Türkiye, Suriye’de üçüncü harekât için gün sayıyor. Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarından sonra eller bir kez daha tetikte. İlk ikisinde Türkiye istediği neticeyi net bir biçimde elde etti. Uygulamaları ile bölge halkının büyük güvenini kazandı. Bu itibarla Suriye’nin, terör örgütleri elindeki diğer bölgelerinde de yıllardır perişanlık içerisinde yaşayan halkı, Türkiye’nin müdahalesini özler hâle gelmiş durumda olup her vesile ile bunu dillendirmektedir.
Bu durum elbette ki bölgenin sorumsuz ve despot ağası olma yolunda ısrarla müdahalesini sürdüren Amerika’nın hoşuna gitmemektedir.
O zaman şöyle soralım: Amerika Türkiye’nin bu yeni harekâtına nasıl bakıyor? Sayın Başkanımız, Amerika ile uzlaşıldığını beyan ediyor. En üst yetkiliden söylenen bu söz elbette ki geçerlidir. Amerika, Türkiye’ye Fırat’ın doğusunda belli bir noktaya kadar yeşil ışık yakmış olmalıdır.
Peki 2016 yılından beri Türkiye ile ilişkilerinde hiçbir biçimde güven vermeyen Amerika bu geri çekilme ile ne yapmak istemekte veya neyi tasarlamaktadır? Bu noktayı mutlaka iyi hesaplamalı ve asla göz ardı etmemelidir.
Aksi takdirde Amerika’nın on sekiz bin tırdan fazla silahı oraya neden sevk ettiği ve aylardır eğittiği, bölgede güvenli bir müttefiki olmaktan öte kendi birlikleri gibi gördüğü YPG ve PYD güçlerini bir kalemde sileceği sonucunu çıkarmak gerekir ki bu durum mümkün değildir!
Bence Amerika, Türkiye’ye karşı yeni bir hinliğin peşindedir. Bu hinliğin temel amacı Türkiye’yi zayıflatmaktır. Türkiye bir bataklığa doğru çekilecek, yıpratılacak ve akabinde yeniden içeride girişilecek operasyonlar ile maksatlarına ulaşmaya çalışacaklardır.
Nitekim ABD’nin son bir yılda bölgeye yaptığı silah ve asker yığınağı eskisine göre çok daha fazla olup akıl sınırlarını zorlamaktadır. Ayrıca Türkiye’nin yanında yer alan ÖSO güçlerini açıkça tehdit etmesi ve Türkiye’nin yanında yer almasını istememesi de bunun göstergesidir.
Bu değerlendirmem Türkiye’nin Fırat’ın doğusuna operasyon yapmasının yanlışlığı üzerine değildir. Zira Fırat’ın doğusunda gittikçe yerleşen ve gün geçtikçe güçlenen bu devasa gücün Türkiye’yi bugün olmazsa yarın rahatsız edeceği ve hatta başını ciddi derecede ağrıtacağı açıktır. Öyleyse ejderha daha da güçlenmeden icabına bakmak yerindedir. Benim dikkat çektiğim husus Amerika’ya asla güvenilmemesi ve Amerika’nın kendilerine karşı girişebileceği bütün olumsuzlukları düşünerek tedbirler alınmasıdır. Daha çabuk neticeye gidecek harekâtı planlamalıdır.
Zira ülkemiz içeride de önemli bir dönemecin arifesindedir.
Sarı Yelekliler!
Ülkemizde bir taraftan seçim sath-ı mailine girilmiştir. Diğer taraftan da Avrupa’da “Sarı Yelekliler” hareketinin Türkiye’ye de sıçramasını isteyen bir grup hazır kıta beklemektedir.
Aslında Sarı Yelekliler hareketinin pek çok sonuçları görülmüştür. Bir defa Avrupa kıtasının sadece maddi doyum içerisinde bulunduğu ancak güç bakımından kâğıttan kaplan olduğu gözler önüne serilmiştir. AB’nin iki güçlü ülkesi Almanya ve Fransa, ABD’nin uygulamalarına hafiften cephe alıp, “Avrupa Ordusu”nun kurulması hususunu dillendirmeleri en nihayet Türkiye ve Rusya ile Suriye konusunda masaya oturmaları sonucunda ABD Başkanı Trump tarafından yüksek dozda azarlanmış ve şamar oğlanı pozisyonuna düşürülmüşlerdir.
Sonuçta Merkel zoru görüp erkenden teslim bayrağını çekerek başbakanlığa tövbe edecek vaziyete gelmişken, Macron gençliğinin verdiği ataklık ve enerji ile, “ABD’nin egemenliğinde değiliz” demesinin faturasını ödemeye devam etmektedir. Daha nereye kadar ödeyeceği ve sonunun ne olacağı da şimdilik kestirilememektedir.
AB’nin diğer ülkelerinde de sahnelenen Sarı Yelekliler hareketi ile bir anlamda bütün Avrupa ülkelerine mesaj verilmekte ve diz çöktürülmektedir.
Aslında bu durum “Ordusuz Avrupa”nın içler acısı hâlini ortaya koymuştur. Şunu da göstermiştir ki; Avrupa’nın Türkiye olmadan ayakta kalması mümkün değildir. Türkiye’ye ihtiyacı vardır. Bunu anlayabilirler mi bilmiyorum. Anlamaları için belki birkaç tokat daha yemeleri gerekecektir. Zira artık Avrupa’yı daha da zor günler beklemektedir.
İçeriye dikkat!
Avrupa’nın ABD karşısında düştüğü acıklı durum aslında Türkiye’nin iki yıldır yürüttüğü şanlı mücadelesinin boyutlarını göstermesi bakımından çok önemlidir. Fransa’yı sarsan “Sarı Yelekliler” hareketi, Türkiye’nin belki sadece Gezi hadisesine eş değer idi. Onun üzerine Türkiye’de hükûmeti devirmek için 15 Temmuz 2016’daki işgal hareketi de dâhil onlarca girişimde bulunuldu. Hükûmet bütün bu hain plan ve projeleri bertaraf ederken, El-Bab ve Afrin hattından ülkemizin abluka altına alınmak istenmesine karşı giriştiği iki harekâtı da başarı ile sonlandırdı.
Türkiye büyük ordu gücü, asırların devlet refleksi, istihbaratın dış bağımlılıktan kurtulup tamamen millî hâle gelmesi, askerimizin ve özel harekâtçılarımızın müthiş savaş yeteneği sayesinde bu başarıyı elde etmiştir.
Yine Sayın Başkan Erdoğan ve Devlet Bahçeli Bey bu şanlı mücadelenin baş mimarlarıdır. Milletimiz de bu birlikteliğin önemini kavramış olup desteğini olanca gücüyle vermiş olup vermeye de devam etmektedir.
İşte yeni bir harekatın arifesinde asıl önemli olan, bu birlikteliği zayıflatacak girişimlere karşı dikkatli olunmasıdır. Şurası muhakkak ki Türkiye harekâtı başarılı bir şekilde sonuçlandıracaktır. Beka mücadelesini yılmadan devam ettirecek Allah’ın izniyle başaracaktır.
ABD’nin en önemli beklentisi ise Türkiye’nin burada ağır zayiat vermesidir. Onlar bunu iç kamuoyuna malzeme yaptırıp karışıklıklar çıkarttırmak suretiyle direncimizi kırmak sevdasında olacaklardır.
Daha şimdiden Sarı Yeleklilere özenenler işte bu planın taşeronlarıdır. Onlar toplumu her vesile ile germeye, ayaklandırmaya ve hükûmete olan desteğinden soğutmaya hazır kıta beklemektedirler.
Dolayısıyla siyasilere, yargıya ve milletini, devletini sevenlere büyük görevler düşmektedir. Bilhassa AK Parti siyasetçileri, Sayın Devlet Bahçeli Bey’in iki yıldır devam etmekte olan müthiş desteğini ve Cumhur İttifakı’nın maddi manevi gücünü unutmamalıdır.
Bir yargı kararı neredeyse bu birlikteliğe büyük bir darbe indirecekti. Bazı siyasiler de hemen yangına benzin dökmeye başlamışlardı.
Ancak çağın liderleri Sayın Erdoğan ve Bahçeli Beyler bu sinsi oyunu çabuk çözdüler. Çözerken belki nicelerinin içyüzlerini de tanımış oldular. Yerel seçimlerde daha da yakınlaşarak fitnecilere prim tanımadılar.
İşte bu anlayış ve zihniyetin devamı ülkenin bekası açısından elzemdir. Liderlerin gösterdiği bu örnek ittifakı, işbaşındaki bütün siyasi kadroların aynı hassasiyetle sürdürmeleri gerekmektedir. Tayin ve terfilerde asla AK Partili veya MHP’li ayırımı yapılmamalıdır. Halkı sokağa çağırıp yangın yerine çevirmek isteyenlerin bulunduğu bir sırada “benim adamım” mantığından uzaklaşmalı ve “millî” olanların yanında yer almalıdır.
Yargıya gelince, adalet her zaman ve her şartta milleti bir araya toplayan unsur olup bir devletin olmazsa olmazıdır. İnsanları zulüm dağıtır. FETÖ ve fikirlerini otuz beş yıldır tenkit eden birisi olarak, bu örgütle zerre bağı olanları hariç tutarak söylüyorum. Büyük ihtimalle FETÖ’cülerin ihbarıyla aylardır hatta yıllardır işinden olan veya içeri alınan bir kısım insanlar FETÖ ile hiçbir irtibatı olmadığı belgelenerek dışarı çıkmaktadır. Ancak aylardır mağdur olan bu insanlar ne yazık ki görevine geri dönememektedir. FETÖ ile zerrece bir bağı olmadığı mahkeme kararı ile sabit hâle gelen bu insanların mağduriyetlerini devam ettirmek hangi aklın ürünüdür ve kime hizmet eder?
İşte yeni harekâtın öncesinde millî birlik ve beraberliğimizi sarsmamak adına içeriye daha bir dikkat kesilmek gerek! Bizi hep içeriden vurmaya çalıştıklarını unutmadan…
TEFEKKÜR
Kışın iyi gününe, hasmın iyi sözüne
Her kim aldanırsa pişmanlığı üzerine
.
Merdim deme zinhar!
Şeyh Sadi şöyle naklediyor:
Bir sene Belh’den, Hint hududundaki Şamiyan şehrine yolculuğa çıkmıştık. Yol, haramiler yüzünden tehlikede idi. Bir genç, kılavuz olarak bize yoldaş oldu. Kalkan oynar, mükemmel yay çekerdi. Silahşor olup son derece güçlü kuvvetli idi. On iki yiğit onun kemanını ancak kurabilirlerdi. Yeryüzünün pehlivanları sırtını yere getiremezlerdi. Fakat bu genç, naz, nimet içinde gölgede beslenmişti. Ne cihan görmüş, ne seyahat etmişti. Kahramanların davullarının gök gürültüsü onun kulağına değmemiş, atlıların kılıçlarının şimşeğini görmemişti. Düşmanla cebelleşmemiş, etrafına ok yağmuru yağmamıştı.
Kafilede, tevafuken bu genç benim önümde yürüyordu. Yolda önüne eski bir duvar gelse, pazusunun kuvvetiyle yıkardı. Ulu bir ağaç görse, pençesinin zoruyla kökünden koparırdı. Bir gün öğünerek şöyle söyledi:
“Fil nerede? Gelsin de omuz kemiği, pazu, boyun görsün! Arslan nerede? Gelsin de, yiğitlerin ellerini, pençelerini görsün!..”
Biz bu hâlde yol almakta idik, bir tepenin arkasından iki Hintli başlarını çıkardılar. Birisinin elinde bir sopa, ötekinin elinde uzun saplı bir çekiç vardı. Üzerimize doğru geldiklerinde genç arkadaşa:
“Ne duruyorsun? İşte erlik demidir, yiğitlikten, güçten, kuvvetten nen varsa, göster. İşte düşman kendi ayağıyla mezara gelmiştir göster kendini!” dedim.
Bir de gördüm ki, gencin elinden ok ile yay düştü, titremeye başladı.
Zırh delen ok ile kılı yarabilen her kimse,
Zorlu yiğitler hamle ettiklerinde, sebat edemez.
Ağır işlere, iş görmüş yiğitleri gönder ki,
Kükremiş arslanı kemendinin büklümü altına getire…
Neticede biz eşyamızı, silâhımızı, elbisemizi bırakarak canımızı kurtarmaya mecbur olduk.
Genç kimse, her ne kadar boynu kuvvetli, fil vücutlu olsa da düşmanın cenginde korkudan kösteği kırmıştı.
Şeriat meselesini nasıl âlimler bilirse, harp işini de savaşı görmüş insan bilir…
Terbiye olmazsa er kaba olur!
Geçen hafta Cuma Divanı’nda, “İslam düşüncesi” ne demektir ve Fazlurrahman hakkında birkaç kelam ettik. Birileri hemen kaleme kâğıda sarıldı ve köşelerinden hakarete, suizanna ve iftiraya başladılar.
Bunlardan bir tanesinin ta “Kutlu Doğum Haftası”ndan içinde ukde kalmıştı. Belli ki fırsat kollamaktaydı. Nihayet eline fırsat geçtiğini düşünmüş olmalı ki bir taraftan “Zaten amaaaaan, bana neyse”, demiş bir taraftan ise balta, satır, bıçak ne bulduysa saldırmış.
Hiç alakası olmadığı hâlde müzikten başlamış, Profesörlüğümle devam etmiş, felsefe ile bitirmiş. Tabii bize her saldıranın yaptığı gibi aklınca aşağılamak üzere, cahil diyecekmiş ama Profesörlük titrimiz sebebi ile diyememiş, buna karşılık “beybaba” gibi yerine göre hafifmeşrep kelimelerle hitap etmeyi de ihmal etmemiş.
Eskiler okula gittiklerinde önce edep ve erkân öğretirlerdi. Âlim ve velilerin hayatlarından örnekler sunarlardı. Maalesef günümüzde bunları bilmeyenler muhatabını hemen aşağılamanın “ona şöyle okkalı hakaret-âmiz bir söz söyleyeyim” demenin derdine düşüyor. Bilmiyor ki sadece kendi ahlakını, seviyesini, idrakini ortaya koyuyor. Kutadgu Bilig‘de bilgi sahipleri anlatılırken şöyle denilmektedir:
Terbiyeli nazik uysal olmalı
Uysallıkla türlü bilgi bilmeli
Terbiye olmazsa er kaba olur
Terbiyeyle insan dürüstlük bulur
Zekâ ile olsa insanda bilgi
Bu bilgiyle değer her işe eli
Akıl ile anla bilgi ile bil
Günün kutlu olsun yıllarca sevil
Eskiden ulular meclisinde, bilip bilmeden ortaya atılıp, yalan yanlış konuşan gence; “Sus Ham-oğlan, dinle ve öğren” derlerdi!
Onlar nerede, bunlar nerede?
Bizim Hamo-ğlan’ın da hakkımda yaptığı bir suizandan sonra güya verdiği cevaba değineceğim. “Çıktığım canlı yayınlarda adımın önüne “Prof. Dr. yazmayı unutsalar stüdyoyu insanların başına yıkarmışım!..”
Adama “yort savul” derler. Senin çıktığın kanal da dâhil onlarca TV’de yüzlerce programa katılmış birisiyim. Şu söylediğin sözü birisi tasdik ederse kalemimi kırarım. İftira veya suizan sizin mahallede bu kadar kolay mı? Bir de misal gösterseydin olmaz mıydı?
Edebiyat edep demektir. Önce edebi gözetmek gerekmez mi?
Gelelim “İslam düşüncesi” ve “İslam’da felsefe olmaz” sözüme cevabına. Yine bana isnatla, “Sen şimdi nasılsa İbn Rüşd’e, Farabi’ye İbn Sina’ya kâfir diyorsundur. Dolayısıyla örneği oralardan vermeyeyim. İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani, Ebussuud Efendi, İmam-ı Maturidi gibi muhtemelen senin de kıymet verdiğin dev gibi adamların iştigal ettiği ana alan İslam düşüncesidir” demiş.
Buyurun aklınca yargıladığı hocayı “beybaba” diyerek küçümseyen Ham-oğlan’ın ilmine ve düşüncesine! Bunların fikri bu ise zikri ne olur acaba? İbni Rüşd, Farabi ve İbni Sina ile İmam-ı Gazali, İmam-Rabbani ve Ebussuud Efendi’yi yan yana koyanlara ne derler? Hiç müsta’mel su ile zemzem bir tutulur mu? Siz hiç mi okumaz, araştırmazsınız?
Bak misal verdiğin İmam-ı Rabbani hazretleri ne diyor dinlesene:
“Dinde felsefenin çoğu ahmaklıktır. Çoğu ahmaklık olanın tamamı ahmaklıktır.” Büyük imam bir mektubunda ise şunları yazıyor:
“Dini, bir felsefe düşünce olarak görmek, dinin kaynağının insanlar olduğuna inanmak demektir. Hâlbuki İslamiyet, insanları ebedi saadete götürmek için Allahü teâlâ tarafından gösterilen yoldur. Demek ki dinin sahibi Allahü teâlâdır. Cenab-ı Hakk’ın bildirdiği bir sisteme ‘düşünce’, ‘felsefe’ demek çok yanlış olur. Düşünme fikir insanlara mahsus şeylerdir.”
İmam-ı Gazali ise “bana kâfir dersin” diyerek atfettiğin İbni Sina, Farabi ve İbni Rüşd gibi felsefeciler hakkında neler yazdı şimdi de onları öğren bakalım:
“Felsefecilerin en çok yanıldıkları meseleler, ilahiyat sahasındadır. Mantık ilminde burhan, yani kesin delil için kabul ettikleri şartlara uymadılar. Bu sebeple, felsefeciler arasında bu sahada, pek çok ayrılıklar çıktı, İbni Sina ve Farabi gibi felsefeciler yirmi hususta hata etmişlerdir. Bunlardan üçünde küfre düştüler on yedisinde ise bid’at ehli oldular. Onların bu yirmi meseledeki yanlış düşüncelerini yıkmak için, Tehâfütü’l-Felâsife kitabını yazdım. Küfre düştükleri üç meselede bütün Müslümanlara muhalefet etmişlerdir. Bunlar:
Birincisi: İnsanlar öldükten sonra cesetleri tekrar dirilmez. Mükâfat ve cezâ görecek olanlar sâdece ruhlardır. Azaplar ruhlara olup, bedenlere değildir. Ruhun azap duyacağını söylemelerinde isabet etmişlerdir. Çünkü ruhlar da bedenler gibi azap görecektir. Fakat cesetlerin tekrar dirileceğini inkârla hata etmişlerdir. Bu sözleriyle İslamiyet’e inanmamış oldular ve küfre düştüler.
İkincisi: Allahü teâlâ, külliyâtı bilir, cüz’iyyâtı bilmez, dediler. Bu da apaçık küfrdür. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde meâlen şöyle buyurdu: (… Ne yerde ne gökte zerre ağırlığınca hiçbir şey, Rabbinizden gizli kalmaz…) [Yunus sûresi: 61. âyet]
Üçüncüsü: Felsefeciler, âlem ezelî ve ebedîdir diye inanmışlardır. Âlemin sonradan yaratıldığına ve sonunun geleceğine inanmamışlardır.
Müslümanlardan hiçbiri, bu üç meseleyi bu şekilde kabul etmemişlerdir.” (İmam-ı Gazali, El-münkızü mined-dalâl, s. 16)
Diğer mevzulara şimdilik girmiyorum.
Demek ki İbni Sina, Farabi ve İbni Rüşd gibi düşünür ve felsefecileri belli meselelerde küfürle itham eden -Ham-oğlan’ın ifade ettiği gibi- ben değil, onun dev gibi âlimler diyerek belirttiği ve benim onun sözüyle “muhtemelen” değil, doğrudan dinde senet kabul ettiğim âlimler imiş.
Şayet o âlimler bugün yaşamış olsalardı Ham-oğlan ve benzerleri onlara ne derlerdi acaba?
TEFEKKÜR
Sen akla uyup gezme Felâtûn dahi bilmez
Humhâne-i dehrin nice hikmet var içinde
.
Bu zata dikkat!
Fazlurrahman!.. 1919 yılında Pakistan’ın Hazara şehrinde doğan Fazlurrahman, 1940’ta Pencap Üniversitesi Arapça bölümünü bitirdi. 1942’de aynı üniversiteye asistan olarak girdi. Burada başladığı doktora çalışmasını, daha sonra İngiltere’ye giderek devam ettirdi. Daha on yaşında iken Kur’ân-ı kerimi ezberlemiş ve uzun yıllar boyunca tanınmış Ehl-i sünnet âlimlerinden dersler alarak yetişmiş olmasına rağmen İngiltere’deki hocaları, kendisinin İslam felsefesi(!) üzerine yönelmesini sağladılar. İslam felsefesi sahasını, uzun yıllardır ihmal edilmiş bir alan olarak gösterip bu yolda çalışmasının kendisine büyük imkânlar sağlayacağını ve meşhur olacağını belirttiler. Genç bilim adamı İngiliz müsteşriklerin tesirine girmiş bulunuyordu.
1950 yılında İngiltere’nin Durham Üniversitesi’nde öğretim görevlisi oldu. Burada İran kültür ve medeniyetiyle İslam felsefesi okutmaya başladı. Artık çalışmalarını tamamen İslam felsefesi üzerine yöneltmişti. Farabi, İbni Sina, İmam-ı Gazali ve Ebü’l Hasen el Eş’ari üzerine tahliller yapıyor dinin temel meselelerini felsefi olarak değerlendirmeye çalışıyordu. Mesela Peygamberlik hususunu tamamıyla felsefi bir yaklaşımla ele alarak çözmeye uğraşıyordu.
İngiliz müsteşrikler bir taraftan da kendisini büyük din âlimi(!) diye İslam dünyasına tanıtmaya ve pazarlamaya devam ediyorlardı. Nitekim on yıl içinde şöhreti dünyayı tutan Fazlurrahman’ı ülkesi Pakistan’da bu fikirlerini yayması ve oradaki akademik çevreleri etkilemesi için gönderdiler.
Aynen bir dönem Fransa’da Peygamber efendimizi felsefi bir nazariye ile değerlendiren ve nice mucizelerini inkâr eden Hamidullah’ın, Türkiye’deki üniversitelere misafir hoca sıfatı ile gönderilerek dersler verdirilmesi gibi Fazlurrahman da 1961 de ülkesi Pakistan’a gelerek fikirlerini Üniversite camiasına aktarmaya başladı.
Fazlurrahman, 1962’de Pakistan İslami Araştırmalar Enstitüsü genel müdürlüğüne atandı. Bu arada mükemmel İngilizce bilmesi ve İngiltere ile rahat iletişim kurabilmesi nedeniyle Pakistan Devlet Başkanı Eyyüp Han’ın danışmanlığına da getirilmişti. Artık fikirlerini daha rahat yayma imkânı bulacaktı. Bir taraftan üniversitelerdeki akademisyenlere din felsefesi adı altında bozuk düşüncelerini aktarırken bir taraftan da makale ve kitaplarını yayınlamaya girişmişti.
Dinde büyük yıkım!
1965 yılında basılan “Islamic Methodology in History” adlı eserinde hadis, sünnet ve fıkıh alanında yeni anlayışlarla ictihad yapmanın önemini vurguluyordu. Yine “Islam” adlı eserinde ise asırlardır İslam akaidini ortaya koyan Ehl-i sünnet âlimlerinin Kur’ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerden aktardıkları söz ve yazılarını tenkit ederek artık bu fikirlerin değişmesi gerektiğini savunuyordu. Onun bu kitapları Ehl-i sünnet ulema ve halk nezdinde büyük tepki topladı ve infiale sebep oldu. Âlimler kendisinin mürted olduğunu açıkça belirttiler.
Tepki o kadar büyüktü ki Fazlurrahman ülkeyi terk etmek mecburiyetinde kaldı ve Amerika’ya gitti. 1969 yılında Chicago Üniversitesi’ne İslam düşünce profesörü olarak göreve başladı. Ancak ona özel bir misyon verilecekti. O, bundan sonra farklı İslam ülkelerinden gelen Müslüman öğrencilerle ilgilenecek ve onlara fikirlerini aşılayacaktı. 1988’de ölümüne kadar bu görevi eksiksiz yerine getirdi…
Okurlarımı öncelikle bir hususta uyarmak isterim. İslam bir düşünce sistemi midir? Şurası net olarak bilinmektedir ki, düşünce, nazariye, teori gibi ifadeler, içerisinde mutlak olarak bir şüpheyi barındırmaktadır. Bu ifadeler asla kesin bir hükmü göstermez.
İslam ise kesin bir hükümdür. Naslar ve hadislerin bulunduğu bir yerde, düşünce teori ve nazariyeye yer kalmaz. Bu sebeple;
Âyet ile hadise inanmazsa bir kişi
Ona hiç cevap verme konuşma bitir işi
Demişlerdir. Dolayısıyla faiz nazariyesi, namaz düşüncesi, oruç teorisi denmez. Faizin, namazın ve orucun hükmü denilir.
Bu itibarla dini bozmak ve yıkmak isteyen müsteşriklerin hedefi imandan ibadete kadar bütün İslam inanç ve akidesini “düşünce potası” içerisine alarak tartışmaya ve yeni yorumlara açmaktır. Bunda da büyük oranda başarılı oldular.
Görmez nereye koşuyor?
Geçtiğimiz günlerde eski DİB Başkanı Mehmet Görmez’in İslam Düşünce Enstitüsü diye bir kurumun başına getirilmesi bana Fazlurrahman’ın faaliyetlerini hatırlattı.
Mehmet Görmez bir FETÖ projesi olduğu neredeyse yüzde yüz kabul görmüş olan Kutlu Doğum Haftası uygulamasından ısrarla vazgeçmeyerek DİB Başkanlığından alınırken, bazılarınca, neredeyse kurulacak bir İslam Üniversitesi’nin başına tayin dahi edilmişti. Nedense böyle bir üniversite bir türlü ortaya çıkmadı. Bazıları kendisini unutturmama adına sık sık medyada gündem ettiler ve etmekteler. Dergilere röportajlar verdirdiler. Gelmiş geçmiş en iyi DİB Başkanı(!) olarak da lanse etmeyi hiç unutmadan tekrarladılar. Fakat nedense bir türlü o görev gelmiyordu.
Bu defa öyle bir pazarladılar ki sanırsınız YÖK nezdinde bir üniversiteye bağlı İslam Düşünce Enstitüsü başkanı oldu. Kendisini de Sayın Başkanımız atadı!
Hâlbuki böyle bir durum asla yoktu. Sadece mezhepsiz ilahiyatçılara kapı açan İnsan ve Hikmet Vakfı adlı bir kuruluş böyle bir enstitüyü oluşturmuş ve başına da Mehmet Görmez’i atayıvermişti. Fakat piyasaya başka türlü lanse etmeyi becermişlerdi.
Abdullah Gül ve Ahmet Davutoğlu beyler bu yeni kurumun neresinde idiler? Bu kurumu içeriden ve dışarıdan kimler finanse ediyor? Araştırılırsa veya açıklanırsa pek güzel olur.
Gelelim Fazlurrahman-Görmez ilişkisinin arka planına ve asıl büyük tehlikeye!
Ali Bardakoğlu, Görmez ve ekibi tarafından kurulan Ankara Okulu, İslamiyet ve Kitabiyat yayın gruplarının faaliyetlerini ve çalışmalarını gözden geçirmek bu konuda net bilgileri gözler önüne serecektir. Zira bu grupların faaliyetlerinin odak noktasında hep Fazlurrahman yer almaktadır. Bu yayın grupları onun ulaşılabilen bütün kitaplarını çevirdiler. Hatta bunlardan bir kısmı Ankara İlahiyat Fakültesi’nde ne yazık ki yıllardır ders kitabı olarak da okutulmaktadır.
Öte yandan Bardakoğlu ve Görmez ekibi son on altı yıldır Diyanet’e de hâkim durumda bulunuyordu. İlahiyat fakültelerindeki modernist ve reformist düşünceli öğretim üyelerinin Diyanet’te görev almaları ile birlikte Diyanet’in tüm basın yayın ve matbuatı da modernist fikirlerle örülmeye başlandı. Haseki Eğitim Merkezleri de bundan fazlasıyla nasibini aldı.
Yine Bardakoğlu ve Görmez’in Diyanet’te etkili olduğu sırada Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanı olan Mehmet Aydın’a da dikkat çekmek isterim. Fazlurrahman’ın en büyük hayranlarından olan bu zat “Kur’ân-ı kerimdeki bilgilerin yüzde kırkı atılmalıdır” diyerek kimlerin emrinde çalıştığını ve nasıl bir İslam arzuladığını ortaya koymuştu.
Bakınız Fazlurrahman’ın insanı dehşete düşüren şu fikirlerine de dikkat kesilelim:
“Dinî modernizmin yapmak zorunda olduğu ilk şey İslam hukukuna, şeriata değişiklik getirmektir.”
O, bu ifadesiyle Kur’ân-ı kerimdeki ve hadis-i şeriflerdeki hükümlerin zamana göre istenildiği şekilde değiştirilebilmesini savunmaktadır.
“Peygamberin vahiy olayında hissettikleri manevi bir histir. Bu hisleri ihtiyaç oldukça doğrudan kelimelere dökülmüştür.”
Fazlurrrahman’ın bu ifadeleri ise vahyin Allah tarafından indirildiği ve Allah kelamı olduğu gerçeğini ortadan kaldırmaz mı? Böylece ona göre Kur’ân-ı kerimin Hazreti Peygamberin hayalen gerçekleştirdiği keyfi bir tasarruf olduğu ortaya çıkar.
Evet, Kur’ân-ı kerimi ortadan kaldırdıktan sonra din mi, iman mı kalır?
Amerika, İngiltere ve beynelmilel siyonist güçler, “İslam Düşüncesi” diyerek müesseseler kurdurmakta, Kur’ân’sız ve Peygambersiz bir İslam’ın kapısını aralamaya çalışmaktadırlar.
Pensilvanya’ya, Chicago’ya aldıkları şahısların İslamiyet’i yıkan fikir ve düşüncelerini Müslüman ülkelerine empoze etmekte pek maharetli davranmaktadırlar. Zira içeride onların yetiştirmeleri, bu görevi, Şövalye Ruhu(!) içerisinde yerine getirmektedirler.
Nitekim Chicago’da Fazlurrahman’ın başında bulunarak İslam ülkelerine reformist bilim adamları yetiştirdiği bölümün adının İslam Düşüncesi olmasıyla, Mehmet Görmez’in şimdi başkanı olduğu enstitünün adı, size aynı mihrakın ürünleri olduğunu ve İslamiyet’teki yıkım faaliyetinin hız kesmeden devam ettirilmek istendiğini göstermiyor mu?
TEFEKKÜR
Bir defa inkâra düştün mü yavrum,
Kendini aşmaya yol bulamazsın.
Vehimler, şüpheler bozar ruhunu,
Seni kaldıracak el bulamazsın.
O. Y. Serdengeçti
.
Hürriyet mankurtları!
Ne efsûnkâr imişsin âh ey didâr-ı hürriyet
Esîr-i aşkın olduk gerçi kurtulduk esaretten
Namık Kemal, Hürriyet Kasidesi’ndeki bu beytinde hürriyetin insanı esaretten kurtaran fakat sonunda kendine esir eden bir güzel olduğunu vurgulamakta idi.
Ancak kimden ve neden kurtuluyorlardı ve bu yeni esaret onlara ne sonuçlar hazırlıyordu, biliyorlar mıydı acaba?
Zira hürriyet, müsavat, eşitlik, adalet bir zamanların parlak fikirleri idi. Bu parlak sloganlarla avladılar bizimkileri. Hürriyet diye nara atanlar, bir anlamda balık yakalamakta olanların solucanlarından farksız idiler.
Nitekim temel ideali dinine ve padişahına karşı durmak olan Jön-Türklerin gerekçeleri de hürriyet olmuştu. Dağa çıkmak, naralar atmak hoşlarına gidiyordu. Mevcut düzene istibdat, padişahlarına da müstebit adını vermişler, onu yıkarak hürriyetlerine kavuşmanın mukaddes mücadelesine girişmişlerdi.
Neticede azılı İslam düşmanları o sihirli, tılsımlı, cezbedici kelimelerle bizden olan gençlerimizi avlayarak koskoca bir imparatorluğumuzu yediler. Fakat suç onlarda değildi(!) Suç istibdatta, suç müstebidde idi(!) Bu itibarla Jön-Türkler ve İttihatçı kadrolar altı asırlık yüce devletimizi birilerinin maşası olarak toprağa gömerken asla pişman da olmayacaklardı!
Batılılar ise bu tılsımlı kelimeyi (hürriyet) asla bırakmayacaktı. Zira bu kelime ile elde ettikleri mankurtlar sayesinde Osmanlı Devleti’ni yok etmiş iseler de, yerine daha kudretli yeni devletler gelebilirdi. Asıl olan onlara bu kudreti kazandıran İslam’ı yok etmek onu değiştirmekti!
Bu itibarla sihirli kelimelerin saltanatı devam etmeliydi.
Bu arada Osmanlı Türklerine söylenecek sözü de bulmuşlardı. Onlar sürü psikolojisi ile hareket eden insanlardı. Onları sürü psikolojisinden kurtarmak gerekti!
Bunun için dinleri hususunda da hürriyetten yana olmalıydılar. Akıllarına fikirlerine hudut tanımaz bir özgürlük tanımak gerekti.
İmana saldıran şövalye!
Nitekim İman Sempozyumu’nun Prof. şövalyesi de, son yazılarından birinde bu hususu yaldızlı kelimelerle süsleyerek öyle bir sunum yapıyor ki şaşarsınız! Putunu kendi yapar kendi tapar misali!
Zira hürriyet birileri için puttu artık. Bunu her alanda kullanmalı idiler. Batılılardaki gibi şövalye ruhlu olmalı idiniz! Aksi hâlde sürü olursunuz! Herkesin söylediğini söylerseniz sürüye dâhil olmuş olursunuz. Hâlbuki siz farklı olacaksınız, sürü psikolojisi ile hareket etmeyeceksiniz!
Şövalye ruhluluğun vasıflarını da kendisi belirleyen Prof., yazısında şöyle nakletmektedir:
“Şövalye ruhluluk onur ve ilkeli yaşamdır. Asil ve anlamlı bir hayat sürmektir. Tek başınalık tevazu, şükran, onur, dostluk, sadakat dürüstlük, cesaret, adalet, cömertlik, disiplin, adanmışlık, inanç, şükran sevgi… İşte bütün bunlar şövalye ruhluluğun temel vasıflarıdır.”
Şövalye ruhlu yazar ardından cemaat, tarikat vs. oluşumları ele alıp bütün kötü sıfatları da giydirip vur abalıya misali saydırıyor.
Dilerseniz konuya önce şövalyeden başlayalım!
Bu Prof., parlak cümlelerle övdüğü ve muazzam vasıflarla yücelttiği şövalyelerin, haçlı sürüleri hâlinde Kudüs ve Anadolu saldırılarından hiç haberdar olmadı mı acaba? İslam’ı ortadan kaldırma hevesiyle yollara düşen ve Anadolu’yu kan gölüne çeviren milyonlarca şövalyeyi nasıl duymaz!
Evet, sözünü ettiği şövalye ruhlular bu topraklara çok kez saldırdı. O şövalyelerin haçlı seferleri sırasında yaptıkları zulümleri kendi dindaşları dahi yazmaktan bıktı.
Biraz tarih kitaplarını aç ve bir karıştır. Anadolu’nun gazi ruhlu evlatlarının, bu şövalyelerle şanlı mücadelesini bir gör!
Yine o, asil, erdemli ve sürü olmayan diye övdüğün şövalyelerin Papa’nın ayağını nasıl öptüğünü de yaz! Bu arada FETÖ’nün de “eşlerinizi, kızlarınızı ana bacılarınızı o haçlı şövalyelerine teslim ediniz” sözünü de hatırından çıkarma. Yoksa siz de aynı düşüncede misiniz?
Yiğitliğin olgun şekli!
İkinci olarak bu Şövalye ruhlu Prof.’un milletimizi sürü diyerek aşağıladığı cemaat ve birlik vasfını değerlendirelim. Millet de büyük bir cemaat değil midir? Millî birlik ve beraberlik derken, milleti sürü psikozuna mı sokuyoruz? Mesela 15 Temmuz birlikteliği sürü hareketi mi idi?
Müslümanlar kardeştir buyurup, kardeş birlikteliği içinde hareket etmemizi isteyen Peygamber-i muhtar değil midir? Yine Peygamber efendimiz, “küfür tek millettir” buyurarak düşmanın her zaman bize karşı birlik olacağı ikazını yapmadı mı?
“El-cemaatü rahmetün ve’l-fırkatü azabün” (Cemaatte rahmet, ayrılıkta azap vardır) hadis-i şerifini de şövalye ruhluluğu ile yok mu saydınız? Malumunuz bunu Anadolu insanı, ârif özelliğiyle, “sürüden ayrılanı kurt kapar” deyimi ile darb-ı mesel hâline getirdi.
Bakınız Hazreti Mevlana da bu hasleti şöyle tanımladı:
“Her işin başı birliktir. Birliğe bağlanıp inanmak yiğitliğin en olgun şeklidir.
Birliğe inananlar hedefine ulaştı maksadına erdi. İkilikten maraz oldu, hastalıklar ortaya çıktı.
Birlik içinde olanlar üzüntüden uzaktır. Böyle kimseler dünyaya sultan olmuşlardır. Nitekim şanlı Peygamberimiz bu yolu birlik sayesinde açtı. Böylece İslamiyet dünyaya baştan ayağa hükmetti.”
İbadetler dahi birlik içinde yapılmıyor mu? Namazda imama uymakla sürü mü olunmuş oluyor? Hacda, teravihde, iftar sofralarında birlikteliğin muazzam atmosferine erişilmiyor mu? Muhabbetin yolu açılmıyor mu?
İbadetleri insan yalnız da yapabilir. Fakat emir birlikte yapmaları içindir. Birlikte Allahü teâlanın lütfuna ve ihsanına kavuşulur.
Birikenler rahmete doydular, nimetlerin, toplanmaktan ileri geldiğini bildiler.
Körler çarşısında ayna satma!
Peygamber efendimiz kurtuluş fırkasını ifade ederken; “Benim ve eshabımın yolunda gidenlerdir, onlara uyanlardır” buyurmakla insanları sürü zihniyetine mi davet ediyordu? Peygamber efendimizin bu işareti üzere asırlardır “Ehl-i sünnet ve’l cemaat akidesi” içinde hareket eden Müslümanlar sizin saydığınız sözde şövalyelik hasletlerinden mahrum mu bulunuyor?
İşte Ehl-i sünnet ve’l cemaatten ayrılanı da şeytan kapıveriyor! Onları şövalye ruhlu kılıp, atına bindirip, kılıcını, tabancasını eline verip kovboyculuk oyununun figüranı hâline getiriveriyor.
Bu şövalyeler de, âlimlere, velilere, tasavvuf erbabına kurşun yağdırıyor, Peygambere ok atıyor ve Cenab-ı Hak ile savaşa tutuşuyor. Kur’ân-ı kerimdeki âyetleri ayıklamaya çalışıyor.
Şövalye ruhlular şunu bilmeli ki; Müslümanlık, yetenekleri yok etmez. Birlik, beraberlik ve cemaat ruhu ile hareket etmek, hünerleri gidermez.
Nitekim Hazreti Ebubekir efendimiz fedakârlık ve sadakatin, Hazreti Ömer, adalet ve cesaretin, Hazreti Osman hayâ ve hilmin ve Hazreti Ali efendimiz de yiğitlik ve kahramanlığın sembolü olarak Peygamber efendimizin yanında yer almışlardı. Hepsi farklı meziyetlerini bir arada toplayarak büyük ve güçlü oldular.
Ancak hepsinin ortak özelliği, İslami yaşayışta şanlı peygamberimize tam tabi olmaktı. Ona uymaktı. Onu “Anam, babam, malım mülküm sana feda olsun ya Resulallah” diyerek severlerdi. Sözünden taşra (dışarı) çıkmazlardı.
“Cenab-ı Hak Kur’ân’da çelişki içinde” ve “Kur’ân’daki kıssalar masaldır, çıkarılmalıdır”diyen bazı ilahiyatçıları kastederek, “Onların imanı benim imanımdan daha üstündür” diyen şövalye, güya bütün iyi sıfatları takınmış gidiyor. Peki, nereye gidiyor farkında mı acaba? Farkında değillerse yine Hazreti Mevlana’ya kulak versinler:
“Ey insan! Haddini bil…
Ticaret ehli değilsen dükkânı açma,
Hâl ehli değilsen ağzını açma,
Büyüklerin olduğu mecliste ahkam kesme,
Körler çarşısında ayna satma,
Ehil olamıyorsan bari edepli ol…”
Edep, nefsini tanıyıp haddini bilmektir. Fani dünyayı anlayıp boş davaları bırakmaktır. Tevazu sahibi olmaktır. Sonu pişmanlık olacak işleri yapmamaktır. Garbın şövalye ruhuna özenip peygamberine ve Rabbine asi gelmemektir!
TEFEKKÜR
Pes bilin yalnız kişi güçsüz olur
Birikenler devleti uçsuz olur
Öyle bir coğrafya ki!
Öyle bir medeniyet coğrafyasında yaşıyoruz ki, çocuklar doğduğunda sağ kulağına Ezan-ı Muhammedî ve sol kulağına kamet okunmaktadır. Böylece bu coğrafyada doğan çocuklar ilk olarak Cenâb-ı Hakk’ın ve resulünün ismini duymaktadırlar.
Ardından çocuğun kulağına ismi söylenmektedir. Bu isimler çoğunlukla Ahmet, Mehmet, Muhammed, Mustafa ve Kasım gibi doğrudan Resulullah efendimizi hatırlatan bir isim olmaktadır. Dolayısıyla bu coğrafyanın gençleri birbirlerine hitap ederken dillerine mutlaka her gün onun isimlerinden biri veya birkaçı gelmektedir.
Bu coğrafyanın her bir beldesi, günde beş kez onun ismini işitmektedir. Allahü teâlâ, İnşirah suresinde, “Senin zikrini, şanını yücelttim” buyurdu. Resül-i ekrem efendimizin adını Kelime-i şehadette, ezanda, kamette, teşehhüdde, hutbelerde ve Kur’ân’da birçok yerde kendi adıyla birlikte zikretti. Yeryüzünde bir derece batıya gidildikçe namaz vakitleri dört dakika sonra başladığı için, dünyanın her yerindeki Müslümanlar günün her dakikasında ezan okumakta, onun mübarek ismi her yerde, her an saygı ve sevgi ile söylenmektedir.
Yine bu coğrafyada anası babası vefat edenler, çocuğu doğanlar, bir anlamda hem sevinç hem de üzüntülü günlerinde onun adına yazılan Mevlid-i Şerif’i okutmaktadır. Üzüntülerini onunla gidermekte, sevinçlerine onu ortak etmektedirler.
Kısacası bu coğrafyada hayatın her anında o vardır. Onun sözleri, işleri, yaşayışı, en büyük ölçüdür. Üstad Necip Fazıl Bey’in:
Müjdecim, kurtarıcım, efendim, peygamberim:
Sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim!
İfadesi sanki bu coğrafyada yaşayanların düsturu gibidir. Böyle bir coğrafyada yaşayıp onu unutmak mümkün müdür? Elbette değildir. Öyle ise onu unutturmaya çalışmak beyhude gayrettir. Bedenleri ezmeden ve yok etmeden bu işi başarmak imkân dışıdır.
Bu itibarla onun düşmanları, ona giden yolu bozmak ve değiştirmek metoduna sarıldılar. İsimler yine aynı olacak, aynı kalacak ancak inançları aynı olmayacaktı. Zira O’na uymayan hayat, hayat olmadığı gibi O’nun inancına uygun düşmeyen benzemeyen Müslümanlık da Müslümanlık olamazdı.
“Kutlu Doğum”dan “Mevlid-i Nebi”ye
İşte bu bozuk hareketlerin bir tanesi de Peygamber efendimizin doğumu için yapılan Mevlid Kandili gününü değiştirmek olmuştu. 1994 yılından itibaren Mevlid Kandili, asırlardır uygulandığı şekliyle Rebiülevvvel ayında değil, miladi takvime göre Nisan ayına sabitlenmiş olarak kutlanmaya başlanmıştı.
Artık senenin her günü, onu anmaktan nasiplenemiyordu. Zira nasıl ki Kur’ân-ı kerim okunduğunda evler de nasibini alıyorsa hicri takvime göre her yıl mübarek gün ve gecelerin zamanı değiştiğinden günler ve aylar da nasiplenirdi.
O’nun doğum gününde onun hayatı, mucizeleri, hadis-i şerifleri okunmuyordu, ahlakı ve gazaları konuşulmuyordu. Sadece merhamet, sevgi ve emniyet gibi küresel değerler anlatılıyor ve kutlanıyordu. Camiler müzikli festivallerin mekânı gibi olmuştu. İmamlar korosu sahneden inmiyordu. Ve bu coğrafya ilk defa, “Mevlit Kantat Promiyeri” denilen (müzikal mevlit) bir ucube ile tanışmıştı! Kutlu Doğum haftalarında gençlere Kelime-i tevhitten “Muhammedü’r-Resulüllah”kısmını kaldıran kitaplar dağıtılıyordu.
İslam düşmanlarının ortak projesi FETÖ örgütünün, Peygamber efendimize giden yolu bozmada önemli bir adım olarak yürüttüğü “Kutlu Doğum Haftası”, dönemin Diyanet İşleri Başkanlığı üst yönetiminin akıl almaz bir şekilde karşı durmalarına rağmen 2017 yılında kaldırıldı.
Bu süreçte mevlit kandili kutlamasını, “Mevlid-i Nebi Haftası” adıyla gerçek tarihine, yani hicri takvime uygun olarak Rebiülevvel ayına alınmasında büyük rol oynayan Türkiye Cumhuriyeti Başkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan Bey ve dönemin Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanı Numan Kurtulmuş Bey’i ve diğer emeği geçenleri gönülden tebrik ediyorum.
Bakınız bu sene 19 Kasım 2018’deki Mevlid-i Nebi Haftası ile evvelce Kutlu Doğum haftalarına katılanları mukayese edelim. Nisan ayında düzenlenen Kutlu Doğum Haftası’na Baykal ve Kılıçdaroğlu gibi ana muhalefet partisi liderleri de katılmak için yarışırlarken Mevlid-i Nebi Haftası’nda neden görünmez oldular? Halbuki ikisi de Peygamber efendimizi anmak değil miydi? Demek ki bir farklılık vardı! İşte farkı, fark etmek gerek! Zira biri bozuk, diğeri doğru; biri proje, diğeri ibadet; biri Peygamber efendimize uymak, diğeri ise FETÖ ve avanesine tabi olmaktı!
Yine sadece merak saiki ile soruyorum; Mevlit Kantat Promiyeri rezaletini yaşatan Abdullah Gül Bey acaba Mevlid-i Nebi Haftası’na davet edilmedi mi? Neden yoktu?
Levlâke levlâke!..
Başkan Recep Tayyip Erdoğan Bey geçen sene olduğu gibi bu sene de Mevlid-i Nebi Haftası’nın açılış konuşmasına “Levlake levlake lema halaktül eflake”=(Ey Resulüm!) Sen olmasaydın âlemleri yaratmazdım, hadis-i kutsisini okuyarak başladı. Bu hadis-i kutsiyi yıllardır yok sayan bir kısım ilahiyatçı şarlatanlar acaba ne düşündüler? Onların yok demesiyle demek ki yok olmuyor!
Halbuki hadis-i kutsiyi okuyan sadece Sayın Başkanımız da değil elbette. Âlimler, veliler ve edipler asırlardır, o hadis-i kutsiyi hatırlatan nice nice beyitler kaleme almışlardı. Elbette ki görene…
Nitekim Yunus Emre;
Yaratıldı yer ile gök Muhammed dostluğuna
Levlâk ona delil-durur onsuz yer ü gök olmadı
Derken, Sehâbî ise;
Olamaz ferş-i kadem atlas-ı eflâk sana
Ki ey Habibim yaraşır hil’at-i “Levlâk” sana
“Ey habibim sana levlâk hil’ati yakışır. Senin ayaklarının altına gökyüzü atlası serilse bile az gelir” diyerek övüyordu.
