gönderildim" buyurmuştur. Allahü teâlâ meâlen şöyle buyurmaktadır: "(Ey inananlar!) Andolsun ki, size içinizden, kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız, ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün [üstünüze çokça titreyen], mü'minlere karşı çok şefkatli ve gâyet merhametlidir." (Tevbe, 128) [Allahü teâlâ, bizleri O'nun büyük şefâatine nâil eylesin.]

21.09.2012

Makâlemizin hemen başında belirtelim ki, eğer bütün insanlar, İslâm ahlâkı üzere yaşasalar, dünyâda ne kötülük, ne hîle, ne savaş, ne şiddet, ne de zulüm kalır. İslâm dîni kadar, açık ve mantıkî; ferdlere, âilelere ve cemiyetlere bu kadar faydalı hiçbir dîn yoktur. Bu dînin esâsını anlayan, seven ve uygulayan bir kimse, dünyâ ve âhirette mes'ûd, bahtiyâr, mutlu olur. Bunun için, mükemmel bir insan olmaya gayret etmek lâzımdır. İslâmın güzel ahlâkı hakkında İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: Her binânın bir temeli vardır. İslâmın temeli de güzel ahlâktır. Güzel ahlâk kısaca; güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemek demektir. Güzel ahlâkın en azı, meşakkatlere göğüs germek, yaptığı iyiliklerden karşılık beklememek, bütün insanlara karşı şefkatli olmaktır. Güzel ahlâk, Yaratan'dan dolayı, yaratılanları hoş görüp, onların eziyetlerine sabırdır. Bir Müslümâna çatık kaşla bakmak harâmdır. Güler yüzlü olmayan, mü'min sıfatlı değildir. Herkese karşı güler yüzlü olmalı. Kısacası Müslümân, hasreti çekilen insân demektir. Zâten iyi insan da, iyi ahlâklı insan demektir. GÜZEL AHLÂK HAKKINDA... Bu konuda birçok hadîs-i şerîf vardır; yerimizin müsâadesi ölçüsünde birkaçını alalım: "En iyi kimse, huyu en güzel olandır." [Buhârî] "Sizin îmânca en güzeliniz, ahlâkça en güzel olanınızdır." [Hâkim] "Ben, güzel ahlâkı tamamlamak için gönderildim." [Beyhakî] "Dîn, güzel ahlâktır." [Deylemî] "Güzel ahlâk, senden kesilen akrabânı ziyâret etmek, sana vermeyene vermek, sana zulmedeni affetmektir." [Beyhakî] Bir kimse, Resûlullah'tan nasîhat isteyince: "Gazaplanma yani kızma, sinirlenme, hiddetlenme, öfkelenme" buyurdu. Birkaç kere sordu, hepsinde de "Kızma, sinirlenme" buyurdu. (Buhârî) Makâlemizin başlığında geçen "insan-ı kâmil yani mükemmel insan olma" konusu, sadece günümüzün konusu değildir. "Mükemmel insan nasıl olur?" sorusuna âlimler, mükemmel insanın bazı vasıflarını sayarak şöyle cevap vermişlerdir: Kâmil insan, ana-babasına, hocalarına, âmirlerine karşı saygılıdır. Âilesini, milletini ve vatanını sever. Hiç kimsenin canına, malına ve ırzına tecâvüz etmez. Hasetçi değildir. Başkasının zararına sevinmez. Onlara karşı kin beslemez. Üç günden fazla dargın durmaz, küsmez. Büyüklenmez, son derece mütevâzı, alçak gönüllüdür. Kendisine başvuran herkesi dinler ve imkân buldukça yardım eder. Vakârlı, kibâr, ağır başlı, haysiyetlidir. Güler yüzlü, tatlı dilli, doğru sözlüdür. Yumuşaktır, fakat pasif değildir. Vara-yoğa kızmaz; kızsa da zararlı iş yapmaz. Cömerttir, cimri değildir. Dedikodu etmez, sû-i zanda bulunmaz. Hâinlik etmez. Sahtekâr değildir. Sözünde durur, kimseyle alay etmez, onlara zulmetmez. Fitne çıkarmaz, özür dileyeni affeder. Vaktini boşa geçirmez. Lüzûmsuz şeylerle uğraşmaz. Ancak faydalı şeylerle meşgûl olur. Kumar oynamaz, sarhoş olmaz, içki içmez, uyuşturucu kullanmaz, yalan söylemez, hırsızlık, gasp yapmaz, haksız yere adam öldürmez, hattâ hiçbir canlının cânına kıymaz, kimsenin hakkına tecâvüz etmez..... [Bu cümleleri çoğaltabiliriz, ama makalemizin hacmi buna kâfî gelmiyecektir. Bu bakımdan biz burada "zikr-i cüz' irâde-i kül" ya'nî parçayı zikredip bütünü kasdetme kâidesini uygulayalım ve bu kadarcıkla yetinelim.] SEVECEĞİN KİMSEYİ İYİ SEÇ!.. Hadîs-i şerîfte: "Kişi sevdiği ile berâberdir" buyuruluyor. Bu dünyâda kimi seversek, âhirette onunla beraber olacağız. Onun için dâimâ iyi kimseleri sevmeye ve onlarla beraber olmaya gayret etmelidir. Allahü teâlânın sevdiği şeyleri ve kimseleri sevmek, sevmediklerini sevmemek, îmânın alâmeti ve temelidir; bu hâl, bizim de yüce Allah tarafından sevilen insanlardan olmamızı sağlar. İslâm âlimleri buyuruyorlar ki: "İnsan, seveceği kimseyi iyi seçmeli, ona göre sevmelidir." Bunun için, İslâm büyüklerinin şu tavsiyeleri son derece önemlidir: Her gün Ehl-i Sünnet âlimlerinin, Evliyânın, Allahü teâlânın dostlarının kitaplarındaki sözlerinden, hayâtlarından, menkıbelerinden bazı kesitleri okumalı. İslâm büyüklerini, Ehl-i Sünnet âlimlerini sevmek, anlatmak ve sevdirmek bir Müslümânın en önemli şiârı olmalıdır.

22.09.2012

Dünyâdaki bütün insanlar "mes'ûd" ve "bahtiyâr" ya'nî mutlu olmak isterler. Fakat mes'ûd olan pek azdır; çünkü saâdetin ne olduğunu bilen azdır. Şimdi saâdet denilince, yalnız dünyâdaki rahatlık hâtıra geliyor. Hâlbuki asıl saâdet, ebedî olan âhiret saâdetidir. Âhiret saâdetine kavuşabilmek için de, Allahü teâlânın ve son Peygamberi'nin emirlerine uymak yegâne çâredir; bundan başka çâre yoktur. "Saâdet", sözlüklerde: "Mutluluk, bahtiyârlık; dünyâda ve âhirette mutluluk" şeklinde tarif edilmektedir. "Saâdet-i Ebediyye" de: "Sonsuz, ebedî mutluluk, bahtiyârlık" demektir. Büyük âlim İmâm-ı Mâverdî (rahmetullahi aleyh), "Saâdet-i ebediyyeye kavuşmak için Müslümân olmak lâzımdır" derken, yine en büyük âlim ve velîlerden İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi aleyh), "Cehennem'den kurtulmak ve saâdet-i ebediyyeye kavuşmak, Peygamberlere (aleyhimüsselâm) tâbi olmaya bağlıdır" buyurmuştur. CENNETLİK KİMSE... "Saâdet" kelimesinden türeyen "saîd" kelimesi: "Allahü teâlânın, kendisinden râzı olduğu kimse, Cennetlik kişi" anlamına gelmektedir. Seyyid Abdülhakîm Arvâsî Efendi'nin şu cümlesinde "saîd" kişi mevzubahis edilmektedir: "Şakîler dünyâya sarılır, saîdler, bâkî olana (ebedî, sonsuz olan âhirete) sarılır." Kur'ân-ı kerîmde meâlen buyuruldu ki: "Saîd olanlara gelince, onlar Cennet'tedirler." (Hûd sûresi, 108) Dâru'l-fünûn müderris(eski İstanbul Üniversitesi profesör)lerinden Seyyid Abdülhakîm Arvâsî (rahmetullahi aleyh): "İki cihân saâdetine kavuşmak, ancak ve yalnız dünyâ ve âhiretin efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tâbi olmaya bağlıdır" demektedir. Ca'fer-i Huldî (rahmetullahi aleyh) ise, saâdetin anahtarını şöyle veriyor: "Sâlihlerle berâber olmak, sonsuz saâdetin anahtarıdır." Ebû Ali Cürcânî'nin (rahmetullahi aleyh) zikrettiği saâdet alâmetleri de son derece önemlidir: "Bir kulun, Allahü teâlânın beğendiği işleri kolayca yapabilmesi, Sevgili Peygamberimizin Sünnet-i seniyyesine göre hareket etmesi, sâlih kimseleri sevmesi, eş-dost ile güzel geçinmesi, Allahü teâlânın rızâsı için insanlara iyilik yapması, Müslümânların işini görmesi ve vakitlerini Allahü teâlânın dînine hizmetle geçirmesi, saâdet alâmetlerindendir." "Dîn bilgileri, dünyâda ve âhirette huzûru, saâdeti kazandıran bilgilerdir"; "Bütün üstünlükler, faydalı şeyler İslâmiyet'in içindedir. Eski dînlerin, görünür, görünmez bütün iyilikleri İslâmiyette toplanmıştır. Bütün saâdetler, muvaffakiyetler (başarıların sırrı) ondadır. İslâmiyet, yanılmayan, şaşırmayan akılların kabûl edeceği esâslardan ve ahlâktan ibârettir" buyuran Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî (rahmetullahi aleyh) de ne güzel söylemiştir. Bir hadîs-i şerîfte, saâdetten şöyle bahsedilmektedir: "Eshâbım için, fakîr olmak saâdettir. Âhir zamanda gelecek olan ümmetim için, zengin olmak saâdettir." (Râmûzü'l-Ehâdîs) Allahü teâlânın, kullarına, râzı olduğu yolu göstermek için, çeşitli kavimlere, zaman zaman peygamberler gönderdiği, akl-ı selîm sâhibi herkes tarafından kabûl edilen çok açık bir husûstur. İlk insan ve ilk Peygamber Hazreti Âdem'den sonra da muhtelif asırlarda, çeşitli coğrafî bölgelere "Hazreti Nûh", "Hazreti İbrâhîm", "Hazreti Mûsâ", "Hazreti Îsâ" ve "Hazreti Muhammed" (aleyhimüs-selâm) gibi birçok "Peygamber" gönderilmiş, bazılarına "Kitap" ve "Suhuf" da verilmiştir. HER BAKIMDAN EN ÜSTÜN... Muhammed aleyhisselâm, bütün insanlara ve cinnîlere son peygamber olarak gönderilmiştir. O, her zamanda, her memlekette yani dünyâ yaratıldığı günden kıyâmet kopuncaya kadar, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların, her bakımdan en üstünüdür. Hiçbir kimse, hiçbir bakımdan, onun üstünde değildir... Allahü teâlâ tarafından insanlar arasından seçilmiş ve görevlendirilmiş, her bakımdan güvenilen, kusûrsuz, günâhsız kimseler olan peygamberler, insanlara, dînin hükümlerini teblîğ eden, duyuran, öğreten elçiler, habercilerdir. İnsanların dünyâ ve âhiretteki işlerinin düzgün ve faydalı olması ve onların yanlış, zararlı işlerden korunup, selâmet, hidâyet, râhat ve saâdete kavuşmaları için, peygamberlerle, dîn gönderilmiştir. Peygamberler vâsıtası ile gönderilen "Dîn", insanları ebedî saâdete götürmek için Allahü teâlâ tarafından gösterilen yol demektir. Dîn ismi altında insanların uydurdukları eğri yollara dîn denmez, dînsizlik denir.