Şeyhülislam Yahya Efendi:
Sana mahsus lütfudur Hakk’un
Tâc-ı levlâk ü taht-ı ev Ednâ
Hakiki:
Şânında anun ki dedi hâlık
Levlâke lema halaktü’l eflâk
Süleyman Çelebi ise Mevlid-i şerifinde, cümle mahlukatın O’nun şerefine var olduğunu şu güzide beyitlerle dile getirmişti:
Ger Muhammed olmaya idi ayân
Olmayısardı zemin ü âsumân
Andan oldu her nihân ü âşikâr
Arş ü ferş ü yer ü gök her ne ki var
Ger Muhammed olmaya idi ey yâr
Olmaz idi ay ve gün leyl ü nehâr
Evet her şey, cümle mahlukat O’nun hürmetine, dostluğuna yaratıldı. İnanmak sevmeyi, sevmek O’nun gibi olmayı gerektirir. Coğrafyamızı yine O’nun sünnet-i seniyyesi ile nurlandıralım, gençlerimizi O’nun ahlakı ile süsleyelim ve işlerimizi O’na uyduralım. O’nun düşmanlarının projelerine karşı ise uyanık ve agâh olalım.
TEFEKKÜR
Pes Muhammed’dir bu varlığa sebep
Cehd idüp rızasını kıl talep
Yunus’tan, günümüze muazzam ikaz!
Çıktım erik dalına anda yedim üzümü,
Bostan ıssı kakıyıp der ne yersin kozumu!
Yunus Emre hazretleri, erik dalından üzümü nasıl yemişti? Bostan sahibinin kızmasından ağacın başkasına ait olduğu anlaşılıyordu. Ancak bostan sahibi erik dalında üzüm yiyen adama cevizimi (koz) neden yiyorsun diyerek paylamıştı! Şiirin ihtiva ettiği şu manaları değerlendirirken Yunus Emre, aklını yitirmiş delilerden mi bahsediyor diye düşünebilirsiniz.
Hâlbuki Yunus Emre’nin, tamamen muamma tarzında yazmış olduğu şiiri sanki bugünü işaret ediyordu. Evet ama Yunus bugünleri rüyasında görerek yazmadı. Demek ki aynı zihniyette kişiler o gün de mevcuttu.
Bunlar bağnaz, dar ve kısa görüşlü olup sadece kendi aklının esiri olmuş kimselerdir. Örnek aldıkları şahıslar da kendilerinden farksızdır. Bunlar peygamber efendimizi, Eshâbını ve müctehid âlimleri ölçü almakta son derece cimridirler. Hatta cimrilik bir yana kabul dahi etmezler. Kendi akıllarının daha üstün olduğuna inanır ve sadece kendilerini beğenirler.
Yunus’un bu beytini o günlerde nasıl anlamış ve yorumlamışlardı bilemiyorum.
Fakat Süleymaniye Kütüphanesi’nde doçentlik tezimle ilgili çalışmalar yaparken küçük bir risale dikkatimi çekmişti. Yunus Emre’nin gazelinin şerhi olan bu risale, Niyazi Mısrî hazretlerine aitti.
Büyük tasavvuf âlimi Niyazi Mısrî hazretleri gazeli sadece şerh etmekle kalmamış birkaç beytini şerh ettikten sonra gazelin sahibi Yunus Emre’ye rüyada mülaki olarak tasvibini de almıştı.
Bugün günümüzün dinî anlayışına ışık tutması açısından önemli olan bu gazelin ilk iki mısraını açıklayacağım.
Mürşitsiz çıkma yola!
Yukarıdaki mısrada Hazreti Yunus, zahirde her meyvenin bir ağacı olduğu gibi her amel ağacının da bir başka meyvesi ve yemişi olur. Buna benzer şekilde her ilmin de ona mahsus aletleri vardır. Bu aletler ile hâsıl olur ve yerine gelir.
Mesela zahir ilimlerinin ortaya çıkarılmasının aletleri, lügat, sarf, nahiv, adab, mantık, meani ve hikmet, hey’et, kelam, hadis, usul, fıkıh ve tefsirdir.
Batın ilminin kazanılması olgun bir mürşidin terbiyesi ile fasılasız zikir, az yemek, az uyumak, az konuşmak ve halvettir, yalnız kalmaktır. Hakikat ilminin aletleri ise her işinde sadece Hakk’ın rızasını elde etmektir.
Merhum Yunus Emre, erik, üzüm ve ceviz ile İslam’ın üç ana kolu şeriat, tarikat ve hakikate işaret etmekteydi. Zira eriğin dışı yenir içi yenmez. Erik gibi olan meyvelerin cümlesi amelin zahirine misaldir.
Üzüm gibilerin cümlesi ise amelin batınına misalidir. Zira üzüm hem yenir ve hem nice nimetler ondan zuhura gelir. Pekmez, turşu, sirke ve bunlara benzer nice türlü nimetler hâsıl olur. Lakin içinde bir miktar riya ve tezkiye çekirdeği olmakla batın ameline denilir, hakikate denilmez.
Ceviz ise hakikate misaldir ki içinde asla yabana atacak bir şey yoktur. Hem yenir ve hem nice marazlara ve illetlere şifa hâsıl olur.
Öte yandan bir kimse erik yiyecekse erik ağacına gider. Üzüm talep ederse asma ağacına varır ve ceviz canı isterse ceviz ağacından toplar.
Şayet her kim üzümü erik ağacından talep eder orada ararsa o kimse ahmak ve cahildir. Çorak yere ekin ekip boş yere zahmet çeker. Bütün emeği heba olur, çektiği çile de yanına kâr kalır.
Şimdi her kimse zahir amelinin doğru olup olmadığını bilmek isterse onu şeriattan ve erbabından talep eder, ilmihal kitaplarına müracaat eder. Ondan bilip öğrenip amel eder. Şayet batın amelinin salahını, fesadını, tenezzülünü ve terakkisini bilmek isterse mürşidin telkini ve dersleri ile yoluna devam eder.
Bu yolları aşmış bir kimse hakikat ilmine varmak ve kendini bilmek arzu kılarsa, mürşid-i kâmil terbiyesi, büyük perhiz ateşi ile nefsin bütün sıfatlarını yakıp masivayı reddederek elde edebilir. Yolu ve adabı ile talep olunursa ümittir ki az müddetle maksat hasıl olur.
Şimdi gelelim ana noktaya: Hazreti Yunus diyor ki; bir kimse zahir amelini işlerken ben batın ilmini ve ilm-i hakikati zahir ameli ile ele getirip tahsil ederim dese ve birçok zahmetler çekse mesela kendiliğinden esmaullaha müdavemet eylese ve oruçlar tutup halvetler çekse o kişinin hâli erik ağacından üzüm yemeye çalışmaya benzer.
Bostan ıssından (sahibi) maksadı ise mürşid-i kâmildir. “Niçin kozumu yersin” diye azarladığı tembihtir. Niçin olmaz yere riyazet çeker, mücadele eder yorulursun? Üç ilmi bir amel ile elde edebileceğini mi sanırsın? Zira her birinin başka ameli, muallimi ve mürşidi vardır.
Bunun hariçte bir misali de şu şekildedir: Bir kimse pazara çıkarak marangozluk aletlerini satın alsa ve onlarla ol sanatı işlemeye başlasa, evvelce yapmadığı ve bir usta yanında çalışmadığı için beceremeyecek ve hangi aletle ne işleneceğini bilemeyecektir. İşin ustası onu gördüğü zaman şöyle diyecektir:
“Bre sanat uğrusu, küstah! Bu bizim aletlerimizi niçin eline aldın?..” Hâlbuki o adam bunları parasıyla pazardan satın almıştı. Oysa usta o sanatın sahibi olduğu için, “o aletleri niçin kullanırsın?” deme yetkisini kendinde bulmaktadır. Zira o cahil adam sanatı bozmaktadır.
Mürşid-i kâmiller de tarikat ve hakikat bağının malikleridir. Şeriatı bilmeyen, âlim ve peygamber tanımayanlar bırakın tasavvuf lezzetinden tat almak için çalışmayı, tasavvufa inanmaz ve reddederler. Maalesef bu ülke, tasavvuf profesörleri olduğu hâlde tasavvufu inkâr eden hoca müsveddelerini çok gördü ve görmeye de devam etmektedir!
Zift turşusu yeme!
Kerpiç koydum kazana poyraz ile kaynattım,
Nedir diye sorana bandım verdim özünü…
Yunus Emre bu ve bunun gibi Ehl-i sünnet âlimlerine inanmayan, Peygamber efendimizi tanımayan felsefî fikirlerle ahkâm yürütenlerin hâlini kazana kerpiç koyup poyraz ile kaynatarak yiyen ve yedirmek isteyenlerin hâline benzetir. Bunların fikirleri hükümleri batıldır. Zira naklî değildir. Onun için gazelde bu fikirler yenmesi uygun olmayan kerpiç ile tesmiye olunmuştur. Poyraz ile kaynatılmaya çalışılması ise Peygamber efendimizin sünneti ve mürşidin telkini olmadığına işarettir. Zira poyraz, ateşi yakmak bir yana bilakis söndürecektir!
Şimdi, bir kimse kendi ne yerse, isteyene de ondan verir. Fakat pişirir gibi yaptığı çamur yenmeye yaramadığı gibi bunun gibi perhizden ruh gıdası hâsıl olmaz. Hatta çamur yiyenlerde marazi hastalıklar oluşacağı gibi bu fikirlerden de kalp rahatsızlıkları meydana gelir. Şeytanın vesveseleri ile de sonunda kalbi ve ruhu helak olmaya doğru gider.
İşte ekseriya küfre düşenler bunlardan meydana gelir. Birisi bunlara kapılırsa kar gibi soğutup buz gibi dondururlar. Bunlardan aslandan kaçar gibi kaçmalıdır. Allah yolundaki yolculara mezhebinin âlimlerine uymak yetişir…
Yunus Emre’nin uzun gazelindeki şu iki beyti ve devamı; Peygamber, âlim ve mürşit tanımayanların varacağı noktayı muazzam bir şekilde ortaya koymaktadır. Zira mürşitsiz yola çıkanların hâli hangi meyvenin hangi ağaçta bittiğini bilmeyen ve gönlü üzüm istediğinde erikte biter sanan ve erik diye ceviz ağacına giden kimse ve cümle renkleri siyah sanan âmâ gibi olur.
Peygamber efendimizden bugüne gelen İslam inanç ve yaşayışını geleneksel diyerek küçümseyip, millete çamur ve hatta yine Hazreti Yunus’un ifadesiyle zift turşusu yedirmek isteyenlerin bozuk yazılarını, insanı dinden imandan eden fikirlerini beyan etmeye ve göstermeye devam edeceğiz…
TEFEKKÜR
Gönlü yüksekte gezer, dembedem yoldan azar,
Dış yüzüne ol sızar, içinde ne var ise…
İşte bütün mesele!
İlahiyat fakültelerinde yetişen talebelerden çokça duyduğumuz bir cümle şu şekildedir:
“Din bir, peygamber bir iken ve peygamber bir tane şeriat getirmişken mezhep neden dört olsun? Peygamber zamanında mezhep mi vardı?”
Bu tam cahilane bir sözdür. Fakat dinî ilim tahsilinin henüz başında olanları aldatma hususunda oldukça tesirli bir metottur.
“Hazreti Peygamber zamanında mezhep mi vardı?” diyenlere aslında tek bir sual sormak kâfidir: “Peygamber efendimiz zamanında mezhep yok muydu?” Bu sual insanları önce derin düşünceye sevk eder. Evet, yok muydu?
Sonra mezhebin temelinin ne olduğunu sorarsınız. İctihadı, müctehidi anlatırsınız. Peki, kendileri Eshâb-ı kirâmdan olmayan dört mezhep imamımız, Peygamber efendimizi gören bu mübarek zatlardan yani Eshâb-ı kirâmdan daha mı üstün idiler?
Dört mezhep imamı ictihad edip de Eshâb-ı kirâm ictihad edemiyor muydu? Yoksa dört mezhep imamı, dinde olamayan yeni bir çığır mı açtılar?.. İşte bu suallerin cevabı bilindiğinde, aslında Eshab sayısınca mezhep olduğunu fakat ictihadlarının yazılmadığı için unutulduğunu söylemek kâfi gelir. Bu meseleyi daha sonra yine ele alacağım…
Ardından da bu mezhep düşmanları, “Biz sadece Kur’ân’dan alırız” diyerek parlak ve cafcaflı bir ifade ile karşısındakini büyülerlerdi!
Mehmet Akif Ersoy’un şu sözünü de ilahi bir delilmiş gibi kullanırlardı:
Doğrudan doğruya Kur’ân’dan alıp ilhamı,
Asrın idrakine söyletmeliyiz İslam’ı.
Yıllar önce Niğde’de kalabalık bir mecliste, Mehmet Akif’in, II. Abdülhamid Han’a karşı hudutsuz kinini ve garazını anlattığım sırada oradakilerden biri bu beyti okuyarak “Böyle bir zat, Sultan II. Abdülhamid Han’ı nasıl anlamaz hocam”, diyerek hayretini belirtmişti.
Ben de kendisine, “Bütün sır işte o beyitte” demiştim. “Anlamadım” deyince de “Doğrudan doğruya Kur’ân’dan alalım, deyince Peygamber efendimiz, Eshâbı ve mezhepler ne olacak? Senin doğru alıp almadığını ben nereden anlayacağım? Doğru anlayanı veya anlamayanı nasıl bileceğiz? Bir anlamda herkese göre bir Kur’ân anlayışı çıkmayacak mı?.. Bakınız işte bu sebepledir ki Mehmet Akif Bey; Afgani, Abduh ve Reşit Rıza gibi İngiliz ajanlarını anlayamadı! Onların maşası oldu ve Osmanlı Devleti’ni İngilizlere yem etmek isteyen taifenin içinde yer aldı” dediğimde;
“Meseleyi şimdi anladım hocam” demişti.
Haddini bilmek!
Âlimin en güzel tariflerinden birisi de, “Neyi bilip bilmediğini bilendir” denilmiştir. Bakınız ilim yolcusuna önce yetki sahibi nasıl olunur ve hangi meselede kimler yetki sahibidir o anlatılır. Zira yetkisini aşan adamlar anarşiye sebep olurlar.
Gör zâhidi kim sâhib-i irşâd olayım der,
Dün mektebe vardı bugün üstâd olayım der.
Bağdatlı Ruhi’nin dediği gibi çalışmadan, pişmeden, yanmadan bu işler olmaz. Bir dönem Türkiye’de millet idarecilerini seçse de, atanmışlar kendilerini tek yetkili görürler ve her işe müdahil olurlardı. Türkiye’de bu sebeple kaos ve anarşi eksik olmazdı. Milletin seçtiklerine “%95 ile de iktidar olsanız muktedir olamazsınız” diyenleri ve denilen günleri unutmayın!
Bir fabrikanın işçisi patronun, hemşire doktorun yerine geçerse, öğrenci öğretmenin koltuğuna oturursa ne olur?
Dinde de böyledir. Din adına konuşacakları bilmek o ilmin usulüdür. Bugün din adına konuşmaya yetkili olanlar ile olmayanları ortaya koyalım ve günümüzde dinî meselelerdeki karışıklığın nereden peydahlandığını anlayalım.
Din adına konuşmaya yetkili olanlar kimlerdir:
Allahü teâlâ: Mutlak hâkim olup dinin ve âlemlerin sahibidir.
Resûl-i ekrem efendimiz: Mecaz hâkimdir. Tebliğ-i şeriat gereği dini açıklayan ve uygulayandır. Cenâb-ı Hak peygamberleri seçerek göndermiştir. Cebrail aleyhisselam kitabı ona indirmiştir.
Müctehid âlimler: Mutlak müctehid, Mezhebde müctehid ve Meselede müctehid olmak üzere üç kısımdırlar.
Mukallid âlimler: Bunlar da Eshâb-ı tahric, Eshab-ı tercih ve Eshab-ı temyiz diye üçe ayrılır.
Sırf mukallid âlimler: Bunların söz söyleme hakkı yoktur. İşleri, ilk tabakadaki âlimleri tam taklittir. Fakat okuduklarını tam ve doğru anlar ve anlatırlar.
Peki din adına konuşmaya yetkisiz olanlar kimlerdir ve konuşurlarsa kimlerin yerini almış olurlar. Onları da tanıyalım ve kendilerine bir de sual yöneltelim:
Alternatif hüküm koyanlar: Bunlar kendilerini mutlak hâkim yerine koyarlar. Âyetleri beğenmez ve hata bulurlar. Haşa, “bu âyet bana gelseydi karşı dururdum” derler. Sen Rab mısın? Yoksa Rabbe inanmaz mısın?!.
Kur’ân-ı kerîmi sanki kendine inmiş gibi açıklayanlar: “Ben sadece Kur’ân’a bakarım, başka delil tanımam! Bana Kur’ân yeter” diyenler bunlardandır. Bunlar kendilerini peygamber gibi görürler ve Kur’ân’ı kendisine inmiş gibi yorumlamaya kalkarlar. Sen peygamber misin?!.
Şartlarına sahip olmadıkları hâlde ictihada kalkanlar: Sen müctehid misin?!.
Müctehidleri anlamadıkları hâlde onlardan nakle kalkanlar: Sen mukallid âlim misin?!.
Evet bu son iki sınıf âlimi yetiştirecek âlim de kalmadı. Bu dereceye gelmek büyük bir azim, cehd, çalışma ve tasavvuf yolunda ilerleyip Rabbe yakın olmakla mümkündür.
Eshâb-ı tahric, tercih ve temyiz âlimlerini anlamak ve eserlerini okumak bir yana kabul dahi etmeyen bu zavallılar, kendilerini kolayca peygamberin yerine koymakta, Kur’ân-ı kerime kafasına göre mana vermekte, anlamazsa veya işine gelmezse de haşa yaratıcının emirlerini beğenmemeye kadar varmaktadırlar.
Gülüp geçti sakalına!
Geçen haftaki yazım sebebiyle beni arayıp tebrik eden Prof. Dr. Süleyman Hayri Bolay Bey, bunlar hakkında eski bir yazısını da hatırlatma lütfunda bulundu. Süleyman Hayri Bey o yazısında müthiş bir tespitte bulunarak şöyle demişti:
“Allah’ın kitabı asırların anlayışlarına göre değiştirilecekse o zaman ilahi din diye bir şey kalır mı? O dinin sağlam ve sabit müminleri olur mu? Her devirde birilerinin aklına göre uydurma metinler, âyetlerin yerine geçecekse ve her yeni gelen öncekinin uydurmalarını beğenmeyip, yenilerini ekleyeceklerse orada kutsallık ve ilahilik kalır mı? Böylelikle Kur’ân da modern ve evrensel mi olacak?”
Süleyman Hayri Bey bu yolun sebebini ise şöyle açıklıyordu:
“Nasılcı/pozitivist akımın felsefe, eğitim ve din anlayışı Batı’nın müşrik ve münkir aklının şaşı bakışının en canlı temsilcisidir. Bizim bazı nevzuhur ilahiyatçılarımız da bunların mahsulüdür. Köklerinde Hegel’in müşrik ve tarihselci aklı ile pozitivizmin tarihselci münkir aklı yatmaktadır.”
Süleyman Hayri Bey’in de açıkça belirttiği üzere bizim bir kısım ilahiyatçılar yedinci sınıf âlimlerden dahi olmadığı ve onları anlamaktan uzak bulunduğu hâlde müctehidleri beğenmeyip ve peygamberi de bir kenara itip hâşâ ilah yerine geçmeye çalışmaktadırlar.
Gece gözlerinin kapanmasını, karnının acıkmasını ve def-i hacete bile ihtiyaç duymanı gideremeyen sen neyin peşindesin? Ölümünüzü de engelleyebilecek misiniz? Size beğenmediğiniz ve sıkılacağınızı düşündüğünüz cennetin yerine başka bir mekân da hazırlanır merak etmeyin!
Şeytan, sizin gibi nicelerini pençesine düşürdü. Nicelerini yoldan çıkardı. Eşrefoğlu Rûmî’de onları ve peşine düşenleri uyardı:
Bu dünyayı benim sanıp, zinhar gönlünü verme,
Nice senin gibilerin gülüp geçti sakalına!
TEFEKKÜR
Tevfik refik olmayacak faide yoktur
Her kim burada akla uyarsa zarar eyler
.
Âlimler güneş gibidir!
Ömrü köylerde geçmiş, geceleri dağ, bayır ve kırlarda dolaşmış olanlar mutlaka görmüşlerdir. Çok ufak, ele avuca gelmeyecek ateş böcekleri ışıl ışıl parıldarlar.
İşte birisi merakla, o böceklerden birine sormuş:
“Ey geceleri ışık saçan minik böcek! Gündüz neden hiç ortada yoksun, niçin görünmezsin?”
Ateş böceği bu suale öyle manidar bir cevap vermiş ki! Akıllılar alkış tutarlar! Dinle ve ibret al!
“Ey arkadaş! Ben gece de gündüz de kırlarda bayırdayım, buradayım. Fakat güneş çıktı mı görünmez olurum. Benim işim biter, namım söner…”
Adının başına Prof. veya Doç. gibi halkaları takınınca âlim tanımaz, peygamber bilmez olup burnu bir karış havaya kalkan şahsiyetleri görünce, Şeyh Sadi’de geçen bu hikâye aklıma geliverir!
Zira âlim gelince bunların namı, nişanı görünmez olur. Yunus Emre’nin “Ben de gördüm tozunu” dediği gibi berhava olurlar.
Geçen cuma günü köşemde işlediğim yazı üzerine, Üsküdar’da düzenlenen “İman Sempozyumu”na milletimizin haklı ve yerinde tepkisinden çekinerek katılamayan İlhami Güler ve Ömer Özsoy’un adını vererek büyük üzüntüsünü ve; “Onların imanı benim imanımdan daha sağlamdır” diyerek de inanç derecesini ortaya koyan Profesör, gazetesinde bana cevap vermeye kalkmış!
Dilerseniz önce suallerime verdiği cevapları görelim…
Hâşâ Cenâb-ı Hakkı kastederek, “Bu âyet bana gelseydi ‘böyle âyet olur mu’ diyerek karşı dururdum” diyen İlhami Güler’in imanı mı senden üstün? sualime cevabı:
“Hoparlörle ezan okumanın bid’at olup olmadığı gibi konularda Vehhabi meşrep bir kılığa bürünen kişi…”
Benim; “Cenab-ı Hakk, Kur’ân-ı kerimde çelişki içinde” ve “Kur’ân-ı kerimde geçen kıssalar uydurmadır, diyenlerin imanı mı senden kavi?” sualime cevabı:
“Sahip oldukları kanallarda kadın sanatçılarla çalgılı çengili programlar yaptıran siz!”
Yine benim; “Kur’an-ı kerimdeki miras âyetlerini açıkla bakalım diyerek Allahü tealanın taksimine karşı duran sen değil misin?” şeklindeki ifademe karşı ise cevabı:
“Saadeti Ebediyye zihniyetinin kendine sağladığı imkânla sağa sola saldırma!”
Evet, güya yazıma cevap vermeye kalkıştığı hâlde, hakkındaki hiçbir ithamıma değinmeyip, cevaplarında görüldüğü üzere başka vadilerde boşluğa kılıç sallayan bir adama ne isim takılır? Bu sualin cevabını tabiplere bırakıyorum!..
Sadece hedef çarpıtma olarak bilinen ve ucuz bir demagojinin ürünü olarak pazarlanan, şahsıma yönelttiği suallerle ilgili olarak bugüne kadar tek bir ifadem olmadığı için geçiyorum. Gelelim hakkımdaki bazı iddialarına!
Muhbirin manasını bilmeyen Prof.!
Bu Profesör bana “FETÖ muhbiri” adını takmış. Cehaletin boyutunu görebiliyor musunuz? İlahiyat Profesörü olmasına ve Arapça okutmasına rağmen “muhbir” kelimesinin nerede kullanılacağını dahi bilmemektedir. Muhbir, Arapça’da asıl olarak işin hakikatine vâkıf âlim, Türkçemizde ise daha çok istihbarat elemanı olarak çalışan ve gizli bilgi aktaran kişi yerine kullanılmıştır. Dolayısıyla Arapça manasıyla alırsanız sizin için vahim, Türkçe manasıyla kullandıysanız daha vahim olur. Bu kelime bilginizle Kur’ân-ı kerimi ve hadis-i şerifleri yorumlamaya kalkarsanız işte böyle hakla, hakikatle savaşa yeltenir Donkişot olursunuz!
Kaldı ki size FETÖ’cü de demedim. FETÖ ile aynı dinî fikirlerdesiniz dedim. Olmadığınızı ispat eder misiniz? Size “FETÖ’nün amentüsü”nü sordum. Biliyorsanız cevap verin bakalım. Bulamazsanız benim konferanslarımı takip edin. Youtube programlarımı izleyin.
O dinde diyalog projesiyle Peygamberimizi yok saymıştı. Siz de Peygamberi aşıp artık Cenâb-ı Hakk’la mücadeleye kalkıştınız! İşte bu fikir ve hareketinizle bugün FETÖ yarın METÖ’ye adam devşirmekten başka bir işe yaramazsınız. Bendenize de “ne zamandır FETÖ aleyhindesiniz?” diye de sormuşsunuz?
Siz araştırmacısınız. Biraz yorulun, gayret gösterin. Gelin fakültemde hocalara sorunuz. Hatta Erzurum’da Atatürk Üniversitesi’nde tarihçilere, “hoca 1985’lerde anlatıyor muydu?” deyiniz! Sizin evvelce görev yaptığınız Samsun 19 Mayıs Üniversitesi tarih bölümünde de beni tanıyanlar çoktur. Onlarla da görüşün, öğrenin! Şunu da biliniz ki; Ehl-i sünnet itikadında olanlardan asla FETÖ-Metö çıkmaz!
Ayrıca şu an size, “FETÖ fikirlerine su taşımayın. FETÖ-vari oluşumlara yol açmayın. Ehl-i sünnet çizgisinden ayrılmayın ve milleti bu temiz ve pak yoldan saptırmayın” diyorsam, bu nice yıllardır dediğimin de kanıtıdır. Tabii ki temyiz kabiliyeti olana!
Ahraz ihtiyarlar dahi duydu!
Yine yazısında, Abduh ve Reşit Rıza gibi büyük din ulemasını da tahkir, tezyif ve hatta tekfir ettiğimi bildirmiş. Bir defa Sayın Profesör, tekfir etmek benim defterimde yoktur. Benim işim değildir. Ben bir ilim adamı olarak kişinin hatalarının dinî veya tarihî metod ve usul içerisinde tenkidini yaparım. Sizin gibi kulaktan dolma bilgilerle kimse hakkında da ileri geri konuşmam.
Abduh ve hocası Afganî’nin 33. derecede mason ve İngilizlerin ajanı olduklarını, II. Abdülhamid Han’ı devirmek için ne projeler yaptıklarını ve nasıl çalıştıklarını bırakın Mısır’ın sağır sultanını, Sierra Leone’nin -Anadolu ağzıyla- ahraz ihtiyarı dahi duydu. Sen hâlâ işitmedin mi? Kargadan başka kuş tanımaz, yazdığınızdan başka bir kitap okumaz mısınız?
Nikki Keddie’nin “Cemâleddin Efganî” adlı biyografisi, M. Muhammed Hüseyin’in “Modernizmin İslam Dünyasına Girişi” ve Yılmaz Karadeniz’in “Osmanlı ve İran’ın İngiliz Paraleli, Cemaleddin Esedâbadi” isimli eserlerini okumanız kâfidir. Anlayana yeter!
Şuna da cevap veriniz! Bugün Sayın Başkanımız Tayyib Bey’e ve Türkiye Cumhuriyetine karşı girişilen FETÖ darbesine karşı durduğunuzu ve FETÖ’yü lanetlediğinizi söylüyorsunuz! Biz de inanalım. Fakat şunu da soralım:
II. Abdülhamid Han, Türklerin hakanı ve tüm dünya Müslümanlarının halifesi değil miydi? Osmanlı ülkesi bir Yunan veya Bulgar ülkesi mi idi? Osmanlı Devleti’ni yıkmak için İngilizlerle çalışan Abduh, Reşit Rıza ve hocaları Afganî gözünüzde hâlâ nasıl büyük bir din âlimi olabiliyor?
Zira başarılı oldular değil mi? Bu millete hâlâ onlar, büyük din âlimi ve üstadı olarak lanse edilebiliyor. İşte bunun içindir ki darbe girişiminde bulununcaya kadar, kırk yıl boyunca, FETÖ’nün neden anlaşılamadığından gafilsiniz. Hâlâ da gafilsiniz. Zira II. Abdülhamid Han devrinin FETÖ’sü (Afganî ve yolundakiler) bilinmeden gelecekteki yeni FETÖ’ler asla anlaşılamaz!
Hak ve batıl belaya varınca mücadele
Nihayet bu Prof. benden İmam-ı Maturidi hazretlerinin aleyhinde okkalı bir yazı kaleme almamı istemiş.
Beni, itikatta imamım dediğim zata karşı durmaya çağırıyor. Ben haddimi bilirim Sayın Prof.! Siz beni hiç anlamamışsınız. Ben ne demiştim? Bu tip İlahiyat fakültesi hocaları önce İmam-ı Azam, İmam-ı Maturidi, İmam-ı Rabbani, İmam-ı Gazali ve İmam-ı Buhari ile savaştılar. Bu hâl onları, bidayette Peygamber efendimizi tanımamaya nihayette ise büyük bir cüretle Kur’ân-ı kerime karşı durmaya Cenab-ı Hakk’a akıl vermeye kadar götürdü! Onları bu yola iletenlerin başında ise sizin büyük bir iştiyakla övdüğünüz İbni Teymiyye, Abduh, Reşit Rıza, Afganî, Fazlurrahman ve Hamidullah geliyordu.
Üstad Necip Fazıl Bey’in şu ifadesi bu ayırımın muazzam bir tespitini yansıtmaktadır:
Hak ve batıl belaya varınca mücadele,
İki çapraz çizgiyle çözüldü muadele.
Saflar üzerinde derin tahlil ve tefekkür ederek farkı anlayabilirsiniz. Nitekim şimdi de o âlim bildiklerinizin sizi getirdikleri noktayı görelim:
İşte “Kur’an Dili ve Retoriği” isimli eserinde bu Prof.’un geldiği nokta. İbret nazarıyla okuyunuz. O, önce Thomas Carlyle’nin:
“Kur’ân karmakarışık, usandıracak derecede düzensiz, anlaşılmaz, bitmez tükenmez tekrarlar, insanın nefesini kesen pasajlar ve anlaşılmaz ifadelerle doludur. Kısacası Kur’ân kahrı çekilmez saçmalıklarla doludur” (s. 24-25) ifadelerini nakledecek sonra da bizzat kendisi;
“Kur’ân’daki tekrarlar yazılı bir metni okunamaz hâle getiren bir eksiklik, kusur ve ifade zaafıdır” (s. 25) diyerek bu görüşe katıldığını beyan edecektir.
Fazla söze gerek var mı? Cevabını okuyucular versin.
Size gelince benim için hurafeci tanımlamasını da kullanmışsınız. Bunu ağa babanız H. Karaman da söylemişti. “Bir tane hurafemi açıkla bakalım” deyince de susmuştu. İftira kolay ispatı ise zordur sayın Prof.! Şimdi siz söyleyin bakalım. Sadece duyduğunuz içi boş, klişe cümleleri tekrar etmeyin!
Merdim deme zinhar seni meydana çekerler,
Dava edeni bahs ile burhana çekerler…
TEFEKKÜR
Dalâl ehli cihân içinde çokdur
Hidâyet olmayana çâre yokdur
.
Âlim peygamber tanımayınca!
Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere,
Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu…
Sinek kartalı nasıl yere vurdu ve Yunus tozunu nereden gördü? Düşün dur! Yunus’un bu beyti muamma beyitlerdendir. Anlayana ise ne ibretler saklıdır. Bilhassa günümüzde, daha kendisini tanımaktan aciz olup kartal gibi havalarda gezenlere…
Bakınız ecdadımızı araştırdığımızda şunu görüyoruz: Öğreniyorlardı, öğretiyorlardı ve yaşıyorlardı. Ve bunu sadece ve sadece Hakk’ın rızası için yapıyorlardı. Biz ise bugün yalnızca tartışıyoruz.
Önceden camiler, mescitler, medreseler, tekkeler, zaviyeler, dergâhlar onlar için hem eğitim ve hem de ibadet yerleri idi.
Şimdi mekteplerden başka eğitim yeri kalmadı. Orada da ilme talip ve rağıp olan pek az. Zoraki bir eğitimle günlerini geçiren insanlar sürüsüne döndürüldük. Necip Fazıl Kısakürek üstadın;
“Vatanımda sular akar başıboş/Herkes birbirine bakar başıboş” dediği gibi başıboş gidip geliyoruz. Ne yaptığını ve ne öğrendiğini bilmeden, düşünmeden.
Yine ecdadımız, Peygamber efendimizin aşkı ile dolu idiler. O’na benzemek, O’nun gibi yaşamak en büyük sevdaları idi. O’nu övmek, methetmek için yarışırlardı. Nat-ı şerifler yazarlardı. Her kitaba mutlaka Hak tealaya hamd, sonra Resulüne salevatla başlarlardı. Çocuklarına mutlaka onun isimlerinden bir isim verirlerdi.
O’nun ahlakını, yaşayışını, sözlerini, gazalarını, mucizelerini evlatlarına öğretirlerdi. Kırk hadisler, yüz hadisler, bin hadisler adıyla hadis-i şeriflerini toplayıp ezberletirlerdi. O’nun sözlerini ve yaşayışını hayatlarının esası yaparlardı.
“Ne adlar ezberledi ey Nebi/Adına alışkın dudaklarımız” diyerek bir dönem feryadını dile getiren Arif Nihat Asya Bey, bugünkü İlahiyat Fakülteleri hocalarını görse ne derdi acaba?
İsmet İnönü, 1949 yılında yeni açılan İlahiyat Fakültesi müfredatını belirlerken, masonların telkini ile felsefeyi eğitimin birinci düsturu yapmıştı.
Artık din adına ne varsa tartışacaklardı. Kuş beyinlilerin biricik sermayesi akıldı artık. Rehberleri ise şeytandı. Onlara göre nakle bağlanıp kalmak insanı donduruyordu beynini uyuşturuyordu! Şairin;
“Ben aklımdan isterim delalet/Aklım bana gösterir dalalet” dediği gibi şeytan da bunlarla oynamaya başlamıştı.
Şeytani vasıf!
Kendilerini önce âlimlerden üstün gördüler. Sonra Peygamber efendimizi -hâşâ- postacı yerine koydular. İnternet, bilgisayar, akıllı telefon görmemiş peygamber mi onlara örnek olacak ve onlara rehberlik edecekti(!) Veya onun 1400 sene önceki sözlerine mi uyacaklardı?
Bu düşünce ile hadisleri ayıklamaya ve ortadan kaldırmaya başladılar. Akıllarına ve yaşayışlarına uymuyordu zira. Onlar nasıl yaşarsa o hadisler kalmalı idi. Diğerlerini insanlara kabul ettiremezlerdi. Bu anlayışla uzun yıllar “Kur’ân bize yeter, Kur’ân tek rehber” dediler. Altını çize çize, anlaya anlaya okuyalım dediler. Bu klişe cümleler insanlara tatlı geliyordu. Öyle ya elde Kur’ân varken başka neye bakacaklardı(!)?..
Diğer yandan şeytan bu, bırakır mı? Eline geçirmiş bir kere. Şimdi baktılar ki Kur’ân-ı kerimde geçen nice âyetler de yaşantılarına tersti. Sıra artık Kur’ân-ı kerime gelmişti. Nitekim bugünlerde artık açıkça ve büyük bir cüretle “Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerimde çelişki içinde” ve “Kur’ân-ı kerimde geçen kıssalar uydurmadır” demeye başladılar.
Prof. Dr. Mustafa Öztürk, İlhami Güler, Ömer Özsoy, Şaban Ali Düzgün gibiler bu manada son sürat yol almaktalar. Prof. Dr. Ali Köse ve niceleri de onlara çanak tutmaktalar.
Hâşâ Cenâb-ı Hakk’ı kastederek, “Bu âyet bana gelseydi ‘böyle âyet olur mu’ diyerek karşı dururdum” diyecek hâle geldiler. Bu hezeyanlarını TV’lerde ve bazı belediyelerimizin önayak olduğu Sempozyumlarda dile getirmeye başladılar.
Onların bu akıl almaz çıkışlarında tıpkı Şeytan’ın Cenâb-ı Hakk’a, “Neden bana Âdem’e secde et dedin. Hâlbuki ben ondan üstünüm” diyerek karşı gelişini duyar gibi oluyoruz. Görüldüğü üzere bunların söylediklerini zamanında söyleyenler oldu. Şimdi kendilerinin kimlerin safında bulundukları böylece ortaya çıkmış olmaktadır.
Sakın üç beş kendini bilmez falan demeyin. İlahiyat Fakültelerine giden gençlerimizi böylelerinin ellerine teslim ediyoruz! İmam Hatip liselerinde hocalık yapacakları maalesef bunlar yetiştiriyor. FETÖ’nün kucağına da çocuklarımızı zamanında bunlar taşıyordu.
Bazen TV’lerde bunların karşısına biraz sağduyulu doğru düşünür adam çıkarıyorlar. Fakat bakıyoruz neredeyse onlar konuşurken ödleri kopacak! Nitekim geçen hafta bir TV programındaMustafa Öztürk miras meselesinde Kur’ân-ı kerimin kızlara az verdiğini tenkit maksadıyla karşısındaki yine bir profesöre soru yönelttiğinde zavallının dili tutuldu.
Yazıklar olsun senin namına da titrine de payene de!
Bir dönem Ziya Gökalp; “Bir kız irsde yarım erkek izdivaçda dörtte bir/Bulundukça ne aile ne memleket yükselir” diyerek dinsizliğini haykırıyordu. Şimdi bakınız nice İlahiyatçılar onunla aynı görüşe gelmiş durumdalar.
Ben de gördüm tozunu!
Bazen İlahiyat hocaları derken bendenize, “Hocam hepsini onların içine katma biz onlardan değiliz” diyenler de çok çıkıyor. Evet ben de kesinlikle inanıyorum ki hepsi böyle değil. Ama artık şunu da sormak bize vacip hâle geliyor.
Onlar Cenâb-ı Hakk’ı dahi pervasızca, edepsizce, fütursuzca ve ahlaksızca tartışmaya açarken sizin diliniz lal mı oldu? Sizden bunlara karşı birkaç cümle ile cevap beklemekle hata mı ettik? Bunlar milletin imanını götürürken tek laf etmeyecek misiniz? Rûz-i mahşerde ne cevap vereceksiniz? “Korkaklıkta ar, ilerlemekte şeref ve itibar var” buyurmuş Hazreti Ali efendimiz. Sizin en azından sosyal medyada veya TV’lerde söyleyecek bir sözünüz olmayacak mı?
İlminiz mi yok? Gücünüz mü yok? Cesaretiniz mi yok?
Ahirete varınca mı, yoksa kabre girince mi savunacaksınız? Şunu unutmayın ki Cenâb-ı Hak cesur ve mert insanları sever!
“Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere/Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu…” İşte Yunus Emre bu tanımlamayı, âlim, evliya ve peygamber tanımayan bu güruh için yapmaktadır. Şöyle ki:
Bunlar kibirlidirler, başları havada gezerler ve kimseyi beğenmezler. Buna karşılık içleri boştur, bilgileri sıfırdır ve din cahilidirler. Saldırmaktan, reddetmekten başka bir usul ve tavır bilmezler.
Yine bunlar kartal gibi havada gezip tepeden bakmayı severler. Ancak kartalın yediği ve dahi çıkardığı leştir. Bunların da ilim ve bilgilerinin kimseye faydası olmadığı gibi öldürücü zehirdir. Kişinin dünya ve ahiretini mahveder.
Yunus Emre’nin sinek dediği ise arıdır. Arının yediği gül, reyhan, sümbül ve daha nice hoş kokulu çiçeklerdir. Bıraktığı baldır. Şifa bulursun.Bunun gibiler gerçek İslam âlimleridir. Onlardan alınan ilim iki cihanda nur olur, ışık olur.
Yunus Emre “Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu” sözüyle de şu manaya işaret etmişti. Bu ayağı yere değmeyen, havalarda gezinen, âlim beğenmez kişilere bazı meclislerde ben de rastladım. Basit birkaç dinî bilgi sorduğumda cevap veremeyip susmuşlardı.
Kapılmayın leş yiyenin peşine,
Doyum olmaz âlimin, velinin sohbetine.
Yine Yunus Emre’nin “Ballar balını buldum, kovanım yağma olsun” dediği gibi gerçek âlimleri bulanlara, uyanlara, yolunda bulunanlara müjdeler olsun!
Bulmak zor mu? Elbette hayır. Arayan bulur. Kendileri ahirete göçmüş olsa da onların eserleri İslam âlemini aydınlatmaya devam etmektedir. Sadece, İmam-ı Azam ve İmam-ı Gazali’leri, Yunus’ları, Mevlana’ları, Ahmed Yesevi’leri, Molla Gürani, Molla Hüsrev’leri, Ahmed İbni Kemalpaşa’ları, İmam-ı Rabbani ve İbni Abidin’leri eserlerinden okuyacaksın! O zaman Yunus Emre’nin başta verdiğim beytini mükemmelen bir daha anlarsın.
TEFEKKÜR
Merkep izinde su görüp, deryayı gördüm sanma sen,
“Hayvandan ol edal” durur ilm ü âlim bilmez ola!
Osmanlı Gerçekleri -2-
ÖNSÖZ
Tarihten alınacak o kadar çok dersler var ki… Bu dersleri çıkarabilmek için öncelikle tarihi doğru anlamak ve bilmek gerekir. Yanlış bilgilerden ancak hatalı dersler çıkarılır.
Düşmanları Osmanlı Devleti’ni sadece yıkmakla kalmadılar. Yıktıktan sonra da ilk ve en önemli iş olarak tarihini de bozdular. Bu sayede hakkıyla anlaşılmasının önünü kestiler. Tarihini bozmak veya değiştirmekle İslam’ı da yanlış anlatmayı doğru öğretmemeyi hedeflediler. Bu gayretlerinde büyük oranda başarılı da oldular. Osmanlı’yı anladığını zannedenlerin de anlamadıklarını esefle görmekte, üzüntüyle müşahede etmekteyiz.
Bu yanlış anlatılan veya anlaşılan meselelerden bir bölümüne “Osmanlı Gerçekleri” kitabımızda değindik.
Eser okuyucularım tarafından büyük bir beğeni ile karşılandı. Kendilerinden gelen müspet tepkiler ve yoğun talepler karşısında “Osmanlı Gerçekleri” kitabımızı seri haline getirmeyi ve yanlış bilinen nice hususları daha değerlendirme kararı aldık.
Soru cevap şeklinde kaleme alınan eser, okuyucuya mevzuları daha rahat anlama kolaylığı sağlamakta ve oluşan tereddütleri daha net olarak gidermektedir.
Serinin ikinci kitabı olarak eliniz de bulunan Osmanlı Gerçekleri-II isimli eserde öncelikle, günümüzde galat-ı meşhur olarak “Osmanlıca” dediğimiz “Eski Türkçe” yazımızın alfabesinin değişimiyle birlikte gelişen süreci değerlendirdik. Osmanlıcanın seçmeli ders oluşunun neler getireceğini tartıştık.
Keza günümüzde çok tartışılan ve en zor anlaşılan kölelik müessesesine ve Osmanlı’daki uygulamalarına değindik. Kölelerin İslam hukukundaki yeri, Osmanlı sarayı ve toplumundaki konumu kadar, Avrupa’da bulundukları durum ile mukayesesini de vermeye çalıştık.
Osmanlı Gerçekleri II’de ayrıca tarihimizin diğer tartışmalı mevzularından Şeyh Bedreddin’den Emir Timur’a, Osmanlıların Türk’e bakışından Yeniçerilere ve Yavuz Sultan Selim’in Şah İsmail’le mücadelesinin önemli ayrıntılarına kadar nice mevzuyu bulacaksınız.
Gayret bizden tevfik Cenab-ı Hak’tandır. Okuyucularımızın duası en büyük desteğimizdir.
.
Akli ve naklî ilimler
Osmanlılar da dâhil, İslam tarihinde ilimler, akli ve naklî olmak üzere iki bölüme ayrılmıştı. Elbette bu bölünmede metot, kaynak, maksat ve değerlendirme farklılıkları bulunuyordu.
Akli ilimler felsefi bilimlerdi. Yani aklı kullanmak suretiyle mevcut bilimi daha geliştirmek ve ileriye taşımaktır. Bu ilimlerin metodolojisi, deneme yanılma yoluyla deneyler yapma, tartışma, gözlemleme vs. uygulamalarla ilmi yenileme, geliştirme ve daha ilerilere götürmektir.
Fizik, kimya, matematik, tıp, mühendislikler, tarih coğrafya bu neviden ilimlerdir. Şanlı Peygamberimizin, “İlim Çin’de de olsa alınız” hadisi bu ilimler içindir.
Naklî ilimler ise dinî ilimlerdir. Akait, tefsir, hadis, fıkıh vb. Bunlar Peygamber efendimizden bize kadar gelen bilgilerdir. Kur’ân-ı kerimi gönderen ve kıyamete kadar koruyacağını vadeden Cenâb-ı Hak’tır. Onu şanlı Peygamberimize indirdi. Peygamber efendimiz de Eshâbına anlattı, açıkladı. Bu itibarla Kur’ân-ı kerimin ilk müfessiri Peygamber efendimizdir. Hadis-i şerifler onun sözleri oldu. İbadetlerden hayatın bütün safhalarına kadar fıkhın (hukukun) temeli olan uygulamaları o gösterdi.
Bütün bunları, “Ümmetimin âlimleri Benî İsrail’in nebileri gibidir” ve “Eshâbım gökteki yıldızlar gibidir” diyerek tavsif buyurduğu Eshâbı ve müctehid İslam âlimleri tedvin etti, kitaplara geçirdi ve bizlere kadar gelmesini sağladı.
Dolayısıyla naklî ilimler dediğimiz dinî ilimler ve bilgiler, Peygamber efendimizden bize kadar nakledile nakledile gelen bilgiler oldu. Naklî demek dinî meselelerde bir hükmün Kur’ân-ı kerime veya Peygamber efendimize ulaşması, varması demektir. O halkada bir kopukluk olmuşsa veya Peygamber efendimize ulaşmıyorsa o artık dinî olmaktan çıkar. Söyleyen kişinin kendi indi, şahsi bir görüşü olur.
Yahudi ve Hıristiyanlar İncil’i ve Tevrat’ı kendi görüşlerine göre uydurmak suretiyle bozmuşlardı. Bir anlamda onlar dinî ilimlerini felsefi ilimler kategorisine sokmak suretiyle insanileştirmişlerdi. Toplandıkları konsüllerde inançlarını, İncil’de yazılanları tartışıyorlar ve kendilerine uygun gelmeyen noktaları değiştiriyorlardı. Böylece çeşit çeşit İnciller ortaya çıkmıştı. Matta İncili, Markos İncili, Luka İncili, Yuhanna İncili vb.
Önce âlimler doğrandı!
Öte yandan saf ve sağlam bir itikada ve temiz bir ahlaka sahip olan Osmanlı Türklerine karşı bir türlü üstünlük kuramayan Batı, yeni projeler geliştirecekti. Zira savaş meydanları onlar için hep hüsran olmuştu.
Bu defa Türkleri, Müslümanları mekteplerde vuracaklardı. İnanç ve itikatlarını bozacaklardı. Gerisi kolaydı.
Nitekim Batılı oryantalistler ve Beyrut’un papazları Peygamber efendimizin hadislerini, Kur’ân-ı kerimi didik didik ederek okudular, kendilerince Müslüman çocuğunu aldatacak ve inançlarını sarsacak noktaları tespit ettiler.
Ardından bir dönem Seyit Kutup yoluyla İslam’ın Türkler elinde dondurulduğunu, gelişmediğini ifade ettiler. Ardından ictihad kapısını kapattıklarını ifade ettikleri İmam-ı Gazali hazretlerine oklarını doğrulttular.
O İmam-ı Gazali ki, Huccetü’l-İslam’dı. Felsefecileri ve fikirlerini mahvetmişti. İslam dini kal’asını sımsıkı yapmıştı. İslam düşmanları onunla birlikte bütün âlimlere saldırılar tertiplediler. Aynen Batı’da olduğu gibi dinî ilimlerin içine felsefeyi dâhil ettiler.
Her şeyi tartışacaklar, münazara ve münakaşa yaparak doğruya varacaklardı. Zira doğru belli değildi(!). Daha İslam en doğru bir şekilde yaşanmamıştı(!) Doğru inanç ve itikat sanki 1400 senedir hiç bilinmemişti(!)
Dolayısıyla 1949’dan itibaren İlahiyat Fakülteleri’nde pozitivist anlayış hâkim oldu. Artık sadece aklı öne alan ve aklı din yerine koyan bir zihniyet ortaya çıkmaya başlamıştı. Artık bilim dinin yerini almıştı…
“Havâssın dini bilim, avamın bilimi dindir” diyorlardı. Dolayısıyla artık onlar için dini öğretmek değil tartışmak esastı.