28.09.2012

15 Ekim 2012 Pazartesi günü, hem "Harâm aylar"ın, hem de "Hac ayları"nın ikincisi olan Zilka'de ayı bitti [o gün Zilka'de'nin 29'u idi]; 16 Ekim 2012 Salı günü ise, yine harâm ayların ve hac aylarının üçüncüsü olan Zil-hicce ayını idrâk ettik. Bildiğiniz üzere, Kurban Bayramının bulunduğu aya "Zi'l-hicce ayı" denir. Bu ay (Zi'l-hicce), hem "el-Eşhüru'l-hurum=Eşhür-i hurum" denilen "harâm aylar"dan, hem de "eşhüru'l-hac" denilen "hac ayları"ndandır. [Fecr sûresinde yemîn edilen 10 geceyi tefsîr eden âlimlerimizden bir kısmı "Zilhiccenin ilk on gecesidir", diğer bir kısmı "Muharrem ayının ilk on gecesidir", diğer bir kısım âlim ise "Ramazân ayının son on gecesidir" şeklinde açıklamışlardır.] 'HARÂM AYLAR' VE 'HAC AYLARI' Bilindiği gibi "Harâm Aylar" Recep, Zil-kâ'de, Zil-hicce ve Muharrem aylarıdır; "Hac Ayları" ise, Şevvâl ve Zilka'de ayları ile Zilhicce'den ilk on gündür. Allahü teâlâ, bir âyet-i kerîmede (meâlen) buyurdu ki: "Hac (ayları), bilinen aylardır [Şevvâl, Zilka'de ayları ile Zilhicce'den on gündür.] İşte kim o aylarda haccı, ihrâma girerek kendine farz yaparsa, artık hacda kadına yaklaşmak, günâh işlemek ve kavga etmek yoktur. Siz ne hayır yaparsanız, Allah onu bilir. Bir de (hac yâhut âhiret için) azık edinin, muhakkak ki azığın hayırlısı takvâdır ve ey aklı tâm olanlar, benden korkun." (Bakara sûresi, 197) Cenâb-ı Hak, diğer bir âyet-i kerîmede de (meâlen) buyurdu ki: "Azık ve binek bakımından yoluna gücü yeten her kimsenin, o Beyt'i (Ka'be'yi) haccetmesi, insanlar üzerine Allahü teâlânın hakkıdır, farzdır." (Âl-i İmrân sûresi, 97) Esâs hac vakti, Arefe ve bayram günleri olmak üzere beş gündür. Nitekim, "Umre (ömre)" tarîf edilirken, "Hac zamânı olan beş gün ya'nî Arefe ve Kurbân bayramının dört günü dışında, istenildiği zaman ihrâma girilip Ka'be-i muazzamayı tavâf etmek ve Safâ ile Merve arasında sa'y etmek (yürümek), saçı kazımak veya kesmekten ibâret olan ibâdet" şeklinde bir ta'rîf yapılır. ["Umre"ye "Hacc-ı asgar (küçük hac)" da denir. Umre, Hanefî ve Mâlikîlere göre sünnet-i müekkede(kuvvetli sünnet)dir. Şâfiîlere göre ömürde bir defâ farzdır. (Alâüddîn Haskefî, İbrâhîm Halebî). "Hacc-ı ekber" ise, farz olan hacdır. (Kuhistânî).] Bunları bir mukaddime olarak belirttikten sonra, şimdi de bir nebze, "Zilhicce Ayı"nın fazîletinden bahsedelim. Ebüd-derdâ (radıyallahü anh) buyurdu ki: "Zilhicce ayının ilk 9 günü oruç tutmalı, çok sadaka vermeli, çok duâ ve istiğfâr etmelidir! Çünkü [Sevgili Peygamberimiz] Muhammed aleyhisselâm, "Bu 10 günün hayır ve bereketinden mahrûm kalana yazıklar olsun" buyurdu. Zilhiccenin ilk 9 günü oruç tutanın, ömrü bereketli olur, mâlı çoğalır, çoluk-çocuğu belâlardan muhâfaza olur, günâhları affolur, iyiliklerine kat kat sevâp verilir, ölürken kolay cân verir, kabri aydınlanır, mîzânda sevâbı ağır gelir ve Cennet'te yüksek derecelere kavuşur." Bu sayılanlar, gerçekten çok büyük müjdelerdir. İLK ON GÜN İÇİNDE... Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: "Allah indinde, Zilhiccenin ilk 10 gününde yapılan amellerden daha kıymetlisi yoktur. Bu günlerde tesbîhi (Sübhânallah demeyi), tahmîdi (El-hamdü lillah demeyi), tekbîri (Allahü ekber demeyi) ve tehlîli (Lâ ilâhe illallah demeyi) çok yapın (bunları çok söyleyin)." "Zilhicce ayının ilk 10 gecesi içinde yapılan her amele, 700 misli sevâp verilir." "Bu 10 günün hayrından mahrûm olanlara yazıklar olsun! Bilhassa 9. günü oruçla geçirmelidir! Onda o kadar çok hayır vardır ki, saymakla bitmez." "Zilhiccenin ilk günlerinde tutulan oruç, bir yıl oruç tutmaya, bir gecesini ihyâ etmek de Kadir gecesini ihyâ etmeye bedeldir." "Bu günlerin her biri, fazîlette 1.000 güne, Arefe ise 10.000 güne eşittir." "Zilhiccenin ilk 9 günü oruç tutana, Allahü teâlâ, her günü için bir yıllık oruç sevâbı verir." "Zilhiccenin ilk 9 gününde oruç tutan, her günü için, helâl mâlından 100 köle âzât etmiş veya Allah yolundaki mücâhidlere 100 at vermiş veya Ka'be'ye kurbân için 100 deve göndermiş gibi sevâba kavuşur." [Bunları yapabilenlere ne mutlu; mübârek olsun. İnşâallah yarınki makâlemizde de, birer nebze "Terviye" ve "Arefe" gün ve gecelerinden bahsedelim.]