Neticede ilahiyatlarımızda önce müctehid âlimler, mezhep imamları ve tasavvuf erbabı hafife alında hatta aşağılandı. Sonra hadisler tartışılmaya ve ayıklanmaya başlandı. İşine gelmeyen yaşantılarına uymayan her hadis mevdu diyerek uydurma denerek atıldı. Felsefe sınır tanımıyordu! Kader var mıydı? İsa aleyhisselam ölmüş müydü yoksa göğe mi çekilmişti? Cinler var mıydı? Âlimler ictihad kapısını neden kapatmışlardı? Bu kapı açılmalı ve herkes kendine göre bir din ortaya koyabilmeliydi!
Darbe devirlerinde Yaşar Nuri ve Zekeriya Beyaz gibi namazı, orucu, itikadı bozan zevatı dinledi millet. Fakat bunlar milletin TV’lerde gördüğü yüzü idi. Bunların İlahiyat Fakültelerinde temsilcileri o kadar çoktu ki.
Ve dinde felsefenin konusu en sonunda iman noktasına geldi dayandı…
İman sempozyumu!
Bu hafta içerisinde (13 Ekim) maalesef bazı belediyelerimizin ve İslami geçinen bir bankanın sponsorluğunda Üsküdar’da bir “İman sempozyumu” düzenlendi. Sanırsınız ki gençlerin imanını güçlendirecek konuşmalar yapılacak!
Oysa davet edilenlerin bir kısmına baktığınızda imanı tartışmaya açan iman akaidini yıkan bir kısım zevattı.
Aslında bunların fikirleri 40 yıldır FETÖ vasıtasıyla gençlerimize şırınga ediliyordu. 15 Temmuz 2016’da bu fikirlerin bir kısım gençlerimizi getirdiği nokta, yabancı mihraklar adına ülkeyi işgale kalkışmak olmuştu. Dolayısıyla millet dinini bozan bu tiplerin gençleri zehirlemesine tepki koydu. Zira mesele bedenlerin çiğnenmesinden daha da felaket idi. İmanî ve ahlakî değerler yok ediliyor, zihinler öldürülüyordu. Bu itibarla bir kısım duyarlı insanlar gençlerinin zehirlenmesine mâni olmak için sempozyuma katılacak bazı isimleri protesto ettiler.
Sempozyuma katılan Prof. Dr. Mustafa Öztürk’ün bu yerinde tepkiyi DEAŞ’la irtibatlandırması ise korkunç bir hezeyandı.
DEAŞ kökü dışarıda Ehl-i sünnet dışı bir cereyan. Sana ve senin gibilere tepki koyanlar ise dinlerinin bozulmasına karşı çıkan Ehl-i sünnet bir grup. Dolayısıyla DEAŞ gibi grupları dikkat ederseniz Ehl-i sünnet inanışını yıkanlardan temin ediyorlar. Ehl-i sünnete sahip olanlardan değil.
Mustafa Öztürk, tepkiler sebebiyle sempozyuma gelemeyen Prof. Dr. İlhami Güler ile Prof. Dr. Ömer Özsoy için büyük ıstırabını ve zorla konuştuğunu ifade ederken “amelin imandan olmadığını kabul edenlerin çirkef işlerinden dolayı” diyerek neredeyse bütün Ehl-i sünnet bir camiayı küfürle isnat ettiğinin farkında değil miydi? Karşısında alkışlayanları görmek isterdim. Kendilerine kâfir denildiğinin farkında mı idiler bunlar acaba?
Evet, bu zatı kiram konuşmasının devamında da “amel imandan bir cüzdür” diyerek konuşmasını sürdürdü. Peki, bu zat-ı kiram FETÖ’nün iman esaslarını hiç duydu mu acaba? Onun da 15 yıldır amel imandan bir cüz olduğunu söylediğini bilmiyor mu? FETÖ’ye karşı olduğunu söyleyip, Sayın İstanbul Valimizin ve Sayın eski Diyanet İşleri Başkanlarından birinin huzurunda FETÖ’nün gençleri mahvettiği fikirlerine sahip çıkmak ne oluyor? Amel imandan bir cüz demeyi bugün sen mi uydurdun? Senden asırlar önce kimler söyledi bir ilahiyat profesörü olarak bilmiyor musun? Ehl-i sünnet büyüklerini reddederken hangi sapık adamların peşinden koştuğunu da söylesene!
Bu arada Mustafa Öztürk, İlhami Güler ve Ömer Özsoy’un imanının kendisinden daha sağlam olduğunun söyledi. Bu ikisi Kur’ân-ı kerimdeki bazı kıssaların masal olduğunu uydurma olduğunu hatta Kur’ân-ı kerimin değişmesi gerektiğini ve -hâşâ- Cenabı-ı Hakkın Kur’ân-ı kerimde çelişkiler içerisinde bulunduğunu ifade ettiler!
Acaba bu zevat, kaderden sonra Kur’ân-ı kerime imanı da mı kaldırdı? Kur’ân-ı kerime inanmayı sadece, “Evet Kur’ân-ı kerim diye bir kitap vardır” şeklinde mi anlıyorlar. İman Kur’ân-ı kerimin içindeki tüm bilgilere inanmak değil midir?. Ayrıca FETÖ’nün iman esasları içinde kitaplara iman yoktur biliyor musunuz?
Görülüyor ki artık dinî inanç esaslarını yıkma faaliyeti ilahiyat fakültelerinden belediyelerin konferans salonlarına taşındı! Mustafa Öztürk, Ömer Özsoy ve İlhami Güler gibiler konferansa gelemediler diyerek çıldırıyor. Sadece medeni bir şekilde tepkilerini ortaya koyanları ise DEAŞ diye yaftalamaya kalkıyor.
Siz fireni patlamış kamyon gibisiniz! Milletin değerlerine, imanına, Kur’ân’ına, inancına pervasızca saldıracaksınız fakat birileri yapmayın, etmeyin deyince DEAŞ olacak öyle mi? Daha DEAŞ’ın ne olduğunu bile bilmiyorsunuz! DEAŞ’ın hep Ehl-i sünnet dışı radikallerden çıktığını unutmayın.
Bu arada yıllarca FETÖ’ye tek söz etmeyen, Ehl-i sünnet büyüklerini küçümseyen Ehl-i sünnet âlimlere her vesile ile saldırmayı marifet zanneden ve bendenize Afgani, Abduh, Reşit Rıza gibi mezhepsizleri tenkit ettiğim için “yalan söyleme” diyerek sataşan Hayreddin Karaman ve avanesinin Mustafa Öztürk, Ömer Özsoy, İlhami Güler ve benzerlerine edecek bir çift sözü var mıdır acaba? Darbe yapmalarını mı bekliyorlar? Neden susuyorlar!
TEFEKKÜR
Peygamber yerine geçen hocalar
Bu halkın başına zahmetli oldu
.
Kötü adam yurt bozar!
Büyük Türk devlet adamı Emîr Timur “İyi adam yurt kurar, kötü adam yurt bozar” demiştir. Geçen hafta ifade ettiğimiz gibi Ahmed Cevdet Paşa, padişahın emri ve duası ile harekete geçmiş, Osmanlı geleneği ve zihniyeti içerisinde hareket ederek, Tanzimat idaresinin karışıklık içerisine düşürdüğü Bosna Hersek’teki huzursuzluğu birkaç gün içerisinde çözmeyi başarmıştı.
Ancak 445 yıllık Türk yurdu Bosna Hersek, önce Birinci Meşrutiyet’in doğurduğu 93 Harbi içerisinde Avusturya-Macaristan İmparatorluğu’nun denetimi altına düştü. Buna rağmen Osmanlı Devleti’ne bağlılığı devam ediyordu. II. Abdülhamid Han’ın 30 yıllık saltanatı boyunca Avusturya’nın bu denetim statüsü işgale dönüşemedi.
Cevdet Paşa’nın düzeni sağlamasından yarım asır; II. Abdülhamid Han’ın saltanata geçmesinden 30 yıl sonra ise bu defa sıkıntı dışarıda değil içerideydi. Bosna’da devletini yüceltmek ve korumakla görevli olan 3. Ordu’nun subayları asilerle iş birliği yapıyorlardı. Düşmanlar ise onların bu vaziyetini iyi etüt etmekte ve fırsat kollamaktaydı. Nitekim aradıkları fırsatı çok geçmeden de bulacaklardı.
Almanya 1878’de birliğini sağladıktan sonra sanayileşme yolunda yaptığı hamlelerle büyük bir güce erişmiş, sömürge imparatorluklarını tehdit edecek hâle gelmişti. İngiltere ve Rusya ise, Almanya’nın bu süratli gelişmesinden rahatsızdılar.
Hem Almanya’nın durumunu görüşmek hem de güç gösterisi yapmak üzere İngiltere Kralı VII. Edward ile Rus Çarı Nikola, 9 Haziran 1908’de Reval’de bir araya geldiler. Almanya’ya karşı takip edecekleri politikanın yanında Afgan hududu, İran, Girit ve Makedonya’nın durumu ve Balkan demir yolları gibi meseleler de masadaydı.
Elbette Osmanlı Devleti de görüşmelerin bir bölümünü teşkil ediyordu. Ancak bu durum II. Abdülhamid Han’ın nasıl bertaraf edilmesinden başka bir şey değildi. Zira o, Osmanlı Devleti’nin başında iken kendilerine rahat hareket etme ihtimali görünmüyordu.
Diğer taraftan Osmanlı ülkesi içerisinde ciddi bir güç durumuna gelmiş bulunan ve 3. Ordu’ya tamamen hâkim bulunan İttihat ve Terakki Cemiyeti ileri gelenleri, Reval buluşmasını tamamen Rumeli’nin paylaşıldığı şeklinde yorumladılar. Belki de tarihte akla gelebilecek en ahmakça bir yorumla bunun sorumluluğunu da Sultan II. Abdülhamid Han’a yüklediler. Bunda mutlaka İttihatçı subaylar üzerinde büyük nüfuzu bulunan Alman ajanların etkisi büyüktü.
Kendi devletine silah sıkmak
Bir tarafta İngiltere ve Rusya gibi Osmanlı ülkesinde gözü olan en azılı iki düşman bir araya gelip, geleceklerini garanti atına almak üzere görüşmeler yapıyordu. Diğer tarafta ise Osmanlı Devleti’nin bir kısım ordu mensupları bunu padişahlarından bilerek kendi devletlerine karşı darbe harekâtına girişiyorlardı.
Hâlbuki Rusya ve İngiltere buluşmasının ana sebebi Almanya idi. Almanya buna rağmen sükûnetini muhafaza ederken Osmanlı ülkesinde kazan kaynatılmaya başlanmıştı. İşte bu hâl İttihatçıların nasıl bir vesayet altına düştüklerini ve yabancıların uşağı hâline geldiklerini gösteriyordu.
Şayet İttihatçıların düşündükleri gibi, düşmanın kendilerini paylaşma projeleri varsa, buna karşı birlik olmak gerekirken iç savaşa neden davetiye çıkarılıyordu? Düşmanın ekmeğine bundan daha âlâ yağ sürülebilir miydi?
Elbette ki İttihatçılara göre bunun iyi niyet gerekçeleri hazırdı. Şayet Meşrutiyet ilan olunur, Hristiyanlara eşitlik verilirse Makedonya elden çıkmaz, ülkenin bütünlüğü sağlanırdı.
İttihatçılar bu filmin 1839 yılından beri vizyonda olduğunu ve nelere mal olduğunu görmüyorlardı! Hâlâ Hıristiyanlara haklar verilmesinden yana idiler. Kendi tarihlerinde ve o büyümeye devam ettikleri haşmetli dönemlerde gayrimüslimlere, hiçbir devletin tanımadığı hakları vermiş olduklarını ne çabuk unutmuşlardı. Onları büyüten sırrın bu olduğundan nasıl da gafil idiler!..
Bugün ise Hıristiyan hakları denen hususların kendi devletlerini mahvetmek olduğunu hesaplamaktan da acizler.
“Besle kurt enciğin derin soysun” misali derilerini yüzdürmek için düşman sevindirmekten öte başka bir iş görmüyorlardı. Tıpkı 31 sene önce, “Meşrutiyet gelirse, başta İngilizler olmak üzere bütün Avrupa’yı yanımıza çekeriz” diye düşünen Midhat Paşa’nın fiyasko ile neticelenmiş senaryosu yeni düzenlemeyle ikinci kez vizyondaydı. Aslında İttihatçıların gerçek niyeti Reval görüşmesini kullanarak Padişah’a zorla Meşrutiyeti ilan ettirmekti.
Nitekim İttihat ve Terakki, Selânik ve Manastır gibi cemiyetin güçlü olduğu yerlerde örgüt mensuplarını harekete geçirdi.
Rumeli Müfettişi Hüseyin Hilmi Paşa’nın, Abdülhamid Han’a, “Burada kulunuzdan başka herkes İttihatçı” şeklinde telgraf çekmesi vaziyetin vahametini gösteriyordu.
Artık örgüt kendi devletine saldırıyordu. Kendi silah arkadaşlarını şehit ediyordu. İlk olarak Selânik Merkez Kumandanı Nâzım Bey’i vurdular. Nâzım Bey’i vuran Kurmay Binbaşı Enver Bey (sonra Paşa) kendisine katılanlarla birlikte dağa çıkarak mevcut idareye alenen isyan etti. Onu Kolağası Niyazi Bey’in 160 askerle dağa çıkması takip etti. Askerden ve halktan birçok kimse, kendilerine katıldığı için kuvvetleri süratle artmaktaydı.
Suikastlar ise devam ediyordu. Manastır Polis Müfettişi Sami Bey öldürülürken, meşhur hafiyelerden topçu alayı imamı Mustafa Efendi, Selânik’te vuruldu. Birinci Ferik Şemsi Paşaise telgrafhaneden çıkıp arabasına binmek üzere iken İttihatçıların fedaisi Teğmen Âtıf Beytarafından üç kurşunla öldürüldü. İttihatçılar kendi devletinin subaylarını öldürerek devlet kurtaracaklardı(!)
Ardından İttihat ve Terakki Cemiyeti üyeleri Üsküb’ün Firzovik mevkiinde bir gösteri toplantısı düzenlediler. Padişaha çektikleri telgrafta, Meşrutiyet derhal ilan edilmediği takdirde elli bin kişi ile İstanbul üzerine yürüyeceklerini bildirdiler.
Hangisi melanet gecesi?
II. Abdülhamid Han Meşrutiyet rejiminin Osmanlı Devleti’ni parçalayacağını iyi biliyordu. Zira bunu 1877 yılında bizzat görmüş ve yaşamıştı. Ancak genç subaylar bu tecrübeden habersiz, sonlarını hazırlayacak bu reçeteye neredeyse can simidi gibi sarılıyorlardı.
II. Abdülhamid Han bir taraftan da artık yapılacak fazla bir şey kalmadığını görüyordu. Selin önüne geçmek zor olacaktı. Yıllardır milletin istikbalinde rol oynamış tecrübeli Hakan’ın, Tahsin Paşa’ya söylemiş olduğu şu sözleri, geleceğin kara bulutlarını haber verir gibiydi:
“Bir hükümdar için lazım olan şey memleketin menfaatidir. Eğer bu menfaat Kanun-ı Esasi’nin ilanında ise o da yapılıyor; fakat iyi tatbik olunur mu, Türk’ün menfaati mahfuz kalır mı? Burasını kestiremiyorum!”
Nazırlar da risk almak istemiyor, olaylar karşısında sessiz kalıyorlardı. Sanki bütün suç Abdülhamid Han’a atılacak gibiydi. Bunun üzerine II. Abdülhamid Han, 23 Temmuz 1908’de Meşrutiyet kararını aldı.
Dağlara çıkarak devletine silah sıkan asi subaylar Selânik’e gelerek büyük kutlamalara başladılar. Bu subaylar artık birer “hürriyet kahramanı” idiler. Enver Bey ise bu tarihten itibaren Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti içindeki askerî kanadın en önde gelen isimlerinden biri oldu.
Meşrutiyet, Tevfik Fikret’e göre istibdadın uzun gecesinin bitip hürriyet şafağının doğuşuydu. Nitekim “Rücû” şiirinde:
O melanet gecesinden uzaktayız şimdi
Karıştı leyl-i musibet leyâl-i nisyana
Açıldı gözlerimiz bir sabah-ı rahşana
Diye ifade ediyordu.
Her şey şiirde yazıldığı kadar kolay mıydı? Şafak mı söküyordu, yoksa gün mü batmaktaydı? Bunu görmek için fazla beklemek gerekmeyecekti. Nitekim daha Meclis-i Mebusan toplanmadan yaşananlara bakınız:
5 Ekim 1908’de Avusturya, Bosna-Hersek’i ilhak etti. 445 yıllık Türk yurdu bir günde elimizden çıkıp gitti. Ardından Bulgaristan bağımsızlığını ilan etti. 6 Ekim’de de Girit Yunanistan’a katıldığını duyurdu.
Devletine düşmanlıkta kahraman olan o yiğitler(!) ve iyi niyetliler(!) neredeyse iki günde üç ülke elimizden çıkarken acaba nerede idiler? Buna rağmen günümüzde, hâlâ “Abdülhamid Han toprak kaybetti” dedirtmek için çırpınan zavallılar ise, maalesef az değildir…
TEFEKKÜR
Son pişmanlık fayda etmez imiş
Gussası ta ölünceye gitmez imiş
.
Zalimin dişleri sökülecektir!
Çocukların ıstırabı!
Türkiye Cumhuriyeti Devlet Başkanı Sayın Erdoğan, İran’daki üçlü zirvede günün anlamına uygun olarak Şeyh Sadi-i Şirazi’nin şiirlerinden birkaç satır okudu. Sadi-i Şirazi İran edebiyatının mühim simalarından biridir. Bilhassa gazelde en büyük şairlerdendir. Eserlerinde kendisinden bahsederken, “Ben çocukların ıstırabını bilirim. Çocukluğumda babamı kaybettim” sözü ile yetimlerin haline ne güzel işaret etmiştir. “Bostan ve Gülistan” isimli eseri defalarca Türkçe’ye çevrilmiş olup en fazla okunan eserlerdendir.
Eserini okuduğunuzda, “Müslümanların arasını sınırlarla bölemez, ayıramazsınız. Onu belli sınırlara hapsedemezsiniz. Müslüman, dünyadaki bütün Müslümanların dostudur, kardeşidir. Sadece kendi devletiniz sınırları içindeki Müslümanın derdiyle dertlenmek olmaz. O zaman sizin Müslümanlığınız da laftan ve sözden öte gitmez”, diye düşünüyorsunuz. Rahmetli Şairimiz Abdurrahim Karakoç’un:
Ellerin yurdunda çiçek açarken
Bizim İl’e kar geliyor gardaşım.
Bu hududu kimler çizmiş gönlüme?
Dar geliyor, dar geliyor gardaşım.
Dediği gibi sınırları ve duvarları aşıp kardeşinin derdiyle dertlenecek elemi ile hüzünleneceksiniz.
Başkan Erdoğan, bu hudutsuz kardeşliği ne güzel ifade etti. Hem de Şeyh Sadi’nin ana memleketi İran’da, Ruhani’nin gözlerinin içine baka baka söyledi. Onların bu dizeleri anladığını zannetmiyorum. Zira onlar o kaynaktan beslenmiyorlar. Geçen gün TV’lerde dinlediğim CHP milletvekili Öztürk Yılmaz, “Türk askeri artık Suriye’den derhal çıkmalı” derken orada katledilecek Müslüman kardeşlerimiz için zerrece bir endişe içerisinde değildi. Elbette ırkdaşlarına ve dindaşlarına Boraltan Köprüsü faciası yaşatanlardan beklenen bir tavırdır bu!
“Rusya’nın, ABD’nin, İran’ın Suriye’de ne işi var?” diyemeyenler emin olun yarın bu ülkeler kendi memleketlerine girdiklerinde de diyemeyeceklerdir. Hatta bu zavallılar, ülkemizi birileri işgal etse, “Bizi Erdoğan’dan kurtardı” diyerek bayram dahi yapabilir. Kardeşinin derdine yanamayanlar yarın kendi dertlerine yanan da bulamayacaklardır.
Zalimin dişleri sökülecektir!
İşte bu noktada Şeyh Sadi’nin değeri altınla ölçülemeyecek sözlerine ve ibretlik hikâyesine göz atalım:
“Ey aziz insan, sen de bazı güçlü kimselerin sıkıntılarına katlan ki, bir gün gelir sen kuvvet bulursun, o zebun olur.
İnatçı kişilerin şerrini iyilik ve cömertlikle gider. Himmetin kolu, kuvvetin elinden üstündür.
Söyleyin mazluma, kurumuş dudakları gülsün: Bir gün gelecek, zalimin dişleri sökülecektir.
Davulun sesiyle uyanan beyefendi, bekçinin geceyi nasıl geçirdiğini nereden bilsin! Kervan halkı yalnızca kendi yükünün kaygısındadır, sırtı yaralı merkebe nereden acısın!
Diyelim ki sen düşkünlerden değilsin; fakat düşkün gördüğün zaman niçin duruyorsun?
Sana bu konuda başımdan geçen bir olayı anlatayım da insanlığın nasıl kazanıldığına bir bak. Yeri gelmişken bunu atlamak doğru olmayacak:
Şam’da büyük bir kıtlık olmuş, öyle ki, âşıklar aşkı unutmuşlardı. Gökyüzü yeryüzüne çok cimri davranmış, ekinler, hurma ağaçları dudaklarını ıslatamadı, coşkun ırmaklar kurudu, öksüzlerin göz yaşından başka su kalmadı.
Bacalardan tek tük görülen duman çaresiz dulların âhı idi, yoksa gökyüzünde duman namına bir şey yoktu. Ağaçların dalları meyvesiz, zenginler mecalsiz, fakirler çıplaktı. Pazısı kuvvetli olanlar güçten kesilmişlerdi. Ne dağlarda yeşillik ne bağlarda balçık vardı. Yeşillik namına var olanları çekirgeler, çekirgeleri de halk yemişti. O günlerde bir dostum bana uğradı, çok düşünceli, zavallı bir deri bir kemik kalmıştı. Şaşırdım, çünkü o güçlü kuvvetli, hali vakti yerinde, makam mevki sahibiydi, her şeyi tamdı. Kendisine dedim ki:
Azizim, bu ne cansızlık, nereden geldi size bu dermansızlık?
Bana çok sert bir tavırla: “Senin aklın mı dar? Bunu sormaya gerek var mı? Şu sıkıntılı hali görmüyor musun, meşakkat ve sefalet son haddine varmış. Ne gökten yere rahmet iniyor, ne yerdekilerin âhı göğe çıkıyor…”
Ona cevap olarak:
“Öyle ama sizin korkmanıza gerek yok ki, panzehiri olan, zehirden korkar mı? Yokluk yüzünden ölenler olsa da tokluktan ölen de yok ya. Senin her şeyin var, başkaları yokluktan harap olsa bile sana ne? Kaz tufandan korkar mı?” dedim.
İyi bir âlim olan dostum, bana çok anlamlı bir biçimde baktı ve şöyle dedi:
“İnsan sahilde bile olsa dostları denizde batarken rahat edemez. Benim yüzüm sanma ki gıdasızlıktan sarardı, onu sarartan fakirlerin ıstırabıdır. Akıllı adam ne kendi bedeninde ne de başkalarında yara görmek ister. Allah’a çok şükür kendim muhtaç değilim, fakat bugün bütün bir memleket aç. Yaram yok ama başkalarında yara görünce vücudum titriyor. Hastanın başında bekleyen sağlıklı kişinin keyifli olması mümkün mü? Fakirler, miskinler aç olunca benim her yediğim lokma zehir kesilir. Dostları hapishanedeyken bir kimse güllük güneşlik bir bahçede nasıl eğlenebilir?”
Şeyh Sadi-i Şirazi anlayana ne güzel söylemiş. İran’da kendisini yâd ederek bu mesajları veren ve “Dostlarımız, dindaşlarımız, ırkdaşlarımız orada iken bize rahat uyku yok, her zaman onların yanındayız” diyen Sayın Başkanımız Erdoğan’ı tebrik ediyorum.
Zalimin hasmı Cenab-ı Hak’tır. Suriye’yi yetimler yurduna çevirenler bunun karşılığını inşallah görecektir. Yüce Rabbimiz duaları ve elinden geldiği kadar her türlü imkanları ile o mazlumların yanında duranları da aziz edecektir.
Müslüman zulme uğradığında, dertlendiğinde, üzüldüğünde sınırların bir mana taşımadığını artık bilelim ve ona göre hareket edelim! Peygamber efendimizin Müslümanlara prensip olarak gösterdiği şu hadisi de asla unutmayalım:
“Birbirine karşı muhabbet ve merhamette, müminler, bir vücut gibidir. Vücudun bir yeri rahatsız olunca, bütün vücut, rahatsız, uykusuz kalıp, onun tedavisi ile meşgul olduğu gibi, Müslümanlar da birbirlerine yardıma koşmalıdır”!
.
Fatih’in mirası: Bosna Hersek
.
Tehlikeli sularda gezinmek
Kurb-ı Sultan ateş-i suzan
Kanuni Sultan Süleyman’ı konu edinen “Muhteşem Yüzyıl” dizisi üç yıl boyunca kamuoyunu meşgul etmişti. Bilindiği üzere dizinin en parlak ve etkin simalarından biri Maktul İbrahim Paşa idi. Kaynaklarımızda Damat, Makbul ve Maktul lakapları ile anılan İbrahim Paşa, dizinin tesiriyle Pargalı İbrahim Paşa diye hafızalara kazındı.
Dizi’de İbrahim Paşa’nın ölümüne en büyük sebep olarak Hürrem Sultan ve ekibi gösterilmişti. Hâlbuki bunun hakikatle hiçbir ilgisi bulunmuyordu. İbrahim Paşa’nın öldürülme sebebi aslında idarecilerimiz için çok ibretler içermektedir. Fakat tarihin bozulması, entrikalara yem edilmesi alınacak ders ve ibretleri de ortadan kaldırmaktadır.
Peki, Kanuni’nin tahta çıkmasıyla birlikte ikbal yolu açılan ve kısa süre içerisinde Hasodabaşılık’tan Veziriazamlığa yükselen, ardından Seraskerlik makamı da ilave olunan Makbul İbrahim Paşa neden gözden düşecek ve niçin öldürülecekti?
Seraskerliğin de beraberinde getirdiği, sınırsız yetkiler ve Osmanlı’nın tüm dış politikası üzerindeki etkinliği İbrahim Paşa’yı yavaş yavaş iktidar sarhoşluğuna doğru sürüklüyordu. İşte İbrahim Paşa’nın umumi karar ve faaliyetlerine bakılacak olursa, ölümüne neden olan tetikleyici unsurun bu gurur ve onun getirdiği keyfi uygulamalar olduğu anlaşılacaktır.
Nitekim bu tavrının tezahürü olarak Irakeyn Seferi’nde, Defterdar İskender Çelebi’yi önce azl, sonra da idam ettirmesi kendi sonunu hazırlayacaktır.
İskender Çelebi maliyeden yetişmiş olup, gerek kişilik gerekse nam bakımından Defterdarlık makamında bulunanların en ünlüsüdür. İşlerindeki ciddiyeti, titizliği, padişaha bağlılığı ve tecrübesi ile Kanuni’nin tam itimadını elde etmişti.
Kanuni Sultan Süleyman, Irakeyn Seferi’ne çıkılırken tecrübesinden istifade edilmek üzere İskender Çelebi’yi serasker kethüdası olarak tayin etmiş ve İstanbul’dan hareket edecekleri sırada veziriazama:
“İskender Çelebi iş bilir ve iş görür adamdır; reyine muhalefet eyleme” diye tembihte bulunmuştu. Bundan dolayı İbrahim Paşa kendisiyle meşveret etmeden iş yapamaz olmuştu. Nitekim Halep’te kışlayan veziriazam Bağdat üzerine gidecek iken, İskender Çelebi’nin tesiriyle Azerbaycan taraflarına harekete mecbur olmuştu.
Defterdar İskender Çelebi’nin sözüyle hareket etmesi İbrahim Paşa’nın gücüne gidiyorsa da padişah tarafından tayin edildiğinden dolayı ses çıkarmıyordu. Kendisini ikinci derecede gibi görüp içten içe içerliyordu. Bu sırada, aralarının daha da açılmasına sebep olacak bir hadise meydana geldi.
Sakın “Serasker Sultan” deme!
Azerbaycan hududuna varıldığında veziriazam tellallarla bazı hususları orduda ilân ettiriyordu. Tellal bağırırken “Serasker Sultanın emri budur” diyordu. Serasker kethüdası olan İskender Çelebi bu suretle bağıran tellalı getirterek şöyle ikazda bulundu:
“Bizde “Sultan” tektir. O da padişahtır. Sakın “Serasker Sultan” deme, ‘serdar hazretlerinin emri budur’ diye nida et”. Bu hal İbrahim Paşa’ya yetiştirilerek paşanın defterdara kin tutmasına yol açtı.
Kanuni, bu sefere sonradan gelerek iştirak etmişti. Bu sırada ordunun gidiş yolunu beğenmeyerek veziriazama sebebini sorduğunda İbrahim Paşa fırsatı kaçırmayacak ve diş bilediği İskender Çelebi’yi ateşe atacaktı. Şöyle ki:
“Biz ehemmiyeti olan bir adam mıyız? İşlerin halli İskender Çelebi kulunuza verilmiştir. Huzurunuzdan ayrılırken tecrübelidir diye ben kulunuzu defterdara tavsiye buyurmuştunuz. Onların tedbiri üzere hareket edildi, bu netice hâsıl oldu” cevabını verdi.
Bu sözler padişahı İskender Çelebi’den soğuttu. Nitekim Bağdad’a gitmek üzere Tebriz’den ayrıldıktan sonra Hemedan’a bir konak mesafede iken İskender Çelebi defterdarlıktan azlolundu.
Veziriazamın telkini ile azledilmiş olmasına rağmen, İskender Çelebi’nin siyasi nüfuzu henüz mevcuttu ve İbrahim Paşa bundan çekiniyor ve hasmının tehlikeli bir rakip olduğunu hesaplayarak idamı için fırsat kolluyordu. Nihayet 13 Mart 1535’te bir divan günü, henüz diğer vezirler, dâhil olmadan, İskender Çelebi’nin idamı için padişahın fermanını almaya muvaffak oldu ve hükmü derhal infaz ettirdi.
Kaynakların nakline göre İskender Çelebi asıldığı gece padişahın rüyasına girmiş ve boğazına mendilini geçirip, “Beni niçin günahsız yere astırdın?” diyerek boğmak istemişti. Kanunî ancak bundan sonradır ki olayların aslına ve muhtemelen İskender Çelebi’nin, veziriazamın garaz ve kinine kurban gittiğini anladı ve İbrahim Paşa’ya gücendi.
Yapılan araştırmalar neticesinde İskender Çelebi’nin İbrahim Paşa’ya “Sultan” tabirini kullandırmadığı için diş bilediği ortaya çıkmıştı. İbrahim Paşa, İskender Çelebi’yi öldürtmekle kalmamış bir anlamda padişahı hataya sürüklemişti. Belki de affedilmeyen temel husus bu idi.
Atananlar, menfaatleri uğruna amirini hataya sürüklemekten çekinmeliler! Bilgileri en doğru ve hilesiz bir biçimde aktarmalılar. Aksi halde telafisi mümkün olmayan perişanlıklara yol açılır.
Tehlikeli sularda gezinmek!
Son bir aydır Osmanlı Arşivi’nde yaşananlar, tarihimizin bu önemli anekdotundan nasıl dersler çıkarmamız gerektiğini göstermektedir. Nitekim Başbakanlığa bağlı arşivin Cumhurbaşkanlığına bağlanmasıyla birlikte çalışanlarının havuza düşmesini fırsat bilen bir grup, bundan istifadeye kalktı. Yirmi otuz yıllık uzmanları bir kalemde devletin alakasız kurumlarına dağıttı. Ben de dâhil işin uzmanı olan onlarca akademisyen ve köşe yazarı büyük bir hata yapılmakta olduğunu kamuoyu ile paylaştılar. Sırtını Sayın Cumhurbaşkanımıza dayadığını düşünen Devlet Arşivleri Başkanı, on beş gün boyunca sustu. Sanki bu uzmanları Cumhurbaşkanımızın emri ile aldığını ifade eder gibi bir gururun içerisindeydi. Sanki açıklamayı o değil de Cumhurbaşkanımız yapacaktı(!)
Nihayet 15 gün sonra sessizliğini bozarak “yanlış ve eksik haberleri tekzip etmek için açıklamada bulunuyorum” diyen genel müdürün üç sözünden biri nedense hep “Sayın Cumhurbaşkanımız” demek olmuştu. Arşivde yıllardır yapılan hizmetleri anlatıyordu. Hâlbuki kendisinden istenen bir aydır yaşanmakta olan depremin sebebi idi. Oysa genel müdür bu hususta zerrece açıklamada bulunamadı.
“Osmanlı Arşivleri kapatıldı sözüne gülüyorum” dedi. Bunu kim söyledi, nereden duydu, kime güldü bilemedim? Zira arşivler yerinde duruyor. Oysa asıl tenkit olunan, dünya arşiv literatürüne girmiş “Osmanlı Arşivi” adının kalkmasına neredeyse hiç değinmedi. Sadece yeniden ele alınacağını belirtti. İyi de kaldırma gerekçen ne idi ve şimdi neden ele alıyorsun?
Yine, “atandığı günden beri emeğinin ve gayretinin sorunları dinlemek ve bunları çözmek olduğunu ifade etti”. Dertlerini dinleyip dinlemediğine bir şey diyemem amma bırakın çözüm üretmeyi arşiv çalışanlarının moral ve motivasyonlarını darmadağın ettiğine cümle âlem şahit oldu. O açıklamayı yaptığında, hatadan dönüleceğini söylese tesirli olabilirdi. Ancak bu hususta hiçbir açıklamada bulunmadığı halde iki gün önce hatadan geri dönüldü ve kıyım durduruldu.
Öyle anlaşılıyor ki Sayın Cumhurbaşkanımız tenkitlere muttali oldu ve gereğini yerine getirdi. Şimdi Sayın Devlet Arşivleri Başkanı veya onu bu kıyıma sürükleyip gönderilenleri yok Fetö’cü, yok bölücü diye yaftalayanlar ne yapacaklar acaba?
Yine iki gün önce bu uygulamalarda tesiri olduğu halde bir Cumhurbaşkanlığı Arşiv müdürünün, “aynı tepsiye konuldular diye taşlar kendilerini pirinç tanesi sanmasınlar, akıbet ayıklanacaklar, pilav iyi olsun diye değil dişler kırılmasın” diyerek tweet atması nasıl bir mantık ve idare anlayışıdır? Taş dediğin adamlar kim ve sen nasıl çalışacaksın onlarla artık? Devlet Arşivleri Başkanı bu tweetleri görüyor mu ve görüyorsa ne yapıyor acaba? Taşların dertlerini de dinliyor mu? Bilmek istiyor insan! O arşiv müdürü, sosyal medyada hep Cumhurbaşkanımızın fotoğrafları ile görülmeye çalışarak neyi ispat ediyor bunu da anlayamadım!
Bu arada bazıları da “Atamalarımız yapıldığı halde şimdi durdurulduk” diyerek sosyal mecrada duyurmaya başladılar. Anlaşılan kadrolaşma tamamlanmaya başlamış bulunuyordu ki işlem durduruldu.
Evet, hiç kimse Cumhurbaşkanımızın arkasına gizlenerek kadrolaşma veya yanlış yapma lüksüne sahip değildir. Sayın Devlet Arşivleri Başkanı maalesef böylesine tehlikeli bir yola girerek arşivi dinamitlemiştir. Bence artık arşivde idarecilik kredisi sıfırlanmıştır. İlmi faaliyetlerde bulunması hem kendisi, hem arşiv, hem de memleketimiz için yerinde bir karar olacaktır.
TEFEKKÜR
Bir kere dokunsan teline sâz-ı derûnun
Bin türlü nevâzişle düzelmez bozulunca
.
II. Abdülhamid Han
Halkı rencide eden âlemde
Kendi rencide olur son demde
.
Oğlun dünyaya hâkim oldu?
Büyük Türk hakanı Alparslan’ın oğlu Melikşah, henüz 17 yaşında iken tahta çıktı. Mükemmel bir eğitim almıştı. Cesareti, idari sahada yeteneği ve İslamiyet’e gönülden bağlılığı ile temayüz etmişti. Büyük fetihlerde bulundu. Antakya’yı fethettikten sonra Süveydiye’ye kadar uzandı. Akdeniz’i seyrederken heyecan ile şevke gelerek atını dalgaların arasına sürdü. Mağlubiyet acısı tatmayan kılıcını üç defa suya daldırdı ve;
“Ya ilahi şu deniz önüme çıkmasa adını gideceğim yere kadar götürürdüm”, dedikten sonra Cenab-ı Hakk’a defalarca hamd ü sena etti. İki rekat şükür namazı kaldı. Melikşah, benzer bir sevinci Karadeniz sahilinde de yaşamıştır. Yine Denize kılıcını üç defa daldıran bu mücahid Türk sultanı, sonrasında kılıcını buralara ebediyen sahip olduğunu ifade etmek üzere dalgaların arasına fırlatmıştır. Dönüşünde yanında götürdüğü bir avuç deniz kumunu babasının mezarı üzerine bırakırken “Baba, müjdeler olsun! Oğlun dünyanın sonuna kadar hâkim oldu” diyecektir.
Türk gençliği Oğuz Kağan, Bilge Kağan, Alparslan, Fatih, Yavuz ve Kanuni’nin gazalarını cihadını okurken ve onların heyecanı ile büyürken öyle oyunlara maruz kaldı ki akıl durmaktadır.
Büyük oyun!
Bu büyük oyunlardan bir tanesi 12 Eylül darbesiyle yaşanacak ancak işin bu yönünü hiç kimse hakkıyla fark edemeyecektir. 1980 darbesinin görülmeyen en sinsi bir yüzüdür bu. Malum olduğu üzere 12 Eylül darbesinin nedeni talebe olayları idi. Darbe olmuş ertesi gün olaylar bıçakla kesilmiş gibi durmuştu. Devlet gücü o sayfayı kapatmıştı.
Yeni açılan sayfa PKK’nın hortlatılması olacaktı. Peki PKK hadiseleri ile meşgul edilirken gençliğimiz nereye yönlendirilecekti. Gençliğe açılan koridor hangisi idi. İşte bunu iyi değerlendirmemiz gerekmektedir.
1980 öncesi gençliğin politik ve siyasi yönünü bir tarafa bırakırsak çok sağlam bir itikadi ve millî bir yönü ve duruşu vardı. Ülkü Ocakları, İmam Hatip Liselerini ve sair sağduyulu gençliği etkileyen büyük mütefekkir Necip Fazıl Kısakürek, büyük sosyolog ve eğitimci Ahmed Arvasi Bey ve Fethi Gemuhluoğlu gibi fikir sahiplerinin Erol Güngör gibi akademisyenlerin yönlendirmesi ile bin yıllık değerlere sahip bir gençlik yetişiyordu.
Bu gençliğin yolunun kesilmesi ve başka mecralara çevrilmesi gerekiyordu. Bunun temeli nerede atıldı biliyor musunuz? Belki şaşıracaksınız ama hapishanelerde atılacaktı. Hapse atılan milliyetçi gençlerin eline Seyit Kutub’un kitapları tutuşturulmuştu. Alparslan, Fatih, Yavuz, Ahmed Yesevi, Mevlana, Akşemseddin diyen nesiller, Seyit Kutup, Mevdudi, Hamidullah ve benzeri mezhepsizlerle tanıştırılacaktı.
Sonrasında ise aynı mihraklarca ikinci ana bir hat daha açıldı. Zaman gazetesine start verildi. Bilhassa yerden mantar biter gibi yurtlar, dershaneler ve talebe evleri açıldı. Gençler buralara kanalize edildi. Anlaşılan bu ülkede gençlere artık iki yol gösterilecekti: Radikal ve Ilımlı İslam… Gençler artık tarihini, ecdadını, bin yıllık değerlerini unutmalıydı.
Ülkü Ocaklarının faaliyetleri neden hep durdurulmuştu. Şayet durdurulmamış olsa gençler tamamen radikal görüşlere mi yönlendirilecekti? MHP’yi kimler neden böldürdü. Bu sualler üzerindeki sis bulutlarının kolay anlaşılacağını sanmıyorum. Aslında bunun şifresini rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu Bey vermişti. “Bizim tarlayı çoktan sürmüşler”, demişti. Kimler sürmüştü. Bugün Meral Akşener’in neye ve kime hizmet ettiği düşünülürse bunu anlamak zor olmayacaktır. Muhsin Bey bu oyunları çözdüğü ve karşı durduğu için bugün Türkiye’yi işgal etmeye çalışan güçlerce ortadan kaldırılacaktır.
İşgal girişimi nasıl önlenir!
Ülkü Ocaklarının kapatılması ile milliyetçi muhafazakâr gençliğin FETÖ ağına düşürülmesi planlanmıştı. Elbette Papalık misyonunu yürüten bir davanın peşine Türk gençliğinin takılması kolay olmayacaktı.
Bu itibarla 28 Şubat’la inançlı nesiller bir kez daha ezildi. İmam Hatip Liseleri kapatıldı. Gençliğe tek bir yol bırakıldı. O yön FETÖ hattıydı. Şanlı Peygamberimizin unutturulacağı, Ehl-i sünnet yolu ve itikadının yok edileceği bir hattı burası. Artık işlem tamamlanmıştı. Dikkat ederseniz FETÖ örgütü elebaşısının da etkilenmiş olduğu Seyit Kutup, Mevdudi, Reşit Rıza ve Hamidullah’ın bozuk fikirleri artık din gibi işleniyor. Kaderi, hadis-i şerifleri inkâr edenler arz-ı endam ediyor. Mezhepsizlik aldı başını gidiyor. Bir taraftan FETÖ örgütü ile amansız bir mücadele sürdürülürken bir taraftan FETÖ’nün kırk yıldır gençlerimizi zehirlemiş olduğu bozuk fikirlerin revaçta olması ne kadar hazindir. Bununla mücadele vermesi gerekenler neden sessizdir?
Sadece bir misal vereceğim. FETÖ ileri gelenleri İsa aleyhisselamın öldüğünü, ancak şahs-ı manevi olarak dönüş yapacağını bildiriyorlardı. Hatta ahir zamanda İslamiyet’in fetret dönemine gireceğini ve hakiki Hıristiyanlığın ortaya çıkacağını ifade ediyorlardı. Peki bugün TV’lerde arz-ı endam eden nice zevat İsa aleyhisselamın öldüğünü savunmaya devam etmiyor mu? Oysa asırlar öncesinde Süleyman Çelebi, mevlidinde şöyle sesleniyordu:
Ölmeyip İsa göğe bulduğu yol,
Ümmetinden olmak için idi ol.
Bu itibarla FETÖ ve yandaşlarına karşı asıl mücadele köklere dönüşle verilebilir. Bunu yapmadan zafer elde edebilmek hayaldir. Bunun yolu ise eğitimdir. Eğitimimizi mutlaka millîleştirmeliyiz.
Gençlerimize şanlı peygamberimizi ve eşsiz tarihimizi sevdirebilmeli, din ve devlet adamlarımızı en doğru bir şekilde verebilmeliyiz.
Ancak bu sayede birlik ve beraberliğimizi sağlar bu büyük işgal girişimlerine çelik gibi karşı durabiliriz.
TEFEKKÜR
Nice kutta’-i tarik mürşitlik eyler iddia
Müddeiler çoğalıp hep resm ü adetler gelir
.
Osmanoğulları’nda sulh!
1663 yılında Avusturya ile Osmanlı Devleti’nin arası bozulmuştu. Avusturyalılar anlaşmalara aykırı olarak hudutta iki palanga inşasına başlamışlardı. Ayrıca çeteler eliyle Osmanlı hudut karakollarına saldırmakta idiler.
Osmanlı ordusunun harekete geçeceği anlaşılınca Avusturya’dan elçiler geldi. Yapılmakta olan palangalar yıkılmayınca görüşmeler akamete uğradı. Artık Osmanlı ordusu yollardaydı. Belgrad’da yapılan görüşmelerden de netice alınamadı. Ordu harekâtına devamla Budin’e geldiğinde elçiler son bir görüşme talebinde bulundular.
Serdar-ı ekrem Fazıl Ahmed Paşa görüşmelerin sürdüğü odaya girdiğinde bütün vezirler ve elçiler ayağa kalktılar. Paşa, elçiye hoş geldin dedikten sonra yerine oturdu. Onlar da hoş bulduk deyip oturdular.
Ardından Ahmed Paşa ile elçiler arasında şöyle bir konuşma cereyan etti:
Ahmed Paşa: “Evvela sen niçin geldin?”
Elçiler: “Sulh etmeye. Çasarın muradı sulhtür. Biz dahi sulh yapmak istiyoruz.”
Ahmed Paşa: “Bizim cümle isteyeceklerimizi boynuna alabilir misin?”
Elçi: “Alırım.”
Ahmed Paşa: “İmdi. Sulh birkaç çeşid olur. Birincisi Âl-i Osman’ın cümle kulları evlerinde rahat ve huzurda iken devlet büyükleri iki tarafın reayasının asayişi için eylerler. İkincisi, devlet büyükleri sefer üzerinde iken yapılır. Bir sulh da şudur ki; Âl-i Osman’ın yer götürmez askeriyle darü’l-harbe girildiğinde olur… İşte biz bugün yer götürmez Osmanlı ve yıldız sayısı Tatar askeriyle vilayetinize geldik. Asitane’de iken sulh murad etmiş idin. Bir hâl ile makule yaklaşmayıp bu ağır askeri buraya kadar getirdiniz. Bu vaktin sulhü artık diğer vakitlerle kıyas edilemez… Bundan önce Sultan Süleyman (Kanuni) ile senevî otuz bin altın vergi vermek şartıyla sulh akdedilmişti. Bir defa da senede Devlet-i Aliyye’ye iki yüz bin guruş nakit vermek üzere Koca Murad Paşa ile sulh yapmıştınız. Şimdi bu iki sulhdan hangisine razı olursunuz?”
Elçiler: “Sultan Süleyman ile olan sulhü bilmeyiz. Amma Koca Murad Paşa ile akdolunan sulhta senevî iki yüz bin guruşluk pişkeş verilmek üzere yazılıdır. Ancak bugün için Çasar efendimizin sikke vermeye rızası olmadığı gibi bu namı kabul edenlerden de değildir.”
Ahmed Paşa: “Ne güzel. Var Budin kalesinde zevk ve safada ol ve hatırınız hoş tutasınız. Çünkü elçisiniz ve elçiye zeval yoktur. Biz efendinin memleketine varalım. Bakalım Hakk teala ne gösterir…”
Artık konuşma sırası silahlara gelmişti.
Kuzey Irak
Bu defa yanı başımızda iki kale yaptırılmıyor. Devlet kuruluyor. İngilizler Osmanlı Devletini biraz da Müslümanları birbirine kırdırarak ve herkese devlet vadederek yıkmışlardı. Irak, Suriye, Lübnan, Filistin, Suudi Arabistan devletleri hep bu vaadin neticesi olarak ortaya çıktı. Bugünkü devletin kurulacağı ise Lozan’da belliydi. Büyük ve güçlü bir Türkiye istemeyen Hıristiyan Haçlı gücü uzun emelli programlar ile geleceği kurgulamaya çalışıyorlar.
Türkiye daha II. Abdülhamid Han’ın nasıl yıkıldığı ile dahi yüzleşemedi. II. Abdülhamid Han’a ve dolayısıyla Osmanlı Devleti’ne en büyük şamarın içeriden vurulduğu gerçeğini anlayamadı. Bırakın bunları anlamayı yüz yıl boyunca kötülenen, aşağılanan, iftiraya uğrayan hep II. Abdülhamid Han oldu.
İşte bunun için Kuzey Irak’taki devlete müdahale edemezsin. Zira tarihten dersler çıkarıp yüz yıl ötesine yani bugünlere sen hazırlanmadın. Sen içeride, öleli 100 sene olmuş bir hakan ve tarihin derinliklerine çekilmiş bir devletle uğraşırken ötekiler plan ve projeler geliştiriyorlardı.
Bu plan ve projenin en önemli ayağı FETÖ idi. 40 yıllık bir projenin neticesi olarak uygulama sahnesine konuldu. Millet nasıl olduğunu dahi anlayamadan ülkeyi parçalamaya götüren bu sinsi işgal hareketini bitirdi. Anlamadan diyorum, zira hâlâ bu ülke içinde bu sinsi oluşuma su taşıyanlar var. Hâlâ bunu ülkede partiler arası mesele olarak görenler var. Hâlâ 15 Temmuz başarılı olsaydı bırakın kuzeyde yeni bir devletin ortaya çıkışını, bizden de önemli bir toprak parçasının ayrılmış olduğu gerçeğini takdir edemeyenler var.
Evet millet lideriyle birlikte bu girişimi bitirdi. Fakat düşmanın B ve C planları devam ediyor. Zira dışarıda bir asır önce devlet verdiği ve bugün de devlet vadettiği kuklaları emir eri gibi çalışmaktalar. Görev beklemekteler. Türkiye’nin güvenerek ittifak edeceği ve birlikte müdahale edeceği ne yazık ki tek devlet yok.
Bunu anlamak için 1916’da İngilizlerin meşhur ajanları Lawrence’ten Türklerle Kürtlerin arasını açmasını istediği gerçeğini unutmamak lazım. Lawrence o zaman İngiliz devlet adamlarına, “Onlar et ve tırnak gibiler. Aralarını açmanız imkânsızdır. Tam yüz sene lazım” demişti.
Lawrence
Türkiye bölücü aklın projesi olarak Öcalan fitnesiyle bu uçuruma doğru sürükleniyordu. Son dönemde atılan adımlar bize Güneydoğu’yu bir kez daha kazandırdı. FETÖ’den sonra en mühim kazancımız da bu oldu. Şimdi Barzani ile Türkiye’yi zayıflatacak üçüncü adımı başlatıyorlar. Burada hedefleri kısa vadeli değil. Çok uzun da değil. Türkiye’nin ilk karışık veya güçsüz bir zamanını kollayacakları kesin. Ancak Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan da “yeni Lawrence’ler bu defa başarılı olamayacaklardır” diyerek eski numaralara karşı dikkatli olduklarını beyan etti ki son derece önemlidir.
Evet Türkiye II. Abdülhamid Han’ı iyi anlamalı ve onu düşürdükleri tuzağa bir kez daha düşmemelidir. Onun denge siyasetini çok iyi kavramalı ve yürütmelidir. Bir defa şu iyi bilinmeli ki ABD artık dost değil, hasımdır! 15 Temmuz’daki rolü ortaya çıktığı gibi bugünkü tavrı da net bir biçimde meydandadır. Zira PYD’ye (dolaylı olarak PKK’ya) vermiş olduğu binlerce tır dolusu silah bunun en bariz misali olarak ortadadır. Türkiye son bir yıldır ortaya koyduğu gibi artık teslimiyetçi politikalardan tam kurtulup menfaat ilişkileri içerisinde güveneceği müttefik ülkeleri belirlemek, ona göre politikalar geliştirmek durumundadır.
Türkiye’nin ikinci mühim siyaseti millî birlik ve beraberliğini içerideki tüm unsurlarıyla birlikte sağlama yolunda ilerlemek olmalıdır. Muhalefet partileri, Devlet Bahçeli Bey’in son bir yıldır takip ettiği “Türkiye’nin tam istiklali için birlik partileri” tezini iyi anlamalıdır. Başkanlık sistemi bütün organlarıyla işler hâle getirilmelidir.
Yoksa Türkiye gemisi okyanusta çok büyük ve fırtınalı bir dalganın içerisine doğru girmektedir. Bu dalgaların arasından başka türlü sıhhatli çıkmak çok ama çok zor olabilir.
TEFEKKÜR
Kim ki kaldı ikilikde yâr değil
Yoğa saygıl sen anı kim var değil
Malazgirt Zaferi
Tarih 26 Ağustos 1071. Yer, Malazgirt Ovası. 946 sene önce Anadolu’yu Türk milletine vatan kılacak bir büyük zaferin kapıları açılıyordu. Dönemin en güçlü devleti Bizans İmparatorluk ordusu imparatoru da başında olarak Türk ordusunu ezmek ve imha etmek üzere buraya gelmişti. Sultan Alparslan da ordusunun başında olarak karşısına geçmiş bulunuyordu. İki taraf arasında sayıca ciddi bir dengesizlik görülmekteydi. Alparslan’ın 40 bin kişilik kuvvetine karşılık, Bizans ordusu 160 bin kişilik muazzam bir güce sahipti.
Sultan Alparslan, din âlimlerinin de tavsiyesiyle muharebeyi cuma günü 26 Ağustos’ta yapmaya karar vermişti. 26 Ağustos Cuma günü ordusuyla birlikte namaz kıldı, dua etti ve:
“Ya Rabbi! Sana tevekkül ediyor, azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda cihad ediyorum. Ya Rabbi! Niyetim halistir. Bana yardım et; sözlerimde hilaf varsa beni kahret.”
Sonrasında askerlerine dönerek tarihe geçen şu muhteşem konuşmasını gerçekleştirdi:
“Burada Allahü tealadan başka bir sultan yoktur. Emir ve kader O’nun elindedir. Bu sebeple benimle birlikte cihad etmekte veya benden ayrılmakta serbestsiniz…”
Selçuklu ordusu, sadakat nidalarıyla Sultan Alparslan’a bağlılıklarını haykırdılar. Sultan Alparslan, beyaz kefen elbisesini giyerek atının kuyruğunu bağladı ve eline gürzünü alıp askerlerine tekrar şöyle hitap etti:
“Askerlerim! Şehit olursam bu beyaz elbise kefenim olsun. O zaman ruhum göklere çıkacaktır. Benden sonra oğlum Melikşah’ı tahta çıkarın ve ona bağlı kalın. Zaferi kazanırsak istikbal bizimdir…”
Alparslan’ı kefeni giyip şehitliği kabullenmiş vakur hâliyle gören Selçuklu Ordusu ağlayıp helalleşerek savaş düzeni aldı. Böylece cuma namazının hemen ardından müthiş bir çarpışma başladı. Türk ordusunun dayanılmaz hamleleri ve ananevi turan taktiği sonucu belirledi. Bizans ordusu mahvedilirken, imparator esirler arasında bulunuyordu.
Malazgirt Savaşı, Selçuklulara Anadolu’nun tapusunu verecekti. İlerleyen yirmi yıl içerisinde hızla Anadolu içlerine göç hareketleri başlatılarak Türkleştirilen Anadolu, İç Asya’daki diğer Türk devletlerinin de göçleriyle bir Türk yurduna dönüşecekti.
Muhammed Alparslan
946 sene sonra, Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey Malazgirt Savaşı’nın mimarı ünlü Türk Hakanı Alparslan’a yakışır bir tarzda programlar tertip ettirerek vefa örneğini de sergilemiş oldu. Alparslan’ın layıkıyla tanınması bugünün nesilleri için elzemdir. Ondan alınacak dersler tarihin pek az hakanında bulunur. Her şeyden önce bu topraklarda bulunmamız onun vesilesi iledir.
Alparslan son derece iyi yetişmiş, mert, ileri görüşlü, kararlarında isabetli, adil ve insaflı bir liderdi. Merhametli ve fakirlere karşı şefkatliydi. Allah’ın kendine lütfettiği nimetlerin devamı için çok duâ ederdi. Bir gün Merv’den geçerken el-Harrâin fakirlerine rastladı, bunların hâlini görüp, ağladı ve bu fakirlere her zaman yardımcı olabilmesi için Allahü tealadan fazl u ihsanıyla kendisini zengin etmesini istedi.
Sultan Alparslan çok sadaka verirdi. Ramazan ayında 15.000 dinar sadaka dağıtırdı. Divanında ülkesinin her tarafındaki pek çok fukaranın adı kayıtlı olup bunlara yardım için maaş ve tahsisat ayırmıştı. Her zaman sözüne sadık birisi idi. Kaynaklar onun yaptığı antlaşmalarda ettiği yeminlere sadık kaldığı ve bu yönüyle tanındığına dikkat çekmektedir.
Sultan Alparslan çok cesur olup cesaret babası anlamına gelen “Ebû Şücaa” künyesi ile maruftu. Cesur kişiliğine en önemli örnek Malazgirt Savaşı’nda askerin arasında ön saflarda savaşması, Selçuklu ordusundan katbekat daha fazla sayıda olan Bizans ordusuna karşı mücadeleye girişmesidir.
Sultan Alparslan’ın ellerini açarak Allah’a yakarışı ve ondan yardım istemesi samimiyetini, dindarlığını ve insanlar üzerinde hükümdar olmasına rağmen Allah katında aciz ve yardıma muhtaç bir kul olduğunu kabullendiğine delil teşkil etmektedir.
Askeri ve halkı tarafından çok sevilen bu büyük Türk hakanının bir yönü de temiz ve samimi inancı idi. Şu anekdotu onun bu yönünü işaret ederken, sonunda söylediği sözleri ise her Türk ve Müslümanın evinin başköşesine altın bir çerçevede asılmalıdır!
Biz halis Müslümanlarız!
Sultan Alparslan’ın yanında Azerbaycan Emiri Erdem’in büyük bir değeri vardı. Bir dediği iki olmazdı. Ancak onun Deylemli bir Batınîyi kâtiplik görevine alması Alparslan’ı üzmüştü. Bundan sonra divanlarda kendisine yüz göstermez, değer vermez oldu. Emir bu konudan oldukça rahatsız olmuştu. Nedenini bir türlü bulamıyordu. Bir gün divan görüşmelerinde yine lafa karıştığı zaman Alparslan sertçe:
“Sen sus bakalım. Sen benim saltanatımın hasmı mısın?” dedi. Emir Erdem derhal yerlere kapandı ve:
“Haşa Sultanım! Ben nasıl sizin hasmınız olabilirim. Benim bu canım yolunuza kurbandır. Beni öldürtseydiniz de bu sözü işitmeseydim. Ölüm bana bu sözden daha tatlı gelirdi. Sultanımı üzecek ne yaptım” dedi. Alparslan:
“Deylemli falan zatı işe almışsın. Onun bid’at itikatlı bozuk bir kimse olduğunu bilmiyor musun?” Vezir Erdem:
“Sultanım! Bir kişi, benim devleti cihanı tutmuş sultanıma ne zarar verebilir. Şahine sivrisinek ne yapabilir? İstediğiniz takdirde onu bir böcek gibi ezerim.”
Emir’in bu sözleri üzerine Sultan, bir tomar at kılı getirtti. Kendisine üç beş tane vererek “kopar bakalım”, dedi. Emir derhal koparttı. Kırk elli yapıp verdi. Zorlanarak kopardı. Biraz daha artırınca esnetemedi bile.
Bu durum üzerine Sultan tarihe geçecek şu sözleri söyledi:
“Siz bilmez misiniz. Cenab-ı Hakkın rahmeti birlik ve beraberliktedir. Azabı ise ayrılıktadır. Bunlar Resulullahın temiz yoluna uymayan bozuk kimselerdir. Üç beş iken zararsız gibi görünürler. Böylece çoğalıp benim devletimin zeval bulmasına neden olurlar… Biz halis Müslümanlarız. Bid’at nedir bilmeyiz. Onun için Cenab-ı Hak biz Türkleri aziz kıldı…”
Sultan Alparslan’ı ve Malazgirt’i devletçe muazzam programlarla anacağımız şu günlerde onun mesajlarını anlamaya o kadar ihtiyacımız var ki! Oysa bu kıssaları, anekdotları menkıbe diyerek çöpe atanların gençliğe verecek ne mesajı olabilir ki?
TEFEKKÜR
Bozkurtlar ordusuna karıştı kırk bin melek,
Malazgirt Ovası’nda neler görmedi felek.
.
Men çe guyem!
Geçen hafta Pazar Divanı köşemdeki “Nereden nereye gelmiş” başlıklı yazımız bilhassa İlahiyat camiasında çok ses getirdi. Bir kısım hocalarımız tebrikte bulunurken bazı hocalarımız da rahatsız oldular. “Hepsini aynı kategoriye sokma” dediler. El-hak haklılar. Ben de yazımda onları tenzih etmiştim zaten. Nitekim benim fikirlerime katılan yüzlerce ilahiyat hocasının da farkındayım.
Bazıları “düşün ilahiyatçıların yakasından”, dedi. Garip bir kelam. O hocamız şunu diyebilir mi acaba: “İlahiyatçıların sözleri mutlak dindir?” Bunu söylüyorsa bir şey demem. Şayet bunu söyleyemezse hata edenlerin hatalarını söylemek tenkit etmek neden insanları rahatsız etsin? Ben de sırf bu sebeple isim vererek, fikirlerini yazarak o düşünce sahiplerinin yanlışını yazdım. Bu zihniyetin doğru İslam’a götürmeyeceğini belirterek bozgunluğun, bölünmüşlüğün buradan başlayacağını ifade ettim.
Ancak bu yazılardan birine cevap vermeden geçemezdim. Ankara İlahiyat Fakültesi Dekanı İsmail Hakkı Önal, bendenize hakaretle başlayıp, ilmimle dalga geçer şekilde, ince-kalın iğnelemelerle bir yazı kaleme almış. İnsan ateşlenince sıhhatli düşünemez ve ne diyeceğini bilemez hâle geliyor. Keşke biraz kendini toparlayıp da cevap yazmış olsaydı. Okuyucularıma benim yazımla onun cevabını dikkatlice okumalarını tavsiye ederim. Ardından hangi sözüme cevap verebildiğini sorgulasınlar!
Sayın dekan öncelikle yazımda anlattığım iki hatırama şüpheyle yaklaşmış ve “doğruluğunu test edemeyeceğimiz” şeyler demiş. Şayet gerçekten test etmek istiyorsa birincisi için; İslami İlimler Fakültesinden o dönemde mezun olmuş üç arkadaşın, ikincisi için de bir Vali Muavini ile Vakıflar Bölge Müdürünün telefonunu verebilirim. Şüpheleri izale olur.
Yine cevabında, İnönü meselesi ve Ankara İlahiyat Fakültesi’nin 1949 yılı ders müfredatı ile ilgili yazdıklarıma ise öyle bir değinmiş ki; “Men çe guyem tamburam çe zened” yani “Ben ne söylerim tamburum ne çalar” diye düşünmeden edemiyor insan. Ben 1949 yılını veriyorum. O ise 1912 ve 1933’lerden bahsediyor. Ben İnönü’nün 17 senedir tamamen kapattırdığı ve açtırmadığı İlahiyat Fakültesini, birdenbire 1949’da neden yangından mal kaçırırcasına açtırmış olduğuna dikkat çektim ve sorguladım.
İnönü’nün müfredat belirlemesi ile ilgili anekdota da takılmış sayın dekan. Onun kaynağını da araştırmak isterseniz, biraz yorulun lütfen. İpucu da vereyim. Hasan Ali Yücel’in hatıralarını, söyleşilerini okuyun. Bilginiz artsın.
Bahriye Üçok’u Ankara İlahiyat’ta yetişen hocalar kategorisine sokmama da çok içerlemiş ve araştırmacı tarihçi kimliğimin önüne (!) işareti koymuş. Siz sadece lisans talebesi mi yetiştiriyorsunuz? Yüksek Lisans ve Doktora yaptırdıklarınızı kabul etmiyor musunuz? Önce Üçok’un ilmî kariyer serüvenini bir araştırsaydınız keşke!
Hedeflerine ulaşmışlar!
Diğer taraftan Tahsin Banguoğlu’nun sözleri ile bana cevap vermeye kalkmış. O sözler Ankara İlahiyat Fakültesi tarihçesinde var. Peki orada 1949-50 yılının müfredatı da var. Bakınız bakalım. O müfredatta Fıkıh, Tefsir, Hadis ve Usul dersleri var mı? Kendi sitenizi görmekten bilmekten aciz olamazsınız. Ayrıca Banguoğlu başka şeyler de söylüyor. Bu derslerin eski medrese tedrisatını yeniden canlandırmaktan uzak olacağını belirtirken, irticai faaliyetleri yok etme fonksiyonundan da bahsediyor. Siz de Banguoğlu gibi, Osmanlı’nın 600 yıllık medrese sistemine düşman olup o dönemlere irticai faaliyetler gözüyle mi bakıyorsunuz?
Bakınız sizin hocalardan Prof. M. Said Hatipoğlu, “Bizim talebeliğimiz sırasında (1950-54) İlahiyat Fakültesinde namaz kılan bir tek Prof. vardı. O da rahmetli Tayyip Okiç idi” demektedir. Arapça derslerini kimden aldıklarını, Fakültenin kuruluşunda rol oynayan masonları da biliyor musunuz. Araştırın lütfen! Gördüğünüz üzere İnönü ve Banguoğlu hedeflerine tam ulaşmış!
Bakınız sayın dekan. Bazı hatalar düzeltilebilir. Dersler önce olmaz, sonra konulur. Fakat sitenizde fakültenizin maksadını bildiren ve ilahiyatların bu noktaya gelmesinde fevkalade önemli gördüğüm bir cümle var. Keşke yazıma aldığım o cümleye de cevap verseydiniz.
“İslami İlimlerin modern bilim zihniyeti ile okutulması” meselesi.
Ondan vazgeçmedikçe bu bataklıktan asla kurtulamazsınız.
Allah derim!
Fen bilimleri sorgulamayı gerektirir. Tek bir şüpheniz varsa, 200 de olsa deney yaparak onu çözümlemeniz gerekir. Peki, bulduğuna yüzde yüz doğru mu diyeceksin? Elbette ki hayır. Bugün doğru diye kabul edilen gençlere ezberletilen fizik, kimya, matematik bilgilerinin belki yüzde ellisi yarın yanlış çıkmaya aday değil midir?
“Delilin nedir?” diyenler bilim tarihi ile meşgul olsunlar yeter. Böyle olmazsa bilgi ve ilim donardı. Peygamber efendimiz, “İlim bilgi müminin yitiğidir nerede bulursa alsın” buyurdu. Araştırmayı tecrübeyi emretti. Bunların hepsi tecrübi yani akli ilimlerdir.
Din ise önce inandım demekle başlar. Kelime-i şehadette şeksiz şüphesiz kabul vardır. Peygamber Efendimiz “İman, kocakarı imanı gibi olmalıdır” buyurdu. Kocakarı inandım dedi ve işi bitirdi. Allahü teâlâyı, melekleri, kitapları, cinleri, peygamberleri, ahiret gününü ne ile ölçüye vuracak ne ile sorgulayacaksın. Şayet cevabın akıl ise dikkat! O zaman sen, aklına, benliğine ve nefsine iman etmekten başka bir şey yapmıyorsun.
Merhum Necip Fazıl Üstadın şu kıtasını anlamaya o kadar muhtacız ki;
Ey akıl nasıl delinmez küfen
Ebedî oluşun urbası kefen
Kursa da boşluğa asma köprü, fen
Allah derim, başka hiçbir şey demem
Sayın dekan! Şimdi size bir tek soru soracağım. Kimyayı, matematiği İslami ilimlerin metodolojisi ile okutursanız ne olur? Lütfen bana anlatınız. İşte bunun gibi dinî ilimleri de kimya ve fizik metotları ile çözemezsiniz. Çözdüğünüzde Taslaman, Öztürk, İslamoğlu, Okuyan gibi adamlar çıkar!
Bir de sayın dekan ilahiyatçılarımız hakkında söylediğim sözlere nedense hiç değinmemişsiniz! Hüseyin Atay ile kaderi inkârda, Üçok ile orucu ve tesettürün şart olmadığında, Yaşar Nuri ile iman esaslarını üç olduğunda, Suat Yıldırım ile Nüzül-i İsa meselesini rette ve Mehmet Aydın ile Kur’an-ı kerimin yüzde kırkını atmak konusunda hemfikir misiniz?
Nedense bu sözlerime iftira dememiş, ses de çıkarmamışsınız. Şimdi de ben merak ediyorum. Bunlara karşı da sizin İlahiyatçı olarak cevabınız var mı? Malumunuz ben tarihçiyim. Size göre konuşma hakkım yok. Kim konuşacak bunları ve kim düzeltecek söyleyin lütfen!
Ve menkıbe!
Bu arada bizi hurafe ve menkıbeci diye yaftalamışsınız. Aslında menkıbe ile hurafeyi bir arada zikretmek cehalet değil ise nedir? Bir insana hem zalim hem de adil demek gibi! Peki siz evliya ve sultanların menkıbelerini topyekûn inkâr mı ediyorsunuz? Ben açık sözlü ve sözünün gerisinde duran biriyim. Menkıbeleri de kaynak olarak kullanırım sayın dekan. Katılmadığınız varsa söyleyin lütfen!
Elbette hadis-i şerifleri temizlemek için seferber olanlardan menkıbe okumaları beklenemez. Fakat açık olsalar mert olsalar üzülmeyeceğim. Hutbelerde oku fakat fakülteye girince reddet. Yaptığınız maalesef bu. Somuncu Baba, Akşemseddin, Aziz Mahmud Hüdayi, Mehmed Emin Tokadi, Hacı Bayram-ı Veli’nin menakıbı Fatih, Yavuz, Alparslan’ın anekdotlarına inanıyor musunuz? Yok bunlar değilse benim bir hurafe veya katılmadığınız menkıbemi gösterin. Yirmi beş tane eserim var sayın dekan! Okursanız size belki bol malzeme çıkar ne dersiniz?
Evet biz menkıbe anlatırız fakat naklettiğimizin arkasında da dururuz. Hatta sizin 2006 yılı Hac Organizasyonu İrşad Ekibinde iken hadis ayıklamak için verdiğiniz mücadele ile ilgili anekdotlarınızdan da anlatabilirim!
“Kel başa Şimşir tarak”… İster misiniz sayın dekan!
Hem böylece doğruluğunu daha rahat test edebilirsiniz.
Diğer anlattıklarımın sağlaması da olmuş olur!
Keşke sadece başınız kel olsaydı da bu hatalara düşmeseydiniz!
Nereden nereye gelmiş!
Yıl 1982… Erzurum Atatürk Üniversitesi Tarih Bölümü son sınıftayım. İslami İlimler Fakültesi’nde okuyan arkadaşlar var. Bir gün sohbette son sınıf bir talebenin hocaya şöyle dediğini naklettiler:
“Hocam ben buraya, İslami İlimler Fakültesi’ne Ehl-i sünnet inancına sahip bir genç olarak geldim. Beş yılın sonunda ise buradan Ehl-i sünnet mi, Mürcie mi, Cebriye mi, Mutezile mi hak yolda, bilemeden ayrılacağım… İşte beş yılda beni getirdiğiniz nokta burası…”
Delikanlı gerçekten çarpıcı bir gerçeği ifade etmişti. Şimdi bir misal de kendimden vereceğim.
Geçtiğimiz yıl “Vakıflar Haftası” dolayısıyla bir üniversite konferans salonunda konuşma yaptım. Bu arada Müslümanın gerici, mürteci olmayıp asırlar ötesini görebilen ileri görüşlü bir kimse olduğunu ispat etmek için bir kızımıza, “yüz sene sonra nerede olacaksın” diye sordum. “Ölmüş olurum herhâlde” dedi. Bakın kızımız ne kadar ileri görüşlü dedikten sonra “Peki sonra ne olacak” dedim “Toprak olacağız” dedi. “Peki ruhun” dedim. Biraz durakladı ne desem acaba diye endişe duydu ve ardından “o da toprak olacak herhâlde” dedi. Dinleyenlerin çoğu şaşkınlıkla bakarken:
“Kızım sen kesinlikle ilahiyatta okuyorsun” dedim. “Evet” diye cevapladı…
İlahiyatçı olmayan birine sorunca o genç “sonsuz bir hayat var hocam” diye konuştu. Bu defa da dinleyenlere:
“İşte ilahiyatçı ile ilahiyatçı olmayanın farkı” diyerek başka, fakat acı bir gerçeğin altını çizmek zorunda kaldım.
Öyle anlaşılıyor ki artık “dini yıkmak” ilahiyatçıların “korumak” da matematik vs. ilim ehlinin işi olmuş gibi görünüyor…
Neden bu hâle gelindi?
Aslında eğitimimizin İngilizler tarafından yönlendirildiğini hep söyleriz. Rahmetli Oktay Sinanoğlu eğitimle ilgili çözemediği bir konu olunca “İngiliz Muhipleri devrede” derdi. İngilizler tarih ve edebiyat müfredatıyla ilgilenirken ilahiyat alanını boş mu bırakacaktı sanıyorsunuz! Onların asıl oynamak istediği alan bu değil miydi? Nitekim İnönü’nün 1949 yılında Menderes ve ekibinin ayak seslerini işitip idarede saf dışı olacağını anlayınca derhal ilahiyat fakültelerini açtırmış olduğu gözden kaçırılmamalıdır. Neden 27 yıldır dini unutturmak için büyük uğraş veren İnönü, giderayak ilahiyat fakültelerini açtırdı? Bu bilinmeden bugünü anlamak zordur.
Şöyle bir hadise nakledilir:
İnönü, ilahiyat fakültelerini kurma kararını alınca müfredatın hazırlanmasını istedi. İlgililer Hadis, Usul-i Hadis, Fıkıh, Usul-i Fıkıh, Tefsir, Akaid, Mantık, Kelam vs. getirdiler.
İnönü sinirlenmişti. “Bunlar ne?” dedikten sonra:
“Yazın bakalım. Sosyoloji, psikoloji, tarih, felsefe, hadis, tefsir, hukuk…” Etrafındakiler şaşkınlıkla izliyorlardı. İnönü sonunda hepsinin şaşkınlığını giderecek sözü söyledi: “Şimdi hepsinin başına ‘din’ diye ekleyin bakalım!..”
Böylece Din Felsefesi, Din Sosyolojisi, Dinler Tarihi, İslam Psikolojisi… diye ucube bir İlahiyat Fakültesi Programı ortaya çıkmış bulunuyordu.
Yani bizim ilahiyat fakültelerimiz İslam’ı öğretmeyecekti, felsefe yapacaktı. Usul ilimleri ortadan kaldırılmıştı. 1400 seneden beri yapılan çalışmalar, Ehl-i sünnet yolu, mezhepler, gelenekçi ve tarihselci denilerek müzeye kaldırılmıştı. Artık Kur’ân-ı kerimi sadece kendileri anlayacak ve kendileri manalandıracaktı…
“Kur’an İslamı”ndan “Dinlerarası Diyalog”a!
Buyurun şimdi bakalım. Bu müfredat ve eğitimin sonunda neler duydu, neler öğrendi bu millet!
Ankara İlahiyat Fakültesinde yetişen ve sonra dekanlığını da yapan (1980-82) Hüseyin Atay “Kur’an’a Göre İman Esasları” teziyle doktorasını verdi. Artık Amentü’den “Kadere İman” bahsi çıkarılmış bulunuyordu. “Kur’an İslam’ı” kavramı da yavaş yavaş ilahiyat fakültelerine yerleştiriliyordu…
Yine Ankara İlahiyat’ta yetişen hocalardan Bahriye Üçok “İslam’da örtünmenin ve oruç tutmanın zorunlu olmadığı”nı ifade edince büyük tepkiler almıştı.
İstanbul İlahiyat Fakültesinin Kurucu Dekanı Yaşar Nuri Öztürk ise aynı yoldan giderken iman esaslarını üçe düşürmekte bir beis görmeyecekti.
Erzurum ve Marmara İlahiyatlarda hocalık yaptıktan sonra Sakarya İlahiyat’ın dekanlığını yapan Prof. Dr. Suat Yıldırım “Nüzül-i İsa” meselesini inkâr etmek bir tarafa Zaman gazetesinde “İsa aleyhisselamın şahs-ı manevi olarak ineceğini ve FETÖ’nün şahsında görüneceğini” dahi iddia etmişti.
Yine Ankara İlahiyat menşeli ve İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Dekanı Mehmed Aydın, din adına yaptığı fecaatleri bir yana FETÖ’nün yürütmüş olduğu ve bugün ülkemizi en ağır bir tahribatla karşı karşıya bırakan Dinlerarası Diyalog’un teorisyeniydi. Diyanetten sorumlu devlet bakanlığı döneminde dinimize en ağır tahribatta bulunacak ve “Kur’an-ı kerim tarihseldir. Yüzde kırkı atılmalıdır” diyecek kadar gözü dönecekti. Bu kişi, muhtemelen FETÖ hareketlerini o günlerden beri takip etmekte olan dönemin başbakanı, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey’in ilk defa kabine dışına atacağı adam olacaktır.
Bilhassa 1980’den sonra yaygınlaşan ilahiyat fakültelerine; özellikle Ankara İlahiyat’ta yetiştirilen hocalar sistemli bir tarzda yerleştirilerek dinde yapılacak tahribat bir anlamda tamamlanmak isteniyordu.
Bugün artık İslamoğlu, Okuyan, Öztürk, Taslaman vb. etiketli veya etiketsiz binlerce insan dinî değerlerle oynar hâle gelmiştir.
Öyle ki, ilahiyat fakültesi mezunu gençlerimiz halk içinde konuşamaz hâldedirler. Zira kendilerine -haşa- “yalan hadisler, şüpheli iman esasları, Kur’an-ı kerim acaba Allah kelamı mı, Kur’anda çelişkili âyetler, Kur’an ve Hadis çelişkileri…” gibi konulardan başka bir şey neredeyse öğretilmemektedir. Bu ilahiyat mezunları Allah için halkla bunları mı konuşacaktır? Hutbede bunları mı anlatacaktır?
Allah’tan sağlam bir inancı ve itikadı olan temiz ve asil milletimiz bunlara aldanmamaktadır.
Peygamberi tanımayan hocalar!
Kuruluş maksadı “İslami ilimlerin modern ilim zihniyeti ile okutulması” yani bir anlamda “İslam’ın felsefesi”ni yapmak olan Ankara İlahiyat Fakültesi’nde tohumları atılan âlim ve mezhep tanımaz ideoloji, sonunda mensuplarını Kur’an-ı kerimden başka hiçbir şey tanımaz hâle getirdi. İşte FETÖ-vari oluşumlar bu zihniyet içerisinde revaç buldu. Maalesef bugün ilahiyat fakültelerimizde dinî ilimlerin kaynağı tektir. O da “Kur’an-ı kerim”dir.
Oysa Kur’an-ı kerim Peygamber efendimiz için tek kaynaktı. Peygamber efendimiz de Eshabı için kaynaktı. Bugün sadece Kur’andan ahkam çıkarmaya çalışanlar Peygamber efendimizi “postacı” gibi görmektedirler. “Görevini yaptı gitti. Artık sıra bizim. Biz bugün Kur’anı daha iyi anlarız” demektedirler…
Genelleme yaparak yazdığım ve bu zihniyete sahip olmayan nice hocalarımızı da tenzih ederek (ki beni en iyi onlar anlamaktadırlar) bu tip insanlara Yunus Emre asırlar öncesinden şöyle sesleniyordu:
Peygamber yerine geçen hocalar
Bu halkın başına zahmetli oldu.
Rahmetli Yunus, acaba bugünü görse şöyle mi seslenirdi:
Peygamberi de tanımayan hocalar
İslam’ı yıkmak için seferber oldu
TEFEKKÜR
Dalâl ehli cihan içinde çokdur
Hidâyet olmayana çare yokdur
Ali Bardakoğlu
Kutlu Doğum Haftası’nın FETÖ projesi olduğu tartışmaları sırasında nedense devreye birden eski Diyanet İşleri Başkanlarından Ali Bardakoğlu girmiş gazete ve televizyonlarda yaptığı yorumlarla meseleyi sahiplenmişti. Bardakoğlu neden bu kadar heyecanlanmıştı? Onu hareketlendiren sebepler neydi? Yıllardır yürüttükleri FETÖ-vari projelerin ellerinden gideceği zehabına mı kapılmıştı?
Zira Ali Bardakoğlu Diyanet’i hiç bırakmamıştı. O, her zaman gölge başkan vazifesindeydi. Belki FETÖ ile mücadelede yeterince fikrî ve dinî mücadele edilmemesinin sebebiydi. FETÖ’ye siyasetçilerimiz kalkıştığı işgal hareketi nedeniyle her sözü söylemektedir. Peki, Diyanet de aynı söylemle mi karşı çıkmalıydı? Son çıkan rapor sayılmazsa dinî ve fikrî konuda hiç mücadele verilmiş miydi?
Bugün şu artık herkes tarafından biliniyor ki; FETÖ, “Dinler Arası Diyalog” projesiyle Peygamber efendimizi yok sayıp bunun neticesi olarak da ülkeyi ve Müslümanları Haçlılara peşkeş çekecekti!
Peki, Bardakoğlu ve ekibi FETÖ’nün fikirlerini devam ettirdiklerinin farkında değil midir? Bunlara tövbe ettiklerini duymadıkça samimiyetlerine inanmak zor olacaktır.
Ali Bardakoğlu Diyanet’in başından ayrıldıktan sonra Yönetimi Diyanet tarafından oluşturulan Türkiye Diyanet Vakfı’na bağlı 19 Mayıs Üniversitesi bünyesinde kurulan Kur’an Araştırmalar Merkezi (Kuramer)’nin başına geçti. Kuramer’in maksadı anlatırken Müslümanların geri kalmışlığından ve Kur’anı anlamakta geciktiğinden bahisle, batıda bu konuda yapılan çalışmaları alkışlayıp bunları anlamak gerektiği ifade edilmektedir. Kur’an-ı kerimi Batılı müsteşriklerin yorumu ile okumak teşvik olunmakla, İslam’ı ve Müslümanları nereye götürmek istemektedirler? Şimdi Bardakoğlu’nun önce Diyanet’in, sonrasında ise Kuramer’in başında iken iki faaliyetine dikkat kesilip bizi ve Müslümanları nasıl bir inanca götürdüklerini görelim!
Peygamberimizi yok sayan sadece FETÖ’cüler mi?
Diyanet’in 3-7 Mayıs 2000 tarihleri arasında Ankara’da tertiplediği “Uluslararası Avrupa Birliği Şûrası”na Hamid Ebu Zeyd isimli Mısırlı bir teolog da katılmıştı. Tebliğlerin aynı yıl kitap hâline de getirildiği bu toplantıda Ebu Zeyd’in şu ifadelerine (c. I, s. 441-442) dikkat kesilelim:
“İlahiyata ve felsefeye başvurarak Kur’an’a, Sünnet’e ve İslâmî düşünceye eleştirel bir şekilde yaklaşmayı düşünmemiz gerekir. Bence sahip olduğumuz Kur’an düşüncesi, Kur’an’ın Allah’ın sözleri olduğudur. Ancak bu yeniden mercek altına alınmalıdır. Biliyoruz ki, bu okunabilir bir metindir. Geometrik işaretler, bilmediğimiz işaretler barındırmaz. Yani yeniden gözden geçirilebilecek bir metindir. Kur’an bir sözlü iletim döneminden seçti. Tarih boyunca simdi okuduğumuz Kur’an gelişti. Hicret’e kadar Kur’an’ın yazılı ve sözlü hâlini kısıtlamaya çalıştılar. Okuduklarımızın Kur’an geleneğine dayandığını söylediler… Daha sonra savunmasını yaparken, sonsuz Kur’an denen kavramı buldular. Bunlara artık bir son verilmeli. Peygamberin kim olduğu, sadece Kur’an’ı alan ve ifşâ eden bir amil mi olduğu sorusu. Ya Peygamber de değildiyse? Gerçekten burada yazan sözlerin Allah’ın sözleri, tarihi anlatan sözler mi olduğu sorusu. Arapça ve Arap kültürüne hitaben. Farz edin ki Peygamber Hintliydi, o zaman Hindistan kültürünün yansımalarını beklerdik…”
Görüldüğü üzere Ebu Zeyd’e göre Kur’an’ın Allah kelamı olduğu tartışmalıdır!.. Her devirde içerisine bir şeyler katılarak bugünkü şeklinin oluştuğu, Arap kültürüyle dolu bir kitap olduğu ve Hazreti Muhammed’in peygamberliğinin de şüpheli olduğu açıkça belirtilmektedir. Buradan “Şüphesiz Kur’an’ı biz indirdik, onu mutlaka biz koruyacağız” âyeti ona göre Kur’an’a dışarıdan sokulmuş olmalıdır. Zira inanmış olsa bu sözleri söylemesi imkânsız olurdu.
Evet, Ebu Zeyd işte bu düşüncede bir teolog idi. Konuşması sırasında orada bulunan bir kısım ilim adamları Ebu Zeyd’i tenkit ettiklerinde Ali Bardakoğlu kürsüye çıktı. Şimdi de eski Diyanet Başkanı’nın neler söylediğine dikkat edelim:
“Muhterem bilim adamları, elbette ki, Sayın Ebu Zeyd başta olmak üzere, tebliğ sunan arkadaşlara teşekkürlerimi ifade ediyorum. Bilhassa Ebu Zeyd fikirlerini açıkça ifade ettiler, kendisini tebrik ederim, çok mutlu oldum. Biz, bu ortamlarda fikirlerimizi tartışmayacaksak, konuşmayacaksak başka hangi ortamlarda konuşabiliriz; ona imkân yok. Hoşgörüden çok bahsediyoruz ama fazla da hoşgörülü olmadığımızı ilk anda ele veriyoruz. Ben, şahsen Ebu Zeyd’in yaklaşımlarından çok istifade ettim. Kendisini de yakinen takip ediyoruz. İslam düşünce dünyasında ciddi problemlerin olduğu aşikâr, bunları göz ardı ederek, İslam dünyasında hiçbir problem yoktur, büyük medeniyetler kurduk falan diyerek… Yani; biz, kendi konularımızı dindar olarak değil, bir akademisyen olarak bir ilahiyatçı olarak ele almak zorundayız.” (Aynı eser, c. I, s. 517-518).
Görülüyor ki Bardakoğlu’nun hoşgörüsü, Peygamber Efendimize fütursuzca saldırana, Kur’an-ı kerime Allah kelamı değildir diyenleredir. Bardakoğlu onlardan etkilenmekte ve istifade etmektedir.
Kuramer’in korkunç faaliyeti!
Peki, bugün Bardakoğlu’nun başında olduğu Kuramer neler yapıyor. İncelendiği zaman görülecek olan şudur. Nerede İslam itikadına uygun olmayan kitaplar var Kuramer onu yayımlıyor. Bakınız bunlardan birisi 2016’da yayınlanan, W. Montgomery WATT’a ait, “Hz. Muhammed Mekke’de” adlı kitaptır. Bu kitap aynen Ebu Zeyd’in fikirlerini bir başka söylemlerle dile getirmektedir. Şöyle ki:
“Hz. Muhammed’in, beşerden bir öğretmeninin olabileceği.. (s.199), Kur’an’daki kıssaları aşina olduğu birinden almış olabileceği (s.199), o günkü duruma uyması için kıssaların Hz. Peygamber’e sezgi yoluyla da verilebileceği (s.201),” şeklindeki ifadeleri Kur’an-ı kerimin Allah kelamı olduğunu inkâr etmekten başka nedir?
Nitekim Kur’an’ı, “Hz. Peygamber’in büyük bir deha eseri (s.198)” olarak da tanıtması da bunun açık tezahürüdür. Peygamber efendimiz hakkındaki şu sözlerine de dikkat kesilelim:
“Hz. Peygamber’in, davasında başarı için putlara tapma eğiliminde olduğu (s.143), müşriklerden elde ettiği dünyevi menfaatler karşılığında onların ilahlarını bir bakıma tanıdığı (s.139), Lat ve Menat’ın semavi varlıklar olduğu ve bunun İslamiyet’e aykırı olmadığı (s.139), tevhidi bildiren Zariyat Suresi’nin 51. âyetinin sonradan eklendiği (s.169), Kur’an’ın genel olarak hadislerdeki tarihî malzemeden çıkartılan resmî doğrular gibi olduğu (s.169) ” vs…
Bu saçmalık ve dinsizlikleri kitapta fazlasıyla yer bulurken, ne yazık ki mütercim veya yayıncı tarafından hiçbir tenkide tabi tutulmamıştır.
Ben hoşgörülü değilim!
Evet, Sayın Bardakoğlu! Ben Hazreti Peygamberi sadece bir beşer olarak gören, ilahi mesajları çalışmakla okumakla elde ettiğini bildiren, Kur’ân-ı kerimi Allah kelamı olarak görmeyen Ebu Zeyd ve Watt gibilere hoşgörülü değilim. Size ise hiç değilim. Onlar açıkça dinsizliklerini bildiriyorlar. Peki, siz ne yapıyorsunuz? Açık olun ve bilelim. Dinimizle oynamayınız!..
Bizi hoşgörüsüzlükle suçlarken şunu da açıklayın! Böylelerine cehennemi hazırlayan Rabbimiz hakkındaki düşünceniz nedir? Hâşâ onu da hoşgörüsüzlükle mi suçlayacaksınız? Yoksa Kuramer o âyetleri de temizlemekle mi görevlidir?
Şurası muhakkak ki Bardakoğlu’nun Diyanet’ten ayrıldıktan sonra Kuramer’de yaptığı çalışmalar daha bir dikkatle incelenmeye muhtaçtır. Hadislerin ayıklanmasından sonra sırada Kur’ân-ı kerim mi vardı? Bu gayretleri yarın Kur’ân-ı kerimi yıkmak ve bozmakla neticelenmesin! Gerçi onların gücü buna yetmez ise de gençlerimizi zehirlemesinler.
Şimdi de belli mihraklar Görmez’i “Uluslararası İslam Üniversitesi”nin başına geçirebilmek için olmadık atraksiyonlara girişmektedirler. Kuramer’in başındaki Bardakoğlu ile hangi faaliyetlere imza atacakları artık malum değil midir?
İşte bu düşünce sahipleri İslam’ı ve Müslümanları parça parça etmez mi? Bunlar Kur’ân-ı kerim ve Peygamberimize olan inancı yıkıp Müslümanları nerede birleştirecektir? Bunun cevabını verebilir mi?
TEFEKKÜR
Pür ateşim açtırma benim ağzımı zinhar
Zalim beni söyletme derunumda neler var
.
“Türkiye” payesi ve ağırlığı
“Türkiye” unvanıyla görev yapan biri tazminat isteyemez kardeşim. Hele de böyle günlerde…
Başında “Türkiye” unvanlı görevler, bir fâni için en kıymetli ve en övünülecek payelerden biridir. Türkiye Cumhurbaşkanı, Başbakanı, Federasyon Başkanı gibi…
Fatih Terim de “Türkiye Futbol Direktörü” payesi ile ödüllendirildi. Bunun kıymetini bilmek lazımdı.
Ona değer kazandırıldı. Hiçbir hakkı yokken statlara adı verildi. En yüksek maaş sunuldu.
Şimdi giderken 3,5 milyon avro tazminat alacağı söyleniyor.
Spor yazarları şu yazıyı kaleme alsa yazmayacaktım. Fakat basında “Alaçatı Kebapçısı” kadar yer bulmadı. Çok üzücü!
Türkiye Cumhurbaşkanı, Türkiye Başbakanı, Türkiye Futbol Federasyonu Başkanı. Her ne ise adının başında “Türkiye” yazılı biri tazminat isteyemez kardeşim. Hele de böyle günlerde…
Yani İstiklal Savaşı verdiğimiz günlerde…
Şimdi biraz geri gidelim.
1996-2000’li yıllarda nedense FETÖ’cü futbolcular senin etrafında kümelenmişti. Gelen başarılardan sonra bu FETÖ’cü futbolcular tam kadro örgüte yardım sağlıyor ve paralar akıtıyordu. Açıkçası başarılarının ardında kimler vardı. İncelense fena olmaz. FETÖ’nün bütün organizasyonlarında yer alıyordun. En yakın olduğun bir isim, TFF eski yöneticisi Ayhan Bermek’in FETÖ ile ilgisi neydi? Nisan 2013’te katıldığın “Baran Uluslararası Futbol Şampiyonası” kimin organizasyonu idi? Burada “Hayat Boyu Onur Ödülü”nü kimin elinden aldın? Artık bütün bunlar şu ortamda normal ve tesadüf olarak karşılanabilir mi?
Türkiye’de Diyanet İşleri Başkanı’nın yeni uyandığı bir zeminde belki bunları bilemeyebilirsin. Bir şey demiyorum.
Fakat 15 Temmuz darbesine tek bir söz edemez miydin? Bu vatan, Çeşme tatili kadar değer taşımıyor muydu? Türk bayrağını eline alıp meydanlara koşan Bolusporlu Andre Dos Santos kadar olamadın! Aksi hâlde şu günlerde Çin takımlarını çalıştırıyor olabilirdin.
Buna karşılık benim üç dakika millî takımın İspanya karşısındaki futbolunu eleştirmeme dayanamayıp Türkiye’nin millî kanalı TRT’yi boykot etmeyi biliyordun.
Şurası muhakkak ki, 250 şehit, 2.193 gazi ve bir milletin bayrak elde dimdik duruşu sayesinde bu ülke bugün ayaktadır. Hâlâ da mücadelesini dışta ve içte devam ettiriyor.
Şimdi şunu asla hatırından çıkarma! O şehitler sayesinde, hak etmediğin parayı yani tazminatı, Türkiye Devleti’nden talep ediyorsun!
Şimdi bir daha kimin parasını kimin kanı üzerinden tahsil edeceğini düşün!
Şayet bu parayı alırsan, sakın yarınlarda, yanına basın mensuplarını alıp Şehitler Abidesi’ni falan ziyaret edeyim de deme!
Ne diyeceksin?
Siz kan döktünüz. Ben de avroları tahsil ettim mi diyeceksin!
Yazık taşıdığın “Türkiye” payesine!
Yazık Alaçatı kebapçısı kadar olamayıp sana paraları sayan Futbol Federasyonu Başkanı’na!
Sen gidip de, sana o paraları sayan ve adının başında yine “Türkiye” olan Futbol Federasyonu Başkanı yerinde oturuyorsa ona da bin yazık!
.
Gerçeklerle yüzleşmek!
Bugün hemen herkesin ittifakla belirttiği bir husus var. FETÖ ile mücadelede ciddi bir neticeye ulaşılamadı. Peki neden? Bunca yayına ve faaliyete rağmen neden istenilen netice elde edilemiyor?
Cevabı kolay fakat çözüm üretilmesi zor bir süreçtir bu! Zira gerçeklerle yüzleşmek istemeyiz. Hataları bütün çarpıklığıyla ortaya koymak çoğumuzu rahatsız eder! Oysa hatalar bilinmeden de netice almak zordur.
FETÖ’ye hep darbe üzerinden vuruldu. Oysa darbe bir gecelik işti. Millet tavrını koydu ve etkisiz oldu. Fakat FETÖ denilen örgüt kırk yıldır gençlerimizi ilmek ilmek dokudu. Nesillerimizin beyinleri ile oynadı. Genlerine kadar fikirlerini işledi.
Einstein “Ön yargıları yok etmek atom çekirdeğini parçalamaktan daha zordur” der.
İşte biz bugün insanlarda 30 yıldır kabullenilmiş ön yargılarla uğraşıyoruz. Elbette bunu kabul ettirmek için bir gece yetmez. Çok geceler ve çok mücadeleler gerekir. FETÖ örgütünün yıllarca evlerde, yurtlarda, okullarda yıkadığı beyinleri bir gecede sıfırlayamazsınız.
30 yıldır bu örgüte karşı talebeleri uyaran bir akademisyen olarak söylüyorum. İçinden çekip alabildiğim kişi sayısı çok fazla değildir. Belki sadece şüphe oluşturabiliyordum. Zira bunlar dini en yüksek düzeyde kullanıyorlardı. Gençlere cennet, tapulu malları gibi sunuluyordu. Yurtlarında doyuyor iş, aş ediniyorlardı. Din adına, hizmet adına orada olmaları gençleri rahatlatıyordu. O günlerde elbette siyasilerimizin orada olmaları da kendilerini etkiliyordu.
Bugün siyasilerimizin sözleri onun için fazla tesirli olmuyor. Hadiseye siyasi nazarla bakılıyor ve işlerine gelmedi deniyor.
Nereden vurulmalı?
Mademki FETÖ örgütü en çok dini kullandı, öyleyse dinî noktası millete tam ve doğru bir biçimde ortaya konulmalıdır. Konulmalı ki, gençler, nasıl bir dinsizlik girdabına doğru yuvarlanmakta olduklarını geç de olsa fark etmelidirler. Elbette bu işin başında Diyanet olmalıydı. Diyanet’in darbe gününe kadar en küçük bir mücadele etmediğini hatta yanlarında durduğunu biliyoruz. Peki darbeden sonra adamakıllı bir mücadele örneğine rastlanıldı mı?
İşte sıkıntı burada. Diyanet’in üst düzey temsilcileri bırakın mücadele etmeyi mücadele edenlere karşı mücadele vermeye başladılar. Hatta mücadele edenleri FETÖ’cülükle suçlayıcı bir akıl tutulmasına yakalandılar. FETÖ’ye karşı dikkat çeken tarikat ve cemaatlere neredeyse FETÖ’cü gibi paralel devlet yaftalaması yaptılar.
İşte böyle bir noktada FETÖ ile sıhhatli bir mücadeleden bahsedilebilir miydi?
Tam da bu noktada!