19.10.2012

Zilhicce ayının 8. gününe (Arefe gününden bir önceki güne) "Terviye Günü" denir. "Terviye" denmesinin sebebi, hâcıların o gün Zemzem suyundan doya doya içip kanmalarındandır. Zâten "Terviye" kelimesinin lügat [sözlük] mânâsı da "suya kandırmak" demektir. O gün, hâcılar Mekke'den Minâ'ya çıkarlar. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Bir Müslümân, Terviye günü, oruç tutarsa ve günâh söz söylemezse, Allahü teâlâ, onu elbette Cennet'e sokar." "Terviye" kelimesi, "tefekkür" mânâsında da kullanılmaktadır. Nitekim İbrâhîm aleyhisselâm, Zilhicce ayının 8. gecesi, rüyâsında; "Kendi oğlunu keser hâlde" gördü. Sabâh olunca, "Rüyâ şeytânî midir, yoksa Rahmânî midir (Allah tarafından mıdır)?" diye terviyeye [tefekküre] dalıp, o günü tefekkürle geçirdi. Gece olduğunda, kendisine; tekrâren "Emrolunduğun şeyi yerine getir" buyurulunca, Allahü teâlâ tarafından olduğunu bildi. Bildiği için o güne, "Bildi [bilmek]" anlamına gelen "Arefe" dendi. [Tabîî ki Kur'ân-ı kerîmde de belirtildiği gibi, o hâdise bir imtihândı; Cenâb-ı Hak, İsmâîl aleyhisselâmın yerine fidye olarak büyük bir koç göndermiş, İbrâhîm aleyhisselâm, oğlu İsmâîl aleyhisselâm'ı kesmemiştir.] "AREFE" GÜN VE GECESİ "Arefe Günü": Zilhicce ayının dokuzuncu gününe, yani "Kurbân Bayramı"ndan bir önceki güne denilir. Başka herhangi bir güne, meselâ Ramazân bayramından önceki güne "Arefe" denmez. "Arefe Gecesi" ise; Arefe Günü ile Kurbân Bayramı'nın birinci günü arasındaki gecedir. Her mübârek geceye hürmet olunduğu gibi, bu geceye de saygı gösterilmelidir; çünkü bu gece, İslâm dîninde kıymet verilen on mübârek geceden birisidir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Rahmet kapıları 4 gecede açılır. O gecelerde yapılan duâ, tevbe reddolmaz. O geceler, Ramazân ve Kurbân bayramının 1. geceleri, Berât gecesi ve Arefe gecesidir." Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurmuşlardır ki: "Arefe gecesinde ibâdet edenler Cehennem'den âzâd olurlar." Müslümânlar için önemli günlerden biri olan "Arefe" gününü ve Allahü teâlânın, ümmet-i Muhammed'e ihsân buyurduğu iki dînî bayramdan ikincisi olan "Kurbân Bayramı"nı da idrâk etmek üzereyiz. "Arefe günü", İslâm dîninin kıymet verdiği günlerdendir. Müslümanlar her yıl, "Ramazân ayı"nda ve "Arefe günü"nde günâhları afv edildiği için sevinirler, sürûrları avdet eder, tekrâr gelir. Bundan dolayı Ramazân ayını takip eden Şevvâl ayının ilk üç gününe ve Arefe gününü takip eden Zilhiccenin 10-13. günlerine "îd" denilmiştir ki, Arapça olan bu kelime Türkçede "bayram" demektir. İslâmın beş şartından biri, gerekli şartları taşıyan zenginlerin "hacca gitmeleri"dir. Haccın şartlarından biri ise, "Arefe günü"nde "Arafât"ın "Vâdî-yi Urene" denilen yerinden başka herhangi bir yerinde, öğle [ve ikindi namazların]dan sonra "vakfe" yapmaktır. Bu ibâdet, vaktinden bir gün önce veya bir gün sonra yapılırsa, hac kabûl olmaz. Bu bakımdan haccın kabûlü, "Arefe günü"nün doğru olarak tesbît edilmesine bağlıdır. Arabî aylar, gökteki hilâlin görülmesi ile başlar. Hilâlin görülmesi, [Arefe günü veya Kurbân Bayramı'nın birinci günü de, Seyyid Allâme İbn-i Âbidîn'in de belirttiği gibi], hesâpla, takvîmle anlaşılan günde veya bir sonraki günde olur. Hiçbir zaman, hilâlin bir önceki günde görülmesi mümkün değildir. TEŞRÎK TEKBİRLERİ İmâmeyn(yani İmâm Ebû Yûsuf ve İmâm Muhammed)'e göre, Arefe günü, yani Kurbân Bayramından önceki gün sabâh namâzından, Kurbân bayramının dördüncü günü ikindi namâzına kadar, yirmiüç vakitte hem hâcıların, hem de hacca gitmeyenlerin, erkek-kadın herkesin, cemâ'at ile kılsın, yalnız kılsın, farz namâzlardan sonra veyâ bu bayramdaki farzlardan birini, yine bu bayram günlerinden birinde kazâ edince, selâm verir-vermez, "Allahümme ente's-selâm..." demeden evvel, bir kerre "Tekbîr-i teşrîk=Teşrîk tekbîri" okumaları vâcibtir. İmâm, bu tekbîri unutursa, cemâat terk etmez. Erkekler yüksek sesle okuyabilirler. Teşrîk tekbîri, "Allâhü ekber, Allâhü ekber, lâ ilâhe illa'llâhü, vallâhü ekber, Allâhü ekber ve li'llâhi'l-hamd" şeklinde getirilir...

20.10.2012

Yüce Rabbimiz, bütün kullarının, tüm insanların îmân etmelerini, ibâdet yapmalarını, verdiği ni'metlere şük-retmelerini, güzel ahlâka sâhip olmalarını, kendi aralarında kardeşçe yaşamalarını, sevişmelerini, birbirlerine yardımcı olmalarını istemiş ve bunları emretmiştir. İnanan insanların da kardeş olduklarını ilân etmiştir. Bilindiği üzere, "Kardeş" denildiğinde, ilk akla gelen, "aynı anne ile babadan dünyâya gelen kişi"ler olmaktadır. Nitekim Cenâb-ı Hak, "Ey insanlar! Sizi bir erkekle bir dişiden yarattık. Hem de sizi soylara ve kabîlelere ayırdık ki birbirinizi tanıyasınız. Biliniz ki Allah katında en iyiniz, takvâsı en ziyâde olanınızdır. Şüphesiz ki Allah, herşeyi bilen ve her şeyden haberdâr olandır" (Hucurât, 13) buyurarak, bütün insanlığın neseblerini (soylarını) ve cinslerini bir anne ve babaya bağlamıştır. Aynı anne ve babadan doğan veya ortak değerlere sahip olan kimseler, Arapça'da "Ah=Eh" kelimesiyle ifâde edilmektedir. "Ahî" demek "kardeşim" demektir. "Ah=Eh" kelimesinin çoğulu olan "İhve" ve "İhvân" kelimeleri ise, "Kardeşler" manâsına gelmektedir. KIYÂMET GÜNÜNDE!.. Ebû Hüreyre (radıyallahü anh), Resûlullah'ın şöyle buyurduğunu rivâyet etmektedir: "Kıyâmet gününde, Allahü teâlâ, bir münâdîye şöyle çağırmasını emreder: "Dikkat edin. Ben, sizleri belli bir soyda yarattım. Sizler de kendilerinize soylar edindiniz. Ben, sizin en değerlinizi, en müttekî olanınız kıldım. Siz, bundan yüz çevirip 'falan oğlu falanım' dediniz. Ben, bugün sizin için esâs olarak kabûl ettiğim soy esâsını kabûl eder, yüceltirim. Sizin tesbît ettiğiniz soyları ise alçaltırım." (Beyhakî) Bu hadîs-i şerîf, şu âyet-i kerîmenin bir nevi tefsîri mâhiyetindedir: "Sûra üfürüldüğü vakit, artık onların aralarında ne bir neseb yardımlaşması vardır, ne de birbirlerinin hâllerinden sorabilirler. O zaman tartıda kimin hasenâtı ağır gelirse, (işte) onlar zafere kavuşacaklardır. Kimin de tartıları hafîf gelirse, işte onlar kendilerini hüsrâna düşürenlerdir. Onlar, Cehennem'de ebedî olarak kalacaklardır." (Mü'minûn, 101-103) Ne garîptir ki, geçmişte Arablar'ın soyla-sopla övünüp ataları ile üstünlük taslamaları, İslâmî esâsları, cem'iyetlerinde tatbîk etmelerine mâni olmuştu... Yukarıda bahsettiğimiz "soy-sop kardeşliği"nin dışında, bir de aynı dîne veya dünyâ görüşüne mensûp olmayı ifâde eden "dîn-îmân-akîde kardeşliği" söz konusudur. Mü'minlerin gönüllerini birbirlerine bağlayan en kuvvetli râbıta, bağ; îmân ve takvâ esâsından kaynaklanan "kardeşlik" râbıtasıdır, bağıdır. Bu kardeşlik, Cenâb-ı Hakk'ın mü'minlere bahşettiği en büyük ihsânlarından, en güzel ni'metlerinden biridir. İslâm dininde kardeşlik, bütünüyle, dîn-îmân-akîde temeline dayanmaktadır. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı Kerîm'de şöyle buyurmaktadır: "Şüphesiz ki mü'minler ancak kardeştirler. O hâlde [öyleyse], iki kardeşinizin [kardeşlerinizin] arasını bulup-düzeltin. Allah'tan korkup sakının ki merhamet bulasınız [umulur ki esirgenirsiniz]." (Hucurât, 10) MÜ'MİNLER KARDEŞTİR... Binâenaleyh, dünyânın neresinde yaşıyor olurlarsa olsunlar, hangi dili konuşuyor olurlarsa olsunlar, hangi kavme mensûp bulunurlarsa bulunsunlar veya hangi renge sâhip olurlarsa olsunlar bütün mü'minler, kelimenin tâm ma'nâsıyla birbirlerinin kardeşleridirler ya'nî birbirlerinin yakın dostlarıdırlar. Bunlar, kendi aralarında apayrı bir topluluk oluştururlar. Kendi dînlerine-akîdelerine saldıran veya îmâna karşı küfrü tercîh eden kimselere -kendilerine ne kadar yakın olurlarsa olsunlar- aslâ sevgi beslemezler; bu anlamda sadece dîn-îmân-akîde kardeşliğini esâs tutarlar; Rab'lerinin şu uyarılarını aslâ unutmazlar: "Allah'a ve âhiret gününe îmân eden hiçbir topluluk bulamazsın ki, onlar Allah'a ve Resûlüne karşı başkaldıran kimselerle bir sevgi (ve dostluk) bağı kurmuş olsunlar; bunlar ister babaları, ister çocukları, ister kardeşleri, isterse kendi aşîretleri olsun. Onlar, öyle kimselerdir ki, (Allah) onların kalplerine îmânı yazmış ve onları kendinden bir rûh ile desteklemiştir..." (el-Mücâdele, 22); "Ey îmân edenler, eğer babalarınız ve kardeşleriniz, îmâna karşı küfrü sevip tercîh ediyorlarsa, velîler edinmeyin. Sizden kim onları velî edinirse, işte zulme sapanlar bunlardır" (et-Tevbe, 23) [İnşâallah yarın da aynı konuya devâm etmek istiyoruz.]