Yazımı bu minval üzere yazarken Diyanet’in hazırlattığı 140 sayfalık FETÖ raporu açıklandı. Kabul etmek gerekir ki, eksik ama ciddi bir çalışma. Emeği geçenleri tebrik ederim. 1980’lerden beri FETÖ’nün dilinden dökülen sözler veya kaleminden çıkan yazılar aktarılmış ve ardından tahlillerle dinsizliği ortaya konulmuş. Bu raporu okuyanlar, gençlerin neden FETÖ kıskacına düştüklerini daha iyi anlayacaklardır. Şöyle ki:
Son derece sinsi ve muğlak ifadelerle kendisini haşa Allah katında göstermek; Peygamber yerine koymak; meleklerle görüşmek; levh-i mahfuzda olanları görmek, gayb âlemini sınırsız bilme hakkına sahip bulunmak; Peygamber Efendimizin dublesinin bulunduğunu savunmak. Peygamberlerin dışındaki insanlara da masumiyet addetmek; bağlılarına halkın maslahatları adına (!) farzları terk etme ve her türlü haramları fütursuzca işleyebilme hakkını vermek; Müntesiplerinin Cehenneme gitmeyeceklerini bildirmek.
Raporda dehşete düşeceğiniz daha çok hezeyanlar var. Ayrıca Dinler Arası diyalog fitnesine de özel bir bölüm ayrılmış. Şayet bu çalışma devam ettirilse bunun gibi beş kitabın daha hazırlanacağını ifade edeyim.
Evet nesillerimiz mahvoldu. Milletimiz kırk yılın sonunda, CIA ajanı, Vatikan casusu çıkan bir örgüt liderinin pençesinde evlatlarının eriyip gittiği gerçeği ile tanıştı. Korkunç bir travma yaşadı.
Şimdi insan şunu söylemeden edemiyor. Diyanet bu raporu bugün mü hazırlamalıydı? Devleti ve en önemlisi halkı bugün mü ikaz etmeliydi? Artık körlerin de gördüğü sağırların da işittiği bir zamanda Diyanet’in raporu buruk bir sevinç oluşturuyor.
Diyanet bu raporunu hutbelerde işlerse ve kitap hâline getirip lise ve üniversite gençlerine dağıtırsa büyük hizmet etmiş olur.
Rapor hakkında sorular
Şimdi de rapor üzerinden birkaç soru sormak istiyorum. Diyanet bu raporu neden tam da Görmez’in gideceği belli olunca piyasaya sürdü! Böylece, Görmez iyi mücadele verdi deyip yeni görevlere pazarlanmak mı isteniyor!
Raporda 80’lerden itibaren neredeyse dinsizliği ortaya konulan FETÖ hakkında o günlerden bugünlere gelinceye kadar Diyanet İşleri Başkanları neden hiçbir şey yapmadılar ve milleti uyarmadılar? Bunun hesabı sorulmayacak mı?
Bu raporu hazırlayan ekibin adı neden yok! Açıkçası buna imza atanları bilmek istiyor insan. Yoksa bilinmek istemiyorlar mı?
Görmez ve Bardakoğlu bütün cemaatleri neredeyse FETÖ ile özdeşleştiriyorlardı. Bu fikirlere sahip başka kimler var açıklayabilirler mi? Açıklamazlarsa vebal altındadırlar!
Ahmet Hakan, Taha Akyol, Ali Bardakoğlu başta olmak üzere Görmez’e sahip çıkanlar ve çağın âlimi diye lanse edenler şimdi bu rapor üzerinde ne düşünüyorlar acaba? Böyle dinsiz bir örgütü 20 sene sonra tanımak mı âlimliktir!
Raporun girişinde “Gülen hareketinin başlangıçta geleneksel İslam anlayışını muhafaza ettiği düşünüldüğünden dikkati çekmemiştir” vurgusu yapılmaktadır. Oysa Gülen hareketi başlangıçta radikal, sonrasında ılımlı İslam olmak üzere, reformist bir inanca sahipti. Ehl-i sünnet inancını geleneksel diye küçümseyen ilahiyatçılara, reformistlere şimdi ne söylenecek acaba? Bunlar için de rapor hazırlanması için üzerimize top ve tankla gelmeleri mi beklenecek?
Yeni Diyanet İşleri Başkanı’nın yapacak çok işi var…
Vah ki vah!
Şimdi de gelelim can alıcı meseleye ve neden FETÖ ile tam mücadele edilemedi sorusuna!
Tarih 24-25 Kasım 2005. Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu ve Başkan Yardımcısı da Mehmet Görmez.
Konrad Adenauer Vakfı, Ankara’da “Türkiye ve Avrupa’da Çok Dinli Yaşam” konulu bir sempozyum-çalıştay düzenledi. Ardından burada sunulan bildiriler 2007 yılında “İslam ve Hristiyanlık – Dinler Arası Diyalog İçin Dinî İçerikler, Tasavvurlar ve Duyguların Karşılaştırılması” ismiyle yayımlandı. İşte bu Dinler Arası Diyaloğun açılış konuşmasını yapan ve kitabın giriş bölümünü yazan kişi Mehmet Görmez idi.
Bugün de FETÖ raporunda Dinler Arası Diyaloğa özel bir bölüm ayıran ve raporun giriş bölümünü yazan Mehmet Görmez. Şayet önceki faaliyetlerine ve fikirlerine pişmanlık duydu ve tövbe etti ise bunları açıkça belirtmesi lazım.
Yoksa başkanlığı bırakıp ilmî faaliyetlere yöneleceğim derken, eline teslim edilecek genç beyinler adına daha da dehşete düşüyorum.
Bence köyünde biber ve domates yetiştirse daha faydalı olur!
TEFEKKÜR
Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya
Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya
.
Millet, zaferine sahip çıktı
15 Temmuz 2016 hain darbe kalkışmasında millet neredeyse tarihinde rastlanmayacak bir direnişle müthiş bir zafere imza attı. Dış güçlerin güdümündeki acımasız mankurt birlikleri neye uğradıklarını şaşırdılar. 16 saat içerisinde tarihin en hızlı zaferine imza atarak bütün noktalarda hakimiyet elde edilmiş kalkışma bertaraf edilmişti. Nasıl olmuştu? Avuçlarının içine aldıklarını zannettikleri devleti nasıl bir anda kaçırmışlardı. Bir türlü anlayamadılar.
Ardından bir yıldır sürmekte olan asimetrik savaşı başlattılar.
Örgütle mücadele sürerken mağdur ayaklarına yattılar, acındırdılar. Gerçekten mağdur olanlar varsa onları da kullandılar. Hatta kripto Fetö’cülerle bir taraftan insanları mağdur ederken bir taraftan da sahte gözyaşları ile hükûmeti eleştirdiler.
Öte yandan dış dünyadan başlayarak bunun kendilerini saf dışı bırakmak için senaryo olduğunu belirttiler. Referandumu fırsat bilerek güya darbenin Tayyip Bey’i kurtarmak için düzenlenmiş bir tasarı olduğunu yoğunlukla işlediler. Kontrollü darbe söylemiyle ortalığı tozu dumana kattılar. Sözde adalet yürüyüşü ile de gövde gösterilerine dönüştürmeyi denediler. Bir yıldır sürdürdükleri planlı, projeli soğuk savaşın meyvelerini alacaklarını düşünüyorlardı. Milletin direnci kırılacaktı.
Oysa 15 Temmuz 2017 gecesi Millet zaferine sahip çıktı. Zira bir yıl önce o kahredici gecede şehit olan milletti. Bayrak dalgalandıran, sala okuyan, meydanları tutan, tankların üzerine korkusuzca yürüyen, kurşunlara meydan okuyan milletti. İşte vatanına bayrağına, ezanına, imanına sahip çıkan millet, zaferine de sahip çıktı.
Bir yıldır oynanan oyunları biliyorum dedi. Bana oyun oynamayın mesajını yine coşkun bir sel gibi meydanlara, yollara çıkarak gösterdi. Dünya sadece selam durdu.
Evet bu millet, zaferinin arkasındadır. Bu durumu Tayyib Bey’in Devlet Bey’in bir meselesi olarak değil bizatihi kendisinin davası olarak görmektedir.
Asıl olan da bu değil mi?
Milletin arzusu: İDAM
Milletin 15 Temmuz 2016’da yazdığı destan kadar 15 Temmuz 2017’de bu zafere sahip çıkması da bir o kadar önemliydi. Zira bütün dünya milletin savrulmasını bekliyordu. Artık milletin her iki hâlde de gösterdiği bu yüksek kahramanlık şuurunu anlatmak değil herkesin üzerine düşen vazifeyi yapma zamanı gelmiş bulunmaktadır.
Bence bunun birinci adımı idam olmalıdır.
Bakınız Sayın Cumhurbaşkanımız 15 Temmuz Şehitler Köprüsü’nde konuşurken milleti coşturan en önemli nokta darbecilere verilecek ceza konusuydu. Kalabalıklar dalga dalga “idam” diye haykırdılar. Evet bu millet idamı istiyor. Artık AK Parti ve MHP buna bigâne kalamaz. Güya “Adalet” diye yürüyen CHP’nin gerçek yüzü de ortaya çıkar.
Düşünelim bu ülkede idam cezası niçin kalktı. Fetö’yü alıp otuz yıl milleti uğraştıran ve on binlerce insanın katlinde rol oynayan Apo’yu paket teslimi edenler bize de idamı kaldırmayı şart koşmadılar mı?
İdam cezasının kaldırılma sebebi hâlâ millet için derin bir yaradır. Güya idam kalkarsa AB’ye girecektik! AB uyum yasaları çerçevesinde idama son verildi (2002). İdam cezası varken bu mümkün değilmiş(!). Bunlar Türk milletini ahmak mı zannediyor! İdamın kalkmasını isteyen AB, aradan geçen 15 senede Türkiye’yi kabul mü etti? Şimdi de AB ülkeleri, milletin canına, imanına, vatanına kasteden hainleri korumak kollamak adına mücadele vermiyorlar mı? Artık bunların devri bitti.
Evet, millet şanlı mücadelesi ile vatanına sahip çıktı. Öyleyse milletin seçtikleri de milletin sesine artık kulak vermelidir! İster geri dönük işlesin ister işlemesin idam cezası geri gelmelidir.
Yürüyüşü asıl millet yapacaktır!
Hâlâ darbe tehlikesi geçmedi demiyor muyuz? Millete kastedenler hâlâ “Hero” yazılı tişörtleriyle utanmadan millete görünmüyorlar mı? Hâlâ ihanet çetesinin Büyükada’da işgal planları yaptıkları ortaya çıkmıyor mu? Öyleyse derhâl idamı getirin kardeşim. Neyi bekliyorsunuz? Sayın Cumhurbaşkanımız getirin imzalayayım diyor. Aksi hâlde karşı çıkan kim bilelim.
Biliniz ki, idam sadece Fetö’ye değil asıl Türkiye’yi eskisi gibi köle görmeye hatta uşak etmeye var gücüyle çalışan Almanya’ya da en büyük tokat olacaktır.
Kılıçdaroğlu vatana ihanetten içeri düşen biri için sözde adalet yürüyüşü adı altında 25 günde 430 km yol yaptı. Kusura bakmayın. Bu millet de 249 vatan evladını, yaralı gazilerini, Gölbaşı’nda şehit düşen dağ gibi yiğitlerini, Ahmet ve Mehmet Oruçları, Olçokları unutacak değildir.
Kılıçdaroğlu yürüyüşlerine ve mitinglere devam edeceğini CNN’e ifade etti. O, ülkeye ihanet içinde olanlarla kol kola yürümeye başladığında bu millet de “idam” diyerek Türkiye’nin dört bir yanından Ankara’ya doğru yola çıkabilir.
TEFEKKÜR
Ferman-ı aşka can iledür inkiyadumuz
Hükm-i kazaya zerre kadar yok inadumuz
Baş eğmezüz edaniye dünya-yı dun içün
Allah’adur tevekülümüz i’timadumuz
İşgal planları
Şayet sonuçları itibarıyla bakarsak böyle bir destan tarihte görüldü mü? Bence eşi ve benzeri yok. Neden yok!
Bu darbenin evveline şartları ve hazırlanışı itibarı ile bakmak lazım. Bu darbenin planlayıcıları uzun bir süreçte dini kullanarak hazırlandılar. Bir cami vaizi on sene içerisinde (1985-95) Türkiye’nin bir numaralı dinî otoritesi hâline getirildi. Bilhassa birtakım etkili ilahiyat hocaları onun sorumluluğunda yürütülen Abant toplantılarına en büyük desteği verdi. Diyanet başkanlarınca ve Diyanet’in üst düzey görevlilerince desteklendi.
Öyle ki 1998 yılına gelindiğinde Türkiye’de hükûmetleri sarsacak güce erişmişti. Nitekim Refah-Yol Hükûmetinin sarsılmasında en büyük rolü üstlendi. Artık o Türkiye’de en büyük manevi otorite idi. Aslında en büyük maddi otorite o idiyse de bu yönü örtülü tutuluyordu.
28 Şubat’ta oynadığı rol ve papaya yazdığı mektup ile millet nezdinde kısa bir sarsıntı geçirse de, sahip olduğu maddi manevi güç ve basının algı operasyonları ile bu badireyi kolay atlattı. Artık o, uzaklarda ziyaret edilen en büyük azizdi. Yurt dışı faaliyetleri ile ülkenin gözünü kamaştırıyordu. Ülkenin parası her koldan Ceyhun Nehri gibi bu örgüte akıyordu.
Sızma ve hâkim olma!
Tamamen gizli ve bugün bir sır olarak duran 1980-85 dönemi ve görünür olduğu 1985-2013 yılları arasında gizli açık bütün STK’lara, cemaatlere, askeriye, emniyet, yargı vesair devletin bütün mekanizmalarına gizli ve açık olarak sızıldı.
Görünürde İslam’ı yüceltmek olan örgütün hedefi aslında İslam’ın yok edilmesiydi. Gün geçtikçe ve güçlendikçe hain emelleri daha bir belirginleşmeye başlamıştı. Artık Müslüman kardeşliği değil, Hıristiyan, Yahudi ve Zerdüşt kardeşlikleri belirgin bir hâle gelmişti. Artık camide değil, kilise ve havrada faaliyetler yürütülür hâle gelmişti. 2010 yılından itibaren kendini dünya gücü gibi gören örgüt aleyhinde konuşanları açıktan ve görünür bir biçimde infazlara dahi başlamıştı. Bu infazlar öldürmek şeklinde olmasa da maddi veya manevi olarak toplum içinde anında itibarsızlaştırma yöntemi ile bitiriliyordu. Bu yıllarda hemen her TV’de yapılan her programda mutlaka bunlardan biri yerleştirilmeye başlamıştı. Artık süper akademilerde Türkiye’nin yeni idarecileri yetişir olmuştu. Nesiller sanki mankurtlaşmıştı.
Recep Tayyip Erdoğan
Muhtemelen Refah-Yol Hükûmeti döneminden beri takibine aldığı bu yapıyla 2010 yılında mücadele içerisine girdi. Üç yıl gizli gözlerden uzak ve derinden yürüyen mücadele gezi olaylarından sonra su yüzüne çıktı. Örgüt liderini Türkiye’ye davet etmesi ayakta alkışlanıyordu. Oysa ertesi günü bunun savaşın açıkça başlatılması olduğunu görüp şok yaşayacaklardı. Sonraki üç yıl boyunca açıktan bir terör örgütü ile mücadele edildiğini millete lanse etti. Bu örgütten uzak durmalarını ilan ile bu durumu MGK’da ibra ettirdi.
Uzun yıllardır hizmet hareketi diye desteklenen yapının davranışları ve bağlantıları ise milleti bir hayal kırıklığından ötekine taşır hâle gelmişti. Takke düşmüş kel görünmüştü.
Özellikle yolu üzerinde en büyük engel gördüğü Sayın Cumhurbaşkanımızı yurtta ve dünyada itibarsızlaştırmak adına attığı şeytani adımlar hep ayağına dolaştı. Milleti gün geçtikçe kendinden soğuttu.
15 Temmuz Destanı
Gidişat gün geçtikçe aleyhlerine işliyor millet tavır almaya başlıyordu. Böyle giderlerse üç beş yıl içinde marjinal bir grup olarak kalacaklardı. Bu itibarla kırk yıldır bunları ülkenin işgali için hazırlayan dış mihraklar fırsatı kaçırmak istemeyerek kendilerini harekete geçirecekti. Nitekim bağlı olduğu üst akıl onu ülkeyi işgale yönlendirdi.
Öte yandan Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan’ın bağlı olduğu yüce kudret ise 15 Temmuz’da Türk milletine yeni bir destan yazdırttı. “Türk, yedisinden yetmişine asker millettir” sözü tezahür etti. Silahsız, topsuz, tüfeksiz meydanlara yürüyen; tankın, topun, kurşunların üzerine atılan millet, tarihimizin en büyük zaferlerinden birine imzasını attı.
O gece sadece bir örgütle mücadele ettiğini sananlar, ertesi gün dünyaya karşı bir zafer elde edildiğini de anlayacaklardı. Batının neredeyse topyekûn denecek şekilde bu örgütü sınırsız bir biçimde desteklediği görülecekti. Bu destek güçler kendilerinden o kadar emindiler ki milletin kahredici yumruğundan bir ay sonra ancak şoku atlatıp kendilerine gelebildiler. Yeniden ve açık bir tarzda asimetrik planlarla referandumda görüldüğü gibi ülkemize karşı bir kez daha savaşı başlattılar.
Aksi takdirde!
Onların temel arzu ve hedefini FETÖ elebaşı açıklamıştı. “Kızlarınızı, eşlerinizi haçlılara teslim edin. Haçlılar onlara zarar vermezler”. İşte, içte ve dışta kayıtsız şartsız teslimiyet isteyen bu haçlı gücüne karşı kazanılan 15 Temmuz zaferi, esaretin ve İslam dünyasının mahvolmasının önünü kesti.
Böyle bir oluşumun neticesi Irak’ta Keştizani tarikatı ile yaşanmıştı. İslam dünyasının ruhu bile duymadı. Zannedildi ki Irak, üç-beş Amerikan jeti ve birkaç bin askeri ile işgal edildi. Oysa ordusu, halkı hatta sarayı dahi Keştizani tarikatı sayesinde çoktan emperyalistlere peşkeş çekilmişti.
Bu durumu değerlendirenler Türkiye’nin zaferini daha yakinen anlayacaklardır. Atlattıkları büyük badireyi daha iyi göreceklerdir. Kazandıkları zaferi daha iyi değerlendireceklerdir.
Anlamayanlar Irak’ta yaşananlara bir kez daha baksınlar. Şayet tersi olsaydı Türkiye de en az bir on yıl böyle bir badirenin içine sürüklenecek sonunda belki eline 250 bin kilometrekarelik bir ülke verilerek gelecek yüzyılda da ona bayram ettirilecekti.
Hadiseyi Sayın Cumhurbaşkanımızın meselesi olarak görenler kimin kuyusuna su taşıdığının farkında olmalıdır. Sayın Cumhurbaşkanımız Erdoğan ve Sayın Bahçeli’nin siyaset değil vatan, millet, bayrak, ezan mücadelesi yürüttüğünü görmelidir.
1. Cihan Harbi’nde ordumuz, milletimiz çok zaferler elde etti ise de sonunda kaybeden olduk. 15 Temmuz Ordusu yani millet, bu zaferi, Çanakkale ve Kutu’l Amare’de olduğu gibi bir mevzi başarısı olarak bırakmamalı mutlaka sonuçlandırmalı ve dünyaya tescil ettirmelidir.
Nöbete ve teyakkuza devam…
TEFEKKÜR
İstikamet, şerr-i a’dadan seni eyler masun
Hak eder ashab-ı sıdkın hasmını elbet zebun
Müstakim ol Hazreti Allah utandırmaz seni
.
Yolun sonu
Avrupa Parlamentosu Türkiye’nin AB’ye giriş müzakerelerinin askıya alınması raporunu kabul etti. Yarım asırdır kapısında beklettiği Türkiye’ye karşı bugünkü şartlarda bundan başkasını beklemek hayal olurdu. Avrupa’da sağduyulu bazı politikacıların Türkiye lehine söylemlerini bir yana bırakınız. Bunlar ya gaz almak içindir veya gerçekten hakkaniyetli politikacıların gerçekleri dürüstçe yansıtmalarıdır. Buna karşılık Avrupa derin yapısının kararını asla etkilemez.
Avrupa derin aklı ise Türkiye’yi içine almak için önce 15 Temmuz darbesi gibi bir darbenin başarılı olmasını bekler. Başarılı olsaydı ne mi olurdu? FETÖ Terör Örgütü’nün belirttiği husus gerçekleşirdi. Ne diyordu o:
“Oğlunuzu, kızınızı, eşinizi, malınızı, mülkünüzü kayıtsız şartsız haçlı birliğine teslim edeceksiniz!..” İşte bu sözler AB’ye giriş şartıdır. Siz ise tutmuş şart koşuyorsunuz! Bu teslimiyet tıpkı bir zamanların Reşit Paşa’sı gibi olmalıdır!
Sözde adalet yürüyüşünün önde gidicileri dünün Reşid Paşa zihniyetli adamlarıdır. Bizim, arkada yürüyen yürüsünler ne olacak diyen safdillere önce bunu anlatmalıyız. FETÖ liderinin şu an ellerini ovuştura ovuştura “işte görüyorsunuz geliyorlar” diye nasıl aşkla coştuğunu göstermeliyiz!
Evvelce izlenen film
1838 ticaret ve 1839 Tanzimat antlaşmalarına imza koyan Reşid Paşa, yeni tip bir devlet adamlığının da kapısını açmış bulunuyordu. Ondan önceki yüzyıl içinde Osmanlılarda nüfuz sahibi paşaların himayesine girmek suretiyle mevki ve makamlar elde edilir hâle gelmişti. Reşid Paşa ise yabancı devletlere dayanarak kariyer yapma dönemini başlattı. Artık Osmanlıda sadrazamlar ve paşalar, “İngilizci”, “Fransızcı”, “Rusçu” gibi isimlerle anılır oldu.
Reşid Paşa, devletin iyi-kötü yürüyen eski ahengini güya düzeltme adına bozarken yerine en tehlikelisini Türk’ü köle edecek sistemi getirmişti. Fakat sistem o kadar yaldızlı ifadelerle ortaya konacaktı ki köleleşen insanlar kendisini efendi sanacaklardı.
Nitekim Reşit Paşa, Batılıların ülkesine baskı kurmasını isteyecek kadar alçaklaşacaktı. 1838 Ağustos’unda hariciye nâzırlığı uhdesinde kalmak üzere Londra büyükelçiliğine tayin olunup İstanbul’dan uzaklaştırıldığında bakınız Avrupa ülkelerine neler söylüyordu:
“İslâmlığın kurtuluşu reâyânın hür ve mesud olmasına bağlıdır. Bu konuda yüksek sesle konuşmak, Avrupa devletlerine düşer. İmparatorlukta (Osmanlı Devleti), Hıristiyanlar üzerindeki baskı için sesinizi çıkaramaz mısınız? Ödeyemedikleri haraç için zavallılar horlanmakta ve ezilmektedir. Bu uygulamalar, sizin âdil bir vergi dağılımı istemenizi gerektiriyor…”
Buyurun işte “adalet”i Hıristiyan ülkelerinde arayan bir zihniyet ile Kılıçdaroğlu’nun sözde adalet yolunda milletinin referandum kararını AİHM’ye şikâyeti arasında en küçük bir fark var mı?
Frengi illeti
Kendi milletinin kararına saygı duymayan, milleti önünde eğilmeyen başka milletlerin önünde eğilir!.. Onların uşağı olmaya ve uşak olarak yaşamaya mahkûmdur.
Mustafa Reşit Paşa, Abdülmecid Han döneminde bir ara görevden azledildiğinde İngiliz Büyükelçisi Lord Stratford hemen Sultanın yanına çıktı ve kendisine, devletin böyle değerli bir müşavirden bu nazik anda yoksun bırakılmamasını rica etti. İngilizlerle arasının açılmasını istemeyen Abdülmecid Han derhal nâzırı Reşit Paşa’yı vazifesine iade etti.
Ardından yaşanan şu acıklı sahne tarihe kazınacaktı. Göreve iade edildiğinde ilk olarak İngiliz büyükelçiyi ziyaret edecek olan Reşit Paşa onun elini öpecek ve gözlerinden yaşlar akarak, yurdunu bunca tehlikeler karşısında yalnız bırakmamasını isteyecekti.
Bugün de Alman vekillerin karşısında süklüm püklüm duran Can Dündar ve benzerleri aynı düşünce içerisinde zilletin en aşağı konumunda bulunmuyorlar mı? Zira bu Tanzimat kafalıların tek arzusu vardır. Efendilerinin emrini yerine getirmek.
Reşit Paşa’nın bu tavrı mükemmel bir tanımla şöyle hicvedilmişti:
Zemanenin şu tabib-i Reşid’ini gör kim
Revaç vermek için kendi kâr u san’atine
Vücud-ı nazik-i devlet rehin-i sıhhat iken
Düşürdü rey-i sakimi frengi illetine
Yani: “Zamanenin şu akıllı doktoruna bak ki, kendi iş ve sanatına itibar kazandırabilmek için devletin nazik vücudu sağlığa garantili iken yanlış görüşü ve reyi ile frengi hastalığına düşürdü.”
Bugün bu illet ve zilletin kıskacından kurtulabilmek için sayın Cumhurbaşkanımız, Başbakanımız ve sayın Bahçeli’nin işaret ettiği hususlara dikkat kesilmeli yanlarında dimdik durabilmeliyiz! Tıpkı Kürşat’ın ardındaki alperenler gibi! Yoksa bu sefer gaflet ölümdür uyanılmaz!
Yavuz hırsız?
Erzurum’da asistanlık yaptığım sırada rahmetli babam ziyaretime gelmişti. Lala Paşa Camiinde beraber cemaatle öğle namazını kıldık. Dua sırasında baktım birisi yan taraftan babamın ayakkabılarını yürüttü. Hemen peşinden giderek cami çıkışında giyerken yakalayıp o ayakkabıların bizim olduğunu söyledim. Adam “haa öyle mi” dedikten sonra teslim etti. Ardından camiye girdi ve bağırmaya başladı: “Kardeşim kim çalıyor bizim ayakkabılarımızı? Nerede benim ayakkabılarım? Ayakkabı çalacaklarsa camiye gelmesinler!..”
Babam “ne oldu oğlum” dediğinde “işte tam hırsız psikolojisi” dedim. Rahmetli epeyce gülmüştü…
Adaleti yıllardır katledenlerin, ellerinde adalet yazılarıyla yürümeleri tam bir yavuz hırsız psikolojisi değil mi?
Yıllar önce hırsızı uğursuzu, tecavüzcüyü, katili, teröristi hapishanelerden çıkartanlar acaba kimdi? Yıllardır bu ülkeye kan kusturanlarla ve 15 Temmuz darbe şakşakçılarıyla aynı safta yürürken kime adalet arayışındalar? Zihniyet aynı zihniyet değişmez! Bu yürüyüş ülkeyi FETÖ’nün kucağına götürmenin başka bir yoludur, biline!
TEFEKKÜR
Gezme ey gönlüm kuşu gafil feza-yı aşkda
Kim bu sahranın güzergehlerde çok sayyadı var
.
İstanbul’a yürüyenler
Önceki gün TV’de haberleri izlerken, sözde adalet yürüyüşünde bulunan bir CHP milletvekilinin 1970’lerdeki devrim marşına uyarlama yaparak “Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey. Adaleti adım adım kura kura hey” diyerek etrafındakileri coşturması beni çok daha gerilere götürdü. Osmanlı dönemlerine…
Zira tarihimizde zaman zaman haksızlığa uğradığını düşünen etkili gruplar veya asi liderleri adalet arayışıyla İstanbul üzerine yürürlerdi. Mesela Abaza Mehmed Paşa gibi. Onlarla bugünkü yürüyüşü değerlendirdiğimde nerelerden nerelere geldiğimizi düşünerek hayıflandım. Düşünce ve fikir açısından dünün asi liderlerinin topuğuna erişemediklerini görüp üzüldüm!
Dünün asi liderleri dahi adaleti nerede bulacağını biliyordu. Fakat 21. asrın demokrat vekilleri ve bazı liderleri bunu bilmiyordu. Anlayacağınız hak arama konusunda değil bir arpa boyu ilerlemek, gideceği adresi kaybetmiş çocuk gibi şaşkınlık içerisindeler. İşte “Osmanlıda şeker, toplu iğne” edebiyatı ile tarih okumaları yaparsanız böyle acınası hâllere düşersiniz!
Asi Celaliler zamanında payitaht İstanbul’du ve onlar merkezde adaleti aramaya geliyorlardı. Peki, bugünküler neden İstanbul’a yürüyorlar? Karar mercii İstanbul değil ki… Ankara. Ve kendileri de Ankara’da bulunuyorlar.
O asi liderleri taşrada idiler. Kanun yapıcı ve kanun koyucu da değillerdi. Bu itibarla yürüyorlardı diyelim. Peki, bunlar Meclis’teler. Kanun yapıcı ve kanun koyucu mevkiindeler. Öyleyse ne için ve kim için yürüyorlar?
CAMBAZ ORGANİZASYONU
İşte “Ne için ve kim için yürüyorlar?” sorusunun cevabını verebilmek bugün için gerçekten çok anlamlı olacaktır. Zira bir yanda her gün şehit cenazeleri ile yüreği yanan aileler, kahrolan bir millet; öbür yanda sazla cazla yürüyenler…
Bir yanda Suriye’de geleceğimiz şekillendirilmekte ve Afrin’e Türk ordusunun müdahalesi konuşulmakta; öbür yanda halay çekmeler…
Bir yanda Amerika ve AB’nin Kürdistan hayalleri; öbür yanda Ankara-İstanbul arasının yeni uzunluğunu tespit etmek için(!) yolları arşınlayanlar…
Evet, bu bir adalet yürüyüşü mü yoksa Türk kamuoyunu başka taraflara çekmek için yeni bir cambaz organizasyonu mu?
Millet ve adalet için yürüyorlar diyemeyeceğim. Zira bu millet bir yıldır meydanlarda idam diye bağırıyor. Buyurun Meclis’e idamı çıkartın. Yasaları halledin.
Yoksa siz yürüdükçe birilerinin arzuları ve istekleri artıyor. Kimin mi? İşte bunu yürüdükçe iştahı kabaranlardan anlıyoruz. 15 Temmuz’da millete, devlete işgal planları yapanlar ses vermeye çabalıyorlar. Destek çıkmaya çalışıyorlar. Çoğaldıklarını zannediyorlar.
Bu işin sonucunu çok merak ediyorsanız onu da tarihin sayfalarında bulabilirsiniz. Zira millet, ihaneti hiçbir zaman affetmez!
Devlet Adamı
15 Temmuz akşamı Türkiye’yi işgal hareketinin belli olduğu saatlerdi. Henüz ne Başbakan ne de Cumhurbaşkanı konuşmuştu. Türkiye’nin maruz kaldığı bu zorbalığa karşı ilk tepki gösteren liderdi. Ne yalan söyleyeyim kendisinin politikalarını o ana kadar tasvip ettiğim söylenemezdi. O anda “İşte lider adam!” dedim. Bu kalkışmanın başarılı olamayacağına da kanaat getirdim. Sonrası malum. Neredeyse bir yıla yakındır süreci yaşıyoruz. Niceleri mevki makam uğruna zaten satılmıştı. Niceleri duruşundan rücu etti. Niceleri mücadele eder gözüktü. Niceleri evlat, damat derken maksadı unuttu. Niceleri bu tarafta görünürken bilerek tersine hizmet etti.
O ise “bölücünün, yıkıcının, hainin yanında değil Cumhurbaşkanı’nın ve devletimin yanındayım” dedi. Bu sözünden asla sapmadı. Duruşundan zerrece esnemedi. Bir gevşeklik gördüğü anda yetkilileri uyardı. Ve geçtiğimiz günlerde hem OHAL hem de güya adalet için yürüyenler konusunda tam bir devlet adamı vakarıyla şöyle konuştu:
“OHAL’i demokrasiye ve özgürlüğe karşı gibi algılayarak tamamen ortadan kalkmasını isteyenler, 15 Temmuz’un tesir alanı üzerinde tarafgir olanlardır. Onun için herkes haddini bilmeli, ne düşünüyorsa onu açıkça söylemelidir. OHAL’i bahane ederek 15 Temmuz vahşiliğine örtülü olarak sahip çıkmamalıdır. Şayet 15 Temmuz gerçekleşmiş olsaydı, Türkiye’de parlamento kalacak mıydı? Türkiye Cumhuriyeti Devleti ne hâle düşecekti? Adaletin A’sından kim bahsedebilecekti? Hangi adalet uygulanacaktı? Türkiye’yi kaosa, cepheleşmeye, karanlığa sürüklemeye ve siyasi şov yapmaya kimsenin hakkı yoktur!”
Bence Sayın Bahçeli, Türkiye Cumhuriyeti’nin var olma mücadelesinde göstermiş olduğu tavır ve gayret ile adına yaraşır bir şekilde hareket ederek Devlet Adamı vasfını göstermiş ve Türk tarihindeki yerini tescillemiştir.
Bir zavallı Ozan!
15 Temmuz kalkışması Türk milletinin birliğine, dirliğine, istiklaline ve imanına bir saldırı idi. Millet son üç yüz yılın tarihini yazdı ve bu kalkışmayı akamete uğrattı. Aylarca meydanlarda dalgalandırdığı şanlı bayrağını tarihe geçen Yenikapı mitingi ile taçlandırdı.
Biz Ozan’dan bu büyük ve tarihÎ kahramanlık mücadelesini anlamlandıran 15 tane destan yazmasını beklerdik. Milletin kalbinde taht kurardı.
Ne yazık ki o, kendisine hiç yakışmayacak bir söylemle bu birlikteliği “köpekleşmek” olarak tanımladı. Şimdi de Türkiye’nin İstiklal savaşı mücadelesine verdiği destekten ötürü Devlet Bey’e en ağır hakaretleri yağdırdı.
Ne istiyordu Ozan! Devlet Bey, FETÖ’nün yanında mı dursaydı? Yoksa geri çekilip vatanın yok oluşunu mu izleseydi? Ozan’a göre o zaman kahraman mı olurdu? Nasıl bir zihniyet nasıl bir anlayış bu! Anlayan varsa anlatsın!
TEFEKKÜR
Her leyli zulamın bir fecri var muhakkak
Bahşende-i ümidin tebşiri ‘usrü yüsra
.
Adalet güzeldir
Peygamber efendimizin bir hadis-i şerifinde buyurduğu üzere cömertlik zenginde, vera âlimde, sabır fakirde, tövbe gençte, hayâ kadında ve adalet de idarecide olursa daha güzeldir.
Türkiye’nin idaresine namzet ana muhalefet liderinin elinde “adalet” yazısını görünce açıkçası üzülmeden edemedim. Acaba adalet mefhumunun ne olduğunu tam olarak biliyor mu? Acaba adaletname diye bir şey duydu mu? Ve acaba “toplu iğne bile üretemiyor” diye kötülediği Osmanlı’nın adaletinden haberdar mı?
İnsanlar genelde kendine dokununca bağırmaya başlarlar. Ülkeyi yönetmeye talip olan birisi böyle mi olmalıydı? Ancak kendi partisinden birisi ceza yiyince Ankara’dan İstanbul’a yollara düştü.
Peki 249 eve ateş düşüren ve yüzlerce vatandaşımızı sakat veya yaralı bırakan ülkeyi yok oluşun eşiğine getiren 15 Temmuz darbe teşebbüsünün mağdurlarını görmezden gelip onların hakkını bir kez olsun samimiyetle savunmayınca senin adaletine kim inanır ve kim güvenir!..
Adalet, halkın dirliği ve düzeni idarecilerin ise süsü ve güzelliğidir. Ana muhalefet lideri muhtemelen bu tarifi hiç duymamıştır. Zira duymuş olsa halkı sokağa dökecek ve anarşiye yol açacak işlere adım atmazdı.
Bir muhalefet lideri adaletin nerede aranacağını bilmez mi? Yolda yürürken binlerce insanın zamanı kayboluyor. Perişanlık çekiyor. Peki, bu zulüm değil midir? Başkalarının hakkına girmek bir gasp değil midir? Her kararı beğenmeyen yollara düşse bu ülkede dirlik ve düzenlik kalır mı? Sen yürürken hak olacak, ben yürürken olmayacak mı? Yarın neyi nasıl savunacaksın? Mahkemeler ne içindir? Bu işin temyizi üst mahkemesi yok mudur? Avukatları yok mudur?
Kaldı ki belgeleri sabit olarak askerî ve siyasi casusluktan, devletin gizli kalması gereken belgelerini ifşa etmekten ceza yemiş biri için yürüyorsun! Gariban bir vatandaşın hakkını bu kadar içten arayabilseydin, haklı olduğun bir meselede bütün vatandaşlar da seninle beraber olurdu. Şu hareketin dahi davanda haklı olmadığını; hatta başka kumpasları başka senaryoları akla getirmekten başka bir işe yaramıyor!
Adalet ustalarını tanımak gerek!
İlk Osmanlı tarihçilerinden Ahmedî, Dastân ve Tevârih-i Mülûk-i Al-i Osman isimli eserine Osmanlı padişahlarının âdil idaresini işaret ederek şöyle başlamıştı:
Zulüm, kanun ve düzen maskesine sokulunca,
Halk tarafından kolaylıkla adâlet sanılır.
Bu zulmün ustalarının hikâyesi çok nakledildi,
Gelin şimdi adâlet ustalarını, Osmanlıları anlatalım.
Hem Müslüman hem de âdil olan,
Bu hükümdarları tanıyalım, kutlayalım.
Tarihini unutursan tarihinden uzaklaşırsan yollarda adalet aramaya kalkarsın. Adaleti kimse yollarda bulmadı ve yollarda kaybetmedi. Adaletin hem kaybı ve hem de kazanılması ancak adil kanunlardan ve hüküm dağıtanlardan geçmektedir. Öyleyse asıl iş geleceğin adalet dağıtıcılarını kim ve ne olursa olsun haktan ve hukuktan ayrılmayacak şekilde yetiştirmektir.
Bir zamanların adalet bakanı Mehmet Moğultay 1995 yılında “Ben CHP’lileri işe almayacağım da MHP’lileri mi alacağım?” derken hakka, hukuka, ehilliğe mi önem veriyordu? Yoksa ideolojiye mi? O gün bu yanlışlara tek söz etmeyip hatta alkışlayanların bugün adalet yazısını yükseltmeleri öyle sırıtıyor ki!..
Evet, adalet kurumu ülkemizde yara almıştır. Bunun mutlaka düzeltilmesi gerekmektedir. Ancak bu iş Enis Berberoğlu’na feda edilirse yara kangren hâline gelir. Asıl üç ay sonraya gün verilip “bugün git, yarın gel” mantığı ile hareket edildiği, bir davanın ilgili mercie varmasının dahi aylar aldığı bir ülkedeyiz. Keşke muhalefet partileri bu haklı şikâyetlerle uğraşsaydı. Keşke vatan uğruna şehit düşenlerin katillerine idam cezasını gündeme getirip yüreklere su serpebilseydi. Her gün su içer gibi cinayet işlenmeye devam edilen ülkemizde bunları önleyici cezalara kafa yorabilselerdi. Yoramazlar! Zira geciken adaletin zulüm sayıldığı bir tarihten geldiklerinin idrakinde dahi değiller.
Bugün Türkiye’de sıradan vatandaşlar dahi haklı olarak ülkede adalet mekanizmasının işlediğine ne yazık ki inanmıyor. Peki, bu vaziyet bugünün meselesi midir? Bunu düzetmek yine müfredattan geçmeyecek mi? İdarecilerimiz ve üniversite hocalarımız kim ve makamı ne olursa olsun kararlı, dik duruşlu savcı ve hâkimleri yetiştirmedikçe adalet yara almaya devam edecektir. Adaletin yara alması devlet gemisinin harap olmasıdır.
Hele de Enis Berberoğlu konusunda yürümek için önce milletin vicdanında aklanması gerekmektedir. Bu işin CHP milletvekili ceza yiyince başlatılması ayrı bir sakillik konusu olmuştur.
Hayırla yâd edilen dayak!
Buyurunuz tarihimizden adalet zihniyetine ibretlik bir bakış örneği!
Peygamber efendimizin “ne güzel sultan” tanımlamasına nail olan Fatih Sultan Mehmed’in İslamiyet’e bağlılığı ve adalet kurumuna saygısı pek yüksekti. Cihat yolundaki gayretinin yanı sıra dinin emir ve yasaklarının uygulanışına da büyük titizlik gösterirdi. Vezir ve beyleri şer’i kurallara son derece bağlı olup onun dairesi dışında hiçbir işe ruhsat verilmezdi.
Dönemin âlimlerinden Molla Bahaeddin Edirne’de kazasker iken Enderun ağalarından olup çok sevilen ve geleceği parlak görülen Davut Ağa bir fesada sebep olmuştu. Mahkemede naib (kadı vekili) onun bu hareketine gazap gösterip menetmeye teşebbüs edince Davut Ağa kendisini dövmeye cüret etti. Fatih, bu olayı haber alınca İslam’ın emir ve yasaklarını uygulattıran ve adaletin temsilcisi olan kişinin böyle tahkir edilmesine çok canı sıkıldı.
Bu durumu dinin ve adaletin tahkir edilmesi olarak görüp Davut Ağa’nın derhal öldürülmesi emrini verdi. Divandaki vezirler ne kadar şefaat etseler de faydası olmamış ve Fatih kararından dönmemişti. Nihayet vaziyetin hallini Molla Bahaeddin’den rica ettiler. Molla Bahaeddin Padişaha gelerek;
“Naib gazabı hasebiyle yerinden kalkınca üzerinde kazanın naipliği kalmaz ve onu naib iken dövmüş olmaz, binaenaleyh dini tahkir etmiş değildir” diyerek Fatih’i kararından vazgeçirmeye muvaffak oldu.
Davut Ağa bir müddet sonra İstanbul’a gelerek Fatih’in huzuruna girdi ve affedilmesini diledi. Fatih ise gizlice hazırlattığı bir sopa ile onu bir güzelce döverek İslamiyet’in kadrine hürmetini gösterdi. II. Bayezid zamanında veziriazam olan Davut Paşa, kendisini dört ay hasta yatıran bu dayağı intibahına (gafletten uyanmasına) vesile sayıp daima Fatih’in ruhunu hayır ile yâd edermiş.
TEFEKKÜR
Adalet bais-i kurb-ı Hudadır
Nitekim zulmeden Hak’dan cüdadır
.
Mankurt olmaktan kurtulmak!
Geçen hafta seçme seçilme yaşının 18’e alındığından bahisle erken büyüyüp erken yetişmekten ve Osmanlı şehzadelerinin 11-12 yaşlarında Amasya, Manisa, Kastamonu, Trabzon, Konya gibi sancaklarda valilik yapacak derecede mükemmelen yetiştiğinden söz etmiştik.
Aslında bu ifadelerimiz eğitim sistemimize çok yönlü bakmamız gerektiğini ve yıllardır yamalı bohçaya dönen hâline bir yama daha vurmayı değil köklü bir reform yapmanın zaruretini vurguluyordu. Biz bütün bunları düşünürken Millî Eğitim Bakanımızın zorunlu eğitimin 13 yıla çıkacağını müjde gibi vermesi doğrusu benim gibi pek çoklarını da şaşırttı.
Zira biz bunları söylerken açıkçası zorunlu eğitimin 3+3+3 şekliyle dokuz yıla düşürülmesini arzuluyorduk. Kaliteli bir eğitimle dört yıllık üniversitelerimizin müfredatı da üç yılda rahatlıkla verilebilecektir. Böylece altı yaşında başlayan zorunlu ve artı üniversite eğitimi 12 senede bitecektir. 18 yaşında hayata atılan bir gencin verimliliği de inanıyorum ki o nispette artacaktır. İşte o zaman gençlerimiz Sayın Cumhurbaşkanımızın arzusu doğrultusunda hem seçme hem temsil etme yetkileri ile donanmış olarak hayattaki yerini alacaktır.
Aslında mevcut eğitimin ne olduğunu anlamak için yediden yetmişe bu işe kafa yoranlara soralım. Acaba memnun olan var mıdır? Fakat eğitimde köklü bir reform için önce zihinlerde başlayan bir değişime ihtiyaç bulunmaktadır. Fazlalık ve lüzumsuz bilgilerin atılacağı, derslerin yeniden düzenleneceği, bilhassa pratiğin son derece geliştirileceği bir müfredat reformuna ihtiyaç duyulmaktadır.
Kendi bölümüm tarihten misal verecek olursam -abartmıyorum- bugünkü lise bilgilerinin en az yüzde yetmişi atılmalıdır. Onların yerine gence tarih şuuru, bilinci verecek, ibret almayı öne çıkaracak, mukayese yeteneğini geliştirecek, tahlil kabiliyetini artıracak bilgi ve beceriler sunulmalıdır.
İlkokuldan başlayıp üniversitenin son yılına kadar, İngilizce dersine aylarını yıllarını veren buna rağmen üç cümle konuşamayan nesiller bizdedir. Bu boşa giden vakitlerin hesabını kim verecektir? Edebiyat, coğrafya ve diğer bazı ders kitaplarında lüzumsuz o kadar bilgiler var ki akıl durmaktadır.
Aslında bizim zorunlu eğitimden gayemizi dahi sorgulamamız gerektiğini düşünüyorum. Maksat kendine güvenen, bir şeyler yapabileceğini üretebileceğini bilen ve inanan insanlar yetiştirmek değil midir? Bugün sanattan iktisada kadar her alanda en önemli büyümeyi sağlayan unsurlar arasında, yetişmiş insan gücü birinci sırada yer tutuyor.
Yetişmiş insan gücü denildiğinde fenden önce sosyal branşlar bir adım daha öne çıkıyor. Kişinin ruh yapısının güçlü olması önem arz ediyor. Nesillere dilini, dinini, tarihini ve ecdadını gerektiği şekilde anlatmayan bir eğitim insanı ancak sömürge kafalı yapar. Böyle bir eğitim sistemi içerisinde yetişen talebe yabancılara hayranlık duyarak aşağılık kompleksinden kurtulamaz. Bu işler, toplumuna yabancı, misyoner kafalı insanlarla gerçekleşemez!
Bakınız 4 Mart 2009 yılında Oktay Ekşi bir makalesinde “Merak ediyoruz, bir Osmanlı modası çıkarmaya çalışanların derdi veya özlemi nedir?” diyerek Osmanlılar hakkında ahkâm keserken şöyle yazıyordu.
“…Toplam otuz altı padişah çıkarmış Osmanlı hanedanından Fatih Sultan Mehmed’i, hadi kılıçlarının hakkını vermek için Yavuz Sultan Selim ile bir de Kanuni Sultan Süleyman‘ı ayırırsanız geriye kalan 33 Padişah’tan hangisini saygıyla, hayranlıkla, ileri görüşlülükle anacaksınız? Kurucu tebaasını yani Türk halkını ezen ve azınlıklara ezdiren başka bir hanedan biliyor musunuz? Tüm tarihinin üçte birini zilletle geçiren hangi hanedana özlem duyulabilir? Hadi askerî alandaki yenilgilerini sineye çekmeye çalışalım. Tüm Osmanlı tarihinin medeniyete katkı anlamında ortaya koyduğu –Mimar Sinan’ın hepimizin göğsünü kabartan muhteşem eserleri dışında- ne vardır da biz bilmiyoruz? Koskoca 600 yılı bir tek Sinan‘la açıklayabilir miyiz?..”
Nadan ile sohbet etmek güçtür bilene
Çünkü nadan ne gelirse söyler diline
Bugün bir muhalefet liderinin sık sık “toplu iğne ve şeker üretemeyen Osmanlı devleti” diyerek, yerli yabancı ilim adamlarının hayranlıklarını her vesile ile dile getirdiği Türk ve dünya tarihinin en ileri medeniyet hamlelerini gerçekleştirmiş bir devletimizi karalaması böyle bir eğitimin sorunu değil midir? Cumhuriyetimizin 100. yılına yaklaştığımız bu zamanda kökleri ile barışık olan bir devlet ancak ileri ufuklara yelken açabilir. Yoksa serap görmeye devam ederiz!
Şayet biraz cesur olabilirsek millî eğitim ve kültürde gerekli adımları atabilirsek on sene sonra ülkemiz, kendisine çağ atlatacak yetişmiş insan gücüne sahip olur. Bu sayede vatanını milletini sevmek, işini en dürüst ve en doğru şekilde yapmak, hangi işte çalışırsa çalışsın ülkesini öne almak, yapıcı ve üretici olmak konusunda bütün okullarımızı, proje okulları hâline dönüştürebiliriz.