02.11.2012

Sevgili Peygamberimizin, Medîne-i münevvere'ye hicret edince, ilk yaptığı işlerden biri, Mekke'den hicret eden Muhâcirler ile Medîne'de bulunan Müslümânlar yani Ensâr arasında kardeşlik anlaşması yapmış olmasıdır. Bu kardeşlik anlaşmasının gâyesi, Muhâcirleri desteklemek, onların yurtlarından ve yuvalarından uzak düşmelerinin vermiş olduğu gariplik ve ızdırâbı gidermek, mâlî sıkıntılarını bir ölçüde de olsa hafîfletmekti. Hattâ başlangıçta Muhâcirîn ile Ensâr birbirlerine vâris bile oluyorlardı. Bu durum Bedir muhârebesine kadar devâm etmişti. Bedir muhârebesinden sonra nâzil olan: "Hısımlar Allah'ın kitâbınca birbirlerine daha yakındır" (Enfâl, 75) âyetiyle dîn kardeşleri arasında vâris olma durumu kaldırılmıştır. (İbn Sa'd, Tabakât, I, 238) ENSÂR VE MUHÂCİRÎN Resûlullah Efendimizin Medîne'de Ensâr ve Muhâcirîn arasında tesîs etmiş olduğu bu kardeşlik, maddî ve manevî yardımlaşma esâsına dayanıyordu. Ensâr, Muhâcir kardeşlerini alıp evlerine götürdüler, mallarına ortak yaptılar. Resûlullah Efendimize başvurarak: "Ya Resûlallah! Hurmalıklarımızı Muhâcir kardeşlerimizle aramızda paylaştır" dediler. Resûlullah (aleyhis-salâtü ves-selâm): "Hayır, öyle olmaz" buyurmuş ve hurmalıkların mülkiyetinin kendilerine âit olmasını, Muhâcirlerin de hurmaların bakımını yaparak çıkacak mahsûlü paylaşmalarını söylemişti. Bilindiği üzere Mekkeli Muhâcirler yurtlarından, yuvalarından kopmuşlar, evlerinden-barklarından ayrılmışlar, kavim ve kabîlelerinden ayrı düşmüşler, dînleri uğrunda mallarını, mülklerini Mekke'de bırakarak Medîne'ye hicret etmişler, böylece Kur'ân-ı Kerîm'in ifâdesiyle "Muhâcirîn=Hicret edenler" unvânını almışlardı. Medîneli Müslümânlar, onları bağırlarına basmışlar, onlara kalplerini, kapılarını açmışlar, en yakınlarına, hattâ kendilerine bile tercîh ederek her türlü yardım ve fedakârlıkta bulunmuşlar, bu yüzden Kur'ân-ı Kerîmde, belirtildiği üzere "Ensâr=yardımcılar" vasfıyla, sıfatıyla anılmışlardır. Muhâcirûn-Ensâr arasındaki münâsebet, kardeşliğin ne anlama geldiğini ve nasıl olması gerektiğini bizlere gösteren son derece mükemmel bir misâldir, ideal bir örnektir. Âyet-i kerîmede şöyle buyurulmaktadır: "Daha önceden [Onlardan evvel, kendilerinden önce] o yurdu [Medîne'yi] yurt edinmiş ve gönüllerine îmânı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine hicret edenlere sevgi beslerler [kendilerine hicret edenleri severler]. Onlara verilen şeylerden dolayı göğüslerinde bir ihtiyâç [meyli] bulmazlar [içlerinde bir râhatsızlık hissetmezler]. Kendileri de zarûret içinde bulunsalar [farklı ihtiyâç içinde olsalar] bile, onları öz cânlarından daha üstün tutarlar [kardeşlerini, öz nefislerine tercih ederler]. Kim nefsinin cimriliğinden korunursa, işte onlar felah bulanlar[kurtuluşa erenler]dır." (Haşr, 9) "MÜ'MİN DUVAR GİBİDİR!.." "Mü'min, mü'min için, birbirini pekiştiren duvar gibidir." (Buhârî) Nasıl ki tuğlalar ve duvarlar birbirlerini destekleyince, sağlam bir binâ meydâna geliyorsa, mü'minler de birbirlerini destekleyince çok sağlam bir cemiyet meydâna gelir. "Müslümân Müslümânın kardeşidir. Ona ne zulmeder, ne de zulme teslîm eder [Müslümân, dîn kardeşini, düsmânına teslîm etmez]. Kim Müslümân kardeşinin bir ihtiyâcını giderirse, Allah da, onun ihtiyâçlarını giderir. Kim kardeşinin bir sıkıntısını giderirse, Allah da, onun kıyâmet günündeki sıkıntılarından birini giderir. Kim bir Müslümânın kusûrunu örterse, Allah da, kıyâmet gününde onun kusûrunu örter." (Buhârî ve Müslim) İslam'da kardeşlik akîde temeline oturtulduğu içindir ki, mü'minlerin arasını bozacak her türlü sunî ayırımlar ve böbürlenmeler de harâm kabûl edilmiştir. Irk, soy, cins vs. türünden cahilî değerler yerine takvâ kriteri getirilmiş, bu sûretle toplumsal kardeşliğin ve âhengin bozulmaması sağlanmıştır. Bu konudaki bir âyet-i kerîme ile makâlemize son verelim; bu âyet-i kerîme her türlü münâkaşayı, tartışmayı sona erdirici mâhiyettedir, niteliktedir: "... Muhakkak ki, Allah katında en üstün olanınız, takvâca en ileride olanınızdır..." (el-Hucurât, 13)