Aksi takdirde son 30 senedir altın nesil diye göklere çıkarılan gençlerimizin nasıl milletimizin üzerine gökden bombalar yağdırdığını ve ülkeyi yabancılara peşkeş çektiğini asla anlayamayız.
Orta Doğu’da yeni fitne!
Çanakkale cephesine gelirken Türkleri birinci sınıf dövüşen bir kalabalığa benzeten Bahriye Nazırı Churchill şöyle demişti:
“Türkleri bir elimizi arkaya bağlar, diğer elimizle ezer geçeriz…”
Çanakkale’de Anadolu insanının iman dolu göğsüne çarptılar. Diğer ellerini bir daha bağlamamak üzere tekrar çözdüler. İngilizlerin diğer eli hile, desise ve entrika siyasetidir.
II. Abdülhamid Han’ı o elle tahttan indirmişlerdi. Hem de içimizdeki hain ve gafillerle. I. Cihan Harbi’nden sonra da kısım kısım böldükleri İslam dünyasını birbirine kırdırmaya devam ettiler.
Katar’da oynanan oyun tam bir komedi ve tiyatrodur. İslam ülkeleri satranç tahtasının piyonları gibiler. Türkiye’de, 15 Temmuz darbe girişimine karşı halkın ve Cumhurbaşkanımızın göstermiş olduğu dik duruş sayesinde böyle bir piyon durumuna düşmekten son anda kurtuldu.
İngiliz siyaseti “radikal İslam”, “ılımlı İslam”, “Kuran İslam’ı” fikirleriyle, bin yıldır aynı ruh ve imanla çarpışan Müslüman inancını parça parça etti. İngiliz’in namlusu durumundaki ABD’nin uygulamaları sonucunda da son kırk yıldır Orta Doğu kan gölü hâlindedir.
Daha dün İran’la barış nutukları atan ABD, şimdi Suudilerin başını çektiği ittifakla Katar’ı vurdurmak istemektedir. Hedef ise hem İran hem Türkiye’dir. ABD, gerçekte kimin yanındadır? Hiç kimsenin. Katar burada yem durumundadır. Bu arada 15 Temmuz darbesi başarılı olsa, asıl hesabın Türkiye ile İran’ı karşı karşıya getirmek olduğu da hatırdan çıkarılmamalıdır. Katar ablukasına paralel olarak başlayan İran’daki patlamalar her şeyi izah etmiyor mu?
Burada çözüm bin yıllık devlet tecrübesiyle yine Türkiye’ye düşmektedir. Soğukkanlı, itidalli ve sabırlı bir biçimde liderlerle görüşerek hadiseyi sonlandırabilir. Şayet İslam ülkeleri oyun içinde oyunları çözebilirse bu kurşun, senaryoyu tertipleyenlere dönecektir.
Sabır acıdır ve fakat başarı sabırdadır. Ayrıca sabır, güzel bir elbisedir. Katar bu elbiseyi giyebilirse sonuç lehine tecelli edecektir. Türkiye de, Osmanlıdan bugüne sadık bir dost olan Katar’a sırtını dönemez. Katar Emiri söz dinlediği sürece, denge ve göz açma siyaseti ile Katar’ın yanından ayrılmamalı, İslam ülkeleri nezdinde girişimlerini etkili bir biçimde devam ettirmelidir.
Hayırlı sonuç inşallah İslam dünyasının olacaktır.
TEFEKKÜR
Yar odur ki bun deminde yar ola
Şadlıkta her kim ola yar ola
Destandan gerçeğe!
Gençliğimiz ve geleceğimiz adına son yıllarda atılan adımlardan beni en fazla heyecanlandıran seçme ve seçilme yaşının 18’e düşürülmüş olmasıdır. Bu karar fevkalade önemlidir. Zira Dünya hayatı o kadar kısadır ki çabuk yetişmek ve çabuk iş sahibi olmak bakımından fevkalade önemlidir. Bunun şüphesiz ki içini doldurmak ise milli eğitimimize düşecektir.
Biz tarihimiz kadar destanlarımızı da kaybettik.
Oğuz Kağan destanı şu şekildeydi:
“… Günlerden bir gün Ay Kağan’ın gözü parladı. Doğum ağrıları başladı ve bir erkek çocuk doğurdu. Çocuk son derece güzeldi. Ona Oğuz adı verildi. Bu çocuk anasının göğsünden bir kere süt emdi, bir daha emmedi. Dile gelmeye başladı ve et istedi. Kırk gün sonra büyüdü, yürüdü ve oynadı. At sürüleri güder, ata biner ve av avlardı”.
İleride 24 Oğuz boyunun atası olacak Oğuz’un destanında çabuk büyüme ve yetişme teması vardır. Evet bu bir destandır. Fakat gerçek tarihimiz bu destanın içerisinde gizli değil midir?
Bakınız dünyanın en büyük imparatorluğunu kurmuş bulunan Osmanlılar oğullarını 11-12 yaşında Amasya, Manisa, Konya, Kastamonu ve Trabzon gibi mühim merkezlere vali olarak atıyorlardı. Bugün iki yüz fabrikası olan bir adam bir fabrikanın idaresini 12 yaşındaki oğluna verir mi acaba?
Demek ki onu mükemmelen yetiştiriyor sonra da staj olmak üzere bir merkeze gönderiyorlardı.
II. Murad Han da oğlu Mehmed’i (Fatih) 11 yaşında Manisa valisi 12 yaşında ise saltanat koltuğuna oturttu. 12 yaşında bir çocuk saltanata geçince Papalık ve Avrupa ülkeleri hareketlenmiş ve Osmanlıları balkanlardan atmak üzere harekete geçmişlerdi. O zaman sadarette bulunan Çandarlı Halil Paşa endişeye kapılarak Sultan Mehmed’den devletin başında tecrübeli birinin bulunmasını istedi. Bu söz bir anlamda kendisine güvenilmediğini ortaya koyuyordu.
12 yaşındaki gencin cevabı ise, Çandarlı’ya unutulmaz bir ders, idarecilerimize ve milletimize ise hazineler değerinde bir öğüt olacaktı. Ne yazık ki bu söz de tarih kitaplarına geçmedi, gençlerimiz altın değerindeki bu sözleri duymadı. II. Mehmed kurt devlet adamına dönerek:
“Evvele’l fikir ahire’l-amel gerekmez miydi”. Çocuk padişah koca Çandarlı’ya, düşmanın geleceğini hiç mi hesaplamadınız. Düşman geliyor git, düşman gitti gel. Saltanat çocuk oyuncağı mı diyerek müthiş bir ders vermişti.
Bu itibarla bugün gençlerimizi erken hayata kazandıracak tarih, edebiyat ve din derslerimizin müfredatlarını yeni baştan gözden geçirmemiz gerekmektedir.
Ancak o takdirde Sayın Cumhurbaşkanımızın 2023, 2053 ve 2071 diyerek verdiği hedefleri yakalama imkanına sahip oluruz.
Sultan geldi!
Geldi mah-ı Ramazanım
Şad olup sevindi canım.
Bir beldeye bir dünya sultanı misafir olarak gelse bir evde kalabilir. Sayılı aileleri sevindirebilir. Cenab-ı Hakkın gönderdiği sultan ise dünya sultanlarına benzemiyor. O, on bir ayda bir geliyor. Bir ay misafir olarak kalıyor, kendisini kabul eden dünyadaki bütün evleri şenlendiriyor. Alemi tezyin ediyor.
Misafir yer, içer masrafları olur. Konumu ne kadar yüksek ise maliyeti de o kadar ağır olur. Oysa bu sultan yemiyor, içmiyor ve hiçbir masrafı olmuyor. Aksine bulunduğu yeri bereketlere gark ediyor.
Bu sultan öyle güçlüdür ki kendisine bağlananları her türlü kötülükten koruyan bir kalkandır. Her insanın en büyük düşmanı olan şeytanları bağlayıp onu muhafaza eder. İnsanı sanki başka bir insan kılar.
Bu sultan rahmet, mağfiret saçıyor. Razı olduklarına Cehennem kapılarını kapatıyor. Bunun girdiği evlere bolluk, bereket giriyor. Ülkelere dirlik düzenlik geliyor. Kişinin yaptığı hayırlara sevapları katlıyor. Farzlar yetmiş farz gibi, sünnetler farz gibi değerleniyor. Öyle ki her anı her vakti hayır ve kazanç kapıları açık duruyor. İsteyen bol bol hasat topluyor.
Oruç, sahur, iftar, teravih bu sultanın yanında getirdiği hediyelerdir. Onları değerlendirenlere mükafatın ne olacağını bu dünyada kestirmek dahi mümkün değildir.
Evet kişinin evine bir dünya sultanı nasıl sevinir, o hatıra ile ölünceye kadar övünür. Bir ay evimizi, ülkemizi, dünyamızı şenlendiren sultanın kıymetini iyi bilelim. Onu hoşnut kılacak işlere sarılalım.
TEFEKKÜR
Gönderdi Huda çün bize mihman Ramazanı
Hoş tutmağa niyyet edelim biz dahi anı
1980 sonrasına dikkat!
Kutlu Doğum Haftası ile ilgili başlayan tartışmalar son günlerde nedense bambaşka yönlere çekilmeye çalışılmaktadır. Fikri olmayanlar zikri olmayanlar bölüyor, ötekileştiriyor, dışlıyor, şucu bucu deyip sadece saldırıyorlar. Oysa İslamiyet’te şucu bucu diye bir kavram olmadığı için bunu kullananlar, asıl bölücülük yaptığının farkında olmalıdır. İslamiyet şucularla bucularla değil İslam’ı doğru yaşayanlarla yani Sahabe-i kiram efendilerimiz, mezhep imamları, Ahmed-i Yesevi, İmam-ı Gazali, gibi binlerce âlimlerle bizlere kadar değişmeden getirildi. Hepsi itikatta Ehl-i sünnet amelde dört mezhepten birinde olarak devam ettiler. 1400 senedir bu âlimler ne söyledilerse saf ve temiz bir şekilde inanan milletimiz, aynı imanı yaşadı. Aynı inançla ibadetini yaptı.
Bilhassa 12 Eylül 1980 darbesinden sonra FETÖ’nün dinî noktalarda nelere imza attığı düşünülmelidir. Zira bugün şu bir gerçektir ki 12 Eylül darbesinde güya beş yıl arandığı hâlde bulunamayan FETÖ’nün, 35 yıldır en fazla kullandığı alan dindir. Gençlerimizi dinle yakalamış ve vurmuştur. Bunu iyi bilen Sayın Cumhurbaşkanımız da Diyanet’ten, özellikle FETÖ’nün dinî hata ve yanlışlarının ortaya çıkarılmasını istemiştir. Yoksa bu ülke, yeni FETÖ’lere çok yelken açar. İmam-ı Rabbani, Bahaeddin Buhari, Mevlana Halid-i Bağdadi diyenlerden siz hiç FETÖ-vari bir oluşum duydunuz mu?
Bakınız önceki gün Sayın Görmez bir TV programında 2009 yılında Kazakistan’da emekli diyanet işleri başkanının FETÖ konusunda kendisini uyardığını bildirdi. Neden bunu 2017’de; tam sekiz sene sonra söylüyorsun?.. O gün o diyanet işleri başkanına ne cevap vermiştin? Bilmek hakkımız değil mi? Ayrıca sayın Başkan kendi ülkesindeki zararlı dini bir fenomeni yabancı birinden tesadüfen mi duymalıydı?
Zira ülkemizde FETÖ’nün etkisinin başladığı 1980 yılından itibaren bilhassa dinî uygulamalarda nice değişikliklere gidildi. Bir komutla namaz imsak vakitleriyle oynandı. 1982 yılı 31 Aralık’ında imsak vakti 6.35 iken bir gün sonra 1 Ocak günü 6.50’ye nasıl geldi. Bunun bilhassa oruç ibadetini büyük bir tehlikeye attığı nasıl göz ardı edilebilir.
Asıl olan FETÖ’yü bildim demek değil ki yaptığı tahribatları ortadan kaldırmaktır.
“Bu kitaplar Görmez’in” iddiası
Diyanet İşleri Başkanına Gülen’den özel teşekkür
Karar yazarı Elif Çakır’ın âdeta Görmez’i aklamak için “Prof. Dr. Yusuf Ziya Kavakçı’ya gidecek kitaplar bir başkası tarafından Gülen’e verildi” iddiaları yalanlandı. Odatv iddiaya şöyle karşılık verdi: “7 ciltlik ‘Hadislerle İslam Külliyatı’ bilerek gönderildi. Kavakçı’ya gidecek kitap “tesadüfen” Gülen’e yollanmadı. Bizzat Görmez tarafından Gülen’e gönderildi. Üstelik ABD’ye Diyanet’ten giden isim şimdiki İstanbul Müftüsü Hasan Kamil Yılmaz idi… Yılmaz’ın Gülen’e kitap takdim ettiği görüşmede eski New York Din Hizmetleri Ataşesi Hasan Mollaoğlu da vardı. FETÖ elebaşısı Gülen 7 ciltlik “külliyattan” son derece memnun oldu. Görmez’e özel teşekkürlerini iletti. Kitapları önünde hakaretler savurduğu beddualar ettiği, “külliyata” koyup mesaj verdi.”
Gelelim “Kutlu Doğum Haftası”na!
Arabi aylara göre tesit edilen (kutlanan) Mevlid Kandilinin önce adı (1989) sonra tarihi (1994) değiştirildi. Bilhassa tarihini sabitlemek başlı başına bir fecaat idi. O günlerde, “madem bunu sabitlediniz Ramazanı, Kurbanı, Kadir, Berat ve Regaib gecelerini de sabitleyiniz” diyen Y. Nuri Öztürk gelecek projeleri haber verir gibiydi. Bugünkülerin hiçbiri de buna ses çıkarmazlardı. “Bakınız daha çok oruç tutanlar oldu” diye çanak tutarlardı. Tıpkı daha çok insana ulaşıyoruz demeleri gibi. Daha çok insanın yapması mı yoksa ibadetin doğru yapılması mı önemlidir. Nitekim son yılarda camilerin oyun alanına çevrilmek istenmesi, Vaizelerin hanende ve sazende yapılması gibi kalabalıkların toplanması maksadıyla yapılan işler hep dinden verilen tavizler değil midir?
Cumhurbaşkanımızın ifadesiyle istiklal savaşının sürdüğü bugünlerde mücadelenin asıl FETÖ’nün dindeki tahribatına karşı yapılması lazım değil miydi? Biz sadece bunu dile getirdik. Zira Mümtazer Türköne ve Prof. Dr. Ahmet Keleş’in ifadeleriyle de “Kutlu Doğum”un bir FETÖ projesi olduğu tescillenmişti.
Diyanet İşleri Başkanımız ise bizim dikkat çektiğimiz bu FETÖ projelerini derhâl sahiplendi. Neden? Hâlbuki ondan beklenen FETÖ projelerinin üzerine eğilmek olmalıydı bence. Böylesine ciddi iddiaların olduğu bir meselede bizlerin de görüşlerine başvuramaz mıydı?
Oysa kendisi hemen saldırı yolunu seçti. Gaziantep’te düzenlediği programda “Gırtlağına kadar bid’ate ve hurafeye bulaşmış olanlar Kutlu Doğum projemize dil uzatıyorlar” diyerek veryansın etti. Böyle bir töhmetin altında elbette ki hiç kimse kalmak istemez. Hangi bid’ate veya hurafeye düşmüş olduğumuzu sormak hakkımızdı.
Bunun üzerine düzenlenen bir programda Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Sayın M. Emin Özafşar, bizim bazı suallerimiz karşısında aciz kaldı. Mesela Kutlu Doğum Haftalarında her yıl bir konuyu işlemek ne zaman ortaya çıkmış olup, kimin fikriydi? Bu yıl işlenen bir mevzuya yüz sene sonra mı sıra gelecekti. Sevgi, merhamet, güvenlik denilerek küresel değerlere iman ettirmeye yönelik gayretler mi vardı. Zira bir hafta boyunca sadece güvenliğin işlenmesi ne demekti? Peygamber efendimizin doğduğu gece olan harikulade olaylar, irhasat neden göz ardı edilirdi? Her yönüyle Peygamber efendimizi konuşmanın önü neden kesilmişti? Camilerde kadınların erkeklere sunduğu sema gösterilerinden, Romanların davullu zurnalı kutlamalarına kadar Peygamber efendimizi incitecek uygulamalar ise gırla gidiyordu. Bu sorular karşısında Özafşar, tatminkâr hiçbir açıklama yapamadı.
“Paralel Diyanetçiler” kim?
Bu durumda Diyanet’ten Sorumlu Sayın Numan Kurtulmuş Bey, Kutlu Doğum Haftası’nda hicri takvime dönülebileceğinin sinyallerini verdi. Ve ne olduysa işte ondan sonra oldu. Bir anda Diyanet’in üst kademesi alelacele toplandı. Kutlu Doğum Haftası’nın sadece adı değiştirilerek sabit tarihte devam kararının alındığı duyuruldu. Neden böyle alelacele karar verildiği millette derin bir şaşkınlık uyandırdı!..
Alelacele alınan son karar akıllara derhâl Diyanet’te bir dönem yine FETÖ ürünü olan “Dinler Arası Diyalog Masası”nı hatıra getirdi. Bu masa da ne yazık ki sadece adı değiştirilerek yerinde bırakılmıştı çünkü. Diyanet’te derin bir FETÖ’cü yapılanma mı vardı yoksa!..
Fakat Sayın Görmez bu defa da “Paralel Diyanetçiler var” diyerek başka bir tartışmanın fitilini ateşledi. Aslında bu söz fevkalâde yerinde bir tespit. Fakat değerlendirmesi son derece yanlış.
Malumunuz Sayın Görmez “Paralel Diyanet” deyimini, paralel devlet yapılanması olan FETÖ’ye işaretle söyledi. Hâlbuki paralel devlet, devlet dışında devlete rağmen bir kurum değil ki! Devlet içine sızmış devleti ele geçirmek isteyen bir kurum. Öyleyse “Paralel Diyanet” de Diyanet içine sızmış Diyanet’i elde eden veya yanlış yönlendiren birilerinin organizasyonu olmalıdır. Sayın Görmez hedef mi saptırmaktadır! Yoksa birileri Sayın Görmez’e hedef mi saptırtmaktadır! Çok iyi incelenmesi gerekmektedir. Diyanet’e farklı maksatlarla sızmış kim varsa ve neci olursa olsun bir şekilde temizlenmelidir. Buna hiç kimse karşı çıkacak değildir.
Şurası muhakkak ki Diyanet’te “Paralel” yapılanmanın şifreleri bellidir. Bunu ortaya çıkarmak için tek şey Diyanet’te “Dinler Arası Diyalog Masası”nın kurucuları ile savunucularını tespit edilmekle ortaya çıkacaktır.
Ne kadar çok avukatı varmış?
Öte yandan Diyanet İşleri Başkanının bu tutumu hemen birtakım saldırıları da beraberinde getirdi. Aslında gerçeklerin ortaya konulması gibi bir görevi olması gereken bazı yazarlar taraf olmak gibi bir ucuzluğun girdabına sürükleniverdiler. Akıl almaz karalamalarla saldırıya geçtiler. Bu köşe yazılarının her birini ibretle okumakta fayda var. Zira hiçbirinde söylenen iddialara karşı tek bir cevap bulunmamaktadır.
Güneş balçık ile sıvanmaz ey dil
Bi-zeban da olsa bellidir kâmil
Kendinden gayrıyı beğenmez cahil
Kendi çalar, kendi oynar demişler
Şurası iyi bilinmelidir ki bizim Sayın Görmez’in şahsına karşı bir husumetimiz ve tavrımız olmadığı gibi Diyanet ve Diyanet camiası ile de olması düşünülemez. Zira Diyanet, bir kısım şahısların değil, devlete ve millete ait bir kurumdur. Dolayısıyla biz bu noktada tamamen dinimize uygun olmayan ve ileride tarifi imkânsız yanlış yerlere çekilebilecek sözlere ve uygulamalara karşıyız.
TÜRKİYE GAZETESİ MEHMET GÖRMEZ’İ SAVUNAN YAZARLARA SORUYOR;
1– Bazıları bu mektubu nereden aldığımızı ısrarla sormaktadır. Gerçekte bir takdim yazısı olan bu ifadeler altı aydır internet ortamında dolaşmaktadır ve hiçbir yalanlama getirilmemiştir.
Bazısına göre Görmez’in takdimi FETÖ’ye değilmiş. Farklı beş kişiye yazılmışmış. Madem o kadar araştırdın ve buldun diğer mektupları da sen gösterseydin! Kime nasıl hitap edildiğini anlamış olurduk.
Öncelik Sayın Görmez’de olmak üzere gönüllü avukatlarından bir şey rica ediyorum. Lütfen saldırgan ve hiçbir fikir taşımayan laf u güzafları bırakıp şu iddialara cevap veriniz. Vermiyorsanız aynı düşüncedesiniz demektir:
2- FETÖ 28 Şubat’ta başörtüsüne füruat dedi. Kızlarımız inim inim inletildi.
Görmez’in ise “başörtüsü dini, teabbüdî, hukuki olmaktan ziyade ahlakidir” sözü bundan farklı mıdır?
3- FETÖ’nün imanın şartını dörde düşürdüğünü kaleme aldığı “Ailem” dergisi Nisan 2005 sayısından sizin haberiniz var mı? Dikkat ediniz Nisan 2005 yani Kutlu Doğum Haftası’nın olduğu ay. O dergi Kutlu Doğum Haftalarında ne kadar dağıtıldı biliyor musunuz? Hiç bu densizliklerini köşenizde okurunuza duyurdunuz mu? Duyurmadınız ise FETÖ’nün iman esaslarının ne olduğunu öğrenip köşelerinizde dile getirirseniz büyük hizmette bulunursunuz. Henüz hutbelerde de duyurulmadı.
4- Reşit Haylamaz’ın Peygamber efendimize imanı yok sayan ve Kutlu Doğum Haftalarında dağıtılan kitabı körpe beyinlerin eline geçerken siz nerelerde idiniz! O günlerde tek bir sözünüz olduysa yazın bakalım.
5- Yaklaşık on yıldan beri Mehmet Görmez liderliğinde bir ekiple Diyanet’te köklü bir hadis çalışması yürütülüyor. Bu çalışma, Avrupa basınının son derece ilgisini çekmiş ve desteğine mazhar olmuştur. “Türkiye, 21. Yüzyıl İslam’ı için çalışıyor” başlığıyla konuyu ele alan The Guardian gazetesi, çalışmayı, “Müslüman inançlarıyla Batı ilkelerinin kaynaşması” olarak yorumladı. Bugün mücadele ettiğimiz Dinler Arası Diyalog denilen de aynen bu değil midir?
Yine The Guardian, projede Cizvit Papazı Feliz Körner’in de yer aldığını, Körner’in Batıdaki dini ve felsefi bilgi ile bu çalışmaya katkıda bulunacağını, Hıristiyan reform hareketlerinin İslam’a uyarlanması konusunda fikir vereceğini dile getirdi. The Daily Telegraph da hadislerin yeniden yorumlanması çalışmasını “devrim niteliğinde bir çaba” olarak yorumladı.
6- BBC ise “İslam’da reform yapılıyor. Prof. Dr. Mehmet Görmez, 1400 yıllık hadis külliyatına böylesi cesur bir müdahaleyi, ihtimamlı akademik araştırmayla haklılaştırıyor” diye yazdı. (Bak. Nev Hümanist, 26.02.2008; The Guardian, 27.02.2008; Pigilito Says, 26,02.2008).
Şimdi söyleyiniz bakalım muhteremler! Bu proje sonunda hangi hadisler ayıklandı. Köşelerinizde bilgilendirseniz de Müslümanlar da müstefit olsalar(!) Takdim yazısını reddettiğiniz o külliyatın neden FETÖ’nün tenkidatına sunulduğunu bilmem anladınız mı? O külliyatın FETÖ’nün yatıp yatıp doğrulduğu koltuğun arkasında durduğu da hiç dikkatinizi çekmedi mi?
7- Sayın Görmez’e göre, “Kur’ân’ın her asra tatbik edilmesinde en büyük engelin, sünnet ve hadis olduğu” (Bkz. İslam’ın Anlaşılmasında Sünnetin Yeri ve Önemi -Kutlu Doğum Sempozyumu 2001-, TDV Yayınları, Ankara, 2008) düşüncesinin nereden kaynaklandığı sanırım daha iyi anlaşılmıştır.
Barika-i hakikat müsademe-i efkârdan doğar. Diyanet’teki belli küçük bir kesimin FETÖ projeleri ile örtüşen düşüncelerini belirtip tenkide tabi tuttuğumuz görüşlerimize, ilmi hiçbir açıklama getiremeyip ucuz saldırılarda bulunmaya, çorak yere ekin ekip akıntıya kürek çekmek derler. Elinize bir şey geçmez. Buradan size ekmek çıkmaz!
İlmi olmayanın fikri böyle sakil kalır ancak!
Asıl olarak FETÖ ve FETÖ projeleri ile uğraşmak size, bize, Diyanet’e ve ülkemize yarar sağlayacaktır. Gücünüzü kuvvetinizi başka yerlere harcamayınız.
Tefekkür
Tefekkür, bâtılı terk eylemektir
Gönlü Hak’tan yana berk eylemektir
Tarihte kırılma anı
II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilişinden sonra ülkemizin maruz kaldığı felaketler malumdur. “Devlet-i ebed-müddet” denilen imparatorluğumuzu toprağa verirken küllerinden doğan yeni Türkiye Cumhuriyetimiz yabancı ülkelerin tasallutundan bir türlü kurtulamadı. Bilhassa 1960’lardan sonra ülke başbakanlarımızın ABD başkanları karşısında zelil ve kapıkulu-vari duruşu milletimizin unutamadığı ve hazmedemediği vakalardı.
Avrupa ülkelerinin devletimize tepeden bakışları, AB’ye almak adına kapılarında yıllarca bekletmeleri, her defasında aşağılamak suretiyle dalga geçmeleri tarihimizin hiçbir devresinde yaşamadığımız bir durumdur.
Bir taraftan elleri altında tuttukları zinde güçlerle siyaseti ve milleti dizayn etmek ve bir taraftan da topyekûn bir milleti zelil durumlara düşürmek, onların en büyük zevk ve eğlenceleri idi. Satın alınmış kalemşorları, ajanları ve gönüllü köle zihniyetiyle yetişmiş tarafgirleri vasıtasıyla algı operasyonları yürüterek bu emellerine her defasında kolaylıkla kavuştular.
Nitekim sadece FETÖ hadisesiyle otuz yıllık bir çalışma sonunda bu ülke içinde nasıl o kadar çok mankurt zihniyetli adam oluştu, anlamak mümkün değil. Belki anlamak için hadiseleri derinliğine tahlil etmek gerekmektedir.
Öte yandan basit bir misal olması bakımından AK Parti’nin iktidara geldiğinde en fazla eleştirildiği şu hususu bugün hatırlayan var mıdır acaba?
Ekonomi çökmüş, kurtarıcı diye Avrupa’dan “Derviş” adında birilerinin gönderildiği yani tamamen boyunduruk altına girildiği günlerdi. AK Parti böyle bir vaziyette hükûmete geldiğinde ABD’den yirmi milyar dolar kredi vermeyi önerdiler. Sayın Başbakan o zaman bu krediyi kabul etmediği için malum çevrelerce o kadar çok eleştirilmişti ki!
Acaba Sayın Başbakan o gün o kredileri almış olsaydı ve bir kez daha borç bataklığına çekilseydi bugün Amerika’ya böyle cesur ve başı dik gidebilir miydi?
Karşılarında “Kapıkulu yok” diyebilir miydi? Şartlarını sıralayabilir miydi? Köle zihniyetiyle yetişmiş insanlardan bunu anlamalarını beklemek mümkün değil.
Sadece, Kürşatların evladı olduğunu bilmek ve idrak etmek gerek!
Yıpratmak!
Milletin vicdanında bir FETÖ projesi olduğu artık kesinleşmiş bulunan Kutlu Doğum Haftası tartışmaları sırasında bazı çevreler ve yazarlarca şu söz fazlasıyla dillendirildi:
“Lütfen Diyanet’i yıpratmayalım!”
Oysa Diyanet neticede bir kurumdur. Şurası da muhakkak ki kurumların dini, inancı, ibadeti yoktur. Yanlış bir uygulamaya parmak basarken kurum niçin yıpransın ki? Ayrıca bir kurumu yanlıştan kurtarmak o kurumu güçlendirir mi yoksa zayıflatır mı?
Emniyetteki, Yargıdaki, Millî Eğitimdeki yanlışlara dikkat çekmek, önünü almak kurumu bozmak manasına mı gelmektedir?
Özellikle de dinî bir meselede “Kurumu aman yıpratmayalım!” derken “din yıpransın din bozulsun fakat müesseselere bir şey olmasın” mı denilmektedir?
İşte Diyanet’in başındaki etkili isimler bir kez daha nerede durduklarını gösterdiler. Peygamberimizden itibaren uygulanagelen Mevlit Kandili kutlamasını aslından bozan, farklı noktalara getiren ve FETÖ parmağı olduğu ispatlanmış bulunan bir projede hatadan dönmek yerine, kurumu yıpratmamak adına hatada ısrar etmeyi seçtiler.
İleride çok konuşulacak bu gelişmeleri ibretle değerlendirmekte fayda var!
Neme gerek!
Kanuni Sultan Süleyman bir dünya gücü olan devletinin, inkıraza uğramasından derin bir endişe duyuyordu. Onu zayıflatmaya ve geriletmeye itecek sebepleri araştırıp tedbirler almak niyetindeydi. Bu maksatla saray ağalarından birini, devrin tasavvuf büyüklerinden, büyük âlim ve aynı zamanda süt kardeşi olan Yahya Efendi’ye gönderdi. Yolladığı notta tek bir sual vardı:
“Bu devlet nasıl yıkılır?”
Yahya Efendi ise sualin altına kısaca şu notu düştü:
“Neme gerek!”
Kanuni bu keskin cevaba çok üzülmüştü. Bir müddet sonra Yahya Efendi ile ilk karşılaştıklarında beklemeden konuya girdi:
“Hocam size bir sual sordum. Devlet ü din için elzem olan bir hususta fikirlerinizi alıp tedbirler edinecektik. Neden cevap vermeyip ‘neme gerek’ dediniz?”
Yahya Efendi’nin cevabı ise çok çarpıcı idi. “Hünkârım anlamadınız mı? Âlimler, insanlar yanlışları, hataları, bozuklukları görüp ‘neme gerek’ diyerek kayıtsız kaldıklarında devlet elden gider, din elden gider!”
Bugün vuku bulan hadiselere ne güzel ışık tutan bir anekdot.
Buyurunuz. Ne yazık ki Diyanet temsilcileri, 28 yıldır hiçbir yanlışını görmedikleri, karşı durmadıkları FETÖ’nün din adına ortaya koyduğu ihanetlerine, bugün de sadece sessiz kalmakla yetinmeyip aynı zamanda sahip çıktılar.
Tefekkür
Doğru olsam ok gibi yabana atarlar beni
Eğri olsam yay gibi elde tutarlar beni
Görmedim doğruda aç eğride tok
Eğri yay elde kalır hedefe varır doğru ok
.
Hazır olmak
İki yolla üçe bölünmüş tepedeki bir büyük mezarlığın bir yönü benim köyüme (Çorak) diğer yönü ise kasabama (Boyabat) bakıyordu. İşte ilkokulu, köyünden tepedeki bu mezarlığı aşarak 2,5 km yürümek suretiyle gidip gelerek okuyan bir çocuktum…
Mezarlıklar belki de insanları olgunlaştıran en güzel mekânlardır. Bir gün önce en sevdiğiniz birini oraya defnediyorsunuz. Sonra her gün en az iki kere yanından Fatihalar okuyarak geçiyorsunuz. Bugün büyük şehirlerde oturanlar mezarlıklardan nasiplerini alamıyorlar. Bu durum günümüzde insanlardaki gerginliğin, aceleciliğin, stresin en büyük sebebi değil midir?
Zira bizim kültürümüzde mezarlıklar köylerin ve kasabaların en mutena yerinde en bakımlı alanları idiler. Sultanlar, padişahlar vefat ettiklerinde yaptırmış oldukları abidevi eserlerinin bahçesindeki haziresine, âlimler ve şeyhler dergahlarının bahçesine konuluyorlardı.
İşte her gün önünden iki kez geçtiğim o mezarlık bana dünyaya bağlanmamayı öğretti. Bu itibarla hiçbir işe heveskâr ve aşırı talip olmadım. Hiçbir mevkie makama istekte bulunmadım. Hiçbir kimseye beni TV’lere konuk olarak alın veya gazetenizde köşe verin demedim.
Öte yandan o mezarlıklar bana hazır da olmayı öğretti. Ölüme, ahirete hazır olmayı hayata hazır olmayı öğretti. Ve hayatımda belki dünya ile ilgili ibretlik şu söz tezahür etti:
Kaçarsan ardından gelir kovalarsan yetişemezsin,
Ki dünya gölgeye benzer denildi bu misal üzre…
Köyünden okuluna, her gün 2,5 km yürüyerek giden ve 25 senesi dağlarda hayvan otlatmakla geçen; yerine göre dağda yatan o genç, her zaman bulunduğu yeri en iyi değerlendirmek suretiyle akademisyen, kitapları ilgi gören bir yazar ve TV’lerde programcı oldu. Cine5’te Lalegül TV’de TGRT’de TRT1’de tarih programları yaptı. Nice TV kanallarına konuk oldu…
Bu itibarla bana başarının sırlarını soranlara iki kelime ile ifade ederek şöyle diyorum: Hazır olmak!
Tıpkı bir futbol maçında arkadaşının binbir emekle getirip ortaladığı topa hazır olan futbolcunun gol vuruşunu yapması gibi. Hazır olmayanlar ise bol bol fırsat harcıyor.
Hayat büyük fırsattır. Fırsat da ganimettir. Hayata hazır olmak ise bilgi ve ilimden geçmektedir. Öyleyse gençler bıkmadan usanmadan okumalı donanımlı olmalıdır.
Şimdi de Türkiye gazetesinden gelen davet üzerine ilk kez ulusal bir gazetede pazar günleri yazı yazmaya başlıyorum.
Cenab-ı Hak utandırmasın. Hayırlara, istifadelere vesile eylesin. Karşılıklı dualarla…
Vakıf talanı
Şu günlerde Vakıflar Haftası’nın 34.’sü idrak edilmekte ve vakıf şuuru canlı tutulmaya çalışılmaktadır. Osmanlı Medeniyeti denildiğinde ilk akla gelen vakıflardır. Devlet, vakıf sistemi sayesinde herhangi bir harcama yapmasına gerek kalmadan sosyal, kültürel, sağlık ve dinî hayatla ilgili birçok hizmeti yerine getirmiştir. Asırlarca bir makine disiplini içerisinde işleyen vakıfların Cumhuriyet döneminde uğradığı büyük felaketin hazırlayıcılarından en başta geleni İzmir mebusu Şükrü Saracoğlu’dur. Saracoğlu, 22 Şubat 1926 tarihli bir kanunla vakıfların satılabileceğini ilan etti. Vakıfların dokunulmaz olduğunu bilen Müslümanlar, bunları almak için en küçük bir teşebbüste bulunmadılar. Sonunda Müslüman vakıfları cüz’î paralar karşılığında genel olarak gayrimüslimlere satıldı. Hâlbuki bu sırada Rum, Ermeni, Yahudi ve benzeri din mensuplarının vakıflarına ise hiçbir şekilde dokunulmamıştı.
Müslüman vakıfları o derece yağma edilerek gayrimüslimlere satıldı ki, 1950’lere gelindiğinde, Anadolu toprakları üzerinde bir tek vakıf bile kalmadı. Öte yandan kısa bir süre içerisinde, satılan bu vakıf arazi ve arsalar üzerinde umumhaneler, meyhaneler, gazinolar yapıldı. Bu hâl, evvelce buraları Allah rızası için vakfedenlerin ruhlarının incitilmesi bakımından ayrı bir üzüntü vesilesiydi.
TADD’A TEBRİKLER
Dün, Tüm Afrika’nın Dostları Derneği’nin (TADD) “Liderlik ve Girişimcilik Zirvesi”ne katıldım. Hepsi birbirinden güzel hizmetlere imzasını atan; müteşebbis, lider nitelikli iş adamlarımızı dinlemek gelecek adına bizleri gururlandırıyor.
Afrika’nın yüz ölçümü dünyanın 4’te 1’i. Nüfusu ise 1,2 milyar. Yani daha üç katı insanı besleyecek bir araziye sahip. Yer altı kaynakları muazzam. Sadece bir şeye ihtiyaçları var: Kendilerini ezmeye, sömürmeye, mahvetmeye gelen insanlara değil, sevgi ile samimiyetle beraber olmaya beraber yemeye, kardeşçe ortaklığa muhtaçlar…
Onların bu ihtiyaç duyduğu kardeşleri ise Türkiye’de bulunuyor.
Bu birlikteliği çok daha ötelere, ilerilere taşımak lazım. Buna duyarlılık kazandıran ve dikkati çeken TADD’a ve Başkanı Dr. Bilgehan Güntekin Bey’e tebrikler ve başarılar…
Tefekkür
Yolcular uzanın yere upuzun
Tüy yastıklar gibi rahat taşımız
Birleşsin bir lahza orda başımız
Bizdedir cevabı kuruntunuzun
Yolcular uzanın yere upuzun
N.F.K.
.
Otağ -I- Büyük Doğuş
ÖNSÖZ
Onlar ki at üstünde ömürler boyu
Türk’ün Rum’a giden yolu oldular
Şol Anadolu’yu vatan eyleyen
Gaziler, şehitler kolu oldular.
Türklerin İslam dinine girmeleri şüphesiz dünya tarihinin en mühim hadiselerinden birisidir.
Tarihin en kadim uluslarından biri olan Türkler kurdukları imparatorlukları ile İslam öncesinde de siyasi bakımdan dünya tarihine tesir etmekte idiler.
Ancak İslam’a girişlikleri ile birlikte sadece siyasi değil din, kültür medeniyet alanlarında da etkinliklerini arttırdılar. Dünyanın en görkemli devlet ve medeniyetlerini kurdular.
Buna rağmen günümüzde en fazla zihinleri meşgul eden soru Türklerin İslam dairesine nasıl dâhil olduklarıdır.
İlk Müslüman Türk devletinin 920’lerde ortaya çıktığı bilindiğine göre Türklerin Müslüman Araplarla karşılaşması iki asrı aşmıştır. Bu iki asırda neler yaşandı? Türklerin İslam dinini kabullerinde neler etkili oldu? Birçok tarihi olaya mucizevi bir şekilde işaret eden Efendimiz onlar için neler söyledi?
İşte İslam’ın doğuşunda muazzam büyümesine, Türklerin İslam’ı kabullerine ve ilk Müslüman Türk Devleti İdil Bulgarlığına kadar merak edilen nice hususları OTAĞ I kitabında bulacaksınız.
Sonrası ise Türklerin İslam ve dünya tarihindeki muazzam rolleri ile devam edecek…
.
Otağ -II- Emir Timur
ÖNSÖZ
Yıl 1989. Erzurum Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü birinci sınıfındayım. Ünlü Selçuklu tarihçilerimizden M. Altay Köymen Ankara’dan bize ders vermeye gelmekteydi. Bir aylık dersi bir haftada anlatıp üniversitesine geri dönüyordu. İlk dersinde söylemiş olduğu şu sözler hafızamdan bir daha silinmeyecekti:
“Allah’tan tek bir dileğim olsa Timur’un cennet yüzü görmemesini isterim.”
Bu nasıl bir istek, nasıl bir husumetti? Anlaşılması zordu. O zaman liselerde Topal Timur, Timurlenk, Aksak Timur algısının neden yerleştirildiğini de anlamış oldum.
Evet, Osmanlı hakanı Yıldırım Bayezid ile girmiş olduğu Ankara Muharebesi sebebiyle Osmanlı tarihçileri tarafından karalanmış ve haksız eleştirilere uğramıştı. Neyse ki Hoca Sadeddin Efendi gibi sonraki tarihçiler Emir Timur’u daha hakkaniyetli bir tarzda ele almışlar ve gerçekleri gün yüzüne çıkarmışlardı.
Buna rağmen asırlar sonra Timur, bize neden yanlış tanıtılıyordu? Bizim nesillere yanlış anlatılan, bir tek Timur da değildi. Osmanlı doğru mu anlatılıyordu? Fatih, Yavuz, Kanuni ve II. Abdülhamid Han iftiraların odağından kurtulabiliyor muydu?
Nitekim Emir Timur’a düşmanlık sadece Türkiye’de değildi. Bütün Türk Cumhuriyetleri, hatta dünya bu çarpık ve düşmanca bakıştan nasibini alıyordu.
Emir Timur, Rusların baskı ve zulüm dönemlerinde Türk Cumhuriyetlerinde sadece vahşi, hunhar (kan dökücü) bir kişilik olarak aksettirildi. Rus tarihçiler ve roman yazarları kitaplarında Emir Timur’u acımasız bir gaddar olarak tanımlarken, Rus ressamlar da yaptıkları portrelerde bilhassa böyle bir simayı zihinlere nakşetmeye gayret sarf ettiler.
Emir Timur’a, 1941 yılında, Stalin’in emriyle bir başka saygısızlık daha yapıldı. Özbeklerin yalvarmalarına ve gözyaşlarına rağmen mezarı açılarak kemikleri incelenmek üzere Moskova’ya götürüldü. Bir taraftan kafatası antropologlar tarafından incelenirken bir taraftan da temsili kabartması yapıldı. Bu temsili heykelde Emir Timur korkunç bir görünümde, vahşi ve barbar bir surette gösterildi. Ne yazık ki Türkiye’de de birçok tarihi kitap, roman ve ansiklopedilerde bu resim kullanıldı. Aynı yıllarda benzer bir saygısızlığın büyük Türk mimarı Mimar Sinan’a da yapıldığı ve kafatasının kaybedildiği unutulmamalıdır.
Sovyetlerin baskısı sadece bedenleri değil, ruhları da kapsıyor ve büyük Türk cihangiri Sahipkıran Emir Timur, kendi ülkesinde dahi layıkıyla anlaşılamıyordu. Böylece Özbekler tarihlerinden, kültürlerinden, geleneklerinden uzaklaştırılmaya çalışılıyordu. Ancak 1991 yılında Özbekistan’ın müstakil devlet statüsünü kazanması ile birlikte Emir Timur’un ismi, zengin mirası, hatırası ve tarihi kişiliği yeni bir hüviyet kazanacaktı.
Elbette ki Türk’ün bilhassa son yüzyıllarda etkili olmuş bu şahsiyetlerine yönelen bütün bu düşmanlıkların açık gizli birçok sebebi vardı. Burada bu sebepler üzerinde durmayacağım. Zira kitap okunduğu zaman Timur’a duyulan bu anlaşılmaz kinin nereden geldiği kolaylıkla anlaşılacaktır.
Tarihlerin şaşmaz bir gerçeğidir ki Emir Timur bugün dünyanın en büyük dört cihangirinden biri olarak kabul edilmektedir.
O, yaptığı hiçbir savaşı kaybetmeyen büyük bir mareşaldi.
Moğolların mahvettiği Türkistan âlemini yeniden güçlü ve müreffeh bir hale getirdi. Yanmış, yakılmış Orta Asya şehirlerini Keş’ten Semerkand’a, Buhara’dan Tirmiz’e abidevi eserlerle tekrar canlandırdı. Medreseler, mescitler, camiler, köprüler, kervansaraylar ve su kanalları ile yeryüzünü süsledi.
Sahipkıran bir ülke ve milletin ancak ilim ehli, güçlü nesillerle devam edeceğinin idrakindeydi. Bu itibarla en fazla seyyidlere, şeyhlere, dervişlere, âlimlere ve şairlere değer verirdi. Devrinde ülkesi, “ilim ve hikmet sahiplerinin yurdu” denmeye layık olmuştu.
Emir Külal, Şemseddin Külal, Ebubekir Tayabâdî, Mir Seyyid Bereke gibi şeyhler, Taftazanî, Seyyid Şerif Cürcanî, Kadızade Rûmî gibi âlimler ülkede güçlü bir nesil oluşturulmasına vesile oldular.
Askerlik sanatında yetişmiş çok ünlü komutanları vardı. O, hayrü’l-halefler de bıraktı. Evlatlarından Şahruh, İslamiyet’e büyük hizmetlerde bulundu. Herat’ı baş şehir yaparak dünyanın merkezi gibi kıldı. Torunu Uluğ Beg ise binden fazla yıldızın hareketini ölçen âlim bir sultan oldu.
Nitekim Timur’un bu altın nesli devamında Ali Kuşçu, Ali Şîr Nevâî, Hüseyin Baykara ve Babür gibi İslam’ın yücelmesine, akli ve nakli ilimlerin gelişmesine ve Türk dilinin yeniden yeşermesine sebep olan güçlü devlet adamları, âlimler, şairler, edipler yetiştirmeye devam edecekti.
Onun en çarpıcı düsturu parmağındaki yüzüğe hakkedilmişti. “Rasti rusti/Kudret adalettedir” ifadesi bu büyük Türk cihangirinin her işinde adil olmayı şiar edindiğini ve buna uygun hareket ettiğini, onun için dünyayı avuçları arasında tuttuğunu gösteren en büyük vesika gibiydi. Oğullarına da hep bunu ihtar ederdi: Adil olun!
Türk’ün Cihan Hâkimiyeti mefkûresini; Oğuz Kağan’da olduğu gibi “Allah nasıl gökte bir tane ise sultan da yerde bir tane olmalıdır. Dünya iki hükümdara yetecek kadar geniş değildir” diyerek Türk âleminin gördüğü en büyük Türk Birliğini kurmayı başarmıştır. Nihayet Emir Timur, ülkesini en karanlık bir devreden, zulmün acı girdabından çekip çıkarmıştır. Bölünmenin, parçalanmanın ülkeyi nerelere sürükleyeceğini iyi bilirdi. Bu itibarla tecrübelerini bizzat kendisi “Timur Tüzükleri” olarak adlandırılan bir eser ile ölümsüzleştirdi. Gelecek nesillere, bütün devlet ve idare reislerine ders olacak bir kitap bıraktı. Bu eserin uluslararası ilişkiler ve siyaset bilimi bölümlerinde ders kitabı olarak okutulması gerekmektedir. Bazı bölümleri ise liselerimizde gençlerimize ezberletilecek altın değerinde nasihat ve öğütlerle doludur.
Rahmetli Başbuğ Alparslan Türkeş 1996 yılında Türk Devlet ve Toplulukları Dostluk, Kardeşlik ve İşbirliği Vakfı’nın düzenlediği “Türkistan Emiri Timur’un Türk ve Dünya Tarihindeki Yeri” başlıklı panelinde yaptığı konuşmada Timur’un bu eşsiz liderlik özelliklerinden bahsederek şöyle demişti:
“Timur gibi büyük bir cihangiri yetiştirmiş olan bir millete mensup olduğumuzdan dolayı övünç duyarak Emir Timur’la övünmeliyiz. Onun eserlerini incelemeliyiz. Onun öğretilerinden faydalanmalıyız. Tüzükat’ı bütün Türk aydınlarına tavsiye ederim. Türk aydınları hem Emir Timur’un tarihi kişiliğini incelemeli, hem de Tüzükat’ı incelemeli, çok alınacak dersler vardır.”
Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey ise 18 Kasım 2016 tarihinde Emir Timur’un kabrini ziyaret ettiğinde duygularını şöyle ifade etmişti:
“Bugün Türk ve İslam dünyasının çektiği sıkıntıları görenler Emir Timur’un büyük mücadelesinin ne anlama geldiğini daha iyi anlayacaklardır. O Türk-İslam dünyasının birlik ve beraberliği için gözüne uyku girmeyen, her türlü meşakkate katlanan, cihat yolunda can veren bir büyük sahipkırandı. Onun düsturlarına sahip çıkmaya bugün her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.”
İnşallah elinizdeki eser, Sahipkıran Emir Timur’un en doğru bir şekilde anlaşılmasına hizmet edecektir.
Eser hazırlanırken Özbek, Arap ve Osmanlı kaynaklarından istifade edildi. Bilhassa Özbekistan’a giderek aylarca orada kalan ve Özbek kaynaklarını bulup çeviren kıymetli dostum Avukat İrfan Hattatoğlu Bey’in bu eserin hazırlanışında büyük emeği vardır. Kendisine teşekkürü bir borç bilirim.
Tarihinden habersiz milletler boyun eğmeye, etek öpmeye mahkûmdurlar. Bu mahkûmiyet onu kendi ecdadının değil, yabancıları uşağı haline getirecek bir köleliktir. Timur’un hayatından alınacak o kadar çok ibretler var ki…
.