03.11.2012

Hem harâm ayların, hem de hac aylarının 3.'sü ve 1433 hicrî-kamerî senesinin ise son ayı olan Zilhicce ayı evvelki gün bitmiş, dün yeni bir ay yanİ Muharrem-i harâm ayı ve yeni bir hicrî-kamerî sene yanİ 1434 senesi başlamış oldu... Muharrem ayı, İslâm hicrî-kamerî senesinin birinci ayı ve Kur'ân-ı kerîmde kıymet verilen 4 harâm aydan biridir. Muharrem ayının birinci gecesi, Müslümânların hicrî-kamerî yılbaşı gecesidir. Peygamber Efendimizin, Medîne'nin Kubâ köyüne geldiği târih [20 Eylül 622 Pazartesi günü], Müslümânların "Hicrî Şemsî" yılbaşı oldu. O yılın Muharrem ayının birinci günü de, "Hicrî Kamerî" yılbaşı oldu. Muharrem ayının birinci gecesi Müslümânların hicrî-kamerî yılbaşı gecesidir. Muharrem ayının biri olan ilk Kamerî senebaşı, milâdî 622 yılının Temmuz ayının, 16'sına rastlayan Cuma günü idi. Kamerî takvimde bir yıl 354,367 gündür. Bu süre, Ay'ın dünya etrafında 12 kere döndüğü zamandır. Güneş yılından 10,875 gün daha kısadır. Bundan dolayı, 32.5 yılda, bir yıl daha fazladır. Demek ki Muharrem ayı, İslâmî senenin 1. ayı; Muharrem ayının 1. gecesi, Müslümânların yılbaşı gecesi; Muharrem ayının 1. günü de Müslümânların yeni yılının, yani hicrî-kamerî yılın 1. günüdür. HİCRÎ YIL Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm 53 yaşındayken, Allahü teâlânın izni ile Medîne'ye hicret etti. Rebîul-evvel ayının Perşembeye rastlayan birinci günü öğleden sonra, Ebû Bekr-i Sıddîk'ın evinden berâberce çıkarak Mekke'nin 5.5 km güneydoğu tarafında bulunan Sevr Dağı'ndaki mağaraya geldiler. Mağarada 3 gece kalıp, Pazartesi gecesi ayrıldılar. Bir hafta yolculuk yapıp Eylül ayının 20. ve Rebîülevvel'in 8. Pazartesi günü, Medîne yakınındaki Kubâ köyüne vardılar. Cumâ günü Medîne'ye girdiler. Hicrî yıl, bu hicretin başlangıç kabûl edildiği târih, senedir. Ayın hareketi esâs tutulduğu için buna, "Hicrî-Kamerî Sene" veya "Sene-i Kameriyye" de denir. O seneki Muharrem ayının birinci günü, yani hicretten 66 gün evvel, Müslümânların hicrî-kamerî sene başlangıcı oldu. Bu da, târihçilere göre mîlâdın 622. yılındaydı. Temmuz ayının 16. Cumâ gününe rastladığı, Ahmed Ziyâ Beyin "Kozmoğrafya" kitâbında yazılıdır. Kubâ köyüne ayak bastığı 20 Eylül günü Müslümânların yılbaşısı, yani hicrî sene başlangıcıdır. 20 Eylül gününü başlangıç kabûl eden güneş yılına da "Hicrî- Şemsî Yıl" denir. Araplar, İbrâhîm aleyhisselâmdan beri Arabî ayları kullanmışlardır. İslâmiyetten önce, Fîl Vak'asını başlangıç kabûl etmişler ve seneleri buna göre saymaya başlamışlardı. Hicretle berâber başlangıç değişmiş ve her senedeki en mühim hâdisenin ismi ile anılmaya başlamıştı (izin yılı, emir yılı, zelzele yılı, vedâ yılı... gibi.) Fakat bu şekildeki tatbîkât, bâzı târih karışıklıklarına sebep olduğu için, halîfe Hazret-i Ömer zamânında, hicretin on yedinci yılında alınan bir karârla, hicretin olduğu sene birinci sene olmak ve o senenin Muharrem ayı başlangıç kabûl edilmek sûretiyle, bu târih tesbît edildi. İşte hicrî-kamerî târih bu târihtir. Osmânlı Devleti'nce devâmlı kullanılan hicrî sene, Cumhûriyet döneminde bir kânûnla kaldırılarak, yerine Avrupalıların kullandığı mîlâdî sene kabûl edilmiştir. HİCRÎ AYLAR... Hicrî sene de mîlâdî ve rûmî târihler gibi, 12 ay esâsına dayanır ve Muharrem ayı ile başlar, Zilhicce ile sona erer. Ayların adları şunlardır: Muharrem, Safer, Rebîul-evvel, Rebîul-âhir, Cemâzil-evvel, Cemâzil-âhir, Receb, Şa'bân, Ramazân, Şevvâl, Zil-ka'de, Zil-hicce. Eskiden Müslümânlar, 1 Muharremi sene başı kabûl eder, bu kendi yılbaşı gecelerinde ve günlerinde birbirlerini ziyâret ve musâfeha eder, tebrîkte bulunurlar ve hediyeler verirlerdi. Yılbaşını dergi ve gazete ilânlarıyla kutlarlardı. O gün, Müslümânlar için âdetâ bayram sayılırdı. Bugün de, bayram gibi temiz giyinip, fakîrlere sadaka verirlerdi. Ziyâretlerde ve gönderilen tebrîklerde yeni yılın, birbirlerine ve bütün insanlara hayırlı ve bereketli olması için duâ ederler, büyükleri, âlimleri, akrabâyı evlerinde ziyâret edip duâlarını alırlardı. Temiz giyinmek, fakîrlere sadaka vermek de dikkat edilen husûslardandı...