Hollanda, devlet olmayı Osmanlıya borçlu!
16. yüzyılda Kutsal Roma-Cermen İmparatorluğu’nun İspanya koluna bağlı bir eyalet olan Hollanda’nın dış dünyada itibarı sıfırdı. Ayrıca Hollandalıların Protestanlık mezhebine bağlı olmaları onları Katolik Habsburgların yanında ikinci-üçüncü sınıf bir millet nazarına itiyordu. Yıllarca bu baskılar altında kalan ve hiç itibar edilmeyen Hollandalılar 1566’da isyan etme noktasına geldiler.
İsyan etmek kolay olsa da yanınızda ve arkanızda bir güç olmazsa daha çok ezilmeye ve daha fazla köleleştirilmeye mahkûm olmaktan kurtulamazsınız. Bu itibarla kendinizi bir müttefik ve güç bulmak zorunda hissedersiniz.
Nitekim Hollandalılar 1568’den itibaren Osmanlıların kapısını aşındırmaya başladılar. Bu arada 1590’dan itibaren Hindistan ve Atlantik’te ticarete önem verdiler. Ancak Hollanda henüz bağımsız bir devlet olarak tanınmıyordu. Bu itibarla Akdeniz’de Fransız ve İngiliz bayrakları altında ticaret yapabiliyorlardı. Kendi bayrakları altında ticaret yapabilmek için Osmanlı Sultanı I. Ahmed Han’ın kapısını çalmak zorundaydılar.
PADİŞAHLA GÖRÜŞEBİLMEK İÇİN!..
1612 yılında ünlü elçileri Cornelis Haga bu maksatla İstanbul’a geldi. Lakin I. Ahmed Han’ın huzuruna çıkması kolay değildi. Cornelis Haga’nın bilhassa Kaptan-ı derya Kayserili Halil Paşa ile önceye dayalı irtibatı bulunuyordu. Fakat İstanbul’a geldiğinde Halil Paşa Kaptan-ı derya değildi. Buna rağmen padişahla görüşebilme imkânını ayarlayacaktı.
Bunun için görüştüreceği kişi ise padişahın büyük kıymet verdiği Aziz Mahmud Hüdai Hazretleri’ydi. Halil Paşa, Cornelis Haga’yı kayığa bindirip Üsküdar’a geçirdi ve Aziz Mahmud Hüdai dergâhına götürdü.
Haga burada Şeyh’in elini büyük bir hürmetle öperek saygılarını sundu. Bu görüşmenin neticesinde Haga, 1 Mayıs 1612’de Topkapı Sarayı’nda I. Ahmed Han’ın huzuruna kabul edildi.
Orada kullanılan şu ifadeler tarihe kazınacaktı:
“Kralımızı kulluğa kabul buyurup gemilerimizi başka bayrakla yürütmek mihnetinden bizi kurtarırsanız memnun kalacağız…”
Hollanda’nın bu ticari imtiyazları kazanması İngiltere, Fransa ve Venedik’in işine gelmemekteydi. Onlar bu durumdan dolayı büyük zararlara uğrayacaklardı. Bu sebeple Haga’nın İstanbul’a gelişinden itibaren padişahtan bu izni almaması için her türlü entrikayı denediler. Bütün gayretlerini sarf ettiler.
Katolik İspanya’ya karşı eskiden beri Avrupa’daki mücadeleleri destekleyen Osmanlı Devleti bütün bu dünya gücünün arzularını bir tarafa iterek Hollanda’ya istedikleri ticaret imtiyazlarını verecekti…
KÖLE ZİHNİYETİYLE HAREKET EDİYORLAR
Hollanda’ya devlet olma yolunu, tüm dünyayı karşısına alarak Osmanlı Türkü kazandırmıştı. İşte bazen bu tarihî ağırlığın altında kalarak ezilirsiniz. Yahut da kendinizi ispat edip köle zihniyetli olmadığınızı gösterirsiniz.
Hollanda bugün maalesef köle zihniyetiyle hareket etti.
Avusturya, Almanya ve İsviçre’den sonra bu ülkede yaşayan Türklere referandum yapmak için mitingleri yasakladığını açıkladı. Bu mitingleri engellemek adına skandal girişimlere imza attı. Mitinge katılacak Türk Dışişleri Bakanı Mevlût Çavuşoğlu’nun Rotterdam’a gelişi engellendiği gibi Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı Fatma Betül Sayan Kaya Hanım’a saygısızca davranışlarda bulunuldu.
Televizyon ekranlarından canlı olarak izlenen ve bütün dünyanın gözü önünde cereyan eden bu gelişmelerin elbette çok önemli anlamları olmalıdır. Bu anlamı en iyi Türk halkının değerlendirmesi gerekmektedir.
Elli yıl kapısında beklettikleri AB’ye almadıkları Osmanlı torunu Türklerin son on beş senedir kaydettiği gelişmeler başlarını ağrıtmaktadır. Bırakın Türkiye’yi AB’ye almak düşüncesini, İngiltere’nin ayrılma kararıyla birlikleri dağılma sürecine girmişken güçlenen Türkiye’nin kapısını çaldıkları günleri hatırlamaktadırlar. Yarın tekrar Türkiye’nin kapısını aşındırma günleri korkusu onları şaşkın etmektedir.
İşte bu sebeple Türk milleti nasıl bir dönüşümün eşiğinde olduğunu anlamalıdır. Yıllarca Avrupa uşaklığından kurtulamamış olanlar bir yana milletimiz, anayasa referandumu ile neyin kapısını açmakta olduklarının bilincine varmalıdır.
“Evet” demenin ne manaya geldiğini iyi idrak etmek durumundadır.
TÜRKİYE, UYKULARINI KAÇIRIYOR
Zira Avrupa, Türkiye’nin son on beş senede yakaladığı güçlü büyüme hızını, kendilerinden yıllarca borç alıp boyun bükme durumundan, borç verme noktasına geldiğini, büyük yatırım hamlelerini kolaylıkla başardığını gördü. Artık Türkiye Cumhuriyeti Devleti içinde istedikleri gibi at oynatma ve istihbarat faaliyetlerinde bulunma noktasından çıktığını anladı. Bu durum onların uykusunu kaçırmaktadır. Bu durum onları, Türklere karşı akıl almaz, diplomasi kaidelerine uymaz davranışlara itmektedir.
15 Temmuz’un kazandırdığı birlik ve beraberlik ruhu, Avrupa’nın yaptığı terbiyesizliklere 16 Nisan günü ‘Dur!’ diyecektir.
Tarihin verdiği dersleri unutmayalım…
.
Asrın İhanetinin Analizi
Fethullah Gülen (F.G.) 1980 öncesinin en ateşli vaizi idi. Nurcuların en kapalı gurubu olup özellikle Seyid Kutup gibi İslamcı denilen ihtilalci liderlerin tesiri altındaydı. Nitekim gençlik yıllarını Seyid Kutub’un eseri olan “Fizilali’l Kuran elimizden düşmezdi”, diyerek belirtecektir. Dönemin Cumhurbaşkanına, Genelkurmay başkanına her tür hakareti yapar, kasetleri elden ele dolaşırdı. Nedense herkesin eliyle konmuş gibi bulunduğu 12 Eylül ihtilalinde o bir türlü bulunamadı. Onun dokunulmazlık zırhı mı vardı? Kimler tarafından korunuyordu, bilinemedi. 1980-1982 yılları arasındaki irtibatlı olduğu kişiler ve görüşmeleri çözülebilse eminim bugünler çok iyi anlaşılacaktır. Zira Türkiye’yi 15 Temmuz ihtilaline götüren yolun o günlerde temelinin atıldığını düşünmekteyim. Sonrası hep o projenin uygulanması olarak devam edecektir.
Nitekim 1983’de tekrar meydanlara çıktığında artık cübbe ve sarıklı bir vaiz yoktu. Bambaşka bir F.G. vardı. Özellikle okul ve medya ile ‘ağ cemaati’ yapılanmasına geçti. Hemen her vilayette okulları, ışık evleri ve yurtları öyle hızlı gelişiyordu ki takip edebilmek neredeyse mümkün değildi. Yurtlarında ve evlerinde sadece Said Nursi’nin kitapları okutuluyordu. Öyle ki gençlere “Kuran-ı Kerim değil risaleler okunsun” derlerdi. Bu itibarla diğer nurcu kolları da önceleri mesafeli durdukları F.G’ye kısa sürede ısınacaklardır. 1986 da Zaman gazetesi yayın hayatına başladı. 1990 yılına geldiğinde artık alt yapı tamamlanmış bulunuyordu. Bundan sonra hizmet kartopu gibi büyüyecekti.
Gürcistan ve Azerbaycan’la başlayan dış geziler kısa sürede yerini hizmet alanları ile doldurmaya başlayacaktı. Büyük seferberlik başlamıştı. Yabancı ülkelerde ticari şirketler, okullar ve üniversiteler süratle birbirini kovalamaya başladı. İlk olarak Orta Asya’nın pek çok ülkesinde okullar açıldı. Bunları üniversiteler izledi. 1992 yılında Kazakistan’a giden Gülen’in taraftarları iki yıl içinde 29 lise açtılar. Dört yıl sonra da Süleyman Demirel Üniversitesi faaliyete geçti. 1992 yılında dönemin Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın, Kazak lideri Nursultan Nazarbayev’e tavsiye mektubu yazmasından sonra F.G’yi izleyenler bu ülkede daha rahat çalışma olanağı buldular.
Ardından Gülen’in okulları Afrika kıtasını, Balkanları, Avrupa ve Amerika’yı bir ağ gibi sarmaya başladı. Okul açılmayan ülke kalmamış gibiydi. Gülen hareketi, eğitim alanında artık küresel bir oyuncu konumuna geldi. Bu okullarda yerel nüfusun en yetenekli ve zeki çocukları kendilerine yer buluyorlardı. Üstelik okulları yüksek ücretli olup bedeli ülkedeki ekonomik şartlara göre belirleniyordu.
Nasıl oluyordu bu? Her tarafta okul açılmasına imkan veren sihirli değnek kimdi? Adlarını iftiharla andıkları iki isim aslında bütün soru işaretlerini çözüyor gibiydi. İshak Alaton ve Üzeyir Garih çilingir vazifesi görmekte idiler. Bu büyük ilişkinin sırrı ne idi? Yahudi iş adamları Gülen’in okullarının bütün dünyaya yayılması için neden bu kadar gayretle hizmet veriyorlardı?
Üzeyir Garih, doksanlı yıllarda, Hürriyet Gazetesi’ne vermiş olduğu röportajda yurt dışı okulları için büyük destekler, maddi yardımlar yaptığını belirtirken Gülen cemaatini öve öve bitirememişti. Aslında onun ölümündeki sır perdesini de yeniden aralamakta fayda vardır.
1991 yılında Mihail Gorbaçov’un Glasnostu (açıklık politikası) ile Gülen’in okul faaliyetleri tam da denk düşmüştü. Gülenciler bir taraftan süratle Türk Cumhuriyetlerinde okullar açarlarken bir taraftan da Türk Cumhuriyetlerinden gelen çocukları kabul ediyorlardı.
Öyle ki sonraki bir beş-on sene içerisinde CIA raporlarında “Amerika, F.G. sayesinde Orta Asya’ya bomboş bir İslamiyet götürdü” denecekti.
Zira Gülencilerin götürdüğü İslam’ı kimse anlamıyordu. Dışa açılımın üzerinden birkaç sene geçtiğinde Gülen hareketinin CIA’nın tam kontrolünde olduğu Rusya ve Özbekistan’ın bu okullara karşı aldığı tavırdan da anlaşılacaktı.
Gülen gurubu sırasıyla 1980 ihtilali sonrasındaki Cunta Hükümeti ve ardından Özal’lı yıllar da gayet hızlı ve rahat bir şekilde faaliyetlerini yürütmüştü. Sağ ya da sol bütün hükümetler ile tam bir uyum içerisindeydi. Fakat 90’ların sonlarına doğru, 28 Şubat’ın yaşandığı yıllarda Erbakan Hükümeti ile bir türlü anlaşamadı. Refahyol Hükümeti’nin yıkılmasında önemli rol oynadı. Bu sırada 28 Şubat darbecileri kendisine karşı mıydı o da anlaşılamadı.
Şurası muhakkak ki 28 Şubat cuntası özellikle İslam karşıtlığı ile özdeşleşmişti. Bu bağlamda cuntacılar Gülen’in de üzerine yürürken beklenmeyen bir tepkiyle karşılaştılar. Bu tepki Bülent Ecevit ile Koç gurubundan gelmişti. Gülen bu hizmetinin semeresi olarak akabinde kurulan Ecevit Hükümeti zamanında, Meclise kontenjandan 7-8 Milletvekili yerleştirecektir.
Gülen aynı yıllarda İslam aleminde en fazla tartışmalara sebep olacak uygulamaları da başlatacaktır. Bunların en mühimi Abant toplantılarıdır. Başta ilahiyatçılar olmak üzere önemli sayıda gazeteci bu toplantılara katılacaktır. Gülen’in ilk Abant toplantısına gönderdiği şu mesaj, her şeyi ifade etmekteydi. Burada Gülen:
“Vahye dayalı, hayatın her alanını kuşatan İslam’ı tehlikeli ve milli birliğe zarar verici buluyorum” diyerek 1428 yıllık İslam’ın özüne, aslına düşman olduğunu açıkça ortaya koyuyordu.
Daha sonra Gülen’in Papa ile diyaloğu uzun süre gündemi meşgul edecekti.
Zira Gülen’in Papa’ya yazdığı mektubu çok çarpıcıydı. Gülen, 10 Şubat 1998 tarihli Zaman gazetesinde yer alan mektubun başlarında maksadını şöyle ifade etmekteydi:
“Pek muhterem Papa Cenapları.
Papa 6. Paul Cenapları tarafından başlatılan ve devam etmekte olan dinlerarası diyalog için Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu misyonun tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle, bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazi yardımlarımızı sunmak için size geldik. İslam yanlış anlaşılan bir din olmuştur ve bunda en çok suçlanacak olan Müslümanlardır…”
Gülen açık bir biçimde o güne kadar yaşananlardan Müslümanların sorumlu olduğunu ve kendisinin de papalık konseyinin bir parçası olduğunu dünyaya ilan ediyordu. Yani bu ifadeler diyalog denilen olayın aslında İslam’ı yok etme girişiminin projesi olduğunun dünyaya haykırışı idi. Fakat Müslümanların artık gözleri bunları görecek durumda değildi.Bütün bu faaliyetleriyle Gülen tam tartışılmaya ve belki Müslümanların gözünden düşmeye başladığı sıralarda Amerika’ya çekilmesi projenin yeni safhasının başlangıcı olacaktı. Hakkında davalar açılmış ve sanki darbecilerden kaçmış süsü verilmişti. Bundan sonra ki faaliyetleri artık izlenemez hale gelecekti. Artık o bir kahramandı(!). Sadece Pensilvanya’ya gidenlerin ülkeye haberler getirdikleri bir azizdi(!).
Aslında 28 Şubat bunlar için mi düzenlenmişti araştırılmalıdır. Zira FETÖ’cülerin dışında devletin yanında olan devletine sahip çıkan tüm cemaatler ezilmişti. Bilhassa devletle hiçbir zaman derdi olmamış, devletin her zaman yanında durmuş İhlas cemaatinin ezilmesinin ardında bunların bulunması meseleyi aydınlatmaktaydı. İhlas Finans’ın içine hem sızmışlar hem de belini doğrultamayacak bir darbe indirmişlerdi. Esat Coşan Hoca’ya ve Mahmut Hoca’nın damadına yapılanlar da 28 Şubat’ın tokadını kimin yediğini gösteriyordu.
Evet 28 Şubat darbesi sadece birine dokunmamıştı. O da çok geçmeden belki tam iç yüzü bilinmek üzere iken kahraman edilmek için yurt dışına alındı. Artık korumacılarının elindeydi. 12 Eylül’de nasıl bulunamadı ise bu defa da asıl yuvasına çekilmişti.
Diğer taraftan 28 Şubat cuntasının ortaya çıkardığı siyasi iktidar, ülkeyi iki senede batırdı. Belki de tarihinde ilk kez esnaf sokaklara döküldü. Artık bu selin önüne geçilemezdi.
Sayın Recep Tayyip Erdoğan ve ekibinin iktidara yürüyeceği belliydi. Ancak Erdoğan hapisteydi. Hapisteki liderin partisi iktidara yürümüş ama o partisinin başında değil. Bu durum gitgide kendisini kahraman yapacaktı. Onu yıpratabilmek için bu gidişin önüne geçmek lazımdı.
Müthiş bir senaryo ile Erdoğan’ı siyasi yasaklı durumdan çıkartıp ve Siirt’te seçimleri iptal ettirip partinin başına yani Başbakanlığa taşıdılar. Acaba bu sırada bu işin içinde bulunanlar şöyle bir talepte bulunmuşlar mıydı? Yola F.G. ile devam edeceksin veya F.G’nin hizmetlerine dokunmayacaksın. Ben bundan eminim. İleride bu konuda sayın Recep Tayyib Erdoğan’ın hatıralarının çok önemli olacağını ve her şeyi aydınlatacağını düşünmekteyim.
Yine şundan adım gibi eminim ki sayın Recep Tayyip Erdoğan F.G’yi o gün mimlemişti. Ancak kime güvenecekti? Kim kendinden, kim ondan yana bilmek anlamak mümkün müydü? Bunun için zamana ihtiyaç vardı. 28 Şubatçı kadrolar ile Gülen’in kadrolarını aynı elin oynattığını anlamak elbette kolay değildi. Bu sebeple sayın Erdoğan’da Fatih Sultan Mehmed gibi; “Yapacaklarımı sakalımdaki kıllardan biri bilse koparıp atarım” anlayışının hakim olduğunu düşünmekteyim.
Ak Parti’nin iktidara yürüyüşünden itibaren ise artık cemaat bambaşka bir şekil alacaktı. Üçüncü on yıla giriliyordu. Bu dönemi kendileri için dünyaya hakim olma devresi olarak addedeceklerdi.
28 Şubat’tan bunalan millet ezici bir çoğunlukla Ak Parti’yi iktidara taşırken sanki başarı Gülencilerin imiş gibi bir hava yayıldı. Bütün faaliyetlerine hız kazandırıldı. Dinlerarası diyalog çalışmaları en üst seviyeye çıkarıldı. Bütün dünyada hahamlar, papazlar imamlar beraber koro halinde şarkılar, ilahiler seslendiriyorlardı. İşadamları turizm gezileri gibi okullarına taşınıyor döndüklerinde gözyaşları ile Hizmet hareketini ve başarılarını anlatıyor gönüllü dailik (propagandist) hizmetleri veriyorlardı. Türkiye’nin her kesiminden paralar bu terör örgütüne akar hale getirilmişti. Öyle ki Bülent Arınç, “devletin yapamadığını Hocaefendi yapıyor” diyerek tam destek olurken içyüzlerini araştırmak aklına gelmiyor ve daha beş yıl önce Milli Görüşe yönelik yıkıcı darbesini unutmuş görünüyordu.
Bu örgütün iç yüzünü anlatanlar bir anda herhangi bir suçla içeri alınıyor veya itibarsızlaştırılıyordu. Kıymetli dostum rahmetli Mehmet Oruç Bey (ölümü şüpheli), Yümni Sezen ve yine rahmetli Aytunç Altındal (ölümü şüpheli) bunlardandır.
Öte yandan 1983’de başlayan özel okul, yurt, dersane faaliyetleri 20 yılını doldurmuş bulunuyordu. Her yerde her meslekte bunların adamları vardı. Şimdi artık yurt içinde özel üniversiteler, ihtisas liseleri açılıyordu. Devletin bütün kadroları bunlarla dolmaya başlamıştı.
Bu ihanet şebekesinin gençleri kendilerine nasıl bu kadar bağlı kıldıkları bugün insanların zihnini en fazla meğgul eden bir sorudur. Oysa 1985’lerden beri sınavlarda soru vermek suretiyle en önemli yerlere adam yerleştirenler bu adamları asla boş bırakmıyordu. Bunlardan soru alarak imtihanı kazananlar artık bunların gönüllü neferi olmaktaydılar. Mankurtlaştıklarının farkına varamıyorlardı. Kendilerini dünyayı fethe çıkmış cihangirler gibi görmekte idiler. Ana babalar ise Müslüman bir cemaatin yani hocaefendinin kanatları altında diyerek kendilerini tatmin etmekte idiler. Öyle ki 2005-2012 yılları arasında bütün sınavların şaibeli olması neyin göstergesi idi. Ayrıca İslam’ı dünyaya yaydıklarını zanneden bu dailerin en basit dini kurallardan dahi haberleri yoktu. Tam bir din cahili idiler.
Bu arada diyalog tuzakları da hız kesmeden devam ediyor ve artık açık açık yürütülüyordu.
Diyanetten sorumlu devlet bakanı Prof. Dr. Mehmet Aydın’ın hezeyanları artık manşetlerdeydi. Diyalogun teorisyenlerinden olan bu adam “Kur’an-ı kerim tarihseldir, yüzde kırkı değiştirilmeli veya çıkarılmalıdır”, demişti. Recep Tayyip Erdoğan’ın ikinci seçimde ilk bu adamı yemesine dikkat olunmalıdır. Onlara cevap vermesi gereken ilahiyatçılar ise emir alabilmek üniversitelerde rektör dekan olabilmek için Pensilvanya’ya selam durmaya gidiyorlardı. İlahiyatçı Prof. Dr. Suat Yıldırım Zaman gazetesindeki bir makalesinde İsa aleyhisselamı şahsı manevi olarak tanımlayıp F.G.’nin şahsında ortaya çıkacağına kadar iddia etmişti.
Ancak sihirli hizmet kelimesi nasıl bir şey ise, bütün ihanetlerin üstünü örtüyordu. Neye hizmet olduğuna hiç dikkat eden yoktu.
Mesela, dünyadaki hiçbir okulunda mescid olmaması neyin işaretiydi? Anadolu’nun karın tokluğuna hizmet sevdasıyla yola çıkan havarileri namazlarını nerede kılıyorlardı? Neden gösteremiyorlardı? Hani diyalog ve hoşgörü vardı? Hoşgörü denen şey sadece Hıristiyanlara mı yönelikti?
Kurbanların kesilmediği dile getiriliyor bunu herkes biliyor fakat yine de bütün kurbanlar oraya akıyordu. Milletin yıllarca oraya kestirdiği veya kestirdiğini zannettiği kurbanlarını şimdi bir kere daha düşünmesi gerekecekti.
Yine 2003 yılından itibaren önce “Yabancılar Türkçe Yarışması” ve daha sonra “Uluslararası Türkçe Olimpiyatları” denilen yarışmalar başlatılacaktı. 4. Türkçe Olimpiyatlarının finalinde “Bütün dinler buluşuyor, biz hepimiz kardeşiz” mesajıyla “Bütün müminler kardeştir” düsturu yıkılacaktı.
Hizmetin görüntüsünü yansıtan bu yarışmalarda dünyanın her yerinden kız ve erkek öğrencilerin şarkılarını millete gözyaşları içinde izlettirmeye başlamışlardı. Belki de ömründe bir kere şarkı türkü dinlemek için salonlara gitmemiş insanlar, Türkçe şarkı söyleyenler İsrailli, Amerikalı, Gürcistanlı olunca zevkten kendinden geçer olmuşlardı. Final bölümünde en önde oturan Bülent Arınç Moldovyalı kız şarkı söylerken gözünden yaşlar gelirdi. Ertesi gün talebelerime bu konuyu ifade ederken:
“Be adam elin Moldovyalısını ne dinleyip ağlıyorsun? Git Yıldız Tilbe’yi dinle de ağla, hiç olmazsa Yıldız Tilbe bizden biri” derdim. Söylediği şarkıdan başka tek kelime Türkçe bilmeyen bu gençler, nedense bizim insanımızı ağlatmaya yetiyordu. Sanki hafız-ı kurra dinliyor gibi vecde geliyorlardı.
Bu müzik işi o hale getirilecek ti ki Peygamber efendimizin doğum gününü C.başkanı Abdullah Gül’ün katılımıyla Mevlit Kantat Promiyerine dönüştürülecekti. Bu prömiyerin ne olduğunu hala milletimizden kimse anlamış değil. Demirel’in “işte çağdaş Türkiye” dediği günleri hatırlatıyordu. Dinimize ve kandil günlerine ağır bir darbe olan Kutlu Doğum haftasını çıkaranların ardında bunların ve akıl hocalarının da yabancı bilim adamları olduğu artık idrak edilmelidir.
Nihayet sıra camilere müdahaleye gelmişti.
Hutbelerde “Allah indinde tek din İslamiyet’tir” ayetine okunma yasağı getirildi.
Camiler sıralarla doldurulmaya başlandı. Sanki Türkiye bir haftada kötürüm olmuştu. Camiler kiliseleştirilmeye başlanmıştı.
Diyanet İşleri Başkanı’nın değişmesi ve Mehmet Görmez Bey’in bazı uygulamaları bunları yavaşlattı.
16 Nisan 2005 yılında 2.5 milyon basılan Ailem gazetesinde F.G’ye ait çok çarpıcı ifadeler yer aldı. Burada iman esasları üçe düşürülürken bir taraftan da imanda şek ve şüphe olmaz kaidesi yıkılıyordu. Şöyle ki: “İman esasları, muhakkikîn yaklaşımı ile dört asla irca edilebilir ki, bunlar; Allah’a, âhirete, peygamberlere iman; bir de ubudiyet “veya” adalettir” (Prizma, 2 /162).
İnsanlar neden görmüyordu? Neden anlamıyordu? İmanın şartlarında “veya” denilebilir miydi?
Bu arada siyaseten 2007 yılından itibaren yeni darbe planlarını açığa çıkarma adı altında ortalığa toza dumana boğmuşlardı. Cambaza bak misali halkı bu korku ve endişelerle oyalarken hizmet ve önemli yerlere sızma faaliyetlerini başarıyla yürüttüler.
29 Ocak 2009 yılında gerçekleştirilen Davos Ekonomi Zirvesi’nde, dünya siyaset tarihinde daha önce yaşanmamış bir olay yaşandı. Aslında bu hadise Türkiye ile İsrail’in arasını uzun süre açacak bir bunalıma dönüşürken, farklı gelişmelere de kapı aralayacaktı.
Başbakan sıfatıyla Davos Zirvesine katılan Recep Tayyip Erdoğan, İsrail Devlet Başkanı Simon Peres, BM Genel Sekreteri Ban Ki Moon ve Arap Konseyi Genel Sekreteri Amr Musa’nın katıldığı “Gazze: Ortadoğu’da Barış” konulu oturumda Peres’in sözlerinin ardından konuşma sürelerini adil ayarlamadığı gerekçesiyle Moderatör David Ignatius’a tepki gösterdi. Kendisine gerekli sürenin verilmediğini söyledi. Siyasi literatüre “One Minute” kalıbı ile yerleşen Erdoğan’ın tepkisi sonrası Moderatör Ignatius, Erdoğan’a söz verdi. Erdoğan da yaptığı kısa konuşma ile İsrail’in katliamlarını açık bir dille ortaya koydu.
İslam dünyasının yüreğini ferahlatan bu ifadeler, çok geçmeden İsrail’in kanlı bir baskınıyla karşılık bulacaktı. 31 Mayıs 2010’da Gazze’ye yardım götüren İnsani yardım gemisine (Mavi Marmara) Uluslararası sularda iken İsrail komandolarınca yapılan saldırıda dokuz Türk vatandaşı şehit düştü. Türk hükümetinin bu hadise üzerine İsrail’le bütün ilişkilerini askıya alması karşısında şok edici tavır, Pensilvanya’daki Fetö’den gelecekti:
“Otoriteyi dinlemeliydin”.
Papa’nın hizmetinde olduğunu evvelce ifade eden F.G. bu kez otorite (İslam’da ulu’l-emr) olarak İsrail’i bildiğini resmen ilan ediyordu. Sevenleri ise hala uyanmıyordu.
Yıl 2011. Faaliyet müddeti 30 yıl. Artık gücün zirvesine geldiklerinin bilincindeydiler. Son kaleleri de alacak ve nihai darbeyi indireceklerdi. Muhtemelen Recep Tayyip Erdoğan da bunun farkındaydı. Yeni seçim dönemim ustalık dönemim olacak diyordu.
Hangi konuda ustalıktı. Herhalde kimse anlamıyordu. Millet, devlet idaresi zannediliyordu. Oysa Erdoğan, 2010 yılında Mit’in başına Hakan Fidan Bey’i getirmişti. Bu bana göre tarihin dönüm noktası idi. Bu konuda en ağır tepkiyi neden Cemaat ortaya koydu acaba. Ayrıca her vesile ile onu neden itibarsızlaştırmak istediler, düşünün.
Şayet o gelmese Tayyib Bey başka türlü ortadan kaldırılacaktı.
Tayyib Bey bu cephenin 30 yılın sonunda artık ülkeyi bitirme, teslim alma savaşına girişeceklerini biliyor muydu?
Tahmin ediyorum farkındaydı. Nitekim 12 Haziran 2011 seçimlerinde bu gurubu mecliste önemli ölçüde budadı. Bu durum hoşlarına gitmemişti.
2011 yılı Paralel örgütün Başbakan ile tamamen yollarını ayıracağı çok önemli bir olaya şahitlik edecekti. Ancak hadise bambaşka bir mecradaydı. Futbolda şike davası. Konu Fenerbahçe olunca yer yerinden oynamıştı. Türkiye’de ilk kez bir büyük kumpas sergileniyordu. Ortalık toz duman oldu. Bir taşla birkaç kuş vurulacaktı. Futbol fanatikliği yüzünden hiç kimse olayın gerisindeki gücü sezemedi. Ancak şike konusunda mecliste yeni bir kanun çıkarıldığında zaman gazetesinin önemli yazarları kendilerini ele verdiler. “Eskiden iyi bir başbakanımız vardı diyeceğiz” ve “Küçük rica yüzünden büyük ricayı kırdın” diyerek Erdoğan’la yollarının ayrıldığını açıkça deklare ettiler. Bir cemaatin şike kanunu ile bu kadar ne ilgisi olabilirdi? Çıldırmaları, ileride kullanabilecekleri bir büyük camiayı (Fenerbahçe taraftarları) ele geçirememekten mi kaynaklanıyordu? Şurası muhakkak ki artık yollar ayrılmıştı.Nitekim Başbakan, 2012 yılı Türkçe Olimpiyatlarında F.G’yi ülkeye davet ettiğinde paralelci yazarlar neredeyse kudurmuşlardı. Bu davet hiç hoşlarına gitmemişti. F.G. bu davete karşılık Türkiye’yi emin ve güvenilir olmayan bir ülke olarak lanse etti. Emin ve güvenilir ülke hangisiydi(!). Ayrıca, “bir kısım kazanımların hafazanallah kaybedilmemesi için yüzde bir ihtimalle oraya gitmeniz bu hususlara zarar verecekse gitmem” diyordu. Türkiye’ye gelmekle hangi kazanımlarını kaybedecekti acaba?
Öte yandan bu büyük ihanet çetesi, ele geçirdiği kadrolar, bulunduğu konum ve arkasında duran gücün kuvvetinden emin olarak, bütün milletin gözü önünde inkar edilemez operasyonlarını başlattı. Gezi olayları 17 ve 25 Aralık darbeleri. Paralel örgüt bütün bu ihanet girişimlerini yürütüyor fakat yazılı, görüntülü ve sosyal medya yandaşlarıyla hadiseleri sulandırmayı da başarıyordu.
Cumhurbaşkanı da artık kartını sonuna kadar açmıştı. “Bu bir ihanet çetesiydi”. “Paralel devlet girişimiydi” ve “bunlar terörist olup haşhaşiler” idiler.
Türkiye neler olup bittiğini önceleri pek anlamadı. Ancak belki de ilk kez sorgulamaya başlamıştı. Bir tarafta 34 yıldır desteklemekte oldukları bir cemaat bir tarafta 12 yıldır samimiyetinden emin oldukları bir lider. Liderin 12 yıldır yaptıkları meydanda idi. Taraftarları milletti. Fakat cemaat kimin yanındaydı. Belli değildi. Bütün millet ve devlet düşmanları yabancı güçler bu şer örgütün destekçisi idi. Bu durum yavaş yavaş milletin gözünü açmaya yetti.
Aslında Cumhurbaşkanı da yavaş yavaş onları gadaba sürükleyecek ve içindekileri boşalttıracak hamleleri yapmaktaydı. Zira insan kızdığı zaman içinde bulunan kötü duyguları açığa vururmuş.
Nitekim F.G’nin beddua seansı temiz inançlı milleti bu gruptan tamamen soğutacaktı. Zira yıllardır bir kez olsun Orta Doğu’da kan döken zalimleri kınamayanlar, Hristiyan’a, Yahudi’ye, Zerdüşt’e hoşgörü duyanlar sıra Müslümana gelince müthiş bir kin kusmaya başlamıştı. Evlerine ocaklarına ateş salıyordu.
Buna rağmen mankurtlaştırılmış beyinler maalesef yine uyanamadı.
Son yirmi yıldır her vesile ile söylediğim bir cümle vardı benim. Yirmi yıl sonra bu memlekette yerden mantar biter gibi Hristiyan biterse şaşırmayınız. Bu sözümün üzerinden 16 sene geçmiş dört senesi kalmıştı. 2013 yılında Paralel Devlet Yapılanması (PDY)’na karşı böyle bir savaş açılmamış olsa muhtemelen hadise kendiliğinden gelişecek Türkiye’de sokaklar boyunlarında haçlarla dolaşan gençlerle dolacaktı. Millet ise sokaktaki Türk Hristiyanları gördükçe ve yavruları oraya kaydıkça her gün ölecekti.
Son üç yıldır bu sözümü destekleyecek doneler de ortaya çıkmıştı. Nitekim artık şöyle söylüyordum.
“Altı sene önce bunların bağlılarına, sizler ileride ev ev gezip HDP’ye oy toplayacaksınız desem beni ne yaparlardı, diye sorduğumda Linç ederlerdi diyenlere buyurun işte durum son üç seneyi değerlendirin”.
Netice de bu ülke için II. Abdülhamid darbesi gibi bir darbeyi, sağduyulu bu millete en ağır hezimeti yaşatmayı ve bir anlamda ülkeyi işgal ettirmeyi planladılar. Bu ülke için düşünülen plandan belki darbecilerin yüzde sekseni bile haberdar değildi. Onlar samimi bir ihtilal yaptıklarını zannediyorlardı. Aynen II. Abdülhamid Han gittikten sonra başını taşa vuranlar ve dövünenler gibi olacaklardı.
Allah korusun başarılı olsalar bu defa millet de devlet de kalmayacaktı. Zira bu yeni bir yüz yılın darbesiydi. Türk milleti için yok oluşun darbesiydi. Her şey müthiş planlanmıştı. Senaryo diyenler hiç şüpheniz olmasın ya onların adamlarıdır. Ya da her devirde olduğu gibi safdil ve ahmak kimselerdir. Bunlar darbe olunca hataları sıralarlar, olmayınca da, senaryo diyerek basitleştirmeye kalkarlar. Sanki her darbenin mutlak başarılı olması gerekiyormuş gibi. Osmanlıda gerçekleşen darbeleri biliriz. Peki ya gerçekleşmeyenler! Neden ve nasıl önlendiler acaba?
Osmanlıda Sancağı şerifin meydana çıkarıldığı hangi darbe başarılı oldu bir araştırınız. Sancağı şerifin meydana çıkarılması milletin meydana davet edilmesiydi. Milletin meydana çıktığı hiçbir darbe sonuca ulaşmadı. Darbeciler hepsinde ya sindirildi veya idam olundu.
Gezi olayları sırasında “halkın yüzde ellisini zor tutuyorum” diyen Cumhurbaşkanı aslında millete “hazır ol” mesajını vermişti. Millet son üç yıldır teyakkuzda idi. Ancak darbelerden yıllardır çeken Türk halkı yüzde elli iki değil neredeyse yüzde doksan elbirliği gönül birliği ederek darbeye dur diyecekti.
Bu durum Türk milletine yeniden hayatiyet vermiştir. Batının köleliğinden kurtaracak bir darbedir. İyi değerlendirilmesi bataklığın tam kurutulması gerekir.
Evet plan kusursuzdu. 36 yıldır yapılan çalışmaların sonuna gelinmişti. İslam dünyasına sadece Türkiye’yi değil tüm dünya Müslümanlarını güdecek kukla bir halifenin gelmesi yakındı. Dünya beşten büyük diyen adamın dili kesilecekti.
Bir şeyi hesaplamıyorlardı.
O adam Allah’a ve milletine güveniyordu. Gücünü ve kudretini oradan aldığını her fırsatta ilan ediyordu.
“İnsanlara güveneni Cenabı Hak insanlara bırakır. Kendine güvenenleri yanına alır”.
Bir kişi ki yardımcısı Allah ola
Var kıyas eyle ki ol ne şah ola!
Evet Pensilvanya’ya Amerika’ya CIA’ya ve daha nicelerine güvenenleri Cenab-ı Hak onlara bıraktı. Kendine güveneni yanına aldı. Beklenmeyen basit gelişmeler yaşandı. Samuel Eto’o’nun adını taşıyan vakfın 10’uncu yıl kutlaması kapsamında Messi, Neymar, Suarez, Maradona, Hazard, Iniesta, Drogba ve Arda Turan’dan oluşacak dünya karması ile Türkiye karması, 16 Temmuz’da Antalya Arena’da maç yapacaktı. Cumhurbaşkanı 15 Temmuz gecesi galaya neden gelmedi? Orada da özel darbe birliği var mıydı? Birtakım başka basit sebepler darbeci ihanet şebekesini erken harekete geçirtti. Cumhurbaşkanı kendi ifadesiyle de kılpayı kurtuldu. Cenabı Hak Erdoğan’a, milleti meydanlara davet etme imkanını verdi. Onun daveti Osmanlıda sancak-ı şerifin meydana çıkarılması gibi oldu.
Millet, hizmet diyenlerin 36 yıldır kulluğu kime yaptıklarını, bunlara verdiği paraların kendi göğsüne kurşun olarak geri döndüğünü, İslam’a, bayrağa, ezana, vatana, millete ihaneti en acı bir biçimde yaşadı. Meclis binası dahil devletinin kalbi konumundaki müesseselerin bombaladığını dehşet dolu gözlerle izledi. Gölbaşı’nda Özel Harekat Daire Başkanlığındaki kahraman vatan evlatlarına acımasızca bomba yağdırıldığına yaşlı gözlerle inanamadan şahitlik etti. Gözyaşları kana döndü. Bütün bunlar, yıllardır dost bildikleri hain adamlar tarafından gerçekleştiriliyordu.
Fakat o necip millet de, bu ihanete kayıtsız kalmadı. Liderinin daveti üzerine sadece bayrağını kaparak dilinde Allah nidaları ile meydanlara sokaklara döküldü. Göğsünü topa, tanka, kurşuna siper ederek bir anlamda 36 yılın diyetini ödedi.
Milletin bu darbesi, kuklaları yok ettiği gibi yüz yıldır kukla oynatıcıları da açığa çıkardı. Bu itibarla devletimiz yeniden güçlü günlere yelken açabilecektir. Bu sebeple milletimizin istikameti, birlik ve dirliği için önemli adımlar atılmalı; maşa, kukla ve hain üreten bataklıklar kurutulmalıdır.
Bu da en mühim olarak eğitimden geçmektedir. Bu milletin varlığı iki şeye bağlıdır. Millilik ve doğru İslamiyet. Yani Müslüman milletimize İslamiyet’in doğru öğretilmesi. Zira bin seneden beri Müslüman milletimize ve devletimize Ehl-i sünnet itikadı denilen inanış sahiplerinden asla bir ihanet ve ayaklanma sadır olmamıştır. Doğru yoldan çıkınca artık millilikte bozulmakta vatanını milletini bayrağını rahatça satabilmektedir. Son olay bunun en açık göstergesi olmuştur.
Zira kökü dışarda mezhepsiz, radikal (Abduh, Afgani benzeri kişiler) ve ılımlı İslam (F.G. ve avanesi) denilen bozguncu tipler her zaman kullanılmaya açık olmuşlardır.
Oysa örnek şahsiyetlerimiz Ahmed Yesevi, Mevlana, Yunus Emre, Akşemseddin, Somuncu Baba, Hacı Bayram-ı Veli, Aziz Mahmud Hüdayi gibi mutasavvıflarımız Alparslan, Çağrı Bey, Bilge Kağan, Fatih Sultan Mehmed, Yavuz Sultan Selim, Kanuni, II. Abdülhamid Han gibi hakanlarımızı gençlerimize öğretmek eminim onları bu vatanın, bayrağın, ezanın, milletin, dinin gerçek sevdalısı kılacaktır.
Bu itibarla devletimiz, milliliğe büyük önem vermeli ikincisi de 1100 yıllık mensubu bulunduğumuz dinimizin gençlerimize en iyi şekilde öğretilebilmesi için gereken adımları atmalıdır. Yeni din, yeni yorum diyenler her zaman bozguncular olmuştur. Bunlar Yunus Emre’nin;
Peygamber yerine geçen hocalar
Bu halkın başına zahmetli oldu
Özdeyişine uygun olarak halka ve millete hep zahmet vermişlerdir
Rahmetli Erol Güngör 1978’de:
“ABD, SSCB’ye karşı şimdilik İslam dünyasını kullanıyor. (Müslümanlardan tarafmış gibi davranıyor.) Eğer SSCB biterse, o zaman dünya tek bloklu olur ve ABD’nin tek düşmanı İslam olur” diyordu.
Tarih şuurunun ne kadar önemli olduğunu ünlü mütefekkirimizin bu ifadeleri yansıtmıyor mu? Gençlerimize tarih şuurunu ve model tarihi şahsiyetlerini de en doğru bir şekilde öğretmek devletimizin vazifesi olmalıdır.
Cenabı Hak ülkemizi ve milletimizi bir büyük, belki tarihin en büyük fitne ve belasından ve peşinden gelecek yabancı tasallutundan, işgalinden muhafaza eyledi.
Millete de ders çıkarmayı, ibret almayı, birlik ve beraberliğini muhafaza etmeyi nasip eylesin.
.
Allah güzeldir güzeli sever!
Her zaman bu anlayışla hareket eden Osmanlı padişahları şanlı devletin öngördüğü her işin tertipli ve intizamlı bir şekilde yürümesine önem verirlerdi. Yeryüzüne hükmettikleri devirlerde İslâm medeniyetinin en ihtişamlı temsilcisi olarak her işlerinde olduğu gibi bayram merasiminin de, Şer-i şerife ve Devlet-i aliyyenin şanına yaraşır bir biçimde yürütülmesine büyük özen gösterirlerdi.
Osmanlı Devleti’nde bayram töreni ile ilgili ilk resmî düzenleme Fatih Sultan Mehmed tarafından yapılmıştı. İstanbul’un fethinden sonra şehrin en güzel yerinde büyük ve muhteşem bir saray inşa ettiren cihan padişahı, çıkardığı ilk Osmanlı Kanunnamesinde burada yapılacak bayram töreninin adap ve erkânını da açıklamıştı. Törenin ne şekilde yapılacağı ve merasim heyetinin kimlerden oluşacağı belirlenip kararlaştırılmıştı.
Sarayda ilk tören Ramazan-ı Şerif’in son günü öğle namazından sonra Divan-ı Hümayun’daki Adalet Kasrı önünde yapılırdı. Bu esnada Mehteran bölüğü tarafından mehter çalınır, kısa bir dua yapılır, duayı müteakip fatihalar okunur, ardından Has oda veya Arz odası önüne padişah tahtı kurulurdu. Padişah tahtın üzerine oturup ilk tebrikleri kabul ettikten sonra, Arz odasına çekilip bir müddet istirahat ederdi. Sonra Ağalar Camii’nde oturup güzel sesli Enderun gençlerinin Kur’ân-ı kerim okumalarını dinlerdi. Ardından son iftar ve bayram gününün hazırlıkları başlardı.
Sarayda bayram sabahı
Padişahın bayram tahtı daha geceden Darüssaade kapısı önüne kurulmuş olurdu. Sabah namazından sonra devlet erkânı bayramlaşmak üzere saraya gelirlerdi. Padişah tahtına kurulup müsafaha başladığı zaman, padişaha kim için ayağa kalkıp, kim için kalkmayacağı usulünce hatırlatılırdı. Kalkması gerektiği an çavuşlar hep bir ağızdan: “Hareket-i hümayun Padişah’ım! Devletinle bin yaşa!” diye seslenirdi. Tekrar oturması gerektiğinde de, yine gür bir sesle: “İstirahat-ı hümayun Padişah’ım! Devletinle bin yaşa!” diye hitap ederlerdi. Tören boyunca kesintisiz olarak mehter vururdu. Sarayburnu önüne getirilen Donanma-i hümayun da ona eşlik ederek mehter seni kesilinceye kadar art arda top atışında bulunurdu.
Bu tebrikleşmeden sonra padişah hareme dönerek bayram namazı için hazırlıklarını yapardı. Genelde namazlarını yakın olması hasebiyle Sultanahmet veya Ayasofya Camii’nden birinde kılarlardı. Hazinedarbaşı camiye padişahtan önce giderek, padişahın namaz kılacağı yeri dikkatle hazırlar ve buhurlayıp kokulandırırdı.
Padişah namaz kılmak üzere saray kapısından çıkarken, muhafız erleri: “Uğrun hayrola, yardımcın Allah ola, Hak Teâlâ Padişahımıza ömürler vere, devletinle çok yaşa!” diye hep bir ağızdan nâra atarlardı. Bayram alayı ihtişamla ilerleyerek, Ayasofya veya Sultanahmet Camii’ne yaklaştığı zaman çavuşlar tekrar öne geçip, atından ineceği sırada padişahı: “Maşaallah! Ömrü devletinle çok yaşa!” nidalarıyla alkışlarlar; camiden çıkarken ve Bâb-ı hümayuna yaklaşırken de yine; “Uğrun hayrola!..” duasıyla karşılarlardı. Padişahın bu alayı büyük küçük, kadın erkek halk tarafından izlenirdi.
Namazdan sonra saraya dönülür dönülmez bayram ziyafeti başlardı. Yeniçerilere kızarmış koyun ve çörek servisi yapılır, Helvahane’den helvalar gelip dağıtılırdı. Ziyafete iştirak etmeyen vezirlere, Şeyhülislam’a ve bazı şeyhlere yine helvalar hazırlanıp yollanırdı.
Bayram ziyafeti bitince artık tören tamamlanır ve hane halkıyla bayramlaşmak üzere herkes evine dağılırdı.
Kabir ziyareti
İslamiyet’in ilk dönemlerinden beri devam eden eski bir gelenek olarak halkın bayram namazlarını musallada kılma âdeti vardı. Yani cami dışında, açıkta, cenaze namazlarının kılındığı mekânda kılınırdı. XIX. asırda bayram namazını musallada kılma âdeti İstanbul içinde sürmese de taşrada devam etmekteydi. Bu vaziyet belki de bayram gibi sevincin en yüksek olduğu bir zamanda âdeta insana, ölümü unutmamak gerektiğini oyun ve eğlenceye kapılmamayı öğretirdi. Yine burası bizlere ahiret yolculuğuna uğurladığımız sevdiklerimizi hatırlatırdı. Bu sebeple bayram namazından sonra, öncelikle evlere değil de ebedi mekânlarımız olacak kabirlere akın ederdik.
Böylece bayramdan sadece diriler nasiplenmezdi. Belki en büyük payı kabirdekiler alırdı. Zira bayram namazından sonra eve dönülmeden önce kabristanlığa gidilirdi. Önce büyüklerin eli öpüldüğü gibi evvela merhum dedelerin, ninelerin, babaların, anaların, yakınların kabri ziyaret edilirdi. Fatiha ve Yasin-i şerifler okunur dualar edilirdi.
Nitekim bayram sabahları hakkında bilgi veren eserlerde; “İstanbul’da sur dışındaki kabristanlıklar bayram sabahları oldukça kalabalık olurdu. İstanbulluların servilerin hazin hışırtıları arasında yanık Kur’ân-ı kerim tilavet ettikleri duyulurdu” bilgileri yer almaktadır. Bu güzel âdetleri yaşatmalı, kabirdekileri bayram payından mahrum etmemeliyiz.
Bayram ve birlik
Yahya Kemal “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiirinde vatanın birliğine giden yolun mabetten geçtiğini ve bayram gününün getirdiği birlik ve beraberliği ne güzel yansıtmaktadır.
……..
Gecenin bitmeğe yüz tuttuğu andan beridir
Duyulan gökte kanat, yerde ayak sesleridir
Bir geliş var ne mübarek, ne garip âlem bu
Hava boydan boya binlerce hayaletle dolu
Ulu mabette karıştım vatan birliğine
Çok şükür Allah’a gördüm bu saatlerde yine
Yaşayanlarla beraber bulunan ervahı
……..
On yıllardır dinimizle, inancımızla, ahlakımızla oynayanlar sonunda bizi bölünmüşlüğün, hazımsızlığın, huzursuzluğun hat safhasına ulaştırdı. Şehit haberleriyle savrulduğumuz şu günlerde bu mesajlara o kadar ihtiyacımız var ki!
Oysa Yahya Kemal’in dediği gibi bayram değil dirileri bir araya getirmek, ölülerimizi dahi bizimle beraber kılmaktaydı. Dinler arası diyalog diyerek peygamberini ve tekbirini unutturanlara, şu beyitler ezberletilebilseydi acaba bizi birbirimize kim düşürebilirdi?
Dili bir, gönlü bir, imanı bir insan yığını
Görüyor varlığının bir yere toplandığını
Büyük Allah’ı anarken bir ağızdan herkes
Nice bin dalgalı Tekbir olur tek bir ses
TEFEKKÜR
Yine firkat narına yandı cihan
Hasreta gitti mübarek Ramazan
Nuruyla bulmuştu âlem yeni can
Hasreta gitti mübarek Ramazan
.
Osmanlı Gerçekleri -1-
ÖNSÖZ
Ertuğrul Bey’in liderliğinde bir avuç gazinin Söğüt ve Domaniç’te başlattığı hareket, oğlu Osman Gazi’nin 1299’da Karacahisar’da devletin temellerini atmasıyla planlı ve programlı bir hal alacaktı. Elli sene sonra Osmanlı sancakları, Rumeli cihetinde ilk kez kalıcı olarak yerleşti. Bu tarihten itibaren Osmanlılara fırsat vermek istemeyen Avrupalılar, defalarca Haçlı seferleri tertiplediler. Sonunda 1453’te bin yıllık Bizans’ın düşmesi, bu gücün karşısında kendilerini baş eğmek durumunda bırakacaktı. Bir taraftan da Arnavutlar, Boşnaklar kitleler halinde İslam’ı seçiyorlardı. Balkan milletlerinde Müslüman olanların sayısı hızla artıyordu.
XVI. yüzyıl boyunca da, Türk ilerleyişinin bir türlü durdurulamaması ve yenilgilerin artması, Avrupa’da “Türklerin yenilmez olduğu” anlayışını doğurdu. Bu yüzden Avrupa’da “Türklere karşı savaşmak Tanrı’yla savaşmaktır” diyenler çıkmıştı.
Öte yandan Osmanlıların Rumeli’ye geçişten itibaren sürekli ilerlemeleri Hıristiyan ve Yahudi din adamlarını ürkütmüştü. Bundan sonra meydan harplerinin ötesinde yeni bir harp alanı daha ihdas edeceklerdi.
Bu meydan Osmanlı Türkleri hakkında akıl almaz tezvirat ve karalamalarda bulunma alanıydı. Papalar, hahamlar, keşişler, piskoposlar her vesile ile Osmanlı’yı karalamaktan kötülemekten geri durmadılar.
Bunların öncelikli maksatları Osmanlı tehlikesine karşı halkın ilgisini canlı tutmaktı. Sonra Hıristiyanlık karşıtı tehdidi bertaraf edebilmekti. Nihayet yenilmez diye inanılan Türklere karşı oluşmuş Türk korkusunu yıkabilmekti.
Neticede Osmanlılar Avrupa’da sadece tarihçilerin ve seyyahların eserlerine konu olmadılar. Bale, opera, tiyatro eserlerinde, halk şarkılarında, şiirlerde, hikâyelerde işlendiler. Öyle ki Avrupalılar, Türk imajını kitaptan resme kadar her ürüne yansıttılar.
Burada verilen imaj Türklerin şeytan, dinsiz ve barbar oldukları idi. Onlar acımasızdı, zalimdi, merhamet nedir bilmezdi. Hıristiyan çocuklarının muhtemelen ilk öğrendikleri şey Türk düşmanlığı idi.
Avrupalı sözde aydınlar da, bütün Hıristiyanlar gibi, koyu birer Türk düşmanıydılar. Birçok Avrupalı sözde aydın, Osmanlı İmparatorluğu’nu nasıl yıkmak gerektiğine dair eserler kaleme almıştı.
Neticede bu anlayışın ve inanışın ürünü olarak XVIII. asırdan itibaren üstünlüğü ele geçirdiklerinde sadece Türklere karşı değil Türk eserlerine karşı da müthiş bir kin ve nefretle saldıracaklardır. Bu kin ve nefrette, asırlardır işlenen imajın muhakkak ki büyük payı bulunuyordu.
Gün geçti, devran döndü. XIX. asrın ortalarından itibaren Batı medeniyetinin hayranı olarak yetişen Jön-Türk devlet ve fikir adamlarında da Osmanlı karşıtlığı yerleşmiş bulunuyordu. Bu durum XX. asırda artık yazar ve çizer takımının romancıların senaristlerin de aynı temalarla Osmanlı’yı kötüleme furyasına dönüştü.
Osmanlı’nın tarih sahnesinden çekilmesinden itibaren, Avrupa’nın asırlardır yalan yanlış fikirlerle işlemekte olduğu Türk-Osmanlı imajı, bu devletten kopan ve ulus devlet anlayışıyla hareket eden her ülkenin tarih malzemesi olacaktı.
Ve ardından sorular, sorular, sorular.
Zira Osmanlı’nın tarihi, yaşantısı, eserleri, uygulamaları bu anlatılanlara uymuyordu.
Öyleyse meselenin aslı ve doğrusu neydi?
İşte “Osmanlı Gerçekleri” isimli bu seri kitap soru ve cevaplarla Osmanlı’nın etrafındaki şüpheleri dağıtıyor, sis bulutlarını aralıyor, kafanızdaki belirsizlikleri gideriyor.
Serinin birinci eserinde daha çok kuruluş devrine ait tartışmalı mevzulardaki suallerle cevaplar sizi bekliyor…
.
İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh)
Kendini hapse attıran Selim Cihangir Han daha sonra talebesi olmuştu…
İmâm-ı Rabbânî (kuddise sirruh) (Ö. 1624 / h. 1034)
Hicri 1034 yılının berat gecesi… İmâm-ı Rabbânî hazretleri pek kıymetli olan “Berat kandili” gecesini, kendi hususi odasında ihya eyledi. Uzun bir süre dua edip gözyaşı döktü. Gece yarısı hanımının bulunduğu odaya geldi. Hanımı dedi ki:
“Bu gece ecellerin ve amellerin takdir edildiği gecedir. Kim bilir Allahü Teâlâ kimin defterine ölecek ve kimin defterine yaşayacak diye kaydetti!
Bu sözü duyunca: “Niçin tereddüt ve şüphe ile söylüyorsun? Ya isminin, dünyada yaşayacaklar listesinden silindiğini görenin hali nice olur?…”
Silsile-i aliyye denilen İslam alimlerinin yirmi üçüncü halkasını teşkil eden İmâmı Rabbânî, Hazret-i Ömer’in soyundandır. Asıl adı Ahmed’tir. Babası Abdülehad ve dedesi Zeynelabidin, zamanının büyük alimi, salih ve faziletli kimseleriydiler.
O, 1563 (h.971) senesi aşure günü Hindistan’ın Serhend şehrinde doğdu. İlk tahsilini babası Abdülehad’dan alarak Arapça’yı öğrendi. Küçük yaşta Kur’an-ı kerimi ezberledi. Sesi çok güzel olduğundan bülbül gibi okur, dinleyenleri hayran bırakırdı. Tahsil çağına gelince Siyalkut şehrine giderek büyük alim Mevlana Kemaleddin-i Keşmiri’den fizik, kimya, biyoloji ve matematik gibi akli ilimleri öğrendi. Kelam, fıkıh, tasavvuf gibi nakli ilimleri ise, Kadı Behlül-i Bedahşani’den tahsil ederek icazet aldı. Bu arada babası vasıtasıyla Kadiri ve Çeşti yollarının büyüklerinden tasavvuf terbiyesi gördü.
Babasının vefatından bir sene sonra, hacca gitmek niyetiyle Serhend’den ayrıldı. Babürlü Devletinin hükümet merkezi Delhi şehrine gelince kıymetini ve yüksek derecesini işittiği Muhammed Bakibillah hazretlerini ziyaret etti. Huzuruna girdiği anda kalbinin nur ile dolduğunu sandı. Mıknatısın iğneyi çekmesi gibi kalbinin bu büyük veliye bağlandığını anladı. Hacdan sonra uğrayıp istifade etmeyi niyet ettiyse de kalbindeki sevgi ve iştiyak onu bırakmadı. Ertesi gün tekrar huzuruna çıkarak Ahrariyye yolunun feyzine kavuşmak istediğini bildirip talebeliğe kabul edilmek için izin istedi.
O günden itibaren edeple ve can kulağı ile hocası Muhammed Bakibillah’ın sözlerine ve hallerine bağlandı. Yüksek kabiliyeti ve bütün varlığı ile çalışıp, hocasındaki bütün kemalat, olgunluklar ve üstünlükler kendisinde hasıl oldu.
Kendimi aradan çektim
Muhammed Bakibillah, zamanının büyüklerinden birine yazdığı bir mektupta şöyle demiştir:
“Serhend şehrinden bir genç geldi. İlmi pek çok, her hareketi ilmine uygun ve bir edep timsali. Bir miktar yanımda bulundu. Kendisinde çok şeyler gördüm. Onun dünyayı nurla dolduracak bir güneş olacağını anlıyorum.”
Hocasının lütuf ve himmeti ile birkaç ay içerisinde tasavvuf ilminde yüksek derecelere kavuşan İmâmı Rabbânî hazretleri, icazet aldıktan sonra Serhend’e dönerek talebe yetiştirmeye başladı. Hocası kendi talebelerinden pek çoğunu da ona ısmarlamıştı. Muhammed Bakibillah, yakınlarına:
“Kalplere deva, ruhlara şifa olan bu tohumu Semerkand ve Buhara’dan getirip, Hindistan’ın bereketli toprağına ektim. Taliplerin yetişip kemale gelmesi için uğraştım. Ahmed (İmâm-ı Rabbânî) her dereceyi aşıp, üstünlüklerin sonuna varınca, kendimi aradan çekip, talebeyi ona bıraktım.” demişti.
İmâmı Rabbânî, uzun yıllar Serhend’de ilim öğretmek, tasavvuf ve marifet nurlarını dünyaya yaymak ve taliplileri yetiştirmek için uğraştı. Zamanın padişahlarını, vali, kumandan, alim ve hakimlerini çok tesirli mektupları ile dine ve sünneti seniyyeye uymağa teşvik eyledi. Pek çok âlim ve evliya yetiştirdi. Öyle ki, hocası Muhammed Bakibillah dahi kendisinden istifade etmek için gelirdi.
Size talebem demek yüzsüzlük olur Ahmed.
Arzum tarafınızdan teveccühtür ve himmet.
Zan etme ihtiyacım yok diye gelmiyorum.
Edebe riayetle işaret bekliyorum.
Çok şeyler bozuldu.
Eğer bu dünyayı ve içerisindekileri Allahü Teâlâ’nın beğendiği, razı olduğu bir işe vermekle, onun rızasına uygun bir iş yapılacağı bildirilse, bunu büyük bir ganimet biliniz. Bu, bir kimsenin kırık saksı parçaları ile, dünyanın en kıymetli mücevheratlarını satın almasına veya birkaç lüzumsuz çakıl taşı ile, ölen sevgilisinin ruhunu geri getirmeye benzer…”
“Bütün âlem ‘Lâ ilâhe İllallah, Muhammedün Resulûllah’ sözünün yanında, büyük engin bir denize nispetle, keşke bir damla kadar olsaydı. Bu söz vilayetin ve nübüvvetin kemâlâtını kendinde toplamıştır. İnsanlar, bu kelimeyi bir defa söylemekle, nasıl cennete girileceğine hayret ederler. Bu fakir, görüyorum ve hissediyorum ki, eğer bu kelimeyi bir kere söylemekle, bütün alemi affetseler ve cennete gönderseler layıktır ve yeridir. Eğer bu kelimenin bereketlerini bütün âleme taksim etseler, hepsi ebedî olarak yaşarlar ve bundan doyarlar.”
“Bu kelimenin azamet ve bereketinin husulü, onu söyleyenin derecesine göredir. Söyleyen ne kadar büyük olursa, bu kelimenin bereketi ve büyüklüğü o kadar çok olur.”
“Dünyada bir köşeye çekilip bu kelimeyi tekrar tekrar söyleyip, ondan lezzet ve haz almak gibi hiç bir arzum yoktur. Ama ne yapalım ki bütün arzular ele geçmiyor.”
Kendi eshabına fıkıh kitaplarını mütalaa etmelerini söylerdi. Şöyle buyururlardı:
“Din alimlerinin kitaplarından İslamiyetin sağlam hükümlerini araştırınız, çıkarınız. Hangileri caizdir, hangileri sünnettir, hangileri ile amel edilmiştir ve hangileri bid’at ve merdutturlar öğreniniz. Çünkü Peygamber efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem”, zamanından çok uzak kaldık. Çok şeyler bozuldu, bid’at ve günahların zulmeti her tarafı kapladı. Bu zulmette sünnet-i seniyye nurundan, ışığından başka kurtuluş yolu yoktur.”
Cihangir ve Şah Cihan
İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin faaliyetleri, sevenlerinin ve talebelerinin gün geçtikçe artması, özellikle bid’at sahiplerinin ona karşı kin ve düşmanlıklarını artırmaktaydı. O zamanın sultanı Selim Cihangir Han’ın devlet adamlarından bir kısmı, hatta baş müftisi Ehl-i sünnet düşmanıydılar. Halbuki İmâmı Rabbânî’nin birçok mektupları ve bilhassa ayrıca yazdığı “Redd-i Revafıd Risalesi”, Eshab-ı kiram düşmanlarının cahil, ahmak ve alçak olduklarını ortaya koyuyordu. İmâmı Rabbânî bu risalesini, Buhara’da bulunan Özbek hanı Abdullah Han’a yollamıştı. “Bunu İran’da, Şah Abbas-ı Safevi’ye gösterin! Kabul ederse ne iyi, etmezse onunla harp caiz olur” demişti. Kabul etmedi. Harp oldu. Abdullah Han, Herat’ı ve Horasan’daki şehirleri aldı. Buralara yüz sene evvel Safeviler hâkimdi. İşte bundan sonra, Hindistan’daki bozuk fırkalar ve Eshab-ı kiram düşmanları elele verdiler. Sultana gidip İmâm-ı Rabbânî hakkında çeşitli iftiralarda bulunarak şikayet ettiler.
Sultan, oğlu Şah Cihanı gönderip, İmâm-ı Rabbaniyi, evlatlarını ve yetiştirdiği talebelerini çağırıp, hepsini öldürmeye karar verdi. Bunun üzerine Şah Cihan, bir müfti ile yanına gitti. Sultana secde caiz olduğunu gösteren bir fetvayı da götürdü. İmâm-ı Rabbani’nin üstünlüğünü biliyordu. Ona:
“Babama secde edersen seni kurtarabilirim” deyince,
İmâm-ı Rabbânî:
“Bu fetva zaruret zamanları için bir ruhsattır. Azimet ve din bütünlüğü secde etmemektir. Ecel gelince, ölümden hiç kimseyi hiçbir şey kurtaramayacaktır” diyerek secde etmeyi kabul etmedi. Çocuklarını ve talebelerini bırakıp Sultana yalnız gitti. Kendisine yapılan iftiralara karşı Sultana o kadar güzel ve doyurucu cevaplar verdi ki, Sultan yüksek hakikati anlayabilecek biri olmadığı halde, neşelendi ve serbest bırakıp özür diledi. Hatta, Sultana kendisine yapılan iftiraların asılsız olduğunu açık delillerle anlatırken, orada bulunan ateşe tapıcı Hinduların büyük bir kumandanı, İmâm-ı Rabbânî’nin dinde olan kuvvetini, sözlerini, lezzet ve kıymetini görerek Müslüman oldu.
Gıvaliyor’e hapsedilmesi
Sultanın ikna olduğunu, kendi uğraşmalarının boş olduğunu gören iftiracı kimseler: “Bunun adamları çoktur. Sözleri bütün memlekette yürürlüktedir. Serbest bırakırsak bir karışıklık çıkabilir, hatta ileride saltanat davasında bulunabilir” diyerek, uzun konuşmalardan sonra Sultanı aldattılar. Sultan, İmâm-ı Rabbânî’nin memleketin en sağlam kalesi olan Gıvaliyor Kalesine hapsedilmesini emretti.
Bu hadiseye çok üzülen talebeleri Selim Cihangir Han’a isyan etmek istediler. Bunu yapabilecek güçteydiler. Fakat, İmâm-ı Rabbânî onları rüyalarında ve uyanık iken bu işten menetti. Sultana hayır dua etmelerini emredip:
“Sultanı incitmek bütün insanlara zarar verir” dedi. Kendisi de Sultana hep hayır dua ediyordu. Sultanın veziri, koyu bir muhalif olduğundan, zindanda İmâm-ı Rabbânî’nin başına kardeşini tayin etmiş ve çok şiddetli davranmasını emretmişti. Bu görevli ise ondan çeşitli kerametler, üzülmek yerine heybet, sabır ve hatta neş’e görerek tövbe etti. Bozuk itikadını terk edip Ehl-i sünneti seçti ve onun halis talebelerinden oldu. Kalede hapis bulunan yüzlerce kafir, onun bereketi ve sohbetleri ile Müslüman olmakla şereflendiler. Birçok günahkâr tövbe etti. Hatta bazıları yüksek âlim oldu. Hapiste üç sene kaldıktan sonra, Selim Cihangir Han yaptığına pişman oldu. Onu hapisten çıkarıp ikram ve ihsanlarda bulundu. Hatta, halis talebesinden ve sadık dostlarından oldu. Bir müddet, asker arasında kalmasını istedi. Sonra serbest bırakıp, hürmetle vatanına gönderdi. Hapisteki bu sıkıntılardan ve uğraştığı dertlerden sonra, evvelce bulundukları hallerin ve makamların binlerce üstünde derecelere yükselmiş olarak memleketine döndü. Daha önceleri:
“Yetiştiğim derecelerin üstünde, daha çok makamlar vardır. Onlara yükselmek celal sıfatı ile, sert terbiye edilmekle olabilir. Şimdiye kadar cemal sıfatı ile okşanarak terbiye edildim”. Talebesinden bir kısmına da “Elli ile altmış arasında üzerime dertler, belalar yağacak” demişti. Söylediği gibi oldu.
İmâm-ı Rabbânî’yi hapsettiren Selim Cihangir Han’ın oğlu Şah Cihan, padişah olmak için babasına karşı geldi. Askeri çok ve babası tarafındaki kumandanların çoğu kalpten kendisine bağlı olduğu halde zafer kazanamadı. O zamanın evliyasından birine halini anlatıp dua istedi. O veli dedi ki:
“Senin zafer kazanman için vaktin dört kutbunun dua etmesi lazımdır. Bunlardan üçü seninle beraber ise de, en büyükleri olan dördüncüsü bu işe razı değildir. O da İmâm-ı Rabbani Müceddid-i elf-i sâni hazretleridir.”
Şah Cihan, İmamın huzuruna gelip dua etmesi için yalvardı. Fakat İmâm-ı Rabbânî, onun babasına karşı gelmesine mani olup nasihat ederek:
“Babana git, elini öp, gönlünü al, yakında vefat edecek, saltanat sana kalacaktır” diye müjde verdi. Şah Cihan, emirlerini dinleyip arzusundan vazgeçti. Az zaman sonra 1037 (m. l627)’de babası vefat edince saltanata kavuştu.
Onu Sevenler
İmâm-ı Rabbânî vefatından sonra da sevilmiş, asırlar boyu methedilmiş, eserleri okunup istifade edilmiştir. Büyük veli Mevlana Halid-i Bağdadi, ince ruhunun terennümleri ile dolu olan Farisi Divanı’nın doksan dördüncü sahifesindeki beytlerinde mealen şöyle demektedir:
“Ya Rabbi! O nihayetsiz yolun yolcusu, ilim sahiplerinin reisi, bu göz ile görülmeyen, akıl ile varılmayan gizli sırların menba’ı, insanların anlayamadığı, ancak senin bildiğin büyüklüğün sahibi, köpüren ve dalgalanan manalar deryası, maddesizlik ve mekansızlık âleminin reisi, nurları ile Hindistan’ı aydınlatan, Serhend şehrini, Musa aleyhisselama Allahü Teâlâ’nın kelâmı geldiği şerefli va’di yapan, Muhammed aleyhisselamın dininin büyüklüğünün vesikası, keskin görüşlüler meclisinin ışığı, dini bütün olanlar ordusunun kumandanı, düşünülemeyen yüksekliklere erişen, izinde gidenleri de oraya çeken Ahmed-i Faruki’nin gözlerinin nuru hürmetine beni affet! Senin af ve merhamet denizinin sonsuzluğunu düşünerek rahat ediyorum. Allahım! Yalnız senin ihsanına güveniyorum. Çünkü, ‘Ben af ediciyim’ buyuruyorsun!” Evliyanın büyüklerinden ve meşhurlarından olan Mevlana Halid-i Bağdadi‘ye, hocası Şah Abdullah-ı Dehlevi yazdığı bir mektupta, İmâm-ı Rabbânî ile ilgili olarak şunları söylemektedir.
“İmâm-ı Rabbânî’yi sevenler, mümin ve takva sahipleridir. Sevmeyenler ise şaki ve münafıktırlar. Bütün âlem-i İslama, İmâm-ı Rabbânî’nin şükrünü eda etmek vaciptir.” Yine bu mektupta:
“İnsanlarda bulunabilecek her kemali her üstünlüğü, Allahü teâlâ, İmâm-ı Rabbânî hazretlerine vermiştir…” diyerek onun için Farsça şu şiiri yazmıştır:
Her letafet ki, nihân bûd pes perde-i gayb
Heme de sûre-i hûb-ı tû ıyân sahte end.
Herçi ber safha-i endişe keşed kilk-i hiyal
Şekl-i matlûb’i tû zibâter ezan sahte end.
Manası:
Gayb perdesi ardında bulunan güzellikler.
Senin eşsiz simanda hepsi zuhur ettiler.
Hayal kalemi gönül sayfana ne çizse
Senin düzgün şeklini, ondan güzel ettiler.
Altı bin keramet
Müslümanların zayıf düştüğü, küfrün, zulmetin ve sapık kimselerin her tarafı kapladığı bir zamanda, binlerce kafir İmâm-ı Rabbânî’nin elinde Müslüman oldu. Çok sayıda fâsık ve fâcir onun güzel hallerini görüp, sohbetini işitip tövbe ederek doğru yolu buldu. Uzaktan yakından çok kimseler, rüyada ve uyanık iken onu görerek yanına koşmuş, huzuruna geldiklerinde gördüklerini aynen bulmuşlardır. Âim, salih, genç, ihtiyar binlerce kimse onu görüp sohbetinde bulununca, feyz alarak kalpleri zikreder olmuştur. Huzurundaki çok sayıda talebeyi hallere, yüksek derecelere kavuşturmuştur. Her an kerametleri görülür, feyz ve bereket yayardı. Kerametlerinin altı binden fazla olduğu bildirilmiştir.
Hace Divane Sureti’nin talebesi olan Mevlana Muhammed Emin, ağır bir hastalığa tutulmuştu. Bu hastalığı epey bir zaman devam etti. Doktorların tedavisinden bir fayda görmedi. Hazret-i İmâm’ın büyüklüğünü duyunca, tam bir yalvarma ile mektup yazıp, şifa ve deva olan dualarını istedi. İmâm-ı Rabbani, onun arzusu üzerine şu mektubu gönderdi:
“Kıymetli oğlum! Kendi üzerinize şefkatli bir anne gibi titremeniz ne zamana kadar sürecek? Kendiniz için üzülmeniz, dertlenmeniz, ne kadar devam edecek! Kendini ve herkesi ölü olarak düşünmek, hissiz ve hareketsiz şeyler gibi bilmek lazımdır. ‘Elbette sen öleceksin, o kafirler de ölecekler…’ (Zümer-30) ayet-i kerimedir. Bu birkaç günlük dünya hayatında, çok zikr ederek, kalp hastalığından kurtulmak en mühim iştir. Bu kısa zamanda manevi hastalıkların ilacı, Allahü Teâlâ’yı hatırlamaktır. Maksatların en büyüğü olan kalp, Allah’tan başkasına tutulursa ondan ne hayır gelir. Ahirette kalp selameti isterler. Ruhun, Allah’tan başka şeylerden kurtulmasını ararlar. Bizim gibi dar düşünceliler, daima kalp ve ruhumuzu başka şeylere bağlamak için sebepler aramağı düşünürüz. Heyhat! Heyhat! Ne yapalım. Ayet-i kerimede mealen; Allah onlara zulm etmez, onlar kendilerine zulm ederler’ (Al-i İmrân-117) buyuruldu. Zahiren olan hastalığınızdan merak etmeyiniz. İnşallah sıhhate kavuşup tamamıyla iyi olacaksınız. Allah yolunda gidenlere selamlar olsun.”
İkinci bin yıl
İmâm-ı Rabbânî hazretleri Müceddid-i elf-i sâni (ikinci bin yılın yenileyicisi) ismi ile meşhur oldu. Eski ümmetler zamanında her bin senede bir din sahibi bir resûl gelir, önceki dini değiştirirdi. Her yüz senede de bir nebi gelir, önceki dini kuvvetlendirirdi.
Hadis-i kudsi de; bu ümmete her yüz yıl başında İslam dinini kuvvetlendiren bir alim geleceği haber verilmiştir. Peygamber efendimizden sonra peygamber gelmeyeceğine göre bin sene sonra gelecek âlimin İslam dinini her bakımdan ihya edecek, bid’atlerden temizleyip asrı saadetteki temiz haline getirecek âlim ve arif bir zat olacağı belirtilmiştir. Bu zatın İmâm-ı Rabbânî olduğunda bütün alimler ittifak ettiler. Zira o, Peygamber efendimizden tam bin sene sonra dünyaya gelip rayından çıkmış olan İslam dininin esaslarını, hurafe ve bidatlerden temizleyerek yeniden asliyetine kavuşturmuştu.
Çok kıymetli eserleri vardır. Mektubat kitabı üç cilt olup beş yüz otuz altı mektubunun toplanmasından meydana gelmiştir. Kelam, fıkıh bilgilerini ve Resulullah’ın “sallallahü aleyhi ve sellem” güzel ahlakını açıklayan bir deryadır. Bu eser, İstanbul’da Hakikat Kitabevi tarafından Müjdeci Mektuplar adıyla Türkçe’ye çevrilerek bastırılmıştır.
Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
Not: Bu makale Tarih ve Düşünce Dergisi Sayı 4/40, 20034 Sayısında yayınlanmıştır.
.
Altın zincirin ondört halkası
Abdülhâlık Goncdüvânî’den İmam-ı Buhariye; Seyyid Emir Külâl’dan Hacegi Muhammed Emkenegi’ye Özbekistan evliyaları…
“Eğer bütün halleri ve buluşları bize verseler, fakat ehl-i sünnet itikadını kalbimize yerleştirmeseler halimi harap, istikbalimi karanlık bilirim. Şayet bütün haraplıkları, çirkinlikleri verseler ve kalbimizi ehl-i sünnet itikadı ile süsleseler hiç üzülmem”
Ubeydullah-ı Ahrar
Özbekistan; Buhara, Semerkand, Taşkent, Fergana, Tirmiz ve Urgenç gibi alim ve velileri ile meşhur olmuş ilim merkezlerini bünyesinde bulundurmaktadır. Bu bölgeye İslâm ordulan ilk defa Hazret-i Muaviye devrinde Ubeydullah bin Ziyad komutasında geldiler. Daha sonra Kuteybe bin Müslim ve Said bin Osman bin Affan komutasında gelen İslâm ordulan Buhara ve çevresini alarak İslâmiyet’i bu bölgede yaydılar. Özellikle Kuteybe bin Müslim, Buhara’yı fethettikten sonra, İslâmiyet’in yayılması için geceli gündüzlü çalıştı. Buhara’nın bir çok yerine mescidler yaptırdı. 712 senesinde kale içinde bulunan puthanenin yerine büyük bir cami inşa ettirdi. Mescidlerde. mekteplerde din ve fen ilimleri okutulmaya başlandı ki, bu suretle yetişen alimler buradaki eğitimin yüksekliğine işarettir. Ne var ki biz burada onların en büyüklerini zikretmekle yetineceğiz.
Hadislerin dayanağı
Özbekistan’daki alimlerin ve velilerin en büyüklerinden biri İmam-ı Buharı hazretleridir. 810 (h. 194) senesinde Buhara’da doğdu ve Buhârî nisbesiyle şöhret buldu. Hadis-i şerif ilminde en yüksek dereceye yükseldi. Kur’an-ı kerimden sonra İslâm dininin en kıymetli kitabı olan Buhârî-yi Şerif adıyla meşhur hadis kitabını yazdı. Hadis ilminde çok yüksek bir dereceye yükselen Buhârî, üç yüz binden fazla hadis-i şerifi senetleriyle birlikte ezberledi. Bu sebeple kendisine hadis imamı adı verildi ve İmâm-ı Buhârî namıyla meşhur oldu.
İmâm-ı Buharî’den hadis-i şerif işitip rivayet edenlerin sayısı doksan binden fazladır. Gittiği yerlerde, etrafı hadis-i şerif almak ve öğrenmek isteyenlerle dolup taşardı. Nişabur’a gittiğinde kendisini dört bin kişi karşılamıştı. O. alimler arasında; Müslümanlar’ın imamı, hadislerin dayanağı, dinin koruyucusu gibi lakaplarla anılırdı.
İbni Huzeyme onun hakkında; “Bu gök kubbenin altında Resulullah Efendimiz’in hadis-i şeriflerini İmâm-ı Buhârî’den daha iyi bilen ve daha fazla ezberleyen bir kimseye rastlamadım” demiştir.
İbrahim Devraki ise onun hakkında şöyle söylemektedir:
“Aralarında bulunduğun müddetçe
Müslümanlar hayır içerisindedir.
Sen kaybedildiğin zaman
Artık dünyada hayır yoktur.”
İmâm-ı Buhârî 870 (h. 256) senesi Ramazan Bayramı gecesi Semerkand’ın bir kasabası olan Hartenk’de vefat etti. Cenaze namazı bayram namazından sonra kılınıp defnedildi.
Evliyanın büyüklerinden, silsile-i aliyye denilen büyük alim ve velilerin sekizincisi olan Yusuf-ı Hemedani hazretleri yetiştirdiği iki mühim talebesi ile Türk ülkelerinin bir veliler ordusuna dönmesini sağladı. Bunlardan bir tanesi Ahmed-i Yesevî diğeri ise Abdülhâlık Goncdüvânî hazretleridir. Ahmed Yesevi Türkistan tarafına göç edip, insanları irşad ederek büyük hizmetler yaparken Abdülhâlık Goncdüvânî ise Buhara, Semerkand ve çevresinde insanlara doğru yolu gösterdi.
Nur çeşmesinin başı
Abdülhâlık Goncdüvânî fen ve din ilimlerinde çok yüksekti. Hızır “aleyhisselam” ile görüşüp sohbet ederlerdi. İnci gibi düsturlarından bir kısmı şu şekildedir:
“Yavrucuğum sana ilim tahsili ile edep öğrenmeyi tavsiye ederim. Hemen her zaman Allahü teâlânın huzurunda olduğunu bil ve dikkat et. Geçtiğimiz asırlardaki büyük alimle rin izini bırakma. Resulullah Efendimizin sünnetine uygun davran. O sünnetin hakiki uygulayıcısı olan eshabın davranışını da gözünden ırak etme. Fıkıh ve hadis öğren. Cahil tarikatçılardan sakın. Şöhret peşinde koşma, şöhret afettir, tehlikelidir. Hemen her halinle insanlardan biri gibi yaşa. Bidat sahibi sapıklar ile ve dünyaya düşkün kimselerle arkadaşlık etme…”
Abdülhâlık Goncdüvânî 1180 (h. 575) yılında Goncdüvan’da vefat etti. O, vefatından evvel şöyle bir kıta söylemişti.
“Dosta mübarekim ve düşmana musibetim
Cenkte demir gibi ve sulhta mum gibiyim
Nûr çeşmesinin bası Goncdüvan, menzilimizdir
Rum kapışma kadar iki ağızlı kılıç vururum.”
Onun o gün için hiçbir mana verilemeyen bu sözlerinin sırrı vefatından 332 yıl sonra ortaya çıktı. Söyle ki:
1512 (h. 918) yılında Eshâb-ı kiram düşmanı Safevîler yüz bin kişilik talimli asker ile Ceyhun nehrini geçerek Maveraünnehr vilâyetlerine hücum ettiler. Çok kan döküp büyük tahribat yaptılar. Oradan Buhara’ya yöneldiler. Pek çok kaleyi zaptettiler. Girdikleri yerlerde Ehl-i sünnet alimlerinin kabirlerini ve türbelerini yıkıp hakaret ediyorlardı. Nihayet Goncdüvan kalesini de abluka altına aldılar. Niyetleri burada bulunan ve Müslümanlar’ın ziyâretgahı olan Abdülhâlık Goncdüvânî hazretlerinin kabirlerini yakmak ve yok etmekti. Tam şehre hücuma geçtikleri sırada kaleden çıkan beş bin Özbek askerinin etrafında bulunup kendilerine saldıran beyaz atlı ve yeşil sarıklı askerleri gördüler. Başlarında heybetli ve nûrânî, mübarek bir zat elinde iki ağızlı kılıcı ile Safeviler’i işaret edip hücuma geçtiklerinde ekin tarlasına giren orakçılar gibi düşmanları biçmeye başladılar. Ehl-i sünnet düşmanları kısa sürede bozguna uğrayıp geri dönmemek üzere kaçtılar.
Zaferden sonra binlerce kişi Abdülhâlık Goncdüvânî hazretlerinin kabrini ziyaret edip Cenâb-ı Hakk’a şükrettiler.
Şehitlerin efendisi
Özbekistan’da yetişen velilerin büyüklerinden biri de Necmeddin-i Kübra’dır. 1145 (h. 539) senesinde Harezm köylerinden Hayvek’te doğdu. Çocuk yaşta ilim tahsiline başladı. İskenderiye, İsfehan, Hamedan, Nişabur ve Mısır’ı gezerek pek çok alimden ilim tahsil etti. Fıkıh, tefsir ve hadis alimi oldu. Tasavvufta yüksek derecelere kavuştu. Bundan sonra memleketi Harezm’e gelerek insanları irşada başladı, îlim öğretmek yolunda çok gayretliydi. İstisnasız bütün insanlara yardım etmeye, faydalı olmaya gayret ederdi. Onun dergahı fakirlerin sığınağı idi. Büyüklüğü, üstünlüğü herkes tarafından bilinir, kendisine hürmet edilirdi. Necmeddin-i Kübra, bir taraftan çok kıymetli talebeler yetiştirirken, diğer taraftan da kendisinden sonra gelenlere faydalı olmak üzere eser ve risaleler kaleme aldı.
Bu sırada bölgede Moğollar’ın korkunç zulüm ve katliamları hüküm sürüyordu. Kısa bir süre sonra şimdiki Özbekistan toprakları da bu zulüm ateşinin içerisinde kaldı. Cengiz’in askerleri henüz Harezm’e gelmeden önce Necmeddin-i Kübra talebelerini toplayıp; “Hepiniz memleketlerinize gidiniz! Şark’dan fitne ateşi geliyor. Her tarafı yakacaktır. İslamiyet’te bu kadar büyük bir fitne görülmemiştir.” dedi. Talebeleri: “Duâ buyursanız da bu bela Müslüman memleketlerinden uzaklaşsa” dediler “Bu kazâ-i mübremdir. Duâ bunu gideremez.” buyurdu. Talebeleri Horasan’a gitti.
Moğollar Harezm’e girdiklerinde Necmeddin-i Kübra da sevenlerinin ve kalan talebelerinin başında cihada çıktı. Pek çok Moğol’u öldürdükten sonra şehid düştü. Şehid olduğunda bir kafirin saçını tutmuş idi. Şehadetinden sonra kimse saçı elinden alamadı. Sonunda mecbur kalıp saçı kestiler.
On üçüncü asır pek çok ülkede olduğu gibi Buhara, Semerkand, Taşkent ve çevresinde de Moğol zulmü altında geçti. Yetişen binlerce İslâm alimi şehid edildi. Yazılan kıymetli eserler yakıldı. Medreseler yıkıldı. Buhara ve Semerkand’dan kaçanlar Moğol ordusundan haber soranlara: “Moğollar yıktılar, yaktılar, öldürdüler ve gittiler” diyerek acı bir gerçeği ifade ediyorlardı.
Nur halkaları
Bütün bu acı gelişmelere rağmen Özbekistan bölgesinde ilmî faaliyetler ve çalışmalar durmadı. Buhara’ya 30 km uzaklıktaki Rivger köyünde dünyaya gelen Arif-i Rivegerî Abdülhâlık Goncdüvânî ile tanışıp, derslerinde bulunup kemale ermişti. Hocasının vefatından sonra insanlara Peygamber Efendimiz ve eshabının yolunu öğretme işine o memur oldu. Himmet, inayet ve gayretlerini Allahü teâlâ’yı arayanlara sarf eyledi. Uzun bir ömür süren Arif-i Rivegerî hazretleri 1315 (h. 715) senesinde Rivger’de vefat etti. Kabri oradadır.
Arif-i Rivegerî ile aynı dönemlerde yaşayan büyük bir veli de Mahmud-ı İncir Fagnevî hazretleridir. Buhara’nın Fagne köyünde doğan Mahmud-ı İncir Fagnevî, Arif-i Rivegerî’nin sohbetlerinde yetişti. İnsanları Hakk’a davet eden, doğru yolu gösterip, hakikî saadete kavuşmalarını sağlayan silsile-i aliyye denilen büyük alim ve velilerin onbirincisi oldu. Binlerce kimsenin dalaletten hidayete, doğru yola ve saadete kavuşmasını sağladı. O da hocası gibi aynı yıl (1315/715) vefat etti. Vefatından önce hilafeti Ali Râmitenî hazretlerine vermiş ve bütün talebelerini ona ısmarlayıp emanet etmişti.
Buhara yakınlarındaki Ramiten kasabasında doğan Ali Râmitenî, küçük yaşta ilim tahsiline başlamış, aklının çokluğu ve zekasının parlaklığı, kavrayış ve kabiliyetinin yüksekliği dolayısıyla kısa zamanda önemli mesafeler katetmişti. Zahirî ve batınî ilimleri tahsilden sonra hikmet ve marifet kaynağı Şeyh Mahmud-ı İncir Fagneviye talebe oldu. Ondan, manevî yönden çok üstün makamlar elde etti. Ardı arkası gelmeyen vilayet, evliyalık derecelerine kavuştu. Öyle ki şaşırmışların sığınağı, doğru yoldan ayrılanların rehberi, hakka davet edenlerin büyüklerinden oldu. Silsile-i aliyyenin onikinci halkasını teşkil etti.
Altın halkanın on üçüncüsü ise Buhara ile Râmiten arasında yer alan Semmas köyünden çıktı. Hace Ali Râmîtenî hazretlerinin yetiştirdiği Muhammed Baba Semmasî hocasının vefatından sonra yerine geçti ve çok talebe yetiştirdi. İçlerinden bir kısmını tasavvufta yüksek makamlara kavuşturdu. Bu talebelerinin başında kendisinden sonra yerine geçen Seyyid Emir Külal hazretleri gelmektedir.
EMİR KÜLAL VE EMİR TİMUR
Buhara’nın Sühârî kasabasında doğan Seyyid Emir Külal hocası Muhammed Baba Semmasi’nîn vefatından sonra irşad makamına geçti. Onun binlerce talebesi arasında dünyanın en cihangir hakanından biri de bulunuyordu.
Emir Külal talabeleriyle Gülabad ile Fetihabad arasındaki yeşillik bir mevkide sohbet ederlerken yakınlarından geçmekte olan Timur Han onları gördü ve “Bunlar kimlerdir?” diye sordu. ”Emir Külal ve talebeleridir” dediler. Timur Han bu sözü duyar duymaz, kalkıp süratle yanlarına koştu. Huzuruna varıp, fevkalade bir edeple önünde durdu. Sonra şöyle dedi: “Ey dinin büyük alimi! Ey doğru yolun ve yakın yolunun kılavuzu! Burada bize de biraz sohbet ediniz ve nasihatte bulununuz” diye yalvardı. Emir Külal de:
“Dervişlerin sözleri gizli olur. Bu bizim vazifemiz değildir. Büyüklerin ruhaniyetinden bir işaret olmadıkça, bir şey söylemeyiz. Hiçbir zaman kendinden bir söz söyleme ve gafil olma. Görüyorum ki senin başına mühim bir iş çıkacak ve bunda muvaffak olacaksın” buyurdu.
Emir Külal, sonra talebeleri ile yoluna devam edip zaviyesine geldi. Cemaatle birlikte yatsı namazını kıldı. Sonra bir müddet oturup büyüklerin ruhâniyetine teveccüh etti. Bir ara Şeyh Mansur adındaki talebesini yanına çağırdı ve: “Hiç durma süratle Emir Timur’a git. derhal Harezm tarafına harekete geçmesini söyle. Eğer oturuyorsa hemen kalksın, ayakta ise harekete geçsin, hiç durmasın. Çünkü velilerin ruhâniyetleri, onun ve oğlunun bütün memlekete baştan başa hâkim olacağını bildirdi. Harezm’i alınca Semerkand’a hareket etsin.” diyerek Timur’a gönderdi.
Timur Han bu haberi alır almaz, hemen ordusunu harekete geçirdi. O, gideceği yolun yarısına vardığı sırada düşmanları Timur Han’ın bulunduğu yere hücum ettiler. Fakat çoktan yerini terketmişti. Timur Han Harezm’e yürüyüp orayı aldı. Sonra Semerkand’a yürüdü, orayı da fethetti. Böylece her gün yeni bir zafere ulaşıp hep muzaffer oldu ve işleri daima iyi gitti.
1370 (h. 772) senesinde Suhârî’de vefat eden Seyyid Emir Külal hazretlerinin yerine talebesinden Şâh-ı Nakşibend Behâeddin Buhârî hazretleri geçti. Buhara’ya beş kilometre kadar uzakta bulunan Kasr-ı Arifân’da 1318 (h. 718) yılında doğdu. Behâeddin Buhârî, islâm alimlerinin en meşhurlarından biridir. Tasavvufta en yüksek derecelere ulaşmıştır. Zamanında ve kendinden sonraki asırlarda onun sebebi ile pek çok kimse ebedî saadete kavuşmuştur.
Zamanın kutbu
Behaeddin Buhari hazretleri 1389 (h. 791)’da yine Kasr-ı Arifan’da vefat etti. Kabri oradadır. Yerine geçen ve en büyük talebelerinden biri olan Alaeddin-i Attar, silsile-i aliyyenin on altıncısıdır. Behaeddin-i Buhârî hayatta iken, bütün talebelerinin yetiştirilmesini Alaeddin-i Attar’a bırakıp “Alaeddin, bizim yükümüzü hafifletti” buyurmuştu. Sohbetinin bereketi ve güzel terbiyesi sebebiyle, çok kimseyi kemal derecelerine çıkardı. Alaeddin-i Attar hazretleri dünyayı terketmek ve gönlü Rabb’ine bağlamak hususunda talebelerini çok ikaz ederlerdi.
Bunun çaresini şu şekilde gösterirlerdi: ”Kendisini dünyaya bağlayan şeylerin hangisinden istediği an vazgeçebiliyorsa, bunun maksada mani olmadığını anlamalıdır. Hangisini terkedemiyorsa ve gönlünü ona bağlı tutuyorsa onun Hakk yoluna mani olduğunu anlamalı ve o bağlılığın kesilmesine çalışmalıdır. Bizim hocamız Şah-ı Nakşibend, o kadar ihtiyatlı idi ki, yeni bir elbise giyse; ‘Bu elbise falan kimsenindir’ diyerek onu emanet gibi giyerlerdi.”
Sultanların sultanı
Alaeddin Attar 1400 (h. 802) senesinde Buharanın Cağanyan nahiyesinde vefat etti. Ondan sonra Özbekistan’da yetişen en büyük veli Ubeydullah-ı Ahrar hazretleridir. 1403 (h. 806) senesinde Taşkent’te doğan Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri silsile-i aliyyenin on sekizincisidir. Büyük veli Yakub-ı Çerhi hazretlerinin sohbetleri ile kemale gelmiştir. Binlerce talebesi ve seveni vardı. Zamanının sultanları üzerinde de büyük bir tesire sahipti. Sultanlara sözü geçer, Müslümanlar’ın rahatı için onlara nasihat ederdi. Kendisi şöyle anlatmıştır: “Eğer biz şeyhlik yapsaydık, zamanımızda hiçbir şeyh kendisine talebe bulamazdı. Fakat bize başka iş emredildi. Bizim işimiz Müslümanlar’ı zalimlerin şerrinden korumaktır. Bu sebeple, padişahlar ile görüşmek ve onların gönlünü dilediğimiz istikâmete çevirmek bize vazife olmuştur.” Türkistan beylerinden Mirza Ebû Said, Mirza Ömer ve Mirza Mahmud, Ubeydullah-ı Ahrar’ın bağlılarından idiler.
Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri keşif ve kerametlerden söz açıldığında buyururdu ki: “Eğer bütün halleri ve buluşları bize verseler, fakat, ehl-i sünnet ve cemaat itikadını kalbimize yerleştirmeseler, halimi harap, istikbalimi karanlık bilirim. Şayet bütün haraplıkları, çirkinlikleri verseler ve kalbimizi ehl-i sünnet itikadı ile süsleseler hiç üzülmem.”
Böylece O ehl-i sünnet itikadının önemini çok açık bir şekilde belirtiyordu.
Özbekistan’da son nûrlar
Ubeydullah-ı Ahrar’ın 1490 (h. 895) senesinde Semerkand’da vefatından sonra vazifesini on iki sene müddetle, onun kalplere şifa olan sohbetlerinde bulunup velilik derecesine yükselen Kadı Muhammed Zahid hazretleri aldı. Kadı Muhammed Semerkand’lı olup doğum tarihi bilinmemektedir. Kadı Muhammed Zahid’den sonra (vefatı 1530) yerini talebelerinden Derviş Muhammed hazretleri aldı. Ondan sonra (vefatı 1562) Buhara’nın Emkene şehrinde doğup yetişen Hacegî Muhammed Emkenegî hazretleri ehl-i sünnet yolunu yayma işine memur oldu. Yetiştirdiği velilerin en basta geleni, talebesi ve kendisinden sonra halifesi olan Muhammed Bâkibillah‘tır. Muhammed Bâkibillah bir gece rüyasında Muhammed Emkenegî hazretlerini görmüş, hocası ona; “Ey oğul! Senin yolunu gözlüyorum” buyurmuştu. Bunun üzerine derhal huzuruna geldi. Hacegî hazretleri ona feyz verip yüksek faydalara kavuşturdu. Sonra Bâkibillah hazretlerine: Sizin işiniz, Allahü teâlâ’nın yardımı ve bu yüksek yolun büyüklerinin ruhlarının terbiyeleriyle tamam oldu. Tekrar Hindistan’a gitmemiz lazım. Çünkü bu silsile-i aliyyenin, orada sizin sayenizde parlıyacağını görüyorum. Bereket ve terbiyenizden çok istifade edip, büyük işler yapacak kimseler gelecek” buyurdu.
Böylece Abdülhâlık Goncdüvânî ile başlayan silsile-i aliyyenin Semerkand ve Buhara bölgesindeki halkası, Hacegî Muhammed Emkenegî hazretleri ile Hindistan’a kadar uzatılmış oluyordu. Özbekistan bölgesinde 1150’li yıllarda silsile-i aliyye büyüklerinin yetişmesi Hacegî Emkenegî hazretlerinin 1599’da vefatına kadar sürmüş. Maveraünnehr bölgesi binlerce alim ve evliya ile dolmuştur. Öyle ki buradan yayılan, ilim ve marifet ışıklan sebebiyle “Maveraünnehr Tur-ı Sina gibi oldu” denilmiştir. Dünyanın dört bir tarafına, burada yetişen veliler, ehl-i sünnet yolunu yaymışlardır. O büyüklerin eserlerinden ve ruhaniyetlerinden istifade ile bugün de evlatları aynı ideallerle yetişebilmeyi beklemektedirler.
Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
Not: Bu makale Tarih ve Medeniyet Dergisi Sayı 42 Eylül 1997 Sayısında yayınlanmıştır.
.