16.11.2012

Kur'ân-ı kerîmde Fecr sûresinin başında, "Fecre, on geceye... yemîn olsun" buyuruluyor. On gece hangi gecelerdir? İki hadîs-i şerîf meâli şöyledir: "Fecr suresindeki on gün, kurbân ayının [Zilhiccenin] ilk on günüdür." [Hâkim] "Allah indinde, Zilhiccenin ilk on günündeki amellerden daha kıymetlisi yoktur." [Tirmizî] İbn-i Abbâs hazretlerine göre, yemîn edilen on geceden murât, Zilhiccenin ilk on gecesidir. O günler, hac amelleriyle iştigâl günleridir. [Hâzin] Bu on gece, Zilhicce ayının ilk on gecesidir. [Beydâvî, Celâleyn] On geceden murat, Ramazân'ın son on gecesi veya Muharrem'in ilk on gününün geceleridir. [Medârik] Allahü teâlâ, kullarına çok acıdığı için, bazı gecelere kıymet vermiş, bu gecelerdeki, duâ ve tevbeleri kabûl edeceğini bildirmiştir. Allahü teâlâ, bu gecelerde yapılan duâ ve tevbeleri kabûl buyuruyor. Bu ve benzeri mübârek geceleri ihyâ etmeli ve saygı göstermelidir. Saygı göstermek, günâh işlememekle olur... MÜBÂREK GECELER Kur'ân-ı kerîmde bildirilen ve dînde kullanılan Arabî [Hicrî-Kamerî] ayların bir yılı, bir güneş yılından on gün kısadır. Bundan dolayı hicrî-kamerî aylar, hicrî-şemsî ve mîlâdî aylara göre, on gün önce gelmektedir. Bunun için Müslümânların mübârek geceleri veya günleri, şemsî yıllara göre, her yıl on gün önce olur. Çünkü mübârek günler, güneş aylarına göre değil, kamerî aylara göre hesâb edilir; dînimiz böyle emretmektedir. İslâmiyet'te, güneş yılının ayları içinde, sayılı mübârek bir gün yoktur. Doğum günü ve mübârek geceler, hicrî yıl ile kutlanır. Bütün ibâdetlerde ve dînî faâliyetlerde kamerî aylar esâs alınır. Hac, oruç, kurbân ve bayram günleri hep kamerî aylara göre tespit edilir. Bütün mübârek geceler de kamerî aylara göre tesbît edilir... Mübârek geceleri, hicrî-kamerî sene içerisindeki sırasına göre zikredecek olursak, en başta 1- Muharrem gecesi gelmektedir. Sonra 2- Aşûre gecesi, sonra da 3- Mevlid gecesi gelmektedir. Bunlardan sonra, 4- Regâib gecesi, 5- Mi'râc gecesi, 6- Berât gecesi, 7- Kadir gecesi, 8-Ramazân Bayramı gecesi, 9-Arefe gecesi ve nihâyet 10-Kurbân Bayramı gecesi gelmektedir. Yukarıdaki on geceden, "Mevlid Gecesi", "Regâib Gecesi", "Mi'râc Gecesi" ve "Berât Gecesi"ne "Kandil" geceleri denir. Yukarıda bildirilen on geceden başka, fıtr bayramının diğer geceleri, Zil-hicce ayının ilk on gecesi, Muharrem ayının ilk on gecesi ve her Cum'a ve Pazartesi geceleri de mübârektir... Kıymetli geceye, kendinden sonra gelen günün ismi verilir. Önceki günü öğle namazı vaktinden, o gecenin fecrine kadar olan zamandır. Yalnız, Arefe ve üç kurban günlerinin geceleri böyle değildir. Bu dört gece, bu günleri takip eden gecelerdir. Bu geceleri ihyâ etmeli, yani kazâ namazları kılmalı, Kur'ân-ı kerîm okumalı, duâ, tevbe etmeli, sadaka vermeli, Müslümânları sevindirmeli, bunların sevâblarını ölülere de göndermelidir. KAZANÇLI MEVSİMLER!.. Bazı kimseler, Kadir gecesi hâriç, başta Mevlid gecesi olmak üzere bütün mübârek gecelere "bid'at" diyorlar. Cuma, bayram ve kandil günleri ve geceleri, Müslümânların mübârek gün ve geceleridir. Bu mübârek gün ve gecelere kıymet veren Allahü teâlâdır. Bunun gibi, Peygamberler de insandır. Ancak Allahü teâlâ, onları kıymetlendirmiş, kendilerine güzîde mevkiler ihsân etmiştir. Onlar için, "diğer insanlardan niye ayırt ediliyor" denemediği gibi, bazı gece ve günleri kıymetli yaratan Allahü teâlâya da, "bu gece ve günleri, diğer gece ve günlerden niye ayırdı" denemez. İmam-ı Gazali hazretleri buyuruyor ki: Âhiret yolcusunun, ibâdetle ihya edilmesi kuvvetle müstehab olan mübârek geceleri boş geçirmesi uygun değildir. Çünkü bunlar hayır mevsimleri ve kârı bol olan gecelerdir. Kazançlı mevsimleri ihmâl eden tüccar, bir kâr sağlayamadığı gibi, mübârek geceleri gafletle geçiren âhiret yolcusu da maksada ulaşamaz. Bu geceler: Muharremin birinci gecesi, Aşûre gecesi, Recebin birinci gecesi, ilk Cuma gecesi ve 27. gecesi ki buna Mi'râc gecesi denir. Şa'bânın 15. gecesi, Arefe gecesi ile iki bayram gecesidir. [İhyâ]

17.11.2012


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx